พิมพ์หน้านี้ - ถ้าเกิดเเฟน อยากย้ายมาอยู่ที่หอด้วย แต่เราคิดว่าแยกกันอยู่ดีแล้วควรทำไงดีครับ
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => พูดคุยทั่วไป => ข้อความที่เริ่มโดย: moomew ที่ 12-07-2015 23:03:58
-
ถ้าแฟนย้ายมาอยู่ด้วยแต่เรายังไม่พร้อม ทำไงดีฮะ แฟนบอกจะได้ไม่เหงา ประหยัดค่าใช้จ่ายอยู่ด้วยกัน จะได้รักกันมากขึ้นๆ จะได้ดูแลเราได้ง่ายขึ้นกว่าตอนนี้ ซึ้งด้วยนิสัยมันเป็นคนติดเพื่อนฝูง กินเหล้าไรงี้นะ สังคมมันเยอะ ผมก็ปล่อยๆมันไปบ้าง มีเข้าไปเตือนบ้าง แต่มันก็โทรมาขอทุกครั้ง ซึ่งไม่รู้ว่ามันจะจริงอย่างที่พูดไหม จนบางครั้งก็ทะเลาะกัน มันเลยตัดสินใจว่างั้นย้ายมาอยู่ด้วยกันดีกว่าเผื่อปัญหาที่เป็นอยู่อาจดีขึ้น (เหรอ?) โดยที่มันจะย้ายมาอยู่หอผม ซึ้งผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูงอะ ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวก็จะไม่ค่อยจะใช้ชีวิตกับใคร แฟนคนก่อนตอนเรียนเคยมีอยู่ด้วยกัน สมัยเรียน มาฝึกงาน ไม่กี่เดือนเลยลองอยู่ด้วยกันดู พอมาอยู่แล้วเหมือนปรับทัศนะคติไม่ตรงกันหลายอย่าง ส่วนใหญ่ผมจะเยอะด้วยแหละ เลยไปกันไม่รอด กลับมาคราวนี้ กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย เลยไม่อยากให้เป็นแบบนั้นอีก แต่ก็ยังไม่กล้าปฏิเสธ บ่างเบี่ยงก่อน แต่แฟนก็กลัวว่าจะไม่มีคนดูแล ไรงี้ ผมก็บอกว่าสบายอยู่ได้ อยากทำไรก็ทำ แต่มันบอกว่ามีแฟนแล้วจะเป็นอิสระแบบแต่ก่อนหรือคบกันแรกๆไม่ได้แล้วนะต้องรู้จักการใช้ชีวิตครอบครัวบ้าง คิดหนักมากเลยตอนนี้ กลัว พ่อแม่ขึ้นมา จะเห็นลูกมีรูมเมทเป็นผช มาอยู่ด้วยแล้วอะดิ
-
ลองอธิบายให้เข้าใจสิคะ ว่าจริงๆ แล้วก็กลัวจะเกิดปัญหา
ถ้าพูดแล้ว ชักแม่น้ำทั้งห้ามาบอกแล้ว ยืนยันจะอยู่ด้วยกัน
ดิฉันว่าก็ลองอยู่ดูก็ได้นะคะ อาจจะมีอะไรดีขึ้นก็ได้
แต่อย่างที่เขาบอกว่า มีแฟนแล้ว จะอยู่เป็นอิสระเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว ต้องใช้ชีวิตคู่
ถ้ามีอะไรที่ไม่เข้าใจกัน จะเกิดจากตัวคุณเองหรือแฟน จะได้เคลียร์กัน
เพราะถ้าจะอยู่ด้วยกันก็ต้องรับกันให้ได้แบบนี้ ละมั้ง ??
แฟนคุณอาจจะคิดแบบนี้ก็ได้มั้งคะ ไม่อยากทะเลาะ ก็อยู่ด้วยกันไปเลย
รอท่านอื่นมาแสดงความคิดเห็นดีกว่า
ดูเหมือนคอมเม้นนี้จะไม่ช่วยอะไร :z10: :hao5:
//เพิ่มเติม ส่วนเรื่องครอบครัวก็ต้องเป็นเรื่องของเวลาแล้วล่ะค่ะ...
คงไม่แปลกมั้งคะ ? ลูกชายมีเมทเป็นผู้ชายไม่น่าแปลก มีเมทเป็นผู้หญิงนี่สิ...
-
คุณบอกว่าเป็นคนโลกส่วนตัวสูง แล้วคุณมักจะเยอะ
*อย่างแรกคือ ดีแล้วที่คุณเข้าใจตัวคุณเองว่ายังไม่พร้อมสำหรับจะอยู่กับใครแบบใช้ชีวิตอยู่ในที่อาศัยเดียวกัน เพราะมันจะต้องปรับตัวกันมากมาย จากปกติที่เคยคิดเองทำเองคนเดียว อาจจะต้องมีคนแชร์ความรู้สึก และรับฟังกัน จะเอาแต่คิดเข้าข้างตัวเองคนเดียวไม่ได้
*อย่างที่สอง เรื่องทัศนคติ และนิสัยส่วนตัว ตรงนี้ถ้าเราคิดว่าเราอยากมีแฟน ไม่ว่าจะอยู่ด้วยกัน หรือไม่อยู่ด้วยกัน ต้องรู้จักปรับปรุง ปรับตัว แต่ไม่ถึงกับเปลี่ยนแปลงยังคงความเป็นตัวของตัวเอง เพื่อไม่ให้อึดอัด ที่สำคัญรู้จักอดทน รับฟัง และแก้ไขและเข้าใจไปพร้อมๆกัน ซึ่งคุณยังอาจไม่พร้อมในส่วนตรงนี้ 100 %
*อย่างที่สาม แฟนคุณเป็นพวกมีสังคม ติดเพื่อน ดื่มเหล้า เที่ยวกลางคืน ประมาณนั้นปะ ซึ่งตรงกันข้ามกับตัวเรา เพราะฉะนั้น ให้หาคำว่า"ตรงกลาง" คือต้องคุยกันว่า พร้อมที่จะเข้าใจว่าเราชอบที่จะอยู่คนเดียว แต่จะพยายามปรับตัวเพื่อเข้ากับสังคมของเค้าให้ได้ หรือเวลาเค้าจะไปไหนก็ต้องยอมให้ไปได้ตามปกติ แต่ไม่ใช่ปล่อยปะละเลยไปเลยนะ ส่วนตัวแฟนคุณเอง ก็ต้องปรับที่จะมาใช้ชีวิตแบบสันโดษแบบคุณและต้องเข้าใจ ไม่ออกนอกลู่นอกทางมากเกินไป โดยต้องเอาใจใส่ซึ่งกันและกันมากขึ้น
*สุดท้าย ทุกอย่างอยู่ที่ตัวคุณกับแฟน ว่าจะจับเข่าคุยและยอมรับมากน้อยแค่ไหน คนเราถ้ารักกัน มักจะย่อมเข้าใจพื้นฐานของกันและกัน และมักปรับหลายๆอย่างเข้าหากันไปเองโดยอัตโนมัติ
ความคิดของผมถ้ามีแฟนแล้วไม่มีความสุข มีภาระและสร้างความทุกข์เพิ่มขึ้น ผมขออยู่คนเดียวครับ ซึ่งอาจจะไม่ได้ผิดที่ตัวแฟนเรา หรืออาจจะผิด หรืออาจจะไม่ได้ผิดที่เรา หรือเราผิด ตรงนี้ผมว่ามันอยู่ที่ความพร้อมมากกว่า
พิมพ์มาซะเยอะ ยังไงข้อความที่ผมใส่ลงไปอาจจะช่วยคุณได้บ้างนะ
ขอให้โชคดีกับชีวิต ขอให้มีความสุขครับ สู้ๆ :3123:
-
เราก็เคยนะแต่เราบอกไม่จำเป็นหรอ
เราเป็นประเภทไม่ชอบใครมาจุ้จี้กับชีวิตอ่า
เราก็อธิบายไปไม่ต้องจำเป็นมาอยู่ด้วยกันก็ได้ อีกอย่างเราเรียนหนักด้วย
อีกอย่างเราไม่ชอบนะมาอยู่ด้วยกันต้องมานั้นอีก เราเลยบอกถ้าทำไม่ได้ทนไม่ได้ก้เลิกก้ได้นะ
อีกอย่างเราไม่พร้อมที่จะให้แฟนมาอยู่ด้วย
เพราะทางบ้านเราจะไม่ชอบเรื่องนี้ มันดูไม่ดี
เราก้บอกนะ ถ้าทนไม่ได้จะไปก็ได้
:m16: :bye2: :bye2:
-
ผมต้องเลิกคบกับพี่คนหนึ่งเพราะอยู่หอด้วยกันนี่แหละครับ เลิกคบทั้งๆ ที่รักมาก แต่มันก็คงแล้วแต่คนมั้งครับ
ผมไม่ชอบกินเหล้า แต่พี่คนนั้นเขาชอบกิน บางทีเมามาดึกๆ ดื่นๆ ผมจะนอนก็ไม่ได้นอนเพราะเขาเปิดไฟทำนั่นทำนี่
บางทีก็ทะเลาะกัน ผมเคยโมโหมากๆ จนถึงขั้นโยนมีดให้ ถ้ากล้าแทงผมตายก็ลองดู ปรากฎว่าเขาไม่กล้า 555
นิสัยต่างกันมากครับ สุดท้ายก็เลยอยู่กันไม่ได้จริงๆ ทั้งที่ผูกพัน ช่วยเหลือกันมาตลอด
ผ่านมาเกือบสิบปีแล้วก็ไม่ได้กลับมาคบกันอีกเลย ผมก็รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนนะครับแต่ไม่ไปหา ไม่โทรหา
อยู่คนเดียวสบายใจดี เหงาบ้าง บางทีก็อยากมีใครเหมือนกัน แต่กลัวเป็นแบบนั้นอีก
ผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูงเหมือนกันครับ พอไม่ได้อยู่กับเพื่อนคนนั้นแล้วยิ่งไม่อยากให้ใครมาอยู่ด้วย
แต่ตอนที่อยู่กับพี่คนนั้น ผมก็ปรับตัวให้เข้ากับการอยู่สองคนได้นะครับ ไม่ได้ลำบากอะไร
แต่ตอนนี้ รู้สึกว่าอยู่คนเดียวดีกว่า
ผมแค่จะบอกว่าถ้าเจอคนนิสัยดี นิสัยพอเข้ากันได้ มันก็พออยู่ด้วยกันได้ครับ
แต่ถ้าไม่เป็นแบบนั้น ไม่แนะนำเท่าไหร่ครับ
-
ก่อนอื่นเลยคุณต้องชี้แจงเหตุผลก่อนว่าทำไมถึงไม่อยากอยู่ร่วมกับเขา แต่ถ้าเขายังยืนยันว่ามันเป็นวิธีแก้ปัญหาทะเลาะกันที่ดีที่สุด จะลองอยู่เลยก็ได้นะจะได้รู้เลยว่ามันจะดีขึ้นหรือแย่ลง แล้วก็มาหาตรงกลางระหว่างกัน ทำข้อตกลงชัดเจนไปเลยว่า อะไรทำได้ อะไรทำไม่ได้ จะอยู่ร่วมกันยังไงโดยที่คุณแค่ปรับตัวแต่ไม่ต้องถึงขนาดเปลี่ยนตัวเอง เราก็ทำแบบนี้แหละกับแฟนเรา ก็ราบรื่นดีนะ(ตอนนี้เป็นอดีตแฟนแหละแต่ไม่ได้เลิกกันเพราะอยู่ด้วยกัน) เวลาอยู่ด้วยกันมากเกินไป เรารู้สึกรำคาญ อยากมี space เป็นของตัวเอง ก็จะบอกตรงๆเลยว่าเธอช่วยไปเดินเล่นสัก 2-3 ชม.หน่อยสิ 555555 ไม่ก็ไปหาเพื่อนบ้างสิ อย่างพอเวลาปาร์ตี้กลับมาก็จับมันขังห้องน้ำเลยถ้ามันวุ่นวาย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเราตกลงกันก่อนจะอยู่ด้วยกันแล้วนะคะ (แต่ความจริงอยู่คนเดียวสบายกว่าเยอะะะ เหมือนได้อิสระกลับมา นี่ ขนาดมีข้อตกลงอะไรกันชัดเจนแล้วนะ)
-
อาจจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับกระทู้นะครับ
แต่เป็นมุมมองของตัวเอง
เมื่อก่อน กับแฟนคนเก่า ผมจะเป็นพวกแบบ ต้อวตัวติดกันตลอดเวลากับแฟน ต้องทำอะไรด้วยกันตลอด ห้ามห่างกัน
เพราะงั้นเลยเข้าใจความคิดของแฟนของ จขกท. ระดับนึง
แต่!!!!!!!
เพราะมันมากเกินไปยังไงล่ะครับ
เลยทำให้ความรักล่ม
พอได้ใช้ชีวิตคนเดียวจริงๆ เลยทำให้รู้ว่า อืม.....บางครั้งมันก็ต้องเผื่อพื้นที่ส่วนตัวให้อีกคนด้วยจริงๆ น่ะล่ะ
หลังจากเลิกกับแฟนคนเก่าไป ก็มีโอกาสได้คบกับคนๆ นึง
ทีนี้คนๆ นี้เขาดันเหมือนผมสมัยก่อนคือ ต้องตัวติดกัน ต้องทำอะไรด้วยกัน
ก็ดันรู้สึกรำคาญ เพราะเริ่มปรับตัวกับชีวิตตัวคนเดียวได้แล้วแท้ๆ
สุดท้ายก็เลยเลิกกันไปอีก (แต่ยอมรับว่าคนๆ นี้เขาดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)
เพราะงั้นคงอาจจะไม่สามารถแนะนอะไรได้มาก เพราะผมเข้าใจทั้งสองฝั่ง
การคบกันแบบรักกันจริงๆ ยังไงมันก็ต้องยอมที่จะ "ปรับ" ตัวเองให้เข้ากับอีกคนให้ได้
เป็นการ "ลด" ตัวตนของตัวเองครึ่งนึง เพื่อให้ความรักไปรอด
และสามารถรับในคัวามเป็น "ตัวตน" ของอีกฝ่ายได้ด้วย
แต่ไม่ใช่ ปรับตัวเอง "ทั้งหมด" จนสูญเสียความเป็น ตัวของตัวเอง
เพราะงั้นผมคงไม่สามารถบอกได้ควรจะทำยังไง
แต่อยู่ที่คุณจะปรับตัวเองยังไงให้เข้ากับเขาได้
แต่จะทำยังไงให้เขาสามารถยอมรับตัวตนของคุณได้มากกว่าน่ะครับ
อาจจะ 50:50 / 70:30 / 90:10
มันไม่มีสูตรตายตัวครับ อยู่ที่ตัวคุณและคนรักของคุณเท่านั้นครับ ที่จะหาคำตอบได้
เอาใจช่วยครับ ^^
-
สู้ๆ จ้า