พิมพ์หน้านี้ - นิยายสั้นชุด 's Mafia เรื่อง นักซิ่งมาเฟีย + ตอนพิเศษ [จบ] | 7/10/2558
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Be mine ที่ 10-05-2015 23:52:56
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
นิยายสั๊นสั้นชุด 's Mafia มีทั้งหมด 3 เรื่อง คือ คุณหมอมาเฟีย วิศวะมาเฟีย และ นักซิ่งมาเฟีย ช่วยติดตามกันด้วยนะคะ :katai2-1:
-
Interview
-สวัสดีค่ะ พบกับรายการ เรื่องเผือกเผือก รายการที่จะพาคุณไปเผือกไม่เลือกที่-
-แขกรับเชิญที่ไม่เต็มใจจะโดนรับเชิญของเราวันนี้คือ สามหนุ่มแห่งตระกูลมหาทรัพย์ร่ำรวย ที่ไม่รู้จะรวยไปไหน รวยได้รวยดี รวยไม่รู้ปี่ไม่รู้ขลุ่ย-
-ขอเริ่มคำถามเผือกๆคำถามแรกเลยนะคะ-
-พวกคุณเป็นใคร?-
G:คุณเชิญพวกผมมาแต่ก็ไม่รู้ว่าพวกผมเป็นใครเนี่ยนะ
B:สวัสดีครับ ผมบีต้าครับ
A:สวัสดีครับ ผมแอลฟา น้องเล็กสุดหล่อขวัญใจมหาชน และนั่น แกมม่า พี่ชายคนโตของพวกเรา
-พวกคุณคิดว่าเพราะอะไรถึงทำให้คุณเป็นที่จับตามองของพวกสาวๆเกือบทั้งประเทศ?-
G:พวกนั้นไร้สาระ
B:ผมว่าน่าจะเป็นความชอบส่วนบุคคลนะครับ
A:เพราะพวกเราหล่อ ดูดี สมาร์ท เพอร์เฟค และพวกเราก็รวยมาก ใครๆก็ต้องชอบ
-สเปคของพวกคุณเป็นแบบไหนคะ?-
G:ผมจำเป็นต้องบอกด้วยหรอ
B:ผมยังไงก็ได้ แค่ขอให้เข้ากับผมได้ก็พอ
A:แน่นอนสิครับ คนหล่อๆอย่างผมก็ต้องคู่กับคนสวยๆ ขาวๆ และที่สำคัญ ต้องเต็มไม้เต็มมือด้วย
-สุดท้ายนี้ คุณอยากบอกอะไรกับสาวๆทั้งประเทศ?-
G:ผมจะไม่มารายการนี้อีกเป็นครั้งที่สอง
B:ขอบคุณครับ
A:ใครที่คิดว่าเพอร์เฟค เชิญเช็คอินที่ห้องผมได้นะครับ
-เป็นไงบ้างคะกับบทสัมภาษณ์ของหนุ่มๆ หวังว่าทุกคนคงจะพอใจนะคะ สำหรับวันนี้ สวัสดีคะ-
-
Gamma อินดี้สุดๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
คุณหมอมาเฟีย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้คนที่เพิ่งจะหลับไปไม่ถึง 5 นาที ตื่นขึ้นมา ดวงตาคมมองไปที่ประตูไม้บานใหญ่ด้วยความหงุดหงิด
“เข้ามา”
เสียงเข้มๆเอ่ยบอกคนที่รอฟังคำสั่งอยู่หลังประตู คนที่ได้รับคำสั่งเปิดประตูเข้ามาและโค้งให้คนเป็นเจ้านาย
“มีสายถึงนายใหญ่ครับ”
รามลูกน้องคนสนิทกล่าวอย่างสุภาพ
“ใคร?”
“คุณเหนือครับ”
กรวิชรับโทรศัพท์มา คนที่ยื่นโทรศัพท์ให้ก้มหัวก่อนออกไปจากห้องอย่างรู้หน้าที่
‘เฮียแกมยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ’
แกมม่ายิ้มอย่างอบอุ่นให้กับคนในโทรศัพท์ เป็นรอยยิ้มที่มีไว้ให้คนนี้เพียงคนเดียว คนที่ได้ครอบครองหัวใจของเขา
“ไม่ยุ่งแล้วครับ น้องเหนือเหงาหรอ”
‘เหนือไม่เหงาสักหน่อย อยู่ที่นี้มีอะไรให้ทำตั้งเยอะแยะ’
“แล้วเรียนเป็นไงบ้าง ครูที่เฮียให้ไปสอนดุหรือเปล่า”
‘ไม่ดุเลย พี่แม็กใจดี สอนสนุกด้วย เหนือชอบ’
แกมม่าหุบยิ้มทันทีที่ได้ยินคนรักบอกว่าชอบคนที่ตัวเองจ้างไปสอน เขารู้ว่าเหนือไม่ได้คิดอะไร แต่เขาคิด และก็คิดมากเสียด้วย
“ไม่เอานะครับน้องเหนือ ห้ามชมคนอื่นนอกจากเฮียนะครับ”
น้ำเสียงที่เขาเอ่ยออกไปช่างแตกต่างจากความร้อนรุ่มในใจมากยิ่งนัก
‘ก็ได้ครับ’
ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหงอยๆทำให้แกมม่ายิ้มออกมาได้ นี่ถ้าเขาอยู่ใกล้ๆจะจับคนที่ทำตัวน่ารักมาฟัดแก้มให้หายหมั่นเขี้ยวเลย
“น้องเหนือคิดถึงเฮียไหมครับ”
‘คิดถึงไปก็เท่านั้นแหละ ยังไงเฮียแกมก็มาหาเหนือไม่ได้อยู่ดี แต่ไม่เป็นไรหรอก ถึงไม่ได้เห็นหน้าแต่ก็ได้ยินเสียงกันทุกวัน’
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความน้อยใจยิ่งทำเขารู้สึกผิด ถึงน้องจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่เขาก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี สองอาทิตย์แล้วสินะที่เขาไม่ได้เห็นหน้าเจ้าตัวเล็กของเขา ไม่ได้กอด ไม่ได้หอมแก้มนิ่มๆ ช่วงนี้งานรัดตัวจนแทบจะไม่ได้กินไม่ได้นอน ถึงแม้ว่าเขาจะทิ้งงานบางส่วนไปให้เลขาส่วนตัวทำแล้วแต่งานก็ยังเยอะจนเขาไม่มีเวลาที่จะไปหาคนที่เขาคิดถึงทุกวัน แค่งานที่โรงพยาบาลยังไม่หนักเท่างานที่ครอบครัวเขาต้องแบกรับทำมันไปชั่วชีวิต งานที่ทำเพื่อลบประวัติการเข่นฆ่าคนบริสุทธิ์นับร้อยคน
“เฮียขอโทษนะ ถ้าเฮียว่างเมื่อไหร่จะรีบไปหาเลยนะครับ”
‘ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะ เฮียพักผ่อนเยอะๆนะครับ’
“เฮียรักน้องเหนือนะครับ”
‘เหนือก็รักเฮียแกม’
แม้ว่าปลายสายจะวางไปแล้วแต่ความอบอุ่นยังติดตรึงอยู่ในใจของเขา แค่เพียงได้ยินเสียงคนรักก็ทำให้เขามีพลังที่จะต่อสู้กับปัญหาต่างๆ ปัญหาที่อาจจะทำให้เขาไม่ได้เห็นหน้าคนที่เขารัก
“เฮีย! ป๋าเรียก”
ประตูห้องถูกเปิดออกโดยไม่มีการขออนุญาตเจ้าของห้องพร้อมกับการปรากฏตัวของกรวุช น้องชายคนเล็กของเขา
“แกจะเข้ามาทำไมไม่เคาะประตู”
“ผมไม่ถือ เฮียก็รีบไปล่ะ ท่าทางป๋าซีเรียสน่าดู สงสัยงานใหญ่จะเข้า”
“อืม”
แอลฟาออกไปจากห้องอย่างอารมณ์ดีทั้งๆที่เพิ่งมาบอกว่าป๋าจะมีงานใหญ่
เขาเดินไปที่ห้องรับแขกก็เห็นป๋ากับม้ากำลังนั่งคุยกันอย่างอารมณ์ดี ข้างๆก็เป็นไอ้น้องชายตัวแสบที่เพิ่งไปบอกเขาว่าป๋ามีเรื่องซีเรียส สงสัยจะถูกมันหลอกเข้าแล้วล่ะ
“อ้าวไอ้ลูกชาย ทำไมถึงโพล่หน้ามาให้ป๋าเห็นได้ล่ะวันนี้”
“ลองถามลูกชายสุดที่รักของป๋าดูสิ”
ป๋าหันไปมองลูกชายสุดที่รักตามที่แกมม่าบอกก็เห็นคนที่ถูกกล่าวถึงหัวเราะชอบใจที่หลอกพี่ชายออกมาจากห้องทำงานได้สำเร็จ
“ผมแค่อยากให้เฮียออกมารับอากาศข้างนอกบ้าง มัวแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องทำงานจนผมคิดว่ามีพี่ชายเป็นซอมบี้ซะแล้ว”
แกมม่าเดินไปนั่งลงข้างคนเป็นแม่ที่ยิ้มอบอุ่นมาให้ลูกชายคนโต รอยยิ้มนี้แหละที่ทำให้มาเฟียใหญ่ที่เกือบจะหลงทางได้มีแสงสว่างนำทางจนเจอทางออก
“เป็นไงบ้างลูก ดูสิ ซูบไปเยอะเลย ได้นอนบ้างหรือเปล่าเนี่ย”
คนเป็นแม่ถามด้วยความเป็นห่วง
“นอนสิครับ ผมไม่ใช่ซอมบี้อย่างที่บีตาบอกนะจะได้ไม่ต้องนอน”
“แล้วน้องเหนือล่ะ ได้ไปหาน้องบ้างหรือเปล่า”
ป๋าถาม
“ช่วงนี้ยุ่งๆก็เลยไม่ได้ไปหา”
“ทำไมไม่พาน้องมาอยู่ที่นี่ล่ะ”
ทำไมน่ะหรอ ก็เพราะเขากลัว กลัวว่าถ้าน้องอยู่ใกล้เขาแล้วจะเป็นอันตราย คนที่จ้องจะทำร้ายเขานั้นมีอยู่จนนับไม่ถ้วน ทั้งแก๊งมาเฟียเก่าและก็แก๊งใหม่ที่อยากจะตั้งตัวเป็นใหญ่ พวกนั้นจ้องที่จะโค่นแก๊งของครอบครัวเขาที่ใหญ่ที่สุดในตอนนี้เพื่อขึ้นมาใหญ่แทน
“ผมไม่มั่นใจตัวเองว่าจะดูแลน้องได้ดี”
“แล้วไม่คิดหรอว่าพวกมันจะตามไปที่นั่น”
นั่นสิ เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย เขาคิดแต่ว่าให้น้องไปอยู่ที่ไกลจากเขาแล้วจะปลอดภัยแค่เท่านั้น น้องเหนือเป็นที่รักของคนในครอบครัว ทุกคนรู้ว่าน้องเหนือเป็นเด็กที่ไร้เดียงสา ไม่ควรจะมาอยู่ในครอบครัวที่มีแต่การระแวงว่าจะมีคนมาฆ่าเมื่อไหร่ และที่พวกเขาไม่ส่งน้องเหนือไปอยู่กับพ่อแม่หรือญาติๆก็เพราะว่าครอบครัวน้องเหนือนี่แหละที่ส่งตัวน้องมาชดใช้หนี้ที่ติดป๋าของเขาอยู่ตั้งแต่อายุ 5 ขวบ น้องเหนือไม่ควรจะไปอยู่ในครอบครัวที่เห็นแก่ตัวแบบนั้น
“ป๋า ผมขอหยุดงาน 3 วัน”
“ป๋าให้อาทิตย์นึงเลย”
“อย่ารังแกเจ้าตัวเล็กของพวกเรานะเฮีย”
“ฝากบอกน้องด้วยนะว่าม้าคิดถึง
เขารีบขับรถมาเพื่อให้ถึงคนที่เขาคิดถึงและเป็นห่วงเร็วที่สุด แต่พอมาถึงก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน เจ้าตัวเล็กคงจะหลับไปนานแล้ว
เขาเปิดประตูห้องอย่างเบามือกลัวจะไปปลุกคนที่กำลังหลับสบายบนเตียงขนาดใหญ่ แค่ได้เห็นหน้าเขาก็อดใจไม่ให้ก้มลงไปสูดกลิ่นหอมจากแก้มเนียนไม่ได้ คนที่ถูกกวนเบี่ยงหน้าหลบเล็กน้อย เขาหัวเราะกับอาการน่ารักตรงหน้าก่อนจะเบียดกายลงไปนอนกอดคนตัวเล็ก น้องเหนือขยับตัวให้นอนสบายแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราต่อโดยไม่รู้ว่าคนที่อยู่ในฝันได้มานอนกอดตัวเองอยู่ตอนนี้แล้ว
แสงแดดอ่อนๆทอผ่านผ้าม่านที่ปลิวไหวปลุกคนที่นอนกอดร่างเล็กไว้ไม่ห่างตัว กรวิชลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็นคือคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอย่างน่าเอ็นดู แก้มใสถูกคุกคามโดยคนที่ตื่นมาก่อน
“อื้อ”
เหนือพยายามพลิกตัวออกจากอ้อมกอดแข็งแกร่งที่สร้างความอึดอัดให้เจ้าตัว
“น้องเหนือครับ เฮียมาหาแล้วนะครับ”
เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคย
“เฮียแกม”
“ว่าไงครับคนดี”
เหนือยิ้มกว้างแล้วกอดคนที่นอนอยู่ข้างๆแน่นให้หายคิดถึงที่ไม่ได้เจอหน้ากันตั้งสองอาทิตย์
“เฮียมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อคืนครับ เห็นน้องเหนือหลับอยู่เลยไม่อยากปลุก”
“เฮียไปอาบน้ำก่อนเลยนะครับ เดี๋ยวเหนือจะไปช่วยป้าจำปาเตรียมอาหารเช้าให้”
“เฮียเมื่อยจัง ขับรถมาตั้งไกล อาบน้ำเองจะไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้”
คนเจ้าเล่ห์ทำท่าให้ดูน่าสงสาร
“พยายามเข้านะครับเฮีย เหนือรู้ว่าเฮียทำได้”
เหนือพูดจบก็ลุกออกจากห้องไป ทิ้งให้คนที่แผนการไม่สำเร็จนั่งหัวเราะอยู่คนเดียวในห้อง นานๆทีที่ลูกชายมาเฟียใหญ่จะหัวเราะได้เต็มที่แบบนี้
กรวิชเดินลงมาข้างล่างตามหาคนตัวเล็กที่บอกว่าจะลงมาเตรียมอาหารให้เขา เขาเดินเข้าไปที่ครัวก็เห็นแม่บ้านและคนที่กำลังตามหาที่ก้มหน้าก้มตาดูหม้อข้าวต้ม
“น้องเหนือทำอะไรอยู่ครับ”
“เหนือกำลังต้มข้าวต้มให้เฮียครับ”
“น้องเหนือหรือป้าจำปาต้มกันแน่ครับ”
เขาแกล้งถามคนที่ทำหน้างอทันทีที่โดนจับได้
“เหนือก็ช่วยนะ ใช่ไหมครับป้าจำปา”
เหนือหันไปอ้อนแม่บ้านที่กรวิชให้มาดูแล ป้าจำปายิ้มให้เด็กน้อยที่เพิ่งอายุครบ 19 ปีเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วอย่างเอ็นดู
“ใช่คะ คุณเหนือช่วยป้าเยอะเลยทั้งล้างผัก แล้วก็ช่วยชิม”
“เห็นไหม เหนือบอกแล้วว่าเหนือช่วยป้าจำปาทำด้วย”
“ครับๆ น้องเหนือเก่งที่สุดเลย”
“คุณเหนือกับนายใหญ่ไปรอที่โต๊ะได้เลยนะคะ”
แกมม่าพยักหน้าแล้วพาคนตัวเล็กเดินออกจากครัวไป
“เฮียแกมเหนื่อยไหมครับ”
“แค่ได้เห็นหน้าน้องเหนือเฮียก็หายเหนื่อยแล้ว”
“ดูสิ ซูบไปเยอะเลย”
กรวิชยิ้มออกมาเมื่อได้ยินประโยคที่เขาเพิ่งได้ยินมาจากม้า มือบางลูบไล้ไปตามโครงหน้าได้รูปอย่างแผ่วเบาหวังว่าจะช่วยแบ่งเบาความเหนื่อยล้าที่คนตัวใหญ่แบ่งรับไว้ เขาเคยขอร้องเฮียว่าจะกลับไปอยู่บ้านจะได้ช่วยดูแลเฮีย แต่ก็ถูกปฎิเสธ เขาก็หาเหตุผลไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมต้องส่งเขามาอยู่ที่ไกลๆแบบนี้ แต่เขาก็ไม่คิดจะคาดคั้นอะไรเพราะสิ่งที่เฮียแกมทำให้เขาคือสิ่งที่ดีที่สุด
“ม้าฝากความคิดถึงมาให้น้องเหนือด้วยนะ”
“เหนือก็คิดถึงม้าเหมือนกัน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน แต่เหนือว่ายังไงม้าก็สวยเหมือนเดิม แล้วป๋าล่ะเป็นไงบ้าง เฮียบีต้าและก็เฮียแอลฟาสบายดีหรือเปล่า”
“ป๋าสบายดี บีต้าก็กำลังยุ่งเรื่องเรียน ส่วนแอลฟา รายนั้นก็เอาแต่เที่ยวเหมือนเดิม”
“เหนืออยากไปหาทุกคนจัง”
“รอก่อนนะครับเด็กดีของเฮีย อีกไม่นานเฮียจะพาน้องเหนือกลับไปอยู่บ้านของเรา”
“ครับ เหนือจะรอนะครับ”
เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น ถึงแม้ลมที่พัดมาจะเย็นแค่ไหน แต่ทั้งสองคนก็อบอุ่นไปด้วยความรักที่แผ่ออกมาจากกันและกัน
“นายใหญ่ครับ นายท่านมีเรื่องด่วนจะคุยด้วยครับ”
กรวิชรับโทรศัพท์มาด้วยความหงุดหงิด เขาจะได้พักทั้งทีทำไมต้องมีเรื่องมากวนด้วยนะ
“ว่าไงครับป๋า”
‘เกิดเรื่องใหญ่ที่แก๊ง’
ป๋าโทรมาบอกด้วยตัวเองแสดงว่าเรื่องจะต้องใหญ่มาก
“ครับป๋า ผมจะรีบกลับ”
เขาวางโทรศัพท์แล้วมองหน้าคนรักที่มองเขาแล้วยิ้มเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร
“แล้วเฮียจะรีบกลับมานะครับ”
แก๊งหนี่เว่ยมันบุกมาวางเพลิงที่แก๊งหว่านฮวงและโรงพยาบาลที่แก๊งหว่านฮวงดูแลอยู่ สองแก๊งนี้เป็นแก๊งเก่าแก่ที่มีอำนาจมาก แก๊งหนี่เว่ยเลือกเดินทางสายมืดส่วนแก๊งหว่านฮวงเลือกที่จะทำงานให้ตำรวจเพื่อลบประวัติความผิดที่ได้ทำมา แก๊งหนี่เว่ยเป็นแก๊งค้ามนุษย์ที่ทางตำรวจกำลังหาหลักฐานเพื่อจะเอาความผิด แต่นั่นเป็นเรื่องยากมากเพราะแก๊งนี้ได้ชื่อว่าเป็นแก๊งที่ทำงานเงียบที่สุด และมักจะอยู่ไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง
“เป็นไงบ้าง”
เสียงเรียบๆถามลูกน้องที่กำลังช่วยกันตรวจสอบความเสียหายภายในโรงพยาบาล ใบหน้าที่เคยนิ่งเรียบตอนนี้คิ้วเข้มได้ขมวดติดกันเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าเจ้านายของพวกเขากำลังโกรธ
“เสียหายไม่เยอะครับ”
“แล้วที่แก๊งล่ะ”
“ทางด้านหลังเสียหายหมด แต่ด้านหน้าเสียหายเล็กน้อยครับ”
“ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บใช่ไหม”
เขาไม่ได้สนใจความเสียหายของสถานที่เพราะถึงจะเสียหายแค่ไหนก็สามารถซ่อมกลับมาได้เหมือนเดิม แต่ชีวิตคนนี่สิ ที่สูญเสียไปแล้ว ไม่ว่าจะรวยค้ำฟ้าแค่ไหนก็เอากลับมาไม่ได้
“ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บครับ”
ตืด ตืด ตืด
กรวิชล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับเบอร์ที่คุ้นเคย
“ว่าไงครับน้องเหนือ”
‘หวัดดี’
แค่ได้ยินเสียงคนที่รับสาย หัวใจเขาก็หล่นวูบ เขาพลาดแล้ว การที่ปล่อยให้น้องเหนือไปอยู่ไกลจากเขาไม่ได้ช่วยให้น้องปลอดภัยขึ้นเลย
“แกต้องการอะไร”
‘ต้องการอะไรดีน้า เงินหรอ ไม่ดีกว่า พอดีมีเยอะแล้ว’
“แกอย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน บอกมาว่าแกต้องการอะไร และก็ห้ามทำร้ายเหนือ ถ้าแกแตะต้องเหนือแม้แต่ปลายเล็บ ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด”
‘ฉันจะไม่แตะต้องคนของแก ตราบใดที่ตำรวจไม่เข้ามาวุ่นวายในงานปาร์ตี้ของฉันในคืนนี้’
ตอนนี้ทางแก๊งหว่านฮวงและตำรวจได้สืบรู้ว่าแก๊งหนี่เว่ยจะเปิดการประมูลผู้หญิงในคืนพรุ่งนี้ สงสัยมันจะวางแผนให้เขากลับมาที่นี่เพื่อจะได้ไปพาตัวน้องเหนือมาเป็นข้อต่อรอง เพราะการประมูลครั้งนี้จะสร้างรายได้และอำนาจให้พวกมันอย่างมหาศาล
เหนือลืมตาขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวอย่างรุนแรง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จำได้แค่ว่าขณะที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่สวนก็มีคนเอาผ้ามาปิดจมูกแล้วเขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย
ดวงตาที่หวาดระแวงมองไปรอบๆในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยและดูน่ากลัวถึงแม้ว่าจะถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ชุดหรูแต่บุคคลที่นั่งบนเก้าอี้ที่ปลายเตียงก็ทำให้เขารู้สึกกลัวจนอยากจะร้องไห้
“ตื่นแล้วหรอครับ ขอโทษด้วยนะที่ต้องเชิญคุณมาโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน”
น้ำเสียงแหบพร่าที่เอ่ยถ้อยคำสุภาพยิ่งทำให้ดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้น
“คุณเป็นใคร จับผมมาทำไม”
เหนือถามออกไปด้วยเสียงที่สั่นอย่างควบคุมไม่ได้
“โถ่ๆๆเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะเล่านิทานให้ฟังก็แล้วกันนะ”
เรื่องราวที่ได้รับรู้ทำให้เขามึนงงยิ่งขึ้น สิบกว่าปีที่อยู่ในครอบครัวนี้ เขาไม่เคยรู้เบื้องหลังเลย แต่วันนี้เขาได้รู้ความจริงทั้งหมด ถามว่าเขารังเกียจไหม เขาจะรังเกลียดครอบครัวของตัวเองได้อย่างไร
“ฟังนิทานจบแล้วก็ได้เวลานอนแล้วนะหนูน้อย”
ชายร่างใหญ่เดินถือเข็มที่บรรจุน้ำใสๆอยู่เต็มตรงมาที่เขา
“จะทำอะไร ไม่เอานะ ปล่อยผมไปเถอะ เฮียแกมอยู่ไหน ช่วยเหนือด้วย ฮือ ฮือ ฮือ”
แขนและขาทั้งสองข้างถูกตรึงอยู่บนเตียงนอน รู้สึกเจ็บแปลบเมื่อปลายเข็มจิ้มที่แขนแล้วปล่อยยาเข้าสู่เส้นเลือด หลังจากนั้นเขาก็รับรู้ได้แต่ความว่างเปล่า
“ใจเย็นๆนะเฮีย ยังไงน้องเหนือก็ต้องไม่เป็นอะไร”
บีต้าที่รู้เรื่องทั้งหมดก็รีบทิ้งงานแล้วตรงกลับบ้านทันที เขาก็เป็นห่วงตัวเล็กไม่ต่างไปจากพี่ชาย แต่ทำอะไรก็ต้องมีการวางแผนให้ดี จะได้ไม่เสียรู้ให้พวกมัน
“เดี๋ยวป๋าจะโทรไปบอกตำรวจให้”
“เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“แล้วเฮียจะเอายังไง ลุยเลยไหม ผมพร้อมเสมอ”
แอลฟาบอกอย่างใจร้อน แค่ยกพวกไปถล่มแก๊งมันก็จบเรื่องไม่เห็นจะต้องวางแผนให้เสียเวลา
“ผมมีแผน”
“ว่ามาสิ”
ป๋า บีต้า และแอลฟาตั้งใจฟังแกมม่าอธิบายแผนการ
“แน่ใจนะว่าจะไม่ให้ป๋าไปด้วย”
“ป๋าไม่ต้องห่วงหรอกยังไงผมก็ต้องพาน้องเหนือกลับมาอย่างปลอดภัย”
“มีผมไปด้วยป๋าสบายใจได้”
แอลฟาบอกอย่างมั่นใจ
“ใครจะให้แกไปด้วย”
“อะไรอ่ะ ผมโตแล้วนะ”
แอลฟาบอกอย่างไม่พอใจ นานๆทีจะมีเรื่องให้เขาออกไปยืดเส้นยืดสายก็ถูกห้ามไม่ให้ไปอีก
“ก็แกโตแล้วไง โตพอที่จะดูแลทุกคนได้ ถ้าฉันเป็นอะไรไปจะได้มีคนดูแลป๋า ม้า และก็น้องเหนือ”
“งั้นให้ผมไปด้วยนะเฮีย”
“ไม่ได้ แกต้องคอยดูแลแอลฟา”
ครั้งนี้เขาจะต้องบุกไปช่วยน้องเหนือคนเดียว ส่วนลูกน้องจะคอยดูสถานการณ์อยู่รอบๆ
สถานที่โล่งกว้างถูกแต่งแต้มด้วยไฟระยิบระยับ อาหารและเครื่องดื่มมากมายถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบสำหรับลูกค้าในคืนนี้ เสียงเพลงดังขึ้นมาถึงบนห้องที่ถูกปิดกั้นด้วยกระจกทำให้สามารถเห็นบรรยากาศข้างนอกได้
“ตรวจดูให้ดี อย่าให้มีตำรวจหรือแก๊งหว่านฮวงเข้ามาในงานได้”
เสียงแหบพร่าสั่งลูกน้อง งานนี้เป็นงานใหญ่ที่จะทำเงินให้เขามหาศาล
ร่างเล็กที่เริ่มมีสติมองบรรยากาศงานเลี้ยงอย่างหวาดระแวง งานเลี้ยงอะไรกันทำไมถึงได้มีผู้หญิงเปลือยกายยืนให้บรรดาผู้ชายที่มองอย่างหื่นกระหายประมูลกันราวกับสิ่งของ
“เป็นไงบ้าง งานเลี้ยงของฉันใหญ่ไหม ดูสิๆ คนที่มางานของฉันมีความสุขทั้งนั้นเลย”
เหนือเบี่ยงหลบมือหยาบกร้านที่พยายามจะลูบหน้าเขา
“คุณมันโรคจิต”
“อุ้ย หนูน้อยโกรธซะแล้ว ไม่เอาๆ เรามาสนุกกันดีกว่า”
ชายคนเดิมเดินถือเข็มมาที่เหนือ เขาพยายามดิ้นเพื่อไม่ให้โดนฉีดยานั้นอีกครั้ง ถือแม้มันจะทำให้เขารู้สึกดีก็ตาม
กรวิชเดินเข้ามาภายในตึกอย่างสบายๆ ไอ้หนี่เว่ยคงจะสั่งให้ลูกน้องไปดูแลรอบๆงาน ถึงแม้ภายในใจจะร้อนรุ่มด้วยความเป็นห่วงน้องเหนือแค่ไหน แต่เขาก็ต้องไม่วู่วาม เพราะคนที่จะเป็นอันตรายก็คือคนรักของเขาเอง แกมม่าเดินไปถึงห้องที่มีคนยื่นเฝ้าอยู่สองคน นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา เพราะภายใน 1 นาที เขาก็สามารถล้มคนตัวใหญ่สองคนได้อย่างเงียบเชียบ เขาเปิดประตูเข้าไปอย่างใจเย็น
“ไง”
เสียงทักเรียบๆทำให้คนที่อยู่ภายในห้องหันมามองผู้บุกลุกเป็นตาเดียวและคนที่ดูจะตกใจเป็นพิเศษก็คือ หนี่เว่ย เขาไม่คิดว่า ไอ้เด็กหนุ่มมันจะใจกล้าบุกมาคนเดียวถึงถิ่นเขา มันต้องมีแผนอะไรแน่ๆ
“ฉันมารับคนของฉันคืน”
เขามองคนร่างเล็กบนเตียงที่มีอาการเหม่อลอย มันทำอะไรน้องเหนือ ถ้าน้องเป็นอะไรไป เขารับรองว่าพวกมันจะต้องตายทั้งหมด
“คิดว่าจะมาร่วมงานเลี้ยงของฉันซะอีก”
“งานเลี้ยงโสโครกแบบนี้ฉันไม่มาหรอก”
แกมม่าพูดอย่างรังเกียจ หนี่เว่ยยิ้มอย่างถูกใจ เขาไม่เคยเจอคนที่กล้าต่อปากต่อคำกับเขาแบบนี้มานานแล้ว ไอ้หนุ่มนี่ต่างจากพ่อมันลิบลับ ไอ้เฉินมันเป็นคนใจเย็น ใจเย็นจนขี้ขลาด แต่ลูกชายมันคงจะเอาเรื่องน่าดู
“จะรับเครื่องดื่มหน่อยไหม แต่เครื่องดื่มโสโครกแบบนี้ คุณชายอย่างคุณคงจะดื่มไม่ลงสินะ”
ไอ้หนี่เว่ยคงจะถ่วงเวลาสินะ ก็ดีเหมือนกัน แผนที่เขาวางไว้จะได้เริ่มสักที
“ส่งคนของฉันมาได้แล้ว”
“ใจเย็นสิ งานยังไม่เลิกเลยนะ”
“เดี๋ยวก็เลิกแล้วล่ะ”
ตู้ม!
เสียงระเบิดดังขึ้น ผู้คนที่อยู่ในงานเลี้ยงต่างวิ่งหนีเป็นพัลวัน
“ตรงเวลาเป๊ะๆ”
แกมม่ายิ้มมุมปากอย่างผู้เหนือกว่าแล้วรีบไปประชิดตัวคนตัวเล็กที่ยังมีอาการเหม่อลอย
“แกจะทำอะไรหะ! ออกไปดูสิว่ะ!”
หนี่เว่ยตะโกนสั่งลูกน้อง
“ฉันก็จะช่วยให้เก็บกวาดงานเลี้ยงให้แกไง”
หนี่เว่ยและลูกน้องที่เหลือยกปืนชี้ไปทางแกมม่าและเหนือ
“อย่าคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆ”
“ไม่คิดอยู่แล้ว”
เพียงเสี้ยววินาที มีดปลายแหลมก็ไปจี้อยู่ที่คอหนี่เว่ยโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว เขาคิดไม่ผิด ลูกชายไอ้เฉินมันร้ายกาจจริงๆ
“วางปืนลง ก่อนที่หลอดลมนายแกจะขาด”
ปลายแหลมของมีดจมลงไปที่คอหนี่เว่ยสร้างความเจ็บปวดให้เจ้าตัวเป็นอย่างมาก
“วางลงสิวะ”
ลูกน้องรีบทำตามคำสั่งเจ้านายทันที แต่คิดว่าเขาจะปล่อยคนที่มันทำร้ายน้องเหนือง่ายๆหรือไง แกมม่ากดคนมีดให้บาดลงไปลึกกว่าเดิม เสียงแหบพร่ากรีดร้องอย่างทรมาน ลูกน้องที่เคยจงรักภักดีต่อหนี่เว่ยถอยกรูด ยืนมองคนเป็นนายดิ้นพล่านอย่างหวาดกลัว แกมม่าทิ้งร่างที่แน่นิ่งลงบนพื้นแล้วพาคนตัวเล็กเดินออกไปจากห้องที่มีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ดีนะที่น้องเหนือโดนยาของพวกมัน น้องจะได้จำภาพที่น่าสยดสยองไม่ได้
กรวิชอุ้มคนตัวเล็กฝ่าฝูงชนที่ยังคงแตกตื่นไปที่รถที่ลูกน้องคนสนิทจอดรอรับอยู่พร้องกับรถที่มาคอยคุ้มกันอีกห้าคน ส่วนทางนี้ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจ
“น้องเหนือครับ กลับบ้านของเรากันนะครับ”
“เฮียแกม เหนือกลัว”
น้องเหนือตัวสั่นกอดคอเขาแน่น ต่อไปนี้เขาจะไม่ปล่อยให้น้องเหนืออยู่ไกลตาเขาอีกต่อไป
แกมม่าอุ้มคนที่ยังไม่ได้สติเข้าบ้าน คนที่นั่งรอฟังข่าวเมื่อเห็นเขาอุ้มคนตัวเล็กมาก็รีบกู่กันมารุมล้อมทันที
“เป็นไงบ้างลูก ไม่ได้เจ็บตรงไหนใช่ไหม แล้วน้องเหนือเป็นอะไร”
“ผมปลอดภัยดีครับ แต่น้องเหนือโดนยาของพวกมัน”
“แล้วไอ้หนี่เว่ยมันเป็นไงบ้าง”
“ผมจัดการเชือดคอมันแล้ว โทษฐานที่มาทำให้น้องเหนือกลัว”
เมื่อพูดถึงคนที่ทำร้ายคนในอ้อมแขนเขาแววตาของเขาก็เกรียวกราดขึ้นมาทันทีโดยลืมไปวางม้าของเขาก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อเจ้าน้องชายคนกลางสะกิดเขา
“ขอโทษครับม้า”
“ไม่เป็นไรลูก พาน้องเหนือไปพักผ่อนเถอะ ถ้าน้องเป็นอะไรก็รีบบอกม้าเลยนะ”
“ครับ”
ม้ามองน้องเหนืออย่างเป็นห่วง ถึงยังไงน้องเหนือก็ได้ชื่อว่าเป็นคนในครอบครัว ไม่ว่าจะในนามลูกชายคนเล็กหรือลูกสะใภ้
เมื่อคืนกรวิชแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะเขาเป็นห่วงน้องเหนือจนนอนไม่หลับ แต่คนที่ทำให้เขาเป็นห่วงกลับหลับสบายแถมยังตื่นมาอ้อนเขาแต่เช้าอีกด้วย
“เฮียแกม เล่าเรื่องครอบครัวเฮียให้เหนือฟังหน่อยสิครับ”
“น้องเหนือจะรู้ไปทำไมครับ”
เขารู้ว่าน้องเหนือต้องรู้มาจากไอ้หนี่เว่ยแล้วแต่น้องคงอยากจะฟังจากปากเขาอีกครั้ง
“ก็เหนืออยากรู้”
“ถ้าเฮียเป็นมาเฟียแล้วน้องเหนือจะยังรักเฮียอยู่ไหม”
“คุณหมออะไรเป็นมาเฟีย”
“ก็คุณหมออย่างเฮียไงครับ”
“ถึงเฮียจะเป็นอะไร เป็นคุณหมอ เป็นมาเฟีย ยังไงเหนือก็รักเฮียแกมครับ”
“เฮียก็รักน้องเหนือนะครับ”
รอติดตาม วิศวะมาเฟีย ที่นี่ เร็วๆนี้
-
เหมือนจะรักใส ๆ ..นะ..อิอิ..แต่เราชอบ.. :z1: :z1: :z1: ..รอตอนต่อไปอยู่นะคะ..
ขอบคุณนร๊าาาา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักดีค่ะ^^ รอเรื่องต่อไปนะค่ะ
-
:pig4:
-
เฮียดูกวนๆแต่น่ารักดีคะ รอตอนต่อไปคะ ^^
-
น้องเหนือเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายดีนะ :katai5:
-
คุณหมอ อ๊ายยยย
-
น่ารักดีจัง... :mew3:
-
คุณหมอ~ หล่อแล้วยังอินดี้ 555
ชอบค่ะๆ น่ารักดี ><
รอติดตามตอนต่อไปจ้าา
-
โห หมอโหดมากครับ
-
อุ้ยย น้องเหนือน่ารักจัง ดูน่าถนุถนอมเนาะ คุณหมอก็นิ่งๆเท่ๆดีค่ะ เหมาะสมกันดี รอตอนต่อไปนะคะ
-
อุ้ย.....
ชอบอ่ะ
ชอบแบบนี้
ฟินไปเบาๆ
-
รอค่ะ
-
ฟินๆใสๆเลยค่าาาาาาาาาา
-
คุณหมอโหดมาก
หนี่เว่ยตายง่ายจัง
รออ่านวิศวะมาเฟียต่อ
-
ขุ่นหมอ จะโหดไปไหนเนี่ย :a5:
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ :กอด1:
-
วิศวะมาเฟีย
กรวัชทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่อย่างหมดแรง เมื่อคืนกว่าจะเคลียร์ทุกอย่างลงตัว เขาก็แทบจะไม่ได้นอนแล้ว ตอนเช้ายังต้องไปพรีเซนต์งานที่มหาลัยอีก กว่าจะกลับถึงคอนโดก็ปาเข้าไปครึ่งวัน เขาแทบจะไม่มีแรงเดินลงจากรถเลยด้วยซ้ำ
ติ้ด ติ้ด ติ้ด
บีต้าเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะข้างโซฟามากดรับโดยไม่มองว่าเป็นใครที่โทรมา
“สวัสดีครับ”
เขากรอกเสียงลงไปอย่างอ่อนล้า
“บีต้า เป็นไงบ้างลูก วันนี้จะไม่กลับบ้านอีกแล้วใช่ไหมจ๊ะ”
“ขอโทษครับม้า”
บีต้าตอบกลับอย่างรู้สึกผิด เพราะวันนี้เขาบอกกับม้าไว้ว่าจะกลับไปนอนที่บ้าน แต่ด้วยระยะทางไกลพอสมควรทำให้เขาไม่สามารถฝืนขับรถกลับบ้านได้
“ไม่เป็นไรลูก แม่เข้าใจ แต่ยังไงลูกก็ต้องพักผ่อนมากๆนะ ม้าเป็นห่วง”
“ครับม้า ผมรักม้านะครับ”
กรวัชหลับตาลงอีกครั้งเมื่อวางสายจากม้า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“อะไรนักหนาเนี่ย”
กรวัชลืมตาอีกครั้งอย่างรู้สึกหงุดหงิดที่มีคนมาขัดจังหวะการนอนพักของเขาการที่เขาจะได้นอนพักสักครั้งทำไมมันช่างยากเย็นขนาดนี้นะ
บีต้าเดินไปเปิดประตูให้คนที่เคาะประตูรัวๆโดยไม่เกรงใจเจ้าของห้อง ทันทีที่เปิดประตูคนที่อยู่ข้างนอกก็รีบพรวดพลาดเข้ามาในห้อง บีต้าทำได้แค่ยืนตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“รีบปิดประตูสิ เร็วเข้า!! เดี๋ยวพวกมันก็เห็นหรอก!!”
กรวัชปิดประตูตามคำสั่งอย่างงงๆ
“นายเป็นใคร”
บีต้าที่สมองกลับมาประมวลผลอีกครั้งถามคนแปลกหน้า เขาใช้สายตาสำรวจคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยอาการหอบ คนที่พรวดพราดเข้ามาในห้องเขาเป็นผู้ชายตัวเล็ก เขาคิดว่าน่าจะเป็นผู้ชายนะ ถึงแม้ว่าจะหน้าหวานและกรีดตาซะคมกริบเหมือนกับพวกผู้หญิง
“ฉันชื่อเกรซ และฉันจะมาพักอยู่กับนายสักพักหนึ่ง จนกว่า จนกว่า….”
“จนกว่าอะไร”
“นายไม่ต้องรู้หรอก”
เกรซเดินไปนั่งลงที่โซฟาอย่างสบายใจ อย่างน้อยเขาก็ได้ที่หลบภัยที่ใหม่แล้ว แถมยังสะดวกสบายกว่าบ้านเช่าหลังเล็กในซอยแคบๆที่ต้องเดินตะแคงเข้าไปเสียอีก
“ไม่”
เกรซหันไปมองบีต้าอย่างแปลกใจ ตั้งแต่เขาทำงานนี้มา ไม่เคยมีใครปฏิเสธเขาเลยสักคน อย่างนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย
“ไม่จริงๆหรอ”
เกรซเดินไปหาบีต้าอย่างช้าๆ แต่เขาทำเพียงแค่มองการกระทำนั้นนิ่งๆ
“ไม่ และนายก็ควรจะออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว”
บีต้าเดินผ่านเกรซไปเปิดประตู”
“นายจะไล่เด็กผู้ชายตาดำๆให้เผชิญโลกกว้างที่แสนจะอันตรายได้ลงคอหรอ”
“เชิญ”
เกรซเดินออกไปนอกห้องอย่างหวาดระแวง เขาหวังจะได้ยินเสียงชวนกลับเข้าไปในห้อง แต่เสียงที่เขาได้ยินคือเสียงปิดประตูเท่านั้น ถ้าเขาออกไปแล้วเจอพวกมันล่ะ เขาจะโดนอะไรบ้าง โดนเตะ โดนต่อย หรือจะโดนข่มขืน ไม่นะ เขายังบริสุทธิ์อยู่เลย
“เฮ้ย! มันอยู่นั่นไง”
เกรซสะดุ้งสุดตัว แต่กว่าจะก้าวขาออกไปได้ พวกมันก็วิ่งมาถึงตัวเขาพอดี
“ปล่อยนะเว้ย ปล่อยยยยย ฉันก็คืนเงินไปหมดแล้วไง จะเอาอะไรกับฉันอีกวะ”
เขาพยายามดิ้นสุดแรง แต่เขาก็ไม่สามารถเอาชนะแรงของผู้ชายที่ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์สองคนได้
“นายฉันต้องการตัวแกไง ตัวเล็กแค่นี้แสบนักนะ แกโดนจัดหนักแน่”
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วยยยย”
เกรซตะโกนอย่างสุดเสียง
“นายนี่จริงๆเลยนะ แล้วอย่างนี้ฉันจะหลับลงได้ยังไง”
เกรซยิ้มอย่างดีใจไปให้บีต้าที่เปิดประตูออกมาทำหน้าหงุดหงิดให้เขา
บีต้าตรงไปที่ผู้ชายสองคนที่ล็อกแขนคนตัวเล็กอยู่ แล้วจัดการปล่อยหมัดตรงไปก่อนที่คนร่างใหญ่จะได้ทันเตรียมตัว ไม่เกินห้านาที คนตัวใหญ่สองคนก็ลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น
“รีบไปซะ แล้วก็อย่ามายุ่งกับเด็กคนนี้อีก ถ้าไม่เชื่อก็มาเคลียร์กับฉันที่ ‘แก๊งหว่านฮวง’ ได้”
ชายสองคนนั้นตกใจแล้วก็รีบวิ่งหนีทันทีที่รู้ว่ากำลังมีเรื่องอยู่กับใคร
“นายนี่สุดยอดจริงๆ ทำเอาพวกนั้นวิ่งหนีหางจุกตูดไปเลย”
บีต้าเดินกลับเข้าห้องโดยไม่ฟังคำชม
“เดี๋ยวสินาย จะปล่อยฉันไว้ข้างนอกคนเดียวได้ยังไง ถ้าพวกมันกลับมาล่ะ”
“พวกมันไม่กล้ามายุ่งกับนายแล้วล่ะ”
“น่านะ ฉันขอพักอยู่กับนายก่อนได้ไหม ฉันไม่มีที่ไปจริงๆ นะ นะ นะ”
บีต้าหันกลับไปมองอย่างรำคาญ เขาไม่เคยเจอคนที่น่ารำคาญขนาดนี้มาก่อนเลย
“เฮ้ยยยย เข้ามา”
“เย่ ขอบคุณมากนะคร้าบบบบ”
เกรซส่งยิ้มหวานไปให้คนที่ทำหน้าบึ้งอยู่ รอยยิ้มนั้นทำให้คนที่ใจแข็งอย่างบีต้าถึงกับตะลึง ทำไมคนที่น่ารำคาญถึงทำให้เขาใจเต้นแรงแบบนี้ได้นะ สงสัยเขาจะพักผ่อนน้อยจนร่างกายรวนซะแล้วมั้ง
“นายชื่ออะไรอ่ะ”
“บีต้า”
“ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ นายไปนอนก่อนได้เลย ไม่ต้องรอ”
คนอะไรเพี้ยนชะมัด แถมยังหลงตัวเองอีกต่างหาก
บีต้านอนลงที่โซฟาอีกครั้งเมื่อคนที่มาพักอยู่ชั่วคราวเข้าไปอาบน้ำ นี่เขาไม่ได้รอเด็กนั่นเลยนะ เขาแค่อยากนั่งดูทีวีเฉยๆ แอร์เย็นๆ บวกกับอาการเหนื่อยล้ามาทั้งวัน ทำให้บีต้าค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสนิท ไม่รู้ตัวแม้คนตัวเล็กจะเดินมานั่งลงข้างๆโซฟา
“คนอะไรก็ไม่รู้ เย็นชาชะมัด แต่ก็น่ารักดีนะ ฉันเริ่มจะชอบนายแล้วสิ อย่าเพิ่งไล่ฉันไปล่ะนายบีต้า ฉันไปนอนก่อนนะ ฝันดีนายขี้เสา”
เกรซเดินไปโดยไม่ทันสังเกตว่าคนที่ตัวเองได้พูดด้วยเมื่อกี้ลืมตาขึ้นมาแล้วยิ้มกับตัวเอง
เอาไป 25% ก่อนนะตัวเอง ช่วงนี้เราเรียนหนัก เลยมาอัพให้ช้าหน่อย ชีวิตเด็ก ม.6 ช่างแสนเศร้า ว่าไหม แต่จะพยายามมาอัพให้จบโดยไวที่สุดนะ รักคนอ่านทุกคน กอดแรงๆหนึงที จ๊วบบบบ :mew1:
-
ดีใจจนน้ำตาจิไหล... :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
-ต่อจ้า-
“นี่ ตื่นได้แล้ว”
คนตัวเล็กที่กำลังหลับอยู่ภายใต้ผ้าห่มนิ่มๆบนเตียงขนาดให้ค่อยๆลืมตามามองคนที่มาปลุกตนเอง เกรซผงะทันทีที่เห็นหน้าเจ้าของห้องอยู่ตรงหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ แถมยังส่งสายตาดุๆมาให้เขาอีกด้วย
“นายตื่นเช้าจัง”
“นี่มันจะ 9 โมงแล้ว และนายมานอนในห้องคนอื่นโดยไม่ขออนุญาตได้ไง แถมยังล็อกประตูอีกต่างหาก”
“ก็นายนอนหลับบนโซฟา ฉันไม่มีที่นอน เลยต้องมานอนในห้องนายไง”
บีต้าถอนหายใจออกมาเพราะไม่รู้จะเถียงกับเด็กคนนี้ยังไง และตอนนี้ก็สายมากแล้วด้วย เขามีเรียนตอน 9 โมง นี่ก็ 8 โมงครึ่งแล้ว
“นายออกไปจากห้องฉันได้แล้ว ฉันจะแต่งตัว”
“นายจะไปไหนหรอ ฉันไปด้วยได้ไหม”
“ไม่ได้ ฉันจะไปมหาลัย”
“โหหหห นายเรียนคณะวิศวะหรอ ฉันก็อยากเรียนคณะนี้เหมือนกัน แต่คงจะยากน่าดู และค่าเทอมก็แพงมากด้วย”
บีต้ามองคนที่เดินอยู่ข้างเขาที่ทำหน้าเศร้าต่างจากเมื่อกี้ที่ยังตื่นเต้นกับมหาลัยของเขาอยู่เลย เขาเอามือวางบนหัวเด็กดื้ออย่างเอ็นดู
“มีอะไรหรอ”
เกรซเงยหน้ามองบีต้าแล้วถามด้วยหน้าตาสงสัย
“ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ ฉันสายมากแล้ว”
“อืม”
เกรซเดินตามบีต้าไปด้วยใจที่เต้นแรง ท่าทางที่เย็นชา แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ
“นายนั่งรอตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะไปเข้าเรียน ถ้านายหิว หน้ามหาลัยมีร้านสะดวกซื้ออยู่”
บีต้ามองเกรซที่แบมือมาทางตน
“ฉันไม่มีเงิน”
นี่เขากำลังเป็นผู้ปกครองเด็กประถมอยู่หรือไงนะ บีต้าคิดในใจ แต่ก็ยอมควักเงินส่งไปให้
“ฉันไปก่อนนะ”
“ตั้งใจเรียนนะนายบีต้า อย่าไปหลับในห้องล่ะ”
เกรซตะโกนตามหลังมาโดยไม่เห็นบีต้าที่กำลังยิ้มอยู่ คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างมองอย่างสงสัยและก็หันไปซุบซิบกัน
“เด็กคนนั้นเป็นใครอ่ะ ทำไมถึงมากับพี่บีต้าได้”
“แฟนพี่บีต้าหรือเปล่า”
“หรือว่าจะเป็นคนใช้”
เกรซนั่งรอบีต้าอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน นี่เขาก็รอมาตั้งชั่วโมงครึ่งแล้ว ทำไมบีต้าถึงเรียนนานนักนะ
“ฉันหิวแล้วนะ”
เกรซเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อหน้าโรงเรียนตามที่บีต้าบอก ในร้านไม่ค่อยมีคนมากนัก
“ซื้อไปฝากบีต้าด้วยดีกว่า ซื้ออะไรดีน้า”
เกรซเดินเลือกของโดยไม่ทันมองข้างหน้าเลยชนเข้ากับแผ่นหลังของคนที่ยืนเลือกของอยู่ข้างหน้าโครมใหญ่จนล้มลงไปนั่งกับพื้น
“ขอโทษครับ น้องเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
“เจ็บเท้า”
“สงสัยเท้าจะพลิก ลุกไหวไหม”
เกรซมองคนที่ช่วยพยุงตัวเองขึ้นมา และก้มลงไปเก็บของที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาให้
“ขอบคุณครับ”
เกรซเดินไปจ่ายเงินด้วยความช่วยเหลือของคนตัวสูงที่ตนเองเป็นคนเดินไปชนเขา
“พี่ชื่อมาร์คนะ แล้วน้องชื่ออะไร”
“ชื่อเกรซครับ”
“เกรซเรียนที่นี่หรอ ทำไมพี่ไม่เคยเห็นเราเลย”
เกรซที่กำลังจะตอบพี่เขาไปหันไปเห็นบีต้าที่กำลังเดินมากับผู้หญิงคนหนึ่งแล้วมองมาที่ตนเอง ทำไมดูบีต้าดูใจดีกับผู้หญิงคนนั้นจัง หรือเขาจะเป็นแฟนกันนะ
“บีต้า ฉันซื้อ…”
เกรซชูถุงของที่ซื้อมาให้บีต้าดู แต่บีต้าทำเพียงแค่เดินผ่าน ไม่แม้แต่จะมองมา
“เกรซรู้จักบีต้าด้วยหรอ”
เกรซไม่ตอบ เอาแต่ก้มหน้าแล้วนึกทบทวนดูว่าทำไมเขาต้องทำอย่างนั้นด้วย ทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน ก็ใช่นี่ เราไม่รู้จักกันสักหน่อย เราก็แค่คนที่มาอยู่บ้านเขาโดยที่เขาไม่เต็มใจ เกรซทำได้แค่เก็บความน้อยใจเอาไว้ และส่งยิ้มไปให้มาร์คที่ทำหน้ากังวลกับท่าทางของเกรซ
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
แล้วเขาจะไปที่ไหนดี เขาไม่อยากกลับไปทำงานอย่างเดิมแล้ว แต่ก็ไม่มีที่ไป คงจะไม่มีทางเลือกแล้วสินะ
เกรซยืนอยู่ที่หน้าผับแห่งหนึ่งที่มีคนเดินเข้าออกไม่ขาดสาย สายตากวาดมองไปรอบๆอย่างลังเล เขาก็เคยทำงานนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่ทำไมยังไม่ชินสักทีนะ
“น้องๆ คืนนี้ไปกับพี่ไหม”
เกรซพยักหน้าช้าๆแล้วเดินตามชายคนนั้นเข้าไปในผับที่อัดแน่นไปด้วยนักท่องราตรี
“เดี๋ยวผมชงเหล้าให้นะครับ”
เกรซรินน้ำสีเข้มลงในแก้ว เมื่อได้จังหวะที่ชายคนนั้นไม่สนใจ เขาก็หยิบขวดเล็กๆที่บรรจุยาผงสีขาวมาเทใส่ลงไปผสมกับของเหลวที่อยู่ในแก้วก่อนจะส่งไปให้ชายคนนั้นที่สนใจการแสดงบนเวที มือสากๆโอบมาที่เอวของเขา ถึงเขาจะรังเกียจมากแค่ไหนก็ทำได้แค่อดทนเท่านั้น
เกรซก้มหน้าก้มตาไม่สนใจสิ่งรอบข้างเพื่อรอให้ยาออกฤทธิ์ เขาจะได้เสร็จงานนี้สักที
“นายมาทำอะไรที่นี่”
เกรซเงยหน้ามองตามเสียงที่คุ้นเคย และเขาก็ต้องใจหายวาบเมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือคนที่เพิ่งทำเป็นไม่รู้จักเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
“คนนี้ฉันเหมาแล้ว นายไปหาคนอื่นดีกว่า”
คนที่เอามือโอบเอวเกรซบอกกับบีต้า ที่มองกลับมาอย่างนิ่งๆ นิ่งจนน่ากลัว
“ฉันเข้าใจแล้ว”
บีต้าเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองอีก
เกรซรู้สึกว่ามือที่ติดหนึบอยู่ที่เอวของตนเริ่มคลายออก สงสัยยาจะออกฤทธิ์แล้ว เมื่อมองคนข้างๆก็พบว่าได้คอพับไปที่โซฟาเป็นที่เรียบร้อย เขาค่อยๆล้วงไปหยิบกระเป๋าตังออกมาแล้วหยิบเงินออกมาจำนวนหนึ่ง ก่อนจะรีบตามบีต้าออกไปโดยที่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะกลัวเขาเข้าใจผิดทำไม ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย
-
บีต้าเย็นชาจัง....รออีก 50% นะค่ะ^^
-
o13
-
-ต่อ-
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าดังตามหลังบีต้ามา ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร
“นี่ นาย”
เกรซเรียกบีต้าเมื่อคิดว่าคงเดินตามไม่ทันแน่ แต่คนตัวสูงกลับไม่ยอมหยุด
“ฉันขอคุยกับนายได้ไหม แค่ห้านาที”
บีต้าหยุดแล้วหันไปมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตาด้วย
“มีอะไรก็รีบพูดมา”
“ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดนะ”
เมื่อเห็นบีต้าเงียบฟังอย่างตั้งใจ เกรซจึงอธิบายต่อ
“ฉันไม่ได้อยากเป็นขโมย แต่ฉันไม่มีทางเลือก คนจนแบบนี้มันมีไม่กี่ทางให้เดินนักหรอก นายเกิดมาโดยมีเงินกองไว้ให้ใช้นายคงไม่เข้าใจ เด็กกำพร้าแบบฉันก็ต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดแบบนี้แหละ”
“พูดจบแล้วใช่ไหม”
“อืม”
หลังจบคำของเกรซ บีต้าก็หันหลังเดินกลับไปตามเดิน ไม่หันมามองทางเดินเลยสักนิด
“บีต้าใจร้าย ฉันเกลียดนายที่สุดเลย”
เกรซก็กันหลังเดินกลับไปตามทางเดิมที่เคยเดินมา โดยไม่ทันเห็นว่าบีต้าหันกลับมามองด้วยสายตาที่สับสนในตัวเอง
“บ้าเอ๊ย ทำไมไม่บอกเขาไปว่ะ”
เกรซเดินไปเรื่อยๆตามข้างทาง เขาไม่กลัวเลยสักนิด เพราะว่าเขาชินกับความรู้สึกนี้แล้วน่ะสิ เขากลัวความเงียบจนชินชา เกรซหันไปมองรถที่เข้ามาจอดข้างทาง คนขับเปิดประตูออกมาหาเขาด้วยสายตาที่เป็นห่วง แต่เขาจะดีใจกว่านี้ถ้าเป็นอีกคน
“พี่มาร์ค”
เสียงเรียกชื่อออกจากปากเล็กๆอย่างแผ่วเบา
“ทำไมมาเดินคนเดียวอย่างนี้ล่ะ มันอันตรายนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมน่ะเก่งจะตาย”
พี่มาร์คเอามือขยี้ผมของเกรซแรงๆด้วยความเอ็นดู เขารู้สึกถูกซะตากับเด็กคนนี้ อาจจะเพราะเขาคิดถึงน้องชายของเขาที่ไปอยู่กับแม่ตั้งแต่ยังแบเบาะล่ะมั้ง เขาไม่เคยเจอน้องกับแม่อีกเลย ตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบ 20 ปีแล้ว ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง
“ตัวแค่นี้เนี่ยนะ จะไปสู้กับใครได้”
“พี่มาร์คอะ แล้วพี่มาทำอะไรแถวนี้ครับ”
“พี่ก็มารับเด็กดื้อแบบเราไปส่งบ้านน่ะสิ ป่ะ ขึ้นรถ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
เกรซบอกทางให้มาร์ค รถคันหรูค่อยๆจอดที่หน้าคอนโดสูง
“นายอยู่ที่นี่หรอ”
“เปล่าหรอกครับ แต่ผมมีธุระที่ต้องไปทำนิดหน่อย”
“ให้พี่รอไหม”
“ไม่ดีกว่าครับ พี่กลับก่อนเถอะ แล้วเจอกันนะครับ”
เกรซเดินไปตามทางที่คุ้นเคยด้วยหัวใจที่เต้นรัวยิ่งกว่าตอนเริ่มเป็นขโมยครั้งแรกเสียอีก
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นเรียกคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือให้ลุกไปเปิด ทันทีที่เห็นคนหน้าห้อง เขาก็อยากจะโผเข้าไปกอดคนตัวเล็ก แต่เมื่อนึกถึงภาพที่คนตรงหน้ายืนคุยอย่างอารมณ์ดีกับมาร์ค เพื่อนร่วมคณะของเขาที่ข้างถนน ก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้
“มีอะไร”
“ฉันเอาเงินมาคืนนาย”
“เก็บไว้เถอะ นายต้องลำบากมากไม่ใช่หรอกว่าจะได้มันมา”
“อืม”
“นายต้องเสี่ยงมากใช่ไหม”
“อืม”
“ถ้างั้นก็เลิกซะ”
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่มีทางเลือก”
เกรซเริ่มโมโหคนตรงหน้า เขาก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรอว่าเขาไม่มมีทางเลือก จะให้เขาเลิกอาชีพนี้ได้ไง
“คนทุกคนมีทางเลือก ฉันก็มี และนายก็มี แต่นายไม่เลือกเองต่างหาก คนที่ลำบากกว่านายก็มีอีกตั้งเยอะ ทำไมเขายังมีชีวิตรอดมาได้โดยไม่ต้องไปเบียดเบียนคนอื่น”
“นายไม่เคยจนก็พูดได้สิ ฉันต้องดูแลตัวเอง ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่คอยเลี้ยงดู ฉันไม่เคยรับรู้คำว่าสบาย ฉันรู้จักแต่คำว่าดิ้นรน รู้จักแต่คำว่าหาเช้ากินค่ำ และคนที่จบแค่ม.6ใครจะรับเข้าทำงาน”
“ฉันไง”
“ฮะ นายว่าไงนะ”
“ฉันรับนายเข้าทำงานเป็นคนร่วมห้อง”
เกรซมองหน้าบีต้าอย่างงงๆ บีต้าที่เคยเย็นชาใส่เขาได้หายไป เหลือเพียงบีต้าที่มองเขาด้วยสายตาอ่อนโยนและอบอุ่น สายตาที่เขาไม่เคยได้รับจากใครตั้งแต่แม่จากเขาไป
“นายจะรับงานนี้ไหม”
“อืม”
เกรซพยักหน้ารับด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ เขาพยายามกลั้นน้ำตาแต่ก็กลั้นไว้ไม่อยู่
“เด็กขี้แง หยุดร้องไห้ได้แล้ว”
บีต้ากอดปลอบเกรซอย่งแผ่วเบา ตอนนี้ความรู้สึกหน่วงๆในใจได้มลายหายไปจนหมด
“ขอบคุณนะ ขอบคุณนะ ขอบคุณนะบีต้า”
“เลิกพูดว่าขอบคุณได้แล้ว”
“ก็ได้ บีต้า ฉันรักนายนะ”
“ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ”
-
:pig4: รอตอนต่อไปจ้า
-
-ต่อแจ้-
“นายอยากเรียนต่อไหม”
บีต้าที่มือกำลังง่วนกับการทำอาหารถามเกรซที่นั่งดูอย่างสงบนิ่งตามคำสั่งของเขา
“อยากสิ ฉันอยากเรียนให้จบ และก็รับปริญญา”
“งั้นนายก็เรียนต่อสิ ที่มหาลัยฉันกำลังเปิดรับสมัครนักศึกษาพอดี”
“แต่ฉันไม่มีเงิน”
บีต้ามองเกรซที่ทำหน้าเศร้า เกรซเงยมองคนที่กำลังลูบหัวตัวเองด้วยท่าทางที่หน้ารักจนบีต้าอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะส่งนายเรียนเอง ปีนี้ฉันก็เรียนจบแล้ว เดี๋ยวฉันก็มีงานทำ เลี้ยงเด็กอย่างนายคนเดียวสบายมาก”
รอยยิ้มที่อบอุ่นแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่นของบีต้าช่วยเติมเต็มความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้รับอย่างเต็มตื้น
“แต่ฉันกินเยอะนะ”
“ตัวแค่นี้จะกินซะเท่าไหร่กัน”
บีต้าขยี้หัวเกรซแรงๆแล้วหันกลับไปทำอาหารเย็นต่อ ก่อนจะหันกลับมาเพราะลืมพูดเรื่องสำคัญไป
“ส่วนเรื่องพ่อนาย ฉันให้คนของพ่อสืบให้แล้วนะ นายเตรียมพูดทักทายพ่อได้เลย”
เกรซยิ้มอย่างดีใจ เขาไม่ได้เจอพ่อนานเท่าไหร่แล้วนะ จำไม่ได้แม้กระทั่งหน้าพ่อ พ่อจะใจดีไหม และจะดีใจที่ได้พบเขาไหม ถ้าเจอพ่อคำแรกควรพูดว่าอะไรดี เขาอยากให้ถึงเวลานั้นเร็วๆจัง
“นี่ นายจะให้ความรู้มันออสโมซิสเข้าสมองหรือไง”
“ก็คนมันง่วงนี่นา ขอพักอีก 5 นาทีนะ”
เกรซพูดจบก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะอีกครั้ง เขานั่งอ่านหนังสือมาครึ่งวันยังไม่ได้พักเลย จะพักได้ยังไงล่ะ ก็คุณครูชั่วคราวของเขาคุมเข้มซะขนาดนี้
“ไม่ได้ นายพักมาครึ่งชั่วโมงแล้ว และพรุ่งนี้จะสอบแล้วแต่ยังเหลือเนื้อหาอีก 2 เรื่องที่ยังไม่ได้อ่าน”
“ก็ได้ๆ แล้วนายไม่มีงานมีการทำหรือไงถึงได้มานั่งเฝ้าฉันอย่างนี้เนี่ย”
“มี แต่ไม่ไป ถ้าฉันไปทำงาน นายก็แอบหลับน่ะสิ”
เกรซทำหน้างอเมื่อถูกจับได้แต่ก็ยอมอ่านหนังสือต่อ พรุ่งนี้เขาจะต้องไปสอบแล้ว เขามั่นใจเต็มร้อยว่าจะต้องสอบได้และได้เรียนที่เดียวกับบีต้า แต่ก็น่าเศร้าที่บีต้าจะจบปีนี้
“ฉันตื่นเต้นจัง เหมือนความรู้ที่อ่านมาทั้งหมดมันหายไปเลยอะ ทำไงดีๆ อ่านใหม่ตอนนี้ทันไหม”
เกรซที่นั่งรอเวลาที่จะเรียกเข้าห้องสอบเริ่มกระวนกระวาย เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะสอบเข้าได้ไหม แค่ดูจากจำนวนผู้ที่เข้าสอบเขาก็ท้อเสียแล้ว
“นายจะกังวลอะไร ได้อัจฉริยะอย่างฉันติวให้ยังไงก็ได้เปรียบไปกว่าครึ่งแล้ว”
“ก็นายมันอัจฉริยะนี่ แต่ไม่ใช่ฉัน”
บีต้ามองเกรซที่นั่งสั่นขาแล้วคิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลา เขาไม่เข้าใจว่าเกรซจะกังวลไปทำไม ตอนที่เขาติวให้เกรซก็เข้าใจทุกเรื่องได้อย่างรวดเร็ว เขายอมรับเลยว่าเกรซก็เป็นคนเก่งเลยทีเดียวเพียงแต่ไม่เคยได้ใช่ก็แค่นั้น
“เชิญผู้เข้าสอบทุกคนเข้าห้องสอบได้คะ”
เสียงประกาศเรียกยิ่งทำให้เกรซกระวนกระวายมากขึ้น
“เข้าไปได้แล้ว”
“ฉันกลัวทำไม่ได้”
“ตอนนี้ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว แค่เข้าไปในห้องสอบ แล้วก็ทำให้เต็มที่ก็พอ”
บีต้าเอามือวางไว้บนหัวเกรซอย่างแผ่วเบา
“ส่งความกังวลทั้งหมดมาให้ฉัน สอบเสร็จฉันมีรางวัลจะให้นาย”
“รางวัลอะไรๆ บอกหน่อยๆ”
“สอบเสร็จแล้วนายจะรู้เอง ฉันจะรอนายอยู่ตรงนี้”
“อืม”
เกรซเดินเข้าไปที่ห้องสอบอย่างมั่นใจเต็มร้อย ถึงแม้จะยังมีความกังวลอยู่บ้างแต่ก็ไม่มากเท่าตอนแรก เขาจะต้องทำให้ได้เพื่อตัวเขา และเพื่อบีต้า
“นายจะพาฉันไปไหนหรอ”
เกรซที่นั่งอยู่บนรถข้างๆบีต้าถามขึ้น ตั้งแต่ออกจากห้องสอบมาบีต้าก็พาขึ้นรถแล้วก็ขับออกมาโดยไม่บอกว่าจะไปที่ไหน
“พาไปเอารางวัลไง”
“คืออะไรอ่ะ ใบ้หน่อยสิ”
“เดี๋ยวนายก็รู้”
รถของบีต้าค่อยๆเลี้ยวเข้าไปที่บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง รถแล่นผ่านสวนขนาดใหญ่ไปจอดที่หน้าทางเข้าบ้านที่ถูกประดับตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่หรูหรา เกรซมองบีต้าอย่างสงสัย
“ลงไปสิ ของรางวัลนายอยู่ในนั้น”
“นายไม่ไปกับฉันหรอ”
“ไม่ล่ะ ฉันจะรอนายอยู่ในรถ”
เกรซลงจากรถแล้วแล้วหันมามองบีต้าที่ยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนจะก้าวผ่านประตูบานใหญ่ไปอย่างกล้าๆกลัวๆ บีต้ามองตามหลังเกรซไปจนคนตัวเล็กลับสายตา
เกรซเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่อย่างไร้จุดหมาย ภายใต้ความเงียบเขาก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังพูดอะไรสักอย่าง เกรซเดินไปตามเสียงนั้น และเสียงนั้นก็พาเขาไปที่ห้องๆหนึ่งที่มีคนหนึ่งคนกำลังนั่งคุยโทรศัพท์ซึ่งเป็นที่มาของเสียงที่เขาได้ยินนั่นเอง
“ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน แต่บีต้าบอกให้ผมเข้ามาเอารางวัลในนี้”
ชายกลางคนที่นั่งอยู่บนโซฟาสีแดงวางโทรศัพท์ ลุกขึ้นแล้วค่อยๆเดินมาหาเกรซโดยที่จับจ้องอยู่ที่เกรซไม่วางตา
“นายคือเกรซใช่ไหม”
“ครับ คุณรู้จักผมด้วยหรอ”
“นายเหมือนแม่มากนะ เหมือนจนทำให้ฉันคิดถึงแก้ว”
ชายตรงหน้าเอามือลูบแก้มเกรซอย่างอ่อนโยน เกรซสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาจากฝ่ามือร้อน
“คุณคือ…”
เกรซถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดที่อบอุ่น อ้อมกอดที่เขาโหยหามาตลอด อ้อมกอดที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้รับจากบุคคลท่านนี้ บุคคลที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของเขา
“พ่อขอโทษนะลูก ขอโทษที่ปล่อยให้แม่จากพ่อไป ขอโทษที่ปล่อยให้ลูกลำบาก ขอโทษที่ไม่พยายามตามหาลูกให้มากกว่านี้”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมไม่เคยโกรธพ่อเลย ผมคิดถึงพ่อนะครับ”
“พ่อก็คิดถึงลูก”
“อะไรกัน ได้ลูกใหม่แล้วลืมลูกชายคนนี้หรอครับพ่อ”
สองพ่อลูกที่กอดกันหันไปมองบุคคลที่มาใหม่ คนเป็นพ่อได้แต่ยิ้มกวนๆไปให้ แต่เกรซยืนตกใจกับการปรากฏตัวของคนตรงหน้า ทำไมโลกมันช่างกลมจังนะ
“พี่มาร์ค”
“ว่าไงน้องชาย ได้เจอกันซะทีนะ”
มาร์คเดินมาลูบหัวน้องชายด้วยความรักและเอ็นดู ในที่สุดเขากับพ่อก็ได้เจอน้องซะที
“ผมดีใจจังที่ได้เจอพ่อกับพี่”
“พวกเราก็ดีใจ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า ลูกเพิ่งสอบเสร็จคงจะหิวน่าดู และพ่อก็มีเรื่องจะคุยกับลูกเยอะแยะเลย”
เกรซอยู่กับครอบครัวของเขาโดยลืมไปว่า ยังมีใครคนหนึ่งที่ยังคงนั่งรอเขาอยู่ในรถ
“นายคงจะชอบของขวัญของฉันนะ เกรซ”
รอติดตามนักซิ่งมาเฟียกันด้วยนะคะ :mew1:
-
กรีดร้องงงงงง มันเหมือนยังไม่สุดเลย มันไม่สุดจริงๆค่ะมันค้างงงง งืออออ :katai1:
-
กรีดร้องงงงงง มันเหมือนยังไม่สุดเลย มันไม่สุดจริงๆค่ะมันค้างงงง งืออออ :katai1:
ค้างเหมือนกัน.. :hao5: :hao5: :hao5: .. เหมือนบีต้าโดนทิ้งชอบกล
-
กำลังมีอาการค้างมากๆ
ตอนแรกน่ารักดี หมอมาเฟีย
ตอนสองก็สนุก
ขอบคุณนักเขียนมากนะที่ทำให้คนอ่านยิ้มกว้าง
-
มาต่อไวๆนะ เค้ารออ่านอยู่ :katai5: :katai5: :katai5:
-
:z3: :z3: :katai1: :katai1: ค้างงงงงงงสุดๆๆๆๆ บีต้าโดนทิ้งเหรอ ไม่นะเกรซ บีต้าล่ะ รอๆๆๆมาต่อคะ รอนักซิ่งมาเฟียด้วย
-
นักซิ่งมาเฟีย
“เฮียจะมุดหัวอยู่ในห้องผมไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย”
กรวุชถามพี่ชายด้วยคำถามแบบนี้เป็นรอบที่ 28 แล้ว แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือเงียบ เงียบ และเงียบเท่านั้น บีต้าได้มาขังตัวเองอยู่ในคอนโดของแอลฟาได้เกือบสองอาทิตย์แล้ว จะออกไปก็แค่เอางานไปส่งที่มหาลัยแล้วก็กลับมานั่งซังกะตายที่ห้องของเขาเหมือนเดิม
“เฮียจะบอกผมได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น ถึงทำให้พี่ชายที่แสนดีของผมต้องมานั่งเป็นหมาหงอยอย่างนี้”
แอลฟาทิ้งตัวนั่งลงข้างบีต้าบนโซฟาตัวยาวแต่บีต้าก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม เห็นทีเขาจะต้องงัดไม้แข็งขึ้นมาเสียแล้ว
“ถ้าเฮียไม่ยอมเล่าให้ฟัง ผมจะไปบอกเฮียแกมให้มาช่วยเปิดปากเฮีย”
ได้ผล บีต้าหันควับมามองแอลฟา
“นายนี่มันจริงๆเลยนะ เฮ้ยยย”
บีต้าถอนหายใจออกมายาวๆก่อนจะเริ่มต้นเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบให้น้องชายของเขาฟัง
“โหหห น้ำเน่าโครตๆเลยว่ะเฮีย ไม่น่าเชื่อว่าเฮียบีที่แสนดีจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”
“นายหยุดพูดแล้วก็ลืมๆเรื่องที่ฉันเล่าเมื่อกี้ไปเลยนะ”
บีต้าล้มตัวลงนอนบนโซฟาอย่างอ่อนแรง เขารู้สึกเหนื่อย เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ เหมือนแรงที่มีอยู่มันหายไปจนหมด เขาไม่มีแรงแม้กระทั่งจะเดินเข้าไปทักคนที่เขาคิดถึงตลอดเวลาแม้จะอยู่ห่างกันไม่ถึง 5 เมตร
“เฮียโครตงี่เง่าเลยว่ะ เรื่องเล็กๆแค่นี้ทำไมไมไปคุยกัน ปล่อยให้มันค้างแบบนี้นานๆไประวังเถอะเขาจะลืมเฮีย”
บีต้าคิดตามสิ่งที่แอลฟาพูด ตอนที่แอลฟาพูดว่าเขาจะถูกลืม เขารู้สึกโหวงๆในใจเหมือนจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญไป และเขาจะไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นเด็ดขาด
“เฮ้ย! เฮียจะรีบไปไหน”
แอลฟาตกใจที่จู่ๆบีต้าก็รีบพรวดพราดออกไปจากห้องทันทีโดยไม่สนใจคำถามของแอลฟา
“เจอสักทีนะเฮียบี ทีนี้ก็เหลือแต่เราแล้วสินะ”
แอลฟาบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนในตำแหน่งเดียวกับที่พี่ชายของเขาเคยนอน
บรื้น บรื้น !!!
เสียงรถมอเตอร์ไซต์คันใหญ่ดังสนั่นไปทั่วสนามแข่ง บนอัฒจันทร์เต็มไปด้วยผู้คนที่แห่มาดูการแข่งขันอย่างคับคั่ง ทุกคนหันไปสนใจรถมอเตอร์สีดำคันใหญ่ สิ่งที่พวกเขาสนใจไม่ใช่รถคันหรูราคาหลายล้าน แต่เป็นคนที่คร่อมรถต่างหากที่เรียกความสนใจจากทุกคน นอกจากหน้าตาที่เพอร์เฟคจนทุกคนต้องอิจฉาแล้ว ฝีมือการขับรถที่ไม่เคยแพ้ใครก็ทำให้เขาเป็นที่จับตามองในการแข่งขันครั้งนี้เช่นกัน
“มึงไม่น่ามาเลยว่ะ ดูดิ่ เรตติ้งกูหายวับเลย”
เกมเดินมาตบบ่าแอลฟาแรงๆ
“ช่วยไม่ได้ ก็กูหล่อ”
“เออ กูยอมรับ”
แอลฟากับเกมขึ้นรถของตัวเองแล้วขี่ไปที่จุดสตาร์ทเพื่อเตรียมตัวแข่ง
“มึงแพ้กูแน่”
เกมเปิดกระจกหมวกมาบอกแอลฟาที่คร่อมรถอยู่ข้างๆ แอลฟาแค่ยกยิ้มอยู่ภายใต้หมวกสีดำสนิทก่อนจะหันไปสนใจสัญญาณไฟ
เมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียว ซึ่งเป็นสัญญาณปล่อยตัว รถนับสิบคันก็ออกจากจุดสตาร์ทไปอย่างรวดเร็ว แอลฟาบิดคันเร่งแซงรถที่วิ่งนำเขาขึ้นไปอยู่ในอันดับที่ 1 คู่กับเกม เขายกมือให้เกมก่อนจะเร่งเข้าเส้นชัยไปเป็นอันดับที่ 1ตามด้วยเกมที่เข้าเส้นชัยเป็นอันดับที่ 2
“กูอ่อนให้มึงหรอกน่า”
“หรออออ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
เกมกับแอลฟาเดินเข้ามาในห้องพักนักแข่งที่มีเพื่อนคนอื่นๆที่นั่งดูการแข่งขันเมื่อกี้ผ่านกระจกใส
“กูไปรับเงินมาแล้วนะเว้ย คืนนี้ไปเที่ยวกัน กูเลี้ยงเอง”
นัทเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มที่เป็นนักพนันตัวยงบอกกับเพื่อนๆรวมไปถึงบีต้าที่เป็นตัวทำเงินของเขาด้วย
“ของฟรีกูไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว”
เกมเดินไปกอดคอนัทอย่างสนิทสนมทั้งๆที่เมื่อก่อนสองคนนี้จะคอยกัดกันตลอดเวลา
“รักกูขึ้นมาเลยนะไอ้เกม”
“แหมๆๆๆ กูก็รักมึงทุกวันน่ะแหละ”
แล้วเกมก็ลากคอนัทออกจากห้องไปตามด้วยคนอื่นๆที่เดินตามไปยกเว้นแอลฟาที่ยังคงง้วนอยู่กับการเปลี่ยนชุดจากชุดหนังที่ช่วยป้องกันอันตรายจากรถล้มเป็นเสื้อยืดกางเกงยีนส์สบายๆก่อนจะเดินตามเพื่อนๆไป
“พวกมึงคอยดูนะ ครั้งหน้ากูจะวางเงินให้เยอะกว่านี้เป็นสองเท่าเลย เพราะยังไงไอ้แอลก็ไม่มีวันแพ้อยู่แล้ว ใช่ไหมไอ้แอล”
นัทตะโกนถามแอลฟาแข่งกับเสียงเพลง
“ครั้งหน้ากูจะแกล้งแพ้ มึงจะเล่นทำไมนักหนาว่ะ บ้านมึงก็ออกจะรวย”
“ไอ้แอล ไอ้เพื่อนเลว ถ้ามึงแพ้กูจะฟ้องไอ้เนท ให้มันมากัดหูมึง”
นัทพูดถึงน้องชายสุดที่รักที่แอลฟารู้จักเป็นอย่างดี
“กูกลัวตายล่ะ ตัวเล็กอย่างกับลูกแมว”
“มึงระวังให้ดีเถอะ”
แอลฟาเลิกสนใจนัทแล้วหันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นๆ
เวลา 5 ทุ่ม ควรจะเป็นเวลาที่เขาควรจะเข้านอนไปตั้งแต่ 2 ชั่วโมงที่แล้ว แต่เพราะพี่ชายตัวดีทำให้เขาต้องมาคอยถ่างตารอเปิดประตูบ้านให้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เนทวางหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ลงบนโต๊ะแล้วเดินไปเปิดประตู เนทที่กำลังเตรียมจะบ่นพี่ชายก็ต้องชะงักเพราะคนที่เคาะประตูไม่ใช่นัทแต่เป็นบีต้าเพื่อนของนัทที่กำลังพยุงนัทที่เมาจนไม่ได้สติอยู่
“ไม่คิดจะให้เข้าไปหน่อยหรือไง พี่ชายนายก็ใช่จะเบาๆ”
บีต้าบอกอย่างประชดประชัน เนทเปิดทางให้คนตัวใหญ่สองคนเดินผ่านแล้ว หย่นจมูกและแลบลิ้นใส่แอลฟาที่กำลังโยนนัทลงบนโซฟาอย่างหมั่นไส้
‘ผู้ชายอะไรขี้เก็กชะมัด คิดว่าหล่อนักหรือไงฮะ’
เนทคิดในใจ
“พ่อกับแม่ไม่อยู่หรอ”
“แล้วเห็นป่ะล่ะ ถ้าไม่เห็นก็แสดงว่าไม่อยู่”
แอลฟาถอนหายใจอย่างเหนื่อยที่จะเถียงกับเด็กคนนี้ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เจอหน้าเขาทีไรเป็นต้องกวนใส่ทุกที แต่เขาก็ไม่ได้โกรธหรือรำคาญหรอกนะออกจะชอบซะด้วยซ้ำ
“ฉันไปก่อนนะ ล็อคบ้านให้เรียบร้อยล่ะ”
“เนทโตแล้วนะ”
“โตอะไร ตัวเล็กอย่างกับลูกแมว”
“พี่ว่าใครเป็นลูกแมว”
“ไม่รู้สิ ฉันไปนะ ฝันดีลูกแมวน้อย”
แอลฟาขยี้ผมเนทแรงแล้วเดินออกจากบ้านไป เนทได้แต่ฮึดฮัดตามหลังแอลฟา ใครเขาจะเป็นลูกแมวน้อยกัน
“เนทททท เนทททท เค้าอยากกินก๋วยเตี๋ยว ไปซื้อให้หน่อยจิ”
นัทที่ยังไมได้สติร้องเรียกเนท
“ดึกดื่นป่านนี้ใครเขาจะออกไปซื้อให้ ไม่เอาหรอกเนทง่วงแล้ว ถ้าหายเมาแล้วพี่ก็เดินขึ้นห้องเองละกันนะ”
เนทหยิบหนังสือแล้วเดินขึ้นห้องไปทิ้งให้นัทโวยวายอยู่คนเดียว
“เนทใจร้าย เค้าไม่รักเนทแล้วววว”
“เฮียก็ตามไปง้อเขาสิ หรือเฮียจะปล่อยเขาไป ก็ได้นะถ้าเฮียจะไม่เสียใจ ผมก็แนะนำได้แค่นี้แหละ ครับๆ โชคดีนะเฮียบี”
แอลฟาวางสายจากบีต้าแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ พรุ่งนี้เขามีสอบตอนบ่ายจึงต้องมาอดหลับอดนอนอยู่ตอนนี้ เพราเพื่อนตัวดีทั้งหลายที่ชวนเขาออกไปแข่งรถแถมยังเที่ยวต่ออีก เลยทำให้มีเวลาอ่านหนังสือน้อยลง แต่คนที่จะซวยมากกว่าบีต้าก็คือนัท รายนั้นคงจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าพรุ่งนี้มีสอบ
“ไอ้แอล ไอ้เพื่อนตะหลิว ไอ้เพื่อนสารภี ทำไมไม่บอกกูว่าวันนี้มีสอบ ตอนนี้สมองกูไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลยนะเว้ย กูสอบตกแน่ๆ”
“ไปให้เนทช่วยสิ มันเก่งจะตาย ไปให้มันเป่าหัวให้สักทีมึงก็สอบผ่านแล้ว”
“ไอ้บ้า น้องกูไม่ใช่หมอผี”
คนอื่นๆรวมทั้งนัทที่กำลังเครียดต่างหัวเราะขึ้นเมื่อแอลฟาพูดถึงเนท เนทกับนัทเป็นพี่น้องที่ต่างกันสุดขั้ว เนทเรียนเก่งจนน่าตกใจ แต่นัทต้องคอยภาวะให้ข้อสอบถูกตามข้อที่มันมั่วทุกครั้งที่สอบ
“พูดถึงหมอผี หมอผีก็มาเลยว่ะ”
เกมพยักหน้าไปทางที่เนทกำลังเดินมา”
“อะไรพี่เกม เรียกใครว่าหมอผี”
คนหูดีถามเกมที่กำลังกลั้นหัวเราะเพราะกลัวคนตัวเล็กจะโกรธ
“พี่ไม่ได้เรียกนะ ไอ้แอลมันเรียกต่างหาก”
เนทหันควับไปมองคนที่ถูกกล่าวหาทันที
“มีหลักฐานหรอ จะมากล่าวหากันน่ะ”
“ใครกล่าวหาพี่ อย่าร้อนตัวสิครับ อ่ะนี่ เอาไปอ่านซะ ถ้าสอบไม่ผ่านโดนกัดหูขาดแน่”
เนทบอกแอลฟาแล้วหันไปยื่นสมุดเล่มเล็กสีขาวให้นัท
“ขอบคุณนะเนท เค้าคิดไม่ผิดจริงๆที่ยอมเป็นพี่ชายเนท”
“ไปนะ ตั้งใจสอบล่ะ ไปก่อนนะครับพี่เกม พี่พอส พี่รัน พี่เสือ”
เนทบอกลาทุกคนยกเว้นแอลฟาที่เนทแลบลิ้นใส่แล้วหันหลังเดินไป
“มึงกับน้องเนทนี่เหมาะกันดีว่ะ”
“อย่ามาพูดไร้สาระว่ะไอ้พอส”
แอลฟาพูดจบก็เดินหนีไป
“กูจะคอยดู”
นัท เกม พอส เสือและรันมองหน้ากันอย่างมีเลศนัยแล้วเดินตามแอลฟาไป
“เป็นไง ทำข้อสอบได้ไหม”
เนทเดินมาถามพี่ชายทันทีที่เห็นหน้า
“ได้อยู่แล้ว ถึงจะไม่เต็มแต่ก็เกินครึ่งล่ะนะ”
“ให้มันจริงเถอะ”
“เออเนท วันนี้เค้ามีทำรายงานคู่กับไอ้เสือคงไม่ได้กลับบ้านนะ เนทจะไปกับเค้าไหม”
“ไม่อะ เดี๋ยวนอนไม่หลับ”
เนทเป็นคนไม่ชอบไปนอนต่างสถานที่เพราะจะนอนไม่หลับ
“อยู่คนเดียวได้หรอ”
“เนทโตแล้วนะพี่”
นัทมองน้องชายอย่างไม่ไว้ใจ ถึงแม้ว่าพ่อกับแม่จะไปต่างจังหวัดอยู่เป็นประจำแต่เนทก็จะอยู่บ้านกับนัท ไม่เคยต้องอยู่บ้านคนเดียว
“งั้นเค้าแวะไปส่งเนทที่ก่อนละกัน”
“บ้านพี่เสืออยู่คนละทางไม่ใช่หรอ ไม่ต้องไปส่งหรอก เนทกลับเองได้”
“โอเค กลับถึงบ้านแล้วโทรบอกเค้าด้วย ปิดบ้านให้เรียบร้อย แล้วอย่าออกไปไหนดึกๆนะ”
“รู้แล้วครับ ไปได้แล้ว เดี๋ยวพี่เสือก็กระโดดกัดคอหรอก”
“ถึงชื่อพี่จะดุแต่พี่ก็เป็นผู้ชายอบอุ่นนะครับน้องเนท”
“ครับๆๆ”
เนทมองตามนัทกับเสือที่เดินไปแล้วหันหลังกลับเพื่อจะเดินไปเรียกเท็กซี่แต่ก็ประทะเข้ากับแผงอกแน่นของคนหนึ่ง
“ขอโทษครับ”
เนทก้มหน้าขอโทษพร้อมกับลูบจมูกตัวเองปอยๆ
“ไม่เป็นไรครับ”
“พี่แอลฟา พี่มายืนทำไมตรงนี่เนี่ย ถ้าดั้งผมยุบไปใครจะรับผิดชอบฮะ”
เมื่อรู้ว่าเป็นใครเนทก็บ่นใส่ทันที
“ก็จะมาพาเด็กแถวนี้ไปส่งบ้าน”
“งั้นก็เชิญไปตามหาเด็กของพี่เถอะ”
เนทเบี่ยงตัวเดินไปอีกทาง
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ไม่เป็นไร พี่ต้องไปส่งเด็กของพี่ไม่ใช่หรือไง”
“เด็กที่ฉันจะมารับก็คือนายน่ะแหละ”
“ไม่เป็นไร เนทกลับเองได้ แล้วเนทก็ไม่ใช่เด็กด้วย
“อย่าดื้อน่า นายยิ่งดื้อยิ่งเหมือนเด็ก”
“เนทไม่ดื้อก็ได้ เป็นไงตอนนี้เนทโตแล้วใช่ไหมล่ะ”
เนทยืดอกบอกกับแอลฟาอย่างภูมิใจ
“โอเค โอเค โตแล้วก็โตแล้ว”
แอลฟายิ้มให้กับคนตัวเล็กที่พยายามทำตัวเองให้ดูโต แต่ในสายตาเขา ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี เนทก็ยังเป็นเหมือนเด็กน้อยสำหรับเขาถึงแม้ว่าความรู้จะเทียบเท่าคนที่อายุเท่าเขาก็เถอะ เนทมองรอยยิ้มนั้นอย่างรู้สึกแปลกๆ เขาไม่ค่อยได้เคยแอลฟายิ้มอย่างนี้ให้เขาบ่อยนัก แต่ทุกครั้งที่ได้เห็นหัวใจเขาต้องเต้นผิดจังหวะเป็นประจำ
แอลฟาพาเนทมาที่ร้านอาหารหน้ามหาลัยเพื่อหาอะไรกินก่อนไปส่งบ้านเพราะเขารู้ว่าถ้าปล่อยให้เนทหากินเองก็คงไม่พ้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เขารู้จากนัทมาว่าเนทไม่ชอบเอามากๆ
“สั่งเลย ไม่ต้องเกรงใจ”
“จริงหรอ”
เนทมองแอลฟาอย่าเจ้าเล่ห์
“แต่ถ้าสั่งมาแล้วกินไม่หมดนายต้องจ่ายเองนะ”
แอลฟาดักทางเนทที่จะแกล้งสั่งอาหารมาเยอะๆ เนทจึงต้องสั่งอาหารที่อยากกินมาแค่สอง สามอย่างเท่านั้น
“พี่แอลฟา เนทอยากกินไอติม”
เนทบอกแอลฟาอย่างอ้อนวอน แอลฟามองเด็กตรงหน้าแล้วแกล้งทำท่าคิดว่าจะอนุญาตดีไหม
“ก็ได้”
“เย้!”
เนทรีบหยิบเมนูมาเลือกไอติมรสที่อยากกินทันที
“พี่ไม่กินหรอ”
เนทถามแอลฟาที่เอาแต่มองเขากิน
“ไม่อะ ฉันไม่ค่อยชอบของหวาน”
“อะ”
เนทยื่นช้อนที่ตักไอติมจนเต็มมาตรงหน้าแอลฟา แอลฟามองเนทอย่างงงๆแต่ก็ยอมอ้าปากรับไอ้ติมคำใหญ่ที่คนตัวเล็กอุตส่าห์เสียสละมาให้เขา
“อร่อยใช่ไหมล่ะ”
“อืม”
แอลฟาพยักหน้า เนทที่เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มกว้างจนตาปิดอย่างถูกใจ หลังจากนั้นเนทก็ป้อนตัวเองหนึ่งคำผลัดกับป้อนแอลฟาหนึ่งคำ ซึ่งการกระทำนั้นก็ถูกจับตามองโดยลูกค้าในร้านโดยที่เคนตัวเล็กที่กำลังตั้งใจป้อนไอติมให้แอลฟาไม่ได้ยิน แต่คนที่ถูกป้อนได้ยินและก็พอใจกับคำชมนั้น
“ดูสองคนนั้นสิ น่ารักจัง”
“ใช่ๆ เขาต้องเป็นแฟนกันแน่ๆเลย”
“อิ่มจัง”
เนทพูดขึ้นหลังจากวางช้อนลงในถ้วยไอติมที่เหลือติดก้นถ้วยอยู่เล็กน้อย
“ถ้าไม่อิ่มกระเพราะนายก็คงรั่วแล้วล่ะ ถ้าเลี้ยงอย่างนี้อีก 5 วันฉันต้องจนแน่ๆ”
“ใครเขาจะให้พี่เลี้ยงกัน เนทไปให้พี่นัทเลี้ยงก็ได้”
เนทบอกกับแอลฟาแล้วลุกเดินออกจากร้านไปโดยไม่รอแอลฟาที่รีบวางเงินลงบนโต๊ะแล้วตามเนทไป
“จะซื้ออะไรไปกินที่บ้านไหม”
“ไม่เอาแล้ว แค่นี้ก็อิ่มจะตายแล้ว”
เนทลูบพุงประกอบให้แอลฟาดู
“งั้นกลับบ้านเลยนะ”
เนทพยักหน้ารับ เพราะเขาก็อยากกลับบ้านอาบน้ำจะตายแล้ว
รถแอลฟาเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเนท
“อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”
“ได้อยู่แล้ว”
“ไปนะ”
“อืม ขอบคุณนะที่พาเนทไปกินข้าวและก็เลี้ยงไอติม”
เนทขอบคุณแอลฟาซึ่งทำให้แอลฟาตกใจที่ได้ยินคำนี้ออกจากปากเนท เป็นครั้งแรกที่เขากับเนทได้ใกล้ชิดกันมากขนาดนี้แล้วพูดกันดีๆได้ อย่างนี้ก็เป็นสัญญาณที่ดีไม่ใช่หรอ อย่างน้อยเขาก็ได้รู้ว่าเนทไม่ได้เกลียดเขาอย่างที่คิดไว้ตอนแรก
แอลฟาขับรถออกมาจากบ้านเนทได้สักพัก แต่ในใจก็ยังรู้สึกเป็นห่วงเด็กดื้อว่าจะอยู่คนเดียวได้ไหม ไอ้นัทนะไอ้นัท รู้ว่าน้องไม่เคยอยู่คนเดียวยังกล้าทิ้งน้องไว้อีก ถ้าเขาเป็นพี่ของเนทจะไม่ยอมปล่อยเนทไว้คนเดียวเด็ดขาด ถ้ามีโจรเข้าบ้าน ถึงจะเป็นผู้ชายอายุ 19 แต่ตัวเล็กแค่นั้นจะเอาแรงที่ไหนไปสู้ได้ เมื่อคิดไปเรื่อยๆแอลฟาก็ยิ่งเป็นห่วงเนท จนต้องวนรถกลับบ้าน กว่าจะไปถึงก็ 3 ทุ่ม และเด็กอนามัยอย่างเนทคงจะหลับไปแล้ว แอลฟาจึงจอดรถที่หน้าบ้าน เขาตั้งใจจะอยู่เป็นเพื่อนเนทอยู่ตรงนี้และตอนเช้าค่อยกลับคอนโด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะกระจกรถปลุกให้แอลฟาที่กำลังหลับสบายค่อยๆลืมตาขึ้น แอลฟาลดกระจกลงเมื่อคนที่มาปลุกเขาไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นเจ้าของบ้านที่เขามานอนเฝ้าให้เมื่อคืนนั้นเอง
“ทำไมพี่มานอนตรงนี้ แถมยังติดเครื่องไว้อีก บ้านพี่ผลิตน้ำมันขายหรือไง”
“ฉันก็มานอนเฝ้านายน่ะสิ กลัวตอนกลางคืนจะแอบหนีไปเที่ยว”
“หรอออ”
“แล้วทำไมตื่นเช้าจัง วันนี้วันหยุดไม่ใช่หรอ”
“แล้วใครจะไปนอนกินบ้านกินเมืองเหมือนพี่ล่ะ นี่มันจะ 8 โมงอยู่แล้ว”
แอลฟาดูนาฬิกาที่ข้อมือก็พบว่าเป็นจริงอย่างที่เนทบอก
“นายกำลังจะไปไหน”
“จะไปซื้อโจ๊กหน้าปากซอยอะ”
“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวไปส่ง”
เนทขึ้นรถปอย่างง่ายดาย ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเดินไปให้เมื่อย
เนทซื้อโจ๊กมาสองถุง ถุงหนึ่งของเขาและอีกถุงหนึ่งของแอลฟาที่อุตส่าห์เลี้ยงข้าวเขาเมื่อวานและยังนอนเฝ้าเขาทั้งคืนอีกด้วย เนทแกะโจ๊กใส่ถ้วยแล้วยกไปให้แอลฟาที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ
“ขอบคุณครับ”
แอลฟากับเนทนั่งกินโจ๊กอย่างเงียบๆจนหมด แอลฟาอาสาล้างจานให้ส่วนเนทก็ไปนั่งดูการ์ตูนอย่างสบาย
“ฉันกลับก่อนนะ”
เนทหันไปมองแอลฟาที่เพิ่งล้างจานเสร็จ
“อืม กลับดีๆนะ”
“ขอบคุณสำหรับมื้อเช้านะ”
แอลฟาขับรถกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี วันนี้วันหยุดเขาเลยตัดสินใจกลับบ้าน
“ว่าไงจ๊ะแอลฟา อารมณ์ดีมาเชียนะ มีอะไรจะเล่าให้ม้าฟังหรือเปล่า”
แอลฟาเข้าไปกอดม้าอย่างเอาใจ
“รอให้ผมมั่นใจก่อนนะครับ ผมจะมาเล่าให้ม้าฟังเป็นคนแรกเลย”
“ม้าจะรอนะจ๊ะ”
“แล้วป๋า และเฮียแกมไปไหนหรอครับ”
“ป๋าเข้าบริษัท ส่วนแกมม่าก็พาน้องเหนือไปโรงพยาบาลด้วย เห็นน้องเหนือบอกว่าอยากเล่นกับเด็ก เฮียก็เลยพาไปเล่นที่โรงพยาบาล”
แอลฟาขำพี่ชายที่ไม่ยอมปล่อยให้น้องเหนือคาดสายตาเลย น้องเหนือก็โตแล้วนะยังจะดูแลน้องเหมือนเด็กๆอยู่ได้ แต่เขาก็ว่าเฮียไม่ได้เพราะเขาก็คงจะเป็นเหมือนเฮีย
“ว่าแต่ลูกได้คุยกับบีต้าบ้างหรือเปล่า พักนี้ไม่ค่อยได้กลับบ้านเลย งานคงจะยุ่งมาสินะ”
“ไม่หรอกครับม้า ตอนนี้เฮียบีกำลังไปตามหาลูกสะใภ้ม้าอยู่”
“มีใครพูดถึงผมหรือเปล่าครับ”
แอลฟาและม้าหันไปมองต้นเสียงที่เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่ง
‘คงจะเป็นคนนี้สินะที่เฮียไปตาม’
แอลฟาคิดในใจ
“แล้วลูกพาใครมาด้วยจ๊ะ น่ารักจัง”
“ลูกสะใภ้ม้าไงครับ”
แอลฟาตอบแทนพี่ชาย
“นี่นี่ม้าและนั่นก็แอลฟาน้องชายฉัน”
บีต้าแนะนำม้าและแอลฟาให้เกรซรู้จัก
“สวัสดีครับ ผมชื่อเกรซ อายุ 19 ปีครับ”
“อายุเท่ากับน้องเหนือเลย บีต้าก็พาน้องมาเล่นกับน้องเหนือบ่อยๆสิ น้องจะได้ไม่ถูกแกมม่าพาไปโรงพยาบาลด้วย”
แอลฟาเห็นด้วยกับที่ม้าพูด น้องเหนือและเกรซอายุเท่ากันและน่าจะเข้ากันได้ดี และถ้ามีเจ้าตัวเล็กของเขามาด้วยก็คงจะดีเหมือนกัน
“ใครคือน้องเหนืออะ”
เกรซกระซิบถามบีต้าแต่คงจะกระซิบดังไปหน่อย
“น้องเหนือเป็นลูกสะใภ้ของม้าจ๊ะ”
ม้าตอบแทน
“และก็เป็นแฟนของเฮียแกมด้วย”
แอลฟาก็ตอบแทนอีกคน
“เกรซก็อยู่ทานข้าวเราสิ จะได้เจอน้องเหนือด้วย อีกสักพักคงจะมาแล้วล่ะ”
“นั้นไงครับ มาพอดีเลย”
แอลฟาพยักหน้าไปทางประตูบานใหญ่ที่มีคนตัวใหญ่จูงมือคนตัวเล็กเข้ามมา ดูยังไงก็เหมือนพ่อกับลูกมากกว่า
“สวัสดครับม้า สวัสดีครับเฮียบีเฮียแอล”
น้องเหนือทักทายทุกคนด้วยตาแดงๆ
“น้องเหนือเป็นอะไร ใครแกล้งน้องเหนือของม้า”
“เฮียแกมงอนเหนือครับ”
ม้าหันไปมองลูกชายที่ทำหน้านิ่งๆ
“ก็น้องเหนือสนใจเด็กมากกว่าเฮียนี่”
ทุกคนรวมทั้งสมาชิกใหม่อย่างเกรซหัวเราะคนตัวโตที่งอนน้องเหนือด้วยเรื่องแค่นี้
“ก็เหนือก็ไม่มีเพื่อนเล่นด้วย เฮียก็ต้องทำงาน เหนือไม่อยากไปรบกวนเฮีย”
“ไม่เป็นไรนะน้องเหนือ ต่อไปนี้น้องเหนือจะมีเพื่อนเล่นด้วยแล้วนะ นี่เกรซ จะมาเล่นกับน้องเหนือ”
ม้าแนะนำเกรซให้น้องเหนือรู้จัก คนตัวเล็กทั้งสองคนยิ้มให้กันพลอยทำให้คนอื่นๆยิ้มตามไปด้วย ท่าทางน้องเหนือจะดีใจที่มีคนเล่นด้วยและท่าทางคราวนี้เฮียแกมของเราจะเป็นหมาหัวเน่าซะแล้วล่ะ
“ผมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
แอลฟาบอกกับทุกคน
“จ๊ะ”
แอลฟาอาบน้ำแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ในหัวเขาคิดถึงแต่เนท เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ แอลฟาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเข้าทวิตเตอร์เพื่อเช็กข่าวสาร
ตื้อ ดึ่ง
เสียงเตือนไลน์ดังขึ้น แอลฟากดเปิดเข้าไปดูของความในไลน์กลุ่ม
ถั่วลิสงทอดกรอบ : เฮ้ยพวกมึง คืนนี้ออกไปยืดเส้นยืดสายกันหน่อยดีไหม
Supergame : ที่ไหนว่ะ
ถั่วลิสงทอดกรอบ : ที่เดิม
Porsh No.1 : พวกมึงนี้ไม่คิดจะอ่านหนังสือ สวดมนต์นั่งสมาธิบ้างหรือไง แล้วไปกันกี่โมงดี
ถั่วลิสงทอดกรอบ : ถุย
Supergame : ถุย
Tiger King : ถุย
Running man : ถุย
Alpha Ray : ถุย
Porsh No.1 : พอได้แล้ว หน้าจอกูแชะหมดละ
Tiger King : สองทุ่มตรง ห้ามเลท ใครเลทเลี้ยงเว้ย
Running man : แต่กูคงไปไม่ได้ว่ะ กูโดนพ่อทำทัณฑ์บนอยู่
Alpha Ray : ไอ้นัท มึงจะปล่อยให้เนทอยู่คนเดียวอีกหรือไง
ถั่วลิสงทอดกรอบ : ท่าทางมึงจะเป็นห่วงน้องกูมากกว่ากูอีกนะ แล้วทำไมมึงไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนมันล่ะ
Alpha Ray : เรื่องอะไรล่ะ
แอลฟาวางโทรศัพท์ไว้ที่ข้างตัวแล้วหลับตาคิดว่าจะเอาไงดี
Alpha Ray : คืนนี้กูมีธุระว่ะ คงไปไม่ได้แล้ว
แอลฟาส่งไลน์ไปบอกเพื่อนแล้วลงไปข้างล่าง
“นายเล็กจะรีบไปไหนคะ”
“ผมมีธุระนิดหน่อยแล้วจะรีบกลับมา ฝากป้าจำปาบอกม้าให้ด้วยนะครับ
“ค่ะ”
-
แอลฟาขับรถตรงไปที่บ้านของเนททันที เขากดกริ่งไม่นานเนทก็ออกมาเปิดประตูให้
“มีอะไร”
“คืนนี้ไอ้นัทไม่กลับบ้านใช่ไหม”
“อืม เห็นบอกว่ายังทำรายงานไม่เสร็จ คงจะกลับพรุ่งนี้ตอนเย็นๆมั้ง”
ไอ้นัทนี่มันจริงๆเลยทิ้งน้องไว้คนเดียวยังไม่พอ ยังโกหกว่าไปทำรายงานอีกหรอ
“งั้นดีเลย นายไปเก็บเสื้อผ้าซะ ฉันจะพานายไปบ้านฉัน”
“ไปทำไม เนทไม่ไป”
“ฉันจะให้นายไปช่วยติวหนังสือให้น้องที่บ้านหน่อย ฉันจ้างก็ได้”
“นายมีน้องด้วยหรอ ไม่เห็นจะรู้”
“รีบไปเถอะน่า”
แอลฟาดันเนทให้รีบเข้าไปเก็บเสื้อผ้าในบ้าน เนทจึงต้องรีบเก็บเสื้อผ้าตามที่แอลฟาบอกอย่างงงๆ
“ลงมาสิ”
แอลฟาเดินไปเปิดประตูทางฝั่งเนทที่เจ้าตัวยังคงนั่งนิ่งแล้วมองไปรอบๆอย่างตื่นเต้น
“พี่อยู่ที่นี้หรอ”
“ใช่ สนใจมาอยู่ด้วยกันไหมล่ะ”
อยู่กับพี่น่ะหรอ ไม่เอาหรอก”
เนทรีบปฏิเสธแต่ในใจเต้นไม่เป็นส่ำ ภาวนาให้แอลฟาพูดเล่นเถอะ เพราะถ้าพูดจริงมีหวังหัวใจเขาได้หยุดเต้นเป็นแน่
“นายจะนั่งรอให้สเลียงมารับหรือไง ลงมาได้แล้ว”
เนทลงจากรถอย่างเคืองๆ ไม่เห็นต้องพูดประชดกันเลยนี่ เนทเดินตามแอลฟาเข้าไปในบ้านหลังใหญ่
“มาแล้วหรอลูก ม้าว่าจะโทรตามอยู่พอดี แล้วนั่นพาใครมาด้วย”
“นี่เนทครับม้า เป็นน้องของนัท ม้าจำนัทได้ใช่ไหมครับ เนทจะมาอยู่กับเราคืนนึงนะครับ”
“ได้จ๊ะ ดูสิ หน้าตาเหมือนกับเจ้านัทไม่ผิดเลย”
“ว่าแต่ม้าจะโทรตามผมมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ม้าจะบอกว่า…”
“เฮียยยยย”
เสียงเรียกเล็กๆพร้อมกับผู้หญิงที่วิ่งเข้ามาโผกอดแอลฟาอย่างแรง
“นาเนีย มาได้ไง”
แอลฟาถามผู้หญิงที่ยังไม่คลายอ้อมกอดจากเขา
“นาเนียเพิ่งบินมาถึงตอนเที่ยงและจะมาอยู่ที่นี่ 2 อาทิตย์แล้วพ่อกับแม่จะบินตามมาที่หลัง”
“ไหนดูสิ โตขึ้นเป็นกองเลยนะเรา น่ารักขึ้นด้วย”
“เฮียก็หล่อขึ้นเหมือนกัน แล้วนี่ใครหรอคะ”
“อ่อ นี่เนท น้องชายของเพื่อนเฮีย”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
นาเนียยิ้มให้เนท ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงน่ารัก ขาวและสูงจนเนทที่เป็นผู้ชายยังต้องอายเพราะเธอสูงพอๆกับเขา เนทรู้สึกแปลกๆที่เห็นผู้หญิงคนนั้นกับแอลฟากอดกัน ทำไมต้องมากอดต่อหน้าเขาด้วยนะ
“แอลฟาพาเนทเอาของขึ้นไปเก็บสิ”
“ครับม้า”
เนทเดินตามแอลฟาไปที่ห้องของเขา ภายในห้องถูกตกแต่งอย่างเรียบๆประกอบไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่จำเป็นเท่านั้น เนทวางกระเป๋าสายของตัวเองไว้ที่หน้าตู้เสื้อผ้า
“เดี๋ยวฉันจะพานายไปหาน้องเหนือนะ”
เนททำแค่พยักหน้าเท่านั้นเพราะความรู้สึกแปลกๆเมื้อกี้ยังไม่หายไป
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า รีบพาไปสิ”
แอลฟาพาเนทเดินไปที่ห้องนั่งเล่นที่น้องเหนือกับเกรซนั่งคุยกันอยู่อย่างถูกใจโดยมีเฮียทั้งสองคอยนั่งเฝ้าอยู่
“น้องเหนือ เฮียพาเพื่อนมาให้เล่นด้วย”
“ใครกับเฮียแอล”
“นี่เนท จะมาช่วยติวหนังสือให้น้องเนท”
“ดีจัง ทีนี้เหนือก็จะไม่ต้องไปโรงพยาบาลกับเฮียแกมอีกแล้ว”
“ถ้าน้องเหนือไม่สนใจฉัน ฉันจะให้พวกนายพาเด็กขงนายกลับไปให้หมดเลย”
“มานี่สิเนท นี่เกรซนะ”
“สวัสดีครับ”
แอลฟาเดินไปนั่งรวมกับพี่ชายทั้งสอองคน
“แกมม่า บีต้า แอลฟาพาน้องๆมากินข้าวได้แล้ว”
“ครับม้า ไปกินข้าวกันดีกว่าน้องเหนือ”
“ไปกับเถอะเกรซเนท”
น้องเหนือพาเพื่อนใหม่ทั้งสองคนเดินไปทานข้าวโดยทิ้งแกมม่าไว้
“เฮียบีดูสิ เฮียแกมของเราโดนทิ้งแล้ว”
“คืนนี้จะทำโทษให้เข็ดเลย”
“กับข้าววันนี้น่ากินจังเลยครับ”
“นาเนียเขาตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ”
“นาเนียเก่งจังเลยครับ”
“ไม่หรอกค่ะพี่เหนือ เพราะนาเนียได้ม้าช่วยด้วย”
“อะ กินผักเยอะๆจะได้แข็งแรง”
แอลฟาตักผักมาใส่จานเนทจนเต็ม
“ทำไมพี่ไม่กินเองล่ะ เนทไม่ชอบกินผัก”
“แอลฟาอย่าไปแกล้งน้องสิ”
ม้าว่าแอลฟาอย่างดุๆแอลฟาจึงต้องตักผักในจานเนทมาใส่จานตัวเอง
“พี่เนทสนิทกับเฮียแอลมานานแล้วหรอคะ”
“ไม่…”
“ใช่ครับ เฮียกับเนทเราสนิทกันมาก”
แอลฟาตอบก่อนที่เนทจะตอบ
“สนิทมากกว่านาเนียกับเฮียหรือเปล่าค่ะ”
“มากินอาหารกันดีกว่านะครับ เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมดหรอก”
น้องเหนือพูดแทรกขึ้นมาเพื่อช่วยแก้สถานการณ์น่าอึดอัดได้เป็นอย่างดี หลังจากกินอาหารเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันไป
“เฮียแกมครับ เหนือไปติวหนังสือกับเกรซกับเนทที่ห้องหนังสือนะครับ”
“เฮียไปด้วย”
“ไม่ได้ครับเฮีย เฮียไปด้วยเฮียก็ต้องแกล้งเหนืออีก เฮียอย่คุยกับเฮียบีและเฮียแอลที่นี่แหละ”
“ก็ได้ครับ”
“นาเนีย ไปกับพวกเราไหม”
น้องเหนือถามนาเนียที่เดินออกมาจากห้องครัวพอดี
“ไปสิ นาเนียกำลังว่างอยู่พอดีเลย”
แล้วทั้งสามคนก็พากันเดินเข้าห้องหนังสือไป
เวลา 3 ทุ่ม
“หลับกันซะแล้วหรอ”
แอลฟาที่จะเข้ามาตามเด็กๆทั้ง 4 คนไปนอนแต่พอเข้ามาก็เห็นทุกคนต่างฟุบลงที่โต๊ะหมดแล้ว
“อ้าวเฮียแอล นาเนียกำลังจะไปตามอยู่พอดี พี่ๆทั้ง 3 คนติวกันจนหลับไปแล้ว”
“จริงๆเลยนะ มาติวแบบไหนกันเนี่ย มาชวนกันหลับมากกว่ามั้ง”
“เฮียแอล”
“ครับ”
แอลฟาเงยหน้าจากเด็กทั้ง 3 คนไปมองนาเนีย
“เฮียยังไม่ได้ตอบนาเนียเลยนะคะ ว่าเฮียสนิทกับพี่เนทมากกว่านาเนียหรือเปล่า”
“นาเนียเป็นน้องสาวของเฮียนะ เฮียจะสนิทกับใครมากกว่านาเนียได้ไงล่ะ”
“น้องสาวหรอคะ นาเนียรักเฮียนะคะ รักมาตั้งแต่เด็ก นาเนียไม่เคยสนใจคนอื่นเลย นอกจากเฮีย”
“นาเนีย เฮียรักนาเนียแบบน้องสาวเท่านั้น ส่วนคนที่เฮียรัก”
แอลฟามองหน้าคนที่เขารักที่กำลังหลับอย่างเป็นสุข
“นาเนียยเข้าใจแล้วค่ะ นาเนียจะพยายามเป็นน้องสาวที่น่ารักของเฮียนะคะ”
“ครับ”
“แล้วเฮียไม่คิดจะบอกกับพี่เขาหรอคะ”
“เฮียไม่แน่ใจว่าเขาจะคิดแบบเดียวกับเฮียหรือเปล่า”
“ให้นาเนียช่วยไหมคะ”
แอลฟามองนาเนียอย่างชั่งใจก่อนจะพยักหน้ารับ ถึงแม้นาเนียจะอยู่แค่มอปลาย แต่ก็คงดีกว่าถ้ามีคนให้คำปรึกษากับเขา
“แต่ตอนนี้นาเนียควรจะไปตามเฮียแกมกับเฮียบีก่อนดีกว่า”
นาเนียเดินออกไปจากห้อง แอลฟาก้มลงมองหน้าเนทตอนหลับที่ไม่ต่างกับตอนตื่นสักเท่าไหร่
“เนท เนท”
แอลฟาเขย่าแขนและเรียกเนทให้ตื่น
“พี่นัทอย่ามายุ่งกับเนท เนทจะนอน”
เนทสบัดแขนที่แอลฟาเขย่า
“เนท ไปนอนที่ห้องเถอะ”
ไม่มีเสียงตอบรับจากเนท
“งั้นก็ช่วยไม่ได้”
แอลฟาตั้งสินใจอุ้มคนขี้เสาแล้วพาไปที่ห้องของตัวเอง ระหว่างทางก็ผ่าเฮียแกมกับเฮียบีที่มารับคนของตัวเองเหมือนกัน
แอลฟาวางเนทลงบนที่นอนอย่างเบามือแล้วจัดการห่มผ้าให้เรียบร้อย
ตื้ด ตื้ด ตื้ด คนหล่อโทรมา คนหน้าตาตีช่วยรับด้วยครับ
เสียงเรียกเข้าที่นัทเป็นคนอัดไว้ดังจากมือถือของเนทที่อยู่ในกระเป๋าสะพาย เนทสะลึมสะลือเดินไปเปิดกระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ
“ว่าไงพี่ โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย”
“เค้าจะโทรมาบอกว่า เค้าจะกลับบ้านพรุ่งนี้เช้านะ เนทอยู่ได้ใช่ไหม”
“พี่จะอยู่กี่วันก็เรื่องของพี่เถอะ เนทอยู่ได้น่า”
“แล้วเนทห้ามฟ้องพ่อกับแม่นะว่าเค้าทิ้งให้เนทอยู่บ้านคนเดียว”
“รู้แล้วน่า แค่นี้นะ”
เนทกดวางสายจากนัท
“ไอ้นัทยังไม่กลับใช่ไหม”
แอลฟาที่เข้ามาได้ยินเนทคุยโทรศัพท์พอดีถามขึ้น
“แล้วเนทมานอนที่นี่ได้ไง เมื่อคืนจำได้ว่าติวหนังสืออยู่แล้วก็เผลอหลับไป”
“ฉันอุ้มนายมาเองแหละ”
“ทำไมพี่ไม่ปลุกผมล่ะ”
“นายคิดว่านายปลุกง่ายนักหรือไง”
เนทเงียบเพราะรู้ว่าถ้าตัวเองได้นอนแล้วไม่ว่าใครมาปลุกก็จะตื่นยาก แต่น่าแปลกที่เมื่อคืนเขาหลับง่ายในต่างสถานที่แบบนี้
“รีบไปอาบน้ำเถอะ จะได้ลงไปกินข้าวกัน”
เนททำตามอย่างว่าง่าย ไม่เกิน 20 นาทีเนทก็ออกจากห้องน้ำแล้วเดินลงไปข้างล่างที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
“พี่เนทตื่นแล้วหรอคะ มานั่งด้วยกันสิ”
นาเนียเดินไปจูงเนทให้มานั่งลงข้างๆแอลฟา
“ม้า ป๋าครับ ผมขอตัวไปส่งเกรซก่อนนะครับ”
“เกรซจะกลับแล้วหรอ”
น้องเหนือถามเกรซ ที่เดินถือกระเป๋ามา
“วันอาทิตย์เกรซต้องกลับไปอยู่กลับพ่อ เดี๋ยวเฮียจะพาเกรซมาหาน้องเหนือใหม่นะครับ”
บีต้าบอกกับน้องเหนือที่ทำหน้าเศร้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่คนเดียวที่รู้สึกยินดีกับการกลับไปของเกรซก็คือแกมม่า
“สวัสดีนะครับม้า สวัสดีครับป๋า สวัสดีครับทุกคน”
บีต้าพาเกรซออกไปแล้ว
“งั้นป๋ากับม้าขอตัวไปทำธุระก่อนนะ”
“เฮียก็ขอไปโรงพยาบาลก่อนนะ ปะน้องเหนือ”
“เหนือไม่อยากไปอ่ะ เหนือขออยู่กับเนทนะครับ”
“ไม่ได้ครับ”
“เหนือไปก็ได้”
น้องเหนือเดินตามแกมม่าออกไปเพราะกลัวจะโดนโกรธ
ตอนนี้ในบ้านก็เหลือแค่เนท แอลฟา และนาเนียเท่านั้น
“พี่ ผมจะกลับบ้าน”
“ไอ้นัทยังไม่กลับไม่ใช่หรอ คืนนี้นายก็นอนที่นี่อีกคืนสิ หรือว่านายไม่ชอบที่นี่ ไม่เห็นหรอว่าน้องเหนือดีใจแค่ไหนที่ได้อยู่กับนาย”
“ไม่ใช่สักหน่อย เนทแค่เป็นห่วงบ้าน”
“บ้านไม่หนีนายไปไหนหรอกน่า อยู่ที่นี่แหละ”
“ใช่ๆ พี่เนทอยู่ที่นี่ก่อนนะคะ”
“ก็ได้ครับ”
เนทบอกกับนาเนียเมื่อเห็นว่าปฎิเสธไปก็คงไม่ได้ผล
“งั้นดีเลย เฮียแอลบอกว่าพี่เนทเรียนเก่ง นาเนียจะได้ให้พี่เนทช่วยอธิบายบทเรียนให้นาเนียหน่อย มีบทหนึ่งที่นาเนียไม่ค่อยเขาใจเท่าไหร่
แอลฟามองนาเนียอย่างไม่เข้าใจ นาเนียเนี่ยนะจะไม่เข้าใจบทเรียน เพราะนาเนียเป็นเด็กที่หัวดีมากๆคนหนึ่งคะแนนที่สอบเข้าโรงเรียนก็ยังเป็นที่ 1 อีกด้วย
“ก็ได้ครับ”
“งั้นเราไปติวกันที่ห้องนาเนียนะคะ เฮียแอลอยู่ที่นี่แหละ เดียวพี่เนทไม่มีสมาธิติวให้นาเนีย”
นาเนียพูดอย่างล้อๆทำให้คนตัวเล็กแก้มแดงขึ้นมา นาเนียพาเนทมาที่ห้องของตัวเอง
“นี่คะ นาเนียไม่เข้าใจเรื่องนี้”
“นาเนียต้อง…..”
เนทช่วยติวให้นาเนียจนจบเรื่อง
“พี่เนทเก่งจัเลยค่ะนาเนียเข้าใจขึ้นเยอะเลย”
“ไม่เท่าไหร่หรอกครับ พี่ว่านาเนียก็เรียนเก่งนะ พี่อธิบายนิดเดียวก็เข้าใจแล้ว”
“ไม่หรอกคะ ว่าแต่พี่เนทกับเฮียแอลเป็นแฟนกันหรอคะ นาเนียไม่กล้าถามเฮียแอล”
“เปล่าหรอกครับ”
“จริงหรอคะ ทำไมเหมือนเฮียเขาสนใจพี่เนทเป็นพิเศษ นาเนียไม่เคยเห็นเฮียเขาสนใจใครอย่างนี้มาก่อนเลยนะคะ”
“ไม่ใช่หรอกครับ”
“นาเนียขอถามตรงๆเลยนะคะ พี่เนทชอบเฮียแอลใช่ไหม”
เนทเงียบ เพราะเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบไปดีไหม เขาเคยถามคำถามนี้กับตัวเองมาแล้วและมันก็ได้คำตอบมาอย่างง่ายดายว่าเขาชอบแอลฟา แต่เขาไม่รู้ว่าแอลฟาคิดยังไงกันแน่
“ถ้าพี่เก็บไว้คนเดีวแล้วอึดอัด พี่บอกกับนาเนียก็ได้นะ นาเนียไม่ไปบอกใครหรอก”
“ครับ พี่ชอบพี่แอลฟา”
“นั่นไง นาเนียว่าแล้ว”
นาเนียดีดนิ้วอย่างถูกใจ
“นายชอบฉันจริงๆหรอ”
แอลฟาที่แอบฟังอยู่เปิดประตูเข้ามาทำให้เนทตกใจ
“พี่”
“นาเนียขอตัวก่อนดีกว่า”
“นาเนีย”
เนทพยายามห้ามไม่ให้นาเนียออกไปจากห้องแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ตอนนี้ในห้องมีแต่เนทกับแอลฟาเพียงสองคน
“นายชอบฉันจริงๆหรอ”
แอลฟาถามซ้ำอีกที
“พี่ก็ได้ยินไปแล้วนี่”
เนทก้มหน้าตอบ เขาไม่อยากให้แอลฟาเห็นว่าเขาเขินขนาดไหน
“ฉันก็รักนาย”
เนทเงยหน้ามองแอลฟาที่เพิ่งสารภาพว่าชอบเขาเหมือนกัน
“พี่พูดจริงหรอ”
“ฉันจะโกหกนายเพื่ออะไรล่ะ ฉันรักนาย รักนายจริงๆ”
เนทยิ้มกว้างให้แอลฟา เขารู้สึกดีใจที่แอลฟาก็คิดแบบเดียวกับเขา
“ขอบคุณนะเนท ขอบคุณนะที่รักฉัน”
แอลฟาดึงเนทเข้ามากอด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้กอดเนท ได้กอดอย่างแนบแน่นขนาดนี้
“นาเนียไปก่อนนะคะทุกคน ขอบคุณนะคะที่ดูแลนาเนียอย่างดี”
พ่อกับแม่นาเนียกลับมาก่อนกำหนดนาเนียจึงตัดสินใจกลับไปอยู่กับพ่อและแม่
“ขอบคุณนะนาเนีย”
แอลฟาลูบหัวนาเนียอย่างอ่อนโยน
“ครั้งหน้าเจอกันนาเนียจะพาแฟนที่หล่อกว่าเฮียมาให้ดู”
“คงไม่มีคนแบบนั้นอยู่หรอก”
“แล้วเจอกันนะนาเนีย ที่นี่ต้อนรับหนูเสมอนะจ๊ะ”
“ค่ะคุณป้า หนูจะมาให้คุณป้าสอนทำอาหารอีกนะคะ”
นาเนียกล่าวลาทุกคนเสร็จก็ขึ้นรถที่มารับไป
“ป๋าม้าครับ ผมไปส่งเนทกลับบ้านก่อนนะครับ”
“เนทก็จะกลับแล้วหรอ อย่างนี้น้องเหนือก็เหงานแย่เลยสิ”
“ไม่ต้องห่วงครับม้า ผมจะพาเนทมาเล่นกับน้องเหนือทุกอาทิตย์”
“ผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ”
แอลฟาพาเนทไปส่งที่บ้าน ทันทีที่เข้าบ้านนัทที่รอน้องชายอยู่ก็ตรงมาหาน้องชายทันที
“เนทไปไหนมา ร้ไหมเค้าตกใจแค่ไหนที่กลับมาแวไม่เจอเนท”
“เนทไปบ้านกูมา”
“ไอ้แอล มึงลักพาตัวน้องกูไปใช่ไหม”
“ไอ้บ้า กูแค่เป็นห่วงเนทเลยพาไปอยู่ด้วยที่บ้าน”
“มึงแปลกๆนะไอ้แอล มีอะไรจะบอกกูไหม”
นัทกอดอกรอฟังคำตอบจากเพื่อนสนิท
“เออ กูกับเนทรักกัน”
“กูว่าแล้ว ทำดีมากไอ้แอล พรุ่งนี้กูจะไปรับเงินจากไอ้เกม”
“มึงพนันเรื่องน้องมึงเนี่ยนะ ช่างเป็นพี่ที่ดีอะไรอย่างนี้”
“ไม่ต้องชม กูรู้ตัว”
เนทกับแอลฟามองหน้ากันแล้วส่ายหัวให้กับพี่ชายที่ชอบการพนันเป็นชีวิตจิตใจ
“ทุกอาทิตย์กูจะพาเนทไปที่บ้าน มึงโอเคไหม”
“ตามสบาย เอาไปทั้งอาทิตย์เลยก็ได้นะ”
“พี่นัท!! งั้นเนทจะฟ้องพ่อกับแม่ว่าพี่นัททิ้งเนทให้อยู่คนเดียว”
“ไม่เอานะ ขอร้องล่ะอย่าฟ้องเลย เดี๋ยวเอาโดนตัดเงินเดือน”
“กูว่าไม่ทันแล้วล่ะ”
แอลฟาบอกแล้วชี้ไปทางประตูก็พบพ่อกับแม่ของนัทกับเนทยืนอยู่และก็ได้ยินที่เนทพูดเมื่อกี้จนหมดแล้ว
“ไอ้นัท!! แกกล้าทิ้งให้น้องอยู่คนเดียวหรอฮะ”
พ่อนัทตะคอกใส่นัทที่ตอนนี้หัวหดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เนทไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย ไอ้แอลมันก็อยู่ด้วย”
“แกใช้ให้คนอื่นมาดูแลน้องแทนหรือไงฮะ”
“ไอ้แอลมันเต็มใจ ไม่เชื่อพ่อลองถามมันสิ”
“จริงหรอแอลฟา”
“ครับพ่อ ผมเต็มใจที่จะดูแลเนท และผมจะดูแลเนทไปตลอดชีวิตผมเลยครับ”
“แอลฟา”
พ่อเดินมาจับมือแอลฟาอย่างตื้นตัน
“ขอบคุณนะ พ่อฝากดูแลลูกชายของพ่อด้วย น้องยัเด็กอาจจะทำอะไรไม่ถูกต้องไปบ้างก็ช่วยสอนน้องด้วยนะ”
“เนทโตแล้วนะครับพ่อ”
“แกก็ต้องเป็นเด็กดีของพี่เขานะ อย่าทำให้พี่เขาลำบากใจ”
“แม่ก็ต้องขอบคุณเนทเหมือนกันนะลูก ฝากดูแลเนทด้วย แม่กับพ่อก็แก่แล้วไม่รู้ว่าจะตายวันตายพรุ่ง”
“แม่อย่าพูดอย่างนี้สิ พ่อกับแม่แข็งแรงจะตาย”
“ครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลเนทเป็นอย่างดี จะไม่ทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังนะครับ”
“ส่วนแก ฉันจะตัดเงินเดือนแกครึ่งหนึ่ง โทษฐานที่แกไม่ดูแลน้องให้ดี”
พ่อชี้ไปที่นัทที่กำลังทำหน้าเหมือนโดนสั่งจองจำในคุกมืด
“พ่อออออ”
นัทเดินตามพ่อไป
“แม่เอาของไปเก็บก่อนนะจ๊ะ”
แม่เดินเอาของเข้าไปเก็บในห้องครัวทิ้งให้แอลฟาและเนทอยู่ด้วยกันสองคน
“พี่ก็กลับไปได้แล้ว”
“ไม่อยากกลับเลยอะ”
“กลับไปได้แล้ว เนทจะไปอาบน้ำแล้ว”
“ก็ได้ แต่ขอกู้ดไนท์คิสหน่อยสิ”
แอลฟายื่นแก้มไปใกล้ๆเนทที่ก้มหน้างุดอย่างชังใจ
“แล้วพี่ต้องไปเลยนะ”
“อื้อ”
แอลฟาพองแก้มรอเนทที่รีบเอาจมูกและปากแตะที่แก้มแอลฟาเร็วๆ
“ไปได้แล้ว”
“ครับ ฝันดีนะเนท”
แอลฟาชิงหอมแก้เนทเร็วๆแล้วรีบออกจากบ้านไปอย่างเร็วก่อนที่จะโดนกำปั้นเล็กๆจากเนท
“ฉันรักนายนะเนท และจะรักตราบเท่าอากาศที่ไม่มีวันหมดไปจากโลกนี้ใบนี้”
ทุกคนยังค้างกับวิศวะมาเฟียอยู่ใช่ไหมเอ่ย งั้นเราไปอ่านตอนพิเศษกันเลยดีกว่า
-
ตอนพิเศษ
“เฮียจะมุดหัวอยู่ในห้องผมไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย”
กรวุชถามพี่ชายด้วยคำถามแบบนี้เป็นรอบที่ 28 แล้ว แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือเงียบ เงียบ และเงียบเท่านั้น บีต้าได้มาขังตัวเองอยู่ในคอนโดของแอลฟาได้เกือบสองอาทิตย์แล้ว จะออกไปก็แค่เอางานไปส่งที่มหาลัยแล้วก็กลับมานั่งซังกะตายที่ห้องของเขาเหมือนเดิม
“เฮียจะบอกผมได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น ถึงทำให้พี่ชายที่แสนดีของผมต้องมานั่งเป็นหมาหงอยอย่างนี้”
แอลฟาทิ้งตัวนั่งลงข้างบีต้าบนโซฟาตัวยาวแต่บีต้าก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม เห็นทีเขาจะต้องงัดไม้แข็งขึ้นมาเสียแล้ว
“ถ้าเฮียไม่ยอมเล่าให้ฟัง ผมจะไปบอกเฮียแกมให้มาช่วยเปิดปากเฮีย”
ได้ผล บีต้าหันควับมามองแอลฟา
“นายนี่มันจริงๆเลยนะ เฮ้ยยย”
บีต้าถอนหายใจออกมายาวๆก่อนจะเริ่มต้นเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบให้น้องชายของเขาฟัง
“โหหห น้ำเน่าโครตๆเลยว่ะเฮีย ไม่น่าเชื่อว่าเฮียบีที่แสนดีจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”
“นายหยุดพูดแล้วก็ลืมๆเรื่องที่ฉันเล่าเมื่อกี้ไปเลยนะ”
บีต้าล้มตัวลงนอนบนโซฟาอย่างอ่อนแรง เขารู้สึกเหนื่อย เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ เหมือนแรงที่มีอยู่มันหายไปจนหมด เขาไม่มีแรงแม้กระทั่งจะเดินเข้าไปทักคนที่เขาคิดถึงตลอดเวลาแม้จะอยู่ห่างกันไม่ถึง 5 เมตร
“เฮียโครตงี่เง่าเลยว่ะ เรื่องเล็กๆแค่นี้ทำไมไมไปคุยกัน ปล่อยให้มันค้างแบบนี้นานๆไประวังเถอะเขาจะลืมเฮีย”
บีต้าคิดตามสิ่งที่แอลฟาพูด ตอนที่แอลฟาพูดว่าเขาจะถูกลืม เขารู้สึกโหวงๆในใจเหมือนจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญไป และเขาจะไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นเด็ดขาด
“เฮ้ย! เฮียจะรีบไปไหน”
บีต้าพรวดพราดออกจากห้องโดยไม่รอตอบคำถามของน้องชาย เขาขับรถมาถึงบ้านหลังใหญ่อย่างรวดเร็ว เขาไม่ต้องรอให้เจ้าของบ้านเชิญเข้าบ้าน บีต้าก็เดินเข้าไปทันที
“อ้าว บีต้า มาที่นี่มีอะไรหรอ หรือว่ามาหาใคร”
“เกรซอยู่ไหม”
“นายรู้จักเกรซด้วยหรอฮะ”
“มาร์ค นายอย่ามากวนประสาทฉันได้ไหม ฉันมาหาเกรซ เกรซอยู่ไหน”
“เกรซไม่อยากเจอหน้านาย”
“นายรู้ได้ไง บอกให้เกรซมาคุยกับฉันหน่อย”
“นายกลับไปซะ ถ้าเกรซอยากคุยกับนายเขาคงอกกมาแล้วคุยกับนายไปแล้ว”
จริงสินะ เกรซคงจงเกลียดเขาไปแล้ว บีต้าเดินกลับไปอย่างท้อใจ เกรซคงทิ้งเขาไปอย่างที่แอลฟาพูดแล้วจริงๆ บีต้ากลับมาถึงคอนโดของตัวเองก็กดโทรหาแอลฟาซึ่งเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องเขากับเกรซ
(ว่าไงเฮีย)
“ฉันจะทำไงดี เขาไม่ยอมคุยกับฉัน ไม่ยอมให้ฉันเจอหน้า”
(เฮียก็ตามไปง้อเขาสิ หรือเฮียจะปล่อยเขาไป ก็ได้นะถ้าเฮียจะไม่เสียใจ ผมก็แนะนำได้แค่นี้แหละ)
“เออ ขอบใจทีช่วย”
(ครับๆ โชคดีนะเฮียบี)
เขาวางสายจากแอลฟาโดยไม่ได้อะไรเลย ง้อหรอ แล้วเขาจะง้อยังไงล่ะ
เช้าวันรุ่งขึ้นบีต้าตัดสินใจไปดักรอเกรซที่คณะ และทันทีที่เห็นเกรซ บีต้าก็ตรงเข้าไปหาทันที
“เกรซ”
“บีต้า”
“ฉันขอคุยกับนายหน่อยได้ไหม แค่ 5 นาที”
“มีอะไรก็รีบพูดมา ฉันรีบ”
“ฉันขอโทษ”
“แค่นี้ใช่ไหม ฉันขอตัวนะ”
“ฉันขอโทษที่ทิ้งนาย ขอโทษที่หลบหน้านาย”
“นายไม่รู้หรือไงว่าฉันตามหายนายจนจะเป็นบ้า ฉันตามไปทุกที่ที่คิดว่านายจะไป แต่ฉันก็ไม่เจอ และตอนนี้ฉันกำลังตัดใจจากนาย แล้วนายจะกลับมาทำไม”
“ฉันขอโทษ ต่อไปนี้ฉันจะไม่หนีนายไปไหนอีกแล้ว ฉันจะอยู่ข้างๆนายทุกนาที”
“ฉันควรจะยกโทษให้นายดีไหม”
“ขอร้องนะเกรซ ยกโทษให้ฉันเถอะ”
“ก็ได้”
“จริงๆนะเกรซ”
“หรือจะไม่เอา”
“เอาครับเอาขอบคุณนะเกรซที่ให้อภัยฉัน”
“ฉันก็ขอโทษนะที่ลืมนายวันนั้น”
“ฉันไม่โกรธนายหรอก”
บีต้าดึงเกรซมากอดโดยไม่สนใจสายตาของคนอื่นๆมองมา
“บีต้า ปล่อยได้แล้ว เราอยู่ในมหาลัยนะ”
“ถ้ามัวแต่อายแล้วฉันจะรักนายได้เต็มที่ได้ยังไงล่ะ”
ปิดฉากนิยายชุด 's Mafia ขอโทษทุกคนนะคะที่ให้รอ และก็ขอบคุณที่ยังรอและอ่านนิยายเรื่องนี้จนจบ
นิยายเรื่องนี้อยู่กับเรามานาน ถ้าทุกคนคิดถึงเฮียทั้งสามก็เปิดมาอ่านกันด้วยนะคะ :impress2:
-
ขอบคุณนร๊าาาา.. :mew1: :mew1: :mew1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักทั้ง 3 เรื่องเลย :mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบคู่บีต้า อยากอ่านตอนพิเศษจัง
-
พล็อตเรื่องดีมากกกก น่าสนใจมากกกกกค่ะ น่าจะแต่งเป็นเรื่องยาวนะคะ.....น่าจะสนุกมากกกก!! ขอบคุณค่ะ ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao7: น่ารักกกกกกกกกกกกกมาก ชอบทุกมาเฟียเลย
-
พี่น้องบ้านนี่คงไม่มีหลานให้พ่อแม่แล้วแหละ