พิมพ์หน้านี้ - เมื่อผมหลงไหลในร่างกายของพี่ : เล่นกับฉัตร ตอนที่ 2 [27/8/60]
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: mutyamania ที่ 30-07-2013 18:54:32
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อผมหลงไหลในร่างกายของพี่
(แนวพี่น้องเรื่องที่ 3 (แต่เป็นเรื่องแรกที่ไม่ใช่ฝาแฝด))
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[Intro]
พี่....
สิ่งมีชีวิตตัวขาวซีด.....ผอมบาง.....ขี้โรค....
"ขอร้องล่ะ....ยกโทษให้พี่เถอะนะ....พี่จะไม่ทำอีกแล้ว....ไม่ทำอีกแล้ว...."
คือคนที่เกิดก่อนผมหนึ่งปี....
"หึหึหึหึ....ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า....นี่พี่ถึงกับยกมือไหว้ขอความเมตตาเลยเหรอ....น่าสมเพชจริง ๆ....พี่มันไอ้ขี้แพ้....หมาขี้แพ้"
คือคนที่เกิดวันเดียวกับผม.....
คือคนที่ผมรับช่วงต่อทุกสิ่งอย่างจากมัน....เสื้อผ้า...ขวดนม....ของเล่น....หรือแม้กระทั่งความรัก.....
คนที่เป็นเจ้าของเสื้อผ้า...รองเท้า...กระเป๋าเป้ก่อนหน้าผม....จนกระทั่ง...ถึงวันที่พัฒนาการของมันค่อย ๆช้าลง....วันที่ร่างกายของมันหยุดความเจริญเติบโตอยู่ที่ร้อยหกสิบสอง....วันที่ผมแซงหน้ามันสำเร็จ
วันที่ผมเป็นฝ่ายควบคุมทุกอย่าง.....ไม่รู้สิ
หรือแท้จริงแล้วผมไม่เคยควบคุมอะไรได้เลย
.
.
.
.
.
.
(จบอินโทร)
คิดพล็อตเรื่องใหม่ได้แล้ว แต่อืมมมม....จะว่าไปก็ไม่ค่อยใหม่เท่าไหร่....เป็นแนวพี่น้องที่ถนัด(แต่ดีไม่ดีก็อีกเรื่องหนึ่ง) แนวแบล็คแอนด์ไวท์ แต่เป็นเรื่องแรกที่ไม่ใช่ฝาแฝด.....
ใจหนึ่งอยากแต่งแนวพ่อลูก ประมาณพ่อเมะลูกเคะ ไม่ก็พ่อเคะ(หมี) อีกใจหนึ่งก็อยากแต่งแนวพระเอกเคยถูกรุมข่มขืนประตูหลัง ประมาณนั้น ท้าทายดีนะ เอาไว้จะลองแต่งเป็นเรื่องสั้นลงเป็นตอนแทรกในนี้ก็แล้วกัน
เรื่องนี้จะลงเป็นตอน ๆ นะคะ ไม่มีที่มาที่ไป ไม่มีเหตุผล แต่ละตอนไม่ต่อเนื่องกันและจบในตอน แต่ก็ยังเป็นเนื้อเรื่องเดียวกันอยู่ เพียงแค่ไม่มีเริ่มต้น กึ่งกลาง และตอนจบ แต่งเรื่อย ๆ จนกว่าจะอิ่มตัว
ฝากด้วยนะ ขอปั่นตอนที่หนึ่งก่อน
-
ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะคุณพี่
:mew3:
ดาร์กซะไม่มีเลยนะคะ อุคริๆ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:hao7: :hao7:
รอตอนที่หนึ่ง :mc4: :mc4:
-
:mc4: รอคะ ชอบแนวพี่น้องมากๆ :-[
-
ดูดาร์คๆจัง
จะรออ่านนะ
-
หลงเข้ามากรี๊ด เป็นแนวที่ถูกใจ 55+
-
แค่อินโทรก็....^.,^
-
จิ้ม ๆ รออ่าน
-
ตามมมมมมมมมมมมมมมมม :hao7:
-
Chapter 1 : ลูกหมาของผม
ในตอนนั้นผมอายุสิบหกปี....ไม่เด็กแล้วก็ไม่โตจนเกินไป....หมายถึงทางวุฒิภาวะนะ ไม่ใช่ทางร่างกาย
ถ้าจำไม่ผิด....ตอนนั้นผมกำลังเห่อลูกหมาตัวใหม่....
ลูกหมาตัวที่ผมเป็นคนพบ....หึ
.
.
.
.
.
“โฮ่ง ๆ ๆ ๆ ๆ”
ลูกหมาตัวน้อยส่งเสียงเห่าอย่างน่ารัก เป็นหมาตัวขาวจั้วะ ตาโตใสแป๋ว ขอโทษนะที่ใช้คำที่ฟังดูแต๋วแตกไปนิด....ใสแป๋ว....ฮ่าฮ่าฮ่า
มันหมอบคลาน กลิ้งเกลือก และวิ่งไปมารอบ ๆ ตัวผมที่นั่งแหมะอยู่บนพื้น ในยามที่ผมเหนื่อยมาทั้งวัน จากวิชาคณิตศาสตร์ในช่วงเช้า(ผมเกลียดเลข---ไม่เคยสนใจ---แต่ที่บอกว่าเหนื่อย...คือการควบคุมอารมณ์ ไม่ให้กระโดดเตะปากอาจารย์ต่างหากล่ะ---ช่างเถอะ---ผมสร้างปัญหาอีกไม่ได้แล้ว----ขืนทำงั้นมีหวังถูกไล่ออกจากโรงเรียนแน่ ๆ----เลยต้องทนฟังคำพูดเหน็บแนมของไอ้แก่นั่น---รอเวลาให้หมดคาบไปก็เท่านั้น) เหนื่อยจากการซ้อมกรีฑาในช่วงเย็น การที่มีสัตว์เลี้ยงมาคอยเคล้าคลอ มันช่างเป็นการพักผ่อนหย่อนใจที่คุ้มค่าเหนื่อย
ผมฉีกซองปลาเส้น ดึงออกมาเส้นหนึ่ง ลูกหมาตัวน้อยกระโดดงับ เคี้ยวหยับ ๆ ก่อนจะลงไปกลิ้งต่อบนพื้น มันเอาขาหน้าเกากกหูอย่างน่าเอ็นดู
“ใครสั่งให้หยุดเห่าฮึ....เจ้าหมาน้อย”
“โฮ่ง ๆ ๆ ๆ”
วูบหนึ่ง....ดวงตาของเจ้าหมาน้อยขุ่นมัว....อาฆาตแค้น....แต่ชั่วพริบตา มันก็กลับมาออดอ้อนเหมือนเดิม
เห็นนะ.....สายตาของพี่เมื่อกี้น่ะ....ให้ตายสิ!!!!....ต้องให้เตือนสักกี่ครั้งนะ
ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยในช่วงแรก ที่ผมจะฝึกที่ให้เชื่อง หากว่าพี่น่ารักน้อยกว่านี้ ผมคงไม่ลังเลที่จะชกลงไปบนหน้ารั้น ๆ ถ้าหากร่างกายของพี่ไม่เปราะบางเหมือนเด็กแรกเกิด ผมอาจจะเตะพี่ให้หมอบลงไปกองกับพื้น....
แต่สิ่งที่ผมทำ...
เพียงบีบขยำไหล่ผอม ๆนั่น....ถ่ายทอดความรู้สึกด้านมืดของตัวเองลงไป ลึกลงไปในแววตาออดอ้อนคู่นั้น....
เพียงเท่านี้ผมก็สามารถควบคุมลูกหมาตัวน้อยตัวนี้ได้ แม้จะไม่ง่าย...แม้จะต้องใช้เวลานานเสียหน่อย....แม้จะต้องให้ความอดทนอย่างสูง....
แต่บอกได้เลยว่าพี่น่ะฝึกง่ายกว่าที่คิด
“โฮ่ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“พอได้แล้ว....ไม่สนุกแล้ว....น่ารำคาญ!!!!”
“โฮ่ง....โฮ่ง”
“ก็บอกว่าให้พอไงเล่า!!!”
ผมตะปบลำคอของเจ้าหมาน้อย หน้าตาของมันดูหวาดกลัว และท่าทางของมันก็ลนลานจนน่าหัวร่อ ผมจ้องมองหัวไหล่ข้างหนึ่งของมันที่ยังคงเห็นเป็นรอยฟันจาง ๆ ก่อนจะเปลี่ยนมางับมันที่หัวไหล่อีกข้างที่ยังคงปราศจากริ้วรอย...
“โอ๊ยยยยย.....เจ็บบบบ.....พอแล้ว....พี่เจ็บ”
“อย่าจ้องหน้าเค้าแบบนั้นอีก....เค้าเกลียดพวกหน้าไหว้หลังหลอก”
“ก็นายดุพี่ทำไม....นายไม่มีเหตุผล”
“พี่ก็อย่าดื้อให้มากนักสิ”
ผมกดร่างของพี่ให้ราบลงไปกับพื้นกระเบื้องเย็บเยียบ...จ้องมองแววตาที่สั่นระลิกอย่างคนกำลังคับแค้น ให้ตายเถอะ ชอบจัง....สายตาที่เชิญชวนให้ลงโทษแบบนั้น...
“อีกเดี๋ยวพ่อกับแม่ก็กลับมาแล้วนะ....หึ.....รีบทำเวลากันหน่อยเถอะ”
ผมว่า....ก่อนจะจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองจนเปลือยเปล่า....ก่อนจะจัดการกับเจ้าลูกหมาเนื้อนุ่มตรงหน้า....เสื้อผ้าของพี่น่ะเหรอ....
หมาน่ะ....ไม่จำเป็นต้องใส่เสื้อผ้าหรอก!!!
.
.
.
.
.
(end)
จบตอนแรกค่ะ....โรคจิตดีไหมคุณน้องชาย ต้องบอกก่อนว่าตอนนี้ยังเป็นแนวด้นสด มีแต่พล็อต ไม่มีโครงเรื่อง ยังไม่มีแม้แต่ชื่อ ยังไงขอความเห็นจากคนอ่านด้วยสิคะ ว่าพี่น้องคู่นี้ จะให้ใช้ชื่อพยางค์เดียวกันหรือคนละพยางค์ดี....กดบวกเป็ด กดโหวต และเม้นท์กันเข้ามานะคะ ถ้าถูกใจ แล้วเรามาดูกัน ว่าร่างกายของคุณพี่ชาย จะสร้างความหฤหรรษ์ทางอารมณ์ได้มากน้อยแค่ไหน
หึหึหึหึหึหึหึ
-
โหดกว่านี้มีอีกไหม
-
โฮ่ะๆๆๆ รอตอนต่อไป
ซี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มันดาร์กมากค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เรื่องตั้งชื่อนี่น้องลำบากจริง
ยากกว่าเข้าไปขอเบอร์ผู้ชายอีกนะคะ 555555555
แต่เอาชื่อที่ความหมายสลับขั้วกันเลยสิคะ ฮี่ๆๆ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
น้องชายดูโรคจิตอ่ะ :a5: แต่พี่ชายก็ยอมเป็นหมาดังนั้นโรคจิตพอกัน o22
-
โอ้มายก้อด
-
น้ำลายสออออออออออออออออออออออออ
-
อู้ววววววว :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ว๊าวววว....มีแฟนนิยายเก่า ๆ ตามมาอ่านด้วย ปลื้มปริ่มฝุดๆ
-
เฮ้ยยยยย
ดาร์กอ่ะ :hao7:
ชอบๆๆๆๆ รอต่อฮะ :L2:
-
Chapter 2 เล่น
ถามว่าผมชอบส่วนไหนของพี่มากที่สุดน่ะเหรอ.....อืม....ยากนะ
ที่สุดเลยนั้นไม่มีหรอก แต่สิ่งที่ผมชอบมากจนถึงขั้นคลั่ง ก็คือลูกตากลมบ็อกเหมือนเม็ดลำไยของพี่ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึก วูบไหว สั่นระลิก หวาดกลัว ชวนให้ลุ่มหลง ชวนให้กลั่นแกล้งรังแก....
อีกส่วนที่น่ารักไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันก็คือแก้มนุ่มนิ่มของพี่ สองอย่างนี่แหละที่ผมชอบมากที่สุด เพราะงั้้น มันก็เลยเป็นที่สุดไม่ได้ ต้องบอกว่าตีคู่ สูสีกันเห็นจะเหมาะกว่า....รองลงไปจากสองสิ่งนี้ ก็คงจะเป็นทั้งตัวของพี่....
ตั้งแต่ตอนไหนกัน....????
คงเป็นตอนที่ผมกับพี่ได้ของขวัญวันเกิดกันคนละชิ้น จากญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งกระมัง ผมได้หุ่นยนต์ ส่วนของพี่เป็นตุ๊กตาหมีซึ่งผมเกลียดชังน้ำหน้า
เคยคิดจะเอาไปเผาไฟอยู่เหมือนกัน แต่เหมือนมีบางอย่างในตัวเจ้าหมีขี้ริ้วตัวนั้น ที่ทำให้ผมเปลี่ยนใจ....
ถึงผมจะชอบรังแกพี่ก็เถอะ เพราะงั้น...ผมจึงชอบเอามันไปซ่อนแล้วแต่งเรื่องขู่พี่มากกว่า เพราะผมสามารถเห็นน้ำตาของพี่ได้มากกว่าหนึ่งครั้ง นี่พูดถึงสมัยที่พี่เป็นเด็กขี้แยน่ะนะ บางทีก็แกล้งให้มันขาด แล้วพี่ก็จะปล่อยโฮ พี่รักมันมากจนผมในตอนนั้นรู้สึกหมั่นไส้ แล้วยิ่งมันปรุประไปด้วยรอยเย็บ พี่ก็ยิ่งทะนุถนอมมัน....พี่เรียกมันว่า “หมีย๊ามมมมมมม” พร้อมกับกอดรัดมันสุดแรง
แต่เป็นพี่เสียอีกที่พังของเล่นของผม....
หมีขาด...แม่ก็ยังเย็บให้ แต่หุ่นยนต์ที่หัวขาดกระเด็นเพราะฝีมือเด็กซุ่มซ่ามที่ทำมันร่วงหล่นลงจากชั้นสอง อย่าว่าแต่ซ่อมด้วยกาวตราช้างเลย สุดท้ายแล้วเจ้าหุ่นยนต์(ที่ผมรู้สึกเฉย ๆ)ก็เลยต้องระเห็จทั้งหัวและลำตัว ลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ก้นลังกระดาษ....ในห้องเก็บของ
พี่ไม่ได้แกล้ง....พี่แค่อยากเล่นบ้าง ตั้งนานกว่าผมจะยอมใจอ่อน ไม่ใช่เพราะรักหรือหวง แต่เพราะชอบที่ได้เห็นพี่อ้อน....
แล้วผมก็หาเรื่องรังแกพี่ได้อีกหนึ่งเรื่อง
“พี่เค้าไม่ได้ตั้งใจ....แกก็เลิกงอนเสียทีเถอะน่า...ดูสิ....พี่เค้าสำนึกผิดแล้วเห็นมั้ย”
หลังจากวันนั้น พี่พยายามเอาใจผม เพื่อไถ่โทษ แบ่งขนมเค้กของโปรดของตัวเองให้ผมจนเกือบหมด แต่ผมก็ยังแกล้งทำเป็นโกรธ พี่อาสาทำการบ้านภาษาไทยให้ผม ทั้งนวดไหล่ ถูหลัง แบกกระเป๋าให้ ผมก็ยังเงียบ....
ก่อนหน้านั้น(วันแห่งการอวสานของเจ้าหุ่นยนต์)ผมทุบหัวพี่ด้วยแรงที่ไม่ใช่น้อย ๆ พี่ร้องไห้ ส่วนผมถูกพ่อตี ถูกสั่งให้อดข้าวเย็น ถูกตัดค่าขนม ร้ายไปกว่านั้น พวกเค้าเอาพี่ไปนอนด้วย....เป็นอาทิตย์
วันรุ่งขึ้นผมเมินใส่พี่ ไม่แกล้งพี่อย่างที่เคย พี่ดูมีความสุขดีในตอนแรก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเศร้าซึมจนทุกคนสังเกตเห็น
สะใจชะมัด....พี่ควรจะสำนึกเสียบ้าง....ว่าตัวเองไม่ใช่เจ้าชาย....แต่เป็นหมา....พี่เป็นหมาน้อย
“โอเค...ยอมดีด้วยก็ได้....จริง ๆเค้าก็ไม่ได้เสียดายมันเท่าไหร่หรอก เพราะต่อจากนี้ไปเค้าจะมีพี่เป็นของเล่นของเค้า.....”
นั่นแหละจุดเริ่มต้น....
ของการเปลี่ยนพี่ชายให้กลายเป็นของเล่น
.
.
.
.
.
.
เซ็กส์????
เริ่มรู้จักเรื่องพวกนี้ตั้งแต่ ป.6
ผมกับพี่....เราเรียนชั้นเดียวกัน....เพราะตอนเด็ก ๆพี่ขี้โรค ทำให้เข้าเรียนช้ากว่าเด็กอื่นไปปีหนึ่ง
ตอนนั้นผมเริ่มสูงกว่าพี่ ตัวโตกว่า หลังจากที่ตีคู่กันมา พี่ก็ถูกผมแซงห่าง.....มันเริ่มที่ 5 เซนติเมตร....5 เซนที่เปลี่ยนให้พี่กลายเป็นหุ่นยนต์ที่มีเลือดเนื้อของผม
พี่เป็นคนแรกที่ผมหยิบมาบำบัดความใคร่ ฮอร์โมนของผมพลุ่งพล่าน และพุ่งสูงขึ้นทุกวัน ผมชอบเสียดสีกับพี่ตอนที่เราอาบน้ำด้วยกัน และเมื่อโตพอที่จะอาบน้ำคนเดียว ผม “แอบ” บังคับพี่ให้เข้ามาอาบด้วย เวลาที่พ่อกับแม่ไม่อยู่
เรากอดรัดกันด้วยร่างกายเปลือยเปล่า พี่นอนนิ่งเหมือนหมอนข้าง ตัวสั่นระริก แก้มป่อง ๆ ของพี่คือส่วนที่ผมชอบ ผมกัดพวงแก้มนั้นแรง ๆ ยิ่งออกแรงขบกัดมากเท่าไหร่ ส่วนล่างของผมก็รู้สึกจี๊ดแบบแปลก ๆ....
ต่อมาผมจึงรู้ว่า....นั่นคือจุดสุดยอด
.
.
.
.
.
“กลับมาแล้ว....”
เสียงแหบพร่าของพี่เอ่ยขึ้นเพื่อทักทายและรายงานตัว พี่เดินห่อไหล่เข้ามาในห้อง มือทั้งสองข้างซุกเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมสีดำ ขณะนี้เป็นฤดูหนาว แล้วเมื่อมองใบหน้าขาวซีดที่เต็มไปด้วยพิรุธและความหวาดระแวงของพี่นั้น ผมก็นึกอะไรออก
“ทำอะไรผิดมาอีกแล้วสิ....”
“เปล่านะ....ไม่ได้ทำอะไร”
“หึหึหึหึ”
ผมหาเรื่อง “เล่น” กับพี่ได้อีกแล้วสินะ
(end)
ไม่ดาร์คนะเรื่องนี้....เป็นแนวกึ่งใสกึ่งตลกขำขันเฮฮา ผสมเซ็กส์ซีนนิดหน่อย ไปนอนล่ะนะ
-
คุณน้องร้ายกาจค่ะะะ หาเรื่อง จิ้มคุณพี่ตลอดอ่ะ :mew2: :mew1:
-
ไม่ดาร์ค เลย ไม่เล๊ยยยยยยย :katai1:
-
โหหห กระชากใจอ่ะ มาต่อแบบกระหน่ำซัมเมอร์เซลดีแท้
-
อะไรกัน เนื้อเรื่องออกจะน่ารัก สดใส อ่านได้ทั้งครอบครัว
ชอบอ้ะ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
เป็นไลท์โนเวล ใสๆค่ะ ชอบ 555555
-
รอต่อน้าาาาาา :3123:
-
คนแต่งเข้าขั้นโรคจิตแล้วนะ
จริงๆนะ
แต่ไม่รุ้ทำไมเรากลับช๊อบชอบ.....อ่าว 5555+
-
รอตอนต่อไปค่ะ
พี่น่าสงสารจัง :sad4:
-
55555
ชอบค่ะชอบ
แนวนี้อ่ะใช่เลย
ถ้าได้อ่านเป็นการ์ตูนคงจะดีแฮะ 555
-
แหม่ๆใสจริงๆใสปิ๊งเลยยังกับความรักวัยเรียนเลยหึหึ
-
ชอบๆ :haun4: :oo1:
-
มาแต่ละตอนช่างทรมานใจคนอ่านเหลือเกินค่ะ :m25:
มาสั้นๆแต่แบบว่า... อร๋ายยยยย!!!!
-
อั๋ยย่ะ ไม่ดาร์คเลยซักนิดนะคะ คนเขียน
-
:a5: :hao6: ปูเสื่อรอตอนต่อไป
คุณน้องร้ายมากก
-
สุดยอดดดดดดดดดดดดด :hao7: แนวนี้ชอบมากกกก อ่านแล้วสะใจส่วนตัว หึหึหึหึหึ :katai5:
รีบมาต่อนะ อยากรู้คนน้องจะเสียดสีอย่างเดียวหรือเปล่า หึหึหึ :katai4: :katai4: :katai4:
ปล. ชื่อลองเป็นสองพยางค์มั้ยเอ่ย สำหรับคนสนิทก็เรียกพยางค์เดียวสั้น ๆ :mew2:
-
Chapter 3 : Creamie…
“พี่”
“อื่อ”
“ทำกันนะ”
“....”
พี่เป็นเด็กพูดน้อย....ไม่ชอบเข้าสังคม ไม่ค่อยสุงสิงกับคนอื่น ชอบสันโดษ และมีบุคลิกแบบเด็กเก็บกด....
น่ารังแก....ไม่ใช่เฉพาะผมหรอกที่คิดแบบนี้...
ทุกคนที่เห็นพี่ ต่างก็อยากจะรุมรังแกพี่ทั้งนั้น แต่ผมไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องพี่ของผมหรอก....
ผมเคยอยากเลี้ยงหมา....แต่พ่อบอกว่าพี่เป็นภูมิแพ้ ให้ตายเถอะ หมาขนเกรียนก็ไม่ได้ เพราะงั้น...
พี่จะต้องเป็นหมาน้อยให้ผม
ผมกับพี่ไม่ค่อยได้คุยกัน แม้แต่ตอนที่เรา “เล่น” กัน ผมมีหน้าที่ออกคำสั่ง ส่วนพี่ก็มีหน้าที่เพียงแค่สนองตอบเท่านั้น นาน ๆ ครั้งที่พี่จะพูดอะไรออกมาเป็นรูปประโยค แต่ส่วนใหญ่พี่จะแค่พยักหน้าหงึกเดียว ไม่ก็ขานรับห้วน ๆสั้น ๆ ด้วยเสียงโทนต่ำ
น่าหมั่นเขี้ยวจริง ๆนะตัวเนี่ย.....คริคริคริ...
ผมเล่นกับพี่ได้บ่อยขึ้น หลังจากที่เราทั้งคู่เข้ามหาวิทยาลัย พวกเราได้อยู่ด้วยกันตามลำพังสองต่อสอง ในหอพักแบบที่มีหนึ่งห้องนอนแยกต่างหากแบบเป็นสัดส่วน ใกล้กับ ม.เอกชนแห่งหนึ่งที่พวกเราเรียนอยู่
สวรรค์สุด ๆ ได้เล่นกับพี่เมื่อไหร่ก็ได้ตามที่ใจปรารถนา ได้ซุกไซร้ตัวหอม ๆ คลุ้งกลิ่นแป้งเด็กบลอสซั่มของพี่
วันนี้อยากเห็นพี่แบบชุ่มโชก....ซี๊ดดดดดดดดด....ไม่ไหวแล้ว
ผมจับพี่ปลอกเปลือกที่หุ้มอยู่จนขาวจั๊วะ รอยแส้บนหลังจากการทรมานเมื่อหลายวันก่อนยังปรากฏอยู่จาง ๆ ยิ่งตัวพี่เป็นรอย พี่ก็ยิ่งดูกระตุ้นอารมณ์ ถ้าเปรียบแผ่นหลังของพี่เป็นผืนผ้าใบ ริ้วรอยพวกนั้นคืองานศิลปะฝีมือของผม....
ก็ไม่ถึงกับเลือดตกยางออกหรอกน่ะ....แค่ช้ำ ๆ นิดหน่อยเท่านั้นเอง
“เจ็บบบบ....เจ็บนะ.....โอ้ยยยยยยยย”
ร่องรอยจากเทียนไขก็ยังอยู่ สงสัยผมจะขัดออกไปไม่หมด....หึหึหึหึ.....
ชอบที่จะบีบขยำเนื้อนิ่ม ๆของพี่ ชอบที่จะกระตุ้นส่วนที่บอบบางอ่อนไหว ผมบีบปากเจ้าลูกหมาให้อ้าออก ก่อนจะยัดท่อนเนื้อใหญ่ยักษ์ที่ผมแสนจะภูมิใจเข้าไป
“พี่จะกัดก็ได้นะ....แต่ระวังหน่อยละกัน....มันค่อนข้างจะแข็ง....”
“อื่อออออ”
ซี๊ดดดดด....นุ่มนิ่ม....อ่อนนุ่ม.....ลิ้นของพี่นี่มันสุดยอด ในปากของพี่อุ่นสุด ๆ น้ำลายของเจ้าลูกหมาไหลเปรอะลงพื้น ผมกดหัวของพี่เข้ามาจนมิดโคน พี่สำลัก น้ำตาไหล....
ชอบจัง....ชอบชอบชอบชอบชอบชอบชอบชอบ....
ครีมขาวข้นล็อตแรกของวันนี้แตกกระจายเต็มปากของพี่....แน่นอน พี่จะต้องกินมันเข้าไปให้หมดเกลี้ยง อย่าให้เหลือแม้แต่หยด....
คิดว่าจะจบแค่นี้สินะ....คิดสินะ....พี่คิดทุกครั้งแหละ แต่พี่ก็รู้ดีนี่ ว่าพี่จะไม่มีวันรอด....
ผมสอดใส่ท่อนลำที่ยังแข็งอยู่เข้าไปในช่องทางของพี่ คับแน่นไปหมดจนต้องใช้เจลหล่อลื่นเป็นตัวช่วย พี่กัดฟันกลั้นเสียงสะอื้น....
“ร้องออกมา....เค้าสั่งให้ร้อง!!!”
“ฮึกฮึก....ฮึก”
“ซี๊ด......แม่งเอ๊ย......เสียวฉิบหาย”
ครีมพายก๊อกที่สองถูกฉีดเข้าไปจนล้นช่องทางของพี่ พี่นอนคว่ำหน้าลงไปบนพื้นอย่างสิ้นท่า และหมดหวัง จับตัวพี่พลิกหงายขึ้น หน้าของพี่แดงซ่าน อับอาย.....
ก็พี่ไม่ใช่เกย์นี่นะ....พี่ไม่ได้หลงใหลในร่างกายของผู้ชาย....เหมือนที่ผมหลงใหลในร่างกายของพี่
ผมทิ้งตัวลงเพื่อพักสักครู่ ก่อนจะเริ่มรอบที่สาม....และสี่.....และห้า....
จนครีมของผมหมดก๊อก....กลายเป็นสีขาวค่อนไปทางใส.....
และทุกตารางนิ้วบนตัวของพี่เต็มไปด้วยครีมของผม
[เป็นภาพที่สวยงามมาก]
.
.
.
.
.
.
ก็ใช่ว่าผมจะทำเรื่องอย่างว่า(เซ็กส์)กับพี่ถี่เสียจน....ถึงขนาดทุกวันติด ๆ กัน วันละหลาย ๆครั้ง
บางครั้งผมก็ชอบให้พี่เป็นสัตว์เลี้ยง ทำท่าน่ารัก ๆ ให้ผมป้อนอาหารมากกว่า....แน่นอนว่าต้องเปลือย ผมน่ะ....ไม่ชอบให้พี่ใส่เสื้อผ้าตอนอยู่ห้องหรอก
บางทีก็แค่ซอร์ฟเซ็กส์ในอ่างอาบน้ำ จับพี่ฟอกสบู่จนลื่น....แล้วเสียดสีกับร่องก้น....เสียวจี๊ด....กระสันอย่าบอกใคร
พี่เองก็ชอบให้เล่นแบบนี้ ถึงพี่จะไม่ใช่เกย์ แต่เมื่อร่างกายถูกเสียดสี โดยเฉพาะตอนที่ตัวของพี่เต็มไปด้วยฟองสบู่ลื่น ๆ ตรงนั้นของพี่ก็ตื่นตัว....
น้ำของพี่พุ่งแรงตอนที่ถึงจุดสุดยอด รสชาติมันหวานปะแล่ม แต่ไม่ค่อยเข้มข้นเท่าไหร่ ผมชอบฟังเสียงครางของพี่ตอนใกล้เสร็จสุด ๆ หน้าของพี่นั้นหน้าเถือก ขณะที่ฟันซี่เล็ก ๆ ขบกัดลงบนมือข้างที่ว่างอยู่ของผม...อา
“ชอบมั้ย” ผมถาม
“อื่อ” พี่ตอบสั้นเหมือนอย่างเคย
ผมรักพี่จัง....รักจนจะบ้าตายให้ได้เลย
.
.
.
.
.
.
.
(end)
มาอีกตอน เอ็นจอยนะคะ กำลังไฟแรงกับเรื่องใหม่ฝุด ๆ ไหลเป็นน้ำก๊อกเลย
:katai4:
-
สุดยอดดด :oo1: :oo1:
-
ได้ชื่อตัวละครแล้วนะคะ
คนพี่ให้เรียกเขาว่าพี่ฉัตร ชื่อจริงฉัตรมงคล ชื่อฟังดูไทยและแมนขัดแย้งกับตัวตนมาก 555+
ส่วนคนน้องให้ชื่อทินกร ชื่อเล่นชื่อน้องเกล้า เป็นเด็กตัวโต กล้ามโต บักหำโต และแบ๊วใส...ติดพี่....โอเคนะคะ
ตอนต่อ ๆไปจะเริ่มเรียกชื่อกันบ้างแล้ว
-
เค้าเลือดหมดตัว :pighaun:
ไม่ต้องรอชื่อแล้วค่ะแค่นี้ก็.... :jul1:
-
ลืมเปลี่ยนวันที่จ้า....
รีพลายแค่นี้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะกลายเป็นปั่นกระทู้ แค่มาแจ้งเฉย ๆ จ้า
-
คุณพี่ รุกบ้างสิคะ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ขอขุ่นพี่เวอร์ชั่นร้อนแรงกว่านี้หน่อยเถอะค่ะ T,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,T
-
อ๊ากกกกกกแกมันโรคจิตมากๆอิตาเกล้า o22 แล้วคุณพี่ฉัตรไม่คิดจะต่อสู้เลยหรอคะ ปล่อยให้น้องชายรังแกได้ยังไง :serius2:
-
วู้.... สุดๆ อ่ะ ไม่อธิบายบทรักหน่อยละค้า
-
สงสารคุณพี่ :katai1:
-
โอ้ววววชอบๆ ยิ่งโตยิ่งแซ่บนะเนี่ย :jul1:
-
บ๊ะ...พี่ออกแนวสมยอมนะ :hao7:
น้องชายเป็นจิตอ่อนๆ :serius2:
แต่ก็น่ารักอ่ะ :-[
กอดดดด :กอด1:
-
อะไรกันโรคจิตฝุดๆ
-
:katai1:แบบว่า.........เลือดหกรดคีย์บอร์ด :hao6: :haun4: :pighaun: :m25:
-
:-[ :o8: :jul1: เลือดแทบหมดตัว
คุนน้องนี่โรคจิตตัวจิง o13 สุดยอด!!
-
Chapter 4 ลงโทษ
“เฮ้ยฉัตร....มึงก็ตกด้วยเหรอวะวิชานี้”
เสียงตะโกนจากนายหิน ทำเอาเพื่อนตัวน้อยสะดุ้งเฮือก ฉัตรมงคลยืนตัวแข็งทื่อ พยายามบังคับสายตาไม่ให้เหลือบมองคนข้าง ๆ
ซวยแล้วฉัตร....โดนอีกแล้วนะฉัตร....
“ไม่เป็นไร....เดี๋ยวค่อยไปฟิตตอนไฟนอลนะพี่” น้ำเสียงเชิงปลอบของน้องชาย ไม่ได้ทำให้ฉัตรสบายใจขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย เขาอยากจะยกแขนหนัก ๆ ของหินออกไปจากบ่า เขาทำผิดสองเรื่องติดกันแล้วนะวันนี้....
.
.
.
.
.
.
.
.
ฉัตรเป็นเด็กหัวทึบ คิดช้า ต่อให้ตั้งใจเรียนแค่ไหน เพียงเสียงออดหมดคาบดังขึ้นมา ทุกอย่างที่เรียนไปก็เริ่มเลือนรางเสียแล้ว แล้วยิ่งต้องมาหวาดระแวงน้องชายตัวเอง ทำให้ฉัตรกลายเป็นคนพะวงหน้าพะวงหลัง
ผิดกับน้องชายของฉัตร ทินกร....ทินกรเป็นเด็กหัวรั้น ดื้อ เอาแต่ใจ แต่หากตั้งใจที่จะลงมือทำอะไรสักอย่างแล้ว เขามักจะทำสิ่งนั้นได้ดีกว่าคนอื่นเสมอ
ฉัตรกลัว.....กลัวน้องจะหาเรื่องแกล้งกันอีก ครั้งหนึ่งน้องนึกสนุก อยากทำรักแบบซาดิสต์ ฉัตรถูกทั้งแส้และน้ำตาเทียนร้อน ๆ จนร่างกายของเขาบอบช้ำ
ฉัตรไม่กล้าสู้ เพราะน้องน่ากลัวราวกับปิศาจในสายตาของเขา เขารู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยและขี้แพ้ แค่น้องหรือใครตวาด แค่เสียงตวาดก็ทำเอาน้ำตาของฉัตรไหลได้ เขาขี้ตกใจ แล้วน้องก็มักจะตะคอกใส่อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
คงเพราะโดนแกล้งมาตั้งแต่เด็ก ฉัตรจึงไม่เคยเรียนรู้ที่จะต่อสู้ กลัวจนระแวงไปหมด หากคิดจะทำอะไรสักอย่างหนึ่ง ฉัตรก็ต้องคิดถึงผลที่จะได้รับตามมา คิดไกลจนเกินตัว สุดท้ายฉัตรจึงเลือกที่จะทำตัวเป็นก้อนหิน ท่อนไม้ ขยับให้น้อยที่สุด แต่จนแล้วจนรอด....น้องชายก็ยังหาเรื่องแกล้งฉัตรอีกจนได้
ตอนที่ยังไม่เข้ามหาวิทยาลัย หากวันไหนที่พ่อกับแม่ไม่อยู่ วันนั้นเปรียบเสมือนนรกของฉัตร แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ได้กลับดึกบ่อย ๆ ฉัตรจึงยังพอมีเวลาหายใจหายคอได้บ้าง
แต่ตอนนี้....ตอนนี้ฉัตรไม่เหลือใครที่จะพึงพิงได้เลย
มันจึงเป็นยิ่งกว่านรกสำหรับฉัตร
.
.
.
.
.
.
“เกล้า”
“อะไร”
“พี่ขอโทษนะที่สอบตก”
“หึ”
“ขอโทษที่ปล่อยให้หินโอบ”
ฉัตรตัดสินใจขอโทษน้องอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เขาไม่ชอบเลย เวลาที่อีกฝ่ายนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วพอเขาเริ่มวางใจ คน ๆ นี้ก็จะจู่โจมเขาโดยที่ไม่ทันตั้งตัวเสมอ
หากรู้ล่วงหน้ามากกว่านี้ ว่าเขาจะต้องโดนอะไร และตอนไหน ก็คงจะดี อย่างน้อยก็ยังได้เตรียมใจ
แต่ฉัตรก็ไม่รู้อะไรเลย
รู้แค่ว่าน้องชายจะต้องแกล้งเขาอีกแน่ ๆ รู้แค่นั้น
“จะลงโทษพี่ยังไงดีล่ะ”
“แล้วแต่เกล้าก็แล้วกัน”
“พูดแบบนี้แสดงว่าไม่กลัว....จะทำแรงแค่ไหนก็ได้งั้นสิ”
“ไม่ใช่....แต่พี่ทำผิดไม่ใช่เหรอ คนทำผิดก็ต้องยอมรับการลงโทษสิ”
“ตอบได้ดีนะ....ไม่ต้องกลัวหรอก....พี่โดนแน่ แต่วันนี้เค้าไม่มีอารมณ์”
“เกล้า”
“อยากโดนมากหรือไงวะ”
“เปล่า”
“นึกออกแล้ว.....ถอดเสื้อสิพี่ฉัตร”
“อื่อ”
ฉัตรทำตามอย่างว่าง่ายเหลือเกิน น้องชายยิ้มอย่างพึงใจ ก่อนจะวิ่งผลุบเข้าไปในห้องนอน.....
แล้วมาพร้อมกับบางสิ่ง....
ไม้หนีบผ้า...
.
.
.
.
.
“เจ็บจังเลยแหะ ๆ”
ฉัตรหัวเราะแหยๆ หวังจะให้อีกฝ่ายสงสารหรือเห็นใจ แต่นั่นกลับทำให้เขาได้ไม้หนีบเพิ่มมาอีกหนึ่งตัว
ฉัตรในสภาพเปลือยเปล่า ถูกบังคับให้นั่งคุกเข่าลงกับพื้น โดยมีไม้หนีบผ้า....หนีบอยู่ตรงหัวนมทั้งสองข้าง หัวนมเล็ก ๆ สีชมพูอ่อนเหมือนเด็กประถมของฉัตร ทำให้น้องชายคลั่งได้ทุกเมื่อ ต่ำลงไปอีก ตรงกล่องดวงใจของฉัตร มีไม้หนีบผ้าหนีบอยู่ถึงห้าตัว
“เจ็บ”
“หึหึ”
ทินกรใช้ปลายนิ้วของเขา....แค่เพียงสะกิดเบา ๆ ตรงไม้หนีบผ้า ก็สามารถส่งความเจ็บปวดแบบจี๊ด ๆให้แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณนั้น ฉัตรกัดฟัน ปล่อยให้อีกฝ่ายหยอกล้อกับเขาอย่างสนุก ตอนนี้รู้สึกเจ็บริมฝีปาก แก้ม และติ่งหูทั้งสองข้าง ขณะที่จุดอื่นนั้นเริ่มชา....
“ฉัตร....พี่อยากเป็นสิงโตไหม....จะได้หนีบให้รอบหน้าเลย เป็นแผงคอไง....”
“ม....ไม่เอา....เกล้า.....พี่จะไม่ทำอีกแล้ว”
“ไม่ทำอะไร!!!”
“ไม่ปล่อยให้หินกอดนาน....จะตั้งใจเรียนด้วย....แล้วก็จะไม่ดื้อ”
“คราวก่อนก็พูดเงี้ยะ แต่เดี๋ยวก็อีหรอบเดิมทุกที พี่มันดื้อเงียบ”
“เกล้า...พอเถอะ....มันเจ็บ.....”
“แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า หัดอดทนเสียบ้างสิฉัตร....อะไรก็เกล้า ๆ ๆ ๆ อยู่ได้ โดนแกล้งก็เกล้า....ทำรายงานก็เกล้า ติวหนังสือก็เกล้า พี่ทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง แค่ฉีดผ้ายังทำกางเกงเค้าไหม้เลย ทำเรื่องที่ตัวเองถนัดสิ....เป็นของเล่นของเค้าไง”
เกล้า.....พี่ก็มีหัวใจนะ....
พี่ก็มีความรู้สึกนะเกล้า...
สิ่งที่เกล้ามองว่าสนุก....
รู้มั้ยว่ามันทำให้พี่รู้สึกแย่แค่ไหน...
ยิ่งนานวัน....พี่ก็ยิ่งรู้สึก....ว่าความเป็นมนุษย์ของพี่นั้นเหลือน้อยลงทุกที
ถ้าเกล้าอยากได้หุ่นยนต์....พี่ยินดีจะหามาให้....ดีกว่าตัวที่พี่ทำพัง....เป็นร้อยเท่า....กี่ร้อยกี่พันตัวพี่ก็จะหามาให้เกล้านะ....
“ไอ้หมาขี้แพ้....พี่มันก็ดีแต่ร้องไห้ สุดท้ายพี่ก็ร้องไห้ออกมาจนได้”
“ฮึก....พอเถอะเกล้า....พอเถอะ”
ไม้หนีบตัวหนึ่งถูกดีดออกอย่างแรง ฉัตรสะดุ้งสุดตัวด้วยความเจ็บปวด.....
“เค้าเปลี่ยนใจแล้ว....รู้มั้ย...ยิ่งพี่ร้องไห้ เค้าก็ยิ่งมีอารมณ์ ของเค้าแข็งจนปวดไปหมดแล้ว....เค้าจะทำทั้ง ๆ ที่มีไม้หนีบเต็มตัวพี่แบบนี้แหละ”
ฉัตรไม่รู้เลย....ว่าจะต้องทำอย่างไร เพื่อยุติเรื่องราวทั้งหมด
.
.
.
.
.
.
(end)
ก็น้องฉัตรมันน่าแกล้ง น้องเกล้าเลยพลั้งมือไปนิดดดดด.....5555
-
อ่านตอนนี้แล้วววว เอิ้มมมม สงสารฉัตรอ่ะะะ :mew4:
-
เกล้า.....พี่ก็มีหัวใจนะ....
พี่ก็มีความรู้สึกนะเกล้า...
สิ่งที่เกล้ามองว่าสนุก....
รู้มั้ยว่ามันทำให้พี่รู้สึกแย่แค่ไหน...
ยิ่งนานวัน....พี่ก็ยิ่งรู้สึก....ว่าความเป็นมนุษย์ของพี่นั้นเหลือน้อยลงทุกที :a5:
อ่านตรงนี้แล้วบอกตรงๆว่าสงสารฉัตรมากๆ :o12:
-
ให้ตายเถอะเกล้าดาร์คจิงๆฉัตรน่าสงสารอะแต่ก็นะชอบๆๆๆๆๆ
-
ฉัตรน่าสงสารมาก เกล้าอย่าใจร้ายกับฉัตรนักน้า
-
มีแต่คนสงสารฉัตร แต่เรา...สมเพชอ่ะ เหอๆๆๆๆ เป็นคน มีมือ มีเท้าเท่ากัน แต่ปล่อยให้มาทำอย่างนี้กับเรา ถ้าสู้จนถึงที่สุดแล้วยังทำอะไรไม่ได้แบบนี้สิถึงน่าสงสาร เพราะงี้ไง ฉัตรถึงได้น่าแกล้ง สงสารก็สงสารอยู่หรอกนะแต่มันสมเพชมากว่าาาาาา
รอตอนต่อไปนะคะ ชอบๆๆๆ น้องมันดูจิตๆดี 5555555
-
คุณน้องได้รับรู้ความรู้สึกของคุณพี่มั้งไหมเนี้ยะ
-
อยากเตะไอ้น้องชายตัวดีนัก หึ๋ย
-
สงสารฉัตรอ่ะ T T'
(อารมณ์เปลี่ยนง่ายจังเรา ฮิฮิ)
-
มันก็เป็นบุคลิกของคนนะ บางคนก็ไม่กล้าจริงๆ :hao3:
จะทำจะพูดอะไรต้องให้เพื่อนทำให้ แบบ มึงทำสิๆกูไม่กล้า อะไรแบบนั้น
น่าเบื่ออ้ะอยู่ร่วมกับคนแบบนี้ไม่ได้ เป็นคนนิสัยร้าย :hao3:
-
เกล้าเป็นเหมือนคนขาดความอบอุ่นอ่ะ :z6:
ส่วนฉัตรก็ยอมให้เขารังแกเนอะ แต่เพราะไม่กล้าสู้ไง :เฮ้อ:
:ruready รอตอนต่อไปฮะ
-
:sad4: :o12: เกล้าใจร้าย ย ฉัตรมาหาเค้ามา :กอด1:
จะมีวันไหนที่ฉัตรคุมเกมบ้างมั้ยเนี่ย หมั่นไส้ตาเกล้าเหลือเกิน :z3:
-
หัดมีความกล้าบ้างก็ดีไม่งั้นก็น่าเชื่อ
เดิมๆ ไม่มีแปลกใหม่เลย หนีไปไม่ก็ไม่สนใจแม่งสะ
แกล้งก็ช่างมัน ร่างกายเป้นของเราตัวเป้นของเรา จะยกไห้อีกสักคนก็ไม่เปนไรนิ หึหึ.....คุคุ
-
พี่ฉัตร :m15:
-
น้องโหด ดีแท้ :a5:
-
เกล้าโรคจิต :z3:
สงสารฉัตรอ่ะ แต่บางทีคนอ่อนแอก็น่าแกล้งเนอะ อยากเห็นฉัตรสู้ซักครั้งจัง
-
น้องนี่ท่าทางหลงพี่มากจริงๆนะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ไม่มีแบบฉัตรฮึดสู้เกล้าแล้วพลิกมาจับกดแบบตื่นเต้นๆมั่งหรอคะ หุหุ :z1: :z1:
-
รัก ซา ดิส
-
Chapter 5 ฉัตร
“ฉัตร”
“อื่อ”
“เค้ากลัวจัง”
“พี่ก็กลัว”
วันที่ต้องนอนด้วยกันครั้งแรก วันที่พ่อกับแม่ลงความเห็นว่า เด็กน้อยทั้งสองโตเกินกว่าที่จะมานอนเบียดอัดกันบนเตียงร่วมกับพ่อและแม่ เตียงไม่ได้เล็กเกินไป หากแต่เด็กทั้งสองนั้นต่างก็โตขึ้นทุกวัน...
ใครเล่าจะนอนรวมกับพ่อแม่ไปตลอดชีวิต....ถ้าบ้านของคุณไม่ได้อัตคัด ถึงขั้นต้องอาศัยซุกหัวนอนในห้องเช่าสี่เหลี่ยมขนาดเท่ารังหนู ไม่มีหรอก...
ตอนนั้นเป็นช่วงฤดูฝน แล้วตอนนั้นบ้านของฉัตรก็ไม่ได้กันเสียงจากภายนอก ฟ้าแลบแปลบปลาบ ส่งเสียงคำรามอย่างน่ากลัว นอกหน้าต่างบานใส(ที่ไม่ใช่กระจกนิรภัยแบบกันเสียง) มองเห็นความมืดดำที่เข้าปกคลุมได้อย่างชัดเจน เด็กน้อยทั้งสองต่างจินตนาการกันไปต่าง ๆ นานา ก้อนเมฆสีม่วงเข้มดูน่ากลัว ในแต่ละครั้งที่ท้องฟ้าสว่างวาบจากแสงของสายฟ้า....
“ฉัตร....คุณลุงสวรรค์กำลังโกรธใช่มั้ยที่เค้าชอบแกล้งตัว ลุงสวรรค์จะมาเอาตัวเด็กดื้อขึ้นไปบนฟ้าอย่างที่แม่บอกใช่มั้ย”
“เกล้าก็รู้ว่าแม่แค่หลอก”
“ถ้านอนกับพ่อ....พ่อจะกอดเค้าเอาไว้....ฉัตร....ตัวกอดเค้าได้มั้ย”
“ได้”
“กอดสิ....กอดแน่น ๆนะฉัตร”
เด็กชายทินกรหลับตาปี๋ ตอนที่ฟ้าผ่าดังเปรี้ยง!!! ซุกตัวเข้าในอ้อมแขนของพี่ชาย พยายามอุดหู และพยายามข่มตาหลับ...
พี่ก็กลัวนะเกล้า....
แต่พี่จะปกป้องนายเอง....
ในที่สุดน้องชายก็หลับไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้แต่เสียงคำรามของท้องฟ้า และดวงตาที่เบิกกว้างอย่างตื่นกลัวของฉัตร
.
.
.
.
.
“ฉัตร”
“อื่อ”
“ทำไมไม่กินให้หมดล่ะ....ชอบกินเนื้อไม่ใช่เหรอ”
“มันเป็นมันน่ะ....พี่กินมันไม่ได้....มันจะอ้วก”
ฉัตรกับน้องนั่งกินข้าวกันอยู่ในศูนย์อาหารของมหาวิทยาลัย พวกเขาเรียนเสร็จแล้ว แล้ววันนี้ก็ไม่มีเรียนในช่วงบ่าย แต่ยังไม่สามารถกลับได้ เพราะข้างนอกนั้นฝนตกหนัก และมีลมพายุพัดกระหน่ำ สองพี่น้องจึงเปลี่ยนมาหาอะไรรองท้องในมหาวิทยาลัย แทนที่จะไปกินกันในห้างสรรพสินค้าอย่างที่ตั้งใจเอาไว้
มองออกไป....มองออกไปข้างนอก....ป้ายประชาสัมพันธ์ถูกลมพัดจนล้ม
ฉัตรอยากได้น้องชายคนนั้นคืน....น้องชายคนที่อ้อนฉัตรในวันที่ฟ้ากระหน่ำ....ไม่รู้สิ ก็แค่อยากจะทำหน้าที่พี่ ให้สมกับที่เกิดมาเป็นพี่....
พอโตขึ้น เกล้าของฉัตรก็ไม่กลัวเสียงคำรามของฟ้า หรือว่ากลัวแต่พยายามข่มใจเอาไว้ก็ไม่รู้สินะ...
“นั่งด้วยคนสิแฝด”
“ห่า....พวกกูไม่ใช่แฝด”
“ดูจากหน้าแล้ว....มึงแซงพี่มึงไปเยอะแล้วนะไอ้เกล้า”
“ก็ฉัตรมันไม่โตนี่หว่า”
หินคือเพื่อนของเกล้า.....แต่ไม่ใช่เพื่อนของฉัตร ฉัตรไม่สามารถมีเพื่อนได้ เขาถูกสั่งให้ทำตัวห่างเหินกับหิน หินที่ชอบเข้ามาหยอกล้อ เข้ามาแหย่
ฉัตรอยากเป็นเพื่อนกับหิน เพราะหินดูเป็นคนดี แววตาของหินอ่อนโยนเหมือนแววตาของพ่อ....ไม่ใช่เกรี้ยวกราดเหมือนสายตาของเกล้า
แถมบ้านหินยังเป็นค่ายมวย ฉัตรอยากเรียนมวย จะได้เอาไว้ต่อสู้กับน้อง
ถ้าเป็นอย่างนั้น....ถ้าสามารถสู้ได้....อิสระอยู่เพียงแค่เอื้อมมือ
ฉัตรเคยคิดจะสู้ แต่ทำได้แค่คิด ฉัตรรู้ตัวว่าเขาทั้งขี้ขลาดและอ่อนแอ...
อยากตะโกนใส่หน้าน้อง ว่าสิ่งที่น้องทำมันผิด ถูกทารุณด้วยวิธีอื่นยังดีเสียกว่า ถูกต่อยถูกเตะฉัตรก็ว่ายังพอรับได้....
แต่ไม่ใช่แบบนั้น....แบบที่น้องทำกับฉัตร....พี่น้องไม่ทำกันแบบนั้น มันเป็นบาป พี่น้องไม่ควรจะ....
“ฉัตรมึงคิดอะไรอยู่วะ หน้าเครียดเชียว”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า...มันคงง่วง...อยากกลับไปนอนนั่นแหละ ใช่มั้ยฉัตร”
ฉัตรไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เสียงหัวเราะของน้องแว่วเข้ามาในหู แต่เดี๋ยวก็ถูกกลบด้วยเสียงพูดคุยกันอย่างเซ็งแซ่ของเหล่านิสิตคนอื่น ๆ
ช่วยเราด้วยหิน....ช่วยเราด้วยใครก็ได้....
.
.
.
.
.
.
“พี่เป็นสิวเม็ดนึงแน่ะ....แอบเอามือไปถูกหน้าอีกแล้วล่ะสิ”
“อื่อ”
“พูดอย่างอื่นบ้างก็ได้นะ ถ้าไม่เป็นการฝืนใจจนเกินไปน่ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะเกล้า พี่อยากพูดสิ....แต่พี่กลัวพูดจาไม่ถูกหูเกล้า แล้วเกล้าก็จะโกรธพี่อีก”
“เสียงพี่สั่นนะ เหมือนคนกำลังโกหก”
“โธ่เกล้า....”
“พี่นี่มันน่ารักจริง ๆ”
ฉัตรและเกล้า...กำลังแช่น้ำในอ่าง มือใหญ่ ๆของเกล้าที่ใหญ่จนเกือบจะมิดหน้าของฉัตร กำลังลูบไล้ใบหน้าของฉัตร จับหันซ้ายทีขวาที
“ตอนประถมเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม ไม่ได้โตขึ้นเลยซักนิด มิน่าล่ะ....ถึงได้มีคนมาเอ็นดูพี่เต็มไปหมด”
“ไม่ดีเลยเนอะเกล้า”
“ใช่....ไม่ชอบเลย....นี่...พี่ว่าเค้ากรีดหน้าพี่ให้เป็นแผลดีมั้ย คนจะได้เลิกสนใจพี่”
“ไม่เอานะเกล้า”
“พูดเล่นหรอกน่า ทำไมต้องทำหน้าตกใจแบบนั้น ตัวก็รู้...ว่าเค้าทำร้ายตัวไม่ลงหรอก เคยรุนแรงกับตัวที่ไหน เคยเหรอ?”
“ไม่เคย”
“โกหกอีกแล้ว”
“เปล่านะ”
“แสดงว่าชอบที่เค้าทำสินะ”
“.......”
“อย่าเงียบสิ”
“ก็ไม่รู้จะตอบอะไร”
“ไอ้หินน่ะ.....เหมือนมันจะชอบพี่นะ....ดูก็รู้ ขนาดว่าพี่ไม่สนใจมันนะ....หรือว่าสน?....แต่ทำเป็นไม่สนใจ...หืม?.....”
“ก็เกล้าสั่ง”
“ถ้าไม่สั่งก็จะสนิทกับมันล่ะสิ อยากนอนกับมันสินะ ถ้าไม่ถูกบังคับคงมีความสุขมากกว่านี้ล่ะสิ”
“โธ่เกล้า”
“โธ่เกล้า....อย่าเกล้า.....ไม่เอานะเกล้า....กูถามจริง ๆเหอะ มึงแมร่งปัญญาอ่อนหรือเปล่าวะฉัตร โตเป็นควายแล้วนะมึงน่ะ ยังจะทำตัวเป็นเด็กน้อยขี้กลัวอยู่นั่น ทำไมไม่สู้เค้าล่ะ ต่อยเค้ากลับสักสองสามหมัดสิ ทำสิ”
ทินกรจับมือพี่ชายเขย่าไปมา ยกขึ้นมาชกใบหน้าของเขา
“กูบอกให้ต่อยกูไงไอ้ฉัตร!!!”
“ไม่เอา”
“ต่อยสิ!!!!”
ผลั้วะ!!!!!!
มือข้างที่ว่างของฉัตรซัดเข้าเต็มแรงที่ขมับของน้อง แรงจนใบหน้าอีกทางของทินกรเซไปกระแทกกับผนังห้องน้ำ วูบหนึ่ง....แววตาของฉัตรวาวโรจน์ราวกับสัตว์ป่า
“ทำดีมาก....เลือดเค้าออกเลยดูสิเห็นมั้ย”
“พี่ขอโทษ....ก็เกล้าสั่งให้ต่อย”
“เด็กไม่ดี....พี่ทำเค้าเจ็บนะดูสิ....จะรับผิดชอบยังไงล่ะเนี่ย”
ในที่สุดวันนี้....น้องของฉัตรก็หาเรื่องแกล้งกันได้อีกตามเคย.....
.
.
.
.
.
(end)
โรคจิตพอไหมตอนนี้....ยังจะมีใครว่าพี่ฉัตรของเราอีกไหม...ถ้าเป็นพวกคุณล่ะ?...เพื่ออิสระแล้ว คุณสามารถฆ่าใครสักคนได้หรือเปล่า....
แล้วจริง ๆฉัตรรักหรือเกลียดเกล้ากันแน่
To be con นะ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า กับไดอารี่ของเด็กจิต
-
จิตกว่านี้มีอีกไหม :a5:
-
ฉัตรสู้ๆ :angry2:
เค้าชอบจิตๆ เค้าชอบนิยายโรคจิต
ขอบคุณคนแต่งที่เอามาลงสนองนี้ดค่ะ
บวกเป็ด! :pig4:
-
ฉัตรท่าทางจะเก็บกฏมากอ่ะ :sad4: :sad4:
เกล้าทั้งสายS สายM เลยนะ ชอบทำพี่ แล้วยังชอบที่โดนพี่ต่อย อีก จิตได้อีกๆ :katai2-1:
-
ฉัตรน่าจะให้เกล้ากินยาสลบแล้วจับมาทรมานเล่นๆดูนะคงสนุกพิลึกอิอิ
-
ฉัตรแอบคบกับหินเลย555 ท้าทายเกล้ามั้ง :z2:
-
เกล้าโรคจิตแกล้งพี่ได้ตลอด
-
ไม่รู้ทำไม แต่อ่านแล้วรู้สึกว่าฉัตรเซ็กซี่อะ 5555 หรือเราจะจิตเหมือนเกล้า
จากตอนนี้ฉัตรได้ต่อยเกล้าแล้ว ก็เชียร์ให้รู้สึกมันส์ไม้มันส์มืออยากต่อยเกล้าบ้างขึ้นมานะ อยากเห็นฉัตรกระทืบเกล้าไรงี้เลยอะ
พูดประมาณว่า กูไม่ไหวแล้วนะ อย่างงี้เลย 5555 แต่ดูจาก 5 ตอนที่ผ่านมานี่ คงเป็นฝันที่อีกนานกว่าจะเป็นจริงสินะ อุอิ
-
อยากเห็นฉัตรต่อต้านหรือไปกับคนอื่นบ้าง น้องจะได้คลั่งๆ และหาเรื่องมา 'เล่น' ด้วย 555555555
-
เค้ากลัว บอกตง
-
เงิบบ เลยพี่ ฉัตร
-
จิตกว่านี้มีอีกมั้ย =,,=
-
เราชอบตอนนี้นะ o13 น่ารักใสๆดี :mew1:
ปูเสื่อรอตอนต่อไปจ้า :กอด1:
-
Chapter 6 หิน....
“ตัวเล็ก...ชื่อไรเราอ่ะ”
“ฉัตรครับ....ผมชื่อฉัตร”
“พูดซะเพราะเชียวนะมึง เราหินนะเว้ย....อยู่คณะเดียวกัน.....”
ในวันปฐมนิเทศ เกล้ากับฉัตรถูกแยกออกจากกัน ท่ามกลางนิสิตร่วมพันคน ทั้งหมดสามคณะเฉพาะในรอบนี้ ทำให้ฉัตรรู้สึกโดดเดี่ยวพอสมควร แต่ก็ดีใจที่ได้อยู่ห่างจากน้อง ถึงแม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ
ฉัตรไม่ใช่คนพูดเก่ง หรือเป็นมิตรกับใครง่าย ๆ เด็กหนุ่มเติบโตและใช้ชีวิตมาด้วยความหวาดระแวง เขาจึงได้แต่นั่งเงียบ ๆ ระหว่างรอทำกิจกรรม พยายามทำตัวให้ลีบเล็ก และก้มหน้ามองโต๊ะไม้ที่พวกรุ่นพี่เพิ่งทาสีใหม่หมาด ๆ “หิน” เป็นคนแรกที่ชวนเขาคุย
“หวังว่าคงจะได้เรียนเซคเดียวกันเนอะ แต่อย่างน้อยก็คณะเดียวกันล่ะวะ ดีกว่าได้จับคู่กับพวกคณะอื่น....”
“ทำไมอ่ะ”
“ก็ขี้เกียจทำความรู้จักเพื่อนใหม่ เผื่อเราอาจจะได้เป็นเพื่อนซี้กันไง”
“เหอะ ๆ”
“กูถูกชะตากับมึงนะ....ถ้าเรียนคนละกลุ่ม คนละคณะก็คงน่าเสียดายอ่ะ คงไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ ไม่ใช่ว่ากูจะคบใครเป็นเพื่อนง่าย ๆนะเว้ย....ฉัตรชาย”
“จริง ๆเราชื่อฉัตรมงคลต่างหาก”
“ชื่อแมนนะมึงอ่ะ ไม่เข้ากับตัวเลย”
“พ่อตั้งให้อ่ะ”
“คุยเล่นบ้างก็ได้นะ มึงถามคำตอบคำ กูรู้สึกเหมือนเป็นคนบ้าเลย”
ฉัตรฉีกยิ้ม ปกติเขาไม่ค่อยจะได้ยิ้มเท่าไหร่ ไม่นับการยิ้มแหย ๆ แบบที่ยิ้มให้กับน้อง ฉัตรก็เลยฉีกยิ้มกว้างเสียจนเห็นเหงือกแดงแจ๋.....ยิ้มทั้งที่ตาเบิกกว้างอย่างผิดธรรมชาติ....
เขายิ้มไม่เป็นหรอก....ก็แค่รู้สึกอยากยิ้มก็เท่านั้นเองแหละ....ยิ้มของเขาคงตลกมาก อีกฝ่ายถึงได้ขำน้ำหูน้ำตาไหลแบบนั้น....
เขายิ้มเพราะว่าดีใจที่ได้มีเพื่อน....แล้วยิ้ม....เพราะรู้ว่าอีกไม่นาน เขากับหินคงต้องลาขาดจากกัน เมื่อกิจกรรมรับน้องสิ้นสุดลง.....
หินเป็นคนดี ดูซื่อตรง ไม่มีพิษมีภัย ยิ้มของหินอบอุ่นเหมือนพ่อ ฉัตรคิดถึงพ่อกับแม่เหลือเกิน
กิจกรรมรับน้องผ่านพ้นไปอย่างราบรื่น หินอาสาทำในสิ่งที่ฉัตรไม่อยากทำ หินเป็นเหมือนบอดี้การ์ด เป็นเหมือนโล่ห์กำบัง คอยปกป้องคุ้มครองฉัตร ไม่ให้ฉัตรต้องเจ็บตัว
หินหน้าตาดี มีสาว ๆ หลายคนกรี๊ดเขา หลังจากนั้นหินก็ถูกเสนอชื่อให้เข้าประกวดเดือนคณะ โดยมีฉัตรคอยส่งใจเชียร์อยู่เงียบ ๆ หินเหมือนเป็นไอดอลของฉัตร....
แต่ฉัตรคงเป็นเพื่อนกับหินไม่ได้.....
สุดท้ายเกล้ากับหินก็กลายมาเป็นเพื่อนกัน เกล้าตอนอยู่มหาวิทยาลัย ตอนที่อยู่ต่อหน้าหิน ดูเหมือนเป็นคนละคน เกล้ากรีดกันหินกับฉัตร เกล้ามักแทรกแซงทุกอย่างในชีวิตฉัตรเสมอ....
ฉัตรเกลียดเกล้า.....เกลียด....บางครั้งอยากจะให้เกล้าหายไปเสีย
“ฉัตร....นั่นแขนมึงไปโดนอะไรมาน่ะ” หินถาม ขณะที่ฉัตรกำลังล้างมือในห้องน้ำชาย อีกฝ่ายสังเกตเห็นรอยช้ำโผล่พ้นแขนเสื้อ รู้ตัวอีกทีหินก็ปรี่เข้ามา แล้วเลิกแขนเสื้อของฉัตรขึ้นดู หินทำหน้าแปลก ๆ หินดูเครียด ต่างจากทุกครั้งที่เป็นคนสนุกสนาน
“มันซุ่มซ่ามน่ะสิ!!!.....คงไปเดินชนอะไรมาใช่มั้ยฉัตร” เกล้าโพล่งขึ้น ทำเอาคนทั้งสองหันไปมอง เกล้าเดินหน้านิ่งเข้ามาในห้องน้ำ เนื้อตัวชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ก่อนจะเดินไปเปิดก๊อกน้ำแล้วล้างหน้าอย่างไม่สนใจ
“อื่อ”
“กูว่ามันเหมือนกับ...”
“ไม่มีอะไรหรอกหิน เราเดินไม่ระวังน่ะ เลยไปชนกับพี่ที่เค้าแบกโต๊ะกันมา แหะ ๆ เขียวเลย”
“เห็นมั้ย กูบอกแล้ว....พวกกูกลับก่อนนะหิน”
“อ้าว....ไม่ไปหาไรแดกแล้วเหรอ”
“เปลี่ยนใจแล้ว กูเหนื่อย อยากกลับไปนอนมากกว่า”
“มึงล่ะฉัตร....ไปมั้ย”
“แหะ ๆ ไม่ล่ะ เราก็เพลีย ๆน่ะ พรุ่งนี้เนอะเกล้า”
“เออ...พรุ่งนี้ล่ะกัน วันนี้กูเหนื่อยซ้อมบาสมากมาย....โชคดีว่ะเพื่อน”
ฉัตรหันไปมองหิน แววตาของหินเหมือนอยากจะบอกอะไร แววตาที่ดูเคลือบแคลง สงสัย.....
“ระวังหน่อยสิฉัตร ตัวปล่อยให้คนอื่นเป็นรอยพวกนี้ได้ยังไงกัน”
กลับไปถึง เกล้าก็บีบขยำแขนของฉัตร แต่ไม่ใช่การหมั่นเขี้ยวอย่างตอนที่ทำให้เป็นรอย เกล้าบีบแขนฉัตรเหมือนกับข่มขู่ ฉัตรก้มหน้ามองพื้น ไม่ปริปากพูดอะไร
ฉัตรเกลียดน้อง....นับวันยิ่งเกลียด....
“เค้าฆ่าคนตายได้นะ....ถ้ามันยังไม่เลิกมาวุ่นวายกับพี่”
“อย่านะเกล้า หินเป็นเพื่อนเกล้านะ”
“แล้วไงล่ะ....ไม่มีใครสำคัญมากไปกว่าฉัตรหรอกนะ”
“พี่จะระวัง”
“ดี....อย่าให้เค้ารู้ล่ะกัน ว่าพี่กำลังพยายามส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ อีกไม่กี่ปีก็จะบรรลุนิติภาวะแล้วนะ คิดดูสิ พี่ไม่ใช่เด็ก ๆแล้ว ที่ต้องวิ่งไปฟ้องใครต่อใครว่าโดนแกล้งน่ะ”
“เกล้าก็อย่า.....รุนแรงสิ”
“นี่พี่สั่งเค้าเหรอ”
“ขอร้องเกล้าต่างต่างหาก”
“หึ....ถอดเสื้อผ้าพี่ออกได้แล้ว เข้าไปถูหลังให้เค้าหน่อย เหนียวตัวจะแย่ แล้วเดี๋ยวเค้าจะพาพี่ไปหาอะไรกิน เค้าจ่ายเอง”
“อื่อ”
.
.
.
.
.
.
รอยแบบนั้น....บนแขนของฉัตร....รอยช้ำพวกนั้น....
หินนอนคิดเรื่องของเจ้าตัวเล็กทั้งคืนจนนอนไม่หลับ
แววตาเศร้า ๆคู่นั้น คล้ายกับพยายามจะบอกอะไรกับเขา หลายครั้งที่พวกเขานั้นเผลอสบตากัน เหมือนฝ่ายนั้นมองเขาอยู่ก่อน....
ฉัตร....เกิดอะไรขึ้นกับมึงกันแน่....มึงอยากจะบอกอะไรกู...แต่พูดออกมาไม่ได้อย่างนั้นใช่มั้ย????
หินชอบฉัตร
วันแรกที่เห็นก็รู้สึกเอ็นดู
ไม่ใช่ความรู้สึกเชิงชู้สาว....หรือแบบรักร่วมเพศอะไรเทือกนั้น
เขาเพียงแค่.....
เพียงแค่.....
.
.
.
.
.
(end)
หรือหินจะคิดอะำไรกับฉัตร
-
หินขออย่างเดียวนายห้ามเลวนะให้อิเกล้ามันเลวไปคนเดียวพอ :serius2:
-
เกล้าน่ากลัวมากอ่ะ หลอนวุ้ย!!!
-
เกล้าโรคจิต หินจะเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยรึเปล่าน๊อ ฉัตรมีจิตใจที่ปกติ ไม่เป็นโรคจิตช๊ายมั๊ย
-
เกล้าน่ากลัว จิงๆน่ะ หึหึ
-
ค้าง :z6:
ชอบแนวนี้แหะ
อยากรู้ตอนจบจะเป็นไง
-
ทำไมไม่พา หิน มาเล่นด้วยกันล่ะ
:katai2-1:
-
หินช่วยฉัตรด้วย
-
ดัน ๆ
-
เพียงแค่... อะไรล่ะอีตาหิน รักฉัตรมั้ย ถ้ารักต้องดูแลอย่าให้เจ็บตัวอีก
คือรู้ว่าเกล้ารักพี่มาก แต่รักแบบนี้น่ากลัวเกินไปมั้ยอ่ะ จิตมาก ๆ :mew5:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก เนื้อเรื่องกดจิตมากมาย :katai4: :katai4: :katai4:
-
:a5: o22 น้องเกล้า โรคจิตเกินไปแล้วลูก
-
ให้คำเดียวค่ะ สั้นๆ นะ "สั้น" จริงๆ =_________=
-
หินคิดอะไรอ่ะ อยากรู้ๆๆ :katai1:
มาได้สั้นมากเลยค่ะ แถมตักฉับอย่างใจร้ายอีก :ling1:
-
หินไปแย่งฉัตรมา
ปล่อยให้เกล้ารู้สึกโหยหาพี่ชาย และเจ็บปวด
ปล.อยากให้ฉัตรแก้แค้นเกล้าบ้างอ่ะค่ะ
-
เชียร์หินกับฉัตร :katai2-1:
เกล้าแบบ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เกล้าาา :a5:
โหดมากกกก :katai4:
รอฮะ :L2: :กอด1:
-
กล้า ถึงเวลา กลับมาดูแล พี่แล้วน่ะ ลูก :katai1: เด๋วมีมือดีสอยไป ละ ชิบหาย o22
-
Chapter 7 เจ้าดอกทานตะวัน
เมื่อการแสดงของเหล่าเด็กน้อยเนื่องในวันปีใหม่ของโรงเรียนประถมแห่งหนึ่งจบลง....เจ้าดอกทานตะวันดวงน้อย กำลังนั่งห้อยขาอยู่บนขอบเวที รอให้พ่อกับแม่มารับ
เจ้าดอกทานตะวันที่ชื่อว่าฉัตร....
ไม่ได้เสียใจที่พ่อกับแม่ไม่มา พ่อติดประชุม ส่วนตอนนั้นแม่เพิ่งได้ทำงานที่ใหม่ แต่พ่อกับแม่ก็สัญญาแล้ว ว่าจะพาฉัตรไปหาอะไรกิน....
“นี่แน่ะไอ้ปัญญาอ่อน”
ตุ้บ!!!!
“โอ้ยยยยย”
เด็กตัวอ้วนหัวโจ๊กย่องมาจากด้านหลัง มือใหญ่ ๆ ผลักฉัตรน้อยร่วงหล่นเวที ลูกสมุนที่ยืนอยู่ด้านหน้าเวทีต่างหัวเราะชอบใจ เวทีนั้นไม่สูงมาก แต่สำหรับเด็กน้อยที่ตัวเล็กอย่างฉัตร ถือว่าสูงพอสมควร...
“กระทืบแม่งเลยพวกเรา”
เด็กพวกนั้นต่างกรูเข้ามารุมทำร้ายฉัตร เด็กหัวโจกกลุ่มนี้เคยมีเรื่องกับเกล้ามาก่อน จะอะไรเสียอีกถ้าไม่ใช่เรื่องของฉัตร ฉัตรถูกเด็กพวกนั้นแย่งของเล่นก่อน แถมยังข่มขู่ไถเงินอีก เกล้าไม่ชอบให้ใครมาแกล้งฉัตร....
เกล้าเท่านั้นที่มีสิทธิ์แกล้งฉัตร
“หยุดนะพวกเธอ”
พ่อกับแม่ แล้วก็ครูประจำชั้นรีบเข้ามาห้ามเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่ฉัตรจะบอบช้ำไปมากกว่านี้ ชุดดอกทานตะวันปริขาด หัวเข่ามีเลือดไหลซิบ ใบหน้าฟกช้ำ
“พวกเธอทำแบบนี้ได้ยังไง ฉันจะฟ้องพ่อแม่พวกเธอ เอ่อ....คุณพ่อคุณแม่น้องฉัตรคะ ดิฉันต้องขอโทษด้วย เด็กพวกนี้ต้องถูกลงโทษแน่นอนค่ะ คุณพ่อคุณแม่จะเอาเรื่องมั้ยคะ”
ครูประถมคนนั้นมีท่าทีนอบน้อมเกรงใจ แน่ล่ะ ฉัตรถูกรังแกต่อหน้าต่อตาผู้ปกครองในโรงเรียนแบบนี้ เด็กทโมนไม่ได้มีท่าทีสลด แต่กลับปิดปากหัวเราะคิกคัก....
พ่อกับแม่ไม่เอาเรื่อง ขอแค่ให้ผู้ปกครองของเด็กพวกนั้นอบรมสั่งสอนลูกของตัว แต่นั่นก็คงจะเป็นไปด้วยยากเต็มที ส่วนเรื่องค่าเสียหาย ฉัตรเองก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากมาย แค่ฟกช้ำนิดหน่อยเท่านั้น...
เห็นนะ......เหตุการณ์ทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของเกล้า
สายตาที่เต็มไปด้วยความพยาบาทและชั่วร้ายเกินกว่าเด็กปกติคนหนึ่งพึงมี
แล้วเด็กพวกนั้นจะต้องได้รับการชดใช้อย่างสาสม!!!!
อาทิตย์ต่อมา....
เด็กอ้วนถูกดักทำร้ายตรงหัวมุมถนน ระหว่างทางกลับบ้าน ถูกตีเข้าที่ใบหน้าจนจมูกหัก ฟันหลุด หน้ายุบจนเสียรูป ไม่ถึงตาย แต่ก็โคม่าไปเป็นเดือน ๆ....จากนั้นถึงย้ายไปเรียนที่จังหวัดอื่น
แล้วหลายเดือนต่อมา....
พวกลุกสมุนก็ถูกจัดการทีละคนจนครบด้วยวิธีการแตกต่างกัน....
ไม่มีใครจับตัวคนทำได้....
แต่ฉัตรรู้!!!!
ฉัตรรู้ว่านี่เป็นฝีมือของเกล้า
เกล้าโรคจิต....ทั้งโรคจิตและฉลาด คนแบบเกล้าไม่เผชิญหน้ากับฝ่ายตรงข้ามบ่อย ๆ ถ้าไม่จำเป็น หากแต่เกล้าจะจัดการลับหลังอย่างแนบเนียน
น่ากลัว....ทั้งที่เป็นเด็กประถม....
เกล้าบอกฉัตรว่าเขาจำมาจากในหนัง แล้วมันก็ได้ผลทุกครั้ง ฉัตรขอร้องเกล้า แต่กลับถูกน้องตวาดใส่จนหงอ ถูกจับเขย่าจนน้ำตาไหล แล้วพอเขาร้องไห้
เกล้าก็จะเข้ามากอดและหอม
ฉัตรกลัวเกล้าเหลือเกิน กลัวว่าถ้าขัดใจเกล้า กลัวว่าถ้าทำให้เกล้าไม่พอใจ...
สภาพของฉัตรก็จะเป็นเหมือนคนพวกนั้น
.
.
.
.
.
.
.
“สวมมันสิฉัตร”
ชุดดอกทานตะวันคล้ายกับที่ฉัตรเคยใส่วันนั้นถูกหยิบยื่นให้
ฉัตรมองหน้าน้องชายอย่างไม่เข้าใจ
สวมเพื่ออะไร เกล้าจะเล่นอะไรอีก
หรือจะถูกทำแบบวิตถารอีกแล้ว
พักหลังมานี่อารมณ์เกล้าแปรปรวน แถมยังชอบเปรยถึงหิน เกล้าไม่เคยชอบหิน แต่ยังเสแสร้งทำทีว่าเป็นเพื่อน เกล้าแสดงละครตบตาได้แนบเนียนจริง ๆ เนียนจนบางครั้งฉัตรเกือบจะเชื่อ เชื่อว่าน้องเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ
แต่แล้วไม่นานเกล้าคนเดิมก็จะกลับมา
ถามว่าทำไมถึงกลัวเกล้า..
เพราะเกล้าชอบแกล้งให้ฉัตรอาย...
ไม่ใช่อับอายคนอื่น หากแต่รู้สึกละอายแก่ใจ...
เกล้าทำรุนแรงในบางครั้ง...แต่ก็ไม่ได้เจ็บจนถึงขั้นสาหัสชนิดเลือดตกยางออก
แค่เลือดไหลซิบ ๆ เท่านั้นแหละ...
แต่ที่หน้ากลัวคือจิตวิญญาณของเกล้าต่างหาก
ยามที่เกล้ามองลึกลงไปในดวงตาของฉัตร ฉัตรกลัวจนไม่สามารถบังคับร่างกายให้ขยับได้....
“น่ารักดีแฮะ ทำท่าน่ารักด้วยสิฉัตร”
“ยังไงอ่ะเกล้า”
“หึหึ....ฉัตรเนี่ยน๊า....ไม่โรแมนติคเอาซะเลย”
ฉัตรยืนให้อีกฝ่ายถ่ายภาพด้วยสีหน้าหวาดระแวง แต่แล้วเกล้าก็ไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นในวันนี้
เกล้ากอดฉัตร....ลูบหัว...หอมแก้ม บีบแก้มฉัตรเบา ๆด้วยสองมือ ค่อย ๆออกแรงนิดหน่อยจนหน้าฉัตรยู่ยี่
แล้วเกล้าก็จูบฉัตร เหมือนผู้ใหญ่จูบเด็ก เกล้ายิ้ม วันนี้สายตาของเกล้าต่างไปจากเดิม
บางครั้งเกล้าก็อ่อนโยน ฉัตรอยากให้เกล้าเป็นแบบนี้ทุกวัน อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉัตรรู้สึกสบายใจขึ้นมาอีกหน่อย ในชีวิตที่ไร้สิ้นทางเลือกแบบนี้....
“ฉัตรไม่รู้หรอกว่าเกล้ารักฉัตรมากแค่ไหน”
“เกล้า....”
“บางครั้งที่ทำกับฉัตรแรง ๆ บางครั้งเกล้าก็เสียใจนะ แต่มันควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉัตรเกลียดเกล้ามั้ย”
“มะ...ไม่เกลียด”
“ขอบคุณนะ”
“เรื่องอะไรเหรอเกล้า”
“ขอบคุณที่โกหกเค้าไง”
“พี่ไม่รู้ แต่เวลาที่เกล้าใจดี พี่ก็....”
“ก็อะไรเหรอฉัตร”
“ก็ไม่กลัวเกล้าไง แล้วก็รู้สึกดีมาก ๆเลยล่ะเกล้า”
“ฉัตร....เราสองคนน่ะ....จะรักกันอย่างคนรักได้มั้ย”
“จะบ้าเหรอเกล้า!!!!”
“หึ”
เกล้าคนเดิมกลับมาแล้ว เกล้าคนที่เกรี้ยวกราด เจ้าดอกทานตะวันถูกบดขยี้จูบอย่างแรง ซอกคอขาวถูกขบกัดจนช้ำ.....ฉัตรคิดไปเองว่าวันนี้จะรอด คิดไปเองทั้งที่ไม่ควรคิด
ดอกไม้ที่ถูกบดบังจากแสงแดด....
ถูกประคบประหงมจนเกินพอดี
สักวันก็คงจะค่อย ๆ อ่อนแอ...และตายลงไปในที่สุด
แล้วจะมีวันสักวันไหม......ที่เจ้าดอกทานตะวันจะเติบใหญ่ และออกมาเผชิญโลกภายนอกได้เพียงลำพัง
.
.
.
.
.
.
(end)
ตั้งใจจะเขียนแนวเซ็กส์สตอรี่อีโรติคแบบเป็นตอน ๆ เกี่ยวกับการทารุณกรรมฉัตร แต่เห็นคนอ่านหลายคนเกิดอิน จนคนแต่งต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อให้เรื่องดำเนินบ้าง คราวหน้าหินจะเข้ามามีบทบาทมากกว่านี้
ที่จริงคือไม่ใช่อะไร เพราะเรื่องนี้มันสดอยู่แล้ว โนสคริปต์ เพราะงั้นแต่ง ๆ ไปก็กลัวคนอ่านจะเบื่อในความจำเจ คนแต่งก็เบื่อ เพราะเนื้อหาค่อนข้างเล่นกับอารมณ์ มากกว่าเล่นกับอีโรติค ซ้ำจะทารุณกันทุกตอน คนอ่านคงยี้
รักพี่เสียดายน้อง ดังนั้นจึงตัดสินใจให้เรื่องเดินบ้าง สลับกับฉากทารุณฉัตรเป็นตอน ๆ ตอนเด็ก ตอนแตกหนุ่ม สลับ ๆ กันไป บางตอนอาจให้เกล้าเล่า ฉัตรเล่า หินเล่า สัญญาว่าจะเพิ่มเซ็กส์ซีนให้มากกว่านี้ ให้อีเกล้ามันโรคจิตกว่านี้ เพื่อความสะใจของเราและคนอ่าน
ฉัตรมันน่าทารุณออกจะตายไปนี่นะ.....
อิอิ
-
อร๊ายยยย
พึ่งเห็นเรื่องนี้ ตอนอ่านอีบิ๊กก็ว่าโรคจิตละนะ
เจออันนี้โรคจิตระดับแอดวานซ์
ฉัตรน่ารักเว่อออ :-[
-
เกล้าเอ๋ยหนูต้องรีบไปรักษานะลูกนะ
-
ช้ำก่อนจะโต
:ling3:
-
น่ากลัวอ่ะ หลอนดี น่าติดตามต่อไป อิิอิ
-
อ่า~
-
มันส์อ่ะค่ะ (นี่ชั้นก็จิตเหรอเนี่ย :-[)
ไม่ได้มีความรู้สึกสงสารฉัตรเลยอ่ะ พออ่านแล้วกลับรู้สึกเป็นว่ายิ่งฉัตรโดนแกล้งยิ่งน่ารักอ่ะค่ะ
ส่วนตัวแล้วรู้สึกปลื้มตัวละครที่ชอบผูกมัดฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมากเลยค่ะ
ชอบให้ตัวละครแสดงออกถึงความรัก แบบรักจนล้น ล้นจนดูจิตๆ
อ่านแล้วมันรู้สึก อะจึ๊ย อะจึ๊ย ดี :laugh:
ปอลอ. ให้กำลังใจคนเขียนนะคะ o13 สนุกมากๆเลยค่ะ
กะลังอินกะพี่ฉัตร อย่าเพิ่งเอาหินออกมาได้มะคะ 555 ^0^
-
มีตอนแทรกที่ผ่อนคลายอารมณ์ ช้อบชอบ ขอบใจจร้า
-
เอ๊ย น่าติดตามอ่ะ น่าลุ้นด้วย บวกเป็ดๆๆ เค๊าชอบ :กอด1:
-
ดันน้องฉัตร
-
:hao7: พี่ฉัตร คง มาโซ ซิน่ะ
-
ดันฮะ o13
อยากจะ :z13: เกล้า
ฉัตร :ruready
:กอด1: :L2:
-
เกล้าเริ่มเป็นหนักแล้ว ใครก็ได้ช่วยฉัตรที
เรื่องนี้ออกแนวจิตๆ จนแทบจะเดาตอนจบไม่ได้เลย
รู้สึกว่าแผลในใจของฉัตรจะเริ่มเยอะขึ้นตามจำนวนครั้งที่เกล้าทำร้าย
และในไม่ช้าหัวใจดวงนั้นก็จะค่อยๆ เต้นแผ่วลงจนในที่สุดก็เงียบลงไป
-
จิตดีเค้าชอบ แต่สงสารฉัตรอ่ะ กลัวว่าซักวันน้องมันจะหาทางออกไม่เจอ
จนขนาดคิดสั้น ทีนี้แหละเกล้าเอ้ย แกได้น้ำตาเช็ดหัวเข่า
คนเราน่ะ มันต้องมีสักวันที่ฟางเส้นบางๆ จะขาดลงได้
อย่าทำให้ฟางเส้นนั้นขาดเลยนะ
ว่าแต่ถ้าฉันไปเผชิญโลกภายนอกเองจะมิโดนหนักกว่าหรือ
อ่อนแอขนาดนี้
-
ใสจิงๆเกล้าโหดสุดๆๆอะแต่ก็นะของของใครก็หวงกันทุกคนละยิ่งเป็นของที่รักมากๆยิ่งหวงมากเข้าไปอีก
ว่าละทำไมเกล้าถึงรุนแรงจังเป็นเพราะดูหนังฆาตกรรมนี่เอง
โหดสะใจจิงๆแต่ตอนนี้ไม่ค่อยโหดเท่าไรจะรอความซาดิสแบบเต็มรูปแบบของเกล้าต่อไปว่าจะเป็นไงหึหึ...
-
เห็นด้วยค่ะว่าฉัตรน่าทำทารุณ มันแบบ ฮึ้ยย หมั่นเขี้ยว อยากจะจับจะขย้ำแรงๆ นี่เรายิ่งอ่านยิ่งเข้าใจเกล้านะเนี่ย 555
-
แอบมันนิดๆ บนความโรคจิตของเกล้า o8
-
ไม่มีใครเตือนฉานนนน ตอนที่แล้วลงวันที่ผิด อัพนิยายล่วงหน้าตั้ง 2 วัน 5555
Chapter 8 เวอร์จิ้นของฉัตร
ผม....ชอบ.....การร่วมรักกับพี่
เพราะทุกครั้งที่เรามีอะไรกัน....เหมือนเป็นครั้งแรกของพี่เสมอ....
เพราะอย่างนี้.....ผมถึงได้หลงรักไอ้เด็กอินโนเซนส์อย่างพี่จนถอนตัวไม่ขึ้น
......................................................................................
ครั้งแรกที่น้องทำแบบนั้นกับผม...ผมหมายถึงเรื่องน่าอายที่น้องทำกับผม...
เรื่องน่าอายที่มากกว่าเรื่องน่าอายครั้งไหน ๆ…
ผมในตอนนั้นเพิ่งเข้าใจในความหมายของเซ็กส์....ไม่ใช่จากสุขศึกษา....แต่จากน้องชายแท้ ๆ ที่คลานตามกันมา
แล้วน้องก็มอบประสบการณ์อันเลวร้ายยิ่งกว่านรกนั้นให้กับผม...
ยัดเยียดเข้าไปจนสุด...
ทรมานเหลือเกิน....ตอนที่น้องทำ...กว่าทุกอย่างจะสิ้นสุดลง ผมรู้สึกเหมือนวิญญาณของตัวเองนั้นล่องลอยออกจากร่าง
และหาร่างของตัวเองไม่เจอ...
ร่างกายของฉัตร....ไม่ใช่ของฉัตรอีกต่อไป
......................................................................................
ฉัตรมักกระตุ้นอารมณ์ของผมเสมอ เวลาที่หมอนั้นทำหน้าตาหวาดผวา และทุกครั้งที่เจ้าตัวทำหน้าเหมือนหมาขี้สงสัย
ผมเสพติดการแกล้งพี่ การได้ทำร้ายร่างกายพี่เล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเช่นบีบ....กัด.....กด.....
ฟาดเนื้อนิ่ม ๆ นั่นจนแดง
ราดแผ่นหลังขาว ๆ ด้วยน้ำตาเทียนสีแดง....
เล่นกับตรงนั้นของฉัตรด้วยของเล่นแบบผู้ใหญ่...
ราดด้วยน้ำอสุจิของผมลงบนหน้าของฉัตร บังคับให้ฉัตรกินมัน ไม่สนว่าพี่อยากจะอาเจียน ขอแค่กินมันให้หมด ต่อหน้าของผม
จับพี่แต่งตัวด้วยชุดน่ารัก ๆ ก่อนจะฟัดจนรุ่งริ่ง
หึหึหึ
แต่ครั้งแรกมักจะพิเศษสุดเสมอ เวลาที่ได้ลองเล่นอะไรกับพี่ครั้งแรก เซ็กส์ครั้งแรก
ผมอยากรู้จังว่าคนเราจะทนความเจ็บปวดได้มากแค่ไหน
ฉัตรทนได้มากกว่าที่คิด
......................................................................................
เลือดของผมไหลมากกว่าทุกครั้ง ตอนที่น้องใส่มันเข้ามาในตัวผม
เจ็บเหมือนร่างกายจะฉีกออกจากกันเป็นสองส่วน
ผมขอร้อง ทั้งอ้อนวอนด้วยคำพูด ทั้งยกมือไหว้ขอร้องน้อง
แต่น้องไม่ฟัง!!!
เด็กโรคจิตคนนั้นมีความสุขที่ได้เป็นผมเจ็บปวดทรมาน
ความเจ็บปวดทางร่างกายที่น้องมอบให้กับผม เทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดทางจิตใจ
ผมมักฝันร้ายเสมอ
เกือบจะทุกคืนด้วยซ้ำ
อย่างเมื่อคืนก่อน ผมฝันว่าตัวเองเดินอย่างล่องลอย ดูเหมือนจะเป็นทางเดินมืดสลัว ผนังสองทางเต็มไปด้วยเชื้อรา
ทุกย่างก้าวของผม ทางเดินนั้นแคบลงเรื่อย ๆ
ผนังสองข้างแคบลงจนอึดอัด เบื้องหน้าผม อีกไม่กี่อึดใจเป็นลิฟท์ ประตูลิฟท์เปิดออก เมื่อผมเข้าใกล้....
ผมเดินเข้าไป.....เข้าไปในลิฟท์
แล้วผมก็ตกลงไป....ตกลงไปในความมืดมิด
ความมืดมิดที่ไม่สิ้นสุด แหกปากตะโกนก็แล้ว...
ผมได้แค่รอ....
รอว่าเมื่อไหร่ร่างของผมจะตกลงไปกระทบพื้นเบื้องล่างเสียที
......................................................................................
ผมดูวีซีดีการร่วมรักของชายรักชายที่แอบสั่งมาจากอินเตอร์เน็ตเป็นครั้งแรก ด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
ตื่นเต้นชะมัดที่ได้ดูอะไรแบบนั้น
ดูสิ่งที่ฝ่ายรุกกระทำกับฝ่ายรับอย่างดิบเถื่อน ทำให้ตรงนั้นของผมตื่นตัวขึ้นมาจนแข็ง
ผู้ชายทำกันแบบนี้นี่เอง ห่าเอ๊ย ผมมัวสนุกอยู่กับโพรงปากอุ่น ๆของเจ้าหมาน้อยเสียนานสองนาน
คนในวิดีโอนั้น เทียบไม่ได้เลยกับฉัตรของผม
ไม่มีใครสู้ฉัตรได้
ฉัตรไม่ใช่ผู้หญิงสวย ไม่ใช่ผู้ชายหน้าสวย ไม่ใช่หนุ่มน้อยน่ารัก
แต่ฉัตรก็คือฉัตร ฉัตรน่ารักในแบบของฉัตร ฉัตรเหมือนเด็กก็จริง แต่จะมีเด็กสักกี่คนที่มีแววตาสั่นระริกได้อย่างฉัตร
ชอบทำให้ฉัตรร้องไห้ ทำให้กลัว ทำให้ตกใจ
แค่นี้ก็ทำให้ผมพึงพอใจแล้ว
ขอแค่มีฉัตรเป็นของเล่นของผม
แค่ฉัตร
......................................................................................
ขอแค่มีหนทาง ต่อให้เป็นหนทางที่เสี่ยงที่สุด ผมไม่ลังเลเลยที่จะไป
แต่เพราะทุกย่างก้าวของผม มักมีเกล้าเดินคู่ด้วยเสมอ
ทุกอย่างที่ผมทำ กิน นอน เรียน หรือใช้ชีวิต
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเกล้า ทุกที่ที่ผมไปต้องมีเกล้า
แต่ครั้นพอโอกาสนั้นมาถึงจริง ๆ ผมเองที่กลับไม่กล้าคว้าเอาไว้
คงเพราะผมถูกเกล้าแกล้งเล่นมาตลอดกระมัง เกล้าชอบหรอกให้มีความหวัง แล้วหลังจากนั้นเกล้าก็จะทำร้ายมันอย่างราบคราบด้วยน้ำมือของเกล้า
ความอดทนของผมกำลังสิ้นสุดลง
ขอแค่ครั้งเดียว
ผมสัญญากับสวรรค์ กับพระเจ้า กับห่าเหวบนโลก
ผมจะไม่ลังเลที่จะคว้ามันเอาไว้
......................................................................................
ครั้งแรกของผมกับฉัตร กับการเล่นนอกบ้าน
มหาวิทยาลัยตอนดึก หลังจากเสร็จสิ้นการหาข้อมูลทำรายงานในห้องคอมพิวเตอร์
เพราะผมรู้ว่าฉัตรกลัวผี ผมจึงอยากแกล้งฉัตร
ผมเองก็กลัวนะ แต่ความกลัวกลับทำให้ผมตื่นเต้น และมีอารมณ์แบบนั้นอย่างช่วยไม่ได้
ผมเอากับฉัตรอย่างรวดเร็วในห้องเรียนมืด ๆ มีเพียงแสงจากหน้าจอโทรศัพท์
ผมหลั่งจนชุ่มช่องทางของฉัตร พวกเราถอดเสื้อผ้ากันจนหมด ไม่ใช่แค่ครึ่ง ๆกลาง ๆ เพราะมันดูเสี่ยงกว่า ตอนที่อาจจะมีใครมาพบ
ผมเคยทำกับฉัตรในห้องน้ำห้าง
อิอิอิ
น้ำของผมนั้นไหลออกมาจากช่องทางของฉัตร ฉัตรในวันนั้นใส่กางเกงขาสั้น น้ำข้น ๆ ไหลซึมมาถึงต้นขา ฉัตรเอากระเป๋าปิดเป้าเอาไว้ และไม่ได้ใส่กางเกงใน
ฉัตรอายง่ะ...ฉัตรน่าร๊ากกกกก
ผมอดใจไม่ไหว จัดต่ออีกรอบและอีกรอบตอนถึงห้อง จนฉัตรสลบคาเจ้าโลกของผม
ผมรู้ว่าฉัตรชอบ
ฉัตรชอบสิ่งที่ผมทำ
แต่ฉัตรกำลังหลอกตัวเอง
หึ.....ฝันร้ายอะไรกันฉัตร ที่พี่ฝันร้ายบ่อย ๆ ไม่ใช่เพราะกลัวผมหรอก
เพราะพี่กลัวใจตัวเองต่างหากล่ะ
......................................................................................
โอกาสของผมมาแล้ว!!!!
โอกาสที่ผมจะได้เป็นอิสระจากเกล้า
เกล้าป่วย....หากไม่นับตอนที่เจ็บป่วยเล็ก ๆน้อย ๆจนต้องไปหาหมอ หรือต้องนอนพักที่โรงพยาบาลสักคืนสองคืน ครั้งล่าสุดที่เกล้าต้องนอนโรงพยาบาลอยู่นานเป็นอาทิตย์
นานเกือบสิบปี
ตอนนั้นเกล้าป่วยเป็นไข้เลือดออก ตอนนั้นเกล้ายังเด็ก แล้วก็ไม่น่ากลัวเท่าตอนนี้ แล้วพวกเราก็ยังอยู่กับพ่อแม่
แต่ตอนนี้....ตอนนี้
เกล้ากับผมอยู่กันเพียงลำพัง
แล้วตอนที่เกล้าเข้าผ่าไส้ติ่ง ผมมีเวลาไม่มาก แต่ก็มากพอที่จะทำอะไรสักอย่างกับตัวเอง
อาจจะไม่สำเร็จ แต่ผมคงจะแกร่งขึ้น
แกร่งพอที่จะต่อกรกับเกล้า...
“หิน.....”
“เออ...ตัวเล็ก....โทรมาซะดึกเลย มีอะไรวะ”
“เรามีเรื่องให้หินช่วย”
“ว่ามา”
“เราอยากให้หินสอนต่อยมวย”
“ได้สิ....เมื่อไหร่ดีอ่ะ”
“พรุ่งนี้เลย!!!”
.
.
.
.
(end)
ตอนต่อไปน้องหินจะออก แล้วน้องเกล้าจะถูกลดบทบาทลง(เพราะเดี้ยง)
นี่ถามความเห็นหน่อยสิ รับได้มั้ยถ้าพระเอก หรือพระรอง หรือตัวละครฝ่ายรุกตัวไหนก็ได้ เคยมีอดีตฝังใจเกี่ยวกับการล่วงละเมิดทางเพศ
ยังไม่เคยเห็นใครแต่งเลยนะ(ถ้ามีวานบอก อยากอ่าน)
พระเอกเคยถูกรุมข่มขืน แล้วได้นางเอกมาช่วยรักษาแผลใจ อะไรแบบนี้อ่ะ อยากลองแต่ง แต่กลัวฝีมือไม่ถึงขั้น 5555+
:hao5:
-
แต่งเลยค่ะ จะรออ่านน่ะะะ เราชอบแบบพระเอกมีปมมม o13 o13
-
ฉัตรสู้ๆๆๆ เกล้านี่สำหรับแก :z6:
-
เรารับได้นะถ้าพระเอกจะมีปมมาก่อนมันทำให้ดูมีที่มาที่ไปในความผิดปกติของจิตใจ
โรคจิตบางประเภทมาจากกรรมพันธุ์นะ หรือบางเคสก็มาจากการถูกทำร้ายหรือมีปมด้อยมาก่อน
แต่อย่าแต่งให้ดาร์กมากนะคะสงสารนายเอกหรือพระเอกอ่ะ :hao5:
-
ฉัตรจะสู้เกล้าได้หรอไมลองก็ไม่รู้นิเนอะ
เคยอ่านมาเรื่องนึงนะแต่นึกชื่อไม่ออกถ้านึกออกเดี๋ยวจะบอกค่ะ
-
ว้าวๆๆ ตอนนี้ฉัตรพัฒนามากอะ จะหัดต่อยมวยหรอหนู เร็วไปสิบปีอะป่าวน้องง (สวมมาดเด็กแว๊น)
อ่านพาร์ทของเกล้าทีไรแล้วรู้สึก เออ จริง เห็นด้วย ตลอดเลย เกล้าดูซาดิสต์สะใจดีอะ ชอบ 555 แต่อ่านตอนนี้แล้วมันแอบนึกไปถึงคนที่รังแกคนอื่นมากๆ พอไม่เจอกันสักพัก เจ้าคนที่เคยถูกรังแกก็กลับมาแก้แค้นเลยล่ะค่ะ แซ่บเว่อ มันจิ้นไปถึงนู่นเลยนะ 5555
ปล. เรื่องพระเอกเคยโดนกระทำชำเรามาก่อนอยากบอกว่ารับได้ค่ะ ขอเป็นแบบดราม่าจัดๆเลยนะคะ ประมาณว่าคนอื่นต้องโดนแบบฉันอะไรแบบนี้เลย เชื่อว่าคุณ mutyamania ต้องเขียนได้สนุกแน่นอนค่ะ เอาใจช่วยนะคะ :mew1:
-
โอววว หนักเลย
-
พระเอกเคยถูกรุมข่มขืน แล้วได้นางเอกมาช่วยรักษาแผลใจ
คนเขียนจะล้ำเกินไปแล้วนะคะ o18
-
อย่าเพิ่งคาดหวังอะไรนะคะ เพราะอาจจะเริ่มจากตอนคั่นเล็ก ๆ (ที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้) ลงแทรก ๆ เป็นตอนคั่นก่อนเพื่อรอดูฟีดแบ็ค....
ส่วนตัวคิดว่าเรื่องรุกรับเป็นรสนิยมที่อาจมีการเปลี่ยนแปลงได้ บางคนอาจจะยอมเป้นฝ่ายรับทั้งที่ตัวเองแมนมาก เพื่อให้อีกฝ่ายได้มีความสุข แบบนี้สิถึงจะไม่เห็นแก่ตัว
อะไรที่คนสองคนยิมยอมพร้อมใจทำร่วมกันนั้นสวยงามเสมอ 555+
-
เกล้าจิตอ่ะ
แต่อ่านพาสของเกล้าแล้วเห็นด้วยนะ
ฉัตรดูเหมือนชอบ แต่ยอมรับตัวเองที่เป็นแบบนั้นไม่ได้
ว่าแต่แนวพระเอกถูกข่มขืนงั้นเหรอคะ ก็น่าอ่านนะ
เพราะส่วนมากจะเห็นแต่นายเอกถูกข่มขืน (ก่อนถึงมือพระเอก)
-
อยากแต่งอะไรก็แต่งไปเหอะน้องเอ้ย
คนอ่านเค้าอ่านกันทั้งนั้นแหละ
เพียงแต่จะแสดงความเห็นกันหรือเปล่าแค่นั้นเอง
เรื่องที่พระเอกเคยโดนกระทำมาก่อน เอ เหมือนมีนะ
ในบอร์ดนี่แหละ เรื่อง "เปียก" หรือไรนี่แหละ
-
เรื่องเปียก ค่ะ พระเอกเคยถูกล่วงละเมิดทางเพศ :m15:
-
ฉัตรคิดดีแล้วเหรอ ถ้าเกล้ารู้ต้องโดนล่ามโซ่แน่ๆ
-
Chapter 9 บาดแผล
อย่า....อย่าทำผม....อย่าครับ...ฮึกฮึก
เด็กน้อยระร่ำขอความเมตตา แต่กลับกลายเป็นหมัดแข็ง ๆ ที่ซัดลงมาอย่างแรงจนเลือดกลบปาก
อีกหมัดหนึ่งที่ท้องน้อยจนจุก ดวงตาของเด็กน้อยพร่าเลือนไปด้วยน้ำตา และสติที่ใกล้จะดับลงอย่างริบหรี่
มีคนมากมายเหลือเกินในห้องที่มืดมิดแห่งนี้....
และหนึ่งในนั้นคือคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด
............................................................
“พอก่อนตัวเล็ก....บ้าพลังไปแล้วนะมึงน่ะ”
ฉัตรทั้งเตะ...ทั้งต่อยกระสอบทรายอย่างบ้าคลั่ง และไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ตุ่บ....ตั่บ....ตุ่บ....ตั่บ
ระบายทุกอย่างออกมาแทนการกรีดร้อง สิ่งที่อัดอั้นอยู่ในหัวใจดวงน้อย
ทุกหมัดที่ต่อย ฉัตรจินตนาการถึงหน้าของเกล้า ใบหน้าโรคจิต กับรอยยิ้มชวนขนลุกที่ฉัตรเกลียดแสนเกลียด
ใบหน้าของเกล้า....ที่ซ้อนทับขึ้นมาบนกระสอบทราย
ตั้งแต่เช้า ฉัตรมาถึงแต่เช้าตรู่ เพื่อขอให้หินหัดมวยให้ ลูกเจ้าของค่ายมวยสอนเบสิคง่าย ๆ ขั้นพื้นฐานให้แก่เขา ตั้งแต่การตั้งการ์ด การเตะ แล้วที่เหลือจากนั้นคือฟรีสไตล์ล้วน ๆ แรก ๆก็ขำดี ที่เห็นไอ้ตัวกระเปี๊ยกถาโถมใส่กระสอบทรายอย่างบ้าคลั่งแบบนั้น หินคิดว่าฉัตรคงแค่เห่อสิ่งใหม่ ๆ เดี๋ยวก็คงจะเหนื่อยและหยุดไปเอง แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น เมื่อเพื่อนตัวน้อยไม่มีทีท่าจะหยุดง่าย ๆ
ไม่มีเสียงตะโกน มีเพียงเสียงลมหายใจ กับเสียงหมัดกระทบกระสอบทรายใบเก่า....หมัดแล้ว....หมัดเล่า....จนในที่สุด
“เอ้า....เห็นมั้ยบอกแล้วไม่เชื่อ ทรุดเลยมึง”
“หิวจังเลยหิน”
“แหงล่ะ....ซ้อมแต่เช้าแล้วนี่ ทำไม จะไปคัดตัวทีมชาติหรือไง”
“เราอยากจะเข็มแข็งเหมือนผู้ชายคนอื่นบ้างน่ะ คนจะได้ไม่มองว่าเราเป็นไอ้แหยไง”
“เก็บแรงไว้เถอะตัวเล็ก ถ้าเก่งแล้วถ้าให้ขึ้นต่อยซักยกนึง”
“แหะ...แหะ....ตื่นเต้นจัง”
คืนนี้กลับไปฉัตรคงจะปวดไปทั้งตัวเป็นแน่ ถึงแม่ของหินจะนวดให้แล้วก็เถอะ คุณป้าเป็นผู้หญิงที่ดูใจดีมากคนหนึ่ง แถมยังมือเบาหวิวตอนจับเส้นให้เขา เสียแต่ว่าคุณป้าดูแก่เกินไปเสียหน่อย พ่อของหินก็เช่นกัน....
หน้าของหินดูไม่เหมือนทั้งพ่อและแม่....ฉัตรนึกสงสัย แต่ไม่กล้าถาม เพราะตัวเขาเองก็มีเรื่องราวมากมายที่ต้องปกปิดเช่นกัน
“ไปส่งมั้ย กูจะได้ไปเยี่ยมไอ้เกล้ามันด้วย”
“อย่าดีกว่า ให้เกล้าพักเถอะ”
“มึงสองคนมีอะไรกันหรือเปล่าวะ”
“ไม่มีอะไรนี่....จะให้มีอะไรล่ะ”
“ช่างเถอะ....เอาไว้พรุ่งนี้จะไปเยี่ยมก็แล้วกัน”
“หินต้องสอนเราไม่ใช่เหรอ”
“เออ...ก็จริงแหละ”
“หินห้ามให้เกล้ารู้นะ ว่าเรามาหัดต่อยมวย หินไปเยี่ยมเกล้าได้ แต่ห้ามไปพร้อมเรา”
“อ้าว....ไหงงั้นวะ”
“ถือว่าเราขอร้องนะหิน....ไม่งั้นเราแย่แน่เลย”
“เออ ๆ ลึกลับจังนะมึงน่ะ”
ฉัตรโบกมือลาหิน ก่อนจะโบกแท็กซี่เพื่อไปเฝ้าน้องที่โรงพยาบาล หินยืนมองจนรถแท็กซี่เลี้ยวออกไปยังหัวมุมถนน ก่อนจะถอดถอนใจเบา ๆ
ไอ้ตัวเล็กช่างลึกลับเสียจริง ลึกลับ...แต่กลับไม่ระวังตัวเอาเสียเลย....
หินมองเห็นร่องรอยจาง ๆ บนผิวเนื้อขาว ๆ ของฉัตร ตอนที่เจ้าตัวถอดเสื้อ
ร่องรอยที่ดูคุ้นตาเหลือเกิน
.
.
.
.
.
“วันนี้ตัวไปไหนมา”
“ไปมหาลัยมาน่ะเกล้า”
“ปิดเทอมอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ไปดูคะแนนสอบไง”
“แล้วขออนุญาตเค้ารึยัง”
“แหะ....แหะ....พี่ขอโทษนะเกล้า”
ถึงเกล้าจะเดี้ยง แต่เกล้าก็ยังคงเป็นเกล้า เกล้าผู้แสนบ้าอำนาจและโหดเหี้ยม
มือของเกล้าเอื้อมมาบีบแก้มฉัตร บีบแรงจนฉัตรเจ็บ บางอย่างในตัวของเกล้าค่อย ๆตื่นตัวขึ้น
ส่วนกลางลำตัวโปร่งพองขึ้นมา แน่นอนล่ะ....เกล้าไม่ได้นุ่งกางเกงใน
“เช็ดตัวให้เค้าหน่อยสิฉัตร”
“พี่กดออดเรียกพยาบาลให้นะเกล้า”
“ทำไมล่ะฉัตร เดี๋ยวนี้ดื้อแล้วเหรอ น้องสั่งอะไรก็จะไม่ทำสินะ ตัวน่ะ....แอบไปหาไอ้หินมาล่ะสิ”
“เกล้า”
“เค้าอยากจะแย่แล้วฉัตร ตัวไปกดล็อคห้องสิ แล้วมาใช้ปากให้เค้าหน่อย”
“ไม่!!!!”
“ว่าไงนะ”
“ก็บอกว่าไม่ไง!!!”
“มึงอยากลองดีเหรอฉัตร”
“เกล้านั่นแหละหุบปากไปเลย หุบปากแล้วนอนนิ่ง ๆ ไม่งั้นเกล้าได้เย็บไส้ใหม่แน่ อย่ามาวางอำนาจกับพี่ ตอนนี้เกล้าเป็นแค่หมา....หมาที่กำลังป่วย”
“มึงตายแน่ฉัตร”
“ไม่ตายเกล้า....พี่จะไม่ตาย....แล้วถ้าเกล้ายังไม่เลิกบ้า พี่จะทิ้งให้นายนอนอยู่คนเดียว”
“ไอ้ฉัตร...นี่มึงขู่กูเหรอ”
“พี่ไม่ได้ขู่เกล้า!!!! พรุ่งนี้วันเสาร์ พ่อกับแม่จะมาเยี่ยม ทำตัวดีดีล่ะเกล้า หึ....ไม่งั้นพี่จะบอกพ่อกับแม่ทุกอย่าง ทุกอย่างที่เกล้าทำกับพี่”
ฉัตรไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองไปเอาความกล้าพวกนี้มาจากไหน พลังในตัวของเขาเดือดพล่าน และอยู่ไม่สุข ยิ่งเห็นน้องชายเดือดจัด แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาก็ยิ่งฮึดสู้
ทุกอย่างจะต้องเปลี่ยนเกล้า....พี่จะไม่ยอมเป็นของเล่นของเกล้าอีกต่อไป
ขณะที่เกล้านั้นมองฉัตรต่างออกไป...
พี่ชายที่ดื้อรั้นและปากดีแบบนี้....
ช่างท้าทาย ชวนให้กำราบเหลือเกินสิน่ะ!!!!
ฉัตร.....ตัวไม่รู้หรอก....ว่าเค้าทำอะไรได้บ้าง....อิอิอิ
ตัวไม่รู้หรอก....
ว่าเค้าน่ะ.....เคยเจออะไรมาบ้าง....!!!!!
.
.
.
.
.
“มาแว้วววววว”
“คึกจังนะมึงอ่ะ”
“รู้สึกสมชายชาตรีอย่างบอกไม่ถูก”
“แค่สามวันเนี่ยนะ”
ฉัตรกลายมาเป็นเพื่อนซี้กับหิน ตอนนี้เพื่อนตัวน้อยเริ่มมีพัฒนาการทางอารมณ์ที่ดีขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด
“รู้สึกเหมือนกล้ามโต๊โต”
“ถุย....อย่างกับฝี”
“เอาน่า....หิน....นายรับปากได้มั้ย ว่าจะช่วยเราเปลี่ยนแปลงตัวเอง”
ฉัตรยิ้มแฉ่ง ยิ้มแบบที่มนุษย์คนหนึ่งควรจะยิ้ม ไม่ใช่แสยะเขี้ยวอย่างแข็งทื่อ เหมือนตอนวันรับน้อง
“วันนี้ค้างบ้านนายได้มั้ยหิน”
“ไม่ต้องไปเฝ้าไอ้เกล้าแล้วเหรอ”
“ไม่ต้อง....วันนี้พ่อกับแม่มาเยี่ยมแล้ว เกล้ามีคนเฝ้าแล้ว”
“เออ....เอาสิ...อย่าให้มันมาแหกอกกูก็แล้วกัน”
“ไม่หรอก....เกล้าเป็นเพื่อนหินนี่”
“แล้วมึงไม่ใช่เพื่อนกูรึไง”
“ไม่ใช่....หินเป็นศิษย์พี่”
“หึหึหึ”
ฉัตรช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน หินนึกถึงตอนที่ตัวเองเป็นเด็กน้อย เขาเองก็เคยเป็นเด็กน่ารักแบบฉัตร ตลกดีที่ฉัตรอายุเท่า ๆ กับเขา แต่กลับดูเหมือนเด็กประถม ผิดกลับเขาที่เป็นหนุ่มเต็มตัว เป็นชายชาตรีที่แข็งแกร่งทั้งร่างกายและจิตใจ
หินเคยเป็นเหมือนฉัตรจริง ๆนะ เคยเป็นเด็กพูดน้อย.....ไม่ชอบสุงสิงกับใคร
สิ่งที่หินเคยเจอ.....เรื่องเลวร้ายที่เกินกว่าจิตใจของเด็กคนหนึ่งจะรับไหว
หินโชคดีที่เจอพ่อกับแม่ พ่อกับแม่ช่วยเยียวยาบาดแผลในใจของหินจนเกือบจะหายสนิท
.....แค่เกือบ.....ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์......บาดแผลนั้นรอวันที่จะเน่าเฟะอีกครั้ง....หากมีอะไรมากระตุ้น....จิตใจของหินยังมีความแค้นหลงเหลืออยู่ หากแต่ความแค้นเหล่านั้นถูกเก็บซ่อนเอาไว้เบื้อลึกในจิตใจ....
หินถึงอยากจะช่วยเยียวยาบาดแผลของฉัตร
หินคิดว่าตัวเองรู้....ว่าสิ่งที่ฉัตรเจอ....ไม่ต่างจากสิ่งที่หินเคยเจอ
บาดแผลที่เกิดจากความเชื่อใจ....
“อาบน้ำแล้ว....มีเสื้อให้ยืมมั้ยหิน”
“มี”
“กางเกงล่ะ”
“กางเกงผูกเชือกได้มั้ย หรือจะเอาเสื้อผ้าตอนกูเป็นเด็ก”
“หินดูถูกเพื่อนตลอด....เดี๋ยวเพื่อนก็ล่ำแล้ว”
“กางเกงในล่ะ”
“ใส่ตัวเดิมก็ได้”
“ซกมก....เอากางเกงในกูแหละไปใส่ ไปเลือกเอา คงพอมีไซส์มึงบ้างแหละ”
“ขอบใจนะหินนะ”
ฉัตรทำหน้าซึ้ง ถ้าโผเข้ากอดได้คงทำไปแล้ว แต่กลับเป็นหินที่ดึงตัวฉัตรไปกอด....กลิ่นกายของฉัตรหอมฟุ้ง ผิวพรรณเนียนนุ่มแถมยังขาวเหมือนไข่ปลอก...
ว่าจะไม่คิด แต่ก็อดคิดไม่ได้....ไอ้ตัวเล็กช่างน่าฟัด น่าขยำขยี้เหมือนตุ๊กตา
แต่หินก็ได้แค่กอดฉัตรเอาไว้
ถ่ายถอดความรู้สึกของเขาลงไป.....ความรู้สึกอยากจะปกป้อง.....ความรู้สึกที่อยากจะช่วยเยียวยา....
ความไว้วางใจ....
เขาต้องการที่จะปกป้องฉัตรจากอันตรายทั้งปวง!!!!
.
.
.
.
.
.
(end)
ตัวละครหลายตัวล้วนมีปม....หึหึหึหึ o18
-
ตอนนี้หินมีปม แต่คงไม่กลายเป็นโรคจิตแบบเกล้าหรอกนะ :z3:
-
เย่ๆ เย่ๆ ฉัตรสู้แล้ววว
-
ไม่ใช่วันดีคืนดีหินจับฉัตรปล้ำหรอกนะ
เกล้าน่ากลัวกว่าเดิมแน่ๆฉัตรคิดถูกคิดผิดเนี่ยที่เรียนต่อสู้อะ
-
:serius2: ว๊ากกกก มีปมทุกตัวละครเลย :katai1: อยากรู้ ความหลังของเกล้า กับหินเหมือนกันนะเนี่ย :z3:
-
ทำให้ได้หล่ะะะะะ :katai1:
-
ต้องมาดันซะหน่อยแล้ว
-
มันต้องอย่างนี้สิพี่ฉัตรของเรา o13 แต่กลัวเกล้ามันจะทำร้ายพี่ฉัตรมากกว่าเดิม อ้ากกกกกก :serius2:
-
Chapter 10 ฝังใจ
ตอนยังเป็นเด็กน้อย ก่อนที่ผมจะค้นพบความหฤหรรษ์จากร่างกายของฉัตร....
ผมกับพ่อ เราสองคนรักและสนิทกันมากที่สุด....
คงเป็นเพราะว่าช่วงเวลานั้น แม่เอาแต่สนใจพี่ล่ะมั้ง อย่างที่บอก ว่าตอนเด็กน่ะพี่ขี้โรคมาก ป่วยไข้จนทำให้เข้าเรียนกว่ากว่าเด็กอื่นไปปีหนึ่ง....
ผมจึงซี้กับพ่อมากที่สุด
พ่อคือทุกอย่างของผม....คือราชา....คือโลกทั้งใบ
พ่อคือผู้ชายที่เป็นแบบอย่าง
ผมกินเหมือนพ่อ เต๊ะท่าเหมือนพ่อ เลียนแบบท่าเดินของพ่อ เอาเสื้อผ้าของพ่อมาลองสวมเล่น.....
หรือแม้แต่ความโรคจิต....
ผมก็ได้มาจากพ่อ!!!!
.
.
.
.
.
พี่ไม่รู้หรอกว่าผมเจออะไรมาบ้าง....
พี่ไม่เคยรู้หรอก ว่าการต้องทนเก็บซ่อนเรื่องเลวทรามต่ำช้าของชายผู้ให้กำเนิดเอาไว้นานหลายสิบปี มันอึดอัดทรมานหัวใจแค่ไหน
สิ่งที่พ่อทำกับผมมันคือรอยแผล....
พี่คือคนที่จะเยียวยาทุกอย่าง
ผมจึงไม่สามารถอยู่ได้โดยที่ไม่มีพี่
ฉัตรของเค้า....ตุ๊กตาตัวนุ่มนิ่ม...อิอิอิอิอิ
.
.
.
.
.
.
จำได้ว่าตอนนั้นผมป่วย.....ป่วยและอยู่บ้านคนเดียว
ที่จริงคืออยู่กับคุณย่า คุณย่ามาเยี่ยมครอบครัวของเรา แล้วพักอยู่กับเราร่วมเดือนหนึ่ง พ่อกับแม่เลยไม่ต้องมีใครลางานเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนผม
แต่ว่าตอนนั้นย่าทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว ย่าคงนึกว่าผมหลับ เลยออกไปร้านค้าใกล้ ๆบ้าน ช่างเถอะ
นั่นแหละ...คือจุดเริ่มต้น ของการเปลี่ยนแปลง ความสัมพันธ์ของผมกับพ่อแทบขาดสะบั้นลงในชั่ววินาทีนั้น
ผม ‘บังเอิญ’ ไปพบความลับของพ่อเข้าน่ะสิ!!!!
ในห้องทำงานของพ่อ นอกจากชั้นวางหนังสือแล้ว ยังมีตู้สำหรับใส่ม้วนวิดีโอและเลเซอร์ดิสก์ รวมถึงแผ่นวีซีดีที่เพิ่งเข้ามาแทนที่วิดีโอในช่วงนั้น(ก่อนที่มันจะเข้าครอบครองธุรกิจภาพยนตร์ในเวลาต่อมา แล้วตัวมันก็ถูกแทนที่ด้วยดีวีดีอีกทีหนึ่ง)
ห้องนี้เป็นเขตหวงห้าม ที่แม้แต่แม่ยังไม่กล้าเข้ามาทำความสะอาด พ่อจะโกรธมาก หากมีคนมาขยับหรือจัดข้าวของที่วางระเกะระกะบนโต๊ะให้เป็นระเบียบ
ผมไม่เคยใส่ใจหรอกว่าทำไม แต่ช่วงเวลานั้น ผมได้ตระหนักทุกอย่าง มองเห็นความน่าละอายที่พ่อปกปิดเอาไว้ ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเหมือนคนโกรธจัด
เกือบจะลงไม้ลงมือกับแม่ด้วยซ้ำไป ตอนที่พ่อโกรธสุด ๆ พ่อกับแม่ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงแบบนี้มาก่อน ผมกับฉัตรกอดกันแน่น ผมร้องไห้เพราะกลัวพ่อเหลือเกิน
วันนั้นพ่อคงรีบ ก็เลยลืมล็อคลิ้นชักโต๊ะทำงาน ด้วยความซุกซนปนอยากรู้ ทำให้ผมพบหีบใบหนึ่ง และพบกุญแจสำหรับไขหีบนั่นด้วยเช่นกัน มันเสียบคาอยู่ในรูกุญแจลิ้นชัก
ตื่นเต้น.....ไม่เคยตื่นเต้นแบบนี้มาก่อน!!!!
ข้างในนั้นเป็นภาพถ่ายของเด็กผู้ชายเปลือย ถูกจับมัดขึงพรืด ใบหน้าหวาดผวาและถูกปิดด้วยเทปกาว มีร่องรอยฟกช้ำเต็มไปหมด และบางรูปเป็นการร่วมรักทางประตูหลังอย่างน่าสยอง มีพ่ออยู่ในรูปด้วย!!!
มีแผ่นซีดีอยู่ประมาณสองสามแผ่น และผมตัดสินใจเปิดดู
เป็นภาพที่คนทั่วไปเห็นแล้วจะต้องหดหู่ แต่ผมกลับรู้สึกตื่นตัวอย่างบอกไม่ถูก(ผมมาเข้าใจในภายหลัง ว่ามันคืออารมณ์ทางเพศ แบบเวลาที่อยากจะทำกับฉัตร) เด็กผู้ชายน่าสงสารคนนั้นถูกรุมข่มขืนในห้อง ๆหนึ่ง คล้ายกับเป็นชมรมอะไรสักอย่าง
มีเสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอด เสียงรถของพ่อ พ่อรีบกลับมาทำไมน่ะ!!!!
ผมรีบเก็บทุกอย่างด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกคันยิบตรงไอ้จ้อนของตัวเองอย่างบอกไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกที่ดีผสมกับทรมานแบบปวดฉี่ ผมดึงปลั๊กออก ก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากห้อง แล้วเข้าไปหลบในห้องตัวเอง
โชคดีที่ย่ากลับมาพอดี เลยพอถ่วงเวลาได้นิดหน่อย
แต่ทุกอย่างมันคงจะสายไปเสียแล้ว
.
.
.
.
.
ผมเคยเป็นเด็กติดพ่อ
เวลาที่เห็นพ่อกอดฉัตร ผมจะอิจฉา แล้วพยายามแทรกตัวเองลงไปคั่นกลาง
แต่นับจากวันนั้น ทุกครั้งที่พ่อกอดฉัตร ผมกลับนึกอยากจะกระชากตัวฉัตรออกมาจากพ่อ
ไม่อยากให้ฉัตรแปดเปื้อน
ฉัตรเป็นของผม ไม่ใช่ของพ่อ
อยากตะโกนบอกให้แม่ได้รู้ ถึงเรื่องเลวร้ายที่พ่อทำ
แต่ผมก็ไม่กล้า....ไม่กล้าที่จะทำตัวผิดสังเกต
พยายามไม่แสดงท่าทีรังเกียจ ตอนที่พ่อถูกตัว พยายามฝืนทำทุกอย่างให้เหมือนแต่ก่อน แต่พ่อเองก็คงจะรู้สึกบางอย่างเช่นกัน พ่อจ้องมองผมอย่างระแวงสงสัย แต่ผมจะไม่มีวันปริปากพูดเป็นอันขาด ปล่อยให้พ่ออึดอัดใจจนตายไปแบบนั้นแหละสมควรแล้ว
ผมคิดว่าพ่อรู้....ผมแน่ใจเมื่อสบตากับพ่อ....เหมือนมีอะไรค้างคาใจอยู่ มันทำให้ผมสะใจสุด ๆ
.
.
.
.
.
.
ถึงจะรู้สึกบางอย่างตอนที่ดูคลิป(ความรู้สึกนั้นคืออารมณ์ทางเพศ---อย่างที่บอก) แต่เมื่อความรู้สึกนั้นหายไป ผมกลับรู้สึกสงสารเด็กในวิดีโอคนนั้น แววตาตัดพ้อเหมือนกำลังมองมาที่ผม ทำให้ผมรู้สึกผิดแทนผู้ชายคนที่ผมเรียกว่าพ่อ
ผมกับพ่อเริ่มห่างเหินกัน เพราะผมมีฉัตรมาแทนที่
ผมรังเกียจสิ่งที่พ่อทำ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เช่นกัน ว่าผมรู้สึกคึกทุกครั้ง เวลาที่ขืนใจฉัตร เวลาที่ภาพของเด็กคนนั้นฉายขึ้นในความฝัน ผมฝันเปียก ไม่ต่างจากตอนคิดลามกกับฉัตร
แล้วผมก็ทำกับฉัตร อย่างที่พ่อทำกับเด็กคนนั้น
ใคร ๆเค้าก็บอกกัน
ผมน่ะเลือดพ่อแรงนัก!!!!
.
.
.
.
.
(End)
นี่แหละปมของเกล้า.....ผิดหวังล่ะสิที่เกล้าไม่ได้ถูกข่มขืน 5555+
-
ปมของเกล้านี่เหนือความคาดหมายเลยจิงๆเกลียดการกระทำของพ่อแต่ก็ทำเองซะงั้นดีเนอะสายSจิงๆ
-
แรงจริงๆด้วยยยย :katai1:
-
พ่อเลวอ่ะ แต่ฉัตรเลวกว่านะ :katai1:
-
เลวทั้งคู่ :katai1:
เลวสมกับเป็นพ่อลูกกันจริงๆ
แล้วแบบนี้ฉัตรจะติดเชื้อมาด้วยรึเปล่าเนี่ย :hao5:
-
โหแรงจริงๆ เลือดแกอ่ะเกล้า แล้วปมของหินหล่ะค๊ะ? :katai1: :katai1:
เหอะๆจิตดี เค๊าชอบ :z1:
-
โหยยยยยยยยย เรื่องมันเยอะจริงๆ
-
เด็กคนนั้นคือหินแน่เลย มันเกี่ยวเนื่องกันอย่างนี้นี่เอง (-_-)(_ _)(-_-)(_ _)
-
อือหืออออ ปมโคตรๆฝังใจ
-
อือหืออออ :a5:
-
คำสละสลวย -w- ขัด SM จังเลย แต่ก็สนุกดีค่ะ... ถ้ามันไม่พากัน งง ละน้า =A=
-
เด็กคนนั้นคือใคร แล้วเกล้ารักฉัตรทำไมทำแบบนี้
-
ทำไมไม่เหนนิยายมา แต่หัวข้อถูกเปลี่ยน
-
เอามาคั่น ขณะที่น้องฉัตรกำลังต่อยมวย ฉึกฉึก
Chapter 11 เด็กสอดรู้
นอกจากพี่แล้ว....ผมเคยนอนกับใครอื่นไหมน่ะเหรอ ?
คำตอบคือเคย
แล้วคน ๆ นั้นเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ?
ก็ต้องผู้หญิงแหงอยู่แล้ว
ตัวผมเป็นเกย์ไม่ใช่รึ?
มันก็ใช่
นอกจากฉัตรแล้ว ผมยังมีอารมณ์ทางเพศกับผู้ชายคนไหนอีกบ้าง?
เพียบเลยล่ะ
แต่ผมไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหน นอกจากฉัตร
ถือว่าผมเป็นคนซื่อสัตย์ได้ไหมนี่
.
.
.
.
.
เรื่องมันเริ่มจากการที่บ้านหลังข้าง ๆ มีคู่รักคู่หนึ่งเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่แทนเจ้าของเดิม ฝ่ายชาย ณ ตอนนั้น อายุราว ๆ 35 ส่วนผู้หญิงอายุประมาณ 48
ว่ากันว่าผัวเด็กเกาะเมียกิน
แต่เท่าที่เห็น คนที่อยู่บ้านเฉย ๆ น่ะคือฝ่ายภรรยาต่างหาก ช่างเถอะ!!!!
เรื่องของเรื่องคือฝ่ายสามีต้องออกเดินทางไปต่างจังหวัด ปล่อยให้ภรรยาสาวใหญ่ต้องอยู่บ้านเพียงลำพัง เธอก็เลยเผลอตัวเผลอใจให้เด็กหนุ่มซึ่งอ่อนวัยกว่า และเซ็กส์ซี่
ใช่....ผมชอบถอดเสื้อเวลาอยู่บ้าน
และใช่....ผมเซ็กส์ซี่.....มากเลยแหละ คงมีหลายคน...ทั้งชายหญิง อยากได้ผมเป็นผัว และผู้ชายบางคนอาจจะอยากได้ผมเป็นเมีย เพราะผมขี้อ้อน ตาของผมเจ้าชู้ ภาพรวม(ตอนที่ไม่ใส่เสื้อ)ช่างก่อให้เกิดแรงดึงดูดทางเพศ
จะดูเป็นคนหลงตัวเองไปไหม บางทีผมก็มีอารมณ์กับตัวเองนะ แบบอยากฟัดตัวเองชะมัด
Lol
ผมเหี้ยไงช่วงนั้นน่ะ ผมชอบโดดเรียน มาอยู่บ้าน หมกมุ่นกับการดูคอลเล็คชั่นภาพถ่ายของฉัตรในอิริยาบถต่าง ๆ ฉัตรน่ารัก น่ารักตั้งแต่เด็ก น่าจับฟัดชิบ
เธอมากดออด และเข้ามาขอยืมอุปกรณ์ช่างด้วยสภาพที่เกินบรรยาย ผมสลาย เสื้อเนื้อบางเบา และไม่ใช่ชั้นใน สิ่งนั้นของผมชูตระหง่านจนปวดหนึบ ผมอาสาไปซ่อมท่อประปาให้เธอ แล้วเราก็ได้กัน เธอคือผู้หญิงคนแรกในชีวิต และสอนลีลาร่วมรักทุกท่วงท่า
เพื่อให้ผมได้เอามาใช้กับฉัตร
แต่แล้วเรื่องของเราก็แตก
ไม่ใช่ผัวเธอหรอก แต่เป็นฉัตร ฉัตรกลับมาเห็นพวกเราระเริงรักกันในห้องนอน หล่อนไม่เห็น เพราะตอนนั้นหล่อนหันหลังให้ประตู แอ่นเต้าอวบชูชันให้ผมขยำขยี้อย่างกลัดมัน
ฉัตรหึงผมหรือเปล่า สีหน้าฉัตรเหมือนไม่พอใจ ยิ่งทำให้ผมมีอารมณ์มากขึ้น ผมเล่นจนหล่อนครางลั่น มองฉัตรอย่างท้าทาย จนฉัตรต้องเป็นฝ่ายถอย
ถ้าฉัตรหวงผมบ้างก็คงจะดี
“ตัวเห็นหมดแล้วสินะ”
“อื่อ”
“ไม่คิดจะพูดอะไรเลยรึไง”
“สงสารแฟนเค้า”
“หึ.....ก็อยากทิ้งเมียให้อยู่คนเดียวนี่นะ”
“เกล้าทำไมไม่คิดถึงใจคนอื่นบ้างวะ”
ฉัตรด่าผม นาน ๆครั้งฉัตรจะเถียง นาน ๆครั้งฉัตรจะสู้ ผมขึ้นคร่อมฉัตรแล้วซุกไซร้
“ฝึกไว้ จะได้เอามาทำกับฉัตรไง ฉัตรจะได้มีความสุข จะได้ไม่ทำหน้าทรมานตอนที่เราทำกัน”
“ก็มันทรมานจริง ๆนี่”
“วันนี้ตัวเป็นอะไร ตัวไม่น่ารักเลยนะ หึงเค้าเหรอ”
“เปล่า”
“ฉัตร....”
“จะให้ตอบว่าไงเกล้าถึงจะพอใจ”
“เค้าอยากได้ยินฉัตรครางดัง ๆ แบบผู้หญิงคนนั้น”
“อื่อออออ”
ผมชอบขบกัดตามตัวฉัตร.....ถ้าจำไม่ผิด ผมบอกไปหลายครั้งแล้ว ว่าผมชอบทรมานฉัตร ชอบแต่งแต้มร่องรอยบนตัวฉัตร
แต่ครั้งนี้ผมลองทำแบบคนปกติทำดูบ้าง ฉัตรชอบแฮะ ตรงนั้นของฉัตรตื่นขึ้น ตอนที่ผมพรมจูบท้องน้อย แท่งสีชมพูระเรื่อของฉัตรนี่มัน.....น่ากัดกินชะมัด น้ำใส ๆ ของฉัตรก็หวานปะแล่ม
คงเพราะฉัตรไม่ค่อยมีอารมณ์บ่อย ๆ ล่ะมั้ง น้ำรักของฉัตรเลยหวาน ไม่คาวเหมือนของผม
ผมชอบบำรุงตัวเองน่ะ เลือกกินแต่ของที่แบบ....หึหึ
“ฉัตรครับ”
“อะไร”
“ฉัตรน่ารัก”
“เกล้าหยุดเถอะ.....เอาออกไป”
“เจ็บเหรอฉัตร”
“......”
ฉัตรไม่ตอบ แต่หน้าแดงแปร๊ด ผมค่อย ๆ ขยับตัวอย่างช้าเชื่อง ฉัตรรู้สึกดี ผมมั่นใจ แต่แล้วผมก็แพ้ความเย้ายวนของฉัตร....
เผลอกระแทกแรง ๆลงไปจนได้
ก็ฉัตรมันน่าฟัดง่ะ....
.
.
.
.
.
.
เชื่อผมเถอะว่าฉัตรเป็นเด็กสอดรู้
เวลาที่ผมเมินฉัตร แกล้งไม่สนใจ ฉัตรจะต้องเป็นฝ่ายเข้ามาคลอเคลียผมก่อนเสมอ
อะไร....จะอ้างว่าฉัตรกลัวผม ไม่รู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ ก็เลยเข้าหาผมก่อน เผื่อว่าโทษหนักจะกลายเป็นเบางั้นเหรอ !!!!!
ไร้สาระน่า....
ถ้างั้น...ทำไมถึงมีฉัตรอยู่ทุกที่ที่ผมทำเรื่องเลว ๆล่ะ ทำไมฉัตรถึงเจอผมนอนกับคุณน้าคนสวย ทำไมถึงเจอผมกำลังอึ๊บกับเด็กสาวมัธยมต้นในห้องวิทยาศาสตร์(ผมนอนกับสาว ๆเป็นบางครั้ง)
แหะ ๆ เพราะว่าเด็กพวกนั้นล้วนแต่เป็นคนที่ฉัตรแอบปลื้มน่ะสิ ผมนี่แม่งชั่วชะมัด คนที่ไม่เล่นด้วยมันก็มีอยู่หรอก แต่อย่างที่บอก ว่าผมน่ะเซ็กส์ซี่ ผู้หญิงร่าน ๆหลายคนถึงยอมให้ผมฟันเล่น ๆ เพื่อแกล้งฉัตร
เอาเป็นว่าผมขอคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าฉัตรสะกดรอยตามผมก็แล้วกัน
เพราะฉัตรแม่งไม่ค่อยพูด เงียบตลอดเวลา มันก็ต้องมีการหาเรื่องกระตุ้นกันบ้าง
“ตัวเห็นเค้าอีกแล้วใช่มั้ย”
ผมต้อนฉัตรจนกระทั่งจนมุม ดันตัวฉัตรชิดมุมห้อง บีบแก้มของฉัตรด้วยมือเพียงข้างเดียว
ผมจะคิดไปเอง....ว่าน้ำตาที่ไหลอยู่นั่น คือฉัตรกำลังหึงหวงผม
หึหึหึหึหึ
“พี่จะซื้อตัวใหม่ให้เกล้า...ฮึก....ฮึก”
“อะไร!!!...พี่พูดเรื่องอะไร”
“หุ่นยนต์ไงเกล้า พี่จะซื้อใช้เกล้าเอง....”
ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น บ้าเอ๊ย พี่ก็แค่ประชดผม ที่ผมไปมีอะไรกับคนที่พี่ชอบเท่านั้นแหละ
ไอ้เด็กปากแข็ง
พี่รักผมมาก.....ผมรู้ดี.....หึหึหึหึหึ
.
.
.
.
.
.
(end)
ป่านนี้น้องฉัตรคงจามไปต่อยไปแล้วมั้ง
ปมของหินมีคนเดาถูก(หลายคนคงเดาถูก) ก็ตามนั้นแหละ จะแต่งตามที่ตั้งใจ ถึงจะไม่เซอร์ไพรซ์แล้วก็ตาม
แต่อาจมีเซอร์ไพรซ์เรื่องอื่น เช่น ฉัตรกลายเป็นฆาตกรเป็นต้น 55555+
-
อยากเห็นพี่ฉัตรกระทืบเกล้าจัง :laugh:
-
เพิ่งมาอ่าน แบบจิตดีชอบๆ(คนอ่านนี้ก็จิตลึกๆ555)
ปกติเจอแต่รักใสๆ เจอแบบSM บ้างไรบ้างแบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ
ซะใจดีเวลาฉัตรลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเอง
อ่านตอนแรกๆน่าสงสารสุดๆเลย น้องชายนี่ก็...
น้องจิตได้ใจพี่มากเลยยยยย><
แอบเชียร์หินฉัตร จัดไปเลยๆแย่งมาเลยอย่าได้เกรง
อ่า...แล้วถ้าคุณน้องชายชิงฆ่าหินก่อนนี่ก็...-o-
ฉัตรจะคู่ใคร ไม่ได้ๆ เชียร์หิน30% เชียร์น้องอีก70%
(ไหงเทใจไปฝั่งน้อง555)
ถึงคุณน้องชาย อ่อนโยนกับของเล่นหน่อยน่อ ช้ำจะตายอยู่แล้วเธอ~
-
น้องฉัตรน่าสงสาร กระซิกๆๆ
-
เกล้าโรคจิต หลงตัวเอง(โคตรๆ) และคิดไปเองถึงขั้นเพ้อ(ว่าฉัตรรักมัน) สรุปเกล้าคือพระเอกใช่ไหมเราเริ่มไม่แน่ใจ เพราะดูมันโรคจิตเกิ๊น :katai1:
-
หลังๆ มานี้ดูเหมือนเกล้าจะเป็นฝ่ายเล่าเยอะขึ้น ทำให้เราได้เห็นมุมมอง ความรู้สึกของเกล้า ซึ่งเกล้ามีคาแร็กเตอร์อย่างชัดเจนด้วยคีย์เวิร์ดที่ว่า "โรคจิต" แต่อาจจะเป็นเพราะมันเป็นมุมมองของเกล้าซึ่งเปิดเปลือยทุกอย่างที่เกล้ารู้สึกหรืออาจจะเป็นเพราะเราคิดไปเอง...ว่ามันยัง "จิต" ไม่สุด ถ้าเป็นในมุมมองของฉัตร ฉัตรจะบรรยายไปต่างๆ นาๆ เกี่ยวกับความโรคจิตของเกล้า และความรู้สึกหวาดกลัวของตัวเองที่มีต่อเกล้า มันทำให้เรารู้สึกว่า "หือ เกล้าแม่งโรคจิตชัดๆ" เหมือนตอนแรกๆ ที่เริ่มเรื่อง หรืออาจจะเป็นเพราะขาดฉากอัศจรรย์ที่เกล้ามักจะเล่นสนุกๆ ด้วยมั้ง เราเลยรู้สึกว่าสกิลความรู้สึก "จิต" ของเกล้าในหลังๆ มานี้มันลดลง 55555
-
น่ากลัวสาสสสส เกล้านี้อันตราย
-
ดันมะดันดอง...
-
บอกไม่ถูกอ่ะ
แต่เวลาอ่านแล้วให้ฟีลแบบ
เกล้านี่มันนนนน
น่ารักอ่ะ :hao7:
-
Chapter 12 แลกหมัด
ฉัตรเองก็เป็นคนมุ่งมั่นเหมือนกันนะ......
“เจ็บมั้ยตัวเล็ก”
“สบาย....”
“หน้ามึงบวมแล้ว ตามึงก็ปูด แล้วดูแก้มมึงสิ ทีนี้แก้มห้อยกว่าเดิมอีก”
“อูยยยยย”
เรียนมวยได้สามวัน ฉัตรก็ลองของ โดยการขึ้นชกกับเด็กในค่าย ซึ่งอายุอ่อนกว่าฉัตรหลายปี เจ้าหนูคนนั้นเพิ่งอยู่ชั้นมัธยมต้นเท่านั้น น่าตาน่ารัก แต่หมัดหนักใช้ได้อยู่ ที่สำคัญคือถึงจะเป็นมือใหม่ แต่ก็โปรกว่าฉัตร แถมยังสูงกว่าฉัตร แล้วยังมีทีท่าว่าจะโตขึ้นได้อีกเรื่อย ๆ
น้องจอม.....ทำเอาพี่ฉัตรมอบ....ถึงหินจะสงสาร แต่ว่าเขาก็ไม่อาจขัดศรัทธาเพื่อนตัวน้อยได้
มันจำเป็น มันคือความจำเป็นที่ฉัตรรบเร้ากับเขา ฉัตรอยากแกร่ง ฉัตรอยากเข้มแข็ง แล้วฉัตรก็ใจสู้กว่าที่คิด ถึงตัวฉัตรจะเล็ก ดูอ่อนแอขี้โรค แต่ใจของฉัตรนั้นเกินร้อย ขนาดตัวเองยังคาดไม่ถึง เข้าใจว่าเป็นเด็กขี้ขลาดมาตลอด
ลองฉัตรทนอยู่กับเกล้าได้โดยที่ไม่เป็นบ้า หรือฆ่าตัวตายไปเสียก่อน ก็ถือว่าเจ้าตัวเล็กแกร่งกว่าที่คิด
“แล้วนี่มึงจะยังไง....ไหนเล่ามาสิ กูอยากรู้เหตุผลจริง ๆ มึงโดนใครรังแกมา”
“เปล่า”
“เพื่อนกันป่ะวะ มีไรทำไมแม่งไม่พูด จะได้ช่วย...”
“หินช่วยเราไม่ได้หรอก เราต่างหากที่ต้องช่วยตัวเอง”
“มึงดูถูกน้ำใจกูมากนะฉัตร มึงไม่ได้ตัวคนเดียวนะ”
“เรารู้ว่าหินห่วง แต่เราให้หินยุ่งเรื่องนี้ไม่ได้จริง ๆ เข้าใจเราเถอะนะ”
มันเป็นเรื่องน่าละอาย เกินกว่าจะประกาศให้โลกรู้ หรือแม้แต่กระซิบบอกใครสักคนหนึ่ง ที่ดูแล้วเป็นคนดีน่าไว้ใจ จะให้ฉัตรบอกหินได้อย่างไรกัน ว่าตัวเขาถูกข่มเหงรังแก
ถูกผู้ชายด้วยกันทำเรื่องน่าละอาย ซ้ำร้ายกว่านั้น ไอ้เลวนั่นยังเป็นน้องชายแท้ ๆ คลานตามกันมาอีกต่างหาก
“เออ....กูเข้าใจมึง มันคงเป็นเรื่องที่บอกใครไม่ได้ แต่มึงจำไว้ ว่ามึงยังมีกูพร้อมช่วยมึงเสมอ ขอแค่บอกมา”
“หิน”
“เฮ้ย....อย่าร้อง.....ตุ๊ดอีกแล้วนะมึงเนี่ย”
“ก็มันตื้นตันใจ”
“ถุย”
“แหะ ๆ”
แล้วหินก็ทำแผลให้ฉัตร เพื่อนตัวน้อยแก้มโย้ ตาเขียวและบวมปูด ขนาดเด็กมันยั้ง ๆมือแล้วนะนั่น คิ้วฉัตรแตกนิดหน่อย แต่อะไรก็ไม่น่าตื่นเต้นเท่าร่างขาว ๆที่โชกชุ่มเหงื่อของฉัตร ฉัตรที่สวมเสื้อกล้าม เซ็กส์ซี่กว่าตอนถอดเสื้อเสียอีก
นั่นทำให้หินมีอารมณ์.....จนต้องไปปลดปล่อยตัวเองในห้องน้ำ
“เหี้ยเอ้ย...เหี้ยอีกแล้วสิกู”
หินคงตกหลุมรักฉัตรแน่แล้วกระมัง
.
.
.
.
.
.
“ฉัตร....พี่ไปทำอะไรกับหน้ามา ทำไมมันเยินแบบนั้น.....แต่ก็น่าหมั่นเขี้ยวดีนะ มาบีบทีดิ๊”
พ่อกับแม่กลับไปแล้ว ฉัตรจึงต้องมาเฝ้าเกล้าเหมือนเดิม กลางวันฉัตรจะหายตัว แล้วกลับมาอีกทีก็เกือบค่ำ ด้วยสภาพที่เหนื่อยล้า ผ่านมาห้าวันแล้ว เกล้าก็ยังไม่สามารถลุกเดินได้โดยที่ไม่เจ็บแผล เกล้าบอกอย่างนั้นนะ ฉัตรต้องคอยประคองผู้ชายตัวโต ที่แกล้งทำสำออยโถมทับน้ำหนักตัวลงมาให้เดินออกมานอกห้องบ้าง หมอบอกว่าต้องรีบหัดเดินหลังผ่าตัด จะได้หายไว ๆ
อันที่จริงเกล้าสามารถเดินเองได้แล้ว เพียงแต่ว่าเขาอยากจะอ้อนพี่ชายบ้างก็เท่านั้น...
“วันนี้ตัวไม่ไปได้มั้ย พาเค้าเดินเล่นข้างล่างบ้าง อยู่แต่บนตึกอึดอัดจะแย่”
“เกล้าก็เดินเองได้แล้วนี่”
“ใครบอก”
“แค่ผ่าตัดไส้ติ่ง ไม่ได้ขาหักซักหน่อย”
“เดี๋ยวนี้ฉัตรดื้อเนอะ หรือเพราะตอนนี้เค้าเจ็บอยู่ ตัวเลยไม่กลัวเค้าแล้ว”
“เกล้าต้องการแค่นี้อ่ะเหรอ แค่ให้พี่กลัวเกล้าเหมือนหมากลัวเจ้าของอย่างนั้นน่ะเหรอ....”
“ก็ฉัตรเป็นหมาของเค้านี่”
“พี่ปล่อยเกล้าแล้วนะ เกล้าดีขึ้นเยอะแล้ว....พี่รู้”
“จะไปหาไอ้หินล่ะสิ”
“พี่ไม่จำเป็นต้องตอบเกล้าหรอกนะ”
“หึ.....งั้นตัวก็ไปเถอะ จะเก็บเสื้อผ้าไปอยู่กับมันก็ได้นะ เค้ามันตัวคนเดียวอยู่แล้วนี่”
“ขอบใจนะเกล้า ที่ปล่อยพี่ซะที”
เกล้ากำหมัดแน่น อยากจะลงโทษฉัตรให้สาสม แต่ดูเหมือนว่าอีกนาน กว่าร่างกายของเขาจะเป็นปกติ เขาไม่ชอบเลย ที่ต้องตกอยู่ในสภาพของคนอ่อนแอแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเจ็บแผลมากมาย แต่ถ้าเกิดฉัตรสู้ล่ะ ถ้าฉัตรชกเขาสักหมัดหนึ่งที่ท้อง เขาไม่ต้องยืดเวลาออกไปอีกหรือไง?
ฉัตรพร้อมจะทำอยู่แล้วในตอนนี้ ฉัตรรู้ดีว่าต้องจู่โจมตรงไหน เกล้าทำได้แค่เพียงข่มขู่แบบไม่เต็มเสียงก็เท่านั้น สักพักโทรศัพท์ของฉัตรก็ดังขึ้น แล้วฉัตรก็ผลุนผลันออกไปโดยที่ไม่มองเขา
เขารู้ว่าฉัตรเกลียด รู้อยู่แก่ใจ
ทั้งกลัว....ทั้งเกลียด....คงอยากให้เขาตายด้วยซ้ำไป
แต่ทำไงได้ล่ะ ก็ฉัตรมันน่าแกล้งนี่
เขารู้ว่าประชดไปก็เท่านั้น จะเรียกร้องความสนใจ ก็ดูเหมือนจะหาเรื่องมาอ้างไม่ได้เลยสักเรื่อง
ที่ทำได้คือรักษาตัวเองให้หายสนิท อาจจะเดือน....หรือสองเดือน
แล้วจัดหนักอย่างสาสม
“เค้าปล่อยพี่ไปก่อนก็ได้ฉัตร....หึหึหึหึ”
เกล้าหัวเราะ...หัวเราะเพียงลำพังในห้องสีขาว หัวเราะทั้ง ๆที่น้ำตานั้นไหลออกมา
น้ำตาแห่งความคับแค้นใจ
.
.
.
.
.
.
ในที่สุดเกล้าก็ได้กลับมาที่ห้อง อาการของเขาดีขึ้นจนเป็นปกติ ตัดไหมเรียบร้อย แทบจะไม่รู้สึกเจ็บเลยด้วยซ้ำ
แต่เกล้าก็ยังอดทน
ฉัตรชักได้ใจ ออกไปไหนมาไหนคนเดียวโดยไม่ขออนุญาตเขาบ่อยขึ้น
เขากับฉัตรคุยกันน้อยลง ทั้งที่ปกติก็แทบจะไม่ได้พูดอะไรกันอยู่แล้ว
เกือบเดือนแล้วที่ไม่ได้มีอะไรกับฉัตร หัวใจของเกล้าโหยหาร่างกายหอมหวานของฉัตร บทร่วมรักอันแสนทรมานของเขากับฉัตร
อยากฟัดฉัตรจนจะเป็นบ้า
.
.
.
.
.
ฉัตรดูแข็งแกร่งขึ้น เขายังเป็นหนุ่มตัวเล็ก แต่ทว่าไม่ได้ผอมแห้งเหมือนแต่ก่อน ร่างกายของฉัตรเริ่มมีกล้ามเนื้อ แต่ดูยังไงก็น่าขย้ำมากกว่าจะดูสมชายชาตรี
เพราะฉัตรน่ารัก.....
“อาบน้ำกันมั้ย” เกล้าถามฉัตร ฉัตรส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะก้มหน้าอ่านอะไรในมือถือ เกล้าเริ่มรุก และใช้กำลังกับฉัตร
ผลั้วะ!!!!
หมัดแรก ลอยมากระทบ ไม่ใช่ชกมั่ว แต่ตั้งใจ เกล้ารู้สึกชาวาบ ไม่เจ็บเลยสักนิด เพราะความโมโห ทำให้เกล้ามองข้ามความเจ็บปวดนั้นไปเสีย
“ไอ้ฉัตร มันจะเกินไปแล้วนะ”
“พี่สู้นะเกล้า”
“คนอย่างมึงจะทำอะไรได้”
หมัดแล้วหมัดเล่า ลูกบ้าของฉัตรทวีมากขึ้น เกล้าได้แค่ยกแขนขึ้นป้องกัน ความรักที่เขามีให้ฉัตร ทำให้เขาไม่อาจโต้ตอบฉัตรได้
ถึงจะเป็นรักที่เห็นแก่ตัว ถึงจะทำฉัตรเจ็บตัวมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เกล้าไม่เคยชกต่อยหรือว่าทุบตีฉัตรเลยสักครั้ง(ไม่นับตอนเด็กที่แย่งของเล่นนะ----หากแต่นับตั้งแต่ตอนที่เขาได้ฉัตรเป็นเมียต่างหาก----เขาชอบทำให้ฉัตรเจ็บด้วยวิธีอื่นมากกว่า)
“พี่เกลียดนาย....เกลียด ๆ ๆ ๆ ๆ”
เกล้าล้มลงอย่างหมดแรง ฉัตรไม่เคยบอกว่าเกลียดเขา ไม่เคยพูดออกมาตรง ๆ แบบนี้ เขานอนให้ฉัตรต่อยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้ง ๆที่ไม่ใช่เรื่องยากเลย ที่จะจัดการหมาบ้าตัวนี้ให้หมอบลงในครั้งเดียว
แต่เกล้าก็ไม่ทำ
“ฮึกฮึก”
“หึ....ร้องทำไมล่ะฉัตร ชกอีกสิ จะฆ่าเค้าเลยก็ได้นะฉัตร ตัวอยากให้เค้าตายไม่ใช่รึไง”
“ทำไมต้องบีบบังคับพี่เกล้า.....ทำไมต้องทำเหมือนพี่เป็นสัตว์เลี้ยงของเกล้า พี่ก็เป็นคนนะ พี่เจ็บนะ ทุกครั้งที่เกล้าทำเรื่องพวกนั้นกับพี่ ทำไมเหรอเกล้า แค่เพราะพี่ทำหุ่นยนต์ของเกล้าพังแค่นั้นน่ะเหรอ”
“เพราะเค้ารักฉัตรต่างหาก รักแบบคนรัก ไม่ใช่แบบพี่น้อง”
“จะยังไงก็แล้วแต่ สิ่งที่เกล้าทำ มันไม่ใช่สิ่งที่คนรักเค้าทำกัน ไม่ว่าเกล้าจะเรียกมันว่าอะไร แต่สำหรับพี่ พี่ไม่เคยรู้สึกว่าเกล้ารักพี่ เกล้ารักแต่ตัวเอง ขอแค่ให้ตัวเองรู้สึกสนุกเท่านั้น”
“พูดจบรึยัง”
“พี่เกลียดเกล้า”
“รู้มาตั้งนานแล้ว”
“ใช่....พี่อยากให้เกล้าตาย”
“หึ....อันนั้นก็รู้”
“แต่เพราะเกล้าเป็นน้อง พี่เลยเกลียดเกล้ามากไปกว่านี้ไม่ได้ พี่ก็แค่อยากให้เราเหมือนพี่น้องปกติ เหมือนพี่น้องคนอื่น....”
“พี่ก็รู้....ว่าเค้าทำไม่ได้....คิดว่าเค้าไม่เคยพยายามเหรอ เค้าเคยตั้งใจ ว่าต่อไปนี้จะไม่แตะต้องพี่อีก แต่สุดท้ายเค้าก็ห้ามใจไม่ได้”
“ก็เพราะว่าเกล้าไม่เคยรักพี่ไง เกล้ารักแต่ตัวเกล้า”
“พี่แน่ใจเหรอ อย่าหลอกตัวเองดีกว่า ถ้าพี่รับเรื่องพวกนี้ไม่ได้จริง ๆ ทำไมถึงทนมาได้นานขนาดนี้ล่ะ”
“แล้วพี่เหมือนคนปกติรึไง มีชีวิตอยู่ด้วยความหวาดกลัวมันไม่สนุกหลอกนะเกล้า เกล้าเป็นนายพรานมาตลอด เกล้าสนุกอยู่คนเดียว”
ฉัตรปาดน้ำตา เขาทำร้ายน้องมากไปกว่านี้ไม่ได้ เลือดเต็มหน้าเกล้าไปหมด ยิ่งเกล้าไม่สู้ เขายิ่งรู้สึกผิดและเจ็บปวด
“เจ็บมั้ย เกล้าเจ็บมั้ย”
“ลองโดนต่อยดูมั่งมั้ยละ”
“ฮะฮะ”
“ลงไปได้แล้ว เดี๋ยวนี้ฉัตรตัวหนัก”
“ไปต่อยมวยมาน่ะ”
“ต่อไปนี้คงไม่มีฉัตรคนเดิมอีกแล้วสินะ”
“อื่อ.....ไม่มีอีกแล้ว”
“ถ้างั้นก็ดี.....จะได้ไม่ต้องออมมือ”
“อ๊ะ”
ฉัตรไม่ทันระวัง เขาลืมไปสนิทว่าเกล้าน่ะตัวโตมาก แถมยังเป็นนักกีฬาอีกต่างหาก เกล้าพลิกตัวขึ้นคร่อมฉัตร กดฉัตรลงไปกับพื้น ฉัตรดิ้นพล่านอย่างบ้าคลั่ง แต่เอาเข้าจริงแล้ว ฉัตรไม่สามารถต้านแรงของเกล้าได้เลย
แค่เพียงมือข้างเดียวที่กำรอบคอของฉัตร แค่เกล้าออกแรงอีกนิด กระดูกคอของฉัตรคงหัก
เกล้าไม่ทำแบบนั้นหรอก...ฉัตรรู้ เกล้าชอบทรมานมากกว่าจะทำให้ตายอย่างง่ายดาย
ฉัตรรู้สึกเหมือนทุกครั้ง....ที่ถูกเกล้าหลอกให้ตายใจ....ถูกหลอกให้คิดว่าจะหนีรอด.....
ก่อนจะถูกตะครุบเอาไว้ด้วยกรงเล็บที่แกร่งเยี่ยงราชสีห์
.
.
.
.
ฉัตรถูกเกล้าต่อยท้องจนจุก มวยที่อุตส่าห์ทุ่มเทเวลาเป็นเดือนไม่ได้เกิดผลเลยแม้แต่น้อย เกล้าก้มลงจูบ ฉัตรกัดลิ้นเกล้า ก่อนที่จะถูกตบจนหน้าหัน รู้สึกถึงรสเค็มปร่าของเลือดที่กลบปาก แก้มป่อง ๆของฉัตรแดงเป็นรอยมือ
“ไม่อยากทำให้เจ็บหรอกนะ แต่ฉัตรดื้อนี่ ไหน ๆตอนนี้ฉัตรก็เก่งแล้ว ไม่จำเป็นต้องอ่อนให้อีกแล้วสินะ”
“......”
“อย่าเงียบสิฉัตร อยากจะพูดอะไรก็พูดสิ เค้าอยากฟังให้จบ ๆ จะได้เล่นกับตัวให้สาสมกับที่อดทนรอซะที”
ฉัตรถ่มน้ำลายใส่ใบหน้าหล่อเหลาที่ยื่นลงมาหยอกล้อ เกล้าตบฉัตรอีกฉาดหนึ่ง คราวนี้ไม่แรงมาก แต่ก็ทำเอาแก้มอีกข้างของฉัตรชาวาบ
หิน......ฉัตรนึกถึงคำพูดของหิน
ตอนนี้ฉัตรต้องการความช่วยเหลือจากใครสักคนหนึ่ง
ตอนนี้ฉัตรรู้แล้วว่าเขาไม่สามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเองจริง ๆ
“ซี๊ดดดดดด.....เค้าชอบนะ....ม้าพยศเนี่ย แต่อย่างตัวน่ะ....ต้องเรียกว่าหมาพยศมากกว่า หมาปอมด้วยสินะ ไอ้ตัวเล็ก หึหึ”
เกล้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่ส่วนกลางลำตัวยังคงทำงานอยู่อย่างต่อเนื่องและสม่ำเสมอในทุกจังหวะ
แผ่นหลังขาว ๆของฉัตร ทำเอาคลั่ง นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ไม่ได้ลงเส้นสายบนผืนผ้าใบ
เกล้าหยิบคัตเตอร์ขึ้นมา จ้องมอง ทั้งที่ตรงนั้นยงคงกระแทกเข้าออกเป็นจังหวะ ฉัตรสะดุ้งตัวนิดหน่อย ตอนที่เขาจรดมันลงบนหลังขาว ๆของฉัตร
“ทำเครื่องหมายไว้ดีมั้ย ว่านี่เป็นของ ๆเค้า”
สลักชื่อเอาไว้ ลูกหมาตัวนี้จะได้ไม่หนีเตลิดไปไหนอีก เขาคิดจะทำอย่างนั้นจริง ๆ แต่แล้วเกล้าก็เปลี่ยนใจในนาทีสุดท้าย
“ถ้าพี่ไม่ดื้อ ไม่คิดแข็งข้อ เค้าสัญญาว่าจะดีกับพี่มากกว่านี้ สัญญาว่าจะไม่ทำรุนแรงแบบวันนี้ แต่จะให้เลิกทำเรื่องแบบนั้นจริง ๆ คงจะเป็นไปไม่ได้หรอกนะ แต่จะพยายามเบามือก็แล้วกัน....รู้เรื่องมั้ย”
“โอ๊ยยยยย”
คมมีดกรีดลงมาอีกครั้ง เมื่อฉัตรยังคงเงียบ แผลไม่ลึก แต่ก็ไม่ได้แปลว่าไม่เจ็บปวด
“อื่อ”
“ดี.....ถ้ารู้ตัวว่าสู้ไม่ได้ก็อย่าพยายามรู้มั้ย”
ฉัตรกัดฟันข่มความเจ็บปวด เขาหลับตาลง ปล่อยให้อีกฝ่ายปลดปล่อยความโหดเหี้ยมลงบนร่างกายเขาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด
ยังแกร่งไม่พอ...
ยังเข็มแข็งไม่พอ...
แต่เกล้ารู้เอาไว้เถอะ....
ว่าคนอย่างพี่...ถ้าลองได้ฮึดสู้แล้ว....ไม่มีวันที่จะยอมแพ้เกล้าแน่นอน
.
.
.
.
.
.
(end)
แล้วฉัตรก็โดนอีกตามเคย เอาน่าโดนแค่นี้จิ๊บจ๊อย ที่น้องเกล้าโดนต่อยจนเลือดอาบล่ะ ไม่น่าสงสารกว่าเหรอ
คงต้องรอพึ่งตัวช่วยแล้วล่ะฉัตรน้อย
-
คนอ่านหาย....หรือว่ามันไม่สนุกแล้วคะ ไม่เอาจิ กดเข้ามาอ่านแล้วก็อ่านต่อให้จบเถอะนะเค้าขอร้อง 5555+
-
อ่านไปอ่านมาแล้วรู้สึกว่าเกล้าน่าสงสารอ่ะ (ถึงจะทำตัวให้ไม่น่าสงสารก็เถอะ 5555555)
-
:katai1: หินช่วยที!!
-
ทำไมตอนนี้เรารู้สึกสงสารเกล้าอ่ะ ตอนนี้แอบหมั่นไส้ฉัตรนิดๆ
-
มองยังไงฉัตรก็น่าสงสารอยู่ดีอ่ะ
คนโดนข่มขืนแบบไม่เต็มใจจะหาทางป้องกันตัวเองก็ไม่แปลก
แถมฝึกมาตั้งเยอะแยะสุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
ไปฝึกยิงปืนดีกว่านะฉัตร เห็นผลทันตา o18
-
สงสารเกล้านะ
แต่สุดท้ายก็ทำร้ายฉัตรอีกแล้วอยู่ดี
มันน่าให้หินซัดซะบ้าง
-
:z3:
-
สู้แค่ไหน ก็แพ้เหรอลูก
โถถถถถถถ น้องฉัตรของพี่
-
แต่ฉัตรมันก็น่ารังแกมิใช่เหรอคะ.......
///// เอามีดกรีดหลังฉัตรเป็นชื่อ mutyamania แล้วดึงแก้มให้ยืดย้วย
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ตัวละครในเรื่องนี่น่าสงสารสุดๆเลยค่ะ... (ยกเว้นเกล้า ไอ้สงสารก็สงสาร แต่ดันน่าตบกว่า)
โรคจิต วิปริต ซาดิสม์ นานๆทีอ่านแบบนี้ที หัวหมุนเลยค่ะ //เมาความดาร์ก
อ่านแล้วสงสัย มีบรรทัดไหนที่เกล้าเป็นปกติบ้างมั้ยเนี่ย
คิดว่าหินดูปกติที่สุด แต่น่าจะน่าสงสารที่สุด ถ้าเราเดาปมของหินไม่ผิดล่ะก็นะ
ฉัตรดูมีความมาโซในตัว มองไปมองมาก็เหมาะสมกับไอ้คนซาดิสม์แบบเกล้า
เป็นเรื่องที่เดาทางจบไม่ถูกเลยค่ะ :katai1:
ได้แต่หวังว่าคนเขียนจะไม่ทำร้ายคนอ่านอย่างเรามากเกินไปนะคะ... :mew2:
//นั่งรอตอนต่อไป
-
สนุกมากค่ะ >......<
แอบโรคจิตเบาๆนะพี่น้องคู่นี้ 55555555
-
อืม น่ากลัววววว
-
ก็มาดันบ้างอะไรบ้าง....
-
สนุกค่ะสนุก รู้สึกดีกับตอนลองของนะ :haun4: ฉัตรเป็นคนจริงๆ คนที่พร้อมจะสู้อ่ะ :z6:
แค่นี้ก็รู็สึกดีแล้ว อย่างน้อยก็ได้ต่อยมัน แกร่งไม่พอก็ไม่เป็นไร o13
พยายามใหม่นะฉัตร :katai2-1: เกล้าแมร่งจิตไม่หายจริงๆ :katai1: :katai1: :katai1:
เค๊าสนุกนะเรื่องนี้ ชอบมาก :กอด1: :กอด1: :mew1:
-
ว้า!!แอบเสียดายนึกว่าฉัตรจะรอดไปไกลมากกว่านี้อีกสักนิดและแล้วก็เสร็จเกล้าอีกเหมือนเดิมคำพูดของเกล้าเหมือนจะดูดีนะแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์สุดๆ
-
สงสารฉัตรอีกแล้ว ฮึดไว้ลูกสู้มันๆ><
-
รักของเกล้าแปลก ๆ ดีนะเนี่ย
-
Chapter 13 ทางเลือกของฉัตร......
ความสัมพันธ์ของฉัตรกับเกล้าเริ่มย่ำแย่ลงเรื่อย ๆ.....จากที่เดิมนั้นแย่อยู่แล้ว
“ฉัตร....เปิดเทอมแล้วนะ....ตัวจะไม่ไปเรียนเหรอ”
เกล้าบอกกับร่างที่นอนทอดยาวบนเตียงนอน พี่ชายของเขาถูกล่ามโซ่เอาไว้ ทั้งแขนและขา ดวงตาเหม่อลอยของฉัตรจ้องมองเพดานห้องสีขาว.....
จ้องมองความว่างเปล่า....อย่างไร้ซึ่งจุดหมาย
“จริงสินะ....พี่ถูกล่ามโซ่เอาไว้นี่นา...หึหึหึหึ.....เค้าอาบน้ำให้ตัวนะฉัตร”
ตลอดช่วงปิดเทอมย่อยที่เหลือ มันคือที่สุดของนรกสำหรับฉัตร ไม่ใช่ความเจ็บปวดทางร่างกาย แต่เป็นหัวใจดวงน้อย ที่ถูกกระทำทารุณจนสิ้นหวัง ฉัตรสิ้นหวัง เขาจึงได้แต่นอนนิ่ง เพื่อให้อีกฝ่ายนั้นเล่นกับร่างกายของเขาได้ตามใจชอบ ไม่กินจนกว่าอีกฝ่ายจะเอ่ยปากชวน นอนเมื่อรู้สึกอยากนอน ธุระทุกอย่าง ฉัตรปล่อยให้น้องชายเป็นคนจัดการ ราวกับเป็นผู้ป่วยอัมพาต
ก็จะให้ฉัตรทำอะไรได้อีกล่ะ....
แต่เปล่าเลย....เกล้าไม่รู้หรอก ว่าฉัตรเองก็เรียนรู้บางอย่างจากเกล้าเหมือนกัน
หลอกให้อีกฝ่ายตายใจ ก่อนที่จะเชือดเหยื่อให้ตายอย่างช้า ๆ
ในหัวของฉัตรเต็มไปด้วยความคิดหลายอย่าง คิดที่จะหนี....คิดที่จะแก้แค้น....คิดที่จะทรมานอีกฝ่าย
หรือไม่ก็ตาย ๆไปเสีย......
“ดื้อนะเราอ่ะ.....คิดเหรอว่าพี่ทำแบบนี้แล้วชนะเค้าได้น่ะ”
“.....”
“ตามใจนะ ถ้าไม่อยากพูด....”
“.....”
“พี่นี่มัน....นึกว่าจะเชื่อง ที่ไหนได้ นี่ไม่กลัวกันแล้วงั้นสิ คราวนี้เค้ากรีดหลังพี่จริง ๆเลยดีมั้ย กรีดแม่งให้เละทั้งหน้าทั้งตัวเลย ดูซิ คราวนี้ยังคิดจะหนีเค้าอีกมั้ย ต่อให้ปล่อยไปแล้ว ตัวยังจะกล้าไปหรือเปล่า....หึหึหึ”
“เกล้า”
“ยอมพูดแล้ว แหม่.....พูดน้อยเนอะ.....คำแรกในรอบสองสัปดาห์เชียวนะนี่ นึกว่าจะเป็นปีเสียอีกน่ะ”
“.....”
ฉัตรจ้องมองน้องชายตาแป๋ว ตาของฉัตรนั้นโตและกลมบ๊อก ยามที่ดุนั้น ตาของฉัตรจะขุ่นมัว ครั้งพอทำเฉย ๆ ก็ดูออดอ้อนโดยอัตโนมัติ แต่ดวงตาของฉัตรในตอนนี้ ดูเหมือนจงใจที่จะอ้อนอีกฝ่าย มันจึงดูน่าฟัดเป็นสิบเท่า....
“กล้ามตัวหายไปเยอะเลยนะ แต่แบบนี้แหละน่ารัก ฉัตรตัวเล็ก ๆน่ารักจะตาย เหมือนเด็กประถมดีน่ะ”
“อื่อ”
“พูดออกมาสองคำแล้วนะฉัตร ให้ตายเถอะ ฉัตรทำเค้ามีอารมณ์ตลอดเวลาจริง ๆ”
“พี่ยอมเกล้าแล้ว”
“เค้าควรจะเชื่อพี่ดีมั้ย”
“ดื้อไปก็ไม่มีประโยชน์ แถมยังเจ็บตัวกว่าเดิมอีก”
“นั่นมันก็ถูกฉัตร....แต่ถึงตัวคิดจะหนี...หรืออะไรก็ตามแต่ รู้ไว้เลยว่ามันไม่มีทางสำเร็จ”
“แล้วพี่ต้องทำยังไง เกล้าถึงจะไม่.....เอ่อ.....รุนแรงน่ะ”
“ไม่ต้องทำอะไร เพราะยังไงเค้าก็ชอบเล่นแรงกับฉัตร ไม่มีทางที่จะเลิกได้หรอก ฉัตรรู้เอาไว้แค่นี้ละกัน เพียงแค่ฉัตรไม่ดื้อ ฉัตรก็อาจจะเจ็บตัวน้อยลง แล้วก็อาจจะมีรางวัลอะไรให้อีกนิดหน่อย”
“เกล้า...”
“ยิ่งพี่ขอร้อง เค้าก็ยิ่งหมั่นเขี้ยว แล้วพี่เองนั่นแหละจะยิ่งโดนหนักกว่าเก่า”
เกล้าบดขยี้จูบฉัตร....อ่างอาบน้ำช่างแคบ และแสนอึดอัดสำหรับฉัตร สำหรับการที่มีเกล้าแช่อยู่ด้วย เพียงแค่ร่างกายอันใหญ่โตของอีกฝ่ายพลิกคร่อม ฉัตรรู้สึกเหมือนเกล้าคือโลกทั้งใบของเขา โลกที่แสนมืดหม่น โลกที่ชั่วร้าย ดวงตาของเกล้าคือดวงอาทิตย์ที่แผดเผา รอยยิ้มของเกล้าเหมือนกับสายฟ้าที่ฟาดผ่าลงมา ลมหายใจของเกล้าร้อนราวกับทะเลทราย
แต่ฉัตรตัดสินใจแล้ว ว่ามันจะไม่มีอะไรเหมือนเดิม ฉัตรอยากจะเห็นเกล้าเจ็บปวดบ้าง ไม่ใช่ร่างกาย แต่เป็นหัวใจ เกล้าจะต้องตายอย่างโดดเดี่ยว และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่โดยมีแต่ความคลุ้มคลั่ง
ฉัตรต้องให้ใครสักคนช่วย
ช่วยพาเขาหนีไปจากเกล้า....ในเวลาที่เหมาะสม
เขาต้องการให้เกล้ารัก รักเขาจริง ๆ แล้วเมื่อนั้นแหละ เขาจะหนีไปจากเกล้า
ในวันที่เกล้าตายใจ!!!!
.
.
.
.
.
.
"ไงไอ้ฉัตร....สภาพเหี้ยมากเลยรู้ตัวมั้ย”
นั่นคือประโยคแรกที่หินเอ่ยทักทายเขา หลังจากที่ไม่ได้เจอกันร่วมเดือน
“ทำไมวะ....เหี้ยตรงไหน กูออกจะเลี้ยงมันดี”
หินเอ่ยทักฉัตร แต่เกล้ากลับเป็นฝ่ายโพล่งขึ้นขัด ฉัตรยิ้มแหย ๆ พยายามทำหน้าตาให้สดใส ร่างกายของฉัตรไม่ได้โทรม เพียงแค่ท่าทางการเดิน กับสีหน้าของฉัตรเท่านั้นที่ดูเหมือนคนป่วย และหินเองก็สามารถสัมผัสได้
หินรู้....ไม่ใช่แค่ระแคะระคาย.....แต่หินมั่นใจ....ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับฉัตร และรู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนทำ
ใช่....
หินเคยถูกกระทำมาก่อน.....เมื่อตอนที่เขายังเด็ก ร่องรอยบนตัวฉัตร ไม่ใช่รอยฟกช้ำที่เกิดจากการปะทะปกติ ตำแหน่งของรอยพวกนั้น ร่องรอยที่หินมีโอกาสได้เห็นตอนที่ฉัตรถอดเสื้อ มันอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ควรจะอยู่.....
ร่องรอยแห่งการทารุณ
ร่องรอยจากการร่วมเพศ
การร่วมเพศที่สุดแสนจะวิปริต!!!!
ต้องช่วยฉัตร.....ต้องช่วยให้ได้!!!!
.
.
.
.
.
“อยู่นิ่ง ๆสิฉัตร”
พอฉัตรเริ่มกลับไปเป็นเหมือนเดิม เกล้าก็เริ่มอ่อนโยนขึ้น อะไรที่เกล้าไม่ชอบ ฉัตรจะพยายามหลีกเลี่ยง ทั้งเรื่องหิน และคนอื่น ๆที่เข้ามาวุ่นวาย ไม่ว่าจะชายหรือหญิง
เอาเข้าจริง ๆแล้ว คนที่คิดไม่ดีกับฉัตรนั้นไม่ค่อยมีหรอก ส่วนใหญ่จะรู้สึกเอ็นดูกับบุคลิกภาพนอกที่เหมือนเด็กน้อยของฉัตรมากกว่า หากไม่ใช่พวกโรคจิตที่ชอบร่วมรักกับเด็กผู้ชาย ฉัตรก็แค่ตุ๊กตาที่แสนจะน่ากอดเท่านั้นแหละ
ฉัตรระวังตัว ไม่ให้ใครเข้าใกล้ ทั้งต่อหน้าเกล้า และตอนที่เกล้าไม่อยู่ กลัวเกล้าจะแอบมองน่ะสิ ซึ่งฉัตรก็จะมีวิธีของฉัตร เวลาที่ใครสักคนพุ่งตรงมาหา ก็แค่แกล้งทำเป็นหลับหรือป่วยเพื่อตัดบทเสีย ก็เท่านั้น
แต่จะให้รอดพ้นเลยนั้นเห็นจะยาก ถ้าเกล้าคิดที่จะแกล้ง ต่อให้ไม่ทำผิด เกล้าก็หาเรื่องแกล้งได้อยู่ดีนั่นแหละ
แต่ไม่ใช่ตอนนี้หรอก เกล้าแค่เห็นว่าเล็บเท้าของฉัตรนั้นยาวเกินไป ก็เลยอาสาจะตัดให้ก็เท่านั้นแหละ
“พี่ทำเองก็ได้เกล้า”
“อย่าขัดใจเค้าสิ”
“อื่อ”
“น่ารักมากฉัตร....นี่....ตัวจำได้มั้ย เรื่องที่เค้าเคยบอก....ที่เค้าถามว่า....เราสามารถรักกันแบบคนรักได้มั้ย ตอนนี้เค้าอยากได้คำตอบจากฉัตรอีกครั้งนึงน่ะ”
สำคัญด้วยเหรอเกล้า....ตอบอะไรออกไป....ก็ใช่ว่าเกล้าจะเชื่อ....
โกหกก็ถูกลงโทษ...
พูดความจริงก็ถูกลงโทษ....
มันอยู่ที่ว่าเกล้าอยากได้ยินแบบไหนมากกว่า
แต่ถึงฉัตรตอบว่าใช่...เกล้าก็ต้องบอกว่าฉัตรโกหก ต่อให้ฉัตรต้องการจริง ๆก็ตามทีเถอะ แล้วเกล้าก็ลงโทษฉัตรอยู่ดี
“แหะ..แหะ....พี่ตามใจเกล้าก็แล้วกัน”
“น่ารักมากฉัตร เข้าใจแล้วใช่มั้ย ว่าทุกอย่างมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉัตร เริ่มฉลาดแล้วนี่”
“แล้วพี่ต้องทำยังไงบ้างเหรอเกล้า”
“ก็ทำเหมือนที่แฟนเค้าทำกันไง อะไร ๆที่มันโรแมนติกน่ะ”
“แล้วเกล้าไม่กลัวคนมองแปลก ๆเหรอ”
“ช่างแม่งมันดิฉัตร เราไม่ได้ปี้กันกลางถนนนี่หว่า ก็แค่อะไรหวาน ๆ อย่างเช่น ฉัตรหอมแก้มเค้า เป็นรางวัลที่เค้าตัดเล็บให้ฉัตรไง”
“ได้สิเกล้า”
ฉัตรหอมเกล้า....เสร็จแล้วก็ลุ้น ลุ้นว่าเกล้าจะหาว่าเขาเสแสร้งแกล้งประจบ แล้วหาเรื่องลงโทษกันหรือเปล่า แต่เกล้าก็ไม่ได้ทำ เกล้าแค่ขยี้หัวฉัตรเบา ๆเท่านั้นเองแหละ
บางทีเกล้าก็อาจจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่านะเกล้า....
เกล้ากำลังตัดเล็บเท้าให้พี่อยู่นะ!!!.....มือของเกล้าน่ะเฮ้ย!!!!!
“อยากให้ตอนทำกัน ฉัตรมีความสุขแล้วก็เต็มใจกว่านี้ ถึงฉัตรจะไม่ชอบก็เถอะ”
“พี่จะพยายามนะ”
“ต้องทำให้ได้ต่างหาก รู้ใช่มั้ย ว่าถ้าทำให้เค้ามีความสุข ฉัตรเองก็จะสบายไปด้วย”
“อื่อ”
“ต่อไปนี้ห้ามเรียกแทนตัวเองว่าพี่ เรียกแทนตัวเองว่าฉัตร เข้าใจมั้ย”
“อื่อ”
“ไม่อื่อ....ครับ....ต่อไปเวลาฉัตรตอบรับเค้า ฉัตรต้องตอบว่าครับ”
“ครับ”
“ฉลาดมากฉัตร....เค้ากำลังพยายามอยู่นะ ที่จะไม่รุนแรงกับฉัตรมากเกินไปนักน่ะ เพื่อฉัตรเลยนะ แต่มันต้องค่อยเป็นค่อยไป จะให้หักดิบเลยก็คงไม่ได้ แต่ถ้าฉัตรทำให้เค้าตื่นเต้นกับเรื่องอื่นได้มากกว่า มันก็อาจจะช่วยได้นะ เช่นลองจู่โจมเค้าดูบ้างไง”
“ครับ”
“ทำสิ”
“อาบน้ำก่อนสิเกล้า”
“เออ....ลืมไปเลยเนอะ ตีนฉัตรเหม็นเหมือนกันนะนี่”
.
.
.
.
.
เพื่อให้เกล้าตายใจ ฉัตรต้องกลั้นใจทำทุกอย่างที่เกล้าสั่ง
จะให้ฉัตรรุกเกล้าเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว ฉัตรไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องอย่างว่าเหมือนเกล้านี่ เซ็กส์ที่ฉัตรเคยมีก็มีแค่กับเกล้า คนที่ทำก็คือเกล้า ไม่เหมือนเกล้าที่ประสบการณ์โชกโชน
“ซี๊ดดดดดฉัตร.....ตรงนั้นแหละ....เด็กดี”
ฉัตรใช้ปากให้เกล้าอย่างฝืดฝืน ทุกทีเกล้าจะเป็นคนสั่งฉัตร แต่ตอนนี้เกล้าบอกให้ฉัตรเป็นฝ่ายเริ่ม ฉัตรจึงทำทุกอย่างไปโดยอัตโนมัติ....
“จำที่สอนได้มั้ย ห่อลิ้นน่ะ...อย่างนั้นแหละ อมเข้าไปลึกอีกสิฉัตร”
“แค่ก ๆ ๆ ๆ”
“อย่าหยุดจนกว่าเค้าจะเสร็จ”
ฉัตรอดทนทำจนกระทั่งเกล้าเสร็จ พอเสร็จแล้วก็ต้องเลียกินให้หมด มันก็ไม่ต่างจากที่เคยทำนักหรอก เพียงแต่ว่าฉัตรกำลังทำโดยที่ไม่มีเกล้าคอยสั่งเท่านั้นเอง
“อืมมมม....มันก็ไม่เห็นจะต่างจากเดิมตรงไหน”
“ก็พี่ไม่รู้จะทำยังไงนี่เกล้า”
“นั่นสิเนอะ ก็ตัวไม่เคยทำกับใครนอกจากเค้านี่นา จริงสิฉัตร ตัวยังไม่เคยออนท้อปเองเลยนี่นะ แบบว่ากดตัวลงมาโดยที่เค้าไม่ต้องขยับน่ะ...ทำได้มั้ย”
“ได้สิเกล้า”
“เออนี่..”
“หืมมม”
“บอกแล้วใช่มั้ยว่า....”
“ฉัตรขอโทษนะเกล้า ก็ฉัตรไม่ชินปากนี่นา”
“หึหึหึหึ”
ให้ตายเถอะ รู้สึกสกปรกเป็นบ้า กลายเป็นว่าตอนนี้ ฉัตรเป็นผู้ร่วมกระทำบาปโดยสมบูรณ์เสียแล้ว....บาปแห่งการเสพสังวาสกับพี่น้องร่วมสายโลหิต คราวนี้เป็นเขาที่ทำอย่างเต็มใจ เต็มใจไม่ใช่เพราะอยากทำกับน้อง แต่เต็มใจที่จะทำกับน้องเพื่อให้ตัวเองได้แก้แค้นต่างหากล่ะ
มันจะบาปกว่าเดิมไหมนะฉัตร....
นั่นสิ...
.
.
.
.
.
.
.
.
(end)
สู้ ๆนะน้องฉัตร เพื่ออิสรภาพ....
..................................
-
สงสารฉัตรจังเลยยย TT
-
สู้ๆ ฉัตรป้าเป็นแบล็คให้ หุหุหุ
-
ฉัตรสู้ๆๆๆๆเอาให้เกล้ามันตายไปเลย
-
เกล้าสมควรที่จะได้รับความเจ็บปวด :m16:
-
o13 ฉัตรเจ๋งมาก ! แล้วก็หินฉัตร พอดีกับเกล้าก็สามพี 5555
-
more comment please........T^T
-
คิดไปคิดมาสงสารเกล้าเหมือนกันอ่ะ แต่ก็สงสารฉัตรมากกว่าไม่รู้จะเข้าข้างใครดีรอดูกันต่อไป
ไรท์มาต่อด่วนเบยเค้าค้าง5555 :z2:
-
สู้นะฉัตร
-
เกล้าควรที่จะโดนฉัตรล้างแค้นนะคิดว่า
-
แบบว่าเม้นท์ไม่ถูกเลยทีเดียว
แต่ชอบอ่ะ อ่านแล้วได้ฟีลมากๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
จะรอดมั้ยเนี่ยฉัตร
-
ตัวละครน่าสงสารทุกตัว
-
พึ่งอ่านค่ะ
น่าติดตามมาก
เป็นนิยายที่เขียนได้ดีดำเนินเรื่องดี สื่อออกมาเยี่ยมมมมม แถมไม่ดูซ้ำซาก
ฉีกแนวทุกแนวที่เคยอ่านมาเลย
o13
-
Chapter 14 Daddy and Sons
“น้องฉัตร....ตัวเลอะไปหมดแล้วนะ มาอาบน้ำกันมาลูก”
“อาบให้เกล้าด้วย เกล้าจะอาบด้วย จาอาบกลับพ่อออออออ”
ทุกครั้งที่ผู้เป็นบิดา มีท่าทีว่าใส่ใจพี่คนโตมากกว่า คนน้องก็จะรีบเข้าไปแทรกทันที ด้วยจิตริษยา
“ฉัตร.....ตัวมันขี้ประจบพ่อ ไอ้หมาฉัตร”
“อื่อออออออ”
เวลาที่พ่อกับแม่เผลอ เกล้าจะเล่นรุนแรงกับฉัตรเสมอ เกล้าในตอนนั้นเข้าใจว่าเป็นความเกลียดชัง แต่เปล่าเลย ไอ้เด็กแก้มยุ้ย หัวโหนก ตัวขาวอย่างฉัตร มันน่าขยำขยี้ให้เละต่างหาก
เด็กชายทินกร ฉีดน้ำใส่เด็กชายฉัตรมงคลจนเปียกชุ่ม เอาสองมือน้อย ๆบีบทึ้งและดึงแก้ม ผลักจนหงายล้มก้นจ้ำเบ้า ก่อนจะขึ้นคร่อมแล้วถูไถด้วยจิตใต้สำนึก
“หยุดเดี๋ยวนะนะไอ้เกล้า มึงจะทำอะไรพี่น่ะ”
เกล้าไม่เข้าใจเลย.....ว่าทำไมพ่อถึงได้โกรธมากมายขนาดนี้
.
.
.
.
.
.
“หนุ่ม ๆ จ๊ะ แม่ไม่อยู่....อย่าลืมดูแลบ้านให้เรียบร้อยนะ....พ่อจ๋า....ดูแลเรื่องการกินด้วย ให้เกล้ากับฉัตรช่วย แล้วก็อย่าลืมดูดฝุ่น โดยเฉพาะห้องทำงานคุณน่ะ ฝุ่นหนาเป็นคืบแล้วมั้ง”
“เออน่ะ....รีบ ๆไปเถอะเธอ เราอยู่กันได้น่ะ บอกคุณแม่ของเธอด้วยนะ ว่าพวกเราเป็นห่วง”
ในตอนนั้น อยู่ ๆ ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้แม่ของพวกเขาต้องกลับต่างจังหวัดกะทันหัน เนื่องจากคุณยายของเกล้าและฉัตรประสบอุบัติเหตุลื่นล้มในห้องน้ำ
บ้านทั้งหลังจึงเหลือเพียงแค่สามหนุ่มสามมุม ประกอบด้วยคุณพ่อยังหนุ่ม เกล้าผู้แสนเกเร และฉัตรเด็กเก็บกด
พ่อซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัว ดูเผิน ๆ ก็เป็นผู้ชายใจดี แสนอบอุ่น รักครอบครัว ชอบปลูกต้นไม้ ชอบออกกำลังกาย และชอบออกไปสังสรรค์กับเพื่อนกลุ่มใหญ่ซึ่งพิสมัยอะไรเหมือน ๆกัน อาทิตย์ละครั้ง เกล้าถอดแบบเกือบทุกอย่างมากจากพ่อ ผิวพรรณที่ไม่ขาวหรือดำจนเกินไป ทว่าเนียนเรียบอย่างคนที่สุขภาพดี ใบหน้าคมเข้ม คิ้วหนา จมูกเป็นสัน ริมฝีปากน่าจุมพิต พ่อของเกล้าในตอนนั้นอายุเพิ่งสี่สิบต้น ๆ แต่ก็ยังดูหนุ่มคนหนุ่มอายุยี่สิบปลาย ๆ
นั่นเพราะพ่อดูแลตัวเองดีเกินไป ใส่ใจตัวเองมากเกินผู้ชายปกติ และบางอย่างที่คนอื่นไม่รู้แต่เกล้ารู้.....
ความลับของพ่อ...
ไอ้คนวิปริต!!!!
.
.
.
.
.
.
.
“น้องฉัตรมากินข้าวเย็นลูก”
“ครับพ่อ”
ทุกคนนั่งกินมื้อเย็นกันอย่างเงียบเชียบ ไม่มีใครปริปากพูดอะไร นาน ๆทีได้กินอาหารขยะบ้างก็ไม่เลว แม่ของพวกเขาเป็นหญิงร่างอวบ ผู้ซึ่งเชื่อเสมอในเรื่องเสน่ห์ปลายจวักมัดใจสามี แม่เป็นผู้หญิงยิ้มง่าย มองโลกในแง่ดี เป็นคนง่าย ๆ และไม่เคยขัดใจพ่อ เว้นเสียแต่เรื่องห้องทำงาน ซึ่งหลังจากทะเลาะกันครั้งนั้น แม่ก็ไม่เข้าไปวุ่นวายอีก
เกล้าเกลียดผู้ชายคนนี้ นับวันยิ่งเกลียด ทั้งที่พ่อไม่เคยทำอะไรให้....เคยสิ!!!!....ถ้าคุณถาม....เกล้าจะตอบแบบนี้ พ่อสร้างปมในใจ สร้างบาดแผล และฝังเชื้อชั่วใส่หัวของเขา พ่อผู้ซึ่งดูเผิน ๆ แล้วดูปกติดีคนนี้ หากตัดรูปกายภายนอกที่แสนเพอร์เฟคเกินชายวัยเดียวกันออกไป พ่อก็เป็นแค่แฟมิลี่กายธรรมดา หาใช่พวกวิปริตผิดเพศอย่างที่ว่า ไม่มีอะไรบ่งชี้....
นั่นเพราะพ่อเล่นละครเนียนน่ะสิ
“อร่อยมั้ยลูก”
“ครับ”
“กินเยอะ ๆ แกก็ด้วยเกล้า เดี๋ยวพอแม่แกกลับมา แกก็ต้องกลับไปกินอาหารฝีมือแม่เหมือนเดิมแล้วนะ....หึหึ”
“พ่อไม่ชอบสินะ....อาหารฝีมือแม่น่ะ....ถึงว่า....พ่อถึงชอบไปกินข้าวนอกบ้าน”
“ไอ้เกล้า....!!!!”
ฉัตรมองคนทั้งสองอย่างหวาด ๆ แต่ถ้าให้เลือกแล้ว ฉัตรขออยู่ข้างพ่อดีกว่า แต่เจ้าตัวเล็กก็รู้อยู่แกใจ ว่าถ้าเลือกข้างผิด ชีวิตน้อย ๆในอุ้งมือน้องชายจะเป็นเช่นไร
"อิ่มแล้วเหรอลูก....น้องฉัตร"
“อิ่มแล้วครับ”
“เก็บจานไปล้างด้วยนะลูก”
“ครับ”
ตกดึกคืนนั้น ฉัตรนอนไม่หลับ....ไม่รู้ทำไม แต่มันเหมือนมีบางอย่างแปลก ๆ ฉัตรเหลือบมองเกล้าที่หลับเป็นตาย หูแว่วได้ยินเสียงจากชั้นล่าง เจ้าตัวเล็กจึงตัดสินใจแกะอ้อมแขนที่แสนอึดอัดนั้นออก
“อ้าวฉัตร....ยังไม่นอนเหรอลูก”
“ไม่ง่วงครับ”
“แล้วเจ้าเกล้าล่ะ”
“หลับไปแล้ว”
“หึ....มานั่งดูทีวีกลับพ่อสิน้องฉัตร”
ตั้งแต่ตกเป็นของเล่นของเกล้า ฉัตรก็ไม่ค่อยได้สนิทกับพ่อเหมือนอย่างแต่ก่อน กับแม่ก็ด้วย แต่ก็ไม่เห็นเกล้าว่าอะไร เวลาที่ฉัตรออกไปไหนกับแม่....
‘ตัวห้ามไปสนิทกับพ่อนะ....ห้ามยุ่งกับพ่อ.....ไม่งั้นโดนดีแน่’
‘ทำไมอ่ะเกล้า’
‘ห้ามถาม....ทำตามที่เค้าสั่งก็พอ....เพราะฉัตรเป็นของเค้าแล้ว เป็นเมียต้องเชื่อฟังผัว ห้ามยุ่งกับผู้ชายคนอื่น พ่อก็ด้วย ผู้หญิงก็ไม่ได้ ยกเว้นแม่ไว้คนนึง แต่ยังไงก็แล้วแต่ อยู่แต่กับเค้าน่ะดีที่สุด รู้เรื่องมั้ยไอ้ลูกหมา’
ฉัตรเข้าใจว่าเกล้าคงติดพ่อกระมัง เห็นตอนเด็ก ๆ เกล้ามักจะชอบตามพ่อไปนู่นไปนี่เสมอ ตอนที่ถูกพ่อตีเพราะแกล้งเขา เกล้าร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร คงเพราะเสียใจล่ะมั้ง ก็พ่อน่ะ....เหมือนเป็นพระเจ้าของเกล้าเชียวนะ
เพราะอย่างนี้ไง....ถ้ามีโอกาส....ฉัตรก็อยากจะคลุกคลีกับพ่อบ้าง
“ดื่มนมมั้ยน้องฉัตร....มีเหลืออยู่อีกเยอะแน่ะ”
“ก็ดีครับ....อ่า....พ่อจะดื่มด้วยมั้ย....เดี๋ยวฉัตรไปเอามาให้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอกลูก เดี๋ยวพ่อไปหยิบมาให้เองดีกว่า....น้องฉัตรดูหนังไปเถอะ กำลังสนุกเลยไม่ใช่เหรอ?”
“ครับ”
ครู่เดียว....ชั่วอึดใจ พ่อกลับมาพร้อมนมอุ่น ๆ แก้วใหญ่ ฉัตรกระดกรวดเดียวจนหมด นมอุ่น ๆผสมน้ำผึ้ง ของโปรดของฉัตรมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
“หิวสิท่า ตอนเย็นกินไปนิดเดียวเองไม่ใช่หรือ”
“ครับ”
“เอ....น้องฉัตรนี่น่ารักเหมือนใครนะ....แก้มนุ้มมมมนุ่ม....หึหึหึ”
พ่อกอดและหอมฉัตรเหมือนตอนที่ฉัตรเป็นเด็ก ๆ ฉัตรนั่งนิ่งให้พ่อซุกไซร้อย่างหมั่นเขี้ยว ตาก็เพลินกับหนังสงครามตรงหน้า ดูไปดูมาตาก็ชักปรือ....
ขาวจังเด็กดี.....หึหึ......ผิวเนียนยิ่งกว่าทุกคนที่เคยเจอเสียอีก.....
ร่างกายของฉัตรไม่ตอบสนองอะไรอีก....ฉัตรหลับลึก...ราวกับถูกดูดไปอีกมิติที่ไกลแสนไกล แต่ทว่าร่างกายยังคงรู้สึกแปลก ๆ เพียงแค่ขยับตัวไม่ได้เท่านั้น ความรู้สึกเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก ในความฝันนั้น ฉัตรถูกตรึงเอาไว้กับเตียงสีขาว ถูกลิ้นลึกลับชอนไชไปทั่วร่าง ซอกคอ หัวนม และต่ำลึกลงไป ลิ้นเปียก ๆที่แสนเย็นเฉียบ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ฉัตร.....ตื่น!!!!!”
เช้าแล้ว....ฉัตรขึ้นมาอยู่ห้องตัวเองได้อย่างไรก็ไม่รู้ เสื้อผ้าของฉัตรไม่อยู่กับตัวเสียแล้ว เนื้อตัวก็เต็มไปด้วยรอยจ้ำ นี่เขาถูกเกล้าทำเรื่องน่าอายอีกแล้วสินะ ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย รู้แค่ว่าหลับสนิทและฝันร้ายมาก ๆก็เท่านั้นเองแหละ
แต่ทุกทีที่ถูกเกล้าแกล้ง จะรู้สึกเจ็บก้นนี่นา....น่าแปลกที่ไม่ยักกะรู้สึกอะไร แถมคลำ ๆ ไปก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น....สรุปว่าเมื่อคืนนี้ที่เขานั่งดูหนังกับพ่อ มันคือส่วนหนึ่งของความฝันหรือว่าอย่างไร.....
“ไปอาบน้ำไปฉัตร เนื้อตัวสกปรกชิบหาย”
“อื่อ”
เกล้าไปโกรธใครมาน่ะ ช่างเถอะ....เกล้าก็เป็นแบบนี้แหละ อารมณ์แปรปรวน ขึ้น ๆลง ๆ เป็นปกติ เมื่อคืนนี้คงไม่ได้ทำอย่างที่ใจอยากล่ะสิ ถึงได้หงุดหงิดแบบนั้น
ก็ไม่ได้อยู่กันตามลำพังนี่นา....ยังมีพ่ออยู่ทั้งคน...พ่ออาจจะมาเคาะประตูขัดจังหวะก็เป็นได้ ฉัตรคิด ก่อนจะเปิดน้ำเย็น ๆ ให้ไหลผ่านร่างกายจนรู้สึกสดชื่น....
ตรงนั้นของฉัตรแข็งโด่ เจ้าตัวเล็กเผลอสัมผัสไอ้หนูของตัวเอง ลูบไล้ด้วยความรู้สึกวาบหวิวแปลก ๆ อารมณ์ที่ยังคั่งค้างอยู่ ก่อนจะชักขึ้นลงเป็นจังหวะ ไม่นานนักน้ำสีขาวขุ่นก็พุ่งกระฉูดออกมา แล้วไหลลงท่อระบายน้ำไป.....
อืม....เรื่องปกติของเด็กหนุ่มวัยเขาน่ะ!!!!
.
.
.
.
.
“ทำอะไรกันน่ะ”
เสียงของเกล้าดังขึ้น ก่อนที่ไฟดวงใหญ่กลางห้องรับแขกจะถูกเปิดจนสว่าง ผู้เป็นพ่อผละออกจากร่างกายของฉัตร ผู้ซึ่งนอนไม่ได้สติ เกล้าแกล้งทำเป็นเฉไฉถามเรื่องอื่น แสร้งทำเป็นว่าไม่เห็น ทั้งที่ในใจนั้นเดือดจนแทบจะฆ่าคนตายได้
“ดูทีวีทำไมไม่เปิดไฟล่ะครับ เดี๋ยวก็เสียสายตาหรอกคุณพ่อ”
“กะ...แกยังไม่นอนอีกเหรอ”
“นอนไม่หลับน่ะครับ....อะ...อ้าว....นั่นฉัตรนี่นา....ไหงฉัตรถึงได้นอนนิ่งเหมือนสลบแบบนั้นล่ะครับ....”
“พี่แกเค้านอนไม่หลับน่ะสิ เลยลงมาดูทีวีกับพ่อ....ดูไปดูมาก็หลับไปเฉยเลย....คงดื่มนมอุ่นเข้าไปน่ะ”
“แล้วทำไมเสื้อแสงถึงได้เลิกขึ้นมาขนาดนั้นได้ล่ะครับ....ปกติฉัตรไม่ใช่คนนอนดิ้นนี่นา...นี่เผลอละเมอพันเสื้อตัวเองรึไงน่ะ”
“จะไปรู้เรอะ!!!!”
“แล้วทำไมตัวฉัตรถึงได้เปียกแบบนั้นล่ะครับพ่อ.....ดูสิ....เปียกอย่างกับถูกใครเลียจนชุ่มอย่างนั้นแหละ”
เกล้ายังคงเล่นลิ้นหน้าทะเล้น ส่วนพ่อของเขานั้นเดือดจัดจนเผลอตวาดเสียงดัง
ก็ดูท่าทางของมันสิ เกลียดเสียจริง กับไอ้ท่าทางที่เหมือนเก็บงำอะไรเอาไว้ ไม่รู้เมื่อไหร่....ที่รู้สึกชิงชังเด็กคนนี้อย่างบอกไม่ถูก
“แก!!!!.....มันจะมากไปแล้วนะไอ้เกล้า กูเป็นพ่อมึงนะ ทำไมมึงถึงได้พูดกับกูแบบนี้”
ผู้ชายคนนั้นชี้หน้าเกล้า ถึงตอนนี้....ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องแสดงละครอีกต่อไป....เกล้ายังคงโกรธอยู่นั่นแหละ แต่ก็รู้สึกตลกขบขันขึ้นมานิดหน่อย ที่ได้เห็นพ่อบังเกิดเกล้า แสดงอาการเต้นเร่าเป็นเจ้าเข้าแบบนั้น...
“กูจะพูดแบบนี้แล้วมึงจะทำไม รู้เอาไว้ด้วยนะ ว่าฉัตรน่ะเป็นของกู ไม่ใช่ของมึง”
“นี่มึง.....มึงกับน้องฉัตร!!!!”
“ใช่!!! ผมกับฉัตรเรามีความสัมพันธ์กันแล้ว อย่าทำหน้าช็อคแบบนั้นสิครับ เรื่องธรรมดาจะตาย สำหรับคนสมัยนี้ ทำไมครับ ตกใจมากเหรอ....ที่ลูกชายกลายเป็นพวกรักร่วมเพศน่ะ”
“มึงทำแบบนี้กับพี่มึงได้ไง มึงมันวิปริต....ไอ้เกล้า บาปกรรมจะติดตัวมึงไปตลอดชีวิต เรื่องนี้แม่มึงจะต้องรับรู้ รับรู้ความอัปปรีย์ที่มึงทำกับน้องฉัตร”
“แล้วมึงไม่เป็นเหรอ? ไอ้เกย์แก่วิปริต ชอบสินะ....พวกเด็กผู้ชายน่ะ โดยเฉพาะเด็กประถม นี่ถึงขั้นจะเขมือบลูกตัวเองเลยนะนั่น แบบนี้ไม่บาปเลยสินะครับ....คุณพ่อ”
“มึงอย่ามาใส่ร้ายกู...กูไม่ใช่...”
“เรื่องของพ่อผมจะเก็บเป็นความลับ แลกกันกับเรื่องของผมกับฉัตร ตอนนี้เรามันก็วัวสันหลังหวะกันทั้งคู่ ทำตัวตามปกติเถอะ อย่าทำให้แม่ต้องเสียใจเลยนะครับ”
“มึงพูดเรื่องอะไร ความลับอะไร”
“ชมรมของพ่อไง ผมเห็นหมดแล้วล่ะ รู้มานานแล้วด้วย งานอดิเรกที่บอกใครไม่ได้ของพ่อน่ะ...เวลาที่ทุกคนหลับกันหมด พ่อคงนั่งดูวิดีโอพวกนั้นในห้องทำงานสินะ ดูไปด้วย แล้วก็สาวว่าวไปด้วย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“มึง!!!!”
“ขอตัวฉัตรคืนนะครับ ขอเมียผมคืนนะครับคุณพ่อ รับรองว่าเรื่องนี้ฉัตรก็จะไม่รู้....เรื่องอัปปรีย์ของพ่อน่ะ”
เกล้าอุ้มเจ้าตัวเล็กที่หลับไม่ได้สติ หน้าของฉัตรนั้นมุ่ย คิ้วขมวด เหงื่อเต็มขมับอย่างคนที่ฝันร้าย เกล้ายักคิ้วข้างหนึ่งให้ผู้เป็นบิดา ก่อนจะพาร่างของฉัตรขึ้นไปบนห้อง ทิ้งให้พ่อของเขายืนกำหมัดแน่นอย่างทำอะไรไม่ได้
อีกไม่นาน.....อีกไม่นานเขากับฉัตรก็จะได้เป็นอิสระแล้ว....อีกไม่นานหรอก พวกเขาก็จะได้หนีไปไกลแสนไกล ไกลจากพ่อ ไกลจากบ้านบ้า ๆหลังนี้ สู่ชีวิตนิสิต
ฉัตรเป็นของเกล้า....ไม่ใช่ของพ่อ....แล้วเกล้าก็แสดงให้พ่อเห็นแล้ว ว่าเขาหมายความตามนั้นจริง ๆ
เห็นทีต้องระวังตัวมากกว่านี้
ห้ามแตะอาหารที่พ่อทำ
ห้ามให้ฉัตรเข้าใกล้พ่อโดยเด็ดขาด....ห้ามฉัตรอยู่ตามลำพังกับพ่อ ตัวเขาเองก็จะพยายามไม่อยู่ตามลำพังกับพ่อ
พ่อน่ากลัว.....น่ากลัวเหลือเกิน....แหม่....เกล้ากลัวพ่อตัวเองจัง
หรือจะฆ่าพ่อให้ตายไปเลยดีนะ จะได้เลิกกลัว ชอบมายุ่งกับของ ๆคนอื่นดีนัก!!!!
แต่ก่อนอื่นเกล้าคงต้องลงโทษฉัตร ที่แอบย่องลงมาหาพ่อเมื่อคืนก่อนเสียกระมัง
.
.
.
.
.
(end)
แล้วคุณพ่อจะได้รับบทเรียนอย่างสาสม ลูกไม้ลูกนี้นอกจากจะหล่นไม่ไกลต้นแล้ว ยังแซงหน้าพ่อบังเกิดเกล้าไปอีกหลายเกล้าทีเดียวเชียว
ไหน ๆเรื่องมันก็มาโทนนี้แล้ว ก็เอาให้สุด ตอนหน้าค่อยเข้าสู่โหมดปัจจุบัน
-
พอกันทั้งพ่อทั้งลูกโรคจิตพอกัน
-
เกล้ามาช่วยไว้ทัน ไม่งั้น .... เฮ้อ สงสารน้องฉัตรอ่ะ
-
ฮึบบบ.......
-
ฮึ่ม ไม่มีพระเอกขี่ม้าขาวในชีวิตของฉัตรบางเรอะ :z3:
-
ฮึบ..นี่หรือคือพ่อคน
คุณนี่มันช่างงงง..
ไม่รู้จะอธิบายยังไงงงง
ตอนนี้เชียร์เกล้าเต็มที่เลยอ่ะ
ปกป้องฉัตรเอาไว้ได้หล่อมากกกก
ปล.แอบปิ้งเกล้าล่ะ :katai5:
-
ฉัตรเป็นผู้ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวเลย :o12:
-
หมดกันคุณพ่อ T_T นั่นลูกชายไม่ใช่เหรออออ
-
แว่บมาอีดิทให้สละสลวยมากขึ้น เม้นท์กันเข้ามาอีกนะคะ กระหายเม้นท์ อยากอ่านความคิดเห็นอื่น ๆอีก
-
มาแรงแซงทางโค้งเลยนะเกล้าาาาา
-
Chapter 15 ช่วยด้วย.....
เป็นเวลานานเหลือเกิน....ที่ฉัตรต้องทนฝืนใจในสิ่งที่ตนไม่อยากทำ
นั่นคือการเป็นคนรักของเกล้า
“ฉัตรป้อนติมเค้าหน่อยจิ”
“ครับ”
สายตาสอดรู้ของคนทั้งร้านมองมายังพวกเขา ฉัตรรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษที่ถูกแห่ประจานรอบเมือง ก่อนขึ้นตะแลงแกงประหาร แต่เจ้าตัวเล็กก็ต้องฝืนฉีกยิ้มอย่างเคอะเขิน
จะมีคนรู้จักหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วถ้ามี พวกเขาจะถูกมองว่ายังไงนะ แค่ลำพังถูกมองว่าเป็นพวกรักร่วมเพศ ฉัตรก็รู้สึกแย่พอแล้ว แต่นี่พวกเขายังเป็นพี่น้องแท้ ๆอีกนี่สิ
อยากจะหายตัวไปจัง
“ตัวอยากไปไหนต่อรึเปล่าฉัตร”
“ฉัตรอยากไปดูหนัง.....แต่ก็แล้วแต่เกล้าละกัน”
“ถ้าอยากดูจริง ๆ ฉัตรก็อ้อนเค้าดิ”
“นะเกล้านะ”
ให้ตายเถอะ เหมือนอีกฝ่ายอ่านใจฉัตรออก ยิ่งฉัตรอายมากเท่าไหร่ เกล้าก็ยิ่งสั่งให้ทำอะไรแปลก ๆมากขึ้นเท่านั้น เกล้าชี้มือไปยังห้องน้ำชาย ก่อนจะยิ้มแฉ่งให้ฉัตร
“อื่อ”
“ทำกันนะฉัตร....ไม่ได้เอาท์ดอร์กับฉัตรนานแล้ว”
ฉัตรต้องถูกร่วมรักในห้องน้ำแคบ ๆ ซึ่งฉัตรเรียกสิ่งที่เกล้าทำว่าเป็นอาชญากรรมมากกว่า 'ร่วมรัก' ฉัตรไม่เคยเต็มใจ แต่ถ้าถามว่ารู้สึกดีไหม แน่นอน....ถ้าเกล้าไม่รุนแรงมากนัก ประกอบกับร่างกายของชินที่เริ่มปรับสภาพจนคุ้นชิน บางครั้งฉัตรก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แต่ถ้าเลือกได้ ผู้ชายทั้งแท่งอย่างฉัตร ก็คงต้องอยากที่จะมีคนรักเป็นหญิงสาว อย่างผู้ชายปกติทั่วไปอยู่แล้ว
เกล้ารักพี่หรือยัง....พร้อมที่จะเจ็บปวดบ้างแล้วหรือยัง.....พี่จะทนไม่ไหวแล้ว
“ฉัตรอยากกลับบ้านแล้ว ฉัตรไม่อยากดูหนังแล้วเกล้า”
“ทำไมล่ะฉัตร”
“ฉัตรอยากนอนกอดกับเกล้าบนเตียงมากกว่า...ฉัตรเหนื่อยแล้วน่ะ”
“แรดจังนะฉัตร ไม่รู้สินะ....ตัวพูดจาแบบนี้แล้วมันดูร่านชะมัด ฮ่าฮ่าฮ่า....แต่เค้าก็ชอบนะ ที่ตัวหัดร่านซะบ้าง แต่อย่าไปร่านกับใครล่ะ ยกเว้นแต่กับเค้าเท่านั้น เข้าใจมั้ย....ไอ้หมาร่าน”
“ครับ”
“ของฉัตรแม่งตอดชะมัด ก้นฉัตรแม่งก็ร่านเหมือนเจ้าของ.....อีร่าน”
ฉัตรหน้าแดง ไม่ใช่เพราะเขินอาย แต่ว่าฉัตรกำลังโกรธ ไม่เคยคิดว่าจะถูกด่าแบบนี้ ถูกด่าด้วยคำพูดที่ไว้ใช้ด่าผู้หญิง ฉัตรอยากจะฆ่าเกล้าให้ตายเสียตอนนี้เลยจริง ๆ
ขายังไม่ทันก้าวพ้นเข้าไปในห้อง ฉัตรก็ถูกน้องชายกอดรัด วันนี้เกล้าคึกเหรอเกิน ทั้งที่ทำไปแล้วเมื่อเช้านั่นก็รอบหนึ่ง แล้วยังจะเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ในห้องน้ำห้างอีก เกล้าเหมือนคนกระหายเซ็กส์ ไม่รู้จักคำว่าพอ แล้วก็ไม่เคยพอ
มันเกือบจะดีอยู่แล้ว.....ถ้าเพียงแต่เกล้าทำตามที่พูดได้จริง ๆ ว่าเกล้าพยายามจะไม่รุนแรงกับฉัตร แต่พอลืมตัวขึ้นมา เกล้าก็เผลอทำรุนแรงอีกจนได้ เกล้าวิตถาร แถมยังบ้าเซ็กส์ ถึงจะน้อยลงกว่าแต่ก่อน แต่ฉัตรก็ว่ามันยังมากเกินไปอยู่ดีแหละ
คงต้องหาทางหนีอย่างจริงจังแล้วล่ะนะ
ฉัตรหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า....ร่างกายของเขาไม่ไหวอีกแล้ว สำหรับวันนี้.....สำหรับเซ็กส์ของเกล้า....
“รักตัวนะฉัตรของเค้า.....คงอยู่ไม่ได้ถ้ามีมีตัวนะ.....รักรักรัก”
เกล้าบอกรักคนในอ้อมกอดของเขาซ้ำ ๆ อ้อมกอดที่แสนแน่น
ซึ่งฉัตรไม่มีวันได้ยินมันหรอก.....
.
.
.
.
.
“ลืมเอาหนังสือมาน่ะ....ขอดูด้วยได้มั้ยหิน”
“ฉัตรดูกับเค้าก็ได้นี่”
เกล้ารู้สึกหงุดหงิดที่ฉัตรเริ่มจะดื้ออีกแล้ว เขาบอกฉัตรเป็นพันครั้งแล้ว ว่าไม่ให้ยุ่งกับหิน เกล้าไม่ชอบหิน ไม่เคยชอบ นอกจากพ่อของเกล้าที่ว่าอันตรายสุด ๆ หินก็เป็นอีกคนหนึ่ง...ที่ดีเสียจนไม่อยากให้มาเข้าใกล้ฉัตร
หินอ่อนโยน นิสัยดี มีอารมณ์ขัน มีหลายอย่างที่เกล้าไม่เคยมี และจะไม่มีวันมี เกล้าไม่อยากให้ฉัตรเผลอใจไปกับความดีของหิน อยากฆ่าหินไม่ต่างจากที่อยากฆ่าพ่อ แต่ไม่รู้สิ บางครั้งเกล้าก็ใจอ่อนนะ
หินเหมือนมีบางอย่างที่เกล้าคุ้นเคย เหมือนมีเส้นใยบาง ๆเชื่อมโยงกันเอาไว้ อาจเป็นกรรมเก่าก็ได้กระมัง
“เอ้าไอ้ฉัตร แล้วกูจะดูอะไรวะ”
“เราจดให้นะ เรารู้ว่าหินไม่เรียนหรอก เดี๋ยวหินก็งีบแล้ว....รู้อยู่”
“เออ....รู้ดีนะมึงอ่ะ”
“ฉัตรจะได้ไม่ต้องแย่งเกล้าดูไง”
พิลึกจริง หินนึก ไอ้ฉัตรที่เคยหมองเศร้าหน้าสงสาร อยู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เพื่อนตัวน้อยนั้นดูร่าเริงขึ้น ไม่น่าเป็นห่วงเหมือนอย่างแต่ก่อน แถมสรรพนามระหว่างสองพี่น้องก็ช่างฟังดูพิลึกพิลั่น
สงสัยจะคิดผิด....ไม่รู้สิ พวกมันอาจจะมีรสนิยมพรรค์นั้นก็ได้
น่ารังเกียจเสียจริง หินไม่อยากรู้สึกแบบนี้ ไม่อยากรู้สึกไม่ดีกับฉัตร แต่มันก็อดที่จะนึกรังเกียจไม่ได้ ความสัมพันธ์ระหว่างสายเลือดมันช่างสกปรก ต่ำช้า.....
เหมือนที่คน ๆนั้นเคยทำกับเขาในวัยเด็ก
.
.
.
.
.
.
“ฉลาดดีนี่....ไอ้ตัวเล็ก.....หึ”
ช่---ว---ย---ด้---ว---ย
มันอ่านว่าช่วยด้วย สารลับจากฉัตร ในหนังสือเรียนของเขา
แต่ละตัวอักษรถูกขีดด้วยปากกาไฮท์ไลท์สีเหลือง ถูกทำให้สนใจด้วยรูปการ์ตูนฝีมือฉัตร ไอ้ตัวเล็กวาดรูปเก่งพอดู หน้านั้นถูกคั่นด้วยด้วยปากกาไฮท์ไลท์ของเขาเองนั่นแหละ แล้วพอดูรูปที่ฉัตรวาด เขาก็เห็นข้อความที่ซุกซ่อนอยู่
ทำไมถึงรู้ล่ะ?
ก็เพราะมันมาจากหนังสงครามโลกครั้งที่สอง ที่เขากับฉัตรดูด้วยกัน ในคืนที่ฉัตรมาค้างบ้านเขาไงล่ะ สารลับที่เชลยในค่ายกักกันเขียนขึ้น ดูฉัตรจะชอบหนังเรื่องนั้น ขนาดดูจบแล้วยังชวนคุยต่อจนดึก
“มีอีกเหรอวะเนี่ย....น่าสนุกดีนี่.....เข้าใจทำนะมึง....ไอ้ฉัตร”
ได้สิ....ฉัตรเป็นเพื่อนของหิน แล้วเขาก็เคยบอกฉัตรไปแล้ว ว่าจะช่วยเหลือฉัตรทุกอย่าง ขอเพียงแค่ฉัตรออกปาก
ตอนนี้ฉัตรก็ออกปากแล้วไงล่ะ
.
.
.
.
.
.
“ทำอะไรน่ะฉัตร”
“วาดรูป”
กระดาษเอสี่กระจายเกลื่อนเต็มห้อง พี่ชายเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มแฉ่ง ถ้าจะมีอะไรที่ฉัตรทำได้ดี อย่างน้อยก็คงเป็นเรื่องนี้นี่แหละ รูปของฉัตรไม่สวย และไม่ใช่ภาพเสมือนจริง แต่กลับเป็นการ์ตูนลายเส้นประหลาดที่ดูขาด ๆเกิน ๆ แต่ทว่าก็ดูน่ารักและมีเสน่ห์
เกล้าชอบเวลาที่เห็นฉัตรทำอะไรจริงจังแบบนี้ เพราะมันเซ็กส์ซี่ดี ฉัตรสวมแค่เสื้อกล้ามสีขาวเองนะ แล้วมันก็มองทะลุไปถึงไหนต่อไหน
“เลิกวาดแล้วมาให้เค้าฟัดได้แล้ว”
“ครับ”
เกล้าชอบฉัตรที่ว่าง่ายแบบนี้แหละ
ถึงจะเป็นแค่การแสดงละครตบตาเพื่อรักษาชีวิตให้รอดไปวัน ๆก็ตามทีเถอะ
.
.
.
.
.
.
(END)
เนื้อหาใกล้ถึงจุดพีค ขณะที่เรตติ้งติดลบ 55555+
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก เค้าตื่นเต้นอ่ะ
-
น้องฉัตรสู้ๆนะ
-
ตอนจบต้องเศร้ามากแน่ๆเลย :hao5:
-
เง้อออ จบยังไงเนี่ยยยย
ฆ่ากันตายตอนจบชัวร์เลยยย
-3-
-
:katai1: สงสารฉัตรนะ แต่เราก็สงสารเกล้าอ่ะ เกล้าเหมือนเป็นบุคคลที่ขาดความรัก
ขาดสิ่งที่คนทั่วไปมี (ไม่รู้จะอธิบายว่าไง) เลยรู้สึกสงสารเกล้า :sad4: :sad4:
แต่ฉัตรก็อดทนได้ดี พอถึงที่สุดของที่สุดแล้ว ฉัตรคงมาเต็มแม็คเลย :z10: :z3:
-
เชียร์ไม่ออก เกล้าก็มากไป เกินขอบคำว่ารักละลูก!!!!
รออ่านอย่างตั้งใจ
-
ใกล้พีคแล้วหรือเนี่ย เกล้านี้รักฉัตรหรือว่าอยากเป็นเจ้าของเพื่อเป็นเครื่องระบายเท่านั้นเนี่ย
-
รักฉัตรแต่ทำแบบนี้นะจะเชื่อดีไหมอะแล้วหินจะช่วยฉัตรหรือจะทำให้ฉัตรเจ็บตัวมากกว่าเดิมละเนี่ย
-
น่าติดตามมาก :hao7:
-
กิสสสสสสสสสสสสสสสส ลุ้นมาก
ฉัตรสู้ๆ
-
ฉัตรหาทางแก้แค้นให้ได้เร็วๆนะ
-
ตกลงเกล้ารู้ทันฉัตร?
เรื่องนี้มันจะดาร์กเกินไปแล้ววว (แต่ก็ชอบที่สุดอ่ะ)
รอๆๆๆ รออ่านตอนพีคอยู่นะคะ ฉัตรจะเป็นยังไงน้า แล้วหินจะช่วยฉัตรยังไงอ่ะ
อยากรู้มากๆเลยค่ะ รออ่านตอนตอไปนะคะ :mew3:
-
กรี๊ดดดด เกล้ารู้ทันมาตลอดสินะ โอ๊ย เรื่องนี้มันจะไปคบกันดีๆได้ยังไงเนี่ย นึกไม่ออกเลยค่ะ
คราวหน้าคงเป็นฉัตรบวกหินปะทะเกล้าสินะ ค่อยดูสูสีหน่อย ฮ่าๆๆๆ
บางทีถ้าเกล้าลดความซาดิสต์ลงฉัตรคงยอมได้บ้างนะ หรือไปหาเทคนิคอื่นเพิ่ม ประเภททำแรงแต่ไม่เจ็บ(จะมีมั๊ยเนี่ย55)
ยิ่งอ่านยิ่งเข้าใจความหมั่นเขี้ยวของเกล้า เรื่องนี้ทำให้รู้สึกโรคจิตอยากฟัดฉัตรแรงๆบ้างจริงๆ
-
ฉัตรสู้ๆๆ :katai4: :katai4:
เกล้าเป็นอะไรที่ :katai1: :katai1: หลอนมากอะ
เหมือนกับพร้อมที่จะฆ่าฉัตรได้ตลอดเวลาเลย :ling3:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
Chapter 16 Freedom
“ฉัตร….ตัวหายไปไหนนะ”
เกล้าทิ้งตัวลงบนที่นอน…..ที่นอนของเขาและฉัตร ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างพ่ายแพ้
“ร้ายที่สุด…..ฉัตร…..ตัวมันร้ายที่สุด”
อย่าให้เขาตามตัวเจอเชียว…..ลูกหมาจอมดื้ออย่างฉัตร เขาจะทำให้พิการเสีย....เขาจะเก็บฉัตรเอาไว้ในโลกที่ไม่ใครหาเจอ
.
.
.
.
.
“ขอบใจหินมากนะ”
“เออ....มึงอยู่คนเดียวได้นะ....กูก็อยากไปนอนเป็นเพื่อนมึงนะ.....แต่เดี๋ยวมันจะจับได้”
“แล้วเกล้าเค้าไปหาหินทุกวันเลยเหรอ”
“เออ.....นี่ก็เพิ่งจะกลับไป....มึงนอนให้สบายเถอะ.....มันไม่มีทางรู้หรอก..ว่ามึงอยู่ที่ไหน”
ฉัตรกดวางสาย ก่อนจะกระโจนขึ้นเตียงนอนอย่างเหนื่อยล้า เขาไม่มีแผน อันที่จริงแผนของฉัตรคือการไม่วางแผน ออกมาตัวเปล่า ไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาด้วยเลย นอกเสียจากกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือเท่านั้น
เกล้าคงตกใจมากสินะ แล้วก็คงจะคาดไม่ถึงว่าจะมีวันนี้ ฉัตรหวังว่าสิ่งที่เขาทำ จะทำให้อีกฝ่ายสะเทือนได้บ้าง หรืออาจจะคลุ้มคลั่งไปเลยก็ได้
ฉัตรย้ายมาอยู่แถบชานเมือง ด้วยความช่วยเหลือจากหิน หินเตรียมห้องพักราคาแสนถูก แถมยังเงียบสงบไว้ให้เขา เตรียมเสื้อผ้าเก่า ๆ เอาไว้ให้ฉัตร กับข้าวของเครื่องใช้ราคาถูก ๆอีกสองสามอย่าง ที่เหลือฉัตรต้องออกค่าใช้จ่ายเอง รวมถึงค่าเช่าห้องด้วย อย่างไรเสีย....ฉัตรก็ยังมีเงินที่พ่อส่งให้เป็นค่าใช้จ่าย ไม่เลวนักหรอก สำหรับเสื้อยืดที่หินเคยสวมใส่สมัยเด็ก ออกแนววินเทจดีจะตายไป
แล้วต่อจากนี้ล่ะ ฉัตรจะทำอย่างไร เรื่องเรียนคงต้องพักเอาไว้ก่อน.....เขาคงไม่ได้ไปเรียนอีกพักใหญ่ ฉัตรทำคะแนนกลางภาคได้ค่อนข้างดี เว้นแต่บางวิชาที่เขาสอบตก คงต้องปล่อยเลยตามเลย เรื่องงานกลุ่มหินคงใส่ชื่อเขาให้ด้วยนั่นแหละ ที่เหลือก็แค่อ่านหนังสือกับเลคเช่อร์ที่หินส่งมาให้ทางอีเมล์ แน่นอนว่าคอมพิวเตอร์ก็เป็นเครื่องพีซีเครื่องเก่าของหิน พ่อแม่ของหินก็พอรู้เรื่องคร่าว ๆ จากปากหิน ฉัตรก็เลยได้เพิ่งพาอะไรหลาย ๆอย่างจากพวกท่านด้วย อย่างน้อยก็ช่วยเก็บเรื่องของเขาเป็นความลับ แล้วไหนจะพวกข้างของในห้องของเขาอีกล่ะ จู่ ๆ หินจะหอบของพวกนี้ออกมาจากบ้านโดยที่ไม่มีใครสงสัยได้อย่างไร ไอ้ตู้ไม้ใบโตนี่มันก็น่าจะแพงพอสมควร
โชคดีที่ยังมีหินอยู่เคียงข้าง ไม่อย่างนั้นแล้วชีวิตของฉัตรคงมืดแปดด้าน
อย่างไรเสีย การเผชิญหน้ากับเกล้าจะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน ไม่ช้าก็เร็ว ฉัตรก็ต้องไปสอบปลายภาคอยู่ดี
ย้ายมหาวิทยาลัยไปเลยดีมั้ย.....
หรือย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดที่ไกล ๆ
แล้วพ่อกับแม่ล่ะ.....ถ้าเกล้าไปบอกเรื่องที่เขาหายตัวไป พ่อจะยังส่งเงินเข้าบัญชีให้เขาทุกเดือนหรือเปล่า แล้วถ้าเป็นเช่นนั้น....เขาจะทำอย่างไรกับค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือน เงินเก็บของเขามันก็น้อยแสนน้อย....คงอยู่ไม่รอดในเดือนสองเดือนเป็นแน่
“เฮ้ออออ......เครียดจังเว้ยยยยย”
ก่อนอื่น....ในช่วงเวลาที่แสนว่างแบบนี้ ลองไปหางานพาร์ทไทม์ทำก็น่าจะเป็นทางเลือกที่ดี
.
.
.
.
.
.
.
.
“โอโห้.....เพื่อนกู.....มันหล่อเว้ยแหม่”
ฉัตรได้งานทำในห้างสรรพสินค้าแถบชานเมือง เป็นพนักงานขายรองเท้ากีฬา เงินเดือนไม่เยอะ แถมยังขัดกับบุคลิคของเขาอีกต่างหาก ข้อดีคือได้แต่งเครื่องแบบหล่อ แถมยังมีสาว ๆ จากแผนกเสื้อผ้าสตรีให้ความเอ็นดูอย่างเปี่ยมล้น
“คุณลูกค้าสนใจคู่ไหนเป็นพิเศษครับ”
“เดี๋ยวกูถีบ”
“คู่สีชมพูก็เหมาะดีนะครับ”
“ห่าฉัตร....กวนตีนนะมึงน่ะ”
พอหมดกะ...ฉัตรก็ชวนหินเดินเล่นและหาอะไรใส่ท้อง ฉัตรดีใจเหลือเกินที่วันนี้หินจะมาค้างด้วย ดีใจที่หินบอกว่าเกล้าเลิกมาที่บ้านหินแล้ว เกล้าคงเลิกสงสัยหนแล้วกระมัง
“เรื่องสอบล่ะหิน.....หินว่าเราไปสอบดีมั้ย.....กลัวจัง”
“มันไม่กล้าทำอะไรมึงหรอก คนเยอะแยะ”
“ขอบใจหินมากเลยนะ”
“เรื่องไรวะ”
“ทุกเรื่องเลย”
“เออ...กูก็ขอบใจมึง”
“เรื่องไรว๊า....”
“ที่มึงไว้ใจให้กูช่วยไง ถึงมึงจะเล่าไม่หมดก็เถอะ แต่กูรู้ว่ามึงคงเจอมาหนัก”
“หินนึกภาพไม่ออกหรอก.....เราอยากบอกหินทุกเรื่อง....แต่รู้มั้ย.....แค่เราคิดถึงมัน.....เราก็รู้สึกแย่แล้ว”
“กูว่าสิ่งที่มึงเจอ....คงไม่ต่างจากกู”
“หิน”
“ห่านี่....เอะอะน้ำตาคลอตลอด”
พวกเขาเดินเล่นกันอย่างเรื่อยเปื่อย ตลกดีที่ในเมืองหลวงแห่งนี้ จะว่าแคบมันก็แคบ....แต่บทจะหากันไม่เจอ มันก็ไม่เจอจริง ๆนะ อาจเป็นเพราะมันเป็นเมืองที่แสนซับซ้อนกระมัง ผู้คนต่างก็สนใจแต่ตัวเอง ฉัตรก็เปรียบเสมือนจุด ๆ หนึ่งที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไร ท่ามกลางผู้คนหลายหมื่นคนในเมืองนี้
แต่บทจะเจอกัน มันก็ง่ายแสนง่าย
“อ้าว.....หนูเอิร์ธ”
ชายกลางคนท่าทางตุ้งติ้งคนหนึ่ง ที่เดินสวนกับพวกเขาเอ่ยทักหินอย่างสนิทสนม หินปัดมือที่เอื้อมมาแตะอย่างรังเกียจ ก่อนจะจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจระคนประหลาดใจ
“จำอาไม่ได้เหรอจ๊ะ.....แต่อาจำเราได้นะ.....ถึงตอนนี้จะโตขึ้นมากแล้วก็เถอะ.....”
“คุณเป็นใคร.....ทำไมถึงได้เรียกผมแบบนั้น”
“ใครอ่ะหิน”
ชายคนนั้นยิ้มกริ่ม หินจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาเช่นกัน
“ว่าไง.....จำอาได้แล้วมั้ย”
“ฉัตร...มึงกลับไปก่อนไป”
“อ้าว.....”
“กูบอกให้มึงกลับไปก่อน!!!”
หินตวาดฉัตร ก่อนจะไปกับชายคนนั้น ฉัตรมองอย่างไม่เข้าใจ อยู่ ๆ หินก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
.
.
.
.
.
.
หินกลับมาตามสัญญา แม้ว่าจะค่อนข้างดึกไปหน่อย ฉัตรดีใจอย่างหมาที่กำลังรอต้อนรับเจ้าของ
“หิน.....แหม่”
“กูขอไปอาบน้ำหน่อย”
“เราซื้อแปรงให้หินด้วยนะ”
“ขอบใจ”
ฉัตรเหงาเหลือเกิน.....กับชีวิตอันแสนโดดเดี่ยว เขาจึงดีใจที่หินจะมานอนด้วย ถ้าเมื่อก่อน....ตอนที่อยู่กับเกล้า ฉัตรคงได้แต่นอนอยู่บนเตียง รอรับการกระทำอันแสนป่าเถื่อน พอไม่มีเกล้า อะไร ๆ มันก็ดูโล่งไปเยอะ เตียงนี่ก็เหมือนกัน....กว้างเกินไปสำหรับคนตัวเล็กอย่างฉัตร
“แล้วพ่อมึงยังส่งเงินมาให้มั้ย”
“อื่อ....ยังส่งอยู่....สงสัยเกล้ายังไม่ได้บอกพ่อ”
“กูว่ามันอาจจะยังสงสัยพวกเราอยู่ แต่ถอยออกมาก่อนล่ะมั้ง.....เราต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ นี่กูก็บอกพ่อกับแม่ ว่าถ้ามันมา ให้บอกว่ากูไปต่างจังหวัด ขนาดกูไปเรียน กูยังรู้สึกเหมือนถูกตามเลย หลอนชิบ.....”
ฉัตรจ้องมองร่างกายท่อนบนของหินที่เปลือยเปล่า และยังคงมีหยดน้ำเกาะอยู่ บนผิวเนื้อขาว ๆของหินมีร่องรอยบางอย่างที่ดูคุ้นตาเหลือเกิน
หินไปทำอะไรมา.....ผู้ชายคนนั้นที่เจอวันนี้เป็นใคร แถมยังเรียกหินด้วยชื่ออื่น ทุกอย่างล้วนน่าสงสัย
แต่ฉัตรก็ยังเชื่อมั่นในตัวหินเสมอ....ไม่รู้ทำไม เหมือนที่หินเชื่อในตัวเขากระมัง ทั้งหินและฉัตรต่างก็มีความลับซ่อนอยู่ ความลับที่บอกใครไม่ได้
หินหันมาสบตา และยิ้มหวานให้ฉัตร หินช่างดูหล่อแล้วก็เท่ห์เหลือเกิน ฉัตรอิจฉากล้ามเนื้อของหิน อิจฉาใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติ รูปร่างสูงใหญ่ของหินพร้อมจะปกป้องฉัตรเสมอ
ปกป้องฉัตรจากปิศาจร้ายอย่างเกล้า
“มองเหี้ยไร.....กูขนลุกนะสาด”
“หินหล่อดี....แหะๆ”
“คิดเหี้ยอะไรกับกูเปล่าวะ”
“หินรู้มั้ย.....เวลาเกล้าแกล้งเรา พ่อจะตีเกล้า แล้วก็จะนอนกอดเราทั้งคืน.....”
“ตอนนี้พ่อมึงก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ จะเป็นไรมั้ย...ถ้ากูจะกอดมึงแทนพ่อ”
“ถ้าได้ก็ดี”
“ลีลาเยอะนะมึงอ่ะ”
หินกอดฉัตรเอาไว้ ทั้งคู่นอนกอดกันบนเตียง ฉัตรซุกตัวเข้าหาไออุ่น ขณะที่มือของหินลูบหัวฉัตรอย่างแผ่วเบา
“เมื่อเย็นหินไปไหนมา”
“มึงอย่ารู้เลย.....มันไม่ใช่เรื่องดีหรอก”
“แต่คนนั้นน่ะ...เค้าเรียกหินว่า....”
“ฉัตร.....มึงอย่าเพิ่งถามอะไรกูเลยได้มั้ย.....มึงนอนเถอะ”
“นอนไม่หลับอ่ะ.....ตอนรอหินเราหลับไปตื่นนึงแล้ว”
ฉัตรจับมือหิน....มองดูแหวนโลหะที่บูดเบี้ยวและมีคราบบางอย่างฝังอยู่ หินรีบชักมือออกในทันที
“หินอยากดูรูปพ่อกับแม่เรามั้ย......เราดูทุกคืนเลย....หินรู้มั้ย......เพราะอยู่คนเดียวมันเหงา แถมโทรทัศน์ก็ไม่มีอีก”
“ไหน....ขอดูหน่อยก็ดี.....อยากรู้ว่ามึงหน้าเหมือนใคร”
“นี่.....ดู.....รูปตอนเราเป็นเด็กก็มีนะ......รูปเกล้าตอนเด็กก็มี.....อย่างน่ารักอ่ะ”
ฉัตรส่งมือถือให้หินอย่างตื่นเต้น หินรับมายิ้ม ๆ ก่อนจะสไลด์ดูทีละภาพ
“ฉัตร.....มึงได้ตาจากแม่ว่ะ.....แก้มด้วย....ห้อยเลย.....มีหมาด้วยเหรอวะ”
“ไอ้แก่......มันตายแล้ว.....มีคนวางยา.....”
“มึงคงเสียใจมากสิ”
“ร้องไห้เป็นเดือน”
“มึงมันขี้แย”
“เรารู้”
หินดูรูปไปเรื่อย ๆ แต่ก็มีอันต้องหุบยิ้ม เมื่อเจอรูปคนๆหนึ่ง
“นี่พ่อมึงเหรอฉัตร”
“อื่อ.....พ่อไม่ค่อยชอบถ่ายรูปน่ะ....ก็เลยมีน้อย.....แต่พ่อเราหล่อใช่มั้ยล่ะ”
หินหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เขาพลิกตัวขึ้นคร่อมฉัตร ก่อนจะบีบขยำหัวไหล่ทั้งสองข้างของฉัตร กว่าไอ้ตัวเล็กจะเข้าใจ หน้าของฉัตรก็เหยเกด้วยความเจ็บปวด หินจ้องมองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ไม่เหมือนสายตาโรคจิตของเกล้า แต่มันก็น่ากลัวไปอีกแบบ หินบีบแรงขึ้นจนฉัตรน้ำตาไหล
“หิน.....หินเป็นไร.....หินนนนน”
เสียงของฉัตรนั้นสั่นเครือ แต่ก็แฝงด้วยความห่วงใย ครู่ต่อมาหินจึงได้สติ เขารีบคลายมือออกจากฉัตร แล้วลุกขึ้นจากเตียง
“ฉัตร.....กูขอโทษ.....พอดีกู....เอ่อ.....วันนี้กูเจอเรื่องแย่ ๆ มาน่ะ มึงนอนเถอะ อย่ากลัวไปเลย”
ฉัตรจ้องมองหินอย่างหวาด ๆ คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของตนเอาไว้ ตกลงแล้วเขาจะไว้ใจใครได้บ้าง ทำไมทุกคนถึงได้คอยจะรังแกกันอยู่เรื่อย
“บอกว่าไม่ต้องกลัวไง.....เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง...มึงนอนเถอะฉัตร”
"จริงนะ"
"จริง.....อย่ากลัวกูเลย กูคงเจ็บปวด ถ้ามึงไม่ไว้ใจกูอีกแล้ว..."
หินบอกยิ้ม ๆ ก่อนจะขึ้นไปนอนกอดฉัตรอีกครั้ง แล้วลูบหัวของฉัตรจนกระทั่งเจ้าตัวเล็กนั้นหลับไป.....
บนโลกใบนี้....คนที่หินเกลียด....มีอยู่แค่ไม่กี่คนเท่านั้น
หนึ่งในนั้นตายไปแล้วด้วยน้ำมือของเขา ส่วนอีกหนึ่งนั้นยังคงลอยนวลอยู่
คนอื่นน่ะช่างเถอะ หินเองก็จำหน้าคนพวกนั้นไม่ได้แล้ว เนื่องจากว่ามันมากเสียเหลือเกิน.....เกินกว่าที่เขาจะจดจำไหว คนมากมายที่เล่นสนุกกับร่างกายของเขา เด็กผู้ชายที่อายุเพียงแค่เก้าขวบ ร้อยคนได้ไหม....หรือพัน....หรือหมื่น....กับนรกบนดินที่เขาถูกจองจำอยู่ เป็นเวลาหลายปีสำหรับความทรมานที่ไม่สามารถเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้หมด
แต่มีแค่สองคนเท่านั้นที่หินแค้นสุดหัวใจ คนที่หินไว้ใจ คนที่หินรัก แต่สุดท้ายคนพวกนั้นกลับทรยศเขาอย่างแสนสาหัส
ไม่นับไอ้สวะที่เขาเพิ่งจัดการเลาะฟันของมันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ป่านนี้มันคงเสียเลือดจนตายไปแล้วล่ะมั้ง.....
หินมองฉัตร.....มองอย่างเพื่อนร่วมชะตากรรมเดียวกัน
“อย่ากลัวไปเลยตัวเล็ก กูจะพามึงหนีไปจากโลกเหี้ย ๆนี่เอง”
แล้วใครก็ตามที่ทำมึงเจ็บ.....มันคนนั้นคือศัตรูของกู
.
.
.
.
.
(END)
:hao7:
-
สะใจ
-
เราจะกลายเป็นคนโรคจิตไปหรือป่าว
ถ้าเราอ่านเรื่องนี้จนจบ -*-
-
สะท้อนใจมากอ่ะ ที่แท้เด็กคนนั้นก็คือหินนี่เอง
-
หินนายคือพระเอกใช่มะ เราเชียร์นายนะ เพราะนายมันจิตพอๆกับพ่อของฉัตรกับเกล้า และจิตพอๆกับเกล้าเลย 5555แต่ทำไมเราชอบหว่า หรือเราเองก็โรคจิต เหอๆๆๆ
-
:sad4: หินอย่าทิ้งฉัตรนะ :o12:
-
:katai2-1:
-
เราจิตไหมถ้าจะบอกว่าเราชอบเรื่องนี้มากอะ :katai1: :katai1:
-
เชียร์หินสุดฤทธิ์
-
หินก็ตือเด็กคนนั้นนะสินะ... :mew2:
แต่เราก็เชียร์หินนะ นายเป็นพระเอกเหอะ บอกตง :hao3: :hao3:
ชอบอ่านเรื่องนี้อะ เราคงไม่จิตไปหรอก ใช่มั้ย
+ ให้กำลังใจคนเขียน
-
o22 o22 o22 o22 o22 o22
หินแม่งโหดดดดดดดดดดด
-
จิตจริงๆนั่นล่ะครับ โอยเรื่องนี้ดาร์กมาก :z10:
-
ซับซ้อนมากและลุ้นอยู่ตลอกทุกตอน
หวังว่าคงจะไม่ผลิกอีกตลบให้เราปวดใจอีกน้า :hao5:
-
เหย้ดดดด เชี่ยบรรพบุรุษเกล้านี้เองที่ทำร้ายหิน โอ๋ๆทั้งคู่ งือ สงสารจังงงงงงงง
-
แล้วหินจะทำไรกะเกล้าอ่ะ
จิตเจอจิตจะเปนไงนี่ แต่ถ้าเกล้าได้ฉัตรกลับไปมีหวังฉัตรเละแน่อ่ะ :ling3:
-
Chapter 17 – Escape
----พี่มึงดังใหญ่แล้วนะ-----
“เจอแล้ว....เค้าเจอตัวจนได้.....ไอ้หมาฉัตร....อิอิอิอิ”
เกล้าหัวเราะเหมือนเด็ก ๆ ความรู้สึกดีใจนั้นมากพอ ๆ กับความปรารถนาส่วนลึก.....
ปรารถนาที่จะทำลายฉัตรให้ย่อยยับ
.
.
.
.
.
หลายเดือนแล้ว.....ที่เด็กหนุ่มอย่างเขาใช้ชีวิตอย่างคนสิ้นหวัง เกล้าปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้จมอยู่กับความเครียดแค้น อาศัยอยู่ในห้องมืด ๆ โดยมีเพียงอาหารขยะประทังชีวิต
เขาจะอยู่ได้อย่างไรถ้าไม่มีฉัตร?
ก็แค่จำเป็นต้องอยู่....เพื่อรอวันที่ฉัตรจะกลับมาอยู่ในอุ้งมือของเขาก็เท่านั้นแหละ
ผมเผ้าที่รุงรัง เนื้อตัวเหม็นสาบสกปรก หนวดเคราที่ยามเฟิ้มจนดูไม่เป็นผู้เป็นคน กับร่างกายที่แทบไม่เหลือเค้าเด็กหนุ่มมาดนักกีฬาในอดีต จนแทบไม่อยากจะมองตัวเองในกระจกเลยด้วยซ้ำ
จนปัญญาที่จะตามฉัตร วันแล้ววันเล่า หมดไปอย่างเปล่าประโยชน์ น้ำตามากมายที่เสียไป ฉัตรจะต้องชดใช้มันอย่างสาสม
เกล้าไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพชขนาดนี้ ทุกอย่างมืดแปดด้าน ไม่กล้าแม้แต่จะไปแจ้งความ ก็จะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร ในเมื่อเขารู้ดีว่าฉัตรไม่ได้หายไปไหน ฉัตรไม่ได้ถูกลักพาตัว แต่ฉัตรหนีเขาไปต่างหาก หนีเขาไปตอนกลางดึก กับของติดตัวเพียงไม่กี่อย่าง ราวกับจงใจจะให้เขารู้ กว่าจะรู้ตัวว่าฉัตรหายไป ก็ตอนที่คว้าไปแล้วไม่เจอเนื้อตัวนุ่มนิ่มของฉัตร
เขาไม่เชื่อหรอกว่าฉัตรจะกล้าทำอะไรแบบนี้ด้วยตัวเอง คนอย่างฉัตรจะไปมีปัญญาทำอะไรได้ ถ้าไม่มีคนคอยช่วย
แล้วมันคนนั้นก็จะต้องได้รับโทษด้วยเช่นกัน
ที่บังอาจมาแตะของ ๆ เขา
.
.
.
.
.
.
เกล้าไปฉัตรแล้ว ดูเหมือนโชคชะตาจะเข้าข้างเขา เพื่อนเก่าสมัยมัธยมที่เขาไม่ค่อยสนิทด้วยเท่าไหร่ แท็กภาพของฉัตรในชุดพนักงานห้างมาที่หน้าวอลล์เฟซบุ๊คของเขา เป็นภาพของฉัตรตอนกำลังเขย่งตัวเพื่อหยิบรองเท้าให้ลูกค้า ภาพนี้อยู่ในเว็ปเพจหนุ่มน้อยน่ารัก ประมาณนี้ล่ะมั้ง ไม่ก็พวกรวมภาพถ่ายพ่อค้าหน้าตาดี เกล้าไม่ได้ใส่ใจ เพราะมันมีอะไรที่น่าใส่ใจมากกว่านั้นเยอะ
เช่นว่า.....ตอนนี้ฉัตรอยู่ที่ไหน
------พี่เค้าขายรองเท้าอยู่ที่ห้าง XXX ชั้น 3 โซน B แผนกรองเท้ากีฬา-----
----น่ารักมากเลย แถมยังขี้อายมากด้วย----
----พี่เค้าเป็นใช่มั้ย----
-----ไม่รู้สิ แต่เราว่าไม่หรอก พี่เค้าดูเป็นผู้ชายขี้อายมากกว่า----
-----เห็นแวบ ๆ ว่าควงกับหนุ่มหน้าเข้มกล้ามโต ฟินเว่อร์------
-----ได้ออกช่อง Bang Channel ด้วยนะแก นาทีที่ 4.30 น่ารักเว่อร์-----
หลังจากอ่านคอมเม้นท์นับร้อย เกล้าก็พอจะรู้แล้วว่าเขาจะไปตามหาฉัตรได้ที่ไหน
“ให้เวลาหายใจอีกหนึ่งอาทิตย์นะฉัตร”
ตอนนี้เกล้าขอจัดการกับสภาพของตัวเองก่อน
“มึงก็ด้วยไอ้หิน.....”
คนแบบมันจะทำลายให้ย่อยยับด้วยวิธีไหนดีนะ จ้างพวกเกย์มารุมข่มขืนตุ๋ยประตูหลังมันดีมั้ย เอาให้ศักดิ์ศรีของมันย่อยยับ เกล้าไม่ได้แค่คิดเล่น ๆ หรอกนะ....
คนอย่างหินมันน่าฆ่าให้ตายทั้งเป็นจริง ๆนั่นแหละ
.
.
.
.
.
.
.
“ช่วยเลือกรองเท้ากีฬาให้สักคู่สิครับ”
“ครับ.....กะ......เกล้า”
เป็นสวรรค์ที่แสนสั้นเหลือเกินสำหรับฉัตร
ไม่เคยคิดว่าตัวเองนั้นน่าสนใจ หรือว่าเป็นจุดเด่น แต่หลัง ๆ มานี่ฉัตรรู้สึกว่าชีวิตตัวเองนั้นช่างวุ่นวายเหลือเกิน
ฉัตรเคยถามเพื่อนคนหนึ่ง ว่าหน้าอย่างเขาเนี่ย เรียกว่าหล่อได้ไหม คำตอบที่ได้คือ.....เขาดูเหมือนเด็กประถมมากไปหน่อย
แบบนี้มันดีหรือ?
แต่ตอนนี้ฉัตรอยากให้มันไม่ดี เกลียดใบหน้าของตัวเองที่ทำให้เกล้าและใครต่อใครหมั่นเขี้ยว เกลียดบุคลิคเหมือนเด็ก เกลียดความเอ็นดูที่ได้รับจากใครหลายคน ฉัตรแค่อยากมีชีวิตที่เรียบง่าย ลำพังแค่เกล้าคนเดียวก็เกินจะรับไหวแล้ว
“ว่าไงล่ะครับคุณพนักงานขาย เลือกให้ผมสักคู่สิ”
อยากหายตัวไปจากตรงนี้ เมื่อคืนกำลังพูดกับหินหยก ๆ ว่าอาจจะต้องย้ายหนีอีก หินบอกให้เขาเข้มแข็ง แต่เขายังไม่พร้อมเผชิญหน้า พวกเขาจึงตกลงที่จะย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด บ้านญาติของพ่อแม่ของหิน ตลกดีที่พวกท่านช่างแสนจะเข้าอกเข้าใจเขาสองคนได้อย่างน่าเหลือเชื่อ
แต่มันก็ช้าเกินไปหน่อย....หน่อยเดียวเท่านั้น เขาชะล่าใจ หรือว่าเกล้าตามกลิ่นไวกันแน่
ถ้าเพียงแค่กล้าบอกหินตรง ๆ หินอาจจะกระตือรือร้นที่จะช่วยมากกว่านี้ หินกับฉัตรอาจจะร่วมมือกัน......
ฆ่าเกล้าเสีย
มันติดตรงที่ว่า.....ฉัตรจะกล้าลงมือจริง ๆน่ะหรือ? หรือแม้แต่จะยอมให้หินทำ
ตอนนี้เขาควรจะทำอะไรดีล่ะ ขามันขยับไม่ได้เลย
“ฉัตร....พี่ว่าคู่นี้เหมาะมั้ย ที่จะใส่วิ่งน่ะ เค้าจะซื้อให้พี่คู่หนึ่ง ให้เค้าคู่หนึ่ง เอาไว้เล่นไล่จับกันยังไงล่ะ”
“เกล้า.....หยุดทำแบบนี้ได้มั้ย”
“พี่เป็นฝ่ายหนีเค้ามานะ รู้มั้ยว่าเค้าจะเป็นบ้าอยู่แล้ว”
“ปล่อยพี่ไปเถอะเกล้า”
“ราคาเซลล์ซะด้วยสิ....อืม.....น่าสนใจนะ....ฉัตรว่ามั้ย”
กว่าจะขยับขาได้ ใช้เวลานานพอดู แล้วหลังจากนั้นฉัตรก็วิ่ง....
วิ่ง.....
วิ่ง.....
แค่วิ่งไปเรื่อย ๆ วิ่งให้พ้นจากเกล้า
หินอยู่ไหน.....หินช่วยเราที.....เราอยากให้หินอยู่ตรงนี้.....หินต้องสู้เกล้าได้แน่ ๆ
แต่หินไม่ได้เลวเหมือนเกล้า เกล้าคิดจะทำอะไรหินด้วยหรือเปล่า ฉัตรไม่อยากลากหินเข้ามาลำบากด้วย ลำพังตอนนี้ ฉัตรเองก็มีเงินเก็บพอที่จะหนีไปตั้งหลักไกล ๆ
หรือว่าเขาจะกลับบ้าน
แล้วบอกพ่อกับแม่ดี
บอกความลับทั้งหมด.....ความลับระหว่างเขาและเกล้า
.
.
.
.
.
.
“มึงรีบเก็บของเลยฉัตร แล้วนี่มันตามมึงมาไหม”
“ไม่รู้หิน”
“เดี๋ยวกูจะรีบไปรับมึง ให้ไวเลย....”
ฉัตรกลัว....กลัวเกล้าเหลือเกิน
ทำไมถึงหนีไม่พ้นสักที ทำไมเขาถึงได้สำคัญกับเกล้ามากนัก ยิ่งคิดก็ยิ่งจนปัญญากับการหาคำตอบ คงหนีไม่พ้นคำตอบเดิม ๆ ที่ฉัตรเองก็รู้ดี การได้พบกับเกล้ากันในวันนี้ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ เกล้าดูแย่ลงกว่าแต่ก่อน ดวงตาคล้ำลึกเหมือนคนที่อดหลับอดนอน ไม่ก็นอนอยู่บนเตียงทั้งวันโดยที่ไม่ทำอะไรเลยกับชีวิต ดูโทรมแต่ก็ไม่ได้ผอมเหมือนขี้ยา หรืออ้วนเผละ อย่างน้อยที่ฉัตรรู้ เกล้าก็คงไม่ได้มีสภาพที่ปกติสักเท่าไหร่หรอกตอนที่เขาหนีมา เพียงแต่ตอนนี้เกล้ากำลังค่อย ๆฟื้นฟูตัวเองก็ให้กลับมาเหมือนเก่า นั่นหมายถึง เกล้าเตรียมพร้อมที่จะทำบางอย่าง เพื่อชดเชยในสิ่งที่ขาดหายไป....
ฉัตรรู้ดี เกล้าเคยเป็นแบบนี้มาก่อน เคยซึมอยู่เป็นเดือนจนทุกคนในบ้านต่างสงสัย แต่แล้วเกล้าก็เปลี่ยนไป กลายเป็นเด็กที่ร้ายกาจ แล้วฉัตรก็คือที่ระบายอารมณ์ของเกล้า
รอยยิ้มของเกล้า สีหน้าที่ดูดีใจสุดขีดจนปิดไม่มิด ทำเอาฉัตรอยากจะบ้า
อีกครั้งแล้วสินะ ที่ถูกเกล้าหลอกให้ตายใจ แล้วตลบหลังอย่างเลือดเย็น
ก๊อก....ก๊อก.....ก๊อก
ไม่นะฉัตร.....ไม่....ไม่.....ไม่
ยังไงก็ห้ามเปิดเด็ดขาด
“เปิดสิฉัตร....มาเล่นกันดีกว่านะฉัตร.....เล่นมวยปล้ำกัน ใครแพ้ต้องดูดจู๋นะ....อิอิอิ”
“ม่ายยยยยยยยยย”
“เค้าจะกอดตัวให้หนำใจเลยฉัตร.....จะกอดตัวทั้งวันทั้งคืน”
“หยุดที....พอได้แล้ว....ฮึก.....ฮึก.....พอที......พี่ไม่ไหวแล้วเกล้า”
“ฉัตร.....ตัวดื้ออีกแล้วนะ.....จะต้องให้บอกสักกี่หนกัน ว่าตัวเป็นแค่หมา หมาห้ามพูด ห้ามใส่เสื้อผ้า ทำไมไม่แก้ผ้าไปเรียนล่ะ เป็นหมาที่ตามเจ้าของไปเรียนไง แล้วก็ห้ามกินอาหารบนจาน ฉัตรต้องกินแต่ของที่เค้าป้อนเท่านั้น”
ฉัตรทุบหัวตัวเอง ดิ้นพล่านอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่จะขดร่างกายของเขาเป็นก้อนกลม ๆ หลับตาปี๋ และพยายามปิดหูให้พ้นจากเสียงของเกล้า
“ฉัตรมึงเป็นอะไร”
เป็นหินที่ไขกุญแจเข้ามา พบกับสภาพอันน่าเวทนาของเพื่อนตัวน้อย ฉัตรอยากโผเข้ากอดหิน แต่ร่างกายของเขาแทบจะไม่ตอบสนองดั่งที่ใจนึกเลย....
“หิน.....เราไม่ไหวแล้ว......เราไม่ไหวแล้วจริง ๆ”
“เฮ้ย...เหี้ยมึงอย่าร้องสิฉัตร เก็บของเร็วกูช่วย มันคงไม่เจอง่าย ๆหรอก”
“อื่อ”
“แล้วนั่นมึงจะไปไหน เอาแต่เสื้อกับของจำเป็น อย่างอื่นเดี๋ยวกูให้เด็กในค่ายมาขนกลับ กูจะพามึงไปอยู่กับญาติ”
ฉัตรเดินตัวลอยเหมือนกับอยู่บนดวงจันทร์ สติของเขาแทบจะไม่รับอะไรทั้งสิ้น หินมองเพื่อนอย่างเห็นใจ ก่อนจะลงมือเก็บของอย่างลวก ๆ
ตลอดทางที่อยู่ในรถ ฉัตรเอาแต่เหม่อลอย ดวงตาของเขามองตรงไปข้างหน้า ทว่าไร้ซึ่งจุดหมาย ทอดยาวออกไปไกลราวกับไม่มีที่สิ้นสุด
“ไหวนะฉัตร”
“....”
“ฉัตร....ฉัตร.....มึงฟังกู....มองหน้ากูนี่.....มึงปลอดภัยแล้ว มันจะไม่มีทางหามึงเจอ”
“แน่ใจเหรอหิน”
“กูมั่นใจ”
“มันมีแค่ทางเดียวเท่านั้น ที่เกล้าจะไม่มีวันตามหาเราเจอ”
“มึงอย่าคิดบ้า ๆ นะฉัตร กูผ่านเรื่องเหี้ย ๆไปได้ มึงก็ต้องได้เหมือนกัน”
“หินไม่เข้าใจ”
“กูยิ่งกว่าเข้าใจ”
“เราอยากบอกหิน......ฮึก....อยากบอกทุกคน.....แต่เราทำไม่ได้”
หินจูบฉัตร จูบแบบลึกซึ้ง ตาของฉัตรเบิกกว้างอย่างตกใจ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน ไม่ใช่เพราะเหนื่อย แต่เพราะจูบของหินมันอบอุ่น
“ห้าปีฉัตร.....ที่กูถูกพ่อของตัวเองข่มขืน ไม่ใช่แค่นั้น ไอ้สัตว์นรกนั่นพาเพื่อนของมันมาเอากูด้วย กูแม่งใช้เวลาอยู่บนเตียงมากกว่าทำอย่างอื่นเสียอีก ต้องโดนพวกระยำนั่นเล่นสนุกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ็ดวัน....สัปดาห์หนึ่ง....เดือนหนึ่ง....มันเหมือนกับกูอยู่ในนรก รอวันที่จะได้เป็นอิสระ กูภาวนาให้ตัวเองตาย ๆไปซะ เคยฆ่าตัวตายด้วยซ้ำ ตอนนั้นกูแค่เก้าขวบเองนะฉัตร เรื่องเหี้ย ๆที่กูเจอ กูไม่เคยบอกใครนอกจากมึง มึงจะไว้ใจกูได้มั้ย กูสัญญาว่ากูจะปกป้องมึง”
ฉัตรช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน สิ่งที่หินเจอ มันทำให้เรื่องของเขาดูเป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่ต่างจากการ์ตูนสามช่องในหนังสือพิมพ์
วินาทีต่อมา ฉัตรโอบกอดหินเอาไว้ น้ำตามากมายไหลจนเปียกเสื้อ ไม่ใช่ของฉัตรอีกแล้ว แต่เป็นน้ำตาของหิน
หินที่เขาเคยอิจฉา....คนที่ฉัตรเคยคิดว่าจะเข้มแข็ง กลับกลายเป็นคนอ่อนแอที่มีปมในใจไม่ต่างจากเขา แต่ทำไมนะ.....
ทำไมถึงได้รู้สึกเชื่อใจมากถึงเพียงนี้
.
.
.
.
.
.
(end)
นั่นสิ ทำไมถึงได้เชื่อใจหินนักล่ะฉัตร หึหึหึ
-
น่าสงสารมากๆ อ่ะ
-
ขออย่าให้หินใช้ฉัตรเป็นเครื่องมือแก้แค้นเลย
ใจนึงก็อยากให้หินเป็นพระเอกนะ เฮ้อสงสารฉัตร สงสารหินโดนคนใกล้ตัวทำร้าย
-
เอิ่ม เอิ่ม น้องเกล้า สู้ๆนะ
-
เกลียดไอ้เกล้ามากเบยอ่า
อยากให้หินเปนพระอเกแต่กลัวไอ้เกล้ามันจะฆ่าหิน
-
นั่นหน่ะสิทำไมนะ ทำไมถึงได้เชื่อใจกันมากขนาดนี้ :katai1: โอ๊ยสุดยอดอ่ะเรื่องนี้ :hao7:
-
ส่งให้น้องสาวเราอ่านน้องสาวบอกว่า
เป็นเค้าเค้าจะพาน้องเคะแจ้งความลงบันทึกไว้ก่อน
[7/9/2013 11:27:00] kam_cs: แล้วแบล๊กเมย์กลับ
[7/9/2013 11:27:07] kam_cs: ตามด้วยขู่
[7/9/2013 11:27:26] kam_cs: แล้วจะให้น้องเคะโทรศัพท์ไปบอกว่าเกลียดแม่งทุกวัน
พอน้องพูดแบบนี้แล้วสะใจ เกลียดไอ้เกล้ามากมาย
-
คนที่เคยมีอะไรกับหิน หนึ่งในนั้นคงเป็นพ่อขางฉัตรสินะ :hao4:
ยิ่งอ่านยิ่งไม่รู้ว่าจะสงสารใครดี
-
น่าสงสาร น่าสงสารทุกคนเลยอ่ะ
ทุกคนเป็นเด็กมีปม :hao5:
-
โอ๊ย ลุ้นนนนนนนน
ทำไมมันออกแนวเหมือนคู่ผัวเมียหนีตามกันเลยนะ เสียแต่คู่นี้พ่อเมียดูจะโหดไปหน่อย 55555
อ่านคำทิ้งท้ายแล้วยิ่งลุ้นค่ะ หรือว่าระหว่างฉัตรกับหินจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันมากกว่าแค่ผ่านเรื่องร้ายๆมาเหมือนกัน
จินตนาการดิฉันเริ่มแล่นค่ะ 555 รอตอนต่อไปนะคะ
-
สงสารคนอื่น
แล้วน้องตัวเองล่ะ ฉัตร
-
อย่างเกล้านี่เราว่าไม่น่าสงสารหรอก
สิ่งที่เกล้าทำมันคืออาชญากรรม
และเราไม่สามารถเรียกสิ่งที่ทำกับฉัตรได้ว่าเป็นความรัก
เราว่ามันเป็นตัณหาที่เรียกว่าเห็นแก่ตัวล้วนๆ
ลองคิดว่าลูกหลานตนเองต้องมาโดนอย่างที่เกล้าทำกับฉัตรบอกตรงๆเราคงทนไม่ได้
แน่ใจเหรอเรียกว่ารักทำกับฉัตรเหมือนไม่ใช่คนแนะ
แถมชอบเล่นเพลย์แบบที่ซาดิสถ์ทำกับพวกเอ็มด้วยนะ
ถ้าไม่ใช่คนที่เป็นเอ็มมาตั้งแต่ต้นไม่มีใครเค้าทนเกล้าได้หรอก
สงสารตัวเองดีกว่าสงสารคนโรคจิตนะเราว่า
อีกอย่างคนไม่ผิดอย่างฉัตรกับหินทำไมต้องกลัวด้วยวะแค่ร่องรอยตามร่างกายก็เอาไปแจ้งความได้แล้ว
มีกันตั้งสองหัวแต่ไม่รู้จักคิดเลย :ling1:
-
ไม่ใช่หนีเสือปะจรเข้นะะะะะะะะะะะะ
-
Chapter 18 : Heaven on Earth
“พ่อจ๋า.....พ่อจ๋าทำไรอ่ะ”
“หึหึหึ......อยู่นิ่ง ๆ นะน้องเอิร์ธ.....ถ้าเสียงดังล่ะก็ คุณแม่จะตื่นขึ้นมานะ”
“ครับ”
“เด็กดี.....เดี๋ยวพ่อจะซื้อของเล่นที่หนูอยากได้ให้นะลูกนะ”
เด็กน้อยในตอนนั้นเพิ่งจะอายุเพียง 6 ขวบ เขาไม่รู้หรอก ว่าสิ่งที่พ่อทำกับเขาคืออะไร เขาไม่มีสิทธิ์ดูแม้แต่หนังเรทพีจีสิบสามด้วยซ้ำ อวัยวะเพศของบิดากำลังถูไถร่องก้นของเขา เสียงลมหายใจประหลาดทำให้เขารู้สึกรังเกียจ แต่เพราะเขารักพ่อ และพ่อก็รักเขา เด็กน้อยจึงต้องทน แม้ว่าสัญชาติญาณลึก ๆ แล้วเขารู้สึกขยะแขยงเต็มกลืน
.
.
.
.
.
.
“เป็นไงวะตัวเล็ก.....พออยู่ได้ม๊ะ”
“สบายยยย”
ฉัตรดูตื่นเต้นกับที่หลบภัยแห่งใหม่ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ออกไปเที่ยวที่ไหนไกล ๆ แบบนี้ ชีวิตที่ใจหวัง ไม่มีเกล้ามาคอยบงการสั่งว่าต้องทำอะไร.....
“บ้านญาติหินนี่สวยจัง....”
“เออ....เตรียมไว้เพื่อมึงโดยเฉพาะ”
บ้านญาติหินเป็นไม้เกือบทั้งหลัง.....ปลูกสไตล์กระท่อมตะวันตก คล้าย ๆกับหนังเรื่องผีอมตะ เป็นบ้านชั้นเดียว แต่กว้าง....และมีห้องใต้ดิน
“พ่อกูเขาเพิ่งสั่งเปิดน้ำไฟให้ มึงไปอาบน้ำซะสิ เน่ามาทั้งคืนแล้วนี่”
“หินจะอยู่กับเราตลอดเลยใช่มั้ย”
“เออ”
“ถ้าไปไหนให้เราไปด้วยนะ.....เราไม่อยากอยู่คนเดียว”
“รู้แล้วน่า....ไปอาบน้ำเถอะไป”
หลังอาบน้ำเสร็จ ฉัตรก็ลากหินไปสำรวจรอบ ๆบ้าน หินได้แต่เดินตามฉัตรต้อย ๆ อย่างเซ็งจัง แต่ทว่าก็อดเอ็นดูเจ้าเด็กน้อยอย่างฉัตรไม่ได้ หมอนี่เคยเจอโลกภายนอกบ้างหรือเปล่า ชีวิตน้อย ๆ ของมันเคยได้ก้าวพ้นจากโลกของไอ้สารเลวนั่นบ้างไหม หินต้องทำเป็นเออออไปกับฉัตร ทั้งที่ตัวเขานั้นคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้เป็นอย่างดี
เงียบสงบ.....ห่างไกลจากตัวเมืองและผู้คน.....เป็นสถานที่ที่เหมาะเจาะ สำหรับการหลบภัยและ......
“หิน.....มีต้นไม้ใหญ่ด้วย.....”
“เออ.....ตื่นเต้นมาก”
“ต้นอะไรวะหิน”
“มะขามไง.....ไม่หิวเหรอมึงอ่ะ.....เดี๋ยวกูพาไปหาอะไรแดกที่ตลาด....สนมั้ย”
“หิน.....”
“เออ ๆ ๆ.....ฮะไรอีก”
“เราอยากทำมานานแล้ว.....หินช่วยเรานะหินนะ”
.
.
.
.
.
.
“นี่อากร.....เพื่อนของพ่อเอง น้องเอิร์ธสวัสดีอากรสิครับ”
“หวาดดีฮับอากอนนนนน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า.....ลูกนายนี่น่ารักจริง ๆนะ น่ารักอย่างที่นายบอกไว้ทุกอย่างเลย”
เด็กชายไม่เคยสนิทกับผู้เป็นแม่ เนื่องจากหล่อนค่อนข้างมีอายุเยอะ เยอะกว่าพ่อของเขาหลายปี แถมยังไม่ค่อยอยู่ติดบ้าน หลายครั้งที่ต้องบินไปต่างประเทศ พ่อบอกว่าแม่ต้องทำงานเพื่อหาเงินมาให้พวกเขาใช้ ส่วนพ่อนั้นมีหน้าที่ดูแลเขา จึงไม่ต้องทำงาน พ่อมักออกไปสังสรรค์กับเพื่อน บางครั้งก็พาคนพวกนั้นมาที่บ้าน ตอนที่แม่ไม่อยู่ โหวกเหวกโวยวายเสียงดัง เด็กน้อยไม่ชอบเลยตอนที่พ่อเมา เพราะพ่อมักจะทำอะไรแปลก ๆ กับร่างกายของเขาเสมอ ครั้งหนึ่ง....พ่อเคยใส่มันเข้ามา เขาเจ็บ และดิ้นรนขัดขืน พ่อจึงยอมถอนมันออกไป และสั่งไม่ให้เขาบอกใคร
ในบรรดาเพื่อนของพ่อ อากรคือคนที่เข้ามาหาพ่อบ่อยที่สุด อากรเอ็นดูและรักเขาเหมือนกับที่พ่อรักเขา ชอบซื้อของเล่นให้ และพาเขาไปเที่ยวตอนที่พ่อไม่ว่าง
“ไหนพ่อบอกว่าไม่ต้องทำงานไงฮะ”
“หึหึ...เด็กดี...พ่อหนูเขามีธุระนิดหน่อยน่ะ”
ครั้งหนึ่งเขาเคยตื่นขึ้นมากลางดึก.....เขาเห็นอากรกบพ่อกำลังกอดรัดกันในสภาพเปลือยเปล่า พ่อของเขากำลังจุ๊บปากกับอากรด้วย
“อ้าวน้องเอิร์ธ.....เห็นหมดแล้วสินะ”
“เข้ามาเล่นด้วยกันสิเด็กดี
.
.
.
.
.
ฉัตรมองลงมาอย่างหวาดเสียว ถึงแม้ว่ากิ่งที่เขายืนอยู่นั้นจะเป็นกิ่งที่อยู่ต่ำสุดก็เถอะ ไอ้ตัวเล็กค่อย ๆเขยิบตัวมาจนกระทั่งถึงกึ่งกลางของกิ่ง หินกำลังมองขึ้นมาอย่างเป็นห่วง ฉัตรยิ้มแฉ่งก่อนจะกระโดดลงมาพร้อมกับร่มคันใหญ่......
ตุ่บ
“อูยยยยย”
“กูบอกมึงแล้ว”
“หินนั่นแหละ.....แทนที่จะเขยิบเบาะมาให้ตรง”
“โทษกูอีกซะงั้น......เข็ดรึยังล่ะพ่อนักกระโดดร่ม ไปแดกข้าวไป”
“ครับผม”
หินพาฉัตรขับรถเล่นกินลมรอบเมือง พาไปหาของกินอร่อย ๆ ซื้อขนมมาตุนจนแน่นรถ ยืนตากลมหน้าเขื่อนจนผมปลิวยุ่ง ฉัตรไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อน เจ้าตัวเล็กสูดลมจนเต็มปอด ก่อนจะตะโกนออกมาจนสุดเสียง
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
สบายใจชะมัด ถึงแม้ว่าหลังจากนี้เกล้าจะตามหาเขาจนเจอแล้วจับตัวกลับไปได้อีกก็ช่างมันเถิด แค่นี้ก็คุ้มแล้วล่ะ สำหรับช่วงเวลาสั้น ๆที่ได้เป็นอิสระ
ได้ทำงานพิเศษ....ไม่สิ....เป็นงานประจำต่างหาก ถึงจะแค่สองเดือนกว่า ป่านนี้หัวหน้าแผนกคงด่ายับแล้วล่ะมั้ง แต่ฉัตรก็ทำงานให้ฟรีตั้งเกือบครึ่งเดือนเชียวนะ
เรื่องสอบคงไม่ได้ไปแล้ว และเรื่องเรียนก็คงต้องพักไปก่อนอีก รอให้จัดการปัญหาทุกอย่างให้เรียบร้อย ทั้งเรื่องเกล้า.....ทั้งเรื่องสภาพจิตใจ
พ่อกับแม่จะเชื่อไหม.....แล้วถ้าพูดไปแล้วพวกท่านจะโกรธฉัตรหรือเปล่า ถ้าหากว่าพวกท่านไม่เชื่อล่ะ......ไม่หรอก คนที่ควรจะกังวลในเรื่องนี้ มันควรจะต้องเป็นเกล้าสิ พ่อต้องเชื่อฉัตร เพราะพ่อรู้ดีว่าลูกรักของพ่อเป็นคนแบบไหน
ถ้าไม่ทำแบบนี้ เกล้าคงไม่หยุด พ่อกับแม่อาจเสียใจ แต่ทุกอย่างต้องดีขึ้น เกล้าจะต้องได้รับการรักษา
“หิน....มันรู้สึกดีมากจริง ๆนะ.....หินลองทำดิ.....ตะโกนออกมาดัง ๆ จากกระบังลมแบบนี้ไง.....อ๊ากกกกกกกกก”
“เออ.....มึงทำไปเถอะ.....ตอนนี้กูโอเคแล้ว”
“ขอบคุณหินทุกอย่างเลยนะ ถ้าไม่มีหิน ป่านนี้เราคงกลายเป็นคนเร่ร่อน....ไม่ก็คงต้องทนอยู่กับเกล้า.....”
หินลูบหัวฉัตร ก่อนจะดึงตัวเข้ามากอด ลมแรงจนฉัตรต้องซุกหน้าเข้าหาเกราะกำบัง พวกเขาราวกับคู่รักที่ยืนชมวิวยามพระอาทิตย์ตก แต่แถวนั้นก็ไม่มีใครอื่น หินจึงจูบฉัตร
“หินนั่นแหละคิดอะไรกับเราแหง”
“เออ.....ก็นิดนึง”
“เราเป็นผู้ชายน่าหิน.....หินอกหักแล้วล่ะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
น่าแปลกที่ฉัตรไม่รู้สึกโกรธหรือรังเกียจ ยิ่งได้รู้ปมในใจของหิน ฉัตรก็ยิ่งสงสารและรักหินมากขึ้น รักเท่าที่เพื่อนคนหนึ่งจะรักได้ มิหนำซ้ำยังรู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นที่พึ่งทางใจให้ใครสักคนได้บ้าง แต่จะเพียงเล็กน้อยก็เถอะ
“กลับไปนอนกินขนมให้พุงกางดีกว่า”
“มีทีวีมั้ย”
“หึยยยยย.....กูเอาติดมาด้วยน่า”
“มีเคเบิลช่ายป่ะ”
“เรื่องมากนะมึงอ่ะ”
.
.
.
.
.
.
ถ้าเป็นเด็กดี พ่อจะไม่ตีหนู.....ถ้าป็นเด็กดีหนูจะได้ทุกอย่าง
อากรมองเขาอย่างเห็นใจ ก่อนจะทายาให้
พ่อสั่งเขาเลียไอ้หนูของพ่อกับของอากร เขาไม่ยอมทำ พ่อก็เลยโกรธ เขาไม่เคยเห็นพ่อโกรธขนาดนี้ และไม่เคยถูกพ่อตบหน้ามาก่อน พ่อเดินหัวเสียออกไป เหลือไว้เพียงเขากับอากร
“หมดอารมณ์แล้วห่าเอ๊ย”
“เออ ๆ กูจัดการเอง มึงแม่งใช้อารมณ์ตลอด เด็กมันก็กลัวสิวะ”
อากรบอกเขา ว่าเขาควรจะทำอะไร เวลาที่พ่อสั่ง อากรเดินออกไป แล้วกลับมาพร้อมกับน้ำผึ้ง อากรเทมันลงตรงนั้น แล้วสั่งให้เขาเลียให้หมด
“คิดว่ามันเป็นขนมสิครับ เลียให้เกลี้ยง แต่ห้ามกัดนะ ทำแบบนี้แล้วพ่อจะไม่โกรธ เชื่ออานะ”
“ครับ...ฮึก....ฮึก”
เขารักอากร รักและเชื่อใจ
เขารักพ่อ รักและเชื่อใจ
แต่ผู้ชายสองคนนี้กลับทำลายความเชื่อใจของเขาจนย่อยยับ วันนั้นพ่อพาเขาไปยังที่แห่งหนึ่ง พ่อบอกว่ามันเป็นเหมือนชมรม
เขาเห็นเด็กผู้ชายสองคน ในสภาพเปลือยเปล่า ถูกล่ามโซ่เอาไว้ และมีสภาพตื่นกลัว ท่ามกลางผู้ชายนับสิบที่ไม่สวมเสื้อผ้า เขาเห็นอากรกำลังยิ้มให้เขา หลังจากเงยหน้าขึ้นจากถาดที่มีผงสีขาวกองอยู่
“เอ้า....ให้ลูกมึงถอดเสื้อสิ”
.
.
.
.
.
“หิน......หินว่าเกล้าจะตามเราเจอมั้ย”
ฉัตรเอ่ยถาม ขณะที่พวกเขากำลังเข้านอน ฉัตรเดินตรวจแล้วตรวจอีก ว่าประตูทุกบานถูกล็อค หน้าต่างถูกลงกลอนเรียบร้อย แต่หัวใจของฉัตรก็ยังรู้สึกหวาดกลัวแปลก ๆอย่างบอกไม่ถูก
“ถ้ามันจ้างนักสืบก็อาจจะใช้เวลาประมาณนึงมั้ง”
“อย่าล้อเล่นสิ....เราซีเรียสนะ”
“มันจะรู้เหรอว่าเรามาอยู่กันที่นี่ จังหวัดนี้มันก็ออกจะใหญ่โต ยิ่งกว่าในกรุงเทพ ขนาดในกรุงเทพนะ ถ้าไม่มีพวกห่าถ่ายรูปมึงลงเฟสบุ๊ค ไอ้เกล้าก็คงจะไม่มีวันตามมึงเจอ.....ถึงเจอก็ยากอ่ะ”
“แล้วถ้าเกล้าไปหาพ่อกับแม่หินล่ะ”
“ก็ลองดู.....ต้องผ่านด่านนักมวยเป็นสิบ.....น้องมึงไม่ใช่ซุปเปอร์ฮีโร่นะเฮ้ย....มึงคิดว่าห่าเกล้าแม่งเป็นจา พนมรึไง”
“เออ....เนอะ”
“นอนเถอะ เดี๋ยวกูเกาหัวให้ มึงจะได้หลับเร็ว ๆ เบื่อมึงจะแย่แล้ว....”
“ฮ่าฮ่าฮ่า.....นอนก็ได้ฟะ”
หินรอจนแน่ใจ แน่ใจว่าฉัตรนั้นหลับแล้วจริง ๆ เขาจึงตัดสินใจกดโทรศัพท์ เพื่อส่งข้อความหาใครบางคน
“พี่ของมึงอยู่กับกูที่ XXX แน่จริงก็ตามมาสิ”
ขอโทษนะฉัตร......กูจำเป็นต้องทำแบบนี้.....
ขอโทษมึงด้วยนะไอ้เกล้า.....
.
.
.
.
.
(END)
พอคุ้น ๆไหม...อากร...กับทินกร
หุหุหุหุ ก็อย่างที่เดากันไว้นั่นแหละ
เน็ตแอร์การ์ดอัพยาก พรุ่งนี้ค่อยมาอีดิทพวคำผิดนะคะ :katai2-1:
-
หินกำลังจะแก้แค้นใช่ไหม หรือว่ายังไงคิดจะทำอะไร โอ๊ย เครียดดดดดดดดดดดดดด :katai1:
-
หิน ไหนว่าคิดอะไรกับฉัตรนิดนึงไง!!
ใจร้ายอะ
-
อะไนหิน อะไร นายจะทำไร นายจะทำไรกันแน่
-
ดราม่ามาก อ่านแต่ละครั้ง แล้วหายใจไม่อิ่ม
้เพราะอินมาก เฮ้อ ทำไมหินเห็นพ่อของฉัตรแล้วโกรธมาก
หวังว่าคงไม่มีพ่อคนเดียวกันหรอกนะ
-
อ๊ากกกกกกกกกก
มันมาม่า ไม่ไหวแล้ว // กระอั่กเลือดทั้งน้ำตา
:hao7:
-
นั่งอ่านรวดเดียว18ตอนเลยค่ะ!ดาร์คและดราม่ามาก!
แต่ก็ทำให้เราลุ้นและติดตามว่าต่อไปจะเป็นยังไง
ขอฝากตัวตามอ่านนิยายตอนตอนต่อๆไปล่ะนะคะ
-
เฮ้ยจะหักมุมอะไรหรือเปล่า
ไม่นะอย่าจบเศร้า
จิตใจอันละเอียดอ่อนของเราคงทนไม่ได้แน่ๆเบย :hao5:
-
ต้องมีใครสั่งให้หินทำแน่ๆ เอ๊ะ หรือจะเป็นไอ้พวกนั้นนะ ?
-
เรื่องนี้ เขียนได้แตกต่างจากเรื่องอื่น //บอกเลยว่าชอบ เพราะนิยายแบบนี้ น้อยคนจะเขียนได้ o13 ยกนิ้วเลยให้กับความเก่ง555 ของคนเขียน
-
Chapter 19 หนีไม่รอด
“ฉัตร.....ตื่น.....ตื่นได้แล้วฉัตร”
“อื่อ......มีไรว๊าหิน.....สิบนาทีนะ....”
ฉัตรช่างน่ารัก ไอ้เด็กน้อยย่นจมูกอย่างขัดใจ ก่อนจะพลิกตัวไปมาอย่างขี้เกียจ ปากเล็ก ๆ กำลังบ่นอุบอิบทั้งที่ตานั้นปิดสนิท ท่าทีเอาแต่ใจแบบนี้ใช่ว่าจะได้เห็นตอนที่อยู่กับเกล้า สำหรับเกล้าแล้ว ฉัตรมีสิทธิ์แสดงสีหน้าได้เพียงแค่แบบเดียวเท่านั้น....สีหน้าของลูกหมาเชื่อง ๆ คอยสนองคำสั่งวิตถารของเกล้าก็เท่านั้น
เห็นแล้วอยากขยำขยี้ด้วยความหมั่นเขี้ยวเสียจริง อยากทำให้แหลกละเอียดจนคามือ ทั้งที่อยากทำแบบนั้นแต่เพราะรักมาก.....
และยังอยากเก็บฉัตรเอาไว้เล่นนาน ๆ
“ถ้าไม่ตื่นเดี๋ยวจะอดเห็นอะไรดีดีนะฉัตร”
“ห๊ะ!!!!.....กะ....กะ.....เกล้า”
ทำไม.....ทำไมเกล้าถึงได้หาฉัตรเจอ...
ทำไมถึงเร็วนัก
“มองหาเพื่อนเหรอฉัตร.....ป่านนี้คงถูกอัดถั่วดำอยู่ที่ไหนซักที่ในบ้านนั่นแหละ.....อย่าแปลกใจเลยที่เค้ามีเงินจ้างคนมาทำเรื่องแบบนี้ได้ ไม่ใช่ตัวคนเดียวซะหน่อยที่มีความลับน่ะ”
“หินนนนนน......หินอยู่ไหน.....เกล้าจะทำอะไร....เกล้าคิดจะทำอะไร”
“อย่าส่งเสียงสิฉัตร”
มือของเกล้าบีบคางของฉัตรแน่น ฉัตรน้ำตาไหลอย่างเจ็บใจ เพื่อนรักของเขาต้องมาเดือดร้อนด้วย ทั้งที่หินต้องเจ็บปวดมามากแท้ ๆ สุดท้ายแล้ว เกล้ายังบุกมาเพื่อตอกย้ำปมในใจของหินอีก
“เค้าเคยบอกแล้วไง....ว่าตัวน่ะเป็นของเค้า แล้วใครที่บังอาจมายุ่งกับตัว เค้าจะจัดการมันอย่างสาสม”
“เลว”
“แล้วรู้มั้ย ว่าเพื่อนรักของฉัตรน่ะ เป็นคนส่งข่าวที่อยู่ให้เค้าเองเลยนะ....ดูนี่สิ....”
ทินกรชูโทรศัพท์มือถือให้พี่ชายของเขาดู ฉัตรนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาเบิกกว้างกำลังจับจ้องอยู่ที่ข้อความในนั้น เบอร์ที่ส่งไปเป็นเบอร์ของหิน สมองของฉัตรเริ่มรวนและสับสน
นี่มันเรื่องอะไรกัน....
“ใช่....กูเองแหละที่ส่งข้อความไปหามึง”
หินปรากฏตัวขึ้นทางด้านหลัง แผงอกเปลือยเปล่าและมีเลือดสีแดงกระเซ็นอยู่ ในมือของหินถือหน้ากากป้องกันสารเคมี ขณะที่อีกข้างกำบางอย่างเอาไว้
“สามคนเองเหรอ....ดูถูกกูมากนะเกล้า.....แถมยังเป็นพวกกระจอกอีกต่างหาก มึงรู้ไหมว่ามากกว่านี้กูก็ผ่านมาแล้ว”
หินโยนวัตถุบางอย่างลงบนพื้น ควันสีขาวอบอวลไปทั่วทั้งห้อง แล้วสติของฉัตรก็ดับวูบลง
.
.
.
.
.
.
“ตัวเล็ก....มึงรู้สึกตัวแล้วหรือ”
“อื่อหิน......เรา.....ฝันแปลกมากเลย.....นี่นะ.....เราฝันว่าเกล้า.....เกล้า.....เกล้า!!!”
ฉัตรเริ่มดิ้นแรงขึ้น เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ดิ้นจนหินต้องกดร่างผอม ๆนั่นเอาไว้แน่นพอควร ถัดไปไม่ไกลคือร่างของเกล้าที่ถูกพันธนาการอย่างแน่นหนา และตรงมุมเสานั้น มีร่างที่โชกเลือดของผู้ชายสามคนกองอยู่ ตายหรือยังมีชีวิตอยู่ฉัตรก็ไม่แน่ใจ.....
ทำไม
ทำไมหินถึงทำแบบนี้
ฉัตรจะยังไว้ใจเพื่อนคนนี้ได้อีกหรือเปล่า
ทำไมหัวใจของฉัตรถึงถูกทำให้เจ็บครั้งแล้วครั้งเล่า....
“ทำไม!!!! มึงเป็นห่วงมันมากหรือไง ไอ้เหี้ยนั่นพาคนบุกเข้ามาในบ้าน หวังจะให้ไอ้พวกนั้นรุมเอากู แต่ดีที่คนอย่างกูมันรู้จักเอาตัวรอด สกปรกอย่างกูจะโดนอีกสักครั้งสองครั้งมันก็ไม่ต่างกันไม่ใช่หรือไง คิดว่ากูไม่เตรียมพร้อมเลยงั้นสิ แหง.....กูเตรียมไว้เยอะเชียวแหละ”
ฉัตรเพิ่งรู้ว่าตัวของเขาก็ถูกตรึงเอาไว้กับเสา ถูกล่ามโซ่ที่ขา หินเตะไปที่สีข้างของเกล้าอย่างแรงสองสามครั้ง จนกระทั่งฝ่ายนั้นเริ่มรู้สึกตัว
“หินพอแล้ว....อย่าทำแบบนี้”
“มันข่มขืนมึงไม่ใช่เหรอ....ไอ้เหี้ยนี่.....มันก็เหี้ยเหมือนพ่อมันนั่นแหละ”
“หินพูดอะไร”
“กูรู้ว่ามันทำให้มึงเจ็บ โอกาสมาถึงแล้วไง.....แก้แค้นสิ ตัดไอ้จู๋แม่งทิ้งไปเลยดีมั้ย หรือจะพาคนมาข่มขืนมันให้ยับดีล่ะ”
“ไม่เอา....หินปล่อยเกล้าไปเถอะ....แล้วหนีไปด้วยกัน....หนีไปไกล ๆจนกว่าเราจะพร้อม”
“พร้อมอะไร...มึงจะรออะไรอีก รอให้มันตามรังควาญมึงไปตลอดชีวิตจนกว่ามันจะพอใจน่ะเหรอ ทำไมต้องหนี แทนที่จะจัดการให้มันจบ ๆ ไปซะ ฆ่าแม่งทิ้งไปเลยก็ได้นี่ เหมือนที่กูฆ่าไอ้สัตว์นรกตัวนั้นไง ฮ่าฮ่าฮ่า”
“เราไม่ได้อยากทำแบบนั้น ไม่ได้อยากให้เรื่องมันรุนแรงแบบนี้ เราแค่ตั้งใจจะไปบอกเรื่องนี้กับพ่อ...แล้วก็แม่.....”
หินไม่ใช่หินคนเดิมอีกแล้วสำหรับฉัตร หินที่อยู่ตรงหน้าเขา กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับเตะร่างของเกล้าไปด้วย ฉัตรทำได้แค่ขอร้องคน ๆนี้ให้เมตตาน้องชายของตนเท่านั้น
“ตามใจมึงนะฉัตร ในเมื่อมึงมีโอกาสแล้วแต่ไม่คว้าเอาไว้ กูก็ไม่รู้จะช่วยอะไรมึงได้อีก หึ....”
“หินปล่อยเกล้าไปนะ..นะหินนะ”
“แต่เรื่องของกูมันยังไม่จบน่ะสิฉัตร.....กูขอโทษมึงด้วยนะ ที่ยังปล่อยมึงสองคนไปไม่ได้.....”
.
.
.
.
.
“เกล้า.....เจ็บมั้ย”
“ไม่เจ็บเท่าที่ฉัตรทรยศเค้าหรอก....”
หินไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ทิ้งไว้แต่ฉัตรและร่างที่บอบช้ำของเกล้า เกล้าแค่นหัวเราะอย่างสมเพช ใบหน้านั้นอาบไปด้วยเลือด
“เพื่อนตัวมันก็โรคจิตไม่ต่างกันรอกฉัตร”
“เมื่อกี้เค้าพูดถึงพ่อเราด้วย พ่อเราเกี่ยวอะไรด้วยน่ะเกล้า”
“ไม่รู้สิฉัตร....พ่อของเรา....ฉัตรก็รู้จักดีไม่ใช่เหรอ คนดี ๆ แบบนั้นจะไปมีเรื่องกับใครได้ล่ะ.....นอกจาก......หึ.....ถ้าเค้าเดาไม่ผิดอ่ะนะ”
ทุกอย่างซับซ้อนและสับสน แต่ฉัตรก็พอรู้ว่ามันต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่ ๆ ยิ่งได้รู้ว่าหินผ่านอะไรมาบ้าง ฉัตรก็ยิ่งไม่อยากคิดต่อ ว่าพ่อบังเกิดเกล้าของเขาเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องได้อย่างไร
“เดี๋ยวมึงก็ได้รู้ฉัตร....เอ้า....กินนี่รองท้องซะ” หินลงมาพร้อมกับนมหนึ่งกล่องโยนให้ฉัตร เด็กหนุ่มใช้เท้าเขี่ยร่างของเกล้าไปมา ก่อนจะถ่มน้ำลายใส่
“ของมึงน่ะไม่มีหรอก แต่ว่ามึงต้องทำบางอย่างให้กู”
“ฝันไปเถอะ”
“หรืออยากให้กูเฉือนนิ้วมึงทิ้ง....ไม่ดีกว่า....เฉือนไอ้นั่นของมึงดีกว่ามั้ย....จะได้ไม่ต้องมีไว้ทำเรื่องเหี้ย ๆ กับใครอีก”
เท้าของหินบดขยี้ลงไปบนเป้าของเกล้า ตั้งท่าจะกระทืบลงไป แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นยื่นโทรศัพท์ให้แทน
“โทรตามพ่อของมึงมาสิ”
“ทำไมต้องเป็นพ่อกู”
“เดี๋ยวมึงก็รู้.....บอกมันให้มาที่นี่....มาคนเดียว....ไม่อย่างนั้นพวกมึงได้ลงไปเฝ้ายมบาลแน่”
“มึงจะฆ่าฉัตรด้วยงั้นสิ”
“มึงห่วงชีวิตของมึงดีกว่านะ”
โทรศัพท์ถูกเปิดลำโพงแล้วจ่อไปยังปากของเกล้า เกล้ายิ้ม ส่วนฉัตรหน้าเสีย
“อย่านะเกล้า.....อย่าให้พ่อมานะ.....หินแค้นอะไรพ่อเราก็มาลงที่เราสิวะ.....ไอ้เหี้ยหิน.....ไอ้ชาติชั่ว”
“ฉัตร.....ตัวเงียบไปเถอะ.....อย่าปกป้องผู้ชายคนนั้นนักเลย นี่หิน.....กูทำตามที่มึงสั่งได้นะ....แต่ไม่แน่ใจว่าพ่อกูเค้าจะมาหรือเปล่าน่ะสิ.....เพราะกูมันไม่ใช่ลูกคนโปรดอย่างไอ้ฉัตร...หึหึหึ....แล้วอีกอย่างคนพรรค์นั้นจะยอมเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อพวกเราเลยเหรอ....ฮ่าฮ่าฮ่า”
“อย่าถ่วงเวลาไอ้สัดเกล้า.....รีบ ๆบอกพ่อมึงให้มาที่นี่ซะสิ....เอ้า....ติดแล้ว”
หลังจากพยายามติดต่ออยู่นาน....ในที่สุดก็มีคนรับสาย เป็นเสียงผู้หญิงที่พูดอย่างแจ่มใส
“เกล้า....ว่าไงลูก....โทรมามีอะไรจ๊ะคนเก่ง”
“ขอเกล้าคุยกับพ่อหน่อยดิ”
“พ่อหนูเค้าไม่ว่างรับน่ะจ้ะ.....ตาแก่นั่งทำงานอยู่ในห้อง....แม่ก็เลยไม่กล้ากวน ไปบอกแล้วรอบนึงก็โดนเหวี่ยงกลับมาเหมือนเคยอ่ะค่ะคุณลูกขา”
“ไปบอกเค้าอีกรอบ....ว่าเกล้ากับฉัตรมีเรื่องจะคุยด้วย.....เรื่องชมรมน่ะฮะ”
“ชมรม?....เอ๋?”
“บอกพ่อตามนี้เลยฮะแม่.....นะฮะ....อย่าเพิ่งถามเลยนะฮะ”
ไม่นานนักพ่อของเกล้าก็รับสาย
“มึงมีอะไรไอ้ลูกเหี้ย ไหนมึงสัญญาว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ ทำไมถึงต้องเอามาขู่กูด้วย....ตังค์ที่โอนให้ไปเมื่อวันก่อนมึงใช้หมดแล้วหรือไง”
“พ่อ.....ผมกับฉัตรถูกจับตัว.....ตอนนี้พวกผมอยู่ที่................”
“มึงอย่ามากวนกูดีกว่า..ไปเรียกน้องฉัตรมาคุยสิ”
“พ่อ.....ผมไม่ได้พูดเล่น.....สิ่งที่พ่อเคยทำเอาไว้ มันกำลังย้อนกลับมาเล่นงานพ่อแล้วนะ.....ไม่ห่วงผมไม่เป็นไร แต่พ่อไม่ห่วงฉัตรเหรอ....เรื่องนี้ฉัตรไม่เกี่ยวด้วยเลยนะ....ช่วยทำตัวเป็นพ่อที่ดีสักครั้งได้หรือไง”
“ได้.....กูจะรีบไป”
“ห้ามพาใครมานะ.....ไม่งั้นฉัตรโดนมันฆ่าแน่”
หินกดวางสาย ก่อนจะมองหน้าอีกฝ่ายอย่างคาดไม่ถึง
“นี่มึง”
“เออ”
“มึงรู้ทุกอย่าง...”
“ใช่.....กูรู้ว่าพ่อกูทำอะไรเอาไว้บ้าง เรื่องเหี้ย ๆที่กูต้องทนเก็บเอาไว้ แต่ช่างแม่งเถอะ ยังไงฉัตรก็ต้องรู้อยู่ดี”
ฉัตรมองคนทั้งสองอย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้ฉัตรไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วด้วยซ้ำ ทุกคนที่อยู่ใกล้ตัว นับวันยิ่งเหมือนปิศาจร้าย ทั้งน้องชายที่ซาดิสต์ เพื่อนที่เคยไว้ใจ แล้วไหนจะพ่อที่เขารักมากที่สุด
พ่อทำอะไรกันแน่.....พ่อทำอะไรกับหิน....ความลับของพ่อ
“กูปิดเรื่องนี้เอาไว้ เพราะไม่อยากทำร้ายจิตใจฉัตร แต่มึงทำให้ไอ้ฉัตรมันต้องรู้ มึงมันก็เหี้ยไม่ต่างจากคนอื่นหรอกไอ้หิน”
“ถ้ามึงไม่หุบปาก สาบานได้ว่ากูจะตัดลิ้นมึง.....ฉัตร.....พ่อของมึงคือคนที่เคยร่วมข่มขืนกู......พ่อของมึงคืออากร...เพื่อนรักของไอ้สัตว์นรกนั่น แล้ววันนี้คือวันที่กูจะแก้แค้น ปมแค้นของกูจะได้ถูกชำระเสียที”
ฉัตรสงสารหิน แต่เขาก็รักพ่อ ฉัตรเกลียดเกล้า แต่เกล้าก็เป็นน้อง ฉัตรคงทนเห็นน้องชายถูกทำร้ายหรือตายไปต่อหน้าได้หรอก
ฉัตรอยากใช้ช่วงชีวิตทั้งหมดที่ผ่านมา.....
เป็นเพียงแค่ฝันร้ายในหนึ่งคืนก็เท่านั้น
.
.
.
.
.
(end.....and....2 be Con)
ตอนแรกเป็นเรื่องเล่าจบในตอน แต่ช่วงหลังกลายไปนิยายต่อเนื่อง ดังนั้นถึงต้องบอกว่า โปรดติดตามตอนต่อปายยยยย
-
เรื่องนี้มีใครจิตปกติบ้างไหมเนี่ย :katai1:
-
โอยยยยยยยยยย ชีวิตมันช่างซับซ้อน
-
ฉัตรน่าสงสารจัง T^T
-
หินจะแก้แค้นแว้วว
-
พอหินจะโหดทีนี่น่ากลัวจริงๆ
สงสารฉัตรจริงๆ เรื่องราวคงทำให้สับสนไปหมดแล้ว
-
หินนี่น่าสงสารอยู่นะ เรื่องนี้มีแต่คนไม่ปกติ ฮือๆ
-
ลองคิดเล่นๆนะ ถ้าเราเป็น ฉัตร เราก็ไม่รู้เหมือนกันถ้าอยู่ในสถานะการณ์แบบนี้จะทำไงได้
แต่ถ้าเราเป็นหิน หินโดนกระทำมาตั้งแต่เด็กอ่ะ เชื่อเถอะไม่มีใครอยากเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้แน่
หรือถ้าเราเป็นเกล้า ที่รู้ว่าพ่อตัวเองมีรสนิยมแบบนี้ แล้วมองพ่อตัวเองเป็นต้นแบบมาตลอด เราคง
โคตรรู้สึกแย่ แต่เราจะไม่ทำอย่างนั้นกับฉัตรเด็ดขาด เพราะรับรู้ได้ว่าเกล้าเกลียดที่พ่อทำ
ทำไมเกล้าต้องทำอะไรที่ไม่ต่างจากที่ไม่ชอบด้วย หรือเพราะนี้มันเป็นด้านมืดที่แฝงเอาไว้ในใจ
เราว่าฉัตรเป็นคนที่จิตปกติสุขแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่องดีเรื่องนี้นะคะ มันมีแง่คิดแอบแฝงให้ได้คิดต่อมากเลย
-
คิดแล้วว่าต้องเป็นยี่ยงนี้เฮ้อ
มาแนวนี้เกล้าเป็นพระเอกชิมิ :mew2:
-
เดวฉัตรจะกลายเป็นโรคจิตคนต่อไป
ฮ้าๆๆๆ
จิตตามแบบไม่อ่านหนังสือ กรี๊ดดดด
-
โหยยย !!
แบบว่า อะไรกันตัวละครแต่ละตัวนี่อย่างจิตอ่ะ
แล้วแบบว่า ฉัตร น่าสงสารเนอะ สู้ก็โดนไม่สู้ก็โดน
แถมไม่พอยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอีก
แต่ละคนปมน่ากลัวจริงๆ
บางทีมันก็ทำให้คิดนะว่า โลกเราอ่ะ มันมีอะไรแปลกๆ
(เริ่มจริงจังเกินไปละ(ฮา))
แต่เอาจริงๆแล้วชอบตัวละครทุกตัวแบบว่าจิตดี(อินี่เริ่มไม่ปรกติ) ฮ่าาา
เอาเป็นว่ารอนะค่ะเรื่องนี้
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ เย่! :mc4:
เรื่องนี้บรรยากาศหม่นๆจังเลยค่ะ :mew2:
อยากให้ฉัตรหลุดจากวงโครจรของเกล้าซักที!!!!
อึดอัดแทนมากๆ
ชีวิตฉัตรนี่มีกรรมนะคะ คนรอบข้างแต่ละคน อื้อหือออ
อยากให้มีบรรยากาศ ฮาๆใสๆมั่งจังเลยยย พี่เชลบี้แต่งให้หน่อยนะคะ :hao5:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ^^
-
หิน ทำไมนายทำแบบนี้ :a5: o22
เราอุตส่าห์เชียนายนะ :serius2: :serius2:
+ :กอด1: o13 ให้กำลังใจคนเขียน
-
สงสารหินอะ
-
บีบหัวใจ
-
โอ้วววว ให้ตายเถอะ อ่านแล้วรู้สึกตัวเองโรคจิตขึ้นมาทันที
ปมเยอะ เขียนดีมากๆๆ เค้าชอบบบบบบ
ใกล้จบละสินะ เอ้า ฮึบๆๆ
-
ตอนนี้ไม่ว่างเลยค่ะ งานเยอะทำให้สมองตัน เข้าเน็ตได้นี่ก็เล่นเว็ปคลายเครียดอย่างเดียว แต่งนิยายไม่ออกเลย.....สัญญาว่าจะมาต่อภายในเสาร์-อาทิตย์นี้แน่ ๆค่ะ
-
จะรอน้า :hao6:
-
Chapter 20 : say sorry…say good bye
“น้องฉัตร”
“งับ”
“ลองจับดูสิ”
“อื่อ”
เด็กชายฉัตรมงคลเมื่ออายุได้สี่ขวบ กำลังแช่อ่างอาบน้ำกับบิดาของเขา ฉัตรน้อยชอบอาบน้ำกับพ่อ ชอบให้พ่อเกาหัวให้ ได้เป่าฟองสบู่เล่นกันในที่ที่มีฟองสบู่เหลือเฟือแบบนั้น มันคือความสุขเล็ก ๆของพ่อหนูน้อย
จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่กำลังล้างตัว เด็กชายฉัตรมงคลก็นึกสงสัยในบางสิ่งที่พ่อมี สิ่งที่เขาเองก็มี แต่ทว่ามันช่างแตกต่างกัน....
“เห็นมั้ย.....มันยังใหญ่ได้อีกนะน้องฉัตร”
“แข็งจัง”
“ซี๊ดดดดด.....เดี๋ยวอีกหน่อยน้องฉัตรก็จะมีเหมือนกัน”
“จะใหญ่แบบมังกรของพ่อใช่มั้ย มีแผงคอเยอะ ๆ เหมือนกันใช่มั้ย....อีกนานมั้ยพ่อ....อีกนานมั้ย”
“หึหึหึ....เด็กน้อยเอ๊ย”
เด็กชายชอบเวลาที่พ่อกอดรัด ชอบเวลาที่พ่อจุ๊บปาก หอมแก้ม ชอบเวลาที่พ่อโอ๋ พ่อมักจะคอยปกป้องเขาจากปิศาจร้ายที่ชื่อว่าเกล้า....
“ซี๊ดดดดด...ฉัตร....ตัวมันเหมือนลูกหมา ตัวเป็นลูกหมาของเค้าคนเดียวเท่านั้น”
ฉัตรสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายเหมือนเช่นทุกครั้ง ฝันร้ายที่เกล้าตามมาหลอกหลอน
เกล้าที่น่าสงสาร
เกล้าที่ไม่เคยได้รับความรักจากพ่อที่เกล้ามองเป็นต้นแบบมาตลอด
เกล้าที่ถูกทรยศ
ฉัตรเริ่มรู้สึกสงสารน้องชายขึ้นมานิด ๆ แต่อย่างไรเสีย เรื่องของเกล้ามันก็ไม่เกี่ยวกับฉัตร เกล้าไม่มีสิทธิ์จะมาทำร้ายกันแบบนี้
“ตื่นแล้วเหรอตัวเล็ก กินข้าวซะสิ....กูรู้ว่ามึงหิว เมื่อวานนี้มึงก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากนม”
ฉัตรเหลือบมองหินอย่างหวาด ๆ หินก็เหมือนเกล้า หลอกให้ตายใจ แล้วก็ทำร้ายจิตใจกันอย่างแสนสาหัส ฉัตรมองไปรอบ ๆ ไม่เห็นผู้ชายพวกนั้นที่เกล้าจ้างมาเสียแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนั้น ฉัตรไม่อยากนึกถึง หินคงจะลากพวกนั้นออกไปตอนที่เขากำลังหลับกระมัง
“ไม่ต้องห่วง พวกมันยังไม่ตายหรอก กูแค่ลากออกไปปล่อยทิ้งไกล ๆ เท่านั้นแหละ อีกเดี๋ยวคงมีคนมาเจอแล้วก็พาส่งโรงพยาบาลเองนั่นแหละ มึงกินข้าวซะเถอะ”
“เราไม่หิว”
“ฉัตรมึงอย่าดื้อ”
หินบีบแขนของเขาแน่น แบบที่เกล้าชอบทำบ่อย ๆ หินจ้องเขาด้วยแววตาวาวโรจน์ ก่อนที่มืออีกข้างจะบีบคางของเขาแน่น
“อย่าบังคับกูฉัตร กูไม่อยากทำร้ายมึง แค่มึงคนเดียวเท่านั้น...”
“หินปล่อยเกล้าไปเถอะ ลืมเรื่องทุกอย่างซะแล้วหนีไปกับเรา หนีไปไกล ๆ เราจะไปกับหินด้วย แค่เราสองคน เราจะชดใช้แทนพ่อเอง....เราจะทำตามที่หินสั่งทุกอย่าง....อภัยให้พ่อเราเถอะนะ....นะหินนะ”
“ทำไมมึงต้องชดใช้ ในเมื่อมึงไม่ได้ทำอะไรผิด!!!”
หินเขย่าตัวฉัตรอย่างบ้าคลั่ง เพื่อนตัวน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้น พอได้สติหินก็กอดฉัตรแน่น
“อย่าร้องฉัตร ยิ่งมึงร้องกูก็ยิ่งเจ็บ กูพยายามจะลืมมันแล้ว แต่กูทำไม่ได้จริง ๆ ทุกครั้งที่กูหลับ กูก็ฝันเห็นแต่พวกสัตว์นรก พ่อมึง....พ่อกู อีกะเทยนั่นที่เจอกันที่ห้าง หรือแม้แต่ตอนที่มึงเอารูปพ่อให้กูดู ไม่มีใครยอมให้กูอยู่อย่างสงบเลยฉัตร....ไม่มี”
“หิน.....หินคิดจะทำอะไร.....หินจะทำอะไรพ่อเรา.....จะฆ่าพ่อเราเหมือนที่ฆ่าคนอื่นเหรอ”
“ไม่หรอก....พ่อมึงจะต้องไม่ตายฉัตร....กูจะทำให้มันเป็นบ้า....มึงกินข้าวซะ กะเพราหมึกร้านที่มึงชอบไง ที่กูพามึงไปกินน่ะ กินซะแล้วก็ไปล้างหน้าแปรงฟัน กูเตรียมน้ำไว้ให้มึงตรงมุมโน้น”
ฉัตรกินข้าวทั้งน้ำตา ไม่รับรู้รสชาติใดใดทั้งสิ้น เขาเหลือบมองเกล้าที่เปลี่ยนเป็นถูกมัดเอาไว้กับเสาต้นหนึ่งที่อยู่ตรงกันข้าม เกล้ากำลังจ้องมองมาด้วยสายตาที่น่ากลัว เกล้ายังคงเป็นเกล้าที่ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ไม่ว่าจะเวลาไหนเกล้าก็ทำให้ฉัตรนึกกลัวได้เสมอ ฉัตรมองเห็นแม้แต่รอยยิ้มหยามหยันที่อยู่ภายใต้ผ้าปิดปากนั่น หินโยนนมกล่องใหญ่ลงบนพื้น ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยไปหาเกล้า
“นี่ของมึง.....แดกซะก่อนที่จะตาย”
หินแกะผ้าที่มัดปากออกให้เกล้า ก่อนจะป้อนนมให้อีกฝ่าย แต่เกล้ากลับพ่นนมใส่หน้าหิน หินเลยชกกลับไปสามหมัดจนเลือดกบปาก ก่อนจะเทนมที่เหลือราดไปบนหัวของเกล้าจนชุ่ม
“ฤทธิ์เยอะนักก็อย่าแดก”
พอเถอะหิน.....พอเถอะทุกคน.....หัวใจของฉัตรไม่เหลือที่จะให้ใครฝากรอยแผลไว้อีกแล้ว มันเจ็บจนจะขาดใจตายให้ได้เลย
.
.
.
.
.
.
.
“เกล้าเป็นไงบ้าง”
“บอกแล้วไง.....ว่าไม่เจ็บเท่าที่ฉัตรทำกับเค้าหรอก”
ฉัตรได้พูดกับน้องชายเพียงเท่านั้น ก่อนที่พ่อของพวกเขาจะถูกพาตัวเข้ามา หินซ้อมพ่อจนสะบักสะบอมและเลือดอาบ ก่อนจะโยนร่างที่ปวกเปียกของพ่อลงต่อหน้าต่อตาพวกเขา
“มึงจำกูไม่ได้จริง ๆเหรอ....แล้วบ้านหลังนี้ล่ะ....มึงจำได้มั้ย....ห้องนี้ล่ะ....มึงพอคุ้นบ้างมั้ย”
หินเตะซ้ำลงไปที่สีข้างของพ่อ ฉัตรอยากจะร้องห้าม แต่ทว่าไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ ทุกอย่างจุกอยู่ที่หอคอย ร้องขอไปก็เปล่าประโยชน์ น่าแปลกที่อยู่ ๆน้ำตาของฉัตรก็ไม่ไหลอีกแล้ว ผิดกับอีกคนที่มองพ่อของตัวเองถูกทำร้ายด้วยสายตาที่เจ็บปวด ลึก ๆแล้วเกล้าก็รักพ่ออยู่เหมือนกัน รักมากทีเดียวแหละ
ยิ่งรักมากก็ยิ่งเกลียดมาก
แล้วอยู่ ๆเกล้าก็หัวเราะทั้งน้ำตา
อย่างน้อยแล้ว....ชายผู้เห็นแก่ตัวคนนี้ก็ยังมาเพื่อพวกเขา....พ่อเสี่ยงชีวิตมาทั้งที่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร....เพื่อให้พวกเขาปลอดภัย.....ไม่สิ....เพื่อฉัตรต่างหาก พ่อรักแต่ฉัตร....ทั้งรักทั้งหลง....พ่อไม่เคยรักเกล้าเสียหน่อย.....
“มึงดูสิ.....ลูกของมึงมองอยู่....กูบอกพวกมันทุกอย่างที่มึงเคยทำกับกู....ดูซิว่ามึงยังจะกล้าสู้หน้าลูกอยู่มั้ย”
หินจับพ่อของพวกเขาถอดเสื้อผ้าออกจนเปลือยเปล่า ชายกลางคนที่เคยดูดี ตอนนี้มีสภาพไม่ต่างจากหมาขี้เรื้อน หินข่มขืนพ่อต่อหน้าฉัตรและเกล้า กระแทกตัวเข้าออกอย่างบ้าคลั่ง
“นี่ครั้งแรกของมึงหรือไอ้กร.....งั้นพ่อกูก็คงเป็นฝ่ายรับสินะ.....ซี๊ดดดด.....ตอนนี้มึงมันก็น่าสมเพชไม่ต่างจากกู.....ไอ้กระหรี่แก่.....กูจะให้มึงเจอเหมือนที่กูเคยเจอ....กูจะขังมึงเอาไว้แล้วให้นักมวยทั้งค่ายรุมเอามึงให้ยับ”
สมควรแล้ว พ่อสมควรโดนแล้ว เกล้ากระตุกยิ้มอย่างสมเพช ตอนนี้พ่อกำลังจ้องมองเขา พ่อที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เกล้าอ่านปากที่ปริแตกของพ่อกำลังพึมพำบางอย่างออกมา....
ขอโทษ......
พ่อขอโทษ......
ขณะที่ฉัตรนั้นเสมองไปทางอื่น สุดท้ายก็หลับตาปี๋อย่างคนที่ไม่อยากรับรู้ รอให้เรื่องทุกอย่างนั้นจบสิ้นไปตามกงกรรมของมันเอง
“กูให้มึงเลือกไอ้กร....ว่ามึงจะจบชีวิตที่น่าสมเพชของมึงตรงนี้ หรือว่าจะให้กูทรมานมึงต่อไป....”
“ฆ่าอาสิเอิร์ธ.....ให้มันจบ ๆ ไปซะแล้วปล่อยลูกอาไปเถอะ”
“กูว่าแบบนั้นมึงคงจะไม่เจ็บปวดเท่าไหร่ งั้นถ้ากูให้มึงเลือกใหม่ล่ะ...ระหว่างชีวิตมึงกับลูก.....ไม่เกี่ยวกับฉัตร.....ระหว่างมึงกับไอ้เหี้ยเกล้า.....มึงบอกกูมาว่าจะให้กูไว้ชีวิตใคร ตอบมา!!!!!”
ปืนสั้นสีดำจ่ออยู่ที่ตรงขมับชายวัยกลางคน ที่เพิ่งถูกเด็กหนุ่มข่มขืนมาหมาด ๆ หินตบพ่อของฉัตรด้วยปืนซ้ำ ๆจนเลือดอาบ.......
“เอาชีวิตเราไปสิหิน แล้วปล่อยทุกคนไป”
ไม่มีใครคาดคิดว่าคนขี้ขลาดอย่างฉัตรเป็นคนพูดประโยคนี้ออกมา แม้กระทั่งเกล้า ที่จ้องมองพี่ชายอย่างไม่เชื่อสายตา ฉัตรยิ้มให้น้อง ให้พ่อ ราวกับว่านั่นคือรอยยิ้มสุดท้ายของเขา ก่อนจะมองหน้าหินอย่างเด็ดเดี่ยว
“กูบอกแล้วไงฉัตร ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมึง”
“เกี่ยวสิ....ถ้าหินอยากแก้แค้น ก็มาลงกับเรานี่ ฆ่าเราซะ.....ไม่งั้นทุกอย่างก็สูญเปล่า ไม่มีประโยชน์หรอกที่จะทำร้ายสองคนนั่น ยังไงพวกเค้าก็ไม่เจ็บปวดอย่างที่หินอยากให้เจ็บหรอก หินอยากให้พ่อเราทรมานไม่ใช่เหรอ....ถ้างั้นก็ยิงเราสิ ยิงเราซะ”
“ไม่นะฉัตร....ตัวอย่ามาทำเป็นฮีโร่แบบนี้นะ ไอ้สัตว์หิน....มึงยิงมันสิ....ยิงพ่อของกูซะ มันเป็นคนทำทุกอย่าง ให้ชีวิตมึงเหี้ยแบบนี้ ฉัตรไม่เกี่ยว ปล่อยฉัตรไป แล้วมึงจะทำอะไรกับกูก็ได้”
เกล้าหน้าซีด ก่อนจะตะโกนออกมาเป็นชุด เขารู้สึกหวาดกลัวเหลือเกินกับการตัดสินใจของฉัตร ฉัตรไม่ได้พูดเพราะอยากปกป้องใคร แต่แววตาของฉัตรมันบอก....ว่าฉัตรไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วจริง ๆ
“ไม่หิน อย่าไปฟัง ยิงเรา ถ้าเราตาย พ่อก็จะเสียใจ ไม่ใช่แค่พ่อ....แต่เกล้าเองก็ด้วย หินจะได้แก้แค้นให้เราด้วยไง ให้คนสองคนนี้ทรมานไปตลอดชีวิต อย่าลังเลเลยหิน เราไม่อยากอยู่แล้ว ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว เพราะเราไม่เคยมีความสุขเลย ไม่ใครในโลกนี้ที่เราจะไว้ใจได้อีกแล้ว”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
หินตะโกนสุดเสียง ใช่....เขารู้ดีว่าจะต้องทำอย่างไร ที่ฉัตรพูดนั้นจริงทุกอย่าง ถ้าเขาอยากที่จะแก้แค้น อยากที่จะให้ชายคนนี้กับลูกชั่ว ๆของมันเจ็บปวด เขาจะต้องจัดการฉัตรซะ
แต่เขาจะทำแบบนั้นได้อย่างไร เขาจะทำกับฉัตรที่เขารักได้อย่างไรกัน
เด็กหนุ่มกำลังสับสน ตรงนี้คือส่วนสำคัญ เขาต้องการอย่างแรงกล้าที่จะแก้แค้น แต่สวรรค์กลับส่งฉัตรลงมา
หินสะบัดความคิดทุกอย่างไปจากหัว เขาเล็งปืนไปข้างหน้า เล็งไปที่ฉัตรที่กำลังหลับตาปี๋
ขอโทษฉัตร...
กูขอโทษ....
กู.....
เขาค่อย ๆ หันปืนเข้าหาตัวเอง จรดที่ขมับ
ปัง!!!!
(To be con)
-
แปะ
อ้าว หิน นายแมนมาก ยอมตายเพื่อฉัตร :mew4: :mew4: :mew4:
-
:a5: หินอย่าตายนะไม่เอาดิ
-
เฮ่ยหิน :a5: พลิกล็อคอ่ะ เราว่านะสำหรับเรื่องนี้ ใครตายก่อนชนะ :z3:
ใครที่อยู่นี่ราวกับตายทั้งเป็น โลกช่างโสมม :katai1: ไม่อยากอยู่ต่อเลยอ่ะ :hao5:
ชอบมากจริงๆค่ะ รักคนแต่งนะคะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หินกาก
อ่านมาตั้งนาน นึกว่าจะเจ๋งกว่านี้ซะอีก โถ่ = =
-
โถ่ ฉัตร จะกลายเป็นบ้าตอนจบป่าวนี่
:hao5:
-
สงสารฉัตรที่สุดเลย :sad4:
-
ยิงตัวตายทำไมวะรักฉัตรแล้วทิ้งฉัตรไว้
เนี่ยนะ :ling1:
-
หิน.... โอ้ยยย เรื่องนี้ทำเราปวดหัว T^T ฮื้อออ :sad4:
โอ้ยสงสารฉัตรก็สงสาร สงสารหินก็สงสาร แต่สมเพชพ่อหินนะ..แต่ก็สงสารที่ต้องโดนข่มขืนต่อหน้าลูกทั้งสอง o22
เป็นเรานะไม่เป็นบ้าก็บุญละ................................... :z3:
-
เจอแบบนี้คนที่จะบ้าก้คงเป็นฉัตรละ :katai1:
-
:katai1:
-
เห็นถึงความต่ำตมของจิตใจในแต่ละตัวละครเลยค่ะ
ดาร์กมากถึงมากที่สุด แต่นี่แหละคือโลกความจริง
บางทีสงสารฉัตรแต่บางทีก็สงสารทิน
คงไม่มีคนมาแก้ปมด้อยมั้ง ปล่อยไว้นานตกตะกอนหมดและ
-
อ่านรวด .......... สงสารฉัตร
-
หินน่าสงสาร ;__\
-
หิน :a5:
สงสารฉัตร :katai4:
อากร o22
เกล้า :serius2:
-
เบา ๆ ก่อนละกันนะที่รักทุกท่าน
Chapter 21 …......Playin’ with ฉัตร
[เปียก]
พี่ฉัตรกับชุดนักศึกษา
ทินกรชอบจริงเชียว เวลาที่เห็นพี่ชายในชุดนักศึกษาที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ.....ไม่ก็สายฝน
มันให้ความรู้สึกต่างกันออกไปนะ ระหว่างกลิ่นกายของฉัตรที่ปนกลิ่นเหงื่ออ่อน ๆ พอกระตุ้นอารมณ์ ต่างไปจากเคยที่มักจะเหมือนกลิ่นเด็กอ่อนเบบี๋
แต่พอหมดหน้าร้อน.....อันที่จริงอากาศเดี๋ยวนี้มันก็ร้อนเหมือน ๆ กันหมดทั้งปีนั่นแหละ ซึ่งถ้าเป็นช่วงฤดูฝน ฉัตรที่เปียกโชก....มันก็น่ากระทำชำเราไปอีกแบบ
คิดดูสิ....ฉัตรที่เปียกชุ่มจนเห็นไปถึงไหน ๆ ท่าทางหนาวสั่นเหมือนลูกนก ตัวสั่นระริก พยายามจะถอดเสื้อผ้าเปียก ๆ นั่นออก แต่ถูกรวบตัวเอาไว้....
“ฉัตร.....ตัวรู้อะไรมั้ย....ตัวมันน่าขย้ำ”
ทินกรบอกพี่ชายแบบนี้เป็นครั้งที่ล้านแล้วกระมัง ตอนที่เขานั้นกำลังร่วมรักกับฉัตร กระแทกตัวเข้าออกช่องทางที่ตอดรัด ตัวฉัตรเปียกน้ำฝน เย็นในสัมผัสแรก แต่ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นอุ่นวาบ ผมสีดำนั้นแนบลู่ไปกับใบหน้าขาวซีด เกล้าทำรักกับพี่ชายตรงระเบียงห้อง ไม่มีใครเห็นหรอกน่ะ ถึงเห็นก็ใช่ว่าจะดูรู้ เนื่องจากเป็นเวลาพลบค่ำ และในห้องนั้นเปิดไฟแค่พอสลัว แค่โคมไฟเล็ก ๆเท่านั้น ยิ่งทำให้ผิวขาว ๆของฉัตรกลายเป็นสีนวลเนียน
“เกล้า....อึก....เดี๋ยว...มี....เดี๋ยวมีคนเห็น”
“ช่างแม่งสิฉัตร ให้เอากับฉัตรตรงทางเดินยังได้เลย เค้าอยากจะกินฉัตรตั้งแต่ขึ้นลิฟท์มาแล้ว อยากประกาศให้โลกรู้ว่าเกล้ารักฉัตร....”
“โธ่เกล้า”
“ตื่นเต้นดีใช่ไหม เค้ารู้ว่าฉัตรชอบ ทำไมถึงคิดว่าเค้าจะรู้ไม่ทันร่างกายของฉัตรล่ะ”
เสื้อผ้าที่ถอดออกเพียงครึ่งเดียว ยิ่งทำให้ฉัตรดูเซ็กส์ซี่ ไม่รู้นะ แต่สำหรับเกล้า....เกล้าชอบแบบเด็กน้อยอย่างฉัตรนี่แหละ แบบฉัตรสิถึงจะเซ็กส์ซี่ แบบฉัตรสิ....ถึงจะกระตุ้นอารมณ์ ยิ่งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนี้ เกล้ายิ่งหมั่นเขี้ยว.....
ทินกรกระแทกตัวแรง ๆ อีกสามสี่ครั้ง ก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักข้นเหนียวจนเต็มช่องทางของฉัตร ถ้าหากฉัตรมงคลเป็นผู้หญิง เขาคงจะท้องไม่รู้ที่ครั้งต่อกี่ครั้ง น้ำรักของเกล้าทั้งข้นและเหนียว แถมยังเยอะเสียจน......
“อ่าห์.....สะใจชิบ....เออนี่ฉัตร....วันนี้เค้าเห็นตัวยิ้มให้สาวด้วยนะ”
“แหะ ๆ.....เห็นด้วยเหรอเกล้า”
“แหงสิ.....ชอบเหรอ....พวกอกโตงี่เง่าไร้สมอง”
“เค้าคงชอบเกล้าแหละ....แต่เกล้าไม่สนใจก็เลยยิ้มให้พี่”
“ไม่หรอก เพราะฉัตรของเกล้าน่ารักมากต่างหาก”
“อื่อ”
จะให้เถียงก็ดูเหมือนจะหาเรื่องเจ็บตัวเปล่า ๆ อยู่กับเกล้าก็ต้องชี้นกเป็นนก....ชี้ไม้เป็นไม้ ถ้าเกล้าบอกว่าฉัตรผิด ก็ยอม ๆรับผิดไปเถอะ เรื่องจะได้จบ
ฉัตรเองก็ชอบนะ เวลาที่พวกผู้หญิงให้ความสนใจหรือเอ็นดู แต่ผู้หญิงพวกนั้นมักทำเหมือนเขาเป็นเด็กน้อย ฉัตรไม่ชอบให้ใครมองว่าน่ารักเท่าไหร่ ฉัตรอยากดูเท่ห์ในสายตาพวกเธอมากกว่า....
ฉัตรน่ารักเหรอ....ไม่มั้ง....แล้วผู้หญิงสมัยนี้ชอบผู้ชายน่ารักเหรอ....พวกเธออยากได้ผู้ชายที่เหมือนเด็กน้อยไปทำอะไรล่ะ....
ฉัตรอยากเป็นอย่างเกล้า คงดีไม่น้อยที่ตัวสูงชะรูด มีมัดกล้ามที่สวย ใบหน้าคมเข้มสมชายชาตรี....ไม่ใช่ไอ้แหยตัวกะหร่อง....หน้าตาเหมือนเมื่อตอนอยู่ประถมไม่มีเปลี่ยน
“ฉัตรตัวมานี่ดิ”
“อื่อ”
“ฉัตรไม่น่ารักก็ตรงนี้แหละ....ชอบตอบห้วน ๆ เรื่อย......แต่ก็ยังดีที่ว่าง่ายนะ”
เกล้าจับพี่ชายนั่งตัก ตอนนี้ไม่มีเสื้อผ้าเหลืออยู่บนตัวของฉัตรเลยสักชิ้น เกล้าก้มลงซุกไซร้ซอกคอของฉัตร มือลูบคลำไปทั่ว ผิวของฉัตรเนียนนุ่มเหมือนผิวเด็ก ทำไมพี่ชายถึงได้ดูเหมือนเด็กขนาดนี้.....เกล้าไม่เคยเข้าใจ....พอ ๆ กับเรื่องที่ว่า ทำไมเขาถึงได้หลงใหลฉัตรถึงขนาดนี้
อยากขยำแรง ๆ เหมือนเล่นกับตุ๊กตาตัวโปรด แต่เล่นฉัตรสนุกกว่าเยอะ เพราะฉัตรตัวอุ่น แถมยังสามารถส่งเสียงร้องได้อีกต่างหาก
“ทำไมฉัตรถึงชอบทำเหมือนว่าไม่ชอบ....ทั้ง ๆที่ตรงนั้นของฉัตรมันแข็งซะขนาดนี้ ดูสิครับ....ทั้งแดงทั้งฉ่ำเยิ้มไปหมด”
“.....”
“ไม่ต้องตอบหรอก....เพราะไอ้จ้อนเล็ก ๆของฉัตรมันตอบทุกอย่างหมดแล้ว....ฉัตรชอบที่เค้าเล่น....แต่ฉัตรไม่ยอมรับแค่นั้นเอง คนดีของเค้า”
เกล้าจูบซอกหู....หอมฟัดแก้มนิ่ม ๆป่อง ๆของฉัตร มือของเกล้าบดบี้หัวนมของฉัตร
ครอบเซ็กส์ทอยนุ่มนิ่มและชุ่มสารหล่อลื่นลงไปบนไอ้จ้อนเล็ก ๆของฉัตร เคลื่อนไหวขึ้นลงเป็นจังหวะ ในที่สุดฉัตรก็ดิ้นทุรนทุรายด้วยความเสียว ใบหน้าของฉัตรแดงแปร๊ด ทั้งอายและโกรธ
โกรธที่น้องรู้ทัน
โกรธที่น้องเอาชนะได้ทุกครั้ง
โกรธที่ร่างกายไม่เคยฟังคำสั่ง....ทั้งที่เป็นร่างกายของเขาเองแท้ ๆ
“อ๊า”
“หึหึหึ”
ในที่สุดน้ำขาวขุ่นของฉัตรก็พุ่งออกมาสุดแรง ร่างผอม ๆเหมือนเด็กน้อยเกร็งแน่น ก่อนจะค่อย ๆหายใจหอบอย่างเหนื่อยอ่อน
“ชิมน้ำตัวเองสิ”
“อื่อออออ”
“เร็ว....อย่าดื้อ”
“โธ่เกล้า”
“ก็ตัวมันน่าหมั่นเขี้ยว”
เกล้ากอดฉัตรแน่น ทั้งทึ้ง....ฟัด....ขยี้จนสมใจอยาก ก่อนจะอุ้มฉัตร....ตรงไปยังอ่างอาบน้ำ จับฟอกจับถูเหมือนพ่ออาบน้ำให้ลูก เหมือนเจ้าของอาบน้ำให้ลูกหมา เกล้าชอบฟอกสบู่ให้ฉัตร ชอบสระผมให้พี่ชาย บางทีก็นึกอยากแกล้งจับฉัตรกดน้ำ ไม่ก็ปล่อยให้ฟองแชมพูไหลเปรอะหน้า
“โห่เกล้า.....เกล้า”
“อ้อนเค้าบ้างสิฉัตร”
“นะเกล้านะ....ล้างออกทีเหอะ”
“หึหึหึ”
“มากกว่านี้สิ....อ้อนมากกว่านี้อีก....เฮ้ยยย....อยู่นิ่ง ๆ อย่าขยับ ถ้าไม่อ้อนก็แสบตาต่อไปเถอะนะฉัตร”
ฉัตรพยายามดิ้น แต่เกล้าก็รวบตัวลูกหมาตาบอดเอาไว้ ถูกเกล้าแกล้งอีกแล้ว เกล้าชอบบังคับให้ทำอะไรที่ฉัตรไม่ชอบอยู่เรื่อย
ทั้งที่ฉัตรเป็นพี่ชายของเกล้า แก่กว่าเกล้าหนึ่งปี....
เกลียดเกล้าชะมัด
เกลียดที่ต้องถูกฟองแชมพูปิดตาด้วย.....
“โฮ่งโฮ่ง....หงิง”
“ไม่ได้บอกให้เล่นเป็นหมาซักหน่อย มั่วนะเราน่ะ”
“นะเกล้านะ....นะเกล้า....นะนะ”
“พี่อ้อนได้โคตรทื่อเลย แต่เอาเถอะ ขี้เกียจแกล้งแล้ว....ไอ้ลูกหมาฉัตร”
“ขอบคุณนะเกล้า”
“เห่าอีกสิ....ตลกดี”
“บ๊อกบ๊อก....”
ฉัตรไม่เห็นหรอก ว่าสีหน้าของเกล้าตอนนี้มันเปี่ยมไปด้วยความสุขแค่ไหน
.
.
.
.
.
[ฤดูสอบ]
นี่เป็นช่วงเวลาที่แสนเพลิดเพลินสำหรับเด็กหนุ่มวัยสิบแปด กับช่วงชีวิตนิสิตปีหนึ่ง ที่ย่างเข้าสู่ฤดูสอบ.....
“ฉัตร....วันนี้เรามาติวภาษาอังกฤษกันดีกว่า พี่พร้อมมั้ย”
“อื่อ”
“ลุกขึ้นสิ เจ้าหมาขี้เกียจ”
วิธีการปลุกของเกล้าได้ผลทุกครั้ง แม้ว่ามันจะไม่เคยซ้ำกัน หมาน้อยฉัตรเคยถูกเลียจนชุ่ม แต่วันนี้เกล้าเลือกใช้น้ำแข็งก้อน ไล้ไปตามตัวเจ้าหมาขี้เกียจที่นอนบิดไปมาบนเตียง เจ้าหมาน้อยที่ไม่ได้สวมแม้แต่อันเดอร์แวร์
เกล้าบอกว่าหมาไม่ต้องใส่เสื้อ สวมแค่ปลอกคอกับสายจูงก็พอ ก่อนจะทำรักกันท่าหมาอยู่ร่วมชั่วโมงเศษ
เกล้าเคยบังคับให้กินซีเรียลกับนมในชามอาหารสุนัขด้วย แน่นอนว่าต้องกินแบบหมา ฉัตรอยากร้องไห้จัง แต่ยิ่งร้องเกล้าก็ยิ่งชอบใจ ฉัตรเลยไม่ร้องดีกว่า บางทีฉัตรก็แอบต่อต้านเกล้า แค่ในใจเท่านั้นแหละ
“รู้อะไรมั้ยฉัตร....ไม่เคยห้ามใจได้เลยที่จะไม่เล่นลามกกับตัวน่ะ แต่เค้ารู้ว่าตัวชอบ....ชอบใช่มั้ย”
“ตื่นแล้วววววว.....พี่ตื่นแล้วเกล้า!!!!!”
“จะตะโกนทำไมเล่า”
“มันเย็น....แล้วเกล้าก็ตัวหนัก”
“พร้อมติวหรือยัง”
เคยมีทางเลือกด้วยเหรอ ที่สอบได้คะแนนน้อยก็เพราะว่าเกล้าติวให้ไม่ใช่หรือไง ฉัตรอดคิดไม่ได้...ว่าถ้าเขาได้อ่านทบทวนตำราเรียนด้วยตัวเอง เขาน่าจะทำความเข้าใจกับทุกอย่างได้ดีกว่านี้ ถ้าหากฉัตรมีเวลาเป็นของตัวเองน่ะนะ เมื่อวานเกล้าก็ติวแคลคูลัสให้ บางตามตรงว่าฉัตรไม่เข้าใจอะไรเลย
เพราะเกล้ามัวแต่สนุกกับบทลงโทษ เวลาที่ฉัตรทำโจทย์ผิด
“ร้อยข้อ....เค้าซีร็อกซ์แบบฝึกหัดที่ยังไม่ได้ทำกับเฉลยมาแล้ว ตัวทำหมดนี่เลยนะ ผิดแล้วค่อยมาแก้กัน”
“อื่อ”
“แก้ผ้าฉัตรนะ”
“แต่ตอนนี้พี่ก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้านะเกล้า”
“มันก็จริงของฉัตรนะ”
ฉัตรทำแบบฝึกหัดอย่างหวาดระแวง tense พวกนี้ทำเอาฉัตรเวียนหัว คณะที่เขาอยากเรียนคืออะไร เขาก็ไม่รู้ เพราะชีวิตที่ถูกเกล้าครอบงำมาตลอด สุดท้ายเขาก็ต้องเรียนคณะเดียวกับเกล้า มหาวิทยาลัยเดียวกัน ชีวิตที่ผูกติดกันก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น
“ข้อแรกตัวก็ตอบผิดเลยอ่ะฉัตร ต้องเป็นข้อดีหรอก...ไม่ใช่ซี คนละเรื่องเลยนะ”
“อื่อ”
“มึงจะอื่อทำไมนักหนา จะพูดอะไรก็พูดสิวะ ห่าฉัตร....อย่าทำให้หงุดหงิดได้มั้ย วันนี้เค้าอารมณ์ดีนะ ไม่อยากจะโมโหแต่เช้า ตัวชอบทำเหมือนเป็นเด็กเอ๋อตลอดมันน่ารำคาญรู้มั้ย...หมาฉัตร”
“พี่ขอโทษ”
“เออ!!!”
แล้วอยู่ ๆ เกล้าก็แสยะยิ้มหวาน
“ลงโทษ!!!!”
ฉัตรสะดุ้งสุดตัวจนแทบพังโต๊ะ หัวเข่ากระแทกโต๊ะเตี้ยสำหรับอ่านหนังสือ รู้สึกเจ็บนิดหน่อย แต่เจ็บหัวนมที่ถูกต้องงับเต็มแรงมากกว่า
ไอ้คนซาดิสม์ ไอ้หมาเกล้า มึงนั่นแหละหมา ไอ้ชาติหมา!!!!
“อย่าด่ากันทางสายตาสิฉัตร....เห็นมั้ย....ข้อนี้มันต้องเป็น past perfect เขาเคยทำ....ก่อนที่จะมาทำ....ระบุเวลาด้วยเห็นมั้ยฉัตร....หมาโง่....เด็กประถมยังรู้เลย”
“เกล้าก็พูดเกินไป”
“เถียง!!!......แต่ก็ดีที่หัดพูดอย่างอื่นออกมาบ้างนะ....ไหนดูข้อต่อไปดิ๊.....ถูก.....ถูก.....ถูก.....เก่งมากฉัตร.....เก่งเกินไปแล้วนะ งั้นของที่เตรียมมาลงโทษก็ได้ใช้ไม่หมดน่ะสิ.....เยส!!!! ตัวผิดอีกแล้ว เย้....เย้”
บางครั้งเกล้านั่นแหละที่ชอบทำตัวเป็นเด็ก เด็กโรคจิตติดของเล่น เด็กที่ชอบทำร้ายคนอื่น เพื่อสนองความต้องการต่ำ ๆ ของตัวเอง ฉัตรกำปากกาแน่น อยากจะแทงเข้าไปในลูกตาของเกล้า อยากเห็นน้องดิ้นพล่านทุรนทุรายบ้าง
แต่ฉัตรก็ทำไม่ได้หรอก เพราะฉัตรมันขี้ขลาด ฉัตรเป็นแค่ไอ้แหยที่ดีแต่เงียบเท่านั้น ไอ้แหยที่ไม่เคยสู้ใคร ต้องให้เกล้าปกป้องอยู่เลย
เกล้ามักจะบอกว่าบุญคุณของเกล้ายิ่งใหญ่มากแค่ไหน และฉัตรต้องตอบแทนให้หมด
ฉัตรไม่คิดแบบนั้น เขาต่างหากที่มีบุญคุณต่อเกล้า เป็นที่ระบายให้เกล้า
ถ้าไม่มีฉัตรแล้ว เกล้าจะเป็นยังไงนะ
ถ้าเขาหายไปจากชีวิตของเกล้าแบบกะทันหันไม่ทันได้ตั้งตัว เกล้าจะต้องบ้าแน่ ๆ
“เล่นให้ดูหน่อยสิฉัตร ขย่มของปลอมนี่ให้เค้าดูหน่อย แบบที่ฉัตรออนท้อปให้เค้าเมื่อคืนนี้อ่ะ”
“อย่าแกล้งพี่เลยเกล้า พอเถอะ ไหนว่าจะติวไง แล้วงี้พี่จะจำได้ไง.....”
“เรามีเวลาเหลือเฟือน่า”
“คราวก่อนพี่ก็สอบตกตั้งหลายตัว”
“นั่นก็เพราะพี่มันโง่เองต่างหาก....ทำไม จะโทษว่าเป็นความผิดเค้าทั้งที่ตัวมันหัวทึบเองเนี่ยนะ”
“พี่ไม่ได้พูดแบบนั้นซักหน่อย”
“เร็วสิ เค้าเงี่ยนจะแย่ อยากเห็นฉัตรเล่นกับตัวเองเต็มแก่”
หมาฉัตรค่อย ๆนั่งทับเจ้าของเล่นที่กำลังสั่น ขนาดของมันใหญ่พอ ๆกับคนที่ซื้อมันมา ยังดีที่ถูกชโลมด้วยเจลหล่อลื่นจนชุ่ม
“ซี๊ดดดดด ฉัตรแม่งร่านชิบ”
“อื่ออออ”
“ขย่มแรงอีกสิฉัตร ชักของตัวเองไปด้วย ฉัตรแม่งงงง.....อยากลองสองดุ้นพร้อมกันไหมฉัตร”
“ไม่เอา....ไม่เอานะ....ของเกล้ามันใหญ่.....อันนี้ก็ใหญ่”
“งั้นอมให้หน่อยสิ”
“.....”
เกล้าสาวจรวดลำยักษ์สุดจน ก่อนจะลุกขึ้นแล้วจับยัดเข้าไปในปากนุ่มนิ่มของฉัตร
“อา....ฉัตร.....เมียจ๋า.....ไอ้ร่าน.....มึงแม่งร่านชิบ”
“อื่อออออออ”
“พอก่อน....ดูข้อต่อไปดีกว่า.....หึหึหึ....บอกแล้วไงเรามีเวลาทั้งวันทั้งคืนน่ะฉัตร
ฉัตรน้ำตาไหล เกล้าเลียกินน้ำตาให้ พร้อมกับรวบตัวไปกอด
แล้วเกล้าก็พบข้อที่ผิดอีกประมาณสิบแปดข้อ
.
.
.
.
.
[เอาท์ดอร์]
“ฮ๊าววววววววววววววว”
“โห.....หาวปากกว้างเชียวตัวเล็ก”
“แหะ ๆ”
เหนื่อยและเพลียมาเรียนเกือบทุกวัน วันนี้ฉัตรก็มาเรียนในสภาพที่ยังตื่นไม่เต็มตา ผิดกับอีกคนที่ดูกระปรี้กระเปร่าดีเหมือนอย่างเคย เกล้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนหินก็ผลักหัวเขาเบา ๆ
“ไปล้างหน้าไปมึง”
“เออ”
“.....”
ฉัตรมองหน้าของตัวเองในกระจก ใบหน้าที่หม่นหมอง ขอบตาดำคล้ำ เด็กหนุ่มวักน้ำล้างหน้าแรง ๆเพื่อเรียกความสดชื่น
อืมมมม....
หนวด......
ไม่มีเลย....
ตาก็นะ....จะใสไปไหน อยากตาโฉด ๆ แบบหินบ้าง นี่ถ้าลองไปไถคิ้วให้แหว่ง.....เกล้าฆ่าตายแน่ ๆ
ทรงผมเกล้าก็เลือกให้ อย่างกับเด็กเอ๋อ เกล้าชอบว่าฉัตรเหมือนเด็กเอ๋อ แต่ก็ชอบทำให้ฉัตรกลายเป็นเด็กเรื่อย ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าที่เลือกให้ บางครั้งก็ชอบจับแต่งตัวน่ารัก ๆ แล้วถ่ายรูปเก็บไว้ เช่นพวกชุดลูกหมา หมวกหมาป่า เสื้อหมีน้อยขนสีน้ำตาล
“เฮ้อ.......เมื่อไหร่จะหมดวันน๊า”
“อยากกลับไปเล่นขนาดนั้นเลยเหรอฉัตร”
“กะ..กะ...กะ...เกล้า”
“ก็เออสิ....ตกใจอะไรนักหนา เห็นว่าไปนานก็เลยมาตาม แค่ล้างหน้าทำไมนานจังวะ”
“พี่ฉี่”
“....”
เกล้ากระชากตัวฉัตรปลิวหวือ เข้าไปในห้องน้ำห้องริมสุด แล้วเกมส์ของเกล้าก็เริ่มขึ้น
“ชอบฉัตรแบบเปียกชุ่มง่ะ เห็นแล้วเงี่ยนทุกที”
“เดี๋ยวมีคนเห็น”
“ก็อย่าส่งเสียงสิฉัตร”
กางเกงถูกปลดออกโดยไม่ยากเย็น แล้วเกล้าจะใส่มันเข้ามาในตัวฉัตร
“เจ็บ”
“ทนหน่อยนะ....ไม่ได้หยิบเจลติดมือออกมาด้วยน่ะ...มีแต่น้ำลายกับอย่างอื่น....ทนนิดนะคนดี”
อีกเดี๋ยวมันก็จบ แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อมีนักศึกษากลุ่มใหญ่เข้ามา
“อย่าส่งเสียงนะฉัตร”
แล้วเกล้าก็แกล้งกันอีกตามเคย จากที่เกือบจะเสร็จ กลายเป็นว่าตอนนี้ขยับตัวช้าลง เหมือนจะยืดเวลาออกไป
“เปลี่ยนท่านะฉัตร”
เกล้ากระซิบบอกแผ่วเบา เขานั่งลงบนโถส้วม แล้วจับฉัตรนั่งซ้อนโดยให้หันหน้าเข้ามา เกล้าจูบฉัตร และยิ้มให้อย่างมีเลศนัย ขณะที่เสียงคนเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ คงเป็นช่วงที่นักศึกษากลุ่มอื่นเลิกคลาสพอดี ไม่มีทีท่าว่าจะเงียบ ใครบางคนเตะหรือผลักประตูห้องน้ำที่ฉัตรอยู่ เกล้าเอามือปิดปากแน่น ขณะที่ค่อย ๆ โยกสวนขึ้นมาช้า ๆ
“ห้องนี้เงียบชิบหาย มันหลับหรือชักว่าวอยู่วะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
ฉัตรกลัวแทบบ้า กลัวจะมีใครพิเรนปืนส่องดู พยายามยกเท้าให้สูง เผื่อมีคนก้มลงมองแล้วเห็นว่ามีคนอยู่ในห้องน้ำสองคน สมองคิดไปต่าง ๆ นานา ผิดกับเกล้าที่ดูตื่นเต้นเสียเหรอเกิน
“ไปหมดแล้ว”
“เร็วสิเกล้า”
“ซี๊ดดดดดดดด......เสียวเหี้ยๆ.....”
เกล้าปล่อยออกมาเต็มรักอีกตามเคย แล้ววันนั้นทั้งวันฉัตรก็ต้องเรียนทั้งที่มีน้ำรักข้นหนืดของเกล้าอยู่เต็มช่องทางไปหมด
.
.
.
.
.
.
.
[end]
พักความจิต กลับมาที่คอนเสปต์หลักของเรื่อง แนวทารุณน้องฉัตร
…………………………………………………
-
แปะ
สงสารฉัตรมากกกกก
-
อยากให้ฉัตรเป็นฝ่ายกระทำบ้าง เอาให้เกล้าแม่งเป็นหมาอย่างที่ชอบบอกฉัตรไปเลย :angry2:
#ขอโทษที่หยาบค่ะ
-
ีากกกกกก ยากจะบ้าตาย สาสารฉัต
-
สงสารฉัตรมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
สงสารฉัตร
-
หึหึ แอบจิตกันทั้งนั้น ชอบๆ
-
คนเขียนยังเอาฉากแบบนี้มาไซโคเราอีกแนะ :katai4:
-
แล้วเมื่อไหร่จะมาต่อเรื่องหลักอีกละค้า :ling1:
-
ถ้าฉัตรไหลไปตามเกล้าจะดีมาก
:haun4: :jul1:
-
โอ่ยยยย :z3:
-
โอ้..พักเบรกน้ำท่วมจอเลยฮะ :m25:
รอหินอยู่ฮะ ช๊อก o22
-
เรื่องเข้มช้นขึ้นเรื่อยๆ แรงจัง โอย อ่านแล้วเครียด แต่ก้สนุก หยุดอ่านไม่ได้(ซะงั้น) ขอให้สุดท้ายทุกอย่างจบลงด้วยดีทีเถอะะะ หินอย่าตายนะะะะ สงสารทุกฝ่ายเลยอ่ะตอนนี้ :hao5:
-
เราจะต้องโรคจิตแน่ๆจริงๆ
แล้วหินจะตายหรอไม่มั้ง
ง่ายงั้นเชียวอะไรเวะ
-
มาสั้นไปนิดนะ----ใกล้จบแล้วเช่นกันสำหรับเรื่องนี้
Chapter 22 The Key
ความตายเอ๋ย....
ถ้ากูรู้ว่ามันง่ายและแสนสบายแบบนี้.....
กูคงยิงกบาลตัวเองตายตั้งแต่อายุสิบสี่แล้วล่ะ......
แกร๊ก.....
หินนึกขำที่อยู่ ๆปืนของเขาก็ไม่เป็นใจ ผิดกับอาวุธประจำกาย ที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอย่างง่ายดาย....แม้ว่าจะเป็นการร่วมเพศกับชายที่ตนนั้นเกลียดแสนเกลียด
“หิน”
ไอ้ตัวเล็กที่หลับตาปี๋เมื่อครู่ลืมตาขึ้นมาจนได้ มันครางเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา เมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไร เขายิ้มให้เพื่อนตัวน้อยเป็นครั้งสุดท้าย
ลาก่อนนะฉัตร
กูขอให้มึงอยู่ต่อไป
กูหวังว่าพวกมันคงจะสำนึกได้ และดีกับมึงให้มากกว่านี้
กูฆ่ามึงไม่ลงจริง ๆนั่นแหละ
ปัง!!!!!!
เสียงปืนแผดก้องไปทั่วห้องใต้ถุน หินแปลกใจเหลือเกินที่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกสั่นสะเทือน
ผลั้วะ!!!!!
“ไอ้หิน ไอ้เหี้ย ไอ้ชาติชั่วเอ๊ย ทำไมวะ....ทำไม....ทำไม....ฮึก”
หินสมเพชตัวเอง ที่แม้แต่จะตายก็ยังสู้อุตส่าห์ในคนมาขวางเอาไว้ เขายิ้ม เมื่อเหลือบไปเห็นปลายโซ่อีกด้านหนึ่งหลุดออกมาจากผนัง ไม้คงผุ ไม่น็อตที่ยึดไว้คงขึ้นสนิม ไอ้ตัวเล็กยังคงชกเขาไม่หยุด จนเขาต้องจับมือมันเอาไว้
“พอแล้วห่าฉัตร.....นี่มึงคิดจะต่อยกูให้ตายเลยรึไง”
“หินเลว....ไหนบอกจะฆ่าเราไง”
“หึ.....แรงควายสุด ๆเลยนะมึง กระชากโซ่ขาดได้นี่ถือว่าไม่ธรรมดานะ”
ไอ้ตัวเล็กกำลังทับอยู่บนตัวเขา ฉัตรคงจะกระโจนสุดกำลัง เพื่อที่จะห้ามเขา ปืนของเขากระเด็นตกอยู่ไม่ไกล โชคดีที่เพื่อนตัวน้อยไม่ถูกลูกหลงเสียเอง
ไม่อย่างนั้นเขาคงจะทั้งเสียใจและดีใจจนเป็นบ้า!!!!
เสียใจที่มันตาย แต่สะใจเมื่อนึกถึงอมนุษย์สองตัวที่ยังอยู่....
“ไปจากที่นี่กันเถอะหิน หนีไปไกล ๆ นะหินนะ”
“ฉัตรตัวอย่าไปนะ”
ฉัตรหันไปมองพ่อและน้องชาย พ่อของเขานอนเหม่อลอย และมีเลือดอาบทั่วใบหน้า มองไปยังเกล้าที่ส่งสายตาเว้าวอนอย่างน่าสงสาร
“เค้าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ตัวอย่าไปเลยนะ”
“พี่ไม่เชื่อเกล้าหรอก”
หินผลักฉัตรให้ลงไปจากตัวเขา ก่อนจะตรงไปแก้มัดเกล้า ตอนนี้เกล้าก็เหมือนสัตว์ที่กำลังป่วย สัตว์ตัวโตที่ไม่ต่างอะไรกับราชสีห์ที่ถูกกับดักของนายพราน
“มึงเป็นอิสระแล้ว กูไม่สนุกที่จะซ้อมมึงกับพ่อของมึงหรอก กูรู้ว่ามึงยังพอมีแรงคลานหนีออกไปจากที่นี่ คนอย่างพวกมึงไม่ตายง่าย ๆหรอก ไปฉัตร”
หินเก็บปืนและหนีบเพื่อนตัวน้อยไปด้วย ฉัตรหันไปมองน้องชายที่เหมือนจะก้มลงไปกระซิบบางอย่างข้างหูพ่อ ฉัตรสงสารน้อง แต่เขาสงสารหินมากกว่า เขาไม่อยากให้หินตาย ไม่อยากให้ใครตายทั้งนั้น เขาอยากตายเองมากกว่า แต่ก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะลงมือ แถมตอนนี้ยังรู้สึกกลัวมากเสียด้วยซ้ำ
“กูจะพามึงไปส่งบ้าน...ฉัตร”
“แล้วหินล่ะ”
“กูก็จะกลับบ้าน”
“ถ้าหินตายเราจะฆ่าตัวตายตาม”
“เออ....กูเปลี่ยนใจแล้ว กูก็ไม่อยากเห็นมึงตายเหมือนกัน เราแม่งใจตรงกันเลยว่าไหม ไม่อยากให้อีกฝ่ายตาย ก็เลยเสียสละตัวเอง แม่งโครตพระเอกเหี้ย ๆ”
“เราจะทำทุกอย่างเพื่อชดใช้แทนพ่อ ถึงมันจะชดเชยให้หินไม่ได้ แต่เราตั้งใจแล้วว่าจะอุทิศตัวให้นาย หึ....งานถนัดเราอยู่แล้ว เป็นสัตว์เลี้ยงน่ะ”
“มึงหุบปากไปเลย กูไม่อยากได้ยินอะไรหดหู่แบบนั้นอีก”
ไอ้ตัวเล็กโผกอดเขาแน่น ก่อนจะปล่อยน้ำตาอย่างสุดกลั้น เขาเองก็พลอยร้องไห้ไปกับมันด้วย
“นั่นอะไรน่ะ.....อย่างกับมีคนมาขุดหลุมเลยแน่ะ”
ฉัตรเอ่ยถาม แต่หินกลับจูงมือเพื่อนของเขา ลากไปให้พ้นจากตรงนั้น.....
หลุมศพสามหลุม
หวังว่าพ่อคงจะดีใจนะ ที่เขาอุตส่าห์ส่งเพื่อนไปอยู่ด้วยตั้งสามคน!!!!
.
.
.
.
.
.
“แล้วจะเอายังไงต่ออ่ะหิน”
“มึงไปอาบน้ำอาบท่าให้หายเหม็นไป แล้วก็กอดแม่ให้ชื่นใจ ส่วนกูก็จะกลับไปค่าย ใช้ชีวิตตามปกติ กลับไปเรียนได้แล้วมึงอ่ะ”
“แล้วเกล้ากับพ่อล่ะ”
“กูแน่ใจว่าพวกมันคงไม่ทำร้ายใครอีก ไอ้เหี้ยเกล้าก็คงไม่กล้าทำแบบนั้นกับมึงอีกแล้วล่ะ”
“ทำไมหินถึงแน่ใจ”
“กูเห็นแววตาของมัน ตอนที่มึงบอกให้กูยิงมึงน่ะ มันคงไม่อยากเสียมึงไปหรอก กูไปนะฉัตร.....แล้วเจอกัน”
ฉัตรล่ำลากับหิน เด็กหนุ่มเคาะประตูบ้าน ไม่นานนักแม่ของเขาก็เปิดประตูออกมาต้อนรับลูกชายคนโต ด้วยอากัปกิริยาที่ดูล้นจนเว่อร์เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
เขาต้องตอบคำถามมากมายจากผู้เป็นแม่ แน่นอนว่าโกหกเสียส่วนใหญ่ กินมื้อเย็นที่มีแต่ของโปรด ฉัตรรักแม่ที่สุด มีแต่ผู้หญิงคนนี้เท่านั้นที่ดีกับเขาอย่างแท้จริง อย่างน้อยฉัตรก็ยังมีแม่นี่นะ เหมือนที่หินมีปู่กับย่าคอยเยียวยาบาดแผล แม่ของหินตายไปนานแล้วตั้งแต่หินยังเป็นเด็ก หินบอกว่าเป็นฝีมือของพ่อ พ่อของหินกับพ่อของฉัตร....
ฉัตรอาบน้ำชำระร่างกายจนสะอาดเอี่ยม ไม่เคยอาบน้ำนานขนาดนี้มาก่อน คิดถึงเตียงนอนนุ่ม ๆ เด็กหนุ่มกระโจนขึ้นไปเกลือกกลิ้ง เตียงแสนกว้างที่ไม่ต้องแชร์กับเกล้า
ฉัตรหลับ....
หลับสนิทอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อเตียงไหวยวบ แล้วก็มีใครบางคนดึงตัวเขาไปกอด
“อื่ออออออ”
“นอนเถอะฉัตร เค้าไม่ทำอะไรตัวหรอก แค่กอดตัวเท่านั้นเอง”
เกล้ายังคงตามมาหลอกหลอนกันเหมือนอย่างเคย
.
.
.
.
.
.
“พ่อครับ......ถึงเวลาที่ทุกอย่างต้องยุติซะที”
เกล้ากระซิบบอกข้างหูของพ่อ ก่อนจะควานหาบางอย่างที่อาจซ่อนอยู่ในกองเสื้อผ้าของพ่อ
สุดท้ายแล้วเขาก็เจอมันในรถพ่อ
พ่อของเขาขดตัวเหมือนเด็ก ๆ ไม่ปริปากพูดอะไรเลยสักคำ ขณะที่เขาขับรถตรงดิ่งไปยังบ้านเกิด
“ไม่ว่ายังไงคุณก็คือพ่อของผมนะ.....ยังไงพ่อก็ยังเป็นฮีโร่ของเกล้านะครับ”
เด็กหนุ่มตัดสินใจแล้ว ที่จะแก้ไขทุกอย่างที่บิดเบี้ยวให้กลับสู่สภาพเดิม
ตัดสินใจแล้วที่จะปล่อยพี่ชายให้เป็นอิสระ
ถึงเวลาที่เขาต้องคืนชีวิตให้ฉัตรเสียที
.
.
.
.
.
.
.
(to be con)
อย่าแปลกใจถ้าเรื่องนี้ไม่มีพระเอก
-
คิดอยู่แล้วว่ามันคงไม่มีพระเอก
-
หินนี้โคตรดีอ่ะ
-
หิน ฉัตร ไม่!!!!!!!หิน
-
เฮ้ออออออออออออออ..... :เฮ้อ:
ลุ้นซะเยี่ยวเหนียวเลย
อุ๊ยๆ โทษๆ แมวพิม
555. ไม่แปลกหรอกถ้าไม่มีพระเอก
ถ้ามีพระเอกสิแปลก
เพราะถ้าเป็นเกล้า ก็เป็นพี่น้องแท้ๆกัฉัตร แถมใจร้ายกับฉัตรไว้เยอะ
แล้วฉัตรก็ดูไม่รักเกล้าเกินพี่น้องเลย
ถ้าเป็นหิน คงไม่ไหวเพราะดูเหมือนปมของหินจะทำให้หินไม่กล้าแตะต้องฉัตรอีก
ดูจะเป็นรักแบบบริสุทธิ์มากกว่า ไม่ใช่แบบคนรัก
แล้วเกล้าจะทำอะไรพ่อน้อ :ruready มาต่อไวๆนะคะ :mew6:
-
ไม่แปลกใจเลย สำหรับพระเอก หึหึ ชอบอ่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้ยยหินเกือบตายแล้วไหมลูกก โฮ๊ะๆๆๆ
เกล้าจะกลับมาปรกติแล้วใช่ไหม? แง่มมมๆๆ เอาใจช่วยค่ติดตดามๆ
-
นึกว่าหินจะตายซะแล้ววววว T__T โล่งใจ
-
โอ้ลุ้นระทึกตลอดเบย 555+
ไกล้จะจบแล้วสินะเราคงเหงาแย่เลย
อาจจะคิดถึงฉัตร หิน เกล้า มาก :katai2-1:
-
น่าลุ้นดีมาก มีเรื่องให้ระทึกตลอด
-
Chapter 23 …......Playin’ with ฉัตร again
ทินกรเป็นเด็กบ้ากล้าม.....
ทุกวัน...หลังจากออกกำลังกายอย่างหนักจนเหงื่อท่วม
เขาก็จะมานั่งหน้ากระจก....เพื่อดูผลงานของตนด้วยความภาคภูมิใจ....
แน่นอนว่า....
“ฉัตรตัวมานี่ดิ๊”
“ไรอ่ะเกล้า”
ในสภาพเปลือยเปล่าล่อนจ้อน
“ฉัตรว่ากล้ามแขนเค้ามันเท่ากันมั้ย”
“ไม่รู้สิเกล้า”
“ไปหยิบสายรัดมากวัดดิ”
“อื่อ”
ฉัตรลากขาอย่างเบื่อหน่าย พักหลังมานี่น้องชายของเขาพล่ามเรื่องกล้ามไม่มีได้หยุดหย่อน จนคนที่ไม่มีแม้แต่ลูกหนูตัวเล็ก ๆอย่างเขาอดที่จะหงุดหงิดรำคาญไม่ได้
เกล้าแม่งขี้อวด
เกล้าแม่ง.....แม่ง.....แม่ง
“วัดให้เค้าหน่อยสิหมาฉัตร”
“อื่อ”
“อื่ออื่ออื่ออื่ออื่ออื่อ....พูดอย่างอื่นเป็นมั้ย....ถ้าไม่อยากพูดวันหลังก็เห่าแทนละกัน เห่าให้เหมือนหมาไปเลย”
“โฮ่งโฮ่ง”
“ประชดกูเหรอหมาฉัตร!!!!”
“อย่าเกล้า....ยอมแล้ว....เจ็บ ๆ ๆ...โอ้ยเจ็บ”
เกล้าคลายวงแขนที่ล็อคคอฉัตรออก ก่อนจะกลับไปนั่งเบ่งกล้ามหน้ากระจกเหมือนเดิม
“นี่เห็นว่าฉัตรเตี้ยนะ....ไม่งั้นจะยืนให้วัดเลย”
“ข้างซ้ายใหญ่กว่าสามมิลนะเกล้า”
“เจงงงงง....อ่ะ.....สงสัยจะชักว่าวบ่อยนะ...ฮ่าฮ่าฮ่า”
ไม่เห็นตลกเลยสักนิด ฉัตรเกลียดเกล้าจริง....น้องชอบทำให้เขารู้สึกอับอายอยู่เรื่อย แล้วเดี๋ยวคอยดูสิ เกล้าจะต้องหาเรื่องแกล้งทรมานฉัตรอีกตามเคย
“เพราะงั้นคงต้องขอให้ฉัตรช่วย”
“ไม่เอาเกล้า....พี่ไม่อยากเล่น”
“หึหึ....ฉัตรเองก็ลามกใช่ย่อยนะเนี่ย....ยังไม่ทันจะได้บอกเลยว่าจะให้ช่วยอะไร”
“เฮ้ยยยย!!!!.....อย่าเกล้า”
ฉัตรสะดุ้ง...เมื่อนิ้วมือที่แข็งราวคีมตัดเหล็กเอื้อมมาบิดหัวนมเขา เกล้าแหย่เล่น แต่ความเจ็บปวดที่ฉัตรได้รับมันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แล้วยิ่งฉัตรกระชากเสียงใส่ เกล้าก็ยิ่งหมั่นไส้แล้วมีแต่จะแกล้งหนักขึ้น
“ทำไมวะฉัตร แค่เล่นด้วยแค่นี้ทำไมต้องตะคอกใส่ด้วย เลี้ยงไม่เชื่องเหรอมึง”
“พี่ขอโทษ”
“อยากตามไปอยู่กับไอ้แก่เหรอ”
ไอ้แก่.....หมาตัวโปรดของฉัตรที่ตายไปเมื่อหลายปีก่อน เพราะถูกคนใจร้ายวางยา มันทุรนทุรายน่าดู แต่ทว่าแข็งใจไม่ยอมตาย เพื่อรอให้ฉัตรกลับมาจากโรงเรียน ฉัตรร้องไห้หนักเหลือเกินในตอนนั้น เศร้าจนแม้แต่เกล้าเองยังไม่กล้าแกล้ง
วันนั้น....วันที่ไอ้แก่ตาย เกล้าไม่ได้ไปเรียน
ฉัตรเองก็แอบสงสัยว่าอาจจะเป็นฝีมือของเกล้ารึเปล่า....ฉัตรไม่เคยมองเด็กคนนี้ในแง่ดีเลยสักครั้ง ทั้งที่ไอ้แก่กับเกล้าเองก็ดูเหมือนจะชอบพอกันพอสมควร ไม่รู้สิ เกล้าอาจจะรักไอ้แก่มากเหมือนกัน เลยหวงไม่อยากให้ใครมายุ่ง ไม่ก็เพราะฉัตรมัวแต่เล่นกับหมา จนไม่มีเวลาเหลือมาเล่นกับเกล้า....
ใครมันอยากจะไปเล่นกับเด็กโรคจิตอย่างนายกัน
แล้ววันนี้ พอเกล้าพูดถึงมันขึ้นมาแบบนั้น ฉัตรก็อยากจะร้องไห้
“ร้องทำไม....อย่ามาสำออยนะไอ้ห่าฉัตร”
“ฮึกฮึก”
“อย่าคิดว่าเค้าไม่รู้นะ ว่าตัวคิดอะไร ตัวคิดว่าเป็นฝีมือเค้า แต่มันไม่ใช่....หึ.....เค้าไม่บอกตัวหรอกว่าใครทำ ปล่อยให้ตัวคิดว่าเป็นเค้าแหละดีแล้ว เพราะถึงยังไงตัวก็เกลียดเค้าอยู่ดี....เหี้ยอีกซักเรื่องจะเป็นไรไปจริงมั้ย?”
“พอเถอะเกล้า...ฮึก...อย่าพูดขึ้นมาอีกได้มั้ย....พี่ไม่อยากนึกถึงมัน....มันน่าสงสารเกล้าก็เห็น....”
บางทีไอ้แก่อาจตาย....เพราะว่าใครอีกคนหนึ่งหวงฉัตรก็เป็นได้
“ตามเค้ามานี่ อาบน้ำให้เค้าหน่อย วันนี้เค้าเหนื่อย อยากให้ตัวถูหลังกับนวด ตัวมันนวดเก่ง....ไอ้ลูกรักของพ่อ....เฮอะ”
“อื่อ”
เกล้าเดินนำฉัตรไปยังห้องน้ำ ไอ้ตัวเล็กปาดน้ำตา ก่อนจะเดินตามไปอย่างไม่มีทางเลือก
“ดูสิ....ซิกส์แพ็คอย่างสวยอ่ะ ขนาดเล่นเองนะเนี่ย ฉัตร....ตัวอยากมีเหมือนเค้ามั้ย แต่อย่าเลย มันไม่เหมาะกับตัวหรอก ขัดหลังให้เงาวิ๊งเลยนะฉัตร ขี้ไคลคงเริ่มเยอะแล้ว คนแขนเล็กอย่างตัวไม่เข้าใจหรอก....ว่ามันลำบากแค่ไหนเวลาเอื้อมไปฟอกสบู่น่ะ มันติดกล้าม”
“ได้สิเกล้า”
“ตัวก็ถอดเสื้อด้วยสิ”
“ไม่เป็นไร”
“กูสั่งให้มึงถอดฉัตร.....อย่ามาสะดิ้ง โดนมาไม่รู้กี่รอบแล้วยังจะทำเป็นกลัวอยู่ได้.....หมาร่าน!!!”
ฉัตรไม่อยากจะขัดคำสั่ง ไม่อยากจะเจ็บตัวตอนนี้ เกล้าไม่เคยชกหรือทำมากไปกว่าบีบขย้ำ แต่ใครไม่โดนไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บแค่ไหน ราวกับตัวเขาเป็นผ้าขนหนูที่ถูกบิดน้ำจนหมาดยังไงยังงั้นเลยล่ะ
“ซี๊ดดดดด....ฉัตร.....ต่ำลงอีกสิวะ.....นั่นแหละ.....ขัดไอ้จ้อนให้เค้าด้วย....หึหึหึ....ของตัวแม่งเล็กเหมือนไส้กรอกคอกเทลเลยว่ะ ไอ้ฉัตรจู๋เล็ก”
“....”
“อยากใหญ่อย่างเค้าอ่ะดิ”
“.....”
“ฉัตร”
“อยาก”
“อยากอะไร?”
“เกล้าอย่าบังคับได้มั้ย”
“อ๋อ....นี่คิดว่าเป็นการบังคับงั้นสิ.....ตัวควรจะทำตามที่เค้าสั่งด้วยความเต็มใจนะฉัตร ตัวไม่รู้หรอกว่าเค้าน่ะดีกับตัวแค่ไหน ลองนึกดูสิว่าตอนนี้ตัวทำอะไรบ้าง แค่แดกแล้วก็ไปโรงเรียน กลับมาก็นอน ไอ้เด็กขี้เกียจ....เพราะงี้ไงถึงได้ผอมหัวโต”
“พี่ขอโทษ.....อ๊ะ....อึก....เจ็บ....เกล้า...พี่เจ็บ”
“ซี๊ดดดด”
เกล้าดันพรวดเข้ามาทีเดียวจนสุด ไอ้จ้อนที่ลื่นฟองสบู่และชุ่มฉ่ำด้วยน้ำใสตอนส่วนหัวช่วยให้มันง่ายขึ้น แต่ไม่ได้ทำให้ฉัตรหายเจ็บ เกล้าจับตุ๊กตาบำบัดความใคร่ให้เคลื่อนไหวตามที่เขาต้องการ เด็กหนุ่มประกบจูบริมฝีปากนุ่ม ๆของพี่ชาย บดขยี้และรุกล้ำด้วยลิ้นอย่างช่ำชอง
“ตัวมันน่ารัก ชอบจัง....หน้าฉัตรตอนโดนเอา....แม่งเซ็กส์ซี่ชิบ”
“พอแล้ว....เจ็บ....พี่เจ็บ....เบา ๆเถอะเกล้า....มันเจ็บจริง ๆ”
“เห็นมั้ย แค่พี่รู้จักอ้อนซะบ้าง เค้าก็ไม่ใจร้ายกับพี่แล้ว”
เกล้าปลดปล่อยในที่สุด หนนี้ปล่อยออกมาข้างนอก อสุจิสีขาวข้นปริมาณมากไหลลงไปในท่อระบายน้ำ แล้วเขาก็อาบน้ำให้ฉัตรบ้าง
“ตรงนั้นของตัวแดงแจ๋เลย คงจะเจ็บมากสินะ....”
“เกล้า...เอานิ้วออกไป...ไม่เล่นแล้ว....พี่ขอร้อง”
“งั้นเค้าช่วยฉัตรบ้างดีกว่า”
เด็กหนุ่มกอบกุมไส้กรอกค็อกเทลของพี่ชาย เกล้ารู้ดีว่าต้องทำแบบไหน ฉัตรถึงจะรู้สึกดี ไม่ช้าฉัตรก็ปล่อยออกมาบ้างเหมือนกัน
“น้ำตัวพุ่งแรงนะฉัตร แต่ก็น้อยกว่าเค้าอยู่ดี สเปิร์มตัวมันไม่มีคุณภาพเอาซะเลย”
“.....”
“อย่าเงียบสิฉัตร”
“เกล้าบอกพี่ได้มั้ยว่าใครฆ่าไอ้แก่”
“เค้าอยากบอกตัวนะ.....แต่.....หึ....ตัวจะรู้ไปทำไม”
ฉัตรซุกหน้าเข้ากับหน้าอกของน้อง ไม่รู้สิ บางทีถ้ารู้....ฉัตรอาจจะเกลียดเกล้าน้อยลงก็ได้มั้ง
“ฉัตรรู้แค่ว่ามันรักฉัตรมากก็พอแล้ว.....ฉัตรเป็นคนเจอมันนี่นา”
“มันก็รักเกล้าเหมือนกัน”
“เค้าก็รักมัน.....”
“พี่รู้”
“ใช่....ตัวก็รู้ว่าเค้าไม่มีทางฆ่ามันลงหรอก....ใช่มั้ยฉัตร?”
เกล้ารู้.....รู้ดีว่าไอ้แก่เกลียดใคร....มันคงได้กลิ่นแปลก ๆ จากคนที่คิดไม่ซื่อกับนายที่มันรัก....
เกล้ารู้.....รู้ว่าใครทำ
วันนั้นเกล้าเห็นพ่อโยนยาเบื่อหนูลงในรถเข็น....ทั้งที่บ้านเราไม่มีหนูสักหน่อย!!!!
.
.
.
.
.
(end)
คนแต่งไม่อยากให้จบเลย ร่างกายของฉัตรมันเล่นสนุกได้เยอะเหลือเกิน แล้วใครจะเล่นได้ดีไปกว่าเกล้าล่ะ
แต่สุดท้ายแล้ว....เนื้อหาหลักก็ต้องจบลงอย่างที่มันควรจะเป็นล่ะเนอะ
-
จึงฮ่ะ .จบแล้วเหรอ .ไม่!!!!!!!
-
หลังจากอ่านตอนนี้ มองเกล้าดีขึ้นมานิดนึง
แต่...
เห้ยๆเดี๋ยวๆ จอบแล้วหรอ :a5:
คนแต่งมาเคลียร์ดิ ???... o18
ตกลงเกล้าเอาพ่อไปไหนแล้วอ่ะ???
อ่านเรื่องนี้ความรู้สึกมันเหมือนเรื่องเคาท์ดาวน์เลย
มันส์ เข้มข้น ถึงจุดพีค แล้วถูกฉุดกลับ
จบเหมือนฝันตื่นหนึ่ง :katai2-1:
-
แห้ะ! จบแล้ว!!! :a5:
อยากเห็นเกล้าสงบเสงี่ยมกับฉัตรบ้าง
-
ยังจ้า....ยังไม่จบ อันนี้ตอนคั่นเฉย ๆ
-
อ่านตอนไหนฉัตรก็น่าสงสารทุกตอน
-
พ่อฆ่าหมาทิ้งหรา :hao5:
-
เครียดดีแท้เรื่องนี้
ขอแบบหื่น ฮา บ้าง ซักเรื่องนะ
-
ตกใจนึกว่าเนื้อหาหลักจบแล้ว นึกว่าเกล้าจะกลับมาปรกติแล้วซะอีก อ๋อยยย
สู้ๆค่าคนแต่ง
-
บิดเบี้ยวไ้ด้ใจมากมายอ่ะ หึๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารน้องฉัตร
-
Chapter 24 จากไป
“น้องเกล้าเอาไปคืนพ่อเถอะจ้ะ....แม่ไม่อยากรู้หรอก”
หญิงสาวส่งลูกกุญแจคืนให้กับมือของลูกชายคนที่สอง สีหน้าของเธอดูสงบและไม่มีท่าทีตกใจอะไรเลย เด็กหนุ่มมองแม่ของเขาอย่างไม่เข้าใจระคนผิดหวัง...กับปฏิกิริยาตอบรับของหล่อน ก่อนจะเริ่มโวยวาย
“ทำไมล่ะฮะแม่ แม่ไม่อยากรู้แล้วเหรอว่าพ่อซ่อนอะไรเอาไว้น่ะ”
“ช่างมันเถอะจ้ะ....”
“ได้ไงกัน.....แม่ไม่สงสัยเหรอฮะ....ทำไมถึงต้องห้ามให้ใครเข้าไป....แม้แต่แม่จะเข้าไปทำความสะอาดยังไม่ได้เลย”
“แม่เคยสงสัย แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ในเมื่อพ่อเค้าไม่อยากให้แม่รู้ แม่ก็ไม่อยากเข้าไปยุ่ง ถึงจะเป็นสามีภรรยากัน เราก็ควรเคารพและให้เกียรติซึ่งกันและกันนะจ๊ะ....แล้วแม่คิดว่าทุกคนก็ต้องมีความลับที่ไม่อยากให้ใครรู้ทั้งนั้นแหละจ้ะลูก”
“แล้วถ้ามันเป็นเรื่องไม่ดีล่ะฮะแม่”
“สำหรับแม่แล้ว พ่อของลูกเค้าเป็นผู้ชายที่ดีมากคนหนึ่ง แม่ไม่อยากให้อดีตเก่า ๆ หรือความลับอะไรมาทำลายภาพของเค้าจนไม่เหลือ แม่ไม่แน่ใจว่าจะรับมันได้มั้ย ขอแค่ตอนนี้เค้าเป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่ดี มีความรับผิดชอบ ไม่เคยบกพร่อง แค่นี้ก็พอแล้ว.....”
“พ่อที่ดี.....แม่แน่ใจแล้วเหรอ....คิดว่าผมทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน.....ผมจะอยากทำให้ครอบครัวของเราแตกแยกไปทำไมกัน ถ้าเค้าดีจริง ๆน่ะ”
“น้องเกล้า”
ตอนนี้เธอชักเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วสิ ลูกชายของเธอที่แสนดีมาตลอดอยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นมาพูดถึงพ่อของเขาในแง่ลบแบบนี้ เธอมองหน้าเขา.....มองมือที่กำกุญแจอยู่ เด็กหนุ่มกำมันแน่นเสียจนน่ากลัวว่าจะมีเลือดไหลออกมาจากมือข้างนั้นในไม่ช้า
“ถ้างั้นก็หย่ากับพ่อซะ.....คิดซะว่าทำเพื่อฉัตร.....ทำเพื่อผมนะครับแม่.....เรื่องที่ผมกับพี่รู้มา มันทำให้พวกเรามองเค้าเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว.....มันเลวร้ายเกินไป.....ดีแล้วล่ะครับที่แม่ไม่อยากรู้....แม่อยากจะเก็บภาพที่สวยงามของเค้าเอาไว้ในใจก็ได้ แต่แม่ต้องหย่า...”
“โธ่ลูกแม่......นี่มันเรื่องอะไรกัน”
“เค้าจะเป็นคนมาขอหย่าเอง.....ผมมั่นใจ ขอแค่แม่ตกลงเท่านั้นแหละฮะ....ผมขอขึ้นไปดูฉัตรก่อนนะฮะแม่”
"เดี๋ยวสิจ๊ะน้องเกล้า....น้องเกล้า....ลูกแม่...."
เด็กหนุ่มสงสารแม่ของเขาเหลือเกิน เธอช่างเป็นคนเดียวในบ้านที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทั้งเรื่องต่ำช้าของพ่อ และความระยำที่เขาทำกับพี่ชายแท้ ๆ มาตลอดสิบกว่าปี สำหรับทินกรแล้ว แม่ของเขาก็เปรียบเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆคนหนึ่งที่ไม่มีพิษสง เด็กผู้หญิงที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา....
เรื่องชั่วร้ายในบ้านหลังนี้...
เขานี่แหละจะจบทุกอย่างนี้ด้วยตัวของเขาเอง พรุ่งนี้เขาจะไปรับพ่อที่นอนพักอยู่ที่โรงแรมมาเพื่อสะสางเรื่องทั้งหมด ตอนนี้เขาแค่อยากจะเจอหน้าฉัตรอีกสักครั้งหนึ่ง
“ฉัตร....”
พี่ชายของเขาหลับปุ๋ยเหมือนเด็ก ๆ ฉัตรคงจะเหนื่อยมาตลอดชีวิต มันไม่สนุกเลยที่จะต้องทนอยู่กับคนโรคจิตอย่างเขา
เขาตัดสินใจแล้ว ว่าจะไปจากชีวิตฉัตร
ในเมื่ออยู่กับพี่แล้ว....ทินกรไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้
พี่ชายนิ่วหน้า...เมื่อเขาทิ้งตัวลงนั่งบนที่นอน ฉัตรส่งเสียงครางอย่างรำคาญ ทั้งที่ตานั้นหลับปี๋....
พี่คงกำลังฝันร้าย แล้วเขาก็คงจะเป็นปิศาจในความฝันของพี่....
“อื่ออออออ”
“นอนเถอะฉัตร เค้าไม่ทำอะไรตัวหรอก แค่กอดตัวเท่านั้นเอง”
ทินกรกอดพี่ชายเอาไว้ แค่กอดหลวม ๆ และคอยลูบหัวให้ จนกระทั่งพี่ชายหลับสนิทอีกครั้งหนึ่ง
"ลาก่อนฉัตร"
.
.
.
.
.
.
.
แม่เซ็นต์ใบหย่าอย่างง่ายดาย และปราศจากความกังขา เธอกอดพ่ออย่างแนบแน่นแค่ช่วงสั้น ๆ ก่อนจะผละออกมาอย่างเด็ดเดียว
ทินกรไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก พ่อยอมรับสภาพแต่โดยดี และแม่ของเขาก็เลือกที่จะยืนเคียงข้างลูก ๆ มากกว่าสามี
"โชคดีนะกร"
"จะไม่ร้องไห้สักหน่อยเหรอเธอ"
"ชั้นไม่รู้จะร้องทำไม....ในเมื่อชั้นไม่รู้อะไรเลย"
"เจ้าเกล้ามันไม่ได้บอกเธอเหรอ"
"พยายามจะบอกอยู่....แต่ชั้นเลือกจะไม่ฟัง ตอนนี้...ถึงจะขอให้ลูกพูดอีกครั้งก็คงจะไม่มีประโยชน์เสียแล้วล่ะ น้องเกล้าไม่มีทางพูดอีกแน่ ๆ ชั้นรู้จักลูกดี....ลูกรักเธอมากนะกร"
"อืมมมม..."
ชายหนุ่มนั่งรออย่างเก้อเขิน ขณะที่เธอนั้นหันกลับไปจัดการกับงานบ้านตามปกติ เขามองเธออย่างละอาย ตั้งแต่แต่งงานกันมา เธอไม่เคยบกพร่องในหน้าที่ และไม่เคยคิดทรยศต่อเขา ในชีวิตนี้จะหาเมียที่ซื่อสัตย์และแสนดีได้อย่างเธอ ก็เห็นจะไม่มีเสียแล้ว
"เกล้า....!!!!"
"ตัวจะตกใจทำไมฉัตร"
"เปล่า"
"นอนนานนะตัวน่ะ.....เกือบจะครบยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วรู้มั้ย.....หลับเหมือนตายเลยไอ้หมาฉัตร"
"อื่อ"
"ดีใจมั้ย"
"อะไรเหรอเกล้า"
"เค้าจะไปจากตัวแล้ว"
"เกล้า!!!!"
"ตกใจเว่อร์แบบนั้นเดี๋ยวก็เปลี่ยนใจซะหรอก"
หลายปีที่พยายามหลอกตัวเองว่าพี่รักเขา บางครั้งเกล้าก็เกือบจะเชื่อจริง ๆ ว่าฉัตรรักเขา
"พ่อกับแม่หย่ากันแล้ว พ่อยกบ้านหลังนี้ให้แม่ เค้ากับพ่อจะย้ายไปอยู่ที่อื่น.....ตอนนี้ก็ขนไปแต่ของจำเป็นก่อน ที่เหลือค่อยมาเอาวันหลัง"
"ไปไหนกัน....เกล้าจะไปไหน.....แล้วแม่ล่ะเป็นไงบ้างเกล้า.....แม่รู้เรื่องทุกอย่างแล้วใช่มั้ย"
"ไม่เชิง"
"ถึงพ่อจะทำเรื่องไม่ดี....แต่เค้าก็เป็นพ่อเรานะ....เกล้าทำแบบนี้ทำไมวะ"
เกล้าไม่โกรธหรอก....ถ้าฉัตรจะมองเขาแบบนั้น เรื่องแค่นี้ถือว่าเล็กน้อย ถ้าเทียบกับเรื่องเลว ๆ ที่เขาทำกับฉัตรมาตลอด เขาเลือกจะเก็บเรื่องวันนั้นไว้ วันที่พ่อคิดจะรังแกฉัตร เขาอยากให้ฉัตรมองพ่อแต่ภาพดี ๆ อย่างที่แม่มอง....
ให้เขาคนเดียวที่รู้เรื่องนี้ก็พอ....รวมถึงเรื่องไอ้แก่....หมาตัวโปรดของฉัตรก็ด้วย....
"ฉัตร....พ่อกับเค้าตัดสินใจแล้ว....ยังไงพวกเราก็รู้สึกผิดเกินกว่าจะอยู่ด้วย ตัวดูแลแม่ด้วยนะ กลับมาเยี่ยมบ่อย ๆ ส่วนเรื่องเรียนก็ให้ไอ้หินช่วย"
"ฮึก....เกล้า.....พี่เกลียดนาย.....เกลียด ๆ ๆ....ไอ้สัตว์เกล้า!!!"
"รู้แล้วน่า....เค้าลาตัวแค่นี้แหละ"
"เกล้า...ฮึก....ทำไมวะไอ้เหี้ยเกล้า..."
เขาหันหลังให้ภาพที่ไม่อยากเห็น พี่ชายที่กำลังร้องไห้ ลำพังแค่นอนเยอะหน้าและตาของฉัตรก็บวมจะแย่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงปรี่เข้าไปฟัดให้จมเขี้ยวแล้ว"
ต่อจากนี้ก็มีแต่เขากับตาแก่ สองพ่อลูกที่ชั่วร้าย....อยู่ดูแลกันไปจนกว่าจะตายไปข้างหนึ่งน่ะดีแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
[สองเดือนผ่านไป]
"หินนนนนน"
"มึงอีกแล้วเหรอวะ....มาหากูบ่อยจนกูเบื่อขี้หน้าจะแย่แล้ว"
"เรากลัวหินเหงาไง"
"เรอะ!!!.....นี่ถ้ากูเป็นผู้หญิงนะ....คงยอมเป็นเมียมึงไปแล้วล่ะว่ะ....ตื๊อเก่งชิบหาย"
"แหะ ๆ"
ฉัตรร่าเริงขึ้น....หลังจากที่ไม่มีเกล้า แม้จะรู้สึกโหวง ๆ ในตอนแรก แต่เด็กหนุ่มก็พยายามไม่ทำตัวว่างจนเกินไปนัก
เพราะงั้นถึงได้มาหาหินได้บ่อย ๆ ไงล่ะ น้องจอมคู่ซ้อมของฉัตรเมื่อครั้งก่อน ตอนนี้ดูโตเป็นหนุ่มขึ้นแยะ พ่อกับแม่ของหิน(ตอนหลังหินบอกว่าเป็นปู่กับย่าแท้ ๆ)ยังคงเอ็นดูเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน พี่ ๆในค่ายก็ชอบมาเล่นมาแหย่เขา เหมือนเขาเป็นลูกหมาน้อย
"ไปหาอะไรหม่ำกันมั้ยหิน"
"ชวนเดท"
"เปล่า....ชวนไปเหล่หญิง"
"ถุย!!!!"
"แหะแหะแหะ"
เพราะฉัตรอยากชดใช้ให้หิน ถึงเจ้าตัวจะแสดงท่าทีรำคาญแบบนั้น แต่ฉัตรก็รู้ว่าลึก ๆ แล้วหินต้องการเพื่อน ถึงจะเป็นเพื่อนห่วย ๆ อย่างฉัตรก็เหอะ
"นี่แน่ะฉัตร"
"อะไร"
"ถ้ามึงอยากทำให้กูรู้สึกดีขึ้น....มึงยอมเป็นของกูได้มั้ยล่ะ"
"ได้สิ"
"ตอบแบบไม่คิดเลยนะมึง....อันตรายนะเฮ้ย....อย่าได้ไปตอบใครเค้าส่ง ๆ แบบนี้นะมึง"
"แค่หินคนเดียว หินอยากทำอะไรเรายอมทั้งนั้น"
"จริงอ่ะ"
"อื่อ"
"ใครจะไปอยากได้อะไรจากมึงวะ...."
"ใจร้ายมาก"
"กูทำแบบนั้นไม่ได้หรอก....เหี้ยไม่พอ....ถึงจะอยากแต่ก็ทำไม่ได้....มึงยอมเพราะอยากชดเชยให้กู....แบบนั้นกูไม่เอาหรอก"
"เพราะหินเป็นเพื่อนเราต่างหาก"
"เพื่อนกันเค้าไม่ปี้กันหรอกนะเว้ยไอ้ห่าฉัตร"
"ที่บอกว่ายอมไม่ใช่เรื่องนั้นอย่างเดียว.....เราหมายถึงทุกอย่างที่หินต้องการต่างหาก....ถ้าเราทำได้"
"มาหากูบ่อย ๆ คงไม่เกินความสามารถมึงหรอกนะ"
"ย้ายมาอยู่บ้านหินเลยดีไหม"
"เยอะไป....ห่าฉัตร"
หินขยี้หัวไอ้ตัวเล็กอย่างเอ็นดู เพราะมันทำให้เขาเอาชนะด้านมืดในตัวเองได้ เพราะความดีของฉัตร ทำให้หินละทิ้งความแค้นลงไปได้
ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งฉัตรลงมาให้เขา
หินแค่ต้องการเพื่อนแท้สักคนเท่านั้นแหละ
เท่านั้นก็เกินพอแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
"แกแน่ใจเหรอ....ว่าจะอยู่กับพ่อแบบนี้น่ะ"
"ครับ"
"แกไม่เกลียดพ่อแล้วเหรอ"
"เราไม่พูดเรื่องนั้นสักวันได้มั้ย....ยังไงผมปล่อยพ่อให้อยู่คนเดียวไม่ได้หรอก"
ถึงแม้ฝีมือทำอาหารจะห่วยแตกทั้งคู่ แต่อย่างน้อยเกล้าก็ยังพอทำพวกของกึ่งสำเร็จได้.....เช่นพวกอาหารชุดในซุปเปอร์มาร์เก็ต....พวกต้มผัดแกงทอด....แค่นั้นก็เหลือแหล่แล้วสำหรับผู้ชายแค่สองคน ผู้ชายสองคนที่อยู่ร่วมกันในห้องพักเล็ก ๆ
เด็กหนุ่มกับบิดาไม่ค่อยได้พูดกันนัก....พ่อของเขาลาออกจากงานแล้วมาหางานทำในกรุงเทพ มันค่อนข้างยากที่จะเริ่มต้น สำหรับคนหนุ่มวัยสี่สิบกลาง ๆ....ถึงหน้าตาเขาจะดูอ่อนเยาว์กว่าอายุ แต่ผู้ชายคนนี้ก็อยู่ในวัยกลางคนแล้วนะ
พ่อของเกล้าค่อนข้างเป็นคนเก่ง ไม่นานนักก็ได้งานในตำแหน่งผู้จัดการในบริษัทที่ไม่เล็กแล้วก็ไม่ใหญ่ เงินเดือนน้อยกว่าที่เก่านิดหน่อย แต่ก็พออยู่ได้โดยไม่เดือดร้อน
อย่างน้อยก็พอจะส่งลูกสองคนให้เรียนจบได้ในอีกไม่กี่ปี แล้วก็ยังมีเงินฝากก้อนโตเอาไว้เลี้ยงตัวเองตอนแก่ เงินที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะใช้กับภรรยา เดินทางเที่ยวรอบโลก....แผนที่ไม่มีวันทำสำเร็จ
ตอนนี้ก็เหลือแค่ลูกที่ไม่ค่อยจะถูกคอกันสักเท่าไหร่.....ลูกที่เขากลัวมาตลอด....ลูกที่เหมือนเขามากจนน่าสยอง
"แกกับน้องฉัตรน่ะ...."
"โธ่ตาแก่....บอกเป็นล้านครั้งแล้ว....ว่าอย่าพูดเรื่องนี้"
"พ่อแค่.....พ่อแค่คิดว่าบางที"
"มันเป็นเรื่องจริง....แล้วมันก็เป็นอดีตไปแล้ว....ตอนนี้เราเหลือกันแค่สองคนแล้วนะ...."
"แกเกลียดพ่อมั้ย?"
"โธ่พ่อ"
ทินกรรวบตัวพ่อของเขามากอด.....เด็กหนุ่มเอนศีรษะซบลงไปกับศีรษะของพ่อ เขาตัวโตกว่าพ่อ....ก็เลยดูเหมือนว่าเขาต่างหากที่เป็นพ่อของชายคนนี้....เหมือนกับทินกรกำลังปลอบเด็กน้อยในร่างชายวัยกลางคนยังไงยังงั้น
"เกล้าไม่เกลียดพ่อหรอก"
"แกกำลังโกหก"
"อย่างน้อยเกล้าในวัยเด็กก็ไม่เคยเกลียดพ่อ....มีแต่พ่อที่เกลียดผม....พ่อรักฉัตร....ไม่เคยรักผม"
"ไม่จริงสักหน่อย"
"จริงสิ....ถ้างั้นทำไมถึงเป็นฉัตรล่ะ....ทำไมคนที่ถูกเลือกถึงไม่เป็นผม"
"เพราะแกไม่เหมือนน้องฉัตรน่ะสิ....แกมันลูกพ่อ....ส่วนน้องฉัตร"
"พ่อคิดแบบนั้นกับฉัตรจริง ๆ เหรอ"
"พ่อ.....พ่อไม่รู้.....อยู่ใกล้เด็กคนนั้นแล้วมันห้ามใจลำบาก....หึ...ก็แกน่ะมันเด็กไร้เสน่ห์....แต่น้องฉัตร...."
"วันนั้นถ้าผมลงไปห้ามไม่ทัน....พ่อก็คงจะทำลงไปแล้วสินะ"
"พ่อเกือบทำลงไปแล้วต่างหาก....แกรู้มั้ย....ต่อให้แกไม่ลงมา....พ่อก็ห้ามใจตัวเองได้ทัน....พ่อแค่สับสน....แต่วันนั้นแกลงมาพอดี....พ่อก็เลยไม่ได้จัดการอะไรให้เข้าที่...ไม่แปลกถ้าแกจะเข้าใจอย่างนั้นมาตลอด"
"พูดไปก็เปล่าประโยชน์....ผมไม่เคยเชื่อพ่อ....พอ ๆกับที่พ่อไม่เคยเชื่อผม....ผมทั้งรักแล้วก็เกลียดพ่อเลยรู้มั้ย"
"ทุกอย่างมันต้องดีขึ้น....มันต้องใช้เวลา"
"ที่ผมเลือกมาอยู่กับพ่อ....เพราะไม่อยากทำร้ายฉัตรอีก....ผมรู้ว่าผมห้ามใจตัวเองไม่ได้"
"หึหึ....แกมันเลวเหมือนพ่อ"
"ผมว่าผมเลวกว่านะ"
"ไม่เถียง"
"ชิส์....ตาแก่เอ๊ย"
สองพ่อลูกนั่งกอดกันบนโซฟา ทินกรนึกอยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง หวนนึกถึงวันที่พ่อกอดเขาเอาไว้ตอนที่ฟ้าร้อง....พ่อเลือกที่จะกอดเขา
ไม่ใช่ฉัตร
"สักวันหนึ่งเราจะกลับไปเป็นครอบครัวกันอีกครั้ง....ผมเชื่ออย่างนั้น"
"อืมมมม"
ขณะที่คนเป็นพ่อนั้นคิดต่างออกไป....
ลูกชายของเขาพูดถูก....
เพื่อตัดปัญหา....พวกเขาต้องอยู่ให้ห่างตัวปัญหา....
เขาคิดที่จะจากไป....
จากไปจากลูกชายที่เขารักที่สุด.....ลูกชายที่เขามองว่าเป็นลูกชายจริง ๆ....ไม่มีความรู้สึกอื่นเจือปน
ไอ้เกล้า...
แกอย่าโกรธพ่อเลยนะ....
เราสองคนก็เหมือนสัตว์ร้าย....
ถ้าขืนทนอยู่ร่วมกัน.....
ไม่แกก็พ่อ....ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
(end)
-
เฮ้อ ไม่รู้จะสงสารใครดี :เฮ้อ:
-
o13
โอ้ววว แรงงงง ชอบบบอ่ะ
-
เม้นๆๆ เกล้ากับฉัตรจะได้กลับมาอยุ่ด้วยกันอีกใช่ม้ายยยยยยยยย :o12: :o12:
-
เห็น end 2 ครั้ง
ชักงงๆ
ตกลงจะจบรึยังเนี่ย
แต่ดูเหมือนเรื่องมันยะงไม่สุดเลยนะ :mew5:
-
ยังไม่จบชิมิ? จะมีเรื่องอะไรต่ออะ น่าลุ้นๆ
-
อะเร๊.... มันจะจบอย่างนี้ใช่มั้ย
-
ไม่เอานะอย่าจบแบบนี้
-
ขอพาร์ทสเปเถอะ ได้โปรด
อยากรู้อนาคตว่าเรื่องราวจะเป็นแบบไหน :a5:
-
เอิ่ม สรุปแล้วยังไงอ่ะเนี่ยย 5555
-
สนุกมากครับ จบยัง มาต่ออีกนะ อ่านเรื่องนี้รู้สึกว่าตัวเองจิตนิดๆ เหมือนได้เข้าไปอยู่อีกโลกเลย คนเขียนสุดยอดมาก
-
ห่ะ :a5:
อะไรคือ end :a5: :a5:
-
end คือจบตอนจ้า....
มาโหวตพระเอกกัน
-
อยากได้หินคู่ฉัีตรอ่ะ :katai4:
-
อยากให้ฉัตรคู่กับเกล้า เพราะเท่าที่อ่านเกล้าก็ปกป้องฉัตรจากคนอื่น
แต่ว่าฉัตรไม่รู้ เกล้าเลยแสดงออกแบบร้ายๆ
แล้วอีกอย่างถ้าฉัตรไม่ได้รักเกล้าคงไม่ยอมเป็นแบบนี้หรอก (อิน) +1ให้คนแต่ง
-
Chapter 25 there is no turning back
นายฉัตรมงคล....เด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ด กำลังอาบน้ำอย่างมีความสุข....
สองมือขัดสีฉวีวรรณ ปากก็กำลังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี....
ก็คนมันกำลังมีความสุขน่ะ อย่างน้อยชีวิตที่แสนเฮงซวยของพ่อหนุ่มน้อยก็ยังพอมีวันดีดีอยู่บ้าง...
สาวคนที่เขาแอบชอบ วันนี้ได้พูดคุยกันตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง....คุยเล่นอย่างมีความสุขในชั่วโมงชีวะ
อย่างน้อยก็ได้คุยเรื่องอื่น....ที่ไม่ใช่เรื่องเรียนหรืองานกลุ่มเหมือนทุก ๆครั้ง
สอง....เกล้าบอกว่าจะกลับดึกหน่อย....เห็นว่าไปซ้อมดนตรีกับเพื่อน....ที่จริงแล้วน้องชายเขาเสียงดีนะ แต่ฉัตรไม่ได้รู้สึกชื่นชมอะไรนักหรอก เพราะว่าฉัตรเกลียดเกล้าจะตายไป....
กว่าเกล้าจะกลับ....ฉัตรก็คงหลับปุ๋ยไปแล้ว เกล้าไม่ทำอะไรฉัตรหรอก ฉัตรอุ่นใจ เพราะห้องข้าง ๆมีพ่อกับแม่นอนอยู่ ฉัตรเพิ่งคิดวิธีเอาตัวรอดจากเกล้าได้เมื่อไม่นานมานี่ เขาแกล้งหลับ แล้วพอเกล้าจะแกล้ง เขาก็จะรีบทำเป็นละเมอส่งเสียงดังโวยวายจนพ่อกับแม่ตื่นเท่านั้นเอง แต่ใช่ว่าจะใช้ได้บ่อย เกล้าจับได้ล่ะซวยเชียว
แกร๊ก.....
“เย้ยยยย”
“หึหึหึ....บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าล็อคประตูห้องน้ำ....พี่น้องไม่ควรมีความลับต่อกันจริงมั้ยฉัตร....ความเป็นส่วนตัวก็ด้วย....ฉัตรเป็นเมีย...ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรลับหลังเค้านะ”
“ก็เกล้าไม่อยู่”
“เค้าไม่เคยสอนให้เมียเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอกหรอกนะ”
ทินกรหลอกเหยื่อตัวน้อยสำเร็จอีกตามเคย เด็กหนุ่มเดินเข้ามาหาพี่ชายในสภาพเปลือยเปล่า มือของเขากำลังโทรศัพท์ฝาพับที่บันทึกวิดีโอได้ ถือว่าเป็นของใหม่ในขณะนั้น ที่วัยรุ่นทุกคนควรมี
“พอดีว่าจัดการธุระเสร็จเร็วน่ะ....”
“ไหนว่าซ้อมดนตรี”
“โกหกฉัตรน่ะสิ....จริง ๆทำเรื่องนี้ต่างหาก....”
เกล้าส่งมือถือให้ฉัตรดู เจ้าตัวเล็กรับมาอย่างงง ๆ ก่อนที่ดวงตากลมโตคู่นั้นจะสั่นระริก และเอ่อท้นด้วยน้ำตา
“ที่เร็วเพราะอีนั่นมันไม่ใช่สาวบริสุทธิ์น่ะสิ ร่านจะตายไป ข่าวลือที่ว่ามันขายตัวนี่ก็เป็นเรื่องจริง ฉัตร...ตัวนี่มันห่วยเรื่องผู้หญิงชะมัด ขืนปล่อยให้คบกันตัวคงโดนหลอก...นี่เค้าเสียเงินแค่ห้าร้อยก็ได้นอนกับมันแล้วนะ....หึหึ...ง่ายมั้ยล่ะ”
“.......”
“อย่าร้อง.....เค้าก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันหรอก เค้ารักฉัตรคนเดียว เข้าใจไหม เค้าก็แค่อยากปกป้องฉัตรจากคนไม่ดีเท่านั้นเอง.....”
“แล้วคนก่อน ๆล่ะเกล้า”
“ฉัตร....เราอย่าพูดเรื่องนี้กันดีกว่านะ ตัวอยากให้เค้าโมโหงั้นเหรอ.....ไม่เชื่อที่เค้าพูดเลยรึไง”
“เชื่อ....พี่เชื่อ....แหะแหะ....พี่ขอโทษนะเกล้า”
ไม่หรอก....ฉัตรไม่เชื่อเลยสักนิด เกล้าโกหก เหมือนทุกครั้งนั่นแหละ....
เวลาที่ฉัตรชอบใคร เกล้าก็จะเข้ามาวุ่นวายทุกครั้ง
แล้วคนล่าสุดนี่ก็เหมือนกัน เกล้าคงจะหลอกใช้เธอเหมือนคนก่อน ๆ กุเรื่องเสียหาย เพื่อให้ฉัตรเชื่อ และเพื่อสลัดเหยื่อพวกนั้นให้พ้นตัว
นี่คงหลอกให้ผู้หญิงคนนั้นมาทำดีกับฉัตร
ก็เหมือนรายก่อนหน้า....และคนอื่น ๆ
เพราะงี้ไง...ถึงได้เกลียดเหลือเกินน่ะ
.
.
.
.
.
.
.
.
“ฉัตร....นั่นมึงจะทำเหี้ยอะไรน่ะ”
“ก็จะกินไงหิน”
“โว๊ะ”
หินส่ายหัวกับความซื่อบื้อของฉัตร วันนี้พวกเขามาเดินห้างสรรพสินค้ากัน เนื่องจากมีเรียนแค่ช่วงเช้า ฉัตรต้องลงเรียนซัมเมอร์หลายตัว เนื่องจากว่าเขานั้นหายไปหนึ่งเทอมเต็ม ๆ ส่วนของหินนั้นแค่สองวิชา แล้วก็บังเอิญที่ว่าพวกเขาได้เรียนร่วมกันวิชาหนึ่ง....
“เขากินแบบนี้ที่ไหน....อย่าบอกนะว่ามึงไม่เคยมากินเลยน่ะ”
หินพาฉัตรเข้ามากินข้าวในร้านอาหารญี่ปุ่นกึ่งฟาสท์ฟู้ดแห่งหนึ่ง เจ้าตัวเล็กสั่งราเมนแบบเย็น ชนิดที่ว่าต้องคีบเส้นลงไปจุ่มในน้ำซุป แต่ว่าฉัตรกลับเททุกอย่างลงไปบนจาน แล้วคลุกเหมือนบะหมี่เกี๊ยว
“อ้าว....ไม่ใช่เหรอ”
“เออสิ”
“ก็ไม่เคยมากินนี่หว่า เราน่ะ....ไม่ค่อยได้ออกไปไหนบ่อย ๆ แล้วร้านนี้เกล้าก็ไม่เคยพามา”
“เออ....มึงคลุกซะขนาดนั้นแล้วก็กินไปเหอะ....รสชาติมันคงไม่เปลี่ยนหรอก...หรือจะเปลี่ยนกับกูนี่...เอามั้ย”
“ไม่ชอบกินเผ็ด”
“ไอ้เด็กน้อย”
“โกรธ”
“หึหึหึ”
หินเย้าหยอกไปอย่างนั้นแหละ ฉัตรที่ดูซื่อบื้อนั้นมันน่าแกล้งจะตายไป เขานั่งมองเพื่อนรักดูดเส้นราเมนเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะทำหน้าพิลึกเพราะวาซาบิขึ้นจมูก เขาหัวเราะแทบบ้า ก่อนจะเริ่มตกใจเมื่อมันไอเสียจนหน้าแดงก่ำ
“เฮ้ย....ฉัตร...ห่า....มึงอย่ามาตายในร้านนี้นะเว้ย ไหวมั้ย.....เอ้านี่....น้ำ...พยายามหายใจออกมา...มันจะช่วยให้หายแสบ”
“เปลี่ยนกันก็ได้นะหิน”
“สัด....สั่งใหม่....ไม่ต้องแดกแล้ว แล้วใครจะแดกต่อมึงลงวะ”
“หินรังเกียจเพื่อน....น้อยใจ”
เขาพยายามพามันไปหลาย ๆ ที่ ไม่เพียงแต่จะช่วยให้มันดีขึ้น แต่เขาเองก็จะได้ลืม ๆฝันร้ายในอดีตลงไปได้บ้าง
ตอนนี้เขาเริ่มชินที่จะอยู่กับมันแล้ว หลังจากที่ได้ทำร้ายมันคนนั้น เขาก็ไม่ได้รู้สึกว่าพ่อและอากรน่ากลัวอีกต่อไป
ทุกครั้งที่ต้องตื่นเพราะฝันร้าย หินนึกถึงตอนที่พ่อดิ้นทุรนทุรายเพราะฝีมือเขา กับใบหน้าสิ้นหวังของอากร มันทำให้เขารู้สึกดีขึ้น
คนพวกนั้นสมควรได้รับสิ่งตอบแทนแล้ว....
มากเกินไปเสียด้วยซ้ำ....
อย่างน้อยเขาก็ยังมีชีวิตรอดอยู่นี่นะ!!!!
“ไปดูหนังกันไอ้ตูด”
“เราอยากดูหนังแอ็คชั่น....มีเรื่องอะไรเข้าบ้างวะ”
“ก็ไปดูสิ....วันนี้กูเลี้ยงมึงเอง....วันหลังมึงค่อยเลี้ยงกูโอเค๊”
“อื่อ.........เฮ้ย.......เกล้า”
ฉัตรตกใจไม่น้อย เมื่อหันไปเห็นใครบ้างคนเข้า ผู้ชายตรงหน้าพวกเขาหอบหิ้วของพะรุงพะรัง และกำลังเดินตรงมาทางนี้ ฉัตรกำชายเสื้อของหินแน่น เหงื่อไหลซึมจนรู้สึกชื้นฝ่ามือไปหมด หินเองก็จ้องอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่องเช่นกัน
แต่แล้วเกล้าก็เดินผ่านพวกเขาไป ไม่ได้มองเสียด้วยซ้ำ แค่กวาดสายตาผ่านไป ราวกับว่าพวกเขานั้นเป็นอากาศธาตุ....
ไม่ก็คนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกัน
“มันตามเรามารึเปล่าวะไอ้ฉัตร”
“ไม่มั้ง.....คงบังเอิญแหละ.....เออใช่....เกล้ากับพ่อพักอยู่แถวนี้....แม่เคยบอกเรา”
“มันมีแผนอะไรรึเปล่า กูสังหรณ์ไม่ดีเลย ยิ่งแม่งเงียบ ๆ แบบนี้ยิ่งไม่น่าไว้ใจ”
“ไม่หรอกหิน....เกล้าคงไม่มายุ่งกับพวกเราแล้วล่ะ”
“ทำไมมึงถึงมั่นใจ”
“เพราะเรารู้จักเกล้าดีน่ะสิ”
แล้ววันนั้นฉัตรก็ดูหนังอย่างไม่มีสมาธิเอาเสียเลย
ฉัตรเป็นห่วงน้อง
ถึงแม้ว่าเกล้าจะทำเรื่องเลวร้ายเอาไว้เยอะ แต่ยังไงแล้ว....น้องก็ยังคงเป็นน้อง
ฉัตรไม่แน่ใจว่าเขายังเกลียดเกล้าอยู่ไหม
รู้แค่เพียงว่าสงสารเกล้าเหลือเกิน
.
.
.
.
.
.
“ฉัตร”
นี่มันอะไรกันนักหนา เด็กหนุ่มนึก ทั้ง ๆที่อุตส่าห์พยายามสลัดตัวเองให้ออกห่าง ๆจากตัวอันตรายอย่างฉัตร แต่อยู่ ๆ เขาก็กลับมาเจอฉัตรนั่งคอยเขาอยู่ที่ใต้คอนโด
“ตื่น”
“อื่ออออ”
เด็กน้อยมานั่งกอดกระเป๋าหลับปุ๋ย คนอื่นอาจจะไม่สนใจ แต่สำหรับเกล้า ไม่ว่าฉัตรจะทำอะไร เขาก็นึกระแวงไปหมด
กลัวคนจะคิดไม่ดีกับฉัตร กลัวจะถูกพรากฉัตรไป…
เหมือนที่พ่อพยายามจะทำเมื่อนานมาแล้ว....
“เกล้า....ทำไมเพิ่งกลับมา”
“ตัวมาทำไม แล้วรู้มั้ยมานั่งแบบนี้มันไม่ปลอดภัย”
“ก็มีพี่ยามเฝ้าอยู่ตรงนั้นไง”
“ดีเนอะ....เที่ยวไว้ใจคนอื่นไปทั่ว....ยกเว้นก็แต่เค้าสินะ”
“พี่คิดถึงพ่อ....อยากเจอน่ะ”
เกล้านิ่ง ก่อนจะเดินนำหน้าฉัตรขึ้นไปยังห้องพักของเขากับพ่อ เกล้าดูไม่ค่อยกระตือรือร้นเท่าไหร่นัก ปล่อยให้ฉัตรเดินตามต้อย ๆ โดยที่ไม่หันมาดูเลยแม้แต่น้อย
“เข้ามาสิ”
“ห้องกว้างจัง แล้วพ่อล่ะเกล้า....พ่ออยู่สบายมั้ย....พ่อไม่เคยอยู่คอนโดนี่”
“เค้าไม่อยู่แล้วล่ะ พ่อของตัวน่ะ”
“เฮ้ยยยยย”
ฉัตรนึกกลัวขึ้นมาอีกแล้ว นึกถึงคำพูดของหิน และนึกเกลียดความโง่ของตัวเอง ที่หลงไว้ใจเด็กคนนี้ เปล่าหรอก ฉัตรเถียงตัวเองในใจ เขาแค่เป็นห่วงพ่อ แค่อยากเจอพ่อ และพ่อก็คงจะปกป้องเขาจากเกล้าได้
พ่อไปไหน....
เกล้าทำอะไรพ่อหรือเปล่า....
แล้วถ้าเกล้าคิดจะทำร้ายเขาขึ้นมา หินจะรู้มั้ย? จะมาช่วยทันรึเปล่า?
“ทำไมต้องทำหน้าตาตื่นแบบนั้น กลัวเค้าเหรอ”
“ไม่กลัวเกล้า....พี่ไม่ได้กลัว”
“เสียงพี่สั่นนะ.....หึ.....ก็รู้แล้วนี่ว่าพ่อไม่อยู่....กลับไปได้แล้วล่ะ”
“พ่อไปไหนเหรอเกล้า”
“ไปออสเตรเลีย....จำได้มั้ย....ญาติคนที่เคยมาเยี่ยมเราน่ะ....เค้าหางานที่นู่นให้พ่อได้.....พ่อก็เลยตัดสินใจไปตั้งแต่เมื่อต้นเดือนแล้ว”
“ทำไมพ่อถึงไม่ยอมบอก”
“แล้วทำไมพ่อต้องบอกตัวล่ะฉัตร”
“เพราะพี่ก็เป็นลูกไง”
“หึ.....ตลกดีนะ....ที่ฉัตรยังคิดแบบนั้นอยู่อีกน่ะ....”
“เกล้า...”
“พ่อทิ้งเค้าไปอีกแล้ว....เหมือนที่ตัวหนีเค้าไป.....สุดท้ายแล้วทุกคนก็ไปกันหมด”
“......”
ฉัตรอยากกอดเกล้าที่น้ำตาไหล แต่ก็กลัวเกินกว่าจะทำเช่นนั้น ฉัตรได้แต่ยืนมองอย่างลังเล
“ที่เค้าออกไปจากชีวิตตัว....เพราะเค้าไม่อยากทำร้ายตัวอีก.....เค้ารู้ดีว่าคงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ฉัตรตัวกลับไปเถอะ กลับไปแล้วก็อย่ามาที่นี่อีก....”
“อื่อ”
สุดท้ายฉัตรก็ได้แค่ตอบรับห้วน ๆ แบบที่น้องเกลียดเป็นนักหนา เขาสงสารเด็กคนนี้ แต่จะทำอะไรได้อีก กลับไปเป็นของเล่นของเกล้าอีกอย่างนั้นเหรอ ถึงตอนนี้เกล้าก็คงจะไม่ต้องการแล้วล่ะมั้ง
เพราะเกล้าพยายามจะเปลี่ยน....
ฉัตรยังหวังได้อีกไหม....ว่าพวกเขาจะกลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม
หรือว่ามันไม่เคยมีแบบนั้นมาตั้งแต่แรก
ไม่เคยมีคำว่าพี่น้อง
มีแค่เหยื่อกับผู้ล่า
“ฉัตร”
“ฮ๊ะ?”
“มาอยู่ด้วยกันได้มั้ย....สัญญาว่าจะไม่ทำร้ายฉัตรอีก.....ต่อให้ต้องตัดมันทิ้งเค้าก็ยอม.....”
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก”
“เพราะว่าวันนั้นฉัตรคิดจะตายจริง ๆ เพราะเค้ากลัวเสียฉัตร มันสำคัญมากกว่าความต้องการบ้า ๆทั้งหมดที่เค้ามี แค่อยากกอดกับหอมแค่นั้น อยากทะนุถนอม ไม่อยากให้ฉัตรต้องเจ็บ”
ฉัตรชักลังเล เขาเกือบจะก้าวพ้นประตูแล้วนะ
ที่จริงเขาไม่ควรมาด้วยซ้ำ
ไม่ควรวางใจเลย
นี่ก็อาจจะเป็นอุบายของเกล้าเหมือนทุกครั้งนั่นแหละ
แต่ถึงเกล้าจะหลอกฉัตรมาหลายครั้ง แต่สิ่งหนึ่งที่เกล้าไม่เคยหลอก ก็คือความต้องการเบื้องลึก เกล้าไม่เคยโกหก ว่าเขารู้สึกเช่นไร ไม่เคยบอกว่าไม่ต้องการฉัตร ไม่เคยบอกว่าจะไม่ทำรุนแรง ไม่เคยบอกว่าจะไม่หยุด แม้ว่าฉัตรจะขอร้องแค่ไหน เกล้าพร่ำบอกซ้ำ ๆตอนที่ทำเรื่องน่าอาย ที่เกล้าทำก็แค่หลอกล่อ แบบที่ผู้ล่าเล่นกับเหยื่อในอุ้งเล็บก็เท่านั้น
ถ้าอย่างนั้น....จะลองเสี่ยงเชื่อใจน้องอีกครั้งดีไหม
“พี่กลับก่อนนะเกล้า”
“กลับดีดีนะฉัตร”
ฉัตรจากมาด้วยหัวใจที่เบาหวิว ไม่มีกงเล็บมัจจุราชคว้าตัวเขาเอาไว้อย่างที่คิด
ฉัตรไม่ได้หันไปมอง....
ถ้าฉัตรได้มองแววตาของเกล้านานอีกสักนิด
เขาจะรู้ได้โดยทันทีว่าเกล้าหมายความตามนั้นจริง ๆ
ไม่มีอะไรเคลือบแฝงอยู่ในดวงตาคู่นั้นเลยแม้แต่น้อย
.
.
.
.
.
End
เอาไง.....กลับไปดีกันดีไหม หรือจะทรมานเกล้าเล่น ๆ ไปอีกตอนสองตอน
อยากกลับไปแต่งฉากทารุณอีก แต่ต่อจากนี้ไปคงเป็นแค่ฉากรุนแรงจากในอดีต เพราะเกล้าในตอนนี้กลับตัวแล้วจริง ๆ
:hao3:
-
(http://img.kapook.com/u/pirawan/Drama_ch3/tong1.jpg)
น้องเมลิค จากทองเนื้อเก้า อิมเมจน้องฉัตรในวัยเด็ก น่าขยำมากกกกก
cr. : http://drama.kapook.com/view57704.html
-
:mew2: สงสารเกล้าจัง :mew2:
-
o22
รอตอนต่อไป
-
น่าสงสารเกล้สจังเลยอ่ะ
สนุกค่ะ end ตอนสุดท้ายนี่เราคิดว่ามันน่าจะจบตอนงี้นะ
#สงสัยเอ็นมาหลายตอนละ ฮ่าๆๆ
-
เฮ่ยหิน :a5: พลิกล็อคอ่ะ เราว่านะสำหรับเรื่องนี้ ใครตายก่อนชนะ :z3:
...ณ จุดนี้ เห็นด้วยอย่างแรง ใครตายก่อนชนะ... เหมือนในหนังผี แอบคิดว่าถ้าต้องอยู่ในเรื่องนี้ ช่วยฆ่าชั้นก่อนเห๊อะ อย่าให้ต้องทนอยู่จนจบเรื่องเลย... :serius2:
-
ถ้ามันยังไม่จบดี
อย่าพึ่งใส่ END สิคะ
คนอ่านสับสน :katai1:
-
สงสารใครดี --"
-
อยากได้คอมเม้นท์มากกว่านี้..... :mew2:
-
ทรานไปก่อน
แสดงให้เห็นถึงความจิงใจ :z10:
-
สงสารทุกคนเลย ฉัตรก็ยังห่วงเกล้าแต่ถ้ากลับไปก็กลัวจะเป็นเหมือนเดิม
จะรอดูว่าจะเป็นยังไงกันต่อไปนะคะ
-
สงสารเกล้านะ แต่เป็นฉัตรก็คงไม่กล้าไว้ใจอีกหรอก ถูกทำไว้เยอะขนาดนั้น
-
Chapter 26 : ตามติดชีวิตฉัตร
พลั่ก!!!
ตุ้บ!!!!
“โอ้ยยยย...”
“เฮ้ยยย....เดินยังไงวะ”
ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย เมื่อเขาเดินชนเข้ากับเจ้าตัวมาสค๊อตสีเหลืองที่สูงแค่หน้าอกของเขา จนฝ่ายนั้นกระเด็นและล้มกลิ้งอย่างไม่เป็นท่า แล้วพอเจ้าตัวเหลือง(ที่ไม่รู้ว่าเป็นหญิงหรือชาย)ลุกขึ้นมาได้ ท่ามกลางพนักงานพาร์ทไทม์วัยรุ่นสาวสวยในชุดฟอร์มบริษัทเครื่องดื่มยี่ห้อหนึ่ง ที่ยืนจับกลุ่มหัวเราะคิกคัก เจ้าตัวมาสต็อตก็ยืนจ้องเขานิ่ง....ก่อนจะหันหลังแล้ววิ่งหนีไป โดยที่ชายหนุ่มยังไม่ทันได้เอ่ยปากต่อว่า
“เฮ้ย...อะไรวะ....แค่นี้ก็ต้องวิ่งหนีกันด้วย”
ทินกรหันหลังบ่นพึมพำกับตัวเอง ทำท่าจะจากมาอยู่แล้ว ถ้าไม่บังเอิญหูแว่วได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งร้องขึ้น
“นายฉัตรมงค๊ลลลล.....นั่นนายจะวิ่งไปไหนยะ.....แนน....แกตามไปดูมันดิ๊”
“ฉัตรรรรรรร”
ทินกรหันกลับไปมอง....มองเห็นเจ้าตัวเหลืองกำลังวิ่ง....ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างดีใจ
“ฉัตร”
.
.
.
.
.
.
เขาทำใจไม่ได้ หลังจากที่อยู่คนเดียวมาได้ประมาณพักใหญ่ กับชีวิตที่ไม่มีฉัตร....
ตอนแรกเขากำลังจะดีขึ้น พ่อก็มาทิ้งกันไป สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องใช้เวลาว่างที่มีอยู่เดินเตร็ดเตร่อย่างไร้จุดหมาย ในที่ที่มีคนพลุกพล่าน เพื่อให้เลิกคิดถึงฉัตร
ใจหนึ่ง...เกล้าก็อยากกลับบ้าน กลับไปหาแม่ที่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่นัก เพราะเขามักใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับพี่ชายตัวน้อยเสียมากกว่า แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ มันคงเป็นการทรมานตัวเองเกินไป ที่ต้องกลับไปอยู่ในห้องนอนที่มีแต่กลิ่นของฉัตร
เขาใช้เงินที่พ่อส่งมาให้อย่างประหยัด ก่อนไปพ่อก็ทิ้งเงินไว้ให้เขาก้อนหนึ่ง นาน ๆหน....เขาถึงจะพาสาวที่หิ้วมาจากบาร์กลางคืนมานอนด้วย ไม่ใช่อีตัว แต่เป็นวัยรุ่นใจแตกที่ค่อนข้างหน้าตาดี และรักสนุก
ถ้าฉัตรไม่กลับมา เขาก็เกือบจะทำใจให้ชินได้อยู่แล้วเชียว
รู้ไหมว่าเขาต้องห้ามใจแค่ไหน ไม่ให้จับฉัตรมาขังเอาไว้ แล้วเขมือบเสียให้หายอยาก เพียงแต่สมองด้านดีร้องสั่งว่าพอเถอะ....อย่าทำแบบนี้อีกเลย หยุดรักที่เห็นแก่ตัวของมึงเสียเถอะ
แต่สมองอีกด้านร้องสั่งให้พาตัวฉัตรกลับมา
แล้วพอได้เจอฉัตรโดยบังเอิญอีกครั้งในชุดมาสค็อต....นั่นแหละเขาถึงได้คิดที่จะทำบางอย่าง
นั่นคือสะกดรอยตามฉัตร
.
.
.
.
.
[เปิดเทอมปีการศึกษาใหม่]
เกล้านั่งมองพี่ชายค่อย ๆตักเนื้อเข้าปากอย่างช้า ๆ หน้าตาของฉัตรเหยเก และกลืนเข้าไปอย่างฝืดฝืน.....
ฉัตรชอบกินเนื้อ แต่เกลียดส่วนที่เป็นมัน เดาได้เลยว่าเจ้าตัวเล็กคงพยายามกินมันอยู่
เกล้าย้ายเซคไปเรียนกับนักศึกษากลุ่มอื่น เป็นกลุ่มภาคค่ำ ทีแรกเพราะไม่อยากที่จะอยู่ใกล้ฉัตร แต่ตอนนี้เขากลับใช้ตรงนั้นมาเป็นประโยชน์ในการตามดูฉัตร
ฉัตรนั่งกินข้าวกับหิน...และเพื่อนอีกสามสี่คน....ที่มีทั้งผู้ชายและผู้หญิง ฉัตรหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ก่อนจะถูกทุกคนขยี้หัว ก็ฉัตรมันน่ารัก ใครล่ะจะไม่เอ็นดู เกล้าไม่ชอบที่ฉัตรไปสนิทกับหิน อยากจะทำลายฝ่ายนั้นให้ย่อยยับ แต่สมองด้านดีอีกนั่นแหละที่ร้องห้ามเอาไว้อีกเช่นเคย และดู ๆ ไปหินกับฉัตรก็ไม่ได้มีอะไรเกินไปกว่าเพื่อนที่รักกันมากคู่หนึ่ง
แหงล่ะ....ก็คนมันมีปมเหมือน ๆกัน
แล้วเขาล่ะ....คิดว่าเขาไม่เจ็บปวดอะไรเลยงั้นสินะ
อยากกอดฉัตรแต่มันก็ทำไม่ได้
อยากจูบฉัตร....แต่ก็ไม่มีหวัง
อยากครอบครองฉัตรอีกครั้ง....แต่ฉัตรก็ลอยออกไปแสนไกล
ฉัตรหันมาสบตากับเขาแว่บหนึ่ง พี่ชายดูตกใจนิดหน่อย ก่อนจะหันไปคุยกับคนอื่นต่อ แน่นอน...หินเองก็หันมาทางเขาด้วย หินมองเขากับฉัตรสลับกันไปมา สายตาที่ส่งมาให้ดูไม่ไว้วางใจ
เออ....กูรู้ว่ากูมันเหี้ย....ทำไมถึงไม่ลองให้โอกาสกูดูบ้าง
ฉัตร....เค้าเปลี่ยนไปแล้วนะ...เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ
.
.
.
.
.
เกล้าสงสารฉัตรที่ต้องวิ่งรอกหางานพิเศษทำ พ่อไม่ได้ส่งเงินมาให้บ้างเลยหรือ เกล้าโทรหาแม่ มีแค่แม่เท่านั้นแหละที่ส่งเสียค่าใช้จ่ายทั้งหมดของฉัตร แล้วพอโทรไปต่อว่าพ่อ พ่อกลับบ่ายเบี่ยงที่จะคุย สรุปแล้วมีแต่เขาสินะ ที่ได้รับเงินจากพ่อ พ่อบอกว่าบ้านก็ยกให้แม่ไปแล้ว แม่เองก็มีงานทำอยู่ ก็น่าจะช่วย ๆกันบ้าง แล้วก็ขอวางสายเสียดื้อ ๆ
ตอนนี้ทินกรได้เป็นลูกรักของพ่อสมใจแล้วสินะ
ไม่เห็นจะรู้สึกดีเลยสักนิด
ทินกรนั่งรออยู่อีกอึดใจหนึ่ง เขาก็เห็นฉัตรเปลี่ยนชุดออกมาจากห้องน้ำ เตรียมตัวจะกลับบ้าน เขาตรงดิ่งเข้าหาอีกฝ่ายทันที
“ฉัตร”
“เกล้า!!!”
“อย่าตกใจแล้วก็อย่าหนี เค้าจะไม่ทำอะไรตัว แค่อยากคุย”
“ครับ”
“ไม่ต้องตอบเอาใจกันก็ได้ เค้าอยากให้ฉัตรตอบว่า ‘อื่อ’ เหมือนเมื่อก่อนมากกว่า”
ชายหนุ่มเดินตามฉัตรไปคืนชุดมาสค็อต(แบบเดียวกับที่ฉัตรเคยใส่วันนั้น) ตอนนี้ห้างใกล้จะปิดแล้ว เขาเลยชวนฉัตรไปหาอะไรกินที่อื่น
“อยากกินอะไรตัวสั่งเลยนะฉัตร”
“พี่ไม่ค่อยหิว”
“กินเถอะ วันนี้ทั้งวันตัวไม่ค่อยได้กินอะไรเลย กินแค่มื้อกลางวันเองไม่ใช่เหรอ”
“เกล้าตามดูพี่เหรอ”
“สำคัญตัวเองมากไปแล้วฉัตร แค่บังเอิญเจอ ก็เลยอยู่ดูแค่นั้นเอง เค้าพาแฟนมากินข้าวแล้วก็ดูหนังต่างหาก”
บังเอิญงั้นเหรอ ฉัตรจะเชื่อดีไหม....ในเมื่อเป็นครั้งที่สองแล้วที่เจอเกล้าในสภาพแบบนี้ แล้วยิ่งเป็นการย้ายจากห้างหนึ่ง ไปอีกห้างหนึ่ง มันก็ยิ่งดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจงใจตามดูเขาอยู่ตลอด นานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ นึกแล้วก็รู้สึกขนลุกจนต้องเปลี่ยนเรื่องคุย
“เกล้ามีแฟนแล้วเหรอ”
“เออสิ....แล้วทำไมวันนั้นต้องวิ่งหนีกันด้วย....ตอนแรกเค้าก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นฉัตร แต่ได้ยินผู้หญิงพวกนั้นเรียกชื่อตัว”
“พี่ตกใจ....ไม่คิดว่าจะเจอเกล้าน่ะ”
“เค้ารับปากตัวแล้วก็จริง แต่จะให้เค้าหมกตัวอยู่แต่ในห้องตลอดแล้วพยายามหลบหน้าน่ะ มันก็ไม่ใช่เรื่องหรอกนะ ตัวเข้าใจใช่มั้ย ว่าเค้าก็ต้องออกมาข้างนอกบ้าง อย่างน้อยก็หาข้าวกินน่ะ แล้วจะทำอีกนานมั้ยงานนี้อ่ะ”
“ก็เรื่อย ๆ ย้ายบูธไปเรื่อย ๆ มันก็ดี....ไม่ต้องคุยกับใคร แค่ยืนเฉย ๆเอง”
“ทำไมไม่มาอยู่กับเค้า”
“พี่อยู่คนเดียวได้”
“ยังกลัวเค้าอยู่ล่ะสิ”
“พี่ครับ.....สั่งอาหารครับ”
ฉัตรเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง เกล้าประหลาดใจไม่น้อยที่เห็นพี่ชายกล้าตะโกนสั่งแบบนั้นด้วย ปกติเวลาอยู่กับเขา....ฉัตรออกจะเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จา
พอไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว....เขาก็ได้เห็นว่าฉัตรนั้นเก่งกว่าที่คิด
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะฉัตร....มีตั้งสองห้องแน่ะ”
“ไม่เป็นไรเกล้าอยู่เถอะ”
“ตามใจนะ.....อยู่ด้วยกันประหยัดกว่านะฉัตร.....แม่จะได้ไม่ต้องเหนื่อย.....ตัวก็ด้วย”
“แม่ก็ไม่ได้เหนื่อย พี่ก็ไหวน่า...”
“พี่นี่มันดื้อจริง ๆ ไอ้เด็กดื้อ”
“.......”
อาหารมาแล้ว พวกเขานั่งกินอย่างเงียบ ๆ ทินกรอดทนรอเวลาอย่างใจเย็น คงต้องตะล่อมทีละน้อย กว่าพี่ชายจะเปลี่ยนใจ ต่อให้ไม่มีโอกาสอีกแล้วตลอดชีวิต เขาก็ยังดึงดันที่จะทำ
ก็เกล้าน่ะ....อยากชดใช้ทุกอย่างให้ฉัตรนี่นะ
เกล้ารักฉัตรจริง ๆ แล้วเกล้าก็จะพิสูจน์ให้ฉัตรเห็นอยู่นี่ยังไงล่ะ....
“กินเสร็จแล้วเค้าไปส่งนะ”
“พี่กลับเองได้ เราอยู่คนละทางไม่ใช่เหรอ”
“ทำไมตัวต้องคอยปฏิเสธเค้าทุกเรื่อง เค้าเสียใจนะฉัตร....ตัวรู้มั้ย”
“ตามใจเกล้าละกัน”
“แล้วตัวล่ะ....มีแฟนรึยัง”
“ไม่มี”
“ไม่มีคนมาจีบเลยเหรอ”
“พี่เป็นผู้ชายนะเกล้า....พี่ต้องเป็นฝ่ายจีบไม่ใช่เหรอ”
“ดูเหมือนตัวกำลังโกรธนะ....เค้าขอโทษ....ก็ตัวมันน่ารักนี่หว่า”
“อิ่มแล้ว”
“ของหวานมั้ย”
“เอาก็ดี....”
“เค้กช็อคโกแล็ตละกัน....นี่ฉัตร....ไหน ๆแล้วตัวก็ว่างช่วงเย็น หางานตามร้านอาหารทำก็ดีนะ....เงินน่าจะดีกว่า”
“อื่อ....ขอบใจนะเกล้า”
เกล้าเอื้อมมือไปเช็ดเศษอาหารที่เปื้อนออกให้ ฉัตรสะดุ้ง แต่ก็นิ่งให้อีกฝ่ายเช็ดให้แต่โดยดี เกล้าบรรจงซับมุมปากให้พี่ชาย ส่วนมือก็แอบเขี่ยแก้มของฉัตร อยากบีบเล่นให้หายหมั่นเขี้ยวชะมัด!!!
“งั้นก็กลับดีดีนะฉัตร อย่าไปงีบหลับบนแท็กซี่ล่ะ”
“อื่อ....ไม่ต้องห่วง....พี่กลับบ่อย ชินแล้ว”
“มีอะไรก็โทรหากันบ้างนะ อยู่คนเดียวมันเหงา”
“ก็เกล้ามีแฟนไม่ใช่เหรอ”
“ก็แค่ดู ๆน่ะฉัตร”
ทั้งคู่แยกย้ายกันกลับที่พัก ขณะที่หัวใจของเกล้าพองล้นด้วยความหวังและพลังงานมหาศาล หัวใจของฉัตรกลับรู้สึกหวิว ๆ อย่างบอกไม่ถูก
สงสารเกล้า
คิดถึงเกล้า....นิดหน่อย
เป็นห่วง....ทั้งที่ไม่น่าห่วง
ฉัตรชอบที่เกล้าเป็นแบบนี้ ไม่รู้สึกถึงความคาดครั้งอย่างแต่ก่อน บางทีฉัตรอาจจะเปลี่ยนใจ
แต่ภาพในอดีตก็ยังคงตามมาหลอกหลอน ใบหน้าโรคจิตของเกล้าซ้อนทับขึ้นมาในความคิด
“บรื๋ออออ.....ไม่ดีกว่า....อย่าหวั่นไหวดิวะฉัตร”
“ไอ้หนูเอ็งพูดอะไรพึมพำวะ”
“เปล่าครับลุง.....จอดตรงตึกข้างหน้านั่นแหละครับ”
ฉัตรไม่รู้ตัวหรอก....ว่าเขานั้นคิดถึงน้องมากแค่ไหน
เพียงแต่ว่าความรู้สึกพวกนั้นมันถูกบดบังด้วยภาพเก่า ๆเท่านั้นเอง
.
.
.
.
.
สองเดือนแล้ว...ที่เกล้าตามสะกดรอยฉัตร
แม้ว่าอีกฝ่ายจะเห็นบ้าง...ไม่เห็นบ้าง เขาก็ไม่เลิกล้ม พอถูกจับได้ เขาก็แค่แถไปเรื่อย เขายังแถได้อยู่ เพราะส่วนใหญ่แล้วฉัตรจะไม่เห็นเสียมากกว่า
เกล้าแยกแยะได้น่ะ ไม่เห็นหรือว่าแกล้งทำเป็นไม่เห็น เขารู้ดีว่าฉัตรเป็นคนแบบไหน วันนี้เขาเลือกใช้รถเช่าแทนรถที่พ่อทิ้งเอาไว้ให้ เพื่อที่จะได้แอบมองดูฉัตรได้นานหน่อยจากตรงนี้ ฉัตรหางานทำแบบที่เขาบอกจริง ๆ ฉัตรอาจจะเป็นเด็กพูดน้อยก็จริง แต่พอไม่มีเขาแล้ว ฉัตรก็สามารถสื่อสารกับใคร ๆได้มากกว่าที่คิด
ร้านอาหารที่ฉัตรทำเป็นแบบกึ่ง ๆบาร์ เริ่มตั้งแต่สี่โมงเย็นเป็นต้นไป....จนถึงเที่ยงคืน ร้านหรูใช้ได้ ฉัตรของเขาก็สวมชุดเสียหล่อเชียว
อยากฟัดฉัตรจะแย่ แค่คิดตรงนั้นก็แข็งจนปวดหนึบหนับ กี่คืนแล้วที่ช่วยตัวเองด้วยภาพของฉัตร.....รูปวิตถารที่เขาถ่ายไว้ เกล้าเลือกเก็บเพียงบางส่วนที่ไม่เป็นอันตราย เช่นรูปของฉัตรในชุดดอกทานตะวัน น่ารักออกจะตายไป ส่วนอย่างอื่นที่ค่อนข้างลามกมากกว่านี้ เกล้าเผาทำลายทิ้งไปหมด พร้อม ๆ กับของ ๆพ่อ
เขามองดูพี่ชายเดินไปเดินมา ฉัตรดูมีความสุขดี แล้วก็ไม่ได้ถูกลวนลามอย่างที่คิด ส่วนใหญ่แล้วคนมักจะรู้สึกเอ็นดูมากกว่า เว้นเสียก็แต่พวกชอบแนวเด็กน้อยอย่างเขา ฉัตรดูเหมือนเด็กมัธยมต้นไม่มีผิด แทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยด้วยซ้ำ
เขาเฝ้าสังเกตการณ์อย่างเพลิดเพลินโดยที่ไม่รู้ตัว เผลอแป๊บเดียวก็เกือบตีสอง ฉัตรกับเพื่อนเดินออกมาจากร้าน บางคนคุยโทรศัพท์ บางคนก็ยืนสูบบุหรี่ พวกผู้หญิงบางคนก็เหมือนรอคนมารับ สุดท้ายก็เหลือแต่ฉัตรกับสาวน้อยคนหนึ่ง ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสนิทสนม เกล้าอยากจะไปกระชากตัวฉัตรมาลงโทษเสียจริง
แต่เขายังมีสิทธิ์อะไรล่ะ
สักพักใหญ่ก็มีผู้ชายคนหนึ่งขี่มอเตอร์ไซด์เข้ามา ฉัตรโบกมือลาสาวน้อยคนนั้น ก่อนที่เธอจะกระโดดขึ้นซ้อนหลังคนที่น่าจะเป็นแฟนหนุ่ม แล้วพวกเขาก็จากไป
เหลือแต่ฉัตร
จะลงไปแสดงตัวดีไหม หรือแค่เฝ้าดูจนกว่าฉัตรจะโบกรถแท็กซี่กลับ เกล้าเป็นห่วงพี่ชาย ฉัตรตัวเล็กแล้วก็อ่อนแอเกินไป หากเกิดอะไรขึ้นมาคงจะสู้คนอื่นเขาไม่ไหว แท็กซี่เองก็ใช่ว่าจะปลอดภัยเสียเมื่อไหร่
ไม่น่าแนะนำให้ฉัตรไปทำงานแบบนี้เลย
อยู่ ๆ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งกรูเข้ามาหาฉัตร
เกล้ารีบลงจากรถโดยไม่รอช้า
ช่างแม่งเถอะ....ใครจะไปทนอยู่ได้ ความจะแตกก็ช่างมัน ก็แค่ถูกฉัตรเกลียดเพิ่มขึ้นมาอีกนิดหนึ่งจะเป็นไรไปล่ะ
.
.
.
.
.
.
“อูยยยย”
“เจ็บมั้ยฉัตร”
“นิดหน่อย”
“แล้วในกระเป๋าตัวมีของอะไรบ้าง”
“มีแต่ทิชชู่กับน้ำ....กระเป๋าตังค์พี่พกติดตัวไว้ตลอด....ส่วนมือถือก็.....แหะ ๆ.....ช่างมันเถอะ.....เก่าแล้ว”
ทินกรซัดพวกขี้ยากลุ่มนั้นอย่างบ้าคลั่ง ไม่สนหรอกถ้ามันจะพกปืนมาด้วย แต่เท่าที่เห็นก็มีแค่มีด เขาเตะทั้งคนทั้งมีดจนปลิวหวือ ส่วนฉัตรเองก็โดนพวกมันคนหนึ่งชกจนตาปูด
“แล้วงี้จะทำงานได้มั้ยวะ”
“ไม่รู้สิ....คงได้มั้ง”
“ลาออกเถอะ”
“นี่เกล้าตามพี่มาตลอดเลยเหรอ”
“แล้วถ้าไม่ตามจะรู้มั้ย ว่าฉัตรใช้ชีวิตลำบากแค่ไหน แล้วถ้าไม่ตามไปใครจะช่วย ไอ้หินเหรอ? มันหายหัวไปไหนล่ะ? กลับไปตั้งใจเรียนอย่างเดียวเถอะ เค้าแบ่งเงินให้ตัวใช้ก็ได้....”
“ไม่เป็นไร....พรุ่งนี้ค่อยติดรถพี่ที่ร้านกลับ”
“ไว้ใจคนอื่นง่าย ๆเหมือนเดิมสินะ.....แต่ไม่เคยไว้ใจเค้า”
“เปล่าซักหน่อย”
“งั้นก็โทรบอกให้ไอ้หินมารับ มันรู้มั้ยว่าตัวทำงานเลิกดึก”
“รบกวนเปล่า ๆ แค่นี้พวกเรายังรบกวนชีวิตหินไม่พออีกรึไง”
“ตัวมันก็เป็นคนดีแบบนี้ไง ถึงได้ถูกรังแกตลอดน่ะ.....เค้าผิดเองที่ไม่ยอมปล่อยให้ตัวออกไปเผชิญโลก....เดี๋ยวเค้าไปส่งนะ”
“พี่นอนที่นี่ก็ได้”
“จริงเหรอฉัตร”
เกล้าดีใจจนแทบพูดไม่ออก ไม่นึกฝันว่าฉัตรจะยอมนอนค้างด้วย ฉัตรคงเริ่มไว้ใจเขาบ้างแล้วสินะ
“เดี๋ยวตัวนอนห้องพ่อละกัน”
“พี่นอนกับเกล้าก็ได้”
“จะดีเหรอ”
“พิสูจน์ไง....ว่าเกล้าพูดจริงมั้ย”
“แน่นอน...คนอย่างเค้าเคยพูดไม่จริงด้วยเหรอ”
เกล้าเลือกเสื้อผ้าให้ฉัตร ตอนที่เจ้าตัวเล็กกำลังอาบน้ำ พรุ่งนี้วันอาทิตย์ คงจะดีที่ได้ใช้เวลาอยู่กับฉัตรทั้งวัน เขาลงไปซื้อของอย่างพวกแปรงสีฟัน กับกางเกงชั้นในสำหรับให้ฉัตรใส่นอน เตรียมเสื้อยืดของเขา กับกางเกงเลของพ่อ
“นอนกันเถอะ”
“อื่อ”
“นาย ‘อื่อ’ เหมือนพี่เลย....”
“คิดถึงฉัตรนะ....ขอโทษที่ตามแอบดู”
“พี่ก็ว่าเหมือนมีใครตามตลอดเลย”
“เป็นห่วงนะรู้ไหม”
“.....”
“ไม่ต้องเชื่อก็ได้”
“พี่เชื่อ.....”
“ขอกอดได้มั้ย....แค่กอดเองนะฉัตรนะ”
“.....”
ฉัตรไม่ตอบ แต่ชายหนุ่มก็ตวัดแขนกอดพี่ชายของเขาเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะค่อย ๆดึงอีกฝ่ายเข้ามาแนบชิดกับอกเขา
“ตัวคงไม่ยอมมาอีกแหง....แต่ได้กอดฉัตรมันก็คุ้ม”
“ถ้าเกล้าไม่แกล้งพี่แบบเมื่อก่อนมันก็ดี.....”
“ไม่แล้วไง”
“ขอบใจเกล้านะที่คอยปกป้องพี่มาตลอดเลย....”
“ไม่ต้องขอบใจหรอก....มันเป็นหน้าที่ของน้องชายที่แข็งแรงกว่านี่นา”
“นอนแล้วนะ...ง่วงแล้ว”
“ถ้าตัวยังจะทำงานที่นั่นต่อ...เลิกงานแล้วสัญญานะว่าจะโทรหา....ไม่ดีกว่า...ขอเค้าไปรับส่งตัวทุกวันเลยโอเคมั้ย”
“อื่อ”
ฉัตรแปลกใจที่เขาสามารถหลับตาลงได้โดยไม่รู้สึกหวาดระแวง เขาสัมผัสได้....สัมผัสได้จริง ๆ ว่าอีกฝ่ายนั้นไม่ได้โกหก
อ้อมกอดของน้องอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนอ้อมกอดของพ่อ เหมือนอ้อมกอดของหิน....
ต่างจากเกล้าคนก่อนที่กอดรัดจนอึดอัด
เหมือนอ้อมกอดในฝัน วันที่เขากลับบ้าน แล้วหลับไปอย่างยาวนาน....
ถ้าหินรู้นะ.....มีหวังโดนด่าแหงเลย
.
.
.
.
.
.
(จบตอน)
แบบว่า....ให้สองคนนี้เขารักกันแบบพี่น้องดีไหม ดูอบอุ่นกว่าเยอะเลย ถึงฉัตรจะน่าบีบ(แก้ม)ก็เถอะ
-
แปะไว้ก่อนนะ
สู้ๆนะเกล้า สู้ๆนะฉัตร
-
:katai1: :katai1:
ฟิน ฟุตๆๆๆ
-
จิ้ม!
:katai4:
____________________________________
เกล้าน่ารักอ่ะ แง้งง ขอให้เกล้าเป็นแบบนี้ต่อไปนะ ฉัตร ไว้ใจน้องหน่องรู้ว่ายังจำภาพเก่าๆไว้อยู่
แต่ถ้าไม่เลือกทางซักทางมันก็จะเป็นแบบนี้ต่อไปนะ ถ้าเลือกที่จะไม่ก้ไม่ไปเลยย
ถ้าเลือกจะเชื่อใจน้องก็ค่อยๆลบภาพเก่าๆของน้องทิ้ง
ตอนนี้เกล้าดีขึ้นแล้วนะ เกล้าแม้ความคิดจะจิตเหมือนเดิมแต่การกระทำไม่เหมือนเดิมแล้วนะ
สู้ๆค่ะคนแต่ง o13
-
:pighaun: มันไม่พี่น้องแล้วน้าาาา :ling2: :ling2: :ling3: :ling3:
เกล้าาาาาา ผู้น่าสงสาร :hao5:
-
"แบบว่า....ให้สองคนนี้เขารักกันแบบพี่น้องดีไหม ดูอบอุ่นกว่าเยอะเลย ถึงฉัตรจะน่าบีบ(แก้ม)ก็เถอะ"
ก็โอเคนะคะ :hao3:
-
เกล้ากลับตัวกลับใจแล้วหรือ
แค่เลิกsmได้นี่ก็สุดยอดแล้ว
-
ดีใจจังที่ฉัตร ยอมใจอ่อนแล้ว
สงสาร เกล้า
อ่านนิยายแนวนี้ทีไร
กลัวหักมุม เหมือน นายบู้ กะ บุ๊กบิก อ่ะ ตอนนั้น สะเทือนใจจนน้ำตาไหล รับไม่ได่อ่ะ
อยากให้คุ่นี้สมหวังอ่ะ
-
ดันค่ะ.....
และก็เอาอิมเมจน้องฉัตรอีกรุ่นหนึ่งมาให้ดู ชอบน้องคนนี้อ่ะ เล่นเก่ง....น่าสงสาร น่ารังแก 5555+
[attachment deleted by admin]
-
อ้าย หนูฉัตร :katai1:
ยอมให้เกล้ากิดแล้ว
-
พอเกล้าเลิกจิตแล้ว..
มันละมุนอ่ะ :z2:
ละมุนละไม..อย่าทำร้ายฉัตรอีกนะเกล้า :z13:
-
ตอนหน้า อวสานแล้วนะคะ end จริง ๆแล้ว ไม่ใช่แค่จบตอน
Chapter 27 : โอกาสสุดท้าย
“ฉัตร.....ตื่นขึ้นมากินข้าวเช้าเถอะ”
“อย่าเกล้า....พี่กลัวแล้ว....เจ็บ....เจ็บ....เจ็บ”
ทินกรชะงักมือที่กำลังเขย่าตัวพี่ชายเพื่อปลุก เขายืดตัวตรงและมองร่างที่กำลังงองุ้มจนแทบจะขดเป็นก้อนกลมอย่างใช้ความคิด....
ฉัตร.....ตัวแม่งเหมือนกิ้งกือเลยว่ะ....
ฉัตร....เกือบเหมือนแล้ว...แต่ตัวแม่งเสือกเกิดมาเตี้ย
......ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า........
เขาจำได้ดี.....เกี่ยวกับประโยคพวกนี้....และอีกหลายสิ่ง....ที่เขามักยกขึ้นมาพูดเพื่อทำให้ใครบางคนเสียใจ
เพียงเพื่อจะได้เห็นน้ำตาของฉัตร....
ก็เวลาฉัตรร้องไห้....มันน่าหมั่นเขี้ยวนี่หว่า
เขาเปล่าชอบความรุนแรงนะ....เปล่าซาดิสม์ด้วย....เขาแค่ชอบที่ได้ฉัตรร้องไห้เท่านั้นเอง
แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว
เขาอยากได้รอยยิ้มของฉัตรมากกว่า
รอยยิ้มแบบที่ฉัตรยิ้มให้หิน....ยิ้มให้ใครต่อใคร....ยิ้มที่เขาไม่เคยได้
ตอนฉัตรยิ้ม....หัวใจของเขาก็อดยิ้มไปด้วยไม่ได้....แล้วเขาก็พบว่ามันคือความน่ารัก....แบบที่เขามองข้ามมาโดยตลอด
เพียงแค่ดีกับฉัตรเท่านั้น....แค่เป็นน้องชายที่ดีเสียตั้งแต่แรก....
เขาก็จะได้เห็นรอยยิ้มแบบนั้นทุกวัน....
รอยยิ้มที่จะเป็นของเขาคนเดียว.....
“ฉัตร....ตื่นได้แล้วนะ....เดี๋ยวเค้าไปส่ง”
“อื่อ”
“ฉัตรตื่นยากเหมือนเดิมเลยนะ”
“พี่ฝันร้ายน่ะเกล้า”
“รู้แล้วล่ะ....ตัวละเมอออกมาซะดังขนาดนั้น”
“แหะ ๆ”
“ไปกินข้าวต้มปลาไป....”
“เกล้าทำเหรอ”
“เออใช่....ทำเองกับมือ....แค่กดปุ่มละลายอาหารแช่แข็งเองนี่นะ”
“ฮะฮะ”
ฉัตรยิ้มแล้ว....แต่มันก็ยังไม่ใช่ยิ้มที่เขาต้องการจะเห็นอยู่ดี....
“ฉัตร....เรื่องที่จะให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันน่ะ....ตัวจะไม่เปลี่ยนใจจริง ๆเหรอ”
“อื่อ....”
“ทำไมล่ะฉัตร”
”พี่อยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
“งั้นเค้าก็คงบังคับพี่ไม่ได้....ถ้าพี่ยืนยันอย่างนั้น”
“เกล้าเองก็มีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ”
“โกหกฉัตรน่ะ”
“ทำไมล่ะเกล้า”
“เพราะไม่อยากให้ฉัตรสงสัยว่าตาม....”
“.....”
”แล้วที่ตามก็เพราะว่าเค้าเป็นห่วง”
“อื่อ....เรื่องนั้นพี่รู้แล้วล่ะ”
“ฉัตร”
“หืม”
“มันจะเป็นไปได้มั้ย....ที่ตัวจะหายโกรธหายเกลียดเค้า....มีอะไรที่เค้าสามารถทำได้อีกมั้ย”
เกล้ากลัวเหลือเกิน....เขาอ่อนแอเหรอเกิน....กลัวคำตอบของฉัตร....คือบอกให้เขาออกจากชีวิตของฉัตรไปเสีย
ไม่คิดว่าตัวเองจะอ่อนแอถึงเพียงนี้ น้ำตาของเขาเริ่มไหล มันคงเป็นภาพที่ดูน่าสมเพชมากกว่าน่าสงสาร ผู้ชายตัวโตที่กำลังร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ ฉัตรเสียอีก....ที่ยังเข้มแข็งยิ่งกว่าเขามากมายนัก ฉัตรที่ดูขี้กลัว แต่ก็เป็นคนที่เด็ดขาดและเด็ดเดี่ยวเหลือเกิน
“เกล้า....อย่าร้อง.....”
“เค้าคิดถึงตัวเหลือเกินฉัตร....คิดถึงจนทรมาน....คิดถึงจนไม่เป็นอันทำอะไร.....คิดถึงจนจะคลั่งตายอยู่แล้ว”
“.....”
“ฉัตร....ตัวคิดถึงเค้าบ้างไหม.....ต้องคิดสินะ....เพราะเค้าทำแต่เรื่องเหี้ย ๆ....เพราะงั้น....เค้าก็เลยเป็นแค่ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนตัว....เค้ามันตัวซวยจริง ๆ.....ไม่ควรมีตัวตนบนโลกนี้เลยด้วยซ้ำ”
“พี่ไม่โกรธเกล้าแล้ว.....แล้วก็ไม่ได้เกลียดด้วย.....แต่ว่า...”
“อย่าทิ้งกันไปอีกเลยนะฉัตร....เค้าไม่เหลือใครแล้ว....เค้าทำได้....ทำได้จริง ๆ.....เค้าจะดีกับตัวให้มาก ๆ ชดใช้ทุกอย่างให้ตัว....ขอโอกาสให้เค้านะฉัตร”
ฉัตรไม่รู้เลย.....ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป.....ไม่รู้เลย....ว่าตอนนี้หัวใจของเขากำลังรู้สึกแบบไหน
เขาอาจจะรักน้อง....ไม่สิ.....เขาไม่มีทางตัดน้องขาดอยู่แล้ว....
แต่เกล้าไม่ได้รักเขาแบบนั้น....ไม่ได้รักแบบที่น้องชายควรจะรักคนเป็นพี่
และเขาก็ไม่ได้รักเกล้า...แบบที่เกล้ารักเขา
.
.
.
.
.
.
“เออวะ.....ยังไงมันก็น้อง....ถึงกูจะเป็นห่วงมึงมาก....แต่ถ้ามึงตัดสินใจไปแล้ว....”
หินบอกอย่างนั้น....เมื่อฉัตรเอาเรื่องนี้ไปปรึกษา....เพื่อนรักของเขาไม่โวยวาย....มีแต่ความห่วงใยที่ส่งมาให้ผ่านมืออุ่น ๆกับน้ำเสียงอ่อนโยน.....
“กูพูดตรง ๆ.....เกล้ามันต่างจากพวกนั้น.....อย่างน้อยมันก็รักมึง....แต่มึงบอกให้มันไปหาจิตแพทย์บ้างก็ดี....แต่อย่าเลยว่ะ....เพราะกูเคยไปแล้วมันก็ไม่เห็นได้ผล”
ฉัตรเอนตัวลงซบหิน พี่ ๆในค่ายโห่แซว หินหันไปแยกเขี้ยวขู่ ใคร ๆก็เกรงกลัวเขาทั้งนั้นแหละ....ใครจะคิดว่าเด็กน้อยน่ารักอย่างหิน จะโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่มร่างหนากำยำ....แถมยังดูโหดด้วยหนวดเคราดกเฟิ้ม....
“กูอยู่ตรงนี้ฉัตร.....กูจะคอยปกป้องมึงเสมอ....กูให้คนตามดูพวกมึงเหมือนกัน....กูเองก็ตามดูพวกมึงด้วย.....กูเป็นห่วงว่ามันอาจจะมีแผนชั่วอะไรอีก.....แต่มันก็แค่ตามดูมึงห่าง ๆเท่านั้น.....วันนั้นที่มึงถูกทำร้าย....กูก็กำลังจะเข้าไปช่วย....แต่เห็นไอ้เกล้ามันอัดพวกนั้นซะยับ”
“น่ากลัวว่ะ....มีแต่คนตามเรา...แหะแหะ”
“ใคร ๆเค้าก็เป็นห่วงมึงกันทั้งนั้น”
“เราเป็นภาระเหมือนเคย...”
“อย่าพูดแบบนั้น....มึงไม่เคยเป็นภาระของใคร....กูขอยืนยันว่ามึงมันยอดหมา-นุด....”
“ฮ่าฮ่าฮ่า....เราก็เจ๋งเนอะหินเนอะ”
”เออ....จริง ๆแล้วเมื่อวันก่อน....มันมาหากูที่บ้านด้วย....”
ฉัตรทะลึ่งตัวขึ้นมาจ้องหน้าเพื่อนรักอย่างฉงนปนคาดครั้น ใบหน้าที่ดูจริงจัง ทว่าไม่เหมาะกับเจ้าตัวเลยสักนิด หินแทบจะกลั้นขำไม่ไหว จนต้องผลักหน้าหมางงของฉัตรให้พ้นรัศมีสายตา
“จะ...จริงอ่ะ”
“มันขอร้องกู.....ว่ามันอยากจะดูแลมึง....กูเลยบอกว่าเรื่องนี้ให้มึงตัดสินใจเอง....กูบอกมันว่านี่จะเป็นโอกาสสุดท้าย....มันเหี้ยก็จริง.....แต่เหี้ยได้ไม่เท่ากูหรอก.....แล้วถ้ามันทำร้ายมึงอีก.....คราวนี้มันจะต้องตายอย่างทรมาน....กูสัญญาต่อหน้าหลุมศพพ่อเลย”
“แหม่...ขนลุกชะมัด”
“มึงก็รู้จักกูดี....ว่ากูน่ะโหดแค่ไหน...ถ้ามึงคิดจะให้โอกาสมัน...ก็อย่าลืมย้ำประโยคเมื่อกี้ให้มันรู้.....เค๊?”
มีคนปาลูกบอลใส่หิน.....น้องจอม.....เด็กหนุ่มที่โตขึ้นทุกวัน....ทุกวัน.....หินหันไปหัวเราะพ่อหนูน้อยที่ทำหน้าตากวนอวัยวะเบื้องล่าง ก่อนจะลุกขึ้นไล่เตะ...
ฉัตรควรจะให้โอกาสน้องไหม....
เขาอาจจะลองดู....
ไม่รู้สินะ...
.
.
.
.
.
.
“ดีใจจังที่ตัวยอมมาอยู่ด้วย”
“เฮ้ยยยย....อย่าดิเกล้า”
เกล้าอยู่ ๆก็เดินเข้ามากอด....มาหอม....ฉัตรรู้สึกขนลุกและตกใจไม่น้อย....แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร....คิดว่าน้องคงจะคิดถึงเขามากจริง ๆอย่างที่บอก....แต่อีกใจหนึ่งก็นึกกลัวว่าทุกอย่างจะกลับไปเหมือนเดิมอีก
ไม่เอาน่าฉัตร.....ถ้ากลัวแล้วเลือกที่จะกลับมาทำไมล่ะ
ทำไมไม่ปฏิเสธให้เด็ดขาดไปซะ
“ปล่อยก่อนได้มั้ยเกล้า”
“ครับผม”
“พี่ไปจัดห้องนะเกล้านะ”
“ไม่ต้องหรอก....ตัวอยู่เฉย ๆเถอะ....เค้าทำเอง”
“อื่อ”
“นอนด้วยกันเหมือนเดิมนะฉัตร”
“อื่อ”
“จะไม่ทำให้ตัวผิดหวัง....เชื่อใจนะ”
“อื่อ.....เชื่อใจ”
“ขอหมั่นเขี้ยวได้มั้ย”
“ได้สิ”
แล้วแก้มหยุ่น ๆของฉัตรก็ถูกฟัด แต่เกล้าก็ทำแค่นั้นแหละ แล้วฉัตรก็ถูกดึงตัวไปกอด.....
“อยากกินอะไรไหม.....เย็นนี้จะพาตัวไปข้างนอก....ตัวอยากไปไหน.....อยากทำอะไรบอกเลยนะ....แล้วงานน่ะ...ถ้าอยากจะทำก็ไม่เป็นไรหรอก....แค่เลิกงานแล้วให้เค้าไปรับ....โอเค๊”
“ไปรัชดาได้มั้ย....เที่ยวอีหนู”
“อะไรกัน...เดี๋ยวนี้กลายเป็นคนตลกไปแล้วเหรอเรา”
“ก็ทำแบบนี้แล้วเพื่อน ๆชอบ....หินบอกว่าเราควรจะทำตัวบ้าบอดูบ้าง....จะได้ไม่เครียดไงเกล้า”
“เอาไว้เราไปเยี่ยมแม่กันนะฉัตร”
“อื่อ”
“ฉัตรน่ารักที่สุดเลยรู้มั้ย”
“พี่ไปอาบน้ำนะ”
“ครับผม”
ฉัตรยังคงมีกำแพงในใจ เกล้ายังสัมผัสได้อยู่ บางครั้งเขาก็รู้สึกว่าฉัตรกำลังสั่น....ทั้ง ๆที่กลัวเขา แต่ก็ยังยอมให้โอกาส
เขาจะไม่ทำพลาดอีก
เขาจะทลายกำแพงในใจของฉัตรให้ได้
สักวัน...ฉัตรจะต้องเปิดใจรับเขา
สักวันฉัตรจะเชื่อใจเขา....เหมือนที่เชื่อใจหิน
สักวันฉัตรจะต้องรักเขา
ไม่ว่าจะในฐานะไหนก็ตาม
.
.
.
.
.
.
“วันนี้อาบน้ำด้วยกันนะฉัตร”
“จะดีเหรอเกล้า”
“ฉัตรกลัวเหรอ.....ถ้าไม่อยากอาบด้วยกันก็ไม่เป็นไรหรอกนะ....เค้าไม่บังคับฉัตรหรอก”
“เรียกพี่ว่าพี่ดิ....แล้วพี่จะอาบด้วย”
“อะไรนะ”
“ก็เกล้าเป็นน้อง....พี่เป็นพี่เกล้าไง....”
ตั้งนาน....นานร่วมปี กว่าเกล้าจะรวบรวมความกล้าเอ่ยปากขอ แต่ฉัตรกลับทำร้ายกันด้วยคำพูดไม่กี่คำ
ฉัตรไม่ได้ตั้งใจหรอก.....เกล้ารู้.....
แต่ฉัตรก็ตอกย้ำให้เกล้าได้รู้....ว่าเขามีสิทธิ์แค่นั้น....เป็นแค่น้องชาย....ไม่มีวันเป็นคนรักของฉัตรได้
“อาบน้ำด้วยกันนะครับพี่ฉัตร”
“อื่อ....เอาดิ.....เหนียวตัวมากเลยนะเนี่ย”
“เค้าถูหลังให้พี่นะ”
“พี่สระผมให้เกล้า....แลกกัน.....ตอนเด็ก ๆ พี่เคยสระผมให้พ่อ....พ่อชอบมากเลยรู้มั้ย....เฮ้อ....พูดแล้วคิดถึงพ่อเนอะเกล้าเนอะ”
“เห็นว่าปีใหม่จะกลับเมืองไทยนะ”
“จริงเหรอ”
“อื่อ”
“ล้อเลียนว่ะเกล้า”
ฉัตรร่าเริงมากขึ้น แทบจะไม่เหลือเค้าเด็กเก็บกด ชอบก้มหน้าจนคางชิดอกอย่างแต่ก่อน พวกเขาสลัดเสื้อผ้าชุ่มเหงื่อออกจากตัว กระโจนลงไปแช่น้ำเย็น ๆ ที่หยดน้ำมันหอมระเหย
“อ่าห์.....สบาย”
“เดี๋ยวคืนนี้เค้าติวหนังสือให้ฉัตรนะ”
“เออ....พี่งงมากเลยวันนี้....พี่ตั้งใจแล้วนะ....แต่ยังไงก็ไม่เก็ทว่ะเกล้า”
“ตัวมีเค้าทั้งคนนะเว้ย”
“สระผมกันนะเกล้า”
“ขอบใจนะ....ที่ฉัตรยอมอาบน้ำด้วย....”
“บอกให้เรียกพี่”
“ขอโทษนะครับพี่....เกล้าไม่ชินปากน่ะ”
“เฮ้ยยยย.....พี่แหย่นายเล่น.....เกล้าอยากเรียกยังไงก็เรียกเถอะ....พี่ไม่ชอบบังคับใคร”
“ฉัตร....ตัวเนี่ย....พูดออกมาแต่ละคำ....บาดใจเหลือเกินรู้มั้ย”
เกล้าฟัดฉัตร อย่างที่คนปกติพึงกระทำต่อกัน เมื่อรู้สึกหมั่นเขี้ยว ฟัดของเกล้าไม่ลามกอย่างแต่ก่อน แค่กอดรัดแรง ๆ แล้วก็หอมแก้มฉัตรไม่ยั้งเท่านั้นแหละ
“อื่อออออ....ปล่อยนะเกล้า”
“ฉัตรรังเกียจเหรอ”
“เปล่า....แต่ของเกล้ามันแข็ง”
“เฮ้ยยยย เค้าขอโทษนะ.....ไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่เป็นไร”
“ฉัตรขึ้นไปก่อนเถอะ....เดี๋ยวเค้าขอจัดการกับมันแป๊บ.....วันหลังค่อยถูหลังให้ก็แล้วกันนะ”
“เกล้าลามก”
“เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”
“เร็วนะ....เดี๋ยวพี่อาบต่อ....ยังไม่สะอาดเลย”
ฉัตรไปแล้ว เกล้าจัดการกับตรงนั้นของเขาที่แข็งขึ้นอย่างไม่อาจระงับ ไม่ได้เห็นร่างเปลือยของฉัตรแบบเต็มตามาตั้งนานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ พยายามจะข่มใจ แต่ตอนที่ฟัดฉัตร มันก็เป็นไปตามสัญชาติญาณ...
ท่องเอาไว้....ไอ้เกล้า
ฉัตรเป็นพี่มึงนะ....เป็นพี่....ไม่มีวันเป็นอื่น
อย่าคิดลามกกับฉัตร
อย่าคิดเด็ดขาด
แล้วก็.....หาแฟนสักคนได้แล้วนะมึง....จะได้ไม่ต้องมาทนอยากแบบนี้!!!!
.
.
.
.
.
.
.
To be con
ตอนหน้าอวสานแล้วนะผองเพื่อน
เรื่องนี้อาจจะจบแบบแฮปปี้(ปี้ปี้ปี้ปี้ปี้ปี้)...แต่ไม่ถูกจริตคนอ่านสักเท่าไหร่นะคะ....เอาเป็นว่าจะพยายามจบอย่างอบอุ่นอย่างที่ตั้งใจเอาไว้...อุ้ย...ไม่พูดละ....เก็บไว้ลุ้นตอนหน้าละกันเนอะ
ถ้าอยากอ่านช่วงที่เกล้าเพลย์ฉัตรก็รีเควทกันมาได้นะคะ ชอบแต่งฉากทรมานน้องฉัตร หมั่นเขี้ยววววว :z1:
5555+
ปล. ไอ้วันโตแล้ว.....อิมเมจนี้มันน้องฉัตรชัด ๆ ชอบ ๆ ๆ5555+
[attachment deleted by admin]
-
^
^
^
:z13: จิ้มจึ้กๆ
-
จิ้ม!
ตอนหน้าจะจบแล้วหรอเนี่ย? รอนะค่ะ
โอเย้ววว เกล้าน่ารักขึ้นเยอะเลยอ่าชอบๆๆ
จบแฮปปี้ๆหน่อยนะค่ะ กดเลิฟให้คนแต่งเลย
-
โอ้ววววววว
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ตอนดูไอ้วันครั้งแรกนึกถึงน้องฉัตรเลย
น่ารัก น่าฟัด น่ารังแก
ฮี่ฮี่ๆ :hao6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พยายามเข้านะเกล้า
ให้กำลังใจแบบแอบๆ :katai4:
-
ในที่สุด ฉัตร ก็ ยอมให้โอกาส เกล้าได้แก้ตัว
เชื่อว่าเกล้า ต้องเอาชนะตัวเอง
และชนะใจฉัตร น่ะ
ใจหายที่เรื่องนี้จะจบ หลังจาก หน่วงที่ใจ มากมาย
แต่งได้ดีมากๆๆค่ะ
o13 o13 o13
-
รอค่าาาาา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
รอตอนต่อไปค่า ..... ความรักนี่...มันช่างทุกข์จริงๆ เน๊าะ
ยิ่งใจไม่ตรงกันเท่าไหร่ ก้เสียใจมากเท่านั้น
-
น้องฉัตร เหมือนแกล้งเกล้าอยู่เลย
เหมือนเกล้าโดนเอาคืนอ่ะ :m14:
เหมือนเปลี่ยนโหมดกันอ่ะตอนนี้
ฉัตรเปน S เกล้าเปน M อารัยประมาณนี้ :laugh3:
ทำให้อยากแล้วจากไป เกล้าโหมดนี้น่ารักอ่ะ :haun5:
ฉัตรก้อให้อภัยเถอะน่ะ ดูเกล้ามันรักซะขนาดนั้น :impress:
คิดว่ายังไงๆ ฉัตรก้อรักเกล้า o18
แต่ไม่อยากยอมรับ เพราะเกล้าทำกะฉัตรไว้เยอะ :try2:
-
ตอนจบจ้า
Chapter 28 : Last Play
แด่พี่ชายผู้หอมหวาน.......
ของขวัญวันเกิดที่เกล้าต้องการมากที่สุดก็คือหัวใจของฉัตรมงคล.....
[เมื่อครั้งยังเป็นละอ่อน]
“โย่หมาฉัตร....มานั่งทำหน้าซื่อบื้ออะไรตรงนี้”
ณ ตอนนั้นเป็นช่วงที่เกล้ายังไม่ได้ร่วมรักกับฉัตร(มันยังไม่ถึงวัยน่ะ----อะไร ๆ มันก็ยังเบบี๋) แต่เป็นช่วงที่เกล้าสนุกกับการกลั่นแกล้งพี่ชายไปวัน ๆ เสียมากกว่า น้อยมากที่เด็กชายทินกรจะคิดอะไรลามกกับพี่ เว้นเสียแต่พฤติกรรมบางอย่างที่เป็นไปตามสัญชาติญาณ ก่อนจะพัฒนาระดับมาเป็นการละเล่นแบบติดเรท....ติดเรททีละนิด....จากพีจี 13 เป็นอาร์ ท้ายสุดก็มาเป็นเรทเอ็กซ์แบบอันเซ็นเซอร์
“ขอดูกระปู๋ฉัตรหน่อยดิ๊”
“ไม่เอาเกล้า.....อย่า”
“ไม่เอานะเกล้า....อย่านะเกล้า....ซื่อบื้อเอ๊ย....ถกกางเกงตัวเร็วดิ”
“ไปให้พ้น!!!”
ฉัตรอาย จะไม่ให้อายได้อย่างไร ก็นี่มันที่โรงเรียนนี่นะ ถึงจะเป็นในหอคอยเด็กเล่นก็เถอะ มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่ใครจะมาเจอเสียเมื่อไหร่กัน ทินกรพยายามจะดึงกางเกงนักเรียนตัวจิ๋วของพี่ชาย แต่ฉัตรก็เกร็งตัวแน่น จนแทบจะขดเป็นก้อนกลมดิ๊ก....หึ....น่าแกล้ง....น่าขยำขยี้
ที่เกล้าคอยกันฉัตรจากคนอื่น ๆ ก็เพื่อการนี้ เพื่อที่จะเก็บฉัตรเอาไว้เล่นเองคนเดียว
เกล้าไม่ชอบแบ่งของเล่นกับใคร
เกล้าเท่านั้นที่แกล้งฉัตรได้ เพราะเขาทำได้ดีกว่าผลักให้ล้ม หรือชกต่อย ทำได้ดีกว่าถลกกางเกงต่อหน้าสาว ๆในห้อง ไม่อยากให้ใครเห็นตรงนั้นของฉัตร นอกเสียจากเขาเท่านั้น ฉัตรร้องไห้เพราะคนอื่น น้อยกว่าที่ร้องไห้เพราะเขาเสียอีกแน่ะ คิดแล้วมันน่าภูมิใจไหมล่ะ
แล้ววันนี้ เกล้าก็เพิ่งมีเรื่องกับแก๊งค์เด็กอ้วนหัวโจก ที่ขนาดตัวไล่เลี่ยกัน ไอ้พวกนั้นชอบมาวุ่นวายกับฉัตรของเขา แน่นอน....เกล้าชนะ เด็กอ้วนนั่นแรงเยอะ แต่เกล้าแข็งแรงกว่า และบ้าระห่ำกว่าหลายเท่านัก ซึ่งเด็กพวกนั้นก็ดูจะเคืองอยู่ไม่น้อย
“ขอดูหน่อยน่า....เค้าเพิ่งช่วยฉัตรจากพวกมันเมื่อบ่ายนี้เองนะ...หรืออยากโดนต่อยวะฉัตร”
“อื่อ...แป๊บเดียวนะ” ฉัตรดึงกลางเกงลงอย่างอิดออด เด็กน้อยกลัวจะมีใครสักคนปีนขึ้นมาเห็น แค่นี้ชีวิตในโรงเรียนประถมของเขา มันก็แสนจะทรมานจะแย่อยู่แล้ว ถึงจะมีเกล้าคอยปกป้องก็เถอะ มันไม่ใช่เรื่องดีเลย ที่ต้องทนกับสายตาแปลก ๆ ที่เด็กคนอื่นมองมายังเขา เกล้าไม่ทนรอ เขาดึงกระชากกางเกงนักเรียนของฉัตรลงมาอย่างขัดใจ
“เล็กว่ะ”
“เคยบอกแล้ว”
“ดีดให้เอามั้ย....จะได้บวม ๆ”
“ไม่เอา!!!!”
“ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยวะหมาฉัตร”
“เกล้าลงไปเล่นกับเพื่อนดิ๊....พี่อยากอยู่คนเดียว”
“หมั่นไส้หมาฉัตรว่ะ....ทำเป็นเก๊ก”
เด็กชายทินกรชะโงกหน้ามองด้านล่าง ไม่มีวี่แววของเด็กคนอื่นอีก ป่านนี้พ่อแม่พวกนั้นคงทยอยกันมารับกลับบ้านกันเกือบหมดแล้ว เด็กน้อยหันกลับมามองพี่ชายที่เอาแต่นั่งกอดเข่า ด้วยใบหน้ากระหยิ่มยิ้ม
“หมั่นเขี้ยววววว”
“เจ็บบบบบบ”
เขากอดรัดไอ้ตัวผอมเต็มแรง ฟัดแก้มยุ่น ๆของฉัตรน้อยอย่างไม่ยั้ง หอมจนเนื้อแก้มหายเข้าไปในรูจมูกน้อย ๆ
“จะบอกคนอื่นว่าเกล้าติดพี่....เพื่อนไม่คบตัวแน่....เพราะตัวมันไม่เท่ห์”
“ใครจะไปเชื่อไอ้หมาฉัตร ตัวนั่นแหละที่ไม่เท่ห์ จุ๊ดจู๋ก็เล็กนิ๊ดดดด”
“จะฟ้องพ่อ”
“ลองดิ...จะต่อยให้หน้ายู่เลย”
“ฮึก....ฮึก....แง๊”
“โห่.....หมาฉัตรขี้แยว่ะ”
“เกลียดเกล้า...ไปให้พ้นเลยไป....ไอ้หมาเกล้า....แง๊”
ปวดใจเหลือเกิน ที่ถูกพี่ชายบอกแบบนั้น ไม่นานหรอก หัวใจของเขาก็คงชาชิน อย่างไรเสีย น้ำตาของเจ้าลูกหมาฉัตร ก็ทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากกว่า หักลบกันแล้ว ก็ยังนับว่ากำไรเนาะ ๆ
“ไปเถอะ...พ่อมาแล้ว” ทินกรส่องมองด้านนอก ผ่านจากพลาสติกใสอย่างหนาที่ทำเป็นหน้าต่างหอคอย
“ไม่ไป....ไม่กลับ....จะไปไหนก็ไปเลย”
“ตามใจนะ”
“แง๊.....เกล้าทิ้งพี่....ฮึก....พี่จะฟ้องแม่....ฟ้องจริง ๆด้วย.....”
“โว๊ะ....ตัวก็ตามลงมาดิวะ”
“ไม่!!!!”
เอายังไงกันแน่หมาฉัตร....พ่อหนูทินกรเริ่มหงุดหงิด พอเขาจะไปก็มาคว้าชายเสื้อเอาไว้
แบบนี้มันปากอย่างใจอย่างนี่หว่าเฮ้ย
.
.
.
.
.
[บางที...เกล้าก็เป็นคนละมุนละม่อม]
“ฉัตร....หวานนนนนนจัง”
แม่น่ะสิ...เพิ่งซื้อคาราเมลไซรัปขวดใหม่มา สำหรับทำขนมเค้ก พอดีเลย....เกล้าน่ะเบื่อช็อคโกแล็ตเต็มแก่แล้ว
ปกติจะชอบเทราดตรงนั้น แล้วให้ฉัตรเลียกินมากกว่า แต่วันนี้เขาอยากจะชิมฉัตรบ้างน่ะสิ
เลียยอดอกสีอ่อนซีด....หน้าท้องแบนราบ.....แต่เว้นตรงหนอนชาเขียว(เขาชอบเรียกให้ฉัตรเจ็บใจเล่น ๆ)ที่กำลังสั่นกระตุกเอาไว้ บางทีฉัตรก็ควบคุมร่างกายไม่ได้ ไม่อาจอดทนต่อความรู้สึกแปร่ง ๆ ความเสียวซ่านแบบแปลก ๆ ตอนที่ถูกกระทำไม่ต่างจากของเล่น หรืออาหารว่าง
“มดขึ้นแน่ โดนมดกัดจู๋บวมแน่มึง”
แค่เอานิ้วสะกิดอย่างแผ่วเบา น้ำรักของหนุ่มน้อยวัยสิบเจ็ดก็ไหลทะลัก ออกมากเสียจนน้องชายยังอดตกใจไม่ได้ สุดท้ายเกล้าก็หัวเราะคิกอย่างเจ้าเล่ห์
“บ่มิ๊ไก๊....ตัวมันไร้น้ำยาว่ะ”
“เกล้า...”
“เงี่ยนเหรอ....อยากโดนกระแทกแรง ๆสินะ...อ้าขากว้าง ๆสิ”
ร่างกายนั้นตอบสนองโดยอัตโนมัติ ทินกรชโลมสารหล่อลื่นที่แอบฉกมาจากห้องของพ่อ แค่แบ่งมาใช้น่ะ เขาก็ชอบเล่นตลกแบบนี้กับผู้เป็นพ่อเสมอ ป่านนี้ตาแก่นั่นคงจะคลั่งตายไปแล้วล่ะมั้ง เกล้าชอบทิ้งร่องรอยบางอย่าง เพื่อให้พ่อตะหงิดใจว่าเขาอาจจะล่วงรู้......รู้เรื่องชั่ว ๆของพ่อ ครั้นพอถูกอีกฝ่ายมองอย่างจับผิด เขาก็ตีหน้าซื่อตาใส ไม่รู้ไม่ชี้
“ร้อนชิบ....ตรงนั้นของฉัตร”
“เกล้า....เบา ๆ....มันแน่นไปหมด”
“ตัวมันร่าน เพราะงี้ไง...เค้าถึงไม่รู้สึกผิดที่เอากับตัว เพราะเค้ารู้ว่าตัวก็ชอบใช่มั้ยล่ะหมาฉัตร”
วันนี้เขาจะเลิกตามใจตัวเองหนึ่งวัน เขาอยากเห็นพี่ชายมีความสุข ความสุขที่เจ้าตัวพยายามที่จะปฏิเสธมาโดยตลอด อยากเห็นไอ้ลูกหมากลืนน้ำลายตัวเอง ตอนที่ถึงจุดสุดยอดซ้ำ ๆ เพราะฝีมือเขา
เริ่มจากบดสะโพกช้า ๆ สลับกับสาวขึ้นแล้วดันลงไปจนสุด ทำอย่างนิ่มนวล ไม่กระแทกกระทั้น มองดูพี่ชายที่บิดไปมาด้วยความสุขแทบขาดใจ
“ของฉัตรแข็งอีกแล้ว....ดูสิ”
“ฮึก....เกล้า....พอแล้ว.....พอที”
“ตัวอย่าร้องสิ.....ไม่ใช่เรื่องน่าละอายซักหน่อย....ก็แค่ยอมรับว่าชอบ....ขนาดร่างกายของตัวมันยังไม่โกหกเลยนะ”
“ฮืออออ...พอแล้ว....เอาออกไป....อึก....อ๊า.....ไม่เอาแล้วเกล้า”
“ปกติทำแรงกว่านี้ยังทนเลย....มึงเสียวสินะไอ้ตุ๊ดฉัตร....ฮ่าฮ่าฮ่า”
เขาใช้เวลาไปไม่น้อย กับร่างกายของฉัตร หยอกล้อเหมือนระลอกคลื่น เดี๋ยวแผ่วเบา...นุ่มนวล ประเดี๋ยวก็โมโหโกรธา...บ้าคลั่ง เพียงแต่วันนี้เปลี่ยนจากความรุนแรง เหลือเพียงจังหวะที่หนักแน่น ไม่ช้าร่างกายของพี่ชายก็อ่อนปวกเปียก ทินกรสาดใส่ความรักของเขาทุกหยาดหยด ลงบนร่างกายขาว ๆของฉัตร ฉัตรสั่นกระตุก น้ำตาที่ไม่ได้ไหลมานานหนักหนา บัดนี้พรั่งพรูอาบสองแก้ม เปียกผ้าปูเป็นดวง
“ร้องทำไม....รับไม่ได้ใช่มั้ยที่ตัวเองก็รู้สึกดี คราวนี้ตัวจะโทษอะไรเค้าได้ ครั้งอื่นตัวอาจโยนบาปให้เค้า แต่วันนี้บาปมันก็เป็นของตัวครึ่งนึง ไอ้ลูกหมา....ยังไงมึงก็ต้องตกนรกพร้อมกู....ไอ้หมาฉัตร”
“พี่เกลียดเกล้า”
“เกลียดตัวเองที่อ่อนแอดีกว่า ไอ้ลูกหมาน่าสมเพช กูจะเอามึงไปเรื่อย ๆ แล้วมึงก็ไม่มีสิทธิ์ขัดขืน มึงเป็นเมียกูแล้วได้ยินไหม”
ทินกรดึงร่างของฉัตรมงคลขึ้นมาเขย่าอย่างบ้าคลั่ง แล้วเดี๋ยวก็เปลี่ยนเป็นกอด หอมซ้ำ ๆ จนแก้มช้ำ เหมือนกับรักปานจะกลืนกิน ใช่...เขาทั้งรักทั้งหลงลูกหมาตัวนี้ ไอ้ลูกหมาที่ปากแข็งและดื้อเงียบ หัวรั้นและอวดดีเล็ก ๆ ทั้งที่มั่นใจควบคุมได้อยู่หมัด แต่บางครั้งก็เหมือนว่าฉัตรนั้นช่างเข้าถึงได้ยากเหลือเกิน
“ไม่ต้องร้อง หยุดร้องได้แล้ว ยังไงคืนนี้พ่อกับแม่ก็ยังไม่กลับมาหรอก ไป....ไปอาบน้ำ น้ำว่าวเต็มหัวเลย”
“ฮึก....ฮึก”
“กูบอกให้หยุดไงวะ”
“.....”
“จำไว้นะฉัตร เค้าจะบอกพี่อีกครั้ง....เป็นรอบที่ล้าน ว่าพี่เป็นของเค้า เค้าเป็นเจ้าชีวิตพี่ ไม่ต้องถาม...ไม่ต้องหาเหตุผล ยังไงพี่ก็เป็นของ ๆ เค้าวันยังค่ำ”
“พี่รู้เกล้า....ยังไงพี่ก็หนีเกล้าไม่พ้น”
“ดี....ดีแล้วที่ตัวรู้”
หัวใจที่ถูกทารุณซ้ำ ๆ สุดท้ายมันก็คงจะเลิกเจ็บ และกลายเป็นความชินชาในที่สุด ฉัตรพยักหน้าอย่างว่าง่าย แล้วเกล้าก็ยิ้มให้....ยิ้มแบบที่ใครเห็นจะต้องตกหลุมรัก แต่สำหรับฉัตร เขาก็เป็นเพียงแค่หุ่นยนต์ที่คอยตอบสนองคำสั่งของเกล้าก็เท่านั้น
อ้อมกอดที่อบอุ่น มันไม่ได้ทำให้ฉัตรอบอุ่น
เลิกหาคำตอบไปนานแล้ว ว่าทำไมน้องถึงได้ชอบแกล้ง
แต่บางครั้งฉัตรก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
ว่าทำไมบางที....เขาถึงได้คล้อยตามไปกับการปฏิบัติของเกล้า
เหมือนอย่างในวันนี้
.
.
.
.
.
[สุดปลายทาง]
ทินกรในวันนี้ ไม่เหลือเค้าเด็กหนุ่มเจ้าเล่ห์อย่างแต่ก่อน เขาเติบโตขึ้นทั้งวัยและความคิด ปีนี้เขาอายุยี่สิบเก้า ขณะที่ฉัตรนั้นสามสิบ
ฉัตรเปลี่ยนไปนิดเดียว นิดเดียวจริง ๆ หากตอนอยู่มหาวิทยาลัย เขาดูเหมือนเด็กประถม ไม่ก็มัธยมต้น ฉัตรในวันนี้ก็ยังคงดูเด็กกว่าอายุจริงโข หากให้เดาเล่น ๆ คงต้องมีคนทายว่าเขาเพิ่งจะอยู่ชั้น ม.ปลาย เท่านั้นเองแหละ
ใช้เวลานานเหมือนกัน กว่าจะปรับสภาพจิตใจให้กลับมาเป็นปกติ หมายถึงอย่างที่มนุษย์คนหนึ่งพึงจะเป็น หลังจากที่บิดเบี้ยวมานานแสนนาน ฉัตรเข้มแข็งเป็นพื้นฐานอยู่แล้ว อย่างที่หินเคยบอก เข้มแข็งกว่าหินเสียอีก
ทินกรสระผมให้พี่ชาย พวกเขาอาบน้ำร่วมกันเป็นครั้งสุดท้ายในวันนี้ เกือบสามปีแล้วที่พวกเขาไม่ได้อาบน้ำร่วมกัน หากแต่วันนี้เป็นวันพิเศษ เกล้าขอร้องพี่ชาย และฉัตรก็ตอบตกลง เกล้าทำความสะอาดร่างกายของฉัตรจนเอี่ยมอ่อง เขามองเข้าไปในดวงตาของฉัตร ดวงตาที่สื่ออารมณ์ได้ดีมาแต่ไหนแต่ไร แววตาของฉัตรจ้องตอบอย่างใสแป๋ว เหมือนเด็กชายที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา
“วันนี้ตัวดูหล่อมากเลยรู้ไหม”
“เกล้าก็เหมือนกัน”
“วันนี้เค้ายอมให้ตัวหล่อกว่า....นอนมาพอแล้วเนอะฉัตรเนอะ”
“อื่อ”
“ไอ้หินต้องอึ้งแน่ที่เห็นตัวในวันนี้ “
“พี่ดูเท่ห์ขนาดนั้นเลย”
“ดูเหมือนคนที่พร้อมจะเริ่มชีวิตใหม่”
“ขอบคุณนะเกล้า สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา”
“ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วนะ”
“เกล้าก็หาแฟนซักคนสิ”
ฉัตรสวมชุดสีขาว เซตผมง่าย ๆ หน้าตานั้นดูดีและสดใสโดยไม่ต้องแต่งแต้ม ถึงแม้ว่าจะเป็นวันพิเศษ แต่คน ๆนี้มีความพิเศษอยู่แล้วในตัวเอง เกล้าประคองใบหน้าของฉัตรเอาไว้อย่างทะนุถนอม พร้อมกับมอบจุมพิตอันแสนนุ่มนวลเป็นการจากลา
“ไปเถอะ ป่านนี้พวกนั้นคงรอฉัตรอยู่ ไอ้หินก็ด้วย มันโทรมาสองครั้งแล้วตอนที่เราอาบน้ำกันอยู่”
“อื่อ”
เกล้าพาฉัตรมายังสถานที่โอ่โถงแห่งหนึ่ง ระหว่างทางเขาแวะรับน้องจอม เด็กหนุ่มที่สนิทกับหินคนหนึ่งขึ้นรถมาด้วย จอมเอ่ยชมฉัตรไม่ขาดปาก จนเจ้าตัวเล็กแทบจะลอยขึ้นฟ้าอยู่แล้ว
“พี่เกล้าก็หล่อนิ หล่อแบบโจร ๆดี”
“เออ....ไอ้สัด....น่าให้เดินไปเองเนอะ”
“หูยยยยย”
หินยืนหล่ออยู่ด้านใน พร้อมกับบรรดาแขกเหรื่อส่วนหนึ่งที่เป็นญาติสนิท กำลังช่วยจัดเตรียมพิธี ฉัตรยกมือไหว้แม่กับสามีใหม่ แม่ของพวกเขาเพิ่งแต่งงานใหม่ได้ปีกว่า กับเพื่อนสมัยวิทยาลัย เกล้ามองหาใครบางคน สุดท้ายก็เจอคน ๆ นั้นยืนพิงเสาพร้อมแก้วไวน์
“ขอตัวนะฉัตร หินกูฝากพี่กูด้วยนะ เทคแคร์มันนะเว้ย”
“เออ ๆ ๆ....ฉัตร....หล่อนะมึงอ่ะ หล่อกว่ากูอีกนะวันนี้”
“เบื่อแล้ว....มีแต่คนชม”
เกล้าเดินออกมา เพราะไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องคอยขนาบข้างฉัตร เขาทำหน้าที่ทุกอย่างสมบูรณ์แล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาอดทนข่มความรู้สึกด้านมืดของตัวเอง ดูแลฉัตรอย่างที่น้องคนหนึ่งดูแลพี่ แรก ๆ อาจดูเหมือนว่าเขาดูแลฉัตรมากเกินไปด้วยซ้ำ ต่อมาเขาก็ปฏิบัติกับฉัตรอย่างพี่น้องปกติ แค่ทำกับข้าวให้ คอยปลุกไปทำงาน นอกนั้นพี่ชายของเขาสามารถทำอะไร ๆได้ด้วยตัวเอง
“มาจนได้นะพ่อ”
“เออ....วันนี้วันสำคัญ ไม่มามันคงเสียใจแย่ น้องฉัตรน่ะ”
“แล้วไม่เข้าไปคุยกับพี่เค้าล่ะครับ”
“ก็ว่าจะไป รอให้แม่แกเขาหลีกฉากไปก่อน”
“บ๊ะ....ไปดิ๊ตาแก่ โน่น....ฉัตรโบกมือให้แล้ว ไปไปไป....ไปให้พรลูกหน่อยสิว๊า”
“แกลืมเจ้าเอิร์ธไปแล้วหรือไง.....มันมองพ่ออย่างกับจะหินหัว”
“จริงด้วยสินะ....ลืมไปเลย....คิดว่าทุกคนจะลืมเรื่องพวกนั้นไปแล้วเสียอีก”
“พ่อมันเลว....เลวเองที่ทำทุกอย่างพัง”
“แต่สำหรับฉัตร ยังไงพ่อก็คือพ่อนะครับ.....ผมเองก็เหมือนกัน”
ว่าแล้วเจ้าเด็กโข่งก็หอมแก้มพ่อดังฟอด เล่นเอาหนุ่มใหญ่หน้าร้อนผ่าวด้วยความเขิน สักพักฉัตรก็เดินเข้ามาสมทบ กอดพ่อเสียแน่นให้สมกับที่คิดถึง พูดคุยกันตามประสาพ่อลูกไม่อยู่ห่างไกลกันคนละซีกโลก ก่อนที่พ่อของพวกเขาจะขอตัวออกไปนั่งด้านนอกกับแขกเหรื่อที่ทยอยกันมาเรื่อย ๆ
“พร้อมยังฉัตรชาย” หินบีบมือฉัตร เกล้ากับน้องจอมก็พากันออกไปหาที่นั่ง หินส่งยิ้มละมุนมาให้ ก่อนจะจูงมือฉัตรให้เดินไปด้วยกัน
“หินใส่สูทแล้วดูดีเนอะ ค่อยสมที่จะยืนเคียงข้างเราหน่อย ว่ามั้ย?”
“เออ....กวนตีน ตื่นเต้นใช่มั้ยมึงน่ะ”
“นิดหน่อย”
งานแต่งงานนั้นดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็น พ่อของเจ้าสาวซึ่งเป็นพิธีกร กล่าวถึงคู่บ่าวสาวตามสคริปต์ที่ตระเตรียมไว้ เพลงจากวงดนตรีซึ่งเป็นเพื่อน ๆ ที่สนิทกันในมหาวิทยาลัยถูกเล่นเพลงแล้วเพลงเล่า ฉัตรขึ้นพูดอย่างประหม่าในฐานะเจ้าบ่าว เรียกรอยยิ้มจากคนที่มาร่วมงาน ทุกคนปรบมือเมื่อฝ่ายหญิงนั้นปรากฏตัวออกมาจากอีกด้านหนึ่ง
หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงที่สวย ทว่าดูหมดจรด เป็นผู้หญิงธรรมดาที่เปี่ยมล้นด้วยความดีงามจากภายใน...
เหมาะสมกับฉัตร....
ทั้งคู่พบรักกันในที่ทำงาน ก่อนจะคบหาดูใจกันหลายปีโดยที่ไม่ได้ร่วมหลับนอนกันเลยสักครั้ง ฉัตรตกหลุมรักในความดีของเธอ พอ ๆ กับที่เธอพ่ายแพ้แก่ความซื่อสัตย์ของฉัตร
เกล้าปรบมือหลังจากที่ทั้งคู่แลกแหวนแต่งงานและจุมพิตกันอย่างดูดดื่ม น้ำตาของชายหนุ่มไหลเอ่อ หากแต่เป็นน้ำตาแห่งความปิติยินดี แม่ของพวกเขาก็เช่นกัน เกล้าหันไปส่งยิ้มให้พ่อที่นั่งคนละโต๊ะ หันไปยิ้มให้หินที่ยืนอยู่บนเวที ภาพบนนั้นช่างสวยงามราวกับความฝัน เมื่อมองผ่านม่านตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตาแบบนี้
บาปทั้งหลายอาจจะไม่ได้รับการอภัย แต่ช่างเถอะ แค่ฉัตรอภัยให้ก็พอแล้ว
เกล้ารักฉัตรและจะรักตลอดไป ไม่ว่าจะในฐานะไหน
เกล้าจะรักฉัตรตลอดไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เกล้า....ตื่น”
เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นหลังจากรู้สึกตัว ทั้งจากอาการที่ฟื้นตัวขึ้น และทั้งจากเสียงของฉัตรที่ปลุกเขาขึ้นมากินข้าวและยา
ครั้งที่สองแล้วที่เข้าโรงพยาบาล ครั้งแรกนั้นไส้ติ่ง คราวนี้ก็ไข้หวัดใหญ่ จะว่าไป....เขานี่ก็อ่อนแอเหมือนกันนะ ดูอย่างฉัตรสิ เห็นแบบนี้แต่กลับไปค่อยเป็นอะไรหนัก ๆ กับเขาบ้างเลย
“เกล้านอนยิ้มอ่ะ เพ้อนะ.....พิษไข้ล่ะสิ”
“ตัวนอนโซฟาสบายมั้ยฉัตร บอกให้กลับไปนอนที่ห้องก็ไม่เชื่อ”
“พี่ปูที่นอนนอนข้างล่างต่างหาก แหม่....พี่ก็อยากจะดูแลเกล้ามั่งนิ”
“ขอโทษนะ....ลำบากฉัตรอีกแล้ว ทั้ง ๆที่ตั้งใจจะดูแลฉัตร แต่สุดท้ายก็มาป่วย ให้ฉัตรต้องเหนื่อยดูแลอีก แบบนี้เมื่อไหร่ฉัตรจะได้กำไรวะ”
“พี่ไม่เคยคิดเรื่องนั้นหรอก แค่ทำทุกวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอแล้ว เท่ห์ม๊ะ....เดี๋ยวนี้พี่มีคำคมประจำตัวแล้วนะเกล้า”
“หึหึ”
เขาหัวเราะอย่างฝืดฝืน พิษไข้ทำเอาฝันเฟอะฟะไปไหนต่อไหน ขนาดที่ว่าเก็บเอาเจ้าเด็กจอมที่ไม่ค่อยจะได้เห็นหน้าเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะ ว่าคุยกันอย่างสนิทชิดเชื้อ
“เกล้าฝันถึงอะไร งานแต่งงานเหรอ”
“อื่อ”
“ของใครอ่ะ”
“หึ....ไม่บอก”
“ชิส์”
ใช่...ฉัตรพูดถูก แค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุด ลืมเรื่องในอดีตไปเสีย แล้วทำดีกับฉัตรอย่างที่อยากจะทำจริง ๆ ไม่ใช่ทำเพื่อจะชดเชยบาปหรืออะไรก็ตาม เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มของฉัตรอีกครั้ง ก็คุ้มค่ามากกว่าอะไรทั้งหมดแล้ว
อนาคตจะเป็นอย่างไรก็ช่าง อย่าไปยึดติด สักวันฉัตรอาจจะพบเจอผู้หญิงดีดีสักคนหนึ่ง แล้วแต่งงาน มีลูก สร้างครอบครัว มีชีวิตเป็นของตัวเอง
เขาก็เช่นกัน
ถึงตอนนั้นเขาก็คงจะยินดีกับฉัตร....ในฐานะน้องชายคนหนึ่ง
แต่ถ้าถามถึงความต้องการที่แท้จริงของเขา เขาแค่อยากดูแลฉัตรตลอดไป ใช้ชีวิตร่วมกับฉัตร ไม่ว่าจะในฐานะไหนก็ช่าง
ตราบสิ้นลมหายใจ
[อวสาน]
จบแล้วจ้า :L2: ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ และทุกท่านที่ติดตามอ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบนะคะ
-
เป็นตอนจบที่สวยงามมากเลยสำหรับเรื่องนี้
จบได้สมบูรณ์แบบสุดๆเลยนะคะ ขอบคุณผู้แต่งมากๆ
ที่นิยายเรื่องนี้จบแบบปลายเปิดให้ผู้อ่านคิดเรื่องราวต่อจากนี้เอง
แล้วไกด์ความฝันเกล้ามาให้ ขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ
-
จบซะแล้วววววววว เอ๊ มีแอบให้คิดต่ออีกง่ะ เพราะว่างานแต่งมันเป็นฝัน แล้วปัจจุบันคืออัลไลลลลล :z3:
แต่ก็ดีแล้วที่ทุกคนดูมีความสุข... ว่าแต่หินนี่หนวดเฟิ้มเลยเรอะ o22
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆฮะ o1
แอบรอตอนพิเศษล่ะ :katai5:
-
:bye2: :bye2:
จบแล้วอ่ะ มีพาร์ทต่อป่ะ อยากให้คู่กันอ่ะ
-
อ่านรัวตั้งแต่เที่ยงคืนค่ะ ตาลายเลย :really2:
สนุกมากค่ะ
อ่านไปอ่านมาเริ่มกลัวตัวเองจะเป็นโรคจิตตาม
คนเขียนเก่งมากค่ะ :กอด1:
มันได้อารมณ์คนโรคจิตจีๆ :m29:
-
จบได้น่าประทับใจมากเบยฮือๆ :hao5:
น้ำตาจิไหล :sad4:
เกล้ากลับตัวได้จิงๆด้วย :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
จบได้ดีมากเลย
ซึ้งค่า o13
-
จบแล้วววววววว จบได้ดีมากเลยอ่าาา ขอให้มีความสุขทุกคนตลอดไปเลยแบบนี้ดีแล้วล่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณนะคะ แต่งเก่งมาก เรื่องนี้ทำให้ได้อะไรหลายอย่าง ไม่รู้สิ
สู้ๆนะคะ
-
ตอนจบประทับใจอ่า
ชอบๆ ให้ใจคนเขียนเลย
-
จบแล้ววววว ชอบบบบบบ
แต่บางทีก็อยากให้โลกสวย เกล้ากับฉัตรได้มาเป็นคนรักกันจริงๆนะคะ
สงสัยคงต้องไปจินตนาการเอาเอง ฮ่าๆๆ
เป็นเรื่องที่ปลุกด้านมืดของเราขึ้นมาได้สุดๆเลย อ่านแล้วก็ซาดิสท์และสนุกไปกับเกล้าตลอด
จะรอชมผลงานเรื่องถัดๆไปนะคะ :)
-
ชอบเกล้าตอนโรคจิตอ่ะ เหมือนมันจะดาร์ก แต่ฮาอ่ะ อิอิ
ชอบความรักเก็
บกดแบบนี้จัง สนุกมากเลยจ้า
ถ้าเกล้ายังแสดงความจิตส่งท้าย นิดๆ แบบแอบจิตโดยไม่ให้ฉัตรรู้จะฟินเว่อร์
แอบจิ้นคุณพ่อกรเหมือนกัน คิดว่าจะมีการหักมุม อิอิ
-
ร้องไห้!
ตอนกำลังพิมพ์เม้นก็ยังร้องไห้อยู่!
สงสารทุกคน
ถึงปากจะบอกว่าจะจบยังไงก็ได้ขอแค่ให้ทุกคนมีความสุขก็เถอะ แต่มันก็ไม่ใช่อยู่ดี
อยากให้เกล้ามีความสุข ไม่รู้เป็นอะไรรู้สึกสงสารเด็กคนนี้มาก อยากให้เกล้าได้รักใครสักคนที่ทำให้เกล้ามีความสุข ถ้าหากเป็นฉัตรก็ยิ่งดี อยากให้ทั้งคู่รักกันถึงจะไม่ได้มีเรื่องเซ็กซ์มาเกี่ยวข้องก็ตาม
สุดท้ายเลย!
ร้องไห้กับความฝันของเกล้า แมร่ง! ฝันได้เลวร้ายมา! ทำใจรับแทบไม่ได้ ไม่รู้สิ...คิดว่ามันไม่ใช่ มันไม่ควร มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้ สงสารเกล้า ถ้าหากไม่รักเกล้าจริงๆ ก็อย่ามาแต่งงานให้ช้ำหัวใจแบบนี้เลย อยู่เป็นโสดดูแลกันฉันท์พี่น้องก็ได้
สุดท้ายแล้วก็ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆ ที่ชวนช้ำหัวใจเรื่องนี้นะคะ
ร้องไห้กี่ครั้งก็ไม่เคยจะพอจริงๆ ขอบคุณมากๆ เลยนะ
ปล.สุดท้ายก็ยังไม่หยุดร้องไห้ แง! ตาบวม
-
คนอ่านขาอย่าร้องนะคนดี....เดี๋ยวคนแต่งร้องตามเน้อ
ตอนแต่งก็ถามตัวเองว่าจะจบแบบนี้จริงอ่ะเหรอ แต่ถ้ามองในแง่ของฉัตรที่ถูกกระทำมาตลอด แล้วยอมอภัยให้เกล้าได้ขนาดนี้ มันก็เกินจะพอแล้ว
สารภาพว่าร้องไห้ตอนแต่ง เพราะอินในอารมณ์..... :hao5:
-
ตอนพิเศษ----ตอกย้ำความช้ำ
“ฉัตร....ลูกค้าขาประจำของนายมาอีกแล้วนะ”
“นั่นสิ....มาแต่ละทีนี่นั่งนานเว่อร์!!!....ถึงจะสั่งอาหารมากินเรื่อย ๆก็เถอะ...แต่อาทิตย์นี้หมอนี่มาสามครั้งแล้วนะ!!!”
“ไปรวยมาจากไหน!!!!”
“มาจีบฉัตรของพวกเราแน่เลย!!!!!!!”
“ไม่ต้องออกไปเสิร์ฟแล้วนะฉัตร....เราไปเอง!!!!!!!!!!!!!”
บรรดาพนักงานสาว ๆ ของร้านอาหารค่อนข้างมีชื่อแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ในย่านธุรกิจ กำลังยืนล้อมตัวนายฉัตรมงคล เด็กหนุ่มผู้ที่เพิ่งสมัครเข้ามาเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ได้ไม่นาน สีหน้าของพวกเธอดูไม่ค่อยพอใจนัก เวลาที่มีใครมาเจ๊าะแจ๊ะวอแวกับน้องใหม่ผู้แสนจะนิ่งเฉยแต่น่ารัก ฉัตรเหลือบมองหน้าคนโน้นทีคนนี้ที พร้อมทั้งยิ้มแหยอย่างเกรงใจ ก็นี่มันงานของเขานี่นะ ซึ่งจะว่าไปแล้ว สาว ๆพวกนี้ก็ทั้งขาวทั้งสูง แถมยังสวยมากเสียด้วย เกือบทุกคนในร้านล้วนเรียนในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง
“ฉัตรจ๊ะ....เอ่อ.....ลูกค้าคนนั้นเค้าเรียกนายอีกแล้วน่ะ”
“ชั้นไปเอง!!!!”
“ฉัตรนายอยู่นี่เลยนะ!!!!”
“เอ่อ....ไปเป็นไร...เราไปเองก็ได้ อย่าทำให้ลูกค้าไม่พอใจสิ”
“ฉัตรอ่า....ยังงี้ทุกทีเลยนะ!!!!”
ก็น่าดีใจ ที่ทุกคนเอ็นดูเขา ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา ฉัตรทั้งโดนบีบโดนทึ้งจนมึนไปหมด พวกหล่อนบอกว่าฉัตรแก้มนิ่ม ตัวก็ไม่ค่อยสูง เหมือนพาน้องชายที่เป็นเด็กประถมมาทำงานด้วยยังไงยังงั้น
แต่นอกจากฉัตรแล้วก็ยังมีเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ฉัตรว่าน่ารักไม่แพ้กัน เป็นคนเงียบ ๆ แล้วก็ขี้อายเหมือนฉัตร ดูไม่ค่อยเข้ากลุ่มกับพวกแรง ๆ สักเท่าไหร่ หมายถึงรูปลักษณ์ภายนอกน่ะ แต่ความจริงแล้วสาว ๆในร้านทุกคนก็ล้วนแต่สนิทกันหมดนั่นแหละ เจ้าของร้านที่เป็นสาววัยสามสิบปลาย ๆนั่นก็เปรี้ยวปรี๊ด แถมยังมาร่วมหมั่นเขี้ยวฉัตรเป็นครั้งคราวอีกต่างหาก
ทับทิม.....ชื่อทับทิม....เด็กผู้หญิงที่ดูแปลกและแตกต่างนั่นน่ะ คนที่ฉัตรเขินเวลาอยู่ใกล้
จริงสิ....คุณลูกค้านี่นา....ฉัตรจะต้องไปเคลียร์กับคุณลูกค้าให้รู้เรื่อง นั่นไง....ยิ้มแฉ่งให้ฉัตรมาแต่ไกลเลย
“นั่งทานด้วยกันสิครับ....คุณพนักงาน”
“เอ่อ....เกรงว่าจะไม่ได้น่ะครับ....ตอนนี้เป็นช่วงปฏิบัติงานอยู่....คงไม่เหมาะหรอกครับ”
“ถือซะว่าเป็นการบริการลูกค้าอีกแบบหนึ่งน่า...ไม่เห็นต้องทำตัวห่างเหินด้วยภาษาทางการแบบนั้นก็ได้คุณพนักงาน”
“ไม่ได้หรอกครับ มันผิดนโยบายร้าน แต่ถ้าคุณลูกค้าจะสั่งเพิ่มล่ะก็...”
“อิ่มแล้ว....แค่นี้ก็ท้องจะแตกแล้วครับ แต่ถ้าเป็นของหวานก็น่าสนนะ”
“พอเถอะ....มากินแบบนี้เกือบทุกวันเลยนะ....รวยเหรอ”
“ก็แค่อยากมาอุดหนุนร้านที่ฉัตรทำงาน”
“เกล้ามากวนพี่น่ะสิ”
“เปล่านิ....แค่หิวน่ะ...ก็เลยมาหาข้าวกิน”
“นั่นแหละ....เกล้ากวน....มาทีไรก็เรียกแต่พี่ พี่ก็มีลูกค้าคนอื่นต้องดูแลนะ”
“ตอนนี้คนยังน้อยน่า.....ทำไม....ใครว่าอะไรฉัตรรึเปล่า....บอกมาเลยนะ”
“ไม่มี”
“แล้วพวกสาว ๆ เค้าไม่รู้เหรอ ว่าเค้าเป็นน้องตัว”
“....”
“ครั้งนึงนะ...เมื่อวานนี้เองครับฉัตร....ได้ยินเต็ม ๆเลยตอนเข้าห้องน้ำ แฟนคลับฉัตรหาว่าเค้ามาหม้อตัว”
“พี่ไม่ได้บอกน่ะ....แต่เดี๋ยวจะไปบอกเดี๋ยวนี้”
“ไม่ต้องหรอก....ปล่อยให้เค้าเข้าใจผิดแบบนี้ก็ดีนะ”
“ไม่ดี....ที่พี่ไม่บอกเพราะอาย เดี๋ยวเค้าจะหาว่าโตแล้วยังต้องให้น้องมาคุม พี่ก็เลยเงียบ ๆ พี่ไปก่อนนะ”
เกล้าฉวยคว้าข้อมือของฉัตรเอาไว้ ตอนที่เจ้าตัวกำลังจะเดินหนี เท่านั้นแหละ สาว ๆทั้งฝูงก็กรูกันเข้ามา แต่ละคนนี่หน้าตาเหมือนกับแค้นเคืองกันมาเป็นชาติ....
.
.
.
.
.
.
“อูยยยย....แฟนคลับฉัตรต่อยเค้า”
“แหะ ๆ”
“ยังจะมาหัวเราะอีก”
“ตอนนี้กลายเป็นว่าพวกนั้นหันมากรี๊ดเกล้าแทนล่ะ....ชิส์....เป็นผู้ชายอบอุ่นไปแล้วนะ....รู้ตัวไหม”
“ฉัตรขี้อิจฉา”
“เปล่าอิจฉา...มีคนที่ชอบแล้ว....แล้วเค้าก็เฉย ๆ กับเกล้าด้วย”
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ทินกรคงจะจับตัวฉัตรมงคลมาเขย่า แล้วบดขยี้จูบ ตามด้วยเซ็กส์แบบดิบเถื่อน จนเจ้าลูกหมาฉัตรน้ำตานองหน้า แต่ในวันนี้ หัวใจของเกล้าทำได้เพียงแค่เจ็บ....เจ็บและชินไปเอง การทำร้ายฉัตรไม่ใช่คำตอบ เขาไม่อยากให้สิ่งที่ทำมาต้องสูญเปล่า ช่วงเวลาแก้ตัวอาจไม่นานเท่ากับช่วงที่ทำร้าย แต่มันก็นานและมีคุณค่ามากพอในความรู้สึก อย่างน้อยก็ได้ขจัดความเกลียดและกลัวในตัวของฉัตรที่มีต่อเขาออกไปได้จนเกือบหมด
ได้อาบน้ำให้ฉัตร
ได้หอมแก้ม
ได้นอนกอดฉัตร
ถึงบางครั้งจะต้องแอบไปช่วยตัวเองในห้องน้ำ มันช่วยไม่ได้....ฉัตรอยากน่าขยำเองนี่นะ
แค่นี้เขาก็ควรจะพอใจได้แล้ว....ไม่ควรหวัง....มากไปกว่านี้อีกแล้ว
“ทับทิมน่ะเหรอ”
“อื่อ”
“เหมาะกับฉัตรดีนะ....ได้คุยกันบ้างมั้ยล่ะ”
ฝืนถาม ทั้งที่น้ำตานั้นพร้อมจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ รู้มาตั้งนานแล้ว ว่าตัวเองอ่อนแอแค่ไหน อ่อนแอกว่าฉัตรที่เขาเคยล้อว่าขี้แยมากมายหลายเท่า
เด็กคนนั้น....ที่ฉัตรชอบ....เด็กผู้หญิงผิวขาว ตัวเล็ก ผมซอยสั้น แก้มแดงและมีสิวนิดหน่อย ปากนิด จมูกหน่อย ตาโต แถมบางวันยังสวมแว่นสายตา ก็ยิ่งดูน่ารักเข้าไปใหญ่
พอเอามาจับยืนเทียบกับฉัตร มันช่างเหมาะสมและลงตัว ราวกับเกิดมาคู่กัน
“เกล้า”
“ครับ”
“พี่.....รัก.....เค้าได้ไหม....”
“หืม?”
“พี่ขอรักเค้าได้ใช่มั้ย”
“ได้สิฉัตร.....หัวใจเป็นของฉัตรนี่นา....ดีแล้วนี่...ที่ฉัตรได้รักใครคนอื่นบ้าง....ฉัตรจะได้มีแฟนไง...แฟนคนแรกเลยนะ”
“ตื่นเต้นจัง”
“.....”
“เกล้า”
“หืม?”
“ไม่โกรธพี่ใช่มั้ย”
“ทำไมต้องโกรธล่ะ”
“เปล่าหรอก...นั่นสิเนอะเกล้าเนอะ”
“หันหลังสิฉัตร....ขัดขี้ไคลให้นะ”
“อื่อ”
เด็กหนุ่มบรรจงขัดแผ่นหลังขาว ๆของพี่ รู้ดีแก่ใจ....ว่าวันนี้จะต้องมาถึง แต่สุดท้ายแล้ว น้ำตาที่เก็บเอาไว้ก็ไหลพรูออกมา
ดีแล้วที่ฉัตรหันหลัง
ไม่อยากให้ฉัตรเห็น
ขอเจ็บคนเดียวเพื่อชดใช้ให้ฉัตรดีกว่า
.
.
.
.
.
End
มาสั้น ๆ แบบเศร้า ๆ พอดีพล็อตมาตอนปีใหม่
..............
edit คำผิด
-
...เศร้ารับปีใหม่เบยยยยยยยยยย :undecided:
สวัสดีปีใหม่ฮะ o1
-
เศร้า รันทด โหดกับความรู้สึกคนอ่านรับปีใหม่เลยนะคะ ฮืออ~
ปล. อยากให้ฉัตรกับเกล้าลงเอยกันด้วยดีจังเลยค่
แม้เกล้าจะทำกับฉัตรไว้เยอะก็ตาม แต่อยากเห็นทั้งคู่รักกันและมีความสุขแบบคู่รักที่ผ่านมรสุมชีวิตมาได้
-
มาเศร้าเชียวว
-
สงสารเกล้าอ่า... แต่ก็นะน้องฉัตรก็ได้ลองชอบใครซักคนละ
เราเป็นเกล้าเราก็อยากจะทำร้ายฉัตร(??) นี่เราเปล่า SM น้าา
-
อ่า...ทรมานแทนเกล้าจัง
พอได้รักแล้ว.... ความรู้สึกมันเลยไม่มีจุดสิ้นสุด จะหนีหายก็ทำไม่ได้ ... จะเป็นเจ้าของก็ไม่มีทาง
ได้แต่อด...และทน สักวันคงช้ำใจตายไปเอง
-
มีดอยู่ไหน มีดอยู่หน๋ายยยยย!
ถ้าจะเขียนอย่างนี้เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่าค่ะ!
สงสารเกล้าที่สุดเลยอ่ะ
ถ้าเกล้าไม่มัวแต่ยึดติดอยู่กับฉัตร ตอนนี้เกล้าคงมีคนที่รักเหมือนๆ กับฉัตรแล้วแหละ
อยากอ่านตอนที่เกล้ามีคนรักจังเลยค่ะคนเขียน
ตอนนี้ทำร้ายหัวใจกันมากอ่ะ!
มันเป็นแค่ฝันเหมือนตอนเมื่อกี้ใช่ม้ายยยย~
-
โถ่เกล้า สงสารนะ แต่นี่ล่ะนายทำตัวเองนะเกล้า ผลเลยออกมาเปนแบบนี้ ขอให้เกล้าเจอคนดีๆด้วยน้า
-
เพื่อเป็นการแก้ตัว จะแต่งตอนเพลย์ฉัตรมาให้อ่านเล่น ๆนะจ๊ะ.....สนองนี๊ดให้แฟนคลับน้องเกล้า
-
รออ่านการแก้ตัวนะครับ
-
:hao5: :hao5: คนทำผิด ไม่อาจแก้ตัวได้จริงๆ
ยังๆฉัตรก็รักเกล้าแบบคนรักไม่ได้สินะ
เกล้า จะสมน้ำหน้าแก รึ สงสารดีเนี่ย
แต่ลึกๆอยากเห็นเกล้าสมหวังกับฉัตร
-
รออ่านตอนเพลย์กับฉัตร -3-
#นี่สมัครเป็นยูสตัวเองแทน 55 mุกทีเอายูสเพื่อนมาเม้น
-
ปวดใจทุกตอนเลย คนเขียนเก่งมากนะเนี่ย ^^
น้ำตาพอมีเป็นบางตอน แต่ที่เรียกน้ำตาเรามากที่สุดก็ตอนจบนี่แหละ T_T
คือเราคิดว่ามันเป็นตอนจบที่ไม่เศร้านะ แต่ทำไมน้ำตาไหลพรากๆเลยก็ไม่รุ้
แบบว่า ไอ้เกล้า เอ็งเล่นกรูซะแล้วววว เข้าใจมึงนะ......
ขอบคุณคนเขียนอีกที่จ้าาาาา ⌒.⌒
-
เราว่าตอนนี้มันเหมาะสม สาคม สมควร ปนสะใจนิดๆแล้วล่ะ
เพราะเกล้าควรได้รับกรรมจากการทนเจ็บปวดเห็นฉัตรไปรักคนอื่น
ที่ไม่ใช่ตัวเอง นี่ยังแอบคิดว่าน้อยไปด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับสิ่งที่เกล้าทำกับฉัตรนะ
-
ปกติเราไม่ชอบแนวบีบหัวใจแอนด์sm เลยนะ
อ่านเรื่องนี้แรกๆแล้วอยากซัดพาราใส่ปากรัวๆ
แต่หลังจากที่นั่งอ่านจนจบ เราคงต้องถามตัวเองใหม่ว่าไม่ชอบจริงอะ
หนุกมากกก บีบมากกก และsmเจรงๆ
ดีใจที่น้องเกล้ามันกลับใจได้จริงๆ แต่ก็ยังไม่อยากให้พี่ฉัตรแต่งงานหรอกนะ :hao5:
เขียนได้ดีมากเลยค่ะ :katai2-1:
-
เพิ่งมาตามไล่อ่านจนจบ อยากจะบอกว่า...จะร้องไห้อะ แง้(TAT) แอบน้ำตาซึมไปบ้าง มันบีบคั้นหัวใจนะ :hao5:
-
ตอนท้ายคล้ายว่าตาเกล้ารับกรรม ฮ่าฮ่า ก็สมเหตุสมผลดีค่ะ
เราคิดว่า เอาเข้าจริงๆ ดูเหมือนมีแต่เกล้าที่รักฉัตรข้างเดียวและคนเดียวมาตลอด (ถึงจะแสดงออกมาแบบจิตๆ ก็เหอะ) ที่ฉัตรยอมให้โอกาสน่าจะเพราะเห็นเป็นน้อง รักแบบพี่น้อง จะว่าไงดี ..ประมาณว่าขอบเขตของรักที่เกล้ามีต่อฉัตรมากกว่าที่ฉัตรมีต่อเกล้าล่ะมั้ง ยิ่งคนเขียนชี้ช่องให้ฉัตรมีสาวปิ๊งงี้ อดรู้สึกเวทนาตาเกล้ามิได้ค่ะ
-
:m15: สงสารเกล้า แต่ทำอะไร ก้อได้อย่างนั้นแหละเนอะ
-
หลากหลายอารมณ์. :m16: > :mew4: > :ling1: > :กอด1: > :L1:
-
เป็นนิยายที่ทุกคนล้วนมีปม แต่สุดท้ายก็สามารถแก้ปมได้
สนุกค่ะ แม้จะไม่สมหวัง แต่ดีกว่าให้ใครตาย
-
รู้สึกชอบเรื่องนี้มากๆ เป็นเรื่องที่เอาปมของสังคมเข้าเกี่ยวเรื่องเลยสนุกมากๆ
ปล. ตอนพิเศษเล่นเอาเราร้องให้เลย :hao5:
-
อยากให้เขาคู่กันตอนเมื่อกี้โมฆะได้ม๊ายๆๆๆๆๆๆ
-
เพิ่งเห็นนนน เราพลาดได้ไงเนี่ยเนื้อเรื่องเลอค่ามาก
สนุกมากอ่ะอ่านไปบีบคั้นหัวใจไปด้วย เหนื่อยสุดๆกว่าจะอ่านจบตอน ชอบมาก♥♥
ปล.เราแอบหวังเล็กๆว่าจะให้ฉัตรกับเกล้ารักกัน5555555555 :mew1:
-
เศร้ามากกกกก ร้องไห้หนักมากกก
-
หน่วงมาก ขอบอก
-
ชอบเรื่องนี้ตรงจบได้สวยทั้งที่ตอนเริ่มเรื่องหน่วงๆแบบน่าเชียร์ให้ฉัตรเอามีดเสียบอกฆ่าตัวตายไปเลยเนี่ยแหละ เรื่องดูไม่หักมุมเกินไปด้วยเหมือนวางพล็อตมาแต่แรกว่าจะจบงี้ เกล้าตอนท้าายๆก่อนจบนี่เอาใจเราไปเลย :กอด1:
จริงๆแอบเชียร์ฉัตรกะหินนะ ดูเคมี(?)เข้ากันดี55
:pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :กอด1: :pig4:
-
แอบมาสงสารเกล้า...ถึงจะร้ายแค่ไหนแต่ก็รักหมดใจจริงๆ
ผู้เขียนวางโครงได้งดงามมากจริงๆค่ะ เฉลยทุกข้อสงสัยทุกปมของตัวละคร
+ เป็ดเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เล่นกับฉัตร เดอะ ซีรีย์
รวบรวมความจิตป่วย ร่ำรวยความซาดิสม์ กับรักดิบๆของนายเกล้า ทินกร
ตอนที่ 1 เกล้ากับพ่อกร
อย่างน้อยเกล้ากับพ่อ ก็เคยมีช่วงเวลาหนึ่งที่ใช้ร่วมกัน แม้จะเป็นช่วงสั้นๆ
พ่อของเกล้า เหมือนกับเสือสิ้นลาย ปราศจากเขี้ยวเล็บ พ่อที่ถูกข่มขืนต่อหน้าลูกชายทั้งสอง และเรื่องระยำตำบอนที่ออกมาจากปากของเหยื่อ ซึ่งผันมาเป็นผู้ล่าที่น่ากลัว....
ไอ้ระยำหิน
เพราะมันคนเดียว ทำให้ฉัตรล่วงรู้ความลับของพ่อ ความลับที่เกล้านั้นบังเอิญได้ไปล่วงรู้และเก็บซ่อนมานาน ยอมทรมานหัวใจตัวเอง ดีกว่าให้พี่ชายผู้ไร้เดียงสา ต้องมารับรู้ ว่าพ่อบังเกิดเกล้านั้นแสนเลวทราม ทำกับไอ้หินไม่พอ ยังคิดสกปรกกับลูกในไส้อีก
ฉัตรคงผิดหวัง เขาทำให้ฉัตรเสียใจอีกตามเคย ไม่ใช่เพราะพ่อหรือใครทั้งนั้น มันเป็นเพราะเขา กับความต้องการบ้าๆ ที่ไม่อาจระงับได้ เขามันป่วย
ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการจะจับฉัตรกลับมาขังเอาไว้ ฉัตรก็ไม่ต้องมารับรู้
ไอ้คนวิปริต....มึงไม่สมควรจะเป็นพ่อคนหรอกนะ
มึงมันก็ไม่ต่างจากกูหรอก เพราะมึงมันลูกกู ได้เชื้อชั่วกูไปเต็มๆ แต่ลูกฉัตรของกูไม่ใช่ พี่มึงดีกว่ามึงมากนัก ไม่เคยก่อเรื่องให้กูต้องตามเช็ด การเรียนก็ตกต่ำ มีเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน
มึงดูรักฉัตรมากเนอะ รักจนถึงขั้นจะเอาลูกตัวเองทำเมีย ไอ้เกย์แก่วิปริต
ผลั้วะ!!!!
นี่พ่อต่อยผมเรอะ!!!
มึง!!!....โอ้ยยยย....ปล่อยกู...ไอ้เกล้า....ไอ้ลูกเหี้ย....ปล่อยยยยยย!!!!!
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า พ่อสู้ผมไม่ได้หรอก ไอ้เกย์แก่!!!
แต่ถึงกระนั้นเกล้าก็ตัดพ่อไม่ขาด พ่อผู้ซึ่งเคยเป็นต้นแบบ พ่อผู้ถ่ายทอดความวิปริต ความจิต ส่งต่อให้เขาผ่านทางดีเอ็นเอ
เกล้าเคยรักพ่อ เหมือนที่พ่อเคยรักเกล้า
เคยเกลียดพ่อ เหมือนที่พ่อเคยเกลียดเกล้า
ทว่าตอนนี้เกล้าและพ่อกลับไม่แน่ใจ
ทินกรชะโงกมองชายวัยกลางคนที่ยังคงดูดีเหมือนครั้งยังเป็นหนุ่ม พ่อของเกล้าดูแลตัวเองดีมาก มากจนกาลเวลาไม่สามารถพาอะไรไปจากผู้ชายคนนี้ได้เลย
พ่อของเขากำลังหลับ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่พ่อของเขาออกไปหางานทำ และกลับมาพร้อมคำว่าผิดหวัง
การเริ่มต้นชีวิตใหม่ในวัยขนาดนี้ มันเป็นอะไรที่ยากพอดูนะ ยิ่งกับคนที่อีโก้สูงอย่างพ่อของเขา ไอ้การที่จะยอมลดเงินเดือนของตัวเอง หรือก้มหัวเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาใคร ก็เห็นจะเป็นไปได้ยาก
สงสัยขากลับพ่อของเกล้าจะแวะดื่มเพื่อคลายเครียด กลับมาก็หน้าแดงก่ำ ทิ้งตัวลงนอนสลบไสลไม่ได้สติ จนเกล้าต้องแบกร่างหนักๆของพ่อจากโซฟาไปไว้ที่เตียง หาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ ไม่ใช่เพราะรักหรือห่วงหรอกนะ สมเพชมากกว่า
“ตาแก่เอ้ย....ดื่มมาทุกวัน รวยนักหรือไง”
“เกล้า”
อยู่ๆพ่อของเกล้าก็ลืมตาขึ้น มือของพ่อเอื้อมมาจับใบหน้าของเกล้า ลูกชายที่ถอดแบบตนได้สมบูรณ์แบบ
เด็กคนนี้เป็นเด็กฉลาด เป็นลูกที่เขาภูมิใจ แม้จะไม่เคยปริปากบอก
เป็นเด็กที่ทำให้เขารู้สึกกลัวมากที่สุด สายตาคมที่ดุดันกว่าเขาหลายเท่านัก ความหยาบกร้านทั้งนิสัย และกิริยาท่าทาง ร่างกายใหญ่โต มีพละกำลังราวกับสัตว์ป่า
กรมองเจ้าลูกชายด้วยสายตาพร่าเลือน กับสติสัมปชัญญะที่ไม่ปกตินักในยามนี้ ช่วงเวลาที่เขากำลังตกอยู่ใต้อำนาจของน้ำเมา ในห้วงความคิด กลับนึกทบทวนของเรื่องราวที่ผ่านมา เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขา และลูกชายทั้งสอง
เด็กคนนี้แม้จะมีช่วงเวลาที่เกเรไปบ้าง ชอบสร้างปัญหา แต่ก็เอาตัวรอดได้ดี ต่างจากฉัตร ลูกชายอีกคนที่เป็นเด็กหัวอ่อน ว่าง่าย อ่อนแอ ไม่ทันคน สุดท้ายก็ไม่เอาไหนทั้งเรื่องเรียนและชีวิต
แต่นั่นทำให้เจ้าฉัตรดูน่าทะนุถนอม น่าเอ็นดูมากเสียจนเขานึกอยากที่จะทำ.....อ่าห์....บ้าเอ๊ย
พอเข้ามหาวิทยาลัย การเรียนของเกล้าก็ดีขึ้น นิสัยก็เปลี่ยนแปลงไป แม้ความจิตจะยังคงเดิม เกล้าสามารถดูแลประคับประคองพี่ชายผู้อ่อนต่อโลกของตนได้ อาจเพราะว่าตัวเขาเป็นพ่อที่ไม่เอาไหน จนทำให้ทินกรนั้นต้องฮึดขึ้นมา เพื่อที่จะปกป้องพี่ชายคนโต จากพ่อชั่วๆอย่างเขา
เขาเปลี่ยนอดีตไม่ได้ แต่มันจะต้องดีขึ้น เขาจะเริ่มต้นใหม่
ไม่สายเกินไปใช่ไหม ที่เขาจะทำหน้าที่ของพ่อจริงๆเสียที
“ทำไมถึงเป็นฉัตรล่ะ.....ทำไมพ่อถึงคิดจะทำเรื่องนั้นกับฉัตรด้วย....”
“พ่อขอโทษ....ขอโทษนะเกล้า”
เกล้าประกบจูบชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อบังเกิดเกล้า ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่หากจะมีเหตุผลใดที่ได้กระทำลงไป คงไม่พ้นเหตุผลที่ว่า....เพราะเขามันเลือดพ่อแรงกระมัง
เขาไม่มีฉัตรที่จะคอยสนองความต้องการอีกแล้ว ทั้งในตอนนี้และตลอดไป
พ่อคือสิ่งเดียว ที่ทินกรอยากจะเอาชนะ อยากทำให้ผู้ชายคนนี้ยอมรับ และพ่ายแพ้
ดวงตาฉ่ำเยิ้ม น้ำเสียงอ้อแอ้ ใบหน้าแดงซ่านของพ่อ กระตุ้นอารมณ์ทางเพศได้ดีเหลือเกิน ขณะเดียวกัน...กรเองก็ไม่อาจขัดขืนเรี่ยวแรงมหาศาลของเด็กหนุ่มได้ พอๆกับที่เขารู้สึกไปกับรสจูบอันผิดบาปนั้น จูบของลูกชายคนเล็ก
“แฮ่ก......แก.....แกจูบพ่อ”
“ครับ.....เราจูบกัน ฮะ...ฮะ....ตลกดีนะว่าไหม พ่อของผมเป็นผัวของพ่อไอ้หิน พ่อเป็นฝ่ายรุกมาตลอด มาพลาดท่าถูกไอ้หินเอาคืน ข่มขืนจนยับ น่าสมเพช”
“หยุด....หยุดพูด....แกคงเกลียดพ่อมากสินะไอ้เกล้า ใช่ไหม.....”
“ครับ....ผมเกลียดพ่อ.....แต่ก็รักพ่อมากด้วยเหมือนกัน อยากจะทำลายให้ย่อยยับ ให้สาสมกับที่คุณทำกับแม่ แต่เพราะเป็นพ่อไง ผมถึงทำได้แค่นี้ แค่กันพ่อออกจากแม่ ออกจากฉัตร พ่อมันเลว แต่ผมเลวกว่า ทั้งที่รู้ว่าเหี้ย แต่ก็ยังทำ ทำกับพี่ชายแท้ๆได้ลงคอ ผมกันฉัตรจากพ่อ แต่ก็ทำร้ายฉัตรเสียเอง”
“พ่อผิดเอง ผิดที่ไม่ทำตัวเป็นพ่อที่ดี คิดแค่ว่ารับผิดชอบส่งเสียพวกแกก็จบแล้ว ทั้งที่เรื่องชมรมนั่นมันผิด มันอุบาทว์ แต่เพราะไม่สามารถระงับความต้องการได้ พ่อไม่ควรคิดแบบนั้นกับฉัตร พ่อพยายามแล้ว....แต่มันยากเหลือ เพราะฉัตรเหมือนเด็กน้อย เหมือนกับเด็กพวกนั้น”
“พ่อครับ....เป็นผมได้ไหม ต่อจากนี้....ผมจะดูแลพ่อเอง เราทั้งคู่ต่างก็ห้ามความต้องการไม่ได้ คนเลวกับคนเลว ตอบสนองกันและกันก็เหมาะแล้ว ผมไม่ต้องทำร้ายฉัตร พ่อก็ไม่ต้องไปทำกับใครอีก”
ทินกรฉีกกระชากเสื้อผ้าของพ่อจนขาดวิ่น เผยให้เห็นผิวเนื้อขาวเนียนของเกย์วัยกลางคนที่ดูแลตัวเองดีมาตลอด กลิ่นน้ำหอมราคาแพง รักแร้ที่โกนจนเกลี้ยงเกลา มัดกล้ามสวยงามพวกนั้นดูดีเกินกว่าจะเป็นผู้ชาย พ่อของเกล้าน่ะ เหมาะจะเป็นฝ่ายรับชัดๆ หากเทียบกับโครงสร้างใหญ่โตกำยำของเกล้าแล้ว เกล้าต่างหากที่เป็นฝ่ายควบคุม
“เป็นของผมนะครับพ่อ....ถึงพ่อจะเป็นรุกก็เหอะ แต่พ่อน่ะอ่อนแอแล้วก็แก่มากแล้ว ผมยังหนุ่มแล้วก็แข็งแรงกว่า จริงๆผมก็อยากยอมพ่ออ่ะนะ แต่ผมไม่ใช่ฉัตรไง ผมคือเกล้าลูกพ่อไงฮะ ลูกที่พ่อไม่เคยควบคุมได้...”
กรถูกลูกชายปลุกเร้า ทั้งจูบที่รุนแรง เร่าร้อน ฝ่ามือหนักๆหยาบๆที่บีบขยำ คลึงเคล้น ส่วนที่อ่อนไหวอย่างหัวนมถูกขบกัด ผิวเนื้อที่เสียดสีกันจนแทบเผาไหม้ คนทั้งคู่กำลังหลอมละลายเป็นอันหนึ่งอันเดียว
“อ่ะ....เกล้า...พอเถอะ....หยุดแค่นี้เถอะนะ”
“หึหึหึ....ไม่ครับ....ผมไม่หยุด ผมจะใช้ปากให้คุณนะ....ผมทำได้ดีแน่ๆ แล้วคุณจะติดใจ”
“อ๊า....”
ความร้อนจากแอลกอฮอล์ที่ดื่ม เทียบไม่ได้เลยกับความร้อนรุ่มที่เคยขึ้น จากการบรรเลงฝีปากของลูกชาย ไม่นานเขาก็เสร็จ เขาซึมซาบกับความสุขสุดยอดทางเพศ เขาหลั่งในปากของลูกชาย ก่อนที่จะถูกปลุกเร้าไฟปรารถนาขึ้นมาอีกครั้ง....และอีกครั้ง ต่อเนื่อง...ยาวนาน....ตลอดทั้งค่ำคืน
คนเลวกับคนเลว
ปิศาจกับปิศาจ
เสือสองตัวในถ้ำเดียวกัน
แค่ครั้งนี้เท่านั้น....ครั้งนี้ครั้งเดียว ถ้ามันจะแก้ปมทุกอย่างที่ผ่านมา หรืออาจจะผูกปมให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
อ่าห์
แสงแดดยามเช้าแยงตา กรลืมตาตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของลูกชาย ร่างกายเปลือยเปล่าที่เมื่อยล้า กับร่องรอยและความเปียกชื้นที่อีกฝ่ายฝากเอาไว้กับร่างกายของเขา ย้ำเตือนอย่างหนักแน่นว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือความจริง
หาใช่ความฝัน
“ซี๊ดดดด....เจ็บชิบ เสียท่ามันจนได้ ไอ้ลูกเวร”
“ตื่นแล้วเหรอตาแก่”
“ปล่อยพ่อได้แล้ว กอดแน่นไปแล้วนะ”
“หึ....ไม่ชอบเป็นฝ่ายถูกกอดสินะ....ช่างเหอะ เมื่อวานนี้ผมขอโทษด้วยละกัน อารมณ์มันพาไปน่ะ แต่ผมมีสติครบถ้วนนะ ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่ผมจะพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง ไม่ให้ทำบ่อยๆละกัน”
“จริงๆแล้ว มันไม่ควรจะมีครั้งต่อไปนะไอ้เกล้า”
“คุณก็หางานทำให้ได้ไวๆสิ แล้วก็....เลิกเมากลับมาได้แล้ว เวลาคุณเมาทีไร....มันทำให้ผม.....อยาก.....ทุกที”
“อึก....แกมันโคตรจิตเลย”
“ก็จิตได้พ่อนั่นแหละ...หึหึหึ”
แล้วความสัมพันธ์แปลกๆระหว่างเกล้ากับพ่อ ก็ดำเนินเรื่อยมานับแต่นั้น จนกระทั่งวันที่กรไปทำงานที่ต่างประเทศกับญาติ และฉัตรตัดสินใจย้ายกลับมาอยู่กับเกล้า ทุกอย่างก็ยุติลง เหลือเพียงความทรงจำอันแสนหวานปนขมในใจของคนทั้งคู่ ตลอดไป
จบ
.................................................................
เคยสัญญาไว้ ว่าจะแต่งตอนเกล้าเล่นกับฉัตร แต่ก็ไม่ได้แต่งเสียที คิดถึงเรื่องนี้มากเลยมาต่อ คราวนี้จะเป็นเรื่องราวจิตๆระหว่างเกล้ากับฉัตร เป็นเรื่องราวของเหตุการณ์ที่อยู่ระหว่างกลางของเรื่องนะคะ ช่วงที่เกล้ายังจิต และฉัตรยังเป็นเหยื่อ เพราะตอนจบตัวละครก็ไม่ได้ลงเอยกันแบบที่ใครหวังจะให้เป็น
ปล.เรื่องนี้มีแต่ความต่ำตม ผิดศีลธรรม สนองความชอบส่วนตัวของคนแต่ง กับคนที่ชอบเหมือนๆกันนะคะ ไม่มีอะไรเป็นข้อคิดสอนใจทั้งนั้น แต่ก็ไม่ได้สนับสนุนความสัมพันธ์ในครัวเรือนแต่อย่างใด ชีวิตจริงมันโหดร้ายกว่านี้มากนัก แต่โชคดีที่มันไม่ใช่ส่วนใหญ่ของโลกใบนี้ และตอนจบเราก็แสดงให้เห็นแล้วว่าความรักที่มันผิดและบิดเบี้ยว มันไม่มีทางจบอย่างสมหวังได้หรอก แต่มันก็สามารถมีบทสรุปในแง่ดี เท่าที่มันจะดีได้เท่านั้นเอง
ตอนหน้า จะเป็น เกล้า-ฉัตร ละค่ะ
-
พอทำใจได้เรื่องเกล้า-ฉัตร เขาเจ็บมาเยอะก็ปล่อยเขาไป เข้าใจๆ :mew4:
...แต่เรื่องเกล้า-กรนี้ขอทำใจก่อนนะคะ!!! ฮือๆๆ :o12:
-
สนุกอ่า จริงๆอยากให้เกล้าฉัตรลงเอยกัน อิอิ
-
เมื่อผมหลงไหลในร่างกายของพี่ : เล่นกับฉัตร ตอนที่ 2
นอกจากจะชอบทรมานพี่ชายแล้ว ทินกรยังชอบแกล้งฉัตรมงคลแบบเบาะๆอีกด้วย
แกล้งให้อาย ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอับอาย....และละอาย
“ฉัตร.....ตัวมานั่งตรงนี้ดิ” เกล้าตบเน้นๆที่น่องของตน เพื่อเรียกอีกฝ่ายให้เข้ามานั่งตรงตำแหน่งที่เขาต้องการ เขากำลังนั่งเหยียดขา หลังพิงพนักเตียง มือกดรีโมตไล่ดูรายการโทรทัศน์เกือบทุกช่องอย่างเบื่อหน่าย สุดท้ายการเล่นกับพี่ชายคงเป็นอะไรที่คลายเบื่อได้ดีที่สุด
“มันจะบังเกล้านะ”
“เค้าสั่ง....มึงก็ทำสิวะฉัตร ว่างอยู่ไม่ใช่หรือไง”
“อื่อ.....”
ฉัตรจำใจต้องทำตามอย่างว่าง่าย เด็กหนุ่มรู้ดีว่าเขาต้องทำอย่างไรเพื่อให้อีกฝ่ายพอใจ และไม่มีข้ออ้างที่จะมาลงโทษกันอีก ฉัตรมงคลกำลังจะหย่อนตัวลงนั่ง แต่อีกฝ่ายกลับคว้าเอวเขาแล้วเกี่ยวกระชากลงมาเสียก่อนอย่างใจร้อน
“แข็งมั้ย.....น้องชายของเค้า....แนบก้นฉัตรเลยนะ....หึหึหึหึหึหึ”
“เกล้า....วันนี้ไม่ทำได้ไหม ที่เกล้าทำเมื่อวันก่อน พี่ยังเจ็บอยู่เลย”
“ต่อรอง?”
“ขอร้องเกล้าต่างหาก....นะเกล้านะ”
“อ้อนเหรอ....ทำไมชอบอ้อนทั้งที่อ้อนได้ห่วย หัดทำเสียงให้มันออดอ้อนกว่านี้หน่อยสิ อ้อนแบบอีหนูอ้อนเสี่ย อะไรอย่างเงี้ยะ”
“ทำยังไงอ่ะเกล้า เกล้าก็บอกพี่สิ”
“เฮ้อ....ฉัตร ตัวนี่มันซื่อบื้อจริงๆ”
มือแกร่งของทินกร บังคับเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยในกำมือของเขา จับสะโพกของฉัตรบดคลึงลงมาที่ตรงนั้นซึ่งกำลังแข็งขึง เด็กหนุ่มส่งเสียงครางกระเส่าออกมาเบาๆอย่างพึงใจ
“ก้นฉัตรนิ่มจังเลยรู้มั้ย จะไม่ให้น้องชายของเค้ามุดเข้าไปจริงๆเหรอฉัตร”
“ไม่เอานะเกล้า....พี่ขอร้องล่ะ.....มันยังเจ็บอยู่จริงๆ อย่าแกล้งพี่เลยนะเกล้านะ”
“ฉัตรเนี่ย....ไม่ถนัดอ้อน แต่ถนัดทำตัวน่าสมเพชเสียจริงนะ เอาล่ะ ลองทำอย่างอื่นดูก็ได้ ไหนลองขึ้นควบมันดูหน่อยสิ แบบที่ไม่ต้องถอดกางเกงน่ะ ทำได้ใช่มั้ย แค่ขยับก้นดุ๊กดิ๊กไปมาน่ะนะ....หมาฉัตร”
“อื่อ....ก....ก็ได้ พี่จะทำ”
ทุกครั้งที่ขยับร่างกายส่วนล่างไปมา มันทำให้ฉัตรรู้สึกอาย เขาสวมเพียงกางเกงขาสั้นตัวจิ๋ว ไม่ได้สวมกางเกงชั้นใน ยิ่งทำให้สัมผัสนั้นแนบชิดจนรู้สึกถึงความร้อนรุ่มของท่อนเนื้ออันใหญ่ยักษ์ ขณะที่ท่อนบนสวมเพียงเสื้อกล้ามหลวมๆ ยามที่ถูกน้องชายลูบคลำด้านข้างลำตัว นิ้วมือซุกซนของทินกรจะแวะทักทายหัวนมของฉัตร เขี่ยเล่นจนแข็งสู้มือ
หวิว....หวิวจนฉัตรรู้สึกหน้าร้อน
อยู่ๆก็มีอารมณ์ร่วมกับน้องอีกจนได้นะฉัตรมงคล แล้วอาการของฉัตรมันก็ชัดเจนเสียจนอีกฝ่ายดูออก
“หืม.....อยากเหรอฉัตร”
“ป่ะ....เปล่า เกล้าจะเสร็จยังอ่ะ”
“ตัวขยับช้าอ่ะ ไม่ทันใจเลย เอางี้ม๊ะ ถอดกางเกงออกสิ”
“ไม่เอา!!!!”
“ฉัตร!!!! ไอ้ลูกหมา มึงขึ้นเสียงใส่กูเหรอ กูบอกให้มึงถอดก็ถอดสิวะ ก็บอกแล้วไงว่าจะไม่ทำอะไร แค่เล่นกันภายนอกไง ถ้ากูคิดจะเอามึง กูเอาไปนานแล้วฉัตร มึงเคยขัดขืนได้เหรอ”
เพียงเพราะตกใจ ก็เลยเผลอเสียงดังใส่น้อง แต่ผลตอบรับนั้นรุนแรงมากกว่าหลายเท่าตัว ฉัตรถูกทินกรตวาดใส่จนหงอ เสียงดุๆของเกล้าผู้เป็นน้องชาย ยามที่ตะคอกเต็มเสียงนั้น มันทำให้ฉัตรสะดุ้งตัวโยนด้วยความตกใจทุกครั้ง อาการที่ตามมาคือกดดัน และอึดอัดใจ เป็นผลให้ร่างกายหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว ซึ่งกลับทำให้อีกฝ่ายดุเขามากขึ้น รุนแรงขึ้น และเมื่ออารมณ์กดดันมันจุกล้น สิ่งที่ฉัตรสามารถระบายออกมาได้ เห็นจะมีเพียงน้ำตาเม็ดโต ที่ไหลพรูออกมาจากดวงตาที่ตื่นกลัวคู่นั้น
“อย่าร้องนะฉัตร ทำไมตัวแม่งซื่อบื้ออย่างงี้วะ ก็รู้ใช่ไหม ว่าเค้าชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ทำไมต้องทำให้โมโหด้วยวะ มึงมานี่เลย”
ถูกกระชากลากถูจนตัวเซไปมา เกล้าลากฉัตรเข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝักบัวจนสุด แล้วดันตัวฉัตรให้ชิดผนัง ทินกรฉวยฝักบัวมาฉีดน้ำใส่หัวของพี่ชาย กระแสน้ำไหลอาบใบหน้าจนไม่สามารถมองเห็นได้ สร้างความอึดอัด กดดันในหัวใจขึ้นเป็นทวีคูณ
จนหนำใจแล้ว น้องชายจึงปล่อยร่างของพี่ให้เป็นอิสระ ฉัตรทรุดตัวลงนั่งกับพื้น น้ำตาของเขานั้นหายไปแล้ว
“อมให้กู.....ตอนแรกว่าจะไม่ทำมากไปกว่าถูกร่องก้น เพราะเห็นมึงยังเจ็บอยู่ จำไว้นะ ต่อไปถ้าสั่งอะไรต้องทำ ตั้งใจทำด้วย ไม่ใช่ทำส่งๆไป อมสิ ถ้าอิดออด กูจะกระเด้าปากมึงให้อ้วกเลย อมลึก ดูดแรงๆ....ซี๊ด”
สุดท้ายเกล้าก็เสร็จในปากของฉัตร ฉัตรฝืนกลืนน้ำรักคาวข้นอย่างยากลำบาก ไม่กล้าบ้วนออกมาเพราะกลัวจะถูกลงโทษอีก
บทลงโทษของเกล้า มันมากกว่าทำให้เจ็บร่างกาย แต่มันบาดลึกเข้าไปในจิตใจของฉัตร ความกลัว อึดอัด กดดัน มันทำให้ฉัตรอยากแหกปากร้องออกมาดังๆ
.
…..
………..
……
.
“บดแรงๆ....ดี.....เร่งสะโพกอีก......อึก.....ซี๊ดดดดด”
น้ำรักเหนียวๆถูกปลดปล่อยออกมาอย่างมหาศาล จนกางเกงในสีน้ำเงินของทินกรซีมเปื้อนเป็นวงใหญ่
“เก่งมาก......ไหน....มาให้จับหน่อยสิ ของตัวแข็งป่ะ”
ฉัตรเรียนรู้ที่จะทำให้น้องพอใจมาตั้งนานนมแล้ว แต่คนอย่างเกล้ามักมีข้อแม้ใหม่ๆมาทำให้ฉัตรต้องตกใจได้เสมอ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ด้านหลังของฉัตรนั้นปลอดภัย เกล้าเป็นคนที่มีความต้องการทางเพศสูงมาก แต่ทุกครั้งที่ทำกัน ฉัตรเป็นต้องพักยาวเสมอ เพราะอาวุธประจำกายของอีกฝ่ายนั้นใหญ่โตเกินรับ อีกทั้งเกล้ายังมีลีลาดุดัน กระแทกกระทั้นสร้างความเจ็บปวดได้ทุกครั้งไป ฉัตรไม่เคยชินได้เสียที และเมื่อได้ทำแล้วก็มักจะไม่หยุดอยู่แค่รอบเดียวเสียด้วยสิ วันนี้ฉัตรจึงต้องทำให้น้องชายนั้นสุขสมด้วยร่องก้นของเขาเหมือนเช่นทุกที
“ของตัวแดงก่ำเลย มีอารมณ์เพราะถูให้เค้าเหรอ ร่านชิบ โคตรบาปเลยว่ะฉัตร”
“กะ....เกล้า.....ไม่บีบแรงสิ....พี่เจ็บ”
“หึหึ.....เค้าทำให้ตัวบ้างไหม ใช้ปากน่ะ”
“ไม่เป็นไร....ไม่ต้องหรอก”
“อันนี้คือดื้อ”
“เปล่าดื้อนะ อย่าลงโทษนะเกล้านะ”
“อย่า? อย่าเหรอ? สั่งกันเหรอ....ให้พูดใหม่”
“พี่ยอมแล้ว พี่ขอโทษนะเกล้า เกล้าจะทำอะไรก็ตามใจเลย”
“ประชด?”
“โถ่เกล้า....ไม่ใช่อย่างนั้น”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า แกล้งฉัตรนี่สนุกว่ะ อีกนิดเดียวก็จะร้องแล้ว ไอ้ลูกหมาฉัตรขี้แย”
แกนกายของฉัตรแดงก่ำ และเมื่อถูกครอบด้วยโพรงปากอุ่นชื้นของเกล้า ฉัตรก็หลุดร้องครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน
“อ๊า......กะ....เกล้า......หยุดก่อน”
ทินกรไม่ฟังเสียงอ้อนวอน เขาดูดแกนกายของพี่ชายแรงขึ้น แรงขึ้น ฉัตรทั้งเสียว ทั้งเจ็บ อารมณ์ของเขาเตลิดไปถึงไหน ๆ แต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้ ไม่อยากปล่อยใส่ปากของน้อง กลัวน้องโกรธ
แต่คนที่ไม่ประสาเรื่องอย่างว่าอย่างฉัตร จะอดกลั้นได้นานแค่ไหนกันเล่า
“เกล้า.....พี่ขอโทษ”
ฉัตรกระตุกตัวสุดแรง ยามที่ความเสียวกระสันดำเนินมาถึงจุดสูงสุด น้ำรักของฉัตรไหลพรั่งพรูเต็มปากของน้อง เกล้ากลืนมันลงไปจนหมด เขาส่งยิ้มโรคจิตให้พี่ชายตัวน้อย
“เห็นไหม ไม่ได้ยากเย็นเลยฉัตร เพราะเค้ารักตัวไง เค้าถึงกินมันได้น่ะ กินอย่างเต็มใจ น้ำของฉัตรหวานมากเลยนะ”
“...........”
“อายเหรอคนดี”
“อื่อ”
“ออกมาเยอะเลยนะ จูบกันไหม.....หึหึหึ....ล้อเล่นน่ะ มากอดกันหน่อยมา”
เกล้ารวบตัวของฉัตรไปกอด กอดที่ไม่แน่นจนเกินไป ทำให้ฉัตรผ่อนคลาย วันนี้ไม่มีฝันร้าย ไม่มีการลงโทษ เป็นอีกวันที่ฉัตรได้พัก
ริมฝีปากของเกล้าประทับลงบนหน้าผากของฉัตร เวลาเกล้าอ่อนโยน ฉัตรว่ามันก็ดี
ตัวของเกล้าใหญ่มาก อ้อมกอดของเกล้าจึงคลุมร่างของฉัตรได้ทั้งหมด บางครั้งสัตว์ร้ายตัวนี้ก็ทำให้พี่ชายรู้สึกสบายใจจนเผลอหลับไป
“พรุ่งนี้....โดนจัดหนักแน่ ไอ้หมาฉัตร หึหึหึหึ”
เสียงกระซิบเหี้ยมๆของเกล้า ทำเอาคนที่เกือบจะหลับ กลายเป็นฝืนหลับตาแสร้งทำเป็นหลับ ฉัตรมงคลรู้สึกกดดันจนสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ
(จบตอน)
Still โรคจิต
-
เหมือนเคยอ่านเรื่องนี้นานมากๆแล้วหลายปีแต่ตอนนั้นเหมือนอ่านผ่านตาไม่ได้ถูกใจแนวพี่น้องมากนัก แต่ติดอยู่ในความทรงจำส่วนลึกๆอยู่ตลอดว่ามันมีเรื่องประมาณนี้นะ หลายปีผา่นไป ....วิชาแกร่งกล้าขึ้น 555555 เลยมาตามหาเรื่องนี้ที่อยู่ในความทรงจำ หานานมากกกกกกกกก หลายเดือน เพราะจำชื่อเรื่องไม่ได้ ชื่อตัวเอกไม่ได้ จนในที่สุด วันนี้เจอแล้วค่าดีใจมาก คนเขียนเขียนเก่งมากเลยค่ะ :-[ :-[