พิมพ์หน้านี้ - น้องหมีกับพี่หนวด ตอนที่ 7 [END] P.4 [5/10/56]
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: ลูกหมู ที่ 26-05-2013 23:42:13
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
เรื่องใหม่ค่ะ ฝากด้วยนะคะ อาจจะบ้าๆ บวมๆ หาสาระไม่ค่อยได้ (อีกแล้ว)
อ่านเอาฮานะคะ อย่าคิดมาก :hao7:
++++++++++++++++++++++++++++
น้องหมีกับพี่หนวด ตอนที่ 1
หัวข้อ : ซื้อไอโฟนดีไหม
สวัสดีครับ ผมขอปรึกษาหน่อยนะครับ ผมมีแฟนอยู่คนนึง เราคบกันมา 3 ปีแล้ว ผมรักเธอมาก แต่ช่วงหลังๆ มานี้รู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไป เธอบอกผมว่าเพราะผมใช้ไอโมบาย เธออายเพื่อน ถ้าผมไม่ซื้อไอโฟนมาใช้จะขอเลิกอะครับ ผมควรจะทำยังไงดี? ผมควรจะไปซื้อไอโฟนมาใช้รึเปล่า?
โดย : ปุกปุย (23/4/56; 15:35)
----------------------------------------------
ความคิดเห็นที่ 1
เอาเงินที่จะใช้ซื้อไอโฟนไปซื้อปลาให้เธอกินเหอะครับ จะได้ฉลาดขึ้นมั่ง แสรดดดด
โดย : คุณชายหมอ (23/4/56; 15.37)
-----------------------------------------------
ความคิดเห็นที่ 2
เลิกไปเลยครับ แล้วถ้าจะหาใหม่หาแบบที่แดกข้าวนะครับ อย่าหาแบบแดกหญ้า
โดย : อยากชื่อคุณชายหมอ แต่ไอ้คนข้างบนมันเสือกตั้งไปแล้ว (23/4/56; 15.40)
-----------------------------------------------
ความคิดเห็นที่......
....
...
แกร๊กๆๆๆๆ
เสียงกดคีย์บอร์ดดังรัวในห้องเงียบสงัดยามบ่ายสงบที่แสนจะร้อนนรกแตก หน้าจอคอมพิวเตอร์สะท้อนเข้าดวงตาสีดำสนิทที่คอยไล่ตามตัวอักษรที่ถูกพิมพ์อย่างรัวเร็ว พร้อมๆ กับมุมปากที่ยกขึ้นนิดๆ อย่างพึงพอใจ
ก็แค่พวกไม่มีงานทำ ปั่นกระทู้ดักกลุ่มประชากรผู้โปรดปรานมาม่าเล่น ตั้งกระทู้สั้นๆ ปั่นความเห็นเพิ่มอีกสักสองสามราย ให้มันขึ้นลิสต์ เท่านี้ก็มีพวกเผือกๆ มารุมด่าคุณหญิงไอโฟนที่ไม่มีตัวตนกันสนุกปากแล้ว มือขาวซีดจับเม้าท์กำลังจะคลิกบราวน์เซอร์อีกโปรแกรมขึ้นมาเพื่อล็อกอินชื่ออื่น เสียงเปิดประตูห้องก็ดังขัดขึ้นซะก่อน
“อาแพนล่า ลื้อเล่นอะไรอีกอยู่ได้วะ หนังสือหนังหาไม่รู้จักอ่าน!?” เสียงกัมปนาทกับแสงภายนอกที่ส่องเข้ามาทำให้หนุ่มน้อยนามแพนด้าสะดุ้งเฮือก ดวงตาชั้นเดียวที่ใต้ตาดำคล้ำเป็นวงหรี่ลงเล็กน้อยจนปรับตัวกับแสงได้จึงค่อยถลึงขึ้นใหม่
“อาป๊า! อั๊วบอกแล้วว่าอย่าล้อเลียนอั๊ว เรียกอั๊วแพนด้าๆ อยู่ได้ อั๊วเป็นภูมิแพ้แล้วไงอะ!? ก็เพราะอาป๊าไม่พาอั๊วไปรักษาตั้งแต่เด็กไงใต้ตาถึงได้คล้ำอย่างนี้ แล้วยังมาล้อเลียนอั๊วว่าอั๊วเหมือนแพนด้าอีก!” เด็กหนุ่มเจ้าของห้องโวยวาย หากแต่ยังไม่ทันจบประโยคดีหัวยุ่งๆ ก็โดนผู้เป็นบิดาตบคว่ำซะก่อน
“เก๋าเจ้ง! อั๊วไม่ได้ล้อลื้อ ก็ชื่อแพนด้ามาตั้งแต่เหล็ก เรียกมาตั้งนานไม่เห็นว่าอะไร อยู่ๆ ก็มาโวยวายอะไรวะ! ไม่ต้องมาเบี่ยงประเด็น อั๊วรู้จักลื้อดีไอ้ตอแหล อั๊วให้ลื้ออยู่บ้านนิ่งๆ เพื่ออ่านหนังสือ ไม่ได้ให้มาเล่นอิงเตอเน็กทั้งวัน พะเซี่ย!”
ชายวัยกลางคนด่าเป็นไฟ...จนอาจจะลืมไปว่าด่าลูกตัวเองชาติหมานี่มัน...
“เหอะน่าป๊า อั๊วเล่นพักสมองแป๊บเดียวเอง เดี๋ยวอ่านหนังสือต่อแล้ว อ่านนานๆ หลายชั่วโมงมันก็มึนนี่นา” ผู้เป็นลูกเถียงพ่อคำไม่ตกฟากพร้อมกับผายมือไปยังกองหนังสือเตรียมเอ็นท์ที่อยู่บนโต๊ะข้างๆ อารามผายมือแรงไปหน่อย เล่นซะแมงมุมที่ชักใยอยู่ตกใจจนใยขาดทีเดียว
“อั๊วไม่เชื่อลื้อหรอก เข้ามาทีไรก็เห็นเอาแต่อยู่หน้าไอ้โน้กบุ๊กนี่ ถ้าวันนี้อั๊วเอามันออกไปจากห้องลื้อไม่ได้ไม่ต้องเรียกอั๊วบิดา!” อาป๊าพุ่งตัวเข้าใส่เหยื่ออีเล็กทรอนิกส์ เร็วซะจนยอดชายนายแพนด้าตั้งตัวไม่ทัน รู้ตัวอีกทีสายต่อต่างๆ ก็ถูกดึงกระชากออกหมด หนุ่มน้อยตาคล้ำถึงกับกุมขมับราวโลกสลาย
“ม่ายยยย โน้ตบุ๊กของอั๊วววว!!!” แพนด้าถลาตัวเข้าใส่ผู้เป็นพ่อ ยังไม่ทันถึงตัวก็ได้ยินเสียงของหนักตกพื้นดังเปรื่องซะก่อน
ทุกอย่างนิ่งชะงักราวกับถูกหยุดเวลาไว้ มีแค่เสียงซี๊ดปากของปาป๊าที่ยันสะโพกตัวเองเอาไว้...กับซากโน้ตบุ๊กที่แตกยับเยิน ณ. ปลายเท้าบิดา
แพนด้าเดินอย่างไร้เรี่ยวแรง คุกเข่าลงนั่งต่อหน้าศพผู้ไร้ความผิด “ไอ้หลินปิงลูกพ่อ...ฮึก! เก็บตังค์ตั้งนานกว่าจะได้มาเลี้ยงดู อยู่ด้วยกันไม่เท่าไหร่ทำไมจากพ่อไปอย่างนี้วะ ฮือ”
ชายวัยกลางคนเหล่ตามองบุตรตนเองที่ร้องไห้ราวกับเสียลูกในไส้ไปจริงๆ ก็ให้รู้สึกผิดขึ้นมา...ก็แค่จะเอาไปเก็บไว้อีกห้อง หวังว่ามันจะตั้งใจอ่านหนังสือบ้าง จะได้ไม่ต้องเป็นเด็กซิ่วปีที่สาม ใครจะไปคิดว่าสะโพกจะครากกะทันหันอย่างนี้ล่ะวะ สงสัยจะต้องรำไทเก๊กให้มากกว่านี้ ร่างกายจะได้ยืดหยุ่นไม่ปวดเมื่อย
ไอ้ลูกชายเม้มปากแน่น หันหน้าขึ้นมองบิดาด้วยความเคียดแค้น “ป๊า! ทำคอมอั๊วเจ๊ง ป๊าจะรับผิดชอบยังไง!”
จะให้หัวดำมาด่าหัวหงอกง่ายๆ ไม่ใช่วิสัยของเจ้าสัวหุ้นส่วนใหญ่สวนสัตว์หมีน้อยแน่นอน...ถึงแม้ว่าตนจะเป็นฝ่ายผิดก็เถอะ...ผู้เป็นพ่อกอดอกตีหน้าเคร่งขรึม “เจ๊งไปแล้วก็ดี ลื้อจะได้มีเวลาอ่านหนังสือมากกว่ามานั่งตอแหลคนอื่นไปทั่ว”
“ป๊า! อั๊วไม่ได้ตอแหล อั๊วกำลังวิจัยจิตวิทยาชาวไทยอยู่!”
“ซี้ซั้วต่า! ลื้อสอบให้ติดก่อนค่อยเข้าไปวิจัยสิวะ!” อาป๊าสวนกลับอย่างเร็วพร้อมกระแอมไออย่างมีหลักการ “จะว่าไป...อั๊วมีทางเลือกให้ลื้อสองทาง...ระหว่างอ่านหนังสือสอบให้ติดมหาวิทยาลัยแล้วอั๊วจะซื้อโน้กบุ๊กให้ลื้อใหม่ กับไปทำงานสวนสัตว์ของอั๊วหนึ่งเดือนแลกค่าจ้างไปซื้อโน้กบุ๊ก...นี่อั๊วให้ค่าจ้างสูงมากนา สำหรับคนจบแค่ม. 6 แบบลื้อ”
แพนด้าคิดสะระตะอยู่นาน อย่างไรเสียอาป๊าก็คงจะซื้อโน้ตบุ๊กใหม่ให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอยู่แล้ว ได้เร็วหน่อยดีกว่าเห็นๆ เผื่อปีนี้เอ็นท์ไม่ติดอีกปีมีหวังชวดหมด ไปทำงานแค่เดือนเดียวฟังดูเข้าท่ากว่าเยอะ เสียแต่ว่า... “แล้วป๊าจะให้อั๊วไปทำงานอะไร คงไม่ใช่งานใช้แรงงานหรอกนะ อาป๊าก็รู้ว่าอั๊วป่วย อั๊วอ่อนแอ เป็นลิวคีเมีย ออกแรงมากไม่ได้ อยู่กลางแดดก็ไม่ได้”
เจ้าสัวแห่งสวนสัตว์หมีน้อยยิ้มกว้าง “ไม่ต้องห่วง ...อั๊วมีงานเบาๆ ในห้องแอร์ เหมาะสำหรับหมีตอแหลปลิ้นปล้อนอย่างลื้อพอลี...”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โครม!
“ป๋อง!!” เสียงกระแทกดังขึ้นพร้อมกับที่ชายหนุ่มรู้สึกถึงเลือดอุ่นๆ ที่กระเซ็นถูกหลังมือ
“ย...ใหญ่...กูเจ็บ...” เขาประคองร่างของเพื่อนสนิทที่ล้มลงนอนหายใจระรวยรินขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“มึงต้องไม่เป็นอะไรป๋อง เฮ้ย! อย่าหลับนะเว้ย!” หัวใจเต้นเร็วระรัวราวกับกลองตี ได้แต่สงสัยว่าแค่มอ’ไซค์ลื่นไถลแล้วคิ้วไปถากพื้นเป็นแผลเลือดออกเนี่ยมันถึงตายเลยเหรอวะ?
เพื่อนรักยกมือเปื้อนเลือดขึ้นแตะแก้มสากที่มีเคราประดับอยู่ พูดเสียงเครือราวกับกำลังจะขาดใจ “ญ...ใหญ่...กู...เป็นแผลที่หน้า...กู...จะไม่หล่อแล้ว...ใช่มั้ย...เค้าทิ้งกูไปเพราะกูไม่หล่อ...ใช่มั้ยยย”
ด้วยหมั่นไส้ในความสำอางของเพื่อนรักเป็นยิ่งนัก ชายหนุ่มเลยเผลอปล่อยมือที่ประคองศีรษะอีกฝ่ายออก ส่งผลให้หัวของเพื่อนยากกระแทกพื้นจนเจ้าตัวร้องแอ้ก!
“ไหนมึงว่าเค้าทิ้งมึงเพราะไม่มีไอโฟนไง โธ่เว้ย! ทำท่าอย่างกับจะตาย กลายเป็นห่วงไม่หล่อซะงั้น แม่ม! ไม่น่าไปแดกเหล้ากับมันเลยเว้ย!” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ป้ายสองมือที่เปื้อนเลือดลงกับกางเกงยีน
ถ้าใครมารู้ว่าชายหนุ่มผู้เอาจริงเอาจังเป็นเส้นตรงอย่างนายใหญ่คนนี้เมาแล้วขับ มีหวังขายหน้าแย่...เป็นถึงหัวหน้าคนงานก่อสร้าง ก็ควรจะต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับลูกน้องสิ...ปกติเขาเป็นคนไม่ดื่มเหล้าสูบบุหรี่ด้วยซ้ำ นี่ติดว่าไอ้คนตรงหน้าขอให้มาเป็นเพื่อนเนื่องในโอกาสอกหักเลยปฏิเสธไม่ได้หรอก...คิดแล้วก็ถอนหายใจ เหล่ตามองไอ้เพื่อนรักที่เมาหลับทั้งๆ เลือดกลบหน้าอย่างสมเพช
เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกทีหายนะก็มาเยือน...คุณตำรวจจราจร โผล่มาจากไหนไม่รู้พร้อมกับยื่นเครื่องดำๆ อะไรไม่รู้ในมือมาจ่อหน้าเขา
“เป่าด้วยครับ”
...
..
.
“เมาแล้วขับ”
หลังจากพาป๋องไปฝากไว้ที่โรงพยาบาลเรียบร้อย ใหญ่ก็ถูกพาตัวมาที่โรงพักต่อ
คุณร้อยเวรลงบันทึกยิกๆ ดูใบขับขี่บ้าง มองหน้าผู้ต้องหาบ้าง ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงออกจะเกรงๆ นิดหน่อย “...ครั้งแรกใช่มั้ยเราน่ะ”
...ที่ต้องเกรงๆ น่ะไม่ใช่เพราะอะไรหรอก...ก็ไอ้คนที่นั่งตรงหน้านี่มันช่าง...ผิวสีทองแดง ผมที่ออกจะยาวหน่อยๆ กับหนวดตรงคางนั่น แล้วยังกล้ามเนื้อแน่นๆ ทั่วตัวอีกตะหาก...หน้าตายังกะพี่ตูน บอดี้XX เอ๊ย! หน้าอย่างกะพวกขี้ยา มันจะลุกขึ้นมาบีบคอเจ้าหน้าที่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้นี่นา ปล่อยๆ มันไปก่อนแล้วกัน
“ครั้งแรกจะลงบันทึกไว้ แต่ยังไงเมาแล้วขับก็ต้องโดนลงโทษ” นานตำรวจหยิบตาปั๊มอะไรสักอย่างปั๊มลงบนสมุดบันทึกดังปึงแล้วเซ็นชื่อกำกับ ตาก็เหลือบมองพี่ตูน เอ๊ย นายใหญ่ อย่างหวาดระแวงไปพลาง ค้นๆ เอกสารในลิ้นชักได้ก็ยื่นให้คนฝั่งตรงข้าม หวังให้จบๆ คดีไปซะที
“ครั้งแรกก็โทษสถานเบา ไปทำงานบำเพ็ญประโยชน์ที่สวนสัตว์หมีน้อยเป็นเวลา 1 เดือน”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
เรื่องใหม่ของพี่ลูกหมู มาต่อไวๆ นะค้าาาาาาาาาา ♥
-
อ๊ายย เค้าชอบอ่ะ >_< นิยายคุณลูกหมูสนุกทุกเรื่องเลยเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
มันช่างลงล็อคเป๊ะเลย เจอกันแบบไหน?? รอติดตาม
-
อาแพงล่าน่าร้ากกกกกกกก
เดี๋ยวคู่นี้ก็ไปเจอกันที่สวนสัตว์หมีน้อย ชิมิคะ ๆ ๆ ๆ แอร๊ยยยย~
อาแพงล่าก็..ลูกคนจีน..ต้องขาวล่ะ ขาวแน่ๆ (ซู้ดดดด) ส่วนพี่ใหญ่ก็.. ล่ำ.. ดำ.. เถื่อน.. ถึก..
เป็นคูเปิ้ลแบบที่เค้าชอบเลยอ่า
หัวหน้าคนงานก่อสร้างกับตี๋น้อยวัยขบเผาะ เดี๋ยวคงเปิดฉากศรศิลป์ไม่กินกันสินะคะ ๆ ๆ ๆ อรั๊ยยย~
คนปากปีจอกับคนชอบใช้กำลังมาป๊ะกัน ขาเตียงก็สั่นสิคะพี่น้อง :hao6:
รอติดตามตอนต่อไปจ้ะ สู้ๆ กับการสอบนะคะที่รัก ม๊วฟๆๆ :mew1:
(ไม่ได้เข้าเล้านาน อีโมใหม่ๆ น่ารักๆ เพียบเลย^^)
เค้าฟังเพลงนี้ประกอบการอ่านด้วยล่ะตัวเธอว์
http://www.youtube.com/watch?v=VlFLIGxymrM
ปล. ลูกหมูว์จ๋าๆๆ ลงนิยายในเล้าอ่ะ ตะเองต้องใส่วันที่อัพล่าสุดลงในชื่อกระทู้ด้วยเด้อ แบบ..น้องหมีกับพี่หนวด ตอนที่ 1 [27/5/56] อะไรเงี้ยจ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เรื่องใหม่ลูกหมู เจิมๆ :hao3:
-
:katai2-1: อู้ยยย เหตุการณ์แบบนี้ ท่าทางจะฮาน่าดูรออ่านอยู่น่ะค่ะ
-
เรื่องล้อเล่นของแพนด้าเป็นเรื่องจิงของป๋องซะงั้น
จิ้มๆพี่ลูกหมมมมมมู
-
ป๊าาาาาาาาาาอ่ะ โหดได้ใจอั๊วววว
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คุณลูกหมูเปิดเรื่องใหม่...ขอแปะไว้ก่อนนะ!
#ไปเคลียร์ของตัวเองก่อน #สัญญาว่าจะกลับมา #สลบ
-
กระดึ๊บๆๆๆ :katai5: รู้สึกได้ถึงพลังความเกรียนปกคลุมพื้นที่กระทู้นี้มาก ฮ่าๆๆ
เรื่องที่แล้วตามอ่านไม่ทัน เรื่องนี้จะไม่ขอพลาดล่ะ :hao7:
ตอนนี้ ฝึกร้องเต้นเพลงหมีแพนด้ารอตอนต่อไปแล้ว ใจจดใจจ่อ รอซีนสวนสัตว์หมีน้อยซะ :o8:
-
มาดูหมี อิอิ
-
น่าสนุก น้องตอแหลเจอกับพี่เส้นตรง จะป่วนแค่ไหน ต้องติดตาม
-
:ling1:
เนื้อเรื่องน่าสนุกมากคะ
-
หมีแพนด้า หมี หมีแพนด้าาาาา
ขอพลังความเกรียนจงสถิตอยู่กับเจ้า
-
เห็นชื่อคนแต่ง ไม่ต้องคิดเลย กดเข้ามาดูอย่างว่อง
มอบเป็ดและบวก
หมีแพนด้าาาาาาาาาา :mew1:
-
นิยายใหม่ของคุณลูกหมู
กรี๊สสสสสส :)
-
:katai2-1: มาลงชื่อ ติดตามด้วยคนนน
-
จะได้เจอกันแล้วสินั่น
-
สวนสัตว์หมีน้อยมีเป็นสมบัติสาธารณะเหรอ ใครๆก็โดนส่งไป 5555
-
มาเจอกันพอดีซินะ อาแพนล่าาา
555555
-
นิยายคุณลูกหมู เรื่องใหม่ หลังจากรอมานาน มาต่อบ่อยๆนะจ๊ะ
-
กรี๊ดดดด นิยายเรื่องใหม่!!!!
ต้องตามมม!! ได้กลิ่นอายของคดีอาชญากรรมแบบพรากผู้เยาว์ เด็กถูกกิน มากๆค่ะ 555555
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อนะคะ xD
-
น่ารักอ่ะ หมีใหญ่กะหมีเล็ก อิอิ
-
ดูจะตลกดีอ่ะ ฮ่าๆ
-
กรี๊ดดด นิยายเรื่องใหม่ของคุณลูกหมู พุ่งเข้ามาอ่านอย่างไม่ลังเลเลยค่ะ
คราวนี้เป็นน้องหมี(ปาก)หมากับพี่หนวด(หุ่น)หมีสินะคะ หมีกับหมีเจอกัน แค่คิดก็สนุก 5555
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เรื่องใหม่่ ชอบบบบบบบบ
-
ตอนที่ 2
กร๊อบ!!
เสียงของหักดังขึ้นเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันทำให้เส้นความอดทนของอาแปะหัวหน้าคนสวนแห่งสวนสัตว์หมีน้อยขาดผึง
“พอๆๆๆ หยุดได้แล้วไอ้ใหญ่ บึกบึนมาจากไหนวะ ต้นไม้หักหมดแล้ว” ว่าแล้วก็พุ่งเข้าไปแย่งกิ่งไม้ที่หักคามือใหญ่มาถือไว้กับตัวเอง “โถลูกพ่อ โดนไอ้คนเถื่อนมันปู้ยี่ปู้ยำจนช้ำหมดแล้ว”
หนุ่มหัวหน้าคนงานผู้ผันตนมาเป็นคนสวนชั่วคราวถอนหายใจ “แปะ ผมไม่ได้ตั้งใจ ก็กิ่งไม้ของแปะมันเปราะ...”
ยังพูดไม่จบดีก็ต้องหุบปากเงียบเพราะสีหน้าโกรธเคืองเหมือนลูกสาวโดนข่มขืนกับน้ำตาหยดเผาะที่หางตาของแปะ “ลื้อมันแรงควาย ทำเป็นแต่งานก่อสร้าง ยกปูนยกอิฐ มาจับต้นไม้ใบไม้มันก็พังหมดพอดี ไม่ต้องมาทำงานคนสวนแล้ว อั๊วจะส่งให้ลื้อไปอยู่ฝ่ายทำความสะอาด”
เท่านั้นล่ะ กำลังใจของใหญ่ก็ดิ่งวูบทันที กรรไกรตัดกิ่งในมือร่วงหล่นลงพื้นหญ้าเป็นภาพสโลวโมชั่น
ตั้งแต่เข้ามาบำเพ็ญประโยชน์จากโทษเมาแล้วขับ วันนี้เป็นวันที่สองแล้ว
วันแรกทางสวนสัตว์เห็นว่าแค่มาบำเพ็ญประโยชน์เฉยๆ ก็เลยจัดงานที่ดูไม่หนักมากให้เขา ซึ่งอันที่จริงใหญ่ก็ไม่ได้เกี่ยงงานอะไรอยู่แล้วเพราะไม่ว่างานอะไรก็คงจะเบาสบายกว่างานก่อสร้างเยอะล่ะนะ
งานแรกของใหญ่คือคนเก็บตั๋วหน้าสวนสัตว์...ซึ่งทำได้เพียงแค่สองชั่วโมงก็โดนปลดออก เหตุผลก็แค่เพราะว่าเขาหน้าโหดเหมือนโจรติดยา ผู้ปกครองจูงลูกมาถึงหน้าประตูสวนสัตว์ ก็เป็นอันได้จูงกลับทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ยื่นตั๋ว หรืออีกส่วนที่พ่อแม่ไม่แคร์ (หรือเสียดายตังค์ก็ไม่ทราบได้) พาลูกเข้าไปใกล้เด็กก็ร้องไห้จ้าจนต้องหอบกลับแทบไม่ทัน ยิ่งพอชายหนุ่มหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้นเผื่อจะช่วยเหลือได้ เท่านั้นแหละ...วิ่งป่าราบกันเป็นแถว ทำเอาใหญ่งงซะหนวดกระดิก
วันที่สองเขาก็เลยถูกย้ายมาทำงานที่ไม่ต้องออกมาให้ผู้คนพบเห็น...แล้วผลก็เป็นแบบนี้ไง
ใหญ่ไม่ได้ตั้งใจจะทำต้นไม้เสียหาย เขาก็แค่ชินแรงกับการแบกหามเป็นกรรมกร เขาเชื่อว่าถ้าให้เวลาเขาปรับตัวอีกนิด เขาก็คงจะทำงานในส่วนนี้ได้ดี...เห็นหน้าตาอย่างนี้ใหญ่ก็ทำงานอย่างตั้งใจและจริงจังเสมอมา
เพราะฉะนั้นเมื่อความตั้งใจจริงของใหญ่ถูกมองข้าม มันจึงทำให้เขาเสียกำลังใจระดับหนึ่งเชียวล่ะ
เขาเดินตามอาแปะไปตามทางพื้นอิฐที่ตกแต่งต้นไม้เป็นพุ่มไว้อย่างสวยงาม อากาศคงจะร้อนพอสมควรเพราะอาแปะเดินไปก็ปากเหงื่อไป ต่างกับใหญ่ที่ค่อนข้างชินชาแล้วจากงานที่ทำอยู่ทุกวัน
“ไอ้เจ็ก อั๊วเอาคนมาฝากลื้อ หางานให้มันทำหน่อย ระวังของเสียหายล่ะ ไอ้เช็ดก้งเช็ดแก้วเช็ดหลอดไฟอย่าให้มันแตะเชียว” ดูอาแปะมันพูด อยู่ด้วยกันแค่ครึ่งวัน ทำอย่างกับรู้จักเขามาเป็นปี
อาเจ็กเงยหน้าขึ้นมาจากกองขยะที่กำลังแยกอยู่ “ฮื้อ! ไม่เหมาะมั้ง? อีมาบำเพ็ญประโยชน์เฉยๆ ไม่ได้มาเป็นพนักงานเรา ไม่น่าหางานหนักๆ ให้อีทำนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับอาเจ็ก ผมทำได้หมดแหละ ยังไงสวนสัตว์ก็ให้เบี้ยเลี้ยงผมด้วยนี่นา”
อาเจ็กมองหนุ่มโจรติดยาอย่างพอใจ ไอ้หนุ่มคนนี้น่าจะเอาจริงเอาจังต่างกับที่เห็นภายนอกล่ะนะ “ถ้างั้นอั๊วให้ลื้อไปทำความสะอาดง่ายๆ ในห้องแอร์ก็แล้วกัน”
+++++++++++++++++++++++++++
สวนสัตว์หมีน้อยมีตึกที่ติดตั้งเครื่องปรับอากาศอยู่สองตึก
ตึกแรกคือตึกแมวน้ำกับนกเพนกวิน ซึ่งจากการลงความเห็นของอาแปะแล้ว ไม่สมควรให้ไอ้ใหญ่ไปทำอย่างยิ่ง นกเพนกวันเป็นสัตว์ขี้ตกใจ เห็นหน้าไอ้ใหญ่อาจจะช็อกตายได้ เพราะงั้น...ผ่านไป
ตึกที่สองคือตึกแพนด้า อาแปะก็ค่อนข้างหนักใจ เพราะตึกนี้เป็นตึกที่นักท่องเที่ยวให้ความสนใจมากที่สุด และเป็นส่วนที่ทำรายได้มากที่สุดของสวนสัตว์ เกิดปล่อยไอ้ใหญ่ทะเล่อทะล่าออกไป มีหวังนักท่องเที่ยวได้โทรแจ้งตำรวจมาจับนักโทษติดยาแหกคุกอย่างแน่แท้ เพราะฉะนั้น ข้อสรุปเลยออกมาที่
“เอางี้ละกันอาใหญ่ ช่วงกลางวันลื้อไปนั่งๆ นอนๆ เล่นก่อนก็ได้ พอหลังสวนสัตว์ปิด ลื้อค่อยออกมาขัดพื้น...แต่ลื้อแน่ใจว่าทำไหวนะ แพนด้ามันโสโครก กรงมันจะสกปรกมาก ต้องใช้แรงขัดเยอะ” อาเจ๊กพูดไปก็เดินเปิดประตูพลางพาชมสถานที่ไปพลาง...แต่เป็นด้านในตึกที่ไม่มีคนเห็นน่ะนะ
“จริงๆ ให้ผมลงไปทำในกรงตอนนี้เลยก็ได้นี่ครับ มองไกลๆ คนไม่น่าจะเห็นหน้าชัด”
“ฮื้อ! ไม่ได้หรอก! ลื้อไม่รู้หรือไงว่าสวนสัตว์เรามีแพนด้าชาแนล เห็นชัดแจ่มแจ๋ว เดี๋ยวนักท่องเที่ยวจะหาว่าสวนสัตว์เราเอานักเลงมารังแกแพนด้า”
วันนี้แค่วันเดียว รู้สึกว่าจิตใจของใหญ่จะถูกทำร้ายไปมากมาย
“ถ้างั้นอั๊วไปก่อนนะ ลื้อก็นั่งเล่นแถวนี้ไปก่อนก็ได้ สวนสัตว์ปิดค่อยออกมาทำงาน” ว่าแล้วอาเจ็กก็เดินออกไปอย่างเร็ว ทิ้งให้เขานั่งเล่นอยู่เงียบๆ คนเดียวอย่างที่บอกไว้
ห้องที่อาเจ๊กปล่อยเขาไว้เป็นห้องที่อยู่เหนือจากลานชมแพนด้า ดังนั้นแค่มองลอดกระจกบานใหญ่ลงมาก็จะเห็นไอ้หมีเศรษฐกิจตัวนี้ได้ชัดเจนทีเดียว และตอนนี้คงจะเป็นช่วงปล่อยหมีออกมาเล่นโชว์ให้นักท่องเที่ยวดู เพราะทางสวนสัตว์นำลูกบอลขนาดใหญ่มาวางไว้กลางลาน ไอ้เจ้าแพนด้าตัวนี้ก็ดูแสนรู้ดี มันออกมาเกาะลูกบอล แล้วก็นอนนิ่งหลับตาพริ้มให้ลั่นชัตเตอร์กันเป็นที่สนุกสนาน
ใหญ่นั่งเท้าคางมองไปสักพัก บรรยากาศมืดๆ เย็นๆ ก็พุ่งเข้าทำร้าย หัวเริ่มสั่นคลอนพอๆ กับสติที่หลุดลอยไปเรื่อยๆ
รู้ตัวอีกที ก็เลยเวลาปิดสวนสัตว์ไปนานโขแล้ว
ใหญ่เหลียวซ้ายแลขวา ทุกอย่างมืดไปหมด มีแค่บริเวณกรงของแพนด้าที่เปิดไฟสีส้มไว้สลัวๆ
...แย่แล้วสิ...ถ้าไม่ทำความสะอาด ก็เหมือนไปโกงเบี้ยเลี้ยงสวนสัตว์มาเฉยๆ ไม่ดีๆ เดี๋ยวลูกน้องจะไม่นับถือ... คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็เริ่มปฏิบัติงานทันที เขาหอบเครื่องมือทำความสะอาดเข้าไปยังส่วนโชว์หมี มองซ้ายมองขวาไม่เห็นแพนด้าแล้ว...คาดว่าทางสวนสัตว์คงจะย้ายให้เข้าไปนอนในกรงสักที่ล่ะมั้ง...
อารามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ร่วมกับที่ยังไงก็คงออกไปจากที่นี่ไม่ได้จนกว่าจะเช้าอยู่แล้ว ใหญ่จึงถือโอกาสขอสำรวจซะหน่อยเหอะ...เผื่อจะได้ลูบน้องแพนด้าที่ดูนุ่มๆ นิ่มๆ แบบเต็มมือด้วย โอกาสดีๆ อย่างนี้หายาก ลำพังแค่ค่าเข้าชมก็ถือว่าสูงมากสำหรับอาชีพคนงานอย่างเขาอยู่แล้ว
ชายหนุ่มเดินสำรวจ เข้าห้องนั้นห้องนี้ เดินไปดูกรงก็แล้วก็ไม่เห็นแพนด้า ในใจก็เริ่มกระวนกระวาย
ทางสวนสัตว์ย้ายน้องแพนด้าไปที่ตึกอื่นหรือ? ไม่น่าเป็นไปได้...หรือว่าน้องแพนด้าหลุดหนีออกไปจากสวนสัตว์!?
“ฉิบหายแล้วสิ” ใหญ่พึมพำออกมาเบาๆ เขาเดินสำรวจจนเกือบครบทุกห้องแล้ว เหลืออยู่เพียงห้องเดียวที่ยังไม่ได้ดู...คือห้องที่มีแสงไฟจากหลอดนีออนส่งลอดประตูออกมา
หนุ่มหัวหน้าคนงานกลืนน้ำลาย ตัดสินใจจับลูกบิดเตรียมจะเปิดประตู ใจก็คิดเผื่อไว้ว่า ถ้าเกิดเจอแพนด้าขึ้นมา เขาจะทำยังไงดี แพนด้าเป็นสัตว์ดุร้ายรึเปล่าเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้ามันจะทำร้ายเขาล่ะ? ต้องแกล้งตายรึเปล่า?
...แกร๊ก...
คิดสะระตะอยู่นาน สุดท้ายความอยากรู้อยากเห็นก็เอาชนะเหตุผล ใหญ่ตัดสินใจเปิดประตูช้าๆ ให้เสียงเบาที่สุด
แสงไฟค่อนข้างสว่างเทียบกับภายนอก ทำให้ใหญ่ต้องหรี่ตาเพื่อปรับให้ชินก่อน...
ตายังมองไม่เห็น แต่เขาได้ยินเสียงชัดเจน
..ซู้ด...ซู้ด...ซู้ดดดดดดดด!!...
อย่าบอกนะว่าหมีกำลังกินตับใครอยู่!! ชั่วเสี้ยวหนึ่งความคิดนี้วาบขึ้นมาในสมองของเขา ใหญ่พยายามลืมตาเพื่อมองไปยังต้นเสียง ภาพที่เห็นค่อยๆ ชัดขึ้นเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...แล้วก็ได้พบกับ...
“แพนด้า!?”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++=
TBC มาเป็นตอนสั้นๆ นะคะ ใกล้สอบแล้ว :katai1: (จริงๆ ตัดให้ลุ้นตอนต่อไปด้วย ฮิๆ)
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นนะคะ ยังกดบวกไม่ได้ ถูกใจให้เป็ดก่อนค่ะ
พี่ดอกไม้...ขอบคุณมากเลยค่า ไม่ได้โพสท์นานมากลืมหมดแล้ว :mew1:
-
อ๊ายยย งานใหม่คุณลูกหมู เริ่ดค่า
+ 1 บวกเป็ด จัดไป :กอด1:
-
เจอแพนด้าที่ไม่ใช่หมีหรือเปล่านั่น
-
หมีแพนด้าเขาว่าน่ารัก ๆๆๆ 55555
-
เกิดเป็นใหญ่ก็ลำบากใช่เล่น
ว่าแต่เจออะไรจ๊ะ
-
สงสัยใหญ่ต้องหน้าตาน่ากลัวมากนะ เด็กเห็นแล้วกลัว
ระวังแพนด้าตกใจตายนะ 5555
-
พี่ใหญ่เป็นทั้งหนุ่มโจรติดยาและนักโทษติดยาแหกคุก เป็นพระเอกที่ถูกสังคมรังแกอะไรเช่นนี้ 5555
ตอนนี้น้องแพนด้ายังไม่มีบทเลย แต่ถ้าให้เดาคงเดาว่ากำลังนั่งซู้ดมาม่าอยู่ในห้องอพนด้าแหงๆ 55555
-
แพนด้านี้น่าจะเป็นคนนะไม่ใช่หมีอย่าเข้าใจผิดละพี่ใหญ่
-
กรี๊ดดดดดด
พี่ลูกหมู หนูมาขอติดตามค่าาาา
-
แพนด้าอันสุดท้ายนี่ คือชื่อนายเอกแน่เลย
-
เรื่องใหม่แล้ว
พี่หน้าโหดกะน้องน่ารักหรือค่ะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
-
แอร้กกกก ฮาาาาาาาา :m20: :laugh:
ทั้งน่ารักทั้งขำเลย น้องหมีพี่หนวดนี่สะกิดต่อมฮากันทั้งคู่
รอค่าาา เรื่องน่ารักมากเลย :o8:
-
โจรติดยาที่ไหนจะล่ำเยี่ยงนี้เล๊า ธ่อ
กรี๊ดดดด อ่านเรื่องนี้แล้วเสียจริตมากค่ะ ภาพลักษณ์กุลสตรีศรีสยามของอิฉันเป็นอันพังพาบ
ก็เล่นอ่านไป ก๊ากกกๆๆๆๆ ไปเป็นระยะน่ะสิเคอะ
ดีนะคะที่อ่านคนเดียวในที่รโหฐาน ขืนไปอ่านต่อหน้าลูกน้อง เครดิตอิฉันคงเสียหายหลายแสน (รับผิดจ้อบเค้าดั้วะ งุงิ :mew2:)
แค่นี้เสียงหัวเราะก็ดังจนข้างห้องโดดถีบข้างฝาแล้วคร๊า โอ๊ย บร้าที่สุด มีอย่างที่ไหน หมีแพนด้ามันจะไปกินตับใครคะ ป้าดดดด
แค่นึกภาพก็.. :hao6:
ชะรอยว่าที่อยู่ในห้องนั่น คงเป็นอาแพนล่าเป็นแน่แท้ ไอ้เสียงซู้ดๆนั่น.. ทำอะไรอยู่น๊าาา
คงไม่ใช่เขย่ากล่องโคอาล่ามาร์ชอยู่นะจ๊ะอาแพนล่า
-
แพนด้าตาดำ 55555555
ใหญ่น่าสงสารจัง ให้ฟิลเหมือนหมีตัวใหญ่หน้าดุแต่ใจดี TvT
-
ตอนที่ 3
‘หน้าที่ของลื้อคือตื่นให้เช้า แต่งตัว แล้วก็ตอแหลให้ไม่มีใครจับล่าย เข้าใจไหมอาแพนล่า! ถ้าความลับนี้เผยแพร่ออกไป ลื้อกับอั๊วเตรียมตัวไปเป็นยาจกข้างถนนได้เลย!’
ป๊าพูดไว้ไม่ผิด...มันเป็นงานที่อยู่ในห้องแอร์ ไม่หนัก และตอแหลอย่างยิ่งยวด...
ตอแหลแบบที่ไม่มีทางถอยกลับ หนึ่งเดือนแห่งความทรมานนั้นเพิ่งจะเริ่มต้นมาได้แค่สองวัน แต่แพนด้ารู้สึกราวกับผ่านไปแล้วสักสองปี
กลับบ้านไม่ได้ ...เพราะเป็นความลับสุดยอด ยิ่งเครื่องมือสื่อสารยิ่งแล้วใหญ่ อาป๊าไม่มีวันยอมให้พกเข้ามาด้วยแน่นอน...เพราะขืนมันดังขึ้นมาระหว่างปฏิบัติหน้าที่ เขากับป๊าคงไม่วายกลายร่างเป็นยาจกไปพร้อมๆ กัน
แพนด้าเริ่มคันมือตะหงิดๆ ความคุ้นชินทำให้เขาลืมตัวเอามือไปลูกกระเป๋ากางเกงตัวเองอยู่เรื่อย...หวังว่าจะเจอมือถือเอามาต่ออินเตอร์เน็ต เล่นเฟสบุ๊คให้หายคัน ตั้งกระทู้ดราม่าเล่นสักกระทู้หนึ่ง...แต่ก็ไม่มี...สิ่งที่เขาสัมผัสได้บริเวณสะโพกตัวเองคือขนนุ่มๆ
ขนนุ่มๆ?
ก็หมายความตามนั้นแหละ
งานหลักของเด็กหนุ่ม ก็คือการตอแหล
แพนด้า หมีเศรษฐกิจของสวนสัตว์หมีน้อยไม่สบาย...ต้องเก็บตัว จ้างสัตวแพทย์ที่เชี่ยวชาญด้านแพนด้าโดยเฉพาะมารักษา เรื่องนี้ถือเป็นความลับขั้นสุดยอด ป๊าบอกเขาไว้ ถ้าเกิดรัฐบาลจีนรู้ว่าสวนสัตว์หมีน้อยดูแลเจ้าแพนด้าไม่ดี มีหวังได้ยึดกลับเป็นแน่แท้ และสวนสัตว์หมีน้อยก็จะลดมาตรฐานลงมาเป็นสวนสัตว์ธรรมดาที่ไม่มีหมีให้ดู รายได้ของสวนสัตว์ก็จะดิ่งลงอย่างเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน
เพราะงั้นระหว่างที่เจ้าแพนด้ากำลังลาป่วย...แพนด้าก็เลยต้องมาปฏิบัติหน้าที่แทน
เริ่มต้นจากการใส่ชุดแพนด้า แสดงความน่ารัก เป็นนายแบบให้นักท่องเที่ยวรัวชัตเตอร์ แชะๆๆๆ...งานเหมือนจะง่าย แต่จริงๆ แล้วไม่ง่ายอย่างที่คิด
ชุดหมีแพนด้า...ด้านนอกนุ่มนิ่มปุกปุย น่ารักน่ากอด...แต่ด้านใน...ร้อนฉิบหาย!
ป๊าพูดไม่ผิด ป๊าให้เขาทำงานสบายๆ อยู่ในห้องแอร์...แต่ดันให้สวมชุดหมีอยู่ห้องแอร์ มันก็ไม่ต่างอะไรกับทำงานในเตาอบนั่นแหละ ยิ่งกว่านั้น งานเบาๆ ของป๊าก็คือทำท่าเชื่องช้าเลียนแบบแพนด้าไปวันๆ แสดงความน่ารักของประสาหมีๆ ออกมาให้เต็มแม็กซ์
แพนด้าต้องหัดการทรงตัวบนลูกบอลใหญ่ๆ วันแรกนอนพาดลงไป ลูกบอลก็กลิ้งหนี เล่นซะเขาหัวโขกพื้นนับดาวไปหลายตลบ
แพนด้าต้องนั่งบนเก้าอี้ใหญ่ๆ กว่าจะปีนขึ้นไปได้เขาก็หอบเป็นหมาหอบแดด
แพนด้าต้องหลับบนลานกว้างๆ อันนี้เขาชอบเพราะมันก็แค่นอนนิ่งๆ...แต่ต้องนอนท่าแพนด้านะ! หลังจากหลับไปได้หนึ่งชั่วโมง หลังของเขาก็แข็งเป็นไม้กระดาน แล้วก็ปวดยอกไปหมด
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ทำให้แพนด้าอารมณ์ไม่ใคร่จะดีเท่าไหร่ ตกเย็นหลังสวนสัตว์ปิด ก็ยังต้องแสดงเป็นแพนด้าไปอีกพักใหญ่ จนกว่าแพนด้าชาแนลจะปิดตามไป...ถึงเวลานั้นตึกแสดงโชว์แพนด้าก็ถูกล็อกไปแล้ว
ดีที่อาป๊ายังมีใจเมตตา ส่งน้ำส่งข้าวมาให้เขากินบ้าง เพราะยังไงแพนด้าก็กินใบไผ่ไม่ไหวหรอก
หลังเลิกงาน แพนด้าถอดหัวหมีออก ด้วยความหิวทำให้เขาตัดสินใจหาอะไรกินก่อนที่จะมานั่งหาทางถอดชุดหมีบ้าๆ นี่
น้ำร้อนบรรจงเทลงถ้วย รอสามนาทีก็ได้เส้นมาม่าสีเหลืองนวล นุ่มนิ่มน่ารับประทานอยู่ตรงหน้า แพนด้าไม่รอช้า คว้าตะเกียบโซ้ยในทันที
ซู้ด....ซู้ด....ซู้ด....
ระหว่างนั่งกินเงียบๆ ก็ต้องสะดุ้งเฮือกมาม่าแทบหกรดชุดหมีมูลค่ามหาศาล
ก็มันดันมีเสียงใครก็ไม่รู้พูดขึ้นมาน่ะสิ
“แพนด้า?”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สิ่งที่นายใหญ่ได้เจอ มันน่าประหลาดใจ ไหงในแพนด้ามีคนได้หว่า...จะว่าแพนด้ากินคนเข้าไปก็ไม่น่าใช่ ก็คนคนนั้นมันยังนั่งดูดมาม่าเสียงดังอยู่เลย
หลังเขาออกเสียงไปอย่างเผลอตัว สิ่งมีชีวิตหัวเป็นคนตัวเป็นหมีก็หันกลับมา พร้อมกับถ้วยมาม่าในมือ เส้นยังคาห้อยต่องแต่งอยู่ที่ปากเลยด้วยซ้ำ
พวกเขาจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น
พรู้ดดดด!!!
ด้วยความตกใจ เส้นมาม่ามีอันได้พุ่งตัวออกจากปากราวกับมีปืนใหญ่กระบอกบิ๊กเบิ้มยิงมันออกมา
ห้องพักแพนด้าก็ไม่ได้ขนาดใหญ่เท่าไรนัก แค่เปิดประตูเข้ามา เดินอีกไม่กี่ก้าวก็ถึงโต๊ะทานข้าวแล้ว ดังนั้นไม่ต้องสงสัย...ว่าเส้นมาม่านี้จะกระเด็นไปตกอยู่ที่ใคร
ใหญ่หลับตาปี๋ รู้สึกถึงเส้นอุ่นๆ เหนียวๆ นุ่มๆ และเหม็นๆ ที่ปะทะเข้าใบหน้าอย่างจัง เขารอจนเหล่าเส้นยึกยือนั้นหล่นลงจากหน้าเขาตามแรงโน้มถ่วง ถึงค่อยลืมตาขึ้นมาได้ เขายกมือขึ้นปาดน้ำที่เปียกหน้า ลืมตาขึ้นมอง ก็พบกับใบหน้าขาวซีดที่เบิ่งตาดำๆ กว้าง ปากของไอ้หนุ่มนั่นอ้าค้าง เส้นมาม่ายังห้อยออกมาจากมุมปากอยู่เลย
ความตกใจทำให้คนไร้สติ กว่าจะตั้งตัวได้ พวกเขาทั้งสองก็จ้องหน้ากันและกันเงียบๆ เป็นเวลาพักใหญ่ทีเดียว
ก่อนที่เสียงสองเสียงจะเปล่งออกมาในเวลาเดียวกัน...
“ผีแพนด้า!!!!”
“โจรขโมยแพนด้า!!!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++
เสียงน้ำในกาต้มดังฟู่ๆๆ ไฟเธอโมแสตดตัดไปอยู่ที่ warm แสดงให้เห็นว่าน้ำเดือดพอที่จะนำมาใช้ได้แล้ว
ใหญ่ลุกจากเก้าอี้ไปกดน้ำใส่ภาชนะที่เตรียมไว้ ภาชนะที่หนึ่งคือคัพมาม่า กสับอีกหนี่งคือแก้วที่ใส่ผงกาแฟเตรียมไว้แล้ว
มาม่าที่เส้นยังแข็งอยู่ถูกปิดฝารอสามนาที ระหว่างนั้นเขาก็เดินมายื่นถ้วยให้คนที่จะกินเป็นคนถือเอาไว้เอง
แพนด้าในชุดแพนด้านั่งอยู่ที่พื้น หลังพิงกำแพง ขาสองข้างเหยียดยาว รับถ้วยมาม่าด้วยมือสั่นๆ ดวงตาสองข้างเหลือบมองมือผู้ที่ยื่นมาให้แล้วก็ต้องแอบสั่นกับรอยสักรูปเสือที่สักจากข้อศอกลงมาถึงหลังมือขวา
....
..
..
ย้อนกลับไปเมื่อสิบนาทีที่แล้ว
อารามแพนด้าตกใจมาก กลัวจะโดนโจรมาขโมยแพนด้า กลัวว่าถ้าอีกฝ่ายรู้ว่าไม่มีแพนด้าจริงๆ แล้วมันจะคว้ามีดมาจิ้มพุงเขาค่าที่ทำให้เสียเวลารึเปล่า เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจวิ่งหนี
ตัวอ้วนๆ วิ่งฝ่าประตูบานเล็ก ดันใหญ่เสียกระเด็น นึกดีใจ นึกขอบคุณชุดแพนด้าที่ทำให้เขามีแรงปะทะมากขึ้น ไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องรู้สึกเสียใจที่ไม่ถอดออกเสียก่อน
ก็ประตูมันเล็กนิดเดียว จำได้ว่าตอนเข้ามายังต้องตะแคงตัวเข้าด้วยซ้ำ ตอนนี้วิ่งออกไปตรงๆ มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะผ่านช่องแคบนั้นไปโดยง่ายดาย
ช่วงสะโพกของแพนด้าติดแน่นอยู่กับของประตูทั้งสองด้าน ขาสองข้างพยายามก้าวผ่านไปให้ได้ แต่ก็ทำไม่สำเร็จ
จนใหญ่ที่โดนชนกระเด็นเมื่อครู่ตั้งตัวได้ มองขึ้นมาเห็นลักษณาการน่าสมเพชของหมีแพนด้าก็อดจะช่วยดันให้พ้นประตูออกไปไม่ได้ เขาใช้มือดัน พออีกฝ่ายรู้ตัวว่าเขาลุกขึ้นมาได้แล้วมันก็ยิ่งตกใจกระวนกระวายใหญ่ การดันเลยเป็นไปได้ยากเพราะน่ากลัวมือแพนด้านั่นจะตบลงบนหน้าเขาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ใหญ่เลยเปลี่ยนจากการใช้มือดัน มาเป็นการใช้ขาถีบแทน
พลั่ก!!
“อ๊ากก!!!” เหมือนยิ่งถีบสะโพกจะยิ่งติดแน่น ไอ้แพนด้าร้องออกมาอย่างตกใจ ถามว่าเจ็บมั้ยก็คงไม่เจ็บเพราะชุดมันหนานุ่มมาก กลัวจะถูกไอ้คนข้างหลังฆ่าซะก่อนน่ะสิ
คุณหัวหน้าคนงานได้ยินเสียงร้องโหยหวนของไอ้หนุ่มแพนด้าก็ตกใจพอกัน เขาหยุดถีบเพราะกลัวอีกฝ่ายจะหลังหักก่อนได้ออกจากห้องนี้ เปลี่ยนเป็นนั่งพิจารณาแทน
ส่วนของสะโพกใหญ่กว่ากรอบประตูพอสมควร ถ้าจะให้ออกไปให้ได้ ไม่ไอ้หนุ่มในชุดแพนด้าก็กรอบประตูนี่แหละ คงจะต้องแหลกกันไปข้าง
คิดได้ดังนั้นใหญ่จึงตัดสินใจกอดหน้าอกแพนด้าไว้ แล้วดึงกลับเข้ามาในห้องแทน
อั้ก!!!
แพนด้าตัวใหญ่หลุดพรึบอย่างเร็ว เสียหลักล้มทับเขาจนจุก
เมื่อแพนด้าตั้งตัวได้ มันก็พลิกตัวหมุนกลับ พยายามคลานสี่ขาหนีออกจากห้องอีกครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้เพราะขาข้างหนึ่งถูกมือที่เต็มไปด้วยรอยสักจับเสียแน่น แพนด้ากลัวจนน้ำตาไหล หันกลับไปมองหน้าจอมโจรที่ตอนนี้ดูน่ากลัวชึ้นอีกห้าเท่า
“ป...ปล่อยผมไปเถอะครับ”
ใหญ่ถอนหายใจ ส่ายหน้าเบาๆ “ปล่อยไปก็คลานไปติดที่ประตูอีกน่ะสิ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เส้นมาม่านิ่มดีแล้ว ขณะนี้มันกำลังส่งกลิ่นหอมฉุยน่ากินดีเดียว แพนด้าใช้มือที่อยู่ในชุดหมีบรรจงเปิดฝามาม่าคัพออก แต่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน ใหญ่เห็นดังนั้นก็ถอนหายใจทีหนึ่งแล้วลุกไปนั่งคุกเข่าหน้าเด็กหนุ่ม เปิดฝามาม่า จับตะเกียบคีบ แล้วก็ป้อนอีกให้อีกฝ่ายได้กิน
โครก...
มองไปมองมาค่อยนึกได้ว่าตนเองก็ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน เขาจ้องหน้าหนุ่มน้อยเชิงขออนุญาต ซึ่งอีกฝ่ายจะทำอะไรได้ แค่ถูกมองก็เยี่ยวแทบเล็ดแล้ว ไม่ใช่เวลามาหวงของกินแล้วล่ะ
“กินเลยฮะ ของในห้องนี้กินได้ทุกอย่าง ยกเว้นแพนด้า”
ได้ยินดังนั้น ใหญ่เลยถือโอกาสขอซดถ้วยเดียวกันเลยก็แล้วกัน ขี้เกียจทำใหม่แล้ว
เขาป้อนเด็กหนุ่มไปกินไป ไม่นานมาม่าก็หมดถ้วย
“นายชื่ออะไร” คนอายุมากกว่าเปิดปากถามเมื่อดื่มด่ำสุนทรีย์มาม่าเรียบร้อยแล้ว
“แพนด้า”
คิ้วเข้มๆ ขมวดมุ่น “ถามว่าชื่ออะไร ไม่ได้ถามว่าเป็นอะไร”
“ก็บอกว่าแพนด้าไง!” อ๊ะ! เผลอขึ้นเสียงไปซะแล้ว ไอ้โจรนี่มันจะฆ่าเขารึเปล่า มันน่ากลัวมาก มีการขุนให้อิ่มแล้วค่อยฆ่าด้วย!
ใหญ่ตวัดสายตามองหน้าอีกฝ่ายอีกครั้ง “อายุเท่าไหร่”
“20”
“พี่ชื่อใหญ่ อายุ 26 เพราะฉะนั้น...” เขาใช้มือสองข้างแปะลงบนแก้มแพนด้า ออกแรงบี้จนปากจู๋เป็นหมู บิดหน้าหันไปมา “...อย่าขึ้นเสียงกับคนอายุเยอะกว่าอย่างนี้”
“แง...พี่เป็นโจรรึเปล่า”
“เปล่า”
“จริงๆ นะ”
“จริง”
ได้ยินคนแก่กว่านั่งยันนอนยัน แพนด้าค่อยเบาใจขึ้นหน่อย แต่ก็ยังไม่วายแอบเหลือบตามองอยู่ดี
“พี่...” เด็กหนุ่มงอเข่าขึ้นนั่งคุดคู้ ก้มตัวเอาใบหน้าซุกลงยังกลุ่มขนนุ่มนิ่ม เครื่องปรับอากาศในนี้หนาวใช่เล่น
“ว่าไง”
“...พี่เคยฆ่าคนรึเปล่า?”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความเข้าใจที่ถูกต้องของแพนด้าแลกมาด้วยน้ำตา ความเจ็บปวด และลูกมะนาวปูดๆ บนศีรษะหนึ่งลูก
“สรุปว่าพี่เมาแล้วขับ เลยโดนจับมาดัดสันดานสินะ?” ว่าจบ มะเหงกลูกพอดีคำ ก็ประเคนลงบนหัวอีกรอบ
“อืม แล้วสรุป...นายก็พวกซิ่วเสเพล โดนพ่อจับมาดัดสันดานเหมือนกัน” จะว่าไปมันก็จริง แพนด้ารู้สึกว่าไม่ควรปากหมาใส่คุณมหาโจรคนนี้เลย
“ฮะๆๆ ช่างมันเหอะพี่ ว่าแต่อย่างนี้ก็แสดงว่าเราสองคนต้องร่วมงานกันเดือนเต็มๆ เลยดิ”
ใหญ่คิดแล้วคิดอีก ก็ไม่เห็นว่าการเป็นแพนด้ากับการเป็นคนทำความสะอาดกรงแพนด้าจะเรียกว่าร่วมงานกันตรงไหน เขาคิดไป มือก็เผลอลูบตามกลุ่มขนนุ่มนิ่มข้างตัวไป...
“แพนด้าจริงๆ นี่ให้ความรู้สึกอย่างนี้รึเปล่า” มือลูบไปเรื่อยก็ยิ่งให้รู้สึกเคลิ้ม
“ไม่รู้ดิ ผมก็ไม่เคยจับแพนด้าเหมือนกัน แต่ผมว่ามันคงไม่เหมือนอะพี่ เพราะนี่มันผมคนชัดๆ” รู้ตัวอีกที ใหญ่ก็ชักมือออกแทบไม่ทัน ไอ้เด็กบ้านี่! ปล่อยให้เขาลูบหัวอยู่นานสองนาน ไม่ว่าไม่พอ มีการเอาหัวมาไถๆ อีกต่างหาก ชักสงสัยว่ามันเป็นหมาหรือแพนด้ากันแน่
“แล้วถ้าความลับนี้รั่วออกไปล่ะ?”
อีกฝ่ายเงียบไปพักใหญ่ แว่วเสียงสูดน้ำมูก เมื่อหันไปมองก็ต้องตกใจ เพราะไอ้เด็กหน้าซีดตาดำข้างๆ นี่มันดันร้องไห้กระซิกๆ แบบที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันร้องไห้ทำไม “เฮ้ย! เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม”
แพนด้ายกมือในชุดขน ขยี้ตาอย่างยากลำบากจนใหญ่เห็นแล้วสงสาร อดจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้ไม่ได้ ดูสิ ตาบวมเป่งเขียว...
“...ถ้า...ซืดด...ถ้าความลับนี้รั่วออกไป ผมกับป๊าต้องถูกรัฐบาลจีนตามล่าแน่ๆ ฐานที่ทำให้สัตว์สงวนมีค่าของเค้าต้องไม่สบาย สวนสัตว์จะต้องถูกปิด หนี้ที่กู้มาก็จะไม่มีจ่าย ป๊าคงต้องขายน้องสาวให้ตลาดมืด ถูกหล่อปูนถ่วงแม่น้ำเจ้าพระยา ผมเองก็คงไม่มีเงินสำหรับรักษาตัว...ผมบอกพี่รึยังนะ ว่าผมเป็นลูคีเมีย...ฮึก...ซืดดด”
ใหญ่มองไอ้หนุ่มตัวเล็กในชุดแพนด้าร้องไห้กระซิกก็ใจหายวาบ...เด็กนี่มันแข็งแกร่งจริงๆ ยอมมาทำเรื่องที่เสียงขนาดนี้เพื่อครอบครัว ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ป่วยหนัก...ผิวซีดๆ กับรอยคล้ำใต้ตาก็เป็นเพราะลูคีเมียรึเปล่านะ เขาไม่รู้หรอก เขาไม่มีความรู้ แต่ก็คิดว่ามันต้องใช่แน่ๆ
ชายหนุ่มคว้าบ่าใต้ขนปุยๆ มากอด ให้อีกฝ่ายได้ซุกหน้าลงกับหน้าอกเขาหาที่พักใจ เป็นโอกาสให้แพนด้าแอบป้ายขี้มูกภูมิแพ้ที่ยิ่งดึกก็ยิ่งมีอาการมากขึ้นเรื่อยๆ “ไม่เป็นไรนะแพนด้า พี่จะไม่บอกใครเรื่องนี้ เราทำงานไหวรึเปล่า ต้องแสดงเป็นแพนด้าทั้งวันคงจะเหนื่อยมากเลยสินะ”
เด็กหนุ่มสูดน้ำมูกเสียงดังอีกยกหนึ่ง “ไม่เป็นไรหรอกฮะ แค่พี่ใหญ่คอยเป็นกำลังใจให้ผมก็พอแล้ว” ว่าแล้วก็ซุกหน้าเข้าไปในอ้อมอกเดิม แอบรู้สึกสบายกับฝ่ามือที่ลูบผมอย่างแผ่วเบา
“แล้วก็...ผมบอกพี่รึยังนะ...ว่าผมชอบกินไอติมมากเลย...”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
ขอบคุณทุกคนสำหรับความคิดเห็นในตอนที่แล้วนะคะ ^ ^
เรื่องก็ค่อยๆ คลานไปอะนะ อย่างว่า เรื่องนี้คงไม่ได้มีเนื้อหาดราม่าอะไรให้เครียดนะคะ อ่านๆไปแล้วอย่าคิดมาก คิดซะว่าอ่านเล่นๆคลายสมองก็แล้วกันนะจ๊ะ
***อีดิทๆ
พี่สาวที่น่ารัก ทำภาพอาน้องแพนล่ามาให้ค่ะ
มาจากซีรี่ย์เกาหลี อิมเมจใกล้เคียงอาแพนล่าเลย แค่ซีดๆ กว่านี้อีกหน่อย แล้วก็ขอบตาคล้ำๆ อีกนิด ใช่เลย!
ขอบคุณพี่ดอกไม้มากค่า :pig4:
(http://image.ohozaa.com/i/53f/cCsGRD.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/wSHetRVoSrR6pMDs)
-
อิน้องแพนด้านี่มันสตอจริง ๆ
-
ชอบๆ อย่างฮาาาา
แอบเอ็นดูพี่ใหญ่จอมโหด (มันมีอะไรให้น่าเอ็นดู๊ :z3:)
น้องแพนด้าสุดสตอเบอแหลลล
แต่จะซิ่วเป็นปีที่3จะดีหรอลูก มันดูไร้อนาคตยังไงไม่รู้
หรือจะปักหลักทำอาชีพเป็นแพนด้ตลอดไปป :z2:
-
อาแพนล่า :hao7:
-
โอ๊ยยยยยยยยยย แพนด้าน่ารักไปนะลูกกกกกกกก
ง่ากกกกกกก อิจฉาพี่ใหญ่เลยอ่ะ55555555 :ling1:
รอตอนต่อไปนะค๊า กิ๊วๆๆๆ o13
-
เหมือนใหญ่จะถูกแพนด้าหลอกยังไงไม่รู้
-
อาแพนล่า น่าเอ็นดู๊!!!!!! :oo1: :impress2: :hao6:
แหม่ๆๆๆๆ เป็นลูคีเมียหรอจ๊ะ ช่างไปตอ..หลอกพี่ใหญ่มหาโจรได้เนาะ
โอ้วพรี่ชายยยย ชั้นเป็นลูคีเมียนะพรี่ชายยยยย
ว่าแต่..คุณเตี่ยให้โอทีตอแหลล่วงเวลาป่าวอ่า :hao3:
-
แพนด้าไม่ค่อยเลยนะ
-
เป็นลูคีเมียด้วยน่าสงสารจิงพี่ใหญ่เชื่อไปได้ไงเนี่ย555+
แพนด้านี่สุดๆอ่ะน่ารักสุดๆ
-
อ๊ายๆๆ น่ารักอะ
พี่ใหญ่มาปลอบน้องแพนด้า
-
แพนด้าตอแหลจริงๆนั่นละ 5555555 ยังคงคอนเซปเดิม
-
แพนด้าสร้างเรื่องได้เหลือเชื่อจริงๆ
-
เราพลาดตอนที่ 2 ไปได้ยังไงเนี่ย อ่านแล้วงงถึงได้รู้ว่าหล่นไป โฮกกกก
โอ้ยยย มันเป็นเรื่องที่น่ารักงุ๊งงิ๊งดีจริงๆ พี่ใหญ่ก็หน้าโหดแต่โคตรแบ๊ว
กับแพนดาตัวซีด 555555 ภาพต้นแบบก็น่ารักซะ ฮึก!
รอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะ #จิ้นพี่ใหญ่ป้อนไอติมเบาๆ 555
-
ชอบกินไอติม?
จะหลอกให้พี่เขาซื้อให้กินหรือไงลูกแพนด้า
-
ขำอะ 555555 น่ารักทั้งพี่ใหญ่ ทั้งแพนด้าเลย
แต่ว่าแพนด้าก็ยังมีสกิลตอแหลเก่งเหมือนเคย เจอพี่ใหญ่หน้าโหดแป๊ปนึงเป็นลูคีเมียซะละ งานนี้พี่ใหญ่จะตามน้องมันทันมั๊ยเนี่ยยย
-
ช่างเป็นการพบกันครั้งแรกที่...........................
ตราตรึงใจอิฉันที่สุด........................ ก๊ากกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling1:
อาแพนล่า.. ทำไมเอ็งช่างตอแหลดราม่าควีนได้ถึงเพียงนี้ ชักจะสงสารพี่ใหญ่ขึ้นมาตะหงิดๆ เห็นรูปร่างหน้าตาโหดเหี้ยมยังงั้น ที่แท้หัวใจพ่อมันทองคำชัดๆ โถ.. พ่อเจ้าประคุณขนุนหนัง ไม่อยากจะนึกถึงชะตากรรมพี่ใหญ่ที่ต้องมาเจอกับเอ็งอีกหนึ่งเดือนเล้ย :mew5:
เอิ่ม.. สารภาพนะฮะ ฉากที่อาแพนล่าไปติดประตูแล้วพี่ใหญ่ไปช่วย...เอาออกให้เนี่ย เค้าขำก๊ากกกกจนข้างห้องโดดถีบข้างฝาอีกแร้ว
อาแพนล่านอนดีๆ น๊า.. ระวังตกล่ะ..
(http://img15.picoodle.com/i568/wattanan/0_000_ucmz8.jpg)
-
แพนด้าสตอเบอรี่โคตรๆ :laugh: :laugh:
แอร๊ยยย พี่ใหญ่โดนเด็กขี้อ้อนหลอกให้เลี้ยงซะแล้ว :impress2:
-
ตอนที่ 4
กลุ่มเด็กทโมนพร้อมใจกันร้องเย้วๆ เสียงดังลั่นทั้งๆ ที่ข้างผนังก็ติดเครื่องหมายงดใช้เสียงอยู่แล้วทำให้แพนด้าหงุดหงิดยิ่งนัก นี่มันสวนสัตว์หมีน้อยหรืออนุบาลหมีน้อยกันแน่วะ!
แพนด้าเชื่อว่าเสียงจริงๆ มันต้องดังกว่านี้แน่ๆ เพราะขนาดว่าเขาใส่หมวกแพนด้าคลุมไว้แล้ว เสียงกรี๊ดของยัยเด็กผมแกละตรงนั้นยังพุ่งมาบาดหูอยู่เลย
ยิ่งกว่านั้น เขารู้สึกเหมือนชีวิตนี้กำลังถูกหมิ่นศักดิ์ศรี เพราะใครๆ ก็เอาแต่ชี้มาที่เขา แล้วก็ร้องแพนด้าๆ!
เออ! ก็เป็นภูมิแพ้นี่หว่า ใต้ตาดำคล้ำแล้วยังไง...
เอาตามจริง คำที่แพนด้าเกลียดที่สุดในโลกก็คือแพนด้านั่นเอง ตั้งแต่เล็กยันโต เพื่อนๆ ก็มักจะชี้มาที่หน้าเขา ทำตาปลิ้นแลบลิ้นแล้วก็ร้องแพนด้าๆ ล้อเลียน
ก็เข้าใจอยู่ว่าตอนนี้มันคนละสถานการณ์กับแต่ก่อน แต่พอมีคนมาชี้แล้วร้องแพนด้าๆ มันก็อดมีน้ำโหไม่ได้ แล้วดูไอ้เด็กที่มันใส่หน้ากากอุลตราแมนนั่น! พ่อแม่มันเป็นเครื่องอัดเสียงหรือไง พูดแพนด้าๆ ซ้ำๆ อยู่ได้ เอาแต่ท่องบทอย่างนี้ประเทศไทยมันถึงไม่เจริญไง
/ปิ๊งป่อง! ท่านผู้มีอุปการคุณโปรดทราบ ขณะนี้สวนสัตว์หมีน้อยได้เวลาปิดทำการแล้ว กรุณา.../
โอ้! เสียงสวรรค์มาพอดี ทันเวลาก่อนที่เขาจะสติแตกใส่ชุดแพนด้าไปทำท่าเยอรันชูเพล็กซ์ไอ้เด็กหน้ากากอุลตร้าฯ นั่นเลยแพนด้าถอนหายใจออกมายาวๆ ทีหนึ่ง แล้วก็เอนพุงวางบนลูกบอลยักษ์นุ่มๆ ต่อไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ฟรุ๊ตทาเร่อีกแล้วเหรอ?” จวบจนเข้าช่วงเวลาพักผ่อนของแพนด้า..นั่นหมายถึงหมดเวลางานทำความสะอาดของใหญ่แล้วด้วยน่ะนะ สองหน่อหมี-หนวดก็มานั่งจุ้มหัวอยู่ในห้องพักขนาดเล็กแต่แอร์เย็นเฉียบกัน
“ผมเบื่อแล้วอะพี่” เด็กหนุ่มจ้องไอติมสีเขียวสดพลางทำปากเบ้ แต่ก็อดแลบลิ้นเลียไม่ได้...ยังไงสภาพที่ไปไหนไม่ได้ มีของอร่อยๆ ให้กินก็ยังดีกว่าไม่มีล่ะนะ
“ฟรุตทาเร่แหละดีแล้ว มันมีวิตามินและแร่ธาตุ มีประโยชน์ต่อร่างกาย นายต้องหมกอยู่ในนี้อีกนาน กินแต่มาม่าเดี๋ยวขาดสารอาหาร” ใหญ่พูดไปก็คอยเอาไอติมจ่อปากหมีแพนด้าไป
“ผมอยากกินช็อคโกแล็ตเบลเยี่ยม ผมบอกพี่รึยังนะว่าผมชอบช็อคโก...เอ๊ย! ถ้าผมขาดช็อคโกแล็ต ลูคีเมียจะกำเริบ ผมขาดมันไม่ได้!” อีกฝ่ายประท้วง ช้อนดวงตากลมโตกับใต้ตาดำๆ ขึ้นมองคนที่นั่งข้างๆ “พี่ไม่สงสารผมเหรอ?”
ใหญ่หรี่ตามองไอ้เด็กตกแหลแล้วก็อดจะยกหลังมือขึ้นเคาะหน้าผากมนๆ นั่นไม่ได้ “อย่ามาหลอกพี่เลย พี่ไปหาอ่านเรื่องลูคีเมียมาแล้ว...”
แพนด้าถึงกับชาวาบไปถึงสันหลัง...แสดงว่าพี่ใหญ่รู้แล้วว่าเขาโกหกเรื่องเป็นลูคีเมียแล้วหลอกใช้ประโยชน์จากความสงสาร จากการได้รู้จักกับชายหนุ่มมาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ เขาก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายจริงจังและซื่อตรงขนาดไหน ได้ข่าวว่าเคยต่อยลูกน้องที่แฮ๊บเงินส่วนกลางไปซะจนฟันหักด้วย แล้วอย่างนี้เขาจะโดนเหมือนกันมั้ยเนี่ย!? อย่างน้องขอให้เขาได้มีเวลาต่อรองด้วยเถอะ เขาจะคืนเงินค่าฟุตทาเร่ที่กินไปทุกวันสิริรวมเจ็ดวันให้เลยเอ้า!
“พ...พี่ใหญ่ ผมอธิบายได้น...”พูดเสียงเบาแหบแห้ง แต่ยังไม่ทันจบประโยคดีใหญ่ก็ชิงพูดขึ้นมาซะก่อน
”ไม่มีเว็บไหนบอกว่าลูคีเมียต้องกินช็อคโกแล็ต มีแต่บอกให้กินอาหารครบห้าหมู่ ร่างกายจะได้ไม่ขาดสารอาหาร เพราะฉะนั้น....” ใหญ่พูดไป มือก็ถือแท่งไอติมยัดเยียดใส่ปากอีกฝ่ายไป เล่นซะแพนด้าที่กำลังงงอ้าปากค้างเกือบสำลักไอติม จวบจนหมดแท่ง ชายหนุ่มถึงได้ยอมรามือ
“เช็ดปากให้เรียบร้อยด้วย” ว่าแล้วก็เอากระดาษทิชชู่เช็ดให้ บริการสุดขีดราวกับแพนด้าไม่มีมือมีเท้า
อันที่จริง แพนด้ามีมือมีเท้าอยู่นะ แต่ใช้ไม่ได้ต่างหาก
เพราะตอนนี้แพนด้ายังอยู่ในชุดหมีอยู่เลย
“แล้วผมถอดชุดออกได้รึยังอะ?” สาเหตุที่ไม่ถอด ไม่ใช่เพราะไม่อยากถอด แต่มีคนไม่ยอมให้ถอดต่างหาก
ใหญ่ซุกตัวเข้ากับกลุ่มขนนุ่มนิ่ม มือก็ลูบๆ คลำๆ อย่างมีความสุข “อีกเดี๋ยวสิ ขอจับเล่นอีกสักพักนะ”
แพนด้าก้มหน้าลงมองผู้ชายหน้าโจรที่ตอนนี้หลับตาพริ้มยิ้มจนหนวดกระดิกแล้วก็อดขำออกมาไม่ได้ “พี่นี่หน่อมแน้มผิดหน้าตานะ” อีกฝ่ายไม่ตอบ ได้แต่ใช้ฝ่ามือหยาบกระด้างลูบขนนุ่มนิ่มนั่นไปมาเงียบๆ ซึ่งแพนด้าก็ไม่ได้ต้องการคำตอบอะไร เขายกมือขึ้นลูบผมยาวๆ สากๆ ของอีกฝ่าย ลูบไปลูบมาจนเริ่มเคลิ้ม แล้วก็หลับไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กิจวัตรประจำวันของใหญ่กับแพนด้า เป็นเหมือนเดิมมาเกือบสองสัปดาห์แล้ว แสดงเป็นหมี กิน นอน ตื่น แล้วก็แสดงเป็นหมี แพนด้าถึงขีดสุดแห่งความอดทน และกำลังวีนแตกอยู่ในห้องพักหลังเลิกงาน
“ไม่เอาแล้ว! ผมเบื่อ” เบ้ปากไปก็ปัดแท่งไอติมที่ยื่นมาจ่อปากไปอย่างไม่กลัวว่าชุดแพนด้าจะเปื้อนคราบน้ำหวาน
“วันนี้เปลี่ยนรสให้แล้วนะ” ใหญ่มองแท่งไอติมด้วยความกลัดกลุ้ม รสส้มนี่เขาอุตส่าห์วิ่งไปจองมาจากอาอึ้มร้านขนมตั้งแต่เที่ยงเชียวนะ ปกติไปทีไรรสนี้หมดก่อนทุกที ทำไมแพนด้าถึงไม่ชอบล่ะ? ที่สำคัญไอติมต้องกินแข่งกับเวลา ไม่อย่างนั้นก็ละลายหมดสิ
“ไม่ได้เบื่อฟุตทาเร่! ผมเบื่อห้องนี้! อยากออกไปข้างนอกบ้าง” เด็กหนุ่มวีนเหวี่ยง เมื่อเห็นว่าใหญ่กำลังจะเอาไอติมเข้าปากด้วยความเสียดาย เขาก็รีบยื่นหน้ามางับแย่งไปเสียก่อน ใหญ่เห็นดังนั้นจึงยื่นไอติมจ่อที่ปากเบ้ๆ นั่นตามเดิม
แพนด้าสวาปามเกล็ดน้ำแข็งรสเปรี้ยวเข้าปากจนหมด แล้วก็ล้มตัวลงซบหน้ากับแขนใหญ่ๆ ฟูๆ ของตัวเอง “ผมอยากออกไปข้างนอก ผมต้องการอากาศบริสุทธิ์” ตอนนี้เขาไม่รู้แล้ว ว่าเสียงซื้ดซ้าดสูดจมูกมาจากอะไร จากที่เขาร้องไห้เพราะเซ็ง หรือจากภูมิแพ้กันแน่
กริ๊ง!!
เสียงเหล็กกระทบกันทำให้แพนด้าเงยหน้าท่วมน้ำตาขึ้นมอง
“ก็ไม่บอกแต่แรกล่ะ พี่ถือกุญแจมาอาทิตย์กว่าแล้ว” ใหญ่เองก็งง นึกว่าแสดงเป็นแพนด้านี่ต้องเก็บเป็นความลับสุดยอด ห้ามออกไปไหนซะอีก
...
..
.
“ยะฮู้วว!!!!”
เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นในคืนดึกสงัด หมาป่าที่กรงด้านหน้าชะโงกหน้ามองตามต้นเสียง แล้วก็เผลอเห่าเสียงหมาบ้านออกมาไม่ได้
สิ่งที่เจ้าหมาป่าเห็นก็คือ...หมี...ยืนซ้อนจักรยาน!..
ใหญ่ใช้จักรยานที่คนงานใช้ขี่ส่งของตอนกลางวันเป็นพาหนะนำเพื่อนอายุน้อยกว่าของเขาเที่ยวรอบสวนสัตว์ ชายหนุ่มเลียปากแล้วเลียปากอีก คิดไม่ตกเหมือนกันว่าทำอย่างนี้มันถูกต้องจริงๆ หรือ
...การนำจักรยานที่ใช้สำหรับทำงานมาขี่เล่น...มันถูกต้องแล้วหรือ
เขามัวกังวลแต่เรื่องนี้จนลืมไปเลยว่า สิ่งที่ไม่ถูกต้องยิ่งกว่าคือการนำหมีแพนด้า ความลับสุดยอดของสวนสัตว์หมีน้อยออกมาเปิดเผยตัวกลางแจ้งต่างหาก
ใหญ่พาแพนด้าวนรอบสวนสัตว์หนี่งรอบเต็ม ผ่านกรงหมาป่า กรงเสือ แล้วก็กรงยีราป คาดว่าพรุ่งนี้สัตว์ป่าทั้งหลายคงแสดงอาการหวาดกลัวเพราะเจอของแปลกยามค่ำคืนเป็นแน่....จนสุดท้าย ทั้งสองก็หยุดรถลงที่ริมสระน้ำ
ใหญ่หอบปนคำรามอย่างเหน็จเหนื่อย ทิ้งตัวลงนอนบนพื้นหญ้านุ่มชื้น ลืมตามองพระจันทร์
“เหนื่อยมากมั้ยพี่? ว๊ากก!!” แพนด้าที่อยู่ในชุดหมีเต็มตัว พยายามค้อมตัวลงมอง แต่สมดุลของร่างกายหลังลงจักรยานทำให้ร่างใหญ่ของหมีซวนเซไปมาแล้วล้มทับลงบนตัวชายหนุ่ม หมุนหนึ่งรอบครึ่งแล้วก็เตรียมตัวจะกลิ้งหลุนๆ ลงสระน้ำไป โชคดีที่ใหญ่คว้าไว้ได้ทันท่วงที
“ฮะๆๆๆ สนุกดีชะมัด!” แพนด้ายิ้มจนตาหยี ถอดหมวกออกมาแล้วก็กอดชายหนุ่มเอาไว้
เพียงได้เห็นหน้าตามีความสุขของเด็กหนุ่ม จิตใจที่คอยแต่กังวลถูกผิดของใหญ่ก็เบาสบายขึ้นเยอะ เขายกมือขึ้นปาดหน้าผากที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อของแพนด้า “ร้อนมากมั้ย?”
“ร้อนสิ” แพนด้าเบ้ปากจนแก้มป่อง
สาเหตุที่ออกมาทั้งชุดแพนด้า ทั้งๆ ที่น่าหวาดเสียวกลัวความลับแตก ก็เพราะว่า...แพนด้าไม่มีเสื้อผ้าใส่ นอกจากเสื้อกล้ามบางๆ กับบ็อกเซอร์สั้นๆ เอาไว้ใส่นอน ที่เจ้าสัวอาป๊าที่เคารพขนมาให้เปลี่ยนอาทิตย์ละครั้ง แพนด้าเคยประท้วงไปครั้งหนึ่ง อาป๊าหันมามองทำตาราวกับยิงแสงได้ แล้วก็ตอบว่า ‘อั๊วทิ้งเสื้อไว้ให้ลื้อ ลื้อก็แอบหนีไปเที่ยวสิวะ!’
คิดแค้นไม่ทันเสร็จดี กลับรู้สึกว่ามีลมเย็นๆ ลอดเข้ามาในเสื้อ...เมื่อกลับมาที่ปัจจุบันก็พบว่าใหญ่กำลังช่วยเขาถอดเสื้อแพนด้าอยู่
“ทำไรอะพี่! ถอดได้ไง มันโป๊!” เด็กหนุ่มโวยวาย
“ไม่มีใครเห็นซะหน่อย พี่เห็นจนชินแล้ว” ชายหนุ่มกลับตอบแบบไม่ยี่หระ แล้วก็จัดการลอกคราบชุดขนนุ่มออกจนเหลือแต่ใส้แห้งๆ ข้างใน
ลมเย็นยามดึกปะทะกับเหงื่อที่ออกชุ่มเต็มตัว ทำให้แพนด้าอดจะห่อตัวด้วยความหนาวไม่ได้ เขาคว้าเสื้อยืดคนข้างๆ มาเช็ดตัวให้แห้ง ซึ่งใหญ่ก็ไม่ได้ว่าอะไร กลับถอดเสื้อแล้วลงมือเช็ดให้เองด้วยซ้ำ
แพนด้าช้อนตาขึ้นมองอีกฝ่าย...หน้าตาช่างน่ากลัว แต่จากการรู้จักกันมาทำให้รู้ว่าใจดีเพียงใด ใหญ่คอยดูแลเขา คอยเอาใจเขา ทั้งๆ ที่เขาทำตัวราวกับเด็กสปอยล์ เกิดมาแพนด้าไม่เคยเจอใครอย่างนี้มาก่อนเลย
ใหญ่ก้มหน้าลงมองคนตัวเล็กกว่า จับแขนขึ้น ใช้เสื้อยืดค่อยๆ ลูบเช็ดเหงื่อให้จนแน่ใจว่าแห้งสนิทจึงเช็ดแขนอีกข้างให้ใหม่ น้ำลายเริ่มเหนี่ยวเพราะผิวซีดๆ ที่สะท้อนแสงจันทร์นี่มันช่างน่ามอง แล้วสายตาที่แพนด้าใช้มองเขาอีกล่ะ...ราวกับลูกเจี๊ยบที่เพิ่งฟักไข่ออกมาแล้วมองแม่มันก็ไม่ปาน
เมื่อเช็ดเหงื่อจนเสร็จ ทั้งสองก็นั่งริมน้ำสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ไม่ได้สัมผัสมาครึ่งเดือน
ใหญ่คว้าหินก้อนเล็กๆ หนึ่งก้อนโยนลงในบ่อน้ำ ตัวหินแฉลบผิวน้ำ กระเด้งอีกสองสามครั้งค่อยจมลงเบื้องล่างดังป๋อม แพนด้าเห็นดังนั้นก็อยากทำได้บ้าง เด็กหนุ่มคว้าหินข้างตัวปาตาม แล้วก็เบ้ปากเพราะหินก้อนนั้นจมลงน้ำตั้งแต่ครั้งแรกที่มันสัมผัสพื้นผิว
หลังจากนั้น เสียงหัวเราะห้าวๆ ของคนอายุมากกว่าก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงร้องอย่างหัวเสียของคนอายุน้อยกว่าที่ดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงหินตกน้ำ
ใหญ่จ้องมองคนตัวผอมที่อยู่ข้างๆ ปาหินก้อนที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ลงน้ำ แล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
“ทำอย่างนี้นะ” หลังจากปล่อยให้แพนด้าลองผิดลองถูกจนหอบฮั่ก เหงื่อที่เช็ดจนแห้งเริ่มกลับมาตามเนื้อตัว ก็อดสงสารไม่ได้ ชายหนุ่มยืนซ้อนด้านหลังเด็กหนุ่ม จับมืออีกฝ่ายไว้แล้วนำให้ปาหินออกไป
ก้อนหินก้อนเล็ก เด้งบนผิวน้ำสองครั้ง แล้วก็ทะลุผิวจ้ำ จมลงดังป๋อม
เขาแอบมองใบหน้าของเด็กหนุ่ม ครั้งแรกมันอ้าปากค้างเพราะลุ้นจัด พอพบว่าทำได้แล้วก็กลับยิ้มซะจนตาเป็นประกาย โชว์ฟันแทบจะครบสามสิบสองซี่ แพนด้าหันหน้ากลับมา แล้วก็โหนร่างสูงราวกับเป็นลูกลิง “ทำได้แล้ว!!”
ชั่ววินาทีนั้น หัวใจของใหญ่ก็กระตุกวูบ หลังจากนั้นไม่นานความรู้สึกอุ่นร้อนก็เข้ามาแทนที่
แพนด้าโวยวายด้วยความดีใจอยู่ไม่นาน เห็นอีกฝ่ายเงียบไปก็เงียบตาม เขามองสบเข้าไปในดวงตาของคนแก่กว่า
“...พี่ใหญ่...” เสียงแหบๆ ปนเสียงสูดน้ำมูกดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบ
“อะไร...” ลมพัดแรงพัดผ่านพวกเขา แรงเสียจนหนวดปลิว ใหญ่เผลอใช้สองแขนกอดรัดอีกฝ่ายเข้ามาใกล้มากขึ้นด้วยกลัวจะหนาว
คืนพระจันทร์เต็มด้วง ดวงจันทร์ส่องสว่าง ท่ามกลางผืนฟ้ามืดสนิท
ปรากฏเงาสองเงาอยู่ด้านหน้า...เงาของคนตัวสูง เงาของคนตัวเล็ก หันหน้าเข้าหากัน ระยะทางใกล้ลงเรื่อยๆ
“ผมบอกพี่รึยังนะ...ว่าผม...ท่าจะชอบพี่ซะแล้ว”
แล้วสองเงาที่อยู่แยกกัน ก็ค่อยๆ ประกบชิดจนกลายเป็นเงาเดียว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
เนื้อเรื่องจะค่อนข้างดำเนินไปเร็วนะคะ เพราะเรื่องนี้เน้นแบบสั้นๆ อ่านสบายๆ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนสำหรับความคิดเห็นตอนที่แล้วด้วยค่ะ :pig4:
ปล. อีกไม่นาน จะประกาศเปิดจอง I'm the winner ฉบับตีพิมพ์ครั้งที่สองนะคะ เล่มนี้จะจัดเองพิมพ์เอง ไม่ผ่านสนพ.ใดๆ รอติดตามข่าวนะคะ ^ ^
-
ชอบกันแล้วอ่ะ ><!!
-
กรี๊ดกร๊าดดดด! หนูแพนด้าของเราเริ่มหวั่นไหวกับพี่ใหญ่พอๆ กับพี่ใหญ่ที่เริ่มหลงรักหนูแพนด้าของเราแล้วววว อิอิ
ปล.กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!! จะรอวันเปิดจอง I'm the winner นะคะ
-
อ๊าย น่ารักมาก ชอบค่า
-
น่ารักอ่ะ ;))) เอาละสิ การผสมข้ามสายพันธุ์กำลังจะเกิดขึ้นละ 55555
-
น่าร๊ากกฝุดฝุด
-
น่ารักทั้งน้องหมีทั้งพี่หนวดเลยยย
-
พี่ใหญ่ใจดี น้องหมีก็น่ารัก
-
อา..อาแพนล่าาาาาาาาาา!!!!
ลื้อมังใจง่ายยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!! :ling1:
เค้าใจดีด้วยหน่อย เลี้ยงไอติมลื้อด้วยนิด ลื้อก็ชอบเค้าเลี้ยวววววววววว
ทำไมลื้อไม่เล่นตัวอีกซักหน่อยล่าาาา ธ่อออออออ
แต่ไม่เป็นไร อั๊วะให้อภัย ลื้อน่ารัก อั๊วะชอบลื้อ รีบๆ ล่ายกังเร็วๆล่า :hao6:
-
ฟินนนนนนน :mew1: :mew1:
-
บรรยากาศเป็นใจ :กอด1:
-
อ่านไปอ่านมามันนก็น่ารักดีนะเรื่่องนี้ :katai2-1:
-
น่ารักมากเลยอ้าาาาาาาาาา :-[
โอ๊ยเขินมากเลย
อิจฉาพี่ใหญ่อ่ะ แพนด้าน่ารักขนาดนี้ มันน่านักกกกกกก หื้มมมมมมมมม :hao5:
-
แพนด้าขี้อ้อนพี่หนวดจังเลยยยยยยยยยยยยย :give2: :give2:
-
เรื่องน่ารักจังเลยค่ะ อย่าดราม่าน้าา
-
หายไปนานเลย ต้องขอโทษนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ
พยายามจะมาต่อให้เร็ว แต่ไม่สามารถจริงๆ TT TT
เชิญอ่านตอนสั้นๆ ต่อได้เลยนะคะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 5
“อาอึ้มครับ ขอฟุตทาเร่รสส้มแท่งนึง”
เป็นยามบ่ายแก่ๆ ที่สวนสัตว์ไม่ใคร่จะพลุกพล่านสักเท่าไหร่ เนื่องจากลูกเด็กเล็กแดงมักจะหมดพลังงานและงอแงขอกลับบ้านไปหมดแล้ว ใหญ่ถึงได้ออกมาร้านขนมเพื่อซื้อไอติมได้
อาอึ้มที่นั่งถือพัด หน้าจ่อพัดลมทั้งๆ ที่อยู่ในห้องแอร์เงยหน้าขึ้นมอง “อ้าว อามาหาจง(มหาโจร) มาซื้อไอติมอีกแล้วเรอะ?”
จากวันแรกที่ใหญ่เดินออกมาซื้อไอติมให้แพนด้า อาอึ้มดูสงบลงเยอะทีเดียว...ยกความดีให้อาเจ๊กที่มาช่วยพูดให้ก่อนที่อาอึ้มจะคว้าปืนยาวหลังร้านมายิงไล่เขาล่ะนะ
ใหญ่เดินออกจากร้านขายขนม มองไปทางตึกแสดงโชว์แพนด้าแล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ขายาวกลับก้าวเปลี่ยนทิศพาเขาเดินไปในทิศทางตรงกันข้ามแทน
เอนตัวพิงข้อศอกทิ้งน้ำหนักลงกับราวกั้นของกรงยีราฟ เหม่อมองสัตว์ป่าคอยาวที่เมื่อเห็นหน้าเขาก็กลับวิ่งหนีราวตัวเองเป็นนกกระจอกเทศแล้วก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เขาถอดหมวกแก๊ปที่ใช้ปิดบังใบหน้าตัวเองออก ใช้มันต่างพัดเพื่อระบายความร้อนแทน
‘ผมบอกพี่รึยังนะ...ว่าผม...ท่าจะชอบพี่ซะแล้ว’
เสียงของไอ้เด็กซิ่วแก่แดดดังขึ้นในความทรงจำ นิ้วชี้เผลอยกขึ้นแตะริมฝีปากแห้งผากของตัวเองเบาๆ
...นุ่ม...นุ่มดีทีเดียว ถึงความโรแมนติกจะลดลงเพราะเสียงสูดน้ำมูกซื้ดๆ เป็นระยะก็เหอะ
ในคืนนั้น อะไรดลใจก็ไม่ทราบ แต่ในที่สุดเขาก็จูบกับแพนด้าไปซะแล้ว
ใหญ่ก้มหน้าสองมือขยี้หัวอย่างกลัดกลุ้ม...ก็จะไม่ให้กลุ้มใจได้ยังไงล่ะ! เขาจูบกับเด็กคนหนึ่งไปแล้ว...ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองชอบมันหรือเปล่า
ด้วยความที่พ่อแม่สอนมาดี นายใหญ่ที่แสนเอาจริงเอาจังจึงมีความคิดฝังหัวอยู่อย่างหนึ่งคือ...ลูกผู้ชาย..ต้องรู้จักรับผิดชอบ!... เขาเชื่อมาเสมอว่าการแตะเนื้อต้องตัวกัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ถือเป็นการรุ่มร่ามกับอีกฝ่าย เพราะฉะนั้น ตั้งแต่เกิดยันโตมานี่ นายใหญ่จึงไม่กล้ารุ่มร่ามกับใครเลย ด้วยเพราะคิดว่าตนเองยังไม่มีคุณสมบัติดีพอจะรับผิดชอบใครได้ แล้วอย่างนี้...เขาต้องรับผิดชอบแพนด้าแล้วใช่ไหมเนี่ย?
อนึ่ง...บุพการีของใหญ่สอนมาดี แต่อาจจะลืมสอนว่า รับผิดชอบผู้หญิงน่าจะเหมาะกว่ารับผิดชอบผู้ชาย…
ใหญ่ถอนหายใจอย่างคิดไม่ตกอีกครั้งหนึ่ง ก้มลงมองฟุตทาเร่รสส้มในมือตัวเอง แล้วก็พบว่ามันละลายกลายเป็นน้ำหวานก้นถุงไปหมดแล้ว
...ว่าแล้ว เลยต้องเดินย้อนกลับไปอุดหนุนอาอึ้มอีกรอบ...
++++++++++++++++++++++++
เครื่องปรับอากาศในห้องแสดงโชว์ทำงานเสียงหึ่งๆ สวนสัตว์ใกล้ปิดเต็มที ที่เหลือก็คืองานทำความสะอาดกรงแพนด้า
แพนด้านั่งเกยคางในบริเวณที่จัดไว้ให้นักท่องเที่ยว ถอดหัวออกเรียบร้อย เหลือแต่ตัวที่ยังป่องๆ พองๆ อยู่
พี่ใหญ่...หน้ามหาโจร แต่น่ารัก...
แพนด้าเป็นเด็กซิ่ว ไร้สังคม หลังจบมัธยมหกก็ไม่ค่อยได้พบเพื่อนฝูง ด้วยวัยขบเผาะในตอนนี้ ฮอร์โมนมันก็เลยพลุ่งพล่าน ตกหลุมรักง่าย มีจินตนาการที่ไกลไปกว่าความเป็นจริง เห็นแม้กระทั่งแสงสีชมพูวิ้งๆ โอบล้อมชายหนุ่มอยู่ทีเดียว
พี่ใหญ่...น่ารักจริงๆนะ
เด็กหนุ่มเงยหน้ายิ้มให้กับอากาศ จ้องแสงแดดสุดท้ายที่ส่องลอดหลังคาโปร่งแสงลงมา มองฝุ่นขนที่ลอยคว้างอยู่ในอากาศ จามหนึ่งทีเพราะผุ่นผง แล้วก็กลับไปเหม่อมองต่อ มองไปมองมาก็นึกถึงหนวดแข็งๆ นั่น
แข็ง สาก หยาบกระด้าง แต่จั๊กจี้ดี...
เสียงวางไม้ถูดังแกร๊กเรียกให้เขาหันกลับไปสนใจสถานการณ์จริง เห็นพี่ใหญ่ของแพนด้าทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว เสื้อกล้ามขาวๆ กับกางเกงผ้าขายาว ยิ่งขับให้หุ่นกรรมกรของพี่ใหญ่น่าดูน่ามองเข้าไปใหญ่ เจ้าตัวคงจะยังไม่รู้ตัวกระมังว่ากำลังถูกจ้องมองอยู่ พี่ใหญ่ของเขายกท่อนแขนแกร่งขึ้นเช็ดหน้าผาก สะบัดผมที่อยู่ใต้ผ้าคาดผมเสียเหงื่อกระจาย สะท้อนแสงแดดสวยงาม
ว่าแล้วพี่ใหญ่ก็หันมา ดวงตาสบกัน เกิดประจุไฟฟ้าช็อตเปรี๊ยะๆ ขึ้นในอากาศ ช็อตแรงซะจนแพนด้าหน้าร้อนผ่าว ดวงตาเสหลบจากแววตาเอาจริงเอาจัง...หลบไปได้ไม่ไกล เพราะริมฝีปากบางที่มีหนวดแข็งๆ ประดับอยู่นั่นก็ยั่วสายตาเหลือเกิน
ริมฝีปากนั้นเผยออ้าหน่อยๆ แลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผากจนชุ่มชื้น ดูน่าจัดการเสียจนแพนด้าเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง
แล้วปากนั้นก็เผยอ ส่งเสียงออกมา
“ฟุตทาเร่อยู่ในตู้เย็น พี่กลับบ้านก่อนนะ”
...
..
...เหอออ???...
แพนด้าเงิบค้างไปสามวินาที “พี่ไม่อยู่กับผมเหรอ! พี่ไม่อยู่กับผม แล้วใครจะดูแลผม ผมเป็นลูคีเมีย อาการผมกำลังจะกำเริบเที่ยงคืนวันนี้!!”
ใหญ่จ้องมองเด็กน้อยเจ้าปัญหาอย่างยากจะปฏิเสธ แต่คราวนี้เขาต้องไปจริงๆ
“แพนด้า ฟังพี่นะ...”
มือแกร่งโอบแก้มผอมบางขึ้น บรรจงเช็ดน้ำมูกที่ไหลย้อยออกมาจากจมูกโด่งๆ ให้ แอบเช็ดกับขนแพนด้านิดหน่อย แล้วก็พูดต่อ “...สิ้นเดือนแล้ว พี่ต้องกลับไปรับใบแจ้งค่าน้ำค่าไฟ ไม่งั้นที่บ้านจะถูกตัดน้ำตัดไฟ”
ตั้งแต่มาทำงานอาสาสมัครที่สวนสัตว์ ใหญ่แทบไม่ได้กลับบ้านตัวเอง ทั้งที่ที่จริงสวนสัตว์หมีน้อยก็ไม่ได้ใจร้าย ขังคนเมาแล้วขับไว้บำเพ็ญประโยชน์ยี่สิบสี่ชั่วโมงเต็มหรอก แต่เขาก็ยินดีอยู่ด้วยความสมัครใจ ทั้งหมดก็เพื่อไอ้น้องชายตาคล้ำคนนี้
..น้องชาย...
เขาจูบกับคนที่คิดว่าเป็นน้องชายไปแล้ว...
ใหญ่ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป เขาไม่รู้จริงๆ ...เขารักแพนด้าไหม...เขารักแบบน้องชาย เขาชอบเวลาแพนด้าเอาแต่ใจตัวเอง ชอบเวลาแพนด้าหัวเราะสนุกสนาน แม้กระทั่งเวลาแพนด้าซึมเศร้าเหงาหงอย เขาก็รู้สึกชอบ รู้สึกว่าอยากทำให้เด็กหนุ่มยิ้มด้วยความห่วงใยของเขา
แล้วเขาชอบเวลาแพนด้าหน้าแดง บอกว่าชอบเขาหรือเปล่า...ใหญ่ไม่รู้...
นี่แหละ...สาเหตุที่แท้จริงที่เหนือกว่าค่าน้ำค่าไฟ
เขาต้องการเวลา...เวลาคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเอง เวลาที่ไม่มีไอ้เด็กน่ารักคนนี้อยู่ใกล้ๆ เพื่อที่เขาจะได้พิจารณาและจะได้รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป
เขาปล่อยใบหน้าเปื้อนน้ำตา เดินกลับไปเปิดตู้เย็น แกะห่อไอศกรีมรสส้ม เอาไอติมแท่งไม่เล็กไม่ใหญ่ยัดปากแพนด้าน้อยที่กำลังโวยวายจะเป็นจะตาย แล้วก็ตัดใจ เดินหันหลังกลับออกไปจากตึกแสดงโชว์แพนด้า พยายามไม่สนใจเสียงร้องโหยหวนของเด็กหนุ่มที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ไม่สนใจเสียงอึกทึกครึกโครมเนื่องจากชุดแพนด้าใหญ่ๆ นั่นวิ่งไปชนจนของหล่นระนาว
พยายามไม่สนใจเสียงร้องเรียกที่ทรมานจิตใจเขาเหลือเกิน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันรุ่งขึ้น ใหญ่ที่ตาดำคล้ำเนื่องจากนอนแขนก่ายหน้าผากทั้งคืนก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้ มาทำงานด้วยความงงงวย
สวนสัตว์หมีน้อยวันนี้เงียบเหงาเหลือเกิน อาอึ้มที่ขายไอติมยังไม่มาเปิดร้าน อาแปะที่คอยแต่งสวนต้นไม้ก็หายไปไหนไม่รู้ เงียบจนใบไม้ร่วงหล่นปลิวลงจากกิ่ง ตกลงบนพื้นยังมีเสียงแปะแว่วมาให้ได้ยินเลย แม้กระทั่งฮิบโปที่อ้าปากรอขนมปังยังหลับไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะไม่มีเด็กคอยโยนอาหารลงปากให้มันเคี้ยว
เขาเดินไปยังตึกแสดงโชว์แพนด้า มองลอดเข้าไปยังส่วนจัดแสดง ไฟถูกปิดเงียบ ไร้ผู้คน
คว้ากุญแจในกระเป๋า ไขกลอนประตูอย่างร้อนใจ เมื่อวิ่งเข้าไปยังกรงแพนด้าไม่พบสิ่งมีชีวิต ก็วิ่งไปยังห้องพักที่เขามักจะนั่งป้อนไอติมให้เด็กหนุ่มอยู่ทุกค่ำคืน
...ไม่มี...
แพนด้าหายไปไหน?
ใหญ่กระวนกระวาย...เป็นความผิดของเขา เขาไม่ได้อยู่กับแพนด้าเพียงแค่คืนเดียว แพนด้าก็หายไป
หายไปไหน? มันไม่สบายหรือเปล่า หรือว่าลูคีเมียกำเริบ แล้วใครเป็นคนพาไปส่งโรงพยาบาล? แพนด้าไม่มีมือถือ ไม่มีกุญแจตึกนี้ เป็นอะไรไปใครจะรู้?
หรือจริงๆ แล้วแพนด้าไม่ได้ป่วย...สันหลังเย็นวูบอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้อีกกรณี....แพนด้าถูกขโมย!!
ถ้าแพนด้าถูกขโมยจริง โจรคงอยากได้แพนด้าที่เป็นสัตว์เศรษฐกิจไปขาย...แล้วถ้าเปิดออกมาพบว่ามันไม่ใช่ล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น!?
ตอนนี้ในสมองของชายหนุ่มเกิดภาพจินตนาการ เด็กหนุ่มตัวจ่อย กับโจรผู้ร้ายตัวใหญ่ๆ สองคน มันจะไปสู้อะไรได้ ในหูของใหญ่ตอนนี้เกิดเสียงอื้ออึง...เสียงร้องปนสูดน้ำมูกของแพนด้า ตะโกนเรียก พี่ใหญ่! พี่ใหญ่!
“อาใหญ่!”
เฮือก!
รู้สึกตัวอีกที ก็มีมือเหี่ยวๆ ตบแปะลงบนบ่าของเขา ใหญ่ตกใจหันกลับไปด้วยใบหน้าถมึงทึง เล่นซะผู้มาใหม่ตกใจยิ่งกว่า..ตกใจกับหน้ามหาโจรซะจนเยี่ยวแทบเล็ด
“อ้าว! อาเจ็ก” ที่แท้เป็นชายชราเชื้อสายจีนที่คอยดูแลส่วนของสัตว์แสดงโชว์นี่เอง ใหญ่ปรับอารมณ์ตัวเองแล้วค่อยเอื้อมมือช่วยพยุงคนแก่ที่ล้มจ้ำเบ้าอยู่กับพื้นให้ลุกขึ้นมายืน
ต่อเมื่อปัดฝุ่นเรียบร้อย รอจนหัวใจที่เต้นถี่รัวสงบลงได้ อาเจ็กที่ยังออกหวาดๆ มาดผู้ก่อการร้ายของชายหนุ่มก็เอ่ยถามขึ้น “ลื้อมาทำอะไรวันนี้วะ? สวนสัตว์เค้าประกาศหยุดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไม่ได้ยินหรือไง”
อ้าว?!
“ประกาศหยุดเหรอเจ็ก?” สงสัยจะด้วยความกังวล เลยเผลอเหม่อจนไม่สนใจสิ่งแวดล้อม ว่าแต่ว่า... “แล้วแพนด้าไปไหนล่ะเจ็ก”
อาเจ็กเอียงคอขมวดคิ้ว “ลื้อนี่ อยู่ตึกนี้ยังตกข่าวอีกวะ! แพนล่ามันก็ไปรับเมียมันน่ะซี่”
เรื่องมันน่าตกใจเสียยิ่งกว่าที่คาดไว้ ไม่ใช่ไม่สบาย ไม่ใช่ถูกลักพาตัว...แต่...
แพนด้าจะมีเมีย!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
เอาล่ะสิ แพนด้าจะมีเมีย เจ้าสัวจะจับลูกตัวเองคลุมถุงชนแล้ว ตอนต่อไปจะเป็นอย่างไร ติดตามอ่านได้ค่า!
ปล. อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วนะคะ บอกแล้วว่าเรื่องนี้มันสั้นๆ แบบไร้สาระสุดๆ :katai3:
ขอบคุณทุกคนสำหรับคอมเม้นตอนที่แล้วด้วยนะคะ ^_____^
-
แพนด้าเอ้ย เอาแต่ใจจริงๆ ฮ่าๆๆ พี่ใหญ่นี่ก็ดูภายนอกไม่ได้เลย ต่างกันสิ้นเชิง
จะจบแล้วก็อย่าลืมตอนพิเศษให้เค้าด้วยนะตัว><
-
เฮ้ย!!!! แพนด้าจะมีเมียแล้ว
ยอมไม่ได้นะพี่ใหญ่ แพนด้าต้อง
มีแต่"สามี" เท่านั่น
-
ว่าไงนะ! แพนด้าไปรับคุณภรรเมียอย่างนั้นเหรอ
ไม่จริงน่า ไม่จริงช่ายม่ายยยยย!
หนูแพนด้าที่น่ารักของเราจะมีเมียได้ยังไง
เอ๋~ หรือว่าจะเป็นแพนด้าที่ปลอมตัวเป็นแพนด้า (จริงๆ) เพื่อที่จะไปรับแพนด้าตัวเมียที่ทางการจีนส่งมาให้อีก
ขอให้มันเป็นอย่างนี้ทีเถ๊อะ! ไม่อยากให้หนูแพนด้า (ปลอมๆ) มีเมีย
-
ใหญ่จะทำไงต่อล่ะ
-
อาแพนล่า จะมีเมียได้หรออออ :katai3: :katai3:
-
แพนด้าไหนจะไปรับ'เมีย'อย่าให้เป็นแพนด้าคนเลยนะ^^
-
ชักจะยุ่งกันไปใหญ่ แพนด้าจะมีเมีย เห็นทีงานนี้ต้องมีตบแย่งน้องหมีกันแล้ว
-
คนเขียนบอกว่าไม่ดราม่า
แต่ทำไมตอนนี้อั๊วะสงสารลื้อจับใจเลยอาแพนล่าาา ฮือออๆๆ
อั๊วะมันดราม่าควีน จิตใจอั๊วะบอบบาง อ่อนไหว (ถึงใบหน้าและรูปร่างจะตรงกันข้าม)
อะไรๆ มันกระทบใจอั๊วะง่าย แค่ดูคลิปแมวเดินตกร่องในยูตู๊ป เพื่อนอั๊วะแม่มขำกันจะเป็นจะตาย
มีอั๊วะนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว อั๊วะสงสารมัน ฮือออ
แล้วนี่.. อั๊วะรักลื้อจะตาย เห็นลื้อร้องไห้เสียใจยังงี้ ใจอั๊วะจาขาดตามให้ล่าย โฮๆๆ อาแพนล่าาาา
ความจริงที่คนเขียนเล่าเรื่องในมุมมองอาใหญ่ดูบ้าง ทำให้ตอนนี้มันละมุนละกิโล..เอ๊ย ละมุนละไมล์กว่าทุกตอนที่ผ่านมาก็จริง
นี่แสดงว่าอาใหญ่อีเป็นคนจิตใจดีจริงๆ แหละ ตัวหนังสือที่ถ่ายทอดผ่านสายตาอีถึงอบอุ่น
เสียอย่าง..อีลังเล โลเล โยกโย้ ร่ำไร ขัดใจอั๊วะชิหัย แอร๊ย :ling1:
ใจจริง อั๊วะก็อยากให้ลื้อหายไป หรือมีเมียไปเลยจริงๆนะ เผื่อไอ้คนไม่รู้ใจตัวเอง มันจะได้เข้าใจอะไรบ้าง
อั๊วะไปละ
-
เอาใจช่วยพี่ใหญ่
:กอด1: :กอด1:
-
อะไร ยังไง แล้ว..ๆ.ๆๆ
หึ๊ย มันไม่เคลียร์อ่ะ
รีบๆมาต่อนะ สงสารพี่ใหญ่
-
อ่านทีเดียว 5 ตอนรวด
เรื่องนี้ มาม่า ไวไว ยำยำ ได้ใจคนแก่เป็นอย่างมาก o13
ต่อ ต่อ โลด :katai4: :katai4:
-
น่ารัก+ตอแหลได้โล่ คือนายเอกของเรื่อง
จริงจัง+จริงใจ+มหาโจร (เฉพาะหน้า) คือพระเอกของเรื่อง
อ่านแล้วได้ใจจริงๆ กับการอ้อน (แบบแหลๆ ของแพนด้า)
เหมือนยัยวายร้ายกับมนุษย์ถ้ำเลยอ๊ะ
เนื้อเรื่องน่ารักดีน่ะ
-
เอาแล้วไงพี่ใหญ่ น้องแพนด้าจะมีเมีย
แล้วพี่ใหญ่จะเอายังไงค่ะ คิดได้หรือยังว่าคิดไงกับน้องแพนด้า
-
เย้ยย แพนด้าจะมีเมียได้ไง ไมไม่รอพี่ใหญ่มาขอล่ะ
เอาล่ะสิ เอาล่ะสิ พี่ใหญ่บุกถึงบ้านเลยดีมั๊ย
-
เพิ่งจะได้มีเวลาอ่าน ฮือออออออออ
เรื่องน่ารักๆ อ่านแล้วอมยิ้ม ชอบพี่ใหญ่ที่หน้ามหาโจรแต่แบ๊วมาก
อาแพงล่าก็น่าร๊ากกกกก ไม่อยากให้มีดราม่าเลยสิพับผ่า
เอางี้ละกัน พี่ใหญ่ก็มาเป็นเมียหนูแพนด้าไปก่อนละกัน วิน-วิน นะ :o8:
-
น้องแพนด้าไปรับแพนด้ากลับมาแน่ๆเลย :laugh:
-
มาแล้วค่ะ มาทุกๆ วันหยุด ...ไม่ได้อยากดองเลยจริงๆนะ เร็วที่สุดแล้วจริงๆ :katai1:
+++++++++++++++++++++
ตอนที่ 6
บรรยากาศในสวนสัตว์หมีน้อยวันนี้ช่างครึกครื้นแตกต่างกับเมื่อวานราวฟ้ากับเหว ตามข้างทางเดินและบนต้นไม้ใหญ่ถูกประดับไปด้วยธงหลากสี รวมถึงธงประจำชาติไทยและจีน ใหญ่ที่ตามจริงแล้วควรจะต้องหลบหน้าหลบตาทำงานอยู่ในตึกแสดงแพนด้า ตอนนี้กลับยอมโดดงาน ใช้หมวกไอ้โม่งคลุมหัวทำทีเป็นคนสวนด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“และแล้ว แพนล่าน้อยของเราก็จะได้มีเจ้าสาวแสนสวยจากเมืองจีนมาให้เชยชมซะทีนะครักผง” สำเนียงไทยที่กระเดียดไปทางจีนบนเวทีเรียกเสียงปรบมือเกรียวกราว ใหญ่กลับรู้สึกว่าแขนขาอ่อนแรงยกมือขึ้นตบแสดงความยินดีไม่ไหวซะอย่างนั้น
เจ้าสาวของแพนด้า เป็นคนจีน สวยซะด้วย วันนี้ทุกคนต่างแต่งตัวสวยงามมาเป็นสักขีพยานความรัก
ไหนว่าชอบพี่ไงล่ะ?
ใหญ่ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร เขาบอกตัวเองว่าเขารักแพนด้าแบบน้องชาย
เขาไม่เคยมีน้องชายมาก่อน ใหญ่เป็นลูกคนเดียว เขาไม่รู้ว่าอาการหวงน้องชายมันเป็นแบบนี้หรือเปล่า...ไอ้อาการหวิวๆ ในอกเหมือนกับจะขาดใจเสียให้ได้อย่างนี้น่ะ
“เนื่องในฤกษ์งามยามดี กระผมขอเป็นตัวแทง เบิกตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวให้ทุกท่านได้แสดงความยิงลี”
พร้อมๆ กับเสียงเฮดังสนั่น เสียงเป่าปากอย่างสนุกสนาน ใหญ่ที่อยู่ในหมวกไอ้โม่งกลับก้มหน้าหลับตาและเดินหนีสวนกระแสชนออกมาพักใจ
เขาน่าจะดีใจ...ที่น้องชายที่น่ารักของเขาจะได้แต่งงาน ได้มีคู่ชีวิต ได้มีความสุขเสียที เขาควรจะได้มีโอกาสพูดคุยกับเจ้าสาว จะได้คอยฝากฝังแพนด้าไว้ให้หมดห่วง จะต้องบอกเจ้าสาวว่า แพนด้าร่างกายไม่แข็งแรง ต้องทำอาหารบำรุงให้ดีๆ ให้กินให้ครบห้าหมู่ แพนด้าหนาวง่าย เวลานอนต้องห่มผ้าหนาๆ ยิ่งมีที่ให้ซุกก็ยิ่งชอบ บอกเจ้าสาวด้วยว่าแพนด้าชอบกินช็อคโกแลต แต่อย่าให้กินเยอะเกินไป เพราะกินทีไรตาค้างนอนไม่หลับทุกที...บอกเจ้าสาวอีกด้วย ว่า...
“อาใหญ่ ลื้อมาทำอะไรตรงนี้วะ! ทำไมไม่ไปเตรียมที่พักให้เจ้าสาวซะที!” ยังไม่ทันจะได้เขียนสคริปท์เพื่อส่งต่อแพนด้าน้อยให้เจ้าสาวจากแดนมังกร ความคิดของใหญ่ก็โดนขัดจากเสียงโมโหๆ ของอาเจ็กเสียก่อน ชายหนุ่มจึงเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองได้ถอดหมวกไอ้โม่งออกมาเพื่อปาดน้ำตาโดยไม่รู้ตัวเสียแล้ว
“อาเจ็ก...ผม...ผมอยากลาออก” ด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจ ด้วยน้องชายสุดที่รักถูกแย่งไปต่อหน้าต่อตา เกินความสามารถที่ใหญ่จะฝืนใจทำงานในที่ที่มีความทรงจำอันแสนเจ็บปวดนี้อีกต่อไป
แต่ยังพูดไม่ทันจบดี ชายแก่ในชุดคนงานเหงื่อซกกลับเดินเข้ามาจับข้อมือเขาจูงให้เดินไปยังตึกแสดงโชว์แพนด้าแทน...
อาเจ็ก...อาเจ็กจะทำร้ายผมไปถึงไหน ผมไม่อยากเข้าไปในที่ที่มีความทรงจำอันแสนเจ็บปวดฝังอยู่ ผมยังไม่อยากเสียน้องชายคนนี้ไป ผมยังอยากทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดีอยู่
“ลื้อเป็นบ้าเมายาอาไรวะอาโจรใหญ่ ลื้อจะลาออกวันสุดท้ายทำไมวะ ครบเดือนแล้วโว้ย! เจ้าสาวอีจะมาเข้ากรงอยู่แล้ว ทำไมไม่รีบไปเปิดแอร์ เดี๋ยวอีร้อนเกินไปก็ไม่สบายหรอก!”
เหอ??
“เข้ากรงเหรอแปะ?” คำพูดยาวเหยียดของชายแก่ไม่ได้เข้าหูนายใหญ่เลย มีแค่คำนี้เท่านั้นแหละที่สะกิดใจเขาอย่างแรง
“เออซิวะ ก็ห้องหอพวกแพนล่า ไม่ใช่กรงจะเป็นที่ไหนล่ะเฮอะ”
ดวงใจซื่อๆ ของใหญ่ยิ่งบีบรัดเขม็งเกลียวจนรู้สึกอยากจะควักโยนทิ้งไป จะได้ไม่ต้องรู้สึกทรมานอีกต่อไป...แพนด้านะแพนด้า แม้แต่ที่ที่มีความทรงจำระหว่างพวกเขาสองคน แพนด้ายังไม่สนใจที่จะเก็บไว้ กลับพาเจ้าสาวเข้ามาอยู่แทน เขาชักสงสัยในคำบอกรักของเด็กหนุ่มเสียแล้ว...หรืออีกฝ่ายจะแค่แกล้งให้เขาสับสน ไม่ได้รักเขาจริงอย่างที่เคยบอก...หรือว่า...
ยังคิดความเป็นไปได้ไม่ครบกรณี หัวยุ่งๆ กลับถูกพัดของอาเจ๊กตีดังป้าบเสียก่อน เรียกให้หนุ่มใหญ่เงยหน้าขึ้นมาจากความสับสน...ขึ้นมาเจอความสับสนอีกอย่างหนึ่ง
ไฟของบริเวณแสดงแพนด้าเปิดสว่างจ้า มีรถแฟนซีประดับประดาอย่างสวยงามวิ่งเข้ามาจอดเทียบ หลังจากนั้นแพนด้าก็เดินลงจากรถ เข้ามาในกรง
...แพนด้า...
...หมีแพนด้า...สองตัว...
“เฮ้อ งานจบซะที เล่นซะอั๊วแทบหัวใจวาย เตรียมงานกะทันหันไปหมด ไอ้หนุ่มเมาแล้วขับเสือกเสียสติวันนี้อีกว้า...”
เสียงอาเจ็กที่บ่นไปเดินห่างออกไปแทบไม่เข้าหูชายหนุ่ม เขาเพียงแค่มองภาพตรงหน้าพร้อมกับดวงใจที่กลับมาเต้นเป็นจังหวะอีกครั้งหนึ่ง
เจ้าสาวหมีจากเมืองจีนสินะ ฮ่าๆๆๆๆ!!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
งานแสดงโชว์คู่บ่าวสาวล่วงเลยมาถึงตอนเย็น สักขีพยานมากมายที่พกกล้องขนาดใหญ่มารัวชัตเตอร์เริ่มทยอยกลับ เสียงประกาศปิดสวนสัตว์คลอด้วยเพลงที่ได้ยินบ่อยจนชินดังจากลำโพง เป็นเวลาที่ใหญ่เลื่อนประตูปิดล็อคตึกแสดงโชว์แพนด้าพอดี
เขาหันไปมองแพนด้าสองตัวที่นั่งอยู่กลางลานอย่างเอ็นดู
วันนี้แพนด้าของเขาช่างเก่งจริงๆ มีความอดทน ไม่แสดงท่าทางอารมณ์เสียอย่างทุกวันเวลาที่โดนเด็กชี้แล้วเรียกว่าแพนด้า น้องชายที่น่ารักของเขาในชุดแพนด้ากลับนั่งเล่นอยู่กับแพนด้าเจ้าสาวได้อย่างเป็นธรรมชาติ
ใหญ่ลงมือขัดถูพื้นจนสะอาดเอี่ยม หลังจากนั้นก็เปิดกรงเข้าไป ถือไอติมฟรุตทาเร่ของโปรดแพนด้าไปหนึ่งแท่ง หมายจะให้รางวัลกับความอดทน หมายจะถอดชุดออกมาปรณนิบัติพัดวี นวดผ่อนคลายความเมื่อยล้าให้เหมือนทุกวัน
“อดทนเก่งมากเลย แพนด้า” เขาตบปุลงบนต้นคอของแพนด้า แต่แพนด้าคงยังไม่หายโกรธที่เขาหนีไปจ่ายค่าน้ำค่าไฟเมื่อวานนี้สินะ ถึงได้ปรายตามองเขาแล้วสะบัดหน้าเดินหนีซะอย่างนั้น
ใหญ่ทำใจดีสู้หมี ด้วยรู้ว่าแพนด้างอนไม่นานพอง้อด้วยของหวานเดี๋ยวก็หาย เขาเดินเข้าไปแกะซองไอติม ยื่นไปยังปากของแพนด้าเพื่อให้ได้รับรู้ว่ามีของโปรดรออยู่ตรงหน้าแล้ว
แต่สิ่งที่ทำให้ใหญ่เสียใจหนัก ก็คือการที่แพนด้าไม่ยอมให้อภัย มันยกมือขึ้นตบไอติมจนหล่นลงกับพื้น ซ้ำยังเดินหนีไปไกลอีกต่างหาก
“แพนด้า พี่รู้ว่าทำผิด พี่ทิ้งแพนด้าไว้คนเดียว พี่มาง้อแล้วไง แพนด้าจะไม่หายโกรธพี่เลยเหรอ” ด้วยไม่เคยง้อใครมาก่อน หนุ่มใหญ่เดินเข้าไปหมายจะลูบชุดขนนั่นอย่างเก้ๆ กังๆ
แต่สิ่งที่เห็นคาตา ทำให้ขาแกร่งของเขาต้องหยุดชะงัก โลกทั้งใบของใหญ่พังทลายลง แหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เมื่อแพนด้าน้อยของเขากลับเลือกที่จะเดินไปหาแพนด้าสาว เดินไปกอด เดินไปขี่ แถมยังขย่มอีกต่างหาก!
แพนด้า...นายโกรธพี่ถึงกับต้องประชดอย่างนี้เลยเหรอ!!
เขาทนดูต่อไม่ได้ น้ำตาแห่งความเป็นพี่ชายไหลระแก้มสาก ถูกเคราที่ปลายคางดักเอาไว้ก่อนที่จะหยดลงพื้นดังติ๋ง ใหญ่หันหน้าหนี เดินออกจากกรงแพนด้าอย่างสิ้นหวัง เข้าไปยังห้องพักหมายจะเลียแผลเงียบๆ คนเดียว
ต่อเมื่อเข้ามาในห้องพักได้ ดวงตาของใหญ่ก็แทบถลนออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ของวัน
“แพนด้า!?”
++++++++++++++++
แพนด้าเองก็ตกใจไม่น้อย ลอบเข้ามาหวังจะเก็บข้าวเก็บของ เนื่องจากครบกำหนดหนึ่งเดือนที่สัญญากับอาป๊าไว้พอดี ย่องเบาหลีกหนีพี่ใหญ่ในดวงใจของเขา ด้วยกลัวว่าหากเจอหน้ากันจะไม่สามารถหยุดยั้งความเสียใจเอาไว้ได้...พี่ใหญ่ไม่ได้รักเขาจริง ขนาดเมื่อวันก่อนบอกว่าอาการจะกำเริบ พี่ใหญ่ยังไม่สนใจ เห็นว่าค่าน้ำค่าไฟสำคัญกว่า แล้วจูบนั้นมันคืออะไร แพนด้าไม่กล้าถามจริงๆ
ระหว่างกำลังเก็บข้าวของอันน้อยนิดอย่างเงียบๆ ก็กลับมีเสียงคุ้นเคยที่ได้ยินอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเรียกชื่อเขาขึ้นมา
“แพนด้า!?”
แพนด้าสะดุ้งสุดตัว หันกลับไปยังต้นเสียง พบกับพี่ใหญ่ในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขายาวเหมือนวันวานไม่ผิดเพี้ยน
“...พี่ใหญ่” เด็กหนุ่มรู้สึกว่าเสียงตัวเองสั่นเครือซะจนแทบจะพูดออกมาไม่เป็นคำ ปลายจมูกร้อนผ่าว เขายกมือขึ้นป้ายน้ำมูกออกมาเล็กน้อยแล้วแอบเช็ดกับผ้าขนหนูตามนิสัย
“ถ้าอย่างนั้น...แพนด้าในกรง...มัน...” คำพูดด้วยความงงงวยสร้างความงงให้แพนด้ายิ่งกว่า เขาเอียงคอเชิงต้องการคำอธิบายเพิ่มเติม ซึ่งก็ได้มาจริงๆ “พี่นึกว่า...แพนด้า... อยู่ในกรง”
หากคำพูดนี้กลับทำให้แพนด้ารู้สึกห่อเหี่ยวลงกว่าเดิม...พี่ใหญ่ของเขาแยกไม่ออกแม้กระทั่งแพนด้าจริงกับแพนด้าปลอมด้วยซ้ำ แล้วจะมารักคนอย่างเขาได้อย่างไรเล่า!
น้ำตาหนึ่งหยดไหลคลอดวงตาดำคล้ำ แพนด้าพยายามเงยหน้าขึ้นฟ้า บังคับให้มันไหลกลับเข้าไป แต่ราวกับดวงตาของแพนด้าเป็นผ้าอนามัย...น้ำตาไม่ไหลย้อนกลับ ทั้งยังไหลกลิ้งลงตามแก้มสะท้อนแสงไฟจนเห็นได้ชัดเสียอีก
เด็กหนุ่มไม่พร้อมรับความเจ็บปวดอีกต่อไป เขาปาดน้ำตาทิ้ง ผละตัววิ่งหนีออกจากห้องแห่งความทรงจำอย่างรวดเร็ว เร็วจนชายหนุ่มหน้าโหดไม่ทันตั้งตัว คว้าชุดสูดสีดำที่ปลิวไสวไว้ไม่ทัน ทำได้แค่ร้องเรียกชื่อยื่นมือคว้าอากาศแทน
ใหญ่ก้มลงมองมือตัวเองด้วยความสับสน...เขารู้สึกยังไงกับแพนด้ากันแน่...
...ตอนที่รู้ว่าแพนด้าจะมีเมีย โลกของเขามืดสนิท ตอนที่รู้ว่าแพนด้ายังไม่หายโกรธ ใจของเขากระวนกระวาย และตอนที่เห็นเด็กหนุ่มตัวซีดในชุดสูททักซิโด้วิ่งหนีเขาไปไม่เหลียวมามอง ใจของเขาถูกบีบรัดจนเจ็บ กลัวว่าจะไม่ได้เจอกันอีก กลัวว่าจะไม่ได้เห็นใบหน้าบูดบึ้งเอาแต่ใจ แต่ก็แสนจะน่าเอ็นดูนั่น
...แล้วใหญ่ก็รู้ตัว...
เขา...รักแพนด้า...
รู้ตัวเมื่อสายเกินไป รู้ตัวเมื่อทำร้ายจิตใจคนที่รักไปแล้ว และรู้ตัวเมื่อแพนด้า...หนีเขาไปแล้ว
อุ้งมือกำแน่นจนสั่น
เขาจะต้องบอกให้แพนด้ารู้ความรู้สึกของเขา ว่าเขาหลงรักเด็กหนุ่มคนนี้เข้าเสียแล้ว...แต่จะบอกได้อย่างไร ในเมื่อวันนี้เป็นวันสุดท้าย ใหญ่ต้องกลับไปทำงานก่อสร้างเหมือนเดิม และแพนด้าก็ไม่ต้องมาปลอมตัวเป็นแพนด้าที่นี่อีกต่อไป
พลันดวงตากลับสะดุดอยู่กับอะไรสักอย่างบนพื้น เขาก้มลงพิจารณาแล้วก็พบกับรองเท้าหนังหนึ่งข้าง และบัตรเชิญเข้างานเลี้ยงของคืนวันนี้
แพนด้าอยู่ในชุดสูท...ก็คงจะไปร่วมงานเลี้ยงนี้เช่นกัน...แถมยังรีบหนีไปจนรองเท้าหลุดไปข้างหนึ่งอีกต่างหาก...นี่คือโอกาสที่สวรรค์ประทานมาให้เขา!
ใหญ่หยิบรองเท้าหนังขึ้นประคอง ทะนุถนอมราวกับมันทำมาจากแก้วที่บอบบาง ในใจนึกมุ่งมั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
...เขาจะต้องตามหาแพนด้าจนเจอให้ได้เลย!!!...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
และแล้วมาม่าก็เริ่มอืดได้ที่ ขออภัยนักอ่านทุกท่านที่แพ้ภูมิมาม่า แต่อีกไม่นานหรอกค่ะ เดี๋ยวมันก็จะผ่านไปแล้ว :katai5:
-
ซินเดอร์แพนด้าทำรองเท้าแก้ว(?)หลุดไว้
เจ้าชายใหญ่จะตามหาซินเดอร์แพนด้าเจอไหมนะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:hao7: :hao7:
คุณลูกหมูคะ
สาบานได้ว่านี่เป็นมาม่าที่แซ่บที่สุดในโลกนี้
อะไรจะฮาขนาดเน้คะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
วิ่งตามไปง้อกันดีๆนะพ่อคู้น
:laugh: :laugh:
-
ง่ำๆ ในที่สุดก็มาแว้ววว
........................
แป๋ว! พี่ใหญ่เข้าใจผิดซะงั้น
น้องแพนด้าของเรานี่ก็ขี้งอนจริงๆ พี่ใหญ่อุตส่าห์เอาไอติมมาง้อก็ไม่สน ปัดทิ้งแถมยังหันไปปี้สาวอีก เอิ๊กๆ
งานนี้พี่ใหญ่ของเราจะทำยังไงต่อไปล่ะเนี่ย
ง้อแพนด้าน้อยขี้โรคของเราให้สำเร็จนะพี่ใหญ่ สู้ๆ
-
เดี๋ยวนะ ฮาไปไหนเนี่ยยยย555555 ตอนแรกพี่ใหญ่แกโศกาอาลัยกับการที่จะส่งแพนด้าเข้าเรือนหอ
ไปๆมาๆ แพนด้านางเล่นเป็นซินเดอเรล่ากันซะงั้น! 55555555
สู่ๆนะตาใหญ่ กว่าจะรู้ใจตัวเองปาไปครึ่งตอน แต่ให้อภัยเพราะความน่ารักในหน้าโหดๆของเธอนะ
-
สองคนนี้มันนน 5555555555
-
ตลกอ่า ตลกมากเลย :m20:
แน่ใจว่าอายุขึ้นเลขสองแล้วจริงอะ โอ๊ย ขำ :jul3:
ถึงคราวพี่ใหญ่ต้องตามง้อน้องแล้ว แต่คงไม่ใช่ที่ป่าไผ่เมืองจีนหรอกนะ :laugh:
-
มันควรจะเศร้านะแต่ทำไมเราฮา
-
สองคนนี้นี้... อยากจะบ้า มันคืออัลไลของพวกแก 555555555555
โอย นี่คือมาม่าใช่ไหม ทำไมอ่านไปหัวเราะไปเนี่ย
เอาใจช่วยคุณลูกหมูนะ งานยุ่งๆ อย่าลืมพักผ่อนบ้างนะ :mew1:
-
พี่ใหญ่แยกแพนด้าจริงกับแพนด้าปลอมไม่ออกจริงๆหรอเนี่ย ๕๕๕๕๕
-
แพนด้า หนีไปเป็น "ซินเดอแพนด้า" เรียบร้อยแล้ว
เจ้าชายใหญ่รีบตามไปเร็ว ๆ นะ เดี๋ยวไม่ทันเที่ยงคืน
:laugh: :laugh:
-
โอยยยยยย กว่าพี่ใหญ่จะรู้555555555555555
ฮาแตกกกกกกก นึกว่าพี่แกจะรู้ตั้งแต่เปิดแอร์ในกรงละ โอ้ยยยยฮา
สู้ๆนะพี่หญ่ายยยยยยยยยยยยยยยยย เป็นกำลังใจให้หนุ่มหน้าโจรขมองใสน้า อิอิ :-[ :mew3:
-
โอ๊ย!!! พี่ใหญ่ค่ะ ความรู้สึกช้าได้อีกนะนั้น ดีเลย ยุให้แพนด้างอนนานๆนะ อย่าพึ่งใจอ่อนยอมคืนดีด้วยนะ
-
ในที่สุด พี่ใหญ่ก็รู้ตัวสักที
-
พี่ใหญ่รีบไปตามหาซินเดอเรล่าสิ
-
พึ่งมาเริ่มอ่านตอนนี้ตอนแรก ขอเม้นรวบเลยนะคะ
เรื่องนี้ตลกมาก อ่านเพลินเลยค่ะ 55555
ชอบคาแรกเตอร์พี่ใหญ่มาก ดูเป็นหนุ่มหน้าโจรแต่จิตใจอ่อนโยน >.<
แพนด้าก็น่ารักมากๆ ขี้อ้อนสุดๆ
แต่ขำพาร์ทนี้มาก พี่ใหญ่แยกแพนด้าจริงกับแพนด้าปลอมไม่ออกจริงๆเรอะ 555
รีบๆตามไปง้ออาแพนล่าน้อยไวๆเลยนะ พี่ใหญ่
-
นี่มันซินเดอร์แพนด้านี่นา!!! 555555
พี่ใหญ่ไปตามหาเจ้าของรองเท้าให้เจอเร็วๆนะคะ ป่านนี้ไปนั่งร้องไห้แย่แล้ว ฮ่าๆๆ เรื่องนี้นี่ฮาได้ใจจริงๆ
-
นี่มัน แพนเดอเรลด้า กับร้องเท้าหนังงงงงงงงง :laugh: :laugh:
-
น่ารักจริงจริ๊งงงงงง ซินเดอร์แพนด้ากับเจ้าชายหน้าโจร :katai2-1:
-
แต่หนูแพนด้าของเราก็มีสติดีนะฮะว่า
พี่ใหญ่แยกแพนด้ากับหนูแพนด้าไม่ออก
แล้วถ้ายังรักกันต่อไปนี่จะยุ่งกันใหญ่ไม่เนี่ย 5555+
-
พี่ใหญ่สู้ๆ พี่ใหญ่สู้ตาย หาแพนด้าให้เจอ
-
555 หลากหลายอารมณ์มาก ทำตัวไม่ถูก
ว่าแต่จะฮาไปไหนค๊าาาา อิพี่ใหญ่กะอาแพนล่า เอิ๊กๆๆ
-
ฮามากเรื่องนี้
-
ตูว่าแล้ว ว่าแพนด้า แพนด้ามี่ว่า ต้องเป็นแพนดิาตัวจริง กร๊ากกก ดราม่าได้ฮามาก
-
ดราม่านี่มัน อ่านแล้วเจ็บปวดไปด้วยจริงๆ น้ำตาไหลพรากๆ
ไม่ไหวแล้ว หัวเราะจนปวดท้อง น้ำหูน้ำตาไหลไปหมด :pigha2:
-
ยืนกางร่มรอ?
-
ตอนที่ 7
งานเลี้ยงหรูหรา แอร์เย็นเฉียบ วงดนตรีบรรเลงเพลงแนวจีนโบราณเข้ากับอาหารจีนราคาแพงบนโต๊ะกลมอย่างพอดิบพอดี แพนด้าอยู่ในชุดสูทดำสนิทตัดกับผิวขาวซีด ยิ่งทำให้ดูขี้โรคมากขึ้นไปใหญ่
“หยุดทำหน้าเบื่อโลกอย่างนั้นซะทีน่า อาหารอร่อยๆ เสียรสชาติหมด” ดวงตาชั้นเดียวที่แต่งแต้มด้วยใต้ตาดำคล้ำเหลือบไปมองริมฝีปากสีแดงสดด้านข้าง จากที่เบื่อโลกอยู่แล้วก็ยิ่งเบื่อมากยิ่งขึ้นไปอีก เขาเบะปากไปอีกด้าน ใช้ตะเกียบคีบถั่วลิสงเข้าปากเคี้ยวกรุบๆ
“เฮ้อ เมื่อไหร่เสี่ยจะมา จะให้นั่งอยู่แต่กับนายซิ่วแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่”
“หนวกหูน่า ไม่อยากนั่ง ก็ออกไปเต้นรำกลางฟลอร์คนเดียวดิ บ่นอยู่ได้” ด้วยแม่เลี้ยงใหม่อายุไม่ห่างกันมากนัก ความสัมพันธ์ของสองคนเลยเหมือนเป็นเพื่อนกันมากกว่า อาป๊านี่ก็ไม่รู้จะมาตัณหากลับอะไรตอนแก่ คว้าเมียเด็กมาอยู่บ้านเดียวกับเขา วันๆ เลยได้แต่แขวะกันไปแขวะกันมา
“นายนี่มัน!!” เจ้าหล่อนยื่นปากแดงๆ จนปากจู๋ กอดอกพิงพนักดังปุ “เป็นไรไป ทำไมวันนี้ไม่เห็นจะต่อปากต่อคำเหมือนทุกวัน”
จะว่าไป เหมือนจะเกลียดกัน เถียงกันไม่ยอมหยุด แต่แพนด้ากับคุณแม่เลี้ยงก็ไม่ได้เกลียดกันจริงๆ หรอก...ก็แค่อยู่บ้านแล้วเหงา เลยต้องหาเพื่อนเถียงเท่านั้นเอง
แพนด้าฟุบหน้าลงกับโต๊ะจีน ใช้มุมผ้ากันเปื้อนฝั่งที่ยังไม่เลอะซับน้ำตา “หุบปากเลยอาเจ๊ ไม่อยากเสวนาด้วย”
สาวเจ้าเอียงหน้ามองหาใบหน้าซีดๆ ที่ฟุบนิ่ง พลันก็เอะใจขึ้นมาได้ “ฮุๆๆ อกหักล่ะสิ ถึงได้สิ้นท่าอย่างนี้ นายหึงแพนด้าใช่มั้ยล่ะ”
ความหมายจริงๆ ของอีกฝ่ายก็คงจะแค่หยอกเล่น เข้าใจว่าที่หายไปแรมเดือนนี่ไปดูแลแพนด้าที่สวนสัตว์มา พอแพนด้าตัวเมียถูกส่งมาแทน ไอ้แพนด้าคนนี้มันเลยตกกระป๋อง
แต่คำพูดที่ไม่รู้อะไรเลย กลับจี้หัวใจแพนด้าซะจนน้ำตาตกใน...ใช่สิ จะเรียกว่าอย่างนั้นก็ได้ เขาหึงแพนด้า จะแพนด้าจริง ชุดหมีแพนด้าห่าเหวอะไรนั่นเขาก็หึงหมดแหละ เพราะมันแท้ๆ ทำให้พี่ใหญ่จำเขาไม่ได้!
น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินแทนที่จะเงยหน้ามาด่าหล่อนอย่างทุกทีทำให้คุณแม่เลี้ยงแปลกใจและทำตัวไม่ถูก เมื่อเห็นคู่กัดเซื่องซึมไปจึงอดปลอบใจไม่ได้ “ไม่เอาน่าแพนด้า เงยหน้าขึ้นมามะ” มือบอบบางใต้ถุงมือผ้าไหมเชยคางเด็กหนุ่มขึ้น ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้ หลับจากนั้นก็คีบเป็ดปักกิ่งเข้าปากอย่างเอาใจ เมื่อมีอาหารรสเลิศมาจ่ออยู่ที่ปากหลังจากอดอยากมาเป็นเดือนอย่างนี้ เป็นใครก็คงอดใจไม่ไหว แพนด้าก็เหมือนกัน เขาสูดน้ำมูก ซับน้ำตา แล้วก็อ้าปากสวาปามเป็ดที่เจ้าหล่อนส่งให้เป็นระยะไม่หยุด
เอาวะ กินประชดรักแม่ม!!
+++++++++++++++++++++++++++++
“ผมมาหาคน ไม่ได้มาปล้นจี้!!” ขณะเดียวกันภายนอกงานเกิดสถานการณ์วุ่นวายขึ้น เมื่อใหญ่ในชุดเสื้อกล้ามกับกางเกงกรรมกรเดินคีบแตะหิ้วรองเท้าหนังหนึ่งข้างพยายามจะเข้าไปในงานเลี้ยงต้อนรับเจ้าสาวแพนด้าจากแผ่นดินใหญ่
แม้จะพยายามพูดอย่างละมุนละม่อม แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าโรงแรมจะยอมเชื่อก็หาไม่ รปภ.ที่เข้าเวรทุกนายบัดนี้กำลังตั้งกำแพงด้วยโล่ใบใหญ่ ในมือถือกระบองตำรวจเอาไว้เผื่อมหาโจรเกิดบ้าบุกเข้ามาแบบไม่ยั้ง แม้แต่รปภ.ผู้ทำหน้าที่โบกรถเข้าที่จอดยังก็ถูกเกณฑ์มาด้วย โบกกระบองส่องแสงได้ในมือตัวเองแวบวับเสียจนแขกที่จะเข้า
งานหวิดเข้าใจผิดขับรถชนกำแพงรปภ.ดับไปหลายคันแล้ว
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้” เนื่องด้วยรูปลักษณ์ที่ดูโหด เถื่อน ผมยาวประบ่ากับหนวดเครารกครึ้ม ดูอย่างไรก็ไม่น่าไว้ใจ ใครจะกล้าให้เข้าไปในโรงแรมได้เล่า แถมรองเท้าข้างเดียวที่หิ้วมาด้วยนั่นล่ะมันคืออะไร!? เจ้าของตายไปแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ
อธิบายหาแพนด้าก็แล้ว หาเด็กหนุ่มตาคล้ำก็แล้ว หาคนที่น้องสาวเป็นลูคีเมียก็แล้วก็ยังไม่มีใครยอมฟัง สุดท้ายใหญ่ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงต้องกลับมาตั้งหลักใหม่ที่ต้นไม้หน้ารั้วโรงแรม
ฟ้ามืดสนิท ยุงเยอะแยะ อากาศร้อนอบอ้าว แต่ใหญ่ก็ไม่ท้อ
แล้วแสงไฟจากรถยนต์ก็ส่องโดนตัวเขาพอดี จ้าเสียจนต้องเบือนหน้าหนี ก่อนที่เสียงทักจะดังขึ้นมา “ไอ้ใหญ่ ลื้อมาทำอะไรที่นี่วะ!”
…
“เอ้า กินซะ จะได้มีแรงทำงาน” อาเจ็กประจำสวนสัตว์ยื่นบะหมี่ผัดแห้งให้เขาถ้วยหนึ่ง รอจนใหญ่ที่แสนจะหิวโหยกวาดอาหารตรงหน้าเรียบก็ถามขึ้นมา “ลื้อมาทำอะไรตรงนี้วะ”
“ผมมาหาแพนด้า”
อาเจ็กถอนหายใจออกดังเฮ้อ ดูดบุหรี่แท่งสั้นๆ เฮือกใหญ่จนหมดแล้วก็โยนทิ้งพื้นทราย เอาเท้าขยี้พลางปล่อยควันโขมง “ทำใจเหอะวะ แพนด้าอีจะมีเมียแล้ว อั๊วเข้าใจว่าลื้ออาลัยมัน ดูแลประคบประหงมอยู่ตั้งเดือน คงจะตัดไม่ขาดสินะ ถึงได้แอบมางานแต่งวันนี้”
ตามความเข้าใจของอาเจ็กคือใหญ่แค่อยากจะมาดูแพนด้าซึ่งจะพามาปรากฏตัวพร้อมเจ้าสาวเพื่อจัดงานแต่งในค่ำคืนนี้ ซึ่งชายหนุ่มก็เออออตามด้วยรู้ว่าอาเจ็กไม่รู้ความจริงของแพนด้าตัวปลอม
เขาเหลียวมองรอบตัว เห็นเจ้าหน้าที่สวนสัตว์กำลังเตรียมงานกันวุ่นวาย ในกรงแพนด้าติดแอร์มีสัตวแพทย์คอยประคบประหงมอยู่ เมื่อเห็นแพนด้าพลันใหญ่บังเกิดความคิด เขาจับบ่าชายแก่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผมลืมของสำคัญไว้ที่ตึกแสดงแพนด้า ขอยืมกุญแจอาเจ็กหน่อยครับ แล้วจะรีบเอามาคืน”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“และแล้วก็ถึงเวลามงคลฤกษ์ ที่จะให้เจ้าบ่าวและเจ้าสาวได้พบกันแล้วนะครับ!!”
เสียงพิธีกรชายพูดอย่างตื่นเต้น นักข่าวจากทุกสำนักข่าวพากันรัวชัตเตอร์กับปรากฏการณ์งานแต่งแพนด้าที่หรูหราที่สุดในประเทศไทย อาเสี่ยเจ้าของสวนสัตว์หมีน้อยยิ้มหน้าบานอยู่บนเวที ทำหน้าที่เป็นผู้ใหญ่ของฝ่ายชาย
เสียงเพลงแต่งงานดังคลอ เป็นเวลาเดียวกับที่แพนด้าตัวผู้และเมียถูกเบิกตัวเดินมายังส่วนกลางของเวที
ระหว่างที่พิธีกรกล่าวคำมงคล แพนด้าหญิงนั่งกินใบไผ่ที่ผู้ดูแลยื่นให้อย่างมูมมาม แพนด้าฝ่ายชายกลับยืนนิ่ง
ไม่ไหวติง คอยแต่จะปัดใบไผ่ทิ้ง แล้วทอดสายตามองไปยังจุดจุดเดียว
จุดที่มีเด็กหนุ่มหน้าซีดตาคล้ำนั่งอ้าปากกินอาหารจากสาวสวยในชุดกี่เพ้า เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก และเมื่อสาวเจ้ามองมายังแพนด้า ก็เกิดอาการตื่นเต้นจนเกาะแขนเด็กหนุ่มคนนั้นเขย่า ใกล้ชิดกันจนแทบจะกอดกันอยู่แล้ว
โลกของใหญ่พังทลายลงอีกครั้ง
เขาลงทุนซิ่งมอเตอร์ไซค์กลับไปยังสวนสัตว์ คว้าเอาชุดแพนด้ามาใส่ สลับตัวกับแพนด้าตัวผู้ เพื่อลักลอบเข้ามาในงานเลี้ยง
ไม่มีแผนการณ์อะไรทั้งนั้น ไม่แคร์ว่าความลับจะแตก เขาแค่ต้องการเข้ามาในงานให้ได้เพื่อพบและทำความเข้าใจกับแพนด้าเท่านั้น
แต่ความพยายามทั้งหมดของเขา กลับทำให้เขาต้องมาพบกับภาพบาดใจ ภาพของแพนด้าที่กำลังหวานแหววกับสาวน้อยที่เขาไม่รู้จัก
ไหนบอกว่าชอบพี่ยังไงล่ะ! ทำไมถึงยอมให้คนอื่นนอกจากพี่ป้อนของกินให้ ทำไมยอมให้คนอื่นนอกจากพี่กอด...
“เอาล่ะครับ เราเริ่มจากการสัมภาษณ์เจ้าสาวก่อนนะครับ!” เสียงดำเนินรายการของพิธีกรแทบไม่เข้าหู สัตวแพทย์จากแผ่นดินใหญ่ทำหน้าที่เป็นตัวแทนเจ้าสาว บรรยายประวัติและความปลื้มปิติในการดำเนินสัมพันธไมตรีกับประเทศไทย เจ้าสัวซึ่งเตรียมทำหน้าที่เป็นตัวแทนแพนด้าฝ่ายชายยืนยิ้มหน้าบานอยู่ด้านข้างเขา มือก็คอยลูบขนเขาเป็นระยะ แต่ใหญ่ไม่สนใจ พิษรักแรงหึงของเขากำลังคุโชน!!
“ผ่านไปแล้วนะครับ สำหรับการสัมภาษณ์เจ้าสาว แหม่...พูดภาษาจีนอย่างนี้ ถึงกับฟังไม่ออกกันทีเดียวนะครับ! ไม่เป็นไรครับ เรามาต่อด้วยการสัมภาษณ์เจ้าบ่าวต่อเลยดีกว่า!!”
ไมโครโฟนยื่นถึงมือเจ้าสัว จนเมื่อมือเหี่ยวย่นกำลังจะรับไป มือใหญ่ที่มีขนหนาปุกปุยกับคว้าแย่งไว้เสียก่อน ทั้งเวทีเกิดอาการแตกตื่นเมื่อเข้าใจว่าแพนด้าเกิดอาการคลุ้มคลั่งขึ้นมา น่าหวาดเสียวว่าจะทำร้ายใครเข้า เจ้าสัวกระโดดสคิปถอยหลังไปสามเมตร ความเงียบที่แม้แต่เข็มตกก็ยังได้ยินเกิดขึ้นในห้องจัดเลี้ยง
หากแต่ทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคิด...แต่เป็นมากกว่าที่ทุกคนคาดไว้เสียอีก...เมื่อแพนด้าตัวนั้น ยกไมโครโฟนขึ้นจ่อปากตัวเอง แล้วก็พูดออกมาเป็นภาษามนุษย์!
“พี่รักแพนด้า”
...เงียบกริบ...
ก่อนที่ความโกลาหลจะบังเกิด ชัตเตอร์รัวกระหน่ำอีกครั้ง เสียงอื้ออึงดังกระหน่ำจนเจ้าสัวหน้าเขียว
“แพนด้าพูดได้!”
“บ้าสิ! แพนด้าที่ไหนจะพูดภาษาคนได้!”
“งั้นมันเกิดอะไรขึ้นล่ะ”
“ก็ตัวปลอมไง!”
“ตัวปลอม?”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“โดนแหกตาเหรอ? ตั้งแต่เมื่อไหร่! แล้วตัวจริงอยู่ที่ไหน! แล้วมันจะพูดว่ารักแพนด้าทำไม”
“หรือเป็นพวกคลั่งไคล้แพนด้า?!”
“กรี๊ดดดด!!” ยังถกเถียงกันไม่จบดี เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นที่ด้านหลังห้องจัดเลี้ยง พร้อมๆ กับแพนด้าหนุ่มตัวจริงที่วิ่งห้อตะบึงเข้ามาในงาน หวังยึดตัวเมียคืนด้วยความหึงหวง
เกิดความฉิบหายขึ้นอีกรอบ ผู้คนวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น เหลือก็เพียงแต่เด็กหนุ่มตัวเล็กที่อยู่ที่โต๊ะหน้าสุด ที่ตอนนี้ตะลึงลุกขึ้นยืนนิ่ง ทำอะไรไม่ถูกไปเสียแล้ว ดวงตาของเขามองเห็นแพนด้าหญิงคว้าใบไผ่ขึ้นมากินแบบไม่สนใจสิ่งแวดล้อม เห็นแพนด้าชายควบตะบึงขึ้นเวที กระโดดขย่มแพนด้าหญิงแบบไม่ลืมหูลืมตา และเห็นชายร่างใหญ่หน้าตามหาโจรที่ถอดหัวแพนด้าออกโยนทิ้ง กระโดดกระโจนลงมาจากเวที หิ้วตัวเขาติดเอว พาหนีออกจากโรงแรมไป
ดวงตาชั้นเดียวหรี่ลงด้วยลมที่ตีเข้าหน้าอย่างจัง สองมือกอดเอวคนตัวใหญ่ในชุดหมีไว้ พี่ใหญ่ขี่มอเตอร์ไซค์ ไปที่ไหนก็สุดจะคาดเดา
ปลายทางจบลงที่สถานที่คุ้นเคย ใหญ่คว้ากุญแจที่ได้มา เปิดประตูสวนสัตว์เข้าไป พาเด็กหนุ่มไปยังริมน้ำ ที่เดิมที่พวกเขาจูบกัน...
ทั้งสองคนตกอยู่ในสถานการณ์กระอักกระอ่วน
“พี่...รักแพนด้า” ใหญ่เป็นคนเริ่มบทสนทนา เขากลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก เค้นความกล้าแทบตายกว่าจะเอ่ยประโยคเดิมออกมาได้ เขาไม่รู้ว่าเขายังเหลือโอกาสอยู่อีกไหม ในเมื่อเด็กหนุ่มตรงหน้านี้มีเด็กสาวหน้าตาสะสวยคอยดูแลอยู่ข้างกายเสียแล้ว
แพนด้าพูดไม่ออก มันเป็นความรู้สึกอึ้งๆ บอกไม่ถูก
เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ ใจแป้วๆ ของผู้ชายชื่อใหญ่ก็ดูจะฟีบลงไปอีกระดับหนึ่ง “พี่รักเราจริงๆ นะ พี่ขอโทษที่รู้ตัวช้า ขอโทษที่ทำเป็นไม่สนใจ” เขาคว้าผอมๆ ของเด็กหนุ่มเข้ามากอด เมื่อแพนด้าซุกเข้ามาในอกที่ห่อหุ้มด้วยชุดหมีใหญ่เบ้อเร่อ ก็เหมือนจะจมหายไปเลยทีเดียว
“พี่รักแพนด้า...แพนด้าที่เป็นคนคนนี้ พี่อยากบอกให้เรารู้ไว้ ถึงแม้ว่าแพนด้าจะมีคนอื่นแล้วก็ตาม”
เขาบรรจงแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากมน จูบระไปที่ปลายจมูกโด่ง ใช้มือในชุดหมีป้ายน้ำมูกออกนิดหนึ่งก่อนที่ริมฝีปากสองคู่จะบรรจบกัน
เมื่อถ่ายทอดความรักจนพอใจแล้ว ใหญ่ก็ถอยออก
“...ไม่...” เป็นคำแรกที่ริมฝีปากแห้งแตกเอ่ยขึ้น คำปฏิเสธนี้ทำเอาใหญ่แทบจะไม่อยากจะรับฟังต่อไป เขามองไปที่บ่อน้ำข้างตัว ตัดสินใจว่าจะกระโดดลงไปเพื่อหนีความจริงดีหรือไม่ และถ้าจะกระโดดจริง ควรจะถอดชุดแพนด้าก่อนเผื่อว่าชุดจะอมน้ำจนว่ายกลับขึ้นฝั่งไม่ไหวรึเปล่า
“ไม่ได้มีใครซะหน่อย” ยังตัดสินใจไม่ได้ แขนผอมๆ สองข้างก็พลันคว้าคอเขาเข้ามากอดไว้เสียก่อน แพนด้าพูดทั้งน้ำหูน้ำตาไหล ไม่รู้เกิดจากซาบซึ้งใจหรือจากภูมิแพ้กันแน่ แต่ใหญ่ขอเดาว่าเป็นเพราะอย่างแรกก่อนก็แล้วกัน
“คนนั้นน่ะเมียพ่อ ไม่ใช่คนของผมซะหน่อย ผมไม่มีใคร ผมมีแต่พี่คนเดียว ผมก็รักพี่เหมือนกัน! ผมรักพี่ รัก รักมาก รักก่อนที่พี่จะรักผมซะอีก พี่ต่างหากที่หนีผมไป!” บอกรักไปมา กลับกลายเป็นคำกล่าวโทษไปซะอย่างนั้น แพนด้าทุบลงบนหน้าอกเปี่ยมขน ซึ่งใหญ่ก็ไม่ได้หลีกหนีตอบโต้อะไร
“พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ พี่ผิดเอง พี่ไม่รู้ใจตัวเอง จนเมื่อจะเสียแพนด้าไป ถึงได้รู้ว่ารัก พี่รักเรานะ รักจริงๆ ต่อไปนี้จะไม่หนีไปไหนแล้ว รักมากนะ รักๆๆๆๆๆ”
หากบรรดาสรรพสัตว์ในสวนสัตว์ฟังภาษาคนออก คาดว่าคืนนี้คงอ้วกแตกเพราะคำบอกรักแบบคอมโบเซ็ทเป็นแน่นอน
หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นต่อน่ะเหรอ?
ก็ไม่มีอะไรมาก ใหญ่ถอดชุดแพนด้าออก เผยแผงอกชื้นเหงื่อใต้เสื้อกล้ามสีขาว ล่ำเสียจนแพนด้าหน้าแดง ชายหนุ่มถอดออกจนหมด ล้วงมือเข้าไปในกางเกง แล้วก็ควัก...
…
…
...รองเท้าหนังออกมา และบรรจงใส่ให้คนที่รัก...เพื่อให้มั่นใจว่า คนนี้จริงๆ ไม่ผิดตัวแน่นอนเลย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“มึงเลยต้องไปทำงานดัดสันดานในสวนสัตว์เดือนนึงเต็มๆ ทั้งๆ ที่เป็นความผิดกูแท้ๆ กูขอโทษนะเว้ย” ไอ้ป๋อง จุดกำเนิดแห่งเรื่องนี้กลับมาอีกครั้งด้วยใบหน้าใสปิ๊งไร้รอยแผลเป็น รอดตัวเพราะบาดเจ็บไม่พอ ยังถือโอกาสระหว่างเข้าโรงพยาบาลไปศัลยกรรมใบหน้าให้หล่อกว่าเดิมอีกต่างหาก ใหญ่เห็นแล้วใคร่อยากเอาตีนลูบหน้ายิ่งนัก โชคดีของป๋องที่ตอนนี้เขาอารมณ์ดีเลยรอดตัวไป
“ไม่เป็นไรว่ะ จริงๆ กูต้องขอบคุณมึงด้วยซ้ำ ที่ทำให้ชีวิตกูเปลี่ยนไป ไม่นึกเลยว่าจะมีใครมาคอยอยู่เคียงข้างคนหน้าตาแบบกู” คนหน้าตามหาโจรตอนนี้กลับมีออร่าสีชมพูกับดอกไม้น้อยใหญ่ลอยอยู่ในบรรยากาศรอบตัว เล่นซะป๋องที่หน้าตาปรับปรุงใหม่แต่ไร้แฟนเหมือนเดิมรู้สึกอิจฉาไม่ได้
“เออ ถ้าอย่างนั้นก็ดีไป เอ้า! ฉลองมึงพ้นโทษ ชนโค้กกันเว้ย!” ด้วยป๋องเจ็บแล้วจำ เลยไม่กล้าสั่งเครื่องดื่มมึนเมาเสียแล้ว หากแต่ใหญ่เองกลับปฏิเสธน้ำใจ แล้วสั่งเหล้ามาผสมลงไปแทนโดยไม่สนใจคำทักท้วงของผู้เป็นเพื่อน
ก็แค่อ่อนๆ ไม่ทำให้เมาหรอก…แต่มันทำให้ได้อะไรมากกว่านั้นเยอะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผ่านไปหนึ่งเดือน การทำงานในสวนสัตว์ทำให้แพนด้าสนใจอยากจะรับดูแลกิจการต่อจากป๊า ขั้นแรกคือต้องอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้าเรียนในคณะสัตวแพทย์ให้ได้ และระหว่างนั้นก็ฝึกงานในสวนสัตว์ไปพลางๆ ในช่วงเวลากลางวัน
จากเด็กล่องลอยกากเกรียนติดอินเตอร์เน็ต กลับกลายเป็นมีจุดหมายที่แน่วแน่ ทำให้อาป๊าปลาบปลื้มยิ่งนัก
ส่วนพี่ใหญ่น่ะเหรอ หลังจากนี้ชีวิตจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่านะ?
เอี๊ยดดดดด!!!! โครม!!!!
เสียงล้อเบียดถนนดังลั่น มอเตอร์ไซค์ประหลาดที่ขับด้วยความเร็ว 20 กม.ต่อชั่วโมงถลาล้มลงที่หน้าด่านตรวจพอดิบพอดีราวกับจงใจอย่างไรอย่างนั้น
“เฮ้ย!! ไอ้ใหญ่ เป็นอะไรมากมั้ยวะ กูเตือนมึงแล้วไม่เชื่อว่าอย่าดื่มๆ ใหญ่! มึงอย่านอนยิ้มอย่างนี้ดิ กูใจไม่ดีนะเว้ยย!!” ผู้ที่ซ้อนมาด้วยเขย่าคนขับราวกับเสียสติ แต่ไอ้คนขับกลับดูบ้ามากกว่า เพราะมันนอนยิ้มเผล่รอคุณจราจรที่เคารพรักเดินเข้ามาหาอย่างไม่สะทกสะท้านเลย
และเมื่อป๋องเงยหน้าขึ้น ก็พบกับหลอดสีดำทะมึนคุ้นตาจ่อเข้ามาใกล้ปาก พร้อมกับคำพูดที่รื่นหูเหลือเกินสำหรับคุณหนุ่มมหาโจร หัวหน้าคนงานก่อสร้างที่คงจะโดนไล่ออกจากงานและต้องการหางานใหม่ในสวนสัตว์หมีน้อยเร็วๆ นี้
“...เป่าด้วยครับ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++
END
หายไปนานเลยค่ะ ไม่มีข้อแก้ตัว ขอโทษด้วยที่ไม่ต่อเนื่องนะคะ T^T
ระหว่างที่หายไป ไม่ได้อู้นะเออ นั่งแพ็คแอมเดอะวินเนอร์จนหลังขดหลังแข็งทีเดียว! (แอบอ่านนิยายท่านอื่นบ้างเล็กน้อย...ไม่กี่สิบเล่มเอ๊ง)
ว่าถึงเรื่องนี้ดีกว่า บอกแต่แรกแล้วว่าไร้สาระ เอาฮา และไม่ดราม่า เลยออกมาได้เป็นเรื่องไลท์ๆ แบบนี้แหละค่ะ ฉากหวานๆ เลยไม่ค่อยจะมีให้อ่านกันเท่าไหร่ ไม่รู้อ่านแล้วจะชอบกันรึเปล่า (แต่ก็หวังว่าจะชอบอะนะคะ อ่านแล้วอย่าคิดมากเน้อ มันไม่มีความสมจริงเลยซักนิดเดียว)
แล้วพี่ใหญ่ของเราก็คงจะได้สมัครเข้าไปทำงานในสวนสัตว์ และสมัครตัวเป็นลูกเขยของเจ้าสัวเร็วๆ นี้ล่ะนะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ในตอนก่อนหน้านี้นะคะ และพบกันอีกครั้งเมื่อมีโอกาสค่ะ เรื่องหน้าจะพยายามเขียนให้ได้เยอะในระดับหนึ่งแล้วค่อยลง ไม่อยากดองอย่างนี้แล้ว
ขอบคุณค่ะ
ลูกหมู
ปล.แอมเดอะวินเนอร์ ตอนนี้มีวางขายที่ That's Y แล้วนะคะ เป๊นอีกช่องทางในการจับจองเป็นเจ้าของค่ะ :mew1:
-
ชอบค่ะ
เอ..ว่าแต่มีตอนพิเศษไหมน้ออ อยากอ่านจังเลย^^
-
สุขสมหวังเสียอีกนะทั้งคู่
:bye2: :bye2:
-
:pig4:
-
ในที่สุดก็จบซะที ดีใจด้วยนะใหญ่ ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
พี่ใหญ่น่ารักอ่ะ^ <
-
แพนด้าน่ารัก :mew1:
-
สมหวังแบบงงๆ
ในที่สุดพี่ใหญ่ของเราก็ได้เป็นลูกเขยเจ้าสัวแล้ววววว
ว่าแต่ไอ้ตอนท้ายนี่จงใจใช่ไหมอ่ะ
-
ท่าทางรอบนี้จะมาอย่างเต็มใจนะใหญ๋ 555+
-
ขอบคุณค่ะ
สมหวังซะทีเนอะพี่ใหญ่กะอาแพนล่า ^^
-
น่ารักๆๆ ตลกดีที่แยกแพนด้าไม่ออก
อยากอ่านตอนพิเศษต่อ จะมีมั้ยเนีย
ชอบๆๆ
-
น่ารักจริงๆ ในที่สุดก็สมหวังซะทีเนอะ ><
แหม่ แต่ตอนท้าย พี่ใหญ่แกแอบฮานะ 55555
ขอบคุณนะคะ แอบอยากอ่านตอนพิเศษจัง อิอิ
-
แบบอ่านทีเดียวจบเลย :hao6:
มีสเปมั้ยหนอออ~ ??? มันแบบ เกรียนๆ ฮาๆ แป๊ปๆ เองง่าส์ :sad4:
ต่อๆ :katai5:
(เค้าจบแล้วจะต่ออะไร! // กระโดดถีบตัวเอง)
-
ฮาท้องแข็ง อาแพงล่าาาา 555555555 :m20:
-
น่ารักมากกกกก
แหม๋พี่ใหญ่ดื่มเพราะมีแผนนี้เอง น้องแพนด้าก็สู้ๆนะค่ะเอ็นให้ติดจะได้ดูแลกิจการต่อจากป๊านะค่ะ
ปล.จะมีตอนพิเศษมั๊ยค่ะ อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อ อิอิ
-
อ่านไปขำไป
เสียงดังมากมาย
ดีที่เราอยู่คนเดียว
ไม่งั้นมีคนหาว่าบ้าแน่ๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh: :m20: :m20:
-
55555555555+
ปล.อยากเห็นน้องแพนด้าเป็นฝ่ายหึงบ้างจัง555+
-
น่าร้ากกกกกกกกก
พี่หนวดกับแพนด้ามึนพอๆกัน 5555555
ขอตอนพิเศษสักตอนได้มั้ยคะ :mew1:
-
เข้ามาอ่านอีกทีเรื่องนี้จบแล้ว
น่ารักได้ตลอดตั้งแต่ต้นจนจบเลย
พี่ใหญ่♥น้องแพนด้า
ตอนดราม่าเค้าเศร้ากันแต่เราฮา 55555555555
ขอบคุณค่ะพี่ลูกหมู :กอด1:
ปล.ถึงจะไม่ได้เม้นท์แต่บวกเป็ดให้ทุกตอนน้า
-
:laugh: อ่านจบแล้วอารมณ์ดี :m20:
-
ฮากี่ตลบละเนี้ย แต่ตอนจบนึกว่าพี่ใหญ่จะได้เข้าไปฝากเนื้อฝากตัวอย่างเป็นทางการกับพ่อน้องแพนล่าแล้วซะอีก
-
55555555 พี่ใหญ่ไปขอสมัครงานธรรมดาไม่ได้ ต้องขอเข้าไปแบบมีคุณตำรวจบังคับใช่มั๊ย
เป็นเรื่องสบายๆ อ่านไปฮาไปจริงๆค่ะ
รออ่านผลงานเรื่องใหม่ของคุณลูกหมูนะคะ :)
-
แอร๊ยยยยยยย ชอบเรื่องนี้ สนุก ตลก หวานนนนนนนน
-
น่ารักเเบบล้นๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
:m20:
อ่านแล้วหัวเราะเลย ฮามากกกกก
-
น่ารักมากๆ ชอบๆ :mew1:
-
ตลกจริงค่าา โดยเฉพาะตอนแพนด้า :m20: :m20: :m20:
-
55555 ใหญ่อยากเข้าสวนสัตว์อีกอะดิ
-
เรื่องนี้มันส์ฮามากอะ 555
-
สนุกมากค่ะ ฮามากด้วย~
ขอบคุณนะคะ^^
-
สนุกแบบฮาๆๆ :m18:
-
อ่านยาวรวดเดียวเลยค่ะ
น่ารัก สนุกดีค่ะ
ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ ^^
-
ขอบคุณสำหรับนิยาย
:pig4:
-
:z13: อ่ะ..น่ารักอ่ะ
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก เรื่องนี้ตลกมาเลยค่ะ เป็นเรื่องสั้นที่น่ามีต่ออย่างร้ายกาจ พี่หนวดกว่าจะรู้ใจตัวเองก็เกือบเสียน้องแพนด้าไปให้ตัวเมียซะแล้ว ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก เสียดายๆๆๆๆๆ ไม่เป็นเรื่องยาวจริงๆ นะ อยากรู้ว่าต่อไปพี่ใหญ่หนวดเฟิ้มจะยอมโกนหนวดโกนเคราทิ้งเหมือนที่นู๋แพนด้ายอมสลัดขุดหมีออกจากตัวหรือเปล่า 5555+ ขำค่ะ ยิ่งตอนที่แพนด้าทิ้งรองเท้าเอาไว้นี่ นางซินชัดๆ มโนว่าพี่ใหญ่จะไปหาชุดสูทมาใส่ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไรงี้ ผิดคาดสุดๆ ขำเลยค่ะ คิดได้เนอะ 555+ อ่านแล้วอารมณ์ดีเชียว ขอบคุณนะคะ อิอิ :hao7:
-
ฮ่าๆ แพนด้าน่ารักอะ
ตลกดีค่ะ
แต่สุดท้ายพี่ใหญ่จงใจใช่มั้ยยยย
จะได้ไปสวนสัตว์อีก 555
-
น่ารักมาก ฮามากกกกก 5555555 ขอบคุณค่ะ ><
-
:hao7:
-
น่ารักมาก จนต้องกลับมาอ่านอีกครั้ง
-
คิกๆ ตลกอ่ะ
โอ๊ยไม่ไหวขำ ตั้งแต่ตอน2แล้ว
ระหว่างรอโหลดตอนต่อไปก็คิดไปด้วยว่าจะเกิดอะไรขึ้น แล้วมันก็ฮา
เห็นด้วยกับน่าจะทำเป็นเรื่องยาว ก็ดูสิน้องแพนด้ากับพี่ใหญ่น่ารักขนาดนี้
-
น่ารัก กุ๊กกิ๊ก หวานเชียวแหละพี่ใหญ่
-
อย่างฮาอะ 55555++
-
ฮาจริงอะไรจริง :m20:
ตอนสุดท้ายนี่พี่ใหญ่แกจะลงทุนไปหนายยยยย?!!! :jul3:
-
น่ารักมากครับ อย่างฮาเลยเรื่องนี้ ใหญ่ฮามากอ่ะ
ขอบคุณครับ
-
เรื่องนี้มันา์น่ารักเวอร์!!!!!!!