พิมพ์หน้านี้ - ( เรื่องสั้น ) Design Love ตอนที่ 3 วันที่ 15/1/16
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: daisy ที่ 08-01-2016 17:58:51
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
-
ตี๊ดๆๆๆๆๆๆ พลั่ก
“ หยุดร้องสักที ตื่นแล้วโว้ยย “ นาฬิกาปลุก ลายหมีมึนตัวสีดำแก้มสีแดง ตอนนี้มันลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นพรมหน้าทีวีนั่น มันไม่พังหรอกกานต์รู้ ผมทดสอบความแข็งแรงของมันทุกวัน ใช้ดีสมราคาจนต้องบอกต่อเลย แต่เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อน วันนี้มีควิซเช้าเดี๋ยวไม่ทัน
วันนี้รถโคตรแน่นเลย อัดกันแน่นยิ่งกว่าปลากระป๋องในโฆษณาซะอีก บางทีลงจากรถแล้วเหมือนโดนพรากพรหมจรรย์ ฮ่าฮ่า แต่ดีหน่อยที่บ้านผมไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมาก เลยไม่รู้สึกลำบากมากเท่าไหร่
เออ...เมื่อคืนผมฝันแปลกๆอีกแล้ว ฝันถึงผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายที่ดูเป็นคนอบอุ่น ผู้ชายคนนั้นทำให้ผมรู้สึกดีจนไม่อยากตื่นจากความฝัน แต่เชื่อไหมครับว่าผมกานต์ฝันถึงเขาคนนั้นมาหลายครั้งแล้ว และทุกๆครั้งผมเหมือนจะยิ่งชอบเขามากขึ้นเรื่อย อืมมมม...คนๆนั้นเป็นใครกัน ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยเห็นหน้า แต่รู้สึกผูกพัน ผมรู้ตัวดีครับว่าเป็นแบบนี้ ที่บ้านกานต์ก็รู้ และพวกท่านยอมรับได้ที่ผมเป็น ผมว่าสิ่งที่ดีที่สุดแล้วล่ะครับ
“ ปฏิกานต์ ปฏิกานต์ ปฏิกานต์ นายปฏิกานต์ “ อาจารย์ป้าเรียกซะเสียงดัง
“ ครับ อาจารย์ “
“ นี่คะแนนไม่เอาใช่ไหม งานถึงไม่ส่งเนี่ย ไอ้เด็กคนนี้ ยังไงของมัน “ อาจารย์ป้าบ่นเป็นหมีกินผึ้ง
“เออนี่ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้ว ไปหาครูด้วย อย่าลืมล่ะ “
“ครับ อาจารย์ “ สงสัยจะโดนแล้ว แค่เหม่อนิดเดียวเอง อยู่ดีๆหมดคาบเฉยเลย
“มึงนี่น้า...เดี๋ยวก็โดนอาจารย์ป้าเทศน์เอาหรอก พักนี้เป็นอะไรวะเหม่อบ่อยฉิบหาย “ บุ๊ง เพื่อนสนิทของผมเอง
“ เออๆ ไปหาไรกินกันเหอะมึง อย่างอื่นค่อยว่ากัน “
พอเลิกเรียนผมก็แยกย้ายกับเพื่อนๆ พวกมันจะไปดูหนังกันครับ ส่วนผมจะไปไหนได้ก็มีนัดกับสาวสวยประจำคณะ ที่มีอิทธิพลกับชีวิตผมมากที่สุดในตอนนี้ จะเป็นใครได้นอกจากอาจารย์ป้า
“ สวัสดีครับ อาจารย์ “
“ ปฏิกานต์ มาแล้วก็ดี เชิญนั่ง “
“ ขอบคุณครับ “ ผมว่ามันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล แน่ๆ นี่ก็เกร็งจนไม่รู้จะเกร็งยังไงแล้ว
“ ปฏิกานต์ ผลงานชิ้นก่อนที่เธอส่งมาอยู่ในระดับดีนะ ถ้าเธอตั้งใจกว่านี้ ครูว่าเธอจะไปได้ไกลมากเลยทีเดียว “ เฮ้ออออออ โล่งอก
“ แล้วงานที่เข้าประกวด กลุ่มเธอไปถึงไหนกันแล้ว “
“ ใกล้เสร็จแล้วครับอาจารย์ คิดว่าสักอาทิตย์หน้าจะรบกวนอาจรย์ให้ช่วยดูหน่อยครับ “
“ อืมมม ดีๆ ครูยินดีช่วย ถ้าครั้งนี้เข้าตากรรมการ เขาอาจจะดึงเธอเข้าไปร่วมงานกับเขาด้วยนะ โอกาสดีๆแบบนี้หายากนะ ตั้งใจเข้าล่ะ “
“ ครับ อาจารย์ “
หลังจากคุยกับอาจารย์ป้าเสร็จ พอผมกลับมาถึงบ้านก็หลับเป็นตาย ตื่นมาอีกทีก็สี่ทุ่มแล้ว ต้องรีบปั่นงานของอาจารย์ป้าก่อน เดี่ยวจะได้ส่งต่อให้พวกเพื่อนไปช่วยกันดูอีกรอบก่อน
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปก็ถึงเวลาที่จะต้องเอาผลงานไปให้อาจารย์ป้าช่วยดูแล้ว ผลปรากฏว่า
“ พวกเธอทำงานชิ้นนี้ ได้ยอดเยี่ยมจริง ครูว่ามีโอกาสลุ้นมากเลยนะ “ ทุกคนมีหวังเพิ่มขึ้นมาอีกนิดกับการเข้าแข่งขันครั้งนี้ ทุกคนตั้งใจทำดีที่สุดแล้ว แต่ผลมันจะเป็นอย่างไรก็ต้องยอมรับให้ได้
เช้าวันงานผมและเพื่อนๆค่อนข้างตื่นเต้น เพราะอย่างที่อาจารย์ป้าบอกครับ ถ้าดีเขาอาจจะดึงตัวให้ร่วมงานกับทางบริษัทเลย บริษัทที่ว่านี้เป็นบริษัทที่รับออกแบบชื่อดัง ที่มีคนต้องการเข้ามาร่วมงานจำนวนมาก แต่ติดอยู่นิดเดียวที่ในครั้งนี้ คนที่จะได้รับคัดเลือกจะต้องเป็นคนที่มีผลงานยอดเยี่ยมเท่านั้น
เพียงแค่เดินเข้าไปในงานก็รู้สึกตื่นเต้นมากแล้วครับ แต่การจัดบรรยากาศงานนี่ ลดความตื่นเต้นได้มากพอควร เพราะ ด้านนอกเขาจัดเป็นสวนดอกไม้สีสันสวยงามให้ความรู้สึกผ่อนคลาย สบายตามากทีเดียว
ในงานนั้นทุกทีมที่เข้าแข่งขันล้วนเป็นทีมที่เก่ง และมีความคิดสร้างสรรค์ ดูแต่ละทีมสูสีกันมาก
และกองเชียร์ที่ขนกันมาก็ต่างมีป้ายไฟ นี่ผมเกือบเข้าใจผิดว่าเป็นเวทีประกวดร้องเพลงแล้วซะอีก
ทีมของเราพรีเซ้นต์ผ่านไปด้วยดี และอีกไม่นานจะมีการประกาศผลรางวัลแล้วครับ
“ ทีมที่ได้รับรางวัล ผลงานยอดเยี่ยมในครั้งนี้ได้แก่ ทีมจากมหาวิทยาลัย XXXXX ครับ “
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นมาทำให้กานต์ได้สติ พวกเราโผเข้ากอดกันอย่างดีใจที่ในที่สุด ผลงานที่เราพยายามทำมันก็ได้ผลที่น่ายินดีแบบนี้ ต้องขอบคุณอาจรย์ป้าด้วยครับ
“ เก่งมาก ครูยินดีกับพวกเธอด้วย “
“ พวกผมก็ต้องขอบคุณอาจารย์ด้วยครับ ที่ช่วยพวกผมจนถึงตอนนี้ “
พวกเราถ่ายรูปกับรางวัลอีกสักพักแล้ว ก็กลับมาที่มหาวิทยาลัย มีคนที่รู้ข่าวเข้ามาแสดงความยินดีกับพวกเราพอสมควร และมีน้องๆจากชมรมหนังสือพิมพ์ของมหาวิทยาลัย มานัดสัมภาษณ์เพื่อลงคอลัมน์ด้วย ฮ่า ฮ่า
“ คืนนี้ ไปฉลองกันมึง “ ไอ้เต้ มันเป็นตัวตั้งตัวตีในการฉลองครั้งนี้
“ ไม่พลาดว่ะ “ ไอ้บุ๊ง เสริม
“ เออ ก็ไป “ ไม่ไปได้ไง
“ เจอกัน ทุ่มนึงแล้วกัน เดี๋ยวกูไปรับมึงเองไอ้กานต์ ไปก่อนนะพวกมึง “ เต้มันบอกก่อนที่จะเดินออกไป
“ เออ...ตามนั้น “ แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
พอถึงเวลา ไอ้เต้ ก็มารับผมที่หน้าบ้าน แล้วก็ไปเจอบุ๊งที่ร้านเลย พวกมันนัดกันไว้แล้ว พอไปถึงก็เข้าหามุมดีๆนั่ง เราดื่มกันจนเกือบๆเที่ยงคืน กานต์ว่าเราควรกลับกันได้แล้ว ตอนนี้มึนมาก ไอ้บุ๊งนี่หายไปไหนแล้วไม่รู้สงสัยมันไม่นั่งกับผู้หญิงโต๊ะไหน โต๊ะหนึ่งแล้ว เดี๋ยวไปห้องน้ำก่อนดีกว่า
พลั่ก พอเดินออกมาจากห้องน้ำได้เรื่องเลยครับ
“ โอ๊ย อะไรวะมองไม่เห็นรึไงเดินชนมาได้ “ ผู้ชายตัวสูง หน้าตาดีมากทีเดียว เขาเดินมาชนผมครับ
“.....” หน้าตาดีอย่างเดียวหรือไงวะ ขอโทษสักคำก็ไม่มี ผมมองคนตรงหน้านิดหน่อย แล้วเดินผ่านเขามา
“ นี่ นี่ “
“ นี่ นายน่ะ เรียกไม่ได้ยินเหรอไง “ เสียงทุ้มเรียก
ผมหันไปพร้อมหน้าตาเบื่อหน่าย ถึงจะหล่อแต่นิสัยแบบนี้ก็ไม่ใช่ป่ะวะ
“ มีอะไรครับ “
“ มาคนเดียวหรอ “ คนตัวสูงถาม
“ เฮ้อ มากับเพื่อนทำไม มีอะไรรึเปล่า “
“ อ๋อ จะไปต่อที่ไหนไหม “ อะไรของมันวะ
“ ไม่อ่ะ ผมจะกลับแล้ว “
“ อย่าเพิ่งกลับสิ ไปด้วยกันก่อน เดี่ยวไปส่งก็ได้ “ กูไม่ไปด้วยหรอก
“ ไม่ “ มันจับแขนผมไว้แน่น ผมว่ามันชักจะไม่ดีแล้วล่ะ
“ พี่ครับ ผมต้องรีบกลับบ้านไว้โอกาสหน้าค่อยเจอกันครับ “
“ ไปด้วยกันดิ ไปสนุกกัน “ อ่าว มันน่าถีบไหมล่ะเนี่ย
“ ปล่อยๆ ไม่ไป “ ผมสะบัดแขนที่ถูกกุมไว้ออกอย่างแรงจนมันไปชนกับแก้วที่วางไว้บนโต๊ะ ตกลงมาแตก
แต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อยมือผมครับ
“ ปล่อยสิวะ “ ผมตะโกนเสียงดัง เพราะไม่พอใจไอ้คนตรงหน้าเนี่ย มันน่ารำคาญมาก
“ คุณ ผมว่า คุณรีบปล่อยน้องคนนั้น แล้วรีบกลับบ้านดีกว่า ผมว่าคุณเมากแล้วนะครับ “ ผู้ชายตัวสูง ดูสุขุม พูดกับ ไอ้บ้านั่น
“ มึงเป็นใคร ทำไมกูต้องเชื่อ “
“ ผมเป็นใครไม่สำคัญครับ สำคัญแค่ว่า ถ้ายังไม่ปล่อย คุณอาจจะต้องไปนอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลสักสอง สาม วัน “ เขาพูด ด้วยสีหน้าเอาจริง
“ กูไม่กลัว “
พลั่ก ๆๆๆ เพล้ง พลั่กๆ
ในที่สุด ไอ้บ้านั่นก็ถูกหิ้วไปจริงตามที่ อีกคนได้เคยเอ่ยไว้ ผมว่าไอ้บ้านั่นมันคง ไม่ได้กล้าทำแบบนี้กับใคร อีกอย่ามันคงไม่กล้ามาที่นี่แล้วมั้ง เพราะคงอาย แค่จะต่อยยังพลาดไปพลาดมาเลย แถมยังล้มใส่โต๊ะคว่ำไปก่อนที่ผู้ชายมาดสุขุมนั่นจะได้ทำอะไรซะอีก
“ ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม “ สร่างเมาเลยทีนี้
“ อืม วันหลังหัดระวังตัวไว้บ้างสิ “
“ ครับ ผมต้องขอบคุณ คุณอีกทีนะครับ ผมขอตัวก่อน “
“ เดี๋ยว นายชื่ออะไรนะ “ ไม่ต้องรู้จักก็ได้มั้ง คงไม่เจอกันอีกแล้วแหละ
“ เอ่อ มีอะไรหรือเปล่าครับ หรือ คุณบาดเจ็บที่ตรงไหนรึเปล่า “
“ ไม่ ฉันไม่ได้เป็นอะไร “
“ ถ้าอย่างงั้น ผมขอตัวก่อนครับ “ แล้วผมก็รีบเดินมาหาเต้ กับบุ๊งที่กลับมาที่โต๊ะแล้ว
“ รีบไปกันเหอะมึง “ ผมหันไปทันเห็นรอยยิ้มที่น่ากลัวจากผู้ชายคนนั้น ผมนึกไม่ออกว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ แต่ที่รู้ๆคือ เขาเป็นคนที่ไม่น่าเข้าใกล้
TBC
********
เปิดนิยายเรื่องใหม่อีกแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สามแล้ว
ติ- ชมได้เสมอจ้า
-
• ตอนที่ 2
วันรุ่งขึ้น ผมและเพื่อนก็กลับมาเรียนตามปกติ แต่ที่มันไม่ปกติก็คือ ผมรู้สึกว่าเหมือนถูกตาม แต่ผมไม่รู้ว่าเป็นใครนี่แหละครับ เหมือนมีคนคอยมองแต่พอหันไปก็ไม่มีใคร ผมพยายามใช้ชีวิตให้เป็นปกติ แต่ก็แอบระแวงนิดๆ เป็นแบบนั้นอยู่เกือบอาทิตย์ ผมก็เล่าให้ไอ้เต้กับ ไอ้บุ๊งมันฟังนะแต่มันกลับบอกว่าผมคิดมากไปเอง ไม่มีอะไรหรอก จนวันนี้วันที่ อาจารย์ป้าเรียกพบอีกครั้ง
“ ปฏิกานต์ มาพอดี เข้ามาสิ “
“ ครับ อาจารย์ “
“ นี่ คุณชยณัฐ เป็นผู้บริหารของบริษัทกิดากร “ ผมเห็นเพียงด้านหลังของผู้ชายคนหนึ่งที่ดูคุ้นมาก
“ สวัสดีครับ คุณ เห้ยยยย “ ผมยกมือไหว้ผู้บริหารของกิดากร แต่ว่าพอได้เห็นหน้าของคนตรงหน้าเท่านั้น ก็คิดได้ว่า สิทธิ์การใช้ความโชคดีคงหมดลงไปแล้ว คุณชยณัฐเป็นคนเดียวกับที่ช่วยผมไว้ที่ผับ วันนั้นผมแสดงท่าทางไม่ค่อยดีกับเขาไปด้วย แล้วผมจะได้เข้าทำงานที่ กิดากร ไหมละ
กิดากรเป็นบริษัทที่ได้รับการยอมรับว่าเป็น ไม่เป็นรองใครในประเทศนี้ และที่สำคัญนักศึกษาที่เรียนสายเดียวกับผมมักหวังที่จะได้เข้าทำงานที่นี่กันทั้งนั้น ผมก็เช่นเดียวกัน
“ นี่ปฏิกานต์ เธอรู้จักคุณชยณัฐมาก่อนหรอ “
“ เอ่อ คือ “ จะให้บอกอาจารย์ป้าได้ยังไงหล่ะ ว่าเคยเจอที่ไหน
“ ครับ ผมเคยพบเด็กคนนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ไม่ได้คิดว่าเป็นนักศึกษาที่ได้รับรางวัลของบริษัท ครับ “
“ อ๋อ ถึงได้อยากพบปฏิกานต์คนเดียว “ หะ อะไรนะ อยากพบผมคนเดียว ผมงงไปหมดแล้วว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“ ปฏิกานต์ พอดีคุณชยณัฐ เขาอยากให้เธอเข้าไปทดลองงานก่อนช่วงนี้ ครูเห็นว่าเป็นโอกาสดี เลยอยากให้เธอได้มาคุยกับคุณชยณัฐเขาเอง “
“ แต่ อาจารย์ครับ แล้วปวีร์ กับพลวัต ล่ะครับ “ ถ้าให้ผมได้ไปคนเดียวแล้วทิ้งเพื่อนที่ร่วมทำงานกันมา เหนื่อยมาเหมือนกันผมว่ามันไม่แฟร์
“ เรื่องนั้นเธอไม่ต้องห่วง ฉันกำลังดำเนินการให้อยู่ “ คุณชยณัฐเอ่ยขึ้นมา
“ ฉันจะให้เวลาเธอตัดสินใจ สามวัน แล้วกัน อย่างนั้นผมขอตัวลากลับก่อนครับอาจารย์ “ พอพูดจบคุณชยณัฐก็ลากลับไป
“ เธอคิดดีๆแล้วกันนะ โอกาสมาถึงแล้ว เธอกลับได้แล้วล่ะ “ อาจารย์ป้าแนะนำ
“ ครับ สวัสดีครับอาจารย์ “ ผมลาอาจารย์ป้าและออกมา
แต่พอเดินออกมา หน้าตึกก็พบว่ามีรถคันหนึ่งจอดอยู่พร้อมชายชุดดำคนหนึ่ง อย่างกับในนิยายที่เคยอ่านมาเลย พอผมจะเดินออกไปเพื่อกลับบ้าน ผู้ชายชุดดำก็เดินเข้ามาหา พร้อมบอกว่า “ เชิญขึ้นรถครับ “ เดี๋ยวผมไม่ได้กำลังจะจับตัวไปเรียกค่าไถ่ใช่ไหม พ่อแม่ผมจะรู้ไหมว่าผมกำลังถูกจับตัวไป แล้วจะทำยังไงดี
“ คุณครับ เจ้านายผมเชิญคุณไปคุยบนรถครับ “ พี่ผู้ชายชุดดำบอกกับผม
“ เจ้านายพี่คือใคร ผมไม่รู้จักคนที่มีคนคอยติดตามแบบนี้หรอกนะ ถ้าพี่วินมอเตอร์ไซ หน้าปากซอยก็ว่าไปอย่าง “ ผมเหลือบไปเห็นว่าพี่ชายชุดดำ เขาแอบขำผมด้วย ขำอะไรวะ
“ คุณชยณัฐ เขาต้องการพบคุณครับ “
“ ก็ พบแล้วไงเมื่อครู่ ผมว่าพะ ” ยังไม่ทันได้พูดจบประโยค คุณชยณัฐก็เดินมาถึงตรงหน้าผมแล้ว
“ ขึ้นรถ “ คำเดียวครับ คำเดียวจริงๆ แล้วก็ดึงแขนผมให้เดินตามเลย
“ คุณไหนคุณบอกว่า ให้เวลาผมตัดสินใจไง “
“ ก็ให้เวลาเธอตัดสินใจ แต่ฉันก็อยากรู้อะไรอีกนิดหน่อย “ปัง พี่ชายชุดดำ ปิดประตู แล้วเดินขึ้นมาประจำที่คนขับ
“ ออกรถได้ “ เดี๋ยวไปไหน
“ คุณจะพาผมไปไหน ผมไม่ไปนะ คุณอยากรู้อะไรก็ถามมา “
“ เธอยังไม่ได้กินข้าวสินะ เดี่ยวไปกินข้าวกับฉันก่อน “ อะไรวะพูดเอง เออเอง
“ นี่คุณ ผมจะกลับบ้าน “
“ เดี๋ยวก็ได้ บ้านเธอมันไม่หนีไปไหนหรอก “
“ คุณชยณัฐ ครับผมไม่รู้ว่าคุณต้องการอะไร แต่ผมไม่มีอะไรให้หรอกนะ “
“ ตอนนี้ฉันยังไม่ต้องการอะไรจากเธอ เอ่อ... แล้วก็เรียกฉันว่า ณัฐก็พอ “
คนอะไรวะ พูดจาไม่รู้เรื่องเลย เอาแต่ใจก็ที่สุด เฮ้อออ
“ เอ่อ นี่ ผมบอกคุณไว้ก่อนเลยนะ คุณณัฐ ผมไม่มีเงินหรอกนะ ถ้าจะไปกินข้าวก่อน ผมนั่งรอด้านนอกแล้วกัน “ ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากไอ้คนบ้าที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ อืม เรื่องนั้น ฉันรู้แล้ว เธอทำตามที่ฉันบอกก็พอ แล้วผมก็นั่งหันออกไปทางหน้าต่าง ถือซะว่ามานั่งรถเล่นแล้วกัน
อีกสักพักใหญ่ๆ รถก็มาจอดที่หน้าโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่ง โห คนรวยนี่เค้ากินอาหารกันที ต้องกินแพงขนาดนี้เลยหรอวะ
“ ลงมาสิ “ คุณณัฐเรียก
“ ผมรออยู่แถวนี้ก็ได้คุฯเข้าไปเถอะ “ แค่นั้นแหละ ก็โดนคุณณัฐลากเข้าไปด้านในเลย
พอได้ที่นั่ง ก็มีบริกรมาทำหน้าที่พร้อมรับออเดอร์ แต่แค่เปิดเมนูดูผมก้ไม่กล้าสั่งแล้วครับ อะไรกันทำไมอาหารจานหนึ่งมันแพงได้ขนาดนี้ ผมกินได้เป็นอาทิตย์ๆเลยนะ คุณณัฐเลยสั่งให้ผมแล้วหลังจากนั้นความเงียบก็เข้ามาแทนที่ หลังจากนันไม่นานอาหารก็มาเสริฟ ผมและคุณณัฐก็ต่างคนต่างทาน ไม่มีท่าทีว่าจะพูดเรื่องอะไรสักอย่างจนกระทั่งกินเสร็จ
“ ผมไม่เห็นคุณมีเรื่องอะไรจะพูดกับผมเลย อย่างนั้นผมขอตัวกลับบ้านก่อนแล้วกันนะครับ สวัสดีครับ “
“ เดี๋ยว ฉันไปส่งที่บ้าน “
“ ผมเกรงใจครับบ้านผมกับที่นี่ไกลกันมาก ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะครับ “
“ อย่าให้ฉันต้องพูดหลายที บอกให้ขึ้นรถ เดี๋ยวจะไปส่ง “
“ ครับ “ ผมเดินตามเขามาอย่างว่าง่าย เพราะสายตาที่ดูดุแบบนั้น
พอขึ้นรถมา เขาก็เงียบไม่พูดอะไรอีก แต่แปลกมากที่พี่ชุดดำคนนั้นเหมือนรู้จักบ้านผมเป็นอย่างดี พอผมจะบอกทาง เขาก็บอกว่า “ เชิญคุณนั่งตามสบายไม่ต้องกังวล” พอได้หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน แถมเบาะนุ่มๆ แอร์เย็นๆ ด้วยแล้ว ยิ่งดีมากเลย อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนอุ่นขึ้น และก็มีมือมาลูบผมเบาๆ เฮ้อออออ สบายจัง จนรู้สึกตัวอีกที พี่ชายชุดดำก็เรียกให้ผมตื่น เอ่อผมหลับจนมาถึงบ้านเลย แล้วไม่ใช่แค่นั้นครับ ผมนอนซบไหล่คุณณัฐแล้วยังมีเสื้อนอกของคุณณัฐห่มให้อีก แต่เจ้าตัวก็ทำหน้านิ่งๆไม่ได้หันมามองผม และไม่ได้ว่าอะไร ผมกล่าวคำขอบคุณ คุณณัฐ และ พี่ชายชุดดำ ก่อนลงจากรถ เขารอให้ผมเปิดประตูเข้าบ้านไปก่อนแล้วค่อยออกรถไป แล้วอะไรคือสิ่งที่เขาอยากจะถามผม ไม่มีเลยสักนิด มีก็แต่พากินข้าว แล้วก็พากลับบ้านเท่านั้น
Part ณัฐ
ครั้งแรกที่ได้เจอกับเด็กคนนั้นที่ผับ ก็รู้สึกแปลกขึ้นมา เด็กคนนั้นมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมสนใจ ในวันนั้นผมจึงตัดสินใจเข้าไปช่วยเด็กคนนั้นออกมา เด็กคนนั้นดูเป็นคนรั้นๆ ทำเป็นเก่ง สงสัยจะดื้อน่าดูทีเดียว ผมก็ให้นพ ผู้ช่วยของผมตามเด็กนั่นไป และก็ได้รู้ว่า เด็กนั่นเป็นเด็กที่ได้รับรางวัลยอดเยี่ยมของบริษัทผม อะไรมันจะลงตัวได้ขนาดนี้ ผมได้เข้าไปพบอาจารยืของเด็กคนนั้นเพื่อขอตัวเด็กคนนั้นมาทำงานที่บริษัทของผม แต่พอผมได้พบกับเด็กคนนั้น เขาทำท่าท่างเหมือนตกใจที่ได้เจอกับผม ไม่เห็นดีใจสักเท่าไหร่ที่ได้เจอกันอีกครั้ง
ผมรู้สึกอยากรู้จักเด็กคนนั้นให้มากขึ้น เลยพาไปกินอาหาร แต่เขาไม่ค่อยให้ความร่วมมือกับผมเลย ดื้อมาก แต่บทจะพูดง่ายก็ง่ายมาก เขาไม่กล้าแม้แต่จะสั่งอาหารเพราะว่ากลัวว่จะไม่มีเงินจ่ายล่ะมั้ง ผมเลยตัดสินใจสั่งอาการที่ทานง่าย ผมคิดว่าเขาน่าจะชอบ และก็เป็นแบบนั้น ดูเด็กคนนั้นตาเป็นประกายตอนที่ได้ทานอาหาร ผมแอบมองเด็กคนนั้นเป็นระยะๆ พอทานอาหารเสร็จ เด็กคนนั้นก็จะกลับบ้านเองท่าเดียว บอกว่าจะไปส่งให้ก็ไม่เอา จนผมต้องงัดท่าทางดุๆขึ้นมาใช้ คราวนี้เชื่อฟังเป็นอย่างดี ขึ้นรถมาได้สักพักเขาก็หลับ หัวโงนเงนไปจะชนกระจกอยู่หลายที ผมเลยจับให้มาพิงไหล่ผม แต่ก็ดูเหมือนว่าจะเริ่มหนาว ผมเลยเอาเสื้อนอกมาคลุมให้ เด็กคนนี้ละเมอว่าผมเป็น คนขี้เก๊ก ชอบทำหน้าดุใส่ ผมรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้ขึ้นมาอีกนิด แต่ก็ทำได้แค่ลูบผมนิ่มๆนั่นเท่านั้น ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลา
TBC
:L2:
-
• ตอนที่ 3
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอคุณณัฐอีก จนถึงกำหนดที่เขาให้เวลาผมตัดสินใจ ซึ่งผมได้ถามความคิดเห็นของเพื่อนๆแล้ว พวกมันว่า ไม่มีปัญหาอะไร เพราะว่าทางกิดากรได้เรียกพวกเพื่อนๆผมเข้าไปคุยแล้ว และพวกมันก็ได้ตกลงไปเรียบร้อยแล้ว
Rrrrrrrr Rrrrrrrrr
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พบว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้น อาจจะเป็นเบอร์ทางบริษัทกิดากรก็ได้มั้ง
“ สวัสดีครับ “
“ สวัสดี ตกลงเธอตัดสินใจได้หรือยัง “ ผมรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากหู ผมยอมรับว่าตกใจนิดหน่อยที่ได้ยินเสียงของคุณณัฐ ขี้เก๊กนั่น
“ ...หล ฮัลโหล เธอยังอยู่ในสายหรือเปล่า “ เสียงจากฝั่งโน้นดังออกมาจากโทรศัพท์
“ ครับๆ คุณณัฐใช่ไหมครับ “
“ ใช่ ฉันเอง “
“ เธอ คิดว่าใคร “ เขาถามผมมาอีกครั้ง
“ ผมไม่คิดว่าคุณณัฐจะโทรมาเองครับ “ ปกติน่าจะเป็นทางฝ่ายบุคคลมากกว่านี่หน่า เจ้าของบริษัทไม่เห็นจะต้องลำบากมาทำอะไรเองแบบนี้เลย
“ ก็เธอจะต้องทำงานร่วมกับฉัน ฉันก็ต้องโทรมาเองสิ ตกลงเธอตัดสินใจยังไง “
“ ครับผมตกลงครับ ไม่ทราบว่าผมจะเริ่มงานเมื่อไหร่ครับ “
“ ดี งั้นพรุ่งนี้เธอมาเริ่มงานได้ ฉันจะให้คนไปรับเธอที่บ้านตอน 7 โมงเช้า เตรียมตัวไว้ล่ะ “
แล้วคุณเจ้าของบริษัทก็วางสายไปเลย ผมยังไม่ทันจะถามเขาเลยว่าจะส่งรถมารับผมทำไมกัน
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมรีบตื่นมาเตรียมตัวเพราะกลัวจะไปทำงานสายตั้งแต่วันแรก พอ 7 โมงตรง รถของคุณณัฐก็มาจอดที่หน้าบ้านของผม ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูรถ แต่
เมื่อผมเปิดประตูข้างคนขับ ก็มีเสียงที่น่าสะพรึงดังขึ้นมาจากทางด้านหลังให้ไปนั่งกับเขา ก็คุณณัฐสิครับ เขาบอกว่าจะได้อธิบายเรื่องงานให้ผมฟังสะดวกๆ ไม่ต้องหันไปหันมา เดี๋ยวพี่ชุดดำเขาเสียสมาธิในการขับรถครับ ผมจัทำอะไรได้ก็ต้องเดินไปเปิดประตู แล้วนั่งอยู่ข้างๆคุณณัฐสิครับ
คุณณัฐอธิบายเรื่องบริษัทคร่าวๆให้ผมฟังแล้วก็ บอกถึงหน้าที่ๆ ผมต้องทำในครั้งนี้ นั่นก็คือ “เลขาคุณณัฐ” เดี๋ยว ผมว่ามันต้องมีอะไรที่เข้าใจผิดกันแน่ๆ ก็ผมเรียนทางด้านการออกแบบ แล้วไฉนกลายเป็นต้องมาทำงานเลขล่ะครับ ผมท้วงคุณณัฐเกี่ยวกับเรื่องงาน แต่ก็ได้ความว่า ตัวคุณณัฐเองบางทีก็ไปรับงานด้วยตัวเอง ก็ได้ออกแบบเหมือนกัน ส่วนใหญ่ที่ลูกค้ารีเควสคุณณัฐมามักจะเป็นงานสเกลใหญ่ๆ ให้ผมมาช่วยงานส่วนนี้ดีแล้ว จะได้เรียนรู้งานได้เยอะขึ้น
พอผมถึงที่บริษัท กิดากร ก็เดินตามคุณณัฐเข้าไป คุณณัฐบอกว่าโต๊ะทำงานของผมอยู่ห้องเดียวกับคุณณัฐ ไม่ ไม่ ไม่ ผมขอย้ายโต๊ะได้ไหมครับ ผมว่าการทำงานห้องเดียวกับเจ้าของบริษัทมันต้องอึดอัดแน่ๆ
ถ้าผมเกิดทำอะไรถูกใจเขาขึ้นมา จะเป็นยังไงเนี่ย
“ นี่ส่วนของเธอ มีอะไรขาดเหลือก็บอกฉันได้ “ เอาหล่ะ เดี๋ยวฉันเข้าประชุมก่อน แล้วเดี๋ยวจะออกมาสอนงานเธอ
“ เอ่อ... คุณณัฐครับ จริงๆให้พี่ๆคนอื่นสอนไปพลางๆก่อนก็ได้ครับ “
“ ไม่ต้องหรอก คนอื่นเขาต้องทำงานของเขา เดี๋ยวฉันออกมาสอนเอง “
*************
Part ณัฐ
ผมให้คนของผมไปหาเบอร์ของเด็กนั่นมา ผมรอเวลาถึงกำหนดที่ให้เขาตัดสินใจ และดูเหมือนว่าเด็กนั่นจะตกใจที่ผมโทรไปขอคำตอบด้วยตัวเอง เขาคงจะต้องคิดนานเรื่องเพื่อนๆของเขา แต่ผมได้จัดการให้ทางเด็กอีก สองคนเรียนรู้งานด้วยกันไปก่อน แล้วเดี๋ยวจะให้รุ่นพี่เขาดูกันเองว่าคนไหนเหมาะกับส่วนไหน บริษัทผมรับออกแบบตั้งแต่ ที่พักอาศัยส่วนตัว บริษัท โรงแรม รวมถึง ห้างสรรพสินค้าครับ เลยอาจจัต้องดูความถนัดของตัวเด็กด้วย เพื่องานจะได้ออกมาดี แล้วคนทำงานก็สนุกไปกับงาน
ส่วนเด็กนั่นผมจะเป็นคนสอนงานเอง ดูเด็กนั่นจะเก่งพอตัว แต่ติดที่นิสัยรั้นๆ อาจจะต้องตีกันนิดหน่อย แต่น่าจะสนุกดีครับ
ผมโทรไปนัดเขาว่าจะให้รถไปรับตอน 7 โมงเช้า พอไปถึงเด็กนั่นก็แต่งตัวเรียบร้อยมายืนรออยู่ที่หน้าบ้านแล้วครับ ถือว่ามีความรับผิดชอบ ใช้ได้
เด็กนั่นเปิดประตูจะเข้าไปนั่งกับนพ ผมต้องรีบบอกให้มานั่งข้างหลังกับผม เพราะผมจะอธิบายงานคร่าวๆเขาฟัง เขาก็ทำตามแบบไม่เถียง
วันนี้ผมมีเข้าประชุมเช้ากับผู้บริหารคนอื่นๆ เลยบอกให้เด็กนั่น นั่งรอที่โต๊ะทำงานของเขา ซึ่งอยู่ในห้องทำงานเดียวกับผม ดูเขาจะตกใจนิดหน่อย ไม่รู้ว่าจะอึดอัดหรือเปล่าที่อยู่ห้องเดียวกัน แต่ผมอยากจะดูอะไรเกียวกับเด็กคนนี้อีกสักหน่อย เลยคิดว่าการทำงานห้องเดียวกันอาจจะทำให้สนิทกันมากขึ้น และก็เห็นอะไรมากขึ้นด้วย ผมให้คุณมิ้นท์ผู้ช่วยของผมช่วยจัดเตรียมโต๊ะทำงาน และอุปกรณ์ต่างๆไว้แล้วเรียบร้อย คุณมิ้นท์ถามผมว่า เด็กคนนี้ต้องจับตาดูเป็นพิเศษหรือ ถึงต้องให้มาทำงานห้องเดียวกัน ผมได้แต่ยิ้มๆ ไม่ตอบอะไร เธอก็กลับไปทำหน้าที่ของเธอเหมือนเดิม จริงๆแล้วหน้าที่ของเด็กคนนั้นไม่เชิงเป็นเลขาหรอกครับ แต่เป็นคนที่ต้องไปไหนมาไหนกับผม ไปพบลูกค้าและรับบรีฟงานกับด้วยกัน ไม่ได้ให้มาเป็นคนชงกาแฟหรอกครับ อันนั้นมันก็เกินไปหน่อย
ที่สำคัญผมคิดว่าเราคงเป็นคนที่ทำงานร่วมกันได้ดี และอาจสนิทกันมากขึ้นเรื่อยด้วย
*******
ผมนั่งอ่านเอกสารที่คุณณัฐทิ้งไว้ให้อ่านได้จนเกือบจะจบคุณณัฐก็กลับเข้ามาพอดี สอนงานผมอีกนิดหน่อย ก็ให้ผมพักกลางวัน โดยให้ไปทางกับพี่มินท์ ที่เป็นผู้ช่วยคุณณัฐครับ พี่มินท์เป็นผู้หญิงที่ใจดีมากเลย แต่ตอนผมถามว่าคุณณัฐเขาโหดมากไหม พี่มินท์กลับยิ้มๆ ไม่ตอบอะไร สงสัยว่าจะแอบโหดอยู่เหมือนกัน แต่พี่มินท์เองก็คงไม่กล้าบอก
ทั้งวันนั้น คุณณัฐก็ได้สอนงาน จริงๆแล้วเขาค่อนข้างใจเย็นนะครับเวลาทำงาน แต่ทำไมก่อนหน้านี้เขาดูเป็นจอมบงการยังไม่รู้
ตอนนี้ผมได้มาทำงานที่บริษัทกิดากรได้ เกือบๆเดือนแล้วครับ ก็สนุกดีครับไม่ได้อึดอัดอย่างทีเคยนึกไว้ คุณณัฐเองก็พาออกไปพบลูกค้าบ้าง แต่เวลาออกไปพบลูกค้าเขาจะให้ผมฟังและเสนอแนวคิดบ้าง เขาค่อนข้างให้อิสระในการคิดครับ ผมชอบมากๆ และผมเห็นลูกค้าหลายๆคนที่เป็นผู้หญิงเวลาเจอคุณณัฐเนี่ย พูดง่ายกันทุกคนเลย แต่ไม่ใช่ว่าพอคุณณัฐเห็นว่าลูกค้าพูดง่ายก็ทำงานส่งๆนะครับ คุณณัฐเนี้ยบเรื่องงานพอสมควร ให้งานออกมาสวย ดี ตรงตามคอนเซปที่คุยไว้ ส่งงานตามเวลาที่กำหนดก็โอเคครับ เห็นแบบนี้ก็ยังไม่เคยเห็นแฟนคุณณัฐมาที่บริษํทสักที อยากรู้จังแฟนคุณณัฐจะสวยขนาดไหน
TBC
:pig2:
-
คุณณัฐ จะเก็บเด็กไว้กับตัวหรอคะ