CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: luckinlove ที่ 31-12-2015 00:11:41

หัวข้อ: (เรื่องสั้น) Lovesick Fool (18+) : up part 1/3
เริ่มหัวข้อโดย: luckinlove ที่ 31-12-2015 00:11:41

[color=Cordia new]ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม [/color]

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) Lovesick Fool (18+) : up part 1/3
เริ่มหัวข้อโดย: luckinlove ที่ 31-12-2015 00:19:42

PART 1



          หากจะพูดถึงความดื้อรั้นเอาแต่ใจที่ทำเอาวุ่นวายไปทั้งวงการก็คงไม่พ้นนายแบบตัวเล็กอย่างนัตสึ และหากเขาไม่ได้มีอำนาจในการดึงลูกค้ามากพอคงจะโดนเด้งไปนานแล้วเช่นกันเพราะไม่มีใครจะอดทนไหว ใบหน้าหวานที่คอยจะมอบรอยยิ้มราวกับนางฟ้าให้บุคคลที่เขาพึงพอใจและนำพาความเลวร้ายมาให้กับคนที่เขาไม่พึงพอใจ มันเป็นเช่นนี้อยู่ตั้งแต่แรก ตั้งแต่ก้าวแรกที่เขาเข้ามาอยู่ในวงการมายานี้

          เขาแสดงเก่ง มีหน้ากากที่ทรงประสิทธิภาพ..

          แต่เหนือกว่าสิ่งใด สิ่งที่เจ้าตัวต้องการก็เพียงมือใครซักคนที่มีแรงมากพอมากระชากมันออก

          “ไฮ"

          “...”

          “นี่ผมไปฆ่าคนตายหรือไง หยุดสายตาน่ารังเกียจนั่นเดี๋ยวนี้ฟุคุชิม่าซัง" เสียงหวานสั่งเรียบและเมินผู้จัดการส่วนตัวไปซะเพราะรู้ดีว่ามันเปล่าประโยชน์ที่จะสั่ง

          เขารู้ดีว่าอีกคนกำลังโมโหเรื่องรอยสักคำว่า 'Your Shadow' ที่ต้นคอของตน
 
          สาเหตุของมันก็ไม่มีอะไรมากเลย เพียงแค่เขาไปเจอกับเด็กหนุ่มอายุน้อยกว่าคนหนึ่งที่หน้าตาและท่าทางถูกใจเมื่ออาทิตย์ก่อน ต่างคนต่างกำ้กึ่งระหว่างสติดีกับเมาแอ๋ สั่งเครื่องดื่มให้กันและกันแก้วแล้วแก้วเล่าจนสุดท้ายก็เดินกอดคอออกไปริมชายหาด

          พวกเขาตะโกนโหวกเหวก ร้องเพลงรักคู่กันแม้มันจะผิดเพี้ยนทำนองต้นฉบับ ซื้อดอกไม้ไฟมาจุดเล่น นั่งบนผืนทรายที่ไม่มีใครเลยอยู่นานสองนาน ก่อนจะปล่อยให้อีกคนขับ Audi R8 สีแดงเพลิงคันส่วนตัวของเขาพาไปเรื่อยอย่างไม่มีจุดหมาย มันจบลงที่ร้านสักร้านหนึ่งที่ความเบลอของทั้งคู่ทำให้ตกลงจะสลักคำว่า 'Your shadow' บนต้นคอแสดงความเป็นเจ้าของของกันและกันทั้งที่ความจริงแล้วเพิ่งเจอเพียงครั้งแรก มันเจ็บเล็กน้อยและพวกเขาก็ไม่ได้ทำแม้กระทั่งถ่ายรูปคู่เก็บเอาไว้

          เหมือนเป็นวันไนท์แสตนด์ที่เซย์กู๊ดบายกันก่อนพระอาทิตย์จะมาอรุณสวัสดิ์

          นัตสึไม่รู้ข้อมูลอะไรเลยเกี่ยวกับอีกฝ่าย นอกจากชื่อของเด็กคนนั้น

          ฮารุ

          “นัตสึ"

          “...”

          สิ่งที่ทิ้งเอาไว้ให้คิดถึงนอกจากรอยสักก็คงจะเป็นน้ำเสียงและรสจูบที่เซ็กซี่เป็นบ้า..

          “นัตสึ!”

          “ว้อท~!" ร่างบางอุทานออกมาเสียงหลงเพราะนิตยสารสองเล่มถูกจับมาตีกระทบกันตรงหน้า ลมที่เกิดขึ้นบางเบาทำให้ผมม้าของคนหน้าหวานกระพือขึ้นก่อนจะตกลงมาเหมือนเก่า

          นายแบบชื่อดังมองผู้จัดการส่วนตัวตาขวาง

          “คิดว่าฉันจะกลัวนายหรือไง ไอ้เด็กเอาแต่ใจนี่"

          “ผมไม่คิดว่าคุณจะกลัวอยู่แล้วล่ะ คุณมันน่ากลัวที่สุดบนโลกใบนี้แล้ว"

          “ปากเหรอนั่น" ฟุคุชิม่า ฮิเมอิม้วนนิตยสารแล้วเคาะลงบนหน้าผากมนก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ "แล้วยังไง วันนี้มีถ่ายภาพนิ่งลงปก"

          “คอนเสปต์?”

          “นายไม่เคยได้รับการติดต่ออย่างอื่นนอกจากน่ารักสดใสแบบวัยรุ่นหรอกน่า"

          คนฟังพรูลมหายใจยาว เพราะแท้จริงแล้วถึงแม้นิสัยของเขาไม่ใช่คนเลวร้าย แต่นัตสึคิดว่าตัวเองก็แข็งกระด้างกว่าการต้องปั้นหน้ายิ้มและทำกิริยาน่ารักตลอดเวลาแบบที่แสดงให้ทุกคนเห็น อย่างน้อยก็ในตอนนี้ที่ในหัวใจเขายังไม่เปิดรับใครเลยซักคน

          เป็นอีกเสี้ยววินาทีที่ใบหน้าคมคายของฮารุโผล่เข้ามา

          เขาสะบัดหน้าเบาๆ และสั่งตัวเองให้กลับมาโฟกัสบทสนทนาเรื่องงานเสียก่อน ..อยากจะสั่งให้ลืมคืนนั้นไปเสียด้วยซ้ำแต่ความทรงจำที่จัดว่าดีมากๆ ก็สลัดไม่พ้นเสียที

          “แล้วยังไง กลัวว่าเขาจะเห็นรอยสักนี่?”

          “แหง ก็วันนี้มันเป็นเชิ้ตขาวของนักเรียนมอปลาย ไม่ก็พวกเสื้อกล้ามเล่นบาสอะไรทำนองนั้น"

          “มันก็ไม่เห็นมีอะไรเสียหาย ผมแค่สักเองนะ" นัตสึเอนตัวลงกับพนักโซฟาด้านหลัง และหลับตานิ่งเพราะไม่อยากเห็นใบหน้าไม่พอใจของอีกคน

          เขารู้ดีว่าฮิเมอิโกรธจัดและผู้จัดการตัวเล็กคนนี้ก็เพิ่งจะดับโทสะได้เพียงเล็กน้อยเพื่อคุยกันดีๆ เรื่องงาน

          เนื่องจากทำสัญญากันไว้แล้วว่าอยู่ในวงการนี้เขาต้องเป็นคนที่ดีทุกระเบียดนิ้ว เป็นเด็กชายน่ารักสมกับหน้าตาที่ทุกคนต้องเอ็นดู แต่นิสัยส่วนตัวที่ซ่อนกันได้ยากก็ทำมันพังไปทีละนิด

          และครั้งนี้มันก็คือความผิดพลาด ความผิดพลาดที่แม้จะแก้ไขได้แต่เขาก็ไม่อยากทำ

          นัตสึไม่มีความต้องการจะลบรอยสักคำนี้ออกไปแม้แต่น้อยแม้ว่าหลังจากคืนนั้นสติเขาจะกลับมาอย่างครบถ้วนแล้ว
   
          “ฉันถามจริง คืนนั้นไปเจอกับใครมา"

          “ก็แค่เด็กคนนึง..”

          “นายไปเคลมผู้หญิง?”

          “เฮ้ บ้าน่า" ตากลมเปิดมองคู่สนทนาชั่วครู่ก่อนจะหลับลงไปใหม่ คิ้วเรียวขมวดมุ่นก่อนท่อนแขนขาวจะทับลงไปราวกับไม่ต้องการให้ใครเห็น "ไปนั่งดื่มกับวัยรุ่นผู้ชายคนนึงอะ"

          “เออ! ให้มันได้อย่างนี้! ดีนะที่ไม่มีรูปหลุดอะไรเลย!”
         
          “พี่จะตะคอกทำไมเนี่ย!”

          “ไม่ต้องมาขึ้นเสียงตามฉัน หุบปากเลย หนีไปเที่ยวคนเดี่ยว นั่งดื่ม ควงเด็ก รอยสัก ..นี่คงไม่ใช่ว่าเป็นรอยสักคู่ใช่ไหม?”
   
          “ต้องแหงสิ"

          “นัตสึ!”

          “เด็กหนุ่มที่ทำเอาเลดี้และเจนเทิลแมนล้มระเนระนาด"

          “เฮ้อ..” ฮิเมอิส่ายหน้าปลงพลางมองเด็กในปกครองที่ยังคงหลับตาเอาแขนก่ายหน้าผากนิ่ง เธอเป็นคนเดียวที่นัตสึยังพอจะเชื่อฟังแม้จะไม่เต็มร้อย และหน้าที่นี้ดูเหมือนจะหนักหนาสาหัสกับตัวเธอเองมากขึ้นทุกวัน

          ผู้จัดการตัวเล็กลุกขึ้นไปจัดเตรียมชุดที่นายแบบต้องใส่และเครื่องประดับต่างๆ ที่ต้องผลัดเปลี่ยนตลอดเพื่อขอบคุณสปอนเซอร์ เธอไม่ได้พิธีรีตรองอะไรมากเพราะวันนี้ก็ต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สตูดิโออยู่ดี

          เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็จับอีกคนโยนเข้าห้องน้ำและสั่งกำชับว่าอาหารที่เธอกำลังเทใส่จานจะรออยู่บนโต๊ะเพียงสิบห้านาที ..คำขู่นั้นได้ผลเสมอเพราะรอเพียงไม่นานอีกคนก็สวมชุดคลุมอาบน้ำและใช้มือขวาถือผ้าผืนเล็กเช็ดผมเดินมาที่โต๊ะทานอาหาร

          ฮิเมอิสังเกตได้ว่านัตสึใจลอยอยู่บ่อยครั้งนับตั้งแต่คืนนั้น แต่คาดคั้นยังไงก็ไม่ยอมพูดจนกระทั่งวันนี้ที่ปริปากมาเล็กน้อยว่าคนที่ไปเจอมาเป็นเด็กผู้ชาย

          “ฟุคุชิม่าซัง ทำไมวันนี้ไม่มีของโปรดผมเลยล่ะ!”

          มีลางสังหรณ์บางอย่างบอกกับเธอว่าต้องมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นหลังจากนี้

          “กินๆ เข้าไปเถอะน่า"

          บางอย่างที่เธอคิดว่านัตสึจะป่วนทุกคนมากกว่าทุกครั้งที่เคยทำมา..
   





   
          “สวัสดีครับ ขอโทษที่ผมมาสายนะครับ"

          นัตสึโค้งคำนับทุกคนโดยรวมเป็นการทักทายรวมถึงขออภัยที่ตนมาช้าเกือบสิบนาที ..นั่นเรียกรอยยิ้มจากคนที่กำลังหงุดหงิดอย่างตากล้องได้เป็นอย่างดีเพราะเขามีต้นทุนในความปลาบปลื้มส่วนบุคคลอยู่ไม่น้อย

          “ไม่เป็นไรครับ พวกเราก็ยังเตรียมการไม่เรียบร้อย" เซจิโร่เอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตร วางกล้องในมือและเดินเข้าหานายแบบภาพนิ่งประจำวันนี้จนเกือบประชิดตัว

          นัตสึลอบเบ้ปาก และเสียมารยาทอย่างโจ้งแจ้งด้วยการไม่ยื่นมือไปจับกับอีกคนที่ส่งมาคอย เขาปั้นรอยยิ้มเสแสร้งหวานๆ อยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยคำที่ทำเอาคนฟังหน้าตึง

          “งั้นก็ดีเลยครับ แสดงว่าไม่ใช่แค่ผมที่ทำให้งานไม่เดิน"

          คนตัวเล็กเบี่ยงหลบและเดินจากไปในทันที ทิ้งไว้เพียงผู้จัดการอีกคนที่ยืนก้มหัวขอโทษขอโพยตากล้องรวมถึงทีมงานคนอื่นๆ ที่เด็กในปกครองทำตัวไม่เหมาะสม

          นัตสึนั่งหน้าหงิกหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เขาปล่อยให้ผู้หญิงสองคนแต่งหน้าและทำผมตามอำเภอใจแต่มีการชักสีหน้าใส่เล็กน้อยหากเห็นขั้นตอนไหนที่ตนไม่เห็นด้วย เขาพยายามอย่างที่สุดแล้วที่จะเรียบร้อยน่ารัก แต่การเอาแต่ใจและดื้อรั้นมันไม่ใช่เรื่องที่ปิดบังกันง่ายๆ

          และทุกคนรู้ดี

          ทุกคนยกเว้นเซจิโร่ช่างภาพคนใหม่ที่เพิ่งร่วมงานกับเขาเป็นครั้งแรก

          นัตสึช่างเป็นคนที่สร้างเฟิร์สอิมเพรสชั่นได้อย่างยอดเยี่ยมเสมอ..

          “เป็นอะไรของนายอีก ตั้งแต่ยังไม่เริ่มงานเลยหรือไง" ฮิเมอิที่เพิ่งเดินตามเข้ามาเปิดการสนทนาที่เป็นการโต้เถียงอีกครั้ง และนั่นทำให้คนฟังแสร้งถอนหายใจแม้ว่าความจริงแล้วการทำให้ผู้จัดการส่วนตัวหัวหมุนเป็นเรื่องสนุกสำหรับเขา

          “ผมไม่ชอบเขา"

          “ฮะ?”

          “พี่ก็รู้ว่าถ้าผมถูกชะตา ผมจะดีแค่ไหน และถ้าไม่ถูกชะตา ผมจะร้ายได้ซักแค่ไหน"

          “โอเค้" ฮิเมอิยกมือสองข้างขึ้นระดับไหล่เป็นเชิงยอมแพ้ และไล่สไตลิสสองคนออกไปทันทีที่จัดการผมกับหน้าของนายแบบหน้าหวานเรียบร้อย

          เก้าอี้ของนัตสึถูกจับหมุนและมันหยุดลงเมื่อประจันหน้ากับผู้จัดการส่วนตัว
         
          “แต่ฟังเอาไว้ เซจิโร่คนนั้นน่ะ จะมาเป็นช่างภาพสุดเอ็กซ์คลูซีฟของนาย เรียกได้ว่าเป็นกล้องหลักที่ถ่ายนายในทุกๆ งานหลังจากนี้เป็นระยะเวลาสามเดือน"

          “อะไรนะ!” นัตสึเด้งตัวขึ้นนั่งหลังตรงและทำหน้างอง้ำ "ผมไม่เอา"

          “ประธานเซ็นสัญญาไปแล้ว ฉันจะไปขัดอะไรได้ยังไง"

          “ทำไมไม่ถามผมก่อน"

          “ฉันค้านให้สุดความสามารถแล้ว และเขาก็เส้นใหญ่มากกว่าที่นายคิด"

          “...”

          “เปลี่ยนให้รู้สึกถูกชะตาซะยังง่ายกว่าวิ่งหนีเขาอีก นัตสึ"







          เพราะการทำงานวันนี้มันแย่แสนแย่ในความรู้สึกของนายแบบตัวเล็ก

          เขาจึงหนีมาที่นี่อีกครั้ง

          บาร์ริมหาดที่ที่เจอกับฮารุเป็นครั้งแรก

          แต่เนื่องจากหนึ่งอาทิตย์ผ่านไปและเขาก็ไม่ได้ถามเลยว่าแท้จริงแล้วเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน จึงไม่อาจรู้ได้เลยว่าจะเจอกันรึเปล่า ซึ่งแน่นอนว่านั่งเซ็งจนถึงเกือบเที่ยงคืนก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา

          นัตสึจิบมาร์ตินี่ครั้งสุดท้ายก่อนจะวางเงินจำนวนหนึ่งที่เกินราคาจริงของเครื่องดื่มทั้งหมดที่ตัวเองสั่งไปมากโขลงกับบาร์ เขาดื่มมาเกือบสี่ชั่วโมงและนั่นทำให้ตากลมโตพร่าเบลอเล็กน้อย แน่นอนว่าคนตัวเล็กคอแข็ง แอลกอฮอล์ไม่เคยทำร้ายเขาได้มากไปกว่าการมึนเมาจนอาจทำอะไรที่ใช้ความกล้าผิดปกติ แต่เขายังควบคุมตัวเองอยู่

          มันโชคไม่ดีเลยซักนิด

          โชคไม่ดีเลยที่เขาไม่เมาเละจนพับคาบาร์ไปซะ

          นัตสึกำหมัดแน่นมองภาพคนสองคนตรงหน้ากำลังนัวเนียกันไม่อายฟ้าดิน ซึ่งฝ่ายชายเป็นคนที่เขาจำได้อย่างแม่นยำแม้ว่าจะเจอกันเพียงหนึ่งครั้งในสภาพที่สติไม่เต็มร้อยเท่าไหร่ เจ้าของ 'เงา' ของเขาที่แยกย้ายกันไปครบรอบหนึ่งอาทิตย์กำลังละเลียดชิมริมฝีปากของผู้หญิงคนอื่น

          คนอื่น?

          แท้จริงแล้วสองคนนั้นอาจเป็นแฟนกันก็ได้

          ความคิดนี้ทำให้ขอบตาของเขาร้อนผ่าว แต่นัตสึจะโทษว่ามันเป็นเพียงผลข้างเคียงของการดื่มแอลกอฮอล์ที่มากเกินปกติไป ร่างเล็กพยายามเดินเลี่ยงไปอีกทางแต่ยังไงเสียเขาก็ต้องผ่านสองคนนั้นเพราะรถที่จอดทิ้งเอาไว้อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นเลย

          เจ็บใจเข้าไปอีกเมื่อคิดว่าฮารุอาจจะจำรถของเขาไม่ได้ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะเคยขับมาแล้ว

          “นัตสึ?”

          เสียงทุ้มที่เอ่ยเรียกทำให้ต้องหันกลับไปมองอย่างช่วยไม่ได้ ริมฝีปากเล็กเม้มแน่นเพราะเขายังคงเห็นสองคนนั้นโอบกันอยู่  แต่เพียงเสี้ยววินาทีมันก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างที่เขาแสดงออกมาตลอด

          “ไม่เจอกันหลายวันเลย ฮารุ"

          “อ่า ใช่ ผมคิดว่าพี่จะไม่มาที่นี่แล้วซะอีก" ร่างสูงยิ้มมุมปาก หันไปกระซิบกับคนในอ้อมกอดและจูบลาหญิงสาวเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหาอีกคนที่ยืนมองอยู่ด้วยแววตาไม่พอใจ

          “คิดถึงพี่จัง"

          “อย่ามาโกหกหน้านิ่ง คิดว่าฉันอินโนเซ้นส์ขนาดนั้น?”

          “โอเค ผมรู้ว่าพี่รู้ทัน แต่มันไม่ได้หมายความว่าผมจะโกหกนะ" ใบหน้าคมคายยังคงยิ้มให้ ก่อนจะก้มลงมาจนปลายจมูกแตะกันแผ่วเบา "ผมคิดถึงพี่ แม้มันจะไม่ใช่ตลอดเวลาแต่มันก็คิดถึงพี่..”

          “...”

          “บ่อยๆ มาก.. แต่ละวัน"

          “คิดถึงฉันแต่ก็เคลมสาวไปทั่ว"

          ฮารุผละตัวออกไป หัวเราะลั่น และสิ่งเดียวที่นัตสึทำได้คือการมองอย่างไม่เข้าใจ นัยน์ตาคมมีแววกังวลขัดกับการกระทำนั้นซึ่งเขาเห็นมันได้ชัด

          มือเล็กจับเข้าที่เอวสอบทั้งสองข้าง รั้งร่างของอีกคนให้เข้าหาและผลักตัวเองให้แนบชิด

          เสียงหัวเราะอันเสแสร้งเงียบลง ก่อนที่อีกคนจะยอมบอกความจริงกับเขา

          “มันเป็นงานน่ะ"

          “...”

          “ครั้งก่อนผมไม่บอกอะไรพี่เลยทั้งๆ ที่พี่เล่าอะไรมากมายให้ผมฟัง เพราะว่าผมกลัวจะถูกรังเกียจและพี่จะไล่ผมออกมาอย่างกับหมูกับหมา"

          “...”
         
          “พี่สวยงาม และความทรงจำคืนนั้นของเราก็สวยงาม"

          “...”

          “มันคือความสุขที่ผมพยายามสร้างให้พี่โดยที่ไม่คิดว่ามันคือหน้าที่หรือต้องแลกด้วยเศษเงินอะไรเลย"

          “นาย.. กำลังจะบอกว่า นาย ขะ..”

          “คล้ายๆ โฮสต์น่ะ ผู้หญิงพวกนั้นแค่จ่ายเงินมาและบอกความประสงค์ของพวกเธอ ผมก็แค่ทำยังไงก็ได้ให้เธอมีความสุขและจากนั้นก็จบกัน มันก็เป็นวันไนท์แสตนด์อีกทางหนึ่ง บางคนก็แค่จ้างผมให้ไปรับฟังเรื่องราวแย่ๆ ในชีวิตของเธอ บางคนก็สั่งให้ผมปรนเปรอเธอ นั่นมันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ผมก็แค่ต้องทำมันตามคำบัญชาของผู้ว่าจ้าง"

          “...”

          “แต่ผมป้องกันตลอดน่า"

          ลงท้ายด้วยน้ำเสียงขี้เล่นอีกครั้งและยีผมนุ่มจนมันฟูไม่เป็นทรงเมื่อเห็นว่าคนฟังกำลังขมวดคิ้วมุ่น นัตสึไม่ได้ปัดมือเขาออกซ้ำยังก้มหน้าลงมาซบกับแผ่นอก จนกลายเป็นว่าตอนนี้พวกเขากำลังยืนกอดกัน

          “ฉันไม่รู้เลยว่าชีวิตแบบนายเป็นยังไง"

          “อย่ารู้เลย มันแย่กว่าที่พี่คิดอีก..”

          “...”

          “ฉันไม่เก่งเรื่องเอาใจคนอื่นเลยซักนิด ฉันต้องใส่หน้ากากตลอดเวลาทำงาน แต่มันไม่ใช่การบริการความพอใจของใคร ฉันโลดแล่น และเดินผ่านเสียงเชียร์นับไม่ถ้วน..”

          “แต่ผมไม่มีใครเลย"

          นิ้วเรียวยกขึ้นแตะริมฝีปากบางเป็นเชิงห้ามไม่ให้พูดต่อ ฮารุกดจูบลงบนเรือนผมนุ่มก่อนที่พวกเขาจะผละจากกันและเปลี่ยนเป็นเดินจับมือกันไปเรื่อยๆ

          ผ่าน Audi R8 ไปอย่างไม่สนใจ และมุ่งสู่ชายหาดที่มีแต่ความทรงจำดีๆ อีกครั้ง

          “รอยสักของพี่ยังอยู่ไหม" ร่างสูงเอ่ยถาม เขาไม่สามารถเห็นมันเพราะถูกปกเสื้อบดบังเสียหมด แต่อีกคนไม่ได้ตอบอะไรกลับมานอกจากพยักหน้า

          เพียงเท่านั้นก็เรียกรอยย้ิมได้กว้างพอตัว

          “ผมก็เหมือนกันนะ"

          “มันหลอกหลอนซะอย่างกับว่านายเป็นเงาของฉันจริงๆ"

          “คิดถึงล่ะสิ"

          “เฮอะ" นัตสึแค่นหัวเราะ อารมณ์ทุนเดิมของเขาในวันนี้คือหงุดหงิด และยังเฟลนิดหน่อยที่การพบเจอกับบุคคลที่อยู่ในความคิดมันค่อนข้างแย่ เขาเหลือบมองเสี้ยวหน้าของอีกคนบ่อยครั้งในจังหวะที่พวกเขายืนมองพระจันทร์กันอย่างโง่ๆ ริมทะเล
   
          “มองอะไรครับ"

          “...”

          ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกจับได้ แต่เมื่อถูกทักแล้วเขาจึงไม่มีความจำเป็นอีกต่อไปที่จะหลบสายตาไปทางอื่น ในเมื่อความรู้สึกของเขามันชัดเจนว่าอยากมอง

          เขาอยากจดจำทุกรายละเอียดของฮารุ

          “มองผมนานกว่านี้จะคิดเงินแล้วนะครับ" ใบหน้าคมหันมาหาโดยไม่ทันตั้งตัวและนั่นทำให้ปลายจมูกของพวกเขาใกล้กันอีกครั้ง

          นัตสึย่นคอหนีแต่มือใหญ่ก็คว้าท้ายทอยตรึงไว้จนขยับไปไหนไม่ได้ เขาพยายามดิ้นตามนิสัยชอบเอาชนะ แต่แล้วก็แพ้ราบคาบเมื่อถูกจู่โจมด้วยการมอบจูบแผ่วเบาที่ไม่มีอะไรมากไปกว่าริมฝีปากแตะกัน

          “นาย..”

          “ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรขัดใจพี่"

          “...”

          “แต่จะขอบคุณมากถ้าหากคืนนี้พี่จะให้ที่นอนผมหน่อย เพราะผมเพิ่งปฏิเสธลูกค้าไปเพื่อให้เราได้คุยกัน"

          “เด็กเจ้าเล่ห์ฮารุ!”

          ฮารุหัวเราะรับคำด่าทออย่างยินดี ตวัดร่างบางขึ้นอุ้มท่าเจ้าสาวและมือข้างที่กระชับข้อพับขาก็ทำให้นัตสึรู้ว่าเขาไม่
สามารถผลักไสอีกคนออกไปได้ในคืนนี้ เพราะสัมผัสเย็นวาบนั้นเขารู้ดีว่ามันคือกุญแจรถของตนเอง

          ดวงตาหวานค้อนมองอีกคนขวับ แต่ร่างสูงก็หาได้สะทกสะท้าน ซ้ำยังส่งรอยยิ้มละมุนละไมมาทำลายกำแพงกันอีกหน

          “ผมมือไวใช่มั้ย"

          “มากที่สุด ฉันไม่ควรไว้ใจนาย"

          “พี่ควรรักผม"

          “...”

          “ล้อเล่นเท่านั้นครับ"

          นัตสึเพียงแค่ยกมือขึ้นโอบรอบคอแกร่ง เขาก้มหน้างุดและไม่ยอมพูดอะไรแม้ว่าอีกคนจะพามาถึงรถและวางร่างเขาลงกับเบาะนุ่มอย่างระวังมือ ห้วงความคิดของเขายังคงติดอยู่กับสองประโยคสุดท้ายที่ฮารุได้พูด

          เขาไม่ได้ถือว่าอีกคนทำอาชีพอะไร หรือผ่านอะไรมา มันเป็นความรู้สึกชอบและถูกชะตาแม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยใช้เวลาทำความรู้จักกันเลยแม้แต่นิด และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเปิดใจกับใครรวดเร็วถึงเพียงนี้ ฮารุทำให้เขารู้สึกปลอดภัยแม้จะมีสถานะเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าที่ผ่านมาทักทายทำความรู้จัก

          แต่เขากลับอยากให้เป็นมากกว่านั้น

          นัตสึแค่คิดว่าเขาอาจจะรักฮารุได้

          และมันไม่ใช่แค่การล้อเล่น




(มีต่อ)

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) Lovesick Fool (18+) : up part 1/3
เริ่มหัวข้อโดย: luckinlove ที่ 31-12-2015 00:24:40

(ต่อ)

          “ห้องพี่กว้างใช้ได้”

          “อย่าลืมสิว่าฉันเป็นใคร”

          “ฮึ..” ฮารุหลุดขำในลำคอ เขายังคงยืนอยู่ตรงประตูไม่ได้ถอดรองเท้าตามเจ้าของห้องเข้ามาแต่อย่างใด ร่างสูงเอนพิงมันเอาไว้ และส่งมือไปด้านหลังตัวเองเพื่อกดล็อค
         
          “นัตสึ..”

          “..?”

          “พี่หึงผมเหรอ”

          “หึงนาย?” คนตัวเล็กยิ้มร้ายอย่างที่ตัวเองทำใส่คนอื่นมาตลอด เพียงแต่มันไม่ได้ผลเลยกับนัยน์ตาคมที่มองเขาทะลุปรุโปร่ง ฮารุมองลึกเข้ามาในนัยน์ตาของเขา จนเจ้าของหน้ากากเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องฝืนทน นัตสึสารภาพออกมาอย่างดุษณี

          อยู่กับฮารุ นัตสึก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน

          “ใช่ ฉันหึงนาย"

          “ตอบได้น่ารัก" ฮารุพูดและไม่รอช้าที่จะเดินเข้ามาประชิดตัวเพื่อให้รางวัล โดยคนตัวเล็กก็ยินดีเหลือเกินที่จะเอียงแก้มให้ริมฝีปากเซ็กซี่คู่นั้นสัมผัสอย่างเอาแต่ใจนานเท่านาน พวกเขาค้างการกระทำซ้ำๆ อยู่แบบนั้นแบบที่ไม่มีใครยอมถอย

          จนกระทั่งเมื่อเส้นความอดทนขาดหาย
         
          ฮารุจึงกอดร่างเล็กเอาไว้จนจมอกและตวัดขึ้นอุ้มพาไปนอนบนเตียง

          ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเพียงไม่กี่วินาที และความรวดเร็วนี้กำลังทำให้ใบหน้าหลังหน้ากากที่ใสซื่อราวกับลูกแมวตัวน้อยนั่นกำลังตื่นตระหนก ร่างสูงระบายยิ้มเพื่อปลอบขวัญ ใช้ปลายนิ้วลูบไล้คิ้วสวยเลยเรื่อยมาถึงปลายจมูกและเคาะมันราวกับจะสั่งให้นอนเชื่องๆ ยินยอมสิ่งที่เขาจะกระทำต่อไปนี้

          “ผมชื่ออะไร”

          “..ฮารุ”

          “คืนนี้พี่เป็นของใคร”

          “ไม่! ฉันไม่..”

          “ชู่ว..” ร่างสูงผิวปากแผ่ว เฉียดปลายจมูกรั้นเพียงเสี้ยวมิลลิเมตร และนักล่าย่อมไม่พลาดที่จะจัดการสั่งสอนเจ้าแมวน้อยที่บังอาจมองกันด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้ม ริมฝีปากนุ่มถูกลงโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า คมเขี้ยวที่ขบกัดเบาๆ ก่อนจะตามด้วยเรียวลิ้นละเลียดชิมอย่างไม่รู้อิ่มทำเอาคนด้านล่างสั่นสะท้าน

          “นัตสึเป็นของใคร"

          “..ฮารุ ..เป็นของฮารุ"

          เสียงหอบครางของสองคนดังไม่แพ้กัน ลมหายใจที่สอดประสานและความร้อนรุ่มในกายสุมทั้งคู่ราวกับอยู่ในเปลวเพลิงขนาดใหญ่ แต่ต่อให้มันจะทรมานเหมือนอยู่นรกขุมสุดท้าย ในวินาทีนี้ พวกเขายินดีเหลือเกินที่จะจับมือกันไว้และแลกเปลี่ยนจูบที่เป็นดั่งพันธนาการขณะดำดิ่งลงไปจนสุดความลึก

          “Scream, if you want to..”

          ฮารุเอ่ย น้ำเสียงแหบพร่าพึมพำข้างใบหูทำให้คนตัวเล็กเบี่ยงศีรษะหลบ มือน้อยช่างเกะกะและปัดป่ายไปทั่วใบหน้าคม แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้รำคาญ กลับตะล่อมเหยื่อที่กำลังจะติดบ่วงด้วยการงับปลายนิ้วเรียวทีละนิ้วอย่างต้องการทำความรู้จัก
   
          “Ah.. nope”

          คนถูกยื่นสัมพันธไมตรีปฏิเสธเสียงสั่น นัตสึอยากชักมือออกเหลือเกินแต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้วเมื่อนายพรานเจ้าเล่ห์ดักทางเขาไว้ทั้งหมด ข้อมือของเขาถูกตรึงเอาไว้แนบแก้มคมคายนั่น ดวงตาหวานหรุบลงตามมือใหญ่อีกข้างที่ฉวยลงต่ำ สัมผัสเบาหวิวตรงหน้าท้องเปล่าเปลือยเรียกเสียงครางสะอื้นที่เจ้าตัวพยายามกลั้นไว้สุดความสามารถ ปลายนิ้วของฮารุเย็นเฉียบหากเทียบกับอุณหภูมิในกายของเขา และความเย็นนั้นก็ลากไล้ผ่านความแบนเรียบ หยอกเย้ากับหลุมเล็กๆ ตรงกลางด้วยการวนซ้ำไปมา
         
          มันร้ายกาจ ราวกับจะดึงผีเสื้อที่กระพือปีกในท้องของเขาให้ออกมาโบยบิน

          “อวดเก่งไปเถอะ" อีกคนกล่าวเท่านั้นก่อนที่ใบหน้าคมจะเคลื่อนลงต่ำตามมือนั่นไป ลิ้นร้อนชิมความหวานของส่วนอื่นนอกจากริมฝีปาก สัมผัสชื้นลากเรื่อยบนลำคอระหง ถ่วงเวลาซุกไซ้ความหอมนั่นจวบจนกว่าจะพอใจ ยิ้มอารมณ์ดีเมื่อเห็นรอยสักที่มีคู่กันอยู่บนนั้น มือเล็กที่ถูกปลดปล่อยแล้วทำได้เพียงแค่จับกลุ่มผมสีบลอนด์สว่าง ลูบมันเล่นเมื่อสัมผัสที่ตนได้รับอ่อนละมุนและขยำมันแน่นเมื่อฮารุใช้ริมฝีปากขบเม้มช่วงไหปลาร้าจนเกิดรอยแดง

          “อ๊ะ..”

          “...”

          “อ.. ไม่ อย่าทำรอยบนร่างกายฉัน อย่าลืมว่าฉันเป็น.. อ อื้อ"

          ไม่ทันเสียแล้ว.. กับคำห้ามปรามที่ช่างไร้ค่า

          ฮารุไม่ฟังเสียงร้องขอของเหยื่อตัวน้อย บดเบียดริมฝีปากและส่งลิ้นไปหลอกล่อเนินเนื้อช่วงอกจนมันตั้งขึ้นทักทาย เขายิ้มพึงพอใจก่อนจะจูบมันเบาๆ ราวกับให้รางวัล มือที่กลั่นแกล้งช่วงท้องไล่ลงต่ำจนถึงขอบกางเกงและได้รับรู้ว่าอีกคนตั้งรับอยู่ด้วยการใช้มือเล็กๆ นั่นกุมกระดุมและซิปไว้ไม่ให้เขาปลดออก

          สายตาคมตวัดมองอีกคนและได้เห็นหยาดน้ำสีใสคลอดวงตากลมคู่นั้น

          “ผมกำลังทำอะไรที่ขัดใจพี่อย่างนั้นเหรอ"

          “ม.. ไม่"

          นัตสึกำลังสับสน

          กับคนบนร่างที่กำลังพันธนาการเขาไว้ทั้งหมดแม้จะเพิ่งเจอกันเพียงครั้งที่สอง

          “ถ้าอย่างนั้น..” มือใหญ่ทาบทับลงและคลึงหลังมือของนัตสึ ในขณะที่เจ้าของมันยืดตัวกลับขึ้นมาและมอบจูบที่เร่าร้อนยิ่งกว่าเก่า สอดลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัด ปรับองศาใบหน้าไปมาเพราะต้องเว้นช่วงให้อีกคนหายใจ สมาธิกระเจิดกระเจิงทั้งคู่โดยนัตสึต้องยอมพ่ายแพ้และปล่อยให้มือซุกซนนั้นรูดกางเกงเขาลง

          มือน้อยกำผ้าปูเตียงจนยับย่น ริมฝีปากถูกอีกคนช่วงชิงไม่ลดละ ฮารุสอดมือขวาเข้ามารองท้ายทอยของเขาในขณะที่อีกมือกำลังรังแกแกนกายช่วงล่าง สะโพกมนแอ่นขึ้นเข้าหาโดยไม่รู้ตัวจนตอนนี้ทั้งคู่แนบชิดกันจนไม่เหลือที่ว่างให้มวลอากาศ

          ลมหายใจกระท่อนกระแท่นได้รับความปรานีเมื่อร่างสูงผละใบหน้าออกไปเล็กน้อย

          สองสายตาประสานกันอย่างสื่อความหมายและเต็มไปด้วยความต้องการ

          “ผมเมานิดหน่อย"

          “...”

          “และพี่ก็ด้วย"

          “อะ..”

          “แต่สายตาคู่นี้บอกผมแล้ว ว่าผมไม่ได้ผิดสัญญา" ฮารุส่งรอยยิ้มอ่อนโยนจนคนมองสั่นไหว ตากลมโตปิดลงอย่างเหนื่อยอ่อนกับอัตราการเต้นแรงของหัวใจและนับว่าเขาพลาดอีกครั้ง

          เมื่อสัมผัสบนเปลือกตาทั้งสองข้างเล่นงานกันอย่างนุ่มนวล

          นัตสึรับรู้เพียงว่าอีกคนผละออกไปเพียงชั่วครู่และกลับเข้ามาหากันใหม่ด้วยสภาพเปล่าเปลือยที่เท่าเทียมกัน เขาถูกกระตุ้นความรู้สึกและความต้องการทั้งหมดอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้ายอมลงให้อย่างดุษณีเพียงเพราะคำๆ เดียวที่ได้ยินผ่านสายลม
   
          คำพูดที่ทำให้เขายินดี

          และมีอานุภาพมากพอที่จะหลอมละลายหัวใจดวงน้อย

          ฮารุท้าวข้อศอกมองสีหน้าเหยเกของคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู ลูบเรือนผมและซับจูบตรงขมับชื้นเหงื่อให้อยู่สักพักก่อนจะเริ่มสานต่อสิ่งที่ทำเอาไว้ มือใหญ่จับขาทั้งสองแยกออกกว้างกว่าเดิมและทิ้งตัวลงไปแนบชิด ความต้องการที่แสนจะอึดอัดของทั้งคู่สัมผัสกันอย่างโหยหาในขณะที่เขาตัดสินใจทรมานกันเองด้วยการยังไม่ออกเดินทาง กลับแวะชมความงามบนเรือนร่างของนัตสึ มอบรางวัลด้วยรอยรักสีกุหลาบเมื่อเจอจุดที่ถูกใจ เสียงครางอ้อนของอีกคนที่ทำให้เขาแทบคลั่งกับมือน้อยที่โอบกอดแผ่นหลังของเขาไว้แน่นราวกับกลัวจะหนีหาย   

          ร่างกายของนัตสึร้อนเหมือนกองไฟ แต่กระนั้นฮารุก็คงเป็นแมลงที่โง่งมและยินดีที่จะตายอยู่ในนั้น
         
          ความปรารถนาของเขาพุ่งสูง และมันไม่ต่างอะไรกับอีกคนที่เกร็งไปทั้งร่าง สองความอึดอัดที่เบียดเสียดและทักทายกันอยู่สักพักต้องบอกลาเมื่อร่างสูงผละออก

          “อื๊อ!” ..เพื่อส่งมือเข้าไปทำความรู้จักแทน..

          “อา พี่.. ปวดมากเลยสิ"

          “อือ อะ.. ย อย่าเพิ่งเร็ว ไม่..” นัตสึส่ายหน้าไปมาเมื่อถูกรังแก แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง "โอ้ว!”

          “..ฮึ"

          “นาย! เจ้าบ้าฮารุ! อ้ะ อ๊าา" เสียงหวานครางอย่างไม่ได้ศัพท์ อารมณ์คั่งค้างเพราะเกือบจะได้ปลดปล่อยแต่อีกฝ่ายกลับโยนกันทิ้งกลางอากาศ ซ้ำยังส่งนิ้วเข้ามาทางด้านหลังโดยไม่สัญญาณก่อน คนตัวเล็กคงจะโวยวายไปยืดยาวกว่านี้หากริมฝีปากของเขาไม่ถูกปิดสนิทด้วยรสจูบที่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันร้อนและวาบหวามเป็นที่สุด

          “ฮื่อ.. อา..”

          เมื่อความดื้อรั้นสงบลงฮารุจึงให้รางวัลปลายจมูกรั้นที่กำลังแดงเรื่อ เผื่อแผ่มาจนถึงปลายคางและยอดอกสีอ่อน ดวงตาคมทอดมองผลงานของตนบนพื้นผิวเนียนละเอียดสีขาวนวลที่บัดนี้แดงเป็นจำ้จุดตามที่เขาต้องการก่อนจะเผยรอยยิ้มร้าย

          “Tell me,..if we go hard..” นิ้วเรียวที่รุกรานตอแยอีกฝ่ายชักเข้าออกรัวเร็วจนนัตสึร้องเสียงหลง และมันแผ่วลงให้ร่างเล็กมีสติพอจะรับรู้คำถามที่ยังกล่าวไม่จบ "..or soft?”

          “..."

          “เลือกสิครับ"

          “หยุดแกล้งกันนะ! อึก..” นัตสึขยับสะโพกตอบสนองไปบ้างและรางวัลของเขาก็คือริมฝีปากที่ประทับค้างอยู่บนซอกคอขาว แขนเล็กโอบรอบคออีกคนไว้ก่อนจะพึมพำบอกอนุญาตกึ่งขอร้องว่าให้จัดการกันไปเสียที

          อย่าปล่อยให้แมวตัวน้อยต้องทนทรมานในกับดักของนายพรานนานไปกว่านี้..

          “ตามบัญชา..” ฮารุงับปลายคางมน เล็มเลียรอยแผลใต้ริมฝีปากบางขณะใช้มือขวาจับส่วนอึดอัดของตนเองดันเข้าไปในช่องทางสีหวาน

          นัตสึกัดปากตัวเองแรงจนเขากลัวจะห้อเลือด มือซ้ายที่ลูบไล้เรือนกายนุ่มนิ่มจึงยกขึ้นมาคลึงริมฝีปากอีกฝ่ายแผ่วเบา จนคนตัวเล็กหยุดอดกลั้นและปล่อยเสียงร้องครางเท่าที่ตัวเองจะพอใจ

          ใช้เวลาและปลอบประโลมกันอยู่นานไม่น้อยกว่าจะเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างแนบแน่น แรงกระแทกเกิดขึ้นเป็นจังหวะเชื่องช้าและยังจับทิศทางไม่ได้ว่าแบบไหนคนรับจึงจะพึงพอใจ จนกระทั่งเริ่มคุ้นชินร่างกายกันและกัน การเคลื่อนไหวจึงเริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้นและถูกตอกย้ำความสุขด้วยเสียงครางหวาน

          "อ๊า แบบนั้น ดี มันดีมาก อื้อ" มือเรียวจิกเข้ากับแผ่นหลังกว้าง นัตสึแอ่นสะโพกรับการสอดใส่ให้แนบชิดกันตลอดทุกวินาทีที่ทั้งคู่จับมือกันเดินทาง เสียงเล็กร้องอ้อนเมื่อถูกจับเอวยกขึ้นก่อนจะมีหมอนมารองด้านหลัง ช่วงขาที่ถูกประคองไว้ถูกย้ายตำแหน่งจากเอวอีกฝ่ายขึ้นไปถึงบ่าทำให้อาวุธร้ายของนายพรานเล่นงานกันลึกซึ้งกว่าเก่า

          “อ๊ะ โอ้ว! อ๋าา..”

          "อา แบบนี้.. แบบนี้นะ" หยาดเหงื่อไหลลงตามสันกรามคม น้ำสีใสหยดลงแก้มนวลเนียนและฮารุก็เช็ดออกให้อย่างทะนุถนอม ใบหน้าหวานในยามนี้ดูน่ารังแกกว่าเวลาปกติขึ้นอีกหลายเท่าด้วยปลายจมูกรั้นสีแดงและแก้มที่เต็มไปด้วยเลือดฝาด ดวงตาฉ่ำน้ำกับริมฝีปากเผยอน้อยๆ นั่น..

          "อ๊ะ อะ.. ซี้ด”

          ฮารุสอดแขนเข้าด้านหลังคนข้างใต้และพลิกตัวให้อีกฝ่ายมานอนทับกันแทน เขาหยุดการกระทำทั้งหมดเพื่อรอดูว่าเหยื่อตัวน้อยจะมีวิธีออดอ้อนอย่างไรต่อ ในขณะที่นัตสึวางมือบนไหล่กว้างอย่างอ่อนแรงและเริ่มเคลื่อนไหวสะโพกเองเมื่อร่างสูงยังคงนิ่ง จังหวะเริ่มคงที่กับคนตัวเล็กที่ผุดลุกขึ้นนั่งเพื่อให้เคลื่อนกายสะดวก

          ร่างสูงหลุดหัวเราะเพราะเขาไม่คาดคิดมาถึงจุดนี้

          ดูเหมือนว่าจะเป็นคนอยากได้อะไรก็ต้องได้และหัวรั้นไม่เบา..

          “ขำอะไร ซึ้..” ร่างเล็กยังคงเคลื่อนไหวปรนเปรอทั้งตัวเองและเขาอยู่อย่างนั้น สะโพกสอบสวนกลับบ้างบางจังหวะที่ทนไม่ไหวหรือต้องการแกล้ง ..ผลัดกันเป็นคนนำทางก็ไม่เลวเหมือนกัน

          “พี่ต้องขยับลงมาอีก มันยังไม่สุดนะ" กล่าวพลางใช้มือจับเอวบาง บังคับให้ผ่อนจังหวะลงเป็นเนิบช้าและพาร่างเล็กให้เข้าหาตัวอย่างแนบชิด

          “อ่ะ อื้อ.. อื้ออ..”

          “ไม่ไหวแน่..” เสียงทุ้มพึมพำ ยกอีกคนขึ้นจนเกิดเสียงเหมือนเปิดจุกไวน์ กระชากร่างอ่อนแรงนั่นให้กลับลงไปนอนคว่ำ และเริ่มเข้าไปทักทายกันใหม่

          "อ๊ะ อ่า อย่าหยุด.. อีกนะ อ้า.. อ๊าา.."

          จังหวะร้อนเร่าที่ทำเอาสติทั้งหมดพังพินาศ ทุกอย่างหลอมรวมและสองร่างบนเตียงเล็กกำลังละลาย กองไฟมหึมาที่พวกเขาร่วมกันสร้างแผดเผาความรู้สึกและหัวใจอย่างทารุณ

          นัตสึตะแคงใบหน้าออกมาและฮารุก็ทิ้งตัวลงไปจูบที่มุมปากเล็กนั้น ความรู้สึกทั้งหมดเท่าที่มีให้กันหลุดลอยออกมาประจานความในใจ จังหวะสุดท้ายที่กระทบเข้าแนบแน่นโดยทั้งสองคนแข่งกันหวีดร้อง ร่างเล็กพลิกกลับมาประจันหน้าทั้งที่ช่วงล่างยังไม่บอกลากัน

          สองสายตาสอดประสาน ความรู้สึกแปลกหน้าหายไปจนสิ้น

          สิ่งที่พวกเขามอบให้กันและกันในค่ำคืนนี้ มันดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ

          เบื้องล่างที่ทั้งคู่ดำดิ่งลงมา งดงามยิ่งกว่านรกขุมไหนๆ



To be continued part 2




สวัสดีวันสิ้นปีค่ะ จะโดนสั่งลบรึเปล่า ;A;
มีสามตอนน้า จะพยายามมาต่อเร็วๆ
ขอให้อ่านอย่างมีความสุขค่ะ  :o8:

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) Lovesick Fool (18+) : up part 1/3
เริ่มหัวข้อโดย: นอนกินแรง ที่ 01-01-2016 11:32:54

เร่าร้อนสุดๆ รออ่านน้า

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) Lovesick Fool (18+) : up part 1/3
เริ่มหัวข้อโดย: Pakbung Mazo ที่ 05-01-2016 11:22:52

มีหลุดชื่อลู่หานมานะคะ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) Lovesick Fool (18+) : up part 1/3
เริ่มหัวข้อโดย: luckinlove ที่ 05-01-2016 23:52:51

อ้างจาก: Pakbung Mazo ที่ 05-01-2016 11:22:52  

มีหลุดชื่อลู่หานมานะคะ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ

ขอบคุณมากนะคะ ;-;
แก้เรียบร้อยแล้วค่ะ
ตอนแรกเราแต่งเป็นฟิคอซอ่าเนาะ
ขอบคุณอีกทีที่มาบอกน้า ฮือ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) Lovesick Fool (18+) : up part 1/3
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 06-01-2016 16:45:26

สนุกๆ
กลัวใจฮารุเล็กๆ

หัวข้อ: Re: (เรื่องสั้น) Lovesick Fool (18+) : up part 1/3
เริ่มหัวข้อโดย: arij-iris ที่ 20-04-2016 21:45:18

ไมแลดูมาม่าจังอ่ะ :hao5: