เรื่องก่อนหน้า
รักเอย...อยู่หนใด http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48470.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48470.0)
[เรื่องสั้น]Lock On MyBeloved "ที่รักเป้าหมายรักครั้งนี้คือคุณ" http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50117.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50117.0)
เธอ..คือหนึ่งในไม่กี่คน http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51171.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51171.0)
เริ่มต้นเรื่องร้าย ลงท้ายเรื่องรัก http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54740.msg3422187#top (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54740.msg3422187#top)
Glad to meet LoVe.ยินดีที่ได้รู้จัก...ความรัก http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55745.msg3475213#msg3475213 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55745.msg3475213#msg3475213)
*******************************************************************************************
Hello My beloved ที่รักผมเอารักมาทักทาย
Kapitel 1
[/size]
“117 Future house 117 Futer house อ้อเจอแล้ว”เตเตชายหนุ่มร่างเล็ก กำลังเดินหาที่พักที่คนเป็นพี่สะใภ้บอก
เขาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยของรัฐชื่อดังแห่งหนึ่ง เขาต้องออกมาอยู่หอพัก แต่คนที่พี่ชายกลัวน้องชายลำบาก
จึงปรึกษากับภรรยาแล้ว ตกลงว่าเขาต้องมาพักที่ Future House จากที่ได้ฟังพี่สะใภ้บอก เขาคิดว่ามันเหมือนคอนโดผสมกับ
บ้านรวมกัน
เธอเป็นคนออกแบบที่นี่ขึ้นมา เพื่อจะใช้เป็นบ้านต้นแบบ และอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เตเตต้องมายืนอยู่หน้าตึกสูงนี้ เพราะต้องมา
อยู่ในความดูแลของน้องชายพี่สะใภ้แสนสวยของเขา พร้อมทั้งดูแลน้องชายของเธอด้วย
เตเตกดหมายเลขโทรศัพท์เบอร์ห้องที่ปุ่มหน้าตึกหรู แล้วกดปุ่มโทรออก
“พี่โตโต๋ เตเตมาถึงแล้ว”คนตัวเล็กส่งเสียงพูดไปที่ช่อง
“ขึ้นมาได้เลยเจ้าตัวยุ่งห้องสุดท้ายขวามือ ห้องเบอร์ 3”
โตโต๋วางไปแล้วประตูก็เลื่อนเปิดออก เห็นความทันสมัยของคอนโดทำให้รู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ จริงมันดูทันสมัยจริงๆ ไม่ต้องใช้
พนักงานต้อนรับ มีเพียงรปภ.อยู่หน้าตึกสองสามคนเท่านั้น
เตเตเดินไปตามทางที่พี่ชายบอก ไม่นานเขาก็ยืนอยู่หน้าห้องหมายเลขสาม เตเตกดออดเรียกพี่ชายไม่นานประตูก็เปิดออก
“เตเต มาแล้วหรอจะพี่แพมคิดถึงจังเลย ฟอด ยังน่ารักเหมือนเดิม....”เป็นพี่แพมที่มาเปิดประตูให้พี่แพมเธอเป็นพี่สะใภ้ของเตเต
“หวัดดีครับพี่แพม พี่โตโต๋คิดถึงจังเลย”เตเตไหว้สวัสดีทักทายแพมและเดินเข้าไปกอดพี่ชาย
“ไปเที่ยวอังกฤษตั้งนานคงลืมพี่ชายคนนี้แล้วมั้ง”
“โอ๋ โอ๋ ไม่น้อยใจเตเตมีของมาฝากด้วย”
“เตเต ไม่ต้องไปง้อหรอกมาดูบ้านกับพี่แพมดีกว่าแก่แล้วยังงอลเป็นเด็กๆไปได้ คิดว่าตัวเองทำแล้วจะน่ารักเหมือนเตเตรึไงกัน”
“จ้า ไม่งอลแล้วจ้า”เตเตยิ้มน้อยอย่างบอกใจที่คนที่เขารักทั้งสองเล่นหยอกล้อกัน จากนั้นพี่แพมก็พาเดินสำรวจห้องตอนที่เดิน
เข้ามาในบ้านจะเป็นทางเดินยาว เปิดประตูเข้ามาจะเป็นภายในบ้านสิ่งแรกที่เห็นเป็นโถงกว้าง ที่มีทั้งโต๊ะกินข้าวมุมรับแขกโซฟา
สีทึบชุดใหญ่ ถัดจากนั้นเป็นเคาร์เตอร์และห้องครัว ห้องน้ำ ห้องซักล้างและห้องเก็บของ ชั้นสองห้องนอนของเขาอยู่ซ้ายมือสุด
ส่วนน้องชายพี่แพมอยู่ห้องขวาสุด ถัดมาเป็นห้องทำงานห้องรับแขกของทุกอย่างถูกเตรียมและตกแต่งไว้พร้อมทุกอย่าง
“เป็นยังไงเตเตน่าอยู่ไหม ถ้าเตเตว่างๆเอารูปมานั่งวาดตรงนี้ก็ได้พอเปิดม่านตรงนี้แสงก็เข้ามาเห็นไหม”
“น่าอยู่จังเลยครับพี่แพม”
“พี่แพมดีใจจังที่เตเตชอบ พี่ให้เขาจัดเหมือนห้องนอนของเตเตเลยส่วนของเตเตที่ให้คนขนมาพี่แพมก็จัดให้แล้ว”เขามองเข้าไป
ในห้องที่ถูกจำลองมาเหมือนห้องนอนเดิมเกือบทุกอย่าง ห้องนอนนี้กว้างมากแบ่งเป็นมุมห้องทำงานด้วย มีชั้นวางหนังเปล่า
หลาย
ชั้น
“แล้วน้องชายพี่แพมละครับ”
“อ้อ ตาเพิร์ธน่าจะยังหลับอยู่ อีกอย่างที่พี่อยากรบกวนเตเตก็คือเรื่อง อาหาร ส่วนเรื่องอื่นจะมือแม่บ้านมาทำให้”
“ได้ครับเตเตไม่มีปัญหา”จากที่ได้ฟังมาพี่เพิร์ธน้องชายพี่แพมเพิ่งกลับมาอยู่เมืองไทยถาวร กลับมาจากอังกฤษสัปดาห์หนึ่งแล้ว
เขาทำงานเป็นอาจารย์หมอที่โรงพยาบาลและคณะแพทยศาสตร์มหาวิทยาลัยเดียวกัน กับที่เตเตเข้าเรียนนี่ก็เป็นอีกสาเหตุที่เขา
ได้มาพักอยู่ที่นี่
.............................................................
“เตเต เติมคิดถึงจังเลย”
“แพลงก็คิดถึงเตเตเหมือนกัน”
“เตเตก็คิดถึงเติมเต็มกับแพลงตอนเหมือนกันปิดเทอมไปเที่ยวที่ไหนมาบ้าง แต่เตเตมีของมาฝากทั้งสองคนด้วย”เตเตว่าแล้วก็
หยิบของฝากออกมาให้เพื่อนทั้งสองเพื่อน ทั้งสองคนได้ของฝากจากเพื่อนสนิทก็อดดีใจยิ้มแก้มปริไม่ได้
วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของการใช้ชีวิตนักศึกษาในรั้วมหาวิทยาลัย เตเต แพลงตอน เติมเต็ม ทั้งสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันมา
ตั้งแต่เด็กๆทั้งสามกำลังนั่งรอเข้าเรียนที่หน้าอาคาร มีนักศึกษารุ่นเดียวกันและรุ่นพี่นั่งอยู่บริเวณนั้นมองมาที่โต๊ะของทั้งสาม
เพราะด้วยท่าทางบุคลิกที่เป็นของตัวเอง ทำให้ทั้งสามดูสดใสร่าเริงจึงดึงดูดสายตาคนที่อยู่รอบๆ
“เตเตว่านั่งตรงนี้ดีกว่าไม่อยากนั่งข้างหน้ามากเกินไป”เมื่อเข้าในห้องเรียนก็เห็นนักศึกษารุ่นเดียวกัน เกือบร้อยชีวิตนั่งรอเรียนรอ
อยู่
“เตเตทำไมคนเยอะอย่างนี้”
“ก็มันป็นวิชาเรียนรวมเรียนกับทุกเอก”
“ปรัชญา จิตวิทยาแค่เห็นชื่อรายวิชาก็ง่วงแล้วแล้วต้องเรียนสามชั่วโมงต่อกันเนี่ยใครเป็นคนคิดตารางเรียนอ่ะกะจะฆ่ากันให้ตาย
เลยรึไง”
“ไม่หรอกก็แค่หนังสือบางๆมีสองสามร้อยหน้า มีแต่ตัวหนังสือกับรูปขาวดำของนักปรัชญานักวิทยาดูน่าอ่านออก”เตเตกับแพลง
ตอนมองหน้ากัน แล้วหันหน้าไปมองคนพูด ทั้งสองรู้ว่าวิชาแบบนี้เป็นแบบที่เติมชอบ ไม่นานก็อาจารย์ก็เข้าบุคลิกผู้สอนกับวิชา
ช่างเข้ากันได้เป็นอย่างดี เนื่องจากเป็นวิชาบรรยายทำให้นักศึกษาหลับซะเป็นส่วนใหญ่
“อังกฤษนี่ยังสวยเหมือนเดิมเลยน้า คิดถึงจัง”
“คุณย่าก็บ่นคิดถึงแพลงกับเติมเหมือนกันนะ”
“แพลงไม่ค่อยว่างเลย”
“เกี่ยวกับดนตรีหรอ”
“อืม ก็นิดหน่อย”
“ถ้ามีอะไรให้เตช่วยบอกนะ”
“เต นี่รูปใคร”
“อืออออ อ้อเตไม่รู้จักหรอกเตเห็นเขาชอบมานั่งให้อาหารนกบ่อยๆ เลยถ่ายรูปเก็บไว้เป็นคนไร้บ้านรึเปล่าก็ไม่รู้แต่เตเคยเอาคุ๊กกี้ที่เคยทำให้เขากินด้วยนะเขาชมเตใหยญ่เลยว่าอร่อย”
“เต นี่นะใจดีไปเรื่อย”
เตเตมองรูปผู้ชายตัวโตสวมโค้ทตัวใหญ่สวมหมวกคนหนึ่งที่กำลังให้อาหารนก ในโทรศัพท์อีกครั้งถ้าแพลงตอนไม่ถามเขาก็คง
ลืมไปเลยว่ามีภาพนี้ในโทรศัพท์ เตเตมองนาฬิกาข้อมืออีกไม่ถึงสิบนาทีก็จะหมดเวลา นักศึกษาส่วนใหญ่ยังฟลุบอยู่บนโต๊ะเลย
เวลาพักเที่ยงมาไม่ต่ำกว่าสามชั่วโมง
“รอดตายแล้วเรา”
“วันนี้พี่ๆบอกว่ามีกิจกรรมเชียร์ด้วยนะ”
“ไม่แพลงไม่อยากเข้า”
“งั้นก็ไม่ต้องเข้า แต่เติมข้าวแล้วพวกเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า”ทั้งสามจึงเดินไปหาอะไรกินที่โรงอาหารโรงหารกลางของ
มหาวิทยาลัยมีขนาดกว้างมีร้านอาหารหลายร้านและราคาถูก
“แพลงซื้อมาเยอะไปรึเปล่า จะกินหมดไหมเนี่ย”
“ก็มันน่าอร่อยแพลงตัดสินใจม่ได้เลยซื้อมาหมดเลย”
“เต ออกมาอยู่หอพักเป็นยังไงบ้าง”
“ก็นะเงียบเป็นส่วนตัวเดี๋ยววันหยุดเตจะลองวาดรูปดู”เขาแทบจะอดใจรอที่จะให้ถึงวันหยุดไม่ไหวเมื่อคิดว่าจะได้วาดรูปทีไรหัวใจ
ก็พองมีความสุขทุกที
“แพลงอยากไปอยู่ด้วยบ้างจัง ว่าแต่มีห้องว่างเปล่าเพราะแพลงเล่นคนตรีแล้วเสียงรบกวนที่บ้านแพลงเลยอยากออกมาอยู่ข้าง
นอกจะได้มีสมาธิด้วย”แพลงอยากย้ายออกมาจากบ้านมันเป็นการรบกวนแม่เลี้ยงเพราะบางทีเขาต้องทำงานจนดึกถ้าเป็นไปได้
เขาน่าจะออกมาอยู่ข้างนอกได้แล้ว
“น่าสนใจนะ ถามเผื่อเติมด้วยเติมจะออกมาทำงานของเติมด้วยเหมือนกันจะได้มรสมาธิทำงาน
แล้วเวลาหิวก็มาขอกินข้าวห้องเตเตเวลาอยากผ่อนคลายเติมก็จะนั่งฟังแพลงเล่นดนตรี”เติมก็คิดว่าการออกมาอยู่ข้างนอกดี
ไม่ใช่น้อยเพราะครอบครัวของเขาเป็นครัวใหญ่ถึงจะฐานะแต่ญาติที่เยอะก็สร้างความรำคาญได้เหมือนกัน
“จะดีหรอ เตเตไม่ได้คนเดียวไม่ใช่หรอเห็นว่าอยู่กับน้องชายพี่แพมด้วยเราไปเดี๋ยวก็กวนเขาแย่ดิ”
“ก็อย่าไปหาเตเตตอนที่พี่เขาอยู่สิ”
“เอื้อจริงด้วย ว่าแต่น้องพี่แพมเป็นคนยังไง”
“เป็นคนยัง....เตก็ยังไม่ได้เจอเลยแต่หน้าที่ของเตก็แค่ทำอาหารให้เขาเฉยๆ”
“เต ใจร้ายเกินไปรึเปล่าถ้าเขาเกิดทำงานหนักเน่าตายอยู่ในห้องทำไงพี่แพมอุตส่าไว้ใจให้ช่วยดูแล”
“ไม่จริงมั้ง”เตลองคิดดูว่าถ้าเป็นเหมือนที่เพื่อนพูดขึ้นมาจริง แล้วเขาดูเหมือนคนเห็นแก่ตัวมาสนใจญาติตัวเองไม่ได้การแล้ว
กลับไป
บ้านเขาต้องไปดูเพื่อความแน่ใจ
*********************************************************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป