"นายกันตภัทร เชิญที่ห้องตรวจด้วยค่ะ" เสียงพี่พยาบาลหน้าห้องตรวจเรียกความสนใจจากผมที่นั่งกดมือถือเล่นอยู่ให้เงยหน้าขึ้นมาเจอกับ
สายตานิ่งๆของรุ่นพี่ที่อยู่ในชุดกีฬาเสื้อแขนกุดกับกางเกงสามส่วนนั่งไขว้ห้างกระดิกเท้า
อย่างกับนั่งเล่นอยู่ที่บ้านตัวเอง
"ถึงคิวมึงแล้วไม่ช่ะ ไม่ลุกล่ะ" ก็กำลังจะลุกแหละครับ แต่เจอสายตาดุๆ ของพี่ก่อนไงเลยสตั้น
"คะ ครับ" ผมลุกขึ้นยืนแล้วตรงไปที่หน้าห้องตรวจทันที
จากภาพเอ็กซ์เรย์ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ สมองผมโคตรปกติดีถึงดีมาก คือแม่งไม่มีความจำเป็นต้องมาตรวจ
ที่โรงพยาบาลเลยครับ ผมออกจาห้องตรวจมาอย่างอึนๆ แล้วเดินกลับมาหารุ่นพี่คนนั้น
"หมอว่าไง"
"ก็ดีครับ สมองผมปกติดีไม่มีเลือดคลั่ง"
"งั้นก็กลับ"
"ครับ"
"อ้าว ครับแล้วก็เดินตามมาดิ่"ร่างสูงลุกขึ้นเดินนำออกไปจ่ายค่ารักษา แล้วหันกลับมาเเว๊ดผมที่ไม่ยอมเดินตามไป
"ครับ"
"บ้านอยู่ไหน"
"ผมอยู่หอ c5 ครับ"
"อ่อๆ กูรู้จักเดี๋ยวไปส่ง" เขาก้าวขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์แล้วส่งหมวกกันน็อกมาให้ผม
"เอ่อ เดี๋ยวผมกลับรถเมย์" ผมมองหมวกกันน็อกสีชมพูหวานแววในมือขาวแล้วอยากจะะกลับบ้านเองมากกว่า
"ขึ้น-มา" เอ่ยเสียงเด็ดขาดแล้วบิดคันเร่งใส่ผมเหมือนกับขู่กันยังไงยังงั้น
ใครมันเลือกสีหมวกกันน็อคให้พี่ว่ะครับ
"ขอบคุณครับ"ผมกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพเมื่อถึงที่หมายแล้วส่งหมวกคืนให้
"ไม่ต้องเกรงใจ เออ ว่าจะถามนานแล้ว มึงชื่อไร" เขาโบกมือไปมา เหมือนไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเก็บไปคิดเป็นบุญคุณ
"ผมชื่อโกะครับ"
"เหรอ ชื่อไม่เข้ากะหน้าเลยนะ
กูชื่อวุฒิ พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน กูไปหล่ะ"เขารับหมวกกันน็อกไปใส่แล้วเร่งเครื่องออกไป
ครับ แต่พี่ช่วยลืมหน้าผมไปเหอะ อย่ามาทักกันเล๊ย
(มีต่อ) 19.08.58
ปรับตัวอักษร และบรรทัด20.08.58
ผมเดินขึ้นห้องมาเจอกับร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าพิงประตูไม้หน้าห้องผม
"กลับมาแล้วเหรอ"เขาคลี่ยิ้มกว้างให้แล้วรีบลุกขึ้นยืน
"มาทำอะไร ลืมของเหรอ"ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ เขาแล้วเหล่มองกระเป๋าเป้ที่วางอยู่ข้างตัวอีกคน
"เปล่า คือโกะ เราขอมาอยู่ด้วยสักสองสามวันได้ไหม"มือบางคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นมากอดไว้
ผมพยักหน้าน้อยๆก่อนจะถามต่อ"ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ"ผมเดินนำเขาเข้ามาในห้อง
มันเดาได้ไม่ยากว่าทำไมเดียร์ถึงมาหาผม คงจะทะเลาะกับแฟนอีกตามเคย เขามานอนที่นี่บ่อย จนผมชักจะชินแล้ว
"ก็ไม่เชิงอ่ะ แฮะๆ"เขาหัวเราะเเห้งๆแล้วเดินตามเข้ามา
"เดียร์กินอะไรมายัง"
"ยังเลยอ่ะ ว่าจะมากินพร้อมโกะนั้นเเหละ"
"งั้นรอเราอาบน้ำแป๊บ เดี๋ยวไปหาไรกินแถวนี้กัน"ผมเข้าไปอาบน้ำแล้วพาเดียร์
มากินข้าวเสร็จแล้วเราก็เลยไปเดินเล่นที่ตลาดนัดใกล้ๆ
"ดูอันนั้นดิ น่ารักเนอะ"เดียร์ชี้โน้นชี้นี้ให้ผมดู ผมก็ยิ้มเออออไปจนกะทั่ง
ผลัก
ร่างเล็กชนเดินผู้ชายตัวสูงที่ไว้ผมทรงสกีนเฮดหน้าตาโฉดๆ ท่าทางเหมือนพวกนักเลง
"ขอโทษครับ"เดียร์เอ่ยขอโทษอย่างสุภาพ แต่พอเรากำลังจะเดินเลี่ยงไปอีกทางก็ถูกมือของผู้ชายคนนั้น
ดึงแขนเล็กเอาไว้ก่อน
"เดี๋ยวก่อนสิครับน้อง คิดว่าชนพี่แล้วจะเดินหนีไปได้ง่ายๆ เหรอ"
"เอ้า ก็เพื่อนผมขอโทษแล้วพี่จะเอาไงว่ะ"ผมจับแขนของเดียร์ไว้อีกข้าง
มันปรายตามองฉีกยิ้มชั่วๆ ใส่ผมแล้วหันไปพยักหน้ารู้กันกับเพื่อนตัวเอง ก่อนที่เพื่อนมันจะเดินมาทางผมแล้วล็อกแขนผมเอาไว้
"เฮ้ย จะทำอะไรน่ะ ปล่อยเขาน่ะ"เดียร์พอเห็นผมโดนล็อกตัวไว้ก็เริ่มโวยวายใหญ่โต
คนเเถวนั้นก็ไม่มีใครกล้ายุ่งเท่าไร พวกเขาเเค่ยืนล้อมดูเหตุการณ์ อยู่ห่างๆ บ้างคนก็ถือโทรศัทพ์อัดคลิปไว้
เอาเหอะ ไม่ต้องมาช่วยผมหรอก ผมไม่เป็นไร จริงๆ ครับ
"จุ๊ๆ พี่ไม่ทำอะไรไอ้หน้าจืดนี่หรอกครับ ถ้าเป็นน้องก็ว่าไปอย่าง"
มันทำสายตาโลมเลียใส่เดียร์ไม่พอไอ้เลวนั้นยังเอามือโสโครกของตัวเอง มาลูบไล้แก้มเนียนเบาๆ เหมือนเดียร์คงรังเกรียจมันเลยตบหน้ามันไปฉาดนึง ซึ่งไม่รู้ว่าเดียร์ตบเผื่อผมหรือเปล่าที่โดนมันหยามว่าหน้าจืด เพราะเขาตบเเรงมากจนดังเพี๊ยะ
ไอ้หน้าโหดหันกลับมาช้าๆ มันตวัดลิ้นเลียเลือดที่มุมปากออก เพื่อนมันก็ดูตกใจคงไม่คิดล่ะมั้งครับว่าตัวเล็กๆ น่ารักแบบนี้จะกล้าเริ่มก่อน
"ไม่มีใครตบหน้าพี่แล้วรอดไปได้ง่ายๆ หรอกนะครับ รู้มั้ย"มันกดเสียงต่ำ แววตาของมันวาวโรจน์ราวกับสัตว์ป่าดุร้ายที่กำลังจะขย้ำสัตว์กินพีชตัวเล็กๆ
"พนันกันไหมล่ะ ว่าผมจะรอดไปได้ไหม"เดียร์เองก็ไม่ยอมแพ้ จ้องตามันกลับ ทั้งที่ตัวเองก็กลัวอยู่แท้ๆ เดียร์ไม่เคยแสดงออกว่าตัวเองอ่อนแอ เขารักเเละปกป้องเพื่อนเสมอ ผมชอบเขาก็ตรงนี้แหละ
"ไอ้สัสเดช" ยังไม่ทันที่มันจะได้ทำอะไร ก็มีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
"อ้าว ไง ไอ้ซิกซ์ ไอ้โทนมันสบายดีมั้ยว่ะ กูได้ข่าวว่าโดนหามส่งโรงบาลเลยนี่"
ไอ้หน้าโฉดผละออกไปคุยกับอีกกลุ่มที่มาใหม่ด้วยน้ำเสียงที่ฟังยังไงก็ไม่เหมือนการไถ่
ถามสารทุกข์สุขดิบของคนที่ชื่อโทนเลยสักนิด แต่ต้องการจะเยาะเย้ยมากกว่า
"โทนมันสบายดี แต่มึงนั้นแหละที่กำลังจะไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มเเทนมัน ไอ้หมาลอบกัด"
ผู้ชายคนนั้นกัดฟันตอบก่อนจะหันไปบอกอะไรบางอย่างกับเพื่อนของตัวเองก่อนที่
พวกนั้นเข้าตะรุมบอลกันจนมันวุ่นวายไปหมดพอรู้ตัวผมกับเดียร์พลัดหลงกัน ผมโดนใครก็ไม่รู้ดึงแขนให้ตามมาจนเราวิ่งมาหยุดหลบอยู่ตรอกแคบๆตรอกหนึ่ง
ผมยืนหลังพิงกำแพงพยายามหายใจเข้าลึกๆ ระยะทางที่วิ่งมาก็ดูจะไกลพอสมควร
เขายังจับมือผมไว้ไม่ยอมปล่อยจนมือผมคงชาไปแล้วเขาหอบหายใจหนักแล้วหันไปมองปากทางจนแน่ใจว่าปลอดภัยก็คลายมือที่กำรอบข้อมือของผมออก
"มึงเป็นไรมั้ย"เสียงทุ้มเอ่ยถามปนหอบหนัก
"ผมไม่เป็นไรครับ แต่เพื่อนผมหายไปไหนไม่รู้"ที่นี่ค่อนข้างมืดเเสงไฟจากถนนมันส่อง
มาเพียงลางๆ ทำให้ผมเห็นหน้าของเขาไม่ชัด
"ไอ้ผู้ชายตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ ใช่ม่ะ"
"ใช่ครับ"
"เพื่อนกูพาขึ้นมอไซด์หนีไปแล้วไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวสักพักกูจะพาไปเจอมันเอง"
"ครับ" ผมตอบกลับเสียงแผล่วๆ ก่อนมือถือในกระเป๋ากางเกงของเขาจะแผดเสียงขึ้น
"ว่าไงว่ะ อ่อ เออๆ"
"อ่ะ เพื่อนมึงจะคุยด้วย"เขายื่นมือถือมาให้ผม แล้วหยิบซองบุหรี่ออกมาสูบ
(โกะ โกะ อยู่ไหน โกะเป็นอะไรรึเปล่า)ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร เดียร์ก็พูดเเทรกขึ้นมาอย่างร้อนรน
"เดียร์ เดียร์ใจเย็นๆน่ะ เราปลอดภัยดี ไม่ต้องห่วง"
เดียร์บอกผมว่าตอนนี้อยู่ที่คลีนิคสักทีเพราะคนที่พาเดียร์หนีบาดเจ็บนิดหน่อย
เขาบอกว่าโทรบอกคนที่บ้านให้มารับแล้ววันนี้คงไม่ได้มานอนห้องผม
"ขอบคุณครับ" ผมส่งมือถือคืนให้เขาก่อนจะหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาบ้าง
"มึงนี่โลกส่วนตัวสูงจังเลยนะ ก้มมองจอสี่เหลี่ยมเล็กๆ แล้วยิ้มคนเดียวอย่างกะคนบ้า"
ใครยิ้มกัน ผมเปล่ายิ้มคนเดียวนะ
"ผมไม่ได้ยิ้ม"
"ยัง ยังจะเถียงอีก มึงนี่"เขาพ่นควันบุหรี่มาทางผมจนผมปิดจมูกแทบไม่ทัน
"ไหนเอามาดูเด๊ะ"เขาหยิบมือถือผมไปก่อนจะโทรเข้าเบอร์ตัวเอง
"นี่เบอร์กู ไม่ต้องถามว่าให้ทำไม เพราะกูเป็นแค่พวกชอบแจกเบอร์ เคน่ะ"ผมรับมือถือตัวเองคืนมาแล้วเก็บเขากระเป๋า
อย่างงง อะไรว่ะ วันนี้เจอคนเเปลกๆเยอะจังแฮะ เมื่อตอนเย็นก็พี่วุฒิคนนึงแหละ
"ครับ งั้นผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ"
"เฮ้ยเดี๋ยว"
"ครับ"
"เดี๋ยวกูเดินไปส่ง"
เผด็จการที่ 01:'ไม่ต้องถามว่าให้ทำไม เพราะกูเป็นแค่พวกชอบแจกJ '
มาต่อแบ๊ว22.08.58
เผด็จการที่ 02
"เดี๋ยวกูเดินไปส่ง"ร่างสูงเดินมายืนข้างๆ ผม เขาทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วเหยียบให้ไฟดับ มือใหญ่ดึงแขนผมให้เดินตามออก
มาจากตรอกมืดๆ
"เอ่อ แต่หอผมอยู่ไกลนะครับ"
"กูก็ไม่ได้บอกนี่ว่าจะไปส่งที่หอน่ะ" ขายาวเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆโดยไม่หันกลับมา ผมทำหน้างงแต่ก็ไม่คิดจะขืนตัวไว้
จนเราเดินออกมาถึงถนนผมก็เข้าใจทันที เมื่อสังเกตเห็นป้ายรถ
เมล์ทางด้านหน้าปากทางเข้าตลาด ผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
เพราะรู้สึกเหมือนมีหยดน้ำตกลงมาโดนหน้าผม มันเป็นจังหวะ
เดียวกันกับที่ร่างสูงหันหน้ากลับมาทางผม ใบหน้าหล่อเหล่า
คมคายตามฉบับหนุ่มผิวเข้มดูไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
คงเพราะฝนมันดันตกลงมาตอนนี้สินะ
"มึงขึ้นรถเมล์สายไหน"
"สาย 112 ครับ"
"สายนี้ก็ผ่านบ้านกูเหมือนกัน งั้นไปกันเถอะ"เขาดึงแขนผมให้ตามไปขึ้นรถสายนั้นที่ขับผ่านมาจอดรับผู้โดยสารพอดี
รถเมล์สายนี้ไม่ค่อยมีคนขึ้นเท่าไรเพราะส่วนมากก็ไปขึ้นรถไฟ ฟ้ากันหมด แต่ก็พอมีคนใช้บริการอยู่บ้าง ผมเดินไปนั่งเบาะหลังสุดตรงที่ติดกับหน้าต่าง พี่เขาเดินขึ้นมานั่งข้างๆ ผมแล้ว
ก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง
"แม่งเพิ่งทุ่มเดียว ทำไมมืดเร็วจังว่ะ"
"เข้าหน้าฝนแล้วก็แบบนี้แหละครับ"ผมใช้มือเสยผมเปียกๆของตัวเองไปข้างๆ แล้วมองไปนอกหน้าต่าง
เฮ้อ ตกแบบไม่บอกไม่กล่าวกันเลย ฝนเนี่ย
"มึงชอบฝนม่ะ"
"ผมดูเหมือนชอบเหรอครับ" ผมขมวดคิ้วงงหันกลับมาสบตากับ
คนตัวสูงกว่า
"กูให้ตอบ ไม่ได้ให้ย้อนถาม"
"ไม่ชอบเท่าไรครับ มันหนาว"
"เหรอ งั้นรอแป๊บ" เขาพูดจบก็ถอดเสื้อกันหนาวของตัวเองออก
มายื่นให้ผม พอเห็นว่าผมนั่งนิ่งไม่ยอมเอาไปเขาก็เลยคลุมมันไว้บนตัวผมเอง
"กูร้อนฝากเสื้อหน่อย"
"พี่ปกติดีหรือเปล่าครับ ไม่มีใครทำแบบนี้ให้กับคนที่เพิ่งเจอกัน
ครั้งเเรก แถมยังไม่รู้จักกันหรอกนะครับ"ผมร่ายยาวพลางสบตาเขาไปด้วย ซึ่งเขาก็จ้องตาผมกลับนิ่งๆ
"บิ๊ก" "กูชื่อบิ๊ก ทีนี้มึงก็รู้จักกูเเล้ว โอเคมั้ย แล้วมึงชื่อไร"เขาพูดย้ำอีกครั้งคงเพราะเห็นผมทำหน้าเอ๋อๆ กับการแนะนำตัวแปลกๆ
ของตัวเอง
"เอ่อ ผมชื่อโกะครับ"
"ก็แค่นั้น อ่า กูต้องลงป้ายนี้แหละ ไปนะ"ดวงตาคมเหลือบมอง
นอกหน้าต่างอีกฝั่ง แล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืนเมื่อรถชะลอจน
หยุดเทียบป้ายรถเมล์หน้าร้านอาหารตามสั่ง
"เอ่อ พี่แล้วเสื้อ"
"ไว้ที่มึงก่อนพรุ่งนี้ค่อยคืน" เขาโบกมือลาแล้วก็รีบเดินออกไป
จากรถโดยที่ไม่หันกลับมาอีก ผมถอนหายใจแล้วก้มมองเสื้อกันหนาวสีดำในมือ
เอ๊ะ พรุ่งนี้ ก็หมายความว่า
เขาอยู่โรงเรียนเดียวกับผมเหรอ
เช้าวันต่อมา ผมมาโรงเรียนทั้งๆ ที่ยังรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะไม่สบาย ไม่น่าเดินตากฝนเลยสิ ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียน ตลอดช่วงเช้าด้วยความรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก
"โกะ มึงไหวป่ะว่ะ ไปห้องพยาบาลเหอะ"เเรงเขย่าที่แขนทำให้
ผมต้องปรือตาขึ้น อ่า รู้สึกได้เลยว่าก้อนเนื้อในสมอง
มันเต้นตุบๆ "อืม ไหวๆ กูไม่เป็นไร"ผมปรือตาขึ้นมองไปรอบๆ ก็เห็นเพื่อนคนอื่นทยอยเดินออกจากห้องไปกินข้าวกันเกือบหมดแล้ว
"เที่ยงแล้วเหรอ"ผมลูบหน้าลูบตาเรียกสติตัวเอง
"ก็เออดิ พวกกูรอมึงอยู่เนี่ย"ขิงเพื่อนสนิทผม มันชี้ไปที่ประตูก็
เห็นดรีม กัส รออยู่ที่หน้าห้อง
"โทษๆ ไปกันเถอะ"ผมเก็บของแล้วเดินนำไป ที่โรงอาหาร
ผมเดินไปซื้อข้าวร้านเดิมปกติ แล้วกำลังเดินกลับมาที่โต๊ะ
แต่เพราะเป็นไข้ด้วยเลยทำให้ผมรู้สึกมึนหัวจนเซไปชนกับคนข้างหลัง โชคดีที่เขาช่วยพยุงตัวผม
เอาไว้ ไม่งั้นผมคงล้มแน่ๆ
"ขอบคุณครับ"ผมเอ่ยเสียงแผล่วๆ เพราะเจ็บคอ
"ไม่เป็นไร ก็มึงไม่สบายนี่"เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลังทำ
ให้ผมชะงนใจแปลกๆ เลยหันไปมอง ใบหน้าหล่อเหล่าที่โคตรเนียนไม่สิวสักเม็ด แถมยังขาวมากอีกต่างหาก พะ พี่วุฒนี่หวา
ร่างสูงในชุดพละเปียกเหงื่อยังคงช่วยพยุงตัวผมไว้ มือเรียวช่วยผมถือจานข้าวไว้ ส่วนอีกข้างก็ประครองรอบเอวผมเอาไว้
เหมือนกำลังถูกกอดจากด้านหลังเลยแฮะ
"พี่รู้ได้ไง"ผมพยายามขืนตัวออกมาเเต่สุดท้ายก็ต้องพิงตัวไว้
ตามเดิม
"อย่าโง่ไปหน่อยเลย ก็ตัวมึงร้อนขนาดนี้ จะไม่รู้ได้ไง" อ้าว มาด่าผมโง่เฉยเลย
เขาดึงจานข้าวไปถือไว้เองแล้วจับมือผมให้เดินตาม
ทำอะไรตามใจตัวเองเหมือนเมื่อวานไม่มีผิด
"มึงนั่งโต๊ะไหน"
"ตรงโน้นครับ" ผมชี้ไปที่ม้านั่งหน้าร้านขายน้ำที่พวกไอ้ขิง
นั่งกินข้าวกันอยู่
เขาลากผมไปส่งถึงที่นั่ง มือเรียววางจานลงตรงที่ว่างแล้วบังคับ
ให้ผมนั่งลงตาม ไอ้ขิงกับดรีมดูจะงงๆ แต่ไอ้กัสท่าทางจะหนัก
มันมองหน้าผมสลับกับพี่เขาไปมาแล้วพึมพำอะไรแปลกๆ
ทำนองว่า เอาจริงเหรอว่ะ
"กินข้าวเสร็จแล้ว อย่าลืมไปกินยาด้วยล่ะ
ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ขอนอนห้องพยาบาลซะ
คาบต่อไปพวกมึงเรียนอะไร"ประโยคสุดท้ายพี่เขาหันหน้าไปถามเพื่อนผม
"เอ่อ เคมีของอาจารย์ธนษิตครับพี่"ไอ้ขิงเป็นคนตอบเพราะ
ดรีมลุกไปหาขนมกินแล้ว ส่วนกัสมันก็คงกำลังประมวณผลอยู่
"อืม อาจารย์แกใจดีมากเลยนะ มึงขอเขานอนห้องพยาบาล
สักสองชั่วโมงเลยก็ได้เขาไม่ว่าหรอก"เขาหันมาบอกผมแล้ว
ก้มดูเวลา
"กูไปก่อนนะ แล้วอย่าให้กูรู้นะ ว่ามึงขัดคำสั่งกู ไอ้เตี้ย" เขาเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ แล้วเดินออกไป
จนผมต้องหันกลับไปมองแผ่นหลังกว้างที่เดินปะปน
ไปกับผู้คนในโรงอาหาร
ทำไมเขาต้องลูบหัวผมด้วย น่าขนลุกชะมัด
"โกะ มึงไปรู้จักกับพี่เขาได้ไง"ไอ้ขิงมันเริ่มซักผมที่กำลังก้มลง
กินข้าวตัวเองต่อ
"เมื่อวานเขาขว้างลูกบาสมาโดนกูน่ะ"ผมบอกมันแค่นั้น
พอกินเสร็จแล้วก็ไปห้องพยาบาลเลย
"เดี๋ยวกินยานี่ แล้วนอนพักสักหน่อยนะ"อาจารย์เฝ้าห้อง
พยาบาลจ่ายยาให้ผมก่อนจะผายมือไปที่เตียงนอนที่อยู่อีกห้อง
"ครับๆ" พอหัวแตะเตียงผมก็หลับเป็นตายเลย ผมตื่นขึ้นมาอีกที
ก็ตอนคาบสุดท้ายเลยคิดว่าจะกลับบ้านเลยผมเดินออกมาจาก
ห้องพยาบาลก็เห็นพี่วุฒเดินหอบตะข่ายใส่ลูกบาสกับเพื่อน
คงจะเอาไปเก็บในห้องเก็บอุปกรณ์ เขาคงไม่ได้สังเกตเห็น
ผมเลยเดินผ่านไป ผมเป็นอะไรเนี่ยทำไมต้องหลบพี่
เขาขนาดนี้ด้วยนะ เขาไม่ได้สนใจจะมองผมสักหน่อย
ผมถอนหายใจแล้วเดินเลี่ยงไปประตูสองเพราะอยู่ใกล้กว่าแต่
ฝนก็ตกลงมาอีกผมเลยต้องไปหลบฝนในโรงยิม
ให้ตายเถอะ หัวเปียกอีกแล้ว
อยู่ๆ ก็มีผ้าขนหนูผืนเล็กมาแปะอยู่บนหัว "กูฝากหน่อย" เขาพูดแค่นั้นแล้ววิ่งกลับเข้าไปในสนาม
ผมมองตามหลังร่างสูงในชุดนักเรียนเปียกเหงื่อจนเห็นแผ่นหลัง
อย่างไม่เข้าใจ ฝากของอีกแล้ว ผมเลยใช้มันเช็ดผมซะเลย
พี่บิ๊กดูท่าทางจะชอบฟุตบอลแฮะ เขาดูมีความสุขกับมัน
"โกะ มึงมาเล่นด้วยกันมั้ย" เขาวิ่งกลับเข้ามาพักเหนื่อยข้างๆ ผม
"ผมไม่ค่อยชอบกีฬา"ผมตอบแล้วยื่นผ้าผืนเดิมคืนให้เขา
"ไอ้บิ๊ก" เสียงเพื่อนๆ ที่อยู่ในสนามตะโกนเรียกทำให้เขาหันกลับไปโบกมือขอเวลา แล้วหยิบผ้าคืนไป
"ผมจะกลับบ้านแล้วนะครับ"
"อืม กลับดีๆ หล่ะ" เขายีหัวผมเล่นแล้วเดินออกไป
ผมเดินเลี่ยงฝนไปตามทางเชื่อมอาคารอย่างน้อยก็ยืดเวลาเปียกฝนออกไปได้อีก ผมเดินไปเรื่อยจนมาถึงใต้อาคารที่ใกล้กับประตู
ก็เจอกับพี่วุฒ เขามาทำอะไรตรงนี้
"ไอ้เตี้ยมึงไปไหนมา"
"ผมเหรอครับ"ผมชี้มาที่ตัวเอง
"เออ มึงนั้นแหละ"เขาเดินเข้ามาใกล้ผมก่อนจะเอามือมาแปะที่
หน้าผาก "มึงเดินตากฝนเหรอ"
"ก็ผมไม่มีร่มนี่น่า"
"เฮ้อ งั้นกลับบ้านกัน" ผมโดนลากอีกแล้ว
เขาจับแขนผมให้เดินตามไป "เดี๋ยวก่อนครับ พี่จะพาผมไปไหน"
"ไปบ้านกูไง"
ห๊ะ บ้านพี่วุฒ?
เผด็จการที่ 02 "อย่าให้กูรู้นะ ว่ามึงขัดคำสั่งกู"
_____________________________________________
ขอโทษที่มาต่อช้านะค่ะ กราบขออภัยอย่างสูงเบย