เรื่องราวที่ผ่านไปในวันที่ผันผ่าน
พบเจอเรื่องราวต่างๆที่ไม่ใช่เรื่องเดิมๆ
และประสบการณ์เดิมๆอันไม่น่าพึงใจ
วันที่หกที่น่าเบื่อหน่ายผ่านไปอย่างช้าๆ
วันนั้นทั้งวันล้วนมีแต่การนอน
ชีวิตทั้งชีวิตผ่านไปไม่มีจุดหมาย
ล่องลอยไปบนฟากฟ้า
ไม่ใช่นกที่จะจำเส้นทางบนฟ้าได้
ไม่ใช่ปลาที่จะว่ายทวนกระแส
ไม่ใช่เหยี่ยวที่จะมีสายตาแหลมคม
หาสิ่งต่างๆตามที่ตนปรารถนา
แล้วผมล่ะเป็นผงธุลีหนึ่งบนโลกนี้
ได้แต่ปลิวไปตามแรงที่เข้ามากระทบ
เท้าของคน
สายลม
แมลง
หมาเดินผ่าน
แมวเดินเหยียบ
หนูร้อง
หากแม้ควายมันถ่ายมูลของมัน
ผมก็คงงติดไปในกองมูลนั้นแหละ
ไปไหนไม่ได้เพราะเป็นเพียงขี้ฝุ่น
ผมรู้
ผมรู้ว่าผมไม่ควรคิดเช่นนี้
ผมรู้ว่าผมไม่ควรทำตัวเช่นนี้
ผมรู้ว่าผมมีพ่อมีแม่ถึงแม้ว่าแม่จะไม่มีผม
ผมรู้ว่าผมยังมีใครอีกหลายคน
แต่คนเหล่านั้นยังนำทางผมไม่ได้
ผมดูภายนอกแล้วเก่ง
แต่ภายในอ่อนแอ
หากปราศจากคนข้างกายผมก็หมดสิ้น
จบกัน
วันที่เจ็ดเช้าขึ้นมาก็ออนเอ็ม
รู้ด้วยใจว่ามันไร้สาระ
แต่ก็จะออนเพราะอะไร
เพราะมันตอบสนองผมได้ไง
อย่างน้อยมันก็มีคนพิมพ์โต้ตอบ
ผมคิดเช่นนั้นจริงๆ
แล้วตอนนั้น
ผมก็ทักคนคนนึงตามวิสัยคนเหงา
พูดกันไปพูดกันมาตั้งแต่เก้าโมงเช้า
ถึงเที่ยงคืนกว่า
ผมอยากจะบอกว่าไม่ได้ไปไหน
นอกจากทานข้าวกับเข้าห้องน้ำ
แม้แต่น้ำก็ยังไม่อาบ
ผมคุยกับคนคนนี้ตลอด
ไม่รู้สิ
ผมไม่ใช่คนโง่
ที่จะไม่รู้ว่า
ในโลกไซเบอร์ทุกสิ่งสร้างขึ้นได้ง่าย
ชื่อนามสกุล
รสนิยม
ลักษณะนิสัย
แม้แต่ทัศนคติในเรื่องของความรัก
สามารถเสแสร้งได้ดีกว่าที่ไหนๆ
ผมคิดอย่างนั้น
แล้วทำไมผมถึงเข้ามาออนเอ็มอีกล่ะ
เพราะผมคงมีความหวังอยู่นิดนึงมั้ง
ความหวัง
เลือนลาง
ผมคุยกับคนคนนี้ด้วยความสบายใจ
ผมคุยได้ยิ่งกว่าเพื่อนหรือแฟน
หรือว่าใครก็ตาม
ผมรู้สึกชอบเค้า
ผมรู้สึกผูกพันธ์กับเค้า
หลายอย่างหลายความรู้สึก
ที่ผมบอกไม่ได้
แต่ผมรู้ว่า
มันมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราแน่ๆ
ผมอาจจะพูดได้ว่าผมเหงา
จึงอาจจะรู้สึกอะไรกับใครได้ง่ายๆ
แต่ต้องไม่ใช่ความผูกพันแบบนี้
แบบที่ต้องการคุยกันตลอดเวลา
แบบที่ต้องการรอ
เพื่อการคุยกันที่นานขึ้น
กับเพื่อนผมยังไม่คุยได้ขนาดนี้
ผมถามตัวเองว่าเป็นอะไรไป
ผมไม่รู้
ผมบอกได้แค่นี้
แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว
หลังการคุยเอ็มนานหลายชั่วโมง
ทำให้ผมกล้าขอเบอร์เค้า
เค้าก็ให้ด้วยความเต็มใจ
ไม่ได้ให้ด้วยความที่ให้บ่อย
ไม่ได้ให้ด้วยความที่ให้ไปทั่ว
ผมคิดว่าเค้าให้ผม
ด้วยความรู้สึกเดียวกันที่ผมมีให้เค้า
ผูกพัน
จากการคุยโทรศัพท์กัน
ผมพูดได้อย่างเต็มปากว่า
เค้ารู้นิสัยที่เพื่อนผมไม่รู้
เค้ารู้ตัวตนของผม
เค้าจับผมได้อยู่หมัด
เค้ารู้จักผมอย่างง่ายดาย
แม้แต่เพื่อนสมัยไหนก็ตาม
มัธยมต้น
มัธยมปลาย
มหาวิทยาลัย
แต่ก็ไม่มีใครรู้จักผมดีกว่าเค้าแล้ว
ผมเป็นอย่างที่เค้าบอกจริงๆ
เค้ารู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมจะร้องไห้
ผมซึ้งใจ
เค้ารู้และเค้าเป็นห่วงผม
แม้แต่การคุยเอ็มที่มีแต่คำพูด
เค้าก็ยังจับความรู้สึกของผมได้
เค้ารู้ว่าผมเรียบร้อย
ทั้งทั้งที่เพื่อนในมหาลัยของผม
จนถึงเพื่อนสนิทหลายคน
ก็ไม่รู้
ผมไม่รู้ว่าเค้ารู้ได้อย่างไร
แต่เค้าสร้างความประทับใจให้ผม
สร้างรอยไว้ให้ผม
สร้างหลายสิ่งหลายอย่างให้ผม
บางเรื่องที่แม้จะไม่ตั้งใจ
สาเหตุมาจากเค้าทั้งที่ไม่ผิด
ผมก็ร้องไห้
ผมไม่เคยร้องไห้ให้ใคร
นอกจากพ่อตอนเมาแล้วบอกรักผม
นอกจากแม่ตอนที่ผมนอนร้องไห้คนเดียว
แม้แต่วันปัจฉิมนิเทศ
ของเพื่อนในสมัยมัธยมปลาย
ที่เค้าร้องไห้กันทั้งสายระดับ
ผมก็ไม่ได้ร้องไห้
แม้จะพยายามเค้นน้ำตา
เรื่องนี้ผมเคยถามว่าตัวเองเป็นอะไรไป
ผมตอบว่าคงรู้สึกชินชาแล้วมั้ง
เลยไม่ร้อง
หรือแม้แต่กับแฟน
ผมยังไม่เคยร้องไห้แม้แต่แอะเดียว
มีแต่ความหงุดหงิดตอนทะเลาะกัน
ก็แค่นั้น
มีแต่ความคิดว่านี่แฟนกู
ก็แค่นั้น
แค่นั้นจริงๆ
แล้วผมกับแฟนก็เลิกกัน
แฟนผมดีแต่ขึ้หึง
แฟนผมดีแต่ชอบทะเลาะ
เหตุผลสองอย่างที่ไม่ชอบ
แล้วก็เลิกกัน
ผมขอเลิกเค้า
ผมไม่ได้รู้สึกผิด
ผมแค่รู้สึกว่าผมเลว
จบเรื่องแฟน
ผมคิดว่าระหว่างเค้ากับแฟน
ผมเลือกเค้า
เค้าเป็นคนดีที่ผมไว้ใจเค้าได้
ผมคิดว่าเค้าไม่หลอกผมแน่ๆ
ยกเว้นการที่เค้าทำเพื่อป้องกันตน
จากโลกไซเบอร์นั่น
ที่ทำเอาหลายคนบาดเจ็บสาหัส
เค้าป้องกันตนเอง
ต่างจากผมที่เปิดรับทุกสิ่งทุกอย่าง
ราวกับเดินเข้าไปในนั้นอย่างตัวเปล่า
ร่างเปลือย
เค้าสอนผม
เค้าแนะนำผม
เค้าไม่ได้สั่งผม
ผมเกลียดการบังคับ
แต่เค้าไม่เคยทำ
ผมชอบเค้าตรงนี้ด้วย
เค้าสอนให้ผมใส่เสื้อผ้า
เพื่อกันหนาวจากโลกไร้พรหมแดน
เพื่อกันการเจ็บปวดจากโลกไร้สาย
เพื่อกันความเจ็บปวดจากโลกลวงตา
โลกที่เราสร้างขึ้นด้วยใจของเราเอง
เค้าทำให้ผมเสพมันน้อยลง
เค้าเปลี่ยนโลกอย่างมัน
ให้กลายเป็นเครื่องมือเพื่อสื่อสาร
สื่อสารกับคนหลายคน
ซึ่งผมอาจเหลือเพียงเค้าเท่านั้น
คืนของวันที่เจ็ดเป็นอีกคืนนึง
ที่สงบสงบสงบและสงบ
ผมนอนด้วยความรู้สึกนี้จริงจริง
สงบ
วันที่แปดและเก้า
แม้จะเป็นแค่เพียงวันหนึ่ง
แต่เป็นวันที่ผมกับเค้าผูกพันกันมากขึ้น
แต่เป็นวันที่ทำให้แน่ใจตัวเองมากขึ้น
แต่เป็นวันที่ทำให้ผมรู้ใจเค้ามากขึ้น
เรากับสายสัมพันธ์ที่เหนียวแน่นขึ้น
แน่นอนแต่เค้าก็เป็นคนดี
เราคุยโทรศัพท์นานขึ้นทุกวัน
เค้าโทรหาผมตอนเช้าเพื่อปลุกผม
เค้าโทรหาผมตอนกลางคืนเพื่อคุยกัน
เค้าขอให้ผมซื้อซิมเครือข่ายเดียวกันกับเค้า
เพราะว่าเค้าโทรฟรี
แน่นอนว่าผมซื้อ
เค้าโทรหาผมอย่างที่เค้าโทรฟรี
โทรมาคุยกันอย่างที่ผมกับแฟนไม่เคยทำ
โทรมาคุยกันอย่างที่ผมกับพ่อไม่เคยทำ
โทรมาคุยกันอย่างที่ผมกับเพื่อนไม่เคยทำ
โทรมาคุยกัน
เค้าโทรมาราตรีสวัสดิ์ผม
เค้าโทรมาคุยกับผมเรื่องต่างๆ
เค้าบอกว่าเสียงผมหวาน
แต่ผมก็ยังชอบเสียงเค้านั่นแหละ
ถึงแม้ว่าผมจะจำอะไรได้ยาก
แต่ผมก็พยายามจำทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเค้า
และเรา
ผมพยายาม
เค้าโทรมาทุกครั้งที่เค้าคิดว่าผมจะร้องไห้
เพียงแค่คุยกันในเอ็มนั่นแหละ
เค้าก็รู้
เค้ารู้ว่าผมคิดมากแม้ผมปฏิเสธว่าไม่ใช่
เค้ารู้ว่าผมกำลังคิด
แม้ผมจะปฏิเสธอีกครั้ง
ผมไม่อยากให้เค้าไม่สบายใจ
คืนของวันที่เก้า
เราถามความรู้สึกของกันและกัน
ผมไม่กล้าบอกออกไปทั้งหมดหรอก
และแน่นอนผมคิดว่าเค้าคงไม่บอกผม
ไม่บอกผมหมดเช่นกัน
แต่ในใจของผมผมคิดว่า
"ผมรักเค้า"
ผมคิดว่าเรื่องนี้แหละ
คงเป็นความจริงที่สุดแล้ว
ผมคิดว่าในอนาคต
หากผมไม่ได้เจอเค้า
หากผมไม่ได้เป็นอะไรกับเค้ามากกว่านี้
เค้าก็จะเป็นคนที่ผมจดจำ
ถึงแม้จะไม่ตลอดไป
ก็ตลอดเวลาที่ความทรงจำจะอำนวย
ผมเชื่อเช่นนี้
ตอนนี้ผมรู้สึกกลัว
กลัวอนาคตกับเวลา
น่ากลัวเหลือเกิน
มันทำให้ผมไม่แน่ใจ
มันทำให้ผมต้องรอ
รอ
รอ
รอ
รอ
รอเช่นนี้ต่อไป
รอเพราะผมกับเค้าต้องระวังตัวเอง
รอเพราะผมกับเค้ามีบางสิ่ง
บางสิ่งที่ทำให้เราใกล้กันไม่ได้
บางสิ่งที่ทำให้เราไม่กล้าใช้คำพูด
คำพูดที่สำคัญหลายๆคำ
อย่างเช่นคำว่า
"ผมรักเค้า"
ผมก็พูดมันออกไปไม่ได้
ผมขอเก็บมันไว้คนเดียวดีกว่า
เก็บไว้ในใจที่อาจไม่เต็มดวง
เพราะผมเผลอแบ่งมันออกไปให้เค้าแล้ว
ผมอยากให้เค้ารู้ว่า
ถ้าเค้าเป็นอะไรไป
ผมเป็นด้วยกับเค้าแน่นอน
เพราะใจผมอยู่ที่เค้า
ผมแน่ใจ
ผมคงทวงคืนใจของผมกลับมาไม่ได้แล้ว
ผมปล่อยมันให้เค้า
แม้ว่าเค้าจะไม่รู้ก็ตาม
ผมปล่อยมันไป
ให้ไปอยู่ที่ข้างใจเค้า
ทั้งทั้งที่ไม่รู้ว่าใจเค้าอยู่ไหน
ผมก็ไม่รู้
แต่ผมรู้อย่างหนึ่ง
ผมกับเค้าต่างทำร้ายตัวเอง
ให้มันบอบช้ำหนักขึ้นไปอีก
ผมไม่สนผมหรอก
ผมเป็นห่วงเค้า
เพราะเค้ายังมีอีกภาระนึงที่ต้องแบกรับ
ภาระที่ผมไม่มี
ภาระที่ผมทิ้งมันไป
ผมจึงเป็นห่วงเค้า
ห่วง
หลายคนอาจคิดว่า
ความรักที่มันเกิดขึ้นบนโลกไซเบอร์แห่งนี้
มันไร้ค่า
มันไม่แน่นอน
แต่นั่นแหละในความไม่แน่นอนนั่น
ผมก็ยังเจอความรัก
ความรักของผม
ถึงแม้บางทีอาจจะไม่ใช่ความรักของเรา
แต่นั่นก็คือรัก
รักที่ผมมีได้อย่างแท้จริง
รักที่หาไม่ได้นักในโลกของผม
ผมรักเค้า
นั่นสิ
ผมก็ไม่คิดหรอกว่าผมจะเจอ
คำว่า"รัก"ในโลกไซเบอร์นี้
แต่ผมก็เจอ
หลายคนอาจอยากให้ผมระวังตัวเอง
หลายคนอาจอยากให้ผมป้องกันตัวเอง
ให้มากกว่านี้
ใช่ครับ
ผมต้องระวังตัวเอง
แต่ไม่ใช่จากเค้าหรอกคับ
จากใจของผมเองต่างหาก
ผมรุ้ว่าเราอยุ่อำเภอเดียวกันด้วยซ้ำ
เราทั้งคู่ก็รู้
ว่าการพบเจอกันเป็นเรื่องง่าย
แม้ผมอ้างว่าผมไม่มีรถ
และผมก็คิดว่าเค้าก็คงเข้าใจ
เพราะว่าถึงแม้จะไม่มีรถ
แต่เมืองศูนย์กลางเศรษฐกิจของภาคนี้
คงไม่เป็นปัญหาสำหรับคนไม่มีรถ
เพราะทุกการบริการเค้าจัดให้เพื่อทุกคน
ผมรู้ดี
และเค้าก็รู้ดี
แม้แต่เค้ามาที่ศูนย์การค้า
ที่ไกลจากที่พักของผมไม่เกินหนึ่งกิโลเมตร
ผมก็ยังเลี่ยงการพบเจอกัน
เหตุผลก็เหตุผลเดิมๆคือไม่มีรถ
และเค้าก็เข้าใจว่าทำไม
แต่นั่นแหละถึงแม้ว่าเราจะไม่พบเจอกัน
แต่เราก็ยังติดต่อกัน
คุยกัน
เล่นเอ็มกัน
คุยกัน
เล่นเอ็มกัน
ต่อไปเรื่อยๆ
ผมก็พอใจแม้ว่าไม่เจอกัน
ทำไมล่ะ
ผมรักเค้า
แค่นี้ก็ดีแล้ว
โชคดีแค่ไหนแล้วที่รู้จักกัน
อย่าทำเรื่องราวให้มันลำบาก
ลำบากกว่าที่เป็นอยู่นี้เลย
หลายคนอาจไม่เข้าใจ
ว่า"บางสิ่ง"และ"ภาระ"
ที่ผมพูดถึงมันหมายถึงอะไร
แต่ผมก็คิดว่าหลายคงก็คงรู้
รู้ด้วยประสบการณ์
รู้ด้วยความคิด
อะไรล่ะที่ทำให้เราเจอกันไม่ได้
อะไรล่ะที่ทำให้เราบอกรักกันไม่ได้
อะไรล่ะที่ทำให้เราเก้าเดินไปกว่านี้ไม่ได้
มันเป็นเหตุผล
และมันก็เป็นตัวตน
เหตุผลของความเป็นคนที่ต้องรักษา
ตัวตนของเราที่ต้องพิทักษ์มันไว้
แน่นอนเราพบเจอกันในโลกไซเบอร์นี้
ผมก็ขอพูดความจริงคำนึง
ที่ผมก็อยากให้เค้าได้ยินในโลกแห่งความจริง
แต่ผมก็พูดมันไม่ได้
ผมขอพูดว่า
"ผมรักคุณ"
[/color]
เพราะรักเรามีมากกว่าผืนฟ้า
เพราะรักเรามีค่ากว่าสิ่งไหน
เพราะรักเรานั้นมีอยู่กับใจ
เพราะรักเราไม่เคยไกลกันซักที
:o12: อาจจะเพราะหลายอย่างน่ะครับ ที่ทำให้คนสองคน สื่อความรักที่มีให้กันไม่ได้
ไงก็เป็นกำลังใจต่อไปน่ะครับ เชื่อครับว่ารัก จะนำทางเราไป :L2: