-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
-
รักที่เป็นไปไม่ได้1
(http://s9.favim.com/orig/140606/cherry-blossoms-classy-cute-floral-Favim.com-1820369.jpg)
ครืนนน
เสียงฟ้าร้อง...
ผมวางพู่กันในมือลง ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างติดระเบียง ไม่กี่วินาทีต่อมาสายฝนก็โปรยปราย ผมยิ้มบางๆให้กับตัวเอง วันนี้ผมคงวาดรูปเสร็จตามกำหนดแน่ๆ เพราะฝนตก
ฝนจะทำให้ผมอารมณ์ดี เหมือนพวกศิลปินและนักดนตรีที่มักอัพยาอัพบุหรี่เวลาอยากได้แรงบันดาลใจ แต่สำหรับผม สายฝนเป็นแรงบันดาลใจของผม
ผมชื่อ ‘ปลายฝน’ เหมือนชื่อของผู้หญิง แต่ผมก็ชอบชื่อนี้ ผมเกิดตอนช่วงปลายฝน แม่บอกว่าตอนแรกแม่คิดว่าจะได้ลูกผู้หญิง เลยตั้งชื่อนี้ไว้ แต่พอผมเกิดมา แม่ก็คิดชื่อให้ใหม่ไม่ทัน เลยให้ผมชื่อปลายฝนไปซะเลย แต่ตอนนี้แม่ไม่อยู่กับผมแล้ว ทุกครั้งที่ฝนตก ผมจะนึกถึงแม่ และมีความสุขเมื่อคิดได้ว่าแม่กำลังมองผมและให้กำลังใจผมอยู่
อีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผมชอบฝนก็คือ ผมมีแฟนคนแรกในวันที่ฝนตก เราจูบกันครั้งแรกท่ามกลางสายฝน และเราลึกซึ้งกันในวันที่ฝนพรำ ทุกความทรงจำดีๆเกิดขึ้นในเวลาที่ฝนตก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฝนจึงเป็นแรงบันดาลใจให้ผม แม้ว่าวันนี้แม่จะไม่อยู่ และคนที่ผมรักจะทิ้งผมไปแล้วก็ตาม
“ปลายคิดถึงแม่นะครับ”
ผมบอกฝากกับสายฝนพร้อมรอยน้ำตา
“เราคิดถึงนายนะ...โรม”
“รูปสวยมากเลยปลาย เชื่อว่าต้องขายออกในเร็ววันแน่ๆ” พี่เดียว พี่เจ้าของแกลลอรี่ที่ผมเอารูปมาฝากขายเอ่ยชม พร้อมกับเอารูปที่ผมเอาส่งไปแขวนโชว์ไว้
“ผมก็ขอให้เป็นอย่างนั้นครับพี่” เพราะผมเองก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร มีปัญญาแค่วาดภาพหาเงินใช้ไปวันๆ และก็ใช่ว่าผมจะวาดได้เยอะ ถ้าช่วงไหนฝนตกบ่อยผมจะวาดได้เร็ว แต่ถ้าอากาศร้อนๆ ผมจะวาดไม่ได้เลย บางรูปอาจกินเวลาถึงสองเดือน ช่วงหน้าฝนอย่างนี้ผมถึงต้องเร่งวาดรูปเก็บเอาไว้ จะได้มีขายได้ตลอดปี อย่างน้อยๆเดือนละสองภาพผมก็พอใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบาย ซึ่งก็ตามวิถีพอเพียง พอกินพอใช้
“รูปเก่ายังเหลืออีกสองนะ รวบรูปนี้ก็สาม แต่สองรูปเก่ามีคนจองแล้ว ไม่นานเขาน่าจะมาจ่ายเงินและรับรูปไป ส่วนนี่เงินค่ารูป” พี่เดียวยื่นซองใส่เงินให้ผม ครั้งก่อนผมฝากรูปขายทั้งหมดสามรูป ผมเปิดซองนับเงิน
“หมื่นนึงเลยเหรอครับ?” ผมแปลกใจ ไม่บ่อยที่จะขายภาพได้ราคานี้ ส่วนมากจะเป็นภาพที่คนซื้อเขารีเควสมา ซึ่งค่อนข้างยาก แต่ภาพที่ขายไปเป็นภาพที่ค่อนข้างธรรมดา ไม่ได้มีความพิเศษอะไรมากมาย
“เขาซื้อเพราะเขาบอกว่า...ภาพนี้ทำให้เขาคิดถึงคนรักเก่าน่ะ เขาเลยซื้อไว้”
“อ่อ เหรอครับ”
“ฝนใกล้จะตกแล้วนะปลาย รีบกลับเถอะ ไม่สบายขึ้นมาจะยุ่ง”
“ครับ ขอบคุณมากนะครับพี่เดียว”
“ไม่เป็นไร ช่วยๆกัน กลับดีๆละ”
ผมยกมือไหว้พี่เดียว ก่อนจะเดินออกจากแกลลอรี่ เก็บเงินใส่กระเป๋าสะพาย ผมยิ้มหน้าบานที่รูปของผมทำเงินได้ตั้งหมื่น รูปนั้น...ผมวาดรูปตัวเอง ไม่คิดว่าจะมีคนชอบ และไม่คิดว่าผมจะไปเหมือนแฟนเก่าใคร
เอ๊ะ...!!!
ผมหยุดขาที่กำลังจะก้าวข้ามถนนเมื่อเห็นใครบางคนเดินอยู่ที่ฝั่งนั้น เผลอกำมือที่จับสายกระเป๋าแน่น ริมฝีปากสั่นระริกพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง
ไม่ผิดแน่ๆ...
โรม!
ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ เขาควรจะต้องอยู่ที่กรุงเทพไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมาอยู่ที่เชียงรายได้
ไม่รอช้า ผมรีบแอบเดินตามเขาไปอยากรู้ว่าเขามาทำอะไรที่นี่ ผมแอบตามเขาไปจนถึงบ้านหลังหนึ่งที่ใหญ่พอควร ละแวกเดียวกันมีบ้านอยู่สองสามหลัง แต่ก็อยู่ห่างกันพอสมควร เขาอยู่ที่นี่งั้นเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ปกติผมไม่ค่อยจะมาแถวนี้ หรือแทบไม่มาด้วยซ้ำ เลยไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ด้วย ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ไม่รู้เลยว่าเขาอยู่ใกล้ผมมากขนาดนี้
โฮ่งๆๆ
เสียงหมาเห่า...เขายังคงเป็นคนที่รักสัตว์เหมือนเดิม ต่างจากผมที่แพ้ขนสัตว์ ผมจำได้บางวันผมเข้าใกล้เขาไม่ได้ กอดเขาไม่ได้เพราะตัวเขามีขนสุนัขตัวโปรดของเขาติดมา ผมจะจามทั้งวัน จนเขาต้องไปอาบน้ำ ผมถึงจะเข้าไปกอดฝังตัวซึกอกอุ่นๆของเขา ยิ่งวันที่ฝนตก อ้อมกอดของเขาจะอุ่นเป็นพิเศษ
“โรม...” ผมพุดกับประตูหน้าบ้านเขาราวกับคนบ้า “สบายดีไหม”
มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา
“คิดถึงนะ”
“...”
“ปลายคิดถึงโรมมากเลยนะ ฮึก”
ไม่เคยมีวันไหนที่ผมจะไม่คิดถึงเขา
รักแรกและรักเดียว เขาเป็นรักสุดท้ายของผม
ผมกลับมาที่ห้องเช่าของตัวเองด้วยอาการเหม่อลอย เข้าห้องได้ก็ทิ้งตัวลงนอนกับเตียงทั้งที่ตัวยังเปียก น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด หวนนึกภาพเก่าๆในวันที่ผมเจอกับโรมครั้งแรก
ตอนนั้นผมอยู่มอ5 เขาเป็นเด็กย้ายเข้ามาใหม่กะทันหัน เรานั่งอยู่ข้างกัน เขาเป็นคนนิสัยดีมาก พูดกับผมดีทุกคำ ผมเรียนไม่เก่งเลย นอกจากวาดรูป เรื่องอื่นผมก็โง่บรม แต่เขาก็ใจดีสอนผมอย่างใจเย็น จนผมได้คะแนนดีขึ้นมา ผมรู้สึกดีกับเขามากขึ้น จากชอบ ก็ชอบมากขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นรัก เขาทำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนพิเศษสำหรับเขา จนวันหนึ่ง วันที่ฝนตก ผมสารภาพรักกับเขา และผมคิดไม่ผิด...เขาบอกว่าเขาเองก็ชอบผมเหมือนกัน และขอผมเป็นแฟน ผมจำได้ ผมร้องไห้ใหญ่โต และเขาเป็นคนปลอบผมทั้งเสียงหัวเราะ
‘โอ๋ๆ ไม่ร้องนะเด็กขี้แย ทำไมร้องไห้เก่งแบบนี้เนี่ย หืม โรมอยู่ตรงนี้แล้วนะ อย่าร้องเลยคนดี’
และทุกครั้งที่ผมร้องไห้ ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร อย่างเช่น ผมวาดรูปไม่ออก ทำข้อสอบไม่ได้ ไม่สบายเป็นไข้ผมก็ร้อง ของหายผมก็ร้อง หรือแม้แต่วันที่เขาพาผมไปสักคู่กับเขา ผมก็ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร เขาก็จะปลอบผมแบบนี้ทุกครั้ง และช่วยให้ผมผ่านมาได้ แต่วันนี้ที่ผมร้องไห้ ไม่มีอีกแล้วคำปลอบโยนที่แสนธรรมดาแต่อบอุ่นแผ่ซ่านไปทั้งใจ
ตั้งแต่มอ5จนถึงมหาลัยปี2 สี่ปีที่คบกัน ผมไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งผมจะเสียเขาไป
ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีโรมที่เป็นของผม เพราะเขาเป็นของคนอื่นไปแล้ว เขาแต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว คนอื่นที่ไม่ใช่ผม
“ฮืออ” ผมยกมือขึ้นลูบหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ตรงตำแหน่งที่มีรอยสักเป็นเชื่อโรม มันฝังลึกจนเอาไม่ออก ไม่ว่ายังไงมันก็ไม่เคยลบเลือนหายไปจากใจ ต่างจากเขา...บนอกข้างซ้ายของเขาคงไม่ใช่ชื่อผมอีกแล้ว ก็เขาลบรอยสักไปแล้วนี่น่า เขาลบผมออกไปจากหัวใจของเขาแล้ว
ถ้าย้อนเวลาได้ วันนั้นผมจะถามจนกว่าจะได้เหตุผลว่าทำไมเขาถึงเลิกกับผม ไม่ใช่ปล่อยเข้าไปทั้งที่ไม่รู้อะไรสักอย่าง
ถ้าหากผมย้อนเวลาได้ ผมจะรั้งเขาเอาไว้จนกว่าจะหมดแรง ไม่ใช่ปล่อยเขาไปอย่างง่ายดายจนต้องมานึกเสียใจทีหลังอย่างทุกวันนี้
......
ฝากเรื่องสั้นไว้หน่อยนะคะ ไม่กี่ตอนจบ แต่งจบแล้วนะ เดี๋ยวมืดๆมาลงตอนที่ 2 ให้นะคะ ให้นักอ่านอ่านแก้เครียดระหว่างรอเรื่องยาวเรื่องใหม่ของริริ ที่เพิ่งลงบทนำให้อ่านกันไป ใครยังไม่ได้เข้าไปส่อง แวะเข้าไปส่องได้น้า Cold-Heart Snake |S.E.C.R.E.T|Prologue (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42385.msg2727682%3Btopicseen#msg2727682)
อ่านให้สนุกนะ ริริแต่งไปร้องไห้ไปเลยน้า บ้าไปแล้ววววว 555
-
:serius2: เกิดอะไรขึ้นทำไมโรมกับปลายฝนถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน
-
เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ :mew4:
-
ฮือ ชอบ รอตอนต่อไป
-
อาร้าายยยยย มาต่อไวๆน้าาาาาา :hao5:
-
งื้อ แค่อ่านตอนแรกน้ำตาแทบไหล สงสารน้องปลายอะ
เกิดอะไรขึ้นกันหนอ โรมแต่งงานทำไม
-
ทำไม?? เกิดอะไรขึ้น?? :sad4:
-
เอิ่ม ดราม่าลอยมา แต่อยากรู้จะเป็นไงต่อไป แต่คือถ้าโรมมีครอบครัวแล้ว ก็อย่าให้จบแฮ๊ปปี้แบบที่ต้องมีคนที่ไม่รู้เรื่องร้องไห้เลยนะคะ
-
รออออ :z3:
-
รักที่เป็นไปไม่ได้1
(http://s2.favim.com/610/32/Favim.com-beautiful-blue-photography-pretty-rose-252384.jpg)
‘อ้าวโรม ทำไมมาแต่เช้าเลยล่ะ มาๆ เข้ามาในบ้านก่อน’
‘ไม่เป็นไรหรอก คือว่า...’
‘มีอะไรหรือเปล่าโรม’
‘โรมมีเรื่องอยากจะบอกปลายน่ะ’
‘อะไรล่ะ’
‘โรมขอโทษนะปลาย แต่...เราเลิกกันเถอะ’
‘...!’
‘โรมขอโทษจริงๆ แต่มันคือความจริง ปลายอาจสงสัยว่าทำไมโรมถึงมาบอกเลิกปลายแบบนี้ เหตุผลก็คือ...โรมว่าโรมไม่ได้รักปลายอีกแล้ว โรมรักคนอื่นไปแล้ว และโรมไม่อยากหลอกปลาย เพราะใจโรมเปลี่ยนไปแล้ว ปลายเข้าใจโรมใช่ไหม’
‘…’
‘อย่าร้องไห้ให้คนอย่างโรมเลยนะ เพราะโรมคงเช็ดน้ำตาให้ปลายไม่ได้อีกแล้ว’
‘ฮึก โรม...พูดจริงใช่ไหม คิด ฮึก คิดดีแล้วใช่ไหม’
‘อืม โรมคิดดีแล้ว’
‘งั้นปลายก็เข้าใจ ไม่เป็นไร ปลายไม่เป็นไรหรอก ฮึก ขอบคุณนะที่บอกกันตรงๆ ขอให้โรมกับคนนั้นรักกันมากนะ เขาให้เขารักโรมมากกว่าที่ปลายรักนะ’
“เฮือก!!!” ผมสะดุ้งหัวใจกระตุกวูบ ตาเหลือกมองเพดาน
ฝันร้ายอีกแล้ว...
ตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายในตอนเช้าด้วยอาการปวดหัวขั้นรุนแรง ผมคงเป็นหวัดเข้าให้แล้ว เพราะเมื่อวานตากฝน แถมยังเผลอหลับไปทั้งเปียกๆโดยที่ไม่ได้อาบน้ำ
นาฬิกาบอกเวลาตีห้าครึ่ง ผมตื่นเวลานี้ทุกวัน เพื่อไปใส่บาตร วันนี้ก็เช่นกัน แม้ว่าจะป่วย แต่ผมก็ยังฝืนลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวไปที่ตลาดใกล้ๆเพื่อซื้อกับข้าวใส่บาตรให้แม่
ใส่บาตรเสร็จผมก็แวะซื้ออาหารเช้าของตัวเอง ก่อนจะสะดุดตาที่ร้านขายน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ร้านหนึ่ง
‘โรมอยากกินน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ร้าหน้าปากซอยบ้านปลายอีกอ่ะ ซื้อมาให้หน่อยสิ’
‘ได้สิ ปลายจะซื้อมาฝากทุกวันเลยดีไหม’
แล้วผมก็ซื้อไปฝากเขาทุกวันจนเขาร้องยี้ออกมาเพราะกินจนหน้าจะเป็นน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋อยู่แล้ว แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น เขาก็กินหมดทุกครั้งที่ผมซื้อไปให้
แต่วันนี้...เขาจะอยากกินหรือเปล่า
หรือบางที...ภรรยาของเขาอาจจะซื้อเตรียมไว้ให้อยู่แล้ว
ก็เขาน่ะ แต่งงานตั้งแต่เรียนจบปริญญาตรี ผมได้ยินข่าวมาจากเพื่อนของเขา แต่ไมได้ไปร่วมงานเพราะผมไม่ได้ถูกเชิญ และถึงเชิญผมก็คงไม่ไป เพราะผมทนมองเขารักกับคนอื่นไม่ได้จริงๆ
สุดท้ายผมก็มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าบ้านของเขาพร้อมกับน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ ผมซื้อมาแค่ถุงเดียว บอกตามตรง ผมไม่ใจกว้างพอจะซื้อมาฝากภรรยาเขาหรอก เว้นแต่ว่าเขาจะยกให้เธอ ซึ่งมันก็เป็นสิทธิ์ของเขา ผมถือว่าผมให้เขาแล้ว ผมได้ทำตามใจตัวเองแค่นั้นพอ หรือแม้ว่าสุดท้ายแล้วเขาจะเอามันไปทิ้งก็ช่าง ผมพอใจที่ได้ทำ ได้เป็นผู้มองได้เป็นผู้ให้จากมุมเงียบๆ ไม่ต้องมองเห็นผมก็ได้ แค่ให้ผมได้เห็นเขาบ้างก็พอ
“ฉันชิมแล้วนะโรม มันอร่อยแบบที่นายชอบเลย กินให้อร่อยนะ”
จากนั้นผมก็ตรงกลับบ้านตัวเองเพื่อทำหน้าที่เป็นจิตรกร ผมไม่รู้ว่าเขาจะกินของที่ผมแขวนทิ้งไว้ที่ประตูรั้วหรือเปล่า แต่วันต่อไปผมก็ไม่เห็นมันแขวนอยู่ที่เดิม ผมจึงเอาถุงใหม่แขวนไว้แทน ผมทำแบบนั้นอยู่เกือบอาทิตย์ จนวันหนึ่งวันที่ผมกำลังจะเอาน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ไปแขวนไว้ที่หน้าประตูบ้านโรม ผมกลับเห็นเขายืนรออะไรสักอย่างอยู่หน้าบ้าน เขาคงไม่ได้ออกมาดักดูใช่ไหมว่าใครเป็นคนส่งอาหารเช้าให้ ผมรออยู่สักพักเขาก็ไม่เข้าบ้าน เลยเปลี่ยนแผนกลับห้องตัวเองแทน
ผมเปลี่ยนแผน จากที่ส่งน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ในตอนเช้า ก็เปลี่ยนเป็นส่งดอกไม้ในตอนเย็นแทน โรมชอบดอกไฮเดรนเยียมาก เขาชอบเพราะผมชอบ เขาเคยชอบทุกอย่างที่เป็นผม แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันคงเปลี่ยนไปแล้ว
ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะทำแบบนี้ไปทำไม หรือไม่บางทีผมก็แค่อยากชดเชยในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำให้ถึงที่สุด แม้ว่ามันจะสายไปแล้วก็ตาม แต่ก็ดีกว่าผมไม่ได้ทำอะไรเลย ผมไม่ได้หวังให้เขารับรู้ ผมทำเผื่อให้ตัวเองสบายใจ แค่นั้นจริงๆ
ไม่หวังให้เขากลับมา เพราะมันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
ทุกเย็นผมจะแวะเอาดอกไฮเดรนเยียไปเสียบไว้ที่กล่องจดหมายหน้าบ้านของโรม สลับกับเอาน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ไปให้เขาในตอนเช้า บางวันผมต้องรอจนดึกดื่นจนแน่ใจว่าเขาหลับไปแล้ว ผมถึงจะออกจากที่แอบซ่อน เดินเอาดอกไม้ไปเสียบเอาไว้
ผมทำแบบนั้นมาได้เดือนกว่า ได้เจอหน้าเขาน้อยครั้งมาก เพราะส่วนมากผมจะคลุกตัวอยู่ที่ห้อง ไม่ออกไปไหนยกเว้นตอนเช้าและตอนเย็นที่จะแวะมาหน้าบ้านเขาเท่านั้น และวันนี้ก็เช่นกัน แต่วันนี้ไม่ใช่ไฮเดรนเยียเพราะไม่มีขาย ผมเลยเลือกกุหลาบสีฟ้ามาแทน มันหายากและราคาแพง แต่ผมเลือกมันที่ความหมาย ยอมเสียเงินตั้งห้าร้อยบาทกับดอกกุหลาบแค่ดอกเดียว ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แต่ผมอยากใช้มันเป็นของแทนใจจริงๆ
กุหลาบสีฟ้า แทนความหมายถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ดังเช่นความรักของผม
ผมเสียบมันไว้ในช่องจดหมายเหมือนทุกครั้ง ยืนมองรั้วบ้านเขาอยู่เกือบห้านาทีก่อนจะหมุนตัวเตรียมกลับบ้าน แต่พอผมหันกลับไป โลกทั้งโลกเหมือนจะพังครืนลงมา
“ระ โรม...”
“นายเองเหรอที่ทำอะไรบ้าๆพวกนี้”
อะ..อะไรบ้าๆ งั้นเหรอ
ผมไม่ได้พูดอะไร แค่วิ่งหนีมาก็เท่านั้นเอง วิ่งหนีมาจากตรงนั้น ตรงที่ที่ผมไม่ได้รับสิทธิ์ให้ยืน ที่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ที่ของผม
“ปลาย! นายจะไปไหน กลับมาคุยกันก่อน!”
แต่ผมไม่มีอะไรจะคุย และผมจะไม่ทำอะไรบ้าๆพวกนั้นอีกแล้ว
เรื่องบ้าๆงั้นเหรอ...สำหรับนาย ทุกอย่างมันเป็นแค่เรื่องบ้าๆใช่ไหม?
.............................
ปลายจ๋า โอ๋ๆๆ ไม่ร้องน้า เดี๋ยวให้คนอ่านไปตีพี่โรมให้น้า โอ๋ๆๆๆ :m15:
-
ปลายร้องไห้อีกแล้ว โรมใจจร้าย
-
:angry2:เรื่องที่ปลายทำไม่ใช่บ้านะนายโรม
-
:hao5: สั้นไปนิดส์หนึ่งนะคะ..แต่ฟินมากก มาต่อๆวไวนะคะ...
-
:sad4: :sad4:
-
ไม่นะ :sad4:
ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะโรม :sad4:
-
สงสารรรปลายยย รักแรกมันลืมยาก รักมากมันยากจะลืม
-
โรมใจร้ายยย แงๆๆๆๆ
-
อืม อืม อืมมมมมมมมมมม พอเถอะ ถ้าเขาไม่เห็นค่าแล้วก็พอเถอะ เสียค่าตัวเองเปล่าๆนะปลาย
-
สงสารปลายอ่ะT^Tโป้งโรมแล๊ววว
-
ถ้าไม่ได้ ก็ถอยมาเถอะ อย่าลดค่าตัวเองลงไปเลย :mew4:
-
โถ่ที่รัก ไม่ร้องนะลูก
-
:hao5: มีเบื้องหลังอะไรรึเปล่าเนี่ย
-
สงสารปลายอ่ะ
โอมมีเบื้องหลังอะไรป้ะเนี่ย
ถ้ามีก็บอกปลายไปเหอะทำงี้สงสารปลายนะ
-
รักที่เป็นไปไม่ได้3
(http://s9.favim.com/orig/140101/coffee-dream-drink-heart-Favim.com-1210833.jpg)
“พอแล้วปลาย ดื่มเยอะเกินไปแล้วนะ” พี่เดียวพยายามจะห้ามผม แต่ผมไม่ฟัง ยังคงดื้อกระดกน้ำสีอำพันเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า ดื่มมาตั้งแต่ร้านเปิดจนร้านใกล้จะปิด
หลังจากที่ผมวิ่งหนีโรมมาทั้งน้ำตาก็ไปเจอพี่เดียวกลางทาง ก่อนที่ผมจะชวนพี่เดียวมาดื่ม พี่เขาดูจะตกใจมาก เลยไม่ขัดผม
“ผมไม่เป็นไร”
“ไม่เอาน่าปลาย อย่าทำแบบนี้เลย กลับเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้อง”
พี่เดียวลากผมออกจากร้านอย่างทุลักทุเล เพราะผมไม่ให้ความร่วมมือ ผมร้องไห้มาตลอดทางกลับห้องพัก พี่เดียวไม่ได้ถามอะไร คงรู้ว่าผมไม่อยากพูดถึง ห้าปีแล้ว ทำไมผมยังลืมเขาไม่ได้สักที ความรักที่ผมมีให้เขามันแทบไม่น้อยลงด้วยซ้ำ
“ส่งผมตรงนี้ก็ได้ ขอบคุณครับ” ผมตั้งสติประคองตัวเองให้ยืนตรง พี่เดียวมองผมด้วยความเป็นห่วง ผมยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะหมุนกายเดินขึ้นหอพัก ถอดเสื้อผ้าอาบน้ำ ภาพผู้ชายตัวผอมบางที่อยู่บนกระจกบานนั้น ผมไม่เคยน้อยใจตัวเองเท่านี้มาก่อน ถ้าผมเกิดเป็นผู้หญิง เขาจะรักผมไหม เราจะไม่เลิกกันใช่หรือเปล่า
ไล้นิ้วบนรอยสักชื่อของโรม เขาจะรู้บ้างไหม ว่าหัวใจของผมมันไม่เคยเป็นของใคร มันเป็นของเขาคนเดียว อยากตะโกนถามไปว่า มาทำให้ผมรักแล้ว ไม่คิดจะรับผิดชอบเลยใช่ไหม เอาหัวใจผมไปทำไมในเมื่อไม่คิดจะดูแล
แต่จะมาร้องไห้คร่ำครวญตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว
เขามีคนที่เขาต้องรับผิดชอบ และเขาก็คงโยนหัวใจของผมทิ้งไว้ข้างทางที่ไหนสักแห่งที่ผมตามหามันกลับมาไม่ได้ หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
“ฉันบ้ามากใช่ไหมโรม ฮึก บ้าที่ยังรักนายอยู่แบบนี้”
ผิดที่ผมเองที่ฝังใจกับโรมมากเกินไป เพราะตลอดเวลาสี่ปีที่เราคบกัน ไม่มีเวลาไหนที่ผมไม่มีความสุข เขาเคยทำให้ผมเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก เป็นคนที่เขาบอกว่ารักที่สุดในโลก และการมีเขาอยู่ข้างๆทำให้ผมมีความสุขที่สุดในโลก
สี่ปีไม่ใช่สี่นาที ที่ผมจะลืมความทรงจำเหล่านั้นได้ ผมเก็บทุกเสี้ยวความรู้สึกไม่ให้หล่นหายไปตามกาลเวลา สมุดไดอารี่ที่บันทึกเหตุการณ์เก่าๆคอยย้ำเตือนผมเสมอว่าครั้งหนึ่งเรารักกันมากแค่ไหน
จากที่มีความสุขราวกับได้อยู่บนสวรรค์ ก็ถูกกระชากลงกระแทกพื้นดินแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ทุกอย่างพังครืนลงตรงหน้า พร้อมภาพที่เขาเดินจากไป
“ฮือออ ฉันควรทำยังไงดีโรม มันถึงเวลาที่ฉันต้องตัดใจแล้วใช่ไหม ฮึก”
ผมเอื้อมมือเปิดฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำไหลรินรดตัวจนนานนับชั่วโมง มานั่งคิดดูแล้ว ผมก็ทำไม่ถูกจริงๆ เขาเป็นของคนอื่น
ไปแล้ว แต่ผมกับทำเรื่องบ้าๆ ถ้าภรรยาของโรมรู้เข้าก็คงไม่พอใจ และผมคงทำให้โรมหนักใจมาก
“ขอโทษนะ ขอโทษ ยกโทษให้กับคนงี่เง่าที่มันรักนายมากก็เท่านั้นที ฉันจะไม่ทำให้นายลำบากใจอีกแล้ว”
เช้าวันต่อมาผมออกไปใส่บาตรอย่างเดิมทั้งๆที่ตัวเองยังไม่ได้นอนพัก ผมนอนไม่หลับ ไม่อาจข่มตาลงได้ เลยนั่งวาดรูปทั้งคืนจนเสร็จในช่วงเช้า
ใส่บาตรเสร็จผมก็แวะหาอะไรกลับไปกินที่หอ วันนี้จะไม่เหมือนวันก่อนๆ จะไม่มีการแวะซื้อน้ำเต้าหู้ไปฝากใครคนนั้น และไม่มีดอกไม้ในยามเย็นอีกต่อไป
“ว่าไงเรา หน้าตาเหมือนคนไม่ได้นอน ไหวไหมปลาย” พี่เดียวเดินมาดูผม ก่อนจะรับรูปในมือไปดูแล้วทำหน้ากังวล
“ผมนอนไม่หลับน่ะครับ พี่ว่ามันโอเคไหม” ผมถามถึงรูปในมือ ผมวาดด้วยอารมณ์ที่ไม่คงที่กลัวว่ามันจะออกมาไม่ได้เรื่อง
“เฮ้อ มันสวยมากๆนะปลาย แต่มันเศร้ามาก เศร้าโคตรๆเลย พี่ถามจริงเถอะ เป็นอะไร มีอะไรจะเล่าจะปรึกษาพี่ไหม” พี่เดียวเดินไปนั่งที่โซฟารับแขก ผมก็นั่งลงข้างๆ ผมรูปที่นั่งวาดเมื่อคืน รูปที่ผมวาดเป็นรูปกระต่ายหมายจันทร์ กระต่ายตัวน้อยที่ริอาจรักของที่อยู่ไกลเอื้อม สุดท้ายก็ได้แต่เฝ้ามองด้วยน้ำตา ไม่มีทางที่จะได้มาครอบครอง
“พี่เดียว...ถ้าพี่เดียวรักคนที่เขาไม่รักพี่เดียว พี่จะทำยังไง แล้วถ้าเขามีเจ้าของแล้วล่ะ การรักเขามันผิดใช่ไหม” ผมถามโดยไม่ได้สบตาคนฟัง ผมไม่กล้าจริงๆ เพิ่งมานึกระอายใจในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
“เฮ้อ ขอถอนหายใจอีกรอบนะ เรื่องแบบนี้มันพูดยาก มันก็ไม่ผิดหรอกที่เราจะรักเขา ถ้ามันไม่ทำให้เราเจ็บ แต่ถ้าการรักคนที่มีเจ้าของโดยเขาไม่ได้รักไม่ได้สนใจเราแล้วมันทำให้ปลายเจ็บ ก็หยุดเถอะ”
“...”
“ปลายยังต้องเดินหน้าต่อไป แค่เปลี่ยนเส้นทาง บางทีปลายอาจจะเจอสิ่งที่ดีรออยู่ก็ได้ การที่ย่ำอยู่กับที่มันไม่มีอะไรดีหรอกนะ มีแต่จะทำให้ปลายทุกข์ใจ จริงไหม”
“ครับ” ผมยอมจำนนต่อคำพูดของพี่เดียว ผมไม่เพียงแต่ไม่ก้าวไปข้างหน้า ไม่เพียงแต่ย่ำอยู่กับที่ แต่ผมเดินถอยหลังกลับไปหาอดีตที่มันไม่มีทางเป็นความจริง มันเป็นเพียงแค่ความฝัน สุดท้ายในวันใดวันหนึ่งผมก็ต้องตื่นขึ้นมาพบกับความเป็นจริง ว่าโรมไม่รักผมอีกต่อไปแล้ว
“เอาเถอะ กินไรมายัง ไปนั่งรถเล่นกันดีไหม”
“ครับ”
พี่เดียวขับรถพาผมนั่งรถเล่นแถวนอกตัวเมืองเชียงราย ผมสบายใจขึ้นมาก มันคงจริงอย่างที่พี่เดียวว่า ผมควรจะต้องก้าวไปข้างหน้าเสียที แม้ความจริงจะเป็นสิ่งที่น่ากลัว แต่ผมต้องยอมรับมันเสียที แล้วปล่อยให้จิตใจตัวเองเป็นอิสระ
ฉันขอโทษนะโรม ฉันอยากจะซื่อสัตย์ในความรักของตัวเองที่มีต่อนาย แต่มันทำร้ายฉันเหลือเกิน
ฉันขอโทษ แต่ฉันต้องเข้มแข็งเพื่อที่จะก้าวต่อไปข้างหน้าและทิ้งนายไว้ข้างหลัง
ครั้งหนึ่งในชีวิตฉันเคยรักนายมาก และนายจะยังคงอยู่ในใจฉันตลอดไปเหมือนรอยสักที่จะไม่ลบไปไหน
เพราะนายคือความทรงจำที่สวยงามของฉัน
“ไม่เป็นไรปลาย ไม่ต้องร้องนะ เก็บเขาไว้ในใจก็พอ ไม่ต้องลืม แต่ปลายต้องก้าวเดินในโลกแห่งความจริงให้ได้”
“ปลายจะเข้มแข็งขึ้นใช่ไหมพี่เดียว ฮืออ”
“ปลายจะก้าวต่อไปได้ เชื่อพี่นะ”
ปลายจะพยายาม...ปลายสัญญานะโรม ปลายจะไม่ทำให้ทั้งตัวปลายเองและโรมต้องเจ็บอีกแล้ว ปลายสัญญา
พี่เดียวแนะนำให้ผมไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจที่อื่นสักพักเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ ผมเห็นดีเห็นงามด้วย เลยแพ็คกระเป๋านั่งรถไปปาย สถานที่ท่องเที่ยวยอดฮิต แต่ผมมาในช่วงหน้าฝนซึ่งไม่ใช่ช่วงเทศกาล คนจึงไม่พลุกพล่าน
ผมได้บ้านพักหลังเล็กๆราคาไม่แพงหลังหนึ่งสำหรับอยู่สองอาทิตย์ เป็นของคนรู้จักของพี่เดียว ผมถึงได้ในราคาถูกและสามารถเช่าได้นาน บรรยากาศก็ดีเพราะอยู่บนเขาขึ้นมาหน่อย ไม่ไกลมีร้านกาแฟ ร้านอาหารและร้านขายของที่ระลึก ผมได้โปสการ์ดมาหลายใบ เริ่มแรกก็เขียนไปหาพี่เดียว ส่งข่าวว่าผมมาถึงแล้ว พร้อมกับเขียนส่งกลับไปให้ตัวเอง
วันแรกผมใช้เวลาทั้งวันเพื่อนอนหลับพักผ่อนที่ริมระเบียงบ้าน นอนรับลมเย็นจากไอฝนที่ตกปรอยๆ กลิ่นฝนและกลิ่นดินกลิ่นต้นไม้ขับกล่อมให้ผมนอนหลับสนิท ตื่นมาอีกทีก็เกือบจะหกโมงเย็น เพราะเสียงท้องร้องประท้วงความหิว
ผมออกไปหาอะไรกินข้างนอก ร้านรวงปิดหมดแล้ว แต่ยังโชคดีที่มีคุณป้าเจ้าของร้านอาหารใจดีทำข้าวผัดให้ผมเป็นเจ้าสุดท้าย เย็นนี้ผมเลยมีอะไรให้กิน
แสงสุดท้ายของวันนี้บอกกับผมว่า ผ่านพ้นคืนนี้ไป ชีวิตผมจะได้เริ่มต้นใหม่กับแสงสีทองครั้งใหม่ที่จะส่องสว่างนำทางให้ผมได้ก้าวเดิน
หกวันกับการมาอยู่ที่นี่เป็นอะไรที่วิเศษมากๆ ผมวาดรูปและขายได้ตั้งสามภาพแหนะ คนซื้อก็เป็นพี่เจ้าของร้านโปสการ์ดที่ผมอุดหนุนอยู่ทุกวัน ยังมีเจ้าของรีสอร์ทที่แวะผ่านมาเห็นตอนผมวาดรูปพอดี เขาเลยขอซื้อเมื่อผมวาดเสร็จ อีกคนก็เป็นผู้หญิงรุ่นเดียวกับผม เธอหน้าตาสละสวยเป็นลูกเจ้าของร้านกาแฟแถวๆบ้านพักที่ผมอยู่ ผมขายให้เขาในราคาไม่แพง เพราะเราถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน กระดาษกับสีก็ไม่ได้แพงเท่าไหร่ น้ำใจที่ให้กันมีค่ามากกว่าเยอะ ทุกคนที่นี่ทำให้ผมสบายใจ ผมยิ้มได้และมีความสุข จะมีบ้างที่ผมเผลอตัวคิดถึงโรม แต่เมื่อรู้สึกตัวผมจะฉีกยิ้มเป็นอันดับแรกพร้อมกับคิดว่า...
อย่างน้อย ผมก็เคยมีความสุขกับเขา
อาจจะต้องใช้เวลามากกว่านี้หน่อย สักวันผมจะผ่านมันไปได้
“วันนี้เอาอะไรจ๊ะปลาย” พิ้งค์ ลูกเจ้าของร้านกาแฟที่เคยซื้อรูปผมมาแขวนไว้ในร้านถาม
“เอาชาเขียวนมสดแก้วหนึ่งละกัน” ผมสั่งแบบที่กินอย่างเดิมเป็นประจำ เป็นเครื่องดื่มที่ผมชอบ...และเป็นเครื่องดื่มที่โรมชอบ
เฮ้อ...เอาอีกแล้วไอ้ปลายเอ้ย
“ปลายกินอยู่อย่างเดียวทุกวันไม่เบื่อหรือไง ลองอย่างอื่นไหม พิงค์ทำคาราเมลลาเต้อร่อยมากนะ ลองไหม”
“ไม่เอาอ่ะ เราไม่ชอบกินกาแฟ”
“ทำไมอ่ะ”
“มันขมน่ะ”
“แรกๆมันอาจจะขมน่ะ แต่สักพักมันก็จะหวาน นะๆลองดู พิ้งค์ทำให้ลองชิมไม่คิดตังค์”
พิ้งค์ไม่ฟังคำทักท้วงของผมเลย เธอหันไปทำเครื่องดื่มให้ผมแทน ผมก็เลยปล่อยเลยตามเลย ผมเคยลองชิมกาแฟนะ แต่ไม่ชอบจริงๆ กินทีไรตาค้างทุกที
ไม่นานพิ้งค์ก็เอาชาเขียวนมสดและคาราเมลลาเต้มาเสิร์ฟให้ผม กลิ่นของเครื่องดื่มทั้งสองแก้วลอยมากระทบจมูกจางๆ ได้ยินเสียงฝนตกข้างนอก ทั้งผมและพิ้งค์ต่างมองไปทางเดียวกัน ในเวลานั้น มีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งหลบฝนเข้ามาในร้าน ในทันทีที่เขาเงยหน้า ผมเริ่มรู้สึกว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรมสำหรับผมเลย
“โรม...!”
เขามาที่นี่ได้ยังไง
“ปลาย! อยู่ที่นี่จริงๆด้วย” โรมทำหน้าอึ้งก่อนจะเดินก้าวเข้ามาหาผม ผมทำอะไรไม่ถูก นั่งนิ่งอยู่กับที่
ใครก็ได้บอกผมที่ว่าผมไม่ได้ฟัน ทำไมเขามาอยู่ที่นี่ เขามาทำไม...ไม่ได้มาตามหาผมหรอกใช่ไหม
ขอเถอะ...ผมทนเจ็บต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ
.................................
ขอเตือนนะขอเตือน ถ้ามาทำให้น้องปลายร้องไห้ถึงที่ละก็ ตาย!!! :fire: :z6:
-
โรมตั้งใจตามมาหรือบังเอิญมาเจอเนี่ย
ถ้าตั้งใจตามมาก็อย่ามาทำให้ปลายเสียใจอีกนะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: มาทำไม ๆๆๆๆ
-
ตั้งใจหรือบังเอิญ บังเอิญก็ขอให้ถอยไป แต่ถ้าตั้งใจ ก็อย่าทำให้ปลายร้องไห้ล่ะ
-
:z6: อีตาโรมนี่จะเป็นหมาป่าหยอกลูกแกะหรือไง ทำปลายฝนร้อวไห้อีกเจอแน่
-
:hao5: สงสารปลายจัง...อิตานี้้ก็ยังไงนะ
-
มาทำไม ปลายกำลังจะดีขึ้น เอาน้ำตาปลายคืนมาเลยนะ
-
อ่านแล้วถอนหายใจ สลับกลั้นหายใจ
ปลายน่ารักน่าสงสาร เลิกแบบที่ยังรักมันยืดเยื้อยาวนาน
-
โรมมาอยู่นี่ได้ไง !! สงสารปลายอ่ะ :hao5: :hao5:
-
ยังไงๆๆ
-
โรมมาได้ไงอ่ะ
ตามปลายมาหรอ ??
-
โลกกลมเกินไปแล้วววววว :a5:
-
เอะยังไง น้องปลายร้องไห้ตลอดเลย มาทำไมเนี่ย
-
หวังว่าจะมาตามหาแล้วอธิบายให้ฟังนะ
ถ้าจะมาทำให้ช้ำใจก็กลับไปเถอะ
-
ถ้าจะมาพูดขอคืนดีหลังจากที่ทำอย่างนั้นใส่ก็อย่าเลย กลับไปเถอะ ปลายกำลังจะดีขึ้นแล้ว ไปอยู่กับเมียแต่งคุณเถอะ
-
หน่วงจิตจริงๆ
-
สงสารปลายอ่ะ
-
มาทำไมให้อายบ้านนาเล่านวลน้อง~
-
รักที่เป็นไปไม่ได้ 4
(http://s5.favim.com/orig/140530/little-spread-sunshine-Favim.com-1802107.jpg)
ให้ฟ้าถล่มเถอะ ไม่คิดเลยว่าข้อสงสัยที่แวบเข้ามาในหัวผมเพียงแวบเดียวหลังจากได้เห็นหน้าโรมจะเป็นความจริง
ผมกำลังคิดว่าตัวเองกำลังฝัน
“ฉันไปหานายที่ห้องพัก แต่นายไม่อยู่ พอดีเห็นโปสการ์ดที่นายส่งกลับไปเลยตามมา” เขาว่ามาแบบนั้น แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากรู้ ความจริงผมควรจะวิ่งหนีออกไปจากตรงนี้ด้วยซ้ำ ไม่ใช่มานั่นปั้นจิ้มปั้นเจ๋อคุยกับเขาเหมือนเราไม่เคยมีความหลังต่อกัน
ทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สา
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เขาถามน้ำเสียงเป็นห่วง ผมทิ้งสายตาไว้ที่แก้วชาเขียวที่เริ่มจะเจือจางเพราะน้ำแข็งละลายเกินกว่าครึ่ง จะผิดหรือเปล่าที่ผมอยากจะวิ่งหนีไปจากสถานการณ์นี้ ผมคิดถึงโรมและผมยังรักเขา ผมคงจะกอดเขาได้แน่นเท่าที่ต้องการถ้าไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ผมตัดสินใจแล้วว่าจะเดินผ่านเขาไปหาอนาคตของตัวเอง
“คือเรื่องวันนั้นฉันขอโทษนะ”
“...”
“ฉันแค่ตกใจ ไม่คิดว่าจะเป็นนาย เอ่อ...และก็ไม่ได้จะพูดแบบนั้น”
“...”
“ปลายฝน”
“เท่านี้หรือเปล่าที่จะพูด นายไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษนาย”
เขาไม่ได้ทำอะไรผิดด้วยซ้ำ คนที่ผิดก็คือผม...ผมทั้งนั้น ผมควรตัดใจจากเขาตั้งแต่เมื่อห้าปีที่แล้ว ไม่ใช่ทำตัวโง่งมกักตัวเองอยู่ในโลกที่ไม่เป็นจริง โลกที่มีแต่โรม
“ถ้านายมาเพื่อพูดแค่นี้ เอาเป็นว่าฉันรับรู้ ฉันจะไม่ทำอีก นายสบายใจได้ ฉันขอตัวนะ”
คงไม่มีใครรู้ว่าผมกลั้นน้ำตาแทบตาย เพราะฉะนั้นผมก็ควรออกไปจากตรงนี้ซะ ก่อนที่น้ำตาจะประจานความอ่อนแอที่ผมมี
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งไปปลาย”
ผมควรจะเดินจากไปแล้วทำเป็นไม่สนใจเสียงเรียกเหมือนอ้อนวอนนั่น แต่ผมกลับก้าวขาไม่ออก ตลกดีนะ...หัวใจไม่เคยฟังสมองหรอก
“ฉันคิดถึงปลายมากนะ”
...คิดถึงเหรอ?
ผมไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะตลกร้ายได้ขนาดนี้
“นายไม่ควรบอกคิดถึงคนอื่นในตอนที่นายมีภรรยาอยู่แล้วนะ” ผมไม่อยากจะพูดคำว่าเมียตอกหน้าเขา มันดูไม่สุภาพ ผมไม่เคยเป็นแบบนั้น แต่ลึกๆมันก็อดรู้สึกไม่ได้ ทุกคืนที่ผมต้องนอนร้องไห้คนเดียว เขากลับมีใครในอ้อมกอด คนที่เขาจะมอบความรักและทุกสิ่งทุกอย่างให้ คนที่เป็น ‘เมีย’ เขา!
เมียที่ผมเองก็เคยเป็น!
“มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดปลาย...ฉันคือ” เขาดูอึกอัก ผมกรอกตาขึ้นข้างบนกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา
ผมยอมรับ คำว่าคิดถึงของเขามันทำให้หัวใจผมพองโตในชั่ววูบหนึ่ง มันยากสำหรับผมที่จะต้องสะกดจิตตัวเองตลอดเพื่อไม่ให้รู้สึกดีกับคำพูดของเขา มันจะทำให้ผมเจ็บเหมือนที่ผ่านมา ผมควรเดินออกจากวังวนบ้าบอนี่ได้แล้ว แต่...
ในเวลาที่ผมต้องการจะไป ทำไมเขาต้องกลับมา
“ฉันหย่ากับเธอแล้ว”
“...”
เขา...ว่าอะไรนะ?!
“ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง เรื่องราวมันซับซ้อน ถ้านายเพียงแต่จะให้โอกาสฉันได้อธิบาย ของเพียงแต่นายยอมฟังฉัน ได้ไหมปลายฝน” น้ำเสียงของเขาฟังดูแล้วน่าสงสาร แม้แต่แววตาของเขาที่สั่นเหมือนจะร้องไห้ ทั้งๆที่ควรเป็นผมมากกว่าที่จะร้อง เพราะผมคือคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังมาโดยตลอด
“ฟังฉันนะโรม ฉันเหนื่อยมาก...มากเหลือเกินกับการรักนาย นายคงจินตนาการไม่ออกแน่ๆว่าที่ผ่านมาฉันเจ็บปวดมากแค่ไหนที่นายทิ้งฉันกับเหตุผลเพียงอย่างเดียวที่ฉันรู้คือ นายหมดรักฉันแล้ว”
“คือ...”
“งั้นนายช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหม นายจะเอาเวลาที่ไหนกลับมารักฉันอีกครั้ง ทั้งๆที่เราไม่ได้เจอกันเลย” ผมยักคิ้วถามเขา แต่ใจกลับสั่นสะท้าน ดีเนอะ พูดเองก็เจ็บเอง
“พูดไปนายก็ไม่เชื่อ แต่ฉันไม่เคยไม่รักนาย”
“ใช่ ฉันไม่เชื่อ”
“แต่ฉันพูดความจริง ที่ผ่านมาฉันขอโทษ...”
เขาเงียบไว้แค่นั้น แววตาหม่นแสงลงถนัดตา ผมไม่เคยเห็นเขามีอาการแบบนั้น เกือบเผลอใจอ่อนให้โอกาสเขา ถ้าเป็นก่อนหน้าที่ผมจะมาปาย ผมคงยอมเขาทุกอย่างเพียงแค่เขาจะรักผมบ้าง เพราะผมรักเขามากกว่าตัวเอง แต่ในเวลานี้ผมรักตัวเองมากกว่า และผมสงสารตัวเองมากกว่าสงสารโรม
“ไม่ว่านายจะมาที่นี่เพราะอะไร จะต้องการโอกาสไปทำไม แต่นายจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่นายต้องการ”
“ไม่รักโรมแล้วเหรอปลาย”
ถามแบบนี้ไม่เห็นแก่ตัวเกินไปหน่อยเหรอ เหอะ
“ฉันรักโรม” ผมบอก เขาดูมีความหวัง แต่ประโยคต่อไปของผมจะดับความหวังเขาจนมอดมิด
“แต่นายไม่ใช่โรมที่ฉันรัก นายไม่ใช่เขา และไม่มีวันแทนที่เขาได้ เพราะอะไรรู้ไหม”
“...”
“เพราะโรมคนนั้นไม่เคยทำร้ายฉันยังไงล่ะ”
ผมไม่คิดว่าตัวเองจะทำอะไรแบบนั้น มันไม่ใช่ตัวผมที่จะยืนเถียงโรมฉอดๆๆ แต่ด้วยความสัตย์จริง ผมโคตรจะรู้สึกดีเลย
ปลายฝนคนเดิมได้ตายไปแล้ว
ต่อจากนี้จะไม่มีปลายฝนที่เอาแต่ยอมอีกต่อไป ผมต้องเข้มแข็งและแกร่งให้มากกว่านี้ เพื่อไม่ให้ใครมารังแกผมได้อีก โดยเฉพาะโรม ผู้ชายร้ายกาจ
“ฉันจะร้ายกว่านายให้ดู”
เช้าวันต่อมา ผมตื่นไปใส่บาตรแต่เช้า แต่เหมือนว่าวันนี้จะฤกษ์ไม่ดี เพราะโรมเดินถือถาดอาหารมายืนข้างๆผม ผมเหลือบมองเขาด้วยหางตาก่อนจะขยับออกห่างไปยืนที่หน้าร้านขายโปสการ์ด จังหวะเดียวกับพี่วัตเจ้าของร้านเดินถือของออกมาใส่บาตร
“อ้าวพี่ คิดว่าวันนี้พี่จะไม่ตื่น” ผมเอ่ยแซว พี่วัตขำแก้เขิน ปกติพี่เขาตื่นบ้างไม่ตื่นบ้าง อยู่ที่ว่าวันไหนเมามากเมาน้อย
“พอดีเมื่อคืนวงแตกเพราะเมียไอ้จอนมาอาละวาด แยกย้ายกันแทบไม่ทัน”
“ฮ่าๆๆ ดีแล้วครับ ดื่มเหล้าทุกวันมันไม่ดีนะ ดูแลตัวเองบ้างสิ” ผมเตือนด้วยความหวังดีอย่างเพื่อนคนหนึ่ง
“อะแฮ่ม!” เสียงแขกไม่ได้รับเชิญดังแทรก ผมรู้ว่าใครเลยไม่ได้หันไปมอง และอีกเหตุผลที่ผมเลือกจะหันหลังให้เขาก็เพราะ ผมกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนเพียงแค่ได้เห็นหน้าเขา
คือผมก็ไม่ได้ปีกกล้าขาแข็งขนาดนั้น มันก็มีบ้างบางอารมณ์ชั่ววูบที่ลังเลว่าจะเอายังไงดี ยิ่งโรมมาอยู่ใกล้ๆ มันยิ่งอันตรายต่อหัวใจผม และผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะใจแข็งได้ขนาดไหนถ้าเขายังตามตื้ออยู่แบบนี้
“ใครเหรอปลาย” พี่วัตถาม ผมส่ายหน้า
“ผมไม่รู้จัก” ผมตอบแบบไม่แยแส
“ปลาย...” โรมเรียกผมเสียงอ่อย
“พระมาแล้วครับพี่วัต ใส่บาตรกันเถอะ” ผมตัดบทเมื่อเห็นพระเดินมา แต่ก่อนที่จะใส่บาตร ผมเลือกจะหันไปทางโรม พอเห็นผมสนใจเขา เขาก็ฉีกยิ้มหล่อใส่ผม คิดว่าผมจะรู้สึกอะไรหรือไง
...เหอะ ยอมรับก็ได้ ยิ้มของเขาทำผมใจเต้นแรงชะมัด
แต่รับประกันได้ว่า หัวใจที่ถูกบีบถูกขยำจนบอบช้ำ ยิ่งเต้นแรงเท่าไหร่ ยิ่งตอกย้ำให้เจ็บปวดเท่าทวี
“ฉันไม่อยากใส่บาตรร่วมกับนาย ชาติหน้าขี้เกียจตามไปเจอะเจอ ถ้ารู้แล้ว ช่วยถอยไปห่างด้วย”
“ปลาย...” เขาเรียกผมเสียงอ่อย
“ขอบคุณที่ทำตาม” ผมยิ้มแข็งๆให้เขาก่อนจะหันไปสนทำบุญเสริมความเป็นสิริมงคลให้กับตัวเอง เผื่อว่าอะไรๆในชีวิตจะดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่
.........
เมื่อวานไม่ได้มาลง เพราะลงตอนแรกของเรื่องใหม่ไป ตอนนี้คนเขียนรักปลายฝนมากกว่าเดิมอีกพันเปอร์เซ็น อาจมีบางคนที่สงสัยนะคะว่าปลายฝนเข้มแข็งเร็วไปหรือเปล่า แค่ไม่กี่วันเอง แต่ความจริงแล้วปลายฝนเป็นคนที่เด็ดเดี่ยวอยู่แล้ว แต่เลือกในใช้ความเด็ดเดี่ยวของตัวเองในการรักโรม (เข้าใจหรือเปล่า อธิบายงงไปไหม) แต่พอจึงเวลาที่ปลายจะตัดใจ ปลายฝนก็เด็ดเดี่ยวพอที่จะตัด อ้าววว ถ้างั้นเรื่องนี้จะจบลงที่ยังไง ไม่บอก รออ่านนะคะ 5555 มันก็เดาทางไม่ยากหรอกนะ
อาจมีบางจุดที่ไม่ได้บอกหรืออธิบายชัดเจน เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นนะคะ ถ้าใส่รายละเอียดมากไปก็ไม่ใช่เรื่องสั้นสิ มันต้องกระชับ สั้นและได้ใจความ เพราะฉะนั้นริริจึงเลือกเขียนเฉพาะจำเป็นเนอะ แต่ถ้าอ่านแล้วสงสัยก็ถามได้นะคะ แล้วริริจะมาตอบในตอนหน้าที่ลง อีกสามตอนจบแล้วนะตัวเอง มารอดูกันว่างานนี้ใครจะอยู่ใครจะไป
ใครสนใจนิยายแนวแฟนตาซีผสมโรแมนติกแนะนำให้ตามไปอ่านนะคะ ถึงจะเป็นเนื้อเรื่องที่เกี่ยวกับงู แต่มันไม่น่ากลัวขนาดนั้นนะคะ รับรองว่าอ่านแล้วคุณจะหลงรักตัวละครเหมือนริริ
ฝากด้วยนะคะ DG.Series❁COLD-HEART SNAKE (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42385.0)
-
ตามมาอ่านเรื่องนี้ด้วย อ่านแล้วลุ้นแบบหน่วงๆ :serius2:
-
ปลายฝนเท่ห์มากกกกก
-
o13 ดีต้องเอาคืนซะบ้างอย่างน้อยจะได้รู้ว่าเวลาคนอื่นเจ็บนะเป็นไง
-
จะไปยังไงต่อ ไปเนี่ย
หน่วงจริงๆ :katai1: :katai1:
-
รู้สึกสะใจแหะ
-
ปลายเอาคืนนิดๆหน่อยพอนะ
มีเวลาอีก3ตอนเองนะ
อย่าใจแข็งนะปลาย
อยากอ่านฉากหวานๆแล้วววว
-
ปลายฝนไม่น่าขัดเลย ฉันอยากรู้เหตุผล เผื่อจะได้รู้ว่าจะสมน้ำหน้ามันดีมั้ย :katai1:
-
เยี่ยมมากน้องปลาย
-
ก็ยังหน่วงจิตกันต่อไป
555
-
รักที่เป็นไปไม่ได้5
(http://s1.favim.com/orig/22/bloom-blossom-floral-flowers-madamelulu-Favim.com-210981.jpg)
หยาดน้ำค้างเกาะตัวจับบนกลีบดอกไม้สีชมพูอ่อน ลมพัดไหวต้องกลีบดอกสั่นระริกเพียงน้อยนิด หอบกลิ่นดินกลิ่นฝนโชยเข้าจมูก เมื่อตอนเช้ามืดฝนตกปรอยๆทำให้อากาศเย็นตัวลง สดชื่นตั้งแต่ตื่นเช้ามา แต่มันคงจะเป็นเช้าที่สดใสมากกว่าถ้า ถ้าเพียงแต่ดอกไม้ตะกร้าใหญ่ที่วางอยู่หน้าบ้านพักไม่ใช่...
...ไฮเดรนเยีย
ดอกไม้ที่ผมชอบจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ถ้าคนๆนั้นไม่ได้เอามา มีเขาคนเดียวที่รู้ว่าผมชอบ
การ์ดใบเล็กเสียบอยู่ในกลุ่มดอกไม้ ผมหยิบมันขึ้นมาอ่าน
I always love you my hydrangea, and I can’t smile without you darling.
เชื่อได้มากแค่ไหนกับคำรัก
เชื่อได้เหรอว่ามันจะไม่ใช่แอปเปิ้ลอาบยาพิษ หากผมเอื้อมมือออกไปหยิบมันแล้วกัดเข้าปาก
จะแน่ใจได้ยังไงว่าผมจะไม่ตายเพราะความรักของเขาอีกครั้ง
ประตูแห่งความสุขที่ผมเฝ้ารอมาตลอดห้าปีไม่เคยเปิดให้ผมเข้าไป นานจนท้อ เจ็บจนเลือกที่จะถอดใจเลือกที่จะหันหลังแล้วเดินไปหาประตูแห่งความสุขบานใหม่ที่พร้อมจะรับผมเข้าไปเป็นส่วนหนึ่ง แต่ยังไม่ทันที่จะได้เจอ ประตูบานนั้นก็เปิดออกเรียกผมให้เดินกลับไปหา ผมกำลังยืนหันหลังด้วยความลังเล
นานแค่ไหนที่ผมรอเวลานี้ แต่...ผมกลัวเหลือเกินว่า ถ้าเดินกลับไป ประตูบานนั้นจะกระแทกตัวปิดใส่หน้าผมดังปึ้ง ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเยาะที่หลอกล่อคนโง่งมอย่างผมได้
ถ้าจะใช้ความรักของผมเป็นเครื่องมือ ก็ขอเถอะ ปล่อยผมไป แม้ปลายทางผมจะไม่เจอประตูแห่งความสุขอีกเลยก็ตาม
“ดอกอะไรเนี่ย สวยเชียว” พิ้งค์ชะโงกหน้าจากในเคาน์เตอร์ออกมาดู ผมไม่รู้จะจัดการกับดอกไม้เจ้าปัญหายังไง จะให้ทิ้งก็ทำไมลง แต่จะเก็บเอาไว้ผมก็ทำไม่ได้ เจ้าของก็ไม่รู้ไปไหน หายตัวไปเหมือนจงใจไม่อยากรับคืน ทั้งที่ๆจะต้องออกมาป้วนเปี้ยนให้ผมใจสั่นขวัญแขวนว่าเขาต้องการอะไรจากผมกันแน่
“ไฮเดรนเยีย ถ้าชอบผมยกให้ก็ได้ ตั้งไว้ในร้านก็ดีเหมือนกัน” ผมบอกอย่างใจดี พิ้งค์ยิ้มกว่าไม่ถึงห้าวินาทีก็หุบยิ้มฉับ
“อะไรกัน มีคนให้มาแท้ๆ แต่กลับยกให้คนอื่นง่ายๆเหรอปลาย ใจร้ายไปหรือเปล่า”
ผมทำหน้าเหวอ พิ้งค์รู้ได้ยังไงว่ามีคนให้ดอกไม้ผมมา ในเมื่อผมไม่ได้บอก
“ไม่ต้องทำหน้างงขนาดนั้น นี่แสดงว่าไม่ได้สังเกตเลยสินะถึงได้หิ้วออกมา บนตะกร้ามีข้อความเขียนเอาไว้ด้วย
ผมเอาตะกร้าไปวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะก้มมอง มีจริงด้วย ผมก็มัวแต่มองดอกไม้ไม่ได้สนใจตัวตะกร้าถักว่ามันมีข้อความน่าอายเขียนติดไว้ตัวบะเร่อ
ปลายฝนที่รัก รับดอกไม้แล้วหายโกรธสามีเถอะน้า~
“บ้าเอ้ย!” ไม่น่าล่ะ ตอนที่ผมเดินผ่านพี่วัตกับเพื่อนพี่เขาถึงได้ทำหน้ายิ้มขำ ก็คิดว่าเมาค้างเสียอีก
บ้าๆๆ โรมบ้าที่สุด
“คึคึ สามีปลายนี่โรแมนติกจังเลยน้า”
“อย่าแซวนะพิ้งค์ เราไม่มีสามีไม่มีแฟนอะไรทั้งนั้นแหละ เราโสด!” คิดแล้วก็โมโห คนก่อเรื่องก็ไม่รู้หายไปไหน ถ้าเจอหน้าจะว่าเสียให้เข็ด โทษฐานทำผมอายชาวบ้าน
ผมกระแทกตัวนั่งด้วยความหงุดหงิด แต่ถ้ามีกระจกมาตั้งตรงหน้าผมมันต้องล้อผมที่แอบอมยิ้มอยู่แน่ๆ แล้วมือนะวางลงเดี๋ยวนี้เลยนะ จะไปจับดอกไม้ทำไม บ้าๆๆ ไอ้ปลายฝนบ้า
อย่าไปหลงคารมคนเจ้าเล่ห์แบบนั้นเชียว
“บอกเจ้าของแกด้วยนะ แค่นี้เรียกความรักของปลายคืนไม่ได้หรอก”
“เอ้าๆๆ คนอะไรนั่งคุยกับดอกไม้ก็เป็น”
ปล่อยไก่อีกแล้วผม!
ผมละมือจากดอกไม้ เอ่ยขอบคุณพิ้งค์ที่ทำชาเขียวนมสดมาให้โดยที่ผมไม่ต้องบอก ก็แหงล่ะ มาทุกวันก็สั่งแบบเดียวทุกวัน ผมไม่ใช่คนโลเล ชอบอะไรก็ชอบจะแต่อันนั้น และจะชอบไปจนตาย
“ไฮเดรนเยีย มีความหมายว่าไงเหรอ” พิ้งค์หยิบดอกไฮเดรนเยียออกมาก้านหนึ่ง กลีบดอกเล็กๆน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มรวมตัวกันเป็นก้อนกลมๆ น่ารักจนผมเผลอแย้มยิ้มอย่างที่เป็นทุกครั้งที่เห็นดอกไม้ที่ตัวเองชอบ
“คุณช่างเย็นชา นั่นล่ะ ความหมายของมัน”
“หืม ความหมายไม่ดีนี่ ทำไมถึงชอบล่ะ หรือว่าไปตกหลุมรักผู้ชายจอมเย็นชาที่ไหนเข้า หรือสามีปลายเย็นชา แต่คงไม่มั้ง ถึงกับเอาดอกไม้มาง้อ น่าจะเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากกว่า”
อุ่นสิ อุ่นจนร้อนเลยล่ะ -_-
“เราไม่ได้ชอบมันที่ความหมาย มันไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยเหรอที่จะตัดสินคุณค่าของมันเพียงแค่ความหมายที่มนุษย์คนไหนก็ไม่รู้เป็นคนกำหนดขึ้นมา”
“ก็ไม่รู้สินะ”
“ดอกไฮเดรนเยียนี้ไม่ได้เย็นชาเลยสักนิดเดียว ออกจะเซนส์ซิทีฟบอบบาง และน่าสงสาร ไฮเดรนเยียน่ะชอบน้ำ ชอบอากาศเย็น ชอบแสงแดดอ่อนๆ ไม่ชอบอากาศร้อนๆ มันค่อนข้างเลี้ยงยาก ถ้าดูแลไม่ดีก็ตายลงได้ง่ายๆ ซึ่งคนที่สามารถเลี้ยงดูไฮเดรนเยียจนเติบโตสวยงามได้ คนๆนั้นก็ต้องเป็นคนที่รักและเอาใจใส่ไฮเดรนเยียเป็นอย่างดี”
เพราะอย่างนั้นผมถึงชอบมัน
“เหมือนปลายดีเนอะ” พิ้งค์ว่า ผมไม่ตอบ แค่ยิ้มรับเท่านั้น
...โรมก็เคยพูดแบบนั้น เขาเคยสัญญาว่าจะเลี้ยงและดูแลผมอย่างดี
...สุดท้ายเขาก็ปล่อยให้ผมตายลงช้าๆ ไม่รดน้ำ ปล่อยให้แห้งตายอยู่กลางแสงแดด
ผมใช้เวลาตลอดช่วงกลางวันนั่งวาดรูปในร้านของพิ้งค์ อาการดี ฟ้าครึ้ม อากาศเย็น ฝนไม่ตก แต่คิดว่าคงไม่นานนัก แล้วก็จริง จากนั้นไม่ถึงสิบนาทีผมก็ตกซู่ น้ำฝนไหล่ลู่ผ่านกระจกลงสู่พื้น ปิดบังทัศนียภาพข้างนอก ผมวางพู่กันลง มองรูปที่วาดเสร็จพอดิบพอดีอย่างพอใจ
“สวยจัง” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูไม่ทันได้ตั้งตัว ผมสะดุ้งหันหน้ามองด้วยความตกใจ แต่เป็นการกระทำที่ผิดพลาดที่สุด เพราะแก้มผมหันไปชนกับริมฝีปากสวยสีอ่อนของคนบ้าจอมตื้อเข้าอย่างจัง
ฟอดด~
“หอมจังเลย”
“ถอยออกไปเลยนะ!” ผมขึ้นเสียงแก้เขิน ยกมือเช็ดแก้มตัวเอง จะลุกหนีแต่โรมกักตัวผมเอาไว้ คนในร้านที่มีประปรายมองผมกับโรมด้วยความสนใจ ผมเลยนั่งนิ่งที่เดิม ไม่อยากกระโตกกระตากให้ได้รับความสนใจเข้าไปอีก
“อย่าดื้อนะที่รัก เป็นเด็กดีนะ”
ดูเขาพูดนะ มันน่าโมโหไหมล่ะ
“อย่ามาพูดกับฉันแบบนี้นะ” ผมกัดฟันพูดเสียงเบา ไม่ต้องการให้ใครได้ยิน เสียงลากเก้าอี้ดังใกล้ๆ คนตัวโตคงลากมานั่งข้างหลังผม แถมนั่งอย่างเดียวไม่พอ เอาคางมาเกยไหล่ผมอีกด้วย
แล้วทำไมผมไม่ลุกหนี นั่งให้เขาแสดงความใกล้ชิดทำไม
“ขอเวลาโรมสักห้านาทีนะ”
“...”
“ที่โรมบอกเลิกปลายเพราะว่าบ้านโรมรู้เรื่องของเรา พ่อกับแม่บังคับให้โรมเลิกกับปลาย บอกว่าถ้าไม่เลิก ท่านจะมาคุยกับปลายเอง และจะย้ายโรมไปเรียนต่างประเทศ ตอนนั้นโรมก็ยังเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ยังคิดอะไรไม่เป็น โรมพยายามพูดให้พ่อกับแม่เข้าใจว่าโรมรักปลาย แต่พวกท่านไม่รับฟัง พ่อกับแม่โกรธมาก โรมไม่รู้จะทำยังไง โรมกลัวที่จะต้องอยู่ห่างจากปลาย”
“โรมก็เลยบอกเลิกกับปลายง่ายๆแบบนั้นเหรอ” มันบอกไม่ถูกนะว่าผมควรรู้สึกยังไง แต่ที่แน่ๆ...ผมน้อยใจ
มือหนาของโรมเลื่อนมากอบกุมมือผมไว้ ผมดึงมืออกแต่เขาดื้อดึงจับมือผมจนได้ บีบแน่นแต่ไม่เจ็บแบบที่เขาทำเพื่อสร้างความมั่นคงให้ผม แต่สำหรับผม มันอึดอัดมากในตอนนี้
“โรมรู้ว่าโรมโง่งี่เง่าที่ตัดสินใจทำแบบนั้น แต่โรมรู้ว่าถ้าพ่อกับแม่โรมได้คุยกับปลาย ก็คงเป็นปลายที่ขอเลิกกับโรม จริงไหม”
เขาพูดถูก...ถ้าเป็นแบบนั้นจริงผมก็คงบอกเลิกกับเขาแน่ๆ แต่...สิ่งที่โรมทำโหดร้ายกับผมเกินไป
“แล้วเรื่องที่โรมต้องแต่งงาน โรมไม่เคยบอกปลายว่าโรมมีแฝด ผมกับน้องชายไม่ค่อยถูกกัน ริวถูกส่งตัวไปเรียนต่อเมืองนอก แต่พอกลับมาก็ทำผู้หญิงท้อง แล้วแอบเอาชื่อโรมไปอ้าง และมันก็ปฏิเสธว่าจะไม่รับผิดชอบ เราคิดหาวิธีว่าจะทำยังไงดี ทางฝ่ายผู้หญิงต้องการให้ริวแต่งงานกับบัว แค่ชั่วเวลาหนึ่งก็พอ แค่ไม่ให้เป็นขี้ปากชาวบ้าน ริวก็ยังเป็นริว สุดท้ายโรมก็ต้องรับผิดชอบแทนเพราะแม่ขอเอาไว้ แม่เสียใจกับสิ่งที่ริวทำถึงกับล้มป่วยเข้าโรงพยาบาล โรมไม่มีทางเลือก ก็แค่แต่งงานไม่ต้องจดทะเบียนสมรส แค่ปีเดียวเท่านั้นที่โรมจะเป็นอิสระจากทุกอย่าง”
“...”
“โรมไม่เคยนอนกับบัว เราแยกห้องกัน หลังจากบัวคลอดจนเด็กอายุได้หนึ่งขวบเธอก็ย้ายออกไปตามทางของเธอ เราไม่มีอะไรต้องติดค้างกัน”
“แล้วหลังจากนั้นล่ะ” ผมปากไวถามออก เห็นรอยยิ้มอุ่นจากเงากระจก แทบอยากจะตบปากตัวเอง
“โรมทำข้อตกลงกับพ่อแม่ไว้ ว่าถ้าโรมจบโทจากมหาวิทยาลัยที่พ่ออยากให้เรียน และเข้าไปทำงานแทนพ่อ โรมสามารถรักใครก็ได้ที่โรมอยากรักซึ่งคนๆนั้นก็คือปลาย พ่อกับแม่รับปาก และโรมก็ทำสำเร็จ จากนั้นโรมก็รีบสืบเรื่องจนรู้ว่าปลายหนีมาอยู่ที่เชียงราย”
“...”
“โรมไม่อยากให้เราห่างกันอีกแล้ว โรมไม่เคยยิ้มได้จากใจจริงตั้งแต่ไม่มีปลาย”
เก้าปี...ผมตั้งแต่วันที่เราเจอกันกับความรู้สึกนี้ ทั้งที่พยายามจะลืม แต่ทุกครั้งที่คิดจะทำแบบนั้นก็เจ็บปวดไปทุกครั้ง ผมไม่เคยเลิกรักเขาเลย
“โรมบอกทุกอย่างหมดแล้ว โรมรักปลายมาตลอด ไม่เคยมีวันไหนไม่รัก ไม่เคยคิดที่จะเลิกรัก ให้อภัยคนโง่อย่างโรมได้ไหม”
“ฉันไม่รู้” ผมหลบตาโรม
“ถ้าเพียงแต่นายจะบอกฉัน ฉันไม่ใช่คนเข้าใจอะไรยาก แต่ไม่ใช่บอกว่าไม่รักกันแล้ว นายม่รู้หรอกว่ามันฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็นยังไง”
“ฉันขอโทษ ฉันคิดตื้นเกินไป ไม่ทันได้คิดไตร่ตรองให้ดี ตอนนั้นฉันก็แค่คนอ่อนต่อโลก ยังรับมือกับอะไรหนักๆไม่ไหว ฉันถึงได้พูดแบบนั้นออกไป เพื่อที่จะให้ปลายตัดใจจากฉัน แต่ตอนนี้ขอโอกาสให้โรมได้ไหมปลาย”
“นายคิดเองเออเองคนเดียว ถ้าบอกกันสักนิด ต่อให้เราต้องห่างกัน ฉันก็คงรู้สึกดีกว่านี้ แล้วตอนนี้ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าต่อไปนายจะไม่คิดเองเออเองคนเดียวอีก” ผมกลัวมากจริงๆนะ เขาทำให้ผมรู้สึกไม่มั่นคงไปแล้ว ความกลัวฝังแน่นเกินไป ผมคงระแวงตลอดเวลาแล้วก็มีชีวิตอยู่อย่างไม่มีความสุขถ้าเลือกให้โอกาสเข้าตามคำขอ
ผมรักเขา...และมันเป็นเช่นนั้น
แต่ผมไม่รู้ ผมกลัว...ผมไม่กล้าเชื่อใจเขาอีกแล้ว
“โรมเข้าใจ”
บอกว่าเข้าใจ แต่การขยับแขนมากอดเอวผมไว้นี่คืออะไร เขาสมควรทำแบบนี้กับคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างนั้นเหรอ
“ถ้าตอนนี้ปลายยังไม่ให้อภัยโรมก็ไม่เป็นไร โรมจะพิสูจน์ให้ปลายเห็นเอง ว่าทั้งชีวิตโรมต่อจากนี้ จะมีปลายเป็นเจ้าของ และโรมจะรักปลายคนเดียวจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ”
ใจผมกระตุกวูบเมื่อเขาพูดถึงเรื่องความตาย
“แต่ขออย่างหนึ่งได้ไหม แทนตัวเองว่าปลายแล้วเรียกฉันว่าโรมเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ เรียกฉันกับนายแบบนี้มันห่างเหินเกินไป ฉันใจไม่ดี แล้วก็อีกอย่างนะ อย่าไปยิ้มให้ผู้ชายอื่นด้วย ฉันห่วงปลายก็รู้” เขาพูดเสียงอ้อน ผมหัวเราะหึในลำคอ ลุกขึ้นยืนยิ้มเหยียดให้โรม
“ไม่!”
“ปลาย...”
“ฉันจะไม่ทำตามที่นายบอก ปากฉัน ตัวฉัน ใจฉัน ฉันคิดเองได้ว่าควรจะพูดยังไงหรือยิ้มให้ใคร นายไม่มีสิทธิ์มายุ่ง เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
ผมไม่รู้หรอกว่าสุดท้ายแล้วเราจะกลับมารักกันได้อีกไหม แต่ตอนนี้เวลานี้ผมยังไม่พร้อม ขอเวลาให้ผมหน่อย ผมก็แค่อยากก้าวเดินได้อย่างมั่งคงจริงๆเสียที
..............................
“งั้นนายช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหม นายจะเอาเวลาที่ไหนกลับมารักฉันอีกครั้ง ทั้งๆที่เราไม่ได้เจอกันเลย”
จากประโยคนี้ที่ทำให้เกิดข้อสงสัยว่าโรมบอกแค่คิดถึง แต่ประโยคนี้ไม่ได้อ้างอิงว่าโรมบอกรัก แต่ต้องการสื่อว่า ปลายฝนคิดโรมไม่มีทางที่จะเกิดความรักกับตัวเองได้อีก และพูดแบบนั้นเป็นการย้ำให้ตัวเองรู้ว่า การมาของโรมไม่ได้เกิดจากความรัก จู่ๆคนที่เคยรักโผล่มาเหมือนจะง้อ บอกขอโทษ บอกว่าหย่ากับเมียเก่าแล้ว เป็นใครก็คิดว่าอีกฝ่ายยังมีใจยังรักเราอยู่ ปลายเลยพูดแบบนั้นออกไปเพื่อเตือนใจตัวเอง คือริริขอโทษที่เขียนกำกวมเกินไปนะคะและไม่ได้อธิบายให้ชัดเจน ต่อไปจะระวังเขียนให้มันชัดเจนขึ้นนะคะ
ต่อมาก็ การกระทำของโรมอาจจะดูงี่เง่าไม่มีเหตุผลนะคะ แต่ถ้าลองนึกย้อนไปว่าเมื่อเก้าปีสิบปีที่แล้วสังคมไทยยังไม่ได้วายจ้าขนาดสามสี่ปีที่ผ่านมานี้ ไม่แปลกที่โรมจะแคร์พ่อแม่แค่สังคม ตอนนั้นก็เป็นแค่เด็กหนุ่มที่เป็นความหวังของที่บ้าน ยังเรียนและอาศัยพ่อกับแม่อยู่ ยังไม่ได้เจอโลกกว้างมากพ่อที่จะรับมือกับสิ่งยุ่งยากได้ เลยตัดสินใจแบบนี้ ก็หวังว่าทุกคนจะเข้าใจพี่โรมนะคะ แม้ว่าริริจะแอบหมันไส้พระเอกของเราก็เถอะ ก็ลำเอียงอะนะ รักหนูปลายมากกว่า ฮ่าๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านแล้วเม้นให้กำลังใจนะคะ :mew1: :กอด1:
-
สารภาพว่านี่ อ่านไปพยักหน้าไป หนูปลายใจแข็งหน่อยนะ หายไปหลายปีนะ ไม่ใช่สอง สามวัน
-
:z2:
-
เมื่อกี้แอบใจอ่อนให้โรมเล็กๆ 555
ไม่ได้ๆ หนูปลายให้โรมพิสูจน์ตัวเองก่อนนะ
อย่าพึ่งใจอ่อนเหมือนเรา 555
-
รอดูกันไป
-
สงสารโรมนะ
แต่ปลายก็ทรมานตั้ง9ปีอ่ะ
นานนะนั่น
ดีนะปลายไม่เปลี่ยนใจไม่งั้นแย่แน่โรม
แต่ปลายใจอ่อยเร็วๆหน่อยก็ดีนะ
อีกสองตอนเองนะปลายยย
-
ความจริงถ้าบอกซักนิดก็ไม่ดราม่าหรอก :mew2:
อยากเอาใจช่วยโรมแต่ก็หมั่นไส้มัน
อยากรู้ว่าเมื่อก่อน โรมยอมขนาดนั้น แล้วถ้าตอนนี้ยังไงพ่อแม่ไม่ยอมให้คบกับปลายแน่ๆ โรมจะว่าไง
-
แล้วที่โรมกลับมาหาปลายคงจะสมหวังกันนะ
-
o13 o13 o13 o13
-
แล้วเค้าสองคนจะได้อยู่ด้วยกันไหมอะ
-
:mew2: ติดตามว่าโรมจะทำไงต่อไป
-
ริริ สงสารปลายอ่ะ YY_YY :ling3: :heaven
-
ตอนนี้ส่งกำลังใจให้ทั้งคู่เลยคะ สำหรับปลายต้องเข้มแข็งขึ้น เพื่อที่จะได้ดูใจตัวเองว่ามันรู้สึกอย่างไร
ส่วนโรมก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อแสดงให้ปลายเห็นความจริงใจ ความใส่ใจ ทุกอย่างๆเลย เหมือนเริ่มจีบปลายใหม่ๆนั่นแหละ
-
รักที่เป็นไปไม่ได้ 6
[/color][/size]
(http://favim.com/orig/201106/13/cute-dog-lab-pet-photo-puppy-Favim.com-74532.jpg)
3 ปีต่อมา
“ไม่เอาน่าปลาย...อย่าทำแบบนี้สิ”
“ฉันทำแบบไหน ถอย...นายทำฉันสาย” ผมกดเสียงให้ต่ำ เขาหน้าซีดแต่ไม่ยอมถอยห่าง จับแขนผมเอาไว้แน่นแต่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บ
3 ปีนับตั้งแต่เขากลับมา เขาไม่เคยทำให้ผมเจ็บอีกเลย จะมีก็แต่ความน่ารำคาญปนน่าเอ็นดูเหมือนพ่อหมาตัวโตพันธุ์ลาบราดอร์จอมขี้อ้อน แต่เขากลับเป็นลาบราดอร์จอมเจ้าเล่ห์มากกว่า
“โธ่ที่รัก” โรมงอแง ผมถลึงตาดุเขาทันทีที่เขาเผลอเรียกผมว่าที่รัก ทั้งๆที่ผมไม่ใช่
“อย่าเรียกฉันแบบนั้นโรม คนอื่นจะเข้าใจผิด”
“คนอื่นของปลายคือไอ้เจ้าของสตูดิโอนั่นใช่ไหมล่ะ” คนตัวโตทำหน้างอนเป็นเด็กๆไม่ได้น่าดูเลย และการที่เขามาแง้วๆๆอยู่ที่หน้าห้องผมทุกเช้านี่ก็เหมือนกัน สรุปแล้วเขาไม่มีงานไม่มีการทำใช่ไหม
“ใช่...พอใจหรือยัง ถ้าพอใจแล้วก็ถอยไป ฉันจะได้ออกไปสักที ป่านนี้พี่เดียวรอแย่ละ” ผมบ่นอุบ โรมยอมถอยห่างแต่โดยดี แต่ทำหน้าเศร้าเหมือนเด็กโดนแม่ดุเพราะร้องจะเอาของเล่น จริงๆเลย โตจนป่านนี้แล้วแท้ๆ
“โอ๊ยยย ปลายจ๋า โรมปวดท้อง”
“...”
“ปวดมากๆเลยนะ”
“ปวดท้องก็ไปกินข้าวสิ”
หึหึ คิดว่าผมมองลูกไม้ตื้นๆไม่ออกหรือไง วันก่อนนู้นบอกไม่สบาย วันถัดมาบอกปวดหัว เมื่อวานบอกปวดเมื่อยเนื้อตัว มาวันนี้ปวดท้อง อยากรู้จริงๆว่าวันพรุ่งนี้เขาจะปวดอะไร
วันนี้ผมมีนัดกับพี่เดียว ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับโรมในขณะนี้ ผมสนิทกับพี่เดียวมากขึ้นตั้งแต่กลับมาจากปายเมื่อสามปีก่อน ผมเปิดใจเล่าเรื่องของตัวเองให้ใครสักคนฟัง โล่งราวกับยกภูเขาออกจากอก ผมเก็บเรื่องโรมไว้กับตัวมานาน ไม่เคยคิดระบายมันออก กำเอาไว้จนแน่นไม่คิดคลายมือ ผมถึงได้เจ็บไม่รู้จบ บางทีคนเราก็หาทางออกไม่ถูกจนกว่าจะไม่ไหวแล้วจริงๆ ตั้งแต่นั้นมา พี่เดียวก็เกลียดขี้หน้าโรมแบบไม่ต้องทำความรู้จักกันก่อน และโรมก็ไม่ชอบหน้าพี่เดียวพอๆกัน เขาหาว่าพี่เดียวจะแย่งผมไปจากเขา ช่างคิดได้ สามปีมานี้เขาถึงไม่ไปไหน ตามขัดขวางเวลาผมจะไปหาพี่เดียวที่ร้านตลอดเวลา วันนี้ก็เช่นกัน
“วันนี้ไม่มีหมาตัวโตตามมาด้วยเหรอปลาย” พี่เดียวแซว ผมค้อนให้หนึ่งที
“ว่าแต่ผม..วันนี้ไม่ไปเฝ้าเด็กหรือไง” ผมหมายถึงแฟนพี่เดียว อายุก็ปาเข้าไปจะสามสิบแล้ว ริอาจเคี้ยวหญ้าอ่อนเป็นเด็กอายุสิบแปด วัยกำลังขบเผาะ แต่น้องเป็นลูกคุณหนู นิสัยเอาแต่ใจใช้ได้ แต่เอาแต่ใจแบบน่ารักนะ ติดที่ว่าพี่เดียวแกเอาใจใครไม่เป็น เลยมักเป็นประเด็นให้คู่นี้ทะเลาะกันบ่อยครั้ง
“ไม่ไป มันไปทำกิจกรรมที่โรงเรียน โทรมาง้องแง้งแต่เช้าอะไรก็ไม่รู้”
“เอาน่า เด็กๆก็งี้ มีแฟนเด็กต้องหมั่นเอาใจนะพี่ ยิ่งน่ารักอยู่ด้วย ไม่ดูแลให้ดีระวังโดนใครงาบจะมาเสียใจทีหลังไม่ได้นา”
“ไม่เป็นไร หาแฟนใหม่เอาแถวนี้เอาก็ได้” พี่เดียวทำตาเจ้าชู้ใส่ผม เรื่องแบบนี้ถนัดหนัก
“อะแฮ่ม”
มาอีกแล้ว...ลาบราดอร์ตัวโต มิน่าละ พี่เดียวถึงพูดแบบนั้น
“เมื่อเช้าปลายยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ โรมซื้อข้าวต้มมาให้ กินหน่อยนะ” พูดอยู่คนเดียวแล้วก็ถือวิสาสะเดินเข้าไปหาชามช้อนข้างใน โรมทำแบบนี้มาเป็นปีๆแล้ว ทำจนพี่เดียวเลิกด่าโทษฐานไม่มีความเกรงใจ
“เชื่องแบบนี้หาที่ไหนวะปลาย ไว้จะไปหามาเลี้ยงบ้าง” ผมส่ายหน้าขำตามพี่เดียว
“ของตัวเองก็มี”
“พอหรือยังปลาย”
“หืม” ผมทำหน้าสงสัย พี่เดียวพยักหน้าไปทางด้านในแกลลอรี่
“สามปีแล้วนะ...พี่ว่ามันคงรู้แล้วล่ะ ว่าปลายเจ็บปวดแค่ไหน” จากที่กำลังสนุกๆ ทุกอย่างก็กลายเป็นเคร่งเครียด
“ก็คงพอแล้วมั้ง” ผมก็ไม่สนุกหรอกที่เห็นโรมทำหน้าจ๋อยทุกครั้งที่ผมปัดรับน้ำใจ แต่...ถ้าไม่มีบทเรียนที่คุ้มค่าพอให้เขาได้จำ เขาก็จะทำร้ายจิตใจผมแบบไม่คิดอีก
“ถ้าพอก็ยอมๆมันแล้ว ถ้าไอ้ตัวแสบดื้อแบบปลายนะ พี่คงทิ้งตั้งแต่อาทิตย์แรกแล้ว” ดูพูดเข้า ใครกันล่ะที่ยุให้ผมเอาคืนโรมให้หนักๆถ้าไม่ใช่ตาแก่กินหญ้าอ่อนตรงหน้า
“งั้นพี่พร้อมจะเล่นฉากสุดท้ายหรือยังล่ะ” ผมถาม
“พร้อมตั้งแต่เกิดล่ะ”
“ข้าวต้มร้อนๆเจ้าเด็ดมาแล้วปลาย”
ผมกับพี่เดียวยิ้มอย่างรู้กัน
ผมใช้เวลาสิบสองปีคิดว่าความรักคืออะไร และความรักให้อะไรผมบ้าง แล้วก็มีแต่ การเลิกรา ความเจ็บปวดและจุดจบที่น่าเศร้า แต่ถึงจะอย่างนั้น...วันพุธนี้ผมจะให้มันเกิดเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
และหวังว่าความรักครั้งนี้...ผมจะได้เจอความสุขจริงๆเสียที
แกลลอรี่ภาพวาดถูกเนรมิตเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงย่อมๆแสนโรแมนติกชั่วคราว ผนังสีขาวที่เคยเป็นที่แขวนภาพวาดถูกผ้าสีดำขึงติดเอาไว้รอวันโชว์ตัวในวันพรุ่งนี้ สำหรับละครฉากใหญ่ที่มีผมเป็นผู้กำกับ
ขาดก็แค่พระเอก...ไม่รู้ว่าจะยอมให้ความร่วมมือดีๆหรือเปล่า
“หึหึ รอเห็นหน้าเหวอๆของไอ้โรมไม่ไหวจริงๆ”
“ปากบอกให้ผมใจอ่อน แต่พี่ก็แกล้งเขาสนุกสนาน ตกลงจะเอายังไงกันแน่”
“หึหึ นิดหนึ่ง ก็มันดันโง่ทำน้องชายพี่เสียใจ ก็ต้องขอลงโทษสักหน่อย”
“ระวังเขาเอาคืนก็แล้วกัน ขอบคุณสำหรับวันนี้นะพี่ที่ช่วย”
“ยินดีน้องรัก ไปๆ พี่ไปส่งที่ห้อง ดึกป่านนี้แล้ว”
“ครับ”
เหนื่อยมาทั้งวัน ผมอยากจะอาบน้ำแล้วก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มๆจะแย่ พี่เดียวส่งผมเสร็จก็รีบขับรถไปรับเด็กกลับไปนอนที่บ้าน เพราะน้องเขาโทรมาร้องหาแฟนตัวโตที่วันนี้ไม่ยอมไปรับน้องที่โรงเรียนเพราะอยู่ช่วยงานผม พี่เดียวปากบ่นแต่ก็ยิ้มไม่หุบ ถูกใจแกล่ะเด็กติดแจร้องหาขนาดนั้น หลงยังกับอะไรดียังจะทำเป็นเก็กอยู่ได้ อ่า...ผมลืมบอกไปสินะ แฟนพี่เดียวนะเป็นเด็กผู้ชายสดใสซาบซ่า
“ไปไหนกับมันมาปลาย ทำไมเพิ่งกลับ!”
ดึกป่านนี้แล้ว แต่เขาก็ยังไม่กลับบ้านเช่นกัน
“แล้วนายล่ะ” ผมถาม ไขประตูเข้าห้อง เขาเดินเข้ามาแบบไม่ต้องขออนุญาต เขาไม่เคยทำอยู่แล้วพักหลังมานี้ ผมก็ขี้เกียจจะว่า เพราะพูดไปยังไงผมก็ใจอ่อนอยู่ดี
“อย่าเปลี่ยนเรื่องปลาย โรมถามว่าปลายไปไหนกับไอ้เดียวมา!” โรมพูดอย่างฉุนเฉียว ผมถอนหายใจเบาๆ หยิบขวดน้ำในตู้เย็นออกมาดื่มแก้กระหาย
“ปลาย!”
“ถ้าจะโวยวายก็กลับไป ฉันเหนื่อยโรม ดึกแล้วง่วง อยากจะนอน” ผมชี้นิ้วไปที่ประตู จากหน้าดุก็กลายเป็นหน้าหงอย ก็แบบนี้ทุกที
“แล้วไปทำอะไรมาแล้วเหนื่อยละ แถมกลับมาดึกป่านนี้” คงจะไม่จบสินะประเด็นนี้
“ไปทำอะไรก็ได้ มันก็มีไม่กี่อย่างหรอกที่คนสองคนจะทำกันตอนกลางคืนจนเหน็ดจนเหนื่อย แล้วก็กลับมาดึกดื่นค่ำมืดน่ะ จริงไหม หรือนายคิดว่ามีอย่างอื่นอีก คิดว่าไง” ผมท้าวเอวถามโรม เขาทำหน้าเครียดแต่ไม่ได้พูดแย้งอะไร แค่ส่งสายตาตัดพ้อมาต่อว่าผมก็เท่านั้น
“ฉันจะไปทำอะไรกับใครก็ได้นะโรม มันเป็นสิทธิของฉัน เราเป็นอะไรกันล่ะ ฉันถึงต้องรายงานนายทุกเรื่อง และต่อให้ฉันไปนอนกับใครที่ไหนจริงๆ มันก็สิทธิของฉัน และความจริง ฉันควรจะทำแบบนี้ตั้งแต่ที่นายทิ้งฉันไปแล้ว ไม่ต้องรอให้นายขนาดนี้หรอก”
ไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือคิดผิดสำหรับเรื่องวันพรุ่งนี้
“โรมขอโทษ ไม่ได้จะหมายความแบบนั้น”
“นายกลับไปพักผ่อนเถอะ เหนื่อยเหมือนกันไม่ใช่หรือไง” ก็วันนี้เขากลับไปรับแม่กับพ่อเขาจากกรุงเทพมาที่นี่ เห็นบอกมาแบบนั้น แทนที่จะอยู่กับพ่อแม่ กลับมาแง้วๆๆใส่ผม มันใช้ได้ที่ไหน
“แต่...”
“ไม่มีแต่โรม เชิญ” ผมเดินไปเปิดประตูรอเขา
“ขอนอนที่นี่ได้ไหม” ดูนะดู คืบไม่ได้ก็ยังจะร้องเรียกหาศอก เดี๋ยวก็ได้เจอศอกจริงๆ
“ไม่ได้ กลับไปนอนกอดพ่อแม่ไป” ผมไล่
“อยากนอนกอดปลายอ่ะ นะๆ ที่รักกกกกก”
“กลับ ไป เดี๋ยว นี้” ผมเน้นจริงจัง คือผมเหนื่อยจริงๆนะ ขี้เกียจสู้รบกับโรมแบบปกติทุกวัน
“ก็ได้” เขาเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วฉวยโอกาสจูบปากผมแบบไม่ทันตั้งตัว
“เก็บปากนี้ไว้ให้โรมคนเดียว อย่าจูบกับใครนะที่รัก ขอร้องล่ะ”
ผมกรอกตาไปมา...จะขอทำไม ยังไงทุกหมดไม่ว่าจะกายหรือใจ มันเป็นของเขาตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน และจะเป็นตลอดไป
“หนึ่ง...” ผมนับถอยหลัง และโรมเข้าใจดี เขาถึงได้ทำหน้าตื่น ทำท่าจะเข้ามากอดผม แต่ผมยกมืดดันอกเขาไว้
“สอง”
“โอเคๆปลาย โรมจะกลับแล้วก็ได้ แต่...”
ยังจะมีข้อแม้ ชักช้าเดี๋ยวก็ให้นอนนี่ซะเลยนิ -_-^
“พรุ่งนี้ไปใส่บาตรวันเกิดโรมกับที่บ้านโรมนะ”
“ไม่ได้หรอก มีนัดแล้ว” ผมบอกปัด หน้าโรมยิ่งหดเข้าไปใหญ่ พักนี้เขาเก่งทำให้ผมรู้สึกผิดเสียจริง
“แต่พรุ่งนี้วันเกิดโรมนะ”
“แล้วยังไง”
“ก็...”
“วันเกิดนายก็อยู่กับครอบครัวอยู่กับพ่อกับแม่สิ ในเมื่อมีครอบครัวก็ควรใช้เวลาอยู่กับพวกท่านมาก หรือจะรอให้ไม่เหลือใครแบบฉัน” เพราะผมไม่เหลือทั้งพ่อและแม่ ในวันเกิดทุกๆทีก็มีแค่ตัวเอง แต่เขามีช่วงเวลาดีๆแท้ๆ ไม่รู้จักเก็บเกี่ยวเอาไว้
“อยู่กับคนอื่นน่ะ เมื่อไหร่ก็ได้”
“แต่ปลายไม่ใช่คนอื่น”
“จะยังไงก็ช่าง นายก็บ้านไปได้แล้ว แฮปปี้เบิร์ดเดย์ก็แล้วกัน ราตรีสวัสดิ์”
ผมดันตัวโรมออกจากห้องผิดประตูห้องใส่หน้าเขาอย่างใจร้าย แต่ถ้าผมไม่ทำแบบนั้น ผมต้องใจอ่อนยอมเขาแบบหมดท่าแน่ๆ ในเมื่อตอนนี้ใจผมอ่อนยวบยาบไม่มีอีกแล้วกำแพงระหว่างเรา
“อดทนหน่อยนะโรม ถ้านายผ่านวันพรุ่งนี้แบบไม่งอแงได้ นายจะได้ทุกอย่างที่นายต้องการ”
ผลลัพธ์ขึ้นอยู่ที่ตัวเขา ถ้าเขาพิสูจน์ให้ผมเห็นได้ว่าผมสามารถเชื่อใจเขาได้อีกครั้ง ผมก็พร้อมจะเริ่มต้นใหม่ แต่ถ้าไม่ ก็คงต้องทางใครทางมันแบบจริงๆจังๆเสียที สิบสองปี...ไม่ใช่เวลาน้อยๆเลย จะเสียเปล่าหรือไม่ ขึ้นอยู่กับเขาเท่านั้น
...............
อย่าเพิ่งต่อว่าปลายว่าใจร้ายนะ ปลายทำเพราะมีเหตุผล ทุกอย่างจะเฉลยในตอนสุดท้าย มาดูกันสิว่าความรักครั้งนี้จะไปต่อหรือสิ้นสุดลงแค่นี้
ตอนหน้าจบแล้ว อาจจะไม่ใช่เรื่องหวือหวาสนุกอะไรมากมายนะคะ เพราเป็นเรื่องสั้นที่เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบและแต่งฆ่าเวลา แต่ริริก็รักเรื่องนี้ไม่แพ้เรื่องอื่นเลย หวังว่าจะมีคนคิดเหมือนกันนะคะ
ขอบคุณสำหครับคนอ่านและคอมเม้น
LoveLove
-
กรี๊ด ใกล้จบแล้ว น้องปลายจะทำอะไรน้า
-
จะจบแล้วเหรอลุ้นให้โรมผ่านมันไปให้ได้
-
ตอนหน้าเป็นบทสรุปแล้ววว
ลุ้นอ่ะ ขอให้แฮปปี้เอ็นดิ้งน้าาา
-
งะปลายจิทำรัยหว่า
-
กลิ่นมาม่าหึ่งเลย
ถ้าตอนหน้าไม่ใช่ตอนจบ เราคงเดาว่ามาม่าชามยักษ์แน่ :mew5:
-
หวังว่าพรุ่งนี้คงไม่เกิดเรื่องไม่คาดฝันนะ
:mew6: :mew6:
-
อย่าเล่นมากจนเกิดเรื่องอีกแล้วกัน
-
ขอให้ผ่านไปได้นะ โรม ;_;
-
เอาล่ะถ้า โรม ผ่านบททดสอบของ ปลาย ไปได้ก็คงจะได้รักกันสักทีนะ
-
รอลุ้นตอนจบ
:really2:
-
รอร๊อรอ
-
มารอตอนจบน้าาาาาา
หวังว่าคงไม่มาม่านะ ช่วงนี้อิ่ม มาม่า
-
อ่านมาทันเพื่อรอตอนจบ
-
:z13:
-
อุต๊ะ!!!! อยากรู้เหตุผลของปลายจังเลย ลุ้นโรมด้วยอย่างอแงนะตัวเอง เดี๋ยวจะอด...อิอิ :katai2-1: :hao3:
-
รักที่เป็นไปไม่ได้ 7 the end
(http://s2.favim.com/orig/140615/cake-chantilly-chocolate-food-Favim.com-1839181.jpg)
ครืดดดด!
ครืดดดด ครืดดดด!!
สายที่สี่สิบเจ็ดของวัน
“เอาเรื่องเหมือนกันเว้ยเฮ้ย กี่สายแล้วนั่น ร้อยยัง” พี่เดียวละสายตาจากเขียงมองผม ผมส่ายหน้า ล้างผักต่อไปไม่สนใจโทรศัพท์ที่แผดเสียงร้องอีกครั้ง
คนที่โทรมาเป็นใครไปไม่ได้นอกจากโรม ก็วันนี้วันเกิดเขา โทรมากวนผมตั้งแต่เช้า ผมรับสายเขาสายเดียวก็ไม่ได้รับอีกจนกระทั่งหกโมงเย็น
ผักสลัดพร้อมสำหรับจัดใส่จาน ผมเริ่มทำน้ำสลัดแบบที่ใครบางคนชอบ ผมประชดน่ะ โรมเกลียดผักเข้าไส้ ต้องบังคับถึงจะยอมกิน พี่เดียวอาสาทำสเต็กให้ เห็นว่ามีสูตรเด็ด
กว่าอะไรจะเสร็จเรียบร้อยก็หนึ่งทุ่ม ผมมองผลงานชิ้นเอกด้วยความกังวลใจ คงไม่เป็นหม้ายหรือกลายเป็นสายบัวแต่งตัวรอเก้อหรอกนะ
“จะเอาไงต่อ” พี่เดียวเดินเข้ามาหาผม เลื่อนเก้าอี้ออกแล้วก็นั่งฝั่งตรงข้าม
“ก็รอ...”
“มันจะรู้เหรอ”
“ไม่รู้สิ”
“ป่านนี้งอนร้องไห้ไปแล้วมั้ง”
“ไม่หรอกครับ”
“แล้วถ้ามันไม่มาล่ะ”
“ก็จบ”
มันก็เหมือนการเสี่ยงดวง โอกาสเป็นไปได้มีสองทางไม่หัวก็ก้อย แล้วผมกำลังหวังให้มันออกอะไรอยู่ ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าผมต้องการที่จะกลับไปคบกับโรมใหม่หรือเปล่า ไม่รู้สิ ผมไม่รู้อะไรเลย ผมก็แค่มนุษย์คนหนึ่งที่สับสนในตัวเอง ความกลัวไม่เคยหายไปจากใจ แต่ถ้าถามว่าผมยังรักเขาไหม...
ผมรักเขา ผมรักโรม
กริ๊งงงง
“ฮัลโหล ว่าไง ได้เรื่องว่าไงบ้าง”
ผมยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มแก้กระหายและเพื่อเติมท้องที่กำลังว่าง เสียงท้องร้องเบาๆประท้วงว่าตั้งแต่เช้าผมยังไม่ได้ข้าวลงท้อง มีเพียงแค่น้ำดื่มและขนมปังชิ้นเดียวเท่านั้นที่ได้เข้าสู่ร่างกาย
“จริงดิ! ทำดีมากหนู เดี๋ยวป๋ามีรางวัลให้”
ผมเลิกคิ้วสงสัย มีอะไรให้น่าดีใจถึงขนาดทำให้พี่เดียวใจดีกับน้องวินได้ ปกติทำเสียงแข็งใส่ตลอด
“สายรายงานข่าวมาว่าว่าที่สามีนายกำลังจะมา...แบบลมออกหู”
แบบลมออกหู...โรมนะเหรอ?
แล้วใครเป็นสาย?
“พี่เดียวหมายความว่ายังไง” ผมถาม
แผนของวันนี้ก็ไม่มีอะไรมาก ไม่มีอะไรซับซ้อน ผมก็แค่จัดงานวันเกิดเซอร์ไพรส์โรมโดยที่ไม่บอกเขาก็แค่นั้น ผมบอกเขาว่าผมจะไม่ไปฉลองด้วย และผมก็ไม่รับสายเขาทั้งวัน และผมรู้ว่าเขาจะต้องรีบแจ้นมาหาผมแน่ๆเมื่อเขาสามารถปลีกตัวได้ และเมื่อเขาหาผมเจอ เราก็จะฉลองงานวันเกิดของเขากัน แบบทุกปีในช่วงที่เรายังคบกันอยู่ ก็ถ้าเขายังจำมันได้ว่าเมื่อก่อนผมมักจะหาข้ออ้างทำเซอร์ไพรส์วันเกิดให้เขาเสมอ และเขาก็เออออตามผม ปล่อยให้ผมเตรียมนู่นเตรียมนี่โดยแสร้งทำเป็นไม่รู้ทั้งๆที่เขารู้อยู่เต็มอก
ผมก็แค่หวังว่าเขาจะจำเรื่องของเราได้
“ก็ไม่เห็นมันมาสักที มันน่าจะมาตั้งแต่ทุ่มหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอไง นี่สองทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว ก็เลยให้วินมันจัดการอะไรนิดหน่อย”
คงไม่หน่อยหรอกมั้ง ถ้าบอกว่าโรมจะมาแบบควันออกหู
บ้านโรมกับบ้านน้องวินอยู่ใกล้ๆกัน เพราะฉะนั้นโรมกับน้องวินเลยรู้จักและสนิทกันในระดับหนึ่ง อย่างน้อยๆโรมก็มักติดสินบนน้องวินให้กันพี่เดียวออกจากผม ทั้งที่ผมกับพี่เดียวเป็นแค่พี่น้องกัน โดยที่โรมไม่รู้ว่าพี่เดียวกับน้องวินเป็นอะไรกันเพราะพี่เดียวสั่งห้ามเอาไว้ไม่ให้น้องวินบอกโรม
ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนที่โรมจะมา ไม่รู้พี่เดียวสั่งน้องวินให้ทำอะไร ถามก็ไม่ยอมเล่า บอกว่าให้รอดูเอาเอง คงไม่ได้ทำอะไรแผลงๆหรอกนะ ชอบนักเรื่องแกล้งคนอื่น
กลับเข้ามาในห้องจัดงานวันเกิด พี่เดียวยืนอยู่ข้างๆโต๊ะ ผมเดินเข้าไปใกล้ แล้วพี่เดียวก็รั้งแขนผมเอาไว้ ก่อนจะประคองหน้าผมด้วยมือทั้งสองมือ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนจมูกแทบชนกัน ผมตกใจขยับออกแต่พี่เดียวกระซิบห้าม
“อย่าเพิ่งขยับ อยู่นิ่งๆแบบนี้สักสิบวินาที”
“ทำไม” ผมไม่เข้าใจ
“เอาน่า นี่พี่ยอมเจ็บตัวเพื่อเราเลยนะน้องชาย”
ผมไม่ทันได้สงสัยหรือถามอะไรมากกว่านั้น เพราะไม่ถึงสิบวินาทีอย่างที่พี่เดียวว่า ร่างของโรมก็พุ่งเข้ามาต่อยพี่เดียวจนล้มลงไปกับพื้น ผมตกใจยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก แต่พอเห็นว่าโรมจะเข้าไปซ้ำพี่เดียว ผมเลยรีบเข้าไปห้ามไว้
“อย่านะโรม ทำบ้าอะไรน่ะ!” ผมรั้งแขนเขาไว้ ก่อนจะรีบเข้าไปพยุงพี่เดียวให้ลุกขึ้น เลือดออกปากด้วย มันเกินไปไหม มาถึงก็ต่อยชาวบ้านจนปากแตกยับ
“ถอยไปนะปลาย โรมจะต่อยปากมัน กล้าดียังไงถึงได้จูบปลาย!” โรมตะคอก ผมอึ้งอ้าปากเตรียมจะพูดปฏิเสธแต่โรมลากตัวผมออกห่างจากพี่เดียว
“อย่านะโรม จูบบ้าอะไร ไม่มีใครทำอะไรแบบที่นายบอกทั้งนั้น” ตั้งสติได้ผมก็ห้ามเขาต่อ พี่เดียวลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับโรม
“คิดว่าโรมตาบอดหรือไงปลาย ทั้งๆที่โรมเห็นว่ามันกับปลายจูบกันนะหรือจะปฏิเสธว่าไมได้ทำ ห๊ะ!!!” เขาสะบัดมือผมที่จับแขนเขาออกอย่างแรง
เพลี๊ยะ!
“ปลาย! ไอ้โรม มึงทำเหี้ยไรเนี่ย เจ็บไหมปลาย” พี่เดียวเข้ามาประคองผม ดันตัวโรมที่จะเข้ามาใกล้ผมออกห่าง ผมดุนลิ้นที่กระพุ้งแก้ม เลือดออกซะด้วย
ผมมองหน้าโรมด้วยความเสียใจ เขาหน้าเสียแต่ก็ยังคงโกรธ
“ฉันไม่ได้ทำอย่างที่นายว่า ละเมอหรือไง หรือเมา กลับไปเลยนะ อย่ามาทำตัวอันธพาลแบบนี้” ผมว่าเข้าให้
“ถามจริงๆนะปลาย ปลายรักโรมบ้างหรือเปล่า” เขาพ่นลมหายใจแรงๆ เหมือนกับเหนื่อยหน่ายในชีวิต
“ถามทำไม”
“ก็ถ้าปลายไม่รักก็อย่ามาให้ความหวังโรมสิ ถ้าปลายอยากจะคบกับไอ้นี่ ก็แค่บอกกันมา มันยากเย็นนักหรือไง ทำไมต้องหลอกโรมเหมือนไอ้หน้าโง่ตัวหนึ่ง สุดท้ายปลายก็ไปรักกับมันอยู่ดี คิดบ้างไหมว่าการกระทำของปลายมันเห็นแก่ตัว”
ผมหน้าชากับคำด่าที่ได้รับ พี่เดียวคงโมโหแทนผมถึงทำท่าจะเข้าไปหาเรื่องโรม แต่ผมห้ามเอาไว้ ไม่มีประโยชน์ที่จะพูด ผมอยากถามว่าอะไรทำให้เรื่องราวมันเป็นแบบนี้ แต่...คำต่อว่าต่อขานของเขาทำให้ผมแทบล้มทั้งยืน
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่รู้ว่านายไปฟังอะไรมา แต่สิ่งที่ฉันรู้ก็คือ...นายไม่เคยคิดจะฟังฉันเลย ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำผิดอะไรโรม แต่ฉันรู้อย่างเดียวเลยตอนนี้ นายเลือกที่จะเชื่อคนอื่นมากกว่าถามความจริงจากปากฉัน และขอบอกให้รู้ไว้ตรงนี้เลยว่า ฉันไม่ได้คบกับพี่เดียว และฉันไม่ได้มีใคร ฉันไม่ได้หลอกให้ความหวังนาย นั่นคือความจริง จะเชื่อหรือไม่ก็ตามแต่ ฉันถือว่าฉันพูดความจริงทั้งหมดแล้ว”
“...”
“ผมกลับก่อนนะพี่เดียว ขอบคุณที่วันนี้ช่วย แม้ว่าสุดท้ายมันก็ล้มไม่เป็นท่าก็ตาม”
ผมเดินออกจากแกลลอรี่ของพี่เดียว โบกรถสองแถวเที่ยวสุดท้ายกลับห้อง ผมกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล พี่เดียวส่งข้อความมาบอกว่า เขาให้วินไปบอกโรมว่าผมอยู่กับพี่เดียว เหมือนจะมีฉลองปาร์ตี้อะไรกันสักอย่าง และบางทีพี่เดียวอาจจะขอผมเป็นแฟน เพราะน้องวินบอกว่าโรมว่างตั้งแต่หกโมงเย็นแล้ว แต่ไม่ยอมมาหาผมสักที ทั้งที่ปกติเขามันจะมาวนเวียนอยู่รอบตัวผม ไม่ว่าจะว่างหรือไม่ว่างก็ตาม และมันก็ได้ผลเมื่อโรมฟังคำยุจากน้องวินแล้วรีบตรงมาหาผมทันที
และตอนที่พี่เดียวบังคับให้ผมยืนชิดกับเขา พี่เดียวเห็นแล้วว่าโรมมา และต้องการทำให้โรมเข้าใจผิดว่าผมกับพี่เดียวจูบกัน พร้อมกับขอโทษผมที่ทำให้เรื่องมันแย่ แต่เชื่อไหมว่าผมไม่โกรธพี่เดียวเลย ผมรู้ว่าเขามีเจตนาดี อยากจะช่วย ถึงแม้วิธีการจะสิ้นคิดไปหน่อยก็เถอะ
กลับถึงห้องผมอาบน้ำให้หัวโล่ง ต้มบะหมี่ซองประทังความหิวในยามค่ำคืน กินไปก็ซู้ดปากไปเพราะน้ำซุปร้อนโดนแผลจนเจ็บ วันนี้จัดงานวันเกิดให้พ่อตัวดีทั้งวัน สุดท้ายก็ล้มไม่เป็นท่า ป่านนี้สเต็กจานโตลงกลายเป็นอาหารของไอ้อ้วนหมาจรจัดตัวผอมเหลือแต่กระดูกแล้วมั้ง เฮ้อ~
กินเสร็จผมก็ล้มตัวนอนบนเตียงกว้าง ผมเป็นคนนอนดิ้น ก่อนหน้านี้นอนเดียงสามฟุต สุดท้ายก็กลิ้งตกเตียงเลือกทุกคืน เลยไปหาซื้อเตียงหกฟุตมาแทน เชื่อไหม ตื่นเช้าขึ้นมา หมอนข้างตุ๊กตาลงไปกองอยู่ที่พื้นหมด
“ฮึกๆๆ”
ไหนว่าจะไม่ร้องไห้ไงไอ้ปลาย...ก็แค่เขาไม่เคยเชื่อใจแกเลย ชินแล้วไม่ใช่เหรอไง
มันไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วแหละ เชื่อเถอะ...เพราะว่ามันแย่ถึงที่สุดแล้ว
ผมหลับไปทั้งน้ำตาเมื่อนาฬิกาบอกเข้าวันใหม่ คงเป็นเพราะเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ แทบยังร้องไห้เป็นเผาเต่าอีก เลยหลับง่ายโดยที่ไม่รู้ตัว
จุ๊บๆ~~
ฟอดดด
“ที่รัก โรมขอโทษนะ เจ็บไหมคนดี”
จุ๊บ~
“อืม” ผมดิ้นหนีสิ่งที่กำลังรบกวนการนอนของผม แต่ยิ่งขยับยิ่งถูกรัด ปัดมือไล่ก็ไม่หาย ไหนจะถูกบางอย่างรบกวนแถวๆซอกคอและเอว ผมดิ้นจนเริ่มรู้สึกตัว เห็นเงาใครบางคนอยู่บนตัว
“เฮ้ย!!!” ผมอุทานเสียงดัง คิดว่ามีโจรเข้ามาในห้อง ผมดิ้นอย่างแรงแต่คนบนตัวจับมือผมล็อคเอาไว้แน่น
“ชู่ๆ โรมเองโรม...ไม่ต้องกลัวคนดี โรมเองนะ ใจเย็นๆ” ผมหยุดดิ้นเมื่อเขาบอกว่าตัวเองเป็นใคร ไฟหันเตียงสว่างวาบเมื่อโรมเป็นคนเปิด
“ออกไป” ผมพูดเมื่อได้สติ
“โธ่ปลาย ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าแบบนั้น” แบบนั้นของเขาคือหมายถึงผมกำลังทำหน้าโกรธแบบสุดๆ
“บอกให้ออกไป”
“โรมขอโทษปลาย ไอ้พี่เดียวบอกโรมหมดทุกเรื่องแล้ว เรื่องที่ปลายกับมันไม่ได้เป็นอะไรกัน และมันเป็นแฟนกับวิน รวมไปถึงเรื่องเซอร์ไพรส์วันเกิดด้วย”
“...” ผมเงียบ หันหน้าหนีไปทางอื่น นิ้วมือเย็นแตะตรงตำแหน่งที่ถูกตบ ผมสะดุ้งนิดๆ
“โรมขอโทษที่ไม่ยอมถามปลายก่อน พอโรมกลับไปบ้านก็โดนพ่อกับแม่ด่าจนยับ แถมยังโดนแม่แพ่นกะบาลมาอีก ดูสิ หัวโนเลย” เขาทำเสียงอ้อน แต่ผมไม่อยากมอง ก็สมควรโดน
ผมเจอพ่อกับแม่โรมก่อนหน้านี้แล้วแต่เขาไม่รู้ พ่อกับแม่โรมมาขอโทษผมเรื่องที่สั่งให้โรมเลิกกับผม ทั้งมาขอร้องไห้ผมให้อภัยลูกชายตัวดีของเขา แต่ผมไม่เคยบอกโรม และกะว่าจะบอกวันนี้ เพราะทุกอย่างคงคลี่คลาย ผมขอให้พ่อแม่โรมรั้งตัวลูกชายเอาไว้จนกว่าจะถึงตอนเย็นที่ผมเตรียมฉลองวันเกิดให้เขาเสร็จ สุดท้ายเป็นยังไง...เหอะ
“พ่อกับแม่เล่าเรื่องปลายให้ฟังหมดแล้วนะ โรมโง่เอง ยกโทษให้โรมนะ”
“นายด่าว่าฉันเห็นแก่ตัว นายหาว่าฉันจูบกับพี่เดียว”
“โรมขอโทษ ไม่ผิดเอง”
“ใช่นายผิด!”
ผมผลักโรมออกจากตัวอย่างแรงจนเขาหงายหลังตกเตียง ได้ยินเสียงของแข็งโคลกกับพื้นดังตึ้ง แต่ผมไม่สนใจ ลุกขึ้นนั่งให้เรียบร้อย
“แถมนายยังตบฉันอีก”
“โรมให้ปลายตบคืนก็ได้!”
พลั้ววว!!!
ผมไม่ได้แค่ตบ แต่ต่อยไปเต็มเหนี่ยว เจ็บมือชะมัด หน้าแข็งยังกับหิน
“ถ้านายจะใช้หัวคิดซะบ้างนะโรม สักนิดจริงๆ ที่ผ่านมาฉันทำอะไรที่บ่งบอกว่าฉันไม่เห็นนายสำคัญงั้นเหรอ การที่ฉันยังอยู่ตรงนี้ ไม่เคยไปไหน ไม่เคยมีใคร ไม่ว่าจะมีคนเข้ามาจีบหรือแสดงอย่างชัดเจนว่าสนใจฉัน แต่ฉันก็ยังอยู่ตรงนี้ เพียงแค่นายจะเคารพสิทธิของฉันบ้าง”
“โรม...”
“ไม่ต้องพูด!” ผมสั่งเสียงแข็ง โรมหน้าหงอยหางลู่หางตก นั่งคุกเข่าอยู่ที่ปลายเตียงอย่างสงบเสงี่ยม แก้มเขาขึ้นรอยแดงจนเห็นได้ชัด
“ฉันแค่หวังให้นายเคารพการตัดสินใจของฉันบ้าง มันหนักหนานักเหรอโรม ทั้งๆที่ตอนนายจะไป ฉันไม่เคยว่า เพราะฉันเคารพการตัดสินใจของนาย หรือแม้การที่นายจะกลับมา ฉันก็ไม่เคยห้าม เพียงแต่ถ้านายจะไม่ล้ำเส้นจนเกินไป ไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็ต้องคอยกังวลว่านายจะรู้สึกยังไง ทั้งที่ความจริงแล้วฉันควรได้ทำอะไรก็ได้ในสิ่งที่ฉันอยากทำ แม้แต่การมีแฟนใหม่ที่ไม่ใช่นาย”
“...” เขาไม่พูดอะไร และมันเป็นสิ่งที่ผมหวังให้เป็น ผมไม่อยากฟังอะไรจากเขาจนกว่าผมจะพูดจบ
“ฉันถามหน่อย ถ้าตอนที่นายกลับมาฉันมีแฟนอยู่แล้ว และฉันหมดรักนายไปแล้ว นายจะทำยังไงโรม จะด่าฉันไหมที่ฉันรักใครคนอื่น แทนที่จะเป็นคนที่ทิ้งฉันไปอย่างเลือดเย็น คนที่ไม่เคยสนใจเลยว่าฉันจะนอนร้องไห้สักกี่ปีให้สาสมกับการเป็นคนที่ถูกทอดทิ้ง”
“...” เขาร้องไห้เงียบๆ ก้มหน้าต่ำคล้ายจะยอมรับความผิด
“นายน่าจะรู้จักฉันดีกว่าใคร ว่าวันนี้ฉันจะทำอะไร นายเคยรู้ แต่ทำไมวันนี้กลับโง่ล่ะ”
“ฮึก” เขาขยับเข้ามากอดขา ซบหน้าลงกับเข่าแล้วร้องไห้จนตัวโยน ผู้ชายตัวโตกำลังร้องไห้เป็นอะไรที่ไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่นะว่าไหม
“นายรักฉันจริงๆเหรอโรม”
“รักสิ..ฉันรักนายมาก เพราะรักมากเลยไม่อยากเสียนายไป”
“แม้ว่าการอยู่กับนายทำให้ฉันเจ็บปวดน่ะเหรอ นายก็ยังจะรั้งฉันไว้ใช่ไหม”
“...” เขาตอบไม่ได้ ทำแค่กอดขาผมแน่นขึ้น หัวเข่าผมเปียกชุ่มเพราะน้ำตาของโรม
“สามปีมันคงไม่พอ...เพิ่งอีกสักสามปีดีไหม”
“ไม่เอานะ พอแล้ว โรมไม่เอาแล้วนะปลาย ยกโทษให้โรมเถอะ โรมจะตายแล้ว” เขาเงยหน้าส่งสายตาเว้าวอนมาให้ผม ทำตัวน่าโมโหแบบนี้น่าปล่อยให้ตายจริงๆ
“เฮ้อ...ฉันจะเอายังไงกับนายดีโรม ฉันควรทำยังไงกับนายดี บอกฉันหน่อยสิ” ผมถอยหายใจอย่างเหนื่อยล้า
“ปลายควรหายโกรธโรม เพราะโรมสำนึกผิดแล้วจริงๆ ต่อไปนี้จะไม่หึงเวลาปลายอยู่กับไอ้เดียว”
ทำเป็นพูด แน่ล่ะ ก็รู้แล้วนี่ว่าพี่เดียวพี่แฟนแล้ว
“โรมจะไม่ทำตัวงี่เง่า มีอะไรจะถามปลายก่อนทุกเรื่อง จะไม่ตีโพยตีพายไปเอง และ...โรมจะไม่ทำให้ปลายต้องเสียใจอีก!” ประโยคสุดท้ายเขาพูดด้วยแววตาและน้ำเสียงจริงจังจนน่าขนลุก
“งั้นเหรอ”
“จริงนะปลาย โรมกินสเต็กที่ปลายทำหมดทั้งสองจานเลยนะพอรู้เรื่อง อร่อยมากๆ ปลายฝีมือสุดยอดไปเลย”
“ปลายไม่ได้ทำ พี่เดียวทำ” ผมเฉลย โรมถึงกับเบิกตาโต ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนเตียงกับผมโดยไม่ถามความเห็นชอบสักคำ
“ปลายจ๋า~”
“อะไร”
“โรมรักปลายนะ...กลับมาเป็นแฟนกันนะ”
ผมควรตอบว่าไงดี
แต่เอาเถอะ...มันก็คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ
ก็ในเมื่อผมหายโกรธเขาตั้งแต่ที่ได้เห็นน้ำตาของพ่อหมาตัวโต
“สัญญาก่อนว่าถ้าทำให้ปลายเสียใจอีกครั้งเดียว โรมจะยอมให้ปลายเลิกกับโรมทันที” ผมแค่พูดขู่ ไม่ได้กะทำจริงหรอก แต่โรมถึงกลับหน้าซีดเหงื่อตก
ก็ผมรักโรมมากนี้...รักมาตลอดสิบสองปี คงไม่มีอะไรเปลี่ยนความรู้สึกผมได้แล้วล่ะ
“โรมสัญญา...สัญญาจากใจจริงเลยว่าจะไม่ทำให้ปลายเสียใจอีก”
“ก็ดี”
“ตกลงเราเป็นแฟนกันแล้วนะ” โรมถามเสียงระริกระรี้
“อืม”
“เย้!” อายุยี่สิบเจ็ดเข้าไปแล้วยังจะทำตัวเหมือนเด็กๆไปได้
“กลับไปได้แล้ว ง่วง” ตีสองกว่าเข้าไปแล้ว เสียเวลานอนจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็แทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่
“ไม่เอา โรมนอนด้วยนะ ไหนๆก็เป็นแฟนกันแล้ว ขอฉลองหน่อยดิ โรมอยากกอดปลายจนจะขาดใจอยู่แล้ว” ร่างสูงขยับคุกคามผมพร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์ ผมเตรียมจะประท้วงแต่โรมชิงปิดปากผมด้วยความเร็ว ลิ้นร้อนๆนั้นไล้เลียริมฝีปาก จนผมเผลอเผยอให้มันแทรกลิ้นร้อนให้ผ่านเข้ามาอย่างง่ายดาย
เขาจูบผมช้าๆอย่างแผ่วเบาและพันธนาการผมไว้ด้วยอ้อมกอดที่อบอุ่น จูบที่นิ่มนวลค่อยๆเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ หัวใจของผมเริ่มเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง ความต่อต้านในตอนแรกที่คิดไว้ก็ค่อยๆจางหายไปกลายเป็นว่าผมยอมให้เขาชิมความหวานนานเท่านานตามที่เขาต้องการด้วยสัญชาตญาณที่เรียกร้อง
“มะ ไม่เอานะโรม ฉันไม่พร้อม” ผมบอกเสียงกระท่อนกระแท่น
“อืม...แทนตัวเองว่าปลายสิครับ”
“อ๊ะ! ปลายไม่เอาจริงๆนะโรม...ไม่เอานะ” คือผมห่างเรื่องแบบนั้นมาตั้งหลายปี...ผมยังไม่พร้อมจริงๆ ยังจำได้ว่าครั้งแรกมันเจ็บแค่ไหน...และการที่ผมร้างราเรื่องอย่างว่า มันก็คงไม่ต่างจากครั้งแรกนักหรอก
ฟอด!
“ติดไว้ก่อนก็ได้ แค่ปลายยอมยกโทษให้โรมก็ดีถมเถไปล่ะ นอนไปก่อนนะ โรมไปอาบน้ำแปบ แล้วจะมานอนกอดนะที่รัก”
โรมลุกขึ้นจากเตียง แต่ไม่วายจูบผมอีกเกือบสิบนาทีก่อนจะไปอาบน้ำ
หวังว่า...ผมคงตัดสินใจไม่ผิด
กำลังเคลิ้มๆอยู่แท้ๆ กับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป
“โรม! ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้านอน!”
บ้าเอ้ย! คิดยังไงถึงได้แก้ผ้ามานอนกอดผม ><’
“อย่าคิดมาก...ทำเป็นไม่เคยไปได้ นอนๆ ฝันดีนะที่รัก จุ๊บ!”
ฮื้อออ นอนอ่อยกันแบบนี้ ผมจับปล้ำขึ้นมาอย่ามาร้องนะ ฮึ่ย!
Happy Ending
………
จบแล้ว ปรบมือ เนื้อเรื่องไม่ค่อยหวือหวา แต่งเพราะฝนตกอารมณ์มันเป็นใจ ฮ่าๆๆ อ่านเอาขำๆแล้วกันเนอะๆ ยังมีตอนพิเศษ แต่ยังไม่แต่ รอไปก่อน ^_^ อยากได้หวานขนาดไหนรีเควสมา เดี๋ยวจัดให้ :z1:
-
:katai2-1:
โชคดีที่แฮปปี้เอน ตอนพิเศษเอาหวานนุ่มชุ่มลิ้น :laugh:
:pig4:
-
Happy Ending อีกเรื่องแล้ว ดีใจจัง
ปลายก็ใจอ่อนอ่ะนะ เค้ามาง้อตั้ง 3-4 ปี
อยากอ่านตอนพิเศษคู่ของเดียวอ่ะค่ะ มีไม๊หนอ?
-
:mew5: ไม่แปลกใจเลยว่าทำไม โรมโมโหรุนแรงขนาดนั้น
คือถ้าโดนเป่าหูมาเฉยๆเรื่องมันไม่หนักขนาดนี้หรอก
ต้องโทษพี่เดียวที่ทำท่าจะจูบ ใครเห็นก็คิด
แต่ตอนจบนี้เราสัมผัสถึงความรักของปลายไม่ได้เลยอ่ะ :katai1:
เหมือนปลายแสดงท่าทีว่า 'ฉันเหนือกว่า ฉันไม่อะไร โรมมันร้ายใส่ก็แล้วไง ก็แค่ไม่ต้องกลับมาคบแค่นั้น'
มันทำให้เรากลับไม่เชื่อมั่นว่าปลายรักโรมอยู่จริงหรือเปล่า เหมือนตอนนี้ปลายปลงกับความรักยังไงไม่รู้
-
กว่าจะลงเอย อิอิ
จบแบบ happy happy ดีแล้ว
-
:กอด1: ในที่สุดก็กลับมาเป็นแฟนกัน มีความสุข
-
กลับมาเป็นแฟนกันแล้วววว :mew1: :mew1: :mew1:
โรมเนี่ยนะ ไม่ฟังอะไรเล้ยย :hao4: :hao4:
จะมีตอนพิเศษมั้ยน้อ~~~~ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เข้าใจกันได้ก็ดีแล้ว
-
แฮปปี้เอ็นดิ้งสักที
แต่เราว่าปลายแปลกๆอ่า
ปลายอยากให้โรมฟังปลายแต่เอาจริงๆถ้าใครมาเห็นตอนปลายยืนหน้าใกล้กะพี่เดียวก็คิดว่าจูบนะ
โรมมีสิทธิ์โกรธนะปลาย
เหมือนปลายอยากแก้แค้นให้โรมเข้าใจความรู้สึกของปลายเฉยๆอ่ะ
งั้นตอนพิเศษขอแบบหวานๆเลยน้าริริ
เอาให้รู้ไปเลยว่าปลายรักโรมแค่ไหน อิอิ
-
จบแล้ว รอลุ้นอยู่ว่าพ่อโรมของปลายจะงอแง ทำงานเสียมั้ย
เอาซะจริงๆ โรมของปลาย....แต่อ้อนซะน่ารัก ไม่ยกโทษให้เนี้ยคงไม่ได้แล้ว
-
กลับมาเป็นแฟนกันครั้งนี้ก็ขอให้รักกันไปนานๆ นะจร้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แค่สามปีเองยังทนไม่ได้แล้วนะโรม
การไม่ไว้ใจคู่รักคืออีกเหตุผลหนึ่งที่จะทำให้เลิกรา
ในเมื่อสัญญาแล้วก็ต้องทำให้ได้นะ
-
อยากได้พ่อหมาแบบนี้บ้าง
กว่าจะลงเอย
ความรักมันไม่ง่ายเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
แรก ๆ สงสารปลาย หลัง ๆ สงสารโรม แต่ดีแล้วที่เข้าใจกันได้
-
น่ารักอ่ะ จบแบบแฮปปี้ :-[
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
เป็นเรื่องสั้นที่สนุกดีครับ อ่านเพลินดี ^^
-
หน่วงตับจริงๆ
-
ไอ้ที่ไม่ชอบโรมเลย คือเข้าใจผิดก็จริง ทำไมต้องตบ
เจ็บทั้งกายทั้งใจเลยปลาย ยังงงว่าปลายให้อภัยง่ายไป
ก็คงเพราะรักมานาน ทั้งที่ควรจะหาใหม่ไปตั้งนานแล้ว :pig4: นักเขียน
-
เรื่องนี่คล้ายๆชีวิตจริงเค้าเลย แต่ชีวิตจริงเค้าไม่สมหวังงิ อ่านไปร้องไห้ไป หน่วงสุดๆ ชอบเรื่องนี้มากๆเลยจ๊ะ ^^
-
เริ่มเรื่อง แม้จะเศร้าไปนิด
แต่จบแบบนี้ ก้อ โอนะ
ขอบคุณนะครับ
:mew3:
-
happy ending ชอบๆ
ขอบคุณมากๆนะครับ
-
ชอบบบบ รูปสวย บทความดี
ชอบพระเอกตรงนอนอ่อยนี่แหละ55555
-
พ่อหมาตัวโตสมหวังแล้ว
อยากได้พ่อหมาแบบนี้บ้างจัง
:katai2-1:
-
เฮ้อ ดีนะที่จบแบบมีความสุข นึกว่าจะเศร้ายันจบ
ขอบคุณครับ
-
สารภาพเลยว่าแอบอ่านคอมเม้นท์ก่อนอ่าน
กลัวเศร้าอย่างเดียวเลย.คึคึ.ได้รักกันเสียทีเฮ้อ~ :เฮ้อ: ลุ้นจนเหนื่อยเลย.บุ้ยๆ.ปลายนี่ใจแข็งได้ใจจริงจริ๊ง. o13 ชอบมากเลยจ้า
-
สุข 4 ปี
เศร้า 5 ปี
อึมครึม 3 ปี
สุขมากๆๆๆๆๆ ตลอดไป
-
อ่านช่วงแรกๆ นี่หน่วงมาก
สงสารปลายฝนจับใจ นึกอย่าด่าโรมสารพัด
แต่พอมารู้ความจริงจากปากโรมแล้วก็พลอยหายเคือง แต่ยังหมั่นไส้
ชอบตอนที่ปลายเอาคืน สะใจยังไงไม่รู้ 555
นิยายสนุกมากค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :L2:
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ :กอด1: :pig4:
-
:a5: :a5: มันเป็นไรอ่า ผมอ่านตอนจบ แต่มันมีไม่จบ อ้าาาาาา :ling1: :ling1: จะกระอักเลือดตายแล้ว ใครก็ได้ช่วยที
-
:pig4: :กอด1: :L1:
-
:z2: เลือกสงสารไม่ถูกเลย 555555 แต่จบแบบhappy น่ารักจริงๆ โรมเหมือนหมาตัวใหญ่ขอความรัก555555
-
แรกๆก็สงสารปลาย แต่หลังๆนี่สงสารโรมอ่ะ
ดีนะที่จบแฮปปี้อ่ะ เฮ้อออ :o8: