พิมพ์หน้านี้ - //~ERASE~//CHAPTER 10( END )//01-08-58//
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: nontanan ที่ 17-04-2015 05:52:14
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ERASE
INTRO
เด็กชายร่างบางกำลังยืนอยู่ข้างๆตึก ในมุมที่ไม่มีใครเห็น ยืนมองชายร่างสูงที่ยอกเย้าอยู่กับแฟนสาวของตนอยู่ เขามองคนทั้งสองด้วยความอิจฉา และรู้สึกน้อยใจ
'ทำไมไม่เป็นเขาที่ยืนตรงนั้น'ได้แต่คิดอยู่ในใจ
~กริ๊งงงง~ เสียงกริ่งเรียกเข้าห้องเรียนดังขึ้น ร่างบางจึงต้องทำใจละสายตาจากคนทั้งสองก่อนจะขึ้นห้องเรียนไป
"แชมป์โว้ยยย!..เป็นไรว่ะ หน้าเครียดเชียว"เสียงเพื่อนสนิทของแชมป์ดังขึ้น ปลุกคนที่ตกในภวังค์ความคิดทันที เขาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปต่อว่าเพื่อนสนิทตน
"นี่! เรียกเบาๆก็ได้ จะเสียงดังทำไมไอตี๋" แชมป์ต่อว่าตี๋ที่เสียงดังจนคนทั้งห้องหันมามอง
"อ้าว ก็ฉันเรียกแกตั้งนาน ไม่หันสักที เหม่ออะไร" ตี๋เอ่ยถามอย่างสงสัย
"...เปล่าหรอก...ไม่มีอะไร"แชมป์ตอบก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
"พลอยครับ กินไอติมกันมั้ย" โค้ชเอ่ยถามแฟนสาว เธอยิ้มรับก่อนจะพยักหน้างึก โค้ชยิ้มกว้าง รีบพาแฟนสาวเข้าร้านไอศกรีมทันที
"รับอะไรดีครับ" พนักงานร้านกล่าวทักทายยิ้มแย้ม โค้ชเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วใบหน้ายิ้มแย้มนั้นก็หายไปทันที เพราะพนักงานคนนั้น....ทางด้านพนักงานคนนั้นก็ตกใจเล็กน้อยเหมือนกัน แต่ก็พยายามทำหน้าให้เป็นปกติที่สุด ก่อนจะทวนคำถามอีกครั้ง
"รับอะไรดีครับ...คุณลูกค้า" ร่างเล็กถามด้วยน้ำเสียงติดกวน ชวนให้โค้ชหมั่นไส้สุดๆ
"ไอศกรีมสตรอเบอรี่...รสหวานๆสำหรับเราสองคนมีไหมครับ" โค้ชสั่งไอศกรีมด้วยน้ำเสียงกวนๆ พร้อมกุมมือแฟนสาวไปด้วย พนักงานคนนั้นปรือตามองก่อนจะมองหน้าโค้ช
"รอสักครู่นะครับ...คุณลูกค้า" เขาเดินจากไป ที่เคาน์เตอร์ก่อนจะยื่นรายการที่สั่งให้พนักงานอีกคน
"เขาบอกไหมว่าหวานเลเวลไหน" พนักงานอีกคนถาม
"เลเวล...10 ครับ"
เด็กหนุ่มหลังจากเลิกงาน ก็เปลี่ยนเครื่องแบบเป็นชุดนักเรียน ก่อนจะเดินออกมานั่งรอรถสองแถวหน้าปากซอย ตอนนี้ก็ประมาณสี่ทุ่มแล้ว ที่ยืนรอรถก็ค่อนข้างเปลี่ยวอยู่เหมือนกัน
"กลัวอะไรของมึงวะไอเปา...มึงเป็นผู้ชายนะ...หรือไม่ใช่ ฮ่าๆ" เปาพูดบอกตัวเองอย่างขบขัน พยายามปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว
~ปรี้นนน!~เสียงบีบแตรรถดังขึ้น เปาสะดุ้งโหยง หันไปหาต้นทางเสียง และก็ไม่ใช่ใครที่ไหน...ลูกค้านิสัยกวนนั่นเอง
"นายคิดชั่วโมงละกี่บาทหรอ หรือแบบเป็นคืน" โค้ชทักทายด้วยคำถามที่หยาบคาย เปาทำหน้าเอือม
"แหม...พี่ปากหมาจริงๆเลยนะ พ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนสินะ ถึงได้ถามอะไรชั่วๆแบบนี้" เปาไม่ยอมแพ้เช่นกัน โค้ชคิ้วกระตุก รู้สึกอยากบีบคอไอเด็กคนนี้ให้ตายคามือ
"นี่นาย! มันจะมากไปแล้วนะ" โค้ชพูดเสียงแข็ง เปาไม่สนใจ เมื่อรถสองแถวมาแล้ว เขาก็รีบก้าวขึ้นรถทันที...นี่มันก็นานมากแล้วนะ ที่ทั้งสอง...เลิกรากัน
โค้ชแล่นรถกลับบ้าน โดยเปิดเพลงฟังมาตลอดทาง จนกระทั่งได้เจอกับเด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างทางกับรถมอเตอร์ไซค์ ด้วยความมีน้ำใจ เขาจึงจอดรถแล้วลงไปดู
"อ้าว...แชมป์รถเป็นไรอ่ะ" โค้ชเอ่ยถาม เด็กคนนี้เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเขาเอง...เขาจำได้
"เอ่อ...รถมันสตาร์ทไม่ติดอ่ะครับ" แชมป์อึกอักเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะเจอโค้ชตอนนี้
"ทำไมไม่ใช้ไดเกียวล่ะ" โค้ชพูดขึ้น แชมป์หันขวับ
"อะไรคือไดเกียวหรอครับ" แชมป์ถามโค้ชอย่างงุนงง
"ฮ่าๆ...พี่ล้อเล่นน่ะ แล้วออกมาทำอะไรดึกดื่นเนี่ย" โค้ชเอ่ยถาม แชมป์ดูเกร็งๆจนโค้ชเริ่มสงสัย
"เอ่อ...ซื้อข้าวกล่องครับ" แชมป์พูดอึกอัก
"อ่าา...พี่ก็ซ่อมรถไม่เป็นด้วยสิ...งั้น เดี๋ยวพี่โทรเรียกช่างให้มาเอารถเราไปซ่อม ส่วนเราก็กลับกับพี่แล้วกันนะ" แชมป์อ้ำอึ้ง อ้าปากพะงาบ ไม่ทันได้อนุญาต ร่างสูงก็กดโทรออกหาช่างเรียบร้อยแล้ว
ไม่นานรถของช่างก็มายกรถของแชมป์ไป ส่วนแชมป์ก็ต้องกลับบ้านโดยมีโค้ชขับรถไปส่ง
ระหว่างทางกลับบ้าน ความเงียบก็เข้าปกคลุมทันที
"แชมป์...เราไม่คิดจะบอกพี่เลยใช่ไหม" โค้ชพูดทำลายความเงียบ
"คะ...ครับ บอกอะไรหรอ" แชมป์พูดอึกอักอีกแล้ว โค้ชหยุดรถกระทันหัน ก่อนจะหันมามองร่างบาง
"ก็ทางกลับบ้านเราไง" โค้ชพูดพร้อมเลิ่กคิ้วขึ้น
"อ่อๆ...ใช่ ครับ ทางกลับบ้าน" แชมป์อึกอัก ก่อนจะบอกทางกลับบ้านให้ร่างสูง
เขายืนทำใจสักพักก่อนจะเดินเข้าบ้านสองชั้นไป เพื่อไปพบมารดาตน
"แม่ครับ...ผมซื้อข้าวมาให้ครับ" เขาเดินเข้าไปหาแม่ของตัวเอง
"ออกไป!! บ้านนี้ไม่ต้อนรับแกอีกแล้ว" แม่ตวาดลั่น แต่เขาก็ยังคงยิ้มอยู่อย่างไม่ถือโทษโกรธเคือง
"งั้นผมวางเอาไว้ตรงนี้นะครับ" เขาเดินเอาข้าวไปวางไว้ที่โต๊ะ
"ไม่!! ฉันไม่กินของแกหรอก" แม่ตวาดอีกครั้ง แต่เขาก็วางไว้ตรงโต๊ะเหมือนเดิม
"งั้น...ผมกลับแล้วนะครับแม่" เขายกมือไหว้ลาแม่
~ปัก!~ กล่องกระดาษทิชชู่ลอยมากระทบหัวเขาอย่างแรง
"ไป๊!! ออกไปจากบ้านฉัน" คนเป็นแม่ตวาดลั่น เมื่อลาเสร็จ เขาก็เดินออกมาทันที ความเจ็บแสบที่หัวที่โดนกล่องทิชชู่เริ่มออกอาการ
"กลับบ้านดีๆนะมึง" เสียงพี่สาวของเขาดังขึ้น เขาหันกลับไปมองก่อนจะยิ้มให้
"เออ...ดึกแล้ว รถมันเสียน่ะ เลยมาช้า" เขาเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ยิ้มบางๆให้
"มึง...ตังค์พอใช้ไหม เอาของกูไปใช้ก่อนก็ได้นะ" พี่สาวเขาพูดขึ้น น้ำตาคลอด้วยความสงสารน้องชายตัวเอง ยิ่งเห็นรอยยิ้มแบบนั้นแล้วยิ่งอยากร้องไห้...ไอน้องชายตัวดีของเธอมันชอบมองโลกในแง่ดีเสมอมา ไม่ค่อยร้องไห้ให้ใครเห็น แต่ตัวมันนะ มีเรื่องเครียดเยอะแยะเลยล่ะ
"ไม่ต้องหรอก...เฮ้อ...มึงอย่าทำหน้าแบบนนสิวะ กูไม่ตายง่ายๆหรอกน่า ฮ่าๆ" หัวเราะทั้งที่น้ำตาคลอ พี่สาวรีบโผลกอดทันที น้ำตาไหลพราก
"มึง...ดูแลตัวเองดีๆนะ"
"เออ...ไม่ต้องบอกกูก็รู้น่า กูไปละนะ...แล้วเจอกันมึง" เขารีบลาพี่สาวทันที เพราะ...เขาไม่อยากให้พี่สาวเห็นน้ำตาของเขา ไม่อยากให็เธอเป็นห่วง
สวัสดีคร้าบบบบบ นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของผมเองนะครับ พิมพ์ในโทรศัพท์น่ะครับ ตัวอักษรมันก็เลยเล็กไปหน่อย ต้องขอประทานโทษด้วยนะครับ ^______^
ร๊ากกกทุกกกโค๊นนนนนน :katai5:
ERASE
-
พี่สาวน้องชายคุยกันได้เถื่อนมาก
รอตอนต่อไปจ้า
-
ERASE
CHAPTER 1
"ฮั่นแน่...ยิ้มหน้าบานแบบนี้ พี่โค้ชมาจีบแกใช่มั้ย" ตี๋พูดใส่แชมป์ แล้วฉีกยิ้มจนเห็นฟัน
"บะ...บ้า ก็ไม่ถึงกับจีบหรอก" แชมป์พูดปราม อมยิ้มเล็กน้อย
"ถ้าไม่จีบ...แล้วอะไรล่ะ" ตี๋เอ่ยถามด้วยความอยากรู้
"ก็...เมื่อวานพี่โค้ชเขามาส่งเราที่บ้านน่ะ" พูดเสร็จแชมป์ก็หน้าแดงทันที
"เฮ้ย...ยังไงเนี่ย เล่าเลย" ตี๋พูดขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น ขณะที่แชมป์กำลังเล่าให้ตี๋ฟัง เสียงใครบางคนก็ดังขึ้นขัดซะก่อน
"โอ้ว...ความรักแสนหวานของเด็กเรียนหน้าหวานคนหนึ่ง...โรแมนติคดีจัง" ตี๋หันขวับมาทันที เจ้าของเสียงยิ้มร่า
"ไม่เสือกก็จะดีมากนะ...ไอเปา" ตี๋พูดด่าคนตัวเตี้ย คนฟังเมื่อได้ยินก็ลอยหน้าลอยตา
"แค่อยากรู้ข่าวสารของอดีตคนรัก มันผิดหรือไง" เปาพูดโพล่งออกมา เน้นคำว่า'คนรัก'ใส่แชมป์ แชมป์ก้มหน้าทันที
"สันดานแบบนี้สินะ พี่โค้ชถึงทิ้งมึงอ่ะ" ตี๋ว่าแดกดัน ก่อนจะดึงเพื่อนร่างบางออกไปข้างนอกห้อง เมื่อเดินผ่านเปา ตี๋ก็เตะก็เก้าอี้ของเปาอย่างแรง เปาไม่ได้ว่าอะไรแค่ปรือตามองเฉยๆ
"นั่นสินะ...~อ้อมกอดนั้นมันเคยเป็นของฉัน แต่เขากำลังจะหยิบมันปายยย~ ฮ่าๆ" เปาร้องเพลงออกมาอย่างอารมณ์ดี....
"น้องเปาคร้าบบ...พี่ซื้อน้ำแข็งใสมาฝากคร้าบบ" เสียงใส ฟังแล้วแสบแก้วหูดังขึ้น เปาไม่ได้หันไปมอง แต่ก็รู้ดีว่าเป็นใคร 'ไอพี่บูม'
"เฮ้อ...ผมไม่ชอบน้ำแดงครับ" เปาพูดออกมาอย่างเซ็งๆ ไอคนซื่อบื้อตัวสูงนี่ซื้อแต่'สิ่งที่เขาไม่ชอบ'มาให้
"อ้าวว...งั้นเดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่นะครับ" บูมกระวนกระวายรีบเดินออกไป แต่เปาพูดดักไว้ก่อน
"นี่...คนอื่นเขาเกลียดผมจะตาย พี่จะมายุ่งกับผมทำไมครับ" เปาพูดขึ้น 'ไล่ก็ไม่ไป หล่อแต่ซื่อบื้อ...'
ร่างสูงเดินมาหยุดตรงหน้าเปา ก่อนจะคุกเข่าลง ยื่นมือมาจับใบหน้าเปาไว้ ลูบอย่างแผ่วเบา.....
"เพราะน้องเปาไม่เหมือนใครไงครับ พี่ชอบคนตรงๆ ไม่เสแสร้ง" บูมถึงจะดูซื่อบื้อไปบ้าง แต่ก็มีมุมที่โรแมนติคเหมือนกัน เล่นเอาเปาค้างไปเลย.....
"งั้นพี่ไม่รบกวนแล้วนะครับ" ร่างสูงพูดพลางจะก้าวออกไป
"เอ่อ...พี่ครับ...อยู่คุยกันก่อนก็ได้" เปาพูดขึ้น บูมหยุดชะงัก ก่อนจะหันมายิ้มให้เปา อย่างมีเสน่ห์
"ไม่เป็นไรหรอกครับ..." บูมเดินออกไปแล้ว เปาอมยิ้มเล็กน้อย
ระหว่างนั้นเอง ร่างสูงที่ยืนฟังอยู่ด้านนอก ก็โผล่ออกมายืนที่ประตู
"ที่ไม่ลงไปกินข้าวกลางวัน ก็เพราะมาพลอดรักกับไอบูมนี่เอง" โค้ชพูดขึ้น เปาหันขวับ ก่อนจะทำหน้ายิ้มแย้มใส่
"ก็ของเก่ามันเฮงซวย ก็เลยต้องหาของใหม่ไว้แก้เหงาสิครับ" เปาพูดแล้วยิ้มให้อย่างกวนๆ
"หึ...ร่านจริงๆ" โค้ชเอ่ยขึ้นอย่างเหยียดหยัน เปาไม่สนใจ
"ไม่มีผู้หญิงมาบริการหรือไงครับ ถึงได้มาหาถ่านไฟเก่าอย่างผมน่ะ" เปาตอกกลับบ้างเช่นกัน
"พลอยไม่ใช่ผู้หญิงขายบริการ! อย่ามาปากดี!!" โค้ชตวาดลั่น แต่เปาก็ไม่สะทกสะท้าน
"อ้อหรอ...ไม่รู้สิ เห็นกินไอติมเสร็จก็รีบออกจากร้าน นึกว่าไปกินกันต่อที่โรงแรม"
~ ผลั่ก!! ~ โค้ชผลักเปาเต็มแรง จนล้มลงไปนั่งกับพื้นอย่างแรง เปาก้มหน้างุด กัดริมฝีปากด้วยความเจ็บ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มอย่างกวนๆให้ร่างสูง
"อย่าเอาสันดานต่ำๆของตัวเองมาเปรียบเทียบกับพลอย เธอมีค่ากว่าคนต่ำๆอย่างนายมาก" โค้ชพูดอย่างหมดความอดทน ก่อนจะเดินจากไป เขาเตะเก้าอี้ตัวนึงล้มลงเสียงดัง
"หึๆ.." เปาหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี แม้ตอนนี้น้ำตาจะคลอแล้วก็ตาม ' ความรู้เจ็บจี๊ดที่ใจนี่มันคืออะไรกัน '
"นี่ร้องไห้หรอเนี่ย...อ่อนจริงๆเลยไอเปาเอ๊ย ฮ่าๆ" เปาหัวเราะร่า ถึงน้ำตาจะไหลแล้วก็ตาม
แชมป์เดินถือแก้วน้ำอย่างใจเย็น พลางคิดถึงเรื่องเมื่อคืน โดยไม่ทันระวังและชนเข้ากับชายร่างสูง น้ำหกเลอะไปหมด แชมป์เงยหน้าขึ้น หน้าแดงทันที
"พี่โค้ช...ผมขอโทษนะครับ เลอะตรงไหนหรือเปล่า" แชมป์รีบดึงผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดรอยน้ำส้มอย่างรนราน
" พี่ไม่เป็นไรหรอก...เราล่ะ...อดกินน้ำเลย มา เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่ " โค้ชพูดขึ้น จะเดินไปซื้อน้ำ แต่แชมป์รั้งแขนโค้ชไว้ก่อน
" มะ...ไม่ต้องก็ได้ครับ แค่พี่โค้ชไม่โกรธผม ก็โอเคแล้วครับ " แชมป์พูดพร้อมยิ้มละมุน
" เอางั้นหรอ...ตามใจเราแล้วกัน " โค้ชยิ้มให้เล็กน้อย แชมป์เดินถอยไปเรื่อยๆ แต่ยังมองโค้ชไม่วางตา
" โอ๊ะ...อะไรเนี่ย!! เดินไม่ดูทางเลย " เสียงสบถด่าดังขึ้น แชมป์รีบขอโทษทันที ก่อนจะยิ้มอย่างเจื่อนๆ โค้ชได้แต่หัวเราะให้กับความเซ่อซ่าของเด็กหนุ่ม
เปากำลังยืนรอรถเมล์เพื่อนั่งไปทำงานตามปกติ ระหว่างนั้นก็มีเด็กผู้หญิงม.ต้น กำลังคุยจ้ออย่างออกรส เปาก็ไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่ง.......
" เออนี่แก...แกเห็นพี่คนนั้นป่ะ คนเขาเม้าท์กันให้แซดว่านางอ่ะ ขายตัว ชอบจับผู้ชายรวยๆทำผัวอ่ะแก หน้าตาก็ดีเนอะ ไม่น่าทำตัวแบบนี้เลยอ่ะแก " เปารับรู้ได้ถึงพลังงานอย่างรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้าน(เสือก) ส่งตรงมาหาตัวเขาทันที แต่เปาก็เลือกที่จะไม่สนใจ ถ้าพวกเธอไม่พาดพิงถึงผู้หญิงคนนี้......." สงสัยครอบครัวจะมีปัญหาเนอะแก ไม่รู้ว่าแม่ของนางจะรู้หรือเปล่า ว่าลูกทำตัวแบบนี้ หรือรู้แต่ไม่สนใจ อาจจะส่งเสริมให้ลูกหาผัวรวยก็ได้เนอะแก ฮ่าๆ " ทันทีที่พวกหล่อนพูดจบ เปาก็เดินกราดไปหาสองสาวปากปีจอทันที.......
" ขาดความอบอุ่นกันมากสินะ ถึงไล่นินทาคนอื่นเขาไปทั่ว อายชาวบ้านเขาบ้างสิ คุยกันโหวกเหวกโวยวายเสียงดังในที่สาธารณะ ก็น่ารำคาญพอทนแล้วนะ ยังจะมานินทากันเผาขนแบบนี้อีก เป็นฉันน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ถ้าเป็นคนอื่นน้องอาจจะโดนตบหน้าแหกแล้วก็ได้นะ อ้อ! แล้วอีกอย่างนะ ' จะนินทากูคนเดียวอ่ะ กูไม่ถือหรอก แต่อย่ามายุ่งกับแม่กู ถึงจะเป็นผู้หญิง แต่กูก็กระทืบได้นะ' " ตบท้ายด้วยยิ้มสวยๆจากเปา ก่อนจะเดินขึ้นรถโดยสารไป ทิ้งให้สองสาวอับอายคนทั้งป้ายรถเมล์
เปาตั้งใจทำงานเต็มที่ ทั้งที่ในใจกำลังคิดถึงบทสนทนาที่สองสาวพูดกัน ' เรากลายเป็นผู้ชายขายตัวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ' ใครปล่อยข่าวพวกนี้ โค้ชหรอ ไม่หรอก ถึงทั้งสองจะเลิกกันแล้ว แต่เปารู้นิสัยของคนรักดี เขาทั้งสองเลิกกัน แต่ใครบางคนก็ยังรักอีกคนอย่างสุดหัวใจ แม้จะเป็นคนบอกเลิกเองก็ตาม
วัน วันหนึ่งของเขาก็ดำเนินไปตามปกติ เรียน ทำงาน เลิกงาน แล้วก็กลับบ้าน
" เฮ้ย!...กูบอกให้เงียบไง " แม้เสียงนี้จะพูดแบบรอดไรฟัน แต่เปาก็รับรู้ได้ว่ามีคนกำลังได้รับอันตราย เขากำลังจะเดินหนี.... เขาไม่อยากเดือดร้อน
" ตำรวจมา!..." แน่นอนว่าเขาไม่มีทางเดินหนีแน่นอน แต่.......
" ไหนตำรวจมึง...อยากเป็นพระเอกนักใช่มั้ย " เขาได้แต่คิดในใจ ' ทำไมในละครมันง่ายจังวะ กูจะไม่ดูละครอีกแล้ว! ' เขาอยากจะวิ่งหนี แต่เขาก็ไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นอันตราย ' เอาวะ ถึงจะเตี้ยแต่ก็สู้คนเว้ย ' เปาสูดหายใจเข้าลึกๆ
" นั่นมันความฝันตั้งแต่เด็กๆเลยล่ะ " เปาตอบอย่างมั่นใจ โจรร้ายเดินตรงมาทันที และไม่ได้มามือเปล่าด้วย มีดที่คมพอจะตัดหูเปาขาดได้ ถูกหยิบขึ้นมา เปาหน้าเจื่อนทันที
~ ฟรึ่บ!! ~ มีดแหลมถูกโบกผ่านหน้าเปา เปาเอี้ยวตัวหลบ มันจะดูเท่กว่านี้ ถ้าไอโจรร้ายไม่ตวัดมีดกลับจนบาดเข้าที่แขนขวาของเปา ความเจ็บแสบแล่นขึ้นถึงสมอง ลึกพอดู เขาล้มลงไปกองกับพื้น โจรร้ายตรงเข้ามา เปาใช้เท้าถีบเข้าที่ท้องของมัน พอทำให้มันหยุดชะงักไป ดูท่าจะจุกอยู่เหมือนกัน เปามองหาวัตถุรอบตัว พบกับท่อนเหล็กใหญ่พอมือ เขาหยิบมาขึ้นมา เป็นจังหวะที่โจรร้ายพุ่งกราดเข้ามาอีกที
~ โพ้ะ!! ~ เหล็กใหญ่กระทบหัวเจ้าโจรร้ายอย่างแรง มันล้มลงหมดสติทันที
เปาค่อยๆประคองตัวเองลุกขึ้น เดินไปหาหญิงสาวทันที
" คุณเป็นอะ... " เสียงของเปาขาดหายไป เขาตกใจเล็กน้อยที่เจอผู้หญิงคนนี้
" โทรหาตำรวจซะ...ผมจะรอเป็นเพื่อน " สิ้นเสียงพูด เปาก็ฟุบหน้าลงกับพื้นทันที เปาเป็นพวกกลัวเลือดมากๆ รู้สึกเพลียๆ
หลังจากตำรวจจัดการเรื่องเสร็จสิ้น เปาก็ขอตัวกลับบ้านทันที รู้สึกเพลีย แผลที่โดนมีดฟันถูกทำความสะอาดทำแผลเรียบร้อยแล้ว เมื่อหัวถึงหมอน เปาก็หลับทันที
การแต่งตัวไปโรงเรียนสำหรับวันนี้ ช่างยากลำบากนัก ไหนจะอาบน้ำห้ามแผลโดนน้ำ ใส่เสื้อแต่งอแขนขวาไม่ค่อยได้ เปารู้สึกรำคาญตัวเองมาก
เมื่อมาถึงโรงเรียน สายตาของนักเรียนคนอื่นที่มองมาหาเปานั้น มันทำให้เปารู้สึกอึดอัดมาก ถ้าเป็นเรื่องที่เขาช่วยผู้หญิงที่โรงเรียนเดียวกัน ทุกคนน่าจะยกย่องเขาสิ ชื่นชมเขาสิ เปาทนไม่ไหวจึงรีบ เดินขึ้นห้องทันที
" นี่!..ไอเปามึงนี่ชักจะเลวใหญ่แล้วนะ พี่พลอยเกือบโดนข่มขืน แต่มึงกลับยืนดูเนี่ยนะ " ' อย่างนี้สินะ ทำคุณบูชาโทษจริงๆ ' ถามว่าเขาแคร์ไหม ไม่หรอก แต่มันเสียความรู้สึกสุดๆ
" อ้าวหรอ...ก็เขาไม่ได้เรียกให้ช่วยนี่นา " ตามน้ำเขาไป เปาไม่เคยเครียดหรอก รู้สึกว่ามันเป็นสีสันของชีวิต เพราะจุดที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต เขาก็ผ่านมาแล้ว คงไม่เป็นปัญหาหรอก สำหรับเรื่องแค่นี้ สบายมาก.....
~ ผลั่ก! ~ หมัดใหญ่ของตี๋พุ่งเข้าใส่หน้าเปาเต็มๆ ส่งผลให้เขาล้มลงไปกองกับพื้นทันที ' จะด่าจะว่าอย่างเดียวไม่ได้หรอ จะทำร้ายกันทำไม เจ็บที่ใจมันก็มากพอแล้วนะ ' กลิ่นคาวคลุ้งในปาก เปาเงยหน้าขึ้น ยิ้มแย้มอย่างกวนประสาท
" ไอตี๋...แกไปชกเปาทำไม " เช่นเดิม นายเอกที่แสนอบอุ่นอย่างแชมป์ จะพูดอะไรที่ดูดีเสมอ....
" ก็สมควรแล้วไง...กับฉันน่ะไม่เท่าไหร่หรอก หึ...แกเจอพี่โค้ชแน่ ไอเปา! " ตี๋พูดเสียงดัง ก่อนจะเดินชนไหล่เปาอย่างแรง แล้วออกไปข้างนอก โดยมีแชมป์เดินตาม เปาหันกลับมาในห้อง ทุกคนต่างมองเขาอย่างรังเกียจ ซึ่งเปาก็ทำได้แค่ ยิ้ม เท่านั้น
' บางครั้งก็เหนื่อยนะ ที่ต้องยอมรับความจริง ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของตัวเอง '
ช่วงพักกลางวัน โรงอาหารจะเป็นอะไรที่วุ่นวายมาก เปาจึงเดินเลี่ยงไปทางหลังโรงเรียนที่มีสวนต้นไม้อยู่ มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย นี่ก็สองปีแล้วที่โดนไล่ออกจากบ้าน และ เลิกกับโค้ช มีคนบอกว่า ความโชคร้ายอยู่ไม่นานเดี๋ยวมันก็จากไป สำหรับเปามันไม่ใช่เลย นอกจาก ความโชคร้ายที่มาพร้อมกันแล้ว มันยังอยู่นานจนเขาเริ่มอ่อนแอมากขึ้นทุกที แต่อย่างน้อย ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่เหมือนกัน นั่นคือ แม่เขารอดตายจากโรคมะเร็งด้วยเงินที่แลกมาด้วยความเสียสละของเขาเอง คิดถึงทีไรน้ำตามันก็จะไหลทุกที เปาเคยคิดว่า ' ถ้าเขาทนสิ่งเหล่านี้ต่อไปไม่ไหว มันจะเป็นยังไง '
" หึ...หนีมาคิดอะไรชั่วๆคนเดียวสินะ " และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเสียงที่เขาไม่อยากได้ยินตอนนี้เลย เปาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันมาหาเจ้าของเสียง
" ก็ใกล้จะสมบูรณ์แบบแล้วล่ะ ถ้าพี่ไม่มาขัดซะก่อน " ทันทีที่พูดจบ เปาก็รีบลุกเดินหนี
~ หมับ ~ กึก! ความเจ็บแล่นเข้าสู่สมอง โค้ชจับแขนเปาไว้ ซึ่งมันเป็นข้างที่เป็นแผล
" ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง " โค้ชเอ่ยถาม เมื่อเห็นเปาทำหน้าเหยเกเหมือนเจ็บ ใช่ เขาเจ็บแขนมาก แต่ไม่อยากร้องออกมาก็เท่านั้น
" ช่วยปล่อยแขนผมด้วย...เดี๋ยวเสนียดติดนะ อย่าลืมสิ ผมมันคนชั้นต่ำนะ " เปาพูดยียวน โค้ชหมั่นไส้จึงบีบแรงๆจนแขนเปากระตุก ก่อนจะปล่อยไป เปาเมื่อเป็นอิสระแล้ว ก็รีบเดินออกมาทันที พร้อมลูบแขนข้างที่เจ็บป้อยๆ ซึ่งการกระทำเหล่านั้นอยู่ในสายตาของโค้ชตลอด
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เลิกเรียนเสร็จแล้วก็ต้องไปทำงาน แต่................
~ ผัวเก่าคนนี้...นั้น ทุกวันยังคิดฮอดเจ้าาา ~ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น ( - -' )
// แป้งหัวคุ // โทรศัพท์ขึ้นชื่อพี่สาวตัวเอง เปาจึงกดรับสายทันที
" โย่ว!!..ไง มีอะไร " เปากล่าวทักทายเสียงสดใส
" ฮึก...เปา...แม่ตกบันได...ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉิน " ไอคำว่า ' เข่าอ่อน ' เป็นยังไง เพิ่งเข้าใจก็วันนี้แหละ
" มึงรอก่อนนะ...เดี๋ยวกูรีบไป "
TO BE CONTINUE.................
ขอบคุณคอมเม้นดีๆของคุณแมวดำมากๆเลยนะครับ ใช่ครับ พี่น้องคู่นี้เขาฮาร์ดคอร์มากจริงๆ
เจอกันตอนหน้าคร้าบบบบบ
ป.ล.คือตอนนี้ยังไม่ได้นอนเลยครับ ขอตัวไปนอนก่อนนะคร้าบบบ ราตรีสวัสดิ์ ม๊วฟๆๆๆๆๆ :katai5:
-
ตามที่คหข้างบนเม๊นท์จริงๆฮาร์ดคอร์มากพี่น้องคู่นี้
เปานี่หน้าสู้โลกแบบไม่แคร์ใครแต่ข้างในกำลังน้ำตาตกอยู่
อยากจะกอดแล้วถามไหวไหมลูก? ไม่ไหวก็ร้องออกมาเลยนะอย่าฝืนไว้เลย
แฟนใหม่โค๊ชนี่ยังไงกัน?
ไม่ใช่เปาช่วยไว้หรือ?
จนได้แผลทำไมถึงลือออกไปขนาดนั้น
ไม่ใช่ว่าบ้านโค๊ชวางแผนแยกโค๊ช-เปาออกจากกันนะ
ตอนนี้เป็นรักสาม - สี่เส้าสินะ
มาลงชื่อรออ่านค่ะ
-
ERASE
CHAPTER 2
เปาวิ่งขึ้นบันไดมาชั้นเก้าอย่างรวดเร็ว เพราะลิฟท์มันไม่ทันใจเขา
"แป้ง...แฮ่ก...แม่ เป็นไงบ้าง " เปาพูดติดขัด หายใจไม่ทัน
" แม่...ยังอยู่ในห้องนั้น ฮือ " แป้งสะอื้นหนัก เปายืนปลอบใจพี่สาวตัวเองไปพลางๆ เขาเองก็อยากร้องไห้ แต่น้ำตามันไม่ทำให้แม่เขาหายหรอก เขาจึงไม่ใช่มัน
ระหว่างนั้น หมอก็เดินออกพอดี แป้งตรงไปหาหมอทันที
" แม่ดิฉันเป็นยังไงบ้างค่ะ " แป้งถามหมออย่างจริงจัง ถ้าได้คำตอบไม่ดี อาจมีต่อยหน้าแหกได้
" คือ คนไข้เสียเลือดไปเยอะมาก และทางโรงพยาบาลมีเลือดกรุ๊ปบีไม่พอที่... "
" ผมเลือดกรุ๊ปบีครับ " เปาพูดขัดหมอขึ้นก่อน
" ส้น...นี่! แม่มึงจะได้เอามีดกรีดแขนเอาเลือดกูออกไง เฮ้อ ไม่ต้องหรอก เรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องบอกใคร " เปาพูดไปตามความจริง เมื่อแป้งจะบอกแม่เรื่องที่เขาให้เลือดแม่
" เปา...มึงอย่าโกรธแม่เลยนะ " แป้งน้ำตาคลอ เปายิ้มพร้อมส่ายหน้า
" กู...ไม่เคยโกรธหรอก...จริงๆนะ แค่นี้สบายมาก แต่กูจะโกรธมาก ถ้ามึงดูแลแม่ไม่ดีอีก...โธ่เลิกร้องไห้เถอะน่า คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกละครหลังข่าวหรือไง " เปาพูดติดตลก เข้าไว้ ไม่อยากให้พี่สาวเครียด
" กูซึ้งอ่ะ!!..ไอควาย " แป้งขึ้นเสียงเล็กน้อย
" ไอห่า...เบาๆสิวะ เดี๋ยวแม่ก็ตื่นหรอก เออ กูไปละ ขอที่ทำงานไว้แค่สองชั่วโมง...เดี๋ยวสาย ดูแลแม่ดีๆด้วยไอฟัค " เปากล่าวลา แป้งหมั่นไส้ เตะบั้นท้ายเปาไปทีหนึ่ง ก่อนจะโบกมือลา เปาไม่ขออะไรมาก แค่มีผู้หญิงสองคนนี้ที่เขารักอยู่ให้สบายใจ เขาก็พร้อมจะเผชิญทุกอย่างเสมอ
เขาเดินเข้าลิฟท์ไป พยายามเข้มแข็งไว้ แต่น้ำตามันดันไหลออกมาซะได้
หลังจากทำงานเสร็จ เปาก็นั่งรถกลับบ้านทันที เขารู้สึกเพลียมาก เนื่องจากเพิ่งให้เลือดแม่ของเขาไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ตอนเดินกลับบ้านเปาแวะซื้อลูกชิ้นปิ้งกินลองท้องไปก่อน จะว่าไปวันนี้เขายังไม่ได้กินอะไรเลย.....
" โฮ่ง! " เปาเดินผ่านตรอกๆหนึ่งไป เมื่อได้ยินเสียงสุนัขเสียงสุนัขเห่า เขาจึงถอยหลังกลับมาดูอีกที เปาจ้องหน้าเจ้าหมาน้อย มันก็จ้องเขากลับ แถมเอียงคอใส่อีกต่างหาก น่ารักจริงๆ
" แกหิวหรอ...กินนี่สิ ฉันมีเยอะเลยนะ " เปายื่นลูกชิ้นปิ้งให้เจ้าหมาน้อย มันค่อยๆเดินมาดม ก่อนจะคาบไปกิน เจ้าหมาน้อยกินอย่างรวดเร็ว ท่าทางคงจะหิวมาก เปามองหมาน้อยด้วยความสงสาร เห็นท่าทางของมันแล้ว นึกถึงตอนที่เขาถูกไล่ออกจากบ้านใหม่ๆ......
" เฮ้อ...เอากินให้หมดเลยแล้วกัน " เปายื่นลูกชิ้นทั้งหมดให้หมาน้อย ลูบหัวมันอย่างเอ็นดู
" ชื่อ...ลูกชิ้นแล้วกันนะแกอ่ะ " เปานั่งลงข้างๆเจ้าลูกชิ้น ก่อนจะเล่าเรื่องราวมากมายให้มันฟัง แม้มันจะไม่รู้เรื่อง แต่เขาก็อยากเล่าให้มันฟัง เพราะอย่างน้อย เจ้าลูกชิ้น ก็ร้องหงิงๆตอบเขาบ้าง เพื่อให้รู้ว่ามันก็ฟังอยู่
พอเริ่มดึกมากขึ้น เปาก็ต้องกลับบ้าน ตอนแรกเจ้าลูกชิ้นจะตามขึ้นตึก แต่เปาห้ามไว้ เพราะเจ๊โหดเจ้าของตึกห้ามเลี้ยงสัตว์ เปาจึงต้องห้ามเจ้าลูกชิ้น ตอนแรกมันไม่ยอม จะขึ้นไปกับเขาให้ได้ เปาเลยบอกให้เจ้าลูกชิ้นรอเขาที่หน้าตึก แล้วพรุ่งนี้เขาจะมาหามันตอนเช้า มันจึงจะยอม 'จริงๆก็ฟังรู้เรื่องนี่นา'
เมื่อรุ่งอรุณมาถึง เปาก็ลุกจากที่นอน ไปอาบน้ำ เพื่อไปโรงเรียน ค่อนข้างลำบากเหมือนกัน เพราะแผลที่โดนฟัน ยังไม่หายดีเท่าไหร่ วันนี้เปาตื่นเช้าหน่อย เพราะจะไปหาอะไรให้เจ้าลูกชิ้นกิน เมื่อเขาลงมาข้างล่าง เจ้าลูกชิ้นก็ส่งเสียงร้องก่อนจะวิ่งมาหาเขาด้วยความดีใจ เปาซื้อหมูปิ้งให้มันกิน ก่อนจะไปโรงเรียน
ตอนนี้เปากลายเป็นนางร้ายเบอร์หนึ่งของโรงเรียนไปแล้ว ข่าวที่เปายืนมองพลอยโดนทำร้าย แพร่ออกไปเร็วมาก แต่เปาก็ไม่สนใจ ถึงจะรู้สึกอึดอัดเวลาที่เจอสายตาที่รังเกียจมองมาที่เขาคนเดียว
" นี่...เราขอนั่งด้วยคนสิ " ระหว่างที่เปากำลังตักข้าวเข้าปาก ก็มีผู้หญิงคนนึงมาขอนั่งด้วย เปางุนงง ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครอยากจะเฉียดเข้าใกล้ แต่วันนี้กลับมีผู้หญิงหน้าตาน่ารัก มาขอนั่งด้วย เปาไม่ได้ว่าอะไร ก่อนจะส่งสายตาเป็นเชิงอนุญาต........
" นี่ถ้าจะมาหาเรื่องหรือดูถูกกัน ก็กลับไปได้เลยนะ ขี้เกียจฟัง.. " เปาพูดดักไว้ อาจจะหยาบคายไปหน่อย แต่เปาไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนเพราะเขา.......
" ไม่หรอก...เราอยากเป็นเพื่อนกับนายน่ะ " ประโยคนี้ทำเอาเปาวางช้อนลงทันที ก่อนจะหญิงสาวจริงจัง แววตานี่มีแต่ความหนักแน่น.......
" ฉันเป็นคนไม่ดีนะ...เลวมากเป็นอันธพาลด้วย อย่ายุ่งกับฉันเลย " เชื่อว่าใครหลายคนคงต้องหัวเราะ ให้กับท่าทีของเปา เพราะมันเหมือนการหลอกเด็กอนุบาลเรื่องปิศาจ
" ไม่หรอก...นายเป็นคนดี เรารู้ " หญิงสาวพูดจริงจัง ยิ่งได้เห็นความตั้งใจของเธอแล้ว เปายิ่งไม่อยากให้เธอเดือดร้อนเลย.....
" รู้ได้ยังไง " เปาถามกลับ
" ตาไง...ฉันเห็นมันในตาเธอ แววตาที่จริงใจกับทุกคน " คำพูดนี้ ทำให้เปาใจกระตุกวาบ ใช่ เขาเคยเอาความจริงใจแลกกับมิตรภาพ แต่ไม่เคยมีใครเห็นค่ามันเลย เปาจึงเลิกล้มความคิดที่จะมีเพื่อน
" เราเป็นเพื่อนกับนายได้ไหม " เปาควรจะลองเปิดใจบ้าง
"เป็นเพื่อนกับฉัน...ฉันขอแค่ความจริงใจก็พอ ถ้าเธอมีมัน " เปายิ้มให้เธอ ตามสไตล์ของเขา เธอดีใจมาก
" เราชื่อมุกนะ...นายล่ะ " มุกถามเสียงใส เปาขมวดคิ้วทันที
" อ่าา...อยากเป็นเพื่อนฉัน แต่ยังไม่รู้ชื่อฉันนี่นะ " มุกหน้าเจื่อนทันที
" ฮ่าๆ ล้อเล่นน่ะ ฉันชื่อ เปา "
วันนี้เป็นวันหยุดของเปา เขาไม่รู้จะไปไหน จึงกลับบ้าน พาเจ้าลูกชิ้นไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน ซื้ออะไรให้เจ้าลูกชิ้นกิน พาเดินเล่น ก่อนจะมานั่งพัก ตรงเกาอี้ที่มองเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาพอดี เปานั่งลงอย่างสบายใจ พลางลูบหัวเจ้าลูกชิ้นไปด้วย เปาอยากไปเยี่ยมแม่มากๆ แต่แม่ไม่อยากเห็นหน้าเขา เปาเลยได้แต่โทรถามอาการของแม่จากพี่สาวเขาแทน หลายครั้งที่เปาอยากพูดความจริงกับครอบครัวมาก แต่เพื่อความปลอดภัยของแม่และพี่สาว เปาจึงพูดอะไรออกไปไม่ได้เลย เขาต้องเสียสละมากมาย แม้กระทั่งความรัก.... หลังจากที่เลิกกับโค้ช เปาก็ไม่เคยรักใครอีกเลย เปาไม่อยากยอมรับความรู้สึกตัวเองเลย แต่มันปฏิเสธไม่ได้จริงๆ เปายังรักโค้ชเสมอ แม้ตอนนี้เขาจะกลายเป็นคนเลวร้ายในสายตาโค้ชก็ตาม หลายครั้งที่เปาต้องพยายามเดินหนี หรือ ผลักไสให้โค้ชไปไกลๆ ถึงจะต้องทำตัวให้โค้ชรังเกียจเขาก็ตาม ข่าวลือของเปามันก็ดีอยู่อย่าง คือ มันทำให้โค้ชไม่อยากเข้าใกล้เปาอีก ถึงแม้ข่าวลือพวกนั้นจะไม่ใช่ความจริง แต่เปาก็ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวไปทำไม เกลียดสิดี จะได้ไม่ต้องมีใครเดือดร้อนเพราะเขาอีก ส่วนเรื่องแม่ เขาว่าจะบอกเธอตอนที่เรียนจบแล้ว ส่วน...เรื่องของโค้ช เปาคงจะต้องทำใจได้แล้ว เพราะถึงตอนนั้น โค้ชก็คงจะเกลียดเปาเข้ากระดูกดำแล้วล่ะ ถึงเวลาที่เปาต้องมองหาใครสักคนแล้ว แต่...ใครล่ะ ในเมื่อทุกคนเกลียดเปาจะตาย ส่วน บูม รายนั้นก็ถูกปฏิเสธไปตั้งแต่ต้นแล้ว แต่บูมขอรักเปาในฐานะน้องชายแทน เปาจึงต้องตัดใจได้แล้ว..........
" มานั่งรอลูกค้าหรอ " ก็อย่างว่า คนกำลังจะลืม กลับโผล่มาทำให้หวั่นไหวตลอด เปาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เจ้าลูกชิ้นมองผู้มาเยือนด้วยความสงสัย
" ทำไมน้าา...เวลาผมมีความสุขทีไร พี่ชอบมาขัดจังหวะทุกที " เปาพูดโดยไม่หันไปมอง ก็จริงแหละ เวลาเปามีความสุขทีไร โค้ชชอบมาพูดให้เสียใจตลอดเลย
" ก็เหมือนที่นายเคยเอามันไปจากฉันไง " เปาใจกระตุกวาบ ' จะพูดขึ้นมาทำไม '
" ผมไม่เคยเอาอะไรไปจากพี่ทั้งนั้น " เปาไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว เขาจึงลุกขึ้นจะเดินหนี
~ หมับ ~ เจ็บ เจ็บอีกแล้ว โค้ชจับแขนเปาไว้ ซึ่งมันโดนแผลเขาอีกแล้ว
" ช่วยปล่อยผมด้วย " เปาพูดบอก โดยไม่หันไปมอง อยากจะตะโกนบอก ' ผมเจ็บจะตายอยู่แล้ว เป็นอะไรกับแขนผมนักหนา ' ระหว่างนั้นเอง
" โค้ช!..ไหนบอกว่าจะรอพลอยตรงนั้นไงค่ะ แล้ว...อ้าว! น้องพนักงานที่ร้านไอติมนี่นา " เสียงแหลมของพลอยดังขึ้นอย่างน่ารำคาญ เปาหันมามองเคืองๆ ' ฉันเพิ่งช่วยชีวิตเธอไป แต่เธอไม่คิดจะพูดถึงเลย!! ' เขาได้แต่คิดในใจ
" นี่!...เธอช่วยเอาผัวเธอไปที ฉันรำคาญจะแย่อยู่แล้ว " เปาพูดขึ้น ดึงแขนตัวเองกลับ แต่โค้ชกลับบีบมันแรงขึ้น ' ผมเจ็บแล้วนะ ' เปาหน้าเสียเล็กน้อย พยายามเก็บอาการ.....
" ช่วยพูดให้มันดีๆหน่อย พลอยเป็นรุ่นพี่นายนะ " โค้ชพูดปราม บีบแรงขึ้น ' จะร้องไห้แล้วนะ ' เปาเจ็บจนจะทนไม่ไหวแล้ว
" แล้วไงล่ะ!!!! " เปาตวาดลั่น สะบัดแขนออกจากมือโค้ชอย่างแรง ก่อนจะเดินหนีออกมา พร้อมลูบแขนขวาตัวเองเบาๆ
วันนี้เปาก็มาโรงเรียนปกติ เมื่อวานหลังจากกลับจากสวน เปาก็รีบขึ้นห้องทันที แต่ก็ไม่ลืมที่จะซื้ออะไรให้เจ้าลูกชิ้นกิน เปาไม่อยากคิดอะไรมาก เมื่ออาบน้ำเสร็จ เขาก็เข้านอนทันที
พักกลางวันเปารีบกินข้าวโดยมีมุกนั่งข้างๆ วันนี้เธอเล่าเรื่องครอบครัวของเธอให้ฟัง ครอบครัวเธอเป็นคนฐานะปานกลาง ไม่ได้รวยมาก แต่มีเงินเก็บ เปายิ้มรับ เขาก็ใฝ่ฝันที่จะมีครอบครัวที่อบอุ่นแบบนี้เหมือนกัน มีแป้ง มีแม่ มีเขา แค่นี้แหละที่ต้องการ
ช่วงเย็นหลังจากเลิกเรียนเสร็จ เปาก็รีบเดินออกจากห้องเรียนทันที เปาเดินลงบันไดอย่างรนราน
~ หมับ ~ คอเสื้อเปาถูงมือใหญ่ของโค้ชจับไว้ ' ซวยจริงๆ ' ไม่อยากเจอก็ต้องเจอจนได้
" อะไรอีกล่ะครับ...วันนี้ผมงดบริการลูกค้านะ " เปาพูดติดกวน ยิ้มจนน่าเอาส้นเท้าสะกิดจริงๆ โค้ชตีหน้าเรียบ เงียบจนน่ากลัว เปาจึงปิดปากเงียบทันที
" อย่าปากดี ตามมานี้ " โค้ชไม่พูดมาก ลากเปาออกไปจากตึก ส่วนเปาก็แหกปากโวยวาย ' จะข่มขืนผมหรอ อย่าเลยน้า ผมยังไม่พร้อมมม ' มาตลอดทาง จนโค้ชหันมามอง เปาจึงหุบปากทันที
โค้ชพาเปามาห้องพยาบาลโรงเรียน ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่ด้วย โค้ชไขกุญแจเข้าไป ก่อนจะลากเปาเข้าไปตาม
" ยื่นแขนมา " โค้ชพูดขึ้นเรียบๆ เปารู้ทันทีว่าโค้ชต้องการทำอะไร เปาค่อยๆยื่นแขนซ้ายไปหาโค้ช แต่โค้ชกลับดึงแขนขวาไป ดึงแขนเสื้อขึ้น พบผ้าพันแผลเน่าๆพันอยู่ โค้ชค่อยๆดึงมันออก เผยให้รอยโดนมีดบาด
" ไปโดนอะไรมา " โค้ชถามเสียงเรียบ
" แมวข่วน...แมวตัวใหญ่ๆ มีหางด้วย " เปาตอบอย่างกวนๆ แต่โค้ชไม่เล่นด้วย
" ปัญญาอ่อน แล้วทำไมไม่ไปหาหมอ " ' จะถามเอาอะไร '
" ก็มันแพง...ผมไม่ได้รวยล้นฟ้าเป็นคุณชายแบบพี่นี่นา " เปาตอบไปตามความจริง ประหยัดแหละดีสุด เก็บเงินไว้จ่ายค่าห้อง
" ถอดเสื้อออก " โค้ชพูดขึ้น เปางงหนักมาก 'อะไรกัน อยู่ดีๆจะมาให้ถอดเสื้อ '
" อะ..เอ้ย พี่ทำไรเนี่ย " เปาร้องเสียงหลง เมื่อโค้ชยื่นมือมาปลดกระดุมเสื้อเขาโดยไม่ขออนุญาต เปาพยายมดิ้นหนี แต่เจอสายตาพิฆาตของโค้ชเข้าไป เขาจึงนิ่งทันที โค้ชถอดเสื้อเปาออก เหลือแต่เสื้อกล้ามไว้ โค้ชใช้สำลีชุบแอลกอฮอร์เช็ดแผลเบาๆ
" โอ้ย...พี่...เบาๆหน่อยสิ!...ผมเจ็บ...โอ๊ย!...ผมจะร้องไห้แล้วนะ! " เปาแหกปากร้องลั่น ไม่นานโค้ชก็จัดการทำแผลให้เปาจนเสร็จ เปายิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ' ถ้าเรายังรักกันอยู่นะ....ไม่สิ มันจบไปแล้ว ' " ยิ้มอะไร " โค้ชเอ่ยถาม เปารีบหุบยิ้มทันที ดึงสติกลับมา
" ขอบคุณนะครับ...คุณฉันท์ทาพัฒน์ ผมไปล่ะ!!! " เปารีบคว้ากระเป๋ากับเสื้อนักเรียน แล้ววิ่งออกไปจากห้องทันที
" นี่!.. เดี๋ยวสิ " เปาหยุดชะงักทันที โค้ชเดินตามมา เปายิ้มเจื่อนๆ
" เดี๋ยวฉันไปส่ง "
เปาทำงานอย่างไม่สบายใจ โค้ชมาส่งเขาที่ทำงาน แต่ระหว่างเดินทาง โค้ชเอาแต่ถามถึง แชมป์ โค้ชชอบแชมป์หรอ แล้วพลอยล่ะ เปาไม่อยากคิดให้ปวดหัว แต่มันก็อดไม่ได้ ยอมรับตรงๆว่าเป็นห่วงแชมป์มาก ไม่อยากให้แชมป์ต้องทรมานแบบเขา...........
หลังจากเลิกงาน เปาก็รีบกลับบ้านทันที เปาลงก่อนหนึ่งป้ายเพื่อจะแวะตลาด เขาตั้งใจจะซื้อปลอกคอ ให้เจ้าลูกชิ้น เขาเลือกซื้อสีน้ำเงิน ซึ่งเป็นสีที่เขาชอบมาก เขาเดินกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี โดยไม่ลืมที่จะซื้อ ลูกชิ้นปิ้งของโปรดมัน........
" ลูกชิ้น ~~ อยู่ไหนอ่าา ออกมานะไอหมาหน้าโง่ ฮ่าๆ " เปาร้องเรียกเจ้าลูกชิ้น แต่ไม่ปรากฎแม้แต่เงา ปกติถ้าเขากลับมาแล้ว เจ้าลูกชิ้นจะวิ่งมาเขาทันที แต่ทำไมวันนี้มันไม่มานะ..........
" ลุงย้ามยาม~~...เห็นหมาตัวสีน้ำตาลที่ชอบมานอนหน้าตึกเราไหมคร้าบ " เปาเอ่ยถามลุงยามที่ดูแลตึก อย่างอารมณ์ดี
"อ่อ...มันตายแล้ว ใครไม่รู้วางยาเบื่อมัน เพิ่งตายเมื่อเย็นนี่เอง " ลุงยามตอบด้วยน้ำเสียงปกติ ปลอกคอสีน้ำเงินล่วงลงจากมือเปาทันที............
TO BE CONTINUE........................
ขอแสดงความยินดีกับคุณ Freja ด้วยคร้าบบบ คุณเดาพล็อตถูกนะครับ แต่จะมีปมอะไรซ่อนอยู่ อย่าลืมติดตามนะครับ
ป.ล.สงสารลูกชิ้นมาก แต่งเองสงสารเอง ทำลายชีวิตบริสุทธิ์เพื่อเพิ่มความเลวให้ตัวร้าย กร๊ากกก
เจอกันตอนหน้าครับ ม๊วฟๆๆ :katai5:
-
อะไรชีวิตมันจะรันทดขนาดนี้
ถ้าหากว่าโค้ชมาคบกับแชมป์นะ
คนอ่านได้ปวดตับไปกับเปาแน่นอน
สงสารลูกชิ้น *งิ๊ง*
-
เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเปากันแน่ ทำไมแม่ถึงเกลียดเปาอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
-
สงสารเปา T_T
ปล.เวลาอัพใหม่ใส่วันที่ใส่ชื่อตอนด้วยก็ดีนะคะ จะได้รูว่ามาอัพแล้วววว
:pig4: :pig4:
-
สงสารเปา T_T
ปล.เวลาอัพใหม่ใส่วันที่ใส่ชื่อตอนด้วยก็ดีนะคะ จะได้รูว่ามาอัพแล้วววว
:pig4: :pig4:
ขอบคุณ คุณkyungployมากๆเลยนะครับ ผมเพิ่งเริ่มเขียนน่ะครับ ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ 555 จะพยายามเรียนรู้นะครับ
ป.ล.(ปล้ำลู่) อาทิตย์นี้ผมเรียนปรับระดับพื้นฐานคงไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ แต่ผมจะพยายามอัพเรื่อยๆนะครับ ^____^
-
สงสารน้อง ทำดีแต่ไม่เคยมีใครรับรู้ (ไม่นับพี่สาว)
ตอนนี้ยังไว้ใจใครไม่ได้ซักคนจริงๆ....
แมร่งใครวางยาลูกชิ้นวะ เลวสัส ขอรายนี้โดนกระทืบเข้าโรงบาลค่ะ
-
ERASE
CHAPTER 3 ( 20% )
หลังจากการจากไปของลูกชิ้น เปาก็ดูเศร้าหมองลง ระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ แม้จะไม่นานเท่าแรมปี แต่ก็พอสร้างความผูกพัน และความทรงจำดีๆให้เปาได้เยอะเลย เปาเคยคิดว่า ถ้าเขาได้กลับบ้านเมื่อไหร่ เขาจะเอามันไปอยู่ด้วย แต่มันดันมาตายจากเขาไปซะก่อน จริงๆแล้วเจ้าลูกชิ้นเป็นหมาเรียบ ไม่กัดคน ไม่เห่าเสียงดัง เป็นหมาขี้อ้อน คนแถวนั้นก็รักและเอ็นดูมัน แต่ทำไมถึงมีคนใจร้ายใจดำวางยาเบื่อมันได้ลงคอ ช่างไม่น่าให้อภัยเลยจริงๆ แม้จะยังไม่หายเศร้า แต่เปาก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป จะมาจนปรักกับสิ่งที่ตายจากไปแล้วไม่ได้...............
" เปา...นายเป็นอะไรอ่ะ ไม่ค่อยพูดเลย " มุกถามขึ้น ' จะด่าว่าฉันพูดมากสินะ - -' ' เมื่อเห็นอาการเซื่องซึมของคนข้างๆตั้งแต่เช้าแล้ว
" หมาที่เลี้ยงไว้มันเพิ่งตายน่ะ " เปาตอบไปตามความจริง ก่อนจะตักข้าวเข้าปาก วันนี้มีเรียนครึ่งวัน เปาจึงมีเวลาอิสระที่จะนั่งคิดอะไรต่างๆมากมาย
" เสียใจด้วยนะ...ใช่เจ้าลูกชิ้นหรือเปล่า " มุกถามอีกครั้ง เปาพยักหน้าอย่างเชื่องช้า.....
วันนี้ที่บ้านมุกจัดงานวันเกิดให้น้องชาย เธอจึงต้องกลับบ้านก่อน เธอชวนเปาไปด้วย แต่เขาต้องปฏิเสธไป เพราะเขาไม่มีอารมณ์จะไปงานรื่นเริงที่ไหนจริงๆ หลักจากกล่าว เปาก็ไปนั่งอ่านหนังสือที่เพิ่งซื้อมาใหม่แถวสระว่ายน้ำ ซึ่งวันนี้ไม่มีใครมาซ้อม มันจึงเงียบสงบดีมาก เหมาะแก่การอ่านหนังสือเลยทีเดียว การอ่านหนังสือของเปาคงดำเนินไปด้วยดี....ถ้ายัยนี้ไม่โผล่มาวุ่นวายซะก่อน........
วันนี้โค้ชดูจะร่าเริงเป็นพิเศษ เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบสองเดือนที่คบกับพลอยมา โค้ชมีของขวัญให้เธอด้วย เขากวาดสายตามองหาพลอยไปทั่วโรงอาหาร ก่อนจะไปสะดุดตากับชายหญิงคู่หนึ่ง เขาเห็นเปากำลังนั่งคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่
" หึ...จับผู้ชายไม่ได้ ก็มาเอาผู้หญิงแทนสินะ " บางครั้งโค้ชก็ไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมเวลาเห็นเปาอยู่กับคนอื่นทีไร เขาจะหงุดหงิด อารมณ์ไม่ดีตลอด หรือเพราะว่า....ไม่หรอก เขาไม่มีทางกลับไปรักเด็กเห็นแก่ตัว นิสัยเสียแบบนั้นอีกเด็ดขาด ' ที่ผมยอมคบกับพี่ ก็เพราะเงินพี่เท่านั้นแหละ ' โค้ชจำคำพูดเปาได้ดี
เขาเดินตามหาพลอยมานานแล้ว ถามคนนู่นคนนี้บ้าง แต่ก็ไม่มีใครเห็นเลย จนกระทั่ง......
" ช่วยด้วย!!!....ใครก็ได้ช่วยด้วย " เสียงพลอยดังขึ้นมาจากแถวสระว่ายน้ำ โค้ชรีบวิ่งไปที่สระว่ายน้ำทันที เมื่อมาถึงเขาเห็นพลอยกำลังตีน้ำเพื่อพยุงตัวเองขึ้นมาจากใต้น้ำ โฟมสำหรับลอยตัวเต็มสระว่ายน้ำไปหมด ก่อนจะมีเด็กผู้ชายเดินออกมาจากห้องชมรมในมือเต็มไปด้วยโฟมลอยตัว เปานั่นเอง
~ ตู้ม!! ~ โค้ชกระโดดลงไปในสระ ว่ายไปดึงพลอยขึ้นฝั่งทันที เมื่อขึ้นฝั่งแล้วพลอยก็โวยวายทันที
" มันจะฆ่าพลอย!!..ช่วยด้วย " พลอยร้องออกมา โค้ชได้ยินเข้า ก็ตรงไปหาเปาอย่างรวดเร็ว กระชากคอเสื้อเปาขึ้น จนเปาต้องเขย่งเท้า
" นายทำแบบนี้ได้ไง! ห๊ะ!! " โค้ชตวาดลั่น เปาตัวสั่นเทาด้วยความกลัว
" เอ่อ...คือ ผม.." เปาพูดติดขัด เปากำลังตกใจที่อยู่ๆโค้ชก็ตวาดใส่
~ ผลั่ก! ~ โค้ชผลักเปาออกอย่างแรง ก่อนจะเดินไปประคองพลอยให้ลุกขึ้น
" ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่! "
วันนี้โค้ชหงุดหงิดมาก เพราะแหวนที่เขาซื้อให้พลอยในวันครบรอบหายไป เขาตามหามันมาวันนึงแล้ว แต่ก็ยังไม่เจอสักที เขากลับไปที่สระน้ำ แต่ก็ไม่พบอะไรเลย จนกระทั่ง.....
" หานี่อยู่หรือเปล่าครับ " เสียงแชมป์ดังขึ้น โค้ชหันไปมองทันที แชมป์ยื่นแหวนมาให้โค้ช เขาดีใจมากจนเผลอกอดคนร่างบางไป แชมป์หน้าแดงทันที
" เราไปเจอที่ไหนอ่ะ " โค้ชถามขึ้น พลางพลิกแหวนไปมา
" เมื่อวานตอนที่พี่ถามหาพี่พลอย พี่ลืมมันไว้ เห็นชื่อที่สลักบนแหวนไว้ ก็เลยรู้ว่าเป็นของพี่น่ะครับ " แชมป์พูดบอก โค้ชพยักหน้ารับ ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวขอบคุณ แม้จะสงสัยอยู่ในใจ ' ก็ก่อนจะได้ยินเสียงพลอย เขายังถือมันอยู่เลย '
ช่วงบ่าย โค้ชกำลังเรียนวิชาสุขศึกษาอยู่ ซึ่งเป็นการศึกษาการฟื้นคืนชีพเบื้องต้นสำหรับคนจมน้ำ เข้าจึงมีโอกาสเดินมาที่สระน้ำอีกครั้ง ซึ่งเด็กม.5 กำลังเรียนว่ายน้ำอยู่ โค้ชกวาดสายตามองไปรอบๆสระ ก่อนจะสะดุดที่เด็กผู้ชายที่นั่งข้างๆแมวตัวสีขาวบนอัฒจรรย์ กำลังตีหัวเข่ามองคนอื่นว่ายน้ำอย่างสบายใจ 'เปาอีกแล้ว ' ระหว่างที่เขากำลังมองเปา ก็มีคนวิ่งเข้ามาทางห้องชมรม ก่อนจะหยุดกระทันหัน
" อ้าว...ไงแชมป์ มาทำอะไร " โค้ชเอ่ยถาม ' อะไรกันเด็กคนนี้ หน้าแดงอีกแล้ว '
" เอ่อ...ผมมาตามเพื่อนน่ะครับ เห็นมันมาเข้าห้องน้ำตั้งนานแล้ว " แชมป์พูดบอก เดินเลี่ยงมาข้างๆ
" เอ่อ..แชมป์ ทำไมเปาเขาไม่ลงมาว่ายน้ำกับคนอื่นล่ะ " โค้ชถามอีกครั้ง
" อ้อ...เปาเขาว่ายน้ำไม่เป็นน่ะครับ "
เมื่อวาน....
" แหม...นึกว่าไปวิ่งไล่จับผู้ชาย ที่แท้ก็มานั่งอ่อยนักกีฬาว่ายน้ำนี่เอง " เสียงแหลมฟังแล้วน่ารำคาญดังขึ้น
" หมายถึงตัวเองหรือเปล่า เฮ้อ...เบื่อจริงๆเลยพวกมาประจานตัวเองต่อหน้าคนอื่นเนี่ย " เปาว่ากลับ รำคาญใจที่พลอยมาหาเรื่องตน ' พวกจิตไม่ปกติ ' เปาไม่สนใจ เขาเก็บหนังสือใส่กระเป๋ากำลังจะเดินจากไป
" อย่ามายุ่งกับโค้ชอีก ไม่งั้นจะไม่ได้มีแค่ข่าวลือแน่ " พลอยพูดขึ้น เปาหยุดเดินทันที ' ที่แท้ก็เธอนี่เองที่เป็นคนปล่อยข่าวพวกนั้น '
" เธอควรจะไปบอกคนของเธอมากกว่านะ " เปาพูดโดยไม่หันไปมอง
" จริงๆฉันไม่อยากจะฆ่าหมาตัวนั้นหรอกนะ แค่จะขู่เล่นๆ แต่มันดันตายซะก่อน " พลอยขึ้นมา เปากำสายกระเป๋าแน่น รู้สึกโกรธมาก ผู้หญิงคนนี้สารเลวจริงๆ
" สารเลวจริงๆเลย ปั้นหน้าเป็นนางเอก ที่แท้ก็นางมารร้ายดีๆนี่เอง ถ้าอยากจะเอาคืนฉัน ก็มาทำฉันนี่ เธอนี่มันจิตใจสกปรกมาก ฉันคิดว่าชีวิตหมาของฉัน ยังมีค่ามากกว่าชีวิตผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเธอซะอีก ทั้งที่ฉันเคยช่วยเธอไว้แท้ๆ สำนึกความเป็นคนนี่ไม่มีเลยใช่ไหม อ้อ...ลืมไป ก็เธอมันไม่ใช่คนนี่นา " บีบคอพลอยให้ตาย ยังไงเจ้าลูกชิ้นก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอก ด่าให้อายให้รู้สำนึกนี่แหละดี พลอยดูโมโหมาก เธอตรงมาที่เปาหมายจะตบ สั่งสอน แต่เขาหลบได้ทัน จุดหมายเลยเป็นที่สระน้ำแทน.....
" ยืนเซ่ออะไรล่ะ! ช่วยฉันหน่อยสิ!! " มารยาหญิงเข้าสิง เธอแสร้งทำเป็นว่ายน้ำไม่เป็น ร้องดังๆให้คนมาเห็น เปารนรานทำอะไรไม่ถูก วิ่งเข้าไปในห้องชมรม หยิบโฟมสำหรับลอยตัวมาเยอะๆ แล้วเอามาโยนให้พลอยในสระ
" โอ้ย...ไอโง่ แกปาใส่หัวฉันทำไม ลงมาช่วยฉันหน่อยสิ!! " พลอยแกล้งร้องให้เปาลงมาช่วย เพื่อจะแสดงละคร ให้เหมือนเปากำลังเอาหัวเธอกดลงน้ำอยู่
" ฉันว่ายน้ำไม่เป็น!...เธอก็หัดเกาะโฟมไว้ซะบ้างสิ ยัยโง่เอ้ย!! " เปาสบถด่า โฟมเริ่มลอยห่างออกไป เปากลัวว่าพลอยจะจมน้ำจริงๆ เขาจึงวิ่งกลับไปเอาโฟมมาอีก เมื่อเขากลับออกมาเขาก็พบกับ โค้ช ที่กำลังส่งสายตาเครียดแค้นใส่เขา โค้ชกระโดดลงไปช่วยพลอยขึ้นฝั่ง
" มันจะฆ่าพลอย!!..ช่วยด้วย " ' อะไรของเธอ ยัยบ้า ฉันจะช่วยเธอต่างหาก ' ทันทีที่พลอยพูดจบ โค้ชก็พุ่งปาดมาที่เปา ก่อนจะกระชากคอเสื้อเปาขึ้น
" นายทำแบบนี้ได้ไง! ห๊ะ!! " โค้ชตวาดลั่น จนเปาถึงกลับตัวสั่น ทำอะไรไม่ถูก
" เอ่อ..คือ ผม " เปาพูดอะไรไม่ออกเลย
~ ผลั่ก! ~ โค้ชผลักเปาเต็มแรง จนเปาล้มลงไปกับพื้น หัวกระแทกราวบันไดจับขึ้นสระจนรู้สึกมึน
" ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่! " เปาได้ยินแค่นั้น ก่อนจะเหลือบไปเห็น ของสิ่งหนึ่งล่วงลงพื้นกลิ้งตกไปในสระ
" เดี๋ยว... " เสียงเปาแผ่วเบา เขารู้สึกมึน แต่เพราะอะไรไม่รู้ เขาถึงได้ถอดกระเป๋า แล้วลงไปในสระแล้วดำลงไปใต้น้ำ แม้จะว่ายน้ำไม่เป็น แต่เปาก็รู้จักที่จะดันตัวเองขึ้นจากน้ำ เขาทำแบบนี้ไปครึ่งชั่วโมง จนรู้สึกเหนื่อย ขึ้นมาหายใจบนผิวน้ำ ก่อนจะจมลงใต้ผิวน้ำอีกครั้ง เขาเหนื่อยมากๆเลย ฮึดแรงเฮือกสุดท้ายก่อนจะดันตัวเองขึ้นจากน้ำ ก่อนจะปีนขึ้นฝั่ง นอนราบไปกับพื้น มือกำแหวนวงนั้นแน่นจนเป็นลอยบนมือ ยกมันขึ้นมาดู เห็นชื่อของคนสองคนสลักไว้บนแหวน
" หึ...เพื่ออะไรวะ เปา เฮ้อ... " เปาถอนหายใจหนัก หยดน้ำเกาะเต็มใบหน้า ยกเว้นหยดที่ไหลออกจากตา สรุปว่าวันนี้เขาไม่ได้ไปทำงาน แต่ก็ไม่ลืมที่จะโทรลา....
" นี่...แชมป์ มานี่หน่อยสิ ฉันมีอะไรจะคุยด้วยหน่อย " เปาเรียกแชมป์ให้มาหาตน ก่อนจะหยิบแหวนออกมา
" ช่วยเอานี้ไปคืนสุดที่รักนายหน่อยสิ แต่ไม่ต้องบอกนะ ว่าได้มาจากฉัน บอกว่านายเจอมันก็ได้ " เปาพูดออกมา ก่อนจะยื่นให้
" แล้วทำไมนายไม่เอาไปคืนพี่โค้ชเองล่ะ " แชมป์ถามกลับ ทำหน้างงใส่จนเปาอยากจะเอาคัตเตอร์กรีดหน้าเล่น จริงๆ
" โอ้ย...อย่ามาทำตัวเป็นนางเอกละครหลังข่าวหน่อยเลยน่า ชอบเขาก็เรียกคะแนนหน่อยสิ หรือถ้านายหมั่นไส้ ยัยพลอยกระเหรี่ยงนั่น จะเอาไปทิ้งฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ " เปาพูดบอก แชมป์ยื่นมือมารับไว้
" เปา...นายตัวร้อนมากเลยรู้ไหม " แชมป์พูดบอก เมื่อเขาสัมผัสมือเปา เปารีบดึงมือกลับ
" เรื่องของฉัน...ไปไกลๆไป อ่อ...เลิกทำหน้านางเอกใส่ฉันได้แล้ว ไม่งั้นฉันจะเอาคัตเตอร์กรีดหน้านายซะ ไป ชิ้วๆ! "
ERASE : CHAPTER 3 ( 20% )
โย่ว!!! เอาไปก่อน 20 % แล้วกันนะครับ ส่วนที่เหลือจะตามมาเร็วนี้ครับ ขอบคุณทุกคนและทุกคอมเม้นท์มากๆเลยนะครับ ^ _ ^
ป.ล.เอาลิ้งค์เพลงบอกแทนความรู้สึกน้องเปามาฝากนะครับ ชื่อเพลง เกลียด ของ โบว์ลิ่ง มานิดา ครับ
www.youtube.com/watch?v=jOUJKTpjeM8 :katai5:
-
เป็นเรื่องที่ดีนะครับ แต่ไม่ใช่แนวผม ผมสงสารนายเอกจะว่ายังไงดีทุกอย่างที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตมาลงที่เปาหมดเลย ถ้าเป็นบางคนถ้าไม่มีจิตใจแบบเปาคงคิดฆ่าตัวตายไปล่ะ เพราะชีวิตจริงคงไม่มีใครดีแบบเปาแน่ๆ คงตาต่อตาฟันต่อฟัน แล้วอีกอย่างถ้าพระเอกเป็นไอ้เชี้ยโค้ชละก่อบอกเลยรับไม่ได้อย่างแรงถึงมันจะไม่รู้เหตุผลแต่เลือกจะทำกับคนที่รักแบบนี้โดยไม่หาเหตุที่แท้จริงก่อนค่อยตัดสินใจทำร้ายคนที่รักได้หลงคอ ผมก็รู้จริงๆคงเป็นแบบไอ้โค้ชตอนนี้แหละ แต่รับไม่ได้จริงๆ หาพระเอกใหม่เถอะ แล้วจริงๆเปาสมควรจะมีชีวิตที่ดีดีแบบไม่ต้องพึ่งตัวพระเอกก็คงจะดีให้ใครมันทวงบุญคุณโดยเฉพาะไอ้เชี้ยโค้ชนั้น ไม่ปลื้มสุดๆไปเลย นี้คงจะเแ็นเม้นสุดท้ายอ่ะ มาพูดให้ช่ำแล้วจากไปคงไม่ว่ากันนะครับ คงไม่เสียความรู้สึกนะ ผมแค่ของให้เปามีดีเพื่อทำให้ชีวิตมัน้จริญในวันข้างหน้าเป็นพอครับ
-
เป็นเรื่องที่ดีนะครับ แต่ไม่ใช่แนวผม ผมสงสารนายเอกจะว่ายังไงดีทุกอย่างที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตมาลงที่เปาหมดเลย ถ้าเป็นบางคนถ้าไม่มีจิตใจแบบเปาคงคิดฆ่าตัวตายไปล่ะ เพราะชีวิตจริงคงไม่มีใครดีแบบเปาแน่ๆ คงตาต่อตาฟันต่อฟัน แล้วอีกอย่างถ้าพระเอกเป็นไอ้เชี้ยโค้ชละก่อบอกเลยรับไม่ได้อย่างแรงถึงมันจะไม่รู้เหตุผลแต่เลือกจะทำกับคนที่รักแบบนี้โดยไม่หาเหตุที่แท้จริงก่อนค่อยตัดสินใจทำร้ายคนที่รักได้หลงคอ ผมก็รู้จริงๆคงเป็นแบบไอ้โค้ชตอนนี้แหละ แต่รับไม่ได้จริงๆ หาพระเอกใหม่เถอะ แล้วจริงๆเปาสมควรจะมีชีวิตที่ดีดีแบบไม่ต้องพึ่งตัวพระเอกก็คงจะดีให้ใครมันทวงบุญคุณโดยเฉพาะไอ้เชี้ยโค้ชนั้น ไม่ปลื้มสุดๆไปเลย นี้คงจะเแ็นเม้นสุดท้ายอ่ะ มาพูดให้ช่ำแล้วจากไปคงไม่ว่ากันนะครับ คงไม่เสียความรู้สึกนะ ผมแค่ของให้เปามีดีเพื่อทำให้ชีวิตมัน้จริญในวันข้างหน้าเป็นพอครับ
ขอบคุณความคิดเห็นจากคุณมากๆเลยนะครับ คนแบบเปาสมัยนี้คงไม่มีจริงๆแหละครับ ใครร้ายมาเราใส่กลับแน่นอน แต่เปาเขาเป็นพวกไม่สนโลก อยู่ในมุมที่ตัวเองมีความสุขก็พอ ถึงขนาดมีเพื่อนเป็นหมาเลยนะ คือผมอยากให้เห็นถึงความคิดของคนที่ชอบมองคนอื่นแค่ภายนอก และเรื่องความเชื่อใจที่ยังไงก็คงไม่เต็มร้อย มันต้องมีสั่นคลอนบ้าง ตอนนี้ผมยังไม่อยากให้มองโค้ชไม่ดีน่ะครับ คือ(บอกเลยแล้วกัน) โค้ชเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจ ภายนอกดูเย็นชาเหมือนไม่สนใจ แต่เขาก็คอยติดตามชีวิตเปามาตลอด แม้จะไม่ทำด้วยตัวเอง แต่เปาก็เป็นพวกระวังตัวสูง โค้ชเลยเข้าถึงข้อมูลจริงไม่ได้ และเปาก็รู้ด้วยว่าโค้ชแอบติดตามชีวิตเขาอยู่ เปาเลยต้องทำตัวเหมือนเป็นคนไม่ดี เบื้องหลังของเรื่องทั้งหมดมาจากฝ่ายโค้ช ซึ่งเปาต้องเสียสละมากมาย ไม่ใช่แค่คนรัก แต่รวมไปถึงเพื่อนและครอบครัวอีกด้วย แต่พื้นเพชีวิตเปาเป็นเด็กที่มีความอดทนสูงอยู่แล้ว เลยไม่ค่อยอ่อนไหวง่ายๆ แต่ก็ต้องมีบางมุมที่เสียใจจนต้องร้องออกมาเหมือนกัน ซึ่งคนที่จะทำให้เปากลับมาเหมือนเดิมได้คือแม่เขาเท่านั้น ส่วนตอนนี้เขาแค่รอเวลาที่จะเรียนจบ
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นอีกครั้งนะครับ ^_____^
ป.ล. ช่วงนี้อาจจะมาอัพช้านะครับ ติดเรียนปรับระดับครับ ^____^ :katai5:
-
พลอยไม่รู้เหรอว่าแชมป์ก็ชอบโค้ช?? แล้วมาตามราวีเปาเพราะอะไร.......?? ดูท่าข่าวลือทั้งหมดชีจะเป็นคนปล่อยด้วย
ปอลอ เจอละว่าใครทำน้องลูกชิ้น :beat: :z6: อยากให้อินี่โดนรถชนเข้า icu แม่มเลย ว่าแต่ทำไมพลอยถึงรู้เรื่องลูกชิ้น? สะกดรอยตามเปา??(ถ้าจริงอินี่เข้าขั้นบ้าแล้วนะ) หรือมุกเป็นสายพลอย??
****
อยากให้เปาเรียนจบไวๆแล้วไม่ต้องเจอหน้าโค้ช เข้ามหาลัยแยกกันเรียนเลยยิ่งดี ฮิมมีแต่พาซวยมีให้เปานะเนี่ย (ถึงแม้ว่าเปาจะรักโค้ชก็เถอะ)
:เฮ้อ:
-
พลอยนี่ควรพบจิตแพทย์ไหม = _ = ปล่อยไว้นานระวังอาการเรื้อรังนะ
เห้อม สงสารเปาอีกแล้ว เกลียดโค้ชจริงๆ
-
ERASE
CHAPTER 3 (100%)
หลายวันต่อมา ทุกอย่างเริ่มจะดีขึ้นเรื่อยๆ ความสัมพันธ์กับคนรอบข้างก็ดีขึ้นบ้าง แม้จะไม่มากเท่าไหร่ แต่เปาก็ดูมีความสุขดี หลังจากที่รู้ความจริงทุกอย่าง เปาก็ไม่อยากจะเฉียดเข้าไปใกล้ผู้หญิงใจมารอย่างพลอยอีกเลย.........
~ กริ๊ง ~ เสียงกดออดประตูห้องดังขึ้น ทั้งที่วันนี้มันเป็นเช้าวันเสาร์แท้ๆ ' ใครบังอาจ!! ' เปาเดินงัวเงียไปเปิดประตู ถ้าได้เหตุผลไม่ดีนี่คือต้องหน้าแหกกลับไปแน่นอน เมื่อเปิดประตูห้อง เขาก็พบกับชายหนุ่มผู้เซ่อซ่า ' บูม ' นั่นเอง
" ขอเหตุผลในการมาเคาะประตูห้องผมด้วย ไม่ดีมีตาย " เปาพูดขึ้นเสียงเรียบ หน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
" วันนี้วันอะไรเอ่ย... " บูมพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้ม ' ถ้าไม่ติดว่าเป็นรุ่นพี่นะ...มีกระโดดถีบ - -' '
" วันเสาร์ " เปาตอบออกไปอย่างรำคาญใจ
" ใช่...วันที่เท่าไหร่ เดือนอะไร " บูมยังถามต่อ เปาเริ่มรำคาญเต็มที
" สาม กรกฎาคม " เปาตอบ แต่บูมก็ยังเลิ่กคิ้ว รอคำตอบ ' เฮ้ย...เดี๋ยว ' เปาเริ่มตาสว่างขึ้น เขาลืมมันได้ไงเนี่ย ' วันเกิดตัวเองนี่หว่า '
" แล้วไงล่ะครับ ผมไม่มีอารมณ์มาทำอะไรทั้งนั้นแหละ " เปาพูดขึ้น บูมทำหน้าขรึมทันที
" น้องเปาครับ...บางครั้งเราก็ไม่จำเป็นที่จะแบกรับความทุกข์หรือทุกสิ่งไว้คนเดียวหรอกนะ เปาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลกนะครับ ยังมีครอบครัวเปา มีพี่ อยู่ข้างๆนะ มีอะไรก็พูดกับพี่ก็ได้ พี่ยินดีรับฟังเสมอ ฐานะ...พี่ชายคนนึง " บูมพูดบอก เปาก้มทันที ยิ่งได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งไม่อยากบอกใครเลยจริงๆ กลัวทุกคนจะหายไปเหมือนเจ้าลูกชิ้น......
สรุปว่าบูมก็พาเปาไปทำบุญจนได้ เปาแม้จะยังไม่หายเศร้า แต่การทำบุญ ก็ทำให้เปารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง คงจะนานมากแล้ว ที่ไม่ได้มาทำบุญวันเกิด ครั้งสุดท้ายที่เปามาทำบุญ เขามากับครอบครัว และก็...โค้ช จริงๆมันก็แค่สองปืเท่านั้น แต่ทำไมเปารู้สึกว่ามันนานมากเหลือเกิน........
สามปีก่อน
เปาเดินเลือกหนังสือที่เกี่ยวกับโครงงานที่จะทำในห้องสมุด ตอนนี้ก็ใกล้จะจบม.3 แล้ว คะแนนงานจึงเป็นเรื่องสำคัญ เขาได้หนังสือเกือบครบแล้ว ขาดก็แต่ไอเล่มข้างบนชั้นสูงสุดที่เขาต้องการมาก แต่...เขาเตี้ยเกินไป มองหาบันไดแถวนี้ก็ไม่มี ส่วนไอคนที่ยืนเลือกหนังสืออยู่ข้างๆก็สูงจนน่าหมั่นไส้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าต้องขอความช่วยเหลือจากผู้ชายคนนี้
" พี่...หยิบหนังสือเล่มนั้นให้หน่อยดิ " เปาพูดขึ้น
" ทำไมไม่หยิบเองล่ะ " ชายคนนั้นพูดขึ้น ตายังคงจ้องมองหนังสือในมือตน ไม่สนใจเปาเลยสักนิด
" ผม...เตี้ย หยิบไม่ถึง " เปาพูดไปตามตรง ชายคนนั้นไม่ละสายตาจากหนังสือ ก่อนจะหยิบหนังสือลงมาให้ เปายิ้มกว้าง
" ไม่ใช่เล่มนี้ " เปาพูดขึ้น เขาวางมันลงที่เดิมก่อนจะหยิบอีกเล่มมา
" ก็ยังไม่ใช่ " เปาว่าต่อ ชายคนนั้นเริ่มหงุดหงิดแล้ว เขาหยิบอีกเล่มแล้วยื่นให้
" นี่ยิ่งไม่ใช่เลย " ทันทีที่เปาพูดจบ เขาก็หันมามองทันที
" นี่!..จะเอายังไง " เขาขึ้นเสียงเล็กน้อย ก่อนจะหยิบอีกเล่มลงมา
" ผมก็ชี้ให้ดูแล้ว พี่มองซะที่ไหนล่ะ มัวแต่สนใจหนังสืออยู่นั่นแหละ อ่านหนังสือโป๊อยู่หรือไงกัน " เปาพูดขึ้นแบบขำๆ
" นี่นาย!!... " เขาขึ้นเสียงใส่เปา พลางยกหนังสือขึ้น ถ้าฟาดได้ก็คงฟาด
" ชู่ว์!! " บรรณารักษ์เดินมาปรามพวกเขาก่อนจะเดินจากไป เปาหยิบหนังสือมาจากมือเขาคนนั้น
" อย่าอ่านหนังสือโป๊มากไปล่ะ เดี๋ยวจะเสียสายตาเอานะ ฮ่าๆ " เปาพูดขึ้นก่อนจะรีบเดินหนีไป ทิ้งให้เขาคนนั้นเจ็บเคืองใจ ' ขอบคุณสักคำก็ไม่มี เหอะ มารยาทดีจริงๆ ' เขาได้แต่คิดในใจ
ช่วงงานกีฬาสีของโรงเรียน โค้ชจะยุ่งมากๆเพราะม.4ต้องออกแบบและตกแต่งธีมของงาน ซึ่งมันก็ยากพอสมควร
เขาหิ้วกระป๋องสีทาบ้านไปยังสนามบอลเพื่อจะเอาไปตกแต่ง ระหว่างที่เดินอยู่ เขาก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายกำลังกระโดดคว้าอะไรบางอย่างบนต้นไม้อยู่ เมื่อเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็พบว่ามันคือกระเป๋า ระหว่างที่โค้ชกำลังยืนมองอยู่ เปาก็หันหลังมาพอดี...
" อ้าว!..พี่หนังสือโป๊นี่นา มาก็ดี ช่วยผมหน่อยดิ " เปายิ้มกว้างก่อนจะชี้ไปบนต้นไม้
" แล้วทำไมไม่ปืนขึ้นไปเอาเอง " โค้ชพูดเสียงเรียบ เปาหน้างอทันที
" ผมปืนต้นไม้เป็นซะที่ไหนล่ะ พูดอย่างกับผมเป็นโลดโผน ตัวออกจะเล็กน่าปกป้องขนาดนี้ " เปาพูดก่อนยิ้มหวาน
" มันก็กับนายดีนะ นิสัยกับปากจะได้ไม่ต่างกัน " เปาคิ้วกระตุกเลย
" ไม่ช่วยก็ไม่เห็นว่าจะต้องพูดมากเลยนี่นา ไม่ช่วยก็ไม่ต้องช่วย " เปาพูดขึ้น โค้ชทำท่าจะเดินหนี แต่เปารั้งแขนเอาไว้ก่อน
" โธ่...พี่อ่า ผมพูดเล่น ช่วยหน่อยเถอะน้า แม่ไม่สบาย ผมจะรีบไปซื้อข้าวให้แม่ " เปาพูดอ้อน เกาะแขนโค้ชแน่นไม่ปล่อย โค้ชดึงแขนกลับ
" อืม...ฉันจะช่วยนาย แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ซึ่ง... "
" เออๆ ผมรับไว้ เร็วๆเถอะ เดี๋ยวผมไม่ทันรถ " เปาพูดขัดขึ้นก่อน โค้ชยกยิ้มขึ้นมุมปาก ' นายพูดแล้วนะ ' โค้ชจัดการหยิบกระเป๋าให้คนตัวเตี้ย เปารีบคว้าไว้" ขอบคุณมาก...พี่...พัฒน์ล่ะกัน " เปาพูดพร้อมยิ้มกว้าง ก่อนจะวิ่งจากไป
" ไม่ใช่!...ฉันชื่อ โค้ช ต่างหากเล่า!! " โค้ชตะโกนตามหลัง
" ผมพอใจ..จะเรียกแบบนี้ อย่าเรื่องมาก " เสียงตะโกนที่แผ่วเบา ดังมาจากคนตัวเล็ก ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำให้โค้ช ยกยิ้มขึ้นมาอย่างสุขใจ นานมากแล้วที่เขาไม่ได้ยิ้มเพราะมีความสุขอย่างแท้จริง.....
" ห๊ะ!!...พี่จะบ้าหรอ! ผมจะทำแบบนั้นได้ไง " เปาร้องเสียงหลง ตกใจกับข้อตกลงอันพิลึกกึกกือของโค้ช
" อย่างที่ฉันบอก ถ้านายทำให้ยิ้มได้ครบสามครั้ง นายจะเป็นอิสระจากการเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของฉันทันที " โค้ชพูดอธิบายอย่างใจเย็น ต่างกับเปา ที่ทำหน้าเหมือนหมูกำลังถูกเชือด
" บ้าไปแล้วแน่ๆ เจอกันครั้งแรกพี่ก็ฆ่าผมล่ะ แล้วนี่จะมาทำให้พี่ยิ้มอีก มันเป็นอะไรที่มหัศจรรย์ยิ่งกว่าคนออกลูก เป็นแมวซะอีก " เปาพูดบอก ยกแก้วขึ้นดูดน้ำอย่างร้อนรน
" ทำให้ฉันหงุดหงิดได้ นายก็ต้องทำให้ฉันยิ้มได้เหมือนกัน เริ่มงานวันเสาร์นี้ " โค้ชพูดขึ้น กอดอกอย่างสบายใจ เปาหันขวับ
" พี่พัฒน์ พี่ต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ " เปาพูดบอก โค้ชขมวดคิ้วทันที
" ฉันบอกกี่ทีแล้ว ว่าฉันชื่อโค้ช " โค้ชบอกเด็กคนนี้ไม่รู้กี่รอบแล้ว ไม่เคยจำสักที
" เอาน่า...ถือซะว่า ผมคนเดียวที่เรียกได้ล่ะกัน ดีซะอีกลิมิตเต็ดอิดิชั่นจากผมเลยน้า ฮ่าๆ " เปาหัวเราะลั่น หลับตาปี๋ ถ้าเขาลืมตาขึ้นมา เขาอาจจะได้เริ่มงานก็ได้ ' เพราะโค้ชกำลังยิ้มใหญ่เลย '
" อยู่นิ่งๆได้ไหม " โค้ชพูดปรามเปา เมื่อเปาเอาแต่ขยับตัวไปมา เขาสองคนอยู่บนรถไฟฟ้าBTS โดนหันหน้าเข้าหากัน โชคดีที่เปาสูงแค่ 169 ซม.( อีกหนึ่งเซนก็ไม่ให้เนอะ ) ส่วนโค้ชสูง 183 ซม. เปาเลยได้มองบ่ากว้างไปแทน
" ก็มันจะล้มอ่ะ ที่จับก็ไม่มี " สภาพภายในแออัดไปด้วยผู้คนมากมาย เบียดกันเล็กน้อย ที่จับก็โดนแย่งไปหมด เปาเลยต้องยืนกระโดกกระเดกไปมา หัวชนเข้ากับบ่ากว้างบ้าง ทำตัวหยุกหยิกจนโค้ชรำคาญ
" จับ...ฉันไว้ " โค้ชพูดอย่างแผ่วเบา จนเปาแทบไม่ได้ยิน
" อะไรนะ " เปาถามอีกรอบ
" จับบ่...ฉันไว้ " โค้ชพูดอ้อมแอ้มอีกแล้ว
" พูดอะไร ไม่ได้ยิน " เปาถามอีกครั้ง
" จับบ่าฉันไว้ " โค้ชพูดเสียงชัดขึ้น หน้าเป็นขึ้นสีทันที โค้ชส่งสายตาเป็นเชิงบังคับ เปายื่นมือไปจับบ่ากว้างของโค้ชไว้
" สองข้างเลย " เปาไม่มีทางเลือก จับบ่าโค้ชไว้สองข้างก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง
" ผมนับแล้วนะ " เปาพูดขึ้น โค้ชทำหน้างง
" นับอะไร " โค้ชเอ่ยถาม
" ก็พี่กำลังยิ้มอยู่น่ะสิ " เปาพูดขึ้น โค้ชรีบทำหน้าให้เป็นปกติทันที ' นี่เรายิ้มแบบไม่รู้ตัวหรือเนี่ย ' เปาก้มหน้างุดต่อไป
"....อยากอยู่ทำให้ฉันยิ้มนานๆไหมล่ะ...." โค้ชพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
" อะไรนะ " เปาเงยหน้าขึ้นมาถาม
" เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก " โค้ชบอกปัดไป เปาทำเป็นไม่สนใจ แม้ตัวเองจะได้ยินประโยคเมื่อสักครู่เต็มสองหูก็ตาม..............
TO BE CONTINUE..................
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ของทุกคนมากๆเลยนะครับ สำหรับคนที่สงสัยว่ามุกเป็นสายให้พลอยหรือเปล่า ขอฟันธงเลยว่า ไม่ใช่ครับ จริงๆมุกจะเป็นคนเชื่อมความสัมพันธ์ของเปากับโค้ชหลังจากนี้ และที่ว่าสงสัยว่าพลอยรู้ได้ยังไงว่าลูกชิ้นเป็นหมาของเปา จำที่สวนสาธารณะได้ไหมครับ เปาพาเจ้าลูกชิ้นไปด้วย
ป.ล.สำหรับที่อยากให้พลอยโดนกระทืบเข้า ICU นั้น อาจมีหวังครับ แต่ยังไม่ฟันธง แต่พลอยต้องเจอบทเรียนแน่นอน อาจจะหนักกว่าโดนกระทืบก็ได้ อาจถูกจับไปช็อตไฟฟ้า หรือโยนให้ฉลามแ-กก็ได้(สรุปใครโรคจืตกันแน่?)
เจอกันตอนหน้าครับ ผมจะพยายามมาต่อให้เร็วๆนะครับ ^________^ :katai5:
-
อ่าน 2 ตอนมาเมนท์ทีเดียวแล้วกันนะ
เรื่องที่เปาเหมือนไม่สู้นี่เราเข้าใจนะ
อาการเหมือนคนที่ถอดใจ
คือโดนมาเสียจนชิน สู้หรือต่อต้านก็มีแต่จะทำให้ทุกอย่างแย่ลง
ชนะก็เสมอตัว แพ้ก็เสียทุกสิ่งทุกอย่าง
ก็เลยถอดใจเสียดีกว่า
แต่เปานิ่งมากเลยนะ
ที่ขนาดรู้ว่าแชมป์แอบชอบโค่ชก็ยังส่งเสริม
เรื่องพลอยนี่น่ากลัว
คือเพียงแค่จะแกล้งคนๆหนึ่งที่ตัวเองไม่ชอบ
ก็สามารถลงมือฆ่าสิ่งมีชีวิตได้อย่างไม่แคร์สิ่งใด
ท่าในอนาคตอาจจะเป็นสองขาที่ใหญ่มากกว่าลูกชิ้น
มีคำผิดประปรายในบางส่วน บางที่เหมือนเขียนไม่ครบหรือจบคำ
-
เห็นด้วยกับประเด็นของคุณ Freja ที่ว่าพลอยต่อไปอาจเปลี่ยนไปฆ่าคนที่ขัดขวางตัวเอง(ถ้าชีเหี้ยมพอนะ)
บูมมีบทด้วย กระซิกๆ พ่อพระรองของเดี๊ยน :ling1:
-
ป.ล.สำหรับที่อยากให้พลอยโดนกระทืบเข้า ICU นั้น อาจมีหวังครับ แต่ยังไม่ฟันธง แต่พลอยต้องเจอบทเรียนแน่นอน อาจจะหนักกว่าโดนกระทืบก็ได้ อาจถูกจับไปช็อตไฟฟ้า หรือโยนให้ฉลามแ-กก็ได้(สรุปใครโรคจืตกันแน่?)
ป.ล. อย่างโหดครับ o18 o18
รอติดตามต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
พอรู้แบบนี้ก็พอจะมีใจอ่านต่อบ้าง ขอบใจสำหรับคนแต่งที่มาเคลียร์เรื่องที่ข้องใจ แต่แบบว่าโค้ชมันเคยเป็นแฟนเปามาก่อนมันน่าจะรู้จักนิสัยของเปาบ้าง หรือเพราะความโกรธที่โดยเปาบอกเลิกเลยทำให้ความรู้สึกดีๆเหล่านั้ยหายไป แต่เปาก็น่าสงสารอยู่ดี กว่าเรื่องร้ายๆจะผ่านไปคงเจ็บปวดจนด้านชาเป็นแผลที่รักษาอยากซะแล้ว รอตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้คนแต่ง
-
พอรู้แบบนี้ก็พอจะมีใจอ่านต่อบ้าง ขอบใจสำหรับคนแต่งที่มาเคลียร์เรื่องที่ข้องใจ แต่แบบว่าโค้ชมันเคยเป็นแฟนเปามาก่อนมันน่าจะรู้จักนิสัยของเปาบ้าง หรือเพราะความโกรธที่โดยเปาบอกเลิกเลยทำให้ความรู้สึกดีๆเหล่านั้ยหายไป แต่เปาก็น่าสงสารอยู่ดี กว่าเรื่องร้ายๆจะผ่านไปคงเจ็บปวดจนด้านชาเป็นแผลที่รักษาอยากซะแล้ว รอตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้คนแต่ง
ขอบทุกคอมเม้นท์มากๆเลยนะครับ ส่วนของคุณFrejaก็ต้องขอบคุณมากๆเช่นกันครับ พอมานั่งดูอีกที คำผิดหรือขาดหายไปเยอะมากจริงๆครับ และก็ประเด็นที่ว่าพลอยจะฆ่าคนตายไหม เพื่อทุกอย่างบางครั้งคนเราก็ต้องทำ แน่นอน มีแน่นอน ผมบอกแค่ว่า มันไม่น่าให้อภัยเอามากๆเลยแต่อาจไม่ถึงตาย
ส่วนของคุณชัดเจนกาบนะครับ ใช่ครับโค้ชโกรธมากที่เปาบอกเลิกเพราะมันเป็นการบอกเลิกที่เจ็บปวดด้วยคำไม่กี่คำครับ ส่วนเรื่องที่โค้ชน่าจะรู้จักนิสัยเปาบ้างนั้น จะเห็นว่าในตอนที่เริ่มรู้จักกันกับตอนปัจจุบันจะไม่เหมือนกัน ตอนเป็นแฟนกับโค้ชเปาจะร่าเริงครับ ส่วนปัจจุบัน เปาจะเป็นคนเงียบๆ กวนส้นตี-เขาไปทั่ว สำหรับคนที่ยุ่งวุ่นวายกับเขา ส่วนคนอื่นคิดยังไงเขาก็ไม่สน
ขอบคุณทุกๆคนอีกครั้งนะครับ ผมจะพยายามมาต่อเรื่อยๆนะครับ ตอนนี้กำลังตาบวมอยู่ครับ เผลอไปกินกุ้งก็เลยตาบวมเลย ^__^ เจอกันตอนหน้าครับ
ป.ล. ตอนหน้าดราม่าหนักนะครับ ^ _____ ^ :katai5:
-
ป.ล. ตอนหน้าดราม่าหนักนะครับ ^ _____ ^ :katai5:
:a5: :a5: :a5:
ขอตัวช่วยมุกด่วน
-
ป.ล. ตอนหน้าดราม่าหนักนะครับ ^ _____ ^ :katai5:
เจอประโยคนี้ ผมนี่ต้มน้ำรอเลยครับ :laugh: :dont2:
-
ERASE
CHAPTER 4
หลังจากเกิดเรื่องวันนั้น เปาก็เลี่ยงที่จะเจอหน้าโค้ชมาตลอด ความสัมพันธ์ระหว่างเปากับแชมป์ดีขึ้น ถึงเปาจะไม่ได้ดีใจมากนัก เขาไม่ได้กีดกันแชมป์จากโค้ช แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้เลย
" นะ...ช่วยฉันหน่อยนะ ขอล่ะ " เสียงขอร้องของแชมป์ดังขึ้น แชมป์พูดแบบนี้มาครึ่งค่อนวันแล้ว เปาพยายามเดินหนี แต่แชมป์ก็ตามติดยิ่งกว่าปลิงซะอีก.........
" จะเอายังไงว่ามา... " เปาพูดขึ้นอย่างไม่มีทางเลือก แชมป์ยิ้มหน้าบาน ก่อนจะลงนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
" คือ...วันเสาร์นี้ พี่โค้ชเขาจะไปเล่นดนตรีที่ห้าง ฉันก็เลยอยากจะให้สิ่งที่เขาชอบที่สุดน่ะ " แชมป์พูดอธิบาย
" แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ ไม่งั้นฉันก็ตอบนายไปนานล่ะ...เขาชอบ...หมีพูห์กับกุหลาบสีฟ้า " เปาพูดบอก แม้จะเลิกกันนานแล้ว แต่เขาก็จำสิ่งที่โค้ชชอบหรือไม่ชอบได้เสมอ
" เอ่อ...คือฉันอยากให้นายไปช่วยฉันเลือกซื้อหน่อยอ่ะ... " แชมป์พูดบอก
" เยอะไปและ...ฉันไม่ได้ว่างมากขนาดนั้นหรอกนะ งานการฉันก็ต้องทำ ไม่ว่าง....จบนะ " เปาพูดตัดบท ก่อนจะเดินหนีไป
" นายคิดดีแล้วหรอแชมป์..." เปาเดินพลางใช้ความคิดไปด้วย ในใจมีแต่ความกลัว...........
วันเสาร์นี้ แชมป์ตื่นแต่เช้า เพื่อไปจองพื้นที่หน้าเวทีที่โค้ชจะทำการแสดง แต่ก็ช้าไปหน่อยเพราะก็มีคน มารอล่วงหน้าก่อนเขาแล้วหลายคน แชมป์อุ้มเจ้าตุ๊กตาหมีพูห์ไว้ในอ้อมกอด ถนอมไว้อย่างดี เขาคิดว่าวันนี้ยังไง ก็ต้องให้โค้ชให้ได้......
วงแรกเริ่มทำการแสดงแล้ว แล้วก็ตามด้วยวงต่อๆไป จนกระทั่งถึงคิววงของโค้ชที่ต้องทำการแสดงบ้าง เสียงกรี๊ดส่งเสียงร้องด้วยความตื่นเต้นดังก้อง บางคนถึงกับต้องเอามือปิดหู ( อะไรจะขนาดนั้น... - -' )
" สวัสดีทุกๆคนนะครับ ผมฉันท์ทาพัฒน์ หรือพี่โค้ชสุดหล่อนั่นเองนะครับ ฮ่าๆ ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกๆคนที่มาให้กำลังใจพวกเราในวันนี้มากๆเลยนะครับ วันนี้ วง CR27 ของเราเตรียมเพลงมาบรรเลงให้ทุกคนฟังถึงสองเพลงเลยครับ วันนี้ผมขอเริ่มด้วยเพลงที่บรรยายความรู้สึกของใครหลายๆคนที่ยังลืมคนรักไม่ได้นะครับ ฮ่าๆ..." สิ้นเสียงของโค้ช เสียงกรี๊ดส่งเสียงร้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง
"...........จมกับความโหดร้าย ที่ทำลายให้ใจบอบช้ำ
เกลียดเธอจริงๆ ที่เป็นคนทำ
ให้ฉันไม่เหลืออะไร ไม่เหลือใครสักคน
เคยมีความเกลียดแค้น
อยากให้เธอต้องเจออย่างฉัน
แต่ทำยังไง ก็ไม่มีวันเกลียดเธอได้ลง
ต้องแพ้ให้เธอ ไม่รู้ทำไม
ให้เกลียดแค่ไหน ก็ยังต้องรัก
ไม่อาจหยุดรักห้ามใจตัวเองได้เลยสักที
ให้เกลียดแค่ไหน ก็เป็นเช่นนี้
เธอเติมความรักที่ดีลงมาในใจ
เปลี่ยนให้ฉันคนเดิมได้มีชีวิตใหม่
ทำให้ฉันเข้าใจ ความรักจริงๆ ที่แท้เป็นไง
เคยมองเธอว่าร้าย ไม่จริงใจกับใครสักครั้ง
จะทำยังไงก็ไม่มีทาง ที่จะทำดีกับเธอ
แต่ฉันมองผิดไป
เคยมีความเกลียดแค้น
อยากให้เธอต้องเจออย่างฉัน
แต่ทำยังไงก็ไม่มีวัน เกลียดเธอได้ลง
ต้องแพ้ให้เธอ ไม่รู้ทำไม
ให้เกลียดแค่ไหน ก็ยังต้องรัก
ไม่อาจหยุดรักห้ามใจตัวเองได้เลยสักที
ให้เกลียดแค่ไหน ก็เป็นเช่นนี้
เธอเติมความรักที่ดีลงมาในใจ
เปลี่ยนให้ฉันคนเดิมได้มีชีวิตใหม่
ทำให้ฉันเข้าใจ ความรักจริงๆ ที่แท้เป็นไง
ให้เกลียดแค่ไหน ก็ยังต้องรัก
ไม่อาจหยุดรักห้ามใจตัวเองได้เลยสักที
ให้เกลียดแค่ไหน ก็เป็นเช่นนี้
เธอเติมความรักที่ดีลงมาในใจ
เปลี่ยนให้ฉันคนเดิมได้มีชีวิตใหม่
จากคนหนึ่งที่เคยเหมือนตาย ให้วันนี้มีวันที่สวยงาม
ทำให้ฉันเข้าใจ ความรักจริงๆ ที่แท้เป็นไง..........."
เมื่อเสียงเพลงจบลง เสียงปรบมือพร้อมเสียงกรี๊ดดังสนั่นอีกครั้ง โค้ชโค้งคำนับ ส่งยิ้มที่บาดใจสาวๆ จนพวกเธออยากจะลงไปดิ้นตาย ( เป็นเอามาก... - -' ) เพลงที่สองจะเริ่มขึ้นต่อ เป็นเพลงเร็วเอาใจขาร็อค เมื่อการแสดงจบลง โค้ชก็กล่าวขอบคุณทุกคนอีกครั้ง ก่อนจะเดินลงไปจากเวที แชมป์เมื่อเห็นโค้ชลงจากเวทีแล้ว เขาก็รีบผละตัวออกมาจากหน้าเวทีทันที.....
" พี่โค้ชครับ!!... " แชมป์ตะโกนเรียกโค้ช เขาหันมา เมื่อเห็นว่าเป็นแชมป์ เขาก็พูดอะไรกับเพื่อนเล็กน้อย ก่อนจะเดินมาหาคนร่างบาง
" ไง...เรามาเชียร์พี่ล่ะสิ " โค้ชกล่าวทักทาย
" ชะ...ใช่ครับ พี่เก่งมากเลย " แชมป์พูดบอกแววตาลึงโลด หน้าแดงขึ้นทันที ก่อนจะยื่นเจ้าหมีพูห์กับดอกกุหลาบสีฟ้าไปให้ร่างสูง โค้ชมองสิ่งของทั้งสองเรียบ ก่อนจะมองหน้าแชมป์
" เอ่อ...ไม่ชอบหรอครับ " แชมป์พูดขึ้นเมื่อโค้ชหน้าขรึมลง
" ชอบสิ...เรานี่รู้ใจพี่นะเนี่ย ฮ่าๆ เอ่อ...พี่ต้องไปแล้วล่ะ เดี๋ยวเพื่อนรอ แล้วพี่ต้องไปรับน้องอีกด้วย แล้วเจอกันนะ " โค้ชเอ่ยลา แชมป์พยักหน้ายิ้มรับ โค้ชหันหลังเดินจากไป พลางมองสิ่งของที่อยู่ในมือตัวเอง
ใช่....เขาชอบสิ่งนี้มาก แต่เขาไม่เคยบอกใครเลย และมีเพียงคนเดียวเท่านั้น.....ที่รู้
เปารู้สึกเบื่อๆ เขาจึงออกไปเที่ยวข้างนอก มาเดินเล่นที่ห้าง ตอนแรกเขาว่าจะไปหาแม่ แต่เมื่อโทรถามแป้ง ก็พบว่าแม่ตื่นแล้ว เขาจึงไม่อยากไปรบกวน เขาเดินตากแอร์ไปเรื่อย จนกระทั่ง......
" ม่าม๊าเปา!!! " เสียงใสดังขึ้น เขาไม่ได้ยินชื่อแบบนี้มานานแล้ว และไม่คิดว่าจะได้ยินมันอีก เปาหันกลับไปมอง พบเด็กผู้ชายตัวน้อยที่เคยคุ้นเคย แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เด็กคนนี้จะมาเรียกชื่อเขาแบบนี้
" ไง...อาร์ตี้ ทำไมอยู่คนเดียวล่ะครับ " เปาเอ่ยทักเด็กน้อย ยิ้มให้ อาร์ตี้เดินเข้ามาจับมือเขาไว้
" ทำไมม๊าเปาไม่มาหาอาร์ตี้เลย อาร์ตี้เหงามากๆ " เด็กชายพูดขึ้น เปามองอาร์ตี้อย่างเอ็นดูปนสงสาร ที่บ้านอาร์ตี้ค่อนข้างไม่มีเวลาให้อาร์ตี้เลย พ่อก็เป็นนายพลที่ทำแต่งาน ส่วนแม่ก็เป็นคุณหญิงที่เอาแต่ออกงานสังคม ทิ้งให้อาร์ตี้อยู่กับพี่เลี้ยงไม่ก็...พี่ชาย
" เอ่อ...เรียกพี่เปาเถอะ เรียกม่าม๊าไม่ได้แล้วนะครับ " เปาพูดบอกเด็กชายอย่างอ่อนโยน อาร์ตี้มองเปาอย่างงุนงง
" ทำไมอ่า... " เด็กชายเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสา ' คงจะยังไม่รู้เรื่องสินะ '
" เอ่อ...พี่เปากับพี่พัฒน์ไม่ได้เป็นแล้วนะครับ ถ้าอาร์ตี้พูดแบบนี้ให้พี่พัฒน์ได้ยินเดี๋ยวพี่พัฒน์เขาจะโกรธแล้วก็ดุพี่เปานะ อาร์ตี้อยากให้พี่เปาโดนดุหรอครับ " เปาพูดกับอาร์ตี้ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
" ทำไมป๊าพัฒน์ใจร้ายจัง " อาร์ตี้พูดขึ้น ขมวดคิ้วแน่น
" ใช่...พี่พัฒน์ใจร้ายมาก ดุด้วย ดุเหมือนหมีสีน้ำตาลเลย อาร์ตี้ก็เคยเห็นใช่ไหมครับ " เปาพูดบอกเด็กน้อย หม้นไส้โค้ชไม่เบา ระหว่างนั้นเอง......
" นินทาอะไรฉัน... " ช็อค.....เปาแทบจะเป็นลม เขาไม่น่าอยู่คุยกับอาร์ตี้นานเลย แต่เขาก็ไม่อยากทิ้งให้อาร์ตี้อยู่คนเดียว
" อ้าว!...นี่ไง ป๊าพัฒน์มาพอดีเลย " อาร์ตี้ร้องขึ้น เปายิ่งเกร็งหนักกว่าเดิมอีก
" งะ...งั้นพี่เปากลับแล้วนะครับ " เปาพูดบอกเด็กชาย แล้วเดินเลี่ยงออกมา
~ หมับ ~ มือหนาคว้าแขนของเปาไว้ เปาหยุดกึก ก่อนจะหันหน้ามาหาโค้ช สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัว อาการแบบนี้ที่โค้ชไม่เห็นมานานแล้ว ' จริงๆแล้ว เด็กก็มีอิทธิพลต่อใครบางคนเหมือนกันนะเนี่ย '
" อาร์ตี้ครับ หิวข้าวยังครับ " โค้ชเอ่ยถามอาร์ตี้ มองหน้าเปาอย่างไม่วางตา
" หิว!!...พาม๊าเปาไปด้วยนะ " ช็อค...ครั้งที่สอง เปารีบหันไปหาอาร์ตี้ทันที
" ไม่ได้ครับ!!...พี่เปาต้องไปทำธุระต่อ ไม่ได้จริงๆนะ " เปาพูดบอก เด็กชายน้ำตาเริ่มคลอ หน้าแดงก่ำ
" ฮึก...ทำไมอ่า ไปด้วยกันนะม๊าเปา อาร์ตี้คิดถึงม๊าเปานะ ฮือ... " ร้องจนได้ โค้ชยกยิ้มขึ้น แม้จะเลิกกันไปนาน แต่เขาก็รู้ว่าเปาเป็นพวกแพ้น้ำตาคน ใจอ่อนให้ทุกที.... เปาจำใจต้องเดินตามอาร์ตี้ไป
" เรื่องเรียกม๊าอะไรเนี่ย พี่ต้องห่วงหรอกนะ ผมจะรีบแก้ไขให้เร็วที่สุด " เปาพูดขึ้นใกล้โค้ช โค้ชชายตามอง
" ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ "
เปาไม่มีทางเลือก เขาจึงต้องมานั่งทานข้าวในร้านอาหาร แถมยังถูกอาร์ตี้บังคับให้ นั่งข้างๆโค้ชอีกด้วย
" ตกลงนายจะกินหรือจะนั่งมองมัน " โค้ชกระซิบใกล้ๆเปา ทำเอาเปาสะดุ้งเล็กน้อย เขารีบเก็บอาการทันที
" เรื่องของผม " เปาพูดเสียงกวน ทำหน้ากวนๆใส่โค้ช ' หึ...พยศอีกแล้วสินะ ' โค้ชยกยิ้มขึ้นอย่างมีเลศนัย ซึ่งเปาไม่ชอบเอามากๆ
" อาร์ตี้ครับ...ม๊าเปาอยากกินเต้าหู้ ตักให้ม๊าหน่อยสิครับ " โค้ชพูดขึ้น เปาหันขวับทันที
" ได้ๆ...อ่ะ นี่เลย " อาร์ตี้ไม่รอช้า ตักเต้าหู้ใส่จานให้เปา เปายิ้มให้เด็กน้อยอย่างเจื่อนๆ ก่อนจะมองเต้าหู้ในจานอย่างขยะแขยง เปานั่งมองอยู่นาน มองโค้ชอย่างโกรธเคือง
" ผมไม่อยากกิน " เปาพูดกับโค้ชแค่สองคน ไม่อยากให้เด็กชายได้ยิน กลัวอาร์ตี้จะเสียใจ
" มา...ฉันกินเอง " โค้ชเลิ่กคิ้วขึ้น ก่อนจะพูดออกมา
" ป้อนด้วย " เปาหันขวับทันที โค้ชยิ้มอย่างผู้ชนะ
" เป็นบ้าอะไรเนี่ย! " เปากดเสียงพูดรอดไรฟัน ' ชักจะมากไปแล้วนะ '
" เร็วๆสิ ไม่งั้นฟ้องอาร์ตี้นะ " โค้ชเอาอาร์ตี้มาอ้าง เปายิ่งหงุดหงิดหนัก คิ้วขมวดเข้าหากันจนจะเป็นปมแล้ว เขาใช้ตะเกียบคีบเต้าหู้ขึ้นมา ก่อนจะยัดใส่ปากโค้ช เสียงสาววายที่นั่งแถวนั้นดังระงม จนเปาเริ่มอาย.......
หลังจากทานอาหารเสร็จ เปาก็ร้องจะกลับทันที แต่อาร์ตี้ก็ยังคงให้โค้ชไปส่งเปาที่บ้านอยู่ดี ระหว่างทางกลับ บนรถก็ถูกความเงียบเข้าปกคลุมเพราะอาร์ตี้หลับไปแล้ว......
" ห้ามทำแบบนี้อีก " โค้ชพูดขึ้นทำลายความเงียบ แต่หันมามอง ไม่เข้าใจว่าโค้ชห้ามอะไร
" ทำอะไร " เปาเอ่ยถาม โค้ชชายตามองเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปสนใจถนน
" หมีพูห์กับดอกกุหลาบสีฟ้า " โค้ชพูดเสียงเรียบ เปาหน้าเจื่อนทันที
" ก็แชมป์มันถาม " เปาพูดไปตามความจริง
" แต่ฉันไม่ชอบ... " โค้ชพูดเสียงเรียบ เปารู้สึกอึดอัดมาก
" นั่นไม่ใช่ปัญหาของผม " ไม่ได้อยากพูดเลย แต่เพื่อตัวโค้ชเอง โค้ชหยุดรถข้างทาง ก่อนจะหันมามองหน้าเปา
( ต่อ )
-
" คุยกันดีๆสักวันไม่ได้เลยใช่ไหม " โค้ชพูดขึ้นน้ำเสียงจริงจัง เปานิ่งเงียบ
" ไม่จำเป็น โอ้ะ!! " ทันทีที่พูดจบ โค้ชก็ดึงร่างเปาเข้าหาตัวเองจนเปาไม่ทันตั้งตัว
" เลิกประชดสักทีได้ไหม! " โค้ชขึ้นเสียงเล็กน้อย เปาตัวสั่นด้วยความกลัว
" นายก็รู้...ว่าฉันไม่เคยพูดให้ใครฟัง แค่รักษาสัญญา มันจะตายหรือไง " โค้ชพูดบอก รู้สึกเสียใจไม่น้อย ทั้งที่บอกกับเปาไปแล้วว่าเป็นความลับระหว่างเขาสองคน แต่เปากลับเอาไปบอกคนอื่นง่ายๆ
" ผมกับพี่....เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่จำเป็นที่ผมต้องรักษาสัญญาอะไรทั้งนั้น เพราะพี่ก็ไม่เคยรักษามันเหมือนกัน ไม่งั้น ปีที่แล้วพี่ก็ไม่ทำกับผมแบบนั้นหรอก! " เปาพูดออกมาอย่างเหลืออด ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาอธิบายอะไรให้มากความด้วย แต่น้ำตามันก็ดันไหลออกมาซะได้
ปีที่แล้ว Christmas Day
ความเหงาเริ่มเข้าปกคลุมหัวใจเปา สามเดือนแล้วที่เลิกกับโค้ช นับว่าเป็นอะไรที่ยากมากกว่าจะทำใจได้ แล้วไหนจะเรื่องครอบครัวที่แตกยับจนแทบไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เพื่อนที่มีก็ค่อยๆหายไป จนไม่เหลือใคร...... แรกๆก็รู้สึกเจ็บจนทรมาน...จนในที่สุดก็ชินไปเอง ปัญหาทุกอย่างถาโถมเข้ามาพร้อมกันจนเปาเคยคิด ที่จะฆ่าตัวตาย แต่เขาทำไม่ได้ เปาเข้มแข็งพอที่จะใช้ชีวิตต่อ .....
วันนี้เป็นวันคริสมาส ตามท้องถนนจึงเต็มไปด้วยแสงไฟหลากสี ให้อารมณ์อ้างว้างของคนเหงาเหลือเกิน ค่ำคืนนี้แทบเป็นคืนที่เหงาเดียวดายของคนโสดก็ว่าได้ ต้นคริสมาสใหญ่ถูกตกแต่งด้วยกล่องของขวัญสีสวย ประดับด้วยสายไฟ และก็ดาว ระฆังสีทอง เปาเลือกที่จะมาที่ๆหนึ่ง ที่เคยมีความทรงจำที่ดีที่สุด เกิดขึ้นในวันนี้ ' วันที่โค้ชขอเปาเป็นแฟน ' มันโรแมนติคใช่ไหมล่ะ แต่อะไรๆก็เปลี่ยนไปแล้ว ไม่เหมือนเดิมเหมือนที่ผ่านมา ค่ำคืนที่เคยเป็นความสุขของเปา กลับกลายเป็นค่ำคืนที่แสนปวดร้าวสำหรับเขา เมื่อไม่มีโค้ชข้างกาย ที่ผ่านมาเขาพยายามเข้มแข็งมาตลอด แต่....ขออ่อนแอสักวันหนึ่งแล้วกัน
เปาล้มตัวลงนั่งเก้าอี้ที่เขียนป้ายไว้ว่า ' Chair of Love ' คงจะดีมากถ้ามีใครสักคนมานั่งข้างๆเขา และจะดียิ่งกว่านั้น ถ้าคนๆนั้น คือ โค้ช เปากำลังมองหาโค้ช ทั้งที่รู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางเจอ อยากจะฟังเสียงบอกรักของโค้ช ที่เคยพูดกับเขาในวันนี้เมื่อปีที่แล้ว ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางได้ยินอีกแล้ว ร้องไห้ค่ำครวญให้ตายยังไง โค้ชก็ไม่มีทางกลับมา ทำไมต้องเป็นเขา ที่ต้องแบกรับทุกๆอย่างเอาไว้ อยากย้อนวันเวลา กลับไปตอนที่เจอกันครั้งแรก เปาจะไม่ขอให้โค้ชช่วยหยิบหนังสือให้เลย ไม่แม้แต่จะมองหน้าโค้ชเลย จะได้ไม่ต้องทรมานใจอยู่แบบนี้ เปาเหนื่อยเหลือเกิน...........................
" โค้ชค่ะ...พลอยว่ามันสวยมากเลย " เสียงหนึ่งแว่วมาเข้าหูเปา ในขณะที่เขากำลัง หลับตานึกถึงเรื่องราวดีๆที่เคยเกิดขึ้นในวันนี้ เปาลืมตาขึ้น เห็นคนสองคนกำลังกอดกันอยู่ เขาไม่อยากจะสนใจเลย ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่...โค้ช สร้อยสีสวยถูกสวมใส่คอให้หญิงสาว ช่างเป็นภาพที่น่ายินดีด้วย สำหรับใครหลายคน แต่สำหรับเปา มันเป็นภาพที่ทรมานใจเขาเหลือเกิน............
' อะไรอ่ะ...เอ้ย! แหวนนี่นา ชื่อ เปา กับ พี่พัฒน์ ด้วย ' เปาร้องขึ้นมาอย่างดีใจ เมื่อโค้ชซื้อแหวนมา เซอร์ไพส์เขาในวันคริสมาส โค้ชค่อยๆบรรจงสวมใส่นิ้วเปาอย่างแผ่วเบา จูบลงหน้าผากมน ก่อนจะกระซิบเบาๆ
' เป็นแฟนกันนะ ' น้ำตาเอ่อล้นทันที เปามีความสุขเหลือเกิน ภายใต้ต้นคริสมาสใหญ่ของห้างดัง ที่ประดับไปด้วยสิ่งของมากมาย เปาโผลเข้ากอดร่างสูงแน่น
' ห้ามพาใครมาตรงนี้อีกนะ นอกจากเปาคนเดียว ฮ่าๆ ' เปาหัวเราะทั้งน้ำตา เขามีความสุขหรือเกิน
' ได้ พี่สัญญา '
หญิงสาวผละออกจากโค้ช เพื่อไปรับโทรศัพท์ ปล่อยให้ร่างสูงยืนอยู่คนเดียว โค้ชกวาดสายตาไปทั่ว ก่อนจะไปหยุดที่ใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่ เขาค่อยๆลุกขึ้น ก่อนจะเดินตรงมาหาโค้ชอย่างใจเย็น หน้าตายิ้มแย้ม แม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยคราบน้ำตา...... เขาหยุดยืนข้างๆโค้ช ก่อนจะพูดออกมา
" ถ้ารู้ว่าจะทำไม่ได้......จะสัญญาทำไม มันเสียความรู้สึกนะ รู้ไหม "
TO BE CONTINUE.................
ช่วงนี้ไม่ค่อยสบายครับ เลยอัพช้าบ้าง เรียนหนักไปหน่อย ไม่ค่อยดราม่าสักเท่าไหร่ (สมองตื้อคิดไม่ออก)
ป.ล.ตอนหน้าเปิดตัวคู่รองนะคร้าบบบ
เจอกันตอนหน้านะคร้าบบบบบบบ ^_________^ :katai5:
-
อ่านตอนแปดละเพิ่งมาเสียวๆกับชื่อเรื่อง
Erase นี่หมายถึงตัวเปาเองหรือเปล่านะ?
(มะคืนมโนไปเอง ถ้าน้องเปาตอนนี้ความจำเสื่อมชั่วคราวจะเป็นยังไงนะ :hao3:)
-
มาม่าหนักเลยที่นี่
-
อุ่ย มาม่าาาาาา :o12: :o12:
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
ERASE
CHAPTER 5
อีกสามวันข้างหน้า จะเป็นงานครบรอบ 60 ปีของโรงเรียน ซึ่งแบบงานปีนี้เป็นแบบ ' งานเต้นรำ ' และจะจัดตอนกลางคืนอีกด้วย งานครบรอบปีนี้นั้น เรียกความสนใจจากทุกๆคนได้ดีเลยทีเดียว.....
" เอาล่ะ นักเรียนทุกคน ครูจะไม่อ้อมค้อมมากนะ พวกเราน่าจะรู้จักงานเต้นรำกันมาบ้างแล้วนะ แน่นอนว่าพวกเธอจะต้องมีคู่เต้นรำ ซึ่งปีนี้เรา ' ไม่จำกัดเพศ ' นะจ้ะ จะไปฐานะเพื่อนก็ได้ แต่มันก็จะดูตลกพิลึก ฉะนั้น หาคู่ของพวกเธอให้ได้ก่อนวันที่สามนะจ้ะ ถ้าใครหาคู่ไม่ได้ก่อนวันที่สาม จะต้องเป็นเด็กเสริฟน้ำในงานทันที เข้าใจตรงกันนะ " ครูประจำพูดรวดเดียวจบ ทุกคนๆหันมากระซิบกันจนดังระงม
" แชมป์ แกลองไปขอพี่โค้ชดูสิ เขาอาจจะยอมไปกับแกก็ได้นะ ฮ่าๆ " ตี๋หันมาพูดคุยกับแชมป์อย่างร่าเริง
" บ้าหรอ...พี่เขาก็ต้องไปกับแฟนเขาสิ ว่าแต่แกเถอะ มีหรือยังเถอะ " แชมป์ตอกกลับบ้าง ตี๋เงียบทันที อีกฟากหนึ่งของห้อง เปากำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจ เขาดูจะไม่ใส่ใจกับคู่เต้นรำของเขาเท่าไหร่ เพราะว่าคงไม่มีใครคิดจะมาขอเขาไปเป็นคู่ในงานเต้นรำหรอก.............
พักกลางวันแล้ว ทุกอย่สงดูวุ่นวายอย่างเช่นทุกวัน ซึ่งมันน่ารำคาญใจมาก สัปดาห์นี้มุกก็ต้องบินไปต่าง ประเทศกับครอบครัวอีก เปายิ่งเหงาเข้าไปใหญ่ กะว่าจะชวนไปงานเต้นรำให้คนอื่นอิจฉาเล่นสะหน่อย ส่วนบูม ตั้งแต่วันที่เปาขอให้เป็นแค่พี่น้องกัน เจ้าตัวก็ไม่ค่อยจะโผล่มาอีกเลย ซึ่งมันก็เป็นเรื่องดี แต่รู้สึกว่าอะไรมันขาดหายไป
" กล้ามากนักนะแก! " เสียงนรกดังขึ้น เปาไม่หันแต่รับรู้ได้ว่าคือใคร
" เรื่อง? " เปาเอ่ยสั้นก่อนจะหันไปสนใจหนังสือในมือต่อ
" เมื่อวันเสาร์ไง! ฉันเคยเตือนแกแล้วใช่ไหม อยากลองดีงั้นหรอ!! " พลอยตวาดลั่น ทำเอาคนในโรงอาหารหันมามองเป็นตาเดียวกัน เปาเงยหน้าขึ้นมอง
" ฉันไม่รู้...ฉันไปปลูกผัก " เปาพูดเอาฮา แต่....
~ ซ่า ~ แก้วน้ำเปล่าถูกราดใส่หัวเปาเต็มๆ
" อย่าคิดลองดีกับฉัน ไม่งั้น...โอ้ย!!! " พลอยร้องเสียงหลง เมื่อเปาลุกขึ้นยืนแล้วเหยียบเท้าเธอไปอย่างแรง
" แก!!...ไอเด็กเหลือขอ แกเหยียบเท้าฉัน!!! " พลอยตวาดลั่น เปามองหน้าพร้อมยิ้มแย้ม
" อ้าวหรอ...ฉันคิดว่าหน้าเธอซะอีก " เปาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินหนีไป ทิ้งให้พลอยตะโกนด่าเขาข้างหลัง.......
หลังเลิกเรียนเสร็จ เปาก็รีบเดินออกมาจากห้องทันที โดยมาทางหลังโรงเรียน เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะ เจอกับโค้ช หลังจากเหตุการณ์เมื่อกลางวันแล้ว เขารู้ทันทีว่ายังไงโค้ชก็ต้องมาเล่นงานเข้าแน่ๆ ช่วงเย็น แถวหลังโรงเรียนจะไม่ค่อยมีคนเดินมาเท่าไหร่ เปาเลยเลือกกลับทางนี้..... ยังไงก็คงไม่มีคนมาทางนี้อยู่แล้ว
" เดี๋ยว! " เปาคงจะคิดผิดจริงๆ ฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆก่อนจะหยุดอยู่ข้างหลังเขา
" อะไรอีก...จะเอาคืนผมหรือไง " เปาพูดขึ้น ก่อนจะหันไปหาอีกฝ่าย มองหน้าอย่างกวนๆ แต่บางอย่างไม่เหมือนเดิม แววตาของโค้ชไม่เหมืนเดิม เป็นแววตาที่เปาอธิบายไม่ถูก แต่แล้วมันก็หายไปทันทีเมื่อโค้ชเอ่ยคำพูดออกมา
" พลอยนิ้วโป้งเท้าอักเสบ...มีอะไรจะแก้ตัวไหม! " โค้ชขึ้นเสียงเบาๆ เปายกไหล่ขึ้นทำเรียบเฉย
" ก็ไม่มีนะ...แต่คนของพี่เริ่มก่อนนะ " เปาพูดบอก ' ถ้ารู้จักที่จะฟังผมบ้าง เราก็คงไม่ต้องมาทะเลาะกันทุกวันแบบนี้หรอก '
" เรื่อง " โค้ชถามกลับ
" ก็ไม่มีอะไรมาก...ผมไปยุ่งกับคนของเธอ เธอก็เลยเอาน้ำรดหัวผมเหมือนผมเป็นต้นไม้ ผมก็เลย กระชากหัวเธอมาตบ กระทืบ ลากไปกับพื้น เอาจานทุ่มใส่ ก่อนจะเอาปืนยิงทิ้ง " เปาพูดอย่างสบายๆ แต่โค้ชกลับขมวดคิ้วจนจะเป็นปม
" ฉันไม่ตลกกับเหตุผลปัญญาอ่อนของนายหรอกนะ " โค้ชพูดอย่างจริงจัง
~ หมับ ~ เปาจับไปที่หูของโค้ช โค้ชทำหน้างง
" นี่คืออะไร " เปาเอ่ยถาม
" หูไง " โค้ชตอบกลับ
" มีกี่อัน " เปาถามต่อ
" สองอันไง " โค้ชตอบอย่างหงุดหงิด เปาปล่อยมือจากหูโค้ชก่อนจะเดินจากไป
" ก็หัดฟังทั้งสองข้างบ้าง ไม่ใช่ฟังแค่ข้างเดียว " เปาพูดให้คิด ก่อนจะเดินออกไปจากโรงเรียนเพื่อไปทำงาน
ในที่สุด...งานเต้นรำก็มาถึง ซึ่งแน่นอนว่าเปาก็ได้เป็นเด็กเสริฟอยู่แล้ว งานเริ่มเวลาทุ่มกว่าๆ หลังจากผู้อำนวยการโรงเรียนกล่าวเปิดงาน เปาเดินเสริฟเครื่องดื่มไปทั่วงาน พอเพลงเริ่มคลอเบาๆลง เปาก็ผละออกมาจากงาน หนีมานั่งตรงเก้าอี้ใกล้สนามฟุตบอล วันนี้เป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวง ซึ่งมันสวยมากๆ เปานั่งฮัมเพลงเบาอย่างสบายใจ พลางทำท่าเต้นรำไปด้วย สายลมพัดโชยมาปะทะร่างเขาเบา ช่างเป็นบรรยากาศที่งดงามมาก
" หึ...น้อยใจถึงขนาดต้องมาซ้อมเต้นรำคนเดียวเลยหรือไง " เสียงที่เปาไม่อยากได้ยินดังขึ้น เปากลอกตาไปมาก่อนจะหันไปหาเจ้าของเสียง
" ก็ไม่เดือดร้อนใครนี่ครับ " เปาพูดบอกก่อนจะหันไปฮัมเพลงต่อ
~ ฟึ่บ ~ โค้ชดึงร่างของเปาเข้าตัวเอง
" เฮ้ย!..อะไรเนี่ย ปล่อยผมเลยนะ!! " เปาพูดเสียงดัง ทำหน้ายักษ์ใส่
" ก็เป็นคู่ซ้อมเต้นรำให้นายไง " โค้ชตอบกลับ พลิกร่างเปาให้หันหน้าเข้าตนก่อนจะรั้งเอวบางไว้
" ไม่จำเป็น! ปล่อย!! โอ้ะ!! " เปาแหกปากลั่น โค้ชรั้งเปาเข้าหาตัวเองจนหน้าแทบจะชิดกัน
" อย่าเล่นตัวให้มากนักเลยน่า จับบ่าฉันสิ " โค้ชพูดเสียงแหบพร่าใกล้หูเปา ทำเอาเปาหน้าแดงเล็กน้อย เปาพยายามดิ้นออก แต่ก็ไม่หลุดสักที เขาจึงจำใจต้องจับบ่าโค้ชไว้.....
แชมป์กำลังนั่งใช้ความคิดในห้องนอนของตน เขาไม่เคยต้องกังวลขนาดนี้มาก่อนเลย และมันก็เป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขาซะด้วย ไม่นานร่างบางก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา
" นายมันใจร้าย...ฮีก ฉันไปทำอะไรให้นาย " แชมป์พูดออกมาอย่างหมดความอดทน....
สัปดาห์ก่อน
แชมป์กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจบนห้องของเขา วันนี้เหมือนจะมีพายุเข้า ฝนยังไม่ตก แต่ลมแรงมาก
~ ก๊อกๆ ~ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกความสนใจจากแชมป์ทันที เขาค่อยเดินไปเปิดประตู เมื่อเปิดมาก็พบกับหลานชายเจ้าของบ้านที่อายุห่างกันแค่ปีเดียว ' ไอถ่อยบูม '
" หือ...กลิ่นเหล้าหึ่งเลย นายไปกินเหล้าที่ไหนมาเนี่ย " แชมป์พูดขึ้น หิ้วปีกบูมเข้าไปในห้องเขาก่อน
" แกไม่ต้องมายุ่งกับฉันไอลูกคนใช้!! " บูมพูดเสียงดัง แชมป์คิ้วกระตุกทันที ' ไม่อยากให้ยุ่ง แล้วเข้ามาห้องฉันทำไม ประสาท!! ' อยากบีบคอคนข้างๆให้ตาย แต่ก็ทำไม่ได้ ' ถ้าไม่ติดว่านายเป็นหลานคุณท่านนะ ฉันฆ่านายแน่ ' แชมป์ได้แต่คิดในใจ
" แกมันสู้อะไรน้องเปาไม่ได้สักนิดเลย เกิดมาทำไมว่ะ ตายไปยังไม่มีใครเสียใจเลย ฮ่าๆ " คำพูดแบบนี้ แชมป์ได้ฟังทุกครั้งที่เจอหน้ากัน เขาจะโดนเปรียบเทียบกับเปาตลอด
" คนเรามีดีไม่เหมือนกัน " แชมป์ตอบกลับ บูมนอนแผ่ราบไปกับเตียง ลืมตาขึ้นมาทันที
" อะไรที่เรียกว่าดีล่ะ เช่นไปอ่อยคนที่เขามีแฟนอยู่แล้วหรือเปล่าล่ะ ฮ่าๆ " บูมพูดแทงใจดำ แชมป์ก้มหน้าลงทันที ใช่...เขารู้ว่ามันผิด แต่ความรักห้ามกันได้ง่ายๆที่ไหนล่ะ
" ก็ยังดีกว่าคนรักเขาทั้งที่รู้ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางรักตัวเองหรอก " แชมป์พูดขึ้นลอยๆ บูมหันขวับ
~ พรึ่บ!! ~ บูมลุกขึ้นผลักแชมป์เข้ากำแพง ก่อนจะบีบคางแชมป์แน่น
" อย่ามาปากดีกับฉันไอลูกคนใช้ " บูมพูดเสียงเยือกเย็น แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาดูไม่เหมือนคนเมาเลย
~ ปึก!! ~ หมัดแชมป์พุ่งหน้าบูมทันที ความอดทนแชมป์ขาดพลึง บูมสูงกว่าเขาเล็กน้อย เขาจึงไม่กลัวหากจะมีเรื่องกัน
" คนถ่อยๆไร้น้ำยาที่ดีแต่ดูถูกคนอื่นอย่างนายคงไม่มีใครหน้ามืดมารักหรอก!! " แชมป์ตวาดลั่น เขาเป็นคน มีความรู้สึกเหมือนกัน บูมไม่ตอบ จับแชมป์เหวี่ยงลงเตียงใหญ่ ก่อนจะขึ้นคร่อมไว้
" นายจะทำอะไร!! " แชมป์ถามเสียงดัง จริงๆเขาพอจะรู้แล้วล่ะว่าบูมจะทำอะไร
" พิสูจน์ไงล่ะ " บูมจัดการกระชากเสื้อร่างบางทิ้ง ก่อนจะรวบมือของแชมป์ไว้เหนือหัว บดเบียดริมฝีปากแชมป์ แชมป์ตัวสั่นเทา ด้านนอกพายุฝนก็กระหน่ำตกไม่ขาดสาย ฟ้าก็ร้องดังกึกก้อง อากาศภายนอกเต็มไปด้วยความหนาวเย็น ต่างจากในห้องที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อน บูมได้ทำการสั่งสอนไอคนปากดีว่าไม่ควรดูถูกเขา แชมป์ได้แต่ยอมรับชะตากรรมตนเอง ช่องทางที่ไม่เคยถูกใครล่วงล้ำตอนนี้มีเลือดไหลออกมาเรียบร้อย ไม่นานบูมก็กระตุกปล่อยน้ำรักเข้าไปในตัวแชมป์ ห้องเต็มไปด้วยกลิ่นคาวคลุ้ง แชมป์พยายามดันร่างบูมออกจากตัว แต่เขาไม่มีแรงเลย
" อย่าเพิ่งสิ ฉันยังสนุกอยู่เลย ฮ่าๆ " บูมจัดการเริ่มบทรักอีกครั้ง แชมป์ครางหวิวด้วยความเสียวซ่านปนทรมาน น้ำตาไหลพราก นิ้วจิกลงบนไหล่บูม เพื่อระบายความรู้สึกในอก บูมเล่นบทรักอยู่เนิ่นนานจนพายุฝนสงบลง เขาถึงปล่อยให้แชมป์เป็นอิสระ ก่อนจะกลับห้องตัวเองไป ทิ้งแชมป์ให้นอนสลบอยู่บนเตียงอย่างหมดแรง...............
~ ก๊อกๆ! ~ เสียงเคาะประตูดังขึ้น แชมป์รีบปาดน้ำตาก่อนจะเดินไปเปิดประตู
" นาย...มาทำไม! " เมื่อเขาเปิดประตู เขาก็พบกับคนที่ทำให้เขาต้องไม่สบายตั้งสามวัน บูมไม่สนใจ เดินแทรกเข้ามาในห้อง ทั้งที่เจ้าของห้องไม่อนุญาต
" ออกไปเลยนะ!... " แชมป์พูดหนักแน่น บูมหันมามองด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะรั้งเอวบางเข้าหาตัวเอง
" นี่มันบ้านฉัน...ทำไมฉันจะเข้ามาไม่ได้ หื้ม " บูมซุกไซร้คอขาวของแชมป์ แชมป์เบือนหน้าหนี ก่อนจะถูกบูมจับหน้าให้หันมา
" อย่าพยศให้มากนักนะ ไม่งั้นจะเจ็บตัวซะเปล่าๆ " บูมกระซิบใกล้ๆหูแชมป์
" แล้วจะให้ฉันทำยังไง! " แชมป์เสียงดังใส่ บูมบีบแขนร่างบางแน่น
" ใช้ร่างกายนายทำให้ฉันมีความสุขไงล่ะ "
" จะบอกได้หรือยังว่าทำไมไม่มีคู่มางานเต้นรำ " โค้ชเอ่ยถามคนข้างๆหลังจากนั่งเงียบมานาน
" หน้าตาดีเกินไป เลยไม่มีใครมาขอ " เปาตอบอย่างกวนๆ
" แล้วไอบูมล่ะ " โค้ชถามต่อ น้ำเสียงฟังดูน้อยใจ
" รายนั้นหายไปไหนก็ไม่รู้ จะว่าไปก็คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย " เปาตอบกลับ พลางทำหน้าเคลิ้ม
" ทำไมต้องคิดถึงมันด้วย! " โค้ชขึ้นเสียงเล็กน้อย เปามองโค้ชอย่างงุนงง
" แล้วทำไมจะคิดถึงไม่ได้หละ " เปาถามกลับ โค้ชไม่ตอบ
" แล้วฉันหละ " โค้ชพูดเสียงแผ่วเบา
" คุณเป็นใคร " เปาพูดติดตลก โค้ชหันหน้าหนีทันที เปาหัวเราะชอบใจกับอาการงอลของโค้ช นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เขาไม่ได้เห็นอาการแบบนี้
" นายรู้อะไรไหม...จริงๆแล้วฉัน... " โค้ชพูดขึ้นมาโดยไม่หันมามองเปา
" โค้ชค่ะ!! ไหนบอกว่าจะมาเข้าห้องน้ำไงค่ะ แล้วมานั่งกับเด็กคนนั้นทำไม " เสียงพลอยดังขึ้นมาซะก่อน โค้ชทำหน้าเสียดาย ก่อนจะเดินไปหาต้นทางเสียงอย่างรวดเร็ว
" ผมแค่มาคุยกับเขาเรื่องที่เขาเหยียบเท้าคุณน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอก " โค้ชพูดอธิบาย
" พลอยไม่เชื่อหรอก คุณออกมาตั้งสองชั่โมงแล้วนะค่ะ หรือ....ว่า คุณรักมันใช่ไหม!!! " พลอยถามเสียงดัง โค้ชตกใจเล็กน้อยที่โดนพลอยถามแบบนี้ เปาเองก็งงเหมือนกัน........
" ผมไม่สนใจเขาหรอกครับ....ผมไม่ได้รักเขา " เปายิ้มพร้อมส่ายหน้าเล็กน้อย ' นึกแล้ว...ว่าต้องเป็นแบบนี้ '
TO BE CONTINUE...........................
-
ปกติไม่เคยตีเด็กหรอกนะ
แต่ตอนนี้ขอก้านไม้มะยมสักอันหรือหวายก็ได้
จะขอตีเรียงรวดกันมาเลย
เริ่มที่อิบูมก่อนเลย
พลอย. โค้ช
เปาสักแปะแล้วกันนะ ดื้อนัก
ที่จริงบูมสมควรโดนหนักๆ
ข่มขืนไงก็คือข่มขืน
แก้ความยังไงก็ไม่ได้หรอก
-
ปกติไม่เคยตีเด็กหรอกนะ
แต่ตอนนี้ขอก้านไม้มะยมสักอันหรือหวายก็ได้
จะขอตีเรียงรวดกันมาเลย
เริ่มที่อิบูมก่อนเลย
พลอย. โค้ช
เปาสักแปะแล้วกันนะ ดื้อนัก
ที่จริงบูมสมควรโดนหนักๆ
ข่มขืนไงก็คือข่มขืน
แก้ความยังไงก็ไม่ได้หรอก
ใช่ๆ เห็นด้วยอย่างแรง
บูมตอนนี้ผิดที่สุดแล้วค่ะ ไปข่มขืนแชมป์ อยากให้เปาชกหน้าบูมหลายๆทีจะได้ตาสว่างบ้าง (แถมชอบเหยียดว่าลูกคนใช้อีก ไม่อยากจะคิดตอนบูมหลงรักแชมป์แล้ว :hao3:)
อิชะนีระวังจะโดนกระทืบกลับ เอาให้ประสาทหลอนไปเลย รำคาญอย่างแรง
-
:o12: :o12: :o12:
ปล.ลากชะนีไปเก็บ :m31:
-
:เฮ้อ: รำคาญน่ะบอกเลย ไอ้คนพวกนี้นี่จะเอาอะไรนักหนา
-
ERASE
CHAPTER 6 ( 50% )
อีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะปิดเทอมเล็กแล้ว เปายังไม่แพลนจะไปไหน เขาอยากไปหาแม่เขามาก นี่ก็นานมากแล้ว ที่เปาไม่ได้ไปหาแม่ แป้งบอกว่าแม่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่ยังมีอาการปวดหัวอยู่บ้าง.....
วันนี้มีการจัดงานสังสรรค์ให้นักเรียน ด้วยการจำลองสถานที่เที่ยวต่างๆ เช่น ตลาดนัด ร้านเครื่องดื่ม สวนสนุก และ....บ้านผีสิง
" ขอให้นักเรียนทุกคนสนุกกับงานรื่นเริงของโรงเรียนเรานะ " คำพูดไม่กี่คำของครูประจำชั้นกล่าวออกมา ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ทุกคนไม่รอช้ารีบลงไปที่งานทันที เว้นก็แต่เปาที่ขอนั่งอ่านหนังสืออยู่บนห้องดีกว่า
เขาเปิดเพลงคลอเบาๆ ก่อนจะนั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจ จนกระทั่ง.....
" ไอเปา!! เห็นไอแชมป์ไหมว่ะ " เสียงของตี๋ดังขึ้น
" ไม่อ่ะ ไปแรดที่ไหนแล้วล่ะ " เปาพูดติดตลกไป สายตายังคงจ้องสองหนังสือ
" ไม่ตลกนะเว้ย!! มันหายไปครึ่งชั่วโมงแล้วนะ " ตี๋พูดบอก เปาปิดหนังสือลงทันที
" แล้วอยู่ด้วยกันทำไมถึงไม่รู้ล่ะ " เปาพูดน้ำเสียงจริงจัง เก็บหนังสือใส่กระเป๋า
" มันบอกว่าจะไปหาพี่โค้ชแถวบ้านผีสิงอ่ะ...ใช่! มันต้องเข้าไปในบ้านผีสิงแน่เลย ไปช่วยแชมป์กับกูหน่อยสิ " ตี๋พูดขอร้อง คงไม่มีใครอยากเข้าไปในนั้นคนเดียวสักเท่าไหร่ แม้จะเป็นสถานที่จำลอง แต่ก็น่ากลัวอยู่เหมือนกัน เปาคิดหนัก...ก่อนจะพยักตกลงแล้วเดินตามตี๋ไป.........
" ในนี้แน่หรอ...ฉันยังไม่เห็นแม้แต่เงามันเลยนะ " เปาพูดขึ้น หลังจากที่เดินเข้ามาในบ้านผีสิงได้สักพักแล้ว
" แชมป์มันยิ่งกลัวๆผีอยู่ด้วย กลัวมันจะเป็นลมเอาน่ะสิ " ตี๋พูดด้วยความเป็นห่วง เพราะแชมป์เป็นขวัญอ่อนและกลัวผีมาก
" แล้วมึงจะสั่นแขนทำไมเนี่ย ตั้งแต่ตอนเข้ามาล่ะ " ตี๋ถามเปา เมื่อสังเกตอาการมาพักนึงแล้ว
" เอ่อ...ฉันหนาวมากๆเลย " อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ เพราะข้างในเปิดแอร์ให้บรรยากาศดูน่ากลัวยิ่งขึ้น
~ โครม! ~ เสียงโลงศพจำลองตกลงกระทบพื้น ส่งผลให้คนสองคนผละออกจากกันด้วยความตกใจ ก่อนจะวิ่งหายไปคนละทิศ
" อ้าว!..ตี๋ เป็นอะไร หน้าซีดเชียว ฮ่าๆ " โค้ชถามหยั่งเชิง เมื่อเห็นตี๋วิ่งออกมาจากบ้านผีสิง
" พี่โค้ชครับ...ช่วยไอแชมป์ด้วยครับ มันกลัวผีมากๆเลย มันคิดว่าพี่อยู่ในนั้นอ่ะครับ " ตี๋ปนหอบ จากการวิ่ง โค้ชดูท่าไม่ดี เลยเดินเข้าไปตามหาแชมป์ในบ้านผีสิง ทางเดินภายในวกวนมาก ทำให้ยากลำบากมากในการตามหาแชมป์
" ฮือ...ใครก็ได้ช่วยผมด้วย " เสียงแชมป์ดังขึ้นใกล้ที่โค้ชยืน เขารีบตรงไปหาต้นเสียงทันที เมื่อมาถึงก็พบกับแชมป์ที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ โค้ชค่อยๆเดินไปประคองแชมป์ให้ลุกขึ้น
" ไม่ต้องกลัวนะ...พี่อยู่นี่แล้ว " โค้ชพูดปลอบมาตลอดทาง จนในที่สุดก็ออกมาได้ ตี๋วิ่งเข้าประคองเพื่อนไว้
" แล้วเปาล่ะครับ...ผมได้ยินเสียงเขาในนั้น " แชมป์พูดขึ้น โค้ชหันขวับทันที
" เปาอยู่ในนั้นด้วยหรอ! " โค้ชพูดเสียงดัง ตี๋พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่ โค้ชไม่รอช้า รีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านผีสิงทันที เขาจำได้เสมอว่า เปากลัวความมืดมากแค่ไหน โค้ชเดินตามหาเปาอยู่นาน ก่อนจะพบว่าเปานอนสลบไม่ได้สติอยู่บนพื้น ใกล้ๆเขามีเลือดนองไปหมด และถุงยาที่ เม็ดยากระจัดกระจายเต็มพื้น โค้ชเก็บมันขึ้นมา ก่อนอุ้มเปาออกมาจากบ้านผีสิง.....
สามนาทีก่อน
" แย่แล้วเรา...เฮ้อ แชมป์นายอยู่ไหนของนายเนี่ย " เปาบ่นอุบอิบ เดินไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า
" รอตั้งนาน...นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว " เสียงนรกดังขึ้น เปากลอกตาไปมาก่อนจะหันไปมอง
" เธอหมายความว่าไง " เปาถามกลับ
" ก็แค่เงินไม่กี่บาทแลกกับความลับของแกไง " พลอยพูดอย่างชั่วร้าย เปาหัวเราะพร้อมส่ายหน้าเบาๆ ' จะไว้ใจใครได้บ้างไหมเนี่ย '
" อ่อ...ฉันมีของขวัญให้แกด้วยนะ ฉันจำได้ว่าแกชอบมันมาก " พลอยพูดขึ้นก่อนจะหยิบถุงเลือดออกมา เปาถอยทันที หน้าซีดเผือด จ้องถุงเลือดไม่วางตา
" อย่านะ " เปาพูดออกมาอย่างแผ่วเบา กำสายกระเป๋าแน่น
" ทำไมล่ะ...แกออกจะชอบมันไม่ใช่หรอ " พลอยพูดพร้อมยื่นมันมาข้างหน้า ก่อนจะปล่อยมันลงกลับพื้น ถุงเลือดแตกกระจาย เลือดเจิ่งนองพื้นไปหมด เปาทรุดลงนั่งกับพื้น หายใจติดขัด หัวใจเต้นเร็วขึ้น
~ เปาาา ~ เสียงโค้ชตะโกนชื่อเปาอยู่ใกล้ พลอยรีบผละออกไปจากตรงนั้นทันที ทิ้งให้เปานอนหายใจติดขัด มือก็พยายามควานหายาในกระเป๋าตัวเอง มือเปาสั่นจนเม็ดยากระเด็นลงพื้นไปเยอะ เขากลืนยาเม็ดหนึ่งลงไป แล้วก็หมดสติไป จำได้รางๆว่ามีคนเรียกชื่อเขาอยู่
เปาลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก ปวดหัวไปหมด มองไปรอบๆตัว พบว่าที่นี่คือห้องพยาบาลโรงเรียน และก็ไปสะดุดเข้าตรงคนที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ใกล้ๆเขา
" เป็นไงบ้าง " เสียงเย็นชาดังขึ้น เปาพยายามปรับสายตาให้มองเห็น แต่ทุกอย่างมันพร่ามัวไปหมด
" ก็ดี...ไม่ตายหรอก " เป็นพูดอย่างสบายๆทั้งที่ความจริงเข้ากำลังปวดหน้าด้านซ้ายมาก
~ ฟุ่บ ~ ถุงยาของเขาหล่นลงบนตัก โค้ชเดินเข้ามาใกล้
" ทำไมไม่คิดจะบอกฉันบ้าง...นานแค่ไหนแล้ว " โค้ชเอ่ยถามเสียงเรียบ ในใจเต็มไปด้วยความกังวล
" แล้วมันเกี่ยวอะ... "
" นานแค่ไหนแล้ว! " โค้ชเสียงดังแทรกขึ้นมาก่อน เปามองออกไปนอกหน้าต่าง จ้องมองไปที่ท้องฟ้ากว้าง
" ห้าปี " เปาตอบเสียงแผ่ว ยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียดตัวเอง เกลียดที่มันต้องมาเกิดกับเขา
" แม้แต่ตอนที่ฉันกับนาย... "
" เลิกพูดเถอะ...ขอร้องล่ะ " เปาขอร้องเสียงแผ่ว พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ' อย่าทำให้ผมต้องดูอ่อนแอไปมากกว่านี้ได้มั้ย ' เขาคว้ากระเป๋าก่อนจะลุกลงจากเตียง จะเดินไปที่ประตูแต่โค้ชขวางไว้
" ทำไมล่ะ...ทนฟังไม่ได้หรอ " โค้ชพูดประชด ทำไมคนตรงหน้าถึงได้เอาแต่ให้เขาเลิกพูดถึงเรื่องนี้อยู่เรื่อย
" คุณจะพูดเองเออเองใช่ไหม...ผมจะได้กลับ " สรรพนามที่เปลี่ยนไป แสดงถึงความเหินห่างของคนทั้งคู่ เปาไม่รอให้โค้ชพูดอะไร เขารีบเดินออกไปจากห้องทันที
" เพื่อตัวพี่เองนะ " ..............
แชมป์เดินขึ้นบ้านมาอย่างเหนื่อยล้า ยังไม่หายตกใจเท่าไหร่ อยู่ดีๆตี๋ก็ทิ้งเขาไว้ในบ้านผีสิงเฉยเลย แต่ก็มีเรื่องดีเหมือนกัน เพราะคนที่มาช่วยเขาไว้คือ พี่โค้ช.....
" เปิดประตูสิ! " ระหว่างที่กำลังนั่งคิดถึงเรื่องเมื่อตอนบ่าย เสียงที่แชมป์ไม่อยากได้ยินก็ดังขึ้นหน้าประตู แชมป์จำใจต้องเดินไปเปิดประตู
" มีอะไร " แชมป์เอ่ยเสียงแผ่ว ไม่อยากจะต่อกรกับบูมอีกแล้ว บูมไม่ตอบแต่แทรกตัวเข้ามาในห้อง แชมป์ตกใจกลัว เขาไม่โดนแบบนั้นอีกแล้ว
" ยังมีหน้ามาถามอีก...เรื่องเมื่อตอนบ่ายไง ต้องทำถึงขนาดนั้นเลยหรือไง " บูมพูดขึ้น แชมป์ควันแทบออกหู
" คิดได้นะ ฉันเกือบจะเป็นลมตายในนั้น แต่นายกลับคิดว่าฉันให้ท่าพี่โค้ชเนี่ยนะ " แชมป์พูดออกมาอย่างน้อยใจ ' เคยมองฉันในทางที่ดีบ้างไหม ' แชมป์เบือนหน้าหนี
~ ฟุ่บ ~ อ้อมกอดแกร่งคล้องร่างของแชมป์ไว้จากทางด้านหลัง เขาตกใจมาก พยายามดิ้นหนีแต่บูมก็ไม่ยอมปล่อย
" โกรธหรอ " บูมพูดพร้อมเอาคางเกยไหล่ร่างบางไว้ ทางด้านแชมป์ตอนนี้ก็หน้าแดงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
" ไม่โกรธมั้ง! " แชมป์เผลอตัวเสียงดังใส่บูม คิดว่าจะโดนตบปากแตก แต่บูมกลับไม่ว่าอะไร....ประหลาดมาก
" ขอโทษล่ะกัน " บูมพูดเสียงแผ่วเบา แชมป์แทบไม่เชื่อหูตัวเอง
" เมายาบ้าหรือไง " แชมป์พูดหยอก แต่บูมไม่ตลก
" ถ้าฉันกำลังอารมณ์ดีก็อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียเลยนะ " บูมพูดเสียงจริงจัง แชมป์เงียบกริบทันที
" จะ...จะทำการบ้าน ปล่อย...ได้แล้ว " ' นายต้องการอะไรกันแน่เนี่ย วันก่อนแทบจะฆ่ากันให้ตาย วันนี้มาญาติดีซะงั้น ' บูมปล่อยตัวแชมป์ ก่อนจะลงไปนั่งตรงเก้าอี้
" หลบไปสิ...จะทำการบ้าน " แชมป์พูดย้ำ บูมเลิ่กคิ้วขึ้น ไม่ยอมไปไหน
" ก็นั่งสิ " บูมพูดสั้นๆ
" ตรงไหนล่ะ นายนั่งเก้าอี้ฉันอยู่นี่ " แชมป์พูดไปตามความจริง บูมตบตักตัวเองเบาๆ แชมป์ตาสว่างทันที จะเดินหนี แต่โดนเจ้าตัวดึงลงไปนั่งบนตักซะก่อน
" เรื่องเยอะ " บูมพูดขึ้น
" ฉันทำการบ้านไม่ได้ " แชมป์พูดอย่างเขินอาย เดาอารมณ์บูมไม่ถูกจริงๆ
" นายแค่นั่งบนตักฉันแล้วทำการบ้านไปด้วย มันยากตรงไหน " บูมพูดอธิบาย
" แต่ฉัน... "
" อย่าเรื่องมาก...ไม่งั้นฉันจะทำอย่างอื่นแทน " บูมพูดใกล้คอแชมป์ แชมป์ขนลุกซู่ทันที
" ขอโทษนะ...เรื่องวันนั้นน่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ....หายโกรธนะ " บูมพูดออกมาเป็นชุด
" ไม่...เรื่องแบบนี้ใครเขายกโทษให้กันง่ายๆห๊ะ ชีวิตทั้งชีวิต " แชมป์พูดบ้าง รู้สึกโกรธเคืองไม่น้อย ง่ายไปไหม
" ไม่เป็นไร...ฉันถามไปงั้นแหละ "
" อ้าว "
TO BE CONTINUE.................
อย่าเพิ่งเกลียดพี่บูมกันเลยนะครับ ต่อไปพี่เขาจะทำตัวเป็นเด็กดีขึ้นนะครับ กร๊ากกกก จริงๆผมชอบ
บูมแชมป์ มากกกกกกกก คู่นี้เขาน่ารักแบบหื่นๆ............ -.,-
ป.ล.ใครรอพลอยกระเหรี่ยงโดนกระทืบตอนครึ่งหลังเจอกันครับ ^____^ ม๊วฟๆๆ :katai5:
-
อยากจับนังพลอยราดน้ำผุ้งแล้วเอาไปมัดติดกับรังมดคันไฟค่ะ
ไม่ได้เกลียดนางเลยนะ
นางแค่ร้ายเล็กๆเท่านั้นเอง
คือคิดว่านางคงจะทำไปเรื่อยๆจนกว่าจะมีใครตายแล้วพ่อแม่นางก็จะมาจับนางส่งเรียนนอกล้างมลทินด้วยเงินตามขนบอะไรแบบนี้
ชักเหนื่อยหน่ายโค้ช-เปาแล้วค่ะ คั่วกับชะนีอยู่แล้วจะมาตามเปามันทำม๊าย
-
อยากจับนังพลอยราดน้ำผุ้งแล้วเอาไปมัดติดกับรังมดคันไฟค่ะ
ไม่ได้เกลียดนางเลยนะ
นางแค่ร้ายเล็กๆเท่านั้นเอง
คือคิดว่านางคงจะทำไปเรื่อยๆจนกว่าจะมีใครตายแล้วพ่อแม่นางก็จะมาจับนางส่งเรียนนอกล้างมลทินด้วยเงินตามขนบอะไรแบบนี้
ชักเหนื่อยหน่ายโค้ช-เปาแล้วค่ะ คั่วกับชะนีอยู่แล้วจะมาตามเปามันทำม๊าย
เหมือนพี่แกจะยังยอมรับความจริงไม่ได้ ว่ายังรักน้องอยู่ ส่วนที่ดึงยัยกะเหรี่ยงมาเกี่ยวพันเพราะพ่อแม่จับให้รักกัน คล้ายคลุมถุงชน แล้วนางดันมาช่วงที่โค้ชกำลังแค้นเปาหนัก ก็เลยกลายเป็นเครื่องมือของโค้ชไปเลย(สะใจพิลึก) ตอนนี้กำลังอวย บูมแชมป์ครับ ^_____^
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ดีๆนะคร้าบบบบบ
-
:z3:
-
โฮฮ น้องเปาเปากินยาอะไรอ่ะคะ 5 ปีเลยนะนั่น
(ถ้าบูมทำตัวดีๆ จะเชียร์ฮิมนะคะ ;p แต่ที่ไปข่มขืนแชมป์นี่ยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ!!! :fire:)
ปอลอ นั่งจิบชารอนังชะนีโดนกระทืบ
ปอลอ2 มุกหายจ้อย = =
-
ข้องใจเรื่องยาที่กินมา 5 ปีอะ มันคือยาอะไร ?
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
ค้างง :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
สนุกรันทดดีครับ หวังว่าเรื่องราวจะค่อยๆ คลี่คลายบ้าง เริ่มเครียด
-
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์มากๆเลยนะครับ ผมจะรีบกลับมาอัพต่อให้เร็วที่สุดนะครับ ช่วงนี้ยุ่งมาก ใกล้เปิดเทอมแล้ว เตรียมตัวจะขึ้นม.4 ต้องซื้อของอะไรเยอะแยะ ไม่สบายด้วย แต่ก็จะกลับอัพให้นะครับ ^____^
:katai5:
-
ฮือๆๆๆๆมาต่อเร็วๆนะคะ :hao5: :z10:
-
ERASE
CHAPTER 6 (100%)
เปาไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าโค้ชห่วงใยเขา แต่ก็ยากมากที่จะหาเหตุผลมาอธิบาย เขาจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ ใช่...เปาต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
" แชมป์...นายกับพี่โค้ชไปกันถึงไหนแล้วล่ะ " เปาเอ่ยถามแชมป์ที่นั่งเล่นโทรศัพท์ข้างๆเขา
" ฉันว่าฉันต้องทำใจแล้วล่ะ อีกอย่างพี่เขาก็มีแฟนอยู่แล้ว " แชมป์ตอบ เปามองแชมป์อย่างไม่อยากเชื่อ
" นี่นายไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย " เปาถามแชมป์อย่างสงสัย ' แต่ก่อนให้ตายยังไง แชมป์ก็ไม่คิดจะยอมแพ้ มาวันนี้กลับล้มเลิกความตั้งใจไปดื้อๆซะงั้น....แปลกมาก '
" ไม่นะ...ฉันสบายดี " แชมป์ตอบอย่างสบายใจ
" เจอคนใหม่แล้วล่ะสิ " เปาพูดพร้อมเลิ่กคิ้วขึ้น แชมป์สะดุ้งทันที มือแทบปล่อยโทรศัพท์
" บ้า...หรอ ฉันไม่ได้ชอบใครง่ายขนาดนั้นนะ " แชมป์พูดตะกุกตะกัก เปาจับพิรุจได้ เขาฉลาดพอที่จะรู้ว่าแชมป์เจอคนใหม่แล้วแน่นอน
" แต่ก็ไม่น่าจะลืมได้ง่ายหรอก จริงไหม " เปาหยอกล้อ แชมป์เริ่มเหงื่อตก เปาหลุดขำมาเล็กน้อย
" ฉันไม่คุยกับนายแล้ว! " แชมป์งอลเปา หันหลังใส่เลย
จริงๆแชมป์ไม่ได้เกลียดเปา อย่างที่คนอื่นเขาเกลียดกัน ตรงกันข้ามเขากลับยกย่องเปาซะอีก เพราะเขารู้ว่าตัวจริงเปาเป็นคนยังไง เขารู้มาตลอดว่าเปาเป็นพวกปากร้ายใจดี และทุกครั้งที่เขาโดนรังแก หรือมีปัญหา เปาก็จะช่วยเหลือเขาตลอด แม้จะไม่ค่อยพูดดีด้วยก็ตาม
ปีที่แล้ว
" เฮ้ย!...ไงแชมป์ ได้ข่าวว่าเรียนเก่งหรอเราอ่ะ ไหนช่วยติวพวกฉันหน่อยสิ " กลุ่มนักเรียนเกเรหลังโรงเรียนตะโกนเรียกแชมป์ พร้อมดักทางเขาไว้ แชมป์ได้แต่กอดสายกระเป๋าแน่น
" ไหนดูสิ พกอะไรมาบ้าง " เด็กชายตัวสูงพยายามดึงกระเป๋านักเรียนไปจากแชมป์ แต่เขาก็ยื้อเอาไว้
" อย่ามายุ่งกับเรา... " แชมป์พูดรอดไรฟัน กัดฟันด้วยความกลัว อยากร้องให้คนช่วย แต่เขากลัวจะถูกทำร้าย
" เฮ้ย!!! แกล้งคนไม่มีทางสู้ไม่แมนนะเว้ย " เสียงใครบางคนตะโกนขึ้น แชมป์หันไปมองทันที แวบแรกที่เห็น เขาคิดว่าคนๆนี้คงช่วยอะไรเขาไม่ได้แน่
" มึงเสือกเหี้...อะไร ไอเตี้ย " คนตัวสูงตะโกนด่าชายคนนั้นกลับ ก่อนจะถูกตอกกลับด้วยขวดน้ำราคาเจ็ดบาท แล้วก็เกิดการทะเลาะวิวาทขึ้น เห็นตัวเล็กๆแบบนั้น แต่ก็เก่งพอตัว แล้วก็จบลงด้วยที่คนตัวเล็กลงไปกองกับพื้น แล้วเด็กเกเรกลุ่มนั้นก็เดินจากไป
" นาย...เป็นไงบ้าง ฉันขอโทษนะ " แชมป์ขอโทษชายร่างเล็กคนนั้นที่ต้องมาเดือดร้อนเพราะเขา
" ไม่เป็นไร...นายกลับบ้านไปเถอะ แล้วไม่ต้องพูดมากล่ะ " ทันทีที่พูดจบ เจ้าตัวก็คว้ากระเป๋าแล้วเดินจากไปทันที
วันต่อมา
" นายเอนก!!! หน้าเธอไปโดนอะไรมา!! " ครูถามเปาเสียงดัง เขาได้แต่ยืนเงียบไม่พูดอะไรทั้งนั้น
" การเรียนเธอก็ไม่ได้แย่นะ ทำไมถึงทำตัวแบบนี้ เดี๋ยวนี้เริ่มเกเรใหญ่แล้วนะ! " แชมป์ได้แต่นั่งมอง คนที่ช่วยเหลือเขาอย่างทุกข์ใจ ทั้งที่มันเป็นเรื่องของเขาแท้ๆ เขารู้ดีว่าเปาเป็นคนดี แต่ทำไมคนรอบข้างถึงได้เกลียดเขากันไปหมด.....
" ฉันเอายาทาแผลมาให้ " แชมป์ยื่นหลอดยาให้เปา เปายกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะรับหลอดยามา
" นายไม่ควรมายุ่งกับฉันนะ...รู้ไหม " เปาพูดพร้อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี แชมป์มองดูก็รู้แล้วว่ามันคือ รอยยิ้มที่ฝืนยิ้มออกมา
" ทำไมทุกคนถึงได้เกลียดนายล่ะ " แชมป์ถามไปตรงๆ
" ก็ฉันมันเป็นคนไม่ดีไง...คนไม่ดี ก็สมควรโดนคนอื่นเกลียดอยู่แล้ว " เปาพูดออกมาอย่างสบายใจ ยิ่งแชมป์ได้เห็นอาการแบบนั้น มันยิ่งทำให้เขาสงสารเปาหรือเกิน
เขาลองแอบตามเปากลับบ้านไป แต่ดูเหมือนเปาจะไม่ได้กลับบ้านตามที่เขาได้ข้อมูลมา เปามายังบ้านสองชั้นหลังหนึ่ง แชมป์แอบมองเปาที่ยืนทำใจอยู่หน้าบ้านก่อนจะเดินหายเข้าไป แชมป์ยืนรอใกล้ๆหน้าบ้าน ไม่ถึงนาที เปาก็เดินออกมาพร้อมรอยยิ้มที่เต็มและ...น้ำตา ข้าวกล่องที่อยู่ในถุง เลอะออกมานอกกล่อง แต่เจ้าตัวก็ยังเดินถือมันอย่างยิ้มแย้ม..........
หลายครั้งที่แชมป์พยายามถามสิ่งที่เกิดขึ้นวันนั้น แต่เปาก็เอาแต่ตอบกลับมาว่า ' อย่ายุ่งเลยน่า.. ' หรือว่าเปาจะมีปัญหากับครอบครัว เขาลองกับไปที่นั่นอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีอะไรสามารถบอกเขาได้เลย
" นายเอนก!! เธอนี่ทำตัวมีปัญหาอยู่เรื่อยเลยนะ ประชุมผู้ปกครองก็ไม่เคยมา พ่อแม่เธอไปไหน แค่สองสามชั่วโมงนี่มาไม่ได้เลยใช่ไหม " ครูพูดออกมาอย่างหมดความอดทน เพราะประชุมผู้ปกครองทีไร แผู้ปกครองเปาก็ไม่เคยมาสักที
" แม่ผมเขาไม่ว่างจริงๆครับ " เปาตอบเสียงเบา สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
" เธอพยายามปกปิดพฤติกรรมตัวเองกับพ่อแม่ใช่ไหม ผู้ปกครองโทรไปก็ไม่เคยรับ เหลวไหลทั้งผู้ปกครองทั้งนักเรียน ถ้าเธอยังทำตัวแบบนี้ ครู.... " เสียงครูขาดหายไป นักเรียนเริ่มหันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น แชมป์หันไปมองเปา พบว่าเปากำลังก้มหน้ามองพื้นพร้อมน้ำตาที่ไหลพราก แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา
" ครูไม่อยากกดดันเธอนะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็พูดกับครูได้ " น้ำเสียงครูเริ่มอ่อนลง
" ไม่เป็นไรครับ...ผมสบายดี ต้องขอโทษจริงๆนะครับที่แม่ผมมาไม่ได้จริงๆ " เปาพูดออกมาเสียงปกติ แม้น้ำตาจะยังไหลอยู่ ครูไม่คาใจเรื่องแม่เขา ทันทีที่ครูออกไปจากห้อง ในห้องก็เสียงดังทันที
" ทำเป็นบีบน้ำตาเนอะแก " เสียงผู้หญิงปากมอมคนนึงนินทาเปา เขาไม่สนใจเพียงแต่ปรือตามองเฉยๆ
" นายโอเคไหม " แชมป์ถามเปา หลังจากเลิกเรียนคาบแรก
" ฉันโอเคตลอด " เปาตอบอย่างอารมณ์ดี แต่แชมป์ไม่คิดอย่างนั้น เปากำลังแกะถุงยาออก พร้อมเรียงเม็ดยาสี่ห้าเม็ด ก่อนจะเปิดขวดน้ำเตรียมรอ แชมป์จึงถือวิสาสะ หยิบถุงยานั้นขึ้นมาดู แต่เปาก็คว้าไว้ได้ทัน เปารีบกลืนยาลงคอแล้วดื่มน้ำตามทันที
" อย่าทำแบบนี้อีก " เปาพูดอย่างจริงจัง
" แต่ฉันเห็นแล้ว " แชมป์ทันเห็นชื่อยาพอดี และเขาก็รู้ด้วยว่ามันคือยาอะไร เปานิ่งไป.....
" อย่าบอกใคร...ถือว่าฉันขอ " ทันทีที่พูดจบ เปาก็เดินจากไป แชมป์พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเปาถึงชอบมองโลกในแง่ดีเสมอ หรือไม่โกรธใครต่อใครที่ทำไม่ดีต่อเขา เพราะเขาเครียดหรือกดดันไม่ได้ เขาถึงต้องกิน ' ยาปิดกั้น ' ยาของคนที่เป็นโรคหัวใจ...............
TO BE CONTINUE......................
หายสงสัยแล้วใช่มั้ยครับ ลองไปหาข้อมูลมานะครับ ยาปิดกั้น เป็นยาแก้โรคหัวใจวายครับ คนที่เป็นโรคนี้จะโกรธ โมโห กดดัน เครียด กลัว หรือเสียใจ ไม่ค่อยได้ครับ อาจจะทำให้หมดสติหรือเสียชีวิตได้ครับ
ป.ล.เรื่องพลอยกระเหรี่ยงโดนกระทืบขอเลื่อนไปก่อนนะครับ ตอนนี้มันก็สั้นๆด้วย เล่าเรื่องในอดีต ส่วนตอนหน้าแน่นอน ผมรับประกัน เข้าโรงพยาบาลกันเลยทีเดียว.......ขอบคุณทุกคอมเม้นท์มากๆนะครับ ^____^
:katai5:
-
ตามค่ะตาม
-
ร้องไ้ห้เลยพอเห็นยาของเปา
สุ้ๆนะเปานะ ต้องอดทนอีกนานเท่าไหร่กัน
-
ยาโรคหัวใจ o22 o22
รออ่านต่อตอนหน้านะครับ :L1: :pig4:
-
:sad4: :sad4: อ๊ากกกกกกกก รอๆๆๆๆๆ สนุกมากเลยยครับบบ
น่าสงสารเปามากกกกกร้องให้ตามเลย มาต่อไวๆนะครับ
-
นึกไปนึกมา
ทำไมพลอยถึงรู้เรื่องยานี้(อีกแล้ววะ) ซื้อความลับเปาจากใคร? ซื้อความลับอะไรมาบ้าง??
อยากรบกวนถามค่ะ เรื่องนี้ที่วางโครงไว้ประมาณกี่ตอนจบเหรอคะ??
-
ใช้ทำไหมพลอยถึงรู้ข้อมูลของเปาเยอะจัง แต่โค้ชกับไม่รู้อะไรเลย บูมเหี้ยมากนิสัยแบบนี้ถ้าผมเป็นแชมป์คงไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับไอ้เหี้ยเลวทรามต่ำช้าแบบไอ้บูมอีกเด่นขาด ถ้ามันไม่พอใจอีกมันก็คงจะใช้กำลังกับแชมป์อีกแน่ๆ ไม่ปลื้มๆ
-
ใช้ทำไหมพลอยถึงรู้ข้อมูลของเปาเยอะจัง แต่โค้ชกับไม่รู้อะไรเลย บูมเหี้ยมากนิสัยแบบนี้ถ้าผมเป็นแชมป์คงไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับไอ้เหี้ยเลวทรามต่ำช้าแบบไอ้บูมอีกเด่นขาด ถ้ามันไม่พอใจอีกมันก็คงจะใช้กำลังกับแชมป์อีกแน่ๆ ไม่ปลื้มๆ
ถ้าบูมคิดได้และสำนึกผิดแล้วเราก็โอเค อย่าให้น้องทำแบบนี้อีกก็พอค่ะ ใช้อารมณ์โกรธเป็นที่ตั้งนี่ไม่ไหว
-
รออีก
-
นึกไปนึกมา
ทำไมพลอยถึงรู้เรื่องยานี้(อีกแล้ววะ) ซื้อความลับเปาจากใคร? ซื้อความลับอะไรมาบ้าง??
อยากรบกวนถามค่ะ เรื่องนี้ที่วางโครงไว้ประมาณกี่ตอนจบเหรอคะ??
ลองอ่านตอนที่ 6(50%) ดูนะครับ มีใบ้อยู่ เป็นอาการของคนๆนึง ส่วนเรื่องยาพลอยไม่รู้ครับ แต่เธอรู้ว่าเปากลัวเลือดเพราะซื้อความลับมาจากคนๆนั้น ส่วนเรื่องนี้วางไว้กี่ตอน อันนี้ไม่แน่ใจครับ แต่ครึ่งแรกในวัยมัธยมจบตอนที่ 10 ครับ อาจไม่ค่อยหวานน่ะครับเรื่องนี้ อยากแต่งให้มันหน่วงๆอ่ะครับ(โรคจิตชนิดหนึ่งของผมเอง - -') หวานๆนี้ต้องคู่รองเลยครับ หวานแบบหื่นๆ ^__^ ส่วนครึ่งหลังจะเป็นวัยทำงาน อ๊าาาาา นี่ผมพูดมากเกินไปแล้วนะ 5555
ป.ล.ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์นะครับ ^___^ อ่อ.....อย่าเพิ่งเกลียดพี่บูมกันเลยนะคร้าบบบบ T_____T :katai5:
-
ตี๋???
หรือเราเดาผิดคนล่ะนี่
โอยๆ อย่าบอกนะคะว่าอิพลอยจะตามรังควานถึงตอนทำงาน
orz จิกหัวตบแล้วโยนลงบ่อจระเข้ได้ไหม?
-
ERASE
CHAPTER 7
วันเสาร์ที่แสนสบาย เปาเลือกที่จะมาที่ที่หนึ่ง ที่ปลอดภัยจากทุกๆอย่างที่ทำให้เขาไม่สบายใจ มันเป็นสถานที่โปรดของคนคนนึง วันนี้เป็นวันสำคัญสำหรับเขา มันคือวันเกิดของใครบางคนที่ที่เปายังคงรักและห่วงใยอยู่เสมอ แม้ว่าท่านจะจากไปแล้ว ใช่...วันเกิดของพ่อเขาเอง
เปายังจำสิ่งที่พ่อสอนเขาได้เสมอ พ่อเป็นคนมองโลกในแง่ดีเหมือนเขา อารมณ์ดีทุกครั้งที่กลับจากที่ทำงาน แม้จะเครียดเรื่องงาน แต่พ่อก็ไม่เคยแสดงอาการให้คนในครอบครัวเห็น เขาเป็นคนดีที่รักครอบครัวมาก และในวาระสุดท้ายก่อนที่เขาจะจากไป เขาก็ได้สั่งเสียกับคนในครอบครัวให้เข้มแข็งเอาไว้ วันนั้นเป็นวันที่เปาเสียใจมากที่สุด จนทำให้เขาต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อรักษาตัว และได้รู้ว่าตัวเองป่วยเป็นโรคหัวใจมาได้สักพักแล้ว เปาได้ขอร้องหมอเอาไว้ไม่ให้บอกคนในครอบครัว ซึ่งก็ใช้เวลานานก็หมอจะยอมทำตาม แต่ก็ได้กำชับให้มาหมอทุกๆเดือน ซึ่งเปาก็ไม่เคยขาดสักครั้ง เขาปิดความลับไว้อย่างดี จนกระทั่งแชมป์ได้ล่วงรู้ความลับเข้า เปาขอร้องแชมป์ไว้ไม่ให้บอกใคร ซึ่งแชมป์ก็ยอมทำตามแต่โดยดี เปาไม่ใช่คนอ่อนแอที่จะชอบร้องขอให้ใครเห็นใจ แม้คนอื่นๆจะทำเขามากขนาดไหน แต่เขาก็ไม่เคยโกรธ แต่บางครั้ง...มันก็เกินจะรับไว้จริงๆ มีบางครั้งที่เขาต้องเดินออกมาเพื่อไม่ให้ทุกอย่างมันแย่ลงไปกว่านี้ ซึ่งปัญหาเหล่านั้นก็มาจาก...โค้ช ทั้งนั้น
" พ่อครับ...ตอนนี้แม่เริ่มหายดีแล้วนะครับ อยากให้พ่อมาเห็นแม่จัง แม่มีความสุขมากๆเลยนะครับ ทุกคนสบายดีมากๆ ผมเอง...ก็สบายดี พ่อไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรานะครับ สักวันหนึ่ง...ผมจะกลับไปดูแลครอบครัวของเรานะครับ ถ้าพ่อยังอยู่...พ่อน่าจะอายุ 43 ปีแล้วใช่ไหม สุขสันต์วันเกิดนะครับ พวกเรารักพ่อนะครับ ช่วงนี้มีปัญหาเยอะแยะมากเลย แต่ผมจะผ่านมันไปให้ได้ อย่างที่พ่อเคยสอนผมไว้ เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ....ผมรักพ่อนะ " น้ำตาแห่งความสุขไหลลงจากตาของเปา แม้ว่าพ่อของเขาจะจากไปนานแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกว่า พ่อยังคอยดูแลพวกเขาอยู่ห่างๆ ทุกครั้งที่เปามีปัญหา เปาจะคิดถึงพ่อ แล้วมองดูรูปถ่ายครอบครัว เพื่อเป็นกำลังใจในการต่อสู้ และฟันฝ่าทุกปัญหาให้ได้ ไม่มีอะไรสำคัญกว่าครอบครัวของเขาอีกแล้ว.........
" เฮีย...แป้งไปไหนอ่ะ " เปาถาม ' กอล์ฟ ' สามีของแป้ง ทั้งคู่แต่งงานกันมาหกปีแล้ว แต่ไม่ยักจะมีลูกสักที....
" อยู่คุยกับม๊าในห้องนู่นอ่ะ " กอล์ฟตอบเปา ไม่นานแป้งก็ออกมาพอดี
" อ้าว...อีเวร มาพอดี เข้าไปหาแม่ไหม " แป้งเอ่ยถามทันทีที่ออกมาจากห้อง
" อู้วว...เกรงว่าจะไม่ดีม้างงง ล่าสุดนี่หัวเกือบแตกนะครับ ฮ่าๆ " เปาหัวเราะร่า แม้ในใจอยากจะเข้าไปหาแม่ก็ตาม
" เออๆ มาก็ดีแหละ ไปทำบุญวันเกิดพ่อกัน " แป้งพูดชวน เปาพยักหน้ารับ ก่อนจะออกไปทำบุญที่วัดใกล้ๆโรงพยาบาล
" เมื่อไหร่จะกลับมาอยู่ด้วยกันสักทีวะ " แป้งเอ่ยถาม หลังจากทำบุญกันเสร็จ พวกเขาก็มาเดินห้างตากแอร์กัน( ช่วงนี้อากาศร้อนมาก... - -' ) เปาถอนหายใจเฮือกใหญ่
" เรียนจบล่ะมั้ง " เปาตอบอย่างสบาย จริงๆก็เป็นอย่างนั้น เขาเองก็ตั้งใจจะกลับมาอยู่กับครอบครัวตอนจบมัธยม
" นานไปเปล่ามึง....ทำไมไม่บอกแม่ไปตรงๆวะ " แป้งพูดบอก จริงๆเธอรู้เหตุผลที่น้องของเธอต้องทำแบบนี้ แต่ไอน้องชายตัวดีก็ขอไว้ซะก่อน
" อย่างที่กูเคยบอกไง เอาน่า หาประสบการณ์ชีวิตเว้ย ฮ่าๆ " เปาตอบอย่างร่าเริง
" ทำไมมึงต้องไปรักคนอย่างมันด้วยวะ " คำถามนี้ทำเอาเปาถึงกับค้างเลย ความร่าเริงหายไปทันที
" แล้วทำไมมึงต้องรักเฮียกอล์ฟหละ " เปาย้อนถามแป้ง
" เฮ้ย...เกี่ยวอะไรกับเฮียล่ะ " กอล์ฟแย้งขึ้น เปามองหน้าเป็นเชิงให้ ' หุบปาก '
" ก็กูรักของกูไง " แป้งตอบ
" เหมือนกัน " ...................
" พี่บูม!!...ผมจะทำงาน ไปเล่นที่อื่นไป " แชมป์พูดออกมาอย่างหมดความอดทน เพราะบูมเอาแต่คลอเคลียซอกคอแชมป์อยู่ได้( ? ) บูมเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็เดินไปนอนที่เตียงทันที..... แชมป์เมื่อทำงานเสร็จก็หันมาหาบูมทันที ซึ่งกำลังทำหน้างออยู่
" อะไรอีกอ่ะ " แชมป์ถามบูม บูมเสตามองไปทางอื่น
" ก็เปล่านิ...เชิญทำงานต่อไปสิ " บูมทำเป็นไม่สนใจ
" โอ๋ๆ...อย่างอลน้า เดี๋ยวพาไปเที่ยวนะ " แชมป์เลิกคิ้วขึ้น บูมเดินออกไปจากห้องทันที
" อะไรของเขากัน " แชมป์พูดขึ้นอย่างสงสัย
" จะไปไหมเนี่ย!! " เสียงบูมตะโกนมาจากหน้าประตู แชมป์รนรานรีบลุกขึ้นทันที
" จะ...จ้า รอแปป " แชมป์รีบหาเสื้อดีใส่ทันที
" ดู ดิ อเวนเจอร์ส กัน " แชมป์พูดชวน บูมส่ายหน้าทันที
" ไม่เอา...เดี๋ยวนายไปดูผู้ชาย " ช็อค....แชมป์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ' หึงได้แม้กระทั่งหนังนะ..คนเรา '
" งั้นก็...ไปกินข้าวแล้วกัน " แชมป์พูดอย่างเหนื่อยใจ
" ดี ฉันหิวแล้วเหมือนกัน รู้ใจฉันนี่...เด็กดี " บูมลูบหัวคนร่างบางแรงๆ ก่อนจะเดินนำหน้าไป......
" ไม่กินเต้าหู้ " แชมป์พูดอย่างเหนื่อยใจ บูมเล่นตักแต่ของที่เขาไม่ชอบมาให้ทั้งนั้น
" แล้วฉันจะไปรู้ไหมว่านายชอบกินอะไร " บูมพูดตอบ ทำหน้าไม่รู้เรื่อง จนแลมป์หมั่นไส้ ' ถีบคว่ำเลยดีไหม! '
" หมู ปลา กุ้ง หมึก เยอะแยะทำไมไม่ตักให้ผมบ้างล่ะ! " แชมป์ขึ้นเสียงเล็กน้อย เนื้อสัตว์มีเยอะแยะ แต่อีกคนกลับตักแต่ผักมาให้ เจริญเถอะ!!!
" ก็ฉันชอบกินไง " บูมตอบอย่างสบาย ส่วนอีกคนโกรธจนควันแทบออกหู
" ถ้าจะทำตัวแบบนี้ พี่จะมาขอผมเป็นแฟนทำไม! " แชมป์พูดออกมาอย่างหมดความอดทน
" ฉันพูดตอนไหน " บูมถามต่อ
" ก็เมื่อคืนไง! "
เมื่อคืน...........
" โอย...หายใจไม่ออก กลับไปนอนห้องนายไป " แชมป์บ่นอุบอิบ ก็บูมเล่นกอดรัดเขาทั้งตัวจนแทบหายใจไม่ออก
" เรียกพี่บูมสิ เต้าหู้ " บูมกระซิบใกล้หูจนอีกคนหน้าแดง
" แล้วทำไมต้องเรียกฉัน..เอ่อ ผมว่าเต้าหู้ด้วยล่ะ " แชมป์ถามกลับ เพราะอีกคนชอบเรียกเขาว่าเต้าหูมาสองสัปดาห์แล้ว
" ก็นายขาวน่ากินเหมือนน้ำเต้าหู้ไง " กระซิบอีกแล้ว แชมป์หน้าแดงร้อนจนจะพ่นไฟใส่บูมได้อยู่แล้ว เขาตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก
" หู้.....เป็นแฟนกัน " ช็อค....ขอกันง่ายๆไม่มีอธิบาย ไม่อ้อมค้อม
" งะ...ง่ายไปไหม ผมยังไม่หายโกรธพี่เลยนะ " แชมป์น้ำเสียงสั่น
" ฉันถามไปงั้นแหละ...แต่นายต้องตกลง "
" ห๋าาา....? "
" ไง...จำได้หรือยังล่ะ " แชมป์ถามพร้อมเลิ่กคิ้วขึ้น
" ฉันเมา " บูมแถไปเรื่อย
" เมาบ้าอะไร! เมื่อคืนพี่ไม่ได้กินเหล้าเลยนะ " แชมป์เริ่มโวยวาย จนคนอื่นๆเริ่มหันมามอง
" อ่ะๆ กินเข้าไป ไม่งั้นฉันจะกินนายแทน " บูมรีบตักเนื้อใส่จานแชมป์จนเกือบพูน ส่วนแชมป์หน้าแดงจนเหมือนลูกตำลึง
" บะ...บ้าหรือไง พูดอะไรแบบนี้ " แชมป์เขินจัด บูมมองแล้วมันน่ารำคาญเอามากๆ
" ฉันไม่น่าพูดเลย " .........- -'
" มึงนี่มันแรดจริงๆเลยนะ อีชั่ว!! " ชายร่างสูงกระหน่ำหมัดใส่หน้าหญิงสาว อย่างไม่ปราณี เธอได้แต่ปัดป้อง
" พลอยไม่มีใครจริงๆนะ สาบานได้ ฮึก...ฮือ " พลอยพยายามพูดให้คนตรงหน้าอารมณ์เย็นลง
" ตอแหล!!!...อีด - ก!!! กูมีหลักฐาน อีเลว!!! " ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังลั่น ระหว่างนั้นก็มีคนเดินมาพอดี
" เปา!!!...นายช่วยฉันด้วย!!! " พลอยตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากเปา อีกครั้งที่เขาเห็นพลอยกำลังถูกทำร้าย ซึ่งครั้งนี้...เปาเลือกที่จะเดินจากไป จนลับสายตาของพลอยไป
" ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก อีสารเลว! แรดนักใช่ไหม ดูสิ ถ้าหน้ามึงเละ ยังจะมีคนชอบอยู่ไหม!! " ชายหนุ่มหยิบคัตเตอร์ในกระเป๋าออกมา หมายจะกรีดใบหน้าของพลอยให้เละ
" อย่านะกาย...ฮึก ได้โปรด " พลอยร้องขออย่างน่าสมเพช แต่ชายหนุ่มหาสนใจไม่
~ ผลั๊วะ!! ~ ไม้ท่อนใหญ่ถูกฟาดลงบนหัวชายหนุ่มใจร้าย เขาลงไปแน่นิ่งกับพื้นทันที
" ไป!! เร็ว!! " พลอยตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่ก็วิ่งตามไป.......
พลอยนั่งร้องไห้อยู่บนสะพายที่มีแม่น้ำเจ้าพระยาไหลผ่าน เธอร้องไห้มาครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว
" ขอบคุณนะ...ทั้งที่ฉันทำร้ายนายสารพัด แต่นายก็ยังกลับมาช่วยฉัน ขอบคุณจริงๆ " พลอยยกมือไหว้เปา แต่เปาจับมือพลอยไว้ก่อน
" ช่างมันเถอะครับ...มันผ่านมาแล้ว อย่าพูดถึงเลย " เปาพูดบอก เขาไม่อยากใส่ใจกับสิ่งผ่านมา
" ฮึก...มันข่มขืนฉัน แล้วก็ยังมาทำร้ายฉันอีก " พลอยเล่าความจริงออกมา เปาได้แต่มองพลอยอย่างสงสาร
" เขารู้เรื่องนี้ไหม " เปาเอ่ยถาม สายตามองไปยังแม่น้ำที่ทอดยาว
" โค้ชหรอ...ยังหรอก แต่ฉันจะบอกเขาแล้วล่ะ " พลอยพูดบอก
" นายต้องการอะไรไหม...ว่ามาได้เลย " พลอยถาม
" ผมขออย่างนึง... " เปาตอบ
" อะไรล่ะ... "
" กลับตัวกลับใจเป็นคนดีก็พอครับ ผมไม่ถือโทษโกรธคุณหรอก แค่นี้ชีวิตคุณก็ดูแย่มากพอแล้ว ผมเข้าใจความรู้สึกคุณ แม้บางครั้งมันจะดูรุนแรงเกินไปก็ตาม แต่คุณไม่ควรเอาอารมณ์เป็นที่ตั้งโดยไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น ต่อให้คุณทำได้สำเร็จ แต่ถ้ามันเกิดจากอารมณ์โกรธ มันก็มีแต่จะทำให้ชีวิตคุณพังพินาศซะเปล่าๆนะ เชื่อผมเถอะ " ทันทีที่เปาพูดจบ หญิงสาวก็ปล่อยโฮออกมา เธอรู้สึกผิดมากที่ทำร้ายชีวิตคนดีๆอย่างเปา
" จริงๆแล้ว...ฉันไม่ได้เป็นคนวางยาหมาของนายนะ ยัยป้าเจ้าของตึกต่างหาก ฉันแค่ผ่านเข้าไปเห็นพอดี " พลอยพูดอธิบาย พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เปาก็รู้สึกคิดถึงเจ้าลูกชิ้นทันที
" วันนั้นคุณไปทำอะไรที่นั่น " เปาถามต่อ
" ฉันจะเอาจดหมายขู่ไปวางไว้หน้าห้อง แต่ยามไม่ยอมให้ฉันขึ้นไป " พลอยเล่าไปตามความจริง
" โง่มาก " เปาพูดเสียงแผ่ว
" อะไรนะ " พลอยเอ่ยถามอย่างงงๆ
" อ่อ...ผมบอกว่า เลิศมาก " เปาแถออกไป
" นายจะกลับไปคบกับโค้ชก็ได้นะ รู้ไหม...ตลอดเวลาที่คบกัน เขาเอาแต่มองหานายตลอดเวลาเลย แต่ก็ไม่เคยยอมบอกอะไรฉันเลยเวลาถาม ฉันล่ะอิจฉานายจริงๆ จะกลับไปคบกันไหม " พลอยแนะนำ เปานิ่งไป....
" อย่าเลยครับ...มีอะไรมากมายที่คุณยังไม่รู้อีกเยอะ " หลังจากวันนั้น เขาและเธอก็กลายเป็นมิตรที่ดีต่อกัน และยิ่งพลอยได้รู้จักเปามากขึ้นเท่าไหร่ เธอยิ่งได้รู้ว่าเปาเป็นคนดีมากๆเลย เธอยิ่งรู้สึกผิดที่ทำไม่ดีกับเขา......
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อะไรก็เริ่มลงตัวแล้ว ข่าวลือเริ่มหายไป ตั้งแต่เขากับพลอยเป็นมิตรกัน วันสุดท้ายของการปิดภาคเรียนที่หนึ่งมาถึง เด็กๆในโรงเรียนต่างล่ำลากัน เพื่อที่จะรอภาคเรียนใหม่อีกครั้ง วันนี้เป็นที่ทุกคนมีความสุข รวมถึงตัวเปาด้วย เพราะแป้งได้ชวนเขาไปทำงานที่ร้านของเฮียกอล์ฟด้วย.......
" เปา!...มานี่เร็วพี่มีอะไรจะเซอร์ไพส เร็ว! " พลอยไม่รอช้า ลากอีกคนไปยังห้องประชุมเก่าทันที
" หลับตาด้วย " พลอยพูดสั่งทันทีที่มาถึง เปายิ้มเล็กน้อยก่อนจะยอมทำตาม แล้วพลอยก็พาเขาเดินไป.....ก่อนจะเริ่มเดินหายไป ทิ้งให้เปาอยู่คนเดียว เปาเริ่มรู้สึกว่าพลอยไม่อยู่แล้ว เขาจึงลืมตาขึ้น.....
" พี่...พัฒน์ " เปาพูดออกมาเสียงแผ่ว ก่อนจะหันกลับไปที่ประตู
" เดี๋ยวสิ!...ให้...พี่ได้อธิบายก่อนได้ไหม " การพูดของโค้ชเปลี่ยนไปจากเดิม ' อย่าทำแบบนี้ได้ไหม '
" เราไม่มีต้องพูดกันแล้วนะครับ " เปาตอบโดยไม่หันมามอง
" นายจะทิ้งพี่ไปอีกครั้งหรอ...ให้โอกาสพี่หน่อยเถอะนะ " โค้ชพูดอ้อนวอน เปาพยายามควบคุมความรู้สึกตัวเอง
" ให้พี่ได้ดูแลนายอีกครั้งนะ อย่าทิ้งพี่ไปอีกเลยนะ " โค้ชพูดออกมาจากใจจริง มันยิ่งทำให้เปาลำบากใจ
" ผมเป็นคนทิ้งพี่ไปเอง ไม่ต้องขอโอกาสจากผมหรอกครับ ผมไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย ไปหาคนที่ดีกว่านี้เถอะครับ " เปาตอบออกไป โค้ชรีบเข้ามากอดเปาจากด้านหลังทันที เปารู้สึกว่าโค้ชกำลังร้องไห้อยู่ ' หยุดเถอะนะ...ได้โปรด '
" นายแกล้งบอกว่ารักพี่ก็ได้ พี่โง่จะตาย แต่ขอล่ะ อย่าไปจากพี่เลยได้ไหม พี่ทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ " โค้ชพูดออกมาอย่างทรมาน ซึ่งก็คงไม่ต่างจากเปา ' แล้วผมล่ะ ผมไม่ทรมานหรือไง ที่ต้องทนทำสิ่งที่ไม่อยากจะทำ ' โค้ชร้องไห้จนหน้าแดงก่ำ รู้สึกทรมานถ้าต้องเสียเปาไปอีกครั้ง
" ผม...ลบ...ทุกอย่าง...ออกจากสมอง...และหัวใจ...ไปแล้ว " เปากัดฟันพูดออกไป ก่อนจะแกะมือของโค้ชออก.....
" อย่า...ไป..เลยนะ " โค้ชพูดออกมาเสียงสั่น เปาน้ำเอ่อล้นออกจากดวงตาแล้ว เขาเดินตรงออกไปจากออกประชุม ทันทีที่ออกมา เขาก็วิ่งหนีไปทันที
" ฮึก...ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฮือ.... " เปาวิ่งออกไปทั้งที่น้ำตาไหลพราก หน้าแดงก่ำ ล่ำร้องคำว่าขอโทษตลอดทาง.........
อีกครั้ง.... ที่เขาต้องตัดความสัมพันธ์แล้วเดินถอยออกมา ซึ่งมันยากมาก เขาเองก็รักโค้ชไม่น้อย อาจจะมากกว่าที่โค้ชคิดอีกก็ได้ เขาต้องทนเก็บความรู้สึกมาตลอด เปาเองก็ทรมานไม่น้อยไปกว่าโค้ชสักเท่าไหร่หรอก และยิ่งได้เห็นโค้ช กับคำอ้อนวอนแบบนั้นอีกครั้ง มันยิ่งทำให้เขาปวดใจเหลือเกิน เปาต้องคอยคำนึงถึงสิ่งที่ผู้มีเมตตาและ....ทำลาย เคยพูดไว้เสมอ....
' ผู้ชายกับผู้ชายจะรักกันได้ยังไง วิปริต!!! '
สายฝนสาดเทลงมา กระหน่ำใส่คนที่วิ่งออกมาอย่างไร้ทิศทาง อาการเจ็บหน้าอกข้างซ้ายกำเริบขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ดูเหมือนจะโชคร้าย.....เพราะยาของเขาอยู่ในกระเป๋าสะพายบนห้องเรียน
ทุกอย่างเริ่มดำมืน ภาพทุกอย่างรอบตัวเริ่มหายไป..........
" พี่พัฒน์...... " เสียงเรียกอันแผ่วเบา ก่อนสติจะดับวูบไป...........................
TO BE CONTINUE.......................
แต่งมาตั้งนานเพิ่งมาร้องไห้เอาตอนนี้ ตอนนี้มันทรมานมากๆเลย เข้าใจความรู้สึกของคนที่รักแต่ทำอะไรไม่ได้ เปาเหมาะกับเพลง ' เจ็บแค่ไหนก็ยังรักอยู่ ' มากกกกกก #นำตาจะแชร์ขอไหลนะคะ คงเข้าใจความหมายของชื่อเรื่องแล้วนะครับ มันคือการพยายามลบความทรงจำดีๆกับความรักของโค้ชออกจากใจเปานั่นเอง ช่วงหลังก่อนถึงตอนที่ 11 ดราม่าหนักมากกกกก
ป.ล.อย่าโกรธกันเลยนะครับ เรื่องพลอยกระเหรี่ยง ทำใจกระทืบใครไม่ลงจริงๆ(หราา - -') เขาว่ากันว่า มิตรที่ดีคือมิตรที่เคยเป็นศัตรูมาก่อน เห็นใจนางด้วยนะคร้าบบบบบ
ป.ล.2 ลิ้งค์เพลงตอนโดนบอกเลิก นั่งฟังเพลงนี้แต่งไปด้วย โอ้ย!บ่อน้ำตาแตกเลยT___T
www.youtube.com/watch?v=PZvZNovBJM8
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามคร้าบบบบบ ^______^ :katai5:
-
คนที่เคยพูดไว้คือแม่ของเปาสินะ
แต่พลอยแบบ พลิกความคาดหมายมาก ก็ยินดีกับชีที่กลับตัวกลับใจได้ :)
-
คนที่เคยพูดไว้คือแม่ของเปาสินะ
แต่พลอยแบบ พลิกความคาดหมายมาก ก็ยินดีกับชีที่กลับตัวกลับใจได้ :)
เอ่อ......เธอคือแม่ของโค้ชครับ
ช็อค........................................เรื่องมันค่อนข้างซับซ้อน ตอนหน้าจะเฉลยเหตุการณ์ที่ทำให้เลิกกันครับ
-
คนที่เคยพูดไว้คือแม่ของเปาสินะ
แต่พลอยแบบ พลิกความคาดหมายมาก ก็ยินดีกับชีที่กลับตัวกลับใจได้ :)
เอ่อ......เธอคือแม่ของโค้ชครับ
ช็อค........................................เรื่องมันค่อนข้างซับซ้อน ตอนหน้าจะเฉลยเหตุการณ์ที่ทำให้เลิกกันครับ
อุ๊ยโทษค่ะ สับสันตอนเช้า ตื่นเช้าเกินไปเลยเบลอๆ
;p
แม่โค้ชเป็นผญสมัยเก่าแอนตี้เพศที่สาม หรือเพราะกลัวจะมาเกาะลูกกิน? น่าหนักใจเวลาเจอคนประเภทนี้จริงๆนะ
ถ้าแก้ไขแม่โค้ชให้เข้าใจไม่ได้ คงต้องดราม่ากันต่อไปปปปป
-
ดราม่าาาาา :hao5: :hao5:
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
ทรมานใจ
-
ERASE
CHAPTER 8
สามปีก่อน
" สรุปวันนี้จะได้กินไหมเนี่ย " โค้ชพูดอย่างเหนื่อยใจ เขารอไข่ตุ๋นที่เปาและอาร์ตี้ช่วยกันทำมาครึ่งชั่วโมงแล้ว
" เออน่า...รอแปปนึงดิ " เปาตอบกลับ จริงๆเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันจะสุกเมื่อไหร่เหมือนกัน อาร์ตี้นั่งเท้าคางตัวเองอย่างรอคอย
" ม๊าเปา...เมื่อไหร่ไข่ตุ๋นจะสุกอ่า " เสียงใสของเด็กน้อยเอ่ยถาม เปาทำหน้าลำบากใจ เขาเองก็ไม่รู้ตอบยังไง
" ง่า...ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ตี้คุงหิวแล้วหรอครับ " เปาถามเด็กน้อย อาร์ตี้พยักหน้ารับ
" พี่ว่ามันสุกแล้วมั้ง " โค้ชพูดก่อนจะเปิดฝาไข่ตุ๋นออก โค้ชยอมรับเลยทันทีว่านี่เป็นไข่ตุ๋นที่หน้าตาน่ากลัวที่สุดในโลก.........
" อ่า...เสร็จพอดีเลย ปะ...กินข้าวๆ " เปาพูดชวน ก่อนจะลงมือตักข้าวใส่จานให้แต่ละคน.....
" ให้กิน...ไม่ใช่ให้นั่งมอง กินสิ ไม่กินผมจะเสียใจมากๆเลยนะ " เปาตักไข่ตุ๋นใส่จานให้โค้ช เขาทำใจอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจตักเข้าปาก........
สาบานได้ว่า โค้ชจะไม่มีทางกินมันอีกเป็นครั้งที่สอง เค็มมากกกก!
" ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง! " เปาพูดก่อนจะลองตักกินบ้าง.....
" แว้ก!!!...หือ..เค็มปี๋เลย ตี้คุงครับ พี่ว่าเราหาอย่างอื่นกินดีกว่าเนอะ " เปารีบพูดดักอาร์ตี้ทันที เพราะเด็กน้อยได้ตักเข้าปากไปแล้ว
" ทำไมอ่าา...ตี้ว่ามันก็อร่อยนะ " อาร์ตี้พูดออกมาอย่างใสซื่อ โค้ชลมแทบจับ สรุปว่าพวกเขาก็ต้องกินไข่เจียวฝีมือโค้ชไปแทน เพราะโค้ชดูจะทำอะไรน่าทานกว่าเยอะ.........
" อ่านอะไรอ่ะ " เปายื่นหน้าเข้ามาดู โค้ชจึงถือโอกาสขโมยหอมจากแก้มเปาทันที
" เอ้ย!...หอมทำไม " เปาเด้งตัวกลับ เอามือลูบแก้มตัวเองทันที โค้ชยกยิ้มอย่างสบายใจ ซึ่งเปาเห็นแล้วหมั่นไส้เอามากๆ
" แล้วทำไมถึงหอมไม่ได้ล่ะ หืม " โค้ชเอ่ยถามพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เปาเอาหมอนฟาดใบหน้าหล่อไปทันที
" โอ้ย!...เจ็บนะ เล่นแบบนี้ใช่ไหม " โค้ชไม่รอช้าคว้าร่างเปามากอดไว้ทันที เปาหน้าเหวอทำอะไรไม่ถูก
" ปล่อยเลยนะ...เดี๋ยวใครเข้ามาเห็นแล้วหัวใจวายตายนะ " เปาพูดติดตลกจึงถูกโค้ชขโมยหอมไปอีกรอบ
~ ก๊อกๆ! ~ เสียงเคาะประตูดังขึ้น เปารีบผละออกจากโค้ชทันที โค้ชเดินไปเปิดประตู.....
" คุณแม่...มีอะไรหรอครับ " โค้ชเอ่ยถามเสียงสั่น เขาไม่ค่อยอยากเจอแม่ของเขาเวลานี้สักเท่าไหร่ เพราะเขาเพิ่งทะเลาะกับแม่เขาไป สาเหตุก็มาจาก ความรักของเขานั่นเอง......
" หนูพลอยมาน่ะ ไปหาเธอหน่อยสิ ส่วน...เธอ อาร์ตี้เรียกหาอยู่น่ะ " แม่ของโค้ชพูดบอก โค้ชแม้ไม่วางใจ แต่เขาก็ต้องลงไปหาพลอยอยู่ดี เมื่อโค้ชหายลับไปจากประตูแล้ว เปาก็จะเดินออกไปจากห้องบ้าง
" เดี๋ยวสิ...ฉันมีอะไรจะคุยกับเธอหน่อย " แม่ของโค้ชพูดขึ้น เปาหยุดชะงักทันที
" มีอะไรหรือครับ...คุณน้า " เปาเอ่ยถาม รู้สึกอึดอัดมาก
" ฉันจะไม่อ้อมค้อมมากนะ เธอสองคนคิดอะไรกันอยู่ ตระกูลของพวกฉันก็พอมีชื่อเสียงอยู่นะ ถ้าคนอื่นๆเขารู้ว่า ลูกชายคนโตของตระกูลเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกัน พวกฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน หรือเธอต้องการเงิน " เธอพูดเสียงเรียบ ซึ่งมันดูถูกตัวเปาอย่างมาก
" ผมไม่ได้ต้องการเงินนะครับ ผมกับพี่พัฒน์เรารักกันจริงๆ " เปาตอบไปตามความจริง
" ผู้ชายกับผู้ชายจะรักกันได้ไง วิปริต!! " เธอขึ้นเสียงเล็กน้อย เปาตกใจเล็กน้อย
" การที่เรารักใครสักคนไม่ใช่เรื่องผิดหรอกนะครับ " เปาพูดพร้อมน้ำตาคลอ เขาคิดมาตลอดว่าความรักของคนอย่างพวกเขา มันดูเลวร้ายมากสำหรับคนอื่นเลยหรอ ความรักมันห้ามกันได้ที่ไหน
" แต่ฉันรับไม่ได้!! เธอไม่เป็นฉัน ไม่มีวันเข้าใจหรอก ฉันต้องการเห็นอนาคตที่ดีของลูกฉัน อยากให้เป็นเหมือนที่ทุกคนเขาเป็นกัน ไม่ใช่วิปริตอย่างเธอ! เลิกยุ่งกับลูกชายฉันซะ!! " เธอประกาศลั่น เปาน้ำตาไหล หรือจริงๆแล้ว เขาอาจกำลังจะทำลายอนาคตของโค้ชอยู่...แต่เปารักโค้ชจริงๆ รักมากเกินกว่าจะเสียให้ใคร
" ผม...รักเขา " เปาพูดเสียงสั่น เขายังคงยืนยัน คำเดิม
" เหอะ!...ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอคงไม่ยอมเลิกราง่ายๆ ฉันถึงต้องมีข้อเสนอมาให้เธอ " เธอพูดอย่างมีเลศนัย เปาหันมามองทันที
" แม่เธอกำลังป่วยเป็นมะเร็งใช่ไหม " เธอพูดขึ้น เปาคิ้วขมวด
" คุณน้ารู้ได้ไงครับ.. " เปาเอ่ยถามอย่างสงสัย
" เลิกยุ่งกับลูกชายฉันซะ...แล้วฉันจะจัดการค่ารักษาให้แม่เธอทั้งหมด " เธอยื่นข้อเสนอ ซึ่งราคาแพงมากทีเดียว เพราะมันหมายถึง ชีวิตของแม่เขา
" ผมหาเงินค่ารักษาเองได้ครับ " เปาพูดเสียงหนักแน่น
" เธอจะปล่อยแม่ของเธอต้องทรมานกับโรคร้ายเพียงเพราะผู้ชายคนเดียวอย่างั้นหรอ " ยิ่งเธอพูดแบบนั้น เปาก็ยิ่งรู้สึกผิด เปาไม่อยากทุกอย่างมันเป็นแบบนี้
" เลือกเอา แม่เธอ กับ ลูกชายฉัน " เธอพูดย้ำอีกครั้ง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
" ผมเลือกแม่ครับ "
" ทำไมถึงต้องทำแบบนี้!! ทำไมต้องให้คนอื่นมาดูถูกเราแบบนี้ ไม่รักตัวเองเลยใช่ไหม ฉันจะตายช้าตายเร็ว มันก็มีค่าเท่ากัน แกมันทำตัวไร้ศักดิ์ศรี ออกไปซะ!!! อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!!! " ผู้เป็นแม่ประกาศลั่น เปาน้ำตาคลอ เขาโกหกแม่ทุกอย่างเรื่องการรักษา เขาหลอกให้แม่นอนหลับ แล้วให้หมอจัดการทำการรักษา เมื่อเธอตื่นมารู้ความจริงเธอก็โกรธเปามาก เพราะเปาได้โกหกทุกคนว่า...ตัวเองไปขายตัวเพื่อเอาเงินมารักษาแม่ เพราะแม่ของโค้ชได้กำชับว่าห้ามพูดเรื่องนี้กับใคร ซ้ำร้ายกว่านั้น เขาต้องทำให้ทุกๆคนเกลียดเขา ไม่ว่าจะเป็นคนในครอบครัว หรือแม้กระทั่ง ตัวโค้ชเอง เปาเหตุผลจากแม่ของโค้ช เธอก็ตอบกลับมาว่า
' มันคือบทลงโทษที่เธอมายุ่งกับลูกชายของฉันไง ' เปารู้สึกเสียใจมาก คนรวยๆเขาทำกันแบบนี้งั้นหรอ และตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา...เขาเปลี่ยนไปจากเดิม ความร่าเริงหายไปจากตัวเขา แทนที่ด้วยก้าวร้าวแทน......
เปาลืมตาขึ้น เห็นเพดานขาว มองไปรอบๆ พบว่าแป้งนั่งอยู่ที่โซฟาใหญ่ และเธอกำลังร้องไห้อยู่
" ร้องไห้ทำไม... " เปาเอ่ยเสียงแผ่ว แป้งเมื่อได้ยินก็ตรงมาหาเขาทันที
" ทำไมถึงทำแบบนี้...มึงไม่ไว้ใจกูหรอ ไอน้องเหี้ย แม่ง...มึงเป็นโรคหัวใจทำไมไม่บอกกู ห๊ะ ไอเด็กนรก!! " เธอตะโกนด่าเปาอย่างเกี้ยวกราด ดีที่กอล์ฟรั้งตัวเธอไว้ ไม่งั้นเธอคงกระโดดไปบีบคอเปาแล้ว
" รู้แล้วมันจะช่วยอะไรได้ล่ะ...ยังไงกูก็ยังไม่ตายหรอก อยู่ให้มึงด่าอย่างนี้แหละ " เปาฝืนยิ้มออกมา
" ไอควาย!! จะตายห่าอยู่แล้ว ยังจะมาพูดเล่นอีก!!! " แป้งตะโกนด่าทั้งที่น้ำตายังไหลอยู่
" เครียดแล้วมันได้อะไรล่ะ " เปาถามกลับ แป้งเงียบทีนที
" ไม่ใช่กูไม่กังวลนะแป้ง ที่กูอยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะครอบครัวเรา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หรือต่อให้กูตายไป มึงก็ต้องดูแลครอบครัวเรา ใส่ใจกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ดีกว่ามาใส่ใจคนที่ใกล้จะตายอย่างกู " เปาพูดออกมา เขาไม่ต้องการให้ใครมาสงสารเขา
" เปา...มึงเป็นน้องกู มึงเป็นคนในครอบครัวกู มึงบอกให้กูดูแลครอบครัวให้ดี แล้วกูจะปล่อยให้มึงตายได้ไง ต่อให้เงินมันจะมหาศาล หรือทั้งหมดที่กูมี กูก็ให้มึงได้ เงินน่ะ ไม่ตายกูก็หาใหม่ได้ แต่ชีวิตเด็กนรกอย่างมึง กูหาใหม่ไม่ได้แล้ว กูเสียพ่อไปแล้ว อย่าให้กูต้องเสียมึงไปอีกคนเลยนะ กูเป็นพี่มึง กูรักมึงเท่าชีวิตกู กูโตมากับมึง กูไม่ปล่อยมึงตายไปหรอก มึงต้องอยู่ให้กูด่าทุกวัน กูตายเมื่อไหร่มึงค่อยตาย เข้าใจไหม...ไอเด็กเวร!! " แป้งพูดออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหล เปาโผลเข้ากอดพี่สาวตัวเองทันที ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่และสำคัญไปกว่าความรักของคนในครอบครัวอีกแล้ว
" แม่รู้เรื่องนี้ไหม " เปาถามเสียงแผ่ว
" รู้แล้ว...แต่มีเรื่องที่ร้ายแรงกว่านั้น "
" เรื่องอะไรวะ "
" แม่ยังไม่หายจากมะเร็ง "
เปาลากสายน้ำเกลือมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องพักของแม่เขา มองผ่านกระจกเล็กที่ติดไว้หน้าห้อง เห็นร่างของแม่เขากำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาอยากเข้าไปถามไถ่สารทุกข์แม่เขา แต่ก็ทำได้แค่เพียงมองผ่านกระจกบางที่คั้นกลางระหว่างเขากับแม่เอาไว้......
กลางดึก.....
เปาหลับไปแล้วโดยมีแป้งนอนเฝ้าอยู่บนโฟาใหญ่ ประตูเปิดขึ้น มีใครบางคนเข้ามาในห้อง เขาเดินมาหยุดตรงข้างๆเตียงของเปา จูบลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา ก่อนน้ำตาเม็ดโต จะร่วงหล่นลงบนใบหน้าของเปา ลูบหัวเปาอย่างแผ่วเบา จับฝ่ามือเปาขึ้นมาลูบใบหน้าตน ก่อนจะวางลงอย่างระมัดระวัง มองออกไปนอกหน้าต่างที่วิวของกรุงเทพในยามค่ำคืน
" คิดถึงคุณจัง.... " เขาเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะสะกิดคนที่นอนบนโซฟาให้ตื่นเพื่อคุยเรื่องสำคัญ
เปากำลังนั่งอ่านนิทานให้เฮียกอล์ฟฟ้ง สิ่งเจ้าตัวก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ เพราะเมื่อสักครู่ เขาแอบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเช็ค จึงถูกเปาอาละวาดใส่ โทษฐานไม่ตั้งใจฟัง.......
" อ้าว...ไงมึง ไปไหนมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว " เปาเอ่ยถามทันทีที่แป้งเดินเข้ามา
" ทำธุระน่ะ..เออ กูมีเรื่องสำคัญจะบอก " แป้งพูดขึ้น เปาหันมาสนใจทันที
" ว่ามา "
" มีคนบริจาคหัวใจให้มึง " แป้งตอบกลับ เปายิ้มดีใจ อย่างน้อยก็คงไม่ต้องรักษาอะไรมาก เต็มที่แค่ค่าผ่าตัด
" เฮ้ย!!...ดีเลยดิ ใครว่ะ " เปาถามอย่างอยากรู้
" เขาไม่ได้บอกว่ะ กู...รู้มาจากหมออีกที " แป้งพูดเสียงสั่น น้ำตาไหล
" เฮ้ย..ร้องไห้ทำไม ดีใจสิวะ กูจะรอดตายให้มึงด่าทุกวันแล้วนะ ฮ่าๆ " เปาพูดอย่างอารมณ์ดี แป้งพยักหน้ารับ ยิ้มให้ทั้งน้ำตา.......
" แม่ครับ...แม่เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม " เปาทำใจอยู่นานก่อนจะเดินเข้ามาพาแม่ของเขาในห้อง ที่กำลังจ้องมองออกไปข้างนอกหน้าต่างกว้าง
" ฉัน...สบายดี ยังไม่ตายอย่างที่เห็น " แม้คำตอบจะดูไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ดีใจที่แม่ยังคุยกับเขา น้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างมีความสุข
" งั้น...ผมไปแล้วนะครับ แม่จะได้พักผ่อน " ใจจริงเขาก็อยากอยู่ต่อ แต่แม่คงไม่อยากเห็นหน้าเขาสักเท่าไหร่ เขากำลังหันหลังเดินกลับไป
" แกเองก็...ดูแลตัวเองดีๆนะ " แม่ของเขาเอ่ยขึ้น เปาโผลเข้ากอดเธอทันที ไม่สนว่าแม่จะด่าจะว่าเขาไหม น้ำตาไหลพราก เขาอยากกอดแม่ให้นานกว่านี้ แต่ก็ต้องทำใจเดินออกมาจากห้อง....
วันนี้...เป็นวันที่เปาจะต้องผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจจากผู้ใจบุญ แต่ตอนนี้เขาอยากเจอแม่ของเขามาก ถึงแม้ว่าแม่จะไม่อยากเจอหน้าเขาก็ตาม แต่...เขาหาแม่ไม่เจอ แป้งบอกว่าแม่ออกมาเดินเล่นข้างนอก แต่เปาก็เดินตามหาทั่วแล้วไม่เจอสักที จนกระทั่ง ถึงเวลาที่ต้องเข้าห้องผ่าตัดแล้ว...
" ฝากตามหาแม่ด้วยนะแป้ง " เปาพูดอย่างเป็นกังวล แป้งพยักหน้ารับ
" เออ...เดี๋ยวกูตามหาให้ " แป้งพูดบอก เปายิ้มรับอย่างดีใจ ก่อนที่เตียงจะเข็นเข้าห้องผ่าตัดไป เปาหันกลับมาหาแป้งอีกครั้ง......ร้องไห้อีกแล้ว เมื่อเข้าไปถึง หมอก็จัดการให้เปาดมแก๊สยาสลบ ไม่นานเปาก็หมดสติไป..............
' แม่ฮะ ภูเขาสวยจัง ' เปาพูดชมภูเขาใหญ่ที่สวยงามอยู่ เธอพยักหน้ารับลูกน้อย
' ใช่จ้ะ ชอบไหม เดี๋ยวแม่กับพ่อพาน้องเปามาเที่ยวที่นี่ทุกวันเลยดีไหมครับ ' หญิงสาวพูดคุยกับลูกน้อย
' จริงหรอฮะ คุณแม่!! ' เปาร้องขึ้นอย่างดีใจ
' เปล่าจ้ะ ฮ่าๆ '
' อ่าา...คุณแม่โกหกน้องเปาง่าาา ' เปาทำแก้มป่องพูดอย่างง้องอลผู้เป็นแม่ ก่อนจะโดนแม่อุ้มไปหาพ่อและพี่ของเขา...........
" แป้ง.... " เปาพูดออกมาเสียงแผ่ว รู้สึกเจ็บด้านข้างหน้าอกด้านซ้ายเล็กน้อย แป้งเมื่อได้ยินเสียงเปาก็รีบเดินมาดูทันที
" กว่าจะฟื้นนะมึง...นึกว่าเป็นเจ้าชายนิทราไปแล้วซะอีก " แป้งพูดบอก น้ำเสียงดูจริงจัง
" กูหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอ " เปาเอ่ยถาม
" เดือนกว่า... " เปาแทบช็อค นี้เขาหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอ ว่าแต่ ' ทำไมเฮียกอล์ฟกับแป้งต้องทำหน้าเศร้าด้วย '
" แล้วใครมาจูบกูวะเนี่ย ถึงได้ตื่นขึ้นมาได้ ฮ่าๆ " เปาพูดขึ้นอย่างร่าเริง
" จูบตีนกูนี่ " แป้งเล่นกลับ ยิ้มให้เล็กน้อย เปาหัวเราะร่า
" เออ...แม่อยู่ไหนอ่ะ พาไปหาหน่อยดิ " เปาพูดขึ้นพร้อมเลิ่กคิ้ว รอยยิ้มแป้งหายไปทันที ' เป็นอะไร... '
" แป้ง....แม่ล่ะ แม่อยู่ไหน " เปาถามอีกครั้ง แป้งยิ่งทำหน้าเศร้า ก่อนจะเดินบางอย่างในกระเป๋า แล้วยื่นให้เปา เปารีบหยิบมาทันที มันคือ...ซองจดหมาย
TO BE CONTINUE.......................
ผมเปิดเทอมแล้วนะครับ ต่อไปคงจะอัพทุกวันเสาร์อาทิตย์แล้วล่ะครับ แต่ถ้าว่างๆก็จะมาอัพให้ทันที ไม่เศร้ากันนะครับ จริงๆตอนแรกไม่อยากให้เรื่องออกมาเป็นแบบนี้เลย ขอบคุณทุกคอมเม้นท์มากๆเลยนะครับ ตอนนี้พล็อตไกลไปถึงวัยทำงานแล้ว แล้วจะมีคู่เสริมมาอีกหลายคู่เลย.
ป.ล. ตอนหน้ามาอ่านจดหมายกันนะครับ T_________T :katai5: :hao5:
-
แม่เปาเอาหัวใจให้เปาหรือเปล่าเอ่ย?
สรุปอะไรๆก็มีสาเหตุมาจากแม่ของโค้ชสินะ
-
แม่เปาเอาหัวใจให้เปาหรือเปล่าเอ่ย?
สรุปอะไรๆก็มีสาเหตุมาจากแม่ของโค้ชสินะ
ใช่ครับ....น่าเศร้านะครับ ทั้งที่เปาใกล้จะบอกความจริงกับแม่แล้วแท้ๆ แต่อย่าเพิ่งมองแม่ของโค้ชร้ายนะครับ เธออาจจะนิสัยเสียตามประสาคนรวยที่ชอบใช่เงินฟาดหัวชาวบ้านเขา แต่อีกมุมนึงเธอคือคนที่รักลูกมากเหมือนกัน.......เดี๋ยวเรื่องก็พลิกแน่นอนครับ ^_____^ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะครับ :katai5:
-
ีร้องไห้ให้กับความรักของแม่เลยค่ะ
หลังเปาผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจแล้วแต่ยังต้องกินยาอยู่เหรอคะ??
-
คุณแม่ T____________T (ละอิพี่พัฒน์ไปไหนเนี่ย อยู่ตอนไหนสลบไม่ใช่หรอ)
แม่อิพี่พัฒน์นี่คนปะเนี่ย ใจร้ายจังวะ :katai1:
-
เม้นรวมเลยแร้วกัน ยังไงก็ไม่ชอบบูมอยู่ถึงตอนหลังมันจะดีขึ้นก็ไม่ชอบ ยังไงมันก็เห็นแก่ตัวเห็นแก่ได้อยู่ดี แต่ก็ชั่งเถอะ ถ้าแชมป์มันจะรักก็บอกให้มันเตรียมใจเจ็บปวดจากการทำร้ายจิตใจจากไอ้เชี้ยบูมด้วยแล้วกัน
สุดท้ายเปาก็ไม่ได้บอกความจริงกับแม่ แถมแม่ยังให้หัวใจอีกแบบนี้ เปามันจะไม่ยิ่งโกรธเกลียดตัวเองหรือไง ดูยังไงเปาก็ไม่มีทางสมหวังกับพัฒน์ได้ ถ้าพัฒน์มันยังโง่อยู่แบบนี้ ก็อยากให้มีดราม่ามานัก แล้วเนื้อมันก็ดูรวบรัดมากๆ แบบเปลี่ยนเหตุการแบบงงอ่ะ สู้ๆละกันนะ
-
รออ่านจดหมายนะครับ :hao5: :hao5:
:L1: :pig4:
-
:hao5: หัวใจแม่แน่ๆเลย
-
ตอนที่เก้าใกล้เสร็จล่ะนะครับ ไม่นานเดี๋ยวจะเอาลงให้นะครับ ^____^ ช่วงนี้ยุ่งมากๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai5:
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์มากๆนะครับ
-
:ling1:
-
ERASE
CHAPTER 9
เขาค่อยๆแกะซองจดหมายออกมาดู แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คงไม่ใช่เรื่องดีแน่.......
' ถ้าหนูได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แม่คงหนีไปอยู่กับพ่อแล้วล่ะ แป้งบอกความจริงกับแม่แล้วนะ แม่ขอโทษ ที่โกรธหนูนะลูก แม่ให้อภัยหนูนะลูก แต่รู้ไว้เสมอนะ ห้ามทำแบบนี้อีก มีอะไรหนูก็ควรบอกพี่แป้งนะ อย่าเก็บไว้คนเดียว หนูคงรู้แล้วว่าแม่ยังไม่หายขาดจากโรคร้ายพวกนั้น แม่ตัดสินใจแล้วว่า แม่ควรจะพักได้แล้ว แม่โกรธหนูมากเลยนะ ที่ไม่บอกแม่และพี่เรื่องโรคหัวใจ หนูคงทรมานมากๆเลย แม่เองก็เช่นกันนะ คิดถึงหนูทุกวัน แม้อาจจะทำรุนแรงเวลาหนูมาเยี่ยมแม่ แต่จริงๆแล้วแม่ดีใจมากๆเลยล่ะ
แม่คิดแล้วว่า แม่อยู่ต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์ แม่ไม่อยากเป็นภาระลูกทั้งสองคนแล้ว ไม่อยากให้หนูต้องมาลำบากเพราะแม่อีกแล้ว อย่าโกรธ อย่าเกลียดตัวเองเลยนะลูก คิดซะว่า...แม่ให้ชีวิตหนูอีกครั้งนะ แม่จะไปอยู่กับพ่อแล้วนะ คอยดูแป้งกับเปาจากข้างบนฟ้านะลูก เข้มแข็งไว้ อย่าทิ้งพี่แป้งไปไหนอีกนะ ดูแลพี่เขาดีๆ แม่รักพวกหนูมากๆเลยนะ อย่าร้องไห้ อย่าทำให้แม่ไม่สบายใจ ดูแลหัวใจแม่ดีๆด้วยนะ แม่รักพวกหนูนะ รักแป้งกับเปามากๆเลย โชคดีนะลูก แม่รักลูก พ่อก็เช่นกัน '
เหมือนโลกหยุดหมุนไป เขาดีใจมากที่แม่ไม่เคยโกรธเขา แต่...เขาก็เจ็บปวดไปทั้งใจ ที่รู้ว่าแม่...ได้จากไปแล้ว แป้งเข้ามาโอบกอดเปา ร้องไห้อย่างทรมาน หน้าแดงก่ำ เปาไม่ร้อง แต่น้ำตามันก็ไหลไม่ขาด เขาเจ็บ...เจ็บเกินกว่าจะร้องไห้ออกมา ทำไมเรื่องแย่ๆมันต้องเกิดขึ้นพร้อมกันตลอดเลย ทำไมต้องเป็นเปา....ทำไม โลกนี้ดูโหดร้ายสำหรับเขามาก ได้แต่กอดเก็บความรู้สึกเอาไว้......... หัวใจของแม่......เขาจะดูแลอย่างดี เปาไม่อาจท้วงหรือทำร้ายตัวเองเพื่อให้แม่ฟื้นขึ้นมา ทำได้เพียงเดินต่อไปข้างหน้า อย่างที่แม่เขาหวังไว้...........
หนึ่งเดือนผ่านไป
ภาคเรียนที่สองสำหรับการเรียนเริ่มต้นขึ้น ทุกอย่างยังดูเหมือนเดิม ยกเว้น....บางอย่างที่หายไป โค้ชหายไปไหน แม้เปาจะสงสัย แต่เขาก็ต้องเก็บเอาไว้ ทุกอย่างเริ่มดีขึ้น เปามีเพื่อนเพิ่มขึ้นมากมาย
" เจ๊!!...แดกข้าวเหอะหิวแล้ว " เสียงวิทยา หรือ วิทย์ เรียกหัวหน้าเดอะแกงค์ให้มากินข้าว
" เออๆ..รู้แล้วน่าอีวิทย์ เออ..แล้วไอแชมป์มันหายไปไหนว่ะ " พลอยเอ่ยถามเด็กๆในกลุ่ม
" ก็ไปกินข้าวกับผัวมันน่ะสิ " วิทย์ตอบเสียงแจ้น
" บ้าจริง...หยาบคาย คนเขาเป็นพี่น้องกัน ฮ่าๆ " พลอยหัวเราะร่าอย่างไม่ห่วงสวย หลังจากที่เป็นเพื่อนกับเปา เธอก็ร่าเริงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
" เอ่อ...เปา ผมซื้อน้ำแดงมาให้น่ะ " การสนทนาหยุดลง เมื่อนักกีฬาหนุ่มสุดหล่อของโรงเรียนเดินตรงมาหากลุ่มของเปา แล้วยื่นน้ำแดงมาให้ เปาได้แต่มองน้ำในมือชายหนุ่มอย่างเสียดาย
" นี่...เสี่ยตุลย์ค่ะ เสี่ยจะเลี้ยงน้ำเพื่อนอีฉัน เสี่ยน่าจะศึกษาบ้างนะเจ้าค่ะ ว่าเพื่อนอีฉันไม่ชอบน้ำแดง! ฮ่าๆ " วิทย์พูดเย้ยปรัชญาอย่างอารมณ์ดี เปายิ้มให้เล็กน้อย แต่ก็ตกลงรับเอาไว้
~ ปึก ~ แก้วน้ำหกใส่กางเกงเปาเต็มๆ มีคนจงใจเดินชนมือของปรัชญา ใช่...นอกจากเพื่อนแล้ว ก็ต้องมีศัตรู....
" อุ๊ย!...โทษนะ ไม่ได้ตั้งใจน่ะ " ตี๋พูดอย่างไม่สะทกสะท้าน มองจิกคนในกลุ่มเดอะแกงค์ พลอยทำท่าจะลุกขึ้นมาเอาเรื่อง....
~ ซ่าาา ~ น้ำที่เหลือในแก้วน้ำแดงของปรัชญาถูกสาดใส่หน้าตี๋โดยเจ้าของ ตี๋ลูบใบหน้าตัวเองก่อนจะหันมามองตุลย์อย่างเจ็บแค้น แล้วก็เดินกระแทกเท้าจากไป....
" นายไม่ควรทำแบบนั้นนะตุลย์.. " เปาพูดบอกตุลย์ จากยิ้มกว้างอย่างสะใจ ก็หุบลงทันที
" ก็มันมาหาเรื่องเปาก่อนนะครับ " ตุลย์แย้งขึ้น
" ไม่เป็นไรหรอก เขาอาจขาดความอบอุ่นน่ะ ผมไม่ถือสา " เปายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เขาพยายามหลายครั้งที่จะญาติดีกับตี๋ แต่อีกฝ่ายก็เดินหนีออกไปตลอด ทั้งๆที่ตี๋ไม่เคยอยากจะมายุ่งวุ่นวายกับเขาเลย........
" เปา...เจ๊ถามจริงเถอะ ยังรักโค้ชอยู่หรือเปล่า เอาความจริงนะ " ระหว่างที่นั่งกันอยู่สองคนอย่างเพลินๆ พลอยก็ถามเปาขึ้นมา เปาได้ยินก็ใจกระตุกวาบขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่อยากตอบเลย.....
" ผม...เลิกไม่ได้จริงๆว่ะเจ๊ ผมพยายามแล้วอ่ะ แต่มัน..... " เสียงเขาขาดหายไป พยายามอธิบาย
" เจ๊เข้าใจนะ...ไม่จำเป็นต้องกลับไปคบกับโค้ชหรอก แต่ถ้าเรายังรัก...ก็รีบๆบอกนะ ก่อนมันจะสายเกินไป "
" หมายความว่าไงเจ๊ " เปาแย้งถามขึ้นมาทันที
" โค้ช...จะไปเรียนต่อเมืองนอก แล้วอาจจะไม่กลับมาอีก " พลอยบอกเสียงเรียบ เปาไม่ตอบกลับอะไรอีก หรือนี่อาจจะเป็นวิธีที่จะทำให้ทั้งสองก้าวต่อไปข้างหน้าโดยไม่ขึ้นถึงกันและกันอีก.....
หลังจากวันนั้น เขาทั้งสองก็แทบไม่ได้เจอหน้ากันเลย เมื่อเดินผ่านกัน เขาก็กลายเป็น อากาศที่มองไม่เห็น เป็นดั่งคนที่ไม่รู้จักกัน........
Christmas Day
หลังจากที่โดนเปาปฏิเสธความรักไป โค้ชก็เปลี่ยนไป เขาร่าเริงน้อยลง และเข็ดกับความรักไปอีกนานคริสมาสปีนี้ คงเป็นอีกครั้งที่โค้ชต้องทรมาน เขามายังสถานที่ที่เขามาขอเปาเป็นแฟน เขายอมรับว่าเขาเสียใจจริงๆที่เคยพาพลอยมาที่นี่ เขาแค่อยากเอาชนะ แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเสียใจมากขนาดนั้น ถ้านี่คือบทลงโทษ...มันก็สาสมกับที่เขาเคยทำไว้กับเปาแล้ว......
เสียงเพลงคลอเบาๆ แสงไฟหลากสีสันตามถนนและทางเดิน ต้นคริสมาสสูงถูกประดับด้วยลูกไฟ และกล่องของขวัญมากมาย คืนนี้อาจเป็นคืนที่โรแมนติคมาก สำหรับใครหลายคน แต่สำหรับเขาแล้ว มันช่างทรมานเหลือเกิน อยากให้เรื่องทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความฝัน เขามันเห็นแก่ตัว อยากจะเอาชนะโดยไม่สนใจความรู้สึกของเปาเลย จนได้มาเข้าใจว่าแท้จริงแล้ว คนที่แพ้...คือเขาเอง เป็นเขามาโดยตลอด เพราะเปาไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลย เขามันหลอกตัวเอง คิดว่าเปายังรักตัวเอง แต่ไม่จริงเลย.... ความเจ็บปวด....มันเป็นแบบนี้นี่เอง
" คิดดีแล้วหรอ...รออีกหน่อยก็ได้.. " พลอยพูดขึ้น เธอยังคงคุยกับโค้ชเหมือนเดิม แม้จะลดฐานะลงมาเป็นเพื่อนก็ตาม
" พอแล้วล่ะ คนไม่ได้รัก ยังไงก็ไม่ได้รักอยู่ดี " โค้ชเสียงปกติ แม้ในใจจะเจ็บปวดเหลือเกิน พลอยได้แต่มองโค้ชอย่างสงสารใจ ถ้าโค้ชได้รู้ความจริงอย่างที่พลอยรู้ก็คงดี แต่มันจะมีประโยชน์อะไร...ในเมื่อเขาทั้งสองก็ไม่ได้รักกันอยู่ดี
" เราคงคิดถึงที่นี่มาก... " โค้ชพึมพำออกมา
" จะเดินทางไปวันไหนล่ะ "
" อีกสองอาทิตย์ข้างหน้า " จริงๆเขาอยากไปตั้งแต่วันนี้เลยด้วยซ้ำ เขาอยากจะหนีความรู้สึกตัวเองที่มีต่อเปาไปให้เร็วที่สุด พอแล้ว...สำหรับรักครั้งนี้
" แล้วจะกลับมาอีกไหม " พลอยเอ่ยถาม จริงๆเธอก็ไม่อยากให้โค้ชไป ต่อให้โค้ชหนีไปไกลแค่ไหน ความรู้สึกมันก็ยังคงอยู่กับเขาตลอดไป...ภายในใจ
" เราอาจจะไม่กลับมาที่นี่อีก...เราว่าจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั่น " โค้ชตอบ เขาได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่กลับมาอีก เขาเชื่อว่าสักวันเขาคงลืมเปาได้ แม้จะต้องใช้เวลาอีกนานก็ตาม......
" ไม่คิดจะกลับมาจริงๆหรอ " พลอยถามอีกครั้ง
" ไม่แล้วล่ะ...แต่ก็อาจจะมีบ้าง ที่กลับมาหาครอบครัวน่ะ " โค้ชตอบกลับ เขาโกหกพลอย...เขาจะกลับมาที่ประเทศไทยอีก
" โค้ช...นายไม่จำเป็นต้อง... "
" พอได้แล้วพลอย! เราคิดดีแล้ว อีกอย่างเราก็ไม่ได้หนีปัญหาด้วย เราแค่ไปเรียนต่อ แล้วก็กลับมาบริหารบริษัทของครอบครัว อาจจะ...กลับมา " โค้ชพูดบอก ทั้งที่จริงเขาเองก็อยากจะหนีไปจากเปา ไปให้ไกลทีสุด........
ทางด้านเปา ก็นั่งสังสรรค์กับครอบครัวที่บ้านแม้จะเหลือกันแค่สองพี่น้องก็ตาม โดยมี วิทย์ บูม แชมป์ และตุลย์ด้วย
" เมอร์รี่คริสมาส!! เศษสวะทั้งหลายยยยย " วิทย์แหกปากตะโกนลั่น เพราะเริ่มจะเมาแล้ว
" ฮ่าๆ..ไอเปา กูชอบเพื่อนมึงว่ะ " แป้งหันมาคุยกับเปา แป้งดูจะถูกใจและเอ็นดูวิทย์เอามากๆ
" มึงก็เอามันไปเลี้ยงดิ " เปาตอบกลับ ไม่ได้น้อยใจแต่อย่างใด เพราะวิทย์ก็ดูน่ารักจริงๆ
" พี่บูม...กินนี่บ้างดิ อุตส่าห์ซื้อมาให้นะ " แชมป์พูดดุ เขาตั้งใจซื้อคัพเค้กมาให้บูม แต่อีกคนก็ไม่คิดจะแตะเลย มัวแต่คุยกับเฮียกอล์ฟเรื่องเครื่องยนต์อยู่ได้
" เดี๋ยวกินน่า... " บูมพูดปัดก่อนจะหันไปคุยกับเฮียกอล์ฟต่อ
" แชมป์ไปรอที่บ้านนะ กลับก่อนนะทุกคน สวัสดี... " แชมป์ไม่พูดอะไรมาก พูดลาเสร็จก็เดินออกไปจากห้องทันที
" เอ้ย...แชมป์ รอพี่ด้วย กลับก่อนนะทุกคน " บูมยังไม่ทันจะคุยจบ ก็ต้องรีบวิ่งตามแชมป์ไป ทุกคนหัวเราะร่ากับอาการของทั้งสอง
" ไม่มีอะไรใหญ่กว่าเมียแล้วใช่ไหม ฮ่าๆ " วิทย์พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี เปาเดินแยกออกมาข้างนอกตรงระเบียง ยืนมองท้องฟ้าในวันคริสมาส จริงๆวันนี้เขาอยากจะไปที่ที่โค้ชขอเขาเป็นแฟน แต่พอมาคิดดูอีกทีแล้ว ยิ่งเขากลับไปยังที่แห่งนั้น เขายิ่งจะยึดติดกับโค้ช...ฉะนั้น เขาควรจะเดินถอยออกมา
" มีอะไรเปล่า... ผมเห็นเปาเดินออกมาตั้งนานแล้ว " ระหว่างที่ยืนคิดอะไรมากมาย ตุลย์ก็เดินมาหาเขา
" อ่อ...เปล่าหรอก เราแค่มายืนรับลมเฉยๆ " เปาพูดปัดไป เขาไม่ต้องการให้ใครมารับรู้ ว่าเขายังลืมโค้ชไม่ได้
" คริสมาสปีนี้หนาวมากๆเลยนะ ว่าไหม " เปาชวนอีกฝ่ายคุยเรื่องอื่น
" เปาหนาวหรอ...เอาเสื้อผมไป.. "
" โอ้..ไม่ๆ เราแค่ชวนคุยเฉยๆ ไม่เป็นไร " เปารีบปฏิเสธทันที คนตรงหน้านี่ทึ่มเอาการอยู่เหมือนกัน เปาส่ายหน้าเบาๆก่อนจะหันไปสนใจท้องฟ้ายามค่ำคืน ' ตอนนี้...พี่อยู่ที่ไหนกันนะ '
" คิดถึงใครอยู่หรอ " ตุลย์เอ่ยถาม สังเกตจากอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จากเปา
" อืม...ก็คิดอยู่นะ " เปาไม่อยากโกหก แต่เขาเลี่ยงที่จะไม่บอกว่าใคร
" ผมมีสิทธิ์จะเป็นคนๆนั้นบ้างไหม " น้ำเสียงตุลย์ดูจริงจัง
" เรา...ยังไม่พร้อม มีใครตอนนี้น่ะ ขอโทษนะ " เปาตอบกลับ การที่เขาจะลืมโค้ชได้คงไม่ใช่เรื่องง่าย
" ไม่เป็นไร...ผมรอได้ " ตุลย์บอกเปาอย่างมีความหวัง
" หวังว่าคงจะอดทนไว้นะ ฮ่าๆ " เปาหัวเราะร่า ซึ่งก็คงอีกนานสำหรับตุลย์ เพราะเปาไม่รู้จริงๆว่าจะลืมโค้ชลงได้หรือเปล่า โค้ชคือรักแรก.....และอาจเป็นรักครั้งสุดท้ายของเปาเลยก็ได้
" ได้อยู่แล้วล่ะ...ผมจะรอนะ " ตุลย์พูดบอก พร้อมกุมมือเปาไว้ เปารีบชักมือกลับทันที
" อย่าทำแบบนี้อีกนะ... " เปาพูดเสียงเรียบ ก่อนจะเดินหนีไป
" เดี๋ยว...ผมขอโทษ " ตุลย์ตะโกนตามหลัง พร้อมเดินตามไป
~ โปรดรักฉันรักฉันเถอะนะ จะไม่ทำให้เธอเสียใจ รู้ฉันสู้เขาไม่ไหว เทียบกับใครที่เธอมี แต่เลือกฉันเลือกฉันได้ไหม....~ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เปาดังขึ้น หน้าจอโชว์เบอร์ของพลอย เขากดรับทันที.....
" เมอร์รี่คริสมาสเจ๊...มีไร " เปากล่าวทักทายปลายสาย
" เปา...ฮึก..ฮือ... " ปลายสายสะอื้นใส่เปา รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าเปาทันที.... ' เกิดอะไรขึ้น...เจ๊ร้องไห้ทำไม '
" เจ๊....เป็นอะไร บอกเปาสิ " เปาพูดเสียงเรียบอ่อน ไม่อยากให้ปลายสายตื่นกลัว
" ค..โค้ช โดนรถชน! "
TO BE CONTINUE.................................
ผมกำลังจะเปิดคู่ใหม่แล้วววววววว วัยผู้ใหญ่จะมีสองคู่นะคร้าบบบบบ ไม่เศร้าหรอกเนอะ แฮปปี้กันนะครับทุกคนน เจอกันตอนหน้าคร้าบบบบบบบ
ป.ล.ช่วงนี้เปิดเทอมแล้วววว ผมคงจะยุ่งมากก อาจจะมาต่อช้า ต้องขออภัยด้วยนะคร้าบบบ ^_______^ :katai5:
-
เชื่อเจ้สิ นังโค้ชไม่ตายหรอกเพราะมันคือพระเอก
เจ้ไม่ยอมให้มันตายจนกว่าจะมาคืนดีกับลูกสาวเจ้หรอกนะ
สงสารลูกเปา โอ๋ ไม่เศร้านะคนดี
#ตามไปตืบโค้ชให้กลับมาในไอซียู(?)
-
เชื่อเจ้สิ นังโค้ชไม่ตายหรอกเพราะมันคือพระเอก
เจ้ไม่ยอมให้มันตายจนกว่าจะมาคืนดีกับลูกสาวเจ้หรอกนะ
สงสารลูกเปา โอ๋ ไม่เศร้านะคนดี
#ตามไปตืบโค้ชให้กลับมาในไอซียู(?)
อุ๊ย เห็นด้วยกับเมนท์นี้เลยค่ะ
โค้ชจะหนีใจตัวเองไปไหนพ้นนนนนน
(วาแต่ทำงานถ้าไม่ได้อยู่สายเดียวกัน เวลาเจอกันน่าน้อยลงเยอะเลยนะ)
-
อืมนะ มันก็คงจะหลายเศร้าอยู่ดี
-
:a5: :a5:
รออ่านต่อนะครับ :L1: :pig4:
-
ต้องขอโทษด้วยนะครับ...ช่วงนี้ผมยุ่งมาก เปิดเทอมอาทิตย์แรกการบ้านพรึ่บ ยังไงก็จะมาต่อให้เร็วที่สุดนะครับ วัยทำงานนี่ภูมิใจนำเสนอเลย5555
ป.ล.ขอบคุณครับ :katai5:
-
ร้องไห้งอแง คิดถึงน้องแล้วนะ
-
:call: :call:
-
ERASE
CHAPTER 10
THE LAST CHAPTER
เปามองผ่านกระจกห้อง เขามองเห็นร่างสูงนอนอยู่บนเตียง มีผ้าพันแผลมากมายอยู่ตามร่างกาย สั่งใจให้เข้มแข็ง แต่น้ำตามันดันไหลไม่ยอมหยุด เขายืนอยู่หน้าห้องนี้มานานแล้ว ครอบครัวของโค้ชอยู่ด้านใน เปาจึงไม่สามารถเข้าไปหาโค้ชได้........
" มายืนทำอะไรตรงนี้เนี่ย " พลอยเอ่ยทักเปาขึ้น หลังจากออกมาจากห้องพักของโค้ช เธอเห็นเปายืนอยู่ตรงบันไดมาได้สักพักแล้ว
" เจ๊...เขาจะเป็นอะไรไหม " เปาถามขึ้น นั่นคือคำถามที่เปาอยากถามพลอยตั้งแต่มาถึงโรงพยาบาลแล้ว
" เอ่อ โค้ช...อาจจะ "
" จะทำไม...บอกผมเถอะ "
" โค้ชอาจจะความจำเสื่อมได้...แต่ตอนนี้หมอยังไม่ยืนยัน " พลอยพูดออกมาอย่างหนักใจ
" มันก็...อาจจะดีสำหรับตัวเขาก็ได้นะ " เปาพูดออกมาเสียงแผ่ว
" ทำไมพูดแบบนี้ "
" อะไรที่คิดถึงแล้วทรมานตัวเอง...ลืมมันไปบ้างก็ดี " เปาตอบกลับ แม้ใบหน้าจะปกติ แต่ในใจ...เขากำลังร้องไห้
' เปา...สัญญาได้ไหม ว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน '
' อื้ม..ได้สิ น่ารักแบบนี้ใครจะทิ้งลง ฮ่าๆ '
' พี่ดีใจนะ...ที่เปาคิดแบบนี้ ' ร่างสูงจับใบหน้าเปาให้หันมาหาตน ก่อนจูบลงบนริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบา....
เปาสะดุ้งตื่นขึ้น มองนาฬิกาเป็นเวลาเจ็ดโมงกว่า เขาอาบน้ำแต่งตัวไปโรงพยาบาลเพื่อไปหาโค้ช...
ประตูห้องถูกเปิดออก เปาก้าวเข้าห้องไป พบร่างสูงนอนอยู่บนเตียง......
มือใหญ่ถูกยกขึ้นมาลูบใบหน้าของเปา
" พี่จะจำเปาได้ไหมน้าา...ฮ่าๆ " หัวเราะทั้งน้ำตา เขาไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเลยว่าทำไมยังต้องการความรักจากโค้ช ทั้งที่เปาเองเป็นคนปฏิเสธโค้ชไป เขาเกลียดตัวเอง เกลียด...ที่ไม่เคยยอมรับหัวใจตัวเองได้เลย
เปานั่งอยู่ข้างๆโค้ชประมาณชั่วโมงกว่าๆ เขาก็ต้องกลับบ้าน เพราะกลัวคนที่บ้านโค้ชมาเห็นเข้า.....
' ที่นี่ที่ไหนกันนะ ' ภายนอกเต็มไปด้วยความว่างเปล่า โค้ชมองออกไปสุดสายตา พบแต่ความว่างเปล่า เขาจำชื่อตัวเองได้ จำเพื่อนๆ จำพ่อแม่ได้ แต่พยายามคิดถึงใครอีกคนไม่ได้ เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยมีแฟน
' มันเป็นความผิดพลาดของสมอง ยิ่งคนไข้พยายามคิดถึงเรื่องราวที่เขาอยากจดจำ เขาก็จะปวดหัวทันที ' คำพูดของหมอดังก้องในหัวของเขา โค้ชพยายามคิด แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก เขาจดจำใบหน้าเด็กคนนั้นได้ แต่จำชื่อเด็กคนนั้นไม่ได้ แม้ตาจะหลับไหล แต่สมองยังคงทำงานอย่างหนักในการรื้อฟื้นความทรงจำ..........
การมานั่งเล่นในสวนสาธารณะยามบ่ายก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่ เปาคิดอย่างนั้น เขานั่งอยู่ที่นี่มาสองชั่วโมงแล้ว คิดถึงทุกเรื่องที่เกิดขึ้น
' โค้ชจะไปเรียนต่อต่างประเทศ '
' ค...โค้ชโดนรถชน!! '
' โค้ชอาจจะความจำเสื่อมได้ '
ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น มันทำให้เปาคิดหนักเป็นอย่างมาก............
" ฉันทนไม่ไหวแล้ว...ฉันไม่อยากให้ลูกต้องคิดมากเรื่องเด็กคนนั้นอีก "
" แล้วคุณจะทำยังไง...คุณหญิง "
" ฉันจะส่งลูกไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ และจะให้ลูกเรียนต่อที่นั่นเลย "
" คุณดีแล้วหรอ "
" ฉันไม่เคยมั่นใจอะไรเท่านี้มาก่อน "
" แล้วคุณจะส่งลูกไปวันไหน "
" คืนนี้ "....................
เปาตัดสินใจกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง เขาเปิดห้องมาพบแต่ความว่างเปล่า โค้ชไปแล้ว....... เขายิ้มเล็กน้อย แต่น้ำตามันดันไหลออกมา.......
เขาเดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า ไม่มีอีกแล้ว...คนที่คอยประชดเขาเวลาทำตัวไม่ดี ไม่มีช่วงเวลาที่ดี...ของเขาสองคน ทางเดินนี้มันช่างเปลี่ยวใจ ไร้ผู้คน เพราะแต่ละคนคงไปรอเคาทดาวน์กันหมดแล้ว เปาเดินทบทวนสิ่งต่างๆที่เคยผ่าน ความรัก อกหัก เสียใจ ทุกๆอย่าง เหมือนไม่ได้จากไปไหน ความหนาวกัดกร่อนจิตใจเปาให้เขารู้สึกอ่อนแอลง เป็นครั้งแรกที่เขาอยากรู้สึกร้องไห้ออกมาจริงๆ
' เอาล่ะครับ เรามานับถอยหลัง ส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ด้วยกันนะครับ ' เปาเดินผ่านร้านอาหารที่ไร้ลูกค้า แต่ยังคงเปิดบริการตามปกติ เสียงพิธีกรในโทรทัศน์ดังขึ้น
' 10 ' เปายังคงเดินต่อไป....
' 9 '
' 8 '
' 7 ' เปายังคงฝืนเดิน...แม้จะก้าวไม่ออกแล้วก็ตาม
' 6 '
' 5 '
' 4 ' น้ำตาเริ่มเอ่อล้นจากขอบตา
' 3 '
' 2 '
' 1 ' เขาหยุดและเงยหน้ามองท้องฟ้า.........
" Happy New Years นะ....ลาก่อน ไม่เสียใจเลยนะที่เคยรักพี่โค้ช "
THE END
ขอโทษที่หายไปนานนะครับ ช่วงนี้ยุ่งมากก งานเข้ามามากมายมหาศาลลลล แพลนไว้แต่แรกว่าจะให้จบแบบนี้ รักกันแค่ไหน แต่ถ้าไม่ใช่คู่กันจริงๆ มันก็ต้องปล่อยไปจริงๆแหละครับ ก็ทำได้เพียงแค่เก็บความทรงจำดีๆที่มีต่อกันไว้ อย่างน้อย ครั้งหนึ่งก็เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน เคยได้รักกัน เคยมีช่วงเวลาดีๆต่อกัน
ป.ล. สั้นไปเยอะเลย ไม่ได้แต่งนานลืมพล็อตเรื่องไปเกือบหมด อิอิ
:katai4: :katai5:
-
ค้อดหน่วง ลืมกันย่อมดีกว่าจำแล้วต้องเจ็บปวดหรอ ไม่แฟร์เลย
-
:hao5:
เข้าใจคุณ nontanan เรื่องพล็อตเรื่องที่วางไว้นะคะ
หวังว่าทั้งโค้ชกับเปาจะได้เจอคนที่รักในอนาคต อดีตก็ให้เป็นอดีตไป
ขอบคุณมากๆค่ะ (บ่อน้ำตาแตกแล้ว T T)
:กอด1:
-
:o12:
-
:mew1: