-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
(http://i.imgur.com/mveVIGZ.png)
(http://i.imgur.com/R3AomfA.png)
(http://i.imgur.com/Kwszivl.png)
Physics | Biology | Social Studies | Mathematics | x | x | x
รหัส 49
ผมเกลียดฟิสิกส์
เพราะไม่เคยญาติดีกับมัน วิชาไม้เบื่อไม้เมากับผมตั้งแต่เปิดเทอมม.สี่มา ทั้งๆ ที่ก็เรียนพิเศษเตรียมตัวล่วงหน้าแล้วแต่ก็ไม่ได้ส่งผลต่อคะแนนสอบผมเท่าไหร่นัก
แต่ผมชอบเรียนฟิสิกส์
โดยเฉพาะคาบฟิสิกส์ในวันพฤหัสบดี ที่ห้องม.4/7 ต้องเดินเท้าจากอาคารสี่มาอาคารหก ระยะทางยาวไกลพร้อมแสงแดดอุ่นร้อน (ไหม้) ไล่ตามหลัง ห้องเรียนชั้นสาม อาคารเก่าแก่ ไม่มีแอร์ และพัดลมสองสามตัว
แน่นอนครับ อาจารย์คนที่สอนฟิสิกส์ในวันจันทร์และวันนี้ก็ยังเป็นคนเดิม เพื่อนในห้องยังเป็นหน้าเดิมๆ ที่เห็นอยู่ตั้งกะปฐมนิเทศ แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือสถานที่เรียนเท่านั้น และที่ขาดไม่ได้คือ ‘คนข้างห้อง’
เพราะห้อง 638 ที่ผมเรียนอยู่ ในห้อง 637 ยังมีพี่ม.ห้าที่กำลังเคร่งเครียดวิชาชีวะ นั่งสแกนความรู้สู่รูม่านตาอยู่ด้วย
.
.
.
“ไอ้เส! อุเทนมาแล้วเว้ย ยืนทำตัวเป็นพระเอกอยู่ได้”
เออๆ เดี๋ยวกูเข้าไปน่ะ ขอส่องพี่คนนั้นก่อนดิ
เฮ้ย วันนี้ไม่เห็นใส่เสื้อกันหนาวมาด้วย ปกติใส่นี่หว่าหรือว่าโดนเพื่อนแกล้ง แม่งยิ่งด่าไม่เป็นอยู่ เออแล้วทำไมต้องนั่งเครียดแบบนั้นวะ อาจารย์ยังไม่เข้าแล้วจดอะไร นี่ทำงานไม่เสร็จเหมือนกูเลยเว้ย สงสัยเนื้อคู่กัน
อ้าวเห้ย หันมามองล่ะ แล้วหัวเราอะไรวะ กูทำหน้าแบบไหนออกไปเนี่ยย ร้อนไปทั้งหน้าแล้วเชี่ย ไม่รู้จะทำไงเลยยกมือไหว้แล้วเดินเข้าห้องตัวเอง
พลังทำลายล้างยังเหมือนเดิม อาจจะมากกว่าเดิม
พี่มัทนา 5/1
ผมรู้ตัวว่าชอบผู้ชายตอนม.สอง และคนที่ผมชอบคนแรกคือเพื่อนสนิทของพี่ชายอีกที ตอนที่ครอบครัวรู้เขาก็ไม่ค่อยตกใจอะไร อาจจะเป็นเพราะผมไม่ได้ปิดอยู่แล้วล่ะมั้ง
แต่คนที่ผมชอบตอนนี้ชื่อ มัท
นายมัทนา โอรสายุบล อยู่ชั้นม.ห้าทับหนึ่ง เด็กกิฟต์วิทย์คณิต ที่บ้านเปิดร้านเครื่องเขียน โสด ไม่มีพี่น้อง เรียนเก่ง และฮอตมาก
นั่นคือเครื่องยืนยันได้ว่าคนที่ผมชอบน่ารักขนาดไหน ...
“ไอ้เส”
“ไรวะ”
ผมหันไปตอบเพื่อนชายข้างหลังเบาๆ มันยื่นกระดาษแชทห้องมาให้ เต็มไปด้วยข้อความคล้ายกับการแชทในเฟสบุ๊ค ซึ่ง ...
อีกแล้วหรอวะ ? ..........
มินตราคนอารัยน่ารัก : อุเทนทำไมน่าเบื่อออออ
นายไม่ครบบาท : วันนี้ไปแว๊นซ์กับพี่มั้ยจ้ะน้องสาว
หัวหน้าห้องคนสวย : เย็นนี้ส่งสุมาลีด้วยนะเพื่อน!
บาส คนดีผีคุ้ม : *read*
เปี๊ยกหรรมขยาย : พี่เมี้ยวห้องข้างๆ น่ารักจุงเบยย
แพรวท็อปสังคม : อีเปี๊ยกแรด
เปี๊ยกหรรมขยายใหญ่ขึ้น : กูแรด แต่พี่เสของเราแรดกว่า
แพรวท็อปพระพุทธด้วย : พี่เสทำไม ? ชอบใคร อยากเสือกก
ป้าแอ๋ว : อยากเสือกเหมือนกันค่ะ ใช่พี่มะ ... มะอะไรนะ
น้องเก่งอวบ : อยากเสือกเหมือนกันครับ ใช่พี่มัท .. มัทอะไรนะ
สาวดุ้น : อยากเสือกเหมือนกันค่ะ ใช่พี่มัทน ... มัทนอะไรนะ
กูท็อปเอง : อยากเสือกเหมือนกัน ใช่พี่มัทนา ... มัทนาคนไหนวะ ? (สาวดุ้นแม่งใคร)
“เชี่ย พวกมึงเล่นไรกันเนี่ย”
ผมบ่นเบาๆ แต่มุมปากแอบยกยิ้ม
ก่อนจะจรดปากกาน้ำเงินด้ามถูกๆ เขียนตอบไป
เสรวิชญ์ไม่หล่อแต่อร่อยมาก : ก็มัทนาที่น่ารักๆ อ่ะ
ก็มัทนา
.
..
...
ที่โคตรน่ารักๆ อ่ะ
ผมยิ้มแล้วจัดการสะกิดคนข้างหน้า
“แว่นๆ”
ไอ้แว่นหันมา แล้วมันก็หยิบ
แต่
เฮ้ย !!
“กระดาษอะไรของพวกเธอครับนั่น”
มันไม่ได้หยิบ แต่อุเทนเป็นคนหยิบ ...
“ไอ้ชิบหาย..”
“หืม อะไรชิบหาย ไม่มีอะไรชิบหายครับ เว้นซะแต่เธอมัวแต่แชทกระดาษกันแล้วตกวิชาครูระนาว... แล้วไหน ‘เปี๊ยกหรรมขยาย’?”
เสียงหัวเราะดังเกรียวกราว เจ้าของชื่อหยาบโลนหยกมือขึ้นช้าๆ ก่อนจะเกาหลังคอแบบเขินๆ ซึ่งผมว่าแม่งตอแหลทำ...
ครูอุเทนยิ้มขำ กวาดตาอ่านเพียงผ่านๆ แล้วเขาก็เดินออกจากห้อง หายไปห้องข้างๆ
แล้วกลับมาพร้อมกับ
นายมัทนาที่มีชื่อในแชทนั่นแหละ .....
อืม ชิบหายจริงๆ ด้วย
เขาเดินเข้ามา ตัวสูงโปร่งแทบปลิวตามลม ผมหน้าชาไปเลย เสียงคนเรียกชื่อพี่เสๆ ดังลั่นห้อง แต่ผมแกล้งทำตัวเฉยไว้
“มัทนา ปีที่แล้วได้เกรดเท่าไหร่วิชาครู”
“เอ่อ ... สองครับ”
“ปิดเทอมเห็นไปเรียนพิเศษมา”
“ครับ”
“ไหนลองอธิบายสิ”
แรงเสียดสีของปากกาไวท์บอร์ดยังดังในความรู้สึกผม เพื่อนๆ ที่นั่งข้างหลัง โยกเก้าอี้ผมไปมา แต่มันไม่ได้ทำให้ผมละความสนใจไปจากคนที่อยู่หน้าห้องตอนนี้เลย
แล้วเสียงโฮ่ยาวของเพื่อนผมดังอีกครั้งก็ดึงความสนใจไปได้
กับฟิสิกส์มอสี่ของครูอุเทน
นายมัทนานั่งอ่านหนังสืออยู่ดีๆ ก็เริ่มปล่อยใจ จงหา
1. ใจอยู่นิ่งๆ ปล่อยไปในแนวดิ่ง ความเร็วต้นเท่าไหร่
2. ใจอยู่ต่างกัน ออกเดินไม่พร้อมกัน กว่าใจจะพบกัน ใช้เวลาเท่าไหร่
3. ใจหนึ่งอยู่สูง อีกใจอยู่ต่ำ ใจที่อยู่ต่ำจะพบใจสูงได้ไหม
“เอ่อ ... ครูครับ”
เขารับปากกามาจากมือครู พร้อมกวาดตามองพวกผมแทนแบบเขินๆ ผมแอบรู้มาว่าเขาอ่อนฟิสิกส์มาก อันที่จริงอ่อนวิชาคำนวณแทบจะทั้งหมดนั่นแหละ
กึก !
เราเผลอสบตากัน
ชั่ววินาทีนั่น เขาทำหน้าตกใจแต่แปปเดียวก็ละสายตาไปก่อน ผมรู้สึกว่าหัวใจหยุดเต้นไปแล้ว
อุเทนบอกให้พวกผมเงียบๆ
“งั้นเขียนสูตรการเคลื่อนที่ให้ดูก็ดี ครูจะได้ชื่นใจอย่างน้อยนักเรียนหัวอ่อนแบบเธอก็ยังจำได้”
“แหะๆ ผมจำไม่ได้ครับ”
“อ้าว งั้นไปเรียนพิเศษแบบนั่นก็ไม่ได้อะไรเลยสิ ครูว่าเธอต้องหาที่ติวตัวต่อตัวล่ะ”
“ครับ”
“แต่ อืม ..... เสรวิชญ์”
หืม? เหมือนเรียกชื่อผม
“ออกมาเขียนสูตรให้ดูหน่อย”
...กรรม...
“ครับ”
ผมเกลียดฟิสิกส์
แต่วันนี้เริ่มจะรู้สึกชอบละ ....
แล้วแค่สูตรการเคลื่อนที่สี่สูตร ทำไมผมจะจำไม่ได้ละครับ
ไอ้เพื่อนชั่วนี่ก็แซวกันจัง !
ผมเดินออกไปหน้าห้อง รับปากกามาจากเขา ผมยิ้มแล้วพยักหน้าเล็กน้อย อีกฝ่ายก็ยิ้มๆ มาให้ อันที่จริงมัทนายิ้มง่ายอยู่แล้ว นิสัยน่ารัก ใครๆ ก็ชอบ
ผมยังชะ ...
.
..
v = u + gt
s = (v+u)/2t
s = ut + 1/2gt2
v2 = u2+ 2as
“ก็สูตรแรกนะครับ ใช้เมื่อไม่สนใจ s สูตรสองใช้เมื่อไม่สนใจ a ส่วนสูตรสามก็เมื่อไม่สนใจ v สุดท้ายสูตรที่สี่ใช้เมื่อไม่สนใจ t ....
แต่ว่าไม่มีสูตรไหนเลยที่ใช้ตอนไม่สนใจ u
แสดงว่า u น่าสนใจครับ”
ผมพูดไปแล้ว ไม่ลืมหันไปหาคนข้างๆ
แบบเออ... ผมพูดถึงมัทนั่นแหละ !
คงไม่ต้องบอกใช่มั้ยครับ
ให้ทายว่าระหว่างผมกับเขา ใครเขินกว่ากัน
(ผมจะคิดไปเองละกันว่าเขาเขิน)
ออดหมดคาบเรียนดังขึ้น แต่ตึกแทบจะร้างคนไปแล้ว ครูอุเทนเป็นคนตรงต่อเวลาติดจะเกินไปด้วยซ้ำ เหลืออีกคาบถึงจะหมดวัน แต่เพราะต่อไปเป็นคาบคณะสี ทุกคนจึงรีบไปทำหน้าที่ตามระดับชั้น
ห้องผมหลายคนทยอยลงตึกไปแล้ว ผมเก็บของอย่างรวดเร็วแล้วมายืนรอเขาที่หน้าห้องข้างๆ
พี่มอห้ายังไม่เลิกแต่คิดว่าคงจะเร็วๆ นี้
ผมบอกเพื่อนว่าเดี๋ยวตามไป
สิบนาทีต่อมาครูชีวะก็เลิกคาบแล้วเดินออกจากห้องไป พร้อมกับนักเรียนมอห้าผู้หญิงที่ตะโกนบอกให้พวกพี่เขาไปซ้อมน้องแสตนด์
มัทนาเดินออกมาเจอผมพอดี
ผมยกมือโบกไปมา แต่คิดๆ ดูแล้วคงตลกเลยลดมือลงเกาท้ายทอย
เขาบอกเพื่อนว่าเดี๋ยวตามไป
...
เสียงรอบข้างเงียบลงไปบ้างแล้ว
เอ่อ ... ผมจะเริ่มบทสนทนายังไงดี
แล้วผมมายืนรอมัททำไมวะ...
“คือ..”
“....”
“ขอโทษนะครับที่แบบ เอ่อ ครูอุเทนไปดึงตัวมาจากห้อง เพราะผมเอง”
“อ่อ ไม่เป็นไรๆ ตอนแรกก็ตกใจ แต่ว่าก็ยังดีที่.. อะไรนะ เส? อืม เสช่วยเรา”
“เฮ้ยไม่เป็นไร ผมสิต้องขอโทษ”
“ขอโทษอะไรอีก”
“ก็ขอโทษที่ชอบพี่”
...
“....”
“....”
ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
ผมสังเกตว่าเขาสะดุด
ก็ยังแปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงได้กล้าพูดแบบนั้นออกไป ในเวลานี้ ..
ทั้งๆ ที่ แอบมองมาตั้งแต่เปิดเทอมแล้ว
ไม่มีบทสนทนาต่อ เราเดินเงียบๆ ลงมาจากชั้นสาม ผมเริ่มใจแป้ว
แต่บางที ความเงียบก็ไม่ใช่คำตอบ
ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! ...
แฮ่กๆ ....
“เจอพอดีเลยมัท นึกว่าหายไปไหนละ..”
เสียงวิ่งขึ้นบันได มาพร้อมกับผู้หญิงคนนึงหยุดต่อหน้าพวกเรา เธอมองมาทางผมแล้วเลิกคิ้วแปลกใจ
ก่อนจะทำสายตากรุ้มกริ่มใส่คนข้างตัวผม ...
“อ่ะ เราเอาเสื้อหนาวมาคืน ขอบคุณนะที่ให้ยืม งั้นไม่กวนละ ไปก่อนน้า”
เธอโยนเสื้อหนาวใส่หัวเขา แล้วยกมือบ๊ายบายผม ก่อนจะวิ่งลงไป ผมโบกมือกลับก็คงไม่ทัน หันกลับมามองข้างตัวก็เห็นว่าเขาหัวยุ่งไปหมดแล้ว
ด้วยอะไรสักอย่าง ผมเลยยกมือยีผมมัท ...
เฮ้ย
“ขอโทษครับ ผมเผลอตัวไปหน่อย”
“....”
เขาก้มหน้าลง
“....”
“เรื่องแบบนี้ไม่เห็นต้องขอโทษเลย”
หืม แต่ผมเพิ่งเล่นหัวรุ่นพี่นะ ?
“ได้ไงละ..”
“งั้นเราก็ต้องขอโทษเสเหมือนกันสิ”
“หา?”
“ก็ .... ขอโทษที่ชอบเสไง”
ถึงตอนนี้ ผมหยุดนิ่ง ลืมไปเลยว่าเรากำลังลงบันไดอยู่
มัทก้าวนำผมไปหนึ่งขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นมามอง แต่ผมกลับสังเกตเห็นหูแดงๆ นั่น ...
ที่ก็คงไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ ...
ผมเบลอๆ ไปก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสกับแขนของอีกคน
อืม.. ไม่ใช่ฝันว่ะ
เชี่ย โคตรดีใจเลย
คนที่ผมชอบ เขาก็ชอบผม
เราชอบกัน
ผมก้าวลงไปให้เรายืนข้างกัน...
ลดมือลง ลองจับมือของเขาหลวมๆ ไว้
.
.
.
จริงๆ แล้ววิชาฟิสิกส์ก็ไม่ใช่วิชาที่ยากอะไร
ก็แค่เป็นอีกศาสตร์นึงที่ต้องใช้ ‘ใจ’ ไปทำความเข้าใจให้ได้อย่างลึกซึ้ง
ไม่จำเป็นต้องทำตามสูตร หรือวิธีลัดใดใด ก็สามารถหาคำตอบได้
จากวิธีตรง
อย่างที่คำโฆษณาที่ได้ยินกันบ่อยๆ
ว่า ‘เป้าหมายมีไว้พุ่งชน’
ในวันนี้ผมได้พิสูจน์แล้ว โดยประยุกต์ใช้กับวิชาฟิสิกส์
ที่สอนโดยครูอุเทนคนโก้ ณ อาคารหก ห้อง 638
ที่มีพี่มอห้าทับหนึ่ง เรียนชีวะอยู่ห้องข้างๆ ....
“พี่รู้ป่ะว่าจริงๆ แล้วผมเกลียดฟิสิกส์”
“อืม แล้วรู้ไหมว่าเราอ่อนฟิสิกส์มาก”
“รู้ดิ แบบเอ่อ ... นั่นแหละรู้ละกัน แต่ผมก็พอทำได้อยู่นะ”
“พอดีเลย เราไม่ค่อยเก่ง คิดว่าจะหาคนติวตัวต่อตัวอยู่ คือ..”
“ผมก็ไม่ค่อยเก่งอ่ะ แต่จะพยายามล่ะกัน เฮ้ย .. ไม่ได้แปลว่าจะต้องให้ผมติวนะ”
“ก็ไม่ไง ขี้เกียจหาพอดี เอ่อ ... ตอนเย็นพอจะว่าง..”
“ก็ทุกศุกร์ได้นะ แบบทบทวนเสร็จเดี๋ยวไปหาไรกินกัน เอ่อ ... เผื่อพี่ว่าง”
“เอางั้นก็ได้”
“งั้นเดี๋ยวผมขอเบอร์หน่อยดิ แบบเผื่อจะได้โทรถามว่าพี่ไม่เข้าใจตรงไหนมากๆ ผมจะได้เตรียมเรื่องนั้นดีๆ”
(http://i.imgur.com/mveVIGZ.png)
ด้วยรักและปรารถนาข้อติชม (ห้ามโหวตออกนะคะ ฮา.....)
.หอมเอง
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :ling1: :katai5:
-
น่ารักมากค่ะ ความรู้สึกเหมือนดูซีรีย์เลย อุเทนน่ารักมาก55555
-
:pig4:
:mew3:
-
เราก็เกลียดฟิววิกนะะะะะะะะะะะ 555555
ตอนนี้ชอบละ โอ๊ยยยย น่ารักป๊ายยยย
รุกแรงนะคะคุณเส 555555
-
เขินนนนนน ชอบค่ะชอบ น่ารักเฟ่อ ยังไงก็รอวิชาอื่นอยู่นะคะ :-[ :-[
-
(http://i.imgur.com/mveVIGZ.png)
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :ling1: :katai5:
& ขอบคุณมากๆ นะคะที่ชมเรา (ไม่ใช่!) :heaven
น่ารักมากค่ะ ความรู้สึกเหมือนดูซีรีย์เลย อุเทนน่ารักมาก55555
& หมายถึงครูอุเทนใช่ไหมคะ ? 55555 จริงๆ แล้วมีครูท่านนี้จริงๆ ค่ะ แต่ท่านไม่ได้สอนฟิสิกส์โดยตรง ดูแลวิชาโครงงานสาขาฟิสิกส์แทน มีจิตผูกเจ็บกับแก เลยยกมาให้อยู่ในเรื่องสักหน่อย (ฮาาาา)
ยังไงก็ขอบคุณที่ชอบค่ะ
:pig4:
:mew3:
& :3123: :call:
เราก็เกลียดฟิววิกนะะะะะะะะะะะ 555555
ตอนนี้ชอบละ โอ๊ยยยย น่ารักป๊ายยยย
รุกแรงนะคะคุณเส 555555
& ขอบคุณนะคะ เราชอบฟิสิกส์เพราะตอนมอต้นอยากเรียนวิศวะที่มีผู้ชายเยอะๆ ค่ะ (ฮาาาาา) แต่ตอนนี้เซย์กู๊ดบายไปเรียบร้อย รู้สึก Pure Sci มันไม่ใช่ตัว แต่จะว่าน้องเสไม่ได้นะคะ เขาบอกแล้วว่าเป้าหมายมีไว้พุ่งชน แต่แรงม้าเยอะไปนิดหน่อย
เขินนนนนน ชอบค่ะชอบ น่ารักเฟ่อ ยังไงก็รอวิชาอื่นอยู่นะคะ :-[ :-[
& ขอบคุณมากนะคะ ตอนนี้กำลังปั่นออกมาแต่ปรับภาษาแล้วเพิ่มความยาวสักหน่อยให้ไม่ดูห้วน ขอให้รอติดตามอย่างใกล้ชิดนะคะ !! (ฮาาาา)
(http://i.imgur.com/mveVIGZ.png)
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ตอนนี้ที่หอมเองมีพล็อตในหัวเยอะแยะไปหมด รวมทั้งตารางเวลาที่ชนกันทำให้ความถี่ของการลงนิยายช้าตามไปด้วย ขอให้รอติดตามอย่างใจจดใจจ่อน้า
#7วิชาฮาร์ดคอร์ฯ ไม่ได้เอาความรู้สึกของเด็กมอหกมาเขียนนะคะ แต่จะเป็นการนำเอาความรู้สึกของตัวละครกับวิชาสามัญเข้ารวมกัน
มีการดำเนินเรื่องง่ายๆ ตามฉบับของหอมเอง อาจจะดูห้วน สั้น ไม่ปะติดปะต่อยังไงก็ขอคำติชมแบบตรงๆ เลยนะคะ เราอยากพัฒนามากจริงๆ
เป็นมือใหม่หัดเขียนเรื่องสั้นแบบซี่รีย์ แต่จะไม่ยอมแพ้ จะสู้สุดกำลังและแรงใจ (ฮึบๆ)
ด้วยรักและปรารถนาข้อติชม
.หอมเอง
ปล. วิชาต่อไปเป็นวิชาวิทยาศาสตร์อีกแขนงนะคะ รอลุ้นกันไปเลย คอนเซ็ปต์สดใสตามวัยผู้เขียนค่ะ (ฮาาาา)
ตอนนี้รอลงช่วงจบและตรวจอักษรก่อนจะนำมาให้ยลโฉม (ชูป้ายไฟให้ตัวเอง)
-
มารอเรียนวิชาต่อไปค่ะ o18
-
เห่ยยยย. คือน่ารักมากกอะ
ขำก็ขำ เขินก็เขิน เเอร๋ยยย.
-
น่ารักเกินนนนนน
อยากอ่านวิชาต่อไปแล้ว ชีวะหรือเคมีหว่า :hao3:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก /////////////
ชอบตอนแชทมากค่ะ 555555555555555555
คิดถึงตัวเองตอนเรียนเคมี...แชทแบบนี้กับเพื่อนเหมือนกัน Y_Y
แต่ยอมใจกับมุกพี่เสจริงๆ 5555555555555555555555
โอ้ยยยย ต้องใช้ความกล้าขนาดไหนถึงเล่นมุกนี้ได้คะพี่เส 5555555555555
:laugh:
-
น่ารักอ่า ชอบเลอออ
-
ชอบมุข 4 สูตรมากค่ะ เห็นแล้วอยากแชร์ไปตั้งตัสในเฟสบุ๊ค ๕๕๕
-
รหัส 69
ถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้..
“การที่กูชอบเรียนชีวะ ไม่ได้ทำให้กูเป็นตุ๊ด!”
ผมก็ยังจะเลือกพูดประโยคแบบนั้น..
“แต่การที่กูชอบผู้ชาย ผอ อู ไม้โท ชอ อาย ผู้-ชาย ต่างหาก ไอ้โง่!!”
ถ้ามันทำให้เขาอยู่กับผมเหมือนตอนนี้ ..
ถ้ามันทำให้มึงด่ากูอยู่แบบนี้
เข้าใจไหม คนไม่โง่ ..
แม่เคยเล่าให้ผมฟังว่า ตอนเป็นแฟนกับพ่อ พ่อบอกว่าไม่ได้ชอบแม่สักนิด
ยิ่งตอนแต่งงาน ก็บอกว่าไม่ได้อยากแต่งนะ
ตอนท้องผมก็บอกว่าไม่อยากมีภาระ
แต่ตอนนี้ ผมก็เกิดมา ...
พ่อเห่อผมยิ่งกว่ามีรถคันแรก
สินสอดที่ขอแม่ผมทั้งหมดมาจากน้ำพักน้ำแรงของพ่อ
แล้วที่บอกไม่ได้ชอบแม่เหรอครับ ตอนนี้กลายเป็นเมียและแม่ของลูกไปแล้ว
ทั้งหมดที่ผมพูดมา กำลังจะปูให้ทุกคนเข้าใจผมว่า
ผมมันปากไม่ตรงกับใจเหมือนใคร ....
“เดี๋ยวครูจะประกาศคะแนนสอบเก็บสองเรื่องที่สอบไปสัปดาห์ที่แล้ว”
...เหมือนจะได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจางๆ ...
“บุญที่กูทำไว้คงยังไม่หมดใช่ไหมวะ” ผู้ชายคนที่หนึ่ง
“กูอ่านมาเยอะ แต่ข้อสอบจาแม่งจัญไรเกินไป” ผู้ชายคนที่สอง
“ไอ้ห่า ผู้ชื่อครูดีๆ เผื่ออานิสงค์จะเกิดกับมึง” ผู้ชายคนที่สาม
“กูไม่กลัว” ผมเอง
“เออ! ก็มึงตกมาตลอด!!”
ได้โปรดอย่าทำร้ายกันเลยยยยย ...
ผมยิ้มแหะๆ ...กูก็คนธรรมดานะเว้ย มีถูกมีผิด มีตกมีผ่านเป็นธรรมชาติ ชีววิทยากับชายชาตรีไม่เน้นท่องจำอย่างผมมันเส้นขนานอยู่แล้ว ไม่มีทางบรรจบกันได้ อ่านไปก็เหมือนอ่านริมฝีปากบนผ่านริมฝีปากล่างความรู้กระเด็นออกหมดนั้นแหละ
พอเริ่มมีการประกาศคะแนน เสียงวิ้ดว้ายก็ดังไม่ขาดสาย เหมือนลุ้นผลบอลไหม อันนี้ตอบไม่ถูก
ผมกวาดสายตาไปหน้าห้อง
โยนกระดาษเศษที่เพิ่งฉีกออกมาสดๆ ตะกี้
โป๊ะ! ตกลงบนโต๊ะของเขาพอดี
แล้วก่อนที่เขาจะแกะออกมาดูว่าคืออะไร ..
“ตฤณภัทร” ...เขายกมือขึ้น เสียงโฮ่ไล่มาทันทีที่ครูพูดจบ “20 20 พวกเธอไปกราบไหว้เขาซะ”
เขาแค่ยิ้ม มือแกะกระดาษที่ผมโยนไปให้ กวาดสายตาอ่านก่อนจะหันมาทำหน้าบึ้ง ตาเขียวใส่
ผมยักไหล่แบบที่คิดว่าเท่ห์มาก...
“สายฟ้า”
“คร้าบ”
ครูจาทำหน้าเอื้อมใส่ผม ก่อนจะชี้ไปที่ ‘เขา’
“5 กับ 7 เตรียมแก้กับตฤณภัทรเหมือนเดิมนะเธอ”
ครับๆ ..
ผมก็ไม่คิดจะเปลี่ยนไปติวกับใครแล้วละ ก็ติวเตอร์น่าแกล้งขนาดนี้
แล้วทำไมต้องทำหน้างอขนาดนั้น ผมเขียนอะไรให้ มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ ...
แล้วทำไมต้องโชว์นิ้วกลางด้วย !
‘เปิดคอร์สติวอีกแล้วเหรอครับ ตุ๊ดติวเตอร์’
สายฟ้าไม่เข้าใจ ..
.
.
.
ตวง คือ ชื่อของเขา
ผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งที่เรียบร้อยมาก
ตอนเข้ามามอสี่ใหม่ๆ แน่ละ ใครก็ต้องพูดน้อยใช่ไหม เพราะต่างคนต่างที่ต่างห้อง แล้วค่อยมาเจอกัน
แต่กับตวง ผมว่าไม่ใช่
เขาขาว ...เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งด่าผมว่าผู้ชายขาวเป็นเรื่องปกติ รวมตัวผอมสูง ใส่แว่นโง่ๆ และก็เก่งวิชาชีววิทยา
ที่สำคัญ คือตวงมีแฟนแล้ว ...
เป็นรุ่นพี่
ผู้ชาย ....
อืม ก็ไม่ใช่อะไร เราเองก็ไม่ได้ทะเลาะกันตั้งแต่แรก ส่วนต้นเหตุนะเหรอ ยอมรับอย่างไม่อายสวรรค์เลยว่า
เกิดจากผมเอง ...
ตอนมอสี่ มีงานกีฬาสี พวกเราได้รับผิดชอบขบวนพาเหรด แล้วอากาศมันเหี้ยมาก ร้อนเหมือนโดนอบ ผมเลย ... ปากหมามากกว่าปกติ
(โทษอากาศล้วนๆ)
“แม่งพวกห้องอื่นมันจะมาทำป้ายตอนไหนวะ กูเหลาไม้ ตอกไม้จนดำเป็นถ่านอยู่แล้ว”
“เออสัส ใจเย็น เดี๋ยวมันก็มา ตวงไปตามให้อยู่”
“ไอ้ตุ๊ดนั้นไปตั้งแต่ชาติที่แล้ว กูยังไม่เห็นเงา”
“ฟ้ามึงพูดดีๆ หน่อย ตวงไม่ใช่ตุ๊ดเว้ย... มันเป็นเกย์ ฮ่าๆๆๆ”
“จะเกย์ไม่เกย์ แต่นิสัยตุ๊ดฉิบหาย ‘เราแพ้แดด’ โถ่น่าสงสาร แถมยังชอบเรียนชีวะอีก”
ผมทำท่าเลียนแบบมัน เพื่อนผู้ชายบางคนหัวเราะ ส่ายหน้ากับคำพูดโจ๊กๆ ของผม
“กูชอบเรียนชีวะแล้วยังไงวะ !!”
การสนุกปากของผม ความด้านที่มาพร้อมแดด กับสายตาหยียวนระดับล้านที่มองเขาอยู่ ..
ผมแค่พูดให้มันตลก จริงๆ แล้วไม่ได้โกรธอะไรเลย ...
“การที่กูชอบเรียนชีวะไม่ได้ทำให้กูเป็นตุ๊ด!”
“...”
“แต่การที่กูชอบผู้ชาย ผอ อู ไม้โท ชอ อาย ผู้-ชาย ต่างหาก ไอ้โง่!!”
แต่เหมือนจะเป็นเรื่องซะแล้ว เพราะเจ้าของชื่อมายืนหอบอยู่ตรงนี้
อันที่จริงแล้วท่าทางโอเว่อร์ที่ผมทำออกไป ตวงไม่ได้แสดงออกแบบนั้นเลย
เพราะผิวสีแดงเหมือนลอกไหม้ของมัน บ่งบอกอยู่แล้ว ...
ตั้งแต่วันนั้นมา ตวงก็ตั้งแง่กับผมมาโดยตลอด เพื่อนผู้ชายคนอื่นก็ไม่อะไรนะ แต่กับผม ตวงจะมีคำพูดเจ็บๆ ที่มาพร้อมกับสายตาดุๆ มองผ่านแว่นแถมมา อย่างกับคนพิเศษ ...
ที่ต้องอยู่ด้วยกันในช่วงเวลาพิเศษ ...
แบบนี้
“เรื่องแรกที่จะให้อ่านใหม่เป็นเรื่องการสังเคราะห์ด้วยแสง”
“รีบจังเลยน้า”
“พวกการค้นคว้าที่เกี่ยวข้อง นักวิทย์ฯ จะเอาสรุปให้อีกที”
“วันนี้กลับดึกได้แค่ไหนอ่ะ”
“แต่ที่ต้องจำก็มีของโรบิน ฮิลล์ และก็อาร์นอนเพราะข้อสอบแก้มีแน่นอน”
“หิวยัง ไปหาอะไรกินก่อนป่ะ”
“ฮิลล์ทดลองกับผักโขม ใส่เฟอริกและไม่เติม เอาไปให้แสง”
“วันนี้เรียนตั้งแปดคาบ”
“ตัวที่ใส่เฟอริกเกิดปฏิกิริยาแล้วให้เฟอรัสกับออกซิเจน”
“ใจคอจะไม่คุยกันจริงๆ อ่ะ”
“เราจึงสรุปได้ว่าตัวเฟอริก ทำหน้าที่เป็นตัวรับอิเล็กตรอน”
“แล้วพี่ยีนส์อะไรนั้นจะมารับกี่โมง”
“ยุ่ง”
แหม่ ใจจริงก็อยากด่าว่าเสือกสินะจ้ะ สายฟ้ารู้ทัน..
ตวงเงยหน้าแล้วกอดอก หยุดมือที่เขียนคำพูดต่างๆ ที่พ่นออกมาตะกี้ ผมยิ้มแป้นส่งไป พร้อมกับมือที่ลูบท้องบอกว่าหิวจริงๆ อย่างที่พูด
“ก็มึงพูดถึงผักโขม แล้วกูหิว กูไม่ผิด ไปเซเว่นกัน”
เขาขยับริมฝีปากเล็กน้อยคล้ายกับจะยิ้มรับคำพูดของผม
แต่เป็นคำว่า .. เหี้ย .. แทน
“แสงจะสังเคราะห์ช่วง 400-700 แต่ 500-600 ไม่มีการสังเคราะห์แสง..”
“ไม่มีการดูดกลืนแสงต่างหาก”
“อ่อ”
“แล้วเกิดที่ไหน”
“คลอโรพลาสต์ป่ะ reaction center”
“ใช่” เขาเปิดสรุปไปหน้าถัดไป “พวกสารสีจำได้ยัง”
“ก็ยูคาริโอต สารสีมีในคลอโรพลาสต์ โปรคาริโอต สารสีในเยื้อหุ้มเซลล์”
“อืม Carotenoid คือ?”
“เป็นลิพิด มี Carotene แดงส้ม กับ Xanthophyll เหลืองน้ำตาล แต่เจอในไหนจำไม่ได้ละ”
“ต้องจำให้ได้ดิ อยู่ในสิ่งมีชีวิตที่สังเคราะห์แสงได้” ตวงเงยหน้าสบตาผม “แล้วเรามีป่ะ”
“มี”
โอ้ย !
“เราสร้างอาหารเองไม่ได้ ไอ้โง่!”
ครับๆ ผมขอโทษ ผมยังไม่ทันคิด ปากมันไปก่อน
ผมจดลงกระดาษเอสี่ที่เต็มไปด้วยสรุปชีวะเป็นภาษาอังกฤษ มันง่ายและเร็วกว่าภาษาไทยเยอะ และที่สำคัญคือมันสามารถรับมือกับข้อสอบของครูจารุวรรณได้แบบคอมโบ
อย่าแซวผมนะครับ นี่สายฟ้าไง เรียนเป็นเรียน เล่นเป็นเล่น ถึงผมจะโง่แต่ผมก็สู้สุดใจ (อันที่จริงผมขี้เกียจอ่านหนังสือ ให้มีคนมาพูดสรุปให้ฟังแบบนี้ผมอาจท็อปห้องได้นะ)
ตวงจับมือถือเปิดดูเวลาเป็นรอบทีล้าน เสียงถอนหายใจยังดังต่อเนื่อง .. เออ รู้ว่าเบื่อ กูเองก็ไม่อยากมานั่งให้โดนด่าแบบนี้หรอก .. ก่อนที่เจ้าตัวและผมจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้ ผมเลยจัดการ... คว้าแก้วโค้กมาดูด
“จริงๆ ถ้าทนอยู่ไม่ต้องทนก็ได้นะ ค่อยติววันหลัง ไม่รีบ หรือตุ๊ดรีบ”
“ชื่อตวง! อย่าโง่”
ด่าทีแว่นขยับ
“เอ้า ใครมันจะรู้ เปิดดูเวลาแล้วทำหน้าซังกะตาย กูไม่ต้องใส่แว่นก็เห็น” โค้กหมดแก้วละ เลยคว้าเอาของเขามาดูดแทน “หรือรอไอ้พี่ยีนส์?”
“อืม มันก็จะทุ่มแล้ว”
“เขาไม่โทรมาก็โทรหาดิ อย่าโง่”
ผมลอกคำพูด เขาด่าแบบไม่ออกเสียง ก่อนจะลุกไปคุยโทรศัพท์ที่อื่น ผมยักไหล่ไม่แคร์ จะเลิกก็ไม่ว่าไร ผมชิลๆ เพราะสอบแก้ตั้งอาทิตย์หน้า
สักพัก มันก็เดินตึกตักกลับมา ผมเห็นเหมือนตาแดงๆ แต่ก็ไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวเท่าไหร่ เขาพาผมสรุปต่อ จนภารโรงมาปิดอาคาร จึงถึงเวลาเลิกสักที
ตวงแค่ดูสรุปที่ผมเขียนตามที่มันพูด แล้วบ่นออกมาเสียงไม่เบาว่าควายยังเขียนสวยกว่านี้ ยังไงซะผมก็อ่านลายมือตัวเองออก ฉะนั้นเหมือนทุกครั้ง ตวงมันจะให้ผมกลับไปอ่าน แล้วก่อนติวครั้งหน้าจะมาถาม ส่วนผมเหรอครับ ก็เอาตัวรอดไปวันๆ อ่านๆ ไป จำมั้งไม่จำมั้ง ขนาดครูบอกจะสอบพรุ่งนี้แล้วผมอ่านก่อนสอบสิบนาที แล้วมันเป็นใคร เป็นเพื่อนผม ฉะนั้นผมไม่กลัวหรอก...
“ถ้าพรุ่งนี้ตอบไม่ได้ จะให้กินน้ำบ่อพารามีเซียม”
...มันคือหนองน้ำเน่าหน้าอาคารวิทย์
ผมไม่ได้กลัวเล๊ย
.
.
.
ผมเดินเตร็ดเตร่มาโรงรถ ขึ้นน้องจิ๊บเคเอ็กซ์อาร์คันน่ารักออกนอกโรงเรียน ก่อนแว๊บไปเซเว่นอีกครั้ง ใช้สมองไปเยอะ ก็ต้องเอาอะไรลงท้องมั่ง
พอผมซื้อของเสร็จ ไม่ได้ตั้งใจจะมองไปที่หน้าโรงเรียน
กลับเจอตวง
รอรถที่ป้าย ... อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“แฟนไม่ไปส่งเหรอตุ๊ด”
“ปากหมา”
“เอ้าถามก็ตอบสิครับ”
“อยากกลับบ้านเอง มีไรไหมควาย”
“ด่ากูอีกละ..”
“เออ ไม่น่าด่าควายเลยเนอะ เพราะควายไม่ได้โง่” ตวงยิ้ม “แต่มึงอ่ะโง่”
“กูยกเลิกโครงการทำดีให้ตุ๊ดดูละ”
กลับเองเลยนะแม่ง ปากแบบนั้น
นั่งรอให้ตูดบานไปเลย จะสองทุ่มแล้วกว่ารถสายจะผ่าน
แม่ง .. คนอุตส่าห์เป็นห่วง
แล้วกูมาทำอะไรตรงนี้
ตอนนี้สองทุ่มสี่สิบ
ทั้งๆ ที่ผมกำลังจะกลับถึงบ้านแล้ว แต่พอนึกถึงสายตาที่มองผ่านแว่นตอนนั้น ตาแดงๆ ของมันทำให้ผมอดเป็นห่วงไม่ได้
เลยต้องมาทำตัวเป็นพระเอก ขับรถย้อนมา ยืนดมความรัญจวนของถังขยะ ข้างเซเว่น หน้าโรงเรียน ...
ขอเสียงปรบมือให้ด้วยครับ
“บ้านแม่งอยู่ไหนวะ ไม่ยอมขึ้นรถสักที”
ใช่ครับ สี่สิบนาทีที่ผ่านมา มีรถสองแถวผ่านหน้าโรงเรียนไปจนครบแล้ว แต่ตวงก็ยังไม่ขยับไปไหน ผมเห็นมันโทรศัพท์ แต่ก็เหมือนติดต่อกับอีกฝ่ายไม่ได้
สักพัก ก็มีรถเก๋งขึ้นหนึ่งมาจอด ...
และคนที่ลงรถมา เขาผมก็พอรู้จัก แต่ผู้หญิงอีกคนนั่นน่ะ ...
ผมไม่รู้จักเลย
เท่าที่ผมเห็น ก็มีแค่ไอ้พี่ยีนส์ที่พูดอยู่ฝ่ายเดียว ไอ้ตุ๊ดมันก็แค่ยืนประจันหน้า ไม่ได้ก้มหน้า แต่ก็ไม่ได้ขยับไปไหน ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ข้างหลังเขา จริงๆ แล้วผมไม่ได้อยากเสือกเรื่องของมันเลย ถ้าไม่เห็นว่าเขาผลักตวงล้มนั้นแหละ ..
“ไอ้ชิบหาย”
เบอร์เกอร์ไก่ที่อยู่ในมือเป็นอันที่สาม ถูกทิ้งลงถังขยะข้างตัวก่อนที่พระเอกจำเป็นอย่างผมจะได้ออกโรงสักที
สถานที่เกิดเหตุ ถ้ามองจากไกลๆ เราเห็นว่าปกติดีอยู่หรอกครับ
แต่พอผมก้าวเข้ามาอยู่ ถึงได้รู้เลยว่ามันอึดอัดแค่ไหน
เสียงมอเตอร์ไซด์ของผม ทำให้พวกเขาหันมามอง
ผมถอดหมวกกันน็อคออก เดินเข้าไปหาคนที่นั่งจมปุกอยู่ตรงนั้น..
ก่อนจะจับมือดึงขึ้นให้ลุกดีๆ
“ตุ๊ด กูยังไม่เข้าใจการตรึงคาร์บอนเลย”
“.....”
ผมลากเข้ามานั่งตรงที่รอรถ ค้นๆ หาชีทในกระเป๋า ยื่นให้เขาที่งงๆ อยู่
ทุกคนดูงงๆ รวมทั้งผมด้วย
ตวงมองหน้าผมนิ่งๆ แต่ก็พูดอธิบายไอ้ที่ผมเพิ่งอ้างออกไปว่าไม่เข้าใจ เสียงของมันสั่น สงสัยจะไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาไม่ได้สนใจสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังผม ซึ่งนั้นเป็นเรื่องที่ดี
ก่อนที่เสียงสตาร์ทรถ และพวกเขาก็หายไป
ตวงเงียบ ก้มหน้าลง ผมเลยดึงแว่นมันออก แล้วรวบตัวกอดไว้ ...
“โอ๋ๆ ตุ๊ดอย่าร้องไห้”
“ชื่อตวง”
ยังมีแรงเถียง... มันไม่ได้ดิ้น ไม่ได้ขืนตัวออก แค่ยกมือกอดผมไว้หลวมๆ
ผมโยกเหมือนปลอบเด็ก
“โอเคๆ ตวงอย่าร้องไห้ ถ้าร้องไห้จากตวงจะกลายเป็นตุ๊ดนะ”
มันทุบหลังผมดังอึก!!
...บางทีผมก็เบื่อปากหมาๆ ของตัวเองเหมือนกัน
เรากอดกันไว้ ผมไม่ได้ยินเสียงสะอื้นอะไรเลย แค่รู้สึกเปียกๆ ...เอะ น้ำลายหกรึเปล่า
เลยดันตัวมันออกมา น้ำใสคลออยู่เต็มหน่วยตา ผมถอนหายใจ อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่น้ำลายละวะ ...
ผมเพิ่งสังเกต หลังกรอบแว่นโง่ๆ อันใหญ่ ซ่อนตาหวานๆ ของมันไว้ ตาโตได้อีก เหมือนตุ๊กตา แล้วยิ่งตัวขาวๆ ..
ยิ่งเหมือนตุ๊ดเข้าไปใหญ่
“เลิกกันแล้วดิ”
“อืม”
เกิดความเงียบเป็นช่องวางไว้
“ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะเลิกง่ายขนาดนี้”
“...”
“เกือบสองปี ไอ้สัส พังในไม่กี่วัน..”
“ไม่เป็นไรหรอกเว้ย”
“ผู้ชาย ไม่ตายก็หาใหม่ได้”
“พูดอย่างกับเป็นเกย์มันง่ายมากดิ ฮ่าๆ”
ผมยกมือเกาหัว คนข้างตัวหัวเราะออกมาน้อยๆ
เออวะ .. กูก็พูดอย่างกับแม่งเป็นผู้หญิง
“จริงๆ ก็เตรียมใจไว้ละ คนแบบกูมันไม่มีใครจริงใจด้วยหรอก แต่มันก็เลือกไม่ได้เปล่าวะ...”
“พูดงี้กูก็เสียใจดิ”
ผมพูดขึ้นลอยๆ มองฟ้ามองอากาศไปเรื่อย
“กูก็ไม่ได้โอเคกับการที่ต้องกลายเป็นที่จดจำของครูหรอกนะเว้ย แล้วเราก็มอห้าละ จริงๆ กูจะตั้งใจก็ได้นะเรื่องเรียนอ่ะ แต่กูก็ไม่รู้จะเอาเรื่องไรมาอ้างให้ได้กวนมึงอีก...”
“...”
“มึงหาคนจริงใจใช่มั้ย? ถ้ามึงหันหลัง มึงจะเห็นกูอยู่...”
“...”
“นี่ตุ๊ด” ผมหันไปมองหน้ามัน “ความรักมันมีให้แก้ตัวอยู่ตลอดเวลานั้นแหละ ถ้ามันแย่มากก็ไม่ต้องฝืนหรอก ลองอกหักดูสักครั้ง ต่อไปจะได้รู้ว่าผิดตรงไหน มีคนมาช่วยชี้ทางสักหน่อย เขว้ไปหน่อย สุดท้ายก็ทำได้ไม่ดีใช่ไหม แต่ก็ไมได้แย่”
“...”
“มึงไม่ได้แย่หรอก ไม่มีใครแย่ แค่มีคนพยายามไม่มากพอ”
“พูดดีชิบหาย..”
เออ .. กูก็ว่างั้นแหละ กร๊ากกก
ตวงมันยิ้มออกมา ผมเอื้อมมือไปผลักหัวมัน พอมองนาฬิกาก็เห็นว่าเกือบจะสามทุ่มแล้ว ที่บ้านคงเป็นห่วงแหง
เลยชวนมันกลับ พร้อมรับหน้าที่เป็นสารถีสุดหล่อ
“เอ่อ แล้วที่บอกว่างงตรึงคาร์บอนจริงเหรอวะ”
“เปล่า กูอ้าง คิดไม่ออกจะว่าแทรกพวกมึงยังไง”
“จริง? งั้นกูถามต้องตอบได้ดิ”
“ไม่เอาโว้ย”
“เรื่องระบบแสงก็ได้”
“ตุ๊ดเงียบไป! ขึ้นรถเลยมึง”
เราหัวเราะ ผมยื่นหมวกกันน็อคให้มันใส่ ก่อนจะขับรถตามทาง เพราะมีแผนที่อยู่ในหัว
ไม่มีใครรู้หรอกว่าผมไปจำบ้านของมันมาจากไหน
มันไม่ได้ถาม ผมไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้ลมเย็นๆ ตีหน้าตัวเอง ...
ในใจของผม ภาวนาอย่างเดียว
..
ขออย่าให้ตำรวจตั้งด่านแถวนี้เลย กูหมดเงินไปกับค่าเบอร์เกอร์ไก่หมดแล้ว ...
“กินเข้าไปเลย !”
“ไม่เอาโว้ย”
แขนเรียวล็อคคอผม กลิ่นของน้ำสีดำๆ ด่างๆ ลอยติดจมูก ...
“งั้นถามใหม่ non-cyclic ได้ผลิตภัณฑ์เป็นอะไรบ้าง”
“ATP ออกซิเจน และก็... อะไรวะ อ่อ! NADPH !”
“ได้ออกซิเจนเท่าไหร่”
“1/2ออกซิเจนมั้ง”
“แล้วถ้าจะให้ได้ออกซิเจน 1 โมเลกุล ต้องใช้กี่โปรตอน”
“เดี๋ยวๆๆ มึงถามยากไปอ่ะ !”
“เมื่อวานกูก็บอกแล้ว มึงไม่ได้อ่านมาใช่ไหม ควายยยย”
(http://i.imgur.com/mveVIGZ.png)
ด้วยรักและปรารถนาข้อติชม
.หอมเอง
-
แหมๆ น้องฟ้านี่เมื่อไรจะเลิกโง่จ๊ะ
น้องตวงก็จริงจังมากกับการลงโทษนุงฟ้าด้วยน้ำนั้นจริงๆ เหรอ นึกว่าอำฟ้าเล่น
น่ารักค่ะคู่นี้ ฟ้าแม่งก็ปากหมาแต่ก็มีมุมที่เป็นผู้ใหญ่พอตัวเลย อิอิ
รอวิชาต่อไปอยู่นะค่ะ
-
โอ่ยยย กระบวนการสังเคราะห์ พูดแล้วเจ็บ
นับถือตวงเลย จำได้ด้วย!!?//เอ็งไม่จำเองนี่หว่าา
ชอบอ่าา ตวงน่ารัก ฟ้าน่าปลื้ม รุ่นพี่น่าถีบ!?
-
ฟินมากๆ ฟินเวอร์ๆ :impress2:
-
น่ารักดีนะ
-
นายสายฟ้าช่างน่ารัก... แต่ปากหาเรื่องไปหน่อยนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
ปล.อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงตัวเองในวัยมัธยม ฮ่า
-
โอ้ยย การสังเคราะห์แสง อ่านแล้วเจ็บ...
เพิ่งสอบไปค่ะ จำสมการผิดๆถูกๆด้วย :z3: :z3: :z3:
นับถือตวงมาก นายจำได้ยังไง 55555555555555555
ว่าแต่ฟ้ารู้ทางไปบ้านตวงได้ยังไง นี่คือไม่ได้แอบตามไปบ่อยๆใช่มั้ย
:-[
-
(http://i.imgur.com/mveVIGZ.png)
มารอเรียนวิชาต่อไปค่ะ o18
& อ้าวนักเรียน เปิดไปหน้าหกสิบสาม อ่านหัวข้อเรียนพร้อมกัน (ฮาาาา) ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
เห่ยยยย. คือน่ารักมากกอะ
ขำก็ขำ เขินก็เขิน เเอร๋ยยย.
& ขอบคุณมากคะ เราเองเขียนไปก็เขินไปเหมือนกัน แอร้ย
น่ารักเกินนนนนน
อยากอ่านวิชาต่อไปแล้ว ชีวะหรือเคมีหว่า :hao3:
& แหม่ชมแบบนี้เราก็เขินแย่สิคะ (ฮาาาา) นักเรียนคนนี้รีบเข้าห้องนะ วิชาต่อไปมันหนักหน่วงมาก
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก /////////////
ชอบตอนแชทมากค่ะ 555555555555555555
คิดถึงตัวเองตอนเรียนเคมี...แชทแบบนี้กับเพื่อนเหมือนกัน Y_Y
แต่ยอมใจกับมุกพี่เสจริงๆ 5555555555555555555555
โอ้ยยยย ต้องใช้ความกล้าขนาดไหนถึงเล่นมุกนี้ได้คะพี่เส 5555555555555
:laugh:
& เสรวิชญ์เขาบอกมาว่า มันไม่ได้ใช้ความกล้าเลยค่ะ (เพราะมันถือคติด้านได้อายอด) ฮาาาา ไอ้บทแชทนี่เราก็เอามาจากตัวเองเหมือนกัน ยอมรับว่าไม่ได้ตั้งใจเรียน อย่าทำตามนะคะ ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามจ้า
น่ารักอ่า ชอบเลอออ
& ขอบคุณมากค่ะ ชอบก็จีบเลยชอบก็จีบเลยเส่ะ ชูวับชูวับ
ชอบมุข 4 สูตรมากค่ะ เห็นแล้วอยากแชร์ไปตั้งตัสในเฟสบุ๊ค ๕๕๕
& ฮาาาา จริงๆ แล้วมุขนี้ตัวเราเองก็จำมาจากที่อื่นเหมือนกันค่ะ แต่ที่ไม่ได้ให้เครดิตเพราะจำไม่ได้จริงๆ ว่าเอามาจากไหน ส่วนตัวชอบมากมายเหมือนกัน ลองคิดดูว่าเราไปเล่นในชีวิตจริงคนจะพีคน่าดู
แหมๆ น้องฟ้านี่เมื่อไรจะเลิกโง่จ๊ะ
น้องตวงก็จริงมากกับการลงโทษนุงฟ้าด้วยน้ำนั้นจริงๆ เหรอ นึกว่าอำฟ้าเล่น
น่ารักค่ะคู่นี้ ฟ้าแม่งก็ปากหมาแต่ก็มีมุมที่เป็นผู้ใหญ่พอตัวเลย อิอิ
รอวิชาต่อไปอยู่นะค่ะ
& พระเอกแบบสายฟ้าเราบอกตรงๆ เลยว่ายิ่งเขียนไปก็ยิ่งเพลียจิต เพราะนิสัยเราเองก็ไม่ได้ชอบคนแบบมันเท่าไหร่ (ฮาาาา) ละก็แหม่น้องตวงของหม่อมเองก็เป็นสายปากร้ายใจดี หนุ่มๆ เขาก็แกล้งกันไปมาน่ารักดูชมค่ะ (อวยกันปายย) นั่งไงก็จองตั๋อรอติดตามได้เลยนะคะ
ฟินมากๆ ฟินเวอร์ๆ :impress2:
& ขอบคุณมากๆ ค่ะ
น่ารักดีนะ
& เรารู้ตัวอยู่ตลอดค่ะ (ผิด!) ขอบคุณมากๆ นะคะ
นายสายฟ้าช่างน่ารัก... แต่ปากหาเรื่องไปหน่อยนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
ปล.อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงตัวเองในวัยมัธยม ฮ่า
& ใช้คำว่านึกถึงแล้วรู้สึกนานเกินไปเนอะ ฮาาาาา เราก็ว่ามันปากเสียมากๆ ถ้าอยู่ใกล้ๆ คงจะกินฝ่ามือไปไม่น้อย ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
โอ้ยย การสังเคราะห์แสง อ่านแล้วเจ็บ...
เพิ่งสอบไปค่ะ จำสมการผิดๆถูกๆด้วย :z3: :z3: :z3:
นับถือตวงมาก นายจำได้ยังไง 55555555555555555
ว่าแต่ฟ้ารู้ทางไปบ้านตวงได้ยังไง นี่คือไม่ได้แอบตามไปบ่อยๆใช่มั้ย
:-[
& เรื่องการสังเคราะห์แสงนั่นก็ทำเอาเราเกือบตายไปเหมือนกัน ยังไงก็อ่านหนังสือเยอะๆๆๆ นะคะ มันช่วยได้แน่นอน ที่ฟ้ารู้ทางบ้านตวงเขาก็ไม่ได้บอกค่ะ (ฮาาาา) แต่เกริ่นไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าสายฟ้าและตวงมีปฏิสัมพันธ์กันมาค่อนข้างนานเหมือนกัน เพราะเจ้าตัวเองก็โดนวานให้ช่วยติวมาตลอดอยู่แล้ว เบื้องลึกเบื้องหลังเขาก็คงเก็บเงียบไว้
(http://i.imgur.com/mveVIGZ.png)
วิชานี้ตอนที่เริ่มต้นเขียน ทุกๆ อย่างมันออกมาเหมือนเขื่อนแตกค่ะ (ฮาาาาาา)
ชีววิทยา เคยเป็นวิชาที่น่าเบื่อและจำเยอะมากๆ สำหรับเรา แต่เพราะใจสู้! อยากลองเอาชนะดูสักครั้ง จำได้เลยว่าตัวเองอ่านหนังสือหนักแค่ไหน
เพราะข้อสอบของอาจารย์เราท่านออกลึกมากๆๆๆๆๆ โอ้ว เหมือนกำลังเรียนพื้นฐานชีวะระดับมหาวิทยาลัย และข้อสอบดันเป็นภาษาต่างด้าวอีก ฮาาาา
ชีวะทั้งหมดทั้งมวลที่เราเขียนลงไป เราเอามาจากสรุปของตัวเองเหมือนครั้งกระโน้น อาจจะสั้นๆ งงๆ ไปบ้างแต่ก็ขอให้ได้ความรู้ไม่มากก็น้อยนะคะ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ให้กำลังใจ ทุกความคิดเห็นเราอ่านและนำมาเป็นแรงฮึดค่ะ โย่วๆ
ด้วยรักและปรารถนาข้อติชม
.หอมเอง
ปลหนึ่ง. จริงๆ แล้วบ่อพารามีเซียมนั้นเคยมีคนตกและพิสูจน์มาให้แล้วค่ะ เขาบอกรสชาติเหมือนโค้ก กินได้ แต่รสชาติและความสะอาดอาจทำให้ถึงตาย o22
ปล2. วิชาต่อไปใบ้ในนิดนึงก็ได้ค่ะว่าไม่ใช่วิชาทางสายวิทย์แล้ว ฮาาาาาา คนอ่านเบื่อ คนเขียนก็เบื่อเหมือนกันค่ะ (ไม่ใช่!) แต่เป็นวิชาอะไร ต้องรอติดตามกันนะเออ ..
-
งื้อออ น่ารักมากเลยยย แกล้งพราะชอบสินะ
แต่ก็สงสารตวงอ่ะ เห้อม :mew6:
-
ถ้าเป็นอิ้ง จะพาไปสปีคอิงลิชกับหนุ่มฝรั่งไหม :hao7: ขอแน่นๆ 55555555555
-
ถึงเราจะไม่เข้าใจทั้งฟิสิกและชีว
แต่ทั้งสองเรื่องนี้น่ารักมากจริงๆ
เพราะงั้นมารอเรียนวิชาต่อไปค่ะ :katai5:
-
ชอบๆๆๆๆๆอ่ะ
-
:กอด1:หวานเบาๆ อ่านแล้วเขินแทนเลย
-
รอวิชาต่อไปอยู่นะ :impress3:
-
สนุกกกกกก เรื่องการหายใจแสงเป็นอะไรที่โหดร้ายมาก
ฟิสิกส์การเคลื่อนที่คือน่ารักที่สุดแล้วว
555555 5
-
ตวงน่ารัก ฟ้ากวนตีนและเกรียนแต่ก็น่ารัก มัท กับ พี่เส ก็น่ารัก ..... ขอบคุณครับ
-
น่าย้ากกกกก ขอเรียนด้วยได้มั้ยยยคลาสนั้นคงจะฟินน่าดู
-
ฟ้ากวนดีอ่ะ รักหรอกจึงหยอกเล่นใช่ม่ะ หุๆๆๆๆ :m12:
-
สนุกอ่ะ น่ารักมากด้วย
ค้นพบตัวเองว่าเป็นคนที่ชอบแนวพระเอกนายเอก ก ว น ตี นและปากหมา
และชีวิตจริงก็ชอบแนวนี้ฮาดี ต่อปากต่อคำหยุด
สู้ๆๆๆๆๆๆนะ เป็นกำลังใจให้ เรื่องสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
รอนะครับ เรื่องน่ารักน่าชมมาก ฮาๆดีด้วย
-
น่ารักกกกก :mew1:
อยากอ่านต่อ มีต่อมั้ยคะ :call:
-
มีอีกมั้ยคะ อยากกอ่านมากกกกกก สนุกกก ชอบบบบ :mew1: :mew1:
-
เรามารอนักเขียนที่ท่าน้ำทุกวันเลย รอวิชาต่อไป :impress2:
-
เดี๋ยวๆ จะเอาน้ำเน่ากรอกปากจริงอ่ะ 55555555
ไรท์หายไปไหน อยากอ่านวิชาต่อไปแล้วอ่ะ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เค้ารออยู่น้าา มาส่องทุกวันเลย
-
เขาบอกว่าผู้ชายปากหมาจริงใจนะ :katai2-1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ละมุนมากกกกกก :hao6:
-
มารออ่านวิชาต่อไปนะคะ :L2:
-
โซคิ้วววววววว ชอบมาก อ่านแล้วบิด บิดแรงมาก เขินแรงจนงงว่านี่จะเขินอะไรนักหนากับสูตรการเคลื่อนที่ 4 สูตรที่ใช้มาตั้งแต่ม.4
โอ๊ยยยยยยยย คิดถึงบรรยากาศโรงเรียนมัธยมมากอะไรมากจริงๆค่ะ /บ่งบอกความแก่นิดนึงไหมยังไง /ฮ่าาาา
แบบบรรยากาศการเดินเรียนเปลี่ยนคาบเป็นอะไรที่ขี้เกียจสุดๆ กว่าจะย้ายกันไปครบ 50 คนก็ปาไป 20 นาที
แล้วกว่าจะเดินกลับห้องก็อีกเกือบ 20 นาที โดนด่าสายตั้งแต่วันแรกยันวันสุดท้ายก็ไม่มีสำนึกกันเลยนะ 555555555555
#ส่วนกลุ่มนี่ไปเร็วค่ะ #ไปเอาหน้าอาจารย์ตลอด 55555555555 ขำสุดอะไรสุด ยังจำและคิดถึงอาจารย์หมวดวิทย์ได้ทุกคนเลย
คือแต่ละท่านมีคาแรคเตอร์แบบสุดๆอ่ะ กราบ พอๆกับอาจารย์เลขและสังคม
ตัวเลขรหัสวิชานี่เป็นอะไรที่ หลอน-ที่-สุด บอกเลย ตอนเห็นฟิสิกส์ 49 เอ๊ะคุ้นๆ ยังไม่แน่ใจ พอชีวะ 69 เท่านั้นแหละค่ะ
หน้าหมอบีมลอยมาทันที................ มันคือเลขวิชาในการสอบ 7 วิชาสามัญนั่นเอง T _______ T #พรากยาวไปค่ะ
ความหลอนได้ผุดขึ้นมาเป็นระรอกระริก (?) ยิ่งอ่านชีวะเป็นอะไรที่ยิ่งสตั๊นแรง 5555555 ไม้เบื่อไม้เมาที่สุด
นี่ยังเกลียดและจำยันทุกวันนี้ว่าการสลายพลังงานจากกลูโคส 1 โมเลกุลเป็น 36/38 ATP เราจำได้ทุกขั้นตอน ดีเทลมาเต็มมาก
ขั้นไหนเกิดที่ไหน ได้กี่ ATP แต่เราเลือกที่จะทิ้ง Kreb's cycle ค่ะ เพราะคิดว่ามันดีเทลเกินกว่าจะออกสอบ ขอทิ้งซักข้อละกัน(ถ้าออกมา)
แล้วปีนั้นค่ะ!!!!! แม่งงงงงง (ขออนุญาตหยาบคายเล็กน้อย) ออกมาข้อเดียว!!! แล้วออกเครปปป!!!!!!!!!
แทบจะตะกุยข้อสอบจนแหลกเป็นเม็ดทรายนับประสาอะไรกับหัวใจ (?) แต่ตอนนั้นมันไม่ได้ฮาแบบตอนนี้สิคะ มันครายสิคะ
น้ำตามารัวๆสิคะ -______- ..... นี่กลอกตาบนแรงที่สุดในชีวิต อยากบอกน้องๆถ้าได้อ่านจนถึงบรรทัดนี้(พี่ว่าหนูขยันมากลูก)
เรื่องการเทียบสเกลของกล้องจุลทรรศน์ แบบที่รูปนึงเอาไม้บรรทัดวาง อีกรูปเอาเซลล์พารามีเซียมวางน่ะลูก แล้วถามความยาวเซลล์
คือ "ออกทุกปี" ปีละข้อจริงจัง อยู่ข้อแรกตลอดเลยด้วย แล้วประเด็นคืออีนี่รู้ว่าตัวเองไม่ได้ไง ก็เตรียมไปแล้ว ท่องซ้ำไปแล้ว
พอถึงในห้องสอบเป็นไงคะ โง่สิคะ เอ๋อและเด๋อแรงมาก สุดท้ายก็ทำไม่ได้เหมือนที่ทำข้อสอบเก่าไม่ได้อ่ะค่ะ /เป็นอะไรที่ผีมาก
ดังนั้นอ่านเถอะค่ะลูก จะได้ไม่เป็นภาระของกระดาษทิชชู่นะคะ
พอเถอะ เม้นอะไรยาวขนาดนั้น ไร้สาระเกินครึ่งไปอีก อย่าถือสาค่ะ แก่แล้ว แถมยังดึกแล้ว แถมยังจะหมดวันหยุดสงกรานต์แล้ว ; - ;
จะรอตอนต่อไปนะคะ ชอบมากอะไรมากจริง กร๊าวแรงอะไรแรงจริง o13
-
สนุกมากค่าา ชอบตวง น่ารักกก
-
น่าร๊ากกกกก
-
สนุกมาก ขอเจ้ เรียนด้วยคน :katai2-1:
-
โหยยย น่ารักทั้งสองเรื่องเลย
-
รหัส 19
ผมอยากเป็นเสียงข้างมากมาตลอดชีวิต
แต่เหมือนโชคชะตาจะกำหนดมาว่า ไม่ใช่
.
.
.
“เชี่ย รูปนี้มึงโคตรดูดีเลยว่ะ”
“อ่าฮะ พอประกอบกับชื่อพรรคเรายิ่งดูดีเลยว่ามั้ย”
“กูล่ะขำ ใครตั้งว่ะไอ้ ‘จิ้งเหลนทมิฬ’ เนี่ย มึงกล้าพูดหาเสียงเหรอวะ กูฟังเองยังแขยงๆ หูยังไงไม่รู้”
“ทำไงได้ละ ก็เพื่อนๆ เขาโหวตมาชื่อนี้ เขาบอกว่าตอนเราใส่แว่นแล้วเข้ากับชื่อมาก ขำๆ มั้ง”
ผมหัวเราะเบาๆ กับคำพูดตัวเอง
‘ขำๆ น่า’ คือ คำพูดของเพื่อนในห้องผมตอนที่เสนอชื่อเข้าร่วมการเลือกตั้งคณะกรรมการนักเรียน ที่อาจารย์ประจำสายชั้นมอหกบังคับเราทุกห้องทำ แน่นอนว่าการทำแบบนี้กับนักเรียนเตรียมเอ็นทรานซ์มันยิ่งกว่าถูกกลั่นแกล้ง แต่คำพูดของอาจารย์คือการที่บอกเรามาว่า ‘พี่ๆ คุณเขายังผ่านกันมาได้’ มันเหมือนตบหน้าของพวกเราให้ชาเข้าไปอีก
และอย่างที่เพื่อนผมพูดไปข้างต้น พรรคของผม พรรคของห้อง 6/3 มีชื่อเรียกที่เน้นย้ำความตั้งใจตั้งขึ้นเพื่อท้าทายอำนาจอาจารย์โดนเฉพาะก็ถูกโหวตมา
จิ้งเหลนทมิฬงั้นเหรอ หึ.. น่าขำสิ้นดี
.
“แล้วเพื่อนๆ มึงไปไหนหมดละ ทำไมให้ไอ้ประธานกับกูซึ่งอยู่คนละพรรคมาแปะประกาศหาเสียงให้วะ กูจะฟ้อง! กูจะฟ้องประธานพรรคกูโว้ยย”
ผมขยับปากด่ามันไปแบบไม่มีเสียง เมื่อคนข้างตัวเต้นเร่าๆ พร้อมกันแหกปากขอความช่วยเหลือจากน้องๆ ที่เดินผ่านไปมาราวกับตัวเองถูกผมผูกคอไว้ด้วยเชือกที่มองไม่เห็น
จนกว่าตัวมันเองจะพอใจ จึงหยุดเต้นแร้งเต้นกาและรับเอาใบแปะกาวที่โชว์หน้าผมเด่นหลาพร้อมกับคำบรรยายเสียดสี เสียดแทง จุกเสียด หรืออะไรก็ตามที่ผมเพิ่งเคยได้อ่านถูกประทับบนผนังตึกอย่างต่อเนื่อง ผมได้แต่กวาดสายตามองตัวหนังสือพวกนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย จะว่ายังไงดี.. ผมรู้เพียงแค่ หนึ่งในความรู้สึกพวกนั้น มีความน่าอายซ่อนอยู่
ผมสะบัดความรู้สึกนั้นออกไปจากหัว เพียงแค่ปล่อยผ่านเหมือนทุกๆ ครั้ง
.
.
แค่ทำเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร ยิ้ม ยอมรับ
แค่นั้นที่ทุกคนต้องการ... จากผม
ผมรู้...
รู้ดีกว่าใครเลย..
.
.
“พี่คะ”
กึก!
ผมหันไปหาต้นเสียง น้องผู้หญิงสามคนกำลังมองมาทางเรา ผมเลิกคิ้วแล้วชี้มือเข้าหาตัวเอง น้องคนที่สูงที่สุดพยักหน้าแล้วยิ้มให้ ก่อนจะยกมือถือในมือเธอขึ้น
“พี่คือคนในรูปใช่มั้ยคะ?”
“...”
“ใช่แล้วน้อง น้องนี่ตาถึงชะมัด หลายๆ คนดูมันไม่ออกหรอก ตอนถอดแว่นกับใส่แว่นต่างกันชิบหาย”
เพื่อนผมพูดขึ้น ผมได้แต่พยักหน้าตาม
“คือ.. พวกหนูขอถ่ายรูปพี่ได้มั้ยคะ”
“รูปคู่เหรอคับ?”
“ค่ะ”
ผมขยับเข้าไปหาพวกเธอ
“เอ่อ.. หมายถึงคู่พี่กับป้ายหาเสียงอ่ะ”
ผมหยุดแล้วก้าวถอยหลัง ยืนนิ่งๆ เหมือนถ่ายรูปประจำตัวประชาชน เสียงของไอโฟนดังขึ้นสองสามครั้ง พวกเธอพยักหน้าขอบคุณแล้วเดินจากไป
ผมมองตามอย่างเผลอตัว ก่อนที่สายตาจะหยุดตรงโต๊ะม้าหินอ่อนที่น้องเขาเดินผ่าน
.
.
.
ชุดเครื่องแบบนักเรียนชายเหมือนกันกับผมนั่งอยู่โต๊ะนั้น ล้อมรอบไปด้วยเพื่อนๆ ของเขาอีกกลุ่มหนึ่ง โดดเด่นขึ้นเพราะเป็นผู้ชายคนเดียวที่นั่งอยู่ในกลุ่ม ผมเห็นคิ้วเรียวขมวดแน่นกับสมุดที่อยู่ตรงหน้า ปากขยับพูดเป็นคำที่ผมจับไม่ได้ การเคลื่อนไหวของร่างกายเปลี่ยนแปลงรวดเร็วอย่างเคย มีเพียงการทัดดินสอที่ใบหูด้านขวาเท่านั้นที่แปลกไป
‘ก่อการ ประธานแห่งพรรคก่อการร้าย’ คือสมยานามของเขา ตัวเก็งประธานนักเรียนคือคำบอกเล่าที่เหมาะสมแล้วกับคนนี้ บุคลิกกล้าแสดงออกและเป็นผู้นำถูกพูดถึงเสมอตั้งแต่ได้รับหน้าที่เป็นประธานรุ่นของผม อีกทั้งยังอยู่ห้องคิงทำให้ได้รับการยอมรับจากอาจารย์มากมาย และเขายังเป็นอีกสาเหตุนึงที่ทำให้เพื่อนๆ พรรคผมและพรรคอื่นเซ็งเพราะเหมือน ‘ตำแหน่งบ้าๆ’ นี่ถูกกำหนดไว้แล้วว่าเป็นใคร แต่พวกเราดันต้องลงแข่งกับผลที่รู้ไปแล้วทำไมกัน
เหมือนคนที่โดนจ้องอยู่จะไม่รู้ตัว ก่อการล้วงอะไรบางอย่างออกจากกางเกง ผมเห็นเขาขยุกขยิกและก้มมองใต้โต๊ะ ผมนึกขำกับภาพที่เห็น
ไม่น่าเชื่อว่าประธานคนเก่งจะแอบเล่นโทรศัพท์ขณะทำงานด้วย
.
.
ก็นะ... มันต้องมีเบื่อๆ กันบ้าง
“ไอ้มั่น มึงทากาวเยอะกว่านี้ดิ มันไม่ติดผนังแล้วโว้ย มันติดมือกูแทน”
ผมโคลงหัวไปมาพลางถอนหายใจยาวอย่างไม่ปิดบัง
เสียงจากคนข้างตัวดึงสติให้กลับมาทำงานที่ได้รับมอบหมายต่อ แต่เราต้องชะงักไปเล็กน้อยเพราะเสียงข้อความแปลกๆ ที่มาจากกระเป๋ากางเกงของผมดังขึ้น
‘ติ๊ด ติ๊ด บูมมม!’
.
“เกลียดเสียงข้อความมึงชิบหาย”
ผมหัวเราะรับคำประชดนั้น ก่อนจะวางของในมือลง
ข้อความสั้นๆ สองประโยค หกพยางค์ที่ใช้เวลาอ่านไม่ถึง 2 วินาทีปรากฏขึ้น
“ว่าไงวะ มันตามกลับบ้านแล้วไง?”
“ไม่ใช่ว่ะ...”
ผมเงยหน้ามองเพื่อน แล้วพยักหน้าไปทางโต๊ะม้าหินอ่อนนั่น
.
.
.
“เขาบอกว่า ‘กลับก่อนเลย ประชุมอยู่’”
มีต่อ reply ถัดไป :katai4:
-
คิดถึงสมัยลงเลือกตั้งตอนม.ปลายค่ะ 6555555
หายไปนอนมากกก ตั้งแต่เรายังเรียนมัธยมจนเข้ามหาลัย
อยากรู้แล้วสิว่าสองคนนี้มีซัมติงอะไรกัน /////////
เป็นฟ.แฟนเหรอคะะะะ :katai5:
-
สนุกกกกกก ชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เข้าใจตั้งชื่อมากๆ มีชื่อจริงผสมซะด้วย
พรรคก่อการร้าย
แต่จิ้งเหลนทมิฬ นี่ หน้าแหลมเหมือนจิ้งเหลนป่ะ
แล้วตัวดำใช่มั้ย ไม่ใช่ดุร้ายนะ
แล้ว ก่อการ มั่น หรือ มั่น ก่อการ กันล่ะ
รออ่านนะ มาไวๆ :mew1: :mew1: :mew1:
เอ่อ.....พอไรท์ ลงท้าย หอมเอง
ไม่ใช่ว่าไรท์ ชื่อเล่นว่า ต้นหอม เหมือนดีเจดัง
หรือว่าความสวยทัดเทียมกัน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หรือว่าดีเจที่ว่ามาเขียนกันน้า :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ต่อค่ะ :katai4:
ตั้งแต่ไหนแต่ไร ผมก็ถูก ‘โหวต’ ให้เป็น ‘ตัวแทนแม่ทัพ’ เสมอๆ
เรียกซะดูดี จริงๆ แล้ว...
ผมเป็น.. หัวหน้ากลุ่ม
ผมเป็น.. หัวหน้าห้อง
ผมเป็น.. หัวหน้าหมู่ลูกเสือ
ผมเป็น.. ตัวแทนในการพูดขอบคุณ
ผมเป็น.. ตัวแทนในการตอบคำถาม
ผมเป็น ผมเป็น ผมเป็น
โดยที่ไม่มีใครสักคน หรือคำสักคำที่ถามถึงความสมัครใจ
“เอาละทุกคน... เสนอชื่อหัวหน้าห้องประจำปีการศึกษา 2560..”
“ผมขอเสนอนายมุ่งมั่นครับ มันเป็นหัวหน้าห้องตั้งแต่ผมจำความได้มั้งจารย์”
“เปลี่ยนคนมั้งซีธัชชัย”
“ม่ายละครับ มันอยู่ตรงนั้น ทำหน้าที่ได้ดีกว่าใครๆ อยู่แล้ว ใช่ปะวะมุ่งมั่น”
ผมไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ขยับแว่นตาที่ตกลงที่ปลายจมูก ดันขึ้นจนชิดหัวตา เงยหน้ามองอาจารย์ประจำชั้นมอหกทับสาม ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าตายังไง อาจจะยิ้มเหมือนเดิม หรือเบ้หน้าเอียนกับโชคชะตาตัวเอง เธอมองมาที่ผมแล้วยิ้มให้ รอยยิ้มนั้นแปลได้ความหมายเดียว คือ เธอสงสาร
แต่เหนือสิ่งอื่นใด คำพูดที่ผมฝังใจมาตลอดตั้งแต่เกิดมากำลังจะออกจากปากของเธออีกครั้ง..
“เอาอย่างนี้ดีกว่า งั้นอาจารย์จะให้เพื่อนๆ โหวต”
“...”
“ใครอยากให้มุ่งมั่นเป็นหัวหน้าห้อง ยกมือขึ้น”
พรึบ!!
ตลกร้าย
แทบจะไม่มีใครไม่ยกมือเลย หมายถึงมีคนไม่ยก? ใช่และนั้นคือ...ผมเอง
“โอเค มติเป็นเอกฉันท์ เสียงข้างมากโหวตให้มุ่งมั่นเป็นหัวหน้าห้องประจำปีนี้ค่ะ”
เสียงโห่ฮิ้วดังตามคำประกาศที่สิ้นสุดลง ผมยิ้มเหมือนที่เคยยิ้มเหมือนหนึ่งปีที่แล้ว สองปีที่แล้ว สามปีที่แล้ว... สิบปีที่แล้ว
ผมไม่เคยอยู่เสียงข้างมาก และเสียงข้างมากมักจะชนะ
พวกเขายกให้ผมทำหน้าที่ที่ทุกคนขยาด พวกเขายกหน้าที่ให้ผมเป็นทาส
ทาสของการถูกนำเสนอ
ทาสอเนกประสงค์
.
.
.
.
.
ทุกอย่างมันชัดเจนขึ้น เมื่อผมเรียนมอปลาย
และยิ่งชัดเจนมาก... ในขณะนี้
เสียงหัวเราะและเสียงไวท์บอร์ดดังสลับกัน พวกเพื่อนๆ ผมกำลังวางแผนการหาเสียงด้วยความสนุก หลังจากที่ชื่อพรรคของเราเป็นทอร์กออฟเดอะทาวน์ทั้งโรงเรียน โดยมีหน้าผมเป็นยี่ห้อ น้องๆ ทุกคนรู้จักประธานพรรคจากการแปะใบปลิวที่ค้นพบว่าผ่านการแต่งภาพมายับ เพราะคนที่พวกเขาเห็นกับผมตัวจริงนั้น ต่างกันสิ้นเชิง เกิดวลีเด็ดประจำพรรคว่า ‘ประธานหน้าจิ้งเหลน’
นั้นคือไอเดียของเพื่อนในห้องผม
คนที่เสนอให้ผมเป็นประธานพรรค ให้ผมเป็นหัวหน้าห้อง
และ... ทุกคนเห็นด้วยว่า เออ มันขายได้
คนจดจำผมได้
.
เพื่อนผู้หญิงเสนอการออกไปพูดหน้าเสาธง พวกเขาคิดบทการพูดให้ตลกโปกฮา ทั้งสโลแกนพรรค นโยบายประหลาดๆ ผมได้นิ่งรอเขียนสรุปไว้บนกระดาน
“ทุกคนเห็นด้วยมั้ย?”
“เอาดิๆ”
“เออชอบๆ”
“เห้ย อันนี้ซื้อเลย”
“มึงถามมั่นมันก่อนดิ้ ว่ามันจะเอาด้วยไหม”
เสียงผู้ชายคนนึงดังขึ้นมากลางปล้อง ทำให้บรรยากาศดีๆ หยุดกะทันหัน
“มึงอย่าขัดดิ ขนาดคนอื่นยังชอบ กูว่าน้องส่วนมากก็ชอบ”
“เออๆ อีกอย่างมันก็งานส่วนรวมป่ะหว้า พวกกูช่วยมันคิดก็ดีแค่ไหนแล้ว”
“เฮ้ยอย่าเถียงกัน มาต่อๆ นโยบายสามข้อหลัก... เฮ้ยมั่น จดไว้ดิ มึงอย่านิ่งไอ้ประธาน”
พวกเขาเถียงกันไปมา เพื่อนผู้ชายคนนั้นมองตรงมาที่ผม เขายักไหล่ก่อนจะสนใจไอ้เทคโนโลยีในมือต่อ
เหมือนพวกเขาจะลืม..
ว่าคำถามนั้น ผมยังไม่ได้ตอบออกไป
ไวท์บอร์ดในมือลากตามคำพูดสโลแกนตลกๆ นั่น
ทุกคนขำเมื่ออ่านมัน
แต่ผมไม่
.
.
.
วันนี้บริเวณหน้าเสาธงคึกคักเป็นพิเศษ เพราะมีพี่ๆ มอหกจำนวน 4 ห้องมายืนรอหาเสียงครั้งสุดท้าย ก่อนวันศุกร์ที่จะถึงนี้เป็นการเลือกตั้งจริง
ทางโรงเรียนให้ความสำคัญกับการเลือกตั้งมาก ผู้อำนวยการกล่าวว่าการเลือกประธานนักเรียนนั้น ก็เหมือนกับการเลือกตั้งระดับประเทศ คือ การเลือกนายกรัฐมนตรี โรงเรียนกำลังปลูกฝังความเป็นประชาธิปไตย เลือกให้ตัวแทน ซึ่งเป็นพี่มอหก คร่ำหวอดในโรงเรียนมาหลายปีเป็นคนดูแล เป็นตัวแทนของนักเรียนทั้งโรงเรียนในการตัดสินใจต่างๆ
เพราะประธานนักเรียน คือ ตัวแทนของนักเรียนทุกคน
เราจะเดินไปทิศทางไหน ใครจะเป็นคนกุมบังเหียนนี้
.
และไม่ลืมที่จะย้ำถึงความจริงจังในการเลือก
.
รักใคร ชอบใคร ให้กาเบอร์นั้น
ผมฟังจนมาถึงประโยคข้างต้นก็ถึงกับหัวเราะออกมา
เพื่อนที่อยู่ข้างๆ หาว่าผมขำกับสิ่งที่ตัวเองจะได้พูดออกไป ...สโลแกนบ้าๆ นั้น
แต่ไม่ใช่..
ผมขำกับความคิดที่สุดท้ายแล้ว เราจะเลือกคนที่เราชอบ มากกว่าผลประโยชน์ที่เราได้รับอยู่ดี
.
.
ก่อนออกไปหาเสียง ประธานพรรคต่างๆ ถูกเรียกให้ไปจับฉลากคิวขึ้นหน้าเสาธง และรักษาการประธานนักเรียนเป็นคนพูดกติกาให้ฟังด้วยเสียงโมโนโทนแข่งกับอาจารย์เวรที่พูดผ่านไมค์
เราสี่ประธานพรรคยิ้มแห้งๆ ให้กัน
ก่อการยืนข้างๆ ผม ดินสอที่ทัดหูวันก่อนเป็นอย่างไร วันนี้ก็เป็นอย่างนั้น เขาหันมามองผมเล็กน้อยแล้วเอียงหน้าเหมือนถามอะไรบางอย่าง ผมส่ายหน้าเบาๆ ก่อการกระตุกแขนผมให้ละจากเขาไปสนใจรักษาการแทน นั้นทำให้ผมตั้งใจฟังกว่าครั้งไหนๆ
“เรามีกันสี่พรรคใช่มั้ย เอ้อ แล้วทีนี้การหาเสียงครั้งสุดท้าย จะพิเศษหน่อยคือ เราจะให้หาเสียงปะทะกัน”
“...”
“หมายถึง จะให้ขึ้นหน้าเสาธงไปพร้อมกันสองพรรค แบ่งซ้ายขวา อาจจะมีการข่มกันได้เล็กน้อย ผมรู้ว่าพวกพี่เตรียมมา แต่อย่าให้มากถึงขั้นสร้างความราวฉานเลยนะ ห้าม”
“...”
“จับเวลาพรรคละไม่เกิน 6 นาที ผมจะยืนบอกเวลาอยู่ข้างๆ ถ้าครบแล้วจะต้องเปลี่ยนฝั่งทันที รักษาเวลาด้วยนะ แล้วพรรคที่ต้องเจอกันก็แบ่งคู่คี่เลย ง่ายๆ ห้องหนึ่งเจอห้องสาม ห้องสองเจอห้องสี่ มาๆ จับฉลากคิวกัน ได้ก่อนชิลก่อนครับ”
ผลฉลากของห้องสองเป็นเลขหนึ่ง ทำให้คู่พวกเขาได้ขึ้นหาเสียงก่อน ผมมองฉลากเลขสี่ ในมือตัวเอง ก่อนจะยื่นไปให้ก่อการที่ทำท่าเหมือนอยากเห็นเลขผมใจจะขาดเพราะเจ้าตัวยังไม่เปิดของตัวเอง เขาทำหน้าเซ็งๆ ใส่แล้วเดินกลับห้องของตัวเองไป
ผมเดินกลับมาที่เดิมเช่นกัน อธิบายกติกาคราวๆ ให้เพื่อนในพรรคฟัง
“ซวยชิบหายได้คู่กับพวกก่อการ ตอนแรกกะว่าจะทำผ่านๆ ไป แต่กูก็ไม่อยากโดนเปรียบเทียบว่ะ”
“เห้ยพวกมึง งั้นกูว่าเราเพิ่มอันนี้ดีปะวะ เราจะได้ไม่ดรอป”
ผมถูกดึงเข้าไปกลางวง พวกเขาเสนอไอเดียใหม่ที่ดูน่าสนุกเพราะไม่อยากทำให้การหาเสียงของพรรคเราดูแป้ก นัดแนะกันอย่างดีและปล่อยให้ผมกลับมาตั้งสมาธิจำบทของตัวเอง
.
.
สองพรรคที่ผ่านไป ใช้เวลารวดเร็วกว่าที่ให้ไว้ พวกเขาลงจากเวที ส่งยิ้มให้เหมือนไม้ผลัด พรรคของผมและก่อการก้าวขึ้นเวทีช้าๆ
ผมเผชิญหน้ากับประธานพรรคก่อการร้าย
แดดในตอนเช้าส่องลงมาราวกับสปอร์ตไลท์ แต่ผมว่าไม่จำเป็นกับอีกฝั่งเท่าใดนัก
เพราะตอนนี้ ทุกสายตา ทุกความสนใจของผมก็หยุดที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มนั่นแต่ไหนแต่ไรแล้ว ..
ก่อการแทบจะไม่ก้มดูสคริปต์ของตัวเอง เขาพูดจาฉะฉาน ตรงประเด็น มีการแนะนำเปิดตัวพรรคได้อย่างหน้าประทับใจ รอยยิ้มที่ผมแอบตั้งชื่อเล่นๆ ว่าเป็นเครื่องหมายการค้าประดับบนหน้าตลอดตั้งแต่ก้าวขึ้นเวที แถมยังมีการยักคิ้วลิ่วตาคล้ายกับกำลังตอบโต้ ส่งศาลท้ามาให้ฝั่งผมอีก
รักษาการประธานนักเรียนยกมือให้สัญญาณหมดเวลา
.
เขากล่าวขอบคุณและเดินส่งไมค์ให้ผมด้วยตัวเอง
ริมฝีปากขยับในขณะที่ส่งมันให้กับผม
รอยยิ้มคนละแบบกับเมื่อสักครู่ ทำเอาผมเบลอไปหมด
“รีบๆ เข้าละ เราร้อน”
.
เสียงเพื่อนๆ ข้างหลังผมโวกเวกโวยวายเป็นสัญญาณเปิดตัวของพรรค ผมยกไมค์ขึ้นมาจ่อปาก ก่อนจะพ่นบทคำพูดที่ท่องจำตั้งแต่เมื่อคืน สโลแกนพรรคที่มีแต่คำเสียดสี ท่าทางที่เพื่อนๆ และผมทำออกไปเรียกเสียงฮาจากน้องๆ ด้านล่าง ผมมองไปยังคณะอาจารย์ที่เดินปะปนกับเด็กนักเรียน ก่อนจะกล่าวคำที่คิดไว้ให้พวกเขาขมวดคิ้วเล่นๆ นโยบายประหลาดๆ ออกจากปากของผมและรองประธานพรรค พวกเราหันไปหาพรรคก่อการร้าย พูดประโยคดูถูกความตั้งใจของพวกเขา คำแซวที่ผมคิดว่าหากโดนเองอาจจะทนไม่ไหวเหมือนกัน
ก่อการยกมือกอดอก คิ้วเรียวขมวดแน่น
ผมขอโทษนะคนเก่ง ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรลงไป
เหมือนเครื่องตอบรับอัตโนมัติ ที่หากไม่หมดโปรแกรมที่ตั้งไว้ ก็จะพูดต่อเนื่องไปจนจบ
สติผมกลับมาหลังจากเสียงปรบมือที่ดังจากทั่วทิศ ผมมองลงไปด้านล่าง เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ คำพูดที่เผลอได้ยินวิ่งเข้าโสตประสาท
‘กูชอบพรรคนี้ว่ะ’
นั่นคือสัญญาณที่ทำให้ผมกลัวจับใจ
กลัวว่าพวกเขาจะชอบ กลัวว่าพวกเขาจะเป็นเสียงข้างมาก
ถึงแม้จะก้าวลงจากเวทีแล้ว ผมเองก็ยังภาวนา
ภาวนาว่าเมื่อครู่คือความคิดของผม ไม่ใช่ความจริง ผมต้องลืมบทพูดแล้วยืนเอ๋อบนเวทีให้เพื่อนในพรรคก่นด่าสิวะ..
แต่แรงที่ตบบนบ่าสองครั้งของรองประธานพรรคจิ้งเหลนทมิฬได้ย้ำเตือนผมว่าคิดอะไรไร้สาระ..
“เมื่อกี้โคตรฮาเลยว่ะเพื่อน”
.
.
.
ห้องน้ำอาคารพละไม่ได้ร้างอย่างที่อาจารย์เวรคิดไว้
ถึงแม้จะเป็นที่ลับตาคน แต่กลับไม่โดยยึดโดยเด็กเกเรทั้งหลายที่ตั้งใจแอบมาทำลายปอดกัน เหมือนมันถูกจำกัดสิทธิ์ให้แค่คนสายตาไม่ดีที่เผลอมองเห็นช่องทางลับเชื่อมมายังด้านหลังอ่างล้างมือชำรุด
ผมทิ้งกระเป๋านักเรียนลงจากบ่า ค้นๆ หามวนบุหรี่แล้วจุดเพื่อพ่นทำลายอวัยวะภายในอย่างที่อาจารย์สุขศึกษาบอกไว้ ยันตัวเองขึ้นนั่งบนอ่างเก่า
เข้าแล้วออก
สูบแล้วพ่น
หลับตาแล้วคิดตาม
แว่นที่สวมอยู่เหมือนกับไม่ได้ใช้งานในตอนนี้ ผมดึงมันออก นวดหัวตาเบาๆ และเมื่อลืมตาอีกรอบ โลกมัวๆ ที่ผมชอบก็ปรากฏขึ้น ผมยิ้มกับตัวเอง
มวนแล้วมวนเล่า
.
.
.
“ว่าละว่าต้องอยู่ที่นี่”
ผมหันขวับไปหาเจ้าของเสียงที่จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมา หรี่ตาลงเล็กน้อยเพ่งมองว่าเป็นใคร ผมถอนหายใจเมื่อเห็นว่าเป็นเขา..
ก่อการเดินเข้ามาหาผม อยู่ในระยะที่มองเห็นบ้าง ไม่มัวมาก เลยทำให้สังเกตเห็นก้านอมยิ้มอยู่ในปากเจ้าตัว เขาแทรกเข้ามาที่ระหว่างขา เท้าแขนลงข้างตัวผม
“เมื่อเช้าว่าเราสร้างภาพอ่อ?” เจ้าตัวเลิกคิ้วถาม ผมยกบุหรี่มวนเดิมขึ้นสูบ แล้วพ่นใส่หน้าเขาช้าๆ ...
รู้ตัวนะว่าเสียมารยาท
แต่อยากแกล้ง
เขาหลับตา ยกมือบีบจมูก
“มึงมันแฟนเหี้ย”
“ฮะๆ .. ขอโทษๆ ที่พูดไปก็สคริปต์ทั้งนั้นแหละ”
“เออ เจ็บปวดดี แต่ความจริงอะนะ”
ผมดึงเอาอมยิ้มที่คาอยู่ในปากเขามาอมแทน เจ้าตัวถลึงตามองแล้วยึดบุหรี่ในมือผมบ้าง
มือเรียวยกจรดกับปากที่ผมชอบ
“เครียดเหรอถึงมาหา หืม?”
“เปล่า..” ก่อการยักไหล่ “แค่ขี้เกียจเรียน”
“ประธานนักเรียนโดดมาสูบแบบนี้ ระวังความนิยมตกนะ”
“ตอนแรกก็ค่อนข้างมั่นใจแหละ”
“...”
“แต่มั่นทำออกมาดีชิบหาย เริ่มกลัวๆ ละ”
ผมขมวดคิ้ว
“เราไม่ได้อยากได้...”
“อื้อ.. รู้ แค่คิดดูว่าเราเองก็อยากพูดล้อเล่นแบบนั้นบ้าง แต่กลับต้องรักษาภาพพจน์นักเรียนดีเด่นอะไรไม่รู้ รำคาญชะมัด” เขาดึงอมยิ้มคืน แล้วยื่นบุหรี่มาให้ผม “พวกอาจารย์ไม่ได้ชอบหรอก ที่มั่นพูดน่ะนะ แต่น้องส่วนมากชอบ เออ.. เราก็ชอบ ถ้าคะแนนเทไปหาพรรคมั่นหมด ก็ไม่แปลกใจเลย..”
ก้านอมยิ้มที่หมดแล้วถูกโยนไปข้างหลัง คนตรงหน้าหยิบลูกอมอีกเม็ดขึ้นมาแกะก่อนส่งเขาปากตัวเองไป
“แต่เราว่าเรามีดีกว่าคำพูดตลกๆ ของพวกจิ้งเหลนทมิฬเยอะ.. และคิดว่าตัวเราเด็ดพอที่จะซื้อเสียงของน้องที่เหลือได้ละกัน”
แฟนผมขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิมแล้วพาดแขนโอบหลังคอผมไว้ ใบหน้าที่เห็นจนชินเหมือนจะชัดขึ้นจากระยะห่างที่ลดลง
ผมทิ้งมวนบุหรี่ที่เหลือลงบนพื้นเพื่อรวบเอวของเขาให้ใกล้อีกนิด ...อยากเห็นหน้าชัดๆ น่ะ
“แล้วถ้าพรรคของเราชนะก่อละ?..”
ลักยิ้มข้างขวาของเขาเผยขึ้น ทำให้ผมอดใจไม่ไหว
“ก็..”
“...”
.
.
“จะอยู่ข้างๆ”
จูบรสหวานจากลูกอมในปากของคนที่ผมรัก อบอวลไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้นกลบความกังวลที่ผมสร้างขึ้นด้วยความหลงตัวเองของเขา ไม่สิ.. ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่หลง ผมเองก็หลงด้วย
ไม่เป็นไร ..
จะอีกกี่ครั้ง ที่ถูกยัดเยียดอะไรที่ไม่ชอบ ไม่ได้ต้องการ
ผมจะยิ้ม ยอมรับ
ถ้ามีเสียงข้างน้อยคนนี้อยู่ข้างๆ ไม่เป็นไร...
.
.
.
.
‘แต่ไม่มีทางชนะหรอก เราซื้อเสียงอาจารย์และเพื่อนมอหกไว้แล้วด้วยรอยยิ้ม’
‘....’
‘อย่างน้อยๆ... ก็มีจิ้งเหลนทมิฬคนนึงแหละที่กาเบอร์เรา’
เขาติดกระดุมเม็ดบนที่ผมปลดหลังจากฝากความหมั่นเขี้ยวบนร่างกายอีกฝ่าย
‘....’
‘อย่าให้รู้ว่ากาเบอร์อื่นนะ’
ผมที่กลัวคำขู่ของประธานพรรคก่อการร้ายแน่นอนว่าต้องกาเบอร์ของเขาเมื่อกลางวันที่ผ่านมา
เย็นของวันศุกร์ไม่ได้เงียบเหงาอย่างที่คิด อาคารพละที่ผมเดินผ่านตะกี้ก็มีนักกีฬาประเภทต่างๆ ซ้อมอยู่ แต่ก็ยังไม่มีใครที่รู้ฐานลับหลังห้องน้ำเก่าของผม
เสียงแมสเซนเจอร์ดังขึ้นต่อเนื่อง เป็นของกลุ่มห้องผมเอง พวกเขาแค่ทักตามหาประธานพรรคที่หายตัวไประหว่างการนับคะแนนเสียง
ผมหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา ปลดล็อกหน้าจอเพื่อตอบคำถามพวกนั้น
‘อยู่ห้องน้ำ ท้องเสียว่ะพวก’
‘ไอ้ชิบหายประธานกู มึงรีบมาๆ พรรคอื่นแม่งจับประธานนั่งบนโต๊ะละ’
‘เดี๋ยวกูกำลังไปเป็นทัพหลัง กลุ่มกูไปหอบกลองคณะสีมา’
‘ลงทุนสาดดด’
‘คะแนนเป็นไงบ้าง’
‘นำโด่งไปเลยพวกก’
เสียใจที่ได้ยินอย่างนั้นชะมัด
ผมกดปิดเสียง และนั่งสูบเงียบๆ ขัดกับเสียงตึกตักของนักกีฬารอบๆ
เอาจริงแล้วผมก็ไม่ได้เครียดอะไร เพียงแค่ไม่อยากรับภาระอันหนักอึ้งอีก ที่ผ่านมาอาจจะเป็นเพราะรูปร่างหน้าตาที่ทำให้อาจารย์ประจำชั้นเลือกใช้งานบ่อยๆ ผมตัวสูงกว่าใคร และยังชอบเล่นกีฬากับพ่อ ทำให้ผมดูตัวใหญ่ แรกๆ ก็เริ่มจากการยกการบ้านไปส่ง และหลังจากนั้นก็เป็นการวานไปทำธุระ บ่อยครั้ง บ่อยขึ้น ทุกคนจึงโมเมเอาว่าผมคือหัวหน้าห้อง
ตอนแรก ผมยินดีที่จะได้ทำหน้าที่นั้น
แต่ไม่ใช่การเป็นตัวแทนทุกครั้งที่ใครต้องการ ผมเริ่มชินและทำหน้าที่ด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย
ผมตั้งใจยุติความต่อเนื่องนี้ทุกครั้งที่ขึ้นปีการศึกษาใหม่ แต่ผมทำไม่ได้เลย
ผมแพ้ให้กับ ‘เสียง’ ของคนอื่นทุกครั้ง
ทุกคนต่างผลักภาระให้ใครสักคนหนึ่ง และเขาก็คือผม
ชินซะแล้วละ ถ้าหากครั้งนี้วกกลับเข้าอีหรอบเดิมอีก ก้อนภาระอาจจะใหญ่ขึ้น แต่ก็ยังดีที่ครั้งนี้เพื่อนๆ ผมเขาต้องเป็นคณะกรรมการด้วย คงแบ่งเบาไปได้
...
“คิดซะว่าเพิ่มผลงานใส่พอร์ทละกัน มุ่งมั่น”
ผมหยิบลูกอมที่ติดไว้ในกระเป๋าใส่ปาก ตั้งใจจะไปอยู่นับคะแนนเสียง เผื่อจะตื่นเต้นแล้วมีกำลังใจทำหน้าตายินดีหากได้รับตำแหน่งจริงๆ
.
.
ผมเดินเตร็ดเตร่มาเรื่อยๆ จนมาถึงอาคารอำนวยการ เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าหายไปอยู่คนเดียวซะนาน พอกลับมาที่หน่วยเลือกตั้งก็มืดค่ำแล้ว เสียงเฮตอนนับคะแนนหายไป ตอนนี้มีเพียงน้องๆ มอสี่ที่เป็นเจ้าหน้าที่ประจำหน่วยเลือกตั้ง และเพื่อนๆ ที่เหลือกระจายอยู่ เริ่มเก็บของและยกคูหากลับไปเก็บ
การนับคะแนนจบแล้ว?
“เฮ้ยไอ้มั่น!!”
หมับ!!
รองประธานพรรคจิ้งเหลนทมิฬวิ่งมากอดทันทีที่เห็นผม พอกวาดสายตามอง ก็ปรากฏว่าเหลือเพื่อนในห้องเพียงแค่มันคนเดียว
“กูดีใจชิบหายเลยว่ะ”
“...”
“มึงหายไปไหนวะ ไอ้รักษาการมันถามหาอยู่ กูนึกว่าจะได้เป็นตัวแทนแทนมึงซะอีก.. เอ้อ กูไปละนะ ไปประชุมปิดการเลือกตั้งด้วยมึงอ่ะ บายๆ”
ผมโบกมือลาก็คงไม่ทัน มันตบบ่าปุๆ แล้ววิ่งออกไป
นึกสงสารตัวเอง
เขาจะรอผมทำไมกันนะ? ถ้าไม่ใช่เพราะ...
ผมนึกสีหน้าว่าจะปั้นยิ้มยังไงดีไม่ให้มันออกมาดูแย่ พร้อมเดินไปหากลุ่มของประธานพรรคที่เหลือทื่ยืนอยู่กับรักษาการ
.
“จิ้งเหลนทมิฬมาละ โอเคครบนะ ... ผลออกมาเป็นเอกฉันท์แล้ว แต่ที่เรียกมาประชุมปิดเพราะอยากขอความร่วมมือ... แหม่พี่พลอย ไม่ต้องดีใจออกหน้าขนาดนั้นก็ได้ม้าง”
รักษาการที่อายุน้อยกว่าพวกผมแซวสาวเจ้าประธานพรรคห้องสอง เธอโบกมือไปมาแล้วกลั้วเสียงหัวเราะ
“ม่าย พี่แค่ดีใจที่โรงเรียนเราจะพัฒนาต่อไปด้วยมือของคนที่ดีกว่าพี่เฉยเช๊ยย ถ้าซื้อหวยพี่ถูกไปแล้วเนี่ย”
“ฮ่าๆ แต่ถึงยังไงการบริหารโรงเรียนก็ต้องพึ่งหลายตำแหน่งเนอะ อาจารย์เลยฝากให้มาบอกว่าจะให้พวกพี่เป็นแกนนำของห้องที่เหลือช่วยประธานนักเรียนในการจัดกีฬาข้างเคียงด้วย เพราะปีนี้เราเป็นเจ้าภาพ...”
“...”
ผมไม่ได้สนใจฟังต่อจากนั้น มองข้ามหัวรักษาการไปจบที่กระดานบอร์ดนับคะแนนเสียงที่เขียนชื่อพรรคเรียงตามเบอร์ห้อง แน่นอนว่าพรรคก่อการร้ายทำคะแนนได้ดีมากๆ ทิ้งห่างอีกสองพรรคที่เหลือไปแบบไม่เห็นฝุ่น ส่วนพรรคของผมก็เช่นกัน...
เดี๋ยวนะ...
ผมว่ามัน...
ผมอาจจะดูผิดไป
เบอร์ 1 [ lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll l = 1020 ]
.
.
เบอร์ 4 [lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll lllll ll = 940]
ปีการศึกษา 2560 : พรรคก่อการร้าย ประธาน คือ นายก่อการ งามดรัล
“พรรคก่อการ... ชนะเหรอ..”
วงสนทนาชะงักไปเพราะคำถามของผม
“เอ้ะ.. ใช่ครับ อ๋อ พี่ไม่ได้อยู่ตอนประกาศสินะครับ แต่ถึงยังไงพรรคอื่นๆ ก็ต้องช่วยกันด้วย แล้วก็พี่ก่อครับ เดี๋ยวเลิกตรงนี้แล้วรับเอาแผนงานของปีที่แล้วกับปีนี่ที่ผมด้วยนะ...”
มึงมันบ้า ไอ้มั่น
หุบยิ้มสิวะ !
ผมพยายามแล้วนะ ที่จะไม่แสดงออกมาให้คนอื่นรู้ว่าผมโล่งใจแค่ไหน แต่ก็ไม่วายโดยประธานพรรคห้องสองพูดแซวว่าผมก็ไม่ได้ต่างจากเธอเลย เมื่อสบตากับประธานนักเรียนหมาดๆ ก็พบกับสายตาคาดโทษไว้ ผมได้แต่ยกมือยอมแพ้
นึกขำตัวเองที่คิดเป็นตุเป็นตะไปก่อนหน้า
นี่แหละหนา กินปูนร้องท้อง
ตำแหน่งนี้ เหมาะที่สุดแล้วกับ ‘เขา’
กับ ‘แฟนของผม’
.
.
“ยิ้มอะไรหนักหนา”
คนข้างตัวสะบัดเสียงใส่ ผมรับเอาแฟ้มแผนงานเล่มหนามาถือเอง รวมทั้งกระเป๋าสะพายของเขาด้วย ก่อการตบกระเป๋าซ้ายขวา แล้วหยิบอมยิ้มรสสตรอเบอร์รี่สุดโปรดขึ้นมาส่งเข้าปากตัวเอง
...จะติดอะไรขนาดนั้นนะ
ผมส่ายหน้าขำๆ เราเดินข้างกันไปเรื่อยจนถึงโรงรถจักรยานยนต์ของโรงเรียน
“เปล่าหรอก... แค่คิดว่าดีแล้วที่ก่อเป็นประธานนักเรียน”
“ถ้าเป็นคนอื่นแล้วทำไม ถ้าเป็นเราแล้วทำไม”
“ถ้าเป็นคนอื่นก็ดีใจด้วยกับเขา แต่ถ้าเป็นแฟนของเรา...”
“...”
“...”
“...”
“...จะอยู่ข้างๆ”
ก่อการกรอกตาแล้วถอนหายใจกับคำพูดของผม เว้นแต่หูแดงๆ ของเจ้าตัวจะเด่นชัดเกินจะทำให้ผมใจเสีย เขารับเอาแฟ้มมาถือเองแล้วเปลี่ยนเป็นสะพายกระเป๋าของเราสองคนแทน ผมก้าวขึ้นคร่อมมอไซด์เตรียมขับออกจากโรงเรียน
แต่ต้องชะงักเมื่อมือเรียวของคนด้านหลังป้อนอะไรบางอย่างให้
รสหวานของอมยิ้มประจำตัวของเขาคือสิ่งที่ผมสัมผัส
ไม่แปลกใจเลย ที่ทำไมเขาถึงติดมันขนาดนั้น
เพราะผมเอง.. ที่ชิมทุกวัน ยังรู้สึกชอบ ชอบโคตรๆ
แต่ผมว่า มันมีอะไรที่หวานกว่านี้นะ....
“มั่นไม่ต้องอยู่ข้างๆ เราหรอก เราไม่ต้องการ”
“...”
“..เพราะ.”
“...”
“เราอยากให้อยู่ข้างล่างมากกว่า...”
.
หึ..
ครับๆ
“ตามนั้นครับ ท่านประธาน”
อ่อ ผมรู้แล้วละครับ...
ว่าไม่มีอะไรหวานไปมากกว่า...
...จูบของเสียงข้างน้อย คนนี้ของผม
(http://i.imgur.com/mveVIGZ.png)
-
(http://i.imgur.com/mveVIGZ.png)
อย่าาาาา อย่าค่ะ อย่าทุบตีเรา 5555555 ตามสัญญาค่ะ วิชาถัดมาที่นอกจากสายวิทย์และการกลับมาท้วงความฮาร์ดคอร์ของเรา หมดเวลารอคอยแล้ว ! (me/โดนตบ)
#กราบคนรอกู วิชาสังคมและการหั่นครึ่งแบบที่ไม่ประสบพบเจอในสองวิชาแรก ตื่นเต้นไหมคะ? ฮ่าๆ หลายคนอาจมองไม่เห็นความเปลี่ยนแปลง เราใบ้ให้นิดนึงว่า เนื่องจากเวลาที่ห่างไป ชีวิตเราเจอเรื่องเปลี่ยนแปลงที่โหดร้ายพอตัว การเขียนนิยายเลยมีกลิ่นอายมัวๆ ไม่ถึงกับมืด เรานิยามสั้นๆ ว่าเป็นแนวเขียนแบบน้ำตาลตุ่นๆ แตกต่างจากความบริสุทธุ์สดใสอันเนื่องมาจากตอนเขียนวิชาฟิสิกส์และชีวะเรายังลั้นล้ากับมัธยมปลายแบบสุดๆ
สารภาพแบบไม่อายเลยว่า วิชาสังคมที่ทุกท่านอ่านไป เราเพิ่งเขียนสดๆ ตะกี้เลยค่ะ ฮาาาา ทุกอย่างผิดแผนไปหมด ทั้งพล็อตที่เคยเขียนวิชาที่จะลงก่อนหน้าหายไป การเปลี่ยนแปลงที่อยู่ และอารมณ์ ทุกอย่างมันยังไม่เข้าที่เข้าทาง เวลาที่ผ่านมาเราได้แต่คอมเม้นท์และอ่านนิยายของคนอื่น แล้วเมื่อไหร่หนออ นิยายตัวเองจะปิดซีรีย์บ้าง
วิชาสังคมค่อนข้างยาว ไม่ได้ลงพาร์ทแรกเพื่อเรียกร้องความสนใจอย่างเดียวนะ (ยอมรับไม่อายฟ้าดิน ฮ่าาา) แต่เพราะเรามีประเด็นเล่นกับวิชานี้เยอะพอสมควร เลยหั่นครึ่งซะเลย และไม่ต้องห่วงว่าเราจะทิ้งไปนานอีกนะคะ เราเขียนวิชาสังคมเกือบจบแล้ว และจะลงต่อไม่เกินพรุ่งนี้เวลานี้ค่ะ !!
สัญญาว่าจะปิดซีรีย์นี้ก่อนปีนี้ กร๊ากกก อย่าโยนของมานะ!!
(http://i.imgur.com/mveVIGZ.png)
เลี่ยนมาก เลี่ยนเหลือเกิน ความน้ำตาลตุ่นหายไปพร้อมกับความหวานโรงพยาบาลถามหาของสองคนนี้ เขียนไปเขินไป เอาสิ้ อย่าให้รู้ว่ามีใครไม่เขินนะ..
วิชาสังคม ประเด็นที่เรายกมาใส่คือเรื่องของประชาธิปไตยในการเลือกตั้งประธานนักเรียน เรามีความคิดเห็นส่วนตัวว่า ความจริงแล้วเสียข้างมากก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จเสมอไปนะ และยังสร้างบาดแผลให้กับคนแบกผลกระทบด้วย
มุ่งมั่น คือ ตัวละครที่ถอดแบบจากเราเลยค่ะ ฮ่าๆๆ พูดข้างในเยอะมาก แต่กลับบอกคนอื่นเพียงนิดเดียว เลยต้องถูกละเลยไป ส่วนก่อการ คือ ตัวแทนของเพื่อนสนิทเรา นางเป็นคนตุ๊ดที่ต้องคีฟบอยตลอดเวลาเพื่อรักษาหน้าโรงเรียน เป็นตัวตายตัวแทนของประธานนักเรียนเลย เหมือนแบกความหวังของทุกคนที่รู้จักไว้
ยาวมากกก ให้ตายเถอะโรบิ้น 26 หน้ากระดาษเอสี่ แต่ทำไมเรากลับรู้สึกว่าทุกคนไม่ได้โฟกัสการเลือกตั้ง แต่กลับไปสนใจความหวานน้ำตาลเรียกพี่ของพระ-นายเราแทน แค่กๆๆๆๆ
วิชาหน้าเจอกันกับวิชาสายวิทย์นะพวกคู๊ณ เอ้า ห้ามเอาข้อสอบออกนอกห้องนะ แล้วก็ยกเก้าอี้เบาๆ ด้วย เผื่อเพื่อนคนอื่นยังสอบไม่เสร็จ ฮ่า
ด้วยรักและปรารถนาข้อติชม
.หอมเอง
-
ชอบม้ากกก ทุกตอนเลยย :impress2:
-
ตอนแรกก็สงสัยนะว่าเป็นวิชาสังคมยังไง
-
:impress2: :impress2:
-
ตัลล้าคคคค
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย ชอบทุกตอนแต่ตอนนี้ชอบตอนประธานนักเรียนมากสุด หมั่นเขี้ยวเด็กแสบจริงๆ สนุกค่ะ อ่านง่ายไหลลื่นชวนติดตาม ชอบๆๆ
-
ท่านประธานชอบออนท๊อปหรอคะ :-[
-
อะไรคือการที่มั่นอยู่ข้างล่างเอ่ย อิอิอิ :z1:
-
o13
-
ฟิสิกส์ : มัทน่ารักกก โดนอ่อยมามีอ่อยกลับไม่ยอมแพ้เลย อ่านแล้วนึกถึงสมัยเรียน มีกระดาษแชทเหมือนกัน
ชีวะ : ฟ้าปากจัดเวอร์ แต่ชอบเวลาฟ้าเรียนตวงว่าตุ๊ด มันดูน่ารักอ้ะ ตอนจบสงสัยว่าเขาคบกันรึยัง?
สังคม : แอบคบกันแบบนี้น่าตื่นเต้นดีค่ะ ก่อการอยากออนท็อปสินะ กิกิ
รอติดตามตอนต่อๆไปนะคะ
:pig4: :กอด1: :-[
-
งานออนท็อปต้องมา 55555555 ชอบฉากที่แอบไปสูบบุหรีกันสองคนสุดๆ เขิน นึกท่าทางที่เขาอยู่ด้วยกันมันล่อแหลมชวนหวิวดี :z1: :z1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :pig4:
สนุกดี
-
อ๋อยยยย เขินคู่ประธานนักเรียนจริงๆ >< คือพูดไม่เยอะ แต่แบบ ฟินนนน
นี่เพิ่งกลับมาอ่านค่ะ รอตอนต่อนะคะ
-
ฉากที่ห้องน้ำเก่าแซ่บมากเลยอ่ะ :hao6:
-
รหัส 39
ถ้าเปรียบความรักของผมเหมือนสมการรูปแบบหนึ่ง
หากแทนค่า กราฟที่ปรากฏก็คงทิ้งตัวโค้งดิ่งลงอย่างน่าหวาดเสียวไม่ผิดเพี้ยน
เพราะคำจำกัดหลายๆ อย่าง ไม่ว่าจะเป็นตัวผมเอง หรือ คนที่ผมชอบ
ก็ไม่มีทางทำให้กราฟนั้นพุ่งขึ้นเหมือนไอ้นั้นกำลังเคารพธงชาติแน่นอน
ถามว่าผมท้อรึเปล่าเหรอครับ ไม่นะ เพราะผมไม่เคยลงทุนอะไรสักอย่างกับความรักครั้งนี้เลย
เพราะคำตอบของสมการนี้ ผมรู้ดีแก่ใจตั้งแต่...
...ตอนเย็น ของวันพฤหัสบดี ในคาบคณะสี
ที่มีคณะผู้นำเชียร์ของสีม่วงกำลังซ้อมอย่างหนักหน่วง แต่ผมกลับแอบมองไปยัง ‘เขา’
และนักกีฬาฟุตบอลของสีคู่แข่งอย่างสีแดงที่ยืนหล่อเฝ้าประตูกำลังมองมาทาง ‘ผม’ เช่นเดียวกัน...
.
.
.
.
.
(เอ่อ...... จริงๆ เขามองเพื่อนสนิทผม ไม่ใช่ผมหรอก)
.
.
.
.
.
“..... สิบเก้า! สอง! สาม! สี่! ห้า! หก! เจ็ด! แปด! .... ยี่สิบ! สอง! สาม! สี่! ห้า! หก! เจ็ด! แปด!...”
“นี่หล่อนน จังหวะเร่งไปรึเปล่าย่ะ ช้ากว่านี้อีก อีแจน!! สติลอยกลับหลุมไปไหนแล้ว... แล้วอีบูมมึงจะหน่วงจังหวะหาพ่อมึงหรือ ส่องแต่ผู้ชาย สนใจกูบ้าง!!...”
เสียงของเจ๊ฉิม พี่หัวหน้าหลีดที่พวกผมจ้างมาสอนดังกระแทกโสตประสาท ทำให้ผมต้องละสายตาจากกลุ่มสิ่งมีชีวิตเพศบุรุษที่กำลังวิ่งไล่กวดลูกกลมๆ อยู่ในสนามตรงหน้า มาทำหน้าเหรอหลาใส่ เจ๊แกทำเสียงฮึดฮัดละก็ชี้นิ้วคาดโทษมาให้
พวกเราผู้นำเชียร์ยังคงนับขึ้นมือตามคำสั่งแสนโหดของเจ๊แกรอน้องๆ ที่ยังเดินทางมาไม่ถึง เสียงนับเป็นจังหวะ พร้อมเสียงกลองซ้อมเชียร์ของน้องๆ สแตนด์ด้านหลัง ทำให้ทุกๆ วันนี้ของทุกๆ สัปดาห์มีสีสันขึ้นมาไม่น้อย....
สำหรับผมน่ะนะ
ถ้าจะให้ร่ายไปถึงชีวิตการเรียนของเด็กห้องเรียนพิเศษวิทยาศาสตร์ว่ามีอะไรน่าตื่นเต้นหรือไม่ ก็คงต้องใช้เวลาเค้นสมองหาสักหน่อย เพราะถ้าให้บอกว่าเพราะอะไรเราๆ ถึงต้องการสิ่งบันเทิงใจ เขี่ยความน่าเบื่อตลอดวันกับคาบวิทยาศาสตร์ทั้งสามแขนงนั้น ก็คงไม่มีอะไรน่าอภิรมย์ไปกว่าการเต้นแร้งเต้นกาอยู่แล้ว พวกผมหลายๆ คนจึงลงสมัครเป็นผู้นำเชียร์ของคณะสี เพราะถึงรู้ว่าแม่งซ้อมโหดขนาดไหน แต่จะให้ไปคุมเด็กมอต้นปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเป็นครึ่งร้อยก็คงขอบาย
“อ้าวๆ พักก่อนค่ะพักก่อน”
เจ๊ฉิมทำไม้ทำมือให้พวกผมหยุด ก่อนจะสลายตัวไปเกาะติดสนามบอลดูกล้ามขาของมนุษย์ผู้ชายอย่างไม่อายฟ้าอายอากาศ ถ้าผมไม่เป็นเกย์เรียบร้อยแบบนี้ก็คงเข้าไปร่วมกลุ่มกันแล้ว เสียดายที่ลำคอแห้งผาดมันประท้วงให้เดินไปหาน้ำแดงแสนหวานซะก่อน เลยต้องละสายตามาแบบนี้
“แกๆๆ”
“หื้ม?”
ผมหันไปหาเพื่อนสนิทสาว เธอชี้มือเลยไปข้างหลัง พอหันไปเจอก็เห็นหนุ่มนักกีฬาลูกหนังในสนามคนที่ผมแอบมองเมื่อสักครู่ กำลังยื่นหน้ามาให้ ‘เมี้ยว’ เพื่อนสนิทโคตรๆ ของผมเช็ดอยู่
ปรากฏฉากพื้นหลังสีหวาน
สองกายยืนยิ้มให้กัน มีสักขีพยานร้อยชีวิตก่นด่า บ่น ปนอิจฉาให้ระวิง
.
.
.
.
.
เฮ้อ.. ให้ตายเหอะ ผมแอบแซ่บผู้ชายของเพื่อนไปตะกี้
(http://i.imgur.com/mveVIGZ.png)
สมกับการเป็นนิยายรายปักษ์จริงๆ 555555555555555555555555555555555555555
เจอกันอีก 70% หน้าค่ะ
:hao6:
-
:เฮ้อ: เอาน่า แอบแซ่บในใจ
ไม่บอกใคร ไม่จีบเขา ไม่เป็นไรหรอก
แล้วจะเลิกแอบมองเขาได้ปะล่ะ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอ...อออออออออออ :impress:
-
จะได้ผู้ชายของเพื่อนมั้ยน้า 55555555555555
-
:katai5: รออออออ
-
:katai4: รอค่าาาา
-
รอค่า เขียนได้สนุกชวนติดตามมากเลย ถ้าได้อ่านเรื่องแบบนี้ตอนเรียนก็คงดี น่าจะมีกำลังใจที่จะเรียนมากขึ้น :hao7:
:pig4: :pig4: :pig4:
PersephoNE.
-
รอค่าาาาาา
-
สงสัยพวกนี้เกี่ยวกับการสังเคราะห์ด้วยแสง (http://acaiberryselectdirect.com/ion-exchange-soil-colloid/drought-inhibition/)