ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
เรื่องเล่าของเด็กน้อยผู้โชคร้าย(?)
ผมก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งในตระกูลดังที่ร่ำรวย แต่เพราะผมมีผมสีแดงทองและนัยน์ตาสีเงิน ซึ่งไม่เหมือนกับคนอื่นๆในตระกูลที่มีผมสีขาวและนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน ก็ทำให้ถูกตราหน้าว่าเป็นตัวนำความโชคร้ายของตระกูลทั้งๆที่ไม่เคยมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นเลย แต่แล้ววันหนึ่งก็เกิดเรื่องประหลาดขึ้น เมื่อมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาดีมากและมีลักษณะเหมือนคนในตระกูลทุกอย่าง ได้เข้ามาในห้องของผม ซึ่งเป็นเรื่องที่ผิดปกติมาก เพราะห้องของผมถูกตั้งอยู่ในเขตหวงห้ามไม่ให้ใครเข้ามา
“ สวัสดีตัวเล็ก ต่อไปพี่จะมาเป็นพี่บุญธรรมของเรานะ ชื่ออะไรล่ะครับเนี่ย?? ”
“ ผมชื่อเฟย์ แล้วนายเข้ามาได้ยังไง ที่นี่เค้าห้ามให้ทุกคนเข้ามานะ!!! ” ผมเผลอบอกชื่อกับเขาไป แต่ก็ตั้งสติได้ทัน จึงได้ถามสิ่งที่สงสัยออกมา
“ จุ๊ๆ พี่แอบเข้ามานะ พี่ชื่อ เวฟ นะครับ ยินดีที่ได้เจอตัวเล็กนะ เฟย์น้อย ” แล้วผมก็ได้คุยกับพี่เวฟไปสักพัก พี่เวฟคุยสนุกมากจนผมลืมความเหงาที่ต้องอยู่คนเดียวไปเลย
“ คุณหนู คุณหนูเวฟอยู่ที่ไหนครับ/ค่ะ ” และแล้วก็มีเสียงเรียกคนตรงหน้าผม ดังออกมาจากทางเดินด้านนอก
“ ว้าาา~ พี่ต้องไปแล้วละครับ ไว้เจอกันใหม่นะ เฟย์น้อย พี่ไปก่อนล่ะครับ ไว้พี่จะแอบมาหาเราอีกนะ คราวหน้าพี่จะแอบเอาขนมกับของเล่นมาให้เราด้วยนะ ” แล้วพี่เวฟก็ออกไปจากห้องของผมทันทีที่พูดจบ
แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เจอพี่เวฟอีกเลย จนเวลาผ่านไปหลายปีมาก ที่ผมคิดว่านานขนาดนั้น เพราะผมตัวสูงขึ้นกว่าตอนนั้นมาก แต่แล้วเรื่องประหลาดก็เกิดขึ้นอีกครั้งนึง เนื่องจากผมไม่ต้องอยู่ในห้องมืดๆนี้แล้ว มีเมดคนหนึ่งเชิญผมไปอยู่ห้องใหญ่ ซึ่งผมจำได้ดีว่านั่นเป็นห้องของผู้นำตระกูล ระหว่างที่ผมยืนตะลึงอยู่หน้าห้อง ก็มีมือคู่หนึ่งมากอดผมจากด้านหลัง
“ เฟย์น้อย พี่รอวันที่จะได้พบเราอีกครั้งมานานมากแล้ว ในที่สุดพี่ก็ทำมันสำเร็จแล้วนะ ” ขณะที่ผมกำลังงงกับคำพูดของคนด้านหลัง ผมก็ถูกจับหมุนแล้วเขาก็ประกบปากกับผม ใช่!ผมถูกจูบ ที่สำคัญ นี่เป็นเฟิร์สคิสของผมด้วย แล้วคนตรงหน้าผมก็เป็นผู้ชายด้วย ไม่ใช่ผู้หญิง ถึงแม้เขาจะมีผมที่ยาวสลวยแค่ไหน แต่ความสูงและหน้าอกที่แบนราบนี่บอกให้ผมรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายแน่ๆ ขณะที่ผมกำลังอึ้งและจิตหลุดอยู่นั้น ผมก็ถูกอุ้มในท่าเจ้าสาวเข้ามาในห้องทั้งๆที่เขายังไม่หยุดจูบผมเลย จนผมรู้สึกว่าจะขาดอากาศหายใจ เลยทุบอกเขาอย่างไม่ยั้งมือ
“ ฮะ แฮ่ก แฮ่ก นายเป็นใคร ทำไมต้องทำแบบนี้กับผม ” แต่ผมก็ต้องชะงัก เพราะแววตาเศร้าๆและเจ็บปวดของคนที่อยู่ตรงหน้าผม
“ เฟย์น้อยจำพี่ไม่ได้หรอครับ?? นี่พี่เวฟไงครับ ที่เคยเข้าไปหาเราเมื่อสิบปีที่แล้วไงครับ ” น้ำเสียงที่พี่เวฟเอ่ยออกมานั้นอ่อนโยนมาก แต่ก็แฝงความเจ็บปวดไปด้วย
“ จำได้สิ เฟย์จำได้อยู่แล้วล่ะ เพราะพี่เวฟเป็นคนเดียวที่คุยกับเฟย์อย่างไม่รังเกียจเหมือนคนอื่นๆในตระกูล แต่ทำไมหลังจากนั้นพี่ถึงไม่มาหาผมอีกเลย? รู้ไหมครับ ว่าเฟย์รอพี่มาตลอดเลยนะ ” พอผมพูดจบ ไม่รู้ว่าน้ำตาจำนวนมากมายนั้นไหลมาจากไหน แต่พี่เวฟก็กอดปลอบผมตลอด ทั้งๆที่ไม่มีคำพูดอะไร จนผมผลอยหลับไป
วันรุ่งขึ้น
ผมตื่นมาก็ไม่เจอพี่เวฟแล้ว แต่เจอกับกระดาษโน้ตแผ่นนึงซึ่งมีเนื้อความว่า ‘ พี่จะกลับมาตอนเที่ยงนะครับ ส่วนข้าวเช้าพี่ให้เมดเตรียมไว้ให้ที่โต๊ะหนังสือในห้องนะครับ อาบน้ำแล้วอย่าลืมกินด้วยนะครับ เสื้อผ้าของตัวเล็กพี่ก็ให้เมดเอามาไว้ในตู้ของพี่แล้วนะครับ รักเฟย์น้อยนะครับ ‘ หลังจากที่อ่านจบ ผมก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ แต่ก่อนที่ผมจะเพ้อไปไกล ผมต้องรีบจัดการตัวเองก่อน เพราะเมื่อคืนนี้ผมไม่ได้อาบน้ำแถมยังร้องไห้แล้วหลับคาอกพี่เวฟอีก น่าอายมากจริงๆ
พอผมจัดการกับตัวเองเสร็จทุกอย่างแล้ว ผมก็มานอนเล่นอยู่บนเตียงของพี่เวฟต่อ เพราะผมไม่รู้ว่าผมมีสิทธิ์ที่จะออกจากห้องนี้ไหม ที่สำคัญคือ พี่เวฟเป็นผู้นำตระกูลตั้งแต่เมื่อไร เพราะห้องนอนนี้ที่พี่เวฟให้ผมมานอนมันเป็นห้องของผู้นำตระกูล ซึ่งคนอย่างผมไม่มีสิทธิ์ที่จะมาอยู่ได้เลย ระหว่างที่ผมคิดอะไรไปเรื่อยจนเคลิ้มใกล้จะหลับไป ก็ได้มีอ้อมแขนมากอดผมเอาไว้ทั้งตัว
“ จะนอนอีกแล้วหรอครับตัวเล็กของพี่? ”
“ ฮ้าววววว ก็มันไม่มีอะไรทำนี่ครับพี่เวฟ อะ อืออออ ” แล้วผมก็ถูกพี่เวฟแย่งอากาศหายใจไปอีกแล้วครับ แต่ครั้งนี้ต่างจากเมื่อวาน เพราะพี่เวฟค่อยๆเป็นค่อยๆไป ไล้ลิ้นไปตามริมฝีปากผม ก่อนที่จะประกบปากกับผม ซึ่งผมก็ตอบรับด้วยการเอาแขนทั้งสองข้างไปโอบไว้ที่คอของพี่เขา พอพี่เขารู้ว่าผมไม่รังเกียจก็รุกผมมากขึ้น จากจูบที่อ่อนโยน อ้อยอิ่ง เป็นร้อนแรงและเร่าร้อนมากในเวลารวดเร็ว จนผมต้องทุบที่ไหลพี่เวฟเบาๆเพื่อบอกให้รู้ว่าผมเริ่มจะหายใจไม่ทัน
“ ฮะ ฮะ แฮ่กๆ อะ พี่เวฟยะ อย่าเลียหูผมนะ อะ ” แล้วผมก็แทบจะละลายในอ้อมแขนของพี่เวฟ เมื่อพี่เค้ามาแทะเล็มอยู่ที่หูของผม ก่อนที่จะไล่ลงมาตามลำคอ
“ หืมมมม ทำไมละครับ ตัวเล็กไม่ชอบหรอครับ? จะให้พี่หยุดดีไหมครับ? ” แต่ผมคงไม่สามารถที่จะตอบพี่เวฟได้ เนื่องจากพี่เขาได้ไล้ริมฝีปากมาละเลงที่ยอดอกสีหวานของผมซะแล้ว
“ อะ อ๊าาาาาา พะ พี่เวฟ อะ ”
“ เรียกพี่ทำไมครับตัวเล็ก เราอยากได้อะไรล่ะ บอกพี่มาสิครับ ”
“ ยะ หยุด อ๊ะ พี่จะทำอะไรเนี่ย อ๊าาา ” ผมพยายามจะร้องห้ามพี่เวฟ แต่มือของพี่เวฟก็ไว้มากจนผมจับไม่ทัน สุดท้ายผมก็ทำได้แค่พยายามจะจับมือพี่เวฟ แต่ก็ไม่เคยจะจับได้เลย
“ หึหึๆ ตัวเล็กของพี่น่ารักจริงๆเลยนะ แล้วแบบนี้พี่จะกลับไปทำงานได้ยังไงล่ะเนี่ย ความผิดของเราเลยนะ ” ขณะที่พี่เวฟพูดกล่าวหาผมไป มือพี่เวฟก็ไหลไปยังช่องทางด้านหลัง โดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัวเลย กว่าจะรู้ตัวอีกที พี่เวฟก็สอดนิ้วเข้าไปสำรวจในตัวผมแล้ว สุดท้ายเหตุการณ์ต่อจากนี้เป็นยังไง ผมก็ไม่อยากเล่าแล้วครับ มันน่าอายเกินไปที่ผมจะพูด
1 เดือนผ่านไป
ตอนนี้ผมบอกได้เลยว่าผมมีความสุขมากที่ได้อยู่กับพี่เวฟ ถึงแม้อดีตที่ผ่านมาจะเลวร้ายมาก และพี่เวฟก็ไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟังเลยว่าคนอื่นๆในตระกูลหายไปไหน แล้วทำไมพี่เวฟถึงมาเป็นผู้นำตระกูลได้ ผมก็ไม่สนใจแล้ว ผมสนใจแค่อย่างเดียว คือผมไม่ต้องอยู่ในห้องมืดๆนั่นแล้ว และที่สำคัญผมจะได้ใช้ชีวิตอยู่กับรักแรกของผมตลอดไปอย่างมีความสุข
:mew2:นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่ผมลองแต่งขึ้นมา ยังไงก็ขอฝากไว้ด้วยนะครับ
ถ้าเขียนดีหรือไม่ดียังไง ก็เม้นกันมาได้เลยครับ