-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
...
-
Chapter 1
ผมคือชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแสนดีที่กำลังจะถูกโลกที่ผมรักทอดทิ้ง!!
เมื่ออาทิตย์ก่อน ผมเพิ่งจะถูกแฟนที่ผมตามจีบมาตั้งแต่ม.5สะบั้นรักทิ้งอย่างไม่มีเยื่อใย ด้วยเหตุผลที่ว่าผมนั้นทำตัวล่องลอยไม่มีความมั่นคงและคงจะดูแลเธอต่อไปไม่ได้ซึ่งผมขอเถียงว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงเลย!! ...โอเค ผมอาจจะทำตัวล่องลอยไปบ้าง แต่เฮ่ย! ผมเพิ่งจะอายุ20เองนะ ผมต้องเที่ยวบ้างสิ! แล้วแถมผมยังมีงาน(พาร์ทไทม์)ทำเป็นพนักงานที่ร้านกาแฟอีกด้วยนะ! อย่างน้อยผมก็มีรายได้ไม่ใช่รึไง? โลกนี้มันไม่ยุติธรรมเลย!!
แน่นอนที่สุดเมื่อโลกใบนี้ลงมือกลั่นแกล้งผมแล้วย่อมไม่มีครั้งเดียว สองวันหลังจากนั้นผมเกือบถูกเตะโด่งออกจากห้องเช่า(เล็กๆ)ที่ผมเช่าอยู่เพราะเบี้ยวค่าเช่ามาแล้วสองเดือน และถ้าผมยังไม่มีเงินไปจ่ายค่าเช้าของเดือนนี้ล่ะก็ ของเอารองเท้ายี่ห้อดัง(ที่ใส่จดเปื่อย)ของผมเป็นเดิมพันเลยว่า ผมจะต้องถูกเตะโด่งออกมาของจริงแน่นอน
ตอนนี้ไม่มีทั้งแฟนและ(กำลังจะ)ไม่มีทั้งบ้าน หมดกันชีวิตน้อยๆของผม
“เฮ้อออ” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะลงมือเช็ดกระจกใสของร้านกาแฟต่อ ร้านกาแฟที่ผมทำงานอยู่เป็นร้านเล็กๆ ถ้าไม่รวมโอนเนอร์กับเด็กพาร์ทไทม์อย่างผมก็มีพนักงานแค่สองคนเท่านั้นแต่กลับมีลูกค้าเข้ามาใช้บริการอยู่ตลอดเวลานั่นคงเพราะรสชาติของกาแฟที่เป็นเอกลักษณ์และนั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ผมเลือกทำงานที่ร้านกาแฟแห่งนี้
“กรุ้งกริ้ง~~” เสียงกระดิ่งหน้าประดูดังบ่งบอกว่ามีลูกค้าคนใหม่เข้ามาในร้าน
“ยินดีต้องรับครับ” ผมร้องทักก่อนจะหยิบเมนูและสมุดจดเล่มเล็กเดินไปต้อนรับลูกค้าคนใหม่
เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูง...สูงมากจริงๆ ขนาดที่ว่าถ้ายืนคุยกันผมอาจต้องแหงนมองจนคอตั้ง สวมสูทที่แค่ดูผ่านๆก็รู้ว่าราคาแพงลิบ ถ้าเอาเงินขนาดนี้มาให้ผมละก็ ผมอาจเอาไปซื้อเค้กสตรอว์เบอร์รี่กินได้ประมาณครึ่งเดือนแถมยังมีเงินเหลือไปจ่ายค่าห้องเช่าและอาจเจียดอีกส่วนไว้ซื้อสร้อยสวยๆไปขอคืนดีกับแฟน(เก่า) ....ฝันเฟื่องได้อีกสิน่า
“รับอะไรดีครับ”
“เอสเปรสโซ่ร้อนหนึ่งแก้วครับ” โอ้วววว คนบ้าอะไร! นอกจากจากรวยแล้วยังหน้าตาดีขึ้นเทพ คิ้วก็เข้ม ตาก็คม ปากสวยอีก แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคนต่างชาติ แต่พูดไทยชัดแจ๋วเลยนะเนี่ยโว๊ววววว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้จักกับความอิจฉาสุดขั้วหัวใจ หรือมันอาจเป็นอาฟเตอร์ช็อคหลังจากที่ผมโดนแฟนทิ้ง? ถ้าผมหน้าตาดีแบบนี้ก็คงไม่โดนทิ้งแน่ๆ ชิ
“รับอะไรเพิ่มอีกมั้ยครับ”
“ไม่ครับ ขอบคุณ”
ผมเดินกลับมาที่เคาร์เตอร์พร้อมวางเมนูอย่างห่อเหี่ยว เฮ้อ เกิดเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างผอมแห้งแถมหน้าตาจืดชืดมันก็เป็นอย่างงี้ ไม่มีใครตอกย้ำปมด้อยด้านรูปร่างหน้าตาของผมได้ดีเท่ากับลูกค้าคนนั้นอีกแล้ว ฮือ
“นี่ๆอาร์ ลูกค้าคนนั้นอ่ะ หล่อสุดๆเลย” เสียงทักจากข้างหลังทำให้ผมหันไปมอง พี่น้ำสาวสวยประจำร้านกำลังยิ้มละลายใจให้ผมอยู่ วันนี้เธอรวบผมยาวสีดำสนิทเป็นหางม้าไว้ด้านหลังดูคล่องแคล่ว ดวงตากลมโตสีเดียวกับเส้นผมจ้องมองมาทางผมยิ้มๆ พี่น้ำเป็นพนักงานประจำที่นี่ อายุมากกว่าผมสามปี แต่หน้านี่ใสอย่างกะเด็กมัธยม
“ครับ หน้าตาดีกว่าผมใช่มั้ยล่ะ” ผมแกล้งตัดพ้อน้อยใจ….จริงๆแล้วความน้อยใจนี่มันของจริงครับ ไม่ได้แกล้ง!!
“โธ่ มันวัดกันไม่ได้หรอก เขาเป็นต่างชาตินะ อาร์เป็นเอเซีย วัดกันไม่ได้หรอก แต่อาร์ก็น่ารักนะ” พี่น้ำตอบพลางยิ้มบางมาให้ผม ทำให้ผมนิ่งค้างไปชั่วขณะ เฮ้อ ช่างน่ารักจริงๆครับพี่น้อง แต่ผมอยากหล่อมากกว่าอ่ะ…
“เลิกทำหน้าเอ๋อแล้วเอากาแฟไปเสริฟได้แล้วไอ้จืด!” เสียงที่ฟังดูแหบห้าวกว่าผู้หญิงปกติทั่วไปดังขึ้นใกล้ๆกระชากวิญญาณของผมออกจากรอยยิ้มของพี่น้ำได้อย่างไม่ปราณี
หญิงเป็นพนักงานประจำอีกคนของร้าน อายุเท่ากับผม แต่หน้ายุ่งๆกับผมซอยสั้นแค่ท้ายทอยมันทำให้ผมรู้สึกอยากจะเปลี่ยนชื่อให้เธอตงิดๆ ผมรับกาแฟจากเคาร์เตอร์ที่หญิงยืนประจำอยู่และเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเดิมอีกครั้ง
“รับครีมกับน้ำตาลเพิ่มมั้ยครับ” ผมวางแก้วกาแฟลงตรงหน้าลูกค้าฝรั่งรูปหล่อ(แต่พูดไทยชัดแจ๋ว)พลางฉีกยิ้มกว้างที่ผมคิดว่ามันดูเป็นมิตรสุดๆถึงแม้ในใจผมจะอิจฉาเขาจนแทบอยากทึ้งหัวตัวเองก็ตาม
“ไม่ครับ ขอบคุณมาก” เขาตอบและยิ้มกลับมาด้วย วุ้ย! สตั้นส์สิบวิ หล่อบรรลัยไปเลยพี่!!! …นี่ผมชมนะ!
“….” ค้าง ค้างเว่ยค้าง หล่อเกินต้านทาน ขนาดท่าจิบกาแฟยังดูดี ผมว่าผู้ชายคนนี้ต้องเป็นเอเลี่ยนแน่ๆ คนธรรมดาเดินดินกินข้าวแกงที่ไหนจะหล่อได้ขนาดนี้กัน เอ๊ะ! หรือเขาอาจไม่ได้กินข้าวแกง!?
“มีอะไรรึเปล่าครับ” เอเลี่ยนรูปหล่อถามหลังที่ผมยังยืนแข็งเป็นหินไม่ขยับไปไหน เหอๆ จะให้บอกได้ไงฟร้ะว่าตะลึงความหล่อ ทันใดนั้นผมก็เหลือบไปเห็นปึกเอกสารปึกหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะของเขามันเป็นเบอร์ชัวร์ที่พิมพ์จากกระดาษมันหลายแผ่นซ้อนทับกันเกี่ยวกับการจัดหาที่อยู่อาศัย
“เออ กำลังหาซื้อบ้านเหรอครับ” ผมถามไหลลื่นเป็นปลาไหล แหม หล่อขนาดไหนก็โดนเตะโด่งออกมาจากที่พักเดิมเหมือนกันเหรอเนี่ย ชะตากรรมเดียวกันนี่นา หุหุ ….ปลอบใจตัวเองน่ะ รวยขนาดนี้จะถูกเตะโด่งออกมาได้ไง
“ครับ ผมวางแผนไว้ว่าจะอยู่กับแฟนน่ะ” หล่อแล้วยังอบอุ่นอีกแนะ
“ดีจังเลยนะครับ แถวนี้มีหมู่บ้านจัดสรรเยอะด้วย”
“ผมอาจซื้อคอนโดครับ ผมไม่ค่อยมีเวลาดูแล…คุณก็กำลังหาที่พักอยู่เหมือนกันเหรอ” เออ…จะให้บอกยังไงว่าใกล้จะถูกเตะโด่งออกมาจากห้องเช่า
“อ่าครับ ประมาณนั้นแหละ แหะๆ” ผมยิ้มแห้งกลับไป
“ผม…รับกวนคุณช่วยผมหาห้องพักหน่อยได้มั้ยครับ” ถามผมด้วยสีหน้าลำบากใจ
“เอ๋ ไหงงั้นล่ะครับ” งงเต๊กเลยสิทีนี้ อยู่ๆเอเลี่ยนรูปหล่อก็มาขอให้หาห้องให้
“ถ้าให้เลือกเปรียบเทียบจากทั้งปึกนี่คงต้องใช้เวลาน่ะ งานผมยุ่งมากๆ ถ้ามีคนที่หาที่อยู่เหมือนกันมาช่วยคงจะง่ายขึ้นเยอะ” หยุดยิ้มหล่อแล้วพูดเฉยๆได้มั้ยพ่อคุณ!
“เออ ได้มันก็ได้อยู่หรอกครับ แต่...”
“ขอบคุณมากครับ!” เหวออออ อยู่ๆผู้ชายรูปหล่อตรงหน้าก็คว้ามือผมไปกุมไว้แน่นพร้อมหน้าตาดีใจ (ที่มองยังไงก็หล่อ) ไม่ใช่นะ! ผมกำลังจะปฏิเสธต่างหาก
“ขอโทษนะครับผมมีประชุม คงจะต้องรีบไปแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ” เขาพูดก่อนจะวางธนบัตรสีแดงไว้บนโต๊ะและก้าวยาวๆไปทางประตู
“ดะ เดี๋ยวก่อนสิครับ เรื่องห้อง...” ผมยังพูดไม่ทันจบเอเลี่ยนรูปหล่อก็หันมาพูดขัดจังหวะเป็นครั้งที่สอง
“ขอบคุณมากครับ” เขายิ้มก่อนจะผลักประตูออกไป ทิ้งให้ผมยืนค้างเป็นหินอยู่กับที่
ให้ตาย!! นอกจากหน้าตาดีจนเหมือนไม่ใช่คนแล้วยังสืบเชื้อสายมาจากเมดูซ่าด้วยรึเปล่านะ สบตาด้วยทีไรทำให้ต้องค้างเป็นหินทุกทีสิน่า!!
“ไอ้จืด!!! เพิ่งโดนทิ้งมาหยกๆเดี๋ยวนี้ชอบผู้ชายแล้วรึไงฮะ” หญิงเหน็บทันทีที่ผมเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์ เฮ้อ ทุกครั้งที่ผมอยู่ในรัศมีที่เสียงของผู้หญิงคนนี้จะส่งไปถึงได้ผมรู้สึกเหมือนถูกของมีคมแถมปลายแหลมเฟี้ยวแทงร่างจนพรุน
“แล้วทำไมต้องย้ำเรื่องที่ผมโดนทิ้งด้วยเล่า!”ผมว่าหน้าหงิกพลางในมือก็เช็ดทำความสะอาดเคาน์เตอร์ไปด้วย
“อาร์คุยอะไรกับเขาเหรอ เขายิ้มแล้วหล่อมากๆเลยล่ะ” เสียงพี่น้ำดังขึ้นข้างๆ ไม่นะ พี่น้ำของผมกำลังหลงเสน่ห์เอเลี่ยน
“ก็...พอเขารู้ว่าผมกำลังหาที่อยู่เขาก็เลยขอให้ผมช่วยเขาหาห้องพักน่ะ เขาบอกไม่ค่อยมีเวลาเลือก”
“เอ๋ แบบนั้นเขาก็ต้องมาที่ร้านอีกอ่ะสิ ดีจังเนอะพี่น้ำ” หญิงพูดพลางหันไปยิ้มให้กับพี่น้ำ
“หา? เดี๋ยวนะ นี่หญิงชอบผู้ชายเหรอ!? ไม่ได้ชอบผู้หญิ...ป๊าบบ!!” ผมรู้สึกเหมือนเห็นดาวทั้งกาแลกซี่ลอยอยู่ไม่ไกลเมื่อหญิงฟาดฝ่ามือลงมาเต็มศีรษะ เธอเป็นผู้หญิงที่ชอบทำร้ายผมทั้งร่างกายและจิตใจครับ!!!
“เขาทำงานที่บริษัทหัวมุมนี่เอง” โอนเนอร์ที่ผละจากแขกอีกมุมหนึ่งของเคาน์เตอร์เดินเข้ามาร่วมสนทนาด้วย ตอนนี้เลยเวลาเร่งด่วนมามากแล้ว ลูกค้าในร้านดูบางตาลงกว่าช่วงเช้ามาก ถ้าจะมีงานหนักอีกทีก็คงช่วงเที่ยง แล้วก็ช่วงเย็นจนกระทั่งร้านปิด
“รู้จักเขาเหรอครับ” ผมอดแปลกใจไม่ได้ วันๆก็แทบจะไม่เห็นโอนเนอร์ออกจากร้านไปไหนเลยแท้ๆ
คุณมิณหรือที่ผมเรียกว่าโอนเนอร์เป็นชายหนุ่มรูปร่างสันทัด(แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังสูงกว่าผมเกือบคืบ) อายุยี่สิบปลายๆแต่ถ้าบอกว่าเขาอายุเท่าผมก็คงไม่มีใครเถียง เขามักจะชอบยิ้มอยู่ตลอดแถมเป็นคนใจดีเอามากๆ เขารับผมเข้าทำงานทั้งๆที่ที่นี่เป็นร้านเล็กๆ และที่สำคัญ ...เขายังโสดครับ!!
“ตอนผมไปซุปเปอร์มาร์เกตผมเดินผ่านบริษัทนั้นน่ะ สาวๆแถวนั้นเม้าท์ให้ฟัง” โอนเนอร์ไขข้อข้องใจให้ผมก่อนจะขยับตาให้อย่างหยอกล้อ
“เขามีแฟนรึยังคะ” สองสาวข้างๆดุเหมือนจะสนใจจนออกนอกหน้าจนแทบจะเบียดผมตกไปจางวงสนทนา เหอะ ใช่สิ มนุษย์ธรรมดาๆอย่างผมจะไปสู้สุดหล่อจากนอกโลกได้ยังไง
“อืม...ไม่รู้สิ แต่เขาได้เงินเดือนตั้งหลายล้านแนะ” คนถูกรุมถามลุบคางอย่างพยายามนึก
“ห๊า! เยอะขนาดนั้นเลยเหรอครับ” คราวนี้เป็นผมที่ตาโตเท่าไข่ยกกระจอกเทศ บ้าอะไรไปใหญ่แล้ว! เงินเดือนเดือนเดียวของเขาต่อให้ผมจบไปมีงานทำ ผมอาจใช้เวลามากกว่า5ปีกว่าจะได้เงินก้อนเท่านั้น โลกนี้ทอดทิ้งผมแล้วจริงๆใช่มั้ย!!?
“แต่ผมว่าเขามีแฟนแล้วแหละ”
“เอ๋ อาร์รู้ได้ยังไง” สองสาวจ้องผมเขม็งราวกับผมกำลังทำลายความฝันของพวกเธอ
“ก็...เขาบอกผมว่าเขาวางแผนจะอยู่ห้องที่ซื้อใหม่กับแฟนน่ะ” ผมตอบไปพลางนึกหน้าชายต่างชาติรูปหล่อไปด้วย
“แฟนเขาโชคดีสุดๆเลยเนอะ” หญิงหันไปพูดกับพี่น้ำด้วยน้ำเสียงเสียดายอย่างไม่คิดจะปิดบัง
เฮ้อ..นี่ผมควรจะเลิกอิจฉา เลิกเสียดสีเขา(ในใจ)ได้รึยังนะ ผมควรจะเอาเวลานั้นไปทำงานเก็บเงิน ตั้งใจเรียน อนาคตผมจะได้มีเงินก้อนใหญ่ไว้ซื้อห้องอยู่กับแฟน...
.....แต่ปัญหาของผมตอนนี้คือ(กำลังจะ)ไม่มีทั้งห้อง ไม่มีทั้งแฟนนะสิเฟ้ยยยยย!!!
เอเลี่ยนสุดหล่อนั่น....น่าอิจฉาเกินไปแล้ว!!!!!!
……….To Be Continue..........
-
อาจจะเป็นแฟนในอนาคตก็ได้ ฮุฮิๆ
สนุกดี ชอบตัวละครที่โดนสวรรค์(คนแต่ง)แกล้ง น่ารักดี (ฮา)
-
เข้ามาติดตาม เรื่องน่าสนใจค่ะ o13
-
คุณพระเอก(หรือเปล่า)มีแฟนแล้วหรอ
:mew2: :mew2:
-
Chapter 2
เมื่อคืนผมเข้านอนตอนตีสองกว่าๆ...ร้านกาแฟเปิด7โมงเช้า ซึ่งโอนเนอร์ใจดีให้พนักงานเริ่มงานตอน7โมงครึ่ง แต่สำหรับผมที่ต้องตรากตรำถ่างตาอ่านเบอร์ชัวร์บริษัทจัดหาบ้านหลายสิบแผ่นแล้ว เวลาสี่ชั่วโมงกว่ากับเตียงแสนสุข(แข็งโป๊ก)มันไม่เพียงพอสำหรับผมเลยสักนิด!!
ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้วลูกค้าเริ่มทยอยเข้ามาในร้านมากขึ้นเรื่อยๆ บ้างก็นั่งดื่มที่ร้าน บ้างก็ซื้อเป็นแก้วกระดาษออกไป ผมรู้สึกชอบบรรยากาศแบบนี้อย่างบอกไม่ถูก การได้ดูชีวิตผู้คนเดินผ่านไปมานอกถนนกับลูกค้าในร้านทำให้ผมคิดอะไรได้หลายอย่าง อีกไม่กี่ปีผมก็จะเป็นเหมือนพวกเขา ตื่นเช้า ทำงาน หาเงิน ฝากธนาคาร ชีวิตวัยทำงานดูน่าเบื่อแบบสุดๆบางครั้งผมก็อยากจะเป็นนักศึกษาไปตลอดชีวิตมันซะเลย
“กรุ้งกริ้ง~~~” เสียงกระดิ่งดังขึ้นทำให้ผมต้องกันไปมอง อ่า...อย่างน้อยผมก็คิดว่าชีวิตวัยทำงานของผู้ชายคนนี้ไม่น่าเบื่อแน่นอน
ชายหนุ่มชาวต่างชาติในชุดสูทสีดำราคาแพงก้าวเข้ามาในร้านเรียกสายตาจากลูกค้าสาวๆและพนักงานในร้านให้หันไปมองเป็นตาเดียว เขาสอดส่ายสายตาเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่างก่อนดวงตาสีฟ้านั่นจะมาหยุดที่ผม
“อะ เออ ยินดีต้อนรับครับ ....รับอะไรดีครับ”
“เอสเปรสโซ่ร้อนครับ” วันนี้เขาก็ยังดูดึงดูดสายตาเหมือนเดิม
“รับครีมกับน้ำตาลเพิ่มมั้ยครับ” ผมถามขณะวางแก้วบนโต๊ะ เขาละสายตาจากกระจกใสบานใหญ่ของร้านและหันกลับมายิ้มให้ผม
“ไม่ครับ ขอบคุณ...ผมชอบรสของกาแฟดำน่ะ” เขายกกาแฟขึ้นจิบพลางยิ้มให้ผม
“ครับ..?” บอกผมทำไมหว่า ..อ่า ก็พอรู้ล่ะนะว่ารสนิยมต่างชาติกับคนไทยไม่ค่อยเหมือนกัน แต่พอผมเห็นคนสั่งกาแฟดำขมปี๋(เคยชิมครั้งหนึ่งและไม่คิดจะลองอีก)ผมก็คันปากยิบๆอยากเสนอครีมกับน้ำตาลให้ไปยังไงก็ไม่รู้
“ผมคิดว่าคุณคงอยากให้ผมลองดื่มกาแฟหวานๆดูบ้าง” เขาว่าพลางหรี่ตามองผมอย่างพิจารณาและหัวเราะในลำคอเบาๆ
“เออ..ก็... นะครับ แหะๆ” เบื่อคนรู้ทันวุ้ย
“ผม วิกเตอร์ เทย์เลอร์ ครับ ขอโทษด้วยที่คราวก่อนลืมแนะนำตัว”
“ครับ ผมอานัส เรียกว่า อาร์ ก็ได้” ผมยิ้มกว้างก่อนจะยื่นมือไปจับกับมือของเขาที่ยื่นมาก่อนแล้ว จริงๆแล้วถ้ามองแบบไม่มีความอิจฉาปะปนอยู่ด้วย(แบบผม)แล้ว ถ้ายังไม่รู้จักกันเขาก็มองดูเหมือนหยิ่ง แต่พอได้คุยกันแล้ว เขาเป็นคนที่สุภาพเอามากๆแถมยังขี้เกรงใจ
“เอ๋ ผมนึกว่าคุณชื่อจืดเสียอีก ผมได้ยินพนักงานผู้หญิงเรียกนะ” ชายหนุ่มมีท่าทางแปลกใจเล็กน้อย แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองแข็งโป๊กเป็นหินไปแล้ว
“ไม่ครับ ไม่!!! ผมไม่ได้ได้ชื่อจืด ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ไม่ช๊าย” ผมระล่ำระลักแก้ตัวเหมือนกับผู้ร้ายถูกป้ายความผิด ผมไม่ยอมนะ! ผมจะไม่ยอมให้ชื่อ ไอ้จืด ติดตัวผมอีกต่อไปแล้ว ผมต้องกอบกู้ชื่อเสียง(ที่ไม่ค่อยจะมี)ให้กับตัวเอง!!
“หึหึ...งั้นเหรอครับ แต่ผมว่าจืดก็ฟังดูน่ารักดี” แน๊ะ! ยังจะหัวเราะกันอีก ถึงผมไม่มีกระจกผมก็คิดว่าตอนนี้สีหน้าตัวเองคงยุ่งสุดๆ ผมก็คิดว่าคุณชื่อเอเลี่ยนหรือไม่ก็เมดูซ่าเหมือนกันแหละ ชิ
“จริงสิ! รอซักครู่นะครับ” ผมร้องอย่างนึกขึ้นได้และวิ่งปรู๊ดหายไปข้างหลังร้าน ลงมือค้นกระเป๋าเป้ใหญ่ที่บรรจุกระดาษใบปลิวเอาไว้หลายใบ ก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะ
“ผมช่วยเลือกให้แล้วครับ ช่วงนี้ห้องว่างเยอะมาก แถมมีคอนโดใหม่เพิ่งสร้างเสร็จด้วย แต่ห้องดีๆก็เริ่มเต็มแล้วนะครับ” ผมวาง ‘กอง’ กระดาษที่คัดออกมาจาก ‘ปึก’ กระดาษ ตรงหน้าเขา ถ้าเป็นการ์ตูน ตอนนี้คงจะมาคำว่า ‘ผ่าง!!!’ แปะอยู่ประมาณครึ่งหน้ากระดาษ
“เยอะขนาดนี้เลยเหรอครับ” ลูกค้าชาวต่างชาติเบิกตากว้างขึ้นพลางหยิบกระดาสองสามแผ่นขึ้นมาดู
“ครับ คุณลองเอากลับไปอ่านดูก่อนก็ได้”
“คุณ...เลือกห้องได้รึยังครับ”
“เออ ผมคงไม่อยู่คอนโดกว้างๆแบบนั้นหรอกครับ ผมอยู่คนเดียว” ผมยิ้มตอบเขาไป ซึ่งมันก็เป็นจริงอยู่ส่วนหนึ่ง แต่ที่จริงเหนือสิ่งอื่นใด คือ ผมไม่มีกะตังค์ครับ!!! คอนโดห้องละเป็นสิบล้านแบบนั้นจะไปมีปัญญาซื้อได้ไง อย่าว่าแต่ซื้อเลย แค่จะเช่านอนคืนเดียวก็คงไม่พ้นถูกเตะโด่งออกมาตั้งแต่ยังนอนไม่เต็มอิ่มแน่ๆ ...ประมาณว่ามีเงินจ่ายค่าเช่าไม่ถึงคืน อะไรแบบนั้น
“จะรังเกียจมั้ยครับถ้าผมจะขอให้คุณไปช่วยดูห้องเป็นเพื่อน”
“ก็ได้หรอกครับ แต่เป็นผมจะดีเหรอ” วางแผนจะอยู่กับแฟนทั้งทีดันให้เด็กมหาลัยไปช่วยเลือกห้องเนี่ยนะ เชื่อเขาเลย ทำไมไม่ชวนแฟนไปดูเล่า
“ครับ ดีแล้ว คุณอุตส่าช่วยผมเลือกห้อง”
“อ่า ...ก็ได้ครับ งั้นถ้าคุณเลือกห้องได้แล้วก็บอกผมแล้วกันนะครับ” ผมว่าพลางชำเรืองมองใบปลิวหลายใบที่เขาถืออยู่
“ครับ ...ผมนัดลูกค้าเอาไว้ คงต้องไปแล้วล่ะครับ” เขามองนาฬิกาแล้ววางธนบัตรใบสีแดงไว้บนโต๊ะ ดูเป็นผู้ชายขยันทำงานสุดๆเลยแฮะ
“ครับ โชคดีนะครับ” ผมบอกลาเขาที่หน้าประตูก่อนจะเดินเข้ามาเก็บโต๊ะในร้าน เฮ้อ ลืมบอกเขาอีกแล้ว ว่าเงินหนึ่งร้อยบาทมันแพงกว่าค่ากาแฟไปเยอะเลยนะนั่น
“โอนเนอร์ครับ ผมไปเรียนแล้วนะ” ผมร้องบอกโอนเนอร์ที่อยู่หลังร้านหลังจากเปลี่ยนจากเสื้อโปโลสกรีนลายชื่อร้านมาเป็นชุดนักศึกษาเสื้อเชิตแขนสั้น
“ตั้งใจเรียนนะอาร์” เจ้าตัวร้องตอบกลับมาโดยที่ไม่ได้โผล่ออกมาจากห้องเก็บวัตถุดิบหลังร้าน
ผมเดินทอดน่องไปตามทางเท้าเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อนเท่าไหร่เพราะถึงยังไงผมก็มีเรียนตั้งบ่ายโมง นี่มันยังไม่เที่ยงด้วยซ้ำไป ผมกะจะไปทานข้าวเที่ยงที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัยเพราะราคาถูกแถมยังอร่อยอีกต่างหาก แถมป้าแกยังจำผมได้เลยแถมให้ตั้งเยอะแยะแนะ เจ๋งสุดๆ!!
เสียงพูดคุยกันด้วยภาษาอังกฤษเร็วปรื๋ทำให้ผมละความสนใจไปมอง ตรงหน้าผมเป็นตึกหลังใหญ่ที่มีความสูงหลายสิบชั้นและบริเวณลานหน้าบริษัทนั้นก็มีกลุ่มชายชาวต่างชาติยืนพูดคุยกันอยู่ ภายในนั้นมีคนที่ผมคุ้นตาอยู่ด้วย
แหม่!! รวมพลเอเลี่ยนจะมาบุกโลกรึไงกันล่ะนั่น กลุ่มนี้เขาคัดหน้าตาใช่มั้ยล่ะ!! ประมาณว่าถ้าหน้าตาดีไม่เข้าข่ายเหนือมนุษย์ก็ห้ามร่วมกลุ่มคุยด้วย หน้าจืดๆอย่างผมขนาดมองยังรู้สึกถึงรังสีแห่งความนอกคอกได้อย่างชัดเจน ฮึ่ย!!
ชายหนุ่มชาวต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำสนิทกำลังพูดคุยกับชาวต่างชาติอีกสองคนด้วยหน้าตาจริงจังแต่ก็ดูน่ายำเกรงอย่างบอกไม่ถูก ทำให้ผมต้องเผลอหยุดยืดมองเขาอย่างช่วยไม่ได้ เขาดูแตกต่างจากที่ร้านกาแฟเอามากๆ ที่ผ่านมาผมเคยเห็นแต่เขาทำหน้านิ่งๆกับยิ้มละลายใจสาวๆ เท่านั้น
เมื่อมองเขาแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกอยู่ห่างไกลจากเขาชอบกลแฮะ หนุ่มต่างชาติหน้าตาดี เป็นเศรษฐีเงินล้าน แถมยังนิสัยดี ทำงานเก่ง กับเด็กมหาลัยรูปร่างผอมแห้งหน้าตาจืดชืดแถมเงินเดือนจากงานพิเศษก็ได้แค่ไม่กี่พัน แตกต่างกันอย่างกับเทพบุตรกับ...กับอะไรก็ช่างเถอะ!!
ผมสะบัดหน้าหนีภาพบาดตาชวนอิจฉาข้างหน้าและเริ่มออกเดินต่อ มหาวิทยาลัยของผมอยู่ไม่ไกลนัก สามารถเดินจากที่ร้านไปได้ทำให้ผมประหยัดค่าเดินทางไปได้เยอะทีเดียว
“เฮ้ย!! ไอ้อาร์ รู้เรื่องวิชาที่เราลงย้ายคลาสยังวะ??” เสียงที่ดังขึ้นจากข้างหลังมาพร้อมวัตถุหนักๆที่กระโดดเข้ามากอดคอผมทันทีที่ก้าวเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัย บางทีผมก็สงสัยว่าบนหัวของผมมีไฟกระพริบที่มีแต่ผมคนเดียวที่มองไม่เห็นรึเปล่า ทำไมใครๆก็หาตัวผมได้ง่ายอย่างกะมีจีพีอาร์เอสติดตามตัว
“วิชาอะไร? ย้ายไปไหนวะ” ผมหันไปถามไอ้เพื่อนหน้าตาดีข้างๆ
ไอ้เค้ก หนุ่มหล่อใสสไตล์เกาหลี(แต่ชื่อไม่เกาหลี แถมยังหวานแหวว)กำลังยิ้มแป้นแล้นให้ผมอยู่ข้างๆ ไม่รู้เป็นอะไร ผมรู้สึกเหมือนมือกับเท้าตัวเองกระตุกยิกๆ ผมขอประกาศตรงนี้ว่า ผมเป็นโรคภูมิแพ้ผู้ชายหน้าตาดีทุกสันชาติ ไม่ว่าจะ ไทย จีน ญี่ปุ่น เกาหลี หรืออเมริกัน !!! คุณต้องเข้าใจผมสิ! นี่มันอาฟเตอร์ช็อคหลังจากโดนแฟนทิ้งนะ! ผมจะเรียกร้องสิทธิ์ตัวเอง!
“ตัวฟรีว่ะ ที่ตั้งแต่เปิดเทอมมามึงขึ้นเรียนแค่สองครั้งนั่นแหละ” ไอ้เค้กเหน็บผมไปหนึ่งดอกก่อนจะออกแรงลากผมไปทางโรงอาหาร
“อ่อ แล้วย้ายไปตอนไหนวะ กูคงต้องเข้าเรียนบ่อยขึ้นแล้วว่ะ” แน่ล่ะสิวิชาฟรีมันก็คือวิชาช่วยฉุดเกรดให้สูงไม่ใช่ดึงให้จมดิ่ง(จากที่ดิ่งอยู่แล้ว) เพราะไอ้วิชาเอกไอ้อาร์ก็ฉลาดแสนฉลาด เกรดเอไม่ต้องหวัง จะมาเรือล่มเพราะตัวฟรี ไอ้อาร์ไม่ยอมหรอกโว๊ยยย!!!
“เช้าว่ะ เช้าแบบ เช้าเชี่ยๆอ่ะ” ไอ้เค้กตอบ แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องมา ‘เชี่ยๆ’ ใส่หน้าผมด้วยวะ
“เฮ้ย ได้ไง ตอนเช้ากูทำงาน”
“ย้ายไปเป็นกะบ่ายดิไอ้จืด ฮ่าๆๆ” เฮ่ย!!! บังอาจมาเรียกชื่อต้องห้ามกับผม ถ้าวันนี้ผมไม่ได้เตะก้นมัน อย่างมาเรียกผมไอ้จืด เอ้ย! ไอ้อาร์เลย!!!
ตอนเช้าดันต้องไปเรียนแบบนี้ผมก็คงจะต้องย้ายไปทำงานกะบ่ายถึงตอนร้านปิดก็คือตอนสองทุ่มสิเนี่ย อืม... จริงๆแล้วจะทำงานกะไหนมันก็ไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรสำหรับผมเพราะห้องเช่า(ที่ใกล้จะกลายเป็นอดีต)ของผมก็อยู่ใกล้ๆ แต่แบบนี้ผมก็อดไปเปิดหูเปิดตากับก๊วนของผมนะสิ!! เฮ้ย! ผมคือชายหนุ่มแสนหล่อเหลานิสัยดีที่แทบไม่เคยเที่ยวเลยนะครับ แต่เพื่อนๆชวนจะปฏิเสธก็เสียน้ำใจนะสิ !!
เอ๊ะ!..ถ้าย้ายมาทำงานกะบ่าย งั้นตอนเช้าก็คง...ไม่ได้เจอเขา...
……….To Be Continue..........
-
Mini Moment 1
26/04/57
อาร์ : เฮ้ย! เค้ก ทำไมพวกฝรั่งถึงดูดีจังวะ
เค้ก : มันมีดั้งไง (มือกดจอยเกมส์ยิกๆ)
อาร์ : แค่นี้เหรอวะ แค่ดั้ง กูก็มี (เอามือบีบจมูก)
เค้ก : เออ งั้นก็ คิ้วเข้ม ตาสวย ปากสวย ผมสวยไม่ต้องย้อม สูง เข้ม แม่ง คือดีหมดทั้งตัว (เสียงเริ่มรำคาญ)
อาร์ : แต่ดูดีก็ใช่ว่าจะมีสาวรุมนะเว่ย ทำไมสาวชอบฝรั่งกันจังวะ
เค้ก : โอ๊ยย มึงมีปมอะไรกับฝรั่งวะเนี่ย (โยนจอยเกมส์ทิ้งเพราะแพ้)
อาร์ : กุแค่อยากรู้อ่ะ..
เค้ก : ....เออ มันคงใหญ่มั้ง
อาร์ : อะไรใหญ่วะ??
เค้ก : ...... (ทำหน้าเอือมๆหันไปเล่มเกมต่อ)
อาร์ : คุณวิกเตอร์ครับ
วิกเตอร์ : ครับ?
อาร์ : คุณ...เออ...ทำยังไงให้ ใหญ่ ครับ
วิกเตอร์ : พรวด! (สำลักกาแฟ) อะ อะไรนะครับ?
อาร์ : ทำยังไงให้ใหญ่ครับ (หน้าตาจริงจัง)
วิกเตอร์ : เออ อะไร...ใหญ่...ครับ?
อาร์ : ไม่รู้สิครับ เพื่อนผมไม่ยอมบอก (ทำหน้างอ)
วิกเตอร์ : ??
อาร์ : แต่เพื่อนผมบอกว่าเพราะฝรั่งใหญ่ สาวๆเลยชอบ คุณมีอะไรใหญ่ๆที่ผู้หญิงชอบอ่ะครับ??
วิกเตอร์ : เออ...
ณ มุมใดมุมหนึ่งของโลก ยังมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังประสบปัญหาการตอบคำถามที่แสนยิ่งใหญ่ ถึงแม้เขาจะมีประสบการณ์การทำงานเกี่ยวกับการให้คำปรึกษามามากมายก็ตาม...
.............................................................................
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ๊าย~หนูอาร์ใสมากลูก :give2: เล่นเอาคุณวิกเตอร์ไปไม่เป็นเลย :hao7:
ปล.ไรเตอร์มาแต่งตอนที่ 3 เร็วๆน้า~ :mew6:
-
อย่างนี้ต้องพิสูจน์ ~~~!!!
-
เตรียมไปดูเรือนหอกันแล้ว
-
ไปถามเค้าแบบนั้นได้งัยจ๊ะ อาร์
เดี๋ยวก็ได้พิสูจน์กับตัวหรอกว่าอะไร ใหญ่ นะ
5555
-
ปูเสื่อรอตอนต่อไปน้า~~~
-
มารอตอนใหม่จ้า
-
ปูเสื่อรอตอนต่อไปจ้าาา
อาร์นิใส่ซื่อจริงๆ
คุณวิคเตอร์จะพาไปดูเรือนหอป่าววววว?
มีเเฟนนิคือระ
เเล้วน้องอาร์ของเจ๊ล่ะ
-
แอบมาส่องหลายรอบแล้ว อิอิ :z2:
-
เฮ้ยชอบอ่ะ ><
-
หนูอาร์น่าร๊ากกกก
-
ชอบหนูอาร์จังค่ะ ใสๆ 555 :m20:
-
ฮาาาาา น้องอาร์แอบน่ารักนะเนี่ย
และสงสารวิคเตอร์ที่ผู้ประสบปัญหาในการตอบปัญหาเด็กน้อย กร๊ากกกกกกก
-
Chapter 3
ผมลางานมาสองวันแล้วหลังจากวันก่อน เพราะผมยังเคลียเรื่องตารางเรียนไม่เรียบร้อย แถมยังนัดทำงานกลุ่ม(เร่งด่วนชนิดชี้เป็นชี้ตายเกรดได้)กับเพื่อนเอาไว้ ตอนนี้ตารางชีวิตผมเลยชนกันมั่วซั่วไปหมด แต่หลังจากหยุดงานไปเคลียปัญหาชีวิต(ที่ไม่มีเรื่องราวความรักอยู่เลย!!)มาแล้วตอนนี้ก็เริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้น
ผมบอกโอนเนอร์แล้วว่าผมขอย้ายเวลาทำงานไปตอนกะบ่ายผมจึงไม่มีความจำเป็นจะต้องมาที่ร้านในตอนเช้าอีก แต่ว่าที่ผมแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เดินมาที่นี่ก่อนเวลาเรียนเกือบสองชั่วโมงก็เพราะว่า...
“คุณอาร์” ชายหนุ่มชาวต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ที่หน้าร้านกาแฟอยู่ก่อนแล้วหันมาเรียกผมพร้อมกับเบิกตากว้าง ...พูดก็พูดเถอะ ถ้าเขาไม่หันมาเรียกผมละก็ ผมคงคิดว่าเขาเป็นหุ่นขี้ผึ้งเทพบุตรที่โอนเนอร์สั่งทำมาตั้งไว้หน้าร้านเพื่อเรียกลูกค้าแน่ๆ
“เออ สวัสดีครับ ทำไมคุณไม่เข้าไปในร้านล่ะ” ผมอดแปลกใจไม่ได้ที่เจอเขามายืนอยู่หน้าร้านแบบนี้ จริงๆแล้วผมก็กะจะมาเจอเขาเพื่อบอกว่าผมคงไม่ได้มาทำงานตอนเช้าเหมือนทุกที คงจะให้คำปรึกษาเขาเรื่องห้องต่อไม่ได้(ถึงผมจะไม่ใช่เซลล์แมนก็เถอะ) แต่ผมก็คิดว่าเมื่อผลักประตูเข้าไปในร้านจะเจอเขานั่งจิบเอสเปรสโซ่ ที่โต๊ะตัวเดิมมากกว่ามายืนหล่อเรียกลูกค้าหน้าร้านแบบนี้
“ผมไม่เห็นคุณมาทำงานสองวันแล้ว ผมตกใจน่ะ คุณไม่พอใจอะไรผมรึเปล่าครับ” เขาพูดด้วยสีหน้ากังวลใจขณะเราทั้งคู่เข้ามาในร้าน
“เฮ้ย เปล่าครับเปล่า ไม่ใช่อย่างงั้น แต่พอดีผมมีธุระนิดหน่อย” ผมเกาแก้มแก้เก้อก่อนจะสั่งโกโก้ร้อนกับพี่น้ำที่เข้ามารับเมนู วันนี้ผมเข้ามาที่ร้านในถานะลูกค้า รู้สึกแปลกนิดๆแฮะที่เพื่อนร่วมงานมารับเมนูจากตัวเองแบบนี้
“คือ...ผมคงไม่มาทำงานที่นี่...” ผมยังพูดไม่ทันจบชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามผมก็โพล่งออกมาอย่างตกใจเสียก่อน
“ผมขอโทษครับ ผมคงทำอะไรให้คุณไม่พอใจจริงๆ” โอย จะเป็นคนดีไปแล้วพ่อคุณ!
“เปล่าครับ ไม่มีอะไรจริงๆ ผมแค่ย้ายไปทำกะบ่ายเอง”
“…เออ งั้นเหรอครับ แล้วทำไมถึงย้ายซะล่ะครับ”
“อ่อ พอดีผมติดเรียนช่วงเช้าครับ จริงๆอีกเดี๋ยวผมก็จะต้องไปเรียนแล้ว” ผมยิ้มตอบ
“คุณ…เรียนอยู่เหรอครับ?” ชายหนุ่มเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยอย่างประหลาดใจ
“ครับ ผมอายุยี่สิบนะ หน้าผมแก่ไปเหรอครับ” นี่ผมหน้าแก่เกินกว่าจะเป็นเด็กมหาวิทยาลัยรึไงน่ะ ทำไมเขาต้องทำหน้าตาประหลาดใจแบบนั้น
“หึหึ เปล่าครับ ตอนแรกผมแค่คิดว่าคุณเป็นพนักงานที่หน้าเด็กมากๆ ไม่นึกว่าคุณจะยังเด็กอยู่จริงๆ” เขายิ้มมองผมอย่างเอ็นดูเหมือนผู้ใหญ่มองเด็ก
“เด็ก? ผมไม่เด็กแล้วนะ แล้วว่าแต่คุณอายุเท่าไหร่กันล่ะครับ” ผมเริ่มฉุนนิดๆ ถ้าดูจากภายนอกแล้วเอเลี่ยนรูปหล่อตรงหน้าก็ดูจะอายุมากกว่าผมไม่กี่ปีเองแท้ๆ
“ผมเหรอ? อืม…เดือนหน้านี้ผมก็จะสามสิบแล้วครับ” เขายิ้มกว้างจนตาหยี แต่ผมนี่สิ อ้าปากค้างจนแมลงวันแทบจะบินไปทำรังในปากได้ทั้งฝูง สามสิบ!!!!??? นี่ผมกับเขาอายุห่างกันสิบปีเหรอเนี่ย!!!? จะบ้าตาย!!!
“คุณหน้าเด็กชะมัด” ผมพึมพำเบาๆ (แต่ดูเหมือนเขาจะได้ยินชัดแจ๋ว)
“งั้น ต่อไปนี้ผมก็ไม่ได้เจอคุณแล้วสิครับ” เขากลับมาเข้าเรื่อง แววตาดูหม่นลงเล็กน้อย
“ครับ ก็คงอย่างงั้น ผมคงจะช่วยคุณเลือกห้องไม่ได้แล้ว แต่ที่ผมช่วยเลือกให้ส่วนหนึ่งก็คงจะพอช่วยคุณได้”
“เออ…ก็ไม่เชิงครับ จริงๆแล้วผมยังไม่ได้ดูเบอร์ชัวร์ที่คุณเลือกให้เลย” เขาตอบแห้งๆพร้อมสีหน้ารู้สึกผิด
“ผมมัวแต่ทำงาน …ขอโทษจริงๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ที่ผมเลือกให้มันอาจจะเยอะไปจริงๆ แหะๆ ผมไม่รู้ว่าคุณต้องการห้องแบบไหน”
“…ผมยังอยากให้คุณช่วยเลือกห้องอยู่นะครับ …คุณเป็นคนที่ใจดีมาก” เขายิ้มพร้อมมองผมอย่างมีความหวัง ไม่รู้ทำไม ผมถึงรู้สึกว่าบริเวณใบหน้าและใบหูถึงรู้สึกร้อนขึ้นมาทั้งๆที่ในร้านเปิดแอร์เย็นฉ่ำ
“ขอบคุณนะครับ แต่ว่า เราคงไม่ค่อยได้เจอกันอีก”
“เสียดายจริงๆ ผมเองก็ต้องรีบไปทำงานแล้ว ถ้ามีเวลาเยอะกว่านี้ผมคงบอกข้อมูลให้คุณได้บ้าง” เขาพูดอย่างเสียดายพลางพลิกข้อมือเพื่อดูนาฬิกา
“คุณเอาเบอร์ชัวร์ที่ผมเลือกให้คุณมามั้ยครับ”
“ครับ เอามา” เขาเปิดกระเป่าเอกสารแล้วนำกระดาษปึกหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะ โอ้โห สภาพเรียบกริบเหมือนเดิมเลยแฮะ ผู้ชายคนนี้ทำงานยังไงถึงขนาดไม่มีเวลาเลือกที่อยู่ให้ตัวเองกันล่ะเนี่ย หรือเขาต้องใช้เวลาในการวางแผนยึดโลก!!? ก็เขาเป็นเอเลี่ยนนี่นา!!!
“อืม…งั้นใช้นี่มั้ยครับ!?” ผมร้องออกมาอย่างนึกขึ้นได้เมื่อเห็นของสิ่งหนึ่งวางอยู่ข้างแจกันประดับโต๊ะ มันเป็นกระดาษใช้เตือนความจำที่มีกาวไว้ใช้แปะผนังได้ หรือที่ผมเรียกมันว่าโพสอิท
จริงๆแล้วผนังของร้านเป็นสีครีมสะอาดตาแต่ก็มีบอร์ดกรอบไม้ซีดๆขนาดใหญ่แปะไว้กับผนังเพื่อใช้แปะกระดาโพสอิทสีสันต่างๆเหมือนเป็นผนังอีกชั้นหนึ่ง โอนเนอร์บอกว่ามันดูน่ารักดีถ้าลูกค้าสามารถเขียนความรู้สึกหรือเรื่องราวต่างๆฝากไว้ที่ร้านนี้ได้แถมยังเอาไว้เขียนเมนูได้ด้วย ทุกโต๊ะจึงมีโพสอิทหนึ่งปึกพร้อมปากกาวางอยู่เสมอ
“เอาไว้ทำอะไรเหรอครับ”
“ก็ เราไม่ได้มาเจอกัน แต่เราเขียนโต้ตอบกันได้นี่ครับ ตอนเย็นผมก็จะเขียนข้อความแปะไว้ ส่วนตอนเช้าคุณก็มาตอบ เป็นไงครับ สะดวกดีใช่มั้ย” ผมยิ้มกว้าง แหม่ ไอ้อาร์ก็ฉลาดเหมือนกันแฮะ
“….หึหึ คุณน่ารักดีนะครับ” ชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทางอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นหัวเราะเบาๆอย่างอารมณ์ดี
“อ่า...ครับ” ผมตอบรับแห้งๆถึงแม้อยากจะเถียงไปใจจะขาดว่าผมไม่น่ารักซะหน่อย!
“ผมต้องไปทำงานแล้ว ขอบคุณมากนะครับ”
“อ่า ครับ ผมเองก็ต้องไปเรียนเหมือนกัน” ผมลุกจากเก้าอี้ตามชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้พาดกับบ่า สังเกตเห็นชาวต่างชาติตรงหน้ามองที่กระเป๋าใบเล็กของผมอย่างสนใจ
“ผมเรียนถ่ายภาพครับ” ผมยิ้มพลางชำเรืองมองกระเป๋าใส่กล้องสีดำสนิทที่สะพายไว้บนบ่า
“...ดูเข้ากับคุณดีนะครับคุณอาร์”
“เอ๋ เออ ก็นะครับ...คุณเรียกว่าว่าอาร์เฉยๆก็ได้ ผมไม่ชิน” ผมยิ้มแห้งๆพลางเกาต้นคอไปด้วย ตอนนี้พวกเรียนเดินอยู่บนฟุตบาทหน้าร้านกาแฟที่มีคนเดินไปมามากมาย แต่ผมก็ไม่รู้ทำไมว่าชายหนุ่มตรงหน้านี้ให้ความรู้สึกดึงดูดอย่างน่าประหลาด
“ครับ..อาร์...” เขาตอบรับพร้อมกับหันมายิ้มให้ผม ให้ตาย!! ผมรู้สึกเหมือนหน้าตัวเองร้อนไปหมด แถมยังได้ยินเสียงหัวใจเต้นโครมครามไปหมด นี่เขาแค่เรียกชื่อผมเองนะ!!! แค่ชื่อ!! แถมเข้ายังเป็นผู้ชาย!!! อ้อ แถม...มีแฟนแล้วอีกต่างหาก...
ผมมองตามแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มชาวต่างชาติที่กำลังข้ามทางมาลายไปถนนอีกฝั่ง บางครั้งผมก็คิดว่าการที่เรารู้จักกันมากขึ้นมันกลับทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองยิ่งห่างไกลจากเขามากขึ้นทุกที...
ผมเดินทอดน่องมาที่ร้านกาแฟในเวลาเกือบบ่ายโมงหลังจากที่ทานอาหารที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว วันนี้ที่ร้านก็ยังคงมีลูกค้าพอประมาณถึงจะไม่เยอะเท่าช่วงเช้าก็ตาม
หลังจากเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสกรีนลายชื่อร้านเรียบร้อยแล้วผมมาหยุดยืนหน้าโต๊ะที่ผมนั่งเมื่อตอนเช้าพร้อมกับในมือถือปากกาและตรงหน้ามีกระดาษปึกเล็กๆวางอยู่ เฮ้อ...ถึงมันจะเป็นวิธีการแก้ปัญหาง่ายๆ แต่การมาเขียนข้อความคุยกับคนอื่นโดยที่ไม่เห็นหน้าแบบนี้มันยากสำหรับผมจริงๆ!! ทำไมตอนนั้นผมถึงไม่ขอเบอร์โทรศัพท์หรืออีเมลล์เขาไปนะ!? โอ้ยยยย ผมขอถอนคำพูดที่ชมตัวเองว่าฉลาดเมื่อตอนเช้าทิ้งไปนะครับ!
ผมจรดปากกาลงบนกระดาษพร้อมกับเขียนตัวหนังสือหวัดๆลงไป(ผมพยายามทำให้มันอ่านง่ายที่สุดแล้วนะครับ!) ถึงแม้จะมีเรื่องต่างๆให้ผมต้องคิด แต่การช่วยชายหนุ่มชาวต่างชาติที่แสนจะบ้างานหาที่พักนั้นมันก็ยังเป็นเรื่องสำคัญที่สุดอยู่ดี
‘ถึง คุณวิคเตอร์
ผมอยากรู้ความชอบและสไตล์การใช้ชีวิตของคุณเพื่อ
ช่วยเลือกห้อง ช่วยตอบคำถามเหล่านี้หน่อยนะครับ
- เริ่ม-เลิกงานกี่โมง
- เวลาว่างคุณชอบทำอะไร
- สิ่งที่ชอบ-ไม่ชอบ
ขอบคุณครับ
อาร์’
เมื่อเขียนไปซักผมผมก็เริ่มนึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไร โธ่! ผมไม่ใช่เซลล์แมนนะ ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่าเขาต้องการข้อมูลอะไรกันบ้าง ผมแค่รู้สึกว่าผมน่าจะหาห้องดีๆห้องเดียวไปให้เขาดูเลยจะดีกว่า เขาคงไม่มีเวลามานั่งเลือกห้องหลายๆห้องหรอก(มั้ง)
ผมเอาโพสอิทไปแปะไว้บนกระดาษส่วนด้านล่างที่เมื่อนั่งที่โต๊ะแล้วจะสามารถสังเกตเห็นได้ง่ายๆก่อนจะกลับมาทำงานต่อ
เช้าวันรุ่นขึ้นผมถึงจะเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าชายหนุ่มที่ผมกำลังคุยด้วยเป็นชาวต่างชาติ!! (ที่หน้าตาดีจนเหมือนไม่ใช่คน) แต่ผมดันเขียนเป็นภาษาไทยไปซะขนาดนั้น ให้ตายเถอะไอ้อาร์ เอ็งนี่มันโคตรฉลาดเลย!!! แต่เมื่อผมกลับมาทำงานตอนบ่ายที่ร้าน ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าผมคิดผิด...
‘To R
- ผมเริ่มงานแปดโมงเช้า เลิกงานค่อนข้างดึกครับ
- เวลาว่างผมชอบทำงาน
- ผมชอบต้นไม้และสัตว์ตัวเล็กๆ Ex.นก สิ่งที่ไม่ชอบ ตีกอล์ฟ
แล้วคุณล่ะครับ?
Thank you
Victor’
คำตอบกระชับและชัดเจนสมกับเป็นตัวเขาและที่สำคัญเขาเขียนภาษาไทยได้สวยมากจนผมทึ่ง!! เขาทำให้ผมนึกถึงคุณครูสอนคัดไทยสมัยประถมขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้ผมรู้สึกห่อเหี่ยวทั้งกายและใจ ไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตา เงิน หรืออะไรก็แล้วแต่ผมสู้เขาไม่ได้ซักอย่าง และล่าสุด....ลายมือ!!!!
แต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็เผลอยิ้มนิดเมื่ออ่านคำตอบของเขาอีกรอบ เวลาว่างก็ทำงานเนี่ยนะ!? เชื่อเขาเลย แถมการชอบพวกสัตว์ตัวเล็กๆนั่นก็ทำผมแปลใจเอาเรื่องเหมือนกัน ผมนึกว่าเขาจะชอบพวกหมีอะไรเทือกนั้นซะอีก เอ๋? ผมไม่ได้มีปัญหากับความชอบของเขานะครับ ผมแค่คิดว่าเขาตัวโตจนดูคล้ายกับหมีแค่นั้นเอง.... (ผมคิดว่าผมไม่ผิดนะ?)
‘ถึง คุณวิคเตอร์
แล้วคุณทานอาหารประเภทไหนครับ
ทานที่ร้านอาหาร ร้านสะดวกซื้อหรือทำทานเอง?
-ผมชอบถ่ายภาพ ดูงานที่แกลลอรี่ สิ่งที่ไม่ชอบ อาหารขมๆ
ป.ล. ตัวหนังสือคุณสวยมากครับ
ขอบคุณครับ
อาร์’
ผมเขียนตอบไปพลางคิดไปว่ามันเหมือนกับคนสองคนกำลังทำความรู้จักกันผ่านตัวหนังสือมากกว่าเป็นการที่ผมช่วยเขาหาที่พัก
....ผมไม่รู้ว่าเวลาที่เราคุยกันมันผ่านไปกี่วันแล้ว
....ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่บทสนทนาจากทางการกลายมาเป็นคำพูดทักทายและกลายมาเป็นพูดคุยเรื่องต่างๆในชีวิตประจำวัน
....ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่วันๆผมเอาแต่คิดเรื่องของเขาจนลืมเรื่องโดนทิ้งและกำลังจะโดนไล่ออกจากห้องพักไปเสียสนิท
แต่...ผมรู้ว่าทุกๆวันหลังจากเลิกเรียนผมจะวิ่งให้เร็วจนสุดฝีเท้ากลับมาที่ร้านเพื่ออ่านข้อความจากเขา...
อีดิทจ้า แวะเอารูปมาแปะ :o8:
(http://i60.tinypic.com/2jesp43.jpg)
อาร์ไปเรียนละนะฮับ!!
……….To Be Continue..........
:laugh: :laugh: :laugh: ต้องขอโทษนักอ่านทุกท่านด้วยค่ะที่หายไปซะนาน
กลับมาต่อตอนใหม่แล้วนะคะ
:mc4: :mc4: :mc4:
ขอบคุณนักอ่านที่ติดตามผลงานค่ะ :L1:
-
ชอบๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โรแมนติกมากเลยอ่ะ ><
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึก น่ารักอ่ะ~ :-[
-
Chapter 4
‘ถึง คุณวิคเตอร์
คุณชอบบรรยากาศห้องพักแบบไหนครับ??
ป.ล. ผมอยากจะถามคุณมาพักหนึ่งแล้ว
ทำไมคุณถึงพูดภาษาไทยชัดขนาดนี้ล่ะครับ
แถมยังเขียนภาษาไทยได้สวยมากๆ !!
คุณอยู่เมืองไทยมานานแล้วหรือครับ?
อาร์’
“เฮ้ย!! ไอ้อาร์ เดี๋ยว! แม่ง จะรีบไปไหนวะ” เสียงไอ้เค้กดังโวยวายขึ้นข้างหลังขณะที่ผมกำลังพุ่งตัวออกจากห้องเรียนด้วยความรวดเร็วพร้อมกับแรงแขนที่เหมือนไม่ใช่คนมาเกี่ยวคอเสื้อผมไว้
“กูจะรีบกลับไปทำงานไง”
“ตลกเหอะ งานมึงเริ่มบ่ายโมง นี่มันยังไม่เที่ยงด้วยซ้ำ มีอะไรปิดบังพวกกู ห๊า!?” คำถามจากไอ้เค้กเรียกสายตาจากผองเพื่อนให้มารวมที่ผมเป็นจุดเดียว
“OT ไงงงงง” ผมแถจนสีข้างแทบเหวอะ
“ป๊าบ!! พี่มิณใจดีจะตาย เขาไม่เคี่ยวมึงขนาดนั้นหรอก อย่ามาแหล” ไอ้เค้กเบิร์ดกระโหลดผมดังป๊าบพร้อมกับสายตาที่ยิ่งเพิ่มการจับผิด เค้กกับโอนเนอร์(หรือพี่มิณที่เรียกๆกัน)รู้จักกันครับ รู้จักกันมาก่อนผมเสียอีก ที่ผมไปทำงานที่ร้านนั้นก็เพราะได้ไอ้เค้กช่วยคุยกับพี่มิณให้ด้วยส่วนหนึ่ง
“เออ...” ในขณะที่ผมกำลังอับจนคำพูดเสียงทักจากด้านหลังทำให้พวกผมต้องละความสนใจไปมอง
“สวัสดีจ้ะอาร์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
เบื้องหลังผมเป็นสาวน้อยหน้าตาน่ารักที่มีผมสีดำสนิทปล่อยเหยียดตรงจนถึงเอว ดวงตากลมโตจ้องมองมาทางผมพร้อมกับริมฝีปากเล็กๆยิ้มเล็กน้อยเป็นการทักทาย...ถึงการพูดถึงเธอจะทำให้ผมรู้สึกแย่สักหน่อยแต่ก็..นั่นล่ะครับ
... แพร ...แฟนเก่า(หมาดๆ)ของผมเอง
“อ่า ว่าไงครับแพร ขอโทษนะ พอดีช่วงนี้ผมยุ่งๆ” ผมยิ้มแหยๆกลับไปด้วยไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดีเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ
“จ้ะ แพรเข้าใจ แพรผ่านมาเห็นอาร์ก็เลยเข้ามาทักทาย งั้น..แพรไปก่อนนะ บ๊ายบาย” ผมได้แต่ยืนแข็งทื่อมีแต่เพื่อนๆผมเท่านั้นที่ส่งเสียงบ๊ายบายพร้อมโบกมือหย่อยๆตามเธอ
“วิดวิ้ววว ถ่ายไฟเก่าจะคุรึเปล่าวะ ฮ่าๆ” เพื่อนในกลุ่มเริ่มส่งเสียงแซวกันเสียงดัง
“....” เอ้า แซวกันเข้าไปเหอะ
“แต่กูว่านะ เมิงทำใจเหอะว่ะอาร์ ฮ่าๆๆๆ” เพื่อนในกลุ่มต่างพากันพูดเป็นเสียงเดียว พร้อมกับรุมยีหัวผมจนยุ่งไปหมด
“อะไรวะ.. เฮ้ย อย่าเล่นหัวกู” ผมโวยพร้อมกับพยายามปัดมือ(ที่ใหญ่เหมือนกระด้ง)ออกไป
“เหมือนแพรเขาจะมีแฟนใหม่แล้วนะเว่ยยย ฝรั่งด้วยมั้ง พวกนักธุรกิจไรงี้” พวกมันยักไหล่อย่างไม่สนใจพร้อมกับตบไหล่ผมแรงๆ
“เฮ้ย กูไม่คิดอะไรมากหรอกว่ะ กูไปทำงานละนะ บายๆๆๆ” ผมพูดเร็วๆพร้อมกับรีบชิ่งออกมาก่อนที่จะมีใครทักท้วง ผลคือเสียงโวยวายที่ตามมาโดยที่ผมไม่คิดจะหันหลังกลับไปมอง
ผมวิ่งด้วยความเร็วจนมาถึงแยกสุดท้ายก่อนจะถึงร้านกาแฟ ในขณะที่ผมกำลังหยุดยืนรอสัญญาณไฟข้ามถนน ผมก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองตึกสูงใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลนัก สถานที่ที่เต็มไปด้วยชาวต่างชาติและนักธุรกิจมากมายเดิมเข้าออกตลอดทั้งวัน นี่คือที่ทำงานของคุณวิคเตอร์ มันให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่และวุ่นวายจนผมไม่อยากจะเข้าไปใกล้ แต่กลุ่มชายหญิงกลุ่มหนึ่งก็ดึงดูดความสนใจของผมได้มากพอให้ต้องเลิกสนใจไฟข้ามถนนสีเขียว
ชายหนุ่มชาวต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่คุ้นตาผู้มีเส้นผมสีน้ำตาลเข้มและดวงตาสีฟ้าอมเขียวเป็นเอกลักษณ์กำลังพูดคุยกับชายหญิงคู่หนึ่งด้วยท่าทางจริงจัง คู่สนทนาเป็นชายวัยกลางคนร่างท้วมสวมใส่ชุดสูทราคาแพงและในมือข้างหนึ่งถือไม้เท้าที่แค่ดูก็รู้ว่าราคาแพงลิบเอาไว้ ส่วนหญิงสาวอีกคนเธอใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อย ผมยาวเหยียดตรงจนถึงเอว เพียงแค่เสี้ยวหน้าเล็กน้อยผมก็รู้ได้ทันที
.....แพร.....
“ว่าไงอาร์ วันนี้ก็มาเร็วเหมือนเดิมนะ หึหึ” โอนเนอร์ทักผมพร้อมยิ้มขำทันทีที่ผมผลักประตูเข้าไปในร้าน
“จะรีบมาอ่านโพสอิทที่บอร์ดอีกล่ะสิ เด็กวัยรุ่นนี่ชีวิตสดใสน่าอิจฉาจังเลยน้า” ชายหนุ่มยังคงแหย่ผมเล่นต่ออย่างอารมณ์ดี
“โธ่ คุณมิณก็ยังไม่แก่ซักหน่อยนี่ครับ” ถ้าผมจำไม่ผิดเขาน่าจะอายุยี่สิบปลายๆเองนะ
“อาร์ บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้เรียกพี่มิณ” เขาว่าเสียงดุพร้อมกับมองค้อนผมทีหนึ่ง หลายครั้งที่ผมคิดว่าเขาเป็นคนที่น่ารักเอามากๆทั้งใจดี ทั้งนิสัยน่ารัก แถมหน้าตาก็ยังดี เพราะอะไรกันหนออออ ที่เขายังไม่มีแฟน
“คร้าบๆ” ผมร้องเสียงยานคางพร้อมกับไล่สายตาไปบนบอร์ดไม้สีซีด และเจอเข้ากับประดาษแผ่นเล็กที่ถูกเขียนด้วยลายมือสวยเป็นระเบียบ
‘To R
ผมชอบธรรมชาติ ถ้ามีต้นไม้จะชอบมากครับ
แต่กลางเมืองแบบนี้คงหายาก...
ป.ล. ผมเป็นลูกครึ่งครับ(พ่อผมเป็นลูกครึ่ง ส่วนแม่ผมเป็นคนอเมริกัน)
แต่ผมอยู่ที่เมืองไทยจนถึงอายุสิบขวบ
Thank you
Victor’
ผมยิ้มเล็กๆเมื่ออ่านจบ มิน่าทำไมถึงพูดไทยชัดนัก แต่ถ้าเขาไม่บอกว่าตัวเองเป็นลูกครึ่งผมก็คงไม่รู้ เพราะเขาดูเหมือนไม่มีเชื้อสายเอเชียอยู่เลยด้วยซ้ำ
ผมไม่ได้เขียนอะไรตอบกลับไปแต่ก้มลงค้นกระเป้พร้อมกับดึงเบอร์ชัวร์คอนโดสองแผ่นสุดท้ายออกมาและเลือกห้องที่ตรงกับความต้องการของเขาที่สุดเอาไว้ ปกติแล้วมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะคัดเลือกห้องที่ตรงกับความต้องการของใครคนหนึ่งโดยที่ทำแค่เพียงคุยกันผ่านตัวหนังสือ แต่ไม่รู้เพราะอะไร ผมคิดว่าเขาจะต้องชอบห้องนี้แน่ๆ !!
เช้าวันรุ่นขึ้นผมตื่นแต่เช้าเพื่อที่จะไปที่ร้านกาแฟ ในมือถือเบอร์ชัวร์คอนโดที่ม้วนเป็นทรงกระบอกเอาไว้หลวมๆ ผมอยากเห็นสีหน้าของเขาตอนเห็นห้องนี้แทบรอไม่ไหว!!!
“กรุ้งกริ้ง” เสียงกระดิ่งดังขึ้นเมื่อผมผลักประตูเข้าไป ผมสังเกตเห็นโอนเนอร์หันมายิ้มให้ผมแต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ผมถึงรู้สึกว่ามันเป็นยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ชอบกล ส่วนอีกมุมหนึ่งของเคาเตอร์คือสองสาวประจำร้านที่ส่งสายตามาทางผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ...ผู้หญิงคือสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวมากครับ!!!!
ผมหลบสายตาเชือดเฉือนตรงหน้าและเสหน้าไปทางโต๊ะประจำของคนที่ผมตั้งใจจะมาเจอ แต่กลับเห็นเพียงแก้วกาแฟที่มีควันลอยเอื่อยๆอยู่ที่นั้น ชายหนุ่มชาวต่างชาติยืนถัดไปจากโต๊ะเล็กน้อย ดวงตาสีสวยจ้องมองไปยังบอร์ดซีดๆเหมือนกำลังค้นหาอะไรซักอย่างท่ามกลางกระดาษสีสันสดใสหลายร้อยแผ่น
“คุณวิคเตอร์ครับ”
“...อาร์??” เขามุ่นคิ้วเข้มอย่างประหลายใจที่เจอผมแต่ก็ผ่อนลมหายใจออกเหมือนโล่งใจอะไรสักอย่าง
“ผมคิดว่าผมเลือกห้องให้คุณได้แล้ว ก็เลย...เอาเบอร์ชัวร์มาให้ดู” ว่าพลางยื่นเบอร์ชัวร์ที่ผมถือมาให้ขณะเราทั้งคู่นั่งลงที่โต๊ะ
“วันหยุดนี้คุณว่างมั้ยครับ ผมจะพาไปดูห้อง” ผมยิ้มเมื่อเขาก้มลงอ่านรายละเอียดในเบอร์ชัวร์เรียบร้อยแล้วและเงยหน้าขึ้นมามองผม ชายหนุ่มมองผมด้วยสีหน้าที่ผมเองไม่เข้าใจ แววตานั้นดูแปลกใจ หรือดีใจ หรือขบขัน หรืออะไรซักอย่างที่สร้างความงงงวยให้กับผมไม่น้อย (แต่ถึงแม้จะทำหน้าแบบนั้น เอเลี่ยนก็ยังหล่อแบบเอเลี่ยนอยู่ดี!!!)
“เออ...วันเสาร์ผมทำงาน ขอเป็นวันอาทิตย์ได้มั้ยครับ” เขาเหมือนเพิ่งหลุดออกจากภวังค์
“ได้ครับ ขอเป็นช่วงเช้าได้มั้ยครับ ผมมีอะไรให้คุณดูด้วยล่ะ” ผมว่าอย่างตื่นเต้น
“หึหึ ได้ครับ” เขาหัวเราะเบาๆทำให้ผมหัวเราะตามไปด้วย
ทั้งโต๊ะตกอยู่ในความเงียบผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงแต่ดวงตาสีสวยนั้นทำเอาผมจ้องเพลิน บางครั้งผมก็เหมือนจะเห็นตานั้นเป็นสีฟ้า บางครั้งผมก็เห็นมันเป็นสีเขียว ...หรือเขาอาจจะเป็นเอเลี่ยนจริงๆ??!!! ผมว่าถึงเขาจะมีเชื้อสายไทยอยู่ ก็คงจะมีน้อยเอามากๆ ถึงแม้ว่าผมสีเข้มนั้นจะทำให้เขาดูกลมกลืนกับคนเอเชียก็เถอะ
ผมไม่รู้ว่าเราเล่มเกมส์จ้องตากันอยู่นานแค่ไหน แต่ก่อนที่หัวใจของผมจะเต้นแรงจนกระเด็นตกไปอยู่ในแก้วกาแฟตรงหน้า ผมควรจะต้องทำอะไรซักอย่าง!
“อะแฮ่ม เออ..คุณคงต้องไปทำงานแล้ว งั้นผมไม่รบกวนดีกว่า” ผมว่าพร้อมกับเขียนที่อยู่ เบอร์ห้องของคอนโดและเวลานัดลงบนกระดาษโพสอิสอิท
“แล้วเจอกันนะครับ” ผมยิ้มและเตรียมตัวจะลุกออกจากโต๊ะ
“อาร์...” แรงรั้นที่แขนเบาๆทำให้ผมหันกลับไปมอง คุณวิคเตอร์กำลังมองมาที่ผมเหมือนอยากจะพูดอะไรซักอย่าง
“เออ...แล้ววันอาทิตย์เจอกันนะครับ” เขายิ้มพร้อมก่อนจะปล่อยข้อมือผมให้เป็นอิสระ
ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเราแยกกันอย่างไรรู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ผมเอามือทาบไว้บนอกที่มีเสียงเต้นตุบตับไม่หยุด ...ผมอยากให้เขาได้เห็นสิ่งที่ผมอยากให้ดู...วันนั้น ผมอยากให้เขายิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มใจดีๆแบบวันนี้จัง ...ให้ตาย!! นี่ผมเป็นอะไรไปแล้ว!?
ห้องกว้างขนาดสองห้องนอนสองห้องน้ำ หนึ่งห้องครัวและหนึ่งห้องรับแขกในคอนโดใจกลางเมืองปรากฏอยู่ตรงหน้าผม ชั้นนี้เป็นชั้นหก ชั้นบนสุดของตึกนี้ ข้างๆกันเป็นคอนโดสูงที่สร้างหลังจากตึกนี้ในโครงการเดียวกัน
ผมมาก่อนเวลานัดนิดหน่อยเพื่อมาสำรวจดูห้องก่อน เดินวนไปมาในห้องสำรวจส่วนต่างๆที่ตอนนี้ว่างโล่งเพราะยังไม่มีเฟอร์นิเจอร์ ถึงแม้จะอยู่ใจกลางเมืองแถมตึกไม่สูงมากแต่กลับให้ความรู้สึกปลอดโปร่งอย่างไม่น่าเชื่อ คงเพราะโครงการคอนโดนี้มีต้นไม้รายล้อมแทบจะทุกทิศทาง แถมยังมีสวนและบ่อน้ำไว้ให้ผู้อยู่อาศัยได้พักผ่อนหย่อนใจ ...สมราคาจริงๆ
ผมเดินดูโน่นดูนี่เพลินจนลืมเวลา ก้มมองนาฬิกาอีกทีก็เลยเวลานัดมาสิบห้านาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของคนที่ผมนั้นไว้เลย
... เอ หรือว่าจะหาห้องไม่เจอ...
ผมออกมายืนที่หน้าประตูห้องที่ตอนนี้ไม่มีคนอยู่ตรงระเบียงทางเดินเลย คงเพราะวันนี้เป็นวันหยุด ส่วนใหญ่ถ้าไม่นอนพักอยู่ในห้องก็คงออกไปเที่ยวกันตั้งแต่คืนวาน เวลาผ่านไปจนผมเริ่มเมื่อยขาที่จะยืนต่อ ทรุดตัวลงนั่งชันเข่ากับพรมสีเลือดนกที่ปูไว้ตลอดทางเดิน
...เลยเวลานัดมาครึ่งชั่วโมงแล้ว...
ผมก้มลงมองนาฬิกาและฟุบหน้าลงกับเข่าตัวเอง... หรือว่าผมจะโดนเบี้ยวนัดจริงๆ??
ผมหลับตานิ่งปล่อยความคิดให้ลื่นไหลไปเรื่อยๆ ตั้งแต่รู้จักกับเขาผมก็ลืมเรื่องราวชวนเครียดต่างๆในชีวิตไป ทั้งเรื่องที่กำลังจะไม่มีที่อยู่หรือเรื่องที่ถูกแฟนทิ้ง บางทีนี่อาจถึงเวลาที่ผมจะต้องกลับไปใช้ชีวิตธรรมดาๆแบบเดิมของผมซักที คุณวิคเตอร์เขาคงอยากจะมาดูห้องกับแฟนมากกว่าล่ะมั้ง...หรือแฟนของเขาอาจจะเป็น...แพร...
…เลยเวลานัดมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว...
“หึหึ” ผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆ นึกถึงตอนที่ผมอกหัก มันคงตลกน่าดู ถ้าคนที่หักอกผมกับคนที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นกลับมาคบกันเอง ขอบตาของผมร้อนผ่าวพร้อมกับรู้สึกเหมือนน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาหยดลงบนกางเกงยีนส์สีซีด
“ฮึก...” ผมเม้มปากแน่ซุกหน้าลงกับเข่า บ้าเอ้ย! ไอ้อาร์! นั่นมันผู้ชายนะ!! มีแฟนแล้วด้วย แถมแฟนเขาก็คือแฟนเก่าเอ็งไง!! เลิกร้องไห้ที่เขาเบี้ยวนัดเพราะอาจมีนัดกับแฟนซะทีเหอะ!!
“ฮึก...ฮือ” ผมไม่อาจหยุดน้ำตาที่ไหลออกมาได้
รู้สึกเหมือนอกหักซ้ำสองเลยแฮะ...
นี่ผม...ชอบเขา...สินะ??...
……….To Be Continue..........
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ชีวิตน้องเริ่มติดดราม่า :mew6:
-
กรี๊ด ทำไมทิ้งน้องอาร์ไว้แบบนี้ล่ะวิคเตอร์ ทำน้องร้องไห้แล้วนะ :m16:
-
โอ๋ๆๆๆ อย่าร้องไห้เลยนะ ว่าแต่ วิคเตอร์ ไปไหนทำไมไม่มา :m16:
-
วิคเตอร์ไปไหน???
ทำไมทิ้งน้องอาร์ไว้อย่างนี้!!!
-
น้องอาร์...อย่าเศร้าไปเลย เดี๋ยวคุณวิคเตอร์ก็มา (คิดว่างั้นนะ) เขาคงติดงานน่ะ ก็เล่นไม่มีเบอร์กันเลย แล้วจะติดต่อกันยังไง
-
สงสารน้องอาร์
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
Chapter 5
“ตึกๆๆ” เสียงย่ำเท้าหนักๆดังใกล้เข้ามาอย่างรีบร้อนและหยุดอยู่ข้างๆผมทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างช่วยไม่ได้
ชายหนุ่มชาวต่างชาติยืนอยู่ตรงหน้าผม หายใจหอบถี่ เสื้อสูทตัวหนาถูกพาดไว้ที่แขน เนคไทคลายออกเผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมสามเม็ดแรก ผมที่มักจะหวีเสยไปข้างหลังอย่างเรียบร้อยปลายปรกลงมาบังหน้าผากกว้างที่ชื้นเหงื่อ คุณวิคเตอร์ในตอนนี้ให้ความรู้สึกเหมือนนักวิ่งมาราธอนที่ลืมใส่ชุดนักวิ่ง
“ขอโทษครับ …ผมมาสาย” เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อมองหน้าผม พูดปนหอบนิดๆ
“….”
ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าข้างๆผม นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มผมเบาๆเหมือนต้องการเช็ดอะไรออกไป ….หวา!! ทุเรศชะมัด นี่ผมให้คนอื่นเห็นน้ำตาได้ยังไงกัน
“ผมขอโทษจริงๆ ต้องให้อาร์รอนานขนาดนี้” เขาพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวดเล่นเอาผมไม่รู้จะทำหน้ายังไง…ก็ผมไม่ได้โกรธเขาซักหน่อย
“อะ เออ ไม่ใช่ความผิดคุณหรอกครับ ผมแค่คิดถึงตอนที่อกหัก…” ผมรีบแก้ตัวพลางเช็ดน้ำตาบนหน้าอย่างลวดๆจนรู้สึกแสบหน้าไปหมด
“งั้นเหรอครับ หึหึ ผมเองก็ถูกทิ้งบ่อยๆ” คุณวิคเตอร์หัวเราะในลำคออย่างเอ็นดูคลายสีหน้าที่เป็นกังวลลง
“หา? คุณน่ะเหรอครับ?” ตายๆๆๆ ถ้าหน้าตาดีเป็นเอเลี่ยนขนาดนี้ยังถูกทิ้ง แล้วไอ้หนุ่มมหาลัยจนแสนจนแถมหน้าตาจืดชืดแบบผมชาตินี้คงไม่ต้องหวังอะไรแล้วล่ะ!!!
“ครับ ทุกคนบอกว่าผมบ้างานมากเกินไปจนไม่มีเวลาให้” เออ…อันนี้ผมเห็นด้วย ก็สมควรแล้วมั้ยล่ะพ่อคุณ!!!
“ผมนึกว่าคุณเป็นแฟนกับแพร”
“แพร??”
“เออ เด็กนักศึกษาที่หน้าตาน่ารักๆ ผมยาวๆ อืม…ผมเห็นคุณคุยกับเธอที่หน้าตึกบริษัทเมื่อวันก่อน…” ผมตอบอ้อมแอ้ม
“อ๋อ เปล่าหรอกครับ เธอเป็นลูกสาวของลูกค้าผม” เขาร้องเบาๆอย่างนึกขึ้นได้และหันมายิ้มให้ผม ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มเอ็นดูน้อยๆเหมือนคุยอยู่กับเด็กเล็กๆ
“อ่า อ่อ …ครับ” ผมได้แต่ก้มหน้าไม่รู้จะพูดอะไรต่อ แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าส่วนลึกๆแล้วทำไมผมถึงรู้สึกดีใจลิงโลดได้ขนาดนี้
“จริงสิ เข้าไปดูห้องก่อนสิครับ” ผมพูดอย่างนึกขึ้นได้เมื่อรู้สึกว่าถูกคนตรงหน้าจ้องจนเกือบทะลุ
ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องอีกครั้งโดนมีเขาเดินตามเข้ามาด้านหลัง ผมพาเขาเดินวนดูห้องครัว ห้องรับแขก และบริเวณต่างๆของห้องเงียบๆ จนเขาถามขึ้นมา
“แล้วที่อาร์บอกว่ามีอะไรให้ดูล่ะครับ”
“อ่า จริงด้วย ห้องนี้แหละครับ” ผมหันไปยิ้มพร้อมกับหมุดลูกบิดประตูออก เผยให้เห็นห้องกว้างที่ว่างเปล่า แสงแดดของยามสายหน่อยๆสาดส่องเข้ามาทางประตูกระจกใสบานใหญ่ที่กั้นระหว่างระเบียงกับห้องนอน ทำให้พวกเราทั้งสองต้องหรี่ตาเพื่อปรับความสว่าง
“สว่างดีจัง” เขาพึมพำเบาๆ
“ทางนี้ครับ” ผมเดินไปเปิดประตูกระจกระเบียงอากาศเย็นสบายไหลเข้ามาในห้องพร้อมกับกลิ่นหญ้าและต้นไม้
“ออกมาดูนี่สิครับ” ผมเอาแขนท้าวกับขอบซีเมนต์ของระเบียงและเหม่อมองออกไปข้างนอก
ห่างจากขอบระเบียงไปประมาณสามเมตรเป็นกิ่งก้านสาขาของต้นไม้ต้นใหญ่ที่ปลูกอยู่ด้านหลังตึก มันมีความสูงพอๆกับตึกห้าชั้น แต่แผ่กิ่งออกมาได้จนถึงระเบียงของชั้นหก เสียงนกร้องดังอยู่ไม่ไกลรังที่ซ่อนอยู่ตามต้นไม้ กระแตตัวเล็ก วิ่งอย่างรวดเร็วผ่านกิ่งไม้ตรงหน้าผมและกระโดนข้ามไปอีกกิ่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ ด้านล่างเป็นสนามหญ้าเขียวชอุ่มของคอนโดล้อมรอบสระน้ำพุขนาดใหญ่ ทางเดินปูอิฐถูกขนาบข้างด้วยต้นประดู่ออกดอกสีเหลืองสะพรั่งทั้งสายทาง
“เพราะคุณบอกว่าชอบบรรยากาศธรรมชาติ ถ้าเป็นที่นี่ล่ะก็คงให้บรรยากาศแบบที่คุณว่าได้” ผมหันไปยิ้มมองคนข้างๆ ให้ชายหนุ่มที่เบิกตากว้างจ้องมองออกไปที่ทิวทัศน์รอบๆ
“ถึงที่นี่จะอยู่กลางเมืองแต่ปลูกต้นไม้ไว้เยอะมาก อากาศก็เลยค่อนข้างดี คุณชอบมะ…อืมมม” คำพูดต่อไปของผมถูกกลืนเข้าไปในลำคอเมื่อรู้สึกถึงความนุ่มที่ริมฝีปาก ความชื้นที่ค่อยๆสอดแทรกเข้ามาข้างในทำให้สติผมแทบแตกกระเจิงไปหมด กลิ่นโคโลญที่ตอนนี้กลายเป็นกลิ่นที่คุ้นเคยอยู่ใกล้จนได้กลิ่นชัดเจน ตาที่เบิกกว้างของผมเห็นแต่เพียงดวงตาสีฟ้าอมเขียวที่จ้องตอบลงมาเท่านั้น
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ผมจ้องตอบดวงตาสีสวยคู่นั้น รู้สึกตัวอีกทีเมื่อความนุ่มที่ริมฝีปากถูกผละออกไป หัวสมองขาวโพลนของผมไร้ความคิดใดๆมองเห็นแค่คนตรงหน้าที่ตอนนี้อยู่ใกล้จนปลายจมูกโด่งของเขาชนกับปลายจมูกของผม
“วันนี้ผมมีนัดพาลูกค้าและคุณแพรไปตีกอล์ฟตลอดทั้งเช้า แต่ว่าผมส่งพวกเขาที่สนามแล้วรีบมาหาคุณ…”
“….”
“ผม…อยากจูบคุณอีก” เขาว่าก่อนจะโน้มหน้าลงมา ริมฝีปากของผมสัมผัสถึงความนุ่มชื้นอีกครั้ง
แย่!!! นี่มันแย่แล้ว!!! ทำไมผมถึงควบคุมตัวเองไม่ได้ เลือดทุกส่วนเหมือนจะถูกสูบฉีดขึ้นไปรวมอยู่ที่ใบหน้า หัวสมองอื้ออึงได้ยินเพียงเสียงตุบตับดังก้องอยู่ในอก กลิ่นหอมกาแฟอ่อนๆกรุ่นอยู่ในโพรงปาก
…นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่า…เอสเปรสโซ่ก็ไม่ได้รสชาติแย่เท่าไหร่…
บ้าจริง! ผมควบคุมตัวเองไม่ได้
ผมควบคุมตัวเองให้ผลักเขาออกไปไม่ได้….
……….To Be Continue..........
:o8: :o8: :o8: แวะมาแบบสั้นๆ
(http://i60.tinypic.com/inuwxi.jpg)
ใครว่าผมจืด???!!!!
-
น้องอาร์โดนพี่เอเลี่ยนจูบไปซะแล้ว หรือว่าแฟนที่ว่าคือน้องอาร์หรือเปล่าเนี่ย พี่แกรู้อะไรเกี่ยวกับน้องอาร์มาหรือเปล่า :mew1: :o8: :-[
-
มาสั้น ๆ แต่ก็ดีใจ
อย่างน้อยก็รู้ว่าไม่ได้เป็นแฟนกับแพร
:L2: :L2:
-
ทำไมมาสั้นล่ะ
มาต่อเร็วๆน้าาาาาาา
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
Chapter 6 END
เสียงนกร้องดังอยู่ไม่ไกล แสงแดดที่เริ่มร้อนลอดเงาแมกไม้ลงมากระทบผิว ผมกระพริบตาถี่ๆปรับโฟกัสการมองให้ชัดเจน แต่ไม่ว่าผมจะกระพริบตาซักกี่ครั้ง ภาพตรงหน้าก็ยังคงเป็นชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มแบบชาวตะวันตกเจ้าของดวงตาสีฟ้าอมเขียวกำลังจ้องมองมาทางผมอยู่ดี และที่สำคัญ ริมฝีปากของผมยังรู้สึกถึงความชื้นนิดๆจากการที่เขาเพิ่งจะผละริมฝีปากออกไป
โว๊ยยยยย ไอ้อาร์!! เอ็งทำอะไรลงไปวะนั่น!!!?
ผมใบ้กินเอาดื้อๆได้แต่จ้องมองดวงตาสีสวยที่รีเล็งลงเพราะมุมปากที่ค่อยๆยกยิ้มขึ้น
“อาร์พร้อมจะย้ายเมื่อไหร่ครับ”
“…ย้าย?... ย้ายไปไหนครับ”
“ที่นี่ครับ”
“หะ หา?? เออ ผมไม่ได้คิดจะซื้อคอนโดใหม่นะครับ…”
“ครับ ผมรู้ แต่ผมหมายถึง คุณกับผม ย้ายมาที่นี่น่ะ” เขาจิ้มมือที่หน้าอกผมและเขาสลับกัน
“ห๊ะ!? เดี๋ยว ผมไม่เข้าใจ คุณบอกว่าคุณจะอยู่ที่นี่กับแฟน” ผมมุ่นคิ้ว สุดแสนจะมั่นใจว่าเขาเคยพูดแบบนั้นจริงๆ
“ครับ ผมหมายถึงถ้ามีแฟนในอนาคต….ผมใช้ไวยากรณ์ผิดเหรอครับ??” ตอนนี้เป็นเขาที่มุ่นคิ้วบ้าง ยกมือขึ้นลูบคางอย่างครุ่นคิด
“เออ ก็ไม่ผิดหรอกครับ แต่ผมไม่ใช่แฟนคุณ…”
“….”
“…” ผมก้มหน้านิ่งใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะในขณะที่คนตรงหน้านิ่งเงียบ
“ผมนึกว่าคุณเข้าใจความหมายของจูบเมื่อกี้แล้วซะอีก”
“ห๊ะ? มะ ไม่เข้าใจครับ! แล้วนี่…ผมก็ไม่ใช่ผู้หญิงนะ คุณยังจะ…ยังจะ.. จูบกับผมอีก!!”
“ก็ผมอยากจูบคุณ” เขาว่าพลางขยับเข้ามาใกล้อีก ผมร้อง รีบร้อนยันอกเขาให้ห่างออกไป
“เฮ้ยยยย!!?”
“?... อาร์ ฟังผมนะครับ” เขาผละห่างออกไปเล็กน้อย ใช้สองมือกุมหัวไหล่ทั้งสองข้างของผมไว้
“…ครับ”
“ผมจริงจังกับอาร์นะ”
“…ครับ”
“แล้วผมก็ไม่คิดจะจูบใคร ถ้าผมไม่แคร์เขา”
“…ครับ”
“…”
“…”
“…คบกับผมนะครับอาร์”
“…ครับ… หา!? อะไรนะครับ” บ้าแล้ว!!! ถูกเอเลี่ยนสะกดจิตเข้าแล้วไงล่ะ!!!
“หึหึ คุณตกลงแล้วนะ” เขายิ้มขยับเข้ามาใกล้ผม ปลายจมูกโด่งสัมผัสกับปลายจมูกผมอีกครั้ง
“งั้น…ย้ายเข้ามาอาทิตย์นี้เลยนะครับ” เขายิ้มกว้าง ส่วนผมรู้สึกใบ้กินไปอีกรอบแล้วในวันนี้
ภาพชายหนุ่มนักธุรกิจที่ผ่านมาถูกแทนที่ด้วยชายหนุ่มขี้แกล้งตรงหน้า…นี่นอกจากถูกเอเลี่ยนสะกดจิตแล้ว ผมยังถูกเอเลี่ยนพรางตาด้วยเหรอเนี่ย โอ้ ก็อด!!! ผมจะไปประท้วงกับนาซ่าว่าเขาคงจะปล่อยเอเลี่ยนซักตัวหลุดรอดมาแถวนี้!!!
“อาร์” เสียงทุ้มต่ำเรียกเมื่อผมเดินออกมาจากหลังร้าน ตอนนี้เป็นเวลาปิดร้านแล้ว ในร้านกาแฟเหลืองลูกค้ารายสุดท้ายซึ่งก็คือคนที่เพิ่งจะเอ่ยทักผมไป ชายหนุ่มในชุดสูทภูมิฐานส่งยิ้มให้ผมในมือถือนิตยสารเกี่ยวกับธุรกิจแสนน่าเบื่อ (สำหรับผม)
“แหม วันนี้ก็มีคนมารรอรับอีกแล้วนะอาร์” คุณมิณแซวเสียงเขาขณะผมเดินผ่านเคาน์เตอร์ แต่ผมไม่กล้าหันไปมองค้อน เกรงว่าถ้าหันไปจะถูกสายตาพิฆาตของสองสาวประจำร้านทิ่มแทงจนพรุน
หลังจากที่ผมขนของจากที่พักเดิม(ที่จะถูกเตะโด่งออกมาอยู่แล้ว)ย้ายไปอยู่คอนโดกับคุณวิคเตอร์ ตอนนี้ก็ผ่านมาเดือนกว่าแล้ว ชีวิตผมเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่างและที่เห็นได้ชัดที่สุดก็คือการที่มีชายหนุ่มชาวต่างชาติหน้าตาดีมารอรับหลังเลิกงานทุกวันจนตอนนี้ผมคิดว่าเขาเป็นมาสคอตของร้านนี้ไปแล้ว !!!
เขาเป็นชายหนุ่มที่เกิดมาเพื่อแย่งชิงทุกอย่างของผมไป!! ทั้งสาวๆ ทั้งความโดดเด่น(ซึ่งไม่ค่อยจะมี) และที่สำคัญ …เขาเอาใจผมไปด้วยนี่สิ แย่ชะมัด!!!
“เหนื่อยมั้ยอาร์” เขาถามเมื่อออกมานอกร้าน มือเกลี่ยปอยผมผมเบาๆ
“ไม่ครับ สนุกดี คุณล่ะ” ผมยิ้ม
“วันนี้ลูกค้าเชิญผมไปดินเนอร์ด้วย แต่ผมทานมานิดเดียว”
“หือ?? ไม่อร่อยเหรอครับ”
“เปล่าครับ ผมอยากกลับมาทานข้าวกับคุณมากกว่า”
“….” อยู่ๆหน้าก็ร้อนขึ้นมาดื้อๆ ผมนึกของคุณไฟถนนที่ให้แสงสลัวๆก็วันนี้
“ผมซื้อคะน้ามาด้วยนะครับ ผมอยากทานผัดคะน้า” เขาชูถุงกระดาษที่ถือเข้ามาในร้านด้วยตอนนั่งรอผมให้ดู
“ลำบากมากเลยครับ ผักนี่หน้าตาคล้ายกันไปหมด ผมเกือบหยิบผักกาดกวางตุ้งมาแล้ว” เขามุ่นคิ้วทำหน้าลำบากใจ ส่วนผมแทบจะสะดุดฝุ่นล้มตรงนั้น แหม่! ไม่รู้ว่าจะขำหรือจะอะไรดีสิน่า
เราเดินออกจากร้านมาประมาณห้านาทีก็ถึงที่พักไฟทางเดินรวมถึงตัวลอบบี้สว่างไสว พนักงานต้อนรับเปิดประตูให้พวกเราเดิมตรงไปทางลิฟท์
ห้องที่เคยว่างตอนนี้เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์และข้าวของมากมายแต่ก็ดูไม่ใกล้เคียงกับคำว่ารกเท่าไหร่ ผมวางกระเป๋าเป้และกระเป๋ากล้องไว้ที่โซฟารับแขกเดินผ่านห้องนอนเล็กไปถึงในครัว
ตอนที่ขนของย้ายเข้ามาใหม่ๆผมลมแทบจับเมื่อเห็นว่าห้องนอนเล็กที่ควรจะเป็นของผมแปลสภาพเป็นห้องทำงานที่เต็มไปด้วยชั้นวางเอกสารมากมายได้ในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน พอผมถามเจ้าของห้อง เขาดับตอบหน้าตายว่าให้ผมไปนอนห้องนอนใหญ่กับเขา แถมยังยกกระเป๋าของผมไปไว้ในห้องนอนให้เรียบร้อยอีกต่างหาก!!
ผมลงมือค้นหมูในตู้เย็นที่จำได้ว่าเคยซื้อมายัดๆไว้ออกมาวางรอให้หายแข็ง แล้วหันไปเอาผักแช่น้ำไว้อีกมุมหนึ่งของเคาน์เตอร์ครัว
“ฟอด!” ผมสะดุ้งจนเกือบคว่ำกะละมังแช่ผักทิ้ง ร่างสูงใหญ่ของอีกคนในห้องมายืนอยู่ด้านหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จะขอบคุณเขาดีมั้ยที่ช่วยส่งสัญญาณบอกโดยการหอมแก้มผม
“ให้ผมช่วยอะไรมั้ยครับ” เขาถามงึมงำอยู่ข้างแก้มผม
“อืม…เดี๋ยวช่วยผมหั่นผักนะครับ” เขารับคำในลำคอแต่ก็ยังไม่ผละออกไปไหน สองแขนสอดเข้ามาคล้องเอวผมไว้หลวมๆวางคางเกยไว้บนไหล่โดยไม่พูดอะไร ดูผมเลือกผักอย่างเงียบๆ
“นี่ จริงๆแล้วไม่ต้องรอทานข้ามพร้อมผมก็ได้นะครับ ต่างคนต่างทานง่ายกว่า” ผมพูดทำลายความเงียบทำให้เขาผงกหัวขึ้นมามองผมงงๆ
“ทำไมครับ ไม่ชอบเหรอ?”
“เปล่าๆ ไม่ใช่ครับ แต่ทานอาหารเย็นตอนสองทุ่มทุกวันเนี่ย ผมว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพนะ” ผมพูดตามตรง
เขามานั่งรอผมที่ร้านตั้งแต่ทุ่มกว่าๆ แต่กว่าร้านกาแฟจะปิดก็สองทุ่มเข้าไปแล้ว ซึ่งมันเลยเวลาที่ดีในการทานอาหารเย็นมามากโขอยู่เหมือนกัน บริษัทที่เขาทำงานอยู่จริงๆแล้วเลิกงานประมาณสี่โมงเย็น (ซึ่งผมมารู้ทีหลังว่าเขาชอบทำงานล่วงเวลาจนค่ำมืด) มีเวลาออกไปหาอาหารดีๆทานเป็นมื้อค่ำอยู่แล้ว
“แต่ผมอยากทานกับอาร์” ผมรู้สึกถึงความเอาแต่ใจหน่อยๆในน้ำเสียงของเขา
“ฮะๆ ตามใจครับ ปวดท้องขึ้นมาอย่าโทษผมแล้วกัน…จริงสิ พรุ่งนี้เช้าจะทานอะไรดีครับ”
“อืม…กาแฟกับขนมปังปิ้งก็ได้ครับ” เขาตอบและเริ่มนำผักที่ผมเลือกไว้ไปหั่น ส่วนผมก็กันมาจัดการกับหมู่ที่เริ่มนุ่มจนสามารถหั่นได้แล้ว
“จริงด้วย อาร์” เขาโผล่มากอดผมจากด้านหลังเงียบๆอีกแล้ว! ผมถือมีดอยู่นะ อันตรายจะตายไป ในขณะที่ผมตั้งใจจะหันไปบ่นเขา ริมฝีปากสวยของคนข้างหลังก็ชิงมาอุดปากผมเอาไว้ซะก่อน มือที่ถือมีดอยู่อ่อนแรงเอาดื้อๆจนต้องวางมันเอาไว้กับที่
“อืมมม ดะ เดี๋ยว ผมทำอาหาร อืม… อยู่” ผมพยายามพูด แต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก เขาพลิกตัวผมให้หันไปเผชิญหน้ากับเขาและประกบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง อีกครั้ง …และอีกหลายๆครั้ง จนผมเริ่มจะหน้ามืดเข้าแล้ว
“อาร์…” เขาผละออกไปเล็กน้อยเรียกชื่อผม
“…ครับ”
“กาแฟพรุ่งนี้ใส่ครีมกับน้ำตาลด้วยนะ”
“หือ? คุณไม่ชอบหวานไม่ใช่เหรอ”
เขายิ้มให้ผมโดยไม่พูดอะไรแต่โน้มตัวลงมาเคล้าจูบที่ริมฝีปากเบาๆ
“ผมคิดว่าจะเริ่มทานหวานแล้วล่ะ…”
“…”
“อยากรู้ว่าจะหวานสู้จูบคุณได้รึเปล่า หึหึ”
เขารั้งตัวผมให้เข้าใกล้หัวเราะในลำคอเบาๆ เชื่อมั้ยล่ะ ถึงผมจะไม่ใช่หมอดูหรือผู้มีสัมผัสพิเศษ แต่ผมรู้สึกสังหรว่ามือนี้เราอาจได้ทานอาหารกันดึกซักหน่อย…
เออ…ผมว่าบางทีเราอาจไม่ได้ทาน…!!!
………………….The End………………….
:-[ :-[ :-[
และแล้วก็มาถึงตอนจบจนไดดดด้!! ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาติดตามผลงานนะคะ
จริงๆแล้ว จะยังมีการ ลงตอนพิเศษเล็กๆน้อยๆ และ มินิโมเม้น ให้ต่ออีกนะคะ
(ตัวคนเขียนเองอยากแต่งต่อค่ะ 5 5 5 5+ )
ฝากติดตามต่อกันได้ในห้อง นิยายที่โพสจนจบแล้ว นะคะ
-
อร๊ายยยยยยยยย
โล่งใจว่าไม่ได้คบแพร
พอเคลียร์เสร็จจับเข้าห้องเลย
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ปอลิง สรุปว่าของคุณวิกเตอร์ใหญ่มั้ยครับ
ไม่ได้หื่นนะ แค่สงสัยมาจากตอน mini
-
จัดเลยๆตอนพิเศษ คริคริ
-
อยากอ่านตอนพิเศษแล้วว หุหุ อาร์นิน่ารักเนอะ
-
น่ารักมาก5555555555
-
น่ารักสุดๆ แม้จะคบกันแบบมึนๆ ก็ตามที
555
-
:mc4: อยากให้แต่งเป็นเรื่องยาวจังเลยค่ะ น้องอาร์น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7: :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
หวานกันจังเลย
o13 o13
-
เรื่องนี้น่ารักดี อ่านแล้วเพลินๆอ่ะ รอตอนพิเศษ :katai2-1:
-
เหมือนการ์ตูนที่เคยอ่านเรื่องนึง จำได้เพราะชอบมากๆ >< คุณนักเขียนเอามาขยายความกับแปลงมารึเปล่าคะ ? ถ้าใช่จะบอกว่าชอบเรื่องนั้นมาก เรื่องนี้ก็น่ารักดีค่ะ จะติดตามต่อไป ถ้าไม่ใช่ก็ชอบมากกๆๆ เลยค่ะ ^^
-
น่ารักมากค่ะ :กอด1:
-
ชอบตอนที่เขียนโพสอิทโต้ตอบกัน
โมเม้นต์แบบนั้นน่ารักจังเลย
-
Mini Moment 2
นี่มันก็หลายเดือนแล้วที่เริ่มใช้สถานะคบหากันมา แต่อาร์ยังรู้สึกถึงความค้างคาใจอะไรบางอย่างอยู่…
เวลาอาหารเช้า
อาร์ : คุณวิคเตอร์ครับ ผมมีเรื่องจะถาม
วิคเตอร์ : ครับ?
อาร์ : เรา…คบแล้วใช่มั้ยครับ
วิคเตอร์ : แน่นอนครับ ทำไมถึงถามแบบนั้น (วางช้อนอาหาร นั่งจ้อง)
อาร์ : เออ…คือหมายถึงคบกันแบบ คนรักอ่ะเหรอครับ
วิคเตอร์ : ใช่ครับ เราเป็น “คนรัก” กันแล้วนะอาร์
อาร์ : อ่า ..ครับ
วิคเตอร์ : อาร์เป็นอะไรไป (เริ่มกังวล)
อาร์ : หา? ผมเหรอ เปล่าซักหน่อย ผมแค่ยังตั้งตัวไม่ทัน
วิคเตอร์ : (ทำหน้างง) แต่เราคบกันมาหลายเดือนแล้วนะครับ
อาร์ : ก็…ก็ผมยังมึนๆอยู่นี่!! อยู่ๆคุณก็มาขอคบ แล้ว แล้วเราก็มาอยู่ด้วยกันเนี่ยนะ!? (ตบโต๊ะดัง ปึ้ง! ถลึกตามองคนข้างหน้า)
วิคเตอร์ : ก็…คุณตกลงคบกับผมแล้ว…(ผงะเล็กน้อย ตอบเสียงงึมงำ)
อาร์ : นั่นมันไม่ใช่ประเด็นนะ!!! ผมหมายถึง แบบ…คือ คือเราคบกันง่ายไปมั้ยครับ
วิคเตอร์ : หือ? ผมต้องทำพิธีขอคบด้วยเหรอครับ? …แย่แล้ว! ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย (เบิกตากว้างอย่างตกใจ)
อาร์ : หา? มีที่ไหนกันพิธีขอคบ เฮ้อ.. ช่างเถอะครับ ถือว่าผมไม่เคยพูดอะไรแล้วกัน (ก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อ)
วิคเตอร์ : (ไม่แตะอาหารอีกเลย ทำสีหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างตั้งแต่ตอนนั้นจนเกือบตลอดทั้งวัน)
เวลาอาหารเย็น
อาร์ : ผมทำอาหารเสร็จแล้วนะครับ (เดินออกมาจากครัวทั้งผ้ากันเปื้อน)
วิคเตอร์ : ครับ เดี๋ยวผมไปนะ (ตาไม่ละจากแลปท็อป)
อาร์ : คุณดูอะไรอยู่ (ชะโงกหน้าไปมองจอ)
วิคเตอร์ : อ๋อ พิธีขอคบครับ ผมคิดว่าผมหาเจอแล้วนะ!
อาร์ : หา? มันจะไปมีพิธะ…
วิคเตอร์ : ดูนี่สิครับ! (หันหน้าจอมาให้ดูชัดๆ)
บนหน้าจอสี่เหลี่ยมปรากฏคลิปวีดีโอของละครหลังข่าวเรื่องหนึ่ง เป็นฉากสุดคลาสสิกที่พระเอกกำลังยกขันหมากไปสู่ขอนางเอกถึงที่บ้าน ขบวนขันหมากส่งเสียงไชยโยโห่ร้อง ร้องรำทำเพลงกันอย่างสนุกสนาน
วิคเตอร์ : ตอนผมอยู่เมืองไทยก็เคยเห็นครั้งหนึ่งครับ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นพิธีขอคบแบบที่อาร์ว่า
อาร์ : เฮ้ยยยย ผมบอกตอนไหนกันว่ามีพิธีขอคบอะไรแบบนั้นด้วย ?! อีกอย่าง นั่นมัน…
วิคเตอร์ : (จ้องหน้าจริงจัง) ผมขอโทษนะอาร์ที่ทำคุณน้อยใจเพราะทำอะไรปุบปับเกินไป ผมจะทำตามประเพณีให้เร็วที่สุดนะครับ!
อาร์ : หา? ดะ เดี๋ยวครับ เดี๊ยววววววว!!
วิคเตอร์ : (ไม่สนใจ กดต่อสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว) ขอโทษนะครับ ผมมาโทรสั่งต้นไม้…ครับ ….ต้นกล้วยครับ….ได้ครับ…ที่อยู่…..
อาร์ : (ยืนอึ้ง อ้าปากค้าง)
วิคเตอร์ : (เวลาผ่านไปหลายนาที) เรียบร้อยแล้วครับ ผมโทรสั่งต้นกล้วยเรียบร้อยแล้ว
อาร์ : (พยายามสงบสติอารมณ์) คุณ…จะเอาต้นกล้วยมาทำไมน่ะ!!? ห๊า!???
วิคเตอร์ : หืม? ผมเห็นฝ่ายชายเอาต้นกล้วยไปให้ฝ่ายหญิงนี่ครับ แถมมีอีกตั้งหลายต้นแต่ผมไม่รู้จัก …ดูสิครับ (ยิ้มกว้าง หมุนหน้าจอมาตรงหน้า)
อาร์ : ….. (พูดไม่ออก)
บางทีอาร์ก็ไม่รู้ว่าควรจะขำกับความซื่อของชายหนุ่มตรงหน้าหรือควรจะโกรธที่ชอบทำอะไรปุบปับไม่ปรึกษากันก่อน หรือควรจะไปฟ้องไปทางเจ้าของคลิปที่เอามาลงแค่ช่วงสั้นๆทำเอาชาวต่างชาติตาเขียวๆ(??) เข้าใจผิดไปหลายตลบ
…โธ่ถัง!!!! แล้วเขาจะทำยังไงกับต้นกล้วยที่เพิ่งถูกสั่งไปล่ะเนี่ยยยย!!!??
........................................
:m20: :m20: :m20: :m20:
แหมมม ทำไปได้นะคุณวิคเตอร์!!! (ฮา)
กลับมาต่อเล็กๆน้อยค่ะ ขณะรอย้ายเรื่องไปอีกห้อง หายไปนานเหมือนกันนะคะเนี่ย
ถึงคุณ mamaUM โออออ้ เรื่องนี้จริงๆได้แรงบันดาลใจมาจากหลายที่เลยค่ะ ทั้งจากการ์ตูนญี่ปุ่น ซีรีย์ฝรั่ง ภาพยนตร์ เอามาปั่นรวมกัน (ฮา)
การ์ตูน ก็มีทั้ง คุณเชฟกับคุณลูกค้าชาวต่างชาติ (แต่คุณเชฟดันกลัวชาวต่างชาติ!--) ทั้งคุณบริษัทหาที่อยู่กับคุณลูกค้า แล้วก็คุณโอนเนอร์ร้านกาแฟกับลูกจ้างเด็กใหม่ จับโน่นจับนี่มาผสมกัน เลยได้มาแบบนี้แล... :laugh:
จริงๆแล้วเนื้อเรื่องและสถานที่ในเรื่องได้มาจากซีรีย์ฝรั่งเรื่องหนึ่งค่ะ เรื่อง Bones เป็นซีรีย์แนวสืบสวนน่ะค่ะ คนเขียนชอบมากถ้ามีคนเคยดูจะเห็นว่ามีร้านอาหารร้านหนึ่งที่ตัวละครชอบไปรวมตัวกัน ไปนั่งคุยเรื่องคดี เรื่องต่างๆเลยหยิบฉากนั้นมาเป็นฉากหลักของเรื่องเลยค่ะ
อีกอย่างคือชอบบรรณยากาศร้านกาแฟตามภาพยนตร์/ซีรีย์ อ่ะค่ะ ที่จะมีคนมาต่อคิวซื้อกาแฟแน่นๆ บางทีมีการซื้อเป็นแก้วไปให้เพื่อนร่วมงาน :o8: เลยหยิบมาเป็นธีมหลักของเรื่องมันซะเลย (ฮา)
สรุปคือเอาหลายๆอย่างมาปั่นรวมกันนั่นเองล่ะค่าาาา (ลุ้นเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่เละ) :laugh: :laugh:
สุดท้ายขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ :pig4:
ร่ำลากันไปด้วยรูปน้องอาร์ สุดมึนของเรื่องนี้ :m20:
(http://i58.tinypic.com/qy7deh.jpg)
หมายเหตุ : คนในรูปนี้ชื่อ ลีชิฮุน นะคะ เป็นเพียงอิมเมจเท่านั้นไม่เกี่ยวข้องกับนิยายเรื่องนี้ค่ะ คนเขียนเซฟรูปมาใส่ในคอในานแล้วเลยไม่รู้ชื่อ เพิ่งจะไปเซิทหาเมื่อไม่นานมานี้เองค่ะ :mc4: :mc4:
-
คู่นี้อ่านกี่ทีกี่ตอนก็ยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลย :mew3:
ปล.Bones นี่ใช่ที่ฉายทางช่องFox th แล้วมีชื่อไทยว่า พลิกซากศพ ปมมรณะป่ะ ถ้าใช่นี่สาวกแนว+หนังเดียวกันเลยอ่ะ
-
น่ารักเนอะๆๆ
เราก็ติดตามซีรี่ย์เรื่องนี้อยู่นะ
:laugh:
-
ขำตรงโทรสั่งต้นกล้วยนี่หละ :t2:
-
:mew1:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เขิล แทนหนูอาร์
-
น่ารักกกกกกกกก อยากอ่านตอนฝ่ายใดฝ่านหนึ่งหึงจัง ขอตอนพิเศษษษษษ
-
น่ารักมากกกพพ อยากให้มีอีกยาวๆ
-
แอร๊ยยย อ่านรวดเดียวจบเลย เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ
ชอบพระเอกแบบคุณชายวิคเตอร์จริงๆ คือประเภทหล่อไม่บันยะบันยัง 555 เมะในอุดมคติ กรั่กๆ
นายเอกก็น่าร๊ากกกเชียว มึนอึนต้นยันจบ แบ้วๆเนอะ
ปล. ขำคุณชายในตอนพิเศษไม่ไหวละ อย่างฮาาา พิธีขอคบ โอ๊ยยย ซื่อจริ๊ง พ่อคุณ 55
-
เห้ยยยย คือน่ารักอ้ะ
อาร์ก็น่ารัก ส่วนวิคเตอร์ก็ฮาเกิ๊นนน
-
ขาดฉากเฉลย ไอ้ที่ว่า "ใหญ่" อ่ะครับ >///<
-
น่ารักมากเลยครับ
-
น่ารักมากๆ เลยค่ะ
-
:hao6: :hao6: :hao6:ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ
-
บางทีก็เริ่มเข้าใจหละ ว่าทำไมนายวิกเตอร์ถึงไม่มีแฟนจนมาเจออาร์เข้า
เพราะนายมีนิสัยอย่างนี้นี่เอง 555
:pig4:
-
น่ารักกกก ฮ่าๆๆ หนูอาร์มึนได้อีก
วิกเตอร์ก็มึนพอกัน
ฮ่าๆ เรื่องนี้น่ารักอะ ฮาดีด้วย
-
Extra Moment
Brown Eyes
เปิดเพลงนี้ฟังไปด้วย จะช่วยให้ได้อัตรสมากขึ้นนะคะ
http://www.youtube.com/watch?v=Mktlac3D7H0 ลิงค์ค่ะ เผื่อโพสไม่ติด
ผมตื่นขึ้นมาในยามเช้าเพราะรู้สึกถึงแสงแดดอ่อนๆที่ส่องเข้ามากระทบเปลือกตา นาฬิกาปลุกแบบดิจิตอลที่หัวเตียงยังไม่ทันได้ทำหน้าที่ของมัน ผมกวาดแขนไปข้างๆตามความเคยชินแต่ก็พบว่าที่ตรงนั้นว่างเปล่า นั่นทำให้ผมตื่นขึ้นเต็มตาเพื่อมองหาคนร่วมห้องอีกคนหนึ่ง
“…อาร์?” ผมค่อนข้างแปลกใจเมื่อเห็นร่างที่ระเบียง ม่านสีอ่อนถูกรูดเปิดออกกว้างพอจะให้แสงแดดลอดเข้ามา เขากำลังเหม่อมองออกไปด้านนอก มุมปากคลี่ยิ้มน้อยๆอย่างมีความสุข
…เขาหันกลับมาตามเสียงเรียก ดวงตากลมโตสีน้ำตาลหยีเล็กลงจากการยิ้มกว้างมาให้ผม ในมือถือกล้องถ่ายรูปสีดำคู่ใจเอาไว้
Remember the first day when I saw your face
Remember the first day when you smiled at me
“ตื่นเช้าจังครับ” ผมว่าขณะเดินไปโอบรอบเอวเขาไว้หลวมๆจากด้านหลัง กลิ่นหอมอ่อนจากกลุ่มผมยุ่งๆนั่นทำให้ผมอดใจไม่ไหวที่จะฝังปลายจมูกลงไป
“ชู่ววววว เบาๆครับ” เขาดูไม่สนใจการกระทำของผมเท่าไหร่แต่กลับหันมาใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากบอกให้ผมเงียบแทน
“เดี๋ยวพวกมันตกใจ” เขาว่าต่อพร้อมกับยกกล้องขึ้นถ่ายภาพนกตัวเล็กบนรังบนกิ่งต้นไม้ไม่ไกลนัก
…บางครั้งผมก็อยากให้เขาสนใจมองผมแบบนั้นบ้าง
เขาคงไม่รู้ตัวว่าเขาดูดีขนาดไหนตอนที่ถือกล้องถ่ายรูป เฝ้ามองความเคลื่อนไหวต่างๆด้วยความสนใจ และเขาก็คงไม่รู้ว่าตอนที่เขากำลังมองสิ่งต่างๆพวกนั้น ผมก็กำลังเฝ้ามองเขาอยู่เหมือนกัน…
ผมปล่อยเขาให้ถ่ายรูปต่อไปส่วนตัวเองออกมาเตรียมอาหารเช้า ห้องกว้างที่เมื่อก่อนผมคิดว่ามันคงจะทั้งโล่งทั้งว่างแต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้น
Remember the first day when you called my house
Remember the first day when you took me out
We had butterflies although we tried to hide it
and we both had a beautiful night
ผนังห้องเกือบทุกด้านถูกแขวนประดับไปด้วยรูปสัตว์ชนิดต่างๆด้วยฝีมือการถ่ายภาพของอาร์ (ถึงมันจะสวยดี แต่ตอนกลางคืนผมก็ตกใจมันอยู่หลายๆครั้ง)
ผมเดินดูภาพถ่ายรอบๆห้องจนกาต้มน้ำส่งเสียงร้อง ผมคีบขนมปังสองชิ้นวางลงบนจาน ชงกาแฟให้ตัวเองส่วนของอาร์เป็นนมจืดอุ่นๆ เขาชอบทุกอย่างที่เป็นสรอว์เบอร์รี่ รวมถึงนมด้วย อาร์ชอบดื่มนมรสตรอว์เบอร์รี่ก่อนนอน เขาบอกว่ามันทำให้หลับสบาย แต่วันนี้ผมเห็นที่เหลืออยู่ใกล้จะหมดแล้วเลยเลือกนมจืดให้แทน
“วิคเตอร์ครับ วันนี้ไม่ต้องไปรอรับผมที่ร้านก็ได้นะครับ” เขาเอ่ยขึ้นเมื่อเราเริ่มทานอาหารเช้า
“ทำไมล่ะครับ”
“อ่อ เออ…ก็ช่วงนี้งานคุณยุ่ง กลับมาเคลียงานก่อนก็ได้ครับ”
“อืม…ก็ได้ครับ” ผมแอบเห็นเขายิ้มตอนที่ผมตอบตกลง
อาร์เป็นคนโกหกไม่เก่ง พูดง่ายๆคือเขาไม่ชอบโกหกใคร นั่นเป็นเหตุผลที่ผมหรืออาจจะรวมทั้งคนอื่นๆต่างดูออกเวลาที่เขาพยายามโกหก
… เฮ้อ เขามีอะไรปิดบังผมกันนะ??
“อาร์ ลืมอะไรไปรึเปล่า” ผมถามเบาๆขณะที่เขากำลังล้างจานอยู่ บ่าเล็กกระตุกเกร็งเล็กน้อยเพราะความตกใจที่ผมมาเงียบๆ เขาหันมาค้อนผมนิดหน่อยก่อนจะขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“หือ?? อะไรเหรอครับ”
“วันนี้อาร์ตื่นเช้าเกินไป ผมยังไม่ได้ Morning kiss เลยนะครับ” ผมยิ้มแบบที่อาร์ชอบบอกว่ามันคือยิ้มเจ้าเล่ห์ (ตอนนั้นผมต้องทำความเข้าใจกับคำว่าเจ้าเล่ห์อยู่พักหนึ่ง)
อาร์ทำหน้าบูด…หึหึ สงสัยเขาจะนึกว่าผมลืมไปแล้ว
“จุ๊บ” ผมโน้มหน้าลงไปแตะริมฝีปากสีสวยนั่นเบาๆก่อนจะยิ้มให้เขา ถ้าผมจูบมากกว่านี้ละก็ มันคงจะมีครั้งที่สองและครั้งต่อๆไป และมันจะทำให้เราสองคนออกไปสาย
Remember the first day, the first day we kissed…
Remember the first day we had an argument
we apologized and then we compromised
and we've haven't argued since
“อาร์ ทำไมถึงชอบถ่ายแต่รูปสัตว์ล่ะครับ ไม่คิดจะถ่ายคนบ้างเหรอ” ผมถามขณะเราอยู่ระหว่างทางเดิน เขาทำท่าคิดนิดหนึ่งก่อนจะตอบ
“อืม…ผมชอบธรรมชาติน่ะ คนน่าถ่ายก็จริงนะครับ แต่ว่าคนเรากว่าจะออกจากบ้านได้ ก็ต้องแต่งตัวดีๆ ทำหน้าตาและบุคลิกให้ดูดีใช่มั้ยล่ะ ถ้าแบบนั้นผมก็จะเห็นแค่ส่วนที่เขาอยากให้เห็นสิครับ แต่สัตว์ไม่ใช่แบบนั้น”
ถึงอาร์จะดูเหมือนเป็นแค่เด็กวัยรุ่นธรรมดาแต่หลายครั้งเขาก็ทำให้ผมทึ่งในความคิดของเขาได้ …ครั้งนี้ก็ด้วย
…แล้วแบบนี้ผมจะบอกเขายังไงล่ะ ว่าผมอยากให้เขาถ่ายรูปผมบ้าง
“อย่าลืมนะครับ วันนี้ไม่ต้องมารอรับผมนะ” อาร์ย้ำก่อนเราจะแยกทางกัน ออกวิ่งช้าๆไปบนทางเท้าเพื่อไปยังมหาวิทยาลัย ในมือถือกล้องคู่ใจเอาไว้เก็บภาพต่างๆที่เจอระหว่างทาง
เคยมีครั้งหนึ่งที่ผมพยายามขอจับมือเขาระหว่างทางเดินกลับบ้าน แต่ดูเหมือนอาร์จะไม่ค่อยอยากจับมือกับผมเท่าไหร่ โดยที่ผมก็ไม่รู้เหตุผล …ตอนนี้ผมอาจกำลังอยู่ในอารมณ์ น้อยใจ
ผมไม่ค่อยคาดหวังกับความรักหรือตัวคนรักนัก ผมคิดว่าตัวเองเหมาะกับการทำงานมากกว่าความรัก ผมดูแลใครไม่เก่งยกเว้นจะดูแลกองเอกสารมากมายของตัวเอง แต่ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา มีคนๆหนึ่งทำให้ผมเห็นว่าที่ผมคิดมาตลอดนั้นมันผิด
น้อยครั้งที่คนเราจะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครซักคน และตอนนี้ผมกำลังพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น เพื่อคนๆนั้นจะได้สนใจผมบ้าง แต่ก่อนอื่น…
…ผมอยากให้เขาเปลี่ยนจากจับกล้องมาจับมือผมก่อน…
จากห้องทำงานของผมอยู่สูงมากพอที่จะสามารถมองเห็นตึกแถวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามได้ชัดเจน โดยเฉพาะร้านกาแฟเล็กๆร้านหนึ่งที่ผมเข้าออกเป็นประจำ
ผมชอบมองความเคลื่อนไหวของผู้คนตามท้องถนนเพื่อผ่อนคลายสายตาจากการทำงาน แต่ช่วงนี้การมองผู้คนมากมายของผมกลายเป็นการมองหาคนเพียงคนเดียว
Remember the first day you fell in love with me
it felt so good for you to say those words
cause I felt the same way too
ผมต้องทิ้งความเพลิดเพลินในการมองออกไปนอกหน้าต่างกลับมาสนใจกองเอกสารและการประชุมที่จะเริ่มในช่วงบ่ายแทน
กว่าจะเสร็จท้องฟ้าด้านนอกก็กลายเป็นสีมืดแล้ว ไอน้ำบางๆและหยดน้ำมากมายเกาะอยู่บนกระจก ฝนคงจะเพิ่งหยุดไปได้ไม่นาน ผมใช้เวลาหลังเลิกประชุมเคลียเอกสารที่ทำค้างไว้ไปได้ครึ่งหนึ่งก็หอบทั้งหมดติดตัวมาได้
เวลาเกือบสองทุ่มผมหยุดฝีเท้าอยู่หน้าร้านกาแฟที่แสนคุ้นเคย ถึงอาร์จะบอกว่าไม่ต้องมารอก็เถอะ(อย่าบอกเขานะครับ) ผมลอบมองผ่านกระจกเข้าไปภายในร้าน ตอนนี้มีลูกค้าอยู่ไม่ถึงห้าคน แต่ผมกลับไม่เห็นคนที่ผมกำลังมองหา
ไปไหนของเขา..?
ผมเตรียมจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาคนที่หายตัวไปโดยไม่บอกผม พอดีกับเห็นร่างที่คุ้นเคยเดินตรงมาทางนี้พอดี อาร์อยู่ในชุดนักศึกษาแขนสั้นเหมือนตอนเช้า เส้นผมนุ่มนั่นยุ่งเหยิงขึ้นเล็กน้อยและบางส่วนลู่ติดข้างแก้ม บนบ่าสะพายกระเป่ากล้องสีดำสนิทเอาไว้ คาดว่ากล้องตัวโปรดคงจะอยู่ในนั้นด้วย เพราะตอนนี้เขากำลังให้ความสนใจกับหนังสือเล่มหนึ่งในมืออยู่
“อาร์”
“เหวอออออ!!” เขาสะดุ้งสุดตัวร้องเสียงหลงอย่างตกใจ แต่ทำไมผมถึงขำกับท่าทางแบบนั้นมากกว่าจะสงสารนะ หึหึ
“คะ คุณมาทำอะไรที่นี่น่ะ!!!?” เขาร้องถามอย่างตกใจ รีบพับเก็บหนังสือใส่กระเป๋าทันทีเหมือนกับไม่ต้องการให้ผมเห็น
“ผมลืมไปว่าอาร์ไม่ให้มารอ”
“ผมไม่เชื่ออ่ะ” อาร์ส่ายหัวดิก แสดงความไม่ไว้ใจเต็มที่
“จริงๆนะครับ ไหนๆผมก็มาแล้ว เราก็กลับบ้านด้วยกันตามปกติเถอะครับ”
ผมได้ยินเสียงเขาบ่นงึมงำตามหลังมาเบาๆ ผมไม่ได้อยากจะแกล้งเขานะ แต่เขาทำตัวน่าแกล้งเอกนี่นา ผมคิดว่าผมไม่ผิดนะ?
“เดี๋ยวครับ! มาทางนี้” อาร์ร้องขึ้นอย่างนึกขึ้นได้ พาผมให้เลี้ยงเข้าซอยเล็กๆซอยหนึ่ง
ภายในซอยกว้างประมาณสองเมตรมีไฟให้ความสว่างตลอดทั้งซอย ดูเหมือนจะเป็นทางไปโผล่ที่ไหนซักแห่ง บนพื้นขรุขระเล็กน้อยทำให้มีน้ำขังจากฝนที่เพิ่งจะหยุดตกไป สองข้างทางเป็นกำแพงสีหม่นๆ บ้างก็เป็นตึกแถว บ้างก็เป็นบ้าน แต่กลับดูเงียบและปลอดคนกว่าทางที่เราเดินกลับเป็นประจำ
“ไปไหนเหรอครับ”
“อ๋อ ทางลัดกลับคอนโดครับ ผมเพิ่งจะเจอ” อาร์ตอบก่อนจะยิ้มให้ผม
“…”
“…”
“…”
“วิคเตอร์ครับ อืม คือ…ผม…ขอจับมือได้มั้ย” ถึงแม้ฝนจะหยุดตกไปนานแล้วแต่จากคำพูดนั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกฟ้าฝ่า อาร์ก้มหน้านิ่งช้อนตามองผมเล็กน้อยรอคำตอบ ไฟที่ติดภายในซอยทำให้ผมมองเห็นใบหน้าที่แดงไปจนถึงใบหู
“อาร์…” ผมพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
“รีบๆตอบหน่อยสิครับ! อย่าเงียบได้มั้ย! ผมอายจะตายอยู่แล้ว!!!” อาร์ร้องเสียงดังขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเล็กๆนั่นยิ่งแดงเหมือนสตรอว์เบอร์รี่ เขาทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“ครับ! จังมือกันนะครับ โอ๋ๆ จับสองมือเลยนะครับ” ผมรีบตอบดึงตัวเขามาใกล้
“ฮึ่ม จับมือเดียวก็พอครับ ใครเขาจับทั้งสองมือกันเล่า” อาร์บ่นงึมงำขณะมือของเราค่อยๆประสานกัน
ผมรู้สึกบรรณยายไม่ถูก ไม่รู้จะแปลกใจ ตกใจ หรือดีใจดี ในหัวผมมีคำถามถึงเหตุผลมากมาย แต่ความอุ่นของมือคนข้างๆก็ทำให้ผมพร้อมที่จะลืมคำถามพวกนั้นไปจนหมด ความเหนื่อยล้า ต้องการการพักผ่อนของผมหายไปแทนที่ด้วยความรู้สึกที่อยากให้ซอยนี้ทอดยาวออกไปเรื่อยๆ
“อาร์…ผม…”
“ผมขอโทษนะ ที่คราวก่อนไม่ยอมจับมือกับคุณ” อาร์พูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ผมจะทันได้ถามคำถามเรื่องเดียวกันออกไป
“ไม่ครับ ไม่เป็นไร ผมไม่ได้โกรธ …ผมแค่อยากรู้ว่าเพราะอะไร” ผมยิ้มตอบไปเล็กน้อย แต่อาร์เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ พร้อมกับสีหน้าทั้งโกรธทั้งงงสลับกันจนผมชักจะทำตัวไม่ถูก
“นี่คุณไม่รู้เหรอ?! มันเพราะคุณไงครับ!!” อาร์ทำหน้าเหมือนอยากจะจับอะไรใกล้มือขว้างใส่ผมสักอย่าง แต่ติดตรงที่ว่าของใกล้มือที่สุดดันเป็นกล้องสุดรัก… ถือว่าผมรอดตัวไป…
“ผมเหรอ?”
“ใช่! โธ่! คุณไม่เห็นเหรอครับว่าเราต่างกันขนาดไหน”
“???”
“คุณน่ะ ดูดีจะตายไป ทำงานกับคนตั้งเยอะแยะ แถมแถวนี้ก็ใกล้กับที่ทำงานคุณด้วยใช่มั้ยล่ะ ถ้ามีคนเห็นคุณมาเดินจับมือกับผู้ชะ.. เหวอออ!!” ผมคว้างตัวเขาเข้ามากอดแน่นก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาจะคิดถึงเรื่องของผมมากขนาดนี้
“อาร์น่ารักจัง”
“อื้อ อย่าสิครับ นี่ผมจริงจังนะ!” เขาทำหน้าบูดพร้อมกับพยายามเบือนหน้าหนีจากปลายจมูกผม
“ขอบคุณนะครับที่ใส่ใจผมขนาดนี้…แต่ผมไม่สนใจหรอกนะ เราจับมือกันตอนเดินตลอดก็ได้”
“หา?? ไม่เอาด้วยหรอกครับ ผมก็อายเหมือนกันนะ” ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองผมเหมือนกำลังยิ้มให้ทั้งๆที่เพิ่งทำหน้าบูดไปหยกๆ… แล้วเราสองคนก็เริ่มหัวเราะ
ผมคิดว่าผมอาจจะต้องตั้งความหวังกับความรักและคนรักได้ซักที อยากให้คนรักและความรักครั้งนี้อยู่กับผมไปอีกแสนนานและตลอดไป
The way we held each other's hands,
the way we talked, the way we laughed
it felt so good to fall in love
and I knew right there and then that you were the one
แสงจากดวงไฟสีส้มและต้นไม้คุ้นเคยเผยให้เห็นข้างหน้าไม่ไกลนัก ดูเหมือนทางนี้จะเชื่อมต่อกับสวนด้านหลังคอนโด อยู่มือที่จับกันไว้ก็ถูกคลายออก อาร์หันไปสนใจของในกระเป๋าเป้ที่เขาพยายามค้นออกมา ก่อนจะส่งวัตถุชิ้นหนึ่งให้กับผม มันคือหนังสือที่อาร์เปิดดูที่หน้าร้าน
“ผมให้นะ ถึงมันจะผ่านวันเกิดคุณมาแล้ว แต่ว่าผมก็อยากจะให้” แสงไฟสีส้มของคอนโดส่องให้ผมเห็นใบหน้าของคนตรงหน้าได้ชัดเจน ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นดูใสเหมือนลูกแก้ว ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยนนั้นกำลังจ้องมองมาทางผม
เขาชอบพูดอยู่เสมอว่าสีตาของผมสวย ผมได้แต่เถียงในใจว่าตาของเขานั้นสวยกว่าเยอะ เพราะผมคงมองทุกอย่างอย่างอบอุ่น ห่วงใยแบบนั้นไม่ได้และคงจะ…สื่อความรู้สึกผ่านดวงตาไม่ได้ง่ายๆแบบเขา
I know that he loves me cause he told me so
I know that he loves me cause his feelings show
When he stares at me you see he cares for me
You see how he is so deep in love
“เปิดดูสิครับ” เขาเร่งอย่างกระตือรือร้น
ผมละสายตาจากใบหน้าของเขามามองหนังสือที่อยู่ในมือ เมือมองดูแล้วมันไม่ใช่หนังสือแต่เป็นสมุดทำมือที่ทำจากกระดาษสาทั้งเล่ม หน้าปกสมุดเป็นสีขาวเรียบๆเขียนวันที่และคำอวยพรวันเกิด แต่เมื่อเปิดเข้าไปดูภายใน เนื้อหาในนั้นทำให้ผมต้องเบิกตากว้าง
ภายในนั้นไม่มีแม้แต่ตัวหนังสือซักตัวแต่ผมกลับรู้สึกได้อ่านข้อความเป็นล้านคำผ่าน “ภาพถ่าย” จากเลนส์กล้องของเขา
ภายในทุกหน้าเป็นรูปของผมทั้งหมด ทั้งตอนที่กำลังจิบกาแฟ ตอนที่ผมอ่านหนังสือรอเขาที่ร้าน ตอนที่กำลังเคลียเอกสารที่คอนโด ตอนทำอาหาร ตอนดูทีวี หรือตอนเผลอหลายๆครั้ง และรูปสุดท้ายเป็นรูปตอนที่ผมนอน จากชุดที่ผมใส่นอน รูปนี้เพิ่งถ่ายเมื่อตอนเช้า…
I know that he loves me cause its obvious
I know that he loves me cause its me he trusts
and he's missing me if he's not kissing me
and when he looks at me his brown eyes tell his soul
“อาร์…”
“ชอบมั้ยครับ” เขายิ้มกว้าง “ผมกะจะให้วันอื่น แต่คุณก็มาเห็นซะก่อน รูปสุดท้ายผมเพิ่งจะถ่ายเมื่อเช้านี้ กว่าจะไปอัดก็ต้องรออีก ผมเพิ่งจะไปเอามาเมื่อกี้”
หลายครั้งที่ผมเคยได้ยินคนพุดว่า ตื้นตันจนพูดอะไรไม่ออก ผมไม่เคยเข้าใจความรู้สึกนั้น จนกระทั่งวันนี้
“ขอบคุณนะครับ ผมจะรักษามันไว้ให้ดีที่สุด” ผมปิดสมุดลงถือเอาไว้แน่น เดินเข้าไปใกล้และกอดเขาเอาไว้
คู่รักทุกคู่ ความรักทุกรูปแบบบนโลกมีวิธีบอกรักที่แตกต่างกัน ผมไม่รู้ว่าวิธีไหนเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการบอกรัก แต่สำหรับผม ผมคิดว่าการบอกรักที่ง่ายที่สุดคือการบอกรักผ่านทางสายตา…
‘He looks at me and his brown eyes tell his soul’
........................................
โอ้โหหห ไม่น่าเชื่อค่ะว่าเขียนตอนนี้จบจริงๆ :laugh:
ตอนพิเศษของคุณวิคเตอร์เขียนยากมากค่ะ ไม่รู้จะเขียนยังไงให้สมกับเป็นคุณ(ชาย)วิคเตอร์ดี
เขียนแล้วลบหลายรอบจนสุดท้ายได้มาเป็นฉบับนี้ :laugh:
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาติดตามนะค้า :3123:
-
โอ๊ย..หวานจัง..เหอๆอยากมีแบบนี้ซักคน..
-
ตอนนี้พูดได้คำเดียว เขินเว้ย :-[ :m3: กรี๊ด อ่านไปหน้าแดงไปไรเตอร์มารับผิดชอบเค้าเดี๊ยวนี้ :z3: :give2:
-
น่าอิจฉา วิกเตอร์ จังเลย
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
โอ้ยน่ารักมาก อิจฉาวิคเตอร์มากๆ
-
:impress2: เรียบๆแต่ซึ้งกับความรักของทั้งคู่ค่ะ
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากเลย อ่านแล้วอบอุ่น ชอบมาก o13
-
:-[ น่ารัก :-[
-
อาาาา ประทับใจจัง แต่งเก่งจังค่ะ
ตอนนี้มาลุ้นคู่ของคึณมิณ น่าติดจามไม่แพ้กันเลยค่ะ
ไม่ลองแต่งเรื่องยาวดูบ้างหรอคะอิอิ ไม่อยากให้จบเลย
-
Mini Moment 3
เช้าวันหยุดวันหนึ่งเมื่อวิคเตอร์ต้องออกไปเคลียงานแต่เช้า
วิคเตอร์ : (โทรมาหา) ทานข้าวรึยังครับ
อาร์ : เรียบร้อยแล้วครับ คุณล่ะ
วิคเตอร์ : เหมือนกันครับ …อาร์ ผมขอโทษนะ ทั้งๆที่วันนี้วันหยุดแท้ๆ (เหลือบมองกองเอกสารที่วางเต็มโต๊ะ ถอนหายใจ)
อาร์ : อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกครับ พรุ่งนี้ก็ยังเหลือวันหยุดอีกวัน แล้ววันนี้กลับกี่โมงครับ (เดินวนทั่วห้อง คุยโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ)
วิคเตอร์ : อืม…ผมจะรีบกลับก่อนมื้อเย็นนะครับ
อาร์ : ครับ ผมจะทำผัดคะน้าที่คุณชอบไว้รอนะ เอ้อ! จริงสิ ห้องทำงานคุณเริ่มรกแล้ว ให้ผมช่วยจัดให้มั้ยครับ? (หยุดยืนอยู่หน้าห้องทำงาน)
วิคเตอร์ : ห้ะ? เออ… ไม่ครับไม่ ไม่เป็นไร อาร์ไม่ต้องเข้าไปหรอก
อาร์ : หืม? มีอะไรในนั้นเหรอครับ (ยืนจ้องหน้าห้อง ไม่กล้าเปิดประตู กลัวมีตัวอะไรโผล่มา!)
วิคเตอร์ : ไม่มีครับ ไม่มีอะไรจริงๆ แต่มันรกมากเลยนะครับ อาร์จะเหนื่อยเปล่าๆ (แก้ตัว เหงื่อแตกพลัก)
อาร์ : อืม…งั้นก็ได้ ตั้งใจทำงานนะครับ ผมขอออกไปถ่ายรูปข้างนอกก่อน
วิคเตอร์ : ครับ ระวังตัวด้วยนะ มีอะไรโทรหาผมนะครับ
ถอนหายใจโล่งอกหลังจากวางสายแล้ว ก่อนจะหันมาลุยกองเอกสารมากมายบนโต๊ะต่อ
5:30 PM
วิคเตอร์ : อาร์ ผมกลับมาแล้วครับ (เดินเข้ามาในห้องไม่เห็นอีกคน แต่อาหารวางเต็มโต๊ะแล้ว)
วิคเตอร์ : อาร์…? อยู่ไหนครับ (เดินตามหาทั่วห้อง)
อาร์ : กลับมาแล้วเหรอครับ ผมอยู่ในนี้ๆ
วิคเตอร์ : อาร์…อาร์!! เข้ามาทำอะไรในนี้ครับ!? (เดินตามเสียงมาหยุดที่หน้าห้องทำงาน เปิดประตูเข้าไป เห็นอีกคนยืนอยู่บนเก้าอี้ กำลังจัดของบนหลังตู้)
อาร์ : ฮึบ! คุณหลอกผมนี่นา ในนี้ไม่เห็นมีอะไรซักหน่อย (ดันกล่องเอกสารให้เข้าที่ หันมาพูดหน้าบูด)
วิคเตอร์ : โธ่ ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ แต่มันรกนะ อาร์รีบลงมาเถอะมันอันตราย
อาร์ : เดี๋ยวครับ กล่องนั้นทำท่าจะตกนะ (เขย่งสุดปลายเท้า เอื้อมไปดันกล่อง)
วิคเตอร์ : ไม่ได้นะครับ! กล่องนั้นมัน…อาร์!!! (ตกใจ เห็นอีกคนทำท่าจะล้มตกเก้าอี้)
อาร์ : วะ เหวอออ!!!
โครมมมมมม!!
อาร์ : อูยยย (กุมหัว เพราะโขกโดนปลายคางคนที่มารับเต็มๆ) แย่แล้ว! เจ็บมากมั้ยครับ ผมขอโทษ!!
วิคเตอร์ : …. (นั่งจุก พูดไม่ออก เพราะอีกคนที่หล่นมาทับเต็มๆ)
อาร์ : ผมขอโทษ!! ไปโรงพยาบาลกันนะครับ! (รีบลุกออกจากตัวมานั่งสำรวจคนเจ็บ)
วิคเตอร์ : ดะ เดี๋ยวครับ ผมไม่เป็นไร
อาร์ : ไม่ได้ครับ ไปให้หมอตรวจดีกว่า…เอ๊ะ ? (หันไปหยิบเศษกระดาษในกล่องที่ปลิวว่อนเพราะร่วงลงมาพร้อมตัวเอง)
วิคเตอร์ : เออ…
อาร์ : นี่มันโพสอิทข้อความของผมนี่นา (คลานไปเก็บกระดาษที่หล่นอยู่ทุกแผ่นขึ้นมาดู)
กระดาษแผ่นเล็กหลากสีปลิวเต็มห้อง ในกระดาษเต็มไปด้วยลายมือหวัดๆของอาร์ที่เขียนแปะไว้ที่บอร์ดในร้านกาแฟตอนแรกๆที่เจอกัน
วิคเตอร์ : ….(พูดอะไรไม่ออก หน้าเริ่มขึ้นสีเรื่อยๆ)
อาร์ : โห คุณเก็บไว้ทั้งหมดเลยเหรอครับ (ลืมคนเจ็บไปชั่วคราว ตั้งหน้าตั้งตาอ่านข้อความในกระดาษ) ทำไมคุณต้องปิดบังผมด้วยล่ะ
วิคเตอร์ : ก็…ผมกลัวอาร์หัวเราะใส่นี่ (เอามือปิดปาก หันหน้าหนีไปทางอื่น หน้าแดงจนถึงหู)
อาร์ : หา? ทำไมผมจะต้องหัวเราะคุณด้วย ดูนี่สิครับ! (วิ่งออกไปนอกห้อง ก่อนจะกลับมาด้วยกระเป๋ากล้องที่พกติดตัวประจำ)
อาร์ : ดูสิ (หยิบอะไรซักอย่างออกมาจากซอกกระเป๋า)
วิคเตอร์ : นี่มัน…ข้อความของผม… อาร์ก็เก็บมันไว้?
อาร์ : อื้ม…อ่า อันนี้วันเดียวกัน (หันไปเรียงข้อความกระดาษ) อ๊ะ!
วิคเตอร์ : (อุ้มคนตัวเล็กกว่ามานั่งตัก) ขี้โกง…ทำไมไม่บอกผมล่ะครับ
อาร์ : อื้ออ ไม่เอาด้วยหรอก ผมไม่คิดว่าคุณจะเก็บมันไว้เหมือนกันนี่ (หันหน้าหนีคนที่กำลังรัวหอมแก้ม)
วิคเตอร์ : หึหึ (จากหอมแก้มเริ่มลามไปถึงลำคอ)
อาร์ : วิคเตอร์ ผมทำผัดคะน้าไว้ให้นะ ไปกินกันเถอะ (หาทางหนี ขืนตัวจากอ้อมกอดคนข้างหลัง)
วิคเตอร์ : ครับ…ผมกำลังจะกิน
อาร์ : อื้มมมมม
สุดหล่อคนนี้ใครกันเอ่ยๆๆ??
(http://i59.tinypic.com/14uw6xd.jpg)
..........................................
สวัสดีนักท่านที่น่ารักทุกท่านค่ะ :3123: :3123:
กลับมาต่อโมเมนต์น่ารักๆพร้อมทักท่านนักอ่านค่ะ
ขอแจ้งข่าวประชาสัมพันธ์ซักเล็กน้อย (โฆษณานิยายนั่นเอง :laugh:)
จริงๆแล้วคนเขียนเพิ่งจะเปิดเรื่องใหม่สดร้อนๆเรื่อง [เรื่องสั้น] Every time Café โทษที! ไม่มีตังค์จ่าย
เอ๊ะ!? ชื่อคุ้นๆมั้ยคะ? จะเป็นเรื่องของใครกันหนอออ :z1: :z1:
ติดตามอ่านได้ตามนี้นะคะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43013.0
สุดท้าย ขาดไม่ได้ ก็ต้องขอขอบคุณทุกอ่านทุกคนที่ติดตามผมงานนะคะ :call: :call:
-
อ่านจบแล้วมีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวความรักที่น่ารักและอบอุ่น :กอด1: :L1:
-
:-[ อ๊ายยยย วิคเตอร์กำลังกินอะไรกันเหรอ
-
อร๊ายยยยย น่ารัก วิคเตอร์นี่กินเด็กอ่ะ 5555 สนุกดีค่ะ อ่านได้เรื่อยๆเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปนะค้าา
-
:mew1: ชอบทุกๆ moment เลยค่ะ น่ารักอบอุ่นจัง
-
น่ารักมากเลย
ชอบจัง :กอด1:
-
แล้วผัดคะน้าล่ะ ใครจะกิน 5555
-
น่ารักมากเลย :-[ :-[
-
เป็นเรื่องสั้นน่ารักๆ ดีคับ
-
คู่นี้เค้าน่ารักกันจริิงจริ๊ง น้ำตาลไม่ต้องเลยค่ะ เพราะหนูอาร์กับวิกเตอร์เค้าหวานกันจนอบอุ่นไปทั้งเรื่องแล้วค่ะ :o8:
-
น่ารักๆๆๆ
-
น่ารักจริงๆ :o8:
-
สนุก แล้วก็น่ารักมากๆเลย
ขอบคุณนะคะ ^^
-
โอ๊ย น่าร้ากกกก หว้านหวานอ่านแล้วน้ำตาลในเลือดพุ่ง ขอบคุณมากค่ะ ทำให้เรามีความสุขมากเลย
-
สุดยอดแห่งกาแฟ ขมแต่กลมกล่อม :pig4:
-
น่ารักอะ ชอบมากเลย ^0^
-
กลับมาอ่านเรื่องนี้อีกรอบเพราะคิดถึงคุณวิคกะน้องอาร์ค่ะ
ที่ผ่านมาตอนอ่านอย่างเดียวไม่ได้เม้นเลย :monkeysad:
อ่านเรืีองของพี่มิณน้องเจแล้วเห็นวิคอาร์โผล่ไปแว้บๆ
คนเขียนจะมีตอนพิเศษของคู่นี้บ้างมั้ยน้าาา
-
น่ารักมากๆ :o8:
-
จบแล้ว อาร์น่ารักมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
-
:mew3: น่ารัก อ่ะ
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลย ขอบคุณคนเขียนสำหรับ
เรื่องราวดีๆนี้จ้า :pig4:
-
เฮ่ยเรื่องนี้น่ารักมากเลยอ่ะ จะเสียใจมากถ้าไม่ได้อ่าน คือเห็นเขาโพสต์ลงในแนะนำนิยายไงคะ
แบบวิคเตอร์แลดูอบอุ่นมากมายเลยอ่ะ อิจฉาอาร์โครตๆเลยอะๆๆๆ ขอไปสลับตัวกับอาร์ซักวันได้ป่ะคะ หนึ่งนาทีก็ยังดีอ๊ะ！！
แล้วก็นะเรื่องนี้ทำให้เราอยากไปทำงานคาเฟ่กาแฟ! ต้องไปฝึกทำผัดคะน้า! (บ้าและเวอร์ไปละห้าๆ)
ปล.อิมเมจวิคเตอร์เข้ากันมากเลยอ่ะ กรี๊ดดดด
(รู้สึกจะพูดถึงอยู่คนเดียวเยอะที่สุด ห้าๆ)
ขอบคุณคนแต่งมากๆเลยนะคะที่เเต่งอะไรหวานๆฟินๆ＞＜
-
หวาน หวาน มันหวานมากกกก
เขารักกันได้อบอุ่นดีเนอะ ชอบอะ อ่านแล้วยิ้ม อารมณ์ดี ^____^
-
อิมเมจวิคเตอร์หล่อมากกกก //เช็ดกำเดาแป้บบ 55
คู่นี้เป็นอะไรที่น่ารักมุ้งมิ้งสุดๆ คนอ่านก็เขินนนไปด้วย
ขอบคุณมากๆนะคะ แล้วก็ตอนนี้ติดตามเรื่องใหม่อยู่น้าา น่ารักเหมือนกันนน
-
:katai2-1: :katai2-1:
น่ารักมากเลยค่ะคู่นี้ อ่านไปยิ้มไป
โง้ยยยยย ฟินแก้มแตก
-
น่ารักสุดยออดดด
-
หวานละมุนละไม ดีงามมมมม
-
น่ารักดี
-
น่ารักอ่ะ ชอบ มันดูอบอุ่นละมุนละไมอย่างบอกไม่ถูก
-
น่ารักมากกกกกเลยค้่าาาา
-
ชอบเรื่องนี้อ่า น่ารักอบอุ่นมากๆ เลย บรรยายดีมาก
อยากให้เป็นเรื่องยาวจัง♥
-
:mew1:
น่านรักมากค่ะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
เข้ามาอ่านแบบรวดเดียวจบ
น่ารักมากกกกก :o8: หวานแบบไม่ต้องเติมน้ำตาล
-
:pig4:
-
น่ารักมากกกกกก ชอบมากอะ ผ่อนคลายสุดๆ เหมาะสำหรับคนที่จิตใจบอบช้ำมา ได้อ่านแล้วรู้สึกได้รับการเยียวยา
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ
-
สั้นๆ แต่น่ารักประทับใจมากเลยค่ะ :m1: :m1: :m1:
-
หาห้องให้อยู่ดีๆเนียนเป็นแฟนกันเองเฉย :angry2:
..... :o8: o13 :pig4:
-
โอ่ยเรื่องนี้น่ารักม้ากกกกกกกกกกก :mew2:
-
น่าร้ากกก~ :-[ หวานละมุนจังเลย.(อมยิ้ม) น้องอาร์เด็กน้อยรักกับคุณวิคเตอร์นานๆน้า. :heaven
-
น่ารักมากๆเลย อ่านแล้วมันฟิน
-
:mew1: คู่นี้น่ารักจังเลยค่ะ
-
หวานๆ จริงนะ
-
ขอบคุณครับนักเขียน เรื่องน่ารักมาก :L2:
มีโมเม้นแบบนี้บ้างในชีวิตก็ดีไม่น้อยนะ :o8:
-
:-[
-
เป็นเรื่องราวที่น่ารักมากๆเลยค่า
กระชับ ได้ใจความม น่ารักทั้งคู่เลยอาา
-
น่ารักจังงงง ชอบมาก ขอบคุณค่ะ :-[ :-[
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วชุ่มชื่นหัวใจจัง วิกเตอร์ กะอาร์น่ารักมากๆ อบอุ่นที่สุด :mew1:
-
:mew1:
-
ชอบมากเลยค่ะ
ไม่รับครีมกับนำ้ตาลเพิ่มครับ(ขอบคุณ)
แค่นี้ก็เบาหวานแล้ว
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
น้องเจขี้หึงอ่ะ555555555
พี่มิณก็ทึ่มอย่างที่น้องมันว่าจริงๆ
-
หวานนนนขนาดนี้ น้ำตาลไม่ต้องใส่แล้วววว
-
น่ารักมากค่ะ :กอด1:
-
น่ารักมากๆๆๆๆ บรรยายดีมากเลยค่ะ บรรยากาศอบอุ่นมาก ชอบมินิโมเม้นต์มากเลย น่าร้ากกก :-[
-
จีบกันผ่านโพสอิท มุ้งมิ้งเนอะ :-[
-
ชอบเรื่องนี้ ดูอบอุ่นดี
-
น่ารักมากกกก
ขอบคุณนะคะ
:L1: :กอด1:
-
น่ารักมากครับเรื่องนี้ และแล้วอาร์ก็โดนเอเลี่ยน (วิคเตอร์) กิน ....... ขอบคุณครับ
-
คิดถึงคุณเอเลี่ยนกับน้องอาร์เลยแวะมาอ่าน :hao7: :hao7: :hao7:
คนเขียนจะมีตอนพิเศษของเรื่องนี้บ้างมั้ยอ่าาา
อ่านแล้วชุ่มชื่นหัวใจดีจริงๆ :-[ :o8:
-
เนื้อเรื่องน่ารักมุ้งมิ้งมากกกกก o13
-
น่ารักจังเลยคร้าาาาาาาา
-
ที่คุณพี่วิกเตอร์ดื่มกาแฟขมๆดีแล้งละคะ แค่มีน้องอาร์ก้หวานจนเบาหวานขึ้นแล้วคะ เรื่องละมุนน่ารักอบอุ่น โอ๊ยอยากจะมีสักคน 555555 น่ารักที่สุด
-
หวานนนนนนมากกกกกกกกกก จนน้ำตาลยังจืดเลยทีเดียว o13 o13
-
:กอด1:
-
ขอบคุณนะคะเขินมากกกกก
:m3: :m3: :m3: :m3: :m1: :m1:
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆค่ะ. ภาษาสวยดีอ่ะ ชอบๆๆๆ
-
ดีงามต่อจิตใจมากค่าา :mew1:
-
น่ารักมากค่ะ น่ารักที่สุดดดดดดดดด อ่านแล้วไม่สะดุดเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆละมุนๆแบบนี้นะคะ :กอด1:
-
โอ๊ยยยย มีเขียนตอบกันด้วย น่ารักอ่ะๆๆ :m3:
-
น่ารักมากกก :hao7:
-
น่ารักมากค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
Extra วันสงกรานต์
ผมคิดว่าผมกำลังถูกงอน...
เออ...ใช้คำว่า คิดว่า ไม่ได้สิ
เอาเป็นว่า ตอนนี้ผมกำลังโดนงอน!!! แบบว่า แน่นอน มั่นใจร้อยเปอร์เซ็น แทบไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ
เกือบสองวันที่ผ่านมาภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ในตึกสูงใจกลางเมืองแห่งนี้ได้เกิดบรรยากาศเย็นยะเยือกแบบแปลกๆที่ผมไม่สามารถอธิบายได้...และผมกำลังพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อเพิ่ม(บรรยากาศ)ความอบอุ่นให้กับห้องนี้ก่อนผมจะหนาวตายเพราะความเย็นยะเยือกที่ถูกปล่อยออกมาจากชายหนุ่มร่างสูงบนโซฟา
เขานั่งจ้องรายการวาไรตี้ยามบ่ายอย่างตั้งใจทั้งที่ปกติไม่เคยจะสนใจแถมยังทำเมินผมที่กำลังกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้นพรมหนานุ่มใกล้ๆ ไม่ว่าผมจะพยายามก่อกวนเขาโดยการตะกรุยพรม ดึงขากางเกง ส่งเสียงหัวเราะดังๆกับมุกแสนฝืดในรายการ และต่างๆอีกมากมาย จดสุดท้ายก็ต้องขอพักยก(ที่ดูเหมือนผมจะโดนต่อยด้วยหมัดฮุกทั้งๆที่ฝ่ายตรงข้ามยังนั่งอยู่นิ่งๆ) พลางนึกย้อนไปถึงสาเหตุของความรู้สึกน่าอึดอัดนี้
เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อวันก่อน....
เค้กและเพื่อนๆคนอื่นชวนกันไปเที่ยวเทศกาลสงกรานต์ที่ดูจะคึกคักมาก่อนหน้านี้แล้วหลายวันซึ่งแน่นอนว่าผมไม่ปฏิเสธ!
"อย่าเล่นนานนักนะครับ เดี๋ยวไม่สบาย ดูแลตัวเองดีๆนะครับ"ชายหนุ่มเชื้อสายยุโรปหน้าตาดีจนเหมือนรูปสลักกรีกยิ้มให้ก่อนจะสวมหมวกฟางใบเล็กลงบนหัวผมและขยี้เบาๆ
วิคเตอร์อยู่ในชุดลำลองสบายๆเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวและกางเกงผ้าใส่สบายสีครีมเข้ม บ่งบอกว่าวันนี้เขาจะไม่ออกไปไหนและรวมถึงทุกวันในช่วงวันหยุดยาวนี้ด้วย ถึงแม้ว่าที่บริษัทของเขาจะหยุดงานแต่กองเอกสารที่เขาหอบกลับมาทำที่บ้านกลับไม่ได้ให้ความรู้สึกถึงวันหยุดเท่าไหร่ ขนาดที่ว่าผมชวนไปเล่นน้ำด้วยกันเขายังปฏิเสธด้วยสีหน้าจ๋อยสนิท แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังบอกให้ผมออกไปเที่ยวสนุกกับเพื่อนๆ
เฮ้อ บริษัทนี้ถึงจะเงินเดือนดีแต่ใช้งานพนักงานหนักชะมัดเลยแฮะ...
ผมยิ้มรับก่อนจะโบกมือบ๊ายบายวิคเตอร์ที่ออกมายืนส่งหน้าประตูและวิ่งมาตามโถงทางเดินยาวเพื่อมากดลิฟต์ลงไปชั้นล่าง
จริงๆแล้วพวกผมอยากจะออกมาเก็บภาพบรรยากาศช่วงสงกรานต์กันมากกว่าแต่ถึงอย่างนั้นก็คงจะหนีการเล่นน้ำไปไม่พ้น ด้านหลังผมจึงสะพายถังฉีดน้ำใบเล็กรูปการ์ตูนแมวสีฟ้าไม่มีหูเอาไว้พร้อมกับน้ำเต็มถัง และกล้องกันน้ำขนาดเล็ก(แต่ราคาไม่เล็กตาม)ที่ห้อยเอาไว้ด้านหน้า
ฮ่า!!! สนุกล่ะวันนี้!!!!!
"วิคเตอร์ ผมกลับมาแล้วววว" ผมร้องเรียกขณะเปิดประตูเข้ามาในห้อง อารมณ์ยังค้างจากความสนุกไม่หาย แต่ก็แยกกลับมาก่อนเพราะกลัวคนแถวนี้เป็นห่วง ทั้งๆที่ตอนดึกๆน่าจะคึกคักกว่านี้
ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กถูกส่งมาให้เช็ดหน้าและผมจากคนที่เปิดประตูออกมาจากห้องทำงาน
"สนุกมั้ยครับ"
"อื้ม สนุกมาก คนเยอะมากเลย ผมได้รูปมาหลายร้อยเลยล่ะ คืนนี้แต่งรูปตาแฉะแน่ๆ"
"หึหึ ก่อนอื่นรีบเปลี่ยนชุดเลยนะครับ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา ผมทำอาหารเย็นไว้บนโต๊ะนะ" ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆพลางเดินเข้ามาใกล้ช่วยดึงเสื้อยืดสีกรมท่าที่ผมใส่อยู่ออก ส่วนผมก็ชูแขนสองข้างขึ้นสูงเพื่อให้เสื้อเปียกชื้นหลุดออกตามแรงดึงอย่างง่ายดาย วิคเตอร์ขยับเข้ามาใกล้พลางก้มลงหอมแก้มผมเบาๆหลังจากโยนเสื้อไปไว้มุมหนึ่งของห้อง
"หน้าแดงไปหมดแล้วนะครับ"เขาพูดยิ้มๆส่วนผมก็อับจนหนทางจะไปต่อ วันนี้แดดร้อนจัดจนรู้สึกเหมือนจะไหม้อยู่ตลอดเวลา จะหน้าแดงขึ้นมาก็ไม่แปลก แต่เมื่อกี้นี้ไม่รู้เพราะว่าแดดมันแรงหรือเพราะคนตรงหน้านี่ก็ไม่รู้ เฮ้อ...เขาถนัดทำผมเขินแบบไม่ให้ได้ตั้งตัวเลย
ผมหันกลับมาที่ชั้นวางของติดผนังยาวที่สูงประมาณเอวซ่อนใบหน้าที่คิดว่าจะแดงขึ้นกว่าเดิมและเริ่มวางสิ่งของที่พกไปด้วยวันนี้ลง มีบัตรสำคัญสองสามใบ ธนบัตรสีแดงสองใบและโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในซองกันน้ำ กล้องถ่ายรูปขนาดเล็กถูงวางลงตามมาด้วยหมวกและถังใส่น้ำที่ผมเลือกจะวางพิงไว้ด้านล่างเพราะยังเปียกอยู่
"อาร์" เสียงทุ้มที่ฟังดูเย็นยะเยือกกว่าปกติผิดไปจากเมื่อครู่ลิบลับดังมาจากด้านหลังทำให้ผมชะงักและหันกลับไปมอง รู้สึกถึงลางร้ายพิกล
"คะ ครับ"
"นี่มันอะไรกันครับ" ชายหนุ่มชี้นิ้วมายังรอยแป้งสีขาวบริเวณลำคอผม
"หืม? อ้อ นี่แป้งที่เล่นสงกรานต์ไงครับ เวลาไปเล่นเขาก็ชอบเอามาป้ายกัน..."
"ผมรู้จัก...แต่ทำไมมันถึงมาอยู่ตรงนี้"
"....?"
วิคเตอร์ถอนหายใจเบาๆพลางเดินเข้ามาใกล้จนผมต้องถอยหลังไปจนชิดกับขอบชั้นวางของอย่างหวาดๆ
"ผมหมายถึงทำไมรอยพวกนี้มันถึงได้มาอยู่ใต้เสื้ออาร์ได้ล่ะครับ"ผมรู้สึกว่าตัวเองนิ่งค้างไปชั่วขณะยามสบลึกลงไปในดวงตาสีฟ้าอมเขียวที่จ้องมองมาอย่างคาดคั้น
"เออ...ผม ผมไม่รู้"
"ไม่รู้?"
"..ครับ คือ..ผมสนุกมาก ผะ..ผมไม่รู้สึกตัวเลยจริงๆนะว่ามีรอยพวกนี้ด้วย"
"...." ดวงตาเรียวหรี่มองอย่างจับผิดจนผมรู้สึกหนาวยะเยือกทั้งที่อุณหภูมิในห้องเย็นสบาย
"วิคเตอร์ ผมขอไปอาบน้ำก่อนนะครับ น้าา ผมแสบตัวไปหมดแล้ว น้า นะครับ" ผมช้อนสายตาขึ้นมองพยายามทำตัวให้น่ารักน่าสงสารประหนึ่งเจ้ากระรอกที่ต้นไม้นอกระเบียงที่จ้องมองผมด้วยดวงตาใสแป๋วแทบทุกวัน
"...."
"...ตกลงครับ"
"...."
"แต่...หลังจากนั้นเรามีเรื่องต้องคุยกัน" ผมลอบกลืนน้ำลายลงลำคอแห้งผากไปหนึ่งอึกขณะที่ร่างสูงผละตัวออกเดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟา
ความสัมพันธ์ในแบบคนรักของเราราบเรียบเสียจนอาจจะดูน่าเบื่อในสายตาคนอื่นๆ แต่ผมกับวิคเตอร์กลับชอบความเรียบง่ายนั้น เราแทบไม่เคยทะเลาะกันเลย อย่างมากก็แค่ไม่เข้าใจกันบ้างเพราะวัยและการใช้ชีวิตที่ต่างกัน แต่ตอนนี้ก็เกือบจะเรียกได้ว่าลงตัว ส่วนเรื่องหึงหวงนั้นแทบจะไม่มี ถ้าพูดให้ถูกคือผมเคยน้อยใจบ้างเวลาเขามีสาวๆน่ารักเข้ามาใกล้แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเก็บมาคิดมากมายอะไรเพราะทุกๆวันเขาทำให้ผมมั่นใจว่าผมสำคัญที่สุดสำหรับเขาเสมอ และถ้าให้พูดถึงความหึงหวงของวิคเตอร์นั้น ผมแทบไม่เคยเจอเลย หนักสุดก็แค่กระแอมเบาๆเวลาคุณรอยพูดจาหยอกล้อเท่านั้น (ซึ่งผมคิดว่าวิคเตอร์ไม่ติดใจอะไรมากมายด้วยซ้ำ)
ดังนั้นเหตุการณ์ครั้งนี้จึงเป็นครั้งที่รับมือยากที่สุดสำหรับผม
"อะ เออนี่! งั้นดูรูปในกล้องผมไปเพลินๆสิ ผมถ่ายมาเยอะมาก บรรยากาศสนุกๆทั้งนั้นเลยล่ะ" ผมยิ้มใจดีสู้เสื้อ(?) ยื่นกล้องถ่ายรูปขนาดกระทัดรัดไปให้ ชายหนุ่มรับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ส่วนผมก็เผ่นเข้าห้องน้ำไปทันที...หวังว่ารูปที่ผมรัวถ่ายมาทั้งวันจะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นพอจะลืมเรื่องเมื่อครู่ไปได้บ้าง
ผมมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำพลางถอนหายใจ ตั้งแต่หัวจรดเท้าเปียกชุ่มเลอะเทอะไปด้วยแป้งหลากสี บนตัวผมมีรอยแป้งที่เหมือนมีคนจงใจป้ายอยู่ทั่วจริงๆแต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าไปได้มาตอนไหน ต่อให้จะสนุกสุดเหวี่ยงขนาดไหนก็ไม่น่าจะถึงกับไม่รู้ตัวว่ามีคนล้วงมือเข้ามาใต้เสื้อแบบนี้
"เฮ้อ..."
ผมใช้เวลาอาบน้ำประมาณยี่สิบนาที สิบนาทีแรกหมดไปกับการอาบน้ำและขัดคราบแป้งออกไปจากตัวจนรู้สึกแสบร้อนไปหมด ส่วนอีกสิบนาทีผมใช้มันไปกับการนั่งทำใจบนฝาชักโครก...
รู้สึกเหมือนกำลังจะต้องออกไปเผชิญกับสมรภูมิที่ไม่มีวันชนะยังไงยังงั้น
"วิคเตอร์" ผมเรียกเบาๆพร้อมกับทิ้งตัวนั่งคุกเข้าบนโซฟาด้วยท่าทางเหมือนเด็กถูกจับได้ว่าแอบกินขนมข้างๆชายหนุ่มที่กำลังเปิดโทรทัศน์ดูข่าวเศรษฐกิจอยู่
"ตอนแรกผมคิดว่าอาร์คงไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น"
"อื้อๆ" ผมพยักหน้าตามจนคอแทบหลุด รู้สึกถึงโอกาสรอดชีวิตที่ปลายอุโมงค์มืดมิด ก่อนรอยยิ้มจะเหือดแห้งไปเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
"...แต่ตอนนี้ผมคิดว่าคงไม่ใช่"
....ดะดะเดี๋ยวววนะ! ผมจ้องภาพบนหน้าจอกล้องที่วิคเตอร์ยื่นมาตรงหน้าหูตาแทบปลิ้น!!!
ไอ้คนสะพายถังฉีดน้ำแมวสีฟ้าห้อยหมวกฟางไว้ที่คอกำลังยืนเปลือยท่อนบนและยิงปืนฉีดน้ำเล่นอย่างสนุกสนานนั่นมันใครกัน!!!!? นั่นหน้าตามันแทบจะหล่อดูดีเหมือนผมมากเกินไปแล้วนะนั่น!!!!....เออ...จริงๆไอ้บ้ากึ่งเปลือยนั่นก็ผมเองนั่นแหละ...แบบว่า ชัดแจ๋วขนาดนี้ ต่อให้คนสายตาไม่ดียังรู้
"อะ อะ เออ..นั่น..." ให้ตายเถอะน่า นี่ผมทำอะไรลงไป ขุดหลุมฝังตัวเองแท้ๆทีเดียว!
ผมแทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีเหตุการณ์แบบนั้นด้วย ที่สำคัญคือไม่คิดว่าไอ้เพื่อนตัวแสบมันจะถ่ายเอาไว้เป็นหลักฐานให้ผมมีโอกาสถูกเล่นงานเข้าขั้นถึงชีวิต!
สมองเล็กๆ(?)ของผมเริ่มคิดประมวลผลทบทวนถึงเหตุการณ์ตลอดทั้งวันทันที
หลังจากผมและคนอื่นๆเดินเล่นไปได้เกือบครึ่งวันก็ตัดสินใจหาที่พักร้อนพร้อมกับหาอะไรกินรองท้องเพราะเริ่มจะรู้สึกเหนื่อยกันแล้ว เราเลยตัดสินใจเดินลัดเลาะเข้าไปตามซอยเล็กๆที่ผู้คนเล่นน้ำกันบางตาเมื่อเทียบกับถนนใหญ่เพื่อพักเหนื่อย
ผมตัดสินใจฝากกล้องไว้กับเค้กและถอดเสื้อยืดเปียกชื้นออกมาบิดเอาน้ำที่ซึมอยู่ในเนื้อผ้าออก ส่วนถังฉีดน้ำที่ฝากเพื่อนอีกคนไว้ก็รับคืนมาสะพายลวกๆ ไม่ทันสังเกตุเห็นคนกลุ่มใหญ่ที่เดินตรงเข้ามา คาดว่าใช้ซอยนี้เป็นทางลัดไปสู่อีกด้านหนึ่ง
ไม่ทันได้ตั้งตัว กลุ่มของพวกผมถูกจู่โจมด้วยสายน้ำเย็นเฉียบที่ระดมฉีดเข้ามาจนแทบลืมตาไม่ไหวนับเป็นสงครามปืนฉีดย้ำขนาดย่อมที่สนุกสนานใช้ได้ทีเดียว หลังจากนั้นผมก็สวมเสื้อที่สะบัดจนพอหมาก ใส่สบายตัวขึ้นเล็กน้อยและรับกล้องคืนมาโดยไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์เล็กๆนั่นจะทำให้ผมต้องมาตกที่นั่งลำบาก
"คือ...เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละ...วิคเตอร์ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ"
"...."
"...วิคครับ"
"ผมบอกอาร์แล้วใช่มั้ยว่าให้ดูแลตัวเองดีๆ" ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ
"...ครับ"
"ผมหมายความถึงห้ามไม่ให้ใครมาลวนลามด้วย"
"...ผมขอโทษ"
"...."
"...."
"...คืนนี้ผมจะทำงานดึก เข้านอนก่อนเลยนะครับ" เขาพูดเสียงเรียบก่อนจะยันตัวลึกขึ้นเดินเข้าห้องทำงานและปิดประตูสนิท
"...."
"วิคเตอร์...ผมขอโทษนะ หายโกรธผมเถอะ" ผมใช้นิ้วจิ้มท่อนขาแข็งแรงภายใต้กางเกงผ้าเนื้อดีสีเข้มของร่างที่นั่งอยู่ เงยหน้ามองใบหน้าที่ดูดีสมส่วนแบบชาวตะวันตกที่มีเชื้อสายเอเชียเล็กน้อย
หลังจากเผชิญกับพายุ(หิมะ)ไปเมื่อวาน ผมก็เผลอหลับไปเพราะความอ่อนเพลียทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะต้องคุยกันให้รู้เรื่องและตื่นเช้ามาพบกับอาหารเช้าหนึ่งชุดวางรออยู่บนโต๊ะในครัวทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้
อย่างน้อยผมก็เชื่อว่าผมจะง้อเขาได้สำเร็จ...ล่ะมั้งนะ
"วิคคร้าบ...ผมขอโทษ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ผมจะดูแลตัวเองดีๆ ไม่ดื้อไม่ซน"
"...."
"วิคเตอร์ คุณจะไม่คุยกับผมจริงๆเหรอ..."
"...."
"คุณจะใจร้ายกับผมจริงๆเหรอ..."
"...."
"...."
"...." ชายหนุ่มปรายตามองผมที่นั่งคุกเข้ากับพื้นพรมเล็กน้อยเมื่อผมเงียบเสียง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น
หนอยย ผมเริ่มจะโกรธแล้วนะ!
"ฮึ่มม!!" ผมลุกพรวดเดินปึงปังให้ไปในห้องนอนพร้อมกับปิดประตูเสียงดังพอให้ได้ยินทั้งห้อง (ปิดแรงเดี๋ยวความผิดเพิ่มอีกกระทง)
"ปึก!" ผมกระแทกแก้วน้ำใบเล็กจากในห้องน้ำลงบนโต๊ะ ภายในเต็มไปด้วยแป้งเด็กผสมกับน้ำจนเป็นของเหนียวหนืด
"นี่! เชิญเลย คุณโกรธที่มีคนปะแป้งผมใช่มั้ยล่ะ งั้นผมให้คุณแปะคืนเลย เอ้า!" ผมว่าพลางถอดเสื้อยืดโยนทิ้งไปบนพื้นกระโดดขึ้นนั่งขัดสมาธิยืดหลังตรงแหน่วบนโซฟาข้างๆวิคเตอร์ที่กำลังมองผมด้วยสายตาแปลกประหลาด
จะว่ายิ้มก็ไม่ใช่ แปลกใจก็ไม่เชิง แถมมุมปากบางยังกระตุกเบาๆเหมือนคนกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่างอยู่ สุดท้ายเขาก็ยกมือขึ้นปิดปากและเริ่มส่งเสียงหัวเราะออกมา
"หึหึหึ...ฮะฮะ ฮ่าๆๆ อาร์...หึหึ คิดได้ยังไงครับเนี่ย"
"ฮ่าาา นั่นไง! คุณหัวเราะแล้ว หายโกรธผมแล้วใช่มั้ย"
"หึหึหึ"
"อย่าหัวเราะสิครับ ..ตอบผมมาก่อน" ผมรู้สึกตัวเองเริ่มหน้าบึ้งเล็กน้อยในเวลานี้ สุดท้านชายหนุ่มหน้าตาดี(จนไม่น่าเชื่อว่าเป็นคน)ก็ยอมพูกกับผมซักที
"ผมไม่ได้โกรธอาซักหน่อย"
"ไม่จริง ก็เมื่อวานยังดูโกรธสุดๆเลยนี่นา" ผมว่าพลางย่นจมูก
"ผมไม่ได้โกธร...แต่หึงเท่านั้นเอง"
"หะ? หึง? หึงผมเหรอ ...เฮ้ยยยย!!"ยังไม่ทันจบประโยควิคเตอร์ก็โถมเข้ามาใส่จนผมหงายหลังล้มตึงไปตามความยาวของโซฟา
"จะ จะทำอะไรผม"
"แล้ว...อาร์อยากให้ผมทำอะไรล่ะครับ" ดวงตาเรียวคมสีอปลกตาหรี่เล็กลงอย่างเจ้าเล่ห์
พลาด!! พลาดแท้ๆเลยทีเดียว ยังไม่ถึงสองวันผมหาเรื่องขุดหลุมฝังตัวเองได้ถึงสองเรื่อง ! อยากจะกลิ้งตกโซฟาตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย พับผ่าสิน่า!
"ผมขี้หึงนะครับ อาร์รู้มั้ย" ชายหนุ่มกระซิบข้างหูของผมพร้อมกับขบกัดเบาๆจนขนลุกซู่ไปทั้งร่าง
"อื้ออ ที่ผ่านมาคุณยังไม่เคยเป็นแบบนั้นเลย" ผมขมวดคิ้ว พยายามผลักคนที่ทาบทับลงมาจนหนักออกเพื่อที่จะได้คุยกันได้ถนัดขึ้น
"หึหึ ผมหึงทุกคนนั่นล่ะ...แต่แค่ไม่อยากแสดงออกให้อาร์รำคาญ"
"...? " วิคเตอร์ยันกายขึ้นสบตากับผมตรงๆ ดวงตาสีอ่อนเป็นประกายหวานเชื่อม มือใหญ่กลูบเกลี่ยนเส้นผมที่ปลงลงมาตามใบหน้าของผมเบาๆ
"ผมไม่อยากให้เราต้องมีปัญหากันเพราะความขี้หึงของผม"
"...เรื่องนั้นน่ะ...."
"แต่ผมไม่ได้พูดก็ไม่ได้แปลว่าผมไม่หึงหรอกนะ...และ...."มุมปากบางยกขึ้นพร้อมกับตาที่หรี่เล็กลงเหมือนเอเลี่ยนเข้าไปทุกทีๆ
"ยังไงอาร์ก็หนีผู้ชายขี้หึงคนนี้ไปไหนไม่ได้แล้วล่ะ และนี่คือการลงโทษ!"
"อะ เอ้า! เฮ้ยยย อื้อออ วิค..วิคเตอร์ เดี๋ยว!"
"ทำไมถึงปล่อยให้คนแตะต้องตัวได้แบบนั้น แถมยังถ่ายรูปเอาไว้อีก หืม?" ชายหนุ่มว่าอย่างหมั่นเขี้ยว พร้อมกับซุกไซร้ซอกคอไปมาจนรู้สึกจั๊กกะจี้
"อะ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผะผมบอก...แล้วไง"
"...ผมหวง...อาร์ต้องง้อด้วย เพราะผมโกรธ" ผมรู้สึกตัวลอยหวืขึ้นจากโซฟาเหมือนไม่มีน้ำหนัก ทั้งตัวถูกพาดอยู่บนบ่าแข็งแรงของอีกคนหนึ่ง ผมเองก็ไม่ได้ตัวเล็ก ผมมีรูปร่างแบบวัยรุ่นปกติทั้งน้ำหนักและส่วนสูงอยู่ในเกณฑ์ปกติ(เออ... ถึงส่วนสูงจะเกือบตกจากแถบเกณฑ์ปกติก็เถอะ) แต่ชายหนุ่มกลับยกผมได้ภายในพริบตาราวกับยกนุ่น
"ฮะ เฮ้ยยยย วิคเตอร์ ไหนคุณบอกว่าหายโกรธผมแล้วงายยยย วิคคคคค... ม๊ายยยยยยย!!!"
"อื้ออ... ผมเหนื่อยแล้ว" ผมพูดทั้งๆที่ยังไม่ลืมตาแต่รู้สึกถึงปลายจมูกโด่งที่คลอเคลียอยู่ข้างแก้ม แดดที่เคยแรงจ้าจากภายนอกตอนนี้น่าจะหายลับขอบฟ้าไปเกือบจะหมด รู้ได้จากไอร้อนที่ไม่ได้แผ่เข้ามาในห้องได้พักใหญ่แล้ว
"ครับ" เสียงตอบรับกลับมาเบาๆพร้อมกับเจ้าของเสียผละตัวออกไป ไม่นานเตียงก็ยุบตัวลงตามน้ำหนักอีกครั้งตามมาด้วยสัมผัสเย็นๆและกลิ่นแป้งเด็กจากแก้มทั้งสองข้าง
เมื่อลืมตาขึ้น ดวงตาสีฟ้าอมเขียวอยู่ใกล้จนผมมองไม่ชัดแต่นิ้วที่เปื้อนของเหลวสีขาวก็ยังคงป้ายไปมาตามใบหน้าไม่หยุด เหลือบไปมองหัวเตียงก็พบกับแก้วพลาสติกที่ผมผสมแป้งเด็กเอาไว้เมื่อตอนกลางวัน
"สวัสดีปีใหม่ไทยครับ" เสียงทุ้มกระซิบเบาๆพร้อมกับก้มลงหอมแก้มผมฟอดใหญ่
"อื้ม สวัสดีปีใหม่ครับ"
"ปีหน้าผมจะไปเล่นน้ำด้วย ถ้าคราวนี้อาร์ยังให้ใครทำแบบเมื่อวานอีกละก็..."
"อื้มมมม บ้าเหรอ ไม่มีแล้วล่ะ" ผมพูดดัก อดค้อนวงโตใส่คนพูดที่กำลังยิ้มอย่างอารมณ์ดีไม่ได้
แค่ครั้งนี้เขาก็ทำผมเหนื่อยจนต้องยกเลิกแผนเที่ยวที่นัดกับเพื่อนไว้วันพรุ่งนี้แล้ว.... ให้ตายเถอะน่า!!!!
(http://i63.tinypic.com/2yy30wl.png)
คุณวิคเตอร์เวอร์ชั่น(หึง)โหด :m20:
........................................
สวัสดีนักอ่านทุกท่านค่ะ ห่างหายจากเรื่องนี้ไปนานมากเลย
ช่วงนี้คอมถูกเจ้าไวรัสกินไปเป็นที่เรียบร้อย ต้อนรับปีใหม่ไทยกันเลยทีเดียวค่ะ :z3: :z3:
ดีที่ยังพอจะกู้ข้อมูลกับไฟล์งานเอาไว้ได้เกือบหมด
โชคดีที่ไฟล์นิยายยังกู้กลับมาได้ แถมยังเจอตอนเก่าๆที่แต่งค้างไว้ก็เลยเอามาเขียนต่อแล้วก็ลงให้ได้อ่านกันค่ะ (เหมาะเจาะพอดีช่วงนี้เลย :heaven)
ตอนนี้ก็กำลังค้นไฟล์นิยายกับตอนพิเศษเก่าๆที่แต่งค้างไว้ค่ะ เพิ่งรู้ว่าตัวเองแต่งอะไรค้างไว้เยอะขนาดนี้
ยังไงก็ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่คอยติดตามมาตลอดนะคะ
ป.ล.ส่วนใครที่กำลังรอพี่มิณน้องเจย์ อีกไม่นานจงลงให้ได้อ่านกันนะคะ เพราะคอมไปโดนไวรัสมา เนื้อหาหลักนั้นไม่ได้หายไปไหนค่ะ แต่เนื้อหาส่วนที่แก้ไขสมบูรณ์ดันกู้กลับมาไม่ได้ :z3: :z3:
ก็คงต้องขอเวลาแก้ไขให้สมบูรณ์อีกนิดหนึ่งนะคะ(เสริมและตัดเล็กๆน้อยๆ)
ยังไงก็ขอขอบคุณอีกครั้ง สำหรับการติดตามที่เหนียวแน่นนะค้าาา :impress2: :call: :L1:
-
แปะๆ
-----------
อ่านจบด้วยความว่องไวปานลิงวิ่ง(?)
น้องอาร์น่ารักอีกแล้ววววว ชอบคุณพี่วิคเวอร์ชั่นหึงโหดนี่จัง พ่อพระช่างร้ายนัก อิอิ
คิดถึงเรื่องนี้มากกกก ละก็รอพี่มิณน้องเจนะคะ สู้ๆค่าา
-
นายเอเลี่ยนหึงหื่นมากๆอ่ะ :hao6:
คิดถึงอาร์มาก ขอตอนพิเศษเพิ่มอีกนะคะ :mew1:
-
น่ารัก กรุบกริบ
-
:pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักเหมือนเดิมเลยย
-
น่ารักกกกกกกกกกก สารภาพว่าตอนอ่านฉากนิ้ววิคป้ายแป้งสีขาวเราคิดไกลมาก ชะงักเลย 555555555555555555 บาป
-
:hao7: คุณวิคเตอร์หึงอีกค่ะ ร้อนแรงมากมาย
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ คิดถึงมากๆ น้องเจย์ด้วยนะ
-
:z1: :z1: :z1: เพิ่งเห็นว่าเรื่องนี้มีตอนพิเศษ
น่าร้ากกกกก มากมาย คิดถึงน้องอาร์มากๆๆๆ
ว่างๆมาลงตอนพิเศษอีกนะค้าาา :mew1:
-
เรื่องนี้น่ารักกกกกกก
อ่านแบบสบายๆ อ่านได้เรื่อยๆ
เพราะพระเอก นายเอกด้วยแหละ
ที่มีความสบายๆในตัว ทำให้อ่านแบบสบายๆ
-
เป็นนิยายที่อ่านเรื่อยๆ เพลินๆ
ฮาบ้าง เขินบ้าง
สรุปสนุกฮะ คิคิ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอ่านเพลินๆนะคะ :pig4:
-
:t3: :bye2: :bye2:
-
:hao7: งุ้ยยยย น่ารัก เขินนนนน
-
ทำไมเพิ่งมาเจอเรื่องนี้ น่ารักม๊ากก
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มได้ตั้งแต่เริ่มจนจบจนตอนพิเศษ
-
สนุกค่ะ. :pig4:
-
อยากโดนปะแป้งบ้างงง :-[
-
:L1: กลมกล่อมกำลังดีเลยค่ะ
-
เรื่องนี้น่ารักมากกกกกกกก
-
เรื่องน่ารักมาก :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ :-[ :-[ น่ารักกกกกกก
-
:-[ :L2: เขารักกันได้น่ารักจังเลยนะคะคู่นี้ ใจบางมากค่ะเวลาอ่าน ขอบคุณเรื่องราวดีๆที่นำมาแชร์ให้ได้อ่านนะคะ :L2: ขอบคุณค่ะ