พิมพ์หน้านี้ - [ เรื่องสั้น ] Sweet Cheese ตอนที่ 2
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Foggy Time ที่ 06-12-2014 22:09:40
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียนก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
----------------------------
ตอนนี้ผมกับพี่โดนแม่ให้เฝ้าบ้านซึ่งผมกับพี่ก็นั่งเล่นอยู่ที่ห้องรับแขก
“ นี่... นี่ ! ” ผมพูดกับชีสซึ่งเป็นพี่ของผม
“... ” ชีสไม่ตอบผม ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมถอนหายใจเบื่อๆ ชีสเป็นแบบนี้เสมอไม่ว่ากับใคร ผม พ่อ แม่ หรือแม้แต่เพื่อนชีสก็ยังคงเย็นชา ชีสเป็นพี่ของผมเกือบปีผมเกิดท้ายปีชีสเกิดต้นปี ชีสเป็นผู้ชายที่แม้อายุจะมากกว่าผมกลับดูแห้งๆ ผอมๆ พร้อมกับหน้าตาที่ดูเฉยชา แม้แต่วันคริสต์มาสที่ผมกระตือรือร้นแขวนถุงเท้าเขากลับจ้องการกระทำของผมเฉยๆ
เขาเป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่แล้วไรแล้ว ตั้งแต่ผมเจอเขาครั้งแรก จะว่าผมกับชีสเป็นพี่น้องกันก็ไม่เชิงเพราะทั้งผมและชีสไม่ได้มีพ่อคนเดียวกัน ประมาณผม 4-5 ขวบ ชีสถูกพามาพร้อมกับแม่ของผม ผมรู้เรื่องที่ว่าคนละพ่อกันเพราะว่า ชีสไม่เคยพูดกับพ่อผมเลย และการคาดเดาของผมก็เป็นจริงเมื่อผมแอบเห็นชีสนั่งจ้องรูปผู้ชายคนนึงที่โครงหน้าคล้ายกับชีส ใช่นั่นพ่อเขาล่ะ แต่ผมก็ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเดิม ผมอยากมีพี่มานานแล้ว ถึงแม้พี่คนนี้จะกระด้างกระเดื่อไปหน่อยก็เถอะ
แต่มันคงไม่ได้แย่อะไรมากหรอก พี่คนนี้ของผมถึงจะดูเฉยชาแต่เมื่อชีสได้ทำอาหารบรรยากาศก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ หน้าตาที่เอาแต่เฉยชากลับมียิ้มน้อยๆ ตอนที่ได้ทำอาหาร ซึ่งถ้ามีใครอยู่ด้วยจะไม่ส่งสีหน้าอะไร แต่ผมไปซ่อนตัวใต้อ่างล้างจานแล้วเอาลอดมองผ่านซี่เล็กๆ ที่มีแสงลอด แต่ยังไงก็ตามตอนนี้ชีสก็ยังทำหน้าเฉยเมยแล้วมองผมเหมือนเดิม
“ นี่ชีส เราจะเล่นเกมทายสัตว์ไม่ใช่เหรอ ทำไมชีสไม่เริ่มล่ะ ” เอาเป็นว่าผมจะเลิกสนใจท่าทีเฉยเมยนั่นแล้วกัน แล้วทึกทักอะไรขึ้นมาแก้เบื่อ
“ ... ” ชีสไม่ตอบผม ซึ่งนั่นก็ทำผมหงุดหงิดเล็กน้อยเหมือนกัน
“ เอาล่ะนะ ! ฉันเริ่มก่อน ฉันนึกถึงนกใส่ชุดทักสิโด้ ! ” ผมตัดสินใจเริ่มเกมก่อนเลย
“ ... เพนกวิน ” ชีสตอบ
“ เยี่ยม ! ชีสนายเดาถูก ตานายล่ะ ” ผมยิ้มยิงฟันเมื่อชีสตอบได้ แต่เมื่อรอคำถามของชีสกลับได้แต่ความเงียบตอบกลับมา
“ อ้อ ! นายคงกำลังนึกถึง มด อยู่ละสิ ฮ่าๆ ” ผมหัวเราะแห้งๆ “ ฉันถามบ้าง ! ฉันนึกถึงป่า อะไรที่เป็นสีน้ำตาลล่ะ ! อ้อมันมีเขี้ยวแหลมๆ ด้วยล่ะ ”
“ หมี ? ” ชีสตอบ
“ ผิด ! ฉันนึกถึงสิงโตต่างหากล่ะ ฉะนั้นฉันได้ถามอีกข้อเพราะนายตอบผิดนะ ชีส ! ”
“ ... ” ชีสพยักหน้าเล็กน้อย
นั่นคงจะเป็นคำแทนว่า โอเค ล่ะนะ !
“ ฉันนึกถึง— ฟันเหยินๆ มีหางม้วนๆ สีขาวๆ เทาๆ ล่ะ ” ข้อนี้ผมคิดว่า ชีสตอบไม่ได้แน่ๆ
“ กระต่าย ” ชีสตอบ
“ ... โอ้ย นี่ตอบได้ยังไง ทั้งๆ ที่ฉันถามใครก็ตามผิดกันทั้งนั้นเนี่ยนะ ! ” ผมที่เดิมที่นั่งอยู่แทบกระโดดออกจากเบาะเพื่อแสดงถึงความเจ็บใจ “ เอาล่ะตาชีสทายบ้าง ผมไม่เอามดนะ ! ”
“ ฉันนึกถึง--- อะไรสูงๆ ขนทองๆ พูดมาก.. ” ชีสยอมถามผม ซึ่งนั้นก็ทำเอาผมลืมความเจ็บใจเมื่อกี้นี้ไปเลย มีไม่บ่อยเท่าไหร่ที่ชีสจะเล่นกับผม
“ เอ— ฉันว่ายีราฟนะ ! แต่มันไม่พูดนี่นางั้นฉันเดาว่า กอริลล่า ! ” ยากเหมือนกันกับคำถามแรกของชีส
“ ..บ็อบบี้ ” ชีสเฉลย
“ --- ฉันไม่ใช่หมานะ ชีส ! เจ้าบ็อบมันนอนอยู่ข้างนอกต่างหากล่ะ ! ฉันชื่อวินเซนท์ต่างหากล่ะ ” ผมโอดครวญ คำตอบของคำถามของชีสมันคือผมนี่เอง ส่วนบ็อบบี้คือชื่อที่แม่ต้องให้ผมเล่นๆ ตอนนั้นผมเอาแต่เล่นกับเจ้าบ็อบบี้ทั้งวัน
“ ...งั้นเหรอ ” ชีสตอบเรียบๆ
“ โถ่ ถ้าฉันเป็นเจ้าบ็อบ ชีสก็เป็นนมบูดค้างตู้เย็นแน่ๆ ”
“ ... ”
“ เฮ้ อย่าเงียบสิ เจ้านมบูดค้างตู้เย็น ! ”
“ ... ”
“ อย่าทำให้ฉันเหมือนเป็นเจ้าบ้าพูดคนเดียวสิ ชีส ! ”
“ ... ”
“ เหอะ ! ฉันไม่คุยด้วยแล้ว ” ผมแค่นเสียงใส่แล้ววิ่งตึกๆ ไปทางอื่น
นั่น เป็นการเล่นเกมทายสัตว์ครั้นสมัยเด็กล่ะนะ
ตอนนี้ผมกับชีสก็มาเล่นกันอีกครั้ง ผมตอนนี้เป็นทหารสังกัดทหารราบส่วนชีสเป็นครูสอนทำอาหารที่ตอนนี้ก็ค่อนข้างมีชื่อเสียง เอาเป็นว่าไม่มีใครไม่รู้จักเขาตอนนี้ล่ะนะ
ผมมองชีสที่เอาคางเกยหมอนด้วยสีหน้าง่วงๆ บนโซฟาตัวเดียวกับผม
“ คิดถึงสมัยเด็กจังแฮะ ” ผมพูดลอยๆ ซึ่งชีสก็ไม่ตอบโต้อะไรเหมือนเดิมทั้งตอนเด็กและตอนนี้ “ เอาล่ะ ชีสเรามาเริ่มเล่นเกมทายสัตว์กันดีกว่า ” ผมว่าพลางขยับหมวกทหารให้เข้าที่ ผมในตอนนี้อยู่ในชุดทหารราบไม่มีอะไรขาดเกินเพราะเพิ่งกลับมาจากการประจำราชการ ซึ่งชีสก็ไม่ต่างกันยังอยู่ในชุดเชฟสีขาวเหมือนก้อนเมฆที่ลอยในอากาศแต่หมวกเชฟอันยาววางอยู่บนโต๊ะ ที่ผมไม่ถอดน่ะเหรอ ? เพราะผมชอบเจ้าหมวกสีพรางไม้อันนี้เวลาอยู่บนหัวผม มันทำให้ผมดูมีอำนาจขึ้นมาโขเชียวล่ะ อ้อ จริงสิผมลืมถามคำถาม
“ ฉันนึกถึงสัตว์ใส่ชุดลายพรางขาวดำ ” ผมเลิกคิ้วกวนๆ ใส่ชีส
“ วินเซนต์ ” ชีสตอบหน้าตาเฉย
“ ผิด ” ผมบอกเสียงเข้ม ชีสนี่เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
“ แพนด้า ? ”
“ ผิด ถ้าผิดอีกครั้งลงโทษนะชีส ” ผมบอกยิ้มๆ
“ ...วัว ? ” ชีสใช้เวลาคิดสักพักแล้วตอบผม
“ ..ถูก ” ผมหุบยิ้มทันใด
“ ฉันนึกถึงสีขาว.. มันอยู่ที่ๆ มนุษย์เคยไปไม่กี่ครั้ง ”
“ หมีขั้วโลก ! ” ผมตอบไปอย่างมั่นใจ
“ ... ” ชีสดูหน้าเจื่อนลงกับคำตอบผม
ซึ่งนั่นแปลว่าผิด แน่นอนโดยไม่ต้องพูด
“ อา.. งั้นปลาหมึกยักษ์ใต้ทะเล ! ” ผมพยายามเค้นสมองออกมา
“ ... ” ชีสกรอกตา
“ โว้ยย อะไรว่ะ ” ผมสบถออกมาเบาๆ “ กระต่ายมั้ง ไม่รู้ ”
ชีสพยักหน้า
“ เยี่ยม งั้นตาฉันอีกครั้งล่ะ ฉันนึกถึงอะไรเหลืองๆ ชอบว่ายน้ำ ”
“ ลูกเป็ด ”
ถูกต้อง ” ผมถามข้อนี้เล่นๆ
“ ฉันนึกถึง.. อะไรสูงๆ ขนทองๆ พูดมาก ”
“ เฮ้ ฉันว่าฉันคุ้นๆ นะ ” ไม่คุ้นแต่ใช่เลยล่ะ
“ ชอบใส่หมวกลายพราง ”
“ เฮ้ ”
“ แล้วก็ชอบด่าคนอื่นว่านมบูด ”
“ วินเซนต์ ” ผมตอบชื่อตัวเอง
“ อืม ถูกต้อง ” ชีสพยักหน้า “ เจ้าวินเซนต์ชอบด่าว่าชีสเป็นนมบูดค้างตู้เย็น ..นั่นทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดใช้ได้.. ”
“ แต่เจ้าวินเซนต์ที่ว่านั้น ก็ชอบกินชีสอยู่ดีนะ ” ผมหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วถอดหมวกตัวเองไปวางแปะบนหัวนมบูดค้างตู้เย็น นั่นทำให้คางที่เกยบนหมอนอยู่เงยขึ้นมามองผมนิ่งๆ น่าแปลกที่หมวกทำให้นมบูดดูน่ารักขึ้นมาซะได้ จนผมเผลอคว้าชีสเข้ามากอด
“ กินที่ว่านี่ทำเอาฉันเบื่อไปหลายวันเลยล่ะ.. ” ชีสไม่ขัดขืนแต่บ่นออกมา
“ แต่ฉันชอบกินบ่อยๆ นะ อร่อยดี ”
“ ... ” สุดท้ายทุกอย่างก็จบที่ความเงียบของชีส แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกน้อยใจอะไร เพราะหูที่แดงๆ นี่น่าจะเป็นคำตอบได้แล้วล่ะ
------------------
เรื่องนี้เกิดจากอ่านนิยายแล้วชอบเกมทายสัตว์ของเรื่องนั้นมากๆ จนอยากแต่งบ้าง :o8:
-
อร๊ายยย! น่าร้ากกจัง :-[
อ่านเเล้วอยากเล่นเกมทายชื่อสัตว์มั้งอะ
เอิ่ม...เเล้วเรื่องนี้ยังไม่จบใช่มะ? :hao4:
-
ยังมีอีกตอนค่ะ แต่ยังไม่ได้ลง :mew1:
-
“ อืม อย่างนั้นแหละ ใส่พริกไทยอีก.. ”
“ อย่าใส่น้ำมันเยอะสิ.. มันจะอมน้ำมัน ”
“ ฟอกซ์เติมน้ำหน่อย น้ำมันแห้งแล้ว.. ”
ประโยคข้างต้นที่ได้ยินนั้นได้จากการที่ผมมาซุ่มแอบดูหลังตู้ เหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้นมาแล้วแต่ตอนนั้นผมแอบดูใต้อ่างล้างจานเท่านั้นเอง ชื้นใช่ย่อยทำเอาผมไม่สบายตัวไปหลายวันทีเดียว ซึ่งรอบนี้ผมซุ่มค่อนข้างมีระดับหน่อยตรงที่หลังตู้มันโล่งมากพอให้ทหารตัวโตๆ อย่างผมเข้าไปแอบได้สบายๆ
ผมมาแอบดูครั้งนี้ก็แค่อยากรู้นิดหน่อยทำไมชีสถึงกลายเป็นครูสอนทำอาหารที่ใครๆ ก็รู้จัก ผมมองหน้าชีสที่ตอนนี้ขมวดคิ้วนิดหน่อยกับลูกศิษย์ที่ดูไม่มีพื้นฐานไปหน่อย ใบหน้าที่นิ่งสนิทยิ่งดูนิ่งกว่าเดิมเรียกได้ว่าลูกศิษย์คนอื่นๆ ไม่กล้าพูดอะไรเลยทีเดียว
“ เอ่อ ครูชีสครับอันนี้สุกหรือยังครับ ” เด็กหน้าเอเชียคนนึงถามชีสอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ อืม สุกแล้วล่ะเอาไปปรุงได้เลย ” ชีสหันไปมองสักพักแล้วตอบซึ่งคิ้วที่ขมวดอยู่ดูคลายลงบ้างเพราะอาหารในมือเด็กเอเชียดูดีใช้ได้ทีเดียว แต่เมื่อชีสหันกลับไปมองหม้อของฟอกซ์ก็อุทานออกมา “ ฟอกซ์ ! น้ำเยอะไปแล้วนะ ! นี่จะทำต้มซุปเหรอ ”
“ ต้มซุปก็อร่อยดีนะครับ ผมว่า ” ฟอกซ์ไหวไหล่พร้อมกับกวนต้มซุปที่ว่า
“ แต่เราทำสตูว์เนื้อกันอยู่นะ ” ชีสบ่นเบาๆ
“ แต่ผมชอบซุปมากกว่า ” ฟอกซ์จ้องหน้าชีสด้วยท่าทางยียวน
" งั้น.. ฟอกซ์ทำซุปไปแล้วกัน ” ชีสนิ่งคิดไปสักพักแล้วตอบเสียงเรียบซึ่งนั่นก็ทำเอาฟอกซ์สะอึกไปเลย และมันก็ทำให้ผมหลุดขำออกมาเบาๆ คิดจะกวนให้ชีสอารมณ์ขึ้นนี่ยากอยู่พอตัวเหมือนกันแล้วถ้าทำไม่สำเร็จก็โดนตอกกลับซื่อๆ เหมือนกัน
ควับ !
ผมเอี้ยวตัวหลบเพราะเมื่อกี้อยู่ดีๆ ชีสก็หันมาทางผมคล้ายกับว่ารู้สึกถึงการมีอยู่ของผม ผมรอสักพักแล้วเอี้ยวตัวดูต่อคนละมุมกับเมื่อกี้ ใช้มุมเดิมถูกจับได้กันพอดี
“ ..เสร็จแล้วครับ ! ” เด็กผมบรอนด์ทองที่น่าจะเป็นฝรั่งเศสสะกิดบอกชีสที่กำลังง่วนอยู่กับฟอกซ์ที่ใส่อะไรมั่วลงไปหมด
“ อือ.. ” ชีสขานรับในลำคอ “ แปปนึง ฟอกซ์อย่าใส่อะไรเพิ่มนะ เดี๋ยวมันจะกินไม่ได้ ”
“ เฮอะ ! ” ฟอกซ์แค่นเสียงในลำคอ ซึ่งนั้นก็ทำให้ผมอยากตบเด็กเล็กน้อย น่าแปลกที่ชีสยังดูเฉยๆ แล้วยังหันกลับไปมองฟอกซ์ด้วยหน้าตาที่นิ่งสนิท “ ถ้าใส่อีกเดี๋ยวจะกินที่ทำให้หมด ” พูดจบก็เลิกให้ความสนใจฟอกซ์แล้วเดินไปหาเด็กที่เพิ่งเรียกแทน
ทิ้งให้ฟอกซ์หน้าซีดเผือดอยู่คนเดียว... แต่นั้นก็ไม่ใช่เรื่องของผมที่จะสงสาร
ชีสใช้ช้อนตักสตูว์ที่เด็กฝรั่งเศสคนนั้นทำขึ้นมาชิมคำเล็กๆ แล้ววิจารณ์ออกมา “ โอเคแล้วล่ะ แต่ถ้าจะให้ดีใส่พวกเครื่องเทศมากกว่านี้ก็ดี ”
“ ครับ ! ” เด็กคนนั้นรับคำชมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ ไหนเอามาชิมมั้งดิ ! ” เด็กคนอื่นๆ ที่ทำสตูว์เหมือนกันกรูเข้าไปหาเด็กฝรั่งเศสแย่งกันกินคนละคำก็อุทานออกมา
“ อร่อย ! ”
“ อร่อยมากก ฟรองซัว ! นายเปิดร้านอาหารได้เลยน่ะเนี่ย !! ”
“ ไม่อยากจะเชื่อว่านายจะทำอร่อยขนาดนี้ ”
“ แหะๆ ” ไอ้เด็กที่ชื่อฟรองซัวหัวเราะแห้งๆ รับคำชมด้วยหน้าตาที่ติดจะแดงอย่างอายๆ กับคำชมที่ถาโถมเข้ามา
“ นี่ ! ซุปฉันก็อร่อยเหมือนกันนะ ” ฟอกซ์ถือถ้วยซุปเดินมาหาเด็กคนอื่นๆ
ได้ข่าวว่าอย่างไม่เสร็จเลยนะนั่น..
“ ลองชิมดูสิ ฟรองซัว ! ” ฟอกซ์ยื่นช้อนให้ฟรองซัว
“ อะ อืม ” ฟรองซัวตอบเสียงเบาแล้วตักคำเล็กๆ ใส่ปาก แล้วนิ่งไปเลย
ซึ่งท่าทางของฟรองซัวก็สร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนที่อยู่ในห้องนั้นยกเว้นแต่ชีสที่ยังเฉยสนิทอยู่
“ ไหนลองมาชิมมั้งดิ ” เด็กเอเชียจ้วงช้อนใส่ถ้วยแล้วตักใส่ปากซึ่งก็นิ่งไปเลยเหมือนกัน
“ ..อะไรเล่า ! ” ฟอกซ์ถามเด็กสองคนนั้นที่กินแล้วนิ่งไปหน้าแดงๆ
“ ... ” ไม่มีคำตอบจากเด็กสองคนนั้น
“ ชิมมั้ง ! ” เด็กคนอื่นๆ กรูเข้าไปหาฟอกซ์แล้วตักชิมกันคนละคำแล้วนิ่งไปเหมือนกัน
มันจะอะไรวะ.. ผมขมวดคิ้ว
“ เฮ้อ ” ชีสถอนหายใจแล้วหยิบช้อนใกล้มืออันใหม่ตักขึ้นมาชิม ชิมได้สักพักก็พูดออกมา “ ก็อร่อยดี ? เงียบกันทำไมล่ะ ” คล้ายกับคำพูดไปสะกิดเด็กคนอื่นๆ
“ นี่ไม่ใช่แค่อร่อยดีนะครับ แต่มันอร่อยมากกกก ”
“ นี่เป็นซุปที่อร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยกินมาเลย ! ”
“ อร่อยโครตๆ ”
“ ฮะๆ มันอร่อยอยู่แล้วนั้นแหละ ฉันถึงให้กิน ” ฟอกซ์ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“
ฮะๆ ” ชีสหัวเราะเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มเอ็นดูบางๆ ชีสเอามือลูบหัวฟอกซ์เบาๆ
“ อะ.. อะไร ! ” ฟอกซ์ถามใบหน้าเปื้อนยิ้มหายทันใดถูกแทนที่ด้วยใบหน้าเด็กโครตดื้อ
“ ซุปอร่อยดี.. ” ชีสพูดเรียบๆ แต่น้ำเสียงดูอ่อนโยนลง
โอเค ผมคิดว่าผมเข้าใจแล้วล่ะ ทำไมชีสถึงเป็นครูสอนทำอาหารที่ใครๆ ก็รู้จักแล้วล่ะ
-----------
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ :man1:
-
เข้ามาอ่านตอนต่อ...ยังน่ารักเหมือนเดิม..อย่าเพิ่งจบนะค่ะ
-
น่ารัก อยากกินทั้งนมบูดทั้งบ๊อบบี้เลยค่ะ
-
น่ารักมากครับ
-
ง้ออออ เเต่งต่อเลยได้ไหม อย่าปล่อยให้ตัวฉันคอย เธอก็รู้ฉันตาลอย เฝ้าเเอบมาอ่านอยู่ ณ ตรงนี้ อยากจะเห็นคำว่ารัก จากเคะน่าฟัดกับเมะน่าฮักเธอคงรู้ดี คืนนี้ฉันจะคอยนิยายเธอ เย้ เอ เอ้~ (ขอบคุณสิงโตนำโศกค่ะ)
-
อยากกินชีสสสส ผิดๆๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
-- ตอนที่ 3 --
หิมะ
เกล็ดน้ำแข็งสีขาว
ซึ่งผมก็เคยเห็นเป็นพันๆ ครั้งแล้ว
แต่คงไม่ทำให้ทหารตัวโตๆ แต่สมองไม่โตตามตัว หยุดตื่นเต้นได้ เหมือนเช่นตอนนี้ ที่ดูจะตื่นเต้นซะเหลือเกิน ผมกลอกตากับการโดนดึงแขนออกไปนอกห้องเรียนระหว่างการสอนทำอาหาร
ใครจะไปรู้ว่าวินเซนต์จะตื่นเต้นกับหิมะแรกขนาดนี้ ! วิ่งมาลากผมที่กำลังจะเริ่มสอนทำอาหารให้กับพวกนักเรียนที่มาเรียน ผมวิ่งต็อกแตกตามแขนที่โดนลาก มีขบวนเด็กนักเรียนวิ่งตามมาติดๆ ซึ่งเมื่อกี้ยังยืนอึนกันอยู่เลย
“ ครูชีสจะไปไหนเหรอฮะ ! ”
“ อย่าขวางทางดิ ! ”
“ รอด้วยๆๆๆ ”
วินเซนต์ไม่สนใจเสียงเด็กๆ ที่ตามติดๆ “ ชีส ! หิมะแรกของปีละ ! ” วินเซนต์พูดออกมาอย่างตื่นเต้นพร้อมกับเปิดประตูออกไป ทำเอาลมโกรกเข้ามาจนผมเริ่มรู้สึกเย็นมากกว่าเดิม ผมออกจากบ้านโดยไม่ได้ใส่รองเท้าทำให้เท้าของผมสัมผัสกับพื้นเย็นๆ แต่นั้นก็ไม่ได้แย่อะไรเมื่อเทียบกับประกายตาที่ดูดีใจของวินเซนต์
ซึ่งมันก็ดูดีใจจนผมอดพูดขัดไม่ได้ “ ปกติมันก็มาประมาณเดือนนี้ทุกปีนี่ อีกอย่างพยากรณ์ก็บอกว่าจะตกวันนี้ ” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ผมก็แบมือรับหิมะที่ตกมาอยู่ดี ซึ่งมันก็ให้ความรู้สึกดีจนอดยิ้มน้อยๆ ไม่ได้
“ มาประมาณนี้ทุกปีก็จริงแต่เห็นหิมะแรกของปีเห็นพร้อมกันน่าจะทำให้อะไรๆ ต่อจากนี้ดีขึ้นนะ ” วินเซนต์ยิ้มกว้างพร้อมกับหยิบอะไรบางอย่างยัดใส่มือผม
มันคือ.. ? ผมส่งสายตาที่ส่อถึงคำถามให้กับวินเซนต์
แต่คงไม่ต้องแล้วเพราะมีคนแปลสารให้แล้ว
“ อะไรอ่ะ !! ครูชีส ลุงวินเซนต์ให้อะไรเหรออ ”
“ เรียกใครลุงฮะ ! ” วินเซนต์หันไปโวยวายใส่ฟอกซ์
“ ลุงนั่นแหละ ! ” เจ้าเด็กฟอกซ์เถียงกลับ
ผมกลอกตากับการกระทำงี่เง่าของวินเซนต์ ว่าแต่วินเซนต์เอาอะไรให้ผมกัน ? ผมเปิดกล่องออกก็ต้องเผลอยิ้มออกมาบ้าง
เป็นสร้อยคอสีเงินเรียบๆ ตรงปลายของมันมีชีสก้อนที่ดูงี่เง่าไปหน่อย
ของพรรค์นี้ใครจะไปใส่กัน
วินเซนต์ตาเป็นประกายออกมาอย่างเห็นได้ชัด “ ชอบมันใช่ไหมล่ะ ! ชีส ฉันไปสั่งทำมาให้นายเลยนะ ! ”
“ ก็ดี ” ผมตอบสั้นๆ
“ งั้นใส่มันสิ ! เดี๋ยวฉันใส่ให้เอง ”
“ นี่มันเวลาเรียนของผมนะ ลุง ! ” ฟอกซ์เดินเข้ามาขวางระหว่างผมกับวินเซนต์พร้อมมองวินเซนต์ด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“ เฮ้ แต่นี่มันเวลาว่างของฉันนะ ไอ้เด็กบ้า ! ” วินเซนต์โวยวาย
“ ลุงอย่ามาว่าฟอกซ์สิ ! ” ฟรองซัวพูด
“ ใช่ๆ ลุงอย่ามาแย่งครูชีสของพวกเราน้า ! ”
“ ลุงกลับบ้านๆ ”
“ เฮ้ นี่ฉันแค่มา-- ” วินเซนต์ขมวดคิ้ว
ผมล้วงเอาของจากกระเป๋าเสื้อยื่นให้วินเซนต์
“ กลับบ้านไปก่อน ” ผมบอกวินเซนต์
วินเซนต์ยิ้มกว้างใช้มือประคองพวงกุญแจโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ “ จะให้ทำอะไรฉันก็ยอมแล้วชีส ”
“ ฉันขอให้นายกลับบ้านแล้วกัน ” ผมตอบเหนื่อยๆ
“ อื้อ ! ฉันจะเป็นหมาเฝ้าบ้านที่ดี ไม่ดื้อไม่ซนไม่หนีเที่ยว รอเจ้าของกลับมาให้รางวัลเลยล่ะ ” วินเซนต์พูดทิ้งท้ายและเดินจากไปอย่างร่าเริง
ทิ้งให้ชีสยืนหน้านิ่งท่ามกลางเด็กนักเรียนของตัวเอง
รางวัล ?
เอาเป็นขนมบิตกิสสักห่อแล้วกัน
วินเซนต์
“ ครูชีส ทำไมหน้าแดงอ่ะ ! ” ฟรองซัวถาม
“ เข้าเรียนเถอะ ”
ชีสบ่ายเบี่ยงและเดินเข้าห้องไปทันที
ทิ้งให้หิมะสีขาวโปรยลงบนพื้นอย่างเชื่องช้า
เหมือนกับความรู้สึกของชีส
เยือกเย็นแต่ก็รู้สึกได้ว่ามีอยู่
อีกทั้งมันยังสวยมากด้วย ( วินเซนต์พิมพ์ )
--------------------
มางงๆ 5555555555555 :katai5:
-
วินเซนต์กับชีสไปสปาร์คกันตอนไหนคะ อยากรู้วววว :mew1:
-
วินเซนต์กับชีสไปสปาร์คกันตอนไหนคะ อยากรู้วววว :mew1:
อย่ายุสิ 555555555 :hao6: เดี๋ยวเนื้อเรื่องเต็มมากันพอดี :really2:
จะว่าไปก็น่าเขียนอยู่น้าา
-
มีต่อใช่ไหมคะ น่าลุ้นมาก
ชีสจะนิ่งอะไรขนาดนั้น แล้วไม่พูดกับใครทำไมเปิดสอนได้ 555
วินเซนต์อย่างฮา ตัวป่วนแต่เด็ก
-
:hao3: