-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
-
………………..
1
………………..
ผมไล่สายตาไปตามชั้นหนังสือ เพื่อหาหนังสือเตรียมสอบให้กับน้องสาวของผม ที่เธอกำชับไว้ดิบดี ว่าต้องเอามาให้ถูกเล่ม แต่กลับไม่ส่งรูปหนังสือมาให้ซะนี้ มีเพียงชื่อหนังสือที่ถูกส่งเข้ามาทางไลน์เท่านั้น
SIS-Pleng
แนวข้อสอบ GAT ภาษาอังกฤษ
หยิบให้ถูกเล่มนะ
ไปละ
เท่านั้นแหละครับ แล้วก็หายไปเลย ดีจริงๆ ผมไล่สายตามดูในชั้นหนังสือ มีหนังสือชื่อคล้ายๆ ต่างกันเล็กน้อยที่หน้าปก ผมพยายามหาเล่มที่ชื่อเป๊ะที่สุด เท่าที่มีในชั้น แต่ไล่หาตั้งนานก็ยังไม่เจอ พลันสายตาก็ไปเห็นหนังสือเล่มสีดำคาดเหลืองเล่มหนึ่งชั้นบนสุดเข้า ชื่อหนังสือว่า “แนวข้อสอบ GAT ภาษาอังกฤษ” แบบเดียวกันไม่มีผิด ติดที่ว่ามันอยู่สูงเกินเอื้อมนี่สิ
ผมพยายามยื่นขึ้นไปสุดแขน แต่ก็แตะได้แค่สั้นเล่มเท่านั้น ไม่อาจทำให้มันติดมือกลับมาได้
“โว้ย! ทำไมเอาไปไว้สูงนักวะ!” ผมสบถออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะพยายามยื่นมือขึ้นไปอีกครั้งอย่างยากลำบาก
ไม่ทันที่ผมจะรู้สึกตัว ใครบางคนเอื้อมมือขึ้นไปหยิบหนังสือเล่มนั้นลงมา พร้อมกับยื่นให้ผมในขณะที่กำลังหันหลังอยู่ ผมรับมาพร้อมกับกำลังหันหลังไปขอบคุณเขา
“ขอบคุณค..... อ้าวตรอง”
ตรงหน้าผมคือชายหนุ่มตัวสูงขาว ใบหน้าหล่อเหล่า (กว่าผมนิดเดียว) ผมยาวเกือบกลางหลังที่ถูกรวบไว้ลวกๆ เขาสวมแว่นกันแดดสีดำทรงเรแบรนด์ ยืนส่งยิ้มให้ผมอยู่
“มาได้ไงเนี่ย” ผมถาม
“ก็ขับรถมาดิ”
“กวนตีน”
“มาเดินเล่น เบื่อๆ น่ะ แล้วพีทล่ะ”
“เหมือนกันอะ แต่นี่น้องฝากซื้อหนังสือเตรียมสอบ”
“มีน้องตัวหรอ” ตรองถาม และแม้แว่นตาจะบังดวงตาคู่นั้นอยู่ แต่ก็ยังเห็นคิ้วที่เลิกขึ้นอย่างสงสัยสิ่งที่ถาม
“ทำไม คนอย่างกูมีน้องไม่ได้ไง”
“เปล่า แค่สงสัย”
“มึงนี่” ผมจิ๊ปากไปหนึงที “เออ ขอบใจนะ ที่หยิบหนังสือให้”
“ไม่เป็นไร”
ผมเดินไปจ่ายตังค์ที่เคาเตอร์ นอกจากหนังสือเตรียมสอบของน้องแล้ว ยังมีหนังสือเกี่ยวกับการตลาดมาด้วยอีกหนึ่งเล่ม ซึ่งขณะที่ผมวางมันลงบนเคาเตอร์มือยาวก็ยื่นมาหยิบหนังสือเล่มนั้นไปพิจารณา
“สนใจการตลาดด้วยหรอ”
ผมฉวยมันกลับก่อนตอบ “ก็ต้องศึกษาไว้บ้าง เผื่ออนาคตได้บริหารไรงี้ หรือเปิดกิจการเป็นของตัวเอง จะได้มีความรู้ไว้หน่อย”
“จริงๆ ให้กูสอนก็ได้” มันยื่นหน้ามาใกล้ๆ จนเกือบชิดหน้าผม “ไม่คิดตังค์”
“ไอ่บ้า ยื่นหน้ามาทำไม!”
ผมเอามือผลักหน้ามันออกโดยไม่หันไปมองหน้ามัน แต่เหลือตา และส่งยิ้มแหยๆ ไปให้พนักงานคิดเงิน ซึ่งยืนยิ้มอยู่หลังเคาเตอร์นั่น
“317 บาทค่ะ” เธอบอก ผมยื่นตังค์ให้สี่ร้อย รอเงินทอน และเดินออกมา โดยมีคนตัวสูงตามมาด้วยติดๆ
“กินติมมะ เดี๋ยวกูเลี้ยง”
ผมหน้าตรองอย่างไม่ไว้ใจ
“คิดไงเลี้ยงเนี่ย”
มันฉีกยิ้มก่อนตอบ ที่เล่นเอาผมทำตัวไม่ถูกกับความเถรตรงของมัน
“ก็เคยบอกแล้วไง กูจีบ”
“อะ ไอ่สัส!” ผมว่ามัน แล้วก็เดินก้มหน้าหนีอย่างเร็ว ด้วยความอาย หรือจริงๆ ผมเขินมันวะ???
. . . . . . . . . . . . . . . .
ผมกับตรองกำลังนั่งกินไอติมกันอยู่ที่ไอติมชื่อดัง มีสาขาไปทั่วประเทศร้านหนึ่ง โดยมันน้องกินไอติมไป จ้องผมไป
“มองกูไม หน้ากูมีไรประหลาดไง”
“น่ารัก”
“!!!!”
“มัวแต่ตามจีบเพื่อนมึงอยู่ตั้งนานสองนาน พึ่งได้สังเกตเอาจริงๆ ว่ามึงก็น่ารักเหมือนกันนี่หว่า”
“จะ จะบอกว่ากูหล่อกว่าก็พูดมาเถ๊อะ กูรู้ตัว โด่ มาชมว่าน่าร้งน่ารักอะไร”
ผมว่าเอามือลูบอกตัวเองปอยๆ เพื่อให้ใจที่มันกระหน่ำเป็นกลองยาวสงบลง ส่วนมันก็ยังคงยิ้มแล้วมองผมอยู่อย่างนั้น
“….”
“ทำไมมึงต้องไว้ผมยาวด้วยวะ ชอบหรอ” ผมพูดขึ้นหลังจากปล่อยให้มันจ้องหน้าผมอยู่นาน
“หึ”
“เอ้า แล้วไว้ไม”
“ตอนแรกกูก็แค่อยากลองไว้ดูแหละ แต่พอได้สักพักก็รู้สึกว่ามันไม่เวิร์ค ดูไม่ดี แถมกูก็รำคาญด้วย” นี่ขนาดว่าดูไม่ดีนะ ผมยังรู้สึกว่ามันหล่อเลย .... “แต่มันทำให้ชีวิตกูดีขึ้นนะ”
“ยังไงวะ”
"มันหล่อน้อยลงไง” มันตอบพร้อมยักคิ้ว ผมแบ้ปากอย่างหมั่นใส้ คิดขึ้นได้ว่าไม่ได้ถามมันเลย
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น แค่บางคนจำหน้ากูไม่ค่อยได้เท่านั้นเอง ตอนกูปล่อยผม แล้วกูก็รำคาญพวกที่ชอบตามกรี๊ด ตามส่องกูก็เท่านั้นแหละ ก็เลยยังไว้อยู่ เอาจริงๆ ก็รำคาญ”
“จะบอกว่าตัวเองหล่อเลือกได้ว่างั้น” มันไม่ตอบครับ แต่ยักคิ้วให้ หมั่นใส้ชะมัด
“แล้วมึงถามไมอะ”
“ก็แค่ถาม ...แต่เอาจริงๆ กูก็ไม่ชอบว่ะ เห็นแล้วมันรำคาญแทน”
“หรอ”
“อืม” ผมตอบมัน สีหน้ามันดูมีเลศนัยแปลกๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจมันมากนัก ได้แต่ก้มหน้ากินไอติมต่อไปจนหมด ไอ่ตรองคว้าใบเสร็จที่พนักงานทิ้งไว้ให้ไปจ่ายตังค์หน้าร้าน แล้วเดินไปยื่นยังเคาเตอร์จ่ายตังค์
“228 บาทค่ะ”
“คนครึ่ง”
“ไม่ต้อง บอกแล้วว่าจะเลี้ยง”
“เอ้า คนครึ่งดิ”
จังหวะที่ผมกำลังควักเงินจากกระเป๋า ไอ่ตรองก็ชิงจ่ายเงินเป็นที่เรียบร้อย พร้อมยิ้มแป้นมาให้ ก่อนเดินออกจากร้าน
“อะ เงินส่วนของกู” ผมยื่นเงินให้มัน แต่มันกลับดันมือผมออกไป
“ก็บอกว่ากูเลี้ยงไง”
“เรื่องไรวะ”
“จีบมึงไง”
“พ่องงมึงดิ เอาไป”
“ฮ่าๆ ไม่เอาๆ เลี้ยงตอบแทนที่มึงช่วยกูเรื่องพล กับเป็นเพื่อนกูตอนกูเมา แล้วก็.....” มันเว้นวรรค ตาหรี่ลงอย่างไม่หน้าไว้ใจ ก่อนยื่นหน้ามาใกล้หน้าผม พูดบางอย่างที่ทำให้ผมทำตัวไม่ถูก ก่อนมันเดินหนีไป
“....เพราะจีบมึง”
“สัส!”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
=====================
หวัดดีครับ ><
เราชื่อ ....ดามนั้นครับ ตามชื่อแอคเคาท์เลย....
นี่เป็นนิยายวายเรื่องที่สองครับ (แต่ลงเรื่องแรก)
เอาจริงๆ เรื่องแรกกับเรื่องสองนี่ก็แต่งเวลาไล่เลี่ยกัน
ก็ยังถือว่าเป็นมือใหม่
ดีชั่วอย่างไร ก็อยากให้แนะนำกันด้วยนะครับ
เรื่องนี้ก็เหมือนกันฝึกปรือฝีมือแหละครับ
เลยจะออกมาแนวใสๆ ไม่หวือหวามาก
ยังไงฝากด้วยนะครับ ><
:o8:
-
เป้นกำลังใจเนอะ ว่าแต่นี่จัดเต็มแล้วอ๋อ~~~ หึหึ
-
น่ารักอ่ะ ย้ำชะมัดว่าจีบอยู่ กลับพีทไม่รู้ตัวเรอะะ ถถถถถถ
-
………………..
2
………………..
“ไม่อยากจะเชื่อว่ามึงสองคนจะเป็นแฟนกันจริงๆ”
เฟย์เพื่อนหญิงคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นอย่าไม่เชื่อสายตา และหูตัวเอง เมือเพื่อนชายสองคนในกลุ่มสารภาพว่า พวกเขาเป็นแฟนกัน ซึ่งเรื่องนี้ผมระแคะระคายมาสักพักแล้ว
“เห็นมะ กูบอกแล้ว ว่าสองคนนี้ แม่งต้องมีซัมติงรองกันแน่นอน”
“หูยยย กูไม่แปลกใจเลยอะ ว่าคนขี้เสือกอย่างมึงจะรู้ ไงบอกแล้วยังไงไอ่พีทแม่งก็ต้องรู้ก่อนอยู่แล้ว”
ไอ่พลเพื่อนตัวเล็กผิวขาวหน้าม่น คนน่ารัก หันไปพูดประโยคท้ายกับบีมหนุ่มมาดนิ่งยิ้มละลายสาวแฟนของมัน
“เออๆ กูรู้แล้ว”
“แหมๆ ดีจัง มีคู่จิ้นอยู่ในกลุ่ม คิดแล้วฟิน อร๊ายยยย”
เจ้าของประโยคนี้เป็นของแพรว อีกหนึ่งหญิงสาวร่างบาง ผู้สดใสร่าเริงตลอดเวลา และดูเหมือนจะเข้าสำนวน “สวยแต่โง่” ถึงแม้จริงๆ จะแค่ซื่อ ......บื้อ ไปบ้างก็ตาม
“อีแพรว อย่างนี้เขาเรียกคู่จริงแล้วยะ ไม่ใช่คู่จิ้น” เฟย์ว่า
“เอาหน่าๆ เรียกตามกระแส”
ขณะที่พวกเรากำลังคุยกันอยู่นั้น หนุ่มร่างสูงผิวขาว ที่เรียกสายตาจากสาวๆ รอบข้างไปได้แทบจะเป็นตาเดียวนั้น ก็เดินเข้ามายังโต๊ะที่พวกผมนั่งกันอยู่ พร้อมยื่นไอติมแมกนั่มแท่งหนึ่งมาให้ผม
“อะ เห็นบ่นว่าอยากกิน” ผมรับมันมาพร้อมกับมองหน้าผู้มาเยื่อนที่ยังคงยิ้มหน้าบาน ค่อยๆ หย่อนก้นลงนั่งข้างผม
“กูไปบ่นตอนไหน”
“ในเฟส”
“ห๊ะ”
“อร๊ายย หรือจะเกิดคู่จิ้นคู่ใหม่”
“คู่จิ้นอะไรเล่า” ผมหันไปตวาดใส่ยัยแพรว ก่อนจะหันมาหาผู้มาเยือน
“ไม่เห็นต้องซื้อมาให้กูเลย สี่สิบใช่ปะ เดี๋ยวกูจ่ายให้”
“ไม่ต้อง ก็บอกว่าซื้อให้” ประโยคถัดมา มันพูดแบบไร้เสียงที่อ่านได้ว่า ‘กูจีบ’
ผมหันหน้าหนีมัน พร้อมกับแกะไอติมแท่งแพงยัดเข้าปาก..........
“พล เรายังเป็นเพื่อนกันได้อยู่ใช่ปะ” ตรองหันไปพูดกับพล ที่ตอนนี้มีแขนไอ่บีมโอบรอบไหล่อยู่ ไอ่พลหันไปมองหน้าไอ่บีม ซึ่งก็ส่งยิ้มมาให้เพียงอย่างเดียว
“เราก็บอกตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเป็นเพื่อนกัน ....แล้วตอนนี้ทำใจได้แล้วหรอ” ผมหันไปมองไอ่ตรอง เพื่อรอฟังคำตอบของมัน มันถอนหายใจก่อนพูดว่า
“จริงๆ เราเตรียมใจไว้ตั้งนานแล้วล่ะ เพราะพลไม่เคยมีท่าทีว่าจะชอบเราเลยจริงๆ”
“แล้วทำไมยังจีบวะ” บีมเป็นคนถาม
“ไม่ได้อยากยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มนี่ แต่พอเจอวันนั้น ตอนที่แม่พลเข้าโรงบาล ตอนนั้นเรายอมจริงๆ เลย”
“ทำไมวะ” ผมถาม ตรองหันมายิ้มให้ผม แววตาจากหม่น เปลี่ยนเป็นมีประกายประหลาด ที่ทำให้ผมต้องเบือนหน้าหนี
“ก็ตรองอยู่กับพลแท้ๆ แต่พลกับโทรหาบีม ให้บีมมารับไปหาแม่ ทั้งๆ ที่ถ้าพลบอกให้ตรองพาไป ยังไงตรองก็พาไปได้อยู่แล้ว แต่กลับเป็นบีมไปซะนี่”
“เออ อันนี้พวกกูเห็นด้วย แม่งเพื่อนพ้องก็ไม่บอก ถ้ากูไม่โทรไป จะรู้มั้ยว่าแม่มึงเข้าโรงบาล” ผมบ่นกับเหตุการณ์คราวนั้น
“โถ่ ก็ตอนนั้นมันรีบนี่ แล้วก็กูนึกอะไรไม่ออกจริงๆ นึกได้แต่ .... ไอ่บีม จริงๆ นะ” มันพยายามอธิบาย เมื่อเพื่อนทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ “ก็พอไอ่บีมมารับ ก็ตรงดิ่งไปหาแม่กูที่โรงบาลเลย เห็นว่าแม่ป่วยกูก็ลืมทุกอย่างแล้ว”
“แต่จำไอ่บีมได้ ดีเนาะ” ผมพูด โดยมีสองสาวพยักหน้าหงึกๆ เป็นตัวเสริม ไอ่พลก้มหน้าหงุด พูดอะไรไม่ออก
“แต่หลังจากนั้นกูก็ยังเห็นมึงชวนไอ่พลไปนู่นไปนี่อยู่นี่หว่า” ไอ่บีมถามขึ้น
“หวังไง” ตรองตอบ “เล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี หรือย่างน้อย เป็นเพื่อนก็คิดว่าไม่เสียหลายอะไร จนวันที่พลบอกปฏิเสธอย่างจริงๆ จังๆ นั่นแหละ ถึงได้ถอดใจจริงๆ”
“ขอโทษนะ”
“เฮ้ย ไม่ต้องขอโทษ เราต่างหากที่ยังหน้าด้านจีบ ทั้งๆ ที่รู้ว่ายังไงก็คงไม่ได้ พลไม่ได้ผิดหรอก เอาแค่ว่าตอนนี้ เราเป็นเพื่อนกันก็พอเนาะ ได้ใช่มั้ยบีม”
“ได้ ไม่ติดอะไรอยู่แล้ว แต่อย่าจีบพลก็พอ เข้าใจ๊”
“ฮ่าๆ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง เรามีเป้าหมายใหม่แล้ว” ประโยคนั้นทำผมแทบสำลักไอติมคำสุดท้ายที่กินเข้าไป
“เปลี่ยนใจเร็วจริงนะมึง ชอบไอ่พลจริงๆ เปล่าเนี่ย” ไอ่บีมถาม
“ก็ยังรู้สึกชอบอยู่ แต่ชอบอีกคนมากกว่า แล้วอย่างที่บอก เพราะมันเตรียมใจผิดหวังมานานไง เลยพักแป๊บๆ ได้ พอเจอคนที่คิดว่าน่าจะใช่ ก็เลยว่าจะลองดู ครั้งนี้เลยกะจัดหนัก”
“หวังให้ได้เลยว่างั้น” บีมพูด
“อืม”
“ขอให้ได้ละกันนะ” พลอวยพร
มึงไม่รู้อะไร จัดฮาร์ดคอเลยล่ะ กูยังเสียว!?
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
=======================
เห็นคอมเมนท์แล้วดีใจ ขอบคุณนะครับ ><
ตอนนี้มาแบบซอฟท์ๆ สั้นๆ ไปก่อน
ทีแรกว่าจะลงให้สองตอนเลย
แต่ตอนที่สี่ยังไม่เสร็จ ก็กะจะแต่งให้เสร็จวันนี้ไปเลย
แต่ไม่ไหวจริงๆ (อยู่ๆ ก็เวียนหัว)
เอาแค่นี้ไปก่อนเนาะ
ขอบคุณที่ติดตามครับ
-
ขอบคุณครับ :L1:
-
………………..
3
………………..
หลังจากการสนทนาวันนั้น ไอ่คุณตรองก็รุกหนักเกินคาดจริงๆ ก่อนหน้านี่มันแค่บางโอกาสที่เจอกัน มันถึงจะแซะ หรือวันเสาร์อาทิตย์ มันก็ชวนไปโน่น ไปนี่บ้าง (ทำไมโอกาสมันเยอะจังวะ) แต่ตอนนี้คือทุกวัน! ทุกวันจริงๆ ครับ เวลาว่างก็ใช่ว่าจะตรงกัน แต่ดูเหมือนเมื่อมันว่าง มันก็จะมาหาผม จนกลายเป็นที่ชินหูชินตาของคนในคณะผมไปแล้ว
ซึ่งวันนี้ก็เช่นกัน แต่มันทำเอาทำจำมันแทบไม่ได้ แถมยังทำให้สาวแท้ สาวเทียม ชายไม่แท้ (?) แถวนี้มองมันกันเป็นแถว จนบางทีผมก็นึก หึง เอ๊ย! หมั่นใส้!
“เชรดเข้ นั่นไอ่ตรองหรอวะ แม่งอย่างหล่ออะ” พลพูดขึ้นด้วยดวงตาวาวโรจน์!
“ใช่หรอ ไอ่ตรองมันผมยาวไม่ใช่” บีมพูด น้ำเสียงฟังดูแข็งนิดๆ
“กรี๊ดๆๆๆ ใช่ๆ กูจำหน้ามันได้ อร๊ายยย หล่อขึ้นเยอะเลยอะ” ยัยแพรวกรีดร้องขึ้นมา
ผมยังคงมองร่างนั้นเดินเข้ามาหาผมอย่างไม่ละสายตา ก่อนมันจะนั่งลง เอามือลูบผมตัวเองเขิน
“เป็นไงบ้าง รู้สึกไม่ชินเลยว่ะ” ผมมองมันอย่างอึ้งๆ ไอ่ตรองจริงๆ มันดูหล่อขึ้นเยอะจริงๆ เมื่อตัดผม
“อะ เอ่อ ก็ดี”
“ก็ดีเองหรอ” สีหน้ามันดูผิดหวัง อย่างหวังว่ากูจะชมมึง!
“ก็หล่อดี๊” ผมพูด “แล้วทำไมมึงตัดผมวะ”
“เออ นั่นดิ ปกติเห็ไว้ผมยาวนิ พึ่งนึกได้ว่าอกหักจากไอ่พลหรอ” ไอ่บีมว่า
“เปล่า มีคนบอกไม่ชอบผมยาว”
มันพูด พลางเหล่ตามาทางผมนิดๆ อย่างไม่เคยจะคิดสงสารกันเลยว่า เลือดในร่างกายผมจะสูบฉีดหนักขนาดไหน จนตอนนี้ผมรู้สึกได้เลยว่าหน้าผมร้อนยันใบหู! ไม่วายยัยแพรวยังจะช่วยตอกย้ำไปอีก เล่นผมแทบอยากจะมุดดินหนีไปซะเดียวนั้น
“แหมๆ อยากรู้จริงๆ ว่าใครกันนะ ที่บอกแบบนั้น”
“แพรวรู้จักดีเลยล่ะ”
ยัยแพรวตารุกราว อย่างอยากรู้อย่างจริงจัง พร้อมกับถามย้ำอีกครั้ง ซึ่งเรียกความสนใจจากเพื่อนๆ ในก๊วนได้เป็นอย่างดี เว้นแต่ผมนั่งนิ่งไม่ไหวติง แต่มือหยิกเข้ากับต้นขาของคนตัวสูงอย่างแรง
“โอ๊ยยยย!”
“เป็นไรไป!” เฟย์ถาม พลางจะชะโงกหน้ามาดู
“เปล่าๆ มดยักษ์กัดน่ะ .... เราบอกไม่ได้หรอก ถ้าบอกไปเขาคงเอาเราตาย” ตรองตอบยิ้มๆ ซึ่งทำให้เพื่อนทั้งสี่มีสีหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่ตรองยังคงส่งรอยยิ้มหน้าเป็นมาให้ผม ผมจึงถลึงตากลับอย่างคาดโทษ
อาการจีบหนักของตรอง ไม่ได้แค่มาหาผมทุกวัน แต่รุกลามถึงขั้นไปรับไปส่ง ทั้งๆ ที่หอผมกับมันอยู่กันคนละที่ มันเองต้องอ้อมมารับผม แล้วตอนกลับมันก็ต้องมาส่งผมก่อน แล้วค่อยกลับหอมัน และผมเองก็มีรถมอไซคู่ใจเป็นพาหนะส่วนตัวอยู่แล้ว แต่ทุกครั้งที่บอกมันว่าไม่ต้อง มันก็มักจะส่งยิ้มหน้าเป็น พร้อมประโยคเดิมๆ จนผมเอือมที่จะพูด
“จีบไง เลยต้องมาส่ง ช่วงนี้ต้องทำคะแนน”
“หนักไปแล้ว ให้กูเหลือความเป็นชายบ้างได้มะ”
“กูยังไม่ได้ให้มึงใส่กระโปรง ทำท่าสาวแตกสักหน่อย มึงถึงจะได้หมดความเป็นชายน่ะ กูให้ทำเมื่อไหร่ แล้วค่อยบ่น”
“มึงนี่ ถามจริงเหอะ ตอนจีบไอ่พล มึงพูด คำว่าจีบเยอะขนาดนี้มั้ย?”
“พอๆ กันแหละ” ผมมองใบหน้ายิ้มแป้นนั้นอย่างไม่เชื่อ
“ไปแล้ว ขอบใจนะ” จังหวะที่ผมกำลังจะเดินเข้าหอ มันก็ดึงแขนของผมไว้ ทำให้ผมต้องหันมา พอดีกับที่มันยื่นจมูกมาอย่างจงใจ
ฟอดดดดด!
“เจอกันพรุ่งนี้นะครับ” มันพูดส่งยิ้มแป้นมาให้ก่อนเดินขึ้นรถแล้วขับออกไป
ส่วนผมยังคงยื่นค้างทำอะไรไม่ถูกกับสิ่งที่พึ่งได้รับเมื่อครู่ ผมยังคงยืนระลึกอยู่ว่า เมื่อกี้คือเรื่องจริง หรือแค่ฝัน ที่ผมโดนไอ่ตรองหอมแก้มกลางที่สาธารณะ! แล้วมันหอมนานมาก!!!!
“ไอ่ ไอ่เชี่ยยยยย”
ผมว่ามันไป ทั้งๆ ที่รถมันเคลื่อนตัวออกไปได้ไกลแล้ว พอดึงสติกลับมาได้ ผมก็รีบวิ่งเข้าหออย่างไม่คิดชีวิตทันที!
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
Peat Pitan
ไอ่พล
กูถามไรมึงหน่อย
Pol Pattarapon
อะไร
Peat Pitan
ตอนไอ่ตรองจีบมึง มันพูดคำว่า “จีบ” เยอะมั้ยวะ
Pol Pattarapon
…..
ไม่นะ
ครั้งแรกๆ เท่านั้นมั้ง
นอกนั่นแม่งก็พูดเรื่องปกติ
คนบ้าไรจะพูดว่าจีบเยอะขนาดนั้น
Peat Pitan
จริงของมึง....
Pol Pattarapon
ถามไมวะ
มันจีบมึงหรอ
Peat Pitan
สัส
ถามเฉยๆ เว้ย!
ผมกดปิดแชทเฟสกับไอ่พลลง พลางครุ่นคิดถึงเรื่องที่ได้รู้จากมัน
จริงของมัน คนบ้าอะไรจะพูดว่าจีบเยอะขนาดนั้นวะ.....
ตื้อรึง....
เสียงแชทเฟสดังเตือนขึ้น ผมเปิดเฟสขึ้นมาดูคิดว่าไอ่พลน่าจะส่งอะไรตอบมาอีก แต่ปรากฏว่าไม่ใช่
Trong Treagtrong
จีบ
คิดไม่ทันขาดคำ มันก็มา
ทำไรอยู่
สงสัยคิดถึงกูอยู่แน่เลย
“สัส! เสือกมารู้ดีอีก” ขณะที่ผมกำลังจะพิมพ์ตอบไป ข้อความใหม่ก็เด้งขึ้นมา เล่นเอาผมเอามือกุมหน้าโดยไม่รู้ตัว
Trong Treagtrong
แก้มมึงหอมดีนะ
วันหลังกูหอมอีกได้เปล่า
Peat Pitan
ไม่ให้โว้ยยยยยยย
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
=================================
มาต่อแล้วนะครับ
เหลืออีกสองตอน
รอกันหน่อยนะครับ
เชื่อเถอะว่าตรองมันจะจัดหนักกว่านี้
ขอบคุณทุกการติดตามนะครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอาอีกๆๆๆรุกหนักๆๆให้พีทม้วนไปเลย อิอิ
-
นี่ถ้าไม่ได้เปิดบอร์ดเรื่องสั้นนี่ไม่เห็นนะนี่ มีให้คำเดียวเลยครับ อึ้ง.....
งานเขียนเรื่องนี้เป็นงานเขียนที่สำหรับผมถือว่าน่าอ่านมาก ซึ่งยิ่งเมื่อเปรียบเทียบกับการพิจารณา account ของคนเขียน ก็คิดว่าเพิ่งสมัครเข้ามาใหม่ แต่ฝีมือคุณไม่ใช่ระดับเริ่มต้นเลยนะครับ
เนื้อเรื่องอ่อนหวาน คำบรรยายน่ารักดี ถ้าว่ากันตามวรรณศิลป์ก็คือซ่อนอารมณ์ของตัวละครได้อย่างแนบเนียน ผมเห็นความขวยเขิน การดำเนินเรื่องที่ตรงไปตรงมา ถึงแต่ละตอนจะสั้น แต่เต็มไปด้วยความน่ารักของตัวเอกทั้งคู่ นี่เป็นงานเขียนที่สำหรับอ่านผ่อนคลายอารมณ์อย่างแท้จริง เรื่องสั้นเรื่องนี้ทำให้ผมเห็นความสามารถในด้านการบรรยายและซ่อนอารมณ์ตัวละครของคุณ ซึ่งบอกตรงๆว่าดีจนผมอึ้งครับ
ศักยภาพด้านการเขียนของคุณคนเขียนสามารถพัฒนาไปมากกว่านี้ได้อีกมาก ฝีมือคุณอาจสามารถเขียนดราม่า โศกนาฏกรรม หรือเรื่องยาวที่มีพล็อตเรื่องซับซ้อนได้ดี แต่การเขียนแบบนั้นจำเป็นต้องมีทักษะหลายอย่าง ทั้งการวางพล็อต ควบคุมพล็อต วางพื้นฐานและแนวโน้มของตัวละคร ให้ดูสมจริงและน่าอ่าน ซึ่งนี่เป็นคนละส่วนกับฝีมือส่วนวรรณศิลป์ ผมอยากขอให้ลองอ่านวรรณกรรมที่ดำเนินเรื่องได้ดีอีกมากๆเข้าไว้ จะทำให้เราเห็นแนวโน้มและจับแนวที่อยากเขียนได้
การเริ่มต้นของคุณดีจนกระทั่งคนเริ่มเขียนใหม่ๆหลายคนไม่มีทางทำได้เสียด้วยซ้ำ ขอให้จงพยายามต่อไปนะครับ พรสวรรค์เมื่อถูกขัดเกลาให้ถูกทาง จะทำให้เกิดฝีมืออันเฉียบคมจนต้องตาคนได้เอง อย่าท้อถอย เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มารอดูคนโดนจีบ
-
โอย ดิ้นๆๆๆๆ น่ารักเกิ๊น ชอบตรงคำว่าจีบอ่ะ
น่ารักเวอออออ
-
ชอบมาก อ่านแล้วรู้สึกละมุนสุดๆ รอน้า :mew1:
-
รุกเร็วนิ
-
:mew3: :mew3: :mew3:
ชอบอ่ะ อ่านเพลิน แป็ปเดียวหมดแระ รีบมาต่อน่ะค่ะ เดี๋ยวจะรออ่าน
-
………………..
4
………………..
ไอ่คุณตรองยังคงไม่ขาดตกบกพร่องในการ “จีบ” ผม จนผมเริ่มคิดว่าถ้าวันหนึ่งมันเกิดหายไปดื้อๆ ผมจะรู้สึกยังไง จะถามหามันมั้ย หรือจะกระวนกระวายอะไรรึเปล่า แล้วถ้าผมเป็นแบบนั้นจริงๆ แสดงว่าผมเริ่มชอบมันแล้วสินะ.....
“จีบ” ไอ่ตรองพูด พร้อมยื่นถุงอะไรสักอย่างมาตรงหน้า ก่อนค่อยๆ นั่งลง
“อะไรวะ” เอาจริงๆ ผมเริ่มชินกับคำว่าจีบของมันแล้ว
“จีบไง” มันพูดแค่นั้น ผมจึงเปิดถุงพลาสติดขุ่นๆ ที่มันวางไว้ตรงออกดู ข้างในเป็นขนมจีบลูกสวย ที่มีทั้งสีเหลือง และสีเขียว ผมยืดตัวขึ้นเหมือนเดิม หน้านิ่งพยายามกลั้นยิ้มไว้ ก็ใครมันจะไปคิดว่ามันจะใช้มุกนี้ เล่นตรงกับจังหวะที่ผมกำลังชินกำลังชินกับคำว่า “จีบ” ของมันอยู่พอดี
“เจ้าอร่อยเลยนะ ต่อคิวตั้งนานกว่าจะได้ ลองกินดิ”
ผมหันมองหน้ามัน ก็ผมใบหน้าหล่อส่งยิ้มกว้างมาให้เช่นเคย ทำให้ผมต้องหันหน้ากลับไปสนใจขนมจีบอย่างรวดเร็ว
ควันเอื่อยๆ รอยออกมาจากถุงขนมจีบ ที่พาเอากลิ่นหอมหน้ากินของขนมจีบนั้นมาด้วย ดูท่าทางน่าอร่อย ผมหยิบไม้จิ้มขนมจีบไปหนึ่งลูกก่อนยัดมันเข้าปากทัน
“โอ้ ร้อนๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ” มันหัวเราะลั่นกับการกระทำของผม ผมเลยค้อนไปให้หนึ่งที โดยไม่ลืมกระพือมือพัดขนมจีบในปาก
“เป็นไง อร่อยมั้ย” มันถามสีหน้าดูลุ้นอย่างเห็นได้ชัด
“อร่อยดี ซื้อที่ไหนอะ” มันยิ้มออกมาทันที
“ว่าแล้วว่าต้องชอบ ถ้ามึงชอบเดี๋ยวกูซื้อมาให้กินอีก” มันไม่ตอบคำถามผม แต่ผมก็ขี้เกียจจะเซ้าซี้มันอีก เลยหันไปสนใจกับขนมจีบแทน
“กินกับกระเทียม แล้วก็จิ๊กโฉ่วด้วย นี่” มันว่าพร้อมแกะถุงกระเทียมเจียว กับจิ๊กโฉ่วออกมาวางไว้ให้
“ขอบใจ” ผมพูดพร้อมส่งยิ้มไปให้
“จีบ” มันพูดพร้อมกับยิ้มหน้าบานเหมือนเดิม
“หิวๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงยัยแพรวมาถึงก่อนที่ตัวมันจะปรากฏมาด้านหลังผม พร้อมกับเฟย์ บีมและพล
“หิวก็ไปหาอะไรกินดิ” ผมว่า
“ก็กำลังจะไปนี่ไง อุ๊ยตาย ขนมจีบใครอะ ขอกินหน่อยนะ” ไม่พูดเปล่า มันหยิบถุงขนมจีบนั้นขึ้นไปทันที แต่ปฏิกิริยาที่ฉวยถุงขนมจีบคืนมาของผมก็ไวเกินคาด ที่สร้างความแปลกใจให้ทุกคน รวมทั้งตัวผมเองด้วย
“จะ จะกินก็ขอก่อนดิ อยู่ๆ หยิบไปแบบนั้นได้ไง เสียมารยาท!”
“อะไรวะ แค่นี้ก็ต้องดุด้วย เน๊าะ” มันว่า แต่คำท้ายมันหันไปพูดกับตรอง ซึ่งตอนนี้ยิ้มหน้าบานยิ่งกว่าตอนแรกเสียอีก
“แล้วตรองมาตั้งเมื่อไหร่เนี่ย เอ่อ ขอกินนะ” พลพูดขึ้น ผมพยักหน้าให้มันเป็นเชิงอนุญาต
“ก่อนหน้าพวกนายสักพักแหละ”
“แล้วไม่มีเรียนรึไงเนี่ย เห็นมาประจำเลย” เฟย์ว่า พลางยื่นมือมาจับถุงขนมจีบ ก่อนมองหน้าผมเหมือนขออนุญาต ผมจึงพยักหน้าไปแบบเดียวกัน
“อร่อย!” พลตะโกนขึ้น
“เออจริง ซื้อไหนวะ” เฟย์ถาม พร้อมมองหน้าผม แต่ตรองเป็นคนตอบ
“ก็มาจีบคนแถวนี้ไงเลยต้องทุ่มหน่อย ส่วนขนมจีบเนี่ยร้านมันอยู่เลยมอเข้าไปในเมืองอีกน่ะ”
“โหไฟท์เนาะ” แพรวว่า ก่อนค่อยยื่นมือมาจะกินขนมจีบ ซึ่งตอนนี้ผมไม่ได้สนใจมันแล้ว เพราะมัวแต่คิดถึงสิ่งที่ไอ่ตรองทำ มันลงทุนขับรถเข้าไปในเมือง เพียงเพื่อไปซื้อขนมจีบนี่มาให้ผม มันจะลงทุนไปมั้ยวะ แต่ก็ดูจะคุ้มค่า เพราะมันทำให้ผมหลุดยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“ยิ้มไรวะไอ่พีท” ไอ่บีมในขณะที่ยังมีขนมจีบอยู่เต็มปาก
“ปะ เปล่า!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ไอ่ตรองหัวเราะลั่นออกมาทันที
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
ตั้งแต่เรื่องขนมจีบของไอ่ตรองจนถึงตอนนี้ที่ผมนั่งอยู่ในรถมัน เหม่อมองออกไปยังถนนด้านหน้า ใบหน้าผมยังคงเปื้อนยิ้ม ความรู้สึกข้างในยังคงปั่นป่วนไปกับหลายๆ สิ่งที่ไอ่ตรองมันทำตลอดหลายวันที่ผ่านมา น่าแปลกที่เวลาเพียงไม่กี่อาทิตย์ นับจากมันเริ่มจีบผม มันกลับทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหวได้อย่างประหลาด เป็นความรู้สึกที่ไม่เกิดขึ้นมาก่อนเลยจริงๆ นี่สินะ ความรู้สึกของคนที่ถูกจีบ .....หรือจริงๆ ผมชอบมันแล้ว
“นี่ พีทๆ” ตรองเรียกสติผมกลับคืนมา ทำให้ผมพึ่งสังเกตว่าตอนนี้ถึงหอผมแล้ว
“อะ เอ่อ ขอบใจนะ” ผมว่า กำลังจะลงจากรถ แต่ก็โดนมันดึงแขนไว้เสียก่อน
ฟอดดดด
“เฮ้ย!” มันหอมแก้มผมแบบไม่ได้ตั้งตัวอีกแล้ว “ไอ่บ้านี่”
ผมพูดอะไรไม่ออกจริงๆ นอกจากด่ามัน
“ฮ่าๆๆๆ น่ารักจัง หอมด้วย”
โอ๊ยยยยย มันจะปั่นป่วนกันหนักเกินไปแล้วนะ ผมรู้สึกได้ถึงความร้อนที่เกิดขึ้นที่ใบหน้า ลุกลามไปถึงหูได้อย่างชัดเจน และแน่นอนว่ามันไม่ได้เกิดจากความโกรธ!
“วันเสาร์นี้ว่างมั้ย”
“ทำไม จะชวนดูหนังรึไง”
“อืม” ปากค้างครับ พึ่งเคยโดนชวนดูหนังครั้งแรก
“ยังไง ว่างรึเปล่า”
“วะ ว่าง ว่างดิ จะดูก็มารับ” ผมพูดแล้วกำลังรีบลงจากรถ เพราะไม่อยากจะหน้าไหม้ไปมากกว่านี้ แต่ก็โดนมันเรียกไว้อีกจนได้
“อะไรอีก” ผมโวยออกไป
“พูดแล้วนะ”
“เออออออ รู้แล้วจะเข้าหอแล้ว”
“ครับๆๆ อย่าลืมคิดถึงตรองนะ” มันพูดพร้อมส่งยิ้มแป้นมาให้
ผมได้แต่ใบ้รับประทานก่อน รีบลงจากรถมายืนเก้ออยู่หน้าหอ จนรถมันแล่นออกไปไกล แต่ผมก็ยังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นอย่างทำตัวไม่ถูกกับความรู้สึกหลายๆ อย่างที่มันเกิดขึ้น จากคนๆ เดียว
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
====================
TALK
ขอโทษที่มาช้าครับบบบบ ><
ทิ้งไว้ค่อนข้างนานเลย
เรื่องนี้ก็เช่นกัน ตอนนี้อาจดูรวนๆ หน่อยนะครับ
ต้องขอโทษด้วย เพราะอย่างที่บอกไป ว่าเรื่องนี้ไม่ได้วางพล็อตละเอียด
มีเพียงพล็อตที่คิดไว้ในหัว เวลาเขียนเลยต้องอ่านจากตอนก่อน
แล้วพอมันทิ้งไว้นานๆ มันก็เลยมีรวนๆ บ้าง ยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับ
อ้อ ตอนแรกที่บอกว่ามีห้าตอน ดูเหมือนจะไม่จบที่ห้าตอนซะแล้ว :mew2:
จะเป็นกี่ตอนยังไม่กล้าบอกเลย (แต่จิพยายามไม่ให้เกินหกตอนนะฮัฟ :o8: )
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกๆ คอมเมนท์ ทุกๆ คำติชมด้วยนะครับ
โดยเฉพาะคุณ Grey Twilight ต้องขอบคุณมากจริงๆ ครบั ><
มีประโยชน์มากๆ แต่ก็อยากจะบอกว่า ผมยังต้องฝึกอีกเยอะ
ยังไงก็รบกวนพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ในเล้าช่วยกันคอมเมนท์ แนะนำ ติชมด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ :-[ :-[ :-[
-
กำลังอ่านเพลิน อ้าวหมด มาต่อไวไวนะ สนุกดี :hao7:
-
คิดถึงๆๆๆๆๆ มาต่อไวไวนะ
:mew2:
-
รออยู่น่ะครับ :hao6:
-
หวั่นไหวแล้วพีท อิอิ รอเขาไปเดทกัน อิอิ
-
น่ารักจังงงงงง~
-
:pig4: รุกเร็ว รุกหนักจริงๆ
-
โอ๊ย เขิน ตรองลงทุนมากมาย เชียร์นะ :mew1:
-
น่ารักสมวัย ตรองจีบพีทติดเร็วๆนะ :o8:
แต่แบบตรองก็ชัดเจนนะ เพื่อนๆจับไม่ได้จริงอ่ะว่าตรองจีบพีทอยู่ :katai2-1:
-
………………..
5
………………..
วันเสาร์.....
วันที่มันนัด วันที่ผมจะได้ไปดูหนังกับมันครั้งแรก! หรือว่านี่คือการออกเดทวะ!? จู่ๆ ผมก็รู้สึกมวนท้องขึ้นมาอย่างประหลาด ความรู้สึกประหม่าบางอย่างเกินขึ้น ผมได้แต่เดินวนไปรอบห้องพักของผมอย่างทำตัวไม่ถูก ผมแต่งตัวเสร็จแล้ว ตื่นแล้วตั้งแต่หกโมงโดยไม่พึ่งนาฬิกาปลุก แล้วนั่งตื่นเต็มตาอย่างไม่มีอะไรทำจนถึงตอนนี้ ตอนที่ผมแต่งตัวเสร็จ แล้วเดินวนไปวนมาอยู่อย่างนี้ ทำอย่างกับคนพึ่งมีแฟนครั้งแรกไปได้!?
แต่ผมกับตรองยังไม่ได้เป็นแฟนกัน! ใช่เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย มันแค่จีบผม มันจีบผม! แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกประหม่าเหมือนกับพึ่งออกเดทครั้งแรกอย่างนี้นะ!
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยย!”
ผมตะโกนลั่นก่อนทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่ม ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู พบว่ามันใกล้เวลานัดที่มันจะมารับผมแล้ว ผมเช็คตัวเองอีกครั้งก่อนหยิบกระเป๋าสะพายคู่ใจแล้วรีบลงไปรอมันข้างล่าง
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
……
เกือบสองชั่วโมงแล้วที่ผมยืนรอมันอยู่อย่างนี้ นับแต่ผมเดินลงมา ปกติตรองมักจะมาก่อนเวลาเสมอ แต่เมื่อผมลงมากลับไม่เห็นแม้แต่เหงาของรถเขา แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรนัก ยังคงรอมันต่อไป จนกระทั้งตอนนี้
มันเริ่มทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดกับการรอ โดยที่ไม่บอกผมเลยว่ามันติดธุระอะไร หรือมาไม่ได้แล้ว แต่กลับทำให้ผมต้องรออย่างไร้วี่แววอย่างนี้ แต่ใจหนึ่งผมก็อดห่วงไม่ได้ว่า มันจะเกิดอุบัติเหตุอะไรหรือเปล่า คิดได้ดังนั้น ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหามันทันที แต่รอเสียงสัญญาณอยู่นาน ก็ไร้การกดรับจากอีกฝ่าย ผมกดโทรย้ำอยู่หลายครั้ง จนไม่รู้แน่ว่า ผมกดโทรหามันไปแล้วกี่ครั้ง มันเริ่มทำให้ผมหงุดหงิดขึ้นกว่าเดิม
“คอยดูนะ ถ้าโผล่หัวมาเมื่อไหร่ พ่อจะตบให้คว่ำเลย!”
ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมยังคอยมันอยู่อย่างนี้ เดินวนไปวนมาอยู่นานสองนาน ถ้าเป็นคนอื่น ผมคงเดินกลับเข้าหอไปเสียแล้ว แต่นี่เป็นมัน ...คนที่ทำให้ผมหวั่นไหวตลอดหลายวันที่ผ่านมา
ผมเงยหน้ามองฟ้าสีเทาทึบ เมฆฝนเริ่มก่อตัว แต่ยังคงไร้วี่แววของคนที่ผมรอ ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู ไร้ซึ่งการติดต่อจากเขาเช่นกัน เม็ดฝนเริ่มหยดลงมาบนหัวผม จากหนึ่ง เป็นสอง จากสอง เป็นสาม และจากสาม เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนทำผมเปียกไปทั้งตัว....
“น้อง ยืนตากฝนอยู่ทำไมเล่า เข้าร่มก่อนเถอะเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
เสียงพ่อค้าที่อยู่ใกล้ตะโกนเรียก ไม่แน่ใจว่าด้วยความเป็นห่วง หรือสมเพช ผมกำโทรศัพท์ในมือแน่น จ้องมองถนนเบื้องหน้าอย่างไร้วี่แววรถสีขาวคุ้นตา ก่อนจะหันหลังกลับเข้าหออย่างรวดเร็ว
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
“เชี่ยพีท ตัวร้อนขนาดนี้มึงกลับหอไปนอนเหอะ” ไอ่พลเอามือขึ้นมาทาบหัวผมก่อนพูดขึ้นมาอย่างเป็นห่วง
หลังจากวันเสาร์ที่ผมรอไอ่ตรองอยู่หลายชั่วโมงท่ามกลางสายฝนนั้น ส่งผลให้ผมเป็นหวัดดังคำเตือนของพ่อค้าคนนั้น เช้ามาผมไข้ขึ้นทันที ทั้งปวดหัวตัวร้อนจนเอาผมไปไหนไม่ได้ แต่ก็ยังคงจ้องโทรศัพท์นั้นหวังให้ใครบางคนโทรมา แต่ก็ไร้แม้การติดต่อใดๆ
“เออ นั่นดิ เดี๋ยวกูไปส่ง” ไอ่บีมว่า พลางลุกขึ้นเตรียมจะพาผมกลับหอ
“ไม่เป็นไรหรอก อีกคาบเดียวเอง กูยังไว”
“ยังไวห่าอะไรล่ะ ตัวซีดขนาดนี้ ไปโรงบาลเลยเหอะ เดี๋ยวแม่งเรียนๆ อยู่ เกิดสลบขึ้นมาทำไง” เฟย์สำทับขึ้นมา
“ไหวหนา ขอบใจที่เป็นห่วงนะ อย่างน้อยก็ทำให้กูรู้ว่า ก็ยังมีพวกมึงที่รักกูจริงๆ” ผมพูดพร้อมส่งยิ้มไปให้พวกมัน
“เฮ้อ ช่างมึงแล้วกันนะ เป็นหนักกว่าเดิมกูจะด่าซ้ำ” แพรวว่า “นี่กูได้ข่าวอะไรเด็ดๆ มาด้วยแหละ”
“ข่าวไรของมึงอีก” เฟย์ว่า พลางส่ายหน้าเอือมๆ
“ข่าวไอ่ตรอง” ชื่อของคนที่แพรวพูดออกมาดึงความสนใจของผมได้เป็นอย่างดี
“ไอ่ตรองทำไม” เฟย์ถามต่อ
“ก็มีคนเขาเมาท์กันว่าเห็นไอ่ตรองเดินหัวเราะกระซี้กระซิกกับผู้หญิงคณะเดียวกันเมื่อวันเสาร์นี้เอง สวยนะเว้ย” แพรวพูดอย่างออกรส แต่ทำเอาผมหน้าชาไปแล้ว เพราะมันน่าจะเป็นวันเดียวกับที่มันนัดผมไปดูหนัง ถ้ามันมีนัดอยู่แล้ว มันจะมานัดผมอีกทำไม!?
“หืม ไหนมันบอกว่ามันจีบคนในคณะเราวะ ไหงไปจู๋จี๋กับผู้หญิงอื่นได้อะ หรือแม่งเปลี่ยนใจอีกล่ะ” พลว่า
“นั่นไง เปลี่ยนใจนะไอ่ตรองเนี่ย กูก็ว่าแล้ว พึ่งอกหักจากไอ่พลไปหยกๆ ไหงมันดันไปจีบคนใหม่ได้ แถมตอนนี้ยังควงสาวอื่นอีก ส่งสารคนที่มันกำลังจีบอยู่จริงๆ เลยวะ” บีมพูด
คำพูดของไอ่บีมแทงใจผมเข้าอย่างจัง! นั่นสิ ถ้ามันไม่ได้ชอบผมจริงๆ แล้วมันมาจีบผมทำไม แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ยังมีคนอื่นอีกมั้ยที่มันจีบ ความสับสนเริ่มก่อขึ้นจนผมปวดหัว
“ล่าสุดก็เมื่อวานจ้า ฉันเข้ามาในมอจะเอาหนังสือไปคืนห้องสมุด ผ่านโรงอาหารกลาง เจอไอ่ตรองนั่งกินข้าวอยู่กับผู้หญิงคนนึงอยู่พอดี สวยมากกกก ถ้าฉันจำไม่ผิดน่าจะเป็นดาวคณะมันนะ จำได้ว่าตอนประกวดดาวเดือนมหาลัยเคยเจอกันอยู่ คิดว่าน่าจะใช้คนเดียวกับที่เขาเมาท์กันนะ”
แพรวให้ข้อมูลต่อ ซึ่งทำให้ผมแทบช็อคไปเสียเดี๋ยวนั้น วันเสาร์เบี้ยวนัดผมไปหาผู้หญิง ส่วนวันอาทิตย์ก็นั่งกินข้าวกับดาวคณะ ซึ่งไม่รู้ว่าใช่คนเดียวกันกับวันเสาร์รึเปล่า มันทำให้ผมสงสัยว่า ทุกสิ่งที่มันทำให้ผมมันคือของจริงรึเปล่า ทุกคำพูดที่มันพูดมามันคิดจริงๆ ใช่มั้ย หรือว่าผมแค่ฝันไป เป็นฝันร้ายของคนโง่ๆ อย่างผมที่ไม่ทันเกมมัน ฝันร้ายที่ดันทำให้ผมรู้สึก .....ชอบมัน
“พีท เป็นไร” พลถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงหนักกว่าเดิม ผมพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างยากลำบาก
“เออ มึงสนิทกับไอ่ตรองนิ ลองถามมันให้หน่อยดิ” แพรวหันมาถามผมตาวาว แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรออกไป เฟย์ก็พูดสวนขึ้นมาพอดี
“ถามมันเองเลยดีกว่า เดินมานู่นแล้ว”
“หวัดดี พีท กู....”
“กูขอตัวก่อนนะ รู้สึกไม่ไหวว่ะ ลาอาจารย์ให้ด้วย”
ผมลุกขึ้นยืนอย่าเร็ว นั่นผมให้หน้ามืดขึ้นมา รู้สึกเหมือนโลกหมุนเคว้งก่อนภาพค่อยๆ มืดลง พร้อมเสียสุดท้ายที่ผมได้ยิน.....
“เฮ้ย/พีท!”
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
======================
::TALK::
อร๊ายยยยยยยยย ><
มาแล้วครับ ขอโทษที่ทิ้งไปนานเลยครับ แหะๆ
พอดีค่อนข้างจะขี้เกียจน่ะครับ (โดนโบก :z6: :z6: :z6: )
ไม่ๆ จริงๆ คือพอเปิดเทอมมาได้สามอาทิตย์ งานก็เข้ากันอย่างล้นหลามแล้วครับ
บวกกับพอหายๆ ไปนานๆ กับเรื่องที่ไม่ได้วางพล็อตไว้อย่างละเอียด เลยมีเป๋ๆ ไปพอควรเลย
แต่ตอนนี้กลับมาแล้วนะคร้ับ
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตาม และทุกๆ คอมเมนท์นะครับ
ยินดีรับเสมอครับ
ปล. รู้สึกว่าตรองยังจีบไม่หนัก จัดไม่เต็มพอเน๊าะ แต่..... เท่านี้ก็โอแล้ว ... มั้ง ..... :katai2-1:
ตอนนี้เหลืออีกหนึ่งตอน ยังไงจะรีบปั่นนะฮัฟฟฟฟฟฟ ><
-
เป็นกำลังใจให้จ้า :L2:
-
รอมาต่อค่ะ
-
OMG มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่..... :katai1:
-
ค้างอย่างแรงงงงงงงงว
พี่น้องคร้าฟๆๆๆๆๆ จัดด่วนนนนน
ตรองทำพีทได้
-
น่ารักอะ ยาวๆหน่อยก็ได้นะ
555555
ชอบอะใสๆดีจัง
-
ยังไงตรอน ยังไงงงงงงง โถ่ว สงสารน้องพีทททท โอ๋ๆๆๆๆๆๆ
-
ค้างงงงงงงงงง ยังไงๆมาต่อเร้วววววววววววววว
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ น่ารักมาก
อยากอ่านต่อ ตอนนี้ค้างมากเลยยย
-
ทำไมตรองทำแบบนี้~~~
อยากอ่านต่อเลย :hao7:
-
อ่านตอนแรกๆ อ่านไปยิ้มไป
พอมาถึงตอนล่าสุด เจ็บแปล็บแทนพีทเลย
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ตรองไม่ควรทำแบบนี้
เรื่องจีบทีล่ะหลายๆคนยังไม่เท่าไร
แต่เรื่องนัดแล้วไม่มา ไม่โทรบอก
แม้แต่ฐานะเพื่อน ยังไม่ควรทำ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอ๊ย. ค้างอะ. สงสารพีท. ตรองเอาไง. อุตส่าห์เชียร์. เซ็งเบย. พีทเล่นตัวเยอะๆ เลย. มาต่อเร็วๆ นะ. อยากอ่านมากกก
-
ค้างเลยยยย สงสารพีท
-
รอจ้าาา แหม พีททท นิสัยยยนะ จะเบี้ยวนัดด้วยสาเหตุอะไรก็เถอะ ไม่บอกไม่อะไรเลยจนข้ามเป็นวันๆ ต่อให้ไม่ได้จีบกันอยู่นี่ก็โคดเสียมารยาท นี่คะแนนติดลบเลย ไม่นับว่าเหมือนจะเล่นๆ จีบหลายคน แต่ตรองดันชอบไปซะแล้ว โธ่เอ๊ย
-
รออ่านอยู่นะจ๊ะ เข้ามาอ่านทุกวันเลย :katai1: สู้สู้นะ :z2: :z2:
-
ยังไม่มาต่อเหรอคะ. คนเขียนอยู่ไหน. รอนานแล้ว. คิดถึงเรื่องนี้
-
:z6: :z6: ตรองเบี้ยวนัดพีทไปกับผู้หญิงอีก ทำไมทำแบบนี้
ตอนบอกว่าจีบพีทนี่ น่ารักฟินมาก
แต่ตอนนี้คือไรคะ ตรองอธิบายด่วน
พีทไม่สบายเลยเห็นไหม
-
………………..
6
………………..
….ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าเป็นภาพเบลอขาวขุ่นไม่ชัดเจน ก่อนค่อยๆ ปรับเป็นภาพเพดานขาวกับหลอดไฟ ร่างกายผมรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ปวดหัวตุบๆ แต่ความหนักอึ้งของอาการหวัดเหมือนจะทุเลาลง ผมค่อยมองไปรอบๆ แล้วพบว่าผมน่าจะอยู่ในโรงพยายาบาล สายตาผมกวาดหาใครบางคนโดยอัตโนมัติ แต่ผมกลับพบเพียงไอ่บีมที่นั่งหลับอยู่ โดยมีไอ่พลนอนหลับอยู่บนตักมันในชุดลำลองทั้งคู่
“ไอ่บีม ไอ่พล” เสียงผมแหบพร่าอย่างน่าใจหาย ไม่รู้ว่ามันสองคนจะได้ยินรึเปล่า แต่ผมก็ยังคงพยายามเรียก
“ไอ่เชี่ยบีม” ได้ผล ไอ่บีมเริ่มขยับตัว เผยอเปลือกตาขึ้น พอมันเห็นว่าผมลืมตาแล้วมันรีบลุก จนเกือบจะทำไอ่พลตกจากโซฟา
“โอ๊ย ไอ่เชี่ยบีมจะลุกก็เรียกกูก่อนสิวะ”
“ขอโทษๆ ไอ่พีทฟื้นแล้ว”
“ห๊ะ!” พลหันหน้ามาหาผม ใบหน้ามันยิ้มอย่างดีใจ ทั้งสองคนพุ่งตัวมาข้างเตียง
“เชี่ยพีทททททททท” พลมันเขย่าเตียง ....เพื่ออะไรวะ “มึงรู้มั้ย มึงหลับไปเกือบสองวันเต็ม พวกกูต้องผลัดกันมาเฝ้าเนี่ย”
“โทษทีว่ะ ทำให้พวกมึงต้องเดือดร้อนเลย”
“รู้ตัวก็ดี แต่มึงไปขอโทษ และขอบคุณไอ่ตรองเหอะ มันมาเฝ้ามึงทั้งทั้งคืนอย่างกับเป็นผัวมึง พวกกูกับไอ่เฟย์ ไอ่แพรวมาก็ไม่เคยเห็นมันหลับ เอาแต่นั่งเกาะขอบเตียงจ้องหน้ามึงอยู่นั่นแหละ เนี่ยพวกกูพึ่งไล่มันกลับไปได้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง”
“หรอวะ”
“เออดิ กูเป็นคนแงะมันออกมาจากขอบเตียงมึงเนี่ย” บีมพูด
สิ่งที่ไอ่พลมันเล่าให้ฟังทำให้ความรู้สึกดี แต่พอนึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ผลต้องมานอนอยู่แบบนี้ก็ทำให้ผมสับสน จนไม่รู้แล้วว่ามันจะเอายังไงกันแน่
“ไอ่พีท กูถามมึงตรงนะ” ไอ่บีมถามสีหน้าจริงจัง “ไอ่ตรองมันจีบมึงใช่มะ”
“เฮ้ย! จะใช้หรอ”
“ก็ดูแต่ละอย่างที่มันทำสิ บอกว่ามาจีบคนในคณะเรา แต่กลับขลุกอยู่กับพวกเราตลอด แถมยังต้องไปนั่งใกล้ๆ ไอ่พีทประจำ แล้วยังมาเฝ้าไอ่พีททั้งวันทั้งคืนอีก”
“ก็จริงของมึงแต่....”
“ไม่แต่ล่ะ กูว่าชัวร์” มันหันกลับมามองผมอย่างจริงจัง “กูว่านะ ถ้ามึงผิดใจกับมันเรื่องที่มันไปกินข้าวกับคนอื่นล่ะก็ รีบเคลียร์กับมันเหอะ มันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้ เพราะไม่งั้นมันคงไม่มานั่งเฝ้ามึงอย่างนั้นหรอก”
“มันจะไปกินข้าว หรือไปจู๋จี๋กับใครก็เรื่องของมันดิ ไม่เกี่ยวกับกูสักหน่อย!”
น้ำเสียงผมแดกดันอย่างเห็นได้ชัด ไอ่บีมกับไอ่พลมองหน้ากันก่อนถอนหายใจออกมาอย่างระอาๆ ผมหันหน้าหนีออกไปทางหน้าต่างห้องที่เปิดผ้าม่านทิ้งไว้ ทบกับทุกเรื่องราวระหว่างผมกับตรอง กับทั้งความรู้สึกของผมเองด้วย
“เออ แล้วแต่มึงแล้วกัน แล้วเดียวเย็นๆ ไอ่เฟย์กับแพรวมันจะเปลี่ยนกับพวกกูนะ” บีมว่า
“อืม”
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
“ยาหลังอาหารค่ะ ตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ”
“ดีขึ้นแล้วครับ แต่ก็ยังปวดหัวอยู่หน่อยๆ”
“จัดยาแก้ปวดไว้ให้แล้วนะคะ ยังไงก็อย่างลืมทานยา แล้วพักผ่อนให้เยอะๆ นะคะ ถ้าพรุ่งนี้ดีขึ้น คุณหมอก็น่าจะอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
พยาบาลยิ้มให้ก่อนเดินออกไป ตอนนี้พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว บีมกับพลก็พึ่งกลับไปก่อนหน้าพยาบาลจะเข้ามาไม่นาน แต่เฟย์แพรวก็ยังไม่มา
ผมเอื้อมมือไปหยิบยาในแก้วขนาดเล็กที่มียาต่างขนาดกันอยู่สามเม็ด ผมมองมัน ....เอาจริงๆ ผมเป็นคนไม่ค่อยชอบกินยา แน่นอนล่ะใครจะชอบบ้าง หลายๆ ครั้งผมมักจะดื้อด้านด้วยการแอบเอายาทิ้งเสมอๆ แต่ครั้งนี้เหมือนร่างกายจะไม่ยอมให้ผมทำแบบนั้น และผมเองก็ไม่อยากอยู่โรงพยาบาลนานกว่านี้ด้วย
จังหวะที่ผมกำลังจะเอื้อมไปหยิบขวดน้ำ ซึ่งปริมาณน้ำไม่น่าจะเพียงพอต่อยาสามเม็ดนั้น ประตูห้องก็เปิดออกพอดี
“มาแล้วหรอ ใครก็ได้เอาน้ำขวดใหม่ให้กูที” ผมบอกก่อนมองไปยังคนที่เดินเข้ามา ใครคนนั้นสร้างความรู้สึกหลากหลายให้กับผม รอยยิ้มแป้นหน้าเป็นสร้างความดีใจและอบอุ่น ใบหน้าปนเศร้านิดๆ สร้างความขมขื่นบางอย่าง
ผมหลบตาเสมองไปทางอื่น มือหนานั่นยื่นขวดน้ำเปล่าขวดใหม่ ที่เปิดฝาเรียบร้อยแล้วมาให้
“….ขอบใจ” ผมตอบเสียงเบา เขาเพียงแค่ยืนมองผมกระดกน้ำเข้าปาก ตามด้วยยา กลืนยาสามเม็ดนั้นลงไปพร้อมๆ กัน แล้วดื่มน้ำอีกครั้ง มือหนายื่นมารับน้ำอีกครั้ง เพื่อนำไปวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง
เขาลงนั่งตรงเก้าอี้ข้างเตียง จ้องมองมายังผม ดวงตาบ่งบอกความรู้สึกทั้งสุข เศร้า และรู้สึกผิดอย่างไม่ปิดบัง........
“ตรองซื้อขนมมาให้ด้วยนะ ไม่รู้จะกินได้รึเปล่า มีคิทแคท เวเฟอร์ล็อกเกอร์ เลย์ ตรองว่าอันนี้ไม่น่าจะกินได้ว่ะ คงต้องรอให้หายก่อน งั้นเดี๋ยวตรองกินให้ก่อนเลยเน๊ะา”
“มาทำไม”
“…..” สีหน้านั้นแสดงความรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด มันพยายามยิ้ม
“ตรองขอโทษครับ” ดวงตานั้นสั่นไหว “ตรองรู้ว่าตรองผิดที่ไม่ได้บอกพีทก่อนว่าตรองไปไม่ได้ แต่ตรองไม่ได้ลืมนะ”
“…..” ผมเบือนหน้าหนี ไม่ตอบอะไร อยู่ดวงตาก็ร้อนผ่าวขึ้นมา
“วันเสาร์อยู่ๆ พี่มันก็มีงานด่วนเข้ามา เป็นพี่รหัสตรองน่ะ บอกว่าขอคนไปช่วยถ่ายแบบอะไร เขาก็เลยมารบเร้าตรอง ตรองก็ตกลงไป เพราะเห็นว่าเป็นงานเช้าไม่น่าจะนาน แต่เอาเข้าจริง ก็กินเวลาไปทั้งวัน มารู้อีกทีก็เย็นไปแล้ว โทรศัพท์ตรองก็วางไว้ในกระเป๋า”
ผมยังคงนึ่งฟังต่อไป.....
“ตรองพยายามจะบอกพีทแล้วนะครับ ตรองโทรไปตอนค่ำๆ ...โทรไปขอโทษ แต่โทรไม่ติดเหมือนพีทจะปิดเครื่อง” ผมเริ่มหันหน้ากลับมา “ตรองเลยส่งข้อความไป ทั้งแชทเฟส ไลน์ แล้วก็ sms แต่ก็ไม่เห็นพีทตอบกลับเลย”
“แล้ววันอาทิตย์ล่ะ ตรองไปไหน กับใครทำไม่โทรมา”
“งานต่อเนื่องเลย งานเดียวกัน กับพวกพี่ๆ นั่นแหละ ตอนเย็นก็มีเลี้ยงอีก แต่ตรองก็โทรหานะ แต่ไม่ติด คิดว่าพีทคงโกรธตรองแล้วแน่ๆ จะหาจังหวะแอบออกมาก็ไม่ได้ ก็เลยส่งข้อความไปอีก”
“กับใคร” ตรองขมวดคิ้วอย่างสงสัย ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนพูดออกไป
“แพรวบอกว่าเห็นตรองไปกินข้าวกับ .....ดาวคณะตอนวันอาทิตย์ วันเสาร์ก็ไปเดินระริกระรี้กับผู้หญิงอีก สรุปแล้วเป็นใคร!” ผมรู้สึกได้ถึงความมีน้ำโหในเสียงของผม ทำให้ตรองสะดุ้งไปนิดๆ ก่อนจะยิ้มแป้นออกมา นั้นกลับทำให้ผมหงุดหงิด
“ยิ้มอะไรเล่า บอกมาสิ” ผมไม่ใช่คนงี่เง่าที่จะไม่ฟังอะไรเลย แต่บางทีมันก็มีบ้างที่อยากจะงี่เง่า เพียงแต่ตอนนี้ผมนอนเป็นผักค้างคืนอยู่อย่างนี้ เลยออกอาการอะไรมากไม่ได้ก็เท่านั้น สุดท้ายก็ต้องเค้นเอาความจริงออกมาให้ได้
“หึงหรอ?” รอยยิ้มกว้างกับแววตาเป็นประกายที่ส่งมา ทำให้ผมหน้าร้อนผ่าวอย่างรู้สึกได้ ผมเบือนหน้านี่ก่อนตอบออกไปเสียงดัง
“หึงบ้าอะไร แค่อยากรู้โว้ย ตามจีบกูอยู่แท้ๆ แต่กลับไปจู๋จี๋กับผู้หญิงอื่น!” อดไม่ได้ที่จะหันหน้ามาว่าตรงๆ แต่กลับเจอกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของมัน
“ยิ้มอะไรอยู่ได้เล่า!!!”
“คนนั้นเป็นดาวคณะตรอง” ได้ยินแล้วเจ็บ ผมหันหน้าหนีอย่างเร็ว “ชื่อพลอย .....แล้วเขาก็เป็น .......” มันจะเว้นวรรคทำไมวะ
“…..”
ผมหันหน้ากลับมามองมันอย่างคาดคั้น ก็เจอกับสายตาและสีหน้าที่เปี่ยมสุขกว่าเดิม
“เป็นแค่เพื่อนตรอง เพื่อนสนิทไม่มีอะไรเกินเลย” ผมรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด จริงๆ ก็ไม่ประหลาด เพราะผมรู้อยู่แล้วว่าทำไม “พี่เขาอยากได้ผู้หญิงด้วย ตรองเลยชวนพลอยมาด้วย ขอโทษนะ ที่ทำให้ ....หึงอะ”
“เอ๊ะ! ก็บอกว่าไม่ได้หึงไงเล่า!” ผมว่าก่อนพลิกตัวไปอีกข้าง
เสียงเก้าอี้มีการเคลื่อนไหว สักพักผมก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสหยุ่นๆ เย็นๆ ที่แก้ม ผมจึงหันกลับไปอย่างเร็ว ทำให้ปลายจมูกผมกับมันแตะกันพอดี เกิดเป็นฉากสโลโมชั่นคลาสสิคในหัว ผมค้างอยู่อย่างนั้น หัวใจเต้นรัว รู้สึกตัวอีกทีไอ่ตรองก็ประกบริมฝีปากมันกับริมฝีปากผมแล้ว ไม่มีมีการสอดลิ้น เข้ามา เพียงประกบปากอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ผมหลับมารับความรู้สึกทั้งหมดจากมัน ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ราวกับเวลาหยุดนิ่ง ก่อนมันค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก ผมขยับหัวตามอย่างนึกเสียดาย มันยิ้มให้กับปฏิกิริยานั้น แล้วค่อยๆ โน้มหน้ามาใกล้หูผม พูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมแน่ใจในความรู้สึก
“ตรองมีพีทคนเดียวนะครับ” มันจูบแก้มผมหนึ่งที ก่อนกลับไปนั่งจ้องหน้าผมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเหมือนเดิม
“จ้องอะไรนักหนาเล่า”
“จ้องคนน่ารักไง รู้เปล่าพีทเวลาเขินน่ารักขึ้นกว่าเดิมสิบเท่าเลย อ้อ แก้มยังหอมเหมือนเดิมเลยนะ แถมริมฝีปาก็ ....หวานดีด้วย”
“ไอ้บ้า!” หน้าผมเห่อร้อนไปหมด ตอนนี้ถ้าพยาบาลเข้ามาวัดไข้ หรือวัดความดัน ผมคงทำปรอทแตกได้ไม่ยาก เครื่องวัดความดันคงแสดงค่าที่ทำให้พยาบาลตกใจจนแทบช็อค ก็เพราะไอ้คนหน้าเป็นข้างๆ ผมนี่แหละ
และแล้วคืนนั้นก็ผ่านไปด้วยการที่ผมหลับอย่างมีความสุข โดยที่ยัยสองชะนีนั่นไม่ได้มาเฝ้าผม โทรมาบอกว่า ไปไม่ได้แล้วติดงานด่วน ซึ่งผมไม่ได้สนใจอะไรนัก ก็มีคนเฝ้าส่วนตัวแล้วนิ
ว่าแต่ เมื่อกี้ผมเรียกเฟย์กับแพรวว่าอะไรนะ? ชะนีหรอ? เอ๊ะ! ช่างเถอะ
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
กลายเป็นว่าผมต้องนอนต่ออีกหนึ่งวัน โดยมีคุณเพ่ือนๆ สลับกันมาเฝ้า เมาท์มอย และแดกของเฝ้า ......ส่วนคุณตรอง ก็อยู่ป่วนใจผมทั้งวันนั่นแหละ แล้วปรากฏว่าโทรศัพท์ผมดันเจ๊งกับการโดนฝนเพียงไม่กี่นาที ซึ่งคุณตรองเป็นคนเอาไม่ซ่อมให้ พร้อมจ่ายค่าเสียหายให้เรียบร้อย
“ขอบใจนะที่จัดให้”
“เต็มใจครับ” มันยิ้มแป้นมาให้ ตั้งแต่วันนั้นที่โรงพยาบาล คุณตรองก็พูดจาเพราะขึ้นเยอะ เรียกแทนตัวเองด้วยชื่อ เช่นเดียวกับเรียกผมด้วยชื่อ แถมครับมาให้อีก
“สุภาพไปแล้ววว”
“กับคนน่ารักๆ ก็ต้องสุภาพสิ”
“ฮู้ว! ช่างเถ๊อะ โห ข้อความพรึบเลย”
พอเปิดเครื่องมาก็พบว่า สามช่องทางที่ส่งข้อความได้ มีข้อความจากคุณตรองรวมกันเกือบร้อย ทั้งขอโทษทั้งอธิบายเหตุผล
“แหะๆ โทษที โทรศัพท์ไม่ได้”
“ไม่เป็นไร ตรองเข้าใจ”
เช็คข้อความอยู่สักพักโทรศัพท์ผมก็เข้า โชว์เป็นชื่อ “มารดาสุดที่รัก” ผมจำได้ว่าไอ่พลบอกว่ามันเผลอโทรไปบอกแม่ผมว่าแอดมิดเข้าโรงพยาบาล ตอนนี้แม่คงโทรมาถามอาการ
“สวัสดีครับ”
“พีทททท เป็นไงบ้าง? ทำไมโทรไปไม่ติดเลย? แล้วเข้าโรงบาลก็ไม่บอกแม่ ประกันใช่ได้มั้ย? หรือต้องจ่ายเพิ่ม? จ่ายเท่าไหร่? ตังค์พอมั้ยลูก?”
“แม่ครับ แม่ๆ ใจเย็นๆ ตอนนี้พีทออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ กำลังกินข้าวอยู่ .... ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายประกันจ่ายหมดเลยครับ ไม่ต้องเสียเองสักบาท”
“ดีแล้ว แล้วเป็นอะไรทำไมไม่บอกแม่ห๊ะ รู้มั้ยว่าแม่เป็นห่วย ตาพลโทรมาบอกว่าพีทเข้าโรงบาลแม่ตกใจแทบแย่”
“ขอโทษครับ จริงๆ พีทบอกพวกมันแล้วนะว่าอย่าบอก รอออกจากโรงบาลก่อน ไม่อยากให้แม่เป็นห่วง”
“ได้ไง! วันหลังเป็นอะไรก็บอกแม่นะลูก ทำแบบนี้แม่ยิ่งเป็นห่วงนะ”
“ครับ”
“แล้วนี่กินข้าวอยู่หรอ แล้วจะเข้าหอเมื่อไหร่ พึ่งออกจากโรงบาลอย่าพึ่งซ่านะ”
“คร้าบบ แม่ไม่ต้องห่วงหรอก ดีขึ้นเยอะแล้ว เดี๋ยวกินเสร็จก็เข้าหอแล้วแม่ อีกอย่างตอนนี้มีคนคอยดูแลอยู่” ผมเหลือบตาไปมองไอ่ตรอง มันส่งยิ้มแป้นมาให้
“แหนะๆ ใครกัน แนะนำให้แม่รู้จักด้วยนะ สวยรึเปล่า”
“เอ่อ ...ไม่สวยหรอก ไว้เดี๋ยวพร้อมแล้วแนะให้รู้จักนะแม่ กลัวแม่จะตกใจ ยังไงตอนนี้แม่เตรียมใจไว้หน่อยก็ดีนะ”
“หืมมม หน้าตาไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ แต่ถ้ารักกันจริงแม่ก็ไม่ว่านะ”
“ครับ แต่พูดแล้วนะ ว่า ถ้า ... แม่จะไม่ว่า”
“จ้า ไม่ว่าจ้ะ เอาเถอะตอนนี้รีบกินข้าว แล้วกลับหอไปพักผ่อนได้แล้วไป จะได้หายเร็วๆ แล้วกินยาด้วยนะ อย่าแอบเอายาทิ้งล่ะ”
“ครับแม่ แค่นี้นะแม่ รักแม่ครับ” ผมกดวางสาย ใบหน้าผมเปื้อนยิ้ม ยังไงแม่ก็ยังห่วงเราอยู่เสมอ ถ้าโลกนี้ไม่เหลือใคร คงเหลือแต่แม่นี่แหละมั้งที่รักผม ว่าแต่ ถ้าแม่รู้ว่าคนนั้นคือตรองแม่จะว่าอะไรมั้ยนะ......
“นี่ สรุปเราเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย?”
“ใคร? อะไร? อย่ามั่ว” ผมบอกปัดเสียงสูง ทำเอาตรองหัวเราะร่าอย่าอารมณ์ดี
“คร้าบๆ ตอนนี้ยังก็ได้ แต่อีกไม่นานคงใช้ จริงมั้ย”
“ไม่รู้” เล่นตัวสักหน่อย แต่ไม่ปล่อยให้หมาคาบไปแดกนะบอกให้
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
.
.
.
.
.
.
: : TALK : :
มาต่อแล้วนะคร๊าบบบบ
ขอโทษที่ทำให้รอนานมากกกกกกกก
ยอมรับผิดแต่โดยดี o1 o1 o1
ขอบคุณ คุณ wtftt ที่อุตสาห์ส่งข้อความมาทวงนะครับ ....
รีบปั่นให้อย่างด่วนเลย
หายไปนานแล้ว ตอนนี้เลยอาจจะแกว่งๆ ไปบ้าง ก็ขออภัยด้วยนะครับ
ตอนนี้ตอนจบแล้ว แต่เดี๋ยวดึกๆ ไม่ก็พรุ่งนี้จะมีตอนแถมมาให้โน๊ะ
รอกันโน๊ะ
ส่วนอีกเรื่อง "เมษาน่า ร้อน รัก"
รอก่อนนะ ขอระลึกชาติแป๊บ (ขอโต๊ดกั๊บ)
แล้วจิรีบมาต่อให้นะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่าน และตามจินะครับ
ติชมกันได้เต็มที่เบยยยย
ถ้าจิแท็กใน twitter ก็ #จีบหนักจัดเต็ม เลยนะครับ
จุ๊บ
โชคดีในการสอบ สำหรับใครที่กำลังสอบอยู่ในช่วงสอบเช่นผม...... o19
-
รอตอนเเถมจ้าา นิอ่านจนลืมไปเเล้ว555 ดีใจที่มาต่อนะ ถ้าได้ทำเรื่องยาวบ้างคงน่ารักมากเเน่เลย รอๆ
-
เพิ่งได้มาอ่านรวดเดียว เรื่องน่ารักดีค่ะ จีบมุ้งมิ้งดี
แต่ตอนนี้อารมณ์ยังค้างอยู่ เหมือนยังฟินไม่สุด :z3: :z3: ยังไงก็จะรอตอนพิเศษอยู่นะคะ :m13:
-
ตอนพิเศษ!
“อ๊ะ ยะ อย่าดิ ไอ่ตรอง อืม เฮ้ย! เลียตรงไหน อ๊ะ”
ขาผมถูกแยกอ้าออกเผยช่องทางบริสุทธิ์ต่อหน้าไอ่คุณตรอง ผมรู้สึกได้เพียงแต่ความเสียวปนจักกะจี้จากปลายลิ้นหบาบเย็นที่โลมเลียช่องทางนั้นอยู่ ความรู้สึกใหม่ที่ผมพึ่งเคยได้รับ เสียวซ่านพึงใจจนเหมือนว่าจะเสร็จเสียเดียวนั้น
“ชอบมั้ย”
“มะ ไม่โว้ยยยยย” มันยิ้มกริ่มกับคำโกหกของผมก่อนก้มลงไปจัดการกับช่องทางนั้นอีกครั้ง ผมทำได้เพียงส่งเสียงซูดปากราวกับกินของเผ็ด ก่อนจะรู้สึกอะไรบางอย่างที่แข็งกว่าลิ้นค่อยๆ แทรกเข้ามา ขณะที่ลิ้นก็ยังคงทำน่าที่อยู่
“นิ้วๆๆ”
“ก็นิ้วไง”
“แล้วแหย่ทำไม อู๊ยยย”
“แล้วเสียวปะละ”
เสียงครางอย่างยั่วยวนของผมคงเป็นคำตอบได้ดีว่าผมรู้สึกอย่างไร น่าแปลกทั้งๆ ที่มันเป็นครั้งแรกของผมที่มีสิ่งแปลกปลอมลุกล้ำช่องทางอันบริสุทธิ์ของผม แต่ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บใน มีเพียงความเสียด คับแน่น กับความเสียว แม้นิ้วที่สองกำลังค่อยๆ ถูกสอดเข้ามา มันเพียงลดทอนความเสียวลงเท่านั้น หากแต่พอตรองค่อยๆ ขยับ วนนิ้วไปมา ความเสียวก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้น
“อืมมมม อ๊าาาา ตรอง เสียวอะ อ๊ะ อย่าแกล้งดิ”
“อีกนิ้วนะ”
“จะได้หรอ”
“ได้ดิ เตรียมตัวไว้ก่อน เพราะเดี๋ยวของใหญ่กว่านี้กำลังจะเข้าไปนะ”
“ของอะ โอ๊ย! เบาๆ ดิเจ็บนะ”
“ขอโทษ”
นิ้วสามนิ้วถูกแทรกเข้ามาในช่องทางคับแคบ ผมรู้สึกได้ถึงความแน่นตึง มันยังคงไม่ขยับ หากแต่ลิ้นยังคงทำหน้าที่สอดแทรกมาได้อย่างดี นั่นช่วยคงความเสียวไว้ดังเดิม จนในจังหวะที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว ไอ่ตรองก็ค่อยๆ ขยับนิ้วเข้าออก แม้จะรู้สึกคับแน่น หากแต่กลับมีความเสียวเพิ่มเข้ามา
“โอ๊ยๆ อ๊าๆ อืม อู้วว อ๊าวว”
“…..”
“ตรอง ตรอง มะ ไม่ไหวแล้วอะ แน่นไปหมด เสียวด้วย” ผมได้แต่ซูดปากไปมา
ตรองละจากการลิ้มรสช่องทางนั้น เหลือเพียงนิ้วสามนิ้วที่ยังคงทำหน้าที่ ก่อนค่อยๆ โน้มหน้ามาประกบริมฝีปาก ปลายลิ้นสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากอย่างชำนาญ ผมก็ตอบกลับไปอย่างชำนาญเช่นกัน ความรู้สึกคับแน่นเบื้องล่างหายไปแล้ว แต่รู้สึกได้ถึงความอุ่น แฉะของอะไรบางอย่าง ผมรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป ผมพยายามดันร่างหนานั่นออก มันผละริมฝีออกจากผม ร่างกายสมส่วนราวกับนายแบบ ผิวขาวหน้ามองหากแต่ตอนนี้กับโทรมไปด้วยเหงื่อกลับเร้าอารมณ์อย่างน่าประหลาด ผมมองมันอย่างหวั่นๆ
“ต้องเป็นกูจริงๆ หรอวะ”
“จะทำเบานะครับ” มันพูด โน้มหน้าลงมาขบติ่งหูผม
“ฮือ กูกลัวเจ็บ”
“มดกัด”
ผมก้มลงมองเบื้องล่าง มดนั้นตัวใหญ่เกิดไป ใหญ่กว่าของผมจนผมหวั่นกลัวว่าจะเข้าไปได้จริงๆ หรือ แต่ไม่ทันให้ผมได้ทัดทานใดๆ ตรองโน้มหน้าลงมาประกบจูบกับผมอีกครั้ง สะโพกค่อยๆ โยกไปมา แก่นกายนั้นไถกับช่องทางด้านหลัง สร้างความเสียววูบให้กับผม จนผมเผลอแยกขาออกโดยไม่รู้ตัว และความรู้สึกเจ็บแปลบจนน้ำตาเล็ดก็เล่นเข้ามาจากช่องทางเบื้อล่าง หากแต่ผมร้องออกมาไม่ได้ด้วยริมฝีปากที่ประกบแนบชิดอยู่
“อื้ม”
ส่วนหัวค่อยๆ ชำแรกเข้ามาในช่องทางที่คับแคบนั้น
“อย่าเกร็งครับ ผ่อนคลายนะคนดี” ตรองพูดพลางพรมจูบลงค้างแก้มและใบหู
“มันเจ็บอะ” น้ำตาผมไหลลงค้างแก้มความรู้สึกเจ็บนั้น ตอนนี้ส่วนหัวนั้นเข้ามาแล้ว ตรองหยุดนิ่ง จูบซับลงที่เปือกตา
“ตรองจะค่อยๆ นะ อดทนนะครับ”
ผมได้แต่จ้องหน้าตรอง แก่นกายของผมหดเหี่ยวลง ความรู้สึกเสียวซ่านหายไป นึกในใจว่าที่เคยเห็นในหนังนั่นเขาหลอกเราใช้มั้ย (ก่อนหน้านี้ไอ่คุณตรองเคยเปิดหนังโป๊ชาย-ชายให้ดู นั่งดูไปก็แข็ง เอ๊ย! เขินไป >//////< ) มันจะเสียวจริงๆ น่ะหรอ????
ตรองพรมจูบทั่วใบหน้า ไล่ลงมาถึงซอกคอ ก่อนจะเรื่อยมาถึงหน้าอกทั้งสองข้าง แม้จะไม่ได้มีกล้ามอกแกร่งเหมือนตรอง แต่ก็ยังพอมีอยู่บ้างจากการเริ่มเข้าฟิตเนสพร้อมกับไอ่ตรองได้เดือนกว่าๆ มันเลียหัวนม สลับกับดูดไปมา สองข้าง จนผมเริ่มรู้สึกเสียวขึ้นมาบ้าง ก่อนมันค่อยๆ แทรกท่อนเอ็นของมันเข้ามาอีกครั้ง
“อ๊ะ อ๊ะ ตรอง อ๊ะ มะ ไม่ไหว หรอก อืม” เสียงสุดท้ายผมหายไปกับริมฝีปากที่ถูกประกบจูบอย่างดูดดื่มเร่าร้อน บดขยี้แลกลิ้นกันพัลวัน จนผมแทบลืมการเคลื่อนไหวด้านล่าง ที่ค่อยๆ สอดแทรกเข้ามาอย่างช้าๆ จนท้ายที่สุด......
“พีท ....เข้าไปหมดแล้วนะ”
“รู้แล้ววววว” ไม่รู้ว่าทำไมตอนมันค่อยๆ เข้ามาถึงไม่ค่อยรู้สึก แต่พอมันบอก ความเจ็บ ความแน่นก็แล่นเข้ามาเล่นงาน “เจ็บอะ ฮือ”
ตรองยืดตัวขึ้นในขณะที่ผมนอนแยกขาอยู่ มันจ้องมองลงตรงนั้น มือหนึ่งเอื้อมมาจับท่อนเอ็นของผม รูดขึ้นลงช้าๆ อย่างเรียกอารมณ์ ก่อนค่อยๆ โน้มตัวลงประกบปากกับผม
“อย่าพึ่ง อืม ขยับ... อืม... นะ”
“ซี๊ดด ครับ อย่าตอดตรองนักสิ”
“อืมมมมมมม”
เมื่อช่องทาง (ที่เคย) บริสุทธิ์เริ่มคุ้นกับสิ่งแปลกปลอบ ตรองก็เริ่มขยับ ตรองค่อยๆ ถอนแก่นกายออกช้าๆ แล้วก็ค่อยๆ ดันเข้ามาช้าๆ อีกเช่นกัน ทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความโล่ง สลับกับครับแน่น และอาจรับรู้ได้ถึงความยาวของอวัยวะนั้นของตรอง
การขยับเนิบช้าเริ่มสร้างความเสียวให้กับผม สังเกตได้จากอวัยวะส่วนนั้นของผมแข็งขึ้นมาอีกครั้ง
“เสียวล่ะสิ ซี๊ด” ตรองสัมผัสมัน
“ยะ อย่าพูดมากน่ะ โอ๊ย อู๊ย.....”
ตรองค่อยๆ ขยับสะโพกเร็วขึ้น เสียงสะโพกกระทบกัน สอดประสานกับเสียงครวญครางของเราสอง บกบอกได้ถึงความสุขที่ได้รับจากกิจกามที่ดำเนินไป ไร้ซึ่งเสียงพูดไดๆ อีกนอกเสียงจากเสียงครวญครางน่าอาย หากแต่เร้าอารมณ์ในความรู้สึกของเราทั้งสอง
ตรองขยับกายเร็วขึ้น เขายืดกายขึ้นซูดปากแล้วกับกินของเผ็ด เช่นเดียวกับผมที่แอ่นกายสอดรับกับจังหวะกระแทกกระทั้นหวาบหวามที่ตรองมอบให้ สองมือลูบไล้กล้ามท้อง และกล้ามอกสมส่วนที่ชุ่มไปด้วยเหงือของตรองอย่างหลงในแรงอารมณ์ แรงขยับเพิ่มมากขึ้น เช่นเดียวกับความต้องการของเรา เสียงครวญครางแทรกเสียงเรียกชื่อของอีกฝ่ายสลับไปมา สองสายตาจ้องมองกันอย่างรับรู้ในอารมณ์ที่ใกล้ถึงจุดเต็มที ตรองโน้มหน้าลงมาจูบผมอย่างเร้าร้อน ผมเองก็จูบตอบในแบบเดียวกัน สองมือลูบไล้แผ่นหลังนั้นไปทั่วอย่างระบายอารมณ์
“ตรอง อ๊ะ ตรอง อืม”
“พีท ครับ ซี๊ด โอ้ว พีท จะเสร็จ แล้ว”
“เหมือน เหมือนกัน มะ ไม่ไหวแล้ว ตรอง เร็วอีกๆ อ๊ะ!”
คำร้องขอได้รับการตอบสนอง ตรองสอบสะโพกเข้ามารัวเร็วยิ่งขึ้น เสียงซูดปากอย่างถึงอารมณ์ ของทั้งตรองและผมสอดรับกันอย่างรับรู้ว่าใกล้ถึงฝั่งเพียงใด มือไม้แปะปายไปทั่วอย่างระบายอารมณ์
“พร้อมกันนะอ๊ะ ใกล้แล้ว”
“อ๊าาาาาาาาาาาส์!”
ตรองขยับสะโพกถี่รัวกระทบจุดเร้าภายใน ความรู้สึกเสียวซ่านอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน พุ่งพล่านไปทั่วร่าง โดยเฉพาะส่วนแก่นกายนั้นเสียวซ่านแม้ไม่ได้แตะจนปลายหัว จนน้ำแห่งกามารมณ์พุ่งออกมามากมาย เลยไกลจนเปื้อนคางทั้งของผมและตรองที่จูบกันอยู่ ส่งผลให้ช่องทางคับแคบยิ่งตอดรัดยิ่งขึ้น ผมรู้สึกได้ถึงแรกกระแทกสุดท้ายที่ส่งเข้ามาก ก่อนแก่นกายนั้นจะกระตุกรัวผ่านใน รู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆ ที่ก็ดูจะเยอะไม่แพ้กัน
แม้จะเสร็จสมอารมณ์หมายไป แล้วหากแต่ตรองยังคงไม่ละริบฝีปากออกจากปากผม เรายังคงจูบกันอยู่อย่างดูดดื่ม เช่นเดียวกับแก่นกายของตรองที่ยังคงอยู่ผ่านในร่างกายผม และดูท่าว่าจะไม่มีอ่อนตัวลง
“อืมมม ตรอง พอได้แล้ว เอาออกเหอะ มันอึดอัดนะ”
“ยังเสียวอยู่เลย ขอแช่ไว้สักพักนะ”
“ไม่เอามันอึด อ๊ะ! อย่าขยับสิ อ๊ะ พะ พอแล้ว ตะ ตรอง”
“งั้นอีกรอบนะครับ” มันพูดพลางก้มหน้ามาจูบ “นะครับนะ”
“พอแล้ว ครั้งเดียวก็พอ ถุงอย่างก็ไม่ใส่ แล้วยังปล่อยข้างนะ ในอีก โอ๊ยะ พอ มะ มันเสียวนะ”
“นั่นไง พีทก็เสียว นะๆ อีกรอบ นะๆ” มันพูดพร้อมขยับสะโพกเข้าออกรัวเร็ว
“อ๊ะ ๆๆๆๆๆๆ ตะ ตรอง ถ้า ถ้าจะขยับ แล้วพูด ดะ ด้วย อ๊ะ กะ ก็ โอ๊ย เบา! ไม่ต้องขอแล้ว!!”
“ถือว่าอนุญาตแล้วนะ” ดวงตานั้นมองมาอย่างเป็นประกาย ผมเพียงแค่ส่งสายตาไปอย่างตัดพ้อ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นส่งเสียงครางอย่างเสียวแทน
มันขยับออกจนเกือบสุด ก่อนจะกระแทกเข้ามาอย่างเร็ว แม้จะจุกแต่ก็เสียวเกินไปจริงๆ ! สุดท้ายผมก็ต้องยอมมันจนได้
เฮ้อ!! นอกจากจะจีบหนัก แล้วยัง “จัด” หนักอีกนะ! กูจะเดินไหวม้ายยยยยยย
- จบเต๊อะเน๊าะ -
.
.
.
.
.
.
.
::: TALK :::
ถือเป็นของแถมพิเศษที่ละทิ้งไปยาวนาน เลยเอาตอนพิเศษมาเสิร์ฟให้
แต่เป็น NC ครั้งแรก ไม่รู้จะฟินกันรึเปล่า อย่างไรก็แนะนำติชมกันได้นะครับ ><
ขอบคุณครับ :mew1: :กอด1:
ไหนลองคุลมดำซิ๊????
ยังไม่จบมีตอนแถมของแถมอีนะ!
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1:
-
กลับมาจนได้หลังจากรอมานาน. ขอบคุณนะคะที่มาต่อ. ขอเพิ่มตอนพิเศษอีกนะ
-
จัดเต็มจริงด้วย
-
ครั้งแรกยังขนาดนี้ครั้งต่อไปจะขนาดไหน จมกองเลือดแปป
ขอของแถมด่วนนนนนนน ตั้งตารอสุดๆๆๆๆๆ
ตรองพีทน่ารักที่สุดดดดดดดดดดด
-
ฮิ้วววววว ฉากนี้บรรยายดีจัง ตอนก่อนๆก็ละมุนละไมมากเลย
-
เรื่องน่ารักจังค่ะ
nc โอเคเลยนะคะสำหรับครั้งแรก
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ตอนแถม
อาจมากกว่านี้ และคงตลอดไป
[/b]
วันนี้ทั้งผมและไอ่ตรองต่างก็ไม่มีเรียนครับ เลยชวนกันมาซื้อขอที่ห้างเพราะของผมก็ใกล้จะหมดแล้ว แต่วันที่ออกจากโรงพยาบาลจนถึงตอนนี้ก็เดือนกว่าๆ เข้าไปแล้ว ตรองมันไม่เคยเลิกจีบผม ในขณะเดียวกันเราก็รู้กันดีว่าเราเป็นมากกว่าเพื่อนกันไปแล้ว .....เอ่อ ...ไม่ใช่เพราะคืนนั้นนะครับ .......
จะว่าไปช่วงเดือนกว่าที่ผ่านมา ผมแทบไม่ได้กลับหอตัวเองเลยด้วยซ้ำอยู่ที่หอมันแทบทุกวัน เฮ้ย! ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ากันนะ แค่อยู่ด้วยกันเป็นครั้งคราวเฉยๆ .......
“ตรอง เข้าวัตสันแป๊บ”
“ครับ” เอาตรงๆ ว่าถึงแม้มันจะพูดแทนชื่อ ลงท้ายด้วยครับมาตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล แต่ผมก็ยังไม่ชินสักที
“สุภาพตลอดเลยมึงอะ” แหนะส่งยิ้มมาให้อีก
ผมเดินไปชั้นวางแชมพูกับครีมนวดสารพัดยี่ห้อ เลือกหายี่ห้อที่ตัวเองใช้ จำได้ว่าไอ่ตรองก็ใช้ยี่ห้อเดียวกันสูตรเดียวกัน เลยเลือกหยิบแบบขวดปั้มมาขวดเดียว ต่อด้วยการไปหยิบเจลแต่งผม
“เอาปะ” ผมถามไอ่ตรอง
“พีทก็รู้ตรองไม่เคยแต่งผม เอาจริงๆ แต่งไม่เป็น”
เออจริงครับ ถึงมันจะตัดผมสั้นแล้ว มันก็ไม่เคยแต่งผมเลยสัก ได้แต่ปัดไปมาอย่างเดียว จนตอนนี้เริ่มยาวอีกแล้ว ผมเลยเลือกหยิบอย่างที่ผมใช้ กับสเปรย์แต่งผมมาอย่างละหนึ่ง เผื่อไว้เซ็ทหัวมันด้วย
“เดี๋ยวกูเซ็ทให้”
“ครับ” พร้อมกับยิ้มหน้าเป็น
ก่อนจะจ่ายตังค์ผมเดินดูของเรื่อยเปื่อยในนั้น จังหวะที่กำลังเดินมาหยุดอยู่หน้าเชลล์ที่ว่างถุงยางและเจลหล่อลื่นโทรศัพท์ผมก็เข้าพอดี หน้าจอแสดงเป็นชื่อ “MC_Pol”
“ว่าไง”
“กินเบียร์ปะคืนนี้”
“นึกไงชวนวะ ไอ่บีมไม่ว่าหรอ”
“ไอ่บีมแหละชวนไปเปล่า ไอ่เฟย์กับแพรวก็ไป จะหิ้วผัวมึงไปด้วยก็ได้นะ”
“สัส! เออๆ ที่ไหน กี่โมง”
“วิเศษ สองทุ่ม”
“เค เจอกัน”
ผมเก็บโทรศัพท์ พลางหยิบถุงยางกล่องนึงมาพินิจ พร้อมกับสอดส่ายสายตาไปทางเจลหล่อลื่น
“อะไร”
“ถุงยางกับเจลไง รู้จักใช้บ้าง” ผมว่าพลางโยนส่งๆ ลงตะกร้าไป ขณะกำลังหันหลัง ผมแอบเห็นไอ่ตรองหยิบของสองสิ่งนั้นขึ้นมาดู แล้วยิ้มแปลกๆ
เชี่ย เหมือนจะทำอะไรบางอย่างพลาด
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
สองทุ่มตามเวลานัดผมกับไอ่ตรองก็มาอยู่หน้าร้านวิเศษเป็นที่เรียบร้อย ด้วยความที่วันนี้ไม่ใช่วันศุกร์เลยทำช่วงเวลานี้คนยังไม่ค่อยเยอะ ยังพอที่จะหาโต๊ะได้ ผมกับตรองเดินเข้าไปในร้าน มองหาเพื่อนตัวเล็กของผม พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นไอ่พลยีนโบกมือหยอยๆ อยู่ชั้นสอง ผมกับตรองจึงตามขึ้น
“แล้วเฟย์กับแพรวอะ” ผมถามขณะกำลังนั่งลง โดยมีตรองนั่งลงข้างๆ กัน
“กำลังมาละ ไอ่แพรวพึ่งแต่งหน้าเสร็จ” บีม
“โห แยะนะนางเนี่ย”
“เอาหนาให้ชะนีได้สวยบ้าง เดี๋ยวผู้ชายกินกันเองเย๊อะ” พลพูดพยักเพยิดมาที่ผมกับไอ่ตรอง “ให้มันได้มีโอกาสหาบ้าง”
“เออๆ แล้วสั่งกันไปยังวะ”
“สังไปแล้ว อะมาพอดี” เบียร์สามขวดพร้อมถังน้ำแข็งถูกวางลงบนโต๊ะ ไอ่บีมจัดแจงแจกจ่ายแก้วพร้อมรินน้ำสีอัมพันนั้นให้ทุกคน
“นึกไงมาวะ”
“เมียอยากมา เลยตามใจเมีย” พลถองสีข้างไอ่บีมไปหนึ่ง
“ขอเหอะ มึงก็อยากแดก อย่ามา”
“จ้า” มันพูด “แล้วมึงสองคนเป็นไงบ้าง ไปถึงไหนกันแล้ววะ”
“กูว่าได้กันแล้วชัวร์!”
ประโยคนั้นของไอ่พลทำเอาหน้าแดงยันหู ส่วนไอ่ตรองก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“เชี่ย! แค่เดามั่วๆ แม่งได้กันจึงหรอวะ” พลว่าอึ้งๆ ปนหยอก
“เชี่ยไร เรื่องของพวกกูหนา” ผมบอก
เรื่องที่ไอ่ตรองจีบผมตอนนี้มีแค่ไอ่บีมกับพลเท่านั้นที่รู้ ที่จริงมันรู้ของมันเองแหละครับ ส่วนเฟย์กับแพรวผมไม่รู้ว่ามันรู้รึเปล่า แต่ไม่น่าจะรู้นะ......
“ใครรุกใครรับวะ” บีมถาม แต่สายตากลับมองมาที่ผม
“อะไรๆ กูรุกอยู่แล้ว โด่ววว”
“นั่นไง พวกกูว่าแล้ว” บีมพูด
“ว่ามึงต้องรับ!” พลต่อ พลางชี้มาที่ผม
“เดาเก่งนะ ฮ่าๆ โอ๊ย!” ผมฟาดแขนไอ่ตรองอย่างแรงไปทีนึง โทษทานเปิดเผยเรื่องมิบังควร
“เดาเก่งไร ฮู้ว หยุดเลยๆ”
“อะๆ ชนแก้วให้กับเพื่อนพีทที่มีผัวหน่อยเร้ววว ฮิ้ววว”
“ผัวพ่องงงสิ!” ผมว่าอย่างเขินๆ หากก็ยังชนแก้วกับพวกมัน
จะปิดบังยังไงท้ายที่สุดพวกมันก็ต้องรู้อยู่ดีสินะ เฮ้อ
“งั้นสรุปว่าพวกมึงคบกัน เป็นแฟนกันแล้วสินะ” สิ้นคำพูดของไอ่บีม ผมกับตรองมองหน้ากัน เรายิ้มออกมาอย่างเขินๆ เราไม่ได้นิยามความสัมพันธ์ของเรา เพียงแค่เรารู้ว่าเรารู้สึกอย่างไรต่อกันเท่านั้นมันเหมือนจะเพียงพอแล้ว
“แล้วแต่พวกมึงจะเรียกเหอะ จะคบกัน แฟน หรือจะผัว ...เมียกันก็แล้วแต่ พวกกูรู้แค่ว่า พวกกูรู้สึกยังไงต่อกันก็พอ” ผมหันหน้าไปทางไอ่ตรองที่ตอนนี้ยิ้มแป้นรออยู่แล้ว มันเลยยื่นหน้ามาหอมแก้มผมอย่างเร็ว
“ไอ่นี่”
“หูยยยยย ข้าวใหม่ปลามัน ฮ่าๆ”
เราคุยกันเรื่อยเปื่อยซึ่งส่วนมาก็แซวผมกับไอ่ตรอง สักพักเฟย์กับแพรวก็มา พร้อมกับหนุ่มผิวขาวผมบลอนด์อีกหนึ่งคน ทำให้บทสนทนาเราเปลื่อน
“แหนะๆ ใครอะ” พลเอ่ยขึ้น
“แฟน ยังเฟย์ค่ะ” แพรวจงใจเน้นคำว่า แฟน เป็นพิเศษ ส่งผลให้เฟย์ฟาดยัยแพรวแก้เขินไปหนึ่งที ...............
“โอ๊ยเจ๊บนะ!”
“แฟนเฟินอะไรล่ะ แค่คุยๆ กันเท่านั้นเอง” แต่แก้มนั้นแดงเรื่ออย่าเห็นได้ชัด
“หราาาา ฮัลโหล วอทส ยัวร เนม?” พลถาม
“อายม พอล แอนด อาย แคน สปีค ไทย ผมพูดไทยได้ครับ” พอลพูดพร้อมกับสำเนียงแปร่งๆ
“หูยยย ดีอะ ผมชื่อพลครับ นี่บีมเพื่อน ....แล้วก็แฟน”
“แฟน? บอยเฟรนด?” พอลถามกลับอึ้งๆ พลพยักหน้ารับเขินๆ เช่นเดียวกับบีม
“ส่วนนี้พีท แล้วก็ตรองเพื่อนพีท” เฟย์แนะนำต่อ
“สวัสดีครับ” ผมทักทาย ต่อด้วยตรองในประโยคเดียวกัน
“จริงๆ ตรองเป็นแฟนพีทนะ”
“ไอ่เชี่ยพล”
“ฮี อีส พีทส บอยเฟรนด์” พลพูดอย่างรื่นเริ่ง พลางผายมือมาตรองกับผม สร้างความตระหนกตกใจใหักับพอล เฟย์ และแพรว แต่สร้างความเขินอายให้กับผม ส่วนไอ่ตรองยิ้มหน้าบานเป็นคนพี้กัญชาไปเรียบร้อย
“เชี่ยพล เสือกละ”
“กูกลัวเขาไม่รู้”
“ไม่ต้องเลยเกรงใจ แดกไปเลยหมดแก้วเลยมึงน่ะ”
“เห้ยๆ หมดแก้วไร เกรงใจแฟนกูด้วย” บีมรีบออกตัวปกป้องอย่างไม่จริงจังนัก ขณะที่พลกำลังกระดกหมดแก้ว
“ปากโป้งอะ” ผมพูดงอนๆ
“ไม่เป็นไรหรอกเน๊อะ” ตรองว่า หันมายิ้มให้ผม
“อร๊ายยย นี่พวกแกเป็นแฟนกันจริงหรอยะ กรี๊ดค่าาาาาา เดือนบริหารล่อเด็กสื่อสารค่าาาา”
“โอ๊ยย อีนี่เสียงดังไปไหนพอเลยๆ”
แล้วบทสนทนาหลังจากนั้นก็วกกลับมาซักไซ้เรื่องราวของผมกับไอ่ตรอง แต่สุดท้ายผมก็พยายามโยนจนเข้าเรื่องขอไอ่เฟย์จนได้ และก็กลายเป็นเรื่องสัปเพเหระไปในที่สุด
เวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืนกว่า อันเป็นเวลาที่ร้านเริ่มปิดไฟไล่ ลูกค้าหลายคนต่างแยกย้าย บ้างไปต่ผับ บ้างก็กลับหอนอน ส่วนพวกเรา ก็คงต้องกลับ เพราะต้องให้เกียรติกับวิชาเรียนในวันพรุ่งนี้
ผมอยู่ในสภาพที่กำลังกริ่มได้ที่ ไม่ได้เมาจนไม่ได้สติ เพราะก็ไม่ใช่คนคออ่อน แต่ก็ไม่ได้คอ ส่วนไอ่พลเมาไปแล้วครึ่งหนึ่งครับ คือมันเลยกริ่มไปแล้ว ไอ่พลเป็นพวกถ้าเมาแล้วจะพูดมาก แต่ไม่โวยวายนะ ส่วนบีมกับแพรวสองคนนี้สายแข็งครับ ผมไม่เคยเห็นพวกมันเมาเลย ในขณะที่เฟย์ปกติเป็นคนคออ่อน แต่คงเพราะมากับหนุ่มฝรั่งหน้าหล่อ เลยต้องสงวนท่าทีไว้ ถามถึงสามีผมหรอครับ (เขินจุงเรียกสามี >< ) รายนี้เป็นประเภทเดียวกับผมครับ แต่เหมือนจะอึดกว่าผมหน่อย อันที่จริง วันนี้มันกินไม่เยอะนะครับ อาจเป็นเพราะมีผมมาด้วย มีสามีดีก็ดีงี้แหละ
“งั้นก็แยกย้ายสินะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ละกันเน๊าะ” ผมพูดครับ
“แยกย้ายไรวะ เชี่ยยังไม่เมาเลย ต่อดิๆ อีกสักโปร”
“ค่าาาา สักโปรดูสังขารมึงก่อนมั้ยอีพล จะเมาอย่างหมาอยู่แล้ว ดูแลเมียมึงด้วยไอ่บีม”
“เออๆ รู้แล้ว เฮ้ย พลกลับๆ มึงเมาแล้ว” บีมว่าพลางดึงหัวไอ่พลมาซบไหล่มัน
“ไม่ม้าวว กูยังไง”
“เออ งั้นเดี๋ยวกูไปเอามึงต่อที่ห้อง”
“เชี่ยติดเรท เกรงใจชะนีบ้าง” ผมพูด ซึ่งสีหน้าชะนีก็มิได้นำพาใดๆ
“เชิญเถอะค่ะ พวกมึงไม่เคยเกรงใจอะไรกูอยู่แล้ว” เฟย์พูดออกมา “กูกลับก่อนนะ ต้องไปส่งพอลอีก เร็วอีแพรว”
“เออๆ ไปนะตรอง” แหนะมีส่งสายตาปิ้ง ผมเลยจ้องมันกลับตาเขม็งแบบลืมตัว
“บาย” ฝรั่งโบกมือลา ก่อนเดินตามเฟย์ออกไป โดยมีแพรวปิดท้าย
“งั้นก็แยกย้ายนะ เดี๋ยวกูต้องไปจัดการไอ่พลต่อ ไปละ ดูแลเพื่อนกูด้วยนะ อย่ารุนแรงล่ะ”
“ดูแลอย่างดีอยู่แล้ว พรุ่งนี้จะส่งให้ถึงคณะเลย”
“พอเลย ไปเลยไป๊” ไอ่บีมค่อยลากไอ่พลออกไปจากร้านพร้อมยักคิ้วกวนๆ มาให้ แต่พอพ้นจากหน้าร้านไปสักพัก ไอ่พลก็เด้งตัวขึ้นมา แล้วต้องโกนออกมาว่า
“บายยยย เจอกันพรุ่งนี้ น้าาาาา ~~~ “
ด้วยความเมาผมเลยเผลอตอบมันกลับไปด้วยเสียงระดับเดียวกัน “เอออออ เจอกานนนน” จนไอ่ตรองหลุดหัวเราะพรืดออกมา ในขณะที่ไอ่บีมลากคอไอ่พีทไปที่รถ
“กับเหอะ” ตรองว่า มันโอบเอวผมไว้เบา พอให้รู้สึกถึงสัมผัสอันอบอุ่น พบเลยทิ้งน้ำหนักจากความมึนของหัวลงไปบนไหล่มัน
“กูยังไม่อยากกลับอะ ไปหาที่นั่งเล่นรับลมสักพักได้ปะ”
“ที่ไหนล่ะ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองมัน “ที่ไหนก็ได้ที่มีตรอง”
มันยิ้มก่อนพาผมมาที่รถ แล้วขับออกไปยังที่ที่ไม่ได้ไกลจากกันมากนัก ห้างที่ตั้งอยู่บริเวณสีแยกใหญ่พอดี มันพาผมขึ้นมาบนดาดฟ้าของห้าง ที่ถูกจัดเป็นโซนร้านเหล้าหลายร้านด้านบน ตรองพาผมเดินมายังจุดชมวิว ที่เป็นทางบันไดคล้ายอัฒจันทร์ ด้านบนเป็นราวกั้น มองออกไปเห็นวิวถนนที่ทอดยาวไปยังที่ตั้งขอมหาวิทยาลัยที่พวกผมเรียนอยู่ และตลาดขายสินค้าแฟชั่น และอาหารอยู่เบื้องล่าง ดาดฟ้านี้ปิดประมาณตีสอง แต่ตอนนี้มันแค่เที่ยงคืนครึ่งยังมีเวลาอีกเยอะ
ผมยืนเกาะราวนั้นมองออกไปยังภูเขาด้านหน้า โดยมีไอ่ตรองยืนอยู่ข้างๆ อันที่จริงแขนข้างซ้ายของมันอ้อมตัวผมคล้ายโอบไปจับราวไว้ เพราะฉะนั้นจึงเหมือนมันยืนซ้อนหลังผมเลือมๆ อยู่
“บรรยากาศดีจังเน๊าะ”
“อืม”
“ลมเย็นดี อยู่แบบนี้สักพักคงส่าง”
“…..”
ไม่มีเสียงใดๆ อีกจากทั้งผมและมัน ตรองกระชับแขนสองข้างมาเป็นกอดเอวผมไว้หลวมๆ กดจมูกลงบนหัวผมเบาๆ ก่อนเงยหน้าเอาคางเกยหัวผมไว้ ผมไม่ได้ขัดขืนต่อการ กระทำนั้น ผมยังพึงออกกว้างของมันด้วยซ้ำไป แม้จะอยู่ในที่สาธารณะ และมั่นใจว่าต้องมีคนเห็นอย่างแน่นอน เพียงต่อไปไว้ อยากซึมซับกับบรรยากาศนี้ไปนานๆ
“พีท”
“หือ”
“ตรองรักพีทนะครับ”
“……”
ตรองพูดในระดับเสียงปกติ หากแต่ชัดเจนในของผม มันกระชับอ้อมกอดนั้นแน่นขึ้นไปอีก ผมจับมือของมันที่โอบผมไว้ ช่วงเวลาที่เงียบสงบ ราวกับมีเพียงแค่เราสองคน ผมคิดทบทวนเรื่องราวเกือบสองเดือนที่ผ่านมาก หรือจริงๆ อาจจะมากกว่านั้น นับตั้งแต่ผมได้รู้จักกับตรอง ชายหนุ่มผมยาวเกือบกลางหลัง หากแต่ยังดูหล่อเหลา เดินอย่างมุ่งมั่นเข้ามาหาผม เพื่อให้ผมช่วยเขาจีบพล ตอนนั้นผมหัวเราะร่วน กับความแน่วแน่นั้น หากแต่ผมก็ยอมช่วยเขา จนผมกับตรองเริ่มสนิทกัน และในวันที่ตรองอกหัก ก็มีผมอยู่ข้างๆ แล้วจากนั้นเรื่อยมา ก็เหมือนเราจะยิ่งสนิทกันมากขึ้น ตรองเริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตผมมากขึ้น ไม่เข้าใจทำไมมัมต้องมาวนเวียนอยู่ใกล้ผมตลอดเวลา ทั้งๆ ที่มันบอกว่าจะตัดใจจากพลแล้วแท้ๆ จนกระทั้ง มันบอกบางสิ่งกับผม ที่ทำให้ผมเกิดความรู้สึกประหลาดกับมัน
‘จีบนะ’
แค่เท่านั้นแต่กลับมีอิทธิพลกับผมมากมาย และมันก็ไม่เคยลดละในการจีบผมเลย ทุกๆ วันมันต้องสรรหาสารพัดวิธี ตั้งแต่เสี่ยวๆ จนถึงจักกะจี้หัวใจมีจีบผมเสมอๆ จนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ผมมีมันอยู่เต็มความรู้สึกไปหมด ถึงขั้นเสียใจจนเป็นหวัดเข้าโรงพยาบาลได้ มันคงเป็นเหตุผลนั้นจริงๆ เหตุผลที่มาจากความรู้สึก ที่ส่งตรงมากจาก หัวใจ
ผมกระชับมือที่เกาะกุมมันไว้แน่นขึ้น ก่อนตัดสินหันหน้ามาหามัน เพื่อบอกบางสิ่งกับมัน ผมยืดตัวไปจูบปากมันอย่างเร็ว ก่อนเอ่ยบางอย่างออกไป....
“พีทก็รักตรองครับ”
สีหน้าของตรองไม่ได้ผิดคาดไปจากที่ผมคิดไว้ มันยิ้มหน้าบานเสียยิ่งกว่าทุกครั้ง ราวกับความสุขทุกอย่างหยุดอยู่ที่ตรงนี้ แหละเหมือนมันจะลืมไปว่าเราอยู่ในที่สาธารณะ มันดึงผมเข้ามาจูบแม้จะเพียงไม่กี่วิ หากก็นานพอจนกลัวใครจะเห็น
“เดี๋ยวคนเห็น” ผมปรามมันเสียงอ่อย
“ใครสนล่ะ” มันว่ายิ้มๆ พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
ตอนนี้ผมเองก็ไม่สนแล้วเช่นกัน ผมกอดตอบมันไป ไม่สนใจสิ่งใด นอกจากกันและกัน ผมไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปเรื่องราวของผมกับตรองจะเป็นอย่างไรต่อไป จะดีร้ายยังไง พ่อแม่ของเราจะยอมรับได้รึเปล่า แต่ที่ผมมั่นใจได้แน่ๆ ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตรองจะไม่มีวันปล่อยมือจากผมอย่างแน่นอน เช่นเดียวกับผมที่จะไม่มีวันละทิ้งอ้อมกอดอันอบอุ่นนี้แน่นอน
~ จบการจีบ เริ่มต้นเรื่องราวคู่รัก ~
จุดจบของหลายเรื่องราวในนิยาย และละคร มักจะเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตคู่เสมอๆ
:::: TALK ::::
จบแล้วครับ จบจริงๆ แล้ว
ขอบคุณที่ติดตาม และรอคอยกันนานมากนะครับ
ขอโทษที่ปล่อยให้รอนานนะครับ
อย่างที่เคยบอกไปในตอนแรกๆ
เรื่องนี้เขียนโดยมีพล็อตในหัว ไม่ได้เขียนพล็อตไว้อย่างชัดเจน
จะเขียนแต่ละทีเลยต้องย้อนอ่านตอนเก่าๆ แล้วเรียบเรียงพล็อตให้ต่อเนื่อง
ดังนั้นทั้งคาแรกเตอร์ และเรื่องราวจึงอาจแขวๆ และดูแหว่งๆ ไปบ้างก็ขออภัยนะครับ
ยังไงก็แนะนำติชมได้เลยครับ
ขอบคุณครับ ><
-
โรแมนติกเลยอ่ะ ดีสุดๆๆๆเลย
คอนแรกนึกว่าเมาแล้วตรองจะจับกิน
ที่ไหนได้พากันมาหวานซะจนจะละลายเลย
น่ารักสุดๆๆๆๆๆๆๆ
-
น่ารักอ่าาา เขินแทน
-
น่ารัก จีบ เขินแทน :mew2:
-
เดี๋ยวอ่าน คริคริ :o8:
.....................edit...................
น่ารักกันจริงเชียว เขินอ่ะ มุ้งมิ้งงงงงงงงงง :o8: :o8:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ละมุนมากกกก :mew1:
-
ชอบโมเม้นตอนจีบกัน เขินแทนนนน :hao6:
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
ดีงามอะเรื่องนี้ ฟีลกู้ดสุดๆๆๆ :o8:
-
น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆๆ :mew1:
-
น่ารักมากเลย ช่วงมีดราม่านิดนี่ทำเอาเครียด จีบอยู่ไปเดินกับสาวๆได้ไง
แต่ก็นะจบด้วยดี
-
น่ารักดีค่ะ ตรอง-พีท :mew1:
-
o13 ขอบคุณครับ
-
:pig4: :L2:
-
ขอบคุณค่ะ
ถึงจะบอกว่าเป็นมือใหม่ แต่ก็เขียนได้ดีเลยค่ะ
แอบน้ำตาซึมเล็กน้อยตอนตรองผิดนัด (T_T)
-
อ่านรวดเดียวเลยค่า
บอกตรงๆว่าใจหาย นึกว่าจะมีมาม่าหนักซะแล้ว
ดีนะที่ไม่เท่าไหร่
:katai2-1:
รวมแล้วๆเรื่องนี้เราว่าละมุนๆเลยแหละ ชอบ55555555
เป็นกำลังใจให้เรื่องต่อๆไปนะคะ :-)
-
สนุกดีค่า ชอบๆ
-
น่ารัก
-
ชอบบบบบบบ :mew3: :mew1: นี่มโนสถานที้ว่าเชียงใหม่แหล่ะ555555555. :hao7:
-
น่ารัก :mew1:
-
เขียนได้น่าอ่าน ชอบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เรื่อง น่ารักมากกกกกก
ตรอง พีท :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: