-
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
สารบัญ
[/size][/b][/size]
ตอนที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3105075#msg3105075)/ตอนที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3105139#msg3105139)/
ตอนที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3105966#msg3105966)/ตอนที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3107422#msg3107422)/ตอนที่5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3108338#msg3108338)/
ตอนที่6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3109467#msg3109467)/ตอนที่ึ7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3110619#msg3110619)/ตอนที่8.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3111606#msg3111606)/ตอนที่8.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3111608#msg3111608)/ตอนที่9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3113149#msg3113149)/ตอนที่9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3113152#msg3113152)/ตอนที่10.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3114295#msg3114295)
/ตอนที่10.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3114296#msg3114296)/ตอนที่10.3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3114297#msg3114297)/ตอนที่11.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3116198#msg3116198)/ตอนที่11.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3116199#msg3116199)/ตอนที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3118172#msg3118172)/ตอนที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3119950#msg3119950)/ตอนที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3123036#msg3123036)/ตอนที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3127090#msg3127090)/ตอนที่16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3131368#msg3131368) ตอนที่17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3136550#msg3136550) ตอนที่18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3163865#msg3163865) ตอนที่19.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3168999#msg3168999)ตอนที่19.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3169000#msg3169000)ตอนที่20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3169002#msg3169002)ตอนที่21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3169005#msg3169005)ตอนที่22.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3169008#msg3169008)ตอนที่22.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3169010#msg3169010)ตอนที่23.1 END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3169013#msg3169013)ตอนที่23.2END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3169015#msg3169015)ตอนที่23.3END (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47514.msg3169017#msg3169017)
[/u]
Intro
(http://images.forstudent.com/0/7wg)
คุณเคยรักใครสักคนไหมครับ รักโดยที่เค้าไม่รู้ แม้ว่าเราจะอยู่ใกล้กันมากก็ตาม
เราคงไม่ต้องแนะนำตัวอะไรกันมาก หลายคนรู้จักผมดี ผมชื่อ นายมังกร ทอแสง อายุ ก็ ปาไป 27 แล้วครับ เป็นหมออยู่ในโรงพยาบาลเอกชน ชื่อ ทอแสง ครับโรงพยาบาลของครอบครัวผมเอง ผมมีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คน คนหนึ่ง อยู่อเมริกา ส่วนอีกคน อยู่ไทยนี่แหละครับ ชื่อว่าฟ้าคราม ผมกับมันเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ม.ปลาย และผมมารู้ตัวว่ารักมันเข้าให้แล้วเมื่อตอนม.6 มันไม่รู้หรอกครับเพราะผมไม่คิดจะบอก ได้แต่คอยดูแลและร่วมหัวจมท้ายกับมัน ผมนี่ดูน่าสงสารเนอะ เรื่องราวของผมน่าสงสารมากกว่านี้เยอะ แล้วผมจะเล่าให้ฟัง เรากลับมาปัจจุบันกันดีกว่า ไอ้คราม มันทำผิดซ้ำสอง มันทำลายความรักของตัวเองอีกแล้ว แล้วคนที่ต้องมานั่งปลอบก็คือผม
ถามว่าเจ็บไหม เจ็บสิครับ เจ็บที่ต้องมาทนเห็นมันฟูมฟาย มันร้องให้ โดยที่ผมไม่สามารถแทรกตัวเข้าไปอยู่ในหัวใจมันได้เลย หลังจากวันที่ผมแบกมันกลับมาที่คอนโดตัวเอง มีหลายๆอย่างที่ผมอยากจะบอกมัน อยากจะให้มันรับรู้ แต่ผมมันคนขี้ขลาดครับ กลัวจะเสียมันไป ผมกลัวจริงๆ
[attachment deleted by admin]
-
ดราม่าาาาา แต่งให้จบนะ อย่าหายตัวววเลยยย สงสารคนอ่านบ้าง /พูดดักไว้ก่อน 5555
-
ใจร้าว
ตอนที่1 แค่เพื่อน
เสียงดนตรีเบสหนักดังกระหึ่มผับของฟ้าคราม ชายหนุ่มผู้อกหักรักคุด น้อยครั้ง
นักที่จะเห็นเจ้าของร้านลงมานั่งดื่มจนมายมายไม่ได้สติเช่นนี้ เดือดร้อนหมอ
หนุ่มที่โดนลูกน้องคนสนิทโทรตาม ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาหา ร่างสูงด้วยความ
คิดและอารมณ์ที่หลากหลาย
เสียใจ น้อยใจ และสมน้ำหน้า เท้าเล็กก้าวเข้าไปหา
"ต้า...ทำไมไม่เลือกกูวะ. กุไม่ดีตรงไหน"
"มึงไม่ดีที่มองข้ามกูไงไอ้เพื่อนเหี้ย"เสียงหวานตอบกลับมา
"กูทำผิด กุขอทามึงได้ยินไหม ไอ้ต้า อึก "
"กูไม่ให้อภัย กับคำพูดที่มึงขุดมาทำร้ายจิตใจกู"แม้ว่ามือจะกำแน่นแต่ก็ยังคลายมันออก กำเพื่อให้รุ้สึกเจ็บเท่านั้น
"เลือกกูดิ มึงเลือกกูดิ" ฟ้าครามหันไปคว้าเอวบางของคนที่ยืนตอบโต้เขานิ่งๆ
"กูเลือกมึงตลอดแต่มึงไม่เคยเห็นกูเป็นตัวเลือกของมึงเลยไอ้คราม"
แล้วฟ้าครามก็ล่วงลงพื้นโดยที่มังกรไม่พยุงหรือดึงเอาไว้เลย เขานั่งลงอย่าง
หมดแรงตรงโซฟา แววตาหม่นหมองคนที่ตัวเองรัก พูดพร้ำเพ้อแต่คนที่เขามีเจ้าของ
"แค่มึงมองมาที่กู และเลือกกูกูพร้อมที่จะแบกความรู้สึกเหี้ยๆของมึงไว้นะคราม " มือบางยื่นไปหยิบแก้วเหล้าที่ค้างอยู่ของฟ้าครามขึ้นมากิน ก่อนจะ
หยิบขวดเหล้าที่เหลือกรอกปากตัวเองตาม ร่างโปร่งพยายามตั้งสติ และเรียก
ลูกน้องของครามมาช่วยแบกไอ้คนตัวโตหัวสมองทึบขึ้นรถของเขา วันนี้ไป
นอนห้องหมอสักคืน คงไม่รังเกลียดห้องเขาหรอกมั้ง นอนมาได้ตั้งสิบปี นอนอีกวันจะเป็นไรไป
พอมาถึงคอนโดหรูของตัวเอง ก็ต้องอาศัยลุงยามให้ช่วยกันแบกขึ้นห้องอีก
เพราะเขาแค่สูงไม่ได้ร่างหนาและโตเหมือนฟ้าคราม จะแบกคนเดียวก็กลัว
หลังจะหักเอา เมื่อมาถึงเขารีบสอดคีย์การ์ด และไขกุญแจเข้าไป
"ขอบคุณมากนะครับลุง นี่ครับ ค่าแบก"
"โอ๊ยย หมอ ไม่ต้องหรอก คนคุณเคย คุณคราม แกซื้อข้าวมาฝากลุงบ่อยๆไม่เป็นไรหรอก" มังกรยกมือไหว้ และปิดประตู ทีนี้ก็เหลือแต่เขา ร่างสูงโงนเงน
จะล้ม ต้าก็แทบจะหน้าทิ่ม เขาเลยปล่อยตัวฟ้าครามลงพื้นดังโคราม
"แมร่งง หนักชิป" คิดว่าคงแบกเข้าห้องคนเดียวไม่ได้ และเขาก็ไม่ใช่คนใจร้าย และในเมื่อแยกไม่ไหว
"ลากเอาละกัน" มังกรเดินไปยืนเหนือหัวและดึงแขนทั้งสองข้างของฟ้าคราม
ก่อนจะออกแรงลาก เพราะคนเมาตัวหนักมาก กว่าจะลากไปถึงที่นอนเขาก็พา
ฟ้าครามหัวโขกโต๊ะโขกกำแพงไปหลายที และดึงขึ้นที่นอน จนหลังขาวๆมันครูดกับขอบเตียง
"แมร่งง เหนื่อยโคตร ไอ้คราม ถ้ามึงจะแดกจนสลบแบบนี้มึงแดกอยู่ห้องเลย
นะ แฮกๆลำบากกู ไอ้สัส" ร่างโปร่งยืนเท้าเอวหอบ ก่อนจะเดินไปที่ห้องครัว
เอาน้ำแข็งใส่กาละมัง และหยิบน้ำขึ้นดื่มดับกระหาย เขาเอาน้ำใส่น้ำแข็ง กลับมาที่ห้อง
เขาจัดแจงถอดเสื้อผ้าฟ้าครามให้เหลือแต่บ๊อกเซอราคาแพง หาผ้ามาชุบน้ำและเช็ดตัวให้อย่างแผ่วเบา ครามครางอือ ในรำคอ แต่ก็ไม่ตื่น
"มึงนะมึง ถ้ากูไม่รักไม่ห่วงคนอย่างมังกรไม่มาทำอะไรให้ใครแบบนี้หรอกจำใส่กะโหลกหนาๆของมึงไว้" รู้ทั้งรู้ว่าพูดกับคนเมาก็เปล่าประโยชน์ แต่มัน
ก็ดีที่ได้ระบายความอึดอัดลงไปบ้าง เมื่อจัดการร่างสูงเสร็จเขาก็ไปอาบน้ำ ทาครีมทาแป้ง แต่งตัวนอน นอนข้างๆฟ้าครามนี่แหละ
"ฝันดีไอ้หน้าโง่"
แล้วมังกรก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามร่างสูงไป
เช้าของวันใหม่
(ฟ้าคราม)
ผมตื่นขึ้นมาในห้องสีขาวๆกับกลิ่นเตียงหอมสะอาดๆ และรู้สึกหนักๆที่ท่อนแขน อาการปวดตึบมันตีอยู่ที่หัวผม
"โอยยยย แมร่ง ปวดสัส" ผมบ่นออกไปและพยายามจะลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มสีดำสนิท
"สัสห้องใครวะ" ผมจำได้ว่าผมไม่มีผ้าห่มสีนี้ หรือว่าผมเมาจนโดนหิ้ววะ ผมก้มลงสำรวจตัวเองทันที แมร่งเอ้ย เหลือแค่กางเกงลิง ผมรีบตวัดผ้าห่มออก และสิ่งที่เห็นก็คือ
ร่างโปร่งบางผอมเพรียวของไอ้เพื่อนเหี้ย นอนคุดคู้อยู่บนท่อนแขนผม
"นี่กูแดกเพื่อนตัวเองหรอวะ" ผมใจเต้นแรงนี่ผมเมาจนเอาไอ้มังกรเลยหรอวะ ไม่นะ
"อืมม ผ้าห่มกู"เสียงอู้อี้บ่นนิดๆแล้วดึงผ้าห่มกลับไปที่เดิม
"กร...กร ไอกร ไอ้เหี้ยกร" ผมเรียกมันหลายครั้งจนต้องตะเบ็งเสียง
"โอ๊ยยย อาไรของมึงว้า กวนส้นตรีนวะ ถ้าตื่นมาแล้วมาโวยวายรบกวนการพัก
ผ่อนของกูนะ ไสหัวออกไปจากห้องกูเลยไป" ไอกร หรือ ไอ้หมอปากหมา
มันด่าผมครับ ด่าเสร็จก็นอนต่อ นี่กูยังคุยกับมึงไม่รู้เรื่องเลยนะเห้ย
"กร มึงตื่นมาคุยกับกูก่อน ไอหมอ"
"คุยอะไรอีก"
"กูมาอยู่นี่ได้ไง"
"กูพามา"
"แล้วๆทำไมกูไม่ใส่เสื้อผ้า" ไอกรมันขมวดคิ้วตีหน้ายุ่ง กับหน้ามึนๆของมัน
"กูถอดเอง"
"แล้วมึงถอดทำไม"
"โว้ยยย จะถามทำสนตรีนอะไรนักหนัก ไอ้ควายเอ้ย เมื่อคืนมึงเมา เมาจนลูก
น้องมึงโทรตามกูว่ามึงโวยวายอยู่ในร้าน เดือดร้อนกูที่ต้องพามึงมาคอนโด
พามานอน ทั้งหนักทั้งเหนื่อย แล้วที่กูเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มึงเพราะกูทนนอนกับ
คนตัวเหม็นๆอย่างมึงไม่ได้ พอใจรึยังกูจะนอน แมร่ง เมื่อคืนกุมีผ่าตัดตั้งสามเคสกำลังจะกลับดันมาเจอเรื่องมึงอีก เข้าใจรึยังกูจะได้นอน"
ผมถามมันแค่นิดเดียวแมร่งด่าผมซะยาว
"เออๆ นอนไปเหอะ กูก็จะนอนเหมือนกัน" ผมล้มตัวนอนแล้วหันไปมองไอกรที่นอนหันหลังให้ผม ผมนอนนึก
อึก ผมนอนกอดมันทั้งคืนโดยที่มันไม่รู้ตัว
"ไอ้เชรี้ยะ เอ้ยยยยย" ผมตบหน้าผากตัวเองหลายทีแล้วอาการแฮ้งมันก็โจมตี
ผมอีก ปวดหัวสุดๆ อะ ขอนอนก่อนละกัน ตื่นมาค่อยว่ากันอีกที.....
(มังกร)
หลังจากที่ฟ้าครามหลับลงแล้ว ผมก็ไม่สามารถหลับได้อีก ผมลุกจากที่นอนอย่างเงียบๆ และตรงเข้าไปอาบน้ำ มองตัวเองในกระจก ถามตัวเองว่าทำแบบนั้นทำไม ทำไมไม่เอามันไปทิ้งไว้ที่ห้องมัน จะมาดูแลคนไม่มีหัวใจแบบมันทำไม
ทำแบบนั้นเพื่ออะไร
ผมสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านพวกนี้ออกจากหัว แล้วน้ำอาบท่าเตรียมตัวไปโรงพยาบาล ไปเช้าหน่อยคงไม่ตายหรอกมั้ง ผมเดินมาแต่งตัวที่หน้าตู้เสื้อผ้า เสื้อเชริทสีอ่อนกางเกงยีนสีเข้ม ผูกไทของทางโรงพยาบาล กับเสื้อกราวประจำตัว ผมเดินเข้าไปในครัวหยิบ ยาแก้แฮ้งออกมา พร้อมกับแซนวิชที่ทำไว้ออกมาวางไว้ให้มัน แล้วหยิบของตัวเองออกมากินหนึ่งชิ้นกับนมอีกแก้วใหญ่ ผมคว้ากุญแจรถกับกระเป๋าเป้แล้วออกจากห้อง โดยที่ไม่ได้หันไปมองไอ้คนใจร้ายที่นอนกรนอยู่บนที่นอนเลยสักนิด
พอถึงช่วงบ่ายก็ได้เวลาพัก ทางนู้นคงจะตื่นแล้วมั้ง มันจะเห็นยากับแซนวิชที่ผมวางไว้รึเปล่า ใจหนึ่งก็อยากจะโทรไปถาม แต่ก็กลัวมันยังไม่ตื่น ผมวางโทรศัพท์ลงที่ที่เดิมของมัน และจ้องมันอยู่ นาน
ครืด ครืด
ผมชะงัก
ฟ้าครามส่งข้อความมาหาผม ใจผมมันเต้นแปลกๆ ก่อนจะยกยิ้ม
แล้วกดอ่านข้อความ
//ขอบใจมากไอ้หมอเพื่อนเลิฟ กุกลับก่อนนะ//
รอยยิ้มผมค่อยๆหุบลงช้าๆ มันเจ็บแปลบในอกทั้งๆที่มันควรจะชินกับเรื่องแบบนี้ได้สักที
กับคำว่า
เพื่อน
แค่เพื่อนจริงๆ
ผมได้แต่ด่ามันในใจ จะทำอะไรได้ ในเมื่อรักมันไปแล้ว สุดท้ายมันก็เห็นผมเป็นแค่เพื่อนมันคนหนึ่งเท่านั้น
[attachment deleted by admin]
-
ใจจร้าว
ตอนที่ 2 สงสารกุบ้างเหอะ
คิดบ้างไหมว่ากูจะเจ็บ
ฟ้าคราม ชายหนุ่มผู้กำลังหลงทาง ผมได้แต่เฝ้ามองเขาจากด้านหลังในทุกๆวัน วันนี้ก็เช่นกัน มันลากผมมาที่มหาลัยของเด็กต้า เด็กที่มันหลงรักหัวปักหัวปำ ทั้งๆที่เจ้าของเขาก็ประกาศชัดเจนและเอาของเขาคืน หลังจากที่มันทำเลวระยำไว้กับเด็กน้อยคนนั้น สายตาที่มันมองน้องต้า มันเป็นสายตาของคนที่กำลังโหยหาความรัก มันใช้สายตาเดียวกันกับผมที่กำลังมองมันอยู่ตอนนี้ มันทั้งเจ็บปวด และอ่อนแอ ฟ้าครามคอยมองและคอยตามต้าไปในหลายๆที่ โดยที่เจ้าตัวไม่ได้รู้ตัวเลย
"มึงว่าต้าจะให้อภัยกูไหมวะ" ร่างสูงที่ตอนนี้สภาพไม่ต่างอะไรกับศพเดินได้ กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้ง ผมเผ้ายุ่งเหยิง หนวดเคราขึ้นจนเหมือนโจรใต้ ร่างโปร่งในชุดไปรเวทยืนมองคนตรงหน้าด้วยแววตาสังเวชใจ
"มึงถามกูแล้วกูจะไปถามใคร ในเมื่อมึงไม่ยอมเดินออกไปขอโทษน้องเค้าแล้วมึงจะรู้ไหม" หมอหนุ่มบอกด้วยเสียงเหนื่อยใจ
"กูไม่กล้า กูกลัวต้ามันโกรธ มันเกลียดกู ซึ่งกูไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น กูรักมันวะไอ้หมอ ไม่รู้ทำไมกูถึงรักมัน กูนี่แมร่ง เลวชิปหาย ทำไมวะตอนนั้นกูถึงต้องทำร้ายมันด้วย" ชายหนุ่มว่าออกมา พลางมองไปที่โต๊ะของกลุ่มเพื่อนร่างเล็ก ไม่วางตา มีบางครั้งที่เขาเห็นฟ้าครามยิ้มออกมาเมื่อเห็นต้าหัวเราะ และนั่นมันทำให้เขารู้สึกจุกในอก ทำไมมึงต้องลากกูมาให้ต้องมาเห็นว่ามึง รักมันแค่ไหนวะ ทำไมต้องบอกว่ารักมันต่อหน้ากูด้วย ทำไมวะคราม มึงใจร้ายกับกูอีกแล้ว ร่างโปร่งเดินเข้าไปใกล้คนตัวโตกว่าด้วยใจที่เจ็บปวด ก่อนจะตบบ่าเพื่อให้กำลังใจ
"อย่าคิดมาก น้องมันคงไม่เกลียดมึงหรอก รออีกสักพักก็ได้ รอให้น้องเย็นลงแล้วมึงค่อยไปขอโทษ" คำปลอบของคนที่เจ็บกว่าบอกให้อีกฝ่ายใจเย็น
"มึงคิดอย่างนั้นหรอวะ น้องมันจะให้อภัยกูใช่ไหม" หมอหนุ่มพยักหน้าแล้วยิ้ม ยิ้มทั้งๆที่ในใจตัวเองร้องให้ออกมา
"อืม มึงจะกลับรึยัง กูมีงานต้องทำ" เขาถามในขณะที่ครามยืนเด็กคนนั้นจนลับสายตาดวงตาคู่สวยเริ่มจะรื้นด้วยน้ำตา และเขาเก็บอาการไว้อย่างเต็มที่
"กลับ เดี๋ยวเย็นมาใหม่"ร่างสูงบอกก่อนจะก้าวเดินขึ้นรถของตัวเอง หมอหนุ่มก็เช่นกัน
"ตอนเย็นกูไม่ว่างแล้วนะ กูเข้าเวร" ฟ้าครามพยักหน้าเข้าใจ แล้วยิ้ม
"ขอบใจวะมึง กูมีเพื่อนแบบมึงแค่คนเดียว อย่าทิ้งกูไปไหนนะ" ร่างสูงพูดออกมาจากใจจริง ใบหน้าหล่อเหลาดูอิดโรย ก่อนจะขับรถออกไป ทิ้งให้หมอหนุ่มนั่งนิ่งมือจับพวงมาลัย ก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมา อย่างห้ามไม่อยู่ เขาต้องอดทนกับสภาพของคนที่ตัวเองรัก อดทนกับสิ่งที่มันพูด ว่ารัก เด็กนั่น รักทั้งๆที่เค้าไม่สนใจจะมามองคนเน่าๆแบบมึงด้วยซ้ำ
"ฮึก...ฮือออ ..กูก็รักมึงนะคราม กูอยู่ตรงนี้ มึงหันมามองกูบ้างสิ ไอ้ควายย"
หลังจากร้องให้จนพอใจหมอหนุ่มยกมือขึ้นปาดน้ำตาอย่างลวกๆ
"อดทนไว้ไอ้กร" คุณหมอยิ้มให้กับตัวเองร่างบางตั้งสติและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ก่อนจะขับรถตามฟ้าครามออกไป
(คราม)
ผมขับรถวนไปวนมาอยู่แถวๆมหาลัยไอ้ตัวเล็กอยู่หลายรอบ อยากจะเข้าไปหาไปดู แต่ก็ต้องยอมตัดใจ เพราะมันกำลังเรียนอยู่ เอาไว้ตอนเย็นค่อยเข้ามาหาใหม่
พอตัดสินใจได้ผมก็หักรถกลับคอนโดทันที พอมาถึงห้อง ลมนี่แทบจับ ห้องผมเละมาก มากถึงมากที่สุด ทั้งเศษขยะ ขวดเหล้า เศษอาหาร จารในอ่างที่ไม่ได้ล้าง ทุกอย่างเลย ไหนจะผ้าเน่าๆในตระกล้า ผมกวาดสายตามองรอบอีกครั้ง ภาพไอ้ตัวเล็กมันกำลังเก็บกวาดเช็ดถูไปตามเรื่องตามราวของมัน เสียงตะหวาดแว๊ดๆใส่ผม เสียงบ่น เสียงด่า มันดังอยู่ในหัวผมไปหมด ทุกอย่างมันชัดเจน ผมยังลืมมันไม่ได้ ลืมมันไม่ได้จริงๆ ผมล้มตัวลงบนซาที่ๆเคยมีผมกับมัน แม้มันจะคิดกับแค่พี่ชาย แต่ผมก็หยุดความคิดตัวเองไม่ได้ ทำไม่ได้ ตอนนี้ผมคิดถึงมันมาก อยากจะบอกมันว่าผมขอโทษ อภัยให้พี่เลวๆคนนี้ได้ไหม กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม แต่ผมว่ามันสายไป เวลาผมมองไปที่เตียง ผมเห็นภาพวันนั้น วันที่ผมขืนใจมัน มันร้องให้ มันทรมาน แต่ผมกลับไม่หยุดทำร้ายมัน ผมบังคับมัน พอมาร็ตัวอีกทีก็เสียมันไปแล้ว ....คนอย่างฟ้าคราม น้ำตาไม่เคยเช็ดหัวเข่า ชีวิตรไม่เคยขาดสุรานารี แต่กลับต้องมาตกม้าตาย เพราะผู้ชายตัวเล็กๆแค่คนเดียว คนที่เอาตัวเองมาเป็นของกลางพนัน นับตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอ นับตั้งแต่วันที่เจอมันในคราบน้ำตา สีหน้าเด็ดเดี่ยว และพร้อมจะสระทุกอย่างในชีวิต เพื่อชัยชนะ แววตามุ่งมั่นของมันวันนั้นยังติดตาผมมาจนถึงทุกวันนี้ แววตาที่แสนเศร้าและทรนง ....
น้ำตาเม็ดใสค่อยๆไหลออกจากหางตา หยดลงมาที่แก้ม มันอุ่น ผมยกมือขึ้นแตะมันเบาๆ
ไอ้ครามร้องให้ มันร้องออกมาอย่างไม่อายใคร...
"อึก ต้า กูขอโทษ"
(จบ ฟ้าคราม)
++++
+++
+++
ฟ้าครามตามต้าอยู่ตลอดหลายวันที่ผ่านมา โยมีหมอคู่กายติดสอยห้อยตามไปด้วยตลอด
วันนี้ก็เช่นกัน แต่จะต่างตรงที่ วันนี้ฟ้าครามแต่งตัวสะอาดสะอ้านโกนหนวดเคราที่ดกเฟิ้มเรียบร้อย เว้นเสียแต่กลิ่นน้ำหอม ยี่ห้อ รีเจนซี่ ที่กลิ่นยังคงติดตรึง
"ไอ้คราม มึงเห็นกูว่างมากนักรึไงวะห๊ะ ลากกูมาดูจังไอ้เด็กต้าเนี้ยะ" ร่างโปรงในชุดคุณหมอ ที่คอยังมี สเต๊ทโทสโคป ห้อยอยู่
"เหอะน่า กูมีแค่มึง ทำให้เพื่อนหน่อยไม่ได้เหรอวะ" วันนี้ฟ้าคราม หอบเอาช่อดอกไม้ช่อโตติดมาด้วย หมอหนุ่มเห็นแล้ว เขามองไปที่ร่างเล็ก ที่กำลังเดินไปซื้อน้ำจากร้านค้า ด้วยความรู้สึกที่อิจฉา
"แล้วมึงเคย ทำอะไรให้กูบ้างห๊ะ ทำกูเสียการเสียงานหมด" ร่างโปร่งเอ่ยว่าอย่างเจ็บใจ คนตรงหน้ามีดีแต่ทำให้ช้ำอกช้ำใจไปวันๆ
"เอาน่า ช่วยกูหน่อยเหอะ เนี้ยะกูคิดทั้งคืนเลยว่าจะไปขอโทษต้ามันยังไง" ร่างสูงพูดออกมาพร้อมกับจับมือนิ่มของหมอไว้
"นะมึงนะ เอาไปง้อต้าให้กูหน่อย ปูทางให้กู" มังกรเม้มปากแน่น รู้สึกจุกในอก จะให้กูเอาดอกไม้เหี้ยๆของมึงไปให้ง้อคนที่มึงรักนะหรอ มึงเอามีดมากรีดหน้ากูซะยังจะง่ายกว่า
ในขณะที่ครามกำลังขอให้หมอหนุ่มช่วย ก็รถคันสีดำคุ้นตาเข้ามาจอดเทียบกับริมฟุตบาท
ร่างสูงของม่านฟ้า เดินลงมาพร้อมกับหมีตัวโตสีน้ำตาล มันใหญ่ซะจนแทบจะบังร่างของม่านฟ้ามิด ต้าเองที่เห็นม่านฟ้าเดินมาอาการขวยเขินบิดอาย ใบหน้าทั้งคู่ดูมีความสุข ต้ายิ้มจนแก้มปริ ก่อนที่คนตัวเล็กเขย้งตัวจุ๊บเบาๆที่แก้มสากของอีกคน ภาพบาดตาบาดใจ ทำเอาร่างสูงอย่างฟ้าครามแทบล้มทั้งยืน .....
เห็นเค้ามีความสุข
เห็นเค้ายิ้มให้กัน
เห็น เค้าแสดงความรักให้กัน
หมอหนุ่มเหลือบมองคนข้างกายที่ยืนนิ่งเป็นเสาหิน แล้วยกยิ้ม
"เจ็บเป็นควายเลยละสิมึง" เจ็บแบบที่กูเจ็บไงฟ้าคราม
"....."
"เอาไง...จะไปขอโทษไหม" ร่างโปร่งเปรยออกมา พร้อมกับแบมือขอช่อดอกไม้
"...."
"คราม..."ร่างโปร่งเรียกเสียงดัง เพื่อให้คนตรงหน้าได้สติ
"มึงเอาไปเหอะ ดอกไม้นั่นนะ กูยกให้" ฟ้าครามยเอ่ยยกช่อดอกไม้ให้กับร่างโปร่ง ก่อนจะหมุนตัวกลับไปที่รถ ก่อนจะขับออกไปอย่างรวดเร็ว
หมอหนุ่มมองดอกไม้ช่อสวยในมือ เขากำมันแน่น กำจนก้านหัก
"ของแบบนี้ก็ไม่อยากได้คราม กูไม่ใช่ตัวสำรอง กูไม่ใช่ถังขยะ ที่มึงจะเอาความรู้สึกเหี้ยๆของมึงมาทิ้งที่กู" เขาปาดอกไม้นั่นลงพื้นอย่างไม่ใยดี เขาไม่สนใจว่าใครกำลังมอง เขาสนใจเพียงแต่คู่รักตรงหน้า และสนใจแค่ร่างสูงที่พึ่งจะทิ้งเข้าไว้โดยไม่หันกลับมามอง
"ลากกูมา แล้วยังเสือกทิ้งกูไว้อีก ไอ้เพื่อนเหี้ย สันดานจริงๆเลยมึง" ร่างโปร่งหัวเสียยิ่งกว่าเดิมเมื่อมารู้ตัวว่าตัวเองโดนลอยแพ
"คอยดูนะ มึงน้ำตาตก เมาเป็นหมาอีกทีนี้กุจะเอามึงไปนอนข้างถังขยะให้เทศบาลมาเก็บเลยคอยดู" เขากดโทรศัพท์ให้คนที่บ้านเอารถมาให้
"พี่วีย์ กรเองนะครับ พี่วีย์มารับกรทีที่ ม.xxx..ครับขอบคุณครับ" หมอหนุ่มโทรให้เลขาประจำตัวมารับ วีย์อายุมากกว่าเขาหลายปี ที่พ่อจ้างมาคอยดูแลและรับใช้เขาตั้งแต่เด็กๆทั้งคู่สนิทกันมาก และมังกรเองก็ไม่เคยเห็นวีย์เป็นคนรับใช้ วีย์คือพี่ชายที่เขารัก รอไม่นาน วีย์ก็มา ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผู้มีรอยยิ้มอบอุ่นและใจดี เดินลงมา
"คุณหนู " ร่างสูงที่ยิ้มออกมากลับค่อยๆลดรอยยิ้มนั้นลง เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาเศร้าสร้อยของเจ้านาย
"พี่วีย์ ฮึก .....มันทิ้งกรอีกแล้ว" ร่างโปร่งเดินเข้าหาอ้อมอกอุ่นทันที วีย์รู้เรื่องทุกอย่างของมังกร เขาได้แต่ปลอบประโลมและให้กำลังใจร่างเล็กในอ้อมกอดตัวเองเท่านั้น
"ร้องให้เป็นเด็กอีกแล้วนะครับ เด็กดีของพี่วีย์ ไหน ดูหน้าคุณหมอขี้แยซิ" วีย์เชยคางมังกรขึ้นมา
"กรไม่ใช้เด็กครับ แต่เป็นผู้ใหญ่ที่กำลังช้ำรัก พี่วีย์เข้าใจไหม" หมอหนุ่มว่า
"หึหึ ปะ ผู้ใหญ่ช้ำรัก พี่ชายคนนี้จะพาไปกินไอติม" วีย์ยีหัวมังกรด้วยความเอ็นดูปนสงสาร นี่ถ้าเขาไม่มีคนรักแล้ว เขาอาจจะอาสาดามใจเจ้านายตัวเองก็ได้
"ชิ ....เลี้ยงด้วย ตังไม่มี กระเป๋าตังอยู่โรงพยาบาล" ร่างเล็กเชิดหน้าขึ้น แล้วเดินไปขึ้นรถด้วยมาดคุณหนู เมื่อกี้ยังร้องให้ขี้มูกโป่ง พอเอาของกินมาล่อ ก็เลิกร้องซะงั้น วีย์ได้แต่ยิ้มขำ เด็กน้อยที่เขาเลี้ยงมา......
"กระเป๋าฉีกแน่ พี่วีย์"
"ครับ ฉีกก็ฉีก น้องทั้งคน"
รอยยิ้มกับความใจดีของพี่ชายทำให้คุณหมอหนุ่มลืมเรื่องราวของฟ้าครามไปได้สักพัก
และเมื่อกลับมา ณจุดๆ เดิม เขาก็เป็นเหมือนเดิม คือ ความปวดร้าวในใจ
และร้องให้กับตัวเองในห้องสี่เหลี่ยม กับเตียงและหมอนใบเดิม
"ฮึก...ฮึก...ฮืออออ"
++
++
อีกด้าน
เพล้ง!!!!!
โครม!!!!!
ปัง
ข้าวของทุกชิ้นที่เกะกะขวางทางชายหนุ่ม เขาจับมันทุ่มลงพื้นห้องหมด กลิ่นเหล้าคลุ้งไปทั้งห้อง ฟ้าครามเอาความโกรธ มาลงกับข้าวของ อันที่จริงอยากจะลงกัยมารหัวใจอย่างม่านฟ้าซะด้วยซ้ำ แต่ถ้าเขาทำต้าก็จะยิ่งเกลียด
"โธ่ เว้ยยยยยยยยยยย ทำไมๆๆๆๆๆๆ"ครามเมามายไม่ได้สติและกำลังอาระวาดทำลายข้าวของอย่างหนัก เศษแก้วกระจายเต็มพื้น เขาเหยียบมันจนบาด โดยที่ไม่รู้สึกอะไร คราบเลือดหยดไปตามพื้น เขาไม่สนใจ ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น....
++
++
++
2cb
ภาษายังไม่ได้เกานะคะ อาจจะดิบๆไป ฝากด้วยนะคะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:ling2:
มังกรน่าจะห้ามใจบ้างนะคะ รู้อยู่ครามเป็นคนยังไง อย่าเทใจไปให้หมด เหลือไว้รักตัวเองบ้าง :hao4:
-
ต้อนรับเรื่องใหม่
-
ใจร้าว
ตอนที่ 3 ขอให้รู้ว่ากูรัก
ผมไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไหร่ ตื่นมาถึงได้ปวดหัวแบบนี้
"อื้ออ "ผมยกมือขึ้นทุบหัวเบาๆเพื่อเรียกสติแล้วก้มดูนาฬิกาคู่ใจ เรือนสวย ที่ฟ้าครามเป็นคนซื้อเมื่อตอนวันเกิดผมเมื่อ ห้าปีที่แล้ว
"สี่ทุ่มกว่าแล้วหรอวะเนี้ยะ"ผมรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูด้วยความที่กลัวว่าโรงพยาบาลจะโทรมาแต่กลับเป็นว่าไอครามมันโทรมาแค่สายเดียว ผมกดโทรกลับ
ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดด
ติดแต่ไม่มีคนรับ
ผมนั่งคิดสักพัก แล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำอาบน้ำชำระล้างร่างกาย ก่อนจะแต่งตัวออกจากบ้าน
"ป้าครับ...ฝากบอกพ่อกับแม่ด้วยว่ากรไปหาไอ้คราม" ผมเอ่ยกับป้าสุดใจหัวหน้าแม่บ้านและแม่นมของผม
"คะ คุณหนู ขับรถดีๆนะคะ ถ้าเมาก็ไม่ต้องกลับมานะคะ ค้างบ้านคุณครามเลยก็ได้" ป้าสุดใจตะโกนไล่หลังผมออกมา
"ครับป้า"
รถยนต์คันงามมุ่งตรงไปยังคอนโดหรูของเพื่อนรัก ร่างโปร่งของหมอหนุ่มไม่ลืมซื้ออาหารแช่แข็งจากร้านสะดวกซื้อข้างใต้ตึกไปฝากคนตัวสูง
แกร๊ก...
เสียงไขประตูเข้ามาในห้อง ร่างสูงของฟ้าครามนอนกลิ้งอยู่ที่หน้าโซฟา ในห้องมืดสนิท
กรเอื้อมมือไปเปิดไฟ
"พรืบ"
"ไอ้คราม"ร่างโปร่งร้องลั้น สภาพห้องรกและข้าวของพัง ฟ้าครามนอนเมาอยู่ที่พื้นพร้อมกับบาทแผลที่ฝ่าเท้า
"ต้า ต้ามาหาพี่แล้ว" ฟ้าครามคว้าเอวหมอไว้แน่น มังกรเบิกตากว้างด้วยความตกใจฟ้าครามดันตัวเขาให้ลมลงกับโซฟากว้าง
"ไอ้คราม ปล่อยกูนะเว้ย" ร่างโปร่งผลักคนตัวโตกว่าหงายกระเด็นลงไปที่เดิม
"ต้า...อึก.."
"คราม มึงดูสิว่ากูเป็นใคร กูไอ้หมอ อึก เพื่อนมึงไง" ต้ากัดฟันพุดในตอนท้าย
"กร...โอ๊ยยย"rพอได้สติร่างสูงก็ร้องลั่นเพราะเริ่มจะรู้สึกเจ็บแผลที่เท้า เมื่อตัวเองยืนขึ้น
"คราม" หมอหนุ่มพุ่งตัวเข้าหาฟ้าครามทันที่เห็นเขาจะล้ม ครามเกาะตัวกรไว้ได้ทัน
"มึงเมามากเลยนะคราม ขนาดโดนแก้วบาดยังไม่รู้เรื่องเลย"
"มึงเป็นหมอ มึงก็รักษามันดิวะ" ครามพูดเสียงยานคาง กรพยุงคนเมาไปที่ห้องนอน
และลงมาทำแผลอย่างเบามือ ฟ้าครามนอนนิ่งไม่ไหวติง
"กูเจ็บวะกร" ฟ้าครามเริ่มแสดงด้านอ่อนแอของตัวเองออกมา กรชะงักมือ
"เจ็บเรื่อง นี่กูเบามือสุดๆแล้วนะ" หมอหนุ่มมองค้อนคนตัวโต
"เปล่า กูเจ็บตรงนี้" นิ้วชี้ไปที่ตำแหน่งหัวใจ หมอหนุ่มหยุดการทำแผล แล้วมองฟ้าครามด้วยใจที่ปวดร้าวพอๆกัน ร่างโปร่งกำมือแน่น ปากสวยเม้มจนเป็นเส้นตรง มันทรมานเกินไปที่จะต้องเห็นใครที่ตัวเองรักเจ็บปวดแบบนี้
"คราม กูก็เจ็บไม่แพ้มึงเหมือนกัน "น้ำเสียงกรสั่นเครือ ฟ้าครามมุ่นคิ้ว
"หมายความว่าไงวะไอ้หมอ" ครามยกตัวเองขึ้นนั่ง มังกรยิ้ม พลางส่ายหน้าปฎิเสธ
"ไม่มีอะไรหรอก มึงนอนนิ่งๆกูจะพันแผลให้" ร่างโปร่งเลี่ยงที่จะตอบแต่น้ำตามันกลับไหลออกมาฟ้อง
"ไอ้หมอ มีใครทำอะไรมึง" ฟ้าครามเริ่มจะสร่างเมา เขาไม่เคยเห็นน้ำตาของหมอหนุ่มเลยสักครั้งความกังวลเรื่งตัวเองหายเป็นปลิดทิ้ง...
"ไม่มี กูทำตัวกูเอง กูรักเขาเอง ทั้งๆที่เขาไม่เคยหันมามองกูเลยสักครั้ง" กร สอื้นออกมา
"ฮึก....ครามกูเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ กูเกลียดตัวเองที่รักมัน" ฟ้าครามนิ่งเงียบฟังด้วยความตกใจ
"ใคร มันเป็นใคร" ครามถามเสียงนิ่ง นึกโมโหคนที่ทำเพื่อนตัวเองร้องให้
"ช่างมันเถอะ กูแค่ อยากละบายให้มึงฟังเท่านั้นเอง กูเข้าใจมึงนะว่ามึงรู้สึกแบบไหน
"กูเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน" กรเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วแค่นยิ้มออกมา เขามองหน้าฟ้าครามด้วยรอยยิ้ม ครามเองก็ยิ้มปลอบ
"บอกกูได้ไหม กรกูเป็นเพื่อนมึงนะ" น้ำคำตอกย้ำถึงสถานะ
"มึงฟังแล้วจะรับได้เหรอ"
"อืม พูดมาเถอะ"
"มึงไงไอ้คราม" คำสารภาพแผ่วเบาจนคนฟังแทบจะไม่ได้ยิน
"มึงว่าอะไรนะ"
"กูรักมึง รักมานานแล้ว รักมึงก่อนที่มึงจะรักไอ้เด็กต้าอีก" ฟ้าครามเงียบอึ้งเมื่อได้รับรู้คำตอบ ใจเขามันเต้นแรง
แปลกๆ และยังมึนงง ไม่เข้าใจ เขาไม่เข้าใจอะไรเลยตอนนี้
"แต่ มึงเป็นเพื่อนกูนะไอ้กร มึง..." เขาไม่รู้จะอธิบายยังไง เพราะเขาไม่ได้รู้สึกรัก และคิดกับหมอในแบบนั้น
"ฮึก กูเข้าใจ มึงไม่ต้องคิดมากเรื่องกูนะคราม กูขอร้อง" ร่างบางสั่นไปทั้งตัว เมื่อเขากล้าเปิดเผยความในใจ เขาก็ต้องยอมรับในสิ่งที่จะเกิดขึ้น
"กร..."
"มึงยังเป็นเพื่อนกับกูอยู่ใช่ไหม..ฮึก คราม.."มังกรสะอื้นหนักกลัวว่าเพื่อนจะรับไม่ได้
"...."
เเละการที่ฟ้าครามเงียบยิ่งทำให้เขากลัว กลัวว่าจะเสียคนตรงหน้าไปจริงๆ
"อย่าเกลียดกูเลยนะ..กูเองก็ทนเห็นมึงในสภาพนี้ไม่ได้เหมือนกัน ยิ่งกูเห็นมึงเจ็บ กูก็เจ็บเหมือนกัน" ร่างโปร่งซุกหน้าลงกันมือตัวเองแล้วร้องให้หนัก ฟ้าครามไม่เคยคิดว่าคนที่อยู่ใกล้ตัวจะมีใจให้ แต่เขาไม่อาจจะรับความรู้สึกของใครได้อีกในตอนนี้ ในเมื่อหัวใจเขาไปอยู่กับเด็กน้อยในอ้อมกอดคนอื่นแล้ว
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบงัน กับเสียงสะอื้นที่ดังเป็นระยะๆของหมอหนุ่ม ที่ตอนนี้หัวใจมันแตกสลายไปหมด
"กร...กูรับความรู้สึกมึงไม่ได้วะ..กูคิดกับมึงแค่เพื่อน..กูให้มึงได้แค่เพื่อน" น้ำเสียงที่จริงจังและจริงใจของฟ้าคราม ได้สร้างรอยแผลมากมายไว้กับหมอหนุ่ม
"อืม กูเข้าใจ...มึงยังเป็นเพื่อนกับกูได้ใช่ไหม ฮึก"
"อืมมม...มึงเป็นเพื่อนรักกูนะกร...ความรักมันไม่เข้าใครออกใครหรอก..ขอบใจมึงนะที่ยังรักกู"
"อืม..." ร่างเล็กเงียบลงไปอีก
"มึงโอเคนะ มีอะไรพอที่กูจะช่วยได้ไหม"จากคนเมาต้องกลายมาเป็นคนปลอบคนไม่เมา
"ฮึก ช่วยจูบกูสักครั้งจะได้ไหมวะ" ดวงตาคู่สวยช้อนมองคนตรงหน้าอย่างอ้อนวอน
"เอ่ออ คืออ กู.."ไม่ได้จะปฎิเสธ แต่มันรู้สึกอึดอัดใจ ในช่วงเวลาแบบนี้ เขาเองก็อยากจะกอดปลอบแต่เขาไม่อยากจะสร้างบาดแผลให้กับร่างเล็กอีก
"มึงก็คิดซะว่ากูเป็นต้า ขอแค่ครั้งเดียว แค่ครั้งนี้แล้วทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม กูจะไปเป็นไอ้หมอเพื่อนของมึงคนเดิม" ร่างโปร่งพูดออกมาทั้งน้ำตา เขาทิ้งศักดิ์ศรีทุกอย่างลงเพื่ออ้อนวอนให้คนตรงหน้าสัมผัสเขาสักครั้ง
"นะคราม" ฟ้าครามแพ้สายตาอ้อนวอนของมังกร
"ถ้ามึงลำบากใจ..." กรทำท่าจะลุกแต่ครามดึงแขนไว้ เขาไม่ยอมพูดอะไรทำเพียงสบตากับดวงตาคาสวยนั่นเท่านั้น ก่อนที่เขาจะหลับตาลงช้าๆ
"ฮึก...คราม" มังกรเอื้อมมือไปหยิบเศษผ้าที่ฟ้าครามฉีกมันไว้ ก่อนจะนั่งขึ้นคล่อมตัวร่างสูงที่สะดุ้งนิดๆ มือเล็กเอื้อมไปผูกผ้ากับดวงตาคมของคราม
"คิดซะว่าคือต้า...คนที่มึงรักนะคราม มึงจะได้ไม่ต้องมารับรู้ความรู้สึกของกู" เมื่อผูตาแน่นแล้ว มือเล็กลูบลงที่สันกรามอย่างแผ่วเบา ฟ้าครามขบฟันแน่น
ร่างบางจรดริมฝีปากลงที่หน้าผากปลายจมูก ก่อนจะประกบลงที่ริมฝีปากอิ่มของอีกคน
เสียงสะอื้นยังคงดังออกมา ร่างบางกดย้ำๆที่ริมฝีปากของร่างสูง ฟ้าครามเริ่มจะจูบตอบกลับมา เขาจินตาการว่าคนตรงหน้าคือต้า ปากที่เขาจูบอยู่คือปากต้า มือที่กำลังสัมผัสคือร่างกายต้า เขาทำตามสมองสั่งการ จูบเริ่มจะเร้าร้อน ฟ้าครามและมังกร เริ่มจะสัมผัสตัวกันมากขึ้น มือหนายกชายเสื้อของร่างโปร่งเพื่อถอดออก มังกรเองก็ถอดเสื้อของครามเช่นเดียวกัน..
"ฮึก...อื้ออ อืมม.แฮกๆ" เป็นร่างเล็กเสียเองที่ต้องผละออกเพราะถูกช่วงชิงลมหายใจไปจนหมด เขาตัวสั่น เพราะนี่
เป็นครั้งแรกที่ปล่อยให้กายและใจจมลงสู่ห้วงเหวลึก
ฟ้าครามไม่ปล่อยให้อีกคนพักนาน เพราะตอนนี้เขาต้องการใครอีกคนมาก
"อื้อออ ..คะ...คราม"
"หุบปากมึงซะ.." เขาสั่งเสียงเข้ม เพราะเสียงที่ได้ยินมันไม่ใช่เสียงต้า
"อื้ออออ" ครามกดหัวให้ร่างโปร่งก้มต่ำ พร้อมกับรูดรั้งกางเกงยีนลง
"อึก อื้อออ" เขากดหน้าร่างบางลงไปที่แท่งเนื้อนูน
"จัดการมันซะ" มังกรก้มลงใช้ปากกับส่วนนั้นด้วยความเต็มใจ แม้ว่าน้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุดเขารู้อยู่แก่ใจดี ว่าภาพที่ร่างสูงจินตนาการไม่ใช่เขา เพราะเสียงครางที่ดังออกมา
"อืมมม ต้า...ต้า...กูรักมึง" ร่างสูงเกร็งถนัด มือจิกทึ้งหัวของกรขึ้นลงอย่างแรงเมื่อใกล้ถึง
"อ่า ต้า...ต้า ซี๊ดดดด" น้ำรักพุ่งเข้าปากของผมจนมันทะลักออกมาที่มุมปาก ผมกลืนมันลงไป แก่นกายของครามไม่
ได้ยุบลง ผมเองก็ทนไม่ไหว และกำลังจะลุกขึ้นเพื่อสอดใส่ของครามเข้ามาในตัว ลงไปได้แค่นิดเดียว ตัวผมก็หงาย
หลังลงกับที่นอน เมื่อฝ่ามือหนาผลักผมลง เขาดึงผ้าปิดตาออก แล้วมองผมด้วยแววตาสับสน
"กูขอโทษกร" ฟ้าครามใส่เสื้อผ้า แล้วโยนเสื้อผ้าให้ผมใส่
"มึงกลับไปก่อนได้ไหม...กู" ผมไม่รอให้มันพูดจบ
"อืม...มึงลืมเรื่องวันนี้ซะ กูเองก็จะลืมเหมือนกัน ลาก่อนฟ้าคราม ผู้
ชายที่เป็นรักแรกของกู"
ผมเดินออกจากห้องของฟ้าคราม เดินออกมาทั้งๆที่ใส่แค่กางเกง สติผมมันเตลิดไปไกลแล้ว ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากลับมาถึงบ้านไปยังไง ผมไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำยังไงต่อไป พรุ่งนี้ผมจะยังก้าวเดินต่อไปได้ไหม ผมจะกล้าสู้หน้ามันรึเปล่า
แล้วความรู้สึกของมันยังเหมือนเดิมอีกมั๊ย...มันจะคบผมเป็นเพื่อนกับมันอยู่ไหม .....ผมไม่รู้เลย
ตอนมันไล่ผมออกมา ผมตื้อไปหมด เหมือนมันพังลมาทุกอย่าง ผมทอดกายที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัสให้กับมัน เดิมพันครั้งนี้ผมแพ้หมดตัว จริงๆ.....
ผมปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัวรดลงลงมาโดยไม่คิดที่จะถอดเสื้อผ้า ให้หยดน้ำมันชะล้างคราบน้ำตาและความอ่อนแอของผมออกไป....
++
++
++
++
"ครามมม"
+++++++++++++++++++++++++++++++
2bc
T^T...
ให้กำลังใจเค้าด้วยนะ#หมอใจสลาย#ผู้ชายใจร้าย
:o12: :o12: :o12:
-
:z3:
แต่ก็นะ อย่างน้อยกรก็บอกความในใจไปแล้ว
ไม่อยากเห็นกรต้องโง่งมงายเพราะครามเลยจริงๆ
-
:katai1: เจ็บเจียนตายครั้งเดียวพอนะหมอ คนแต่งสู้ๆ นะ
-
อืมมมหน่วงจิตสงสารหมอกรมากก
รักมากจึงยอมสินะ ไอคุณครามคะถ้าซํกวันหมอกรหายไปแล้วแกจะรู้สึก
จะรออ่านนะคะแต่งได้หน่วงจิตจนอยากมุดไปจับกรกับครามผูกตัวติดกัน
-
ใจร้าว
ตอนที่4
โหลแก้วที่ว่างเปล่า
การเดินทางที่ไร้จุดหมาย คือ เส้นทางที่ไร้ทางออก เหมือนกับผมในตอนนี้ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองออกจากบ้านมานั่งอยู่ที่ร้านไอ้ครามได้ไง วันนี้มันไม่มาร้าน ก็ดีผมยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้ามัน เหล้าสีอำพันในแก้วเจียรนัย ร่างโปร่งยกจรดริมฝีปากก่อนที่มันจะไหลงคอจนให้ความรู้สึกร้อนผ่าว แก้วแล้วแก้วเล่า มันไม่ทำให้ผมลืมภาพในคืนนั้น และคำพูดในคืนนั้นได้เลย ตอนนี้ในหัวมันหมุนติ้วไปหมด ทุกอย่างดูเลื่อนลอย ผมเหมือนนกที่กำลังจะบิน ใช้ผมกำลังบิน....
วืดดดด
โครม
ร่างผมร่วงกระแทกพื้น น่าขำ คงไม่เคยมีใครเห็นหมอเมาหัวทิ่มละสินะ ผมขำออกมาดังๆ ไม่สนใจใครทั้งนั้น ลูกค้าไอ้ครามมองผมแปลกๆ บางคนขำ บางคนมองเฉยๆ นั่นแหละเพื่อนมนุษย์ไม่มีใครพยุงผมขึ้นสักคน หมอก็คงต้องพึ่งตัวเองสินะ ได้ อยากจะบอกให้รู้ ว่าหมอเก่ง ผมค่อยๆพยุงร่างตัวเอง โดยค่อยๆเกาะโต๊ะเก้าอี้ จนยืนได้ในที่สุดเล่นเอาผมเหนื่อยเหมือนกัน...
"หึหึหึ ไม้ เอาเหล้ามาอีก" ผมสั่งลูกน้อง ไอ้ไม้มันส่ายหัว
"ไม่ ผมไม่ยอมให้หมอกินอีกหรอก เดี๋ยวเฮียจะเตะผมเอา เขาบอกผมถ้าหมอมา อย่าให้ก่อเรื่อง" มันว่ายาว
"หึ คนอย่างไอ้ครามกลัวกูก่อเรื่องด้วยหรอวะ"
"เปล่า เฮียแกเป็นห่วง วันนี้เฮียไม่ว่างไปต่างจังหวัด"
"ห่วงกูด้วย เออ ดี" ผมแค่นยิ้ม รู้สึกดีแบบเจ็บๆ หึหึ ทรมานดี แบบนี้หมอชอบ รู้สึกดีแต่ก็ทรมาน ท่าทางผมคงจะเป็นหมอโรคจิต
ในเมื่อไอ้ไม้ไม่ให้เหล้าผมกิน แล้วผมจะอยู่ทำไม กลับสิครับ ผมเดินเซไปเซมาจะล้มหน้าทิ่มก็ตั้งหลายที
ปึก
อ๊ะ
ตายแล้วผมเดินชนใครบางคนเข้าอย่างจัง จนผมแทบจะหงายหลังลงไปอีก ดีที่มันคว้าผมไว้
"คึคึ ขอบคุณครับ" ผมยังไม่ทันจะมองหน้าคนที่ชนผมด้วยซ้ำ
"มึงจะไปไหนไอ้กร" น้ำเสียงเข้มติดจะหงุดหงิดถามผมเสียงดัง หืม เสียงอย่างคุ้นหู ผมแหงนหน้าขึ้นมอง
"อึก..ไอ้คราม..ไหนว่ามึงไปต่างจังหวัดไง"
"อืมไปแล้วกลับมาแล้ว"
"อืม ก็ดี กูไปละ...ไอ้ไม้แมร่งไม่ยอมให้เหล้ากุกิน แมร่งงก มึงก็งก ไอ้เพื่อนเหี้ย" ผมด่ามันแล้วผลักให้พ้นทาง ใจผมมันสับสนไปหมดไม่รู้จะดีใจดีหรือเสียใจดี เมื่อเห็นแววตาของมัน มันไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิม ผมยังคงเป็นเพื่อที่แสนดีของมันเหมือนเดิม
มันมองมาที่ผมอย่างหงุดหงิด
"ไม่ต้องกลับ ขึ้นไปนอนบนห้องกูข้างบน ไอ้กร" มันสังผมเสียงเข้ม...
"อึก... กูต้องกลับบ้าน"
"กูบอกให่นอนนี้" มันตวาดผมเสียงดังจนทุกคนสะดุ้ง
"ไอ้ไม้ มาเอาไอ้หมอขี้เมาขึ้นไปบนห้องกู แล้วอย่าให้มันลงมาเด็ดขาด" เจ้านายร่างสูงสั่งเสียงเฉียบ
"หาแต่เรื่อง" เขาบ่นไม่จริงจังนัก แต่ถ้อยคำมันดังสะท้อนเหมือนคมมีดที่ฟาดฟันร่างกายและจิตใจเขาให้เหวอะวะ และอยากจะต่อต้านทันที
"กู ไม่ขึ้น ปล่อยกูนะไอ้ไม้.." ผมสะบัดตัวแรงจาล้มลงกับพื้น ครามมันมองผมด้วยแววตาแข็งกร้าว
"ไอ้กร เลิกทำตัวแบบนี้สักที กูเหนื่อย" ฟ้าครามตวาดผมลั่น ก็จะกระชากผมลุกขึ้นจากพื้น
"เจ็บนะไอ้คราม" ผมตวาดใส่มันเสียงดัง แต่มันไม่ออกมแรงให้เลย ตัวผมเล็กกว่ามันตั้งเยอะ ครามมันลากผมขึ้นไปบนชั้นสองของผับ แล้วโยนผมเข้าไปในห้องนอนของมัน ห้องที่มันหวงนักหวงหนา
"อยู่ในนั้นจนกว่ากูบอกให้ออกมา" มันชี้นหน้าผมแล้วปิดประตู
ปัง!!!!
"ไอ้คราม มึงจะขังกูแบบนี้ไม่ได้นะ กูจะกลับบ้าน ไอ้สัส ไอ้หมาคราม ไอ้ ควายยยย" ผมด่ามันเสียงดัง
"ตึง" เสียงของหนักขว้างใส่ประตูห้อง ทำเอาผมสะดุ้ง หึ ขังกูเพื่อ ผมค่อบๆคลานไปบนที่นอนนุ่ม กลิ่นของคนตวัสูงยังติดแน่น
ผมนอนกอดหมอน กอดผ้าห่มมัน เหมือนคนโรคจิต กลิ่นมันทำให้ผม...อึก...
"อือออ ...อื้อ อ๊ะ คราม" เสียงครางเบาๆของผมดังขึ้นด้วยความปลุกปั่นของมือตัวเอง ผมจินตนาการถึงมัน สัมผัสของมัน กลิ่นของมัน
"อ๊า" แล้วทุกอย่างมันก็โล่ง เหมือนผมกำลังบินอยู่บนท้องฟ้า นั่นแหละครับ ผมถึงได้สงบลง แล้วก็ง่วงสุดๆผมจัดการทำความสะอาดตัวเอง อาบน้ำให้หายมึนแล้วไปหยิบเสื้อตัวโตๆของไอ้เพื่อนหน้าโง่มาใส่ เปิดแอร์แล้วนอน ...
แกร็ก...
"หึสลบเลยรึไง" ฟ้าครามเปิดประตูเข้ามาดูหลังจากเสียงครางสงบลง ร่างสูงรู้สึกเขินนิดๆเวลาได้ยินเสียงครางชื่อตัว
เอง เขาไม่อาจจะห้ามความรู้สึกใครไม่ให้รักใครได้ เพราะเขาเองก็ห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงต้าไม่ได้เหมือนกัน สายตาคมมองร่างเล็กที่หลับสนิทบนที่นอนของตัวเองด้วยความคิดหลายอย่าง
"กูขอโทษ" พูดแล้วเดินออกจากห้องไป....
สายๆของอีกวัน
"อื้อออ" หมอหนุ่มที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการมึนหัวสุดๆ รีบลงจากที่นอนแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที
"อ๊วกกก แหวะ " ผมแฮ้งแต่เช้า หัวผมมันหมุนติ้วไปหมด
"อ๊วกกก แค๊กๆๆ"
"แดกเข้าไปสิไอ้หมอหมา เมาเป็นมาแถมยังอ๊วกเหมือนหมาอีก" ผมไม่รู้ว่ามันเข้ามาเมื่อไหร่ แต่มือมันกำลังลูบหลังผมอยู่ ผมโบกมือไล่ให้มันออกไป ผมไม่อยากให้มันมาเห็นผมในสภาพทุเรศๆแบบนี้ ในขณะที่ผมโก่งคอลงซบกับ
ชักโครก
"ออก ไป..แหวะ" เหมือนมันจะทำเป็นไม่ได้ยิน
"ไอ้กร กูเพื่อนมึงนะ มึงจะมาไล่กุทำไมกูจะช่วยมึงเนี๊ยะ" มันว่าเสียงแข็ง
"ออกไป กูอาย"
"อาย ให้ตายเหอะไอ้หมอ มึงยังจะมาอายอะไรอีก ขะ..ของๆมึงกู..."
"หุบปาก...อย่าพูดมันออกมาถ้ายังอยากเป็นเพื่อนกันอยู่"ทั้งๆที่กูไม่ได้อยากเป็นก็ตาม ผมต่อเอาเองในใจ
"เอออ ๆ กูไปก็ได้ มีอะไรก็เรียกละกัน กูจะไปดูทีวี" แล้วมันก็เดินออกไป ส่วนผม ก็ปฎิญานรักกับโถชักโครกต่ออีกสักพัก กว่าจะออกมาได้ผมนี่แทบเป็นลม
"หึไง...อกหักรักคุดเลยต้องประชดชีวิตด้วยการแดกเหล้า"
"หึเพราะใครถ้าไม่ใช่เพราะมึง ไอคราม กูขอร้องอย่าปากมาก" ผมหันไปแหวใส่มัน รู้ว่ากูชอบไอ้สัสแกล้งกูจัง
"หึ กินซะกูใช้ไอ้ไม้ไปซื้อมาให้" ผมขมวดคิ้วยุ่ง ไอ้ไม้ มันจะมาทำสนตีนอะไรแต่เช้า มันยัดแก้วน้ำขิงร้อนใส่มือผม
"เป็นหมอก็หัดดูแลตัวเองบ้าง"
"เสือก" ผมจิบน้ำขิงในแก้ว จนหมด มันช่วยได้เยอะเลย ผมไม่พูดมันก็ไม่พูด บรรยากาศเริ่มอึมครึม
"กูว่ากูกลับบ้านดีกว่าป่านนี้ป้าสุดใจป๊าม๊ากูเป็นห่วงแย่ละ" ฟ้าครามหันมามองผมแล้วพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาติ
ผมเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่ใส่อย่างลวกๆแล้วถอดเสื้อมันคืน
มันมองผมนิ่งๆ พอเดินพ้นประตู ผมก็รีบจ้ำอ้าวออกมา โดยไม่เห็นแม้แต่เงาไอ้ไม้
++
++
++
ชายร่างสูงเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองแล้วเอาน้ำเต้าหู้เทใส่แก้ว กินกับปาท่องโก๋ ที่เขาเดินไปซื้อที่หน้าปากซอย ร้านเดียวกันกับที่ต้าซื้อมาให้เขากินทุกวัน .
ฟ้าครามกลับมาที่คอนโด ในตอนบ่ายแก่ๆ พอมาถึงก็พบว่ามีใครบางคนอยู่ในห้องของตัวเอง
"อ้าว มึง กลับมาแล้วหรอ พอดีกูลืมของนิดหน่อยเลยกลับมาเอาอะ" เสียงหวานของหมอหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ แต่ที่มือถือถุงดำกับขวดเหล้าไว้ ฟ้าครามมุ่นคิ้ว
"ทำอะไรของมึงไอ้กร" ร่างโปร่งแค่ยักไหล่แล้วเดินเก็บเศษขยะที่เกลื่อนห้องต่อ
"หมอ..มึงว่างมากเหรอวะ"
"เออ กูลาพักร้อน แล้วก็ไม่รู้จะทำอะไรกูเลยมาเก็บห้องให้มึงไง"
"กูจ้างแม่บ้านได้"
"จ้างให้เปลืองเงินทำไมวะ"ผมหันไปทำตาดุ
"กูรวย"
"สัส" ผมขี้เกียจจะเถียงมันละ ไอ้พ่อคน หล่อคนรวย คนไร้หัวใจ
"พูดมากอยากทำก็ทำไป ทำข้าวให้กูแดกด้วย"
"สัส กูไม่ใช่เมียมึง ไอ้คราม โทรสั่งเอา ของสดในตู้ไม่มี" ร่างโปรงว่าเสียงเขียว ออกอาการไม่พอใจนิดๆ แววตากลมไหววูบยามมองร่างสูงที่นอนเยียดกายดูทีวีสบายใจเฉิบ แถมไม่ยอมโทรสั่งข้าวอีก....
"ไอ้คราม หิวข้าวก็โทรสั่งกูไม่ทำ"
"เออ ทีเมื่อก่อนละทำให้กูแดกจัง"มือหนาคว้าโทรศัพแล้วโยนมาที่หมอหนุ่ม
"สั่งเผื่อตัวเองด้วย" ผมกรอกตาขึ้นมองเพดาน มันทำตัวเป็นปรกติจริงๆเหมือนเดิมทุกอย่าง เหมือนเดิมจนเขาหงุดหงิด...หงุดตัวเองที่ต้องมานั่งใจเต้นแรงเหมือนเมื่อก่อนอีก
"ป้าครับ เอาปลาหมึกผัดกระเทียม ใส่กระเทียมเยอะๆ ไข่ดาวไม่สุก มาส่งที่ห้องฟ้าครามนะครับ" แล้วผมก็กดวางสาย
"ทำไมไม่สั่งเผื่อตัวเอง"เสียงทุ้มหันมาถาม
"กูกินมาจากบ้านแล้ว"กรตอบพร้อมกับมัดปากถุงขยะไปด้วยแล้วเอาอีกหลายๆถุงไปวางไว้ที่หน้าประตู ก่อนจะกลับมา เก็บกวาดผงขยะที่เหลื่อใส่ถังขยะ ร่างโปร่ง ทำความสะอาดไปเรื่อยๆจนข้าวมาส่ง
"อ่าวหมอ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ นี้ข้าวของฟ้าคราม" เด็กส่งข้าวชื่อไอ้ก้องมันยืนยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียม
"เท่าไหรอะก้อง"
"50 อ่อ จ่ายเป็นเบอร์โทรก็ได้นะหมอ"
"มากไปไอ้ก้อง ส่งข้าวเสร็จก็รีบๆไปสิวะ กูจะได้แดกข้าว" เสียงดังมาจากด้านหลัง ผมเบ้ปาก
"อะนี่เงิน เบอร์เดี๋ยวค่อยเอาวันหลัง"ผมยื่นเงินค่าข้าวให้ก้องแล้วปิดประตู
"อ่อยจริงนะมึง" มันแขวะผมเบาๆ
"เรื่องของกู" ผมล้มตัวลงนั่งตรงพื้นหน้าโซฟา
"ไอ้หมอ กูดูบอลอยู่" มันเอื้อมมือมาแย่งรีโมทผม
"อย่ากูจะดูรีบอร์น มึงก็กินข้าวไปดิวะ"
"แต่กูจะดูบอล เอามา"
"ไม่"
"ไอ้หมอ" ฟ้าครามกดเสียงลงต่ำ ผมตวัดหน้าไปหามัน ก่อนจะปารีโมทใส่มัยรับได้ทันแต่ก็มองผมตาดุ
"ไอ้คนไม่สำนึกบุญคุณ" ผมว่าใส่ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ผมรู้สึกโกรธและงอนมันจริงๆนะ จะดูแค่แปปเดียวเอง ผมเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องมันทันที
“หึ ขี้งอลเหมือนเดิม”ฟ้าครามกดโทรศัพหาร่างโปร่งที่พึ่งเดินออกไปทันที
“//มีอะไร//”
“เอาบุหรี่มาให้ด้วย2ซอง “
“//ไอ้ควาย แมร่ง//” ร่างโปร่งด่ากลับมาเสียงดัง เขาทำเพียงแค่หัวเราะในลำคอแล้วนั่งรอใครบางคนกลับมา
แอ๊ดด
ปัง
“เอาไป เอามาด้วย500”เขาโยนบุหรี่ใสหน้าตัก
“บุหรี่เหี้ยอะไรแพงขนาดนั้น”
“ค่าเดิน ค่าเหนื่อย แล้วก็ค้าอมยิ้มกู เอามากูจะได้กลับ”
“ไว้ค่อยเอาพรุ่งนี้” ครามยังคงยียวนกวนประสาท มันชอบแล้งคนตัวเล็กตั้งแต่สมัยเรียน
“สัสแมร่งกวนสนตีนตลอด” ผมบ่นแล้วเดินออกมา เพราะต้องเขาโรงพยาบาลตอนสองทุ่ม มีผ่าตัดคนไข้
++++
+++
+++
+++
หลังจากวันนั้นผมกับครามก็ทำตัวเหมือนปรกติอย่างที่เคยเป็น...ผมเองก็พยายามทำใจไม่ให้รักมันอยู่ ผมพยายามทำตัวเห็นเป็นปรกติ ทำเหมือนไม่เคยมีใจให้ และผมจะต้องทำให้ได้..
“หมอคะ หมอ...หมอกร ไอ้กร” เสียงห้าวๆปนหวานตะโกนเรียกผมให้หลุดออกจากภวังค์
“ไอ้ แก้ว...” ผมหันไปเอ็ดพยาบาลสาวที่ตะโกนอัดหูผม
“เหม่ออะไรคะคุณเพื่อน เหม่อหาว่าที่สามีในอนาคตรึไง”
“เปล่า แค่คิดอะไรเรื่อยเปลือย”
“สตอแล้วยะ เมื่อไหร่แกเลิกคิดถึงไอ้ฟ้าครามนั่นสักทีวะ 10ปี ที่มึงโสดและซิงเพื่อมัน มันเคยเห็นบ้างไหม อย่าทำตัวโง่นักเลย” แก้วตาว่าออกมายาว เธอเป็นเพื่อนกับหมอหนุ่มมานาน นานพอที่หมอหนุ่มจะเล่าให้ฟังทุกอย่าง จะเรียกว่าที่ปรึกษาทางใจก็ได้
“เออ กูก็กำลังลืมอยู่นี่ไง แล้วแกไม่มีงานทำรึไงถึงได้เขาออกห้องหมอเป็นว่าเล่นแบบนี้” แก้วตายักไหร่แล้วเดินไปนั่งตรงเตียงคนไข้ แล้วเหยียดตัวลงนอนอย่างสบายใจ
“ฉันว่าแกต้องไปบำบัดวะ บำบัดเอาเชื้อรักไอ้ครามออก”แก้วหันมาพูดกับผมด้วยใบหน้ายุ่งๆ
“ก็ว่าอย่างงั้นแหละ” ผมเห็นด้วย แล้วเราก็ขำกันเอง ...ผมปล่อยให้แก้วนอนต่อแบบนั้นไม่ได้นานเพราะมันถึงเวลาออกตรวจคนไข้แล้ว
“ไปตรวจคนไข้กัน”
“หึหึหึ อู้ไม่ได้เลยจริงๆ” ร่างเล็กลงจากเตียงแล้วเดินตามกันออกไป
++
++
++
++
“หมอครับผมเจ็บตรงจังเลย”
“หมอครับผมปวดหัว”
“หมอครับสนใจไปกินอยู่กับผมที่บ้านไหมครับ”
และอีกหลายๆประโยคที่ยิงใส่หมอหนุ่มไม่ยั้ง ร่างโปร่งทำได้แต่เพียงยิ้มไปให้และตรวจร่างกายตามหน้าทีหมอที่ดี คนไข้พากันขายขนมจีบหมอหนุ่มกันเป็นว่าเล่น และต่ละคนหาเรื่องป่วยมาหาเขาทั้งนั้น ....แต่เขากลับไม่สนใจใครเลยสักคนจะมีคุยบ้างแบบผิวเผินไม่จริงจังสักเท่าไหร่ ...และไม่มีใครทำลายกำแพงหนาในใจเขาได้สักคน
2cb
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
รอคนที่จะทุบกำแพงของหมอให้แตกละเอียดอยู่นะคะ
อย่าไปรักคนที่ไม่รักเราเลย
-
หมอเลิกโง่เถอะะะะ
-
ขอคนใหม่ให้หมอด้วยค่ะ! สงสารหมอจัง..
-
หมอนี่บ้าเนาะ เข้าใจว่ารักแต่ถ้าเป็นแบบนี้ควรจะตัดใจได้ละ ดักดานต่อไปเถอะ
-
ใจร้าว
Broken Hart
ตอนที่ 5
(ฟ้าคราม part)
หลายๆคนไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงยังไม่ลืม คนๆนั้นซะที ผมมีเหตุผลหลายอย่างและยังหาคำตอบให้ตัวเองอยู่ แต่ผมคิดว่ามันคงไม่นาน ไม่นานที่จะสามารถอยู่ได้โดยไม่มีเด็กผู้ชายที่ชื่อต้า ผมใช้ชีวิตอยู่กับมันเกือบเดือน มันไม่ง่ายเลยที่จะลืมคนๆหนึ่งในช่วงเวลาสั้นๆ ตั้งมันเขามามีอิทธิพลกับความรู้ สึกกับผมในหลายๆอย่าง เกือบในทุกๆเรื่อง ยกเว้นความรัก คนที่มันรักไม่ใช่ผม แต่เป็นใครอีกคนที่มันยกหัวใจให้ ทุกๆครั้งที่ผมเห็นมันร้องให้ผมอยากจะเข้าไปตั้นหน้าไอ้ม่านฟ้าให้จม อยากจะไปเอาเลือดหัวมันออก อยากให้มันได้สำนึกว่าต้ามันก็มีหัวใจ ผมอยากให้มันได้เจ็บปวด เหมือนอย่างที่ผมเป็นในตอนนี้
วันนี้ผมตั้งใจจะไปแอบดู คนที่ผมรักที่มหาลัยอีกครั้ง เหมือนเช่นทุกๆวัน ผมได้แต่เฝ้ามองมันโดยที่ตัวเองไม่รู้จักเบื่อ มองและไม่คิดจะเข้าไปหาแม้อยากจะไปหาใจแทบขาด แค่ผมเห็นมันยิ้มอย่างมีความสุขผมก็มีความสุข เท่าที่สังเกตม่านฟ้าจะมารับร่างเล็กของผมทุกๆห้าโมงเย็นหรือจะเร็วกว่านั้นตามตารางเรียน และทุกครั้งที่มันมา ต้าดูจะมีความสุขเสมอ วันนี้ต้าก็นั่งรอไอ้ม่านมารับ สมิง เป้ง กลับไปแล้ว ผมนั่งมองมันจากใต้ต้นไม้ต้นเดิม และผมก็เห็นกลุ่มนักศึกษาที่จ้องมองร่างเล็กนั่น แค่สายตาที่มันมองผมก็รู้ว่ามันไม่ปรกติ มันเดินไปหาต้า และไอ้สิ่งที่ผมคิดมันก็เกิด พวกมันลากต้าไปด้านหลังตึก ร่างเล็กดิ้นจนสุดกำลังด้วยความหวาดกลัว
ใจผมสั่นระรัว ผมเจอต้าไม่ได้ และผมก็ไม่อาจเห็นต้าถูกทำร้ายได้เช่นกัน...มันเป็นกำแพงสูงที่ผมต้องกระโดข้าม และผมก็ข้ามมันมา
"โถ่เว้ย" ผมวิ่งตรงไปยังพวกมันทันทีก่อนจะซัดหมัดเข้าใส่คนที่มันกำลังจะง้างมือใส่ ร่างเล็ก
ต้าตัวสั่นสะท้านนั่งซุกตัวอยู่ที่พื้น ผมมองสีหน้าหวาดกลัวนั้นด้วยความคิดถึง
แต่ภาพที่ผมเห็นตอนนี้มันทำให้ผมต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ ...อาการหวาดกลัวต่อสิ่งรอบข้าง เหมือนกับตอนนั้น ตอนที่มันร้องขอให้ผมหยุดการกระทำอันต่ำทราม
"ฮึก อย่า ฮึก อย่า อย่าทำ ไม่ อย่าทำต้า"ต้ายกสองมือขึ้นปิดหูและหลับตาแน่น ผมรู้ทันทีว่ามันกลัว กลัว ผม ผมเดินเข้าหาแต่ต้ากลับกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งและไม่ยอมให้ผมแตะตัว
"ต้า ต้า โอเค โอเค พี่ไปแล้ว ต้าตั้งสติ"ผมพยายามบอกน้องตั้งสติ อยากจะเข้าไปกอดให้หายกลัว แต่ต้าต่อต้านผมทุกอย่าง
"ฮึก พี่ม่าน พี่ม่านอยู่ไหน ฮึก พี่ม่าน ต้ากลัว ฮึก" ร่างเล็กเรียกร้องหาแต่ม่านฟ้า ดวงตาเปื้อนน้ำใสมันหวาดกลัวจนสุดขีด และก่อนที่ผมจะหันหลังกลับเพื่อออกห่างร่างเล็กนั้น
ต้าช็อคจนหมดสติลงต่อหน้าผม
"ต้า" ผมรีบเข้าไปดูแล้วอุ้มต้ามาไว้ที่ใต้ตึก ผมกดโทรศัพหาม่านฟ้าทันที ผมไม่อยากให้ต้ามันตื่นขึ้นมาเจอผม และผมต้องเห็นแววตาหวาดกลัวแบบนั้นอีก มันเจ็บเกินไป ผมจับให้มันนอนตักผม และปัดผมที่อยู่บนใบหน้าออก ผมมองใบหน้าหวานด้วยความคิดถึงและเจ็บปวด
"รีบมารับเมียมึงก่อนที่กุจะพามันกลับไปเอง" ผมกดเสียงลงต่ำอย่างข่มอารมณ์ ถ้ามมันไม่มาช้า ต้าก็ไม่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้
"มึงกลัวกูขนาดนี้เลยเหรอต้า" ผมอยากจะขอโทษในสิ่งที่ผมทำพลาดไป ผมอยากให้มันได้รู้ แต่โอกาสของผมมันหมดไปแล้วตั้งแต่วันที่ผมลงมือทำร้ายมันแล้ว ไม่นานม่านฟ้าก็มา ผมอุ้มร่างเล็กไว้ในอ้อมกอด
"ไอ้เหี้ยคราม"มันมองคนในอ้อมกอดผม
"มึงเกือบจะทำให้ต้ากูโดนพวกสวะลากไปปู้ยี้ปู้ยำ กูขอเตือน ถ้ามึงดูแลมันไม่ได้ ยกมันให้กู"
ผมบอกเสียงจริงจัง
"ฝันไปเหอะว่ากูจะยกมันให้คนเหี้ยๆอย่างมึงไอ้คราม ต้าเป็นเมียกู เป็นของกู และรักแค่กูจำไว้"
ผมสอึกกับคำพูดเสียดแทงของมัน และมันเป็นความจริง หัวใจต้าไม่มีที่ว่างให้คนอย่างฟ้าคราม ต้ามันไม่ได้รักผม ข้อนี้ผมรู้อยู่แก่ใจ แต่ทำไมละ ถ้าผมจะรักมัน รักมันแค่ฝ่ายเดียว ขอแค่ให้ผมได้รักมัน ได้ดูแลมัน....ผมทำไม่ได้เหรอ ...ผมสบตากับคนตรงหน้าที่มีแต่แววตาเย้ยหยัน แววตาแบบนั้นผมไม่แคร์...
ม่านฟ้าเอาตัวอ้ากลับไปแล้ว....เหลือแต่ผมที่ยืนอยู่นิ่งๆ....และตั้งสติ ก่อนที่ผมจะกลับไปที่ร้าน ผมนั่งลงตรงโต๊ะประจำที่ผมชอบนั่ง และสั่งให้ไม้เอาเหล้ามาให้ผม...อกหักรักคุด ก็ต้องแดกเหล้าประชดชีวิต ผมหัวเราะเยาะตัวเองด่าคนอื่นไหงดันมาทำซะเอง.....
ใครมันจะไปรับรู้ว่าคนอย่างฟ้าครามมันเหลวแหลกขนาดไหน อยากได้เขาจนต้องข่มขืนเขา คนอย่างฟ้าคราม...
(จบ)
"แก้วตากูกลับก่อนนะ "ร่างโปร่งของหมอมังกรกำลังเก็บของใส่กระเป๋าเป้ พลางบอกพยาบาลสาวเพื่อนสนิทที่ยืนยิ้มหน้าบาน เพราะมีคนไข้มาขายขนมจีบ
"เอออ" เสียงหวานดูเลื่อนลอยและไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หมอหนุ่มมองเพื่อนสาวอย่างขำๆ ก่อนจะเดินออกจากห้อง
"พรุ่งนี้เวรแก อย่าลืม" แก้วตาตะโกนไล่หลัง เขาพยักหน้ารับแล้วรีบตรงไปที่ร้านของฟ้าครามทันที ไปพร้อมกับข้าวกล่องที่แวะซื้อที่ร้านโปรดของคนตัวโต แต่พอไปถึง
"ไอ้ไม้ เจ้านายมึงไปไหนวะ" กรวางของกินไว้ตรงเค้าท์เตอร์ แล้วมองไปที่ไม้มันทำหน้าพยักพะเยิดให้ ร่างโปร่งหันตาม ก่อนจะกรอกตาไปมา อย่างเอือมละอา ถ้าให้เขาเดา ครามไปเจอภาพบาดตาบาดใจของม่านฟ้ากับเมียมันมาแน่ๆ หมอหนุ่มเบ้ปากก่อนจะแอบนินทาเพื่อรักกับลูกน้องของคราม
"มึงดูเจ้านายมึงนะ วันก่อนด่ากูแดกเหล้าประชดชีวิต แล้วดูมัน ยิ่งกว่ากูอีก" เขายืนมองฟ้าครามที่ล้มฟุบไปกับโต๊ะ อย่างเวทนา นี่ถ้าครามรักตนเองคงไม่ต้องมานั่งฟูมฟายเป็นควายตู้แบบนี้หรอก
"โง่ยังก็ยังโง่อย่างนั้น" หมอหนุ่มพึมพำเบาๆ
"ผมว่าหมอพาเฮียแกขึ้นไปนอนข้างบนเหอะ เกะกะลูกค้า" มันว่าเสียงไม่จริงจังนัก และหมอหนุ่มก็เห็นด้วย
"หึ ถ้าไอ้ครามมันได้ยินนะ มึงหัวขาดแน่ไอ้ไม้" กรแกล้งว่า ไม้กลับไม่กลัวแถมยังถ้าอีกต่างหาก
"คราม" ร่างสูงผงกหัวขึ้นมาตามเสียงเรียก ดวงตาพล่าลายด้วยความมึนงง
"ต้าหรอ" เสียงยานๆเอ่ยถาม เขาเห็นมังกรเป็นต้า ร่างสูงยิ้มดีใจ
"ต้าพ่องมึงดิสัส กูมังกร ไปลุก มาเมาให้อายเด็กมัน" ร่างโปร่งพยายามดึงคนตัวโตให้ลุก
"อย่าดิวะ....ต้ากูจะแดกเหล้า กลับบ้านไปนอนไป"ร่างสูงผลักคนตัวเล็กกว่าแทบกระเด็น หมอหนุ่มจิ๊ปากอย่างขัดใจ
"อย่าเหี้ยไรละ ไปขึ้นห้อง ไม้ มาช้วยกูที"มังกรกวักมือเรียกให้เด็กหนุ่มออกมา แล้วช่วยพยุงฟ้าครามขึ้นไปบนห้อง กว่าจะพาผ่านทางเดินแคบๆได้กินเวลาและแรงงานไปเยอะ
"โยนแมร่งไว้นี่แหละ"มังกรชี้ไปที่เตียงกว้าง ก่อนจะบอกให้ไม้ลงไปทำงานต่อได้เขาจะจัดการฟ้าครามให้เอง
"ผมฝากด้วยนะหมอ ช่วงนี้เฮียแกดู..เอ่ออ" ไม้ทำหน้ากระอักกระอ่วนใจ
"อืม..ไปเถอะกูดูเอง" พอไม้ลงไปมังกรก็หันไปหาร่างสูงที่นอนพร่ำเพ้อถึงใครอีกคน
"ต้า..อึก ต้า...กูรักมึง"
"ไอ้สัส ครามแมร่ง กูเจ็บเลิกพร่ามถึงมันสักที ยกขาขึ้นกูจะเช็ดตัวให้" แต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่ได้ฟัง แถมยังคงกอดตัวเขาไว้แน่น
"ต้า ....ทำไมไม่รักกู"
"เออมันไม่ได้รักมึง แต่กูนี่รักมึง..ไอ้ครามอยู่เฉยๆดิวะ" หมอหนุ่มพายามจะเช็ดตัวให้ แต่มันยากเกินเพราะคนตัวโตกว่าไม่อยู่นิ่งเลย แม้ว่าเขาจะจับมันไว้ก็ตาม
"มึงเป็นของกุ ต้า มึงต้องเป็นของกู" ฟ้าครามจับไหล่มนของหมอหนุ่มแล้วบีบแรง แววตาแข็งกร้าวจ้องมองมังกรด้วยแววตาเจ็บปวด มือหนาบีบแรงจนเขาเจ็บ
"คราม..กูเจ็บ ปล่อยกูนะ..มึงเป็นบ้าอะไรเนี้ย"ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บ ฟ้าครามเริ่มคลั่งและคิดว่าเขาคือต้า
"กูถามทำไมมึงถึงไม่รักกู ทำไมตอบมาต้า ตอบมา" ฟ้าครามตวาดร่างบางเสียงดัง ตอนนี้เขาดูน่ากลัวและไม่ใช้ฟ้าครามคนเดิม มังกรมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ถึงจะเมาแต่ไม่น่าจะเห็นเขาเป็นอีกคนไปได้...
"คราม มึงมองกูสิ กูไม่ใช้ต้า กูมังกรมึงมองดีๆสิ" น้ำเสียงร่างโปร่งสั่นเครือ เขากลัวนิดๆ เพราะมังกรรู้ดีว่าเขาสู้แรงครามไม่ได้แน่นอน สมองเขาเริ่มประมวลผลหาถึงทางรอด
"ในเมื่อมึงไม่ตอบ กุจะให้คำตอบมึงเอง ว่ามึงเป็นของกู" ฟ้าครามกดร่างโปร่งลงกับที่นอนแล้วนั่งทับเขาไว้ มังกรร้องลั่น
"ไม่คราม ไม่ กูไอ้หมอเพื่อนมึงไง "มังกรพยายามเรียกสติคนตัวโตแต่ไม่เป็นผล ฟ้าครามเมาหนักและไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
แคว๊กกกกกกกกกกกกก นัยตาสีสวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ
"ม้ายยยยยยยยยย" มือเล็กยกขึ้นปัดพลันวัน เสื้อตัวบางถูกฉีกออกด้วยน้ำมือของเพื่อนรัก
แรงดึงมันมากจนเสื้อบาดผิวขาวเป็นรอยแดงริ้วๆ ฟ้าครามหน้ามืดและไร้สติ เขากำลังจะข่มขืนเพื่อนตัวเอง
"อย่า คราม อย่า นี่กูมังกร มองกูดีๆสิ" หมอหนุ่มอ้อนวอน
"เป็นของกูแค่กูเท่านั้น" กางเกงสแล็กถูกกระชากออกอย่างง่ายดาย มันหลุดไปพร้อมกับชั้นใน ปราการขั้นสุดท้ายของเขา มือเล็กพยายามดันร่างสุงออกแต่สู้แรงฟ้าครามตอนนี้ไม่ได้เลย ริมฝีปากหนาระดมจูบกรสะบัดหน้าหนีแต่ก็ถูกอีกคนจับปลายคางไว้ แรงบีบมันเหมือนคีมเหล็กบีบจนเขาต้องเผยอปากรับสัมผัสร้อนของอีกคน ลิ้นเรียวไล้วนไปทั่วโพลงปาก กวาดเอารสชาตที่ตัวเองปารถนาจากร่างบางมาสู่ตน
"อิมม ต้า..." ครามสอดมือเข้าไปใต้หว่างขาของอีกคน แล้วแยกขาเรียวนั้นออกจนกว้าง และกดหัวป้านนั้นเข้าไปในช่องทางเล็ก
"อย่า..อึก อื้ออออ เจ็บ คราม กูเจ็บ เอามันออกไป ม้าย ฮือออ คราม"
ความเจ็บมันแล่นปราบไปทั่วร่างกายเมื่อฟ้าคราม ดันแก่นกายตัวเองเข้าช่องทางเล็กโดยไม่มีการเบิกทางหรือเล้าโลมใดๆให้กับร่างเล็กสักนิด เลือดสีสดไหลย้อยไปตามง้ามขา ขาว
มังกรกัดปากตัวเองจนได้เลือด
"โอ๊ยยย คราม กูเจ็บ คราม " ร่างบางทั้งทุบทั้งตี เพื่อให้คนขาดสติได้หยุด
ปึก ปึก ปึก
"อื้อออ เจ็บคราม กูเจ็บ พอ พอได้แล้ว ฮือออคราม" หมอหนุ่มร้องให้ออกมาอย่างน่าสงสารเขาไม่ได้ต้องการแบบนี้สักนิด .... หมอหนุ่มร้องให้ออกมาด้วยความเสียใจและหวาดกลัว
ครามกลายเป็นปีศาจที่พลากทั้งร่างกายและหัวใจของเขาไป
"อย่าปฎิเสธกู อย่า.."เสียงคำรามกดต่ำจนน่ากลัวมันลงมาพร้อมกับน้ำหนักตัวที่กระแทกลงมาที่ร่างกายบอบบาง ถ้าครามมีสติสักนิดเขาจะไม่กลายเป็นคนเลือดเย็นแบบนี้
"อื้ออ คราม ฮือออ อย่า ฮือออ คราม ปล่อยกู"
"ซี๊ดดด แมร่งง รูร่านๆของมึง นี่ตอดกูดีจริงๆ หึ ของไอ้ม่านมันดีเท่ากูมั๊ย ลองของกูแล้วติดใจไหม" ร่างเล็กไม่สามารถปกป้องตัวเองได้เลย ปล่อยให้ร่างสูงได้ตักตวงความสุขจนพอใจ
"อ๊ะ..อื้อออ..คราม...คราม" ไร้ซึ่งความอ่อนโยนในทุกสัมผัส ร่างกายเล็กต้องทนรับความปวดร้าวเพื่อให้อีกคนได้สุขสม ยามที่แท่งร้อนกระแทกแรง เขาต้องกัดหมอนเพื่อระบายความเจ็บและสุขสันต์ความสุขที่เขาไม่อยากรับ ครามจับตัวเขาให้คว่ำลง กดหัวร่างเล็กจนจมเตียงก่อนจะขยับเอวสอบกระแทกด้านหลังจนคนใต้ร่างตัวโยกคลอน
รับแรงที่โถมลงมาด้วยน้ำตานองหน้า เสียงหวานกรีดร้องจนแทบไม่มีเสียงให้เหลือให้ร้องอีก..ร่างสูงทำลายเขาด้วยน้ำมือตัวเอง ทำลายความเชื่อใจทุกๆอย่าง และทำลายตัวตนเขาด้วยความเลือดเย็น ครามฝังเขี้ยวตัวเองไปตามร่างกายขาวนวลเนียน จนเป็นรอบจ้ำแดงไปทั่วตัว ช่องทางด้านหลังฉีกขาดอย่างรุนแรงเพราะครามไม่คิดจะออมแรงให้เลยสักนิด แม้จะร้องขอร่างสูงก็ไม่ฟังและยังคงไม่ลดละการกระทำของตัวเอง
"รักกูรึยัง...อยากอยู่กับกูรึยัง"
ปัก ปัก ปัก
"อื้อออ อ๊ะ คราม"เสียงแหบร้องครางแผ่วเบาจวนเจียนจะขาดใจ
"พอเถอะ กูไม่ไหวแล้ว พอ...ได้แล้ว..ได้โปรด เถอะคราม" มือเล็กเอื้อมไปแตะสันกรามอย่างอ่อนแรง นึกอยากให้คนที่กำลังบ้าได้สติสักที...
"บอกว่ารักกู พูดมาว่ารักกู"
"กูรักมึงคราม..กูรักมึง..อึก..อื้อออออ" เขาปลดปล่อยออกมาพร้อมกับร่างสูง แต่มันยังไม่จบ ฟ้าครามยังคงทำร้ายเขาด้วยความรุนแรงไม่มีหยุด การกระทำอันป่าเถื่อนที่เขามอบให้กับเพื่อนที่รักตัวเองหมดใจ มันยิ่งตอกย้ำให้อีกคนสำนึกตนเองว่าเป็นได้แค่ตัวแทน ตัวแทนโดยที่อีกคนไม่รู้เรื่องอะไร
"คราม..อืออออ คราม....อื้อออ "แม้จะตะเกียดตะกายลงจากเตียงกว้างด้วยแรงอันน้อยนิด เขาก็ไม่อาจหลุดพ้นเงื้อมมือปีศาจคู่นี้ไปได้
"จะไปไหน" ครามดึงข้อเท้ามังกรให้กลับไปหา
"ฮือคราม...อย่า ฮือๆๆๆ อื้ออออ ครามมมม"
พับๆๆๆ
อื้ออออออ
ปึก ปึก ปึก
"พอ พอแล้ว" มือเล็กคว้าได้แต่อากาศ เขาเหนื่อยเต็มที เหนื่อยที่จะรับกับความรู้สึกเจ็บแบบนี้แล้ว
"ครามหยุดเถอะ" เขาอ่อนล้าเต็มทีและร่างกายไม่อาจจะทนได้อีกต่อไป ดวงตากลมชุ่มน้ำตาค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆและไม่รับรู้อะไรอีก......
++
++
++
2bc........
ปล.
คนเขียนไม่ได้มีเจตนาให้นักอ่าน เกลียดฟ้าครามนะ มันเป็นไปตามพลอต ที่ครามจะต้องทำกับหมอกรแบบนี้ T^T มีเหตุมันย่อมมีผลเสมอ... อย่าได้โกรธเราเลยนะ ว่าแต่ว่า รช่วยเม้นบอกเค้าหน่อยจิว่าเนื้อเรื่องมันเบื่อไหม :z13: ไม่เข้าใจตรงไหน บอกเค้าได้นะ :hao5: เพราะบางทีภาษาเขามันยังไม่เข้าที่และไม่สะสลวยเหมือนนักเขียนท่านอื่นๆ แต่เราจะพยายามนะ :mc4: แล้วก็อยากจะบอกว่า ขอบคุณคะที่เข้ามาอ่านนิยายเราให้กำลังใจเรา ขอบคุณนะคะ :mew1: :pig4: :call:
-
คำผิดเยอะเลยค่ะ ค่อย ๆ ดูนะคะ
ฟ้าครามเมาแล้วหมาตลอดเลย หมอกรเลิกรักมันได้แล้ว
-
อิคร๊ามมมม :m31: :fire:
ทำแบบนี้กับหมอได้ยังไง สมควรแล้วที่ต้าเกลียดแก
ปล. น่ากลัวนะคะ หน้านี่หมายถึงใบหน้าหรือข้างหน้าค่ะ เช่น ใบหน้าน่ารัก ทำหน้าน่ากลัว
-
ขอบคุณที่มาลงเรื่อย เรื่อย ติดตามตลอด สงสารหมอ รีบมาลงนะ :ling1:
-
ดำเนินเรื่องเร็วดีค่ะ ไม่น่าเบื่อหรอก จะเบื่อก็ไอ้คุณครามนี่แหละ จะยังไงต่อล่ะเนี่ยยยย :serius2:
-
อย่ามาให้หมอกรตื่นขึ้นมาก่อนแล้วหนีกลับบ้านไป โดยที่ครามไม่รู้เรื่องที่ทำกับหมอ คิดว่าฝันว่ามีอะไรกับต้า แล้วหมอก็เก็บเงียบ ไม่ว่าไม่โกรธครามเพราะรักนะ ถ้าเป็นแบบนั้น ผมจะเลิกอ่าน (เบื่อแนวเรื่องแบบนั้น)
ปล. ผู้แต่งๆ ดีนะ คำผิดอาจจะเยอะไปนิด ไม่ว่ากันค่อยปรับ สำนวนและการเดินเรื่องไม่อืดและฟุ่มเฟือยดี สู้ๆ ครับ
ปล. 2 ผมเลิกติดตามจริงๆ นะ ถ้าเป็นอย่างที่ผมบอกข้างต้น
-
ใจร้าว
ตอนที่ 6
ไปจากกูซะคราม
ไม่รู้ว่าเวลามันผ่านมานานเท่าไหร่ ร่างกายเล็กขยับช้าๆและรับรู้เรื่องราวทั้งหมดด้วยใจที่ปวดร้าว เหมือนเข้มนับพันๆเล่มมันแล่นทะลุร่างกายเขา เหมือนโดนมีดแหลมคมกรีดลงที่หัวใจอย่างช้าๆ และคนที่ถือมีดเล่มนั้นคือคนที่นอนหลับข้างกาย
"อึก...เจ็บ" นั้นคือความรู้สึกแรกที่ผมลืมตาตื่น ...หลังจากที่ฟ้าครามไอ้เพื่อนระยำมันทำไว้กับผม ดูสิมันทำลายความรัก ความไว้ใจที่ผมมี จนย่อยยับ ร่างกายผมบอบช้ำจากเรื่องเมื่อคืน ช่องทางด้านหลังมันฉีกขั้นรุนแรง และผมรู้สึกปวดไปหมด เซ็กครั้งแรกของผมมันไม่น่าประทับใจเท่าไหร่ ถึงจะเป็นคนที่ผมอยากจะมอบให้ก็เถอะ ผมค่อยๆลงจากที่นอนให้เงียบที่สุดและเบาที่สุด ผมหยิบเสื้อตัวโคร่งของมันมาใส่ หยิบกุญแจรถและรีบออกจากที่นี่ทันที
ตลอดระยะทางจากร้านฟ้าคราม ร่างบางสะอื้นแรงหลังพวงมาลัยรถ มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาทุกครั้งที่มันไหลมาบดบังม่านตา หมอหนุ่มร้องให้ออกมาอย่างน่าสงสาร เพราะเขาไม่คิดว่าเพื่อนตัวเองจะหน้ามืดได้ขนาดนี้ เมื่อรถจอดอยู่ใต้คอนโดที่พัก มังกรก้าวขาอย่างไว เพราะเขาไม่อยากจะให้ใครเห็นเขาในสภาพแบบนี้ เมื่อถึงห้องร่างโปร่งก็เข้าไปอาบน้ำชำระล้างคราบต่างๆบนร่างกาย และล้วงเอาสิ่งที่ยังคงตกค้างอยู่ออกมาด้วยความทรมาน น้ำเปลี่ยนเป็นสีแดงนิดๆ มังกรได้แต่มองและปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา หลังจากนั้นเขาก็พาร่างกายตัวเองล้มลงบนที่นอนและหลับลงด้วยใจที่เหนื่อยล้า
ร่างเล็กนอนซุกตัวในผ้าห่มผืนหนา เขาตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายของวัน อาการไข้โจมตีเขาอย่างหนักและไม่มีแรงมาพอที่จะลุกไปหายามากิน ปากเล็กแห้งผากได้แต่นอนนิ่งๆ มองไปรอบๆและพยายามไม่คิดถึงเรื่องของเขากับฟ้าคราม
"มึงมันเหี้ย ไอ้คราม"
++
++
++
เมื่อร่างสูงตื่นขึ้นมาก็พบกับความว่างเปล่าของคนข้างกาย ร่างสูงเด้งตัวขึ้นแล้วตะโกนเรียกชื่อคนที่เชื่อว่ามาหาเขาเมื่อคืน แต่เมื่อมองไปรอบๆ คนที่เขาอยู่ด้วยเมื่อคืนกลับไม่ใช้คนที่เขาคิด...เสื้อของมังกรที่โดนฉีกจนไม่เหลือชิ้นดีถูกทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า เขาหยิบมันขึ้นมาช้าๆ สมองมันลั่นดังแกรกๆ แล้วกำเสื้อตัวนั้นแน่น...
"คราม..มองกุสิ มองกูดีๆ กูเพื่อนมึงนะคราม" ภาพและเสียงที่มันประดังเขามาช้าๆ มันทำให้เขาแทบทรุด ไม่ใช่ต้า แต่เป็น มังกร น้ำลายมันเหนียวจนหนืดคอทันที
ไอ้หมออ เสียงเรียกชื่อใครอีกคนดังแผ่ว
ความรู้สึกผิดมันแล่นตีอกขึ้นอกเขาทันที ฟ้าครามนั่งหน้าเครียดที่ปลายเตียง นึกถึงใบหน้าหวานที่กำลังทรมานอยู่ใต้ร่างเขา เสียงร้องให้ดังอ้อนวอนให้เขาหยุด
"แมร่งเอ้ย"
เขารีบหยิบโทรศัพท์มาโทรออกหาเพื่อนรักทันที แต่อีกฝ่ายไม่ยอมแม้แต่จะรับสาย เขาโทรไปที่บ้านก็พบว่าหมอยังไม่กลับมาตั้งแต่เมื่อคืน ที่โรงพยาบาลก็ไม่ได้ไป ฟ้าครามเริ่มร้อนใจ เขารีบคว้ากุญแจรถและตรงไปที่คอนโดร่างโปร่งทันที....
ก็อกๆ
ฟ้าครามเคาะประตูด้วยความร้อนรน อยากจะเจอคนตัวเล็กไวๆและขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้น
และหวังว่ามันจะให้อภัยคนอย่างเขา
ปังๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังถี่รัว จนคนที่เป็นไข้หนักต้องปรือตาตื่น ร่างเล็กสั่นนิดๆ เพียงแค่เท้าลงแตะพื้น ร่างโปร่งก็ล้มลง ด้วยความเจ็บเสียด แต่ก็ยังกัดฟันฝืนตัวลุกขึ้นเดินเพื่อที่จะไปเปิดประตู
แอ๊ดดด
"ไอ้คราม" ใบหน้าหวานติดซีด ดวงตาเรียวเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อรู้ว่าใครเป็นคนเคาะประตู ไม่คิดว่าจะมาเร็วขนาดนนี้ ก่อนจะจะปรับสีหน้าให้เรียบตึง หมอหนุ่มตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ เคืองในอารมณ์ ปากบางเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง
"กร กู" ยังไม่ทันจะพูดจบร่างโปร่งก็ดันประตูจะปิด ฟ้าครามรีบเอาตัวขวางและดันไว้ได้ทันและดันให้หมอหนุ่มเดินถอยหลัง ต้องการจะคุยกับคนตรงหน้าจริงๆ
"ออกไป ไปให้พ้นหน้ากูคราม" หมอหนุ่มเอ่ยปากไล่ด้วยเสียงที่แหบพร่า ไม่มีแม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ ไม่ได้รังเกลียด แต่กำลังโกรธและไม่อยากจะเห็นหน้าก็เท่านั้น
"กร..กูขอโทษ"ฟ้าครามบอกพร้อมกับจับมือเล็กไว้ แต่มังกรสะบัดออกในทันที เขาไม่ยอมรับคำขอโทษ กับสิ่งที่เขาได้เสียไป มันไม่สามารถชดใช้ได้ด้วยคำพูด หมดหนุ่มกัดฟันพูดอีกครั้ง และครั้งนี้น้ำเสียงเขาดุดัน
"ไป ออกไปจากห้องกู เดี๋ยวนี้คราม ออกไป.." เขาไม่อยากจะฟังอะไรทั้งนั้น ลงมือทำร้ายเขาอย่างเลือดเย็น เขาก็ไม่จำเป็นจะต้องคุยอะไรอีก ต่อให้รักมากแค่ไหน มันก็คงให้อภัยกับสิ่งที่ทำไม่ได้ง่ายๆเขาควรจะตัดเสียที
"กร กูไม่ได้ตั้งใจ" แววตาคมสื่อถึงความสำนึกผิด กรมองดวงตาคู่นั้นด้วยความเจ็บปวดและตัดพ้อ ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ เพราะเขาไม่ใช่ต้า มันถึงบอกไม่ได้ตั้งใจ
"อึก ถ้ากูเป็นไอ้เด็กต้า มึงคงจะตั้งใจมากกว่านี้สินะ...ถ้ามึงรักกูมึงคงไม่เอ่ยชื่อมันตอนที่มึงเอากู มึงรู้ไหม ว่าใจกูมันแหลกสลายไปกี่ครั้ง" ร่างบางยิ้มเหยียด
"ไมใช่อย่างนั้น..มึง กูเมา กูทำไปโดยที่ไม่รู้ตัว" ร่างสูงพยายามจะอธิบายแต่ยิ่งอธิบายมันยิ่งทำร้ายจิตใจคนฟัง อย่างมังกรมากขึ้น
เพี๊ยะ
ฝ่ามือเล็กตวัดลงบนใบหน้าของร่างสูงเข้าอย่างจัง
"ไป กูบอกให้ไป ฮึกกก..." ร่างโปร่งตวาดใส่ ดวงตากลมมีน้ำตาไหลออกมา เขาหมดความอดทนกับเรื่องบ้าๆแบบนี้ เต็มทน บอกมาได้ว่าไม่ได้ตั้งใจ
"กร" ฟ้าครามหน้าเสีย เขาไม่อยากให้เป็นแบบนี้ และไม่อยากเสียเพื่อนดีๆไป
"ฮึก กูขอร้องคราม...ออกไป"
"ฟังกูก่อน"
"แล้วเมื่อคืนมึงฟังกูไหมคราม มึงฟังกูไหม กูเจ็บ คราม กูเจ็บ กูจะทนไม่ไหวแล้ว แค่มึงไม่รักกู กูก็เจ็บเกินจะทน แต่นี้ มึงยังทำร้ายกู มึงทำร้ายจิตใจกูมากไปไหมวะ ข่มขืนกูแล้วจะมาขอโทษกูนี่อะนะคราม ฮึกก..มันง่ายเกินไปไหม ความรู้สึกดีๆที่กุเคยมีให้มึง มึงเคยรับรู้มันบ้างมั๊ย เคยเห็นมันบ้างไหม กูขอคืนละกันคราม จากนี้ไปกูกับมึงไม่ต้องมาเจอกันอีก " ร่างเล็กร้องให้ออกมาอย่างหนัก ฟ้าครามยืนฟังด้วยใจที่ปวดร้าวเช่นกัน เขาไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้
"เราเป็นเหมือนเดิมได้ไหมกร กูขอโทษ"
"มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้วคราม กูเหนื่อยมึงออกไปเหอะ" ร่างเล็กรู้สึกปวดหัวมากขึ้นกว่าตอนแรกมาก และเริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะทรงตัวไม่ไหว...ร่างบางเซเล็กน้อย ครามรีบพุ่งตัวมาจับไว้
"ตัวมึงร้อนนี่ไอ้หมอ มึงไม่สบายนี่" ฟ้าครามสัมผัสได้ถึงไอร้อนที่แผ่กระจายออกมา ร่างบางสะบัดตัวออก แล้วชี้ไปที่ประตู
"กลับไปซะฟ้าคราม แล้วอย่ามาที่นี่อีก อย่ามาให้กุเห็นหน้ามึงอีก" หมอหนุ่มเม้มปากแน่นไม่มองหน้าคนตัวโตกว่า
"กูไม่กลับ" ฟ้าครามกลับไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเองไม่สบายหนักขนาดนี้
"ออกไป" เสียงตะโกนลั่นตัวสั่นเทิ้ม
"ไม่" ครามบอกเสียงแข็งไม่แพ้ และผลักประตูปิดทันที หมอหนุ่มเม้มปากแน่นอย่างข่มอารมณ์ ทำไมต้องทำให้เขาทรมานแบบนี้อย่างนี้นะฟ้าคราม
"มึงไม่สบายนะไอ้หมอ"
"นั่นมันเรื่องของกูคราม กูดูแลตัวเองได้"
"อย่าดื้อดิวะไอ้หมอ มึงมาสบายหนักแบบนี้กูจะทิ้งให้มึงอยู่คนเดียวได้ไง" เสียงฟ้าครามอ่อนลง
"กูดูแลตัวเองได้คราม" ร่างบางบอกปัด แววตาฉายชัดถึงความหวั่นไหว จะมาห่วงทำไมตอนนี้..มันสายไปแล้วฟ้าคราม
"แต่กูเป็นห่วง"ฟ้าครามบอกด้วยตามความจริง เขาห่วงมังกรจริงๆ
"เก็บความห่วงใยมึงไปใช้กับคนที่มึงรักดีกว่าคราม เก็บมันไว้ แล้วออกไปจากห้องของกูซะ อย่าให้กูหมดความรู้สึกดีๆ จนไม่อาจกลับไปเป็นเพื่อนมึงได้อีก" หมอหนุ่มเริ่มจะหอบหนัก เพราะหายใจไม่ค่อยออก ดวงตาเรียวบวมแดงจากการร้องให้ หัวสมองเริ่มจะเบลอ และภาพที่มองเห็นเริ่มจะติดๆดับๆ
"ไอ้หมอ..." ฟ้าครามเดินเขาประชิดตัวทันที่เห็นร่างโปร่งเซ มือหนารวบตัวเอาไว้ได้ทันก่อนที่ร่างนั้นจะกระแทกลงพื้น หมอหนุ่มหมดสติในประโยคสุดท้าย ฟ้าครามถอนหายใจแรงกับคนในอ้อมกอด....
ฟ้าครามอุ้มคนตัวเล็กกว่ามานอนตรงโซฟาที่ปรับให้เป็นเตียงนอนได้ เขาซื้อมันมาเอง เวลามานั่งกินเหล้ากับมัน เพราะมันไม่ยอมให้เขานอนในห้อง ร่างสูงปรับโซฟาให้เป็นเตียงกว้าง หยิบหมอนอิงมาหนุนหัวให้คนที่เป็นไข้ แม้จะไม่เคยดูแลคนป่วย แต่จากประสบการณ์เวลาเขาไม่สบาย เขาจำได้ว่าหมอหนุ่มดูแลเขายังไง น้ำเย็นในกะละมังใบเล็กกับผ้าขนหนู ถูกวางไว้ตรงโต๊ะกระจก เขาหย่อนกายนั่งข้างๆ ก่อนจะลงมือ ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองที่ร่างโปร่งสวมอยู่อย่างเบามือ ลมหายใจร้อนพ่อนออกมาจากจมูกแดงๆ อย่างสม่ำเสมอ ครามสบถกับตัวเองเบาๆเมื่อเห็นร่องรอยแดงๆทั่วตัวของมังกร ร่องรอยที่เขาเป็นคนทำ
"กูขอโทษ"
มือหนาค่อยลูบผ้าเปียกไปทั่วตัวร่างบาง และใส่เสื้อผ้าให้อย่างเก่า ภาพในวันที่เขาไม่สบายผุดขึ้นมาในความทรงจำ
"ไอ้คราม ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาดิวะ มึงจะมัวมานอนให้ซมไข้ทำไม" ร่างบางพยายามดันตัวเขาให้ลุกขึ้นนั่งกินข้าวและยา แววตามันอ่อนโยนแม้ปากมันบ่นเขาสารพัดก็ตาม...แค่เขาโทรไปบอกมันว่าไม่สบาย มันก็รีบบึ่งมาหา ฟ้าครามลูบเสี้ยวหน้าซีดๆนั้นแผ่วเบา
"กูไม่เคยรู้เลยกร ว่ามึงจะรักกู ทำไมมึงไม่บอกให้มันเร็วกว่านี้วะ บางทีกูกับมึงอาจจะไม่ลงเอยแบบนี้ อาจจะไม่ต้องเจ็บแบบที่เป็นอยู่" ร่างสูงพูดระบายออกมา มันสายเกินกว่าที่จะกลับไปแก้ไขอะไรๆในอดีตได้แล้ว มันอาจจะดีกว่านี้ถ้าร่างเล็กนี่บอกว่ารักเขาตั้งแต่แรก ..
ฟ้าครามไม่ยอมไปไหน ร่างสูงไปเตรียมข้าวและยาให้คนป่วย และ นั่งมองคนกำลังละเมอเพราะพิษไข้ ด้วยแววตาหม่น ปากซีซีดพร้ำร้องขอให้เขาหยุดกระทำ เปลือกตาที่ปิดกระพริบถี่ ตรงหางตามีน้ำใสๆไหลออกมา
"ฮึก..คราม หยุดเถอะ กูเจ็บ คราม ฮือ" มือเล็กปัดป่ายไปในอากาศเหมือนกำลังป้องกันตัวเองอยู่ ฟ้าคราม เอื้อมมือไปคว้ามันไว้
"กร...กูขอโทษ....."ดวงตาเรียวรีของคนที่เฝ้ามองมันรื้นด้วยน้ำตา เขาผิดไปแล้ว เขาสร้างรอยแผลไว้กับเพื่อนคนนี้ไปแล้ว คนอย่างเขาไม่สมควรจะได้รับการให้อภัย...ฟ้าครามลูบหัวของหมอมังกรเพ้อให้เขาสงบลง หมอหนุ่มค่อยเงียบเสียงลง แต่ยังคงละเมอสะอื้นออกมา
---+++
ตกเย็น ฟ้าครามปลุกร่างบางให้มากินยา
"กร ตื่น ลุกมากินยาจะได้หาย" ฟ้าครามช้อนหัวหมอหนุ่มขึ้นมา มังกรปรือตานิดๆ และปรับสายตาให้ชินกับแสงจ้าในห้อง
"อือออ..หนาว.." เสียงหวานสั่นครือพรางกอดตัวเองแน่น เมือพยายามมองว่าใครนั่งอยู่ด้านข้าง
"ไอ้เหี้ยคราม ทำไม อึก..ยังไม่ไปอีก" เขาดันร่างหนาให้ออกห่าง ไม่อยากได้สัมผัสอันอบอุ่นจากคนตรงหน้า ก่อนจะขยับตัวให้นั่งพิงหัวเตียง ร่างบางรู้สึกปวดหัวมาก และไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น
"กินข้าวก่อน" ร่างสูงทำเป็นไม่ได้ยิน และยื่นช้อนที่ตักข้าวต้มอุ่นๆจ่อที่ปาก มังกรเบือนหน้าหนี..
"กิน"ร่างสุงบอกเสียงเข้มบังคับให้อีกคนกินข้าว
"ออกไปคราม"
"กูบอกว่าให้มึงกินข้าวไอกร" ฟ้าครามเริ่มจะเสียงดัง มังกรเองก็ไม่แพ้กัน
"ก็บอกว่าไม่กินไง.... ออกไปพูดไม่รู้เรื่องรึไง"เสียงหวานแหบแห้งชี้มือไปที่ประตู
"กูใจดีด้วยไม่ชอบใช่ไหมฮะ" เขาตวาดเสียงแข็ง
"เหอะ อย่ามาใจดีกับกูคราม ในเมื่อมึงไม่เคยใจดีกับกู มึงเอาแต่ทำร้ายกู อย่า..มาทำเอาตอนนี้" มังกรแค่นเสียงออกมา แววตาหมองจ้องเขม็งไปที่ร่างสูงอย่างไม่ยอมแพ้
"กินข้าวกินยา มึงหายไม่สบายเมื่อไหร่กูจะไปทันที" ฟ้าครามมองลึกเขาไปในดวงตาคู่นั้น มังกรจำยอมดึงชามข้าวมาถือและกินมัน อย่างยากลำบากเพราะเจ็บคอ เขากินได้นิดเดียวก็ส่งชามคืน
"กินอีก"ร่างสูงยื่นชามคืน
"อย่ามาบังคับกูคราม" ดวงตากลมหันไปสบตา
"กูไม่ได้บังคับ กูขอร้อง" มังกรชะงัก กับคำพูด เขามองหน้าคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ก่อนจะตัดสินใจตักข้าวกินอีกสองสามคำและวางมันไว้ตรงหัวเตียง ฟ้าครามยื่นยาให้สองสามเม็ด มียาลดไข้ ยาแก้แพ้ และแก้เจ็บคอ
"กูโทรบอกทางโรงพยาบาลแล้วว่ามึงไม่สบาย" ฟ้าครามบอกก่อนจะยกชามไปเก็บในครัว มังกรได้แต่ฟัง และล้มตัวนอนลงนิ่งๆ ฟ้าครามกลับมาอีกครั้งพร้อมกับนมอุ่นๆ
"กินนี่หน่อยมึงกินข้าวไปนิดเดียวเอง" เขาส่งแววตาขอร้องมาให้ มังกรค่อยๆยันตัวลุกและรับแก้วนมาดื่ม
"กินให้หมดนะ"
"กูไม่ชอบ...ครามกูถามจริงมึงทำแบบนี้เพื่ออะไรวะ อยากให้กูยกโทษให้มึงงั้นเหรอ" เขาอึดอัดกับการที่ฟ้าครามมาดูแลแบบนี้
"เพื่อ เพื่อนไง ทีเวลากูไม่สบายมึงยังมาดูแลกูเลย" ฟ้าครามอ้างน้ำเสียงอ่อนลง ร่างสูงนั่งลงที่ขอบเตียง
"หึ...เพื่อนงั้นหรอ ..ทั้งๆที่มึงได้กูแล้วนี่อะนะ" มังกรตัดพ้อเสียงแผ่วเบา มือเล็กกำแน่น เขาบีบมันจนรู้สึกเจ็บ ก่อนจะคลายออกอย่างช้าๆ พร้อมกับผ่อนลมหายใจยาว
"แล้วแต่มึงละกันคราม กูไม่อยากจะรับรู้อะไรแล้ว เอาที่มึงสบายใจ กูหายเมื่อไหร่มึงก็ช่วยไปให้พ้นๆหน้ากู"
ฟ้าครามไม่ตอบโต้ เขาหยิบแผ่นเจล ลดไข้ออกมาแปะที่หน้าผากกับมังกร ก่อนที่หมอหนุ่มจะหลับลงไปเพราะฤทธิ์ยา เมื่อมังกรหลับสนิท ฟ้าครามจึงลงมือเช็ดตัวให้อีกครั้ง จนไข้พอจะลดลงไปได้บ้าง
หมอหนุ่มซมไข้ได้สามวันก็หาย และมีร่างสูงคอยดูแลอยู่ตลอดสามวันที่ผ่านมา แม้คนตัวเล็กจะไม่ปริปากคุยกับเขาเลยก็ตาม ฟ้าครามเองก็อึดอัดไม่น้อยกับสถานการณ์แบบนี้ เขาอยากจะเคลียให้มันชัดเจน
มังกรตื่นมาในตอนสายๆ ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบๆห้อง เขาไม่เจอร่างสูงแล้ว มือเล็กกอดตัวเองแน่น พยายามจะไม่ร้องให้ออกมา เขายอมรับว่ารู้สึกดีที่มีฟ้าครามคอยดูแลอยู่ไม่ห่างและเขาอยากจะให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไปแต่ว่า...มันเป็นไปไม่ได้ที่ฟ้าครามจะมารักเขา
มังกรรู้สึกเหนียวตัวอยากอาบน้ำ เขาเดินไปที่ห้องน้ำถอดเสื้อผ้าและเปิดน้ำอุ่นอาบทันทีหลังจากอาบน้ำเขาออกมาก็เจอสายตาหงุดหงิดของฟ้าครามที่ยืนถือน้ำเต้าหู้กับโจ๊กอยู่ในมือ
"ใครบอกให้มึงอาบน้ำไอ้หมอ"
"....." เขาเลือกที่จะไม่ตอบ และเดินหนีไปแต่งตัว
"ไอ้กร ทำไมมึงดื้อแบบนี้วะ" เขาคว้าแขนแล้วบีบมันเบาๆเพื่อบังคับให้ร่างโปร่งตอบคำถามเขา
"เจ็บ..ครามปล่อยกู" เขาพยายามดึงแขนตัวเองออกจากมือแกร่ง
"ถ้าไข้มึงกลับจะทำไง"เสียงตะคอกดังของ ฟ้าครามถามด้วยเป็นห่วง
"เหอะ กูเป็นหมอคราม กูรู้ว่าต้องทำยังไง อ่อ แล้วกูก็หายแล้ว เชิญมึงกลับไปได้แล้ว และไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้ามึงอีก ต่อจากนี้ไป กูกับมึงไม่ใช่เพื่อนกัน" มังกรเน้นในประโยคสุดท้าย
ฟ้าครามอึ้งกับคำพูดของหมอหนุ่ม เพราะไม่คิดว่ามังกรจะกล้าตัดเพื่อนกับเขา ถุงอาหารที่ซื้อมาหล่นลงพื้นดังตุบ แววตาคมไหววูบ มือหนายกขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้ครึ่ง มันจุกแน่นในอก ความรู้สึกของทั้งคู่ในตอนนี้ ไม่ต่างกันเลยสักนิด มันเจ้บปวด จนใครบางคนต้องเก็บก้อนสะอื้นลงคอ
"เหอะ มึงกล้าตัดเพื่อกูเหรอกร มึงกล้าทิ้งกูงั้นหรอ กูรู้ว่ากูผิด กูพยายามจะรับผิดชอบมึงอยู่นี่ไงกร มึงไม่คิดจะให้อภัยกูเลยใช่ไหม" ฟ้าครามมองคนตรงหน้า อย่างขอความเห็นใจ
"อย่ามาที่นี่อีก กลับไปซะ" มังกรไม่ตอบและไล่ร่างสูงอีกครั้ง ไม่อยากให้ยืดเยื้อให้ทรมาน
"ทำไม กร กูกับมึงเป็นเพื่อนกันมาเกือบสิบปี นะ กูทำผิดแค่ครั้งเดียวมึงถึงกับตัดเพื่อนกูเลยเหรอ" ฟ้าครามตรงเขาเขย่าร่างเล็ก
"สิบปีที่กูรักมึงข้างเดียวต่างหากละ กูไม่ได้คิดว่ามึงคือเพื่อน กูคิดกับมึงเกินเพื่อนมานานแล้วคราม ในเมื่อกูเลือกมึง แต่มึงไม่เลือกกู มึงเลือกไอ้เด็กนั่น กูก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่นี่ ที่มึงทำ เหมือนกูเป็นตัวแทนมัน มึงเห็นหน้ากูเป็นมัน มึงข่มขืนกูเพราะมึงเห็นหน้ากูเป็นมันไงคราม กูเจ็บ มันอาจจะผิดที่กูที่รักมึงนะคราม ...ฮึก..แต่กูจะหยุดแล้ว กูขอร้องมึง ขอร้องในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง ไปซะ แล้วอย่ามาเจอกันอีก เพื่อกู ทำให้กูได้ไหมคราม..."มังกรพรั่งพรูออกมาทั้งน้ำตาเขาพูดออกไปจนหมด เขาเสียใจ ที่ต้องทำแบบนี้ เพราะมันดีทั้งต่อเขาและคราม ความสัมพันธ์ที่มันเกิดจะได้จบซะที
"ทำไมมึงไม่บอกก็ตั้งแต่แรกวะ" ฟ้าครามก้มหน้าแอบซ้อนน้ำตาตัวเองไว้
"ถ้ากูบออกไปมึงจะยังเป็นเพื่อนกูแบบนี้ไหมคราม มึงไม่รู้หรอกว่าตลอดเวลากูต้องเก็บซ่อนความรู้สึกขนาดไหน ต้องมานั่งร้องให้กี่ครั้งกี่หน ต้องมาจนเจ็บเพราะเห็นมึงไปคบคนอื่นมากมายขนาดไหน กูเหนื่อยคราม กูพยายามที่จะบอกมึง แต่มึงไม่เคยเลยที่จะมองมัน มึงลองถามตัวเองดูนะ ลองนึกกลับไปว่ากูทำอะไรให้มึงมั่ง แต่สิ่งที่กูได้รับกลับมาคือน้ำตาคราม กูเรียนหมอไม่ใช่เพราะที่บ้านกูเป็นเจ้าของโรงพยาบาล แต่เป็นเพราะมึง เคยพูดไว้ว่าอยากมีแฟนเป็นหมอจะได้ดูแลมึงตอนมึงไม่สบาย ไม่ใช่เพราะที่บ้านกูเลย กูเรียนทั้งๆที่กูอยากเรียนวิศวะ ....กูยอมทิ้งงานเพื่อมาหามึงตอนมึงไม่สบาย กูอดหลับอดนอนเพียงเพราะมึงบอกว่าอยากกินสาคูใส้หมู ตอนเที่ยงคืน ..."ร่างโปร่งเว้นช่วง ฟ้าครามมองหน้าคนตรงหน้า
"ขอโทษ"
"ฮึก...อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
2bc
ปล.
ดราม่า :o12: มาเต็ม เค้าจะค่อยๆเปิดเผยเรื่องราวในอดีตผ่านคำพูดและความรู้สึกของตัวละครนะคะ มันอาจจะงงๆเนอะ :really2: ฟ้าครามกับหมอกร อยู่ด้วยกันมานานแต่ครามไม่เคยรู้ว่าว่ากรรักเขาพอเกิดเรื่อง ทุกอย่างมันเลยระเบิดออกมา :serius2: กรอยากจะจบความรู้สึกที่ทิ่มแทงเขา ความเจ็บปวดจากการรักข้างเดียว โดยการ ตัดทุกอย่างเกี่ยวกับฟ้าครามออกจากชีวิต ... :mew5:
คือ หักดิบ ตัวเอง :เฮ้อ: เค้าอยากจะบรรยายออกมาแบบนั้น แต่ดูเหมือนมันจะยังไม่หน่วงเท่าที่ควรเลย....คนอ่านว่าไงอ่า :L2: :pig2: :pig4:
-
เจ็บปวดใจดี รีบมาต่อนะ
-
ผมว่าหน่วงกำลังดีนะ "ขอโทษแล้วมันหายเจ็บไหม หัวใจมันร้าวหมดแล้ว" เอาเพลงของกิ่ง เหมือนแพร ไปให้ครามฟัง
-
โอ้ยๆ เพิ่งเข้ามาอ่าน มันหน่วงมากๆ ปวดใจสุดๆ ครับ
สงสารหมอกรมากๆ ที่ครามขืนใจ มันเจ็บปวดสุดๆ
ไม่ใช่เพราะโดนขืนใจ แต่เพราะในขณะที่ตัวเองโดนเอา อีกฝ่ายครางชื่ออีกคน :(
สุดท้ายความอดทนของหมอก็สิ้นสุด :(
มันเจ็บปวดสุดๆ อ่ะ มาต่อไวๆนะครับ รอติดตาม
-
หมอนี่เดิมพันอาคตไว้กับผู้ชายคนนี้จริงๆค่ะ.
-
ติดตามค่าาา สงสารหมอ ครามไปซะเถอะ อย่าให้เค้าเจ็บกว่านี้เลย
-
ร้องตามหมอกรเลยยยย :m15:
ต่อให้หมอเจ็บแค่ไหน เราก็มองไม่เห็นทางที่ครามจะหันมารักกรเลย จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ยยยย
-
น้ำตาไหลพราก
อย่ายอมง่ายๆนะกร
เอาให้ครามเจ็บมากเทียบเท่ากับเวลาที่กรเจ็บมาเป็นสิบปีเลย
-
ใจร้าว
ตอนที่ 7 ใครอีกคน
"อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีก"
เสียงหวานปนแหบของคนตรงหน้าเอ่ยไล่เขาอย่างจริงจัง แววตาบวมช้ำผ่านการ้องให้มาอย่างหนักหน่วง สายตาคู่นั้นมันยังคงติดตาเขา แววตาที่แสดงถึงความผิดหวังและเสียใจ ฟ้าครามถอนหายใจอย่างรุนแรงในห้องทำงานของตน หลังจากที่มังกรปิดประตูใส่หน้าเขา เสียงสะอื้นยังคงค้างอยู่ในหู ตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่เหลืออะไรสักอย่าง มันเคว้งคว้างไปหมด จากคนที่เคยมีที่พึ่ง มีหมอหนุ่มเคยเคียงข้าง คอยปลอบโยนและดูแลเขามาตลอด
ฟ้าครามพึ่งจะรู้ซึ้งในวันนี้ ในวันที่เขาไม่เหลือใคร ให้ได้พักพิง และ กุมมือ
ฟ้าครามพยายามโทรหาหมอหนุ่มด้วยใจคิดถึง และสำนึกผิด เสียงสัญญาณบอกว่าคนๆปิดเครื่องหนี มังกรไม่มาหา ไม่โทรหา และไม่ติดต่อมาเลย แม้ว่าเขาพยายามที่จะไปเจอหรือเขาหา มังกร หลบเลี่ยงเขาตลอด ไม่ว่าจะทำยังไงมังกรก็ไม่ยอมเจอเขาเลยสักครั้ง
ก็สมควรจะให้โกรธ แต่ขอร้องอย่าเกลียดเขา เพราะเขาตอนนี้ไม่เหลือใครให้ได้พึ่งทางใจอีก
"กูจะต้องทำยังไงวะกรถึงจะได้มึงกลับมา"...
++
++
++
หมอหนุ่มที่เดินมาพร้อมกับพยาบาลคู่ใจ ดวงหน้หล่อติดหวานนิดๆเดินตรวจคนไข้ตามปรกติของตน เสียงทักทายดังมาตลอดทาง เพราะหมอหนุ่มใจดีกับทุกคน อีกทั้งมีกริยามารยาทที่อ่อนน้อม พูดหวานหู แถมเก่งอย่างเหลือเชื่อ มังกรเป็นศัลยแพทย์ด้านสมองมือหนึ่งของทางโรงพยาบลาล อาจจะเก่งกว่า ผอ.พ่อของตนก็เป็นได้ ใบห้นาสวยยิ้มแย้มตลอดทางใช้เขายิ้มและทักทายคนไข้ของเขา แต่แววตากลับซ่อนความเศร้าหมองเอาไว้ได้อย่างมิดชิด แก้วตาเองก็รู้ดีว่าร่างโปร่งคิดยังไง
"ไอ้หมอ วันนี้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิ พ่อแม่ไม่อยู่วะ" เสียงเจื้อยแจ้วของคนข้างกายเอ่ยชวนหวังว่าเพื่อนรักจะคลายความเครียดลงไปได้บ้าง เพราะเวลาเครียดๆทั้งเธอและมังกรมักจะหาของอร่อยๆกิน
"ไปดิ กินที่ไหนอะ" ร่างโปร่งตอบตกลงในทันที
"อยากกินอาหารทะเลอะ"
"ไปแถบบางขุนเทียนมะ กูรู้จักอยู่หลายร้าน" กรบอกพลางตรวจเอกสารก่อนจะเงยขึ้นไปสบตากับเพื่อนสาว
"อืมม เอางั้นก็ได้ แกเลิกงานกี่โมงอะ"
"หกโมง"
"เลิกพร้อมกันงั้น เลิกงานไปเลยนะ" หมอหนุ่มพยักหน้า ก่อนจะแยกย้ายไป มังกรเดินเข้ามาในห้องทำงานของตัวเอง และนั่งศึกษาถึงอาการของคนไข้ที่ต้องผ่าตัดในอาทิตย์หน้ามันยากพอดู เขาพยายามหาวิธีที่เป็นอันตรายน้อยที่สุดสำหรับคนไข้รายนี้ เพราะ ผู้ป่วยอายุมากแล้ว มังกร บล็อกทุกอย่างของฟ้าครามออกจากชีวิต ทั้งไลน์ เฟสบุ๊ก อินสตาแกรม เบอร์โทรศัพท์ และเก็บของทุกอย่างที่ฟ้าครามเป็นคนให้ รวมถึงนาฬากาที่เขาใส่ทุกวัน แม้จะทำใจได้ยาก เขาก็ต้องทำ เพราะไม่อย่างนั้น เขาก็จะลืมฟ้าครามไม่ได้สักที เวลาล่วงผ่านไป จนถึงเวลาออกเวร แก้วตาเดินมาที่ห้องทำงานพร้อมกับเปลี่ยนชุดเรียบร้อย ในท่าทีสบายๆ ตามแบบของเธอ เสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาดๆ ส่วนมังกร แค่ถอดเสื้อกราวสีขาวออก ก็พอแล้วทั้งสองพากันเดินมาที่รถ..และมุ่งตรงสู่จุดหมายทันที สองเพื่อนซี้ไม่ทันสังเกตุวามีรถคนหนึ่งขับตามแบบห่างๆ ใช้เวลาไม่นาน เขาก็มาจอดที่ร้านอาหารที่ตั้งอยู่กลางบ่อน้ำได้บรรยากาศ.... เขาเลือกที่นั่งที่ติดระเบียงน้ำเพื่อที่จะได้มองเห็นวิวสวยๆ
สายลมเย็นโกรกพัดผมที่เกือบจะยาวปลิวน้อยๆ แก้วตาก้มลงมองเมนูในมือ
"กุ้งเผา ปูนึ่ง ปลาหมึ่งนึ่งมะนาว ปลากระพงทอดน้ำปลา"เสียงหวานสั่งพร้อมกับส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม
"แกอะกินไร"แก้วตาถามเมื่อเห็นชายหนุ่มนิ่งเงียบ มังกรสะดุดกับหลายๆเมนูเพราะมีแต่ของที่ฟ้าครามชอบ
"ไก่ผัดเม็ดมะม่วง แกงส้มชะอมไข่ปลาเรียวเซียว ข้าวปล่าว แล้วก็น้ำเปล่าครับ" เขาตัดสินใจสั่งอาหารออกไป
แกงส้มครามมันชอบ ผมก็ชอบเหมือนกัน อันทีจริงร่างโปร่งชอบกินทุ่กอย่างที่ฟ้าครามกิน
ตรงโต๊ะมุมสุด ร่างสูงนั่งมองคนสั่งอาหารหน้านิ่งๆ แค่ได้ยินว่าอีกคนสั่งอะไร เขาก็ยกยิ้ม รู้สึกดีใจแปลกๆ
พอมาที่ตัวเอง เขาก็สั่งแบบเดียวที่ร่างโปร่งสั่ง พนักงานยิ้มรับก่อนจะเดินไปกรี๊ดไป วันนี้ท่าทางจะโชคดี มีคนหล่อๆมากินที่ร้านตั้งหลายคน.....
ระหว่างรออาหารมังกรเกิดปวดเบาขึ้นมา
"แก้วเดี๋ยวกูไปห้องน้ำก่อน มึงนั่งรอนี่นะ" แก้วตาพยักหน้า ก่อนจะเสมองไปรอบๆบริเวณด้วยความถูกใจ
ร่างโปรงเดินมาที่ห้องน้ำที่อยู่อีกฝั่งของร้าน แต่พอมาถึงห้อน้ำดันเต็ม เขาจึงต้องยืนรอ และเมื่อมีคนออกมา ร่างโปร่งก็เดินสวน เข้าไปทันที
ปึก
อ๊ะ ร่างโปรงเซถอยหลังเพราะไม่ทันระวังคนที่เดินสวนออกมาอีกคน ดีที่เขาดึงไว้ จึงไม่หงายหลัง เพียงแค่สบตากับ คนที่เดินชนเขา มีใบหน้าหล่อคมและท่าทางจะอายุมากกว่าเขาอยู่ไม่น้อย..
"ขอโทษครับ" หมอหนุ่มเอ่ยออกไปพร้อมกับส่งยิ้ม ทั้งทั้งที่อีกคนยังไม่ปล่อยมือจากต้นแขนบาง
"ไม่เป็นไรครับ" เพียงแค่สบตาใจก็เต้นแรง ....ชายหนุ่มมองหน้าหมอหนุ่มนิ่งๆ
"ขอบคุณครับ คือปล่อยผมก่อนได้ไหมครับ ผมจะเข้าห้องน้ำ" ร่างบางพูดพร้อมกับค่อยๆแกะมือชายหนุ่มอีกคนออก..
"อ่อ โทษที" เขาปล่อยมือออกจากแขนของมังกร มังกรก้มหัวให้นิดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
"ผู้ชายอะไร น่ารักชะมัด" ชายหนุ่มยังไม่ลืมสัมผัสที่มือ เขายังรู้สึกนุ่มนิ่มติดค้างที่มือทั้งสองก่อนจะยิ้มออกมา
ฟ้าครามที่เห็นเหตการณ์ก็รู้สึกแปลกๆ และไม่อยากจะคิดว่าตัวเองรู้สึกไม่พอใจ...ที่มีใครมาแตะตัวเพื่อนรักของตัวเอง เหมือนโดนแย่งของ...
หลังจากที่ออกจาห้องน้ำ มังกรล้างมืออยู่ที่อ่างน้ำหน้ากระจก พลันสายตาก็สบเข้ากับสายคาคมที่แสนคุ้นเคย
"ฟ้าคราม" ร่างบางเบิกตาขึ้นเล็กน้อย มังกรดูจะตื่นๆ แถมใจยังเต้นแรง ที่เห็นแววตาดุจ้องเขาเขม็ง
"หึ" ครามส่งเสียงในลำคอ แต่ไม่พูดอะไรออกมา จนมังกรรู้สึกถึงภัยคุกคามที่กำลังจะมา เมื่อร่างสูงเดินเขามาประชิดเขา แววตาที่จ้องมองเขานั้นมันแสดงออกมาชัดเจนว่าโกรธ เป็นเขาสิที่สมควรจะโกรธ ร่างโปร่งเดินหนีทันที
"จะหนีไปไหน" เสียงดังลอดไรฟัน กำลังบังคับให้ขายาวๆของหมอหนุ่มก้าวไม่ออก
"อย่ามายุ่งกับกูนะคราม กูบอกมึงว่าอะไร" เสียงหวานสั่นครือและไม่ยอมสบตา
"หึ...กูไม่สนหรอกกร ว่ามึงจะพูดว่ายังไง แต่มึงอย่าทำแบบนี้กับกูอีก อย่าได้คิดตัดกูออกจากชีวิตมึง.. มึงบอกว่ากูกับมึงไม่ใช่เพื่อนกันอีก ต่อจากนี้กูก็จะไม่คิดว่ามึงเป็นเพื่อนอีก.." น้ำเสียงมันไม่ได้แสดงถึงการขอร้องหรืออ้อนวอนเลยสักนิด เพราะเสียงมันกดต่ำจนดูหน้ากลัว มันเป็นการบังคับให้อีกคนทำตาม ตอนแรกก็อยากจะมาคุยดีๆ แต่พอเห็นภาพเมื่อครู่มันก็รู้สึกหงุดหงิด ที่เห็นว่ามันยิ้มให้กับใครก็ไม่รู้แต่กับเขามันเอาแต่ถอยห่างและด่าทอ ทั้งๆที่เขาพยายามจะมาขอโทษแท้ๆ
."เพราะอะไรมึงคงรู้อยู่แก่ใจ" ร่างบางกลืนน้ำลายเหนียว เมื่อใบหน้าหล่อเขยิบมาจนเกือบจะชิด จนตัวเขาแทบจะขึ้นไปนั่งบนอ่างล้างมือ ฟ้าครามรู้สึกโกรธที่โดนร่างบางตัดเยื้อใย
"อะ...แฮ่ม มีอะไรกันรึเปล่าครับ" เสียงกระแอมเบาๆเรียกสติให้ทั้งหันไปมอง ชายหนุ่มที่เดินชนเขาเมื่อกี้เดินมาเข้าห้องน้ำอีกครั้งและครั้งนี้ดูเหมือนจะมาได้จังหวะพอดี มังกรรีบผลักอกแกร่งให้ถอยห่างและเดินออกจากห้องน้ำทันที ฟ้าครามก้าวยาวตาม และดึงแขนมังกรไว้
"จะไปไหน ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย" ฟ้าครามบอกเสียงเรียบ กรสะบัดมืออก
"กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึง" เขาตั้งใจจะเดินหนีอีกแต่ฟ้าครามรั้งไว้อีก ครั้งนี้กรเองก็ไม่ยอมเช่นกันเขาพยายามดึงมือออก
"ปล่อย"
"ไม่ จนกว่ามึงกับกูจะคุยกันเสร็จ"
"กูไม่คุย ไอ้คราม ออกไปจากชีวิตกู ไป" ครั้งนี้เขาตวาดลั่น จนมีหลายคนที่เดินผ่านหันมามอง รวมถึงใครอีกคนที่เดินตามมาและยังไม่กล้าเข้าไปยุ่ง จนเมื่อเห็นสายตาขอความช่วยเหลือจากร่างบางตรงหน้า
"ปล่อยน้องเขาเถอะคุณ" เสียงนุ่มเอ่อยออกมาพร้อมกับเดินไปดึงคนตัวเล็กกว่าให้ออกห่าง
"อย่ามาเสือก"ฟ้าครามบอกเสียงกร้าว พร้อมกับสายตาไม่พอใจ
"ไม่ได้เสือกครับ แต่เป็นคนที่ชอบช่วยเหลือคนที่กำลังโดนรังแก ผมว่าคุณกลับไปสงบจิตสงบใจให้ดีก่อนค่อยมาคุยกับเขาดีไหม หรือเราจะไปคุยกันที่โรงพักก็ได้นะ ตอนนี้ผมว่าง ผมพาไปเองก็ได้"
ชายคนดังกล่าวเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉยแถมยักคิ้วใส่ ฟ้าครามกำหมัดแน่น อย่างชั่งใจ เขาไม่อยากมีปัญหา ในตอนนี้ มังกรไม่มองหน้าเขาสักนิด เอาแต่ก้มหน้าหลบอยู่หลังของอีกคน
"มึงได้เจอกูอีกแน่มังกร" ฟ้าครามคาดโทษไว้ ก่อนจะเดินปั้นปึงกลับไปที่โต๊ะตัวเอง และสั่งให้พนักงานห่ออาหารทั้งหมดกลับบ้าน
"เป็นอะไรไหมครับ" เสียงอ่อนโยนถามคนตัวเล็กที่ยืนน้ำตาไหล นิ่งๆ
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากนะครับ" ร่างเล็กขอบคุณจากใจที่มาช่วยเขา
"อืม...แล้วมากับใครละให้พี่ไปส่งมั๊ย"
"ผมมากับเพื่อนครับ ขอบคุณนะครับ..เอ่อ พี่" ร่างโปร่งเอ่ยด้วยความเกรงใจ
"พายุ พี่ชื่อพายุ" ชายหนุ่มแนะนำตัวเอง
"ผมชื่อมังกรครับ เรียกกรก็ได้"
"ครับ พี่ต้องไปแล้ว แม่พี่โทรตามแล้วอะ" พายุยกโทรศัพท์ขึ้นกดรับสาย มังกรพยักหน้าแล้วยิ้มก่อนจะยกมือไหว้และเดินไปอีกทาง
"ไอ้หมอ ไปห้องน้ำที่ดูไบรึไง ไปนานแท้" พอมาถึงแก้วตาก็บ่นทันที ตอนนี้อาหารเริ่มทยอยมาเรื่อยๆ มังกรเริ่มที่จะสนใจอาหารตรงหน้า ทำให้ลืมเรื่องที่เกิดไปได้สักพัก ไม่นานทุกอย่างก็ถูกกวาดลงกระเพาะของทั้งคู่จนเกลี้ยง
"อร่อยเวอร์วะแก..ดูดิ" แก้วตาชี้ไปที่พุงยื่นๆนั้น เขาเองก็ไม่แพ้กัน แล้วต่างคนก็ต่างหัวเราะ ก่อนจะคุยสัพเพหระ อย่างครึดครื้น จนท้องเริ่มหายตึง จะพากัยเช็กบิลและกลับบ้านกัน มังกรไปส่ง แก้วตาที่บ้าน ก่อนจะขับรถกลับคอนโดตัวเอง
เมื่อเขาอยู่คนเดียว ภาพฟ้าครามก็ลอยเข้ามาในหัวทันที ร่างบางสะบัดหัวตัวเองเล็กน้อยเพื่อไล่ความคิด
""หึ...กูไม่สนหรอกกร ว่ามึงจะพูดว่ายังไง แต่มึงอย่าทำแบบนี้กับกูอีก อย่าได้คิดตัดกูออกจากชีวิตมึง.. มึงบอกว่ากูกับมึงไม่ใช่เพื่อนกันอีก ต่อจากนี้กูก็จะไม่คิดว่ามึงเป็นเพื่อนอีก.."
"มันหมายความว่าไงวะ"..ได้แค่คิดเพราะไม่ว่าจะยังไงเขาคงไม่กลับไปเจ็บแบบซ้ำอีกแน่นอน
ร่างโปรงบอกตัวเองไว้ว่าอย่างนั้น เมื่อทำใจและตั้งสติได้ เขาจึงถอดเสื้อผ้าออกแล้วเข้าไปอาบน้ำอาบท่า ก่อนจะออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียง มีผ้าผืนเล็กคลุมหัวไว้ ก่อนจะใช้มือขยี้ผมเช็ดให้ให้อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หมอหนุ่มที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ใบหน้าขาวใสไร้ริ้วรอย แถมมีกล้ามท้องน้อยๆพอเป็นพิธีเรียกเลือด มือบางยกขึ้นหยิบครีมบำรุงกลิ่นหอมมาทาจนทั่วตัว แล้วเดินไปหยิบบ็อกเซอร์ตัวเก่าๆมีรอยขาดที่ตูด ถามว่าทำไมไม่เปลี่ยน
ก็คนมันชอบผ้ามันนิ่มและใส่สบาย ใส่จนเปื่อยและขาด ก็ไม่ทิ้ง.... ร่างโปร่งเดินไปไปปิดไฟ และสำรวจความเรียบร้อยก่อนจะล้มตัวลงนอน โดยไม่ลืมที่จะล็อคประตูด้านในด้วยโซ่คล้อง ซึ่งปรกติไม่เคยทำ แต่เหตุการณ์ในวันนี้มันทำให้เขาต้องระวังตัวมากขึ้น และพรุ่งนี้เขาจะให้ช่างมาติดระบบกุญแจแบบใหม่ที่ต้องกดรหัสเอา หรือจะเอาสแกนนิ้วดี เจ้าตัวนอนคิดเกือบทั้งคืน จนเผลอหลับไป ตื่นมาอีกที่ก็เกือบไปทำงานสาย ร่างโปร่งกุลีกุจออาบน้ำล้างหน้าแปลงฟัน เช้านี้ไม่มีเวลาแม้กระทั่งเอานมกับขนมปังยัดปาก..ขาวยาวก้าวเร้วลงมาที่รถก่อนจะเหยีบคันเร่งซะมิด....
"ไอ้หมออ มาสายนะมึง" แก้วตารีบเดินมาหา พร้อมกับสีหน้าตื่นๆ ก่อนจะลากแขนหมอหนุ่มให้เดินตาม
"จะลากไปไหน มีอะไรวะ" กรขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นท่าทีลับๆล่อของเพื่อนสาวคนสนิท
"ว่าที่ผัวมึงมา" มังกรใจกระตุก
"มึงว่าอะไรนะ"
"ชูวว เบาสิมึง กูบอกไอ้ครามไปว่ามึงไม่มา เข้าเวรดึก" แก้วตาเอ็ดใส่พร้อมกับบอกพลางแอบมองคนที่กำลังเดินมา
"หลบเร็วมึง" แก้วตากระชากแขนมังกรให้นั่งลงหลังรถเข็นอุปกรณ์ ร่างสูงใหญ่ของฟ้าครามเดินผ่านไป มังกรแอบมองดูเสี้ยวหน้าร่างสูงก็อดใจเต้นไม่น้อย ฟ้าครามมีเหตุผลอะไรถึงได้ตอแยเขา ทั้งๆที่เขาเองก็บอกชัดเจนว่าตัดสัมพันธุ์ไปแล้ว ใบหน้าหล่อคมดูอิดโรยและซูบซีดไปมาก
"แดกข้าวบ้างไหมนั่น" แม้จะพึมพำในใจ แต่แววตาที่มองบอกได้คำเดียว คือห่วงมาก
"อิกร อย่าได้มองมันแบบนั้น...ไม่เข็ดไงมึง" กรรีบปรับสีหน้าและเกาคอตัวเองก่อนจะค่อยวิ่งหลบเข้าห้องทำงานของตัวเอง
"เห้อออ ..มึงว่ามันจะมาตามตอแยทำไมวะ ทำคนอื่นเขาเจ็บแบบนั้น เป็นกูนะ จ้างคนไปกระทืบแล้ว" แก้วตาว่าอย่างเดือดดาน เธอเองก็รักเพื่อนและรู้สึกโมโหแทน มังกรได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับสาวตรงหน้า...
"ไม่รู้ดิ" ร่างโปร่งตอบ ก่อนจะหยิบเสื้อกราวน์สีขาวสะอาดตาตัวยาวเข้าสวมพร้อม สเตโทสโคป ใส่ไว้ที่คอเรียว พร้อมออกตรวจคนไข้ท่ำเป็นประจำตามหน้าที่ของตนช่วงนี้ดูเหมือนเขาจะไม่ยุ่งมากเท่าไหร่ แต่นานๆทีจะมีมาซักครั้ง ชีวิตหมอนี่เนอะ ผมเคยกินนอนที่โรงพยาบาลเกือยอาทิตย์ได้กลับบ้านแค่ไปอาบน้ำแล้วก็กลับมาทำงาน เกิดเป็นหมอต้องอดทนครับ ผมเลยไม่ค่อยจะมีเวลาไปไหน มีแอบหนีบ้าง ตอนไอ้ครามมันโทรตาม ..แต่ทุกวันนี้ไม่แล้วครับ....
"หมอออออออออออออออออออออออ" เสียงทุ้มลากยาวมาแต่ใกล ของนายสุภจน์ นักเรียนแพทย์อินเทรนที่พ่อผมพึ่งจะรับเข้ามาเมื่อไม่นาน เดินตามผมลิ่วๆ
"ครับ ว่าไงครับหมอสุภจน์" ผมทักแล้วส่งยิ้มไปให้ แต่แก้วตา เบะปากใส่
"อ่า บอกให้เรียก ชิวไงครับ เรียกแบบนั้นมันดูไม่สนิทกันเลย" หมอชิวบอกพลางส่งยิ้มมาให้ รู้ว่าอยากจีบ แต่ก็นะ
"อ่าเรียกแบบนั้นนะดีแล้วครับ ผมไม่อยากสนิทด้วยจริงๆ"เสียงหวานพูดตัดทางของอีกฝ่ายแทบหงายหลัง แก้วตาเม้มปากกลั้นขำ จนชิวต้องส่งสายตาค้อนๆให้
"ทำไมละครับ..."
"ไม่มีเหตุผลครับ"ตอบเสร็จก็เดินหนี แต่ก็มิวายถูกเดินตามอยู่ดี
"ไม่มีงานทำหรอครับ ถึงได้ว่อนไปทั่วหวอด แบบนี้" ผมถามเสียงเขียว
"ก็ไม่ครับ" ชิวยิ้มหล่อใส่
"เหอะ เด็กอิเทรนคนอื่นเขางานเยอะนะครับ อย่าคิดว่า ตัวเองเป็นหลานของพ่อผมแล้วจะทำอะไรก็ได้ อยากเป็นหมอก็ต้องรู้จักหน้าที่ มีจรรยาบรรณแพท ย์ไปทำงานที่ควรทำเถอะนะครับ อย่าให้ผมต้องเขียนรายงานเรื่องคุณกับผอ.เลย" หมอหนุ่มผู้มีตำแหน่งสูงกว่า เอ็ดออกมาอย่างเหลืออด เขาไม่ชอบพวกตามตื้อ มันน่ารำคาญ ชิวหน้าเสียนิดๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา
"เวลาหมอกรโกรธแล้วน่ารักดีนะครับ เอาไว้ผมจะมาหาใหม่" พูดเสร็จก็เดินออกไป
ทิ้งให้หมอหนุ่มกรอกตาขึ้นฟ้าและถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"คนอะไรน่ารำคาญชะมัด"
"เออกูก็ว่าอย่างนั้นแหละ หน้าด้านด้วย" แก้วสัมทับลงมาอีก ผมได้แต่หัวเราะเบาๆกับสีหน้า
ของเพื่อนสาว ที่เกลียดคนเจ้าชู้ขี้หลี เข้าใส้ ......
รู้สึกว่าวันวานมันจะผ่านไปเร็ว วันนี้ครบหนึ่งเดินพอดีที่ผมตัดขาดกับฟ้าคราม ถึงแม้ว่ามันจะคอยตามผมห่างๆ แต่ได้แก้วตา กับหมอชิว เข้ามาคอยขัด
ผมนอนแผ่ลงกับเตียงคนไข้ในห้องทำงาน เพราะอยู่เวรติดต่อกันมาได้สามวันสามคืนแล้วครับ บอกเลย ร่างเหมือนจะแตก พ่อบอกให้ไปพัก แต่ว่าผมกลับไม่ได้ คนไข้เยอะและดึกๆมักจะมีเคสผู้ป่วยฉุกเฉินเข้ามาบ่อย แล้วหมอที่อยู่ประจำก็มีแต่พวกอิเทรนปี1กับสอง เท่านั้น ผมเลยต้องคอยดูแล จนกว่าหมอใหญ่จะกลับมาจากการศึกษาดูงานที่เกาหลี แค่หัวถึงหมอนโทรศัพท์ก็ดัง เรียกให้ผมไปแผนกผู้ป่วยฉุกเฉินทันที
"หมอ ไปพักเหอะ เดี๋ยวที่เหลือผมดูเอง" ชิวบอกขณะที่ผมกำลังเย้บแผลของคนไข้ ผมพยักหน้าก่อนจะกลับมาที่ห้องของตัวเองอีกครั้ง และนั่งลงกับเก้าอี้ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะทำงาน...
"เห้อออออ"
Rr Rr Rr
เสียงโทรศัพท์มือถือผมดังอีกครั้ง
แม่
"ครับแม่..."
"ทำงานอยู่รึปล่าวกร" เสียงหวานของแม่ผมพูดออกมา
"ไม่ครับ แม่มีอะไรรึเปล่า" ผมหลือบมองนาฬิกา เที่ยงคืนกว่าๆแล้ว ดึกขนาดนี้โทรมาต้องมีเรื่องแน่ๆ
"พรุ่งนี้มาหาแม่ที่บ้านใหญ่ทีสิคะ แม่มีเรื่องจะคุยด้วย"
"พรุ่งนี้หรอครับ อืมม ได้ครับ กี่โมงดี" ผมบอกตอบใสแอบสั่นๆ
"งั้นสักห้าโมงเย็นก็ได้ อย่าเบี้ยวแม่อีกนะคะคนดี ถ้าเบี้ยวคราวนี้ แม่จะสั่งปิดโรงพยาบาล" คำขู่ของแม่ทำเอาผมแทบหลุดขำ แต่ก็นะ เมียเจ้าของดรงพยาบาลสั่งปิดก็ต้องปิด ผมรับปาก
"รักแม่นะครับพรุ่งนี้เจอกัน" หลังจากวางสายผมก็เช็คตรรางเวรตัวเอง
พรุ่งนี้วันหยุดผมพอดีเลย แสดงว่าแม่เขาเช็กไว้แล้วสินะ มัดมือชกกันนี่เอง
เหลืออีกชั่วโมงผมก้จะออกเวรเช้า คือตีห้า...
"แก้วตา กลับบ้านเลยป่าววะ" พยาบาลสาวที่ดูจากสภาพก็ไม่ต่างจากเขา
"กลับดิ มึงอะไปส่งกูด้วย กูลากขาเดินไม่ไหวแล้ว" แก้วตาเดินมาเกาะแขนผมไว้
"เออ ไปกูไปส่ง อ่อพรุ่งนี้มึงก็หยุดตามตารางเลยนะ" แก้วตาพยักหน้าก่อนจะเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่ง
ผมไปส่งแก้วตาแล้ว ก็กลับมาที่ห้อง กดรหัสเซฟล็อกแล้วเปิดประตูเข้าไป พอหัวถึงหมอนผมก็หลับเป็นตาย น้ำท่าไม่ได้อาบ นอนเน่าทั้งชุดกราวน์นั่นแหละ
กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เสียงนาฬิกาปลุก ที่ตั้งไว้ให้ปลุกตอนบ่ายๆ ในโทรศัพท์กันลืมนัดของคุณแม่ เสียงดังจนผมสะดุ้งแทบตกเตียง ร่างโปร่งลุกขึ้นนั่งแบบมึนๆ ก่อนจะค่อยๆลุกไปอาบน้ำอาบ แช่น้ำอุ่น จนพอใจแล้วออกมาแต่งตัว ด้วยเสื้อยืดสีดำคอวีตัวกับกางเกงยีนส์สีขาวขาดตรงเข่า รองเท้าคอนเวรอสคู่เกงถูกสวมใส่ ผมเซตะรรมดาดูยุ่งนิดๆ แว่นสายตากรอบดำถูกนำมาใส่อีกครั้งหลังจากใส่คอนแทกมานาน...
รถยนต์คันงามแล่นเข้ามาจอดในรั่วบ้านหลังใหญ่อันแสนคุ้นเคย ป้าสุดใจรีบวิ่งมารับของในมือที่ผมซื้อมาฝากคนในบ้าน
"คุณหนู ป้าคิดถึงจังคะ วันนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั๊ยคะ พอดีคุณนายเธอมีแขกมาที่บ้านะคะ" ผมมุ่นคิ้ว แขกเหรอ ใครกันนะ
"ตามใจป้าเลยครับ ไหนมาให้หมอกอดหน่อยหมอคิดถึงคนแก่จะแย่แล้วเนี้ย" ผมเอ่ยเสียงอ้อนก่อนจะสวมกอดแม่นมตัวเองแล้วหอมจนชื่นใจ
"คุณหนู เดี๋ยวคุณหญิงมาเห็นได้อิจฉาป้ากันพอดี ถ้าป้าโดนตัดเงินเดือนนะ ป้าจะโทษคุณหนูจริงๆด้วย" ป้าสุดใจว่าขำๆก่อนจะเดินเข้าครัวไป
ผมเดินตรงไปที่ห้องรับแขก เห็นแผ่นหลังเนียนนั่งอยู่ผม เลยย่องเข้าหา
หมับ
"อย่าขยับ ไม่งั้นผมจะหอมนะ" ผมกอดแน่นทางด้านหลังของแม่แล้วกดจมูกหอมลงบนแก้มนวลที่ไร้เครื่องสำอางค์ กลิ่นหอมอ่อนของสบุยังคงติดอยู่
"ตากร มาเงียบๆ ไหนมาให้แม่ดูสิ ผอมลงไปเยอะเลย นี่ทำงานจนไม่กลับบ้านกลับช่องเลยสิท่า" หญิงสาววัยสามสิบปลายๆสำรวจร่างกายของหมอหนุ่มพร้อมกับจับนู้นจับนี่แล้วบ่น คนใช้งานลูกชายสุดที่รัก
"โถ่ แม่ครับ หมอนะครับ แม่ก็รู้นี่"ผมแอบบ่น
"ไม่รู้ละแม่จะให่พ่อลดตารางงานเรา"
"งะ แม่ ไม่เอา เปลี่ยนเรื่องเลย วันนี้จะมีแขกมาหรอครับ" ผมเอาหัวพิงไหล่บางของแม่ไว้แล้วถาม
"จ๊ะ แขกคนสำคัญ" แม่พูดยิ้มๆ เล่นเอาผมขนลุกวาบ
"หืม สำคัญจนผมต้องให้ผมมาหาเลยหรอคับ" แม่พยักแล้วยิ้ม
"นี่ก็ใกล้จะมาแล้ว นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำ" ผมหันไปตามสายของคนเป็นแม่
"สวัสดีค่ะพี่ พิมภ์" แม่ผมยืนขึ้นและยกมือไหว้ผู้หญิงอีกคนที่เดินเข้ามาหาเรา ทำให้ผมตกยกมือขึ้นตาม
"สวัสดีครับ" คุณพิมภ์มองผมแล้วหันไปสบตากับแม่ผมแล้วยิ้มอะไรกันสักอย่าง
"แล้วตายุละ" แม่ผมถามหาใครอีกคน
"กำลังยกของฝากลงจากหลังรถนะ อ่าวนั่นมาพอดี" ผมมองเลยไปด้านหลังของคุณหญิงพิมภ์
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งกำลังเดินถือของเขามา เขาสวยแว่นตาสีชาบดบังใบหน้าคมนั่นไว้
"สวัสดีครับคุณอารตา"ชายหนุ่มยกมือไหว้ ผมก็ยกมือไหว้เช่นกัน
"อ่อนี่ลูกชายอาเอง ชื่อ.."
"มังกร!!!"ยังไม่ทันจะตอบ เขาก็พูดชื่อขึ้นมาเสียก่อน ผมขมวดคิ้วยุ่ง แม่เองก็เช่นกัน จนเขาถอดแว่นออกนั่นแหละ ผมถึงกับอ้าปากค้าง
"พี่พายุ!!" ผมอุทานแล้วยิ้ม ไม่น่าเชื่อจริงๆที่จะได้เจอเขาที่นี่
"นี่เรารู้จักกันหรอ" คุณหญิงพิมภาถามงงๆมองสลับกันระหว่างลูกชายกับผม
"ครับเราเคยเจอกัน" ผมเองก็พยักหน้า จนแม่ๆถาม ผมได้แต่บอกว่าเจอกันที่ร้านอาหาร เดินชนกัน แม่ยิ้มๆแล้วพูดในสิ่งทีทำเอาหมูทอดในปากแทบพุ่งไปติดใบหน้าหล่อของพี่พายุ
"พรหมลิขิตชัดๆ"
แค๊กก
"แม่ พรหมลิขิตหน้าห้องน้ำนี่อะนะ ไม่เอาหรอก" ผมลอบมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามที่เอาแต่เท้าคางมองผมกินข้าว
"พี่ไม่หิวไง กินสิ ป้าใจทำอาหารอร่อยจะตาย" ผมว่าแล้วตักแกงไตปลาใส่จานพี่มัน
"ครับ"ตอบสั้นๆแล้วลงมือทาน แล้วแม่เราทั้งสองก็มองหน้ากันก่อนจะกระแอ่มเรียกผมเบาๆ
"งั้นแม่ไม่อ้อมค้อมนะ ตายุ ดูแลน้องได้ใช่หมลูก" พี่ยุพยักหน้ารับอย่างงๆ
"ครับ"
"งั้นแม่ฝากน้องด้วยนะ ช่วยดูแลน้องที"
"หมายความว่าไงอะแม่ กรโตแล้ว ดูแลตัวเองได้" ผมบอกขำๆเรื่องอะไรจะต้องให้มีนมาดูแล
"คึคึคึ โตแต่ตัวละสิเรานะ แม่กับพ่อตัดสินใจแล้ว ว่าจะให้แกหมั้นกับพี่เขา"
ที่นี้ ข้าวผมพุ่งของจริง
"อะไรนะ หมั้น แม่....." ผมมองพี่ยุกับแม่สลับกัน ก่อนจะส่ายหน้าวืด
"ยัง ยังไม่พร้อมอะแม่" ผมบอกแล้วเขย่าแขนเล็กของแม่
"....." พายุ
"....."ผม
"แม่ประกาศไปแล้ว อะ ลงหนังสือพิมภ์แล้วด้วย" น่านไงมัดมือผมชกอีกแล้ว แม่นะแม่ ทำอะไรไม่เคยปรึกษา
"นะ กรนะ แม่กับพ่อก็แก่แล้วห่วงก็แต่เรา นะหมั้นกับพี่เขาเถอะ"
"แม่" ผมเรียกเสียงอ่อน
"แกอยากให้พ่อกับแม่ขายหน้าหรอที่ประกาศหมั่นไปถ้าไม่มีเจ้าของงานนะ" เสียงอออดอ้อนของแม่นี่ทำให้ผมหัวเสียทุกครั้งเพราะปฏิเสธไม่เคยได้ แค่หมั้นคงไม่ตายหรอกมั้ง เผื่อจะได้ลืมๆไอ้คนใจร้ายได้สักที ผมหันไปหาพี่พายุ
"แล้วพี่ยุละครับว่าไง"
"พี่ยังไงก็ได้ ถึงไม่ได้หมั้น พี่ว่าพี่ก้คิดจะดูแลเราอยู่แล้วละ" พี่ยุขยิบตาให้ผมอย่างน่ารัก
"งะ..ง่ายเนอะ" ผมว่าแล้วก็หัวเราะ แม้ในใจมันจะรู้สึกหน่วงๆและอึดอัดก็ตาม
"เป็นอันว่าตกลงนะคะ ว่าที่ลูกสะไภ้" คุณหญิงพิมภ์บอกอย่างดีใจ ผมได้แต่หัวเราะแหะๆ แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไป เรื่อย หลังจากกินข้าวกันเสร็จผมก็ขอตัวออกมาเดินเล่นที่สวนกับพี่พายุ ....
"หึๆ เรานี่ ว่าง่ายดีเนอะ" พายุแซว
"ไม่ง่ายหรอกพี่ แต่เพื่อพ่อแม่ ผมทำได้หมดแหละ" ผมบอกยิ้มๆ
แล้วเราก็คุยกันเรื่อยเปื่อยตามประสา พี่พายุเป็นหมอเหมือนกันครับ แต่เป็นหมอหมา อายุมากกว่าผมสามปี แต่หน้าพี่แกยังหล่อใสเหมือนเด็กรุ่นๆ แถมที่บ้านยังทำธุรกิจเกี่ยวกับโรงแรม ถามว่าทำไมถึงเรียนหมอ เขาบอกว่าชอบสัตว์อยากรักษามันให้หายป่วย เขาเองก็ถามผมเหมือนกัน ผมตอบไปว่ามีคนที่ชอบอยากมีแฟนเป็นหมอ
เขาก็ขำ คุยได้ไม่นานก็ต้องขอตัวกลับ เพราะที่คลีนิกของเขามีหมาถูกรถชนอาการสาหัสเข้ามารักษา เขากลับไปพร้อมกับแม่ของเขา ผมเองก็ลาแม่กลับคอนโด เพราะพรุ้งนี้เข้างานเช้า....
วันต่อมา
"ไอ้กร" ร่างสูงกำหนังสือพิมพ์ในมือแน่น หน้าข่าวที่ลงรูปหมอหมุ่มกับใครอีกคน
"ประกาศหมั้นแล้วคร้า สำหรับคุณหมอหนุ่มไฮโซกับสัตวแพทย์หนุ่มลูกชายคนเดียวของเจ้าสัวโรงแรมชื่อดัง ...." ข้อความในเนื้อข่าวกำกับอยู่ใต้รูปของมังกร และพายุ ฟ้าครามรู้สึกใจหาย และรู็สึกเหมือนตัวเองเสียงของสำคัญในชีวิต..และนั่นทำให้เขาคิดอะไรบางอย่างได้
"รู้ตัวเมื่อสาย..."
แต่คนอย่างฟ้าคราม มีหรือจะยอม เสียคนข้างกายไปอีกคน ไม่มีทาง
"อย่าได้คิดว่ากุจะยอมง่ายๆ"
2cb
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล.คึคึคึ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
หมอมีคู่หมั้นแหละ อิครามอกแตกตายแน่ ..... :katai2-1: :katai2-1:
หมอไม่ได้ใจง่ายนะ แค่ตามใจแม่ และคิดว่าพายุน่าจะทำให้เขาลืมฟ้าครามได้ (ดูไม่ดีเลยเนอะ)
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ตกลงอีตาครามต้องการอะไร รักหมอจริงๆ หรือแค่เสียดาย สุดท้ายสงสารหมอพายุ
-
เอิ่มมมม
ขอเปลี่ยนพระเอกเป็นพายุได้มะค้าาา
-
ไม่รู้สิ. อารมณ์นี้ ให้ไอ่บักครามเป็นพระเอกเต๊อะ
-
ครามเอ้ยยยยย มาหวงตอนนี้ก็ไม่ทันละปะ
-
เปลี่ยนพระเอกด่วนเอาพายุ
-
ใจร้าว
ตอนที่ 8 มึงจะมาเรียกร้องอะไรตอนนี้
(ฟ้าคราม)
ผมนั่งเงียบคนเดียวมาได้สักพักหนึ่งแล้วครับ ผมรู้สึกโมโหตัวเอง รู้สึกหงุดหงิดกับข่าวของไอ้หมอ มันจะหมั้น ผมรู้ว่าคู่หมั้นมันนะแม่มันหาให้แน่นนอน และที่สำคัญไอ้หมอมันไม่ได้รัก แล้วมันยอมหมั้นเพื่ออะไร มันทำแบบนั้นทำไม เพราะผมเหรอ มันก็อาจจะใช่ แต่การเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงกับใครก็ไม่รู้แบบนี้ ผมว่ามันไม่ถูกอะ ที่จะทำแบบนั้น ถึงแม้ว่าผมจะต้นเหตุที่มันตัดสินใจแบบนั้นก็เถอะ แม้ตอนนี้ผมจะยังลืมต้าไม่ได้ และยังก็ รักมันไม่ได้เหมือนกัน ผม มีเหตุผลหลายอย่าง คือ มันเป็นเพื่อนผมมาตั้งนาน แล้วจู่จะให้ไปรักมันเลยก็กระไรอยู่ ผมยอมรับบนะครับว่าเวลาอยู่กับมันผมมีความสุขดี อยู่ด้วยแล้วสบายใจ และมันก็รู้ใจผมมากที่สุด ผมก็รู้ใจมันเหมือนกัน ความรู้สึกของผมในตอนนี้มันอธิบายยากมากๆเลยครับ ผมหวงมัน หวงมากในตอนนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร หรือเพราะว่าผมได้มันแล้ว ผมเลยหวง ซึ่งมันเป็นนิสัยส่วนตัวของผมเอง อะไรที่ตกเป็นของผมแล้ว ผมจะหวงมาก หวงเหมือนหมาเลยละครับ และกัดไม่ปล่อยไอ้คนที่มันแย่งของๆผม แน่นอน ไอ้กรเป็นเมียผม ถึงแม้ว่าเราสองคนจะไม่ได้มีสถานะที่เป็นแฟนกัน แต่ผมถือว่ามันเป็นเมียผมแล้วละกัน แล้วผมจะปล่อยให้เพื่อนที่เป็นเมีย ต้องตกนรกกับคนพันธุ์นั้นได้ยังไง ผมจะต้องทำให้มันถอนหมั้นให้ได้
ไม่ใช่เพื่อผม แต่เพื่อมัน ที่จะได้เจอคนที่รักมัน และคนมันรก ไม่ใช่โดนคลุมถุงชนแบบนี้ และถ้าผมเกิดโชคดี มันอาจจะหายโกรธผมก็ได้ที่ช่วยมัน
หลังจากที่ผมนั่งคิดเรื่องของไอ้หมอจนสมองแทบจะระเบิดผมได้ตัดสินใจ ทำอะไรบางอย่าง โดยที่คนอย่างผม ไม่น่าจะทำ...เป็นสโตร๊กเก้อ ผมจะคอยติดตามคอยดู คอยปกป้องมัน และป่วนชีวิตไอ้พายุอะไรนั้นจนมันต้องถอนหมั้นกับเพื่อนให้ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น วันนี้ผมต้องรีบเคลียงานที่ร้าน ให้เสร็จ จะได้มีเวลาไปขัดขวางเส้นทางรักของไอ้พายุนั่น
(จบคราม)
++
++
++
"กร" พายุที่มาหาหมอหนุ่มตั้งแต่เช้า เดินเข้ามาที่ห้องทำงาน พร้อมกับวางช่อดอกไม้ไว้ที่โต๊ะ
"พี่ยุ..เอ่ออ ขอบคุณครับ" แม้จะเคยได้ดอกไม้อยู่บ่อยครั้งแต่ส่วนใหญ่คนที่เอามาให้ก็จะมีแต่สาวๆเป็นซะส่วนใหญ่ เขาเลยรู้สึก เขิลนิดๆ มังกรหยิบดอกไม้ช่อโตมาสูดดม แล้วส่งยิ้มไปให้โดยไม่คิดอะไร มันเป็นไปตามนิสัยของคนยิ้มง่ายอย่างเขา
"พี่เอาข้าวเช้ามาฝากเรา ได้ข่าวอยู่เวรทั้งคืนเลยไม่ใช่เหรอ" พายุยกถุงกระดาษที่ข้างในมีกล่องอาหารบรรจุอยู่หลายอย่าง เขาค่อยๆยกออกมาวางที่โต๊ะอย่างปราณีต
"แม่พี่ทำมาฝากนะ มากินด้วยกันเลย พี่เองก็ไม่ได้ทานมาเหมือนกัน"" ร่างสูงเอ่ยชวนพร้อมกับยิ้ม มังกรรู้สึกว่าตัวเองโดนมัดมือชก จะปฎิเสธก็ไม่ได้ เพราะสีหน้าและแววตาของพายุมันอ้อนเขาอยู่
"ครับ ก็ได้ครับ" มังกรนั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเอง พลางหยิบกระดาษเช็ดมือที่ตัวเองทำไว้เวลาต้องการล้างมือพร้อมกับยื่นส่งให้อีกผ่านอีกผืน
"ผ้าเช็ดมือกรทำเองฮะ ใส่แอลกอฮอกับเจลล้างมือไว้" กรอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายที่รับไปแบบงงๆ
"เก่งนะเรา" พายุส่งยิ้มหวาน พร้อมกับมองเขาไม่วางตา ยิ่งทำให้หมอหนุ่มรู้สึกขัดเขินมากขึ้นไปอีก
"กินเถอะครับ ผมหิวแล้ว" เขาพูดพร้อมกับหยิบช้อนออกมาถือไว้แล้วกัดมันอย่างน่ารัก
"ครับ พี่ก็หิว" ทั้งพายุ และมังกร กินอาหารเช้าจนเกือบจะหมดอยู่แล้ว จู่ๆ ประตูที่ปิดไว้ก็เปิดออกตามด้วยร่างสูงของคนที่ผมไม่อยากเจอ
ฟ้าคราม!!!!!!!!
"กร!" เสียงเข้มเรียกเขา ร่างสูงของฟ้าครามชะงัก เมื่อเห็นใครอีกคนที่อยู่ในห้องด้วยกัน
"เหอะ สะเออะ มาแต่เช้า" ครามส่งเสียงพึมพำเบาๆ และมองหน้าพายุด้วยแววตาที่ไม่เป็นมิตร
"มาทำไม" ร่างโปร่งกดเสียงต่ำ
"มาหามึงไง กูรู้ว่ามึงยังโกรธกูอยู่ กูมาง้อ นี่ กูทำหมูหวานของชอบมึงมาด้วยนะ" พูดไปโดยไม่ได้มองว่ามีอาหารที่กินเหลืออยู่เต็มโต๊ะ มังกรมองหน้าบุรุษหนุ่มด้วยความขัดข้องใจ ว่าจะมาไม้ไหนอีก ทำไมชอบโผล่มาให้ใจหายเล่นแบบนี้
"พอดีกูกินกับพี่ยุแล้ว มึงเอากลับไปเถอะ" มังกรตัดบทสนทนาอย่างไร้เยื้อใยขณะที่ฟ้าครามกำลังจะอ้าพูดต่อ ใบหน้าหล่อกัดฟันจนเส้นเลือดปูดนูน
"อ่อ นี่พี่ยุ พี่ยุคือคู่หมั้นกู มึงรู้จักไว้สิ ที่หลังจะได้ไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้อีก กูเกรงใจคู่หมั้นกู" มังกรเดินไปเกาะแขนพายุแล้วยิ้มให้กับคู่หมั้นตัวเอง แม้จะฝืนยิ้มก็ตาม พายุดูเหมือนจะเข้าใจ มือหนาโอบรอบเอวบางไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะมองหน้าบุคลที่สามที่กำลัง จ้องเขาด้วยแววตาแข็งกร้าวอย่างไม่สะทกสะท้าน ออกจะท้าทายซะด้วยซ้ำเพราะยังไงเขาก็แก่กว่าเด็กอย่างฟ้าครามคงไม่คิดจะปีนเกรียว
"หึ แค่คู่หมั้น" ครามบอกบอกมาเสียงหยันๆพร้อมกับปรายตามองอีกฝ่ายที่ยืนจับมือเพื่อนเขาไว้ ก่อนจะขยับเข้าใกล้หมอหนุ่ม พลางกระซิบเข้าที่ข้างหู
"กูนะผัวมึงไอ้กร มันแค่คู่หมั้นใครสำคัญกว่าคิดดูเอา" น้ำเสียงเย็นเยียบของฟ้าคราม มันเหมือนน้ำเย็นที่สาดซัดเข้าใส่เขาใบหน้าหวานชาวาบ ฟ้าครามยกยิ้มนิดๆเมื่อเห็นว่ามังกรยืนตัวแข็งทื่อเพราะคำร้ายๆที่เขาพ่นออกมา ดวงตาเรียวไหววุบนึกน้อยใจ จะมาเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นผัว เมื่อตอนที่สาย เข้าเม้มปากแน่น เก็บความช้ำเอาไว้ในอก และรอวันเอาคืน วันที่ฟ้าครามจะต้องก้มกราบให้เขาเพื่อร้องขอความรัก.. หมอหนุ่มสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อควบคุมตัวเอง...
"จำไว้ละกัน...ว่าใครเป็นอะไร" ฟ้าครามวางข้าวหมูหวานไว้ที่โต๊ะของมังกรพลางเหลือบมองอาหารที่พร่องจนเกือบหมด
"เก็บของกูไว้กินตอนกลางวัน"
"กูไม่กิน" มังกรปฎิเสธเสียงแข็งทันที ฟ้าครามชักสีหน้าไม่พอใจ เมื่อเห็นมังกร เดินเอากล่องข้างเขาโยนทิ้งถังขยะ อย่างไม่ใยดี
"หึ" เขาเดินไปหยิบกล่องข้าวออกจากถังขยะ ก่อนจะนำไปวางไว้ที่เดิม
"ถ้ามึงเอาทิ้งให้กูเห็นอีกที กูจะไปบอกแม่มึง ว่ากูนี่แหละ .ผะ..อุ๊บ ?..." ยังพูดไม่ทันจบประโยค ร่างโปร่งก็รีบมาตะครุบปากเขาไว้ ก่อนจะลากออกจากห้องทำงาน ปล่อยให้พายุมองเหตุการณ์อย่าง งงๆ
หมอหนุ่มลากเพื่อนรักออกมาคุยที่ทางหนีไฟ ใจเข้าเต้นแรงมากตอนที่ฟ้าครามกำลังจะพูดคำนั้นออกไป จนเผลอเอามือไปปิดปากคนอย่างฟ้าคราม แม้ว่าทั้งคู่จะสูงไล่ๆกัน แต่ฟ้าครามตัวหนากว่ามาก กว่าจะลากมากได้ก็แทบเป็นลม เพราะเจ้าตัวขัดขืนไม่ยอมอยู่ท่าเดียว และยังจะตะโกนบอกอีก จนเขาต้องหยิกแรงๆที่กล้ามท้องแข็งๆนั่น
"หุบปากเลยนะไอ้คราม" เขาตวาดเสียงเขียว
"มึงทำบ้าอะไรไอ้คราม กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าให้ออกไปจากชีวิตกู แล้วมึงมาทำไม" มังกรเสียงดังขึ้นอีกด้วยความโมโห
"หึ..กลัวมันรู้รึไงว่ามึงเป็นเมียกูนะ" ฟ้าครามขยับเข้าใกล้ จนมังกรต้องเดินถอยหลังด้วยความประหม่า ฟ้าครามก้าวไม่หยุด
"อย่ามาใกล้กู" เขาถอยจนหลังชิดกำแพง ใบหน้าเขากับฟ้าครามห่างกันไม่ถึงคืบ มังกรตัวแข็งทื่อ เขาไม่เคยถูกกดดันอะไรขนาดนี้
"ฟ้าคราม กูบอกให้ถอย" มือเล็กยกขึ้นดันอกอีกคนไว้ไม่ให้เข้าใกล้ไปมากว่านี้
"อย่าให้กูต้องร้ายกับมึงอีกคนนะกร ทำอะไรรู้อยู่แก่ใจ มึงจะไปรับหมั้นมันทำไม มึงรักมันหรอไงห๊ะ" ฟ้าครามตะคอกใส่เสียงเรียบ
"ทำไม รักไม่ได้รักแล้วมึงเกี่ยวอะไรด้วย"
"กูเกี่ยวแน่กร" ฟ้าครามกักตัวมังกรไว้ในอ้อมแขน
"ปล่อยกู คราม พี่ยุรอกูอยุ่" มังกรพยายามหาเหตุผลออกมาเพื่อเลี่ยงสถานการณแบบนี้ เขาอยากจะไปให้พ้นๆคนตรงหน้า เกลียดขี้หน้านัก เขาเบือนหน้าหนีอีกฝ่าย
"หึ คิดถึงมันแล้วรึไง ห่างกันไม่ได้เชียวนะ"
"เออ กูคิดถึงพี่เขา มึงปล่อยกูสักทีสิ"มังกรเริ่มเสียงดัง
"ชอบมันรึไง" มังกรเบือนหน้าหนี ฟ้าครามเริ่มที่จะไม่พอใจ อย่างเห็นได้ชัด มือหนาบีบที่ต้นแขนของอีกฝ่ายอย่างแรง
"กูถาม"
"...."
"กร!!!!!!!"
"ไปให้พ้นหน้ากูฟ้าคราม " เขาหันมาสบตา ดวงตากลมร้อนผ่าวน้ำตามันพาลจะไหล ถามมาได้ว่าชอบพายุรึเปล่า ทั้งๆที่ก็บอกไปตั้งนานแล้วว่ารักใครชอบใคร มันไม่ใส่ใจเลยสินะ
"ไม่ กูไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่ามึงจะตอบกูว่าชอบมันรึเปล่า" ฟ้าครามเสียงดังมาก เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าโมโหเพราะอะไร
"อย่าทำให้กูต้องเจ็บไปมากกว่านี้คราม กูจะลืมมึง กูจะลบมึงออกจากใจกู กูขอละ อย่ามาให้กุเจอมึงอีก กูกับพี่ยุกำลังจะหมั้นกัน อย่ามาทำให้กูต้องมีปัญหากับพี่เขา"มังกรไม่ตอบคำถามแต่บอกในสิ่งที่ตัวเองต้องการแทน เสียงหวานสั่นและพูดเสียงเบาหวิวจยแทบจะไม่ได้ยิน ขอร้องร่างสูง ฟ้าครามกำหมัดแน่น รู้สึกเจ็บใจที่ถูกลดความสำคัญลงและโดนไล่
"กูไม่ให้มึงลืมกูกร อย่าแม้แต่จะคิดว่ากูจะไปจากชีวิตมึง!!!" น้ำเสียงราบเรียบแสงดงถึงความคุกรุ่นในห้วงอารมณ์ ฟ้าครามจับคางมนไว้ก่อนที่เจ้าของริมฝีปากอิ่มจะเบือนหน้าหนีเขา ปากหนาบดจูบลงไปอย่างหนักหน่วง และล็อคไว้แน่นด้วยมืออีกข้าง
"อื้อออ" เสียงประท้วงดังในลำคอมือเล็กทุบรัวที่แผงอก จนฟ้าครามต้องรวบมันไว้ทั้งสองข้าง หมอหนุ่มกำลังขาดอากาศหายใจ จนต้องเปิดปากโกยอากาศเข้าปอด เป็นจังหวะเดียวกันที่ฟ้าครามสอดลิ้นเข้าไปกวาดความหวานในโพลงปาก และต้อนลิ้นเล็กจน จนมุม มังกรแทบจะหมดแรง เมื่อเขาโดนจู่โจมแบบนี้ จูบที่ฟ้าครามไม่เคยมอบให้ วันนี้เขาได้ลิ้มลองมัน ใจดวงน้อยเต้นระส่ำจะแทบจะระเบิด จากที่คอยผลักใสตอนนี้กลับอยากจะอยู่ใกล้ นึกโมโหใจตัวเอง ที่มันไม่รักดี ฟ้าครามเองก็เกิดความสับสนขึ้นมาในจิตใจ ว่าทำไมต้องจูบมังกร อาจจะเป็นเพราะเขากำลังโมโห ใช่เขาโมโห ไม่ใช่หึง
"อื้ออออ" มังกรส่งเสียงร้องขึ้นอีกครั้ง
แฮกๆๆ
"กร..ไอ้เหี้ย"
ผัวะ
ร่างหน้าของฟ้าครามถูกกระชากออกจากตัวของหมอหนุ่ม ก่อนจะตามด้วยหมัดหนักที่ซัดเข้าที่มุมปากจนแตกได้เลือด ฟ้าครามเซถลา
"พี่ยุ" มังกรเรียกเสียงแผ่ว และดึงตัวพายุไว้ไม่ให้เข้าซ้ำ
"มึงทำอะไรคู่หมั้นกู" พายุรู้สึกเป็นกังวลจึงเดินมาตามมังกรที่หายออกไปนาน ก็มาเจอฟ้าครามกำลังปล้ำจูบคู่หมั้นตัวเองอยู่แวบแรกที่เห็นมันก็รู้สึกเฉยๆ แต่พอเห็นแววตาของกรแล้ว เป็นเขาเองที่ทนดูต่อไปไม่ได้ แววตาเจ็บช้ำบนดวงตาคูสวยนั่น มังกรหลบอยู่ด้านหลังของพายุ เขากอดรั้งว่าที่คู่หมั้นไว้แน่นเพราะกลัว จะไปฟัดกับครามอีก เขาไม่อยากให้ใครต้องเจ็บตัว หรือถ้ามีก็ขอให้เป็นเขาซะยังจะดีกว่า
"ทำอย่างที่เห็น" ร่างสูงยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนจะเดินสวนออกไป ฟ้าครามรู้สึกเจ็บในใจแปลกๆที่เห็นมังกรยืนกอดอีกคนแน่น ผิดกับเขาที่เอาแต่ผลักไส กอดกูบ้างจะเป็นไรไปวะ กูไม่กัดมึงหรอกกร กอดเหมือนที่มึงเคยกอดกูนะ ทำไม่ได้แล้วใช่ไหม เขาได้แต่ถามอยู่ในใจ แววตาที่ร่างโปรงเห็น มันคือแววตาของคนผิดหวัง
"กรเป็นอะไรมากไหม มันทำอะไรเราอีกรึเปล่า" พายุถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะดึงตัวมังกรเข้ามากอดเสียแน่น ใจอยากจะล้างรอยจูบแต่เห็นทีคงจะไม่ได้ เขาไม่ใช่คนที่ชอบฉวยโอกาส กับคนที่อ่อนแอ
"กรไม่เป็นอะไรครับ แค่...." เขาแค่ใจเต้นแรง
"ตกใจนะครับ..กรไม่คิดว่าครามมันจะ.." ร่างโปร่งต่อในตอนท้าย
"อืม ถ้ามันทำอะไรเรา อย่ายอมยืนนิ่งแบบนั้นสิ" น้ำเสียงดุปนน้อยใจ ของพายุทำเอาหมอหนุ่มรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ เพราะคนตรงหน้าอยู่ในฐานะคู่หมั้นของเขา แม้จะยังไม่ได้หมั้นกันจริงๆก็ตาม
"ขอโทษครับ"
"อืมไม่เป็นไร" พายุจูงมือมังกรกลับมาที่ห้อง ฟ้าครามหายไปแล้ว หมอหนุ่มรู้สึกใจหวิวๆ อย่างบอกไม่ถูก
"อย่าไปคิดมากเลยนะ เราพร้อมจะเปิดใจคุยกับพี่รึยังเรื่องนายคนนนั้น" พายุจับหมอหนุ่มให้นั่งบนเตียงตรวจคนไข้ ส่วนตัวเองนั่งที่เก้าอี้ มือทั้งสองจับเข่ของมังกรแล้วบีบมันเบาๆ
"คือออ" เสียงหวานลากยาวดังแผ่วๆ เเขายังไม่กล้าที่จะเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครที่ยังไม่สนิทด้วยฟัง
"ถ้าไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรนะ แต่พี่เป็นห่วง ถ้ามีอะไรที่พี่พอจะช่วยได้เราบอกมานะ พี่พร้อมเสมอ" แม้จะยังสงสัย แต่เขาก็พอจะเดาออกว่าคนตรงหน้าคิดยังไงกับอีกคน แต่เขาอยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นมากว่า
มังกรก้มมองสายตาที่เป็นห่วงเขาจากใจจริง อย่างลำบากใจ ก่อนจะพ่นลมออกมาเสียเฮือกใหญ่
"ฟ้าครามคือรักแรกของกร และรักจนถึงตอนนี้ แต่ครามไม่ได้รักผม" มังกรเปิดประเด็นให้อีกคนฟัง หมอหนุ่มแม้จะยังไม่สนิทใจกับคนตรงหน้า แต่ตอนนี้เขาอยากจะระบายความรู้สึกอัดอั้นให้ใครสักคนฟัง มันคงไม่แปลกที่เขาจะเล่าทุกๆอย่างของฟ้าครามให้พายุฟัง ชายหนุ่มมองหน้าเด็กหนุ่มที่เล่าเรื่องราวอย่างตั้งใจ และสังเกตุสีหน้าของคนเล่าไปด้วย มันมีทั้งสุขและทุกข์ แต่ดูเหมือนจะทุกข์ซะมากกว่า...
"ผมขอโทษนะพี่ที่ต้องมาฟังเรื่องไร้สาระแบบนี้" หมอหนุ่มก้มหน้านิ่งเอ่ยขึ้นเบาๆ เข้ารู้สึกผิดและโล่งใจในเวลาเดียวกัน
"ไม่ไร้สาระหรอก"มือหนายีหัวเล็กเบาๆอย่างนึกเอ็นดู
"วันนี้พี่ไปส่งละกัน..เราออกเวรกี่โมงละ"
"7โมงเช้าครับ นี่ก็ใกล้แล้ว เราออกไปกันเลยก็ได้" มังกรบอกที่จริงเขาอยากจะกลับเองมากกว่าแต่กลัวฟ้าครามจะดักรอ เห็นทีคงต้องพึ่งพี่ชายตรงหน้าเข้าแล้วละ ความเมื่อยล้าเริ่มจะโจมตี มือบางทุบลงที่ไหล่ตัวเองเบาๆเพื่อคลายความเมื้อยล้า พลางเก็บของลงกระเป๋า พายุเองก็เก็บกล่องอาหารที่กินเช่นเดียวกัน เมื่อทุกอย่างพร้อมพวกเขาก็เดินไปที่ลานจอดรถ พายุขับรถมาส่งมังกรที่คอนโด โดยที่คุยอะไรกันไม่มาก เพราะมังกรเอาแต่นั่งเงียบและเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
-
"กร..กร หมอกรครับ" พายุเรียกร่างโปร่งหลายครั้ง จนต้องเอามือไปสะกิด
"คะ..ครับ" หมอหนุ่มทำหน้าตกใจ
"ถึงแล้ว ไม่ลงหรอ หรือจะไปคลีนิกพี่ดี" พายุถามยิ้มๆ
"ง่า ไม่ไปหรอกครับ ผมตาจะปิดแล้วอะ ผมไปนอนดีกว่า"
"หึ เอางั้นก็ได้ งั้นพรุ่งนี้พี่มารับ เราทำงานบ่ายใช่ไหม" ร่างสูงถามอีกครั้ง มังกรมุ่นหัวคิ้ว
"พี่รู้ตารางงานผมได้ไงอะ"
"แม่เราให้พี่มานะ" พายุบอกพร้อมกับโชว์ตารางงานของมังกรให้ดู
"โถ่ แม่ อยากให้ผมมีผัวจนตัวสั่นขนาดนั้นเลยรึไงนะ"
"555 เรานี่ตลกดีเนอะ" พายุขำออกมาทันทีที่ได้ยินว่าที่คู่หมั้นบ่นแม่ตัวเอง
"แฮะๆขอโทษนะครับที่คิดดังไปหน่อย" หลังจากจากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้าย เขาทั้งคู่ยังไม่ตัดสินใจที่จะหมั้นกัน แต่การที่ทางฝั่งผู้ใหญ่ประกาศหมั้นไปแล้ว ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาก็ต้องหมั้นกันอยู่ดี มังกรเองก็ลำบากใจไม่ใช้น้อย เขายังรักฟ้าครามยู่ ยังตัดใจไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แล้วจะให้เขาเอาผู้ชายดีๆแบบพายุมาเป็นที่รองรับหัวใจตัวเอง ทั้งๆที่....ยังไม่ได้รัก มันดูจะเห็นแก่ตัวเกินไป
หมอหนุ่มเดินอย่างเหม่อลอยเข้าไปในลิฟ
ปึง
"รอด้วย" มือหนึ่งยื่นมากั้นประตูไว้ไม่ให้ปิด
หน้าประตูลิฟ ร่างสูงของฟ้าครามก้าวเข้ามา ดวงหน้าหวานซีดเผือด รีบเอามือปิดปากตัวเองทันที กลัวประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอย
"หึ ทำมากว่านั้นยังเคย เอามือออก" ฟ้าครามดึงมือเล็กที่ปิดปากออก
"อ๊ะ..คราม" ร่างบางเซถอยหลังไปนิดเมื่อถูกคนตัวสุงดัน
"หึ ..ถอนหมั้นซะกร"
"......"
"ถ้ามึงไม่ทำตามที่กูบอก...กูเองที่จะเป็นป่าวประกาศว่ามึงเป็นเมียใคร"
"....."
"เก็บเอาไปคิดชีวิตมึงเลือกเองได้นะกร อย่าให้พ่อแม่มึงมาจูงจมูก"
"อย่ายุ่งนะคราม..."
"เหอะ..." ฟ้าครามไม่ตอบ เมื่อลิฟมาถึงชั้นที่พักของมังกร ร่างสูงก็ปล่อยคนตัวเล็กที่ยืนใจสั่นได้เดินออกไป
"พรุ่งนี้กูจะมารับ มึงเข้าเวรกี่โมง" ฟ้าครามถามเสียงเรียบ
"บะ..บ่ายโมง" จะไปตอบมันทำไมเล่า หมอหนุ่มแทบจะตบปาดตัวเองที่เผลอบอกตารางงานไป
"ดี..เที่ยงกูจะมารับไปกินข้าว" เขาทิ้งท้ายก่อนจะกดลิฟลงไปชั้นล่าง ปล่อยให้หมอหนุ่มใจเต้นแรงขาสั่น ใจสั่น จนจะเดินแทบไม่ไหว......
"ไอ้บ้าคราม มึง..อึก" ร่างโปร่งรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก....
++++++++++++++++++++++++++++++++++50%++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ต่อ..
มือเล็กทุบเบาๆที่อกของตัวเองจะบังคับให้มันหยุดสั่นก็ไม่ได้ด้วยนี่สิ หมอหนุ่มเข้าห้องมาได้สักพัก เขาเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาเปิดกิน แต่สิ่งที่อยู่ในตู้เย็น ทำให้เขาต้องเบิกตากว้าง วุ้นลูกเป็ดร้านดังที่เขาชอบมันมาก มันมาอยู่ในตู้เย็นได้ยังไง เพราะเขาไม่ได้เป็นคนซื้อ...
"ไอ้คราม"คนเดียวที่นึกออกในตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าเขาชอบกินวุ้นเป็ดมากนอกจากมัน..แต่มันเข้าห้องผมได้ยังไง มันไม่รู้รหัสระบบล็อกประตูนี่..ร่างโปร่งเริ่มรู้สึกว่าตัวเองชักจะอยู่ยากขึ้นทุกวัน ครั้นจะกลับไปอยู่บ้านใหญ่มันก็ไกลโรงพยาบาล
แล้วเลขรหัส เลขท้ายปีเกิดของผมกับมัน สงสัยต้องเปลี่ยน หมอหนุ่มหมายมั่นพลางนึกตัวเลขที่ฟ้าครามคาดไม่ถึงหรือเดาไม่ถูก แต่ว่าก่อนอื่น เขาหยิบกระเป๋าตังแล้วลงไปที่ร้านค้าขายอุปกรณ์ต่างๆทันที
ปึงๆ ปัง เสียงตอกตะปู กับขันน็อตลงบนเนื้อไม้ มังกรไปซื้อกลอนประตูแบบโซ่ มาปิดด้านในเพื่อล็อคอีกชั้น
"คราวนี้ละมึง เข้ามาได้มึงก็เป็นเหลนขุนแผนมันแล้ว" ร่างโปร่งยืนยิ้มพอใจกับผลงาน ที่แน่นหนาของตัวเอง
หมอหนุ่มรีบอาบน้ำชำระร่างกายให้หายเมื่อยล้า ก่อนจะแต่งตัวด้วยเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้น แอร์ในห้องเริ่มเย็น เขาเดินไปหยิบวุ้นเป็ด แล้วเปิดหนังดูที่โซฟาด้านปลายเตียง...มือบางจิ้มวุ้นเข้าปากคำแล้วคำเล่า รสหวานระมุนบวกกับกลิ่นหอมของมะพร้าวใบเตย ยิ่งทำให้เขาสดชื่น...เมือกินเสร็จก็ไปล้างมือแล้วขึ้นไปนอนดูทีวีบนทีนอนแทน ก่อนจะค่อยๆผลอยหลับ ในเวลาอันรวดเร็ว...
กึกๆ ตึงๆ
ร่างโปร่งงั่วเงียขึ้นมาในช่วงค่ำๆของวัน เพราะเสียงตึงตังที่หน้าประตู
เท้าเล็กก้าวลงจากที่นอนช้าๆ พลางอ้าปากหาววอดๆ อย่างนึกรำคาญใจ ใครมันทำอะไรกับประตุของเขา
ประตูบานใหญ่กำลังถูกครบางคนงัดแงะ มังกรตาสว่างทันที เมื่อเห็นมือยาวลอดเข้ามาด้านใน
ร่างโปร่งตกใจ จนเกือบคุมสติไม่อยู่เพราะช่วงเวลาแบบนี้มันไม่มีใครมาหาเขาหรอก แถมเขาไม่ค่อยได้กลับห้อง มันอาจจะเป็น
โจรที่มาดูลาดราวเอาไว้ คิดได้เช่นนั้น ร่างโปร่งกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ เจอเข้ากับร่มคันโต เขาเหยิบมาไว้ในมือ และยกขึ้นสุด
แขนก่อนจะฝาดลงที่ท่อนแขนยาวที่ลอดเข้ามาอีกครั้ง
ป๊าปๆๆๆ
"โอ๊ยยย ๆ กร โอ๊ยย อย่าตีกูเจ็บ" เสียงเข้มตะโกนลั่น เสียงที่เขาจำได้ดี หมอหนุ่มรีบปลดกรประตู
เห็นร่างสูงนั่งกอดท่อนแขนตัวเองไว้แน่นด้วยใบหน้าเหยเกแสถงถึงความเจ็บ
"ไอ้บ้าคราม..มึงมาทำอะไรที่นี่" เสียงหวานตะโกนลั่น
"มาหามึงไง กูเอาข้าวมาให้" ว่าพร้อมกับโยนถุงกระดาษที่มีกล่องอาหารเรียงอยู่เต็มดูก็รู้ว่าทำเอง แต่จะเอามาให้เขาทำไมนี่สิ
"กูเจ็บมึงไม่คิดจะดูกูเลยรึไงไอ้หมอ" ร่างสูงพูดว่าเสียงดัง
"เรื่องของมึง แค่มาส่งข้าวใช่ไหม กลับไปได้แล้ว กูจะนอน" หมอหนุ่มใจแข็งดั่งหินผาก้มลงหยิบถุงอาหารกล่องแล้ว ปิดประตูดังปัง ใส่หน้าฟ้าคราม
"ไอ้..." เขาได้แต่อ้าปากค้าง ก่อนจะบ่นอะไรงุมงำ
"อะ..โอ้ยยย " ฟ้าครามส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มองท่อนแขนตัวเองที่กำลังแดงช้ำ
ผัวะ
"คราม เป็นอะไร"
ร่างโปร่งของหมอหนุมเปิดประตูผัวะออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงร้องของอีกคน ในมือยังคงถือถุงอาหารที่ฟ้าครามให้มา
"อึก เจ็บ" เสียงอ่อนร้องออกมาเบาๆ มือกุมแขนตัวเองไว้ไม่ปล่อย
"เจ็บตรงไหน"หมอหนุ่มเข้าไปดูอาการร่างสูงโดยอัตโนมัติ พลางดึงแขนอีกข้างออก รอยแดงอมม่วงเป็นปื้นวงกลมกว้าง นี่เขาฟาดมันแรงไปรึไง ฟ้าครามดึงแขนกลับ แต่มังกรรั้งไว้พร้อมกับลากตัวฟ้าครามให้เข้าไปในห้อง ก่อนจะผลักให้คนตัวโตกว่านั่งลงที่โซฟาห้องรับแขก มังกรสาวเท้าเข้าไปในห้อง เดินไปหยิบกระเป๋ายาของเขาออกมา
"ถลกแขนเสื้อขึ้นสิ" แม้น้ำเสียงยังคงแข็งๆ แต่แววตากลับการกระทำมันช่งตรงข้ามกัน ฟ้าครามยอมทำตามอย่างว่าง่าย แววตาคมแอบบมองคนตัวเล็กในระยะใกล้ๆ ใบหน้าขาวนวลไร้ร่องรอยใดๆ บวกกับจมูกโด่งรั้น ดวงตาเรียวรีดูมีเสน่ห์ รับกับคิ้วโก่ง ใบหน้าเรียวคลายผู้หญิงแต่กลับดูหล่อๆ
เขาพึ่งจะสังเกตว่าคนตรงหน้าดูดีได้ขนาดนี้ ทำไมที่ผ่านมาเขาถึงไม่เห็น หรือาจจะเป็นเพราะเป็นเพื่อนกันมานานและไม่ได้คิดอะไร จนทำให้มองข้าม ฟ้าครามกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ มังกรนั่งคุกเข้าอยู่ที่พื้น หมอหนุ่มใส่เสื้อคอกว้างเวลาก้มจึงทำให้เห็นแผ่นอกขาวด้านใน
"เจ็บมากไหมมึง" ร่างบางถามเสียงอ่อย ขณะใส่ยาและนวดเบาๆให้ยาซึมเร็วขึ้น
"อืม" เขาตอบสั้นๆเพราะสนใจสิ่งยั่วยุตรงหน้ามากกว่า
"ขอโทษวะ" มังกรเงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างสูงแววตาสึกผิดฉาบไปทั้วแก้วตาเรียวนั่น แต่ทว่า
คนที่เขาสบตาด้วยแววตามันไม่ได้สบมองเขา มังกรก้มลงมองตามสายตาของฟ้าคราม
ไอ้สัส-*-เขารีบดีดตัวลุกขึ้นยืนแล้วตวัดมือชี้ไปที่ประตู
"มึงออกไปได้แล้วคราม" เสียงหวานกลับมาห้วนอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยปากไล่ ด้วยใบหน้าที่โกรธขึง แถมยังหน้าขึ้นสีลามไปถึงหู
"อะไรของมึงเนี้ยะ ไอ้หมอ" ฟ้าครามเอ่ยเสียงดังอย่างไม่เข้าใจ
"ออกไป กูเบื่อขี้หน้ามึงแล้ว ออกไป๊" หมอหนุ่มตะวาดเสียงลั่นพร้อมกันฉุดกระชากอีกคนให้ลุกขึ้น
"เป็นอะไรอีกเนี้ย หยุดดึงกูดิ กูเจ็บ" ฟ้าครามดึงแขนตัวเองกลับอย่างแรงเพราะหมอดันจับเข้าที่รอยช้ำ แต่เหมือนแรงดึงมันจะเยอะไป มังกรมันเลยเซถลาล้มใส่ตัวจนหงายหลังหล่นลงบนโซฟา
ตอนนนี้หน้าของทั้งคู่ห่างกันแค่ไม่กี่มิล แววตาคู่สวยดูเลิกลัก มือคู่หนากอดรัดเอวบางไว้ไม่ปล่อย จนร่างกายแนบชิดกัน ฟ้าคราม ค่อยโน้มหน้าตัวเองเข้าหาริมฝีปากอิ่มของอีกคนจากแรงดึงดูด จนริมฝีปากประกบกันช้าๆ ฟ้าครามประทับจูบเบาๆและกดแช่ไว้อย่างนั้นโดยไม่ได้ลุกล้ำอะไร มังกรเบิกตาโพลง เขาตกใจมากจนเกือบจะลืมหายใจไปชั่วขณะ
ตึกตัก ตึกตัก
ไม่รู้ว่าเป็นเสียงหัวใจของใครที่เต้นแรงขนาดนี้ ฟ้าครามค่อยถอนจูบออก ก่อนจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นพร้อมกับดันหมอหนุ่มให้หล่นลงไปที่พื้น เขาดูจะช็อคๆกับการกระทำของตัวเอง ฟ้าครามเหลือบมองใบหน้าหวานที่นั่งจับปากตัวเองอย่างเหม่อลอย เขาเองก็เช่นกันทุกอย่างมันดูลอยเคว้งคว้างไปหมด
"กูกลับก่อนนะ" เสียงเข้มเบาหวิวเหมือนสายลม และลุกขึ้นเดินด้วยท่าทางเหมือนหุ่นยนต์
"อะ..อืม"
พอเสียงประตูปิดลง มังกรรีบดึงสะติตัวเองกลับมา พร้อมกับเอามือทาบอกตัวเอง แล้วพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"เชี้ยะแล้วไงไอ้กร" ร่างโปร่งสบถกับตัวเอง ก่อนจะทรุดนั่งลงกับโซฟาตัวเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือใจเขา มันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอก ความรู้ที่รู้ดีว่าไม่มีวันลืมคนอย่างฟ้าครามได้ ไม่สิ เขาต้องทำให้ ต้องลืมให้ได้
"ไม่ได้ มึงจะมาใจอ่อนกับเรื่องแค่นี้ไม่ได้ เจ็บแล้วจำคือคนเจ็บแล้วทนคือควาย ท่องไว้ไอ้หมอ"
++
++
(ครามpart)
ผมเดินออกมาจากห้องของไอ้หมอด้วยความรู้สึกแปลกๆ มันมึนไปหมด ผมเผลอจูบกับกับไอ้กร ผมเริ่มก่อนด้วย นี่ผมเป็นอะไร สิ่งสุดท้ายที่ผมคิดก่อนจะทาบฝีปากลงไป
"ทำไมมึงน่ารักจังวะกร" แค่นั้น ผมก็โน้มตัวเขาไปหามัน แล้วทุกสิ่งทุอย่างมันก็หยุดหมุน ใจผมเต้นแรงมากแรงจนหัวใจจะวายตาย นี่ผมจูบเพื่อนตัวเองอย่างนั้นเหรอ มึงบ้าไปแล้วฟ้าคราม...
แต่จะว่าไป
ปากมันก็นุ่มดีนะ
(endฟ้าคราม)
+++
++
++
"พี่ยุ วันนี้มารับผมตอนเช้าได้ไหมครับ"..ผมรีบตื่นขึ้นมาตั้งแต่หกโมงเช้า รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วโทรเรียกให้พี่ยุมารับ ก่อนที่ฟ้าครามจะมา
"ทำไมอ่า ครับ..ห้าวววววว"เสียงทุ้มต่ำเหมือนคนพึ่งตื่นเอ่ยมาตามสาย
"เอ่อ คืออ ผมอยากกินข้าวเช้ากับพี่อะ" ผมแถจนสีข้างถลอก ดูเหมือนพี่ยุพึ่งจะตื่นด้วยมั้ง นี่ผมโทรไปปลุกพี่เขารึเปล่า
"อืมม ได้ครับ งั้นอีกครึ่งชั่วโมงพี่ไปรับนะ" ปลายสายบอกผม
"ครับ รีบมานะพี่" ผมย้ำอีกครั้ง ก่อนจะวางสาย ผมเตรียมอาหารเช้าใส่กล่องเก็บความร้อนที่บรรจุแซนวิชทูน่าของโปรดผม ผมทำเผื่อพี่พายุด้วย อีกกล่องเป็นสลัดผักกับมันฝรั่งต้ม น้ำส้มคั้นสองขวด นมสองขวด ใส่ตระกล้าไว้ นี่ก็ใกล้เวลาแล้ว ผมรีบล็อคห้องแล้วถือตระกล้ากับกระเป๋าเป้ออกไปรอพี่ยุที่ลานจอดรถ ไม่นานพี่ยุก็มา ร่างสูงขมวดคิ้วใส่ผมอย่างเป็นคำถาม
"ไปกินที่คลีนิกพี่.."พี่ยุพยักหน้าช้าๆก่อนจะฉวยตระในมือผมไปใส่ไว้ที่เบาะหลัง แล้วยกยิ้ม จากสภาพที่เห็นพี่มันไม่ได้อาบน้ำชัว
"คือเมื่อคืนพี่ไม่ได้กลับบ้านนะ นอนที่คลีนิก" พี่ยุคงเห็นสายตาผมมั้ง
"อ่อครับ" ผมยิ้มแห้งๆ นี่ผม รบกวนพี่มันจริงๆสินะ ทำไงได้ผมยังไม่อยากจะเจอหน้าไอ้ฟ้าครามมัน
กลัวใจตัวเอง
++
++
++
"ไอ้กร..แมร่งเอ้ยย หนีกูอีกแล้ว" ร่างสูงยืนมองแม่กุญแจที่ล็อกอยู่หน้าห้องด้วยอารมณ์หงุดหงิด ก่อนจะเดินกลับที่รถ และตะบึงออกไปอย่างรวดเร็ว...
2cb
ปล.ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาให้้กำลังใจหมอกร :pig4: เค้ามีแรงเขียนต่อตอนต่อไปแล้วอิอิอิ มีอะไรติชมกันได้เลยนะคะเราจะพยายามปรับปรุง o18 นะคะ ตอนนี้ฟ้าครามเริ่มจะออกอาการหวงก้าง มังกรกับพายุ มังกรเองก็บอกให้พายุรับรู้แล้วว่ารักฟ้าคราม เรื่องจะเป็นยังไงโปรดติดตามนะคะ
:pig4: :pig4: :bye2: :bye2: :bye2:
-
พายุสู้ๆ
-
เชียร์พายุ
-
ทีมหมอกร เอาที่หมอสบายใจเลยครับผม เชียร์ๆๆ
-
เบื่อครามค่ะ คนเอาแต่ใจไม่รู้ใจตัวเอง
-
พี่พายุก็ดูน่ารัก อบอุ่นดีนะ
แต่ชอบครามอ่ะ ดูดิบๆ ดี 5555+
-
ใจร้าว
ตอนที่ 9
ถ้ากูรู้ใจตัวเองแล้ว เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม
(ฟ้าคราม part)
"ไอ้หมอ มึงนี่แมร่งโคตรดื้อเลยวะ กุบอกอะไรไม่เคยเลยที่จะฟัง" ฟ้าครามบ่นอยู่คนเดียวบนรถ ที่ตอนนี้มุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาล เอกชนชื่อดัง แต่พอมาถึงกลับไม่พบกับร่างโปร่ง
"หายไปไหนของมันวะ" ร่างสูงเดินออกมาจากโรงพยาบาลมาที่ลานจอดรถ และมอง
หารถของมังกร ก็ไม่มี เขาพยายามโทรหา แต่มังกรดันไม่รับสายแถมพอโทรหนักเข้า
ก็ปิดเครื่องหนีเขา ฟ้าครามนั่งรอในรถจนถึงบ่ายโมง เขาก็เห็นรถเชฟโรเลตโซนิค-ซี
ดาน4ประตูสีดำสนิท ตกแต่งเต็มยศ แล่นเข้ามาจอดในที่จอดรถของหมอ แล้วร่าง
โปร่งที่ผมรอมันมาเกือบสองชั่วโมงก็ก้าวออกมาจากรถคันนั้น พร้อมกับ ไอ้พายุ นี่
แสดงว่ามันไปด้วยกันมา ทีกูละวิ่งหนีนะไอ้สัส ผมได้แต่มองเพื่อนรักที่เดินคู่กับไอ้คู่
หมั้นมันอย่างเคืองๆ ก่อนจะเดินลงจากรถและตามมันสองคนไปอย่างเงียบๆ ข่ม
อารมณ์ไม่ให้ไปกระชากตัวไอ้หมอ ออกมาจากไอ้ผู้ชายหน้าด้านที่กล้าแย่งเพื่อนรักไปจากผม
"ไอ้หมอ เมื่อวานไปไหนมา ติดต่อไม่ได้เลยนะ เอ่อ นี่ ฟ้าครามมาตามหาแกด้วยแหละ" ทันทีที่มังกรเดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง เพื่อเตรียมตัว ทำงาน แก้วก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับยกมือไหว้คนที่อาวุโสกว่า
"อืม แล้วไง มันกลับไปยัง" มังกรพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆติดจะรำคาญนิดๆ ผมฟังแล้วรู้สึกเจ็บจี๊ดๆยังไงไม่รู้ ผมแอบฟังอยู่ตรงประตู
"กลับไปแล้ว พอรู้ว่าแกไม่อยู่ก็เดินออกไปเลย" แก้วยิ้มเยาะนิดๆ ผมแอบเห็นแล้วอยากจะดีดกระโหลกยัยนี่จริงๆ
"อืมดีแล้ว มาก็วุ่นวาย น่ารำคาญ" นี่มันบอกว่าผมน่ารำคาญงั้นเหรอ มันจะมากไปแล้วนะกล้าว่ากูเป็นตัวน่ารำคาญนะห๊ะ ผมอยากจะเข้าไปกระชากแล้วถามมันต่อหน้าจริงๆ ว่า “มึงกล้ารำคาญ” “ผัว”ตัวเองยังงั้นเหรอ
"งั้นที่กรเรียกให้พี่มารับเพราะหนีฟ้าครามใช่รึเปล่า" มังกรไม่ตอบเขายิ้มแห้งไปให้
"แสบนักนะเรา พี่ก็นึกว่าคิดถึงกันซะอีก โถ่ เอ้ยไอ้เรารึก็อุตส่าห์ ดีใจ" ยังมาทะเล้นใส่เพื่อนกุอีกนะกูไม่ไปกระทืบมึงก็บุญเท่าไหร่แล้ว ผมได้แต่กำหมัดอยู่อย่างนั้น รอให้ไอ้บ้านั่นมันกลับไปก่อน ...กรมึงได้โดนกูสวดยาว
(end ฟ้าคราม)
ในห้องทำงานของหมอกร มีคนไข้เข้ามาให้เขาตรวจไม่ขาดสายตั้งแต่เช้า โดยมีสัตว์
แพทย์หนุ่มนั่งมองอยู่ที่โซฟารับแขก ดวงหน้าหล่อเหลาใบแบบฉบับผู้ชายอบอุ่นนั่ง
มองหมอหนุ่มอยู่อย่างนั้นสักพัก มังกรดูจะขัดเขินนิดๆเวลาถูกใครจ้องมองนานๆ สัก
พักพายุก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ อย่างเงียบๆขณะที่มังกรตรวจคนไข้ที่เข้ามามขาดสาย
เหมือนเช่นทุกวัน..
หน้าห้องน้ำ
ปึก!!!! ร่างสูงของพายุถูกใครบางคนจงใจเดินชน
"เดินยังไงวะไม่ดูตาม้าตาเรือเลย" เสียงเข้มสาดใส่อย่างจงใจทั้งที่ตัวเองเป็นคนเดินชนเขาเอง
"คุณฟ้าคราม" พายุนิ้วหน้านิดๆเจ็บนะ แต่พอทนได้ เขาเป็นคนที่ใจเย็นและไม่ผลีผลาม เขายืนมองหน้าคนที่อายุน้อยกว่าด้วยสายตาที่ไม่อาจคาดเดา ตกใจ หงุดหงิด หรือ ไม่ชอบขี้หน้า
"จำกูได้ด้วย ดี กูจะได้ไม่ต้องแนะนำตัวอะไรมากมาย มึงเลิกยุ่งกับเพื่อนกุซะ" ฟ้าคราม ไม่อ้อมค้อมเขาพูดเสียงยียวนและจริงจังในตอนท้าย ฟ้าครามทำตัวเหมือนเด็กหวงของ พายุดูออกว่าคนตรงหน้าคงไม่คิดจะหยุดเขาควรจะเลี่ยง
"หึ ผมขอตัวนะครับ" พายุไม่เลี่ยงเพราะไม่อยากทะเลาะกับฟ้าคราม พายุมองหน้าฟ้าครามนิ่งๆเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมหลีกทางให้
"ฟังไม่รู้เรื่องรึไง" ฟ้าครามกดเสียงต่ำจนดูหน้ากลัวแต่สำหรับพายุเหมือนลูกหมากำลังขู่ให้อยู่ห่างจากตุ๊กตาหมีเน่าของตัวเอง
"แล้วคุณละครับฟังผมไม่เข้าใจรึไง ว่าผมขอตัว" พายุบอกอย่างใจเย็น มุมปากยกยิ้มอย่างใจดี แต่เหมือนเป็นการยั่วโทสะคนตรงหน้านี้เสียมากว่า
"กูไม่ให้มึงหมั้นกับมังกร" ฟ้าคราม ขยุมคอเสื้อพายุ ทั้งสองตัวใหญ่พอๆกัน แต่เรื่องชกต่อย ฟ้าครามน่าจะเป็นต่อ อยู่ไม่น้อย
"คุณคงต้องไปบอกน้องกรเองแล้วละครับ ว่าจะหมั้นกับผมไหม" พายุแกะมือฟ้าครามออกจากคอเสื้อแล้วจัดคอเสื่อตัวเองอีกครั้ง มุมปากยกยิ้มอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
เขาต้องสั่งสอนให้ลูกหมามันรู้จักปล่อยของในปากออกมาทำความสะอาดซะบ้าง
"แล้วอีกอย่างนะ คุณนะ เป็นอะไรกับ น้องกรเหรอครับ เท่าที่เห็น..หึคงเป็นได้แค่ส่วนเกิน " แววตาพายุมองคนตรงหน้าอย่างท้าทาย และร้ายกาจไม่แพ้กัน ฟ้าครามที่ยินเขารู้สึกจุกที่อกทันที เพราะมันเป็นเรื่องจริง เส้นเลือดปูดขึ้นมานิดๆที่ขมับของคนที่เป็นส่วนเกิน...
"อย่ามาเสือกรู้เรื่องของกู..." ฟ้าครามขึ้นเสียงใส่ด้วยความโมโหที่ถูกจี้ใจดำ
"พูดกับคนอายุมากกว่าแบบนี้ ที่บ้านคงสอนมาดีสินะครับ หัดพูดจาให้มันเพราะๆแบบน้องกรมั่งสิครับ.." ฟ้าครามกัดฟันกรอด ด่าเขาได้แต่อย่าลามปามถึงพ่อแม่
"มึงจะมากไปแล้วนะไอ้พายุ" ฟ้าครามผลักอกอีกคนด้วยโทสะ โดยไม่ทันสังเกตว่ามีอีกคนที่เดินมาทางด้านหลังเขา พายุยกยิ้มนิดๆและไม่ตอบโต้ เขาปรับสีหน้าและแววตาให้เป็นดังเดิม
"ทำอะไรกันนะ" เหมือนดังเสียงระฆังพักยก มังกรที่เดินมาเข้าห้องน้ำ ก็เจอเข้ากับสองคนที่ดูเหมือนกำลังจะมีเรื่องกัน
"น้องกร...มาทำอะไรครับ"พายุถามด้วยสีหน้าที่เป็นปรกติและน้ำเสียงยังคงอ่อนโยนกับมังกรเสมอ
"มาเข้าห้องน้ำสิครับ..แล้วพี่ยุละทำไมมานานจัง" เสียงใสถามอย่างสงสัยโดยไม่หันไปมองที่ยืนอยู่ข้างแม้แต่น้อย
ทำเหมือนว่าเขาเป็น อากาศธาตุ ด้วยความจงใจ
"พี่คุยกับฟ้าครามอยู่นะ" สายตาคมของมังกรตวัดไปมองอีกคนอย่างเอาเรื่องเพราะเขาเห็นฟ้าครามผลักอกพายุพอดี
"คุยอะไรไอ้คราม กูเห็นมึงผลักอกพี่พายุอยู่" มังกรเดินเข้าไปประจันหน้า
"ไอ้หมอ มึงเข้าข้างมันรึไง"ฟ้าครามถามเสียงกร้าว
"เออ กูเชื่อในสิ่งที่กุเห็น..ออกไปจากโรงพยาบาลกูได้แล้วไอ้ฟ้าคราม อย่ามามีเรื่องในที่ๆของกู ไปอยู่ในที่ๆมึงสมควรจะอยู่" มังกรไล่
"ทำไมวะ ทำไมมึงต้องเห็นมันดีกว่ากู กูเพื่อนมึงนะ แล้วไม่ได้เป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆมึงไม่เห็นใจกุมั่งไงวะ" ฟ้าครามพูดออกไปอย่างอ่อนใจ ทั้งสีหน้าและแววตาเขาเจ้บปวดจนคนมองให้ไหววูบ มังกรเม้มปากแน่น และถอนหายใจแรง ออกมา
"แล้วมึงเคยเห็นใจกุมั่งรึเปล่า..." มังกรถามในสิ่งที่เขาอยากจะรู้ " ว่าที่ผ่านมาเคยเห้นมันบ้างไหม หัวใจที่โดนมึงเหยียบอยู่ทุกวัน" ตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกับฟ้าคราม ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะไม่รู้สึกเสียใจ ยามที่ เพื่อนรัก พาผู้หญิง หรือเด็กผู้ชายมาแนะนำให้รู้จักว่าเป็นแฟนแฟนที่ฟ้าครามไม่เคยจริงจัง แค่ผ่านๆ เท่านั้น แต่สิ่งหนึ่งที่เขาคิดได้ในตอนนั้นคือ คำว่า เพื่อน เพื่อนที่ยังสามารถเคียงข้างมันได้ แต่ครั้งนี้ฟ้าครามบอกว่ารัก รัก เด็กที่ชื่อต้า.... ฟ้าครามนิ่งไป เขารู้สึกเจ็บที่อกทันที ใช้ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันเป็นยังไง เขาแทบจะบ้าอยู่แล้ว...
"เมื่อก่อนนะใช่ มึงคือเพื่อน แต่ตอนนี้มึงเป็นแค่คนรู้จัก คนที่กูเคยมีใจให้แต่ตอนนี้ไม่แล้ววะไป ซะ ออก ไป จาก ชีวิตกู" มังกรเน้นคำหลัง เขาฝืนตัวเองเต็มที่ ที่จะไม่ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาฟ้องว่าตัวเองเสียใจแค่ไหนที่ต้องพูดออกไป
"กร..."แววตาอ่อนแรงของฟ้าครามกำลังมองไปยังร่างโปร่ง ที่ยืนเม้มปากกอดอกตัวเอง
"กูต้องทำยังไงถึงจะได้มึงคืนมาวะ..กูยอมทุกอย่าง ขอแค่มึงกลับมาเป็นเหมือนเดิม" เสียงที่อ่อนลงของฟ้าครามถามอีกคนด้วยความหวัง
"มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ฟ้าคราม ใจกูมันสลายไปแล้ว ตั้งแต่วันที่มึง...."มังกรหยุดคำพดตัวเองก่อนจะกลืนก้อนสะอื้นลงคอ เขารุ้สึกเจ็บ เมื่อนึกถึงวันนั้น
"กูไม่ใช่ตัวแทนใคร กูแทนน้องต้าของมึงไม่ได้หรอก คราม"น้ำเสียงของคนน้อยใจมันดังเข้าไปในโสตประสาท
ต้าเขาลืมชื่อนี้ไปแล้ว ลืมตั้งแต่มังกรตกเป็นของเขา ในหัวของเขามีแต่ภาพของมังกร และคิดถึงแต่คนตัวบางตรงหน้า มันเป็นแบบนี้มาได้สักระยะแล้ว....แค่ยังหาคำตอบไม่ได้เท่านั้นเอง...ว่าไอ้ความรู้สึกที่มีอยู่มันแปลว่าอะไร ความรู้ที่รู้ว่าอีกคนไม่อยู่เคียงข้าง แล้วมันทรมานใจ รู้ว่ามันไปกับคนอื่นก็ร้อนใจจนอยู่ไม่ได้ มันหวง มันห่วง ...ความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าอะไร มันมีได้กับเพื่อนสนิทได้ไหม ....รู้แค่ตอนนี้ เขาจะรั้งเพื่อนรักคนนี้ไว้ให้นานที่สุด...ฟ้าครามรู้สึกปวดใจทุกครั้งที่เห็นหมอร้องให้ เสียใจเพราะเขา เขาไม่ได้อยากให้มันร้องให้ อยากเห็นมันยิ้มเหมือนแต่ก่อน..
"ไม่ใช่ มันไม่ใช่...กร" มือหนาเอื้อมจับมือเล็กเอาไว้ แต่ก็โดนสะบัดออก
"....."
"ขอโทษ กร ฟ้าครามขอโทษ" มังกรชะงักไปนิดเมื่อได้ยินฟ้าครามเรียกแทนชื่อตัวเอง ฟ้าครามมักจะเป็นแบบนี้เวลาง้อเขา มันจะเรียกตัวเองด้วยชื่อ แววตาและน้ำเสียงมันรู้ว่าฟ้าครามไม่ได้เสแสร้ง แต่เขารู้สึกผิดจริงๆ
"กูพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่างที่กูทำกับมึงนะกร อย่าทิ้งกูไปแบบนี้ได้ไหม"
"เหอะ.."เสียงร้องในรำคอของพายุดังขัด
"พวกไม่รู้ใจตัวเอง พอรู้ก็สาย..เสียใจด้วยนะฟ้าคราม แต่น้องกรกำลังจะหมั้นกับฉันเราจะมีอนาคตที่ดีด้วยกัน อย่ามาขวางซะให้ยาก ไปเถอะครับหมอ" พายุที่ยืนฟังเงียบๆอยุ่นานชักจะรำคาญฟ้าครามที่ตื้อไม่เลิก เขามองแค่แว๊บเดียวก็รู้ว่าฟ้าครามรู้สึกยังไงและมังกรรู้สึกยังไง เขาจึงพามังกรเลี่ยง สถานะการณ์ น่าอึดอัดแบบนั้นออกมา...
"อย่าตามมา" มังกรพูดเสียงเฉียบก่อนจะเดินนำพายุไป ทิ้งให้ฟ้าครามหน้าจ๋อยอยู่อย่างนั้น
++
++
++
-
"ฮึก...พี่ยุกลับไปก่อนนะครับ" มังกรที่เดินมาถึงก่อน หันหลังให้พายุแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสาย
"ครับ มีอะไรก็โทรหาพี่นะ งั้นเย็นนี่พี่มากหาละกัน" พายุบอกเสียงอ่อนโยน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากรกำลังร้องให้ เพราะไหล่เล็กนั่นสั่นไหวจนหน้าใจหาย
"ครับ"
เมื่อหมอหนุ่มอยู่ตามลำพัง เขาก็ปล่อยโฮออกมทันที.....มือเล็กจับที่อกตัวเองไว้แน่น ...เขาไม่อยากหวังลมๆแล้งๆ ฟ้าครามพูดเหมือนรักเขา เหมือนห่วงเขา ถ้าไม่รักมึงจะมาให้ความหวังกูทำไมวะ...มึงมีมันอยู่เต็มอกแล้วกูจะไปอยู่ส่วนไหนของหัวใจมึงวะคราม....
ก็อกๆ..
"หมอคะมีคนไข้คะ" หมอหนุ่มรีบเช็ดน้ำตาแล้วทำหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะบอกให้พาคนไข้มา
"คุณฟ้าคราม เชิญคะ" แค่ชื่อหัวใจดวงน้อยก็หล่นวูบ เมื่อเขามาแล้วฟ้าคราม ล็อกประตูทันที
"คราม..มาทำอะไรกูบอกให้มึงกลับไปไง"
"ไม่กลับจนกว่ามึงจะยกโทษให้กู" มังกรพึ่งจะรู้ว่าฟ้าครามเป็นคนที่ดื้อมากคนหนึ่งและก็เป็นคนที่พูดให้เข้าใจยากมาก
"หึ พึ่งจะมาสำนึกรึไง ที่ผ่านมาทำไมไม่คิด"
"กูขอโทษอยู่นี่ไงเล่า มึงจะให้กุทำยังไงบอกกูมา กูทำได้ทุกอย่างแค่มึงหายโกรธกู" ฟ้าครามคุกเข่าลงตรงหน้าล่างบาง การที่เขายอมทิ้งศักดิ์ศรียอมนั่งคุกเข่า ทำให้มังกรอึ้ง..แต่ที่อึ้งยิ่งกว่าคือ น้ำตาหยดใสๆ ที่ค่อยไหลออกจากหางตาคู่นั้นต่างหาก
"คราม..ทำอะไรของมึงวะ"
"ทำในสิ่งที่กูควรทำมาตั้งแต่แรก กูขอโทษที่ทำให้มึงเสียใจ ขอโทษที่ทำให้มึงต้อง
ร้องให้ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง กูไม่รู้ว่ากูเป็นอะไร กร แค่รู้ว่ามึงไม่ต้องการกูแล้ว กู ..กู..ก็ ทนไม่ไหว...แค่เห็นมึงไปกับมันกูก็ไม่ชอบ กร อย่าหมั้นกับมันเลยนะ"
ฟ้าครามก้มหน้าก้มตาพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นไปมองอีกคน ที่ยืนตัวสั่นปิดปากตัวเอง
ร้องให้ออกมา กำแพงหนาที่สร้างไว้มันค่อยๆพังทลายลงมาทีละน้อยๆ โดยไม่รู้ตัว
"ลุกขึ้น คราม กูบอกให้ลุก" มังกรรั้งแขนโตให้ลุก
"ไม่ จนกว่ามึงจะบอกว่า ยกโทษให้" ฟ้าครามยังนั่งอยู่อย่างนั้น มังกรเริ่มจะอ่อนใจกับความรั้นของร่างสูง
"ได้ กูไม่โกรธมึงก็ได้ฟ้าคราม" ครามเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มอย่างดีใจ ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะค่อยๆหุบลงช้าๆ
"แต่!!!! ......มึงกับกูต้องไม่มาเจอกันอีก""
เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ ร่างสูงตัวชาวาบ
"ไม่เอา..กูไม่ไม่เอาแบบนี้ กร "
"เห็นแก่ความเป็นเพื่อนกันมานาน เราหยุดแค่นี้นะคราม ให้กูหยุดที่ความรู้สึกโกรธ อย่าให้มันไปเป็นเกลียดเลย กูกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ มึงอยากทำให้ชีวิตกูพังอีกใช่ไหม"
++
++
++
เหมือนโลกทุกอย่างมันหยุดหมุนและดับลงช้าๆมันค่อยๆมืดมิดลง มืดลง จนมองไม่เห็นอะไร ฟ้าครามมองไม่เห็นทางข้างหน้าเลยแม้แต่นิด สิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวเขาไว้จนเป็นผู้เป็นคน คนที่พร้อมจะช่วยเขาทุกเมื่อ คนที่คอยจับมือเขาเดินเวลาหลงทาง ตอนนี้ มือนั้น มันกำลังปล่อยจากอุ้มมือเขา ไกลออกไปเรื่อยๆ ถอยคำที่มันกรีดลงที่หัวใจคนใจร้ายอย่างเขาจนเป็นแผลเหวอะหวะ
"มึงมันเลวระยำ"
"มึงจะทำลายชีวิตกูอีกใช่ไหม"
"ออกไปจากชีวิตกู"
"กูไม่อยากเห็นหน้ามึงอีก"
"ต่อจากนี้มึงกับกูไม่ต้อมาเจอกันอีก"
"เมื่อก่อนนะใช่ แต่ตอนนี้มึงเป็นแค่คนรู้จัก"
จะโทษใคร ก็ต้องโทษ ตัวเอง ที่ไปทำเลวระยำกับ เขาก่อน แม้ตอนนั้นจะหน้ามืด เมาจนไม่มีสติ รุ้ทั้งรู้ว่าสัมผัสตรงหน้าไม่ใช่ต้า เสียงกรีดร้องขอให้ปล่อย มันยังคงดังอยู่ในโสตประสาทเขา...
"กู ขอ โทษ" พูดเสร็จก็ลุกเดินเหมือนคนไร้วิญญาณออกจากห้องทำงานของมังกรไป
ปัง!!!
"ฮึก...ฮืออออออคราม"ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งกับพื้นยกมือปิดหน้าแล้วร้องให้โฮ ออกมาทันที
จะให้บอกได้ยังไงว่ารักมันมาก... รักมาก แม้ตัวเองจะต้องเจ็บขนาดไหน แต่ตอนนี้ตัวเขามีคู่หมั้นแล้ว...และคู่หมั่นคนนี้ก็สำคัญกับครอบครัวเขามาก เพราะครอบครัวทั้งสองกำลังจะรวมหุ้นกันเพื่อเปิดโรงพยาบาลที่ครบวงจร และเป็นโรงพยาบาลที่มีคุณภาพที่ดีที่สุดในแถบเอเชีย.... พวกเขาจำเป็นต้องหมั้นกันเพื่อผูกมัดคนสองตละกูลไว้เป็นหลักประกัน....หมั้นทั้งๆที่ไม่ได้รักกัน
หมอหนุ่มไม่อาจจะทำงานได้อีก เขาไม่มีสมาธิสักนิด จึงขับรถไปหาพายุที่คลีนิก เมื่อไปถึงก็เจอกับหมอหนุ่มที่กำลังปล้ำกับสุนัขพันธ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวใหญ่มาก จนเอาเองก็อ้าปากค้าง
อยากจะฟัด ให้จมเขี้ยว
หมอคนเดินไปหาหมอหมา
"พี่ยุ กรช่วย" เขาบอกพายุด้วยแววตาวาววับ เหมือนเด็กเห็นตุ๊กตาตัวโต
"อะ อ้าว กร? ครับ!! ช่วยพี่หน่อย เจ้าโมเสกมัน ไม่ชอบฉีดยานะ" ร่างสูงบอกพร้อมกับกดตัวหมาตัวโตไว้ ตอนนี้ทั้งหมอคนและหมอหมาช่วยกันปล้ำเจ้าโมเสกอย่างทุกลักทุเล
"คึคึคึ โมเสกก" มังกรมุดน่าลงกับขนนุ่มนิ่มสีน้ำตาลหลังจากเหนื่อยกับการฉีดยาเสริมภูมิให้มัน ขนสีน้ำตาลส่องประกายแวววาวในสายตามังกร มันดึงดูดให้เขาเข้าหาเสมอ
"ชอบเหรอ" พายุที่นั่งมองคู่หมั้นตัวเองกลิ้งไปมากับไอ้หมาตัวโต
"คึคึ มากก แต่แม่ไม่ให้เลี้ยง"มังกรทำหน้าเศร้านิดๆแต่ก็ไม่นาน
"นึกไงมาหาพี่ที่นี่" ดูเหมือนจะถามผิดไป ดวงหน้าหวานที่กำลังยิ้มหมองลงทันที
"ก็แค่ เบื่ออะครับ" เสียงหวานตอบเบาๆ เขาแค่คิดมากเรื่องฟ้าคราม จนไม่มีสมาธิ นึกเห็นสีหน้าตอนที่ร่างสุงเดินออกไปแล้วมันรุ้สึกใจไม่ดี
"งั้นพรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันไหม วันหยุดเรานี่" พายุชวนเขามองหน้าเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความอ่อนโยน อยากเห็นรอยยิ้ม พายุรู้เรื่องการหมั้นของพวกเขาดี...มันน่าปวดใจ ที่คนสองคนต้องมาหมั้นกันทั้งๆที่พึ่งรู้จักกัน แถมอีกฝ่ายยังมีคนที่รักแล้วอีก พายุรู้สึกผิดนิดๆแต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อโชคชะตามันกำหนดให้เป็นแบบนี้...และเขาก็ไม่สามารถ ฝืนอำนาจและเงินตราที่ครอบครัวเขาสันหามาให้...แม้จะต้องฝืนใจใครหลายๆคนก็ตาม
"ครับ เอางั้นก็ได้ กรอยากไปเดินตลาดนัดกลางคืนอะ" เด็กหนุ่มนึกถึงสถานที่ๆอยากไป
"แล้วตอนกลางวันละ"
"อืมมม....ไปเดินห้างก็ได้จะได้ไม่ร้อนเผื่อกรจะซื้อเสื้อผ้าด้วยใส่แต่เสื้อซ้ำกันมาหลายเดือนแล้ว"ร่างบางว่าแล้วเล่นกับโมเสกต่อ ดูเหมือนเจ้าหมาตัวโตจะชอบมังกรเป็นพิเศษกระโดดใส่ร่างโปร่งไปมา อย่างสนุกสนาน เรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มให้มังกรอยู่ไม่น้อย สงสัยต้องพามาหาบ่อยๆ อันที่จริงโมเสกเป็นหมาที่ถูกทิ้งให้อยู่ที่นี่นานแล้วตั้งแต่มันยังเล็ก เจ้าของไม่มารับ เขาเลยรับเลี้ยงไว้เอง แล้วนี่คนที่บ้านพึ่งเอามันมาส่งหลังจากพาไปอาบน้ำมาซะตัวหอมฉุย
"ครับงั้นพรุ่งนี้พี่จะไปรับเราแต่เช้า โอเค นะ แต่งตัวสวยๆละ" พายุว่ายิ้มๆ
"งะ ต้องถึงขั้นใส่กระโปรงไหมละ"
"ถ้ากล้าก็ตามใจ"
ทั้งคู่นั่งคุยกันได้สักพัก มังกรรู้สึกหิวขึ้นมา จึงชวนร่างสูงออกไปหาอะไรกิน แล้วกลับ
คอนโด ทั้งคู่ไปรถคนละคัน และแวะกินร้านอาหารใกล้ๆกับคอนโดของมังกร พายุ
ยืนยันจะมาส่งมังกรให้ถึงห้องเพราะยังเป็นห่วงเรื่องฟ้าครามอยู่กลัวคนบ้าๆมันจะมา
ทำร้ายมังกรอีก ระหว่างทาง มังกรอยู่กับตัวเองเงียบๆเรื่องของฟ้าครามก็เข้ามากวน
จิตใจเขาอีกครั้ง จนต้องระบายออกมาด้วยการร้องให้ เมื่อมาถึงคอนโด เขารีบเช็ด
คราบน้ำตาแล้วก็ปั้นหน้ายิ้มเหมือนเดิม พายุ เดินจูงมือมังกร โดยที่เจ้าตัวไม่ขัดขืน
เพราะมัวแต่เหม่อลอย พายุเห็นดวงตาคู่สวยบวมแดงอีกครั้งก็รู้ว่าคนตรงหน้าพึ่งจะผ่านการร้องให้มา มือหนาบีบมือเล็กเบาๆอย่างให้กำลังใจ...เมื่อมาถึงหน้าห้อง เขารั้งตัวมังกรเข้ามากอด ร่างบางยืนตัวแข็งทื่อ เพราะแรงกอดรัดจากคนตัวโต
"อย่าร้องให้เพราะคนแบบนั้นเลยนะครับ ..." พูดเสร็จก็กดจูบที่หน้าผากสวยอย่างแผ่วเบา
"พี่ยุ" เขาเรียกชื่อเสียงแผ่ว มังกรอึ้งมากกับการกระทำของพายุ
"เข้าบ้านล็อคประตูให้ดีนะครับพี่เป็นห่วง" เขาไม่สนใจใบหน้าหวานที่ดูอึ้งๆเลยแม้แต่น้อย
"คะ..ครับ" มือเล็กยกสัมผัสอุ่นบริเวณหน้าผากอย่าง งงๆ หลังจากที่ร่างสูงของพายุจากไปแล้ว เขาก็ไขกุญแจกดรหัสผ่าน และเข้าห้องไป
ออดดด ออดดดดด
เสียงออดดังขึ้นขณะที่มังกรกำลังจะไปอาบน้ำ เขานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา ในใจคิดว่าพายุคงจะลืมอะไร
"ครับบ มาแล้วคร๊าบบบ" มือเล็กบิดลูกบิดประตู ก่อนจะยิ้มหวาน
"พี่ยุลืมอะไรหรอครับ" ยังไม่ทันได้ฟังคำตอบ ร่างเล็กก็ถูกผลักอย่างแรงจนหงายหลัง แล้วร่างสูงของใครบางคนก็เข้ามาอยู่ในห้อง
ฟ้าคราม!!!!!!!!!!!!!!!!!
"ใครใช้ให้มันจูบมึง!!!!"
2cb
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล1.ถึงคนอ่านที่รัก
คิดถึงเค้าม้ายยคึคึ คงไม่ละสินะฮึก น้อยใจ :mew2: ไม่มีอาไรหรอกแค่อยากจะบอกว่า
พระเอกพี่ซึน อย่าไปถือสา :hao5: แล้วคนอย่างฟ้าครามจะได้รับผลทุกอย่างด้วยตัวของเขาเอง มีอาไรจะติจาชมก็บอกกันมั้งเด้อ เค้าอยากรู้อะ จะได้เอาไปปรับแก้ แล้วก็ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์นะคะ ขอบพระคุณมากคะ
รักทุกคนนะคะ อีกสองวันเจอกันตอนหน้า อย่าพึ่งเกลียดอิเฮียซะก่อนละ เฮียยังมีวิบากกรรมอีกเยอะ กว่าจะได้เมีย (ก็บอกอยู่ว่าต้องฉุดต้องลากมาทำเมีย)
ปล.2
ทนกินม่ามากันอีกนิดนะคะ :sad4: เรื่องนี้ เค้าอยากจะเปลี่ยนคู่ให้ฟ้าครามกับกรเหมือนกัน แต่ ว่า พระเจ้ากำหนดให้สองคนนี้คู่กันแล้ว :-[ :impress2:
มันก็ต้องเป็นเช่นนั้น เค้าอยากให้เรื่องนี้มันมีรสชาติเหมือน ดาร์คช็อคโกแลตนะ ขมอมหวาน อร่อยดี
ปล.3 :mc4:
อย่าพึ่งเบื่อกันนะขอร้องเพราะมีรีดคอยเม้นให้กำลังใจเค้าเลยมีพลังงานที่จะเขียน :mew1: ไรเค้าอยากจะอัพทุกวัน แต่กว่าจะเค้นอารมณ์ตัวอักษรออกมามันยากอะ ความกลัวมันมีเยอะไหนจะกลัวคำผิด ตกหล่น อ่านแล้วติดๆขัดๆ ก็กลัวตะเองจะเซ็ง เพราะเค้าแต่งวันต่อวันแต่งเสร็จก็อัพ ไม่ค่อยได้ตรวจทานเลย อยากจะขอโทษตรงนี้จริงๆคะ..น้อมรับผิดเลย
:call: :pig4:
[/color]
-
สงสารฟ้าคราม แต่เข้าใจหมอกรมากกว่า แต่ระแวง ลังเล สงสัย ข้องใจ กับสิ่งที่ฟ้าครามทำ
ไรท์เตอสู้ๆ
-
สงสารครามอ่ะ กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อสาย โอ้ยๆ มันโดนมาก เพราะเคยเป็น รู้ใจตัวเองเมื่อสายไป
คือถ้าตามแล้วยังไม่ได้ ก็ลองปล่อยเถอะนะฟ้าคราม คือถ้าเป็นแบบนี้ ยังไม่เห็นหนทางเลยว่ากลับมาเข้าใจกันได้ยังไง เฮ้อ
แต่เข้าใจหมอกร ที่โดนทำแบบนั้นมันเจ็บปวดนะ มันคงไม่ลืมกันง่ายๆ :(
-
ตอนนี้แบบว่าหนักหนวงอีกแล้ววววววววววววว
รู้สึกสงสารทั้งกร ทั้งฟ้าคราม ทั้งพายุ เฮ้ยยยยยยยหนวงอ่ะ :ling1:
-
เอาอีกกกกกก
ชอบเห็นครามดิ้น อยากเห็นยิ่งกว่านี้ แล้วก็ไม่อยากให้น้องกรใจอ่อนง่ายๆด้วย
-
ใจร้าว
ตอนที่ 10 จับปล้าทำเมียรอบ2
(https://www.img.in.th/image/5TU)
"ฟ้าคราม!!!!!!"มังกรผงะดีดตัวออกห่างบุคคลตรงหน้าทันที ไม่ใช่เพราะเกลียด แต่เป็นเพราะกลัว ตอนนี้หน้าตาฟ้าครามเหมือนสัตว์ร้ายที่พร้อมจะขย้ำเหยื่ออย่างเขาได้ทุกเมื่อ ใบหน้าหวานซีดเผือดลง เขากลัวเวลาที่ฟ้าครามโมโห
"....."
"อย่าเข้ามานะ ออกไปนะ" ฟ้าครามย่างสุขุมเขาหาร่างบาง ทำให้หมอหนุ่มก้าวถอยหลังอย่างอัตโนมัติ
"แต่ไอ้เหี้ยนั่นมันเข้ามาได้ใช่ไหม"ร่างสูงตวาดกร้าว เสียงนั่นดูโมโหจนคนฟังจับความรู้สึกได้ แต่ว่าพายุไม่เคยเข้าห้องเขาเลยสักครั้ง ทั้งคู่ยังรักษาระยะห่างและความเป็นส่วนตัวกันไว้ มังกรมองหน้าอีกคนด้วยแววตาสับสน
"มะ..ไม่ใช่..ครามมึงเป็นอะไรของมึงเนี้ยะ..ถอยออกไปนะ" ปากเล็กตะโกนใส่เสียงสั่นๆ มือเล็กที่กำเริ่มชื้นเหงื่อ สมองขบคิดหาทางรอดของตัวเอง ถึงดันทุรังโวยวายใส่ ฟ้าครามจะยิ่งโมโหหนัก เมื่อถึงเวลานั้น ช้างทั้งโขลงก็ฉุดคนอย่างฟ้าครามไม่อยู่
"กูกำลังจะเป็นบ้ามึงได้ยินไหมกูกำลังจะเป็นบ้า"ฟ้าครามพูดเสียงสั่น เหมือนคนกำลังสับสน แววตาที่มองมังกรเปลี่ยนไป มันเป็นแววตาของคนที่สิ้นหวัง และทรมาน
"ครามใจเย็น...มึงเป็นอะไรบอกกูสิ" หมอหนุ่มพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบถ้าฟ้าครามคลั่งขึ้นมาคนที่ซวยก็คือเขา
"เป็นคนที่มึงทิ้ง เป็นคนที่ทุกๆคนทิ้ง..แม้กระทั่ง..."
ตวงตาคมไหววูบ..ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวเหมือนเดิม มังกรเองรู้ดีที่สุดว่าฟ้าครามรู้สึกยัง เวลาที่ไม่เหลือใคร เวลาที่ไม่มีใครต้องการ เพราะเขาเคยผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้วแต่เขายังมีพ่อแม่และมีแก้วตาที่คอยให้กำลังใจ แต่ฟ้าครามไม่มีใคร ชายหนุ่มเดินเข้าหาฟ้าครามช้าๆอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนที่มือเล็กของมังกรค่อยๆเอื้อมมาจับใบหน้าร่างสูงอย่างแผ่วเบาคล้ายกับปลอบโยนมือหนาจับหมับเข้าที่มือเล็ก ความรู้สึกทุกอย่างมัน ถาโถมมาที่เขาคนที่ไม่เคยมีแม้แต่น้ำตา ตอนนี้มันไหลออกมาช้าๆ ฟ้าครามมองหน้าอีกคนก่อนจะกระชากตัวเข้าหาแล้วกอดแน่น
ความคุกรุ่นเมื่อครู่หายไปสิ้นเมื่อเห็นแววตาอ่อนโยนของหมอหนุ่ม แววตาที่เคยมองเขาอยู่ตลอดเวลาที่ผ่านมา มันโหยหาและอยากจะเก็บเอาไว้ที่ตนเองไม่อยากให้คนตรงหน้ามองใครด้วยสายตาอ่อนโยนแบบนี้
"ได้โปรดอย่าทิ้งกูเลยนะกร...รักกูได้ไหม รักอย่างที่มึงอยากจะรัก "น้ำเสียงอ่อนลงอย่างนี้แสดงว่าใจเย็นลงแล้ว มังกรยืนนิ่งๆให้ฟ้าครามกอด ดวงหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นมาทันที จะให้ปฏิเสธว่าเขาไม่อยากได้อกอุ่น......เขาไม่ชอบโกหก ยิ่งโกหกตัวเองแล้วละก็...ยิ่งทำไม่ค่อยได้...ใจเขารักฟ้าครามไม่เคยบิดพลิ้ว แต่สถานการณ์ มันไม่ได้เอื้ออำนวยให้เขา มังกรอยากเลือกตามที่หัวใจเรียกร้องแต่หน้าที่ของลูกมันค้ำคอ เขาเหมือนคนที่น้ำท่วมปากไม่สามารถพูดออกไปได้ว่าไม่อยากแต่งงาน อยากจะปฏิเสธตั้งแต่แรก...
"คราม..กูไม่เคยโกรธมึงได้นานมึงก็รู้....แต่ถ้าจะให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมมันคงทำไม่ได้แล้ว" ฟ้าครามชะงักทันที เขาเพิ่มแรงกอดรัดจนมังกรเริ่มจะกายใจไม่ออก
"หมายความว่าไง"
"มึงก็รู้...ว่ากูต้องหมั้นกับพี่พายุ"เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา แต่มันเป็นเหมือนสายลมเย็นที่พัดเอาหัวใจคนฟังปลิวไปไกลฟ้าครามรู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก
"กู ไม่ ให้ หมั้น" ฟ้าครามพูดเสียงดังขึ้นมาอีก ร่างโปร่งสะดุ้ง ดวงตาเรียวน้ำตาคลอ
"กูต้องหมั้นคราม มึงไม่เข้า.จะ..อื้ออออ" ยังไม่ทันพูดจบ ริมฝีปากหนาก็กระแทกลงที่ปากเล็ก ฟ้าครามบดจูบลงมาอย่างรุนแรงลิ้นร้อนพยายามกวาดไปตามโพลงปากอย่างบ้าคลั่ง มังกรครางอื้อ มือเล็กจิกลงที่ท่อนแขนฟ้าครามจนเลือดซิบ ดิ้นพล่านจนฟ้าครากระชับกอดแน่นและล็อกตัวเอาไว้
"อื้อออ"
จุ๊บ จุ๊บ
ร่างบางในอ้อมกอดเริ่มอ่อนแรงลง เรื่อยๆ ลมหายใจมันขาดช่วง สมองมันตีรวนจนประมวลผลอะไรไม่ได้สักอย่าง เขาทรงตัวไม่อยู่ ตัวโอนอ่อนในอ้อมแขนของอีคน ดวงตาสวยฉ่ำปรือมองคนตรงหน้าด้วยใจที่วาบหวิว ยามที่ฟ้าครามถอนจูบออกมา
"อืออ คราม..." เขาโกยอากาศเขาปอดอย่างไว
"ยังจะไปแต่งานกับมันอีกไหม" ร่างสูงถามเสียงเข้ม ไม่ยอม ไม่ยอมยกมึงให้ใครทั้งนั้น ฟ้าครามคำรามก้องอยู่ในใจ
"...."
ร่างโปร่งไม่อาจให้คำตอบได้ เขาทำได้เพียงแต่เงียบและเบือนหน้าหนี มือเล็กกำชายเสื้ออีกคนแน่นก่อนที่ร่างบางจะพูดออกมา
"อย่าบังคับให้กูเลือกเลยนะ เพราะถ้าให้กูเลือก....กูเลือกครอบครัว" สิ้นคำฟ้าครามก็กดจูบลงมาอีกครั้งและรุนแรงกว่าเดิมหลายเท่า ฟ้าคราลากลิ้นร้อนลงมาที่ซอกคอขาว
"อื้อออ เจ็บ..คราม กูเจ็บ..หยุดนะ" ร่างโปร่งร้องลั่นเมื่อฟ้าครามกัดลงที่ซอกคอจนได้เลือด มือเล็กทุบปัก ลงแผงงอก แรงๆหลายที
"ห้ามก็หยุดไม่อยู่แล้วไอ้หมอ มึงเลือกเองนะมึงเลือกที่จะปฏิเสธกู งั้นกูจะทำให้มึงรู้เองว่าที่จริงมึงต้องกู" พูดเสร็จร่างหนาก็ช้อนตัวมังกรพาดบ่า แล้วเดินไปยังห้องนอนกว้างของหมอหนุ่มทันที
"เห้ยย อย่า คราม มึงจะทำอะไร ไม่นะ ไม่เอา " ร่างบางดิ้นไปมาบนไหล่แกร่งจนอีกคนนึกรำคาญ
เพี้ยะ ฟ้าครามฟาดมือลงไปก้นงอนของอีกฝ่ายอย่างแรงด้วยความหมั้นใสที่นี้ละมาทำสะดีดสะดิ้ง เวลาอยู่กับไอ้พายุ แมร่ง อ่อยเอาๆ
"โอ๊ยยยย ตีกูทำไม ไอ้คราม ปล่อยกูลงนะ" มังกรแหวใส่เสียดัง เพราะความเจ็บ
ตุบ!!!! ร่างบางถูกโยนลงที่นอนกว้างอย่างแรง
"อึก..เจ็บนะว้อยย มึงบ้าไปแล้วรึไงห๊ะ" ร่างเล็กตวาดเสียงเขียวลืมเรื่องที่กลัวฟ้าครามไปเสียสนิท ดวงตาคมจ้องอย่างเคืองๆ
-
"หึ..ใช่กูกำลังจะเป็นบ้า เพราะมึงนี่ไง " มังกรทำหน้าไม่เข้าใจ ฟ้าครามหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห แค่นึกว่ามังกรเดินเคียงคู่กับพายุในงานแต่งเข้าก็แทบจะคลั่ง
"อะไร...เห้ยยย" ฟ้าครามถอดเสื้อผ้าตัวเองอย่างใจเย็นผิดกับร่างบางที่ดวงหน้าสวยซีดเผือด ใจสั่นจนกลัวจนทำอะไรไม่ถูก //ถ้าหนีตอนนี้ละ ถ้าออกจากห้องไปได้ละ// ไวเท่าความคิด ขาเล็กก้าวพรวดลงจากที่นอนทันทีเป้าหมายคือประตูบานใหญ่ฝั่งตรงข้าม แต่ขาเขาสั้นกว่าฟ้าคราม ผลที่ได้
หมับ!!!! ฟ้าครามดึงกลุ่มผมดกดำแล้วกระชากกลับมาก่อนที่มังกรจะถึงประตูด้วยซ้ำ
"อ๊ะๆๆ ไอ้คราม กูเจ็บ ไอ้สัส ปล่อยยผมกูนะ" ใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเจ็บมือก็คอยจับมือฟ้าครามไม่ให้ดึงผมเขาแรงไปมากกว่านี้
"มึงก็อยู่นิ่งๆเส่..จะดิ้นทำซากอะไร ยังไงวันนี้มึงก็ไม่ได้ออกจากห้องแน่ไอ้กร เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย"ฟ้าครามตะคอกลั่น
"อึก..มะ..หมายความว่าไง ไอ้คราม อย่านะเว้ยย" ร่างบางรอบกลืนน้ำลายใบหน้าสวยเริ่มหวาดหวั่นกับคนตรงหน้า ฟ้าครามมันบ้าไปแล้ว
"กูให้โอกาสมึงแล้ว มึงไม่คว้าเอง"ร่างสูงว่าก่อนจะเหยียดยิ้มที่ดูเหมือนซาตาน ที่พร้อมจะกระชากวิญญาณเขาลงนรกได้ทุกเมื่อ
ฟ้าครามลากมังกรไปที่เตียงกว้าง แล้วเหวี่ยงร่างบางลงที่นอนอีกครั้ง ลูบหัวตัวเองปอยๆกรเบ้ด้วยความเจ็บและจุก เขารู้สึกแสบหนังหัวไปหมด เขากลัวไม่น้อยเลย ฟ้าครามกำลังคุมสติไม่อยู่อีกแล้ว ดวงตากลมกวาดตามองไปรอบด้านเพื่อหาอะไรมาป้องกันตัวเอง ยังไม่ทันที่จะขยับร่างหนาก็ขึ้นค่อมเขาไว้ ไม่มีทางที่เขาจะหนีได้เลย มีทางเดียวที่เหลือคือสู้.... มือเล็กทั้งฟาด ทั้งทุบ ทั้งจิกทั้งตี โดยที่ฟ้าครามไม่ปัดป้องตัวเองสักนิดปล่อยให้มังกรทำอยู่อย่างนั้น ทำจนกว่าจะเหนื่อยจนไม่มีแรงขัดขืนเขาได้อีก
ผลัก ตุบ ตั๊บ ผลั่ว งั่มๆๆ(อันหลังนี่หมอกลายเป็นหมา กัดไปตามท่อนแขน)
"อ๊ากกก ลุกสิว้อยย ปล่อยกูด้วยไอ้หมาบ้า แฮกๆๆ" กรหอบแรง มองหน้าฟ้าครามด้วยสายตาขุ่น หมดแรงที่จะลงมือทำร้ายร่างกายคนตรงหน้า
"จะเอาไงวะห๊ะ..ไหนมึงบอกกูมาซิ.กูยกโทษให้ก็แล้ว ไม่โกรธก็แล้ว มึงยังจะเอาอะไรอีกไอ้เหี้ยคราม" หมอหนุ่มที่หมดความอดทนกับคนตรงหน้า เขาเริ่มจะโมโหกับเพื่อนหน้าโง่ที่ชอบเอาแต่ใจ
"เอามึงไง ไอ้หมอ กูจะเอามึง เอาจนกว่ามึงจะเลือกกู"
"อื้อออ"
เขาฉกฉวยความหวานจากริมฝีปากบางอีกครั้งมือหนาคอยจับใบหน้าสวยไม่ให้หันหนี อีกมือก็ดึงผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวบางนั่นออก ก่อนจะกดเน้นไปที่แก่นกายสีสวยนั่น มือหนาบีบคลึงจนมันแข็งสู้มือ หมอหนุ่มหน้าแดงซ่านด้วยความอาย เลือดลมภายในกายมันร้อนจนแทบจะกลั้นไม่ไหว ฟ้าครามก้มลงดูดเม้มยอดอกสีชมพูน่ารักด้วยความกระหาย ริ้นร้อนละเลงถี่รัว จนหมอหนุ่มต้องแอ่นอกด้วยความเสียวกระสัน ปากเล็กเม้มจนเป็นเส้นตรง พยายามเต็มที่ ที่จะไม่ส่งเสียงหน้าอายออกไปให้ใครได้ยิน ใจมันไม่ยอมโดนทำร้าย แต่ร่างกายมันทรยศ ตอบสนองฟ้าครามทุกสัดส่วน ไม่ว่ามือนั่นจะลากผ่านส่วนไหน เขาก็สั้นสะท้านไปหมด ฟ้าครามกัดลงที่ยอดอกเล็กจนมังกร กรีดร้องออกมาหลายครั้งหลายหน มือเล็กทึ้งผ้าปูจนตึงและยับยู่
"อ๊ะ..อื้ออ เจ็บ อย่าทำแบบนี้ คราม อื้อออ ..ไอ้เหี้ย แมร่งเอ้ยย" ทันที่ฟ้าครามยัดนิ้วเรียวเข้าไปในช่องแคบเล็ก มังกรสะดุ้งเฮือก เจ็บจนพูดไม่ออก เหมือนร่างกายมันถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เจ็บจนน้ำตาไหล
"อื้อออ คราม เอาออกไป อื้อออ มันเจ็บ ฮึก คราม ไอฟายย ไอ้ชิงหมาเกิด อ๊า" มังกรด่ากราดเสียงดัง ออกมาเป็นระยะๆ ร่างสูงไม่สนใจเขายังคงกดนิ้วควานหาจุดที่ทำให้มังกรยอมสยบ
"หึ ปากบอกว่าอย่า ด่ากู แต่รูมึงนี่ร่านใส่กูไม่หยุด ตอดกูจนขยับไม่ได้ เป็นขนาดนี้ยังจะกล้าห้ามกูอีกหรอ"
สวบ สวบ สวบ
แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ
"อ๊า..อ๊ะ....อื้ออ อย่านะ อย่าโดนมัน อื้อออ" ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุ ร่างเล็กบิดตัวไปมา
"อื้อ....มันอึดอัด เอาออกไป คราม เอาออกไป" มังกรรู้สึกจุกเสียดที่ช่องทางด้านหลัง เมื่อฟ้าครามเพิ่มนิ้วเขาไปอีก นิ้วเรียวหมุนคว้างไปโดนจุดเสียวของร่างบาง
"อื้อออ ฮ่า คราม อ๊าอ๊า" เอวบางร่อนอยู่บนอากาศอย่างยั่วยวน...หมดแล้วซึ่งความอดทนต่อแรงกามอารมณ์ที่ร่างสูงมอบให้
“รักกูอีกครั้งได้ไหม...กูขอร้อง กูทรมาน กูจะตายแล้วกร...”เสียงแหบเอ่ยอย่างน่าสงสารมังกรหยุดดิ้น เขากำเห็นฟ้าครามร้องให้ น้ำตาหยดลงใบหน้าเขา
ฟ้าครามก้มลงอย่างช้าๆและกดจูบกับริมฝีปากหมอหนุ่มอีกครั้ง
"อื้ออออ คราม..." หมอหนุ่มรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก...ตอนนี้เขาไม่สนแล้วว่าจะเป็นยังต่อไปข้างหน้า ขอแค่เวลานี้ ขอแค่ทำตามใจตัวเอง ......ขอแค่เวลานี้ขอให้เขาได้มีความสุขกับความฝัน....ก่อนที่จะตื่นมาเจอโลกแห่งความเป็นจริง
ในเมื่อตัวเขามีคู่หมั้นที่เป็นเหมือนบ่วงผูกคอเอาไว้…
เมื่อช่องทางรักพร้อมใช้งานเขาก็กดหัวป้านไปที่ช่องทางรักอย่างช้าๆ
กึด
"อื้อออออ อ๊ะอ๊ะอ๊ะ...อ๊า..." แท่งร้อนค่อยดันเข้าไปจนสุด มังกรนอนนิ่งแข็งเป็นหิน ไม่กล้าขยับ อาการปวดแปรบแล่นไปตามกระดูดสันหลัง เขาทั้งจุกทั้งเจ็บ
"อย่าเกร็งไอ้หมอ" ปากเล็กเผยอรับอากาศเขาไปด้านในก่อนจะผ่อนลมหายใจออกช้าๆ พยายามจะไม่เกร็ง ฟ้าครามรู้สึกดีที่สุดร่างกายขาวเนียน ร่างกายที่เขาสมควรจะปกป้อง ร่างกายที่เขาเป็นเจ้าของตั้งแต่แรก... ริมฝีปากอุ่นประลงที่ปากอิ่มอีกครั้ง ครั้งนี้มันนุ่มนวลจนไม่เหมือนฟ้าคราม...ปลายลิ้นชอนไชหาความหวานที่ไม่เหมือนใครของมังกร กลิ่นกายหอมสะอาดลอยเข้าจมูก เขาสูดดมมันจนแทบจะกลืนกินร่างบางตรงหน้า มันยั่วยวน จนเขาแทบคลั่ง
"ฟู่ๆ"
"อืม อย่างนั้น ค่อยๆหายใจนะมึง" ร่างสูงเริ่มขยับเอวสอบอย่างช้าๆ กลัวร่างบางเจ็บ
"อื้ออ ไม่เอา อย่าขยับ นะ ..อะ..อื้อ อย่าพึ่ง "มือเล็กดันหน้าท้องแกร่งไว้ไม่ให้ขยับเข้ามา
"ฮื่ออ นิ่งๆสิ" ฟ้าครามคำรามในคอพลางดันมือที่ดันหน้าท้องเขาไว้ออก แล้วยกขามังกรข้างหนึ่งพาดไว้ที่บ่า ทำให้การสวนแก่นกายเข้าไปมันสะดวกมากขึ้น แถมยังเห็นช่องทางสีสวยได้ชัดเจนขึ้น ฟ้าครามเลียปากตัวเอง พลางมองเรือนร่างที่สวยสง่าขึ้นสีแดง มองรอยรักที่เขาฝากไว้ มองดวงหน้าสวยที่หลับตาแน่นด้วยความกลัวเจ็บ ร่างสูงยกยิ้มขึ้นนิดๆ เมื่อเห็นใบหน้า น่ารักๆนั่นแดงซ่านด้วยความเขินอาย แม่จะถูกต่อต้านอยู่บ้าง แต่ก็ว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี
ปึก ปึก ปึก
ฟึบ ฟึบ ฟึบ
"ซี๊ดดดด..รัดแน่นจังวะ" ฟ้าครามซี๊ดปาก หัวเล็กสะบัดไปมาจนผมสีดำขลับแผ่กระจาย
"ยังรักกูมั๊ย มึงยังรักกูอยู่มั๊ย อื้ออ อ่า"ฟ้าครามถามเสียงกระเส่า ร่างเล็กปิดปากเงียบ ฟ้าครามเลยเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเพื่อทำให้คนใต้ร่างยอมตอบคำถามเขา
"อ๊า...อื้มม คราม เบา กูเจ็บ อะ อะ "
"ก็ตอบมาสิว่ายังรักกูมั๊ย ถ้าไม่ตอบ กูจะเอามึงให้ตายตรงนี้เลย มึงจะได้ไม่ต้องไปมีคนอื่น"
"อึก..มึงบ้ารึไง ถึงมึงเอากูให้ตาย มึงก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ แม่กูประกาศหมั้นไปแล้ว" กรบอกอย่างจนใจ ก่อนจะครางออกมาเมื่อฟ้าครามกระแทกแก่นกายไม่ยั้ง
"อื้อออ...อะ อ๊า.."
"กูไม่สนกร กูสนแค่มึง“หมั้นได้ก็ถอนหมั้นได้ แต่งได้ก็หย่าได้ แค่มึงเลือกที่จะอยู่กับกูเคียงข้างกูเหมือนเมื่อก่อน กูจะทำทุกวิถีทางให้พายุมันถอนหมั้นกับมึง" ฟ้าครามบอกเสียงลอดไรฟัน แววตาดุจ้องมองคนร่างเล็กด้วยความจริงจัง ฟ้าครามพูดจริงทำจริง แววตานั้นไม่ได้โกหก พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเขาจริงๆนะเหรอ ทำทั้งๆที่ไม่ได้รักนี่อะนะ ความรู้สึกเจ็บมันตีตื้นขึ้นมา
"มึงจะทำแบบนั้นทำไมวะ ในเมื่อมึงไม่ได้รักกู มึงสมควรจะปล่อยกูไปนะคราม" เสียงมังกรสั่นน้อยๆ ในเมื่อไม่ได้รัก จะทำแบบนั้นทำไม ให้ทรมานกันทั้งสองฝ่าย
"ใครบอกว่ากูไม่รัก ถ้ากูไม่รักกูไม่มาทำระยำแบบนี้กับมึงหรอกไอ้หมอ กูคงไม่มานั่งง้อนั่งตามมึงอยู่แบบนี้ มันทรมานมากมึงรู้ไหม กูไม่เคยคิดเลยว่าฟ้าครามจะต้องมาตกม้าตายเพราะความโง่ของตัวเอง" ฟ้าครามพูดสวนขึ้นมา กรหันมามองคนตรงหน้าช้าๆ ใครจะเชื่อว่าคำว่ารักมันจะออกจากปากคนอย่างนั้น
"มึงแน่ใจแล้วหรอว่ามันคือความรัก...ไม่ใช่ความรู้สึกผิดที่ต้องรับผิดชอบในเรื่องที่มึงทำกับกู" น้ำเสียงเรียบนิ่งถามอีกคนผ่านม่านน้ำตา ไม่รู้มันจะดีหรือเสียใจดี ที่ได้ยินคำๆนั้น
"แล้วมึงคิดว่ากูต้องทำยังไง กับไอ้ความรู้สึกบ้าๆ นี่วะ กูหวงมึง กูเกลียดมันที่มาแตะต้องมึง กูไม่ชอบที่มึงยิ้มให้ใคร กูอยากอยู่ใกล้ๆมึง กูโมโหทุกครั้งที่มึงเอาแต่ไล่กู ทั้งที่ๆเมื่อก่อนมึงไม่เคยเป็น กูรู้ว่ากูเลว แต่คนเลวๆอย่างกูจะกลับตัวกลับใจไม่ได้รึไงวะ กูขอโทษที่ไม่เคยรู้ว่ามึงชอบกู กูโง่เองที่มองข้ามมึง..กูมันควาย กูมันสาระเลว กูมันเหี้ย ไอ้ฟ้าครามมันเหี้ยมาก เหี้ยมากที่คิดจะเอาเพื่อมาทำเมีย เหี้ยที่รักหมอมังกร"
คำพูดมากมายพ่นออกมาจากคนตรงหน้า มังกรฟังมันทุกถ้อยคำ ที่ร่างสูงก่นดาตัวเองด้วยหัวใจที่พองโต เมื่อไหร่กันที่คนตรงหน้าตัดใจจากอีกคน เมื่อที่เริ่มรู้ว่ารักเขา
"เมื่อไหร่คราม ความรู้สึกที่มึงมีนะตั้งแต่เมื่อไหร่" มือบางเอื้อมออกไปพร้อมกับโน้มตัวฟ้าคราลงมาแนบอก
"ไม่รู้...ตั้งแต่วันที่กูปล้ำมึงแล้วมึงไล่กออกไปจากชีวิต..หรือตั้งแต่แรกก็ไม่รู้ กูไม่เคยรู้สึกจริงจังกับใครมาก่อนจนมาเจอไอ้ค้าที่กูคิดว่ามันจะสามารเติมเต็มชีวิตกูได้ แต่เปล่าเลย ที่กูคิดคือกูแค่อยากมีใครสักคนมาเคียงข้างเวลาที่กูไม่เหลือใคร เวลาที่กูไม่สบาย เวลาที่กูเหงา กับต้ามันไม่ใช่มันเป็นแค่ความสงสารและเอ็นดูต้ามันไม่เคยคิดเกินเลยกับกูสักครั้ง แต่กับมึง มึงทำทุกอย่างให้กู มึงมาเติมเต็มให้กูแต่กูกลับมองข้ามมันไป"
ใช่เพราะทั้งชีวิตเขามีเพื่อนแค่สองคน คือมังกรกับ ข้าวฟ่างที่ตอนนี้อยู่กับครอบครัวที่อเมริกา ทั้งเขากับมังกรจึงอยู่ด้วยกันตลอด ทั้งกิน นอน เที่ยว มารู้ตัวอีกที่ ว่าวันหนึ่งเวลาไม่มีอีกคน เขาก็อยู่ไม่ได้...กรเป็นคนเดียวที่รู้ใจเขาแค่มองตาก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
"ที่นี้มึงเข้าใจความรู้สึกกูรึยัง ว่าเวลามึงไปมีใคร หรือคบกับใคร กูรู้สึกยังไง" มือเล็กลูบหัวอีกคนอย่างอ่อนโยนฟ้าครามไม่ขยับกายแล้วเขานอนนิ่งๆทั้งที่แท่งร้อนยังเสียบอยู่ที่ช่องทางด้านหลัง
"อืม กูทนไม่ได้วะ กูรู้สึกเจ็บ กูไม่เข้าใจว่าทำไมกูต้องหวงมึงมากขนาดนั้น"
"อืมกูก็หวงมึงเวลามึงไปกับใคร แต่กูพูดไม่ได้ไงคราม ถ้ากูพูดไปกูกลัวมึงจะเลิกคบกับกู"แววตาคมรื้นขึ้นมา ยามนึกถึงที่อีกคนจะเกลียดตัวเอง
"แล้วตอนนี้ละมึงยังกลัวอีกมั๊ย" ครามดันตัวขึ้นและถามออกไป ร่างบางส่ายหัวแล้วยิ้ม
"กูไม่กลัวแล้ว..."
"อืมกูก็ไม่กลัวที่จะรักมึงแล้วมังกร อยู่กับกูนะ" ร่างสูงยันตัวเองให้ลุกขึ้น แล้วจูบลงที่หน้าผากมนความรู้สึกทุกอย่างในตอนนี้มันถูกปลดพันธนาการออกมาจนหมด ทั้งคู้รู้สึกโล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก
"........" มังกรเงียบไปไม่นึกไม่ฝันวาฟ้าครามจะรักตน มันดีใจจนพูดไม่ออก
"ไม่ตอบบ"
ปึก ปึก ปึก
พับ พับ พับ
"อ๊า คราม อ๊า เบา มันลึกไป ฮ๊า....อื้ออ" มังกรครางออกมาไม่เป็นศัพท์ ฟ้าครามร้อนแรงกับเขาอีกครั้ง เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายรักตัวเอง หัวใจที่เคยขาดน้ำมาหล่อเลี้ยงจนเกือบแห้งตาย มันกลับฟื้นมามีชีวิตอีกครั้ง
"อ่า กร จำไว้ว่ามึงเป็นเมียกูแล้ว..อย่าให้ใครแตะต้องมึงอีก..รับปากกูสิ" เสียงเข้มสั่งเมียหมาดๆของเขา
"....." เขาอยากจะตะโกนใส่หน้าว่ามึงคือคนแรกของกูและจะเป็นคนสุดท้ายด้วย แต่แรงเสียดทานจากด้านหลังมันทำได้แต่ส่งเสียงร้องครางออกมาอย่างเดียว
"ไม่ตอบอีกแล้วใช่ไหม" ฟ้าครามจับร่างบางพลิกคว่ำทั้งที่แก่นกายยังเชื่อมต่อกันอยู่ มังกรนิ้วหน้านิดๆ เพราะเจ็บช่องทางด้านหลัง
"อ๊า...ไอ้คราม มึงจะแรงควายไปไหนกูจุกไอ้สัส ...อื้อออ ยะ หยุด.."
"มึงว่าอะไรนะ.อ๋ออ อย่าหยุดใช่ไหม ได้ กูจัดให้ เสือกไม่ตอบคำถามกูดีนัก"
ปักๆๆๆๆๆๆ
แรงกระแทกของเอวสอบดันเข้าหาร่างโปร่งสุดแรง จนเตียงกว้างราคาแพงถึงกับลั่นเอี๊ยดอ๊าด ชนกับกำแพง
"พ่อมึง อื้ออออ เบา อ๊า กูเสียวว อื้อออ" มังกรเอื้อมแขนไปจิกฝ่ามือที่จับเอวเขาไว้แน่นจนเลือดซิบ
"ตอบสิ"
"อ๊า....กู..อื้อ จะพยายาม"
"ไม่ใช่แค่พยายาม มึงต้องทำให้ได้ กร" คำสั่งของคนเอาแต่ใจ ....
"อื้ออออ"
พับๆๆๆ
สองร่างสอดประสานกันอย่างลงตัว กายเล็กบิดพลิ้วตามแรงโหมที่ร่างสูงส่งมา ร่างกายที่บดเบียนกันจนไม่มีช่องทางให้อากาศผ่าน มือหนากอดรัดร่างบางเอาไว้แน่นในท่านั่งโดยที่คนตัวเล็กกว่านั่งทับแก่นกายเขาเอาไว้พร้อมกับขยับขึ้นลง แขนเรียกยกคล้องคอหนาอย่างอัตโนมัติ ใบหน้าสวยคมหงายเริดไปด้านหลังพร้อมกัยโยกตัวขึ้นลงจนเกิดเสียงหยาบๆ
ตับ ตับ ตับ
"ซี๊ดดด เสียวสุดๆเลยหมอ..เอาแรงๆเลย" คนถูกเร้าก็บ้าจี้กระแทกกายลงมาแรงตามคำขอ แก่นกายใหญ่ยาวที่ตัวเองกำลังมัวเมาอยู่ มันพุ่งโดนจุดเสียวหลายต่อหลายครั้งจนกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ร่างโปร่งใกล้จะถึงฝั่งฝันก็ยิ่งโยกแรงและเร็ว ช่องทางรักตอดแก่นกายร่างสูงถี่รัว
"อื้อ คราม กูจะเสร็จ อ๊า อื้อออ "
"เร็วสิกูก็ด้วย...อ่า..เสียวสัสๆเลยเมีย"
"คราม อื้อออ ซี๊ดดด"
ตับๆๆ
แจ๊ะๆๆๆ
ฟึบๆๆๆ
"อ๊างงงง/อ่า...."
ร่างกายที่หอบเหนื่อยผละออกจากันเล็กน้อย แต่ยังคงแช่แท่งร้อนเอาไว้กับร่างบาง ฟ้าครามยิ้มให้กับมังกร
เขามีความสุข และได้รู้แล้วว่ารักมันเป็นยังไง
"รัก..."
"-///- อะ..อืม เหมือนกัน"
"ขอโทษนะสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา กูสัญญา ว่ากูจะเป็นคนดีให้มึงภูมิใจ"
"อืมม"
จุ๊บ
ฟ้าครามจูบขมับร่างบางแล้วรวบตัวมากอดแนบอก เขาสัญญากับตัวเองไว้แล้ว ว่า จะรักษาความรักครั้งนี้ไว้ให้ได้แล้วทั้งคู่ก็เข้าสู่นิทราในเวลาไม่นาน
++
++
++
(มังกร part)
ผมลืมตาตื่นหลังจากหลับได้ไม่นาน ฟ้าครามยังคงรัดตัวผมไว้แน่น ผมอมยิ้มนิดๆก่อนจะพลิกกายหันไปหาอีกคนใบหน้าหล่อเหลาที่ผม ปารถนาจะครอบครองหัวใจมัน วันนี้มันเป็นจริงแล้ว ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบมีแค่ผมกับมัน
หัวใจผมมันพองโต มันเต้นแรง มันมีความสุข แต่ผมรู้ความสุขนี้มันจะอยู่กับผมได้ไม่ไม่นาน ผมอยากจะเก็บเกี่ยวความรักนี้ไว้ให้ได้มากที่สุดและนานที่สุด จนกว่าจะถึงเวลานั้น เวลาที่ผมต้องตกเป็นเมียคนอื่น ผมยกเลิกการหมั้นไม่ได้ เพราะถ้าผมยกเลิกเม็กเงินมหาศาลและหุ้นอีกมากมายของครอบครัวผมมันจะหายวับไปกับตา พ่อแม่ผมไม่ยอมแน่นอน...ท่านหวังเอาไว้มากแล้วจะให้ผมทำลายความหวังของพ่อแม่ผมคงเป็นลูกที่อกตัญญูมาก...แค่คิดถึงวันที่ผมจะต้องแต่งงาน แต่งกับคนที่ไม่ใช่ฟ้าคราม น้ำตาเขาก็ไหลแล้ว
"ฮึก..คราม กูรักมึงนะรู้ไหม" ผมจับใบหน้าเขาไว้แล้วกดจูบลงที่หน้าผาก ผมไม่อยากให้ม่านน้ำตามันมาบดบังทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมอยากจะมอง แต่มันหยุดไม่ได้.....
"อืมม...กร.."ร่างหนากระชับกอดผมแน่นขึ้นไปอีก พลางลูบหลังผมคล้ายเป็นการปลอบโยน
"ฮึก....ฮึก...ฮือออ" ผมซุกหน้าลงกับแผงอกกว้างและอบอุ่นของมัน สะอื้นจนเหนื่อย...ผมปิดเปลือกตาแล้วหลับลงอีกครั้งในเวลาเกือบจะตีสาม
(End หมอมังกร)
-
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านสีฟ้าครามมายังที่นอนสีเดียวกัน ผู้ชายสองคนนอนกอดกันแน่น ราวกับว่ากลัวอีกคนจะหายจากไปเป็นฟ้าครามที่ตื่นก่อน เขาขยับตัวเองลุกขึ้นเอามือชันหัวตัวเองไว้ แล้วนั่งมองหมอหนุ่มที่หลับใหลอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา วันนี้สายตาที่มองมังกรเปลี่ยนไป ความรูสึกก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน...
"น่ารัก..น่าฟัดมากเลยมึงเนี้ยะ" เขาก้มลงไปดมแก้มป่องเสียหลายฟอด แต่ร่างบางกลับไม่รู้สึกรู้สา คิ้วเรียวขมวดยุ่ง ก่อนจะคลี่ออกพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
"กร...จุ๊บ...กร ตื่นเร็ว..(แผลบ)" ฟ้าครามกำลังใช้ลิ้นร้อนๆเลียใบหูของคนขี้เซา
"อื้อออ...อะไรว้า...บ้านกูไม่มีหมา ตัวเหี้ยอะไรมันมาเลียกูเนี้ยยยย" มังกรบออกออกมาอย่างรำคาญทั้งที่ตาก็ไม่ได้ลืมดู
"หมาหรอ ไอ้สัสกรนี่ เดี๋ยวกูก็จักท่าหมาให้เลยนี่ ตื่นเลยมึง สายแล้ว" ฟ้าครามเดือดขึ้นนิดๆ แต่ไม่จริงจัง เมื่อโดนอีกคนหาว่าเป็นหมา
ร่างสูงจึงตะโกนเสียงดังใส่ จนอีกคนสะดุ้งโหยงดีดตัวลุกขึ้น
“เมียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
"ไอ้คราม มึงจะเสียงดังทำไมวะ กูจะนอน" มังกรงัวเงียว่าฟ้าครามเสียงหงุดหงิด
"ตื่นได้แล้ว...ลุกไปทำหน้าที่เมียที่ดีสิวะ กูหิวแล้วเนี้ยะ" ฟ้าครามจับใบหน้าสวยที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่ให้ตั้งตรงด้วยความเอ็นดูปนหมันเขี้ยว
"อื้ออออ หาแดกเองไม่เป็นไง กูง่วง" ปากเล็กอ้าหาววอดๆ พร้อมที่จะทิ้งตัวลงหมอนได้ทุกเมื่อ
"ไม่ได้ มึงอะไปทำ ถ้าไม่ทำกูจะแดกมึงแทนนะ ไอ้หมอ"
"สัส..."ตาเรียวหันมามองค้อนใส่ ก่อนจะคลานลงจากเตียงด้วยความงัวเงีย
"ซี๊ดดดดดด เจ็บชิปหาย กูไม่เอามึงแล้วไอ้คราม แมร่ง ระบมไปหมด ช่วงล่างกูพังป่นปีหมด" มือเล็กประคองเอวตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำ แต่ไปได้ไม่กี่ก้าว
แหมะ
แหมะ
หมอหนุ่มก้มมองตามเสียงที่ได้ยิน
*0*
"พรมกู..." น้ำรักสีขาวขุ่นไหลไปตามง่ามขา ก่อนจะหยดลงพื้นพรมสีดำของเขา ฟ้าครามมองหมอหนุ่มงงๆ กับอีแค่น้ำสีขาวขุ่นหยดลงบนพรม ไม่เห็นจะต้องมองเขาด้วยสายตาแบบนั้นเลย สายตาที่ดูเหมือนเอามีดปาดคอเขา
"ไอ้หมาคราม มึงจะนั่ง บื้อทำห่าอะไรละ ลงมาเช็ดสิ เดียวมันเป็นคราบสกปรก" เสียงหวานตวาดแว๊ด เขารีบคว้าผ้าเช็ดตัวที่ฟ้าครามเหวี่ยงไว้เมื่อคืนมาเช็ดที่ขาตัวเอง และ อุดก้นตัวเองไว้ แล้วรีบสาวเท้าเข้าห้องน้ำทันที
"ยังไม่เช็ดให้กูอีก" หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จ มังกรออกมาจากห้องน้ำเขาก็ยังเห็นร่างสูงนอนดูทีวีไม่เห็นจะลงมาทำตามอย่างที่เขาสั่ง
"ไอ้คราม!!!!"
"หื้ออะไร" ฟ้าครามขานรับแต่ตายังคงจดจ้องรายการที่ตรงหน้า
"ทำไมไม่เช็ดน้ำเหี้ยๆของมึงห๊ะ" ร่างโปร่งขึ้นเสียงดังใส่
"ไหนไม่เห็นจะมี" ฟ้าครามแกล้งมอง
"หึ ได้...กวนสนตรีนดีนัก ข้าวปลาก็ไม่ต้องแดก หาแดกเอง แล้วไม่ต้องมาแดกกูด้วย เชิญมึงเสด็จออกไปจากห้องกูได้แล้ว ไป"
มังกรหน้าแดงด้วยความโมโห ฟ้าครามหันมายิ้มตาหยี แล้วทำปากล้อเลียนใส่หมอหนุ่ม
"ไอ้หมาบ้า มึง"มังกรโมโหจริงๆเขาเดินกระแทกเท้าไปที่ตู้เสื้อผ้าแต่งตัวไปทำงานประชดร่างสูง ทั้งๆวันนี้เป็นวันหยุด
"จะไปไหน"ร่างสูงเดินมาหาหมอหนุ่มที่กำลังจะหยิบกุญแจรถ ด้วยร่างกายเปลือยเปล่า มังกรรีบหันไปมองทางอื่นทันทีเพราะมันอุจาดตาเกินไป มีอย่างที่ไหนเดินแก้ผ้าโทงๆไม่อายผีสางเทวดา
"ทำงาน"มังกรตอบเสียงห้วน ดวงหน้าขาวแดงเป็นลูกตำลึง เขาไม่คุ้นชินที่จะมีใครมาแก้ผ้าเดินต่อหน้าต่อตาแบบนี้
"วันนี้วันหยุด"
"แล้วไง โรงบาลกูจะหยุดจะทำแล้วมันยังไง"
"หึ ขี้งอลเป็นเด็กไม่เปลี่ยนเลยมึงอะ" ฟ้าครามยีหัวมังกรด้วยความหมันไส้
"งอลเหี้ยไร กูไม่ใช่เด็กด้วย" มังกรเถียงหน้าตายจนลืมไปสนิทว่าฟ้าครามไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
"อึก...>///<"
"หึ เรื่องมากวะมึงอะ กูเช็ดให้ก็ได้ กะอีกแค่รอยเปื้อนนิดๆหน่อยๆ"
"เหอะ ก็เพราะมึงซกมกไงคราม"มังกรเอ็ดใส่อีก
"เออ แมร่ง มีเมียเหมือนมีแม่จริงๆเลยวุ้ย" ปากบ่นมือทำ มังกรมองด้วยสาตานิ่งๆ
"แล้วทำไมไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า" ร่างสูงถามนิ่งๆ แต่มังกรยังคงยืนกอดอกมองหน้าเขาอยู่
"อยากให้กูเปลี่ยนให้ว่างั้น" พูดพร้อมกับส่งสายตาหื่นๆไปให้มังกร เขาเหลือกตาใส่ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
"จะแดกอะไร"
"อะไรก็ได้ที่เมียทำให้" ฟ้าครามบอกแล้วยิ้ม
"แดกขนตูดกูละกัน"ว่าแล้วก็ก้าวฉับกระแทกหัวไหล่อีกคนเดินไปที่ห้องครัว มังกรแอบยิ้มนิดๆที่เห็นฟ้าครามอ้อนตนเอง
เขาเปิดตู้เย็นมองหาวัตถุดิบ ในมีแต่ไข่ แฮม แล้วก็ชีส ขนมปังก็หมด เปิดตู้เก็บของก็เจอแต่มาม่าหมูสับ หมอหนุ่มกัดริมฝีปากตัวเองนิดๆ ก่อนจะตัดสินใจ หยิบมาม่ากับของในตู้เย็นออกมากองไว้บนโต๊ะ
"แดกมาม่าไปก่อนละกัน ไอ้หมาคราม" ร่างบางยกหม้อใส่น้ำต้มใส่เครื่องปรุง รอน้ำเดือด แล้วใส่มาม่าลงไป พอเส้นใกล้สุกก็ใส่แฮม ไส่ไข่ พอไข่เป็นยางมะตูมก็ยกลงตักใส่ชาม แล้วโป๊ะด้วยขีส เขามองมาม่า แล้วกลืนน้ำลาย เพราะมันดูน่ากินมาก แต่รสชาติ คงต้องลุ้นเอาอีกที
"เสร็จแล้ว" เขาเรียกร่างสูงเสียงดัง
ฟ้าครามที่อาบน้ำเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่แต่งตัวเดินมาในครัวตามเสียงเรียก มีผ้าเช็ดตัวผืนบางพันรอบเอวเอาไว้ ร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามมัด เดินเข้ามาประชิดร่างบางที่ยืนจัดโต๊ะอยู่ก่อนจะท้าวแขนค่อมตัวมังกรไว้ ปลายจมูกกดลงที่ซอกคอขาวๆ พร้อมกันกัดสร้างรอยแดงๆเอาไว้
"อ๊ะ..มันเจ็บนะคราม เล่นอะไรของมึงเนี่ย" มือเล็กตวัดตีกลับหลังใส่หน้าผากของฟ้าครามดังเพี้ยะเล่นเอาแสบไปทั้งแผง แถมมีรอยมือประทับอีก
"โอ๊ย มึงนี่เล่นแรงกะกูจริง"ฟ้าครามบ่นออกมา
"มึงเองก็ด้วย อย่ามาพูดมาก จะกินไหมข้าวนะ" มังกรวางตะเกียบกับช้อนไว้ให้ แล้วดันร่างหนาให้ไปนั่ง ซึ่งฟ้าครามก็ก็ยอมทำตามแต่โดยดี
"มาม่ายีห้ออะไรวะมีแฮมด้วย"
"ยี่ห้อกูนี่แหละ อย่าถามมาก กินๆเข้าไป" ยังไม่ทันที่จะเป่ามาม่าเข้าปาก เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขัด มังกรวางช้อนแล้วเดินไปเปิดประตูลืมไปเสียสนิทว่านัดพายุเอาไว้
"พี่ยุ" ร่างโปร่งยืนนิ่งใจสั่น ทำตัวไม่ถูก ข้างในผัว ข้างนอกก็คู่หมั้น ฟ้าครามที่เห็นว่ากรเงียบไปเลยเดินมาดูในมือถือชามมาม่ามาด้วย
"ใครมาวะ" พอเงยหน้าขึ้นมาจากชาม คิ้วเรียวก็กระตุกแรง เขายืนมองหน้าเมียที่ยิ้ม เจือนๆมาให้พร้อมกับมองสลับกันไปมา
"ชู้รักเมียกูนี่เอง"
2bc
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล.1 ยังไม่ได้ทวนคำผิดกับรีไรท์นะคะ อาจจะงง...
ปล.2 เคราะห์กรรมของพระนางคู่นี้ยังไม่หมด อย่าพึ่งดีใจ
ปล.3 ไอ้คำโบราญที่ว่า เวลาทะเลาะกันให้ไปทะเลาะกันบนเตียงนี่ได้ผลดีจริงๆนะลูกดกด้วย5555555555 แต่นายเอกเราท้องไม่ได้อะ 555
-
อูยยยยย รถไฟชนกันแล้ว
ไม่รู้ว่าที่ครามบอกจะให้พายุถอนหมั้น แล้วจะชดเชยเงินทุนให้พ่อแม่กรยังไง
-
เอาไงดีมังกร
-
อุปสรรคทางบ้านนี่ถ้าจะหนัก อย่างน้อยก็ดีกันแล้ว สู้ไปด้วยกันนะ ไรท์เตอร์ด้วยนะ เราจะตามอ่านไปเรื่อยๆ
-
ใจร้าว
ตอนที่ 11 “ลุง”...(พ่องมึงสิ ไอ้เด็กเปรต)
“อ่อ นึกว่าใครชู้รักเมียกูนี่เอง” ฟ้าครามเอ่ยเสียงนิ่งๆ มังกรที่ยืนอ้าปากพะงาบๆเหมือปลาขาดน้ำมองซ้ายทีขวาที ไม่รู้จะพูดอธิบายยังไง เขาได้แต่เก็บคำพูดกลืนลงคอจนหมดก่อนจะเชิญแขกเข้าบ้าน
“เข้ามาก่อนสิครับพี่ยุ” ร่างเล็กยืนเกาต้นคอแล้วหลีกทางให้พายุเดินเข้ามา
“ไงเราลืมนัดของพี่แล้วรึไง”ร่างสูงยีหัวเล็กเบาๆ ฟ้าครามคิ้วกระตุกอีกรอบ
“เปล่าครับ..คือว่า” มังกรมีสีหน้ากระอักกะอวนใจ
“หึ มันไม่ได้ลืม แต่มันมีอย่างอื่นให้คิดมากกว่านะ” ฟ้าครามพูดแทรกขึ้นมาแล้วคว้าตัวกรเข้าไปกอดพร้อมกับลูบหัวไปด้วยเหมือนกับลบรอยของอีกคน พร้อมกับมองนิ่งๆ ก่อนจะไล่กรไปอาบน้ำ
“มึงอะไปอาบน้ำปะ เดี๋ยวจะพาไปเที่ยว”ฟ้าครามดันตัวหมอหนุ่มให้เข้าห้องส่วนตัวเองพยักหน้าให้อีกคนตามมาที่ห้องรับแขก ทั้งสองนั่งลงคนละฝั่งกัน
“มึงมีธุระอะไรกับไอ้หมอมัน” ฟาครามเปิดประเด็นมองหน้าพายุไปด้วย
“ก็พี่นัดน้องกรเอาไว้ว่าวันนี้เราจะไปเที่ยวกัน” พายุยังคงความสุภาพไว้ เขาเอนกายพิงโซฟาด้วยท่าทีสบายๆ
“แต่ผมว่า กรมันคงไม่ว่างแล้วละเพราะมันจะต้องไปกับผม” ฟ้าครามบอกเสียงขุ่นพายุยกยิ้มมุมปากก่อจะนั่งเอามือประสานไว้ที่ปลายคางก่อนจะเอ่ยคำถามที่เล่นเอาคนฟังสะอึก
“คุณคราม เป็นอะไรกับน้องกรเหรอครับ? คู่หมั้น?แฟน? หรือแค่เพื่อน” พูดเสร็จก็ยักคิ้วใส่ฟ้าคราม อยากจะหัวเราะให้ฟันหัก ฟ้าครามยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมโน้มหน้าเข้าหาพายุก่อนจะกระซิบเสียงเย็นๆใส่
“ผัว !กูเป็นผัวมันครับ โปรดเข้าใจไว้ด้วย..”
“เมื่อกี้ คุณว่าอะไรนะ” พายุหน้าเหวอไปนิด เขาดูจะตกใจ เพราะเมื่อวานทั้งสองยังทะเลาะกันอยู่เลย
“ก็บอกว่า..เป็น ผะ..”
“ไอ้คราม มึงหุบปากไปเลยนะ”มังกรที่เดินออกมาได้ยินพอดี พายุหันไปมองหมอหนุ่มที่ตีหน้ายุ่งพร้อมกับชี้หน้าฟ้าครามไปด้วย ดวงหน้าสวยแดงซ่านไปด้วยความเขินอาย แต่ก็มิวายแยกเขี้ยวใส่ร่างสูงที่ยอดกอดอกนิ่งๆใบหน้าไม่สบอารมณ์
“ทำไมกูพูดความจริง”ฟ้าครามเถียงหน้าตาย นั่นยิ่งทำให้กรที่กำลังหน้าแดงก่ำมากขึ้นไปอีก
“ไอ้เชี้ยะคราม หุบปากก่อนได้ไหมวะ” มังกรกระซิบเครียดพร้อมกับหยิกแขนร่างสูงไปด้วย
“โอ๊ยย เมียทำไร ผัวเจ็บนะเนี้ยะ” ฟ้าครามบอกด้วยใบหน้าที่ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง นั้นคือยิ้มร่า เขาลงใจพูดเสียงเสียงดังให้พายุได้ยิน มังกรอ้าปากค้างอีกรอบ พร้อมกับปล่อยมือฟาดไปที่หลังฟ้าครามหลายป๊าบ
“หยุดพูดนะมึง ถ้าไม่อยากให้กูโดนป๊ากับม๊าจับหมั้นให้เร็วขึ้น” มังกรพูดลอดไรฟัน จ้องตาดุใส่ฟ้าคราม ก่อนจะยิ้มตาหยีใส่พายุ ที่ยืนมองทั้งสองคนนิ่งๆ
“นี่มันเรื่องอะไรกันครับน้องกร”พายุถามพร้อมกับมองมังกรอย่างต้องการคำตอบ
“คะ...คือ ฟ้าคราม”มังกรกำลังหาคำพูด
“อย่าถามมากได้ปะเห็นยังก็ยังนั้นแหละ”ฟ้าครามดูเหมือนจะไม่พอใจนิดๆที่มังกรไม่ยอมให้บอกว่าเขาเป็นอะไร
“หึ..พี่จะถือซะว่าพี่ไม่ได้ยินอะไรละกัน นะกร แต่พี่จะไม่ปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปง่ายๆเราพร้อมที่จะบอกพี่เมื่อไหร่ก็แค่พูดออกมาพี่พร้อมจะรับฟังเราเสมอนะ” แม้น้ำเสียงจะอ่อนโยนแต่มันก็แฝงไปด้วยความกรุ่นโกรธ ดวงตาคมมองกรตาไม่กระพริบ หมอหนุ่มได้แต่ก้มหน้าจิดมเล็บไปมามาเหมือนเด็กทำความผิดไว้
“ครับ...กรขอโทษนะพี่ยุ ที่วันนี้ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”
“ครับแล้ววันนี้จะไปกับพี่หรือจะอยู่กับเขาละ”พายุหยังเชิงแม้ใจเขาจะเริ่มแป้ว เพราะเขาเป็นผู้ชายที่ชอบพอกับผู้ชายด้วยกัน จึงมองออกได้โดยไม่ยาก ไหนจะรอยแดงที่คอของมังกรอีก ยิ่งตอกให้รู้ว่าฟ้าครามไม่ได้โกหก เขาแค่อยากจะให้หมอหนุ่มพูดมันออกมาเท่านั้น
“เอ่อ..กรว่า...เรามานั่งคุยกันดีๆดีกว่าเนอะพี่ยุ กรไม่รู้จะบอกพี่ยังไงอะ พี่ก็รู้ว่ากร...คืออ รักมันมาตลอด แล้ว จู่มันก็มาบอกว่ารักผม แล้ว มัน ก็มี ซัมติงกัน แล้วมันก็เห้อออ พี่เขาใจกรปะ” หมอหนุ่มทำสีหน้าไม่สบายใจเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าๆของพายุ
“ไม่เป็นไร พูดมา พี่ฟังอยู่” พายุบอกนิ่งๆเขาพยายามจะไม่คิดมากเพราะความสัมพันธ์ระหว่าเขากับมังกรมันไม่ได้เริ่มจากความรัก แต่ที่สนิทกันเพราความเข้าใจมากกว่า แม้ในใจก็แอบหวังว่าเขาทั้งคู่จะไปด้วยกันได้ดี
“พี่ยุโกรธกรไหมอะ” หมอหนุ่มยื่นมือไปจับมือพายุที่ประสานกันไว้ที่หน้าตัก
“โกรธสิ ...แต่พี่ดีใจมากกว่า ที่เรารู้ใจตัวเองได้เร็วถ้าเรายังปล่อยให้มันผ่านไปเรื่อยๆ เราทั้งคู่นี่แหละจะเจ็บมากว่า” พายุเอ่ยออกมา เขายังคงยิ้มให้ร่างบางเหมือนเดิม รอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่น มังกรยกมือไหว้พายุ เป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะส่งตาค้อนแล้วกระทุ้งสีข้างให้ฟ้าครามพูดอะไรบ้าง ครามหันมามองคนรักนิดๆแล้วยิ้ม
“ขอบคุณ” ฟ้าครามยังคงเป็นฟ้าครามเขาบอกเสียงห้วนๆแถมยังไม่ยกมือไหว้อีกทั้งๆที่พายุอายุมากกว่าเขาหลายปี พายุไม่ถือสากับคนอย่างฟ้าคราม เขาพยักหน้าแล้วหงายหลังกับพนักพิง สมองคิดว่าจะทำยังไงกันต่อไป พายุที่โตเป็นผู้ใหญ่กว่าคนอื่นๆรู้ดีว่าอะไรที่จะเกิดขึ้น เมื่อเขาหมั้นกันแล้ว
“หมอ...กูหิว” ฟ้าครามนั่งอ่านหนังสือนิตยาสารอยู่ที่โซฟาตัวโปรดบอกกรที่นั่งอยู่ข้างๆดูหนังที่ซื้อมา ส่วนพายุนั่งจิบกาแฟกับเช็คหุ้นในโทรศัพท์ พวกเขายังไม่ได้ออกไปไหน จนเวลาเลยมาถึงเที่ยงวันแล้ว
“ของในตู้ไม่มีแล้ว อยากแดกก็ลงไปกินร้านข้างล่างสิ” กรบอกโดยไม่หันมามอง
“ไม่เอา....พี่ยุหิวยัง”ฟ้าครามเริ่มหากองหนุนแถมเรียกพายุว่าพี่อีก เพราะร่างบางสั่งไว้ให้พูดจาเพราะๆกับพายุถ้าไม่ทำจะไล่ให้กลับบ้าน ฟ้าครามถึงยอม
“อืม ก็หิว”พายุยังคงสนใจหุ้นที่ขึ้นๆลงๆอยู่มังกรทำหน้าเซ็งทันทีเพราะหนังกำลังมาถึงจุดสำคัญ
“กูดูหนังจบก่อนได้ป่าววะ”
“ไม่เอา...กูหิวพี่ยุก็หิวมึงไปหาอะไรทำให้กินทีสิ”ฟ้าครามล้มนอนหนุนตักมังกรแล้วทำเสียงอ้อน
“ก็บอกว่าของสดมันหมดมึงนี่ใช้หูฟังกูบ้างไหมเนี้ย”มังกรเอ็ดใส่
“หมดก็ไปซื้อสิ “พี่จะซื้อของด้วยพายุละหน้าจากจอมือถือเพื่อสงบศึกของทั้งคู่
“เออ หมดก็ไปซื้อสิจะนั่งอยู่ทำไม”
“กวนตรีนละไอ้คราม” มังกรเอามือเขกหัวที่นอนหนุนตักเขาอยู่ด้วยความหมันใส้ ครามได้แต่หัวเราะขำ
“ก็ลุกซิกูจะไปเปลี่ยนเสื้อ จะไปไหม” ฟ้าครามลุกจากตักกนจึงเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันเรียบร้อยเพราะเขาใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงกีฬา ฟ้าครามไม่มีเสื้อผ้าเลยใส่ชุดเก่าที่กรซักแห้งให้ตั้งแต่เช้าพายุเดินไปล้างหน้าล้างตาในครัวพร้อมกับหยิบน้ำมากิน ฟ้าครามเลยเดินไปหามังกรในห้อง ร่างบางกำลังถอดเสื้อเลยไม่ทันมองว่าใครเข้ามา
หมับ!!
“?”
“ปากดีกับผัวระวังคืนนี้จะโดนจัดหนักนะไอ้หมอ กูเป็นผัวมึงแล้วไม่ใช่เพื่อนมึงเหมือนที่ผ่านๆมา”ฟ้าครามพูดเสียงนิ่งๆ มังกรมุ่นคิ้วนิดๆ
“แล้วไงผัวไม่ใช่พ่อ อย่ามาติงต๊องแล้วนี่มึงจะกอดกูทำไมนักหนาวะ” พูดเสียงสั่นๆ มังกรยังรู้สึกเขินๆเวลาถูกฟ้าครามสกินชิบบ่อยๆ
“กูอยากกอดมีไรปะมึงหวงเหรอ”
“ก็เปล่า...คือกู...”มังกรก้มหน้างุด
“อายว่างั้น” หมอหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ฟ้าครามฉีกยิ้มก่อนจะใช้นิ้วดันคางคนตัวเตี้ยกว่าให้เงยหน้าขึ้นมามอง
“ไม่เป็นไรหรอก เพราะกูจะทำให้มึงอายจนชินไปเอง”ฟ้าครามประทับจูบลงที่ริมฝีปากสีสวยพร้อมกับกดย้ำๆ อยู่หลายทีจนมังกรเยอมเผยอปาก ฟ้าครามถึงได้สอดลิ้นเข้าไปกวาดเอารสหวานในโพลงของมังกรจนพอใจ ก่อนจะผละออกแล้วยืนดูอาการหมอขี้อาย..ฟ้าครามเลียริมฝีปากตัวเองมองผงงานที่กำลังบวมเจ่อ
ปึก !!!!
หมัดเล็กถูกเหวี่ยงใส่อกแกร่งของฟ้า คราม
“เขินรุนแรงนะมึง”เขาว่า แล้วลูบ อกตัวเองปอยๆ
“ก็มึงอะ...”หมอกัดปากล่างของตัวเอง ไว้
“หึหึ” ฟ้าครามหัวเราะนิดๆ แล้วหยิบเสื้อคลุมของมังกรมาใส่ ส่วนมังกร เลือกหยิบเสื้อคอเต่าแขนยาวสีดำกับกางเกงยืนสีขาวมาใส่...
++
++
“เอาอันนี้สิ วะ เห็นไหมว่ามันไม่สวย” หมอหนุ่มเอ็ดใส่ฟ้าครามที่เลือกต้นหอมช้ำๆใส่รถเข็น
“แล้วนี่ มึงเอามาทำไม มันไม่ใช้”มังกรหยิบถั่วงอกออก หันมาอีกที
ฟ้าครามก็หยิบเอาปลาทูใส่มาอีก มังกรจิ๊ปากใส่
“ข้าวผัดสับปะรดบ้านมึงหรอใส่ปลาทู เอาไปเก็บ” ฟ้าครามได้แต่ยืนหัวเราะ เบาๆ ตอนโดนเมียขี้วีนแว๊ดใส่ตอนหยิบของมาผิด พายุได้แต่เดินห่างๆแล้วมองสองคนนั้นขำๆ เขาไม่คิดเลยว่ามังกรจะมีนิสัยด้านนี้ด้วย เห็นเงียบๆเรียบร้อยๆแบบนั้น...
“มึงนี่ขี้บ่นวะ..เมื่อไหร่มึงจะเลิกนิสัยขี้บ่นสักทีวะ” เขาว่าไม่จริงจังนักเพราะชินอยู่แล้วกับนิสัยขี้บ่นของมังกรเพราะเขาโดนบ่นประจำ
“กูจะไม่เลิกบ่นจนกว่ามึงจะหายโง่”หมอหนุ่มกระแทกเสียงใส่ เขาหงุดหงิดนิดๆที่เจอฟ้าครามที่แต่กวนประสาท
“งั้นคงอีกนานวะ 5555”
“สันดานจริงๆ”มังกรว่าออกมาก่อนจะเดินเลือกของที่ตัวเองต้องการ เขาเหลือบมองพายุนิดๆเมื่อเห็นว่าพี่แกยิ้มๆก็รู้สึกสบายใจไม่อยากให้คิดว่าพวกเขาสองคนลืม
-
เดินได้สักพักพายุก็ขอไปเข้าห้องน้ำ
++++++++++++
ในขณะเดียวกันนั้นพวกเขาทั้งสองไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังโดนใครบางคนเฝ้าติดตามมาตั้งแต่คอนโดแล้ว ชายหนุ่มร่างเล็กใส่หมวกและผ้าปิดจมูกเดินตามทั้งคู่อย่างเนียนๆ
สายตากลมจับจ้องไปที่ร่างสูงของฟ้าคราม ...
“กรกูอยากกินหมูทอดด้วยวะ” ฟ้าครามจับมือหมอหนุ่มแล้วลากไปยังโซนขายเนื้อ
“อืมเอาสิก็ก็อยากกินเหมือนกัน” มังกรบอกยิ้มๆ ฟ้าครามชอบกินอะไรเขาก็ชอบกินเช่นกัน
“สามชั้นได้ป่าววะ เอามันเยอะๆ” ฟ้าครามส่งเสียงอ้อนอีก
“อืม” กรเดินไปหยิบถุงที่ห้างเตรียมไว้ให้แล้วใช้ที่คีบๆหมูสามชั้นมาสองชิ้นเลือกเอาที่ติดมันเยอะๆตามที่คนรักอยากกิน
“พอมะ” ฟ้าครามพยักหน้า แล้วเดินไปยังโซนขนมขบเคี้ยว
//สวีทกันจริงนะมึง// ชายที่ใส่หมวกเดินตามทั่งคู่ไปเรื่อยๆอย่างเงียบๆ พอทั้งคู่หันมามองก็แกล้งเลือกดูของแล้วแอบมองว่าทั้งคู่เดินไปทางไหน
Rr Rr Rr
“ครับพี่ยุ อ่อผมอยู่โซนขนมอะ ครับๆรีบมานะมาเลือกขนมกัน” มังกรบอกเสียงใส
ฟ้าครามมองหน้าคนรักแล้วดีดแก้มใสเบาๆ
“อย่าทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่คนอื่นที่ไม่ใช่กูสิวะ” ครามบ่นออกมา
“หึงรึไง”
“เออหึง ไม่ชอบเว้ย” ฟ้าครามรับออกมาตรงๆ ทำเอาหมอหนุ่มเขินหน้าแดงอีกรอบ
“อ๊ะๆๆ อย่าตีกูนะ” ครามรีบจับข้อมือเล็กไว้ได้ทันก่อนที่กรจะทุบมาที่เขาอีก
“-///- ..เลือกขนมสิ มองกูอยู่ทำไม”
.
.
.
//หึงเหี้ยอะไรวะ พวกมึงเป็นอะไรกัน?// เสียงหวานพึมพำอยู่คนเดียวเมื่อได้ยินประโยคสนทนาของหมอกับฟ้าคราม
ร่างเล็กค่อยๆย่องตามคนทั้งคู่ไปเรื่อยๆ วิ่งไปหลบตรงนู้นทีตรงนี้ที...จนทางฟ้าคราม อยุดรอพายุที่โซนขนม
เขารีบหลบมุมทันทีแล้วถ่ายรูปไว้ในมือถือ
หมับ!!!
“เห้ยยอะไรวะ” ร่างเล็กรีบหันไปหาคนที่คว้าเอาโทรศัพท์เขาไปทันที
“ทำอะไร แอบถ่ายเพื่อนผมทำไม” พายุที่เดินตามมานานเอ่ยถามเสียงเย็น
“อย่าจุ้นนะลุง เอาโทรศัพท์ผมคืนมา”
“ลุงเธอเรียกชั้นว่าลุงงั้นเรอะ” พายุเริ่มเดือดขึ้นมานิดๆ
“เออ รอยตีนกาเยอะขนาดนี้ไม่ให้เรียกลุงแล้วจะให้เรียกอะไร เอาโทรศัพท์คืนมานะ” ร่างเล็กที่สูงแค่อกกระโดดเหยงๆแย่งโทรศัพท์ พายุชูมันขึ้นเหนือหัวทันที
“เอามานะ ตาลุง เอาของฟ่างคืนมา เอามา” ร่างเล็กไม่ละความพยายามที่จะไขว่คว้า การกระทำของทั้งคู่เรียกสายตาใครหลายๆคนให้มามอง และคิดว่าพ่อลูกคงเล่นกัน
“ขอโทษกูก่อน” เสียงเข้มๆของพายุสั่งร่างเล็กนั่น
“ไม่ ลุงนะแหละขอโทษฟ่างเดี๋ยวนี้ คนแก่ขี้ขโมย”
“-*- คนแก่ ไอ้เด็กเวรนี่”
โป๊ก!!
พายุเขกหัวเล็กแรงๆที่บังอาจมาหาว่าเขาแก่ เขาพึ่งจะ35 ไม่แก่ว้อย
“โอ๊ยย..ตาลุงมันเจ็บนะ” ร่างเล็กยืนน้ำตารื้น เหมือนจะร้องให้ มังกรกับพายุที่ได้ยินเสียโวยวายเลยเดินมาดูพอเห็นว่าพายุกำลังมีเรื่องก็รีบเดินมาหา
“มีอะไรหรอครับพี่ยุ”พลางมองไปยังร่างเล็กที่ยืนลบหัวตัวเองอยู่
ฟ้าครามขมวดคิ้ว มังกรเองก็มองร่างเล็กนั่นไม่วางตา ก่อนที่มือหนาจะยื่นไปถอดหมวกกับผ้าปิดปากออก
“ไอ้ข้าวฟ่างงงง”มังกรกับครามร้องออกมาพร้อมกัน ร่างเล็กนั่นพุ่งตัวเขากอดมังกรไว้แน่น แล้วเบะปากร้องออกมาก่อนจะชี้ไปที่คนแก่ที่ยืนมองด้วยความงุนงง
“กร แง ตาลุงนั้นมันแกล้งฟ่าง มันตีฟ่าง มันขโมยมือถือฟ่างง่าส์” มังกรเลิกคิ้วสูงแล้วหันไปหาคราม
“พี่ยุ...”
“กรไอ้เด็กเปรตนี่มันเป็นใคร”
“เค้าไม่ใช่เด็กเปรตนะตาลุงบ้า”ข้าวฟ้าชี้หน้าใส่ทันที
“เออ ฟ่างมันเป็นเพื่อผมกับกรเอง แล้วนนี่มึงกลับมาเมื่อไหร่ทำไมไม่บอกพวกกูฮะไอ้ฟ่าง” เป็นครามที่หันไปดุร่างเล็กที่ยืนกอดคนรักของเขาไว้แน่น
“ฟ่างอยากมาเซอไพร์นี่ แต่ไม่คิดว่าจะมาไม่ทัน พอขับรถมาที่คอนโดกร พวกมึงก็ขับสวนออกมาแล้วอะ”ข้าวฟ่างบองเสียงอู้อี้ ก่อนจะหันไปแลบลิ้นใส่พายุที่ยืนแยกเขี้ยวใส่
“เห้อออ มึงนะมึง แล้วนี่ทำไมไม่มาทักพวกกูเลยละ”
“เหอะทำตัวโรคจิตแอบถ่ายพวกเธอสองคนไง” เป็นพายุที่พูดออกมาอย่างฉุนๆ เขาไม่ชอบเด็กนี่เลยจริงๆ
“กูแค่จะเก็บหลักฐานเอาไว้เค้นมึงอะ” ข้าวฟ่างพูดเสียงอ่อย
“เค้นพวกกูเรื่อง”กรถามอีก
“ก็พวกมึงอะทำอะไรลับหลังกูละ” ฟ้าครามเบือนหน้าหนีไม่อยากตอบคำถาม
“ไว้ไปคุยที่ห้อง แล้วก็ขอโทษพี่ยุซะฟ่าง” กรบอกเสียงดุ
“ไม่เอาฟ่างไม่ขอโทษตาแก่โรคจิตขี้ขโมยหรอก”แถมลบลิ้นปลิ้นตาใส่ร่างสูงอย่างพายุอีก
“ฟ่าง” ครามขึ้นเสียงดุ
“ก็ได้ ขอโทษ “ข้าวฟ่างบอกด้วยเสียงที่ไม่เต็มใจนัก พร้อมกับยื่นมือไปขอโทรศัพท์คืน
“พี่ขอไม่คืนนะกร จนกว่าเด็กนี่มันจะหัดมีสำมาคาราวะกับคนที่อายุมากกว่า”
“ลุง!!!!”ข้างฟ่างแทบจะกรี๊ดออกมา
“กูชื่อพายุไม่ใช่ลุงเรียกใหม่” นี่เป็นครั้งแรกที่มังกรได้ยินพายุพูดคำหยาบและอารมณ์ร้อนแบบนี้ สงสัยไอ้ฟ่างแมร่งจะเจอตอเข้าแล้วละ....
+++++++++++
ต่อคะ
"พายุเอาโทรศัพท์ฟ่างคืนมา"
"พี่พายุ เรียกใหม่"
"ฮึ้ยย...-*-พี่พายุ" ร่างเล็กสะบัดเสียงใส่อย่างไว
"หึหึ" พายุยกยิ้มร้ายๆออกมา ก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนให้ ข้าวรีบคว้าเอาไว้แนบอกราวกับว่ามันจะหลุดลอยไปอีก
"ชิ ตาลุงโรคจิต ขี้เก็ก เเบร่" เมื่อได้ของที่ต้องการ การนับถือหรือเกรงใจมันไม่มีอีกต่อไป ฟ่างยิ้มเยาะกับอาการเหวอของคนแก่ตรงหน้า
"นี่..หืม ไอ้เด็กนี่ มันชักจะมากไปแล้วนะ" เส้นความอดทนของพายุขาดผึ่งขึ้นทันที ร่างสูงตั้งท่าจะโจนเข้าหาร่างเล็กเตี้ยที่กอดอยู่ด้านหลังกรแน่นไม่ปล่อยเหมือนเอาตัวหมอหนุ่มเป็นเกาะกำบัง
"แบร่ ตาลุงโรคจิต" ฟ่างเวลาไม่ชอบใครแล้วร่างเล็กจะลงมือปั่นประสาทคนๆนั้นจนต้องกรีดร้องแล้วก็ล่าถอยไปจนสุดสายตา ยิ่งเห็นอีกฝ่ายหัวเสียโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงด้วยแล้ว ก็ยิ่งชอบอกชอบใจ ผิดกับสองเพื่อนรักที่ตอนนี้เริ่มจะปวดหัวกับความแก่นเซี้ยวของเพื่อนรัก ที่รู้จักกันมาหลายปี "ไอ้ฟ่างโหมดเทอโบ" เมื่อเครื่งเริ่มติดฟ่างมันไม่มีทางลด ละ เลิก แน่นนอน
"กร...พี่ขอตัวกลับก่อนละกัน ถ้าขืนพี่อยู่ต่อ พี่คงต้องฆ่าใครบางคนแถวนี้เเน่นอน" พายุพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อรักษามาดนิงๆและพี่ยุคนใจดีและใจเย็นเอาไว้ ใบหน้าหล่อเปื้อนยิ้มหวานส่งให้ว่าที่คู่หมั้นและคนรักของคู่หมั้น
"พี่ยุ ผมขอโทษแทนเพื่อน.."พายุยกมือห้ามกรไว้
"ไม่เป็นไร คนเราพื้อนฐานทางครอบครัวมันต่างกัน การอบรมสั่งสอนก็ต่างกันด้วย" คำพูดที่เหมือนไม่มีอะไร แต่มันกลับทำให้ร่างเล็กด้านหลังดิ้นเร้าๆ
"อย่ามาว่าพ่อแม่ฟ่างนะ" ร่างเล็กดีดตัวออกมาจกข้างหลังมังกร ชี้หน้าพายุ อย่างไม่กลัว
"พี่ไม่ได้ว่าพ่อแม่ฟ่างแต่พี่ว่าฟ่าง เด็กไร้มารยาท"พายุว่าเสียงเรียบ
"ลุง!!!! มันจะมากไปแล้วนะ" เป็นฝ่ายข้าวฟ่างเองที่ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครกล้าว่าเขา แม้แต่มังกรหรือฟ้าคราม
"อย่าเป็นเด็กไม่รู้จักโตสิฟ่าง พี่ยุรีบกลับไปเถอะครับ เดี๋ยวทางนี้กรจัดการเอง" มังกรที่ยืนดูอยู่นานรุ็สึกรำคาญและเกรงใจคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เร่งให่พายุกลับ ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปโดยไม่หันหลังมามองอีกเลย
"กร ว่าฟ่าง" ร่างหันมาทำแก้มป่องใส่ มังกรถอนหายใจยาว
"เออ กูว่ามึง แล้วก็จะด่ามึงด้วย"กรบอกเสียงขุ่น เล่นเอาฟ่างหน้าจ๋อย "ขุ่นแม่ใจร้าย"
"ครามมมมมม" หันไปหาอีกคนที่เบี่ยงตัวหลบ
"อย่านะเดี๋ยวเมียกุตบมึงไม่รู้ด้วยนะ" พูดไปไม่ทันคิด แล้วก็เหมือนโดนฟ้าผ่าลงกลางหัว
"ผวัะ"
"...?...." ฟ่างทำหน้างง
"ไอสัสครามปากพร่อยนะมึงผีเจาะปากมาพูดรึไง"ร่าโปร่งตบเข้าที่ปากของฟ้าครามไม่แรงมากนักแต่ก็ทำให้ปากเขาเจ่อ
"ไอ้หมอแรงไปแล้วมึง นี่ผะ.."กรยกมือขึ้นมาอีก ฟ้าครามเลยเงียบ
"อะไรๆ อะไรกัน พวกมึงมีอะไรปิดบังกูบอกมานะ"ร่างเล็กดิ้นเร่าๆเหมือนโดนขัดใจเมื่อเพื่อนรักทั้งสองต่างพร้อมใจกันเมินคนตัวเล็ก
"ถ้าไม่บอกกูนะกูจะกลับเมกาวันนี้เลย"ร่างเล็กยืนกอดอกเหมือนคุณหนูเอาแต่ใจ
"จะแดกไหมขนม ไม่แดกจะได้กลับบ้าน" ฟ้าครามถามเสียงดุ ฟ่างหน้างอ
"ไม่"
"ดีงั้นกลับ"
"เห้ย..เดี๋ยวดิ"ฟ่างรั้งแขนเพื่อนทั้งสไว้ก่อนจะวิ่งหายไปในเชลขนม ก่อนจะหอบขนมกองโตในอ้อมแขนกลับมา
"เอาหมดนี่เลย มึงเลี้ยงกูนะคราม" ร่างสูงพยักหน้าอย่างเสียมิได้
"บ้านมึงก็รวยทำไมต้องให้มันเลี้ยงด้วยวะฟ่าง" น้ำเสียงดุๆของมังกรทำเอาร่างสูงยกยิ้มคิดในใจ "ห่วงทุนทรัพย์สามีแบบนี้ น่ารักที่สุด"
"งะ..ทำไมแค่นี้เลี้ยงไม่ได้หรอ" มังกรส่ายหน้าก่อนยกมะเหงกเข็กไปหนึ่งที
หลังจากที่ซื้อของเสร็จฟ่างก็ขับรถตามทั้งคู่ไปที่คอนโด
"พี่ยุ"
"ตาลุง - -"
"พี่ลืมกุญแจบ้านไว้ในห้องกรนะ" ร่างสูงพูดพร้อมกับปลายตามองอีกคน
"ครับ ไปครับ ครามหนักไหมกูช่วย" มังกรหันไปหาครามที่หิวของมาคนเดียว
"ไม่ต้องกูถือได้ไม่หนักหรอก"ฟ้าครามยิ้มพร้อมกับยกมืออีกข้างที่ว่างยีหัวกรเบาๆ
"อื้อ ผมยุ่ง" แค่ทั้งคู่หยอกล้อกันนิดๆก็เรียกสายตาจ้องเขม็งของเด็กขี้จุ้นออกมาได้
"ทำอะไรกัน!!!" ขาสั้นก้าวเดิน แต่ทว่า เขากลับถูกดึงคอเสื้อเอาไว้
"มึงจะไปเสือกอะไรกับเรื่องของเค้ามานี่" พายุรีบลากคนตัวเล็กกว่าเข้าไปในลิฟ
"เห้ยพวกมึงอะ เร็วๆดิวะ ลุงเขารีบ!!!" ฟ่างกระแทกเสียงใส่หน้าพายุที่ชอบยุ่งเรื่องของเขา ใบหน้าหวานมุ่ยเสียจนยับยู้
ฟ้าครามกับมังกรเขามาในลิฟเรียบร้อย ทุกอย่างมันดูเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร พอมาถึงห้องกรไขประตูฟ่างพุ่งพรวดเข้าไปคนแรก พร้อมกับมองหากุญแจที่ว่า และมันก็ว่าอยู่ที่โต๊ะรับแขก
"อ๊ะ เอาไปแล้วก็ออกไปได้แล้ว" ฟ่างไล่พายุทันที
"อ้อ พี่ว่าพี่จะอยู่กินข้าวด้วยนะ พี่หิ้วววววววว หิว นะกร" พายุพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท ฟ่างเม้มปากแน่น
"ไม่ให้กิน"
"จะกิน"
"ก็บอกว่าไม่ให้ไงเล่า กลับไปกินหญ้าที่บ้านโน่น"
"หยุดนะฟ่าง พี่ยุเป็นคู่หมันกรเอง ฟ่างอย่าเสียมารยาทสิ" กรที่รู้สึกรำคาญการถกเถียงของทั้งตะโกนนออกมาอย่างเหลืออด
"มึงว่าไงนะกร มึงจะหมั้นกับตาลุงแกๆนี้นะเหรอ" ข้าวฟ้างแทบช็อคเมื่อได้ยินคำพูดของมังกร ร่างเล็กชี้นิ้วอันสั่นเทาไปที่ร่างสูงของพายุ
"เปล่า เป็นแค่ว่าที่คู่หมั้น ว่าที่เฉยๆ"กรย้ำ เพราะสังเกตสีหน้าร่างสูงแล้วว่าไม่ควรจะยั่วโทสะ
"แค่ว่าที่ก็ไม่ได้ ฟ่างไม่ยอม"
"กูก็ไม่ยอม" ครามกดเสียงต่ำๆกระซิบข้างหูมังกร จนโดนศอกกระทุ้งสีข้าง ฟ้าครามจุก ก่อนจะชี้หน้าคาดโทษร่างโปร่งไว้
"กุจะรวบยอดทีมึงหลังไอ้หมอ" ฟ้าครามกระซิบเหี้ยม มังกรจิ๊ปาก
"มาช่วยกูทำกับข้าวนี่ฟ่าง" มังกรเรียกแกมบังคับ ฟ่างถึงยอมเข้าครัวด้วย
"กูเตะเด็กนี่กูจะผิดมากไหมวะ" พายุบ่นออกมา
"ตามใจพี่เลย" ^ ^
2cb
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล.1 รักนะคะ นักอ่านทุกท่าน :L1: :pig2: :L2: :กอด1:
ปล.2 นักอ่านรู้สึกยังไงกับข้าวฟ่าง :mc4: บอกเราได้นะ เผื่อจะปรับปรุงนิสัย เรา อยากให้นางมีนิสัยเหมือนคุณหนูขี้วีนเอาแต่ใจ :impress2: :-[ :o8: ร้ายแต่น่ารักแบบ กวนตีนๆอะ..ไม่รู้มันได้รึยัง ฟิวไม่มาช่วงนี้ :hao3:
ปล.3ครามกับมังกร เริ่มจะหวานกันบ้างแล้ว พอมีมาให้ฟรุ้งฟริ้งบ้าง นะคะ.. :hao5:
[attachment deleted by admin]
-
คิคิคู่สองท่าจะน่ารักอ่ะ แบบว่าหวานแบบเถื่อน ๆ หน่อย 555
ส่วนคู่แรกที่หวานแบบเถื่อนแต่เถื่อนกว่า 555
รอตอนต่อไปน้าาาาาาาา กำลังสนุกอยากรู้ว่าเรื่องหมั้นมันจะไปทางไหน เปลี่ยนตัวคนหมั้นหรือจับหมั้นมันพร้อมกันสองคู่?
รอนะ :hao6:
-
พี่ยุฟ่างแน่เลย หมั่นไส้ฟ้าคราม
-
โอ้ววว ฟ่างทำให้ครามกับพายุสามัคคีได้
พี่ยุชอบฟ่างเร็วๆทีเต๊อะ
-
images by free.in.th
ใจร้าว
ตอนที่ 12 ลงโทษ
“ตามใจพี่เลย”^ ^
ฟ้าครามยกยิ้มเจ้าเล่ห์พลางขบคิดอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว ก่อนจะฉีกยิ้มจนกว้าง
“พี่ยุ เสาร์นี้ว่างปะ”ฟ้าครามถามเสียงนิ่งๆ
“ว่างครับ”
“งั้นเจอกันที่ผับ xxx ร้านผมเอง กำจะเลี้ยงฉลองให้ไอ้ฟ่างมันนะ”ครามลอบมองปฏิกิริยาของพายุ
“อืมม ไว้ดูอีกทีจะไปแล้วจะโทรไปบอก” ฟ้าครามยกยิ้ม เมื่อสังเกตเห็นว่าพายุมองร่างเล็กของข้าวฟ่างไม่วางตา แม้คิ้วจะขมวดเป็นปม แต่ก็พอจะดูรู้ว่า
สนใจอยู่นิดๆไม่นานข้าวผัดสับปะรดก็ส่งกลิ่นหอมออกมาจากในครัว มังกรกับข้าวฟ่างช่วยกันถือจาออกมาวางไว้ที่โต๊ะกลมกินข้าว ครามดึงให้กรนั่งข้างๆตัวเอง และผลักให้ฟ่างไปนั่งข้างๆกับพายุ
“นั่งห่างๆดิลุง เดี๋ยวหนังมันจะยานใส่จานข้าวฟ่าง” ข้าวฟ่างเปิดศึกปะทะคารมกับพายุทันที
“ฟ่าง ถ้ามึงยังพูดจาแบบนี้กับกูอีกนะ กุจะตีมึงไห้ก้นลายเลยคอยดู” พายุยกมือขึ้นเขกที่หัวเล็กนั่นอย่างจงใจ
“โอ๊ยย ลุง จะเขกทำไมมันเจ็บ เคยตายไหมห๊ะ ไอ้ลุงบ้านี่” ฟ่างเริ่มจะโวยวายและลงไม้ลงมือกับคนแก่ข้างๆตัว
“โอ๊ยย ไอ้เด็กนี่ หยุด สิวะ จะตีทำไม” พายุเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ตอบโต้อะไรแรงๆ เขาทำได้แต่เพียงปักป้องและอาศัยจังหวะรวบมืออกคนเอาไว้ ก่อนจะดึงเขามาหาตัว
“จะหยุดได้รึยังไอ้เด็กบ้า!!!” พายุตะคอกใส่ ทั้งๆที่หน้าของพวกเขาอยู่ห่างกันแค่คืบทั้งผมและฟ้าครามตกใจจนช้อนกินข้าวหล่นมองหน้ากันเลิกลัก
“ยะ หยุดแล้ว”ข้าวฟ่างดูจะตกใจไม่น้อย ดวงตาเล็กสั่นไหว กับปากที่เม้มแน่น
“ขอโทษกุยัง” พายุยังคงใช่เสียงในระดับเดิม
“ขะ.ขอโทษ” เสียงหวานเอ่ยออกมาแผ่วๆอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
“หางเสียงละ กูอายุมากกว่ามึงนะ”
“ขอโทษครับ พอใจรึยัง” ข้าวฟ่างกระแทกเสียงใส่อย่างงอลๆ
“เออ ที่หลังอย่าดื้อกับผู้ใหญ่รู้มั๊ย” พายุปล่อยมือร่างเล็ก ก่อนจะมองไปที่ข้อมือแดงๆ
“คึคึ” กรขำออกมาเบาๆ กับภาพที่เห็น เด็กวายร้ายอย่างข้าวฟ่างมีคนมาสยบแล้วละ คราม มองทั้งคู่แล้วยกยิ้มนิดๆ
ทั้งสีกินข้าวไปเงียบๆ หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้าย แต่ก่อนกลับพายุกับข้าวฟ่างก็มิวายทะเลาะกันอีก
+
++
+++
“กร” เสียงทุ้มเรยกหมอหนุ่มเบาๆ
“หืม” มังกรขานรับในรำคอขณะยืนล้างจาน หันมาอีกทีใบหน้าก็ปะทะกับใบหน้าอีกคนแล้ว
“คราม” เสียงหวานครางเบาๆ ฟ้าครามจับมือทั้งสองข้างที่เปื้อนฟองสบูไปล้างในชิ้ง
“กูจะลงโทษมึงที่กล้าหือใส่กู ไอ้หมอ”ฟ้าครามยิ้มเหี้ยม มือหนาสอดเข้าไปใต้สาบเสื้อตัวบางทันที แล้วลูบไล้ไปทั่วแผ่นท้องเนียนที่มีกล้ามนิด ก่อนจะสอกมือเข้าไปในกางเกง
“อื้ออ คราม อย่าพึง กูยังล้างจานอยู่...ละ..เลย” มังกรตัวงอลงนิดๆ มือเล็กจับขอบอ่างไว้
“อื้อออ.ครามมันเสียว”
“ก็ร้องออกมาสิกูจะฟัง” ฟ้าครามบอกเสียงพร่า
“มึงโรคจิตรึไง อื้อออ” หมอหนุ่มแทบจะทรงตัวไม่อยู่ มือโดนมือหนารูดรั้งแก่นกายไม่หยุด จนเขาต้องยกมือขึ้นคล้องคอหนาไว้ พลางกัดปากตัวเอง
“ยั่วกูเก่งแบบนี้ คืนนี้อย่านอนเลยมึง” ฟ้าครามช้อนตัวมังกรขึ้นขาเรียวรีบ
เกี่ยวเอวสอบไว้ หมอหนุ่มถูกจู่ดจมอีกครั้งด้วยริมฝีปาก ฟ้าครามกดจูบรุนแรง
จนเกิดเสียงดังน่าอาย ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกันและกันอย่างหื่นกระหายจนน้ำ
ใสไหลออกมามาที่มุมปาก
“อื้ออแฮกๆ คราม” ร่างสูงโยนหมอลงบนที่นอน ก่อนจะกระโดดขึ้นค่อมเอาไว้ เขาดึงผ้าผืนยาวขึ้นมาจากกะเป๋าหลัง เอามาผูกปิดตาหมอไว้ พร้อมกับเอาเข็มขัดมัดมือมังกรไว้กับหัวเตียง
“ทำ...อะไร คราม อื้ออ” ฟ้าครามถอดเสื้อผ้าหมอหนุ่มจนล่อนจ้อน แก่นกายเนื้อสีขาวกำเต้นตุบๆ
“ลงโทษมึงไง อยู่นิ่งๆนะคนดี” มังกรไม่เห็นอะไรเลย เขารู้สึกกลัวนิดๆ ฟ้าครามขยับลงจากเตียง มังกรพยายามจะใช้หูฟังเสียงว่าฟ้าครามจะทำอะไร เขาใจเต้นไม่เป็นส่ำ เมื่อได้ยินเสียงเปิดลิ้นชัก ก่อนที่เสียงฝีเท้าหนักๆจะเดินมาที่เขา
ฟ้าครามแทรกตัวเขาตรงกลางหว่างขาของมังกร ใบหน้าหล่อคมยกยิ้ม มองเรือยร่างสวยงามของหมอมังกร ที่ขาวสะอาดจนไร้ที่ติ กล้ามท้องนั่นหดเกร้งนิด ยามที่เขาใช้ลิ้นสากไล่เลียตั้งแต่อกที่กระเพื่อมขึ้นลง จนมาถึงท้องน้อย
“อือออ” เสียงหวานครางหวิว
“อื้อคราม อ๊า มัน อื้ออ “ ฟ้าครามครอบปากลงที่แก่นกายขนาดพอเหมาะ
พร้อมกับรุดรั้งจนร่างบางบิดกายดิ้นเร้า สูดหายใจแรง ปากเล็กเม้มเป็นเส้น
ตรงอย่างระบายความซ่านที่เกิดขึ้นในอก มือที่ไม่อาจทึ้งหรือรั้งอะไรได้ก็ต้อง
กดจิกเล็บลงกับฝ่ามือตัวเอง
เมื่อปลายทางฝันอยู่ข้างหน้า กรแอ่นเอวเด้งสวน จนฟ้าครามต้องถอนปาก
“ฮ้า คราม อย่าแกล้ง” ฟ้าครามหยิบของที่ไปเอามาเมื่อครู่ แท่งซิลิโคน ยาวรูปองค์ชาด เขากำมันใว้ในมือ ก่อนจะค่อยๆดันแท่งยางที่ชุ่มด้วยเจลหล่อลื่นเข้าไปช้าๆ
“อื้อคราม โอ๊ย อะไรนะ อื้ออ เจ็บครามกูเจ็บ” มังกรทั้งตื่นตกใจทั้งเจ็บ และเสียวไปในเวลาเดียวกัน เขารู้ว่าไอ้แท่งนั่นมันไม่ใช่ท่อนเอ็นของฟ้าคราม เพราะอะไรนะ หรอ เพราะมันสั่นได้ไงละ
“อ๊า คราม อื้อออ คราม มัน อื้อ คราม คราม คราม” ฟ้าครามจับสองขาของมังกรตั้งฉากกับที่นอน พร้อมกับล็อกไว้แน่น ฟ้าครามเพิ่มความซ่านเข้าไปอีกโดยการทำออลัลให้ร่างโปร่ง
“อ๊า คราม กู ไม่ไหวแล้ว คราม ได้โปรด”
“ยังไม่พอ”
“อื้อออ กูจะแตก” ฟ้าครามยกยิ้ม ร่างสูงถอนปากออกแล้วหยิบเชือกเล้นบางมารัดไว้ที่ปลายหัวป้านของมังกร
“ฮึก คราม ...กูจะไม่ไหวแล้ว” ฟ้าครามกำลังสนุกกับการทรมานร่างโปร่ง เขาดึงแท่งปลอมดันเข้าดันออกพร้อมกับเพิ่มแรงสั่นมังกรหายใจแรงด้วยความเสียวซ่าน
“อ๊าอะอะอะ อื้ออออ คราม แฮกๆ ยอมแล้ว กูยอมแล้ว ต่อไปกูจะ...อื้อ ไม่ดื้อ ไม่เถียงมึงอีก อ๊า”ร่างกายที่อยากจะปลดปล่อยแต่ก็ทำไม่ได้เพราะมือถูกมัดไว้แถมยังมองอะไรไม่เห็นอีก
“หึหึหึ” ฟ้าครามหัวเราะแล้วลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าตัวเองจนหมด เขาดึงแท่งปลอมออกจากช่องทางรักอย่างแรง ก่อนจะดันของตัวเองสวนขึ้นแทน
“อื้ออ อ่า”
“รัดดีจัง อูววว” เสียงครางแหบพึงพอใจของฟ้าครามยิ่งกระตุ้นให้มังกรอยากมากขึ้นไปอีก เอวสอบดันเขาดันออกอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะเร่งเครื่องจนคนใต้ร่างกรีดร้องออกมาเสียงดัง มือเล็กจิกลงบนแผ่นหลังจนเป็นรอย
“อื้ออ คราม ..ระ..แรง..อีก..อ๊ะๆ” มังกรร้องขอเสียงกระเส่า มือที่คล้องอยู่ที่คอดึงใบหน้าหล่อคมมารับจูบของตัวเอง
“อืม จุ๊บ อื้ออ คราม ..ระ..รัก” เสียงหวานครางคำว่ารักออกมาไม่หยุด
“อ่า กร อื้อออ “
ร่างสูงยกขาข้างหนึ่งของมังกรพาดไว้ที่บ่า ฟ้าครามเด้งเอวถี่รัว ช่องทางรักขมิบตอดด้วยความเสียว จนฟ้าครามซี๊ดปากแรง
“กร อืมม กร อ่า”
“อ๊า...แรงอีก คราม แรงอีก”
เสียงเนื้อกายกระแทกกันดังลั่นห้อง ฟ้าครามกระชับเอวเล็กให้เข้าหาตนเพิ่มมากขึ้นพร้อมกันกระแก่นกายระรัวจนคนใต้ร่างไหวโยก กรีดร้องออกมาด้วยความสุข
พับๆๆๆๆๆ
ปึกๆๆๆๆๆ
“อื้ออ คราม รักกูให้มากกว่านี้ รักกู อีก”
“อื้ออ กูรักมึงจน...จะกระอักตายแล้วนะ...ตอดกูแรงแบบนี้ อื้ออ อยากเสร็จไวรึไง”
“ซี๊ดดดด อื้อออ คราม กูจะไม่ไหวแล้ว กูจะ แตก อื้อออ” มือเล็กที่ฟ้าครมปลดเชือกให้ก่อนหน้านี่เลื่อนลงมาสาวแก่นกายของตัวเอง แต่กลับโดนมือหนาจับไพร่หลังเอาไว้ทั้งสองข้าง
“หึ ไม่ มึงโดนทำโทษอยู่นะ...จะมาเสร็จก่อนกูได้ไง” ฟ้าครามบอกเสียงราบเรียบ
“อ๊า...มึงอะ...กูทรมาน” คความรู้สึกมันอัดอั้นจนปวดปลายยอดไปหมด
“อดทนสิวะ” ร่างสูงดึงแขนทั้งสองข้างของร่างโปร่งจนตึงแล้วกระแทกแท่งร้อนใส่อย่างหนักหน่วง
“อะอ๊าอะอะอะ คราม อ๊า มันเสียว อื้อออ”
ปึกๆๆๆๆๆ
“ซี๊ดดดดด ข้างในมึงนี่สุดยอดเลยกร” ร่างสูงเอื้อมมือมาจิกหัวอีกคนจนหลังแทบจะเป็นเส้นตรง
“เจ็บ อื้อออ” ร่างสูงดึงหน้าหวานเข้ามารับจูบของตัวเอง และหยอกล้อลิ้นเล็กต้อนจนมุม มังกรจูบตอบกลับด้วยอารมณ์ที่ร้อนแรงเช่นกัน
“อือมม จุ๊บ จุ๊บ จ๊วบ อ่า...”
เมื่อรู้ว่าตัวเองและคนรักใกล้จะถึงจุดหมาย ฟ้าครามพลิกให้คนตัวเล็กขึ้นด้านบนทันที
“ขยับเร็ว” ฟ้าครามสั่งมังกรให้ขยับ ซึ่งเขาก็รู้หน้าที่ ร่างโปร่งขยับขึ้นลงช้าๆก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น..
“อื้ออ คราม มันลึก อ๊า เสียว” ร่างกายขาวตอนนี้ออกสีแดงไปทั้งตัว ยอดตุ่มไตเล็กตั้งชูชันจนคนมองอดใจไม่ไหวยันตัวขึ้นไปกัดดูดเม้ม อย่างเมามัน
“ซี๊ดดด คราม อย่ากัดซิ อื้อ อ่า ”
“อื้อออ เร็วสิวะ อื้อออ กร กู แฮกๆ ” ร่างบางกดตัวเองขึ้นลงถี่รัวจนเตียงลั่นเสียงดัง
“แฮกๆๆ คราม กูจะออกแล้ว อ๊า” ร่างโปร่งกรีดร้องออกมา
“กูด้วย เร็วอีก อื้ออ ๆ อ๊า”
“อื้ออออออ/อ่า” น้ำรักสีขาวพุ่งทะยานออกจากแก่นกายขาว กระจ่ายไปทั่วหน้าท้องแกร่ง พอๆกับที่อีกคนที่ปลดปล่อยจนมันทะลักออกมาด้านนอก ร่างโปร่งนอนซบลงกับแผงอกที่หอบแรง
“เหนื่อยชะมัด.....”ร่างเล็กพึมพำออกมาดวงตาใกล้จะปิด
“หึหึหึ เหนื่อก็นอนครางให้กูฟังนิ่งๆ ที่เหลือกูทำเอง”
“เห้ยยย จะเอาอีกเหรอ” มังกรถามเสียงสั่น เขานึกหวาดๆกับสิ่งที่กำลังจะตามมา
“หึ กูยังลงโทษมึงไม่หนำใจเลยนะไอ้หมอ” มังกรกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนจะ
ตามด้วยเสียงร้องครวญคราง ขึ้นอีกครั้ง++++
++++
+++
++
“สัส คราม”
กว่าจะได้พักก็ปาเข้าไปเกือบตีสาม ไม่ว่ามันไปยัดยาปลุกมารึไงถึงได้อึดยังกะควายป่าติดสัตว์ แมร่งเอาซะตูดกูระบมนี่ถ้ากูมีผ่าตัดเช้ากูมิทำคนไข้ตายคาเตียงรึไง ไอ้ควายเอ้ย ผมได้แต่ก่นด่ามันในใจ ....ก่อนจะหันไปถีบมันเบาๆด้วยความหมั้นใส้
“ไอ้สัส ได้กูแล้วยิ้มอารมณ์ดีเชียวนะมึง กูกำลังจะกลายเป็นเมียคนอื่น
อยู่แล้วยังมีหน้ามานอนยิ้มอยู่อีก” เสียงบ่นเบาๆของผมไม่ได้ทำให้มันลุกมา
ด่าผมหรอกครับ มีแต่ผมนี่แหละที่หงุดหงิดหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ คนเดียว ผมค่อยๆก้าวเอาสังขาลเกือบเดี้ยงลงจากที่นอนเพื่อไปล้างตัวในห้องน้ำ
“อูยยย เจ็บ” กว่าจะมาถึงห้องน้ำได้เล่นเอาแสบไปหมด
“อ๊ากกก ไอ้ครามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม” ผมนี่แทบจะกระโดดถีบมันลงจากที่นอนเมื่อเห็นเงาตัวเองในกระจก รอยแดงจากการกัดและดูดของมัน เต็มตัวผมไปหมด แล้วแบบนี้ผมจะไปทำงานยังไง หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อยผมก็เดินอกมาจากห้องน้ำเห็นไอ้ผัวตัวดีมันนั่งยิ้มกริ่ม อยู่บนที่นอน
“รอยบนตัวมึงนี่ส้วยย สวยเนอะ กูชอบ” ฟ้าครามยิ้มหื่น ผมนี่ยืนนิ่งนับหนึ่งถึงสิบเลยทีเดียวไม่คิดว่าได้กับมันแล้วมันจะเป็นแบบนี้ หื่นจัด โรคจิต หวงของ คือมันเลย
“ไอ้คราม มึงนะมึง เล่นอะไรไม่รู้จักคิดแล้วรอยเยอะแบบนี้ คนไข้เข้าจะมองว่ากูเป็นคนยังไงห๊ะ” ผมตวาดมันเสียงเขียว
“ก็ดีไง ไม่เห็นต้องเครียด ทุกคนจะได้รู้ว่ามึงมีเจ้าของแล้ว ใครหน้าไหนมันจะได้ไม่กล้ายุ่งกับเมียกู” พูดออกมาหน้าซื่อๆเล่นเอาผมนี่ไปไม่เป็นเลย
“โดยเฉพาะ ไอ้พี่หมอพายุ” ฟ้าครามยิ้มเจ้าเล่ห์ นี่มันยังหึงพี่ยุอีกเหรอวะ มันยังไม่เครียล์ตรงไหนเนี้ย
“ครามกูคิดว่ากูกับพี่ยุเข้าใจกันแล้วนะ ยังไม่เลิกคิดอีกเหรอวะ”
“กูไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น จนกว่ามึงกับมันจะถอนหมั้นกัน”ฟ้าครามว่าเสียงเรียบ แววตามันดูจริงจังมาก จนผมแอบขนลุกนิดๆ
“อืม แล้วแต่มึงเหอะ กูไม่คิดกับพี่ยุแบบนั้นละกันอย่ามาพาลใส่กูด้วยถ้าพี่ยุจะต้องพากูไปไหนๆตามคำสั่งของม๊ากูอะ” ผมบอกมันไว้ล่วงหน้าเพราะเหตุการณ์เหล่านั้นมันจะต้องเกิดขึ้นแน่นอน ฟ้าครามรับคำในรำคอ
“อือ”
ผมเดินไปแต่ตัวในห้องแต่งตัว วันนี้มีเวรกะดึก ตอนนี้ก็เกือบบ่ายแล้ว ขี้เกรียจทำอาหารกินเอง เลยโทรสั่งเอา แต่ฟ้าครามบอกไม่ต้องมันจะทำให้กิน พอผมเห็นมันเดินไปอาบน้ำผมก็ล้มตัวนั่งบนโซฟา กดโทรศัพท์เล่นไปพลางๆ
ตื้อดึ่ง (ไลน์)
//น้องฟ่าง//
(กรมึงอยู่ไหนอะ อยู่ห้องป่าว)
//Dr.draGon//
(อืมอยู่ห้องมีไร)
//น้องฟ่าง//
(กูเหงา กูไปหามึงนะ)
//Dr.draGon//
(อื้อ ไอ้ครามก็อยู่มาสิ มันบอกจะทำกับข้าวให้แดกด้วย)
//น้องฟ่าง//
(ฝนตกแน่มึงไอ้ครามเข้าครัว เออ แค่นี้ กูรีบไป)
“คุยกับใคร”ครามถามผมเสียงนิ่งๆ
“ไอ้ฟ่าง”
“มันว่าไง”
“มันจะมาหาที่นี่”
“ห่านี่มาขัดจังหวะกูตลอดเลย”ฟ้าครามบ่นนิดๆ ก่อนจะเดินเข้าครัว ร่างสูงจับ
โน้นจับนี่อย่างคล่องแคล่ว ทั้งหั่น ทั้งซอย เหมือนพ่อครัวมือทองมาทำ
กับข้าวให้กิน ผมมองมันอย่างหลงใหล เวลามันเข้าครัว ร่างสูงใส่ผ้ากันเปื้อน
แล้วดูมีเสน่ห์ ดูเท่ห์ มากๆใสสายผม ไม่นานอาหารก้ทยอยเสร็จที่ละอย่าง
มันทำเผื่อไอ้ฟ่างด้วยอีกคน
“ติ้งหน่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงๆๆๆ
“จะกดทำพ่องมึงเหรอไอ้ฟะ ฟ่างง อ่าว ไม่ใช่ พี่ยุ หวัดดีครับ” ผมชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าพี่ยุเดินหน้ามุ่ยเข้ามา ก่อนจะตามาด้วยไอ้ฟ่างที่หน้าบอกบุญไม่รับเช่นกัน
“เอ่อออ พวกมึง มาทำอะไรกันครับ” ฟ้าครามที่เดินออกมาจัดโต๊ะเอ่ยทักทันที
“มากินข้าว?” ทั้งคู่ตอบออกมาพร้อมกัน ฟ่างหันไปมองค้อนใส่
“ลุงจะมาพูดตามฟ่างทำไมวะ”
“เอ้าไอ้นี่ กุจะรู้ไหมว่ามึงจะพูด” พายุว่ากลับ
“ลุงอย่ามากวนประสาทผมนะ”
“มึงก็อย่ามาต่อล้อต่อเถียงกูสิ”
“ไอ้ลุง”
“ไอ้เด็กเหี้ย”
“แว็กกกกกกกกกก มาว่าฟ่างเด็กเหี้ยได้ไง” ข้าวฟ่างแหกปากใส่พายุ
“โว้ยยจะโดกนทำพรแสงอะไรหูกุจะแตก” พายุตะโกนกลับ
ผมได้แต่มองสองคนนี้ทะเลาะกัน ไปมา ส่วนไอ้ครามไม่ต้องพูดถึงมันเฟี้ยง
กระทะตะหลิวลงอ่างเรียบร้อยแล้วลากผมลงไปหาอะไรกินข้างล่างแทน
ปล่อยให้สองคนนั้นทะเลาะกันไป
“กุลำคาญ แมร่ง ขอให้แมร่งได้กันซะจะได้จบๆกัดกันอย่างหมา ไอ้สัสเสียอารมณ์กูจริงๆ” ฟ้าครามคำรามอย่างหัวเสีย ก่อนจะพาผมขึ้นรถไปหาอะไรกิน
2cb
++++++++++++++++++++++++++++++++++
เหมือนอิครามมันจะลืมอะไรไปสักอย่าง
อ่อเมียมันมีแต่รอยแดงทั้งตัวไง :-[
กร๊ากก พาออกไปข้างนอกเฉย :hao4: :hao6:
รักนะจุ๊บๆ o13 :pig4: :pig4: :pig2:
ดึกๆจะเข้ามาแก้คำผิดให้น้า :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
คู่รองกัดกันขนาดนี้ลูกเต็มบ้านแน่นอน
จะได้ไปเป็นคู่หมั้นพายุแทนหมอกร ส่วนหมอกรก็ไปหมั้นกะฟ้าครามแทน หึหึ :hao6: :hao6:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสนุกๆแรกๆเกลียดครามมากๆๆที่ทำกับกรแบบนี้
แต่ก็ปรับความเข้าใจกันแล้วตอนนี้เลยหันมาหาคู่ยุกับฟ่าง
คู่นี้เจอกันทีไรกัดกันทุกทีเดี๋ยวคงจะลงเอยกันแน่ๆ
-
ใจร้าว
ตอนที่ 13
ปราบเด็กดื้อ
“ไอ้ลุง!!!!” ร่างเล็กทำหน้าทมึงใส่คนร่างสูงอย่างไม่มีใครยอมใคร โต๊ะอาหารเกิดเป็นสงครามเล็กๆขึ้นมาทันที พายุขบฟันแน่นจนแทบอยากจะหักคอเล็กๆนั่นให้แหลกคามือ
“ไอ้เด็กเหี้ย!!!” เขาตวาดเสียงกร้าว ฟ้าครามโยนกระทะตะหลิวลงอ่างล้างจาน เขาหมดอารมณ์ทำกับข้าวแล้ว ก่อนจะลากเมียหมาดๆเดินออกจาห้องไปทิ้งให้ผู้ใหญ่ที่ไม่รู้จักโตทะเลาะกัน
“อ๊ากก อย่ามาว่าฟ่างว่าเด็กเหี้ยนะ” ร่างเล็กกรีดร้องออกมา นิ้วชี้ไปที่หน้าร่างสูง
“ทำไมจะว่าไม่ได้ มึงอายุเท่านี้หัดทำตัวให้มันน่ารักบ้างนี่อะไรเถียงกูฉอดๆ พ่อแม่สั่งสอนบ้างรึไงห๊ะ หรือสมองน้อยๆของมึงมันยังคิดไม่ได้ เสียดายเงินที่พ่อแม่ส่งเสียให้มึงได้เรียนสูงๆ กูละสงสารคนที่ต้องเลี้ยงมึงมาจริงๆ”พายุจากที่เคยพูดน้อยๆไม่เคยร่ายอะไรออกมายาวเหยียดแบบนี้ คงจะเหลืออดจริงๆ
“แว๊กกกกกกกกกกก ไอ้ลุง อย่าอยู่เลย” ร่างเล็กที่ลุกขึ้นยืนแล้วกระโจนใส่ร่างสูงที่ยืนด่าตัวเองฉอดๆทันที ฟ่างกระโดดเอาขากอดเอวสอบของพายุไว้ส่วนมือก็ถึ้งผมของพายุ แถมยังเหวี่ยงไปมาด้วยความโมโห
“ว่าฟ่างได้แต่ห้ามว่าพ่อแม่ฟ่าง แล้วลุงละห๊ะ ทำตัวเองดีแล้วรึไง แหมทีตัวเองยังมาตามตูดเพื่อนผมต้อยๆ รู้ทั้งรู้ว่ามันมีผัวแล้ว ยังจะมาอีก หน้าด้านหน้าทน ไม่มีจิตสำนึก ไอ้แกตัณหากลับ ไอโรคจิต ไอ้บ้าๆๆๆๆ ย๊ากกก”
ทั้งคู่ลงไปฟัดกันที่พื้น แต่ส่วนใหญ่จะเป็นข้าวฟ่างมากกว่าที่เป็นฝ่ายทำร้ายอีกคน
ตุบ ตับ ป๊าปๆๆๆ
“โอ๊ยยฟ่าง หยุดนะ กูเจ็บ” พายุได้แต่ยกมือปัดป้องตัวเอง เพราะคนตัวเล็กนั่งทับเขาไว้
“ไม่หยุด ปากดีแบบนี้ ฟ่างจะต้องสั่งสอน” ว่าแล้วก็ยกหัวคนตัวโตกระแทกพื้น
ตุบๆ ร่างสูงแน่นิ่งไปทันที
“อ่าวลุง...ลุง ลู้งงงงงงงง” ฟ่างเอามือตบหน้าพายุเบาๆ แต่คนตัวสูงยังนิ่ง
“เป็นไรวะ..เห้ยย เลือด” มือของข้าวมีเลือดติดอยู่
“ลุง..ลุง พายุ พี่ยุ เป็นไรอะ...กร..ไอ้กร” ร่างเล็กร้องหาเพื่อนรักที่เป็นหมอด้วยความตกใจจนลืมไปว่ามันไม่อยู่ ร่างเล็กลนจนทำอะไรไม่ถูก....
“ลุง..ฮึก...ฟื่นสิวะ ตัวตั้งใหญ่ แง....จะตายไหมอ่า” ข้าวฟ่างนั่งลงข้างพายุที่ยังคงนอนนิ่ง มือเล็กเขย่าร่างหนาไปมาใบหน้าหวานซีดเผือด
“หายใจป่าววะ แมร่ง” ร่างเล็กก้มลงไปเงี้ยหูฟังลมหายใจของร่างสูงทันที
หมับ!!!!
“เห้ยยยยย”
“หึหึหึ เสร็จกูละไอ้เด็กแสบ ดื้อด้านนักใช่ไหม กูจะปราบพยศมึงเอง”ทันทีที่ฟ่างก้มลงต่ำ พายุก็ลืมตาแล้วรวบตัวข้าวฟ่างเอาทำให้ร่างบางตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของหมอหมาแถมยังนอนทับอยู่บนตัวชองเขาอีก
“ละ..ลุง..ทำอะไร ปล่อย ปล่อยนะ” ฟ่างดิ้นไปมา พายุพลิกตัวค่อมร่างเล็กไว้ มือทั้งสองข้างโดนพายุตรึงไว้กับพื้น
“เป็นไง ซ่ามากนักใช่ไหมห๊ะ” พายุตะคอกใส่ร่างเล็กพร้อมกับบีบมือแรง
“เจ็บ...ลุง..เบาสิฟ่างเจ็บ”ข้าวฟ่างเริ่มจะมีน้ำตาคลอหน่วย
“อย่ามาสำอ่อย มึงทำหัวกูแตกเนี้ยจะรับผิดชอบยังไง”เขาถามเสียงเย็น
“ฟ่างง..ฟ่างง ไม่รู้...”ร่างเล็กส่ายหัวดิก ไม่รู้จะรับผิดชอบยังไง
“ฟ่างขอโทษก็ได้ ฮึก..อย่าบีบแรงสิ ฟ่างเจ็บ” ร่างเล็กบอกเสียงสั่น
“เจ็บสิจะได้จำ คนดื้อๆแบบมึงต้องทำให้เจ็บถึงจะจำ” พายุก้มหน้าเข้าหาร่างเล็ก
“ลุงจะทำอะไร ไม่ ลุง อย่า อุ๊ป” พายุที่กำลังโมโหก้มลงบดจูบกับปากอิ่มด้วยความรุนแรง เขาไม่ปล่อยให้ข้าวฟ่างได้ตอบโต้หรือต่อต้าน
“มึงด่ากูโรคจิต ตัณหากลับได้ กูก็ทำแบบนั้นให้มึง”ก่อนจะกดจูบลงมาอีกครั้งลิ้นร้อนพยายามสอดแทรกเข้าไปในโพลงปากแต่ฟ่างกัดฟันไว้แน่น พายุเลยกัดลงที่ริมฝีปากของร่างบาง
“โอ้ยยย เจ็บ” พอฟ่างเปิดปากร้องเขาก็สอดลิ้นเข้าไปทันที ลิ้นรน้อนตวัดไปทั่วโพลงปากหื่นกระหาย
“อื้ออ ลุง...อื้ออออ อย่า ไม่เอา พี่ยุ..” ยิ่งเรียกชื่อ เขายิ่งจูบรุนแรงยิ่งกว่าเก่า..
“อื้มม จะดื้อกับกูอีกมั๊ยห๊ะ ทีหลังจะเถียงกูอีกไหม”เขาละจากริมฝีปากอุ่นลงไปที่ซอกคอพร้อมกับกัดลงไปอย่างแรงจนเป็นรอยแดงและมีเลือดซึม
“โอ๊ยยย ลุงมันเจ็บจะกัดทำอะไรวะห๊ะ นี่ปล่อยเลยนะ อื้อออ โอ๊ยยย” พายุกัดลงมาอีกครั้งพร้อมกับตวัดปลายลิ้นไปที่หัวนมแข็งของฟ่าง
“หึยังปากดีได้อีกนะมึง”พายุกดเสียงลงต่ำ ก่อนจะรวบมือของข้าวฟ่างไว้ในมือหนึ่งอีกมือบีบปากฟ่างไว้
“พูดมา ว่าจะดื้อกับกูอีกมั๊ยห๊ะ”พายุตะคอกใส่
“ไม่..ฮึกไม่ดื้อแล้ว ปล่อยฟ่างนะฟ่างเจ็บครับ”ข้าวฟ่างน้ำร่วงทันทีที่โดนตะคอก
“แล้วจำไว้นะ ว่าอย่าดื้อกับกู บอกอะไรก็ให้ฟังกันมั่ง เข้าใจไหม” ร่างเล็กพยักหน้าหงึกๆ ก่อนที่พายุจะคลายมืออกแล้ลุกขึ้นยืน ดึงตัวเล็กให้ให้ลุกด้วย
“มากินข้าว” พายุสั่งเสียงเข้ม ฟ่างค่อยๆเดินมานั่งที่เก้าอี้ พายุเดินไปตักข้าวใส่จาน
“กิน”
“ฮึก...ดุกูจัง แมร่ง” ฟ่างบ่นออกมาไม่จริงจังนัก เขายังรู้สึกกระอักกระอ่วนใจกับคนตรงหน้าที่จู่ๆก็มาปล้ำจูบเขา ถึงจะโมโหก็เถอะวิธีลงโทษมีวิธีอื่นตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องจูบด้วย ทำไมต้องจูบ แง..... ร่างเล็กสะอื้นเบาๆไม่ยอกตักข้าวเข้าปากสักที
“กิน ทำไมไม่กิน เรื่องมากอะไรอีก”เสียงพายุดุร่างเล็กขึ้นมาอีก
“ก็มันเจ็บปากนี่..ลุงลองมาเป็นฟ่างมะที่โดนคนแก่ปล้ำจูบนะห๊ะ” ข้าวฟ่างโวยวายออกมาบ้าง ดวงหน้าสวยแดงก่ำ ไม่รู้เพราะโกรธหรืออายกันแน่
“หึ..ไม่ดีไงปากแบบนั้น กูลดตัวมาจูบด้วยก็ดีแค่ไหนแล้ว อย่าพูดให้มากกินๆไปข้าวนะก่อนที่จะได้กินอย่างอื่นแทน” พายุจ้องใบหน้าน่ารักนั่นนิ่งๆข้าวฟ่างจำใจตักข้าวเข้าปากอย่างเสียไม้ได้ ก่อนจะกินคำด่าในใจคำ
“คอยดูนะฟ่างหลุดออกไปได้เมื่อไหร่จะจัดการให้หน้าหงายลย”
“ทำปากขมุบขมิบด่าอะไรกูอีกห๊ะ”พายุที่ลอบมองข้าวฟ่างอยู่เอ็ดขึ้นมา เขายกซ้อมขึ้นมาชี้หน้าคนตัวเล็กอย่างคาดโทษ
“ปล่าวซักหน่อย...อย่ามาหาเรื่องฟ่างนะ” ข้าวฟ่างเถียงขึ้นมาบ้าง เขาไม่ยอมอยู่ฝ่ายเดียวแน่ๆร่างเล็กทำท่ากระฟัดกระเฟียดใส่
“คนอะไรหูหาเรื่องแต่แล้วยังเสือกหูดีอีก” เขาด่าในใจ
“หึ ให้มันจริง อย่าให้รู้นะมึงว่าแอบด่ากูในใจ” ร่างเล็กสะดุ้งนิดๆเพราะตัวเองพึ่งจะด่าไป
“อิ่มแล้ว” กินได้ไม่ถึงครึ่งจาน พายุมองหน้าข้าวฟ่างนิ่งๆ
“กินให้หมด สงสารคนทำกับข้าวปลูกข้าวให้กินมั่ง โตจนป่านนี้แล้วยังจะต้องให้สอน” ร่างสูงนั่งกอดอกบอกเสียงนิ่งๆ แววตาที่
เคยอบอุ่นดุสุดๆในตอนนี้
“ก็อิ่ม จะมาบังคับฟ่างทำไม ลุงอยากกินก็กินไปคนเดียวสิ”ข้าวฟ่างทำท่าจะลุก
“จะไปไหน นั่งลงแล้วกินข้าวในจานให้หมด”
“ไม่กิน อย่ามาบังคับนะไม่ใช่พ่อใช่แม่ฟ่างอย่ามา สั่ง!!!” ข้าวฟ่างที่พยายามเก็บอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเองอย่างเต็มที่พูดลอดไรฟันออกมา
“สั่งเหรอกูไม่ได้สั่ง กูแค่พูดเตือนมึงเฉยๆ อ่อ แล้วถ้ามึงแดกไม่หมด อย่าได้คิดว่าจะออกจากห้องนี้ไปได้ง่ายๆ”พายุใช้น้ำเสียงติดจะยียวนนิดๆ ข้าวฟ่างชักสีหน้าทันที
“โหยย ลุงมันจะมากไปปะ ห๊ะ พูดหมาๆแบบนี้ มาต่อยกันซักตั้งมั๊ยวะ” ร่างเล็กท้าตีท้าต่อยทันที
“กล้ามากที่ถ้ากู เมื่อกี้ที่โดนไปไม่เข็ดใช่ไหมห๊ะ อยากจะโดนมากว่านี้ใช่ไหม” พายุตะคอก
“ดะ..โดนไร ไม่โดนเว้ย ไอ้เรื่องเมื่อกี้ถือซะว่า รถสิบล้อมันชน” ร่างเล็กว่าเสียงตะกุกตะกัก ออกอากรเขินนิดๆ แต่ก็ยังไม่ยอมทิ้งลาย..
“รถสิบล้อชน หึ สิบล้อ เดี๋ยวมึงได้เจอใหญ่กว่าสิบล้อแน่” พายุกดเสียงลงต่ำ นึกโมโหที่โดนหาว่าจูบของตัวเป็นเหมือนรถสิบล้อ
พายุย่างสุขุมเข้าหาร่างบางอย่างช้าๆ ข้าวฟ่างก้าวถอยหลังสั่นหัวไปมา
“จะทำอะไร อย่าเข้ามานะเว้ย เข้ามากูเตะจริงด้วย” ร่างเล็กยกหมัดขึ้นมาก่อนจะหันวิ่งไปที่ประตู แต่ด้วยความที่ช่วงตัวมันต่างกันมาก พายุจับข้าวฟ่างได้ก่อนที่จะถึงประตู เขาเหวี่ยงร่างเล็กไปกระแทกประตู ก่อนจะตามไปกักตัวไว้
“อ๊ะ..ซี๊ดดดด..แมร่งจะแรงเยอะไปไหน” ข้าวฟ่างจับไหล่ตัวเองด้วยความเจ็บก่อนจะหันมาประจันหน้าร่างสูง
“ลุง จะอะไรกันนักกันหนาวะ เป็นอะไรมากปะ จะมามากเรื่องมากความทำไม”
“มากเรื่อง...”
“เออ มะ ..อุ๊ป อื้ออออออออ” ริมฝีปากหนาประกบจูบลงมาอีกครั้งมือเล็กทุบเข้าที่ไหล่หนาอย่างบ้าคลั่งจนต้องรวบมือไว้ และครั้งนี้ ร่างสูงจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆอีก
“หยุด ระ อื้ออ” ฟ่างเริ่มจะหมดแรง ต่อสู้ รสจูบเร้าร้อนที่พายุส่งมาเริ่มทำให่ร่างบางเอนอ่อน ก่อนที่จะ จูบตอบร่างสูง
“อือ” พายุร้องในรำคออย่างพอใจที่ข้าวฟ่างจูบตอบมือหนาค่อยๆคลายมือเล็กจนปล่อยให้เป็นอิสระ ข้าวฟ่างยกมือขึ้นคล้องคอหนาไว้ก่อนที่จะรั้งเข้าหาตัว
“อื้มมม..จุ๊บ” ข้าวฟ่างแอบยกยิ้ม
ปัก!!!!!!
“อื้ออออออ” ร่างสูงลงไปนอนหน้าเขียวกับพื้นทันที
“ขะ...ข้าว....ฟะ ฟ่างง มึง” ร่างเล็กยกเข่าตีอัดเข้ากลางเป้าของพายุเข้าอย่างแรง
“ฮ่าฮ่าฮ่า สมน้ำหน้าไอ้แก่ลามก” ข้าวฟ่างหัวเราะเยาะสะใจก่อนจะเดินออกจากห้องของกรไปด้วยรอยยิ้ม ปล่อยให้คนแก่นอน
กลิ้งไปมาด้วยความเจ็บปวด
“อึก กูจะสูญพันธ์ไหมวะเนี้ยโอ๊ยย”
+++++
++++
++
@ ร้านอาหาร
“จะกินอะไร..”ฟ้าครามหันไปถามมังกรที่นั่งทำหน้ามุ่ยใส่
“กูจะกินราเม็ง”
“แต่มันร้านสเต็กจะมีราเม็งให้มึงกินได้ไง” ฟ้าครามว่าเสียงแข็ง
“ก็ใช่ไง กูบอกว่าอยากกินราเม็งมึงเลือกพากูมาร้านสเต็กทำสนตีนอะไรห๊ะ”
“ก็กูอยากกินเนื้อ แถมร้านราเม็งมึงก็อยู่ตั้งไกลกูขี้เกียจขับรถ” ฟ้าครามอธิบายแต่นั่นยิ่งทำให้มังกรยิ่งโมโหและงอลหนักยิ่งกว่า
เดิม
“งั้นกูไม่กิน”มังกรลุกเดินออกจากโต๊ะ
“-------“ ฟ้าครามจึงต้องลุกเดินตามออกไป
“อย่าเป็นแบบนี้สิวะ...มีงานบ่ายไม่ใช่ไงเดี๋ยวก็ไปไม่ทัน”ฟ้าครามดึงตัวหมอเอาไว้
“กูไม่อยากกินสเต็ก”มังกรว่า ฟ้าครามกรอกตาไปมา
“กูไม่ได้ใจดีไปหมดซะทุกเรื่องหรอกไอ้หมอ กินนี้ไปก่อน ตอนเย็นเดี๋ยวจะพาไปกิน” ฟ้าครามบอกเสียงที่อ่อนลงแล้วถอนหายใจ มังกรจำยอมเพราะร่างสูงสัญญาว่าจะพาไป ร่างเล็กยิ้มออกมานิดๆก่อนจะยอมเดินเข้าไปกินอาหารด้วยกัน หลังจากทานกันเสร็จก็รีบกลับคอนโด ทันที
“พี่ยุ?” ฟ้าครามร้องออกมาเมื่อเข้ามาในห้องแล้วเจอสภาพพายุที่นั่งหน้าเขียวอยู่ที่โซฟา
“เพื่อนมึงทำกุแสบมาก..อู้ยยย บอกมันระวังตัวไว้ใหดี” พายุนั่งตัวงอ และเล่าว่าตัวเองโดนอะไรมาแต่ไม่ได้บอกว่าโดนตีเข่า
เพราะอะไร....นึกแค้นใจข้าวฟ่างสุดๆ
ชายหนุ่มได้แต่มองคู่หมันของคนรักด้วยแววตาสงสาร แต่ก็แอบขำปนสะใจนิดๆ
“กลับเองไหวป่าวพี่ยุ”มังกรที่เอายาแก้ปวดกับแก้อักเสบมาให้พายุกินถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
“ไหว ยังไงพี่กลับก่อนละกัน ซี๊ดดแมร่งงงรู้สึกเหมือนมันจะบวมๆ” เสียงตอนสุดท้ายที่เขาบ่นอยู่คนเดียวทำเอามังกรขำพรืดออกมา
หลังจากส่งพายุมังกรก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานโดยมีฟ้าครามเป็นคนไปส่ง
“เย็นกูจะมารับไปกินข้าว เวลาพักมึงกี่โมงละ”
“ทุ่มหนึ่งอะ”
“อืม ไปทำงานได้แล้วปะ” ร่างสูงเอ่ย มังกรหมุนตัวเข้าประตูไปฟ้าครามถึงขับรถออกมาและตรงไปยังร้านของตัวเองทันที
2CB
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อัพแล้วคร้า o22ขอโทษนะคะที่มาช้า :z6:
ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ :bye2: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนต่อไปนี่พายุจับฟ่างกดแน่เลยดื้อนักหึหึหึ :hao6: :hao6:
ส่วนมังกรนี่ขยันอ้อนนะเนี่ย ฟ้าครามก็ขยับเอาใจอิอิ :hao7:
-
จับกดเลยพายุดื้อดีนัก
-
ใจร้าว
ในผับxxx
“โห่เฮีย กว่าจะเสด็จมาได้ ร้านจะเจ้งอยู่ละ โน่นเลยบัญชียาวเป็นหางว่าว” ไม้เด็กหนุ่มที่เป็นคนดุแลบาร์น้ำบ่นทันทีที่เห็นเจ้านายตัวเองเดินเข้าร้านมา ไม้รู็สึกโล่งใจจนแทบจะกระโดดไปมารอบๆ เพราะที่ผ่านมาเขาทำหน้าที่แทนร่างสูงเหนื่อนจนสายตัวแทบขาด แต่จะทำไงได้ ในเมื่อเจ้านายใจดีเพิ่มเงินเดือนให้อยู่หลายบาทคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม
บ้านก็ไม่ต้องเช่ากับข้าวก็ไม่ต้องซื้อ แถมยังมเงินเดือนอีก
“อย่ามาบ่นกูไอ้ไม้ กุไม่อยู่แค่ไม่กี่วัน ร้านมันจะเจ้งได้ไง”ฟ้าครามแหวกลับ ไอ้ที่บอกไม่กี่วันนี่มันร่วมๆอาทิตย์ เพราะมัวแต่ไปตามง้อหมอมังกร ไอ้ไม้ที่รู้ดีได้แต่ส่ายหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปในหลังร้าน...
เมื่อร่างสูงเข้ามาในห้องทำงานปรกติเขาจะมองเห็นแต่ภาพร่างเล็กของต้าเดินไปเวียนมาแต่มาวันนี้ มันกลับมีแต่ภาพของมังกร เสียงที่คนด่าคอยว่าเขา ร่างสูงยกยิ้มนิดๆก่อนจะไปนั่งเคลียร์บัญชีที่ยาวเป็นหางว่าว
ก็อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างสูงละสายตาจากตัวเลขมากมายในจอคอมพิวเตอร์ หันไปมองที่ประตู
“เฮียๆคุณฟ่างมา”สีหน้าไอ้ไม้วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา ฟ้าครามย่นคิ้วกับท่าทีของไม้
“แล้วไงมึงจะตื่นเต้นทำห่าอะไรวะ” ฟ้าครามลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาลูกน้อง
“ถ้ามาแบบปรกติผมคงไม่ตื่นแบบนี้หรอก คุณฟ่างอาระวาดแล้วเฮีย” ฟ้าครามเลิกคิ้วสูงหนักกว่าเดิมนี่ร้านยังไม่ทันเปิด ไอ้ฟ่างมันจะอาระวาดใส่ใคร ร่างสูงรีบเดินลงไปยังชั้นล่างทันที
เสียงเอะอะโวยวายดังสนั่นร้าน
“คราม”เสียงหวานเรียกให้เจ้าตัวยิ้มกว้าง
“กรมึงมาทำไมกุบอกว่าจะไปรับไง” ฟ้าครามเดินไปจับคนตัวเล็กกว่าเข้ามาหาตัว
“พอดีกูเลิกเวรเร็วอะ” น้ำเสียงเหมือนคนที่ปิดบังอะไรไว้ สายตาคมเหลือบมองคนที่กำลังทะกันเสียยกใหญ่ก่อนจะหันมามองคนที่ยืนยิ้มแห้งๆตรงหน้า
“คือ...พ่อกูเค้าให้พี่ยุพามากินข้าว” ในที่สุดร่างเล็กก็พูดออกมาเมื่อเห็นสายตาจับผิดของคนรัก
“แล้ว...”เสียงทุ้มแสดงอาการไม่พอใจ
“ไอ้ฟ่างมันมาพอดีไง กูบอกว่ามึงจะพาไปกินข้าว พี่ยุเลยบอกว่ามากินร้านมึงก็ได้ก็เลยพากันมา” มังกรบอกเสียงอ่อยๆกลัวครามจะน้อยใจที่พายุไปรับ
“อืม..”ฟ้าครามรับคำสั้นๆก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องให้แม่ครัวทำอาหารมาให้สามสี่อย่าง เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงร้านก็จะเปิดแล้ว มังกรมองหน้าฟ้าครามนิ่งๆใจนึกหวั่นๆว่าฟ้าครามจะโกรธ
“มึง...โกรธปะ”เสียงหวานหยั่งเชิง
“โกรธเรื่อง..”
“ที่พี่ยุมารับกูไง ทั้งๆที่มึงต้องเป็นคนไปรับกูอะ” ฟ้าครามส่ายหน้าก่อนจะลากคนตัวเล็กขึ้นไปชั้นบน
“มึงน่ารักแบบนี้กูโกระไม่ลงหรอก” เขาดันคนตัวเล็กให้นั่งลงบนโซฟาก่อนจะโน้มหน้าไปประกบจูบด้วยความคิดถึง ร่างเล็กครางอือรับรสจูบของฟ้าคราม
“พอแล้ว...กูหิวข้าวแล้ว” มังกรดันอกแกร่งให้ออกห่าง ฟ้าครามถอนจูบอย่างเอื่อย เฉื่อยไม่อยากจะหยุด ไม่รู้ทำไมเดี๋ยวนี้กับคนตรงหน้าเขาถึงได้โหยหานัก
“อืม..”ดวงหน้าหล่อคมผละออกไปทำเหมือนไม่พอใจ ก่อนที่มือเล็กจะคว้าไว้
“คืนนี้...ทีห้องนะ” ร่างสูงหันมามองคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าซ่อนความอายเอาไว้ เขายกยิ้มนิดๆ เมื่อแกล้งแล้วเจ้าตัวยินยอมเขาง่ายๆ
“อืม..”
“ยะ..อย่าโกรธกูนะ” เสียงหวานติดสั่นๆ เขาไม่อยากให้ฟ้าครามรู้สึกไม่ดีและยังมีอีกอย่างที่เขายังไม่ได้บอกร่างสูง....เรื่องกำหนดหมั้น....
ด้านล่าง
“น่ารำคาญ”คนตัวเตี้ยพูดออกมาพร้อมกับลอยหน้าลอยตาใส่อีกคนที่นั่งกอดอกมองหน้ากันนิ่งๆ
“ถ้ารำคาญก็กลับบ้านไป” พายุพูดออกมา ข้าวฟ้างมองตาค้อนจิ๊ปากใส่
“เกะกะลูกกะตา หนังยานจนจะถึงพื้นอยู่ละ” ข้าวฟ่างพ่นคำร้ายๆออกมาอีก พายุนั่งนับเลขอยู่ในใจ และทำเป็นไม่สนใจ จนเพื่อนๆของคนปากร้ายเดินลงมาจากด้านบน ข้าวฟ่างรีบเดินไปเกาะแขนฟ้องทันที
“ไอ้ครามมึงไล่ตาลุงนั้นกลับไปทีดิ น้า” ฟ่างเอาหน้าถูแขนอย่างออดอ้อน มังกรมองตาดุ
“พี่ยุมากับกูไอ้ฟ่าง แล้วเลิกทำตัวเป็นเด็กสักทีกูเห็นแล้วรำคาญลูกกะตา” มังกรว่าเสียงเขียวนึกไม่พอใจเพื่อนรักตัวเองออกมาซะอย่างนั้น พายุเองก็ขำพรืดที่เห้นคนตัวเตี้ยโดนด่าหน้าแหก
“ขำอะไรไอ้แก่” คำว่าแก่นี่มันคำต้องห้ามสำหรับพายุไปในทันที ร่างสูงใหญ่กำยำสมชายชาตรีของพายุ ลุกขึ้นยืนทันที
“อยากจะโดนกูสั่งสอนอีกรอบใช่ไหมฮะไอ้เด็กสนตีน” ข้าวฟ่างรีบวิ่งมาหลบด้านหลังครามทันที
“ครามตาลุงมันจะฆ่ากูแล้ว” ฟ้าครามไม่สนใจ เขาเดินไปจูงมือร่างบางที่ยืนหน้าบอกบุญไม่รับให้มานั่งที่โต๊ะ เพราะ อาหารเริ่มนำออกมาวางที่ดต๊ะพวกเขาแล้ว
“ตีหน้ายุ่งอีกแล้ว หิวไม่ใช่ไง” ฟ้าครามเอานิ้วจิ้มที่หว่างคิ้วของหมอหนุ่ม
หมอหนุ่มมัวแต่นั่งคิด ถึงเรื่องของตนและเรื่องของฟ้าคราม ว่าต่อจากนี้จะเป้นยังไง ในเมื่อพ่อเขากำหนดเรื่องงานหมั้นมาแล้ว พ่อของมังกรกับแม่ของพายุมาเรียกเขาเข้าไปพบเมื่อบ่าย ร่างบางมองภาพของข้าวฟ่างกับพายุด้วยใจที่สับสน หรือจะให้สองคนนี้รักกัน เขาจะได้ไม่ต้องแต่งงาน แต่ว่า...พายุจะทนยอมรับกับความเอาแน่เอานอนไม่ได้ของข้าวฟ่างได้รึเปล่า รายนั้นนอกจากจะไม่หยุดที่ใครแล้ว ยังมีนิสัยเจ้าแง่ เจ้างอนและเอาแต่ใจ พายุเป็นผู้ชายที่มาดนิ่งและรักสงบ แต่พอมาเจอเพื่อนรักเขามาดนิ่งๆสุขุมดูเป็นผู้ใหญ่ของสัตว์แพทย์หนุ่มนั้นหายวับไปกับตา มีแต่หมอหมาที่ใจร้อนและหยาบคาย
“กร มึงเป็นอะไร มีอะไรปิดบังกูอยู่รึเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยทักทำให้ร่างบางหลุดออกจากภวังค์ หันมาสบตากับร่างสูงผู้เป็นเจ้าของหัวใจ มังกรหันไปสบตากับพายุด้วยสีหน้าที่กล้ำกลืน เหมือนคนน้ำท่วมปาก
“คราม คือ กูกับพี่ยุ..” ร่างเล็กกัดริมฝีปากตัวเอง
“อะไร ทำไมพูดออกมาสิวะ” ฟ้าครามเอ่ยเสียงเครียด เขามองหน้าสองคนนั้นสลับกัน
“งานหมั้นของพวกเรากำหนดออกมาแล้ว พี่กำลังจะบอกนายอยู่พอดี”พายุรีบบอกเพื่อให้สถานการณ์ผ่อนคลาย แต่ดูเหมือนฟ้าครามจะเครียดหนักกว่าเดิม แต่คนที่มีสีหน้าเครียดกว่าคือ ข้าวฟ่าง แม้จะรับรู้เรื่องราวมาบ้าง แต่คนตัวเตี้ยกลับมีความรู้สึกอื่นมาเจือปนนอกจากความตกใจ ความรู้สึกที่มันอธิบายไม่ได้
“หมายความว่าไงไอ้หมอ นี่มึงคิดจะปิดบังกูรึไง มึงจะไม่บอกให้กูรู้ หรือต้องรอให้มึงเข้าห้องหอกับพี่ยุก่อนมึงถึงจะบอกกูนะห๊ะ” ฟ้าครามพูดออกมาเสียงดัง เขารู้สึกโมโหมากที่ร่างบางคิดจะปิดบัง
“หมั้นแล้วแต่งเลย”มังกรเอ่ยออกมาเบาๆ ฟ้าครามรู้สึกเหมือนโดนค้อนอันใหญ่ฟาดลงมาที่หัว เขามึนงงไปหมด ใจมันสั่น จนควบคุมไม่อยู่ มันเร็วไปไหม
“เดือนหน้า กูจะต้องแต่งงานแล้ว” ร่างบางยื่นมือไปกุมมือใหญ่ น้ำตาค่อยๆไหลออกมาอาบทั้งสองแก้ม เขาเองก็ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ เพราะคิดว่ากว่าโครงการจะเสร็จก็น่าจะอีกปีสองปี แต่นี่ ทางพ่อแม่ของทั้งสองอยากจะทำให้มันเสร็จเร็วๆ เลยเซ็นสัญญากันเรียบร้อย เหลือแต่กว้านซื้อที่ดินที่ต้องการเท่านั้น ร่างบางอยากจะบอกให้ครอบครัวได้รู้ว่าตนเองไม่ได้รักและไม่อยากแต่งงาน แต่คำว่า ลูก ละความกตัญญูมันค้ำคอซะจนเขามาอาจจะทำให้พ่อแม่ผิดหวังได้ พายุเองก็รู้เขาพร้อมที่จะช่วยเหลือทุกเมื่อ และพร้อมที่จะทำตามต้องการของหมอน้อยของเขาเสมอ....
“กู...กรมึงยกเลิกงานแต่งบ้าบอนั่นไม่ได้เหรอวะ” ฟ้าครามมองตาเขาหวังอยู่ลึกๆว่ามังกรยังเห็นเขาสำคัญ
“กูทำได้กูทำไปนานแล้ว คราม กูรักมึงนะรักมาก” มังกรดึงคนตัวโตกว่าเข้ามากอด ทุกอย่างมันเงียบลงจนได้ยินเสียงสะอื้นของหมอหนุ่ม
“กูจะต้องทำยังไง ไหนมึงบอกกูสิกร ว่ากูต้องทำยังไง” ฟ้าครามบอกเสียงสั่น นึกน้อยใจในโชคชะตา ครั้นจะมีรักใหม่กลับต้องมาพลัดพรากจากกันอีก
“มึงรอกูได้ไหม ขอให้โครงการบ้าๆของพ่อกูมันเสร็จเสียก่อน แล้วกูจะหย่าทันที ถึงเวลานั้น มึงยังจะรอกูไหม” ร่างเล็กจับเสี้ยวหน้าของฟ้าครามให้หันมาสบตา
“รอ นานแค่ไหนกุก็จะรอ” มือหนายกปาดน้ำตาเม็ดโตที่ร่วงเผาะจากดวงตาคู่สวยของมังกร ข้าวฟ่างแอบไปยืนร้องให้ตรงห้องน้ำสงสารเพื่อนจับใจ พายุเองก็ไม่อยากนั่งให้อึดอัด จึงเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำแทน....
++++
“ฮึก....ไอ้หมอหมามึงทำเพื่อนกูเสีย แง...ถ้าไม่มีมึงสักคนเพื่อนกูคงได้สมหวัง ฮึก” เสียงหวานสะอึกสะอื้นอยู่ในห้องน้ำ โดยไม่รู้ว่ามีใครอีกคนที่เดินเข้ามาได้ยินพอดี
พายุขมวดคิ้วเข้มๆในใจนึกโทษตัวเองอยู่เช่นกัน ถ้าไม่มีเขามังกรคงไม่ต้องมาถูกบังคับให้แต่งงาน
“ฮึก...พายุ พายุ ฮือออ ไอ้คนบ้า...ไอ้หน้าไม่อายแง” เสียงหวานยังคงด่าทอใครบางคนที่ยืนฟังอยู่เงียบๆ พายุยืนพิงอ่างล้างหน้าพรางครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ที่จำทำให้คนทั้งหมดหลุดจากวงโคจรของธุรกิจบ้าๆนี่
ร่างสูงยืนรออีกคนให้ออกมาจากห้องน้ำอย่างเงียบๆแม้เขาแทบจะทนฟังร่างเล็กด่าทอเขาสารพัดไม่ไหวแต่ก็ยังยืนรออย่างใจเย็น และอยากจะอธิบายว่าตนเองก็ไม่อยากจะให้เรื่องราวมันเป็นแบบนี้
แกรก เสียงไขประตูเรียกให้สายตาคมจับจ้องไปที่ประตูบานนั้น
เฮือกกก
แวบแรกที่สบตาคือสายตาวาวโรจน์แห่งความโกรธก่อนจะแปลเปลี่ยนไป
“ไง ระบายกับโถส้วมแล้วรู้สึกดีขึ้นมะ” น้ำคำยังคงยียวนเสมอต้นเสมอปลาย ร่างเล็กได้แต่ใช้บวมๆนั้นค้อนขวับกลับไป ไม่ปริปากต่อล้อต่อเถียงสักคำ ก่อนจะเดินกระแทกตัวชนกับร่างสูงใหญ่ออกไปด้านนอก ดวงตาเล็กหวานตอนนี้บวมช้ำจากการร้องให้ ทั้งเสียใจทั้งโมโหคนตรงหน้าที่เป็นสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมด...ปากอวบอิ่มกัดเม้มแน่น ใจอยากจะกระชากหัวยุ่งๆนั้นโขกกับอ่างน้ำซะให้รู้แล้วรู้รอด..ไม่รู้ตัวเลยว่าขายาวๆของพายุก้าวตามเขามาอย่างกระชั้นชิดก่อนจะคว้าแขนเล็กแล้วออกแรงกระชากเข้าหาตัว ใบหน้าหวานๆเซไปประทะกับอกแกร่งอย่างแรงจนคนโดนดึงร้องโอย วงแขนกว้างกระชับกอดคนตัวเล็กที่สูงแค่อกเขาราวกับคำปลอบโยน อ้อกอดอบอุ่นที่ค่อยๆละลายใจเย็นชาอย่างน้ำแข็งของข้าวฟ่างลงที่ละนิด ไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากจะกอดคนตัวเล็กนี้ไว้ เวลาเห็นคนที่เอาแต่โวยวายและทำตัวดื้อด้านอย่างข้าวฟ่างร้องให้เสียน้ำตา.....
“ขอโทษนะ” เสียงของคนสำนึกผิดและกำลังคิดหนักเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาจนคนที่ก่นด่าร่างสูงอยู่เมื่อครู่ถึงกับเลิกคิ้วสูงและใจเต้นแรง
“ขอโทษจริงๆ” มือหนายกขึ้นลูบหัวเล็กอย่างแผ่วเบา เขานึกอะไรไม่ออกจริงๆนอกจากคำว่าขอโทษ
“ลุง ปล่อยเหอะ ฟางอึกอัด” เสียงหวานบอกเบาๆพร้อมกันดันตัวออก ใบหน้านราวกับเด็กสาววัยแรกรุ่นก้มหน้างุด ไม่หันหน้าขึ้นมาสบตา ใจของคนตัวเล็กเต้นแรงพอๆกับคนตัวโต ต่างคนต่างผละออกจากกันเหมือนคนโดนไปฟ้าช็อต ต่างคนต่างเงียบและไม่ยอมขยับไปไหน พายุตีหน้าขรึม และก็เป็นข้าวฟ่างที่เดินหนีออกไปเป็นคนแรก
2cb
-
ทุกปัญหามีทางออกเสมอ อยู่ที่ว่าคนแต่งจะให้ทางออกมันเป็นแบบไหน
-
เงิบ
ครามกับฟ่างจะต้องรอจริงๆดิ
หลายปีเลยนะนั่น
-
เด๋วก็ผ่านไป
-
ใจร้าว
ตอนที่ 15
ใจร้าว
เสียงเพลงดังกระหึ่มลงบีทหนักๆตามใจดีเจร่างบางยืนเต้นแร้งเต้นกาเหมือนคนไม่มีสติ มีเพียงชายหนุ่มร่างสูงที่คอยยืนดูอยู่เงียบ มีบ้างที่ไปดึงคนตัวเล็กให้มาอยู่ใกล้ๆ
“ลุงจะมายุ่งอะไรกับฟ่างเนี้ยกลับบ้านไปกินรังนกแล้วนอนเถอะวัยรุ่นเค้าจะสนุกกัน” เสียงยานครางนิดๆกับใบหน้าสวยติดออกจะรำคาญว่าใส่ร่างสูงเสียงดัง พายุได้แต่ยืนตีหน้ามึนไม่พุดไม่จา แต่มือกลับรั้งเอวบางไว้ใกล้ตัว สายตกก็จ้องเขม็งไปยังบรรดาหนุ่มน้อยใหญ่ที่จ้องเขมือบคนตัวเล็กนี่
“อย่าแรดไอ้เตี้ย เพื่อมึงสั่งกูไว้”คำโกหกเพื่อที่เขาจะได้อยู่ใกล้ทำอาข้าวฟ่างมุ่นคิ้ว
“ตอแหลวะลุง ไปๆๆ ฟ่างจะไปเต้นวู้ ขัดใจวัยรุ่นอีกละ” ร่างเล็กขยับตัวออกจากวงแขน แล้วขึ้นไปเต้นบนฟอร์ด้วยความสนุก ไม่สนใครที่พยายามจะล้วงจะควัก หรือ ทำตัวเป็นปลามุกกับตัวเองซักนิด ภาพที่เห็นทำเอาคนแก่อย่างพายุรู้สึกขัดใจแปลกๆ เขานับหนึ่งถึงร้อยเป็นรอบที่สิบ ตั้งแต่มา ตอนนี้ฟ้าครามกับมังกรขึ้นไปทำงานที่คั่งค้างอยู่....
“เห้ยย อะไรวะ...อย่ามาจับดิวู้” เสียงหวานตวาดใครบางคนเสียงดังจนพายุต้องหันไปมอง แล้วสิ่งที่ทำให้คนใจเย็นอย่างพายุถึงกับคลุ้มคลั่ง
“อื้อออ อ่อย นะ ม่าย” ร่างเล็กของฟ่างกำลังถูกชายหลายคนรุมทึ้ง มีคนหนึ่งกำลังบดจูบร่างเล็ก..
“ไอ้ระยำ ....” พายุสะบถเสียงกร้าวก่อนจะพุ่งตัวไปยังคนกลุ่มนั้นที่อาศัยความเมากับความมืดลากข้าวฟ่างไปด้านหลัง
ข้าวฟ่างดิ้นรนหาหางเอาตัวรอดแต่แรงควายของผู้ชายสามสีคนข้าวฟ่างสู้แรงไม่ไหวแน่นอน..
“ฮือออ ปล่อยกุนะเว้ยยย ...มังกร ฟ้าครามช่วยกูด้วย” ปากบางตะโกนลั่นหาทางเอาตัวรอดทันที
“หุบปากเลยนะมึงถ้าไม่อยากเจ็บตัว.”คนหนึ่งขู่เขาเยงเหี้ยม ร่างเล็กสั่นไปทั้งตัว
“เห้ยยยย พวกมึงทำอะไร” เสียงเหี้ยมของพายุที่วิ่งมาตะโดกนก้อง ร่างเล็กเบิกตากว้างงง
“ลุงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ช่วยฟ่างด้วย” ร่างบางดิ้นเร้าจนคนที่จับซัดหมัดเข้าที่ท้อง
“อุก....” ความจุกเสียดแล่นไปทั่วตัว ข้าวฟ่างหมดเสียงร้องไปในทันที ร่างเล็กตัวงอเป็นกุ้ง ปากเล็กสบถด่าไม่เป็นคำ
“อื้ออ ไอ้ ค..ยแมร่ง เลวสัส กุตัวเล็กเป็นมดยังจะต่อยกูอีก” ข้าวฟ่างทรุดลงนั่งกับพื้นด้วยใบหน้าซีดเผือด ก่อนที่จะร่างของใครบางคนลอยละลิ่วตกแหมะตรงหน้าเขา
“เห้ยลุง....เป็นไงบ้าง” ร่างเล็กรีบพยุงตัวเองไปดูร่างสูงที่นั่งนิ้วหน้าอยู่
“เจ็บสิวะถามได้ นี่มันคนหรือควายแรงแมร่งเยอะชิปหาย” เข้าบ่านแต่ก็ต้องกัดฟันลุกขึ้นยืนพร้อมกับดึงคนตัวเตี้ยให้ไปหลบอยู่ด้านหลัง ข้าวฟ่างกำเสื้อขาวๆของชายหนุ่มไว้แน่นด้วยความกลัว
“จะเอาไงวะ ส่งตัวเด็กนั่นมาซะดีๆถ้ามึงไม่อยากตายเป็นผีเฝ้าโรงรถนี่” เสียงของหัวกลุ่มตวาดเขา
“เหอะ ฝันไปเถอะ เด็กนี่มันเป็นของกู อยากได้ก็มาแย่งเอา”เสียงท้าทายกับร่างกายที่ตั้งท่าพร้อมรับ มือหนึ่งกดโทรศัพท์โทรออกหาใครอีกคน..ในใจภวนาขอให้รับ อย่ามัวแต่พลอดรักกันจนไม่สนใจพวกเขาเลย
วืด
ขาข้างหนึ่งลอยผ่านหน้าเขาไปแบเส้นยาแดงผ่าแปด เพราะเจ้าตัวเบี่ยงหลบได้ทันก่อนจะตามาด้วยหมัดเข่าศอกซึ่งเขาทั้งปัดป้องและสวนกลับเช่นเดียวกัน ห่วงก็แต่คนข้างหลัง เพราะกลังจะโดนลูกหลง เพราะเขาเอาตัวบังไว้
ผัวะ
“โอ๊ยย”ครั้งนี้เป็นเสียงข้าวฟ่างเพราะจังหวะที่ร่างสูงหลบดันลืมดึงคนตัวเล็กหลบด้วย หมัดที่ตั้งใจจะอัดลิ้นปี่เขาจึงโดนแก้มนวลเข้าเต็มๆ
“ลุง หลบทำไม โอ๊ยยฟ่างเจ็บแล้วนะ แง” ร่างเล็กกรี๊ดร้องออกมาเสียงแหลมด้วยความโมโห
“เห้ยแล้วไมมึงไม่หลบตามเล่า”มือหนารีบดึงคนตัวเล็กเข้าไปดูทันโดยลืมไปว่าตัวเองกำลังโดนรุมสหาบาทาอยู่
หมับ
ตุบ
ผัวะ
เสียงส็กันดังอุลตหลุด จนคนที่เขาคอยภาวนาให้รับโทรศัพท์ ก็วิ่งเข้ามา
“เห้ยย พวกมึงจับมันไว้ให้หมด”เสียงเข้มของฟ้าครามตวาดเสียงดังลั่นสั่งการ์ดตัวเองจับตัวคนร้ายไว้ได้ทันควัน
“โห่ กว่าจะมาพี่แทบจมกองตีน” ร่างสูงเอ่ยอย่างตัดพ้อทันทีที่มังกรวิ่งหอบเข้ามาหา เพราะมัวแต่ตามคนมาช่วย
“กรขอโทษพี่ยุ แล้วนั่นไอ้ฟ่างเป็นอะไร” มังกรสังเกตเพื่อตัวเองที่ยืนนิ่งเอามือกุมแก้มใสตัวเองไว้ พายุรีบจับใบหน้าหวานขึ้นมาสำรวจ
“เจ็บไหมเตี้ย โหดูดิบวมฉึ่ง เลย”มือหยายกปลายคางคนตัวเล็กขึ้นมามอง แล้วแตะเบาๆด้วยความห่วงใย ดวงตากลมมองหน้าคนตัวโตกว่า
“ลุงหลบมันทำไม ตัวก็โตยังสู้พวกมันไม่ได้อีก” ข้าวฟ่างบ่นออกมาเสียงดังทำท่าจะร้องให้ออกมา
“โห มึงก็ดูตัวมันดิ แถมมากันตั้งสามสี่คนกูจะไปสู้อะไรไหวละ กูเป็นหมอนะมึงไม่ใช่นักมวยถึงจะได้ไปสู้พวกมันได้”พายุว่าออกมา พร้อมกับเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบน้ำตากับฝุ่นใบใบหน้าหวาน ฟ่างเบ้หน้านิดๆเพราะโดนรอยที่โดนต่อย
“ซี๊ดเบาสิลุง”
“เบาสุดละเนี้ย”
“ไอ้ฟ่างคนไหนที่มันต่อยหน้ามึงอะ”จู่ๆฟ้าครามก็ถามขึ้นเสียงเย็น มังกรเองก็จ้องเขม็งไปที่กลุ่มคนที่นอนหมอบเพราะโดนตีนจนน่วม
"ไอ้คนที่ระเบิดหูอะ” ฟ่างชี้ มังกรเดินเข้าไปหาคนๆนั้นพร้อมกับจิกหัวมันขึ้นมา
“มึงทำเพื่อนกุใช่ไหม” ยังไม่ทันได้ตอบหมัดหนักของมังกรก็อัดเข้าเต็มดั้งและหักทันที
“พามันไปที่โรงพยาบาลกู” หลังจากอัดไปหลายหมัดร่างโปร่งก็สะบัดมือออกและสั่งไม้ให้พาเดนนรกพวกนี้ไปที่โรงพยาบาล ไม่อยากจะมันตายในร้านให้เป็นเสนียด
พายุมองร่างโปร่งอย่างอึ้งๆเพราะยังไม่เคยเห็นหมอฟิวขาดและโมโหขนาดนี้ ฟ้าครามยังดูใจเย็นกว่าทั้งๆที่ลักษณะไม่น่าใช่
“เจ็บมากไหมมึง”หมอหนุ่มถามเสียงอ่อน
“เจ็บสิมึง..ดูดิหน้ากูหมดสวยเลย แล้วแบบนี้กูจะไปแรดใส่ใครได้วะ” ร่างเล็กพูดไปแบบไม่จริงจังสองหนุ่มเพื่อนรักพากันหัวเราะขำกับความทะเล้นของข่าวฟ่าง แต่คนที่ฟังแล้วลมออกหูกลับเป็นพายุ
ป๊าปป แรงตบเบาๆปะทะเข้าที่หัวทุย
“แรดนักรู้งี้ไม่ไปช่วยก็ดี”
“อะไรละลุง มาตบหัวฟ่างทำไม”ร่างเล็กค้อนควับทันที
“เรียกสติไง ไม่เข็ดโดนลากไปแบบนั้น” พายุว่าออกมาใบหน้าหล่อเข้มดูจริงจังขึ้นมาทันที ข้าวฟ่างเงียบ
“ไปกลับบ้าน” ร่างสูงของพายุลากคนตัวเล็กออกไปทันที
“อ่าวเห้ย..พี่ยุนั่นเพื่อนกรจะเอาไปไหน” มังกรทำท่าจะเดินตามแต่ฟ้าครามรั้งเอาไว้
“เออ มึงปล่อยเค้าไปเหอะน่า มาคุยเรื่องของเราดีกว่าจะเอาไง” ร่างสูงพาวกกลับมาเครียดอีกครั้งโดยที่ไม่ตั้งใจ
“เอาไง จะให้เอาไงละ ก็อย่างที่บอก” ร่างโปร่งถอนหายใจแรงคิดไม่ตก
“ช่างแมร่งเหอะมานี่มา”ฟ้าครามดึงตัวมังกรที่ตีหน้ายุ่งเข้าไปกอด
“นานแค่ไหนกูก็จะรอ มึงเหอะ อย่าไปหลงเสน่ห์ไอ้หมอหมานั่นละกันไม่งั้นกูเอาตาย” ฟ้าครามพูดเสียงดุ มังกรหลุด
ขำออกมาเขากอดร่างสูงแน่น เขาหันไปสั่งลูกน้องให้จับพวกนี้ส่งตำรวจข้อหาทำร้ายร่างกายและอนาจาร ส่วนเจ้า
ทุกข์เดี๋ยวจะตามไปแจ้งข้อหาพรุ่งนี้ สั่งเสร็จก็จะจูงมือกันเข้าร้านเคลียร์บัญชีที่คั่งค้างจนหมดกินเวลาไปหลาย
ชั่วโมง ฟ้าครามเหลือบมองร่างบางที่นั่งเรียงเอกสารอยู่เมื่อชั่วโมงก่อนตอนนี้สัปหงกคอพับกับโซฟาไปแล้ว
“กร ตื่น กรกลับบ้านกัน”ฟ้าครามปลุก
“อืออ “มังกรทำเพียงแค่ครางงึมงำอย่างคนรำคาน ฟ้าครามเลยช้อนตัวคนรักขึ้นแล้วพาลงไปที่รถ
“ไม้มึงปิดร้านให้เรียบร้อยนะเว้ย”ฟ้าครามสั่งลูกนองคนสนิทที่มองทั้งคู่ยิ้มๆ
“กว่าจะลงเอยกันได้ นานชิปหาย” เด็กหนุ่มบ่นเสียงเบาๆนึกดีใจกับเจ้านายตัวเองไม่น้อย
+++++++++++++++++++
“ฟ่างตื่น ถึงบ้านมึงแล้ว” ร่างสูงของพายุที่ขับรถมาส่งเด็กดื้อที่บ้าน รถเขาจอดอยู่ริมรั้วนานแล้ว
“อือออ บ้านไม่มีคนอยู่ หรอก พ่อแม่อยู่เมกา ฟ่างอยู่บ้านคนเดียว” ร่างเล็กตอยงึมงำอยู่บนเบาะเขาขยับตัวน้อยๆล้วงเอากุญแจบ้านออกมา
“นี่ไงกุญแจ”พูดทั้งๆที่หลับตาแล้วยื่กุญแจพวงใหญ่ส่งให้ร่างสูง
“เอามาทำไม มึงก็ลงไปสิ”พายุโยนกลับ
“ม่ายเอา ขึ้นบ้านไม่ไหว อุ้มหน่อย” พายุอยากจะเอาหัวโขกกำแพงทำไมเข้าต้องมายุ่งยากกับเด็กดื้อด้านแบบนี้ด้วย
“อะไรของมึงลงเองสิ”
“ม่ายย ลุงนั่นแหละพาฟ่างไปส่งหน่อยนะ ๆๆ น้า ฟ่างเจ็บตูดปวดขาปวดแก้ม เดินไม่ไหวแล้วอะ” ร่างเล็กเอาหน้าถู
แขนของพายุอย่างกับลูกแมวขี้อ้อน ดวงหน้าหวานดวงตาฉ่ำ ดูน่าฟัด จมูกแดงๆ ปากแดง เห็นแล้วอยากจะกัด ...
//เหี้ยกูไปคิดลึกกับไอ้เด็กนั่นทำไมวะ// พายุตบหน้าตัวเองเบาๆ ข้าวฟ่างที่ทั้งเมาและง่วงตอนนี้ดูเย้ายวนเขาจนแทบจะบ้า
“น้าๆๆพาขึ้นห้องทีฟ่างง่วงไม่ไหวแล้ว คร๊อกกกก”
“สัสหลับกลางอากาศเลยนะมึง”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ต่อ
“ลำบากกูอีกไอ้เด็กบ้า” พายุเดินลงจากรถแล้วอ้อมไปยังฝั่งของข้าวฟ่าง เปิดประตูหยิบกุญแจบ้านมาไว้ในมือแล้ว
ช้อนตัวอุ้มเด็กดื้อของตัวเองไว้ในวงแขน ฟ่างตัวเล็กและเบามากผิดกับมังกรที่สูงโปร่งแต่ตัวบางกว่าเขา ฟ่างทำ
เสียงอู้อี้และซุกหน้าลงกับอกแกร่งของร่างสูงเพื่อดูดซับไออุ่น
ตรงหน้าของพายุคือบ้านหลังขนาดปานกลางแบบอเมริกันสไตล์ หน้าบ้านมีสวนหย่อมเล็กๆมีโต๊ะไม้สี
ขาว มีบ่อปลาคราฟติดริมรั้ว มีต้นไม้ร่มรื่น รัวไม้สีฟ้าสูงแค่เอวของเขา แม้จะไม่มีคนอยู่มาหลายปีแต่ก็ยังดูดี เหมือน
ได้รับการดูแลอยู่ตลอด.. พายุเอื้อมมือไปปลดล็อครั้วจากด้านในแล้วใช้เท้าผลักมันเบาๆ คนตัวเล็กหลับสนิทในอ้อม
กอด มือหนาหยิบกุญแจขึ้นมาไขประตูที่ต้องลอดซุ้มแมกไม้สีเขียว ประตูสีขาวดูซีดลงนิดๆเขาส่องกระจกใสข้าง
ประตูเข้าไปเผื่อมีคนอยู่
แกร็ก....
ร่างสูงไขประตูเข้าไป ในบ้านมืดสนิท
“เตี้ย ไฟมึงเปิดตรงไหน” พายุเขย่าร่างเล็กเบาๆ
“อืออ ข้างประตูไง ทางซ้ายอะ” ฟ่างงึมงำยกมือขึ้นกอดคอร่างสุงไว้จนพายุต้องอุ้มช้อนก้นด้วยมือเดียวอีกมือไปกด
สวิสไฟ มันกระพริบๆอยู่หลายทีกว่าจะติด
บ้านสวยสะอาดสะอ้าน ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์แนว วินเทจ ทั้งโต๊ะตู้ และโซฟา
“ห้องอยู่ไหน”
“ช้านบนห้องริมสุด” พายุแบกข้าวฟ่างมาที่ห้อง พอเปิดไฟ เขามาเขาถึงกับอึ้งเพราะห้องของข้าวฟ่างเหมือนห้องของเจ้าหญิงในเทพนิยาย ที่มีตุ๊กตามินเนี่ยนกับน้องต่ายเต็มไปหมด
“นี่มันห้องเด็กหรือผู้ใหญ่กันวะ เอาซะแหวเชียว” พายุวางร่างเล็กบนเตียงสีเสาที่มีมุ้งกระโจมสีขาวผมชมพูสีเดียวกับผ้าปูเตียง
“นอนดีๆนะมึงกูไปละ”
“ไม่เอา อย่าทิ้งฟ่างนะ...ฟ่างกลัว เมื่อคืนมีใครก็ไม่รู้มาเขย่าประตูบ้านด้วย” ร่างเล็กดีดตัวขึ้นทันทีพร้อมกับคว้าแขนร่างสูงไว้
“อะไรอีกละ”น้ำเสียงติดรำคาญหันไปมองร่างเล็กนี่นั่งตารื้นอยู่บนที่นอน
“ฟะ...ฟ่างกลัว” เพราะความเมากับความง่วงเข้าโจมตี ไหนจะจะเจอเหตุการณ์ร้ายๆอีก ร่างเล็กเลยรู้สึกว่าตัวเองเองอ่อนแอเป็นพิเศษ อยากมีใครอยู่ใกล้ๆให้อุ่นใจ
“กลัวไรอยู่ในบ้านตัวเองแท้ๆ” พายุเบือนหน้าหนีไม่อยากสบตากลัวจะแพ้สายตาที่เหมือนลูกหมาโดนทิ้งนั่น เขาขยับตัว ฟ่างรีบคว้าเอวหนามากอด
“อย่าไปเลยนะลุงนะ” เสียงอุ้อี้ร้องขอเขา พายุที่จู่ๆใจก็เต้นแรง เพราะคนตัวเล็กออกแรงกอดรัดและไม่ยอมปล่อย
“นะลุง..นะอยู่เป็นเพื่อนฟ่าง ฟ่างสัญญาฟ่างจะไม่ดื้อกับลุงอีกแล้ว” ใบหน้าเล็กเอี้ยวมามองหน้าเขา พายุหันมาสบพอนะ
“นะ”
“อะ ...เออ เรื่องมากจริง ไปอาบน้ำไป” เขาไล่คนตัวเล็กไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองก็นั่งกุมขมับอยู่ปลายเตียง
“สัสเอ้ยยแมร่งขี้ยั่วกูจริงวะ”
ข้าวฟ่างออกมาจากห้องแต่งตัวใชชุดน้องต่ายแฟนซีสีชมพูน่ารัก พายุมองอย่างอึ้งๆ เพราะข้าวฟ่างดูเหมือนเด็กวัยมัธยมต้น น่าฟัด
“ลุงไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวฟ่างไปหาเสื้อของพ่อให้” ว่าเสร็จก็เดินไปหยิบน้องต่ายตัวซี๊ดๆติดมือไปด้วย พายุที่รู้สึกร้อนๆ รีบเดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกายตัวเอง แต่มันกลับทำให้ยิ่งร้อน เมื่อออกมาจาก้องน้ำเห้นร่างเล็กที่ใบหน้าชื้นเหงื่อจนผมเปียกนิดๆ
(ถ้ามันเหงื่อออกกับเราละ...) หัวใจดวงโตกระตุกทันที
“นี่กูคิดเหี้ยอะไรเนี้ย” เขาสบถกับตัวเองเบาๆ
“ลุงว่าอะไรนะ” ร่างเล็กเดินเข้ามาประชิด กลิ่นหอมอ่อนๆของสบู่พุ่งเข้าจมูกเขาทันที เหมือนกลิ่นแห่งเสน่ห์หา กลิ่นที่เหมือนมนต์สะกด ร่างสูงก้มลงช้าๆจนริมฝีปากเกือบจะแตะกับพวกแก้มใส
“ลุง!!!!!!!ไอ้ลามก” ร่างเล็กที่ตั้งสติได้ก่อนใครเอามือดันปากร่างสูงไว้ได้ทัน ทั้งที่ตัวเองก็ใจเต้นแรงจนจะพุ่งออกมานอกอก ยามที่ได้กลิ่นลมหายใจจากหนุ่มหล่อตรงหน้า เหมือนจะมีแรงดึงดูด แต่ สติ ต้องมาก่อน ไม่งั้น...คงไม่พ้นเป็นเขาที่จมมิดเตียง
“คืออ ...เอออ ไหนละเสื้อ เอามาดิ” ร่างสูงเปลี่ยนเรื่อง ยื่นมือออกไป ข้าวฟ่างยัดเสื้อนอนของพ่อตัวเองที่คิดว่าใหญ่พอให้ร่างสูง เขารับมันไปใส่ มันก็พอใส่สบาย
“นอนสิ” ร่างสุงไล่อีกคนไปนอน ฟ่างปีนขึ้นที่นอนแสนรัก รีบดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นคลุ่มตัวเอง
“ลุงนอนตรงโซฟานั่นแหละ ฟ่างเอาหมอนกับผ้าห่มให้แล้ว แล้วห้ามแอบมานอนบนที่นอนนะ ห้ามแอบมามองด้วย” ร่างเล็กสั่งเสียงเขียวนึกแล้วก้ใจเต้นแรงกับเหตุการณ์เมื่อครู่
“เออ นอนได้ละ กูง่วง”
เขาเดินไปปิดไฟ และทุกอย่างก็ตกอยู่ในความมืด มีเพียงแสงไปสลัวๆจากหัวเตียงของข้าวฟ่างที่เปิดไว้เท่านั้น พายุ
นอนไม่ถนัดนักเพราะตัวเขายาวกว่าโซฟาจึงต้องขดขาเขามาผ้าห่มผืนเล็กไม่ได้ช่วยให้เขาได้ไออุ่น แต่ด้วยความ
เพลียจากการเสียแรงออกหมัดเพื่อช่วยเด็กดื้อทำให้เขาหลับได้ไม่ยาก แต่อีกคนนี่สิ ใจเต้นจนนอนไม่หลับคอยแต่แอบมองว่าคนตัวโตทำอะไร นอนยังไง ...
ตี3
Rr Rr Rr Rr
เสียงโทรศัพทืดังถี่รัวราวกับมันกำลังจะระเบิด ร่างสูงคลำสะเปะสะปะหาที่มาของเสียง ร่างเล็กเองก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยหน้าตายับยู่เอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียงจนสว่างวาบ
“ลูงงงงงงง รับโทสับดิ มันเสียงดัง”เสียงยานๆกับตาปิดสนิทของข้าวฟ่างทำเอาร่างสูงแอบขำ
“ครับหมอพายุพูดครับ..อะไรนะครับ ได้ครับ ผมจะรีบกลับ เอาโมเสกมาที่คลินิกยุเลย อย่าให้มันอาเจียนนะครับ กรอกนมให้มันกิน ครับๆยุจะรีบไป” พายุรีบคว้ากุญแจรถแล้วเดินออกไปทันที
“เห้ยยลุงไปไหน ฟ่างไปด้วย ฟ่างกลัว” ร่างเล็กที่มองรอบๆกับเวลาดึกสงัดแบบนี้ รีบวิ่งลงจากที่นอนตามร่างสูงไปทันที
“เมื่อมาถึงรถพายุที่ใบหน้าดูกังวลขึ้นมาจนไม่เหมือนพายุคนเดิม เขาสบถด่าใครบางคนอย่างเคืองแค้น
“อย่าให้กุเจอนะมึงกูจะเอายายัดปากแม่ง บังอาจมาทำลูกกู” ฟ่างที่นั่งมาเงียบรู้สึกใจไม่ดีแปลกๆ
“ใจเย็นลุง” เสียงหวานปลอบ
“เย็นเหี้ยไรละลูกกูกำลังจะตาย” พายุเผลอตวาดเสียงดังใส่ร่างเล็ก ฟ่างกำชุดนอนตัวเองแน่น
“//ลูกเหรอลุงมีลูกแล้วหรอ//”ใจเล็กรู้สึกหวิวๆเหมือนมีคนมาบีบไว้ไม่ยอมปล่อย ดวงตากลมเหลือบมองเสี้ยวหน้าหล่อคมนิดๆก่อนจะก้มหน้าไม่พูดอะไรออกมาอีก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++..
2bc
ปล.แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ มีเซอร์ไพร์...55555555555
ชุดนอนน้องฟ่าง+บ้านฟ่างคะ
-
ชอบบ
-
ใครทำร้ายลูงลุงนิ
-
:mew1:
-
ใจร้าว
ตอนที่16 ใจเต้นแรง
ในรถตกอยู่ในความเงียบ พายุเหยียบคันเร่งเต็มที่เพื่อไปให้ถึงคลินิกของตัวเองให้เร็วที่สุด ใบหน้าเขาดูกังวลจนร่างเล็กที่แอบมองรู้สึกหน่วงๆในใจ เมื่อมาถึงร่างสูงรีบพุ่งตรงไปยังประตูเหล็กม้วนที่ปิดอยู่เขาไขกุญแจมันอย่างรีบร้องและดันจนมันเด้งขึ้นด้านบนกระแทกเสียงดัง ข้าวฟ่างตามลงมาร่างสูงเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างในเวลาอันรวดเร็ว ก่อนจะมีเสียงรถที่เบรกแรงมาจอดอยู่หน้าร้าน ชายวันกลางคนอุ้มสุนัขตัวใหญ่สีน้ำตาลที่อาการล่อแร่เข้ามา
“คุณชายครับ เร็วครับ ไอ้โมเสกมันจะชักแล้วครับ” พายุรีบอุ้มตัวหมาตัวโตมาวางที่เตียงเหล็ก และทำการล้างท้องมันทันที
“ฟ่างช่วย”
“อย่ายุ่งออกไป” พายุที่กำลังเครียดตะคอกใส่ข้าวฟ่างด้วยความหงุดหงิด
ร่างสูงดูวุ่นวายละไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ข้าวฟ่างเดินเข้ามาดูและจะเข้าไปช่วยแต่ก็โดนพายุผลักออกจนร่างเล็ก
กระเด็นก้นกระแทกพื้น
“โอ๊ย...” ร่างสูงไม่ได้สนใจ สมาธิเขาอยู่กับโมเสกอย่างเดียวในตอนนี้พายุแทบจะคลั่ง ปากก็ถามคนที่พาหมามา
ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวว่าใครเป็นคนวางยา ร่างเล็กที่ได้แต่เก็บความน้อยใจเอาไว้ค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกจาก
คลีนิกของพายุไปอย่างเงียบโดยที่ร่างสูงไม่ทันได้สังเกต
“ลุงไม่รู้ ลุงเจอมันนอนน้ำลายฟูมปากอยู่ในสวน คาดว่าน่าจะโดนพวกโจรขโมยโยนยาเบื่อใส่ในไก่ให้กินนะครับคุณชาย”
“อย่าให้รู้นะว่ามันเป็นใคร” พายุกำหมัดแน่น มองไปที่หมาตัวโปรดด้วยความแค้นใจ ...
..
..
..
“คนบ้าไอ้เราก็อุตส่าห์จะช่วยทำไมต้องรุนแรงกับเราด้วยวะ อะไรๆก็เอาแต่ด่า แต่ใช้กำลัง คนเหมือนกันนะเว้ย”
น้ำตาเม็ดโตต่อยๆซุมออกมาจากหางตา เพราะความน้อยใจและตกใจที่พายุตะคอกใส่และผลักเขาล้ม ร่างเล็กเดิน
ออกมาอย่างไม่มีจุดหมายและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเดินไปไหน ตังติดตัวก็ไม่มี รองเท้าก็ไม่ได้ใส่ เดินไปร้องซี๊ดไป
ลมเย็นพัดกระทบผิวกายจนต้องยกฮูดเสื้อนอนขึ้น แขนเรียวกอดตัวเองแน่น....แม้สองข้างทางจะไม่มืดแถมยังมีรถขับผ่านอยู่บ้าง ร่างเล็กเดินไปเรื่อยๆตามฟุตบาท จนมาถึงหน้าร้านสะดวกซื้อ ด้วยความที่เจ็บเท้าและเริ่มเหนื่อย
ข้าวฟ่างจึงนั่งตรงบันไดหน้าร้านสะดวกซื้อนั่น ใจอยากจะกลับบ้าน สายตาคอยมองหาแท็กซี่ แต่ทว่าเวลานี้คงหายากสักหน่อยเพราะมันดึกแล้ว...
“ฮึก....ฮึก...ใจร้าย ลุงใจร้าย” อายุจะเข้าเลขสามอยู่แล้วแต่ร่างเล็กก็ยังเป็นคนขี้แงอยู่แม้นิสัยในบางครั้งจะดูเด็กไปบ้างแต่ฟ่างมักจะเก็บเรื่องราวต่างๆไว้ในใจคนเดียวเสมอ..
อีกด้าน
“ลุงเห็นผู้ชายตัวเล็กๆใส่ชุดนอนกระต่ายสีชมพูบ้างไหม ที่มากับผมนะ” ร่างสูงที่มองหาคนตัวเล็กไม่เจอก็รีบถามกับลุงแช่มทันที
“เอ้า ตอนมาผมก็ไม่ได้สังเกตมัวแต่ห่วง”ไอ้โมเสกมัน” เมื่อไดคำตอบยิ่งทำให้พายุรู้สึกกังวล นึกทวนเหตุการณ์ทันที
“โถ่เว้ยย” เขาพุ่งตัวไปด้านนอกทันที ร่างสูงวิ่งมาตามทางที่คิดว่าข้าวฟ่างจะไป สายตาคมกวาดมองไปทั่วบริเวณ
เห็นกลุ่มเด็กแว้นขี่รถผ่านไปเป็นกลุ่มก็ยิ่งร้อนใจกลัวเด็กดื้อจะโดนทำร้าย ขายาวก้าวเร็วกว่าเดิม จนเห็นร่างเล็กคุ้น
ตานั่งกอดเข่าอยู่ตรงหน้าร้านสะดวกซื้อ เขาถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก แล้วเดินไปหาทันที
“เด็กดื้อมานั่งทำไมตรงนี้” เสียงเขาอ่อนลงเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอทำร้ายร่างเล็กด้วยวาจาและการกระทำ ข้าวฟ่างเงยหน้าขึ้นมาสบตา ดวงตากลมแดงกล่ำ หยอดน้ำใสๆร่วงเผลาะพายุจับที่แขนพร้อมกับดึงตัวเล็กให้ลุกยืน
“ฮึก....อย่ามายุ่ง” ข้าวฟ่างสะบัดตัวเดินหนี ขากระเพลก เจ็บไปหมดทั้งฝ่าเท้า พายุที่เห็นว่าคนตัวเล็กไม่ได้ใส่รองเท้ามาก็ขมวดคิ้วยุ่ง
“รองเท้าไปไหน” ฟ่างหันมามองตาค้อน
“สนใจทำไม จะไปไหนก็ไปเลย” ฟ่างตอบโดยที่ไม่หันมามอง ร่างเล็กเดินกระเพลกอย่างน่าสงสาร
“หยุดเดินนะไอ้เตี้ย เห็นไหมว่าเท้ามีแต่แผล” พายุคว้าขอมือเล็กไว้ ฟ่างหันมาสะบัดแขนออก
“ก็บอกว่าอย่ายุ่งไง ไปให้พ้น”ฟ่างผลักอกร่างสูงด้วยความน้อยใจน้ำตาไหลพราก
“แก่แล้วยังใจร้ายคนเค้าอุตส่าห์จะช่วงแล้วทำไมต้องไล่ต้องผลักกันด้วย คิดว่าตัวเองสำคัญ...อุ๊ป” ยังไม่ทันจะได้พูด
ต่อร่างสูงกก้มลงฉกชิงริมฝีปากนิ่มเอาไว้มือหนาจับ ล็อคที่ข้างแก้มเอาไว้ไม่ให้หันหนี ฟันคมขบเบาๆที่ริมฝีปากนิ่ม
ด้วยความหมันเขี้ยวก่อนจะรั้งเอวเล็กให้แนบชิด ไม่อายสายตาใครต่อใครที่ขับรถผ่านไปมาสักนิด
“อื้อออ อืมมม” พายุใช้ลิ้นไล่เลียริมฝีปากนุ่ม ข้าวฟ่างอึ้งนิ่งไม่ขยับปล่อยให้ร่างสูงตักตวงคามรสหวานได้ตาม
อำเภอใจ
“จะหยุดพล่ามได้รึยัง หึ ถ้ายังไม่หยุดพี่จะแบกฟ่างกลับไปเอาต่อที่คลินิก” เสียงทุ่มพูดดุออกมา ฟ่างหน้าแดงแจ๊ด ความน้อยเมื่อกี้มันหายไปหมด เหลือแต่ความตื่นเต้นและตกใจ
“หึ พูดง่ายๆว่าง่ายๆแบบนี้ พี่จะใจดีด้วย แต่ถ้าดื้อดึงดันไม่ฟังและไม่มีเหตุผล รู้นะว่าพี่จะทำยังไง” ร่างเล็กพยักหน้ารัว และไม่ยอมสบตากับคนตัวโต
“เดินเองไหวไหม”
“(ส่ายหน้า)”
พายุย่อตัวนั่งลงชันเข่าหันหลังให้ข้าวฟ่าง
“ทำอะไร...” ฟ่างถอยหลังไปนิด มองคนที่หันหลังให้อย่างไม่เข้าใจ
“เดินไม่ไหวก็ขึ้นมา หรือจะเดินเอง” พายุพูดขึ้น ฟ่างที่ยังเขินถึงกับทำตัวไม่ถูกที่จู่ๆคนอย่างพายุจะแบกเขากลับไป
ทั้งๆที่พึ่งจะทะเลาะกัน ความรู้สึกอุ่นวาบก่อเกิดขึ้นในจิตใจ ดวงหน้าหวานคลี่ยิ้มออกมาอย่างน่ารักก่อนจะค่อยๆ
เดินไปเกาะหลังร่างสูง แผ่นหลังกว้างค่อยๆยกตัวขึ้นสองแขนแกร่งสอดคล้องขาเรียวเอาไว้ ฟ่างยกมือขึ้นกอดคอ
หนาเอาไว้ ร่างเล็กแอบลอบมองเสี้ยวหน้าของคนแก่ด้วยหัวใจที่เต้นแรง ปากเล็กเม้มแน่น และคอยหลบตากับใครที่
มองเขาทั้งคู่ จนต้องเอาหน้าซุกไว้ที่ซอกคอร่างสูง พายุแบกคนตัวเล็กไปโดยที่ไม่ได้คุยอะไรกันอีก
“ขอโทษนะ” จู่ๆพายุก็พูดมันออกมา
“อะ..อืม” ร่างเล็กกระชับอ้อมแขนขึ้นอีก
หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดะไรอีกจนถึงคลินิก พายุวางข้างฟ่างลงที่ตรงหน้าคลีนิกของเขาก่อนจะเดินจูงมือให้เข้าด้านใน
“อ่าวใครละครับนั้น”เสียงลุงคนสวนถามเมื่อเห็นข้าวฟ่างเดินหน้าแดงเข้ามา
“เด็กดื้ออะลุง ลุงกลับบ้านไปก่อนก็ได้นะเดี๋ยวทางนี้ยุจัดการเอง โมเสกมันก็อาการดีขึ้นแล้ว” พายุเดินเข้าไปลูบ
หัวมันด้วยความห่วงใย เว้นเสียแต่ข้าวฟ่างที่ดูกลัวๆเจ้าหมาตัวโต เท้าเล็กเปลือยเปล่าย่ำกันไปมาเพราะรู้สึกแสบๆ
คันๆ เนื้อตัวเหนียวเหนอะเพราะเดินออกไปไกล ใบหน้าหวานเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาช้อนสายตามองร่างสูง
“ลุง พาฟ่างกลับบ้านเหอะ” ร่างสูงที่เดินเข้ามาหลังจากออกไปส่งลุงชาญที่หน้าประตูก่อนจะดึงประตูลงปิดล็อคเรียบร้อย
“มันดึกแล้วนอนนี่แหละ พี่จะต้องดูโมเสกอีก” ข้าวฟ่างมุ่นคิ้วแปลกใจที่พายุพูดดีด้วย
“ตะ..แต่ ฟ่างอยากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“งั้นตามมา” พายุจูงมือข้าวฟ่างขึ้นไปด้านบนชั้นสองทั้งชั้นคือห้องส่วนตัวของพายุ ภายในตกแต่งครบครันเหมือนอยู่คอนโด...
“ห้องน้ำอยู่นั้น แล้วนี้ผ้าเช็ดตัว เข้าไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวพี่หาเสื้อให้” ฟ่างพยักหน้าแล้วทำตามที่ร่างสุงบอกอย่างว่า
ง่าย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเวลาคนตัวสูงใจดีด้วยแล้วใจมันเต้นแรง รู้สึกดีจนแอบยิ้ม...
หลังจากที่ฟ่างเข้าห้องน้ำ พายุเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าของตัวเอง หยิบเสื้อแขนยาวสีดำกับชั้นในที่คิดว่าฟ่างจะใส่ได้
ออกมา แล้วนั่งรอคนที่อาบน้ำอยู่ที่เตียง
ไม่นานร่างเล็กก็เดินออกมาโดยมีผ้าเช็ดตัวพันเอวไว้ ร่างเล็กสั่นนิดๆเพราะอาบน้ำตอนดึกมันหนาว ...
“เอออ คืออ เสื้อผ้าฟ่างอะ” ร่างเล็กเกิดอาการประหม่าเล็กน้อยเมื่อถูกพายุจ้องอยู่นาน
“มานี่สิ” พายุเรียกให้เข้าไปหา ข้าวฟ่างค่อยก้าวเดินและหยุดอยู่ตรงหน้าพายุมือเล็กยกขึ้นปิดหน้าอกตัวเองพร้อม
กันหันหน้ามองไปทางอื่นเมื่อหันมาเจอสายตาเร้าร้อนของพายุ ร่างสูงรั้งเอวบางให้เข้าไปอยู่ตรงระหว่างขาแกร่ง
กลิ่นกายหอมเฉพาะตัวของข้าวฟ่างเตะจมูกเขามาก พายุสวมเสื้อแขนยาวให้ร่างเล็กที่ยืนหน้าแดงนิ่งๆเขาโยนชั้น
ในที่จะเอามาให้ฟ่างใส่ทิ้งไปด้านหลัง //ไม่ต้องใส่ดีกว่า แบบนี้นะดีแล้ว//
เสื้อมันยาวเลยมาแค่น่องเล็กๆเหนือหัวเข่านิดเดียว
“กะกางเกงในอะลุง”ข้าวฟ่างทวง
“ไม่มี...” มือหนารั้งเอวบางให้แนบชิดเข้าไปอีก..ฟ่างทำหน้าตาเลิกลัก ก่อนจะใช้มือเล็กดันอกแร่งเอาไว้
“จะทำอะไร..ลุง” เสียงหวานดูสั่นๆ
“เปล่า..” แต่ยกคนตรงหน้าให้นอนราบไปกับที่นอน พร้อมกับใช้แขนตัวเองกักตัวเอาไว้ ใบหน้าทั้งสองห่างกันแค่ไม่กี่เซ็น..เสียงหัวใจมันเต้นตึกตักจนฟังได้ยินกันทั้งคู่
“อย่าดื้อนะ” สิ้นเสียงทุ้ม ริมฝีกปากหน้าก็ก้มลมนาบกับปากของอีกคน จูบอ่อนโยนต่างจากครั้งแรก มันทำเอาหัวสมองของข้าวฟ่างขาวโพน มือเล็กกำสาบเสื้อของร่างสูงจนยับ ปลายลิ้นร้อนที่พยายามแทรกเข้าไปในโพลงปาก พายุส่งเสียงฮืมฮำในรำคออย่างขัดใจที่ฟ่างไม่ยอมเปิดปากสักที...
“บอกว่าอย่าดื้อ”
“ลุงจะข่มขืนฟ่างหรอ”ร่างเล็กมองหน้าพายุด้วยความตกใจ “ไม่เอานะ ฟ่างกลัว”
“หึ..ถ้าข่มขืนมึงไม่ได้มานอนนิ่งๆแบบนี้หรอก อย่าดื้อละกัน”
อุ๊ป
“อื้อออ อืม...แฮกๆๆ..ลุง...อืมมม” จูบได้ไม่นานข้าวฟ่างก็ถูกชักนำไปตามอารมณ์ ยอมเปิดปากให้ลิ้นร้อนสอดแทรก
เข้ากวาดความหวานไปจนหมด ก่อนจะถูกลิ้นที่ช่ำชองไล่ต้อนจนต้องจูบตอบกลับ แม้จะดูเงอะเงิ้นเพราะไม่ค่อยได้
จูบกับใคร ร่างสูงค่อยสอนให้คนตัวเล็กทำตามจนรับจังหวะของกันและกันได้
“จุ๊บ จู๊บ..อืมมม”เสียงคำรามอย่างพอใจในรสจูบของพายุทำให้ข้าวฟ่างตัวแทบจะระเบิดไปด้วยความเขินอาย...ใจ
มันเต้นแรงแทบจะพุ่งชนกำแพงฝั่งตรงข้าม ร่างสูงเองก็เช่นกัน เข้าไม่อาจจะหักห้ามความรู้สึกที่อยากจะฟัดร่างเล็ก
ให้อยู่หมัด อยากจะปราบเด็กดื้อให้กลายเป็นแมวเชื่องๆ อยากจะสัมผัสไปทั่วทุก อณูของร่างกายเล็กๆนั่น
“อื้ออ แฮกๆ..อื้ม..พอแล้ว.พอ” ร่างเล็กดันหน้าของพายุออก ร่างสูงถอนจูบออกอย่างช้าๆ แววตากลมชุ่มน้ำตา เข้า
ก้มจูบซับมันเบาๆและกดจูบย้ำๆที่ริมฝีปากนุ่มนั้นอีกครั้ง ก่อนจะรั้งตัวให้มานอนหนุนแขนเขาฟ่างเงยหน้าสบตา
แววตากลมนั่นมีคำถามมากมาย แต่ไม่พูดมันออกมา ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรือ.. แต่ก็ยอมหนุนแขนและเอาไหหน้าซุกอกอุ่นเอาไว้
“ละ..ลุง..ทำ”
“นอนเถอะ ดึกมากแล้ว” เขาตัดบทก่อนที่ฟ่างจะถามจบ เพราะถ้าถามมาเขาก็หาคำตอบให้ไม่ได้อยู่ดี
“อะ..อืม..”ฟ่างนอนนิ่งๆให้พายุกระชับอ้อมกอด จนร่างเล็กหลับสนิท พายุค่อยๆลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำและจัดการตัวตนที่มันตื่นตั้งแต่เห็นคนตัวเล็กออกมาจากห้องน้ำ
“//นี่กูรู้สึกกับไอ้เด็กนั้นหรอวะ..อื้อออ ซี๊ด อ่า...//
.......
//ทั้งๆที่อยากจะทำมากกว่านี้ แต่ก็ต้องยั้งใจเอาไว้....กลัวคนตรงหน้าไม่ได้คิดอะไรด้วยแล้วจะพาลโกรธเอา เลยต้องมานั่งช่วยตัวเอง ...กูนี่ท่าจะบ้า//
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล :mc4:
ตอนนี้ยกให้ฟ่างกะลุงไปเนอะตอนหน้ามาฟินกันต่อกับฟ้าครามกับน้องกร o13 :z2: ก่อนจะ เจอดราม่านะคะ :katai1:
เจอคำผิดบอกด้วยนะคะ :mew1: :mew2: :mew3: :impress2:
-
น้องฟ่างเตรียมตัวเป็นเมียหมอหมาเลยนะ
ดูท่าพี่พายุมันจะเอาจริงแล้ว 555
น้องฟ่างก็อย่างดื้อนะ เดี๋ยวพี่มันมีข้ออ้างจับปล้ำเอาหึหึ :hao6:
-
มาต่อซะที
-
ใจร้าว
ตอนที่ 17 หึง
“ฟ้าคราม อื้อออ คราม อ๊า...ยะ อื้ออ ไม่ไหว จะออกอออก....อ่าส์” มังกรนอนตัวอ่อนอยู่บนร่างสูง ด้วยอาการหอบกระเส่า เหงื่อชื้นกายไหลย้อยลงมาจากไรผม ฟ้าครามจูบแผ่วเบาที่หน้าผากมนก่อนจะกระทุ้งเอวสวนจนมังกรกรีดร้องด้วยความเสียกระสันปลดปล่อยน้ำรักออกมาพร้อมๆกัน
“อื้ออออออ/อ่า” วงแขนแกร่งกอดรัดคนตัวบางอย่างรักใคร่ มังกรพลิกกายลงไปนอนด้นข้าง แก่นกายที่เสียบอยู่หลุดออกจากช่องทางสีสวยจนเกิดเสียงน่าอาย
“เหนื่อย..ครามมึงลดอาการหื่นของมึงลงบ้างนะ มันลำบากกู” มังกรว่าเสียงหอบฟ้าครามได้แต่ยกยิ้มก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้คนฟังน่าแดง
“มึงก็เลิกยั่วเลิกทำตัวน่ารักใส่กูสิแล้วกูจะลดความหื่นลงให้ กูได้กลิ่นมึงทีไร กูอยากทุกที”
“....-///-...ไอ้บ้า”
หลังจากนอนพักให้พอหายเหนื่อยฟ้าครามก็ลากมังกรเข้าไปอาบน้ำ วันนี้เป็นวันหยุดของมังกร เขาตั้งใจจะพาหมอไปกินข้าวดูหนัง...แบบคนรักไม่ใช่แบบเพื่อนเหมือนที่ผ่านมา.. ....
ในห้างหรูใจกลางกรุงฟ้าครามพามังกรมากินข้าวเที่ยงที่ร้านอาหารญี่ปุ่นมังกรชอบกินปลาเขารู้ดี
“เอาซาซิมิรวม ทาโกะ จิราชิ(ข้าวหน้าชุชิรวม)ข้าวหน้าเนื้อ เคนไซด้ง ชุปสาหร่าย เทมปุระ อืมมม เอาแค่นี้ก่อนครับ”ร่างสูงนั่งเท้า
คางมองคุณหมอสั่งอาหารด้วยสีหน้ายิ้มๆ พนักงานสาวสวยยิ้มหวานส่งให้คราม เพราะนึกว่าครามส่งยิ้มให้ตัวเองก่อนจะเดินบิด
ด้วยความอายเดินจากไป...มังกรสังเกตเห็นได้ เขารู้สึกไม่พอใจนิดๆ
“มองอะไร เดี๋ยวแม่จิ้มตาแตก” มังกรมองค้อนนิดๆ ฟ้าครามหัวเราะขำเบาๆเพราะรู้ว่ามังกรเป็นอะไร
“ดุจังนะ...”ฟ้าครามพูดแซว
“เออ กูดุ ดุมากด้วย มึงก็ระวังไว้ละกัน ถ้าลายมึงออกนะ” มังกรยกตะเกียบชี้หน้าคนตรงหน้า
“ลายกูไม่มีหรอก....กูมีแต่มึง” หมอหนุ่มโดนลูกหยอดของคนรักเข้าไปถึงกับหน้าแดง อมยิ้ม ไม่นานอาหารที่สั่งก็ทยอยออกมา
วางที่โต๊ะ มังกรดันชามข้าวหน้าเนื้อของโปรดฟ้าครามไปให้ก่อนจะหยิบเคนไซด้งกับข้าวหน้าชูชิมาไว้ตรงหน้าตนเอง ทั้งกิน
อาหารไปเรื่อยๆ
“ข้าวติดปาก”ฟ้าครามบอกคนตรงหน้าแล้วยื่นมือไปหยิบออก สายตาคมจ้องนิ่งๆทำเอาคนมองใจเต้นตึกตัก ฟ้าครามหยิบเม็กข้าวใส่ปากตัวเอง
ฉ่า-////-
“ทำบ้าอะไรของมึงวะ...” มังกรก้มหน้าซ่อนรอยแดงระเรื่อบนใบหน้าตัวเอง
“หึหึ” ฟ้าครามหัวเราหึเบาๆ
หลังจากกินอะไรเรียบร้อยแล้วทั้งคู่ก็พากันไปซื้อตั๋ว ...
“อยากดูเรื่องอะไรอะ”มังกรหันไปถามคนข้างกายที่ยืนดูรายชื่อหนังเข้าฉาย
“อืมมมม Barely Lethal”
“ห๊ะ”
“แล้ะวมึงอะ”
“terminator Genisys...”
ทั้งคู่มองหน้ากันนิดๆ เพราะต่างคนต่างอยากดูหนังของตัวเอง
“เป่ายิ้งฉุบ...มาเป่ายิ้งฉุบกัน ใครชนะได้ดูหนังเรื่องที่ตังเลือกคนแพ้ได้เซอวิสแบบฟลูครอส เอาปะ”ฟ้าครามยื่นหน้ามาใกล้ๆ
“ยังไงอะ เซอวิสแบบฟรูครอส”
“ก็....สั่งคนชนะได้ทุกอย่าง” ร่างบางตาโตเพราะคิดว่ายังไงก็คุ้ม
และผลก็ออกมา
“มึงอะ ออกช้าโกงกู”มังกรบ่นเสียงแหว ฟ้าครามหัวเราะร่วน
“เอาน่ายังมึงก็ได้รับบริการจากกูอยู่ดี”ฟ้าครามเดินไปต่อคิวซื้อตั๋ว แล้วมังกรนั่งรอที่โซฟารับรอง
คุณหมอนั่งมองคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเรื่อยๆโดยไม่ทันมองว่าใครบางคนเดินลิ้วเข้ามาหา
“หมอครับ มาทำอะไรที่นี่”หมอสุภจน์ หรือหมอชิวๆที่ใครๆเรียก ชิวเป็นคนเจ้าชู้ประตูดินจีบดะไปทั่ว ไม่เว้นชายหญิง รวมไปถึงคนไข้ของมังกร มังกรไม่ชอบใจเท่าไหร่เพราะชิงมักจะมาเกาะแกะตนเป็นประจำ
“ดูหนัง”มังกรตอบเสียงติดห้วนนิดๆ ชิวถือวิสาสะนั่งลงข้างๆมังกร
“ผมก็มาดูหนัง เราไปดูด้วยกันไหมครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง” ชิวทำตาประกายวิ้งพร้อมกับดึงมือมังกรไปจับไว้
โดยหารู้ไม่ว่านรกกำลังมาเยือนฟ้าครามย่างสุขขมเขามาหาอย่างเงียบเชียบรามกับพญาเสือโคร่งกำลังจะตะครุบลูกหมาป่าที่บังอาจมาแย่งเนื้อกวางของเขา
หมับ!! แรงจับบนไหล่จากด้านหลังและบีบแรงลงไปบนไหล่ของชิว
“อะ..โอ้ยย”
“คราม!!!”
“ไม่ต้องมาสะเออะกับมัน เมียคนเดียวกูเลี้ยงได้”ฟ้าครามกดเสียลงต่ำจนหน้ากลัว มังกรลอบกลืนน้ำลายดังเอิ๊อก
“มะ..หมายความว่าไง”ชิวที่เห็นสายตาของฟ้าครามถึงกับผงะ
“ก็หมายความอย่างที่พูดหรือจะต้องให้กูพิสูจน์” ฟ้าครามถามซ้ำ มือหนายกคอเสื้อของหมออินเทรนจนตัวลอย เพราะชิวตัวเล็กกว่าฟ้าครามก่อนจะเหวียงชิวเบาๆจนเซถลาไปยังโซฟาอีกด้าน
“อย่ายุ่งกับคนของกู” นิ้วยาวชี้ไปที่หน้าตี๋ของชิว
“คราม พอแล้ว ช่างมนเหอะ กูอยากดูหนัง”มังกรตัดความรำคาญจึงลากฟ้าครามออกมา
“มันเป็นใครไอ้หมอ” ฟ้าครามถามคนรักเสียงดุ
“หลานพ่อกูเอง เป็นหมออินเทรนที่โรงพยาบาลนะ” แรงบีบที่ต้นแขนทำเอามังกรหน้านิ่ว
“อย่าให้มันรุ่มร่ามกับมึงให้กูเห็นอีก”ฟ้าครามกระซิบที่ข้างหูอย่างข่มขู่
“มึงหึงกูรึไง” มังกรพูดไปงั้น
“เออ กูหึง..กูหวง แม้แต่มดมึงก็ห้ามมอง” ฟ้าครามบอกเสียงจริงจัง มังกรเริ่มจะมีอาการเลือดขึ้นหน้าอีกครั้ง
“พูดอะไรของมึงเนี้ย..มดก็ไม่กูมองแล้วมึงจะให้กูมองอะไรวะ”
“มองกูนี้ไง ทั้งหล่อทั้ง รวย “ ฟ้าครามชี้ที่ตัวเอง
“โถ้....”มังกรส่ายหน้าทันทีกับความหลงตัวเองของฟ้าคราม ขายังไม่ทันจะก้าวเดิน
“หมอมังกร รอเดี๋ยวสิครับ” เสียงเรียกดงมาจากด้านหลังฟ้าครามกรอกตาขึ้นฟ้า ส่วนหมอหนุ่มถอนหายใจออกมาเอือใหญ่
“อะไรอีกครับ ผมรีบ”มังกรหันไปถามเสียงเหวี่ยงๆ
“ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะครับ เรื่องหมอนะ” ฟ้าครามสะแยะยิ้มรังสีอำมหิตแผ่กระจาย มังกรจับมือฟ้าครามแน่น
“ชิว กูบอกไว้เลยนะ ว่ากู ไม่ชอบมึงวะ อย่ามากวนกู อย่ามาใกล้กูอีก มันน่ารำคาญ !!!”มังกรระเบิดเสียงออกมาอย่างเหลือทนแถมคำพูดก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ชิวหน้าเหวอรอบสองเพราะไม่เคยเห็นมังกรโกรธมากขนาดนี้
“กูรักผัวกูมาก และจะไม่มีวันเลิกรักด้วยเข้าใจนะ อ่อ แล้ว อีกอย่างคนอย่างมึงเทียบอะไรผัวกูไม่ได้สักอย่างเก็บกระบอกอันเล็กๆของมึงไปฝังไว้กับรูเสาไฟเหอะ เพราะของผัวกูมันบั้งไฟล้าน” ว่าเสร็จก็ลากฟ้าครามที่ยืนหัวเราะอย่างผู้ชนะใส่ชิวเข้าโรงหนังไป
“กลับบ้านไป กูจะเซอวิสมึงเต็มที่เลยเมียจ๋า”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“พูดมาก..” ร่างโปร่งเดินนำลิ่วด้วยความเขิน คนอะไรวันๆคิดแต่เรื่องใต้สะดือ ฟ้าครามเดินหัวเราะขำตามมา ส่วนชิวไม่ต้องพูด
ถึงช็อกกลางอากาศไปเรียบร้อย ตอนนี้ทั้งคู่นั่งประจำที่เรียบร้อยเพื่อรอหนังฉาย ระหว่างดูที่ยืนตรงกับเพลงสรรเสริญพระบารมีมี
หญิงสาวกลุ่มหนึ่งเดินมานั่งข้างๆฟ้าครามหญิงสาวเหลือบมองฟ้าครามแล้วยิ้มหวานตาเยิ้มใส่บิดซ้ายบิดขวา ชายหนุ่มทำเพียง
ส่งยิ้มน้อยๆไปให้โดยไม่คิดอะไร แต่คนที่มองมันคิด มังกรกระชากตัวฟ้าครามให้มานั่งฝั่งตน ฟ้าครามดูจะงงนิดแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“อย่าให้หูกับหางมึงออกมาละกัน กูจะตัดทิ้งโดยที่กูจะไม่ฉีดยาชาให้มึงฟ้าคราม” เขาบอกเสียงเย็นก่อนจะตวัดสายตาดุๆไปให้หญิงสาวกลุ่มนั้น
“มองอะไรยะ” หญิงสาวคนที่ส่งยิ้มให้ฟ้าครามถามเขาเสียงเขียว
(มังกร--talk)
เหอะถามมาได้ว่ามองอะไร...มองหน้ามึงไง มามองผัวกูอยู่ได้ ผมอยากจะบอกมันแบบนี้ ผมจึงแค่ส่งยิ้มที่ทำเอาเธอคนนั้นตลึงตาค้างกันทั้งกลุ่ม หลังจากดูหนังได้สักพักผมก็รู้สึกถึงแรงสะกิดที่แขน
“พี่ค่ะๆ..เอ่อคือว่าคนที่นั่งข้างๆพี่ชื่ออะไรอะคะ” สาวผมบ๊อบหน้าตาเหมือนตุ๊กตาเธอสะกิดผมแล้วพ่นคำถามที่ผมแทบจะเอาเล็บข่วนหน้า
“ฟ้าคราม”ผมตอบเสียงห้วน
“แล้วพี่เค้ามีแฟนยังอะคะ” ยังไม่ทันที่ผมจะบอกเสียงเข้มๆของฟ้าครามก็พูดแทรกขึ้นมา
“มีเมียแล้วครับ”มันว่ายิ้มๆพร้อมกับยกแขนคล้องคอผมแล้วรั้งเข้าไปหอมแก้ม
ฟอดดด
“0-0”(ผม)
“^-^”(คราม)
“O-O”(ผู้หญิงข้างๆ)
“ทำอะไรของมึงเนี้ย”ผมหันไปตีแขนฟ้าครามก่อนจะเอาแต่ก้มหน้า ก็คนมันอาย ฟ้าครามหัวเราะขำและหันไปดูหนังต่อ ส่วนสาวๆกลุ่มนั้น นั่งเงียบไปโดยปริยาย
“เงยหน้าขึ้นมา มาดูหนังไม่ใช้มานั่งดูมือ”ฟ้าครามเชยคางผมขึ้น
“อะไรเล่า..”>///<
“เขิน”มันถามผมหน้าตาย
“อะ...เออ”
“เดี๋ยวมึงจะได้เขินกว่านี้อีก” มันจับมือผมขึ้นไปจูบเบาๆ ผมนี้อายจนหน้าระเบิดแอบมองคนข้างๆก็นั่งหายใจเสียงดังฟึดฟัดกัด
มือตัวเองสงสัยจะโมโหผมน่าดู ช่วยไม่ได้ที่ฟ้าครามมันเป็นผัวผม//เสียใจด้วยนะ// ตลอดเวลาที่ดูหนังด้วยกันฟ้าครามจับมือผม
ไว้ตลอด มันทำให้ผมรู้สึกดีไม่น้อย ใจผมมันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากขั้ว ผมเห็นแอบมองผมแล้วยิ้ม ผมมีความสุขจัง
หลังจากดูหนังจบฟ้าคราก็พาผมออกมากินไอศกรีม มันเลือกที่นั่งด้านในสุดซึ่งเป็นจุดอับสายตา และไม่ค่อยมีคน ฟ้าครามดันตัวผมให้เข้าไปนั่งด้านในโดยที่มันนั่งปิดท้ายผมไว้
“ทำไมไม่นั่งฝั่งนู้นอะ”ผมหันไปถามด้วยความสงสัยจะมานั่งเบียดกันทำไมตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ
“
เงียบเหอะนะ”มันหันมาว่าเสียงดุ ก่อนที่จะมีพนักงานมารับเมนูพอสั่งเสร็จฟ้าครามก็หันมายิ้ม ยิ้มแบบที่ทำเอาผมขนลุก พอพนักงานเอาไอศกรีมที่สั่งมาเสริฟฟ้าครามก็แย่งช้อนผมไปทันที
“เอามากูจะกิน”ผมยื้อแย่งช้อนกลับแต่มันไม่ยอม
“กูป้อน”มันบอก ผมนี่นิ่งเลยไม่เคยเจอโมเม้นแบบนี้ อยู่ๆก็จะมาใจดีใส่...เป็นอะไรของมันวะ
ฟ้าครามตักไอศกรีมถ้วยของผมแล้ว
ง่ำ
“- -* ไหนมึงบอกว่าป้อนกูไงแล้วกินของกูทำไมเนี้ยะ” มันไม่ตอบ แต่มือมันยื่นมาจับคางผมไว้ และสิ่งที่ผมไม่คาดคิดมันก็เกิดขึ้น
“อื้อออ อึก อึก” ฟ้าครามก้มลงมาประกบปากผมมันบีบปากผมแล้วใช้ลิ้นดันไอศกรีมเย็นๆเข้ามาจนผมต้องกลืนมันลงไป
>///<
“แฮกๆ ทำบ้าอะไร”ผมเอ็ดใส่ ใบหน้าผมมันเห่อร้อนไปหมด อายก็อายกลัวใครมาเห็นเข้า
“ก็กูป้อน”
“ป้อนบ้านมึงสิใครเค้าป้อนกันแบบนี้ ไม่อายรึไงห๊ะ” ฟ้าครามยังคงทำหน้านิ่งๆแต่แววตากับมุมปากมันยกยิ้ม ให้ นี่มึงยั่วกูใช่ไหม
คราม ผมกัดปากตัวเองแน่นไม่กล้าสบตามันแล้วตอนนี้
“เอ้า ก็ป้อนแบบฟ้าครามไง ไม่ชอบว่างั้น”มันกอดอกมองผมนิ่งๆ
“ก็ปล่าว แต่กูอาย”ผมก้มหน้ามองแต่ไอศกรีมที่เริ่มละลาย
“อายทำไมคนเยอะแยะ”มันพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ผมนี่สิอยากจะบ้าตาย
“เอามาจะกินเอง”ผมจะแย้งช้อนคืน
“ไม่กูจะป้อน”ฟ้าครามตักไอศกรมใส่ปากตัวเองอีกครั้ง
“อื้อออ อื้มมม “
เป็นการกินไอศกรีมที่ฮาร์ดคอมาก ผมมันทำให้ผมปากบวมเดินออกจากร้านเลยครับ
“อร่อยเนอะว่ามะ” ฟ้าครามหันมาพูดกับผมที่เดินมึนๆตามหลังมัน มือหนากำมือผมไว้แน่นเราเดินจูงมือกันออกมาจากห้างโดยไม่แคร์สายตาใครๆ
คึคึคึ คือ แบบว่าชอบอะ ผมอยากจะกระโดดกอดมันจริงเลยตอนนี้
“กูรักมึงนะคราม”
“อืมม” รอยยิ้มของเสือยิ้มยากมันผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อคมของฟ้าคราม ผมเองก็เดินยิ้มแก้มปริไปจนถึงรถเหมือนกันครับ
(จบpart)
2cb
+++
++
ฟ้าคราม....มุกเอ็งเสี่ยวมากขอบอก ส่วนนายเอก...ออกตัวแรงไปนะลูกเดี๋ยวเขาจะหาว่าแรดเอาได้....
ปล
ปล1.จะทยอยแก้คำผิดให้นะคร้า ขอบคุณนักอ่านที่ช่วยหาคำผิดให้นะคร้า
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1:
-
ฟ้าครามเลี่ยนจริง แต่มุขป้อนติมให้ผ่านนะคะ 5555555+
-
โอ้ย หวานมาก
ฮาหมอกรอ่ะ มีผัวแล้ว ของผัวอันเท่าบั้งไฟ 55555+
-
สะใจจริง ๆ ฟ้าครามเล่นซะหมอชิวอึ้งแดกค่ะ
ส่วนนังผู้หญิงนั่งข้าง ๆ นี่ถ้ากรี๊ดได้คงกรี๊ดลั่นโรงไปแล้วค่ะ แหมก็ฟ้าครามเล่นสวีทกะมังกรซะหึหึ
กลับห้องมีสมนาคุณอีกมังกรเอ่ย พรุ่งนี้เตรียามลางานได้เลยคิคิ :ling1: :ling1:
-
ใจร้าว
ตอนที่ 18
หลอกเด็ก
ร่างเล็กนอนพลิกไปพลิกมาบนที่นอน ข้างกายมีร่างสูงกำยำของพายุนอนสงบนิ่งอยู่
“นอนไม่หลับ” ข้าวฟ่างพึมพำพยายามทุกวิถีทางให้ตัวเองนอนหลับ แต่ทำยังไงมันก็ไม่หลับสักที ยามมองหน้าร่างสูงที่หลับสนิท ใจเขามันเต้นแรง
ตึก ตัก ตึก ตัก
“ทำไม..มันเป็นแบบนี้” ดวงตากลมจ้องมองคนตัวโตไปเรื่อยๆ เสียงหายใจสม่ำเสมอ
ร่างเล็กค่อยๆขยับเข้าหาคนหลับอย่างแผ่วเบาพร้อมกับค่อยๆซุกตัวลงกับแผ่นอกอุ่น
แผงอกกว้างที่ให้สัมผัสถึงความปลอดภัย อุ่นใจ ข้าวฟ่างค่อยๆหลับตาลงช้าๆและเข้าสู่นิทราในที่สุด
“ขาดความอบอุ่นรึไง” ดวงตาคมค่อยๆปรือขึ้นช้าๆ แล้วโอบกอดคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา เขาคลี่ยิ้มออกแล้วหลับตาลงเช่นเดิม
+++
(ข้าวฟ่าง)
“ห้าวววววว งืม” ผมลืมตาตื่นในเช้าของวันใหม่ ข้างกายผมตอนนี้ไม่มีพายุอยู่แล้ว หายไปไหนของเขานะ ผมมองไปรอบๆห้อง ห้องพายุสะอาดมากของทุกอย่างถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ ทั้งชั้นหนังสือ ชุดโฮมเธียเต้อ โซฟา ทุกอย่างล้วนเป็นสีดำและขาว ผมค่อยๆเดินออกจากห้อง ลงไปยังชั้นล่างที่เป็นคลินิก
“ตื่นแล้วเหรอ”พายุละสายตาจากโมเสกมองมาที่ผม พี่พายุในชุดคุณหมอ กำลังให้ยาไอ้หมาตัวโตนั่นอยู่
“อื้อ”ผมตอบในลำคอแล้วเดินเข้าไปใกล้
“หิวรึยัง”พายุหันมาหาผม
“ก็นิดหน่อยแต่อยากอาบน้ำมากกว่า”
“เสื้อผ้าในตู้นะหยิบใส่ได้เลย”พายุพาคนตัวเล็กขึ้นมาด้านบน
“ละ แล้ว ก ก น อะ ให้โล่งแจ้งแบบนี้ทั้งวันไม่ได้หรอกนะลุง”ข้าวฟ่างรู้สึกกระอักกระอวนใจ
“หึๆ เอาไว้กลับคอนโด แล้วค่อยใส่ก็ได้ หรือถ้าไม่สบายใจ ใส่ของพี่ก็ได้นะ”พายุมองร่างบางแล้วยกยิ้มนิดๆ
“แต่มันอาจจะคนละไซ้” ข้าวฟ่างถลึงตาใส่เพราะรู้ดีว่าคนตรงหน้าแกล้งเขา
“ไม่เอาหลอก เป็นสังคังรึเปล่าก็ไม่รู้ ยี้ ”พูดเสร็จก็เดินเข้าห้องน้ำทันที ส่วนคนขี้แกล้งก็เดิน ลงไปที่ห้องครัวรอคนตัวเล็กอาบน้ำแต่งตัวลงมา
“ลูงงงงงง” เสียงหวานเรียกแผ่วเบา ร่างสูงหันไปมองทางต้นเสียง
อึก -///- ข้าวฟ่างในชุดเสื้อยืดตัวเก่าของเขาที่คอมันย้วย เสียจนเผยให้เห็นไหล่ลาดสีขาวเนียนสะอาดตา มือเล็กคอยดึงชายเสื้อที่มันสั้นเหนือเข่าให้ลงไปด้านล่างขาเล็กบิดไปมา ข้าวฟ่างกำลังรู้สึกเก้อเขิน
“เสื้อในตู้ ฟ่างใส่ไม่ได้สักตัวเลย ละ แล้ว..กางเกงก็ไม่มี” พายุลอบกลืนน้ำลายเหงื่อกายพาลไหล มือหนาเริ่ม
เปียกชื้น หัวใจมันเต้นไม่เป็นส่ำ หัวใจมันเต้นแรงกับคนตรงหน้า
“ นะ..นี่มัน..”
“มีเสื้อที่ดีกว่านี้ไหมลุง ฟ่าง รู้สึกว่าลมมันเย็นมากเลยอะ” ร่างเล็กเดินเข้าใกล้พายุเรื่อยๆด้วยใบหน้าที่แดงราวกับลูกตำลึง
“หยุด!!”
พรึบ..
พายุเดินเข้าไปหาแล้วถอดเสื้อคลุมตัวเองให้ร่างบางใส่แทน เขาลอบถอนหายใจถ้าเข้าใกล้มากว่านี้ตะบะได้แตกจับร่างเล็กนั่นกดในห้องครัวแน่นอน คนอะไรทำอะไรก็ดูยั่วยวนเขาไปหมด
“กินข้าว เสร็จแล้วจะพาไปส่งคอนโด”
“อื้ออ”
(พายุ พาร์ท)
ผมมองข้าวฟ่างที่ก้มหน้าก้มตากินข้าว ดวงหน้าหวานดูเขินๆจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม เวลามองใจผมมันเต้นแปลกๆ อยากอยู่ใกล้มากกว่านี้ อยากจะสัมผัสให้มันมากกว่านี้ ทั้งๆที่ผมพยายามจะหักห้ามใจแล้ว..แต่เด็กนี่มัน....
หลังจากกินข้าวผมบอกให้ข้าวฟ่างไปนั่งรอที่ห้องทำงาน ขอผมไปนั่งสงบจิตสงบใจสักพัก ...
“ลุง” ข้าวฟ่างเดินมาตามผมมั้ง
“หิวน้ำ ขอน้ำกินหน่อยสิ” ไอ้เด็กบ้านี่คิดจะยั่วกันไปถึงวะ คนเค้าอุตส่ามาอยู่เงียบๆแล้วยังจะตามมาอีก-*-
“อยู่ในตู้เย็นหาเอาเอง พี่ไปรอที่รถนะ”
“อื้ออ” ผมเดินออกมาด้านนอกสั่งงานพนักงานไว้ถ้ามีเคสด่วนก็โทรตามได้เลย
ไม่นานข้าวฟ่างก็ตามมา ร่างเล็กนั่นวิ่งทักๆออกมา อายุก็เยอะแล้วนะแต่ทำไมผมดูมันเหมอนเด็กมากจัง ตัวเล็กหน้าเด็ก นี่ถ้าไม่เป็นเพื่อนกับหมอกรผมนึกว่าเด็กอายุประมาณ17-18 หลังจากฟ่างขึ้นรถผมก็ไม่ยอมมองไปทางคนตัวเล็กอีก กลัวอดใจไม่ไหว
“ลุง โกรธฟ่างหรอ ทำไมไม่คุยกับฟ่างเลยอะ”เสียงพยายามถามผมตั้งแต่กลางทาง
“ปล่าว”
“แล้วทำไมไม่คุยอะ”
“ไม่มีอะไรจะคุย”ผมตอบกลับเสียงห้วน นึกรำคาญจะถามอะไรนักหนาคนยิ่งมีความอดทนต่ำอยู่
“ลุงอย่าโกรธฟ่างเลยนะ”ร่างเล็กนั่นเขยิบเข้าใกล้ผมอีก ผมรีบเร่งคันเร่งให้มันไปถึงบ้านมันไวๆก่อนที่ผมจะขับรถเลี้ยวเข้าโรงแรมแถวๆนี้ ยิ่งมันขยับเสื้อที่มันสั้นอยู่แล้วก็ยิ่งถกขึ้นไปจนเห็นต้นขาเนียน
“นั่งดีๆสิฟ่าง”ด้วยความที่ผมตื่นเต้นเกินผมเผลอตวาดมันไปเสียงดัง ร่างเล็กนั่นสะดุ้งแรงจนผมเองก็รู้สึกตกใจกับท่าทางมันเช่นกัน ดวงตากลมค่อยรื้นน้ำตา ผมรีบเลี้ยวรถจอดข้างทางทันที
“เอ่อ ฟ่างพี่ขอโทษ”ผมรีบดึงมันมากอด
“ฮึกลุง..ฮึก ตกใจ”
“อืม รู้ขอโทษนะ” ผมช้อนปลายคางมันไว้แล้วใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาออก ใบหน้าหวานๆมันทำให้ผมไม่สามารถละสายตาไปได้เลย หัวสมองผมมันกำลังสั่ง สั่งให้ผมคิดทำอะไรบางอย่าง ที่มัน บ้ามากๆ
“ลุงโกรธอะไรฟ่างหรอ”ร่างเล็กช้อนสายตาขึ้นถามผม
“ไม่ได้โกรธ”ผมใช้น้ำเสียงที่อ่อนลงแล้วถอนหายใจแรง
“โกรธสิลุงต้องโกรธฟ่างแน่ๆ ไม่งั้น ไม่งั้น ลุงคงไม่ตวาดใส่ฟ่าง” ผมยกยิ้มขึ้นนิดเมื่อเห็นเด็กน้อยขี้ดื้อเลิกพยศแล้วกลายเป็นลูกแมวแบบนี้
“หึ”ผมไม่ยอมบอกแล้วหันไปขับรถต่อแกล้งทำเป็นไม่สนใจให้ข้าวฟ่างมันออกอาการมากว่านี้
(จบ part ‘payu)
(ข้าวฟ่าง talk)
ผมไม่รู้ว่าลุงโกรธผมเรื่องอะไร การที่เขาเมินผมแบบนี้มันรู้สึกไม่ดีเลยผมรู้สึกเจ็บแปลบๆในอก ผมไม่อยากให้เขาโกรธเลย นี่ผมจะทำยังไงดี ....
“ถึงแล้วลงไปสิ เสื้อนั้นค่อยคืนวันหลังก็ได้” ลุงพูดกับผมแบบเย็นชา เขาไม่หันมามองหน้าผมด้วยซ้ำ
“อะ...อื้ออ” ผมเองก็ทำตัวไม่ถูกได้แต่เปิดประตูรถ ค้างไว้อย่างนั้น ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ผมต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่อง
“ลุง อยู่เป็นเพื่อนฟ่างหน่อยได้ไหม”ในที่สุดผมก็ตัดสินใจพูดออกไป
“ทำไม?”
“นะ อยู่เป็นเพื่อนฟ่างสักห้านาทีก็ยังดี” ลุงไม่ตอบเขาเดินลงจากรถ ผมยิ้มกว้างออกมาทันทีผมรีบตามลุงไปแล้วเปิดบ้านให้ บ้านผมมีแม่บ้านมาทำความสะอาดวันเว้นวัน บ้านมันเลยสะอาดอยู่เสมอๆ..
“มีอะไรก็ว่ามา” สีหน้าลุงยังคงเข้มขึมจนน่ากลัว ผมทำให้เขาหงุดหงิดเหรอ นี่ผมจะต้องทำยังไง ลุงเดินไปนั่งตรงห้องรับแขก ผมตามไปทันที
“ลุงเป็นอะไร...บอกฟ่างมา”ผมนั่งลงข้างๆลุงแล้วจับท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเอาไว้
“จะถามทำไม”เขายังใช้นำเสียงห้วนๆใส่ผมอยู่
“ก็..ก็..”ผมอึกอัก
“ในเมื่อไม่ชอบขี้หน้าพี่อยู่แล้วจะสนใจทำไม” ห๊ะ ผมไม่ได้ไม่ชอบขี้หน้าลุงสักหน่อย ผมแค่ไม่ชอบที่ลุงมายุ่งกับเพื่อนของผม เท่านั้นเอง
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่..ฟ่าง ฟ่างแค่”ผมไม่รู้จะพูดยังไง ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองในตอนนี้เลยสักนิด เวลาแค่หนึ่งอาทิตย์ แค่อาทิตย์เดียวทำไมผู้ชายตรงหน้าถึงได้มีอิทธิพลกับความรู้สึกของเราได้ถึงขนาดนี้ ใบหน้าของลุงตอนนี้มันเรียบเฉยและเย็นชา มันไม่เหมือนเดิม ไม่มีการพูดจาร้ายๆ ไม่ด่า ไม่แกล้ง มันๆมันทำให้ผมรู้สึก
ไม่ชอบเลย...
“ถ้าไม่มีอะไร พี่กลับก่อนละกัน” ลุง กำลังจะไป เขาเดินออกไปแล้ว ไม่รู้ทำไม ขาผมมันรีบตามไป เห็นแค่แผ่นหลังกว้าง ที่กำลังเดินออกไป มือผมก็
หมับ !!!
“อย่าไปเลยนะ”
(จบpart’ข้าวฟ่าง)
ลูกแมวน้อยที่กำลังหลงเข้าไปในกับดักของเสือร้าย ร่างกายเล็กกอดเอวหนาของพายุไว้แน่น ร่างสูงที่หันหลังให้ยกยิ้มอย่างพอใจ ร่างสูงค่อยๆหันไปหาคนที่กอดเขาแน่น....
“จะให้ฟ่างทำยังไง ลุงถึงจะไม่เย็นชาแบบนี้”
“จะยอมทำทุกอย่างจริงๆนะเหรอ”คนขี้แกล้งตีหน้าเข้มใส่
“อื้อ..ยะ..ยอม”ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงหน้าหวานแดงซ่านขึ้นมาทันทียามสบตาคมกับร่างสูง แววตาที่เหมือนจะกลืนกินเขาไปทั้งตัว...
“เป็นของพี่ได้ไหม...” ร่างสูงเชยคางมนให้สบตา
“เป็นแค่ของพี่พายุ คนเดียว” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู เสียงที่เหมือนไฟร้อนแรง
“มะ...หมายความว่ายังไง” ร่างเล็กใจเต้นแรงถามเสียงสั่น
“ก็หมายความว่า...ฟ่างจะต้องเป็นของพายุ”
“ไม่ ..เข้าใจ” ร่างสูงก้มลงมอบจูบรสหวาน ลิ้นร้อนกวาดต้อนให้อีกคนยอมจนมุม ข้าวฟ่างตอนนี้อ่อนระทวยเหมือนเทียนลนไฟ..จูบที่ช่วงชิงเอาลมหายใจเขาไปหมด..
“อื้อมม พายุ..หะ..หายใจไม่ อะ..ออก” พายุค่อยละจากริมฝีปากนุ่ม ดวงตาคมจ้องลึก
“หัดเอาไว้..เพราะต้องเจออีกเยอะ” ....เขาอุ้มคนตัวเล็กขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ที่หมายคือห้องนอนของร่างเล็ก
“จะทำอะไร..ลุง ฟ่าง ฟ่าง”
ตุบ
“โอ๊ย...เจ็บนะลุง” ร่างเล็กถูกโยนลงบนที่นอนกว้าง เสื้อที่ใส่อยู่มันไม่ได้ปกปิดส่วนน้อยของเขาไว้แล้ว พายุมองตรงส่วนนั้น
“เห้ย มองอะไร ไอ้ลุงลามก”
“คิดจะยั่วกันแบบนี้ คืนนี้ลูกแมวคงไม่รอด” พายุย่างสุขุมขึ้นบนที่นอน ข้าวฟ่างขยับหนีจนชนหัวเตียง
“ลุง อย่าพึ่งทำฟ่างตอนนี้เลยนะ..”ร่างเล็กกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ..
“หึ”
“ฟ่างไม่พร้อม ฟ่างกลัว”
“ช้าไปแล้วฟ่าง” ร่างสูงคร่อมทับตัวของอีกฝ่ายไว้ มือเล็กรีบยกดันอกแกร่งไว้ทันที
“ไม่นะ ไม่เอา..ฮึก..ลุงเป็นอะไร อย่าทำแบบนี้ฟ่างกลัว”ร่างเล็กสั่นจนน่ากลัว
“กลัวอะไร..ผ่านมากี่คนแล้ว” คำถามที่เหมือนมีดกรีดลงกลางใจ สายตาที่บอกว่าน้อยใจช้อนมองคนด้านบน ปากเล็กกัดแน่นด้วยความกรุ่นโกรธ
“ฟ่างไม่เคยผ่านใครมาทั้งนั้น ไม่เคย ไม่เคย!!!!” ร่างเล็กตะโกนใส่หน้าพายุเสียงดังลั่นน้ำตาหยดเล็กๆค่อยไหลออกมา
“อย่ามาดูถูก” ร่างสูงเหมือนโดนตบหน้าด้วยแววตาตัดพ้อนั่น เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะว่า...
“ขอโทษ”อารมณ์หื่นกามเมื่อครู่หายไป หมด เขาก้มลงประทับจูบลงหน้าผากมน
“ฮึก...ฮือออ”
“ขี้แยเป็นเด็กแบบนี้ไม่เหมือนข้าวฟ่างที่พี่พายุรู้จักเลยนะ”
“ฮึก...”
“ไว้พร้อมเมื่อไหร่ บอกแล้วกัน..”ร่างสูงล้มตัวลงนอนข้างๆกายของคนตัวเล็ก มือหนึ่งดึงอีกคนเข้ามากอด
“นอนกอดแบบนี้ได้ใช่ไหม” เสียงสะอื้นขาดหาย หัวทุยพยักขึ้นลงเป็นเชิงอนุญาต
“จูบละ จูบได้ใช่ไหม” ร่างเล็กพยักหน้าอีก
“หึแล้วอย่าให้ใครมาลบรอบจูบพี่ละ เพราะไม่อย่างนั้น พี่คงจะ ขย้ำเราให้ตายคาเตียง” ใช่ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆเป็นค่อยๆไป อย่างนี้นะดีแล้ว ร่างสูงกอดคนตัวเล็กแน่นยิ่งกว่าเดิม....
“ชอบ” คือความรู้สึกของคนทั้งคู่ในตรงนี้ รอแค่เวลาที่จะพัฒนา ไปเป็นคำว่า “รัก” เพราะคิดว่าอีกไม่คงจะได้ใช้
ปล....ไปเรื่อยๆเนอะคู่นี้ กะอิแก่เต๊าะเด็ก อีกไม่นานเฮียแกก็จะสมหวังของการกินเด็ก..
ปล.2 รู้นะว่าลุ้น 5555+
ปล.3 รักทุกคนนะคะ
-
ใจร้าว ตอนที่ 19 นับถอยหลัง
เหลือเวลา อีกพียงแค่ หนึ่งอาทิตย์ ชีวิตอันสงบสุขของฟ้าครามก็จะหมดลง วันนี้เขาไปส่งมังกรด้วยใจที่หดหู่ที่สุด
“ขอโทษนะมึง..กูรู้ว่ามึงรู้สึกไม่ดี แต่มึงก็ต้องตัดชุดไว้ พ่อกับแม่เข้าให้มึงไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว” มังกรจับมือฟ้าครามแน่นดวงตากลมมองคนรักด้วยความรู้สึกผิด
“เออ กูเข้าใจ แต่แมร่งทำใจยากวะ ” ฟ้าครามบอกตามความรู้สึกของตัวเอง
“มึงก็รู้ว่าพี่ยุเค้าไม่ได้คิดอะไรกับกู” มังกรบอกเสียงอ่อน
“เออ รู้ แต่แมร่ง กูอยากแต่งงานกับมึงอะ แต่งกับก่อนคนแรก ไม่ได้เหรอวะ” มังกรอึ้งทันที่ที่ได้ยินฟ้าครามพูดออกมา ดวงหน้า
หวานยิ้มกว้างกับความน่ารักอย่างฟ้าคราม ไม่อ่อนหวาน ไม่มีความโรแมนติก มีแต่ห่ามๆแถมดิบเถื่อนอีก ฟ้าครามเสหน้าไป
มองทางอื่นเหมือนเด็กเอาแต่ใจ มังกรรู้ว่าประโยคที่พูดออกมาคือการขอแต่งงานของร่างสูง มือหนายื่นกล่องของขวัญอันเล็กๆ
ให้ทั้งๆที่ยังไม่ได้มองหน้าเขาเลยสักนิด มังกรค่อยๆแกะกล่องนั่นออก มือเล็กสั่นน้อยๆ เมื่อเห็นว่ามันเป็น แหวนคู่
“กูจองไว้ไว้ก่อน ไว้ทุกอย่างมันเคลียเมื่อไหร่กูจะมาเอาคืน”
“อื้อ อย่าลืมนะมึง” เขาสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางข้างขวา
“เออ กูไม่ลืมหรอก แต่บอกไว้ก่อนนะว่ากูรีบ กูจะเอามึงคืนให้เร็วที่สุด” น้ำเสียงฟ้าครามดูจริงจังทั้งสีหน้าและแววตา
มังกรแค่ได้ฟังก็รู้สึกดีใจและมีความสุข แค่นี้ขอให้ต้องเจออะไรที่มันเลวร้ายเขาก็จะผ่านมันไปได้แน่นอน
+++++++
อีกห้าวันก่อนวันแต่งงาน
การใช้ชีวิตด้วยในแต่ละวันที่ผ่านฟ้าครามอ่อนโยนกับมังกรมากขึ้นทุกวัน และรักเขามาขึ้นทุกวัน หนึ่งเดือนที่อยู่ด้วยกัน เขาเข้าใจกันละกันมากขึ้น แหวนที่ใส่คู่กันตั้งแต่เมื่อสองวันก่อน มังกรโดนสั่งพักงานเพราะจะต้องเตรียมตัวเข้าพิธีในอีกไม่กี่วันข้างน่า ครอสเจ้าสาวพรากเวลาของพวกเขาไปเกือบทั้งวัน การเตรียมงานทุกอย่างพ่อแม่เป็นคนจัดการทุกอย่าง พายุกับเขาแค่เตรียมตัวและเตรียมใจเท่านั้นเอง วันนี้พายุกับมังกรไปลองชุด โดยมีฟ้าครามกับข้าวฟ่างติดตามไปด้วย....
“สวยมะ กูรู้ว่ากูสวย”มังกรพยายามจะสร้างบรรยากาศที่มันดูอึมครึมให้มันสดใสขึ้น
“อืมสวยสวยซะจนกูอยากจะฉีกชุดเหี้ยๆนี้ให้เป็นชิ้นๆ ชุดสนตรีนอะไรห๊ะ ทำไมมันสั้นโชว์ขาอ่อนโชวหลังแบบนี้!!!”ฟ้าครามแหกปากออกมาดังลั่น เขาไม่อยากให้ใครเห็นมันทั้งนั้น ทั้งแผ่นหลังขาวเนียนกับท่อนขาเรียว เขาหวง หวงที่สุด หวงทุกอย่างที่เป็นของมังกร
“แล้วนั่นอะไร ไอ้กระโปรงห้อยๆนี่เห็นมึงเป็นตุสรึไง”
“ครามพอเหอะ..อายเค้าแม่กูเค้าเป็นคนออกแบบเองนะมึง” มังกรที่พยายามปรามคนรักให้ใจเย็นลง ชุดข้าวฟ่างเองก็ไม่ต่างจากของมังกร เพราะฟ่างต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาว พายุได้แต่มองคนที่กำลองเสื้อของตัวเองด้วยแววตานิ่งๆไม่พูดไม่จา
“พี่ยุ ดึงซิบให้ฟ่างที” แววตาที่หม่นๆของข้าวฟ่างทำให้พายุใจไหววูบ ข้าวฟ่างยกหางของชุดเดินมาหาพายุแล้วหันหลังให้ เผยให้เห็นรอยแดงๆทั่วแผ่นหลังเนียน..
“อะไรที่มันเป็นของๆกู มันก็ต้องเป้นของๆกูคนอื่นมาแทนที่ไม่ได้หรอกนะจำไว กูมีแค่มึง แค่มึงคนเดียวนะฟ่าง” น้ำคำที่ให้คนฟังค่อยๆเผยยิ้มออกมา
“เชื่อใจพี่นะ” เขาจูบซับรอยรักที่ฝากไว้เมื่อหลายวันก่อน
“ครับ”คนตัวเล็กหันมายิ้มให้
ถ้าจะถามว่าพายุทำยังไง คงต้องย้อนไปในวันนั้น วันที่เขาไปส่งข้าวฟ่างที่บ้าน
ย้อนไปกลับไปในวันนั้น
ร่างสูงนอนมองร่างเล็กที่นอนอยู่ในอ้อมอกเขาด้วยแววตาอ่อนโยน ข้าวฟ่างในตอนนอนแบบนี้ดูน่ารักมาก ไม่ดื้อไม่พยศ แบบนี้ก็ดูเป็นเด็กดี ไม่ก้าวร้าว แถมยังขี้อ้อนเขาอีกต่างหาก
“น่ารักแบบนี้ให้นานๆนะข้าวฟ่างถ้าอยากให้พี่ใจดีด้วย”เขาจูบซับที่กระหม่อมแล้ว ก่อนจะลุกไปอาบน้ำ ปล่อยให้คนขี้เซานอนต่อ ร่างสูงมองนาฬิกาที่ข้อมือ ใกล้เที่ยงแล้ว ถ้าคนตัวเล็กตื่นมาคงจะหิว เขาแต่งตัวแล้วออกไปหาซื้อของมาทำอาหารก่อนที่ข้าวฟ่างจะตื่น....
(ข้าวฟ่าง’part)
นี่ผมนอนไปนานเท่าไหร่แล้วเนี้ย ผมดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งแล้วกวาดสายตามองหาพี่พายุ แต่หาไม่เจอ
สงสัยคงกลับไปแล้วผมรู้สึกเหงาๆเมื่อรู้ว่าพี่ยุไม่อยู่แล้ว ผมเลยลุกไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน กะว่าจะไปหาฟ้าครามที่คอนโดแต่พอเดินออกมาจากห้องจมูกผมก็ได้กลิ่นหอมๆลอยมาจากในครัว คิ้วผมขมวดยุ่งทันที ผมอยู่บ้านคนเดียวแล้วใครที่ไหนมันจะมาทำกับข้าวให้ผมกันละจู่ๆหัวใจผมมันก็พองโตข้นมา ขาผมก้างลงบันไปอย่างรวดเร็วและตรงไปที่ห้องครัว ...
“พี่ยุ”ผมครางแผ่วเมื่อเห็นแผ่นหลังกว้างกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำอาหาร เสื้อแขนยาวถูกพับมาจนถึงข้อแขน แถมพี่ยุยังเอาผ้ากันเปื้อนมาใส่อีก ดูหล่อแบบอบอุ่นจนใจผมมันเต้นแรงไม่หยุด พี่ยุหันมาทางผมแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“มานั่งสิเสร็จพอดี หิวรึยัง”น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้ หน้าตาแบบนี้ มันอันตรายต่อหัวใจข้าวฟ่างจริงๆนะ
“อะ อื้ม..” ผมลงมือกินมื้อเที่ยงที่พี่ยุเป็นคนทำอย่างเอร็ดอร่อยจนหมดจาน
“กินเสร็จก็ล่างด้วยละ”ล้างจานเหรอ แค่จับจานผมยังทำแตกเลย ผมกำลังจะปฏิเสธแต่เห็นสายตาดุๆนั่นผมก็ไม่กล้าแล้ว
“ครับ”ผมยกจานไปที่อ่างล้างในครัว แล้วมันต้องเริ่มยังไง เกิดมายังไม่เคยล้างจานเลย ผมยืนมองจานในอ่างนิ่งๆโดยไม่ทันมองว่าพี่ยุเดินมาซ้อนอยู่ข้างหลัง
“ยืนนิ่งแบบนี้ ล้างไม่เป็นใช่ไหม” เสียงเข้มๆติดจะดูถูกนิดๆ ผมรีบเถียงทันที
“ไม่ใช่สักหน่อย”อยากจะตีปากตัวเองจริงๆเริ่มยังเริ่มไม่ถูกเลย
“หึ”พายุหัวเราะออกมาเบาๆมือหนาค่อมตัวเขาไว้กับอ่างล้างจาน
“มัวแต่ก้มหน้าแล้วจะล้างจานยังไง”แผ่นหลังเล็กชิดกับอกกว้าง พายุจับมือเล็กพร้อมกับสอนล้างจาน มือหนาจับมือข้าวฟ่างค่อยๆล้างจานทีละใบๆ ใจดวงเล็กเต้นตึกตักยามได้รับสัมผัสอุ่นๆจากแผ่นอกกว้างข้าวฟ่างไม่ได้ฟังพายุสอนเลยสักนิด มันแต่ตื่นเต้นกับคนข้างหลังซะมากกว่า
“เสร็จแล้ว ครั้งหน้าล้างเองได้แล้วนะ” กว่าจะรู้ตัว จานก็ถูกล้างจนหมดและถูกวางในชั้นวางจานหมดแล้ว
“อื้ออ” เสียงตอบในลำคอทำเอาคนตัวสูงยิ้มออกมานิดๆกอดจะสอดมือไปที่เอวคอดแล้วออกแรงกอดรัด
“อ๊ะ”ข้าวฟ่างถูกยกตัวขึ้นเหนือพื้นโดยร่างแกร่ง
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เปียกหมดแล้ว” เสียงนุ่มออกคำสั่ง
“ก็ไม่เห็นต้องอุ้มฟ่างเลยนี่ครับ หวา!!! “ ข้าวฟ่างคว้าคอร่างสูงไว้ทันเพราะจู่ๆเขาก็เปลี่ยนท่าอุ้มเป็นท่าเจ้าสาวแทน
“หึหึ เอาเถอะอุ้มบ่อยๆจะได้ชิน”
“ไม่ชินหรอกนะครับ พี่ยุทำอะไรแบบนี้เนี้ย” ข้าวฟ่างเผลอตัวเรียกว่าพี่เพราะความอ่อนโยนและใจดีของพายุ ใจดวงน้อยเริ่มจะโอนเอน
“เงียบเถอะ”เขาวางร่างเล็กลงในห้องแต่งตัวก่อนจะเลือกเสื้อผ้าที่คิดว่าเจ้าตัวใส่แล้วน่ารักออกมา
“ชุดนี้เหรอ มันไม่” เสื้อแขนยาวคอเต่าสีเขียวขี้ม้ากางเกงยีนขายาวทีฟ้าซีดๆถูกยัดใส่มือ ข้าวฟ่างมองแล้วทำหน้างง อยู่บ้านนะ เมืองไทยร้อนมากๆเลยนะ แล้วจะให้ใส่มิดชิดแบบนนี้
“ใส่ไปเหอะน่า เดี๋ยวจะพาไปคลินิก ไม่มีงานทำไม่ใช่ไงเรานะ”ร่างสูงดันตัวร่างเล็กให้เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
พอออกมา
“พี่ยุมันร้อนอะ”ข้าวฟ่างบ่นกระปอดกระแปดขณะเดินมาขึ้นรถที่หน้าบ้าน
“จะบ่นทำไมรีบขึ้นรถสิเดี๋ยวก็เย็น” ฟ่างทำหน้ายู่ใส่ทันทีก่อนจะเปิดประตูแล้วขึ้นรถทันที
“เร็วสิเปิดแอร์สิ ร้อนๆๆๆๆ” ดีดขาไปมาอย่างกะเด็กเอาแต่ใจ พายุมองนิดแต่ก็ยอมทำตาม ไอเย็นจากช่องแอร์ค่อยๆคลายร้อนให้ร่างเล็ก อย่างช้าๆข้าวฟ่างพ่นลมออกมาเพื่อระบายความร้อนในร่างกายมือเล็กดึงเสื้อคอเต่าลงต่ำอย่างรำคาญ พายุปรายตามองแผงอกขาวๆที่คอยจะโผล่มาให้เห็น
ใช้เวลาไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงที่หมาย ด้านในมีสัตว์แพทย์ สองสามคนคอยดูแลสัตว์ป่วย พายุเดินจูงมือร่างเล็กเข้าไปด้านใน หลายคนหันมามองผู้มาใหม่
“หมอยุมาแล้วหรอคะ โมเซกฟื้นแล้วละคะ”พนักงานสาวบอกก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้ ข้าวฟ่างรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาซะดื้อๆ
“ฟ่างจะขึ้นข้างบนก่อนก็ได้นะพี่จะทำงาน”พายุหันมาบอกพร้อมกับจับหัวเล็กโยกไปมา
“ไม่เอาจะอยู่ด้วย” กว่าจะรู้ตัวว่าโง่มากที่ขอทำงานด้วย
“ว๊ากกกกกกกกก ไม่เอาโมเซก แก โอ๊ยอย่าเลียไม่ อื้อ พี่ยุ เรียกมันไปที” ร่างเล็กถูกเจ้าหมาตัวโตโถมตัวใส่เต็มแรงจนเขาเองสงสัยว่ามันป่วยจริงรึเปล่า พายุไม่ได้เรียกเจ้าหมาพันธ์โกลเด้นนี่ให้หยุดแต่กลับนั่งเท้าคงมองจากโต๊ะทำงานแทน มุมกระตุกยิ้มจนน่าหมันใส้
“โมเซก หยุดนะ หนัก พอแล้ว เหนื่อยแล้วนะ”ข้าวฟ่างคลานหนีเจ้าหมาอยู่บนพื้นพรมในห้องทำงาน ดวงหน้าขาวแดงซ่านไปหมดเพราะเหนื่อยและร้อน เสื้อแขนยาวคอเต่า เขาจะเอามันไปเผาทิ้งให้หมดเลยคอยดู
“โมเสกพอแล้ว” สิ้นเสียงของพายุเจ้าหมาบ้าก็นั่งลงนิ่งถ้าเขาตาไม่ฝาด เขาเห็นรอยยิ้มกว้างๆของไอ้หมาบ้านี่มันกำลังยิ้มแฉ่งให้เขา
“อย่าเผลอนะมึงกูจะเอายาถ่ายให้กินทั้งหมาทั้งเจ้าของหมาเลยคอยดู” ข้าวฟ่างอาฆาตไว้ในใจ
“ถ้าทางโมเสกคงจะชอบฟ่างอะ”ข้าวฟ่างตวัดสายตาไปหาเจ้าหมาที่นั่งส่ายหางไปมาด้วยความหมันไส้
“เชอะ ไอ้หมาน่าโง่ อย่าได้หวังจะทำแบบนั้นกับชั้นเป็นครั้งที่สอง”นิ้วเรียวชี้ไปที่โมเซก
“แล้วถ้าพี่ทำบ้างละ”ร่างสูงนั่งยองๆลงตรงหน้าคนตัวเล็กพร้อมกับรอยยิ้มพราย
“ทำอะไร ทำนิสัยหมาๆนะเหรอ ทำอยู่แล้วไม่ใช่รึไง” เพราะความหงุดหงิดทำเอาคนตัวเล็กพาลไปหมด
“อ๊ะๆ...พูดจาแบบนี้ พี่บอกแล้วไงครับ ว่าไม่ชอบ” เสียงของพายุกดต่ำลงตรงคำสุดท้าย พายุยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะลงมืออุ้มคนตัวเล็กพาดบ่า
“เห้ยยย พี่ยุ ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อยจนกว่าจะถึงที่นอนในห้องของพี่”
“ไม่เอาไม่ไป” ถึงจะดิ้นให้ตายเขาก็ไม่ปล่อย.....
(พายุทอร์ก)
“ ใครจะไปรู้ว่าโชคชะตามันจะเล่นตลกกับผม ตั้งวันที่ผมเดินชนผู้ชายน่าตาน่ารักคนหนึ่งในร้านอาหาร ใบหน้าสวยแต่
แววตากลับหม่นหมองจนน่าหดหู่ ผู้ชายคนนั้นขอโทษผมแต่ก็นะ จู่ๆผมรู้สึกอยากรู้ว่าคนที่เดินชนผมนั่งตรงไหน เลยดักรออยู่
หน้าห้องน้ำ แต่ว่าพอออกมาผมก็เจอเขากำลังมีปัญหากับผู้ชายคนหนึ่ง ผมทนอยู่เฉยไม่ได้ก็เลยเขาไปช่วยจนได้รู้ชื่อ ว่า มังกร
ชื่อยิ่งใหญ่ผิดกับตัวจริงๆ ผมมองปราดเดียวก็รู้ว่าผู้ชายที่มีเรื่องกับมังกรเป็นคนสำคัญสำหรับเขามาก เสียดายจัง ยังไม่ทันได้
จีบอกก็หักซะละ หลังจากนั้นผมก็ไม่คิดว่าจะได้เจอมังกรตัวน้อยอีก เมื่อหม่อมแม่ที่ร้อยวันพันปีจะมีเรื่องคุยกับผมสักที ท่านโทร
มาให้ผมมารับไปบ้านเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยด้วยกัน อ่าดูจากแววตาผมก็รู้ได้ทันทีว่าแม่คิดอะไรอยู่คิดจะจับคู่ให้ผมอีกแล้วละสิ เมื่อผมไปถึงไม่คิดว่าลูกสาวของเพื่อนแม่จะกลายเป็นผู้ชายน่ารักซะได้ และที่สำคัญ
คนๆนั้นคือมังกร .....กว่าจะรู้ตัวพวกแม่ๆกับจับเราหมั้นโดยมัดมือชกโดยการประกาศหมั้นเป็นที่เรียบร้อย หลังจากนั้นเราก็คุยกันถูกคอมาก ผมรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้จัง ทั้งเรียบร้อย มีความมุ่งมั่น เด็ดเดียวมาก มีหลายครั้งที่ คนที่ชื่อว่าฟ้าครามมาก่อกวนมังกร ผมเคยชกกับมันด้วยนะ จนผมต้องเค้นมังกรจนเขายอมเล่าให้ฟังจนหมด...อาจจะมีบางเรื่องที่เขาเลี่ยงไม่ตอบ ผมรู้สึกสงสารคนสองคนนี้ทันทีอยากจะช่วยแต่ไม่รู้จะทำยังไง ฟ้าครามแสดตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของมังกร
อย่างออกนอกหน้า รู้หรอกว่าหวง แต่ช่วยรักษาหน้าผมนิดก็ได้ ถึงยังไงผมก็คู่หมั้นนะครับ วันหนึ่งผมไปหามังกรที่คอนโดแต่
ทะว่าผมกลับเจอฟ้าครามในสภาพล่อแหลมแถมถือชามมาม่าไว้ในมือ ประโยคแรกที่มันทักผม “อ่อชู้เมียกูนี่เอง”ตอนแรกก็
อยากจะเข้าไปตั้นหน้าหล่อๆนั่นแต่ ผมเห็นรอยแดงไปทั้งแผงอกขาวๆของมังกร ผมเองก็ทำตัวไม่ถูกจนร่างเล็กเชิญผมเข้าไปใน
ห้อง นั่งคุยกันจนพอจะเข้าใจอะไรหลายๆอย่างจนเลยว่า ฟ้าครามชวนไปซื้อของมาทำอาหารกลางวันที่ห้างใกล้ๆ ผมขอตัวแยก
ไปห้องน้ำพอจะกลับมาหาทั้งคู่ก็เห็นใครบางคนทำตัวลับๆล่อเดินตามมังกรกับฟ้าครามอยู่ห่างๆแต่งตัวก็แปลกๆปกปิดหน้าตา
เอาไว้ในมือถือโทรศัพท์ตามถ่ายรูปของทั้งคู่เอาไว้ ด้วยความที่ผมมือไวก็คว้าเอาโทรศัพท์นั่นไว้ในมือ....หึใครจะไปคิดว่าการ
กระทำของผมในครั้งนั้นมันจะทำให้ชะตาผมพลิกผัน ดวงหน้าหวานสวยราวกับเด็กผู้หญิงยืนด่าผมป่าวๆแถมยังเรียกผมว่า ลุง
อีก ตอนแรกแค่อยากจะปราบพยศ ไปๆมาๆกลับอยากจะครอบครอง ทั้งตัวและหัวใจ ”
กลับมาปัจจุบัน ผมอุ้มข้าวฟ่างพาดบ่าถามว่าทำไมต้องทำ ก็เด็กมันยั่ว ยั่วจนผมอดใจไม่ไหว แค่หน้าแดงๆ ปากแดงๆแสดงอาการว่าร้อนว่าเหนื่อย มันก็ยั่วเสียจนผมมือไม้สั่นไปหมด ผมปล่อยให้ฟ่างทุบหลังผมจนพอใจ ทุบให้เหนื่อยจะได้ไม่มีแรงขัดขืนผม จะได้ยอมง่ายๆสักที
ตุบ
“โอ๊ยย พี่บ้าจะโยนทำไม เจ็บนะ” พ้นมือผมตัวเล็ก ก็โวยวายใส่ผม หึๆเวลาโกรธก็ดูน่ารักน่าหยิก แก้มแดงๆนั่นคงเกิดจากความอายผมรู้ว่าเด็กนี่ก็ใจเต้นแรงเพราะผมเหมือน ครั้งนี้ผมจะทำให้เด็กดื้อของผมเข้าใจตัวเองสักที....
ผมไม่รอช้ากระโดดขึ้นทับตัวเด็กดื้อเอาไว้ ตัวผมใหญ่กว่าได้เปรียบแน่นอน ฟ่างดิ้นขุกขลักอยู่ใต้ร่างผม
“ฟ่าง....นิ่ง!”ผมแกล้งขึ้นเสียงใส่ได้ผลครับข้าวชะงักดวงตาสวยสั่นระริกคงจะตกใจ
“พี่ยุ..”เสียงหวานเอ่ยเรียกผมเบาๆปากบางเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง ดวงแก้มใสตอนนี้มันแดงไปจนถึงใบหู
“หึ” ร่างกายผมที่กำบดเบียดความเป็นตัวตนของบเข้ากับหน้าท้องแบนราบของฟ่างยิ่งฟ่างขยับมันยิ่งขยายใหญ่จนนูนออกมา ฟ่างเลิกดิ้นไปโดยปริยาย ผมจ้องมองร่างเล็กที่นอนนิ่ง เหมือนลูกแมว
“ฟ่าง...”
“คะ..ครับ”
“พี่ชอบฟ่าง..เรามาคบกันไหม” มันอาจจะเร็วไปแต่ความรักความชอบมันไม่เข้าใครออกใคร ผมไม่อยากจะเสียเวลาไปมากว่านี้ เพราะบางทีถ้าช้าผมอาจจะเสียใจทีหลัง ผมมองข้าวฟ่างที่กำลังมองผมอย่างอึ้งๆ
“อย่ามาล้อฟ่างเล่นนะ”ข้าวฟ่างยังคงไม่เชื่อผม เชื่อก็คงแปลกเพราะตลอดเวลาหลายสัปดาห์ผมกับฟ่างไม่ค่อยจะลงรอยกันสักเท่าไหร่จู่ๆจะมาบอกว่ารักว่าชอบใครๆก็คงจะไม่เชื่อ
“ไม่ได้ล้อเล่น พี่เอาจริง” ฟ่างบ่อน้ำตาแตกทันที
“ฮึก..สนุกนักหรอที่มาล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้”น้ำตาเม็ดใสหยดเผาะลงข้างแก้มนวล
“พี่บอกว่าไม่ได้ล้อเล่นไง พี่ชอบฟ่าง”
“โกหก พี่ไม่ชอบขี้หน้าฟ่างตั้งแต่แรกแล้วนี่ พี่ชอบว่าฟ่าง ใจร้ายกับฟ่าง แถมยัง มาทำให้ฟ่าง ฮึก รู้สึกหลงตัวเอง อีก”ข้าวฟ่างสะอื้นยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง ผมใจสั่นน้อยเพราะกลัวจะโดนปฏิเสธ
“พี่แน่ใจแล้วหรอว่าเป็นฟ่าง เพราะถ้าพี่เลือกฟ่างแล้วมังกรละ?” ผมลืมนึกถึงคู่หมั้นผมไปเลย
“พี่มีคู่หมั้นแล้วนะ แล้วคู่หมั้นพี่ก็คือเพื่อนของผม” อ่า เรื่องนี้สินะที่ทำให้เด็กดื้อของผมร้องไห้
“เราไม่รู้เหรอว่าฟ้าครามกับมังกรรักกัน”
“รู้”
“แล้วจะกังวลอะไรในเมื่อพี่ก็ไม่ได้รักมังกร พี่รักเรา” ผมช้อนคางมนขึ้นให้ฟ่างหันมาสบตาผมแววตาแห่งความสับสนฉายชัดในม่านตานั่น
“แล้วเรื่องแต่งงาน”
“หึแล้วเราคิดว่าคนอย่างฟ้าครามจะยอมจริงๆนะเหรอ แล้วมังกรไม่วางแผนอะไรไว้เหรอ” คิ้วเลิกสูงอย่างสงสัย
“แล้ว อื้ออ”ผมไม่รอให้ข้าวฟ่างถามอะไรอีก ผมบดจูบลงไปกับกลีบปากสีชมพู ขมเม้มริมฝีปากนิ่มอย่างหื่นกระหาย
ฟ่างยังคงต่อต้านผม โดยการกัดฟันไว้แน่น มือผมจึงเลื่อนเข้าไปในสาบเสื้อใช้ปลายเล็บสะกิดยอดตุ่มไตเล็ก
“อื้อออ”ได้ผลฟ่างเปิดปากร้องครางออกมา เปิดโอกาสให้ผมสอดลิ้นร้อนเข้าไปกวาดต้อน เอารสหวานที่ผมแสนจะโหยหาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้จูบกับเขา ผมมั่นใจว่ารสจูบผมเอาชนะเด็กรั้นๆอย่างฟ่างได้อย่างง่ายดาย
“อื้ออ อื้มม”แรงดูดดุนลิ้นนุ่มนิ้มทำให้ฟ่างอ่อนแรง ผมรู้ว่าฟ่างกำลังขาดอากาศ ผมถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง ร่างเล็กหอบหนักพร้อมกับโกยอากาศเข้าปอด ดวงตาตัดพ้อในตอนแรกตอนนี้มันฉ่ำปรือ ผมไม่ปล่อยให้ฟ่างได้หายใจนานผมสูบลมหายใจของร่างเล็กอีกครั้ง และครั้งนี้ข้าวฟ่างยอมสิโรราบให้ผมเรียบร้อย.......
“สัญญาได้ไหมว่าจะไม่เปลี่ยนใจไปจากฟ่าง”
“พีไม่สัญญาหรอก” ข้าวฟ่างสะอึกมองหน้าผมนิ่งๆ
“พี่อยากให้ฟ่างดูการกระทำพี่มากกว่า อยากให้ฟ่างรู้ด้วยตัวเองว่าคนอย่างพี่จะรักฟ่างได้มากแค่ไหน คำสัญญาใครๆก็สัญญาได้แต่ทำได้รึเปล่ามันก็อีกเรื่อง พี่ถึงบอกว่าให้ดูการกระทำของพี่” ผมเห็นข้าวฟ่างค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา
“ตอนนี้พี่รักฟ่าง พี่ชอบฟ่าง ฟ่างละคิดยังไงกับพี่” ร่างเล็กตรงหน้าหลบสายตาผมทันที ผมเงียบน้องก็เงียบ เงียบจนได้ยินเสียงของหัวใจที่ดังลั่นออกมา
“ฟังเสียงหัวใจของฟ่างสิครับ มันตะโกนออกมาว่ารักพี่ยุ พี่ยุ เรียกหาแต่พี่ยุ ฟ่างไม่รู้หรอกว่าใจฟ่างมันลอยไปหาพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่
อาจจะตั้งแต่ตอนที่พีแย่งโทรศัพท์ฟ่างแล้วก็ได้” ผมได้ฟังที่ฟ่างพูด หัวใจผมมันก็พองโต ผมยิ้มฟ่างก็ยิ้ม ผมประทับจูบลงที่อกข้างซ้ายของฟ่าง
-
“เป็นของพี่นะครับ” ผมคงไม่รอคำตอบ ปากผมตอนนี้พรมจูบลงซอกคอขาวเนียนพร้อมกับดูดเม้มจนมันเป็นรอยแดง ตรา
ประทับของพายุมันจางเมื่อไหร่ผมก็จะตีตรามันอีก เสื้อที่ฟ่างใส่อยู่โดนผมถอดอย่างง่ายดาย อกเล็กที่ผมอยากจะสัมผัสตอนนี้
มันอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ผมก้มลงชิมยอกอก ตุ่มเล็กๆที่เป็นจุดศูนย์รวมของการเบิกทางสู่เส้นทางสวรรค์ ผมหยอกล้อจนมันตั้ง
ยอดแข็ง ฟังเสียงครางอือ เสียงหวานๆที่ปลุกอารมณ์ชายของผมให้มันปั่นป่วน
“อื้ออ พี่ยุ” ผมฟ่างบิดตัวแอ่นอกเข้าหาผมมือเล็กจิกเกร็งกับที่นอนจนผ้าปูแทบขาด มือของผมค่อยๆเลื่อนลงไปกอบกุ่มแท่งเนื้อสี
อ่อนตรงกลางระหว่างขา มันค่อนข้างจะตื่นตัวมือผมชักรูดไม่กี่ครั้งฟ่างถึงกับครางหวิว ก่อนทีปากของผมจะครอบลงกับแก่น
กายน่ารักน่ากิน ใช่ครับผมทำออรัลให้คนตัวเล็กอย่างไม่นึกรังเกลียด ดูก็รู้ว่าฟ่างไม่เคยผ่านมือใคร ผมจะค่อยๆกินร่างกายนี้
อย่างละเมียดละไม ผมไม่ต้องรีบร้อนอะไรแล้ว นิ้วเรียวของผมลากผ่านช่องทางจีบเล็กๆ ร่างบางสะดุ้งน้อยๆพร้อมกับบิดสะโพกไปมา โดนเร้าทั้งหน้าและหลังแบบนี้ มีหรือใครจะทนได้
“อ๊า..พี่ยุ...อื้ออ ฟ่าง อื้อออ มันเสียวมากเลย” ปากบางกรีดร้องออกมาเสียงหวาน ผมยิ้มให้นิดๆก่อนจะเร่งจังหวะให้มันเร็วขึ้น ข้างฟ่างผงกตัวขึ้นมือเล็กละจากที่นอนมาขยุ้มหัวผม พร้อมกับ ครางออกมา
“อ๊ะ อ๊ะ อื้อออ อื้มม จะไม่ไหวแล้ว อ่า พี่ยุ ฟ่าง อ๊า มันมาแล้ว พอก่อน อะ อื้ออ” ฟ่างพยายามจะดันหัวผมออกแต่เปล่าเลยผมกลับกดหัวตัวเองลงเพื่อรับน้ำนมรสหวานจากตัวข้าวฟ่าง เมื่อถึงการปลดปล่อย อ่า..น้ำแรก ของเมียผม มันหวานจริงๆนะครับ ผมกลืนมันลงคอจนหมด พร้อมกับใช้ลิ้นทำความสะอาดให้อีก ดูสิ เมียของผมน่ารักจะตาย นอนหอบตาลอยเชียว
“ฟ่างครับ...ถึงตาพี่แล้วนะครับ”
สวบ!!!
“อื้อออ เบานะครับ ฟ่างไม่เคย” เสียงเล็กเอ่ยขอผมไว้ เมื่อผมดันนิ้วเข้าไปครบทั้งสามนิ้ว ก่อนจะดึงดึนเข้าออก ข้าวฟ่างครางออกมาไม่เป็นภาษา เมื่อปลายนิวผมกดไปโดนจุดกระสันเข้า
“อ๊ะ พี่ยุ ตรงนั้น อื้ออ มัน อ๊า.....”ฟ่างทำท่าจะไปอีกรอบ ผมเลยดึงมือออก ช่องทางรักมันพร้อมสำหรับผมแล้ว ผมถอดกางเกงและเสื้อผ้าออกหมดทุกชิ้น แผงอกและกล้ามท้องที่ผมเฝ้าฟูมฟักมันมานานจนเป็นลอนสวย ข้าวฟ่างมองแก่นกายและหน้าท้องสวยๆของผมแล้วก็หน้า แดง น่ารักจริงๆ ผมใช้มือขยับรูดแก่นกายยักษ์สองสามที ผมไม่เคยพาใครมานอนที่ห้อง และไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ของหรือตัวช่วยจึงไม่มี ผมเดินไปหยิบวาสลีนที่ใช้ทาข้อศอกก่อนจะควักแล้วป้ายไปยังช่องทางสีสวยนั่นอย่างเบามือ ผมแทรกตัวเข้าไปก่อนจะจับขาเรียวของฟ่างให้อ้าออกกว้าง ยกสะโพกขึ้นเกยต้นขาผมไว้
ปลายหัวป้านค่อยๆกดลงไปในช่องทางนั้นอย่างช้าๆเพื่อให้ร่างเล็กของผมได้ปรับตัว มันเข้าไปได้แค่ครึ่ง ฟ่างก็ร้องอดโอยซะแล้ว น้ำตาเม็ดใส ค่อยๆปริ่มออกมาจากหางตาคู่สวยริมฝีปากเม้มแน่นเพราะความเจ็บ
“อื้อ เจ็บ พี่ยุ มันเจ็บ” ข้าวฟ่างพยายามจะดันตัวหนาๆของผมออก ผมไม่รอช้าก้มชิมยอดอกเล็กอีกครั้งเพื่อเบี่ยงเบน ได้ผลฟ่างเริ่มจะเคลิ้มอีกครั้ง ผมใช้โอกาสนี้ ยัดสวนแก่นกายเข้าไปทีเดียวมิดลำ
สวบ!!!!!!!!!!!
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยย อื้อออ ..จะ เจ็บ...ฮึก พี่ยุไม่เอาแล้ว ฟ่างเจ็บ ฟ่างกลัว”ข้าวฟ่างทุบอกอย่างแรง ผมรู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆกำลังไหลออกมาจากช่องทางด้านหลัง ผมจึงยังไม่ขยับ รอให้ฟ่างปรับตัวรับของใหญ่ๆของผมอีกสักพัก
“ฟ่างครับ...ชู่วว ฟ่างใจเย็นนะ ผ่อนคลายก่อนสิครับ หายใจเข้าลึกๆ”ข้าวฟ่างทำตามอย่างว่าง่าย ร่างเล็กสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ จากตอนนแรกที่ช่องทางมันบีบรัดจนผมไม่สามารถขยับได้เลยตอนนี้มันเริ่มจะคลายตัว
“พร้อมนะครับ พี่จะขยับแล้วนะ”
ฟึบ ฟึบ ฟึบ
“อื้อ อื้อ อ๊ะ อ่า อิ้มมมมม” ข้าวฟ่างร้องลั่นทันที่ที่ผมขยับเอว หีหี ผมจงใจกระแทกให้โดนจุดเสียวของฟ่าง
“อ่า รัดพี่แน่นมากเลยฟ่าง ซี๊ดด เสียวสุดๆเลย”
“อ๊า..พี่ยุ เบา คะ ครับ..อื้ออ มัน อื้ออ เสียวเกินไป ใจจะขาดแล้วครับ”
“ฮืมม” ผมกดเอวสอบลงไปไม่ยั้ง หัวหูผมอื้อไปหมด ร่างกายข้าวฟ่าง ผิวขาวนวลเนียนน่าสัมผัส กลิ่นหอมเฉพาะตัวของฟ่างมันทำให้ผมอยากจะสูดดมไม่หยุด ไหนจะปากอิ่มนุ่มนิ่มนั้นอีก ผมคิดไว้แล้วว่าแค่รอบเดียวยังไงก็ไม่พอ
(จบprat’พายุ)
“อื้ออ พี่ยุ อื้อออึก....”ผมร้องเรียกหาแต่ชื่อคนที่กำลังพาผมเข้าสู่สรวงสวรรค์ ครั้งแรก กับคนที่รัก มันคุ้มค่าแล้วครับ พี่ยุอ่อนโยนกับผม เสียงแหบต่ำกระซิบว่ารักผมไม่หยุดปาก ผมแอ่นตัวเข้ารับสัมผัส ตอกย้ำว่าผมเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ
“ซี๊ดด ฟ่าง อื้อมมม แน่นจนพี่ แทบจะทนไม่ไหวแล้ว” พี่ยุเร่งจังหวะ
“อ๊า อ๊า อ๊า พี่ อื้ออ เร็วไป อื้อ อ๊ะ อ๊ะ
ปัก ปัก ปัก
ตับๆ ๆ ๆ
“อ๊ะๆๆๆ อื้อ ๆๆ”
“ฟ่าง อื้อ ฟ่าง รัก รัก..”
“อ๊า...อื้อออ เบาครับ อื้ออ เบาๆ อ๊า มันลึกเกินไปแล้วนะครับ” ผมกรีดร้องออกมาด้วยความเสียวซ่าน
“ขอโทษ อื้ออ พี่ควบคุมตัวเองไม่ได้”
“ไม่ต้องขอโทษ อื้ออ มะ..ไม่เป็นไร ..ฟ่ง อยาก อื้อ ทำแบบนี้กับ พี่ยุ แต่ มัน อ้า...เสียวมากเลยครับ”
ผมโน้มคอร่างสูงมาประกบจูบ ผมรู้สึกอายนิดๆที่เป็นฝ่ายจูบพี่ยุก่อน เราแลกลิ้นกานอย่างดุเดือดโดยที่พี่ยุยังขยับเอวไม่หยุด ร่างกายของผมสอดประสานกับพี่ยุ ครั้งแรกของผม ผมมีความสุขที่สุด....
ตับๆๆๆๆๆ
ปักๆๆๆ
“อะ อื้ออออ”
ร่างกายผมปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง พี่ยุเองก็เหมือนจะตามผมมาติดๆ ช่องทางรักผมบีบรัดแก่นกายถี่รัว พี่ยุถอดแก่นกายออก
จนเกือบสุด ก่อนจะกระแทกเข้ามาจนมิด ทำแบบนี้อยู่สามสีครั้ง ก่อนที่ผมจะรู้สึกอุ่นวาบในช่องท้อง
“อ่า......”
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน พายุไม่ปล่อยให้ร่างบางได้พัก เพราะไม่ว่าเขาจะตักตวงมันมากเท่าไหร่ เขาก็ไมรู้จักอิ่ม ร่างสูงพลิกตัวให้
คนตัวเล็กนอนคว่ำ ร่างบางชันแขนลงกับที่นอน รอรับแรงกระแทกจากด้านหลัง
ปึก ปึก ปึก เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นไปทั้งห้อง ข้าวฟ่างกดหน้าลงกับหมอนทำให้สะโพกยิ่งลอยเด่น คนตัวเล็กโยกคอนตาม
แรงของคนตัวสูง หยาดเงื้อไหลท่วมกายของคนทั้งคู่ ฟ่างกัดหมอนระบายความซ่าน ร้องซี๊ดเสียงดังไม่แพ้คนร่างสูง
ตับ ตับ ตับ
“อ๊ะ อ๊ะ ไม่ไหวแล้ว อื้อ ฟ่างจะไปอีกแล้ว อ๊า” ไม่ทันขาดคำน้ำรักสีขาวก็พุ่งเลอะเต็มที่นอน
ปัป ปัป ปับ
“อื้ออออออออออออออออออออ” แล้วร่างสุงก็ตามเขามา
บทรักเร้าร้อนมันวนซ้ำๆจนไปถึงเที่ยงคืน คนตัวเล็กที่อดทนรองรับอารมณ์จนถึงยกสุดท้าย ก่อนที่สติมันจะค่อยๆหายไป และ
ภาพสุดท้ายที่รับรู้คือพายุล้มตัวนอนข้างๆเขาด้วยใบหน้าชุ่มเหงื่อ รอยยิ้มบางปรากฏให้เห็น พร้อมกับคำบอกรัก ร่างเล็กอ่อนเพ
ลียนจนสลบไปพร้อมกับรอยยิ้มนั่น....
“ขอบคุณนะครับเด็กดื้อของพายุ”
จุ๊บ
เขาจูบซับร่างเล็กพร้อมกับช้อนตัวคนไม่ได้สติให้ไปนอนที่โซฟา เพื่อที่ตนเองจะได้เปลี่ยนผ้าปูที่นอน แล้วพาข้าวฟ่างไปอาบน้ำ
ทำความสะอาด ก่อนจะใส่เสื้อและพามานอน....ร่างสูงใช้ท่อนแขนตัวเองแทนหมอนหนุนให้ร่างเล็ก เขากระชับกอดแน่น และหลับลงไปด้วยความเหนื่อยล้า.....
……..
เช้าในวันต่อมา....
“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเมีย”
ภาพขอลชายหนุ่มที่ใบหน้าหล่อคม ปรากฏในม่านตา ปากบางคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ
“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณสามี”..
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ตอนที่ 20
ฟ้าครามเหลือเวลาไม่มากแล้วในตอนนี้เขาจะใช้เวลาคุ้มค่าที่สุด ตลอดหนึ่งเดือน เขาพยายามจะใช้เวลาร่วมกันกับมังกรให้มากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นกินข้าวดูหนัง เดินเที่ยวตลาดนัด ทำงานบ้าน ไปทำงานที่ผับ หรือ จะไปรับไปส่งมังกรที่โรงพยาบาล ร่างสูงเหลือบมองชุดแต่งงานแล้วก็ถอนหายใจ มือหนาลูบคลำแหวนที่ข้อนิ้วอย่างเหม่อลอย ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างออกมาได้...เขากดโทรศัพท์หาลูกน้องคนสนิทที่ตอนนี้ทำงานอยู่ที่บริษัทใหญ่ในอเมริกา ซึ่งครอบครัวฟ้าครามเป็นเจ้าของ บริษัทผลิตและจำหน่ายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่มีวางจำหน่ายอยู่ทั่วโลก
“พุฒ กูมีงานให้มึงทำ”
...
..
...
...
...
วันนี้เป็นอีกวันที่มังกรเลือกที่จะอยู่กับฟ้าคราม พวกเขามาที่ผับตั้งแต่บ่ายฟ้าครามเคลียงานที่คั่งค้างอยู่ในห้องทำงาน มังกรนอนเล่นเกมส์โทรศัพท์อยู่บนโซฟา.....ร่างโปร่งแอบเหลือบมองฟ้าครามเป็นระยะ พร้อมกับมองนาฬิกาไปด้วย สองทุ่มแล้ว มังกรรู้สึกหิวขึ้นมานิดๆแต่ไม่กล้าไปรบกวนเวลางานของฟ้าคราม
โครกกก ครากกก
เสียงท้องร้องของมังกรดังชัดจนฟ้าครามต้องเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารในมือ เขายกยิ้มขำกับคนรัก
“หิว?”
“ก็นิดหน่อย”
ฟ้าครามยกยิ้มกับคนปากแข็ง เขาเดินอ้อมจากโต๊ะทำงานเดินไปหามังกรพร้อมกับจับมือแล้วดึงให้ลุกขึ้นยืน มังกรดูงงๆกับท่าทีของฟ้าคราม
“หิวไม่ใช่ไง” ฟ้าครามไม่รอฟังคำตอบจูงมือเล็กลงไปยังส่วนของเลาจ์ทันที เขาให้มังกรนั่งรออยู่ที่บาร์ ส่วนตัวเขากลับเดินเข้าไปในครัวหลังร้านแทน ไม่นานฟ้าครามก็ออกมาพร้อมกับสปาเกตตี้คาโบนาร่าใส่กุ้งเยอะๆ
มังกรอมยิ้มนิดไปแต่ก็แสร้งทำหน้านิ่งทั้งที่ท้องมันร้องดังกว่าเพลงที่เปิดซะอีก
“อยากกิน?”
“..โครกกกกกกกกกก”
“กร”ฟ้าครามถามเสียงดุ
“ถ้ามึงไม่กินกุจะเอาให้ไอ้ไม้นะ” พอดีกับไม้เดินมาเอาเครื่องดื่มพอดีเลยได้ยินเข้า
“อะไรเฮียไหนจะเอาอะไรให้ผม” ฟ้าครามทำท่าจะยื่นจานอาหารให้ไม้ มังกรจึงรีบยื่นมือไปแย่งคืนมาทันที ร่างสูงยกยิ้มกับอาการคอแข็งของคนรัก หยิ่งไม่เข้าเรื่อง
“เอ้าคุณกร ไหงมาแย่งไม้งี้อะ” ไม้โวยวาย
“แย่งไรนี่ผัวกุเป็นคนทำให้ อย่ามามั่ว” ปากก็ยังเคี้ยวไม่หยุดสายตาก็เอาแต่จับจ้องใบหน้าหล่อคมพร้อมกับแยกเขี้ยวนิดๆใส่ ฟ้าครามทำเป็นไม่สนใจและเดินกลับไปหลังร้านหยิบเอาวุ้นเป็ดที่แช่เย็นไว้ออกมา
“อะไรอะ..”เสียงหวานเหล่มองของในมือ
“รู้แล้วยังจะถาม”
“กินได้ปะ”มือเล็กยื่นไปหมายจะหยิบจานวุ่นเป็ดมากิน
“อ่ะๆๆ กินที่จานให้หมดก่อน”ฟ้าครามดึงจานไว้ ไม้ที่มองคนทั้งคู่อยู่ก็แอบยิ้ม เพราะลุ้นจนตัวโก่ง
“ไรของมึงวะ กูกินหมดแล้วเห็นไหม มึงอะเรื่องมากวะ” มังกรบ่นออกมาเพราะฟ้าครามชอบขัดตนเอง
“เหอะถ้าอย่างนั้นเรียกว่าหมดแถวบ้านกูเรียกว่าเหลือทิ้งไอ้กร รีบกินให้หมดเลยนะ ไม่งั้นวุ้นนี่กุจะแดกเองให้หมด” ในจานสปาเกตตี้ยังมีเส้นเหลือกับกุ้งติดจานอยู่ มังกรยู่หน้าทำปากขมุบขมิบด่าด่าคราม
“ไอ้หมอ!!!” ฟ้าครามทำเสียงดุใส่
“เออรู้แล้วละน่า หูดีเป็นไอ้ตูบเชียว”ปากบ่นไปกินไปด้วยจนคาโบนาร่าหมดจานไม่เหลือ ฟ้าครามถึงส่งจานวุ่นเป็ดไปให้
แต่....
“ไอ้ครามมม หัวเป็ดกูไปไหน” ในจานมีวุ้นเป็ดหัวขาดทั้งจาน
“กูแดกไปแล้วไง”ฟ้าครามตอบหน้าตายมือก็ชงเครื่องดื่มช่วยไม้ไปด้วย ปากเคี้ยวหัวเป็ดตัวล่าสุดที่กัดไป
“มึงT^T” มังกรมองวุ้นเป็ดของตัวเองแล้วมองหน้าฟ้าคราม ไม้เองก็มองคนทั้งคู่อย่าง งงๆ จะอะไรนักหนากะอิแค่หัวเป็ด
“อะไร” ฟ้าครามถามเสียงเรียบแต่แววตากลับหัวเราะเยาะร่างโปร่งอยู่
“ไอ้ บ้า แดกหัวเป็ดน้อยกูทำไม มึงรู้ไหมว่าในหัว อะ มันมีเนื้อสตอเบอรี่ของโปรดกูอยู่”
“รู้ แล้วไง กูกินไม่ได้ มึงหวงกุว่างั้น”ฟ้าครามเงยหน้าขึ้นสบตา เขาไม่ได้จริงจังอะไรกับ อิ แค่หัวเป็ด แต่แค่อยากแกล้งคนตรงหน้ามากกว่า แล้วเค้าก็ไม่ได้กินมันจนหมด เขาแอบตัดหัวเป็ดไปซ่อนเพื่อจะดูอาการของหมอมากว่า
“กะ..ก็เปล่า แค่ กู...อะ อืมช่างมันเหอะ มึงกินไปแล้วนิกูไม่อยากจะทะเลาะกับมึงเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้หรอก” มังกร เอ่ยเสียงอ่อย เขาไม่อยากจะทะเลาะกับคนรักในเวลาแบบนี้ ไม่อยากจะให้มันเสียเวลาที่ต้องมานั่งงอนกันและกัน มากกว่า ฟ้าครามสังเกตได้ เขาเรียกคนรักให้เดินมาหาที่หลังเคาท์เต้อ
“มานี่” มังกรเดินอ้อมไปหาด้วยใบหน้ามุ่ยๆ ฟ้าครามดันตัวมังกรไปติดกับพนังด้านหลังแล้วดึงผ้าม่านฉากกั้นมาบังตัวเขาทั้งคู่ไว้
“งอลกู”ฟ้าครามเชยคางมนขึ้นมาจนเขากับมังกรจ้องตากัน
“ป่าว...”
จุ๊ฟ ริมฝีปากหนากดจูบลงเบาๆแต่ย้ำอยู่หลายครั้ง จนมังกรเป็นฝ่ายเปิดปากสอดลิ้นเข้าไปในโพลงปากของฟ้าคราม รสจูบที่มีกลิ่นของวุ้นและรสหวานๆติดอยู่ทำให้ทั้งคู่ไม่ยอมผละออกจากัน เสียงครางอือ อ่า ดัง ลอด ออกมาไม่มาก ก่อนที่ร่างโปร่งจะหอบหายใจนิดๆเพราะไม่ได้สูดอากาศเป็นเวลานาน
“ชอบไหม?” ฟ้าครามถาม
“ชอบอะไร?”
“ชอบกู”
“กูรักไม่ได้ชอบ”
“อืมก็ก็รักมึงกร และใครหน้าไหนก็จะพรากมึงไปจากกูไม่ได้ทั้งนั้น กูสัญญา” ร่างโปร่งเอะใจในบางน้ำเสียงของร่างสูง ทั้งคู่ได้แต่มองหน้ากันนิ่งๆ จนมีเสียงหนึ่งปลุกให้เขาเข้าสู่โลกปัจจุบัน
“เฮีย..ลูกค้าเยอะ ผมทำไม่ทัน รีบๆเอากันให้เสร็จแล้วมาช่วยกันทำมาหากินด้วยครับ” น้ำเสียงยียวนกวนอวัยวะของไอ้ไม้ดังขึ้น ทำเอาคุณหมอเกิดอาการหน้าแดงคล้ายคนป่วยขึ้นมาซะดื้อๆ ฟ้าครามเห็นแล้วรู้สึกว่ามังกรน่ารักน่าฟัดมาด แต่ก็ต้องอดใจไว้ เพราะพึ่งทำไปเมื่อคืน ก่อน ขืนทำอีก ได้โดนหาว่าเป็นคนหื่นอีก ฟ้าครามตวัดม่านออกมาแล้วชี้นิ้วคาดโทษใส่ไม้ที่ยืนทำหน้าทะเล้นยักไหล่อย่างไม่กลัว ส่วนมังกรเดินไปนั่งกินวุ้นเป็ดเงียบๆไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตาใครเลยสักคน
เวลาล่วงเลยจนถึงตีสาม เวลาปิดร้าน ไม้ และพนักงานคนอื่นๆก็ทยอยกันเก็บของที่เหลือและเตรียมตัวกลับบ้านไปพักผ่อน ฟ้าครามเก็บของจากห้องทำงานลงมาพร้อมกับมังกร ไม้มองพวกเขาด้วยสาตาล้อเลียน....
มังกรยกคอเสื้อขึ้นเพื่อปกปิดริ้วรอยแดงๆบนคอตัวเอง ที่มีเยอะซะจนไม่รู้จะปิดตรงไหนก่อนดี
“อ่าว ๆ มองอยู่นั่นแหละ มึงจะมองเมียกูด้วยสายตาแบบนั้นอีกนานไหมไอ้ไม้ “ฟ้าครามว่าไม่จริงจังนักมังกรจิ๊ปากทำตาค้อนใส่ร่างสูงนิดๆก่อนจะหันไปแยกเขี้ยวใส่ลูกน้องคนสนิท
“โห่เฮีย เมียมันหากันได้ง่ายๆก็ดีนะสิ ผมไม่ได้หน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตรเหมือนเฮียนิ ผมมันคนไม่หล่อไม่รวย กระปู๋ไม่หยายเหมือนเฮียใครมันจะมาสนใจ”ไม้ว่าออกมาอย่างขำๆ เพราะตัวเองก็ไม่ได้จริงจังอะไรกับความรัก แค่ทำมาหากินก็ไม่มีเลาจะพักแล้ว จะเอาเวลาที่ไหนไปหาเมีย อยู่คนเดียวสบายใจกว่าเยอะ ไม่เปลืองตังด้วย ฟ้าหัวเราเบาๆกับคำตอบของอีกฝ่าย ก่อนจะกำชับให้ปิดร้านดีๆ ส่วนตัวเขาก็เดินโอบไหล่บางเดินออกจากร้านไป
ในรถ มังกรนั่งเงียบๆจนมาถึงคอนโด ใบหน้าสวยขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะเห็นรถอันแสนคุ้นตาจอดอยู่
“รถไอ้ฟ่าง มันมาทำไรดึกดื่นป่านนี้วะ”มังกรหันมาหาฟ้าครามที่ทำหน้าสงสัยไม่แพ้กัน เขารีบเดินไปดูที่รถ เพราะเครื่องยนต์ยังคงติดอยู่ ภายในรถ พวกเขาเห็นข้าวฟ่างฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถ แล้วร้องให้ ฟ้าครามรีบเคาะกระจกรถทัน ข้าวฟ่างเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะร้องให้หนักกว่าเดิมดวงหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตาฟ้าครามส่งสัญญาณบอกให้คนในรถเปิดประตู ฟ่างปลดล็อคมังกรรีบเปิดประตูทันที ข้าวโถมตัวเข้ากอดร่างโปร่งเอาไว้แน่นพร้อมกับร้องให้โฮ ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบเอาแต่บอกว่า พายุใจร้ายๆ ทั้งคู่เลยพาฟ่างขึ้นไปปลอบข้างบน จนฟ่างหลับคาอกมังกรที่หลับไปพร้อมกันกับฟ้าครามเช่นเดียวกัน ....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(พายุ)
ผมขอย้อนอดีตก่อนนะครับหลังจากที่ผมได้ข้าวฟ่างแล้ว พวกเราก็ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ทั้งที่คลินิก
ฟ่างช่วยทำบัญชีบ้าง ดูแลลูกค้าบ้าง บางทีก็เล่นกับน้องหมาน้องแมวบ้าง ตามประสา ยอมรับเลยครับว่าผมรู้สึกมีความสุขกว่าแต่ก่อนมาก ที่ต้องไปไหนมาไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว ใช้ชีวิตหนุ่มโสดมานานหลายปี แต่พอฟ่างก้าวเข้ามาในชีวิต ผมรู้สึกว่าผมมีอะไรให้ทำเยอะ มีอะไรให้คิดและทำมากกว่าแต่ก่อน โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ผมไม่เคยขาดเรื่องอย่างว่าเลย ผมบังคับบ้างขู่บ้าง หรือเจ้าตัวสมยอมเองบ้าง ผมหื่นขึ้นทุกวันๆ จนฟ่างมันเริ่มจะงอแง หาว่าผมโรคจิต ติดกาม บ้าเซ็ก สารพัดที่มันจะขุดขึ้นมาด่า ผมไม่ฟังหรอกครับผมจะเอาเพราะมันดันยั่วผมเอง
ยั่วโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว ยั่วโดยธรรมชาติของมัน...
จนผ่านมาถึงวันนี้...
“สวัสดีครับคุณเมีย”ผมเอ่ยทักร่างเล็กในอ้อมกอดยามเช้า เหมือนอย่างเช่นทุกวัน และวันนี้ก็อยู่ที่บ้านแสนรักของมัน
“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณสามี”..
ใบหน้าหวานยิ้มสวยให้ผมได้ชื่นใจ แต่แค่เสี้ยวนาทีเท่านั้นนะครับ ยังไม่ทันไปหุบเหงือกฝ่ามือเล็กก็ฟาดเข้าที่หน้าผมเต็มแรง ผมนี่หน้าหันเลือดซิบมุมปากเลย
“ไอ้พี่ยุกูบอกมึงว่ายังไง บอกว่าให้ทำเบาๆ แล้วนี้อะไร”ฟ่างมันยื่นข้อมือที่มีรอยแดงช้ำจากการถูกใส่กุญแจมือผมยิ้มแห้ง แล้วมันก็ถลกผ้าห่มออก รอยแดงเป็นจ้ำๆทั่วตัว มันชี้ไปที่รอยนั้น
“แล้ว จะกัดทำพ่อมึงหรอ ห๊ะ ซาดิสรึไง รู้บ้างไหมว่ามันเจ็บ” ใบหน้าสวยของข้าวฟ่างแดงก่ำปากเล็กเม้มแน่น นั่นไงครับผมบอกแล้วว่ามันชอบยั่ว จนผมอยากจะกดมันจนจมมิดเตียงอีกรอบ
“ขอโทษ ก็เมื่อคืนไม่เห็นบอกว่าเจ็บเลยนี่ เอาแต่ร้องคราง พี่ก็อดใจไม่ไหวสิ” สิ้นคำข้าวฟ่างก็กรี๊ดลั่นทึ้งหัวผมทันที แต่หารู้ไม่ยิ่งมันขยับตัวมันยิ่งบดเบียดตัวผม จนพายุน้อยมันตั้งโด่ จนผมอดไม่ไหว ปล้ำมันอีกรอบ จนหนำใจไปหลายรอบ ฟ่างสลบไปตอนยกสุดท้าย ผมเลยทำความสะอาดให้ก่อนจะให้นอนพัก ส่วนผมก็ลงไปหาซื้อยาและของทำอาหารเย็น มันยังหลับอยู่ ผมเลยปลุกขึ้นมา เพราะมัน ทุ่มกว่าแล้ว หลับแบบนี้มันไม่ดี
“อืออ ฮึก .....เจ็บ ฟ่างเจ็บ” ข้าวฟ่างลุกขึ้นมานั่งน้ำตาซึมมองผมด้วยแววตาตัดพ้อปนความโกรธมันจ้องหน้าผมเขม็ง แววตามันไม่เป็นมิตรเลยสักนิด
“ฟ่าง”
“อะไร” มันกดเสียงลงต่ำจนหน้ากลัวผมเองก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่มันไม่ปลอดภัยสำหรับตัวผมเลย
“หิวไหม อยากอาบน้ำไหม”ผมถาม
“หิว”
“ปะงั้นไปกินข้าวกันพี่ทำเสร็จพอดี”
“กูจะอาบน้ำก่อน” นั่นไงคำหยาบมาเต็มขึ้นกูขึ้นมึงแล้ว
“ฟ่าง พูดให้มันเพราะๆสิ”ผมขึ้นเสียงนิด แต่ก็โดนสายตาพิฆาตกลับมา
“อย่าพูดมาก พากูไปอาบน้ำ” มันสั่งเสียงเข้ม เหอะดูเมียผมสิดุเป็นเสือเชียว ผัวอย่างผมกลัวตายเลยทีนี้
“เร็วๆสิ”มันยังขู่ ฟ่อๆเป็นแมวผมเลยรีบพยุงมันไปอาบน้ำและแต่งตัวให้ตามคำสั่งมันอีกนะแหละ
“หิวข้าว”มันพยุงตัวเองไปที่โต๊ะและนั่งลงตรงที่ประจำของมัน..ข้าวฟ่างกินข้าวโดยไม่พูดกับผมสักคำ ผมเองก็ไม่กล้า
สงครามเย็นเกิดขึ้นมาอย่างเงียบๆ หลังจากที่มันกินข้าวมันก็ไม่สนใจผมเลยสักนิด .....มันเข้านอนหลังจากดูซีรี่ย์จบนอนหันหลังให้ผมอีกต่างหาก.....ผมก็ไม่รู้จะทำ
ไงเลยล้มตัวนอนข้างๆมันแล้วก็หลับไป สะดุ้งตื่นอีกทีตอนตีสามเพราะปวดฉี่ หันมาก็ไม่เจอเมียรักแล้ว ผมรีบวิ่งลงไปข้างล่าง รถมันหายไป
“ฉิปหาย เมียกูหนีออกจากบ้าน”
ผมนี่นอนไม่ได้เลยขับรถออกตามหามันทุกที่จนมาถึงที่คอนโดฟ้าคราม เห็นรถมันจอดอยู่แค่นี้ผมก็โล่งใจ นอนรอมันในรถนี่แหละตอนเช้าค่อยขึ้นไปง้อ
2cb
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ใจร้าวตอนที่ 21 แผนการอันแยบยลของฟ้าคราม
+++++++
+++
++
+
ในรถยนต์หรูตกแต่งแบบ สปอร์ตแมน ที่ติดเครื่องยนต์อยู่ หลายชั่วโมง ค่อยๆลืมตาตื่นหลังจากนอนเอาแรงไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ร่างสูงหยีตาสู้แดด หันรีหันขวามองหารถของร่างเล็กพลางลอบถอนหายใจ เพราะมันยังจอกนิ่งสนิทอยู่ที่เดิม พายุเดินลงจากรถ เดินไปซื้อกาแฟถุง กับ กับข้าวอีกนิดหน่อย หน้าคอนโด เดาว่าทั้งสามคงยังไม่ตื่น เขาตรงไปยังลิฟและกดชั้นที่อยู่ของฟ้าคราม
ก็อกๆๆ เขาเคาะและกดกริ่งอยู่นานกว่าจะมีคนมาเปิด
“ใครวะมาแต่เช้า” ร่างสูงของฟ้าครามเดินเปลือยท่อนบนในสภาพหัวยุ่งๆ ดาแทบจะปิด มาเปิดประตูปากก็บ่นยาวเมื่อเห็นร่างสุงของพายุ
“พี่ไปทำอะไรมันวะ แมร่งง มานอนร้องให้หลับคาอกเมียผมทั้งคืน”
“ก็นิดหน่อย มันอยู่ไหนละ”
“นอนตายอยู่กับมังกรนู่น” ฟ้าครามบอกพร้อมกับรับถุงกับข้าวในมือพายุเดินเข้าครัวไป ส่วนคนที่มาง้อเมียก็ถือ
วิสาสะเดินเข้าห้องนอนของอีกฝ่ายเพราะเมียตัวเองนอนอยู่ มังกรนอนกอดข้าวฟ่างแน่น มิน่าฟ้าครามถึงหงุดหงิด
เพราะทั้งคู่นอนกอดกันกลมมือหนึ่งของมังกรเหมือนจะลูบหัวฟ่างเอาไว้ พายุเดินไปสะกิดมังกรเบาๆ เมื่อมังกร
ลืมตาก็เอานิ้วแตะปากไม้ให้พูด มังกรพยักหน้าค่อยคลายกอดร่างเล็ก ออกแล้วลงจากเตียง
“พี่ขอนอนบนที่นอนสักพักนะกร พี่รออยู่ข้างร่างทั้งคืนเลย” พายุพูดเสียงแผ่วเบา มังกรพยักหน้า ก่อนจะเดินหาววอดๆออกไปหาฟ้าคราม
ร่างสูงของพายุล้มตัวนอนข้างกายคนตัวเล็ก ฟ่างพลิกตัวเข้าซุกอกโดยอัตโนมัติ ยามได้กลิ่นอกอุ่นที่คุ้นเคย ปากเล็กครางงึมงำๆก่อนจะเอาแขนสอดเอวสอบของพายุไว้แล้วกอดแน่น
“พียุชอบแกล้งฟ่าง ...หื่นใส่ฟ่าง...”ร่างเล็กระเมอออกมา พร้อมกับทำหน้ายุ่ง พายุเท้าแขนมองคนในอ้อมกอดด้วย
ความเอ็นดู ยอมรับในสิ่งที่ข้าวฟ่างพูด แต่ใครไม่เป็นเขาไม่รู้หรอกว่า การได้อยู่ใกล้คนอย่างข้าวฟ่างต้องอดทน
มากแค่ไหน เพราะฟ่างทำตัวน่ารักรักฟัดอยู่ตลอดเวลา ยิ่งได้อยู่ใกล้ยิ่งอยากจะสัมผัส ยิ่งได้กลิ่น ยิ่งอยากจะกดให้
จมเตียง อยากจะตอกย้ำความเป็นเจ้าของ ให้คนไม่กล้ามองหรอเข้ามาคุย หนึ่งเดือนเต็มๆที่ใช้ชีวิตร่วมกัน...เขาได้
เรียนรู้อะไรมากมายจากเด็กดื้อที่ชื่อว่าข้าวฟ่าง...
ฟ่างเป็นลูกคนเดียวเหมือนกับเขา จึงถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก ฟ่างไม่ใช่เด็กดื้อหรือก้าวร้าวโดยกำเนิดแต่จะร้ายกับคนที่ร้ายก่อน ฟ่างเรียนจบทางด้านอักษรสาสน์ และเป็นนักเขียนอิสระให้กับหนังชื่อหลายๆเล่ม และมีชื่อเสียงพอสมควร งานอดิเลกคือถ่ายรูปและท่องเที่ยวหาแรงบันดาลใจในการเขียนนิยาย และกลับมาไทยเพราะอยากอยู่เงียบๆเขียนนิยายเองใหม่ เวลาฟ่างทำงานจะแตกเป็นคนละกับรูปลักษณ์ที่เห็น ฟ่างจะจริงจังมาก ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาทันที และจะไม่ใครรบกวน เขาเองก็เยโดนเหวียงหลายครั้ง เพราะความหื่นของตนเอง ...
“อึก...อื้อออ” ร่างบางบิดตัวน้อยๆทำให้พายุหลุดจากภวังค์เขาขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้คนตัวเล็กได้นอนสบายขึ้น
“น่ารักแบบนี้ พี่จะไปไหนรอด” เขาบีบจมูกเล็กๆนั้นเบาๆ
“หื่อออ อย่ากวนสิจะนอน” ร่างเล็กเอ็ดเขาเบาๆ ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยเอนหัวลงบนหมอนใบเดียวกับร่างเล็กและหลับลงในที่สุด
+++++++++++++++++++
ในห้องรับแขกโซฟาหรูถูกแปลสภาพให้เป็นที่นอน ฟ้าครามเดินเข้าไปเอาหมอนกับผ้าห่มออกมา เห็นคนสองคนนอนกอดกันบนที่นอนก็ยกยิ้ม ....ก่อนจะเดินออกมา มังกรที่นอนอยู่บนโซฟาที่นอน หันมามองเขาด้วยสายตาปรือๆ เพราะตอนนี้พึ่งจะเจ็ดโมงเช้า ฟ้าครามหัวเราะหึๆก่อนจะวางหมอนและผ้าห่มให้คนรัก ส่วนตัวเองก็ล้มตัวนอนอยุ่ข้างๆเช่นเดียวกัน
กว่าที่สี่จะตื่นก็เกือบเที่ยงวัน ฟ้าครามตื่นก่อน เขาอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย หยิบอาหารที่พายุซื้อมาไปอุ่นและเตรียมตั้งโต๊ะ เขาเดินไปปลุกมังกร ที่กำลังนอนกรน แถมน้ำลายยืดอีก
“กร กร ลุกไปอาบน้ำอาบท่าไป “ มือหนาเขย่าตัวคนขี้เซาเบาๆ
“อืออ ไม่อาวววว”
“มังกร ตื่น มันจะเที่ยงแล้ว ตื่นเถอะ”
“ง่วงงะ”
“อย่าดื้อสิ ลุกเร็วเข้า ไปปลุกสองคนนั้นด้วย” มังกรค่อยๆยันตัวลุกนั่งสะบัดหัวไปมาพร้อมกับอ้าปากหาว ดวงตาคมเหล่มองฟ้าครามนิดๆ ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินไปปลุกพายุกับข้าวฟ่าง ก่อนจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พออกมาก็เจอข้าวฟ่างนั่งทำหน้าเป็นตูดโดยมีพายุนอนหนุนตัก ทำตัวมุ้งมิ้งใส่ มังกรเหวอไปนิด แต่ไม่กล้าแซวอะไรเพราะเจอสายตาเชือดเฉือนของเพื่อนรักดักเอาไว้ สงสัยจะโกรธที่ปล่อยให้พายุนอนกับตนเอง...
“เอ่อฟ่างมึงก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย เสื้อกูอยู่ในตู้ส่วยพี่ยุ รอแปปนะครับเดี๋ยวผมให้ครามมันเอาเสื้อผ้ามาให้”
“ไม่ต้องกรในรถพี่มีเสื้อผ้าติดมา เดี๋ยวลงไปเอา” ร่างโปร่งพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินออกไปหาคนรักในครัว
++
++
“ไปอาบน้ำปะเดี๋ยวพี่ลงไปเอาเสื้อผ้าที่รถก่อน” พายุลุกขึ้นพร้อมจะเดินออกไปแต่มือบางคว้าชายเสื้อไว้ก่อน
“รีบขึ้นมานะ อาบน้ำด้วยกัน >///< ”ร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆแล้วพยักหน้า เดินออกไป ฟ่างนอนกลิ้งไป
กลิ้งมาบนเตียงแล้วนึกถึงตอนที่ลืมตาตื่นขึ้นมาเจอพายุนอนกอดตัวเองอยู่ ใบหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นมาทันที เพราะ
โดนหมอหมาจูบรับขวัญตอนสายๆ ...แถมยังสัญญาว่าจะลดความหื่นลง ไม่หื่นพร่ำเพื่ออีก หลังจากนั้นไม่นาน
พายุก็กลับมาและพวกเขาก็อาบด้วยกัน ...และกินข้าวพร้อมกันสี่คน ฟ่างชวนมังกรไปซื้อขนมที่ร้านสะดวกซื้อด้าน
ล่าง ฟ้าครามเลยคุยอะไรบางอย่างกับพายุ
“ผมจัดการไว้หมดแล้วเหลือแต่วันงาน พี่ต้องช่วยผม” ฟ้าครามเล่าแผนการทั้งหมดให้พายุฟัง พายุพยักหน้าเข้าใจและยอมร่วมมือ ...
อีกสามวันก่อนวันแต่งงาน
“ครามพ่อแม่กูเขาให้ไปหาวะ เห็นว่าเป็นเรื่องแต่งงาน” มังกรที่กำลงนอนนวดตัวตามครอสเจ้าสาวเอ่ยบอกหลังจากไดรับโทรศัพท์จากทางบ้าน
“อืมก็ไปสิ” เสียงเข้มที่นั่งรออยู่ตรงโซฟาปิดหนังสือที่อ่านอยู่แล้วมองไปที่มังกร มุมปากยกยิ้มนิดๆ
“แล้วมึงจะไปด้วยมะ”
“ไม่ไป แค่ไปส่งมึงก็พอ”
“อืม”
++++
หลังจากนวดตัวนวดหน้า อาบน้ำแร่แช่น้ำนม ขัดผิว อะไรต่ออีกมิอะไรเรียบร้อย ฟ้าครามก็มาสงมังกรที่บ้าน
“เย็นๆจะมารับ อยู่ที่บ้านก็อย่าดื้อแพ่งละ”
“อืมมม เห้อออ กูยังไม่ให้ถึงวันนั้นเลยวะ” มังกรถอนหายใจแรงใบหน้าเศร้าหมองลงไปเยอะ
“เอาน่าอย่าคิดมากเพราะยังไงมึงก็เป็นเมียกู”
“ไอ้ฟ่างเองก็คงรู้สึกแบบกู ครามมึงว่ากูถอนหมั้นไม่แต่งงานยังทันป่าววะ” ร่างโปร่งย่นคิ้วอย่างคนใช้ความคิด
โป๊กก!!!
“มึงมาเขกหัวกูทำไมเนี้ย” มังกรหันไปแว๊ดใส่ร่างสูงที่เขกหัวเขาไม่แรงแต่ก็เจ็บ
“ฟุ้งซ่าน ทีตอนแรกบอกให้ถอนหมั้นเสือกเล่นตัว ทีนี้ละเป็นไง หมาหงอยเลยสิมึง สม” ฟ้าครามว่าพร้อมกับยีหัวร่างโปร่งไปด้วย
“ใช่สิ...ได้กูแล้วนิ จะทิ้งกูว่างั้น ได้โอกาสพอดีเลย โถ่” มังกรว่าออกมาด้วยความน้อยใจนิดๆ
“อย่าเยอะไอ้หมอ กูแค่อยากให้มึงรู้ไว้ว่าค่าตัวมึงนะแพงเหี้ยๆ....เรื่องอะไรกูปล่อยมึงไปง่ายๆ” พูดเสร็จก็ไล่คนที่กำลังทวนคำพูดของอีกอย่างงง ลงจากรถ แล้วก็ขับรถออกไปเลย
“ไอ้เหี้ยนี่ นึกจะทิ้งก็ทิ้งกูเลยนะมึง แมร่ง ทิ้งกูจัง” ร่างโปร่งยืนบ่นอยู่หน้าประตูรั้วด้วยความหงุดหงิด
ปิ้นๆๆ เสียงแตรรถทำให่มังกรต้องกระโดดหลบรถที่แล่นเข้ามา
“ใครวะ แมร่ง มึงเป็นเจ้าของบ้านไง ถึงได้ขับรถจะพุ่งชนรั้วนะห๊ะ” อหงุดหงิดปากก็ไวผิดปรกติ
“พี่ไม่ใช่เจ้าของบ้านหรอกครับ” ร่างสูงโปร่งเดินลงมาจากรถ ใบหน้าอันแสนคุ้นเคยภายใต้กรอบแว่นดำ นั่งทำเอามังกรตาค้าง
“พี่วีย์!!!” มังกรเรียกเสียงหลงพร้อมเดินเข้าไปกอด วีย์ถูกพอเขาให้ไปดูแลงานที่สิงค์โปร นานเป็นเดือนไม่คิดว่าจะกลับมาวันนี้
“ว่าไงครับคุณชายน้อยของพี่วีย์ คิดถึงจัง” วีย์กอดมังกรแน่น
“โห่ กว่าจะมา รู้ไหมว่ากรนะ แทบตาย” ทั้งคู่พากันเดินเข้าบ้านพร้อมกับถามสาระทุกข์สุขดิบกัน มังกรเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาตลอดระยะเวลาที่เขาไม่อยู่ให้ฟังจนหมด ใบหน้าหวานดูเศร้าลงจนวีย์จับสังเกตได้ เขาก็ได้แต่กอดปลอบเพราะทำอะไรตอนนี้ไม่ได้แล้ว เพราะทุกอย่างถูกเตรียมการไว้หมดแล้ว และหลังงานแต่ง ผู้ถือหุ้นทั้งหมดก็จะลงนามเซ็นสัญญากัน
“อย่าคิดมาก แต่งแล้วพองานเสร็จแล้วก้ค่อยหย่าก็ได้นี่” วีย์บอกให้อีกฝ่ายสบายใจ
“กว่าโรงพยาบาลจะสร้างเสร็จ พอดี อะ ไอ้ครามมีเมียใหม่พอดี” ร่างโปร่งทำหน้างอ
“คนรักกันก็ต้องเชื่อใจกันและรอกันได้สิ เราจะได้พิสูจน์ไงว่าครามมันจริงจังกับเราแค่ไหน ที่ผ่านก็น่าจะรู้ ร่างโปร่งพยักหน้ารับพร้อมกับนึกย้อนไป ฟ้าครามมันหยุดทุกอย่าง และทิ้งความเจ้าชู้ลงไปจริงจังกับเขาแค่คนเดียว
“ครับ”แม้จะใจชื้นขึ้นมาบ้างแต่ก็งอดห่วงไม่ได้อยู่ดี
“คุยอะไรกันจ๊ะหนุ่มๆ” เสียงหวานของรตาแม่ของมังกรเอ่ยทักคนทั้งคู่เมื่อตนเองลงมจากชั้นบนแล้วได้ยินเสียงลูกชายกับเลขาหนุ่มของสามีตัวเองคุยกัน
“อ่อ เรื่องทั่วไปนะครับ แล้วนี่คุณท่านยังไม่กลับมาอีกหรอครับคุณผู้หญิง” วีย์ที่หันไปตอบคำถามพลางมองหาเจ้านายของตนไม่เจอ
“ขานั้นนะเหรอ...คนไข้ไม่หมด ไม่มีทางกลับมาหรอกจ๊ะ เห็นว่า มีเคสผ่าตัดเรียงกันเป็นตับ กว่าจะเลิกงานก็นู้นแหละบ่ายโมง” มังกรได้ยินแล้วก็นึกห่วงขึ้นมาทันที เป็นเพราะเขาหยุดงาน แท้ๆ พ่อถึงได้ต้องเหนื่อยกลับบ้านดึกทุกวัน
“แม่ครับ ให้กรไปช่วยพ่อก็ได้นะ แค่งานแต่งไม่เห็นต้องทำอะไรแบบนี้เลย ครอสเจ้าสงเจ้าสาวเนี้ยะ อีกอย่างพี่กรกับ
พี่ก็...”พูดไม่ทันจบประโยค รตาก้พูดแทรกขึ้นมาทันที
“อยู่ๆไปเดี๋ยวก็รักกันเองแหละลูก นะครับ เชื่อแม่สิ” รตายิ้มหวานพลางดึงลูกชายเพียงคนเดียวเข้ามากอด
“แต่ ว่า...” มังกรทำท่าจะค้านแต่โดนสายตาปรามๆของวีย์ก็เงียบไป
“กินอะไรมารึยังนะเรา วีย์ด้วยพึ่งกลับมาจากสิงค์โปรไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ไปพักละจ๊ะ” รตาหันไปถามเลขาคนงาม
“คือผมรอ ว่านครับ” ร่างสูงเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม รตาหรี่ตามองแล้วยิ้ม
“ตาว่านไปจ่ายตลาดกับป้าสุดใจ คงหาซื้อของมาทำมื้อเย็นให้เรากับเจ้าหมอนะแหละ”
“ครับ” มังกรยิ้มล้อ ว่านอายุเท่าๆพี่วีย์ แต่ตัวโตกว่าสูงกว่า และดูหล่อกว่า เป็นเลขาแม่ของมังกร ที่ตอนนี้เปิดบริษัทนำเข้ายาแลเคมีภัณจากต่างประเทศ ถ้าว่างจากงานพี่ว่านมักจะเข้าครัวทำอาหารกับป้าสุดใจเป็นประจำ
ไม่นานป้าสุดใจก็กลับมาพร้อมกับสารถีที่ถือถุงอาหารมากมามายเต็มสองมือ
“ป้าครับ ซื้ออะไรมาเยอะแยะครับ”มังกรรีบเดินไปหาพร้อมกับแย่งถุงในมือมาถือ แต่ก็โดนวีย์แย่งไปอีกที รตายิ้มอ่อนๆ เธอรู้สึกดีกับความสัมพันธ์ของคนในบ้าน มังกรเป็นคนอ่อนโยนขี้สงสาร แต่ถ้าไม่เอาคือไม่เอาเลย ความใจดีและความน่ารักของมังกรทำให้เป็นที่รักของทุกคน...
“ก็ของคุณหนูครึ่งหนึ่งของคุณวีย์ครึ่งหนึ่งละสิคะ ขานู้นนะคุณว่านเค้าอาสาจะจัดการเอง” ป้าสุดใจว่ายิ้มๆ พลางมองตามหลังคนทั้งสองที่เดินช่วยกันถือของเข้าไปในครัว ที่บ้านเขารับความสัมพันธ์แบบชายรักชายได้ โดยไม่นึกรังเกลียดแม้แต่น้อย
“งั้นหรอครับ กรว่า พี่ว่านคงรักพี่วีย์มากแน่ๆ”
“ใช่ ห่างกันเป็นเดือนใจคุณว่านจะขาดเอา ป้าเห็นโทรหาเช้าสายบ่ายเย็น แถมยังพูดเสียงเศร้า น่าสงส้านน่าสงสารคะคุณหนู”ป้าสุดใจพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินเข้าไปสมทบในครัว
มังกรเดินมาหาแม่ของตนเองที่นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก
“แล้วแม่มีเรื่องอะไรกับกรรึเปล่าครับถึงเรียกมา”
“วันนี้แม่นัดทานข้าวกับคุณหญิงภิมผกา พี่ยุก็ด้วย” คุณหญิงรตามีสีหน้าที่อิ่มเอิบ เพราะดีใจที่จะได้ดองกับครอบครัวของเพื่อนสนิท ที่พร้อมไปด้วย ฐานะและชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล
“อ๋องั้นเหรอครับ” มังกรพยักหน้าพร้อมกับเกาหัว เอียงคอถามคำถามที่ตนอยากจะรู้
“แม่ครับ ถ้ากร แต่งแล้วหย่าเลยได้ไหมครับ” พอถามจบคุณหญิงรตาก็ทำท่าตกใจ
“ทำไมละคะ ลูก”
“กร คืออ กร...”ร่างโปร่งอ้ำอึ้ง
“กรมีแฟนแล้วหรอลูก” มังกรพยักหน้า
“เลิกซะ “
“แม่!!!!”
“ลูกกำลังจะแต่งงานอีกไม่กี่วันนี้แล้ว ลูกอยากจะให้ฝ่ายนู้นเขาเสียใจเหรอคะที่ไปหลอกให้เขารัก ไม่สงสารแฟนรึไง”
“เอออ คือออ”
“แล้วฟ้าครามละรู้เรื่องนี้รึเปล่า”
“รู้ครับ” ทำไมจะไม่ละครับ ก็ฟ้าครามนะ เป็น “ผัว” ผม แน่นนอว่าร่างโปร่งไม่ได้พูดมันออกไป
“มันน่านักเชียว ทำไมครามถึงปล่อยให้เรื่องมันเลยเถิดแบบนี้ละ น่าตีจริงๆเด็กพวกนี้ กรแม่ขอละนะ ไปบอกเลิกเขาซะ ก่อนที่มันจะมีปัญหา แม่ไม่อยากให้งานแต่งเราล่มหรอกนะ ถือซะว่าแม่ขอ” คุณหญิงรตาเอ่ย ออกมาด้วยด้วยความอ่อนใจ เธอไม่คิดว่าลูกชายจะมีแฟน
“ครับ” มังกรรับคำเสียงอ่อน พลางก้มหน้าซ่อนความรู้สึกไม่ดีเอาไว้
“ไปพักเถอะ เย็นๆแม่จะให้คนขึ้นไปเรียก”
+++
++
หลังจากที่มังกรขึ้นห้องมาแล้ว เธอก็โทรหาคุณหญิงภิมผกาทันที และเล่าเรื่องราวของมังกรให้ฟัง ทางด้านคุณหญิงภิมผกาเองก็เช่นกัน วันนี้เธอไปเยี่ยมลูกชายที่คลินิก ก็เจอพายุกำลังจูบอยู่กับผู้ชายอีกคน เธอเองก็ตกใจไม่น้อยแต่ก็ยังไม่ทันถามอะไรพายุก็ให้ผู้ชายคนนั้นกลับไปก่อน และลูกชายตนบอกแต่เพียงว่า เด็กผู้ชายคนนั้นคือคนรักของตน
“เราทำอะไรไม่ได้แล้วละคะ สองคนนั้นคงต้องเสียสละซึ่งกันและกัน”
“น่าสงสารเด็กๆนะคะ เราทำถูกแล้วใช่ไหม”
“รตาก็ว่างั้นแหละคะคุณพี่ ห่วงก็แต่คนของเรา จะอยู่กันได้ไหมละนั้น”
คนเป็นแม่ได้แต่ลอบถอนหายใจ กลุ้มใจหนักกว่าเดิม
++
++
มังกรที่นอนพักอยู่ได้แต่นอนครุ่นคิดหาทางออกที่ดีที่สุดแต่คิดยงไงก็คิดไม่ออก จนผล็อยหลับไป ตื่นมาอีกที ก็ป้า
สุดใจมาเรียกให้ไปทานข้าวเย็น
“อ่าวพี่ยุมานานรึยังครับ” มังกรเอ่ยทักเมื่อลงมาจากด้านบน พายุนั่งคู่กับคุณหญิงภิมผกา มังกรยกมือไหว้
“สวัสดีครับคุณอา”
“ต๊ายย ตากร เรียกแม่สิจ๊ะ แหม่ จะเป็นทองแผ่นเดียวกันอยู่แล้ว” คุณหญิงภิมผกาว่าพร้อมกับหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ
“คะ..ครับคุณแม่” เขายิ้มแห้งๆ แล้วนั่งลงข้างๆแม่ของตนเอง
“ไปทานข้าวกันเถอะคะ ป้าสุดใจตั้งโต๊ะเสร็จพอดี วันนี้ตาวีย์กลับมาพอดี จะได้มีเพือ่นทานข้าวเยอะๆ” คุณหญิงรตาพูดพร้อมกับจูงมือเพื่อนรักเข้าไปที่ห้องรับประทานอาหาร มังกรกับพายุเดินตามหลัง แต่พายุรั้งตัวมังกรไว้ พร้อมกับบอกว่าวันนี้แม่ของตนเจอตัวเองจูบกับฟ่างอยู่
“หา จริงเหรอพี่ แล้วแม่พี่ว่าไงอะ”
“ก็แค่อึ้ง”
“ผมก็เหมือนกันพี่ ผมบอกว่ามีแฟนแล้ว แม่ก็บอกให้เลิก”
“คึคึ ถ้าไอ้ครามได้ยิน ระเบิดลงแน่ๆ”
“ผมก็ว่างั้นแหละ เรารีบตามแม่ๆไปเหอะเดี๋ยวเขาจะสงสัย” ทั้งคู่รีบตามเข้าไป พร้อมกับเสียงรถแล่นเข้ามา
“สงสัยคุรท่านกลับมาแล้วละคะ” สิ้นคำร่างสูงโปร่งของชายวัยใหล้50 เดินเขามาพร้อมกับใครอีกคน
“อ้าวคุณคะทำไมมากับคุณก้องภพได้ละคะ”คุณหญิงภิมผกาเอ่ยทักสามีของตนที่เดินเข้ามาพร้อมกับพ่อของมังกร
พายุกับมังกรรีบยกมือไหวผู้อาวุโสทั้งสอง แล้วลุกมานั่งข้างๆกัน ให้พ่อนั่งคู่กับแม่ไป
“พอดีวันนี้มีเรื่องนิดหน่อย” สหรัฐ สามีของภิมผกาบอกเสียงเหนื่อยๆ
“เรื่องอะไรคะคุณพี่”ภรรยารีบถามทันที
“กรรมการผู้ถือหุ้นโครงการโรงพยาบาลพากันถอนหุ้นกันหมด เหลือแค่ของเรา”สหรัฐมีสีหน้าที่เครียดลง
“แล้วอย่างนี้โรงพยาบาลในฝันของพวกคุณก็” รตาหันไปหาก้องภพที่มีสีหน้าไม่สู้ดีเช่นเดียวกัน
“เอาเถอะน่า ผมประกาศขายหุ้น มีนักลงทุนหลายรายติดต่อมาเหมือนกัน รอหน่อยเถอะ”สหรัฐพูดพร้อมกับหันมามองลูกๆของตนเอง
“ไม่ต้องกังวล เรื่องแค่นี้พ่อจัดการได้ เราได้แต่งงานแน่นอน” ฟ้าครามอยากจะบอกเสียเหลือเกินว่า “พ่อช่วยดูหน้าพวกผมสักนิดว่ายิ้มหรือว่ามันเศร้า ปากผมนี้ฉีกยิ้มจนจะถึงรูหูอยู่แล้ว
“กรเองก็อย่าคิดมากนะลูก เตรียมตัวเป็นเจ้าสาวพี่ยุเขาเถอะ” ก้องภพหันมาบอกลูกชายตนเองบ้าง มังได้แต่ยิ้มแห้งๆแล้วลงมือกินอาหาร โดยมีสายตาของวีย์กับว่านมองอยู่ ก่อนที่พ่อของตนจะหันไปคุยเรื่องงานกับวีย์
มื้อค่ำมื้อนี้ทำให้มังกรเริ่มมีความหวังถ้าไม่คนซื้อหุ้นโครงการก็จะถูกยกเลิก เขาก็จะไม่ต้องแต่งงาน ดวงหน้าหวานเผลอยิ้มออกมาน้อยๆจนคนเป็นแม่จับสังเกต
“ยิ้มแบบนี้ดีใจละสิ ที่ไม่ต้องยกเลิกงานแต่ง”
“ครับ” ดีใจที่โครงการกำลังจะล่ม
หลังจากนั้นพวกเขาก็แยกย้าย มังกรบอกว่าฟ้าครามจะมารับ ไม่ต้องให้คนไปส่งตนที่คอนโด เขายืนรอครามที่หน้าบ้านไม่นาน เขาก็มา และที่สำคัญ ใบหน้าหล่อดูมีความสุขและอารมณ์ดีผิดปรกติ
“ยิ้มอะไรของมึง” มังกรเอ่ยถามหลังจากที่ออกจากบ้านมาแล้ว
“เปล่า”
เขาตอบแค่นั้นแต่หน้ามันยิ้มแถมยังร้องเพลงอีก มังได้แต่ส่ายหัวแล้วก็เอนตัวลงกับเบาะนอนมองฟ้าครามจนถึง
คอนโด
2cb
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ใจร้าว
ตอนที่ 22 วันแต่งงานกับความจริงที่น่าตกใจ
ในเมื่อมันไม่ยอมพูดผมก็จะไม่ถาม ฟ้าครามเดินมาเปิดประตูรถให้ผม ท่าจะเพี้ยนร้อยวันพันปีไม่ทำ แถมเดินจูงมือ ผิวปากฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ อะไรของมันวะเนี้ย ผมมองมันอย่างไม่เข้าใจ...
“คราม โรคบ้ามึงกำเริบเหรอวะ” ผมเปิดปากถามเมื่อเรามาถึงห้อง มัยยักคิ้วใส่
-*- เอ้าไอ้นี่กวนตีน อีก
“คราม”ผมชักเสียงใส่
“อะไรเงียบๆเหอะน่า ไปอาบน้ำไป จะได้นอน เดี๋ยวไม่หล่อในวันงานนะเว้ย”ยังมีน่าจะมาแซวอีกรู้บ้างไหมว่ากูกลุ้ม
“ทำไมมึงทำหน้าละลื่นจังวะ มีความสุขไง ที่กูจะต้องแต่งงานกับพี่ยุนะห๊ะ”ผมตีหน้าเครียดทันที ฟ้าครามหัวเราะในลำคอแล้วยีหัวผม
“กูจะไปมีความสุขได้ไง ในเมื่อเมียกูต้องไปแต่งงานกับคนอื่น คิดมากนะมึง เตรียมตัวให้พร้อมเถอะ อีกสองวันเอง รออีกแค่สองวัน” ผมเอาหน้าผากพิงกับอกมันไว้แล้วทุบไหล่มัน น้ำตามันจะไหล ผมเหลือเวลาแค่สองวันเองเหรอ ทำไมมันน้อยแบบนี้
“ฮึกก คราม กูยังไม่พร้อมเลย กูไม่พร้อมจริงๆ ฮึก..”ผมปล่อยโฮกับอกแกร่งนั่น ฟ้าครามกอดผมไว้แน่น
“กูบอกแล้วไงว่ากูจะไม่ยอมยกมึงให้ใคร อย่าร้องให้นะครับ ที่รัก” เสียงอ่อนนุ่มมันดังทุ้มอยู่ในใจผม คำปลอบ
ประโลมของฟ้าครามทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจ ผมรู้ว่าแม้จะแต่งงานกัน ผมกับพี่ยุก็ไม่มีทางรักกันได้อยู่แล้ว แต่ผมต้อง
แยกจากฟ้าครามนี่สิ แค่คิดก็ทรมานแล้วครับ ..มือหน้าของฟ้าครามช้อนคางให้ผมสบตา สายตาคมมองลึกมาที่ผม
อย่างสื่อความหมาย ก่อนจะก้มลงมาประทับจูบแผ่วเบาที่หน้าผม ปลายจมูก ไล่ลงมาที่ริมฝีปาก แค่สัมผัสเบาๆ
ใจผมมันก็เต้นแรงและรู้สึกอุ่นวาบในหัวใจ
“ไว้ใจกูไหม” มันถามผมเสียงจริงจัง
“อืมม” ผมไว้ใจมัน มันไม่วอกแวกและนอกใจผมแน่นนอน
“ดีแล้ว อย่าคิดมาก ไปอาบน้ำได้แล้วไป”มันดันผมให้หันหลังแล้วถอดเสื้อผมออก
“จะทำอะไร” ผมถามเสียงแผ่ว
“พาเมียอาบน้ำ” มันตอบผมก่อนจะสอดมืออ้อมมาด้านหน้าเพื่อปลดตะขอกางเกงของผมออกก่อนจะรูดมันลงไปจนสุดปลายขาพร้อมกับชั้นในสีเข้ม ตัวผมสั่นนิดๆเพราะรู้อยู่แล้วว่า ไม่ใช่แค่อาบน้ำ แต่กำลังจะโดน “เอา” ในห้องน้ำหรูนั่น...
แค่คิดดวงหน้าผมมันก็เหมือนโดนกระทะร้อนนาบ มันร้อนผ่าวไปจนถึงแก่นกาย ก้นงอนงามของผมอยู่ตรงระดับสายตาของฟ้าคราม
หมับ
“อื้อ...คะ..คราม..”ฟ้าครามบีบเค้นสะโพกกลมกลึงของผมอย่างมันมือ ผมกัดริมฝีปากล่างของตัวเองข่มความเจ็บและเสียวซ่านในเวลาเดียวกัน ผมพยายามเอี้ยวตัวหันไปมองด้านหลัง
“เห้ย คราม อย่า ละ อื้ออ เลีย”ไม่ทันแล้วครับ ลินร้อนของฟ้าครามกำลงะสอดแทรกไปที่ร่องจีบของผม ขาผมอ่อนแรงทันที ผมทรุดตัวลงคลานสีขา แอ่นสะโพกขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ มันทั้งเสียวทั้งอาย
“มันสกปรกครามไปอาบน้ำเถอะ อื้ออ”ฟ้าครามอุ้มผมในท่าเจ้าสาวตรงไปยังห้องน้ำกว้างทันที ในต็กระจก
กว้าง สายน้ำไหลออกจากฝักบัวเกรดหรู สเตนเลสสีเงินกับ สายน้ำอุ่นสัมผัสผิวกายเนียนนุ่มของผมกับฟ้าคราม ร่างสูงกันผมติดกับผนังกระจกร่างกายผมแนบชิดกับกระจกที่มีไอน้ำเกราะพราว แก่นกลางกายของผมกำลังเสียดสีกับกระจกใส ฟ้าครามเตะขาผมให้แยกออกกว้าง พร้อมกับคุกเข่าลงใบหน้าเขากำลังก้มลงไปแนบชิดกับแก้มก้นผม
“จับไว้ให้หน่อยสิ” เสียงแหบกระเส่าของฟ้าครามบอกให้ผมจับแก้มก้นของตัวเองไว้แล้วแยกมันออก
“ครามจะทำอะไร” ร่างสูงไม่ตอบแต่กลับชำแรกลิ้นร้อนเข้าไปด้านในของผมแทน ปลายลิ้นตวัดชอนไชเข้าไป
ด้านใน ขนทุกเส้นในร่างกายผมมันลุกทุกอณู
“อะ...อื้อคราม ไม่เอาแบบนี้ อ่า มัน อื้ออ คราม กู จะยืนไม่ไหว ร่างกายเปลื่อยเปล่าของผมสั่นไหวจนน่ากลัว ขาผมเกินอาการไร้เรี่ยวแรงเสียเอาดื้อๆ เพราะลิ้นนั่น..
“ถ้ายืนไม่ไหวก็ไม่ต้องยืน”ฟ้าครามลั้งตัวผมให้อยู่ในท่าคลานเข่าและยกสะโพกผมให้สูง มือหนาแหวกรอยแยกของผมจนกว้างและเริ่มที่จะดูดเลียมันอีกครั้ง จนผมต้องร้องครางออกมาดังๆ
“อ๊า.. อื้ออ อูวว คราม ซี๊ดดด มันเสียว..อะ “ เสียงร้องหวานหูของผมมันไปกระตุ้นอารมณืดิบในกายของฟ้าครามให้พุ่งสูงขึ้น มือหน้าตบแรงที่ก้นกลมของผมเต็มแรง
“โอ๊ย..อื้ออ เจ็บคราม” ผมร้องบอกเสียงสั่น
“กูรู้ว่ามึงชอบ ดูสิ ร่องมึงดูดลิ้นกูใหญ่เลย” ผมรู้ว่าตัวเอ่งร่านมากเวลาโดนฟ้าครามพูดจาลามกใส่
“หุบปากน่า..อื้ออ” ร่างกายผมยังคงสั้นไม่หยุด มันเสียวซ่านไปหมดทั้งตัวจนทนไม่ไหว้แขนที่เคยเท้าลงกับพื้นมันเอื้อมไปด้านหลังแล้วแหวกแก้นก้นเสียงเอง
“คราม...เข้ามาเถอะ เข้ามาได้แล้ว...อื้ออ กู ไม่ไหวแล้ว” ผมเห็นฟ้าคราม เลียริมฝีปากตัวเอง มันดูเซ็กซี่แบบเถื่อนๆ
“ไม่ต้องเบิกทาง?” ผมพยักหน้า
“ไม่ต้องเข้ามาเลย”
“ของกูใหญ่นะ บั้งไฟเงินล้านเลยนะมึง”
“อึก อื้ออ อย่าพูดมากได้ไหมเล่า กู ทนไม่ไหวแล้วนะ”
“ทนไม่ไหวก็ทำเองสิวะ...ช่วยตัวเองให้กูดูหน่อยสิ” น้ำเสียงโรคจิตกระซิบข้างๆหู
“นะ ทำให้กูดูเป็นขวัญตาหน่อย ว่าเมียกูมันก็ร่านเป็น” ฟ้าครามใช้ลิ้นเลียตรงแผ่นหลังและลงต่ำไปเรื่อยๆ มือหนาสอดไปที่ระหว่างขาผมก่อนจะบดขยี้ส่วนปลายแก่นกายผมเบาๆเพื่อกระตุ้นอารมณ์
“อื้อออ ซี๊ดด..อย่าแกล้งสิคราม”ผมบ่นเสียงหวิว
“เร็ว!”มันสั่ง ผมจำใจต้องสอดมือลอดใต้ระหว่างขาก่อนจะค่อยๆกดริ้วเรียวของตนเองเข้าไปช้าๆ มันอุ่นร้อนผมกดย้ำๆตรงจุดเสียวของตัวเองจนครางลั่นห้องน้ำอีกมือก็ชักนำแก่นกาย ตอนนี้ผมอยู่ในท่าที่เหมือนดาราเอวี ร่านเ
ซ็กมากๆ ไหล่เล็กผมพยายามที่จะทรงตัวให้ได้ ความรู้สึกอยากจะปลดปล่อยมันใกล้เข้ามา ก้นผมมันร่อนส่ายไปใน
อากาศอย่างบ้าคลั่ง ฟ้าครามเองก็ชักนำแก่นกายตัวเองตาม
“อื้ออ กร มึง แมร่งโคตรเอ็กส์..อื้อ จนกูอยากจะกระแทกตัวมึงซ้ำๆๆ เอาจนมึงลุกไม่ไหว..อ่าส์”
“อ๊า คราม อื้อ คราม ของมึง กูอยากได้ของมึง แล้ว นะ ขอร้อง..อ๊า”ผมดึงมือตัวเองออกพร้อมกับส่ายสะโพกยั่วยวนมัน
“ได้สิ ตอนนี้ก็ก็อยากจะเข้าไปข้างในเต็มทีแล้ว” ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตั้งตัว ฟ้าครามก็รั้งเอวผมแล้วแทงแงร้อนสวน เข้ามาทีเดียวจนสุด
“อื้อออ ไอ้คราม อ๊า..ไอ้..อะ อะ อะ อื้อ เ...หี้ย”น้ำเสียงผมมันขาดช่วงไปในทันที่เพราะครามมันไม่รอให้ผมได้ปรับตัวอะไรทั้งนั้น มันกระแทกท่อนเอ็นยักษ์ของมันใส่ผมไม่ยั้ง และย้ำตรงจุดเดิมจนผมซี๊ดปากแรง
“คะ..คราม เบา อื้อ แรงไปแล้ว อ๊า...กูจะแตก อื้อ” มันไม่ฟังผมสักนิด มันยังคงโหมแรงอัดมาที่ผม เอวเล็กของผมสั่นคอนเหมือนแคร่ใกล้จะหัก...ขาผมอ่อนไปหมด
“อื้ออ..กร ซี๊ด แน่นชิป ..รัดกูแรงๆ..อืออย่างนั้นซี๊ดด”
ปักๆๆๆ
“คราม อ๊า..จะไม่ไหวแล้ว กูจะไปแล้ว” ความรู้สึกมันกำลังแล่นมาที่ส่วนปลาย
“ฮื้ออ คราม ปล่อย อ๊า กู..อ๊า” ฟ้าครามกำส่วนนั่นของผมไว้พร้อมกับบีบปลายไว้ม่ให้ปลดปล่อย
“จำไว้เมียกูมันต้องอดทน...อื้ออ ฮึ่ม ...อื้ออ”
ตับๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฟ้าครามกระแทกผมอยู่นาน น้ำตาผมมันไหลไปพร้อมกับสายน้ำที่รดลงมา มันทรมานพร้อมเสียวสุดๆ แล้วมันก็ปลดปล่อยพร้อมกับปล่อยมือตรงส่วนนั้นของผมมอออก น้ำรักสีขาวขุ่นของผมพุ่งทะยานใส่หน้าผมเต็มๆจนมันเปื้อนไปหมด ช่องทางด้านหลังผมก็เอ่อล้นด้วยน้ำกามมากมาย ฟ้าครามหอบกระเส่าอยู่ด้านและไม่ยอมถอนแก่นกายออก มันจับผมพลิกหงาย สอดมือเข้าไปใต้ข้อพับขา
“กอดคอกูไว้”มันเอามือไปคล้องคอหนา ฟ้าครามอุ้มผมทั้งๆที่เรายังเชื่อมต่อกันอยู่
“อ๊า.. อ๊า คราม อื้อ อย่าขยับ อื้อ” ฟ้าครามพาผมออกจากห้องน้ำ ทุกจะหวะการก้าวเดินมันตอกย้ำเข้าไปจนลึก ผมกอดคอมันแน่นกลัวตกก็กลัว เสียวก็เสียว
“รู้สึกดีไหม แบบนี้” ผมกัดลงบนไหล่มันเป็นคำตอบฟ้าครามพาผมทัวร์ ไปทั่วพื้นที่บริเวณห้อง และหยุดอยู่ที่ริมหน้าต่าง ที่มองเห็นวิวกรุงเทพในยามค่ำคืน แผ่นหลังผมแนบกับแผ่นกระจกเย็น...
“จูบกูสิกร จูบให้กูรู้ว่ามึงรักกูแค่ไหน”
ผมยกตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนจะประคองใบหน้าอันหล่อเหลาของฟ้าครามเข้ามาประกบจูบ ลิ้นเล็กของผมพยายามเหลือเกินที่จะเกี่ยวลิ้นเร้าร้อนนั้น ผมดูดดุน สลับกับดูดริมผีปากอิ่มได้รูปของฟ้าคราม เอวสอบก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่มีตก มันยังคงขยับแก่นกายเข้าออก
“แรงอีกคราม..อื้ออ.แรงขึ้นอีก” ผมร้องขออย่างไม่อายเลยสักนิด เซ็กครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายของผมกับฟ้าคราม ผมจะไม่ปล่อยให้เวลามันสูญเปล่า ผมจะตักตวงความสุขที่ร่างสูงมอบให้ จะกินมันจนล้น ต่อให้พุงแตกตายผมก็จะกิน...
“แรงพอไหม อื้อ ซี๊ดด”
ตับๆๆๆๆ
ปักๆๆๆ
“อื้อ ซี๊ดดด.คราม อูววว เร็วอีก...อื้อ” ฟ้าครามทำตามผมอย่างว่าง่าย เราเปลี่ยนจากหน้าต่างไปที่ ระเบียง และจบลงบนที่นอน...
“อื้ออ คราม รักกูให้มากกว่านี้ ทำกูให้มากกว่านี้อีก...”
ราตรีนียังอีกยาวเพราะไฟกามของผมมันไม่ยอมดับ ฟ้าครามเองก็ใส่ไม่ถอย มันทั้งอึดถึกทน..แถมแรงดีไม่มีตก
ผมพลิกตัวให้คนตัวโตกว่าลงมาอยู่ด้านล่างบ้าง
“วันนี้กูขอเป็นอีตัวร่านรักสักวันนะคราม เพราะต่อไปกูคงไม่ได้ทำแบบนี้กับใคร มึงรอกูนะคราม ของๆมึงเป็นแค่ของกูคนเดียว รักษามันไว้ให้กู หมอมังกรคนนี้นะคราม”
“ครับ อืมมม ซี๊ด....ฟิตจังวะ...”ฟ้าครามจับเอวผมกดลงตามจังหวะเด้งสวนของมัน แท่งร้อนค่อยๆถูกกลืนกินซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยช่องทางรักของผม ร่างกายของเราประสานซึ่งกันและกัน สะโพกกลมกลึงหมุนคว้างพร้อมกับกดกระแทกลงไม่หยุดเสียงหอบกระเส่าและครางอย่างสุขสมส่งเสียงดังไม่ขาดสาย
อ่า..อื้ออ อื้มมม
“ตับ ตับ ตับ อ๊า อื้ออ “
“ต่อให้มันมีอำนาจมากแค่ไหนต่อให้กูต้องแลกด้วยอะไร กูก็จะดึงมึงกลับมามังกร เชื่อ..อ่า..ใจกูนะ..เมียสุกที่รัก”
ปักๆๆ
อื้อ
อ่า
เสียงสุขสมที่พาคนทั้งสองขึ้นไปสู่สวรรค์ดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย และ สายธารแห่งความสุขจะไหลทะลักออกมาจากคนทั้งสอง ผมและฟ้าคราม นอนกอดบนที่นอนที่ผ่านศึกหนักมาหลายชั่วโมง วันนี้ ผมเต็มอิ่มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน คำบอกรักซ้ำๆมันยังดังก้องอยู่ในหู คำมั่นสัญญามันยังคงชัดในม่านวามทรงจำ ผมจะเก็บคืนนี้ไว้ คืนที่ผมและฟ้าครามบอกรักด้วยภาษากาย......
+++++++++++++++++++++
ทางฝั่งพายุ
ข้าวฟ่างอยู่บ้านของตนเอง นั่งทำงานที่คั่งค้างไว้..ก่อนสำนักพิมพ์จะตามมาทวงต้นฉบับ จากเขา แว่นหนาถูกสวมลงบนกรอบหน้าหวาน มือเรียวกดลงแป้นพิมพ์ไม่หยุด ไม่มีอะไรที่จะหยุดความคิดของคนตัวเล็กได้ ช่วงเช้าสมองมันปรอดโปร่งหลังจากได้นอนเต็มอิ่ม ความคิดความอ่านมันแล่นฉิว ทิ้งให้คนตัวโตที่นอนอยู่ข้างกายอยู่เมื่อคืนนอนหลับอยู่อีกห้อง ร่างกายเล็กขยับเล็กน้อยเพื่อให้คลายเมื่อย โดยไม่สนใจว่ามีใครเขาแอบมอง ร่างสูงยืนพิงกรอบประตู ร่างสูงพึ่งจะตื่นพอลืมตาตื่นก็ไม่เห็นคนตัวเล็กจึงเดินมาดูที่ห้องทำงาน ก็เป็นดังคาด ร่างเล็กกำลังปั่นต้นฉบับ
ยามที่คนตัวเล็กจริงจังกับงาน จากเด็กดื้อก็กลายเป็นผู้ใหญ่ที่เอางานเอาการทันที มันทำให้ข้าวฟ่างดูมีเสน่ห์ และมองไม่เบื่อ ร่างสูงยกยิ้มนิดๆก่อนจะลงไปด้านล่างเข้าครัวทำอาหารให้กับคนตัวเล็ก..ตอนบ่ายเขาต้องเข้าไปที่คลินิก และจัดการบางอย่างให้ฟ้าคราม...
พายุในท่าทางทะมัดทะแมงกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้าง่ายๆ อย่างข้าวต้มแบบไทยๆ อย่างข้าวต้มหมู ใส่ขิงกับต้นหอมเพื่อให้โล่งจมูกโล่งคอ หลังจากนั้นก็คั่นน้ำส้ม แล้วก็ ทำสลัดผักที่คนตัวเล็กชอบทานเผื่อไว้ให้ ก่อนที่ตัวเองจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อรอเวลาให้คนตัวเล็กรู้สึกหิว เขาจะไม่ไปตามหรือไปเรียก
จากประสบการณ์ที่เคยเจอ ไม่แจกันก็ กรอบรูปจะปลิวตามแรงขว้างของคนตัวเล็กมาที่เขาเสมอ
เวลาล่วงเลยจนเกือบสิบโมงคนตัวเล็กถึงได้เดินออกมาจากห้องทำงาน พร้อมกับบิดขี้เกียจลงบันไดมา ด้านหน้าของร่างบางคือพายุที่นั่งอ่านหนังสืออยู๋บนโซฟารับแขก ฟ่างเดินไปกอดคอเขาจากด้านหลัง
“พี่ยุกินข้าวรึยังครับ” จมูกโด่งรั้นกดลงแก้มสากที่มีหนวดแข็งขนรำไรเสียฟอดใหญ่
“รอเรานะแหละ หิวแล้วใช่ไหม” ข้าวฟ่างพยักหน้าออดอ้อน
ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนจะจูงมือคนตัวเล็กเข้าไปในครัว...
พายุอุ่นข้าวต้ม แล้วตักใส่ชามให้คนตัวเล็กที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว
“หอมจัง พี่ยุทำเองหรอครับ” ร่างเล็กถามด้วยความสงสัย เพราะไม่ค่อยเห็นพายุเข้าครัวสักเท่าไหร่
“อื้อ เห็นว่าเราทำงาน อยากให้กินอะไรอร่อยๆสมองจะได้แล่นๆมีแรงทำงานไง” ร่างสูงบอกพร้อมกับนั่งลงฝั่งตรงข้าม ทั้งคู่กินข้าวต้มไปเงียบๆ พายุคอยตักหมูในชามตัวเองใส่ชามของข้าวฟ่างอยู่เนื่องๆ
“อื้ออ เยอะไปแล้วพี่ยุ แค่นี้ฟ่างก็จุกจะแย่อยู่แล้ว”
“พี่อยากให้เรากินเยอะๆ เพราะต่อไปพี่อาจไม่ได้ทำอะไรให้แบบนี้อีก” พายุตักข้าวเข้าปากโดยไม่ได้มองสีหน้าข้าวฟ่างเลยสักนิด ร่างเล็กสลดลงทันที มือเล็กสั่นน้อยๆ
“ฮึก...”เสียงสะอื้นของข้าวฟ่างดังขึ้นเบาๆจนร่างสูงเงยหน้าขึ้นมา
“ฟ่างงง” เสียงพายุครางแผ่ว เมื่อเห็นร่างเล็กกินข้าวพร้อมน้ำตา หยดน้ำเม็ดใสๆหยดลงบนโต๊ะและลงในชามข้าวไม่ขาดสาย
“ฮึก...ฮืออ ..”ฟ่างวางช้อนลงและเดินออกจากห้องครัวทันที พายุส่ายหน้าช้าๆอย่างอ่อนใจ ช่วงนี้ฟ่างหวั่นไหวง่ายมาก พูดเรื่องแต่งงานหรือแยกจากกันไม่ได้เลย ต่อมน้ำตาแตกตลอด...
พายุเดินตามข้าวฟ่างไป ร่างเล็กนอนค่ำอยู่บนที่ร้องให้สะอึกสะอื้น พายุรู้สึกสงสารคนรักแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากกอดปลอบและให้กำลังใจ...
“ฮึกพี่ยุ แต่งงานกับฟ่างไม่ได้เหรอ นะ เปลี่ยนมาเป็นฟ่างเหอะ ฟ่างทนไม่ได้แน่ถ้าพี่ยุจะต้อง....ฮืออ” ข้าวฟ่างนั่งกอดพายุแน่นพร้อมกับขอร้องอ้อนวอน
“ชูวว ไม่เอาครับไม่ร้องนะคนดี ฟ่างจะเป็นของพี่และพี่จะเป็นของฟ่างตลอดไปนะครับ ไม่มีใครมาแยกเราจากกันได้หรอกนะ โอ๋ๆไม่ร้องนะครับ” ร่างสูงโอบรอบเอวเล็กเอาไว้แล้วยกตัวขึ้นนั่งตัก จูบขมับให้ข้าวฟ่างใจเย็นและหาย
สะอื้น....
“ฮึก...ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เลย ฟ่างอยากจะหยุดเวลาเอาแค่ตรงนี้ ตรงที่มีพี่อยู่ข้างๆแต่ มัน ฮึก..คงเป็นไปไม่ได้แล้ว ฮึก...” ข้าวฟ่างร้องให้โฮและคิดว่าเพื่อนๆของเขาคงรู้สึกไม่ต่างกัน ฟ่างรู้ดีว่ามังกรกับฟ้าครามรักกัน เหมือนกับที่ตนรักพายุ แต่เพื่อนกับคนรักของเขาจะต้องมาแต่งงานกัน แถมตัวเขายังต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาวอีก
.....ทรมานจริงๆ.....
-
วันแต่ง
เหล่าบันดาแขกในสังคมชั้นสูงถูกเชิญมางานมากมายทั้งเซเลป ดารา นักธุรกิจ เหล่าคนดัง และเครือญาติของทั้งสอง เดินกันเต็มงาน งานแต่งงานถูกจัดในโรงแรมหรูระดับ5ดาว ตรีมงานคือ เทพนิยาย ทุกคนจึงใส่ชุดแฟนซีและมีหน้ากากกันเกือบทกคน...งานทุกอย่างดำเนินการไปอย่างราบรื่น พ่อแม่ของพายุกับมังกรก็ต้อนรับแขกกันจนไม่มีเวลาไปดูคู่บ่าวสาวว่าแต่งตัวกันไปถึงไหนแล้ว
ในห้องแต่งตัว....
ทั้งสี่ถูกแยกห้อง พายุอยู่กับข้าวฟ่างฟ้าครามอยู่กับมังกร ทั้งหมดอยู่ในอารมณืแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“แต่งหล่อๆมึง”ฟ้าครามจัดชุดแต่งงานของร่างเล็กให้เข้าที่พร้อมกับยื่นน้ำให้ดื่ม
“ใจเย็นนะมึง แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย” มังกรพยักหน้านิดๆ
“กูรักมึงนะคราม กูขอโทษที่อยู่เคียงข้างมึงไม่ได้”พูดแล้วน้ำตาพาลจะไหล มังกรเม้มปากแน่นกลั้นเสียงร้องไห้ของตัวเอง ฟ้าครามลูบหัวช้าๆ มังกร”ม่รู้ตง ฟ้าครามลูบหัวช้าๆ มังกร”ไม่รู้ตวเองเลยว่าตัวเองกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราโดยยานอนหลับที่ร่างสูงใส่ในน้ำให้กินดวงตาเรียวค่อยๆปิดลงช้าๆในอ้อมแขนของร่างสูง
“พุฒ จัดการได้เลย” ร่างสูงโทรหาลูกน้องคนสนิท
(//ครับนาย//)
ฟ้าครามอุ้มมังกรใส่รถเข็นผ้าปูของทางโรงแรมที่เขาเตรียมเบาะนุ่มรองไว้ร่างสูงโปร่งนอนคุดคู้อยู่ในนั้น ฟ้าครามเรียกแม่บ้านที่จ้างให้เข็นรถลงไปที่ลานจอดรถ อีกยี่สิบนาทีเขาจะตามลงไป และสั่งแม่บ้านให้เฝ้ามังกรไว้อย่าให้ใครมาเห็น ผ้านวมผืนใหญ่ถูกยกคุล่มร่างที่นอนหลับสนิทจนมิด เหลือเพียงช่องว่างนิดๆให้พอมีอากาศหายใจ
พอแม่บ้านเข็นรถออกไปเขาก็โทรหาพายุที่กำลังจะเข้าพิธีว่าเรียบร้อย
“จัดการได้เลยพี่ยุ”ฟ้าคราม
+++++
“พี่ยุ ไอ้กรหายไปไหน” เป็นร่างเล็กที่โดนพายุลากออกจากห้องแต่งตัวขึ้นไปบนแท่นพิธี เวลล์คลุ่มของชุดเจ้าสาวปกปิดใบหน้าหวานเอาไว้
“นี่มันอะไรกันครับพี่ยุ”ฟ่างพยายามจะหยุดเดินเพื่อเอาคำอธิบายจากร่างสูง แต่ทว่าพวกเขามาหยุดตรงประตูพรมแดงที่จะนำพาเขาไปยังแท่นประรำพิธี
“เงียบๆไว้”แล้วพายุก็เดินอ้อมไปอีกด้านและเดินขึ้นเวทีไป ปล่อยให้คนตัวเล็กลอยคว้างอยู่ตรงนั้น และที่สำคัญพ่อของมังกรจะต้องเป็นคนพาเขาเดินไปส่งให้พายุ แล้วเขาไม่ใช้มังกรส่วนสูงมันต่างกัน ฟ่างยื่นสั่นเป็นเจ้าเข้า
หมับ!!!
“เฮือกก” ร่างบางสะดุ้งจนเกือบปล่อยกรี๊ด เขาประหม่าสุดๆ แถมยังงงกับเหตุการณตรงหน้า มือหนาของฟ้าครามคว้าเอาแขเล็กและจูกงเดินไปยังพรมแดง
“ใจเย็นนะฟ่าง เงียบไว้ อย่าทำเรื่องให้มันวุ่นวาย กูทำทุกอย่างเพื่อมึงกับมังกร อย่าให้มันล่มไม่เป็นท่า”เสียงเย็นเยียบกระซิบข้างหูข้าวฟ่าง
“ทำอะไรของมึงวะ แล้วถ้าพ่อแม่หมอมันรู้ว่ากูไม่ใช้ลูกเค้า มึงจะทำไง”เสียงหวานกระซิบเครียด
“ทำตามที่พี่ยุบอกก็พอ เข้าใจไหม” เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงแท่นพิธี ร่างเล็กสั่นไปหมด จนมือเล็กถูกกอบกุมด้วยมือหนาของพายุและบีบมันเบาๆให้ผ่อนคลายสองคนสบตากันนิ่ง
“พุฒบอกให้พ่อกับแม่มังกรว่ากูพร้อมเซ็นสัญญาแล้ว ตอนนี้ คงกำลังสาบานรักกันอยู่ ขอแค่สาบานรักกันเสร็จทุกอย่างก็จะเป็นไปตามแผน
พุฒถูกสั่งให้พาตัวผู้ถือหุ้นใหญ่มาที่ห้องสูทที่เขาเตรียมไว้เซ็นสัญญากันโดยเฉพาะซึ่งสหรัฐกับก้องภพก็ยอมตามมาโดยไม่ขัดข้องเพราะให้รตากับภิมผการับหน้าแทนได้
เรื่องธุรกิจของพวกเขาสำคัญกว่า วีย์ที่เดินอยู่รอบๆงานได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้เพราะแค่เห็นเจ้าสาวก็รู้ทันทีว่าใคร บันดาแขกต่างๆก็ไม่ได้สนใจอะไรมานักเพราะงานแต่งงานของสังคมแบบนี้ส่วนมากมักจะมีแต่เรื่องธุรกิจและการจับคู่กับทายาทดังๆรวยเท่านั้น
ตอนนี้ ข้าวฟ่างกับพายุ กำลังยืนอยู่หน้า บาทหลวง โดยทั้งสองยืนหันหน้าเข้าหากัน
ฟ่างไม่พูดอะไร ใจดวงน้อยมันเต้นแรง ตอนนี้เขาต้องเข้าพิธีแต่งงานแทนเพื่อนรักกับคนรักของตัวเอง เหมือนฝันของเขาจะเป็นจริง...
บาทหลวง: เจ้าบ่าว เจ้าสาว ท่านทั้งสองตั้งใจที่จะร่วมชีวิตเป็นสามีภรรยา กันตามพระประสงค์ของพระเจ้า จงให้คำมั่นสัญญาและปฏิญาณต่อกันจำเพาะพระพักตร์พระเจ้า และต่อหน้าสุภาพชนในที่นี้ว่าท่านทั้งสองจะเอาใจใส่เลี้ยงดูกันจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกันด้วยความอดทน และจะรักษาบัญญัติ แห่งชีวิตรมรส ที่พระเจ้าทรงตั้งไว้ด้วยความเพียรพยายาม ถ้าท่านมีความตั้งใจเช่นนั้น จงให้คำสัญญาและปฏิญาณต่อกันด้วยความจริงใจ (พายุข้าวฟ่างหันหน้าเข้าหากันจับมือกัน )
พายุ: ข้าพเจ้า นายมารุต เกรียงไกร ขอสัญญา และปฏิญาณต่อพระผู้เป็นเจ้าและต่อสุภาพชนในที่นี้ว่า ข้าพเจ้ายินดีและเต็มใจรับ นายปานณภพ สุริยะบดี เป็นภรรยาของข้าพเจ้า ไม่ว่าจะมั่งมี หรือยากจน ไม่ว่าทุกข์หรือสุข เจ็บป่วยหรือสุขสบาย ข้าพเจ้าจะเป็นสามีที่รักใคร่ และสัตย์ซื่อต่อผู้เป็นภรรยาตลอดไป
ข้าวฟ่าง:...เอ่อ...คือ
ร่างเล็กอึกอักเล็กน้อยเพราะตนเองไม่ได้ท่องอะไรแบบนี้มา มองไปที่ร่างสูงด้วยใจเต้นระทึก มือสั่นไปหมด
“ข้าพเจ้า นายปานณภพ สุริยะบดี ขอสัญญา....เอ่อ.... และปฏิญาณต่อพระผู้เป็นเจ้าและต่อสุภาพชนในที่นี้ว่า ข้าพเจ้ายินดีและเต็มใจรับ นาย มารุต เกรียงไกร เป็นสามีของข้าพเจ้า ไม่ว่าจะมั่งมี หรือยากจน ไม่ว่าทุกข์หรือสุข เจ็บป่วยหรือสุขสบาย ข้าพเจ้าจะเป็นภรรยาที่รักใคร่ และสัตย์ซื่อต่อผู้เป็นสามี ตลอดไป….ฟู่” ร่างเล็กลอบถอนหายใจ นึกเอาคำพูดที่ร่างสูงพึ่งพูดมันออกไป พร้อมกับอ่านปากของคนรักไปด้วยเขาจึงผ่านมันมาได้...
พายุหยิบแหวนออกมาจากกระเป๋า ฟ่างเองก็ทำหน้าเหรอหลา ก่อนที่พายุจะกระซิบให้เอาแหวนออกมาดีนะที่ฟ้าครามยัดแหวนใส่ในกระเป๋าตอนเดินมาส่งมอบแหวน และสวมแหวนแห่งความรักและคำมั่นสัญญา
บาทหลวง: เจ้าบ่าว และเจ้าสาว ท่านจะมอบของสิ่งใดให้แก่กันเพื่อเป็นเครื่องหมายแห่งความรัก และสัญญาของท่าน บาทหลวงรับแหวนจากข้าวฟ่างและพายุ แล้วท่านชูแหวนขึ้น พร้อมกล่าวว่า:
แหวนทองคำบริสุทธิ์สองวงนี้ เป็นเครื่องหมายแห่งความรักและคำสัญญา แสดงว่าท่านจะช่วยกันรักษา และทะนุถนอมความรักที่มีต่อกันให้บริสุทธิ์ แหวนนี้เป็นวงกลมเชื่อมกันสนิท ไม่มีจุดเริ่มต้นและไม่มีที่สิ้นสุด จงมอบให้เป็นความรัก และเป็นเครื่องหมายตราประทับในดวงใจของท่านทั้งสอง ตั้งแต่บัดนี้ไปจนชั่วนิรันดร์
เมื่อบาทหลวงกล่าวเสร็จก็มอบแหวนให้ทั้งคู่ผลัดกันสวมใส่พายุยิ้มรับกับแหวนที่เขาบรรจงใส่ให้ข้าวฟ่างมันพอดีกับนิ้วเล็กเพราะเขาเป็นคนซื้อเอง ฟ่างค่อยสวมแหวนให้ร่างสูงเช่นเดียวกัน
“พี่สัญญาไว้แล้วไง ว่าพี่จะเป็นของฟ่างแค่คนเดียว”
“ฮึก พี่ยุ...”น้ำตาแห่งความปลื้มปิติมันเอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ข้าวฟ่างรู้สึกตื้นตันและมีความสุข นึกย้อนไปถึงคำมั่นที่ให้กันไว้ ว่าจะเป็นของกันและกันตลอดไป..
“พี่รักฟ่างนะ...เราแต่งงานกันแล้วนะ นับจากนี้ไปฟ่างจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตพี่ เป็นคนที่พี่มอบหัวใจให้เราเก็บรักษา..จำที่พี่บอกได้ไหม ว่าพี่อาจไม่มีโอกาสได้ทำอะไรแบบนั้นกับฟ่างอีก เพราะวันนี้พี่จะให้ฟ่างเป็นคนทำให้พี่ เข้าใจแล้วนะครับคนดี”
“ฮึก..พี่ยุ” ร่างเล็กพูดไม่ออก เพราะวันนั้นวันที่พายุทำข้าวต้มให้กินเหตุการณ์และคำพูดมันย้อนมา...ร่างเล็กยิ้มแก้มปริพุ่งตัวเข้าสวมกอดร่างสูงไว้แน่น
รตาและภิมผกาเดินมาที่หน้าเวที ทั้งคู่เบิกสายตากว้าง ด้วยความตกใจ เพราะพายุเปิดผ้าคลุมหน้าข้าวฟ่างออกและก้มลงจุมพิตร่างเล็กด้วยความรัก จูบดูดดื่ม เขาไม่อายสายตาใคร อีกทั้ง บรรดาแขกเหรอก็พากันตบมือแล้วโห่ร้องกันเกรียวกราวแสดงความยินดี หารู้ไม่ว่าเจ้าสาวคนนั้นไม่ใช่เจ้าของงาน
“ตายุ!!!”
“หนูฟ่าง?”
ทั้งสองผละออกจากกัน พายุยิ้มอ่อนให้มารดาเขาจำต้องผิดสัญญาเพราะไม่อาจจะพรากความรักของใครไปจากใครได้ทั้งนั้น วันนั้นเขาจึงตัดสินใจร่วมมือกับฟ้าครามสลับตัวเจ้าสาวตอนขึ้นทำพิธี
วีย์เดินมาสมทบและพาคุณหญิงทั้งสองที่กำลังช็อกและทำอะไรไม่ถูกเมื่อคู่รักเกิดสลับตัวกัน และที่สำคัญมังกรหายไป...
“แม่ต้องการคำอธบายพายุ”
“เราด้วยข้าวฟ่าง บอกแม่มานะว่าเพื่อนตัวดีของเราอยู่ที่ไหน”คุณหญิงรตาคาดคั้นร่างเล็กเพื่อเอาคำตอบ
“นายหญิงผมว่ารอให้งานเลี้ยงเลิกเสียก่อนดีกว่าครับ ถ้าเอะอะโวยวายตอนนี้เรามีแต่เสียกับเสีย รอคุณสหรัฐกับคุณก้องภพกลับมาจากเซ็นสัญญาดีกว่านะครับ”วีย์ออกความคิดเห็น ขืนโวยวายมันจะเป็นข่าวซะเปล่าๆ
....
อีกด้าน ในห้องสูทสุดหรู ก้องถพกับสหรัฐมองบุรุษหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาโดยเฉพาะก้องภพ ที่ดูจะตกใจมากเมื่อเห็นว่าคนที่กว้านซื้อหุ้นของเขาไปจนเกือบหมดคือ ฟ้าคราม เพื่อสนิทของมังกร คนที่เขาเห็นมาตั้งแต่ เด็ก
“คราม เราหมายความว่ายังไง ที่เราซื้อหุ้นของโครงานที่เหลือทั้งหมด”ก้องภพวางเอกสารที่อ่านอย่างถี่ถ้วนและหลายรอบ
“หุ้น60% 600ล้าน จะโอนเงินเข้าบัญชีของอา ถ้าอาเซ็นสัญญานี่ ตกลงว่ายังไงครับ” เขาใช้นำเสียงราบเรียบอย่างคนที่มีชัยเหนือกว่า ใบหน้าหล่อคมใช้สายตากดดัน
“โครงการ 1000ล้านจะล้มเอาได้นะครับ ถ้าอาตัดสินใจช้า” ก้องหันไปขอคำปรึกษากับเพื่อนรัก
ร่างสูงเอนหลังพิงโซฟาอย่างใจเย็น เพราะไม่ว่ายังไงก้องภพก็ต้องยอม
“เราทำแบบนี้ทำไมฟ้าคราม” ก้องถามอย่างไม่เข้าใจหลังตัดสินใจเซ็นสัญญานั่น
“เพราะมังกรครับ”
“เจ้ากรนี่อะนะ แล้วมันรู้รึเปล่า” ร่างสูงไม่ตอบแต่ยิ้มกริ่มกับสัญญา
“หมดธุรแล้วผมขอตัวนครับป่านนี้บ่าวสาวคงจะทำพิธีเสร็จแล้ว” ร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“ขอบคุณนครับอาก้องภพ ผมสัญญาว่าจะดูแลมันให้ดี ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ผมจะถนอมมันไปจนชั่วชีวิต” เขากล่าวทิ้งท้าย ไว้ให้คนแก่หัวหงอกที่ฟังแล้วไม่เข้าใจ พุฒเดินตามเจ้านายตัวเองออกไป
“อ่อคุณก้องภพ นายคงจะลืมบอกอะไรไป 600 ล้านนั่นคือค่าสินสอดของคุณมังกรนะครับ” แล้วเขาก็รีบเดินออกไปทันที
ฟ้าครามเดินหลบไปด้านหลัง ปล่อยงานด้านหน้าให้เป็นงานของพายุส่วนเขารีบลงไปที่ลานจอดรถ
“ขอบคุณมากนะป้า นี่ครับค่าจ้างที่เหลือ” เขาส่งสองหนาสีน้ำตาลให้แม่บ้านในนั้นมีจำนวนเงินไม่น้อยเลยที่เดียวสำหรับงาง่ายๆ เขาอุ้มตัวมังกรจากรถเข็นและพาขึ้นไปนั่งในรถจัดตัวให้นอนในท่าสบาย...
“ขอบใจมึงมากนะพุฒที่เป็นธุระให้”ฟ้าครามเอ่ยอย่างจริงใจ เสื้อผ้าและข้าวของจำเป็นถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบอยู่ที่เบาะหลัง มังกรยังคงหลับสนิท
หลังจากที่แยกกับเจ้านาย พุฒ ต้องไปดูแลงานที่ผับแทนร่างสูง ซึ่งฟ้ครามบอกทุกอย่างให้ไม้รับรู้เรียบร้อย
ฟ้าครามขับรถออกมาตามเส้นทางทิ้งความวุ่นวายไว้เบื้องหลัง ข้างกายมีหมอหนุ่มนอนหลับตาพริ้ม ไม่รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น มือหนายกลูบหัวตนหลับด้วยใจรักคนที่ดูแลเขามาตลอด คนที่เขาทำระยำไว้มากมาย คนข้างกายที่เขาเคยมองข้ามและปฏิเสธความรู้ตัวเองตั้งแต่แรก...ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้มันจะครอบครองเขาไว้ทั้งกายและหัวใจ
“หึ ตื่นมาคงไม่งอนฟ้อนเล็บใส่กูหรอกนะไอหมอ” เขาหัวเราะนิดๆ เพราะอีกไม่นานยาก็จะคงหมดฤทธิ์
++++++++++++++++
ด้านพายุ
“มันหมายความว่ายังไงข้าวฟ่างที่บอกว่า เจ้าครามมัน..โถ่วลูก” หลังจากที่ได้ฟังความจริงทั้งหมดจากพายุและข้าวฟ่างคนเป็นแม่ถือกับลมจับ
"เป็นอย่างที่เล่านั่นแหละครับคุณป้า"ใบหน้าเล็กสลดลง ภิมผกาดูจะงงเล็กน้อย แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเรื่องมันเกิดแล้วก็ต้องปล่อยให้มันเกิดไป เธอก็ไม่ได้นึกรังเกลียดอะไรข้าวฟ่างออกจะถูกใจด้วยซ้ำ เพราะเจ้าตัวดูเป็นคนมั่นใจในตนเอง ตอนที่บอกเรื่องของพายุ
“ทำไมมันผิดคู่ไปหมดเลยเนี้ย แม่ไม่คิดว่า มังกับกับฟ้าครามจะรักกัน แล้วสองคนนั้น..”เมื่อนึกขึ้นได้ก็ลุกพรวด
“มังกรละ” พอดีกับชายผู้นำทั้งสองกลับมาทั้งหมดหันไปมองทั้งสอง
“นี่มันอะไรกัน”สหรัฐเห็นพายุโอบกอดเด็กชายอีกคนไว้อย่างไม่พอใจในตัวข้าวฟ่างที่มายุ่งกับสามีของลูกเพื่อน
“คุณคะใจเย็นคะ” ภิมผกาเล่าทุกอย่างที่ตนรู้ให้ก้องภพกับสหรัฐฟัง และทุกอย่างก็กระจ่างแจ้ง
“เจ้าครามมันเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ในตอนนี้ และที่สำคัญมันเอาตัวเจ้ากรไปด้วย”ก้องภพกุมขมับ
“ครามมันดูแลกรได้อยู่แล้วครับคุณลุง”ข้าวฟ่างพูดขึ้นมาบ้าง
“แล้วเรา บอกพ่อกับแม่รึยังว่าเอาตัวเองมาแต่งงานแทนเจ้ากรมัน ร่างเล็กส่ายหน้าแล้วหันไปสบตาคนตัวสูง
“ผมจะไปสู่ขอข้าวฟ่างกับพ่อแม่ของฟ่างเองครับ ผมจะรับผิดชอบทุกๆอย่าง”พายุบอกด้วยแววตามุ่งมั่น
“พอครับเป็นเถ้าแกให้ยุอีกครั้งนะครับ” พายุมัดมือชกสหรัฐ
“เห้ย มันจะเร็วไปไหม ถ้าพวกแกเข้ากันไม่ได้ละ ไม่ต้องมาหย่ากันทีหลังรึไง”สหรัฐแย้งขึ้นมา
“พ่อ” พายุหน้าตึงทันที
“เอาน่าในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว รอให้สองคนนั่นกลับมาทำทุกอย่างให้ถูกต้องแล้วเราสองคนค่อยคิดว่าจะเอาไงกันต่อ ความรักนะพ่อกับแม่ไม่ขัด ลูกรักใครพ่อแม่ก็รักด้วย แต่ชีวิตคู่มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดนะพายุ น้องก็ยังเด็ก นี่จบม.ปลายรึยังก็ไม่รู้”
สหรัฐพูดด้วยความเป็นห่วง
“เอ่อ คืออ ฟ่างจบมหาลัยมานานแล้วครับ ตอนนี้เป็นคอลัมนิสให้กับนิตยาสารที่อเมริกากับที่the risheในไทยครับ” ข้าวฟ่างแย้งขึ้นมาบ้าง สหรัฐอึ้งไปนิด ถึงว่าอายุ18จะไปเป็นเพื่อกับมังกรได้ยังไง
“ผมอายุ27แล้วครับคุณอา” ฟ่างบอกอีก
“27!!!”
“ครับ27” สหรัฐยิ้มเจือนทันทีกับรอยร้าวบนใบหน้า ก้องได้แต่นั่งขำเพราะตนเองก็ไม่ได้บอกว่าฟ่างนั้นเป็นใครมาก่อน....
เรื่องทุกอย่างกำลังจะเข้าที่ งานแต่งก็ผ่านไปด้วยดี รอแค่เวลา ให้ฟ้าครามกับพายุมาคลี่คลายปัญหาทุกอย่างก็พอ....
2cb
cr.บทคำพูดสาบานรัก
http://www.atriumtech.com/cgi-bin/hilightcgi?Home=/home/InterWeb2000&File=/home2/searchdata/Forums2/http/www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y5094703/Y5094703.html
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ปล.ครบ100แล้ว เห้ออเหนื่อย มากกก 555+
ถ้างง สงสัย และไม่ไหลลื่น ไม่สนุก บอกได้นะคะ เค้าจะได้ปรับแก้
สุดท้ายแล้วทุกอย่างก็น่าจะจบไปในทิศทางที่ดี
ตอนแรกตอนจบมันไม่ได้สวยงามหรอกนะคะไรท์เขียนไว้
ในแบบหน่วงจนวินาทีสุดท้าย แต่ทว่า
สงสารมังกรอะ ก็เลยอยากให้ได้หวานๆบ้าง
เรื่องนี่ป็นอีกเรื่องที่กำลังจะจบ ในตอนหน้า 555+
เราจะได้ขึ้นเรื่องสายมแห่งรักทันที ซึ่งเปิดตอนไปแล้วเบาๆ1ตอน 555+
ฝากติดตามด้วยนะคะ
และขอโทษที่ทำให้รอนะ
รักทุกคนมาก จุฟ
2015-08-02
-
ใจร้าว
ตอนที่ 23
The end …..
(มังกร’talk)
หลังจากผ่านพ้นงานแต่ง ผมถูกฟ้าครามลักพาตัวขึ้นมาบนดอยสูง มันพาผมมาเป็นหมออาสาและมันก็เป็นครูอาสาสอนเด็กบนดอย ที่ยังรอคอยคนอย่างพวกผม ผมไม่รู้ว่าฟ้าครามจัดการเรื่องของพวกเรายังไง เพราะมันไม่ยอมบอกผมเลยสักคำ มันบอกแค่ว่า ตั้งใจรักษาคนที่นี่และอยู่อย่างมีความสุขกับมันก็พอ ไม่ต้องห่วงหรือกังวลอะไรทั้งนั้น ใช้เวลาสองอาทิตย์ให้คุ้มค่า ก่อนที่จะต้องลุยงานหนักที่โรงพยาบาล
บนเขาสูงหมู่บ้านแห่งใน จังหวัดเชียงใหม่ ตอนแรกที่ผมตื่นขึ้นมากลางทาง ฟ้าครามมันหันมายิ้มกว้างให้ผม ผมโวยและซัดมันไปหลายหมัดโทษฐานทำผมตกใจ ผมไม่พูดกับมันเลยสักคำ จนถึงเชียงใหม่ มันดึกมากแล้ว มันเอารถมาจอดที่บ้านของมันที่ซื้อไว้นานแล้ว เราพักผ่อนกันเพราะครามมันเหนื่อยจากการขับรถเป็นระยะเวลานาน พอหัวถึงหมอนมันก็หลับปั๊บ ผมเองก็เช่นกัน หลับตามมันไป และมันก็ปลุกผมให้ตื่นแต่เช้า ขับรถไปที่ตำบลแม่สาว เราต้องจอดรถ ไว้ที่นั่น เพราะหมูบ้านที่มันจะพาไปต้องเดินเท้าเข้าไป..ทางมันลำบากมากเลยละครับ ครามมันเคยมาเป็นครูอาสาที่นี่ มันเลยรู้ทางดี ผมต้องขึ้นเขาลงห้วย ผ่านสวนลำไย ลิ้นจี่ ผ่านป่า อะไรต่อมิอะไร
กระเป๋าแพทย์กับอุปกรณ์ต่างๆถูกขนขึ้นไปได้สองสามวันก่อนที่พวกผมจะมา... พอผมมาถึง บอกได้เลยครับ ว่าสวรรค์บนดินมันมีจริง ความเหนื่อยล้ามันหายไปหมด เด็กๆตัวเล็กตัวน้อยในชุดชนเผ่า พากันวิ่งกรูมาหาพวกผมด้วยความดีใจโดยมีครูอาสาท่านอื่นๆเดินตามมาทีหลังพวกเราทักทายเด็กๆซึ่งพอพูดภาษไทยได้บ้างเด็กที่นี่จะมีภาษาถิ่นของตัวเอง
ครูแม็ก ครูขิง ครูยา คือนักศึกษาครุศาสน์ ที่เลือกมาฝึกสอนที่นี่ ด้วยอุดมการณ์เดียวกันมีเพียงผมที่เป็นหมอ และที่นี่การแพทย์ยังไม่ค่อยดีนัก เพราะชนเผ่ายังคงรักษาแบบพื้นบ้านกันอยู่ ครูแม็กพาผมและฟ้าครามไปยังบ้านพัก และบ้านเรือนส่วนใหญ่ที่นี่จะสร้างจากลำไม้ไผ่ยกพื้นสูงและมีเตาไฟไว้กลางบ้าน
เพื่อสร้างความอบอุ่นและทำอาหาร แวบแรกที่เห็นคือ ผมจะอยู่ได้ไหม เพราะที่นี่ไม่มีอะไรเลย ทั้งน้ำประปา ไฟฟ้า หรือแม้กระทั้งคลื่นสัญญาณโทรศัพท์ ที่ต้องเดินหาเอาเอง วันแรกของการเป็นหมออาสา หนักเอาการเลยครับ... สถานีอนามัยที่สร้างจากดินและไม้ไผ่ ไม่อุปกรณ์อะไรใดๆนอกจากโต๊ะทำงานกับเตียงตรวจคนไข้ ยังดีที่ยังมีตู้ยา เพราะหมอยังไม่ได้รับความนิยมเท่ากับพ่อหมอของหมู่บ้าน จนผมต้องเดินออกตรวจไปทุกๆบ้านโดยมีครูแม็กเป็นผู้ช่วยในการสื่อสารให้
“เออ หมอครับ พักบ้างก็ดีนะครับ ตรวจมาหลายบ้านแล้ว” เสียงนุ่มๆของครูแม็กเอ่ยทักผมเมื่อผมลงจากบ้านของแม่อุ้ยคำ ซึ่งป่วยเป็นเบาหวาน กินยาต้มของพ่อหมอประจำหมู่บ้าน ผมกล่อมอยู่นานกว่าแกจะยอมรับยาที่ผมจัดเตรียมไว้ให้ ยังดีที่คนในหมู่บ้านทานผักทานปลาที่ปราศจากมลพิษทำให้ร่างกายแข็งแรง
“ครับเอางั้นก็ได้ ไว้ลุยต่อพรุ่งนี้” ผมบอกพร้อมกับคลี่ยิ้มไปให้ ครูแม็กเดินนำผมไปยังร้านค้าประจำหมู่บ้านเพื่อซื้อน้ำและขนมพื้นเมือง
“อ่าว หมอ ครู รับอะไรดีครับ”คะแซหรือผู้ใหญ่บ้านเอ่ยทักผมกับแม็ก
“ขอน้ำลำไยสามขวดกับข้าวเหนียวหมูครับคะแซ”ผมบอกคะแซ แม็กมองหน้าผม
“อ่อ ของครูขวดหนึ่ง ของ ผมแล้วก็ของครามนะครับ แล้วตอนนี้ครามอยู่ที่ไหรหรอครับ” ผมหันไปหาคะแซในถาม
“อ่อ ครูครามนะเหรอ อยู่ตรงฝายกั้นน้ำ เห็นว่าไปช่วยชาวบ้านทำฝายใหม่นะครับ”คะแซพูดภาไทยไม่ค่อยจะชัด แต่ก็พอฟังออก ผมยกมือไหว้ขอบคุรและจ่ายเงินเรียบร้อย
“ครูแม็กพาผมไปหาครามได้ไหมครับ” ผมยืนน้ำลำไยกับข้าวเหนียวส่งให้ เขายิ้มรับ
“ได้สิครับ”
พวกเราเดินลัดไปทางป่ากล้วยทะลุผ่านสวนผักแปลงเล็กๆนิดเดียงก็ถึงฝายกั้นน้ำที่ว่า ผมเห็นฟ้าครามลงไปแช่น้ำอยู่ครึ่งท่อน เสื้อตัวบนถูกถอดออก โดยมีครูยา กับครูขิง ครูสาวยืนดูอยู่ห่างๆ จากระยะสายตาผมเองเห็นทั้งคู่จับจ้องไปที่แผงอกแกร่งของคราม..มือผมกำแน่นทันที นึกหงุดหงิดใจขึ้นมาซะดื้อๆ ผมเดินข้ามก้อนหินที่เรียงกันเป็นทางเดินเล็กไปยังลำธารใสเบื้องล่าง ด้วยความรีบร้อน เท้าผมเดินไปเหยีบหินที่มี ตะไคร่น้ำเกาะอยู่
“เหวอออ...”ผมหงายหลังทันที
“ระวังหน่อยสิครับ” เสียงดุดังมาจากคนที่รับตัวผมไว้ได้ทัน สองแขนแกร่งสอดและโอบผมไว้ที่เอวอย่างหลวมๆแผ่นหลังผมพิงกับอกกว้าง ผมเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วยิ้มแหยเป็นเอชิงขอโทษ แต่หารู้ไม่ว่าเสียงผมมันดังจนครามหันขึ้นมามอง มันทำปากขมุบขมิบก่อนจะเดินมาหาพวกผม
“ขอบคุณนะ” สายตาผมมองยังยังร่างสูงที่เดินดุ่มๆขึ้นจากน้ำ ด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ
“ทำอะไร”มันถามเสียงเข้มแต่สายตาหันไปมองคนด้านหลัง
“กูลิ่น”ผมรีบบอก
“ไม่ใช่มึงแต่เป็นมัน..กูถามก็ตอบสิ” ฟ้าครามหันไปถามแม็กที่ยืนมองครามนิ่งๆ
“ก็ไม่ได้ทำอะไร หมอเค้าจะลื่นผมก็แค่ช่วยรับไว้”
“ไม่ใช่ กูเห็นผมลูบเอวไอ้หมอแถมมึงแอบดมผมมันอีก” ฟ้าครามว่าเสียงเครียด ความสัมพันธ์แบบชายรักชายคนที่นี่ส่วนใหญ่ยังไม่ยอมรับจะมีบ้างที่คนจากหมู่บ้านที่ลงไปทำงานในเมืองหรือกรุงเทพแล้วกลับมาที่บ้านที่ยังพอรับรู้และเข้าใจเพศที่สาม
“.....”ผมหันไปมองคนข้างหลังทันที
“แล้วแต่จะคิดละกัน รู้ว่าผมไม่เคยคิดอกุศลแบบคุณ”ครูแม็กเดินลงไปที่ลำธารโดยไม่หันมามองผม
“เป็นไงมาได้สองวันกลิ่นมึงนี่ฟุ้งเชียว สงสัยกูคงต้องกลบกลิ่นสักรอบสองรอบ” ฟ้าครามโอบคอผมไว้แล้วกระซิบเสียงเย็นทำเอาผมขนลุกซู่ไปทั้งตัว
“ผิดผีนะมึง...”
“หึ..กูผิดมานานแล้วผีนะ”พูดเสร็จมันก็จูงมือผมลงไปกั้นฝายกับมัน น้ำในลำธารเย็นสบายและใสสะอาด
ครูแม็กลงมาช่วยพร้อมกับครูขิงและครูยา ส่งหินต่อกันมาเป็นทอดให้ผมกับครามและชาวบ้านช่วยกันวางเป็นชั้นๆสลับกับท่อนไม้ไผ่ที่สานเป็นแพมาอย่างดี กว่าจะเสร็จก็บ่ายคล้อย ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านเพื่อไปเตรียมอาหารเย็น ครามชายตามองแม็กที่มองมาที่ผมฟ้าครามสอดมือตัวเองเข้ามาในเสื้อผมต่อหน้าแม็กและอาศัยจังหวะที่ทุกคนหันหลัง ฟ้าครามจูบผมเย้ยครูแม็กทันที ...
“อื้ออ คราม ทำอะไรของมึงเนี้ย”ร่างสูกยกยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นแม็กเดินหนีออกไป
“ไล่แมลงหวี่แมลงวันที่มันมาตอมขี้ของกูนะ”
“ -*-“
“หึงกูก็บอกมา ไอ้หมาหวงก้าง”ผมเหล่ตามอง
“เปล๊า ใครหึง ไม่มี้”ฟ้าครามลากลมลงไปในน้ำที่มันลึกขึ้นอีกนิด
“แล้วมึงจะลากกูลงมาทำไมให้มันเปียกเยอะกว่าเดิม” ตอนนี้ระดับน้ำอยู่ที่ใต้หน้าอกผม
“เอาน่า อย่าบ่นมาก มานี่”ฟ้าครามรั้งเอวผมให้เข้าหามัน แก่นกายใหญ่นูนขึ้นช้าๆ และมันกำลังถูหน้าขาผมอยู่ ใจผมเต้นแรง มันจะมาอยากอะไรตอนนี้....
“ครามไม่เอานะมึง...กูกลัว”ผมบอกไปตามความจริง เพราะบรรยากาศที่นี้ นอกจากจะมีมนต์ขลังทำให้หลงเสน่ห์เทือกเขาลำเนาไพรแล้วที่นี้ก็เจ้าที่แรงใช่เล่น จากที่ผมได้ฟังคำบอกเล่าของแม็ก กับคนในหมู่บ้านเล่าให้ฟัง
“หึหึหึ ...มึงไปฟังใครเค้าเล่าอะไรมาอีกละ...นิทานหลอกเด็กวะ 555”ผมหันไปมองมันที่ยิ้มพร้อมกับหัวเราะเห็นผมกลัวเป็นเรื่องตลก
“ไม่ขำฟ้าคราม” ผมว่าเสียงเขียว มัยยังคงหัวเราะแล้วขยี้หัวผมเบาๆ
“อย่าไปคิดมาก...กูเคยมาที่นี่ นานแล้ว ไม่อย่างที่มึงว่าหรอก คนเถ้าคนแก่เขาเอาไว้ขู่เด็กที่ชอบนอกลู่นอกทาง”
เสียงนุ่มอธิบาย ทำให้ผมเบาใจ ดวงหน้าหล่อค่อยๆโน้มมาหาผมช้าๆ จนปากของเราประกบกัน รสจูบที่นุ่มนวลทำให้ผมเคลิ้มได้ไม่ยาก ดวงตาค่อยผมหลับลงช้าๆ พร้อมกับยกแขนขึ้นคล้องคอหนา ฟ้าครามยกตัวผมขึ้น ขาเรียวผมตวัดรอบเอวสอบทันที
“อึอ อืมม อื้อมม” ปาดเราหางกันได้ไม่ถึงสองวิก็ประกบกันใหม่เป็นแบบนั้นอยู่หลายรอบ จากปากลาลงมาที่คอปากหนากัดลงทีคอผมเต็มแรง
“เหี้ย คราม ..กัดทำไม”ผมรองเสียงดังเพราะมันเจ็บ
“หมั้นใส”
“โรคจิตนะมึงอะ อื้ออ ..” ฟ้าครามสอดมือเข้าไปใต้สาบเสื้อของ มือหนากำลังหยอกล้อกับยอดแกของผม ร่างกายผมมันร้อนรุ่มไปหมด ทั้งๆที่ผมอยู่ในน้ำเย็นเฉียบ ... ฟ้าครามยกตัวผมขึ้นให้สูงกว่าเดิม หน้าอกผมอยู่ระดับริมฝีปากมันพอดี
“อื้อ คราม อา เดี๋ยวมีคนมาเห็น...อื้ม..”ผมร้องห้ามเสียงสั่น แก่นกายของผมกับมันกำลังบดเบียดกัน..มันยิ่งทำให้ความต้องการของผมมีเพิ่มมากขึ้น
“นิดเดียวนะ ไม่ต้องสอดใส่”ฟ้าครามว่าเสียงหื่น
"นะ นะ ครับน้า คนดี ผัว อยากจนจะลงแดงแล้วเนี้ย"ฟ้าครามอ้อนผมได้น่าเตะมาก ร้อยวันพันปีไม่เคนคิดจะทำ แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่า ตัวมันก็มีมุมน่ารัก และทำให้ผมรู้สึกเขินมากๆด้วย
“.....”ผมได้แต่ก้มหน้าซ่อนความอายเอาไว้ ฟ้าครามค่อยๆดึงกางเกงผมลงไปที่แก้มก้นของมันเองก็ด้วย แก่นกายต่างขนาดของผมกับมัน ตอนนี้ถูกรวบเอาไว้ในฝ่ามืออุ่นใต้น้ำ และเริ่มขยับโดยฟ้าคราม
“อื้ออ...คราม อื้อ”ผมกอดคอฟ้าครามแน่นพร้อมกับเอาหน้าซุกลงกับบ่าระบายความเสียวด้วยการกัดไหล่นั่นเต็มแรง
“ซี๊ดดด ไอ้หมอ..กัดแรงแบบนี้ เสียวละสิ อยากได้มากว่านี้ไหมละ”ไม่ต้องรอให้ผมตอบมันก้มหัวลงไปชิมยอดอกอิ่มของผมเรียบร้อย
“คราม...อื้ออ ...กู อ๊า..จะทนไม่ไหวแล้ว..แฮกๆๆ” ผมจิกเล็บลงบนแผ่นหลังพร้อมกับขูด เป็นทางยาวตลอดกลางหลัง
“ระ เร็วอีก..อื้ออ คราม อ๊า.. คราม”สัมผัสจากฟ้าคราม สัมผัสที่เป็นดั่งไฟเผาทุกอย่างให้มอดไหม้ แม้กระตัวตนของผม ที่ฟ้าคราม
ครองครอง แรงสัมผัสจากใต้น้ำที่ทั้งเร็วและรุนแรงตามความปรารถนาของผม ร่างกายผมสั่นสะท้าน กล้ามแขนฟ้าครามเกรงและ
สั่นนิดๆ บหน้าหล่อคมแสดงสีหน้าออกมาเด่นชัดว่าตอนนี้รู้สึกดีแค่ไหน ใบหน้าที่ผมปรารถนาจะอยู่ด้วยทั้งชีวิต ฟ้าครามซ๊ดปาก
ปากเบาๆ เสียงแผ่นน้ำที่กระทบกันจนเกิดเสียงน่าอาย ขาเรียวผมรัดตัวฟ้าครามากขึ้นเมื้อความรู้สึกที่มันอัดอ้นไว้พุ่งทะยานขึ้นมา
สู่ปลายยอดร่างกายผมสั่นสะท้าน และกระตุกเกร็ง พร้อมๆกับฟ้าคราม
“อะ อะ อะ อ๊า..........ฮื่อ..แฮกๆ”
“หึ่ม อื้ออออ..อื้อออ”
สารธารสีขาวกำลังไหลไปตามสายน้ำ ผมมองมันไหลออกไปเรื่อยๆจนสุดสายตา ไม่น่าเชื่อว่าการที่ผมปลดปล่อยครั้งนี้ มันจะ
ทำให้ผมเหนื่อยเสียจนตาผมค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆและหลับไปด้วยความเพลีย..
(จบมังกรpart)
“หึหึ หมดแรงจนหลับเลยรึไง” เสียงฟ้าครามเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนจะจัดการดึงกางเกงของตนเองกับคนรักขึ้น ร่างสูงอุ้มหมอหนุ่มขึ้น
จากน้ำและตรงไปยังบ้านพักโดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
“กร ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้ว” ฟ้าครามเรียกคนที่หลับซุกซอกคอเขา
“อืมมม คราม กูรักมึงจัง”เสียงระเมองัวเงียอยู่ข้างหู ร่างสูงหัวเราออกมาเบาๆ
“เออ กูก็รักมึง แต่ตอนนี้มึงตื่นก่อนได้ไหม กูหนัก”
“อุ้มเมียแค่นี้ทำเป็นบ่น- -“ มังกรลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะงับติ่งหูร่างสูงเบาๆเป็นการลงโทษ
“ทำแบบนั้นเดี๋ยวคืนนี้ก็ไม่ต้องนอนหรอก”น้ำเสียงเย็นๆที่บอกว่าเอาจริงทำให้คนฟังขนลุกซู่
“คราม!!! อย่ามาหืน” ร่างสูงปล่อยคนตัวเล็กลงที่หน้าระเบียงประตู ที่มีสำรับข้าววางอยู่ มีน้ำพริกล่อซู กับผัดผัก มีไข่ต้มยางมะตูม แล้วก็ผักต้มอีกสองสามอย่าง ไข่ที่นี่สดมากเพราะเก็บเอาจากในเล้า ผักก็ปลอดสารพิษ คงจะเป็นคาแซะที่เอามาไว้ให้
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไป กูจะก่อเตาเอาไว้ให้” ฟ้าครามโยนผ้าเช็ดตัวไปให้ ร่างโปร่งรับมันได้ทันก่อนที่มันจะพุ่งกระแทกหน้า
ที่นี่ไม่มีห้องน้ำส่วนตัว แต่ทุคนจะอาบน้ำกันที่บ่อบาดาลที่มีปั้มสูบน้ำใส่ตุ่มใบใหญ่ไว้แทน หรือจะไปอาบที่ลำธารก็ได้ตรงท้าย
หมู่บ้านก็ได้แต่จะไกลหน่อย ตอนนี้ ชาวบ้านคงจะอาบน้ำกันอยู่ มังกรอุ้มขันน้ำที่ใส่เครื่องอาบน้ำเดินลงบันไดไป มุงหน้าสู่สถาน
ที่อาบน้ำ พอมาถึง...
“ครูแม็ก?” ในตอนนั้นแม็กเองก็พึ่งจะมาถึง มังกรเองก็ทำหน้าไม่ถูกเพราะฟ้าครามพึ่งจะจูบเขาต่อหน้าไปเมื่อบ่าย..
“อะ เอ่อ บังเอิญจังนะครับ”แม็กเอ่ยทักพร้อมกับหลบสายตามังกรนิดๆ
“ครับ ดีจังที่เจอผมนึกวาจะต้องมาอาบน้ำคนเดียวซะแล้ว”มังกรเองใจชื้นนิดๆที่แม็กยังคงพูดคุยกับเขาแบบปรกติ
“แล้วฟ้าครามละครับไม่มาด้วยเหรอ” แม็กพูดไปถอดเสื้อผ้าไป มังกรเองก็เช่น เพราะไม่มีอะไรจะต้องอายและไม่ได้คิดอะไรกับอีกคนเขาจึงไม่รู้สึกที่จะอาย..ผิดกับอีกคนที่แอบมองเรือนร่างของอีกฝ่ายด้วยใจเต้นระรัว รอยกุหลาบ จางๆที่ฟ้าครามทำไว้ ยิ่งทำให้ร่างโปร่งดูน่ามองยิ่งกว่าเก่า แม็กเป็นคนโยกคันโยกน้ำใส่ตุ่ม มังกรรอจนน้ำเต็มเพื่อจะได้อาบพร้อมกัน
“เต็มแล้วครับครูแม็ก”
“คะ ครับ งั้นเราอาบกันดีกว่าเดี๋ยวจะมืดไปกว่านี้”
“ครับ” ทั้งอาบน้ำไปคุยกันไป ทั้งเรื่องวิถีของคนที่อยู่ที่นี่ และ สถานที่ต่างๆที่น่าสนใจ การสนทนาที่ไม่รู้เลยว่าปีศาจเลือดเย็นกำลังก้าวเข้าหาพวกเขาอย่างช้าๆ...
-
“คุยสนุกมากสินะ!!!”
“!!!!!!”
“หึ..มาอาบน้ำเหรอครับครู..”แม็กถามออกไปยิ้มๆแถมยังใช้สายตายียวนไปให้ร่างสูงที่เดินเข้ามา
“มาอาบน้ำให้ลูกแมว ลูกแมวแถมนี้มันดื้อ”ฟ้าครามปลายไปมองร่างโปร่งที่อาบน้ำอยู่เงียบ
“หึหึ ผมไม่เห็นจะมีลูกแมวอย่างที่ว่า เห็นจะมีก็แต่” แม็กเดินไปจับไหล่เนียนของมังกร
แปะ
“คุณหมอคนน่ารัก อยู่ตรงนี้ใช้ไหมครับ”แม็กหันไปยิ้มยิงฟัน จงใจยั่วโทสะร่างสูงเต็มที่
“อะ เอ่ออ คะ ครับ” มังกรหันไปมองหน้าฟ้าคราม ดวงหน้าหล่อตอนนี้ดูเงียบขรึม เขารู้สึกได้พายุลูกใหญ่กำลังจะมาในไม่ช้า
“อาบเสร็จรึยัง”ฟ้าครามหันมาถามหมอหนุ่มเสียงนิ่ง
“สะ เสร็จแล้ว”มังกรรีบพันผ้ารอบเอว
“แต่กูยังไม่ได้อาบ อาบให้กูหน่อย”
“อื้อ ถอดเสื้อผ้าสิ”ฟ้าครามหันไปยกยิ้มให้กับอีกคนที่ยืนมองทั้งไม่วางตา
“ถอดให้กูหน่อย”มังกรเดินเข้าไปใกล้ร่างสูงด้วยความเคยชินและถอดเสื้อให้
“กางเกงด้วย”ฟ้าครามบอกเสียงเรียบ สายตาของเขายังไม่ละไปจากชายหนุ่มที่ยืนมองโดยไม่พูดอะไร
“ห๊า มึงจะแก้ผ้าอาบน้ำเหรอคราม”มังกรถามด้วยความตกใจ ลืมไปเลยว่ามีอีกคนอยู่ด้วย
“หึหึ กูมีกางเกงในกลัวอะไร ไหนบอกชอบดูของกูถอดสิ”
“ถอดเองสิวะ แมร่งเดี๋ยวคนเค้าก็เข้าใจผิดกันพอดี เขาจะจะหาว่ากูวิตถาร”
“หึหึ จะเป็นไรไปมากกว่านี้มึงก็เคยไอ้หมอ” มังกรได้ยินก็หน้าร้อนทันที นึกด่าคนตัวโตในใจ
“พูดเหี้ยอะไรเนี้ยๆไอ้คราม...กูอายเค้า” มังกรก้มหน้าลงพื้นพูดเสียงแผ่วท้ายประโยคด้วยความอายที่ซ่อนเอาไว้ไม่อยู่ แถมตอนนี้ไม่กล้าสู้หน้าแม็กแล้วตอนนี้
“แล้วมึงละ อาบเสร็จแล้วทำไมไม่ไป ผัวเมียเค้าจะอาบน้ำกัน”
“หึ ไปแน่ครับ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะครับ ว่าจะทำอะไรเกรงใจผีปู่ผีย่าบ้างละกัน” พอแม็กเดินออกไป หมอหนุ่มก็ฟาดมือใส่ฟ้าครามทันที
“มึงอะ เล่นอะไรของมึง ดูครูเค้าอายลืมสบู่เลย”
“เรื่องของมันมึงจะสนใจทำ ไมสนกูนี่”
“ชิ”
มังกรเดินไปโยกน้ำใส่ตุ่มอีกครั้ง จนเต็มฟ้าครามนั่งลงกับเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก ท้องฟ้ามืดลงอย่างช้าๆ ไฟจากตะเกียงเจ้าพายุถูกจุกขึ้นจากเสาไม้ไม้ไผ่ แสงสีส้มส่องสว่างเพียงแค่พื้นที่แคบๆพอให้เห็นสรรพสิ่งรอบกาย น้ำเย็นๆถูกลาดลงบนหัวจากบนลงล่าง มังกรขำนิดๆเมื่อเห็นว่าคนตัวโตปากสั่น มังกรสระผมให้ฟ้าคราม ส่วนตัวฟ้าครามก็ถูสบู่ตัวเองไปด้วย
“อื้ออ กร ยาสระผมเข้าตา”
“หา ไหนๆดูซิ”ร่างสูงเงยหน้าหยีตา มังกรตักน้ำรดล้างฟองสบู่ให้
“หายยัง” ฟ้าครามพยักหน้า
“ถูหลังให้หน่อย”แล้วยื่นใยบวบให้มังกร ร่างโปร่งรับมาถูที่หลัง
“หือออ ปั้นควายได้เป็นคอกเลยมึง”มังกรแกล้งบอก ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่มีเลย
“โกหกแล้วไอ้หมอ”
“ไม่เชื่อมึงจะดูมะ”
“ไม่ต้อง รีบๆถูดิกูหนาว”มังกรเลยตะบี้ตะบันขัดหลังขาวจนกลายเป็นสีแดง
“อื้ออ แมร่ง ทั้งแสบทั้งมันเลยมึง” มังกรแอบหัวเราะในมุมบ้านๆของฟ้าคราม
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฟ้าครามจัดสำรับไว้ที่ระเบียงบ้านซึ่งด้านหน้าระเบียงยื่นออกไปตรงเนินดินสูง ด้านล่างเป็นผาเตี้ยๆ จากตรงนี้ สามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ได้ทั่วถึง รวมถึงท้องฟ้าด้วยเช่นกัน ในยามค่ำคืนหมู่ห่างไกลเมืองหลวงเช่นนี้ ไม่มีไฟฟ้าใช้ แต่จะอาศัยเครื่องปั่นไฟ กับแผงโซล่าเซลของหมู่บ้าน และจะถูกนำมาใช้ในยามมีงาน หรือจำเป็นเท่านั้น แสงสว่างที่ได้เลยมาจากเทียนไขหรือตะเกียงน้ำมันแทน โต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆตั้งอยู่กลางลานระเบียง มีเทียนไขปักอยู่ตรงกลาง บนโต๊ะมีอาหารพื้นบ้านแค่สองสามอย่างทั้งเดินจูงมือกันมานั่งกินข้าว อากาศเริ่มจะเย็นลงเรื่อยๆ...ฟ้าครามนั่งลงก่อน
“หมอมึงไปหยิบน้ำมาทีกูลืม” มังกรทำหน้ายู่เพราะรู้สึกหิวมากแล้วแต่ก็ต้องจำยอมเดินไปหยิบคนโทใส่น้ำที่ทำจากดินปั้นสีแดงอย่างดีใส่น้ำฝนใสสะอาดไว้จนเต็ม กับขันเงินอันเล็กๆ เวลาดื่มน้ำ จะรู้สึกสดชื่นมาก..ทั้งคู่กินข้าวกันไปคุยกันไป มีบ้างที่เถียงกันทะเลาะกันนิดๆหน่อย ชาวบ้านที่นี่นอนเร็วเพราะไม่มีสิ่งบันเทิงอะไรให้ดู ต้องตื่นแต่เช้าทำไร่ทำนา ทอผ้า และยุ่งช่วงปีใหม่เพราะมีงานและต้อนรับนักท่องเที่ยวด้วย
เมื่อกินอิ่ม ฟ้าครามก็เก็บสำรับ หยิบผ้าห่มกับหมอนติดมือออกมา ร่างสุงเดินไปนั่งพิงริมระเบียงฝ่ามือตบลงที่พื้นที่ว่าตรงระหว่างขาตัวเองเพื่อให้มังกรมานั่ง ร่างโปร่งขยับเข้าหาโดยไม่อิดออด ฟ้าครามใช้ผ้าห่มคลุมตัวเขาและหมอหนุ่มเอาไว้ หัวทุยพิงแกแกร่งแหงนหน้ามองดูดาวด้วยความชื่นชอบ
“ครามมึงว่ามะที่นี่น่าอยู่กว่ากรุงเทพอีก ดูสิ กูหายใจได้เต็มปอด ไม่ต้องทนฟังเสียงรถเสียงเพลง เสียงคนทะเลาะกัน”
“ติดใจละสิ”
“อืม กูว่าถ้ากูอายุมาขึ้นกูจะซื้อที่บนภูเขาสักไร่สองไร่ไว้สร้างบ้านหลังเล็กๆปลูกผักเลี้ยงปลาเลี้ยงไก่ไว้กิน ใช้ชีวิตบั้นปลายที่เหลืออย่างสงบๆมึงว่าดีมะ” ร่างบางเงยหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ฟ้าครามลูบผมนิ่มพร้อมกับจูบลงที่หน้าผาก...
“แล้วบั้นปลายชีวิตมึงจะมีกูดูแลและคอยเคียงข้าง เป็นแบบนี้ได้ไหม”ฟ้าครามเอ่ยเสียงนุ่ม หมอหนุ่มรู้สึกดีกับคำพูดของคนรัก
“ให้กูอยู่กับมึงจนหมดลมหายใจไปด้วยกันนะ”
“คราม”มังกรเอ่ยเสียงแผ่ว
“กูไม่คิดว่าชีวิตกูจะดูแลใครได้ หรือรักใครได้ แต่มึงทำให้กูได้รู้ว่าคนอย่างฟ้าครามยอมทำทุกๆอย่างเพื่อใครคนหนึ่งได้โดยไม่ต้องหาเหตุผลหรอหาอะไรมาตอบแทนกูเป็นเลว กูเคยทำไม่ดีมาเยอะ”พอถึงตอนนี้ฟ้าครามขยับตัวแล้วจับมังกรให้หันหน้ามาทางตน
“กูเคยทำร้ายมึง ทำให้มึงเสียใจ ทำให้มึงร้องให้” มือหนาจับใบหน้าหวานพร้อมกับเกลี่ยน้ำตาที่กำลังไหลออกมา ใบหน้าหวานยิ้มทั้งน้ำตา
“แต่ว่า ต่อจากนี้ไปให้เป็นกูได้ไหม คนที่คอยปลอบมึง คนที่ยืนอยู่ข้างๆมึง คนที่นอนกอดมึง คนที่ซับน้ำตาให้ คนที่คอยทำกับข้าวให้มึง คนที่จะอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับมึง”
ร่างสูงสูดลมหายใจลึกจ้องเข้าไปนัยน์ตากวาง ก่อนจะเอ่ยคำบางคำออกมา
“แต่งงานกับกูนะกร” แหวนทองคำขาวที่สลักคำว่า Present&future ทั้งสองวง
“ฮึกก ครามมมม” ร่างโปร่งโผเข้ากอดคนตรงหน้าด้วยความตื้นตันใจ หยาดน้ำตาแห่งความดีใจมันเอ่อล้นออกมาจน
ห้ามไม่อยู่ ฟ้าครามยิ้มระไม มันเป็นครั้งที่เขาพูดอะไรที่มันเลี่ยนแบบนี้ น้ำตาหยดใสที่ไม่เคยไหลออกมาสักครั้ง แต่
ครั้งนี้มันซึมออกมาจากหางตา น้ำตาหยดแรกของความสุข ทั้งคู่กอดกันแน่นด้วยความรักและความห่วงใย
ที่มีให้กัน ไม่ต้องมีพิธีการให้มากความ พวกเขาสาบานรักต่อหน้าดวงดาวโดยมีหิ่งห้อยนับร้อยเป็นสักขีพยาน คำสาบานรักดังกึกก้องในโสตประสาทของทั้งคู่ สัญญาที่จะรักและดูแลกันและกันตลอดตราบสิ้นลมหายใจ.....
วันและเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ หน้าที่หมอและครูอาสาก็ดำเนินไปอย่างราบลื่น ฟ้าครามดูจะเข้ากับเด็กได้ดี ดีกว่าหมอหนุ่ม เพราะต้องคอยสู้รบตบมือกับคนเฒ่าคนแก่ที่ยังดื้อดึงจะรักษาโรคด้วยการไปหาหมอผีอยู่หมอหนุ่มได้แต่ขอให้ลูกหลานเอายาแผนปัจจุบันให้คนป่วยทาน …ส่วนครูแม็กก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาจีบหมอหนุ่มทุกครั้งที่มีโอกาส หวิดจะโดนฟ้าครามฆ่าหมกป่าอยู่หลายครั้ง มาคราวนี้ ฟ้าครามลงมือทำโรงเพาะเห็ดและวิธีปลูกให้ชาวบ้านเอง เพราะจะได้ไม่ต้องไปเสียงอันตรายในป่าเพื่อเก็บเห็ด โดยใช้วัสดุที่หาได้ในหมู่บ้านมาดัดแปลงเอา วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะทำหน้าที่หมอและครู คาแซะและชาวบ้านจึงจัดงานเลี้ยงให้อำลาให้
ในค่ำคืนนี้ คาแซะเอาชุดชาวเผ่ามาให้ บอกว่าเป็นของขวัญจากคนในหมู่บ้าน ทั้งคู่แต่งกายด้วยผ้าพื้นเมือง ใส่คู่กันจนดูเหมือนคู่แต่งงาน แหวนเงินที่สวมอยู่บนนิ้วของทั้งสื่อความหมายได้ดี ทุกคนมานั่งล้อมวงตรงกลางลานกว้างที่ใช้ประกอบพิธี และร้องเล่นเต้นรำกันตามประสา มังกรจะจดจำรอยยิ้มและความสุขที่นี่ไว้ ว่าครั้งหนึ่งเขาก็เคยเป็นหมออาสาเหมือนกัน และถ้ามีโอกาสเขาจะมาอีกแน่นอน
“ยิ้มแบบนี้ กูเห็นแล้วกูก็มีความสุข”ฟ้าครามจับมือหมอหนุ่มแล้วยกขึ้นจูบขณะที่พวกเขาเดินกลับบ้านพัก
“มาอีกนะ ที่นี่นะ”ร่างโปร่งก้มหน้ามองพื้นดินแล้วยิ้ม สายตาจับจ้องไปที่แหวนของฟ้าครามและของเขา ไม่อยากจะเชื่อว่าฟ้าครามจะขอเขาแต่งงาน เขามีความสุขที่สุด จนเก็บเอาไว้ไม่อยู่
“กลับบ้านครั้งนี้ กูจะเป็นเมียที่ดี ไม่ดื้อไม่ซน และจะเชื่อฟังสามีทู๊กกกกกกกกอย่าง”ร่างโปร่งหันมายิ้มหน้าทะเล้น ฟ้าครามหัวเราเบาๆ
“กูชักไม่แน่ใจ ที่มึงทำเสียงสูง...ทำให้ได้อย่างที่ปากพูดละไม่งั้นมึงโดนหนักแน่ ไอ้หมอ”
“คึคึ ครับคุณสามีสุดที่รักของเมีย”....
จบ...THE END…
-
บทส่งท้าย
“600 ล้าน!!!” ผมตะโกนลั่นห้องทำงานของพ่อ หลังจากกลับมาจากดอยพวกเราก็โดนเรียกคุยทันที ฟ้านั่งทำหน้าขรึมอยู่ตรงโซฟารับแขก พ่อผมบอกว่า ฟ้าครามกว้านซื้อหุ้นเกือบทั้งหมดของโครงการ ด้วยเงิน 600ล้าน ใจผมมันหล่นไปถึงตาตุ่มนี่มันไปกู้เงินใครมา ผมหันไปมองหน้ามัน
“600ล้าน นั่นมันค่าสินสอดทองหมั้นมึง ส่วนเงินปันผลจะเป็นรายได้ของมึงกับกู”ฟ้าครามบอก
“มึงไปกู้ใครเค้ามาคราม ถอนหุ้นคืนไปเลยนะกูไม่ต้องการ” ผมแว๊ดใส่มัน
“กรพูดดีๆกับเจ้าครามมันหน่อย ผู้ถือหุ้นใหญ่ในบริษัทเลยนะนั่นนะ” ก้องภพพูดติดตลก เพราะเข้าใจเจตนาของฟ้าครามดี เพื่อรักษาคนทั้งคนที่ตนเองรักและครอบครัว เม็ดเงินมหาศาลมันไม่ใช่ปัญหา .....สำหรับทายาทผู้ส่งออกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ราคาแพงและเครื่องดื่มอื่นๆในเครือ ที่ส่งอกไปทั่วทุกมุมโลก ก้องภพสืบประวัติฟ้าครามอย่างจริงจัง และรู้ว่าฟ้าครามไม่ใช่เจ้าของร้านเหล้าธรรมดา ..มิน่าถึงได้เปิดร้านแบบนั้น เพราะมันถนัดนี่เอง...
“ป๊าจะให้กรใจเย็นได้ไงละ ไอ้ครามมันไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอก แล้วถ้าเขามาทวงหนี้มันละ” ผมพูดด้วยความร้อนลนผิกับฟ้าครามที่ยังคงไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไร
“คิดมากไปและไอ้หมอ นี่มึงดูถูกผัวมึงขนาดนั่นเลย”ฟ้าครามถามเสียงนิ่งๆแสร้งทำหน้าผิดหวัง
“ก็ เปล่า แต่กู”....
“ป๊าว่าเราพักเรื่องเงินไว้ก่อน ไหนบอกมาซิว่าจะเอากันยังไง”เสียงของก้องภพจริงจังขึ้นมาทันที ทั้งห้องเงียบ
สนิท...สายตาคาดโทษของคนเป็นพ่อมองไปยังลูกชายและว่าที่ลูกเขย ฟ้าครามยืนขึ้น และเดินไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าก้องภพ ผมเห็นดังนั้นจึงคุกเข่านั่งลงตามไปด้วย
“ผมจะดูแลมังกรเองครับคุณลุง ผมยินดีจะรับผิดชอบทุกอย่างที่ทำลงไป ให้โอกาศผมได้ดูแลคนที่ผมรักด้วยเถอะนะครับ”ฟ้าครามขอผมจากป๊า
“นะครับป๊า ผมสัญญาว่าจะตั้งใจทำงาน จำตามที่ป๊าบอกทุกอย่าง”ผมสมทบไปอีกคน
“ก็แล้วแต่พวกแก ป๊าก็ไม่ได้ว่าอะไร ป๊าเองก็รู้จักครามมานานรู้ดีว่าคนอย่างฟ้าครามดูแลลูกชายป๊าได้แน่ แต่สัญญา
ได้ไหมว่าจะรักกันนานๆใช้ชีวิตร่วมกันด้วยความรักด้วยเหตุและผล กรเองก็อย่าไปดื้อกับครามมันมาก ครามเองก็อ่อนลงบ้าง มีอะไรปรึกษาพ่อกับแม่ได้เสมอ” ก้องเดินมาตบบ่าฟ้าครามพร้อมกับลูบหัวมังกรด้วยความเอ็นดู
“เราก็ไปขอขมา ม๊าเค้าซะ กินไม่ได้นอนไม่หลับเป็นอาทิตย์ตอนแกหายไป”
“ครับ/ครับป๊า”
หลังจากที่ผมคุยกับปาเสร๊จ...ผมก็ต้องรีบกลับมาที่บ้าน
“ไอ้คราม ไอ้หมอ มึง หายไปไหนกันมาห๊า รู้ไหมว่ากูนะ ฮึก ฮึก...คิดถึงพวกมึงขนาดไหน” ทันที่ที่เท้าผมเหยียบเข้าบ้านไอ้เพื่อนตัวเล็กก็วิ่งถลามากอดแล้วร้องไห้ขี้แยเป็นเป็นเด็ก
“ฟ่าง..ชูวววไม่ร้องมาม๊ะเดี๋ยวหมอโอ๋”ผมแกล้งกอดมันโยกไปมา
“ไม่ต้องเลยนะมึง”มันดันตัวออกแล้วชี้หน้าผม พร้อมกับพี่ยุที่เดินยิ้มน้อยๆมาหา
“เป็นไงเรา สบายดีนะ” พี่ยุก็ยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดีเสมอ ข้าวฟ่างเดินไปยืนข้างๆพี่ยุแล้วเกาะแขนแกร่งเอาไว้ ผมรู้แล้วว่าทั้งคู่แต่งงานกันแทนผม...
“ม๊าอะฟ่าง”ผมถามเสียงแผ่วรู้สึกผิดจนไม่กล้าสู้หน้า
“ในครัวนะ”มันตอบ ผมแอบเดินย่องเข้าไปในครัว ม๊ากำลังทำขนมอยู่ใบหน้าท่านดูอิดโรยและเศร้าหมอง ผมเห็นท่านรอบถอนหายใจหลายครั้ง
ผมเดินเข้าไปกอดท่านจากด้านหลังเอาคางเกยไหร่ มาสะดุ้งเล็กน้อย..
“ขอทานะครับม๊า ต่อไปกรจะไม่ทำให้มาเสียใจอีกแล้ว”
“กร...”ม๊าครางเสียงแผ่วแล้วหันมากอดผม
“เราไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แม่เป็นห่วง อย่าหายไปแบบนี้อีกนะแม่ไม่ชอบเลย” รู้ว่าโกรธแต่ม๊าคงดีใจที่ผมกลับมา ท่าจูบผมที่หน้าผากพร้อมกับถามหาฟ้าครามบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย ผมเดินไปเรียกฟ้าคราม แต่ม๊าบอกอยากคุยกับฟ้าครามแค่สองคน ผมทำหน้ากระเง้าระงอกแต่ก็ยอมเดินออกมา เพรายังไงฟ้าครามมันก็ต้องบอกผมอยู่แล้ว
หลังจากนั้นพวกเราก็ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งสองครอบครัว ผมรู้สึกมีความสุขที่เห็นทุกคนยิ้ม ผมเองก็ยิ้ม....ยิ้มอย่างมีความสุขกับฟ้าครามหัวใจดวงเดียวของผม…
…
..
“ครามแม่กูคุยอะไรกับมึงวะ”
“ก็เปล่า”
“เห้ย อย่าหมกเม็ดดิ บอกมา”
“ก็ไม่มีไร เขาแค่บอกกูว่า //ม๊าฝากกรด้วยนะลูก//
“แค่นี้ แล้วมึงตอบแม่กูไปว่าอะไร”
“กูแค่บอกว่า "กูจะดูแลมังแทนท่านเองยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม และถ้าให้ผมแล้วห้ามเอาคืนนะครับ"ฟ้าครามยังคงทำหน้านิ่งๆ แต่ผม .....ไปแล้วสมงสมอง ....
“>////<”
..........................................บริบูรณ์......................................................
ข้อความจากไรท์
ขอขอบคุณรีดเด้อทุกคนนะคะที่เคียงข้างฟ้าครามมาจนจบ
นิยายของเราถึงจะไม่ได้เป็นที่นิยมแต่ทุกคนที่เขามาอ่านก็ให้ความรักและเคียงข้างเราตลอดมา ขอบคุณจริงๆนะคะ .......
ข้อความจากฟ้าคราม
ผมอยากจะบอกว่าผมรักทุกคนนะครับ ที่ก้าวเดินไปพร้อมกับผมจนถึงตอนสุดท้าย
ผมจะจดจำพวกคุณและจะรักพวกคุณคนตราบสิ้นลมหายใจ
ขอความจากมังกร
อิครามมึงพูดไปหมดแล้วกูจะพูดอะไรละ อินี่ - -*
เอาเป็นว่าหมอร๊ากกกกกกกกกทู๊กกคนนะครับ
ข้อความจากพายุกะข้าวฟ่าง
อ๊ายยยยยคุณแม่ทวิน ทำไมบทผมมันน้อยนักละ
//เอาไว้ตอนพิเศษละกันนะคะลูก//
ก็ได้ พี่ยุละ แหมตอนแรกมีแต่คนเชีย ดูเป็นคนดี ชิ ดีแตกตอนหลังกลายเป็นตาแก่เต๊าะเด็ก
พูดมากไปแล้วนะเตี้ย อย่าไปฟังครับ เรามาพูดจามีสาระกันดีกว่า
ก่อนอื่นก็ต้องขอบคุณทุกๆคนมานะครับที่ให้กำลังใจพวกผม
ผมกับเมีย เอ้ยข้าวฟ่างจะจดจำพวกคุณตลอดไปนะครับ
ผมสัญญาว่าจะกำหลาบเมียดื้อแล้วจะมาเล่าให้ให้ฟังนะครับ0;;0
สวัสดีครับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบค่า :hao6: :hao6:
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ :mew1:
-
อร๊ายยยยย
ว่าแล้วเชี่ยวต้องออกมาแบบนี้ หึหึ
มีตอนพิเศษด้วยเปล่าค่ะ แบบว่าหลังจากแต่งงานกันไปแล้วสองคู่เขาเป็นยังไงกันบ้าง
แบบว่ากรกับครามไปรับเด็กมาเป็นลูกหรือได้เด็กมาเลี้ยงอะไรแบบนั้นอ่ะ
สนุกมาก ๆ ถ้ามีเรื่องใหม่จะติดตามค่ะ o13
-
หมอค่าสินสอดแพงนะเรา
สรุปแล้วมังกรก็ไม่ได้รู้เลยซินะว่าได้สามีรวยมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอพิเศษๆ นะค่ะ
-
:o8: :-[ :impress2: :pig4:
-
:mew1:
-
สนุกดี
รอตอนพิเศษ
-
ตัดจบ มิติของตัวละครแคบไป อวยพระเอกเกิน
ไม่เห็นมุมมองที่สมเป็นพระเอกเลย
รวย เอาแต่ใจ ทำตัวไร้ค่า
เหมาะสมกับ นายเอกเหรอ
ตัดจบด้วยการซื้อหุ้น
นายเอกเป็นเพื่อนน่าทราบแต่แรก
ถ้าไม่ทราบ เพื่อนสนิทขนาดนี้ยังปิดปัง
ไม่ควรคบ