CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: MimicClub ที่ 02-11-2012 18:55:29

หัวข้อ: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 02-11-2012 18:55:29

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

..............................................................................................




 :m15: เรื่องนี้เป็นนิยายที่เคยเอามาลงเเล้วเมื่อ.........................................ปีที่เเล้ว แหะๆ ลืมไปว่าเคยเเต่งนิยายเรื่องนี้เเล้วดองไว้เป็นชาติ อันที่จริงจะปล่อยทิ้งไว้ต่อไปมันก็กระไรอยู่ เลยกะว่าจะเอามาต่อจนจบซะเลย เเต่พอไปอ่านของเดิม ปรากฏว่ามันขัดตา ขัดหู ขัดใจ ชอบกล ถึงเเม้ว่าจะเเก้ไขเเล้วก็เหอะ เลยเอามาเรียบเรียงใหม่ซะเลย เเต่ยังคงเค้าเดิมอยู่ บางท่านอาจจะเคยอ่านบ้างเเล้วเมือ...........................ปีที่เเล้ว เเต่บางท่านยังคงไม่ได้อ่าน  ขออภัยมา ณ ที่นี้   ที่เรื่องนี้หายไปนานเป็นชาติ เพราะฉะนั้น ถ้าหากว่า เจ้าของ บอร์ดท่านใดที่เข้ามาเจอหรืออ่าน>>>>>>กรุณาลบ>>>>สเน่ห์  นายร้าย>>>>ต้นฉบับของมันด้วยเถอะค่ะ

รับลองว่าจะมาต่อจนจบ เพราะมันใกล้จะจบจริงๆเเล้ว :o12:



อนุญาติให้ :z6:  สำหรับเเฟนๆเก่าๆที่ยังจำกันได้

เเต่ :z10: ขอไปตั้งหลักก่อนละกัน




..............................





(http://www.globalfashionreport.com/images/th/377587.jpg)

(http://static.tlcdn2.com/data/7/pictures/0213/09-18-2012/p177bq6rcrl6qr5k1suv1mk2107j3.jpg)

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>>>(เรียบเรียงใหม่)เเจ้งลบ ( สเน่ห์ นายร้าย )
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 02-11-2012 18:56:48

ตอนที่1 
 

 :t3:

 ตอนนี้ผมกำลังหลับ..........................แต่ทำไมยังมาคุยอยู่กับผู้อ่าน ก็เพราะคุยในฝันไง เหอะๆ เริ่มแบบฝืดๆ
 เอาเป็นว่าผมชื่อคิโบ  คิโบ เป็นภาษาญี่ปุ่นที่แปลว่าความหวัง  อันที่จริงผมเป็นไทยญี่ปุ่น พ่อไทยเเม่ญี่ปุ่น
อยู่ที่เมืองไทยผมก็ชื่อไทยๆนั่นแหละครับ แต่ชื่อเล่นแค่ชื่อคิโบเฉยๆ แม่ผมเป็นคนตั้งชื่อเล่นให้เอง
ออ ตอนนี้ผมกำลังหลับ หลับอยู่บนเครื่องบิน ที่กำลังมุ่งหน้าไปญี่ปุ่น
ซึ่งการมาครั้งนี้ไม่ได้มาเพียงผู้เดียวแต่มีเพื่อนร่วมทางถึงสิบกว่าคนแต่คนเหล่านั้นผมไม่ได้เคยรู้จักมาก่อนหรอก
อันที่จริงผมแค่อาศัยมากับกรุ๊ปทัว ของเพื่อนพี่แค่นั้น แต่เป้าหมายจริงๆก็คือมาเที่ยวคนเดียวนั่นแหละ 

"ฮ้าว" ผมหาวอย่างงัวเงีย เมื่อได้ยินสัญญานเมื่อบ่งบอกว่าเครื่องใกล้จะลงจอดเเล้ว
 
(ท่าอากาศยานฮะเนดะ)

ผู้คนมากมายหลายเชื้อชาติ เดินผ่านกันไปมา มันดูยั้วเยี๊ยะ ต่างจากเมืองไทยเล็กน้อย
ผมเดินรั้งท้ายของกลุ่มผม  ซึ่งมีคนแปลภาษาให้กับพวกเขา  พอเดินตามได้ซักพัก
ผมเห็นผู้หญิงญี่ปุ่นผิวขาวโบกมือมาทางกลุ่มของผม
เค้าทักทายเเบบญี่ปุ่น ซึ่งผมพอจะเข้าใจอยู่บ้าง

"พี่พลครับ" ผมเรียกพี่พล ซึ่งเป็นล่ามให้กับพวกผมส่วนไกด์นำเที่ยวนั่นคือสาวญี่ปุ่น

"ครับคุณ คิโบ" พี่พลหันมาแล้วยิ้มตอบ

"ผมว่ามันยังมีเวลาอีกมาก ผมขอไปเที่ยวก่อนได้ไหม" ผมขอพี่แกทั้งๆที่มีสัมภาระเต็มไม้เต็มมือ

"จะดีหรอ ผมว่าเราไปดูที่พักกันดีก่อนไหม แล้วเดี๋ยวค่อยเที่ยวพร้อมกัน" คำตอบของพี่แกทำให้ผมถึงกับหงอย

"เอาน่าเดี๋ยวก็ได้เที่ยวเเล้ว" แล้วพี่พลก็ขยี้ผมเเรงๆจนทรงเสียทรง

(โรงแรมเอเอ็นเอ อินเตอร์คอนติเนนตัล)

โรงแรงระดับ5ดาวที่พวกผมต้องพัก5วัน4คืน อย่างหรูเว้ยเฮ้ย! ซึ่งมันก็คุ้มกับเงินที่ต้องจ่ายกระเป๋าแทบฉีกแต่ใครหรือจะสน
ถ้าคุณเป็นพวกมีเงิน แต่อย่าได้คิดว่าผมจะรวยขนาดจ่ายเงินเพื่อเข้าพักโรงแรมนี้อย่างสบายๆ เป็นบุญแค่ไหนแล้วที่จับฉลากได้รางวัลใหญ่ของทางบริษัท
ที่ได้มาเที่ยวกับพวกบรรดาลูกคุณหนูทั้งหลาย และได้พัก โรงแรม5ดาวอย่างนี้ มีหรือคนอย่างคิโบจะพลาด! 555!


"ว้าวห้องอย่างหรู"ผมทิ้งสัมภาระทั้งหมดลงกับพื้นแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอนนุ่มๆทันที

"เป็นไงชอบไหม"พี่พลถาม ผมกับพี่พลต้องพักอยู่ห้องเดียวกัน

"ชอบดิ่พี่ ครั้งแรกเลยนะที่ได้มาเที่ยวแบบนี้เนี่ย" ว่าแล้วก็กลิ้งบนที่นอนอย่างชอบใจ

"หืม  มีแม่เป็นคนญี่ปุ่นยังไงไม่เคยมา"

"ไม่รู้อ่าแต่แม่ผมไม่เคยกลับมาที่นี่เลย แม่บอกว่าถูกตัดหางปล่อยวัดไรประมาณนี้"

"ออ  งั้นอย่าเพิ่งมานอนกลิ้งอยู่เลยปะนี่ก็ค่ำแล้วลงไปทานอาหารค่ำกัน" พี่พลชวนผมลงไปทานอาหารเพราะช่วงเวลานี้มันใกล้กำหนดของอาหารค่ำแล้ว

"ขอเสริมหล่อแป๊ปเดี๋ยวตามไป" พี่พลก็พยักหน้าหงึกๆก่อนจะออกจากห้องไป ส่วนตัวผมก็ตรงไปที่กระจก
 ผมไม่ใช่คนช่างสำอางหรอกนะ แต่ผมมันพวกอีโมแต่งตัวแบบเจ็บๆ เเรงๆ อ่ะ
ขอเติมตาก่อนออกจากห้องซักหน่อยก่อนออกเถอะเพื่อเรียกความมั่นใจ ขยี้ผมเล็กน้อย

"หล่อได้อีก" ชมตัวเองซักนิดเเล้วก็ลั้นลาออกไปข้างนอก

"โหคิโบ หล่อมาแต่ไกล"พี่พลเเอบเเซวเล็กน้อย

"พี่พล อย่างนี้เค้าไม่เรียกว่าหล่อหรอก เค้าเรียกน่ารัก  คิโบจัง เนี่ยธรรมดาก็น่ารักอยู่เเล้ว แต่งแบบนี้คนอื่นเค้าก็เข้าใจผิดหมดสิ"
นี่เป็นอีกคำชมของเพื่อนผมเองครับเหตุที่ผมจับรางวัลใหญ่ขนาดนี้ได้ก็เพราะลูกประธานคนนี้นี่แหละ

"ขอบใจที่ชม"แล้วก็ยักคิ้วให้



"คิโบ คิโบ"ไนท์เรียกผมเบาๆขณะนั่งทานอาหารค่ำ

"มีอะไร"ผมถามมันพร้อมคีบปลาดิบใส่ปาก

"เราหนีไปเที่ยวกลางคืนกัน"

"จริงอ่ะอยากไปเหมือนกัน"แล้วเหล่ไปมองพี่พล

"แต่เราไม่รู้สถานที่นะถ้าหลงจะทำยังไง"

"นี่คิโบ แกเรียนภาษามาทำไมไม่ใช้ล่ะเรียนมาก็ใช้ให้คุ้มหน่อยดิ่  ถามอ่ะถามเป็นมะ" แล้วมันก็ย้ำถาม เน้นๆ

"ถ้างั้นก็  โอเค"แล้วเราสองคนก็หัวเราะอยู่สองคน


ตอนนี้เวลาสามทุ่มของญี่ปุ่นแล้วผมกับไนท์นัดเจอกันหน้าโรงแรม  พอผมแต่งตัวเสร็จก็รีบลงมาทันที

"คิโบทางนี้ฉันเรียกแท๊กซี่แล้ว" ไนท์กวักมือเรียก

"โหเรียกเป็นด้วย เขาเข้าใจภาษาอิ้งนายหรอ แท๊กซี่เขานี่การศึกษาสูงจัง"

"ป่าวหรอ แค่โบกมาแล้วบอกให้เค้ารอแค่คำเดียวน่ะ"แล้วมันก็ยิ้มฟันขาว

"ไปไหนครับ"พอเข้ามาแท๊กซี่ก็ถาม

"ไปรปปงหงิแถวๆ.....นี้ครับ" ผมบอกแท๊กซี่อย่างชำนาญ

"โหคิโบ รู้ด้วยหรอว่าต้องไปแถวไหน" ไนท์ถามด้วยความประหลาดใจกับครั้งแรกของการเที่ยวกลางคืนในญี่ปุ่น

"ป่าวหรอก แค่จำเขามา 555" แล้วไนท์ก็ทำหน้าเจื่อนอย่างผิดหวัง

พอ แท๊กซี่บอกว่าถึงแล้วไนท์จึงต้องจ่ายเงินแล้วลงรถ

"ว้าว แถวๆนี้กลางคืนสวยดีนะ" ไนท์ทำท่าทางตื่นเต้นออกหน้าออกตา

"ช่ายสวยมาก คนเยอะด้วย "ผมเห็นด้วยกับไนท์ แสงสีที่ประดับประดาตามร้านต่างๆเพื่อดึงดูดความสนใจของลูกค้า
แต่ก็ยังไม่เท่าสาวๆที่แต่งชุดเมด ที่พยายามเรียกลูกค้าเข้าร้านของตนเอง

"เอาล่ะไปไหนกันต่อดี"ไนท์เริ่มออกความคิด

"แล้วแต่ไนท์ดิ่อยากไปไหนนำเลย"ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันเลยโยนให้ไนท์ออกความคิดอีกที
ไนท์หันมาทำตาเหมือนเป็นประกาย แล้วยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย

"อะไร" ผมถามเพราะสายตาที่มองมา

"ฉันอยากไปผับเกย์ว่ะ"

ห๊ะ!




...........................




ผมมองไนท์ด้วยอาการตะลึง เอาจริงหรือเปล่าวะหรือว่าแค่อำ แต่คนอย่างไอ้ไนท์หน่ะหรือจะอำ

"พูดจริงหรืออำกันเล่นอ่ะ" ผมถามเพื่อย้ำความตั้งใจของมัน

"อื้มจริงดิ่" มันทำเป็นตีหน้าซื่อบวกจริงจัง

"ชอบหรือไง"

"ชอบ......ป่าวหรอก  แค่อยากรู้ว่าของเค้ากับของเราต่างกันยังไง" คำตอบของไนท์ทำให้อึ้งไปอีก

"เคยไป หรอ โหว " ทำน้ำเสียงแบบไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไร

"อืมทำไม เคยไปแต่ อย่าเข้าใจผิดนะว่าชอบเเบบนั้นจริงๆ 5 5 5"แป่ว ไอ้เราก็นึกว่าชอบไม้ป่าเดียวกันซะอีก
เซงคนอยากรู้อยากเห็น

"งั้นปะเราก็อยากเห็นลองซักหน่อยไม่เสียหายหรอกเนอะ" พอผมออเออไปกับลมันด้วย มันก็กระดี้กระด๊าจนออกนอกหน้าทันที

"แกถามทางนะ ฉันไม่รู้ว่าเเถวนี้มันมีแบบนั้นหรือเปล่าอ่ะ" จ๋อยไปเลยไอ้เพื่อนไนท์พอผมว่าแบบนี้
 ก็มันจริงอ่ะก็เพิ่งเคยมาพร้อมกันเราจะไปรู้ได้ไงว่าแถวไหนมี

"โอเคเดี๋ยวฉันถามเอง" มันยกมือโอเคยักคิ้วนิดๆ แล้วก็เดินนำผม ผมก็เดินตาม จนมันไปหยุดหน้าผับที่มีชายใส่สูทเหมือนการ์ดหน้าผับ
 หรือจะพูดง่ายๆคนตรวจบัตรหน้าผับของไทยน่ะเเหละ แต่เค้าจะดูใส่ชุดดูดีกว่าของเราหน่อย

"ขอโทษครับ ช่วยแนะนำอะไรเราหน่อยได้ไหม" ไนท์พูดแบบภาษาอิ้ง จนการ์ดทำหน้างง ผมแอบขำที่มันกับเขาสื่อสารกันไม่ได้
จนมันหันมาแยกเขี้ยวใส่ผมที่ผมแอบหัวเราะเยาะมัน

"คิโบ หัวเราะอยู่นั่นแหละมาช่วยพูดหน่อยดิ่" แล้วมันก็ดันผมมาสนทนาแทน

"เอ่อ คือว่าเราเพิ่งมาเที่ยวที่นี่ นะครับ" การ์ดพยักหน้า

"เราต้องการหาผับ แบบผับพวก ผับที่ชายกับชายเค้าไปกันไรประมาณนี้อยากได้ที่แบบหรูๆดูดีหน่อยนะครับไม่เอา แบบ พื้นๆอ่ะพอจะช่วยได้ไหม"
คนถูกถามได้ฟังก็พยักหน้า แล้วยิ้มตอบกลับมา

"ครับผมรู้จักอยู่ที่นึง เพื่อนผมทำงานอยู่ที่นั่นพอดี" ผมรู้สึกโล่งอกกับคำตอบที่ได้รับ อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องขัดเขินที่จะสนทนา 
ผู้ชายคนนั้นหยิบนามบัตรเหมือนเป็นนามบัตรของร้านแล้วกลับด้านหลังวาดเเผนที่เล็กๆมาให้

"ไปตาม ที่ผมเขียนเลยนะครับ" แล้วเขาก็ยื่นให้แล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร  ผมโค้งขอบคุณเล็กน้อยเเล้วดึงไนท์ตามผมมา

"ได้แล้วหรอ" มันถามอย่างดีใจ

"อืมรีบไปเหอะก่อนที่จะดึกมากกว่านี้" ผมรีบดึงไนท์แล้วเดินไปตามแผนที่ไปตามตรอกซอกซองที่เขาเขียนมาให้

"แกเเน่ใจหรอวะว่าซอยนี้"มันถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

"คงน่าจะ....มั้งดูจากบรรยากาศรอบๆแล้ว" ใช่ครับบรรยากาศนี่ต้องใช่แน่ๆดูจากผู้คนในซอยที่ออกมากันเป็นคู่หรือแม้แต่
ชายกับชายที่กำลังดูปากกันอย่างเมามัน

"สวัสดีครับ" ชายใส่สูทโค้งต้อนรับอย่างยิ้มแย้ม

"ว้าวแขกมา เด็กๆมาต้อนรับหน่อยเร็ว" กระเทย ที่ดูเหมือนกับมาม่าซังใส่ชุดแบบเหมือนจะเซ็กซี่เรียกเด็กๆมาต้อนรับ

"เพิ่งเคยมาหรือเปล่าค้า ไม่เคยเห็นเลย" เธอพยายามชวนคุยถ่วงเวลา เเต่ดูเหมือนไนท์มันจะไม่ได้สนใจตเท่าไร สายตาเริ่มมองไปทั่วด้วยความตื่นเต้น

"ครับเราเพิ่งเคยมา เราเป็นนักท่องเที่ยวน่ะครับ" คำตอบที่ผมให้ ดูเหมือนจะทำให้นัยตาเจ้แกส่องประกายจนน่าขนลุก

"แล้วหนุ่มๆชอบแบบไหนล่ะคะ  แบบน่ารัก หล่อ หรือ   แบบเจ้" เธอทำท่าแบบยั่วยวนผมและไนท์เต็มที่

"ชอบเเบบไหนไนท์เจ้แกบอกให้เลือก น่ารัก หล่อ หรือแบบเจ้แก" ผมหันไปถามไอ้คนต้นคิดที่ดูเหมือนจะสนใจในผับนี้มาก

"อยากได้แบบน่ารักอ่ะ " มันว่างั้นผมเลยบอกเจ้แกไป

"ขอเเบบน่ารักละกันครับ เอามาแค่คนเดียวก็พอ" พอว่างั้นเจ้แกก็เรียกเด็กออกมา สองคน
เออผมบอกให้เอามาคนเดียวเจ้แกดันเรียกมาตั้งสองคน

"เชิญครับ" ชายหนุ่มหน้าใสดูน่ารักกล่าวพร้อมนำทางมาที่นั่ง

ตอนนี้ไอ้ไนท์มันดูกระดี๊กระด๊าแสดงออกมาจนชัด พอถึงที่ปุ๊บ มันก็เริ่มคุยปั๊บ เกินหน้าเกินตาจริงๆ

"รับเครื่องดื่มอะไรไหมครับ" ชายอีกคน ที่ตอนนี้นั่งข้างๆผมถาม ผมเลย บอกให้เขาเเนะนำมา  โชคดีที่ไอ้ไนท์มันได้คนที่พูดภาษาอิ้งกับมันได้มันเลยดูพูดถูกคอหน่อย
ส่วนผมอ่ะหรอนั่งจิ๊บไวน์ ที่คนข้างๆที่ชื่อ ทาคุ รินมาให้ ขอสำรวจบรรยากาศนิดนึง บรรยากาศที่ดูเหมือนผับ ทั่วๆไปแต่ดูหรู ตรงที่เครื่องประดับของร้่านและการจัดมุม
ของโซนที่นั่งที่ทำแบบลับตาคนทำให้มองไม่ค่อยเห็นโต๊ะด้านข้างซักเท่าไร โซฟานุ่มที่นั่งได้สองคนและมีโต๊ะรับแขกตรงกลาง ยอมรับเลยว่าที่นี่หรูจริงๆ
และมันทำให้่ดูดีเข้าไปอีกกับบรรดา หนุ่มสาว หน้าตาดี มาใช้บริการหลากหลาย

"คุณมาจากประเทศไหนหรือครับ" ทาคุเริ่มที่จะสนทนากับผม คงเพราะผมไม่ค่อยสนใจก็ได้มั้ง  แน่สิก็กฎของผับก็คือการให้ความสุขลูกค้า
 ผมรู้ได้ไงอ่ะหรอ ก็มันเป็นของตายอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้รับความสนใจก็อดได้เงินน่ะสิ

"ผมเป็นคนไทยครับ"ผมตอบเเล้วยิ้มให้

"แต่คุณดูเหมือน" ทาคุใช้ความคิดนิดหน่อย

"ออ ผมเป็นลูกครึ่งน่ะ ไทยญี่ปุ่น" แล้วยิ้มโชว์ฟันขาวนิดนึง

"ครับ แล้วคุณ............ผมว่าดูคุณไม่เหมือน    แบบที่จะชอบอะไรอย่างผมเลยนะครับ" แล้วทาคุก็หัวเราะน้อยๆ ผมเองก็เช่นกัน

"ครับที่จริงผมมาที่นี่ก็เพราะไอ้คนที่มันกระดี๊กระด๊าเหมือนปลากระดี่ได้น้ำนี่แหละ" ผมหัวเราะกับคำว่าปลากระดี่ได้น้ำที่ตอนนี้ทาคุกำลังงง

"ครับ คุณดูดีมากเลยครับ ผมชอบนะสไตล์ ของคุณ" ทาคุแอบสำรวจผม 

"ครับขอบคุณ  ว่าแต่เรียกผมว่าคิโบก็ได้ "

"ครับคุณคิโบ" แล้วทาคุก็ยกแก้วเพื่อมาชนกับผม พอเราเริ่มรู้จักกัน ผมเเละทาคุก็เริ่มพูดคุยกันถูกคอ นั่งดริ๊งกันอย่างออกรส
ผมโม้ถึงประเทศไทยไปหลายอย่างทาคุเองก็สนใจเป็นอย่างดี

"เอิ๊ก กูสนุกจังเลยว่ะคิโบ" ไอ้ไนท์สงสัยโดนเด็กมอมแน่เลยดูจากท่าทางแล้ว

"โหมึงนี่ ดื่มซะเมาเลยหรอวะ" ผมแอบเหน็บมันเล็กน้อยเพราะนานๆทีจะพูดมึงกูกับมันซักครั้ง

"ดูท่าเพื่อนคุณจะเมานะ" ทาคุมองด้วยท่าทางตลกกับท่าทีของเพื่อนผม

"มันเมามันก็เป็นแบบนี้แหละ  ไปกลับที่พักกันไนท์" ผมชวนมันกลับโรงแรม

"อื้มกูจะไปต่อกับเรน มึงกลับไปก่อนเถอะ" มันว่าแล้วกอดคอเด็กมัน

"ได้ไงเดี๋ยวพี่พลเป็นห่วง" ผมปรามมันแต่มันยังรั้นครับ

"เอาน่ากูโตแล้วนะ เอาตัวรอดได้" แล้วมันก็กอดคอเด็กของมันเดินจากไป รู้สึกเป็นห่วงหมือนกันนะ
 ไหนว่าไม่ชอบแบบนี้ไง แต่เสือกเอาให้เค้าหิ้วไปซะงั้นอยากรู้จิงว่าจะไปเอาเค้าหรือให้เค้าเอากันแน่

ผมหันไปยิ้มให้กับทาคุ

"โดนทิ้งซะแล้ว"ยักไหล่เล็กน้อย

"งั้นเดินกลับกับผมไหม" ทาคุชวน    ผมเองก็ตกลงเพราะไม่อยากเดินคนเดียวในที่แปลกๆในซอยเปลี่ยวๆแบบนี้หรอก 
ตอนนี้ผมกับทาคุดูจะสนิทกับผมหน่อยเเล้วหล่ะ ผมเองก็อยากมีเพื่อนเป็นคนญี่ปุ่นเหมือนกันถึงแม้ว่าเค้าจะเป็นเกย์ทำงานแบบนี้
แต่เค้าก็ดูเป็นคนที่จริงจัง และดูนิสัยดี

"นี่ทาคุพักอยู่ที่ไหนหรอ"ผมถามทาคุ

"ผมพักอยู่ที่ โรงแรมเอเอ็นเอ อินเตอร์คอนติเนนตัล  " อ้าวนั่นมันที่เดียวกันกับที่พักของผมเลย

"อ้าวผมก็พักอยู่ที่นั่น" ผมพูดแบบประหลาดใจ 

"จริงหรอ บังเอิญจัง ฮะๆ" ทาคุหัวเราะน้อยๆ เเละทำตาหยี

"นี่    อย่าหาว่าผมล่วงเกินเลยนะ แต่งานอย่างทาคุเนี่ยรายได้ดีถึงกับนอนพักโรมแรมแบบนี้ได้เลยหรอ"

"อืม ว่าไงดีล่ะ" ทาคุชะงักเเบบใช้ความคิด

"คือผมเป็น ผู้จัดการโรงแรมที่นั่นน่ะ" คำตอบของทาคุทำเอาผมถึงกับอึ้ง ผู้จดการ เราหูฟังผิดไหมเนี่ย

"เห~ "

"ฮะ ฮะ ฮะ ตกใจหรอครับ"

"อื้ม ตกใจสิ ทำไมทาคุทำงานดีๆแล้วยังมาทำงานแบบนี้อีกละ"

"ออ ที่จริงผมไม่ได้เป็นเด็กนั่งดริ๊งหรืออะไรแบบเรนหรอก พอดีวันนี้ผมมาดูผับให้พี่ชายน่ะ" เเล้วทาคุก็ทำให้ผมอึ้งอีกรอบ

"ทาคุทำให้ผมงงน่ะเนี่ย" ผมว่าแล้วเกาหัว  แต่ความงงก็ต้องหยุดลงเมื่อทาคุหยุดชะงักฝีเท้าและทำหน้าตื่น รีบมาเกาะหลังผมทันที 
ผมมองไปยังทาง  ที่สายตาของทาคุที่มองไป 

"เป็นอะไรทาคุ" ผมถามทาคุอย่างตกใจ พอมองไป ก็พบรถลีมูซีน และชายใส่สูทประมาณ5-6คนยืนปิดทางออกอยู่
ทาคุดูท่าทางตื่นๆ ผมเองก็รู้สึกไม่ดีตาม ชายใส่สูทพวกนั้นเดินปรี่เข้ามาทางพวกผมและหยุดมองพวกผมห่างกันประมาณสองก้าว

"มาอยู่นี่เองหรอทาคุ" ผู้ชายสูงๆเท่ๆที่แต่งกายยังกับพวกมาเฟียเริ่มพูด และมองผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"อย่ามายุ่งกับผม" ทาคุตะโกนมา โดยมีผมเป็นโล่

"หึ จะให้เลิกยุ่งอย่างนั้นหรอ......................เพราะผู้หญิงคนนี้หน่ะหรอที่ทำให้นายเปลี่ยนไปหน่ะ" ผมว่า  ผมหูฝาด หรือ เพราะว่าผมเมา หรือคนข้างหน้ามันตาถั่วกันแน่วะ  กูเป็นผู้ชายนะเฟ้ย

"เฮ้ย จะพูดอะไรหันดูให้ดีซะมั่งนะกูเป็นผู้ชายเฟ้ย!"  ไอ้ผู้ชายใส่สูทเลิกคิ้วเหมือนไม่เชื่อ แถมมองผมตั้งเเต่หัวจรดเท้า ดีนะมันไม่มองเท้าก่อนที่จะมองหน้าผมไม่งั้นมีเฮ

"ผู้ชายหรอนายดูไม่เหมือนเลยนะ ฮึๆ"แล้วมันก็ยิ้มเยาะ จนผมรู้สึกไม่พอใจอย่างแรง

"ไปทาคุ อย่าไปยุ่งกับหมาให้หมามันเลียปากเถอะ" ผมดึงทาคุเลี่ยงพวกมัน แต่ทาคุโดนดึงแขนออกไป

"ทาคุ เธอต้องไปกับฉัน ส่วนนายกล้ามากที่กล้าพูดแบบนี้" เออดีว่ะมันเข้าใจสำนวนที่ผมพูดด้วย  ผมกะจะดึงทาคุกลับมาแต่ก็พ บอดี้การ์ดของมันมาขวางไว้

"เฮ้ย  จะสู้หรอ กูน่ะ10ลุมหนึ่งเจอมาเเล้ว" ทำทีเป็นสู้สบายๆแต่ที่จริง อ่ะผมคงสู้พวกมันไม่ไหวแน่ก็เพราะหุ่นมันคนละไซต์เลย  ตอนนี้กำลังตั้งรับอย่างเต็มที่

"ทำเป็นอวดดี ไม่ดูสภาพตัวเองหน่อยหรอ ว่าเหมือนลูกแมว กำลังขู่เสืออยู่หน่ะ" โหยดูมันพูด ถึงผมจะเป็นลูกเเมวขู่แต่ผมว่าพวกมันเหมือนหมามากกว่าจะเป็นเสือนะ

"เข้ามาเด้ไอ้พวกหมาหมู่ เดี๋ยวพ่อจะ ใส่ท่าหนุมานถวายแหวนตบด้วยท่าจระเข้ฟาดหางเข้าให้" แล้วที่พูดมามันทำท่ายังไงวะ เอาน่าขู่ไว้ก่อน
พวกลูกน้องหันไปมองเจ้านายมันเเล้วถามว่าจะเอาไงกับผมดี

"น่าสนใจ เอาตัวไปด้วย" แค่นั้นแหละพวกมันก็กรูจับล๊อกแขนอย่างง่ายดาย สิ่งที่โม้มาจบกัน

"ปล่อยกูนะโว้ย ไอ้พวกบ้า ไอ้พวกหมาหมู่ ไอ้เลว ว๊ากกกก"ผมทั้งด่าทั้งดิ้นจนเกือบจะหลุด

"ปิดปากซะ" สิ้นเสียงเจ้านายมัน ผมก็ถูกชกที่ท้องอย่างแรงจนไวน์และอาหารที่อยู่ในกระเพาะแทบออกมาคืน

"อึก" จุ๊กอย่างแรงจนไม่มีแรงจะดิ้นต่อผมและทาคุถูกยัดเข้าไปในลีมูซีน ซึ่งผมมีคนนั่งประกบซ้ายขวา ส่วนทาคุ ก็ถูกไอ้บ้านั่นจูบ อย่างไม่เกรงใจสายตาชาวบ้าน
ผมที่กำลังจุกนอนเกร็งตัวงอ ได้แต่นอนหลับตาปี๊ 



ไอ้ไนท์  พี่พล  ช่วยคิโบด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!~



................................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>>>(เรียบเรียงใหม่)เเจ้งลบ ( สเน่ห์ นายร้าย )
เริ่มหัวข้อโดย: INMINTHA ที่ 02-11-2012 18:57:35

รอน่ะค่ะ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>>>(เรียบเรียงใหม่)เเจ้งลบ ( สเน่ห์ นายร้าย )
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 02-11-2012 19:01:17

ตอนที่2





โอยหิวจังเลย แจ๊บๆ ข้าวขาหมู ก๋วยเตี๋ยวเจ้ไก่ ขนมหวานป้าแดง อยากกินจังเยย  ง่ำๆ

"คิโบ คิโบ" อ่าใครว้าขัดจังหว่ะการกิน ของเรา

"คิโบ เป็นไงบ้างตื่นสิ" มานพูดภาษาอารายของมาน  กูฟังไม่รู้เรื่อง เอ๊ะ



ดึ๊ง  ลุงพรวดขึ้นมาทันทีเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก

"ที่ นี่ที่ไหน" ผมมองไปรอบๆ ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนผมจะอยู่ในห้องนอนของใครซักคน

"คิโบ ใจเย็นๆนะ "ผมหันไปมองตามเสียงที่กำลังบอกให้ผมใจเย็น  จะเย็นได้ไงอ๊ะ  นี่ัมันสว่างจ้าเเล้ว

"ตาย  ต๊าย  ตายแน่กู กี่โมงแล้วเนี่ย" แล้วก็รีบหานาฬิกาในห้อง

"ชิบหาย  9โมงทัวร์ของกู อดเลย" แล้วก็ทุบที่นอนอย่างเจ็บใจกูพลาด ได้ไง  แต่ที่ร้ายเเรงที่สุด กูอยู่ที่หนาย

"ที่ไหนเนี่ย" มองไปรอบๆ ลุกเดินเปิดประตูทุกบาน ห้องน้ำ ห้องครัว ห้องไรวะ  บานสุดท้าย อ๊ากเปิดไม่ออก

"เปิดเด้!  เปิดเด้! " ผมถีบประตู เสียงดังสนั่น เพื่อต้องการให้ใครที่อยู่ข้างนอกเปิดให้ผม เเต่ดูเหมือนจะไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลย

"พอก่อนคิโบ ใจเย็นๆ มีทาคุอยู่คิโบอย่ากลัวนะ" ผมหันขวับไปมองทาคุ  สิ่งที่ผมกลัวที่สุดก็คือทาคุนั่นแหละ   ทำไงดีทำไงดี คิโบจะบ้าตาย

"ทาคุ มีโทรศัพท์  อะเจอเเล้ว"ผมมองไปทางที่ทาคุชี้ แล้วก็ตรงไปที่โทรศัพท์เพื่อจะกดหาเบอร์ เอ....เเล้วกูต้องโทรหาใครวะ เบอร์ที่พลเบอร์ไรวะ  อยากบ้ารอบสอง

"ทาคุเบอร์โรงเเรมนายเบอร์อะไร"ผมหันไปตะโกนถามทาคุที่ตอนนี้กำลังนั่งมองผมอยู่  ทาคุเดินเข้ามาแล้วกดเบอร์ให้

"สวัสดีค่ะ โรงแรมเอเอ็นเอ อินเตอร์คอนติเนนตัลค่ะ"

"สวัสดีครับ ผมอยากทราบว่า กรุ๊ปทัวคนไทยที่เข้าพักเมื่อวานตอนกลางคืนน่ะครับตอนนี้เค้าออกไปกันหรือยัง"

"อืม ค่ะสักครู่ค่ะ"

"ตอนนี้เค้ายังไม่เช็คเอาท์ออกค่ะ" อ๊ากขออีกรอบผมสื่อสารกับเธอผิดหรือไงเนี่ย

"อ่าถ้าอย่างนั้นผมขอฝากข้อความถึงคุณพลห้อง115ด้วยครับ"

"ค่ะได้ค่ะ"

"ครับฝากบอกว่า ลูกทัวที่ชื่อคิโบ ปลอดภัยดี จะกลับก่อนเช็คเอาท์ บอกเขาว่าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"

"ค่ะทางเราจะเเจ้งให้ค่ะ"

ไม่ได้บอกหรอกว่าถูกลักพาตัวกลัวว่ามันจะวุ่นวาย (แต่ในใจก็ยังอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านอยู่)  ถึงว่าอย่างนั้นก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี
ผมวางสายแล้ว มัวแต่ห่วงเรื่องพี่พลห่วงตัวเองก่อนเถอะไอ้คิโบเอ๊ย 

"มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย"ผมถามทาคุทันที  ทาคุทำหน้าเศร้า

"ขอโทษนะคิโบ เราไม่รู้ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้"ทาคุทำน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้

"พอเถอะทาคุ เราไม่ว่าเรื่องที่ถูกฉุดมาในที่แบบนี้หรอกนะ แต่เราอยากรู้เหตุผลว่าพวกมันจะเอาเรามาด้วยทำไม"
นั่นสิจะเอามาด้วยไมวะรู้จักก็ไม่รู้จัก แค่ปะทะคารมณ์นิดหน่อยเอง

"ขอโทษนะคิโบ" ทาคุขอโทษรอบสอง เเล้วทำหน้าเศร้ายิ่งกว่าเดิม

"เราขอโทษแทนพี่ชายเราด้วย"


.........................ห๊าอะไรนะ


"ใครพี่ชายนาย"

"ก็  พี่โควตะ ที่คิโบเจอเมื่อคืนไง" คนไหนวะหรือว่า..................อึ้งอ่ะ สิ่งที่ผมคิดตอนนี้ก็คือ ไอ้ผู้ชายที่ดูท่าทางยังกับมาเฟีย ที่กำลังจูบกับทาคุเมื่อคืนนั้น

"ห๊า   อย่าบอกนะไอ้นั่นนะพี่ชายนาย" ทาคุพยักหน้า บางทีผมกับทาคุจะเข้าใจผิดกันก็ได้นะ พี่ชายมันอาจจะเป็นหนึ่งในลูกน้องที่ลุมกันฉุดกระชาก ล๊อคคอผมก็ได้

ผมเงียบเพื่อใช้ความคิดนิดนึงทำไงดีอ่ะ คิดไม่ออก บอกไม่ถูก แต่สิ่งที่บอกถูกตอนนี้ก็คือ หิว!!! โคร๊ก~ ท้องร้องอย่างหน้าอาย

"อุ๊บ  คิ๊กๆ"ทาคุหัวเราะผมจนผมอาย

"หิวหรอคิโบ" ไม่น่าถามเลยทาคุ  ตอนนี้หิวจนไส้กิ่วเเล้ว

"งั้นผมจะหาอะไรให้ทานนะ"  แล้วทาคุก็เข้าไปทางห้องครัวผมเองก็ตามไปด้วย แล้วไปนั่งรอทาคุ

"นี่ทาคุ" ผมเรียกขณะทาคุกำลังลื้อตู้เย็น

"ครับ"

"แล้วเมื่อไรผมจะได้กลับ" ทาคุหันมาแล้วส่ายหน้าน้อยๆ

"ผมเองก็ไม่รู้หรอก" แกร๊กๆ ๆ  ขอเกาหัวเเบบงงทีนึง

"งั้นผมถามอะไรหน่อยแล้วกัน" ทาคุพยักหน้า

"ทาคุกับไอ้โควตะ อะไรนั่นเป็นพี่น้องกันจริงหรอ"

"ครับมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ"

"แล้วทำไมเขาต้องจูบนายด้วยล่ะ" เหมือนทาคุจะชะงักส่วนผมก็สะอึก กับคำพูดของตัวเองกูพูดตรงไปไหมเนี่ย

"มันเป็นอย่างที่เห็นนั่นหละครับ เมื่อก่อนผมกับพี่เราเคยมีความสัมพันธ์กันแบบเกินกว่าที่จะเรียกว่าพี่น้อง  แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เเล้ว"  ทาคุพูดแล้วมองมีดที่กำลังหั่นผักอย่างหน้าเศร้า
ผมเองก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน ที่ทาคุเปิดใจเล่าให้ผมฟังแบบนี้ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ

"ผมขอโทษนะที่ล่วงเกินอะไรแบบนี้" ผมรู้สึกเสียใจจริงๆ บางทีทาคุอาจจะมีอะไรอัดอั้นใจอยู่ก็ได้เเต่ไม่สามารถระบายอะไรออกมาได้
ครอบครัวของแต่ละครอบครัวก็มีปัญหาแตกต่างกันไป แต่ปัญหาของทาคุผมเพิ่งเคยพบเจอเป็นครั้งแรก



ผมกับทาคุ เรานั่งกินอาหารเช้ากันอย่างเงียบๆยอมรับเลยว่าทาคุทำอาหารเก่งมาก เพราะมันอร่อยติดตรงที่ว่า ดันไม่มีช้อนซะนี่ ทำไมทาคุคีบข้าวง่ายจังอ่าแต่ผมคีบบ้างมันก็ร่วงลงมาเลยต้องค่อยๆกินที่ละนิด
 ถ้าไม่อายผมกรอกใส่ปากละไวดี



"นี่ทาคุ" ผมเรียกทาคุอีกครั้งเมื่อเรานั่งอยู่บนโซฟาในห้องโล่งๆซึ่งมีทีวีจอยักษ์อยู่ข้างหน้า


"ครับ"

"เมื่อไรพี่นายจะมาซักที รู้ไหมว่าวันนี้ผมพลาด ที่จะไปกับทัวร์ของผม" ผมว่าอย่างเสียดายทั้งๆที่จะได้ไปเที่ยวตามสถานที่สำคัญที่สนุกๆตั้งหลายแห่งแต่ต้องมาติดแหงกอยู่ในที่แบบนี้
 อยากจะถามทาคุอยู่เหมือนกันว่าเค้าจะขังทาคุทำไมในเมื่อเป็นพี่น้องกัน หรืออาจจะเป็นมากกว่านั้น กลัวที่ทาคุจะหนีน่ะหรอ

"ครับ ทาคุขอโทษคิโบด้วย ไว้ถ้าผมกับพี่เราคุยกันเข้าใจเมื่อไร ผมจะพาคุณไปเที่ยวเป็นการขอโทษนะ" แล้วก็ยิ้มแบบเศร้าๆ ดูเหมือนทาคุจะคิดอะไรอยู่แน่ๆทาคุเอาเเขนกอดเข่าแล้วทำท่าแบบครุ่นคิด

แกร๊ก  เสียงประตูเปิด  แล้วก็มีใครบางคนโผล่หน้าอันหล่อเหลาเข้ามาข้างใน


สายตาที่มองมาน่า ถีบที่สุด



"พี่โควตะ ผมต้องการคุยกับพี่" ทาคุรีบพูดทันทีที่พี่ชายเข้ามา  แต่ก็ได้รับการปฏิเสธ โดยการส่ายหน้าแบบไม่อยากรับฟัง

"พี่โควตะ  ผมขอร้องล่ะ"ทาคุ ยึดแขนพี่ชายไว้ตอนนี้น้ำเสียงทาคุเปลี่ยนไป

"มันไม่มีทางที่จะเป็นแบบนั้นได้หรอกทาคุ!!" ไอ้พี่ชายมันก็ตะคอกใส่จนทาคุ    และผม  สะดุ้งตามเออเอาดิ่เค้าหมายถึงเรื่องอะไรกันอ่ะที่เป็นไปไม่ได้

"แต่ ผมกับพี่เป็นพี่น้องกันนะ" คราวนี้ทาคุเริ่มร้องไห้ออกมา 

"ฮึกอีกอย่าง  ผมเองก็มีคนรักอยู่แล้ว  ฮึก"

"ว่าไงนะ  มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกพี่ไม่มีวันยกทาคุให้กับหมอนั่นหรอก" โหวยิ่งกว่าซีรี่ย์น้ำเน่าที่ผมเคยดูอีก พี่รักน้องแบบชู้สาว
แต่ความรักมันไม่อาจเป็นไปได้เพราะสิ่งที่ยึดกันทางสายเลือด และน้องของตัวเองรักคนอื่นอยู่

ผมเองก็ทนดูสภาพต่อไปไม่ไหว  ได้โอกาศ ขอเอาคืนก่อนเหอะ *


"ทาคุหนีเร็วคนมันพูดดีๆกันไม่รุ้เรื่องก็อย่าไปพูดกับมัน"  ไอ้พี่ชายของทาคุถูกแรงถีบของผมจนลงไปนอน  แอบสะใจเล็กน้อย
อย่างน้อยก็ได้แก้แค้น เรื่องที่มันสั่งลูกน้องต่อยท้องผมหล่ะนะ  ผมจูงทาคุวิ่งออกจากห้องโดยเร็วพอออกมาเห็นลิฟด้านขวามืออยู่ไกลๆ
จึงรีบวิ่งตรงไปพอดี กับที่ลิฟเปิด

"หยุด     จับไว้อย่าให้หนี" มันสั่งใครวะ ผมหันไปมองมันขณะที่ยังวิ่ง   ลิฟที่เปิดพอดีกับพวกการ์ดเมื่อคืนกำลังเดินออกมา

"ตุ๊บ" ชนเข้าอย่างจัง จนแทบล้ม พวกมันก็รีบจับล๊อกพวกผมไว้ตามคำสั่งของเจ้านายมัน หนีเสือปะจระเข้เเท้ๆเลยเรา

"เฮ้ยปล่อยนะไอ้พวกบ้า  ไอ้โรคจิต  ไอ้พี่ชายเฮ็งซวย ชีวิตนี้หาคู่ไม่ได้ มาเอาน้องชายหรอวะ ทุเรศชิบหาย เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยพบเห็น บังคับน้องทำเมีย
 น้องมึงยินยอมรึก็เปล่า  ไอ้บ้าปล่อยดิโว้ย" สารพัดที่ผมพูดออกมาล้วนแต่แทงใจดำมันทั้งสิ้นมันคงตกใจไม่น้อยเหมือนกัน

"นายว่าอะไรนะ"มันพูดน้ำเสียงโมโห

"ก็บอกว่านายมันเลวเห็นแก่     อุ๊บ"  โดนอีกแล้วกู  มันจะหาวิธีปิดปากที่ผมไม่ต้องเจ็บตัวบ้างอ่ะได้ไหมอาหารมือเช้าที่กินเข้าไป มันจะคืนออกมาอีกแล้ว

"อัก แค๊กๆ"

"พี่โควตะ ทำอะไรน่ะ" ทาคุเข้ามาดูผมแล้วหันไปถลึงตาใส่

"พอใจ!!!"

"เอาเข้าห้องไป" แล้วพวกลูกน้องมันก็อุ้มผมอย่างง่ายดายตามเจ้านายไป

เอาผมวางไว้บนที่นอนนุ่มๆแบบไม่ค่อยจะนุ่มนวลเท่าไร เพราะอาการจุกเลยไม่ค่อยมีแรงที่จะด่า ผมได้แต่นอนงอตัวมีทาคุที่วิ่งไปหาผ้าชุบน้ำอุ่นมาประคบที่ท้อง

"พี่ทำเกินไปนะ" ทาคุเริ่มว่าพี่ชาย

"อย่างนี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ เธอคิดว่าคนที่ต่อปากต่อคำกับฉันแบบนายจะสามารถยืนอยู่บนโลกได้ต่อไปหรอกนะ" แล้วก็ส่งรอยยิ้มเย้ยเหมือนจะมีชัย

"กูไม่รู้เฟ้ย กูถือกฎประชาธิปไตย ทุกคนมีสิทธิ์เป็นของตัวเอง "ผมเถียงกลับไปบ้าง

"ยังมีแรงที่จะต่อปาก อีกนะ อย่าคิดว่ามีทาคุอยู่แล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรนาย"

"ไม่กลัวเฟ้ย"

"พี่โควตะพอเถอะแค่นี้ผมก็รู้สึกแย่ๆ กับพี่มามากพอแล้ว"ทาคุว่าพี่ชายแบบไม่มองหน้า

ขอยิ้มเยาะบ้างเถอะ แววตาของมันดูโกรธเคืองมาทางผมอยู่เหมือนกัน  แล้วมันก็เดินออกจากห้องไป

"ผมขอโทษนะคิโบ ทั้งๆที่เราเพิ่งจะพบกันแท้ๆกลับต้องมารับรู้เรื่องราวที่น่าอายแบบนี้" ทาคุว่าแล้วร้องไห้ออกมาอีก

"ไม่ต้องร้องหรอกทาคุ ผมเข้าใจปัญหาของคุณแล้วหล่ะ อีกอย่างผมไม่รังเกียจคุณเพราะไอ้เรื่องบ้าๆแบบนี้หรอก" ถึงมันจะเป็นเรื่องบ้าๆสำหรับผม แต่มันอาจเป็นเรื่องที่ซับซ้อนของคนทั้งสองคนก็ได้ ผมรู้สึกสงสารทาคุจริงๆที่มีพี่ชายเเบบนี้
แล้วอีกอย่าง    เมื่อไหร่ผมจะได้ไปจากที่นี่เสียที.....................





.......................


หลังจากที่ผมหายจากอาการจุก เอิ่มไงดีอ่าโครตจุกเลย ตอนที่ถูกต่อยไม่นึกเลยว่าไอ้บ้านั่นมันจะหมัดหนักมาก แต่พอนอนพักโดยมีทาคุนั่งเฝ้า
อาการก็ค่อยๆ ทุเลาลงเหลือไว้แค่ความเจ็บเท่านั้น

"อยากอาบน้ำอ่ะทาคุ"ผมบอกทาคุ เพราะรู้สึกรำคาญตัวเองไงไม่รู้

"อืม งั้นผมจะหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้นะ"

"ขอบคุณ" แล้วก็แจกรอยยิ้มอย่างดีใจให้ทาคุ

"โหย...........ไอ้เลวเอ๊ย ดูมันทำกู" ผมมองรอยแดงๆที่ท้องในกระจกจนรู้สึกแค้นเหมือน ไม่เคยมีใครทำผมเจ็บตัวได้ถึงขนาดนี้มาก่อน เพราะส่วนมากจะป้องกันตัวเองไม่ทะเลาะวิวาทกับใครบ่อยๆ
แต่ถึงจะมีอ่ะหรอ ก็ไม่เคยที่จะสู้ตัวๆหรอกส่วนมากจะมีคนปกป้องเสมอ  ใช่ว่าผมจะอ่อนแอนะ  แต่เพราะเป็นที่รักของทุกคนต่างหากถึงได้ ลอดพ้นจากปากเหยี่ยวปากกา
ปากหมาปากจระเข้ มาได้จนถึงทุกวันนี้  แต่ก็อย่างว่ามาต่างถิ่นต่างแดน ต่างที่อยู่อาศัยใครจะมาคอยดูเราได้ตลอด นอกจากดูแลตัวเราเอง  แต่รอยนี้ ข้าแค้นฝังหุ่นอย่าได้ถึงทีเราบ้างเถอะ   เเล้วเราจะทำไรได้วะพวกก็ไม่มี

พอเถอะ  พล่ามในใจอยู่นานอาบน้ำก่อนดีกว่า
ผมอาบน้ำสระผมชำระร่างกายจนใสปิ๊ง ไม่ร่องรอยของหนุ่มอีโมเมื่อคืนไม่มีอีกแล้วเหลือแต่ใบหน้าอันแท้จริงของผมเท่านั้น ผมใส่ชุดที่มันดูจะใหญ่กว่าตัวพอควร กับกางเกงขาสั้น ที่ทาคุเตรียมให้ ใส่สบายๆ

"ทาคุผมอาบเสร็จแล้ว   อ้าว" พอออกมาผมก็ไม่พบทาคุในห้องนอนเเล้ว เลยออกมานอกห้อง ก็เจอสองพี่น้องกำลังเล่น มวยปล้ำ  โดยมีพี่ชายที่กำลังทำหน้าตาอย่างกับโกรธแค้นใครมาสิบชาติ
ส่วนทาคุกำลัง หวาดกลัวสุดขีด  มีหรือผมจะอยู่ยืนมองไอ้พี่ชายหื่นกามนี่ไหว  ถีบเข้าข้างลำตัวจนมันกระเด็นรอบสอง

"ไอ้........เด็กเวน มึง" มันคงโกรธแค้นผมมากตอนนี้ผมกำลังกันทาคุสุดความสามารถของผม

"ทำไม   ก็ดีกว่าไอ้บ้ากามอย่างมึง" ผมเริ่มว่ากลับ กูไม่กลัวเฟ้ยตัวๆ กูสู้ไหวอยู่เเล้ว                           
แต่ก็หวั่นๆมันเหมือนกันเเฮะ  ก็มันหมัดหนักนี่

"อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่น" มันว่าเสียงโครตจะดุ ที่จริงผมก็เเอบกลัวนะแต่เราอย่าได้แสดงความกลัวให้เห็นเดี๋ยวมันจะได้ใจ

"กูไม่อยากยุ่งหรอก  ถ้ามึงไม่เสือกลากกูมาเอี่ยว ไอ้บ้า"

"ปากดีนักนะ" เพี๊ยะ   ผมหลับตาปี๋ เพราะนึกว่าตัวเองโดนตบ แต่ไหง ไม่เจ็บวะหรือมันตบซะหน้าผมชาจนไม่รูสึก แต่พอลืมตาขึ้นมอง ก็ตกใจ
ทาคุที่ตอนนี้ถูกตบจบสลบไปนอนกองอยู่กับพื้น

"ทาคุ/ทาคุ" ผมกับมันร้องประสานเสียงกันอย่างตกใจ ผมเห็นมันจะลงไปอุ้มทาคุแต่ผมผลักซะก่อน

"นี่คิดว่าตบหัวเเล้วลูบหลังมันจะหายหรือไง" ผมพยุงทาคุมาพิงที่ตักแล้วต่อว่าพี่ชายทาคุทันที

"นายว่าอะไรนะ"

"นี่น่ะหรอที่เค้าเรียกว่ารักน่ะ  นายรักทาคุหรือแค่อยากได้แค่ร่างกายกันแน่" มันเริ่มเงียบสายตาจับจ้องอยู่ที่ทาคุ

"รักสิ"ห๊ะรักแล้วทำกันอย่างนี้นี่นะ

"ความรักของนายมันแสดงออกอย่างนี้น่ะหรอ  มันคงสะใจนายมากสินะ ที่ได้ทาคุแค่ร่างกายน่ะ"  ผมว่าด้วยความโกรธ แต่ก็ต้องสะอึกกับน้ำตา ที่คนตรงหน้าไหลออกมา
 น้ำตาของลูกผู้ชายที่ใครๆก็ไม่อยากให้ใครเห็น เพราะมันแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอ

ผมเองก็เริ่มพูดไม่ออก มันจะมาไม้ไหนอีกวะ คิโบปวดเฮด

"มันก็จริงของนาย ที่ฉันได้แค่ร่างกาย  แต่ฉันก็หวังว่าจะได้หัวใจของทาคุซักวัน" สีหน้าของโควตะสลดลงมองทาคุอย่างตัดพ้อ 

"ทำไมนายไม่พิสูจน์ล่ะ  แสดงให้ทาคุเห็นว่านายรักทาคุ แทนที่จะมาบังคับขืนใจกันอย่างนี้ แทนที่นายจะได้รับความรักจากทาคุ  ทาคุกลับยิ่งหนีนายมันคุ้มกันหรอ"
ผมว่าพลางมองดูอย่างเงียบๆ ว่าเค้าจะมาไม้ไหนอีก

โควตะเงียบไปพักใหญ่เหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก แล้วหันมามองผมด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น

"เเล้วทำไมฉันต้องให้เด็กเมื่อวานซืนอย่างนายมาบอกด้วย"   เหอะ ไงล่ะหวังดีแล้วโดนว่าเป็นเด็กเมื่อวานซืน ขอบคุณกูซักคำหน่อยมีบ้างไหม๊

"ชิ๊ ก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอก" ผมหันหน้ากลับอย่างเอือมระอาหันมาดูทาคุที่ตอนนี้กำลังหลับ หน้าตอนนี้เริ่มมีรอยมือแดงๆอย่างเห็นชัดเพราะผิวที่จัดว่าขาวของทาคุ นั่นแหละ

"อึ๊บ" โควตะอุ้มทาคุมาวางไว้ตรงโซฟาใกล้ๆ  แล้วนั่งลงข้างล่างมองทาคุอยู่อย่างนั้น
มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่ ผู้ชายคนนี้เท่าที่ผมดูเหมือนจะแสดงความรักไม่เป็น หรือเพราะไม่เคยมีความรักเลยกันแน่ แต่พอได้รักกลับไม่รู้จะทำยังไง
 มันเลยต้องลงเอยกันแบบนี้ พี่ชายตามล่าน้อง ส่วนน้องก็หนีสุดชีวิต   เออ เรานี่รู้ดีจิงว่ะ    สงสัยจะจำมาจากละครน้ำเน่าที่เเม่ชอบดูบ่อยๆ

"นี่" ผมหันไปเรียกไอ้บ้า มันหันมาทำสีหน้าแบบไม่่พอใจนัก

"เปิดช่องให้หน่อยเดะใช้ไม่เป็น" ที่จริงมันก็คล้ายกับของเราแหละผมใช้รีโมทเป็นนะแต่ไม่รู้ว่าช่องไหนดูได้ต่างหาก
มันรับมาแล้วเปลี่ยนช่องให้ผมเป็นข่าว

"ไม่เอาอยากดูการ์ตูน" มันมองผมแบบตาขวาง แต่กดเลือกให้ โดยไม่มีคำบ่นใดๆจากปากเราทั้งคู่เลย



นานพอควรที่ทาคุจะฟื้น

"อืม "ทาคุเอามือก่ายหน้าผากเมื่อตื่นขึ้นมาผมเลยชะโงกหน้าเข้าไปมอง

"เป็นไงบ้างทาคุ" ผมถามแสดงความเป็นห่วง เหลือบไปมองพี่ชาย เห็นมันแค่มองทาคุเท่านั้นแต่ไม่ได้ถามอะไรทาคุเมื่อฟื้น

" อ่า ผมหลับไปนานแค่ไหน"

"ซักพักล่ะ" ทาคุหันมามองผมแล้วยิ้มให้

"นี่คิโบหรอ" ทาคุว่าแล้วมองผมยิ้มๆ

"อืมใช่สิ ทำไม" ผมถามอย่างงงๆ

"เปล่าแค่เหมือนคนละคนที่ผมเจอเมื่อคืนเลย"  ผมเกาหัวแกรกๆอย่างเขินๆ

"แล้วแบบไหนดีกว่ากันล่ะ"

"ถ้าให้ทาคุเลือกทาคุชอบคิโบแบบนี้มากกว่ามันดูดีกว่ามาก"  โดนทาคุชมอย่างนี้รู้สึกเขินๆ

"แฮ่ม" รู้สึกว่าเราจะลืมบุคคลที่สามไป  ผมกับทาคุหันไปมองอีกคนที่ถูกลืม ตอนนี้ดูเหมือนทาคุจะมองพี่ชายเหมือนอากาศ หรือทำแบบเหมือนไม่มีพี่ชายอยู่ในที่นี้ด้วยซ้ำ     
สมควรแล้ว   (แอบว่าในใจ)

"ไป เดี๋ยวพี่จะไปส่งที่โรงแรม"ว่าแล้วก็ลุกยืนไปคว้ากุญแจแล้วเดินนำออกจากห้องไป
ผมกับทาคุมองหน้า แบบ มันจะเอาไงอีกอ่ะ ผมยักไหล่ทีก่อนจะลุกตาม ทาคุก็เช่นกัน

พอออกมาก็เห็น โควตะกำลัง คุยโทรศัพท์พอมันเห็นผมกับทาคุก็เดินนำผมและทาคุเข้าลิฟท์ทันที

ชั้นที่37 โหมิน่าทำไมเวลาลงมันรู้สึกหวิวๆ มันล่ออยู่ซะชั้นที่37  พออกจากลิฟผมกับทาคุก็เดินตามไปกันเงียบๆ  ซึ่งมีรถลีมูซีนคันเมื่อคืนจอดรออยู่
 มีคนขับมาเปิดประตูให้ผมและทาคุเข้าไป ทาคุเลี่ยงที่จะนั่งฝั่งเดียวกันกับพี่ชายโดยดึงผมมานั่งข้างๆด้วย




อึดอัดว่ะ



คนในรถไม่คุยกันเลย ทาคุหันหน้าไปทางหน้าต่างเพื่อดูวิว ส่วนโควตะก็นั่งจ้องน้องตัวเองอยู่ได้ ผมเองก็ได้แต่จ้องคนทั้งสองไปมาอยู่อย่างนั้น



"โคร๊ก"  เอาอีกแล้วกู  คนทั้งสองหันมาทางเสียงอย่างพร้อมเพียง ทาคุหันมามอง แล้วหัวเราะผม

"ฮะ ๆๆๆ"

"ทาคุ  ผมโกรธจริงๆนะ" ผมว่าแบบงอลๆ

"อ่า ๆ ผมขอโทษ อุ๊บ  ฮึ " แต่ก็ยังไม่เลิกขำเสียที

"ตลกมากมะ" ทาคุพยักหน้ากลั้นหัวเราะเเล้วเอามือกุมท้องไว้

"อ๊า   ลืมเลย" ผมอุทานเมื่อนึกอะไรออก

"มีอะไรหรอคิโบ" ทาคุเลิกขำแล้วทำหน้าตกใจตาม

"ผมลืมเสื้อผ้าผม"  ใช่ลืมเอากลับมาด้วย

"แค่นี้เองหรอไม่เป็นไรหรอกวันหลังเดี๋ยวผมเอามาคืน" ทาคุว่าแบบเป็นเรื่องเล็กๆ

"ได้ไงนั่นมันเสื้อตัวเก่งของผม"ผมว่าอย่างเสียดาย

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะให้คนเอาไปให้ที่โรงแรมเอง"บุคคลที่ผมเเละทาคุลืมว่ามีตัวตนอยู่ในรถเอ่ยขึ้น เพื่อบ่งบอกว่าจะเเสดงตัวตนของตัวเอง

"ขอบคุณ" ผมว่าแล้วหันหนี  ไม่อยากคุยด้วยหรอกชิ๊   แต่ก็เหลือบมองไปดูเหมือนกัน



รถจอดแล้ว แต่ดูเหมือนว่ายังไม่ถึงโรงแรม แต่เป็นภัทตาคารหรู  ว้าวๆๆนี่สิที่เรารอคอย  อยากกระโดดกอดขอบคุณโควตะซักที แต่หน้าตาที่ดูเก๊กเลยเลิกล้มความคิดซะ



"ทานอาหารกันก่อนค่อยกลับ" ว่าแล้วก็เก๊กท่าเดินนำไป
พอเข้ามาข้างในก็รู้สึกตื่นตามาก เพราะโคมไฟหรือแม้แต่โต๊ะ มันดูหรูไปหมด แถมเด็กเสริฟก็ดูแต่งกายสุภาพมาก จนผมเหมือนคนข้างถนนที่หลุดเข้ามาได้ไงไม่รู้พอมองดูเสื้อผ้าที่ตนเองใส่

โควตตะคุยอะไรซักอย่างกับเด็กเสริฟ แล้วก็เดินตามไป เรามาหยุดที่โต๊ะข้างๆริมหน้าต่าง ที่สามรถเห็นวิวข้างนอกได้ออลืมบอกไปตอนนี้เราอยู่ชั้นบนสุด แต่ลืมดูว่ามันกี่ชั้น  ผมนั่งริมกระจกใส
ถ้าที่นี่ในตอนกลางคืนคงดูสวยมากแน่ๆ

"จะทานอะไรล่ะสั่งสิ" คนที่ดูเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารว่าแล้วยื่นเมนูอาหารให้ทาคุแต่ทาคุกลับเฉยผมเลย จัดการเอง 

"เอานี่ นั่นนู่นนี่ครับ"  ผมบอกรายชื่ออาหารไปดูเยอะพอควรกับเด็กเสริฟ แล้วหันไปยิ้มฟันข้าวให้โควตะที่ตอนนี้ดูเหมือน หมั่นไส้ผมเต็มที่  ผมเลยแถมยักคิ้วให้ทีนึง

"ทานซักหน่อยสิทาคุ" ผมบอกทาคุที่ดูเหมือนจะไม่เเตะอะไรเลย

"ผมยังไม่ค่อยหิวน่ะ" ทาคุปฏิเสธ ผมเลยคิดสนุกอยากแกล้งคน

"เอานี่ทาคุ อ้ามสิ" ผมจิ้มอาหารให้ทาคุ แล้วเหลือบมองพี่ชายที่ตอนนี้กำช้อนเเน่นเหมือนกำลังโกรธ
ทาคุก็ทานอาหารที่ผมป้อนให้ ผมยิ้มอย่างดีใจ

"อร่อยไหม"

"อื้มอร่อยมากเลย" ทาคุว่าแล้วยิ้มให้ผม

"จะไปห้องน้ำ" โควตะลุกพรวดแล้วบอกทั้งๆ ที่ไม่มีใครถามซักคำว่าจะไปไหน

"สนุกไหมคิโบ" ทาคุถามเมื่อเห็นผมหัวเราะเบาๆเมื่อพี่ชายตัวเองเดินห่างไปไกล ผมเองก็ลืมตัวไปเหมือนกัน

"อ่ะ    เอ่อ  แหะๆ"พูดไม่ออกอ่ะ

"ขอบคุณนะ ถ้าไม่มีคิโบ เราคงแย่แน่ๆ" ทาคุกล่าวขอบคุณ

"เอาน่าทาคุถือซะว่า คิโบเป็นเพื่อนคนนึงของทาคุก็เเล้วกัน เอางี้ดีไหมทาคุพาผมเที่ยวสิเราจะได้หายกัน" ทาคุยิ้มให้ผม

"อื้มถ้างั้นก็ตกลง"  พอโควตะเดินกลับมาผมและทาคุก็เข้าโหมดปกติ มีบ้างที่ผมเเอบทำหวานป้อนอาหารกับ ทาคุเเบบคนรักทำกัน
 ดูเหมือนผมจะยั่วให้โควตะโกรธ แต่ดีนะที่มันไม่บ้าจี้ โกรธแล้วแผลงลิทธิ์ ต่อคนในห้องอาหารอย่างนี้

ฮี่ๆๆ  คิโบแอบสะใจ



...........................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ 1/2>>(เรียบเรียงใหม่)เเจ้งลบ (สเน่ห์ นายร้าย)
เริ่มหัวข้อโดย: Jadd ที่ 02-11-2012 21:11:11

สนุกดีคะ จะรอตอนต่อไปนะค่ะ :L2:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ 1/2>>(เรียบเรียงใหม่)เเจ้งลบ (สเน่ห์ นายร้าย)
เริ่มหัวข้อโดย: redcapet2013 ที่ 02-11-2012 23:20:57

เนื้อเรื่องน่าติดตามดี คิโบก็เป็นเด็กแสบไม่ไช่น้อยอย่างนี้เจ้าพ่อมาเฟียอย่างโควตะจะรับมือไหวไหมเนี่ย ดูคิโบจะแถสีข้างไปได้ทุกเม็ดทุกตอน ทาคุก็แหมถ้ากล้าสักหน่อย แข็งขึ้นอีก อะไร ๆ ในชีวิตที่มันหักเห ก็น่าจะดีขึ้นนะ ..............................................มาติดตามอ่านเรื่องนี้อีกคน

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ 1/2>>(เรียบเรียงใหม่)เเจ้งลบ (สเน่ห์ นายร้าย)
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 03-11-2012 02:43:23

มาเฟียฟังแล้วน่ากลัวเนอะขนาดคนที่ตัวเองบอกว่ารักยังทำร้ายกันได้ลง แอบเกลียดพระเอกอะไม่ปลื้มพระเอกอย่างแรง มิน่าถึงหลายเมียเพราะนิสัยแบบนี้หนี้เองแบบดิบๆกลัวจะเห็นค่าเมื่อสิ่งนั้นจะจากไป

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่3 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 03-11-2012 08:29:25

ตอนที่3   




ตัดบทไปเที่ยวเลยเง้อ


อันที่จริงก็อยากจะเล่านะว่าตอนไปเที่ยวสนุกไงเที่ยวที่ไหนมา แต่เล่าเเล้วมันยาวเป็นหางว่าวเลย  เอาเป็นว่า  พอผมกับทาคุกลับโรงแรม ผมก็เจอกับพี่พลพอดี 
โดนบ่นยาวเลย ดีนะที่ทาคุช่วยพูดพี่แกเลยเลิกกบ่นแล้วก็ตักเตือนนิดหน่อย ส่วนไอ้ไนท์ ก็มันไปทำไรกับหนุ่มเรนไม่รู้ เห็นมันควงอยู่ด้วย มันแอบบ่นผมหน่อยว่าไปไหนไม่เคยชวน 
ผมเลยเหน็บมันไปบ้าง



"แหมตัวเองอ่ะแหละไปไหนไม่ชวนเพื่อน    สนุกกับเด็กใหม่เลยลืมกันล่ะสิ" ผมจงใจพูดภาษาอิ้งเพื่อให้อีกคนเข้าใจด้วย ไอ้ไนท์ อายม้วนเลย สงสัยเสร็จไปแล้วแน่

"ไหนว่าไม่ชอบแบบนี้ไง" แอบแซวมันอีก มันก็ตบปั้บผมทันที

"พูดมากเดี๋ยวโดน"

"กูโดนแล้วล่ะ(- -")  " หลังจากนั้นมาอีกหลายๆวันทาคุก็พาผมเที่ยวตามสัญญา โดยมีไนท์เรน แล้วก็  ไอ้บ้าที่กำลังตามง้อน้องชายตัวเอง ไปด้วย แต่ก็ไม่ได้รับความสนใจ ทาคุแอบกระซิบบอกผมว่า
โควตะ กลัวรถไฟเหาะ ผมเลยคิดเเผนเจ๋งๆ ให้ทาคุโดยลากไอ้พี่ชายมัน ขึ้นด้วย  คุณลองนึกสภาพ ผู้ชายตัวโตๆเกาะเสาไม่ยอมปล่อย ร้องลั่นว่าไม่นั่งรถไฟดูสิ  พวกผมสี่คนลากกันแทบตาย

"ถ้าพี่ไม่ปล่อยทาคุจะโกรธไปตลอดชาติ  แต่ถ้าพี่ปล่อยมือเเล้วขึ้นไปกับทาคุบางทีผมอาจจะยกโทษให้พี่ก็ได้" นี่คือคำขู่ของทาคุแต่มันได้ผล  โควตะปล่อยทันที

"จริงนะ" แววตาดูเปล่งประกายขึ้นมาทันที จนผมรู้สึกหมั่นไส้

"อื้มจริงสิ" ทาคุยิ้มตาหยีแต่ผมแอบ ขำ  พอรู้ว่าทาคุแกล้งทำเเบบนี้เเล้ว รู้เลยว่าโควตะมันชะตาขาดแน่ๆ



"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกก  อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  โอ๊กกกกกกกกกกกกก!!!!" นี่คือเสียงโควตะล้วนๆ พร้อมกับลงมาอวกอย่างไม่อายสายตาชาวบ้าน พวกผมก็ฮากันกลิ้ง

"สนุกไหม พี่โควตะ" ทาคุถามแล้วลูบหลัง แอบเก็บอาการอมยิ้มไว้

"สนุกถ้าทาคุ ให้อภัยพี่"โควตะมันพูดเเบบเหนื่อยหอบเเละกลืนน้ำลายดังเอือก   แต่ทาคุกลับหุบยิ้มทันที

"ใครบอกว่าจะให้อภัย  ผมบอกแค่บางที" แล้วโควตะก็ทำหน้าเป็นหมาหงอยทันที  ผมล่ะขำจริงๆ  ผมว่านะพอเรื่องวันนั้น
เกิดขึ้น พี่ชายทาคุเริ่มมีท่าทีเปลี่ยนไปบ้าง คือไม่ค่อยเอาแต่ใจเท่าไร  ผมก็แอบวางใจนิดนึง นิดนึงของผมนี่มันนิดเท่าแค่ขี้มดนะ เพราะยังไงมันก็ทำไม่ดีไว้กับทาคุเยอะอยู่
แล้วก็อีกหลายๆวันต่อมาทาคุก็พาไปเที่ยวสถานที่สำคัญหลายๆแห่งผมเองรู้สึกสนุกมากจนไม่อยากกลับเมืองไทย

"คิโบ กลับถึงเมืองไทยเเล้วโทรหากันบ้างนะ" ทาคุกุมมือผมอย่างเสียดาย ในวันที่ผมต้องเดินทางกลับ

"อย่ากลับมาที่นี่อีกล่ะ" เสียงไอ้พี่ชาย มันประกบอยู่ข้างหลัง บอกกับผม

"ชิ๊  ไม่ใช่พ่อแม่ ไม่มีสิทธิ์มาสั่ง" หันไม่แลบลิ้นให้มันหน่อย

"เรน เเล้วผมจะมาเยี่ยมบ่อยๆนะ ฮึก" ไอ้ไนท์ล่ำลาเรนร้องไห้ ผมแทบจะดูไม่ได้เลยไปสะกิดเเขนมัน แต่ดูเหมือนมันจะไม่สนใจผมเลย

"ครับ อย่าลืมเรนล่ะโทรหาผมบ้าง"

"ฮือ" ไอ้ไนท์พยักหน้า แล้วจู่ๆ มันก็จูบกัน เหวอออออออ ผมเหวอแทนมันช่างกล้า ในสถานที่คนพลุกพล่านเช่นนี้ บางคนให้ความสนใจมันทั้งคู่ เมื่อเห็นพวกมันจูบกันอย่างออกรสเช่นนี้
บางคนสงสัยจะเห็นเป็นเรื่องปกติ จึงเดินผ่านไปกันเฉยๆ

"แล้วเจอกัน" มันว่าแล้วยิ้ม บ้ายบาย

"โห ไม่อายกันเลย"ผมหันมาคุยกับทาคุอีก

"อื้ม มันไม่ใช่สิ่งหน้าอายนี่ จุ๊บ" ทาคุเอาบ้างแต่เเค่ห้อมเเก้มผมแทน ไอ้พี่ชายโควตะรีบดึงออกมาทันที
ผมแอบยิ้มเยาะใส่มันอย่างสะใจ

"ไปนะหวังว่าเราจะได้พบกันอีก"ผมร่ำลาเป็นครั้งสุดท้าย

"จ้าโชคดีน้า  เดินทางขอให้ปลอดภัย" ทาคุตะโกนบอกผม แล้วโบกมือบ้ายบาย  ผมเองก็เช่นกันมัวแต่มองทาคุแล้วก็โบกมือลา

"อุ๊บ" ชนอะไรวะ ผมชนเข้ากับใครบางคนเลยหันไปมอง  ผู้ชายที่ดูสูงใหญ่ ใส่แว่นตาดำดูแล้วเท่อย่าบอกใคร มองผมผ่านแว่นตาดำสงสัยเค้าคงไม่สบอารมณ์ ที่ผมเดินชน

"ขอโทษครับ"ผมกล่าวขอโทษอย่างสุภาพ

"นี่เธอเดิน หัดระวังหน่อยสิ"ชายอีกคนที่ดูสูงไม่แพ้กันว่าผม แต่หน้าตาสู้อีกคนไม่ได้เลย แล้วมันก็วิ่งตามเจ้านายที่เดินไปไม่สนใจ

"ไรวะ   กูไม่ได้ชนมึงซักหน่อย"ผมบ่นเป็นภาษาไทย แต่พูดออกมาซะดัง ก็เพราะไม่พอใจเหมือนกันน่ะสิ






...........................



*

ในท่าอากาศยานฮะเนดะ


ชายร่างสูง ที่อยู่ในมาดนักธรุระกิจ สวมเเว่นตาสีดำ เพราะเขาเป็นคนที่แพ้ต่อเเสงจ้ามาก กำลังเดินฉับๆ อย่างว่องไวเพราะมันมีเวลาไม่มากในการเข้าประชุมเรื่องผู้นำกลุ่ม
ดูจะค่อยไม่สบอารมณ์เท่าไร เมื่อพบเจอผู้คนมากมาย และยิ่งเมื่อลงจากเครื่องที่นั่งกินเวลามากหลาย ชม. ทำให้ดูหงุดหงิดเข้าไปอีก


"ลูกพี่ครับ ท่านทาเคชิ โทรมาครับ" ลูกน้องว่าแล้วยื่นโทรศัพท์ให้

"ครับ"เขาว่าอย่างเรียบๆ และฟังผู้ที่กำลังพูดมาตามสาย

"ไงแก เจ้ายูคิ ป่านนี้เเกยังไม่โผล่หัวมาอีกหรอ!!!" ทาเคชิพูดอย่างเดือดดาล

"ครับผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้" ยูคิไม่มีทีท่าที่จะเกรงกลัวแม้เเต่น้อย แล้วตัดสายทิ้งทันที

"หวา" ลูกน้องรีบรับโทรศัพท์ที่ถูกโยนคืนมาให้ทันที

ยูคิ เดินอย่างรีบเร่ง เพราะรู้สึกหงุดหงิด คิ้วที่ขมวดกันดวงตาที่ดู น่ากลัวภายในเเว่นตา ถ้าถอดมันออกคงไม่มีใครเดินเข้าใกล้แน่ๆ

"อุ๊บ" ยูคิหยุดชะงักเมื่อชนเข้ากับคนร่างเล็กตรงหน้า เด็กชายมองเขาทันทีอย่างตกใจและชะงักเล็กน้อย

"ขอโทษครับ" เด็กชายตรงหน้ากล่าวอย่างสุภาพ แต่ยูคิหรือจะสนใจ เพราะตอนนี้ไม่มีเวลาที่จะมาเสวนากับใครทั้งนั้น

"นี่เธอเดิน หัดระวังหน่อยสิ" ลูกน้องกลับรู้สึกโกรธแทนที่ชนลูกพี่ของตัวเอง แล้วรีบเดินตามมา

"ไรวะ   กูไม่ได้ชนมึงซักหน่อย" เด็กชาย พูดกลับทันทีเป็นภาษาไทย ถึงแม้ว่าจะเป็นคนญี่ปุ่น แต่ยูคิ ก็ศึกษาภาษานี้มาเช่นกัน จึงหันกลับไปมอง  เด็กชายร่างเล็กผิวขาว
 ผมทรงอะไรซักอย่างที่ดูยุ่งๆด้านบน แล้วไล่บางๆ ยาวลงมาถึงกลางหลัง   มันดูคุ้นๆชอบกล

"มีอะไรหรอครับลูกพี่" ลูกน้องถามอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นลูกพี่ตัวเองหยุดเเละมอง ค้างอยู่กับที่

" อืม ไม่มีอะไรหรอก" ยูคิ หันกลับเเละเดินต่อไปอีกครั้ง  แต่ก็ยังอดนึกถึงแผ่นหลังเล็กๆ นั่นไม่ได้   มันรู้สึก  เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแน่ๆ
*

.......................




"แม่จ๋า คิโบกลับมาแล้ว"

 ฮ่า ไม่เจอกันตั้ง6วัน แม่คงคิดถึงแย่เลย เอาของฝากมาฝากแม่เพียบ

"เป็นไงบ้าง ไอ้ลูกน้อย" แม่ผมเดินออกมารับเเล้วสวมกอดผมเองก็กอดแม่เเน่น

"คร้าบ คิโบไปเที่ยวมาซื้อของฝากมาให้แม่ด้วย"แล้วผมก็คุ้ยกระเป๋าที่ไม่ค่อยเป็นระเบียบนัก (ทำเหมือนหมาเลยเนอะ) หยิบของฝากออกมา

"แท๊นนนนนนน ทะเเเด๊นนนนนนน" ร้องไรของเราวะ

"โหตุ๊กตาล้มลุกเนี่ยนะ" แม่ผมพูดอย่างทึ่งๆ เเล้วเอามาดู

"ชอบไหมเเม่"

" อื้ม    ต๊าย  คิโบแกไปเที่ยวตั้งหลายที่แต่ดันซื้อ ตุ๊กตาล้มลุกที่ สนามบินหรอไง" แม่ผมว่าอย่างงอลๆ

"ฮี่ๆ  แม่รู้ได้ไง" โดนจับได้ซะแล้ว

"นี่ไงย๊ะ" แล้วแม่ก็หงายก้นให้ผมดูมันเป็นรอยสลักเล็กที่เขียนชื่อท่าอากาศยาน  แล้วมันจะเขียนทำเบื๊อกอาราย  ผมน่าจะสังเกตุเห็นนะจะได้เอาสีมาทาปิดไว้ก่อน

"โห รู้ทันอีกละ"ผมแกล้งทำเป็นเด็กโดนจับได้แล้วง้อแม่โดยการหอมแก้ม

"ฮื่อ "แม่พยักหน้าอย่างเอือมระอา

"ฮานะซัง ผมเตรียมของ เสร็จแล้วนะ  อ้าวคิโบกลับมาแล้วหรือลูก"นี่พ่อผมเองครับ

"ครับพ่อ ผมเอาของฝากมาให้ด้วย"ผมหยิบของที่เหมือนกับของแม่แต่คนละสีให้

"ขอบใจลูก" พ่อลูบหัวอย่างอ่อนโยน

"แล้วพี่มิ๊ค ล่ะครับ" ผมถามถึงพี่ชายที่ตอนนี้ยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเลยทั้งๆที่วันนี้เป็นวันหยุดแท้ๆ

"นอนอยู่ในห้องมั้งไปดูสิ"


ก๊อกๆ  แอ๊ด  เปิดเข้าไปแบบไม่ต้องรอคำตอบ

"พี่มิ๊ค คิโบเอาของมาฝากด้วย " ยังไม่ทันจะเจอคนในห้องผมก็ทักไปซะเเล้ว แต่ก็ไม่เห็นใครนอกจากบนที่นอนที่ดูเหมือนมีคนคลุมโปงอยู่

ผมกระโจนเข้าใส่ทันที 

"ย๊าก!!!" 

"อึ๊ก"

"เล่นไรเนี่ยมันเจ็บนะ" พี่มิ๊คโวยขึ้นมาทันที

"เอ้าก็ตัวมัวเเต่นอน เค้าเรียกเเล้วไม่ตื่นเองเลยปลุกไง"  ผมว่าแล้วยิ้ม อิอิ

"เหอะ ปลุกงี้ไมต้องมาปลุกเลยดีกว่า"แล้วก็ล้มตัวไปนอนอีก

"อ้าวนอนอีกละตื่นมาก่อนสิ เค้าเอาของฝากมาให้ด้วย"ผมว่าแล้วก็เอาตุ๊กตาไม้ญี่ปุ่นโชว์ให้ดู พี่มิ๊กทำตาหยีเพื่อเพ่งแต่ คงทนไม่ไหวเลยเอาแว่นมาใส่

"ตัวไรอ่ะ" พี่ถามแบบงงๆ

"ก็ตุ๊กตางาย เค้าทำเองเลยน้า ลองทำที่ญี่ปุ่นอ่ะเป็นไงสวยไหม" อวดของที่ตัวเองทำหน่อยนึง คิ๊กๆ

"อืม  ยังกะตัวประหลาดไอ้ตัวนี้มันตัวไรเนี่ย"

"เหอะๆ เค้าเเกะเป็นตัวเองอ่ะ 5 5 5 5" ผมหัวเราะเมื่อพี่มิ๊คทำหน้าเซงๆ

"ขอบใจนะที่อุตสาห์ทำ แต่คราวหลังพี่ว่าซื้อสำเร็จมาเลยก็ดี" พี่มิ๊กว่าแล้วก็จะนอนต่อ

"เน่     ไม่เจอตั้งหลายวันมาคุยกันก่อน" ผมดึงผ้าห่มออก

"อือ ไม่เอาเมื่อคืนนอนดึก แถมต้องตื่นมาช่วยแม่เก็บของอีก"

"เก็บไรอ่ะ"

"เก็บ ของจะไปญี่ปุ่น" อ้าวไม่เห็นมีใครบอก

"แม่ไปทำไม" ผมถามอย่างสงสัย

"กลับไปอยู่ที่นั่นไง" คำตอบนี้ทำให้ผมตกใจมากเลย

"อ้าวไหงงั้น  แล้วคิโบอ่าแม่จะทิ้งคิโบอยู่ที่นี่หรอไง" ผมว่าอย่างน้อยใจ

"ป่าว แม่จะเอาแกไปด้วย"  นี่ก็ยิ่งทำให้ผมตกใจมากเช่นกัน

"ไรอ่ะ  งั้นคิโบก็ไม่ได้เจอกับพี่แล้วสิ ไม่อาวอ่ะคิโบไม่ยอมนะ" วิ่งไปคุยกับเเม่ให้รู้เรื่องเลยดีกว่า


"แม่!"  ผมตะโกนเรียกแม่ตอนที่กำลังทำกับข้าวอยู่

"ว่าไงลูก"

"จริงหรอที่แม่จะไปญี่ปุ่น"ผมถามอย่างไม่อยากจะเชื่อเท่าไร

"อื้มจ้ะ"

"ทำไมอ่า"

"คุณตาเรียกกลับแล้วน่ะ"  แค่คุณตาเรียกกลับเนี่ยนะไหนว่าตาโกรธแม่แทบตายแต่ไหงมาเรียกกลับ

"แค่เนี๊ย  แล้วคิโบอ่า บ้านคิโบอยู่นี่นะ"

"จ้ะบ้านคิโบอยู่ที่นี่   แต่บ้านที่แท้จริงของคิโบอยู่ที่ญี่ปุ่น"แม่ว่าแล้วทำหน้าเศร้า

"มันเรื่องอะไรกัน" ผมถาม    งงอ่ะ แม่เป็นอะไร  แล้วทำไมแม่ต้อง บอกว่าบ้านที่แท้จริงอยู่ที่ญี่ปุ่นด้วย คิโบไม่เข้าใจ


แล้วเเม่ก็เริ่มเล่าทุกอย่างที่ผมไม่รู้ตลอดมา22ปี ทั้งๆที่ผมสมควรจะได้รับรู้ตั้งแต่ผม เข้าสู่วัยรุ่นแล้วแท้ๆ จนแม่เก็บความลับมาจนผมอายุขนาดนี้ แถมมันกระทันหันจนเกินไป
แม่ท้องผมตอนอายุ17 ซึ่งตอนนั้นตาโกรธมาก จึงไล่แม่ออกจากตระกูลอย่างไม่ใยดี ตอนนั้นแม่ต้องทำงานทั้งๆที่ท้องจนมาเจอพ่อ ตอนที่พ่อเที่ยวญี่ปุ่น พ่อตกหลุมรักแม่ แต่แม่ปฎิเสธ และบอกความจริงว่าท้องผมอยู่ แต่พ่อก็ยังรับ แม่ผมซึ้งใจมากเลยยอมตกลง แต่ไม่ได้แต่งงานกันพ่อชวนแม่มาอยู่ที่เมืองไทย ซึ่งพ่อเองก็มีพี่มิ๊คอยู่เเล้ว แต่แม่พี่มิ๊คเสียไปตั้งเเต่เกิด
ผมสงสัยว่าพ่อที่แท้จริงของผมเป็นใคร แต่แม่ได้แต่อ้ำอึ้ง ผมก็คาดคั้นจนแม่ยอมบอก  แม่บอกว่า พ่อเป็นลูกชายบุญธรรมคนเล็กของตระกูลโฮโจ แต่แม่ไม่ยอมบอกชื่อ จริง  ผมเองก็รู้สึกเสียใจมากกับ คำตอบสุดท้ายที่แม่ได้ตอบ เค้าไม่ยอมรับลูก
เค้าหาว่าแม่มั่ว พอท้องเลยคิดจะโยนให้เค้าเลี้ยง  แม่พูดทั้งน้ำตา พ่อที่แอบฟังก็เดินมาปลอบแม่ ผมมองพ่ออย่างอาลัย  นี่ผมไม่มีสายเลือดของพ่อบ้างเลยหรือไง แล้วพี่มิ๊คอีก คงรู้มาตลอดสินะว่าผมไม่ใช่น้องชายแท้ๆ

"แม่ขอโทษนะลูกที่ปิดมานาน" แม่ขอโทษผม

"ฮือ   แม่ไม่ผิดหรอก มันผิด ก็คนที่มันพูดทำร้ายจิตใจแม่ต่างหาก"ผมพูดทั้งน้ำตา

"ถึงลูกจะไม่ใช่สายเลือด ของพ่อแต่ลูกก็ยังเป็นลูกของพ่อนะ" พ่อเองก็ปลอบผมเช่นกัน  ผมพ่อแม่ กอดกันกลม พี่มิ๊คก็ฟังอยู่ห่างๆ

"แล้วทำไมแม่ต้องกลับไปด้วยล่ะ"ในเมื่อตาไล่เรามาเเล้วนี่แล้วแม่จะกลับไปทำไม

"คุณตากำลังป่วยน่ะลูก แม่เป็นลูกคนนึง แม่ก็ต้องตอบแทนบุญคุณ ที่แม่ยอมทำตามคำไล่แม่ก็ ผิดมากเเล้ว แม่ไม่ได้บอกความจริง กับตาของลูก
 แต่ถ้าแม่บอกความจริงไปมันต้องเกิดเหตุนองเลือดขึ้นแน่"

"อะไรนะแม่ มันขนาดถึงกับนองเลือดเลยหรือ" รู้สึกตกใจมาก แม่พยักหน้า

"ทำไมล่ะ" ถามเพราะอยากรู้อยากเห็น

"แม่บอกไม่ได้หรอกลูก แม่ขอโทษที่ตอนนี้แม่ยังไม่พร้อมนะ แต่ถึง ยังไงเราก็ต้องกลับ" แม่พูดทำหน้าเศร้า
 
ผมเองก็รู้ดีว่าเพราะอะไร เพราะว่าแม่ก็รักพ่อมากการไปครังนี้ไม่รู้จะได้กลับมาที่นี่อีกไหม ถึงจะได้กลับมา แต่ก็คงอยู่ด้วยกันไม่นานอย่างเช่นเมื่อก่อน

"คุณ  ผมรักคุณนะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกผมอยากให้คุณรู้เพียงว่าผมรักคุณมากและจะรักตลอดไปด้วย" พ่อเกลี่ยน้ำตาแม่ออก แม่ผมก็ร้องหนักขึ้นอีก
ผมเองตอนนี้ก็รู้สึกสับสนจนไม่รู้จะทำอะไรได้แต่นั่งมองพ่อกับแม่กอดกันร้องไห้ จนพี่มิ๊คมาสะกิด และให้ผมออกมา

"พี่มิ๊ค รู้เรื่องพวกนี้มานานเเล้วสิ"

"อืมพี่รู้มาตั้งแต่8ขวบเเล้วล่ะ" พี่มิ๊คว่าแล้วก็เช็ดน้ำตาผมให้

"แต่พี่ก็รักคิโบเหมือนน้องคนนึงนะ"

"ครับ"

"คิโบ  พี่ฝากดูแลแม่ด้วยนะ ถึงคิโบจะไปอยู่ที่นั่น พี่จะพยายามไปเยี่ยมคิโบกับแม่นะ  เรายังโทรคุยกันได้เหมือนอย่างเคยๆไงล่ะ บางทีไม่นานหรอกพี่อาจจะไปอยู่กับคิโบ เพราะพี่ทำเรื่องขอบริษัทไว้เเล้ว"
พี่มิ๊คกอดผมแน่น เหมือนกับว่าของสำคัญจะหลุดหายออกไป

 ผมเองก็ได้เเต่เหม่อ  จะไม่ได้อยู่กับพี่ชายและพ่ออีกต่อไปแล้ว ถึงเเม้ว่าพี่มิ๊คจะบอกเเบบนั้นเเต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไร รู้สึกสับสนกังวลหลายๆเรื่อง
แต่สิ่งที่ยังวนเวียนอยู่ในหัวของผมนั่นคืออยากเห็นหน้าพ่อของตัวเอง  อยากเจอ อยากพบ แล้วก็ตะโกนถามใส่หน้าว่า   หัวใจทำด้วยอะไร 
ขบปากแน่นด้วยความโกรธ ผมจะเอาคืนกับสิ่งที่เค้าทำกับแม่ไว้ การที่ทำให้แม่ต้องร้องไห้เสียใจ  คนๆนั้นมันต้องชดใช้!!




..........................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่3 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: nOsTrAdamUsz ที่ 03-11-2012 08:57:59

 :z13: :z13: :z13:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่3 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: nOsTrAdamUsz ที่ 03-11-2012 09:16:56

ค้างอย่าแรง ปริศนาเพียบ  :a5:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่3 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 03-11-2012 09:49:38

น่าติดตามมากๆ

แอบสงสัยว่าจะต้องไปเกี่ยวข้องกับนายมาเฟียนั่นแน่ๆ อิอิ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่3 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 03-11-2012 11:33:49

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 03-11-2012 11:49:47

ตอนที่4






 สวัสดีครับ ผมชื่อ คิโบ คิโบ ที่แปลว่าความหวัง ผมเป็นคนไทยครึ่งญี่ปุ่น แต่สายเลือดที่แท้จริงของผมไม่มีเชื่อสายของคนไทยเลย
ผมมีพี่หนึ่งคน แต่พี่ก็คนละสายเลือด ผมคิดว่ามีพ่อที่แสนดี แต่พ่อของผมกลับเป็นแค่พ่อเลี้ยงที่ยอมรับผมในตอนเกิดเท่านั้น 


"เดินทางให้ปลอดภัยนะ"พ่อ

"ไปญี่ปุ่นโทรหาพี่ด้วยนะ"พี่มิ๊ก

"เดี๋ยวกูจะตามมึงไป" ไอ้ไนท์



ลาก่อน เเล้วเจอกัน ถ้าวันไหนมีโอกาศ คิโบจะกลับมาหาทุกๆคน




"เป็งไงบ้างลูก" แม่ถามผมในขณะที่ผมกำลังนอน และรู้สึกอยากอ้วกอย่างแรง

"คิโบแค่เวียนหัวน่ะแม่"

"จ้ะ อีกแค่1 ชม. เราก็จะถึงแล้ว ทนหน่อยนะ" แม่พูดแล้วลูบหัวผมเบาๆ


 ท่าอากาศยานฮะเนดะ



รอบสองที่ผมได้มาเหยียบที่นี่ ..................



ผมเดินตามแม่ไปอย่างเงียบๆ แม่บอกว่ามีคนมารอรับเราอยู่เเล้วซึ่งเป็นคุณลุงของผมเอง



"ยู" แม่ตะโกนเรียกใครซักคน ทิ้งของกองไว้ให้ผมเเล้วเข้าสวมก่อนผู้ชายวัยกลางคนทันที  ต้องลำบากผมเก็บเเละลากเข้าไปหาเลยเนี่ย

"คิโบ สวัสดีคุณลุงสิลูก" แม่พูดเเบบดีใจและแนะนำให้ผมได้รู้จักญาติคนเเรกของผม

"สวัสดีครับ" ผมกล่าวสวัสดีและยกมือไหว้อย่างไทยๆ

"สวัสดีครับ หลานชาย " คุณลุงทำแบบผมบ้างแล้วกอดผม  รู้สึกแปลกๆ ไงไม่รู้ไม่อยากให้กอดเลย

"หน้าเหมือนเธอไม่มีผิดเลย ฮานะ" ลุงยู มองใบหน้าผม แล้วจับหันไปมาจนน่ารำคาญ

"พี่ก็ ก็ลูกฉันนี่"

"แต่ คิโบเป็นผู้ชายนี่ไหงกลายเป็นผู้หญิงไปได้ล่ะ" ลุงยูทำหน้างง  ผมโกรธมากเลยที่ถูกว่าอย่างงี้  แม่ผมก็ขำอยู่นั่นแหละ

"ขอโทษครับผมเป็นผู้ชาย"อดไม่ได้ที่จะแก้ตัวเอง  แต่ก็ผู้ชายจริงๆอ่ะ

"หา" จะหาทำไมวะก็กูผู้ชายจริงๆนี่หว่า เซงมากรู้สึกไม่ประทับใจเลยกับการพบกันครั้งแรก

"อ่อลุงขอโทษนะ" ลุงยูคงสังเกตุเห็นใบหน้าที่ไม่พอใจของผมเเน่ๆ เลยทำหน้าเหมือนสำนึกผิด

"เอาล่ะเราเดินทางกลับบ้านกันเถอะนี่ก็ใกล้จะค่ำแล้ว" แม่ผมเป็นคนเสนอ คงรู้เเล้วล่ะสิว่าลูกชายไม่พอใจ ชิ๊



เราใช้เวลาเดินทางด้วยรถ2ชม.ก็ถึง โดยมีคนหน้าตาโหดๆ เป็นโชเฟอร์ เป็นคนขับและแม่กับลุง ก็คุยกันมาตลอดทาง
เรามาถึงบ้านหลังใหญ่ที่มีกำแพงสูงจนมองไม่เห็นด้านใน หยุดที่หน้าประตูซักพักประตูก็เปิด
คนขับรถหน้าโหดที่ลุงผมเรียกเขาว่าโซมะ เลี้ยวรถเข้าบ้านทันที พอผมกับเเม่ลงจากรถที่ผมพอจะเห็นอยู่เเล้วว่ามันเเหม่งๆเพราะเห็นคนหลายคนมายืนต่อเเถวหน้ากระดานทั้งสองฝั่ง


เหมือนรออะไรบางอย่าง



"ยินดีต้อนรับกลับครับคุณหนู!!!" ทำไมต้องพูดกันอย่างพร้อมเพรียงหยั่งกะทหารอย่างนั้นด้วยวะ

 นึกภาพหนังเรื่องยากุซ่าตอนที่เจ้าพ่อ กลับถึงบ้านแล้วมีลูกน้องมารอรับมัน..........เหมือนมากๆเลย

"ฮานะจัง~ " นี่ก็ใครอีกไม่รู้ วิ่งเข้ามากอดแม่   ชายดูมีอายุมากเเล้ว แต่หน้าตายังดูดีไม่แก่มากนักใส่ชุดยูคาตะคีบเกี๊ยะ มีอาการร้องไห้ฟูมฟายกอดแม่   

"คุณพ่อคะ" แม่พูดเบาๆแล้วกอดตอบ

อ้อ คุณพ่อ........คุณพ่อ...........ตา.......ตาเรา  เออ แปลกคนดี สงสัยคงจะคิดถึงแม่มาก  แล้วเมื่อไรจะได้เข้าบ้านเนี่ย ผมเหนื่อยจนเมื่อย แถมปวดหัวอีก

"ขอโทษนะครับ จะเข้าบ้านได้หรือยัง ผมปวดหัวมากเลย" ผมว่าอย่างเสียไม่ได้เพราะ ตอนนี้ปวดจนจะล้มอยู่แล้ว

"อ๊ะ ลืมไปเลยค่ะพ่อ นี่คิโบค่ะ"แม่แนะนำ  ขอเหอะไปแนะนำตัวในบ้านได้ไหม

ตาผมหันมองมาทันทีผมยกมือไหว้  แต่ไม่ได้พูดอะไรมากมาย  ไม่อยากพูดทักทายเพราะตอนนี้ปวดหัว*2

"นี่น่ะหรอคิโบคุง" ตาว่าอย่างเรียบๆพลางมองสำรวจตัวผม

"ค่ะ"  แค่นั้นหล่ะเขาก็เดินมากอดผม   เออดีกอดกันเข้าไป รัดกันให้ตายไปข้าง  ตูไม่ไหวแล้ว เอิกกกกกกกกกก

"ว้าย คิโบ / คิโบ /คุณหนู" เสียงเอะอ่ะโวยวายดัง โหวเหวกจนหน้ารำคาญ  แต่ผมตอนนี้รู้สึกหน้ามืด จนทนไม่ไหว หูือื้อตาลายไปหมด คร่อก  สลบดีกว่า




.......................................................





ผมรู้สึกรำคาญอย่างแรง หมือนมีใครมาเขี่ยหน้า เขี่ยตา เล่นผม จนต้องเอามือปัดออกไป แต่มันก็ยังไม่ละความพยายาม มันยังเขี่ยผมอยู่  ใครฟะคนจะนอน ผมค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆ
ตอนนี้ภายในห้องมืดๆ มีไฟสลัว ของแสงโคมไฟ ผมได้ยินเสียงเหมือนใครกำลังจัดงานเลี้ยง แว่วๆ มา ผมหันไปทางซ้าย ก็พบกับตู้ที่เหมือน เก็บที่นอนแบบญี่ปุ่น แต่พอหันมาทางขวา




"เฮ้ย!"  ผมตะใจจนสะดุ้งลุกขึ้นมา และขยี้ตาอีกครั้ง ตาฝาดป่าววะ  แต่ก็ยังเจอผู้ชายที่ที่ตัวเองรู้จัก นั่งคุกเข่ายิ้มมาให้ผมจนแก้มแทบปริ่

"ตื่นแล้วหรอ" ทาคุว่าแล้วยิ้มจนเห็นฟัน

"ทาคุ     ได้ไง" อดงงไม่ได้ ทาคุมาอยู่ที่นี่ได้ไง

"เป็นยังไงบ้างรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม" ทาคุเอามือมาอังหน้าผาก อังคอ

"ไม่  เอ้ย ทาคุมาอยู่นี่ได้ไง"

"ก็นี่มันบ้านทาคุนี่" ตกใจมากเลยถ้านี่บ้านทาคุ งั้นทาคุก็ต้องเป็นอะไรซักอย่างกับครอบครัวผมแน่ๆ

"อะไรนะ" ผมทำน้ำเสียงอย่างตกใจ

"ทาคุดีใจมากเลยนะที่มีคิโบเป็นน้อง  ในที่สุดเราก็อยู่ด้วยกันจนได้" ทาคุเข้ามากอดผม

"คิโบ เป็นน้องหรอ"

"อื้ม ทาคุเป็นลูกของ ลุงยูของคิโบไง" ทาคุอธิบาย ดีใจอ่ะ   ผมจับมือทาคุ มองทาคุด้วยความดีใจ

"จริงหรอ" ทาคุพยักหน้า ฮ่า ผมมีพี่ชายหน้าตาดี  แต่  ผมนึกว่าทาคุอายุเท่าผมเสียอีก

"ทาคุอายุเท่าไรมาว่า คิโบเป็นน้อง" ผมถามด้วยความอยากรู้

"25"  โหแก่กว่าตั้ง3ปี แต่ช่างเถอะอย่างน้องอยู่ที่นี่ผมก็ไม่เหงาแล้ว

"โลกเรานี่ช่างกลมจริงๆเลยนะ" ผมว่าอย่างดีใจ

"คิโบค่อยยังชั่วหรือยัง" ทาคุถามผม ผมพยักหน้าตอบ

"งั้นดีละปะทุกคนรออยู่" ทาคุลุกยืน แล้วยื่นมือมาให้ผมจับ ผมเองก็จับมือทาคุ พอลุกขึ้นยืนตัวเซ ทาคุก็พยุงผมไว้

"โอเคนะ"

"อื้ม"



..........................................................




ตอนนี้ผมกำลัง นั่งอยู่ข้างๆตา  ที่มีชื่อว่าทาอิจิ และมีแม่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง โดยมีใครไม่รู้ใส่ชุดแปลกๆหรือเป็นรสนิยมของเขาก็ไม่รู้นั่งหันหน้าเข้าหากันอยู่สองฝั่ง
แต่ละคนทำหน้าเครียดอย่างเห็นได้ชัด ผมมองไปหาทาคุที่กำลังจับมือให้กำลังใจผม

"พวกนายทุคคนในที่นี้" ตาทาอิจิเริ่มพูด

"ต่อไปนี้คุณหนู ฮานะ และนายน้อย คิโบ จะเป็นเจ้านายอีกคนของพวกนายทุกคน เขามีสิทธื์สั่งพวกนายเหมือนที่ฉันสั่ง เพราะฉะนั้นจงเคารพ เเละเชื่อฟัง
คอยดูแล ลูก และหลานฉันให้ดี ถ้าเกิดมีปัญหาขึ้นมาเมื่อไรล่ะก็ พวกนายคงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

"ครับ!!!!!" ประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียงจนผมสะดุ้งเล็กน้อย

ผมไม่นึกไม่ฝันเลยว่า หนังที่ผมเคยดูเกี่ยวกับพวกมาเฟีย หรือยากุซ่า แนวที่ผมชอบ มันจะเกิดขึ้นจริงในชีวิตของผมจริงๆ ดีใจอ่ะ ได้เป็นมาเฟีย แหะๆ ไม่ช่าย ตกใจต่างหาก
เเต่มันก็ดูตื่นเต้นดี ได้ลองชีวิตเเบบใหม่ ดูซักครั้งก็คงไม่เสียหาย

"ฝากตัวด้วยนะคะ" แม่ผมโค้ง อย่างสวยงาม

"ฝากตัวด้วยครับ"ผมเองก็ทำตามเเม่

"ฝากตัวด้วยครับ!!!" ผู้ชายทั้งหมดที่ขึ้นชื่อว่าลูกน้องของตระกูลคิมูระ  กล่าวคำอย่างพร้อมเพรียงเเละโค้งคำนับเช่นกัน




....................




"ทาคุ คิโบนอนด้วยคนนะ" ผมอ้อนทาคุเพราะรู้สึกไม่คุ้นกับที่นี่เอาเสียเลย ก็เพราะบรรยากาศแบบญี่ปุ่นขนานแท้นี่แหละ บ้านทรงญี่ปุ่นหลังใหญ่ที่มีหลายห้องหลายส่วน
มีสวนกว้างมีบ่อปลาคลาฟจัดว่าเป็นวิวที่สสวย แต่ผมกลับรู้สึกกลัว สงสัยมันคงให้บรรยากาศญี่ปุ่นเกินไปเหมือนมีความขลังในตัว แน่ๆ

"มาก็อ้อนเลยหรอ" ทาคุว่าแล้วยิ้มหัวเราะ

"น้าคิโบนอนไม่หลับ" ผมหยอดลูกอ้อนอีกครั้ง

"จ้า  จ้า" เยส  ดีใจจังนอนกอดทาคุด้วย

ผมและทาคุเรานอนคุยกันทั้งคืน ตามประสาพี่น้องที่เพิ่งเหมือนรู้จักกัน ทาคุโม้ไปเรื่อยถึงตระกูลของคุณตาว่าเป็นอย่างไร
ตามที่ผมถาม ตระกูล คิมูระ เป็นตระกูลใหญ่ที่มีคนอยู่ร่วมกันถึง20กว่าคนแต่ละคน เป็นผู้ติดตามของตา เเละเคารพ
บางคนตาก็ อุปถัมภ์  มาตั้งแต่เล็ก และยังมีคนอื่นๆอีกที่อยู่ในเขตนี้ที่เป็นลูกน้องตาเเละคอยรับใช้คอยดูและเขตอยู่ซึ่งทาคุก็เรียงลำดับให้ฟังอยู่หรอก

แต่ผมก็งง จนไม่ได้จำ  แต่ที่แน่ๆ ตระกูลคิมูระ เป็นตระกูลที่มีอิทธิพลเป็นอันดับ2ของญี่ปุ่น อันดับเเรก เป็นของตระกูลนากามูระ
ที่เป็นดองของตระกูลเรา และยังมีตระกูลโฮโจ ซึ่งเป็นอันดับที่สาม  แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ของตระกูลโฮโจกับตระกูลอันดับ1และ2กำลังมีปัญหากันเกิดขึ้น

เพราะตระกูลโฮโจเหมือนกำลังทำอะไรบางอย่าง ซึ่งตอนนี้เรากกำลังรอสังเกตุเเละสืบอยู่    พอผมได้ยินว่าตระกูลโฮโจ
ผมก็รู้สึกไม่พอใจมากเหมือนไม่ชอบเลยชื่อนี้ แต่ก็ต้องระงับอารมณ์ไม่ให้ทาคุรู้



"นี่ทาคุ"

ผมรีบเปลี่ยนเรื่องดีกว่าก่อนบรรยากาศจะเปลี่ยนเพราะผม

"อื้ม  อะไรหรอ"ทาคุหันมาถาม

"ถ้าทาคุเป็นพี่ชายเรา  ไอ้บ้าโควตะก็เป็นพี่ชายเราด้วยสิ" ทาคุพยักหน้า

"อืม  แล้วหมอนั่นรู้หรือยังเรื่องนี้"

"ยังหรอก"  หึ อยากเห็นหนาตอนมันรู้จริงๆถ้ารู้ว่ามีผมเป็นน้องจะทำหน้ายังไง จะเเกล้งแย่งทาคุมาเลยเอาให้อกแตกตายเลยฮ่าๆๆๆ

"ทำหน้าแบบนี้มีแผนไรอีกสิ" เหมือนทาคุจะรู้ทัน หลิ่วตาถามผม

"เปล๊า เค้าเปล่าคิดไร"ผมเเก้ตัวเเทบจะทันที เเต่ทาคุดูเหมือนจะไม่เชื่อเพราะสายตาที่มองผมนั่นเเหละ

"จริง"

"จริงดิ่  ไม่เอาง่วงละ"แล้วผมก็คลุมโปงหนีทาคุนอน แต่ในสมองกำลังหาเรื่องแกล้งคนอยู่  หึหึหึ จะเเกล้งมันยังไงดีน้า 



..............................





*

ก๊อก ๆ  เสียงเคาะประตูจากด้านนอก บ่งบอกว่ามีคนต้องการพบ ยูคิลดมือจากการอ่านหนังสือพิมพ์รายวัน แล้วเอ่ยให้บุคคลนั้นเข้ามา

"มีอะไร"ยูคิไม่ค่อยพอใจนัก เมื่อเจอหน้าคนที่ อยากจะพบกับเขา

"หึ พี่ชายมาหาทั้งที ใช้น้ำเสียงทักทายกันอย่างนี้หรอ" ไดอิจิ พูดและยิ้มเเสยะ มันทำให้ยูคิไม่พอใจนัก

"พี่ชาย ที่มีสายเลือดเพียงแค่เศษผงน่ะหรอ น่าตลกนะ นายไม่สมควรให้ฉันเรียกพี่หรอก" ยูคิกล่าวยิ้มเยาะอย่างสะใจเมื่อเห็น ไดอิจิเปลี่ยนสีหน้า บ่งบอกอารมณ์โกรธ

"แก ไอ้ยูคิ" ไดอิจิ จับชายเสื้อยูคิอย่างเอาเรื่องแต่มีหรือยูคิจะกลัว เขาปัดมันออกอย่างไม่ยัยดี

"มีอะไรรีบๆพูดมาฉันไม่อยากเสียเวลากับคนอย่างนาย" ยูคิกล่าวด้วยคำที่เรียบเฉย

"แก ก็น่าจะรู้นี่ ว่าคนของแกไปก่อเรื่องอะไร"

"เรื่องอะไรล่ะ"ทั้งๆที่รู็อยู่แก่ใจ แต่ยูคิก็แสร้งทำเป็นไม่รู้เพื่อรอปฏิกิริยาของคนตรงหน้า

"ก็เรื่องลูกน้องแกมาหาเรื่องกับคนของฉันไง" ไดอิจิทุบโต๊ะอย่างเหลืออด

"แล้วยังไงล่ะ" ยูคิ หัวเราะ ด้วยความสมเพศของคนตรงหน้า จะเรียกอะไรดี โง่ หรือ ไม่มีปัญญาจัดการคนของตัวเองกันแน่

"เท่าที่ฉันรู้มา คนของนายมาหาเรื่องในเขตของฉันก่อนนะ"

"คนของแกมันก็ดีแต่พูดฟ้องเจ้านายเพื่อเอาตัวรอดนั่นแหละ" ยูคินึกขันอีกครั้งคำพูดนี้มันน่าจะเป็นคำพูดของเค้ามากกว่าไม่ใช่หรอไง
แต่ก็รู้จุดประสงค์ของคนตรงหน้าอยู่ดี

"งั้นหรอ อืมถ้าอย่างนั้นฉันจะเป็นคนตักเตือนลูกน้องของฉันเอง" ยูคิกล่าว และกลับไปสนใจหนังสือพิมพ์ต่อ

"ให้มันจริงอย่างที่พูด  นายคงจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น" ไดอิจิทิ้งทายเเละ เดินออกจากห้องไปด้วย อาการ กระฟัดกระเฟียด

ยูคิถอนหายใจอีกครั้ง เบื่อจริงที่จะต้องอยู่ร่วมโลกกับคนเช่นนี้ รู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตผู้นำไปวันๆ ตั้งแต่เล็กจนบัดนี้ เขาไม่เคยได้รับอิสระเหมือนคนทั่วไปเลยสักครั้ง
เพราะได้รับมอบหมายหน้าที่ โดยถูกยัดเยียดมาให้ อย่างไม่เต็มใจนัก แต่ก็ต้องยอมรับมันเพื่อตระกูลของตัวเองทั้งๆมีพี่น้องมากมายแต่ทำไมตัวเองต้องเป็นคนดูเเลเเต่เพียงผู้เดียว

"ชิน เข้ามาข้างในเดี๋ยวนี้" ยูคิสั่งลูกน้องเข้ามาซักพักชินก็เข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน

"ครับคุณยูคิ" ชินคำนับและรอคำสั่งจากเจ้านาย

"คืนนี้ ไปที่ร้าน มะยะได ฉันจะประชุมเรียกกลุ่ม ฮายาเตะมาด้วยบอกพวกมันมาให้หมดถ้าไม่มามีปัญหาแน่"

"ครับ" ชินรับคำและออกจากห้องไป





.................




"ไหนพวกนายบอกฉันมาซิใครมันเป็นคนเริ่ม" ยูคิกล่าวถามชายกลุ่มหนึ่งที่กำลังนั่งเรียงเเถวอย่างพร้อมเพียง

"พวกของโฮโจครับ ลูกพี่" ผู้ชายคนหนึ่งพูดอย่างตั้งใจไม่มีวี่แววของคำโกหก

"เล่ามา" ยูคิเปิดโอกาศให้ลูกน้องที่นั่งก้มหน้าพูด

"เมื่อวานที่มีเรื่องพวกผมกำลังดูเเลเขตเหมือนอย่างทุกๆวัน แต่คนของโฮโจ เข้ามามีเรื่องในเขตเรากับคนธรรมดา  พวกเราจึงเข้าไปห้ามเพราะไม่อยากให้เกิดปัญหา
แต่ทางโฮโจพวกมันกลับไม่ฟังเริ่มชกเราก่อน จากนั้นเลยเกิดเหตุครับลูกพี่" ยูคิพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ไม่ได้ว่าอะไรมากนัก

"ทีหลังมีเรื่องพวกนาย อัดวีดีโอใส่โทรศัพท์หรือไม่ก็หาหลักฐานมาแก้ตัวด้วย พวกนั้นมันกำลังคิดอะไรอยู่เราไม่รู้แต่ที่แน่ๆ พวกมันอยากให้ฉันเล่นงานพวกนาย
 แต่เอาเถอะฉันจะปล่อยพวกนาย นี่ถือว่าเป็นการตักเตือนเเล้วกัน"

"ครับ" ลูกน้องรับคำอย่างเเข็งขัน



ยูคิพูดจบก็ลุกขึ้นเพื่อต้องการจะกลับ


"จะกลับเลยไหมครับลูกพี่" ชินถามเมื่อยูคิเข้ามานั่นในรถ

"ไปส่งฉันที่สวนสาธารณะ ฉันอยากเดินเล่นหน่อย"

"ครับ"

เมื่อมาถึงยูคิก็ลงจากรถ และเดินไปตามทางเดิน รับลมที่เย็นสบาย ทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก เพราะมันเงียบไม่มีเสียงเอะอะโวยวาย
ไม่มีผู้คนเดินพลุกพล่าน แน่ล่ะเพราะตอนนี้มันเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนเเล้วคงไม่มีใครอยากที่จะออกมาเดินอย่างเขาหรอก

"คิโบคุง ส่งมาสิ"

 ยูคิเดินมาจนสุดทางจนมาโผล่สนามบาสใกล้ๆกับสวน มีเสียงคนกำลังเล่นกันยามดึกอย่างสนุกสนานอดไม่
ได้ที่จะเดินเข้าไปดู ยังมีคนออกมาเล่นในยามดึกดื่นขนาดนี้ด้วยหรือไง

"เอ้า  ทาคุรับนะ" เด็กชายร่างเพรียวโยนลูกบาสให้กับบุคคลที่คุ้นหน้า ทาคุรับได้อย่างแม่นยำและกำลังเลี้ยงหลบลูกน้อง


"อย่างขวางนะไม่งั้นอัดลูกบาสใส่หน้าเเน่" เด็กชายว่าเมื่อรับลูกจากทาคุคืน เเละเลี้ยงลูกไปยังแป้นบาสแต่เมื่อเจอ ผู้ชายร่างสูงใหญ่บังกลับขู่ฟ่อ 

"ฮ่าลงแล้ว" คิโบกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ  ยูคิอดขำไม่ได้กับท่าทางของคิโบ ดีใจเพราะชูตบาสลง ด้วยการขู่ฝ่ายตรงข้ามนี่นะ
เด็กคนนี้คงจะเป็นคนสำคัญของตระกูลคิมูระแน่ๆไม่งั้นไม่สามารถสั่ง ลูกน้องเเนวหน้าของโควตะได้หรอก

"ตลกมากมะ" ยูคิ สะดุ้งทันทีเมื่อใครซักคนมาคุยข้างๆในขณะที่เขากำลังเผลอ

"อ้าว ไงไอ้เพื่อนยาก" ยูคิหันไปทักทายโควตะ  แต่ดูเหมือนหมอนี่จะอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนะ ดูสีหน้าเเปบเดียวก็รู้

"อืม"โควตะรับคำสั้นๆเเล้วหันไปมองคนในสนาม

"เด็กคนนั้นใครล่ะ ฉันไม่เคยเห็นหน้า" ยูคิอดที่จะถามไม่ได้

"น้องชายฉันเอง" โควตะ พูดด้วยอาการเหมือนไม่เต็มใจรู้สึกกระดากปากชอบกล น้องชายตนเองที่ถูกทำเหมือนกับตนเองไม่ใช่พี่ชายนี่มันช่างน่าสมเพศจริงๆ

"หือ" ยูคิแปลกใจ

"ลูกของอาฮานะน่ะ" โควตะอธิบาย

"คุณน้ากลับมาแล้วหรอ" ยูคิรู้สึกดีใจเมื่อนึกถึงหญิงสาวที่ใจดีซึ่งมาเล่นกับเขาบ่อยๆในสมัยเด็ก

"กลับมาได้อาทิตย์นึงเเล้ว" โควตะว่าแล้วเดินลงสนามไป

"เฮ้  เมื่อไหร่จะเลิกกันเนี่ยมันดึกมากเเล้วนะ" โควตะลงไปพูดดุคนในสนาม ซึ่งทุกคนต่างก็เกรงโควตะ ยกเว้น คนร่างเล็กที่ตอนนี้
ทำหน้าไม่พอใจเมื่อรู้สึกโดนขัดจังหวะการเล่น

"ยุ่งไรด้วยล่ะ ทาคุยังไม่เห็นบ่นเลย" คิโบเถียงข้างๆคูๆทั้งๆที่ยังไม่ได้ถามความเห็นของคนอื่นเลยว่าอยากเลิกไหมช่างเป็นเด็กที่เอาแต่ใจจริงๆ

"ฉันก็ไม่อยากยุงหรอก ถ้าทาคุไม่มีงานที่จะต้องทำน่ะ"

"งานไรอ่าทาคุ" คิโบหันไปถามทาคุ

"ทาคุต้องกลับไปที่โรงแรมน่ะ คิโบวันนี้คงกลับบ้านด้วยไม่ได้เเล้วล่ะ"  ทาคุพูดด้วยใบหน้าที่ใจดี  แต่คิโบกลับทำหน้าเเบบโดนขัดใจ

"อ้าวงั้นคิโบก็นอนคนเดียวดิ่" คิโบพูดอย่างเสียดาย

"นอนคนเดียวบ้างก็ดี โตขนาดนี้แล้ว ยังจะต้องให้ทาคุไปนอนเป็นเพื่อนด้วยอีก" โควตะพูดด้วยท่าทางหมั่นใส้

"อิจฉาอ่ะเดะ" คิโบยิ้มเยาะ 

"หึ อย่างฉันน่ะหรอจะต้องอิจฉา  ยังไงฉันก็อยู่กับทาคุมาก่อนนาย" ยูคิมีความรู้สึกเหมือนเห็นรังสีอะไรบางอย่าง ออกมาจากคนทั้งสอง
 จะเรียกอะไรดีน่ารัก หรือน่าตลกดีนะ พี่น้องทะเลาะกัน

"ทาคุงั้นคิโบ ไปนอนด้วยน้า"คิโบหันไปใช้ลูกอ้อน

"ไม่ได้หรอกคิโบ  เดี๋ยวโซมะจะไปส่งที่บ้านเอง"ทาคุพูดกับน้องชายอย่างสุภาพ

"โหวไม่เอาอ่ะไม่อยากกลับ กับโซมะ"

"งั้น ยูคินายไปส่ง น้องชายฉันให้หน่อยดิ่่" โควตะหันมาเสนอยูคิเเทน คิโบหันมามองอย่างประหลาดใจเมือพบยูคิ
คิโบเลิกคิ้วขึ้น ทำหน้าเหมือนถามในใจว่า ไอ้นี่ใคร ยูคิไม่ตอบเเต่พยักหน้าเเทน

"โหย ให้ไปกับคนแปลกหน้า ไปกับโซมะยังดีซะกว่า" คิโบทำหน้าไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม

"นายไปกับโซมะคนเดียวไม่ได้หรอก  ฉันจะให้นายไปที่ผับเอานี่ไปให้เจ้ลิซซี่ ให้หน่อย" โควตะส่งของบางอย่างให้

"ไรอ่ะ"คิโบถามอย่างประหลาดใจเตรียมจะเเกะออกมาดู

"เฮ้  ไอ้เด็กไม่มีมารยาท นี่มันของส่วนตัว นายจะเปิดดูได้ไง" คิโบทำหน้าโดนขัดใจเเล้วล้มเลิก ที่จะเปิดมันออกมาดู

"ก็ได้งั้นก็โอเคละกัน"

"ปะทาคุเราไปกันเถอะ" โควตะโอบไหล่ทาคุ และหันมาทำหน้าล้อเลียนใส่คิโบที่ตอนนี้ทำหน้าบูดเข้าไปอีก



"นี่คุณ  จะยืนอีกนานมะ ผมเหนียวตัว เเล้วก็ร้อนมากด้วย" คิโบหันมันว่ายูคิ จนยูคิตั้งตัวแทบจะไม่ทัน  อะไรของไอ้เด็กคนนี้กันนะ




..............................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: LSK ที่ 03-11-2012 12:27:56

ชอบๆ  :L1:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 03-11-2012 12:37:34

คิโบน่ารักจัง ดื้อจริงๆ หลงรักคิโบ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: AoMSiN555 ที่ 03-11-2012 12:48:02

^
^
^
^
^
^
^
^

จิ้มคนแรกเลย อิอิ  :-[ :-[

สนุกมากเลย คิโบน่ารักอะ  :z1: :z1: :z1:

แล้วมาอีกอะจ๊ะ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:

กอด :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: นักเขียนสุดน่ารักอิอิ :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: nOsTrAdamUsz ที่ 03-11-2012 12:50:12

รักคนเขียน  :-[ :-[   
มาไวดีจัง

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: Amare . . . . ? ที่ 03-11-2012 13:24:16

 :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 03-11-2012 13:35:57

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 03-11-2012 14:43:42

สนุก ดีๆ

ชอบๆ

มาต่อ อีกๆ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: netthip ที่ 03-11-2012 15:06:43

มาเฟีย โคตรชอบเลยอะ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 03-11-2012 16:11:32

มันสนุกมากกกกก   o13 o13 มาต่อเร็วๆๆๆนะ  :z13: :z13: :z13:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 03-11-2012 17:25:03

น่าติดตามอะ น่าสนุกใครคือพระเอกเนี้ย รู้สึกนายเอกจะแพ้ทางตลอดเลย นายเอกน่าจะมีบทบาทที่สำคัญกว่านี้เนอะ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 03-11-2012 17:45:49

คิโบน่ารักอ่ะ  :-[ :impress2:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 03-11-2012 18:30:05

หลงรักคิโบตัวแสบน่ารักได้อีก :L1:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: EARTHYSS :) ที่ 03-11-2012 19:18:55

ต่อไวไวนะจ้ะ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 03-11-2012 20:04:54

คิโบ คู่กับยูคิ รึเปล่าเนี่ย คิคิ

ีรอตอนต่อไปนะคะ

 :L2:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 03-11-2012 20:06:19

ก๊ากกก :laugh: อ่านไปยิ้มไปตลอดเลยอ่ะ
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข :กอด1:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 03-11-2012 21:03:54

ตอนที่5





ตอนนี้ผมกำลัง นั่งอยู่ในรถ ของคนแปลกหน้าที่ชื่อยูคิ ผมรู้สึกว่าหน้าเค้าคุ้นมาก เอ  เราเคยเห็นที่ไหนหรือเปล่านา คิดไงก็คิดไม่ออก
จ้องหน้าเเล้วคิดนึกว่าเคยเจอกันหรือเปล่า  มันขัดๆไงไม่รู้ เหมือนเคยเห็น แต่หน้าตาหล่อดีนะ หล่อเเบบญี่ปุ่น ถ้าถอดเเว่นตานั่นออกมันจะหล่อซักแค่ไหนนะ

"มีอะไรติดหน้าผมหรือไง" เอือก  สะดุ้งเลยเรา มองเค้าจนโดนจับได้เลย

"เปล่าแค่รู้สึกว่าคุณหน้าคุ้นๆ" ผมหันไปทางอื่นรู้สึกอาย เราเสียมารยาทหรือเปล่าเนี่ย

"หน้าผมโหลขนาดนั้นเลยหรอ" ยูคิถามแล้วยื่นหน้ามาใกล้ มันจะยื่นหน้าเข้ามาทำไมฟระ คนยิ่งอายๆ ผมส่ายหัวว่าไม่ใช่

"เปล่า" ผมหันตาไปมองข้างหน้าเเทน แล้วก็ไปสะดุดที่เเว่นตาสีดำ

"นั่นแว่นคุณหรือเปล่า" ผมชี้ไปด้านหน้ารถ ที่มีชินเป็นคนขับ มีแว่นตาดำวางไว้

"อืม"

"งั้นใส่ให้ผมดูหน่อยดิ่" ยูคิเลิกคิ้วน้อยๆ เเต่ก็ให้ชินหยิบให้แล้วเอามาใส่

"นั่นไงว่าแล้ว" เอากำปั้นทุบมือ อย่างกระจ่างในข้อข้องใจ

"คุณนั่นเอง ที่ผมชนตอนจะกลับเมืองไทย" ยูคิทำหน้าแบบงงเข้าไปอีก ลืมแล้วเเหงๆแต่ช่างเหอะ

"แล้วคุณก็ ว่าผมแทนเจ้านายคุณนั่นเอง"ผมชี้ไปที่ชิน ตอนนี้กำลังทำหน้าแบบงานเข้า

"ผมต้องขอโทษด้วยครับ" ชินรีบขอโทษทันที

"อืม ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่"

"เราเคยเจอกันด้วยหรือ" ยูคิเลิกคิ้วเข้าไปอีก ผมรู้สึกไม่ชอบใจเลย ลืมคนหล่ออย่างคิโบได้ไง

"จำไม่ได้ก็ช่างมัน" งอลละไม่พูดดีกว่า ยังจะมีหน้าทำหน้าเป็นลูกหมางงอีก ชิ๊



ผมเเละยูคินั่งรถได้ซักพักก็ถึงผับ




"คุณรอผมที่รถก็ได้ เดี๋ยวผมก็ออกมา" ยูคิพยักหน้าเข้าใจผมเลยรีบเอาของเข้าไปให้เจ้ลิซซี่

"สวัสดีค่า นายน้อย มาซะดึกดื่นเลย มันอันตรายนะค้า" เจ้ลิซซี่ว่าแล้วเข้ามากอดเเขน เจ้แกจะเกาะหนึบไปไหมเนี่ย

"โควตะให้เอานี่มาให้" ผมยื่นถุงกระดาษให้ลิซซี่คว้ามาและแกะ อยู่ตรงนั้น


"ต๊ายต้องขอบคุณมากๆเลย นะคะ ไทยากิของโปรดเจ๊เลย นายน้อยคิโบจะทานด้วยกันไหมค้า"  ฮึ่ยเสียท่าไอ้โควตะอีกแล้ว
มันหลอกผมให้เอาขนมมาให้เจ้ เพื่อที่จะอยู่กับทาคุกันตามลำพังสินะ แค้นมันจริงๆ

"อ้าวคุณคิโบ" เรนทักผมเมื่อกำลังจะเลิกงาน

"ดีคับเรน เลิกงานแล้วหรอ" ผมถามแล้วยิ้มให้

"ครับพรุ่งนี้มีเรียนเช้า" เรนยิ้มกลับ

"อ้าวเรนยังเรียนอยู่หรอผมนึกว่าคุณจบแล้วซะอีก"

"ฮะๆยังหรอครับผมยังอยู่มหาลัยปี3น่ะครับแต่ก็ใกล้แล้วล่ะ"  ผมอยากคุยกับเรนต่อเลยชวนเรนไปหาที่นั่งคุยกันสองคน

"เมื่อไรคุณไนท์จะมาอีกหรอครับ" เรนถาม ฮั่นแน่คิดถึงไอ้ไนท์แน่ๆ

"สิ้นเดือนนี้นะเห็นมันว่าจะมาอยู่  คิดถึงล่ะซี่" ผมทำสายตาล้อเลียน เรนพยักหน้าแล้วทำหน้าเเดง

"ครับ"เอ้า ยอมรับอีก

"ทำไมไม่ไปอยู่กับไนท์มันเลยล่ะ" ผมออกความคิดรู้ทั้งรู้มันเป็นไปไม่ได้

"คุณคิโบก็  ผมน่ะคงไม่มีทางไปอยู่กับคุณไนท์ได้หรอก"เรนทำหน้าเสียดาย

"อืม แต่ไม่เป็นไรหรอกน่าเดี๋ยวเรนก็ได้เจอคนที่ดีกว่าไอ้ไนท์แน่"  อึก ดันพูดอะไรไม่ดีไปจนได้สิเรา เรนทำหน้าเศร้าทันที

"ผมก็คิดว่าอย่างนั้นครับ" เรนทำหน้าเศร้า แล้วเงยหน้ามายิ้มให้   ผมเปลี่ยนอารมณ์ทันที

"เเล้วคุณคิโบ ล่ะครับสนุกไหมกับงาน" เรนเปลี่ยนเรื่อง

"แหะ มันก็ดีนะ แต่เท่าๆที่ดูมาผมว่าผม แทบไม่ได้ทำอะไรเลย"

ก็งานที่ผมทำอยู่นี่ก็งานในผับนี่หล่ะ เป็นคนคอยดูเเลผับเพราะขาดคนดูแลลำพังเจ้ลิซซี่จะดูแลได้ทั่วถึงยังไง แต่ถึงแม้ว่าจะได้รับงานมา ผมกลับโต๋เต๋ไปเรื่อยพอถึงเวลา
ก็เข้ามาดู มาคุยกับเด็กในผับแล้วก็ออกไปเที่ยวกลางคืนมาได้อาทิตย์แล้ว ผมว่าตั้งแต่มาอยู่ที่นี่กลับเที่ยวมากว่าอยู่กับไอ้ไนท์ที่เมืองไทยซะอีก

"ฮะ ฮะ ฮะ สู้ๆนะครับ" เรนหัวเราะ

ผมกับเรนคุยกันนานมากพอควร ผมว่าผมลืมอะไรบางอย่างนะ เอลืมไรหว่า แต่ช่างเหอะ  นั่งดื่มกับเรนดีกว่า เดี๋ยวให้เจ้ลิซซี่ไปส่งที่บ้านก็ได้ อยากก๊ง กับเรนก่อน อิอิ 





...........................


*

"ลูกพี่ครับ ลูกพี่"ชินเขย่าตัวยูคิ

"อืมฉัน หลับไปนานแค่ไหนเเล้วเนี่ย"ยูคิ ลุกขึ้นสวมแว่นตา สบัดหัวไล่ความง่วงออกไป

"2 ชม.ครับ"

"ห๊า แล้วน้องไอ้โควตะล่ะ" ยูคิตกใจทันทีเมื่อรับรู้ว่าตัวเองหลับนานขนาดนี้

"เอ่อ ยังไม่ออกมาเลยครับ" ชินทำท่ากระอักกระอ่วน ไม่กล้าตอบสิ่งที่ได้เห็นมา

"แล้วทำไมแกไม่เข้าไปตาม" ยูคิตะคอก ชินถึงกับสะดุ้ง

"ผมเข้าไปตามแล้วครับ แต่ผมเป็นแค่ลูกน้องคงไม่มีสิทธิ์ ไปตามกลับมา"

"ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ กับแค่เด็กแกยังตามไม่ได้เเล้วยังงี้จะทำงานใหญ่ได้ไง" ยูคิ ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในผับทันที
 
แล้วไอ้เด็กบ้านั่นมันไม่รู้หรือไงว่ารออยู่ทำอย่างนี้มันเท่ากับหยามเราชัดๆ คนอย่างยูคิไม่เคยต้องรอใครนานขนาดนี้ด้วยซ้ำกลับต้องมารอไอ้เด็กที่โตแต่ตัว
แต่กลับไม่มีความคิดอย่างนี้ 


"ฮึก  ผมคิดถึงบ้านจังเลยเรน ผมอยากกลับเมืองไทย แต่กลับไม่ได้ คิดถึงอาหารไทยอยู่นี่ก็หากินยากเหลือเกิน คอยดูนะถ้าพวกนั้นเผลอเมื่อไรผมจะหนีกลับเลยคอยดู"
เสียงของคิโบรำพันถึงบ้านที่เมืองไทยดังลั่นไปทั่ว คงจะเมาเต็มที่เเล้ว เพราะพูดไทยคำ ญี่ปุ่นคำ บางทียังมีภาษาอิ้งผสมอีก เรนได้แต่ทำหน้าหนักใจ คิดผิดจริงๆที่นั่งดื่มกับคิโบ

"คุณคิโบ ครับผมว่าพอเถอะ คุณดื่มมากแล้วนะ" เรนว่าแล้วแย่งเเก้ว คืน

"ม่าย ผมไม่อวก ก็ไม่เลิกหรอก" คิโบว่าแล้วแย่งกลับ

"เอ่อ นายน้อยแต่เจ้ว่า นายน้อยอ้วกไปหลายรอบเเล้วนะ" เจ้ลิซซี่ว่า ทำหน้าแบบหนักใจ ต้องถูกตำหนิเเน่ๆ ที่ทำให้นายน้อยอยู่ในสภาพอย่างนี้ 
คิโบเองก็เช่นกันรู้ทั้งรู้ว่าคออ่อนยังจะซดเข้าไปอีกไม่รู้ว่าไปเก็บกดมาจากไหน

"ไรไม่ได้อ้วก แค่เข้าไปฉี่ ฮือทุกคนใจร้ายไม่รักคิโบเลย พ่อก็ไม่รัก พี่ก็ไม่เเล แถมทิ้งผมไปกับไอ้บ้าโควตะนั่นอีก คอยดูนะเดี๋ยวผมจะไปขวางทางรักมันถึงในห้องเลย ว๊าก"
เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะทีนี้ ยูคิมองอย่างทึ่งแบบไม่เคยพบเคยเห็น ไม่มีใครจะบ้าเท่าไอ้เด็กคนนี้อีกแล้ว จู่ๆก็ร้องว๊ากขึ้นมา ดีนะที่ผับปิดไปแล้วไม่งั้น ได้อายกันทั่วหน้าแน่

"ชินไปลากมา" ยูคิสั่งอย่างโมโห ให้ตัวเองรอตั้งนาน แต่ตัวเองกลับมานั่งดื่มสบาย เเถมยังจะอาละวาดอีก

"ใครว๊ามีสิทธิ์ ไรมาจับกูปล่อยนะเฟ้ย!" คิโบพยายามดิ้นอย่างสุดฤทธิ์ ขนาดดื่มตัดกำลังเเล้วยังสามารถดิ้นพล่านจนชินเอาไม่อยู่ขนาดนี้ เด็กนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ

"จะทำอะไรน่ะ"เจ้ลิซซี่ถามอย่างตกใจ

"ผมเป็นคนพาเจ้าเด็กนี่มาเอง ผมจะพาเขากลับ" ยูคิว่า ลิซซี่เห็นยูคิก็พยักหน้าทันที

"ฮึยปล่อยนะ ไอ้ยักษ์ ปล่อยดิ่เฟ้ย มาอุ้มกูทำมาย  ไอ้เวง" คิโบพูดภาษาไทยแต่คนที่ไม่เคยได้เรียน ฟังดูแล้วเหมือนภาษาอะไรก็ไม่รู้ แต่ยูคิกลับรู้ความหมายไอ้เด็กนี่เริ่มพูดไม่เป็นภาษาแล้ว

"ปล่อยฉันจัดการเอง" ยูคิให้ชินถอย ชินวางคิโบลง ไอ้เด็กนี่ทำท่าจะโวยต่อ แต่ถูกยูคิจับพาดบ่า

"เฮ้ย!  ปล่อยนะ ปล่อย" คิโบ ทุบหลังอย่างแรง แต่แรงของคิโบยูคิกลับคิดว่าเหมือนแมวตะปบมากว่า 
เมื่อมาถึงรถ ยูคิก็โยนไอ้เด็กบ้าเข้าไปในรถอย่างไม่ยั้ง

"อัก !     ไอ้บ้า ฮือ พ่อจ๋า แม่จ๋า คิโบโดนรังแก" คิโบร้องอย่างกับเด็กจนยูคิโมโหหนักเข้าไปอีก

"เงียบซะ ไอ้เด็กบ้า!!!" ยูคิตวาด แต่ก็ยังไม่เงียบอีก ทำให้เขาถึงกับส่ายหัวไปมา

"ออกรถได้เเล้วชิน" ยูคิหันไปว่าชินทีมัวแต่ตกใจ ไม่ยอมออกรถเสียที

"ครับๆ"

"ฮือ อยากกลับบ้าน" คิโบบ่นอยู่อย่างนั้น มาตลอด

"ก็กำลังพากลับอยู่นี่ไง" ยูคิว่า  แต่คิโบส่ายหน้า

"กลับเมืองไทย" เออเอากับมันสิ ยูคิไม่รู้จะทำไง เลยต้องโทรไปหาโควตะแทน

"ดีครับ"เมื่อโทรไปซักพักโควตะก็รับโทรศัพท์

"แก ไอ้โควตะเพราะงี้ใช่ไหมมึงถึงให้ไอ้เด็กนี่มากับกูน่ะ" ยูคิว่าอย่างโมโห 

"555 รู้เเล้วสินะ โทษทีว่ะเพื่อนไม่มีใครเอามันอยู่ มันไปทำเรื่องอะไรอีกล่ะ" โควตะว่าอย่างอารมณ์ขันเมื่อถูกจับได้

"เมาเเล้วพล่ามอะไรไม่รู้เนี่ย กูรำคาญมันมามากแล้วนะ"

"เฮ้ยมันเมามากเลยหรอวะ อย่าพากลับบ้านนะไม่งั้นกูโดนว่าเละแน่"โควตะว่าอย่างตกใจ

"เฮ้ย!" ยูคิตกใจทันทีเมื่อยูคิอวกออกมา

"แม่ง เอ้ย รถกูเละเลย มึงต้องรับผิดชอบด้วยไอ้โควตะ" ยูคิว่าอย่างหมดความอดทน

"อ่า ๆ ไว้จะเลี้ยงข้าวตอบแทนละกัน" โควตะมันยังไม่เลิกขำ

"เออ เลี้ยงข้าวกูมันยังน้อยไปไอ้เพื่อนเวร" ยูคิตัดสายทิ้งแล้วกลับมามองไอ้ตัวดีที่ตอนนี้หลับคารถคาอวกไปแล้ว ดีนะที่ก่อนหน้านี้ก็ปล่อยไปแล้วบ้างเลยเจอแต่น้ำ
ไม่งั้นเนื้อเน้น ๆ

ยูคิต้องทนนั่งในรถที่มีกลิ่นเหล้ากลิ่นไวท์ฟุ้งไปทั่วกว่าจะมาถึงคอนโดก็ปาไมเกือบชม. แล้วต้องมาอุ้มไอ้เด็กที่มีแต่อวกเปราะตัวอย่างนี้ ปวดกระบาลจริงๆ

"เอารถไปล้างด้วย  พรุ่งนี้ไปเอารถอีกคันที่บ้านมารับฉันที่คอนโด" ยูคิสั่งชิน  ส่วนชินก็ทำหน้า......กูอีกแล้ว ต้องทนเหม็นกว่าจะถึงที่พัก แถมต้องเอาไปทำความสะอาดอีก
เซงๆจริงๆดันเป็นคนสนิทของเจ้านาย เลยต้องรับเคราะห์ไปด้วยตลอดศก

ตุบ ยูคิโยนคิโบลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยๆ  เหนื่อยมาทั้งวันยังต้องมาเหนื่อยกับไอ้เด็กที่เพิ่งจะเคยเห็นหน้าอีก แถมต้องมาทำความสะอาดตัวให้มันอีกด้วยเกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้กลับต้องมาทำให้ไอ้เด็กบ้านี่น่ะนะ

"นี่ตื่นมาอาบน้ำก่อนเลยนะ"ยูคิตบหน้าเบาๆเพื่อให้คิโบตื่น แต่คิโบกลับคำรามในคออย่างขัดใจและปัดมือทิ้ง มันยิ่งทำให้ยูคิถึงกับสติเเตก

"พูดดีๆไม่ฟังกันใช่ไหม" ยูคิเริ่มเหลืออด เข้าไปห้องน้ำ แล้วเปิดน้ำใส่อ่างจนเต็มกลับออกมาข้างนอกอุ้มคิโบขึ้นมาแต่เจ้าตัวก็ยัง
ไม่ตื่น ยูคิยิ้มอย่างมีชัย แล้วอุ้มเข้าห้องน้ำโยนลงอ่างทันที

"อ๊า~  "  คิโบสะดุ้งรีบตะกาย ขึ้นมาทันที ตอนนี้ตาสว่างขึ้นมาเลย เเถมสำลักน้ำเข้ามาเต็มๆ

"แค๊ก  ทำบ้าไรฟะ" คิโบพูดอย่างตกใจแล้วมองยูคิอย่างเอาเรื่อง

"ก็ทำอย่างที่เห็นรีบอาบน้ำซะฉันเหนื่อยมามากเเล้ว" ยูคิก็เดินออกมา ส่วนคิโบน่ะหรอ ตอนนี้กำลังกำลังมึน เพราะฤทธิ์เครื่องดื่มที่ดื่มมั่วไปนั่นเเหละ
ยังไม่สร่างดีบวกทั้งนอนน้อยเลยกำลังมึนแต่ก็ถอดเสื้อผ้าเเช่อยู่อย่างนั้น เพราะมันสบายตัวดี

ส่วนยูคิออกมาได้ซักพักรอยูคิออกมาแต่ก็ยัง ไม่ออกมาอีก ต้องเหนื่อยเดินเข้าไปดูอีกรอบ  พอเข้าไป เจอคิโบกำลังหลับอยู่ในอ่าง ยูคิส่ายหัวอย่างระอาก่อนจะอุ้ม คิโบขึ้นมาจากอ่างเอาผ้าขนหนูพัน และพาไปนอนที่เตียงนอน
เสื้อผ้าที่เปียก ยูคิค่อยๆเเกะออกช้าๆ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อถอดเสื้ออกหมด ก็เพราะผิวเเละสัดส่วนของคิโบน่ะสิ มันดูเย้ายวนเขามากมาย แถมผิวที่พอดีไม่เเข็งไม่นุ่มจนเกินไป ให้ความรู้สึกเหมือนผิวเด็ก เมื่อสัมผัสตัวเองกลับชอบ 
ยูคิสะบัดหัวอีกครั้ง สงสัยตัวเองคงง่วงจนบ้าไปแล้วแน่ๆ นี่มันผู้ชายนะ แถมเป็นน้องเพื่อนด้วย ตัวเองก็ไม่เคยที่จะหลับนอน กับผู้ชายด้วยซ้ำ พูดง่ายๆเลย ไม่เคยคิดที่จะชอบผู้ชายด้วยกัน อาจเป็นเพราะคิโบ เหมือนผู้หญิงอย่างนั้นหรอ

"ท่าจะบ้านะเรา"

ยูคิปลอบตัวเอง   แต่ก็ต้องชะงักกับกางเกงขาสั้นนี่อีก งานเข้าเเล้วไหมล่ะไม่กล้าถอดอ่ะ เพราะไม่มั่นใจในตัวเองขึ้นมาเลยเปลี่ยนใจ ไม่ถอดดีกว่า แต่อีกใจถ้าไม่ถอดวันพรุ่งนี้ต้องเป็นไข้หวัดแน่ๆ จึงจำใจต้องถอดออก
ยูคิถึงกับปิดปากมองด้วยตาค้างทันที  เมื่อพบกับเรือนร่างของคิโบ ส่วนนั้นกำลังตั้งขึ้น หรือเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์มันช่วยกระตุ้น พอขอบกางเกงไปโดน มันกลับตื่นตัวขึ้นมาอย่างนี้ อดไม่ได้ที่จะมอง อยู่อย่างนั้น

"จะมองอีกนานไหม" ยูคิตกใจหันไปมองตามเสียงทันที คิโบมองด้วยแววตาที่กำลังโกรธ แล้วดึงหมอนมากอดปกปิด ตัวเอง

"ตื่นแล้วสินะ"ยูคิรักษาฟรอมทันที

"ฉวยโอกาสแท้ๆ" คิโบว่า แต่มันกลับเหมือนหักหน้ายูคิอย่างแรง

"แล้วใครกันที่ต้องมาทำให้ฉันรำบากแบบนี้" ยูคิว่ากลับ

"ก็ไม่ได้ขอร้อง" คิโบว่ายิ่งทำหน้าไม่พอใจ  คนอุตสาห์ช่วยแล้วยังจะพูดแบบนี้อีก สงสียต้องสั่งสอนเด็กไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่ซักหน่อยแล้ว

"อ๊ะ  ทำอะไรน่ะ" คิโบตกใจทันทีเมื่อยูคิคว้าหมอนที่กอดอยู่แล้วโยนไป

"ก็ทำให้เด็กอย่างนาย รู้ว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูดน่ะสิ" ยูคิว่าแล้วยิ้มที่มุมปาก  คิโบทำตาโตอย่างตกใจ
เฮ้ยไรอ่ะ  คิโบคิดอยู่อย่างนี้ งานเข้าเเล้วไง เสร็จแน่ ความคิดที่ไวกว่าปลาไหล คิโบกำลังลุกหนีทันที

"หึจะหนีไปไหนล่ะ" ยูคิคว้าเเขนไว้และจูบคิโบทันที

"อา  อื้อ อื๊อ"

"โอ๊ย!"

คิโบกัดปากยูคิ อย่างยอมไม่ได้

"แก   นี่มันจูบแรกของฉันนะเฟ้ย!" คิโบว่าอย่างหน้าแดง ไม่รู้แดงเพราะอาย หรือเเดงเพราะโกรธกันแน่

"งั้นก็ดีสิฉันจะได้รู้ว่าฉันเป็นคนเเรกของนาย" ยูคิยิ้มอย่างมีชัย มันกลับทำให้คิโบโกรธจนหน้าแดง

"ออกไปนะไอ้บ้า"คิโบพยายามขัดขืนแต่แรงเขาหรือจะสู้ยูคิได้  ยูคิจับมือรวบไว้ทั้งสองข้างแล้วจับพาดไว้ข้างบนเตียง

"ทำอะไรน่ะ" คิโบรู้สึกตกใจและหวั่นๆในอก

"ก็ทำอย่างที่เห็น" ยูคิประกบจูบอีกครั้งแต่คิโบยังขัดขืนเขาจึง เปลี่ยนเป้าหมาย ไปที่หัวนมแทน

"อา อย่านะ" ยูคิขบเม้นและดูดหัวนมอย่างเเรง แต่มันกลับทำให้คิโบ เสียววาบ

"อึก  ปล่อยนะเฟ้ย" คิโบพยายามอีกครั้ง แต่ขาที่ถูกขาของยูคิทับไว้กลับดิ้นไม่ได้  ยูคิใช้ลิ้นไล้ลงเรียลงไปเรื่อย จนทำให้คิโบถึงกับเสียววาบ
จนมาหยุดที่ตรงกึ่งกลางที่ตอนนี้มันกำลังครึ่งหลับครึ่งตื่น

"ไม่นะ" คิโบพยายามขัดอีกครั้งมือที่ถูกตรึงไว้พยายามดิ้นให้่หลุด แต่มันก็ได้แค่ดิ้น
ยูคิใช้ลิ้น ไล้เลียไปที่ปลายยอด แค่นี้คิโบก็เสียววาบไปทั้งแก่นกาย แล้ว จากครึ่งหลับครึ่งตื่นตอนนี้มันกลับตื่นเต็มที่ 

ร่างกายกลับทรยศตัวเองเสียแล้ว

"อา~" ยูคิดูดเม้มแก่นกาย จนคิโบ เสียวและรู้สึกดี กลับคิดเสียอีกว่าหมอนี่ทำไมมันเก่งจัง

"อืม  อ๊ะ" ทุกครั้งที่ยูคิดันปากเข้าออก คิโบกลับรู้สึก เสียวกระสันไปทั้งร่างกายนอย่างบอกไม่ถูก มือที่ถูกปล่อยเมื่อไรไม่รู้ จับหัวของยูคิที่โยกไปตามจังหวะ และกำผมที่อ่อนนุ่มนั้นไว้อย่างพอใจ

"อ่ะ  อ๊า~" น้ำขาวสีขุ่นถูกปลดปล่อยเมื่อถึงจุดสุดยอด ยูคิกลับกลืนกินมันจนหมด และยิ้มอย่างพอใจ คิโบได้แต่เหนื่อยหอบ และรู้สึกเบลอ แต่ไม่วายมองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

"พอได้หรือยัง" คิโบพูดอย่างแผ่วเบาที่เเทบไม่มีเรี่ยวเเรงเหลือ

"หึ แค่นี้มันยังไม่พอหรอก นายเสร็จแต่ฉันยังไม่เสร็จ" ยูคิยิ้มกริ่ม คิโบตกใจ พยายามใช้เเรงอันน้อยนิดยันยูคิออกจากตัว 
ยูคิ เร้าโลมคิโบอีกครั้ง มันกลับได้ผลเพราะอารมณ์ที่ยังค้างคาอยู่ กลับทำให้คิโบสมยอม อย่างเผลอตัว

เสื้อผ้าที่ไม่เหลืออยู่บนร่างกายเลยทั้งสอง เมื่อสัมผัสกันกลับทำให้รู้สึกซาบซ่าน ชอบกล ยูคิรู้สึกดี ใช่มันรู้สึกดีกว่าร่างกายผู้หญิงที่เขาได้หลับนอนมา ยูคิรู้สึกหลงไหลกับร่างกายนี้เสียแล้ว

"อา  อืม" คิโบครางทุกครั้ง ที่ลิ้นของยูคิไล้เลียไปตามร่างกาย เสียงของคิโบเหมือนเป็นแรงกระตุ้นทำให้ยูคิเริ่มรู้สึก ถึงขีดสุด

"อ๊ะ  ทำ  อะ ไรน่ะ" คิโบถามด้วยน้ำเสียงเเหบพร่าและตกใจเมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่แหย่เข้ามาร่างกาย

"ต้องทำให้ชินก่อน ถึงจะเข้าได้ โดยที่ไม่เจ็บ" ยูคิอธิบาย  แต่คิโบถึงกับหน้าเสีย นี่เราจะถูกกระทำหรือนี่แต่มาถึงขนาดนี้แล้วมันก็ต้องปล่อยเลยตามเลยเพราะถึงยังไงก็ขัดขืนไม่ได้อีกแล้ว

"อ๊ะ   อึก" ยูคิค่อยขยับนิ้วและ เริ่มเพิ่มนิ้วเข้าไปทุกครั้งที่เริ่มรู้สึกว่าคิโบเริ่มรับได้ เขาถอดมือออกเเละ เอาแก่นกายที่ทาด้วยเจลเข้าไปแทน

"อึก  อ๊ะ  อา จะ เจ็บ" คิโบรู้สึกเจ็บจนน้ำตาซึม ยูคิก็เช่นกัน เพราะมันรดแน่นและเพราะของเขาที่ใหญ่ทำให้ลำบากต่อการเข้า คิโบผ่อนหายใจเป็นพักๆ
เมื่อ ยูคิค่อยๆดันเข้ามา จนสุดด้าม ยูคิแทบหอบ เมื่อดันเข้ามาจนสุด เขาจูบคิโบอีกครั้งเพื่อปลอบใจ จากนั้นก็เริ่มขยับ จากช้าๆ จนเป็นเร็ว แรงถี่ ตามความปราถนาของตัวเอง

"อ่ะ  อ๊ะ อีะ อา~" คิโบก็ร้องอย่างไม่เป็นภาษา ทุกครั้งที่ส่วนนั้นของยูคิเข้าๆออกอยู่อย่างนั้น ตอนแรกเจ็บ ตอนนี้กลับรู้สึกดีและสนุกไปกับมัน ยูคิพลิกทันทีเเละให้คิโบอยู่ด้านบน

"อึก" คิโบทำหน้าขัดใจเล็กน้อย เมื่อตัวเองถูกจับให้อยู่ท่านั่งซึ่งส่วนนั้นของยูคิเข้ามาข้างในจนมิดด้าม  ยูคิยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ และลุกนั่งตาม  คิโบกอดคอยูคิเเน่น ยูคิเริ่มยกขาขึ้น
และเริ่ม จับสะโพกของคิโบไปตามจังหวะที่ตัวเองปราถนา

ไอ้คนขี้โกง คิโบได้แต่คิดอยู่ในใจ แต่ตัวเองกลับรู้สึกดีได้ด้วยจนถึงขีดสุดอีกรอบ

"อา" คิโบครางอย่างพอใจ

"ฉันก็ไกล้จะไปแล้ว" ยูคิว่าแล้วรีบเร่งจัวหวะ จน ตัวกระตุกเกร็ง และปลดปล่อยไปในตัวของคิโบ
ทั้งคู่ล้มลงอย่างเหนื่อยล้า คิโบเองก็เช่นกันหอบถี่ๆข้างหูของยูคิแต่เเก่นกายยังค้างอยู่อย่างนั้น ยูคิจับพลิกและถอนกายออก
คิโบคงเหนื่อยมาก เลยหลับไปแล้วยูคิเห็นอย่างนั้นจึงหยิบกระดาษทิชชู่มาทำความสะอาดให้ก่อนจะล้มตัวนอนกอดคิโบ

*



...........................








แอบอายนิดๆ ทำไปได้ :-[

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่5 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 03-11-2012 21:10:53

อ่า  อืม รู้สึกครั่นเนื้อ ครั่นตัวชอบกล ผมตื่นมาในยามเช้า เช้าของผมนี่มันคงสายมากแล้วของใครอีกหลายๆคน
เพราะแดดที่แรงจ้าลอดส่องผ่านเข้ามาทางม่านสีอ่อนๆที่ปิดหน้าต่างอยู่นี่หล่ะ ผมค่อยๆปรับแสงสว่างของดวงตาทีละน้อย
หันซ้าย แลขวา นี่มันไม่ใช่ห้องเรานี่หว่า.............................แล้วมันห้องใคร ใช้เวลาประมวลผลของสมองเล็กน้อย ก็รีบลุกขึ้นนั่งทันที

"โอ๊ย!   อูย" ไมมันเสียวสะโพกจังวะ  มองหาไอ้เจ้าของห้อง แม่งชิ่งไปแล้ว ฮึ่ม  ปวดหัวจังเลย  เอามือกุมขมับเเล้วนวดเบาๆให้คลายปวด
คอเเห้งจังเลย พอหัน ข้างๆเตียงก็เจอยาและเเก้วน้ำ วางไว้ข้างๆโคมไฟ  จะเป็นใครไม่ได้นอกจากไอ้บ้าเมื่อคืน ที่มันย่ำยี ความเป็นชายของผมซะป่นปี้
ผมไม่ได้สมยอมนะ เพราะเมาต่างหากเมาแบบมีสติ  ฮือๆๆๆ   ทำไมคิโบช่างโชคร้ายอย่างนี้ คิดแล้วก็เจ็บใจ ไอ้บ้านั่นมันฉวยโอกาศ
อยากฆ่ามันทิ้ง จะฟ้องแม่ด้วย..........แต่ จะฟ้องไงล่ะ
 "แม่ครับคิโบโดนข่มขืน"

.......... :z3:อยาก เอาหัวโขกกำแพงตาย ใครจะกล้าพูดฟะ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น

ออแล้วเราจะคิดให้ปวดกระบาลไมวะ เราเป็นผู้ชายนี่หว่า ไม่ได้เสียหายอะไรซักหน่อย เอาไปก็ไม่ท้อง   แต่เสียประตูหลังไปแล้วเจ็บจายยยยยยยยยยย   ฮ่วย แค้น กินน้ำดีกว่า

"อึก อึก ฮ่า" ค่อยชื่นใจหน่อย แต่ก็ยังปวดไปทั้งตัวอยู่ดีอาบน้ำดีกว่า

พอลงจากเตียงจะลุกยื่น ขาผมมันก็สั่นพับๆ อย่างไม่มีเรี่ยวแรงมาซะดื้อๆ เลยต้องไปนั่งกองอยุ่ที่พื้น รู้สึกเหมือนมีไรไม่รู้ไหลออกมาจากก้น ด้วยเลยต้องหันไปมอง

 โอ้ววววววววววววแม่เจ้า น้ำของไอ้บ้านั่นไหลออกมาจากตัวผม  ฮือเหมือนมันซ้ำเติมผมไงไม่รู้ มันทำให้ผมรับรู้ว่าเมื่อคืน ผมไม่ได้ฝันไป แง๊   

"แอ๊ด~" หันไปตามเสียงของประตู ไอ้หล่อสี่ตาโผล่หน้าเข้ามาแถม มองผมอย่างตะลึง
 
ย๊ากกกกกกกกกกกกกอย่าอยู่เลยมึง ใช้แรงเฮือกสุดท้ายกระโดดบีบคอมัน

"เหวอ   เล่นไรเนี่ย  อึ๊บ" มันรีบล๊อกมือผมแล้วอุ้มมาวางไว้บนที่นอนคืนส่วนผมน่ะหรอ กูจะฆ่ามานนน

"มึงตาย ไอ้บ้า ไอ้สี่ตา ไอ้คนฉวยโอกาศ ย๊ากๆๆๆ" ผมกำหมัดแล้วทุบรัวไปที่มัน มึงจะเอาแขนบังทำไม

"พอได้แล้วน่า" มันว่าแล้วจับแขนผม

"ปล่อยนะ" ผมดิ้นสุดกำลังอันน้อยนิด

"จะยั่วกันหรือไง".........   ยั่ว......มันหาว่าผมยั่วงั้นหรอ  สติแตกแล้วนะว้อยยยย!!!

"ไอ้คนหน้าด้าน โอ๊ย!" อ๊ากเคลื่อนผิดจังหวะ สะโพกเลื่อน

"เป็นอะไรมากไหม" มันทำสีหน้าเป็นห่วง ฮึ่อย่าคิดว่าตูจะหลงกลมึง

"ไม่ต้องมาถามเลย ฮึ่ย  ฮือ หมด กัน"อยากจะร้องออกมาดังๆ ชีวิตนี่เจอแต่การกลั่นแกล้ง ช่างลำเอียงอะไรกันเช่นนี้ ฮือ

"เอ่อ ฉันขอโทษ" มันว่าแล้วเอามือมาปาดน้ำตา ทีนี้ล่ะ บ่อน้ำตาผมแตกมาทันที

"แง๊  ไอ้บ้า"เอาหมอนฟาดมันจนหน้าหงายแว่นตากระเด็นไปไหนไม่รุ้ เผยใบหน้าอันหล่อเหลาที่แท้จริง  เฮ้ย  ไม่ใช่เวลามาดูความหล่อ

"หยุดเถอะน่า" มันคงทนกับผมไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เผยนิสัยอันแท้จริงออกมาแล้วสินะ

"ไม่หยุดจะทำมะ..." ผมถลึงตาใส่มันแล้วฟาดหมอนเข้าไปอีก

"อ๊ะ  อุบ อื๊อ"  ยิ่งกว่าฉากตบจูบในหนังให้ชวนเลี่ยนอีก มันดึงหมอนออก แล้วจับเเขนล๊อกไว้แล้วประกบปากผมทันทีที่กำลังเผลอ 
อืม อาอูม มึงจะเก่งไปไหน  เง้อ  ขัดขืนดิ่ขัดขืน กูจะเคลิ้มตามมันไปทำไม

"ฮ่า   "

หลุดออกซักที  สายตาทีมันมองผมหวานเยิ้มขนาดนั้น มันทำให้ผมถึงกับเสียววาบไปยันไขสันหลัง ผมรีบหันหน้าออกทันทีเมื่อรู้สึกร้อนๆที่หน้า

"จะอาบน้ำไหม" มันถามผมเรียบๆ ผมพยักหน้า อืม   

"เหวอ" แล้วมันก็อุ้มผมตัวลอยเข้าห้องน้ำ ว่างผมลงในอ่างน้ำที่ยังมีน้ำอุ่นๆอยู่ในนั้น  ผมหันไปมองหน้ามันทันที

"ใช้ยังอ่ะ" มันทำหน้าแบบงงๆ  ผมหันไปมองอ่างอีกที

"หึ  รังเกียจหรอ" มันว่าแล้วเอาผมลงไป  อาอุ่นจังเลย

"รังเกียจ" แอบประชดมันหน่อย มันทำหน้าเครียดทันที

"รังเกียจมากเลยหรอ" น้ำเสียงแบบน้อยใจ

"อื้ม มากมาย" ผมหันหน้าไม่สบตามัน อุ๊บ  ฮึฮึฮึ  แอบหัวเราะในใจ

"แล้วทำไงคิโบถึงจะไม่รังเกียจพี่ล่ะ" มันยื่นหน้าเข้ามาแอบมอง ผมดันหน้ามันกลับคืนไป

"เเล้วเรื่องไร คุณต้องมาทำแบบนี้กับผมด้วยล่ะ"

"ไม่รู้สิ  รู้เเค่ว่าอยากทำ" ทำสีหน้าแบบจริงจังสุดๆ

"ผมว่าเราลืมเรื่องเมื่อคืนเสียเถอะ" ใช่ลืมๆมันไปซะจะได้จบๆกันไป  ผมว่าแล้วก็เอาน้ำลูบตัว

"จะให้ลืมอย่างนั้นหรอ" รู้สึกน้ำเสียงจะเปลี่ยนเรื่อยๆนะ

"อืมใช่ไง ยังไง ผมก็เป็นผู้ชายคุณคงไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรอยู่เล้วนี่" ผมพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา 
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้ผมรู้สึกอายกับคำพูดตัวเองเหมือนกัน แต่ช่างเถอะยังไงๆวันเวลามันก็กลับคืนมาไม่ได้อยู่เเล้ว

"คิดได้ไง" มันถามผมอย่างเสียงเครียด  ผมหันไปมองอย่างงงๆ

"อะไรอีกล่ะ" ผมถามน้ำเสียงอย่างไม่พอใจเหมือนกัน

"หึ  เธอคงลืมไปแล้วมั้งว่าเมื่อคืนเธอสนุกมาแค่ไหน" คำพูดของมันทำให้ผม หน้าแดงอีกครั้ง

"ผมไม่รู้  ลืมไปแล้ว"

"อืม  ถ้างั้นคงต้องฟื้นความจำกันอีกซักหน่อยแล้วมั้ง" แล้วมันก็กระชากผมขึ้นมาแล้วลากมาบนเตียงเหวี่ยงผมอย่างแรง

"อึก  ไอ้ บะ" ยังไม่ทันจะพูดจบ มันก็จูบผมอย่างแรง



แล้วเหตุการณ์เมื่อคืนก็ซ้ำรอยเดิม    หลังจากนั้นเป็นไงต่อ ทุกคนคงจะรู้นะ  ฮึกกูเสียประตูหลังอีกแล้ว



.................................



ตื๊ด  ตื๊ด 


เสียงโทรศัพท์ดังรับซักทีเซ่คนจะหลับจะนอน



"ครับ ครับ คิโบอยู่กับผมครับ ครับ ครับ คุณน้าสบายดีนะครับ เเล้วผมจะไปเยี่ยมพร้อมไปส่งคิโบนะครับ ครับ"

แล้วเสียงก็เงียบไปคาดว่า คงวางสายไปแล้ว



จุ๊บ มันมาจุ๊บไรนักหนาวะ รำคาญ


"อื้อ"ผมครางอย่างขัดใจ

"นอนคว่ำงี้เดี๋ยวก็เอาอีกรอบซะนี่" มันว่าแล้วหัวเราะเมื่อผมขยับมานอนตะแคงทันที

"ทำไม" ผมถามมัน

"หืม"

"ทำไมถึงยังทำกับผม  ผมเป็นผู้ชายนะ" ผมถามในสิ่งที่ยังค้างคาใจ

"ฉันก็เป็นผู้ชาย" ยังมีหน้ามายอกย้อนอีก  เหอะเชิญตามสบายไม่ตอบก็ไม่เป็นไรแต่อย่าได้หวังว่าจะมีครั้งต่อไป

"พูดไปนายคงไม่เชื่อ" ยูคิเริ่มพูดมาอีก ผมเงียบรอฟัง

"ถ้าฉันบอกว่าชอบเธอ เธอจะเชื่อไหม" จะเชือดีไหมเนี่ย

"เราเพิ่งจะเจอกันเมื่อคืนเองนะ" ใช่เพิ่งรู้จักกันจะชอบกันเลยได้ไง

"การชอบ หรือรักใครซักคน มันมีเหตุผลด้วยหรอ"

"อย่าพูดว่ารัก ออกมาง่ายๆนะถ้าตัวเองไม่มั่นใจ"ผมรีบสวนกลับทันที

"สิ่งที่ฉันพูด ฉันคิดมาดีแล้ว" ยูคิเถียงกลับน้ำเสียงจริงจังเเละหนักแน่น

"เหอะ  น่าเชื่อมากเลย" ผมว่าอย่างไม่เชื่อ

"แล้วทำไง เธอถึงจะเชื่อล่ะ" ยูคิถามผมอีก  ผมไม่อยากเชื่อใครทั้งนั้นแหละ คำพูดของคนๆนี้ คนที่เพิ่งจะรู้จักกัน แถมทำแบบนี้กับผมอีกใครจะเชื่อง่ายๆ

"ผมว่าคุณเลิกคิดเถอะ  ผมไม่อยากมีข้อผูกมัด ผมยังอยากมีอิสระ และอีกอย่างผมไม่ได้รักหรือชอบคุณ"

 ผมพูดไปตามความจริง ความจริงที่มันเป็นไปไม่ได้อยู่เเล้ว


"งั้นถ้าฉันทำให้เธอรักขึ้นมา  ก็ได้งั้นสิ" คำถามของคนที่กำลังพูดข้างๆหู มันทำให้ผมเริ่มรู้สึกรำคาญ มันจะตื้ออะไรนักหนาวะ

"เหอะ มันไม่มีทางอยู่เเล้ว"ผมว่าอย่างเป็นไปไม่ได้

"เกมยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหารสิ" ผมหันไปมอง ไอ้คนที่มันพูดสำนวนด้วยภาษาไทยที่ชัดถ้อยชัดคำแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม

"555 ฝัน จะหนีไปให้ไกล ตามมาได้ก็ตามมาละกัน"ผมว่าประชด

"ถึงหนีไงนายก็ไม่พ้นอยู่ดี"     ผมรู้สึกเสียววาบกับรอยยิ้มที่ ยิ้มให้ทันที



ทำไมชีวิตคิโบถึงได้ วุ่นวายงี้วะ   ทำตัวเองจริงๆเลยเรา  แต่ที่แน่ๆ มีจำเลยหลายคน หมายเลข1มันต้องโดนก่อนใครบังอาจ ส่งเราเข้าปากจระเข้ ถึงได้โดนฟัดอย่างไม่เหลือซากของความเป็นชายอย่างนี้   
จำเลยหมายเลข2 ก็มันอีกล่ะที่ทำให้ผมไม่ได้กลับไปนอนบ้านเพราะ เหตุผลบ้าๆ ที่มันโยน ให้ และอีกหลายจำเลยมันต้องรับผิดชอบ ตายแน่ไอ้โควตะ 
แต่ตอนนี้ขอนอนก่อนเหอะ พลังงานที่โดนสูบไปขอชาตให้เต็มก่อน เเล้วเดี๋ยวค่อยตื่นมารบกับไอ้บ้าที่กำลัง ลูบสะโพกผมอยู่นี่


"อึ๊ก"

ถองข้อศอกไปทีให้เลิก มันยังมีหน้ามาหัวเราะอีก แล้วทำไงจะให้มันหลุดออกจากวงจรชีวิตของผมได้ล่ะ ทีนี้  คิโบล่ะกลุ้มใจ





....................................


*


ภายในห้องที่เงียบ มีเพียงแค่เสียงลมหายใจของคิโบ ทุกๆครั้งที่หน้าอกกระเพื่อมสั่นไหวของเเรงหายใจมันช่างดูเย้ายวลอะไรอย่างนี้ ยูคิอดไม่ได้ที่จะนอนมองอยู่อย่างนั้น
แค่เห็นก็อยากที่กระโดดขย่ำ แล้วอยากจะฟัดซะให้ได้คนอะไร ขนาดนอนยังน่ารักขนาดนี้ เพียงแค่สัมผัส ยูคิก็เเทบจะคุมตัวเองไม่อยู่
ไม่อยากจะคิดเลยว่าตัวเองจะหลงคิโบไปเสียเเล้ว



"อื้อ"คิโบครางอย่างขัดใจทุกครั้งที่เขาเอานิ้วสะกิด แค่นี้ก็ทำให้ตัวเเทบอยากจับกดคิโบอีกรอบเเล้ว

เหลียวมองดูนาฬิกาตอนนี้ก็เกือบจะสี่โมงเย็นแล้ว ได้เวลาต้องปลุกแล้วสินะ  จุ๊บ

"อุ๊บ  อืม"คิโบกำลังดิ้นขลุกๆ ภายใต้ร่างกายของยูคิที่กำลังจะลวนลามอีกครั้ง

"ผลั๊ก  อ๊อก" ยูคิโดนเสยคางเต็มๆ

"ทำบ้าไรฟ้ะ"คิโบแว๊ดใส่ทันทีที่หลุดออกมาจากอ้อมกอดเเละรีบเอามือเช็ดปากที่ถูกจูบ

"ก็ปลุกไง" ยูคิว่าแล้วยิ้มกริ่ม

"ปลุกบ้านนายทำกันอย่างงี้หรอไอ้บ้า" แล้วคิโบก็เอาหมอนฟาดเข้าหน้าอีกครั้ง

"แหมที่รักอย่าดุนักสิจ๊ะ"ทำน้ำเสียงแบบอ้อนสุดๆ

"ใครที่รักวะ"คิโบว่าทำหน้ามุ่ย

"แหมตื่นมาก็พูดไม่เพราะเลยนะ"ยูคิยิ้มหน้าระรื่น แต่มันกลับทำให้คิโบไม่พอใจอย่างแรง

"เหอะเลิกทำหน้าอย่างนั้นซักทีได้มะ"

"ทำไงอ่า" ยูคิแกล้งทำไม่รู้จนคิโบหงุดหงิด

"โวะ  ไปห่างๆได้มะอึดอัด อ๊ะ" คิโบทำหน้าเหวอเมื่อไปสัมผัสอะไรเเข็งๆตรงขาเข้า

"อุ้ย  คิโบก็" ยูคิทำหน้าอายจนหน้าตบ

"อ่ะ  อะไร อ่ะ" คิโบหน้าแดง

"แหมทำเป็นไม่รู้  ก็ที่รักโป๊งี้ใครจะอดใจไหวล่ะ" ทำหน้าหื่นใส่อีก

"แก ไอ้บ้า" ผลั๊ก    อูย ยูคิโดนชกเข้าที่ดั้ง จนต้องกุมไว้ ส่วนคิโบวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความอายในสายตาของยูคิ






..................................





ฮึยไอ้บ้ายูคิ ไมมันหื่นอย่างนี้วะ อ้าว แล้วเราวิ่งมาไม่อายมัน แล้วเสื้อผ้าล่ะโธ่  อยากบ้าจริงๆถ้าออกไปสภาพอย่างนี้มีหวังไม่เหลือแน่   ค่อยๆเเง้มประตูห้องน้ำออกทีละน้อย

"นี่" เรียกไอ้คนที่กำลังนอนกระดิกเท้าอย่างสบายใจ

"เน่~"รอบสองมันก็ยังไม่หันมา

"ยูคิ"

"จ๋า" แค่นั้นล่ะมันเด้งดึ๋งรับขาน ซะน่าตบ

"เสื้อผ้าอ่ะ"

"อยู่ในตู้ไง" มันชี้นิ้วไปที่ตู้เสื้อผ้าข้างนอก  มันจะให้ผมเดินออกไปสภาพโป๊อย่างนี้หรือไงเนี่ย

"หยิบมาให้หน่อย" ผมสั่งมัน แต่มันกลับเฉย สงสัยต้องเล่น ลูกไม้หน่อยละ

"ยูคิจ๋า  หยิบเสื้อผ้าให้ใส่หน่อย" เเหยะ พูดเองเลี่ยนเองจนแทบจะอวก

"จ้า " แล้วมันก็เดินไปหยิบเสื้อ ผ้าที่น่าจะ ไม่ใช่ของผม

"ให้ช่วยใส่ไหม"เเล้วมันก็ทำหน้าหื่นกามใส่ผมอีกครั้งพร้อมยิ่นมาให้ผม

"เรื่องไร"ผมรีบหยิบแล้วปิดประตูทันทีเมื่อคว้าได้  อ้าวมาเเต่เสื้อผ้าแล้วเกงในกูล่ะ(- -") แง้มไปมองอีกรอบมันยิ้มหน้าระรื่นอีก

"ของใครน้า~" ฮึย ดูมันทำ มันกางกางเกงในของผมให้ดู พอผมจะคว้ามันกลับหันหนี

"เอามา"เริ่มเหลืออดละ

"ให้ก็ได้หอมทีดิ่" มันว่าแล้วยื่นแก้มมาให้

"เอาตีนหอมได้ปะเอามาเลยเร็วๆถ้าไม่อยากให้ไม่ใส่กางเกงในออกไปข้างนอก"

 555 คำขู่ได้ผล มันทำแก้งป่องงอลๆเหมือนจะน่ารักแล้วยื่นกางเกงในมาให้



พอเเต่งตัวเสร็จ ก็ออกมาอวดโฉมให้มันเห็น มันมองสำรวจผม


"อืมเปลี่ยนเสื้อผ้าดีไหม" เอ้าไรวะเรื่องมากจิง

"ทำไมนี่ก็ดีแล้ว" ผมกางแขนให้มันดู นี่ก็เสื้อมัน เสื้อยืดสีขาว ของมันใส่สบายดีผมยังชอบเลย

"ไม่อ่าเวลาโดนแสงแล้วมันเห็นข้างใน" มันว่าแล้วขมวดคิ้มมุ่นคิดหนัก

"ห๊ะ   ไอ้บ้า   ไม่มีใครเค้าคิดอย่างนายหรอ  จะไปได้ยังหิวละ" ผมว่าแล้วกุมท้องที่กำลังร้องกันให้ระงมเพราะยังไม่มีไรตกถึงท้องเลย

"เฮ้อ  ก็ได้"แล้วมันก็ถอนหายใจ   นี่ไอ้คนที่น่าถอนหายใจนี่มันผมไม่ใช่หรอ



พอมาถึงบ้านแม่ก็วิ่งออกมารับ หน้าระรื่นเหมือนรออยู่ อิอิ  แม่เรานี่ดีจัง



"ยูคิคุง  คิดถึงจังเลย"แม่วิ่งเข้ามากอดยูคิทันที 

อ้าวแม่แล้วคิโบอ่ะยืนหัวโด่อยู่นี่ แม่ดันไปกอดทักคนอื่นก่อนได้ไง งอลแล้วด้วย
เหอะกอดกันไปเหอะคิโบงอลละ เข้าบ้านดีกว่า ไปถามพ่อบ้านดีกว่ามีไรกิน พอดีกับที่เดินผ่านรถของไอ้โควตะ
หึกลับมาแล้วสินะ แล้วตัวมันหายหัวไปไหนเนี่ย  หึหึหึ 5 5 5 หัวสมองของข้ากำลังนึกแผนอันชั่วร้าย 

"อ้าวคิโบกลับมาแล้วหรอครับ"ทาคุทักผม  ผมแกล้งบ่อน้ำตาแตกทันที

"ฮึก  ฮือ  ทาคุ" ผมเข้าสวมกอด ทาคุทันที

"เป็นอะไรคิโบ" ทาคุถามด้วยความตกใจ ฮึกผมยังใส่ความ ดราม่าเต็มที่

"เมื่อ คืนเมื่อ คืน    ฮือ" ครางไปงั้น  ซบอกที่ทาคุเเล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"อะไร  คิโบ" ทาคุยิ่งทำหน้าตกใจเข้าไปอีกแล้วลากผมเข้าห้องไปหึ  ตามแผนเลย

"บอกทาคุมาเดี๋ยวนี้เลยคิโบ" ทาคุจ้องหน้าผมแล้วเกลี่ยน้ำตาที่แก้มผม

"ไอ้โควตะ ไอ้โควตะมันแกล้งคิโบ"  ผมเริ่มเล่าเหตุการณ์ ที่ถูกไอ้ยูคิปล้ำ ด้วยสาเหตุเพราะไอ้โควตะมันยัดเยียดผมให้ยูคิ
แต่ไม่ได้เล่าว่า ผมเสร็จมันแล้วแค่บอกว่าเกือบโดนเฉยๆ

"ฮึก  ทำไมพวกพี่ๆถึงทำกันอย่างนี้นะ" ทาคุลุกขึ้นด้วยความโกรธแต่ผมคว้ามือไว้ก่อน

"ทาคุอย่าบอกแม่กับตานะ  คิโบไม่อยากให้เป็นเรื่อง" แสร้งทำหน้าเศร้าให้สมจริงนิดนึง    ทาคุนั่งลงแล้วลูบหัวผมเบาๆ

"ได้ไงคิโบ ถึงคิโบจะเป็นผู้ชายแต่พวกพี่เขาทำแบบนี้ ทาคุยอมไม่ได้หรอกที่เห็นน้องชายตัวเองโดนกลั่นแกล้ง  แล้วพี่โควตะก็เป็นพี่ชายเราด้วย
ทำเเบบนี้มันเกินไปแล้ว"ทาคุว่าเเล้วทกาหน้าตาดุๆ ขนาดผมยังกลัวเเทนไม่เคยเห็นทาคุเป็นเเบบนี้มาก่อนเลย

"พี่จะไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง" ทาคุทำท่าจะลุกอีกผมก็ยื้อไว้อีก

"พี่ ผมขอเหอะถ้าจะคุย ผมว่าอย่าให้คนในบ้านรู้เลย" อิอิ  คิดแผนยิงนกสองตัวได้อีก4ตัวละ

"แล้วจะให้พี่ทำไง" ทาคุถาม

"พี่ให้คนไปตามแล้ว ให้เขาไปคุยใต้ต้นท้อสวนหลังบ้านเถอะที่นั่นมันเงียบแล้วก็ไม่มีใครด้วย"

ผมออกความคิด ทาคุมองอย่างแปลกใจ แต่ก็พยักหน้า



"คิโบ อย่าร้องนะพี่จะไม่ยอมให้คิโบเสียเปรียบหรอก"

"อื้ม คิโบรู้ว่าทาคุเป็นห่วง ขอบคุณนะ" ผมยิ้มทั้งน้ำตา

"ไม่เห็นต้องขอบคุณเลยเราเป็นพี่น้องกันนี่" ทาคุว่าแล้วยิ้ม   :z10:ผมรู้สึกไม่ค่อยดีแล้วสิที่หลอกทาคุ

"พี่ ตอนที่เรียกอ่ะเราเตรียมตั้งโต๊ะน้ำชานะ เค้าจะได้ไม่รู้ตัวก่อน" ผมเสนอ

"อืมงั้นก็ดีพี่จะได้ให้คนไปเตรียมจัดโต๊ะ" แล้วทาคุก็เดินออกไปคงจะไปหาพ่อบ้าน  ส่วนผมใส่ตีนหมาวิ่งไปโกดังเก็บของทันที
มองหากาวอย่างหนึบที่วันก่อน พ่อบ้านเอามาใช้ ขอบอกว่ามันหนึบมากเพราะ ตอนที่พ่อบ้าน เอามาใช้ทาป้าย อะไรซักอยากแล้วมันไม่แห้งผมเผลอไปเหยียบปรากฎว่า
ผมต้องเสียลองเท้าคู่โปรดไป    มันต้องใช้ได้ผล พอได้สิ่งที่เล็งไว้ก็วิ่ง ไปสวนหลังบ้าน ทากาวนั้นกับเก้าอี้สองตัว ถ้าตามองธรรมดาเราไม่รู้เลยว่าทากาวแต่ถ้านั่งลงไปละก็หนึบแน่ 555
พอจัดโต๊ะเสร็จผมก็ไปนั่งรออยู่ก่อน ผมเรียกทาคุมานั่งข้างๆ ตัวที่ไม่ได้ทาเเล้วรอไอ้2คนนั้นมา 


หล่อมาแต่ไกล หึ หึ หึ เสร็จแน่
ไอ้ยูคิยิ้มหน้าบานมาเลยนะมึง

"เชิญนั่งสิคับ"ทาคุว่า แล้วทั้งคู่ ก็นั่งไปที่เก้าอี้ตัวนั้น   เยส  สำเร็จ

"วันนี้นึกไง ชวนพี่ดื่มชาตอนเย็นอย่างนี้" โควตะเริ่มถาม 

"อื้ม  แต่ยูคิว่าดีออกได้นั่งคุยกับคิโบบรรยากาศดีมากเลยบ้านมึงเอ้ย บ้านนายน่ะโควตะ" ยูคิมันแจมแล้วนั่งชันคางมองผม

"ครับ ผมแค่อยากจะคุยด้วย" ทาคุเริ่มพูดแล้วเอาเเขนโอบผมไว้

โควตะแปลกใจเล็กน้อย ที่เห็นทาคุทำแบบนั้น แล้วเริ่มสีหน้าไม่พอใจ

"เรื่องอะไรหรอ" โควตะถาม

"ก็เรื่องที่พี่ ส่งคิโบให้พี่ยูคิลวนลามไง"  ไอ้โควตะทำหน้าเหวอทันที ส่วนไอ้ยูคิ ก็สะดุดหัวแทบทิ่มโต๊ะ

"อะ อะไรนะ" พร้อมใจกันพูดเลยนะ

"คิโบ เล่าให้ผมฟังแล้ว" ทาคุทำหน้าดุ แต่ไอ้โควตะทำหน้างงๆ  ผมเองก็แอบทำน้ำตาซึมเพื่อความสมจริง

"ผมไม่นึกเลยว่า พี่ทั้งสองคนจะไร้ความคิดกันอย่างนี้ ต่อไปนี้ไม่ต้องเข้ามาวุ่นวายกับคิโบอีกนะพี่ยูคิ  ส่วนพี่ ผมกับพี่เราขาดกัน"  ฮ่า  นี่สิที่รอคอย  มันทั้งสองทำหน้าตกใจอย่างเเรง

"ไปคิโบกลับห้องกันเถอะ" แล้วทาคุก็ลากผมออกมาจากตรงนั้น แอบแลบลิ้มให้ทีอย่างสะใจ

"เดี๋ยวทาคุ เฮ้ยไรเนี่ยติดไรวะ" โควตะโวยวาย

"กูก็เหมือนกัน  เดี๋ยวก่อน ทาคุ คิโบ" ไอ้ยูคิเรียกให้พวกผมหยุดฝันไปเถอะ 5 55

แล้วพวกมันก็เอะอะโวยวายเเกะกันยกใหญ่ มันคงติดทนนานเลยล่ะเพราะมันนั่งแช่ตั้งนานนิ่ ขนาดรองเท้าผมแค่เเป๊บเดียวก็ติดเเล้ว  แต่ของมันเล่นตั้งหลายนาทีคงจะยากหน่อย  แล้วพวกลูกน้อง ในบ้านก็กรูไปอย่างตกใจเพราะคิดว่าเกิดเรื่องอะไรอีกล่ะมั้ง



คิโบสะใจมาก หึหึ





........................................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่5 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: nOsTrAdamUsz ที่ 03-11-2012 21:13:44

จิ้มๆๆๆๆ   :L1: :z13: :z13:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: ตัวเลข ที่ 03-11-2012 21:23:23

สนุกดีนะค่ะ ชอบอะแต่ยังไม่ค่อยเห็นเค้ามาเฟียซักเท่าไหร่เลย :m20:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่4 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 03-11-2012 21:24:45

สนุกอ้า มาต่อไวๆนะคะ

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่5 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 03-11-2012 21:50:55

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่5 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: netthip ที่ 03-11-2012 21:53:54

น้องโบจัง.......ร้ายว่ะ  :laugh:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่5 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: mister ที่ 04-11-2012 00:21:21

คาวาอิเนะ   :-[ :-[

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่5 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 04-11-2012 00:34:13

เอ้ ตอน ...กันรอบแรก เหมือนยูคิจะเอาทิชชู่เช็ด ไม่ได้เช็ดออกหรอกหรอ
พอตื่นมาถึงมี..ไหลออกมา

ต่อๆ

ทาคุร้าย อิอิ o13

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่5 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 04-11-2012 01:34:52

สนุกนะแต่แอบเหนื่อยใจนิดนึงทั้งพระเอกและนายเอกเลยที่หนักใจก็พระเอกเนี้ยแหละเห็นแก่ตัวไปนิดตัวนายเอกก็เหมือนจะสู้พระเอกไม่ได้เลยแพ้ทางตลอด เฮ้อ แต่ก็ชอบละนะ มาต่อเร็วๆนะครับ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่5 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 04-11-2012 09:10:51

ตอนที่6



บรรยากาศในห้องช่างเงียบเชียบอะไรเช่นนี้ ทั้งเงียบ   ทั้งเมื่อยทั้งล้า เพราะอะไรหน่ะหรอ ก็ตาดันรู้เรื่องที่ผมแกล้งพี่เขาน่ะสิ   
ชิ๊   อุตส่าห์กะไว้แล้วว่าไม่มีใครจับได้ ว่าเอากาวไปทา แต่ตาดันพูดดักผมไปมาจนหลุดซะได้ เลยต้องโดนทำโทษด้วยการสำรวมอยู่ในห้องคนเดียวอย่างนี้
โดยมี ไอ้โควตะเป็นคนเฝ้าด้วยนี่สิ  นรกชัดๆ



"หึ เป็นไงล่ะอยากอวดเก่งดีนัก เล่นกับใครไม่เล่น" มันว่าเยาะเย้ย
ผมได้แต่เม้มปาก ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ส่วนไอ้ยูคิ ก็นั่งมองทำหน้าหมาเหงา เป็นกำลังใจตูอยู่นั่นแหละ เหม็นขี้หน้าชะมัดเลยจะหันไปทางอื่นก็ไม่ได้
รู้สึกว่าขาจะเริ่มชาเเล้วด้วย  ซักพักทาคุก็เดินเข้ามาในห้อง

"ปะ คิโบกลับห้องไปนอนกัน" ทาคุจะพาผมลุกขึ้นแต่ผมคงไม่มีแรงลุกแล้วล่ะ เพราะขาชาหมดแล้ว

"ไม่ได้นะทาคุ ไอ้นี่มันกำลังโดนทำโทษหรือนายอยากโดนไปด้วยหรือไง" ไอ้โควตะแย้งแล้วรั้งแขน ทาคุไว้แต่ถูกทาคุสะบัดออก

"ผมว่าคนที่จะมานังแบบนี้สมควรเป็นพวกพี่มากกว่า ดีแค่ไหนแล้วที่ผมไม่บอกเรื่องนั้นกับคุณตา"ทาคุึพูดเเละแสดงอารมณ์ไม่พอใจออกมา

"เรื่องอะไรล่ะ พี่ไม่ได้ทำอะไรเลย" โควตะทำหน้าแบบไม่สบอารมณ์เหมือนกัน
 
"ก็เรื่องที่พี่ให้พี่ยูคิปล้ำคิโบไง" โควตะทำหน้าเหวอทันทีแล้วหันไปมองเพื่อนมันที่กำลังนั่งหน้ายิ้มแหยๆ

"อะไรนะ    ฮิ   เด็กบ้าอย่างมันเนี่ยนะไอ้ยูคิจะเอา" พูดด้วยท่าทางมั่นใจสุดๆ เหอะ มึงคิดหรอว่ามันไม่เอา มันเอาตูไปซะเยินเเล้วเนี่ย  ยังปวดไม่หายเลย
แถมยังต้องมานั่งคุกเข่านี่อีก  อูย มันเริ่มวิบๆเเล้วนะเจ็บจี๊ดๆ


"พี่ยู พี่บอกมาเดี๋ยวนี้นะพี่ทำอะไรคิโบหรือเปล่า" ทาคุหันไปถามยูคิอย่างเอาเรื่อง

อย่าเสือกบ้าจี้ ตอบความจริงนะมึง ไม่งั้นกูเอาเจ็บแน่   ผมพยายามส่งจิตอาฆาต แต่ดูเหมือนมันไม่ได้รับรู้อะไรเลย

"ครับ คิโบเป็นของพี่ไปแล้วล่ะทาคุ" ยังมีหน้ามายิ้มอย่างดีใจอีก ไอ้เวรเสือกพูดงี้ได้ไง

"ไม่ใช่นะทาคุ คิโบยังไม่ได้เสร็จไอ้บ้านั่นซักหน่อย" ผมรีบแก้ตัวแล้วหันไปถลึงตาใส่ไอ้คนที่มันไม่รู้สึกรู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย

"จริงหรอวะไอ้ยูคิ  ไอ้เด็กนี่มันน่าเอาตรงไหน ไม่มีส่วนไหนที่เรียกว่าอยากจะเอาเลย" ไอ้โควตะปากดีแล้วไง ถ้าไม่ติดว่าขาชาอยู่ล่ะมึงกูจะกระโดดไปต่อยปากมึง

"น่าเอาทุกส่วนล่ะ" ไอ้ยูคิว่าแล้วทำหน้าเพ้อ อีกละเเล้วมึงจะมองกูซะเยิ้มทำไม

"คิโบ ทาคุ ซักไม่แน่ใจเเล้วสิว่าสิ่งที่คิโบเล่าให้ทาคุฟังทีเเรกจะเป็นเรื่องจริง"ทาคุนั่งลงข้างๆแล้วทำตาดุใส่ผม

"ง่า ทาคุมันเป็นเรื่องจริง"ผมเถียง

"เเล้วเรื่องจริงของนายมันเรื่องไหนล่ะ" เหอะมึงหุบปากบ้างก็ได้นะเสือกจริงๆ นะไอ้โควตะ

"เงียบไปเหอะ ถ้ามึงไม่ให้กูไปกับไอ้บ้านี่กูก็ไม่เสียตัว  อุ๊บบ" รีบหุบปากอย่างไว  ฮึ่ย เกลียดตัวเองจริงๆไอ้เรื่องปากไว้กว่าความคิดเนี่ย
เสียท่าจนได้ เหล่ไปมองทาคุ ก็พบใบหน้าที่ดุของทาคุ ถึงกับสะดุ้ง

"จริงหรอ คิโบ" ทาคุคาดคั้น เฮ้อไหนๆก็มาถึงขั้นนี้เเล้วล่ะก็ ผมพยักหน้ารับ  เตรียมพร้อมฟังเทศ จากทาคุ

"พวกพี่สองคนนี่แย่จริงๆเลยนะ สมแล้วที่คบกันได้เพราะไอ้นิสัยที่เหมือนกันนี่เอง ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่าเนี่ย"
ทาคุหันไปแวดใส่สองคนนั้น  อ้าวเรารึก็อุตส่าห์รอคำเทศ แต่ก็ดีละที่เราไม่โดนว่าไรอิอิ

"อ้าวเรื่องไรล่ะทีนี้ พี่ไม่เกี่ยวนะ" โควตะแก้ตัว

"เหอะพี่น่ะตัวดีเลย  ผมไม่น่าไว้ใจพี่เลยนะ คิดผิดจริงๆ" ทาคุส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

"นี่เรื่องนี้พี่ไม่เกี่ยวไรด้วยจริงๆนะ พี่ไม่รู้เรื่องจริงๆ" โควตะทำคิ้วขมวดมุ่น ยึดเเขนทาคุไว้รอความเห็นใจ

"โควตะมันไม่รู้เรื่องอะไรหรอกทาคุ" เออเงียบอยู่นานพูดซักทีเหอะ

"เป็นเพราะพี่เอง เพราะคิโบน่ารัก อย่างที่พี่ไม่เคยพบมาก่อนพี่เลย   เผลอตัวไปหน่ะ" ยูคิก้มหน้ายอมรับผิด

"พี่เผลอตัว แค่นี้หรอ แล้วคิโบล่ะ พี่ไม่คิดบ้างหรอว่าคิโบจะรู้สึกยังไงถ้าโดนข่มขืนน่ะ"   สงสัยทาคุคงจะคิดว่าผมถูกข่มขืน ง่า   เงียบไว้ก่อนดีกว่าเรา

"แต่พี่ก็รับผิดชอบเเล้วนะ"

"รับผิดชอบ    ยังไงล่ะที่พี่ว่ารักผิดชอบ"ทาคุกอดอกไม่พอใจกับคำพูดที่ดูเหมือนง่ายๆ ของยูคิ

"ก็พี่กับคิโบตกลงเป็นคนรักกันเเล้วไง  อีกอย่างพี่ไม่ได้ข่มขืน ไม่ได้ปล้ำด้วย เราสองคนพร้อมใจกันทำต่างหากจริงไหมครับที่รัก"
อึ้งครับอึ้ง มันช่างกล้านะ

"ไอ้บ้าใครเป็นที่รักมึงฟะ  อีกอย่ากูไม่ได้ตอบเป็นแฟนมึงด้วย"ผมเถียง  แล้วหันไปมองดูทาคุที่ตอนนี้กำลัง กุมขมับ แล้วนวดอยู่

"พี่ว่าปัญหาเเบบนี้เครียกันเอาเองแล้วกันพี่เหนื่อยละไปก่อนนะคิโบ" แล้วพี่ทาคุก็ลุกหนีไปเฉยเลยอ้าว เฮย พี่ทาคุทิ้งเฉยเลย

"ทาคุ๊~  อ๊าก" ผมทำท่าจะลุกตามแต่ดันลืมตัวว่าขาชาแปล๊บๆอยู่แต่ดันเสือกลุกเลยเหมือนไฟฟ้าช็อตที่ขา

"เป็นอะไร คิโบ" ยูคิรีบเขามาพยุงผม แสดงสีหน้าเป็นห่วง

"ฮือ  ไม่ต้องมายุ่งเลย เพราะมึงเลย" ผมว่ามันเเล้วร้องอย่างเจ็บใจ

"พี่ขอโทษนะ  แต่พี่บอกคิโบแล้วนี่ ว่าพี่จะจีบคิโบ จะต้องหน้าด้านแค่ไหนพี่ก็ต้องทนอ่ะ "ดูมันพูด มันคิดก่อนพูดบ้างไหมนั่น

"เหอะ  ดีใจตายห่า"ผมว่าประชด แล้วนั่งเหยียดขาเพราะรู้สึกว่ามันวิ้งๆ จนเจ็บ

"ขาชาหรองั้นพี่อุ้มไปส่งที่ห้องนะ"

"เฮ้ย  ไม่ต้อง"  แต่มันก็อุ้มผมซะตัวลอย ผมเลยปล่อยเลยตามเลยดีเหมือนกันไม่ต้องเมื่อยเดินเอง

พอมาถึงมันก็วางผมไว้ที่เบาะนั่งอย่างเบาๆ

"คิโบอยากอาบน้ำยัง พี่ล่ะอยากอาบน้ำเเล้ว เรามาแช่น้ำร้อนด้วยกันไหม" ดูมันชวน  มันคิดหรอว่าผมจะไปกับมัน

"อยากอาบก็อาบคนเดียวเดะ" ผมว่าแล้วล้มตัวนอนกลางห้อง  เจ็บอ่ะโดนเสื่อกินหนังหน้า ผมไม่ชอบห้องสไตน์ญี่ปุ่นก็งี้
เเหละ เพราะมันกลิ้งไม่ได้ เสื่อมันชอบกินหนังเป็นรอย ถ้านอนนานๆมันก็ติดหนึบเลยจนเจ็บ   ผิวผมยิ่งบางๆอยู่โดนไรหน่อยก็แดงหมดแล้ว

"อยากอาบกับคิโบ"มันทำเสียงอ้อน เออแล้วมึงไม่กลับบ้านกลับช่องหรือไงวะ

"กลับบ้านไปเลยปะ" ไล่มันกลับเลยเริ่มลำคาญละ

"พี่ไม่กลับหรอก สัญญากันคุณน้าว่าจะค้าง เช้าๆพี่ว่าจะดวลกับไอ้โควตะมัน เลยต้องค้างอ่ะ  คืนนี้พี่ค้างกับคิโบนะ  นะ นะ น้า~"
ทำเสียงอ้อนเเบบน่าถีบ

"ดวลไรวะ"ผมหันไปถามมัน

"ดวลต่อสู้ไง  ทุกอาทิตย์พี่กับมันก็ดวลกันทุกครั้งอยู่เเล้ว"

หึดีล่ะ
 
"ถ้างั้นผมให้นอนด้วยก็ได้ถ้าพี่สัญญากับผม2ข้อ" ผมว่าสัญญาที่เริ่มร่างในสมองเมื่อกี้

"อะไรก็ได้พี่ยอมทุกอย่างถ้าคิโบให้พี่นอนด้วย"  แล้วมันก็ทำหน้ายิ้มหน้าบานคู่ไปด้วยกับสายตาที่มองมาอย่างหยาดเยิ้ม  มึงจะยิ้มไรนักหนาวะ สยองนะเนี่ย

"งั้นข้อ1  ตอนนอน ห้ามโดนตัวคิโบเเม้แต่ปลายขน "มันพยักหน้า

"ข้อ2 พรุ่งนี้มีดวล พี่ต้องชนะด้วย" มันพยักหน้าอีกที

"เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ"

"ข้อ2ผมไม่กลัวหรอก  ที่กลัวผมกลัวว่าพี่จะทำข้อ1ไม่ได้มากกว่า" ไม่น่าไว้วางใจเลยจริงๆ

"สัญญาครับ พี่ไม่เบี้ยวให้คิโบโกรธพี่หรอก"

"ดีมาก"

"แต่เมือไรเราจะไปอาบน้ำกันล่ะ" กำมันยังไม่ลืมอีก 

"คืนนี้ไม่อาบหรอกขี้เกียจ" ผมว่าแล้วหันหลังใส่มัน

"อ่า  ก็ได้คิโบอาบไม่อาบก็หอมทั้งนั้นหล่ะ จุ๊บ"

"ไอ้บ้า" แล้วมันก็หัวเราะหนีผมออกไป  เฮ้อ เป็นห่วง ตัวเองจังเลย คืนนี้ผมจะรอดหรือเปล่าเนี่ย




.................................
*



เมื่อยูคิเสร็จจากการอาบน้ำด้วยอารมณ์สุนทรีย์ พอเข้ามาก็เห็นคิโบ นอนแผ่หลับไปแล้ว นั่งลงมอง ผิวแดงๆที่โดนเสื่อกินดูน่ารักจัง  น่ารักหน้าหม่ำ แต่สัญญากับคิโบว่าจะไม่โดนตัว ฮึ จะห้ามยูคิได้หรอ คิโบรู้จักยูคิน้อยไปเสียเเล้ว
จัดการปูที่นอน แล้วอุ้มคิโบมานอนบนที่นอนแล้วห่อด้วยผ้าห่มอีกที คิ๊กๆ  แค่นี่ก็กอดคิโบเป็นหมอนข้างสบาย ตื่นมาก็เถียงไม่ได้ด้วยว่าโดนตัว จะโดนได้ไงเราเอาผ้าห่อไว้เเล้วกอด ดีจัง พ่อขี้เซาตัวน้อยก็หลับลึกเสียจริง สงสัยจะเหนื่อยมาก ว่าแล้วเราก็นอนมั่งดีกว่าเพราะต้องตื่นแต่เช้าไปโรงฝึกอีก

*


.....................................

อืม      ไมมันรู้สึกอึดอัดงี้วะขยับตัวก็ไม่ได้    ผีอำหรือไงเนี่ยพอลืมตาตื่นขึ้นมา


"เฮ้ย" ไมกูโดนห่องี้วะเเล้วไอ้นี่อีกมันจะหลับอีกนานไหมเนี่ย

"ไอ้ สาดตื่นดิ่ มึงห่อกูไม" คำด่าในรอบร้อยปีของผม ที่คิดว่ารุนเเรงที่สุดหลุดจากปากคิโบแต่เช้า

"อืม ตื่นแล้วหรอ"มันขยี้ตางัวเงีย หยีตา เล็กน้อยเพราะเเดดที่ส่องเช้ามา

"ไม่ต้องมาถามเเกะกูเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้บ้า" ผมพยายามดิ้นแต่มันกลับเหมือนหนอน ที่กำลังกระดึ๊บๆอยู่

"อ่าๆ" มันมันก็จับผมกลิ้งออกจากผ้าห่ม หลุดแล้ว ฮึ่มเจอกูหน่อยเหอะ

"เล่นบ้าไรวะ บอกแล้วไงห้ามโดนตัว" ผมกำคอเสื้อมันอย่างหาเรื่อง

"อ้าวก็คิโบบอกห้ามโดนตัว   พี่ก็ไม่ได้โดนซักหน่อยพี่โดนผ้าห่ม" โหดูมันกะล่อนได้อีก

"คุณยูคิครับ  หัวหน้าให้มาตามครับ" จูๆเสียงตะโกนของใครซักคน ก็ตะโกนเข้ามา

"ออ เดี๋ยวตามไป"

"ครับ" แล้วคนนั้นก็เดินจากไป



"ไหนว่าจะดวลแต่เช้าไงนี่สายแล้วนิ่ ชิ๊นึกว่าจะแน่ ก็คงแค่พูดล่ะมั้ง"ผมว่าแล้วกอดอกเยาะเย้ย

"แหมก็คิโบอุ่นนี่พี่เลยนอนกอดเพลินโทษกันไม่ได้นะจ๊ะ" เอ้าความผิดกูอีก

"จะไปได้ยัง"ผมเริ่มเหลืออด

"จ้าๆ" แล้วมันก็เดินไปอย่างว่าง่าย



.......................
*



"เฮ"

ทุกครั้งที่ผมถูกจับกดโดยลูกพี่ของพวกมัน มันก็มีเสียงเฮดีใจของพวกลูกน้องดังออกมาเป็นระยะๆ แต่มีหรือจะเเพ้ ผมรีบพลิกตัวกลับทันที แต่ไอ้โควตะก็ไหวตัวทัน

"สงสัยวันนี้มึงจะเเพ้กูว่ะยูคิ" โควตะว่าอย่างมั่นใจเหลือเกิน

"ฝันไปเถอะมึง"ยูคิว่า แล้วเริ่มพุ่งตัวใส่ ใครจะไปยอมล่ะมีหวานใจนั่งเชียอยู่ทั้งคน

"อึก"ยูคิชกเข้าที่ท้องโควตะอย่างแรง ใครๆก็รู้ว่าหมัดยูคิหนักขนาดไหนถ้าโดนแล้วไม่ลงไปนอนกองที่พื้อนก็เก่งสุดๆเเล้ว

"เป็นไงล่ะมึงกูว่าวันนี้กูชนะว่ะ" ยูคิว่าอย่างเยาะเย้ยเพื่อนตัวเอง

"ได้แค่นี้หรอ" โควตะว่าแล้ววาดขา จนยูคิล้มอีกครั้ง แต่ยูคิก็ไหวตัวทันรีบลุกขึ้นมาทันที

"555"ยูคิขำเพื่อนที่ทิ้งตัวลงมาทับเต็มแรง จนเจอพื้นเต็มๆกลายเป็นตัวเองที่เจ็บ

ทั้งคู่สู้กันอยู่นานจนเหนื่อย กลายเป็นว่ายอมแพ้ทั้งคู่

"เสมอ" กรรมการตะโกนว่า เเล้วศึกวันนี้ก็จบเหมือนอย่างเคยๆ

*


ฮึรู้สึกขัดใจมากเลยบอกให้มันชนะแต่มันกลับเสมอ อย่างนี้ผิดสัญญากันเเล้ว  อย่าหวังจะได้มายุ่งกับคิโบอีกเลย
ว่าแล้วเราก็ไปหาข้าวกินดีกว่า

"อ้าวทาคุ แอบมากินก่อนเลยหรอ" ผมถามทาคุเมื่อเห็นกำลังกินอย่างรีบเร่ง

"อื้ม พี่มีงานต้องรีบไปเคลียอีกน่ะ" ทาคุว่าแล้วพนมมือเมื่อทานข้าวเสร็จ

"อ้าวนึกว่าเสร็จตั้งแต่เมื่อคืนเเล้วซะอีก" ผมว่าอย่างเสียดายกะว่าจะชวนไปเที่ยวซักหน่อยเชียว

"อืมพี่ก็เร่งแล้ว แต่งานมันดองไว้หลายวันพี่เลยต้องรีบเคลียน่ะ" ทาคุว่าแล้วลุกเตรียมตัวออกเดินทาง

"นี่ถ้าเคลียงานเสร็จเเล้วเราไปเที่ยวกันไหม" ผมถามทาคุเพราะไม่ได้ไปเที่ยวหลายวันเเล้ว

"อื้มได้สิอยากไปไหนพี่จะพาไป"

"งั้นไปทะเลนะ คิโบอยากไปทะเล"ผมเสนอสิ่งที่คิดว่าจะไปตั้งนานเเล้ว

"จ้าแล้วพี่จะรีบทำให้เสร็จจะได้พาไปนะ"ทาคุว่าเเล้วยีหัวของผม

"ไปสองคนนะ" ผมบอกดักไว้ก่อน

"จ้า พี่ไปก่อนนะเดี๋ยวสาย"

"อื้ม" แล้วพี่ทาคุก็เข้ารถและขับออกไปจนลับตา
ถึงแม้ว่าผมจะพบเจอกับเรื่องที่ผมคิดว่าเป็นความโชคร้ายของผม  แต่ผมก็ดีใจที่มีพี่ชายอย่าทาคุอยู่เคียงข้าง ถึงแม้ว่าผมจะทำอะไรให้พี่เขาปวดกระบาล
 แต่เพียงชั่วคราวพี่เขาก็ไม่เอาเรื่องพวกนั้นมาคิดให้รกสมอง แถมยังทำกับผมเหมือนที่เคยๆเป็นอยู่ทุกวัน  ดีใจจัง


กินข้าวดีกว่า กินเสร็จ เดี๋ยวโทรไปคุยกับพี่มิ๊กกับพ่อดีกว่าเป็นไงมั่งนะ สบายดีกันหรือเปล่า คิดถึงจัง
ว่าเเล้วก็จัดการอาหารที่ตั้งเตรียมไว้       กินโดยไม่รอใครจนอิ่มแปล้


เอิ๊ก (น่าเกลียดจังเรอซะดัง)




..................................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่6 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: jagkree ที่ 04-11-2012 10:01:55

เอิ้กๆ  :m20: สมน้ำหน้า ยูคิจอมหื่น  :laugh:   :z13: :z13: :z13:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่6 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 04-11-2012 10:15:54

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่5 3/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: nOsTrAdamUsz ที่ 04-11-2012 10:19:15

 :a9: :a2: :a9:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่6 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 04-11-2012 11:56:35

เจ้าเล่ห์จริงๆเล้ย ย ย คิโบเนี่ย

แต่ยูคิหน้าด้านมากอ่า  .. ยอมรับตรงๆด้วย o13

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่6 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: nunnan ที่ 04-11-2012 14:12:57

ยูคิ สู้ๆ o13

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่6 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 04-11-2012 14:15:30

มาต่อแล้ว ทันใจดีจัง


 :laugh:

พระเอกนี่ก็เข้าใจคิดเนอะ ไม่โดนตัว 555

ต่อๆ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่6 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 04-11-2012 15:28:35

ไปแบบงงๆ เฮ้อเหนื่อยใจกับทั้ง4คน จริงๆเหมือนเด็กเลยอะ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่6 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 04-11-2012 16:23:10

โดนปล้ำซะงั้น เฮ้อ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่7 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 04-11-2012 17:20:21

ตอนที่7



*

   
"นี่มันอะไรเนี่ย ห๊า คุณยามาโตะ คุณทำงานประสาอะไร ทำไมงานมันถึงได้ชุ่ยอย่างนี้  ห๊า!!!" ยูคิตวาดลูกน้องที่อายุมากกว่าเขาถึง10ปี
ยามาโตะก้มหน้ารับฟังคำพิภาคษาของเจ้านาย อย่างหวาดกลัว ถ้าทำงานของบริษัทผิดพลาดถือเป็นเรื่องร้ายแรงเลยทีเดียว

"ขอโทษครับ มันเป็นความผิดพลาดของผมเองที่ไม่ได้ตรวจ อย่างละเอียด" ยามาโตะ ก้มหัว ขอโทษ

"ไปจัดการตรวจสอบมาเดี๋ยวนี้เลย เอาให้ละเอียดด้วย ภายในพรุ่งนี้ถ้าไม่เสร็จแกตาย" ยูคิโยนแฟ้มเอกสารคืนอย่างหัวเสีย
"ครับ" ยามาโตะ ก้มโค้งแล้วรีบออกไป ก่อนที่จะโดนไปมากกว่านี้

"อ้าว "เป็นอะไรไปอีกล่ะยะ ไอ้น้องชาย" อาริสะเดินเข้ามาในห้อง แล้วทักเมื่อเห็นหน้าน้องชายตัวเองทำหน้า ขึงขัง เหมือนอยากจะฆ่าใครซักคน

"ก็จะอะไรอีกละ พี่ดูเอาละกัน ผมอุตส่าห์ไว้ใจพวกมัน แต่มันกลับทำงานที่ผมมอบหมายไม่ได้เรื่องอย่างนี้มันน่าเก็บไว้ไหม" ยูคิทำท่ากระฟัดกระเฟียด

"จ้าๆ ใจเย็นน้า พี่ว่าเราออกไปหาไรดื่่มดีกว่าไหม" อาริสะยิ้ม

"อืมก็ดีเหมือนกัน" ยูคิว่าเเล้วลุกเดินนำออกไป



*


....................................

เฮ้อวันนี้น่าเบื่อจังถึงแม้ว่าจะออกมาเที่ยวตามห้างก็ไม่ได้ไรดีขึ้นมาเลย ชวนลุงโซมะมาลุงแกก็ได้แต่เดินตาม 
คุยก็ไม่สนุก เฮ้อเบื่อ เบื่อ เบื่อ แต่ที่น่าแปลกไปกว่านั้น  ไอ้บ้ายูคิมันแทบไม่โผล่หัวมาให้ผมเห็นเลยตลอดสามวันที่ผ่านมา
หึ นี่น่ะหรอที่ว่าจะตามตื้อน่ะ สุดท้ายแม่งก็ฟันเเล้วทิ้ง อย่าให้เจออีกนะ พ่อจะกระโดดถีบยอดหน้าให้หายแค้น
 
"นายน้อยจะกลับเลยไหมครับ" ลุงโซมะถามผม เมื่อผมออกมาจากห้าง ที่เดินดูอะไรมันก็ไม่ได้ต้องตาต้องใจเลย

"ไม่อ่ะลุงขอผมเดินเล่นไปเรื่อยๆก่อนนะ ลุงเหนื่อยหรอถ้าเหนื่อยลุงกลับไปก่อนก็ได้นะ"
ผมบอกแกไปอย่างเป็นห่วง แต่ถ้าฟังอีกมุมนึงคงดูเหมือนผมไล่แกอ่ะนะ

"ผมไม่เหนื่อยหรอกครับ เดี๋ยวผมเดินตามนายน้อยห่างๆ ละกันครับ" เอาเหอะลุง   ผมรู้ลุงเหนื่อยเพราะพาเดินตั้งกะบ่ายโมงตอนนี้มันก็เกือบสี่โมงเย็นละ คนมีอายุไม่เหนื่อยก็ให้มันรู้กันไป

ผมเดินไปตามถนน ช่วงนี้คงเป็นเวลาเลิกเรียนล่ะมั้ง  นักเรียนถึงได้เดินผ่านกันไปมาอย่างนี้ ผมอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเด็กนักเรียนที่น่าจะเหมือนม.ปลาย ผมชอบเเบบฟอร์มนักเรียนของพวกเธอนะ
โดยเฉพาะกระโปรงที่สั้นจนเห็นขาอ่อนนี่ล่ะ เหอๆ

เดินมาตั้งนานชักหิวละ โอ้นั่นร้านขนมเค้กนี่นา ชวนลุงแกไปกินดีกว่า

"ลุงๆ ไปกินเค้กกัน" ผมหันไปชวนลุง แต่.............อ้าว หายไปไหนอ่ะ ผมมัวเเต่เดินมองโน่นมองนี่จนลืมแกไปเลย
สงสัยหลงตอนคนเยอะตอนช่วงนั้นแน่ๆ  ช่างเหอะโตเเล้วไม่เห็นจำเป็นต้องมีใครตาม ผมยักไหล่แล้วเดินไปหยุดตรงทางม้าลาย ซึ่งตรงข้ามก็เป็นร้านขนม
ที่ผมเล็งไว้ว่าจะไปกินนั่นแหละ

แต่ยังไม่ทันจะข้าม   พลันสายตาของผม ก็ไปเจอะเจอ กับยูคิเข้า


ผู้หญิงคนนั้นใคร.............. ดูท่าทางสนิทมาก เธอป้อนขนมเค้กให้ไอ้ยูคิด้วยด้วย แล้วมันก็กินแถมยิ้มซะหวานขนาดนั้น  เจ็บอ่ะ ไมรู้สึกเจ็บที่อกอย่างนี้นะ

ร้านนั้นเป็นกระจกใส ทำให้เห็นคนที่นั่งอยู่ในนั้นได้ชัดเจน ผมเห็นชัดมาก และผมคิดว่าผมจำคนไม่ผิด  จู่ๆขามันก็ก้าวถอยหลังเองซะดื้อๆ มันหันมาแล้ว  ผมรีบวิ่ง สุดเเรงเกิด
ไม่รู้ทำไมผมต้องวิ่ง แต่ที่รู้ๆ ผมอยากออกไปจากตรงนั้น ออกไปให้พ้นสายตาของมัน

วิ่ง วิ่ง วิ่ง และ วิ่ง ผมไม่รู้ผมวิ่งมานานแค่ไหน จนเหนื่อย เลยต้องหยุด

"แฮก  แฮก " เหนื่อยชิบหายเลย  แล้วจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา สงสัยผมเหนื่อยจนร้องไห้แน่เลย ฮึก  ทำไมต้องร้องด้วยวะ ฮึก เราเป็นอะไรของเราเนี่ย อายคนอื่นซะมั่งเหอะ
เค้ามองดูกันใหญ่แล้วไม่ใช่หรอไง  ฮือออออออออ~  แต่ถึงจะห้ามไงผมก็ห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไม่ได้ อยู่ดี




"เป็นอะไรหรือครับ" ใครบางคนยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ผมแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน ผมหยิบผ้านั้นมาอย่างไม่ลังเลว่าผ้าผืนนั้นจะมียาสลบหรืออะไรหรือเปล่า ผมเช็ดน้ำตาที่หน้าเเละ...

"ฟืด.." สั่งขี้มูกหน่อยนึงแล้วยื่นคืนให้

"อ่า ผมให้คุณละกันนะ เอาไว้ซับน้ำตาคุณเถอะ" ผมเอามันยัดใส่กระเป๋ากางเกงเเทนเพราะคงไม่เอามาเช็ดหน้าแล้วล่ะ  อะนั่น เก้าอี้ยาวสาธารณะนี่หว่าไปนั่งสงบอารมณ์ก่อนดีกว่า

พอผมนั่ง ชายคนนั้นก็มานั่งตาม จะนั่งตามทำไมละเนี่ย

"ขอบคุณ ฮึก" ผมหันไปขอบคุณปนสะอื่นแล้วแอบจำลักษณะ ของชายคนนั้นทันที ก่อนจะหันกลับมาก้มหน้า ต่อ
 
ผู้ชายดูมีอายุมากเเล้ว คงจะรุ่นๆแม่ผมได้  แต่อาจแก่กว่า ใส่เสื้อผ้าดูเซอร์ๆ ดวงตาเหมือนจะเป็นรอยช้ำๆเหมือนคนอดนอน ตอนหนุ่มๆคงจะหล่อจนสาวๆกรี๊ดสลบได้เลยทีเดียว เขานั่งมองผมอยู่อย่างนั้น

"มองอะไรครับ" ผมหันไปถามอีกครั้งเพราะรู้สึกอึดอัด ชายคนนั้นหัวเราะก่อนจะพูดกับผม

"ขอโทษครับ ผมแค่ เเปลกใจ" เขาว่าแล้วเกาหัวตัวเองเเละยิ้มเจื่อนๆ

"แปลกใจอะไร"ผมถามด้วยความสงสัย

"คุณดูเหมือนคนที่ผมเคยรู้จัก แต่นึกไม่ออกว่าเหมือนใคร ฮะๆ" พูดแล้วก็หัวเราะ    ท่าจะบ้าแฮะ

"ผมว่าคุณคงจำคนผิดเเล้วมั้ง ผมเพิ่งย้ายมาจากเมืองไทยมาอยู่ที่นี่ได้แค่อาทิตย์กว่าๆเอง"  ชายคนนั้นเลิกคิ้ว ทำหน้าเหมือนสงสัยแต่ไม่ยอมพูด

"หรอครับ คุณดูไม่เหมือนเป็นคนไทย" เอาตรงไหนคิดวะ คนไทยคนญี่ปุ่นก็ดูเหมือนกันน่ะเเหละ สงสัยผมคงขาวไปมั้งเลยดูไม่ออก

"ผมก็ไม่ใช่คนไทยหรอก  แต่แค่ไปอยู่ไทยตั้งแต่เกิด แล้วย้ายมาอยู่ประเทศนี้เพราะเหตุผลบ้าๆ" ทำไมผมถึงพูดเรื่องผมให้คนนี้ฟังโดยที่ไม่ลังเลเลยนะ

"เรื่องนี้หรือเปล่าที่คุณร้อง...." เขาถามและยิ้ม  ผมส่ายหัว

"ไม่หรอก เรื่องนั้นคิดไปก็ปวดสมอง" ผมว่าแล้วปาดขี้มูกออก น้ำตาหยุดแแล้วแต่น้ำมูกไม่ยอมหยุดเสียทีนี่สิ

"ออ" คนนั้นไม่พูดต่อ แต่หันมองออกไปข้างหน้าแทน

"แล้วลุงอ่ะ ทำไมไม่ไปซักทีมานั่งอยู่กับผมทำไม" ผมถาม ลุงแกทำหน้าเหวอสงสัยผมพูดตรงเกินไป

"ขอโทษนะที่ลุง เสียมารยาทเมื่อกี้" เอ้ามาขอโทษตูอีก มันช้าไปละมั้งเนี่ยลุง

"ผมไม่ได้ว่าไรนี่" ผมว่าแล้วแกก็ยิ้มทันที  จากนั้นผมกับแกก็เงียบ

"ที่จริง  มันเป็นนิสัยของลุงไปแล้วน่ะ"จู่ๆแกก็พูดอะไรออกมาไม่รู้

"เวลาเห็นเด็ก หรือใครที่ดูเหมือนจะอายุรุ่นราว เดียวกันกับลูกชายลุง ลุงมักจะเข้าไปทักเสมอ" ลุงแกว่าแล้วเเหงนมองท้องฟ้า

"อ้าวทำไมอ่ะลุง"ผมถาม   อยากฟังต่อ  ด้วยนิสัยของตัวเองเเล้ว(นิสัยสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านที่มันเเก้ยังไงก็เเก้ไม่หาย)

"เพราะลุงทำผิดกับลูกลุงไว้น่ะสิ" แล้วแกก็หัวเราะ ทั้งๆที่ใบหน้านั้นกลับไม่ยิ้มตามด้วยเลย

"ลุงไปทำผิดไรไว้ล่ะ   อย่าหาว่าผมจุ้นเลยนะ แค่อยากรู้แต่ลุงไม่บอกก็ได้ไม่เป็นไร" ผมว่าแล้วก้มมองพื้นถนนต่อ

"ได้สิ  แต่ถ้าเธอได้ฟังอาจจะเกลียดลุงก็ได้นะ ฮะๆๆ" ผมพยักหน้า

"อยากฟัง"

แล้วแกก็เริ่มเล่าไปถึงสมัยแกยังหนุ่มๆ


"เมื่อก่อนลุงเป็นคน ที่ป๊อปมากในสมัยยังอยู่ม.ปลาย ลุงได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งเธอสวยมากเธออ่อนกว่าลุง2ปี  จากนั้นลุงก็ไปจีบเธอ ตอนที่เธอตอบตกลง ลุงดีใจมาก หลังจากนั้น พอลุงเรียนจบม.ปลาย เลยต้องเข้ามหาลัย ซึ่งก็ต้องห่างการติดต่อบ้าง  พอลุงเรียนจนอยู่ปี2เเต่เธอยังเรียนไม่จบดี เธอก็ตั้งท้องขึ้นมา  ตอนแรกลุงตกใจมาก เพราะลุงกับเธอแทบไม่ได้เจอกันเลย แล้วเธอท้องได้ไง................................ลุงเลยพูด คำๆนึงที่มันร้ายแรงมาก" ลุงแกทำหน้าเครียดเเละเอามือกุมขมับ

"ลุง บอกเธอว่านั่นใช่ลูกฉันหรอ เธอแน่ใจเเล้วเหรอว่านี่ลูกของฉัน" แล้วลุงแกก็ร้องไห้แทนผมไปซะเลย  ผมเลยลูบหลังแกเพื่อปลอบใจ

"แล้วไงต่ออ่ะลุงอย่าเพิ่งร้อง" ผมว่าเพราะผมยังฟังไม่กระจ่างเลย

"จากนั้นเธอก็หายหน้าไป ไม่มาหาลุงอีกเลย หลังจากวันนั้นลุงก็คิดได้ ว่าเธอจะมีใครได้อีกนอกจากลุงกันล่ะ เพราะเป็นคนที่ซื้อสัตย์ต่อความรู้สึกขนาดนั้น  จากนั้นลุงก็ตามหาเธอ ลุงได้ข่าวว่าเธอออกจากบ้านมันยิ่งทำให้ลุงเจ็บปวดมากที่ทำผิดได้ถึงขนาดนี้ แต่ลุงไม่มีกำลังพอในตอนนั้นที่จะทำอะไรได้เลย นอกจากรอเวลา แต่ลุงก็กังวลมาตลอด จนพอลุงมีกำลังลุงก็ออกตามหาแต่หาเท่าไรก็ไม่เจอเธอเสียที จนลุงคิดว่าเธออาจตายไปแล้วเสียอีก มีบางครั้งนะ  ที่ลุงอยากจะฆ่าตัวตายเหมือนกัน"

"เฮ้ยลุง  แรงไปไหมนั่นฆ่าตัวตายอ่ะ" ผมพูดอย่างตกใจ ลุงแกน้ำตาหยดไม่ขาดสาย แต่ไม่มีเสียงร้องซักแอะ

"ลุงถึงไม่ทำไง เพราะลุงอยากจะรอเห็นลูกซักครั้ง ถ้าพรมลิขิตมันมีจริงลุงอาจจะได้เจอลูกอีก  แต่ลุงกลัว กลัวว่าเขาจะไม่ให้อภัยลุง"

"ลุง  ผมว่าถ้าลุงคุยกับเขาเหมือนที่ลุงคุยกับผม เขาอาจจะให้อภัยลุงก็ได้  คนเรามักมีเหตุผลเป็นของตัวเองนะ"ผมให้กำลังใจลุง  ไปๆมาๆ กลับเป็นผมที่ปลอบลุงแกไปซะแล้ว


"แล้วเธอล่ะเป็นอะไรพอจะเล่าให้ลุงได้ไหม" แกหันมาถามผมบ้าง ลุงแกอุตส่าห์ เล่าเรื่องแกมาแล้วนิ่เนอะ ผมเองก็อยากจะระบายออกมาบ้างเลยเล่าความรู้สึกของผมให้แกฟัง

"อืม ลุงพอจะรู้เเล้วล่ะ ว่าเธอเป็นอะไร"โหลุงนี่เก่งดีเนอะ ฟังครั้งเดียวก็เข้าใจ

"แล้วเพราะอะไรล่ะลุง"ผมถามอย่างสงสัย เพราะไม่รู้ตัวเองเลย

"เรื่องอย่างนี้เราต้องศึกษาด้วยหัวใจของเราเองลุงบอกไม่ได้หรอก" เหอะแค่นี้ก็บอกไม่ได้ ชิ๊  ที่จริงคงไม่เข้าใจสินะ

"นี่เราคุยกัน เย็นขนาดนี้เลยหรือเนี่ย"ลุงแกว่า เเล้วมองดูนาฬิกา ผมเองก็ดูท้องฟ้าที่ดูเริ่มมืดเเล้ว  ไม่อยากกลับบ้านว่ะ  กลับไป  ทาคุก็ยังยุ่งกับงานคงยังไม่กลับ คงไม่มีใครอยู่บ้านหรอกมั้ง
ส่วนไอ้บ้านั่นช่างหัวมัน ไม่เอามาให้รกสมองอีกละ  แต่วันนี้อยากเกเรซักวันจังเลย


"นี่ลุง"ผมเรียกแก

"มีอะไรหรอ" ลุงแกยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

"ผมขอไปนอนด้วยคนเดะ"




.............................................

**





"หายไปไหนนะนายน้อย" โซมะ ว่าแล้ววิ่งหาอย่างร้อนรน หันไปทางไหนก็ไร้วี่แววของนายตนเอง  อุตส่าห์รีบเดินให้ทันเเล้วนะ  คลาดสายตากันนิดเดียว ก็หายไปเสียเเล้ว

"ตายแน่เลยกู" ความกลัวผุดขึ้นมาในสมอง ถ้าคนที่บ้านรู้   เรื่องใหญ่แน่ เดินหาก็แล้ว  วิ่งหาก็แล้ว  เรี่ยวแรงของคนมีอายุอย่างเขาก็ต้องหมดไปด้วยสิ
เหนื่อยที่จะหาแล้วแต่ถ้าหาไม่พบ เราเองก็ต้องโดนทำโทษแน่........................  นึกขึ้นได้ 

"ใช่สิโทรหา อชิตะ" ว่าแล้วโซมะก็โทรหาลูกน้องตนเองอีกที

"ครับ ลูกพี่"

"อชิตะ  นายน้อยกลับไปที่บ้านหรือยัง" โซมะว่าอย่างร้อนรน

"ไม่เห็นกลับมาเลย นายน้อยไปกับพี่ไม่ใช่หรอ"  ซวยเเล้ว  โซมะคิดในใจ ทำไงดีวะ  ใช่เเล้วโทรบอกลูกน้องในเขตเเล้วให้ตามหา มีลูกน้องทำไม่ไม่ใช้ให้เป็นประโยชน์วะ 
ว่าเเล้วโซมะก็กดโทรสั่งลูกน้องให้กระจายคำสั่งตนเองทันที




**

..........

อีกด้านของยูคิ


*


"จะบอกพี่ได้หรือยัง ว่าแกเป็นอะไร" อาริสะ ว่าแล้วแสดงสีหน้า ไม่พอใจ เมื่อน้องชายไม่ยอมปริปากพูดมาเสียที  อ้อนน้องก็เเล้ว เอาใจก็เเล้ว
มันยังไม่ยอมพูดออกมาซักที

"ป่าวนี่พี่" ยูคิว่าอย่างหมดอารมณ์จะเอาอะไร กับตนนักหนา

"อืม พี่ว่าพอจะรู้เเล้วล่ะนะ" อาริสะยิ้มอย่าง เจ้าเล่ห์  อาการอย่างนี้มีอยู่อย่างเดียว

"อะไร" ยูคิว่าอย่างใส่อารมณ์

"ติดหญิงล่ะซิ" อาริสะพูดอย่างล้อเลียน

"ไม่ได้ติดผู้หญิง"แต่ติดผู้ชายต่างหาก เเต่ถ้าขืนบอกไปมีหวังเจ้าหล่อนได้เเซวไม่เลิกแน่ๆ

"คิดถึงเค้าทำไมไม่ไปหาล่ะ ว่างงานแล้วนี่" อาริสะ ว่าอย่างหมดอารมณ์  ปากเเข็งจริงๆน้องชายเรา จะจีบใครทั้งที ชอบปิด ดีนัก

"จะไปได้ไง  พอไปถึงหน้าบ้าน ตาเขาก็ดักคอ ไว้" *คิโบไม่อยู่ ไปข้างนอก* "พูดน้ำเสียงโหดๆใส่ ใครเค้าจะกล้าไปล่ะ 
ต้องมีใครไปฟ้องแน่เลย ว่าผมอ่ะ คบกับหลานชายเค้า เซ็งอ่ะ" ยูคิเผลอพูดออกไปอย่างอารมณ์เสีย

"คิโบ ใครหรอคิโบ" อาริสะ ถามด้วยประกายตาวาว

"ไม่รู้ อย่างยุ่งได้มะเรื่องส่วนตัว" ยูคิบอกใส่อารมณ์เข้าไปอีก เเต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ทำให้อาริสะลดความอยากรู้อยากเห็นน้อยลงเลย

"หึหึ ไม่บอกก็ได้ อย่าให้รู้แล้วกันว่าเด็กแกคนไหน ฉันจะงาบซะ โฮะๆๆๆๆ" อาริสะหัวเราะเหมือนนางมารร้ายในการ์ตูน

ยูคิส่ายหัวเอือมระอากับผู้หญิงร้ายคนนี้จริงๆ ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย แกเล่นงาบหมด แล้วอย่างนี้จะให้บอกหรอว่าตัวเองคบกับใคร
เกลียดจริงๆ กับนิสัยขี้เเกล้งแรงๆของพี่สาวตนเอง

"จะกลับได้ยัง" ยูคิโมโหมาก กับการสนทนากับพี่ในครั้งนี้

"ย่ะ  ฉันก็ไม่ได้อยากเสวนากับแกนานนักหรอก แค่ได้ข่าวว่าแกมีเด็กไง  ถึงได้มาดู ฮิๆ" แล้วเจ้เเกลุกเเล้วเดินสะบัดก้นงอลๆจากไป

ยูคิกุมขมับอย่างปวดหัว เครียดจริงๆ จะมีคนรักซักคนยังมาต้องคอยระวังคนในครอบครัวอย่างนี้  แต่เรื่องอะไรจะยกให้ง่ายๆ
คนนี้จริงจังนะเฟ้ย มองไปยังบานกระจกทิวทัศน์ข้างนอกเริ่มมืดลง นึกถึงตอนที่กำลังถูกพี่สาว ออดอ้อนตนเอง เหมือนเห็นคิโบเเวบๆ
ตอนหันไปมองถนน แต่เพ่งดูอีกทีก็ไม่มีแล้ว สงสัยคงจะคิดถึงคิโบมาก จนตาลายเลยมั้ง เฮ้อ


"โซมะ  มาทำอะไรแถวนี้" ยูคิบ่นกับตัวเองที่เห็นโซมะเดินทำหน้าตื่นๆ  จึงรีบลุกขึ้นจ่ายเงินทันที เมื่อเห็นโซมะรู้สึกลางไม่ดีชอบกล 
โซมะรู้สึกจะรีบๆยังไงไม่รู้  จึงรีบตามไปทันที

"โซมะ!!!!" ยูคิตะโกนลั่น  โซมะหันมาอย่างตกใจ

"คุณยูคิ" โซมะว่าอย่างเหนื่อยหอบเเละรีบวิ่งมาหายูคิ

"คุณกำลังจะไปไหนดูรีบเร่ง จังเลยนะ"ยูคิว่า

"ผมกำลัง............................. จะกลับน่ะครับ" โซมะพูดกับยูคิแต่สายตากลับมองกลาดไปทั่ว

"แล้วคิโบล่ะ ทุกทีนายต้องดูแลคิโบนี่ คิโบหายไปไหน" ยูคิว่าอย่างคาดคั้น  คิ้วข้างขวากระตุกชอบกล

"คือ เอ่อ คือ" โซมะ ไม่กล้าบอก

"อะไร บอกมาสิ" ยูคิเริ่มเหลืออด และเริ่มตวาดใส่

"นายน้อยหายไปครับ"  ยูคิถึงกับตกใจ  คิโบหายไป  ความเป็นห่วงเริ่มเข้าหา  ยูคิเริ่มปวดหัวหนักกว่าเดิมซะอีก

"หายไป  หายไปเมื่อไร" ยูคิถามเสียงเครียด

"เมื่อ2ชม.ที่แล้วครับ"

"คนที่บ้านโน้นรู้หรือยัง"

"ยังครับ"

"นายกลับไปก่อน  บอกว่าคิโบอยู่กับฉัน อย่างน้อยนายก็ยังโดนทำโทษน้อยกว่า เรื่องที่คิโบหายตัวไป" โซมะพยักหน้ารับฟัง

"แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะครับ" โซมะถามด้วยความกังวลใจ ถึงยังไงเค้าก็ยังห่วงคิโบอยู่ดี

"เดี๋ยวผมจะให้ลูกน้องผมตามหาอีกที"

"ครับ" เมื่อโซมะไป ยูคิก็รีบกดเบอร์โทรหาคนสนิททันที

"ชิน ฉันมีงานให้นายทำ  ตามหาคิโบ อืมใช่ เดี๋ยวฉันส่งรูปไปเอาไปให้คนของเราตามหาอีกที  อืม อืม เอาตามนี้ ไม่ต้องถามมาก อืม"
พอยูคิวางสายก็ส่งรูปที่ยูคิเคยถ่ายไว้ตอนคิโบหลับให้ชินทันที  หวังว่าคงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับคิโบหรอกนะ



*
................

**

ถึงแม้ว่า ยูคิจะช่วยตามหาให้อีกเเรงโซมะก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี  เพราะตอนนี้ ตระกูล คิมูระ กำลังอยู่ในสถานะการ์ณที่ไม่ปลอดภัย
เพราะผ่ายที่ต่อต้่านตระกูลมีมาก มันมักจะฉวยโอกาศเสมอ เพื่อที่จะโค่นผู้นำตระกูลลงมา ไม่ว่าจะวิธีไหน พวกมันก็จะทำ
และสร้างความเดือดร้อนมาเสมอ  แม้ว่าจะเริ่มสืบจน เกือบรู้แล้วว่าใครเป็นคนบงการ แต่หลังฐาน ก็ยังมีไม่พอ ที่จะเล่นงานพวกมันกลับ
 นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ พวกเขาจะต้องคอยดูแล นายน้อยของตระกูลคิมูระกันอย่างดี

เมื่อขับรถมาถึงบ้าน โซมะสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบสติอารมณ์ของตนเองก่อนที่จะขับรถเข้าไป



"คิโบล่ะ โซมะ" ทาอิจิถามเมื่อเขาเข้ามาเพียงแค่ตัวคนเดียว

"นายน้อยไปกับคุณยูคิครับ" โซมะพูดอย่างหวาดๆ

"ห๊า   ฉันสั่งเเล้วไง ว่าให้นายน้อยอยู่กับแก  ไม่ใช่ให้แกไปฝากกับคนอื่น" ทาอิจิว่าอย่างโมโห เมื่อรู้ว่าคิโบไปกับยูคิ  ตั้งแต่วันนั้น เรื่องที่เขาได้ยินพวกเด็กๆสนทนากัน
ทาอิจิก็รู้สึกไม่ชอบขี้หน้ายูคิทันที โดยไม่มีสาเหตุ เขาจึงไม่พอใจนักเมื่อรู้ว่า คิโบไปกับยูคิ

"ขอโทษครับ" โซมะกล่าวขอโทษก้มหัวยอมรับผิดแต่โดยดี

"ไปตามกลับมา" ทาอิจิว่า  โซมะถึงกับกลืนน้ำลายตัวเอง

"มะ   ไม่ได้หรอกครับ หัวหน้า" พูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอย่างหวาดกลัว

"ทำไม!!!!! แกกล้าขัดฉันหรอ" ทาอิจิตะคอกใส่อย่างเหลืออด โซมะถึงกับสะดุ้งสุดตัว เพราะน้ำเสียง ที่ดุดันของทาอิจิ

"เกิดอะไรขึ้นหรือคะ   คุณพ่อ" ฮานะ เดินเข้ามาพอดี เมื่อได้ยินเสียงเอะอะ ของพ่อตัวเองจึงเดินมาถามด้วยความอยากรู้ อะไรกันที่ทำให้พ่อตัวเองโวยวายได้ถึงขนาดนี้

"ก็คิโบไปกับไอ้ยูคิน่ะสิ" ทาอิจิว่าอย่างหัวเสีย

"คุณพ่อคะ   คิโบโตแล้วนะ คุณพ่ออย่าห่วงมากเลย" ฮานะว่าอย่างใจเย็น เเละยิ้มให้ผู้เป็นพ่อ

"เเล้วเธอไม่ห่วงลูกตัวเองหรือไง"ทาอิจิถามกลับอย่างไม่พอใจนัก

"ค่ะ ลูกห่วง แต่เราก็ต้องเชื่อใจคิโบ เราจะกักขังไปมันก็รั้งจะ มีปัญหาตามมา คุณพ่อก็น่าจะรู้เเล้วนี่คิโบนิสัยยังไง" 

"เหอะ  เอาใจกันเข้าไป  ปัญหามันเกิดขึ้นมาล่ะก็อย่ามาบอกฉันละกัน"  ทาอิจิว่าอย่างอารมณ์เสียเเล้วเดินเข้าบ้านไป

โซมะ รู้สึกโล่งอกที่ได้ฮานะช่วย แต่ก็สะดุ้งกับสายตาที่มองมา

"นายคงรู้ตัวดีว่าทำอะไร"

ฮานะ ว่าแล้วเดินเข้าบ้านตามทาอิจิไป



ทิ้งท้ายไว้ให้ โซมะ เสียววาบไปทั้งตัว


**

...........

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่7 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 04-11-2012 17:25:11

ตอนที่8



ผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันเป็นเวลาเท่าไหร่ รู้เเค่ว่า ผมมาค้างบ้านของตาลุงที่เป็นนักเขียน เมื่อคืนผมนอนอ่านนิยายที่แกเเต่ง จนเผลอหลับไปทั้งๆที่นั่งอยู่ตรงโซฟา  แต่ตอนนี้ผมมานอนอยู่ที่เตียงเเล้ว สงสัยแกคงอุ้มผมมาล่ะมั้ง แกก็ดูไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร แต่กลับดูเหมือนแกเหงา เพราะต้องใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวในคอนโดกับตัวหนังสือมากมายที่จะต้องนั่งปั่นให้ทันเส้นตายของแก
ผมปรือตาขึ้น เพราะรู้สึกว่าห้องเริ่มสว่างเข้าไปอีกเมื่อพระทิตย์ขึ้นและเเสงเเดดจ้าที่ส่องลอดเข้ามา แยงตาผม



"ฮ้าว" ผมหาว และบิดกายไล่ความขี้เกียจ แล้วนั่งอยู่อย่างนั้น

ป่านนี้คนที่บ้านเป็นไงกันมั่งวะ  จะตามหาผมไหม  หรือเขาไม่สนใจผมเลย ขนาดคนที่ว่า มันจะคอยตามผม มันยังไม่อยากจะตามเลย
ช่างเถอะ ยังไม่อยากกลับบ้าน กลับไปก็ไม่มีไรให้ทำ นอนอ่านคลังนิยายของลุงแกดีกว่าไม่ต้องไปเสียตังซื้อเองด้วย


"ตื่นเเล้วหรอ" ลุงแกเข้ามาพอดี

ผมพยักหน้าหงึกหงักเพราะขี้เกียจตอบ

"ไปล้างหน้าล้างตาสิจะได้มากินข้าว ลุงทำเตรียมไว้ละ" แล้วแกก็ออกไป
ผมบิดขี้เกียจอีกครั้ง แล้วลุกเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว

พอออกมาก็เห็นแกนั่งแต่งนิยายลงโน๊ตบุคแกอยู่

"ไปกินซะสิเดี๋ยวมันจะเย็น" แกบอกผม แต่ก็ยังสนใจโน๊ตบุ๊คของตัวเองอยู่

"เเล้วลุงกินเเล้วหรอ" ผมถามแก เพราะเห็นกับข้าวตั้งหลายอย่างแต่ยังไม่เเหว่งซักอย่าง

"อือ เดี๋ยวกินนะ คิโบกินไปก่อนเลย" จะให้กินคนเดียวก็ไม่อร่อยดิ่

"ลุงมากินด้วยกันดิ่ ไม่กินจะมีเเรงปั่นได้ไง ผมเคยดูในการ์ตูนอ่ะ  เวลานักเขียนหมดเเรง ยังกะศพ" ลุงแกหัวเราะน้อยๆ ขำมากไหมอ่ะลุง

"อ่าๆ" เเล้วก็ปิดพับโน๊ตบุ๊ค มากินข้าวกับผม

"นี่ลุงทำเองหรอ" อร่อยอ่ะ

"อืม ทำเองหล่ะเป็นไง"

"อร่อยครับ รสชาติคล้ายๆกับแม่ผมทำเลย" ผมชมอย่างทึ่งๆ

"อร่อยก็กินเยอะๆสิ" แล้วแกก็ตักผัดผักให้ผม

"นี่ลุง" ผมนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ว่าจะถามตั้งแต่เมื่อคืนละแต่ว่าลืม

"หืม"

"อิจิรุ เนี่ยชื่อจริงหรือนามสกุลหรอ" เพราะเห็นที่ปกหนังสือ แต่ไม่รู้ว่าเป็นนามแฝงของลุงแกหรือเปล่า

"ชื่อ จริงน่ะ ทำไมหรอ"

"ออ  ครับ ป่าวหรอกผมแค่อยากรู่ว่าลุงชื่อไรเเค่นี้เอง" แล้วก็ตักข้าวใส่ปากต่อ

"อยากรู้หรอ ลุงบอกให้ไหมเอาไหมล่ะเผื่อเจอลุงจะได้ทักลุงบ้าง" ผมพยักหน้า แล้วตักข้าวกิน  โดยเน้นกับ เยอะๆ

"โฮโจ อิจิรุ"

"อัก  แค๊กๆ" โฮโจ  โฮโจ หรอ ลุงแกเป็นอะไรกับตระกูลโฮโจ อ่ะ

"เป็นอะไรมากไหม" ลุงแกทำหน้าตาตื่นเเล้วรีบรินน้ำให้ผม

ผมรับมา ดื่มให้หายข้าวติดคอ

"ลุงเป็นอะไรกับตระกูลโฮโจอ่ะ" สงสัยผมคงจะเเสดงอารมณ์ตกใจมากไป  แกเลยทำหน้างง ตกใจกับการกระทำของผมที่ลุกพรวดเท้าโต๊ะถาม

"ลุงเป็นลูกคนเล็กน่ะ  มีอะไรงั้นหรอ" ลุงแกทำหน้างงเข้าไปอีก  ลูกคนเล็กงั้นหรอ   นึกถึงสิ่งที่แม่ เล่าให้ผมฟัง ก่อนที่จะมาที่นี่  ไม่รู้ทำไมผมถึงได้เกลียดคำว่าโฮโจมากมาย
แต่ตอนนี้ ผมกลับทำอะไรไม่ถูก พูดไม่ออก ปากจะพูดจะถาม สิ่งที่ค้างคาใจ คำถามที่อยากจะถาม แต่กลับพูดไม่ออกเลยซัก

"เป็นอะไรไปคิโบ" ลุงแกลุกมาแล้วจับแขนผม ทำหน้าตาตื่นๆ
 
"ลุง  ลุงคงไม่ใช่  ลุงไม่ใช่" จะพูดไรวะ  แม่งเอ้ย มันติดอยู่ที่ลิ้น

"มีอะไรงั้นหรอ" ลุงแกทำหน้าตกใจ คิ้วขมวดเข้าหากัน ผมเองก็ไม่รู้จะพูดไรดี ถ้าแกเป็นคนๆนั้น ผมจะทำไงดีละ  แต่ถ้าไม่ใช่ หน้าผมคงได้แตกเเน่ๆ  นึกขึ้นได้ ใช่สิจริงด้วย   

ผมวิ่งเข้าไปหยิบกระเป๋าเงินในห้องนอนที่วางไว้แล้วรื้อเอารูปของแม่มาอย่างร้อนรน

ผมวิ่งกลับมาหาแก แล้วส่งรูปแม่ให้ดู

แกก็รับมาดูโดยที่ไม่ถามอะไร  จู่ๆก็เบิกตากว้างแล้วหัน มามองผม

"เธอ  นี่มัน แม่เธอหรอ" เขาพูด ติดๆ ขัดๆ  เหมือนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น

"ใช่แม่ผมเอง" ผมพูดอย่างมั่นใจ

จู่ๆแกก็น้ำตาล่วงเผลาะ เอามือปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นลอดออกมา

"คิโบ  เธอ"

"ใช่ ผมคิโบ แล้วลุงล่ะลุงเป็นใครกันแน่" ผมถามสิ่งค้างคาในมานาน ตอนนี้รู้สึกมั่นใจ ต้องใช่เเน่ ลุงแกนี่แหละ.......................พ่อของผม





.......................



ตอนนี้ภายในห้องไม่มีเสียง เหมือนเมื่อสิบนาทีก่อนหน้านี้ ผมเเละเขาที่ผมไม่เคยนึกว่าจะได้เจอเร็วขนาดนี้  แต่ก็รู้อยู่ว่าซักวันต้องเจอ
เเค่ไม่นึกไม่ฝันว่าจะเจอในสถานการณ์อย่างนี้  ตอนที่ยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ผมรู้สึกว่าแกดูอบอุ่น และมันทำให้ผมรู้สึกว่าวางใจเขาได้ไม่งั้น
ผมคงไม่ตามเขามาแบบนี้หรอก  แต่พอรู้ความจริง หัวสมองก็คิดอะไรไม่ออกมันตื้อไปหมด เค้าเองก็เงียบ มองผมอยู่นั่นแหละ

"คิโบ" เขาเรียกผม แต่ผมที่กำลังเหม่อไม่ได้สนใจดีนัก

"พ่อขอโทษนะลูก  ฮึก  พ่อเสียใจ ในสิ่งที่ผ่านมา"เขาร้องไห้ออกมา 

ตอนนี้ผมรู้เเล้วล่ะว่าผมบ่อน้ำตาตื้นเหมือนใคร จะบอกว่าเหมือนแม่ก็ไม่ใช่เพราะแม่ผมแกแข็งแกร่งสุดๆ  ไม่มีทางที่จะร้องไห้ออกมาง่ายๆ
นอกเสียจากมันจะเก็บไว้ไม่อยู่จริง แต่คนๆ นี้พอรู้ว่าเจอลูกกลับร้องเอา ร้องเอา  จนผมโกรธแทบไม่ลง  คงจะจริงอย่างที่เขาว่า สายใย ตัดยังไงก็ตัดไม่ขาด
ถ้าเกิดแม่รู้แม่จะตกใจเเค่ไหนนะ ถ้ารู้ว่าผมเจอกับพ่อแล้ว 

"ไม่ต้องขอโทษผมหรอก  จำไม่ได้หรือไง ว่าเมื่อวานผมคุยกับลุงว่าไง" ผมยังคงปรับสภาพจำใจให้เรียกว่าพ่อยังไม่ได้ขอเรียกลุงไปก่อนละกัน

"แต่   ฮึก  พ่อผิด พ่อทำผิดกับฮานะทำผิดกับลูกพ่อมันไม่น่าให้อภัยใช่ไหม"  ผมเงียบ แล้วมองแกที่กำลังร้องอย่างกับเด็กถูกแกล้ง  นี่ผมรังแกพ่อตัวเองอยู่หรือไง

"ใช่   แม่คงไม่ให้อภัยแน่ แต่สำหรับผม  ตอนนี้ผมให้อภัยแล้วได้โปรดหยุดร้องเสียที"ผมพูดเสียงเรียบๆ  แกเงยหน้ามองผม ตอนนี้น้ำตาเลอะหน้าเต็มไปหมด

"จริง ฮึก จริง หรอ" ผมพยักหน้า  ผมคิดดีเเล้วล่ะ  โกรธเขาไปมันก็ไม่มีประโยชน์ ยังไงก็พ่อถึงจะไม่เคยเจอเขาตลอด22ปี แต่มันก็ยังไม่สายที่จะให้เขาแก้ตัวกับสิ่งที่เขาทำ

"โฮ    คิโบลูกพ่อ"แล้วแกก็โถมตัวเข้ามากอดผมแน่นจนแทบหายใจไม่ออก



ติ๊ง  ต่อง เสียงกดกริ่งดังขึ้นสงสัยจะมีคนมาหา  แต่คนที่เรียกตัวเองว่าพ่อยังไม่ยอมปล่อยผมเสียที


"นี่ลุง มีคนมาหา"ผมเขย่าแก ที่กำลังกอดแล้วหน้าซุกผม ทำเหมือนผมจะหายไป

"ฮึก เรียกพ่อสิ เรียกลุง  มันเหมือนคิโบไม่ให้อภัยพ่อ" เฮ้อ!  ปวดหัวว่ะ

"อา พ่อก็พอ  ปล่อยเหอะ โตแล้วนะ ยังทำเหมือนเด็กอีก  มีคนมาหาน่ะ" ผมพูดเป็นชุด แกมองผมตาปริบๆ

"ลุกไม่ขึ้นอ่ะ" แกว่าแล้วยิ้มแหะๆ  ผมเลยต้องเเกะแกแล้วลุกไปเปิดให้เอง

พอเปิดประตูก็ ผมก็เจอผู้ชายร่างสูงดูมีอายุพอๆกับพ่อตัวเองแต่เขาดูน่าจะอ่อนกว่า  เขามองผมอย่าง งงๆ ก่อนจะเอ่ยคุยกับผม

"อ. อิจิรุ อยู่ไหมครับ"เขาทำเสียงเหมือนโกรธใครมางั้นหล่ะ

"ครับเขาอยู่ด้านใน" แล้วเขาก็เดินพรวดเข้ามาด้านในทั้งๆที่ผมยังไม่ได้เชิญเข้ามา ผมก็รีบตามไป  เขาเท้าสเอวมองพ่ออย่างกับโมโห 
ส่วนพ่อก็ไม้รู้สึกรู้สาอะไรเลยมัวแต่อิน กับฉากเมื่อซักครู่ นอนคว่ำอยู่ท่าเดิม

"อ.  ครับ ผมมารับต้นฉบับ" เขาว่าเสียงเครียด พ่อค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง สภาพหน้าอนาถใจมาก เพราะน้ำหูน้ำตาน้ำมูกดูเละเทอะไปหมด
พ่อมองหน้าผู้ชายคนนั้นแล้วร้องโฮ ขึ้นมาอีก

"อ. อิจิรุ วันนี้ถึงวันเส้นตายเเล้วนะ คุณหยุดร้องแล้วเอางานมาให้ผมเสียที!"  โหวน่ากลัว

ผมคิดว่า พ่อผมคงไม่เลิกร้องแน่ๆ ผมเลยต้องเข้าไปหา

"หยุดเหอะถ้าไม่หยุดผมจะโกรธจริงๆนะ" พ่อเงยหน้ามองผมแล้วเช็ดน้ำตาที่หน้าแล้วยิ้ม

"อย่างนี้ล่ะ โอเคใหม"เขาว่าน้ำเสียงอู้อี้

"ครับ  ดีมากเลย"ผมว่าแล้วยิ้มให้

"คุณอิจิรุ" ผู้ชายคนนั้นเรียกซ้ำเหมือนหมดความอดทน

"หืม  จะเรียกอะไรนักหนารำคาญ"  ผู้ชายคนนั้นโกรธเข้าไปอีก ถ้าใครได้ยินสิ่งที่เขาพูดมันก็ต้องโกรธล่ะนะ

"เหวอ" แล้วจู่ๆ พ่อก็โดนลากเข้าห้องไป   เฮ้ย  เข้าไปทำไรกันอ่ะ  ผมรีบวิ่งตามไปแต่ไอ้หมอนั่นมันปิดประตูแล้วล๊อกซะก่อน

"คิโบบบบบบบ  ช่วยด้วยยยยย" เสียงของพ่อดูโหยหวนมาก

"เฮ้ย   ทำไรกันอ่ะเปิดนะเว้ย" ผมทุบประตู ด้วยความตกใจ 



เพิ่งจะเจอพ่อนะเฟ้ย  อย่างเพิ่งฆ่าพ่อของผมได้ไหม !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!




.........................................


*



"เจอไหมยูคิถามลูกน้องอย่างหัวเสีย

"มะ  ไม่พบเลยครับ" ลูกน้องที่ดูกล้าๆกลัวๆกับคำตอบที่ให้กับยูคิ  ชะตาจะขาดก็คราวนี้

"ว่าไงนะ  พวกแกมีกันตั้งเยอะ  แค่คนๆเดียวยังหาไม่ได้สมควรเสนอหน้ามาให้ฉันเห็นหน้าแล้วหรือไงห๊ะ!" ยูคิตุ๊บโต๊ะอย่างหัวเสีย
จะทำยังไงดีตามหาทั้งคืนก็ยังไม่พบ นอนไม่หลับกินไม่ลง เพราะห่วงไอ้ตัวยุ่ง นั่นหล่ะ

"ชิน  ออกรถฉันจะไปข้างนอก"ยูคิว่าแล้วเดินออกจากห้องทำงานอย่างหัวเสีย
 
ถ้าพึ่งลูกน้องไม่ได้ก็ต้องพึ่งตัวเอง  แต่ถ้ายังไม่เจอก็ต้องพึ่งตำรวจเเล้วล่ะ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะขนาดพวกเขาที่มีอิทธิพลมากขนาดนี้เเล้วตำรวจจะพึ่งอะไรได้

"พาฉันไปหา ริน" ชินพยักหน้ารับรู้ก่อนจะออกรถไปโดยที่ไม่ถามอะไรเพราะไม่อยากไปกระตุ้นต่อมวีน ของยูคิเข้า



*
................................


"หง่ะ  นึกว่าจะพาเดินห้างใหญ่ซะอีก ที่ไหนได้มาเดินตลาดเนี่ยนะ" ผมว่าอย่างหมดอารมณ์  กะว่าถ้าเดินห้างจะซื้อเสื้อผ้าซักหน่อย แต่พอพามาตลาดที่ผู้คนกำลังแข่งกันขายของสดถึงกับเซ็ง

"บ่นมากนักนะ  บังเอิญว่าไม่ได้รวยหนักหนาที่จะต้องไปซื้อที่แบบนั้น  ซื้อที่ตลาดถูกกว่ากันเยอะ อีกอย่างมันใกล้ด้วยจะได้ไม่เปลืองน้ำมันรถ"
โหร่ายซะยาว ขนาดค่ารถยังงก ถึงกับปั่นจักรยานเเล้วให้ผมซ้อนมา ขี้ตืดชมัด

"ลุงนี่น่าจะเกิดเป็นผู้หญิงนะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลย" ผมว่าประชดเเล้วแกก็หันมายิ้ม

"ขอบใจ ถ้าเกิดเป็นผู้หญิงก็ดีสิฉันจะได้ไม่ต้องมากังวลอยู่อย่างนี้"

"ห๊ะ" 

เมื่อกี้เเกว่าไรนะหูฝาดป่าววะ

"อืม รีบๆเดินจะได้รีบๆกลับไปทำซักที อ. น่าจะตื่นเเล้ว" แล้วแกก็ตัดบทไปเลย ไรวะ คนกำลังอยากรู้เลย

ในขณะที่เรากำลังเลือกๆๆๆๆอะไรต่อมิอะไร ขณะที่พวกผมออกมาจากร้านผัก จู่ๆก็มีคนมาดึงแขนผมไว้อย่างแรงจนผมตกใจ
หันกลับไปมองเตรียมจะด่า

"คิโบ"

 ยูคิมันทำหน้าตกใจ หอบฮัก  มันมาทำไรแถวนี้วะ เเล้วมาเจอผมได้ไง

"ยูคิ!         หึ ปล่อยนะ" ไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากคุย  ผมพยายามแกะมือมันออกจากแขน แต่มันกลับจับไว้แน่น

"นายมาทำอะไรแถวนี้  แล้วทำไมไม่กลับบ้าน" แล้วมันก็เปลี่ยนสีหน้าทันที แม่งเอ้ยกูเป็นหนี้ชีวิตมึงหรือไง มาสั่งกันแบบนี้

"เสือกไรด้วยล่ะ ปล่อยกูเลย กูจะกลับๆม่กลับมันก็เรื่องของกู" ผมพยายามเเกะมือของมันออกแต่ก็แกะไม่ออกอยู่ดี
เเถมยังบีบเเน่นกว่าเดิมซะด้วย

"แล้วนายไม่รู้หรือไงว่าตัวเองทำให้คนอื่นเป็นห่วงแค่ไหน" โวะ  แล้วมึงจะอะไรกับกูหนักหนาวะ กลับไปหาผู้หญิงของมึงซะไป

"นี่คุณปล่อยเถอะ" โอ้วเสียงสวรรค์  เพิ่งจะรู้สึกหรือไงฟะ ผมหันไปมองค้อนเเบบว่า เพิ่งจะรู้ตัวเหรอ
 
"คุณเป็นใคร"ไอ้ยูคิมันหันไปมองลุง ทำหน้าเหมือนไม่พอใจนัก

"ผมเป็นใครไม่สำคัญ  แล้วคุณล่ะเป็นใครมีสิทธิ์ไรมาทำแบบนี้" ช่ายๆ  มึงเป็นใครวะไอ้ยูคิมีสิทธิ์ไรมาสั่งผม
 
"เป็นอะไรหน่ะหรอ" มันหันมามองผมนิ่งๆ

"ก็เป็นคนรักกันไง  กูจะมาเอาคนๆของกูคืน"  ใครเป็นคนรักมันฟ้ะ

"เชี๊ยะ(ด่าภาษาไทย) ใครเป็นคนรักมึง  คนรักมึงมีอยู่แล้วนี่แต่ไม่ใช่กูหรอกมึงกลับไปหาไปอ้อนผู้หญิงของมึงเหอะ"
เริ่มหัวเสียละอายด้วยคนเดินผ่านไปมา รู้สึกว่าเรื่องมันจะเยอะเกินไปแล้วแฮะ

"อะไรนะ  คิโบ ใคร? ผู้หญิงที่ไหน ยูคิไม่เคยมีใครตั้งแต่ได้รักกับคิโบเลยนะ" แล้วมึงจะพูดดังไมฟร๊ะกูอายนะเฟ้ย

"ก็ผู้หญิงเมื่อวาน      ไอ้บ้า    ปล่อยเลย  กูเห็นหน้ามึงแล้วเจ็บใจ  ปล่อยกูนะ" ทนไม่ไหวแล้วนะว้อย  ยิ่งนึกถึงเมื่อวานยิ่งแค้นมัน 
ที่มันไม่มาเจอผมเลยเพราะมันมีคนอื่นอยู่เเล้วอ่ะแหละ  อย่างนี้หรอที่บอกว่ารัก  ผมใจง่ายเองที่ไปหลงเชื่อมัน   ฮือออออออออออออออคนไม่เคยมีแฟนก็เงี๊ยะ(T^T) 
 
"ไม่ปล่อย  คิโบพูดให้รู้เรื่องก่อน"มันว่า แล้วรัดมือผมแน่นอีก ผมหันไปขอความช่วยเหลือตาลุงที่มัวแต่ยืนงงอยู่

"ผมว่าคุณปล่อยเหอะ" ลุงช่วยจับผมกับมันเเยกออกจากกัน

"เสือกไรด้วย" แล้วมันก็หันไปชกตาลุงซะหงาย  คงเจ็บหน้าดูเลยลุง พอดีที่มันปล่อยแขนผม   ด้วยความโมโหผมเลยเตะ  ผ่าหมากมันเลย

"อั๊ก"มันกุมไข่มันเเล้วลงไปที่พื้น   หึสมน้ำหน้า

"ไปเหอะลุง  อยู่ไปก็เสียเวลาเปล่าๆ" แล้วผมก็พาเเกเผ่น พอดีกับที่ลูกน้องมันวิ่งมาคงเป็นชิน  มาตอนนี้ก็ช้าไปละ  ลูกพี่มึงไปนั่งจับไข่อยู่กับพื้น
เอาให้เดี้ยงจะได้ไม่ต้องไปจิ้มใครเขาอีก


ผมกับลุงพอวิ่้งออกมาเราก็มุ่งไปที่จักรยานทันทีแล้วผมก็กระโดดขึ้นรถ แล้วแกก็รีบปั่นสุดชีวิตเพราะ มีพวกไอ้ยูคิวิ่งตามมา

"แบร่   วิ่งให้ตายก็จับกูไม่ทันหรอกเฟ้ย 5555555" หันไปเยอะเย้ยมันก่อนจะหันหน้าไปรับลมที่กระทบใบหน้า  สบายใจจัง
อยางน้อยก็ได้ระบายอารมณ์ นี่ผมทำอะไรอยู่นะ เเต่พอได้ระบายเเล้วมันรู้สึกดีเหมือนกัน เเต่ก็สงสารยูคิเหมือนกันเมื่อกี้ผมเตะเข้าไปเต็มๆ


พอกลับถึงคอนโด ลุงแกก็หอบฮักๆ  เอามือกุมหน้าอก


"โหลุงเเคนี้ หัวใจจะวายเลยหรอ " ผมขำกับอาการหอบของแก

"อย่ะ  อย่า หัวเราะนะ  เพราะใครกันล่ะแฮ่ก "   ยังมีอารมณ์จะคุย  ผมเลยต้องหยิบของ แล้วช่วยพยุงแกขึ้นคอนโด

พอมาถึงคอนโดห้องของพ่อ ตอนออกไปไม่ได้ล๊อคเลยบิดเข้าไปโดยไม่ต้องเรียก

"อึก  คิโบ   พ่อนึกว่าลูกหนีไปแล้วซะอีก   โฮ" เอ๊าเป็นไรอีกล่ะวะเนี่ย พ่อร้องไห้พอเห็นผมก็วิ่งมากอดผมซะหนึบ

"ไรอ่า    ออกไปซื้อของมาเอง"ผมว่าแล้วชูของให้ดู

"ก็พ่อ  ฮึก  นึกว่า  ฮึก   คิโบเเกล้งหายโกรธ  ฮึก แต่ก็ยังโกรธอยู่เเล้วหนีพ่อไป" ฮ่วย  พ่อเรานี่ขี้เเยเหมือนใครวะ

"ก็กลับมาแล้วไง  นี่ช่วยผมหน่อยเหอะ หนักนะเนี่ย" เพราะซื้อของมาเยอะเลยเเขนก็ล้า

"แล้วนายทำไมไม่ช่วยลูกฉันล่ะ" พ่อหันไปค้อน ตาลุง

"อ่อ   ลุงแกปั่นจักรยานเหนื่อยอ่ะผมเลยอาสาหิ้วเอง" ผมว่าแก้ตัวให้

"ให้มันจริงเหอะ แล้วหน้าเป็นไรอ่ะ"  พ่อผมนี่เปลี่ยนอารมณ์ไวจริง  แล้วเดินดุ่มๆไปดู ง่า   เป็นเรื่องแล้วไง

พ่อจ้องหน้า   ลุงแกคิ้วขมวด ลุงนั่นก็เช่นกัน ผมเองก็พยายามส่งซิกว่าอย่า   บอกนะเฟ้ย

"รถล้มน่ะ"  ฟู่ค่่อยยังชั่ว

"ห๊าล้มตอนไหนอย่าบอกนะว่าพาคิโบ ไปล้มอ่ะ"แล้วพ่อก็หันมาสนใจผมแทน

"เจ็บตรงไหนบ้างคิโบ" พ่อจับผมหันซ้ายขวา

"อ่อ  ไม่เป็นไรฮะ" 

"หึ  เห่อจริงนะทีกับผมล่ะ ไม่เคยจะดูเเล" พ่อหันไปถลึงตาใส่คนที่พูดทันที

"เงียบไปเลยนะ  ถ้านายไม่อยากโดนอีกน่ะ" พ่อพูดเหมือนจะดุให้คนฟังกลัว เเต่........มันน่ากลัวตรงไหนเนี่ย

"กลัวหรอ  ใครกันแน่ที่จะโดน"  อ้อดีเนาะ ต่างคนต่างยั่วกัน  แล้วเมื่อไรจะได้วางของลงล่ะเนี่ย  แล้วเราจะถือไว้ไมวะ   
ปล่อยให้ 2คนนั้นยืนเถียงกันไป  เราก็เอาของไปเก็บดีกว่า เฮ้อผู้ใหญ่ทะเลาะกันหน้าเบื่อ   ไปเตรียมของรอดีกว่าแฮะ



...............................

*




"เป็นไงบ้านครับลูกพี่" ชินถามยูคิที่ทำสีหน้าไม่ดีนัก เพราะโดนเข้าไปเต็มๆ

"ตามทันไหม" ยูคิว่าหน้ามุ่ย

"อ่อ  ไม่ทันครับ"

"อะไรนะ!  ตามไง ถึงไม่ทัน" ยูคิตะคอกอย่างโมโห

"ก็ ทางนั้นเค้ามีรถพวกผม ใช้เท้า เลยตามไม่ทันน่ะครับ" เพี๊ยะ!  ชินโดน ยูคิตบซะหน้าหันไปอีกทาง

"แก  ไอ้ชิน ตลอดเลยนะใช้อะไรก็ไม่ได้  ฮึย  แล้วไอ้นั่นมันเป็นใครวะ"  ยูคิทุบเก้าอี้สาธารณะอย่างหัวเสีย  ชินก็ได้แต่มองตาปริบๆ 
ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรอีก


"คิโบ  นายจะทำอะไรกันแน่  อย่าคิดว่าจะหนีพ้น" ยูคิพุดด้วยอารมณ์ที่โกรธจัด  พลางนึกไปถึงผู้ชายที่อยู่กับคิโบว่าเป็นใคร
คิโบดูท่าทางสนิท มาก มากจนเขานึกอยากจะฆ่าไอ้ผู้ชายคนนั้นทิ้ง  เค้าเม้มปากด้วยความโมโห


"อย่าให้รู้ว่ามีใคร  นอกจากฉัน  ไม่งั้นฉันเอามันตายแน่"  ยูคิบ่นกับตัวเอง

"ให้คนออกตามหาในย่านนี้  ดูให้ดีด้วย  นายด้วยชิน นายต้องเป็นคนพาคนของนายดูแลในถิ่นนี้  เพราะนายรู้ว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันหน้าตายังไง"

"ครับๆ" ชินรีบรับคำสั่งก่อนจะโดน อีก ที


ยูคิมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย     

"ฉันบอกแล้วว่าจะตามตื้อนาย  จะให้นายรักให้ได้  เธอจะต้องเป็นของฉัน   ไม่ว่าจะเอามาด้วยวิธีไหนก็ตาม 
ถ้าใครมันกล้าแย่งไปล่ะก็มันกับฉันจะได้เห็นดีกัน" ยูคิคิดอย่างแค้นที่สุด  เพราะถ้าไอ้นั่น มันเป็นอย่างที่คิดล่ะก็   
ได้มีศพมันไปนอน กองอยู่ข้างถังขยะแน่ๆ


*



..........................................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่7 /8 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 04-11-2012 17:32:00

คุณลุง คนนั้นต้องเป็นพ่อของคิโบแน่ๆๆเลย !!!!!! :angry2: :angry2:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่7 /8 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 04-11-2012 18:02:10

สวบบทโหดมากค่ายูคิของหมู่เฮา
สรุปพ่อคิโบเป็นเกย์ป้ะนั่น กลับตาลปัตรมากๆ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่7 /8 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: nunnan ที่ 04-11-2012 18:35:13

รู้แล้ววว่าลูกเป็นเคะ เหมือนใครรร คริคริ :o8: :-[

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่7 /8 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 04-11-2012 19:12:45

ตายแล้ว มี คู่พ่อ ด้วยอ้ะ

แล้วคุตพ่อ เป็น ฝ่ายไหน คาดว่า โดนจิ้มชัวร เลย

ต่อๆ จ้า

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่7 /8 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 04-11-2012 22:23:35

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่7 /8 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 04-11-2012 22:34:33

คิโบแสบจริงๆ เหมือนว่าจะมีคู่พ่อ อิอิ

+1 ให้คนเขียน ขยันอัพได้ใจจริงๆ  o13

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่7 /8 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: ตัวเลข ที่ 04-11-2012 23:56:13

ยูคิโหดอะ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่7 /8 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 05-11-2012 00:55:44

โหอารมณ์เสียอะ พ่อของคิโบเป็นเมียอีตาลุงนั้นอีกไม่ปลื้มพ่อคิโบอย่างแรง ยูคิก็นะ เฮ้อ ที่เซ็งมากก็พ่อคิโบเนี้ยแหละเสียความรู้สึกอย่างแรงอะแต่ก็นะ เฮ้อไม่รู้จะอธิบายยังไง

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่7 /8 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: Bowbonk ที่ 05-11-2012 01:14:01

 o13 o13

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่7 /8 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: AoMSiN555 ที่ 05-11-2012 01:25:45

อ๊ากกกกกก :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:


ยูคิโหดแท้ :z6: :z6: :z6:


คิโบน่ารักอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:



กอดนักเขียน :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่7 /8 4/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 05-11-2012 07:45:04

ตอนที่ 9





ฮาราจูกุ ที่นี่เป็นสถานที่สำหรับวัยรุ่นที่ชอบแต่งตัวแบบหลุดโลกมาอวดโฉมกัน แต่งตัวเลียนแบบตัวการ์ตูนในเรื่องต่างๆ
หรือในแบบของตัวเอง สินค้าที่นี่มีของกระจุกกระจิก น่ารักๆ มากมาย ผู้หญิงจะชื่นชอบเป็นพิเศษ ผมเป็นอีกหนึ่งคนที่ชอบ 
เลยมาลองเดินที่นี่ดูซักหน่อย  ในเมื่อพ่อก็ไม่อยู่ที่คอนโด ส่วนผมก็ออกมาจากบ้านได้สองวันโดยไม่ติดต่อใคร
ถ้ากลับไปตอนนี้ได้โดนบ่นยาวเเน่ๆ แต่ไหนๆก็จะโดนบ่นเเล้วขอเที่ยวก่อนเถอะ  กว่าจะมาถึงนี่ได้ก็ยากพอดู
แต่เพราะได้เพื่อนร่วมทางผมเลยมาที่นี่ได้ถูก


"นี่คิโบ  เธอคิดว่านี่น่ารักไหม"
ซาวาโกะ เพื่อนใหม่ผมเองหล่ะ ถ้าดูเธอจากภายนอกดูจะไม่ค่อยเหมือนคนธรรมดาซักเท่าไร
ก็เพราะความหลอนที่เปล่งออกมาจากตัวเธอนั่นเเหละ หยั่งกับว่า ซาวาโกะ เพี้ยนมาจากซาดาโกะ
ชื่อผีในหนังยังไงยังงั้น


"อื้มก็เข้าดีนะ" ผมมองอย่างพิจารณา เธอสวมหูกระต่ายแล้วทำท่าเหมื่อนกระต่ายกระโดด ให้ผมดู

"ฮะ ฮะ" ถ้าดูดีๆเธอก็น่ารักดีนะ   ตอนแรกที่เจอเธอบนสถานีรถไฟผมเกือบจะเป็นบ้า เพราะนึกว่าเจอดีเข้าให้ 
ก็ชุดที่เธอใส่ มันเป็นกระโปรงลายลูกไม้สีดำ เหมือนชุดอังกฤษ แถมปล่อยผมยาวที่เกือบจะถึงเอว
ผมหน้าที่ยาวจนเกือบจะปิดลูกตาเธอนั่นแหละ เเถมหันมายิ้มให้ผมอย่างกับแม่มดอีก  แต่พอมองอีกทีเพื่อความแน่ใจ
ผมถึงกับโล่ง เพราะคงไม่ใช่ผีหลอก 

"เห  เธอหัวเราะเเบบนี้เเสดงว่าไม่เข้ากันล่ะสิ" ซาวาโกะทำหน้างอลใส่ผม

"อ๋า   น่ารักจริงๆ ใครว่าซาวาโกะไม่น่ารัก" ผมพูดความจริง แต่ดูเหมือนเธอยังไม่เชื่อแถมทำแก้มป่องใส่อีก

"อย่าโกหกเลยน่า  เพื่อนๆของซาวาโกะ บอกว่าซาวาโกะน่ากลัว ซาวาโกะเลยไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไร" ซาวาโกะคงหมายถึงเพื่อนๆที่ ร.ร. ม ปลาย ที่เธอเล่าให้ฟังล่ะมั้ง

"ใครบอก ก็คิโบไง คิโบคิดว่าซาวาโกะน่ารักนะ ถ้าไม่น่ารักคิโบไม่คบด้วยหรอก 5 5 5" ผมหัวเราะจนเธอน่าแดง

"คิโบใจร้าย  แต่ขอบคุณนะที่บอกว่าซาวาโกะน่ารัก" เธอยิ้มอย่างแจ่มใส

"อื้ม  "

แล้วผมกับเธอ ก็เดินต่อ  แต่ซาวาโกะดันลืมจ่ายตังจนเจ้าของร้านวิ่งมาทวง เธอเลยต้องคำนับขอโทษหลายรอบ
แล้วต้องจ่ายเงินด้วยท่าทางอายๆ ทำให้ผมหัวเราะท้องเเทบเเข็ง



"นี่ คิโบ" ซาวาโกะเรียกผมเมื่อกำลังเลือกดูเสื้อผ้า

"หืม" ผมเองก็ช่วยดูให้ซาวาโกะ

"คิโบเป็น อีกคนที่บอกว่าซาวาโกะน่ารักเลยรู้่ไหม"

"ใครหรอ ที่บอกว่าซาวาโกะน่ารัก" สงสัย    อยากรู้    มีคนตาถึงด้วยหรอเนี่ย

"อื้มก็ มี พ่อกับแม่ มิกะจัง  ริสะจัง แล้วก็ มาโมรุคุง" ดเหมือนว่า คนที่ชื่อ มาโมรุ ดูจะเสียงอ่อยลงไปหน่อยนึง น่าสนใจแฮะ

"เอ๋  มาโมรุคุงนี่ ทำไมเสียงอ่อนลงไปล่ะ" ผมลองถาม  ซาวาโกะหน้าแดง สงสัยคงจะเป็นคนที่ชอบแน่ๆ

"อื้ม  ไม่มีไรหรอก" เธอสะบัดหัวอย่างแรง

"5 55 ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร"

"นี่ซาวาโกะดูชุดนี่สิ เข้ากับซาวาโกะดีนะ" ผมเอาเสื้อผ้ากระโปรงยาวถึงเข่า สีชมพูอ่อนๆเป็นผ้านิ่มๆที่ดูใส่สบายทาบที่ตัวเธอ

"จริงหรอ" เธอยิ้มอย่างดีใจ

"จริงดิ่   นี่ไงลองใส่ดูสิ" ผมบอกให้เธอลอง แต่ซาวาโกะส่ายหัว

"เสื้อซาวาโกะถอดยาก  ไม่อยากลองหรอก แต่ถ้าคิโบบอกว่าน่ารัก ซาวาโกะก็จะใส่นะ"  เธอเอาเสื้อที่ผมแล้ว เอาไปจ่ายเงินกับพนักงาน 
ผมเองก็อยากมีน้องสาวเหมือนกัน วันๆเจอเเต่ผู้ชาย  อยากให้ชีวิตผมมีผู้หญิงเข้ามาบ้างโลกผมจะได้ดูสดใสขึ้นมาหน่อยพอผมเดินได้ซักพัก
เอ เหมือนมีความรู้สึกว่ามีคนเดินตามมา  พอหันไปมองก็ไม่มีใคร หรือเราจะคิดไปเอง

"มีอะไรหรอคิโบ" ซาวาโกะคงเห็นผมหันหลังไปดูบ่อยๆ

"อืม ป่าวหรอก" ผมว่าแล้วก็มองไปข้างหน้าต่อ  สงสัยจะคิดไปเองมั้ง





......................................

*



วันนี้คิดถูกจริงๆ  ที่มากับอาริสะ ถ้าไม่ได้ยัยนี่ คงไม่บังเอิญมาเจอคิโบหรอก พอเห็นทีเเรกว่าจะเข้าไปหาซักหน่อยแต่พอเห็นผู้หญิงคนนั้น
กลับต้องหยุดเดินเข้าไป      ใครกันนะ? ทำไมคิโบถึงได้หัวเราะ เหมือนมีความสุขขนาดนั้น รู้สึกอดอิจฉาไม่ได้ เลยต้องแอบทำตัวลับล่อๆ อย่างนี้

เอือก     หันมาหลบแทบไม่ทัน  ทำไมเราต้องหลบด้วยวะ  คิดโบหันมาทำคิ้วขมวดมุ่น แล้วหันกลับไปคุยกับเด็กคนนั้นต่อ
พอทั้งสองเริ่มเดิน ยูคิก็เดินตาม  เดินได้ซักครู่ยูคิก็ต้องรีบ เร่งฝีเท้าเข้าไปอีกเพราะรู้สึกเหมือนทั้งสองคนเริ่มเดินเร็วขึ้นพอๆ เหมือนกับว่ากำลังจะซะวิ่งอย่างนั้น
 
ใช่แน่ๆ!  คิโบรู้ตัวเเล้วว่าถูกตาม   ยูคิรีบวิ่งเต็มที่เพื่อไล่ตามสองคนนั้นให้ทันก่อนที่ทั้งสองจะหายเข้าไปในร้านเสื้อผ้าผู้หญิง  พอเขาตามเข้าไปดูก็ดูจนทั่วร้านแต่กลับไม่เจอทั้งสองคน

"หายไปไหนนะ โธ่เว้ย!!!" ยูคิสบถอย่างหัวเสีย

"มีอะไรให้ช่วยไหมคะ" พนักงานสาวเดินมาถามเขาเมื่อดูท่าทางของยูคิไม่ค่อยดีนัก

"คุณเห็นเด็กผู้หญิงตัวขนาดนี้กับ ผู้ชายผมยาวๆ ที่รวบตัวตัวเท่านี้บ้างไหม"ยูคิ ทำท่าทางเพื่อให้พนักงานเข้าใจ  เธอทำหน้าคิดสักครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัวไปมา 
จนปัญญา ยูคิจึงต้องเดินออกจากร้านอย่างหมดหวัง 


"ต้องอยู่เเถวๆนี้เเน่ๆ"




......


"คิโบทำอะไรน่ะ"ซาวาโกะ ถามด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ

"ขอโทษ ซาวาโกะ" คิโบชะเง้อไปดูเพื่อความแน่ใจว่ายูคิออกไปเเล้ว

"ขอบคุณมากนะครับพี่สาว ถ้าไม่ได้พี่พวกผมคงตายเพราะไอ้ยากุซ่าคนนั้น" คิโบหันไปขอบคุณพนักงานที่คุยกับยูคิเมื่อครู่

"ไม่เป็นไรค่ะ  ว่าแต่คุณทั้งสองจะออกไปยังไงผู้ชายคนนั้นยังป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้อยู่เลย" แล้วเธอก็ชี้ยูคิ ที่เดินไปๆมาๆแถวๆหน้าร้าน แทบหลบไม่ทัน

"ทำไงดีล่ะทีนี้" คิโบกัดเล็บเพื่อใช้ความคิด

"เอางี้สิ  คิดไรดีๆออกละ"ซาวาโกะทำหน้าตื่นเต้นเเล้วหันมายิ้มให้คิโบที่ทำหน้างง

"ทำไงอ่ะ"




..........


เดิน อยู่แถวนี้นานเเล้วนะ
 แต่มั่นใจว่าทั้งสองคนต้องอยู่ในร้านไหนซักร้านเเน่ๆ เพราะเขาคลาดกับทั้งสองเเถวนี้ เป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสองจะออกมาแล้วหนีเค้าไปได้
เพราะหูตาที่ไวของเขานั่นเเหละ แต่ก็ต้องไปสะดุด กับคนๆนั้น

 เหมือน     เหมือนมากจริง อดไปได้ที่จะเข้าไปรั้งไว้

"อ๊ะ" ยูคิถึงกับผงะเมื่อมันไม่ใช่

"ขอโทษครับ ผมจำคนผิด" ยูคิรีบเอามือออกทันทีที่คนๆนั้นทำหน้าไม่พอใจอย่างเเรง เธอ ไม่ว่าอะไรแต่กลับสะบัดหน้าหนีแล้วเดินไป

เหมือน  เหมือนมาก ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิง แล้วใส่ชุดกระโปรงนั่น  แต่สายตานั่นมันคล้ายกับคิโบที่มองเขาเวลาโกรธเหลือเกิน 
อดไม่ได้ ที่จะเดินตามเธอไป

ผู้หญิงคนนั้นหยุดกึก แล้วหันมาทันที


"ตามมาทำไม" เธอพูดด้วยอารมณ์โกรธจัด แต่เสียงกลับดูห้าว กว่าใบหน้าเหลือเกิน ยูคิเพ่งมองใบหน้าของคนที่กำลังเม้มปาก  ใบหน้า....ที่ดูเหมือนคนรัก
ดวงตานั่นอีก  ถึงแม้ว่าจะใส่คอนเเทคสีเทา แล้วดัดตาซะงอลจนทำให้ดวงตาโตนั่น ปากชมพูที่ถูกแต้มด้วยลิป จนดูมันวาว  ผมที่ปล่อยยาวจนไล่หลังนั่นอีก



หึ คิดจะหลอก ฉันงั้นหรอ คิโบ


"หึ   ผมอยากดูให้แน่ใจ" ยูคิหัวเราะในลำคอ

คิโบมองอย่างไม่สบอารมณ์นัก  ก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนี

"เดี๋ยวก่อนสิ" ยูคิรั้งแขนเล็กๆไว้ แต่เพราะยูคิที่เดินซะเร็ว ทำให้ดูเหมือนยูคิกระชาก จนคิโบเกือบหงายหลัง

"เหวอ" ร้องอย่างตกใจ จนหมดท่าแอ๊บสาว

"หึ หึ คิดจะหลอกกันหรอ เร็วไปร้อยปีมั้ง" ยูคิกอดคิโบไว้อย่างไม่อายสายตาชาวบ้าน จะอายทำไมล่ะ
ในเมื่อสิ่งที่ทุกๆเห็นคือหนุ่มรูปหล่อ กับหญิงสาวที่ดูน่ารักคนนี้ ใครมองก็ต่างหลงไหล และอิจฉาในคู่รักนี้ทั้งนั้น


"ปล่อยเว้ย" ไม่องไม่แอ๊บมันละ คิโบดิ้นอย่างไม่ยอมแพ้ในอ้อมเเขนของคนที่โตกว่าอย่างไม่ลดละเเต่ดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่าๆ

"ไม่ปล่อย ถ้าพี่ปล่อยคิโบไป คิโบก็หนีพี่ไปอีกสิ" ยูคิยิ่งกอดเเน่นเข้าไปอีกใครจะปล่อยให้โง่  คิโบกลับมาอยู่ในอ้อมกอดอย่างนี้มีหรอจะปล่อยให้หลุดมือไปอีก

"ปล่อย ไอ้บ้า ไอ้คนบ้า ไอคนโกหก ฮึก  ฮือ" เมื่อทำอะไรไม่ได้คิโบก็เลยร้องอย่างเจ็บใจ เกลียดตัวเองที่เกิดมาอ่อนแอ  ถึงได้ถูกคนพวกนี้รังแกอยู่เรื่อย

"คิโบ  เกิดอะไรขึ้น" ซาวาโกะวิ่งมาอย่างตกใจเมื่อคิโบถูกจับได้  ทั้งๆที่นัดเจอกันอีกรอบแล้วแท้ๆว่าถ้าหลุดจากไอ้บ้านี่เมื่อไร
คิโบจะเดินไปรอข้างหน้า แต่นานพอที่คิโบไม่มาถึงซักทีซาวาโกะเลยตามมาดู  ปรากฎว่าคิโบ ถูกยูคิรัดไว้ซะงั้น

"เรื่องของคนรักกันเธออย่าเข้ามายุ่ง" ยูคิขู่ฟ่อย่างกับงูหวงไข่

"ตะ  แต่"ซาวาโกะดูตกใจ และกลัวท่าทางของยูคิเช่นกัน  จึงไม่กล้าทำอะไรมากนัก

"ไปเถอะกลับบ้านกัน" ยูคิดึงคิโบกลับบ้าน แต่คิโบก็ยังดื้อดึงไม่ยอมเดิน

"ไป" ยูคิย้ำคำ คิโบส่ายหน้าไม่ยอมท่าเดียว    ยูคิถอนหายใจแล้วกลับมาจับใบหน้าของคิโบ

"กลับบ้านกัน เราต้องคุยกัน ให้โอกาสพี่ได้เเก้ตัวหน่อยนะ" ยูคิพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนลง คิโบนิ่งเหมือนคิด
 แต่ก็ส่ายหัวอีก  ยูคิอดไม่ได้ที่จะต้องจับคิโบอุ้มพาดบ่า

"ปล่อยนะ  ทำไรน่ะ" คิโบทุบหลังยูคิที่ดูไม่สะทกสะท้านเลยแม้เเต่น้อย
 
"ปล่อยคิโบก็ไม่ฟังไม่ยอมไปกับพี่น่ะสิ" ยูคิรีบเดินโดยไม่สนใจผู้คนที่มองมาอย่างประหลาดใจในคนทั้งสองคน

"ปล่อย" คิโบร้องและทุบแบบไม่ยั้ง

"ไม่ปล่อย"

ยูคิย้ำคำเดิม เเล้วรีบเร่งเมื่อไกล้ถึงจะถึงที่จอดรถ

"ปล่อย  กูอาย กูเดินเองได้" ยูคิหยุดกึ้กแล้วยิ้ม

"สัญญาก่อนถ้าปล่อยเเล้วจะไม่หนีอีก"  คิโบพยักหน้า  เขาจึงปล่อยคิโบลงและจับมือไว้ คิโบมองยูคิด้วยสายตาที่โกรธ
 แต่ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อถูกจับไว้แบบนี้ แถมอยู่คนเดียว สู้ก็ไม่ไหว  เลยจำใจต้องเดินตามยูคิขึ้นรถไปอย่างเงียบๆ



..............................


"อย่าขยี้ตางั้นสิเดี๋ยวคอนเเทคเลนก็บาดตาเอาหรอก" ยูคิอดหันมาเอ็ดไม่ได้ ที่เห็นคิโบกำลังขยี้ตาเพราระรู้สึกเคือง   
เลยต้องเลี้ยวรถข้างทางก่อนจะยื่นหน้ามาดู

"อะไร" คิโบหันมาถลึงตาแดงๆใส่

"ก็จะช่วยเอาออกให้ไงไหนดูซิ" ยูคิมองและจับเปลือกตาคิโบดู

"ไม่ต้องยุ่งน่า" คิโบปัดมือออก

"ไม่ให้ยุ่งเเล้วถอดเองเป็นหรอไง"ยูคิ อดไม่ได้จะยิ้มให้กับความเอาแต่ใจของคิโบ แต่มันกลับดูน่าเอ็นดูสำหรับยูคิ

"เหอะ ก็ให้ตามันบอดเลยจะได้ไม่เห็นคนอย่างนาย" ยูคิสะบัดหน้าหนีไปทางหน้าต่างด้านข้าง ไม่วายขยี้ตาอีก

"ขอเถอะ   เอามันออกก่อน" ยูคิอ้อนวอน

"ไม่"

"น่า  หัดรับฟังคำขอร้องของพี่บ้าง ไว้ใจพี่บ้างนะ" ยูคิอ้อนวอน  คิโบนิ่งเงียบก่อน จะถอนหายใจแล้วหันมาแต่โดยดี
เสียวตาเหมือนกันนะ แต่ก็ถอดออกมาโดยไม่เจ็บ

"เหอะ ถอดให้ผู้หญิงของนายบ่อยล่ะสิ" คิโบอดไม่ได้ที่จะเเขวะ  ยูคิเลิกคิ้ว อย่างงงๆ

"ไม่เคยถอดให้ใครนะ" ยูคิทำหน้าคิ้วขมวด

"อย่างนายเนี่ยนะไม่เคย เเล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ เห็นดูท่าทางนายจะดูสนิทมากเลยนี่" คิโบพูดอย่างอารมณ์เสีย

"ผู้หญิงที่ไหนอีกล่ะ" ยูคิยิ่งงง ก็ยิ่งนึก  แต่นึกไม่ออกว่า ใคร

"เหอะ  ก็ผู้หญิงผมหยิกในร้านเคกนั่นไง" ยูคิหวนคิดไปเมื่อสองวันก่อนที่คิโบหายไปก็ถึงกับบางอ้อ

"ยัย อาริสะนั่น นะ  555"

คิโบเห็นยูคิหัวเราะยิ่งไม่พอใจใหญ่

"อะไรมันน่าขำนักหรอ" คิโบทำแก้มป่องอย่างโมโห

"หึงหรอ" ยูคิเหมือนหัวใจพองโต อีกครั้ง ถ้าเกิดคิโบหึงเเสดงว่าก็เริ่มรักเค้าเเล้วนั่นหล่ะ

"ไม่  หน้าอย่างนายจำเป็นต้องหึงหรอ ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย" คิโบหันหน้าไปทางกระจก อย่างงอลๆ

"แน่ใจ  แต่พี่ว่าคิโบหึงนะ" ยูคิเข้ามาพูดเหมือนกระซิบใกล้ๆหูคิโบ คิโบหันมาอย่างตกใจ จนปากของคิโบไปโดนแก้มยูคิ
จนต้องรีบเอาหน้าออก  แต่ยูคิกลับจับหน้าไว้ แล้วจ้องอยู่อย่างนั้น

"อะ      อะไร " คิโบถามเมื่อท่าทางยูคิเริ่มทำสายตาเหมือนอย่างที่ๆเคย  เมื่อเวลาจะจูบ  ใบหน้าของยูคิค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้ๆ
จนคิโบต้องหลับตาปี๋ แต่ก็ยอมรับ ริมฝีปาก ของยูคิที่ค่อยๆสอดเเทรกเข้ามาอย่างช้าๆ

"อืม" ยูคิร้องครางอย่างพอใจ รสจูบที่ห่างหายไปนาน รู้สึกว่ามันจะยิ่งหอมหวานกว่าเคยๆ จะว่าเป็นรสของลิปก็ไม่ใช่
แต่มันเป็นรสจูบของคิโบเองนั่นหล่ะ  คิโบก็เช่นกัน เมื่อถูกล้วงล้ำเข้ามาตัวเองก็เเทบสั่น หัวใจรู้สึกเต้นเเรงขึ้นมา
รู้สึกเสียววาบไปทั้งตัว ยูคิผละจากจูบ แต่คิโบรู้สึกเหมือนถูดขัดใจอย่างไงอย่างนั้น

"หึ   หน้าทำหน้างั้นสิถึงบ้านก่อนเเล้วค่อยต่อ" ยูคิยิ้มกริ่ม

"ไอ้บ้า"

คิโบว่า แล้วหันไปอีกทาง เพราะรู้สึกใบหน้าที่แดงเเล้วกลัวว่าคนข้างๆจะเห็นนั่นหล่ะ 
ยูคิหัวเราะคิโบ ก่อนจะออกรถเพราะกลัวว่าจะระงับอารมณ์ไม่อยู่   ให้ตายทำไมทำทำหน้าตายั่วกันได้ขนาดนี้




..........................


"นี่ แล้วผู้หญิงที่ชื่ออาริสะนี่คือใคร" คิโบก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดี มันค้างคาอยู่ในใจ

"พี่สาวพี่เอง หืม ยังไม่เลิกโกรธอีกหรอ" ยูคิเลิกคิ้วแล้วปลดเนทไทออกเมื่อมาถึงคอนโดของตัวเอง

"ไม่ได้โกรธนี่ เรื่องไรต้องโกรธจำเป็นหรอ" คิโบหันหน้าหนี แล้วคิดอย่างน่าโมโหตัวเอง
นี่กูเสียน้ำตาให้ไอ้บ้านี่เพราะมันไปนั่งเดทกับพี่มันเนี่ยนะ  ไม่ใช่สิเราไม่ได้หึง ไม่ใช่ ไม่ใช่

ยูคิยืนมองคิโบ ที่กำลังนั่งทำหน้าหลากหลายอารมณ์ ที่ตัวเองแสดงออกมาอย่างไม่รู้ตัว
แล้วเดินไปหาอย่างอดใจไม่ไหว

"คิดอะไรอยู่อีกล่ะยังไม่เชื่ออีกหรอ" ยูคิคุกเข่าเเล้วมองหน้า คิโบที่คิ้วกำลังขมวดเป็นปมอย่างใช้ความคิด

"ไม่ได้คิดตั้งแต่เเรกอยู่เเล้ว" ยูคิ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะในความปากเเข็งของคิโบ

"จริงหรอแล้วที่เป็นอยู่นี่ล่ะอะไร" ยูคิเอานิ้วโป้งเกลี่ยคิ้วที่ขมวดมุ่นนั่น  คิโบเลยเปลี่ยนมาทำหน้าบูดแทน

"ถ้างั้น  พี่ขอโทษเเล้วกันที่ทำให้คิโบเข้าใจผิด" คิโบมองหน้ายูคิ ก่อนจะหันไปอีกทางเพราะสายตาที่มองมานั่นแหละ ทำให้มองหน้าไม่ติดทุกที

"พี่ว่าเรามาต่อ ที่ค้างเมื่อกี้ดีกว่านะ" ยูคิยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ คิโบหันมาถลึงตาใส่

"ฝันไปเถอะ"

คิโบว่าแล้วทำท่าจะชกหน้ายูคิ  แต่ยูคิจับไว้ทัน

"พี่รู้ว่าคิโบ ชอบความรุนแรงเดี๋ยวพี่จัดให้บนเตียงดีกว่า"

"ไอ้  อ่ะ"

ไม่ทันจะด่ายูคิก็ประกบจูบไม่ให้คิโบตั้งตัวได้ทัน   ทีเเรกก็ดิ้น จากนั้นก็ค่อยๆเคลิ้มตามกับจูบของยูคิ ไม่อยากขัดขืน   ขัดไปก็ปล่าวประโยชน์แถมทำให้ตัวเองหงุดหงิดไปด้วย เลยปล่อยให้ยูคิรุกล้ำตัวเองอยู่อย่างนั้น   จนยูคิอุ้มตัวเองมาอยู่บนเตียงตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ กระโปรงที่ถูกเลิกขึ้นอย่างง่ายดาย ยูคิสามารถจับน้องชาย คิโบได้อย่างสบาย

"อื้อ" แค่ถูกสัมผัส คิโบก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่เเล้ว เสื้อผ้าแต่ละชิ้นค่อยๆถอดออกอย่างอ้อยอิ่ง เหมือนยูคิกลัวว่าคิโบกำลังเป็นผลไม้สุกที่กำลังแก่ เลยต้องค่อยๆปลอกเปลือกเพื่อไม่ให้ช้ำอย่างไงอย่างนั้น  เมื่อชิ้นส่วนของผ้าทุกชิ้นถูกถอดออกเผยให้เห็นผิวขาวๆที่น่าหลงไหล ยูคิอดไม่ได้ที่จะลองชิม กับรสเนื้อ ของคิโบ

"อา~" คิโบ ร้องครางเมื่อรู้สึกดีไปด้วย จับผมที่นุ่มแล้วกำไว้มือค่อยๆลูบคลำไปตามตัวของคิโบ จนไปหยุดที่นมทั้งสองข้างก่อนกดคลึงหยอกล้อกับเม็ดนม ลิ้นก็ค่อยๆไล้ไปด้านล่างก่อนจะหยุดไปที่น้องชาย แล้วคลอบงำไว้ในปาก แล้วดูดเม้น

"อึก  อ๊ะ" คิโบร้องคลางอย่าง เสียว ไปทั้งกาย เมื่อน้ำขุ่นๆถูกปลดปล่อยยูคิก็เลิกจากน้องชายเเล้ว หันมาสนใจกับนมของคิโบแทน มันยิ่งทำให้คิโบเสียวเข้าไปอีก จนยูคิเริ่มทนไม่ไหว เมื่อน้องชายของตัวเองมันเริ่มพองประท้วง  แต่ปากยังคงจูบคิโบเพื่อให้อารมณ์ของคิโบ ยังคงอยู่ในห้วงของอารมณ์ 

"อ๊ะ" คิโบรู้สึกตกใจเล็กน้อยเเต่ก็เตรียมใจสิ่งที่จะต้องรับ ยูคิค่อยๆส่อดใส่น้องชายโดยไม่มีการเปิดทางก่อนเพราะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

"อ่ะ   อา  ยูคิ" คิโบเผลอครางชื่อยูคิอย่างไม่รู้ตัว  ยูคิยิ้มกริ่มเมื่อสอดใส่จนสุดด้าม ก่อนจะเริ่มขยับ ทีละน้อย จนเริ่มเร็วขึ้นเรื่อย ๆคิโบ รู้สึกเสียววาบไปทั้งตัว จิกเล็บไปที่เเผ่นหลังที่ยึดไว้ แล้วร้องคลางอย่างอารมณ์สูงสุด
และปลดปล่อยมันอีกครั้ง  แล้วยูคิจึงปลดปล่อยภายในตัวตาม เขาไป.....





......................



แสงแดดยามเช้าที่ผมไม่ค่อยชอบนักแยงเข้ามาด้านใน จนทนไม่ไหวที่จะปลือตาขึ้นมา รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว  ก็เพราะไอ้บ้าที่เล่นไม่เลิกนั่นหล่ะ
แทนที่จะจบแค่รอบเดียวมันกลับเล่นผมจนผมหมดเเรงเผลอหลับไปเอง ไม่รู้ว่ามันอดอยากมาจากไหน

"ตื่นแล้วหรอที่รัก" เฮ้อตื่นมาก็กวนอารมณ์ทันที มาชันคางนอนดูอยู่นั่นหล่ะ เลยต้องหันหลังด้วยความเมื่อยล้าหนีหน้ามันเเต่มันก็พยายามขยับตามแล้วกอดผมไว้ รู้สึกเหมือนเนื้อเเข็งๆมาทิ่มที่ขา

"ถ้ามึงไม่เลิก  กูจะตัดทิ้งซะ" เหมือนคำขู่ของผมจะน่ากลัวนักหนา แต่มันก็ได้ผลเเละผละออกแต่โดยดี

"น่ากลัวอย่างนี้สิ ถึงจะมาเป็นภรรยาของพี่ได้  ลูกน้องพี่จะได้กลัว จะได้มาช่วยพี่ดูเเลคน"

เหอะ มึงพล่ามอะไรของมึงวะ

"คิโบ หันมาคุยกับพี่มั่งสิ" 

กูไม่อยากคุยกับมึงกูเหนื่อย

"อ่า  ไม่หันมาก็ไม่เป็นไร แต่พี่อยากให้รู้ว่าพี่รัก คิโบนะ แล้วคิโบละ" มันรอคำตอบผมแต่ผมหรอจะพูดให้เปลืองน้ำลาย มันคงเห็นผมเงียบมันเลยทนไม่ไหว

"ถ้าอย่างนั้นพี่ให้ผู้ใหญ่มาขอดีไหมเรื่องจะได้จบๆ ประกาศให้เขารู้กันไปเลยว่าพี่รักคิโบเเค่ไหนจะไดเลิกข้องใจพี่ซักที"




"เฮ้ย!!!บ้าหรอ" ผมรีบแย้งในความคิดบ้าๆของมันทันที

"ก็คิโบ  ไม่เชื่อใจพี่"มันทำหน้าเศร้า แล้วมองผมเหมือน  เหมือนไรดีอ่ะ เหมือนหมาหงอยดีไหม หรือว่ามันจะดูหน่อมแน๊มไป

"อือ  รู้เเล้วน่า   น่ารำคาญ"ผมหันหนีมันอีกครั้ง

"รู้เเล้ว  แล้วรู้อะไรอ่า" เปลี่ยนเสียงไวจริงๆ

"คิดเอาเอง" พูดอย่างหมดอารมณ์เพราะเริ่มง่วงอีกละ

"งั้น   คิโบ รักพี่เเล้วงั้นหรอ"

 กูไม่บอกมึงหรอกคิดเอาเองรำคาญคนจะนอนกวนอยู่นั่นหละ

"จุ๊บ" แล้วมันจุ๊บแก้มผม  ยิ้มแก้มแทบปริ ผมที่เริ่มสติกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราจนทนไม่ไหว ที่จะนอนต่ออีก  จนได้ยินประโยคที่มันพูดงึมงำๆ ข้างหูไม่ชัดนัก



"งั้นพี่จะไปขอ คิโบนะ ฝันดีที่รัก"






.................

ปล.   ฝากอีกนิด
 
 [อาริสะ] ="แกไอ้ ยูคิ ทิ้งฉันอีกแล้ว  เจอกันล่ะน่าดูแม่จะตบให้คว่ำเลย ทิ้งคนสวย อย่างฉันได้ไงฮือ  ไอ้บ้า กลับไงวะเนี่ย"

...........................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่9 5/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 05-11-2012 09:29:35

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่9 5/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: 111223 ที่ 05-11-2012 10:43:04

คิโบน่ารักอ่ะ ช๊อบมาก
แต่ก็เนอะน่ารักขนาดนี้ถึงกับทำเอายูคิลืมพี่สาวได้ ฮุฮุ
ยูคิจะไปขอคิโบแว้วววว แต่คนที่บ้านคิโบดูหวงๆนะ ระวังๆ โฮ่ะๆ
คู่พี่น้องเป็นยังไงบ้างน๊า

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่9 5/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 05-11-2012 12:09:29

คิโบนับวันยิ่งน่ารักอ่ะ :o8:



ปล."กลับบ้านกัน เราต้องคุยกัน ให้โอกาศพี่ได้เเก้ตัวหน่อยนะ" ---โอกาส

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่9 5/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 05-11-2012 16:22:12

สุดท้ายคิโบก็สมยอมเพราะสู้แรงไม่ไหว เฮ้อ จนหมดแรงและหลับไป คนแข็งแรงเลยอึดใช่ปะยูคิ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่9 5/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 05-11-2012 16:49:30

มาต่อไวมากกกกก :z2:
ตามอ่านแทบไม่ทัน :laugh:
ในที่สุดก็เสร็จอีกจนได้นะคิโบ :m25:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่9 5/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: nunnan ที่ 05-11-2012 18:41:51

โดนทิ้งน่ะดีแล้ววว ก็ทำให้สองคนนั้นเข้าใจผิด 5555 o18

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่9 5/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: supizpiz ที่ 05-11-2012 19:54:41

๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ คุณพี่สาวโดนทิ้งงง

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่9 5/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 05-11-2012 20:03:52

เกือบหลอกยูคิสำเร็จแล้วอ่า .... 55 5 5

แต่แต่งแบบนี้ก้น่ารักดีนะ คิโบ

หวานกันซะ !!!!! :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่9 5/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: LSK ที่ 05-11-2012 21:34:58

ยูคิเนี่ยหื่น คิโบน่ารักจริงๆเลย

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่9 5/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 05-11-2012 22:53:50

เพิ่งมาอ่าน  หลงเสน่ห์คิโบน้อยเข้าเต็มเปาเลยค่ะ  :-[
เด็กคนนี้ น่ารักเว่อมากกกกกอ่ะ  :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่9 5/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 05-11-2012 23:04:29

ชอบ ตอน จบ อ้ะ

อ้างถึง

[อาริสะ] ="แกไอ้ ยูคิ ทิ้งฉันอีกแล้ว  เจอกันล่ะน่าดูแม่จะตบให้คว่ำเลย ทิ้งคนสวย อย่างฉันได้ไงฮือ  ไอ้บ้า กลับไงวะเนี่ย"

:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
55555555


แล้ว จะ ได้ เจอ กะ ซาโดโกะ อีก ป้ะ

ต่อๆๆ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่9 5/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 05-11-2012 23:30:22

ตอนที่10




ง่า มันจะพาผมไปไหนวะเนี่ย ไหนว่าชวนกลับบ้าน ผมก็นึกว่าบ้านผม แต่เป็นบ้านก็ใครไม่รู้ คล้ายๆบ้านตาเลย บ้านทรงญี่ปุ่นแต่ดูเก่าแก่กว่า
ป้ายชื่อของตระกูล ติดหราหน้าประตูบ้าน มันเขียนว่า นากามูระ

บ้านใครฟะ

ผมหันไปมองหน้ายูคิอย่าง งงๆ มันหันมามองเเวบนึงแล้วยิ้มให้ผมก่อนจะหันกลับไปเลี้ยวรถเข้าบ้าน

อ่า แล้วใครวิ่งมาอีกวะนั่น

ผู้ชายที่อายุรุ่นๆกับผมโค้งคำนับ ก่อนจะเปิดประตูรถให้ยูคิ  อ้าว แล้วเราอ่ะ

เชอะ  เปิดเองก็ได้วะ  ผมเปิดประตูรถอย่างอารมณ์เสีย

"อ้าวรีบออกมาทำไมจะเปิดให้อยู่เชียว"ยูคิมันพูดแล้วทำหน้า งง กับผม

"ไมมึงไม่บอกตอนกูจะกลับเลยล่ะ" ผมกอดอด ทำหน้าบูดใส่มัน

"อ่า ขอโทษ นะ" มันเข้ามาโอบไหล่ผมแล้วเอาผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดมัน

"ปล่อยเลย กูไม่ชอบให้ใครมาทำแบบนี้" อิอิ ที่จริงก็รู้สึกดีอะนะ แต่ผมอายคนที่กำลังยืนมองผมกับมันแบบเอ๋อๆ

"คุณยูคิครับ คุณทาเคชิสั่งไว้ว่าถ้าคุณกลับมา ให้เข้าไปพบครับ" ผู้ชายคนนั้นรายงานข่าว เอ้ย ไม่ใช่  บอกยูคิเหมือนจะร้อนรนนิดๆ

"อืมกำลังจะไปหาพอดีแหละ ปะคิโบ" มันยื่นมือมาหาผม แต่ผมเอาเเขนขึ้นมากอดอกแทน

"เดินเองได้ ไม่ต้องจูง" พูดน้ำเสียงเอาแต่ใจนิดนึง ยูคิมันยิ้มแล้วเดินนำผมเข้าบ้าน ผมเลยเดินตามมันไปโดยมีอีกคนเดินตาม




"เฮ้ย!!  บอกให้วางตรงนั้นไง" เสียงของผู้ชายดูมีอายุที่ดูมีพลัง ที่ว่าถ้าใครได้ยินตอนเผลอๆ เป็นต้องสะดุ้งโหยงเเน่ๆ
แต่ผมไม่ใช่นะ บังเอิญผมไม่ใช่คนขวัญอ่อน แค่นี้จิ๊บๆ  แต่ก็แอบจินตนาการหน้าตาที่เข้ากันกับเสียงนี่ไปด้วย

พอ ยูคิเลื่อนประตูญี่ปุ่นเพื่อเข้าไป ผมเลยชะโงกหน้าแอบดูแต่ไม่ได้เดินตาม   เห็นเค้ากำลังยกโหลไรไม่รู้ดูเก่าแก่ มากเลย สงสัยพวกนิยมของเก่า 
ตาแก่นั่นหันมาเมื่อยูคิมันเดินเข้าไป แล้วทำหน้าบึ้งตึงใส่ทันที

"หายหัวไป ซะนานนึกว่าตายเเล้วซะอีก" โอ้ว นี่น่ะหรือคำทักทายของพวกเขา   ทักด้วยความรักมากมาย  ยูคิโค้งแล้วก็เริ่มพูดตอบโต้ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"ถ้าผมตาย จะมายืนอยู่ตรงหน้าปู่ได้ไง" ที่แท้ก็ปู่น่ะเอง แต่ยูคิมันตอบคำถามปู่มันได้สุดยอดเหมือนกันแฮะ

"หึ   แกมาก็ดี อยู่นานๆล่ะ  ฉันจะได้คุยเรื่องหนูมิซากิกับแก" ใครวะ มิซากิ สงสัยจะเป็นเด็กไอ้ยูคิแน่ๆเลย ชิ๊ เริ่มสงสัย
หูของผมเริ่มเข้าหาประตูเพื่อฟังคนข้างในพูด

"ผมว่าผมเคลียเรื่องนี้กับปู่เเล้วนะ" น้ำเสียงของยูคิดูท่าไม่พอใจเหมือนกัน

"แกจะยอมหรือไม่ยอม  แกก็ต้องเเต่งไม่งั้นก็ออกจากตระกูลฉันไปเลย" น้ำเสียงโหดมาก พวกลูกน้องที่ดูท่าว่าจัดของเสร็จเเล้ว
รีบออกมากันเป็นโขยง เลยเหลือเเค่ ปู่กับยูคิเพียงสองคน

"อย่าท้านะ" ยูคิมันทำเสียงแข็งใส่  ดูเหมือนว่าจะไม่มีความเกรงกลัวเลย

"ฉันไม่ได้ท้า หรือแกจะเอาจริง งั้นก็เชิญไสหัวไปได้เลย"  เหวอเขาทะเลาะกันเรื่องไรงะฟังไม่เข้าใจ
แล้วจู่ๆ ไอ้ยูคิมันก็เดินออกมา แล้วไม่ลืมที่จะจูงผมไปด้วย

"อ๊ะ " เซตามเเรงดึงจนผมเกือบหัวทิ่ม 

"ขอโทษ เป็นอะไรไหม"มันรีบมาจับผมถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง

"จะรีบไปไหนนักหนา ขากูยิ่งสั้นๆอยู่" นี่ผมว่ามันหรือว่าตัวเองวะเนี่ย วุ้ย

"ขอโทษ  แค่ไม่อยากให้คิโบ ต้องมารับฟังอะไรแย่ๆ  พี่ไม่น่าพาคิโบมาเลย" 

เออเอาเข้าไปทำหน้า หงอยอีกละ แล้วอะไรวะที่ว่าแย่ๆ เมื่อกี้ที่เค้าคุยกัน ฟังไม่ค่อยถนัดด้วยได้ยินแต่ว่าแต่งๆ 
เขาจะเเต่งสวนกันหรอวะ  นี่ก็สวยดีอยู่แล้วนี่

"เออ  งั้นก็กลับดิ่" ผมว่าเออออเพราะไม่อยากอยู่ที่นี่นานเหมือนกัน แต่กำลังจะก้าวขาเดินลูกน้องมันก็เรียกซะก่อน

"คุณยูคิครับ คุณทาเคชิ อาการกำเริบครับ"ผู้ชายคนเดิม ที่ผมเจอตอนลงจากรถ วิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบ แล้วบอกยูคิหน้าตื่นๆ 
แต่ดูยูคิมันไม่ค่อยตกใจเท่าไร

"ยูคิ  เอาไงอ่ะ"ผมถามมันเมื่อมันเงียบ

"กลับ"มันว่าแล้วจูงผมกลับ

"เฮ้ย แล้วคนแก่อ่ะ เอ้ยไม่ใช่ ปู่อ่ะ" มันหันมามองผมแวบนึงเเล้วหันกลับ

"ก็แกล้งทำอีกตามเคย" อ่าวนึกว่าทำจริง

"ไม่ใช่นะครับคุณยูคิ คราวนี้คุณทาเคชิ เป็นจริงๆ" ไอ้ลูกน้องนี่ก็ทำท่าร้อนรนเข้าไปอีก  นี่ไอ้ยูคิมันจะปล่อยให้ปู่มันตายจริงๆหรอวะ

 
ยูคิมันถอนหายใจ แล้วรีบเดินกลับไปหาปู่มันปล่อยให้ผมยืนอยู่คนเดียวเอ้า   นึกว่าจะลากผมไปด้วย

พอกลับเข้าไป ทุกคนดูแตกตื่นมาก

แล้วทำไมไม่หามไปหาหมอวะ

"ตาม วากาสะมาหรือยัง"ยูคิถามลูกน้องที่ดูอาการอยู่ เเล้วผลักให้ออกไปเเละมันก็เข้าไปดูเอง

"อีก5นาทีกำลังจะถึงครับ" ลูกน้องมันรายงาน

"สั่งทุกคนออกไป"มันไล่แล้วทุกคนก็ทยอยกันออกมา ผมเลยออกมาด้วยไม่อยากเป็นตัวเกะกะ 
ซักพักก็มีคนใส่เสื้อสีขาวเหมือนหมอวิ่งเข้าไป พร้อมพยาบาลอีกคน ดูเครื่องแบบก็รู้ละว่าเป็นพยาบาลเเถมสวยด้วย
พวกเขาเข้าไปนานมาก แถมไม่ออกมาซักที ผมเลยว่างๆ เดินดูรอบๆบ้าน ไปเจอโทรศัพท์บ้านแอบใช้ซะเลย

ผมควักเบอร์โทรศัพท์ของพ่อที่เคยให้ไว้แล้วกดโทรหา
 
อ่าว          ไม่มีคัยรับอ่ะ  ผมเลยฝากข้อความแทน


"พ่อ นี่คิโบ นะ คิโบกลับบ้านเเล้วไม่ต้องเป็นห่วง ว่างๆจะไปเยี่ยม"   ยังไม่อยากกลับเลย หนียูคิกลับไปหาพ่อดีมะเนี่ย




....................

*



เสียงผีเท้า เเต่ละคนวิ่งกันให้วุ่น

เมื่อต้องเตรียมอุปกรณ์เพื่อให้สะดวกในการรักษา ยูคิมองทาเคชิ คิ้มขวมดมุ่นจนเกือบเหมือนผูกโบว์

"ส่งโรงพยาบาลไหมวากาสะ" ยูคิพูดเสียงเรียบ มองวากาสะที่กำลังลูบๆคลำจับๆ วัด แล้วฟังเสียงหัว ใจ
วากาสะ ถอนหายใจแล้วลาก ยูคิ ออกจากห้อง ปล่อยให้คนแก่ ที่แกล้งหลับ คอยเหลือบมองเป็นระยะๆ

 
"ยูคิ  ปู่แกไม่ได้เป็นไรว่ะ" วากาสะยิ้มแหยๆ  เอาอีกเเล้ว ยูคิถึงกับทำหน้าเซงขึ้นมาทันที

"งั้นฉันกลับล่ะขอบใจมากเพื่อน" ในเมื่อไม่เป็นอะไร ก็หมดห่วง เสียเวลาจริงๆ แถมเหนื่อยด้วย ต้องมาคอยปรนิบัติคนแก่เอาเเต่ได้เเบบนี้

"ยูคิ  ผมว่าคุณไปคุยกับคุณปู่ให้รู้เรื่องก่อนดีไหม ถ้าไม่เคลีย มันก็เป็นอยู่แบบนี้" ยูคิชะงักฝีเท้า แล้วหันไปมองวากาสะ แล้วถอนหายใจ

"ฉันคุยหลายรอบเเล้วว่ะ แต่เค้าไม่สนใจฉัน     หวังแต่จะได้ลูกสาวตระกูลนั้นให้ได้ ทำไมเขาไม่เอามาแต่งเองเลยล่ะวะ"
ยูคิพูดอย่างหัวเสียเข้าไปอีก

"ได้ข่าวว่านาย คบกับใครอยู่ล่ะ ทำไมไม่เอามายืนยันกับปู่นายว่า นายมีคนรักเเล้ว เขาจะได้เลิกตื้อ"
ยูคิเบิกตาโพลง เฮ้ย แล้วคิโบไปไหนฟระ

"ตายห่า ล่ะ งอลหายไปไหนอีกละวะเนี่ย" ยูคิร้อนรนขึ้นมาทันที

"ไอ้  โทโมยะ     โทโมยะ   โว้ย" ยูคิเรียกพ่อบ้าน เสียงลั่น

"ครับๆ "โทโมยะที่ กำลังถืออ่างน้ำมาเช็ดตัวทาเคชิ  ถึงกับต้องรีบสาวเท้าเพื่อเดินเข้ามาหา

"เห็นคนที่ มากับฉันหรือเปล่า" โทโมยะ ทำหน้าคิดครู่หนึ่ง

"อ้อกำ ลังนั่งเล่นกับมิกุ ที่สวนน่ะครับ" โทโมยะพูดถึงเด็กตัวเล็กหลานของ ยูคิเองล่ะ

"ไปตามมาซิ"

"ครับๆ" โทโมยะรีบเองของไปวางไว้ข้างใน แล้วรีบออกไปตามทันที

"เด็กนายมาด้วยหรอ" วากาสะถามแบบตกใจ นานๆทียูคิจะพาคนรักมาบ้าน ไม่สิไม่เคยมีใครได้มาเหยียบที่นี่เลยต่างหาก นี่นับว่าเป็นรายเเรกที่ได้มาที่นี่
เด็กของยูคิต้องไม่ธรรมดาเเน่ๆ ถึงขนาดทำให้ยูคิพามาเปิดตัวที่บ้านได้เเบบนี้

"อืม   วากาสะฉัน คิดได้ละ ฉันจะพาคิโบไปให้ปู่ดู"




....................




 ง่า ไอ้ยูคิมันจะทำอะไรของมัน วะ แล้วปู่ของมันนี่อีก จะถลึงตามองผมแบบจะกินเลือดกินเนื้อของเค้าทำไม
แล้วหมอ   ที่นั่งอยู่ข้างๆนี่อีก นั่งยิ้มให้ผมอยู่นั่นแหละเป็นบ้าป่าวหรือไงนะ


"นี่หน่ะหรอคนที่แกว่า"ผมเเอบเหลือบมองมัน มันไปเล่าไรให้ปู่มันฟังวะ

"ครับ คนนี้เเหละ ผมมั่นใจเเล้ว" ยูคิ พูดน้ำเสียงมั่นใจจริงนะมึง

"เธอ คบกับไอ้ยูคิมันหรอ" หืมถามใครวะ แต่เค้ามองหน้าผม ผมหันไปมองหน้ายูคิ มันพยักหน้าหงึก แบบ ตอบไปสิ อ่า
จะตอบไงดีวะ  คบ หรือไม่คบ ดี ตอนนี้คบอยู่ปล่าววะ

"ตอนนี้กูคบอยู่กับมึงปล่าววะ" ไม่วายต้องถามมันจนได้ หง่ะ มันทำหน้าเครียดเลย

"หึ  แต่เท่าที่ฉันเห็น มันไม่เห็นจะเหมือนที่แกพูดเลยนะยูคิ" ปู่มันยิ้มเยาะไอ้ยูคิ เอ้า ทำไมมันน้ำตาคลอเลยวะ

"เป็นไรอ่ะ" ผมเอามือไปปาดน้ำตามัน

"ถึงขนาดร้อง เลยหรอไง ฉันเคยสอน ว่าไม่ให้เสียน้ำตาลูกผู้ชายง่ายๆ แต่แกกลับมาร้องเพราะไอ้เด็กคนนี้น่ะหรอ"
หง่ะคิโบงงแตกเข้าไปอีก

"ยูคิ นายเป็นอะไรแล้วร้องไม" ผมถาม มันมีปัญหาไรวะ แล้วไอ้ปู่นี่อีก จะพูดเยาะเย้ยซ้ำเติมทำบ้าอะไร

"นี่ตาแก่ ผมว่า ถ้าคุณหุบปากซักนิดเเล้วฟังหลานตัวเองพูดบ้างก็ได้นะ " ผมเหลืออด เลยพลั้งปากพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจ

"แก  แกว่าฉันหรอ" ตาแก่นั่นลุกขึ้นชี้หน้าผม  ใครจะยอมฟระ ไม่ใช่ญาติพี่น้องที่จะต้องกลัว ผมลุกขึ้นบ้าง

"เออ  แก่เเล้วอยู่ส่วนแก่ดิมายุ่งไรเรื่องของเด็กๆ อยู่บ้านให้เด็กมันเลี้ยงแทนคุณไปไป๊"
ผมกอดอก ว่า  ปู่มันคงโกรธ เหวี่ยงมือจะตบผมว๊าก!!!!!!!!ผ่ามืออรหันต์มาแล้ว รีบเอามือปิดหน้าทันที

เพี๊ยะ!!!อ๊าก เสียงดังสนั่น ฟังชัด  อ้าวไหงไม่เจ็บวะ  พอเอามือออก ก็เห็นไอ้ยูคิ หันหลังให้ แล้วหน้าหันไปอีกทาง  มันเอาหน้ามารับแทนผม  หง่ะ

"ยูคิ เจ็บมากไหม" ผมถามด้วยความเป็นห่วง  ผมห่วงจริงๆนะ มันช่วยผมไม่ให้ผมเจ็บตัว  ผมหันไปถลึงตาใส่ไอ้เเก่นั่นทันที เหลืออดเเล้วนะเว้ย

"ทำไมต้องรุนแรงด้วยวะ" ตาแก่นั่น ปรี่เข้ามา จะเอาผมอีก

"พอเถอะครับ!! แค่นี่ยูคิก็เจ็บพอเเล้ว" หมอ   สงสัยจะดูอยู่นานเลยทนไม่ไหว เลยเข้ามาห้ามทัพ

"คุณปู่ครับ  จะบังคับใจไป   ยูคิมันก็ไม่ยอมทำตามหรอก คุณปู่ให้โอกาศมันหน่อยเถอะ" หมอ ทำสีหน้าอ้อนวอน

"หึ  ได้ฉันยอม  แกจะเอาใครก็ได้มาเป็นสะใภ้บ้านฉัน  แต่ฉันไม่ต้องการไอ้เด็กนี่"

"โด่ อยากเป็นตายล่ะ" อดเถียงไม่ได้

"ห๊ะแกว่าไงนะ"

"โอ้ยพอเถอะครับ  เธอ เธอรักยูคิหรือเปล่า" หมอเขาหันมาถามผม  คำถาม ตอบยากจริงๆ รักหรือไม่รักวะ   ผมส่ายหัวอย่างมั่นใจ

"คิโบ  คิโบไม่รักพี่หรอ" ยูคิมันถามเสียงอ่อย

"หึ  ไม่รักก็เลิกกันซะสิจะได้จบๆ กันไป มาเกาะหลานฉันไว้ทำไม"

"ใครเกาะฟะ  คนอย่าคิโบไม่เคยเกาะใครเฟ้ย" แง่ง

"พอๆ  เธอ คิโบใช่ไหม "ผมพยักหน้่า

"ถ้าเธอไม่ได้รักยูคิ แล้วเธอจะคบกับมันทำไม" เอ้า พูดไม่รู้เรื่องอีก

"ผมไม่ได้คบ มัน แล้วอีกอย่าง มันบังคับผมด้วย  แต่เมื่อกี้ที่คุณถามว่ารักมันไหม ผมแค่ไม่มั่นใจเลยส่ายหน้าไปแค่นั้น
จะเอาคำตอบอะไรนักหนาผมคบกับมันไม่ถึงเดือนเลย" เอ๊าหลุดอีกตู

"จริงหรอ คิโบ ตอนนี้ยอมคบกับพี่เเล้วใช่มะ" ยิ้มร่าเลยนะมึง

"ไม่รู้เว้ย" ผมตอบไปอย่างหมดอารมณ์

"เหอะ ตกลงพวกเเกจะเอายังไงกัน" สงสัยตาแก่  กลัวไม่มีบทพูด

"ชิ๊  กลับเหอะยูคิ กูเบื่อที่นี่วะ จะพามาไมวะ  บอกให้พากลับ บ้าน เสือกพามาบ้าน วุ้ยๆๆๆ ปวดหัว"
ผมบ่น แล้วเดินออกมาทันที  จนไอ้ยูคิวิ่งตามไม่ทัน  รู้ว่าเสียมารยาท แต่คนอย่างปู่มันคงไม่ต้องมีมารยาทเเล้วล่ะ
ไม่ชอบคนแก่ก็เงี๊ยะเซงจิต





............................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่9 5/11/55 p2
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 05-11-2012 23:32:01

ตอนพิเศษ



บังเอิญว่าคุณตากับคุณปู่อยากมีบทมั่ง



......................................................


 
เสียงถอนหายใจของผู้สูงวัยทั้งสอง เสียงลมหายใจที่เสียงดังจนคนข้างๆ เเละคนข้างๆได้ยินจนต้องหันมามองทั้งคู่

"เฮ้ย!!!"

"เฮ้ย!!!" ทั้งสองสามัคคีร้องอย่างตกใจ ทั้งๆที่หนีไอ้พวกกวนใจกวนประสาท แต่ดันเจอตัวกวนดับเบิ้ลกวนตามมาถึง ออนเซ็น นี่อีก

"ฮึ ไม่นึกเลยน่ะว่า มึงจะมานี่ หายป่วยแล้วหรือไง" ทาอิจิ ว่าทำปากเบะ ทำหน้าตาเหมือนเย้ยหยัน ยังไงๆ ตัวเองก็เเข็งแรงตลอด
ไม่เหมือนคนบางคน ที่ป่วย กระปอดกระแปด จะตายเเหล่ไม่ตายเเหล่เหมือนไอ้นี่

"เออ กูอ่ะไม่ตายง่ายๆ หรอก ถ้ากูตายมึงก็ตายก่อนน่ะเเหละ" ทาเคชิก็ไม่ยอมเหมือนกัน  แล้วยิ้มเเยกเขี้ยวใส่ทาอิจิ 

ทาอิจิมอง คนที่เคยเป็นเพื่อนรักอย่างหาเรื่อง  สมัยเรียนมันก็เเย่งแฟนกู เเล้วยังมาตอนนี้อีกยังจะให้หลานมันมาเเย่งหลานรักกูอีก เกลียดมัน


หึ แก่ขนาดนี้แล้วยังปากดีอีก ไม่พัฒนาตัวเองซะบ้าง


ต่างคนต่างคิด อยู่ในหัวสมอง เหม็นขี้หน้าซึ่งกันเเละกัน ทาเคชิเสหน้า ไปอีกทางมองหน้าไปก็ยิ่งทำให้อารมณ์ขุ่นใจไปเปล่าๆ

"แล้วมึง กลุ้มใจเรื่องอะไร"ทาอิจิถาม  อย่างน้อยเค้าก็ตัดความสัมพันธ์ของเพื่อนไม่ลง ถามไปด้วยความห่วงนั่นหล่ะ

"เออ เรื่อของกู"ทาเคชิ ว่าแล้วหันหลัง 

"ชิ  นั่นสิเรื่องของ มึงไม่ใช่เรื่องของกูนี่" ทาอิจิหันหนีให้บ้าง


เเล้วต่างคนก็ต่างเงียบ ไปซักพักหนึ่ง

"มึง เคยรักผู้ชายด้วยกันไหมวะ" จู่ๆทาเคชิก็โพล่งออกมา   ทาอิจิหันมามอง

"ไม่ว่ะ       อย่าบอกนะว่า มึง" ทาอิจิชี้นิ้วทางทาเคชิ ทำหน้าเเบบตกใจสุดขีด

"ไอบ้า  ไม่ใช่กูเว้ย  แต่เป็นคนอื่น  แค่กูสงสัยว่าผู้ชายกับผู้ชายมันรักมันชอบกันแล้วมันดีตรงไหน"
ทาเคชิพูดเเล้วทำหน้าครุ่นคิด จนคิ้วขมวดแทบดูเหมือนจะผูกปมเข้าหากัน
 
"อันนี้กูไม่รู้ว่ะ  แต่.........." ทาอิจิ ทำหน้าคิดเหมือนกัน  ไม่รู้ทั้งสองคนคิดเรื่องอะไร  แต่มันก็ทำให้ในห้อง เงียบไปอีกครั้ง


"เฮ้อ  กลุ้มว่ะ" ทาเคชิโพล่งมาอีกรอบ  จนทาอิจิ สะดุ้ง

"ไอ้บ้า   จะพูดไรมึงอย่างโพล่งมาดิ่วะ" ทาอิจิ พูดอย่างโมโห

"เอ๊า ไอ้นี่กูก็พูดของกูดีๆ"

คนทั้งสองมองหน้ากันอีกครั้ง  แล้วถอนหายใจพร้อมกัน  ถ้าไม่พูดความจริง  หรือไม่ระบายให้ฟัง มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา ตัวเองก็จะอึดอัดใจเปล่าๆ 
คุณตาเเละคุณปู่มองหน้ากัน


"กู..."

"เฮ้ย  ทาอิจิ"

ต่างคนต่างจะพูด  จนคำพูดชนกัน ทั้งคู่เงียบ


"มึงพูดก่อนละกัน"

"เฮ้ย  ไม่เอามึงพูดก่อน"  ทีนี้ต่างคนต่างเกี่ยงกันเลย 

"งั้น เอาอย่างเดิมละกัน" ทาอิจิเสนอ

"ไรวะอย่างเดิม" ทาเคชิ ถามแบบงงๆ

"ก็เป่ายิงฉุบไง  3ที" ทาเคชิถึงกับบางอ้อ  แล้วพยักหน้า   

ผู้สูงวัยทั้งสองตั้งท่าเตรียมตัวอย่างเอาเป็นเอาตาย

"1   2   3    3   2   1  2  3  1   ฮ่ากูชนะ" ทาเคชิชูมือ ด้วยท่าทางดีใจ  ทาอิจิหัวเราะลั่น

"5555  คนชนะพูดก่อนเว้ย" ทาเคชิ ลดมือลงเเล้วเเยกเขี้ยวใส่ทันที

"โกง หรอไอ้ทาอิจิ"

"กูไม่ได้โกง  แต่มึงไม่ได้ตั้งกฎเอง กูเลยตั้งไงว่าใครชนะพูดก่อน" ทาอิจิ พูดอย่างมีชัย จน ทาเคชิหมั่นไส้ที่เสียท่าให้ทาอิจิ

"เออ ก็ได้วะ" จากนั้นทาเคชิก็เริ่มเล่าเหตุการณ์ ที่เจอกับคิโบ  แต่ไม่ได้เอ่ยชื่อ คิโบให้ทาอิจิฟัง



(เออ หลานมึงก็มีคนชอบอยู่เเล้ว แต่ดันมาเจาะเเจ๊ะกับหลานกูอีกหรอ เกลียดจริงๆ) ทาอิจิคิดในใจ


"อืมกูเข้าใจมึงว่ะ เพราะของกูก็เป็น" ทาอิจิทำหน้าเซ็งๆ

"อ่ะ  จริงหรอวะ  แล้วใครล่ะ  โควตะ หรือ ทาคุ" ทาเคชิมองหน้าเพื่อนอย่างเห็นใจ

"อืมหลานคนเล็กน่ะ" ทาเคชิทำสีหน้าตกใจ

"มึงมีคนเล็กด้วยหรอกูไม่ยักจะรู้"

"ฮื่อ  ลูกของฮานะ" ทาอิจิว่าแล้วมอง ทาเคชิอย่างหา เรื่อง  ทาเคชิก็งงอยู่ว่า ทำไมทาอิจิถึงได้มองหน้าตัวเองแบบนั้น

"ไมมองกูอย่างนั้นวะ" ทาเคชิพูดแบบไม่พอใจเหมือนกัน

"มึงอยากรู้จริงๆหรอ วะ" ทาอิจิ พูดเสียงเรียบ

"อือ"  ทาอิจิยิ้มนิดๆ ตั้งหน้าตั้งตารอฟังด้วยความอยากรู้

"หลานมึงอ่ะ มาวุ่นวายกับหลานคนเล็กที่กูว่าเมื่อกี้น่ะสิ"


"ห๊า!!!!" ทาเคชิร้องอย่างตกใจ

"เออ  ตกใจเลยดิ่มึง  หัดอบรมหลานมึงบ้างนะ " ทาอิจิว่ากอดอก

"หลานมึงชื่อไรล่ะวะ" ถ้าใช่กูต้องโดนหามโรงบาลอีกรอบเเน่  ทาเคชิ รอฟังอย่างลุ้นๆ

"คิโบ"    อ๊ากกกก!! อะไรมันจะขนาดนั้นวะ  ทาเคชิลุกขึ้นอย่างโมโห

"งั้นมึงก็ช่วยอบรม มารยาทของหลานมึงด้วยละกัน เด็กอะไร ปากร้ายไม่รู้จักสัมมาคารวะ" ทาเคชิชี้หน้าด่าอย่างโมโห

"ไรของ มึงหลานกูเกี่ยวอะไร" ทาอิจิลุกเตรียมเอาเรื่องเหมือนกันอยู่ดีๆก็มาว่าหลานรักตนเองหน้าตาเฉย  ใครจะยอมกันง่ายๆ

"ก็คน ที่กูพูด เมื่อกี้  ก็หลานมึงนั่นหล่ะ"

"ห๊า!!!!!"   แล้ว  ในห้องก็เข้าโหมดเงียบ เพราะความตกใจ ปน โมโห ของตาและปู่

 
 
ทั้งคู่ยืนถอนหายใจแล้ว นั่งลงเเช่น้ำร้อนตามเดิม


"ทำไงดีวะ" ทาเคชิถาม

"ไม่รู้ว่ะ  หลานกู มันหัวรั้นด้วย ห้ามไปได้มีหวังบ้านแตกแน่ๆ" ทาอิจิพูดออย่างเหนื่อยอ่อน

"พอกันเลยวะ  ไอ้ยูคิดูเหมือนมันจะเอาหลานมึงมากกว่ากูอีก   น้อยใจวะ เลี้ยงมาแต่เล็ก มันกลับทำกับกูเเบบนี้" ทาเคชิพูดอย่างน้อยใจ

"แต่ยูคิมันก็เลี้ยงดูมึงดีนี่หว่า"

"อืม มันก็ดีอ่ะนะ แต่กูรับไม่ได้ที่กูมีหลานเป็นเกย์  หรือมึงอยากให้หลานมึงเป็น"  ทาอิจิส่ายหน้า

"ไม่อ่ะ  กูก็ไม่อยากแต่จะให้กูทำไง"     


แล้วก็ถอนหายใจกันอีกรอบ


"หรือเราจะปล่อยมันดีวะ" ทาอิจิเริ่มออกความเห็น

"ไม่รู้ดิ่" ทาเคชิ ส่ายหน้า ตอนนี้สมองตื้อ คิดไรไม่ออกเลยซักอย่าง

"เอาน่า ยังไงมึงก็มีหลานสาวอยู่นี่หว่า ยังไงก็มีหลานอุ้ม  แต่ของกูดิ่  ไอ้โควตะ กับทาคุ มันก็ส่อเเววไม่รู้ว่าเหมือนใคร เซ็งวะ"
ทาอิจิพูดแบบ หมดอาลัยตายอยาก

"ออว่ะ  ของมึงหนักกว่ากูอีก แต่เอาเหอะเพื่อน  มึงก็ให้ฮานะหาแฟนใหม่แล้วคลอดหลานสาว  แค่นี้ก็ได้ละ"
ทาเคชิออกความคิดที่ไม่ค่อยจะเข้าท่าเท่าไร

"ไอ้บ้า  ลูกกู40กว่าเเล้วนะเว้ย" ทาอิจิพูดอย่างตกใจ แต่ก็ฉุกคิดได้ ว่าฮานะมีคนรักที่เมืองไทย  อืม เรียกไอ้บ้านั่นมาแต่งกับลูกก็ดีเหมือนกัน
ฮานะจะได้มีความสุข คิโบก็ดูเหมือนจะคิดถึงคนที่เมืองไทยเหมือนกัน

"คิดไรอยู่วะ" ทาเคชิเห็นเพื่อนทำหน้าคิดอยู่นาน จึงเกิดอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาบ้าง

"กูกำลังคิด ไอ้ที่มึงบอกเมื่อกี้"

"หง่ะ เอาจริงหรอวะ" ทาเคชิพูดเเบบทำหน้าเอ๋อ

"เออ  มันคงไม่เป็นเกย์กันทั้งตระกูลหรอก เดี๋ยวกูให้หมอ ทำให้เป็นผู้หญิงมันจะได้ไม่เป็นเเบบพวกพี่ๆมัน"
เหมือนความคิดของทาอิจิจะดี  ทาเคชิส่ายหน้าด้วยความระอากับความคิดตื้นๆของเพื่อน

"มึงแน่ใจหรอว่า ฮานะจะมีลูกได้อีก อายุก็มากอีกอย่าง เราได้ตายก่อนเห็นหลานแน่ๆ" 
ทาอิจิ หันมามองอย่างหาเรื่อง เมื่อทาเคชิพูดจบ

"เออ งั้นช่างมัน จะเป็นอะไรก็เชิญ  ฮึ่ยปวดหัว  คุยกับมึงก็ปวดหัว  ไปละเว้ย" แล้วทาอิจิ ก็ลุกเดินออกไปซะดื้อๆ


"เอ๊า  ไอ้บ้านี่ กูพูดดีๆ แล้วมาทำตัว  เฮ้อ  หลานมึงก็เหมือนมึงนั่นแหละ ไอ้ทาอิจิ"
แล้วทาเคชิก็เอนหลัง แช่น้ำร้อนต่อไป ในหัวสมองก็มีแต่ความคิด ของ หลานๆ เต็มหัวไปหมด



จะตายก่อน80 ไหมเนี่ยกู






..............

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่10 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: AoMSiN555 ที่ 05-11-2012 23:35:22

คิโบน่ารักอะ :-[

แล้วเรื่องของพ่อแม่คิโบละ จะเป็นจะไดบ้างน้อ :m28:


 :กอด1:นักเขียน

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่10 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 06-11-2012 08:35:36

น่ารัก ก .... :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่10 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 06-11-2012 09:19:39

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่10 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 06-11-2012 09:56:54

คิโบแสบจริงๆๆ  :z2:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่10 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 06-11-2012 10:32:06

แสบจริงๆนะคิโบ

ฮาปู่กับตาคุยกัน ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่10 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: krit24 ที่ 06-11-2012 15:42:55

เรื่องกลุ้มของพวกคุณปู่. 555
แต่คิโบน่ารักออก

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่10 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: LSK ที่ 06-11-2012 18:17:36

คิโบฮาจริงๆ  ปู่กับตาตลก   :jul3:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่10 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 06-11-2012 18:46:12

ตอนที่  11





หลังจากที่ผมปะทะคารมณ์กับตาแก่นั่นผมก็สั่งให้ยูคิมันพากลับบ้านที่เป็นบ้านของผมจริงๆ  มันคงเห็นว่าผมอารมณ์
เสียมันเลยไม่กล้ากวนตีนผมอีก


   
ผลั๊ก!! ตาต่อยหน้ายูคิทันทีที่เอาผมมาส่ง


"ตาทำไรเนี่ย" ผมถามอย่างโมโห ไรวะต่อยแบบไม่มีเหตุผลอยู่ๆ ก็ลงไม้ลงมือกันซะงั้น

"อย่างมันไม่มีเหตุผลหรอก  มึงกล้าพาหลานกูหนีไปเที่ยวเชียวหรอ" เวรเอ๊ย เมื่อกี้เพิ่งเจอตาแก่บ้าๆ
 ตอนนี้ยังจะมาเจอที่บ้านอีก ยูคิมันก็ไม่เถียงอะไรซักคำ ปาดเลือดที่ปาก  สงสัยตอนโดนต่อยฟันคงกัดปากพอดี

"ตานี่  ยูคิไม่ได้พาคิโบหนีซักหน่อย" ผมเถียง

"ก็ไอ้โซมะ มันบอกตานี่ ว่าคิโบอยู่กับมัน" แล้วผมก็เหล่ หางตาไปทางตาลุงโซมะ ที่สะดุ้งเมื่อเห็นผมมองไป
แล้วหันไปทางอื่นแบบไม่รู้ไม่ชี้

"เหอะ  ตา   นี่คิโบโตเเล้วนะ ไม่ใช่เด็ก4ขวบที่จะหลอกไปไหนก็ได้อ่ะ" ผมเริ่มเหลืออด

"ห๊า  แต่ตาเป็นห่วงคิโบนะ" ตาทำหน้าเหมือนโกรธจัดเข้าไปอีก   ผมเองที่อารมณ์ไม่ดีอยู่เเล้วยิ่งคุเข้าไปอีก

"ผมรู้ว่าตาเป็นห่วง  แต่ผมขอใช้ชีวิตตัวเองได้มะชีวิตผม ผมบริหารเองได้ ไม่ต้องมีใครมาจูงเดินเหมือนควายอ่ะ
ตาเข้าใจมะ" ผมรู้ว่าคำพูดของผมมันเเรงมาก  แต่ด้วยความโมโห ผมเลือกที่จะเดินออกจากนอกบ้านอีกครั้ง

"คิโบ  แกจะไปไหน" เสียงตาตะโกนเรียกผม อย่างโกรธจัด  ผมไม่ฟัง!!! รีบเดินขึ้นรถของยูคิทันที

"คิโบ  ทำไมทำแบบนี้ล่ะ" ยูคิ มันรีบวิ่งตามมา แล้วมานั่งข้างๆคนขับถามผมแบบ อ่อยๆ

"ออกรถ" ผมสั่งมัน  แต่มันกลับนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น

"บอกให้ออกรถ ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง" ผมตะคอกใส่  เพราะมึงเลย ที่ทำให้กูโมโห แล้วเริ่มจะกวนตีนขึ้นมาอีก

"พี่ว่า คิโบไปคุยกับคุณตาก่อนดีกว่านะ" อืมไม่ออกใช่มะ ได้ออกเองก็ได้วะ

แล้วผมก็เปิดประตูออกจากรถ แล้วเดินตรงไปยังประตูบ้าน แต่ดันมีลูกสมุนของตากันไว้

"คุณหนูครับกลับเข้าบ้านเถอะครับ" ใครซักคนทำเสียงอ้อนวอนผม ไอ้ยูคิที่เดินตามมาจับเเขนเเล้วลากผมเข้าบ้าน

"ปล่อยนะเว้ย" ผมเเกะมือมันออกแต่มันก็ลากผมเข้าบ้านจนเซตามแรงดึง

ตาที่กำลังนั่ง น้ำตาซึม อ่า    ซึมจริงๆเพิ่งเคยเห็นตาร้องไห้ รู้สึกสะเทือนใจนิดๆ



ยูคิมันดึงผมลงนั่งข้างหน้า มันคุกเข่าแล้วคำนำขอโทษเเบบญี่ปุ่น


"คุณตาครับ ผมขอโทษ  ที่ทำไป  ผมขอรับผิดครับ" เฮ้อ แต่มันก็ยังบ้าอยู่ดี

"กูบอกแล้วไงว่ามึงไม่ได้ทำผิด   จะรับผิดหาพระเเสงวิมานอะไรวะ"ผมด่ามันแต่มันก็คำนับอยู่อย่างนั้น จนผมหงุดหงิด

ตาทำหน้านิ่ง พยายามกลั้นน้ำตาไว้

 
"รับผิดก็ดี  งั้นอย่ามาที่นี่ให้ฉันเห็นหน้าอีกละกัน" ห๊ะ  ได้ไงวะ

"ตา ยูคิไม่ผิดซักหน่อย คิโบ หนีเที่ยวเอง คิโบอยู่กับพ่อไม่ได้อยู่กับมัน" ตามองผมแบบไม่เชื่อ

"ฉันไม่เชื่อหรอก พ่อเธอจะอยู่ที่นี่ได้ไง"

"พูดเรื่องจริงแล้วนะ  คิโบอยู่กัพ่อแท้ๆ ของคิโบ ไม่เชื่อก็ตามใจผมขี้เกียจอธิบาย" ตามองผมคิ้วขมวดนิ่ง แล้วคิดอะไรบางอย่าง

"จริงหรอ"ตาถามผมอีกที ผมพยักหน้า

"ไปตามฮานะมา"ตาสั่งโซมะ

"มึงก็ก้มหน้าอยู่นั่นแหละ เงยขึ้นมาดิ่วะ"ผมทุบหลังมัน แล้วมันก็เงยขึ้นมาทำหน้าเฉยๆ แล้วยิ้มให้ผม 

"ยิ้มทำแปะไร" มันทำหน้างงๆ

"แปะไร"มันถามกลับ ผมทำปากเบ้แล้วหันไปทางอื่น ซักพักแม่ก็มา  ดูตกใจเหมือนกัน

"มีอะไรคะพ่อ" แม่ถามตาแบบตื่นๆ

"คิโบ บอกว่าเจอพ่อเเท้ๆของคิโบ ฮานะอธิบายให้พ่อฟังหน่อยสิ" ตาพูดกอดอกถามโดยที่ไม่มองหน้าเเม่ ที่ทำหน้าตาตกใจ
แล้วหันมาถามผม

"จริงหรอคิโบ  เจอพ่อเเล้วจริงหรอ" แม่ทำน้ำเสียง ดูแตกตื่น

"อืม ผมเจอพ่ออิจิรุมา" แม่ถึงกับเข่าอ่อน เมื่อผมเอ่ยชื่อของพ่อไป

"อธิบายเรื่องนี่ให้พ่อฟังทีฮานะ" ตาทำน้ำเสียง สั่นๆ

"ยูคิพาคิโบออกไปข้างนอกก่อนปะ" แม่สั่งยูคิ แล้วมันก็ลุกดึงผมขึ้น

"จะฟังด้วย" ผมทำน้ำเสียงไม่พอใจ อยากฟังผู้ใหญ่คุยกัน

"คิโบอย่าดื้อน่า  นายอยู่  ยิ่งจะทำให้เรื่องเสีย" ดูมันว่า ผมเลยต้องทำแก้มป่องไม่พอใจ เดินตามมันออกมา

ตากับแม่ คุยกันนานเท่าไรไม่รู้ โซมะโดนเรียกเข้าไป แล้วออกมา

"นายน้อยโดนกักบริเวณ1อาทิตย์ครับ คุณก็เหมือนกัน ถ้าไม่ครบอาทิตย์ห้ามมาที่นี่"

"ไรอ่ะ อยู่บ้านตั้งอาทิตย์นึง" ผมบ่นแบบไม่พอใจ  งั้นก็อดเที่ยวดิ่   

ยูคิมันก็ทำหน้าเศร้าใส่ผมอีก

"อดเจอคิโบอีกแล้ว  อุตส่าห์ได้อยู่ใกล้ๆกันเเล้วแท้ๆ" มันทำเสียงอ่อยๆ

"แค่อาทิตย์เดียวเองทนไม่ได้หรอวะ"

"พี่ทนได้คิโบก็ทนได้ใช่มะ"  ผมส่ายหัว

"น่าคิโบ อดทนหน่อยนะ ถ้าคิโบทำได้ ก็ไม่มีใครว่าคิโบอีกแล้ว  แต่ถ้าคิโบไม่ทน คิโบก็จะโดนแบบนี้อยู่เรื่อยๆ เพราะ
สมัยพี่เด็กๆพี่ก็โดน" อืม  ผมพยักหน้าเข้าใจ  แต่ใจจริงไม่เข้าใจนักหรอก

"เออ ๆ  ก็ได้  ไม่รับปากหรอก"ผมว่าส่งๆ  มันหอมแก้มผมที จนผมตกใจ

"ทำบ้าไรวะ" ผมเอามือกุมแก้ม รู้สึกร้อนๆที่หน้าด้วย

"หอมคนรักไงแปลกหรอ" เออ แปลก  มันจะแปลกน้อยลงถ้ามึงไม่ได้หอมกูต่อหน้าโซมะ  โซมะก็ยิ้ม   จะยิ้มอะไรนักหนาวะ 
ทำไรไม่ถูกผมเลยเป็นคนที่เดินหนีออกจกตรงนั้นกลับห้อง โดยมียูคิเดินตาม

"น่า  ที่รักอย่าโกรธน้า" มันทำเสียงอ้อนๆผมที่กำลังนั่งหันหลังให้มัน

"ไม่ได้โกรธ" ผมว่าปัดๆ

"ไม่โกรธก็หันมาดิ" ไม่หันเฟร้ย

"คิโบ        ไหนๆก็ไม่เจอกันอีกตั้ง1อาทิตย์พี่....." มันทำเสียงกระซิบแล้วอ้อมหน้ามาจูบกับผม

ผมไม่ได้ขัดขืนอะไร  จูบที่ดูนุ่มนวลของมันจูบผมแบบอ้อยอิ่ง เหมือนไม่อยากผละออกจากปากผมและทำอย่างกับว่ามันจะไม่ได้สัมผัสปากของผมอีกเเล้วอย่างนั้นแหล.........
 






..................................
 





ผมค่อยๆย่องเดินตามพื้นไม้อย่างเบาเสียงที่สุด มืดขนาดนี้ คงจะหลับกันหมดเเล้วล่ะ ถึงจะมีลูกสมุนตาที่เฝ้ายามอยู่ก็เถอะ 
ผมซึ่งใช้วิชานินจา อยู่ตอนนี้ ค่อยๆลัดเลาะตามบ้าน พอมีคนมาก็กระโดดลงด้านล่างเเล้วเเอบอยู่ใต้ไม้ที่เป็นทางเดิน ฮี่ๆๆๆ 
พี่เคียวจ๋ารอคิโบก่อนนะ คิโบกำลังจะไปฟังเพลงว๊ากๆของพี่เเล้ว     เมื่อหลุดออกจากตรงนั้น ผมก็รีบไปทางพุ่มไม้ ที่เป็นโพรงใหญ่
ซึ่งเป็นทางออกทางหลังบ้าน สงสัยหมามันคงทำไว้  อิอิ  เสร็จคิโบ   พอออกมาจากตัวบ้านได้ ผมโกยอ้าว  วิ่งไม่ลืมหูลืมตา   อะจึ๋ย
ดันเจอหมาเจ้าถิ่นเข้าให้  แต่   555  ข้าเตรียมมาพร้อมว้อย  ไอ้หมาเจ้าถิ่นมันก็ขู่ผมเเทบเป็นแทบตายเหมือนโกรธเเค้นมาเป็นชาติ 
มันทำท่าจะกระโจนใส่ผมเลยต้องงัด ท่าไม้ตายออกมา  มันชะงักเเล้วมองสิ่งที่ผมถือ  ประกายตาจากที่โกรธเเค้น กลับมองกระดูกตาเป็นประกายวาว



"เอ้อ เอาไปไอ้บ้า  ทีหลังอย่ามาดักกูอีกนะเสียเวลา" ผมว่ามัน แต่มันคงไม่รู้เรื่องนักหรอก รีบรับกระดูกเเล้ววิ่งกลับบ้านมันไป
 
คิ๊กๆๆๆ หัวเราะอย่างดีใจ  ทนอยู่ในบ้านมาตั้งสี่วัน  พอได้ออกมามันโล่งๆไงไม่รู้อึดอัด มากมาย 
ได้แต่คุยโทรศัพท์กับพ่อแต่พ่อเหมือนไม่ค่อยรู้สึกร่าเริงเลยพอผมถามว่าเป็นอะไร พ่อก็บอกแค่ปัญหาผู้ใหญ่ เด็กๆอย่ารู้เลยดูดิ่น่าน้อยใจอ่ะ

มีโทรหาทาคุบ้าง แต่ทาคุชอบบ่นเลยเลิกโทรหาละ ยูคิอีก ผมไม่ได้โทรหามันแต่มันก็ดันโทรหาผมซะ เช้า กลางวัน เย็น ขนาดผมรำคาญแล้วตัดสายทิ้ง
มันยังอุตสาห์โทรมาอีก หน้าด้านจริงๆ  พอดีว่าวันนี้ผมโทรหาซาวาโกะ เธอบอกว่าจะไปดูคอนเสริท เดย์อองเก    อยากไปอ่ะ ซาวาโกะบอกว่าเริ่มห้าทุ่ม   
ดึกได้อีก แต่มันก็ดีสำหรับผมซึ่งใช้ความมืดในการหลบหนี  ฮี่ๆ  คอนเสริทจบค่อยกลับไปนอน คงยังไม่มีใครตื่นมาเห็นเเล้วความแตกหรอก

 
ผมโบกมือเรียกแท๊กซี่ เมื่อจอดเเล้วมองผมแบบ ตลึงๆ  ตกใจในความหล่ออ่าดิ่

"ไป..........ครับ" ผมบอกสถานที่ๆนัดกับซาวาโกะไว้   เมื่อไปถึงโหย  คนเยอะมาก แล้วจะเจอซาวาโกะไหมวะเนี่ย 
ผมกดโทรศัพท์ที่ยูคิมันซื้อให้ผม แล้วส่งผ่านไอ้โควตะมาให้  โทรหาซาวาโกะทันที

"ซาวาโกะอยู่ไหน  คิโบไม่เห็นเลย" ผมถามพลางชะโงกหน้าข้ามหัวฝูงชนที่เดินไปมา

"อยู่หน้าร้าน.....อ่ะ คิโบล่ะอยู่ตรงไหน"

"อยู่ตรง......อ่า เค้าไม่รู้ต้องไปทางไหนต่ออ่ะทำไงดี"

"งั้นรออยู่ตรงนั่นเเหละเดี๋ยวซาวาโกะจะไปหาเอง" พอกดวางสาย  ผมก็ยืนเป็นเสาหลักอยู่ตรงนี้ ไม่กระดุกกระดิกไปไหน
พลางมองหาซาวาโกะบ้าง

"คิโบ"ซาวาโกะทักทางด้านหลัง ผมหันตามเสียง

"โห  น่ารักอ่า"ผมชมเธอ ชุดสไตน์ที่เธอชอบใส่ สีชมพูหวานแหวว  มีเพื่อนร่วมแก๊งอีกสองคนแต่งตัวคล้ายๆกัน เธอโค้งทักทายผม
 
"คิโบก็เหมือนกันเพิ่งรู้ว่าคิโบก็เเต่งแบบนี้ เกือบจำไม่ได้เเนะ" ซาวาโกะว่าแล้วมองสำรวจตัวผม

"อืมที่เมืองไทยก็เเต่งแบบนี้หล่ะ"

"ปะเหอะซาวาโกะจะเริ่มเเล้ว" เพื่อนของซาวาโกะเร่ง เธอดูนาฬิกาคงใกล้เวลาจริงๆ




.................................................................




คอนเสริท กว่าจะจบก็เกือบจะตีสาม ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงต้องจัดซะดึกขนาดนั้น แต่ก็ขอบอกว่ามันมาก
เฮียแก ว๊ากได้อีก ผมก็กรี๊ด ซะเสียงแหบ  หายง่วงไปเลย



"ต้องกลับแล้วล่ะ สนุกมากเลยเนอะ"ซาวาโกะพูดกับเพื่อนๆของเธอ

"อ่า  แล้วกลับไงกันล่ะเนี่ย" ผมถามทั้งสามสาว

"กลับแท๊กซี่จ้า  บ้านเราอยู่ทางเดียวกัน คิโบล่ะ"

"อืมก็คงนั่งรถกลับล่ะ" หลังจากนั้น ผมกับสาวๆก็เเยกย้ายกันกลับ  ใช้เวลาตั้งชม. กว่าจะถึงบ้านแล้วต้องเดินเข้าซอยไปอีก
ท้องฟ้าไมมันดูเหมือนจะสว่างเร็วจังเลยวะ

ผมมุดกลับบ้านทางเดิม เหนื่อยเหมือนแฮะ  พอพ้นเข้ามาในตัวบ้านผมถึงกับผงะ


"แหะๆ" ผมหัวเราะเเหะๆให้แม่ ที่ยืนเท้าสเอวทำหน้าโหดๆ มองผมสีหน้าโกรธ

"มานี่เลยไอ้ตัวดี"


"โอ๊ยๆๆๆๆแม่ คิโบเจ็บ" แม่ดึงหูผมเเล้วลากเข้าบ้าน เจ็บง่าแม่นี่ดึงไม่กลัวลูกเจ็บเลย

"ทำไมหนีออกไปอีกแล้วลูกโดนกักบริเวณอยู่นะ"พอแม่ลากผมมาที่ห้องก็บ่นผมเลย 

"แม่คิโบอยู่แค่นี้ คิโบก็เบื่อนะ" แม่ถลึงตาใส่ผมทันที แล้วลดอารมณ์ลงหน่อย

"คิโบ ทนอีกแค่สามวันก็ได้นี่ลูก  แต่ช่างเถอะ แกก็เป็นซะอย่างงี้ แม่ละเอือม" ผมยิ้มเห็นฟันให้แม่  แม่ส่ายหัวไปมา

"ไปนอนเลย ดีนะที่เเม่เห็นถ้าเป็นตาแก ได้บ้านเเตกอีกแน่ๆ"แม่บ่นเเล้วลุกขึ้นไปทำที่นอนให้

"คร้าบ  อ่ะ........แม่" ผมเรียกแม่  อยากถามเรื่องพ่อที่แม่ไม่ได้เล่าให้ผมฟังมาตั้งหลายวันละวันนี้ต้องถามให้รู้เรื่อง

"หืม" แม่หันมาเเล้วจัดที่นอน

"แล้วเรื่องพ่ออิจิรุอ่ะว่าไง" แม่ชะงักทีนึงแล้วจัดที่นอนต่อ

"แม่คุยกับตาเเล้ว  ตาโกรธน่าดูเหมือนกัน  แต่เรื่องมันผ่านมานานเเล้วแม่อยากให้มันเเล้วๆกันไป "แม่ว่าแล้วยิ้ม

"แล้วตาไม่เอาเรื่องพ่อจิงอ่ะ"

"ไม่รู้สิ  ตาลูกยิ่ง........เอาน่า  ถึงแม่เจอพ่อแก  แม่ขอเเค่ทืบ ให้หายแค้นแล้วก็จบแค่นั้นหล่ะ  คิโบล่ะ คิดยังไงกับพ่อ" แม่หันมาถามผมบ้าง

"ก็ พ่อก็น่ารักดี  อยู่คนเดียวอ่ะแต่คิโบไม่โกรธพ่อหรอก" แม่พยักหน้า แล้วลุกขึ้น

"อ้าวนอนได้เเล้ว  อย่าเหลวไหลอีกละ"  แล้วแม่ก็เดินออกไป

"คร้าบ"ผมว่าแล้วกระโดดขึ้นที่นอนเลย ไม่ล้างหน้าละขี้เกียจ  ง่วงอ่ะ    ฮ้าว~ ฝันดีตอนเช้านะครับทุกคน  ฝันถึงพี่เคียว  ด้วยมีความสุขจัง  อิอิ






........................................................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่11 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 06-11-2012 19:37:15

ยังอุตส่าแอบหนีเที่ยวอีกน้อออออ
ซนจริงๆนะคิโบ  :laugh:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่11 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: nunnan ที่ 06-11-2012 20:01:11

คุณแม่อย่าทืบเค้าเลยยเค้าอ่อนแออ :impress3: :impress3:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่11 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 06-11-2012 20:17:52

ดื้อจริงๆคิโบ ดีนะตาไม่เห็นอ่ะ

แม่แอบโหดนะเนี่ย ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่11 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: AoMSiN555 ที่ 06-11-2012 20:31:13

 หนีเที่ยว  :a5:

อยากหนีเที่ยวมั้งอะ :เฮ้อ:

ติดตามอยู่นะ :impress2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่11 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: Yukio4869 ที่ 06-11-2012 21:51:54

คิโบนะ คิโบ ซนจริงๆเลยยย ดีตาไม่เห็น ชอบเรื่องนี้มาก เเนวยากูซ่า มาเฟีย ญี่ปุ่น ขอติดตามต่อจนจบเลยนะฮับบบ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่11 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: tankungza ที่ 06-11-2012 22:44:22

ชอบคับน่ารักดี
รอตอนต่อไปคับ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่11 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: nunnuns ที่ 06-11-2012 23:14:49

คิโบอธิบายเรื่องพ่อให้แม่ฟังสิ ว่าพ่อไม่ได้ตั้งใจน้าาา

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่11 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 06-11-2012 23:32:05

คนอียังคือเกรียนได้ใจแท้คิโบ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่11 6/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 06-11-2012 23:52:06

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่12 7/11/55 p3
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 07-11-2012 09:09:51

ตอนที่12






ยูคิที่กำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องบริหาร นั่งทำหน้างอ บวกอารมณ์เสียสุดๆ โทรไปกี่สายๆ คิโบก็ไม่ยอมรับซักที
กดเป็นเบอร์ที่หกสิบ แล้วแต่ปลายสายก็ยังไม่รับ  สุดเเสนจะเซ็ง ทางด้านนอกเลขาสาวที่กำลังจะเอาเอกสารมาให้เซ็น
เมื่อเห็นใบหน้าของยูคิที่ไม่สบอารมณ์นัก ต้องรีบปิดประตูกลับไปทันที

"โว้ย!!! ไม่มีอารมณ์ทำงานเลย ว่ะ   คิดถึงจัง" ยูคิว่าแล้วปาปากกาที่เหวี่ยงฉึก หวิดหน้าชินไปปักกับประตู ทำเอาชินใจหายวูบ

"คุณยูคิ  โทรศัพท์จากคุณอาริสะครับ ช่วยรับด้วยครับ" แล้วก็รีบ ออกจากห้องให้ไวไม่งั้นจะกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ซะเอง
ยูคิมองโทรศัพท์นิ่งอยู่พักหนึ่งจึงตัดสินใจรับสาย

"ไอ้ยูคิ ฉันโทรไปเบอร์แกทำไมไม่รับ" แค่นั้นแหละยูคิวางสายทันที  ไร้สาระ ไม่รู้จะโทรมาทำไมนักหนา  ทีคนอยากให้โทรหาบ้างกลับไม่โทร   ว้อย  หงุดหงิดๆ 
เสียงโทรศัพท์เข้ายูคิรีบรับทันที

"แกไอ้ยูคิ แกกล้าตัดสาย....." แล้วก็โยนทิ้งมันซะกระเด็นจนเเตกกระจาย

"ไอ้ชิน  ออกรถ  กูจะไปข้างนอก" แล้วก็ลุกขึ้น เข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า



...........................



"คุณยูคิจะไปไหนครับ"  ชินถามยูคิ เมื่อออกรถไปนานเเล้ว แต่ยูคิก็ยังไม่บอกจุดหมายปลายทางเสียทีได้เเต่นั่งนิ่ง
สายตามองไปทางนอกกระจกอย่างไร้จุดหมาย     ยูคินั่งใช้ความคิดซักพักหนึ่งก่อนจะให้ชินเลี้ยวรถกลับ ยูเทินข้างหน้า

นั่งเเกว่งชิงช้าที่สวนสาธารณะอยู่นานเท่าไรไม่รู้ ที่นี่เป็นที่ๆเขาเจอกับคิโบ แต่ต่างตรงที่.....ใครมันเสือกเอาเครื่องเล่นมาไว้ตรงสนามบาสวะ

มองไปอีกฝั่งของสนามเด็กเล่นซึ่งกำลังปรับปรุบพื้นอยู่สงสัยคงจะไว้ชั่วคราว  ถ้าคิโบออกจากบ้านได้เมื่อไรชวนมาเล่นบาสมั่งก็ดี 
ยูคิใช้เวลากับเครื่องเล่นชิงช้าเด็กที่ไม่ค่อยจะสมส่วนกับตัวเองเท่าไรไม่รู้   อยู่นานพอที่ท้องฟ้าจากสีแดงค่อยๆ มืดลงอย่างช้าๆ

"คุณยู......."

ชินที่นั่งมองอยู่นาน ไม่กล้าที่จะเรียกยูคิให้ออกจากห้วงซักเท่าไร แต่ตอนนี้ฟ้ามันมืดเเล้ว ยูคิยังนั่งแกว่งอยู่อย่างนั้น
สงสารคนรอบ้างเถอะเจ้านาย ผมหมดเงินไปหลายเยนเเล้วนะกับการซื้อขนมกินรอเจ้านายอ่ะ  แต่ห่วงเจ้านายเหมือนกันที่ยังไม่ได้กินอะไรเลย

"เฮ้อ~" ยูคิถอนหายใจ ทำเอาชินเเทบสะดุ้ง

"คุณยูคิครับ  นี่มันเย็นมากเเล้ว" ชินตัดสินใจพูดกับยูคิ 

ยูคิหันมองก่อนจะลุกพรวดเดินไปซะเฉยๆ  ชินเกาหัวเเกรกๆกับท่าทีเจ้านาย สงสัยจะเพ้อหนัก

ยูคิเดินไปตามทางถนนของสวนสาธาราณะ ตาก็เหม่อมองไปยังท้องฟ้า คิดถึงคิโบจัง คิดถึงจังเลย  แอบปีนบ้านคิโบดีไหมน้า   
ใจอยากจะทำแบบนั้นนะ  แต่จิตใต้สำนึกมันยั้งไว้ถ้าทำเรื่องใหญ่เเน่ 

"บ้าจริงเลยเรา" ยูคิบ่นกับตัวเอง  เดินหลุดออกจากสวนสาธารณะได้ก็เจอลานกว้าง มองเลยไปเป็นสระน้ำ  ยูคิได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย เเว่วอยู่ไกล

"เสียงอะไรน่ะชิน" ชินทำคิ้วย่น เพื่อฟังเสียง

"เสียงเหมือนคน ตีกันเลยครับ"
 
"ไปดูกัน" ยูคิ เดินไปอย่างไม่ค่อยร้อนรนนัก เพราะมันไม่ใช่เรื่องของตัวเอง  แต่ถึงอย่างนั้นมันก็อยู่ในเขตของเขา
ถ้าเกิดมีเรื่องจริงๆเขาก็ต้องจัดการ     


ชายฉกรรจ์ ประมาณ5คนกำลังลุม ผู้ชาย2คนที่เค้าพอจะรู้จักถึงไม่สนิทดีนัก แต่ก็รู้จักในเเวดวงสังคม ชายอีกคนนั้นเค้าจำได้ดีตอนที่เจอกับคิโบในตลาด
กำลังกันท่าปกป้อง อีกคนอย่างเต็มที่

"สึคุโมะ ถอยไปไอ้พวกบ้านี่มันทำอะไรฉันไม่ได้หรอก" อิจิรุ ว่าแล้วผลักสึคุโมะ เซไป

"แต่ คุณไม่เจอเรื่องแบบนี้มานาน จะเจ็บตัวเอานะ" สึคุโมะแสดงสีหน้าเป็นห่วง  ไอ้พวกนั้นมันตั้งท่าจะเล่นให้ได้

"เฮ้ยพวกมึงคุยกันพอยังวะ"ไอ้หน้ากุ้ย ที่หน้าตาบ่งบอกว่าคงเหี้ยตั้งแต่กำเหนิด ว่าเเล้วเดินเข้ามาหมายจะต่อยคนทั้งสอง
เพื่อนๆมันก็กรูเข้ามา ทั้งสองคนตั้งท่าเตรียมตัวเต็มที่เอาหลังชิดกันเพื่อระวังหลังซึ่งกันเเละกัน


ยูคิ ได้ยินชัดกับหูของตัวเอง นั่นมันคุณ โฮโจ อิจิรุนี่ กับผู้ชายอีกคนที่ตอนเเรกเค้าจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าเท่าไร
อิจิรุ  อิจิรุ อิจิรุพ่อคิโบ!!! ขาไวกว่าความคิด ยูคิวิ่งปรี่ โดยที่ชินไม่ทันตั้งตัว



"อ้าวคุณยูคิ!!!"ชินร้องทันทีที่จู่ๆลูกพี่ตัวเองก็วิ่งเข้าไป จากนั้นจึงรีบวิ่งตามไปทันที 
ยูคิกระโดดเตะชายคนหนึ่งกระเด็น ตอนที่กำลังต่อยกันนัว มีบางคนมีอาวุธเป็นดาบไม้ วาดมาเต็มเเรงแต่ชินเอามือรับไว้ทัน

"มึงคิดจะมีเรื่องกับเจ้านายกู คิดผิดซะเเล้ว" คนที่ถูกว่าทำหน้างงๆ  ไอ้สองคนนี้มันมาได้ไง

"แล้วมึงเสือกอะไรนี่มันเรื่องของพวกกู" ชายหน้าเถื่อนอีกคนว่า

"มีเรื่องกับพ่อตากู มึงอย่าคิดว่าจะรอด" ยูคิพูดอย่างโมโหปรี่ตัวเข้าซัดผู้ชายคนหนึ่ง จนล้มลงไป
อิจิรุ กับ สึคุโมะมองหน้ากันอย่าง งงๆเช่นกัน มองดูยูคิกับชินที่มีเรื่องเเทนตัวเอง

ไอ้พวกนี่มันก็เก่งใช่เล่น มันเป็นคนของใครกันนะที่กล้ามีเรื่องกับลูกหลานของตระกูลโฮโจ แถมยังไม่รู้จัก ทั้งชิน ทั้งยูคิ ที่เป็นทั้งลูกพี่ 
และบอสใหญ่ของถิ่นนี้  แต่ถึงรู้พวกมันก็คงกลายเป็นวิญเเล้วล่ะ   ยูคิจัดการต่อยไม่ยั้ง แต่ด้านหลังก็มีชินคอยกันไม่ให้โดนเล่น
แต่ขณะที่ชินเสียท่าซะเอง ล้มไปจ้ำเบ้ากับพื้น แต่ก็รีบยันกายขึ้นมา  จังหวะนั้นด้านหลังของยูคิเปิดช่องให้ไอ้พวกนั้น เล่นได้

"ระวัง เฮ้ย!!" อิจิรุ ร้องลั่นเมื่อยูคิจะโดนทำร้ายเเต่ช้าไปซะเเล้ว

ฉึก!!  เสียงเหมือนวัตถุปลายแหลมบางอย่างทิ่มเข้าด้านหลังของยูคิเต็มๆ แต่ยังไม่เข้าลึกนัก อิจิรุ จัดการไอ้นั่นได้ทันก่อนที่มันจะเล่นซะมิดด้าม     
นี่มันกะเอาตายเลยใช่ไหม!!

ชินตกใจ และโกรธจนถึงขีดสุดมันกล้าทำเจ้านายกูหรอ  จิกหัวไอ้คนนั้นแล้วซัดเค้าที่หน้า ผลักมันลงกับพื้นเเล้วกระทืบซ้ำ  อิจิรุ และสึคุโมะเข้าไปพยุงยูคิ
ที่ทรุดลงกับพื้น ใบหน้าเหยเก ด้วยความเจ็บ

"เป็นไงบ้าง" สึคุโมะถามสีหน้าเป็นห่วง  ยูคิส่ายหัวไปมาแต่พูดไม่ออก

"ไม่เป็นได้ไงล่ะโดนขนาดนี้  ไปเอารถมาเร็ว!!" อิจิรุสั่งสึคุโมะ สึคุโมะเลยรีบเดินไปทางจอดรถเเล้วเอารถมาเทียบ  ชินที่กำลังจัดการกับคนนั้นจนมันแน่นิ่งไปแล้ว 
คนที่เหลือก็วิ่งหนีหายไปกันหมด  ชินเดินไปทางอิจิรุเพื่อช่วยพยุงยูคิเข้าไปในรถ

"ผมฝากด้วยนะครับ  ผมขอจัดการเรื่องนี้ก่อนว่าใครเป็นตัวการ"อิจิรุพยักหน้าเข้าใจก่อนที่ชินจะปิดประตูรถให้  สึคุโมะออกรถอย่างรีบเร่งเพื่อให้ถึงโรงพยาบาลโดยไวก่อนที่เลือดจะไหลไปมากกว่านี้

"ทนไว้  จะถึงโรงพยาบาลแล้วอย่าเพิ่งช็อคก่อนล่ะ" อิจิรุสั่งยูคิที่พยักหน้าเข้าใจ แต่สีหน้าที่ซีดเผื่อดนั่นทำให้อิจิรุ กังวล  ยิ่งกว่า

*

........................






"แม่ ปอกเเอปเปิ้ลให้กินหน่อยดิ่" ผมขอแม่แบบอ้อนวอนสุดๆ

"ปอกเองสิ โตแล้วยังจะให้ปอกอีก  เปลือกอ่ะกินๆเข้าไป มีประโยขน์" แม่ส่ายหัวไปมาเเล้วเดินหนีเฉย เอ๊า แล้วจะปอกไงวะปอกเองทีไรกินเนื้อไปด้วยทุกที
บางทีก็ดำอีก  ไปขอทาคุดีกว่า

"ทาคุ๊~ หง่ะ" ทาคุกำลังนั่งพิมพ์ไรไม่รู้แกร่กๆ หน้าเครียดอีก

"ว่าไงคิโบ"ทาคุหันมาทำหน้าดุๆใส่ หง่ะ สงสัยรมณ์ไม่ดีแหงๆ

"คือ  ปอกแอป..."

"ทาคุไม่ว่างนะ ไปให้พ่อบ้านปอกให้สิ" ง่า ไปก็ได้(T^T)  พอเดินไปหาพ่อบ้าน ที่กำลังวุ่นกับกับข้าวในครัวหน้ามัน กันอย่างเอาเป็นเอาตาย

"พ่อบ้านปอกแอปเปิ้ลให้หน่อยดิ่" พ่อบ้านหันหน้ามันๆมาแต่มือยังคงผัดกับข้าวในกระทะ

"ขอโทษครับนายน้อยตอนนี้พ่อบ้านไม่ว่างมื้อเย็นยังไม่เสร็จเลยครับ"แล้วก็หันไปสารวนกับกับเข้ามื้อเย็นตอน ง่าเอาไงดีวะ ปอกเอกก็ได้ฟระ ชิๆๆๆ

นั่งปอกมันตรงระเบียงนี่หล่ะลมเย็นดี ค่อยๆปอกที่ละนิดเพื่อไม่ให้มันเข้าเนื้อ  ฟู้ เสร็จไปหนึ่งชินแทบปาดเหงื่อ ทำไมปอกแอปเปิ้ลมันยากเย็นขนาดนี้วะ 
เอาล่ะเริ่มชิ้นที่สอง อืมๆๆๆ   

แป๊ะ  เฮ้ย!!  ฉึก!!!

"ว๊าก!!!!!! แม่  ทาคุ  คิโบนิ้วขาดแล้ว!!"  ไอ้นกบ้าหล่นมาได้ตรงมือคน ตกใจเฉือนนิ้วตัวเองเลย  เเง๊~ วิ่งไปหาแม่เลือดหยดติ๋งๆ

"แม่  นิ้วคิโบขาดแล้วฮือ" ผมเอานิ้วที่มือกดห้ามเลือดไว้ เเม่ทำตาเหลือกตกใจ ทำอะไรไม่ถูก พร้อมๆกับที่ทาคุวิ่งมาพอดี

"เป็นอะไรคิโบ" ผมเอามือ ที่มีเเต่เลือดให้ทาคุดู

ฮือ      เจ็บอ่ะ   แล้วทาคุก็เดินไปเอาผ้า ที่ผมหวังว่ามันจะสะอาดมาปิดแผลไว้

"ไปโรงพยาบาลกับพี่" แล้วทาคุก็ลากผม  แม่ก็ได้เเต่อึ้งอยู่นั่นแหละ พอได้สติก็เดินตามมาทันที


.............................


โรงพยาบาลเอกชน  ที่ค่อนข้างดูดี แต่ค่ารักษาเเพงโครตๆหรือเพราะค่าเงินมันเยอะกว่าของไทยเลยดูเเพงก็ไม่รู้ แต่มันก็เเพงล่ะนะ

"ฮือ  เจ็บอ่ะ แม่  ทาคุ  คิโบเจ็บ" ผมร้องไปบ่นไปขณะที่หมอกำลังเย็บแผลที่โดนมีดบาด

"เงียบเลยโตขนาดนี้เเล้วยังจะร้องเป็นเด็ก"

"แม่  ใจร้าย ไม่รักคิโบเลย  ฮือ" ร้องหนักๆเลยนี่เเน่ะ

"เอ๊าเด็กคนนี้นิ่" แม่ส่ายหัวไปมา 

พอหมอเย็บเสร็จ ก็บอกให้กลับบ้านได้ทาคุไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล แต่แม่ดันไปด้วยปล่อยให้ผมอยู่กับหมอแก่อ้วนๆที่กำลังพันแผลให้

"ต้องดูเเลรักษาแผลนะครับอย่าให้มันเปื่อย ถ้าแผลใกล้หาย มาหาหมออีกทีหมอจะดูว่าดึงไหมได้หรือยัง"
ห๊ะ  นี่ยังจะต้องดึงออกอีกหรอ 

"หมอ ไหมนี่มันไม่ได้ละลายเองหรอ ไหมไม่ใช้ไหมละลายอ่ะ รู้มะเเค่โดนเย็บผมก็เจ็บแทบแย่ละ นี่ยังจะดึงออกอีกหรอ"
ผมว่าอย่างโมโห หมอดูอึ้งๆเหมือนกันที่ผมว่าอย่าง นั้น พอทำแผลเสร็จผมก็รีบออกมาทันที

แล้ว ทาคุกับแม่ไมไปนานจังง่ะ อยู่ตรงไหนกันละเนี่ย ผมเดินออกมาได้จนเกือบจะออกไปถึงเค้าเตอร์จ่ายยา ทางที่ผมออกมามันเป็นห้องฉุกเฉินพอดี 
ทั้งหมอทั้งพยาบาล กำลังเข็นรถคนไข้ฉุกเฉินกันอย่างรีบร้อน ผมเลยหลบไปข้างๆเพื่อให้เค้าพาคนเจ็บผ่านไปได้สะดวก แต่พอรถเข็นผ่าน
ผมมองไปยังผู้ป่วย ที่นอนจมกองเลือด ใบหน้าซีดเผือด หน้าคุ้นๆจังวะ



เฮ้ย!!

นั่นมัน  ยะ  ยะ  ยะ ยะ


 
ช็อค

ช็อคอย่างเเรงนี่เราจำคนผิด หรือไอ้บ้านั่นมันหน้าเหมือนยูคิกันเเน่ว่ะ   ขณะที่ผมกำลังตลึงและทำปากพะงาบๆ ที่กำลังจะเอ่ยชื่อ
แต่พูดไม่ออก จู่ๆก็โดนชนอย่างเเรง

"อั่ก"ผมล้มไถไปกับพื้น  ใครแม่งวิ่งชนวะ

"พ่อ!!!"

"คิโบ!!" ตกใจรอบสอง พ่อมานี่ได้ไงอ่ะ   

เฮ้ย!!!นั่นเลือด     ปากพงาบๆพูดไม่ออกอีกละตู

"คิโบเป็นอะไรมาโรงพยาบาลทำไมน่ะลูก"พ่อจับผมหันซ้ายขวา   

"ไม่ เป็น ไม่ใช่ พ่อเมื่อกี้  เมื่อกี้มันยูคิใช่ปล่าว" ผมจับพ่อเขย่าอย่างตั้งใจ 

"คิโบ  คิโบใจเย็นๆ" พ่อว่าแล้วจับผมเพื่อให้หยุด   ตอนนี้ผมรู้สึกว่า ตัวเองมันชาๆยังไงไม่รู้ หัวสมองมันตื้อๆ ไปหมด นี่ผมเป็นอะไรวะ

"คิโบ รู็จักยูคิด้วยหรอ" ผมพยักหน้าหงึก พูดไรไม่ออกเลย 

"เกิดอะไรขึ้นน่ะ  อ๊ะ อิจิรุ!"

"ฮานะ!"

"เธอมาอยู่นี่ได้ไง นั่นเลือด!"แม่ทำตาโตตกใจเข้าไปใหญ่

"มันเกิดอะไรขึ้นครับ คุณโฮโจ" ทาคุที่เดินตามเเม่เเละเห็นคราบเลือดบนเสื้อก็ถามขึ้นมาด้วยความตกใจเช่นกัน


...........................



ตอนนี้ผมและทุกๆคนกำลังนั่งหน้าเครียดอยู่หน้าห้องไอซียู ต่างคนต่งรอคอยว่าหมอจะออกมาให้คำตอบเมื่อไร
พ่อกลับมาพร้อมตาลุงที่ขอแยกไปล้างคราบเลือด ส่วนแม่ก็นั่งหน้าเครียดไม่แพ้กัน   
 
ได้โปรดเถอะ อย่าให้เค้าเป็นอะไร  บุญที่ผมเคยทำมา ขอส่งให้แก่ยูคิด้วยเถอะ อย่างน้อยก็ขอให้ต่อชีวิตเขาก็ยังดี

แกร๊ก     หมอเปิดประตูออกมา ผมและพ่อต่างเข้าไปเพื่อฟังหมอ

"หมอ  คนของผมเป็นยังไงบ้างครับ" พ่อเป็นคนถาม ทันทีที่หมอโผล่หน้าออกมา

"คนไข้เสียเลือดมากครับ  เราต้องการเลือดกรุ๊ปAB แต่ทางโรงพยาบาลเรามีเลือดไม่พอ ไม่ทราบว่ามีญาติคนไหนที่มีกรุ๊ปเดียวกันกับคนไข้บ้างครับ"

"ผมครับ  ผมกรุ๊ปAB" ผมรีบบอกทันที โชคดีจริงๆที่ผมมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับกับยูคิ

"คิโบ  ลูกเลือดกรุ๊ปABหรอ"พ่อทำหน้าเหมือนตกใจ

"ครับ  คุณหมอ ผมจะเป็นคนถ่ายเลือดให้คนไข้เองครับ" ผมหันไปบอกพ่อและหันกลับไปคุยกับหมอ  เร็วๆเถอะช่วยยูคิก่อนที่มันจะสายเกินไป

"งั้นไปวัดความดันก่อนครับ" ผมเดินตามหมอไปทันที โดยที่ไม่ฟังเสียงทักท้วงของใครทั้งนั้น


..............................


ผมมองเลือดของตัวเอง ไหลผ่านไปตามสายอีกฟากของม่านที่ปิดบัง     เสียงหมอ กำลังสั่งพยาบาลหยิบมีดหลายขนาด ดังเข้ามาในโสตประสาทของผมจนใจสั่น 
ขอเถอะอย่าให้มันเป็นอะไรเลย  ผมพาวนาอยู่อย่างนี้ตลอดเวลา ผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้แต่ตอนนี้ตัวเองรู้สึกเพลียมากๆ  ของีบซักแปปก่อนนะเเล้วเดี๋ยวเราคงจะได้เจอกันหวังว่านายคงจะรอด   ยูคิ



"คุณหมอคะ ญาติผู้ป่วยความดันลดลงค่ะ!!!!"




.............................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่12 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 07-11-2012 09:55:19

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่12 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 07-11-2012 10:45:57

แง๊แงๆๆๆ อย่าเป็นอะไรไปนะ ทั้งคู่เลย  :monkeysad:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่12 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 07-11-2012 13:49:04

สนุกดี

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่12 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: MaMee ที่ 07-11-2012 16:50:14

เรื่องนารักดีค่ะ

 :L2:   :L2:   :L2:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่12 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 07-11-2012 18:45:02

ตอนที่13





ที่นี่มันที่ไหนอ่ะ เเล้วตูมาอยู่นี่ได้ไงฟระ  แล้วจะเดินไปทางไหนก่อนดีอ่ะ โอ้นั่นคน

"ป้า ๆ ป้าจะไปไหนอ่ะที่นี่มันที่ไหนแล้วผมจะกลับบ้านได้ไง"

ผมกระโดดไปดักแกเเล้วก็ถามก่อนที่แแกจะด่าว่าผมมาขวางทาง
ป้าเเกเงยหน้าขึ้นมอง  เฮือก น่ากลัวว่ะ ทำไมแกดูหน้าซีดๆเเข็งๆจังวะ  แกไม่ตอบทำท่าจะเดินชนผมอีกผมเลยต้องถอยออก
เอ๊า  ถามก็ไม่ตอบ  คนอะไรวะไม่มีน้ำใจเอาซะเลย หันไปมองข้างหลัง โอ้ะมีเด็กด้วย

"น้องครับ น้องจะไปไหน น้องพอจะบอกได้ไหมครับว่าทางกลับอยู่ไหน"

น้องเขาเงยหน้าขึ้นมอง  เออค่อยดูดีหน่อยถึงน้องจะดูไม่น่ารัก
แต่ก็ยังดูดีกว่ายายแก่เมื่อกี้    น้องเค้าส่ายหัวไปมาแล้วชี้ไปทิศทางข้างหน้า แล้วก็เดินต่อไปเฉย แล้วมันหมายความว่าไงวะ 
ผมกำลังยืนคิดว่าจะเอาไงดี ผู้คนที่เดินผ่านผมไปในทิศทางเดียวกัน ถึงมันจะไม่เยอะมาก แต่ก็ทำให้ผมตัดสินใจได้


"เอาวะเป็นไงเป็นกัน" ผมเดินตามคนพวกนั้นไปตามทางเดินที่ดูจะจุดหมายปลายทาง หรือไม่รู้ว่าทางจะสุดเมื่อไร สองข้างทาง
มีดอกไม้ประหลาดสีขาวอยู่สองข้างทาง กลีบใบไม้เป็นสีดำสนิท 

ตลกเเฮะ  ใครมันเอาสีไปทาหรือเปล่าวะ  กำลังดูดอกไม้เพลินๆ เอ๊า มาโผล่ที่ไหนวะเนี่ย
ทางข้างหน้าเป็นเหมือนแม่น้ำ หรือทะเลสาปก็ไม่รู้เพราะมันกว้างจนสุดสายตาไม่มีแม้แต่เกาะหรืออะไรเลย
คนพวกนั้นกำลังนั่งเรือที่มีคนที่ใส่ผ้าคลุมถือไม้ค้ำที่ใช้ไถเรือ  เวรแล้ว ทำไมมันเหมือนในหนังวะหรือเราฝัน
ดูหนังมากเกินไปป่าวเนี่ยผมตัดสินใจที่จะถอยหลังเดิน   ตุ้บ ชนเข้ากับใครบางคน พอผมหันไปมองก็พบกับผู้หญิงคนนึง
เธอดูสวย ใส่ชุดสีขาวยาวๆ จะว่าชุดนอนก็ไม่ใช่ เธอยิ้มให้ผมอย่างละไม อ่อนโยน ดูอบอุ่นมาก


"ตามมาสิ เธอยังไม่ควรไปที่นั่น" เธอว่าแล้วยื่นมือมาให้ผม  มีหรือผมจะปฏิเสธิ  ไปกับคนสวยๆดีกว่าต้องลงเรือเเล้วข้ามฟากไปอีกฝั่งล่ะวะ
มือของเธอที่ผมสัมผัสได้ มันดูอบอุ่น แต่ผมกลับรู้สึกไม่ได้เลยว่า คนตรงหน้า เหมือนมนุษย์  ถึงจะดูอบอุ่นอ่อนโยน แต่เวลาที่เธอตรงไปข้างหน้า
เหมือนเธอกำลังลอย  หรือเป็นเพราะชุดยาวๆแล้วลมพัดทำให้มันดูพริ้ววะ  แต่ที่นี่ไม่มีลมนะเว้ย  เฮ้ยๆๆๆ คิโบอย่าเพิ่งฟุ้งซ่าน  นั่นคนน่ะแหละ
คิดปลอบใจตัวเองไว้ก่อน นะโมนะโม

"ตรงนั้น" อึ๋ย  สะดุ้งโหยงเลยครับผม ตกใจอ่ะคนกำลังคิดนิ่  เธอเห็นผมตกใจ เลยหัวเราะน้อยๆออกมา

"ฮิ ฮิ ฮิ กลัวหรอจ้ะ"เธอถามผม  ผมส่ายหัวไปมาอย่างเร็วๆ ไม่ได้กลัว  แต่หวั่นเฉยๆ  เหมือนเธออ่านความคิดผมออกเธอยิ้ม

"ไม่ต้องกลัวหรอกจ้ะรับลองฉันไม่ทำร้ายเธอ และไม่มีใครทำอะไรเธอได้หรอก ตามมามีคนรออยู่"

ผมเดินตามเงียบๆอีกครั้ง คราวนี้เธอหยุดเดินเเล้วชี้ให้ผมดูบางอย่าง ผมมองไปตามทิศทางข้างหน้าไกลๆสุดสายตาที่ผมมอง
ผมเห็นเหมือนมีศาลาเล็กๆ ข้างในมีคนนั่นอยู่ มันดูคุ้นๆนะ คนนั้น

"ไปรับเค้ากลับได้เเล้วจ้ะ" เธอว่าแล้วดันให้ผมเดินต่อไป ผมเดินต่อไปอย่างช้าๆ คนข้างหน้าดูชัดตาขึ้นดูคุ้นเคย และคนที่ผมต้องการมากที่สุด จากเดิน
เป็นวิ่ง ผมวิ่งเพราะใจมันสั่งว่าให้ผมวิ่งไปถึงที่นั่นให้เร็วที่สุด ผมมาหยุดที่หน้าศาลา คนตรงหน้าดูชัดเจน ยูคิหันมามองผมแล้วยิ้ม แห้งๆ

"ผมกำลังรออยู่เลย"

"กลับกันเหอะ"

ผมชวนยูคิกลับ   เราสองคนเดินจูงมือกันไปตามทาง ทางที่ไม่ใช่มทางที่ผมมาตอนแรก แต่มันเป็นอีกทาง ทางนี้ดอกไม้ที่ขึ้นรอบๆด้าน
ดูมีชีวิตชีวากว่าด้านนั้น  ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นหายไปไหน  ผมกับยูคิเราจับมือกันไปอย่างเงียบๆ  แต่แค่นี้ก็อบอุ่นเเล้ว ทางข้างหน้าที่ผมมองไป มันดู
เหมือนมีแสงสว่างเล็กๆ

"นั่นคงเป็นทางออกเนอะเรารีบไปกันเหอะ"ยูคิพยักหน้า  แต่หน้าของยูคิดูซีดๆ จนผมเป็นห่วง รีบๆพาไปดีกว่ารู้สึกไม่ดีแล้วล่ะ

"เฮ้ย!  เป็นไรอ่ะ" อยู่ๆยูคิก็ทรุดไป ส่ายหน้าไปมาเหมือนไม่ไหว

"ทนก่อนจะถึงเเล้ว"

ผมลากยูคิขึ้นมา ด้วยกำลังของผมเอาเเขนพาดไหล่ไว้เเล้วพาเดินต่อไป  แต่ดูท่าทางออกมันจะไม่รอคอยน่ะสิ  แสงค่อยๆริบหรี่ลงไปเรื่อยๆ

"เร็วหน่อยมันจะปิดแล้ว"

ผมรีบเร่งเท้า โดยมียูคิที่ขาไม่มีแรง กินเเรงผมแต่ผมก็พยายามเดินต่อไป เกือบถึง แล้ว  เฮ้ยจะปิดแล้ว ผมรีบเหวี่ยงตัว
และยูคิเข้าไปทันที พอลอดไปทางที่สว่างนั่น จู่ๆมันก็กลายเป็นเหวลึก ผมกับยูคิถึงแม้ว่ากำลังดิ่งสู่เบื่องล่าง เรากอดกันไว้แน่
เอาวะตายก็ตายทั้งคู่ ผมหลับตาปี๋ เมื่อหล่นลงไปอย่างไรจุดหมายว่าจะหล่นกระเเทกพื่นเมื่อไร  แต่ที่แน่ๆ ผมกับยูคิต่อไปนี้เราจะไม่เเยกจากกัน!




....................




 ผมกับยูคิดำดิ่งสู่เบื้องล่างนานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ หรือเราจะฝันจริงๆวะ ฝันที่เหมือนจริง สงสัยดูหนังเรื่องดำดิ่งทะลุสะดือโลก แล้วเอามาต่อกับหนังเรื่องเมื่อกี้หรือเปล่าวะ  ผมมองหน้ายูคิ ใบหน้าที่ซีดเผือด ผมรับรู้ได้ว่าไอ้คนที่ผมกำลังกอดไว้อยู่นี่เป็นยูคิจริงๆ

"ยูคิ  เราตายหรือยัง"ผมตัดสินใจถาม ยูคิส่ายหน้า

เออดีเว้ย  เเล้วเราจะให้มันหยุดตกไงวะ

"แล้วเราจะออกจากนี่ได้ไง" มันก็ยังส่ายหน้า เออเฮ๊ย! ดีว่ะไม่รู้มันทุกเรื่อง

ผมเห็นเเสงข้างสว่างเบื้อล่าง  ฮ่า  สุดทางแล้วเเน่เลย เย้ดีใจว่ะ จะได้เลิกดำดิ่งเหมือนในหนังซักที .......
แต่ถ้าทางมันสุดทาง เราก็หล่นกระเเทกดิ แล้วถ้าเราหล่นกระเเทกเราก็ได้ตายจริงๆ  ว๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!




..........................

*





"ว๊าก!!!!!!"

"เฮ้ยๆๆ  เกิดไรขึ้นวะ"โควตะกระเด้งดึ๋งลุกนั่งทันที ไรวะ คนกำลังนอนหลับเพลินๆ ไอ้เด็กนี่ดันตื่นร้องเเหกปากซะลั่น

"ที่นี่ที่ไหน  กูตายยังวะ เฮ้ย! ยูคิอ่ะ ยูคิไปไหน"ตื่นมาได้ก็บ่นภาษาไรก็ไม่รู้ โควตะเกาหัวแบบงงๆ ไอ้เด็กบ้านี่มันเสียเลือดซะเอ๋อหรือไงวะ

"เป็นไรเนี่ยไอ้เด็กบ้า"โควตะเดินเข้าไปยืนข้างๆเตียง คิโบหันมาทำตาโต เหงื่อเเตกพราก

"โควตะ นายก็ตาย    ก็ตายด้วยหรอ" ป้าบ!!!ตบหัวเตือนสติซักที

"ตายไหมล่ะ   หลับไปสองวันตื่นมาเอ๋อเลยหรอไง"คิโบลูบหัวตรงที่โดนตบ ถลึงตาใส่แบบไม่พอใจ

"ตบหัวทำไม เดี๋ยวฟ้องทาคุแน่" คิโบว่าเม้นปากแบบไม่สบอารมณ์

"เออ  อยากฟ้องๆไป ตื่นได้ซักทีทุกคนเค้าเป็นห่วงน่ะรู้ไหม"คิโบล้มตัวลงนอน สงสัยจะมึนหัว นอนตั้งสองวันเเถมมาโดนตบกบาลอีก

"หรอ  เฮ้อ นึกว่าตายจริงๆแล้วซะอีก" คิโบทำสีหน้าโล่งอก โควตะส่ายหัวไปมากับความติ๊งต๊องของไอ้เด็กนี่
เมื่อเห็นคิโบไม่เป็นไรแล้วก็เดินกลับไปยังโซฟาเพื่อล้มตัวนอนต่อ ดึกขนาดนี้จะมัวมานั่งต่อปากต่อคำกับเด็กนี่ก็ไม่ไหวพรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้าอีก

"นี่"คิโบเรียกเบาๆ

"อะไรอีกล่ะ มันดึกแล้วนอนซะ"

รู้อยู่แก่ใจว่าเด็กนั่นมันนอนตั้งสองวัน เเต่ก็ยังชวนให้นอนอีก โควตะดึงผ้านวมแล้วคลุมโปงนอนต่อ

"ยูคิล่ะ"โควตะรู้สึกรำคาญขึ้นมา  มันจะอะไรนักหนาวะ

"อยู่ห้องข้างๆห้องขวามือ  จะนอนห้ามกวน ห้ามออกจากห้องด้วย"พูดดักไว้ก่อน ได้ยินเหมือนคิโบจิ๊ปาก แต่เพราะความง่วงตัวเองทนไม่ไหว พอหลับตาลงอีกครั้ง ก็หลับไปเลย ไม่รับรู้อะไรเเล้ว

*
........................


"นี่ นี่    โควตะ.........."ไม่หือไม่อือ สงสัยมันจะหลับเเล้วมั้ง ยูคิอยู่ห้องข้างๆหรอ ไปดูหน่อยดีกว่า  โอ๊ยเจ็บมืออ่ะจะเอาน้ำเกลือมาเสียบไว้ ทำไมวะไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย
ค่อยๆ ยกถุงน้ำเกลือออกแล้วหิ้วไปด้วย มึนหัวจังเลยว่ะ แต่อยากรู้มากกว่าว่ายูคิมันเป็นยังไงบ้าง ผมพยายามเดินให้เบาเสียงที่สุดเเง้มประตูออกช้าๆ มองซ้ายเเลขวา 
ทางสะดวก ย่องไปห้องขวามือข้างๆ พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นยูคิมันนอนหลับตาพริ้ม เครื่องอะไรไม่รู้เต็มหัวนอน มีเครื่องช่วยหายใจจ่ออยู่ที่ตรงจมูก ผมเดินเข้าไปเงียบๆ
แขวนสายน้ำเกลือไว้กับของยูคิมัน เเล้วนั่งลงข้างๆ นั่งมองยูคิอยู่อย่างนี้ จับมือของยูคิมันเบาๆ

มือใหญ่ที่อบอุ่น ผมเพิ่งรู้ว่าผมก็รักมันเหมือนกัน จริงอย่างที่เค้าว่าเราจะรู้หัวใจเราจริงๆ ก็ตอนที่เสียคนรัก  เฮ้อ ผมยกมือของยูคิขึ้นมานาบกับแก้ม
น้ำตาก็ไหลออกมาซะดื้อๆ

"ตื่นมาไวๆนะ  คิโบรออยู่"จูบที่มือเเล้ววางลงตามเดิม กลัวว่าเลือดมันจะย้อนขึ้นตามสายน้ำเกลือ เพราะของผมมันย้อนขึ้นซะเเดงแล้วเอามือข้างที่มีสายน้ำเกลือจับไว้กับมือของยูคิ 
 มึนๆหัวขึ้นมาอีกละ งีบต่ออีกซักหน่อยดีกว่านอนมันตรงนี้แหละ



....................

*


ยูคิ กระพริบตาขึ้นมาอย่างช้าๆ รู้สึกปวดร้าวไปทั้งหลังเจ็บจี๊ดที่แผลที่กำลังทับอยู่ เมื่อกี้จำได้ว่าอยู่กับคิโบในฝัน  ฝันประหลาด แต่รู้สึกดีใจที่มีคิโบอยู่ข้างๆ
ดูแลเเละเป็นห่วงเค้า รู้สึกอบอุ่นใจกระทั่งตอนนี้ มือที่ถูกกอบกุมไว้โดยคนข้างๆที่กำลังหลับ ยูคิรู้สึกโล่งอก ที่คิโบนอนอยู่ข้างๆ  แต่ก็แปลกใจที่คิโบใส่ชุดคนไข้ของโรงพยาบาล
จะเอื้อมมือที่ว่างไปลูบหัวก็ไม่ได้ยกจะพลิกตัวก็เจ็บจี๊ดที่แผล เลยต้องอยู่เฉยๆนอนมองใบหน้าของคิโบที่กำลังหลับตาพริ้ม มีคราบน้ำตาอยู่จางๆ อยากกอด อยากหอมให้หายคิดถึง
ทั้งห่วง ทั้งหวง ไม่อยากปล่อยคิโบให้ห่างกาย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้รักมากมายขนาดนี้
ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดจะรักใครด้วยซ้ำ หรือเพราะคิโบเป็นเนื้อคู่ของเขาจริงๆ

ยูคิยิ้มอยากดีใจ คิโบก็คงรักเค้าเหมือนกัน เพราะตอนนั้นที่คิโบเป็นห่วงเค้ามันก็บ่งบอกให้รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของคิโบ ถ้าเค้าฝันก็ขอให้ฝันนั้นเป็นจริงถ้าเป็นเรื่องจริง
เค้าก็พร้อมที่จะดูเเลคิโบตลอดไป


.......................





โควตะตื่นมาในสภาพงัวเงีย บิดกายเพื่อไล่ความขี้เกียจ เดินเข้าห้องน้ำ เซไปเซมา แต่เหลือบมองไปที่เตียงตาก็สว่างจ้าขึ้นมาทันตา

"เฮ้ย!หายไปไหน"โควตะตาเหลือกเดินเข้าไปดูที่เตียงคนไข้ใกล้ๆแต่ก็พบแต่ที่นอนว่างๆ ตื่นมาก็เอาเลยนะ  มีอยู่ที่เดียวที่เด็กนั่นจะไป เข้ารีบไปที่ห้องของยูคิทันที

"คุณหมอ ผมเเข็งแรงแล้วเอาสายน้ำเกลือออกได้ยัง"เสียงของคิโบดังลั่น ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไป ถึงกับโล่งอก แล้วเข้ามาข้างในอย่างเงียบๆ

"ยังครับ รอให้น้ำเกลือหมดก่อนแล้วผมจะดึงออกให้"คุณหมอพูดกับคิโบอย่างอ่อนโยน แต่เด็กนี่กลับดูไม่พอใจ ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

"เอาออกตอนนี้ไม่ได้หรอ ผมรำคาญมันมากเลยอ่ะดูดิ่ เมื่อไรมันจะหมดอ่ะเลือดย้อนอยู่งี้"คิโบยกมือให้ดู คุณหมอหัวเราะน้อยๆ

"ถ้างั้น ถ้าเลือดมันเข้าไปหมดแล้วจนเห็นน้ำเกลือเป็นสีใส ก็เรียกหมอละกันนะครับเดี๋ยวผมจะถอดออกให้" คิโบพยักหน้าเมื่อได้คำตอบที่พอใจ แล้วหันไปคุยกับยูคิ

"นี่ หิวน้ำป้ะเดี๋ยวหยิบให้"

"อืม"ยูคิพยักหน้า

"คุณยูคิก็เริ่มทานอาหารได้นะครับ ก็เริ่มทานของอ่อนๆก่อน "หมอคุยกับทั้งคู่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะออกจากห้อง ยิ้มให้โควตะ แล้วเดินออกไป

คิโบกับยูคิ คุยกันกระหนุงกระหนิง โดยที่ไม่สนใจบุคคลที่สามเลยแม้แต่น้อย

"อะ  แฮ่ม" คิโบหันมามองตามเสียง  โควตะที่ยืนทำหน้าเฉยๆ เดินเข้ามาหา

"ฟื้นตั้งเเต่เมื่อไรวะ"เค้าถามเพื่อนซี้ดูยูคิสดใสขึ้นมาก ไม่เหมือนคนที่เพิ่งจะฟื้นจากอาการบาดเจ็บ สงสัยจะได้หมอดียูคิถึงได้ฟื้นตัวเร็วเเบบนี้

"เมื่อคืนอ่ะ"ยูคิตอบสั้นๆ แล้วหันไปสนใจคิโบต่อ

"คิโบกลับห้องได้ละเดี๋ยวคุณน้ามาเยี่ยม ถ้าไม่เจอแกได้ลมขึ้นแน่" โควตะหันไปสั่งคิโบที่นั่งทำหน้าระรื่นอยู่ พอบอกว่าให้กลับห้องก็หน้างอขึ้นมาทันที

"ไม่กลับอ่ะ"

"ตามใจ เดี๋ยวไปทำงานก่อนละกัน"โควตะว่าแล้วเดินออกไป

*


...........................

ทุกๆคนมาเยี่ยมทั้งผมและยูคิ เหมือนเป็นวันรวมญาติยังไงไม่รู้ และวันนี้ผมก็ได้เจอหน้าปู่ของผมเป็นครั้งแรก ปู่ทำหน้านิ่งๆ นั่งดูพวกพ่อกับทาคุถามผมกับยูคิว่าอาการเป็นยังไง

"ผมดีขึ้นมากแล้วฮะ  ว่าแต่พ่ออ่ะหน้าไปทำอะไรมา"ผมถามพ่อที่หน้าดูเขียวๆเหมือนโดนชก พ่อหัวเราะเเล้วกระซิบบอกผม


"ห๊ะ  จริงหรอ"ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง แต่ก็เชื่อไปแล้ว เพราะรอยช้ำพวกนี้พ่อบอกว่าโดนแม่ต่อย  คงไม่ต้องเดาอ่ะว่าต่อยเรื่องอะไร

"เจ็บไหมอ่ะพ่อ"ผมถามพ่อ รู้สึกเจ็บแทน มันคงจะเจ็บน่าดูเพราะรอยพวกนี้มันไม่ยอมหายไปง่ายๆ

"สุดๆเลย  ไม่นึกเลยว่าไม่เจอกันนานขนาดนี้ ใยฮานะยังมือหนักเหมือนเดิม 55"พ่อหัวเราะซะดัง จนแม่เหล่มอง

"อยากโดนอีกซักทีมะล่ะ"แม่ขู่ทำท่ากำหมัด  พ่อรีบส่ายหัว

"ไม่"



ผมรู้สึกดีใจที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา กระทั่งปู่ของยูคิ ที่กำลังถามไถ่อาการยูคิ ผมเห็นยูคิมันยิ้มได้ก็รู้สึกสบายใจเหมือนกัน แล้วผมก็หันไปมองทางด้าน
ตากับปู่ที่นั่งจ้องตากัน จนมันเหมือนมีประกายไฟเเลบออกมา

"คุณพ่อคะ หิวกันไหมคะเดี๋ยวฮานะจะลงไปซื้อของด้านล่าง"แม่เข้าไปถามแต่กลับไม่ได้รับคำตอบ แม่ถอนหายใจแล้วเดินออกไป

"นี่ๆ ทาคุ นั่นใช่ปู่ของคิโบจริงๆหรอ" ผมสะกิจถามทาคุ 

"อืมคนนี้แหละผู้นำตระกูลโฮโจหน่ะ"

อืม ไม่เห็นพ่อจะเหมือนปู่ตรงไหนเลย บรรดาปู่กับตานี่อายุยืนจังเลยนะ แต่เสียดายที่ผมไม่ไดเจอย่ากับยายท่านเสียไปแล้ว  เหลือก็แต่บรรดาตาแก่ขี้วีน 
ขี้อ้อนขี้น้อยใจ  แล้วก็ตาแก่ที่กำลังนั่งทำท่าขรึมนั่นอีก เหอะๆ นรกจะกินกบาลไหมเนี่ยเรา ว่าปู่ว่าตาตัวเอง



.............................


หลังจากที่พวกเค้าไปแล้ว ก็เหลือเเค่ผมกับยูคิ ผมบอกให้พ่อกับเเม่ยกเลิกห้องผมไปซะเพราะผมจะเป็นคนเฝ้าไข้ยูคิเองโดนบ่นนิดนึง แต่แม่ก็ยอม

"หิวไหม ใกล้อาหารมือเย็นเเล้วนิ่"ผมถามยูคิที่นอนมองผมอยู่

"ไม่อ่ะ  อยากกินคิโบมากกว่า"ไม่วายยังจะมาทะลึ่งใส่ผมอีก

"หายไวๆสิแล้วจะให้กิน" พูดไปได้ไงวะเราอ๊ายอาย  ยูคิมันยิ้มซะยังกับถูกหวย หรือมันยิ่งกว่าถูกหวยอีกวะ

"จริงหรอให้กินจริงนะ"ถามผมน้ำเสียงแบบดีใจ

"อือ"ผมพยักหน้าตอบ กว่าจะหายได้ออกจากโรงพยาบาลก็โน่นอ่ะอีกตั้งสองอาทิตย์ รอไปก่อนละกัน ส่วนเราก็ต้องเตรียมใจ เอ๊ะยังไง
ยูคิอุตส่าห์ช่วยพ่อผมนะตอบแทนแค่นี้มันยังน้อยไปเสียตัวนิดหน่อยถือเป็นการตอบแทน แค่นี้ก็พอแล้วมั้ง หุหุหุ



..............................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่13 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 07-11-2012 18:47:21

ภายในห้องผู้ป่วยผู้นำของสามตระกูล กำลังปรึกษาหาลือเรื่องที่ยูคิถูกแทงและ อิจิรุถูกทำร้ายกันทันทีที่เค้าอาการดีขึ้น

"แกจะเอายังไงยูคิ ยังไงปู่ก็ไปยุ่งไปไม่ได้แล้ว"ทาอิจินั่งกอดอกถามยูคิ

"ครับ  ผมว่าเราต้องใช้มาตรการรุนแรงแล้วล่ะครับ" ยูคิเริ่มออกความเห็น

"ยังไง   แค่ตอนนี้ฉันว่ามันเราก็ดูแลคนของเราดีเเล้วมันก็ยังมีเรื่องจนได้"ยู ถามยูคิด้วยใบหน้าตึงเครียด

"ก็เอาเเบบนี้สิครับ ในเมื่อคนที่มันก่อเหตุเป็นพวกลูกน้องที่เราเคยขับออกจากกลุ่มเพราะทำตัวมีปัญหา เราก็ตั้งกฎขึ้นมาเลยว่าถ้าใครถูกขับจะโดนลง
โทษหนัก  ไอ้พวกเหลือเดนก็เก็บซะ ส่วนพวกที่มีครอบครัวก็ใช้ลูกไม้ทางกฎหมายกับมันก็สิ้นเรื่อง  ผมจะประชุมเรื่องนี้มานานแล้วแต่...."
ยูคิหยุดพูดไปเพราะกำลังนึกถึงเหตุผลที่ว่า ทำไมไม่ประชุมกลุ่มผู้นำซักที


"แต่.....แกมัวมายุ่งกับไอ้เด็กบ้านั่นใช่ไหม"ทาอิจิพูดแทรก

"เฮ้ย แกว่าใครเด็กบ้าวะ ไอ้ทาอิจิ"ทาเคชิโวย นั่งฟังอยู่นานขอพูดบ้างเถอะ

"ก็หลานแกนั่นแหละ"ทาอิจิสวนกลับ

"คุณทาอิจิ หลานนั่นของคุณทาอิจินั่นก็หลานผมเหมือนกันนะ"ผู้นำกลุ่มโฮโจ พูดแทรกขึ้นมาบ้างแต่นั่งนิ่งไม่มีทีท่าว่าจะโกรธหรืออะไรซักอย่าง
ผิดกับทาอิจิที่ออกอาการเกินหน้าเกินตา

"เออ  โอ๋มันเข้าไปไม่รู้ว่ามันมีอะไรดี" ทาอิจิว่าอย่างหมดอารมณ์

"ปู่ก็ลองให้คิโบอยู่กับปู่ซักวันสิครับ จะได้รู้ว่าคิโบน่ารักยังไง"ยูคิพูดแล้วหัวเราะน้อยๆ

"เหอะ ฉันไม่เอาหรอก" ทาอิจิว่าแล้วหันไปทางอื่น
 
ยูคิหัวเราะอีกครั้ง  ปู่นี่ก็ปากเเข็ง อันที่จริงก็เริ่มชอบคิโบแล้วน่ะเเหละ ตลอดอาทิตย์คิโบแทบจะไม่ได้ห่างเค้าไปไหน คอยดูแลเค้าตลอด
ทาอิจิที่มาเยี่ยมเกือบทุกวัน ก็เริ่มใจอ่อน แกล้งทำเป็นพูดยั่ว  แกล้งทำโมโหหงุดหงิดใส่จนทะเลาะหรือไม่ก็เถียงกับคิโบบ่อยๆ ที่ทำแบบนั้นปู่ก็สนุกไม่ใช่หรอไง 
ปู่ตัวเองเป็นยังไงยูคิรู้จักนิสัยของเค้าดี


"พอเถอะครับ  ผมว่าตกลงอย่างที่ยูคิว่าแล้วกัน ผมจะได้สั่งลูกน้องให้ตั้งกฎแล้วกระจายข่าวไป  ว่าเข้ายากออกยากแล้วกัน แค่นี่พวกนั้นคงรู้ว่าหมายความว่าอะไร"
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย

"เอาตามนั้น"

เฮ้อยูคิไม่อยากคิดเลยว่า ไอ้คนร้ายที่มันกล้าแทงเค้าจะเป็นพวกลูกน้องของกลุ่มต่างๆที่ถูกขับออกจากกลุ่มที่สร้างปัญหาภายในกลุ่ม คงเพราะความแค้น มันเลยรวมกลุ่มกันเพื่อจัดการผู้นำ
หรือแม้แต่ลูกหลานทางสายเลือดมันกะเอาให้ถึงตาย แล้วแบบนี้ทุกๆคนคงไม่ปลอดภัยเเล้วล่ะ แต่ถ้ายังเครียเรื่องนี้ยังไม่จบทุกๆคนก็ต้องอยู่ในอันตราย
นึกถึงใบหน้าของคิโบ ห่วงเหลือเกินวันนี้คิโบไปเที่ยวกับเพื่อนสาว นี่มันก็ใกล้จะเย็นแล้ว ยังไม่โผล่ใบหน้าหวานๆนั่นมาให้เห็นเลย


*

...............

ผมรู้ว่ามันมืดมาก มืดจนเลยเวลาเยี่ยมผู้ป่วยไปแล้ว แล้วอย่างนี้ผมจะขึ้นไปยังไงอ่ะ เอาวะเป็นไงเป็นกัน


"นี่เธอ พยาบาลใหม่หรอยังดูเด็กอยู่เลย พี่ว่าพี่ไม่เคยเห็นหน้าเธอนะ"พยาบาลผู้หญิงคนหนึ่งทักผม ตกใจเหมือนกันแต่ก็รับมุกพี่แกหน่อย

"อ่าคับเอ๊ย ค่ะ แหะๆๆ"พยาบาลคนนั้นพยักหน้า แล้วหันไปสนใจกับงานที่กำลังทำอยู่ ผมเลยต้องรีบเดินเพื่อขึ้นลิฟ พอออกมาก็จ๊ะเอ๋กับหมอพอดี

"นี่เธอเดี๋ยว"อึ๋ยจะเรียกทำไมวะ

"คะ"ผมขานรับเบาๆ

"เด็กใหม่หรอ น่ารักดี" แล้วหมอนั่นก็เดินเข้าลิฟไป  เฮ้อโล่งอก ดีนะที่มันป้อไม่มาก ผมรีบตรงดิ่งไปที่ห้องของยูคิทันที

ยูคิกำลังหลับ ผมถอดเเว่นของยูคิออก แล้วดึงหนังสือที่เค้าอ่านคาเอาไว้ที่ตักออกเพื่อเอาไปเก็บ แต่ยูคิดันรู้สึกตัวเเล้วโวยวาย

"ใครหน่ะ"มันจับหมับเข้าที่แขนผมเเล้วมองอย่างตกใจ จู่ๆเลือดกำเดาก็ไหลออกมา

"ว๊าก  เป็นไรอ่ะ"ผมรีบจะกดสัญญานเพื่อให้หมอมาดู แต่ยูคิห้ามผมไว้ก่อน

"ไม่ต้อง! พี่ไม่เป็นอะไร"
 
"ไม่เป็นไรได้ไงเลือดออกมาแบบนี้"ผมว่ากลับ ยูคิส่ายหัว กระดาษทิชชู่ที่ซับเลือดไว้แดงฉาน ผมเลยต้องหยิบทชชู่มาเพิ่ม
ยูคินอนหงายหน้าเเดงผมจับหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิที่หน้าผาก แต่ก็ไม่เห็นจะมีไข้เลย

"ทำไมแต่งตัวเเบบนี้"ยูคิขิ้วขมวดพูดน้ำเสียงเหมือนโกรธๆผม

"อะไรอ่ะ  ก็บอกว่าจะไปงานคอสเพลยกับเพื่อน ก็เลยแต่งแบบนี้ไง" ผมว่ากลับ ไม่ได้ผิดอะไรซักหน่อยมาทำหงุดหงิดใส่ได้ไง

"ไม่ใช่  ใส่ชุดไรก็ได้ แต่ไม่ใช่ชุดแบบนี้" ผมมองสำรวจตัวเอง ก็เเค่ชุดพยาบาลธรรมดา

"ทำไมอ่ะ" ผมถามอย่างสงสัย

"พี่ไม่ชอบ!" เออเเค่นี้อ่ะนะ

"ไปเปลี่ยนก็ได้เชอะ"งอลละ เเค่เปลี่ยนก็จบใช่มะ พอผมจะเดินไปเข้าห้องน้ำยูคิก็คว้าเเขนผมไว้อีก

"เดี๋ยว "อะไรอีกว้า

"ไม่ต้องเปลี่ยนใส่ก่อน มานั่งข้างๆนี่ซิ" เออสั่งกูจังเลย เชอะงอล  แต่ก็ไปนั่งบนเตียงข้างๆยูคิอยู่ดี

"พี่ขอโทษ  แค่พี่หึง"

"หึงอะไรอ่ะไม่เห็นจะมีอะไรให้หึง"ผมถามแบบงงๆหนัก

"ก็แต่งตัวแบบนี้ พี่หึงไอ้พวกที่มันมองคิโบน่ะสิ ว่ามันจะคิดไปถึงไหน"ใช้เวลาประมวลผลเล็กน้อย


"ไอ้บ้า  ไม่มีใครเค้าคิดลามกอย่างนายหรอก"ผมว่าอย่างตกใจ  แต่เมื่อกี้จากที่ดูๆเเล้ว คงจะจริงอย่างที่มันว่า 555

"พี่ไม่สน คิโบแต่งให้พี่ดูได้คนเดียว คนอื่นห้ามดู"มันว่าแล้วดึงผมไปจูบยังได้กลิ่นเลือดที่มันเช็ดออกไปอยู่เลย
แต่ก็ชอบอ่ะจูบของผมกับยูคิมันทำให้รู้สึกวาบหวานตลอดทุกครั้งที่ได้สัมผัส  แต่มากกว่านี้คงไม่ไหวนะ  เฮ้ย!

มือของยูคิมันกำลังเลื้อยเข้ามาในเสื้อของผม ลูบคลำไปทางแผ่นหลังจนรู้สึกจั๊กจี้ แถมมันยังบีบหัวนมที่ผมรู้สึกไวนี่อีก

"อ๊า" ครางไม่รู้ตัว ผมปิดปากตัวเอง

"พอเลย ไม่เอา"ผมว่าแต่มันก็จับให้ผมโน้มตัวเข้าหามันแล้วเลียที่ใบหู จนรู้สึกเสียว

"คิโบ  พี่รักคิโบ" เออรู้ว่ารักแต่มึงยังไม่หายดี  ผมพยายามยันกายขึ้นหนี แต่มันก็ยังให้ผมโน้มตัวเข้าหา มือที่กำลังลูบไล้ไปตามร่างกาย เริ่มอยู่ไม่สุขมันเลื้อยเข้าหาน้องชายผม

"อา  "ผมมองมันอย่างหาเรื่อง

"ก็บอกว่าอย่าไง ยังไม่หายดีเลย"ผมพูดน้ำเสียงสั่น เพราะไอ้มือที่กำลังลูบคลำน้องชายผมอยู่นั่นแหละ

"นิดนึงนะ"

มันกระซิบว่า ผมเลยทุบไหล่มันไปที  มันหัวเราะหึหึในลำคอ   ปลดเข็มขัดออกจัดการล่นกางเองของผมลงแต่มันติดคงถอดยากล่ะ 
มันยันกายลุกขึ้นนั่งแล้วจัดการ ถอดกางเกงผมออก ผมทั้งอายทั้งเขิน สายตาที่มันมองมาเหมือนอยากจะกินผมได้ทุกเวลา

"ขอนะ"

มาถึงขนาดนี้มึงยังจะขอกูอีกหรอ!     ผมพยักหน้าเบาๆ เพราะตัวเองก็เริ่มไม่ไหวแล้วเหมือนกัน



.....................


ตัดฉากไป คิโบขี้เกียจบรรยาย ผมนอนกับยูคิบนเตียงคนไข้ยันเช้า จนหมอเข้ามานั่นแหละผมถึงกับตกใจ หมอเองก็เหวอเหมือนกัน ผมเลยต้องรีบแต่งตัว  โดนหมอบ่นเรื่องแผลเลย
อายด้วย ไอ้บ้านี่ก็ยังจะมาหัวราะอีกหน้าด้านชิบเป๋ง  ไอ้เราก็อายหมอแทบตาย มันกลับไม่รู้สึก  เชอะจะแกล้งให้อดเป็นเดือนๆเลยคอยดู





......................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่13 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: nunnan ที่ 07-11-2012 19:52:43

อย่าไปโกรธเค้าเลยยยย อิอิ :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่13 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: LSK ที่ 07-11-2012 20:01:22

ยูคิหื่นไม่เลือกสถานที่เลย  :laugh:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่13 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: netthip ที่ 07-11-2012 20:12:41

โห คุณหมอ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่13 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 07-11-2012 20:14:04

นี่ขนาดยังไม่หายนะเนี่ย

ว่าแต่คงไม่มีเรื่องร้ายๆแล้วนะ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่13 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: Yukio4869 ที่ 07-11-2012 20:16:55

ยูคิ นายหื่นไปนะ 5555 คิโบน่ารักกกก.

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่13 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: double9JH ที่ 07-11-2012 21:39:23

ยังไม่หาย ก็หื่นซะ!!!!!!!

ไม่กลัวว่าจะเจ็บแผลเล้ย ย ย .... :jul1: :-[ :-[

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่13 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: ชัดเจนกาบ ที่ 07-11-2012 21:41:40

หื่นจริงๆไอ้เพื่อนรักสองคนนี้ ขนาดในโรงพยาบาลยังไม่เว้นเลยอะ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่13 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 07-11-2012 21:47:02

 :pighaun: :pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4: :haun4: :jul1: :jul1: :jul1:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่13 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 08-11-2012 12:05:10

หื่นไม่แคร์สถานที่เลยนะยูคิ :m25:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่13 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: tankungza ที่ 08-11-2012 12:10:17

เกิดอะไรขึ้น(อิโนเซ็น)ทำไมคิโบไม่ทำหน้าที่บรรยาย
จินตนาการไม่ออก(หรอ) 
หมอเห็นอะไรบ้างช่วยบอกที

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่13 7/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 08-11-2012 20:15:06

ตอนที่ 14



หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลเเละยูคิมันก็กลับมาพักฟื้นที่บ้าน ผมไปดูเเลมันได้เเค่สองวัน อยู่ๆตาก็สั่งให้ผมอยู่แต่ในบ้านถ้าออกไปไหนก็ให้ลูกน้องตามอีกเป็นขบวน ส่วนยูคิเองมันก็บอกว่าไม่ต้องมาดูเเลมันบ่อยนักมันห่วง ไม่รู้ว่ามันจะห่วงอะไรนักหนา เเต่ผมรู้สึกว่าที่บ้านมันดูจะวุ่นวายหรืออาจเป็นเพราะว่าผมคิดไปเองกันนะ

"เฮ้  เดี๋ยวดิ่ นายอ่ะ"  ผมเรียกลูกน้องของโควตะที่ดูมันจะอายุน้อยกว่าผมนิดหน่อย กำลังทำหน้าตื่นๆวิ่งหาใครบางคน

"คะครับ"มันทำท่าหอบเเล้ววิ่งมาหาผม

"วิ่งหาใครอยู่อ่ะ"

"คุณโควตะครับ คุณโควตะอยู่ไหนคุณคิโบพอจะทราบไหม"

"ไม่รู้ดิ่ยังไม่เห็นมันเหมือนกัน  เฮ้เดี๋ยวสิ"ผมเรียกคนนั้นอีกครั้งทันทีที่มันจะวิ่งหาเจ้านายมันต่อ
ผมเเค่บอกไม่รู้มันก็จะไปละหรือไงอยากรู้จริงๆว่ามันเกิดอะไรกันขึ้น

"คะ  ครับ"

"ในบ้านเขาวุ่นวายอะไรกันนะ"

"อ่อ ไม่ทราบเหมือนกันครับ อ๊ะ ผมต้องรีบไปทำธุระนี่นาขอตัวนะครับนายน้อย"

"เฮ้ย! เดี๋ยวเด้ยังถามไม่รู้เรื่องเลย"

เเล้วเจ้านั่นมันก็วิ่งหนีผมไปเฉยเลย หึ่ย! อยากรู้อ๊ะ ไปถามแม่ดีกว่า

"แม๊   "ผมตะโกนหาเเม่ที่กำลังพิมพ์อะไรกับโน๊ตบุ๊คก็ไม่รู้ พอผมเรียกเเม่ เเม่ทำท่าสะดุ้งเเล้วรีบพับหน้าลงทันที มันน่าสงสัยเเฮะ

"มีอะไรเจ้าเด็กนี่ เเม่ตกใจหมด"แม่ทำหน้าดุใส่ผม ทำอย่างกับคิโบจะกลัวเลยนะเเม่

"ทำไมลูกน้องตาดูวุ่นวายจังล่ะเเม่ บ้านก็เงียบขึ้นด้วยเหมือนลูกน้องหายไปไหนกันหมดงั้นเเหละ"ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆเเล้วทำท่าจะเปิดโน๊ตบุ๊คเเม่ดู เเต่ดันโดนเเม่ตีมือ

"อย่าเนียน" ชิ๊รู้ทันอีก

"ก็เเล้วมันเกิดอะไรขึ้นอ่า" รู้สึกว่าเหตุการณ์มันจะไม่ปกติซะเเล้ว

"ไม่มีอะไรหรอกน่า คิดไปเอง ไปทำอะไรก็ไปเหอะไปคิโบเเม่จะทำธุระ"แม่ทำท่าไล่ผมให้ออกจากห้อง มันยิ่งน่าแปลกเข้าไปใหญ่

"แม่    มีพิรุธบอกคิโบมาซะดีๆ"

"แกจะออกไปดีๆ หรือจะให้เเม่ถีบส่งฮะคิโบ!"อึ๋ย โดนโกรธซะเเล้ว

"ไปก็ได้ ใจร้ายคิโบก็เเค่อยากทำตัวให้มีประโยชน์มั่งนิ่ เผื่อคิโบจะได้ช่วยอะไรบ้าง เเต่..... ไม่เป็นไรยังไงคิโบก็ไม่สำคัญอยู่เเล้วนี่"ใส่ความดราม่าได้อีกนะเรา เเกล้งทำหน้าเศร้าเเล้วลุกเดินออกมา

"คิโบ"แม่เรียกผมเสียงอ่อนลง  ผมค่อยๆหันหน้ามาหาเเม่ช้าๆเเละทำหน้าเศร้าๆ

"อย่ากวนตีนแม่นะลูก"ง่ะ นึกว่าจะง้อลูก(T^T) เเล้วเเม่ก็ยิ้มเเสยะให้ผม บรึ๋ยไม่เอาละไปดีกว่า




............................

*

ทันทีที่คิโบออกจากห้องไป ฮานะถึงกับถอนหายใจดังเฮือก อันที่จริงก็ไม่อยากจะปกปิดคิโบหรอกนะ เเต่จะให้บอกความจริงกลัวไอ้ตัวยุ่งที่มันชอบป่วน  จากเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่  จะทำให้ทุกอย่างมันวุ่นวายเข้าไปอีกน่ะสิ

ฮานะค่อยๆเปิดโน๊ตบุ๊คอีกครั้ง  เมื่อดูดีเเล้วว่าคิโบมันได้ออกไปจริงๆ

"ทำไมเงียบไปล่ะฮานะซัง"

"ก็เจ้าลูกดื้อน่ะสิ มาตอนเผลอ"

"อืม  เเล้วตกลงคุณจะเอายังไง จะบอกความจริงลูกไหม"

"ไม่มีทาง!"

"ถ้าอย่างนั้นก็ให้ลูกกลับมาอยู่กับผม"

ฮานะหยุดพิมพ์ข้อความไปพักหนึ่งเเล้วคิด

จะให้กลับไปหรอ ตอนนี้น่ะนะเเล้วมันจะยอมกลับไหมเนี่ย พักหลังๆเริ่มเลิกบ่นถึงเมืองไทยเเล้วซะด้วยสิ เเล้วเราจะหาเหตุผลอะไรให้มันกลับไปดีล่ะ


"หรือคุณจะเอายังไง"คนรักถามย้ำอีกครั้ง

"อืม เดี๋ยวฉันจะให้คิโบกลับวันศุกร์นี้ละกัน"

นี่คงจะเป็นความคิดที่ดีที่สุดเเล้ว ให้คิโบออกห่างเรื่องพวกนี้เสีย ถึงจะอยู่ในความปลอดภัยมีคนดูเเลรอบด้าน  ยังไงเมืองไทยก็ยังปลอดภัยกว่าอยู่ที่นี่อีกเยอะ



......................



ก่อนหน้านี้สองวัน



"สงครามกำลังจะเกิด" ทาอิจิพูดน้ำเสียงดูเเข็งกร้าวต่อหน้าลูกน้องที่มะประชุมรวมกัน รวมถึงพวกบรรดาหัวกลุ่มย่อยอีกหลายๆกลุ่ม

ฮานะเองก็เช่นกัน เธอเเอบอยู่ทางด้านหลังผู้เป็นพ่อเเละรอฟังว่าพ่อของเธอจะทำเช่นไร

"ทุกคนต้องคอยระวังตัวให้มากกว่านี้ เพราะเราไม่รู้ว่าใครมันคือตัวการ"

"คุณปู่ ผมว่าเราส่งลูกน้องไปเป็นสายดีไหมครับ"โควตะกอดอก ออกความคิดเห็น ทาอิจิมองหน้าเเล้วยิ้มที่มุมปาก

"นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันจะพูดอีกเรื่อง"ทาอิจิเม้มปากเเน่นเเละใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง

"ส่งบรรดาหัวหน้ากลุ่ม เคนชิน ไอ้พวกนั้นมันไม่เคยเห็นอยู่เเล้วเเละอีกอย่างฝีมือเจ้าพวกนั้นมันเอาตัวรอดกันได้เเน่ๆ"

บุคคลที่ทาอิจิพูดถึง คือลูกน้องของเขาเอง น้อยคนนักจะรู้นอกจากลูกหลานในตระกูลเท่านั้น พูดง่ายๆคือคนพวกนี้ไร้หัวใจเเละไร้ตัวตน


"ครับคุณปู่เเล้วผมจะจัดการให้"โควตะโค้งรับทราบ

"ยิ่งเร็วยิ่งดี ฉัวกลัวว่ามันจะเล่นจุดอ่อนของเรา" ทาอิจิกำมือเเน่นเเละนึกโกรธเเค้นไอ้พวกที่มันคิดจะทำร้ายลูกหลานของเขา โดยเฉพาะคิโบ

ถ้าเขาไม่เจอกับจดหมายข่มขู่เมื่อวันก่อนละก็  เขาคงไม่ต้องมาลงมือจัดการกับเรื่องเเบบนี้ ลำพังเเค่โควตะกับยูคิก็สามารถจัดการเรื่องพวกนี้ได้เเล้วเเท้ๆ


"ครับผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้"โควตะโค้งรับทราบเป็นครั้งสุดท้ายเเละเเยกตัวออกมาพร้อมๆกับลูกน้องคนสนิทอีกลุ่มหนึ่ง

"คุณปู่ครับ เเล้วเราจะบอกคิโบไหม"ทาคุรู้สึกห่วงคิโบจริงๆ ยิ่งเป็นคนที่อยู่ไม่สุขอยู่ด้วยเเล้ว กลัวเหลือเกินว่าพวกนั้นมันจะจ้องเล่นงานคิโบ

"ฮานะว่าอย่าเลยค่ะคุณพ่อเดี๋ยวเรื่องคิโบ ฮานะจัดการเอง"

"อืม ฝากด้วยละ    เธอก็ช่วยฮานะดูเเลคิโบอีกคนก็เเล้วกันนะทาคุ"

ทาคุพยักหน้ารับทราบในสิ่งที่ปู่พูด   ถึงปู่ของเขาจะไม่บอก เเน่นอนว่าทาคุต้องดูเเลน้องของเขาอยู่เเล้ว หวังก็เพียงเเค่ให้โควตะสะสางเรื่องนี้ให้จบไว้ๆเท่านั้น


............................


ปัจจุบัน


เบื่ออ๊า!  ทำไมมันเบื่อเเบบนี้  ผมทำได้เเค่นั่งมองบ่อปลาคาร์ฟไปวันๆ มองหน้าปลาคาร์ฟเเล้วคิดถึงยูคิมันจังเลย ป่านนี้มันกำลังทำอะไรอยู่นะ

โทรหาก็ไม่รับสาย หรือว่างานมันจะยุ่งมาก อดเป็นห่วงไม่ได้เลย ทั้งๆที่ออกมาจากโรงพยาบาลได้เเค่อาทิตย์กว่าๆเอง ก็ต้องไปทำงานซะเเล้ว  นึกถึง ก็ยิงคิดถึง ในเมื่อโทรหาไม่ติดก็ไปหาเองก็ได้


"จะไปไหนคิโบ" เสียงของทาคุตะโกนถามผม

"อ้าว ทาคุมาตั้งกะเมื่อไร"

"มาตอนที่คิโบเผลอน่ะเเหละ ว่าเเต่จะเดินไปไหน"

"จะไปหายูคิ"

"ไม่ได้ วันนี้คิโบต้องไปโรงเเรมกับทาคุนะ"

"ทำไมอ่า"

"ไปดูงาน"


ร้อยวันพันปีไม่เคยจะพาไปโรงเเรม พอมาวันนี้จะพาไปแปลกๆนะเนี่ย

"งานไรอ่า" เเบบว่าไม่อยากไปเลย

"เอาน่ะไปกับทาคุปะ"

"ไม่เอาจะไปหายูคิ"ผมส่ายหัวเเละทำท่าจะเดินหนี จู่ๆทาคุก็เข้ามาเเล้วล็อคคอผมไว้

"ไม่ได้ต้องไปกับทาคุสิ นานๆจะได้อยู่ด้วยกันซักที"

"ไม่เอา"

"ไป!"

"ม๊าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"




.....................................

*



"คุณน้าทาคุเริ่มจะเอาคิโบไม่อยู่เเล้วนะครับ"

ทาคุถึงกับกุมขมับทั้งสองข้าง เขาเองก็รู้สึกจนทนไม่ไหวกับความดื้อของคิโบเหลือเกิน

"ทำไมทาคุคิโบทำอะไรหรอจ๊ะ"ฮานะถามพร้อมยิ้มนิด อันที่จริงก็รู้อยู่เเก่ใจละนะว่าลูกตัวเองนิสัยยังไง เเต่ก็ยังจะเเกล้งถาม

"ก็คิโบน่ะสิ ไปป่วนที่ห้องครัวของโรงเเรม ทำเอาเขาวุ่นวายกันไปทั่ว" พอนึกถึงเหตุการ์ณ ทาคุถึงกับเอือม

"อ้าวทำไมล่ะ"ฮานะนึกสงสัยว่าเจ้าตัวยุ่งมันไปปั่นป่วนอะไรมาอีก

"คุณน้าคิดดูนะครับ ผมบอกให้คิโบลองไปนั่งพิมพ์เอกสาร เเต่เจ้าตัวดันไปช่วยที่ห้องอาหาร จดเมนูผิดเเถมยังเสริฟผิดโดนลูกค้าวีนจนงอลไปละเนี่ย"

ทาคุละหนักใจจริงๆทั้งๆที่ตัวเองต้องเป็นคนโกรธคิโบเเท้ๆ เเต่ดันกลายเป็นเขาที่ถูกคิโบโกรธ

"ทนอีกสองวันนะทาคุตอนนี้น้ากำลังจองตั๋วเครื่องอยู่จ่ะ" ฮานะจับไหล่ทาคุเพื่อให้กำลังใจ

"เเล้ว คิโบจะไปคนเดี๋ยวหรือครับ" ถึงเเม้ว่าที่เมืองไทยจะปลอดภัยเเต่ตัวเองก็ยังห่วงคิโบอยู่ดี

"ไม่ใช่ นายนั่นแหละที่จะต้องไปด้วย"

"พี่"ทาคุไม่รู้ว่าโควตะแอบฟังตั้งเเต่เมื่อไร เขาดูตกใจเล็กน้อยที่โควตะพูดเเบบนั้น

"หมายความว่าไง"

"ก็อย่างที่ได้ยิน"โควตะยิ้มที่มุมปากทำท่ากอดอกพิงประตู

"ไม่ ผมไม่ไป"ทาคุเถียงกลับเกือบจะทันที จะให้เขาทิ้งครอบครัวของเขาให้อยู่ในอันตรายได้อย่างไร

"หึ เเล้วนายอยู่นี่ นายจะช่วยอะไรเขาได้ล่ะ"ทาคุเม้มปากเเน่นเเละเถียงไม่ออกเลย   

นั่นสิอย่างเขาจะช่วยอะไรพวกเขาได้ นอกจากเป็นตัวถ่วง   นึกน้อยใจตัวเองจริงๆที่เกิดมาอ่อนเเอ ถ้าได้ครึ่งนึงอย่างโควตะอย่างน้อยๆเข้าก็สามารถดูเเลคนที่เขารักได้

"ผม ผม"ทาคุถึงกับเถียงไม่ออกทำได้เเค่เพียงก้มหน้ายอมรับความจริง ฮานะเห็นว่าทาคุน้อยใจเลยเข้าไปโอบไหล่เเละหันมาทำตาดุใส่โควตะ โควตะพอเห็นน้าของตัวเองเริ่มไม่พอใจจึงยักไหล่เเล้วเดินออกไป


"เอาน่าทาคุ ทุกคนต่างก็ห่วงทาคุเหมือนกับที่ห่วงคิโบนั่นหล่ะนะ ที่โควตะพูดก็จริงอยู่แต่มีอย่างหนึ่งที่ทาคุพอจะช่วยพวกเขาได้ นั่นคือคอยให้กำลังใจยังไงล่ะจ๊ะ"

ทาคุเงยหน้าขึ้นมองฮานะที่ส่งรอยยิ้มละไมให้ ทาคุพยักหน้าน้อยๆ

"ขอบคุณคุณน้านะครับ ถ้าอย่างนั้นทาคุจะไปกับคิโบก็ได้"

ฮานะยิ้มให้เเละลูบหัวทาคุด้วยความเอ็นดูถึงจะไม่ใช่หลานเเท้ๆของเธอ เเต่เธอก็เอ็นดูเหมือนหลานคนหนึ่ง เเละนี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมทาคุถึงไม่มีอะไรที่เหมือนลูกหลานตระกูลของเธอเลย ทั้งเรื่องพละกำลังเเละหน้าตาที่ออกจะหวานนั่นด้วยอีก เเต่ตัวทาคุเองคงจะไม่มีวันรู้หรอก เเละคงไม่มีใครกล้าปริปากบอกทาคุเเน่ๆว่าทาคุเป็นเเค่ลูกของเพื่อนสนิทยูที่เสียชีวิตเพราะมาข่องเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้

"ดีมากจะ จำไว้นะทาคุ ทุกคนรักทาคุ เพราะฉะนั้นอย่าน้อยใจตัวเอง" ฮานะเหมือนจะรู้ว่าทาคุคิดอะไร ทาคุยิ้มให้เเละลาฮานะออกมา

*

............................



"ฮัดเช้ยยยยย!!!!"นั่งถูจมูกด้วยความคัน จะเป็นหวัดก็ไม่ใช่ หรือว่าจะมีใครนินทาเราหว่า เเต่....................

"เบื่อโว้ย!!"ตะโกนลั่นห้องด้วยความเบื่อหน่ายไปวันๆได้เเต่อยู่ที่บ้านกับที่โรงเเรม จะขอออกไปเล่นที่สวนสาธารณะก็ไม่ได้

ทุกๆคนดูเปลี่ยนไปตั้งเเต่ที่ผมเข้าโรงพยาบาล เเม้เเต่ยูคิที่มันมักจะมาเจาะเเจ๊ะผมอยู่เสมอ มาคราวนี้มันกลับหายหน้าหายตาไปไม่มาหาผมอีกเลย หรือว่าคำว่ารักมันเป็นเพียงเเค่ความหลอกลวง

ฮึ่ม ถ้ามันเป็นจริงละก็คิโบจะจัดการเลยคอยดู  แต่ก็ยังอดเป็นห่วงมันไม่ได้อยู่ดี

"เฮ้อ!"

ผมลุกจากหน้าระเบียงบ้านเเละเดินไปหาทาคุเผื่อจะได้คุยเเก้เซ็งบ้าง พอเดินมาจนเกือบจะถึงหน้าห้องก็สวนกับไอ้โควตะ ที่มันยิ้มกวนๆเเล้วยักคิ้วใส่ผม

กวนติงดีเเท้  เเต่ผมคงไม่สนใจหรอกไปทาคุดีกว่าพอมาถึงหน้าห้องทาคุก็เดินออกมาพอดี

"อ้าวคิโบ"ทาคุทักผม ผมเองก็ยิ้มตอบเเล้วเข้าไปเกาะเเขนทาคุ

"ทาคุ  วันนี้จะเข้าโรงเเรมไหม"

"อืม ไม่นะ วันนี้ทาคุกะว่าจะเก็บห้องหน่อยน่ะ"

"อะไรอ่า  ก็ให้พ่อบ้านเก็บดิ่" กะว่าถ้าทาคุไปโรงเเรม ผมจะได้ตามไปด้วยเเล้วแอบเเวบหนีออกมาซะเลย

"ไม่ได้หรอก บางสิ่งบางอย่างที่เราทำเองได้ก็ต้องทำเอง"ผมทำปากเบะใส่ทาคุ ทาคุหัวเราะเเล้วยีหัวผม

"เอาน่าเดี๋ยวพาไปเที่ยวรู้ว่าเบื่อ"คำพูดของทาคุทำให้ผมยิ้มออกทันที

"จริงนะ"ผมถามเพื่อความเเน่ใจเผื่อทาคุจะแกล้งบอกให้ผมดีใจ

"จริงสิ"

"เยสสสส!!"

"งั้นคิโบไปอาบน้ำรอดีกว่า"แล้วผมก็วิ่งกลับเข้าห้องของตัวเองเพื่อหาชุดหล่อใส่

ได้เที่ยวละเว้ยเฮ้ย  เที่ยวเสร็จเเล้วเเวะไปหายูคิมันดีกว่า พอมาถึงห้องผมก็ลื้อหาแผนที่บริษัทที่ทาคุมันไปทำงาน เเละเอาเสื้อผ้าที่ยืมซาวาโกะมาใส่กระเป๋า  ส่วนเเผนที่จำได้ว่าทาคุมันเคยจดให้ผมไว้ตอนที่มันจะวัดใจผมว่าผมจะไปหามันไหม เเต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้ไปและทำให้มันรอจนดึกนั่นเเหละ




ผมรอทาคุนานพอควรกว่าทาคุจะออกมา เเละพากันไปเที่ยวซักที

แต่................................ทำไมมันต้องยกโขยงกันมาขนาดนี้ด้วยวะ

"นี่พวกนายจะตามมาทำไม!" ผมตวาดใส่เจ้าพวกลูกน้องหน้าโหดทั้งหลายที่อยู่ในรถกันเป็นโขยง โชคดีที่มันเป็นลีมูซีนนะ

เจ้าพวกนี้มันไม่ตอบเเถมทำหน้านิ่ง ผมเลยหันไปถามทาคุที่นั่งหันหน้าไปอีกทาง

"ทาคุ ทำไมพวกนี้มันถึงมากับเราล่ะ"

"ทาคุให้พวกเขาตามมาเอง"

"ทำไมอ๊ะ!  ก็นึกว่าจะไปกันเเค่สองคน"มิน่าล่ะคะยั้นคะยอ ให้ขึ้นรถคันนี้ดีนัก

"เพื่อความปลอดภัยของเราเอง"ทาคุยิ้มให้

แต่ผมไม่เห็นว่าจะมีอันตรายอะไรตรงไหน

"เฮ้ย ไม่เป็นไรทาคุ คิโบดูเเลตัวเองได้"ทาคุคงคิดว่าผมอ่อนเเอจัดหรือไงกันนะ

"คิโบอยากเที่ยวไหม หรือว่าไม่อยากไปแล้ว"ทาคุพูดเสร็จก็ยิ้มให้ผมเเบบข่มขู่ หึ คิดว่าคิโบกลัวหรอ

"ก็ได้ ไปหมดนี่ก็ไป" เดี๋ยวค่อยหาทางหนีทีหลังก็ได้เหอะ คิดหรอว่าคนเเค่นี้จะเอาคิโบอยู่รู้ฤทธิ์คิโบน้อยไปซะเเล้ว




ทาคุถามผมว่าจะไปไหนผมเลยบอกว่าอยากไป สวนสนุก Hanayashiki ซึ่งอยู่ในย่านอะซะคึสะ เพราะอยากลองอะไรใหม่ๆ และ มันง่ายในการหลบหนี

เราใช้เวลาไม่นานนัก เราก็มาถึง ผมกับทาคุเราลงจากรถตามมาด้วยพวกลูกน้องอีกเป็นขบวน พร้อมๆกับสายตาที่ดูจะไม่เป็นมิตรของคนที่เดินผ่านไปมามองพวกผมแบบแปลกๆ

"เริ่มจากตรงไหนดีล่ะ"ทาคุถามผมและสอดส่องสายตามองเครื่องเล่นเเละคนที่พลุกพล่าน

"ไปเล่นนกเป็ดน้ำกัน พวกนายก็เล่นกันด้วยนะคนละเครื่องเลย"ผมหันบอกพวกลูกน้องที่ทำหน้าเลิกลั่ก ผมรู้ว่าพวกมันคงไม่เล่นกันหรอก เเต่เพราะผมบังคับนั่นแหละ

"พวกนายลงไปสิ ถ้าพวกนายไม่ลงฉันโกรธจริงๆนะ พวกนายโดนตาลงโทษเเน่ๆถ้าขัดใจฉัน"ผมขู่ ดูเหมือนว่าพวกมันคงจะกลัวเหมือนกัน เลยลงไปทีละคน สองคนต่อหนึ่งตัว

เหลืออีกประมาณ สี่คน

"นี่พวกนายไปซื้อน้ำมาหน่อยฉันหิว"แล้วก็ออกไปอีกสองคน

"พวกนายอ่ะ ไปซื้อขนมมาหน่อยสิ"พวกนั้นพยักหน้าเเล้วเดินไปเหลือเเค่ผมกับทาคุ

"ลงสิคิโบ"ทาคุชี้ไปที่เรือที่เป็นเป็ด

"ทาคุลงก่อนน๊า คิโบกลัว"

"จะดีหรอ"ทาคุทำหน้าไม่ไว้ใจ เเต่ก็ลงไปแต่โดยดี


สบโอกาศ  ผมจึงรีบวิ่งออกตัวทันทีที่ทาคุนั่ง


"คิโบ! จะไปไหน  คิโบ!" เสียงทาคุไล่ตามหลังผมมา ขอโทษนะทาคุเเต่คิโบอยากเจอยูคิมันจริงๆ


ผมรีบใส่เกียร์หมาเเละวิ่งสุดเเรงเกิด ขามาผมได้เเอบมองหมดทุกที่เเล้วว่ามีห้องน้ำที่ไหน ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเเทบจะทันทีที่เห็นเป้าหมายและไม่รอช้ารีบเอาเสื้อผ้าในเป้เปลี่ยนทันที

"คิโบ ทาคุเห็นนะว่าคิโบเเอบเข้ามาในนี้  นี่จะหนีกันหรือว่าปวดเบาจริงๆเนี่ย"ทาคุตะโกนลั่นห้องน้ำ  ด้วยน้ำเสียงหอบๆ

โอยทำไมวิ่งมาเร็วจังเนี่ย ผมใส่ไม่ถูกเลยกระโปรงนี่ทำไมมันใส่ยากจังวะ นี่เราจะกลายเป็นกระเทยเข้าไปทุกวันเเล้วนะเนี่ย เเต่ก็นึกขอบใจญซาวาโกะจริงๆที่เคยสอนเเต่งหน้าให้เขา

"คิโบ!  ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ มันนานเกินเเล้วนะ"ทาคุทำเสียงโมโห เเละผมก็รู้สึกถึงเเรงทุบประตูทีละบานจนมาถึงบานของผม

"นี่คิโบอยู่ในนี้ใช่ไหมออกมาเลยนะ"ทาคุทำน้ำเสียงโมโหเข้าไปใหญ่

"คิโบ! อ๊ะ"

"อ๊ะ"ทาคุมองผมแบบตกใจ เเละทำหน้าเสีย

"ขะ  ขอโทษครับที่เสียมารยาท"ทาคุรีบขอโทษผมใหญ่ทำหน้าตกตกใจ เเละมองผมแปลกๆ

ผมทำคิ้วขมวดเเล้วเชิดใส่พร้อมๆกับเดินหนีให้ไว   อย่าทักนะ อย่าทักนะ อย่าทักน๊า

"เดี๋ยว! นี่มันห้องน้ำผู้ชายนะครับคุณ"ทาคุทำเอาซะผมเหวอ

"บ้า นี่มันห้องน้ำผู้หญิงต่างหาก!"


.......................................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่14 8/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: netthip ที่ 08-11-2012 20:28:31

หนูคิโบออออ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่14 8/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 08-11-2012 20:53:55

คิโบเอ๊ยยยย

มันอันตรายนะนั่นน่ะ ว่าแต่คิดถึงยูคิมากขนาดนั้นเชียว อิอิ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่14 8/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: nemesis ที่ 09-11-2012 10:41:39

คิโบหยุดเอาแต่ใจสักสองวันสิ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่14 8/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 09-11-2012 11:35:22

 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:คิโบนี่ตัวป่วนจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :เฮ้อ:


รอออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่14 8/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: AnimajuS ที่ 09-11-2012 12:02:28

อย่ามีเรื่องอีกเลย :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่14 8/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 09-11-2012 15:22:13

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่14 8/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: nunnan ที่ 09-11-2012 16:52:51

ต้องรีบไปหาสามาีที่รักกกกก :-[ :-[ :oo1: :oo1: :oo1:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่14 8/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 10-11-2012 15:30:09

คิโบตัวยุ่ง....ซาได้ตลอดเรื่องนี้เราเคยอ่านทั้งแต่ปีที่แล้วแล้วหายไปเลยจนลืมแล้วนะเนี้ย....ดีใจจังที่มาลงให้

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่14 8/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 10-11-2012 15:39:03

คิโบดื้อจริงๆๆเลย :z2:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่14 8/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: TreetheoneF ที่ 10-11-2012 15:49:35

หนูคิโบหาเรื่องอีกแล้วนา
เดี๋ยวยูคิก็ปวดตับหรอก 555

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่14 8/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 10-11-2012 16:49:13

คิโบ อยู่เฉยๆมั่งก็ได้นะลูก 
อยู่บ้านอ่านหนังสือ เล่นคอมเล่นเกมส์บ้างอะไรบ้างก็ได้นะ   เหนื่อยแทนยูคิจริงๆ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่15 10/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 10-11-2012 21:00:02

ตอนที่15




*


"คุณฮานะครับคิโบหายไป"ทาคุพูดผ่านโทรศัพท์ด้วยความร้อนรน ไม่น่าตกหลุมพรางของคิโบเลย ขนาดให้ลูกน้องตามหาเเล้วก็ยังตามหาไม่พบ

นึกเจ็บใจตัวเองจริงๆ ตอนที่อยู่ในห้องน้ำ "บ้า! นี่มันห้องน้ำผู้หญิง" ตัวเองถึงกับเหวอเเละมองเด็กสาวน่ารักคนนั้นเดินออกไปด้วยท่าทางที่ร้อนรน

เขาว่าเขาเข้าห้องน้ำผู้ชายนะเเล้วทำไม............... พอรีบวิ่งออกมาดูเด็กคนนั้นก็หายไปซะเเล้ว พอเหลียวหลังมองป้ายห้องน้ำก็ยังเป็นห้องน้ำผู้ชาย เลยฉุกคิดขึ้นได้ว่าคนๆนั้นต้องเป็นคิโบเเน่ๆ เเต่ทว่ามันสายไปเสียเเล้ว


"ว่าไงนะ หายไปได้ยังไง"ฮานะเองก็ตกใจไม่เเพ้กัน

"ทาคุผิดเองที่ไว้ใจคิโบมากเกินไป ทาคุจะตามหาเองครับคุณน้า"ทาคุเองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน ที่ดูเเลคิโบไม่ได้เเละไว้ใจเจ้าตัวยุ่งมากเกินไป

"อืมรีบหน่อยนะทาคุเดี๋ยวคุณพ่อกลับมาเเล้วไม่เจอคิโบเเล้วจะยุ่ง"

"ครับ"ทันทีที่วางสาย ทาคุรีบสั่งลูกน้องให้ออกตามหารอบๆสวนสนุกนี้อีกครั้งเเละโทรไปหาโควตะทันที

"พี่ คิโบหายไป"ทันทีที่โควตะรับสาย ทาคุุรีบพูดโดยทันที

"ไม่เห็นจะเเปลกนี่ พี่ก็คิดว่าที่ทาคุโทรมานี่คิดถึงพี่ซะอีก"โควตะทำน้ำเสียงน้อยใจ เเละรู้สึกเสียอารมณ์ทันทีที่รู้ว่าทาคุโทรมาเรื่องเจ้าเด็กนั่น

"พี่นี่มันเรื่องใหญ่นะ ทาคุจะทำยังไงดีคิโบหายไปน่ะ"

"ก็ให้คนออกตามหาสิไม่เห็นจะยาก"เรื่องเล็กๆเเค่นี้ทาคุทำเป็นเรื่องใหญ่โตไปได้

"ผมหาเเล้วเเต่หาไม่เจอพี่จะให้ผมทำยังไง"ทาคุเริ่มรู้สึกร้อนรนเข้าไปให้

"รออยู่ที่บ้านนั่นแหละ เดี๋ยวพี่จะตามหาเอง"

"ตอนนี้ผมอยู่สวนสนุก Hanayashikiผมกำลังตามหาคิโบอยู่ ผมไม่ได้อยู่บ้าน"

"ห๊ะ ว่าไงนะ นี่อยู่ข้างนอกกันหรอ"โควตะถึงกับตกใจเเละลุกพรวดจากโต๊ะทำงานทันที

"ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นผมจะร้อนใจอยู่เเบบนี้หรอ"ทาคุว่ากลับด้วยอาการเคืองๆที่พี่ชายของเขาไม่ได้ให้ความสนใจกับน้องชายคนเล็กซักเท่าไร

"แล้วใครให้พวกนายออกมากันล่ะห๊ะ"โควตะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยจะพอใจเท่าไรนัก เจ้าพวกนี้รู้ทั้งรู้ว่าอยู่ในอันตรายเเล้วยังจะออกมาเที่ยวเล่นอีก

"ผม..........ขอโทษ"ทาคุพูดด้วยความสำนึกผิด เขาทำเรื่องยุ่งอีกเเล้วสินะ

"ช่างเถอะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวนายกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้เลย  เเล้วรอฉันอยู่ที่บ้าน ห้ามออกไปไหนนะเข้าใจไหม เดี๋ยวฉันจะสั่งให้โอคุดะดูเเลนายอีกที"แล้วโควตะก็ตัดสายทิ้งทันที

รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา  เครียดเรื่องพวกก่อกวนก็พอเเรงเเล้วยังจะมาเจอเรื่องหยุมหยิมพวกนี้อีก เจ้าเด็กบ้านั่นก็อีกคน
เมื่อไรมันจะโตเป็นผู้ใหญ่ซักที

โควตะรีบออกจากบริษัททันที เพื่อไปหายูคิ   หมอนั่นถ้ามันรู้ว่าคิโบหายไปมันต้องชักดิ้นชักงอเเหงๆ อีกใจหนึ่งก็คิดสนุกอยากเห็นหน้าเพื่อนยามทุกข์ใจจริงๆ

นานๆจะได้เห็นซักครั้ง อยากรู้จังว่ามันจะทำหน้าเเบบไหนกันนะ


*


...........................


ตั้งเเต่หลุดมาได้ผมก็รีบโบกเเท๊กซี่เเละบอกจุดหมายปลายทางทันที พออยู่บนรถถึงกับหอบฮัก
ไม่ได้ทำเรื่องเเบบนี้มากี่ปีเเล้วนะ3ปีได้มั้งตั้งเเต่เข้ามหาลัย

นึกเเล้วก็ขำ ทั้งๆที่เมื่อก่อนออกจะเเข็งเเรงเเท้ๆ มีเรื่องต่อยตีกับเขาไปทั่วจนมาหลังๆช่วงปี1นี่แหละถึงได้เลิกเกเรเเล้วหัน
มาเรียนจนจบภายในสามปี เเต่พอมาตอนนี้เรื่องพวกนั้นมันคงเข้าอู่ไปหมดเเล้ว เเถมไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเท่าไรนัก

ครั้งเเรกที่ถูกไอ้โควตะมันรังเเก เเละสู้มันไม่ได้ก็เพราะเเบบนี้เเหละมั้งสงสัยต้องกลับไปหัดออกกำลังกายกับหัดต่อสู้สักหน่อยดีไหมเนี่ย  จะได้เลิกถูกตามซักทีน่าเบื่อหน่ายจริงๆ เห็นผมเป็นเด็กอ่อนเเอไปได้นะ


"ถึงเเล้วครับทั้งหมด10000เยน"ผมควักเงินในกระเป๋าให้เเท๊กซี่ที่เเพงหูฉี่ (T^T)
ถึงขนาดน้ำตาเเทบเล็ดด้วยความงก รู้งี้เดินไปอีกหน่อยเเล้วนั่งรถไฟดีกว่า

ผมลงจากลงเเท๊กซี่เเละยืนมองดูตึกสวยเด่นตระหง่านซึ่งมีป้ายชื่อว่า นากามูระกรุ๊ป ติดหลาเหมือนบ่งบอกว่าตระกูลนี้มีอิทธพลมากเเค่ไหน

"เเล้วเราจะเริ่มตรงไหนดี"อันที่จริงก็เเค่อยากจะมาเห็นหน้าเฉยๆนะ เเต่พอมาถึงก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปเลยทำได้เเค่ยืนเก้ๆกังๆ

"มาทำอะไรครับ" ยามที่ยืนมองผมอยู่นานคงทนไม่ไหวเลยเดินมาถามผม

"อ่ะ อ่อ"ผมก็ไม่รู้จะบอกว่าไงดี บอกว่าจะมาหาประธานของพวกเขามันก็คงจะดูเเปลกๆ เเล้วยิ่งผมยังได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเเล้วด้วย

"หรือว่ามาสมัครงาน"

"อ่ะ ใช่ๆๆค่ะ"ผมรีบเออออทันที อุตส่าห์เปิดทางให้ขนาดนี้เเล้วเเท้ๆเข้าทางเลยสิ

"เเล้วก็ไม่บอก ถ้าจะมาสมัครให้ขึ้นไปชั้นสองนะ"เเล้วเข้าก็ชี้บอกผม ด้วยใบหน้ายิ้มๆดูเป็นมิตร

"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ"ผมโค้งคำนับเเละรีบเดินไปทันที พอเปิดประตูเข้าไปก็รู้สึกหวั่นๆเหมือนกัน เเต่คนในบริษัทไม่ค่อยให้ความสนใจเท่าไร ตอนนี้คงเป็นช่วงเวลาพักแน่ๆ
คนถึงได้เยอะขนาดนี้ ผมเดินไปทางป้ายที่ดูเหมือนจะเป็นเเผนที่ในบริษัททั้งชั้นเเละตำเเหน่งอะไรมากมายก็ไม่รู้


"ท่านประธานนี่หล๊อหล่อนะ"

"นั่นสิๆ ฉันละอยากให้เค้ามาทำงานทุกวันเลยจริงๆ ได้เห็นเเวบเดียวก็ยังดี"

"เนอะ ใครได้เป็นเเฟนละโชคดีตาย"

"น่าเสียดายคุณหนูตระกูลโฮโจนะ อุตส่าห์มาหาบ่อยๆไม่เจอบ้างถูกเมินบ้าง  เฮ้อ"

"นี่เธอจะสงสารคนที่จะมาเเย่งท่านประธานเราไม่ได้นะ เราต้องดีใจสิ"

"นั่นสินะ 555"

รู้สึกว่าหูจะผึ่งขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าสาวๆกลุ่มนั้นนินทาอะไรกัน เเต่ดูเหมือนกับว่ามันคงจะเกี่ยวข้องกับเจ้านายของพวกเธอ อยากรู้อีกอ่ะ

ผมรีบกระเถิบไปนั่งโซฟาอีกตัวที่หันหลังให้กัน เเละเเกล้งเอาหนังสือพิมพ์มาอ่าน

"ได้ข่าวว่าคุณหนูโฮโจ เธอมาตื้อเเบบนี้ฉันละสงสารท่านประธานจริงๆ"

"นั่นสิๆ"

"เเต่ก็อย่างว่าแหละ ถึงเธอจะตื้อยังไง เเต่ก็ยังถูกเมิน"

"นี่ ท่านประธานมาเงียบๆๆๆ"


ผมรีบหันไปมองท่านประธานของพวกเธอ  ไหนอ่ะไหน ผมหันซ้ายหันขวาเเละไปสะดุดตากับชายชุดกลุ่มหนึ่งกับคนที่คุ้นหน้าคนหนึ่ง ซึ่งเดินนำหน้าเเละล้อมรอบไปด้วยลูกน้องที่เเต่งตัวใส่สูททุกคน เเม้เเต่ชินคนสนิทของยูคิก็เหมือนกัน มันใส่สูทก็หล่อไปอีกแบบแฮะ  ทำให้สาวๆได้กรี๊ดกันหลายตลบ ผมรีบเอาหนังสือพิมพ์ปิดหน้าทันที ไม่อยากให้ยูคิมันเห็นเเละเเอบๆเหลือบมอง



ทำไมถึงทำหน้าเครียดเเบบนั้นล่ะ ผมรีบลุกเเละเดินตามไปทันที เเอบมองทั้งหมดขึ้นรถเเละออกตัวไปผมเลยรีบวิ่งไปดู

"แท๊กซี๊!"

"ตามรถสีขาวไปเลย"

อยากรู้อ่ะว่าเค้าจะไปไหนกัน ยิ่งยูคิมันทำหน้าเครียดเเบบนี้อีกยิ่งน่าสงสัยเขามีเรืองอะไรกันหรือเปล่าหว่า เเต่เราก็ตามมาเเล้ว
ผมเเอบตามยูคิมาเงียบๆเเละห่างๆกลัวว่าพวกนั้นจะรู้ทัน

ผมตามมาเรื่อยๆทิวทัศเริ่มเปลี่ยนไปเป็นสนามหญ้าตลอดทั้งสองฝั่งดูแปลกตาชอบกลไม่นานรถข้างหน้าก็จอด ผมเลยให้ลุงจอดห่างๆเเละจ่ายเงินให้ลุงแท๊กซี่ทันที



คนกลุ่มหนึ่งหน้าตาเคร่งเครียด ยูคิมันพูดอะไรบางอย่าง จู่ๆก็รับโทรศัพท์ ผมหมอบอยู่หลังต้นไม้เพราะกลัวว่าไอ้พวกนี้มันจะเห็นเเละรอดูว่าพวกนี้กำลังทำอะไร

ซักพักก็มีรถตามมาอีกคัน จอดขนาบข้างรถของยูคิเเละบุคคลที่ผมรู้จักเเละไม่ค่อยจะชอบขี้หน้าเท่าไรก็ออกมา


โควตะมันพูดอะไรบางอย่างกับยูคิเเละดูท่าว่ามันจะเครียดกว่าเดิม ยูคิมันกดโทรศัพท์เหมือนโทรหาใครบางคนเเละวางสายลง
ตกลงพวกมันจะมาทำอะไรกันละวะเนี่ย



.............................................

*


"คิโบหาย"ยูคิถึงกับหน้าตึงขึ้นมาทันทีที่โควตะบอก เเค่เรื่องพี่สาวของเขาถูกจับตัวไปก็เครียดพอเเรงเเล้วยังจะต้องมาห่วงคิโบอีกหรือไง

"หายไปได้ยังวะ!"ยูคิถึงกับตะคอกใส่หน้าเพื่อนด้วยน้ำเสียงเเข็งๆ

"ก็ไอ้เด็กเเสบน่ะสิมันหนีไปตอนที่มาเที่ยวกับทาคุ  แต่ว่ามึงอย่าเพิ่งตกใจเรื่องคิโบ สนใจเรื่องพี่มึงก่อนเหอะป่านนี้ถูกทำอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้"

โควตะเองก็ทำหน้าเครียดเหมือนกัน กะว่าจะมาบอกเรื่องยูคิให้โมโหเล่นเเต่พอ ยูคิโทรมาบอกเรื่องอาริสะ ความคิดเรื่องนี้ก็ถูกลบไปทันที

"มึงคิดว่าไอ้เด็กนั่นมันจะไปที่ไหนได้บ้างวะ"โควตะถามเเละมองยูคิที่คิ้วจะชนกันอยู่เเล้ว

"รู้ เเต่กูไม่เห็นคิโบเลยบางทีอาจจะไปหากู"ยูคิเดาถูกในทันที จะมีที่ไหนให้คิโบไปอีกนอกจากมาหาเขา

"อาจจะรออยู่ที่บริษัทหรือเปล่า"ชินเป็นคนออกความคิดเห็น ยูคิรีบโทรเข้าบริษัททันที



"คุณเคียวโกะ วันนี้มีใครมาหาผมบ้างหรือเปล่า"

"ไม่นี่คะ ท่านประธานมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ถ้ามีคนมาหาผม ให้เขารออยู่ที่ห้องของผมนะ คุณช่วยกันให้เขาอยู่ก่อนด้วย"

"ค่ะ"



"ไม่อยู่"ยูคิเริ่มคิดหนักกว่าเดิม เเล้วคิโบจะหายไปไหน

"ไอ้เด็กนั่นมันคงเอาตัวรอดได้ละนะอีกอย่างคิโบมันเพิ่งมาอยู่นี่ คนที่รู้ว่าคิโบมันเป็นใครก็มีเเค่คนในบ้านกับที่ผับเเค่นั้น"

"อืม"ยูคิครางในลำคอเบาๆ รู้สึกใจปั่นป่วนขึ้นมาทุกทีๆ

"เเล้วไอ้พวกนั้นมันจะมากันเมื่อไรวะยูคิ"โควตะเริ่มดูเวลาที่ตอนนี้มันใกล้จะเย็นเเล้ว

"ไม่รู้สิมันนัดเรามา เเต่ไม่รู้ว่ามันจะเล่นตุกติกอะไรอีก เเต่ถึงเล่นยังไงพวกเราก็เตรียมรับมืออยู่เเล้ว"

"หึ  ให้มันจริง"โควตะทำท่าทางสบายๆเเละยืนพิงรถจุดบุรี่ขึ้นมาดูดเพื่อรอเวลาว่าไอ้พวกสารเลวที่กล้ามายุ่งกับพวกเขาจะมาเมื่อไร




.....................


ส่วนตัวปัญหาที่ยังนอนหลบอยู่ไม่ไปไหน



โอ๊ยเมื่อไรมันจะเริ่มขยับตัวซะทีว๊า เมื่อยละนะเนี่ย ไม่รู้ว่าไอ้สองคนนั้นมันพูดอะไรกันหน้าเครียดๆตึงๆ เเต่ดูๆเเล้วคงได้ดูหนังแอ๊คชั่นยิ่งกว่า3Dเเน่ๆ

เเล้วยูคิมันหายเจ็บเเล้วหรอไงวะเนี่ย รู้สึกเป็นห่วงเเฮะ รอดูสถานการ์ณไปก่อนดีกว่า รอลุ้นว่าจะมีอะไรตื่นเต้นๆให้ดู หึหึหึ




..........................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่15 10/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 10-11-2012 21:27:35

คิโบนี่แสบจริงๆ ลุ้นต่อไป

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่15 10/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: Der Adler ที่ 10-11-2012 23:08:25

คิโบเนี้ยต้นตำรับความแสบแน่ๆๆ  o13

ทำอะไรเหนือความคาดหมายตลอด :a5:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่15 10/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 10-11-2012 23:16:40

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่15 10/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: Yukio4869 ที่ 11-11-2012 00:25:57

คิโบ สุดยอดไปเลยยย. เเสบเเละซนจนคนธรรมดาไม่สามารถเป็นได้ ท่าทางคิโบคุงกำลังหางานเข้ามาเพิ่มอีกเเล้วว นายเป็นนินจาป่ะเนี่ยะ เร็ว ปลอมตัว เก่งขนาดนี้ เล่นสะยูคิ ปวดหัวเลยยยย

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่15 10/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 11-11-2012 10:59:32

คิโบนี่จริงๆๆเลย :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่15 10/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 11-11-2012 12:48:54

จริงๆ น่าจะบอกให้คิโบรู้นะว่ามีอะไรเกิดขึ้น
ก็ปกปิดกันซะขนาดนี้ แล้วนิสัยคิโบก็รู้ๆ กันอยู่ว่ารั้นขนาดไหน
ถ้าคิโบรู้สถานการณ์จะได้เพิ่มความระวังตัวขึ้นไง

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่15 10/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 11-11-2012 15:13:41

จับไอ้ตัวแสบมาตีให้ก้นลายเลย....ซ่าดีนัก

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่15 10/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: LSK ที่ 11-11-2012 16:27:11

คิโบนะคิโบรีบกลับบ้านเร็วๆเลยเดี๋ยวก็ถูกคนจับตัวไป

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่15 10/11/55 p4
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 12-11-2012 20:32:15

ตอนที่16


*

ฮานะเดินไปมาด้วยความกระวนกระวาย ป่านนี้ยังไม่มีใครเจอคิโบเลย อีกไม่กี่อึดใจคุณพ่อของเธอก็จะกลับเเล้ว เเล้วถ้าไม่เห็นคิโบมีหวังคุณพ่อได้อาละวาดตายเเน่ๆ เเถมความปั่นป่วนจะยิ่งคูณสองเเน่ๆ

"คุณน้า"     ทาคุกลับมาถึงบ้านด้วยใบหน้าเศร้าๆ ฮานะพอเห็นทาคุก็รีบเข้าหาทันที

"เจอไหมทาคุ"  ทาคุส่ายหน้าน้อยๆเเทนคำตอบ

"จ้ะไม่เป็นไร อย่าคิดมาก"ฮานะสวมกอดทาคุ เเละลูบหลังด้วยความอ่อนโยน

"วันนี้คงเหนื่อยมามากเเล้วไปพักเถอะเดี๋ยวน้าจัดการเอง"ทาคุพยักหน้าไม่พูดอะไร เเล้วเดินจากไป

ฮานะถอนหายใจดังเฮือก เอามือกุมขมับเพื่อใช้ความคิด อันที่จริงเขาไม่กลัวหรอกว่าคิโบมันจะเอาตัวรอดเรื่องพวกนี้ได้ไหม เเต่กลัวว่ามันจะทำเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นมากกว่า ห้ามคิโบก็เหมือนเอาช้างมาลากเเล้วเอาไม่อยู่นั่นแหละ อุตส่าห์ตั้งใจว่าจะรีบพากลับเมืองไทยสงสัยคงไม่ทันซะเเล้ว


*

...................................


ผมค่อยๆคลานเข้าไปช้าๆ ดีที่ว่ามันมีต้นไม้เเละพุ้มไม้พอให้ผมบังอยู่บ้าง เเละอยากรู้ว่าพวกนั้นมันกำลังจะทำอะไรด้วย ไอ้สองคนนั้นมันก็ดูทำท่าจะใจเย็นเหลือเกิน โควตะมันดูดบุรี่เป็นมวนที่เท่าไรเเล้วก็ไม่รู้ส่วนยูคิถึงเเม้ว่าจะทำหน้ายุ่งๆ เเต่ก็วางท่ามาดขรึมอยู่เหมือนกัน

ซักพักก็มีรถหลายคันเเล่นเข้ามาเเละจอดห่างจากพวกยูคิพอควร

"ใครอีกละนั่น"ผมมองดูชายใส่สูทดำ หน้าตาที่ดูไม่ค่อยจะเข้ากับสูทเท่าไรนัก สู้ฝั่งยูคิไม่ได้เเฮะทั้งรัสมีกับเรื่องความน่าเกรงขาม ดูๆเเล้วผมไม่เคยเห็น


สงสัยจะคนละกลุ่มกัน

เเต่ดูมีคนหนึ่งที่เดินนำกลุ่มมา สงสัยจะเห็นหัวหน้าไอ้พวกนี้

"ปล่อยฉันนะ"ผมมองไยังเสียวแจ๊วๆของผู้หญิงที่ดูคุ้นๆหน้าเหมือเคยเห็นที่ไหนมาก่อน กำลังดิ้นเหมือนต้องการให้หลุดออกจากผู้ชายสองคนที่จับเเขนไว้

"ใครอ่ะ"หนังรอบนี้มีผู้หญิงมาด้วยเเฮะ 

"ยูคิช่วยด้วย!"

"หุบปากไปซะ!"ผู้ชายใส่สูทหน้าตาเถื่อนๆตะคอกใส่ผู้หญิงคนนั้นเเต่ดูเธอไม่ได้มีความเกรงกลัวอะไรเลย

"แกกล้ายังไงมายุ่งกับคนของฉัน!"ยูคิมันตะโกนใส่

คนของฉันหรอ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ หรือว่าจะเป็นคนรักของยูคิ รู้สึกไม่พอใจอย่างเเรง หรือว่ายูคิมันมาเพราะผู้หญิงคนนี้กัน


"หึก็กล้าพอละกัน เเต่หวังว่านายจะทำตามที่ฉันบอก ไม่งั้นนังนี่ตายเเน่ๆ"ผู้ชายที่ดูเป็นหัวหน้ากลุ่มจ่อปืนไปทางผู้หญิงคนนั้น 

เฮ้ยๆๆๆ  รู้สึกว่ามันจะรุนเเรงขึ้นนะ


"หึ พวกแกมันก็เก่งเเต่เอาปืนขู่นั้นล่ะเเน่จริงตัวต่อตัวสิวะ"โควตะมันตะโกนบอก เเต่ดูเหมือนว่าไอ้พวกนั้นมันจะไม่สนใจเลย

"ไหนละ ของที่จะเอามาเเลกกับนังนี่"หัวหน้ากลุ่มศตรู  มันทำหน้าตาแบบว่ายั่วโมโหกันสุดๆ



เเล้วของอะไรกันอ่ะอยากรู้ๆ รู้สึกว่ามันจะเหมือนในหนังเข้าไปทุกที บุญตาของคิโบจริงๆได้ดูหนังสดติดจอขนาดนี้



ยูคิมันหันไปพยักหน้าให้ชินเเละชินก็หยิบกล่องบางอย่างให้มา ยูคิมันรับมาเเละทำท่าจะเดินเข้าหา

"อย่านะยูคิ อย่าให้มัน"ผู้หญิงคนนั้นตะโกนห้าม

"นี่คือหุ้น กับข้อมูลบริษัท ส่งตัวพี่สาวฉันมาสิ"ยูคิมันพูดพร้อมๆกับโยนของไปข้างหน้าซึ่งห่างจะตัวเองเเค่2ก้าว ไอ้หัวหน้าโจรมันยิ้มเเละเอาปืนจ่อยูคิ

"หึ  ฉันจะเเน่ใจได้ไงว่าพวกเเกจะไม่เล่นตุกติก"ไอ้หัวหน้าโจรถาม

"พวกเเกก็เหมือนกันนั่นเเหละ ส่งพี่สาวฉันคืนมา!"ยูคิมันพูดด้วยน้ำเสียงดูมีพลังมากมาย จนผมเองก็เกือบสะดุ้งตาม

ออที่แท้ก็มารับพี่สาว ถ้าอย่างนั้นพี่สาวยูคิมันก็โดนเรียกค่าไถ่อย่างนั้นสิ (0=0)



ผมรู้สึกเหมือนใครมาสะกิดที่ไหล่ผมเบาๆ สงสัยจะเป็นเเมลงปัดออกดีกว่า เเต่เเมลงตัวนี้มันก็กวนอารมณ์ดีแฮะกวนผมไม่เลิกจนผมต้องหันไปมองเตรียมจะตบมันเต็มที่เเต่พอหันไปผมก็ถึงกับอึ้ง เเละตัวเเข็งขึ้นมาทันที



"นายน้อยมาทำอะไรที่นี่ครับ"ผู้ชายที่ผมไม่เคยรู้จักเลยนั่งยองๆเเละยิ้มให้ผมใบหน้าเหมือนลูกครึ่งออกไปแนวๆฝรั่งมากกว่า หน้าตาจัดว่าหล่อโครตๆถ้าผมเป็นผู้หญิงผมคงตกหลุกรักไปเเล้ว.................


เฮ้ยอย่าเพิ่มาเคลิ้ม เเล้วนี่มันใครกันล่ะฟระ! แถมรู้ด้วยว่าเราเป็นใคร นี่ผมปลอมตัวอยู่นะเนี่ย

"อ่ะ...น่ะ...นายเป็นใคร"รู้สึกตกใจมากกว่ากลัวว่าถูกจับได้ หมอนี่ทำท่าจุ๊ปากเเล้วชี้ไปทางข้างหน้าซึ่งผมมัวเเต่ตกใจตอนนี้มันตะลุมบอนกันเเล้ว

"เฮ้ย!  อดดูช็อตเด็ดเลยอ่ะ"ผมทุบหญ้าด้วยความเสียดาย

"ฮะๆ นี่ยังห่วงช็อตเด็ดมากกว่าห่วงคุณยูคิอีกหรอครับ"ยังมีหน้ามาหัวเราะเยาะผมอีกนะ

"เเล้วคุณเป็นใครมารู้จักผมได้ไง"พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเท่าไรนัก เเล้วคนๆนั้นก็หยิบกระเป๋าที่มีตราตำรวจติดอยู่

"ผมเป็นเพื่อนคุณยูคิน่ะครับ เห็นเพื่อนมีปัญหาผมเลยต้องมาช่วย"อ๋อหรอ อืมๆ เเล้วไหงมีคนเดียว

"ทำไมมีคนเดียวล่ะ"ผมถามเเละมองไปรอบๆซึ่งไรวี่เเววของกองหนุน

"ผมเเค่มาดูลาดเลา เเต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ซะเเล้ว"โหยมันดูใจเย็นมากมาย ผมหันไปมองดูกลุ่มคนที่กำลังตะลุมบอนกันอย่างเมามัน


ดูเหมือนโควตะกับยูคิมันกำลังชกกันอย่างเมามัน แต่อยากรู้จริงๆว่ามันตะลุมบอนกันได้ยังไง

"จะทำอะไรครับ"หมอนั่นมันจับเเขนผมทันทีที่ผมเริ่มลุก

"อยากมีส่วนร่วม"นายตำรวจทำหน้าเหวอๆก่อนจะหัวเราผมอีกครั้ง  มันน่าหัวเราะตรงไหนวะ

"อย่าดีกว่าครับ มันอันตราย"ไม่สนใจเว้ย ผมมองดูไปทางยูคิอีกครั้งที่ตอนเเรกๆเหมือนจะได้เปรียบเเต่พอมาตอนนี้ใบหน้ามันเริ่มเหยเกเหมือนว่ากำลังเจ็บอยู่อย่างไงอย่างงั้น       ชินพยายามที่จะกันยูคิให้ออกไป ยูคิมันถอดเสื้อสูทออกเผยให้เห็นเสื้อสีไข่ที่ตอนนี้เลือดกำลังซึมที่แผ่นหลัง


"ยูคิกำลังเจ็บ!"ผมร้องด้วยความร้อนรน ชักจะไม่สนุกเเล้วเเฮะ

"อย่าไปนะครับ รอซักเดี๋ยว"ไอ้หมอนี่มันก็รั้งผมอยู่ได้  ผมมองยูคิที่ตอนนี้มันกำลังจะโดนเล่นอีกเเล้ว

ความรู้สึกของผมตอนนี้บอกได้เลยว่าทั้งตกใจเเละเป็นห่วงยูคิมันมาก มากเสียจนกลัว เเละรู้สึกโกรธไอ้พวกศัตรูที่มันกล้าทำร้ายคนรักของผม
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนสติเเตกผมสะบัดมือเเรงจนหลุดเเละรีบวิ่งเข้าสมรภูมิเดือดทันที


"เดี๋ยว!"




อะไรมันก็ห้ามผมไม่อยู่เเล้วจริงๆรู้สึกเลือดขึ้นหน้าเเละควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ผมกระโดดถีบไอ้คนที่มันกำลังจะเอาไม้วาดเข้าที่หน้ายูคิจนมันกลิ้งไปอีกทาง

"คิโบ!"ยูคิมันพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจเมื่อเห็นผม เเต่ตอนนี้ผมควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เเล้วจริงๆ........




.....................................


*



"คิโบ!"ตั้งแต้ครั้งเเรกที่เห็นยูคิจำได้ในทันทีว่านั่นคือคิโบ คิโบมองยูคิด้วยเเววตานิ่งเฉยเเละไม่พูดอะไรต่อ ใบหน้าที่ตึงเครียดเเละดูโกรธนั่นยูคิไม่เคยได้เห็นเลย

ยูคิรีบยันกายขึ้นเเละเริ่มสู้กับพวกลูกน้องของพวกทานากะทันที เเละเข้าหาคิโบเพื่อจัับคิโบเพื่อให้หลุดออกมาจากตรงนั้นเเต่สิ่งที่ยูคิสัมผัสได้คือคิโบกำลังสู้ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยเเละมุมปากำลังยิ้ม


นี่มัน................คิโบจริงๆหรอ คิโบกำลังสู้กับพวกทานากะในท่าทางที่ดูเหมือนไม่ใช่คนสู้ไม่เป็นอย่างที่ยูคิเห็น เเต่กลับรับมือเเละสวนกลับอย่างชำนาญทำให้ยูคิยิ่งตกใจ และแปลกใจเข้าไปใหญ่

เเต่จะมามัวตกใจก็ใช่เรื่องเพราะศัตรูที่ดูเหมือนจะมีกำลังมากกว่ากำลังเข้าเล่นงานพวกเขา ยูคิเริ่มอ่อนเเรงเเละเจ็บที่เเผ่นหลังทำให้เขาล้มอยู่หลายรอบ

"อั่ก!"ยูคิโดนเข้าเเผลเดิมอีกครั้ง เเละล้มลงไปพวกทะนากะมันจะพุ่งเข้าใส่ยูคิ โชคดีที่โควตะมาสกัดได้ทัน

"ผู้หญิงนั่นใครวะ"โควตะพยุงยูคิเเละวาดขาไปทางด้านหลังเมื่อเห็นศัตรูทำท่าจะพุ่งเข้าหา เเละถามยูคิถึงผู้หญิงที่กระโดเตะก้านคอศัตรูด้วยท่าทางทะมัดทะเเมง
ยูคิไม่ตอบเเละพยายามตั้งหลักเพราะรู้สึกว่าเสียท่าเข้าให้เเล้ว

"ชิน!"โควตะตะโกนเรียกชินที่อยู่ทางขวามือ ชินหันมาเเละฝ่าเข้ามาหา

"พายูคิไปหลบที่หลังรถก่อนเร็ว"ชินพยักหน้ารับเเละรีบมาทางยูคิเเต่กลับถูกปัดมือทิ้ง

"ไม่ คิโบอยู่ในอันตรายกูจะไม่ไปไหน คิโบต้องออกไปด้วย"

"ไอ้เด็กบ้านั่นมันอยู่ที่นี่ที่ไหนเล่า  ชินพาออกไปกุจะต้านไม่อยู่เเล้ว"โควตะพูดด้วยน้ำเสียงโมโห เวลานี้ยังจะห่วงเจ้านั่นอีกหรอไง

"ไม่ปล่อยดิ่วะ  กูสั่งให้ปล่อย"ยูคิพยายามดิ้นเเต่เลือดที่ไหลออกมาเยอะทำให้ตัดทอนกำลังเเละยูคิเริ่มหน้ามืด

"คุณยูคิ อย่าฝืนเลยครับไม่งั้นคุณต่างหากที่จะเเย่"

"แต่คิโบ"ยูคิทำใบหน้าเหยเกเเละมองไปทางคิโบที่ยังสู้ด้วยใบหน้าที่ยิ้มเหมือนกำลังสนุกเเละดูเหมือนว่าคิโบจะไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนเลย

"ถ้าเด็กผู้หญิงคนนั้น ผมจะไปช่วยเองคุณรออยู่ตรงนี้นะครับ"เเล้วชินก็วิ่งเข้าสมรภูมิอีกครั้ง

ยูคินึกเจ็บใจตัวเองที่เวลาสำคัญเเบบนี้เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย เเละคนของเขาเองก็ยังมาไม่ถึง คนรักเขากำลังสู้เพื่อเขาเเละเขากลับต้องมานั่งมองดูผู้ชายหลายคนที่กรูเข้าหาคิโบ 


ส่วนคิโบที่ตอนนี้ไม่ได้สติกำลังสู้ด้วยความสนุก นานเเค่ไหนเเล้วนะที่ไม่ได้บ้าดีเดือดเเบบนี้ พอได้มีเรื่องตัวเองกลับควบคุมอารมณ์ไม่อยู่มันเป็นนิสัยที่ตัดไม่หายซักที




กลุ่มสองกลุ่มกำลังสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายหลังจากที่สู้ไปซักพักจู่ๆก็มีอีกกลุ่มมาเพิ่ม โชคร้ายของกลุ่มนากามูระที่กลุ่มที่มาเสริมกลับไม่ใช่กลุ่มเขากลับเป็นกลุ่มของทะนากะซึ่งมีประมาณ20กว่าคนได้ ส่วนคนของยูคิเองมีเพียง10กว่าคนที่กำลังสู้เพื่อรอดจากความตาย


"เฮ้!"เสียงเฮของกลุ่มคนวิ่งเข้ามาเเละหมายจะฆ่าคนของนากามูระให้ตาย เเต่คนของยูคิยังมีความโชคดีอยู่เมื่อคนของเขามาถึงช้ากว่าเจ้าพวกนี้เพียงนิดเดียวเท่านั้น


*

....................



"แฮ่ก ฮึ่ย"เริ่มเหนื่อยเเล้วสิ   สู้เพียงไม่กีนาทีเองนะ รู้สึกว่าตัวเองเริ่มล้าเเถมคนมากมายที่มาจากไหนก็ไม่รู้มั่วไปหมด

"กูทนไม่ไหวเเล้วนะเว้ย!"ผมตะโกนเเละฝ่าดงออกมาเมื่อไม่เห็นยูคิอยู่ในนี้เเล้ว

"คุณคิโบ! คุณคิโบใช่ไหม"เสียงใครซักคนเรียกผม ผมมองไปตามเสียงชินที่กำลังฝ่าคนเข้ามาเเละดึงเเขนผมให้ตามเขาไป

"นี่เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย!"ผมถามชินทันทีที่ใกล้จะหลุดออกเเต่ทว่า

"อั่ก!"ชินถูกถีบเข้าชายซี่โครงเเละล้มลงไป

"พวกเเกกล้ามากที่เล่นตุกติกกับฉัน"ออไอ้หัวหน้าเเก๊งศัตรูนี่เอง

"หึ ถึงขนาดให้ผู้หญิงมาช่วยงั้นหรอช่างไร้น้ำยาซะจริง"ไอ้นั่นมันมองผมตังเเต่หัวจรดเท้า ทำเบ่งนักนะ  ผมไม่รู้ว่าไอ้นี่มันเป็นใครเเละทำไมต้องการของๆตระกูลนากามูระเเต่ผมรู้สึกเหม็นขี้หน้าอย่างเเรง


"ใครกันเเน่ที่ไรน้ำยา"ผมพูดเต็มเสียงเเละยิ้มเย้ยหยัน

"หึ ปากดีเสียจริงเป็นเเค่ผู้หญิงยังจะกล้าต่อปากต่อคำ"มันยิ้มที่มุมปาก ผมรู้สึกได้ยินเสีงเฮมันจากอีกทางเลยหันไปมองถึงกับหน้าเสีย เพราะคนหน้าใหม่วิ่งเข้ามา
คนของยูคิลุกขึ้นเเละรวมมาตั้งหลักหลังข้างหลังผมกับชิน  ลูกน้องของมันก็ไปอยู่ข้างหลังแบ่งฝั่งกันอย่างชัดเจน เเต่ที่เเน่ๆคนของผมน้อยกว่าเห็นๆซักพักก็มีพวกหน้าใหม่มาอีกเเละคราวนี้วิ่งมาทางผม


"อ๋อหรอ บังเอิญกินข้าวอร่อยอ่ะนะ เเต่ถึงจะปากดีก็น้อยกว่าคนที่มันตาถั่วอย่างนาย!"ว่าเเค่นี้ถึงกับทำตาโตเลยหรอ กลัวตายล่ะ

"ปากดีนักนะเเก"ไอ้ชั่วนั่นหมายจะเข้ามาซัดผม เเละผมเองก็ป้องกันตัวเต็มที่

"หยุด!"เสียงคุ้นหูที่ดูมีพลังตะโกนก้อง  ผมหันไปมองตามเสียง ก็เจอกับปู่ของยูคิที่ตอนนี้ใส่ชุดหนังรัดรูป ทำให้ดูอายุน้อยลงขึ้นเยอะ


"หึ  ทาเคชิเเกมาก็ดีจะได้สะสางกันหมดยกครอบครัวไปเลย"

"แกคิดหรอว่าจะจัดการฉันได้น่ะ"ปู่ของยูคิยิ้มที่มุมปากเเละเดินเข้ามา

"ลูกน้องของเเก ที่ส่งไปก่อกวนตามจุดต่างๆ ฉันจัดการไปหมดเเล้ว เเกรู้เรื่องนี้หรือยังล่ะ"ปู่ของยูคิพูดเเละมองหน้าเหมือนเย้ยๆ

"ว่าไงนะ ฉันไม่เชื่อเเกหรอกอย่าขู่กันซะให้ยาก!"หัวหน้ากลุ่มมันพูดเสียงดังเหมือนจะข่มขวัญเเต่ท่าทางปู่ยูคิไม่ได้เกรงกลัวเลย

"อืม  ฉันรู้ว่าเเกน่ะมันมักใหญ่ เพราะฉะนั้นเรามาวัดกันที่ฝีมือดีกว่า ถ้าเเกสามารถล้มฉันได้ฉันจะยกตำเเหน่งหัวหน้าให้"

"หัวหน้า เเต่..........."ชินทำท่าทักท้วง เเต่ดูเหมือนปู่ของยูคิมันยกมือห้าม


"ถ้าจะเอาอย่างนั้นก็ได้ แต่จะให้สู้กับคนอย่างเเก ฉันจะถูกนินทาเอาได้ว่ารังเเกคนเเก่ แล้วเเกจะส่งใครมาเเทนเเกละไอ้เเก่"โหยมันพูดจาได้ยั่วโมโหมากมายขนาดผมยังขึ้นเลยนะเนี่ย


"ผมจะสู้เอง"ผมบอกปู่ยูคิที่มองผมเเปลกๆ

"แล้วเธอเป็นใคร"เออนั่นดิ่ สงสัยปู่ยูคิมันคงจำผมไม่ได้

"จะเป็นใครอย่าสนได้มะ เเต่ที่เเน่ๆอยากตืบคน"ผมกอดอกตอบเเบบกวนๆเเละเหล่ไปทางหัวหน้ากลุ่มนั้น

"ตัวกะเปี๊ยก  จะสู้อะไรเค้าได้"หึ  ดูถูกคิโบจริงๆ

"คุณปู่"เสียงยูคินี่หว่า

"ว่าไงเเก หมดสภาพไปเลยนะ หึ"ปู่มันหัวเราะเเละส่ายหัวไปมา ไม่ให้หมดสภาพได้ยังวะเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลไม่กี่วันก็ออกมาซ่าเเล้ว

"ผมขอโทษครับ"ยูคิมันโค้งขอโทษ แล้วมันจะขอโทษปู่มันทำไมวะเนี๊ยะ


"เฮ้ย!  อย่ามัวเเต่สั่งเสียจะเอาเมื่อไร"ลูกสมุนของหัวหน้ากลุ่มศัตรูที่มันยืนข้างๆลูกพี่มันตะโกนขึ้น


"ให้ผมสู้กับมันเถอะครับ"

"ไม่ได้!"ผมค้านยูคิทันที  จะบ้าไปแล้วเจ็บขนาดนี้ยังจะสู้อีก

"ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ"ปู่ยูคิมันเลิกคิ้มถาม

"ผมจะสู้เอง ยูคินายออกไปซะ"

"ไม่ พี่ไม่มีวันให้คิโบไปสู้เด็ดขาด"

"ว่าไงนะ ไหนคิโบ"ปู่ยูคิมันมองหา ผมยืนกอดอกเเน่นด้วยความไม่พอใจเมื่อโดนขัดใจ

"เเล้วไง คิโบเป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิง!"ผมเถียงกลับ

"เเต่พี่ไม่ให้"สงสัยผมคงจะต่อยกับไอ้ยูคิเเทนไอ้หัวหน้ากลุ่มฝั่งนั้นซะละมั้ง

"พอเถอะทั้งคู่เลย เดี๋ยวกูจัดการเองไอ้ยูคิ"โควตะมันโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ไม่พูดพร่ำทำเพลง เดินออกไปทันที


ทั้งคู่จ้องหน้ากันซักพักเเละเริ่มตั้งการ์ด  ผมมองดูสองคนด้วยท่าทางตื่นเต้นเต็มที่ โอ้บุญตาเเท้ที่จะได้ดูอะไรเเบบนี้



หมับ


ผมหันไปมองมือตัวเองที่ตอนนี้ยูคอมันกอบกุมมือผมเอาไว้

"ไม่เจ็บตรงไหนนะ"ผมพยักหน้า

"เเล้วนายล่ะ เจ็บมากไหม"ผมถามเเละมองไปที่แผลที่ดูเหมือนว่าเลือดหยุดไหลเเล้ว

"อืมไม่ตายหรอก พี่ยังไม่ตายง่ายๆหรอก"ยูคิยิ้มเเห้งๆให้ผม   เเล้วสภาพแบบนี้น่ะหรอจะไปสู้กับใครเค้าได้น่ะยูคิ

"ว่าเเต่คิโบทำให้พี่อึ้งนะรู้ไหม"หือ อึ้งไรวะ

"คิโบเก่งล่ะสิ"ผมกอดอกอย่างภูมิใจ

"เปล่า คิโบใส่ชุดนี้เเล้วน่ารักมากต่างหาก  อุ๊บ!"


หึ   สมน้ำหน้า เวลาอย่างนี้ยังจะมาหื่นอีก โดนถองเข้าท้องไปซะสมแล้ว


ยูคิมันหัวเราะเบาๆ เเละเอามือผมไปจับไว้  ผมมองไปข้างหน้าที่ตอนนี้ทังคู่เริ่มสู้กันเเล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าใครจะชนะได้เปรียบหรือเสียเปรียบ เเต่ทั้งคู่ก็ล้วนมีฝือมือคงไม่มีใครยอมกันง่ายๆ




เเล้ว................ไอ้ตำรวจคนนั้นที่มันบอกว่ามาดูลาดลาวมันจะหลบอยู่อีกนานไหมล่ะเนี่ยเขาจะตีกันตายหมดเเล้วยังจะดูสถานการ์ณอีกหรอไงวะ.................



...........................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่16 12/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: nunnan ที่ 12-11-2012 20:45:45

เค้าคงมาดูจริงๆแหละ
 :L2:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่16 12/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: Yukio4869 ที่ 12-11-2012 21:10:16

คิโบ น่ารักมากกกกก. ยูคิ หื่นอีกเเว้วววว ตำรวจนั่นคงเเค่มาดูเฉยๆอ่ะมั้งงง ปู่มาได้ยังไงเนี่ยะ คาดว่าตอนต่อไปน่าจะมันน่าดู

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่16 12/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: LSK ที่ 12-11-2012 21:21:18

ตำรวจเป็นคนดีรึเปล่า

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่16 12/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 12-11-2012 21:23:38

คิโบเก่งมากๆอ่ะ อึ้งจริงๆ o13

ว่าแต่นั่นตำรวจจริงๆใช่ม่ะ แล้วแค่มาดูจริงๆหรอเนี่ย หายหัวไปไหน :angry2:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่16 12/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 12-11-2012 22:25:18

แต่งเก่งดีนะ พล็อตแปลกดี ชอบๆ ตลกดี^^

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่16 12/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 12-11-2012 23:02:23

คอนเซปตำรวจเหมือนกันทุกประเทศ ต้องมาตอนจบตลอด

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่16 12/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: Der Adler ที่ 12-11-2012 23:24:02

คิโบ สุดยอดเลยอ่ะ o13
ว่าแต่ ยูคิ นายนี้หื่นได้ไม่เลือกเวลาและสถานที่จริงๆๆ :a5:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่16 12/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 13-11-2012 00:21:53

 :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่16 12/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 13-11-2012 01:39:23

คิโบซนจริงๆเลยเนาะ

แล้วก็  "ลาดเลา"  จ้ะ ไม่ใช่  ลาดลาว  :try2:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่16 12/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 13-11-2012 10:10:17

คิโบนี่ซนมากอะแต่น่ารัก :z1: :z1: :z1:


รอออออออออออออออออ :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่16 12/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: LSK ที่ 14-11-2012 19:41:59

รออยู่นะ  :3123:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนที่16 12/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 16-11-2012 18:09:44

ตอนจบ




ผมมองดูทั้งสองคนที่ตอนนี้สู้กันอย่างมันมากรู้สึกดีเเฮะที่เห็นอะไรเเบบนี้  โควตะมันวาดขาใส่หัวหน้ากลุ่มทานากะ เเละทานากะเองก็หลบได้อย่างฉิวเฉียดทานากะฟุ่งเข้าใส่เตรียมตัวที่จะซัดโควตะเต็มเหนี่ยวเเต่โควตะ
ไหวตัวทันเเละเสยเข้าที่คางเต็มๆ


"อั่ก!"ทานากะล้มลงไปนอนกันพื้นเเละเอามือกุมปาก สงสัยมันคงได้จังหวะกัดโดนลิ้นตัวเองเพราะเลือดที่มันกำลังซึมออกมา

"หึได้เเค่นี้หรอ" โควตะมันยืดอกยิ้มหัวเราะ

"ใครว่ากันล่ะ"ทานากะวาดขาใส่โควตะตอนเผลอจนล้มลงไปสบโอกาศทานากะพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง โควตะที่ลุกเเละหลบไม่ทันโดนเตะเข้าที่ท้องเต็มๆ     

"อึ่ก!"


รู้สึกเจ็บเเทนเลยจริงๆ เพราะตอนนี้โควตะมันเอามือกุมท้องคงจะเจ็บน่าดู มันลุกขึ้นเเละเดินเข้ามาหาชิน


"ฝากหน่อยนะกูไม่ไหวเเล้ว"เเล้วมันก็ล้มลงไปนั่งเเหมะกุมท้องอยู่ที่พื้น  ผมส่ายหัวไปมา  เป็นหัวหน้าภาษาอะไรวะ เจอศัตรูเล่นสกปรกหน่อยเดียวถึงกับสู้ไม่ไหว

"จะดีหรอครับ"ชินทำหน้าไม่เเน่ใจ  โควตะมันพยักหน้าเเละโบ้ยหน้าไปทางทานากะที่ตอนนี้มันทำหน้ากวนตรีนสุดๆ

"ครับ"สุดท้ายเเล้วชินก็เป็นคนเข้าไป

"หึ  ถึงจะเปลี่ยนคนก็เหมือนเดิมนั่นเเหละ เคย์จิ ออกมา"ทานากะมันหันไปเรียกลูกน้องที่หุ่นดูจะหนากว่าชินมากๆ  เคย์จิคนนั้นมันทำหน้านิ่งๆ ขยับคอไปมาเหมือนจะวอมร่างกาย


ชินตั้งท่าตั้งรับ พอคนชื่อเคย์จิพุ่เข้ามาต่อยชินสามารถปัดออกด้วยมือขวาเเละ วาดหลังมือด้วยมือซ้ายเข้าเเก้มของเคย์จิเต็มๆ  เเละดูท่ามันจะทำให้ศัตรูยิ่งโกรธ

"ย้าก!"คนชื่อเคย์จิฟุ่งเข้ามาจะใส่ ชินยกขาข้างขวายันเข้าหน้าอกจนล้มตึง

"อึ่ก!"เคย์จิมันทำหน้าเหยเเก เเต่ก็พยายามที่จะลุก ชินพุ่งเข้าใส่ตอนที่เคย์จิกำลังลุก เเต่เคย์จิมันกลับสวนทางมาเเละมั้งคู่ก็เเลกหมัดกันเต็มๆ  สรุปคือพวกมันสองคนเสมอ

"ไร้น้ำยากันจริงๆ!"ทานากะมันพูดดูอารมณ์เสีย

"เลิกเล่นดีกว่า  ถึงจะสู้ต่อไปพวกเเกก็เเพ้อยู่ดี"



อะไรวะมันได้เปรียบเเค่ตอนสู้กับโควตะเเค่นี้มันคิดว่ามันชนะเเล้วหรือไงเนี่ย

"หึเเน่ใจงั้นหรอ อย่าลืมสิว่ายังเหลือฉันอีกคน"ปู่ยูคิมันพูด เเละเดินเข้าไปหา

"เดี๋ยวครับคุณปู่"ยูคิมันรั้งไว้เเละ เดินเข้าไปหา   เฮ้ย!  จะทำไรละวะเนี่ย

"ผมจะสู้เอง"


"อะไรนะ  กูไม่ให้มึงไป"ผมรั้งเเขนมันไว้ด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง

"มันเป็นศักดิ์ศรีของตระกูลพี่นะคิโบ"

"ศักดิ์ศรีบ้าบอบ้านมึงดิ่  จะตายเอานะ!"ผมว่ามันเเละมองไปที่ลอยเลือดที่เสื้อของมัน  มันยิ้มให้ผมเเละเอามือประคองหน้าผม

"ถ้าพี่ตาย  ก็เก็บศพพี่ได้ด้วยเเล้วกัน" เฮ้ย!  ได้ไงเนี่ย    ขณะที่ผมจะโวยมันก็เดินออกไปซะเเล้ว


"ไอ้บ้ายูคิ  กูโกรธจริงๆเเล้วนะเนี่ย!"ผมตะโกนออกไปแต่ดูว่ามันจะไม่สนใจผมเลย

"พอเถอะน่า ยูคิมันกำลังทำหน้าที่ของมัน นายอย่ายุ่งได้ไหม"เสียงโควตะที่นั่งดูอยู่ว่าผม เเต่สายตายังมองไปทางยูคิ

"เเล้วนายมาเกี่ยวอะไร"ผมหันไปว่ามันกลับ 

"หึ  เเล้วนายล่ะเกี่ยวอะไร"โควตะมันย้อนหน้าตาย

"เกี่ยวสิก็ฉันนะรัก............."รักยูคิมันนี่หว่า 

"อืม  ถ้านายรักยูคิมันจริงๆก็เข้าไปห้ามมันสิ  จะรออะไรล่ะ"นี่มันกำลังจะยุผมใช่ไหมเนี่ย

"เอ่อผมว่าอย่าเพิ่งดีกว่าครับ"ผมถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อใครบางคนมาพูดทางด้านหลังเเบบว่าใกล้หูผมมาก ผมหันกลับไปมอง ก็พบกับนายตำรวจที่บอกว่าดูลาดเลา



"นาย!  ไหนอ่ะกองหนุน"ผมถามทันทีที่เจอ นึกว่ามันรอจนหลับไปซะเเล้ว

"แหะๆ  ผมต้องขอโทษด้วยคือว่า ลูกน้องผมไปเก็บกวาดอีกทางน่ะครับ มันเพิ่งโทรมาบอก เเต่ผมประสานงานไปอีกพื้นที่เเล้วประมาณ15นาทีน่าจะถึง"โหยมันง่ายมากเลยจอร์ด พูดเหมือนเรื่องเล็กๆเลย คนเขาจะฆ่ากันตายอยู่เเล้ว




"คุณอย่ามองผมเเบบนี้สิ มันสุดวิสัยจริงๆ ผมขอโทษ"นายตำรวจทำท่ายกมือขอโทษรัวๆ  มาขอโทษตอนนี้ก็สายไปซะเเล้ว



"ยูคิ!"ผมหันกลับไปถึงกับตกใจ  เพราะตอนนี้มันลงไปนอนเเล้ว  ผมรีบวิ่งเข้าไปเเละเตะขาทานะกะออกได้ทัน เพราะมันกำลังจะวาดขาเตะเข้าท้องยูคิ

"ไม่เป็นไรนะ"ผมหันไปถามมัน มันพยักหน้า  สภาพเเบบนี้เเล้วยังจะปากดีอีกนะ

"อย่ามายุ่งน่าสาวน้อย"

"สาวน้อยบ้างพ่องมึงดิ่"ผมหันกลับไปสวน

"หึ  ปากดีนักนะ ไหนขอดูฝีมือที่อวดมาหน่อย"เเล้วมันก็พุ่งมาใส่ ผมไหวตัวหลบได้ทันเลยพ้นจากกำปั้นที่พุ่งเข้าหา เเละหมุนตัวไปทางด้านหลังของมันเเละตีเข้าท้ายทอย   ทานากะมันถึงกับเซ เเละทำท่ามึนๆ


"เก่งเหมือนกันนี่"

"เก่งกว่าแกละกันไอ้โง่"ผมด่ามัน มันเลยเเยกเขี้ยวใส่เเละพุ่งเข้ามากำหมัดข้างขวาของมันเฉียดเเก้มผมไปนิดเดียว เเต่ผมกลับไม่รอดเพราะมันเอาข้างซ้ายวาดเข้าที่แก้มผมเต็มๆ


"ผลั่ก!"

"คิโบ!" 


มึนครับถึงกับมึนเพราะมันเเรงเยอะมาก


"ย้าก!"มันพุ่งเข้ามาหมายจะถีบผมแต่ผมใช้วิธีเดียวกันกับชิน ยกขาตั้งฉากเเละโดนเข้าเต็มๆที่เป้าของมัน  ส่วนขามันเองก็โดนเข้าที่หน้าอกผมเต็มๆเพราะขามันยาว

"อ้าก!"ถึงกับหอนกันเลยที่เดียว 

เพราะผมถีบโดนไข่มันไปเต็มๆ ถึงกับดิ้นลุกเเทบไม่ขึ้น  ส่วนผม ชินวิ่งเข้ามาเเละพยุงผม


"เจ็บมากไหม คิโบ"ยูคิมันถามผมด้วยสีหน้าเป็นกังวล



"เอามันเลย ไม่ต้องดวลกันเเล้ว!"ทานากะมันตะโกนบอกลูกน้องมัน เเละเป็นที่รู้ๆกันดีว่าต้องตามมาด้วยการตะลุมบอน






...............................................................................



ทั้งฝั่งผมเเละฝั่งมันตะลุมบอนกันซักพักเสียงไซเรนก็ดังขึ้น

"คุณคิโบมาทางนี้ครับ"ชินตะโกนเเละจับเเขนผมให้ตามออกจากกลุ่มคนที่กำลังซัดกัน

"แล้วยูคิล่ะ"

"คุณยูคิอยู่บนรถครับ ไปก่อนครับตำรวจมาเเล้ว" ผมวิ่งตามชินเเละกระโดดเข้ารถทันที

ยูคิที่ทำท่าหอบเเละหายใจโรยอยู่ข้างๆผม

"เป็นอะไรมากไหม"ผมจับมือเเละถามด้วยความร้อนรน ยูคิมันไม่ตอบเเต่ปรือตาขึ้นมอง

"ไปโรงพยาบาลเลยชิน”ผมตะโกนบอกชิน

“ครับ”



.....................................................................................


ยูคิมันเข้าห้องไอซียูอีกแล้ว หวังว่ามันคงไม่เป็นอะไรมากนะ แต่เลือดออกขนาดนั้นมันจะเป็นอะไรไหมเนี่ย   ผมเดินไปมาเพื่อรอให้หมออกมา อยู่เฉยๆก็ไม่ได้พออยู่เฉยๆแล้วก็ฟุ้งซ่าน ผมจะทำยังไงดีล่ะ ผมยังไม่อยากเสียมันไปนะ


“ยูคิล่ะ  ยูคิ”ผู้หญิงที่ผมเห็นตอนลักพาตัว วิ่งด้วยท่าทางกระหืดกระหอบ

“คุณหมอกำลังรักษาอยู่ครับ อีกไม่นานก็คงจะออกมา”ชินตอบด้วยท่าทางที่ไม่ตื่นเต้นนักและเก็บอารมณ์ได้ดีมาก มีแต่ผมนั่นแหละที่ไม่โวยวายอะไรแต่กลับเดินไปมาแบบไม่เป็นสุขนัก

“หมอนั่นมันเจ็บมากเลยหรือเนี่ย”เธอทำหน้าเครียด และสายตาเธอก็สบตาผมทันที

“เธอเป็นใครน่ะ”

“คนผู้นี้คือนายน้อยตระกูลคิมูระครับคุณอาริสะ”เธอทำตาวาวขึ้นมาทันที  หรือว่าผมจะคิดไปเองกันอ่ะ รู้สึกร้อนๆหนาวๆเวลาที่เธอมองแบบนี้แฮะ

“ตระกูลคิมูระไม่มีหลานสาวซักหน่อย” ผมก้มมองสำรวจตัวเอง อ้าวซวยละมัวแต่เป็นห่วงยูคิลืมตัวเองไปซะสนิทว่าตัวเองแต่งตัวยังไง แถมยังเปื้อนเลือดยูคิด้วยอีก

“เอ่อ คือ”ชินเองก็คงอธิบายไม่ถูก ทำได้แค่อ้ำอึ้ง


“ผมเป็นผู้ชาย” คนชื่ออาริสะเลิกคิ้วทำหน้าแปลกใจหนักกว่าเดิม ยัยนี่ไม่เข้าใจคำว่านายน้อยหรือไงวะเนี่ย

“อื้มน่าสนใจแฮะ”แล้วเธอก็ยิ้มให้ผม จนผมเองรู้สึกเสียววาบอีกครั้ง ความรู้สึกนี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย



.....................................................................................
*


ทางด้านทาอิจิ ที่ตอนนี้กำลังสะสางเรื่องกลุ่มทานากะที่ส่งลูกน้องมาก่อนกวน


“ฮึ่ยกว่าจะเคลียได้ พวกแกคิดผิดซะแล้วว่าเล่นกับใคร”ทาอิจิมองไอ้พวกลูกกระจ๊อกที่ทำได้แค่ก่อกวนและมาวุ่นวายในถิ่นของเขาสุดท้ายก็ลงไปนอนจมเลือดข้างถนน

“คุณพ่อ โควตะรายงานว่าตอนนี้กำลังสู้กับหัวหน้ากลุ่มทานากะครับ”ยูรายงานหลังจากที่สะสางเรื่องเล็กๆน้อยๆพวกนี้

“หืมว่าไงนะ”

“พวกทานากะมันกำลังเรียกค่าไถคุณหนูอาริสะ ของตระกูลนากามูระ แต่ว่าตอนนี้เธอหลุดออกมาแล้วเพราะเกิดการต่อสู้ขึ้นครับ”

“อืม ถ้าอย่างนั้นเราก็รีบไปเถอะจะรออะไรล่ะ”ทาอิจิ ไม่รอช้ารีบขึ้นรถไปทันที เรื่องสนุกๆแบบนี้จะพลาดได้ไง ไม่มีทางให้ทาเคชิมันสนุกอยู่คนเดียวหรอก  แค่คิดทาอิจิก็สนุกซะแล้ว




แต่พอมาถึง ทาอิจิรู้สึกผิดหวังอย่างแรงที่ทาเคชิสามารถจัดการกับพวกทานากะจนหมด แถมลูกน้องของทาเคชิยังถูกตำรวจจับตัวไว้อีก แล้วตัวทาเคชิละไปไหน


“มันเป็นหน้าที่น่ะครับ แหะๆ”

มาร์คกี้พูดพร้อมหัวเราะแหะๆ เขาไม่สามารถช่วยใครได้เพราะก่อเหตุทั้งคู่เลยต้องจับตัวไปหมด แต่ก็จับตัวได้เพียงแค่ลูกน้องของทาเคชิเท่านั้น


“แล้วไอ้ทาเคชิมันไปไหน”ทาอิจิถามพร้อมๆกับมองพวกทานากะที่ตอนนี้สภาพดูแทบไม่ได้เลย

“ผมบอกพวกคุณปู่ให้หนีกันไปแล้วล่ะครับ”

“อืมน่าเสียดายนะที่ฉันมาช้า”

“แต่ดูท่าคุณยูคิจะเจ็บน่าดูเลยครับทั้งๆที่เจ็บแบบนั้นก็ยังจะสู้”  หึ ตายซะได้ก็ดีจะได้ไม่ยุ่งกับหลานฉัน  ทาอิจินึกแล้วยิ้ม

“แต่ได้นายน้อยคิโบช่วยดูแลผมว่าคงไม่ต้องห่วงแล้วล่ะ”แหงล่ะ ก็มันรักคิโบนี่หว่า หึได้ คิโบดูแลลืมเจ็บเลยล่ะสิ อ๊ะ

“แกว่าไงนะ!”ทาอิจิจับคอเสื้อและตะคอกถามจนมาร์คกี้ถึงกับเหวอ

“ก็คุณคิโบน่ะสิครับ พาคุณยูคิไปโรงพยาบาล”

“แล้วคิโบมาอยู่นี่ได้ไง!”

“คุณคิโบปลอมตัวตามพวกคุณยูคิมา แล้วจากนั้นก็เข้าไปช่วยคุณยูคิตอนที่เขากำลังต่อสู้กัน.......เอ่อคุณคิมูระ.....”

มาร์คกี้รับรู้ได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ออกมาจากตัวทาอิจิ  นี่เราพูดอะไรผิดไปหรือเปล่านะ และทาอิจิรู้สึกจะนิ่งๆจนน่ากลัวแฮะ


“แล้วคิโบพาเจ้ายูคิไปที่ไหน”ทาอิจิกัดฟันพูด มาร์คกี้ถึงกับกลืนน้ำลายดังเอือก

“ระ  โรงพยาบาล.......”


“ยู!  ออกรถ”

มาร์คกี้เกาหัวด้วยความงง หรือเราจะพูดอะไรผิดไปจริงๆกันนะ.....



*


.................................................


โรงพยาบาล



ตอนนี้ยูคิปลอดภัยแล้ว ผมรู้สึกโล่งอกที่มันปลอดภัย ผมนี่รักมันมากๆเข้าให้แล้วสินะ ผมกุมมือยูคิที่ตอนนี้กำลังหลับเพราะฤทธิ์ยาสลบ แผลถูกเย็บเรียบร้อยโชคดีที่หมอบอกว่าแค่แผลปริไม่มาก


“ผมอยากเฝ้ายูคิ”ผมบอกชินที่ตอนนี้นั่งอยู่ที่โซฟากับคนชื่ออาริสะ

“จะดีหรือครับ ผมว่าคุณกลับบ้านก่อนดีกว่าไหมทุกๆคนจะเป็นห่วงเอานะครับ”

“แต่......”ผมรู้สึกเสียดายและยังไม่อยากจะกลับตอนนี้ผมอยากอยู่กับยูคิอีกซักหน่อย

“รออีกซักเดี๋ยวคุณปู่ก็มาแล้วล่ะชิน  ให้เขาอยู่ซักพักก็ได้นี่”อาริสะพูดพร้อมมองมาทางผม


“อือ”

เสียงของยูคิครางขึ้นผมเลยรีบหันไปมอง ซึ่งยูคิค่อยๆปรือตาขึ้นมองช้าๆ

“ยูคิ!”ผมร้องด้วยความดีใจและยังกุมมือมันแน่น

“ที่นี่ที่ไหนน่ะ คิโบ”ยูคิมองไปรอบๆ และกระพริบตาถี่ๆ

“โรงพยาบาล  นายทำให้ฉันกังวลนะรู้ไหม!”ผมโวยใส่และน้ำตากำลังจะซึมออกมา

“พี่ขอโทษ อย่าร้องนะคนดีพี่ไม่เป็นอะไรแล้ว”มันยกมือมาเกลี่ยน้ำตาผมแล้วยิ้ม

“ใครว่ากันล่ะ ฉันไม่ได้ร้องซักหน่อยฮึก”

“หึ”ยูคิมันหัวเราะและลูบแก้มผมเบาๆ น้ำตาของผมมันก็ไม่ยอมหยุดซักที เพราะความดีใจที่มันฟื้นมาคุยกับผมนั่นแหละ

“พี่ดีใจนะที่คิโบเป็นห่วง”ผมจับมือมันที่ตอนนี้กำลังจับแกมผม ผมพยักหน้า และยิ้มให้มัน

“พี่รักคิโบนะรักมาก พี่ยอมตายแทนคิโบได้”

“คิโบรู้แล้ว”ผมพูดเสียงเครือ  ถึงมันจะไม่บอกผมแต่ผมก็รู้ว่ามันรักผมมากแค่ไหน  ผมเองก็เช่นกันรักมันมากจนรู้สึกกลัวว่ามันจะหายไปจริงๆ

“แล้วคิโบรักพี่ไหม”ผมพยักหน้า รักสิ แต่อายอ่ะ

“พี่อยากฟังคิโบพูด”

“กูรู้อยู่แล้วนี่ยังจะพูดอะไรอีก”ผมก้มหน้า ไม่อยากมองสายตาที่มันกำลังมองอยู่แบบนี้เลย มันยิ่งทำให้ผมหน้าแดงเข้าไปใหญ่

“นะ บอกพี่หน่อย”แล้วมันจะทำหน้าตาอ้อนทำไมวะเนี่ย

“อืม  รักผมรักพี่....ยูคิ”ยูคิมันยิ้มทันทีที่ผมพูดจบ มันดึงผมให้ก้มลงไปหาและประกบจูบเบาๆ




“คุณปู่ได้ยินแล้วนะครับว่าคิโบรักผม”ผมถึงกับผละทันทีและมองไปทางด้านหลัง  ซึ่งปู่ยูคิมันมายืนมองตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้มันยิ่งทำให้ผมอายเข้าไปอีก

“หึ”ปู่มันไม่พูดแต่กลับหัวเราะแทน

“แสดงว่ายอมรับแล้วใช่ไหมครับ คุณปู่จะไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องของผมแล้วใช่ไหม”ยูคิมันถามขึ้นอีก

“ก็แล้วแต่พวกแกสิ โตกันแล้วนี่”หลังจากที่มันได้รับคำตอบยูคิมันก็ยิ้มทันที

“แต่ฉันไม่ยอมเฟ้ย!”ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของตาที่เดินเข้ามาและตะโกนลั่นห้อง

“ตา!”ผมเองก็ตกใจ เหมือนกันว่าตามาได้ยังไง


…………………………..

*


“เดี๋ยวนี้ชักจะเอาใหญ่แล้วนะคิโบ กล้าหนีคนอื่นออกมาแบบนี้ได้ยังไง”ทาอิจิว่าคิโบด้วยความโกรธ   พอโทรไปถามทางบ้านฮานะบอกว่าคิโบหายไปจริงเขาก็รีบมาที่นี่

“ก็คิโบคิดถึงยูคินี่”คิโบเองก็เถียงกลับ ไม่กลัวสายตาของทาอิจิที่มองมาเลย

“ฉันไม่ยอมให้เธอคบกับไอ้ยูคิเด็ดขาด”ถึงยังไงทาอิจิก็ยังไม่ชอบยูคิอยู่ดีไม่มีวันที่จะยอมรับยูคิเป็นหลานเขยเด็ดขาด

“ทาอิจิ แกก็เปิดใจยอมรับมันหน่อยเหอะแก่แล้วยังจะทำตัวแก่อีก”ทาเคชิทนฟังไม่ไหว เลยต้องออกความเห็นบ้าง ถึงยังไงยูคิก็เป็นหลานของเขา

“แกนั่นแหละ สั่งสอนหลานแกมาไม่ไดี!”ทาอิจิหันไปแวดใส่

“ห๊ะ  นี่แกโทษฉันหรอ  แล้วหลานแกล่ะแกสอนมาดีหรือไง หึจริงสินะแกคงไม่เคยได้สอนหรอกใช่ไหมล่ะ”

“แต่หลานฉันอายุยังน้อยเฟ้ย!”



ยูคิกับคิโบมองหน้ากัน รู้สึกว่ามันจะไปกันใหญ่แล้วหรอเนี่ย

“เอาไงดีล่ะยูคิ”คิโบถามยูคิ และรู้สึกรำคาญสองคนนั้นเหลือเกิน

“หึ  ถึงตาคิโบจะห้ามพี่ยังไง พี่ก็ไม่มีวันเลิกกับคิโบหรอกนะ”ยูคิพูดพร้อมยิ้ม

“ให้มันจริงเถอะนะ”คิโบทำน้ำเสียงเหมือนไม่เชื่อเท่าไร ยูคิหัวเราะและจับคิโบเข้ามากอดและจูบที่หน้าฝาก

“เฮ้ย!ออกมาจากตรงนั้นเลยนะคิโบ!”ทาอิจิหันมาเห็นทั้งคู่กำลังกระซิบและกำลังทำภาพบาดตาบาดใจทาอิจิ
เขาถึงกับตกใจและจะเข้ามาแยกทั้งคู่ออก

“อะไรอ่ะ คิโบไม่ออก”ทาอิจิเข้ามาดึงแขนแต่คิโบกลับยื้อไว้

“โอ๊ย!”ยูคิถึงกับทำใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บเพราะคิโบโดนเเผลของเขา ( อันที่จริงแกล้งทำต่างหาก)  คิโบทำหน้าตกใจและหันไปมองทาอิจิด้วยความโกรธ



“คิโบน่ะ  คิโบน่ะ  เกลียดคุณตาที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”


ทาอิจิถึงกับตกใจที่เห็นคิโบวิ่งหนีออกไปจากห้อง

“คิโบเดี๋ยว”ทาอิจิตกใจและวิ่งตาม  ถ้าคิโบโกรธแบบนี้แล้วเขาจะทำยังไงดีล่ะ และดูเหมือนว่าจะไม่ได้โกรธเล่นๆซะด้วย

ยูคิหัวเราะตามหลังที่เห็นตาของคิโบหวงคิโบมากจนวิ่งตามไป ส่วนคิโบก็คงรำคาญจริงๆเลยวิ่งหนีไปซะอย่างนั้น

"แฮ่ม!"คาเทชิ เเกล้งไอเเละเหล่ไปทางยูคิที่ตอนนี้ขำไม่เลิกจนสะเทือนเเผลเเละเจ็บเข้าให้จริงๆ



และความวุ่นวายของบรรดาเจ้าพ่อก็ยังคงวุ่นวายไปอีกนาน  ถึงแม้ว่าคุณตาคิโบยังจะไม่ยอมรับยูคิ แต่ถึงยังไงคิโบก็ต้องทำให้ยอมรับให้ได้ละนะ  รู้สึกปวดหัวแทนทั้งสองตระกูลนี้จริงๆ ท่านผู้อ่านว่าไหมคะ  :laugh:



*

........................................................

จบ

.....................................................

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 18/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: bloodั ที่ 16-11-2012 18:31:09

ไม่น๊า   :serius2:: อย่าพึ่งจบสิ  :sad4:  อยากอ่านต่ออะ  :sad4:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: Der Adler ที่ 16-11-2012 18:52:24

ม่ายยยยยยย :sad4:

บอกทีว่ายังไม่จบใช่ไหม o22

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 16-11-2012 19:03:25

ม่ายยยยยยยยย อย่าจบแบบนี้นะ :serius2:

จะบอกว่าเห็นคำว่าจบแล้วไม่อยากจะเชื่อเลย

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: Yukio4869 ที่ 16-11-2012 19:19:52

จบ จบ จบ จบภาคเเรกใช่ไหมม นะนะ ขอให้เป็นอย่างที่คิดเถอะะะ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 16-11-2012 20:14:42

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: nunnan ที่ 16-11-2012 21:44:54

ไม่ยอมมมจะเอาอีกกกก :z3: :z3: :m31: :m31:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 16-11-2012 22:00:33

อยากอ่านตอนพิเศษษษษษษษษษ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: yogurtjung ที่ 16-11-2012 23:57:27

จบแบบนี้ไม่เอา มาต่ออีกแง!!!~

อยากอ่านไปอีกเยอะอ่า T^T

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 17-11-2012 00:11:12

 :a5: :a5:จบแบบนี้ได้งัยอะ :z3: :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 17-11-2012 10:43:15

แง้ว  ทำไมจบไวจัง  :sad4: :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: AnimajuS ที่ 17-11-2012 13:20:36

จบซะและ  o13

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: gupalz ที่ 17-11-2012 13:47:25

จบเร็วจังอ่ะ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: LSK ที่ 17-11-2012 17:14:19

จบแล้วเหรอ  :sad4:  :sad4:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: redcapet2013 ที่ 17-11-2012 20:24:57

เหยย...........จบแบบนี้ได้ยังไง........มาเลยมาต่อเลย.....ห้วน......สั้น.......ไร้อารมณ์.......ค้างมาก........ไม่เอานะ......Please........มาต่อเหอะ.........MimicClub.........ยืดรายละเอียดต่อออกอีกสักหน่อยเถอะ......ขอร้องหล่ะ.............นะ..... :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 17-11-2012 22:32:54

จบแล้วเหรอ

เร็วจัง

คิโบคนเดียวปวดหัวตลอดเรื่อง 555+

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: yowyow ที่ 17-11-2012 22:59:15

อ่าวววววววว จบได้ไงอ่าาา สองครอบครัวนี้เค้ายังไม่ยอมรับกันเลยยยย  :z3: :z3: :z3:

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>>ตอนจบ 16/11/55 p5
เริ่มหัวข้อโดย: MimicClub ที่ 18-11-2012 17:13:54

ทายซิใครเอ่ย

(http://www.globalfashionreport.com/images/th/377587.jpg)


(http://static.tlcdn2.com/data/7/pictures/0213/09-18-2012/p177bq6rcrl6qr5k1suv1mk2107j3.jpg)

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>> 17/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: Der Adler ที่ 18-11-2012 18:36:35

ใช่ยูคิกะคิโบ อ่ะเปล่า

น่ารักมากเลยอ่ะ :กอด1: :L2:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>> 17/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: CarToonMiZa ที่ 19-11-2012 11:53:39

จบแบบนี้เหรอไม่น๊าาาาาาาาาา :z3:

แต่รูปนี่คิโบกับยูคิใช่ป่าว..

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>อัพ>> 17/11/55
เริ่มหัวข้อโดย: aoaer ที่ 19-11-2012 14:39:42

จบอย่างนี้เลยหรอ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Rein_Force ที่ 22-01-2013 00:50:39

สนุกดีอิอือ  o13 o13

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: chiji ที่ 22-01-2013 15:38:30

จบแล้วเหรอคะ ไม่มีต่อเหรอคะ o13

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ka[ze]na ที่ 22-01-2013 16:03:37

เหอะๆๆๆ ดีแหะ คนแต่งชอบ Dir en grey เหมือนกันเลยอ่ะ กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!

น่ารักดี สนุกด้วย ^o^

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 23-01-2013 19:37:16

อลเวงมากมาย555

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Aomampapeln ที่ 23-01-2013 23:01:58

จบงี้เลยหรอทำร้ายจิตใจอะ
แต่ก็สนุกดีนะ
3ครอบครัวอลเวง+อลวนสนุกป่วนได้ใจเลยอะ^,^'

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 23-01-2013 23:03:44

เรื่องสนุกดี ขอบคุณเรื่องดีๆ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ekonut ที่ 24-01-2013 00:02:31

จบไวมาก มีภาคต่อมั้ยค่ะ.  o13

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: paintshinki ที่ 24-01-2013 07:15:24

จบแล้วหรอยังสนุกอยู่เลยอยากให้มีต่ออ่าาาาาา :z3:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mint_852 ที่ 25-01-2013 02:14:25

จบแล้วหรอ มันค้างๆยังไงไม่รู้ :z3:
อยากอ่านตอนพิเศษเพิ่มจัง :3123:
ไม่รู้มีมั้ยแต่อยากให้มีอ่ะ :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: kamikame ที่ 25-01-2013 10:46:46

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
สนุกมากมาย อิอิ
คิโบ น่าร๊ากกกกก >///< ยูคิจอมหื่น หุหุ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 25-01-2013 15:33:47

จบซะแล้ว o13

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: sanri ที่ 26-01-2013 01:37:12

เง้อ เล่นเอาจบดื้อๆแบบนี้เลยหรอคะเนี่ย  o2
ขอตอนพิเศษต่ออีกซักติ๊ดก็ยังดีน๊า  :impress:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Sohso ที่ 27-01-2013 05:25:27

น่ารักจริง แต่จบงี้เลยหรอ แล้ว๕ุทาคุกับโควตะอ่ะ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 28-01-2013 05:37:40

สึคุมุอิจิรุน่ารักดี คิโบวอย่างซนเลยนะนั่น ยูคิก็ไม่ค่อยเลยนะ แล้วโควตะทาคุใช่ไหมนะนั่น

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: tegomon ที่ 28-01-2013 15:11:41

ต่อเถอะนะ กำลังน่ารักเรยอ๊ ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Lemon_Tea ที่ 28-01-2013 20:19:39

เพิ่งจะได้อ่านเรื่องนี้
แลดูวุ่นวายตั้งต้นเรื่องยันจบเรื่อง
หรือไม่ก็วุ่นกันทะลุจอออกไปแล้ว
เอาเถอะ ปล่อยหลานเขาไปเถอะคุณตา

ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆเรื่องนี้นะ^^P

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Umiko ที่ 29-01-2013 21:11:53

สนุกมากเลย...คิโบน่ารักมาก

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Laloly ที่ 02-02-2013 20:09:49

อย่าพึ่งจบมาต่อก่อนนนนนนนนนน  :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: sylvia ที่ 14-03-2013 15:18:45

อ๊ากกกก รีบจบไปไหนนนน~  :m15:   :seng2ped:

แต่ยูคิกับคิโบ  น่ารักมากๆ เลย >.,<    :L2:   :L2:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Nbear ที่ 16-03-2013 11:42:38

จบเร็วจัง อ่านเพลินๆอยู่เลย สนุกมาก 555+

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: cinquain ที่ 16-03-2013 19:58:10

สนุกมากๆค่ะ คิโบดื้อได้ใจพอๆกันกับคุณตา
เชื้อไม่ทิ้งแถว ^^

แต่มาต่ออีกนิดก็ดีไหมคะ อยากเห็นทาอิจิวิ่งไล่ตามหลาน
เหมือนหนังอินเดียอ่ะค่ะ 555

ขอบคุณคุณMimicClubสำหรับเรื่องเฮ้วๆนี้ค่ะ  :mc4:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: zeeds ที่ 17-03-2013 03:18:28

วุ่นวายจริงสามตระกูลนี้5555 แต่ก็สนุกมากๆเลยครับ ขอบคุณครับ ^^

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ขนมสัมปันนี ที่ 19-03-2013 09:25:01

 :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 20-03-2013 17:33:19

อ่านรวดเดียวจบ  เนื้อเรื่องน่ารักดีนะ  อ่านแล้วไม่เครียด  555

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Dark_Evil ที่ 21-03-2013 02:18:54

อ่านไปแล้ว เขิล น่ารักมากกก 
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: FFS_Yaoi ที่ 28-03-2013 11:24:07

 :ruready :ruready

จบแบบ มึนๆๆ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ployspy ที่ 04-04-2014 18:40:41

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เป็นเรื่องที่น่ารักมากกกกกกกกกกก  :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
อ่านไปนั่งยิ้มไป อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย o18 o18 o18
เขิลลลลลลลลลลลลลล แต่ว่า จบได้เรียนมากค่ะ  :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ถ้ามีตอนพิเศษต่อจะเป็นพระคุณยิ่งงงงง :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 07-04-2014 18:27:57

 o13

หัวข้อ: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กแสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ~ ฤดูใบไม้ผลิ ~ ที่ 08-04-2014 19:17:57

สนุกกับความแสบของคิโบ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: one ที่ 08-04-2014 20:01:48

 :mc4:  คิโบ น่ารักจริงๆ  ขอบคุณคะ   :-[

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: maybe-yy ที่ 08-04-2014 23:53:08

 :a5: ห๊ะจบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆขรรมแป๊บอย่างน้อยก็แฮปปี้ประหลาดๆ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: yuyie ที่ 13-04-2014 21:07:09

 :pig4:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: astsuno ที่ 13-04-2014 21:35:57

 :-[ :-[

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: arale ที่ 22-04-2014 19:30:58

ดื้อได้ใจมากอ่ะ คิโบ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: filmzee ที่ 23-04-2014 14:41:22

น่ารัก    :katai2-1:    :haun4:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: nishiauey ที่ 23-04-2014 21:03:53

ไม่ยอมมมจะเอาอีกก

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: CorNnE PRiNCeS ที่ 11-05-2014 16:15:34

เป็นตระกูล ที่ ฮา ดี

ขอบคุณมากมาย นะคับ


 :hao6:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: hibarihao ที่ 11-05-2014 19:42:06

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: pogpax ที่ 12-05-2014 21:49:54

จะมีตอนพิเศษใหมน๊า  :call: :call: :call:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 16-05-2014 18:32:52

รั่วกว่านี้มีอีกมั้ย

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: parismewsanmusic ที่ 25-05-2014 00:24:49

มึนด้วยคนนน
 :ruready :ruready

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 02-07-2015 14:15:49

อ่อยกำลังอ่านเพลินๆ จบซะละ คิโบนี่หนูเป็นผู้แปลงดพศมารึเปล่า หุหุ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: makone ที่ 02-11-2015 09:02:37

 o22 จบแล้วเหรอค่ะ น่าจะมีต่ออีกซะนิดนึง  :hao3:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-11-2015 01:31:30

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 08-11-2015 21:29:00

คิโบนี่เป็นสุดยอดตัวแสบเลยจริงๆนะ!!! อยากจะทำโล่ให้เลยอ่ะ5555
แต่อยากอ่านต่ออ่ะคร้าบบบบบบ ขอตอนพิเศษสัก2-3ตอนไม่ได้หรอกค่ะ :call: :hao5:
 :pig4:

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 09-11-2015 10:55:25

คิโบ น่ารักอะ  ชอบคุณตาทั้ง2มากมาย เหมือนเด็กแย่งของเล่น คึคึ

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: ปุกปิกกุ๊กกิ๊ก ที่ 09-11-2015 11:15:39

จบเเล้วหรอไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆไม่จริง

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Be mine ที่ 27-02-2016 21:57:03

ฮืออออT^T คุณคนแต่งใจร้าย เป็นการจบแบบหักดิบมาก เค้าตะเตือนไตนะเค้าตะเตือนไต

หัวข้อ: Re: เจ้าพ่อมาเฟีย VS เด็กเเสบจอมดื้อ >>ย้ายเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 21-10-2018 01:58:57

 o13