ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
==ลืมใส่กฏ ขอบคุณที่เตือนค้าบบบ==
:pig2: :pig2: :pig2:
Something Don’t Change
รักมานานเท่าไหร่ก็ยัง “เลิก”
แต่บางครั้ง...
เลิกมานานเท่าไหร่ก็ยัง “รัก”
"นี่ถ้าถามกูว่าแฟนเก่ากูหน้าเหมือนสัตว์อะไรกูตอบได้เลยนะว่าเหี้ย!" จัสได้กล่าวไว้
"งั้นกูก็ฝากบอกแฟนเก่ากูเหมือนกัน..."
"ว่า?"
"เสียดายที่ตอนนั้นเราไม่ทันได้กัน ไม่งั้นตอนนี้กูจับกระแทกแม่งแล้ว" พอร์ชได้กล่าวไว้
:katai2-1:
รู้ดีว่ามันก็จบไปนานแล้ว
แต่ใจยังคงคิดถึง ใจยังคงต้องการ
รู้ดีว่ามันต้องใช้เวลา
แต่ใจยังคำนึงถึง ใจยังคงต้องการ
นานเท่าไร แต่ดูเหมือนว่ามันยังไกล
และดูเหมือนเวลาไม่เคยทำมันให้จาง
บอกหน่อยเถิดรัก บอกว่าเป็นเช่นไร
ฉันไม่เคยรู้ว่าทำไม ฉันไม่เคยเข้าใจอะไร
ทำไมเมื่อมีรัก ฉันจึงต้องช้ำใจ
หากเป็นอย่างนั้นขอได้ไหม ให้ฉันไม่รักใครอีกเลย
:pig4:
แล่วๆๆๆๆ กลับมาอีกครั้งกับเรื่องที่สองของเซต villain
แต่งมาอีกเรื่อยๆ ฮ่าๆๆๆ
ติดตามเรื่องอื่นๆของเฟอร์ได้นะ
Villain ถ้าไม่รักอย่าหาว่าร้าย 1 (จบแล้ว) (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=40605.0)
You mean so much to me เพราะหนูเป็นลูกป๊า (ใกล้จบแล้วมั้ง)
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40594.0)
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
[1]
:pig2: :pig2: :pig2:
Love is when you have 100 reasons to leave someone,
but you still look for one reason to fight for them.
ความรัก คือการที่คุณมีเหตุผลนับร้อยที่จะบอกลาใครบางคน
แต่ก็ยังคงมองหาเหตุผลดี ๆ เพียงหนึ่งเหตุผล เพื่อที่จะอยู่ต่อ
ใช่ครับ ตามภาษิต(ที่ใครเอามาแปะ)ข้างต้นนั่นแหละ ผมเลิกกับแฟนเพราะว่าเราไม่ได้รักกัน(ผมคิดว่าอ่านะ) เพราะตอนที่เราเลิกกันเราไม่ได้รั้งกันไว้เลย การเลิกกันของเราแม่ งก็เกิดจากการที่คนหนึ่งงอนแล้วอีกคนหนึ่งไม่ง้อนั่นแหละครับ ดังนั้นผมขอบอกสาระของเรื่องนี้ไว้ตรงนี้เลยนะ(เพราะต่อไปมันอาจจะไม่มีสาระแล้ว) ถ้าแฟนคุณงอนให้รีบง้อไว้ก่อนไม่ว่าจะผิดหรือถูกแล้วเราค่อยมาคุยกันหลังจากอารมณ์เย็นแล้วดีกว่าครับ เพราะไม่แน่ว่าคุณอาจจะไม่ได้รับสิทธิ์ง้อนั้นเดี๋ยวนี้ครับ ปรบมือ!
ผมเดินเข้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังมาอย่างภาคภูมิใจ ผมไม่ได้มาขายหวยนะครับ = = ผมสอบติดต่างหากล่ะ! ในที่สุดความพยายามตลอดทั้งสามปีของผมก็บรรลุผล ^^ การสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่คะแนนสูงลิ่วนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะครับ ผมต้องตรากตรำเรียนหนัก ทั้งเรียนซ่อมเรียนเสริม...
ปึก!
“ฮะ เฮ้ย! ไอ้เชี่ย”
อ่า ดาววิ่งเต็มหัวกูเลย +_= เมื่อกี้โม้ไปถึงไหนนะ เอ้ยไม่ใช่! ใครเตะลูกบอลอัดหน้ากรูวววววว! ผมค่อยๆพยุงตัวขึ้นมาแล้วสะบัดหัวไล่ความงงออกไปและทำท่าจะทรุดไปอีกรอบหากไม่มีมือหนึ่งมาช่วยฉุดแขนผมขึ้นให้ทรงตัวได้เสียก่อน
“กูขอโทษนะเว้ยที่กูไม่ได้ออกแรงสุดตรีน”
“หะ ห๊ะ” กูฟังผิดหรือมึงพูดถู เอ๊ะ ยังไง
“กูไม่ได้ออกแรงเตะมากน่ะ มึงไม่เจ็บมากใช่มั้ย”
“อะ เออ” กูปวดขึ้นมาเบาๆละไอ้เชี่ย
“มึงชื่ออะไร มาเตะบอลด้วยกันป่าว”
ผมส่ายหัวปฎิเสธ หัวกูจะแตกยังมาชวนกูเล่นบอลนี่เป็นการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีนะ!(ประชดครับ - -) ผมเงยหน้ามองมันชัดๆ อ่า...ใครใช้ให้ไอ้หมอนี่สูงขนาดนี้วะเนี้ย มันเสยผมที่ปรกหน้าผากผมขึ้นลูบหน้าผากผมเบาๆ “เป็นรอยแดงหมดเลย พุ่งนี้ต้องช้ำน่าเกลียดแน่ๆ ไปห้องพยาบาลกัน เฮ้ยพวกมึง! กูพาไอ้นี่ไปห้องพยาบาลก่อนนะ”
อะ...ไอ้นี่เหรอ เรียกคนที่เพิ่งรู้จักว่าไอ้นี่ได้ไงฟระ! -[]-;
“กะ กูไม่เป็นไร” มันไม่สนใจฟังเสียงผมแล้วลากผมไปห้องพยาบาลของคณะอย่างเดียวเลย ผมเอาแต่มองซ้ายมองขวาพยายามจดจำเส้นทางไว้ให้ได้มากที่สุดเพราะผมต้องมาเรียนที่นี่ในอีกไม่กี่วันแล้ว
“มึงยังไม่ได้บอกชื่อมึงเลย”
“มึงก็ยังไม่ได้บอกชื่อมึงเหมือนกัน”
“หึ ไอ้เตี้ยเอ้ย กวนตีนอ่อ?” มันโยกหัวผมไปมา ผมก็ปัดออกสิครับ = = มาว่ากูเตี้ยอีก เจ็บ!
“กูชื่อเฟี๊ยต”
“อ่าหะ”
ไม่อยากจะบอกว่าตึกเรียนมีบันไดเลื่อนทุกชั้นครับ เว่อร์เวินสมกับเป็นมหาลัยดังและค่าเทอมแพง - -; แต่ก็มีแค่สองตึกเองครับ ตึกนึงก็มีหลายชั้นแต่ละชั้นกว้างอย่างกะห้างสรรพสินค้าห้องเรียนห้องหนึ่งก็เป็นร้อยที่นั่งแต่ละที่นั่งก็มีน๊อตสิบสามตัวบนน๊อตแต่ละตัวมีสนิมเกาะอยู่สองสามจุด แต่ละจุดก็... เดี๋ยวนะ ทำไมกูเห็นเข้าไปลึกขนาดนั้น= =; นอกจากตึกเรียนก็มีโรงฝึกอีกสี่โรง
“มึงอ่ะ”
“อะไร”
“จิ๊ มึงชื่ออะไรไง เล่นตัวจั๊งงงง”
“ชื่อจัส เรื่องแค่นี้ก็ต้องอยากรู้ด้วย”
“เอ้า” แล้วมันก็หัวเราะ เออ ยิ้มง่าย อารมณ์ดี ก็ดีนะ ผมอยากมีเพื่อนแบบนี้
“มึงเป็นรุ่นพี่หรือเปล่า กูกำลังจะมาเรียนปีหนึ่งที่นี่”
“ใช่ กูขึ้นปีสองละ อ้าวคุณ เจอรุ่นพี่แล้วต้องทำยังไง” มันเก๊กหน้าขรึม
แย่จัง นึกว่าจะอยู่รุ่นเดียวกันซะอีก แล้วชีวิตการรับน้องในระบบโซตัสของผมจะเป็นยังไงวะเนี้ย ถ้ามีเพื่อนก่อนก็คงจะดี บุ๊! -3- ผมพนมมือขึ้นแล้วกราบงามๆไปบนอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของรุ่นพี่อย่างนอบน้อม
“ผมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” แล้วผมก็ขยิบตาส่งจูบไปทีนึงอย่างล้อเลียน
“ฮ่าๆ ฝากหัวใจด้วยก็ได้ครับ”
ผมเบะปาก “เสี่ยวละ รุ่นพี่อะไร ทำตัวไม่น่าเคารพเลย”
“ฮ่าๆ ถึงละ เข้าไปๆ”
ผมเปิดประตูเข้าไปแล้วก็ต้องชะงัก หันไปมองหน้าพี่เฟี๊ยต(เปลี่ยนสรรพนามอย่างรวดเร็ว)อย่างต้องการคำตอบ... คำตอบว่าเสียงที่กูได้ยินเนี้ย มึงก็ได้ยินเหมือนกันใช่มั้ย!? T[]T
“อ๊าๆๆ อ๊ะ”
เฮือกกกกก ม่านที่กั้นเตียงนอนฝั่งซ้ายในสุดเริ่มสั่น เชี่ยยยย มาเอากันในห้องพยาบาลเนี้ยนะ พวกมึงไม่มีตังค์ไปเปิดโรงแรมกระแทกกันหรือไงฟระ
“เอ่อ ขอโทษนะครับ!”
ผมหันขวับไปมองไอ้พี่เฟี๊ยต ไอ้พี่ห่านี่ก็อีกคน มึงจะไปตะโกนเรียกมันทำไม ผ้าม่านที่สั่นเพราะแรงขย่ม(?)หยุดลง ผู้ชายร่างสูงใหญ่เดินขยี้หัวยุ่งๆของเขาเดินออกมาอย่างหัวเสีย ผมมองกล้ามหน้าท้องเขาอย่างอิจฉา อ่า... เขาไม่ใส่เสื้อแถมยังไม่ติดกระดุมกางเกงยีนส์ด้วยคิดว่ามึงโชว์บ๊อกเซอร์แล้วเท่อ่อ? -*- ...เออ มึงเท่ เป็นผู้ชายที่ดูฮอตอ่ะ ทำยังไงผมถึงจะเป็นอย่างนี้บ้างงงง >_<
“อะ อ้าว หวัดดีครับพี่พอร์ช”
คนที่ก้มลงรูดซิบกางเกงเงยหน้าขึ้นมองเรา
เหี้ย! O_O
มันจ้องหน้าผม ผมก็มองหน้ามันอย่างไม่ยอมแพ้ แม้ในใจตอนนี้จะเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมานอกอกอยู่แล้ว สองปีที่ไม่ได้เจอกัน... สองปีที่ไม่ได้ติดต่อกันเลย... เรื่องราวต่างๆไหลวนเข้ามาในความคิด...
“โหพี่ ขอโทษที่รบกวนนะค้าบบบบบ” ไอ้พี่เฟี๊ยตไหว้จนหัวแทบจะโขกกับพื้นแต่หมอนั่นก็ยังไม่สนใจ
“...”
“พี่สุดหล่อ อย่าสั่งซ่อมผมเลยนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะขัดสวรรค์ของพี่เลย...” มันบ่นของมันไม่หยุด แต่สมองผมไม่รับรู้อะไรแล้ว สมองมันตื้อๆ ขอบตาก็เริ่มร้อนผ่าว
“เออๆ”
“ขอบคุณก๊าบบบบ ไปก่อนนะก๊าบ ไปเหอะๆ” ไอ้พี่เฟี๊ยตจูงมือผมไปทางโต๊ะทำแผลเมื่อเห็นว่าผมเอาแต่ยืนนิ่ง ผมก็เดินตามไปอย่างว่าง่ายเพราะตอนนี้ม่านน้ำตามันบังจนผมมองอะไรไม่ค่อยชัดแล้ว
“เดี๋ยวไอ้เฟี๊ยต...”
“ครับ”
“...นี่แฟนมึงเหรอ”
“อ่า...” ไอ้พี่เฟี๊ยตเกาหัวแกรกๆ ผมแอบปาดน้ำตาทิ้ง แล้วหันไปเผชิญกับเขา
“ใช่ ผมเป็นแฟนพี่เฟี๊ยต!”
ผมมองเขาด้วยสายตาแข็งกร้าว พี่พอร์ชเลิกคิ้วยักไหล่อย่างไม่แคร์แล้วเดินออกห้องไป
ปัง!
เสียงปิดประตูดังสนั่นจนตกใจหูอื้อกันไปตามๆกัน ผมได้ยินเสียงผู้หญิงที่เล่นจ้ำจี้อยู่กับเขาอุทานเสียงแหลมด้วยความตกใจด้วย เฮ้อออออ~ ผมไม่เคยรู้เลยว่าเขาเรียนที่นี่ ย้ายที่เรียนทันมั้ย...อีกอาทิตย์กว่าๆก็จะเปิดเทอม T^T ใช้ชีวิตต่อจากนี้ลำบากแล้วล่ะ
พี่เฟี๊ยตพาผมมาเลี้ยงข้าวกลางวันและมาส่งผมที่หอ ผมเป็นคนกรุงเทพนี่ล่ะแต่บ้านผมอยู่ไกลไง ถ้าให้เลือกระหว่างตื่นเช้ากับเสียตังค์ค่าหอนี่ผมเลือกอย่างหลังครับ = = อันที่จริงวันนี้ผมแค่ไปสำรวจที่ทางเอาไว้เฉยๆ ไม่คิดว่าจะไปเจอแจ๊คพ๊อตเข้าซะได้ และพี่เฟี๊ยตก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามผมเรื่องไอ้พี่พอร์ชอีก... ผมก็เลยสบายใจที่จะคุยกับมันหน่อยนึง
ผมค้นๆหนังสือเรียนตอนมอปลายที่ผมขนมาด้วยเพื่อพื้นฐานที่มั่นคงน่ะ เจอหนังสือฟิสิกส์ก็เอามาเปิดเร็วๆแล้วหยิบรูปที่ผมใช้คั้นหนังสือออกมา รูปผู้ชายคนนั้น...พี่พอร์ช ผมเดินไปที่ถึงขยะแล้วขยำรูปนั้นทิ้งไปซะ ในขณะที่ผมคิดถึงเขา เขากำลังจะเอากับคนอื่น ลาก่อน...
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตามจ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
2
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
%#$%%@%&^&*()(_&$@!$%&(#@+๑๒฿๘!!!!!!!!!!
ผมอยากจะยกมือขึ้นมาอุดหูมาก บอกเลย! ตอนกูฟังเพลงกูยังไม่เปิดดังเท่าเสียงพวกมึงตะโกนด่ากูเลยครับพวกพี่ว๊าก! T^T ใช่ครับ... ตอนนี่ผมกำลังรับน้องอยู่ หลังจากทำกิจกรรมเล่นๆเต้นๆกันอย่างสนุกสนานให้พอตายใจ พวกเราก็ถูกชักจูงเข้าสู่ลานประหารแบบไม่รู้ตัวโดยพี่ปีสอง พอมาถึงแม่ งก็สั่งจัดๆไรไม่รู้ คือกูจบจากโรงเรียนเอกชนที่ไม่มีกฎเกณฑ์การใช้ชีวิตแต่ระดับไอคิวสูงนะครับ ผมก็เลยตามๆเขาไป... คือกูไม่รู้จริงจริ๊งงงงงง ตอนนี้พวกฮีๆกำลังไต่สวนพวกเราเรื่องการเข้าร่วมกิจกรรม โดยคำถามเบสิคที่พวกมึงถามมาตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว
‘พวกคุณมากันกี่คน! ขาดกี่คน! แล้วไปไหน!’
‘ทำไมพวกคุณไม่รู้!’
‘คุณจำชื่อเพื่อนที่นั่งข้างคุณได้มั้ย!’
‘กิจกรรมวันนี้ชื่ออะไร!’
‘แนะนำตัวกันยังไง!’
บลาๆๆๆๆ บอกตรงนี้เลย กูตอบไม่ได้สักคำถาม! จบนะ! ผมเผลอยกมือขึ้นมาบีบต้นคอเพราะความเมื่อย ผมนั่งก้มหน้าหลับตาเอาป้ายชื่อ ‘จิณวรวยหัวคา’ (ผมชื่อจริงว่า จิณฑ์วรา นะคร้าบบบTT) หนีบไว้ที่คอมาเป็นชั่วโมงแล้วครับเหน็บก็กินตีนจนขากูชาไปหมด T_T และแน่นอนพอผมขยับตัวปุ๊บ อ่า...ว๊ากเดี่ยวกูไม่พอ พอกูไม่ตอบก็ให้กูปั่นจิ้งหรีดอีก ผมเดินออกไปนอกแถวที่ๆห่างไกลจากเพื่อนๆนั่งอยู่แล้วการทำร้ายตัวเองก็เริ่มขึ้น
“เพื่อนผมถามทำไมไม่ตอบ!”
ผมหลับตาแล้วก็ก้มลงหมุน นับเลขไปด้วย เฮ้อออ!
“นี่คุณ! หยุดก่อน”
ผมคิดว่าเขาน่าจะหมายถึงผม ผมค่อยๆยืดตัวขึ้นมาแต่ไอ้อาการโลกหมุนนี่ทำให้ผมเซเล็กน้อยพี่เขาก็เลยช่วยมาประคองไว้ โอ้ย! โลกหมุนๆๆๆๆๆๆ
“สำออย! ไม่ไหวก็ไม่ต้องทำ! ใครบังคับคุณ!”
“ผมต้องตอบว่าไงครับ”
@$#@#%$^^*)(_()^&@$!$#^*&**
ตอนแรกคนที่พูดกับผมมีแค่คนเดียวนะ แต่พอผมพูดเท่านั้นแหละ ผมก็โดนล้อมเป็นวงกลมแล้วพวกเขาก็สาดน้ำลายใส่ผมทันที ยี้ๆๆๆ(แอบมีกระเด็นมาโดนแขนY_Y) กูทำไรผิดว้า ก็ผมไม่รู้ว่าต้องตอบว่าไงนี่ ไม่มีใครบังคับ(แต่กูก็ต้องมาและกูก็ไม่อยากมา)งั้นเหรอ!? แล้วผมก็ถูกเพิ่มจำนวนการปั่นจิ้งหรีดไปโดยปริยาย แม้พวกเขาจะถามอะไรผมอีกผมก็ไม่สนใจปั่นจิ้งหรีดต่อไปจนครบรอบ แล้วผมก็ล้มลงตามระเบียบ... โลกมันหมุนเหมือนผีหลอก ผมอยากอ้วกมากเลย ฮือๆๆ
“มึงก็ทำตัวดีๆหน่อยดิแว้”
ผมเหลือบตามองคนที่เอาก้านสำลีชุบแอมโมเนียมาจ่อที่จมูกผม ไอ้พี่เฟี๊ยต... ถึงว่าเสียงคุ้นๆ แต่เมื่อกี้มึงว้ากอยู่หน้าสุดเลยนะได้ข่าว! มันเป็นพี่ว้ากและเป็นคนที่ไล่ผมออกไปปั่นจิ้งหรีดแหละ = = แล้วนี่มึงมาได้ไงวะเนี้ย?
“ตอนนี้ปีสามอบรมน้องอยู่ ปีสองก็เลยจะกลับแล้ว”
“หายแล้วก็ไปเข้าแถว!”
ผมเลยลุกขึ้นเมื่อผู้ชายหน้าหล่อโหด(และเป็นเฮดว้ากปีสอง)มายืนซ้อนอยู่ด้านหลังพี่เฟี๊ยตแล้วตะคอกใส่เสียงดังให้ผมไปเข้าแถว เล่นเอาทั้งผมทั้งพี่เฟี๊ยตสะดุ้งโหยง ผมขอบคุณไอ้พี่เฟี๊ยตตามที่ได้รับการอบรม(?)มาเมื่อกี้แล้วเดินไปหาเพื่อนๆที่กำลังลุกนั่งตามคำสั่งอยู่
“ไปไหนมา!”
“ผมหน้...”
“แนะนำตัวยังไง!!! #@$)($^(*_)(^*%%@#”
แค่ลืมแค่เนี้ยต้องด่ากันไม่เป็นภาษาขนาดนี้เล้ยยยยย ผมรอให้เสียงพวกพี่แกเงียบลงไปก่อน ยกมือขึ้นตั้งฉากอย่างโน้นหันฝ่ามือนั่นนี่นิ้วเรียงชิดบลาๆตามที่พี่แกสอน(?)มาแล้วตะโกนแนะนำตัวออกไป
“นายจิณฑ์วรา สกุลเวชเสน รหัสXXXXXX049 ขออนุญาตเข้าไปนั่งครับ”
“นั่งอย่างเดียวเหรอ!”
“...”
“จะไม่ช่วยเพื่อนทำกิจกรรมใช่มั้ย!”
“ทำครับ!”
ผมจ้องคนที่ว้ากผมตาแข็ง ไอ้พี่พอร์ช... อย่าบอกว่ามึงเป็นเฮดว้ากปีสาม! เชี่ยแม่ ง! ผมว่าจากนี้ไปชีวิตการรับน้องของผมในระบบโซตัสอาจจะแย่กว่าที่คิด แม้ว่าพี่มันจะไม่ได้มายุ่งเกี่ยวกับผมแต่ผมก็คงจะประหม่าและทำกิจกรรมได้ไม่เต็มที่เมื่อมีสายตามันมองอยู่ T_T
“แต่เมื่อกี้...”
“ผมจะทำทุกอย่างที่เพื่อนทำครับ!”
ผมไม่รอให้พี่พอร์ชพูดจบผมก็แทรกขึ้นมา อ่า... กูทำผิดอีกแล้ว ผมนิ่งฟังการประสานเสียงที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับเรื่องที่ผมเถียงรุ่นพี่ ไม่เคารพรุ่นพี่ หาว่าผมคิดว่าพวกเขาเป็นเพื่อนเล่นบ้างล่ะอะไรบ้างล่ะ น่าปวดหู! กูไม่ได้คิดอย่างที่พวกมึงว้ากเลยครับ! แล้วผมก็โดนไอ้เหี้ยพี่พอร์ชเล่นงานหลายอย่าง ถูกทำโทษไม่ซ้ำแบบพอซ่อมเสร็จแล้วมานั่งฟังเสียงเทศน์ได้ไม่ถึงห้านาทีก็โดนเรียกไปซ่อมอีก น่วมไปทั้งตัวแล้วกู! ผมคิดว่าถ้าคุณไปถามเพื่อนรุ่นผมว่า ‘รู้จักจิณฑ์วรา รหัสสี่เก้ามั้ย?’ ผมเชื่อว่าทุกคนรู้จักและจำหน้าผมได้ตั้งแต่วันนี้แน่นอน เพราะอะไรน่ะเหรอ... เพราะกูโดนเรียกถามบ่อยเกินไงวันนี้!
RRRRRRRRRRR
“โหล!”
/นั่นจัสป่ะ?/
“โทรหาใครก็คนนั้นรับดิ” ผมจำเสียงมันได้ครับ ไอ้พี่เฟี๊ยต ผมให้เบอร์มันตั้งแต่วันแรกแล้วอ่ะ แต่ผมไม่รู้ว่าจะอยู่ภาคเดียวกัน
/กวนตีนกูอย่างนี้แสดงว่าไม่เป็นไร ว้ากอีกซะดีมั้ย/
“เอาเลย ถ้าวันนี้มึงคิดว่ากูนั่งอยู่เฉยๆสบายๆล่ะก็...” มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์อีกข้างก็นวดน้ำมัน
ผมรู้ว่ามันเป็นรุ่นพี่ แต่ผมไม่อยากจะเคารพมันหรอก ให้ผมเรียก ‘พี่’ ‘ผม’ แบบที่ถูกสั่งสอนมาน่ะเหรอ ไม่อ่ะ ถ้าผมต้องพูดแบบนั้นผมไม่พูดดีกว่า เซ้นส์ผมมันบอกว่าพี่เฟี๊ยตอ่ะ...คือคนที่ผมจะพึ่งพา ไม่ใช่คนที่ผมจะต้องมานั่งเกรงใจ ฮ่าๆๆ นิสัยเสียจริงกู =.,=
/แล้ววันนี้มีเพื่อนใหม่ยัง/
“อือ มีแล้ว”
ถ้าหมายถึงเพื่อนที่คุยกับผมมากที่สุดก็คงเป็นไอ้รหัสสี่แปดกับห้าศูนย์แหละ ก็เวลาเรียงแถวตามรหัสมันนั่งใกล้ผมนิ -3- มันชื่ออีก้อง(ตุ๊ดยักษ์)กับไอ้ค๊อก(ผู้ชายหน้าม่อ) ก็ดูร่าเริงและเข้ากับเพื่อนได้ง่ายอยู่นะ
/ก็ดีแล้ว จำชื่อเพื่อนให้ได้ด้วยล่ะ แค่นี้นะ/
“รู้แล้วๆ ว้ากนอกสถานที่ไง๊?”
/เดี๋ยวเจอซ่อมเดี๋ยวก่อนเถอะมึง/
ผมเบะปากใส่โทรศัพท์แล้วกดวางสายไป ไอ้รหัสหน้าหลังของผมมันชวนไปแดกเหล้าตั้งแต่วันแรกที่เราคุยกันเลยครับ ตีซี้กูเร็วมากอ่ะ ผมแดกยาพาราฯกันโรคภัยไข้เจ็บไปสองเม็ดแล้วแต่งตัวเตรียมไปเปิดโลกกว้างกับพวกมัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
คือมันอยู่หอเดียวกับผมแถวๆคณะนี่เอง ผมบอกมันว่าถ้าพร้อมแล้วจะไปหาที่ห้องพวกมันไง หรือว่าผมช้าไป เหลือบมองนาฬิกาก็เพิ่งจะทุ่มกว่า ร้านเหล้าเปิดยังก็ไม่รู้ แต่ผมก็เดินไปเปิดประตู
เหยดดดดดดดดดดด
กูปิดประตูลงแทบไม่ทัน T_T ไม่ทันจริงๆ ฝ่ามือใหญ่ดันประตูผมให้เปิดออกกว้างแล้วแทรกตัวเข้ามา ร่างสูงมองไปรอบๆอย่างสำรวจตรวจตรา คือนี่ห้องกูนะได้ข่าว... แล้วมึงเป็นใครหะเดินไปนู่นไปนี่ตามใจได้เหรอฟะ!? - [] –
“มีธุระอะไร” ผมทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดนี่ แล้วพยายามจะไล่เขาให้ออกไป
“กูมาเยี่ยมเมียเก่าบ้างไม่ได้?”
“เชี่ย! ใครเมียเก่ามึง” รุ่นพ่งรุ่นพี่กูก็ไม่สนละครับ
มันขยับเข้ามาประชิดพอผมถอยหลังหนีก็ชนเข้ากับผนังเย็นเยียบ ผมพึงรู้ว่าห้องราคาเดือนละห้าพันมันแคบขนาดนี้ T_T มือหนาเชยคางผมขึ้นให้สบตากับเขา พอผมจะสะบัดออกเขาก็บีบแก้มผมแรงจนปวดกรามไปหมด
“ลืม? ได้ผัวใหม่แล้วลืมผัวเก่าเหรอ”
“กู-ไม่-เคย-มี-ผัว-เก่า!”
ผมเน้นย้ำใส่หน้าไอ้พี่พอร์ชทีละคำ ใบหน้าคมเครียดขึงด้วยความโกรธ มือใหญ่ดึงผมเข้าไปประกบปากจนได้กลิ่นคาวเลือดจากแรงกระทบ ผมครางด้วยความเจ็บซึ่งนั่นเป็นโอกาสให้ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพรงปากของผมได้อย่างง่ายดาย มือทั้งสองข้างที่พยายามผลักไสถูกไอ้พี่พอร์ชตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือเดียวของมัน ส่วนอีกข้างก็เลิกเสื้อยืดผมขึ้นแล้วสะกิดยอดอกสีชมพูอย่างชำนาญจนผมอ่อนระทวยปล่อยให้พี่มันชักนำร่างผมไปที่เตียงซึ่งกว่าจะรู้ตัวอีกทีผมก็เหลือแต่กางเกงบ๊อกเซอร์แล้ว
ปัง ปัง ปัง
“ไอ้จัส พวกกูมาแระคร้าบบบ!”
ผมผลักไอ้พี่พอร์ชที่กำลังกลืนกินยอดอกผมอย่างเคลิบเคลิ้มออกไป ให้ตายเหอะ! มึงมันไว -*- ผมเก็บเสื้อกางเกงที่กระจัดกระจายเต็มห้องมาสวมแล้วกำลังจะไปเปิดประตู แต่ฝ่ามือใหญ่ฉุดไว้เสียก่อน
“จะไปไหน”
“เรื่องของกู”
ผมสะบัดมือออกแล้วเดินไปที่ประตู ยังไม่ทันจะได้ปลดล๊อกก็นึกอะไรขึ้นมาได้เสียก่อน ผมหันไปบอกพี่มันเสียงแข็ง “ออกไปแล้วล๊อกห้องให้ด้วย อ้อ กรุณาอย่ามาอีก ถ้าไม่จำเป็นผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ!”
ผมรีบออกห้องแล้วปิดประตูอย่างรวดเร็วเมื่อพี่มันทำหน้าโหดแล้วลุกขึ้นเหมือนจะมาบีบคอผม อาการเคลิบเคลิ้มตอนไอ้พี่พอร์ชมาเล้าโลมนั่นคืออาร๊ายยยยยย > < ตอนที่เคยคบกันมึงถนอมกากนะ นี่สันดานมึงจริงๆใช่มั้ยโว้ย ฮึ่ยๆๆ คิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์เตรียมไปโยกบนฟลอร์ดีกว่าครับ
--------------------------------------------
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปอลิง คำหยาบคายเยอะไปบ้างขออภัย -3-
7
:katai4: :katai4: :katai4:
ตอนกลางวันของวันนั้นผมก็ถูกปลุกขึ้นมากินข้าวกลางวันหลังจากไอ้พี่พอร์ชเรียนเสร็จ ตอนบ่ายผมพอฟื้นตัวได้ก็ไปเรียนตาปกติ ผมกลับไปเรียกมันพี่พอร์ชและเรียกแทนตัวเองว่าผมและเราก็แยกกันอยู่ ผมเคลียร์กับมันชัดแล้วว่าคืนดีคือหายโกรธ คืนดีไม่เท่ากับเป็นแฟน
ส่วนพวกที่มันทำร้ายผมก็ถูกทัณฑ์บนบางคนส่วนบางคนก็ลาออกไปเลย ถึงไม่ลาออกก็คงถูกบอยคอทจากเพื่อนๆแล้วล่ะ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกรอดมาได้ก็ดีแล้ว ผ่านมาหลายวันพี่พอร์ชกับผมกลับไปเป็นเหมือนเดิมเพราะยังรับน้องไม่เสร็จ พี่ว้ากจะมาทำตัวสนิทสนมกับรุ่นน้องมากไม่ได้
แต่วันนี้... > <
ภายในลานประหารของคณะผมเสียงสะอื้นของพวกผู้หญิงดังมาไม่ขาดสายรวมถึงผู้ชายอีกหลายๆคนที่ซึ้งไปกับการรับน้องครั้งนี้ กับวันนี้ครับ... วันได้รุ่น หลังจากผ่านกิจกรรมต่างๆที่พวกเราได้พิสูจน์ตัวเองด้วยการเป็นที่หนึ่งมาหลายงาน พวกเขาก็ยอมให้รุ่นสักทีครับ
ถามถึงไอ้พี่พอร์ชน่ะเหรอ พี่มันทำร้ายร่างกายผมทุกครั้งที่มีการอบรมบ่มนิสัยเลยล่ะ L พอตบหัวผมซะน่วมเป็นมะนาวเน่าก็ลูบหลังผมด้วยการซื้อน้ำซื้อขนมฝากรุ่นพี่คนอื่นๆมาให้ เหอๆๆ
“อีก้อง! ขี้มูกมึงนี่...”
ผมมองอีก้องร้องไห้ซุกซบไอ้ค๊อกด้วยแววตาสมเพช ตอนแรกมันมาซบไหล่ผม ผมก็ไม่ว่าอะไร แต่พอขี้มูกแม่งเริ่มย้อยลงมาเท่านั้นแหละกูก็ผลักแม่งส่งไปให้ไอ้ค๊อกทันที ฮ่าๆๆๆ ถามว่าทำไมผมไม่ได้ซึ้งอะไรกับเขาน่ะเหรอ ก็เพราะผมรู้มาก่อนแล้วน่ะสิ พี่ข้างบ้านผมเป็นเฮดว้ากเก่า เขามาเม้าเรื่องแบบนี้ให้ผมฟังตั้งแต่ผมสอบไม่ติดนู่นละ แต่ละขั้นตอนเป๊ะตามพล๊อตจริงๆนะ แต่มันก็ไม่ดีนะครับ พวกเขาก็มีจุดประสงค์ของเขาที่จะให้รุ่นน้องทำตัวดีๆอยู่ในสังคมต่อไปได้แหละ แต่ผมมันหัวแข็งหัวรั้นอยู่แล้ว เรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องสอนผมครับ ^^
ผมมองคนที่พูดให้โอวาสรุ่นน้องอย่างซึ้งๆอยู่หน้าแถว... ไม่คิดว่าพี่พอร์ชมันจะมีคติประจำตัวอะไรเหมือนกันนะเนี้ย นึกว่าวันๆเอาแต่มั่วกับผู้หญิง แดกแต่เหล้าซะอีก แว๊บหนึ่งมันหันมามองผมผมก็เลยเบนสายตาไปมองที่อื่นอย่างเก้อๆ
“มึงๆ”
“เห้ย! ไอ้พี่เฟี๊ยต อย่าบอกนะว่ามึง...มึงก็สี่เก้าเหรอ” พี่รหัสคือพี่ที่รหัสนักศึกษาสามตัวท้ายเหมือนเราอ่ะครับแต่ตัวหน้าไม่เหมือนแล้วแต่ปีที่เข้าเรียน
“เออ มาเร็วๆ”
มันกระดิกมือใส่ผมให้ยกมือขึ้นให้มันผูกข้อมือซะที ตอนนี้เป็นช่วงเปิดสายครับ... โอ้ยยยย พี่รหัสกูอยู่ใกล้ตัวกูมากครับ! พี่เฟี๊ยตผูกข้อมือไปด้วยสวดมนต์(?)ไปด้วย เสร็จแล้วก็เป่าฟู่ๆ ผมรีบชักมือออกเพราะกลัวว่าจะติดเชื้อบ้าจากน้ำลายแม่ง พี่รหัสผมเป็นผู้ชายหมดเลยครับ
“ดีจังเลยค่ะที่พี่พอร์ชเป็นพี่รหัสหนู บลาๆๆ”
ผมมองอีก้องที่บีบเสียงแหลมออเซาะไอ้พี่พอร์ชที่มัดข้อมือมันไปด้วยสีหน้าหวาดๆ ห่า! ตัวมึงจะใหญ่กว่าพี่พอร์ชอีก มาเรียกแทนตัวเองว่าหนู กูขรรมมมมมมม!
“เอาแขนมาดิ”
ผมยกแขนให้อย่างไม่เต็มใจนัก พอมัดให้น้องรหัสเสร็จก็ต้องเวียนกันไปมัดให้ครบทุกคนน่ะครับ พี่พอร์ชมัดด้ายให้ผมแต่ทำไมรู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆมากระทบที่ข้อมือ พอหันไปมองก็พบว่าเป็นสร้อยข้อมือ เส้นนี้... ที่พี่มันเคยให้ตอนที่เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ยังเก็บไว้อยู่?
“น้องๆมารับข้าวที่อยู่ข้างหน้านี่เลยครับ มีมากมายหลายอย่างแล้วแต่จะเลือกสรร ไม่ว่าจะเป็นไก่ผัดซอสหรือผัดซอสใส่ไก่ ถุย! ทำไมสคริปแม่งเขียนมาให้กูว่ามากมายหลายอย่างวะ มันไม่ใช่อย่างเดียวกันเหรอวะห่าเอ้ย! ระหว่างที่น้องๆกินข้าวกันนี้เราก็มีเสียงเพลงจากวงสต๊อกของคณะเรามาให้ฟังกันคลอๆไปด้วย งานนี้รับแต่เสียงปรบมือส่วนเสียงโห่เก็บไว้ก่อนครับ งานหน้ายังต้องได้ใช้อีกเยอะ ฮ่าๆๆ”
พวกเรานั่งล้อมวงกันเป็นสายรหัส พี่เพชรที่อยู่ปีสี่แกซื้อพิซซ่ามาเลี้ยงสองถาด ส่วนพี่ต๊อบปีสามซื้อไก่เคเอฟซีมาถังนึง ผมกับไอ้พี่เฟี๊ยตกินฟรี! ^O^ สายไอ้ค๊อกแม่งอย่างยาจกจิ๊กข้าวกล่องมาคนละสองสามกล่อง ส่วนสายอิก้อง(ไอ้พี่พอร์ช)มันพากันออกไปเลี้ยงข้างนอกแล้วครับ = = สายมันเฮดว้ากทั้งสามปีเลยและผมคิดว่าอิก้องอาจจะต้องเจริญรอยตามพี่มันนะ สายแห่งอำนาจ!
เวลาแห่งการรับน้องผ่านพ้นไปก็เข้าสู่ช่วงเวลาของการสอบ! ผมไม่ใช่เด็กเรียน แต่ก็ไม่ใช่เด็กไม่เรียนเลย เอาเป็นว่ากูเอาตัวรอดได้ก็พอครับ แต่ไอ้ค๊อกเห็นมันสกปรกอย่างนั้นน่ะโคตรเทพ ผมกะอิก้องเลยมาขอร้องอ้อนวอนค๊อกโปรดอย่าไป ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาแม่งเอาไว้~ พนมสองมือขึ้นกราบกรานค๊อกโปรดอย่าไป~ มันคงจะมีประโยชน์ถ้ามึงช่วยติวให้~ (อ่านให้เป็นทำนองเพลงคลุกข้าว เอ้ย คุกเข่า ฮ่าๆ ใครไม่ฮากูฮาคนเดียวก็ได้ครับ)
RRRRRRRRRRRR
ผมรอให้โทรศัพท์ดังๆดับๆอยู่สักสี่ห้ารอบแล้วถึงกดรับ คือไม่ได้อยากจะกวนตรีนนะครับ แต่มันก็ต้องมีเล่นตัวกันหน่อยยยยย กระแอ้มไอเบาๆแล้วกรอกเสียงลงไป
“มีไร”
/ทำไมต้องทำเสียงเย็นชาใส่กูด้วยว้า/
เอ่อ เดี๋ยวนะ ยกไอโฟนออกมาดูก็เห็นเป็นชื่อไอ้พี่เฟี๊ยต แต่สายแรกๆมันเป็นไอ้พี่พอร์ชโทรมาจริงๆน้า T_T
“ล้อเล่นๆ เอ่อ ว่าไง”
/กูก็โทรมาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบมึงไง ฟิตเหรอๆ/
“ฟิตไร กูต้องซักผ้า”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงกวนตีน พวกซุ่มเขาชอบใช้มุกนี้ครับ ทำมาบอกว่าไม่ได้อ่านหนังสือเลยต้องซักผ้าต้องทำนั่นทำนี่แต่คะแนนออกมานะมึ๊งงงงงง
/หึหึหึ กูพอจะมีแนวข้อสอบบ้างอ่ะนะ/
“พี่เฟี๊ยตคร้าบบบบบบ *O*”
/ไว้กูจะเอาเข้าไปให้/
“ตอนนี้เลยๆ อาทิตย์หน้าก็จะสอบแล้ว”
/เหลืออีกตั้งอาทิตย์มึงจะซีทำไม/
“ถ้ามึงไม่รีบกูก็จะซีของจริง เกรดกูนะที่ C อ่ะ = =”
/ค้าบๆๆ/
ผมนั่งอ่านหนังสือรอให้ไอ้พี่เฟี๊ยตเอาแนวข้อสอบมาให้ มีโอกาสผมก็ต้องคว้าไว้ ศักดิ์สงศักดิ์ศรีไม่ได้แดกคนที่ชื่อจัสแน่นอนครับ เอ้า หรือคุณจะไม่เอาล่ะกับการที่มีข้อสอบมาวางอยู่ตรงหน้า ผมได้ยินรุ่นพี่พูดมาว่าอาจารย์ก็ออกเดิมๆแหละน่า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
มาเร็วเกินไปนะเพิ่งวางสายไปเอง ผมเดินไปเปิดประตู คนที่มากลับไม่ใช่พี่เฟี๊ยตแต่เป็นไอ้เหี้ยพี่พอร์ชแทน ทุกทีมีแต่ของมาห้อยหน้าประตูทำไมวันนี้มาทั้งตัวเลยวะ
“มาทำไม”
“ก็เอาของมาให้เผื่อดึกๆหิว”
“ปกติมาแต่ของนี่” ผมหน้ามุ่ย ชอบมาทำเงี้ย ตอนคบกันใหม่ๆก็ซื้อขนมมายัดใต้โต๊ะอย่างเงี้ย แล้วไง แล้วผมก็ชอบมันเลยไง -//////-
“ก็คราวนี้เปิดประตูเร็ว”
“อ้าว พี่พอร์ช หวัดดีคร้าบบบบ”
ไอ้พี่เฟี๊ยตเดินมาพอดีแล้วทักพี่พอร์ชด้วยสีหน้าทะเล้น พี่พอร์ชหุบยิ้มโดยฉับพลันแล้วทำหน้าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง เขาโบกมือให้ผมกับพี่เฟี๊ยตแล้วเดินออกไปไม่พูดอะไร
“จัส นี่กูเอา...”
“เข้าไปรอในห้องก่อน”
อะไรทำให้ผมตัดสินใจเดินตามไอ้แฟนเก่าไปก็ไม่รู้นะครับ รู้ว่าผมเดินตามแต่มันก็ทำเป็นไม่สนใจจนถึงที่จอดรถมันหน้าหอผมนั่นแหละ ร่างสูงหันขวับมากระชากผมเข้าไปปะทะอกกว้างอ้อมแขนหนารัดตัวผมจนจมไปกับตัวเขา ใบหน้าหล่อเหลาเกยที่ไหล่ผมพูดเสียงอู้อี้อยู่ที่ข้างหูแต่ผมกลับจับใจความได้ทุกคำ
“กูลืมมันไปได้ไง เพราะอย่างนี้ใช่มั้ยมึงถึงไม่ยอมคบกับกู”
“...”
“เลิกกับมันได้มั้ย เลิกกับมันเถอะ”
“...ไม่”
“โธ่โว้ย!”
พี่มันผละออกเดินหนีไปเปิดประตูรถอย่างหัวเสีย แต่ยังไม่ทันได้ขึ้นรถมันก็ปิดประตูรถแล้วหมุนตัวกลับมาหาผมอีกครั้ง ท่าเดินกับดวงตาขวางๆนั่นทำให้ผมนึกถึงหมาบ้า
“ทำไมกูต้องแพ้”
“...”
“ทำไมกูต้องยอม”
“...”
“ไม่ได้ก็ปล้ำ ขัดขืนก็บุก จำคำกูไว้”
“...”
“กูไม่ปล่อยมึงให้หมาที่ไหนคาบไปแดกแน่ๆ”
“อื๊ออออ”
ผมผลักมันออกเมื่อไอ้เหี้ยพี่พอร์ชดึงผมไปดูดปากแรงๆเร็วๆทีหนึ่ง ผมมองซ้ายมองขวาอย่างตกใจ นี่มันหน้าหอกูเลยนะเว้ย! ยามเยิมคงไม่ตั้งกล้องแอบถ่ายกูใช่มั้ยเนี้ย พี่มันยิ้มมุมปากอย่างกวนตีนก่อนออกรถไปผิดกับผมที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ เพราะผมคิดว่ามันแค่อยากเอาชนะ คนอย่างมันนะ...ฮึ่ยๆๆ
ปัง!
“เหี้ย! ตกใจสัส!”
ผมกระชากประตูเปิดแล้วปิดแรงๆจนคนที่อยู่ข้างในตกใจจนตัวโยน เห็นไอ้พี่เฟี๊ยตกำลังวุ่นวายกับกองชีทผมอยู่เลยโยนขนมที่ไอ้พี่พอร์ชซื้อมาห้อยหน้าประตูให้มันกิน
“ง่ำๆๆ ตกลงมึงกับพี่พอร์ชนี่ยังไงกันวะ”
“เสือกเนอะ”
“กวนตรีนเนอะ”
ผมเลยเงียบ ไม่อยากจะบอกมันอยู่ละ แต่ถึงไม่บอกใครก็รู้กันอยู่ดี ก็ไอ้พี่พอร์ชมันไปกันคนอื่นมาจีบผมด้วยการบอกว่าผมเป็นเด็กมันไปแล้วนี่
“มึงชอบกูป่าว”
“อะ เอ่อ...”
ผมเป็นคนถามพี่เฟี๊ยตมันเองแหละ ตอนแรกผมจะใช้มันเป็นเครื่องมือ แต่ผมรู้สึกว่ามันดีเกินไป ผมไม่อยากให้ผมกับมันต้องแตกกันเพราะความเห็นแก่ตัวของผม แล้วมันก็เป็นพี่รหัสผมด้วย ผมยังไม่อยากสายขาดนะครับ แถมผมกับพี่พอร์ชก็... > <
“บอกมาเหอะ กูจะได้ทำตัวถูก”
“กูก็ไม่รู้ กูอยู่กับมึงแล้วก็ดีอ่ะ กูชอบมึงหน้าตาน่ารัก อยากหอมแก้ม...”
“เคยมีแฟนป้ะ?”
ผมรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่มันจะลามปามไปเรื่องใต้สะดือ เห็นกูน่ารักละอยากหอมแก้ม แหมะ! = =
“เคยมี แต่มันมีเรื่องอ่ะ ไอ้บอสเพื่อนกูมันเข้าไม่ได้กับแฟนกูกูเลยเลิก”
“เลือกเพื่อนว่างั้น?”
“กะ กูก็ไม่รู้ แต่กูไม่อยากให้มันโกรธกู”
ชักจะยังไงๆ ไอ้พี่บอสคือเฮดว๊ากปีสองครับเพื่อนพี่เฟี๊ยต ขยายความอีกหน่อยก็พี่รหัสอิตุ๊ดยักษ์ น้องรหัสอีพี่พอร์ช ว่าแต่ผมจะถามเรื่องความรู้สึกมันที่มีต่อผม กลับกลายไปเป็นเรื่องของมันกับไอ้พี่บอสชอบสั่งซ่อมได้ไงวะเนี้ย = =
“แล้วพี่บอสมีแฟนป่าว”
“เรื่องอะไรกูจะยอมให้มันมี! ...คือ กูหมายถึงกูต้องมีก่อนมันน่ะ”
“กูว่ากูเข้าใจละ”
“เข้าใจไรมึง”
“เออน่ะ”
พี่เฟี๊ยตทำหน้างงๆ แต่ก็ไม่ได้ถามไรต่อ แจกแจงชีทให้ผมฟังแล้วผมก็ให้พี่มันอธิบายเรื่องที่ผมค้างคาอีกหน่อยถึงปล่อยให้มันกลับบ้าน พี่เฟี๊ยตมันไม่ได้ตุ้งติ้งหรือดูเคะเลยนะ มันขาวตี๋น่ารักแบบผู้ชายสะอาดๆคนหนึ่งถ้ามันจะคบกับไอ้พี่บอสที่ตัวดำใหญ่ ชอบทำหน้าโหดๆ ก็... ก็ช่างมันเถอะ = = ไม่ใช่เรื่องของผมครับ
ช่วงสอบของมหาลัยนี่เป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่กว่าสอบเข้ามากครับ ตอนผมสอบเข้าผมยังไม่ต้องอ่านทุกตัวทำความเข้าใจทุกบรรทัดอย่างนี้เลย แล้วคิดดูว่ามหาลัยนี่เขาคัดคนเก่งๆให้มาเจอกัน คะแนนสอบจะชิบหายแค่ไหน
หลายวันมานี้ผมไม่เจอไอ้พี่พอร์ชเลย ส่วนไอ้พี่เฟี๊ยตก็เจอไปติวกับพี่บอสบ้างตามห้องสมุด คะแนนสอบเข้าของผมอยู่อันดับท้ายๆเรื่องมีนเลยเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับผม! หลังเลิกเรียนผมก็กลับมาอ่านด้วยตัวเองพอตอนเย็นผม ไอ้ค๊อก อิก้องถึงได้มารวมตัวกันถกเถียง(?)เนื้อหา แต่มันช่วยให้เราจำได้ดีมากครับ(ถ้าเพื่อนเราอธิบายถูกอ่านะ)
“มึงอย่ามาทำหน้าเหมือนจะตายเลยครับอีก้องเก้านิ้ว กูรู้ว่ามึงทำได้”
“เก้านิ้วพร่องงงง กูมีรูหน้าย่ะ”
“งานมโนต้องมาสินะ = =”
“อ๊ายๆๆๆ ไอ้ค๊อกบ้า อย่าหลับลึกนะมึง เพื่อนก็เพื่อน กูจะจับทำผัว!”
ผมนั่งหัวเราะไอ้ค๊อกที่ทำท่าขนลุกขนพองใส่
ห้องสอบข้างๆไอ้พี่พอร์ชสอบอยู่ ก่อนเข้าห้องมันฉวยโอกาสด้วยการมาจุ๊บหน้าผากผมเพื่อขอเป็นกำลังใจเหี้ยไรของพี่มันสักอย่างเนี้ยแหละ ไม่นานนักศึกษาชายวัยฉกรรจ์ผมยาวๆฟูๆเป็นเอกลักษณ์บวกกับเสื้อช๊อปสีกรมของนักศึกษาวิศวะก็เริ่มทรอยออกมากจากห้องสอบ
“เฮ้ย ไอ้จัส”
ผมเดินไปหาพี่ต๊อบพี่รหัสปีสามที่โบกมือเรียกผมอยู่ ไอ้พี่พอร์ชก็รวมกลุ่มคุยข้อสอบอยู่ตรงนั้นด้วยพอมันเห็นหน้าผมก็ส่งยิ้มมาให้แต่ผมกลับเบะปากใส่อย่างกวนตีน คือนี่ไม่ได้มายืนรอมึงเลยนะเว้ย อย่าเข้าใจผิด!
“ว่าไงพี่ ได้ป่าว”
“ได้เชี่ยไรล่ะ มือจับซีตีนเหยียบด๊อกมาก ไหนๆวันนี้กูก็เชี่ยมาทั้งวันละขอเรื่องดีๆเย็นนี้นะเว้ย”
“สอบเสร็จเอาเลยเหรอพี่”
“เออ เพื่อนๆกูก็ไปวันนี้ ไปกันหลายๆสายสนุกดี”
“เคพี่ เจอกัน”
ผมนัดแนะกับพี่ต๊อบแล้วเดินออกมา ไอ้ค๊อกกับอิก้องกลับไปก่อนหน้าที่พวกปีสามจะสอบเสร็จแล้วครับ ที่ผมยังอยู่นี่ผมไม่ได้รอไอ้คนที่เดินตามมานี่จริงๆนะครับ ผมมายืนรับลมตามปกติเฉยเฉยยยยย
ผมควบมอเตอร์ไซค์แต่ยังไม่สตาร์ทรถออก...
“สองทุ่มจะไปรับ”
“ไปกับเขาด้วยเหรอ”
“ไปดิ๊”
“ไม่ต้องก็ได้ผมมีรถ”
“เดี๋ยวก็เมาเลอะเทอะเหมือนคราวแล้วอีก”
เออ พอกูเมาแล้วมึงก็จะลากกูเหมือนคราวที่แล้วใช่มั้ย ไอ้พี่พอร์ชบ้า
“แล้วแต่พี่ละกัน”
ผมขี่รถกลับหอไปนอนหลับพักผ่อนเอาแรงไว้สำหรับคืนนี้ล่ะ เครียดจริงๆเลย ข้อสอบเก่าจริงๆและก็ออกตามที่เรียนมาทั้งนั้น ผมว่าคนอื่นๆต้องทำได้กันแน่ๆ แล้วผมล่ะ... T_T
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
---------------------------------------------------------
ใกล้ละๆๆ (ใกล้ไรแว๊~~~~~~~~~~~)
10
วันนี้ผมมีเรียนถึงบ่ายสองเลยแวะซื้อขนมอะไรขึ้นไปกินเล่นเฝ้าพี่พอร์ชที่โรงพยาบาล เรื่องนี้ไม่มีการแจ้งตำรวจหรืออะไรทั้งนั้นซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ถ้าเป็นผมนะจะเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด
“กูเห็นกล้องวงจรปิดละ ฮาสัสหมาอ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“มันอยากได้เมียขนาดต้องยอมเจ็บตัวว่ะ ไอ้ควายยยยย”
“เออๆๆ กูยอมตายได้เพื่อให้จัสหายโกรธ”
หึหึหึ พูดอย่างนี้ค่อยน่าคบหน่อย
ผมอยู่หน้าประตู คือมันจะแบ่งเป็นห้องพักแขกกับห้องผู้ป่วยเชื่อมกันน่ะ แอบฟังมันคุยกับเพื่อนๆก็เพลินดี บางทีอาจจะมีอะไรที่ผมยังไม่รู้ก็ได้
“แล้วเรื่องตำรวจว่าไง คนแถวนั้นเขาแจ้งความไปแล้ว”
“ตำรวจก็เงิบไง มีอย่างที่ไหนดึงมือเขาให้มาแทงตัวเอง โง่หรือโง่วะให้เลือกกกกก”
ดึงมือ? ดึงมือไอ้พี่แบงค์ให้มาแทงตัวเอง
ไอ้เหี้ยพี่พอร์ชชชชชชชชชชชชช O[]O!!!
ผมยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันรอจนเพื่อนมันจะกลับ
“ชะอุ๊ย O_O”
พี่เฟธเปิดประตูมาคนแรกถึงกับตกใจ แต่แอคติ้งพี่มันก็โอเว่อร์ไปหน่อยจนคนข้างในรู้ว่าผมมายืนฟังอยู่นานแล้ว เหอๆๆ พี่แทน พี่อธิศ พี่เติร์ก ค่อยๆเดินก้มหัวผ่านผมไปอย่างเจี่ยมเจี้ยมแถมพึมพำว่าเรื่องนี้พวกเขาไม่รู้เรื่อง เหอๆๆๆ
“อะ โอ๊ยยยย เจ็บแผลจัง”
“เหอๆๆ เจ็บแผลเหรอ เจ็บ-มาก-มั้ยยยยยยย”
ผมทำหน้าเหี้ยมพร้อมเอานิ้วไปจิ้มที่ท้องมันแล้วบี้แรงๆจนพี่พอร์ชครางโอดโอยน้ำตาคลอด้วยความเจ็บแต่มือมันก็รัดเอวผมไม่ปล่อย
“เมียโหดว่ะ”
ไอ้เหี้ยพี่พอร์ชพูดเสียงอ่อย
“ผัวมันเหี้ยไงครับ เมียเลยโหด หึหึ” ผมยังไม่เลิกใช้เสียงเหี้ยม
“เดี๋ยวจะม่ายผัวตายไม่รู้ตัว”
“กูว่ากูจะม่ายผัวเหี้ยมากกว่านะ”
“ง่ะ ไม่ม่ายๆๆ ทำไปเพราะไอเลิฟยูวววววววววว”
พี่พอร์ชหอมแก้มผมซ้ายขวาซึ่งผมก็อยู่นิ่งๆให้มันทำ บางทีลองฟังเหตุผลมันสักครั้งก็คงจะดี คราวที่แล้วเลิกกันผมไม่ได้คุยกับมันเลยรู้สึกไม่ค่อยเคลียร์เท่าไหร่
“หลอกกูอยู่ได้ ไม่สงสารกูบ้างเหรอ”
“ไม่เคยหลอกเลยยยยยย ตรงไหนที่เรียกว่าหลอก”
ตรงที่มึงทำทุกวันเนี้ยแหละ! = =;
“แต่ขอโทษที่ทำให้เสียใจ เอ่อ ก็หลายครั้งนิดนึง แต่ว่า... ขอโทษก่อนเลยละกัน”
“แหมะ จะแก้ตัวแล้วตะกุกตะกักเชียะ” ผมแซะ
“กูไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหนดี เริ่มจากตอนนั้นเลยนะ กูไม่ได้ไปกิ๊กกะใคร สาบานเลย! พอคบมึงกูเลิกทุกอย่างจริงๆนะ กูขอโทษที่กูอาจจะไปส่งคนนั้นคนนี้กลับบ้านหรือไปกินข้าวเดินห้าง แต่มันมีเหตุจำเป็นจริงๆ”
“ไอ้เวท?”
“อ้อ... นัดคุยเรื่องชมรม”
“เหรอออออออ”
“โอ๊ยๆๆๆ เจ็บๆๆ”
ผมจิกหัวมันหน้าแหงนอ่ะ ปกติไม่กล้าทำนะแต่คราวนี้สันดานมันเผยกันทั้งสองฝ่ายละ ทำเป็นใสๆแบ๊วๆจ๊ะจ๋าเหมือนตอนมอปลายก็คงไม่ใช่แล้วว่ะ แล้วมันก็เป็นคนผิดสมควรจะโดนให้หนัก!
“อิแหนด?” ที่จริงชื่อแน๊ตแต่มันเป็นศัตรูผม ชื่อมันเลยเพี้ยนไปเป็นแหนด
“เจอกันที่ห้างตอนไปซื้อขนมให้มึงแล้วเขาขอให้ไปเลือกของขวัญให้เพื่อนเขา โอ๊ยๆ จริงๆครับ”
“หึ” ผลักหัวไปที
“ยอมแค่ครั้งนี้แค่นั้นนะครับเมียยยยย” ไอ้พี่พอร์ชกัดฟันพูดพร้อมจับผมเผ้าให้เข้าที่
“ยอมแค่ครั้งนี้งั้นเหรอ? บั่ยยยยส์” ยกมือสองข้างเสมอไหล่แล้วโบกมือบ๊ายบายให้มัน
“เฮ้ยๆๆๆ ไม่บายไม่เบยอะไรทั้งนั้น ยอมๆๆๆ”
ผมทำท่าจะผละมาแต่มันรั้งไว้แล้วพูดยอมรัวๆ เหอๆๆๆ ถือเป็นการเอาคืนตอนรับน้องไปในตัวด้วย
“ส่วนเรื่องพนันนั่นกูไม่รู้ว่ามึงจะเชื่อหรือเปล่า แต่ตอนนั้นมึงบอกมึงคบกับไอ้เฟี๊ยตไง มันเป็นการกดดันให้กูทำชั่วโดยไม่รู้ตัว พอรู้ว่าไอ้บอสชอบไอ้เฟี๊ยตเลยยืมมือมันมาดึงไอ้เฟี๊ยตให้ออกห่างจากมึงไง”
“แล้ว?”
“แล้วถ้าไอ้เฟี๊ยตมันไปชอบไอ้บอส มึง... ก็จะ... ได้โสด งะ ไง”
พี่พอร์ชพูดเสียงอ่อย โอ้โห เห็นเหี้ยๆแบบนี้แผนการมันเพียบนะครับ =*=
“กูโสดแล้วมึงก็จะเสียบ”
“ไม่โสดกูก็จะเสียบ”
ครับ!!!!!
“ยกโทษให้พี่นะ นะครับ น้องจัสสุดที่รักยิ่ง”
“แหวะ มึงไม่ต้องมาพี่มาน้อง รู้เช่นเห็นชาติกันหมดละพี่พอร์ช ไม่ต้องมาเฟกพูดดีกับกูเลย”
“โหหหหหห น้องจัสของกูเปลี่ยนไป”
“เปลี่ยนเพราะคนเหี้ยๆทำให้กูตาสว่างไง”
“ไม่เอาเราไม่พูดเรื่องนี้ อิอิ” มันส่ายนิ้วชี้ไปมาที่ปาก ทำท่าแอ๊บแบ๊วจนน่าถีบครับ
ยอมก็ได้ว้าาาาาาาา
“ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ครั้งหน้าลาขาด!”
“มึงลาขาด กูลาบวชอ่ะเอาดิ!”
“เรื่องของมึ๊งงงงงงงงงง”
“ง่ะ ไม่ทำแล้ว ไม่เอาแล้วววววว ไม่อยากกินไม่ได้นอนไม่หลับแล้ว”
มึงเป็นคนเดียวอ่อ? อยากจะถามกลับแต่กลัวเสียฟอร์ม กลัวมันได้ใจว่าผมฟูมฟายจะเป็นจะตายแค่ไหนที่ได้รู้ว่ามันเอาผมไปพนัน แต่เหตุผลก็พอจะอนุโลมได้(มั้ง)
พี่พอร์ชได้นอนโรงพยาบาลแค่สองคืนเองเพราะแผลไม่ลึก กูก็กระวนกระวายซะประสาทเสียเลยที่ไหนได้มันบอกว่ามันเอามาแทงเบาๆพอให้เลือดออกเป็นพิธีให้ผมห่วง แต่จะเข้าลึกเข้าตื้นหรือเลือดออกมาออกน้อยก็ถือว่ามันเป็นเรื่องที่โง่มากจริงๆ
“พยุงหน่อยดิ เจ็บนะเนี้ย”
“อย่าเว่อร์ได้ป้ะ แผลสมานแล้วมั้งเนี้ย”
“ซิกแพคกูมีรอยเพื่อมึงเลยนะ ดูแลหน่อยดิ ไม่รักกูเลยอ่ะ ใช่ซี้~~~ กูมันเหี้ย นิสัยเลว ทำอะไรก็ไม่ดีไปหมด มึงเลยไม่รักไม่สนใจกู... กูก็ต้องรับกะ...”
“พอ! พอ! พอ!”
ผมกลอกตาขึ้นฟ้าอย่างเบื่อหน่ายแล้วยกแขนใหญ่มาพาดที่คอก่อนที่พี่พอร์ชจะล๊อคคอผมแน่นใบหน้าคมแนบลงมาชิดจนไรหนวดขูดกับแก้มผมเบาๆให้ได้จั๊กจี้
“ถามจริง ยังรักกูอยู่มั้ย”
“เออ!”
“เออนี่คืออาระ” มันถามเสียงกวนตีนแล้วรัดคอผมแน่นขึ้นจนจะหายใจไม่ออก มืออีกข้างที่ว่างของมือก็บีบคางผมเขย่าไปมาจนต้องหันไปมองตาขวาง
“เออ เท่ากับ กูรักมึง จบไม่จบ?”
“ไม่จบ ไม่มีทางจบ หมายถึงรักเรานะไม่มีทางจบ กูรักมึงมากกกกก แม้ว่าเวลาที่เราจะไม่ได้เจอกันกูก็ยังคิดถึงมึงอยู่บ่อยๆ คนชื่อจัสนี่ทำมาด้วยอะไรวะแม่ งทำให้กูรักใครไม่ได้เลย”
คนชื่อจัสทำมาด้วยอะไรน่ะเหรอ ไข่บวกกับอสุจิไง = = เอ่อ โทษๆ นี่อยู่ในโหมดซึ้งอยู่ใช่มะ ทำไมแค่เห็นหน้าพี่พอร์ชแล้วผมกลับซึ้งไม่ลงซะงั้นวะ
“พอได้กลับมาพบกันอีก ความทรงจำดีๆมันย้อนกลับมาจนกูอยากจะกลับไปเป็นแบบนั้น อยากจะย้อนกลับไปตอนนั้นเพื่อที่จะไม่ยอมเลิกกับมึง เสียเวลาไปตั้งสองปีแน่ะ จากนี้เรามาทำทุกวันให้เป็นวันดีๆด้วยกันนะ เฮ้ย... พูดให้ยิ้มนะ ร้องไห้ทำไมมึงเนี้ย จาสสสสสสสส ไม่เอาไม่ร้องดิ”
พี่พอร์ชปลอบผมอย่างตกใจ คือตอนแรกมันก็ไม่ซึ้งอ่ะ พอมึงบิ้วท์กูมากเข้าอารมณ์กูก็มาไงไอ้พี่พอร์ชเหี้ยนี่ เรื่องที่มันพูดมาผมก็คิดแบบนั้นเพียงแต่อาจต่างกันนิดหน่อยตรงที่ผมไม่ได้อยากจะกลับไปเป็นแบบเดิม ก็เจอกันอีกครั้งมันปี้อยู่กับคนอื่นนี่! มีแต่ความแค้นอ่ะตอนนั้น
“สัญญา จะทำให้ดีกว่าเดิม”
“อื้อ”
“จะไม่ใจดีกับใครนอกจากมึง”
“อื้อ กูจะไม่ขี้หึง”
“หึงดิหึง แต่อย่าหึงอาละวาดแล้วบอกเลิกกู โอเค๊?”
“อื้อ ฮึก”
“โอ๋ๆๆๆ ไอ้น้องจัส กูรักมึงน้า”
“กูก็รักมึง”
ร่างสูงกอดผมจนจมลงไปกับอก ผมเลยซุกหน้าร้องไห้เงียบๆให้ไอ้ตัวร้ายลูบหลังปลอบๆ กลางโรงพยาบาล เอ่อ กลางโรงพยาบาล = =;;; ผมมองผ่านไหล่พี่พอร์ชออกมาก็เห็นพยาบาลและคนไข้ที่อยู่แถวนั้นมองมาด้วยสายตาหวาดๆ แต่บางคนก็มองมายิ้มๆ
“พี่พอร์ช ไปกันเหอะ”
“กูก็ว่างั้น =*= กลับไปซั่มกระชับความสัมพันธ์กันที่ห้องดีกว่า”
“เดี๋ยวๆ เมื่อกี้พูดว่าไรนะ”
“กลับไปปรับความเข้าใจกันที่ห้องดีกว่า”
แก้ตัวได้ห่างไกลกับความจริงมาก!
“ได้ยินว่าอะไรซั่มๆ”
“อ้อ อยากซั่มเหรอ โหหหห ก็ไม่บอกให้เร็วๆ พี่จัดให้น้องอยู่แล้ววววว”
ไม่ได้หมายถึงแบบนั้นโว้ยไอ้เหี้ยพี่พอร์ชชชชชชชชช คนละเรื่องเดียวกันแล้วมั้งมึงเนี้ย!
แต่ว่า... “ได้กูแล้วอย่าเหี้ยนะ”
ผมไม่รู้ว่าผมจะต้องถูกมันเหี้ยใส่เมื่อไหร่หรือจะเป็นยังไงต่อไป แต่วันนี้ผมก็ได้ให้โอกาสมันไปอีกครั้งแล้วหลังจากที่เรารู้จักอีกด้าน(?)ของกันและกันมากขึ้น แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่ผมคิดว่าผมคงจะมีวิธีรับมือมันได้และมันก็คงจะรับมือผมได้เช่นกัน
“ลงทุนขนาดนี้แล้ว เหี้ยได้ไง ^^”
----------------THE END------------------
---------------------------------------------
จบล๊าววววววววววววววววว
มีคนเชียร์บอสเฟี๊ยตอยู่ตอนแรกเรากะว่าตอนจบไม่ให้นางได้กันนะ ฮ่าๆๆ
โปรดติดตามต่อไปเผื่อมีสเปฯบอสเฟี๊ยตเน้ออออ
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันจนจบจ้าาาาาาาา
บทส่งท้าย
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
“วู้วววววววววววว”
ตอนแรกพวกเราชาววิศวะปีหนึ่งเกือบยี่สิบชีวิตก็ยืนโยกตามจังหวะเพลงซึ้งๆเบาๆ บางคนนี่ดูดปากกับเมียเรียบร้อย แต่ด้วยความจัญไรของคนขี้อิจฉาอย่างอิก้องมันไปขอวงดนตรีให้เล่นเพลงบอดี้แสลมซะงั้น พวกผม(ที่ไร้คนข้างกาย)เลยวางแก้วเหล้าแล้วโดดกันมันส์เลยคร้าบบบบบบ
“จัส โทรศัพท์มึงดังหลายสายแล้วเนี้ย”
“เออๆ เดี๋ยวไป”
ผมบอกแล้วชูแขนโดดเพลงสิ่งสุดท้ายพร้อมแหกปากสุดเสียงอ่ะ
พอเพลงเริ่มเปลี่ยนแนวอีกครั้งผมเลยออกหลบไปหลังร้านโทรกลับหาพี่พอร์ช เคยบอกมันหลายครั้งแล้วว่าไม่ต้องโทรมาหลายสายติดๆกัน ถ้าผมว่างเดี๋ยวผมโทรกลับเอง พี่มันก็ยังคงโทรมาเป็นสิบๆสายถ้าผมไม่รับอ่ะ กระวนกระวายอย่างกับคนบ้าอ่ะมัน
“ไมไม่รับวะ”
“มันส์อยู่”
“เมื่อไหร่จะกลับ”
อ่า ชอบโทรเช็คให้ผมกลับหอทุกที่ทั้งที่ก็แยกกันอยู่ ดูปากจัสนะครับ แยก-กัน-อยู่! ผมไม่ได้แต่งงานเข้าคอนโดมันแต่อย่างใด ที่จริงวันนี้พี่พอร์ชมันไม่อยากให้ผมมาเที่ยวกับเพื่อนแหละ ตัวเองติดอ่านหนังสือสอบแล้วจะให้ผมไปนั่งแกร่วเฝ้ามันอ่านหนังสือไง เรื่องอะไรใครจะยอม
“แป๊บหนึ่งดิ”
“ไอ้-จัส”
“เพิ่งจะห้าทุ่ม ไรนักหนาเนี้ยยยยย” เหมือนสลับบทบาทกันอ่ะ ตอนก่อนนู้นผมเป็น่ายที่โทรเช็คมันตลอด
“เอ้า ถ้ากูไปด้วยกลับหกโมงเช้ายังได้ นี่เป็นห่วงนะเว้ย”
“เงียบดิพี่พอร์ช”
ผมไม่สนใจที่มันพล่าม บ่นงี้ทุกครั้งที่ไม่ได้ตัวติดผม
ผมนิ่งฟังเพลงที่กำลังคลอมาพร้อมๆกับฟังเสียงบ่นงึมงำหายใจฟึดฟัดของปลายสายไปด้วย
“นาทีที่ไม่มีฉันมันดีหรือเปล่า เวลาเธอกอดเขาลึกซึ้งเท่าไหร่ มีแต่คำถามที่คนรักเก่า ไม่ควรวุ่นวาย อยู่ห่างจากคนอย่างฉันมันดีหรือเปล่า ตอนเธอนอนกอดเขาชื่นใจเท่าไหร่ มีแต่คำถามจากคนรักเก่าต้องเก็บเอาไว้ในใจ ฉันถึงไม่อยากรับสายเธอ~~~”
ผมร้องท่อนฮุกเพลงนาทีที่ไม่มีฉันคลอไปเบาๆ แต่ก่อนตอนเฮิร์ทฟังบ่อยมาก
“นี่แงะ เหตุผลที่ไม่รับสาย ฮ่าๆๆ”
“ถรุ๊ยยยยยยย”
“แล้วโทรมามีไร ถ้าบอกว่าคิดถึงก็เอากองไว้ตรงนั้นเดี๋ยวไปเก็บ ตอนนี้กำลังสนุก”
“เปล่า กูคัน”
“มือทำไรอยู่ ชักไปดิ”
“ไม่ได้คันK คันหลังโว๊ยยยยยยยย”
“หะ!?”
“คันหลัง เกาไม่ถึง”
คันหลังเกาไม่ถึงต้องโทรมาบอกกรูวววววววววววววว? =[]=
“เอาไปถูกับกำแพงก่อนไป ไม่ก็ไปซื้อคารามายที่ร้านยาใต้คอนโดแล้วให้เภสัชทาให้เลย”
“ไม่เอาอ่ะ ช่างมัน มึงไปสนุกต่อเหอะ”
“เอ้า นี่กูช่วยมึงอยู่นะพี่พอร์ช”
“เออ แค่นี้นะ อ้อ เลิกฟังเพลงนี้ไปเลย เจอแผ่นกลางถนนกูจะเข้าเกียร์ทับให้แหลกอ่ะ”
โถ พี่ต้อลวันธงชัยของกรูวววววววว TOT
“บิ๊วให้แฟนกูคิดว่าตัวเองเป็นแฟนเก่าอยู่นั่น งั้นฝากบอกแฟนเก่ากูอีกทีนะว่ามันน่ะเป็นอดีต ปัจจุบันและอนาคตของกู โอเคจบ บั่ยส์”
แล้วมันก็วางสายไป หึหึหึ คิดถึงก็บอกคิดถึงป่าววะ คันหลงคันหลังอะไร ใช่เรื่องป้ะ
“ก้องๆ ผู้ชายคนนั้นเขาหมายมึงเปล่า”
“ไหนๆๆ” อิก้องหันไปมองตามที่น้องอ๋อยบอก(ความจริงเขาชื่อออยว่ะครับ แต่พวกผมแม่ งก็งี้แหละ= =) เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในเมเจอร์และเป็นแฟนไอ้ค๊อก ณ จุดๆนี้ ผมอยากจะถามน้องอ๋อยมากว่ามึงให้นิ้วตีนนิ้วไหนคิดถึงมาตกลงปลงใจกับเพื่อนกูได้แต่กลัวไอ้ท่านค๊อก ประธานว๊ากเกอร์คนต่อไปกระทืบเอาน่ะ
“ยกแก้วเหล้าแล้วเว้ยๆ เขาจีบมึงแน่”
“กรี๊ดดดดดด ไม่ต้องจีบเลยคร่า กูซื้อเลย เท่าไหร่ว่ามา ของฟรีก้องไม่ถนัด กรี๊ดดดๆๆ”
เวรกรรม - -;;
ผู้ชายคนนั้นเดินตรงมาที่เราก่อนที่จะยื่นแก้วเหล้าแก้วหนึ่งมาให้...ผม
“ขอบคุณครับ”
“กรี๊ดดด อิจัส ได้ไง เขามองกูกูจำด้ายยยยยยย TOT”
ผมรับแก้วเหล้ามา ยี่ห้อแพงด้วยนะ มีโอกาสต้องลิ้มลองเป็นบุญปาก แต่พอกำลังจะกระดกเข้าปากอิก้องเพื่อนผู้สาระแนก็มาฉวยมันไปซะก่อน
“เผื่อคุณทำเสน่ห์ใส่เพื่อนก้องนะคะ...”
แล้วอิก้องก็เอาไปลอดหว่างขาแก้เคล็ด เดี๋ยวๆๆ กูควรกินแก้วนั้นอยู่ม้ายยยยยย >O<
“มึง กูกลับก่อนนะ ลูกกับเมียที่บ้านงอแงอ่ะ” ผมพยักหน้าให้ผู้ชายคนนั้นก่อนลุกขึ้นออกมาโบกแท็กซี่ทันที ระหว่างนี้พี่พอร์ชก็โทรมาจิกถี่ๆ ผมก็กวนตีนมันด้วยการไม่รับ ฮ่าๆๆ ใกล้จะถึงอยู่ละเนี้ย
แวะถามร้านยาใต้คอนโดว่ามีใครลงมาซื้อยังเขาก็บอกว่ายังผมเลยบอกเขาว่าขอซื้อยาแก้คันหน่อย แต่เขากวนตีนหรืออะไรถึงได้หยิบยาซีน่ามาให้ พอผมบอกว่าเอาแค่คาราไมล์ก็พอเขายังจะยัดเยียดยารักษาเชื้อราในร่มผ้านี้มาให้ผมอ่ะ คือพี่พอร์ชมันแค่คันหลังไง มันไม่ได้คัน K มันไม่ได้เป็นสังคังงงงงงงงงงงง
เถียงกับตาแป๊ะเภสัชนั่นอยู่นานสุดท้ายผมก็ได้คาราไมล์... และซีม่ามาด้วยจนด้ายยยยยย T^T
ถึงห้องผมก็สแกนนิ้วมือเข้าไปเลย คือมันให้ผมมาสแกนไว้ตั้งแต่รีเทิร์นกันใหม่ๆแล้วแหละ แต่ส่วนมากไม่ค่อยได้เข้ามาเอง จะมาพร้อมกันมากกว่า
“พี่พอร์ช พี่พอร์ช! ยู้ฮู ตายไปยัง?”
“เออ” มันทำหน้าโหดมากระชากแขนผมเข้าไปประชิดตัว “เห็นกูยอมแล้วอยากลองดีเหรอจัส”
“ลองดีไรของมึงวะ เจ็บนะ!” พอได้ยินว่าเจ็บพี่พอร์ชก็คลายมือออกนิดหน่อย
“นี่ไง” ชูโทรศัพท์ที่มีรูปผมรับเหล้าจากผู้ชายที่ว่า “กูรู้จักมัน ไม่รู้เหรอว่าเมียมันมีปืน”
“เมียมันมีปืนไร หึงก็บอกว่าหึงป่าววะ”
“เออหึง!”
พี่พอร์ชพูดใส่หน้าผมแล้วเดินหนีผมก็เดินตาม ผ่านห้องนั่งเล่นไปที่ระเบียง คือพี่มันย้ายโต๊ะย้ายหนังสือมาอ่านที่ระเบียง อินดี้อีกแระ
“ไม่มีไร อิก้องมันเอาไปกินก่อนอ่ะ รับตามมารยาท”
“กูไม่ชอบเลย อย่าแก้แค้นกูนะ”
“แก้แค้นไรวะ = =;;”
“ก็มึงอย่าไปอ่อยคนนั้นคนนี้เหมือนที่กูเคยทำดิ”
หึหึหึ ยอมรับแล้วอ่าดิ ทำมาเป็นคนใจดีปฏิเสธไม่ได้เพื่อนกันไรงี้ ความจริงมันก็คืออ่อยแหละ ตอนนั้นจะไม่ผมระแวงหรือหึงได้ยังไงล่ะ
“กูไม่ได้เหี้ยเหมือนมึงนะ ไม่รู้อีกเหรอ...วิศวะใจเดียวนะ”
ผมยักคิ้วข้างเดียวให้พี่พอร์ชถึงได้ยิ้มออกมาได้
“แล้วนี่ออกมาทำไมตรงนี้ จะฆ่าตัวตายเหรอ”
“ไอ้เด็กบ้า แค่เปลี่ยนบรรยากาศ หัวไม่ค่อยแล่น”
“อืม” มันเรียนเก่งและทุ่มเทกับการเรียนอยู่พอสมควรอ่านะ
“นี่ยา ไหนดูดิ๊ มดมาทำรังในห้องป้ะเนี้ย หรือแพ้อะไร ไปกินปลาหมึกมาเหรอ”
“ไม่รู้ดิ คันๆ เกาก่อน”
ผมเอื้อมมือไปเกาให้มันแบบมั่วๆ คือไม่รู้จุดว่าคันตรงไหนอะไรยังไงส่วนไอ้คนคันนี่นั่งอ่านหนังสือไป ปากก็สั่งอย่างเดียว เดี๋ยวก็ขยับซ้ายเดี๋ยวก็ขยับขวา
“พอยัง เมื่อย”
“ยังเลย แรงๆดิ”
ครูดๆๆๆ
จิกเล็บเต็มที่แต่พี่มันก็ยังไม่สะเทือน
“มึงถลกเสื้อกูขึ้นแล้วเกาเลยดิ๊ ไม่ล้ายลั่งใจอั๊วเลออออ”
“ลื้อเปงคงจิงเหรอ”
“เป่าๆ อั๊วเปงผัวลื้อ”
พรึบ
ถลกเสื้อขึ้นแก้เขิน แต่กลับทำให้ผมทั้งอึ้งทั้งเขินมากไปอีก คือแค่หลังขาวๆกูก็ฟินแล้วนะ แต่นี่...
‘J
U
S
T’
เรียงกันเป็นเส้นตามแนวกระดูกสันหลังเลย ตัวหนังสือไม่ใหญ่มาก แต่ฟ้อนต์สวยดี
อ้อ...
...รอยสักน่ะ
“เจ็บป้ะ”
“ไม่เจ็บหรอก แค่แทตทู”
“เออ!!!”
โกรธอ่ะ ผมเคยเดินผ่านร้านสักแล้วบอกมันว่าอยากสัก แต่มันห้ามไงแอนตี้มาก แต่พอเห็นก็อุตส่าห์ดีใจที่มันพอจะยอมรับได้บ้าง
“ล้อเล่นน่า สักจริงๆ ของขวัญครบรอบหกเดือน ครึ่งปีใหม่ของเรา”
“ถ้าครบรอบเดือนอื่นไม่เอาแล้วนะ กูอยากสักเอง ไม่อยากให้มึงสักอ่ะ”
“มึงไม่ชอบเหรอ กูกลั้นใจแทบตายนะเว้ย”
มันถามหน้ามุ่ย คือชอบมากกกกกกก ปลื้มด้วย แต่ว่าผมชอบผมอยากสักเองอ่ะ
“มึงไม่ชอบมันเหมือนกู มึงไม่จำเป็นต้องทำ แต่กูชอบมากกกก ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณ แล้ว?”
“จุ๊บ!”
“ไรอีก”
“ไรอ่ะ”
“...เออ!!!”
“คิกคิกคิก รักพี่พอร์ชน้า >O< อื้ออออออออออ”
คิดว่าผมจะได้นั่งเฝ้ามันอ่านหนังสือเฉยๆป้ะล่ะ แล้วคิดว่ามันจะอ่านหนังสืออยู่ป้ะล่ะ
เออ มันกำลังจะเอาผมละเนี้ย
ขอบคุณโชคชะตาหรือความเก่งของผม(?)ที่ได้เข้ามาเรียนคณะนี้มหายลัยนี้เพื่อที่จะได้เจอกับพี่มันอีกครั้ง ขอบคุณพี่พอร์ชที่ยังคิดถึงผมและไม่ลังเลที่จะกลับมาอีกครั้ง และขอบคุณตัวเองที่มีความมั่นคงมาถึงทุกวันนี้ ขอให้ทุกคนโชคดีครับ ^///^
--------------------------จบ(รอบที่สองT_T)-------------------------
:z2: :z2: :z2:
น่าจะบทส่งท้าย หรือเป็นสเปฯ หรืออะไรสักอย่าง T^T
หลายคนไม่อยากให้จบ กร๊ากกกกกกกกกกกก
จบจริงๆละ(มั้ง?)
ขอบคุณที่ชอบจ้า
ไปทักทายกันที่เฟซบุ๊คเค้าได้น้า ชื่อ Ferby Ferrari L ที่นั่นมีฉากเอ็นซีที่ถูกตัดในเด็กดี(แต่ในเล้าลงครบคร่าาาาา)
แจ้งข่าวคราวการหายตัวบ้างไรบ้าง