-
:katai2-1: :katai2-1:
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
**************
นางจิ๊กซอว์อีกแล้ว...เรื่องเก่าเธอล่ะคะ
โดนยุเจ้าค่ะ :hao5: โดนยุว่าให้ลองเอาเรื่องนี้มาลงที่นี่ดู เพราะคนยุเขาบอกว่า เรื่องนี้มันน่ารักมุ้งมิ้งดีนะคร้าาา
แต่ประเด็นมันเป็น fanfic นี่สิ หากท่านใดไม่รู้จักวงดังกล่าวก็ถือเสียว่าเป็นนิยายเรื่องหนึ่งนะคะ
เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น บุคคล สถานที่ การพูด การกระทํา ไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับเจ้าของคาแรกเตอร์ค่ะ
เรื่องนี้แต่งได้เยอะแล้ว (อันที่จริงก็มาได้เศษหนึ่งส่วนสามของเรื่องแล้ว) คงจะไม่ดองนานเหมือนเรื่องอื่นๆ แน่แท้ค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามเน้อ
รักมากนะรู้ยัง คึคึ
:L2: :L2:
-
:mc4: :mc4:
-
Something can’t speak by our mounts
1 ไอ้เด็กใบ้
คนเราเลือกเกิดไม่ได้...นั่นคือสิ่งที่ใครๆ ก็ต่างตระหนักได้ดี
และทั้งๆ ที่ได้เกิดมาแล้วก็ยังไม่สามารถเลือกหนทางของตัวเองได้
...หรือถึงจะเลือกได้ในบางครา...
...ก็อาจจะมีอันต้องเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตเพราะจุดพลิกผันบางอย่างก็เป็นไปได้...
อนิจจาเอย
ความไม่แน่นอนนั้นคือความแน่นอนอย่างแน่แท้เชียว
**************
“ไอ้เด็กใบ้ ไอ้เด็กใบ้ ไอ้เด็กใบ้ แบร่ๆๆๆๆๆๆๆ พ่อแม่ก็ตายแถมยังเป็นใบ้ แบร่ๆๆๆๆ”
เด็กน้อยวัย 7 ขวบปาดน้ำตาในยามที่ถูกกลุ่มเพื่อนๆ ในชั้นเรียนล้อมวงตะโกนล้อจุดด้อยของตน เด็กน้อยตากลมสะอื้นฮักอย่างรุนแรงเมื่อเสียงล้อเลียนเยอะเย้ยนั่นยังดังอยู่รอบตัว
“ขี้แยชะมัด ไอ้เด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่ ไอ้เด็กใบ้!!”
...ไอ้เด็กใบ้...
ความจริงเด็กน้อยไม่ได้เป็นใบ้ตั้งแต่เกิด แต่เพราะอุบัติเหตุรถชนในตอนที่เด็กน้อยอายุ 5 ขวบพรากเสียงที่ควรจะได้เปล่งอย่างเจื้อยแจ้วตามประสาเด็กน้อยนั่นไปพร้อมกับผู้ให้กำเนิดของตนทั้งสองคน
พ่อแม่แบมแบมจากไปตั้งแต่ตอนนั้น...พร้อมเสียงที่ไม่มีทางกลับมา
คุณลุงคุณป้าที่มาตั้งรกรากอยู่เกาหลีพาแบมแบมมาเลี้ยงดู ทั้งสองท่านใจดีกับแบมแบมมาก...มากจนแบมแบมนึกละอายแก่ใจที่มาเป็นภาระให้ทั้งสองท่าน
ก็แบมแบมพูดไม่ได้...ไปไหนมาไหนก็มีแต่ใครๆ ซุบซิบมองแบมแบมเป็นเด็กประหลาด
หรือ...เวทนา
ถูกมองอย่างนั้นจนอายุ 18 ปีเต็ม
‘อยากมีเพื่อน’
แบมแบมตั้งหัวข้อในไดอารี่วันนี้ไว้อย่างนี้...ก่อนจะบรรยายความรู้สึกของตนลงไป ผ่านตัวอักษรนับร้อยนับพันที่ไม่อาจกล่าวออกมาเป็นคำพูดได้
“แบมแบมครับ ลงมาทักทายเพื่อนบ้านใหม่หน่อยครับ” เสียงคุณป้าเรียกคนที่ขลุกตัวอยู่แต่ในห้องอย่างเขาให้ลงไปเผชิญหน้ากับโลกบ้าง
ประโยคนั้นทำแบมใจสั่น
ไม่อยากไปเลยเพื่อนบ้านครอบครัวใหม่ต้องมองแบมแบมด้วยสายตาสงสารเวทนาอีกแน่ๆ
แต่ก็ไม่อยากขัดใจคุณป้า...สองเท้าจึงพาร่างบางไม่สมชายของตนลงมาชั้นล่างพร้อมกับสมุดดินสอที่พกไปไหนมาไหนด้วยตลอด
เพราะสื่อสารด้วยคำพูดไม่ได้
‘สวัสดีครับ ผมชื่อแบมแบมครับ’
เขียนใส่สมุดแล้วยื่นออกไปข้างหน้าให้ครอบครัวใหม่ได้อ่าน...ก่อนที่ร่างหนาแถมสูงใหญ่สมชายจะก้าวเดินออกมายืนอ่านข้อความนั้นอย่างพินิจ
“เป็นใบ้หรอเรา”
*********
มาเป็นอินโทรสั้นๆ เนอะ ยังคิดอยู่ว่าจะลงวันเว้นวันหรือสองวันลงดี
:ling3:
จะมีคนอ่านไหมเนี่ย จะมีคนรู้จักวงนี้ไหมเนี่ยยย ฮือออ ลูกๆ
-
หนูแบมอย่าเพิ่งวิตกไปค่ะ ^^ พี่เขาอาจจะแค่ทักเพราะแปลกใจที่หนูถือสมุดให้อ่านแทนที่จะพูดแนะนำตัวมากกว่าล่ะมั้งค้าา~
ติดตามจ้าา :L2:
-
:mew2:
แบมบี้น่าสงสาร
ขอวันเว้นวันค่า พลีสสสสสสสสสสสสสสสส :call:
-
คลิกเข้ามารัวๆ ชอบอะไรแบบนี้ง่า อัพบ่อยๆน้า
-
น่าสนใจ ติดตามจ้า
-
:mc4: :mc4:
คุณเชอร์รี่สีฟ้ามาไวมากเจ้าค่ะ :-[ :o8: :impress2:
-
สงสารแบมแบมมมมมมม
-
ง่ะ :ling3:
-
มาตามอีกเรื่อง แฮร่ๆ
-
มาติดตามเพราะชื่อเรื่องเลย :pig4:
-
ชอบอ่ะ ชอบ
ลงวันเว้นวันนะ อยากอ่านต่อ~
ปลื้มแนวเน้~
-
รอแบมแบมน้าาาาา :katai2-1:
-
รอๆๆๆ :katai4:
ลงทุกวันเลย เย้ๆๆ
-
เงิบบบเบย
-
สังคมสมัยนี้มันแย่จริง ๆ :เฮ้อ:
-
เราเป็น อากาเซนะคะ แต่งฟิคกัซอยู่เหมือนกันแต่ลงในเด็กดี
กำลังรอว่าใครจะเป็นพระเอกเพราะเรา All Bam :katai3: :katai3:
-
เข้ามาเพราะชื่อเรื่อง 555 สัมผัสได้ว่ามันต้องเป็นแฟนฟิคแน่ๆ เลยเข้ามาดู ปรากฏว่าใช่จริงๆด้วยว่าแต่ pairingอะไรเอ่ย? ขอเดาจากส่วนใหญ่เลยว่าถ้าเป็น Bam ก็ต้อง MarkBam ไม่ก็ JackBam เพราะคู่อื่นหาอ่านยากมาก คึคึ ลึกๆรู้สึกว่าน่าจะ MarkBam นะ
-
:katai2-1: :katai2-1:
2 เพื่อนเขียน เพื่อนอ่าน
“อย่าโกรธพี่เขาเลยนะแบมแบมลูก พี่เขาบอกว่าแค่ถามเฉยๆ จริงๆ ไม่ได้ตั้งใจจะล้ออะไรเรานะครับ”
‘แบมแบมไม่ชอบสายตาเขา’ ร่างบางลงมือเขียนในสมุดอย่างรวดเร็วจนตัวหนังสือหวัดไปหมด อาจเพราะมือที่สั่นด้วยความโกรธด้วยส่วนหนึ่งและความเสียใจด้วยส่วนหนึ่ง
“ป้าว่าพี่เขาแค่เป็นคนอย่างนั้นเองหรือเปล่าครับ...”
‘แบมแบมไม่ชอบเลย’ ร่างบางรีบเขียนตอบโต้เมื่อผู้เป็นป้าพยายามปลอบโยนให้หายสั่นโดยการลูบผมนุ่มของคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา
“คนดี...ให้โอกาสพี่เขาหน่อยนะลูก” ผู้เป็นป้าพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะผุดลุกขึ้นจากเตียง เดินตรงออกไปข้างนอกห้อง...
และสวนกับใครอีกคนที่เดินเข้ามา
!!!
แบมแบมเบิกตากว้างมองคนที่เข้ามาใหม่อย่างตกใจ...ขยับร่างกายเล็กบางเตรียมลุกหนีออกจากห้องตามป้าของตนไปบ้างแต่ร่างหนาก็ดักตรงประตูไว้เสียก่อน บังทางเสียมิดไม่มีช่องว่างจะให้เดินไปได้
“นอกจากเป็นใบ้แล้วยังขี้น้อยใจอีกนะเราน่ะ”
“ฮื่อ!!” แบมแบมกำหมัดถลึงตามองคนที่ล้อว่าปมด้อยของเขาอย่างนึกโกรธถึงขีดสุด ตั้งแต่ย้ายมาอยู่เกาหลีก็ไม่เคยมีใครมาว่าเขาตรงๆ แบบตอนอยู่ไทยอีกแล้ว มันทำให้แบมแบมนั้นหายปวดร้าวจากปมด้อยที่ตนมีอยู่บ้าง...
แล้วผู้ชายคนนี้!!!
มีสิทธิ์อะไรมารื้อฟื้น
“น่าๆๆ อย่ามองฉันอย่างนั้นเลย ตาจะหลุดออกมานอกเบ้าอยู่แล้ว” คนมาเยือนยังพูดจาไม่รื่นหูอย่างต่อเนื่อง ร่างกายเจ้าของห้องสั่นเทิ้มแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จึงกระทืบเท้าไปมาสองทีอย่างให้รู้ว่าขัดใจแล้ววิ่งมาหยิบสมุดคู่กายของตน รีบจรดดินสอเขียนถ้อยความยาวเหยียดอย่างลวกๆ
‘แบมแบมไม่ชอบ! ออกไปเลยนะ! แล้วอย่าว่าแบมแบมว่าเป็นคนใบ้ด้วย!’
“หืม? ลายมืออ่านยากอ่ะ แล้วอีกอย่างนะที่ฉันพูดน่ะไม่ได้เป็นการว่าหรือล้อปมด้อยนายนะ แต่เป็นการบอกสภาพของนายต่างหาก ก็นายพูดไม่ได้จริงๆ คือฉันไม่ได้เจตนาจะว่าน่ะ เข้าใจไหม? แค่ถามว่าเป็นใบ้หรอ? อะไรเทือกๆ นั้นเอง”
แบมแบมจ้องคนที่เอ่ยแก้ตัวยาวเหยียดเขม็ง หัวคิ้วขมวดกันมุ่นปากอิ่มนั้นเชิดรั้นอย่างขัดใจที่อีกฝ่ายไม่ยอมลดละต่อคำพูดกับเขา อยากจะสะบัดหน้าหนีแล้ววิ่งออกไปให้ไกลๆ เลยจริงเชียว ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกแย่ลงเรื่อยๆ
“ฮื่อออ!!” แบมแบมที่เชิดหน้ายู่ปากอยู่สะดุ้งตกใจ รีบคว้าเอาสมุดที่อีกฝ่ายแย่งไปอย่างรวดเร็ว แต่เพราะว่าตนนั้นเตี้ยกว่าผู้ถือวิสาสะมาก เลยได้แต่ตะเกียกตะกายชูมือขึ้นอย่างไม่ช่วยอะไรเลยสักนิด
คนก่อกวนอมยิ้มน้อยๆ กับภาพที่เห็นก่อนจะใช้มือหนึ่งดันหัวอีกคนเพื่อให้เลิกยื้อแย่งสมุดกับเขาเสียที แล้วก็ลงมือเขียนตัวหนังสือขยุกขยิกๆ ลงไปในสมุดของเจ้าตัวที่มิวายใช้มือสอดเข้ามาแย่งอยู่เป็นพักๆ
‘พี่ชื่อแจ็คสันหวัง เรียกแจ็คก็ได้ เมื่อกี๊อย่าโกรธกันเลย ฉันไม่ได้จะล้อนายนะ’ แบมแบมอ่านทวนประโยคสองรอบ มือบางเลยฉุดเอาสมุดตนกลับมาแล้วแบมือขอดินสอในมือใหญ่ แจ็คสันหวัง ก็ยื่นให้แต่โดยดี แบมแบมเลยทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วเขียนตัวหนังสือลงไปบ้าง
‘ใครอนุญาตให้เขียน นิสัยไม่ดีเลย แบมแบมไม่ชอบ’ เขียนเสร็จก็ชูกระดาษเหนือหัวให้คนที่ยืนมองตนอยู่ได้อ่าน เห็นข้อความดังนั้นแจ็คสันเลยทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิข้างๆ แล้วแย่งสมุดไปฝั่งตนบ้าง พอแบมือขอดินสออย่างเลียนแบบท่าทางของเจ้าของห้อง คนตัวเล็กกว่าก็ทำจมูกย่นนิดๆ ทำท่าเหมือนไม่อยากให้แต่ก็ยอมส่งให้ดีๆ แล้วก็ผุดลุกเดินไปทางโต๊ะเขียนหนังสือตน พอกลับมานั่งที่เดิม แจ็คสันหวังก็เขียนเสร็จแล้ว
‘แล้วน้องใบ้ชอบอะไรล่ะ?’
ทีนี้แบมแบมอ่านแล้วได้แต่ขมวดคิ้ว นึกหาคำตอบอยู่เหมือนกันว่าตกลงหัวข้อสนทนาของเขากับเพื่อนบ้านคนใหม่เปลี่ยนมาเป็นแนวนี้ได้อย่างไร แถมคนๆ นี้ยังเรียกเขาว่าน้องใบ้เฉยเลย!!!
คิดไปคิดมาก็ชักจะวุ่นวายในสมองไป ทำเป็นหลงลืมว่าคนตรงหน้าพูดบางคำที่จี้ใจเขามาก่อนหน้าแล้วเลื่อนสมุดมาอยู่หน้าตน เอาดินสอแท่งใหม่ที่ไปหยิบมาแล้วพลิกหน้าต่อไปเขียนข้อความ
ก็หน้าเก่ามันเต็มหมดแล้วนี่นะ
ไม่รู้คุยเล่นกันนานแค่ไหน แต่เวลาจะย่ำเย็นกลายเป็นย่ำค่ำไปเสียแล้ว เสียงเรียกขอคุณป้าของแบมแบมนั้นดังขึ้นให้ทั้งสองคนที่ขลุกตัวอยู่บนห้องนอนลงไปทานข้าวด้วยกัน
วันนี้ครอบครัวใหม่มากินข้าวที่บ้านของแบมแบมเพื่อเป็นการกระชับมิตร...ปกติแล้วบ้านเขาก็ไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์ที่ดีกับบ้านอื่นๆ ในละแวกใกล้เคียงเท่าไหร่นัก แต่เนื่องด้วยคุณป้าของแบมแบมนั้นเล็งเห็นว่า ลูกชายของเจ้าของบ้านข้างๆ นั้น พอจะเป็นเพื่อนกับหลานชายของเขาได้บ้าง ผูกมิตรกันไว้จึงไม่เสียหายอะไร แถมครอบครัวตระกูลหวังนั้นก็เป็นมิตร ยิ้มแย้มแจ่มใสให้กันดีอีกด้วย
ตอนแบมแบมกับแจ็คสันก้าวลงบันไดมาพร้อมกัน คุณป้าก็นึกขำอย่างเอ็นดู
คนตัวเล็กเขียนบอกตนอยู่ว่าไม่ชอบ แต่แม้กระทั่งตอนลงบันไดยังเขียนข้อความโต้ตอบกันไม่หยุดหย่อน แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ สองมือทาบอกมองตรงไปยังเหตุการณ์ตรงหน้าที่เกือบเกิดอุบัติเหตุเสียแล้ว
“ระวัง!!” คนแก่กว่าคว้าต้นแขนบางไว้ก่อนที่อีกคนจะร่วงลงพื้นไป แม้จะเหลือบันไดอีกแค่ 4-5 ขั้นก็ตาม แต่อย่างน้อยหากตกลงไปต้องเจ็บแน่ๆ ก็คนตัวเล็กนี่ไม่ลดละจากการเขียนข้อความเถียงกับเขาเลยน่ะสิ
“ไม่ระวังเลย” แจ็คสันดุเสียงเข้มแทนคุณลุงคุณป้าของเจ้าของสมุด ใบหน้าหวานนั้นหันมามองทางผู้ใหญ่ทั้ง 4 คนด้วยหน้าหงอยๆ เพราะรู้ว่าตนทำให้ทุกคนเป็นห่วงก่อนจะหันมามองคนข้างกายที่ยังคงจับแขนเขาไว้ไม่ปล่อยทั้งๆ ที่เดินลงมาถึงข้างล่างแล้ว
ขอโทษ...ขอบคุณด้วย
คนตัวเล็กกว่าขยับปากเป็นถ้อยคำ เพราะอย่างไรก็ไม่มีคำพูดเป็นคำเปล่งออกมาได้อยู่แล้ว
มันแปลกจริงๆ สำหรับปัญหาในข้อนี้ แบมแบมเกิดมาไม่ได้หูหนวกแต่เด็ก และตอนประสบอุบัติเหตุนั้นก็พอจะรู้จักคำพูดคำจาบ้างแล้วแต่หลังจากเหตุการณ์นั้น...ร่างบางเปล่งเสียงไม่ได้อีก ทำได้แค่อืออออยู่ในลำคอเท่านั้น
อาจจะเป็นสภาวะจากจิตใจด้วยส่วนหนึ่ง
แต่ผู้เป็นลุงและป้าก็ไม่อยากคาดคั้นให้ร่างบางนั้นต้องคิดหนักและเครียดจากการที่ตนพูดไม่ได้ และไม่สะกิดปมโดยการพยายามให้แบมแบมพูด
“คราวหลังเราจะไม่คุยกันตรงบันไดแล้ว ตกลงไหม” แจ็คสันทำข้อตกลงกับคนตัวเล็กก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกให้เจ้าของบ้านนั่ง ส่วนตนนั้นนั่งลงข้างๆ เป็นที่ว่างที่เดียวที่เหลือพอดี
“ตกลงเป็นเพื่อนคุยกันแล้วใช่ไหม” แม่ของแจ็คสันเอ่ยถามยิ้มๆ แบมแบมพยักหน้าให้อย่างขึงขังหลายๆ ที
“ไม่ได้เป็นเพื่อนคุยกันเสียหน่อย” จู่ๆ คนที่ถูกเหมาไปเป็นเพื่อนกันกับหลานเจ้าของบ้านก็เอ่ยขัดขึ้นมา ร่างบางเลยสะบัดหน้าหันไปมองคนพูดทันที
...คงไม่อยากมีเพื่อนเป็นคนใบ้...
“เนี่ย...ผมกับแบมแบมเขียนข้อความโต้ตอบกันนะ ไม่ได้คุยกันเสียหน่อย...เป็นเพื่อนเขียนเพื่อนอ่านกันหรอก”
แจ็คสันหวังคนขี้กวน!
***********
แจ็คสันคนปากไม่ดี๊ว << วิบัติเพราะหมันไส้ เอิ๊กก
ขอบคุณสําหรับคําตอบรับอันล้มหลามค่ะ กลัวๆ อยู่ว่าเอามาลงจะมีคนอ่านไหมน :mew2:
ซอว์ไม่ได้เป็นอากาเซ (แฟนคลับวง GOT7) ค่ะ เป็นเอลฟ์มา 10 ปีแล้ว แต่ก็ตามเด็กๆ ตั้งแต่รายการวินเนอร์แล้วค่ะ (แต่ก็ยืนยันที่จะใช้ชื่อเป็นเอลฟ์นะคะ แต่รักกัซไม่ต่างกัน)
จริงๆ เรื่องนี้ลงอีกที่หนึ่งแล้ว
ซอว์แต่งทุกคู่ค่ะ MarkBam JackBam NiorBam BBam YugBam YoungBam สถาปนาตัวเองเป็นแม่ของน้องแบมเรียบร้อย
สามารถตามอ่านเรื่องอื่นๆ ได้ในอีกเว็บหนึ่งนะคะ (ไม่กล้าแปะลิ้งค์แฮะ) นายโลมเล่นรัก (เนียร์แบม), ร้าย (บีแบม), คุณตูบพี่มาร์คน้องเหมียวเด็กแบม (มาร์คแบม), เด็กขาย (3P มาร์คแบมแจ็ค), love house (7P allBam), Catch me like a wind (7P AllBam) หรือใครอยากอ่านเรื่องไหนแล้วเชียร์ๆ ดูนะคะ เผื่อซอว์เอามาลง กร๊ากกกก
ปล้ำลิง บวกเป็ดทุกท่านนะคะ โค้งงงง
#งดเม้นต์สั้นจัง #เดี๋ยวมันก็ยาวเอง #เรื่องอื่นก็ไม่เห็นจะยาวขึ้นหรอก เอิ๊กกก
-
จิ้มจึกๆ
-
ชอบบบบบบบมากกกกกกกก :katai2-1: :mew1:
-
เฮียแจ๊คนี่ก็ชอบแกล้งชอบกวนให้แบมโกรธเหลือเกิน
-
เพื่อนเขียนเพื่อนอ่าน :laugh:
รอตอนต่อไปน้าาาา :katai2-1:
-
โอ๊ะ! เดาผิดล่ะคุณ แหม่ JackBam ซะนี่ คึคึ
คิดว่าแบมคงไม่เหงาแล้ว ก็มีีเพื่อนเขียนเพื่อนอ่านแล้วนี่นาเนอะ
-
โอ๊ะ! เดาผิดล่ะคุณ แหม่ JackBam ซะนี่ คึคึ
คิดว่าแบมคงไม่เหงาแล้ว ก็มีีเพื่อนเขียนเพื่อนอ่านแล้วนี่นาเนอะ
เดี๋ยวเอาพี่มาร์คเป็นโกงงง เอ้ย! ไม่ใช่ละ
-
ถึงแจ็คจะขี้กวนไปสักหน่อย แต่ก็ดูจริงใจดีนะคะแบมแบม~ :-[
-
ชอบบบบบบ
-
น้องแบมกินกับอะไรก็อร่อยใช่มั้ยครับ 555 ผมเห็นด้วยนะ ผมก็ไม่ได้เป็น อากาเซนะ แต่ก็ตามพวกเขานะครับ ผมเป็น v.i.p ครับ 55
ป.ล. ขอเป็น allbam ได้มั้ยครับ (เอะไม่น่าจะใช่น่ะ) 555
-
:katai2-1:
-
ฮืออออ จุดพลุ ...เรามารอความแจ็คแบมตรงนี้ ><
-
:katai4: :katai4:
3 เสียงแทน
“ออกไปไหนแต่เช้าครับแบมแบม” เสียงละมุนจากคุณป้าร้องเรียกหลานชายตนที่กำลังลุกลี้ลุกลนใส่รองเท้าผ้าใบลวกๆ จนจะล้มทั้งยืนอยู่รอมร่อ แบมแบมหันซ้ายหันขวาหาสมุดกับดินสอของตนที่รีบวางไว้จะใส่รองเท้าด้วยจำไม่ได้ว่าอยู่ตรงไหน พอเจอก็รีบคว้าเอามาเขียนข้อความให้ผู้ปกครองของตนอ่านทันที
‘วันนี้วันเกิดแจ็ค แบมแบมเคยถาม ขอออกไปซื้อของมาทำขนมเค้กนะครับ’ คนตัวเล็กกว่าวัยส่งสายตาขอร้องให้คุณป้าที่มองมาอย่างเอ็นดู เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้าด้วยรอยยิ้มน้อยๆ แล้วก็ดีใจเสียจนโถมเข้ามากอดเต็มแรง ยกแขนชี้นิ้วไปตามทางแล้ววกกลับมาชี้ตรงที่ตนยืนอยู่แล้วทำท่าวิ่งไวๆ เพื่อสื่อให้รู้ว่าตนจะรีบไปรีบกลับ
“อย่ารีบร้อนมากนะลูก” พยักหน้ารับคำคุณป้าที่รักไวๆ แล้วกระชับกระเป๋าเป้ตนหนีบสมุดที่มีดินสอห้อยไว้ ไว้กับอกตนออกเดินอย่างรวดเร็ว ขาก็เขย่งมองเพื่อนข้างบ้านที่ยังไม่เห็นวี่แวว ก็รีบเดินออกไปยังจุดหมายทันที
กระโดดโลดเต้นไปตามทางอย่างอารมณ์ดี หยุดทักเจ้าเหมียวข้างทางด้วยการโบกมือหยอยๆ จนน้องแมวเหมียวตัวเล็กวิ่งหนีไปด้วยความตกใจ คนฉีกยิ้มกว้างอย่างเต็มที่เลยหุบยิ้มแทบไม่ทันยู่ปากอย่างขัดใจแล้วออกเดินต่อ พอเห็นกิ้งกือตัวน้อยกำลังเดินอยู่กลางถนนก็รีบวิ่งไปจับจนตัวสัตว์เล็กม้วนแข็งแล้วเอาไปปล่อยไว้ข้างทางใต้ตนไม้ที่มีคุณหนอนชิเมโจได๋สีเขียวอื๋อกินใบไม้อยู่
ถนนทางเดินเข้าบ้านแบมแบมนั้นเป็นบ้านฝั่งหนึ่งส่วนอีกฝั่งหนึ่งจัดเป็นสวนต้นไม้ยาวตลอดแนวครึ่งหนึ่งและอีกครึ่งหนึ่งเป็นสวนสาธารณะ แบมแบมไม่ค่อยออกมาเดินเท่าไหร่ เบื่อคนมองเวลาจะซื้อของกินเล่นที่ขายอยู่ตรงสวนแล้วตนต้องใช้สมุดกับดินสอสื่อสารแทนการพูดตลอด แต่พอครอบครัวหวังย้ายมาอยู่บ้านข้างๆ แจ็คสันก็ลากแบมแบมมา ชอบบอกว่าพาแบมแบมมาเล่นสไลเดอร์กับชิงช้า จริงๆ แบมแบมก็ไม่อยากออกมาหรอก แต่เห็นใจแจ็คสันกลัวว่าจะเหงา!!
พอมาถึงร้านของหวานหน้าปากซอย แบมแบมก็ฉีกยิ้มกว้างยื่นสมุดให้พนักงานในร้าน จริงๆ แล้วเมื่อวันก่อนแบมแบมแอบแว้บออกมาจากบ้านมาที่ร้านแล้วครั้งหนึ่ง เขียนข้อความยาวเหยียดเพื่อบอกจุดประสงค์ของตนให้กับพนักงานทราบ และก็ได้รับรอยยิ้มเอ็นดูกลับมาและคำตอบรับที่ว่าจะเตรียมของที่แบมแบมต้องการไว้ให้ในเช้าตรู่ของวันนี้แม้ว่าเวลาเปิดร้านจะเป็นช่วงสายของวันก็ตาม
“คุณคะ เปิดร้านแล้วหรอคะ? ดิฉันต้องการสั่งเค้กชิ้นที่ใหญ่ที่สุดที่ร้านสามารถทำได้ เอาแบบสวยที่สุด ราคาเท่าไหร่ก็ได้นะคะ เอาให้สมกับงานวันเกิดครบรอบ 12 ขวบของลูกสาวฉัน” หญิงสาววัยกลางคนผลักประตูร้านที่ที่มีป้ายแขวนว่าปิดอยู่เข้ามาเพราะเห็นว่าในร้านมีแบมแบมกับพนักงานในร้านยืนอยู่ พนักงานสาวอึกอักตอบกลับไปว่ายังไม่ถึงเวลาเปิดร้านและคนรับออเดอร์ที่เป็นเจ้าของร้านก็ยังเดินทางมาไม่ถึง
“แล้วเด็กนี่ทำไมมาซื้อของได้” หญิงสาวผู้ดีชี้นิ้วมาทางแบมแบมที่หอบหิ้วของพะรุงพะรังอยู่ แบมแบมมองซ้ายทีขวาได้อยากช่วยพี่สาวใจดีใจจะขาด เลยรีบวางข้าวของลงแล้วหยิบเอาสมุดดินสอที่พึ่งเก็บออกมาเขียนข้อความใส่ไป
‘ผมมาจองของหลายวันแล้วครับ พี่สาวเลยเตรียมไว้ให้ได้ คุณป้าอยากได้เค้กก็ต้องรอหน่อยนะครับ’ แบมแบมพยายามเลือกคำที่อ่อนน้อมที่สุด กลัวคุณป้าหน้าดุจะหาว่าแบมแบมสอน
“อะไร? พูดไม่ได้หรอกหรอ? พูดไม่ได้แล้วยังคิดจะอวยพรวันเกิดคนอื่นได้อีกหรอเนี่ย? แค่ขนาดตัวเองยังมีไม่พร้อมเลยนะ” คุณป้าส่งรอยยิ้มเหยียดให้แบมแบมเมื่อเห็นว่าฝ่ายคนที่เด็กกว่าตนนั้นใช้การสื่อสารผ่านการเขียนแทนน้ำเสียงเหมือนคนปกติทั่วไป
แบมแบมชะงักกับคำพูดทำร้ายจิตใจกันนั้น คิดว่าที่ผ่านมาก็เคยไดยินจนชิน แต่คำพูดของผู้หญิงสูงวัยตรงหน้ากลับบั่นทอนหัวใจของแบมแบมได้อีกครั้ง...อย่างรุนแรงเสียด้วย
“คือ...คุณรอสักครู่นะคะ...” พนักงานสาวที่สะอึกไปกับคำพูดของผู้มีอายุกว่าเช่นกันรีบไกล่เกลี่ยสถานการณ์ เธอเห็นแบมแบมมาตั้งแต่มาเกาหลีใหม่ๆ แวะมาร้านตั้งแต่เธอเป็นนักเรียนมัธยมปลายทำงานพาร์ทไทม์เป็นเด็กผู้ช่วยจนเรียนจบมหาวิทยาลัยได้เป็นเชฟขนมหวานประจำร้านอย่างเต็มตัว เธอย่อมรู้ดีว่าเด็กคนนี้มีปมในใจเรื่องนี้มากแค่ไหน
“ไม่! ถ้าไอ้เด็กใบ้นี่ซื้อของได้ ฉันก็ต้องสั่งของได้!!” เสียงคนถือตัวว่าอาวุโสกว่าตะคอกกลับ หนำซ้ำยังชี้นิ้วมาจนแทบจะจิ้มหน้าผากของคนที่ก้มหน้าก้มตาข่มความเสียใจอยู่
แบมแบมปฏิญาณตนไว้แล้วว่าจะไม่ร้องไห้เพราะเรื่องแบบนี้อีกแล้ว...แต่ก็ยังอ่อนแอมากไปอยู่ดี
“คุณคะ...”
“ป้านี่ แก่ก็แก่แล้วนะ แต่คงแก่แค่อายุแหล่ะนะ ความคิดไม่เห็นจะโตตามหน้าที่มีรอยย่นเต็มนี่ด้วยเลย” เสียงแหบห้าวและห้วนหนักดังขึ้นจากหน้าร้าน ทุกชีวิตรีบหันไปมองอย่างรวดเร็ว และเป็นแบมแบมที่ออกอาการตกใจมากกว่าคนอื่นใด
ก็นี่น่ะ...แจ็คสันน่ะสิ!!!!
“แกว่าใคร!!!” คนถูกว่ากระทบชี้หน้าถามเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อคมแต่คำพูดช่างเหลือขอในความคิดตนมาก จัดการหยักหน้าให้คนขับรถตนเข้ามาจัดการ ก็เป็นฝ่ายแจ็คสันที่ตวัดสายตาคมไปข่มใส่เสียก่อน อีกฝ่ายเลยชะงักนิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าเข้ามาตามคำสั่งเจ้านายตน
“ป้าออกไปเถอะ ร้านนี้เขาไว้ให้คนที่ใจสูงเข้ามาใช้บริการ คนความคิด...แย่ๆ แบบป้าน่ะ เขาไม่ขายให้!!”
“หนอย....ไอ้เด็กเวร!”
“เออ! ถ้าป้าไม่ออกไป ป้าจะโดนเด็กเวรนี่โยนออกไปแทน!!”
“ไอ้เด็กบ้า!!”
ในที่สุดแล้วเมื่อสองเสียงที่ตะโกนเสียงดังปะทะอารมณ์กันอยู่นั้นสิ้นสุดไปโดยที่ฝ่ายหญิงสูงวัยกระแทกเท้าเดินจากไป แบมแบมที่นั่งตัวสั่นปิดหูและอยู่ในอ้อมกอดของพี่พนักงานสาวก็ค่อยๆ คลายมือที่ปิดหูตนแน่นอยู่ทั้งสองข้างออกมา...
ดวงตาที่คลอด้วยหยาดน้ำเพราะเจ็บในใจจากถ้อยคำดูถูกที่อีกฝ่ายทิ้งไว้ก่อนจากไปดังก้องอยู่ในหัว
แจ็คสันที่หันกลับมามองน้องตนร้องไห้อย่างเงียบๆ อยู่เลยหยิบสมุดที่ตกอยู่แล้วควักเอาดินสอของตนออกมาจากกระเป๋ากางเกง จรดเขียนถ้อยคำลงไปแล้วยื่นออกไปให้คนร้องไห้ได้อ่าน
‘ลุกขึ้นมา เดินมาหาพี่ พี่จะไม่เดินไป’
เพียงอ่านข้อความเสร็จ แบมแบมก็ผละจากอ้อมแขนแรกสู่อ้อมแขนแกร่งทันที เสียงร้องไห้ที่ดังอื้ออึงแค่ในลำคอกับเสียงสะอื้นฮักอย่างหนักหน่วงทำเอาคนกอดปลอบเจ็บไปด้วย โยกตัวไปมาน้อยๆ หวังจะปลอบให้อีกคนคลายกังวล
“น้องใบ้ไม่ร้องหรอกนะ...ถ้าน้องใบ้ร้องพี่จะโกรธ” แจ็คสันกระซิบเบาๆ อยู่ตรงกลุ่มผมนุ่ม พนักงานสาวของร้านที่เห็นท่าว่าตนจะไม่ต้องอยู่แล้วจึงพยักหน้าขอเข้าไปในหลังร้านอย่างเงียบๆ
“ร้องไห้แล้วแม่งโคตรน่าเกลียด” แจ็คสันว่าต่อ ละตัวออกมาเพียงนิดแล้วก้มจูบซับเอาน้ำตาน้องน้อยในอ้อมกอดให้แห้งหายไป
ปึ้ก!
มือน้อยกำเป็นกำปั้นทุบเข้าที่อกคนล้อ แบมแบมปาดน้ำตาป้อยๆ ขืนตัวเองออกแล้วคว้าเอาสมุดในมืออีกคนมาเขียนบ้าง
‘มาได้ยังไง’
“สะกดรอยตามมา” แบมแบมเบิกตากว้างกับคำตอบ หันซ้ายหันชวาออกอาการลุกลี้ลุกลนไม่ต่างกับตอนขามาเต็มที่
ก็นี่ถ้าแจ็คสันสะกอดรอยตามมา แสดงว่าต้องรู้ว่าตนนั้นจะทำเค้กเซอร์ไพรส์
“ป่ะ...กลับบ้านไปทำเค้กด้วยกัน แล้วก็นะ...พี่ไม่ต้องการเสียงอวยพรจากใครมากมายหรอก...แค่มีเด็กน้อยบางคนทำขนมเค้กๆ ให้กินโดยไม่ท้องเสียได้น่ะก็บุญหัวโคตรๆ แล้ว”
‘เค้กแบมไม่ทำให้แจ็คท้องเสียหรอกน่า’ คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักทั้งที่โดนแหย่ ยื่นสมุดที่เขียนตอบข้อความเสียงนั้นอย่างรวดเร็ว คนตัวโตกว่าเลยเอื้อมมือไปขยี้กลุ่มผมหนุ่มอย่างหมันเขี้ยว รั้งศีรษะคนตรงหน้าเข้ามาใกล้อีกทีแล้วก้มลงจูบลงตรงกลางกระหม่อม
“แล้วต่อไปนี้จะไปไหนน่ะ เรียกพี่ด้วย...พี่จะคอยตามไปเป็นเสียงแทนให้นะ...”
จุ้บ!!
แจ็คสันหวังคนปากไม่ดีได้รางวัลเป็นจุ้บเบาๆ จากปากอิ่มของน้องน้อยของตน...
*****
:hao5: :hao5:
ดีใจจังมีคนอ่าน นึกว่าเล้าจะไม่ค่อยชอบแนวๆ แฟนฟิคเท่าไหร่ (ไม่เห็นมีเลยเนอะ ผ่านๆ ตาอยู่สองเรื่องเองได้มั้ง) ไม่คิดว่าที่นี่จะมีคนรู้จักน้องๆ ด้วย ฮือออ แม่ปลื้ม
มันโอเคไหมคะ? สนุกนะ? TT ลงที่อื่นนี่ยังมีความมั่นใจกว่าลงที่นี่เยอะเลย ฝีมือนักเขียนที่ดีเขาของแท้จริงๆ นะคุณณณณ ฮืออ
ขอบคุณที่ติดตามครับผม #โค้งงงงงงง
วันนี้ใจดี มาลงให้ คึ
-
ดีนะไม่ใช่ติ่งวงนี้แต่รู้จัก. แฟนๆเขาก็จิ้นกันเยอะเนอะ
มีจุ้บด้วย. :mew1: แบมแบมเด็กน้อยน่ารักอ่า
-
:o8:
พี่แจ็คข๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา หลงเสน่ห์น้องแล้วใช่ไหมคะ :ruready :ruready
ต้องปกป้องน้องดีๆนะคะเนี่ย เด๋ยวน้องช้ำใจ
:mew4: :mew4:
สนุกมากๆเลยค่ะ ชอบบบบบบบ :L2:
-
พี่แจ็คเป็นเหมือนกับฮีโร่ของน้องแบมแบมเลยนะคะเนี่ย :m3: แถมยังได้จุ๊บจากน้องเป็นรางวัลแบบนี้ต่อให้ครั้งหน้าเจอหนักกว่าคุณป้าพี่แจ็คก็พร้อมที่จะทุ่มสุดตัวใช่ไหมค้าา ><
-
ต่อไปน้องแบมไปไหนมาไหนต้องมีองครักษ์พิทักษ์แล้วล่ะนะ มีคนเต็มใจเป็นด้วยนะ 555
-
:-[
-
ทำไมจุ๊บกันไวจังงิ ไม่ใช่ไรนะ ตกใจเฉยๆ แบบเฮ้ย ผู้ชายไงแก เอ็นดูแบบน้องนุ้งก็เหอะ หรือเราพลาดอะไรตรงไหนไปหว่า?
แจ็คสันนี่หนักหน่วงมาก ทั้งการรุกและฝีปากของนาย 555
คุณป้ามหาภัยคนนั้น อยู่รอดมาได้ดดยที่ไม่ใครทำอะไรป้าแกได้ไง ปากกระโถนซะขนาดนั้น :/
-
:mew1: :mew1:
-
น่ารักกกกก :katai2-1:
รอตอนต่อไปน้าาาา จุ้บ :mew1:
-
หลงแน่ๆครับ แจ็คหลงน้องแบมแล้วแน่ๆ ผมลองติดตามผลงานของคุณ happy-jigsaw ในเว็ปdek d แล้วเจอเรื่องรักชุลมุน allbamแล้วติดตามดีครับ
-
:mew1:
-
น่ารักดีนะนี่
-
เฮียแจ๊คนายเยี่ยมมมาก o13 อีป้านี่มันน่าโดนตบปากจริงๆ
-
อะไรอ่าาาา มีมาจ๊งมาจุ๊บน้องด้วยยยยย
ปล. ตามมาอ่านด้วยคนจร้า ^^
-
หลงแน่ๆครับ แจ็คหลงน้องแบมแล้วแน่ๆ ผมลองติดตามผลงานของคุณ happy-jigsaw ในเว็ปdek d แล้วเจอเรื่องรักชุลมุน allbamแล้วติดตามดีครับ
อร๊ายยย เรื่องนั้นมันตั้งแต่นู้นนนเลยนะคะ >///< ขอบคุณที่ติดตามหลายๆ ที่เน้อ!
-
:mew2: :mew2:
ช่วงนี้มาต่อได้แค่เรื่องเดียว ซิกๆ
4 หวานเกินกว่าหวาน
‘อร่อยไหม’ คนตัวน้อยหัวใจเต้นตึกตักๆ ตอนเห็นพี่ชายข้างบ้านตักเค้กที่ทั้งสองช่วยกันทำเข้าปาก เหล่าผู้ปกครองที่เตรียมตัวออกไปเที่ยวกันมองกิริยาท่าทางของทั้งคู่ยามอยู่เคียงกันแล้วก็ต้องอมยิ้มออกมาอย่างชื่นใจ
แจ็คสันเข้ามาพังทลายกำแพงความหวาดกลัวผู้คนของแบมแบมได้อย่างรวดเร็วจริงๆ
‘อร่อย’ แจ็คสันเขียนตอบข้อความน้องยื่นให้อ่านก่อนจะก้มหน้าช้อนมองคนที่เขินเพราะคำชม ส่งเสียงหัวเราะน้อยๆ เมื่อใบหน้านั้นแดงไปหมด เห็นแล้วก็หมันเขี้ยว จัดการปากครีมที่เค้กป้ายหน้าไปหนึ่งที คนที่เขินอยู่เบิกตาตกใจส่งเสียงในลำคอออกมาเบาๆ ให้คนแกล้งได้ยิ้มกว้างมากขึ้น
“กินเร็ว” ฉุดมือน้องลงนั่งลงที่เดิมแต่ดูเหมือนจะไม่พอใจตน อุ้มน้องตัวเล็กทำเหมือนเป็นเด็กอายุแค่ 10 ขวบมาวางแหมะไว้ที่ตักตนเองแล้วตวัดมือรัดรอบเอวบาง หัวคิ้วขมวดมุ่นอย่างขัดใจนิดๆ ที่น้องใบ้ของตนตัวผอมบางเกินไป
“กินไปเลย...ตัวเล็กไปแล้ว” แจ็คสันดุคนที่ขยุกขยิกๆ ขยับตัวให้เข้าที่เข้าทางแล้วส่งค้อนมาให้เขาโป๊กหนึ่ง แบมแบมเบะปากขัดใจที่โดนสั่งแต่ก็อ้าปากรับเค้กพูนช้อนเข้าปากไปเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยถูกใจเจ้าตัวสุดๆ
“ไม่เอาแล้ว” แจ็คสันส่ายหน้าพัลวันตอนที่น้องแย่งช้อนจากมือไปตักเค้กจากจานมาจ่อที่ปากตนมั่ง แค่คำเมื่อกี้คำเดียวก็เลี่ยนคอจะตาย ถึงจะอร่อยแค่ไหนก็ยังไม่ถูกกับของหวานอยู่ดี
“ฮึ” แบมแบมยู่จมูกขัดใจ พ่นลมหายใจเสียงดังให้รู้ว่างอน ทำท่าจะลุกออกจากตักหนีจากอ้อมแขนแกร่งก็ถูกโอบกระชับแน่นเช่นเดิมก่อน คนถูกกักตัวเลยเอี้ยวตัวไปเอากระดาษดินสอมาเขียนตัดพ้อพี่ชาย
‘กินหน่อย แบมตั้งใจทำให้พี่ ทำให้คนเดียวเลย’ เห็นข้อความที่คนหน้ามุ่ยรีบเขียนไวๆ แล้วก็ใจอ่อน คว้าเอาดินสอของตนมาเขียนข้อความตอบกลับไปมั่ง
‘น้องใบ้ทำขนาดนี้ พี่จะขัดได้ไง’ ล้ออีกคนอย่างอารมณ์ดี ก่อนถูกทุบที่อกอย่างแรง เจ็บนิดหน่อยแต่ก็ได้เค้กหอมๆ หวานๆ มาปลอบประโลม ตักป้อนกันไปตักป้อนกันมาก็จนเค้กหมดชิ้น แบมแบมเลยจะขยับกายออกไปเก็บจานให้เรียบร้อย เพราะบรรดาผู้ปกครองต่างพากันไปสังสรรค์ข้างนอกทิ้งพวกเขาไว้บ้านสองคนได้สักพักแล้ว
“เดี๋ยวค่อยเก็บ” ตอนแรกก็กอดแค่แขนเดียว สักพักเลยโอบรัดแน่นด้วยทั้งสองแขน ตัวน้องแทบจมมิดเข้ามาในอก ใบหน้าก็แนบลงกับไหล่หนาข้างหนึ่ง
“กินเลอะด้วย” แจ็คสันขำน้องน้อย แบมแบมเลิกคิ้วเหมือนย้อนถามคำบอกเล่านั้น ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้พี่เป็นเชิงว่าให้เช็ดให้หน่อย
แจ็คสันชะงักไปนิดก่อนจะเช็ดครีมที่ติดอยู่ตรงริมฝีปากให้น้อง
...
ไล้เลียด้วยริมฝีปากของตน
“อื้อ” คนถูกเช็ดครีมที่เปื้อนหลับตาพริ้มกำชายเสื้อเบาะอุ่นของตนแน่น เงยหน้าแล้วเอียงหน้าตามทิศทางที่อีกคนเป็นคนควบคุม เปิดปากอุ่นที่หอมหวานให้พี่ไล้ลิ้มรสชาติด้วยปลายลิ้นที่พันเกี่ยวกระวัดกัน
แจ็คสันถอนริมฝีปากออกตอนที่คนในอ้อมแขนหายใจหนักและริมฝีปากที่เคยชมพูกลับเป็นแดงระเรื่อและดูอวบอิ่มน่ากัดขึ้นมาอีกนิด
“ฮื่อ” ว่าแล้วว่าน่ากัดก็ก้มลงไปขบเม้มใหม่อีกที ใช้ริมฝีปากไล้เม้นข้างบนก่อนจะเปลี่ยนที่มาเป็นริมฝีปากล่าง ดูดดึงออกมาเบาๆ ให้คนประท้วงสั่นสะท้านด้วยความมวลท้อง
‘หวานไหม’
แบมแบมใช้สองมือที่สั่นประคองกระดาษและดินสอให้มั่นในยามเขียนคำถาม
‘หวานมาก...หวานยิ่งกว่าหวาน’
แล้วแจ็คสันก็เอนกายน้องลงให้ราบไปกับโซฟานุ่ม จัดการลิ้มชิมความหวานที่ดูจะหวานอบอวลน่ากัดกินขึ้นเรื่อยๆ
ไม่พอ...
ไม่เพียงพอเสียที...
********
“แบมขอไปนอนกับแจ็คนะครับ...ทำไมไปเรียกพี่เขาด้วยชื่อเฉยๆ ล่ะครับลูก เรียกพี่แจ็คสิเด็กคนนี้นี่” ผู้เป็นป้าเอ่ยท้วงเอาตอนอ่านประโยคหนึ่งในสมุดที่หลานรักยื่นออกมาให้อ่านหลังกินข้าวเย็นกันเสร็จ ผู้เป็นลุงเลยชะโงกหน้ามาอ่านบ้างแล้วหัวเราะน้อยๆ กับอาการยู่ปากของหลานตน
“แล้วนี่พี่เขาจะไม่รำคาญเราหรือไงนะ ตัวติดพี่เขาจริงเชียว” ป้าเอ่ยแซวอีก ทำเอาคนอยากไปนอนค้างบ้านคนอื่นใจเสียขึ้นมา หน้าหวานเจื่อนลงนิดๆ ด้วยใจก็คิดว่าพี่แจ็คสันคงจะเริ่มเบื่อตนแล้วบ้างเหมือนกัน
“ไม่เบื่อหรอกครับ...น้องใบ้ไปอยู่ด้วยก็วุ่นวายดี” เจ้าของหัวข้อสนทนาเดินเข้ามาในบ้านก่อนก้มหัวทำความเคารพผู้ใหญ่ทั้งสอง เดินเข้ามาหยิกปากบานๆ ของน้องน้อยที่เชิดรั้นขึ้นอย่างขัดใจกับคำพูดของตนสักครู่ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อคนพูดไม่ได้สะบัดหน้าหนีจนกลัวคอจะเคล็ดแทน
“ไปๆ น้องใบ้ เตรียมตัวเสร็จแล้วก็ไปครับ” ฉุดมือคนงอนขึ้นให้ยืนตรง เอ่ยปากบอกกับผู้ใหญ่ทั้งสองว่าพ่อแม่ตนไม่อยู่เลยจะขอเอาหมอนตัวนุ่มนิ่มไปนอนกอดเป็นเพื่อนหน่อย ลุงป้าหัวเราะรับคำหนุ่มข้างบ้านและหยอกเย้าคนตัวเล็กที่ยืนหน้าแดงอยู่ข้างๆ กัน
“พรุ่งนี้ก็ไปส่งน้องที่โรงเรียนให้ป้าหน่อยนะแจ็คสัน”
“ครับ”
เด็กหนุ่มรับคำกระตุกแขนบางเบาๆ ให้เดินอุ้มกระเป๋าใส่เสื้อผ้ากับไดอารี่แล้วก็อุปกรณ์การสื่อสารอย่างสมุดกับดินสอตามหลังมา คล้อยหลังจากปิดประตูบ้านตัวเองก็โอบเอวบางให้เข้ามาใกล้ก่อนแย่งเอากระเป๋าใบน้อยไปวางลงไว้บนโซฟา
“ฮื่อ...” ก้มลงงับจมูกรั้นเสี้ยววิก่อนประทับริมฝีปากลงตรงริมฝีปากหยุ่นนุ่ม บดเบียดเคล้าคลึงไม่ได้ล่วงล้ำ ก่อนจะโอบร่างเล็กให้เข้ามาใกล้แล้วทิ้งกายตัวเองลงบนโซฟานุ่ม โดยที่คนที่โดนรั้งมาก็นั่งทับลงที่ตักพอดี
“พรุ่งนี้มีเรียนทำไมไม่บอกก่อน พี่จะได้ไม่นัดกับเพื่อน” เสียงทุ้มเอ่ยตำหนิตอนผละใบหน้าออกมา น้องน้อยยิ้มทะเล้นให้ลืมเรื่องปากมอมของคนตรงหน้าเมื่อครู่ใหญ่ไปหมดสิ้น ก้มดวงหน้าหวานซบลงกับอกแกร่งแล้วใช้มือนุ่มลูบไล้เล่นอย่างเพลินมือ
“ซนหรอเรา” แจ็คสันกดจมูกลงตรงกลุ่มผมนิ่ม ละมือข้างหนึ่งที่โอบเอวคนตัวเล็กไว้ขึ้นมาหยิกแก้มนุ่มแล้วก้มลงหอมปิดท้ายฟอดใหญ่
“ไปอาบน้ำเร็วเด็กใบ้” คนเป็นที่นั่งอุ้มแบมแบมให้ลุกขึ้นยืน หันไปคว้าเอากระเป๋าแล้วจูงมืออีกคนให้เดินตามขึ้นบันไดพาไปยังส่วนห้องนอนตน
“รีบอาบล่ะ อยากกอดไวๆ” บอกว่าอยากกอดไวๆ แต่แขนแกร่งก็ตวัดเอวบางมากอดไว้และซบหน้าลงกับซอกคอหอมไปแล้ว ก่อนจะคลายมือออกให้คนที่ตัวเริ่มร้อนได้เข้าไปอาบน้ำเสียที
แบมแบมอาบน้ำบวกใส่ชุดคุณหมีบวกปะแป้งไม่เกินสิบนาที เดินออกมานอกห้องน้ำถือสมุดกับดินสอมาเขียนตัวอักษรขยุกขยิกยื่นให้พี่ดู
‘รีบอาบน้ำนะ แบมแบมง่วง’
เขียนเสร็จยื่นให้อ่านเสร็จก็ล้มตัวลงนอนตาแป๋วมองเจ้าของห้อง แจ็คสันเขกหัวให้โปกหนึ่งก่อนจะคว้าเอาผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าตัวเองไปบ้าง
แบมแบมมานอนด้วยทีไร ตัวเล็กตั้งกฎห้ามใส่เสื้อผ้าข้างนอกทุกที...เขินจริงเขินจังเจ้าเด็กอายุ 18 นี่...
แจ็คสันใช้เวลาทำทุกอย่างไวกว่าแบมแบมหน่อยหนึ่ง ตอนออกมาเห็นเด็กน้อยของตนนอนคว่ำหน้าตีขาไปมาอย่างอารมณ์ดี คางที่เกยอยู่ตรงหมอนนุ่มขยับไปมาอย่างอารมณ์ดี มือน้อยตวัดดินสออย่างรวดเร็วในการเขียนไดอารี่ประจำของเจ้าตัว
แต่เดี๋ยวนี้คงจะเป็นประจำอาทิตย์เสียมากกว่า เพราะแบมแบมใช้มือเขียนตอบโต้กับแจ็คสันจนเมื่อยจนไม่มีแรงจะจับดินสอเขียนไดอารี่ซะอย่างนั้น
“วันนี้มานอนบ้านพี่แจ็คสัน...อ้าว...ปิดทำไม พี่อ่านหน่อยก็ไม่ได้” แจ็คสันที่ย่องเข้าไปแอบอ่านหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งเพราะมือน้อยกำลังยกหมอนทุบเขาไม่ยั้ง หน้าหวานๆ กำลังขึ้นสีแดงกล่ำเพราะถูกแอบอ่านไดอารี่ที่แจ็คสันไม่อยากจะบอกว่าแอบอ่านมานานโขแล้ว
แต่มันก็เป็นเรื่องที่แจ็คสันรู้ดีหมดแล้ว...แบมแบมเป็นคนที่คิดอย่างไรก็บอกอย่างนั้น แสดงอย่างนั้น...ไม่จำเป็นต้องแอบอ่าน...ใช้ ‘ตา’ มอง ใช้ ‘สมอง’ รับรู้ และใช้ ‘ใจ’ เข้าใจ ได้อย่างง่ายดาย
และถึงแม้ว่าสถานะที่เป็นอยู่จะไม่มีใครเอ่ยออกมา แต่ก็เหมือนจะรับรู้กัน...ไม่ใช่แค่สอง หากแต่คนรอบข้างก็มองมาอย่างเข้าใจ...
‘นิสัยไม่ดี’
โดนน้องว่าเข้าให้...คนตัวเล็กเลิกใช้หมอนทุบพี่ เขียนตัวอักษรยุกยิกว่าไปหนึ่งประโยคก่อนเอนกายลงนอนแล้วกระตุกแขนอีกคนให้ลงมานอนด้วยกันเพราะดวงตาใกล้ปิดเต็มทน
แจ็คสันพยักหน้าลูบหัวนุ่ม เดินไปปิดไฟเตรียมตัวนอนทั้งๆ ที่พึ่งจะสามทุ่ม เปิดโคมไฟตรงหัวเตียงไว้ เพราะเดี๋ยวพอน้องรับตัวเองก็ตื่นขึ้นมาอ่านหนังสืออยู่ดี สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มก่อนรับคนที่ขยับตัวเข้ามาใกล้ตวัดแขนเล็บโอบเอวเข้าไว้มาไว้ในอ้อมกอด สอดแขนให้น้องนอนหนุนแทนหมอนจัดที่จัดทางเสร็จก็ก้มลงงับปากอิ่มเบาๆ สอดเรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดพันรั้ง โอบร่างกายให้แนบแน่นกันมากขึ้นจนแทบไม่มีที่ว่าง เคล้าคลึงริมฝีปากกันและกันจนได้ยินเสียงอีกฝ่ายผ่อนลมหายใจอย่างสม่ำเสมอจึงได้ละริมฝีปากออกมา
“หึ” หัวเราะอย่างเอ็นดูคนที่หลับง่ายเหลือเกินแล้วประทับจูบลงที่หน้าผากมน ไล่มายังจมูกโด่งและสองแก้มนุ่มนิ่มและจบลงประทับรอยแผ่วเบาตรงปากอิ่ม กอดให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายน้องน้อยอีกกว่าร่วมชั่วโมงก่อนผละกายออกมาหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้มาอ่านต่อ
ชีวิตทุกวันนี้ก็มีแค่นี้...วันไหนมีเรียนที่มหาลัยก็ไป วันไหนไม่มีคลาสก็มาขลุกอยู่กับตัวเล็กของตน วันไหนน้องต้องไปเรียนพิเศษที่เป็นคลาสสำหรับเด็กผิดปกติทางร่างกายก็จะไปเฝ้า ไปเดินเที่ยวเล่น ไปซื้อข้าวของ แล้วก็กลับมานอนกอดก่ายกันที่บ้าน ก่อนถึงเวลาเข้านอนก็แยกย้ายใครมัน เว้นเสียนานๆ ครั้งจะค้างบ้านคนใดคนหนึ่ง
สี่เดือนที่ผ่านมาก็ใช้ชีวิตมาอย่างนี้ตลอด และแจ็คสันก็ตัดสินใจแล้วว่า...อยากจะใช้ชีวิตอย่างนี้กับคนข้างกายตลอดไป
********
ช่วงนี้มีแรงมาปั่นได้แค่เรื่องเดียว ทํางานทุกวันเลยยย สลบบบ แอร๊ก!!
-
รักกันแล้ว หวานมาก :katai2-1:
-
หวานจริงๆ :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
คุณลุงคุณป้าของน้องคงจะเบาใจไปหลายเปราะเลยนะคะที่น้องแบมแบมมีพี่แจ็คคอยดูแล ^^ แต่ถึงแม้ท่านจะไม่ไถ่ถามถึงสถานะของพี่แจ็คกับน้องแบมแบมที่เป็นอยู่ตอนนี้ พี่แจ็คก็ควรบอกท่านเสียตั้งแต่เนิ่นๆ นะคะ เพราะเดี๋ยวท่านจะคิดว่าพี่แจ็คไม่จริงใจกับหลานของท่านไปเสีย..
แต่ตอนนี้หวานมากๆ เลยค่ะ คนพี่ก็นะเอะอะเป็นจูบ เอะอะเป็นจุ๊บคนน้องตลอดเลย~ :m3:
-
:o8:
ถ้าผู้ปกครองทั้งสองฝ่ายรับรู้และยอมรับในความสัมพันธ์นี้ได้
เลิศมากกกกกกกกกกกกกค่ะ :impress2:
-
น้องน่ารักมากกกกกพี่ก็เอ็นดูน้องสุด ๆ
ถ้าน้องพูดออกเสียงมาคนก็ยิ่งเอ็นดูน้องแน่ ๆ ตอนนั้นอิพี่ต้องหวงน้องแน่ ๆ
-
:mew1:
-
ปากน้องแบมเปื่อยหมดแล้วมั้ง เอะอะก็ดูดปากน้องตลอดเลยนะเฮียแจ๊ค :mew3:
-
น่ารักกก :-[
-
ใสๆ
-
หืมมมม เป็นความสัมพันธ์ที่ยังไม่กำหนดชื่อหรอ?
ใช้ใจสัมผัสสินะ ^0^
-
:mew1:
-
:mc4: :mc4:
5 หวง...หวง...ห่วง...หวง
“น้องน่ารักมากเลย...พี่ชื่อซองจุนนะครับ ไหนบอกพี่ทีสิ...ชื่ออะไรนะเรา”
“พี่ชื่อพีเนียลนะ...อิมพอร์ตจากเมืองนอกด้วย หล่อไหมๆๆๆ”
“อะแฮ่ม คนน่ารักต้องคู่กับคนหล่อ พี่ชื่อนิโคลัสนะครับ...หล่อสุดในซอยแล้ว”
แจ็คสันหงุดหงิด...หงุดหงิด...ใครใช้ให้ไอ้เพื่อนพวกนี้มันยกโขยงกันมาแล้วมาป้วนเปี้ยนกับเด็กใบ้ ‘ของเขา’ วะ แล้วดูแบมดิ...ดันยิ้มหวานให้พวกมันทุกตัวเลยด้วย!!
“พวกมึงออกห่างๆ น้องหน่อยได้ไหม” แจ็คสันคิ้วแทบกระตุก อยากจะยันเพื่อนรักทั้งหลายคนละโครมสองโครมให้ออกห่างจากเด็กตัวน้อยของเขาที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ฟังคนนั้นคนนี้แนะนำตัวอย่างอารมณ์ดี
ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิดในหัวใจ โว้ยยยย
“ทำไม...หวงน้อง?” พีเนียลหนุ่มหล่อหันมายักคิ้วใส่เพื่อน ถามด้วยคำถามที่ยียวนพอๆ กับหน้าตา แจ็คสันสะอึกไปนิดก่อนจะยืดตัวนั่งตรงคลายคิ้วที่ขมวดกันออกเพียงนิด
“หวงน่ะไม่ค่อยหวงหรอก เพราะน้องมันเป็นใบ้ แต่สมองไม่ได้พิการพอที่จะไปหลงคารมพวกมึง” แจ็คสันตอกกลับไปหนึ่งดอก เล่นเอาเพื่อนอ้าปากค้าง เจ้าของบ้านเลยอาศัยเอาตอนที่เพื่อนๆ น็อคเอ้าท์ไปคว้าเอาร่างเล็กของน้องมานั่งตักไว้
“คนนี้ของกู...อย่ายุ่ง” ขู่เหมือนหมาหวงของ...แบมแบมเลยได้แต่หัวเราะกับอาการเว่อร์ของคนที่ตนนั่งตัก ยกมือเล็กขึ้นลูบเสี้ยวหน้าคมอย่างปรามๆ ใบหน้าหวานขึ้นริ้วสีแดงจางๆ พอบ่งบอกให้รู้ว่าคนถูกรั้งตัวและถูกหวงแหนนั้นเขินอายเพียงไร
“อ้าวไอ้เวร...ตกลงก็คือหวงนั่นแหล่ะวะ” นิโคลัสลุกขึ้นตบหัวเกรียนแจ็คสันไปหนึ่งดอก เลยได้ปล่อยสวนสัตว์และอาวุธชายกันให้ควั่ก แบมแบมนี่ได้แต่ฟังแล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากไปตามประสาเพราะถ้าจะให้รับมุกเป็นลูกคู่เห็นทีหลับกันก่อนแน่ๆ เพราะกว่าแบมแบมจะเขียนเสร็จคงกร่อยกันพอดี
“หิวหรือยัง” แจ็คสันตบตีกันเพื่อนเสร็จก็หันมาถามคนในตัก เพื่อนเวรทั้งหลายมารบกวนเวลาอันแสนสงบสุขของเขาด้วยเหตุผลที่ว่าอยากมาเจอคนที่ทำให้แจ็คสันกลับบ้านเร็วทุกวัน แล้วดูพวกมันทำสิ มาป่วนจนเขาไม่มีเวลาเล่นกับน้องเลย...ห่าราก...
แบมแบมส่ายหน้าปฏิเสธใหญ่ ไม่อยากจะรบกวนเวลาส่วนตัวของฮีโร่ข้างกายตนเองมากกว่านี้ แต่พอแจ็คสันเงยหน้ามองนาฬิกาตรงผนังก็เห็นเวลาเกือบบ่ายแล้ว เห็นสมควรแก่เวลาข้าวเที่ยงเลยเอ่ยปากชวนเพื่อนๆ ทุกคนไปหากินข้างนอกกัน
‘แจ็คไปกับเพื่อนๆ เถอะ แบมแบมอยู่บ้านรอก็ได้’ คนตัวเล็กเขียนบอกเพราะความเกรงใจ แจ็คสันเลยมองด้วยสายตาดุแล้วส่ายหน้าเพียงนิด
‘ทำไมพี่ต้องปล่อยให้เด็กใบ้ขี้แงของพี่อยู่บ้านคนเดียวล่ะ’ คว้าสมุดมาเขียนตอบ ตอนแบมแบมยิ้มหวานมาเพราะประโยคที่ตนเขียนเลยฉวยหอมแก้มไปฟอดหนึ่งเข้าให้ โดนฟาดไปทีหนึ่งเลยโทษฐานหอมแก้มต่อหน้าเพื่อนฝูงที่ส่งสายตาและเสียงล้อเลียนมาอยู่เนืองๆ
“ฮิ้วววววววววววววววววววววว”
ไอ้!
เพื่อน!!
เวร!!!
“หยุดล้อเลยพวกมึง ไม่เห็นหรอว่าน้องอาย” แจ็คสันอยากจะโบกหัวเพื่อนๆ ทำไมพวกมันต้องเกิดมาจองล้างจองผลาญกันด้วยก็ไม่รู้ อยากจะกอด จะหอม จะฟัด คนตาโตๆ แก้มป่องๆ ตัวขาวๆ หอมๆ นี่เสียหน่อยก็มีมารผจญมาทำให้หงุดหงิดใจ
คอยดูเถอะ! คืนนี้จะกักตัวน้องไว้ไม่ให้นอนที่บ้าน ถ้าวันนี้ฟัดไม่ได้เต็มอิ่มแจ็คสันหวังไม่ปล่อยให้น้องนอน!!
“คนที่ควรจะหยุดแทะโลมน้องน่ะคือมึงนะไอ้แจ็คสัน ถ้ามัวแต่ถามประโยคหนึ่งหอมทีหนึ่งจนเย็นวันนี้ก็ไม่ได้แดกอะไรหรอก” พีเนียลด่ากลับเข้าให้ แจ็คสันส่งเสียงฮึดฮัดก็พอดีกับที่น้องยกมือขึ้นแตะแก้มของคนขี้หงุดหงิดอารมณ์ร้อน
“ครับ?”
‘ไปด้วยก็ได้ แต่ขอแวะร้านเค้กด้วยนะ’ คนตัวเล็กเขียนต่อรอง แจ็คสันไม่ขัดอะไรอยู่แล้วแค่หน้าหวานๆ รอยยิ้มหวานๆ ก็ยอมถวายหัวให้ทุกอย่างนั่นแหล่ะ เลยลุกขึ้นจัดแจงเสื้อผ้าน้องให้เข้าที่เข้าทางจูงมือที่เล็กกว่าเกือบเท่าหนึ่งออกนอกบ้านพร้อมเพื่อนๆ ที่ยกโขยงเดินกันออกมา ยังมิวายที่จะแซวล้อหยอกเด็กน้อยของตนอีก ยังดีที่ยังพอทำให้แบมแบมหัวเราะอารมณ์ดีได้ ก็เลยได้แต่ปล่อยแล้วปล่อยเลย
‘กินอะไรดี หืม เด็กใบ้’ แจ็คสันหยิบสมุดมาวางตรงหน้าตนแล้วเขียนถามน้องที่ไล่สายตาอ่านเมนูอาหาร ร้านนี้อยู่แค่หน้าปากซอยบ้านตรงข้ามกับร้านเค้กนี่เอง ก็เลยพากันเดินลงมา
‘แบมแบมไม่อยากกินข้าว’ แบมแบมจนใจจะสั่งอาหารอะไร รู้สึกเมนูจะไม่ถูกใจสักเท่าไหร่ ฟ้องคนตัวโตที่กำลังขมวดคิ้วใช้ความคิดอย่างหนักอยู่ข้างๆ แล้วส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ เด็กน้อยงอแงจะไม่กินข้าวรอไปกินเค้กทีเดียวล่ะสิท่า
‘ไม่ได้ครับ’ แจ็คสันเขียนตอบและส่งสายตาดุๆ ให้ แบมแบมขมุบขมิบปากอยากจะงอแง แต่เพราะว่าทุกคนจดจ้องตัวเองอยู่เลยชี้ๆ ไปที่ซุปอย่างหนึ่งแล้วขอข้าวพร้อมเครื่องเคียงธรรมดา แจ็คสันเลยจัดการสั่งให้เน้นย้ำไปว่าขอไม่เผ็ดและข้าวไม่ต้องเยอะสำทับไปอีกที คนตัวเล็กที่ตั้งท่าจะงอนก็คลายสีหน้าลงแล้วซบใบหน้าเล็กกับบ่ากว้าง
ยังใส่ใจว่าไม่ค่อยหิว เลยสั่งข้าวน้อยให้สินะ
‘ขอบคุณครับ’ แบมแบมไม่ได้เขียนใส่กระดาษ เจ้าตัวเอามือใหญ่มากางทำเป็นหน้าหนังสือแล้วใช้นิ้วเขียนเป็นคำๆ ให้อีกคนรับรู้ แจ็คสันก้มลงหอมหัวเด็กน้อยแรงๆ อย่างเอ็นดูและรักใคร่ ทำเป็นมองไม่เห็นสายตาของเพื่อนๆ ที่จับจ้องล้อเลียนอยู่ ส่วนแบมแบมเขินจนหน้าร้อนผ่าว ได้แต่ซุกหน้าอยู่กับไหล่หนาไม่ยอมเงยขึ้นมาฟังคำแซวจากพี่ๆ คนอื่นๆ
“ไอ้ซองจุน นิโคลัส เอ็งว่ากิมจิร้านนี้ทำหวานไปหรือเปล่าวะ?” อาหารมาเสิร์ฟไม่ทันไร หัวหน้าตัวก่อกวนก็เริ่มตั้งต้นแซวทันที ก็พอเห็นน้องคีบกิมจิแล้วตักเป็นคำเล็กๆ ป้อนให้เพื่อนตัวเองชิมแล้วมันก็คันปากยุบยิบอยากแซวขึ้นมา
แจ็คสันถลึงตาใส่เพื่อนปากดี แล้วหันไปเช็ดมุมปากที่เลอะให้ตัวเล็กก่อนแกะกุ้งจากจานข้าวตัวเองให้อีกฝ่ายอย่างเอาอกเอาใจ
“เอออออ ข้าวก็ว่าหวานแปลกๆ มีแต่ของหวานๆ” อีกสองคนรับมุกอย่างนึกสนุก ยิ่งเห็นเพื่อนทำหน้าโหดเรื่อยๆ สวนทางกับน้องแบมแบมที่หน้าแดงแปร๊ดขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็หยุดไม่อยู่ แต่ก่อนจะได้แซวอะไรไปมากกว่านี้ เด็กหนุ่มมอปลายคนหนึ่งก็เดินมาหยุดตรงโต๊ะพวกเขาเสียแล้ว
“มีอะไรครับ?” ซองจุนเงยหน้าขึ้นถามคนที่ยืนค้ำหัวพวกตนอยู่ สายตาเด็กคนนั้นมองผ่านๆ ทุกคนไปอย่างไม่สนใจก่อนจะจ้องเขม็งที่แบมแบมที่กระพริบตาปริบๆ มองอย่างงุนงงอยู่
“เราชอบนายว่ะ ขอเบอร์หน่อยดิ” เอ่ยปากขอจากคนที่มัวแต่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแต่เสียงนั้นกลับทำให้โต๊ะทั้งโต๊ะที่เฮฮาครื้นเครงอยู่เมื่อครู่ต้องเงียบกริบอยู่เกือบครึ่งนาที
“มาทางไหนกลับไปทางนั้น นี่เมียกู อย่ามายุ่งไอ้เด็กน้อยหนวดล่างยังไม่ขึ้น”
“เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
แจ็คสันหวังปากหมาจริงและเป็นคนจริง ใครจะยุ่งกับน้องแบมอิพี่หวังไฝว้ยันตาย...
***********
เดี๋ยวววว อิแจ็ค
แกโมเมหรือเปล่าาาาาาาาาา
-
:laugh:
พี่แจ็คชนะเลิศ เอาใจเก่ง ดูแลเก่ง หื่นเก่ง(?)
งี้น้องแบมแบมจะหนีไปไหนรอดดดดดดด :laugh:
-
ฮือออ น้องแบมอ้อนน่ารักกก นึกภาพเป็นน้องแบมใส่หูแมว กับปลอกคอจากงานไซน์ล่าสุด ฮือออ >,,<~~~
-
น้องกล้ามากเลยนะคะเนี่ย ^^ มาขอเบอร์น้องแบมแบมทั้งๆ ที่เจ้าตัวก็นั่งซบไหล่พี่แจ็คอยู่แบบนี้น่ะ จะท้าทายอำนาจมืดกันเกินไปแล้วน้าา~ :hao7:
-
"นี่เมียกู" เต็มปากเต็มคำมากเฮียแจ๊ค หวงขั้นสุด o13
-
หืมมมมมม แจ็คดุโคตร โหดมั่กๆ
แบมแบมใกล้จะระเบิดตัวเองตายแระ หน้าแดงเอาๆ
55555555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao3: กิ๊วๆ แจ็คขี้ตู่อะ น้องยังเป็นน้องอยู่
ฟงแฟนยังไม่ได้เป็นข้ามขั้นว่าเมียเลยเหรอยะ ให้ไวๆ
-
น้องแบมแบมน่ารักกกกก พี่แจ๊คกวนได้อีก ชอบเรื่องนี้มากมาต่อไวๆนะคะ :-[ :o8: :-[
-
ก็น้องแบมน่ารักคนเป็นพี่ก็ต้องหวงเป็นธรรมดา :-[
-
เต็มปากเต็มคำ ถามเด้กยังพี่ 5555
-
เต็มปากเต็มคำเลยนะ "นี่เมียกู" ขี้ตู่ว่ะ พี่แจ็ค
-
ไปเที่ยวหวงก้างบอกคนอื่นว่านั่นเมีย เดี๋ยวนะเดี๋ยวหวังแจ็คสัน ขาอ่อนน้องนายก็ยังไม่ได้เห็นอะเฮ้ย
-
ทุกท่านคะ ขอเลื่อนลงตอนที่ 6 เป็นพรุ่งนี้น้าาา
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามเน้อ
วันนี้พึ่งเลิกงาน ตาจิปิดแล้ว ยังไม่ได้รีไรต์เลย
พรุ่งนี้จะลงให้นะคะ *โค้งงงง*
:mew2: :mew1:
-
รอนะค้าา.. :กอด1:
-
แหม่ นี่เมียกู ชัดเจนเนอะ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:mew1:
-
อิแจ็ค น้องไปเป็นเมียแกตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ!!!
-
:mew2: :mew2:
6 โลกกว้างที่มีเธอ
>[Side story of BamBam]
แบมแบมติดการที่พี่แจ็คสันอยู่ด้วยตลอดเวลาแล้ว
เดี๋ยวนี้พี่แจ็คสันมานอนด้วยทุกคืน หรือไม่ก็มาลากแบมไปนอนด้วยทุกคืน
วันไหนพี่แจ็คสันไม่ลูบผม ไม่หอมแก้ม ไม่จูบหน้าผาก ไม่กอดแบมไว้ แบมจะนอนไม่หลับ
วันไหนที่พี่แจ็คสันไม่พาแบมไปส่งโรงเรียน แบมก็ไม่อยากไป
แล้วถ้าไม่ไปรับ แบมก็งอแง ทั้งๆ ที่รู้ว่าพี่แจ็คสันเองก็ต้องไปเรียน แถมเรียนปีสามแล้วด้วย
แบมแบมชอบนั่งตัก กว้างและอุ่น ดูเหมือนจะปกป้องแบมแบมได้ตลอดเวลา
แต่แบมก็กลัวว่าพี่แจ็คสันจะเบื่อ เลยลองบอกว่าจะนอนคนเดียวในคืนนี้ พี่แจ็คสันเงียบไป
แล้วก็เดินออกจากห้องไปเลย ไม่พูดอะไรกับแบมอีก
พี่แจ็คสันเป็นอะไร?
มือน้อยวางดินสอในมือลงหลังจากเขียนระบายความในใจลงไดอารี่เล่มเก่งของตนเสียยาวเหยียด ต่างจากสามเดือนก่อนอย่างสิ้นเชิงด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าสับสนและเป็นกังวล
เมื่อประมาณ 15 นาทีที่ผ่านมา ตนพึ่งจะยื่นสมุดที่มีตัวอักษรเขียนเตรียมไว้อย่างดีแล้วว่า คืนนี้แบมแบมขอนอนคนเดียว ฮีโร่ตัวโตกล้ามโตของแบมแบมอ่านแค่ชั่ววิแล้วสบตามองกับเด็กตัวน้อยที่มองตรงสบตาอย่างไม่ค่อยมั่นใจ แต่แล้วแจ็คสันก็ถอนหายใจออกมา ก่อนจะยกยิ้มแค่เพียงหน่อยเดียวแล้วเดินออกไป ไม่พูดหรือเขียนบอกอะไรกับแบมแบมอีกเลย ทำเอาคนอยากนอนคนเดียว ชัก...ไม่มั่นใจ
‘แจ็คสันคนบ้า’
เขียนต่อว่าพี่ทั้งๆ ที่ไม่มีเรื่องให้ผิดใจกัน แต่แบมแบมก็ขัดใจที่พี่คนเก่งของตนไม่เข้ามาขยี้หัวอย่างหยอกเย้าหรือหยิกแก้มตนเองที่ป่องเสียจนยืดออกได้...
ไม่แม้แต่...
จะจูบกันเหมือนทุกวัน
แบมแบมก็แค่อยากนอนคนเดียวบ้าง เพราะกลัวจะติดพี่แจ็คสันตนเกินไป แต่แบมแบมก็ยังอยากเอาแต่ใจให้เข้ามาลูบหัวแบมแบมอย่างเดิม หือกอดแน่นๆ ด้วยแขนโตๆ นั่นก่อนผละออกไปสิ
ไม่ใช่เงียบจนผิดปกติอย่างนี้
น้องแบมใจไม่ดีเลย
“อ้าว ยังไม่นอนหรอลูก พรุ่งนี้ต้องไปทดสอบแต่เช้านะครับ” คุณป้าทักเด็กน้อยของบ้านอย่างสงสัย เมื่อเห็นคนที่ปกตินอนไวกลับยังเดินลงมาข้างล่างในตอนที่ตนเตรียมจะปิดไฟขึ้นนอนพอดี แบมแบมต้องไปทดสอบทางด้านจิตใจในวันพรุ่งนี้ ซึ่งการทดสอบจะมีทุกๆ สามเดือน คุณหมอจะประเมินจิตใจของคนป่วยที่มีอาการทางจิตแทรกซ้อนด้วยว่าอารมณ์จะคงที่หรือไม่ แบมแบมซึ่งพูดไม่ได้เพราะอาการช็อกตั้งแต่เด็กจึงต้องเข้ารับการประเมินมาตลอด
‘แบมแบมอยากไปหาแจ็คสัน’
สองมือเล็กบางประคองสมุดแล้วเหลือบสายตามองป้าอย่างนึกหวั่น ดึกป่านนี้แล้วแต่แบมแบมนอนไม่หลับเพราะไม่มีพี่แจ็คสันอยู่ด้วย หวังว่าคุณป้าจะอนุญาตให้ไปหา เพราะไม่อย่างนั้นคงนอนไม่หลับแน่ๆ
“อ้าว ก็พี่แจ็คสันบอกว่าแบมแบมขอนอนคนเดียว” คุณป้าทวนสิ่งที่ได้รับรู้จากเด็กหนุ่มข้างบ้าน พลางลอบมองสีหน้าแหยๆ ของหลานชายอย่างอารมณ์ดี ตัวเองติดเขาจะตายยังจะไล่เขาไปอีก หน้าตาแจ็คสันเองก็เสียไปเลยไอ้ตอนที่พูดว่าน้องอยากจะนอนคนเดียวน่ะ
แบมแบมส่ายหน้าพัลวันจนเส้นผมสยายไม่เป็นทรง มือเล็กตวัดดินสอเขียนเร็วๆ ให้ป้าได้อ่าน
‘อยากนอนกับแจ็คสันแล้ว’ คุณป้าหัวเราะออกมาเสียเสียงดังจนคุณลุงที่กำลังปิดห้องทำงานต้องเอ่ยถามอย่างสงสัย คุณป้าเลยเล่าให้ฟังคร่าวๆ ว่าเจ้าตัวเล็กอยากจะไปหาพี่ชายข้างบ้านเอาตอนสี่ทุ่มกว่าแล้ว
“ไปสิ เดี๋ยวลุงไปส่ง” เอื้อมมือไปดึงรั้งข้อมือของเด็กชายก่อนออกแรงพาเดินมาบ้านข้างๆ คนเป็นลุงนึกขบขันตามภรรยาตัวเอง แบมแบมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็เขย่งเท้าชะเง้อชะแง้มองว่าเมื่อไหร่จะมีคนมาเปิดประตูเพราะก็กดกริ่งไปได้สักพักแล้ว
“อ้าว คุณลุง” แจ็คสันนึกแปลกใจที่เห็นผู้ใหญ่ตรงหน้า แต่พอมองเลยฝ่าความมืดไปแล้วก็เห็นว่ามีเจ้าตัวเล็ก ยืนกอดสมุดกับน้องเน่าก้มหน้าก้มตาซ่อนตัวอยู่หลังผู้ปกครอง แจ็คสันยิ้มกว้างแล้วเอ่ยทัก
“ไม่อยากนอนคนเดียวแล้วหรอเด็กใบ้ของพี่”
“ฝากด้วยแล้วกัน”
“ครับ”
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร พอไม่มีพี่แจ็คสันแล้ว แบมแบมก็ไม่อยากจะอยู่บนโลกใบกว้างนี้อย่างลำพังแล้ว เพราะมันทั้งเหงาทั้งหนาว ไม่เหมือนอยู่ในอ้อมกอดของพี่แจ็คสันสักนิดเดียว
แบมแบมคงจะกลายเป็นเด็กติดพี่ซะแล้ว
แย่จัง
>[Side story of Jackson]
‘วันนี้แบมจะนอนคนเดียว’
ตอนเห็นข้อความนั้นไม่รู้ว่าตัวเองทำสีหน้าแบบไหนและรู้สึกอย่างไรกันแน่ เกือบสี่เดือนที่ผ่านมานี้มีแจ็คสันที่ไหนก็ต้องมีแบมแบมที่นั่น คู่ซี้ปาท่องโก๋ที่บรรดาผู้ปกครองเรียกกันทำให้สุขใจทุกครั้งที่ได้ยิน
น้องติดเขามาก แต่จู่ๆ วันนี้ก็เขียนบอกว่าอยากนอนคนเดียว หูอื้อตาลายไปหมดไม่รู้จะทำสีหน้าหรือตอบไปว่าอย่างไรดี สุดท้ายเลยได้แต่ยิ้มน้อยๆ แล้วเดินออกมาโดยไม่ได้ร่ำลาเจ้าตัวเล็กที่ยืนทำหน้านิ่งๆ อยู่เลยสักนิดเดียว
หรือน้องจะเบื่อกันแล้วนะ?
ไม่รู้ทำไมการที่นอนโดยไม่เห็นหน้ากลมๆ ตาโตๆ นั้นก่อนนอนก่อนไม่อยากจะนอนขึ้นมาซะดื้อๆ แถมร่างนุ่มนิ่มหอมกลิ่นแป้งอ่อนๆ ที่เจ้าตัวชอบใช้นั้นก็ไม่ได้มาอยู่ในอ้อมกอดนี้อีก ให้นับแกะอีกล้านตัวแจ็คสันคนนี้ก็นอนไม่หลับแน่ๆ และก็คงไม่มีอารมณ์มานั่งทำรายงานที่อาจารย์สั่งด้วยทั้งๆ ที่จะต้องส่งภายในสามวันนี้แล้ว ตอนแรกกะเอาเจ้าตัวยุ่งมานั่งตักไปหางานไปพิมพ์งานไปหอมแก้มจูบปากอิ่มเล็กกระจับนั่นไป แต่แล้วฝันวันนี้ก็สลายเพียงเพราะประโยคเดียวที่ได้อ่าน
โว๊ยยย!
ทำไมกันเล่า 20 ปีที่ผ่านมาตั้งแต่โตพอจะนอนคนเดียวได้แจ็คสันก็นอนคนเดียวไม่ตลอด แล้วไม่ต้องคิดถึงเรื่องค้างห้องแฟนหรือมีคนมาอยู่ในอ้อมกอดหรอกนะ แจ็คสันหวังไม่เคยมีแฟนนอกจากคู่นอนที่เคยลองแบบวันไนท์แสตนด์คนสองคนเท่านั้น พอย้ายบ้านมาอยู่ใกล้กับเจ้าตัวเล็กนุ่มนิ่มนี่ก็ไม่คิดอยากจะนอนเคียงข้างใครแล้ว...ยกเว้นแบมแบม แบมแบมคนเดียวเท่านั้น
อาการตอนนี้เหมือนอยากยา เดินงุ่นง่านไปทั่วห้อง แอร์ก็เปิดซะเย็นแต่ทั่วร่างมันครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆ กระสับกระส่ายไม่อยากนั่งอยู่เฉยๆ ตาก็คอยมองแต่บ้านตรงข้ามผ่านระเบียงห้องตัวเองก่อนจะเดินกลับเข้าห้องแล้วเดินออกไปส่องอยู่อย่างนั้นตั้งแต่ยังไม่สองทุ่มจนสี่ทุ่มกว่าแล้ว
เดินวนไปวนมาแล้วก็มานั่งหงุดหงิดอยู่ปลายเตียง คิดอยากจะอัดควันดำเข้าปอดเสียหน่อยทั้งๆ ที่หยุดมาได้สามสี่เดือนแล้วก็พอดีกับที่เสียงกริ่งหน้าบ้านดัง ด้วยอารามที่บ้านทั้งบ้านเงียบเสียงลงไปแล้วตัวทั้งตัวเลยสะดุ้งโหยงเสียแรงแล้วรีบวิ่งลงมาดูหน้าบ้านว่าใครกันมากดกริ่งเรียกกันป่านนี้
ใจภาวนาขอให้เป็นเด็กใบ้ตัวยุ่งของตัวเอง
“อ้าว คุณลุง”
ตอนแรกก็เห็นแค่คุณลุงข้างบ้านคนเดียว แต่พอเพ่งมองดีๆ ก็เห็นคนบางคนที่ก้มหน้าก้มตาอยู่ เอ่ยแซวตามประสาคนปากดีอย่างห้ามไม่ได้
“ไม่อยากนอนคนเดียวแล้วหรอเด็กใบ้ของพี่”
“ฝากด้วยแล้วกัน”
“ครับ”
เอาเถอะ โกรธหรืองอนต่อไม่ลงแล้วล่ะ ก็เจ้าตัวที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ยื่นสมุดที่มีลายมือเขียนยุกยิกไว้ ตาแดงๆ ปากเบะๆ แล้วก็แรงที่โถมเข้ามาในอ้อมกอดเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องนอนกันแล้ว
จริงๆ แค่เห็นหน้าหวานๆ โลกที่มันมืดมัวก็สว่างไสวขึ้นมาทันที
‘แบมแบมนอนคนเดียวไม่หลับ อยากให้พี่แจ็คสันนอนกอด’
น่ารักขนาดนี้แจ็คสันหวังคงไม่ทำแค่นอนกอดแล้วล่ะ เด็กจอมยุ่ง (หัวใจ) มาง้อถึงที่แล้วก็คงต้องกัดกลืนกินลงท้องให้สมกับอารมณ์งุ่นง่านที่เป็นมาตลอดสองชั่วโมงให้หนำใจก่อนละกัน ห้าทุ่มเที่ยงคืนค่อยนอนก็คงไม่ดึกเท่าไหร่ แบมแบมโตพอที่จะนอนดึกๆ รับการลงโทษของเขาได้แล้วล่ะนะ
‘ก่อนกอดพี่ขอจูบลงโทษให้ชื่นใจหน่อยครับ’
ตอนยื่นให้อ่านเห็นแก้มป่องๆ นั้นแดงเรื่อขึ้นมา แต่ตากลมโตนั่นก็หลับพริ้มรอรับการลงโทษอย่างดูเต็มใจ แค่นี้แจ็คสันหวังคนหล่อก็ไปไหนไม่รอดแล้วจริงๆ
คงจะติดอยู่กับเด็กใบ้คนนี้ไปทั้งชีวิตนั่นแหล่ะ
ก็ดีเหมือนกัน
*************
ฮิ้วววววววว
มาลงช้ากว่ากําหนดและที่แจ้งไว้ ไม่มีการใดแก้ตัวนอกจากมันเหนื่อยจนสลบคาโทรศัพท์ไปค่ะ
เมื่อไหร่จะวันจันทร์น้า ฮืออออ :hao5: :hao5:
-
:mew1: โอ๊ยยย กอดไปจูบมาจะได้นอนไหมล่ะแจ๊คสัน
อิคนอ่านก็หื่นไป๊
น้องแบมน่ารักมาก ฮรืออ :man1:
-
:z3:
เรานี่ไม่อยากให้ถึงวันจันทร์เลย
โฮฮฮฮฮฮ
-
หวานซ้าาาาาาาาาาา
ไม่รู้ว่าเด็กใบ้ตัวน้อยๆจะโดนพี่ชายกินตอนไหน -.,-
-
อ้อมกอดของกันและกันคือยานอนหลับชั้นดีเลยล่ะสินะค้าา~ :m3:
-
น้องแบมอย่างน่ารัก :กอด1:
-
แบมแบมติดพี่แจ๊คสันซะแล้วววว :laugh: :o8:
-
หวานนนนนนนนนน :o8: แยกกันไม่ได้แล้วติดหนึบเป็นปาท่องโก๋เลย :katai2-1:
-
ขาดกันไม่ได้สิน้าาา
-
:mew1:
-
แหม อิจฉานะเนี่ย ต้องกอดกันถึงนอนหลับอ่ะ พี่แจ็คสันน่ารักอ่ะโกรธน้องไม่ลงหรอกน้องออกจะน่ารักซะขนาดนี้
-
คือเข้ามาเพราะชื่อแบม
แล้วก็แทบหวีดร้อง แบมแบ้มมมมมม
วี้ดดดดดดด
ตัลล๊าคคคครคค :-[
-
คุณจิ๊กซอว์มาลงเล้าเป็ดด้วย :katai2-1:
เค้าติดตามทุกเรื่องเลยน้าา ซื้อมาเก็บไว้ด้วย
ขอเป็นแฟนคลับลับๆนะค้าา :katai5:
-
น้องแบม น่ารักอ่ะ
-
คุณจิ๊กซอว์มาลงเล้าเป็ดด้วย :katai2-1:
เค้าติดตามทุกเรื่องเลยน้าา ซื้อมาเก็บไว้ด้วย
ขอเป็นแฟนคลับลับๆนะค้าา :katai5:
แหน่ะ! บอกมาซะดีๆ นะว่าท่านคือใคร :o8:
ขอบคุณที่ติดตามและอุดหนุนนะคะ :L2: :L2:
-
:mew1:
7 เพราะนั่นคือความรู้สึก เพราะเกิดจากหัวใจ เพราะทุกอย่างนั้นเป็น ‘เธอ’
“น้องใบ้ ตื่นเร็ว”
ไม่รู้ว่ากี่เช้าแล้ว ที่ใครคนใดคนหนึ่งจะตื่นขึ้นมาก่อนโดยมีอีกคนเคียงข้างและอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน วันนี้คนพี่นั้นตื่นก่อนเพราะว่ามีเรียนแต่เช้า มองนาฬิกาที่เหลือเวลาเตรียมตัวก่อนออกจากบ้านตั้งสามชั่วโมงแล้วก็กระชับอ้อมกอดตนให้แน่นขึ้น โดยที่คนที่นอนอยู่ก็กระชับแขนเล็กที่กอดก่ายตนเองอยู่เช่นกัน
“ตื่นเร็วไอ้ดื้อ รู้นะว่ารู้ตัวแล้ว” พี่แจ็คสันว่ากระซิบที่ใบหูเล็ก หอมที่กกหูหนึ่งทีก่อนลากจมูกไปกดลงที่แก้มใสเสียจนบุ๋มลงไปลึกอย่างนานเกือบสิบวิ สูดลมหายใจเข้าลึกเสียจนคนที่กำลังจะรู้สึกตัวร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า พอคนหอมผละใบหน้าออกมาคนที่กำลังเมาขี้ตาก็กระพริบตากลมปริบๆ สักพักก็ยกยิ้มเสียจนแก้มป่องเมื่อเห็นหน้ากันชัดเต็มตา
รอยยิ้มนั้นน่ะ แทบจะเป็นกาวยึดแจ็คสันไว้บนเตียงไม่ให้ลุกไปไหนเลยด้วยซ้ำ!!
“หกโมงแล้วล่ะ วันนี้ว่าจะทำข้าวเช้าให้พี่ไม่ใช่หรอ?” แจ็คสันเตือนเรื่องที่คุยกันไว้เมื่อคืน แบมแบมเอียงคอเพื่อทบทวนความคิดเพราะที่ตกลงกันนั้นน่ะก็ดึกมากแล้ว จำไม่ได้ว่าอีกฝ่ายอยากจะกินอะไร เลยตัดสินใจควานหาสมุดบนหัวเตียงโดยมีเจ้าของเตียงช่วยหยิบดินสอให้มาเปิดดูข้อความ แล้วก็เห็นเป็นดังนั้นเมื่อข้อความสุดท้ายเป็นของคนพี่ที่เขียนว่าอย่างกินอเมริกันเบรคฟาสต์แบบเต็มรูปแบบ และลายมือตัวเล็กๆ น่ารักที่เขียนกลับไปว่า ‘OK!’ ของแบมแบม
“อื้อ!” น้องแบมตอบรับในลำคอกับรอยยิ้มหวานๆ ที่ยังไม่จางหาย เดือดร้อนหัวใจอีกฝ่ายที่ยังเต้นตุบๆ ไม่หยุดสักทีตั้งแต่เช้า อยากจะกัดกินแก้มป่องนั้นกลืนลงท้องไว้ไม่เหลือให้ใครได้ยลจริงๆ
‘หอมหน่อย’
แย่งสมุดจากมือน้องมาเขียนขยุกขยิกอย่างรวดเร็ว ชูให้อีกฝ่ายดูเพราะตนนั้นลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิเรียบร้อย คนที่กวาดตาอ่านข้อความเลยได้แต่ยิ้มเขินหลบสายตาคนพี่ แต่เพราะว่าสมุดเล่มเล็กยังไม่ถูกลดลงจึงได้ช้อนตากลมโตนั้นขึ้นมองคนตัวโตก่อนจะหัวเราะออกมาน้อยๆ แล้วยู่ปากกลบความเขิน
“เร็วสิ” แจ็คสันเร่งรัดน้อง ใจจริงอยากจะเป็นคนฟัดน้องเองแต่ถ้าได้แกล้งอีกฝ่ายให้เขินอายบ้างตัวเองก็จะได้ทั้งกำไร ได้ทั้งความชื่นอกชื่นใจไปเป็นวันๆ นั่นแหล่ะ
แบมแบมกัดปากอิ่มอย่างขัดเขิน มองใบหน้าที่แสดงชัดที่ความตั้งใจของพี่แล้วก็ค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นมา จัดแจงคอเสื้อที่ร่นลงไปจนเห็นไหปลาร้าตนก่อนจะคลานเตาะแตะขึ้นไปนั่งคร่อมตักคนพี่ไว้ สองมือน้อยก็ค่อยๆ ยกขึ้นมาลูบไล้ใบหน้าคมของพี่ช้าๆ แล้วประคองแตะไว้ที่แก้มทั้งสองข้าง
แจ็คสันยกยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่จริงๆ ทุกวันนี้เหมือนมีชีวิตอยู่บนก้อนเมฆนุ่ม ล่องลอยอยู่กับความสุขที่ไม่เคยคิดจะเรียกร้องหามาก่อนเพราะไม่คิดว่าตนนั้นจะรู้สึกได้และคงไม่มีอยู่จริง
แต่ตอนนี้เขามีมันอยู่ในมือแล้ว ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้น ทุกการเต้นของหัวใจที่แม้นไม่ผิดแปลกจากเดิมมากนักแต่ก็รับรู้ว่ามันเต้นไปในทางเดียวกันกับอีกคน เพราะว่าชีวิตเขามีเด็กน้อยบนตักนี้มาทำให้มันเกิดขึ้น ทำให้รับรู้ว่ามันมีอยู่จริงและเขาสามารถสัมผัสมันได้
จุ้บ!
เด็กน้อยตัวจ้อยกว่าคนที่เป็นตักของตัวเองโน้มใบหน้าไปจูบเข้าที่แก้มของพี่ ดวงหน้าหวานใสขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่าเอ็นดู คนที่เกาะเกี่ยวเอวเล็กของน้องไว้และยังคงยิ้มกว้างไม่หยุดจึงทำแบบเดียวกันกลับ
จุ้บ!
“ฮื่อออ” แบมแบมหัวเราะคิก หนวดของพี่เริ่มจะขึ้นเป็นไรเขียวแล้ว มือนุ่มๆ ลูบไล้ไปมาเพราะรู้สึกจั๊กจี้ดีเวลาใช้มือตัวเองลูบผ่าน
จุ้บ!
เด็กน้อยจุ้บที่แก้มอีกข้างกลับ ผละออกมาทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่แล้วพอพี่เอาใบหน้าเข้ามาใกล้จะจูบซ้ำบ้าง เด็กน้อยก็เอียงแก้มหนี
“เดี๋ยวนี้แกล้งพี่หรอเด็กใบ้” แจ็คสันเอ่ยเย้า ตามรุกไล่จะหอมแก้มน้องให้ได้และสุดท้ายก็ได้หอมอีกฟอดใหญ่ๆ ก่อนอุ้มน้องลุกขึ้นจัดแจงให้เสื้อนอนที่เลิกขึ้นสูงมาคลุมร่างกายเล็กเหมือนเดิมแล้วพาจูงมือเข้าห้องน้ำเพื่อจัดแจงร่างกายให้เรียบร้อยก่อนลงไปข้างล่างกัน ป่านนี้แม่เขาคงจะตื่นมาเตรียมอาหารเช้าให้พ่อแล้วล่ะ
“อื้อ” น้องใบ้บุ้ยใบ้ใบหน้าไปที่แปรงสีฟันที่บีบยาไว้แล้วเรียบร้อยแล้วยื่นให้พี่ หันหน้าเข้ากระจกแล้วสบตากันผ่านกระจกใสยิ้มยิงฟันไปแปรงฟันไปอย่างมีความสุข
แปรงฟันกันเสร็จคนกล้ามโตก็คว้าเจลล้างหน้ามาไว้ในมือ เปิดน้ำจากอ่างล้างหน้าแล้ววักใส่หน้าหวานเบาๆ บีบเจลใส่มือถูไปมาก่อนถูไปบนแก้มนิ่มที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ บีบขย้ำจนมันมือแล้วก็ละออกไปให้น้องก้มลงล้างเจลออกพอเสร็จสิ้นแล้วก็ยื่นมีดโกนไฟฟ้าให้น้องโดยที่ตัวเองก็ทาโฟมรอไว้เรียบร้อย แบมแบมปีนขึ้นไปนั่งบนอ่างล้างหน้าโดยที่มีมือหนาคอยอุ้มเอวช่วยอีกที เย็นเจี๊ยบไปทั่วร่างแต่เพราะว่าพี่ยื่นหน้ามารออยู่เลยเมินมันเสียแล้วเปิดปุ่มทำงานแล้วค่อยๆ โกนหนวดให้ช้าๆ มือบางระมัดระวังอย่างดีถึงแม้ที่โกนมันจะไม่ได้อันตรายก็เถอะ แต่แบมแบมก็ไม่อยากให้พี่แจ็คสันเจ็บ
แบมแบมหัวเราะชอบอกชอบใจที่แจ็คสันเต๊ะท่าหล่อตอนโกนเสร็จสิ้นแล้ว นิ้วโป้งชูขึ้นชื่นชมว่าพี่น่ะหล่อแต่พอผ่านไปไม่กี่วิก็คว่ำมันลงแล้วยู่จมูกส่ายหน้าไปมา
“หนอยยย เดี๋ยวนี้กวนนะ” แจ็คสันขยี้หัวเด็กน้อยที่กระโดดหมับเข้ามาเกาะเหมือนลิงแล้วกระเตงกันออกมาจากห้องน้ำอย่างทุลักทุเล เสียงใสหัวเราะอยู่ข้างหูหวานเย็นชโลมไปทั่วใจคนกล้ามโต อุ้มกันลงบันไดจนหวิดจะวัดพื้นหลายรอบพ่อกับแม่หันมาเห็นก็ได้แต่ส่ายหน้าให้กับลูกลิงกับคนเลี้ยงลูกลิง
“เดี๋ยวก็พาน้องตกหรอกแจ็คสัน” คุณแม่อดว่าไม่ได้จริงๆ ห่วงเจ้าตัวเล็กที่เกาะอยู่กับลูกชายตนเองแต่ก็ต้องยิ้มกว้างอย่างอ่อนใจและเอ็นดูเพราะคนตัวเล็กกระโดดลงจากตัวพี่แล้ววิ่งมาหอมแก้มตน
“วันนี้แบมจะทำอาหารเช้าให้ผมนะมี๊” แจ็คสันบอกแม่ตนเองที่หอมแก้มซ้ายหอมแก้มขวาคนตัวเล็กอยู่ แอบหวงอยู่หน่อยๆ ถ้าไม่เห็นว่าเป็นแม่คงจะจับแยกแล้ว
ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้เจ้าตัวเล็กเลยแฮะ...ขนาดแม่ตัวเองนะนั่น...
***
‘อย่าดื้ออย่าซนนะเด็กใบ้ของพี่’ แจ็คสันเขียนกำชับบอกแก้วตาดวงใจตนไว้อย่างนั้นก่อนกลับบ้าน และก็ได้คำตอบเป็นยิ้มหวานจากคนดีที่หนึ่งมาให้ พอคิดย้อนไปแล้วปากหนาก็ยกยิ้มอย่างอารมณ์ดีในขณะที่เคาะพวงมาลัยรอสัญญาณไฟสีเขียวอีกครั้ง คิดถึงใบหน้าหวานแก้มป่องๆ ปากอิ่มนั้นแล้วก็ให้คิดถึงจนอยากจะวกรถกลับไปใหม่ทั้งๆ ที่พึ่งห่างกันแค่ยี่สิบนาทีนี้เอง
เป็นเอามาก
เป็นเอามากจริงๆ
ครืด ครืด
ก่อนจะวาดภาพฝันไปได้ไกลมากกว่านี้ เสียงโทรศัพท์ที่วางไว้บนคอนโซลรถก็สั่นเสียงรุนแรง แจ็คสันเงยหน้ามองไฟที่ยังเป็นสีแดงอยู่ก่อนจะสวมบลูธูทแล้วกดรับสายจากเพื่อนสนิททั้งหลาย
[ไอ้แจ็ค!] เสียงเพื่อนรักดังมาตามสายอย่างดังและดูร้อนลน คนรับสายที่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากทักทายสักประโยคจึงขมวดคิ้วรอไปแล้วว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า ไอ้พีเนียลทำเสียงอย่างนี้เมื่อไหร่แล้วรู้ได้เลยว่าเรื่องวุ่นวายกำลังคอยท่าอยู่แน่ๆ
“อะไร”
[เอ็งรีบมามอเลย เรื่องใหญ่เท่าฟ้าเท่ามหาสมุทร เท่าอวกาศ] อีกฝ่ายยังไม่เข้าเรื่องสักที แจ็คสันออกตัวรถแล้วถอนหายใจเฮือกเสียงดัง
“รีบบอกมาก่อนที่จะวกรถกลับบ้าน”
[เฮ้ยๆๆๆ ไม่ได้นะเว้ย! คืองี้...มีคนมาหาเอ็ง...] อีกฝ่ายเงียบไป แต่แจ็คสันคิดว่าไม่ได้เงียบเพราะคิดคำพูดไม่ออก แต่กำลังเงียบเพราะลังเลอะไรสักอย่าง
“น่าไม่รีบพูด กูกลับบ้านจริงๆ นะไอ้เนียล”
[แคลมา!!]
วินาทีนั้นเองที่แจ็คสันเหยียบเบรกจนมิดเท้าตน ยังดีที่รถพึ่งออกตัวมาแต่ก็ทำเอาตัวโยนไปด้านหน้า และเสียงบีบแตรรถจากด้านหลังที่ดังระงมไปหมด
[เฮ้ย! ไอ้แจ็ค เป็นไรปล่าววะ เฮ้ยยย!]
“คะ ใครมานะ...มึงพูดใหม่สิ”
[ปั๊ดโถ่เว้ย! แคลมา! แคโลรีน แฟนเก่าที่คบกันตั้ง 6 ปีของมึงไงไอ้แจ็ค!!!]
ทำไม...
ทำไมต้องกลับมาตอนนี้...
*********
อุ้ยตายยยยย ใครมานะตัวเองงงง ใครหรอมมมม
#อย่าโบกซอว์ #ซอว์เป็นนักเขียนที่น่ารัก
เราจะไม่ว่างลงให้จนถึงวันศุกร์นะคะ เพราะฉะนั้นตอนหน้าจะมาวันศุกร์ที่ 28 เน้ออ
ปล้ำลิง แสดงความคิดเห็นให้เขาหน่อย เขาน้อยใจ ซิกๆ :hao7:
-
:ruready
อืมมมมมมม แจ๊คสัน อย่าทำให้น้องเสียใจ ไม่งั้นจะ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ปอลิง ชอบตอนในห้องน้ำ มันแบบว่าสามีภรรยาชัดๆ :-[
-
มันเป็นอดีตแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมแจ๊คสันต้องตกใจขนาดนั้น ถ้าแบมแบมรู้นี่เสียใจแย่
-
แค่รักหกปี มันก็คือ อดีตที่ฝังใจ
สู้อยู่กับรักครั้งใหม่ ไฉไลกว่าเดิม
ถ้าแกลังเลนะแจ็ค ฉันจะขโมยน้องแบมแบมมาเลี้ยงที่บ้าน :katai1: :katai1:
-
ถ้าลังเลนะ เปลี่ยนพระเอกได้เลย
-
มาแล้วอย่าทำตัววุ่นวายนะนังแคลลอรี่ :katai1:
-
รักใหม่ย่อมดีกว่ารักเก่านะแจ็คสันคิดดีๆ อย่าทำให้น้องเสียใจนะ ไม่งั้นแม่เพ่งกะบาลให้จริงๆ ด้วย
-
แฟนเก่าแล้วไง ยังรักอยู่หรอ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น
-
เอานังแฟนเก่าไปเก็บทีค่ะ o18
-
ต่อให้คบกันมามากกว่า 6 ปี อดีตก็ยังเป็นอดีตอยู่วันยันค่ำนั่นล่ะค่ะแจ็ค แล้วก็อย่าได้ทำให้ความเชื่อใจที่เรามีให้สั่นคลอนก็แล้วกันนะคะ o18
-
เค้ากำลังมีความสุขกันอยู่ดีดีก็มีมารมาขัดขวางอีก :m16:
-
เอิ่ม!! จะมาทำไรน้องมั้ยเนี่ย
-
หัวทิ่มเลยทีเดีย. กำลังฟินๆอยู่เลย
เคลียร์ให้จบจริงๆนะเจืสแจ็คสัน หวัง o18
-
อ้าวววววว ห้ามมาม่านะเทอ~~~!!!
-
มาทำไมฟร่ะ แจ็คสันกำลังไปได้ดีกับน้องแบมแบมเลยนะเว้ยเฮ้ย
ถ้ามาแยกนะแม่จะตบให้เชียว!!! :ling1: :ling1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:hao5:
8 เรื่องในอดีต
‘แคล คบกันเถอะ ฉันชอบเธอมาก มากๆ จริงๆ’
‘ได้สิ ฉันก็ชอบนาย’
‘อื้อ ตื่นเต้นว่ะ ฮ่าๆๆๆ’
‘แน่ะ! พูดจาหยาบคาย เป็นเด็กเป็นเล็กนะ’
‘เด็กอะไรกัน ฉัน 13 แล้วนะ!’
‘นายเด็กกว่าฉันตั้ง 2 ปี’
‘ฉันจะโตให้ทันเธอเลยคอยดูนะยัยแฟนจอมกวน’
‘แบร่! แจ็คสันหวังเด็กน้อย!’
‘หนอย...มาให้หอมแก้มเลย’
‘โอ้ยยย เจ้าเด็กแก่แดด แน่จริงก็จับให้ได้ซียะ!’
ตอนนั้นแจ็คสันแอบชอบรุ่นพี่ที่โรงเรียนนานาชาติ เธอเป็นพี่ของเพื่อนของเพื่อนอีกที เป็นดาวเด่นในฝั่งจูเนียร์เลยล่ะ และแน่นอนว่าแจ็คสันที่โดดเด่นไม่ต่างกันจะหลงใหลได้ปลื้มคนที่อยู่ในระดับเดียวกันได้อย่างง่ายดาย เพราะต่างฝ่ายต่างพูดถึงเป็นวงกว้าง ได้ยินชื่อเสียงของกันและกันอยู่บ่อยๆ
แคโลรีน สาวน้อยตากลมตาฟ้าผมทองเป็นลอนสวย หุ่นสูงระหงตามฉบับเด็กสาวชาวตะวันตก บุคลิกท่าทางคล่องแคล่วช่างแจ้วเจรจาเป็นที่รักของมาสเตอร์ทั้งโรงเรียน รุ่นพี่ฝั่งไฮสคูลก็แวะเวียนมาเทียวไล้เทียวขื่ออยู่เป็นนิจ
แจ็คสันหวัง หนุ่มนักกีฬาที่โดดเด่นตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียน ส่วนหนึ่งก็จากใบหน้าคมที่แสนหล่อเหลาเสียจนสาวๆ ต้องจับกลุ่มกันพูดถึง แถมทั้งยังเข้าไปช่วยเหลือเพื่อนตัวกะหร่องที่โดนแยงกี้เข้ามากลั่นแกล้งได้อย่างน่าชื่นชม ดีกรีนักกีฬาฟันดาบตัวเต็งของรัฐและกีฬาอื่นๆ อีกนานาชนิดที่เจ้าตัวได้โชว์ฝีมือในวันที่ต้องเลือกชมรมเข้า
สองขั้วแห่งบุคคลที่ทุกคนหมายปองก็มาเจอกัน...แจ็คสันไม่ใช่คนแรกที่จีบแคล แต่เป็นคนแรกที่ได้หัวใจเจ้าหล่อนไป โดยที่ใครๆ ต่างคัดค้านกันไม่หลง
เหมาะสมกันมากถึงมากที่สุด
‘สุขสันต์วันครบรอบ 3 ปี’
‘นี่ยัยแฟน เมื่อไหร่จะยอมให้ทำมากกว่าจูบห๊ะ นี่ฉันอายุ 16 แล้วนะ’
‘แก่แดดไม่เปลี่ยนแปลงจริงๆ เจ้าเด็กนี่’
‘ยอมๆ สักทีเหอะน่า’
‘ปีหน้าแล้วกัน’
‘เธอพูดอย่างนี้มาสามปีแล้วแคล!’
‘ก็นายเล่นขอให้ฉันขึ้นเตียงด้วยตั้งแต่ตอนอายุ 13 นี่นะ หนอย...มันน่าตีจริง ทำไมถึงได้เป็นเด็กแบบนี้!’
‘ฉันรักเธอน่า กลัวอะไร’
‘แหม...’
‘งั้นจูบหน่อย’
‘ได้สิ เท่าที่ต้องการเลย’
เพราะแคลเป็นคนน่ารัก เธอเป็นเด็กผู้หญิงสมัยใหม่ที่ไม่ใหม่ไปเสียทุกอย่าง อย่างน้อยๆ ตลอดเวลาที่คบกันในช่วงสามปีแรกนั้นแจ็คสันก็ได้เพียงเป็นผู้ชายที่คบเป็นคนแรก ไม่ใช่ ‘ผู้ชายคนแรก’ ของเธอ แคลขอแจ็คสันไว้ว่าหากเธอเข้ามหาวิทยาลัยและพิสูจน์ให้พ่อแม่ที่ไม่ค่อยเห็นด้วยกับการคบกันของพวกตนนั้นทำให้การเรียนตกต่ำว่าไม่ใช่ความจริงและเธอจะมอบทุกอย่างให้ อันที่จริงแจ็คสันไม่ได้เร่งรัดอะไร แค่เพื่อนๆ มันชอบล้อว่าตนไม่มีน้ำยา ถึงจะด่าว่าเพื่อนกลับว่าให้เกียรติคนรักของเขาบ้างแต่ก็อดคิดไม่ได้จริงๆ ว่าแคลนั้นไม่ไว้ใจตนหรืออย่างไร
จวบจนคบกันได้ 4 รอบปีพอดี แคลนั้นเข้ามหาวิทยาลัยคณะที่ใฝ่ฝันและทางบ้านเห็นดีด้วยได้ วันนั้นทั้งสองจึงตกลงใจเป็นของกันและกัน
ผู้หญิงคนแรกในชีวิตแจ็คสันหวังคือแคโลรีน และผู้ชายคนแรกของแคโลรีนก็คือแจ็คสันหวัง ไม่แปลกที่ทั้งคู่จะยิ่งรักกันมากยิ่งขึ้นเมื่อได้หล่อหลอมร่างกายให้เป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว
แต่ด้วยความคึกคะนองแค่เพียงครั้งเดียวนับหลังจากที่คบกันได้ 6 ปี ครั้งเดียวที่แจ็คสันเอ่ยขอร้องว่าไม่อยากจะป้องกัน อยากจะรู้สึกถึงตัวตนกันและกันให้แนบแน่น
แคโลรีนท้อง
ลูกของใครก็ไม่ต้องสืบ แต่ว่าวันที่มีอะไรกันครั้งล่าสุดคือเมื่อสามเดือนที่แล้ว แต่เด็กในท้องนั้นมีอายุหนึ่งเดือนหนึ่งสัปดาห์เพียงเท่านั้น
ไทม์ไลน์มันไม่ตรงแต่แจ็คสันก็ยอมรับผิดเพราะไม่ระแคะระคายอะไรในตัวแฟนสาวสักนิด แต่พ่อแม่ของแคโลรีนเต้นเป็นเจ้าเข้า ถึงขั้นขึ้นโรงขึ้นศาลให้แจ็คสันหวังประทับรอยนิ้วมือลงในตราสัญญาว่าจะไม่มีเจอลูกสาวของตนและหลานในท้องอีกต่อไป
แต่เรื่องมันก็พลิกล็อกนิดหน่อย
มาสเตอร์ที่สอนวิชาพละโผล่พรวดเข้ามาในศาลประกาศก้องว่าเป็นพ่อของเด็กในท้องของแคโลรีน เพราะตนเป็นคนลงมือบังคับข่มขืนสาวเจ้าเอง
จบท้ายเรื่องราวด้วยว่ามาสเตอร์คนนั้นถูกจับเข้าคุกโดยที่ไม่ต้องตรวจสอบว่าเด็กในท้องนั้นเป็นลูกของใครกันแน่ ส่วนตัวแจ็คสันก็พ้นผิดเรื่องทำลูกสาวเขาท้อง แต่สิ่งที่ไม่ถูกต้องที่สุดในความคิดแจ็คสันก็คือแคลต้องย้ายไปอยู่ประเทศอื่นโดยที่พ่อแม่เธอไม่ยอมให้บอกช่องทางการติดต่อใดๆ ทั้งสิ้นให้แจ็คสัน และแคลเองก็ไม่คัดค้าน บอกแต่ว่าเธอเองก็หมดใจรักตนไปตั้งนานแล้วทั้งๆ ที่พึ่งกอดคอฉลองวันครบรอบ 6 ปีกันเมื่ออาทิตย์ก่อนนี้เอง
ทั้งสองคนต้องเลิกกัน
หลังจากนั้นครอบครัวแจ็คสันก็ย้ายมาที่เกาหลี
ตอนแรกแจ็คสันคิดว่าเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมามันกลายเป็นตะกอนใต้น้ำที่กวนอย่างไรก็กวนไม่ถึงเสียแล้ว ชีวิตเขาดำเนินต่อมาได้โดยผ่านความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างสาหัสในวันวานมาได้อย่างทุลักทุเล เพื่อนฝูงตอนเรียนอยู่ช่วงจูเนียร์ที่เป็นคนเกาหลีและย้ายกลับมาบ้านเกิดแล้วอย่างพีเนียล ซองจุน และนิโคลัสก็ช่วยกันหาที่เรียนให้เขาที่นี่ พ่อแม่ก็พยายามเต็มที่ที่จะไม่พูดถึงเรื่องเก่าก่อน
ที่สำคัญที่สุด...เขาเจอเด็กบางคน เด็กที่สื่อสารด้วยคำพูดไม่ได้แต่สามารถรับรู้ถึงคำพูดกันและกันได้ผ่านรอยยิ้ม แววตา เสียงหัวเราะ
กำลังจะไปได้ดี กำลังจะปิดตายประตูนั้นได้
แล้วคนที่ทำให้น้ำมันตกตะกอนก็ก้าวเข้ามา แค่ชื่อ...เพียงแค่ชื่อก็กวนให้มันขุ่นได้แล้ว...
***
ใครจะว่าแจ็คสันขลาดก็ตาม ตนนั้นยอมรับอย่างไม่อายเลยก็ได้ว่า ใช่...แจ็คสันหวังคนนี้ขี้ขลาดที่จะไปพบหน้าแฟนเก่าที่เคยรักจนหมดหัวใจและไม่แน่ว่าอาจจะรักอยู่จนถึงทุกวันนี้ด้วยซ้ำ
ทุกๆ คำพูด ทุกๆ การกระทำทุกๆ คำรักที่เคยพูดให้กันฟัง ราวกับว่าพึ่งผ่านมาแค่ชั่ววันข้ามคืนเท่านั้น ทั้งๆ ที่ถ้านับนิ้วดูแล้วระยะเวลาก็ผ่านมามากกว่าครึ่งปีไปแล้ว ยอมรับลึกๆ แล้วก็คงยังคงมีเรื่องของผู้หญิงที่รักติดค้างอยู่ข้างใน
เขาจึงกลับมา...มาหาที่พักใจของเขา
ที่ตรงอกเล็กๆ ไม่ได้กว้างหนาเท่าไหร่ ไม่ได้อุ่นเท่าไหร่ อกของเด็กน้อยคนดีที่หนึ่งที่อ้าแขนรับเพียงแค่เห็นใบหน้าย่ำแย่กลืนทนของแจ็คสันที่ยืนนิ่งอยู่ตรงประตูโดยไม่ได้พูดอะไร เด็กน้อยที่ลูบผมของเขาไปมาในขณะที่สองแขนแกร่งโอบรั้งร่างเล็กบางไว้ในอ้อมกอดแน่นและทิ้งศีรษะให้ตกอยู่ที่ไหล่บาง หายใจรัวอย่างคนเหนื่อยหอบ เพราะวิ่ง...วิ่งหนีออกมา...
ถ้าเขาเลือกที่จะไปทางนั้นก่อน เขากลัวว่า...เขาจะไม่กลับมาที่นี่ แจ็คสันไม่ใช่ผู้ชายวิเศษวิโสมาจากไหน ไม่ใช่คนที่สามารถตัดความรักในอดีตออกได้รวดเร็วขนาดนี้...ที่มันไม่แสดงอาการรุนแรงออกมามากนักเพราะมีอีกคนเคียงข้างกันอยู่...แต่เขาเอาแบมแบมไว้ในฐานะไหนกันล่ะ? ถ้าหากว่าความรักที่มีให้กับแคลมันยังอยู่ที่เดิมไม่ได้จางหายไปไหนเลยสักนิด?
...สับสน...
แล้วตกลงนั้น ความรักเป็นเช่นไร...ที่คิดว่ามีแล้ว ที่คิดว่ารู้แล้ว ทำไมถึงยังลังเลอยู่ หรือแจ็คสันก็คือผู้ชายเลวๆ คนหนึ่งที่จะทิ้งความรู้สึกที่ตนก็รู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มงอกงามมากขึ้นเพื่อกลับไปยืนจุดเก่า
แจ็คสันอาจคิดมากไป ที่แคลกลับมาอาจแค่มาเยี่ยมแวะทักทายถามไถ่กัน...
แต่ถ้าคิดน้อยกว่านี้ก็เจ็บ ยอมรับว่าในความรู้สึกกังวลมันมีความดีใจอยู่ด้วยว่าในที่สุดแคลก็กลับมา เพราะความคิดแบบนั้นมันผุดขึ้นมานั่นแหล่ะ แจ็คสันเลยต้องกลับมากอดคนตัวเล็กให้ย้ำให้แน่ใจว่า...ก่อนหน้านี้ที่กอดกัน...เขากอดน้องเพราะอะไร? ด้วยความรู้สึกไหน?
‘ถ้ามันลำบากมาก แจ็คสันก็ค่อยๆ คิดนะ’
น้ำตาคนตัวโตแทบจะไหลลงมาอีกครั้ง ใบหน้าหวานที่ช้อนขึ้นมองตนนั้นในแววตาที่มองเห็นมีแต่ความหวังดีให้ บริสุทธิ์จนคนที่ลังเลอยู่ตรงนี้ได้แต่นึกโทษโกรธแค้นตนเองในใจ
แต่จะให้ไม่รู้สึกอะไรเลยกับเรื่องในอดีตคงทำไม่ได้...จากกันทั้งๆ ที่ยังรัก และตอนนี้ก็อาจจะยัง...
รักอยู่
‘พี่อาจจะทำให้แบมเสียใจ’ ตวัดข้อมือเขียนประโยคตอบกลับให้คนตัวเล็กได้อ่าน แต่แบมแบมก็เพียงแค่อ่านเพียงรอบเดียวเท่านั้นแล้วก็หันกลับมามองใบหน้าของคนตัวโตอีกครั้ง รอยยิ้มก็ยังคงมีประดับใบหน้าหวานอยู่เช่นเคยไม่จางหาย ก่อนที่มือเล็กจะคว้าเอาสองมือของคนที่ตัวโตกว่าเกือบเท่ามากอบกุมไว้ทั้งสองข้าง
แบมจะอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าพี่แจ็คสันจะทำให้แบมเสียใจมากเท่าไหร่ก็ตาม
ณ ที่แห่งนี้มีคนสองคนที่โอบประคองกอดกันไว้...แบมแบมขยับปากแต่ไม่เกิดเสียงส่งกำลังใจและคำมั่นให้ทั้งๆ ที่ตนเสียเปรียบและแจ็คสันที่กักกอดร่างเล็กไว้แน่นซ้ำยังร้องไห้อย่างไม่อายในน้ำตาของลูกผู้ชาย...
ความทุกข์ครั้งนี้...ความเจ็บปวดครั้งนี้...ทำอย่างไรถึงจะจางหายไปหนอ?
**********
อย่าว่าแจ็คสันเลย แจ็คก็เป็นแค่คนๆ หนึ่ง แคโลรีนเองก็เช่นกัน
:mew6: :mew6:
-
:hao4:
คบกันมาตั้งหลายปีเลย
เข้าใจแจ๊คสันนิดๆนะ แต่ยังดีที่ไตร่ตรองความรู้สึกก่อนจะทำอะไรลงไป อันที่จริงแคลคงไม่ขอรีเทิร์น ขึ้นอยุ่กับตัวแจ๊คเองแล้วว่าจะลดระดับให้แคลเป็นอดีตแฟน-เพื่อนในปัจจุบันได้ไหม??
-
ลังเลได้ไม่ว่า แต่อย่านานนักนะคะแจ็ค เพราะน้องแบมแบมเองก็มีความรู้สึก 'เจ็บ' ได้ไม่ต่างไปจากแจ็คเลยเหมือนกัน.. :o12:
-
โถ่ๆ เด้กน้อย จะทนเจ้บได้มั้ยน้อ
-
กำ :ruready :a5:
-
โธ่ น้องแบมแบมของป้า หนูจะทนเจ็บได้จริงๆ เหรอ ถ้าพี่แจ็คสันเขาทิ้งหนูไปจริงๆ อ่ะ
ปล. รีบมาต่อไวๆ นะคะ อยากรู้ว่าแจ็คสันจะตัดสินใจยังไงกับเรื่องนี้
-
:m15: อุปสรรคมา แจ็คค่อยๆคิดนะ คิดไม่ตกก็สงสารน้องอีก
ความรัก ความผูกพัน ความสุข มันคนละเรื่องกัน แต่ถ้าเจอทั้งสามอย่างในคนคนเดียวกันแล้วอย่าได้ปล่อยให้หลุดมือ
สถานะก็แค่ขั้นตอนหนึ่งในความสัมพันธ์. คิดให้ตกก่อนดีกว่าว่ารักแบมแบมแบบไหน. :katai3:
รอจ้า
-
#ทีมน้องแบม :katai2-1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ถ้าไม่มีอะไรติดขัด เย็นนี้น่าจะมาลงตอนต่อไปให้ได้นะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามน้าาาา
-
อดีตถ้ามันดีมันก็คงอยู่มาถึงปัจจุบัน คิดว่าจบก็แปลว่าจบแหละ
มันขึ้นกับว่าจะยอมให้อดีตที่จบไปแล้วมามีอิทธิพลแค่ไหนกัน
-
รอนะคะ :กอด1:
-
:katai4: :katai4:
9 หักใจ
จู่ๆ พี่แจ็คสันก็หายไป หายไปทั้งๆ ที่แม้แต่คุณพ่อคุณแม่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่าลูกชายของตนหายไปไหน...ผู้ใหญ่ทั้งสองได้แต่บอกคนตัวเล็กที่ตาแดงๆ มาถามหาลูกชายที่บ้านอยู่ทุกวันว่าพี่แจ็คสันเก็บของออกไปไม่ได้บอกอะไรไว้สักอย่าง ทิ้งแค่โน้ตสั้นๆ เอาไว้ให้แบมแบมแค่แผ่นเดียวเท่านั้น
‘ดูแลตัวเองด้วยนะครับคนดี’
แบมแบมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างตนกับพี่ชายแสนดี จู่ๆ คนตัวโตฮีโร่ที่หนึ่งของแบมแบมก็มาหายไปให้หลังจากวันที่มากอดแบมแบมทั้งน้ำตาเมื่อวันก่อน
พี่แจ็คสันผู้ที่มีแต่รอยยิ้มเสมอ วันนั้นกลับอ่อนแอจนต้องยื่นมือเข้าไปประคองไว้ ครั้นอยากจะคุยกันให้รู้เรื่องความเป็นมาสักนิดบ้าง...ตื่นมาพี่ก็หายไป หายไปทั้งๆ ที่คืนนั้นตลอดทั้งคืนแบมแบมรับรู้ได้ดีว่าตนยังได้รับอ้อมกอดอุ่นอยู่เลย
“พี่เขาคงมีธุระต้องทำจริงๆ น่ะครับคนเก่ง” คุณป้ากับคุณแม่พี่แจ็คสันปลอบจนไม่รู้จะสรรหาคำแก้ตัวใดๆ มาบอกคนทำหน้าหงอย ในมือเล็กกำดินสอและสมุดที่เคยเขียนโต้ตอบกับพี่แสนรักไว้แน่น ตัวบางสั่นระริกกับใบหน้าที่แสดงออกชัดว่าเจ็บปวดนั้นทำให้ผู้ใหญ่ที่มองอยู่ต้องเบือนหน้าหนี มีเพียงผู้เป็นลุงเท่านั้นที่เอื้อมมือไปดึงร่างเล็กของผู้เป็นหลานทางนิตินัยของตนเข้ามาใกล้
“การกระทำของคนเราตั้งอยู่บนคำว่าเหตุและผล และทุกๆ คนย่อมมีเหตุของตัว มีผลของตน วันนี้เรารับรู้ไม่ได้หรือเราอาจไม่เข้าใจในการกระทำของเขา แต่ถ้าหากแบมแบมเชื่อใจในคนๆ นั้น ก็ต้องอดทนรอในวันที่จะได้รับรู้สิ่งที่เขาคิดนะลูก ลุงเชื่อว่าพี่แจ็คสันเขาก็มีเหตุผลที่จะมาบอกในวันที่ที่เขาพร้อมกับพวกเราแน่ๆ นะ” คำสอนของผู้เป็นลุงทำให้คนที่ยืนก้มหน้าตัวสั่นอยู่เงยหน้าขึ้นมาสบตาที่เต็มไปด้วยร่องรอยของการผ่านพ้นกาลเวลาของช่วงชีวิตมานาน น้ำใสในดวงตาที่สะกดกลั้นไว้จึงไหลออกมาอย่างจำนนต่อความสับสนที่บังเกิดขึ้น
น้องแบมกลัวการสูญเสียเพราะว่าเคยต้องสูญเสียต่อหน้าต่อตา
เพราะฉะนั้นการกลัวของแบมแบมจึงรุนแรงมาก
‘พี่แจ็คสันจะไม่ทิ้งแบมใช่ไหมครับ’ เด็กน้อยสะอื้นตัวโยน มือที่สั่นเทาเขียนข้อความคำถามให้คนที่ไม่สามารถตอบคำถามได้อย่างแท้จริงได้อ่าน ผู้เป็นป้าปิดปากเบือนหน้าหนีความสะเทือนใจตรงหน้าอย่างร้าวราน
เมื่อไม่มีคำตอบจากใครสักคน แบมแบมก็เลือกที่จะใช้สองมือที่ยังคงสั่นเทาอยู่ปิดหน้ากระดาษลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แต่น้ำตาก็ยังคงไหลอยู่อย่างต่อเนื่องด้วยความกลัวที่เกาะกินหัวใจดวงน้อยอยู่
“รอพี่แจ็คสันเขากลับมาอธิบายนะครับคนดี” คุณแม่พี่แจ็คสันเข้ามาลูบหัวเล็กอย่างนึกสงสาร นึกเคืองลูกชายตัวเองไม่น้อยที่จะไปไหนไม่บอกไม่กล่าว แต่ก็เพราะว่าเธอกับสามีเลี้ยงลูกให้ทำอะไรด้วยตนเองตลอด เวลามีปัญหาหรือเกิดเรื่องอะไรขึ้นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนหนึ่งเดียวจึงชอบหาทางแก้อยู่คนเดียวอยู่ร่ำไป
โตขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าใจหรอว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว...
ความสัมพันธ์กับเด็กน้อยที่ตนเอ็นดูนึกรักเหมือนลูกเหมือนหลานอีกคนตรงหน้านี้มันไกลเกินกว่าคำว่าพี่น้องไปมากขนาดไหนแล้วทำไมคนเป็นผู้ใหญ่จะดูไม่ออกกันล่ะ
ค่ำคืนนั้นจึงเป็นคืนแรกที่แบมแบมไม่ได้นอนอยู่ในอ้อมกอดอุ่นของแจ็คสัน
แต่เช้าวันต่อมาก็มีนมสดร้อนๆ กับเอแคลร์ไส้วานิลลาพร้อมกระดาษโน้ตที่แปะระบุไว้ว่าของสองสิ่งเป็นของใครก็ถูกนำมาแขวนอยู่ที่รั้วหน้าบ้านของแบมแบม
‘นมสดร้อนๆ เจ้าโปรดของเด็กใบ้’
เมื่อได้รับของกินที่เป็นของโปรดตนจากมือของผู้เป็นป้าและอ่านโน้ตเสร็จครบถ้วน ขาเรียวเล็กก็วิ่งออกมานอกบ้านอย่างเรียบร้อนแต่ก็ไม่ลืมที่จะคว้าเอาสมุดและดินสอคู่ใจตนออกมาด้วย สองเท้าก้าววิ่งอย่างรวดเร็วอย่างที่ไม่เคยออกแรงวิ่งมาก่อน ผ่านสวนของหมู่บ้านตรงดิ่งไปที่หน้าสวนสาธารณะที่ในตอนเช้าๆ จะมีคุณพ่อค้าแม่ค้าออกมาตั้งบูธขายของกินยามเช้ากันอยู่เกือบสิบเจ้า
หนึ่งในนั้นขายนมสดร้อนๆ กับเอแคลร์หลากหลายไส้...
“ป้าจำไม่ได้แล้วลูก แต่ป้าว่าป้ายังไม่เจอเจ้าหนุ่มคนหล่อๆ เลยนะ” คุณป้าคนขายหันมาตอบคำถามเจ้าเด็กตัวน้อยที่เห็นหน้าอยู่บ่อยๆ เมื่ออ่านข้อความที่เจ้าตัวที่ยืนหอบแฮ่กยื่นให้อ่านเรียบร้อย
‘ขอบคุณครับ’ แบมแบมถอนหายใจอย่างล้าแรง รีบเขียนข้อความก่อนโค้งให้คุณป้าแล้วเดินกลับไปยังบ้านตนที่ตอนนี้ป้ากำลังเดินวนไปวนมาอยู่หน้าบ้านอยู่
“แบมแบมลูก! คราวหน้าอย่าวิ่งออกไปอย่างนี้อีกนะลูก ป้าเป็นห่วง” ป้าเข้ามากอดตัวหลานชายไว้แน่น ในอกมันโล่งสบายใจเมื่อเห็นว่าหลานชายกลับมาในเวลาอันรวดเร็วแถมไม่ได้รับอันตรายใดๆ อีกด้วย
‘อย่าหนีหน้ากันอย่างนี้...ขอร้อง...ขอร้อง’
แบมแบมเขียนโน้ตแปะไว้ที่ถุงเยลลี่แล้วเอาไปห้อยที่รั้วหน้าบ้านและคืนนั้นแบมแบมก็ไม่ยอมนอนด้วย ออกมายืนเฝ้าหน้าบ้านจนคุณลุงคุณป้าขู่ว่าถ้าแบมแบมไม่เข้าบ้านทุกคนก็จะออกมายืนอยู่ข้างนอกด้วยหมด เจ้าตัวจึงยอมเข้ามาอยู่ข้างในแต่ก็ลากเก้าอี้มานั่งเสียชิดติดหน้าต่างบานที่มองเห็นรั้วบ้านในชัดที่สุด ตากลมจ้องแป๋วอยู่ตลอดเวลาแม้ว่าจะง่วงแสนง่วงแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเห็นคนที่เฝ้ารอคอย จนเด็กน้อยสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาอีกทีตอนที่คุณป้าเดินลงมาเตรียมทำข้าวเช้าให้สมาชิกในบ้าน แบมแบมถึงได้รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปและเวลาที่นาฬิกาที่ดูครั้งสุดท้ายคือ 4 นาฬิกาของเช้าวันใหม่!
‘วันนี้ก็สู้ๆ นะคนเก่ง’
เพราะอย่างนี้...ในตอนที่แบมแบมรีบวิ่งมาที่หน้าบ้าน เยลลี่พร้อมโน้ตของตัวเองก็หายไปกลับกลายเป็นน้ำส้มคั้นสามขวดใหญ่ๆ และโน้ตจากคนใจร้ายที่ห้อยคืนไว้ให้อีกเช่นเคย
เด็กน้อยไม่ร้องไห้แล้ว เป็นความโกรธขุ่นใจแทนในตอนนี้ ทำไมหายไปไม่บอกเหตุผลกันแล้วยังจะมีหน้ามาบอกให้สู้ๆ อีก พี่แจ็คสันก็น่าจะรู้ว่าแบมแบมเข้มแข็งได้ก็เพราะตัวเอง ถ้าไม่มีพี่แจ็คสันแล้วแบมแบมจะสู้ๆ ได้อย่างไรล่ะ
ไม่ใช่ว่าคุณลุงกับคุณป้ารักแบมแบมน้อยไป แต่เพราะว่าพลังใจที่เกิดจากความรักในอีกรูปแบบหนึ่งก็มีอิทธิพลต่อความเข้มแข็งได้เช่นกัน เพราะฉะนั้นรักจากครอบครัวคือสิ่งที่ตระหนักถึงได้อยู่ตลอด แต่รักจาก...คนที่นึกอยากให้อยู่เคียงข้างกันแม้นไม่ใช่สายเลือดเดียวกันนั้นก็ส่งผลรุนแรงต่อหัวใจได้เช่นกัน
ทำไมมาหนีหายไปในวันที่ ‘รัก’
‘กลับมา แบมจะขาดใจแล้ว’
แบมแบมไม่อดหลับอดนอนอีกต่อไปแล้วเพราะรู้ว่าพี่จะไม่มาในวันตอนที่ตนยังไม่นอน เพราะฉะนั้นจึงวางแค่ห้อยสมุดไว้หน้าบ้านแทน เขียนข้อความที่ทำให้คนที่หนีหายไปได้รู้ว่าตนเองทรมานจากการรอคอยในครั้งนี้อยู่
‘อย่านอนดึกนะครับ กินข้าวให้ตรงเวลา อย่าลืมแวะไปทักทายคุณหนอนด้วยนะ’
ข้อความจากตัวอักษรที่คุ้นตาถูกเขียนตอบกลับมาพร้อมกับตุ๊กตาแกะตัวน้อยที่ห้อยไว้ในถุง แบมแบมอ่านแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก็การไปหาคุณหนอนคนเดียวน่ะ...ไม่รู้หรือไงว่ามันเหงา
‘แบมคิดถึงพี่’
พี่ล่ะคิดถึงแบมไหม?
‘ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะคนเดียวได้หรือยัง’
เมื่อก่อนก็ไปคนเดียวได้แค่โดนเด็กๆ ล้อนิดหน่อยเอง แล้วทำไมตอนนี้จะไปไม่ได้ล่ะ...แค่ไปคนเดียวแล้วมันก็ไม่สนุกเหมือนเคยแค่นั้นเอง เมื่อไหร่จะกลับมาพาแบมแบมไปเดินเล่นเหมือนอย่างเคยล่ะ
‘แบมแบมจะรอพี่แจ็คสัน’
...แบมแบมจะรอพี่...
กลับมาไวๆ กลับมาง้อแบมแบมไวๆ นะ...ที่รัก
**********
ไม่ใช่แต่ฝ่ายที่รอที่เจ็บปวด
เข้าใจประโยคนี้ทันทีที่เป็นฝ่ายต้องทำให้ใครคนหนึ่งต้องเฝ้ารอตน
แจ็คสันมาอยู่กับเพื่อนๆ ในกลุ่มที่คอนโดชานเมือง ไม่ได้มาเพราะจะหลบหนี และก็ไม่ได้หนีมาเพื่อหลบหน้าแคล อีกทั้งไม่ได้มาเพราะจะตัดใจจากเจ้าตัวเล็ก
แต่ถอยออกมาเพื่อถามใจตัวเอง
จะเดินต่อไปในทางใดระหว่างรักครั้งเก่าก่อนที่ยังตกตะกอนค้างอยู่ในความทรงจำกับความรู้สึกในรักใหม่ที่เริ่มงอกเงยขึ้นมาอย่างสวยงามกับใครอีกคน วันที่ไม่คิดว่าจะต้องเลือกกลับมาถึงแล้วโดยที่ไม่ได้ตั้งตัว
ไม่ได้เลือกที่จะรักใครแต่กำลังจะเลือกว่า...จะเดินทางไหนต่อ
จะไปในทางที่รู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่ได้รับรู้เรื่องราวของความรักที่จบลงไปอย่างไม่เข้าใจแล้วดึงดันฝืนก่อรักครั้งใหม่ด้วยใจที่ยังไม่เต็มดวง หรือจะรอ...รอจนกว่าจะแน่ใจว่าไม่เหลือเยื่อใยของความรักกับคนก่อนแล้วทุ่มทั้งหัวใจแบบชัดเจนไปที่อีกคน
หักใจจบเรื่องเก่าก่อนแม้ยังรักแต่รู้แน่ชัดในเหตุผลที่จะจากหรือยอมเจ็บแบบหน่วงๆ ต่อไปโดยใช้ความรักของคนใหม่มาเป็นเครื่องมือเยียวยา จะยอมหักดิบให้ตัวเองกับเด็กใบ้แสนดีเจ็บกันตอนนี้ไปเลยหรือยื้อไว้ให้ต่างคนต่างเจ็บปวดแบบเรื้อรังกันต่อไปอีกยาวๆ และคงไม่จบสิ้นง่ายๆ
ที่เจ็บฝังใจก็เพราะรักมันฝังลึก ลังเลก็เพราะว่าจริงจังกับรักที่จบไปขนาดไหน ถ้าหากว่าคบกันเพื่อเพียงผ่านเลยไป ทั้งคู่ต่างเข้ากันไม่ได้หรือทะเลาะเบาะแว้งกันจนเบื่อที่จะยื้อก็ว่าไปอย่างแต่เพราะว่ามันมีแต่เรื่องราวดีๆ ให้จดจำ มีแต่ภาพหวานซึ้งติดอยู่ในใจแล้วถ้าจะร่วมสร้างเวลากับคนใหม่ๆ โดยที่ยังคิดถึงภาพวันวานอยู่เรื่อยๆ ก็ดูจะเลวแสนเลวกับหัวใจบริสุทธิ์ของแบมแบมจนเกินไปเหลือเกิน
ตอนนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าแคลจะกลับมาเพราะอะไร ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าแบมแบมจะแสนดีขนาดไหน มันขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง...จึงเลือกออกมาก่อน มาเพื่อถามใจตัวเองก่อนว่าจะเอาอย่างไรต่อไป
แต่ถึงกระนั้นก็เป็นห่วงเจ้าตัวเล็กที่เพื่อนๆ ของตนต่างบอกว่า ‘น้องกำลังแย่’ คำบอกเล่าของเพื่อนไม่ได้ทำให้เห็นภาพชัดเท่ากับการไปเห็นด้วยสายตาตัวเอง ถึงได้รับรู้ว่า...มันย่ำแย่กว่าที่ตัวเองคิดภาพไว้เสียอีก
‘อย่าหนีหน้ากันอย่างนี้...ขอร้อง...ขอร้อง’
ข้อความที่ได้รับ อ่านมันซ้ำๆ อ่านกว่าร้อยรอบพันรอบ รับเอาความเจ็บปวดในเนื้อความสั้นๆ ไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อหวังที่ว่ามันอาจจะบรรเทาความเศร้าโศกของคนอีกฝั่งได้ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าไม่มีทาง
“มึงจะหักดิบตัวเองขนาดนี้ไม่ได้นะ” เพื่อนรักบอกกับเขาอย่างนั้น ทั้งพีเนียล ซองจุน และนิโคลัสต่างไม่เห็นด้วยกับการกระทำนี้ของเขาเท่าไหร่นัก
“กูว่าจะไปเจอหน้าแคล” เขาตอบกลับไปโดยที่ไม่ได้เข้ากับประโยคก่อนหน้าเลยสักนิด
“ทำใจได้แล้วรึไง”
“ไม่ได้มาอยู่ที่นี่เพราะทำใจอยู่แล้ว” ...เพราะคงเลิกรักแคลไม่ได้หรอก
จะไปเจอ ไปตักเอาตะกอนขุ่นออก...ถ้าในน้ำใสๆ นั้นยังมีแต่เรื่องของแคลก็คงจะขอเจ็บปวดกับความรักนั้นไปต่อ จะไม่เป็นฝ่ายหลอกล่อให้คนที่รอเขาอยู่มาติดกับเพื่อช่วยเหลือให้ลืม แต่ถ้าไม่...ถ้าในน้ำที่มันไม่หลงเหลือตะกอนอยู่นั้นมีความทรงจำดีๆ กับแคลที่อยู่เบื้องลึกสุดโดยมีความรักที่ให้แบมแบมลอยวนอยู่เหนือสิ่งนั้น...ก็จะกลับไป กลับไปเพื่อทำหน้าที่ฮีโร่คนเก่ง...พี่ชายแสนดี...คนรักที่มีรักเต็มเปี่ยมทั้งหัวใจ...ให้เจ้าเด็กใบ้ของเขาคนเดียว
รอพี่นะ...คนดี...
*********
ตอนแรกนึกว่าจะไม่ได้มาลงวันนี้แน่ๆ TT
ตอนนี้งงไหมคะ?
ถ้าสรุปง่ายๆ ก็คือ แจ็คสันไม่ได้หนีไปเพราะว่าจะเลือกกลับไปรักแคลหรือรักน้องแบมต่อ
แจ็คสันแค่หลบไปถามตัวเองว่า ยังเจ็บกับความรักที่มันจบแบบไม่สมบูรณ์อยู่ไหม? แล้วถ้ารู้เรื่องจริงๆ แล้วมันจะยังเจ็บปวดเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า? ถ้าเจ็บก็จะรักษาให้หายด้วยตัวเองก่อน จะไม่ไปรั้งน้องแบมมาเป็นเครื่องมือของตัวเอง แต่ถ้าไปเคลียร์ชัดแล้ว และพบว่า เออ...ความรักครั้งเก่าก่อนน่ะก็เป็นความทรงจําดีๆ นะ เก็บมันไว้แล้วเดินหน้าต่อไปกับคนใหม่ด้วยหัวใจที่มันเต็มดวง ความรู้สึก การกระทํา สถานะที่มันชัดมากกว่านี้ดีกว่า อะไรงี้...
ให้เวลาพี่แจ็คสันหน่อยนะคะ เดี๋ยวนางก็กลับไปปากปลาร้าใส่น้องแบมเหมือนเดิมแล้ว
อย่าว่าพี่แจ็คกันเลยน้าาาา
:mew2: :mew2:
-
อืมมมมมมม
น้องแบมแบมรออีกนิดนะ อย่าเพิ่งท้อ :)
-
รีบๆ ทำใจและตัดใจจากแคลเร็วๆ เถอะ สงสารน้องแบมที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
พี่แจ็คสันไม่สงสารน้องบ้างเหรอ มาทำให้น้องรักแล้วหายหน้าหายตาไปแบบนี้
ต้องรอให้น้องไม่สบายเข้าโรงบาลก่อนเหรอถึงจะตัดสินใจได้ว่าจะเลือกทางไหนน่ะ
ความจริงควรจะทำใจได้นานแล้วนะ เพราะเรื่องมันผ่านมาตั้ง 6 เดือนแล้วเราถือว่ามันก็นานพอทำใจได้แล้วนะ
ปล. เราไม่ได้ว่านะแต่รู้สึกขัดใจตาพี่แจ็คสันเล็กน้อย
-
ขอให้น้องเข้าใจแต่ขอให้น้องโกรธมากกกกกก
-
:mew6: เราเข้าใจอารมณ์ของแจ็คนะ แต่มันน่าตีก้นมากๆ
ถ้าเราเป็นแบมเราจะโกรธมากๆที่มาทิ้งกันไปแบบนี้
มีเหตุผลที่ไม่บอก อืม กลับมาถ้าไม่เคลียร์ตัวเองจริงๆล่ะก็มีเคืองยาว
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
แอบมึนๆ
-
แอบมึนๆ
งงมากไหมอ่า :hao5: :hao5:
คิดว่าเขียนงงๆ เหมือนกันค่ะ ขนาดแต่งเองยังต้องอ่านทวนตั้งสามรอบเลย จะพยายามรีภาษาให้อ่านเข้าใจง่ายกว่านี้นะคะ
:sad4:
ซิกๆๆ
-
เลือกสักทีก็ดีนะ สงสาร น้องแบม
-
ถ้าไม่อยากให้น้องแบมแบมเจ็บไปมากกว่านี้ก็รีบๆ จบเรื่องให้ไวที่สุดเลยค่ะพี่แจ็ค~ :o12:
-
ขอโทษที่หายไปนานเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ซอว์จะมาลงตอนต่อให้นะคะ :katai4: :katai4:
อีกเว็บหนึ่งก็ค้าางเติ่งไว้เหมือนกัน มีเรื่องนู้นนี้ให้คิดเยอะในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา
แถมมา่วยเอาสองสามวันไปแล้ว
เขียนเรื่องไหนก็ไม่ออกเลย
ขอโทษที่ผิดสัญญา สองวันหนึ่งตอน โค้งงง ขออภัย รอหน่อยน้าาา
:mew2: :mew2:
-
จะรอน้องแบบนะคะ
-
นั่งรอแบมแบม แบมแบมน่ารัก อย่าทิ้งน้องนะแจ็คสัน
-
รอจ้า~ :กอด1:
-
:katai4:
10 อีกครึ่งของหัวใจ
พนักงานของร้านคอฟฟี่ช็อปแสนน่ารักขนาดย่อมมองตรงไปที่ลูกค้าคู่รักคู่หนึ่งที่พากันในหลบมุมในร้านอย่างนึกสงสัย ด้วยว่าตั้งแต่ที่ทั้งคู่ก้าวเข้ามาในร้านนี้ก็เกินเวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนทั้งคู่จะพูดคุยอะไรกัน ฝ่ายหญิงทำเพียงประสานมือทั้งสองข้างจับแก้วกาแฟร้อนไว้แน่นราวกับว่ากลัวว่ามันจะหายไป ส่วนฝ่ายชายก็เอาแต่เปิดดูอัลบั้มของรูป (?) อะไรสักอย่างโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาพูดคุยกับอีกฝ่ายสักคำ
“ฉันกลับมาเพื่อจะบอกให้นายรู้...” พนักงานเสิร์ฟของร้านแทบกลั้นใจไปด้วยเมื่อเห็นฝ่ายหญิงเอ่ยปากขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆ ถอนหายใจอย่างนึกปลงไม่ตกแล้วหันไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อไม่นึกมาสอดรู้เรื่องราวของลูกค้าอีก
“อืม” แจ็คสันตอบรับเงียบๆ ในลำคอ มือหนาแถมเรียวสวยยังคงพลิกหน้ากระดาษเพื่อดูรูปในอัลบั้มนั้นต่อไม่แม้แต่จะหยุดแล้วเงยหน้ามองอีกฝ่าย
“นี่...เงยหน้าขึ้นมาซี่...ไม่มีมารยาทเลยนะ” อีกฝ่ายปรามเสียงขรึม แจ็คสันเลยทำเพียงหัวเราะในลำคอหน่อยๆ เท่านั้น
ไม่ได้หัวเราะเย้ยหยัน
หรือประชดประชัน
แต่หัวเราะเพราะว่าคนตรงหน้าไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ไม่เปลี่ยนไปจากหกปีก่อน สามปีก่อน สองปีก่อน หรือแม้กระทั่ง สิบเดือนก่อนที่เจอหน้ากันครั้งสุดท้าย ยังคงเหมือนเดิม รอยยิ้มสวยหวาน ใบหน้าสวยสด ความมั่นอกมั่นใจ การพูดจาที่ยังคงฉะฉาน...
ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
“ฉันยังรักนายอยู่นะเจ้าเด็กแก่แดด” แคลโพล่งออกมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“อืม...เหมือนกัน” และแจ็คสันก็ตอบรับคำๆ นั้นแถมท้ายให้กลับไปอย่างรวดเร็วปานพายุไม่ต่างกัน แต่...ยังคงเปิดอัลบั้มรูปเพื่อดูรูปลูกสาวของคนตรงข้ามต่อไปเรื่อยๆ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองแม่ของเจ้าหล่อน
อืม...แคโลรีนได้ลูกสาว สวยเหมือนแม่ซะด้วย
“เอวาไม่ใช่ลูกนายหรอก...มันก็อย่างที่เรารู้กัน” แคลก็แคล เธอบอกรักเสร็จก็เปลี่ยนเรื่องคุยแบบกะทันหัน หากเป็นคนอื่นคงได้งุนงงไปบ้างแล้วแต่ไม่เกิดขึ้นกับแจ็คสันผู้เป็นแฟนคนแรกและคนเดียวของแคลหรอก
“เกือบ 4 เดือนแล้วใช่ไหม เธอน่าจะพาเขามาด้วย อย่างน้อยฉันก็ยินดีรับเป็นพ่อทูนหัวให้” แจ็คสันก็พอแจ็คสัน รายนี้ก็หน้ามึนเปลี่ยนเรื่องได้ไม่ต่างกัน ยังดีที่อย่างน้อยก็ยังคงสนทนาในเรื่องของสาวน้อยในรูปภาพ ทีนี้คนเป็นแม่คนแล้วถึงได้ทอดถอนหายใจเสียยาว วนกันไปวนกันมาอยู่หลายนาทีสุดท้ายก็มาลงเอยที่เรื่องนี้ได้ในที่สุด
“ไม่อยากจะเป็นพ่อของเขาเลยหรอ...”
“...” แจ็คสันเงียบ...คิดไม่ตกว่าจะต้องตอบกลับไปอย่างไร
“อ่า...ฉันแค่ล้อเล่นน่ะ แจ็คสัน” อย่างน้อยแคลก็ยังคงเห็นใจคนที่อึ้งตะลึงอยู่บ้าง...
รอยยิ้มสวยเผยออกมาให้คนรัก ‘เก่า’ แคโลรีนเป็นผู้หญิงแกร่ง แม้นอดีตจะมีเรื่องราวไม่น่าจดจำมากนักแต่ชีวิตคือการเดินหน้าต่อไป ตอนนี้เธอก็มีความสุข อดีตเก่าก่อนกับคนรักเก่าคนแรกก็ยังคงผลิบานสวยงามเสมอ แต่ก็ยังขึ้นชื่อว่าอดีต แคโลรีนมาที่นี้เพียงเพื่อจะยืนยันกับตัวเองว่า ตนนั้นอยู่ได้โดยใช้ความทรงจำอันดีงามตลอดหกปีหล่อเลี้ยงชีวิตไปได้ตราบจนวันสุดท้ายของลมหายใจตน
ไม่จำเป็นต้องอยู่เคียงข้างก็ได้ เพราะตอนนี้ชีวิตเธอก็มีอีกคนที่เธอต้องทุ่มเททั้งใจคอยดูแล
ลูกสาวแสนสวยของเธอ
“จะลืมกันไหม?” แคลถามพลางยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ นานๆ ทีถึงจะดื่มบ้างเพราะเธอคิดว่าจะให้นมลูกไปจนขวบกว่านู่นแหล่ะ
เอาให้หน้าอกย้วยไปข้าง...
“คงลืมไม่ได้หรอก รักมานานและอันที่จริงตอนนี้ก็ยังรักอยู่ แต่...” แจ็คสันลังเล ไม่รู้ว่าสิ่งนี้ควรพูดดีไหม เพราะอย่างไรถึงจะรักก็จริง แต่พอมายืนอยู่ตรงหน้ากันและกันอีกครั้งถึงได้รู้ว่ารักแบบที่เคยรักมันไม่หลงเหลืออยู่อีกต่อไปแล้ว
รักแบบอยากให้แต่ละฝ่ายอยู่ในหนทางที่เขาอยากจะอยู่
รักแบบยอมรับความจริงในโลกที่เราหมุนไปตามใจคิดเราไม่ได้
“แต่?” แคลเลิกคิ้วถาม มองผู้ชายตรงหน้าอย่างนึกสนุก ถ้ามาอีหรอบนี้สงสัยจะมีคนมาดามใจ
“แต่คงไม่อยากกลับไปครอบครองเธอในปัจจุบันน่ะ ขอได้รัก ได้กอด ได้ซบ ได้ใกล้กัน แค่กับคนเมื่อหกปีที่แล้วก็อิ่มเอมพอแล้ว บอกตรงๆ ว่าตอนแรกฉันก็กลัวนะแคลว่าถ้ามาเจอเธอแล้วคงทำใจไม่ได้ถึงได้ไม่มาเจอตั้งแต่เธอมาถึงเกาหลีแรกๆ แต่พอเอาเข้าจริงพอได้มาเจอหน้ากันแล้วฉันก็แค่อยากจะถามสารทุกข์สุขดิบความเป็นไปของเธอเท่านั้นเอง...มัน...ไม่รู้สิ...มันยังมีใจแต่ไม่เหลือไว้ให้กันในปัจจุบันแล้ว”
“เรารักตัวตนในอดีตของกันและกัน” แคลสรุปให้ ง่ายๆ สั้นๆ
“ทั้งๆ ที่เราก็ไม่ได้เปลี่ยนไป” แจ็คสันพูดเองก็แย้งคำตัวเอง ยิ่งพูดยิ่งงง
“เราไม่เปลี่ยน แต่เวลามันไม่หมุนกลับนี่ ฉันหมุนกลับไปไม่ให้โดนข่มขื่นไม่ได้ ฉันหมุนกลับไปไม่ให้มีเอวาไม่ได้ เพราะฉะนั้นตลอดระยะที่เราห้างกันไป...อ่า ก็เกือบสิบเดือนแล้วน่ะ ฉันก็ทุ่มเทให้กับแค่เอวาถึงบางครั้งจะคิดถึงนาย แต่นายก็เหมือน...เลือนรางน่ะ ไม่สำคัญเท่ากับลูกของฉันอีกแล้ว”
“ฟังอย่างนี้ก็เจ็บแฮะ” แจ็คสันพึมพำ ก่อนบอกอีกฝ่ายบ้าง
“อันที่จริงมาวันนี้เพื่อเคลียร์ตัวเองให้แน่ชัดน่ะ ฉันไม่เจ็บไม่ปวดกับความรักเก่าของเราอีกแล้ว เพราะฉะนั้นนับจากวันนี้ไปฉันจะทุ่มสุดตัวไปที่อนาคตคนใหม่ของฉัน”
“ยินดีด้วย” แคลยิ้มรับอย่างเข้าใจ เธอเองก็จะทุ่มทั้งตัวให้กับอนาคตคนใหม่ของเธอด้วยเช่นกัน...ลูกสาวของเธอ
“ผู้ชายล่ะ”
“ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่” แคลยักไหล่แถมชักอยากจะเห็นอนาคตของคนตรงหน้าเหลือเกิน
“เป็นใบ้นะ”
“อันนี้ตกใจแฮะ” แคลเบิกตากว้างกับคำบอกเล่า ทีนี้เป็นฝ่ายแจ็คสันยักไหล่บ้าง
“แต่น่ารักมาก”
“หืม? ก็ขอให้โชคดีแล้วกันนะ เจ้าเด็กแก่แดด”
“เช่นกัน ยัยป้า”
ตะกอนที่อยู่ก้นบึ้งสุดน่ะมันเป็นแค่ตะกอนใสๆ เสียแล้ว ถึงมีก็มองไม่เห็น ไม่สร้างความรำคาญ ไม่สร้างความเจ็บปวด ก็เติมน้ำให้มันเต็มต่อไปทั้งๆ ที่ข้างล่างมีตะกอนนั่นแหล่ะ ชีวิตคนเราจะมาทำให้ใสชัดไปเสียทุกอย่างก็คงทำไม่ได้ ความรักดีๆ งามๆ ก็คงเก็บไว้ในความทรงจำไม่ทิ้งมันไปหรอก แต่น้ำที่มันพร่องไปแล้วก็คงต้องหามาเพิ่มมาเติมหล่อเลี้ยงชีวิตของแต่ละคนกันต่อไปใหม่
เพราะฉะนั้นอีกครึ่งของหัวใจที่มีแบบรับประกันคุณภาพมากกว่าครั้งก่อนจะมีเหลือไว้ให้เจ้าเด็กใบ้คนเดียวเท่านั้น...
รอพี่ก่อนนะ คนดีของพี่
***********
ขอปรับเปลี่ยนไทม์ไลน์นิดหน่อยนะคะ :)
ซอว์ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของทั้งคู่อย่างไรดี
เอามาจากชีวิตจริงน่ะค่ะ
ซอว์รักรุ่นพี่คนหนึ่งมาตั้งแต่ มอหนึ่ง ปัจจุบันสิริรวมเวลาแล้วคือ 10 ปี
ตอนนี้ก็ยังรักอยู่ รักเหมือนเดิม ความรู้สึกก็เหมือนเดิม พี่คนนั้นเคยถามสมัยชอบใหม่ๆ ว่าทําไมถึงไม่คบกัน
อืม....มันก็พูดยาก มันไม่ใช่ความรักแบบต้องเอามาครอบครองน่ะค่ะ
แต่มีความสุขดีนะคะ ไม่ทุกข์ไม่ร้อน ก็ยังคงพูดคุยติดต่อกันอยู่
ซอว์เลยเขียนออกมาแนวๆ นี้ ไม่งงเนอะ :)
-
แจ๊คกับแคล เคลียร์กันเข้าใจแล้วนะ มารอตอนต่อไปจะเจอน้องแบมแบมมั้ยนะ
-
ป่านนี้น้องแบมแบมจะเป็นอย่างไรบ้างน้า~
-
สงสารแคลนะ โดนข่มขืนมีลูกสุดท้ายยืนเคียงข้างลูกเพียงลำพัง ผู้หญิงเป็นผู้ถูกกระทำเสมอ
-
ความเป็นสิ่งสวยงามถ้าเราก้าวผ่านความคิด เลิกคิดเยอะแร้วเผชิญหน้ายอมรับ มันก้อจะสวยงามตลอดไป
-
o13 แคลนางแกร่งมาก ถ้าเป็นเป็นชะนีโลกสวยคงเสียศูนย์จนเพี้ยนไปแล้ว
แจ๊คโชคดีแล้วนะ อย่างน้อยๆก็เป็นเพื่อนได้ เป็นพ่อทูนหัวให้ได้ ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน คบกัน ก็ดูแลกันได้ป้ะ
เราเข้าใจความรักที่เป็นรูปแบบเส้นขนานนะ จูนกันติดแต่ไม่จำเป็นต้องเคียงคู่
:L1: คิดถึงน้องแบม เป็นห่วงจัง ไม่รู้น้องจะเป็นยังไงสภาพจิตใจยิ่งอ่อนแออยู่
-
ตอนหน้าคงได้เจอน้องแบมแล้ว แคลเธอแกร่งมากนะ นับถือเลย
-
:katai2-1:
11 หวานเป็นลม ขมเป็นยา
“น้องแบมลูก กินข้าวเยอะกว่านี้หน่อยนะครับ” คนเป็นป้าลูบแขนเรียวบางของหลานชายอย่างแผ่วเบา สีหน้าที่ฉายชัดถึงความเป็นห่วงทำให้คนที่ตั้งท่าจะลูกออกจากโต๊ะทานข้าวต้องพยักหน้าพร้อมยิ้มเจื่อนๆ รับก่อนตั้งต้นกินข้าวอีกครา
“กินเยอะๆ นะลูกนะ” คนเป็นป้ายกมือลูบศีรษะเล็กอย่างรักแสนรัก คนตัวเล็กไม่ค่อยสมวัยเท่าไหร่นักจึงต้องแย้มยิ้มรับคุณป้าให้หายเศร้าใจที่เห็นตัวเองกินไม่ค่อยได้ นอนไม่ค่อยหลับ...
เกือบสองอาทิตย์แล้วที่พี่แจ็คสันหายไป
อาทิตย์แรกยังมีขนมพร้อมโพสต์อิทมา...แต่สองสามวันให้หลังนี้...แม้แต่ตัวหนังสือก็ไม่ได้เห็น
ทำไมถึงใจร้ายใส่กันได้ลงคอนะคนเรา เห็นว่าคงมีเหตุผลที่หายไปเลยไม่อยากจะน้อยใจมาก แต่ก็ยังกลัวว่าจะโดนทิ้งไปอยู่ดี
แบมแบมมันคนไม่มีอะไร...
แม้แต่จะพูดเพื่อแสดงความในใจ...ยังทำไม่ได้เลย
“ฮึก...” เด็กน้อยกินข้าวอิ่มแล้ว ยกเอาจานเอาถ้วยมาล้าง มือล้างไป ปากก็ขบเม้นกันแน่นกลั้นเสียงสะอื้นที่เริ่มจะดังมากขึ้นเพราะกลัวผู้เป็นป้าเป็นห่วง
ปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ด้วยแขนเสื้อเมื่อได้ยินเสียงของผู้เป็นป้าเดินกวาดบ้านถูกบ้านเข้ามาใกล้ พยายามกลั้นเสียงสะอื้นมากกว่าเดิมอีกเป็นเท่า พอครั้นเมื่อเสียงเงียบหายไปก็ต้องถอนสะอื้นออกมาเสียแรง
“แบมแบมครับ ป้าออกไปตลาดก่อนนะครับ อยากไปกับป้าไหมคนดี?”
คนถูกถามส่ายหัวนิดๆ ก่อนหันมาหาป้าแล้วยิ้มหวานๆ ให้ ผู้เป็นป้านั้นไม่ใช่ว่าไม่สังเกตเห็นร่องรอยความบวมช้ำของตากลมสวย แต่ก็ต้องข่มใจทำเป็นไม่รับรู้แล้วพยักหน้ากล่าวสั่งความอีกสองสามคำแล้วเดินจากไป
เรื่องของเจ้าตัวเขา...ก็ต้องปล่อยให้เจ้าตัวสู้กับมันเองให้ถึงที่สุดก่อน
เรื่องความทุกข์ของเจ้าตัวเขา...บางครั้งก็ต้องปล่อยให้เขาเรียนรู้กับมันให้มากๆ ก่อนจะยื่นมือเข้าไปช่วย
แบมแบมจึงล้างจานที่เหลือต่อพร้อมปล่อยให้น้ำตามันไหลรินออกมาเรื่อยๆ คราวนี้ไม่มีเสียงสะอื้น...ร้องไห้กับความเงียบงันเท่านั้น
ออดดด
ปิ๊บ!
“เด็กใบ้...ออกมาเปิดประตูให้พี่หน่อยครับ”
****
ยืนอยู่หน้าบ้านเจ้าตัวเล็กทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เดินเข้าบ้านตัวเองด้วยซ้ำด้วยรอยยิ้มอย่างดีใจที่จะได้เห็นหน้าคนที่เฝ้าคิดถึงมาตลอดสองอาทิตย์ หัวใจมันเหมือนโบยบินล่องลอยในยามที่รับรู้ได้ว่าตนเองไม่ใช่ไอ้ผู้ชายที่เอาเปรียบเด็กน้อยเพื่อจะใช้มาเป็นเครื่องมือให้ลืมใครแน่ๆ
หกเดือนที่ผ่านมา...หกเดือนที่มีกัน...คือความรู้สึก ‘ของหัวใจ’ ที่แท้จริง
เอ...ทำไมยังไม่ออกมาหว่า?
“เด็กใบ้! ได้ยินพี่ไหม!” กดอินเตอร์โฟนเรียกไปอีกครา มั่นใจว่าต้องอยู่ในบ้านแน่ๆ เพราะม่านตรงหน้าต่างหน้าบ้านไม่ได้ถูกรูดปิดไว้อันเป็นสิ่งบ่งบอกว่าคนในบ้านไม่อยู่
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูหน้าบ้านดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่เปิดออกกว้างอย่างออกนอกหน้านอกตาของคนที่รออยู่ ดวงตาคมทั้งสองข้างรอการปรากฏตัวของเจ้าตัวเล็กอย่างใจจดจ่อก่อนจะ...
ฟิ้วววว
“เด็กใบ้...”
ปึ้ก!
“โอ๊ยยยย ปาอะไรมาน่ะ!” แจ็คสันร้องโอ๊ยทั้งที่ปากยังยิ้มค้าง สิ่งของบางอย่างที่ถูกปาออกมาจากน้ำมือคนที่แง้มประตูเปิดออกมานิดหน่อยลอยละลิ่วปะทุเข้ากับสันดั้งเข้าพอดี มึนไปกว่าสิบวิถึงได้ก้มมองเจ้าสิ่งที่มันตกอยู่แล้วรีบเงยหน้ามองไปทางประตูบ้านคนประทุษร้ายทันที
สมุดตั้งเจ็ดแปดเล่ม!
ปามาได้!
“เด็กใบ้! ทำไมทำ...ฮะ เฮ้ยยย!”
ตุ้บ!!
“โอ๊ย!”
“อื้อๆๆๆๆๆ”
พลั๊วะๆๆ ตุ้บๆๆ ปั๊กๆๆ
คราวนี้ไม่ได้เป็นสิ่งของอะไรทั้งสิ้น คนตัวเล็กที่คราแรกนั้นหลบอยู่หลังประตูวิ่งพุ่งออกมาด้วยความเร็วแสงก่อนจะกระโจนเข้าทุบใส่คนที่ยังยืนงงไม่ยั้ง ฟันขาวๆ คมๆ ไล่งับไปตามไหล่หนาที่พยายามเบี่ยงตัวหลบตี มือเล็กสองข้างทุบลงไปตามอกแกร่งไม่ยั้ง หัวน้อยๆ ก็โหม่งเข้าปลายคางไปหลายรอบจนคนที่ตั้งตัวไม่ทันแทบล้มกลิ้งลงไปกับพื้น มือหนาทำได้แค่ปัดป้องแล้วเดินถอยหลังหนีไปเรื่อยๆ เพราะถ้าให้โต้ตอบคืนตนก็คงไม่ทำ
“โอ๊ยยยย โอ๊ยๆๆๆ แบมแบมครับใจเย็นๆ โอ๊ยยย”
พอถอยหลังมาจนสุดจนชนกับกำแพงบ้านคนอื่นที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้ว แจ็คสันเลยได้เลิกได้สติคืน พยายามรวบมือบาง หลบหัวและฟันของเจ้าตัวเล็กเป็นพัลวัน กว่าจะจับรวบกอดไว้ให้อยู่เฉยๆ ได้ก็รู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวแล้ว
“ฮื่อออ!!” แบมแบมตวัดสายตากลมโตมองคนที่รวบกอดตนไว้อย่างวาวโรจน์ ลมหายใจดังฟืดฟาดอย่างโกรธจัด
ไอ้ตอนที่ได้ยินเสียงก็ดีใจมาก มากจนกลายเป็นความน้อยใจโกรธเคืองขึ้นมาเสียดื้อๆ
ยิ่งพอมาเห็นอีกฝ่ายที่ทำให้ตนร้องไห้หาอยู่ตั้งนานสองนานยืนยิ้มแป้นไม่รู้สึกรู้สาอะไรอยู่หน้าบ้าน เรี่ยวแรงมันก็มาจากไหนไม่รู้ วิ่งพุ่งออกจากบ้านเอาหัวโหม่งอีกฝ่ายไปอย่างไม่สนว่าตนจะเจ็บ อยากจะให้อีกคนได้เจ็บได้ปวดเหมือนตนบ้าง
แต่พี่แจ็คสันก็คงเจ็บแค่ตัวตัว!
แต่แบมแบมเจ็บที่ใจ!
คิดแล้วก็กัดริมฝีปากตนข่มความโกรธที่เริ่มปะทุขึ้นมาอีก ผลักอกแกร่งของคนที่เบิกตากว้างมองตนอย่างตกใจแล้วสะบัดเอาร่างตัวเองออกจากการเกาะกุมออกมา ก่อนที่จะ......
“ดะ เดี๋ยว! แบม...”
พลั๊วะ!!
โครมมม!
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย เด็กใบ้ถีบพี่ทำไม!!! อูยยยย” คนล้มกลิ้งร้องประท้วงอย่างตกใจที่ขาเล็กๆ เรียวๆ นั้นส่งแรงมายังท้องตนจนกลิ้งเกือบแปดตลบคลุกเอาฝุ่นตรงถนนหน้าบ้านเลยมาตั้งไกล!
กลิ้งมาซะไกลเลยไอ้แจ็คสันหวัง!!!
*******
:hao7: :hao7:
ใครเป็นทีมแจ็คสันหวังต้องทําใจโดนเห็นพระเอกอ่วมไปอีกซักหน่อยนะคะ
เอิ๊กกกกก
-
สมน้ำหน้าเฮียแจ๊คจริงๆ :laugh: น้องแบมเอาให้หนัก ทำให้น้องเสียใจดีนัก :katai1:
-
เล็กพริกขี้หนูจริงๆ เลยค่ะน้องแบมแบม ^^ เล่นเสียพี่แจ็คม้วนตัวหลายตลบอย่างกับเล่นจินตลีลาอยู่เลยนะค้า~ :m20:
-
คัมแบ๊คได้แจ่มมากน้องแบมจ๋า. o13
ด่าไม่ได้ถีบแม่มเลย
อย่าขมนานนะคะ อิอิ
ขอบคุณค่ะ รอต่อ
-
ผมชอบนะตอนล่าสุดเนี่ย
การแสดงความรัก การแสดงความคิดถึง การแสดงความหวงใย การรร......
ชอบอ่ะ
-
เด็กน้อยแอบโหด...ฮิฮิฮิ
-
555555555
สมน้ำหน้านะแจ็ค ช่วยไม่ได้จิงๆ
-
ดีค่ะ วันหลังพี่แจ็คสันคงไม่กล้าทำอีกแน่ๆ เพราะรู้แล้วว่าอย่าได้ทำให้น้องแบมโกธรอีกไม่งั้น...
-
จัดหนักเลยลูก น้องแบม สู้ๆๆๆ
แกล้งงอนให้จ๋อยไปเลย
-
5555 น้องร้ายกาจแต่น่ารัก
-
น้องแบม o13 :heaven
-
:katai4: :katai4:
หวานเป็นลมขมเป็นยา 2
‘นอนคนละบ้าน!’
“เฮ้ย! ไหงงั้นล่ะเด็กใบ้ นี่พี่กลับมาแล้วจะไม่ให้นอนด้วยได้ไงอ่ะ!”
‘ไม่ได้นอนด้วยกันตั้งสองอาทิตย์ยังอยู่ได้เลย’ ข้อความตอบกลับจากเด็กน้อยหน้ายุ่งทำเอาแจ็คสันกลายเป็นใบ้ไปซะแทน คนร่างหนาอ้าปากแล้วหุบอ้าแล้วหุบอยู่สองสามรอบได้เพราะไม่คิดว่าเจ้าตัวเล็กแสนรักตรงหน้าจะเล่นมุกนี้ด้วย แถมพวกพ่อๆ แม่ๆ ก็ไม่ยอมช่วยด้วย เอาแต่อมยิ้มตักข้าวกินกันไม่สนใจความลำบากของคนที่กุมปากเวลาอ้าปากตักข้าวไป กุมท้องเวลากลืนข้าวลงท้องไปอย่างแจ็คสันสักนิด!
เล่นเอาซะอ่วมเลย ตัวเล็กๆ แขนขาเล็กอย่างนี้ไม่รู้ว่าไปขุดเอาแรงที่ไหนมา เขียวช้ำไปทั้งตัวเลย ฮึ่ม! เดี๋ยวจะทำรอยคืนให้เต็มทั้งตัวเลยคอยดู!
แต่...ตอนนี้ขอนอนห้องเดียวกับเจ้าตัวให้ได้ก่อนเถอะ
“ตอนนั้นพี่มีธุระนี่น่า” แจ็คสันบอกเสียงอุบอิบ ตอนนี้ตัวเหลือเท่ามดแล้ว น้องแบมจะบีบก็ตาย! จะขยี้ก็ตาย! ทางไหนก็ตาย!
“หึ” น้องแบมส่งเสียงในลำคอแค่หนึ่งคำสั้นๆ ปรายตามองคนตัวโตที่ตักข้าวเข้าปากได้ทีละสามเม็ดแล้วก็สงสารอยู่ หน่อยนึง ต่อให้เจ้าตัวจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังหมดแล้วก็เถอะ...แบมแบมยังโกรธ งอน หงุดหงิด น้อยใจ และ...
หึง
ยอมรับว่าใจมันหล่นตุบลงไปกองกับพื้นตอนที่พี่แจ็คสันบอกว่า หายไปถามใจตัวเองว่ายังเจ็บปวดกับรักเก่าอยู่ไหม เพราะถ้ายังเจ็บอยู่จะไม่ทำให้แบมแบมเจ็บไปด้วยหากตัวเองมาฝืนสานต่อกับแบม...มันหมายความว่า...ถ้าพี่แจ็คสันลืมคุณแคลได้แล้วก็จะอยู่กับแบมแบมอย่างนี้ตลอดไป...แต่ถ้าไม่ล่ะ? ถ้าพี่แจ็คสันเลิกที่จะเก็บความเจ็บปวดไว้อยู่ก็จะเดินไปจากคนๆ นี้โดยไม่ถามความสมัครใจกันเลยหรืออย่างไร?
ทำไมแบมจะทนไม่ได้ล่ะ...ทำไมแบมจะทนเป็นเครื่องมือช่วยลดความเจ็บปวดของพี่ไม่ได้ล่ะ...ทำไมพี่ไม่ถาม ทำไมพี่ไม่ปรึกษา
ก็ถ้าอยากจะรักกันจริงๆ
อดีตก็คืออดีตสิ
“ที่รักครับ” แจ็คสันเอ่ยเสียงอ่อน ค่อยๆ เอื้อมมือไปจับมือเล็กอย่างไม่อายสายตาพ่อๆ แม่ๆ ก็แหม...พวกคนโตๆ เขาหนีออกไปจิบชาหลังอาหารที่หลังบ้านกันแล้วเรียบร้อยนี่ เหลือแต่พี่แจ็คกับน้องใบ้ยืนล้างจานกันสองคน
ฟึ่บ!
น้องแบมชักมือกลับเหมือนโดนของร้อน หันมาถลึงตาใส่คนตัวโตกว่าแถมกัดปากขัดใจไปอีกหนึ่งดอก พี่แจ็คสันน้ำตาแทบตกใน ทำไมคนตัวเล็กถึงได้ขู่ฟ่อๆ ใส่กันได้ลงคอหนอ ซิกๆ
“อย่าโกรธพี่เลยคนดี...พี่...พี่สัญญาว่าต่อจากนี้พี่จะไม่ไปไหนอีกแล้ว” แจ็คสันกระซิบแผ่วเบา อยากจะทำให้มั่นใจจริงๆ แต่ตอนนี้ก็ทำได้แค่พูดอย่างเดียวก่อน ก็คนตัวเล็กยังไม่หายโกรธกันเลยนี่นะ เรื่องการกระทำยืนยันคำพูดนี่คงต้องรอเจ้าตัวหายโกรธก่อนเสียแล้ว
“แบมแบมครับ...เด็กใบ้ของพี่ คนดี...ที่รัก” มาหมดทุกสรรพนาม แบมแบมล้างจานไปกัดปากข่มใจไม่ให้ใจอ่อนไป พยายามไม่ใช้สายตากลมๆ มองหน้าบวมๆ ของอีกคนเพราะฤทธิ์หมดของตัวเอง พยายามสูดลมหายใจตั้งสติดีๆ ไม่หลงคารมง่ายๆ
ไม่อยากนอนร้องไห้เป็นอาทิตย์ๆ อีก!!
“หายโกรธเถอะคนดี พี่คิดถึง อยากกอด อยากหอม อยากจูบ...พี่ใกล้จะบ้าแล้วนะ” แจ็คสันส่งหมัดฮุคไปอีกหนี่งดอก คนโดนง้อเลยถอนหายใจเฮือกใหญ่ เช็ดมือกับผ้าเช็ดมือข้างๆ อ่างล้างจานแล้วจับมือหนาขึ้นมา
“หายโกรธ...เอ๊ะ?” ตอนแรกแจ็คสันก็ดีใจนึกว่าน้องจะยอมยกโทษแล้ว ที่ไหนได้ร่างเล็กกำลังใช้นิ้วชี้เขียนบางอย่างลงบนฝ่ามือตัวเองอยู่
“ไม่...ได้...โกรธ...แต่...เสีย...ใจ...ที่...หาย...ไป...ไม่...บอก...โถ่ ที่รักครับ พี่ขอโทษจริงๆ” แจ็คสันอ่านที่ละพยางค์ที่น้องเขียนให้ พอเงยหน้าขึ้นมาจะสบตากลมโตที่หลงใหลก็ต้องสะดุ้งสุดตัวที่เห็นน้ำใสๆ ไหลลงมาไม่ขาดสาย แขนแกร่งไม่รอช้าจัดการรวบร่างตรงหน้ามาไว้ในอ้อมกอดทันทีอย่างหวงแหน
ทำน้องเสียน้ำตาจนได้...
“พี่ขอโทษ ขอโทษเป็นร้อยครั้งพันครั้งก็ได้ แต่อย่าร้องไห้อีกเลยนะคนเก่ง ขอให้ต่อจากนี้มีแต่รอยยิ้มนะครับ พี่จะทำทุกอย่างทำทางให้เด็กใบ้ของพี่มีแต่รอยยิ้มนะครับ” แจ็คสันปาดน้ำตาให้น้องอย่างแผ่วเบา แบมแบมก็ได้แต่กำชายเสื้อพี่ไว้แน่นไม่ขัดขืนอีกต่อไปแล้ว
น้องแบมก็คิดถึง...เด็กใบ้คนนี้คิดถึงอ้อมกอดของพี่แจ็คสัน
“เพราะฉะนั้นคืนนี้ให้พี่นอนกอดแบมแบมนะครับ นะ” แจ็คสันได้คืบจะเอาศอก น้องหยุดสะอื้นไปพักหนึ่งก่อนตวัดสายตาขึ้นมามองอีกครั้งก่อนจะยกยิ้มหวานให้คนมองหัวใจเต้นลิงโลดไปหลายยก
“ตกลงใช่ไหม? หืม?” แจ็คสันถามย้ำเพราะรอยยิ้มหวานๆ ที่ส่งมาก็แปลได้อย่างเดียวว่าน้องยอมแล้ว
แบมแบมไม่ได้พยักหน้าหรือส่ายหน้าปฏิเสธกลับจูงมือคนตัวโตกว่าขึ้นมาบนห้องนอน คนที่รอท่าอยู่แล้วมีหรือจะหยุดขัดขืนหรือสงสัยอะไรเดินตามต้อยๆ ไปอย่างเพ้อๆ นึกอยู่ว่าจะจัดการคนที่ทำหน้าตัวเองบวมอย่างไรดี แต่ที่แน่ๆ คือคืนนี้คงไม่นอน
หึหึ
“เด็ก...ใบ้ เฮ้ย!!”
ปั้ง!!
จู่ๆ ฝันก็ดับสลาย เด็กน้อยก้าวเข้าห้องนอนไปอย่างรวดเร็วปล่อยให้คนเพ้อฝันอยู่มองตามตาค้าง เห็นก็แต่หลังไวๆ และบานประตูที่ปิดลงอย่างไม่มีทีท่าว่าจะแง้มออกมาอีกครั้ง
เด็กใบ้เล่นกูแล้วไง
ฟึ่บ!
กระดาษหนึ่งใบถูกสอดมาใต้ช่องว่างระหว่างพื้นกับประตู
‘ผมไม่เด็กแล้วครับ นอนคนเดียวได้ คุณแจ็คสันก็กลับไปนอนคนเดียวนะครับ ก็นอนคนเดียวมาได้ตั้งสองอาทิตย์แล้ว’
มาเต็มเลย...ทั้งผมทั้งคุณแถมประโยคเหน็บต่อท้าย
งานยากแล้วทีนี้...แจ็คสันหวัง กลับไปนับหนึ่งใหม่เลยไหมล่ะ...
************
คึคึ
กรรมใดใครก่อ...
:hao7:
-
สมน้ำหน้าเฮียแจ๊ค :laugh:น้องแบมเล่นตัวก่อนสักวันสองวันนะลูก :pig4:
-
หายไป 2 อาทิตย์ก็อดมันไป 2 อาทิตย์ก็แล้วกันจะได้เสมอภาคกันนะพี่แจ็คสัน หึหึ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
o13. สุดยอดค่ะน้องแบม
ชักจะรำคาญแล้วกับสรรพนามที่เรียกว่าน้องว่าเด็กใบ้ อย่าพยายามตอกย้ำได้ไหม มาถึงตอนนี้แล้วเลิกได้ก็เลิกเถอะ
ใช่แค่ที่รักคำเดียวพอแล้วไปขอน้องซะด้วย แหมๆชัดเจนหน่อย
-
เจอแค่น้ำจิ้มๆ จากน้องแบมแบมเข้าไปแค่นี้ถึงกับโอดครวญเลยเหรอคะพี่แจ็ค :m20:
-
:laugh: :m20: จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีคะพี่แจ๊ค ทำตัวเองนะค่ะ
พยายามง้อให้ได้เร็วนะจ๊าาา
หมัดเข่า ศอก ของน้องแบมเริ่ดไหมคะ นี่มันแบมขาวศิษย์บัวขาวชัดๆ555555555555 :ruready
-
สมน้ำหน้า กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อย่าใจอ่อนง่ายๆๆนะลูกแบมแบม
-
แบมแบม o13
-
สมน้ำหน้า
บังอาจทำร้ายจิตใจแบมแบม
-
สมน้ำหน้าอ่ะแจ็ค หึหึ โดนซะบ้างง
-
12 นับหนึ่ง...ให้ดังกว่าเดิม
[Jackson]
เขาว่ากันว่าความพยายามอยู่ไหนความสำเร็จย่อมอยู่ที่นั่น
แจ็คสันไม่รู้ว่าใครเขาว่ากันมาและแจ็คสันก็ไม่รู้อีกนั่นแหล่ะว่าใครพูดให้ฟัง มันนานจนจำไม่ได้ว่าได้ยินมาจากไหนแต่หัวสมองกลับจดจำความหมายที่ซ่อนอยู่ของประโยคนี้ได้อย่างนี้
แบมแบม...เจ้าเด็กตัวเล็กๆ เกร็นๆ เหมือนเด็กขาดสารอาหารนั่น แต่แก้มกลับป่องน่ากัด แถมซ้ำตายังโตสวย ปากก็ได้รูปเล็กๆ เป็นกระจับ ให้พิศให้มองทั้งวันก็ได้...
แต่จะดีกว่าถ้าได้ชิมด้วย
แบมแบมโกรธไม่นาน...เจ้าตัวก็คิดถึงเขาทำไม่เขาจะไม่รู้ล่ะ ไม่ยอมให้หอบผ้าหอบหมอนมานอนเตียงเคียงกันแค่สองวันแรกที่กลับมาแค่นั้นแหล่ะ พอวันที่สามก็ยอมมาเปิดประตูให้กันง่ายๆ แถมยังเขยิบเข้ามาซุกกอดก่อนเสียอีก
อันที่จริงแจ็คสันก็อยากจะกล่อมให้นอนฝันดีเหมือนอย่างที่เคยทำแล้วๆ มาอยู่หรอก แต่มันก็...ตอนนั้นเหมือนหยอกกันเล่น งับๆ กัดๆ พอให้ใจมันหวิวๆ บ้าง แต่คราวนี้จะไม่เหมือนเดิมแล้ว...จะไม่เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่สถานะไม่ชัดเจน จะเริ่มใหม่ จะนับหนึ่งใหม่ หาสถานะตัวเองให้มั่นคง
จะเป็น ‘คนที่อยู่เคียงข้าง’ เจ้าเด็กใบ้แสนรักคนนี้ในทุกๆ วัน
“ฮื่อ”
“ฮะ! ว่าไงคนดี” เหม่อลอยไปหน่อยตอนที่นั่งดูซีรีย์ฝั่งตะวันตกด้วยกัน เจ้าตัวเล็กนอนพิงอกเขาไว้ ขาก็เหยียดยาวไปตามโซฟาที่สามารถพับหรือเปลี่ยนองศาให้เป็นที่นอนได้ มารู้ตัวก็ตอนเห็นตากลมๆ แหงนเงยหน้าขึ้นมองแถมส่งเสียงเรียกกันอย่างไม่พอใจนั่นแหล่ะ
ไอ้ ‘ฮื่อ’ ของเด็กนี่นั่นแหล่ะที่แปลว่าไม่พอใจน่ะ
‘เหม่อทำไม?’ มือบางๆ นั่นขยับดินสอยุกยิกๆ จนกลายเป็นประโยคคำถามที่ทำให้ผมหัวเราะ ดูสินั่น เขียนไปปากยื่นปากยาวขมุบขมิบไป น่ากัดเล่นจริงเชียว
‘คิดถึงเรื่องอนาคตของเรา’ เขียนตอบกลับไปช้าๆ แกล้งให้คนที่ไม่พอใจอยู่หงุดหงิดหนักขึ้นกว่าเดิม เวลาเห็นหน้าน้องงอนแล้วรู้สึกว่าโลกมันสว่างไสวเหลือเกิน อยากจะให้งอนบ่อยๆ แต่เอาแค่งอนพอนะถ้าถึงขนาดโกรธแบบตอนที่หายไปแล้วมือเท้าหนักขนาดนั้นแจ็คสันหวังอาจจะเหลวเป็นกระท้อนได้ในสักวันหนึ่ง
ว่าแล้วก็ยังเจ็บท้องไม่หาย...
‘คิดว่า?’ เจ้าตัวเล็กทำท่าลังเลอยู่หน่อยตอนเขียนคำถามนี้ ผมเลยจับมือบางที่ยังค้างอยู่ที่บนกระดาษไม่ยอมยกออกขึ้นมาประทับรอยจูบเบาๆ แค่นี้เจ้าตัวก็สะดุ้งสุดตัวแถมหน้าก็แดงขึ้นอย่างน่ากัดแล้ว
หืมมมม มันน่าฟัดซะจริงๆ
“คิดว่าอยากจะทำให้มันชัดเจน อยากจะบอกกับผู้ใหญ่ให้ท่านได้รับรู้ อยากจะแสดงออกให้ได้มากกว่านี้ อยากจะให้แบมแบมมั่นใจด้วย...ว่าพี่จริงจัง” ผมกระซิบบอกที่ข้างใบหูคนในอ้อมกอดที่ผินหน้าหนีไปตั้งแต่สองสามคำแรกอย่างเขินอาย เจ้าตัวขยับตัวนิดหน่อยแล้วก็หันมามองหน้ากันอีก ปากบางๆ นั่นพยายามขบกัดกันไว้ไม่ให้ยิ้มออกมา
สุดท้ายแล้วผมก็อดใจที่จะไม่ประทับริมฝีปากตัวเองลงไปทาบทับไม่ได้อยู่ดี
‘ไม่ต้องพูดก็ได้...แค่ทำให้เห็นพอ’ ที่รักผมพูดปากเปล่าแบบไม่มีเสียงทีละคำอย่างช้าๆ ให้ผมอ่านปากเอา หน้าแดงก่ำนั่นทำเอาอยากจะเข้าไปฉกชิมความหวานเหมือนเมื่อกี้อีกสักครั้ง แต่กลัวว่าจะขาดใจซะก่อน เลยได้แค่ซุกซบหน้าลงกับซอกคอขาวเนียนสูดดมเอาความเย็นชื่นใจเข้าปอดแทน
“อย่างน้อย...พี่ก็อยากให้ผู้ใหญ่ท่านยอมรับเรา ส่วนเรื่องการกระทำน่ะเด็กใบ้เตรียมใจไว้ได้เลย...ว่าพี่ทำจริงแน่นอน”
‘แบมรออยู่เลย’ แบมแบมยิ้มหวานตอนส่งกระดาษให้อ่าน ผมเลยจูบกระหม่อมเล็กไปอีกทีสองทีพอให้ชื่นใจก่อนแตะจมูกตัวเองไปที่จมูกสวยของน้อง ขยับใบหน้าจุมพิตที่ปลายจมูกไปที ก่อนจะผละตัวออกเพียงนิด
‘พี่แจ็คสันรักแบมนะครับ...คบกับพี่นะคนดี ที่รักของพี่’ ผมพูดแบบไม่มีเสียงบ้าง แต่คิดว่าน้องคงเข้าใจทุกคำ เพราะคนที่ยิ้มหวานอยู่ตรงหน้าผมตอนนั้น พยักรับอยู่สองสามทีแล้วโผกอดมาเสียแน่นเลย
‘อย่าทิ้งเด็กใบ้คนนี้นะครับพี่แจ็คสัน อย่าทิ้งแบมนะ...ถึงแบมจะพูดไม่ได้ตลอดไป...ก็อย่าทิ้งแบมนะครับ’
ต่อให้รอยดินสอที่น้องเขียนจะจางหายไป...คำขอของน้องก็จะยังคงได้รับการตอบสนองจากคนๆ นี้ตลอดไป
*************
มาแค่ครึ่งหนึ่งก่อนน้าาาา
ซอว์ไม่อยากดราม่าเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นทําโทษพี่แจ็คแค่นี้พอ
เพราะเดี๋ยวอีกหน่อยพี่แจ็คก็ทําอะไรน้องไม่ได้แล้วล่ะค่ะ 55555
ปล. ใช้โทรศัพท์ก็อปเนื้อเรื่องจากอีกที่มาลงเล้า เลยยังไม่ทำตัวหนาตัวเอียง ลำบากสุดๆ น้องยึดโน๊ตบุ้คไปเรียบร้อย
ปล.2 จะพยายามให้ตาแจ็คเรียกน้องว่าเด็กใบ้น้อยลงนะคะ แต่เจตนาจริงๆ ซอว์แค่อยากเขียนในแง่ที่แจ็คเรียกน้องแบบเอ็นดู และไม่ได้รังเกียจที่น้องเป็นใบ้จ้าา
-
:katai2-1: น่ารักมุ้งมิ้งมากๆ
รอความชัดเจนค่ะ :o8: ขอบคุณค่ะ
-
แหวนหมั้นและสู่ขอค่ะ ฮิ้ววววววววววววววววววว
:mc4:
-
ถึงเวลาที่น้องแบมแบมจะได้ออกเรือนแล้วสินะค้า~~ :-[
-
เยี่ยมมากเลยเฮียแจ๊ค เอาให้ชัดเจนกันไปเลยว่าคบกับน้องสถานะไหน :katai2-1:
-
กลับมาดีกันแบบนี้ดีแล้ว น่ารักทั้งคู่
-
ถ้าไม่อยากกลายเป็นกระทอนไปจริงๆต้องดูแลน้องดีๆนะ :n1:
-
โธ่ แบมแบมลงโทษพี่แจ็คสันแค่สองวันเองเหรอ
แต่ก็สมแล้วที่เป็นแบมแบมเด็กน้อยที่น่ารักของทุกคน
-
:mew1: :mew1:
ต๊ะเอ๋... เปล่า...มาลงตอนใหม่ มาดันน้องเฉยๆ ค่ะ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew1: :mew1:
ต๊ะเอ๋... เปล่า...มาลงตอนใหม่ มาดันน้องเฉยๆ ค่ะ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
จิ้มมม :z13:
-
:กอด1: :กอด1:
นับหนึ่ง...ให้ดังกว่าเดิม [ครึ่งหลัง]
[BamBam]
ถ้าให้รวมเหตุการณ์มีความสุขที่สุดของชีวิตสักสิบเหตุการณ์ของตัวผม หนึ่งในนั้นต้องมีเรื่องราวในวันนี้รวมอยู่ด้วยแน่ๆ
สายตาที่มองตรงมาอย่างแน่วแน่ คำพูดที่หนักแน่นเสียจนทำให้ใจเต้นแรง รอยจูบแผ่วเบาที่ประทับลงมายังคงติดสัมผัสอยู่ที่เดิมไม่หาย
เอาจริงๆ แบมแบมคงกลายเป็นคนบ้าบอเจ้าบทเจ้ากลอนไปแล้วก็ได้ถ้ามัวแต่คิดถึงเหตุการณ์เมื่อสามชั่วโมงก่อนวนไปวนมาอยู่อย่างนี้
ส่วนตอนนี้แบมทำอะไรอยู่น่ะหรอ?
รอพี่แจ็คสัน กับพวกคุณลุงคุณป้าออกมาจากห้องทำงานคุณลุงอยู่...ผู้ใหญ่ห้าคนเขาจะคุยกัน แบมแบมเลยถูกสั่งให้ทำกับข้าวรอคุณป้าไปพลางๆ ก่อน ทำไปก็ยิ้มให้คุณแตงกวากับคุณกิมจิไปเสียจนเมื่อยปากแล้ว ผู้ใหญ่เขาก็ยังไม่ออกมาสักที
“พวกผู้ใหญ่เขาไม่ฆ่าพี่หรอกครับ ไม่ต้องกังวล”
ก่อนพี่แจ็คสันที่รั้งท้ายขบวนเข้าห้องไปก็หันมาบอกกับผมอย่างนี้ อันที่จริงไม่ได้กังวลเรื่องนั้นหรอกนะ...ไม่มีใครใจร้ายขนาดนั้นเสียหน่อย
“แบมแบมลูก”
“อ๊ะ!” ตกใจแย่เลย...คุณป้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่น้อ เห็นแบมแบมยิ้มเป็นบ้ากับคุณกระดูกหมูไหมนี่
“อะไรกันเด็กคนนี้ ตกใจซะจนตัวโยนเลยเรา” คุณป้าหัวเราะอย่างขบขันแล้วก็เดินเข้ามาลูบหัวผมพร้อมด้วยสายตาที่มีแต่ความรักความห่วงใยมาให้
“พี่แจ็คสันเขามาขออนุญาตคบกับเราน่ะ ที่จริงก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นทางการ แต่เพราะว่าเขาเห็นว่าเราเป็นลูกคนเดียวของป้า เขาเองก็เป็นลูกคนเดียวของฝั่งนั้น มาก้มหัวขอโทษที่ทำเรื่องไม่ถูกต้องไม่ถูกจริตไป แต่ป้าอยากจะบอกให้เราทั้งคู่รู้ไว้นะครับ ลุงกับป้าและคุณพ่อคุณแม่พี่แจ็คสันน่ะ ไม่เคยคิดว่าเรื่องนี้มันไม่ถูกต้องหรือไม่เหมาะสม มันอาจจะจริงที่ใครหลายๆ คนไม่ได้มีความรักแบบที่หนูสองคนมี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่หนูเป็นมันผิดจริต ทำในสิ่งที่หัวใจหนูบอกว่าหนูมีความสุขกับมันก็พอ ที่เหลือพวกผู้ใหญ่เขาก็ขอแค่พวกหนูจะประคับประคองกันให้ดีๆ ได้ตลอดเท่านั้นเอง แต่ถ้าหากว่าฝั่งฝันมันไม่สวยงามเหมือนที่วาดเอาไว้หรืออนาคตข้างหน้ามีทางที่ต้องจะแยกกันไป ก็ขอให้เป็นไปในทางที่ดี...เอาล่ะ พูดซะยาวเลยลากไปถึงอนาคตเสียแล้วด้วย แล้วเราจะร้องทำไมหืม? หั่นหอมรึก็ไม่ใช่นะเจ้าเด็กบ๊อง”
“ฮื้ออออ” ก็คุณป้าพูดยาวนี่ครับ แบมแบมอยากจะบอกอย่างนั้น แต่เสียงที่เปล่งได้ก็มีแค่อืออาในลำคอ แบมแบมอยากจะบอก อยากจะพูดได้อีกสักครั้ง และคำแรกที่แบมแบมจะพูดคือรักคุณลุงคุณป้าที่สุด คนที่เข้าใจและอยู่ข้างแบมเสมอๆ
ครอบครัวของแบม...โลกของแบม
“ผมจะไม่ทำให้น้องเสียใจครับ” แล้วจู่ๆ คนตัวหนาๆ ก็เดินตามเข้ามาอีกคน คนรอบข้างแบมเป็นอะไรกันน้า ชอบพูดโพล่งออกมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ตกใจแย่
แต่คำพูดดี...พอใจ...แบมแบมให้สามผ่านครับ!
“นั่นสิน้าาาา ถ้าทำหนูแบมเสียใจอีก หน้าแกคงพังยับหมอไม่รับเย็บล่ะ ฮ่าๆๆๆ” แล้วจู่ๆคุณพ่อ (แอบเขินนะ แต่คุณพ่อคุณแม่พี่แจ็คสันบังคับให้เรียกนี่น่า) ก็เดินเข้ามาพร้อมกับแม่คุณลุงของแบม ทุกคนหัวเราะกับมุกอันตอกย้ำคนรักของแบมใหญ่ แล้วดูหน้าหล่อๆ นั่นนะ บูดซะไม่มีเลย...
แต่มันก็ความจริงนี่นะ...ดีนะที่แบมยั้งมือทัน ไม่งั้นคงคว้าแจกันไปฟาดหัวแตกไปด้วย
อุ่ย! อย่าแอบบอกพี่แจ็คสันน้าาา
อย่างไรก็แล้วแต่ วันนี้แบมแบมมีความสุขที่สุดเลยล่ะครับ จะบันทึกไว้เป็นหนึ่งในสิบเรื่องที่จะจดจำไว้ตลอดไปเลย...
*******
สั้นไหม
ถามใจซอว์ดู
:hao6: :hao6:
-
:heaven. ก็สั้นนะคะ แต่สามผ่านเลยจ้า
-
แจกันเลยเหรอคะน้องแบมแบม :m20:
-
:mew1:
แบมโชคดีมากๆที่เกิดมาในครอบครัวนี้ มีคนรอบข้างที่เข้าใจ
ฮือออออออ พี่แจ๊คสันสู้ๆ ดูแลน้องดีๆนะ
-
สั้นนะคะ แต่ก็พอให้อภัยได้ที่ให้พี่แจ็คสันขอคบกับน้องแบม โอเคหยวนๆ ให้ค่ะ
-
เริ่มต้นใหม่ด้วยดีล่ะนะ :mew1:
-
:ling1:
ขอทวงเขยแกวด้วยได้ไหมค้าาาาาาา :mew1:
-
โอยยย แบมน้อย... น่ารักเกินไปล๊าววววววววววววว
-
bb น่ารัก แต่เสียดายที่มันยังไม่จบ แต่ก็ชอบนะครับ feel good สุดๆ