พิมพ์หน้านี้ - "Cloud"
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: MyTeaMeJive ที่ 14-09-2012 14:50:10
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ สรุปข้อสำคัญดังนี้ 1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ 3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ 4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม 5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว 6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน 7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง 7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด 7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ 7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 ทุกสิ่งทุกอย่างในเรื่องนี้คือเรื่องสมมุติ cloud ตอนที่ 1 สภาพศพที่ถูกเผาจนไหม้เกรียมในภาพข่าวโทรทัศน์ ของรายการข่าวภาคเที่ยง ทำให้นักศึกษาหลายคนในโรงอาหารทำหน้าตาเหยเก บางคนพูดเสียงดังเผื่อไปถึงโต๊ะอื่น ว่าภาพข่าวแบบนี้ทำให้อาหารมื้อนี้หมดอร่อย แต่มีไม่น้อยเหมือนกันที่ยังกินต่อไปได้ตามปกติ ขณะที่นิยุต หรือ ไข่ตุ๋นนั่งดูข่าวด้วยความรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ แต่ก็ดูไปจนจบ แล้วหันไปหามะพร้าว หนุ่มแว่นเพื่อนรักที่กำลังละเลียดขนมน้ำกะทิเหมือนกับว่ามันอร่อยมากจนไม่อยากให้หมด "ไปซื้อมากินอีกถ้วยสิ" ไข่ตุ๋นพูดเรียบๆ เพื่อนคู่หูตัวกลม เหมือนแว่นกลมที่ใส่อยู่ส่ายหน้า "ที่มันอร่อยเพราะกินถ้วยเดียวนี่แหละ ถ้ามากกว่านี้ก็ไม่อร่อยแล้ว" ไข่ตุ๋นหัวเราะเหมือนพ่นลมออกจมูก ท่าทางที่ชวนให้คนที่ไม่รู้จักรู้สึกเหมือนกำลังดูถูก แต่สำหรับเพื่อนสนิทอย่างมะพร้าวรู้ว่า มันหมายถึง ตามสบาย อยากทำอะไรก็ทำไป "มึงไม่กินหรือ" "ไม่หรอก ตามสบาย" นั่นแหละ ไข่ตุ๋นมันมักจะมีคำพูดที่ขัดกับการแสดงออกเสมอ มะพร้าวยิ้มกว้างกินขนมต่อจนแทบขูดถ้วย ไข่ตุ๋นที่นั่งมองก็หัวเราะแปลกๆ เหมือนเดิม "ไปซื้ออีกถ้วยเถอะน่า กูรอได้" "พรุ่งนี้เหอะ วันนี้ขอบใจนะที่มานั่งดูกูกิน” หนุ่มอารมณ์ดีพูดขำๆ “แล้วพรุ่งนี้มึงจะมาโรงอาหารเป็นเพื่อนกับกูอีกมั้ย" "ก็ได้" หนุ่มรูปร่างผอมบางรับคำเพื่อน แล้วคว้ากระเป๋าหนังสะพายข้าง ตอนที่เดินออกมาหลายคนส่งยิ้ม และคำทักทายว่าวันนี้คู่หูเดินข้ามฝั่งมากินข้าวถึงโรงอาหารกลางของมหาวิทยาลัย ได้ "กูอยากกินรวมมิตรป้าจิตร ไข่ตุ๋นมันเลยมาเป็นเพื่อน" มะพร้าวตอบทุกคำถามท่าทางเหมือนนักการเมืองหาเสียงเลือกตั้ง ขณะที่ไข่ตุ๋นแค่ยิ้มจางๆ ทั้งต้องเป็นฝ่ายมายืนรอ มะพร้าวคุยกับคนโน้นคนนี้ ระหว่างรอมีสายเรียกเข้า หนุ่มหน้าหวานกดรับสายโดยที่ไม่ได้มองหน้าจอด้วยซ้ำ "อยู่โรงอาหารกินข้าวเพิ่งเสร็จ" จากนั้นก็ตามมาด้วยประโยคแบบถามมาตอบไป จนมะพร้าวที่มายืนฟังกระทั่งวางสายไปยังไม่เข้าใจสักประโยค เลยต้องถามซ้ำ "พี่สาวมึงหรือ" "อือ” “เขาเป็นอะไร" "ไปฮ่องกง 3 วัน" "อ้าว แล้วเขาไม่เรียนหรือไง" "ก็ขาดเรียนไง" ไข่ตุ๋นตอบย้อนประโยคของเพื่อน ทำให้มะพร้าวขมวดคิ้วนิ่วหน้าท่าทางคิดหนักเหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆ "ม.เอกชนเขาไม่นับชั่วโมงเรียนหรือไงวะ พี่สาวมึงขาดเรียนบ่อยขนาดนี้ ทำงานกลุ่มใครจะให้เข้ากลุ่มด้วย" เลิกเรียนไข่ตุ๋นกลับเข้าห้องพักในคอนโดฯ หรูที่เงียบเหงา เพราะแม้จะอยู่กับพี่สาวกันตามลำพัง 2 คน แต่บรรยากาศระหว่างพี่น้องกลับเต็มไปด้วยความห่างเหิน ส่วนหนึ่งคือนิสัยของไข่ตุ๋นเองที่มักจะนิ่งเฉยเหมือนไม่สนใจใคร อีกส่วนหนึ่งคือเรื่องราวที่หวาน พี่สาวฝาแฝดพบเจอมาในอดีต เรื่องราวที่ไม่ควรจดจำ แผลร้ายที่ควรให้วันเวลาเป็นยารักษาแผลที่เกิดขึ้น แต่ไข่ตุ๋นรู้ดีว่าตัวของพี่หวานเองนั่นแหละ ที่เป็นคนกรีดแผลนั้นไม่ให้หายสักที เมื่อพระอาทิตย์ตกดินหนุ่มตัวเล็กก็ออกจากที่พักตรงไปที่ร้านเหล้าเล็กๆ เปิดเพลงรุ่นคุณพ่อ ลูกค้าบางตา "น้าเก้งสวัสดีครับ" "เออ มาเข้าที่เลย วันนี้มีลูกค้าตั้งแต่ยังไม่หกโมงเย็น กูละเหลือเชื่อ" ไข่ตุ๋นเข้าประจำที่เค้าน์เตอร์แคชเชียร์ งานที่ทำสัปดาห์ละ 2 วันคืนวันพุธกับพฤหัสบดี เพื่อให้พนักงานประจำได้หยุดงานตามกฎหมายกำหนด ร้านนี้ เป็นของน้าเก้งน้องชายแท้ๆ ของแม่ ตอนนี้น้าเก้งอายุมากกว่า 40 ปีแล้ว อ้วนพุงพลุ้ยเหมือนคนท้อง 7 เดือน หัวล้านเข้าไปครึ่งหัว ดื่มได้เรื่อยๆ อ้างว่าเป็นเจ้าของร้าน ส่วนน้าสาวที่เป็นน้าสะใภ้ก็จมอยู่ในครัว แต่คนนั้นดื่มแก้วเดียวก่อนเริ่มงาน อ้างว่าถ้าไม่ดื่มจะทำอาหารไม่อร่อย อาจเรียกได้ว่าน้าเก้งกับน้าสาวเป็นคนที่ไข่ตุ๋นพูดคุยให้ความเคารพและวางใจเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฟังมากที่สุด แต่ถึงจะบอกว่ามากที่สุด ก็ยังมีหลายเรื่องที่ไข่ตุ๋นไม่ได้เล่าให้ฟังเหมือนกัน ส่วนความสัมพันธ์ระหว่างน้าทั้งสองคนกับหวานยิ่งห่างออกไปอีกไกล เพราะมาทีไรน้าก็มักจะให้หวานช่วยงาน ไม่ใช่ให้มานั่งดื่มเหล้า ดังนั้นหวานก็เลยเลิกมาที่ร้านนี้ ย้ำอีกครั้งว่านี่คือร้านเหล้าที่มีลูกค้าคือกลุ่มคนอายุมากกว่า 35 ปีไปจนถึงรุ่นเกษียณ มุมหนึ่งของร้านเป็นตู้หนังสือกำลังภายใน ที่เปิดไฟสว่างให้อ่านหนังสือเสียด้วยซ้ำ ส่วนเจ้าของร้าน 2 คนชอบทำท่าเหมือนมีลูกค้าแน่นร้านอยู่ตลอดเวลา ทั้งที่มันค่อนไปทางโหรงเหรง ที่สามารถดำเนินกิจการอยู่ได้เพราะลูกค้าประจำที่แวะมาดื่มสักคนละแก้ว หรือเบียร์สักขวดก่อนกลับบ้าน แบบที่มากันเป็นกลุ่มใหญ่ดื่มกันยาวจนปิดร้าน ตั้งแต่ไข่ตุ๋นมาช่วยงานที่ร้านนี้ มันเคยเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ก็เอาเป็นว่า ร้านของน้าเก้งอยู่ได้เพราะลูกค้าเก่าแก่ดั้งเดิมนี่แหละ ลูกค้าโต๊ะใกล้ห้องน้ำร้องตะโกนเรียกน้าเก้งเพื่อสั่งอาหารเพิ่ม ทำให้ไข่ตุ๋นเงยหน้าขึ้นจากสมุดบัญชีเครื่องดื่ม แต่ดวงตากลมๆ กลับมองผ่านลูกค้าที่กำลังสั่งของไปที่ลูกค้าอีกคนที่นั่งดื่มเบียร์อยู่มุมห้อง พิจารณาจากรูปร่างหน้าตา น่าจะอยู่ราว 30 ถือว่าเป็นลูกค้าที่อายุน้อยที่สุดของร้านนี้แล้ว พอไข่ตุ๋นมองมา ลูกค้าก็ยกมือเรียก หนุ่มตัวเล็กหยิบสมุดโน๊ตเล่มเล็กกับปากกาเดินไปหา "ครับ" "เบียร์อีกขวด" ตากลม ๆ เหลือบมองแก้วเบียร์ที่พร่องไปนิดเดียว แล้วจดข้อความตามที่สั่ง "ไก่อบเกลือด้วยมั้ยครับ" ลูกค้าพยักหน้า ขณะที่น้าเก้งเอากระดาษที่จดคำสั่งของลูกค้าอีกโต๊ะมาส่งให้ "ตุ๋น ฝากเอาไปให้น้ามึงในครัวด้วย" ไข่ตุ๋นรับกระดาษ แล้วหันมาทวนรายการที่สั่ง "เบียร์กับไก่อบเกลือนะครับ" แต่เมื่อไข่ตุ๋นยกอาหารมาวางให้ เบียร์ในแก้วยังอยู่เท่าเดิม และอาหารก็ไม่พร่องไปแม้แต่นิดเดียว จนกระทั่ง 5 ทุ่มครึ่ง ไข่ตุ๋นเดินมาหาน้าชายที่นั่งคุยอยู่กับลูกค้าขาประจำอีกโต๊ะ ไม่ต้องพูด แค่หันมาเห็นว่าหลานลุกมาหาน้าชายก็ยกมือ "จะกลับแล้วหรือ ไปบอกน้ามึงด้วย เขาจะได้เริ่มเก็บของในครัว" หนุ่มตัวเล็กรับคำสั่ง แต่ยังหันไปมองลูกค้าที่มุมร้านอีกครั้ง เห็นว่ามองมาเหมือนเดิม จนกระทั่งเดินออกมาจากครัวจะหยิบกระเป๋าที่เค้าน์เตอร์ ลูกค้าคนนั้นถึงได้เดินมาบอกให้คิดเงิน ไข่ตุ๋นยื่นบิลให้ รับเงินทอนเงินเสร็จ ก็เดินมาไหว้น้าชายกับน้าสะใภ้ แล้วออกมาที่รถ เสียงต่ำๆ ทักทายอยู่ใกล้ๆ "รถรุ่นใหม่มันน่าจะเกินฐานะแคชเชียร์ร้านเหล้าทำงานวันละไม่ถึง 6 ชั่วโมง" ไข่ตุ๋นตั้งท่าเตรียมพร้อม หันมามอง ลูกค้าคนนั้นก้าวเข้ามาหา มือใหญ่แตะที่รถท่าทางเหมือนชื่นชม "มีธุระอะไร" เมื่อมองดูใกล้ๆ ชายหนุ่มคนนี้อยู่ในขั้นหล่อมาก เพียงแต่สังหรณ์ในใจมันรุนแรงเกินกว่าที่จะมาชื่นชมคนหล่อ "เป็นอะไรกับสกาว" ไข่ตุ๋นไม่ตอบ แต่หันไปจะเปิดประตูรถ คนตัวโตเลื่อนตัวเข้ามายืนพิงประตู หนุ่มตัวเล็กจิ๊ปาก ท่าทางรำคาญ "สกาวอยู่ไหน" "ไม่รู้" ท่าทางของคนตัวโตไม่ได้เชื่อที่ไข่ตุ๋นพูดเลยสักนิด ทั้งกลับไปถามเรื่องเดิมอีกครั้ง "นี่รถของเธอ หรือของใคร" "ของผม" "แล้วสกาวล่ะ" ไข่ตุ๋นขมวดคิ้วแน่น เหมือนริมฝีปากที่ปิดแน่นสนิท ท่าทางของคนตัวโตยังคงดูเหมือนเล่นเกม "เอาอย่างนี้ โทรหาสกาว แล้วบอกเขาว่า ชิณณะ...มาถามหาของกับเงินที่ขโมยไป" สีหน้าของหนุ่มตัวเล็กเปลี่ยนไปเพียงวูบเดียว แล้วก็กลับมาเฉยเมยไม่สนเหมือนเดิม ทำให้คนที่มาทวงเงินพูดต่อ “รู้มั้ยว่าเงินกับของที่เขาเอาไปน่ะเท่าไหร่” หนุ่มตัวเล็กยังคงไม่สนใจเช่นเดิม “2 ล้าน” ไข่ตุ๋นทำตาโต แต่ปิดปากสนิท ขณะที่คนตัวโตพูดต่อไป "เอามาคืนฉัน ก่อนที่ฉันจะแจ้งความ พรุ่งนี้ฉันจะมาเอาคำตอบ" คนตัวโตออกคำสั่งแล้วหันกลับไป ไข่ตุ๋นกลอกตาครุ่นคิด "พรุ่งนี้ยังไม่ได้" "แต่ฉันต้องการคำตอบภายในวันพรุ่งนี้" ไข่ตุ๋นยังคงขมวดคิ้วแน่น "ไม่ได้ เพราะเขาไม่อยู่" คนตัวโตเดินกลับมายืนอยู่ข้างหน้า เริ่มเชื่อว่าสกาวไม่อยู่จริงๆ "เขาไปไหน" "ผมไม่รู้ เขามักจะบอกว่าไปที่หนึ่งแต่มีรูปถ่ายว่าไปเที่ยวอีกที่หนึ่งอยู่บ่อยๆ อาทิตย์หน้าค่อยมาเอาคำตอบ" คนตัวโตแค่นเสียงหัวเราะ "อาทิตย์หน้า คิดว่าฉันโง่นักหรือไง กว่าจะถึงตอนนั้นเธอก็หนีหายไปไหนแล้วไม่รู้" หนุ่มตัวเล็กกำหมัด พยายามระงับความไม่พอใจ "ทำไมผมต้องหนี ในเมื่อมันเป็นเรื่องระหว่างคุณกับพี่" "งั้นเอาที่อยู่ของสกาวมาให้ฉัน" "ก็บอกอยู่นี่ไงว่า ผมไม่รู้" "แล้วเขาพักอยู่ที่ไหนในกรุงเทพฯ" หนุ่มตัวเล็กกระตุกยิ้มมุมปากแบบเหยียดๆ "นี่คุณโง่ถึงขนาดที่โดนคนที่คุณไม่รู้แม้กระทั่งว่า บ้านเขาอยู่ไหน หลอกเอาเงินไปตั้ง 2 ล้าน" คนตัวโตตอกกลับด้วยประโยคที่ทำให้ไข่ตุ๋นชาไปทั้งตัว "เพราะฉันรู้จักกับสกาวแบบที่ต้องเดินเข้าโรงแรม ถึงจะทำอะไรได้อย่างที่เราอยากทำ แต่ทำที่บ้านไม่ได้ไง” ทั้งที่ตอนที่รับเบอร์โทรของชิณณะมา อาการตกใจของไข่ตุ๋นจะยังไม่ได้ดีขึ้นสักเท่าไหร่ แต่เพราะนิสัยที่เงียบไว้ก่อนทำให้ชิณณะมองว่า มันคือประหลาดใจที่ไม่ได้มากมาย ...พี่กับน้อง ไม่ต่างกันอย่างภาพที่เห็นภายนอกนักหรอก.... หวานกับสกาวคือคนๆ เดียวกัน เธอคือพี่สาวฝาแฝดหากนับตามเวลาคลอดไข่ตุ๋นเกิดก่อน แต่ตามความเชื่อไข่ตุ๋นคือน้องชายและหวานคือพี่สาว เธอไม่เคยพอใจกับทุกอย่างรอบตัว ไม่ชอบแม้กระทั่งชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ ถึงกับเปลี่ยนชื่อเป็นสกาวเมื่ออายุ 20 ปี มีเพียงไข่ตุ๋นเพียงคนเดียวที่เรียกเธอว่าหวานแล้วไม่โดนด่ากลับ บางทีสิ่งเดียวที่หวานพอจะชอบอยู่บ้างคงเป็นน้องชายฝาแฝดคนนี้ 2 คนพี่น้องอยู่ด้วยกันตามลำพังที่คอนโดฯ ในกรุงเทพฯ ตั้งแต่เรียนจบมัธยมศึกษาปีที่ 6 เพราะไข่ตุ๋นสอบโควต้าได้ ส่วนหวานเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเอกชน เวลาผ่านไปจนข้ามมาถึงอีกสัปดาห์ หวานก็ยังไม่ติดต่อกลับมา ทั้งไม่กลับบ้าน เหมือนกับคนที่บอกว่าชื่อชิณณะ คนนั้นก็ไม่ได้มาที่ร้านน้าเก้งอีก มันก็พอจะหายใจได้คล่อง เพราะในเวลาที่ยังไม่รู้ว่าพี่สาวเอาเงินเอาของมาจริงหรือไม่ ถ้าเขามาทวงอีก ก็คงได้แต่ผัดผ่อนไปเรื่อย แบบนี้มันเหมือนคนไม่มีความรับผิดชอบ แต่จะให้ผลีผลามรีบใช้เงินให้เขา มันก็ไม่ถูกต้องอีก จนกระทั่งวันหนึ่งที่มหาวิทยาลัย ไข่ตุ๋นเลิกเรียนเดินกลับมาที่รถแล้วเห็นคนๆ นั้นยืนอยู่ "ไง แค่เห็นฉันก็หน้าซีดเลยหรือ" ...ที่จริงสีหน้าของเด็กหนุ่มคนนี้ ไม่ได้ซีด เพียงแต่ดูเหมือนคาดไม่ถึงที่จะมาพบกันที่นี่... ...แต่พอพบกันเป็นครั้งที่ 2 มีความรู้สึกว่า อย่าตีความท่าทางและคำพูดของหนุ่มคนนี้ว่ามันจะตรงกับความรู้สึกที่แท้จริง.. "พี่หวานยังไม่ติดต่อมา" ไข่ตุ๋นบอกทันที คนตัวโตขมวดคิ้วแน่น เพราะที่ผ่านมารู้จักหญิงสาวในชื่อสกาว แต่หนุ่มหน้าใสคนนี้เรียกเธอว่าหวาน "มีอะไรหรือ พี่สาวมึงก่อเรื่องอีกแล้วหรือไง" มะพร้าวผู้หวังดียื่นหน้าเข้ามาถาม มะพร้าวเป็นอีกคนที่รู้ว่า สกาวกับหวานคือคนๆ เดียวกัน ไข่ตุ๋นไม่อยากให้เพื่อนรู้เรื่องเลยหันไปบอกกับชายหนุ่ม "ขอเบอร์คุณ ถ้าเขาติดต่อมาเมื่อไหร่ ผมจะบอก" ดวงตาสีเข้มของคนตัวโตมองมาอย่างรู้ทัน รอยยิ้มที่ไม่น่าไว้วางใจฉายชัด ยังไม่ยอมบอกเบอร์โทร แต่กลับบอกชื่อร้านและเวลานัดตอน 2 ทุ่มแล้วหันกลับไปทันที ไข่ตุ๋นถอนหายใจยาว หันไปบอกเพื่อนรักให้ขึ้นรถ ใจดีวนรถไปส่งเพื่อนถึงหน้าบ้านแล้วถึงได้กลับมาที่คอนโดฯ ตัวเอง เปิดลิ้นชักหยิบสมุดบัญชีมาเปิดดูตัวเลขที่มันมีอยู่ไม่ถึงล้านแล้วถอนหายใจอีกที ตลอดเวลาของการคิดทบทวนเรื่องทั้งหมดครั้งแล้วครั้งเล่า และยิ่งเข้ามาที่ห้องพักในคอนโดฯ เห็นสภาพแวดล้อมในห้อง ทุกสิ่งย้ำว่า สิ่งที่ชิณณะบอกคือความจริง พี่สาวฝาแฝดคนนี้ใช้เงินเกินกว่าที่พ่อแม่ส่งมาให้ใช้ไม่รู้กี่เท่าตัว ทั้งกิน ดื่ม เที่ยว ซื้อของใช้ราคาแพง เป็นความฟุ่มเฟือยที่ทำให้ไข่ตุ๋นเป็นกังวลว่าพี่สาวเอาเงินมาจากที่ไหน แต่ถามไปพี่สาวก็ยักไหล่ไม่แคร์ ทุกอย่างเปลี่ยนไปตั้งแต่วันที่เข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯ ช่วงก่อนเข้ามหาวิทยาลัย เปลี่ยนไปเมื่อไข่ตุ๋นไปเฝ้าพี่สาวที่อยู่ในสภาพร่างกายบอบช้ำที่โรงพยาบาล และเปลี่ยนไปมากขึ้นเรื่อยๆ นับจากนั้น .... จอดรถไว้ที่ลานจอดด้านหลังร้านเสร็จ ไข่ตุ๋นพลิกโทรศัพท์ดูหน้าจออีกครั้ง ยังคงไม่มีโทรศัพท์จากพี่สาวคนที่หายไปเกือบ 2 อาทิตย์แล้ว อีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้รู้สึกว่าน้ำที่กำลังท่วมปาก กำลังไต่ท่วมสูงจนจะถึงจมูก ท่วมหัวอยู่รอมร่อ คือผู้ชายคนที่นัดมาเจอในวันนี้ เป็นคนแรกที่ตามหาหวานมาจนพบ แล้วมันก็คงไม่ยากหากเขาจะตามต่อไปจนถึงพ่อกับแม่ ถ้าเรื่องที่หวานเอาเงินเขาไปถึงหูพ่อกับแม่ มันก็ต้องโยงไปถึงเรื่องอื่นอีกมากมาย ไข่ตุ๋นใช้กำปั้นเคาะที่หน้าผากของตัวเองก่อนก้าวลงจากรถเดินกลับมาที่ร้าน พบกับชายวัยใกล้เกษียณใกล้ประตูเข้าร้าน ที่หันมาทักทายอย่างคุ้นเคย เพราะเป็นลูกค้าประจำที่ร้านน้าเก้ง "ไง วันนี้หนีน้ามาเที่ยวหรือไง ไข่ตุ๋น" ไข่ตุ๋นยิ้มกว้าง ยกมือสวัสดี "ไม่ได้หนีครับ วันนี้วันหยุดผม" "อย่าบอกนะว่าวัยรุ่นอย่างไข่ตุ๋นนัดกับเพื่อนที่ร้านนี้เหมือนรุ่นแรกอย่างลุง" ไข่ตุ๋นยิ้มสุภาพ "ไม่เชิงเพื่อนหรอกครับ" หันไปเห็นคนตัวโตที่เดินตรงมาหา ท่าทางเดาได้ยากว่าออกมาจากร้าน หรือเดินมาจากลานจอดรถ พอชายสูงวัยมองตามสายตาของไข่ตุ๋นไป ก็หันมาตบไหล่ "งั้นลุงเข้าไปก่อนนะ แล้วไว้เจอกันที่ร้าน" "ครับ สวัสดีครับ" ดวงตาสีเข้มมองเด็กหนุ่มตัวผอมบางคนที่ยืนรออยู่ เห็นรูปของเด็กหนุ่มคนนี้โดยบังเอิญจากภาพที่ปรากฏหน้าจอโทรศัพท์ ในตอนที่สกาวกดหมายเลขโทรออก ทำให้พอจะรู้คร่าวๆ ว่าสกาวมีน้องชายอยู่คนหนึ่ง แต่ไม่แน่ชัดว่าเป็นน้องชายแท้ๆ หรือลูกพี่ลูกน้อง เมื่อรู้ตัวว่าโดนหลอก ชิณณะถึงได้ให้เลขานุการส่วนตัวช่วยตามหาสกาว ทำให้รู้เรื่องมากกว่าที่คิด เพียงแต่ความโกรธที่โดนผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งหลอกเอาเงินเอาของไปเป็นล้านมันมีมากกว่า ถึงกับทำเป็นมองไม่เห็นเรื่องในอดีตของสกาว แล้วสนใจแต่การตามหาตัวให้พบ โกรธ และไม่อยากเชื่อเลยว่า สกาวจะทำเรื่องแบบนี้ได้ ส่วนน้องชายของสกาวคนนี้ ตั้งแต่เห็นครั้งแรกที่ร้านเหล้าเก่าๆ ร้านนั้น ทั้งหน้าตาผิวพรรณ และลักษณะการพูดแตกต่างจากสกาวอย่างสิ้นเชิง ทำให้สองจิตสองใจว่าจะเป็นคนเดียวกับที่ได้ยินสกาวพูดโทรศัพท์ด้วย ถึงได้ถามไปว่าเป็นอะไรกับสกาว และทิ้งเวลาเพื่อตรวจสอบข้อมูลอีกครั้งถึงได้รู้ว่านี่คือน้องชายฝาแฝดของสกาวจริงๆ จนกระทั่งตอนที่เห็นว่ากำลังหัวเราะอยู่กับชายสูงอายุ กลับมีความหงุดหงิดไม่พอใจแผ่เป็นริ้วอยู่ในหัวใจ ก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่ามีสิทธิ์อะไรไปหงุดหงิดเขา "ลูกค้าหรือ" ไข่ตุ๋นไม่ตอบคำถาม เพราะน้ำเสียงของคนถามส่อแววไปทางอื่นมากกว่าการถามไปตามมารยาท มือผอมส่งสมุดบัญชีให้ "ผมมีอยู่เท่านี้" คนตัวโตรับสมุดมาเปิดดูทำให้เห็นทั้งชื่อจริงและนามสกุล...นิยุต...เปิดผ่านไปจนถึงหน้าสุดท้าย มีเงินเก็บอยู่เกือบล้าน ชายหนุ่มผิวปากหวือ "ใช้ได้สำหรับนักศึกษาที่มีอาชีพเสริม แล้วรถนั่นใครซื้อให้" เด็กหนุ่มถอนหายใจแรงๆ "ขอหมายเลขบัญชีของคุณ ผมจะได้โอนเงินให้ ส่วนที่เหลืออีกล้านกว่าๆ ผมจะผ่อนคืน" นิ้วใหญ่สอดคั่นไว้ที่หน้าแรกของสมุดบัญชีเมื่อยกขึ้นสูง "เป็นอะไรกับสกาว" "น้อง....เราเป็นแฝดกัน" โอเค ข้อมูลเบื้องต้นคอนเฟิร์มไม่มีข้อสงสัยเรื่องนี้ "เขาอยู่ที่ไหน" "ผมไม่รู้" "แล้วที่ว่าไปเที่ยวล่ะ" "ยังไม่กลับมา" คิ้วหนาขมวดแน่น "ยังไม่กลับแล้วพ่อแม่ไม่ว่าหรือไง" ไข่ตุ๋นเงียบกริบ ทำให้ชายหนุ่มเดาได้ "อยู่กันตามลำพัง 2 คนพี่น้องก็อย่างนี้ ต่างคนต่างหาเงินพิเศษใช้" ชายหนุ่มเน้นคำพูดต่อมา "ไม่รู้ว่าพ่อแม่เลี้ยงมายังไง" "เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับกับพ่อแม่ผม บอกเลขที่บัญชีคุณมา" ชายหนุ่มเก็บสมุดบัญชีใส่กระเป๋าเสื้อ "มันก็ยังขาดล้านกว่าๆ" "ผมจะหามาใช้คุณไง" "ให้เธอไปนอนกับคนอื่น หลอกเอาเงินของเขามาใช้ฉันน่ะหรือ" ทั้งสีหน้า ทั้งน้ำเสียงของคนตรงหน้ากำลังทำให้ไข่ตุ๋นอยากร้องตะโกน ว่าเมื่อไหร่จะเลิกคิดไปเอง แต่ที่ทำได้คือกำหมัดแน่น พยายามนับหนึ่งถึงร้อย "มาทำงานให้ฉันแล้วกัน เริ่มตั้งแต่วันนี้" ดวงตาสีเข้มหันไปมองรถที่จอดอยู่ "เอารถไป 2 คันคงไม่เหมาะ เธอเอารถกลับไปเก็บที่ที่พักของเธอแล้วไปรถฉัน" "นี่!" คนตัวโตเดินหลังตรงกลับไปที่รถ ทำให้ไข่ตุ๋นต้องรีบกลับไปที่รถของตัวเองบ้าง ...เอารถไปเก็บบ้านไอ้มะพร้าวได้มั้ยวะ แต่ถ้าเกิดวันหน้า เขาไปดักที่บ้านไอ้มะพร้าว มันก็ต้องรู้แน่ๆ ว่าพี่หวานไปทำอะไรไว้ แต่ถ้าเอาไปเก็บที่คอนโดฯ เขาก็ยิ่งดักได้ถูก ทีนี้ก็จะตามไปถึงห้องพัก เกิดเจอกับพี่หวานขึ้นมาวันไหน คงได้แย่กว่าเดิม "เฮ้ย สมุดบัญชียังอยู่ที่เขา โธ่โว้ย เจอพ่อกับแม่ละก็เรื่องใหญ่ ซวยที่สุดของที่สุดแล้ว"=======จบตอนที่ 1===== มันสับสนงุนงง และแสนจะอึมครึมใช่มั้ยครับ ผมก็ว่างั้น อยากจะสะ-ปอยตั้งแ่ต่ตอนแรก แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะสะ-ปอยอะไรดี เพราะขะมายคนเขียนเขามาลง เพราะเขาไม่อยู่ เขียนเสร็จตั้งนานแล้ว ไม่รู้ว่าจะดองไว้ทำอะไร 5555555555555 พบกันอีกครั้งวันอาทิตย์นะครับ พี่ไจฟ์คนเขียน ทีคนหล่อมากเป็นคนอัพทู๊ยู~~~
เรื่องใหม่ ขอต้อนรับ :mc4:
ตกลงพี่สาวเสเพลก่อเรื่องแล้วลอยชายหายไป ชิณณะเลยตามเช็คบิลกับไข่ตุ๋นแทน
อ่านั่นสิ ความลับ ความไม่รู้เยอะแยะไปหมด
ต้อนรับเรื่องใหม่ :mc4: ต้องไปใช้หนี้แทนพี่สาวซะงั้น
เรื่องน่าลุ้นตามสไตล์ไจฟ์ที ;) รออ่านก๊ะ
มาแปะก่อน เดี๋ยวเข้ามาอ่านนะจ๊ะ
อึมครึมตั้งแต่ต้นเรื่องเลย ปมเยอะมาก ทั้งไข่ตุ๋น ชิณณะ และสกาว รอติดตามตอนต่อไป :กอด1: น้องทีน้องไจฟ์
อ่านแล้วบรรยากาศอึมครึมเข้ากับบรรยากาศฟ้าร้องก่อนฝนตกรอบๆตัวจริงๆ รอติดตามตอนต่อไปครับ น่าลุ้นตั้งแต่ตอนแรกเลย
แปลก สนุก น่าติดตามอย่างมากมาย แปลกที่ไจฟ์เขียน นึกถึงว่าจะทีน้อยคนเก่ง สงสัยเมาหมัดไปเองเพราะเพิ่งเริ่มอัพ+คิดถึงทีน้อยอัพทูยู๊~ มากไปล่ะ ฮิ้ววววว~~~ เรื่องใหม่ กดบวกปล่อยเป็ดให้แฝดไข่ตุ๋นใจกล้า สงสัยว่างานของลุงน่ะ อะไร???
โอ้โห พี่สาวจอมก่อเรื่องหาเรื่องมาให้น้องชายซะแล้วววว รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะน้องทีคนหล่อมาก :กอด1: พี่ไจฟ์ก็หล่อนะตัววววววว~~~~~ อย่าได้งอลไป บวก และ บวกให้จ้าาาาาาาาาาา
ไม่ใช่อึมครึมนะ แต่มากกกกกกกก
เข่้มข้นตั้งแต่ตอนแรกเลย มาเข้าใจไข๋ตุ๋นผิดอีก แล้วนี่จะพาน้องไปไหน แล้วคุณพี่สาวไปทำอะไรไว้ +เรื่องใหม่+ไจฟฟ์กับน้องทีจ้า
เห็นชื่อคนเเต่งก็รีบคลิกเลย 55++
ติดตามๆ ตัวพี่เหมือนรู้ตัว หายเข้ากีบเมฆไปเลย
เย่ เรื่องใหม่มาแล้ววววววววววว อีตานั่นชื่อไรคะ มาถึงก็สกาวๆ แล้วยังมาบังคับแฝดน้องทำไมเนี่ยย
อึมครึม มึนงง น่าติดตาม เฮ้ๆ :mc4:
โอ๊ย เริ่มเรื่องก็ชอบ ดูเรื่องท่าทางมีปม จะรอตอนต่อไปค่ะ
เรื่องใหม่ ๆ ๆ น้องทีทำดีแล้วที่แอบขโมยมาลง :laugh:
:mc4: ต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ เห็นชื่อคนโพสต้องรีบคลิ้กเลย เรื่องนี้มันต้องแนวสืบสวนฆาตกรรมแน่ๆ เท่าที่อ่านตอนแรกอ่ะนะ เดาว่าหวานคงหายตัวอย่างลึบลับแน่ๆ แต่น่าสงสารกับประวัติของหวานก่อนเข้ามหาลัยจัง :monkeysad: รอติดตามต่อในวันอาทิตย์ค่ะ ว่าการเริ่มงานของไข่ตุ๋นคืออะไร แต่ดูท่าพระเอก?? จะติดใจมีอาการหงุดหงิดหวงแหนซะแล้ว :กอด1: +1และเป็ดประเดิมตอนแรกค่า :3123:
ตั้งหน้าตั้งตารอเรื่องใหม่ ในที่สุดก็ได้อ่านแล้วววว เรื่องนี้ดูอึมครึมจริง ๆ ด้วย...น้องไข่ตุ๋นจะทำยังไงต่อไป ขอบคุณสำหรับนิยายค่า :กอด1:
เรื่องใหม่!!!!!!!! เย้ๆๆๆๆ มีความรู้สึกสังหรณ์ตั้งแต่ตอนแรก หวังว่าไอ้ที่ออกข่าวจะไม่ใข่สกาวหรอกนะ อึ้ย~
ไม่กล้าอ่านนง่ะ. เค้ากลัว :monkeysad: แต่เห็นคุณไจฟ์กับคุณที ก็เลยมาเม้นท์แปะไว้ก่อน. แงๆ :sad4:
เห็นชื่อเท่านั้นละ กรี๊ดแข่งกับเสียงฟ้าร้อง :laugh: ก็คิดๆ และรออยู่ว่า จะมาลงเรื่องใหม่เมื่อไร ในที่สุดสองหนุ่มสุดหล่อก็ไม่ปล่อยให้แฟนๆ ต้องรอนาน ไปอ่านก่อนนะคะ +++++++++ หลังจากอ่านแล้วก็ต้องบอกว่ายังคงความตื่นเต้นและน่าติดตามเอาไว้อย่างท่วมท้น มีปริศนาให้ขบคิดมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอดีตของสกาว เรื่องที่ว่าสกาวเป็นอุปนิสัยอย่างไรกันแน่ และ....อื่นๆ สรุปก็คือ ทำให้คนอ่านอยากติดตามมากๆ แต่ที่หงุดหงิดใจเหลือเกินก็คงต้องบอกว่าเป็นคุณชิณณะคนนี้ (ซึ่งน่าจะเป็นพระเอก) แหม...คุณขา อย่าเพิ่งด่วนสรุปอะไรไปเองสิคะ ถามคนอื่นก่อนบ้างเถอะ คิดเองสรุปเองแบบนี้ น้องไข่ตุ๋นก็เสียหายแย่สิ ปล. จูจุ๊บน้องทีนะคะ บวกเป็ดและบวกคะแนนให้แล้วนะคะ :กอด1:
นิยายของพี่ไจฟ์กับน้องที เป็นอะไรที่เราไม่เคยเดาถูกเลย ฮะๆ เอาเป็นว่า จดชื่อน้องไข่ตุ๋น(ชื่อน่ากินมากกก) แล้วลุ้นว่าน้องจะคู่ใครดีกว่า อิอิ
:mc4: แนวเรื่องน่าติดตามเช่นเคย แล้วจะรอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
:mc4: :mc4: :mc4:
เย้~ เรื่องใหม่มาแล้ว~~~~ แปะป้าบไว้ก่อนนะค้าบบบบ ^^
น่าสงสารไข่ตั๋น ที่ต้องมารับเค้ราะฟ์ภาระหนี้สินของพี่สาว แต่ก็อยากรู้อะไรที่เป็นแรงขับดันให้หวานกลายมาเป็นแบบนี้ รออ่านอยู่นะจ๊ะ น้องไจฟ์ น้องที หว่านเป็ด
ย๊า~~~~~~~~~~ ขอต้อนรับเรื่องใหม่ค่า! *กระโดดกอดคอคุณไจฟ์คุณที* คิดถึงที่ซู๊ดเลย >3<
เนื้อเรื่องสนุกมากๆเลยรอติดตามนะ
:z2: 30 ยังแจ๋ว
เกือบพลาด :mc4: :mc4: คิดถึงจัง ชอบแนวนี้ อ่านแล้วต้องคิดเหมือนตอนอ่านคอสกับบาลี
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: เย้ เย้ เย้ ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุด ได้อ่านสักที่ เริ่มก็น่าติดตามเเล้ว รู้สึกว่าคุณชิณณะจะชอบไข่ตุ๋นโดยไม่รู้ตัวนะ (แต่คิดเองเออเองไปนะ) ปอลิง : ข้าวตุ๋น เราละ 5555555+++++
เปิดมาก็เป็นเรื่องเลยน้า.... ผู้หญิงนี่ ช่างสร้างปัญหาจริงๆ เล้ย... รออ่านตอนต่อไปจ๊ะ พ่อคนหล่อ 555
พี่สาวสุดแซ่บ อืมมมม .. ว่าแต่ของอะไรที่ขะมายไปหร๋าาา คุณลุงค้ายาแน่ๆเลย บวกและบวกให้น้องทีคนหล่อ ^^
รอเรื่องใหม่มาตั้งนานแนะ
ติดตามตอนต่อไป
รออ่านตอนต่อไป :z2:
เริ่มต้นก็น่าติดตามแล้ว~ จะเป็นยังไงต่อน้า~
เข้าเล้ามาวันนี้เห็นชื่อน้องไจฟ์ รีบเข้ามาอ่านในทันที อ่านแล้วก็เป็นอารมณ์ดังที่น้องที(ผู้หล่อมาก)ว่าไว้ในตอนท้ายนั่นแหละ หวานต้องเจอเรื่องร้ายๆและเจ็บปวดมากๆมาก่อนแน่เลย และเหตุจากครั้งนั้นคงส่งผลมายังพฤติกรรมของเธอในครั้งนี้ first impression ระหว่างไข่ตุ๋นกับชิณณะนี่ช่างติดลบเสียจริง
:กอด1: ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้ง...
โอ้เรื่องใหม่ๆ :z2: ชอบอ่ะชอบๆๆๆๆ o9 รอนะฮะ :')
มาแล้ววววว คอยมองอยู่ทุกวันว่าเมื่อไหร่จะมาลงเรื่องใหม่ ในที่สุด!!! สับสนบ้างบางจุด แต่ความน่าติดตามมีมากกว่า ยังคงสงสัยกับชื่อเรื่อง จะมีความสัมพันธ์กันกับเนื้อเรื่องในทางไหนหนอ
Wow ! :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
วาว วาว วาว! เรื่องใหม่มาแล้ว :กอด1: (แวะดูทุกครั้งที่เข้ามาว่าจะเห็นชื่อ jivetea เมื่อไหร่ ^ ^) ชิณณะทึกทักเอาเองว่าไข่ตุ๋นทำงานพิเศษ'อย่างนั้น' เดี๋ยวก็ไปกันใหญ่หรอก! ขอบคุณคนเขียนกับคนอัพสุดหล่อนะคะ อิอิ :pig4:
ติดตามคับ o13
งานเข้าไข่ตุ๋นสินะ
:mc4: เรื่องราวชวนติดตามมาก รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
โอ๊ะ เรื่องใหม่น่าติดตามมากๆ แล้วจะเป็นยังไงต่อเนี่ย แอบสงสารไข่ตุ๋นนิดๆ ต้องมาใช้เงินแทนพี่สาว แย่จริงๆ
คนหล่อมารับเป็ดไปเร็ว คิดถึงที่สุด รอป๋าเอามาลงนานแล้ว เปิดเรื่องมาก็ชวนให้คิด ว่าเรื่องมันจะเกี่ยวอะไรกะศพไหม้เกรียมตอนต้นรึเปล่า น่าคิดน่าติดตามจริงๆ ขอบคุณน้ำชาคนหล่อใจดี และไจฟ์นักเขียนคนขยันนะจ๊ะ
ตอนที่ 2 ชิณณะที่ขับรถตามไข่ตุ๋นหรือนายนิยุติ พลิกดูสมุดบัญชีในมือแล้วซ่อนไว้ใต้เบาะนั่งของคนขับ เมื่อมาถึงหน้าคอนโดฯ รถคันที่นำมาก็จอดชิดไหล่ทาง คนขับวิ่งลงมาบอกว่าให้รออยู่ตรงนี้ เพราะที่จอดรถด้านในเป็นที่จอดรถประจำทั้งหมด ไม่ถึง 5 นาทีก็กลับออกมา คอนโดฯ ถูกต้องตามรายงาน แถมยังเอาสมุดบัญชีมาให้ดู นับว่าน้องชายมีเล่ห์เหลี่ยมน้อยกว่าพี่สาวชนิดเทียบกันไม่ได้ แต่ไม่แน่ อย่าเพิ่งไว้ใจ เพราะนายชิณณะอาจพลาดอีก "พรุ่งนี้ผมมีเรียน" เด็กหนุ่มบอกเมื่อชิณณะออกรถ "ฉันก็ต้องทำงานเหมือนกัน" "งั้นจะเอาไง" "ก็รีบไปทำงานให้มันเสร็จไปไง" "นี่!" ไข่ตุ๋นเสียงดัง "ผมไม่นอนกับคุณนะ" "ฉันก็ไม่ได้บอกว่า ฉันจะนอนกับเธอ ยังไงฉันก็รู้จักกลัวโรคติดต่อหรอกน่า" เป็นอีกครั้งที่น้องชายของสกาวระงับความโกรธด้วยการกำมือแน่น ริมฝีปากเม้มสนิท ดวงตาเหมือนจะมีไฟลุกอยู่ข้างใน เป็นท่าทีที่ทำให้อีกฝ่ายอารมณ์ดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ งานที่ห้องจัดเลี้ยงในโรงแรมไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืองานแต่งงาน หรืองานเลี้ยงฉลองในวาระอะไร เพราะตั้งแต่บอร์ดที่แผนกต้อนรับก็ไม่ปรากฏชื่อว่ามีการจัดงานที่ห้องนี้ มาจนถึงหน้าห้องก็ยังไม่มีโต๊ะลงทะเบียน มีเพียงชายสวมชุดสูทสีเข้มหลายคนยืนอยู่ที่ด้านหน้า และเปิดประตูให้ ทั้ง 2 คนเข้าไปในห้อง “ยิ้มไว้ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งสิ้น” โต๊ะประชุมตัวใหญ่จัดวางกลางห้อง คนกลุ่มหนึ่งกำลังร่วมรับประทานอาหารพร้อมไปกับการพูดคุยเรื่องงาน ทั้งหมดเพียงหันมามองแล้วยกมือทักทาย “มาช้านะชีค” “ผมต้องไปรับน้องก่อนน่ะครับ” ทั้งที่ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงธรรมดา แต่สายตาของคนที่ร่วมโต๊ะอาหารกลับดูไม่น่าไว้วางใจ โดยเฉพาะสตรีวัยกว่า 50 ปีที่นั่งอยู่ด้านข้างของไข่ตุ๋น ที่แสดงท่าทีให้ความสนใจอย่างเปิดเผย ขยับตัวเข้ามาใกล้ ลดเสียงพูดให้เบาลงจนเหมือนกระซิบ ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ อีกฝ่ายก็จะต้องขยับตัวเข้าไปใกล้เพื่อให้ได้ยินคำสนทนาชัดเจนขึ้น แต่เพราะไข่ตุ๋นได้รับคำสั่งไว้ล่วงหน้าว่าไม่ต้องพูดอะไร ดังนั้น เด็กหนุ่มจึงเพียงแค่หันไปส่งยิ้มและปล่อยให้ชิณณะเป็นคนรับหน้าที่สนทนา และก็มีแต่ชิณณะที่ต้องเป็นฝ่ายขยับตัวเข้ามาชิดกับไข่ตุ๋น เพื่อที่จะตอบคำถามของสตรีผู้นั้น เรื่องที่คุยกันล้วนเป็นธุรกิจและผลประโยชน์ เว้นแต่สายตาจาบจ้วงจากทุกคนที่มองมา ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกผะอืดผะอม เมื่อทุกคนในโต๊ะรับประทานอาหารเสร็จก็ลุกจากโต๊ะ หัวข้อการสนทนาดูเคร่งเครียดจริงจังกว่าเดิม แต่ขณะเดียวกัน ไข่ตุ๋นก็รู้ตัวว่าได้รับความสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งจากสตรีผู้นั้น และชายสูงอายุหลายคน เป็นความสนใจที่เปิดเผยมากขึ้นว่าส่อไปทางเรื่องบนเตียง แน่นอนว่าไข่ตุ๋นยังคงปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด คือยิ้มอย่างเดียว ไม่ตอบคำถาม และไม่พูดอะไร หลัง 4 ทุ่มเล็กน้อยผู้ร่วมงานคนแรกก็ขอตัวกลัว ทำให้ชิณณะถือโอกาสลากลับพร้อมกันและเดินตามมาส่งจนถึงรถ ถ้อยคำลวนลามแปร่งหูยังคงได้ยินจนกระทั่งแขกผู้นั้นขึ้นรถ นั่งในรถกลับมาด้วยกันครึ่งทาง คนข้างๆ ที่เห็นว่ายิ้มดีตลอดการทำงาน ตอนนี้กลับหน้าขาวซีด “ผม อยากอ้วก” ชิณณะ จอดรถเทียบข้างทางไข่ตุ๋นก็ลงไปอ้วก รับน้ำดื่มมากลั้วคอล้างปากแล้วเดินกลับมาที่รถ “พี่หวาน ต้องทำอย่างนี้หรือเปล่า” “เปล่า” ดวงตากลมๆ เหลือบตามองแล้วหลับตาลง “ฉันไม่เคยพาสกาวมาแบบนี้หรอก ก็บอกแล้วว่าเราเจอกันในโรงแรม” ไข่ตุ๋นกระแทกเสียงในคอ “ยังไงมันก็สกปรกไม่ต่างกัน” “แล้วเธอสองคนพี่น้องสะอาดกว่าตรงไหน” ทั้งที่หน้ายังซีดอยู่ แต่ดวงตาที่เหมือนมีดวงไฟลุกโชนหันขวับมามองทันที ใกล้จะถึงคอนโดฯ โทรศัพท์ของไข่ตุ๋นดังขึ้น ดวงตากลมตวัดมองคนที่กำลังขับรถ โดยที่ไม่ต้องมีคำเชิญ ชิณณะเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ด้านหน้า รถหรูระดับนี้ กับเงินค่าช่วยดูแลรถอีกเล็กน้อยยามรักษาความปลอดภัยสามารถหาที่จอดรถให้ได้เสมอ “ตุ๋น ไปไหนมา” เสียงหญิงสาวดังขึ้นทันทีที่ไข่ตุ๋นเปิดประตูเข้ามาในห้อง “คุณชิณณะ” คำอุทานที่เหนือความคาดหมาย ขณะที่หญิงสาวหน้าตาละม้ายกับไข่ตุ๋นหยุดยืนนิ่งอยู่กลาง ห้อง “มากับตุ๋นได้ยังไง” ไข่ตุ๋นยักไหล่ “คุยกันซะ” หนุ่มตัวผอมบางบอกแล้วเดินตรงไปที่ห้องนอนของตัวเอง ทิ้งให้พี่สาวรับหน้ากับชิณณะตามลำพัง เสียงประตูห้องนอนที่ปิดลง เหมือนเป็นสัญญาณให้ทั้งคู่แสดงธาตุแท้เข้าหากัน ไม่มีอะไรที่ใกล้เคียงกับการเคยเป็นคนหวังดีต่อกันแม้แต่นิดเดียว "อย่ายุ่งกับตุ๋น" สกาวบอกด้วยท่าทีแข็งกร้าว หากสกาวแสดงท่าทีแบบนี้ตั้งแต่แรกพบกัน เรื่องทั้งหมดคงไม่มาถึงวันนี้ "คืนของคืนเงินของฉันมาสิ" ชิณณะก็แสดงท่าทีแข็งกร้าวเช่นกัน ที่ผ่านมาไม่เคยเรียกแทนตัวเองว่าฉัน แต่ในครั้งนี้ ไม่จำเป็นต้อใช้คำพูดดีๆ เข้าหากัน "ทำไมต้องคืน ของพวกนั้นคุณเต็มใจให้สกาวเองนะ ไหนใครๆ เล่าว่าคุณจ่ายไม่อั้น ถ้าถูกใจ" “ฉันจ่ายตามที่ขอ แต่ไม่ใช่ขโมย" "ก็ค่าบริการของสกาวไง คุณบอกเองนะว่าอยากได้อะไรขอให้บอก" ชิณณะหรี่ตา คำว่าค่าบริการของสกาวมันบอกทุกสิ่งทุกอย่างได้ชัดเจน "แต่เธอไม่ได้บอกว่าอยากได้บัตรเครดิตฉัน" หญิงสาวยิ้มเยาะ "อยากได้บัตรคืนหรือ" "เงินทั้งหมดที่เธอเอาไปต่างหาก" "ไม่มี" "ไม่ใช่ว่าเอาไปซื้อรถให้น้องชายหรือไง" หญิงสาวแสยะปาก ยิ้มหยียด "ตุ๋นมันเก็บเงินซื้อของมันเองต่างหาก" "หาเงินด้วยวิธีเดียวกันกับเธอหรือไง" ตาของสกาววับด้วยความโกรธจัด "อย่าเปรียบเทียบสกาวกับตุ๋น คนอย่างมันทำอะไรแบบนี้ไม่เป็นหรอก มันก็ดีแต่เงียบนั่งบื้อเหมือนคนเป็นใบ้ วางท่าเป็นคุณชาย ยิ่งสกาวทำเลวมันก็ยิ่งทำเป็นคนดี" หญิงสาวหลับตาแน่น แต่พอลืมตาขึ้นอีกครั้งท่าทีก็เปลี่ยนไป "จะคืนให้เฉพาะเงินจากบัตรเครดิตก็แล้วกัน ส่วนของอย่างอื่นน่ะ สกาวถือว่าคุณเต็มใจให้ เพราะฉะนั้นก็จะไม่คืน" "ไม่คืนหรือขายไปหมดแล้ว" สกาวยักไหล่ หันกลับไปนั่งไขว่ห้างที่โซฟาตัวสวย "ขาย" ชิณณะเดินตามมายืนอยู่อีกด้านของโต๊ะตัวเล็กด้านหน้าโซฟา "เธอมีเรื่องอะไรให้ต้องใช้เงินมากมายขนาดนั้น" ที่ถามไม่ได้เพราะเป็นห่วง แต่เพราะกำลังสงสัย ในเมื่อครอบครัวก็ดูมีฐานะ แต่กลับใช้เงินตั้ง 2 ล้านภายในพริบตา หญิงสาวตอบโต้ทันที "ทำไมไม่จ้างนักสืบล่ะ ตามหาสกาวมาจนเจอแล้ว จะยากอะไรกับไอ้แค่สกาวเอาเงินไปทำอะไร" ดวงตาสีเข้มเบนไปที่ประตูห้องนอนของไข่ตุ๋นที่ปิดอยู่ คาดเดาได้ว่าเจ้าของห้องจะได้ยินทุกคำพูด สกาวผุดลุกขึ้นทันที "อย่า ยุ่ง กับตุ๋น" "เธอขู่ฉันไม่ได้ผลหรอก" "ไม่ได้ขู่ เพราะสกาวทำได้มากกว่านั้น" "เพื่อปกป้องตัวเองหรือเพื่อปกป้องน้องชาย" "จะเพื่อใครก็ช่างเถอะ" สกาวเสียงดังลั่น จนไข่ตุ๋นต้องออกมาจากห้อง "พี่" "ตุ๋น แกไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้" "ช้าไปแล้วสกาว" ชิณณะพูดเสียงเย็น ขณะที่ไข่ตุ๋นถลึงตาใส่คนตัวโตแล้วหันมาหาพี่สาว "พี่เอาเงินเขาไป ยังไงก็ต้องคืนเขา" "ไม่มีแล้ว" ไข่ตุ๋นจับมือพี่สาว หันไปมองคนตัวโตแล้วหันมาบอกกับพี่สาวอีกครั้ง "ผมจัดการเอง พี่กลับมาเหนื่อยๆ ไปพักก่อนเถอะ" "แกจะทำอะไร" "ขายรถมั้ง เหลือแค่นี้แล้วนี่" ท่าทางของคนตัวเล็กดูเรื่อยๆ เหมือนไม่สนใจอะไร ตรงข้ามกับประโยคที่พูดอย่างเหลือเชื่อ เป็นการแสดงออกที่ทำให้ชิณณะเข้าใจหนุ่มคนนี้มากขึ้นกว่าเดิม "ตกลงฉันจะได้เงินคืนมั้ย” "ได้สิ" ไข่ตุ๋นอยากตะโกนใส่หน้าว่าไอ้งกด้วยซ้ำ "เมื่อไหร่กันล่ะถึงจะได้ครบ" ดวงตาสีเข้มจ้องมองหญิงสาว ขณะที่พูดเน้นย้ำทุกคำ "ฉันรู้ว่าเธอกำลังทำอะไร ถ้าไม่อยากให้น้องชายเดือดร้อนมากไปกว่านี้ เธอต้องให้น้องชายมาทำงานกับฉัน" สกาวสะบัดมือจากน้องชาย ตรงเข้ามาหาชิณณะ "คุณรู้อะไร" "ก็อย่างที่คุณบอก การจ้างนักสืบทำให้ฉันรู้อะไรมากกว่าที่ต้องการเสมอ" "อะไร" "คลิป" คำนี้ทำให้ไข่ตุ๋นหน้าเสีย "บาหลี" คำนี้ทำให้สกาวคว้าข้อมือของชิณณะไว้แน่น ขณะที่ไข่ตุ๋นขมวดคิ้วด้วยความสงสัย "ไม่เกี่ยวกับตุ๋น" "ก็อย่าทำให้มันเกี่ยว ให้น้องมาทำงานใช้หนี้ งานที่เขาทำมันไม่เหมือนกับที่เธอทำอยู่แล้ว" ไข่ตุ๋นกระตุกมุมปาก ....ไม่เหมือน แต่ยังไงมันก็สกปรก.... ชิณณะพูดกับไข่ตุ๋น "เช้าวันอาทิตย์ก่อน 7 โมงครึ่งนั่งรถแท็กซี่ไปเจอฉันที่สนามกอล์ฟ อย่าสายเพราะฉันมีเรื่องให้เธอทำทั้งวันเตรียมตัวมาให้พร้อม" เมื่อชิณณะกลับไป ไข่ตุ๋นหันมาหาพี่สาว "ไปบาหลีมาหรือ" "เออ" "แล้วทำไมต้องตกใจ" "เรื่องของฉัน บอกแล้วไงว่าอย่ายุ่ง แกก็ยังอยากยุ่ง อยากจัดการโน่นนี่ อยู่เฉยๆ ไม่เป็นหรือไง" สกาวหันมาตวาดน้องชาย ไข่ตุ๋นกำมือแน่น แววตาเต็มไปด้วยความเสียใจ "ถ้าพี่ไม่ใช่พี่ผม ผมก็จะอยู่เฉยๆ" หวานโผกอดน้องชายไว้แน่น "แกจะไม่ทิ้งพี่ไปใช่มั้ย แกจะไม่ทำร้ายพี่ใช่มั้ย" "ไม่หรอกน่า ดึกมากแล้วพี่เข้านอนเถอะ" "แล้วแกจะไปทำงานให้คุณชิณณะหรือเปล่า" หนุ่มตัวเล็กพยักหน้า "ขายรถเอาเงินไปใช้เขาก็ขาดอีกไม่เท่าไหร่ ผมจะดูว่ายังมีอะไรที่ขายได้อีก" หญิงสาวหลับตาแน่นแล้วสะบัดหน้าแรงๆ "พี่เอาเงินเขาไปทำอะไรตั้ง 2 ล้าน" "เที่ยว" หวานบอกขณะที่เดินกลับไปห้องพักของตัวเอง ไข่ตุ๋นได้แต่มองตามแผ่นหลังของพี่สาวไป แล้วหันกลับไปมองประตู ...ทำไมรู้สึกเหมือนทุกคนกำลังพูดโกหก... หนุ่มตัวเล็กที่นั่งอ่านหนังสือที่คลับเฮ้าส์ กำลังทำให้คนตัวโตที่มองมามีอาการเหมือนหัวใจกระตุก โทษว่าเพราะอากาศร้อนจัดมันก็ไม่เกี่ยว เมื่อคืนนอนดึกมันก็ไม่ใช่ นั่นมันก็ไอ้หนุ่มคนเดิมที่ชอบปั้นหน้านิ่ง และมีพี่สาวเป็นคนที่หลอกเอาเงินเอาของๆ เขาไปร่วม 2 ล้านคนเดิม ก็แค่เสื้อยืดคอกลมสีขาวลายเรียบๆ กับกางเกงยีนสีน้ำเงินเข้ม แล้วก็รองเท้าหนังสีน้ำตาล มันต่างจากที่เจอกันตอนก่อนหน้านี้ตรงไหน แทบไม่ต่างจากตอนที่ไปเฝ้าอยู่ที่ร้านเหล้านั่นเลยสักนิด ทั้งไม่ต่างจากวันที่พาไปที่งานเลี้ยงลึกลับนั่น แล้วตอนนี้หนุ่มคนนั้นก็ปั้นหน้านิ่งอยู่เหมือนเดิม ต่อให้รู้ว่าเขากำลังเดินมาหา ก็เสียงของเพื่อนร่วมก๊วนคนอื่นๆ เบาอยู่เสียเมื่อไหร่ แต่ไอ้หนุ่มคนนั้นก็ยังทำเหมือนไม่รับรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นในห้องนี้ จนกระทั่งชิณณะหยุดยืนอยู่ข้างๆ ถึงได้ละจากหนังสือที่อ่านพลิกข้อมือดูนาฬิกา ยังไม่มีเสียงพูดจากคนคู่นี้ แต่มีเสียงหัวเราะคิกคักของสตรีวัยกว่า 50 ปีในชุดเล่นกอล์ฟที่อยู่ด้านหลังของชิณณะแซวมาให้ได้ยิน "ชีคทำน้องโกรธเสียแล้ว" ชิณณะส่งสายตาบอกไข่ตุ๋นเป็นนัย ไข่ตุ๋นก็ลุกขึ้นยืนยกมือสวัสดี พร้อมแนะนำชื่อของตัวเอง สตรีคนนี้ไม่ได้อยู่ในกลุ่มคนที่พบเมื่อคืนก่อน แปลกที่แม้แต่ในตอนที่เธอรับไหว้แล้วเดินเข้ามาควงแขน ไข่ตุ๋นรู้สึกถึงอำนาจแบบผู้ใหญ่ ผสานความบอบบางเหมือนคนป่วยหนัก ไม่มีความรู้สึกน่ารังเกียจเลยสักนิด "สวัสดีจ้ะ มาคอยนานละสิ" "ผมให้เขามาถึงก่อน 7 โมงครึ่งน่ะครับคุณหญิง" "7 โมงครึ่ง นี่มันจะ 11 โมงแล้ว ทำไมชีคนัดน้องมาคอยตั้งนาน" "เขาคอยได้ครับ" แต่คนตัวโตกลับมีคำถามในใจเพิ่มขึ้นมาอีก และยังคงเป็นคำถามที่หาคำตอบไม่ได้อยู่ดีว่าทำไมแค่เห็นมือขาวๆ ที่วางทับมือของคุณหญิงแล้วถึงได้รู้สึกหงุดหงิด "ชีค เล่นแพ้ฉันแล้วพาลน่ะจ๊ะ" คุณหญิงทำเสียงล้อเลียน ไข่ตุ๋นหลุดหัวเราะพรืด "ขอโทษครับ" "ไม่ต้องขอโทษ ใครจะไปคิดว่าเพื่อนลูก จะแพ้คนอายุใกล้เกษียณ" ไข่ตุ๋นยังคงยิ้มค้างขณะที่มองคนตัวโต คุณหญิงแตะมือชิณณะเบาๆ "ฉันรู้ว่าความจริงคืออะไร" ระหว่างที่คุณหญิงคุยกับชิณณะ เกี่ยวกับเรื่องการออกรอบวันนี้ หนุ่มตัวเล็กมองไปที่กลุ่มชายรูปร่างล่ำสันที่อยู่อีกด้านของคลับเฮ้าส์ หลายคนในกลุ่มดูคุ้นหน้าจากภาพข่าวทางโทรทัศน์ จนกระทั่งชายหนุ่มคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่แบบนายทหารเดินมาหาคุณหญิงพร้อมกับยิ้มกว้าง เยื้องไปทางด้านหลังยังมีชายอีกคนที่มีดวงตาเรียวยาวกลอกกลิ้ง ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ “แม่ครับ พ่อจะกลับแล้ว แต่ถ้าแม่จะอยู่คุยกับชีคกับน้องก่อนก็ได้นะครับ ผมรอกลับกับแม่ได้” ยิ้มที่มีให้แม่ เผื่อแผ่มาถึงคนที่แม่คล้องแขนไว้ คุณหญิงหันมาหาไข่ตุ๋น “นี่โต้ง เพื่อนชีคเขา ช่วยกันหากิจกรรมให้คนแก่ทำน่ะ ไม่อยากให้ฉันอยู่บ้านเฉยๆ” ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่แบบทหารรับไหว้ไข่ตุ๋น แล้วหันมาหาคุณหญิง แต่เมื่อเห็นว่าคุณหญิงยังคงยิ้มกว้างทั้งดูมีความสุขมากที่เห็นไข่ตุ๋น ก็หันไปส่งยิ้มพอใจกับชิณณะพร้อมกับคำพูดขอบใจ ขณะที่ 3 คนนี้กำลังคุยกัน ชายอีกคนที่มีดวงตายาวเรียวเหมือนงูยังคงจับจ้องไข่ตุ๋นจนทำให้รู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ เป็นแววตาเหมือนกับกลุ่มคนเมื่อคืนก่อน ดวงตาที่เหมือนกำลังตีราคาคนที่ถูกมอง "เราจะกลับกันแล้ว" คุณหญิงบอกกับไข่ตุ๋น ชิณณะบอกทันที "ผมเดินไปส่งครับ" นักธุรกิจหลายคนร่วมอยู่ในกลุ่มนายทหารที่กำลังพูดคุยเสียงดัง ขณะที่นายทหารสูงวัยที่เหมือนเป็นศูนย์กลางของกลุ่มมองมาที่ไข่ตุ๋นแล้วคลี่ยิ้ม ทั้งหันไปยกหัวแม่มือให้กับชิณณะ ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถคุณหญิงบอกกับไข่ตุ๋นอีกครั้ง "ดูแลตัวเองให้ดี" คำพูดที่ทั้งจริงใจและจริงจังจนคนฟังยังประหลาดใจ "คุณหญิงก็ต้องดูแลสุขภาพให้มากนะครับ" ชิณณะบอก "จ้ะ แต่ต้องสัญญาว่า จะพาน้องมาหาแม่อีก" "ครับ แต่คุณหญิงก็ต้องสัญญาว่าจะไม่นอนดึก และทานอาหารตรงเวลา" "ร้ายว่ะชีค" โต้งที่อยู่ด้านข้างหันมาพูดกลั้วหัวเราะ ขณะที่คนที่มีดวงตาเรียวยาวและยังไม่มีใครแนะนำว่าเป็นใครกลับยกยิ้มมุมปาก ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไข่ตุ๋น และทำให้คนถูกมองอยากวิ่งไปอาเจียน ชิณณะยิ้มรับคำชมของเพื่อน แล้วยืนส่งทุกคนขึ้นรถไป จากนั้นกลุ่มที่เหลืออยู่ก็คุยกันอีก 2-3 คำแล้วแยกย้าย ไข่ตุ๋นกลับเข้ามาอยู่ในรถคันใหญ่อีกครั้ง ทำให้หายใจได้สะดวกขึ้น “เสร็จงานแล้วใช่มั้ย” “ยัง งานของวันนี้เพิ่งเริ่มต้นต่างหาก” “ไม่ใช่ว่าให้ผมมาดูแลคนป่วยหรือไง” ชิณณะยกยิ้ม “เก่งนี่หว่า อยากให้ดูแลคุณหญิงสุกัญญา แม่ของโต้งเพื่อนพี่...เพื่อนฉัน เกือบครึ่งปีได้แล้วที่เล็กลูกชายคนเล็กของคุณหญิงหายสาบสูญไป ทำให้คุณหญิงเป็นโรคซึมเศร้า เพิ่งจะยอมออกจากบ้านก็ไม่กี่ัวันมานี่เอง เพราะหมอแนะนำให้ออกกำลังกายบ้าง พบเจอคนอื่นบ้าง แต่ก็ต้องมีเจ้าโต้งมาคอยดูแล” “เล่นกอล์ฟเป็นชั่วโมงๆ แบบนี้มันโหดไป” “ก็จะให้ไปเล่นโยคะ หรือทำอย่างอื่น ก็ไม่เอา” “แล้วเอาผมมาเป็นตัวแทนแบบนี้ ยิ่งไม่ตอกย้ำคุณหญิงหรือไง” ชิณณะพูดเสียงขรึม “คุณหญิงรู้ว่าเธอไม่ใช่เล็ก ก็เกือบจะเป็นตัวแทนแต่ก็ไม่ใช่ เราอยากหาแรงจูงใจให้คุณหญิงออกมานอกบ้าน ทำกิจกรรมอื่นๆ นอกไปจากการนั่งรอเล็กที่หน้าบ้าน” ไข่ตุ๋นขมวดคิ้ว รู้สึกเหมือนกำลังมีภาระเพิ่มขึ้น “คุณจะให้ผมไปคอยดูแลคุณหญิง” “ไม่ถึงขนาดต้องดูแลทุกวันหรอก เอาเป็นว่าครึ่งเช้าวันอาทิตย์ เธอมาอยู่เป็นเพื่อนคุณหญิงก็พอ ส่วนเรื่องกิจกรรมว่าจะให้ทำอะไรเดี๋ยวไอ้โต้งมันจัด เพราะมันก็รู้ว่าเธอยังเรียนอยู่ ที่จริงก็รู้อยู่เหมือนกันว่ากอล์ฟมันใช้เวลานานเกินไป แต่ก็ไม่อยากไว้ใจให้อยู่กับคนอื่นนานๆ ” “ผมไม่ต้องไปงานกลางคืนนั่นแล้วใช่มั้ย” ชิณณะหัวเราะเบาๆ “คงงั้น งานแบบนั้นไม่เหมาะกับเธอสักเท่าไหร่ รวมถึงงานที่ร้านเหล้านั่นด้วย” “แล้วทำไมถึงคิดว่าผมเหมาะกับงานนี้” “เพราะฉันเห็นเธอเวลาที่อยู่กับสกาวแล้วมันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันคิดว่า แบบนี้น่าจะดีกับเธอและทุกคน” ชิณณะหยุดพูดไปครู่หนึ่งแล้วเล่าต่อ “ตอนแรกที่ไอ้โต้งมันคิดเล่นๆ ว่าจะจ้างนักศึกษามาทำงานพิเศษวันเสาร์อาทิตย์ เพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ น่าจะดีกว่าพยาบาล เพราะมีแต่จะทำให้แม่ดูป่วยหนักกว่าเดิม แต่ฉันไม่เห็นด้วย เพราะมันดูฉาบฉวยไปหน่อย แล้วถ้าเกิดเจอคนไม่ดีจะยิ่งไปกันใหญ่” “วันก่อนคุณยังบอกว่าผมเป็นคนไม่ดี” ชิณณะเคาะนิ้วกับพวงมาลัย “นั่นมันก่อนที่ฉันจะได้รับรายงานฉบับเต็มเกี่ยวกับเธอ” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง “หมายความว่าก่อนหน้านั้นคุณลักไก่ผมงั้นหรือ” “คงงั้น” ชิณณะยักไหล่ไม่สนใจ ไข่ตุ๋นกลับอึ้ง ทั้ง 2 คนนิ่งเงียบไปตลอดทางจนกระทั่งชิณณะเลี้ยวรถเข้าไปในบ้าน “บ้านใครอีกล่ะ” “บ้านฉันเอง” “แล้วผมต้องทำอะไร” “ตามใจฉัน” ไข่ตุ๋นก้าวเท้าลงจากรถ ขณะที่บ่นเสียงดังให้ได้ยิน “สรุปคือผมต้องรับมือกับคนป่วย 3 คนหรือไงวะเนี่ย” ======จบตอนที่ 2===== อรุณสวัสดิ์วันฝนพรำครับ ขออภัยที่ทำให้รอ และขอขอบคุณที่ให้คำแนะนำและติดตามอยู่เสมอ ปมเยอะเหรอ อะงั้นปอยๆ ให้จิ๊ดนึง "ตัวละครมากกว่าครึ่งหนึ่งพูดโกหก และโต้งเป็นตัวละครที่คุณเชื่อใจได้" อะจ๊าก อ่านแล้วเครียดกว่าเดิมหรือเปล่า :z3: พบกันวันอังคารครับ ไจฟ์ครับ
ดีใจจังที่แวะเข้ามาเช้านี้ :mc4: เจอคุณไจฟ์อัพตอนใหม่พอดี พระเอกชื่อชีค! ทำให้นึกถึงเรื่องแปลเกี่ยวกับชีคที่เคยอ่านเลยค่ะ คุณไจฟ์เขียนบรรยายจนเห็นภาพที่คนอื่นมองไข่ตุ๋น อ่านแล้วอยากอ้วกตาม แล้วสายตาของโต้งก็ไม่น่าไว้ใจจริงๆ รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ ขอบคุณคุณไจฟ์และน้องทีนะคะ
สนุกอะ o13 มีอะไรให้ลุ้น ให้ติดตามตลอด :z1: พี่หวานของไข่ตุ๋นไปทำอะไรมานะ ตอนแรกนึกว่าหวานหายไปนานๆนี่จะเป็นอะไรไปซะแล้ว o22 แต่ก็เป็นพี่สาวที่รักน้องเหมือนกันนะ :กอด1: รออ่านตอนต่อไปค่ะ
ดีใจที่เข้ามาแล้วเจอคุณไจฟ์กับน้องที ที่เอาเรื่องใหม่มาลง เรื่องนี้มีปมเยอะเหมือนกันนะเนี่ย ไหนจะเรื่องของหวานอีก +1 นะคะพร้อมเป็ด
ยังคงคลุมเครืออยู่หลายเรื่อง คุณเล็กที่หายตัวไปนั่น ไม่ใช่ถูกเผาไปตั้งแต่ตุ๋นดูข่าวตอนต้นเรื่องหรือ (ก็เดาไป ก็มั่วไป)
บางเรื่องยังคงเป็นปริศนา ให้ติดตามอ่านอย่างตั้งใจ o13
เรื่องนี้อึมครึมตั้งแต่ต้นเรื่องกันเลยทีเดียว อ่านเร็วๆ ไม่ได้เลย เดี๋ยวประเด็นหาย หุหุ ท่าทางพี่หวานคนนี้ คงจะเป็นหวาน เปรี้ยว ซ่าแน่ๆ อยากรู้เหตุการณ์ในอดีตของสาวเจ้าจริงๆ รอติดตามตอนต่อไป ขอบคุณสองหนุ่มครับ ปล. ชอบชื่อชีคจัง :m18:
:กอด1: :กอด1:
น่าติดตามจัง
สายตาทุกคนในเรื่อง ยกเว้น หวาน ชีค โต้ง คุณหญิง โลมเลียน้องจนน้องต้องอ้วกทุกคนเลยรึไงนะ
รอจ้าๆ
ฮากับประโยคจริงๆ “สรุปคือผมต้องรับมือกับคนป่วย 3 คนหรือไงวะเนี่ย”
:กอด1: มันมีอะไรให้ขบคิดเยอะแยะไปหมดเลยนะคะเนี่ย แต่อยากจะรู้เหลือเกินว่าไอ้ความรู้สึกที่แปลกของชิณณะที่มีต่อน้องไข่ตุ๋นเนี่ย จะมีโอกาสได้พัฒนาไปเป็นอย่างอื่นหรือเปล่า ไอ้การที่บังคับให้เขาไปนู่นมานี่ หรือการที่บังคับให้เขา "ทำตามใจฉัน" เนี่ย มันต้องมีลับลมคมในแน่ๆ ติดตามค่ะ น้องที
ไม่อยากเดาเลย รออ่านต่อไปดีกว่า +1และเป็ด
สกาวต้องเอาเงินไปทำอะไรซักอย่าง ใช่ไม๊? แล้วชิณณะพาน้องไปบ้านทำไม ชิ ++จ้า
ชีคปากร้ายยยยย ทำไมต้องว่าไข่ตุ๋นด้วยอ่ะ นิสัยไม่ดี~ สกาวนี่ยังไงอ่ะ เงินตั้งสองล้านเอาไปทำอะไรหม๊ดดดด แต่ก็ดีไปอย่างนะ อย่างน้อยพี่ชีคก็ใช้เป็นข้ออ้างได้ ใกล้ชิดกันเยอะๆ จะได้รักกันไวๆ ^^
มาต้อนเรับเรื่องใหม่ของไจฟ์กับน้องทีด้วยคน :m4: :m11: เรื่องนี้มาพร้อมกับปมอีกแล้ว และก็ทำให้คนอ่านนั่งลุ้นกันจนตัวโก่งเหมือนเดิม เรื่องนี้พี่น้องฝาแฝดช่างนิสัยต่างกันสุดขั้วจริงๆ ยัยหวานเอ๊ยทำตัวเหลวแหลกซะขนาดนี้ ทำให้คุณพระเอกมองน้องไข่ตุ๋นในแง่ไม่ดีไปด้วยเลยนะ ปากเหมือนจะรักน้อง แต่การกระทำของหล่อนยังไม่ทำให้คิดแบบนั้นนะเนี่ย รอดูว่าใครจะขี้จุ๊มากที่สุด :m22: :กอด1: น้องทีด้วยความคิดถึง
น้องไข่ตุ๋นสู้ๆๆ ว่าแต่สกาวมีอะไรปิดบังเอาไว้กันแน่เนี่ย คลิปอะไรกัน อยากรู้นะเนี่ย
รอๆๆๆๆจ้า
ตามใจฉัน 5555555
เอามาอีก :z3: :z3: :z3:
อยากอ่านอีกๆ :z3:
:L2:แปะไว้ก่อน
แปลกไหมถ้าจะบอกว่า คนแรกที่ไม่ไว้ใจคือ ใข่ตุ๋น เอ็นดูน้อง รับรู้ว่าน้องเป็นเด็กดีแต่ ไม่เชื่อว่าที่น้องแสดงออกมามันคือทั้งหมด รอตอนต่อไป...
ถึงกับอ้วก!!
o13 o13 o13 o13 o13
คลิปอะไร บาหลีอะไร บอกมานะ :impress2: :impress2:
หืมมม ภารกิจ "ตามใจฉัน" นี่มันคือ... :m28: รอนะฮะ :')
ปมมันเยอะเนอะ ไม่อยากเดาละ รอติดตามต่อไปครับ 5555
มันลุ้นมากอ่ะ ดูท่าปมจะเยอะมาก
:impress2: เพิ่งจะมาเห็นก็ตอนที่ 2 แล้ว มีปมให้ติดจามอีกแล้ว แล้วใครโกหกกันบ้างละเนี้ย ดูมีลับลมคมใน o18
แต่โต้งไม่ใช่พระเอกใช่ป่ะคะ ฮ่าๆ ชอบชื่อตัวละครพระนายมากๆ พี่ชีค~ น้องไข่ตุ๋น~ อยากรู้ความสัมพันธ์ของชีคกับสกาว คืออยากรู้ว่ารักกันรึเปล่า แต่เหมือนตอนนี้พระเอกของเราจะใจกระตุกกับน้องชายสกาวซะแล้วนะ คึ~ เจอกันวันอังคารนะคะ เป็นครั้งแรกที่อยากให้วันนี้เป็นวันจันทร์!!
ปมเยอะแยะเลย :z3: คงต้องอ่านไปเรื่อยๆ o13
สมกับชื่อเรื่องจริงๆค่ะ อ่านแล้วยังคลุมเครือเดายังไม่ได้
o13 น่าติดตาม
ชายตาเรียวๆ คนนั้นอยู่เบื้องหลังการหายไปของคุณเล็กหรือเปล่า แล้วทำไมไม่มีใครสนใจแนะนำบ้าง อยากรู้ เขาคือใคร?
สุดยอดมากเลยค่ะ คืออยากจะบอกว่า อ่านแล้วรู้สึกแบบ.. เสียดายเล็กๆที่มีแค่สองตอน 55555 คือว่า อ่านแล้วติดอ่ะ มันส์ติดมือดีจริงๆ ปมเยอะเหลือเกิน ยิ่งเยอะยิ่งอยากรู้ อ่านไปจบจนแล้วแบบเฮ้ยย.. จบแล้วหรออ มานั่งรอต่อว่าจะอัพเมื่อไหร่ 5555 ชอบอ่ะค่ะ มาต่อไวไวเน้อออ..
ตอนคุณหญิงแสดงความเป็นเจ้าของควงแขนไข่ตุ๋น จู่ๆ ก็คิดถึงเรื่องเสียพนันในวงไพ่กลางวงคาสิโนระดับหรูบนเรือสำราญชั้นควีน เกมเหมือนเล่นง่ายแต่กินนัยไฮเอนด์ของคนระดับไฮโซ-โซโห เล่นด้วยตัวเงินหย่ายๆ แล้วค่อยเล่นด้วยเงื่อนไขอื่นที่เกินกว่าขั้นกว่า ท่าทางโต้งจะใช้ได้เพราะหัวเราะออกมาในตอนนี้ ที่กว่านั้นคือรักแม่...อันนี้ชอบ กดบวกเป็ดชูสองนิ้วสู้ๆ ให้ไข่ตุ๋น ทำลุงแอบติดใจกับมือขาวๆ ของหนูได้ อุอุ มีเงื่อนงำดำมืดมิดจนดูไม่ออกแบบนี้ใช่ไจฟ์จริงๆ
เราจะไม่คิดตามว่าใครผิดใครถูก เราจะอ่านอย่างเดียว ฮาาาา เพราะที่ตามอ่านมา คาดเดาผิดเกือบหมดเลย 5555 เดาทางอยากจริงๆ แต่ก็ชอบนะ มันไม่หน่วงดี ติดตามต่อไปค้าบ
สนุกครับ คลุมเครือสมกับชื่อเรื่อง "Cloud" จริงๆ รออ่านตอนต่อไปนะครับ
อ่านแล้วก็งง ต้องติดตามตอนต่อไป o2
งงอะ ตัวละครมันเยอะมั้ย? ก็ไม่มากเนอะ แต่ทุกคนดูเล่ห์เยอะมากกกกกกกกกกกกกกก แบบเชื่อได้มั้ยเนี่ยย จงใจใช่มั้ยคะ *หัวเราะ*
:m28: รอตอนต่อไปค่ะ เผื่อจะเข้าใจมากขึ้น
อ่านเม้นอื่นมีแต่คำว่า งง งง แล้วก็งง งั้นเค้างงด้วยอีกคน :confuse:
อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป :m5:
ให้กำลังใจและติดตามครับ
พี่กาวกับลุงเค้าคุยอะไรกันว๊าาาา ไม่เข้าจายจริงๆๆ ชอบพูดสั้นๆเข้าใจกันเอง วุ้ยยย ส่วนน้องตุ๋นก็ดูซื่อๆ เปิดเผยแต่ก็ไม่แน่ว่าจะจริง คนหล่อก็ปอยจังว่าแต่ละคนไว้ใจไม่ได้ งั้นพี่ก็ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นอ่ะ พระเอก นายเอก ไม่เชื่อใครสักคน ลุงตอนแรกๆก็เหมือนคนร้าย แต่ดูๆไปก็คงไม่แย่อย่างที่คิด โอ๊ยยย มึน รอตอนต่อไปจ่ะ บวกและบวกให้เด็กสปอยยยย
อึมครึมแบบนี้ก็ชอบนะ เพราะทำให้เกิดอาการใคร่รู้ และทำให้ได้คิดวิเคราะห์สนุกดี
สะปอยมาเหอะ ยังไงก็งงเท่าเดิม ดีใจมีเรื่องใหม่มาให้ติดอีกแล้ว ตอนที่ 1 รู้สึกแปลกๆ ทำไม ไข่ตุ๋นเชื่อคนง่าย เขาว่าพี่สาวติดหนี้เขา ยังไม่ทันถามพี่ก็จะชดใช้แทนแล้วหรือ เงินไม่ใช่น้อยๆ หลักพันหลักหมื่นน่ะ เป็นล้านๆ อ่ะ แล้วไข่ตุ๋น ทำงานเก็บเงินซื้อรถเอง เป็นนศ.ทำงานพิเศษแค่นั้น ไม่น่ามีเงินเหลือพอซื้อรถได้น่ะ อีตาชีคนี่ทำอาชีพอะไร แปลกประหลาด อ้าววว ไจฟ์บอกตัวละครพูดโกหกนี่หน่า
ว้าย มีสป ยด้วย ดีจัง ไม่ต้องคิดมาก ว่าแต่สปอยหลอกเราป่ะ 555 นายชีคสับขาหลอกน้องเหรอ ร้ายนักนะ เชอะ น้องท่าทางไม่อารมณ์ร้ายเท่าไหร่(เหรอ????) ต้องรอดูกันต่อไป ฮา รออ่านต่อ และขอบคุณสุดหล่อทั้ง 2 นะจ๊ะ
ว้าววววว มาอีกเรื่องแล้ว นักเขียนคนขยันประจำเล้า :mc4: (ขอซูฮกจริงๆ อัพนิยายเร็วสุดๆได้ใจคนอ่านมากกกจ้ะ ) เปิดนิยายได้น่าสนใจ น่าติดตามเช่นเคยค่ะ เนื้อเรื่องชวนให้คนอ่านเอาเก็บไปคิด ลุ้นทายว่าเนื้อเรื่องมันจะเป็นยังต่อ :m21: สรุปคือ ยังเป็นกลิ่นอายแบบนิยายสืบสวน(?)โรแมนติคตามไสตล์คุณไจฟ์ทีเช่นเดิม ซึ่งแค่นี้ก็รู้ว่าสนุกแน่ๆแล้วอ่ะ o13 เพราะงั้นขอติดตามอ่านด้วยคนนะคะ :กอด1:
อะแฮ่ม ๆ ๆ รู้สึกว่าชีคจะตกหลุมไข่ตุ๋นแล้วนะ แต่ยังไม่รู้ตัว
เรื่องช่างลึกลับซับซ้อนดีจัง ติดตามตอนต่อไป~
อ่าดีใจจังเลย มีเรื่องใหม่มาให้อ่านอีกแล้ว ติดตามมาตั้งแต่ คอสกับบาลี :pig4:
เฮ้อออ งง ไม่รู้ใครจริงใครโกหก เกิดอะไรขึ้น ได้แต่รอตอนต่อไป อิอิ
:z3: อ่านเรื่องนี้ต้องใช้สมองอย่างหนัก. [ปกติไม่ค่อยได้ใช้ :jul3:]. ติดตามจ้าาาา :L2:
เริ่มก็น่าติดตามแล้ว ^^
อึมครึม สมเป็นหน้าฝน อิตาชีคทำงานไรก็ไม่รู้ แล้วทำไมทุกคนต้องโกหก นี่อย่าบอกว่าไข่ตุ๋นก็โกหกด้วยนะ ถ้าโต้งเป็นคนเดียวที่ไม่โกหก งั้นเราจะจับตาดู
มารอติดตามตอนต่อไป ไข่ตุ๋นจะเป็นไงบ้าง
มันเครียดตรงอ่านสปอยเนี่ยแหละ ถึงกับต้องย้อนกลับไปด้านบนแล้วอ่านใหม่อีกรอบ (นี่ขยันยิ่งกว่าอ่านหนังสือช่วงสอบอีกนะ 555+) รอตอนต่อไปวันพรุ่งนี้ :z2:
มาอ่านครั้งแรกค่ะ เพิ่งอ่านถึงหน้าสอง แต่อดไม่ได้ที่จะเม้น สนุกมากๆเลย o13
อ่านแล้วไม่อยากเชื่อใจใครสักคน(ในเรื่องอ่ะนะ)
ตอนที่ 3 บ้านหรู 2 หลังตั้งอยู่ตรงข้ามกัน เมื่อจอดรถที่โรงรถชิณณะชี้ไปที่บ้านตรงข้ามที่เนื้อที่มากกว่า “นั่นบ้านพ่อฉัน ส่วนฉันอยู่ที่นี่” แนะนำแค่นี้แล้วก็เดินเข้าบ้าน แน่นอนว่าชิณณะเกิดที่บ้านหลังใหญ่ของพ่อกับแม่ ที่ชี้บอกไข่้ตุ๋นไป แต่ที่ดินฝั่งปัจจุบันแม่เป็นคนซื้อไว้ ด้วยเหตุผลที่ว่า หากชิณณะัจะแต่งงานก็จะได้ไม่ต้องย้ายไปอยู่ไกลกัน ส่วนในบ้านพ่อ ยังมีอาอีก 2 คนคนหนึ่งมีครอบครัวแล้วและมีหลานสาว หลานชายที่เรียนในระดับมัธยม ส่วนอาอีกคนไม่ได้แต่งงาน เป็นครอบครัวใหญ่ที่แสนจะวุ่นวาย ชิณณะไม่ได้มีปัญหาส่วนตัวกับใคร แต่พอเข้ามหาวิทยาลัย แม่ก็เริ่มถมที่และหาแบบบ้านเพื่อปลูกบ้านหลังนี้ ที่ทุกคนมองว่า เหมือนแม่กำลังเล่นเกมสร้างบ้าน และจากไปเมื่อบ้านสร้างเสร็จ ทำให้มีเพียงชิณณะที่เก็บของย้ายมาอยู่บ้านนี้เพียงลำพัง ไข่ตุ๋นไม่พูดอะไรเลยสักคำจนอาหารมื้อเที่ยงผ่านไป ไม่มีสีหน้าไม่พอใจ หรือรำคาญ แต่เป็นหน้านิ่งๆ ไม่แสดงอารมณ์ ต่อให้ชิณณะพูดถึงเรื่องของสกาว แต่คำตอบของไข่ตุ๋นก็ยังเป็นความเงียบ เหมือนเจ้าตัวตัดสินใจแล้วว่า จะทำงานตามคำสั่งเพื่อปลดหนี้ที่มันเหลืออยู่ไม่มากมายอะไร เมื่อมื้ออาหารผ่านไป ชิณณะพาไข่ตุ๋นไปดูโทรทัศน์ในห้องทำงาน ส่วนตัวเองไปอาบน้ำแล้วลงมาโทรศัพท์ติดต่องาน ดวงตาสีเข้มเงยหน้าจากเอกสารข้างหน้ามองแผ่นหลังของหนุ่มที่นั่งดูโทรทัศน์ รู้จักกับสกาวเพราะฝ่ายหญิงเดินเข้ามาแนะนำตัวในงานเลี้ยงหนึ่ง และแสดงเจตนาอย่างตรงไปตรงมาว่า ต้องการความสัมพันธ์ในระดับเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวเท่านั้น ชิณณะไม่ได้แปลกใจ เพราะตั้งแต่ยังเรียนอยู่ก็มีคนที่เข้ามาในลักษณะนี้หลายคน แวะเข้ามาแล้วจากไป ฉาบฉวยยิ่งกว่าฉาบฉวย และในขณะเดียวกัน ชิณณะยังคงคาดหวัง ว่าจะมีใครสักคนที่ไม่ได้เข้ามาหาเพื่อหวังเงิน ความลึกลับปราศจากที่มาที่ไปกลายเป็นเรื่องที่ชวนให้ค้นหา และทำให้สกาวกลายเป็นคนพิเศษ ที่ชิณณะรู้ก็เพียงหมายเลขโทรศัพท์กับชื่อที่เธอบอก ความสัมพันธ์ช่วง 3 เดือนแรกคือความลุ่มหลงอย่างแท้จริง ถึงจะไม่อาการหนักถึงกับทำให้เสียการเสียงาน แต่ไม่ว่าอะไรที่สกาวอยากได้ สกาวต้องได้ เป็นช่วงที่ชิณณะหมดไปเป็นล้านโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่องานของชิณณะเริ่มรัดตัวมากขึ้น ช่วงเวลาที่พบกันเริ่มห่าง เริ่มมองเห็นความผิดปกติที่มันชัดเจนขึ้น เวลาคุยกันก็ถามเรื่องส่วนตัวมากขึ้น สกาวก็จะเปลี่ยนเรื่องคุยไปได้ทุกครั้ง จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งที่ชิณณะตื่นขึ้นมาในโรงแรมด้วยอาการมึนงง แล้วพบว่า ทรัพย์สินส่วนตัวทั้งหมดหายไป เว้นอยู่อย่างเดียวที่ยังเหลืออยู่ คือแหวนของแม่ที่ใส่ไว้ที่นิ้วก้อยข้างซ้าย มองสกาวในแง่ดี ก็คือเพราะสกาวรู้ว่านี่คือของสำคัญของแม่ แต่มันยากที่จะยอมรับว่าคนที่ผ่านมาขนาดนี้ นักธุรกิจระดับนี้โดนนักศึกษาสาวหลอกมานานหลายเดือน เพื่อที่จะรูดทรัพย์ปิดรายการ ให้เลขาฯ ส่วนตัวไปสืบหา กลับพบว่าหมายเลขโทรศัพท์ที่ใช้ติดต่อกันมานานเป็นแบบเติมเงิน ต้องย้อนกลับไปตามรอยที่สกาวเอาบัตรเครดิตไปใช้ซื้อของและแลกเงินสด ทั้งที่โกรธที่โดนหลอก แต่ในช่วงแรกชิณณะก็ไม่ได้แจ้งความ ทั้งไม่ได้จ้างนักสืบอย่างที่บอกกับ 2 พี่น้อง เพราะลำพังแค่นี้ก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ถ้าเป็นข่าวยิ่งสูญเสียความน่าเชื่อถือ การตามหาสกาวจึงเป็นเพียงการตามหาด้วยเบาะแสที่จำกัดอย่างยิ่ง หนึ่งในนั้นคือ ชายหนุ่มอีกคนที่สกาวเรียกว่า “ตุ๋น” กับภาพจากหน้าจอโทรศัพท์ และชายที่ถูกเรียกว่า "น้าเก้ง" ตามที่ได้ยินสกาวคุยกับตุ๋นว่าเป็นเจ้าของร้านเหล้ารุ่นพ่อ ผ่านไปนานหลายเดือนถึงได้เบาะแสว่า มีร้านเหล้าเก่าๆ แห่งหนึ่งมีเจ้าของร้านชื่อเก้ง กับหนุ่มที่ชื่อไข่ตุ๋น เป็นความบังเอิญชนิดหนึ่งในล้าน เพราะชิณณะมีนัดกับเพื่อนรุ่นพี่ที่ร้านใกล้ๆ แล้วได้ยินเด็กในร้านทักทายชายรุ่นใหญ่ว่าน้าเก้งแล้วถามหาไข่ตุ๋นว่าวันนี้มาที่ร้านหรือเปล่า เมื่อชายคนนั้นผ่านไป ถึงได้เรียกเด็กในร้านมาคุย ทำให้รู้ว่าร้านของน้าเก้งอยู่ไม่ไกล แม้จะมีอัตราความสำเร็จที่จะพบไม่ถึงร้อยละ 5 แต่ชิณณะมาที่ร้านนั้นเพราะความคิดที่ว่า ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย มานั่งตั้งแต่ทุ่มเศษๆ และที่ยังนั่งไปได้เรื่อยๆ ก็เพราะเห็นว่ามีเพียงเจ้าของร้านที่ทำทุกอย่างในร้าน และผู้หญิงที่คาดว่าจะเป็นภรรยาน้าเก้ง ทักถามว่าวันนี้ไข่ตุ๋นจะมากี่โมง เป็นการพูดคุยกันเพียงแค่ไม่กี่ประโยคที่ทำให้ชิณณะอดทนรอต่อไปได้ จะว่าไปเงิน 2 ล้านเสียดายก็จริง แต่โกรธที่โดนหลอกมากกว่า แต่พอเห็นเด็กหนุ่มคนนั้นเดินเข้ามาในร้าน กลับมีความคิดอื่นเข้ามาแทรก ยิ่งนั่งอยู่นานมองให้นาน ยิ่งสงสัย ถึงจะมีรูปร่างหน้าตาคล้ายกันจนเดาได้ว่าน่าจะเป็นพี่น้อง แต่หนุ่มคนนี้ "นิ่ง" กว่าสกาวมากมายนัก ดวงตากลมคู่นั้นปราศจากความเป็นมิตร สีหน้าเรียบเฉย ก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่หลังแคชเชียร์ และเสิร์ฟไปตามที่น้าชายเรียก ขณะที่สกาว ช่างอ้อน ช่างเอาใจ อ่อนหวาน และเจ้าชู้ มีลูกล่อลูกชนแพรวพราวที่จะทำให้ชิณณะพอใจ แม้ว่าจะมีเรื่องราวบางอย่างในห้องนอนที่หากพูดออกไป ชิณณะจะโดนหัวเราะเยาะก็ตาม ถ้าไม่ใช่เพราะรูปร่างหน้าตา และชื่อ ชิณณะก็คงคิดว่าคงไม่ใช่ตุ๋นคนที่สกาวคุยโทรศัพท์ด้วย ปัญหาก็คือยิ่งมองหนุ่มคนนั้นนานเท่าใด ยิ่งรู้สึกเหมือนติดอยู่ในกับดัก จนต้องเตือนตัวเองว่าพลาดมาแล้วครั้งหนึ่ง อย่าพลาดซ้ำอีก สมุดบัญชีที่หนุ่มคนนี้พาซื่อส่งมาให้เพื่อเป็นหลักฐานว่า พร้อมที่จะใช้เงินคืนพี่สาวกลายเป็นกุญแจสำคัญที่นำไปสู่อดีตของ 2 พี่น้อง เพราะมันคือข้ออ้างที่ดีที่จะเอาไปใช้อ้างกับคนอื่นว่า พบหนุ่มคนใหม่น่าสนใจและอยากรู้ประวัติเบื้องต้น ถึงมันจะดูยุ่งยากเกินความจำเป็น แต่ชิณณะก็ยังคงอ้างต่อไปได้ว่า ไม่อยากโดนหลอก ส่วนเรื่องที่โดนสกาวหลอก ไม่มีใครรู้ แล้วว่าที่จริง สกาวก็ไม่ได้อยู่ในฐานะคนรักมาตั้งแต่แรก อาจเคยเดินเที่ยวด้วยกัน แต่ไม่เคยพาไปงานที่ไหน ทุกอย่างเป็นไปตามที่สกาวต้องการ เวลาเพียงไม่กี่วันที่ใช้สืบหาประวัติของหนุ่มคนนี้ ทำให้รู้เรื่องมากกว่าที่คิด 2 คนพี่น้องใช้ชีวิตที่ตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง พื้นฐานครอบครัวของพี่น้องคู่นี้ถือว่ามีฐานะดี แล้วก็เลยพาลสงสัยต่อไปว่า สกาวเอาเงินมากมายเหล่านั้นไปทำอะไร หรือเอาไปเลี้ยงดูใครอีกคนอย่างที่พบเห็นอยู่เสมอ นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้สกาวทำตัวลึกลับ แต่ช่วงเวลาที่พบเจอกับไข่ตุ๋นแค่สั้นๆ ทั้งที่มหาวิทยาลัย มาจนถึงการเสี่ยงให้พบกับคุณหญิงสุกัญญาในวันนี้ ทำให้ชิณณะต้องยอมรับว่า โลกที่ชิณณะกับสกาวอยู่นั้น เป็นโลกคนละใบกับที่ไข่ตุ๋นอยู่ ไข่ตุ๋นไม่ถึงกับใสซื่อจนไม่รู้อะไร แต่เหมือนเขาอยู่ในที่สว่าง รับรู้ว่ามีปัญหาแต่จะวางตัวเป็นคนนอก ขณะที่ชิณณะกับสกาวอยู่ในโลกที่ต้องต่อสู้แย่งชิง เพื่อให้ได้ผลประโยชน์ เพราะอย่างนี้ มันถึงได้ย้อนกลับไปที่ว่า คนอย่างชิณณะไม่น่าจะโดนนักศึกษาหลอก! “รถคันที่ผมใช้อยู่คุณคิดว่าจะขายได้สักกี่แสน” ไข่ตุ๋นถามโดยที่ไม่ได้หันมามอง “ต้องเอาไปให้ร้านตีราคา อย่าคิดเอาเอง แล้วตอนที่เปลี่ยนคันเก่าทำยังไง” “ขับกลับไปคืนพ่อ แล้วก็ขับคันนี้มา” ชิณณะเลิกคิ้วสูง “เพราะทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตได้มาง่ายๆ ถึงได้คิดอะไรง่ายๆ กันทั้งพี่ทั้งน้อง” “จะดีหรือจะเลวมันก็ตัวผม ทำไมคุณชอบว่าไปถึงคนอื่นๆด้วย” ไข่ตุ๋นลุกขึ้นหันกลับมามอง “เพราะมันเป็นอย่างนั้นไง” ชิณณะลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน “ตกลงจะขายจริงๆ หรือไง" ไข่ตุ๋นเม้มปากแน่น ดวงตากลมจ้องมองมาตรงๆ ทำให้ชิณณะต้องยอมรับอีกอย่าง หนุ่มคนนี้ทิฐิเอาเรื่องเหมือนกัน ขณะที่ไข่ตุ๋นประเมินความเป็นชิณณะ ผู้ชายคนนี้คือคนที่โดนพี่หวานหลอกเงินไป 2 ล้าน แล้วก็มาพาเขาไปให้คนแก่พวกนั้นแทะโลม จากนั้นก็เปลี่ยนใจพาไปดูแลคนป่วย เขาคงเจออะไรบางอย่างที่ทำให้เปลี่ยนใจได้ชนิดหักมุมขนาดนี้ “ขอบคุณที่มองผมในแง่ดี แต่ผมไม่ใช่คนดีนักหรอก” “แต่ถ้าเทียบกับฉันแล้วก็พี่สาวเธอ ยังพอจะจัดให้อยู่ในกลุ่มที่ดีกว่า” ไข่ตุ๋นหรี่ตาลง ฉุกใจคิดว่า ชิณณะอาจไม่รู้เรื่องบางอย่างของพี่สาว แต่ต้องหยุดความคิดเมื่อชิณณะพูดต่อไป “ไม่ว่าใครจะพบเจอกับอะไรมา เลวร้ายขนาดไหน แต่เรามีทางเลือกที่จะแก้แค้น ตาต่อตา หรือเชือดนิ่มๆ ให้มันตายไปช้าๆ หรือไม่....ก็มองข้ามมันไปให้มันกลายเป็นอากาศเหมือนกับที่เธอทำอยู่” คนตัวผอมบางกลืนก้อนน้ำลายลงคอ ขณะที่ชิณณะก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างหน้า “จูบเป็นมั้ย” “ห๊ะ” ไข่ตุ๋นก้าวเท้าถอยหลังทันที แต่แขนแข็งแรงเพียงข้างเดียวกลับกอดรัดไว้ จนเซเข้ามาปะทะอกกว้าง ชิณณะยิ้มมุมปาก “ตกใจทำไม อย่าบอกนะว่า อายุขนาดนี้แล้วยังไม่เคยจูบใคร” ไข่ตุ๋นจ้องมองดวงตาสีเข้ม....คนตัวโตคนนี้ชอบเล่นเกม ดูไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ทำไมถึงได้เสียท่าให้กับพี่สาวได้.... “มันเป็นงานด้วยหรือเปล่า” “แน่นอน ก็บอกแล้วไงว่า เธอต้องตามใจฉัน” “ผมบอกแล้วว่าผมไม่นอนกับคุณ” คนตัวโตหัวเราะที่มุมปาก “แค่จูบ ไม่ได้ชวนให้นอนด้วย เว้นแต่เธอจะแถมให้” “ไม่!” ไข่ตุ๋นตะโกนเสียงดังเต็มหน้าคนตัวโต ดิ้นรนจากแขนที่โอบรัดไว้แน่น มือใหญ่บีบที่กรามดันให้เงยหน้ารับริมฝีปากที่บดขยี้ลงมาหา ทั้งก้าวร้าว และรุนแรงฟันคมขบที่ริมฝีปากบางแล้วดูดดุน ร่างกายผอมบางในแขนสั่นไหว หยดน้ำตาสัมผัสที่ปลายนิ้ว ชิณณะถอนริมฝีปากออก กอดร่างผอมบางไว้แน่น ไม่มีเสียงใดๆ ให้ได้ยิน มีเพียงหมัดเล็กๆ ที่ทุบแผ่นหลังและสีข้าง ความพยายามดิ้นรนที่จะหลุดออกไปจากอ้อมแขน “ปล่อย” ทันทีที่ปล่อยไข่ตุ๋นก็รีบจ้ำไปที่ประตู ชิณณะรีบคว้าข้อมือไว้ “จะไปไหน” “กลับบ้าน” “เดี๋ยวได้มั้ย พี่ ฉันจะไปส่ง” “ผมกลับเองได้” “อย่าดื้อ ไม่งั้นจะโดนมากกว่าจูบ” ดวงตากลมดื้อรั้นหันขวับมาทันที “อย่างกับกลัวนักนี่!” เพียงมือใหญ่ช้อนที่หลังคอดึงเข้ามา ร่างผอมบางก็ปลิวติดอกกว้าง จูบรุนแรงที่ริมฝีปากขบกัดจนเหมือนมีเลือดซึม ละออกจูบที่แก้ม คนในแขนหอบหายใจ ขาอ่อนแรงจนต้องดึงเสื้อไว้เพื่อพยุงตัว ชิณณะกดจูบย้ำที่แก้มเปื้อนน้ำตา “อย่าท้าทายแบบนี้อีก เพราะครั้งต่อไปมันจะไม่จบแค่นี้” ไข่ตุ๋นแตะที่ริมฝีปากบวมเจ่อ เลือดซึม ชิณณะปัดมือออกแล้วจับคางให้เงยหน้าขึ้นมาหา ดวงตาสีเข้มไล่จากริมฝีปาก จมูกดื้อรั้น และดวงตาที่จ้องกลับมา กระทั่งริมฝีปากหนากดลงมาหาอีกครั้งอย่างแผ่วเบา โทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานของชิณณะดังขึ้น คนตัวโตหันไปมองแต่ยังไม่คลายแขนออก “อย่าหนีไปไหนนะ” แต่พอจะก้าวไปรับโทรศัพท์ก็เปลี่ยนใจ ดึงข้อมือบางให้ตามมาที่โต๊ะทำงานด้วย ถึงจะส่งเสียงจิ๊ปากเพราะถูกขัดใจ แต่ก็โดนดึงให้เดินตามมา เหมือนโทรศัพท์สายนี้จะไม่ใช่คนที่รออยู่ เพราะชิณณะบอกปัดการไปงานเลี้ยงคืนวันพุธ ทั้งหันมามองคนที่ยืนมองอยู่ข้างๆ “ขอโทษครับ ทั้งผมและน้องไปไม่ได้จริงๆ” พอวางสายไข่ตุ๋นถึงได้ถาม “คนที่คุณพาผมไปหาคืนนั้น” “ใช่” “คุณพาผมไปแลกงานประมูล” “ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว” “แล้วตอนนี้เอาผมไปแลกอะไรจากคุณหญิง” “ทำให้คุณหญิงมีกำลังใจที่รอลูกชายคนที่หายไป” ไข่ตุ๋นยังคงถามทื่อๆ ขณะที่ชิณณะเอนพิงที่โต๊ะทำงานแล้วดึงคนเอวบางให้เข้ามายืนหว่างขา “คุณหญิงเป็นแม่เพื่อนฉันนะ บางทีเราก็ทำงานฟรีกันบ้าง” “ทำไมงานมันหน้ามือกับหลังมืออย่างนี้” ชิณณะยักไหล่ “ก็บอกแล้วว่าเธอไม่เหมาะกับงานนั้น” “แต่ดูเหมือนงานนั้นเขาจะพอใจผม” คนตัวโตกระตุกเสียงขึ้นจมูก “อยากทำงานนั้นหรือไง” ไข่ตุ๋นเหยียดปากทันที “นักธุรกิจ ทำอะไรที่มันโปร่งใสไม่เป็นหรือไง” “ฉันไม่ใช่พ่อเล้านะ ที่ผ่านมาฉันก็ไม่เคยพาใครไป ถึงจะรู้ว่าเขาชอบแบบนั้น ฉันก็ไปคนเดียวทุกครั้งนั่นแหละ” “แล้วพี่ล่ะ” “ฉันไม่เคยพาสกาวไปหาใคร ไม่แลกคู่นอนกับใครด้วย นี่คิดเรื่องรสนิยมทางเพศของฉันไปถึงไหนแล้วนี่” ยิ่งคุยกันยิ่งทำให้รู้สึกร้อนตัว “ก็เห็นเชี่ยว” ชิณณะหัวเราะแปลกๆ จู่ๆ ก็อารมณ์ดีไม่มีเหตุผล “ทำธุรกิจมันก็ต้องรู้เขารู้เรา” “รู้มาก เลยโดนหลอก” ไข่ตุ๋นย้อนให้ตรงๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ชิณณะรับสายแล้วฟังเงียบๆ จนกระทั่งวางสาย “สกาวอยู่หรือเปล่า” ไข่ตุ๋นตอบเรียบๆ “เมื่อคืนไม่ได้กลับห้อง” “พวกเธอเป็นพี่น้องแบบไหนกันเนี่ย ตกลงรักกันดี หรือว่าโกรธกันอยู่” ไข่ตุ๋นหันไปมองประตูห้องทำงานไม่ตอบคำถามของชิณณะ=====จบตอนที่ 3======== ขอบคุณที่ให้ความสนใจและติดตาม ผมลงเรื่องวันเว้นวันเพราะเขียนจบแล้ว พบกันวันพฤหัสบดีครับ ไจฟ์ครับ
พี่ชีคถนอมน้องตุ๋นหน่อย ไม่ใช่อะไรๆก็บังคับท่าเดียว ไข่ตุ๋นไม่ใช่สกาวนะจ้ะเธอออออ ^^ จูบน้องรุนแรงชะมัด จิ้มบวกจ้า
พี่ชีคเบาๆน้องตุ๋นหน่อยซิ
พี่ชีคเจอกันไม่กี่ครั้ง ทำเอาน้องเลือดออกซิบๆ ถ้าจะเริ่มมีความรู้สึกดีๆให้น้องแล้วสิ
เหมือนจะหวานแฮะ รออ่านไปเรื่อยๆว่าคู่นี้จะลงเอ่ยยังไง บวกเป็ด
มาดพี่ชีคตอนแรก ๆ ออกแนวมีงานเบื้องหลังด้วยซ้ำ พออ่านตอนนี้ ค่อยยังชั่ว พี่แกดูน่ารักขึ้นมาก ชอบตอนจูบน้องตุ๋นด้วยอ่ะ น่ารัก.....
พี่ชีคแอบน่ารักเบาๆ :กอด1: มันจะมีเบื้องหลังกว่านี้ป่ะ ตอนนี้อยากรู้เกี่ยวกับสกาวมากอ่ะ
สนุกและน่าติดตามมากครับ
อยู่ๆก็จูบตุ๋นซะงั้น
เพิ่งเห็นเรื่องนี้ของคุณไจฟ์ มาอ่าน3ตอนรวดเลย สกาวขโมยเงินชีคเอาเงินไปทำอะไรนะ ตั้ง2ล้าน ไข่ตุ๋นก็จะใช้เงินคืนแทนพี่สาว แต่ชีคจะให้ทำงานใช้แทน พามาทำงานที่บ้านแล้วยังจะมาจูบน้องเค้าอีกนะ ชักจะติดใจไข่ตุ๋นแล้วล่ะมั้งเนี่ย
พี่ชีค อ่อนโยนหน่อยสิ ตุ๋นมันไม่เคยย อยากรู้จักสกาวให้มากขึ้น หึหึ จะไม่คาดเดาอะไรอีก 555 555 รออ่านวันพฤ ค้าบบบ
:กอด1: แอบน่ารักเบา พอกรุบกริบเนอะ แต่ก็เดาใจย๊ากยากกกกกกกกกกก ทั้งคู่แหละค่ะ ไม่สิ ทั้งเรื่อง -_____-***
ทำตัวลึกลับกันทั้งเรื่องยกเว้นไข่ตุ๋น
นายชิณณะ น้องช้ำหมดและเนี่ย ชิชิ ชอบน้องแล้วยังจะมาโหดใส่อีก เชื่อแล้วว่าพระเอกเก็กเยอะ5555 ++จ้า
:call: :call: :call:
กรี๊ดดดดดด ด ... ทำไมรู้สึกว่าตอยแรกมันเยอะ? อ่านแล้วมันส์อ่ะ ไม่อยากให้จบตอนเลยจริงๆ 555555 ตกลงชิณณะทำอะไร อาชีพอะไรยังไง งงนะเนี่ย =_= แลกประมูลคืออะไรรร แงงง.. อย่าบอกนะว่าชิณณะทำงานเหมือนพวกค้ามนูษญือะไรเทือกนั้น :serius2:
อ่าน 3 ตอนรวดแล้วก้มหัวทักทายคุณไจฟ์คุณทีคะ :z3: ปมเยอะมาก :pig4: คะ
ถูกใจน้องเข้าแล้วสิคุณชีค
ทำตัวลึกลับกันทั้งเรื่องยกเว้นไข่ตุ๋น แต่เราว่าทุกคนเลยนะ เพราะไข่ตุ๋นเองก็ดูเหมือนจะไม่เปิดเผยตัวตน(อุปนิสัย)แท้จริงเหมือนกัน
เคยหลงคนพี่แล้วจะไม่หลงคนน้องก็กระไรอยู่ใช่มะพี่ชีค :z1: แต่น้องน่ารักใสซื่อกว่านะ สกาวไปทำอะไรไว้กันนะ อยากรู้จริงๆ :เฮ้อ:
บรรยากาศเหมือนฝนตกลังจะตกเเต่ไม่ตก ทุกคนใส่หน้ากากหนาๆ เข้าหากัน รอตอนตรอไปคับ
ลงมาถึงตอนที่ 3 แล้วเพิ่งเห็น ทั้งๆที่คิดอยู่ตลอดว่าเมื่อไหร่คุณไจฟ์กับน้องทีจะเอาเรื่องใหม่มาลงซะที ตาถั่วจริงๆ เรื่องนี้ก็ยังน่าติดตาม และอ่านรื่นไหลเหมือนเดิม ดูท่าทางตาชีคจะเริ่มหลงไข่ตุ๋นเสียแล้ว
ลดอคติบ้างอะไรบ้างนะชีค ไข่ตุ๋นกับสกาว มันคนละคนกัน อย่าคิดว่าพี่น้องต้องเหมือนกันเสมอไปเลย :เฮ้อ:
จากสปอยของตัวหนังสือสีฟ้า....ชักสงสัยว่าพี่ชีคกับน้องตุ๋นนี่จะโกหกด้วยรึเปล่าเนี่ย :m28:
สงสารไข่ตุ๋น หมันไส้พี่ชีค แม่งงงง ><!!!!!!!!
ชอบอะ ขอบคุณมากค่ะ :-[ :L1: :pig4: :L1:
เรื่องนี้มันมีปมอะไรบ้างเนี่ย คงต้องติดตามกันต่อไป รออ่านอยู่นะคะ ^^
ปมเยอะแยะ สรุปสกาวเอาเงินไปทำอะไร :m28:
พี่ชีคแกจูบซะไข่ตุ๋นเลือดออกเลย
พี่ชีครุนแรง เดี๋ยวไช่ตุ๋นก็ช้ำหรอกกกก
: :z2: :กอด1: :-[
o13 เข้ามา+ เป็ด
จูบแล้วๆ :z1: แต่อยากรู้เรื่องที่สกาวทำมากเลย :z3:
แวะมาค้างด้วย คิคิคิ
นายเอกเราซึนเหมือนกันนะเนี่ยยย ==; เป็นกำลังใจให้ค่ะ +1กับ+เป็ดก๊าบๆ ให้เเล้วนะคะ
วันนี้ไม่มีคุณทีมาเม้าให้ฟังแฮะ หุหุ ดีใจที่วันนี้เป็นวันอังคาร แต่อยากให้พรุ่งนี้เป็นวันพฤหัสเลย ข้ามวันพุธไปซะ!! ตอนนี้พี่ชีคแอบดูน่ากลัวนะพี่นะ จู่โจมจูบไม่พอ ยังคิดจะทำอะไรแปลกๆอีก แต่จริงๆแล้วหลงรักไข่ตุ๋นแล้วล่ะสิ หึหึ รอตอนต่อไปค่ะ
ความสัมพันธ์ของสองพี่น้องน่าสนใจมาก และยังรวมไปถึงบุคคลอันสาบสูญด้วย ชีคก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนี่นา แต่ตุ๋นน่ารักกว่าอ่ะ
ปากว่ามือถึงจริงๆนะท่านชีค :o8:
ลึกลับกันจัง :m29:
You re my first kiss ที่ทำใจฉันสั่น
สำหรับเรา มองสองพี่น้องไม่ออกจริงๆ
หืมม แอบเนียนเลยนะชีค :m12: รอนะฮะ :')
อุ้ย เหมือนคุณชิณณะเริ่มคิดอะไรกะน้องไข่ตุ๋นแล้วหรือเปล่านี่ อิอิ
อุ้ย! ชิณณะแอบโหดอ่ะ
ท่าทางพ่อพระเอกของเราจะตกหลุมรักเข้าแล้วหล่ะ :haun5:
คุณพี่สกาวปิดบังอะไรไว้หว่า???
ในที่สุดเฮียกะน้องก็มาแล้ว ยังไม่ได้อ่านค่ะ ขอเม้นก่อน อิอิอิ ไปอ่านดีกว่า
จูบซะรุนแรงเชียว :-[
เรื่องใหม่น่าติดตามจริงๆ นะน้องที
จะมีฉากหวานๆบ้างรึเปล่าเนี่ย คุณชิณณะรุนแรงกับไข่ตุ๋นจัง
อ๋อยยย ~ กำลังสนุกเลย ชอบเวลาลุงอยู่กับตุ๋น ดูน่ารักดี ดูเหมือนไม่ค่อยมีพิษมีภัย ไม่ได้เลวร้ายนัก โดยเฉพาะเวลาหลุด แทนตัวกับน้องว่าพี่อ่ะ อบอุ่นวาบๆๆเลย เหอๆๆ แต่พอมีคนอื่นมาเกี่ยวเมื่อไหร่ ปริศนาก็พากันเดินขบวน -*- หวังว่าลุงจะไม่ใจร้ายกันน้องนะ อิอิ + และ +
ไข่ตุ๋น ชื่อน่ากิ๊น น่ากิน พี่ชีครีบๆ กินไข่ตุ๋นซะนะ คนอ่านรออยู่~
"จูบเป็นไหม" "ห๊ะ" คนอ่านก็เผลอห๊ะเหมือนกัน 55 -- ตอนนี้น่ารักทั้งคู่ค่ะ รอตอนต่อไป :กอด1:
เหมือนจะงงและไม่งงในเวลาเดียวกันนนะเนี่ย แบบนี้ก็แสดงว่าน้องตุ๋นของเราก็ต้องทำงานอยู่ใกล้ชิดพี่ชิณณะละซิ ดูเป็นเด็กที่ดื้นเอาการเลยนะ พี่ชิณณะจะปราบอยู่สักแค่ไหน
มาต้อนรับเรื่องใหม่จ้าาา
ยังไม่ได้อ่าน แต่เห็นชื่อคนแต่งก็เข้ามาก่อนเลย โฮกกก กำลังคิดถึงเลยค่า หายไปพักนึงเลยเนอะ :) ดีใจจังมีเรื่องใหม่แล้ว ... กำลังจะเริ่มอ่านแล้วนะจ้ะ ---------------------------------- อ่านจบแล้วโฮกกก ปริศนามากมายจริงๆ แต่น่าติดตามเหมือนเคย ชอบบุคคลิกแบบนุ้งไข่ตุ๋นอีกแล้ว
ไข่ตุ๋นน่ารักดีค่ะ อ่านแล้วอยากกิน แอร๊ย :laugh:
55 จริงๆแล้วคุณพี่ชีคก็แอบติดใจน้องใช่มั้ยล่ะ แอบลุ้นตอนต่อไปดีกว่า
วันนี้ตื่นเช้าเลยแว่บเข้ามาดู อิอิ
ตอนที่ 4 ไข่ตุ๋นนั่งมองมะพร้าวละเลียดกินขนมหวานร้านป้าจิตรในโรงอาหารเหมือนเคย ขณะที่รายการข่าวภาคเที่ยงวันนี้ รายงานข่าวพบศพชายหนุ่มนิรนามในแม่น้ำ อายุประมาณ 25 ปี ที่คาดว่าจะเสียชีวิตมาแล้วหลายวัน ไข่ตุ๋นเงยหน้ามองโทรทัศน์แล้วก้มลงเปิดหนังสืออ่านผ่านๆ “มึงไม่ลองสักนิดหรือไข่ตุ๋น อร่อยนะ” “มึงอร่อยมึงก็กินไปเถอะ” “มา มึงลองสักคำ แล้วจะติดใจ” มะพร้าวตัวกลมตักขนมจะป้อนเพื่อน แต่ต้องชะงักค้างเพราะไข่ตุ๋นกระแทกเสียงใส่ “ไรว้า กูกินคนเดียวก็ได้” “ทำไมคนเดี๋ยวนี้มันฆ่ากันง่ายนักวะ ทำเหมือนมีปืนขายอยู่ในร้านสะดวกซื้อ” หญิงสาวโต๊ะใกล้เคียงหันมาวิจารณ์ข่าว “เออ พอมาดูแล้วเหมือนไม่มีวันไหนที่ไม่มีข่าวฆ่ากันตาย” คนที่โต๊ะใกล้เคียงกันยังคุยกันต่อ แต่ไข่ตุ๋นปิดหนังสือแล้วลุกขึ้น ทำให้มะพร้าวที่ยังกินไม่เสร็จหน้าตาเหรอหรา รีบลุกตามมาด้วย “เฮ้ย มีอะไรวะ อยู่ดีๆ ก็ลุก กูยังกินไม่เสร็จ” “มึงกลับไปกินต่อก็ได้ กูไปรอที่หน้าตึกเรียน” “ไม่ละ ไว้วันหน้าก็ได้ แต่มึงเป็นอะไรของมึง” มะพร้าวเดินตามไข่ตุ๋นกลับมาที่คณะ ระหว่างทางมีรถเล็กขับผ่านไป ไข่ตุ๋นก็หันมาถามเพื่อน “ตกลงที่กูฝากมึงขายรถน่ะว่ายังไง” “7 แสนเอามั้ย” ไข่ตุ๋นเม้มปากขณะที่พยักหน้า “แล้วเขาไม่มาดูรถก่อนหรือไง มีคนบอกกูว่าต้องเอาไปให้เต๊นท์รถตีราคาก่อน” มะพร้าวทำหน้าตายุ่งๆ เกาหัว “ก็ไม่เห็นเขาว่าอะไรนี่ แต่ให้ราคาโคตรดีเลยว่ะ” “พูดเหมือนมึงไม่รู้จักเขา” “ก็...ไม่รู้จักหรอก บอกกันต่อๆ มาน่ะ ตกลงมึงขายแน่นะ กูจะได้บอกเขา” หนุ่มตัวผอมพยักหน้า หันกลับไปมองโรงอาหารที่เพิ่งเดินออกมาแล้วกดโทรศัพท์หาพี่สาว มันเป็นเบอร์ที่พี่สาวบอกว่า ใช้ช่วงนี้ เปลี่ยนเมื่อไหร่จะบอก “มีอะไรยะคุณน้อง” “อยู่กรุงเทพฯ หรือเปล่า” “แน่นอน จะบอกว่าวันนี้ฉันมาเรียนด้วยนะยะ” น้องชายถอนหายใจยาว จนอีกฝ่ายหัวเราะ “อะไรของแก วันศุกร์แกไม่ได้ไปร้านน้าเก้งนี่นะ งั้นคืนนี้ค่อยคุยกัน” พอกดวางสายมะพร้าวก็ถามอีกครั้ง “พี่สาวมึงเป็นอะไรอีกล่ะ” “เขาไปเรียน บอกว่าคืนนี้คุยกัน” “แล้วไง ทำไมมึงทำหน้าตาเครียดๆ อย่างนั้น” ไข่ตุ๋นไม่ตอบคำถาม เดินหลังตรงกลับมาที่ตึกเรียน เกือบ 2 ทุ่มที่สกาวเดินเข้ามาที่ห้องพักในคอนโดฯ ขณะที่ไข่ตุ๋นกำลังดูซีรีส์ฆาตกรรม ดวงตากลมๆ แค่เบนจากโทรทัศน์มาหาพี่สาวที่เดินเข้ามา ต่างก็ไม่ได้ทักทายกัน จนพี่สาวทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ แล้วหัวเราะแปลกๆ ไม่ถึง 2 นาทีพี่สาวก็ลุกขึ้น “ดูหนังฆาตกรรมน่ะไม่สนุกเท่ากับลงมือทำเองหรอกนะ แล้วยิ่งการฉลองหลังล้างแค้นเสร็จยิ่งสนุกอย่างคาดไม่ถึง” “พี่หวาน” “อะไร” “หมายความว่าอะไร” “จะต้องแปลอะไร ความหมายตามนั้น” พี่สาวบอกเหมือนไม่สนใจ ทั้งที่ยังติดใจอยู่ แต่ไข่ตุ๋นรู้ว่า ควรถามเรื่องเมื่อตอนเที่ยงก่อน “แล้วเรื่องที่พี่บอกว่า จะกลับมาคุยน่ะ” สกาวยักไหล่ “เรื่องอะไร ลืมไปแล้ว” แต่พอหมุนตัวไป หญิงสาวก็กรีดมือเหมือนนึกขึ้นได้ “ตอนนั้นแกโทรมา ตอนที่ฉันกำลังคุยกับคนอื่นอยู่ก็เลยบอกๆ ไปงั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก นี่อย่าบอกนะว่าแกรีบกลับมารอฉันน่ะ” “พี่หวาน” ไข่ตุ๋นเรียกพี่สาวอีกครั้ง ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล สกาวแตะที่แก้มของน้องชายเบาๆ “อย่าคิดเยอะ อย่ากังวล คราวนี้ฉันจะไม่ทำให้แกต้องเดือดร้อน” “แสดงว่าพี่ไปทำอะไรมา” “ทำอะไร ไม่มี๊” สกาวทำเสียงสูง หันหลังกลับเข้าไปในห้องนอน พร้อมกับเสียงหัวเราะแปร่งหู หวานที่ร้ายกาจมาตั้งแต่ไหนแต่ไรก็ยังคงเป็นอย่างนั้น เธอมั่นใจและไม่แคร์ว่าใครจะคิดอะไร ไม่สนใจว่าจะทำให้ใครต้องอับอาย และไม่มีใครทำให้เธออับอายได้เพราะหวานจะตอบโต้กลับไปแรงเป็นเท่าตัว ถึงจะเป็นฝาแฝดกัน แต่หวานกับไข่ตุ๋นก็ไม่เคยมีความรู้สึกผูกพันกันแบบที่เรียกว่าลางสังหรณ์ของคู่แฝด หรืออะไรแบบนั้น แม้แต่ในตอนที่เกิดเรื่องร้ายกับหวาน แฝดผู้น้องคนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติอะไรจนกระทั่งโรงพยาบาลโทรมาว่าพี่สาวถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาล ช่วงเวลาที่ยืนอยู่ข้างเตียงคนเจ็บ มันคือช่วงเวลาที่ไข่ตุ๋นโทษตัวเอง โทษความไม่ผูกพัน โทษความไม่ใส่ใจ แต่ถึงอย่างนั้น คู่แฝดก็ยังคงเป็นเหมือนคนโกรธกันอยู่เหมือนเดิม ถึงเรื่องมันจะผ่านมานานหลายปี แต่บางคืนไข่ตุ๋นยังคงได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากห้องนอนที่มักจะถูกปิดล็อกอยู่เสมอ ห้องนั้นเป็นหนึ่งในความไม่สบายใจ เมื่อวันหนึ่งหวานสั่งห้ามไข่ตุ๋น และแม่บ้านเข้าไปในห้องนอนส่วนตัว เรื่องล็อกห้องน่ะเป็นเรื่องปกติของหวานอยู่แล้ว แต่ในใจของคนรับคำสั่ง มันร้องประท้วงขึ้นมาทันทีว่ามีเรื่องไม่ปกติเกิดขึ้น มันอาจเกิดจากการไปยุ่งกับหวานมากเกินไป หรือการประชดที่ไม่เคยใส่ใจกันเลยก็ได้ทั้งนั้น หลังจากนั้นไม่นาน หวานก็เริ่มหายไปครั้งละหลายคืน รวมถึงช่วงที่เพิ่งจะมารู้ในภายในหลังว่าไปมีอะไรกับชิณณะด้วย ไม่อยากคิดว่ามันคือความรู้สึกสังหรณ์ใจ เพราะมันคือสิ่งที่เห็นได้ชัดเจนว่าหวานเปลี่ยนไป ในทางที่ร้ายกว่าเดิม และที่ยังคงสงสัยไม่หายก็คือ หวานเอาเงิน 2 ล้านไปทำอะไร แค่เพียงภาพข่าวจากโทรทัศน์ เงินของชิณณะ และคำพูดเพียงไม่กี่คำของหวาน ก็ทำให้ไข่ตุ๋นผูกเรื่องราวที่ทำให้รู้สึกกลัวพี่สาวของตัวเอง หนุ่มตัวเล็กส่งเงินให้คนขับรถแท็กซี่แล้วเปิดประตูรถก้าวลงมา ชายหนุ่มรูปร่างแบบนายทหารก็ก้าวเข้ามาหา ทันที เยื้องไปทางด้านหลังยังคงเป็นชายหนุ่มดวงตาเรียวยาว ที่ทำให้ไข่ตุ๋นรู้สึกอึดอัดได้เพียงแค่ถูกมอง “ชีคให้มารถแท็กซี่เองจริงๆ หรือเนี่ย” ไข่ตุ๋นยกมือไหว้ “สวัสดีครับคุณโต้ง” “สวัสดี เรียกพี่ก็ได้นะ มากันเถอะ แม่รออยู่บอกว่าถ้าไข่ตุ๋นไม่มาก็จะไม่ออกไปที่สนาม” คุณหญิงนั่งรออยู่ที่คลับเฮ้าส์ นั่งนิ่งๆ มองออกไปด้านนอกแล้วหันกลับมาทันทีที่โต้งบอกว่าไข่ตุ๋นมาแล้ว ...เป็นอาการที่คล้ายกับพี่หวาน เมื่อครั้งที่เกิดเรื่องใหม่ๆ... ...เป็นภาพซ้อนทับที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ.... ไข่ตุ๋นสลัดความขุ่นมัวของความโศกเศร้า และความแค้นที่ปกคลุมทุกคนรอบตัว รวมถึงตัวเองแล้วยกมือสวัสดีคุณหญิงที่ยิ้มรับทันที “อาทิตย์หน้า แม่ไปรับนะ จะได้ไม่ต้องนั่งรถมาเอง” “ไม่เป็นไรครับ ผมมาเองได้” โต้งเอาน้ำดื่มมาส่งให้ พร้อมกับหมวกสีเข้ม ปักอักษรตัวที “แดดเริ่มร้อน ต้องดื่มน้ำเรื่อยๆ แล้วก็สวมหมวกไว้” “หมวกสวยนะ” คุณหญิงบอก “ชอบมั้ย โต้งเขามีหลายใบ แต่แม่ว่าโต้งซื้อใบใหม่ให้น้องดีกว่า” “นี่ก็ใหม่นะแม่” “อ้าวแล้วทำไมมีชื่อโต้งล่ะ” โต้งดูเก้อ ขณะที่ไข่ตุ๋นบอกยิ้มๆ “ไม่เป็นไรครับ ใบนี้ก็สวยดี” ทั้ง 3 คนเดินไปที่รถกอล์ฟคันเล็ก ถึงได้รู้ว่าคุณหญิงไม่ได้เล่นกอล์ฟ แต่ที่ตามมาก็เพื่อรับแดดตอนเช้า และหากิจกรรมเพื่อบรรเทาอาการซึมเศร้าเท่านั้น พอโต้งมาถึง ชิณณะก็เปลี่ยนให้โต้งเป็นคนเล่นกับพ่อ และเพื่อนๆ ดวงตาสีเข้มหันมามองเป็นระยะ ขณะที่คุณหญิงคุยกับไข่ตุ๋นไปเรื่อย และเมื่อแยกออกมาห่างจากทุกคน คุณหญิงเปิดกระเป๋าส่งรูปภาพใบเล็กให้ไข่ตุ๋นดู “นี่ไงเล็ก” ภาพชายหนุ่มยิ้มกว้าง แววตาเจ้าอารมณ์ ....ดูคุ้นตา... คุณหญิงรีบเก็บรูปลงกระเป๋าเมื่อพ่อหันมามอง “พ่อเขาไม่อยากให้แม่เก็บไว้กับตัวน่ะ ไม่อยากให้แม่นั่งดูรูปแล้วร้องไห้ เพราะเขาเชื่อว่า เล็กหนีไปด้วยอะไรสักอย่าง อาจหนีหนี้พนันบอล หรืออะไรสักอย่างเดี๋ยวก็กลับมา เพียงแต่แม่ทำใจไม่ได้ ถึงไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่แม่ก็เลี้ยงมากับมือ จะหลงผิดขนาดนั้นได้ยังไง” พอเริ่มเรื่องของลูกชายคนเล็ก คุณหญิงก็พูดไปเรื่อยๆ ไข่ตุ๋นหันไปมองชิณณะ ไม่รู้เหมือนกันว่าในกรณีนี้ควรจะชวนคุยเรื่องนี้ต่อไป หรือแค่ฟังเฉยๆ หรือจะเปลี่ยนเรื่องคุย ชิณณะเหมือนรู้ใจ เดินเข้ามาหา “คุยสนุกเชียวนะครับ” “อย่าเชียวนะชีค แทนที่จะพาน้องมาพร้อมกัน กลับให้น้องนั่งรถมาเอง แม่จะคิดบัญชีกับชีคทีหลัง” คุณหญิงหันมาต่อว่าคนตัวโตที่ยิ้มพราว “เอาเลยแม่ จัดการเลย” โต้งสนับสนุนเต็มที่ เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน จนกระทั่งถึงเวลาแยกย้าย ไข่ตุ๋นเดินตามชิณณะมาที่รถ นั่งเงียบมาจนถึงบ้านถึงได้พูดขึ้น “คุณหญิงก็แค่คิดถึงลูก ไม่ต้องให้ผมทำงานนี้ก็ได้” ชิณณะหันมามองด้วยสายตาเหมือนกำลังตำหนิว่าเกี่ยงงาน ไข่ตุ๋นมองไปทางอื่น พูดเรียบๆ ไร้ความรู้สึกเหมือนที่ผ่านมา “ทุกคนรู้อยู่แล้วว่าต้องทำอย่างไร คุณหญิงก็รู้ แล้วคุณจะพาผมเข้าไปเกี่ยวข้องกับพวกเขาทำไม” “นี่ฉันมองคนผิดใช่มั้ย ฉันคิดว่าเธอไม่เหมือนพี่สาวของเธอ ที่แท้ก็เหมือนกัน เริ่มต้นทำท่าเหมือนเป็นคนดี แต่สุดท้ายก็ไม่มีหัวใจเหมือนกัน” ไข่ตุ๋นกำมือแน่น ดวงตาที่มองกลับมาเต็มไปด้วยความโกรธ “โกรธ แล้วไง เธอทำอะไรฉันได้” ชิณณะท้าทาย ไข่ตุ๋นพุ่งเข้าหา แต่หมัดที่เงื้อขึ้นสูงถูกคว้าไว้แล้วพลิกไขว้หลัง ดึงร่างที่เล็กมากกว่าคืบตรงเข้ามาหา “คุณหญิงให้ดูอะไร” ไข่ตุ๋นพยายามดิ้นหนี “ไปถามเองสิ” “ไม่ ฉันจะถามเธอนี่แหละ” “ปล่อย” “ไม่ ตอบฉันมาก่อน รูปใคร รูปเล็กใช่มั้ย” “เออ” ไข่ตุ๋นกระแทกเสียงใส่หน้า มือที่จับล็อกข้อมืออยู่คลายออก แต่กลับกลายเป็นโดนกอดรัดแน่น “จะกอดไว้ทำไมนะ ปล่อยโว้ย!” “ถ้าอยากให้คนงานออกมาดูกันให้หมดบ้านก็ร้องเสียงดังๆ เลยนะ เพราะนี่มันบ้านฉัน” “อะ ไอ้ ไอ้..ปล่อย” ไข่ตุ๋นกัดฟันแน่น “ฟังนะ ไข่ตุ๋น คุณหญิงเคยพยายามฆ่าตัวตายตอนที่เล็กหายไป” “คนเป็นโรคซึมเศร้า ก็ผ่านช่วงเวลาแบบนั้นทุกคนน่ะแหละ” “ใครเป็นโรคซึมเศร้า” ไข่ตุ๋นหุบปากทันที ชิณณะยกอุ้มจนตัวลอย ทีแรกเหมือนจะพาเข้าไปในห้องทำงาน แต่กลับเปลี่ยนใจอุ้มขึ้นไปที่ห้องนอนชั้นบน ขณะที่เด็กหนุ่มทั้งโวยวาย ทั้งชกที่แผ่นหลังกว้าง “ปล่อย ไอ้บ้า ไอ้พวกบ้าอำนาจ ปล่อยโว้ยยยย!” แต่สุดท้ายไข่ตุ๋นก็ถูกโยนลงบนเตียงกว้าง ชิณณะยืนมองนิ่งๆ “สกาวเป็นโรคซึมเศร้าใช่มั้ย” ไข่ตุ๋นลุกขึ้นยืนบนเตียง “ก็รู้อยู่แล้วทุกอย่าง จะต้องมาซักผมทำไม” “เปล่า ฉันไม่ได้รู้ทุกเรื่อง” “ก็วันที่คุณเจอพี่คุณพูดถึง...” “คลิป กับบาหลี” ไข่ตุ๋นทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ทำให้ชิณณะนั่งลงเหมือนกัน “ฉันรู้ว่ามันเคยมี แต่ตอนนี้มันถูกลบไปแล้ว” แม้ชิณณะจะบอกว่ามันถูกลบไปแล้ว แต่ดวงตาที่มองมาก็เหมือนรู้อยู่แก่ใจว่าต้นฉบับมันอาจจะยังอยู่ที่ไหนสักแห่ง “พ่อแม่เธอรู้เรื่องสกาวหรือเปล่า” ไข่ตุ๋นส่ายหน้า ทั้งปัดมือใหญ่ที่เอื้อมมาจะจับศีรษะ “ไม่น่ารักเลย” “อยากได้น่ารักก็ไปหาสกาวของคุณสิ” ชิณณะจ้องมองแล้วหัวเราะหึหึ ทำให้หนุ่มตัวเล็กตวัดตามอง มันไม่ได้เหมือนกำลังโดนค้อน แต่เหมือนกำลังโดนอาฆาตมากกว่า “ตอนแรกที่เจอกันสกาวน่ารักจริงๆ จนกระทั่งเช้าวันที่ฉันรู้ตัวว่าโดนหลอก ซึ่งตรงข้ามกับเธอ” พูดขนาดนี้แต่ดวงตากลมคู่นั้นยังคงแฝงแววไม่ชอบใจอยู่เหมือนเดิม “คุณอาจกำลังโดนผมหลอกอยู่เหมือนกันก็ได้” คนตัวโตพยักหน้า “นั่นสินะ ตอนแรกฉันคิดว่าเธอไม่ต่างจากสกาว ต่อมาก็คิดว่าฉันไว้ใจให้ดูแลแม่ของเพื่อนได้ แต่ตอนนี้ฉันกำลังคิดว่าเธอก็แค่วัยรุ่นรักสบาย” มือขาวๆ ผลักที่ไหล่หนาที่แทบไม่สั่นไหว “ไม่ว่าคนอื่นสักนาทีนี่มันจะขาดใจตายมั้ยเนี่ย ห๊ะ!” ชิณณะคว้าข้อมือแล้วคว้ากอด แต่เจ้าตัวก็ยังคงขัดขืนถีบตัวสุดฤทธิ์ “ปล่อย!” “แล้วใครเข้าหาก่อน” “ไม่ได้เข้ามาเพื่อให้กอดสักหน่อย ปล่อยสิโว้ย” ยิ่งขัดขืนสถานการณ์ยิ่งคับขัน ข้อมือบางถูกรวบกดอยู่เหนือศีรษะ ร่างกายสูงใหญ่คร่อมอยู่ข้างบน ไข่ตุ๋นได้แต่กัดปากอย่างขัดใจ “มีเหตุผลอื่นอีกหรือเปล่า ที่จะไม่ไปดูแลคุณหญิง” “ไม่มี” “ถ้าไม่มี ฉันจะสรุปว่าเธอเป็นวัยรุ่นรักสบาย” ไข่ตุ๋นตอบโต้ด้วยการจ้องหน้า “ว่าไง อาทิตย์หน้าจะไปหาคุณหญิงที่สนามกอล์ฟมั้ย” “แล้วผมจะโทรบอก” “ทำไม” “ก็จะทำไม ผมก็มีเรื่องที่ต้องทำเหมือนกัน” “เช้าวันอาทิตย์นี่นะ” พอไข่ตุ๋นเงียบ ชิณณะก็พูดต่อ “อย่าบอกนะว่า เธอเกี่ยวข้องกับการที่เล็กหายไป ก็เลยรู้สึกลำบากใจที่จะมาดูแลแม่ของเขา” เพียงแค่คิ้วที่ขมวด ท่าทีลังเลเพียงวูบ ก็พาให้อีกคนเริ่มคิดหนัก คลายมือที่กดไว้ “ผมกับพี่ไม่เกี่ยวกับที่เขาหายไปหรอกน่า แค่คิดว่าผมคุ้นหน้าเขา แต่อาจไม่ใช่ก็ได้เพราะผมเห็นคลิปนั่นแค่แวบเดียว แล้วก็ไม่ได้ดูทั้งหมด” พอไข่ตุ๋นพูดคำว่าคลิป ชิณณะก็นึกไปถึงรายงานเกี่ยวกับสกาว ...ยังไม่แน่ใจว่าใช่หรือไม่.. ...แต่ย่อมต้องเป็นความลำบากใจ ที่จะต้องมาดูแล แม่ของคนที่อาจเป็นคนทำร้ายพี่สาวของตัวเอง... ดวงตาสีเข้มมองใบหน้าคนที่พยายามซ่อนความรู้สึก เก็บความคิดทั้งหมดไว้เพียงลำพัง นับว่าเก่งมากที่เห็นรูปของเล็กแล้วไม่ได้แสดงอาการ หรือซักถามอะไร เพื่อที่จะรอมาคุยกับชิณณะโดยตรง พอยกมือแตะแก้มใส ไข่ตุ๋นก็หันหน้าหนี จะลุกขึ้น มือใหญ่เปลี่ยนไปกดไหล่ให้ลงนอนเหมือนเดิม ดวงตาสีเข้มมองมานิ่งๆ ขณะที่เคลื่อนไหวร่างกาย ยกตัวขึ้นคร่อมแล้วแทรกขาเบียด เจตนาเสียดสีเป้ากางเกงของไข่ตุ๋นตรงๆ “อะ” ไข่ตุ๋นส่งเสียงค้าน ร่างกายขัดขืน มือเล็กดันไหล่กว้าง “คุยธรรมดากับใครเขาไม่เป็นหรือไงนะ” “เป็น...” ..เพียงแต่หนุ่มคนนี้กลับแตกต่างจากคนอื่น ไม่ต้องออดอ้อนเอาใจให้ท่า หรือแสดงความต้องการอะไร ก็ทำให้คนที่เชื่อมั่นในตัวเอง คนที่พบเจอคนมามากมายหลายแบบ กลับรู้สึกต้องการหนุ่มคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ จนต้องเตือนตัวเองด้วยเรื่องของสกาว ซึ่งมันก็กลายเป็นข้ออ้างที่อ่อนแรงลงเรื่อยๆ... นิ้วมือใหญ่เกลี่ยแก้มที่หันหนีไปทางอื่น เสียงฮึดฮัด ท่าทีต่อต้าน แม้แต่ดวงตาโกรธนั่น กลับไม่ได้ทำให้คนตัวโตหยุดมือที่สัมผัสริมฝีปาก ไข่ตุ๋นพลิกหน้างับปลายนิ้ว จนชิณณะชะงักมือ แต่ไม่มีเสียงร้อง ไข่ตุ๋นดูงง ที่ชิณณะดูเฉยๆ เหมือนไม่รู้สึกอะไร ....ที่เอาเปรียบหนุ่มคนนี้อยู่ทุกเมื่อที่มีโอกาส ทั้งที่เขาต่อต้าน มันเป็นคนละเรื่องกับสกาว ในทางตรงข้าม ในช่วงเวลานี้ กลับแทบไม่มีแม้แต่เงาของสกาวหลงเหลืออยู่ ต่อให้หัวข้อที่กำลังคุยกันเรื่องสกาวก็ตาม ที่ชัดเจนอยู่ในเวลานี้ คือ...... ฟันคมคลาย แต่แทนที่จะดึงนิ้วออก กลับแทรกแตะที่ปลายลิ้นหยอกล้อแล้วสอดลึกลงไปอีก ไข่ตุ๋นหลับตาแน่น รู้ดีว่าที่ชิณณะกำลังทำอยู่มีความหมายว่าอะไร มือที่พยายามดันไหล่กว้าง กับที่ทานแรงข้อมือเหมือนจะหมดแรง ...สกาวน่ากอด แต่ไม่ได้น่ารัก ส่วนคนนี้เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง.... ปลายนิ้วที่หยอกล้อถอนออกมาแตะริมฝีปากบาง แล้วแทนที่ด้วยริมฝีปากหนาค่อยเพิ่มน้ำหนัก เม้มดูดละเลียดชิมอย่างอ้อยอิ่ง กว่าจะแทรกลิ้นม้วนดูดแล้วคลาย เอียงหน้าหามุมดูดลิ้น เล็มริมฝีปาก เสียงท้วงในลำคอเมื่อลืมตัวทำแรง ทำให้ผละออกจูบที่มุมปาก แล้วไล่ตามจูบปากที่เบี่ยงหนี เล็มริมฝีปากแลกลิ้นอีกครั้ง มือใหญ่ลูบไล้ต้นขา ทำเด็กหนุ่มลืมตาโพลง พยายามดิ้นหนีติดที่ถูกกดทับไว้ทั้งตัว ถอนจูบคราวนี้ ไข่ตุ๋นถึงกับหอบ "ผมไม่นอนกับคุณ" "ครับ" ชิณณะจูบหน้าผากสวย "ไข่ตุ๋น จำไว้นะ ไม่ว่าไข่ตุ็๋๋นจะหนีหรือจะสู้ พี่จะอยู่กับเธอเสมอ”======จบตอนที่ 4======== ขอบคุณทุกคำแนะนำครับ พบกันวันเสาร์นะครับ ไจฟ์ครับ
ปริศนาเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ หรือว่าเรื่องนี้จะเป็นแนวฆาตกรรม :m28:
สกาวดูเป็นโรคจิตอ่อนๆ แล้วมั๊งเนี่ย ไม่น่าจะซึมเศร้าแล้วละ เหตุผลที่สกาวเป็นแบบนี้ ต้องมีสักอย่างที่เกี่ยวข้องกะลูกคุณหญิงนะ เดาไปเรื่อย :really2: รออ่านต่อค่ะ :กอด1
:z13: เริ่มมีความเชื่อมโยงและเกี่ยวพันกัน จะเป็นอย่างที่เราคิดไหมนะ เอ๊ะ..หรือเราจะโดนหลอก :laugh: รออ่านต่อดีกว่า
มาแนวไหน
น่าตื่นเต้นจัง รอตอนต่อไปนะ :m17:
สกาวโดนหลอกไปถ่ายคลิป ตอนนี้เลยตามแก้แค้น มาคบกับชิณณะเพราะต้องใช้เงินเยอะ แต่ไม่อยากให้ทางบ้านรู้??? โอ้.........แบบนี้นี่เอง ++จ้า
บุคคลที่น่าสงสัยคือคนที่มักอยู่กับโต้งหรือเปล่า หรือว่าจะเป็นคนที่รู้อะไรบางอย่างและเป็นผู้คลายปมปริศนาหว่า
เหมือนคนที่เป็นปริศนายังไม่ออกฉาก
มาหลายแนวทำให้คนอ่านลุ้นซะ :pig4: คะ
หลังๆมานี่เวลาอ่านนิยายของสองหนุ่มแล้วต้องคิดตามตลอด เดาและลุ้นไปเรื่อยๆ แถมมีคนหล่อมาปอยให้เขวเป็นพักๆอีกต่างหาก สำหรับตอนนี้เดาว่าสกาวอยู่เบื้องหลังทุกศพที่ออกข่าว อาจจะเคยโดนพวกนั้นทำร้ายแล้วตอนนี้ก็ตามเอาคืนอยู่ แต่จะเกี่ยวกับลุงหรือเปล่าอันนี้ไม่อยากเดา แต่ขอให้ไม่เกี่ยว และขอให้ลงโทษกับคนผิดนะ อย่ามาลงกับน้อง เอ๊ะ !! หรือน้องคือคนฆ่าฟร่ะ -*- ติดตามต่อไปจ้า + และ +
งืมมมม พูดไม่ออก 555 พี่ชีคจูบตุ๋นอีกแล้ว ทีนี้อ่อนโยนด้วย แล้วที่พี่ชีคพูดอะ จริงหรือเปล่า ต้องทำให้ได้ด้วยเน้อ ตุ๋นคงมีเรื่องให้คิดมากมาย ปัญหาเยอะแยะเลย ยังไงก็สู้ๆนะจ้าา
อาการของโรคซึมเศร้าชัดเจนไปนะ เป็นสเต๊ปเลยว่าทำร้ายตัวเอง ขาดความมั่นคงทางอารมณ์ด้วย แล้วครอบครัวของแฝดไม่คิดจะพาไปรักษาเลยเหรอ??
ทุกคนดูพัวพันกันไปหมด ยุ่งเหยิงมากๆ --* พี่ชีคก็ไม่เลวร้ายล่ะมั้ง แต่เชื่อถือได้แค่ไหนกันนะเนี่ย
ปริศนาเกี่ยวพันกันยุ่งเหยิง เดาไม่ออกจริงๆ
โอ้ 7 แสน ท่าทางลุงจะติดใจมากกว่าจูบซะล่ะมั้ง ตามติดติดตาม อ่านไล่มาเรื่อยๆ อ๊า!!!!!มีครับด้วย ...เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง... แทบทุบคอม แย่แล้วลุง รอม่ายหวาย ทีน้อยน่ารัก กระหน่ำ+เป็ดเยอะๆ
ตื่นเต้นขึึ้นเรื่อยๆ
เม้นก่อนอ่าน เเปะโป้งไว้ก่อนงานเยอะเหลือเกินนน :z3:
ปริศนาซับซ้อน และรอต่อไปอย่างจดจ่อ บวกเป็ด :กอด1:
เดาว่า หวาน น่าจะถูกรุมโทรม แล้วเป็นโรคซึมเศร้า พอดีขึ้นก็ทำตัวเสเพล ส่วนเรื่องขโมยเงินของชีคไป 2 ล้าน ไม่รู้ว่าหวานเอาไปเที่ยวช้อปปิ้ง หรือเอาไปทำอะไรกันแน่ จะเกี่ยวกับคนที่ตายทั้ง 2 ศพ และการหายไปของนายเล็ก หรือเปล่า ตื่นเต้น ลุ้นๆ นายชีคหลงไข่ตุ๋นแล้วอ่ะดิ....แทนตัวเองว่าพี่แล้ว
เริ่มรู้ความเป็นมาเรื่อยๆ สืบสวนสอบสวน ฆาตกรรมอำพราง มาเต็ม!!!
เรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้ว พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้ว ทั้งเรื่องของหวานด้วย
อั๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เพิ่งเห็นเรื่องใหม่ของคุณไจฟ์น้องที ดีใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เรื่องนี้สนุกจัง เหมือนรวมเรื่อง Myboy กับ No broken heart ไว้ด้วยกันเลย มีทั้งบรรยากาศอึมครึมลึกลับของหวานกับคดีฆาตกรรม แล้วก็บรรยากาศพ่อแง่แม่งอนของชีคกับไข่ตุ๋น เป็นกำลังใจให้นะคะ รอติดตามผลงานต่อๆไปค่ะ ^_________^
อ่าน ๆ ไปนึกว่าหวานเป็นก้อยไปซะแล้ว คิดเหมือนหลาย ๆ คนที่ว่าหวานถูกทำร้าย แล้วกลายเป็นโรคจิตตามแก้แค้น พอฆ่าได้คนนึงก็ไปฉลองความสำเร็จอะไรงี้ นี่เดาจากคำพูดของหวานเลยนะ ตอนนี้พี่ชีคหลงน้องไข่ตุ๋นซะเต็มเปา
สังหรณ์ใจว่าพี่หวานจะเป็นฆาตกร อ่ะนะ ปมมันแน่นขึ้น มีอะไรที่อยากรู้เต็มไปหมด พอมีเรื่องคนตาย คิดถึงพี่บาลีทันที ฮ่าๆ น้องตุ๋นไม่อยากดูแลคุณหญิง เพราะคิดว่าเล็กมีส่วน ทำให้พี่หวานเป็นโรคซึมเศร้าสินะ แล้วเรื่องคลิปที่บาหลีอีก คลิปอะไรน้อออออ มีเรื่องให้คิดตามอีกแล้ว ^^ จิ้มบวกน้องที รอวันเสาร์นะจ้ะ
:call: :call: :call:
เอ่อ... หรือสกาวจะเป็นฆาตกรด้วยว่า
สงสัยคนที่ตายสกาวเป็นคนจัดการแน่เลย เป็นการแก้แค้นที่ต้องใช้เงินมาก เลยยืมชิณณะสินะ หึหึ โต้งดูเป็นคนไม่น่าเข้าใกล้จริงๆ
เงื่อนงํา ปุ่มปมมากมาย ชวนให้ติดตามมมม o13
หวาน เล็ก และคนที่อยู่กับโต้งตลอดนั่น เกี่ยวพันกันแน่ และอย่าบอกนะว่าคนตายในข่าวนั่นเป็นฝีมือหวาน เป็นไปได้อย่างไร มีใครร่วมมือกับหวานไหม
พักเที่ยง เลยได้อ่าน :impress3: มีปริศนาอีกเยอะนะนี่ หลังประตูที่ถูกล๊อคต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่ๆ แล้วศพที่พบจะเป็นเล็กไหมนะ คลิปที่ไข่ตุ๋นเห็นแว๊บๆจะใช่เล็กจริงๆไหม และอื่นๆอีกมากมายรอการคลายปม แต่ตอนนี้รู้สึกชีคได้กำไรไงชอบกล! (อ้อ ไม่ชอบที่โต้งให้หมวกไข่ตุ๋นใส่ด้วยค่ะ คนอ่านหวงให้พระเอก 555)
โอ้ ปริศนามันเ่ริ่มมาแว้ววว
อยากรู้เรื่องของเล็กมากกว่านี้ และแอบกลัวสกาว ชีดูโรคจิตสุดอ่ะ ส่วนพี่ชีคนี่ก็จูบเอาๆ สักวันมันต้องได้เสียอ่ะ 555+ :oo1:
มันเริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆเลย
สกาวอาจกำลังแก้แค้นอยู่ก็ได้ มีปมไปหมด น่าติดตามมากค่ะ :really2:
คนเขียนบอกไว้ตอนก่อนว่า มีโต้งคนเดียวที่ไม่ได้โกหก งั้นก็แสดงว่า คุณหญิง ก็โกหกด้วยงั้นหรอนี่ :m28:
เครียดเลย... หวานเป็นไรเนี่ยย
เริ่มชอบน้องไข่ตุ๋นแล้วสินะ :-[
ไข่ตุ๋นแพ้จูบ
:t3: รอจ้าๆ
รอตอนต่อไป ><
เง้อ มีเรื่องให้งงเพิ่มขึ้นแล้วนิ :m28: แต่นายก็ยังเนียนเหมือนเดิมนะชีค :haun5: รอนะฮะ :')
อิคุณพระเอกอะไรของมัน ทำให้อยากรู้ทุกตอนเลย :pig4:
กลัวว่าจะมีคนตายแฮะ เห็นเขียนข่าวฆาตกรรมตอนต้นเรื่องบ่อยๆ หรือว่าที่เล็กหายไปน่ะ กลายเป็นศพไปซะแล้ว :z3: เดามั่วซั่วเลยยัยคนนี้ แต่มันน่าลุ้นจริงๆ ยังแกะปมไม่ได้เลย ต้องรอตอนต่อไป :impress2: กดเป็ดจ้า o13
ความรู้สึกของชีคเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว
:m15:
เนื้อเรื่ิองน่าสนใจ หวานทำอะไรเล็กหรือเปล่า? :pig4: :pig4:
อะไรหลายๆ อย่างคงซ่อนไว้ในคลิป อยากรู้ แต่คงทำได้แค่ตามต่อไป และอิจฉาชีคมาก
นี่มันคืออะไร....โฮกกก รู้อย่างเดียว อยากให้ถึงวันเสาร์ ปล. หึหึ ชิณณะหวั่นไหวกับน้องแล้วซินะ
รอเรื่องใหม่(หมายถึงเรื่องนี้แหละ)อยู่ตลอดเลยค่ะ สู้ๆนะคะ
อ่อย~ บอกตรงๆว่าเจอเรื่องนี้เข้าไป เดาพล็อตไม่ออกเลย ฮือ...พี่ชีคต้องการอะไรจากไข่ตุ๋น แล้วเกิดอะไรขึ้นกับสกาว? แต่พอจะเดาออกว่าสกาวเจออะไรมา งื้อ~ อยากให้พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์!
สลับซับซ้อนชวนให้ติดตามมาก
สนุกดีเดาไปไหนไม่ถูกเลย o13
อ่านมา 4ตอน แล้วเพิ่งมีโอกาสเม้นสักที คิดถึงตัวหนังสือของพี่ 2 คนจังเลย ชอบไข่ตุ๋นน่ารักดี ส่วนชีคเนี่ยจอมฉวยโอกาสชัดๆอ่ะ-.-
ชิณณะเรียกตัวเองว่าพี่ :impress2: แต่ว่าเรื่องอื่นๆก็ต้องรอดูต่อไป :really2:
อ่านแล้วเครียด 5555 :serius2: ฆาตกรอาจจะเป็นหวาน หรือทุกคนกำลังเล่นละครหลอกกันหมด แต่หรือว่าไข่ตุ๋นมีส่วนรู้เห็นในคดีฆาตกรรม โอ๊ยย งง
เพิ่งเห็นเรื่องนี้ แล้วก็นั่งอ่านที่เดียวสี่ตอนรวดเลย ^_____^ อืม . . . . ม์ มันเป็นปมซ้อนปมและซ้อนๆๆๆหลายๆปมเล็ก จนกลายเป็นปมใหญ่ อ่านไปก็นั่งคิดตามไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังคลำทางไปไม่ถูก -__-">
คล้ายๆ เรื่อง "ล่า"
เอ๋ เกิดอะไรขึ้นนนะ สกาวกับเล็กเกี่ยวข้องอะไรกันเเล้ว โต้งทำไมชอบทำตัวแปลก ๆ ชิณณะต้องการอะไรกันแน่ โอ๊ย ปวดหัวแท้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ♥ +1กับ+เป็ดก๊าบๆให้เเล้วนะคะ ><
อึมครึม
สกาวน่ากลัวมากในความรู้สึก กลัวคนแบบนี้มากๆเหมือนเป็นโรคจิตอ่อนๆ
กลับมาอ่านอีกรอบเพราะคิดถึง :กอด1: ตอนสกาวบอกว่าฆาตรกรรมต้องลงมือเองถึงจะสนุกนั่น น่าสงสัยว่าจะเคยทำมาแล้ว ขนาดไข่ตุ๋นยังสงสัยเลย! ไม่เคยรอให้ถึงวันเสาร์อย่างนี้มาก่อนนะคะนี่ :เฮ้อ:
เริ่มจะมีปม สกาวก็ยิ่งดูจิตๆขึ้นป้ะ น่ากลัวนะหล่อน
อ่านไปหลอนไป เจอฉากสวีทเท่านั้นแหละ เขินจังเลยยยย :-[
ตอนที่ 5 หนุ่มในชุดเครื่องแบบนักศึกษาแขนยาวจอดรถที่อาคารจอดรถแล้วถือซองเอกสารมาที่ล็อบบี้ชั้น 1 ของอาคารบริษัทนำเข้าสินค้าจากต่างประเทศ คนที่นัดไว้ชื่อคุณก้อง ชายหนุ่มรูปร่างผอม สูงกว่าไข่ตุ๋นไม่มากนัก สวมสูทเนื้อดี เรียบกริบกับแว่นตากรอบหนา พอไข่ตุ๋นเดินเข้ามาในล็อบบี้ของแผนกต้อนรับ ก้องก็ลุกขึ้นยืนแล้วส่งซองเงินให้ทันที โดยที่ไข่ตุ๋นยังไม่ทันแนะนำตัวด้วยซ้ำ รวบรัดจนไข่ตุ๋นสงสัยว่าก้องมีนัดที่ไหนอีกหรือเปล่า “ขอบคุณครับ แล้วเรื่องโอนรถ” “อ้อ จริงสินะ” ก้องยังคงดูร้อนรน แต่จู่ๆ ก็กลับยืนนิ่งกระแอมแล้วเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นเคร่งขรึม “น้องไข่ตุ๋นเอารถไปใช้ก่อน เพราะตอนนี้ผมยังไม่มีธุระใช้รถ” “ครับ อะไรนะครับ” ไข่ตุ๋นไม่เข้าใจอะไรสักนิด ก้องติดต่อผ่านหลายคนมาจนถึงมะพร้าวเพื่อที่จะซื้อรถ แล้วก็นัดให้มาเอาเงิน แต่กลับบอกว่าให้เอารถกลับไปใช้ก่อน ว่าบุคลิกของก้องแปลกแล้ว ยังคิดอะไรแปลกๆ ด้วย “แล้วไม่ยึดสมุดไว้หรือครับ” ไข่ตุ๋นเปิดซองเอกสาร หยิบสมุดทะเบียนรถ แต่ก้องรีบเข้ามาจับมือไว้ มีเสียงกระแอมมาจากที่ไหนสักที่ในห้องล็อบบี้ ก้องรีบปล่อยมือเหมือนโดนของร้อน “ขะ ขอโทษ” ไข่ตุ๋นงงไม่เลิก ไม่รู้ว่าขอโทษเรื่องอะไร “เงินน่ะ จะเอาไปให้....เอ่อ จะเอาไปทำอะไรก็ตามนั้นแหละ รถก็เหมือนกัน ตามสบาย ผมหมดหน้าที่แล้ว” ก้องยังคงรีบจนถึงคำสุดท้าย พูดเสร็จก็รีบเดินกลับไปที่ลิฟต์ทันที หนุ่มตัวเล็กถือซองเงินและซองเอกสารกลับออกมาที่รถ โทรศัพท์หามะพร้าวบอกว่า ได้เงินมาแล้วแต่คนที่ซื้อรถกลับบอกให้เอารถกลับไปใช้ได้ ทั้งไม่ยึดสมุดทะเบียน ไม่มีสัญญาอะไรสักฉบับ แบบนี้มันเหมือนกับการให้เงินไปใช้ฟรีๆ “เหรอ~~ แปลกว่ะ” มะพร้าวสรุปเรื่องเมื่อฟังจบ เสร็จแล้วก็โทรศัพท์หาชิณณะ “ผมเพิ่งได้เงินจากที่ขายรถ คุณจะให้ผมเอาไปให้คุณที่ไหน” “วันนี้เรียนเสร็จแล้วหรือ” “ยังหรอก แต่คุณก้องเขานัดผมมาเอาเงิน” “งั้นก็กลับไปเรียนก่อน เรียนเสร็จค่อยคุยกัน” “วันนี้ผมต้องไปทำงานที่ร้านน้าเก้ง ถ้าคุณจะเอาเงิน” “ไม่ได้บอกว่าจะเอาเงินวันนี้ พี่บอกว่า วันนี้เรียนเสร็จแล้วค่อยคุยกัน” “ครับ” ไข่ตุ๋นรับคำง่ายๆ แล้วกดวางสายไป ส่วนอีกด้านหนึ่ง ชายหนุ่มคนที่เพิ่งกดวางสายโทรศัพท์หันมาหาก้องที่ยืนอยู่ข้างๆ “แค่ให้เอาเงินให้ ไม่ได้บอกให้จับมือ” “แหม เจ้านายครับ เขาเรียกว่าแตะเพื่อห้าม ไม่ได้จับมือ” “แตะก็ไม่ได้โว้ย ทำเกินหน้าที่” ชิณณะชี้หน้าเลขาฯ ส่วนตัว “แล้วเรื่องรายงานว่าไง” แต่ก้องรีบเดินไปที่โต๊ะทำงาน หยิบซองเอกสารแล้วหันมาบอก “เข้าไปคุยในห้องดีกว่าเจ้านาย คุยตรงนี้ไม่เหมาะ” เจ้านายตามเข้ามายังไม่ทันนั่งลง เลขาฯ ไฮเปอร์ก็รายงานทันที “ยังไม่เจอคลิปคุณสกาวนะเจ้านาย แล้วก็ไม่เคยมีใครแจ้งความอะไรที่เกี่ยวกับคุณเล็กกับเพื่อนๆ ด้วย” ชิณณะถอนหายใจโล่งอก “แล้วเจ้านายจะแปลกใจที่คลิปลับมีมากกว่า คลิปนักเรียนตบกันแย่งผู้ชายตั้งหลายเท่า” เจ้านายส่ายหน้า ขณะที่เปิดซองเอกสาร ส่วนก้องก็บรรยายต่อไป “ถึงจะไม่มีเรื่องแจ้งความของคุณเล็ก แต่มีผลการชันสูตรศพที่ถูกเผาเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนน่ะเจ้านาย เป็นเพื่อนกับคุณเล็ก” “ใคร” ชิณณะถามขณะที่กวาดตาอ่านเอกสาร แล้วหันไปกดโทรศัพท์หาโต้ง “แม่รู้เรื่องเพื่อนเล็กหรือยัง” “ยัง” โต้งบอกทันที “แค่นี้ก็แทบจะให้กูลางานออกไปตามหาน้องอยู่แล้ว ขืนรู้คงได้ไปกันใหญ่” “แล้วมึงไปงานศพเขามั้ย” “ไปสิ แต่ไม่ได้บอกว่าเพื่อนเล็ก บอกว่าเพื่อนกูเอง” “แล้วผลว่ายังไง” “ตำรวจก็ยังสืบหาอยู่ นี่ถ้ากูไม่ได้สืบเองนะ กูก็คงคิดลบว่าตำรวจแมร่งอู้งาน หรือจะรอเรียกเงินอะไร เพราะพ่อกูก็นายพล ถึงจะพ่อเจ้าเก่งที่ตายนั่นก็ไม่ใช่ย่อย แต่พอตามไปถึงจุดหนึ่งมันกลับเงียบหายไปเสียเฉยๆ” โต้งเล่าเรื่องเหมือนตัวเองก็อึดอัดอยากหาคนฟังความทุกข์ใจของตัวเองบ้างเหมือนกัน “ว่าแต่มึงรู้เรื่องเพื่อนเล็กได้ยังไง” “ก็ พอดีน้อง...ไข่ตุ๋นน่ะ เดือดร้อนเรื่องเงิน กูก็สงสัยว่า เขาเอาเงินไปทำอะไร ให้ก้องดูให้หน่อย แต่กลับได้รู้เรื่องเพื่อนของเล็กมาด้วย เลยโทรมาหามึงว่าเป็นยังไงกันบ้าง เจอกันทุกอาทิตย์ไม่เห็นเล่าอะไร” “จะเล่ายังไง แม่ตามติดอยู่ด้วยตลอดเวลาแบบนี้ แล้วกูก็รบกวนมึงกับน้องมากด้วย แทนที่จะได้พักผ่อนกลับต้องตื่นแต่เช้ามาฟังคนแก่เล่าเรื่อง” “แม่เขาห่วงมึงน่ะแหละ” “เขากลัวกูจะหายไปเหมือนน้อง” โต้งยอมรับ “แล้วตกลงน้องมึงเอาเงินไปทำอะไรถึงกับต้องขายรถ มึงระวังให้ดีอย่าให้เหมือนเล็กนะโว้ย” “เออ ก็ระวังอยู่ แต่มึงก็มีน้องมึงก็รู้ว่า บอกซ้ายไปขวา บอกขวาไปซ้าย ห้ามอะไรทำอย่างนั้น” “ก็แล้วใครเขาจะดีเหมือนมึงกับกูล่ะ” โต้งแซวขำๆ จนทางนี้หัวเราะตามไปด้วย วางสายไปพร้อมกับรอยยิ้มค้าง ขณะที่จ้องมองเอกสารบนโต๊ะ ก้องยืนประสานมืออยู่ข้างๆ “ผมไม่ได้อยากขัดใจเจ้านายหรอกนะ แต่เรื่องเงินที่เจ้านายให้ไปง่ายๆ เนี่ย มันจะซ้ำรอยน้องๆ หนูๆ ของเจ้านายนะครับ” ก้องเองก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน ว่าเตือนเจ้านายเรื่องเงินไปกี่ครั้งแล้ว “เด็กคนก่อนๆ ผมก็เห็นเจ้านายให้เป็นพวกกระเป๋า นาฬิกา พอมาถึงคุณสกาวเจ้านายจ่ายหนักกว่าคนอื่นไม่รู้กี่เท่า สุดท้ายเขาก็เชิดของไปหมด พอมาถึงคนนี้ แค่เดือนกว่าๆ เจ้านายจ่ายไปตั้งหลายแสน” ดวงตาสีเข้มของเจ้านายหันมามอง “อย่าเปรียบเทียบไข่ตุ๋นกับคนอื่น เพราะเขาไม่ได้ขอ แต่ฉันให้เอง” ก้องทำท่านึกได้ “อ่า จริงสินะ คนนี้ทำเจ้านายผมอาการโคม่า” “ก้อง” เจ้านายทำเสียงเข้ม ก้องบ่นงึมงัม “ผมไม่ได้อยากขัดใจ แค่เตือนเพราะไม่อยากให้เจ้านายโดนหลอกอีกเท่านั้นแหละ” เจ้านายอ่านทวนรายงานข่าวเพื่อนของเล็กอีกครั้ง แล้วเลื่อนรายงานเกี่ยวกับสกาวมาเปรียบเทียบ “สืบเรื่องคุณสกาวต่อมั้ยเจ้านาย” “พอก่อน” ...ยิ่งค้นหา เรื่องก็ยิ่งห่างจากจุดเริ่มต้นไปไกล ใช่ เรื่องนี้เริ่มจากสกาว แต่มันนำไปสู่ไข่ตุ๋น กับเรื่องส่วนตัวของ 2 พี่น้อง แล้วก็ยังมีเรื่องของครอบครัวเพื่อนที่เจตนาดึงเข้ามา เพื่อหาเหตุให้ได้พบกับไข่ตุ๋นมากกว่าเดิม ใช่แล้ว ยอมรับกันอย่างตรงไปตรงมาว่า นายชิณณะคนนี้กำลังเกิดอาการหลงหนุ่มหน้านิ่งคนนั้น หลงแบบที่ไม่กล้าขัดใจ พร้อมไปกับการที่กลายเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองเวลาอยู่กับเขา แต่พอคัดเลือกเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับสกาวออกมาจากเรื่องราวที่มันกระจัดกระจาย กลับรู้สึกว่าเรื่องนี้มันร้ายแรงกว่าที่คิดไว้ “เจ้านายครับ” ก้องเรียกเจ้านายดึงความคิดกลับมาที่ห้องทำงานอีกครั้ง “ผมว่า เรื่องรถน่ะ เจ้านายเอามาเก็บไว้บ้าน หรือไม่ก็เอามาฝากจอดไว้ที่สำนักงานนี่ก็ได้ แล้วเจ้านายจะได้ไปตามรับตามส่งไม่ดีกว่าหรือครับ คือผมมานึกดู ถึงเมื่อกี้เขาก็พูดถึงเรื่องโอนรถ เรื่องให้เก็บสมุดไว้ ใจผมยังระแวงก็จริง แต่อีกใจผมก็ว่าเขาเป็นคนดี แล้วถ้าคุณไข่ตุ๋นรู้ขึ้นมาว่าเจ้านายให้เงินเขาไปเป็นแสนๆ เขาจะโกรธเอาได้นะครับ” “แล้ววันที่ฉันติดงานจะให้เขาขึ้นรถเมล์หรือไง ให้เขาใช้ไปอย่างนั้นแหละ ถ้าโกรธเมื่อไหร่ค่อยคุยกัน” “แน่ใจหรือครับว่าจะได้คุย” ก้องทำเป็นบ่นให้ได้ยิน “แววฟอร์มดีแต่กลัวเขาโกรธมาแต่ไก่โห่” รู้ตัวอยู่เหมือนกันว่า เสนอทางเลือก แสดงความเห็นได้ แต่สุดท้ายเจ้านายก็เลือกทางอื่นที่ไม่ได้เสนอเสียทุกครั้งไป คืนที่ไข่ตุ๋นมาทำงานที่ร้านน้าเก้ง ชิณณะก็แวะมาที่ร้านตอนเกือบสี่ทุ่ม เตรียมคำตอบไว้เสร็จสรรพว่า ถ้าเขาถามก็จะตอบว่า “แวะมา” แต่ไข่ตุ๋นไม่ได้ถามเรื่องนั้น ที่ถามก็เป็นคำถามของพนักงานร้านอย่าง “ดื่มอะไรดีครับ” “รับกับแกล้มอะไรครับ” พออาหารเสร็จก็ยกมาวาง แล้วก็กลับไปอยู่หลังเค้าน์เตอร์ ไม่ก็หายไปอยู่หลังร้าน คิดว่าวางมาดเคร่งขรึมน่าเชื่อถือได้เนียนแล้วนะ แต่น้าเก้งที่ผ่านเรื่องราว และพบเจอผู้คนมาทุกรูปแบบกลับมองออก “มารอไข่ตุ๋นหรือไง” ชายวัยเกือบกลางคน ศีรษะล้านไปครึ่งหัว ถามขณะที่นั่งลงที่เก้าอี้อีกด้าน “ครับ” ชิณณะตอบยิ้มๆ ขณะที่ในใจกำลังเตรียมคำตอบถ้าโดนท้วงถามเรื่องรสนิยมทางเพศ แต่น้าเก้งกลับเล่าเรื่องของไข่ตุ๋นให้ฟัง “พ่อแม่มันมีร้านใหญ่อยู่ที่เชียงใหม่ เลี้ยงลูกสบายจนเคยตัวทำอะไรไม่เป็น แต่พอพี่สาวมันเกิดเรื่อง...รู้เรื่องของพี่สาวฝาแฝดมันหรือเปล่า” “ทราบครับ” น้าเก้งพูดขรึมๆ “ผิดเป็นครู แต่บางคนผิดกลับยิ่งเตลิดไปไกล ผมเลยต้องเอาไข่ตุ๋นมาทำงานที่ร้าน แม่มันเองก็ไม่สนับสนุนหรอกนะ เพราะนี่มันร้านเหล้า แต่ผมอยากให้มันเห็นคนหลายรูปแบบ ให้มันเลือกเองว่าจะเติบโตไปเป็นอะไร เป็นแค่ตีนตุ๊กแก หรือจะเป็นต้นไทร” แม้การเปรียบของน้าเก้งจะตรงและชัดเจน แต่ชิณณะก็อดที่จะโต้แย้งไม่ได้ว่า สกาวอาจเป็นเหมือนดอกลำดวนที่สวยงามแต่ซ่อนพิษร้าย แต่จะว่าไป การเปรียบเทียบของชิณณะอาจจะผิดก็ได้ เพราะยิ่งนับวันยิ่งพบว่า ชิณณะไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นเลย และในขณะเดียวกัน ก็รู้สึกเหมือนจะโดนคำพูดของน้าเก้งเข้าไปด้วยเสี้ยวหนึ่ง ห้าทุ่มครึ่งน้าหญิงเก็บครัว แล้วมาเปลี่ยนที่หน้าเค้าน์เตอร์ ไข่ตุ๋นก็ได้เวลากลับบ้าน ออกมาจากร้านพร้อมกัน ชิณณะก็ถาม “รถจอดอยู่ที่ไหน” “ผมไม่ได้เอารถมา” “อ้าว เสียหรือไง” หนุ่มตัวเล็กส่ายหน้า “ผมขายรถแล้ว แต่เจ้าของใหม่เขาบอกว่าให้ใช้ไปก่อน ผมกลัวว่ารถจะมีอุบัติเหตุ เดี๋ยวเขาจะว่าใช้ของไม่ระวัง ตอนที่เอารถไปส่ง ก็เลยจอดไว้เฉยๆ ที่คอนโดฯ” ชิณณะคลี่ยิ้มกว้าง ใจมันพองฟู ...ขอให้คนนี้ไม่เหมือนสกาว หรือทุกคนที่ผ่านมา ที่หวังเพียงเงินเท่านั้น หนุ่มตัวเล็กหันมาสบตาสีเข้ม แล้วพูดนิ่งๆ ตามนิสัย "เงินมันเยอะ ผมไม่ได้เอามาด้วย ถ้าคุณไม่มีธุระที่ไหน รบกวนแวะไปที่คอนโดฯ ผมครู่หนึ่งได้มั้ย" ชิณณะเดินนำไปที่รถ "มันแปลกๆ ว่ามั้ย ที่ใช้ภาษาสุภาพขนาดนี้" แต่ไข่ตุ๋นไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งมาถึงคอนโดฯ แล้วแยกเข้าไปเอาของในห้อง ขณะที่ชิณณะเดินไปหยุดมองภาพของกรุงเทพฯ ผ่านกระจกบานกว้าง หนุ่มตัวเล็กหายไปร่วม 10 นาทีก็กลับออกมาด้วยใบหน้าซีดเผือด และส่งสมุดทะเบียนรถให้ ชิณณะเลิกคิ้วสูง "ผมรู้ว่าคุณซื้อรถผม" ชิณณะล้วงกระเป๋า พยักหน้าช้าๆ แต่ประเด็นที่ทำให้ชิณณะเข้ามาในห้องนี้ได้ ไม่ใช่แค่ไข่ตุ๋นรู้ทันเรื่องซื้อรถเลยพยายามจะให้ยึดสมุดทะเบียนรถแน่นอน หนุ่มตัวเล็กยังคงดูกระวนกระวาย เหงื่อเม็ดเล็กซึมที่ไรผม ทำให้ชิณณะเดาเรื่องต่อไป "เงินหายไปใช่มั้ย" ดวงตากลมมองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า และไม่รับสมุดไปสักที สุดท้ายก็หันหลังให้ "ผมจะกลับไปหาอีกรอบ" ชิณณะเดินตามเข้ามาในห้องนอนที่ทั้งสะอาดทั้งเก็บของอย่างเป็นระเบียบ ขนาดจะหาของในลิ้นชัก หนุ่มคนนี้ ยังใช้วิธียกของออกมาวางแล้วค่อยๆ หา สุดท้ายก็หันมามองคนที่เดินมานั่งลงบนเตียง "คิดว่าจะเป็นแม่บ้านหรือเปล่า" ไข่ตุ๋นส่ายหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร แต่สีหน้าเหมือนหมดแรง "สกาวรู้ว่าไข่ตุ๋นได้เงินมาแล้ว" ชิณณะถามขณะที่ดึงมือให้ลุกขึ้นมานั่งข้างกัน เป็นอีกครั้งที่ไข่ตุ๋นไม่พูดแต่ใช้ภาษากายด้วยการพยักหน้า ชิณณะพลิกข้อมือดูนาฬิกา "ดึกมากแล้ว เธอควรเข้านอน เพราะพรุ่งนี้ยังต้องไปเรียน" ไข่ตุ๋นเพียงแค่มองตรงๆ ไปที่ประตู แล้วหันมามองเมื่อคนที่อยู่ข้างๆ โอบไหล่ไว้ "แล้วผมจะดูว่ายังพอมีอะไรที่จะขายเอาเงินมาให้คุณ" มือใหญ่รั้งไหล่บางให้หันมาหา ก้มลงแนบคางที่ข้างหู "หยุดคิดเรื่องนี้ได้มั้ย ให้มันเป็นหน้าที่ของพี่ได้มั้ย" ไข่ตุ๋นส่ายหน้า "ไข่ตุ๋น!" น้ำเสียงของชิณณะห้วนขึ้นทันที "คนที่เอาเงินของพี่ไปคือสกาว ไม่ใช่ไข่ตุ๋น" "ผมรู้" หนุ่มตัวเล็กบอกแล้วผุดลุกขึ้น เดินนำไปที่ประตูห้องนอน "คุณจะกลับแล้วใช่มั้ย" ชิณณะเดินตามออกมาจากห้องนอนของไข่ตุ๋น แต่กลับเลี้ยวไปที่ประตูห้องนอนของสกาว ประตูห้องปิดล็อก คนตัวโตหันมามองคนที่เดินไปรออยู่ที่ประตูห้องคอนโดฯ "บอกตามตรง พี่ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย" "ความรู้สึกอะไร" ชิณณะยืนขวางประตูห้องของสกาวเหมือนเดิม ขณะที่ไข่ตุ๋นเดินกลับมาหา ....ความรู้สึกที่เหมือนมีกรงเล็บใหญ่ ครอบเด็กหนุ่มคนนี้ไว้.... ชิณณะกอดหนุ่มตัวเล็กไว้ "ตกลงจะใช้หนี้แทนพี่สาวใช่มั้ย" ไข่ตุ๋นกัดริมฝีปากไว้แน่นขณะที่พยักหน้า "งั้นสัญญากับพี่ จนกว่าจะใช้หนี้ 2 ล้านหมด ห้ามเจ็บ ห้ามป่วย ห้ามไปไหนโดยไม่บอกพี่ อย่าตัดสินใจทำอะไรตามลำพัง"====จบตอนที่ 5==== โทนเรื่องชวนให้คิดถึงเรื่อง eye for an eye ใช่มั้ยครับ มันคือเรื่องล่าน่ะแหละครับ ผมก็ระวังอยู่เหมือนกัน ส่วนหนึ่งของที่มาของเรื่องนี้คือทุกครั้งที่ทีเก็บห้องแล้วเจอซีดีเขาจะเก็บไปทิ้งถังขยะ หรือเห็นผมเปิดคลิปที่ส่งมาทางโทรศัพท์เขามักจะทำเสียงประมาณ "เอียะๆ" (คล้ายๆ แบบนี้นะครับเขียนไม่ถูกเหมือนกัน) แล้วก็ว่ากันตรงๆ ว่า ถ้าในนั้นเป็นคนที่รู้จักผมจะคิดยังไง หรือถ้าเป็นคลิปแบล็คเมล์แบบคลิปดารา ผมก็รู้นะว่าเรากำลังเป็นผู้ร่วมกระทำความผิด แ่ต่ก็นะ หัวข้อบอกว่าคลิปลับ แต่ที่จริงมันคือหนัง xxx ก็มีเยอะแยะ จริงพี่ไจฟ์บอกว่า ภาพมันไม่ชัดแล้วก็กลัวเจอไวรัสต่างหาก ส่วนเรื่องชิณณะกินไข่ตุ๋น อยู่ตอนก่อนจบเลยนะครับ เพราะผมลืมเขียน เย๊ :z2: เขียนไปจนจบส่งเรื่องให้พี่ปานตรวจภาษาไทยที่แสนจะอ่อนแอของผมแล้ว กลับมาทวนเหมือนผมลืมอะไรสักอย่าง ทีก็ยิ้มๆ บอกว่า เรื่องนี้ไม่มีเอ็นซีดีจัง~~ มีสิครับ เขียนเติมแล้ว เหอะ :z3: เราก็คิดว่าเขามาแนวใหม่ ขอบคุณที่ติดตาม ขอบคุณทุกความเห็น และทุกคะแนน พบกันวันจันทร์นะครับ ไจฟ์กับทีครับ ps.ตอนนี้ตีสี่ยังไม่ใ่ช่เวลาตื่นของทีแน่นอน แต่ที่มีตัวหนังสือสีฟ้า เพราะเขียนท้ายเรื่องไว้ตั้งแต่เมื่อวานครับ
วันนี้ป๋าทิ้งท้ายเรื่องยาวมาก 55 เหมือนพี่ชีคจะรู้เรื่องแล้วทั้งเรื่องของสกาว และน้องชายโต้งกับเพื่อนๆ ส่วนไข่ตุ๋นคงสงสัย และพยายามทำทุกอย่างเพื่อช่วยปกป้องพี่สาว อ่านแล้วลุ้นตาม อยากรู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นอีก ปล. เค้่าจำเรื่องล่าไม่ได้แล้ว ไปหาอ่านอีกทีดีมั้ยเนี่ย
:-[ :กอด1: o13
ถ้าเด็กมันน่าหลงก็หลงไปเถอะจ้า พี่ชีค ไข่ตุ๋นเป็นเด็กดีจัง พี่หวานจะเอาเงินไปทำอะไรนักหนา น้องจะเอามาใช้หนี้ให้ตัวเองแท้ๆ เห็นแก่ตัวจริงเลย.....
ลุ้นจังงงง เงินหายไปไวแ้ท้ :serius2: รอๆๆ :L2:
อยากดูคลิปลับ. :z1: :z1: หลงไข่ตุ๋นแล้วอะดิ 55555555 รอตอนต่อไป
อุ้ย มาแล้ว o13 ขอไปอ่านก่อนนะคะ ^^ ----------------------------- ไข่ตุ๋นเอ้ย มีพี่สาวไม่ดีก็อย่างนี้แหละ เฮ้อ ตอนนี้ชิณณะดูอบอุ่นขึ้นอีกโขเลย ชอบคุณเลขาก้องด้วย กล้าพูดกับเจ้านายดี รอตอนต่อไปค่ะ
เอ่อหวาน เอาอีกแล้วนะ ฮึ่ยย
ได้เงินมายังไม่ทันได้ใช้หนี้เงินหายก่อนเลย ไข่ตุ๋นมีพี่สาวที่น่ากลัวนะเนี่ย
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น นับวันรอตอนต่อไปจริงๆค่ะ
ใจผูกติดเพราะเป็นห่วงพี่สาวจากเรื่องราวในอดีตที่แก้ไขอะไรไม่ได้ สกาวก็นะ :เฮ้อ:
จับนังสกาวใจกดน้ำจ้า
:pig4: :pig4: :pig4:
o13 ความมึนงงและสับสนยังคงอยู่ แต่เพิ่มรอยยิ้ม ได้จากพี่ชีคที่หลงไข่ตุ๋นซะหัวขมำ รอนะคะ บวกเป็ดเป็นสินบน
พี่ชีคหลงเด็ก วะฮาฮ่า แล้วสกาวเอาเงินน้องไปทำอะไรอะ งืมมมมม อ่านต่อไป 5555
สกาวเป็นคนที่น่ากลัวมาก โรคจิตแน่ๆนะ แต่เอาเงินไปทำไรตั้งเยอะ สงสารไข่ตุ๋น :เฮ้อ:
ทำไมชีคต้องให้น้องสัญญาแบบนั้น? มันจะเกิดอะไรขึ้น ใครจะเป็นรายต่อไปกัน รอติดตามต่อครับ
สกาวร้ายไปไหม? อะไรจะมีปมในใจได้เยอะขนาดนั้นนะ ชีวิตมีอะไรให้ทำตั้งเยอะเด็กเอ๋ย... รออ่านต่อจ๊ะ ทิ้งท้ายยาวๆ แบบนี้ อ่านเพลินเชียว 555
ศพแรกที่โผล่มาก็เป็นเพื่อนเล็กแล้วไง แล้วศพต่อไปจะเป็นใครล่ะทีนี้ o22 เงินขายรถก็ดันมาหายไปอีก สกาวเอาไปเหรอ เอาไปทำอะไร แว้กก เหมือนมันค่อยๆดำมืดขึ้นเรื่อยๆ สกาวจะไม่ทำอะไรน้องไข่ตุ๋นใช่ไหม แต่ที่เธอทำอยู่นี่มันเพราะอะไรกันแน่ อยากรู้จริงๆ รอวันเว้นวันไม่ค่อยจะไหวเลย :laugh: กดเป็ดแล้วรอตอนต่อไป :m4:
นับวันสกาวยิ่งน่ากลัวขึ้นทุกวัน หวังว่าคงจะไม่ถึงกับต้องทำร้ายไข่ตุ๋นไปด้วยนะ พี่ชีคแลดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากอ่ะ เวลาอยู่กับไข่ตุ๋น :กอด1:
หวังว่าอดีตของสกาวจะมีเหตุผลมากพอที่จะทำให้เกิดเรื่องในปัจจุบันนี้ ถ้าแีรงจูงใจไม่พอ จะสงสารไข่ตุ๋นมากที่เกิดมาดวงซวยช่วยไม่ได้...เอ๊ะ หรือว่าเป็นโชคดี เรื่ิองนี้พี่ชิณณะจะเรียนไข่ตุ๋นว่าน้องมั้ย? ชอบตัวละครของคุณไจฟ์เวลาที่แทนตัวเองว่าพี่และเรียกว่าน้อง ิอ่านเรื่องนี้แล้วพาลให้ไปคิดถึงพี่บาลีทู้กกกกกที ฮ่าๆๆ จะได้บทรับเชิญมั้ยหนอเรื่องนี้ คุณทั้งสองสบายดีมั้ย? น้องทีจะสอบเข้ามหาลัยแล้วรึยัง สู้ๆๆๆ
เรื่องแนวแบบนี้ อ่านแล้วต้องบอกตัวเองว่าให้ใจเย็นๆ อย่าเดามาก มิฉะนั้นจะโดนสับขาหลอกได้ (เย็นจนเหมือนตัวเองจะจิตตามไปด้วยเลย) คนแสดงออกกับคนไม่แสดงออกนี่ ความน่ากลัวมันต่างกันจริงๆ อ่านมาถึงตอนนี้ อยากรู้มากกกกกว่าในคลิปมันคือเรื่องอะไร แล้วในห้องของสกาวมีอะไรซ่อนอยู่ :serius2: รอตอนต่อไป ขอบคุณ Batman & Robin
:call: :call: :call:
สกาวจะเอาเงินไปทำไรนักหนา ทำเรื่องไว้ต้องให้ตุ๋นมาตามล้างตามเช็ด :m16:
นอกจากสกาวจะกรีดบาดแผลของตัวให้ลึกลงไปอีก เธอยังคอยกรีดบาดแผลให้น้องชายได้เจ็บด้วย ไข่ตุ๋น แบกรับอะไรที่มันหนักเกินไปน่ะ เหนื่อยไหมลูก? พี่ชิคเป็นเอามากอะ หลงเด็กขั้นสูงสุด!! ขอบคุณสำหรับตอนนี้ครับ ^___^
สกาวเอ๊ย หล่อนเอาเงินไปทำไรยะ ไข่ตุ๋นน่าฉงฉาน
...ขออย่าให้คนนี้ไม่เป็นเหมือนสกาว/.......................ประโยคนี้เป็นปฏิเสธซ้อนปฏิเสธ แปลว่าให้ไข่ตุ๋นเป็นเหมือนสกาวนะ สกาวน่ากลัวเกินไปแล้ว ฆ่าคน หลอกคน ทำตามลำพังได้เหรอ หรือมีผู้ช่วย ที่สำคัญไข่ตุ๋นติดร่างแหไปด้วย แล้วพี่ชีคจะมานั่งเฝ้าตลอดเวลาได้ไง คุณเลขาก้องน่ารักดี
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: มาต่ออีกนะ
ใช่เลยก้อง เจ้านายคุณยิ่งกว่าโคม่าหลายเท่า สนุกมาก แทบทนรอไม่ไหว เป็นเสาร์สีม่วงที่มีความสุข อ่านแล้วตัวละครลอยในหัวจำได้จนติด กดบวกให้คุณเลขาและปล่อยเป็ดให้ตัวหนังสือสีฟ้า 555 เอ็นซี ใช่แล้วทีน้อยผู้น่ารัก อย่าลืมมาอัพทู้ยู รออยู่ๆ
ไข่ตุ๋นเป็นคนดีมากกกก... คือเข้าใจนะว่าดีมาก แต่ไม่คิดว่าจะดีขนาดนี้ แล้วเงิน 7 แสน ถ้าหายไปเราคงหมดแรงเหมือนกัน ทำไมสกาวทำแบบนี้ฟะ -*- แค่โดนเค้าโกงไปสี่ร้อยยังจะเป็นจะตายเลย :laugh: ตอนนี้ปลงๆซะแระ o18
มีกอดและสั่งเสียด้วย :o8:
อ่านแล้วก็ชวนสงสัย ทำไมสกาวต้องเอาเงินที่ไข่ตุ๋นขายรถไปด้วยนะ แล้วเรื่องคลิปมันร้ายแรงขนาดไหนน่า อยากรู้จังเลย พี่ชีคขา ให้น้องสัญญาซะขนาดนั้น ไม่เอาน้องตุ๋นไปอยู่ที่บ้านเลยละค่ะ
ชอบเรื่องนี้จริงๆเลยค่ะ ในความลึกลับยังมีความเป็นห่วง มีอารมณ์แบบอ่อนหวานแอบซ่อนอยู่ รอตอนต่อไปนะคะ ^^
หืออ เงินหายอีกแล้ว ว ว :m16: แอบสงสารน้อง :sad2: รอนะฮะ :')
ชีคตลกดี น้องจับได้แล้วไหมล่ะ สงสารไข่ตุ๋นตอนรู้ว่าเงินหาย น้องที เป็นคนน่ารักจังเนาะ รู้จักใจเค้าใจเราด้วย
มันลุ้นมากจริงๆอ่ะ รอติดตามตอนต่อไป
สกาวเธอเกิดมาเพื่อล้างผลาญจริงๆ
แปลว่าทั้งชิณณะทั้งโต้ง รู้เรื่องที่เกิดกับสกาว แล้วก็รู้ว่าเล็กเป็นหนึ่งในผู้กระทำแต่หาตัวเล็กไม่เจอ?? สกาวหายไปไหนอีกแล้ววววว จะมีข่าวคนตายอีกไม๊เนี่ย ลุ้นๆ ++จ้า
สกาวน่าสงสารนะ เหมือนอยากได้ อยากมีอะไรสักอย่าง แต่พยายามด้วยวิธีที่ผิดๆ ตุ๋นระวังตัวนะ
พี่ชีคดูแลน้องไข่ตุ๋นดีๆนะ น้องเป็นเด็กดี อย่าทำให้น้องเสียใจนะ
เรื่องนี้ปมเพียบบบบ เดาไม่ออกเสียด้วยซิ มาต่อไวไวนะคะ สนุกมาก :)
หวานทำอะไรและเพื่ออะไร ยังคิดไม่ออก แต่ที่แน่ ๆ ซีคเริ่มหวานนะเนี่ย :-[ :pig4: คะ
โอย... แอบอยากหยิกสกาวที่เอาเงินไปจริงๆ คือแบบ...ฮือออออ ชอบทำให้น้องเดือดร้อนหรือไง?? แต่ต้องอดทนไว้จนกว่าเรื่องจะคลี่คลายสินะ ถึงจะหยิกสกาวแบบเต็มมือได้ หึหึ นับวันยิ่งชอบไข่ตุ๋น เด็กน่ารักแบบนิ่งๆ พี่ชีคต้องเอาให้อยู่หมัดนะ! ชอบการเขียนนิยายของคุณไจฟ์คุณทีมาก การวางพล็อต การเผยอะไรๆออกมาทีละนิด สุดท้ายคือการเฉลยปมทุกอย่าง ชอบมากจริงๆค่ะ ซี ยู ออน มันเดย์ :)
ก็นะ งง ต่อไปค่าา 55555555 แต่เราชอบพี่ชีคนะ พี่ชีคน่ารักอ่ะ จะหลอกหรือเปล่า ไว้ว่ากันอีกทีนะคะ
สกาวน่ากลัวมากมากถึงที่สุด เด็กน่าหลงเนอะชีค
สงสัยภารกิจของสกาวคงต้องใข้เงินเยอะ สงสารไข่ตุ๋นจัง พี่ชีคเข้าใจไข่ตุํนนะ
ขอบคุณ รอตอนต่อไป
อ่านไปก็..เขิน ไม่รู้เขินอะไร :-[ ปล.ปริศนาของสกาวนี่อยากรู้จัง รออ่านตอนต่อไปโลด o13
เข้ามาอ่านห้าตอนรวดเลยคะ คุณไจฟ์กับน้องทีไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยละ ปมเพียบ คนอ่านอย่างพี่คาดเดาจนมึนเช่นเดิม 555 แต่ที่แน่ใจได้อย่างคือ พี่ชีคแกหลงน้องไข่ตุ๋น ฟันธงงงง
สกาวร้ายกับใครจะไม่ว่าอะไรเลย แต่อย่ามาร้ายกับครอบครัวตัวเองก็แล้วกัน o18 ส่วนใครทำอะไรไว้ ก็รอผลกรรมตามสนองเอาเองแล้วกันนะ :เฮ้อ:
สกาว ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไร และเคยทำอะไร ไม่น่าไว้ใจเลยให้ตายสิ :z3:
มันมีเงื่อนงำในตัวสกาวเยอะมาก การกระทำของสกาว คำพูดในบางที และเกี่ยวข้องยังไงกับเล็กนะ การที่มารู้จักกับชิณณะเป็นเป้าหมายที่วางไว้ตั้งแรกแล้วรึเปล่าหว่า แต่ว่าชิณณะดูเหมือนจะใจร้ายในตอนแรกๆ ดูอ่านท่าทีง่ายกว่าสกาวเยอะเลย อย่างน้อยก็รู้ว่าไม่ทำอะไรให้ไข่ตุ๋นเดือนร้อนละนะ ว่าแต่nc ท้ายเรื่องเลยหรอจ้ะ o18
ชอบบรรยากาศระหว่างชีคกับไข่ตุ๋นจัง รู้สึกหวานๆละมุนๆ ไม่ได้หวานเลี่ยนหรือเร่าร้อน แต่เอื้ออาทร ห่วงใยความรู้สึกกัน คนนึงก็รู้สึกผิดและพยายามแก้ไข เพื่อจะได้ผ่อนหนักเป็นเบาให้คนที่รัก อีกคนกึ่งระแวงกึ่งสงสาร เลยอยากช่วยให้เค้ารู้สึกผิดน้อยลง จริงๆไม่ชอบสกาวเลย แต่ถ้าไม่มีสกาว ชีคกับไข่ตุ๋นก็คงไม่ได้เจอกัน :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เรื่องใหม่!!!!ถลามากอดคุณไจฟ์ คุณที่ กอดๆ คิดถึงเรื่องที่ทุกถ้อยคำมีความหมาย คิดถึงเรื่องที่สนุกแบบไม่หยาบโลน คิดถึงสองหนุ่ม ลึกลับ และป่วนฮา แปลกใจว่า ท่รู้จักคำโบราณอย่าง ขะมายด้วยแฮะ (มันคือขโมยของขโมยอีกต่อหนึ่ง) และสุดท้าย ชอบก้องอ่ะ เป็นตัวละครหลายอารมณ์ดี (แปลกใจที่ยังไม่เอ็นดูไข่ตุ๋น สงสัยเพราะดื้อเกินแน่ๆเลย)
:z3: :z3: :z3:อ่านแล้วติดอะ เขียนได้ดีจังน่าติดตามลุ้นตลอดเลยค่ะ o13
สนุกจังเลย~ อ่านๆไปก็ได้ลุ้นว่าตอนต่อๆไปจะเป็นยังไง
สงสารน้องไข่ตุ๋นจัง พี่สาวนี่สร้างเรื่องอีกแล้วสินะ เอาเงินไปทำอะไรนักหนา น้องเดือดร้อนขนาดนี้ยังคิดไม่ได้อีก ชิณณะ อย่าใจร้ายกะน้องให้มากน๊าา สงสารน้องอ่าา
ก็หวังว่าทั้งคู่รวมทั้งเราด้วยจะมองคนไม่ผิด 5555 อ่านตอนนี้แล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยคิดเกี่ยวกับลุงมันกลับด้านไปหมด ตอนแรกคิดว่าลุงเป็นพวกผู้ใหญ่เก๋าเกมทำงานผิดกฏหมาย เป็นมาเฟียมืด โหดๆๆ ทำไปทำมาลุงก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมด๊า ธรรมดาที่ชอบเลี้ยงเด็กแถมยังโดนหลอกอีกต่างหาก อ่อนด๋อยกว่าที่คิดไว้เยอะเลย เฮ้ออออ -*- ส่วนเรื่องสกาว เล็ก หรือไข่ตุ๋น ก็ยังคงนึกไม่ออกอยู่ดี ว่าเกิดอะไรขึ้น รอดูต่อไป ว่าสุดท้ายจะเป็นยังไง + จ๊ะ
:pig4: :L2: o13
อ่านถึงตอนที่ 5 แล้ว ขอบอกเลยสนุก ซับซ้อน น่าติดตามมากๆ :L2:
ตอนที่ 6 วันอาทิตย์คุณหญิงไม่ได้ไปสนามกอล์ฟ ชิณณะขับรถมารับไข่ตุ๋นแต่เช้าเพื่อไปส่งที่บ้านของคุณหญิง และกลับมาพร้อมกับก๊วนกอล์ฟ เพื่อรับกลับ เพียงแต่ท่าทีของไข่ตุ๋นตอนที่มารับต่างจากในตอนที่มาส่งไปมาก "สกาวยังไม่กลับมาใช่มั้ย" ไข่ตุ๋นพยักหน้า ทำให้ชิณณะผ่อนลมหายใจยาว "เคยหายไปนานขนาดนี้มาก่อนหรือเปล่า" ไข่ตุ๋นยังคงพยักหน้า "คุณหญิงให้ผมดูรูปของคุณเล็ก แล้วก็เล่าเรื่อง ผมเพิ่งรู้ว่า คุณเล็กเดิมชื่อแบงค์ แต่ที่เรียกว่าเล็ก เพราะเป็นลูกคนเล็ก" หนุ่มตัวเล็กพูดเรื่อยๆ ยอมให้ชิณณะจูงมือเดินเข้ามาในบ้านแล้วนั่งลงที่โซฟาในห้องทำงาน ชิณณะเล่าเรื่องต่อ "ลูกของ...เมียน้อยท่านนายพล เธอพาแบงค์มาบ้านตอนที่เขาอายุได้ 3 ขวบ รับเงินไปก้อนหนึ่ง ต่อมาถึงได้รู้ว่าเธอเป็นมะเร็ง คุณหญิงยิ่งสงสารแล้วก็ตามใจ" ไข่ตุ๋นฟังเรื่องอย่างตั้งใจ คุณหญิงทั้งรักทั้งสงสาร แต่การตามใจดูเหมือนจะส่งผลเสียมากกว่าผลดี ทั้งพ่อและโต้งพยายามตักเตือน แต่คุณหญิงก็มักจะออกรับแทนมาโดยตลอด ยิ่งรับรู้เรื่องราวยิ่งทำให้ไม่สบายใจ "ผมรู้ว่าความเป็นไปได้มันแทบไม่มี แต่ก็กลัว ไม่อยากให้คุณเล็กเป็นคนที่ทำร้ายพี่หวาน" มือใหญ่ลูบแผ่นหลังให้กำลังใจ ความรู้สึกไม่สบายใจของไข่ตุ๋นเกิดตั้งแต่เห็นรูปเล็กครั้งแรก แต่ที่ยังทำต่อไป ก็เพราะสงสารคุณหญิง แต่มาคราวนี้ ดูเหมือนจะแน่ใจมากขึ้นว่าใช่ แต่ไม่อยากยอมรับ “แล้วอะไรทำให้ไม่สบายใจ” “ในรูปที่คุณหญิงให้ดู มีเพื่อนคุณเล็กอยู่ด้วย มีคนหนึ่งหน้าเขาคล้ายกับคนที่ร้องบอกคนที่ถ่ายรูปว่าให้ถ่ายหน้าพี่หวานให้ชัดๆ อย่าถ่ายเขา ทำให้เขาเป็นคนเดียวที่เห็นหน้าชัดที่สุดในตอนที่เปิดกล้อง...” ชิณณะขมวดคิ้ว “ถามคุณหญิงหรือเปล่าว่าคนนั้นชื่ออะไร” “ผมไม่ได้ถาม แต่คุณหญิงเล่าว่า เพื่อนคุณเล็กเกเร แต่คุณเล็กไม่ใช่ แล้วก็ชี้บอกว่าคนนั้นคนนี้ชื่ออะไร ส่วนคนนี้ชื่อเก่ง แต่ก็อย่างที่ผมบอกคุณ ผมยืนยันได้แค่ว่าคล้าย เพราะผมรู้สึกตกใจตอนที่เห็นคลิปของพี่ แล้วก็รีบปิดไป” ชิณณะกอดหนุ่มตัวเล็กไว้ กดศีรษะเล็กๆ ให้ซุกพิงที่อกกว้าง สำหรับไข่ตุ๋นแล้วทุกสิ่งทุกอย่างหยุดอยู่แค่ความไม่แน่ใจ แต่ที่แน่นอนก็คือ งานศพของเก่งเพิ่งผ่านไป โต้งบอกว่าแม่ไม่รู้เรื่องนี้ แต่แม่กลับเอารูปของเก่งให้ไข่ตุ๋นดู อาจบังเอิญ หรือเจตนายังไม่รู้ บางทีแม่อาจให้ใครบางคนสืบเรื่องของไข่ตุ๋น แต่ถ้าผลของการสืบมันโยงไปจนถึงเรื่องของเก่งกับไข่ตุ๋น ก็แสดงว่าต้องรู้เรื่องที่เก่งทำร้ายสกาว มันออกจะหลงทิศหลงทางมากไปหน่อย โดยทั่วไปนักสืบมักจะตามหาเฉพาะเป้าหมาย คือเรื่องของไข่ตุ๋นเป็นหลัก ความคิดยังคงสับสน จนคล้ายระแวงไปหมดทุกคน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นโต้งโทรมาบอกว่า ตำรวจพบรถของเล็กในแม่น้ำแถวอ่างทอง เป็นศพอยู่ในรถ และกำลังจะไปยืนยันเรื่องรถ ส่วนศพต้องรอกลับมาที่นิติเวช “แล้วแม่ล่ะ” “ยังไม่ได้บอก กูกับพ่อคุยกันว่าดูให้แน่ใจ ตกแต่งศพให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยให้แม่เห็น อยากให้แม่จำเล็กในสภาพที่ดีที่สุด” โต้งพูดแล้วสบถ ชิณณะก็เลยบอกว่าให้ใจเย็นๆ เพราะกำลังขับรถอยู่ “กูไม่ได้ขับมาเอง ให้พี่เขาขับให้ มือกูสั่นไปหมดแล้วเนี่ย” คำว่าพี่ของโต้ง หมายถึงหนึ่งในกลุ่มทหารคนสนิทของพ่อ ตลอดเวลาที่ชิณณะคุยโทรศัพท์กับโต้งไปเรื่อยๆ ไข่ตุ๋นก็เลยลุกไปรินน้ำเย็นมาให้ ชิณณะหันมาขอบใจแล้วยกน้ำขึ้นดื่ม “น้องยังอยู่ที่นี่ กูยังไม่ได้ไปส่งบ้าน” ชิณณะตอบคำถามของโต้ง แล้วก็ชวนคุยไปตลอดทาง โต้งยังคงเปิดสายโทรศัพท์ทิ้งไว้ ในตอนที่ไปถึงที่พบรถ ชิณณะฟังเสียงสนทนา คำพูดของโต้งชัดเจนจนเหมือนก้องอยู่ในหู “นี่เป็นรถปอร์เช่ของน้องผมครับ ทะเบียน สีรถ ยี่ห้อถูกต้องหมดครับ” จากนั้นก็เป็นการยืนยันทรัพย์สินในรถ และผลการตรวจสอบเบื้องต้น ว่า “ดูจากสภาพของตะไคร่น้ำที่รถ กับศพที่เราย้ายไปที่นิติเวชแล้ว คาดว่าจะเสียชีวิตมาแล้วไม่ต่ำกว่า 4 เดือน แต่ต้องรอผลพิสูจน์ยืนยันอีกครั้งนะครับ” โต้งกลับเข้ามาในรถ ทิ้งตัวลงพิงเบาะอย่างหมดแรง บอกกับเพื่อนที่ยังคงอยู่ในสาย “กูจะกลับเข้ากรุงเทพฯ ไปนิติเวช แต่กูต้องโทรหาพ่อก่อน ขอบใจที่อยู่ด้วยกันว่ะเพื่อน” “เออ อยากให้กูไปนิติเวชด้วยมั้ย” “อย่าเลย กูไม่อยากร้องไห้กับมึงต่อหน้าน้อง แค่นั่งพร่ำเพ้อกับมึงมาตลอดทางจนถึงตอนนี้ กูก็แย่พออยู่แล้ว” “งั้นกูไปส่งน้องก่อนก็ได้ ห่า กลัวเสียหน้ากับน้องก็ไม่บอก” ชิณณะตัดสายทันที แล้วหันมาบอกกับไข่ตุ๋นว่า จะแวะไปส่งที่คอนโดฯ ก่อน “เรื่องไปอยู่กับคุณหญิงเช้าวันอาทิตย์ พี่จะคุยเอง ถึงข้ออ้างมันจะไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ แต่ถ้าทำแล้วไม่สบายใจ ก็หยุดดีกว่า” “นั่นแหละที่ผมว่าแย่มาก เพราะมันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากที่ผมสามารถทำได้” ไข่ตุ๋นเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วเดินมาหาชิณณะที่รออยู่หน้าบ้าน “แล้วไข่ตุ๋นอยากดูแลคุณหญิงอีกหรือเปล่า” ไข่ตุ๋นกัดปากแล้วส่ายหน้า “คุณถามพี่โต้งกับพ่อก่อนดีมั้ย ถ้าพวกเขาเห็นว่าผมควรจะไปดูแลคุณหญิง ผมก็จะไป แต่ถ้าไปแล้วเกิดทำให้คุณหญิงเสียใจมากกว่าเดิม ผมก็ไม่ควรไป” ชิณณะพยักหน้ารับทราบ ขับรถไปส่งไข่ตุ๋นที่คอนโดฯ กำชับให้พักผ่อน อย่าเครียดกับเรื่องของคุณหญิงให้มากและไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน ตอนที่ชิณณะไปถึงนิติเวชมีทหารรออยู่ก่อน 2 นายจนกระทั่งโต้งมาถึง ก็เข้าไปพร้อมกัน เจ้าหน้าที่แจ้งว่า การพิสูจน์ยังไม่เสร็จสิ้น แต่ถ้าจะดูศพตอนนี้ก็ทำได้เช่นกัน “เรายังต้องตรวจสาเหตุการเสียชีวิต แต่ถ้าผู้พันจะยืนยันศพก็ได้ เราจะได้ไม่ต้องแจ้งขอดีเอ็นเอมาเปรียบเทียบ” เมื่อเข้าไปในห้องกลิ่นของศพก็ปะทะจมูกทันที เพียงแต่เสื้อผ้าและเครื่องประดับที่แพทย์ถอดมาวางไว้ที่โต๊ะข้างๆ ทำให้โต้งคว้าข้อมือเพื่อนไว้แน่น “นั่นนาฬิกาของเล็กครับ ส่วนเสื้อผ้าผมไม่แน่ใจ” เจ้าหน้าที่นิติเวชจดบันทึกตามที่โต้งบอก แล้วเดินนำไปที่โต๊ะ ยังไม่เปิดผ้าที่คลุมไว้ “พร้อมหรือไม่ครับ” โต้งพยักหน้า เจ้าหน้าที่เปิดผ้าช้าๆ ให้เห็นส่วนศีรษะที่เน่าเปื่อยแล้ว เวลา 4 เดือนนานเกินกว่าจะหลงเหลือเค้าเดิมของน้องชายที่หายไป มือใหญ่แตะที่เส้นผมสีอ่อน ขณะที่พยักหน้าอีกครั้ง “น้องของผมเองครับ” กลับออกมาข้างนอก โต้งเดินนำไปที่เก้าอี้ใต้ร่มไม้ใหญ่ ถอนหายใจยาวแล้วกดโทรศัพท์หาพ่ออีกครั้ง จากนั้นก็เป็นการแจ้งให้ทหารคนสนิทจัดการเรื่องราวทุกอย่าง “ผมยังเอาน้องออกมาไม่ได้ เพราะเขาต้องหาสาเหตุการเสียชีวิตอีกครั้ง ว่าเป็นอุบัติเหตุหรือฆาตกรรม” โต้งบอกพ่อไปตามที่แพทย์บอกมา แล้วหันมาหาเพื่อน “ทีนี้ก็ขั้นตอนที่ยากที่สุด” “บอกแม่” “เออ” โต้งยอมรับ รวมถึงทหารคนอื่นๆ ที่อยู่ใกล้เคียงก็ยอมรับเหมือนกัน “ทุกคนรู้ว่า แม่รักเล็กมากขนาดไหน จนกูเคยคิดว่าสงสัยกูนี่แหละลูกเมียน้อย” นายทหารตัวโตชี้เพื่อนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ “อย่ามายิ้ม เห็นกูอย่างนี้กูก็น้อยใจเป็น เพียงแต่พอโตๆ ขึ้นมา กูกลับคิดว่า ที่แม่ทำกับเล็ก มันเหมือนพ่อแม่รังแกฉัน” “เล็กไปสบายแล้ว” ชิณณะเตือน “เออ กูแค่กำลังพยายามรวบรวมคำพูดไปบอกแม่” และทั้งที่พ่อกับโต้งพยายามคิดหาคำพูดบอกกับแม่เรื่องเล็ก แต่แม่ก็ยังคงเสียใจมากจนต้องไปรับแพทย์มาดูแล ผลการตรวจสอบเบื้องต้น ไม่พบว่าเป็นการฆาตกรรม ไม่พบว่ามีใครอยู่ในรถของเล็กอีก ทำให้คาดว่าเล็กอาจหักรถหลบบางสิ่งบางอย่างบนถนน ทำให้เสียหลักตกลงไปในแม่น้ำ หวานกลับบ้านในตอนเย็น พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็ก ขณะที่ไข่ตุ๋นนั่งเขียนรายงานอยู่ที่โต๊ะกินข้าว “โห คุณชายนึกยังไงมาทำรายงานในครัว” ไข่ตุ๋นไม่ตอบคำถาม แต่กลับถามไปอีกเรื่อง “กินอะไรมาหรือยัง” “ยัง เบื่อน่ะก็เลยกลับ” ดวงตากลมที่เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนมองมานิ่งๆ “พี่เปลี่ยนเบอร์อีกแล้วหรือ” “เออ แกโทรหาฉันหรือไง” “ก็คราวนี้พี่หายไปตั้ง 2 อาทิตย์ เวลาเรียนจะไม่พอเข้าสอบ” “ไม่พอก็ไม่พอสิ” หวานยักไหล่ เดินไปหยิบน้ำดื่มแล้วกลับมานั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับไข่ตุ๋น “ไม่ถามหรือไง” ไข่ตุ๋นส่ายหน้าเก็บรายงาน รู้เหมือนกันว่าควรถามเรื่องเงินที่หายไป แต่สมองมันหนักๆ ใจมันก็อึมครึม ถ้าถามไปพี่สา่วจะตอบมาตามตรงหรือเปล่า “กินข้าวผัดหมู กับแกงจืดนะ” “ขอเป็นต้มยำได้มั้ย แต่ฉันอยากกินข้าวผัดแหนมแล้วก็ขนมจีบกุ้งด้วย” น้องชายพยักหน้า หันมาหยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์ แล้วเดินออกไปจากห้อง หวานแค่ล้างหน้าล้างมือ รื้อของในกระเป๋าเสื้อผ้า กริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น จากกล้องหน้าห้อง คนที่มาคือชิณณะ หญิงสาวหรี่ตาลงแล้วยกยิ้มมุมปาก ที่เปลี่ยนเป็นอ่อนหวานเหมือนสกาวคนเดิมในทันทีที่เปิดประตูห้องให้ชายหนุ่มเข้ามาในห้อง “มาหาสกาวหรือคะ” “เปล่า” ชิณณะตอบตรงๆ ขณะที่ก้าวเข้ามาแล้วมองไปรอบห้อง “ไข่ตุ๋นล่ะ” “ออกไปข้างนอกค่ะ ที่นี่ไม่มีเบียร์ คุณชิณณะรับน้ำส้มนะคะ” หญิงสาวกอดแขนรั้งให้เดินมาที่โซฟาหรูในห้อง พอชิณณะหยิบโทรศัพท์ออกมา หญิงสาวก็ดึงไว้ “ตุ๋นไม่อยู่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือคะ เราจะได้คุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวสักที” หญิงสาวเบียดร่างกายแนบชิด ใช้นิ้วมือเกลี่ยที่คางสาก ชิณณะคว้าข้อมือไว้ให้หยุด “ฉันไม่มีเรื่องที่จะต้องคุยกับเธอแล้ว” “สกาวรู้ตัวนะคะ ว่าเป็นคนที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน คุณเองน่ะแค่เงิน 2 ล้านมันไม่ทำให้คุณย่ำแย่ลงได้หรอก” ชิณณะหัวเราะหึหึ “ฉันไม่ย่ำแย่หรอก ถ้าสกาวเดือดร้อนและต้องการความช่วยเหลือ แต่จะย่ำแย่ถ้าสกาวเอาเงินนั้นไปกิน ดื่ม เที่ยวหาความสุขไปเรื่อย แล้วยังเอาเงินของน้องไปอีก” หญิงสาวก้มหน้า เหลือบตามองประตูห้องพัก “สกาวบอกคุณไม่ได้หรอกค่ะ ว่าสกาวมีความจำเป็นอะไร แต่สกาวไม่ได้เอาเงินของคุณไปเล่นการพนันหรือหาความสุขไปเรื่อย” มีเสียงเบาๆ ดังที่หน้าห้อง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นแตะที่คางสาก ขยับตัวเข้ามาหา “ไข่ตุ๋น!” ชิณณะร้องด้วยความตกใจ แต่ปฏิกิริยาของคนที่ยืนอยู่หน้าประตูกลับดูนิ่งเฉย ถอดรองเท้าไว้หน้าห้องแล้วเดินเอาของที่ซื้อมาเข้ามาวาง มีเพียงชิณณะที่รีบลุกมาหา คว้าข้อมือไว้ แต่ไข่ตุ๋นก็แกะมือออก “ไข่ตุ๋น พี่ไม่ได้..” “คุณชิณณะคะ เราไปคุยกันต่อไม่ดีกว่าหรือคะ หรือว่าอยากออกไปข้างนอกเหมือนเคย” หญิงสาวตามเข้ามาควงแขน รั้งให้ชิณณะหันมาหา ไข่ตุ๋นเหมือนไม่เห็น ไม่ได้ยิน เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น สะบัดมือของชิณณะออก แล้วหันไปเตรียมเครื่องทำข้าวผัด กับต้มยำ “ไข่ตุ๋น ฟังพี่ก่อน พี่กำลังคุยกับสกาวว่า เอาเงินไปทำอะไร แต่สกาวบอกกับพี่ว่ามีความจำเป็น แต่บอกไม่ได้ แล้วก็ไม่ได้เอาเงินไปเล่นการพนัน” ชิณณะพูดอย่างรวดเร็วไม่ฟังเสียงของสกาวที่พยายามขัดคำพูด ทั้งไม่สนท่าทีที่นิ่งเฉยของไข่ตุ๋น และยังคงเหมือนไม่ได้ยินอยู่เหมือนเดิมเมื่อชิณณะพูดจบ ไม่เคยลำบากใจและเป็นทุกข์ใจ เมื่อถูกเมินเฉยขนาดนี้มาก่อนเลย เป็นความรู้สึกที่ย่ำแย่ที่สุดในชีวิต หญิงสาวเงยหน้ามองชิณณะ นักธุรกิจผู้ร่ำรวยใช้เงินซื้อทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต แววตาที่มองน้องชายไม่ต่างอะไรจากคนอกหักโดนทิ้งจนหมดสภาพเลยสักนิด ...ถึงเขาจะดูน่าสงสาร แต่ก็ดีแล้ว ที่ไข่ตุ๋นไม่สนใจผู้ชายคนนี้... ทั้งชิณณะ และสกาวต่างก็รู้ ว่าการแสดงท่าทีนิ่งเฉยแบบนี้ของไข่ตุ๋นหมายถึงความโกรธอย่างถึงที่สุด และไข่ตุ๋นกำลังลงโทษด้วยการทำให้อีกฝ่ายกลายเป็นเพียงอากาศ ไข่ตุ๋นทำอาหารให้พี่สาวเสร็จก็เก็บของเดินกลับเข้าห้อง ชิณณะเดินตามไปเคาะประตูห้องเบาๆ “ไข่ตุ๋น แล้วพี่จะโทรหานะ” หวานไม่ลืมที่จะตามไปย้ำกับชิณณะอีกครั้ง “เรื่องเงินน่ะ ให้สกาวใช้คืนคุณเองดีกว่านะคะ ไม่ต้องให้ตุ๋นไปทำงานให้คุณหรอก” น้ำเสียงและแววตาของหวานบอกชัดเจนยิ่งกว่าคำพูด ว่าจะใช้คืนด้วยอะไร ชิณณะถอนหายใจแรงๆ “สัญชาติเสือน่ะมันดันทุรังทั้งที่รู้ว่ามันทำผิด ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตมันก็จะทำให้ได้ แต่คนโง่ที่ไม่รู้ตัวว่าทำผิด กลับคิดว่าตัวเองทำถูกแล้วก็ยังคงทำต่อไป ยิ่งทำยิ่งพาตัวเองจมลงไปในเหวลึก”=======จบตอนที่ 6====== สวัสดีวันจันทร์ครับ หลังจากอ่านความเห็นมาหลายตอน จนถึงตอนนี้ทำำให้ชักกังวล เพราะ "ความจริง" มันอยู่ตอนที่ 19 ที่เป็นตอนจบ พักสอบตอนเที่ยงตัวหนังสือสีฟ้าคงมาตอบคำถามคุณ เพราะถ้าให้ผมบอก ผมก็คงบอกกับคุณว่า "โปรดอ่านตอนต่อไปครับ" กับ ผมกับน้องไม่ได้ลึกลับนะครับ หากต้องการคุยกันก็เชิญที่เฟสจะสะดวกกว่าครับ ขอบคุณที่คุณชอบและให้คำแนะนำ พบกันวันพุํธนะครับ ไจฟ์ครับ ตัวหนังสือสีฟ้ามาตอนค่ำวะฮะฮ่า เพราะพอจะพิมพ์ก็ให้มีอุปสรรคเสียทุกครั้งไป แล้วไหนล่ะคำถามน่ะ รบกวงนถามหน่อยเหอะ คนอยากบอกมันปึ้ดปั๊ดฮัดช่า งั้นเรื่องที่ภูมิใจนำเสนอมากก็คือ ผมเขียนหวานหรือสกาวหล่ะ เพราะป๋าต้องการให้มีความหวงแบบเกมและจิตแบบก้อย คือเกมเนี่ยผมเขียน แต่ก้อยเป็นป๋าเขียน (ตัวโกงป๋าเป็นก.ไก่้ทุกคนเลยเนอะ แต่กิ๊บ(นามสมมุติ)เนี่ยผมคิดเอง) ก็เขียนไปแก้ไปกว่าประโยคมันจะคงที่ เวลาเขียนไข่ตุ๋นจะตลกมาก เพราะเขาเป็นตัวที่ไม่พูดแล้วใ้ช้ภา่ษาท่าทาง ช่วงแรกของตอนนี้ พี่ไจฟ์เขียนเสร็จ ผมก็พยักหน้า แต่ไม่พิมพ์ว่าพยักหน้าไง ป๋าก็ ทีหลับหรือไง ผมก็พยักหน้า ป๋าก็ เออ งั้นไปนอนไป ผมก็พยักหน้าอีก ป๋าก็อะไรวะ ไปนอน ผมก็พยักหน้า แล้วนึกขึ้นได้ รีบพิมพ์กลับมาว่าพยักหน้า ป๋าถึงกับเพลีย :m21: คิดถึงคุณเหมือนกัน ทีครับ
จิ้มมมมมม :L2: เหนื่อยใจกับพี่หวานของไข่ตุ๋น คือเจ้าตัวต้องการอะไรกันแน่ รึไม่รู้จริงๆว่าชีคสนใจน้องมากกว่าคำว่าคู่นอน ไม่รู้ว่าหวานกำลังทำอะไรอยู่ งงกับแม่คนนี้จริงๆ สงสารพี่ชีค ยังไม่ได้ทำอะไรเร้ยยย ไข่ตุ๋นก็โกรธซะแล้ว...
ยิ่งอ่านยิ่งสงสัย ยิ่งงง ยิ่งสับสน
แค่แอบคิดว่าเล็กน่าจะตายแล้ว แต่พอเล็กตายจริงๆแล้วมันก็อึ้งๆ o22 ยิ่งถ้าการตายของเล็กมันเกี่ยวกับสกาว ก็ยิ่งรู้สึกสงสารไข่ตุ๋น งงตัวเองว่าทำไมไม่สงสารสกาวอะ :z3: เรื่องคลิปอะไรนั่นก็คงจะเป็เหตุให้สกาวทำอะไรแบบนี้ล่ะสิ แต่ทำถึงขั้นไหนนี่ยังไม่กล้าคิด กลัว :monkeysad: มีแต่คนทำให้ไข่ตุ๋นเสียใจ ไม่ยอมบอก ไม่ยอมอธิบายอะไรเลย :sad11:
คนฆ่าเล็กคงไม่ใช่สกาวนะสงสารไข่ตุ๋น :m15:
ชิณณะเครซี่ไข่ตุ๋นมาก แต่น่าจะดีใจนะ ที่ไข่ตุ๋นโกรธ เพราะแสดงว่าไข่ตุ๋นต้อง คิดอะไรๆด้วยบ้างล่ะนะ เล็กตายไม่แปลกใจเลย แต่อุบัติเหตุหรือฆาตรกรรมต่างหาก +1และเป็ด และรอ(ไม่เดาแล้ว)
หมายความว่า คุณหญิงต้องรู้เรื่องที่เล็กกับเพื่อน ไปรุมโทรมสกาวมาตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม? (ขนาดโต้งยังจะเพิ่งมารู้พร้อมๆกับชีค เพราะไข่ตุ๋นเปรยออกมา) แต่ทำไมไม่ว่า ไม่ดุ ไม่ทำอะไรกับลูกตัวเองเลยล่ะนั่น? ทำแบบนี้เนี่ย พ่อแม่รังแกฉันของจริงเลยนะนี่ :เฮ้อ: แต่ที่แน่ๆ คนที่ไข่ตุ๋นจะต้องระวังตัวและไว้ใจไม่ได้เลยคนแรกเลยเนี่ย คือ คุณหญิง เพราะเธอสามารถตะล่อมถามได้หน้าตาเฉยเลยอ่ะ ฉะนั้นอย่าประมาทเธอคนนี้เชียวนะตุ๋น :try2: ส่วนสกาว เป็นคนทำรึป่าวเนี่ย ไม่แน่ใจอ่ะ เพราะนิยายคุณไจฟ์ส่วนมากจะซับซ้อนมากกว่าที่คิดเสมอ คงต้องรอดูกันอีกนาน o7
อยากรู้การแก้แค้นของสกาววางแผนยังไง
สกาวทำอะไรอยู่? ปมเยอะจัง แต่พี่ชีคแคร์น้องใช่มั้ยยย ไข่ตุ๋นใจแข็งเนอะ แต่ก็ดีแล้วล่ะ
งง รอเฉลย และไม่ชอบสกาวเลย ทำแบบนี้ทำไม
หวังว่าหวานจะมีเหตุผลที่ทำแบบนี้นะ และหวังว่าชิณณะนะจะตามเกมส์ทันด้วย :pig4: คะ
ใครจะว่ามั้ย ถ้าจะบอก "เกลียดสกาวว่ะ" :fire: สงสารไข่ตุ๋นจัง
ยิ่งอ่านยิ่งไม่กล้าเดา เหมือนทุกคนมีสิทธิ์เป็นคนร้ายได้หมด เฮ้อ รอตอนต่อไป ขอบคุณ
:call: :call: :call:
รอหมี :m1:
โอยๆๆๆๆ ไม่อยากจะเดา เอาเป็นว่ารอติดตามตอนต่อไปดีกว่า อิอิ ^____________________^
“สัญชาติเสือน่ะมันดันทุรังทั้งที่รู้ว่ามันทำผิด ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตมันก็จะทำให้ได้ แต่คนโง่ที่ไม่รู้ตัวว่าทำผิด กลับคิดว่าตัวเองทำถูกแล้วก็ยังคงทำต่อไป ยิ่งทำยิ่งพาตัวเองจมลงไปในเหวลึก” <<< โดน !!!!!!!!!!!!
ไข่ตุ๋นลังเล พี่ชีคร้อนตัว 555 รีบอธิบายใหญ่เลย แสดงว่าพี่ชีคก็แคร์ไข่ตุ๋นเหมือนกันเนอะ รอตอนต่อไปค้าบบ
อ๊ากกกกกกกกกกก ,, กำลังสนุกๆๆๆ ว่าแต่ไข่ตุ๋นไม่ใช่ฆาตกรจริงหรอ ดูเลือดเย็นเหมาะดีนะ 555 ตอนนี้อยากรู้เรื่องคลิปสกาวมากเลยอ่ะ แล้วก็สาเหตุการตายของทุกคนด้วย แต่ไปเฉลยเอาตอนจบเลยหรอ ?? เอาจริงๆพอรู้ว่าเล็กตายก็แอบช๊อคนะเนี่ย แต่มันเป็นอุบัติเหตุจริงหรอ ? จะบอกว่าถ้าคุณหญิงแม่เสียใจ ทำยังไงก็ไม่หาย แนะนำให้ไปหาพี่บาลีค่ะ พี่บาลีอาจจะช่วยได้ 55555 คิดถึงพี่บาลีจริงๆนะ มาบอกทีสิมันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยย ถึงอยากรู้แค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้นอกจาก "รอติดตามตอนต่อไป" ใช่ป่ะ ?? + ค่ีะ
สกาวนิสัยไม่ดีอ่ะ :m26:
สกาวอิจฉาน้องหรือช่วยสกรีนผู้ชายให้น้องเนี้ย ตอบจบคงไม่หักมุมแบบว่า..หนูไข่ตุ๋นเปนฆาตรกรหรอกเนอะ
หวานร้ายเลือดเย็น น้องโกรธ เฮียชีคถึงกับจ๋อง
ตอน19 ยาวนานอยู่นะ มันคาใจจริงจริ๊งงเรื่องหวานเนี่ยะ :z3:
ถ้าหวานเกี่ยวข้องกับการตายของคนพวกนั้น เธอคงจะป่วยทางใจซึ่งเป็นผลจากการกระทำของคนพวกนั้นเอง น่าสงสารเธอนะ ต้องมีทุกข์จากผลของการกระทำของคนพวกนั้น และจากการกระทำของตัวเอง ไข่ตุ๋นงอนน่ากลัวจัง
ปวดหัวตึ้บ เหมือนกับอาหารของไจฟ์ทีจานนี้ ถูกเสริฟมาบนฝาครอบสแตนเลส ดูหรูๆเปิดออกอาจเป็นอาหารมังสวิรัติก็ได้ :z3: แต่คงคอนเซป รักน้องหลงน้อง"เหมือนเดิม" :o8: แต่สกาวเสียเงินจ้างใคร มืออาชีพมากนะ o13
มาถึงตอนนี้ เค้ากำลังสงสัยคุณหญิงแม่.....สงสารจริงหรือว่าฆ่ากันให้ตายอย่างเลือดเย็นกันนะ ขอให้ทำข้อสอบได้นะที
ไม่กล้าเดาเรื่องกลัวคดีพลิก แต่คิดว่าสกาวคงหวงไข่ตุ๋นแน่ๆถึง เหมือนพยายามผูกมัดไว้กับตัวเองแต่แบบนี้มันเห็นแก่ตัวมากๆเลย อยากอ่านต่อจัง=w=
เย็นแล้ว ตัวหนังสือสีฟ้าก็ยังไม่มา แอบคิดถึง ฮา~ แอบคิดนิดหน่อยว่าคุณทีจะเหมือนไข่ตุ๋นรึเปล่าหนอ... เมนท์ไปเมนท์มาไม่เข้าเนื้อเรื่องเลยแฮะ! ตกลงว่าพี่น้องคู่นี้เค้ารักกันจริงๆรึเปล่า สกาวทำเหมือนจะทำร้ายจิตใจน้องไข่ตุ๋นเรื่องพี่ชีคเลยนะ แล้วไหนตอนนี้จะมีเรื่องแม่ของเล็กเข้ามาอีก เห้อ... แอบเป็นห่วงไข่ตุ๋นเล็กๆ เจอกันวันพุธค่ะ :)
ยิ่งอ่านไป ยิ่งลุ้น ยิ่งรู้ตื่นเต้นกับการรอคอยความจริง o13
ลึกลับซับซ้อน อ่านแล้วเริ่มจะคิดว่า ที่สกาวทำไปเพราะไข่ตุ๋น เอ..หรือเราคิดผิด.... :m28:
ติดตามและให้กำลังใจนะครับ
+เป็ด
โอ้ ตอนนี้พี่ชีคกลายเป็นพระเอกอกหักรักคุด น้องไม่แล หุหุ อย่าปล่อยให้น้องเป็นอะไรนา ห้ามเลือดตกยางออกด้วย ม่าย~ช่ายแวมไพร์ ม่าย~ชอบเลือด คุณหญิงช่างกระทำการได้น่าสะพรึงกลัวอยู่ลึกๆ รักของคนเป็นแม่นี่ช่าง... ชอบโต้งที่สุด โต้งๆๆๆ โต้งจะเจอกับคุณตำรวจหมอกรึเปล่า ท่าจะสืบสวนกันสนุก บวกเป็ดเดินเล่นรอตัวหนังสือสีฟ้า เย็นมาแล้วกลับบ้านยัง สอบเป็นไง
เรื่องนี้สนุกดีนะคะ อ่านแต่ละตอนแล้วรู้สึกว่าไม่เพียงพอต่อความต้องการ :laugh: บวกจ้า
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: กำลังดีเลยนะ
โอ้ พี่ชีคแกแอบกัด :laugh: :laugh: :laugh: รอนะฮะ :')
รอจ้า
ลงชื่อตามอ่าน รอดูตอนต่อไป :pig4:
ปัญหาและความทุกข์ทรมานช่างสามัคคีอย่างพร้อมเพรียงกัน มุ่งมั่นมาหาไข่ตุ๋นซะจริงๆ สกาวจะรู้ตัวไหมนั่น ว่าตัวเองสร้างความเดือดร้อนทุกข์ใจให้น้อง
ไข่ตุ๋นโหด
เป็นตอนที่คลื่คลายมากที่สุดเท่าที่อ่านมาเลยทีเดียว หรือว่าจะมีปมอะไรขึ้นมาใหม่ได้อีก ไม่ค่อยแน่ใจว่าให้สกาวแก้แค้นเอง หรือเขียนใหม่ให้ไข่ตุ๋นเป็นคนแก้แค้นแบบไหนจะจี๊ดหัวใจมากกว่ากัน
แอบกลัวคุณหญิงอ่ะ :m17:
พี่ชีคดูแคร์และห่วงไข่ตุ๋นมากเลยอะ ตอนนี้เหมือนอะไรที่เป็นความลับมันค่อยเริ่ม เปิดเผยขึ้นทุกที 1 นะคะ
อ่านเนื้อเรื่องยิ่งเข้มข้น แต่อ่านพี่2คนคุยแล้วฮายังไงไม่รู้ :laugh:
เหมือนเริ่มเห็นอะไรลางๆบ้างแล้ว อยากรู้สกาวเอาเงินไปจ้างหรือลงมือเองนะ รอติดตามต่อไปครับ
เดาอีกตอน "คุณหญิงเป็นคนฆ่าเล็ก" 555 มั่วไปเรื่อย รอวันพุธ :กอด1:
ตกลงคุณหญิงรู้เห็นกับการกระทำของเล็กใช่ไหม ไข่ตุ๋นจะเป็นไข่ระเบิดไหม55 แต่ห้ามชิณณะถอดใจนะ! ชอบอ่านตัวหนังสือสีแดงกับสีฟ้าตอนท้ายจริงๆ :mc4: น้องทีบอกว่ามันคือเรื่องล่า แสดงว่าคนสมรู้ร่วมคิดจะต้องเป็นศพอีกแน่ๆ แต่ที่จะเฉลยในตอนที่19 นี่ไกลไปไหมคะ
รอลุ้นตอนต่อไปครับ
สนุกมากๆครับ o13
เรื่องการตายของเล็ก ตอนที่นั่งอ่าน ก็นึกไปถึงคุณหญิง คุณหญิงอาจจะทำอะไรที่ทุกคนไม่คิดว่าคุณหญิงจะทำก็ได้ อืม . . . นะ ที่สกาวทำไป จริงๆแล้วจะกันชีคออกจากน้องเพื่อตัวน้องเอง หรือเพื่อตัวของสกาวกันแน่ อ่านไปก็นั่งลุ้นไป ขอบคุณสำหรับตอนนี้ค่ะ ^_____^
ยิ่งอ่านไปยิ่งไม่รู้เลยว่าอะไรคืออะไร ต้องรอปริศนาเฉลยตอนที่19 ซินะ ><
กว่าจะรู้ความจริง ตอนจบ ยังคงต้องลุ้นและเดาต่อไป
สกาว สลายร่างไปเหอะ แลดูคุณเธอเยอะ เวิ่นนมาก
เราก็ต้องรอตอนต่อไป เพราะยัง งง อยู่ ยิ่งอ่านยิ่ง งง มันคืออะไรกันเเน่ 55555
พออ่านถึงกระโหลกศีระเปื่อยๆมันขนลุก จะอ้วกยังไงไม่รู้ รอตอนต่อไป~
ผู้หญิงคนเดียวทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ ไม่ได้ฆ่าแค่คนเดียวนะ แล้วที่ทำท่าทางแบบนั้นกับชิณณะเพราะอยากคบต่อ หรือแค่ไม่อยากให้ไข่ตุ๋นชอบชิณณะ คุณหญิงก็รักลูกแบบแปลกๆ เค้าไม่รู้จริงอ่ะว่าเล็กไปทำอะไรไว้ น่าสงสัยสุดๆ เลยคิดไปว่าคุณหญิงน่าจะรู้ แต่ก็ปกป้องแบบพวกคนรวยอ่ะ ลูกฉันไม่ผิด รึเปล่า เพราะน้องทีบอกว่าตัวละครเกินครึ่งโกหก เลยสงสัยไปหมดเลยนะเนี่ย 5555 ++จ้า
อยากรู้ความจริงแล้ววว สรุปมันเป็นยังไงกันเนี่ย
อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ แง่มๆๆๆ เข้ามาอ่านตัวหนังสือสีฟ้า พยักหน้า อุอุ
สรุปว่าอ่านไม่รู้เรื่องแหละ มารออ่านตัวหนังสือสีฟ้าอย่างเดียวเลย เหอะๆ(ล้อเล่นนะ) o22 แต่เม้นหน่อยดีกว่าเดี๋ยวคนแต่งกะคนช่วยแต่งจะน้อยใจ ตกลงว่าเล็กตามแล้วใช่ป่ะเนี่ย แล้วคนอื่นๆก็เป็นพวกเดียวกันกับเก่งก็น่าจะตายแล้ว(หรือป่าว) แล้วไข่ตุ๋นจะโกรธนานไหมอะ อ่านแล้วแอบเครียด :z3:
เห็นชื่อคนแต่งก็รีบเข้ามาอ่านทันที ตอนนี้อ่านตามทันตอนปัจจุบันแล้วนะครับ สนุกมากๆ เรื่องนี้ดูซับซ้อนซ่อนเงื่อนหลายเงื่อนดีจริงๆ อ่านแล้วเดาไปต่างๆนาๆ น่าติดตามมาก ชอบไข่ตุ๋นที่ไม่ค่อยพูด แต่แสดงออกทางท่าทางชัดเจนเหลือเกิน และที่สำคัญที่สุด ไข่ตุ๋นน่าจะเป็นคนที่ดีที่สุดในเรื่องนี้(รึเปล่าหว่า?) รอติดตามตอนต่อไปนะครับ กำลังสนุกเลย ขอบคุณคุณไจฟ์และน้องทีนะครับ มีเรื่องสนุกๆมาให้อ่านอีกแล้ว
โห้ววว เรื่องนี้มันซับซ้อน ดี เนอะ อ่านแล้วน่าติดตาม ทุกตินเลย สนุก มาก ๆ
เค้ามารอตอนต่อไป อยากรู้ว่าไข่ตุ๋นโกรธมากแค่ไหน จะยอมยกโทษให้รึเปล่า อยากรู้ว่าพี่ชีคจะง้อน้องยังไง และอยากรู้ว่าสกาวจะแผลงฤทธิ์อะไรอีก
ตอนที่ 7 ไข่ตุ๋นกับมะพร้าวลงรถแท็กซี่ที่หน้าวัดแล้วเดินมาที่ศาลาวัดด้วยกัน งานศพลูกชายคนเล็กของนายทหารระดับสูงนอกจากจะเต็มไปด้วยบุคคลในเครื่องแบบ ยังมีทั้งนักการเมืองและนักธุรกิจ ไข่ตุ๋นกับมะพร้าวที่กลายเป็นเหมือนวัยรุ่นหลงทางมาก็เลยชวนกันไปจุดธูปไหว้ศพ แล้วเลี่ยงออกมานั่งอยู่ที่ด้านนอกของศาลา ฟังคนอื่นคุยกัน ซึ่งหัวข้อที่คุยก็เกี่ยวกับเรื่องการเสียชีวิต ไปจนถึงเรื่องในครอบครัว จนใกล้เวลาพระขึ้นสวด นายพลกับคุณหญิงถึงได้มา ส่วนโต้งมาพร้อมกับพระผู้สวด จนถึงช่วงพักถึงได้เดินมาหา พร้อมรับไหว้ 2 หนุ่ม “ไม่เข้าไปนั่งข้างในล่ะ” “ตรงนี้ก็ได้ครับ” ไข่ตุ๋นบอกแล้วแนะนำมะพร้าวให้โต้งรู้จัก โต้งยิ้มเหนื่อยๆ นั่งลงข้างไข่ตุ๋น “ตอนที่รู้ข่าวแม่ช็อกเข้าโรงพยาบาล นี่ให้น้ำเกลือยังไม่หมดขวดก็มา” ไข่ตุ๋นพยักหน้า ขณะที่มะพร้าวทักขึ้น “พี่เองก็ดูเหนื่อยๆ พักผ่อนบ้างนะครับ” “ไม่ได้เหนื่อยอะไรหรอก มีคนจัดการให้ทุกอย่างแล้ว เพียงแต่ต้องเดินทางไปโน่นมานี่เลยดูโทรมไปหน่อย” โต้งบอกขณะที่หันมาหา 2 หนุ่ม “แล้วมายังไง” “แท็กซี่ครับ” “อ้าว งั้นเสร็จแล้วพี่ไปส่ง” “ไม่เป็นไรครับผมกลับกันเองได้” “เออน่า...พี่แวะไปส่งทั้งคู่น่ะแหละ” 2 หนุ่มหันมามองหน้ากัน มะพร้าวพยักหน้าง่ายๆ ตามนิสัยเป็นมิตร ยังไม่ได้คุยกันต่อคนตัวสูงใหญ่อีกคนก็เดินมานั่งที่เก้าอี้ด้านหลังของไข่ตุ๋น โต้งหันมาทัก “มึงมีงานไม่ใช่หรือไง” “เออ แล้วพ่อกับแม่เป็นไงบ้าง” เสียงคุ้นหูที่โต้ตอบกลับไปไม่ได้ทำให้ไข่ตุ๋นหันไปมอง มีแต่เพียงมะพร้าวที่หันมายกมือไหว้ แล้วสะกิดเพื่อน แต่เพื่อนก็กลับหันไปมองทางอื่น “โกรธกันอยู่หรือไง” โต้งถามขำๆ ทั้ง 2 คนที่ถูกระบุว่ากำลังโกรธกันอยู่ ไม่มีใครตอบ จนกระทั่งพระเริ่มสวด ทั้งหมดก็เลยหยุดคุย จนกระทั่งพระสวดเสร็จ โต้งหันมามองไข่ตุ๋นสลับกับชิณณะอีกครั้ง “กูขออนุญาตไปส่งน้องได้มั้ย” คำถามของเพื่อนก็ตรงไปตรงมาตามนิสัย แต่เพราะมันตรงเกินไปทำให้ชิณณะรู้สึกเหมือนโดนยิงเข้าที่กลางหน้าผาก “ถามเขาสิ” โต้งมองเห็นสีหน้าของเพื่อน เหมือนกับที่เห็นท่าทีนิ่งเฉยของไข่ตุ๋น “พี่มีเรื่องอยากถามน่ะ” “ครับ” โต้งไม่ค่อยเข้าใจอะไรสักเท่าไหร่ เพราะที่ผ่านมาชิณณะแนะนำไข่ตุ๋นสั้นๆ ว่ารู้จักน้องที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัย และมีอายุใกล้เคียงกับเล็ก ถ้าต้องการให้มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ตอนวันอาทิตย์ที่พยาบาลพักเวรก็น่าจะได้ ที่สำคัญคือแม่เองก็ชอบไข่ตุ๋นตั้งแต่แรกเห็น ไม่นั่งนิ่งๆ เหมือนเวลาที่อยู่กับพยาบาลนั่นก็ดีที่สุดแล้ว เคยสงสัยอยู่เหมือนกันว่า น้องแบบไหน คงไม่ใช่น้องๆ หนูๆ ของชิณณะแน่ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นคงไม่แนะนำให้มาดูแลแม่ และยิ่งท่าทางของเืพื่อนตอนนี้ มันยังแสดงให้เห็นว่า ไข่ตุ๋นคือคนสำคัญ ส่วนมะพร้าวก็เป็นอีกคนที่ไม่ค่อยเข้าใจอะไรกับใครเขาสักเท่าไหร่ เพราะเพื่อนไม่บอกอะไรเลยสักคำนอกจากชวนมางานศพของลูกชาย คนที่ไปดูแลตอนเช้าวันอาทิตย์ ทุกคน ทุกอย่างที่ไข่ตุ๋นบอกมา มันเหมือนเป็นประโยคที่มีช่องว่างให้เติมมากมาย จนกระทั่งมาถึง ถึงได้รู้ว่างานนี้เป็นงานยักษ์ ลูกชายท่านนายพลเชียวนะ!! แถมนั่งไปได้สักพักลูกชายคนโตเขาก็มาคุยด้วย ส่วนคนที่นั่งข้างหลังคนนี้ดูยังไงก็รวยแน่นอน แต่ลักษณะของการมอง คำพูด และท่าทางต่างๆ มันบอกว่า กำลังง้อ แล้วท่า่ทางของเพื่อนมันก็ชัดว่า โกรธ อยากถามเพื่อนใจจะขาดว่า นี่มันอะไรกัน บุคคลสำคัญเหล่านี้คือใครกันบ้าง แต่เพราะรู้ว่าเพื่อนเป็นคนอย่างไร ถามไปยังไงก็ไม่ได้คำตอบ สู้ไว้ถามกับพี่ๆ โดยตรงหรือไม่ก็ชวนไข่ตุ๋นคุยไปเรื่อยๆ อาจต้องใช้เวลาสัก....5 วันถึงจะเก็บข้อมูลที่อยากรู้ได้หมด... โต้งส่งมะพร้าวก่อน แล้วถึงได้เริ่มคำถาม “ขอโทษนะถ้าพี่จะถามตรงๆ ตอนที่ไข่ตุ๋นมาดูแลแม่พี่ ชีคมันให้เงินไข่ตุ๋นหรือเปล่า” ไข่ตุ๋นเหลือบตามองมือที่จับพวงมาลัย “ไม่ได้ให้หรอกครับ เพราะผมทำงานใช้หนี้เขา” โต้งพยักหน้ารับทราบ “ที่ทำให้ต้องขายรถใช่มั้ย” “ครับ” “มีปัญหาอะไรหรือเปล่า พี่หมายถึง เล่นพนันบอล หรือว่าเกิดอุบัติเหตุอะไรถึงต้องใช้เงินเยอะขนาดนั้น” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วแน่น ไม่ตอบคำถาม ทำให้โต้งรีบพูดต่อ “ขอโทษ พี่ไม่ได้คิดจะดูถูก หรือว่าอะไร เพราะไอ้เล็กมันก็ทั้งแข่งรถ ทั้งเที่ยวทั้งเล่น มันบอกว่าได้บ้างเสียบ้าง แม่ก็จะให้เงินเอาไปใช้หนี้ พอชีคบอกว่าไข่ตุ๋นขายรถให้มัน พี่ก็เลยเป็นห่วงไม่อยากให้ถลำลึกเหมือนเล็ก” “ผมไม่ได้เล่นพนันบอลหรอก แล้วก็ไม่ได้แข่งรถด้วย” โต้งผ่อนลมหายใจยาว ละมือที่จับพวงมาลัยมาโยกศีรษะไข่ตุ๋น “เออดีแล้ว การพนันกับยาเสพติด มันไม่ได้ทำให้ใครดีขึ้นมาได้ ต่อให้เป็นเจ้ามือก็เถอะ” ไข่ตุ๋นยิ้มอ่อนๆ ....ตั้งแต่แม่จนถึงพี่โต้ง ต่างก็มองเห็นเขาเป็นอีกด้านหนึ่งของเล็ก “พี่โต้งรักคุณเล็กมาก” โต้งพยักหน้า “แต่พี่ก็ทะเลาะกับแม่ตลอด ไข่ตุ๋นนึกภาพออกมั้ย พ่อกับแม่ตื่นเช้ามาเดินออกกำลังกาย พี่วิ่งจ็อกกิ้ง แต่ถ้าพี่ขึ้นไปปลุกเล็กให้มาออกกำลังกายด้วยกัน พี่จะโดนดุ” รอยยิ้มบนใบหน้าใสทำให้โต้งเล่าเรื่องต่อ “แม่เขาอยากทดแทนให้เล็ก อันนี้ทั้งพ่อทั้งพี่เข้าใจ แต่เล็กมันเอาความรักของแม่ไปใช้ผิดทาง...” ไข่ตุ๋นยังคงนั่งฟังโต้งเล่าเรื่องไปเรื่อยๆ “อย่างเรื่องที่ทำผิดกฎหมายแล้วโดนจับ แม่ก็ตามไปโวยวายกับตำรวจ หลายครั้งเข้า พ่อก็ประกาศว่าให้ปล่อยนอนห้องขังข้ามวันข้ามคืนจะได้รู้ แต่แม่ไม่ยอมแล้วก็กลายเป็นทะเลาะกัน พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าถ้าทำอย่างนั้น มันจะทำให้เล็กยิ่งเตลิดไปไกล หรือว่าจะกลับตัวกลับใจ” สุดท้ายโต้งก็หันมาย้ำกับไข่ตุ๋นอีกครั้ง “ที่มีปัญหาเรื่องเงินตอนนี้ ไม่ใช่เพราะพนันกับยาเสพติดแน่นะ” “ไม่หรอกครับ” “ส่วนเรื่องมาอยู่กับแม่วันอาทิตย์ พี่ขอรอดูวันเผาเล็กก่อนนะ เพราะวันนี้แม่ยังไม่ค่อยดี ขนาดแขกที่มางานเขายังไม่ได้คุยกับใครเลย” ไข่ตุ๋นพยักหน้าอีกครั้ง ชี้บอกให้รถจอดที่หน้าคอนโดฯ หรูแล้วเดินเข้าไปตามลำพัง ยังมีรถคันใหญ่อีกคันที่ขับตามมาตั้งแต่วัดจนถึงคอนโดฯ คนที่ขับรถกดโทรศัพท์อีกครั้ง แต่คนที่โทรหาไม่กดรับสายจนกระทั่งสัญญาณโทรศัพท์ตัดไป เมื่อกลับเข้ามาในห้อง หวานยืนรออยู่หน้าประตู คว้าข้อมือไข่ตุ๋นทันที "คนที่คุยกับแกที่วัด แกรู้จักเขาด้วยหรือ" ท่าทางของหวานดูร้อนรน ทำให้ไข่ตุ๋นพาเดินเข้าไปด้านใน ขณะที่ในใจมีทั้งคำถามและคำตอบในเวลาเดียวกัน นั่นคือหวานไปที่วัดในวันนี้ "เขาเป็นพี่ชายของคนตาย" "ก็นั่นแหละ แกรู้จักเขาได้ยังไง" "แล้วพี่รู้จักเขาหรือไง" พอไข่ตุ๋นย้อน หวานก็ปล่อยมือที่จับข้อมือน้องชายไว้ แต่ท่าทางตอนที่ปล่อยแรงจนเหมือนผลัก ยิ่งทำให้ไข่ตุ๋นสงสัย เพียงแต่ไม่ได้ตั้งคำถาม เพราะรู้ดีว่า จะไม่ได้คำตอบที่อยากรู้ "กินอะไรหรือยัง" หวานหันมายิ้มกว้าง "ยัง แกล่ะ" "ยัง ขอผมดูก่อนนะ ว่าจะทำอะไรได้บ้าง" ไข่ตุ๋นล้างมือ แล้วหยิบของออกมาจากในตู้เย็น มีหวานยืนมองทุกการเคลื่อนไหว จนกระทั่งนั่งลงกินอาหารด้วยกัน หวานถึงได้ถาม "แกสนิทกับเขามั้ย" "ไม่หรอก" "จริงนะ" ไข่ตุ๋นตอบรับด้วยเสียงในคอ หวานก็ถามต่อไป "แล้วแกคุยกับคุณชิณณะหรือยัง" "ไม่มีอะไรให้คุย" "แล้ว ทำไมวันนี้ชวนไอ้เจ้ามะพร้าวนั่นไปด้วย" "ก็มันไม่ได้มีนัดไปไหน" "มันก็รู้จักพวกเขาด้วยหรือ" “ไม่รู้เหมือนกันเพราะไม่ได้ถาม” ทุกคำตอบของไข่ตุ๋นที่แสดงให้เห็นว่า ไม่ได้สนใจ ไม่อยากรู้ และไม่ติดใจกับเรื่องใดๆ ทั้งสิ้นกลับทำให้หวานอารมณ์ดี จนลืมความอยากรู้อยากเห็นเรื่องที่ไข่ตุ๋นรู้จักกับคนกลุ่มนี้ รู้แค่เพียงว่า ในช่วงเวลาที่ปล่อยให้ไข่ตุ๋นอยู่บ้านตามลำพัง มันกลับเป็นโอกาสให้ไข่ตุ๋นรู้จักคนเพิ่มขึ้นอย่างน้อยก็ 2 คน คนที่ไม่อยากให้รู้จัก ก่อนที่จะเข้านอนหวานถามน้องชายอีกครั้ง “แกจะไม่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าฉันใช่มั้ย” “ไม่หรอก กินยาแล้วก็ไปเข้านอนเถอะ” จนถึงวันเผา ไข่ตุ๋นมากับมะพร้าวเหมือนวันก่อน ผู้ที่มาร่วมงานมีจำนวนเพิ่มขึ้นมาก แต่โต้งก็ยังพาไข่ตุ๋นกับมะพร้าวเข้าไปไหว้พ่อกับแม่ มือนิ่มที่จับมือไข่ตุ๋นไว้ เหมือนคนที่ไม่มีแรง “รักษาตัวนะลูก แต่แม่คงไปที่สนามกอล์ฟไม่ไหวแล้ว” “แต่ผมไปหาคุณหญิงที่บ้านได้” คุณหญิงพยักหน้า ขอบตาแดงเรื่อ “มานะ แม่จะรอ” “ครับ” ตลอดเวลาที่อยู่ในงานศพ ไข่ตุ๋นรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่ามีคนตัวโตคนหนึ่งคอยจับตามองอยู่ตลอดเวลา มองและมอง จนมะพร้าวสะกิดเพื่อน "มึงโกรธอะไรเขาน่ะ ตั้งแต่วันก่อนโน้นหรือเปล่า โกรธอะไรนานนัก" "มึงรู้ได้ยังไงว่ากูโกรธ" คนตัวผอมตอบโดยที่ไม่ได้หันไปมองทั้งคนถาม และคนที่ถูกพูดถึง "รู้สิ ถ้ามึงไม่โกรธมึงต้องสวัสดีเขาแล้ว แต่นี่มึงเกร็งคอไม่หันไปมองเขาสักนิด" เมื่อเจ้าหน้าที่วัดให้สัญญาณเผาจริง คุณหญิงก็เป็นลมไปในอ้อมแขนของพ่อ พยาบาลที่อยู่ใกล้เข้ามาดูแล แต่โต้งเข้ามาอุ้มแม่ ไปนอนพักในรถพยาบาลที่จอดอยู่ด้านหลัง มีเพียงพ่อที่ยังคงยืนอยู่ในงาน ความสับสนวุ่นวายจึงเปลี่ยนเป็นความเงียบและความเศร้าของคนที่ยังอยู่ เมื่อวางดอกไม้จันทน์เสร็จ 2 หนุ่มจะพากันกลับ แต่มีพลทหารวิ่งตามมา "คุณครับ นายบอกว่าให้รอก่อน เดี๋ยวนายไปส่งครับ" หนุ่มแว่นตัวกลมถามซื่อๆ "นายคนไหน" "คุณโต้งน่ะครับ" "คุณโต้งกำลังยุ่งเรากลับเองได้ครับ" "อย่ากลับเลยครับ คุณโต้งขู่ว่าถ้าคุณกลับก่อน ผมจะโดนขัง" มะพร้าวหันมาทำตาเบี้ยวๆ กับเพื่อน แล้วเดินบ่นไปนั่งที่เก้าอี้หินอ่อนใต้ร่มไม้ "สมัยนี้มันยังมีอะไรแบบนี้อีกหรือวะเนี่ย หยั่งก๊ะ สมัยสงครามโลก" หันไปมองทางรถพยาบาล เห็นโต้งคุยกับหมอ แล้วเดินมาหาพ่อ ท่ามกลางคนที่อยู่รอบๆ พ่อมีชิณณะรวมอยู่ด้วย ดวงตาสีเข้มไม่ได้มองพ่อ ไม่ได้สนใจเพื่อน แต่มองมาทางนี้ ไข่ตุ๋นก็เลยก้มลงมองโทรศัพท์ในมือ สายเรียกเข้าที่ค้างอยู่ยังคงเป็นหมายเลขเดิมของคนที่มองมา จนกระทั่งแขกในงานบางตา โต้งถึงได้เดินมาหาแล้วก็เดินนำไปที่รถ "รอนานเลยสินะ ขอโทษที" "ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ เพราะระหว่างรอผมหาขนมกินจนอิ่มไปแล้ว" มะพร้าวคนอารมณ์ดีบอกแล้วเข้าไปนั่งที่เบาะด้านหลัง ชั่ววินาทีนี้เองที่ไข่ตุ๋นเพิ่งนึกได้ว่า ทหารคนที่มีดวงตาเรียวเล็กที่มักจะติดตามโต้งอยู่เสมอคนนั้นไม่ได้อยู่ในงานด้วย "แล้วตกลงมีรถใช้มั้ยเรา 2 คนน่ะ" "อย่าบอกนะว่าพี่จะถอยให้ใหม่" มะพร้าวแกล้งดักทาง โต้งหัวเราะลั่น เป็นการหัวเราะอย่างปลอดโปร่งที่สุดในรอบหลายวัน "ไม่ๆ พี่มีออดี้คันเก่า ถ้าไม่รังเกียจเอาไปใช้กันก่อนก็ได้" หนุ่มตัวกลมด้านหลังถึงกับผิวปากหวือ ส่วนไข่ตุ๋น ตอบนิ่งๆ "ไม่ครับ ขอบคุณมาก" รอจนส่งมะพร้าวลงไปแล้ว โต้งถึงหันมาถาม "โกรธพี่ใช่มั้ย" "ครับ" ไข่ตุ๋นยอมรับ ส่วนหนึ่งเพราะเพิ่งโดนเพื่อนทักเรื่องโกรธชิณณะที่งานศพ "ขอโทษที่ทำให้โกรธ เห็นว่าไปไหนมาไหนก็นั่งรถแท็กซี่ รถตู้กันตลอด พี่มีรถจอดอยู่เฉยๆ ก็เลยอยากให้เอามาใช้" ไข่ตุ๋นหันมามองโต้งตรงๆ "ขอบคุณที่พี่ไว้ใจ แต่ผมรับไม่ได้หรอกครับ" โต้งพยักหน้า ขับรถมาส่งจนถึงหน้าคอนโดฯ "ไข่ตุ๋น ถ้าเดือดร้อนหรือมีปัญหาอะไร อย่าแก้ไขปัญหาโดยลำพังตกลงมั้ย" ไข่ตุ๋นยิ้มอ่อนๆ เพราะคำพูดของโต้งคล้ายกับคนที่ไม่ได้พูดด้วยมาหลายวันแล้ว "ขอบคุณที่เป็นห่วง แต่ผมยืนยันกับพี่อีกครั้ง ว่าที่ผมเดือดร้อนเรื่องเงิน ไม่ใช่เพราะผมเล่นการพนัน หรือติดยา แต่ผมมีความจำเป็นอย่างอื่น" "ไปช่วยคนอื่นหรือ" "ครับ" "งั้นยิ่งไม่ควรช่วยถึงขนาดทำให้ตัวเองเดือดร้อน ต่อให้คนที่ช่วยเป็นพี่สาวของไข่ตุ๋น” เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ โต้งก็พูดต่อ “ไอ้ชีคมันบอกแค่ ไข่ตุ๋นมีพี่สาวอีกคน แต่ไม่ได้เล่าอะไร" “เราเป็นแฝดกันครับ แต่ผมไม่เคยเข้าใจเขาเลยสักเรื่องเดียว” “คงเพราะผู้ชายกับผู้หญิงคิดไม่เหมือนกันด้วย” โต้งจอดรถที่หน้าคอนโดฯ หันมาจับศีรษะคนตัวเล็กโยกเบาๆ “เป็นน้องที่ดี รักพี่ช่วยเหลือพี่มันก็ถูกต้องแล้ว แต่มันก็ต้องถูกทาง เตือนเขาถ้าเขาทำอะไรที่มันไม่ดี” ไข่ตุ๋นหันมาสวัสดีแล้วก้าวลงจากรถ ยืนรอส่งโต้งกระทั่งเลี้ยวรถออกไป ...บางทีหวานอาจเหมือนกับเล็ก คนที่ไม่มีใครเตือนเขาได้... เมื่อหันกลับมาอีกครั้งหวานยืนรออยู่ที่ระเบียงด้านหน้าคอนโด ริมฝีปากบางเม้มแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ "เขามาส่งแกอีกแล้ว" "เขาเพิ่งเสียน้องชายไป ก็เลยเห็นผมเป็นตัวแทนน้องชายของเขา" "เขาจะเอาแกไปจากฉันใช่มั้ย" หวานถามด้วยน้ำเสียงคาดคั้น ดวงตาดูแข็งกร้าวผิดจากที่เคยเป็นมา ทำให้น้องชายต้องโอบเอวพาเข้ามาด้านใน ต่างคนต่างไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่รอลิฟต์ จนเข้ามาในห้อง “แกจะเห็นเขาดีกว่าฉันไม่ได้นะ” “ผมไม่ได้เห็นเขาดีกว่าพี่อยู่แล้ว” แต่หวานจะไม่ได้รับรู้คำตอบของไข่ตุ๋นสักเท่าไหร่ “ถึงฉันจะไม่ค่อยได้อยู่ แต่ฉันก็มีแต่แกเท่านั้น” น้องชายพยักหน้าเข้าใจ “แต่แกสนิทกับเขามากกว่าฉัน” “เขาเพิ่งเสียน้องชายไป ผมแค่ทำในสิ่งที่ผมทำได้” “ท่าทางเขาชอบแก” "ไม่ใช่สักหน่อย เขาแค่พยายามทำในสิ่งที่เขาไม่เคยทำให้น้องชายของเขา" ไข่ตุ๋นจะพูดซ้ำไปซ้ำมาในเรื่องเดิมอยู่หลายครั้ง แต่ไม่ได้ทำให้หวานเข้าใจได้เลยสักนิด ยังดูเหมือนพูดกันคนละเรื่อง เข้าใจกันไปคนละทางเหมือนเดิม "นั่นแหละเขาจะเอาแกไปจากฉัน" หวานเดินต่อเข้าไปในครัว ไข่ตุ๋นมองตามเห็นว่าเปิดตู้เย็นก็เลยแยกไปห้องนอนของตัวเอง แต่เพียงแต่จับลูกบิดประตูยังไม่ทันเข้าห้อง หวานก็เรียกไว้ “กินน้ำ” ไข่ตุ๋นรับมาจิบเพียงนิดเดียว แต่พอจะวางแก้วที่โต๊ะใกล้ๆ หวานรีบคว้าข้อมือที่ถือแก้วน้ำไว้ “เขาจะเอาแกไปจากฉัน” น้องชายตอบอย่างใจเย็น "เขาไม่ได้เอาผมไป นี่ไงผมกลับมาหาพี่หวานแล้ว" ท่าทีของไข่ตุ๋นอ่อนลงกว่าเดิม เพราะรู้ตัวแล้วว่า หวานเครียดกับเรื่องวันนี้มากกว่าที่คิด อาจไปดักรออยู่ที่วัดตั้งแต่ไข่ตุ๋นจะไปถึงด้วยซ้ำ แล้วพอเห็นว่าโต้งพาไปไหว้พ่อกับแม่ แล้วยังพามาส่ง ก็เลยยิ่งคิดกลัวไปไกล "เขาจะเอาแกไป เพราะเขารู้ว่าแกคือใคร" ไข่ตุ๋นขมวดคิ้ว รู้สึกถึงเรื่องที่ไม่อยากให้เป็นความจริงมันกำลังกลายเป็นเรื่องจริง หวานดึงมือน้องชายเข้าไปในห้องนอนของเธอเอง ห้องที่มักจะปิดล็อกอยู่เสมอ จากที่เข้ามาครั้งหลังสุดเมื่อหลายเดือนก่อน ห้องนอนห้องนี้มีสภาพที่เปลี่ยนไปมาก สภาพห้องที่เปลี่ยนไป รูปภาพพวกนี้ และท่าทีของหวาน รูปภาพบนฝาผนังห้องเรียงราย ภาพข่าวในหนังสือพิมพ์ ที่เด่นชัดคือภาพใบหน้าของคน 3 คนที่มีเครื่องหมายกากบาททับอยู่ คนหนึ่งคือเก่ง และอีกคนคือเล็ก คนที่ไข่ตุ๋นเพิ่งไปงานศพมา ส่วนอีกคนไข่ตุ๋นไม่รู้ว่าชื่ออะไร ในสมองของไข่ตุ๋นมีแต่เสียงร้องตะโกน ว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ถูกต้อง! หวานยังคงไม่ปล่อยมือจากน้องชาย ขณะที่อีกมือชี้ไปที่ภาพของทั้ง 3 คน "พวกมันคือฝันร้ายของฉัน เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันมีแกอยู่ข้างๆ มีแต่แกเพียงคนเดียวที่อยู่กับฉันตลอดเวลา ตั้งแต่ที่โรงพยาบาลจนถึงที่นี่ แม้แต่พ่อกับแม่ก็ยังหันหลังให้ฉัน ด่าว่าเพราะฉันให้ท่าพวกมัน ทุกอย่างเริ่มต้นที่ฉัน มีแต่แกที่ไม่เคยถาม ไม่เคยสนใจ มีแต่แกที่อยู่กับฉัน ฉันมีแต่แกเท่านั้นนะไข่ตุ๋น" หวานพูดด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย แต่ดวงตากลับแข็งกร้าวแห้งผาก "แกคิดว่าเพราะอะไรที่ทำให้อยู่ดีๆ คนพวกนี้เดินเข้ามาหาแก ถ้าไม่ใช่เพราะเขารู้ว่าฉันทำอะไร" "พี่ทำอะไร" "ฉันทำในสิ่งที่ควรจะทำ ฉันเจอกับมันที่ผับ" หวานชี้ไปที่รูปของคนที่ไข่ตุ๋นไม่รู้จัก "จากนั้นฝันร้ายมันก็กลับมาหาฉันอีก ฉันก็เลยต้องหาทางกำจัดพวกมัน" ไข่ตุ๋นรู้สึกว่ามือเย็นเฉียบ สมองมึนงง "รู้มั้ย ตอนแรกฉันคิดว่ามันจะยาก แต่พอลงมือเข้าจริง มันก็ไม่ได้ยากสักเท่าไหร่" "พี่หวาน" หวานหันมาหาน้องชาย "ตุ๋น แกเป็นน้องพี่ใช่มั้ย" “ใช่” หวานพยักหน้า จับข้อมือที่ถือแก้วน้ำอยู่ให้ยกขึ้น เชิงบังคับให้ไข่ตุ๋นดื่มน้ำอีก “กินน้ำอีกสิ” ไข่ตุ๋นจิบอีกนิดเดียวก็ส่ายหน้า “ผมพอแล้ว” “กินไปเถอะน่า เรื่องมากจริง” โทรศัพท์ในกางเกงสั่นเตือน ทำให้ไข่ตุ๋นได้สติ หันด้านที่ถือแก้วไปทางพี่สาว ขณะที่อีกด้านล้วงกระเป๋ากดรับแต่ ไม่ได้เอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า "ตุ๋นแกตอบพี่สิ แกจะไม่ทิ้งพี่ไปใช่มั้ย" ไข่ตุ๋นกลืนก้อนน้ำลายขณะที่ส่ายหน้า หวานกอดไข่ตุ๋นไว้แน่น "น้องของพี่ พี่รู้ว่าแกจะไม่ทิ้งพี่ไปไหน" “ผมไม่ทิ้งพี่ไปไหน พี่ทำอะไรพวกเขา" "ไม่ๆ ฉันไม่ได้ทำพวกมัน พวกมันทำตัวเองต่างหาก แต่ว่า...." หวานหยุดพูด ก้มหน้า "พี่หวาน" "ไม่คิดบ้างหรือว่า พวกมันสมควรตาย" หวานจับข้อมือของน้องชายเชิงบังคับให้ดื่มน้ำอีก แต่เพียงอีกครึ่งอึก ไข่ตุ๋นก็เบี่ยงหนี “ถ้าพี่กลัวว่าเขาจะทำร้ายพี่ เราหนีไปอยู่ที่อื่นกันก็ได้” “ทำไมต้องหนี คนผิดคือพวกมัน ...ใช่คนผิดคือพวกมัน แต่ฉันกลับกลายเป็นคนเลว ถูกประณามว่าเป็นคนไม่ดี ทุกคนเห็นรูปพวกนั้น พวกมันเห็นรูปพวกนั้น มันจะเอารูปพวกนั้นมาทำร้ายแก ทำร้ายฉัน ฉันจะต้องกลับไปอยู่กับฝันร้ายนั่นอีก!!” ไข่ตุ๋นหันไปมองภาพที่ฝาผนังห้องอีกครั้ง รู้สึกสายตาพร่าเลือน “ทุกคนไม่ได้เห็นรูปพี่หรอก มีคนไม่มากนักที่เล่นเน็ต แล้วต่อให้เล่นเน็ต คนที่เขาไม่สนใจรูปแบบนั้นก็มีตั้งเยอะ” “ไม่จริง!” หวานหันมาตวาดใส่หน้าน้องชาย “ทุกคนเห็น ทุกคนรู้ เวลาที่ฉันอยู่ในมหาวิทยาลัยมีแต่คนมองฉันด้วยสายตาดูถูก คำพูดลามกแบบนั้น ท่าทางที่ทำเหมือนฉันเป็นผู้หญิงหากิน” “พี่หวาน คลิปพวกนั้นมันลบไปหมดแล้ว ผมเป็นคนแจ้งกับกระทรวง แจ้งตำรวจเอง แล้วผมก็ตรวจสอบแล้วว่ามันไม่มีแล้ว” “มันมีอยู่” หวานหันมาบังคับให้น้องชายดื่มจนหมดแก้ว “มันไม่มีวันหมดไป ไม่มีวันหมด แกซื่อหรือแกโง่ พวกมันมีต้นฉบับ” “พี่หวาน ผมไม่ดื่มแล้ว...” ไข่ตุ๋นรู้สึกขาไม่มีแรงจนต้องนั่งลงกับพื้น “พี่หวาน น้ำ...นั่น....” “แกรอฉันไม่นานหรอก ฉันจะส่งแกไปก่อน แล้วจะตามไป รับรองว่าแกจะไม่ร้อน ไม่ทรมานเหมือนพวกมัน” หวานนั่งลงข้างน้องชาย จับให้ลงนอนหนุนตัก “ที่ฉันทำอย่างนี้ก็เพราะว่าฉันรักแกนะ พวกเขาเผาศพไอ้เลวนั่นไปแล้ว ไม่นานเขาต้องเก็บของในห้องนอนมัน แล้วถ้าเขาเห็นคลิปของฉันเห็นภาพของฉัน เขาต้องเอามาให้แกดู เพราะแกเป็นน้องของฉัน เขาจะทำให้แกต้องอยู่กับฝันร้ายไปตลอดชีวิต” นิ้วมือขาวซีดเกลี่ยผมเส้นเล็กที่ระหน้าผาก ยิ่งพูดน้ำเสียงของหวานยิ่งไหลเรื่อย “ฉันต้องทำอย่างนี้ แกจะได้ไม่ต้องอยู่กับความเลวที่แกไม่ได้เป็นคนทำไง ฉันรักแกนะตุ๋น...ฉันรู้ว่าฉันทำให้แกเดือดร้อนมาตลอด.....ฉันไม่ได้คิดว่า ของที่มีอยู่จะต้องเอามาใช้กับแก จนกระทั่งฉันเห็นว่าแกสนิทกับคนพวกนั้น...แกเข้าใจฉันนะ ว่าฉันทำเพื่อแก นี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันทำเพื่อแกได้ ...เราจะเป็นพี่น้องกันตลอดไป” เสียงบิดลูกบิดประตู และตามมาด้วยเสียงกระแทกประตูในทันที ทำให้หวานหันไปมองประตูห้อง แต่ยังไม่ทันจะลุกขึ้น ประตูห้องก็หลุดออกด้วยแรงถีบ “อย่าเอาตุ๋นไปนะ!” หวานร้องตะโกนจนสุดเสียง กอดไข่ตุ๋นไว้แน่น ยาม 2 คนตรงเข้ามาอยู่คนละด้านของหวาน ไม่แน่ใจว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป “ผมยังโอเค” ไข่ตุ๋นพึมพำ ทั้งที่แทบไม่มีแรงฝืนเปลือกตา “พี่หวาน อย่าทำร้ายตัวเอง.....” “ไข่ตุ๋น!” เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูดังขึ้น จากนั้นไข่ตุ๋นก็ไม่ได้ยินอะไรอีก=====จบตอนที่ 7======= เครียดเนอะ :m26: เพราะค่อยๆ คลายความจริงทีจะจิ๊ด คนเขียนก็เครียด ทำไมหวานไม่บอกให้หมดเสียตั้งแต่ตอนนี้เลยฟะ ถั่วต้ม มันเผา กระเพรา ตะไคร้ พี่ไจฟ์เขียนตอนนี้ เพราะเขียนตอนแรกผมใส่หมดตามพล็อตเรื่อง เพราะตาถั่วเห็นว่ามีแค่ 10 ตอน พี่ไจฟ์อ่านแล้วร้องเฮ้ย มี 19 ตอนนะไม่ใช่ 10 ตอน คุณอ่านแล้วคิดว่าหวานตอนนี้โดดจากตอนก่อนหน้าหรือเปล่า คนที่เข้ามาช่วยมีน้ำเสียงคุ้นหู คุณคิดว่าใคร ก็คนนั้นแหละ ขอบคุณ และพบกันวันศุกร์นะครับ ไจฟ์กับทีครับ
อ่านแล้วเครียดจริงอะไรจริง หวานโดนทำร้าย(ทำลาย)จากพวกเล็กใช่ไหมเนี่ย แล้วหวานกำลังล้างแค้นทุกคนแล้วใช่ไหม แอบสงสารหวานเนอะ เหมือนเป็นโรคระแวงเลย แต่จริงๆไม่ถึงขนาดต้องทำแบบนี้ก็บตุ๋นก็ได้มั้ง น้องอยู่ข้างหวานเสมอ ทำไมต้องทำน้องแบบนี้ด้วย :z3:
อ่าาา ปัญหาเริ่มคลี่คลาย แล้วจะเป็นอย่างไรต่อไป แล้วใครมาช่ีวยตุ๋นหรอ พี่มีอาการทางจิตด้วยใช่ไหมเนี้ย
o22 o22 หวานโรคจิต
อ่านตอนนี้แล้ว ....ขนลุก~~~ พูดจริงๆไม่ได้ยอ เขียนดีมากๆ เหมือนอยู่ในเหตุการณ์ ยิ่งพี่หวานพูดยิ่งน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ พี่หวานน่าสงสาร ที่เป็นแบบนี้เพราะถูกกระทำก่อนสินะ ดีจังที่มีคนมาช่วยไข่ตุ๋น ก่อนที่พี่หวานจะทำอะไรมากไปกว่านี้ +++++++++++ กดบวกกดเป็ด พี่ไจฟ์เขียนพาทนี้ ใช่ไหมน้อ
มันดูปมเยอะเพราะตัวละครแต่ละคนทำท่ากั๊ก จะพูดก็ไม่พูด อึกอักๆ แต่ก็นะคนพึ่งรู้จักกันจะมาเล่าก็ใช่เรื่อง สงสารหวานนี่มันอาการPTSD ผสม Hallucination ว่าแต่ลงมือเองจริงๆสินะ = =
ถึงจะเห็นลางๆ แต่ก้ยังไม่แน่ใจว่าคนเขียน จะคลายปมให้รู้เร็วๆนี้รึเปล่า 555 รอไข่ตุ๋นใจอ่อนให้พระเอกดีกว่า จะง่ายกว่ามั้ยน้อ +1และเป็ด และรอต่อๆไป
ไข่ตุ๋นจะเป็นไรป่าวเนี่ย
ไข่ตุ๋นจะไม่เป็นไรใช่มั้ย เคยคิดนะว่าหวานจะไม่มีวันทำร้ายน้องเพราะว่ารักน้อง แต่ลืมคิดไปว่าเพราะรักบางทีอาจต้องทำร้าย
เฮ้ยยย ,, เร็วไปป่ะ มันมี 19 ตอนไม่ใช่หรอ จะเฉลยแล้วหรอ ?? ตอนนี้หวานหวานนางโรคจิตอ่ะ แต่หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่มีใครจิตกว่านาง -*- ถ้าเรื่องฆาตกรรมเฉลยแล้วต่อไปก็เป็นเรื่องรักๆของลุงกับน้องแล้วสิ หุหุ ปล.ยังสติลอยากรู้กรรมวิธีการเฉือดของหวานหวานนะ กด + ให้ลุงผู้เป็นพระเอกที่มาแต่เสียง 55
หวานโรคจิตไปแว้ว
หวานให้ไข่ตุ๋นกินอะไร ทำไมจะฆ่าน้องด้วยเหรอ เสียงนี้ต้องเป็นชีคแน่เลยที่มาช่วยไข่ตุ๋น
:a5: หวานจะฆ่าน้องตัวเอง ความรักช่างน่ากลัว คนที่มาช่วย คงเป็นตาลุงขี้เก็ก เป็นคนเดียวที่รู้ว่าห้องไหน ใช่ป่าววว อยากรู้เหมือนกันว่าหวาน ทำยังไง ++จ้า
เอ้ยยย ทำไมเหมือนมันใกล้จบเลยฟระ หรือว่ายังมีเงื่อนงำอะไรอีกหรือเปล่า
หวานทั้งน่ากลัวและน่าสงสารในเวลาเดียวกัน เฮ้ออออออออออ หวังว่าเรื่องจะคลี่คลายไปในทางที่ดีนะ
แอบสงสารหวานอ่ะ คือ นี่มันเข้าขั้นอาการของคนเป็นโรคจิตเลยนะนั่น ที่หวานบอกว่า แม้แต่พ่อแม่ยังหันหลังให้ ยังโทษว่าลูกตัวเองผิด เข้าใจทันทีเลยที่หวานเป็นแบบนี้เพราะหาที่พึ่งไม่ได้แล้วนั่นแหละ ถ้าถามว่าหวานผิดไหม ก็ต้องบอกว่าผิดแน่ๆแหละ แต่ถ้าถามหาต้นเหตุของเรื่องนี่ ก็ไม่รู้จะโทษใครดีเลยเนาะเรื่องนี้ เราคิดว่าทุกคนเป็นส่วนประกอบที่ทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นทั้งนั้นเลยนะ หวาน เล็กกับเพื่อน คุณหญิง นายพล โต้ง พ่อแม่หวาน คนอื่นๆรอบตัวที่ไม่รู้จักเตือน ต้องบอกว่าผิดทุกคนเลยนะ :เฮ้อ:
ง่ะ :z3: นอกจากถั่วต้ม มันเผา อะไรๆแล้ว ขอเติม ฮานามิแล้วกัน มันมีผงชูรสด้วย
อืม เวลาอยู่กับคนบ้า ต้องคิดตามคนบ้า...แต่จะคิดตามยังไงอ่ะ เมื่อเขาเป็นคนบ้า ตอนนี้ยาวดีเนอะ...แต่คลายปมมานิดเดียวเอง เรื่องยังอีกยาวไกล
:serius2: โหย ลุ้นๆ
สงสารหวานจัง โดนทำร้ายจนเป็นโรคซึมเศร้า จิตใจระแวงอยู่ตลอดเวลาื จะว่าไปไม่สงสารพวกที่ทำร้ายหวาน เพราะไอ้คนพวกนี้มันสนุกสนานอยู่บนความทุกข์และความเจ็บปวดของผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่สงสารญาติพี่น้องของพวกมากกว่า ฮาน้องที เกือบเฉลยปมทั้งหมดตั้งแต่กลางๆเรืองแล้วซิเนี่ย แล้วอีก9 ตอน 10 ตอนที่เหลือจะไปแนวไหน เอมีแต่ฉากสวีทระหว่างพี่ชีคกะไข่ตุ๋นก็ได้เนอะ อิอิ
หลอนพี่หวานอะ จะฆ่าไข่ตุ๋นด้วย พี่ชีคมาช่วยเร็วๆๆๆๆ ขอบคุณมากค่ะ :L1: :pig4: :L1:
เห่ยยยยยยยย เราเข้าใจหวานที่หวานโดนทำร้าย แต่เราไม่เข้าใจหวาน...ว่ามาทำไข่ตุ๋นทำไม! คือ...โอเคล่ะ หวานยึดติดกับไข่ตุ๋น คิดจะฆ่าตัวตาย เลยคิดจะพาไข่ตุ๋นไปด้วยสินะ แต่...แบบนี้ไม่เอา ToT โอ้ยอยากอ่านตอนหน้าไม่ไหวแล้ว...
หวานนี่สติไม่ปกติหรอ? อันนี้เดาๆตั้งแต่แรก อ่านไปเรื่อยๆก็คิดว่าไม่มั้ง พอมาอ่านนี้ อืม น่าจะไม่ปกตินะ - -* งง ตัวเอง ไข่ตุ๋นนนนนนนน หวานเอาไรให้น้องกินฟะ แล้วใครมา พี่ชีคเนอะ พี่โต้งกลับบ้านไปแล้วมั้ง กรี๊ดดด อ่านแล้ว มั้งงง ตลอดเลยย T^T ปมเยอะจริงๆ แล้วอีกคนนี่ใคร ?
อ่านแล้วอึดอัดอ๊า :m8:
โอ้วววว! สุดยอด ได้ดังใจเร็วไวค่อด ไม่มีเลือดซักหยด แต่...แบบนี้มันลุ้นปนทรมานกว่าเยอะ งั่มๆ ทีน้อยน่ารักอยู่กับลุงโหดนี่ได้เยี่ยงไรน้อ โอ๊ะ ไม่ใช่ๆ น้องไข่ตุ๋น น้องมีชีวิตอยู่กับคนป่วยกว่าใครๆ นี่เอง มิน่ารับมือคุณหญิงซะพริ้ว กับจิตแฝดสาว บรื๋อๆ สยองสันหลังจนต้องขอปล่อยเป็ด และกดบวกให้สกาวที่กล้าลงมือได้เหี้ยมเกรียมและเลือดเย็นมั่กมาก โปรดปรานเป็นพิเศษก็ตอนน้องดื่มน้ำ ไม่ปัดแก้วหกเลยซักนิด รอวันศุกร์สีฟ้าๆ
ที่คิดไว้ไม่ผิดเลยหวานเป็นคนทำจริงๆนั้นแหละ พี่ชีคมาช่วยไข่ตุ๋นแล้ว +1 นะคะ
โอ้ยยยยย เครียดอ่ะ รู้สึกมันจะเครียดขึ้นเรื่อยๆเลยอ่ะ
จะว่าไรไหมถ้าเราจะบอกว่าสะใจที่หวานทำกับพวกเลวนั่นยังไง แต่รู้สึกใจไม่ดีที่หวานอาการหนักถึงขั้นจะทำร้ายน้องชาย :pig4: คะ
หวานตอนนี้ ดูแสดงความเป็นตัวตน ณ ปัจจุบันมากที่สุดแล้ว ตอนแรกคาดว่าน่าจะมีอาการทางจิตอ่อนๆ แต่ไม่นึกว่าอาการของหวานจะมากถึงขั้นทำกับไข่ตุ๋นแบบนี้... ดีนะ..ที่ไข่ตุ๋นยอมรับโทรศัพท์สายนั้นในกระเป๋า ทำให้พี่ชีค? มาช่วยทัน อ่านไป... ลุ้นไป... แถมตัดฉับ...จบตอนได้ระทึกมากครับ ขอบคุณคุณไจฟ์และน้องทีนะครับ
ชีจิตมาก ความรักช่างบิดเบี้ยว โอ้ววว o3 o3 o3
หวานรักน้องมากเกินไปหรือยังไง บ้าไปแล้วววววววว :z3:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: เรื่องมันเศร้า
แม้แต่พ่อกับแม่ก็ยังหันหลังให้ฉัน ด่าว่าเพราะฉันให้ท่าพวกมัน ทุกอย่างเริ่มต้นที่ฉัน มีแต่แกที่ไม่เคยถาม ไม่เคยสนใจ มีแต่แกที่อยู่กับฉัน ฉันมีแต่แกเท่านั้นนะไข่ตุ๋น" หวานพูดด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย แต่ดวงตากลับแข็งกร้าวแห้งผาก " โถ ! สกาว ตอนที่เจอเรื่องร้ายแรงเธอคงขวัญเสียมากๆเลยนะ หลังเกิดเรื่องนั้น สกาวคงหวังจะมีมือของคนในครอบครัว(พ่อ-แม่)ช่วยเช็ดน้ำตา มีอ้อมอกอุ่นให้พักใจพักกาย มีคำพูดปลอบโยนและให้กำลังใจ คนที่มาช่วยไข่ตุ๋นคือ.....คนที่โทรเข้าเครื่องไข่ตุ๋น
ปวดกระโหลกกับหวานจริงๆ จิตไปรึเปล่าเนี่ยยยT^T
แอร่กสสส์ O_o หวานวางยาน้องหรอ คนที่มาช่วยคือคนที่โทรหาตลอดแต่ไข่ตุ๋นไม่รับซินะ โอ้ยลุ้นนน อยากรู้ปริศนาต่อๆไป
มันช่างลึกลับซับซ้อน นี่สกาวกะฆ่าน้องตัวเองเลยหรอ สงสัยว่าพี่โต้งเองน่าจะสืบเจออะไรมาแล้วเหมือนกันหรือป่าว เลยมาพูดกะไข่ตุ๋นแบบนั้น รอติดตามต่อครับ ลุ้น
น่าจะส่งหวานไปให้หมอรักษานะ สงสารค่ะ คงกลัวคนอื่นจะทำร้ายไข่ตุ๋นเลยขอทำเสียเอง เฮ้อ รอวันศุกร์ :mc4: พอว่างด้วย ^^ จะรออ่านค่ะ
:a5: :a5:
หวานหลอนแท้ :z10: ไข่ตุ๋นจะทำยังไงต่อไปนะ แล้วหวานจะเป็นยังไง อยากอ่านต่อแล้วแฮะ :z3:
ลุ้น ลุ้น ตอนต่อไป อึ้ย ตอนต่อไป >.< :z10:
กริ๊ด ไขตุ๋นจะเป็นไงบ้าง หวานน่ากลัว :sad4:
หวานน่าสงสารนะ รักไข่ตุ๋นมากด้วย แต่แบบนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว :monkeysad: ต้องโทษพวกคนเลวนั่นใช่ไหม ที่ทำให้หวานเป็นแบบนี้ :z3: ไข่ตุ๋นจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมอ่า :monkeysad:
ตื่นเต้นมากจากที่อ่านมาตอนนี้ลุ้นสุดๆ หวานถูกทำร้ายจนเสียสติน่าสงสารแต่การที่แก้แค้นแบบนั้นมันก็ไม่ถูก แต่ไม่รู้สิบางครั้งก็มีอารมณ์อยากให้ไอพวกคนแบบนั้นตายไปซะก็ดีแผ่นดินจะได้สูงขึ้น
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมากๆ ยิ่งอ่านปมยิ่งเยอะ ฮ่าๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ
:call: :call: :call:
ชิณณะนี่พระเอกมั้ยอะ คิดเองเออเองพิลึก คนเรามักจะคิดว่าคนอื่นเค้าเหมือนตัวเองอ่านะ เหอะๆ
ขอบคุณ
ไม่โดดหรอกค่ะ แต่วันนี้สกาวเครียดมากเลยนะ เป็นธรรมดาที่จะพร่ำเพ้อ มากมาย เยอะแยะ และทำร้ายคนใกล้ตัว แต่ คหสต. นะคะ เราว่ามันเป็นเรื่องเป็นราวมากเกินไป มันฟังรู้เรื่อง มันไม่ค่อยสับสน มันควรจะสับสนมากกว่านี้ (หรือเปล่า)
แนวลึกลับระทึกขวัญอะ หวานล้างแค้นแหงเลย น่ากัวๆ
หวานน่าสงสารอะ
โอ้ยยยย สรุปพี่หวานเป็นคนทำหรอ! พี่หวานเหมือนโรคจิตเลย
แอบกลัวหวาน
คนแต่งว่าเครียด คนอ่านยนี้เครียดหนักเลย หลอนดีนะคนแบบเจ๊หวาน
หวานโรคจิตเกินไปแล้ว น่ากลัว สงสารตุ๋น
ขิง ข่า โหระพา ใบมะกรูด...หวานจิตใช้ได้เลย แต่เรื่องยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพคนตาย คาดว่าสกิลจิตของหวานจะแอดวานซ์ขึ้นไปอีก เหอๆๆ แบบนี้ชีวิตน้องตุ๋นแขวนอยู่บนเส้นด้ายมากอะ เป็นเหตุผลอันควรให้พี่ชีคเข้ามาดูแลนะเนี่ย o3 ขอบคุณสองหนุ่มครับ ^^
หวานต้องได้รับการรักษาโดยด่วน
หวานป่วยหนักเลยนี่ พ่อแม่หันหลังให้ แล้วปล่อยน้องไข่ตุ๋นรับมือคนเดียว กว่าไข่ตุ๋นจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ตัวเองก็ต้องมาเจอดีเข้าให้ พี่โต้งสนใจน้องไข่ตุ๋นเกินกว่าที่ควรหรือเปล่า ท่าทางพี่ชีคจะมีคู่แข่ง
:beat: หลอนตัวเอง
หวานนี่มันโรคจิตชัดๆ
สกาวทำเกินไปแล้วนะก็เข้าใจว่ารักน้อง แต่มันเกินไป! ไข่ตุ๋นจะเป็นอะไรมากไหมเนี่ย!!
รอจ้า
หวานน่าสงสาร อ่านแล้วก็สะเทือนใจ :monkeysad: แต่สิ่งที่(คนอ่านคิดว่า)หวานทำ มันก็ดูน่ากลัวเกินไปอ่ะ :เฮ้อ: :กอด1:นู๋ตุ๋น
ไข่ตุ๋น!!!!!! หวานเอาอะไรให้น้องกินเนี่ยยย :z3: รอนะฮะ :’)
ว่าแล้วเชียวว่าน่าจะเป็นหวาน ปล,,,ไข่ตุ๋นจะเป็นไรไหม :serius2:
เหมือนนิยายแนวฆาตกรรม เอ๊ะ หรือว่าใช่ ถ้าบอกว่ามีคนโกหกเกินกว่าครึ่ง อยากจะเดาว่า คุณหญิง ก็ตั้งใจตามใจลูกชายซึ่งเป็นลูกเลี้ยงมากไปป่ะ แบบที่ตามใจให้เสียคนไปเลย อย่างที่บางคนบอก พ่อแม่รังแกฉัน นั่นไง พี่โต้งก็มีแววน่ะ ใครอีกล่ะ อ้อ ที่ลืมไม่ได้เลย น้องไข่ตุ๋น ก็ไม่น่าจะซื่อๆ น่ะ คงมีอะไรบ้างแหละ
โอ๊ะ อ๊ะ ไข่ตุ๋นจะเป็นอะไรมากรึเปล่า แล้วพี่ชีคจะทำยังไงกับหวาน โอ๊ย!ตื่นเต้น
ตอนที่ 8 โต้งหยุดยืนมองผ่านช่องกระจกแคบที่ประตูห้องผู้ป่วยโรงพยาบาล คนป่วยในห้องยังคงหลับอยู่ด้วยฤทธิ์ยา ส่วนคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงแม้จะหันหลังให้ แต่มือใหญ่ที่จับมือขาวซีดไว้ตลอดเวลา กับแผ่นหลังที่เหมือนกำลังแบกโลกไว้ ทำให้โต้งต้องถอนหายใจหนักๆ กระทั่งเสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ ทำให้นายทหารตัวใหญ่ต้องหันไปมอง "แม่" คุณหญิงมาพร้อมกับพยาบาลส่วนตัวและคนขับรถ คุณหญิงพยักหน้าแล้วเข้ามาจับมือลูกชายไว้ "ไข่ตุ๋นเป็นอย่างไรบ้าง" "ยังหลับอยู่ครับ" โต้งพูดแล้วเคาะประตู ชิณณะละสายตาจากคนที่ยังหลับอยู่หันไปสวัสดีคุณหญิง ที่ถามด้วยประโยคเดียวกับที่ถามลูกชาย แล้วเข้าไปจับมือขาวซีดไว้ "พ่อแม่เขารู้เรื่องหรือยัง" "ทราบแล้วครับ คงมาถึงคืนนี้ หรือพรุ่งนี้เช้า ผมบอกไปแล้วว่า ไข่ตุ๋นพ้นขีดอันตรายอยู่กับหมอแล้ว ส่วนสกาว...หวานน่ะครับ อยู่กับตำรวจ" แม่จ้องมองไข่ตุ๋น ขณะที่พูดเบาๆ "ว่าที่จริง ควรจะมีใครสักคนไปอยู่เป็นเพื่อนสกาวนะ เด็กคนนั้นน่าสงสาร" "ผมไปดูมาแล้ว แต่เขายังสอบปากคำอยู่ แกเครียดมาก ก็เลยต้องหยุดเป็นระยะ" โต้งบอก "ตำรวจอาจต้องขอหมายค้นห้องนอนของเล็ก" แม่ส่งเสียงไม่เห็นด้วยในลำคอ นายทหารหันไปสบตาเพื่อน ขอความเห็นว่าควรจะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้แค่ไหน เพราะคิดว่าแม่รู้เรื่องที่เล็กทำแต่ไม่ยอมรับว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ดี สิ่งที่แม่ยอมรับก็คือ เด็กสาวคนหนึ่งถูกทำร้าย และมีความอับอายมากจนจะฆ่าน้องชายแล้วจะฆ่าตัวตายตาม สิ่งที่แม่ไม่ยอมรับก็คือ เล็กกับเพื่อนมีส่วนร่วมในการทำร้ายเด็กสาวคนนั้น ส่วนเรื่องที่ว่าเล็กกับเก่งตายอย่างไร ถูกแยกไว้ต่างหาก และยังคงเป็นเรื่องที่อยู่ในข่ายสงสัย เพราะหลักฐานจากนิติเวชชี้ว่า ทั้ง 2 คนฆ่าตัวตาย ขณะที่หลักฐานในห้องของสกาวก็เป็นเพียงภาพถ่ายบนฝาผนัง ของคน 3 คนที่ 2 คนตายไปแล้วและอีกคนหายสาบสูญ แม่ละสายตาจากไข่ตุ๋นออกไปนอกหน้าต่าง "ถึงแม่จะไม่เห็นด้วย ก็คงค้านพ่อแกไม่ได้ ป่านนี้ตำรวจคงเต็มบ้าน จะเอาอะไรของเล็กไปบ้างก็ไม่รู้" "ก็คงเป็นพวกฮาร์ดดิสด์ กับพวกเมมโมรี่การ์ดน่ะครับ อ้างอิงจากที่สกาวพูดกับไข่ตุ๋นทางโทรศัพท์" "แกเชื่อว่าเล็กจะทำร้ายคนได้ขนาดนั้น จริงๆ น่ะหรือ" แม่หันมาคาดคั้นกับโต้ง แต่โต้งหันกลับไปมองคนที่ยังคงหลับอยู่บนเตียง “ฉันเลี้ยงลูกมากับมือตัวเอง ไม่มีวันที่เล็กจะทำร้ายคนได้ขนาดนั้นหรอกนะ!” ตอนที่พ่อกับแม่ของหวานและไข่ตุ๋นมาถึงก็เกือบเช้าวันใหม่ ถึงจะไม่ใช่เวลาเยี่ยม แต่เพราะเป็นโรงพยาบาลเอกชนทำให้ทั้งคู่เข้ามาได้ โดยมีพยาบาลเดินตามเข้ามาด้วย ท่าทางเกรงใจชิณณะที่นอนเฝ้าอยู่และลุกขึ้นมาสวัสดี ทั้งคู่หันมารับไหว้ชิณณะแล้วหันไปถามพยาบาลเกี่ยวกับอาการ "อีหวานมันบ้า จะฆ่าแม้กระทั่งน้อง" แม่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเกลียด ความโกรธโดยไม่ปิดบัง เป็นประโยคที่ขัดหูชิณณะที่สุดในรอบหลายวัน แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกไว้ โดยเฉพาะนิสัยชอบเอาชนะที่มันติดตัวมาตั้งแต่เกิด ยิ่งต้องไม่ปล่อยให้มันแสดงอาการขึ้นมาตอนนี้ เพื่อคนที่ยังหลับเพราะฤทธิ์ยา เพราะถ้าฟังจากที่หวานหรือสกาวพูด และดูจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ต้องยอมรับว่า สาเหตุที่จะฆ่าไข่ตุ๋นก็เพราะไข่ตุ๋นเป็นคนสำคัญเพียงคนเดียวของเธอ และเธอไม่อยากให้น้องต้องมีชีวิตอยู่กับความผิดที่ไม่ได้ก่อขึ้น แม่ยังบ่นและด่าหวานต่อไป ขณะที่พ่อจ้องมองลูกชายแล้วเดินมาหาชิณณะ "คุณคือคนที่โทรไปหาเราสินะ" "ครับ" "ขอบใจมาก กลับไปพักเถอะ เดี๋ยวเราจะอยู่กับไข่ตุ๋นเอง" "ผมว่าพ่อกับแม่ควรไปพักผ่อนก่อนน่าจะดีกว่า หมอบอกว่ายาแรงมาก ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้จะฟื้นหรือเปล่า" แม่ด่าหวานต่อไป ชิณณะเลยหันมาถามพ่อ "พักกันที่ไหนครับ ถ้าเป็นที่ห้องคอนโดฯ ก็น่าจะพักในห้องของไข่ตุ๋นได้ ส่วนห้องของสกาว ตำรวจต้องกันพื้นที่ไว้" ท่าทางที่เคร่งขรึมและเป็นทางการของชิณณะ ทำให้แม่หยุดฟัง ชิณณะหันไปหาพยาบาล พูดฝากให้ดูแลไข่ตุ๋นสักครู่ แล้วหันไปหาพ่อกับแม่ "ไปพักที่บ้านผมแล้วกัน แล้วสายๆ ผมจะให้คนมารับพ่อกับแม่ไปหาสกาว" "ฉันจะด่ามันน่ะสิ นังลูกเลว" ต่อหน้าพยาบาล และคนที่กำลังหลับ ชิณณะรู้สึกว่ามีเม็ดกรวดถูกโยนลงบนผิวน้ำ ก่อให้เกิดคลื่นเล็กๆ ขยายวงกว้างออกไป "ไม่มีใครอยากเป็นคนเลวหรอกครับ คุณน่าจะฟังที่เธอพูดบ้าง ไม่ใช่ตัดสินเธอตลอดเวลา" "คุณเป็นอะไรกับมันหรือไง ถึงมาออกรับแทน" คนตัวโตพูดชัดๆ "ผมอาจเป็นคนนอก ที่มีโอกาสได้ฟังแม่หลายคนพูดถึงลูกของพวกเขาในรอบหลายวันมานี้ และผมก็พบว่า มันถึงเวลาที่เราต้องฟังเพื่อทบทวน ไม่ใช่ตัดสิน" ชิณณะขับรถพ่อของไข่ตุ๋นไปส่งที่บ้านของชิณณะเอง สั่งคนรับใช้ให้ดูแล เน้นย้ำว่านี่คือพ่อและแม่ของไข่ตุ๋นให้ดูแลให้ดี จากนั้นก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาเรียกรถแท็กซี่กลับมาที่โรงพยาบาล ในระหว่างนั้นก็สั่งงานก้อง เลขาฯ ไฮเปอร์ให้มาพาพ่อกับแม่ของไข่ตุ๋นไปเยี่ยมสกาวในตอนสายด้วย เดินกลับเข้ามาที่ห้องผู้ป่วยอีกครั้ง ด้วยฝีเท้าที่เงียบกริบ แตะมืออุ่นๆ ลงที่หน้าผากและแก้มใสแล้วนั่งลงข้างๆ เพราะเพิกเฉยต่อทุกสิ่งทุกอย่าง เห็นแต่เพียงเรื่องของตัวเอง ผลประโยชน์ของตัวเอง ดึงดันเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ ไข่ตุ๋นถึงต้องพบกับเรื่องแบบนี้ "พี่ขอโทษ...." ภาพที่โต้งเห็นในตอนที่เดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยตอน 9 โมงเช้ายังคงเป็นภาพเดิมที่เห็นเมื่อวาน ตอกย้ำว่าเป็นคนที่มาทีหลัง "ไปกินข้าวกันมั้ย กูมีเรื่องอยากคุยกับมึง" แต่มื้อเช้าผ่านไป โต้งก็ยังไม่มีคำถาม ขณะที่ชิณณะก็เหมือนคนทิ้งหัวใจไว้ที่ห้องผู้ป่วย จนเมื่อเดินกลับมาด้วยกัน ชิณณะเดินตรงเข้าไปขยับตัวให้ไข่ตุ๋นพลิกนอนตะแคง โต้งเข้าไปช่วยจัดหมอน จัดผ้าห่มให้ แล้วเดินมานั่งมองสายน้ำเกลือ และคนที่นอนนิ่งๆ "มึงรักไข่ตุ๋น" "ใช่" โต้งก้มหน้า ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะถามไปให้เจ็บทำไมในเมื่อก็เห็นมาตั้งแต่แรกที่เพื่อนเดินเข้าไปหาไข่ตุ๋นที่คลับเฮ้าส์วันนั้น เพื่อนผู้ร่ำรวยที่ใช้เงินซื้อทุกสิ่งทุกอย่าง ให้ความสำคัญกับเด็กหนุ่มคนนี้เกินกว่าคำว่า "น้อง" ที่บอกไว้หลายเท่า "กูเกลียดเกย์" ชิณณะหันมามองเพื่อน ที่แม้จะพูดคำว่าเกลียด แต่น้ำเสียงกลับเหน็ดเหนื่อย มากกว่าจะเกลียดกัน "กูรู้ว่ามึงเคยมีอะไรกับเด็กผู้ชาย แต่กูกลับไม่เคยจัดให้มึงอยู่ในกลุ่มเกย์ หรือไบ คิดว่าก็แค่เซ็กซ์ คงเพราะความลำเอียงส่วนตัว เพราะมึงคือเพื่อนกู แต่เมื่อวานนี้ ตอนที่กูมาโรงพยาบาลแล้วเห็นมึงอยู่กับไข่ตุ๋น...กูเจ็บจนหายใจไม่ออก เหมือนไม่มีแรง เพราะ...กูก็รักไข่ตุ๋นเหมือนกัน" ชิณณะหันไปมองคนที่ยังหลับอยู่ ส่วนโต้งก้มหน้าเหมือนกำลังพูดอยู่กับเข่าตัวเอง "จนกูกลับไปบ้าน กูถึงได้คิด ว่าไข่ตุ๋นเป็นเด็กผู้ชายนะ แล้วเขาก็คิดว่ากูเป็นพี่ชาย เพราะกูวางตัวเป็นพี่ชาย แต่ความรู้สึกดีที่มันเกิดขึ้นทีละเล็กทีละน้อย กว่าที่จะรู้ตัวกูก็รักเขาแล้ว ตอนนี้ที่อยู่ในใจกูไม่ใช่เรื่องที่กูเป็นเกย์หรือเปล่า แต่เพราะ...กูรักคนของเพื่อน" หยดน้ำที่หล่นลงเข่า ทำให้ชิณณะรู้ว่าเพื่อนกำลังร้องไห้ "ชีค กูเสียใจ" โต้งบอกแล้วลุกขึ้นยืน "รอให้ไข่ตุ๋นตื่นขึ้นมาก่อนแล้วมึงค่อยพูดกับเขา" "ทำไม" โต้งไม่เข้าใจ เพราะสิ่งที่พูดไปทั้งหมดคือคำขอโทษที่รักคนของเพื่อน ชิณณะยังคงมองคนที่ยังไม่ตื่น คำพูดมากมายจุกแน่นอยู่้ในอกหนา "เพราะกูก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขารักใคร" ทำไมจะมองไม่เห็น ว่าเพื่อนมีความหวังดีที่มันเกินขอบข่ายของคำว่าพี่ให้กับไข่ตุ๋น ก็ขนาดสกาวยังมองออก และเพราะว่ามีทั้งชิณณะและโต้งเข้ามาพัวพันกับน้องชาย มันถึงได้เป็นอีกแรงผลักดันที่ทำให้สกาวต้องลงมือ และทั้งที่เห็นว่าไข่ตุ๋นแทบไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับโต้ง แต่ความเมินเฉยในหลายวันมานี้กลับรบกวนความรู้สึกในใจ หากมีใจให้พี่ ทำไมถึงไม่ฟังพี่อธิบาย และเพราะนี่คือโต้ง เพื่อนรักที่รู้จักกันมาหลายปี ถ้าไข่ตุ๋นรู้ว่าโต้งมีใจให้ ไข่ตุ๋นจะเลือกโต้งมั้ย บ่าย โต้งลงไปกินข้าวก่อน แล้วกลับขึ้นมาเปลี่ยนให้ชิณณะลงไปกินข้าว ก้องโทรมารายงานว่าพ่อกับแม่พบกับสกาวแล้ว แต่สถานการณ์ดูไม่ค่อยดี เพราะแม่ยังคงด่าว่าสกาว แม้ตำรวจจะเตือนให้หยุด นอกจากนี้แล้วก็คือที่อัยการแนะนำให้จิตแพทย์ตรวจสกาวอีกครั้ง ทางฝ่ายแม่ไม่รับฟัง แต่พ่อเซ็นชื่อยินยอม "ผมไม่เคยเจอเคสแบบนี้เลยนะเจ้านาย แม่โวยวายไม่หยุด แต่พ่อกลับมองลูกสาวนิ่งๆ แล้วก็เซ็นชื่อ พ่อคงรู้ตัวแล้วว่าผิดพลาดอะไรไป แต่แม่ยังเหมือนเดิม" ชิณณะวางสายจากก้องเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องผู้ป่วย เห็นเพื่อนยืนมองคนที่ยังไม่ตื่นขึ้นมาอยู่ข้างเตียง ....เจ็บจนจุก.... "แม่มึงอยู่หรือเปล่า" "อยู่สิ เขาไม่ได้ไปไหนหรอก" "ให้พยาบาลพาไปเจอกับแม่ของไข่ตุ๋นสิ" โต้งพูดอึ้งๆ "ให้ยาแรงไปหรือเปล่าชีค ได้ข่าวว่าแม่ของทางนั้นก็แรงพอตัว" เพื่อนพูดอย่างรู้นิสัยของชิณณะ ที่ชอบความเด็ดขาด ใช่หรือไม่ใช่ก็ให้มันชัดเจน อย่างที่ตอนนี้โต้งยังไม่ได้กลับไปทำงาน ก็เพราะโดนยาแรงของชิณณะเข้าไปเหมือนกัน รู้ว่ากำลังโดนเพื่อนเล่นงา่นกันซึ่งหน้า ฐานชอบคนของเขา แต่เพราะเราเองก็อยากรู้ให้ชัดเจนเหมือนกันว่าใช่หรือไม่ใช่ "ลองดู ตอนนี้พ่อกับแม่ยังอยู่กับสกาว" โต้งโทรหาแม่ด้วยข้ออ้างว่าต้องการความช่วยเหลือ ขณะที่ชิณณะโทรหาก้องให้หาทางดึงพ่อกับแม่ของไข่ตุ๋นให้อยู่รอพบกับแม่ของโต้งก่อน “จะดีหรือเจ้านาย ให้แม่ 2 คนมาเจอกัน คุณเล็กทำร้ายสกาว สกาวก็อยู่ในข่ายที่อาจเป็นฆาตรกรฆ่าคุณเล็กแบบนี้” ก้องท้วงเหมือนกับโต้ง แต่ชิณณะหันไปหาโต้ง “ไม่ต้องห่วง ไอ้โต้งจะตามไปด้วย ขั้นตอนแรกของการแก้ไขทุกปัญหาก็คือการยอมรับความจริง” พ่อกับแม่ของหวานไม่ได้เข้าไปฟังการสอบปากคำในห้องสอบสวน แต่ออกมายืนฟังอยู่ที่ห้องกระจก การสอบสวนช่วงแรกเป็นเรื่องที่หวานเตรียมการจะฆ่าน้องชายฝาแฝดอย่างไร หวานนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วบอกสั้นๆ “ให้กินยานอนหลับ ฉันจะยิงมันก่อนแล้วจะฆ่าตัวตายตาม” พนักงานสอบสวนหยิบซองพลาสติก ภายในมีปืน 1 กระบอกออกมาวางบนโต๊ะ “กระบอกนี้หรือเปล่าครับ” หวานชะโงกหน้าไปมองแล้วพลิกดูท้ายกระบอกปืน “ใช่” “เคยใช้ยิงใคร หรืออะไรมาก่อนหรือเปล่า” ยิ่งฟังแม่ยิ่งอึดอัดคับข้องใจ แต่พอหันกลับไปที่หน้าประตู มีสตรีตัวเล็กท่าทางภูมิฐานกับชายหนุ่มรูปร่างหนายืนอยู่ ทำให้แม่หันมาฟังต่อไป การสอบสวนมาถึงช่วงของแรงจูงใจ ทำไมต้องลงมือ หวานก้มหน้ามองมือตัวเอง จนกระทั่งตำรวจหยิบซองพลาสติก บรรจุโทรศัพท์กับเมมโมรี่การ์ดออกมาวางบนโต๊ะ หยิบเมมโมรี่การ์ดในเครื่องออกมาเสียบต่ออุปกรณ์ ภาพปรากฏเพียงแค่วินาทีเดียว หวานก็กรีดร้อง “หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้! พอแล้ว! พอ พอ ได้โปรด.....” พนักงานสอบสวนปิดเครื่องเล่นทันที พร้อมกับที่อัยการหญิงในห้องสอบสวนตรงเข้ามากอดปลอบหวาน “นั่นมันภาพอะไร” แม่หันมาถามพ่อ แต่พ่อเงียบไม่ตอบคำถาม เหมือนทุกคนในห้อง รอให้หวานเป็นคนตอบพนักงานสอบสวน ค่ำแล้วการสอบปากคำยังไม่เสร็จสิ้น แต่อัยการขอให้เลื่อนไปสอบในวันต่อไป เพื่อเก็บรายละเอียดอื่น คน 3 คน เดินออกมาจากห้องเล็กเหมือนคนหมดแรง โต้งกับก้องพาทั้งหมดไปนั่งที่เก้าอี้หินอ่อนด้านนอก แล้วจัดหาเครื่องดื่มกับของว่างให้ พ่อกับแม่ส่ายหน้าทันที แต่ก้องขอให้กินสักนิดก่อนที่จะกลับบ้าน “อีหวานมันบ้า มันไม่ใช่ลูกฉัน” แม่พูดขึ้นแล้วนึกขึ้นได้ว่ายังมีคนอื่นอยู่ด้วยก็เลยหันมาถาม “คุณเป็นใคร” “ฉันคือคุณหญิงสุกัญญาเป็นแม่ของเล็ก เขาว่ากันว่าเป็นคนที่ทำร้ายลูกสาวของคุณจนเข้าโรงพยาบาล แล้วฉันก็เพิ่งเผาศพเขาไปเมื่อวันก่อน” “แกมัน! แกเลี้ยงลูกยังไงกัน ถึงมาทำกับลูกคนอื่นแบบนี้!” แม่ผุดลุกขึ้นยืนร้องตะโกนใส่หน้าอีกฝ่าย ทำให้พ่อกอดแม่ไว้ โต้งเองก็กำลังกอดแม่ไว้เหมือนกัน “นั่นสินะ” คุณหญิงตอบด้วยน้ำเสียงเย็นๆ “เลี้ยงลูกยังไง ในเวลาที่ลูกต้องการเราที่สุด เราไปอยู่ที่ไหน ทำไมเราถึงได้เลือกที่จะรักเขาเวลาที่เขาทำดีเท่านั้น” “อย่ามาทำเป็นสั่งสอนคนอื่น แกมันไม่ได้วิเศษมาจากไหน” “ฉันไม่เคยบอกว่าฉันวิเศษกว่าคนอื่น แต่ฉันเป็นแม่ ต่อให้ลูกฉันเป็นฆาตกร 100 ศพเขาก็ยังเป็นลูกของฉัน” “ที่ลูกฉันเป็นอย่างนี้ก็เพราะลูกแก” แม่ชี้หน้าคุณหญิง เสียงตะโกนดังจนก้องต้องมองหน้าโต้งที่ได้แต่ยืนประคองกอดเอวคุณหญิงอยู่เฉยๆ “ฉันเลี้ยงลูกไม่ดี ลูกของฉันตายไปแล้ว แต่ลูกของเธอยังอยู่ เขาพยายามฆ่าน้องชายของเขาแล้วก็จะฆ่าตัวตายนะ” ก้องกลืนก้อนน้ำลายลงคอ แทบไม่อยากเชื่อว่าคุณหญิงจะพูดกับแม่ของไข่ตุ๋นอย่างตรงไปตรงมาแล้วทำให้อีกฝ่ายเงียบได้ ถึงจะมีสีหน้าดื้อดึงไม่อยากยอมรับก็เถอะ "แกมันบ้า ไม่ต่างอะไรจากอีหวาน" "แล้วเธอล่ะ" พ่อจับมือแม่ให้หยุดโต้เถียงกับคุณหญิง หันไปมองโต้ง ก้อง และพนักงานตำรวจที่ยังคงอยู่ใกล้ๆ “สรุปว่าหวานฆ่าลูกชายของคุณหญิงเหมือนที่จะทำกับน้องหรือเปล่า” “ไม่มีหลักฐานในเรื่องนั้นครับเมื่อครู่ที่ให้ดูึคลิป ก็เพราะอยากรู้เรื่องความกดดันของผู้ต้องหา” พนักงานสอบสวนบอก แม่ของไข่ตุ๋นนิ่งอึ้งจ้องมองคุณหญิงเหมือนร้องขอกึ่งบังคับ คุณหญิงพยักหน้า “ก็ตามที่เขาพูดนั่นแหละ ฉันไม่อยากคาดเดา ไม่อยากคิดไปเอง เพราะสำหรับฉันแล้ว ยังไงเจ้าเล็กก็คือลูกของฉัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ได้”===จบตอนที่ 8===== ยังคงค่อยคลายไปเรื่อยๆ อย่างใจเย็น เกือบครึ่งทางแล้วครับ ข้อหนึ่งป๋าเขาลูกคนเดียว :m26: ข้อสองเวลาได้ยินใครพูดว่า ทำแบบนี้แล้วจะไม่รักนะ เขาจะอารมณ์ไม่ดี เขาว่ารักก็คือรัก ไม่รักก็ไม่รัก ทำไมต้องมีเงื่อนไข :m2: ข้อสามเขาเขียนพาร์ทนี้ด้วยความเคร่งเครียด ตรงข้ามกับตอนเขียนสแนช อันนั้นเขียนไปหัวเราะหึหึ แบบจิต :m7: นิสัยของชิณณะแบบนี้ ทีบอกว่าเหมือนผมมาก ป๋าหนักไปทางมึน และดื้อแบบสุดโต่ง ใช้ไม้นวมไม่เป็น รู้แ่ต่ไม้แข็ง :m22: เพื่อนแต่ละคนขาโหดพอกัน ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้และติดตามกันมาตลอด ผมกับพี่ไจฟ์ชอบมากเวลาที่คุณให้คำแนะนำ ชอบๆๆๆๆ ส่วนของกินส่งมาเลย แต่ต้องไม่มีผงชูรสนะเพราะผมแพ้ :m18: พบกันวันอาทิตย์ครับ ไจฟ์กับทีครับ
อึดอัด อยากรู้ความจริงเร็วๆ :z3:
ไข่ตุ๋นยังไม่ฟื้นเลย พี่หวานให้ยาแรงมากจริงๆ เข้าใจความกดดันเลย ตอนที่แม่มาหาแล้วเอาแต่ด่าอย่างเดียว คุณหญิงแม่ พูดดีที่สุดค่าาา ต้องมีสักคนว่าแม่พี่หวานให้ได้สติบ้าง นึกว่า จะเข้าข้างลูกแบบไม่มีเหุผลซะอีก พี่ชีคใจเย็นมาก อยากรู้เหมือนกันว่าไข่ตุ๋นรักใคร ^^
คิดจะฆ่าตัวตายคนเดียวไม่พอ ยังจะลากน้องให้ตายตามกันไปอีก เฮ้อ หวานเอ๊ย :เฮ้อ: ส่วนหนึ่งเป็นเพราะพ่อแม่ไม่ค่อยรักหรือเปล่า ทำไมปฏิบัติต่อหวานแบบนี้ โดยเฉพาะแม่เนี่ย ไม่เข้าใจครอบครัวนี้เลย :z3: ตอนแรกตกใจนึกว่าพี่โต้งจะชอบพี่ชีคซะอีก คิดไปได้เนอะ :laugh: ใครๆก็รักไข่ตุ๋น แต่หวานนี่สิ เอาไปเอามาชักสงสารแฮะ ไม่มีใครอยู่ข้างๆเลย :sad4:
คุณชีคน่ารักจัง เพราะแม่เป็นแบบนี้ไงหวานเลยเป็นแบบนี้ ไข่ตุ๋นฟื้นเร็วๆนะ มีคนเป็นห่วงมากมาย
หว๋าย วันนี้มาเช้ามาก o13 (นึกว่าจะมาสักแปดโมง) เลยได้อ่านก่อนไปทำงาน แวบไปอ่านก่อนค่ะ ..................... ว่าแล้วว่าโต้งต้องแอบชอบไข่ตุ๋น แต่ก็ยังเชื่อว่าน้องชอบชีคมากกว่า และเห็นโต้งเป็นพี่มาตลอด สองแม่เจอกันก็ดีค่ะ เคลียร์ไปทีละอย่าง ถ้าน้องทีว่าชิณณะเหมือนคุณไจฟ์มาก แสดงว่าคุณนิ่งมากนะ ทำให้นึกถึงเรื่อง My Boy หรือเปล่าคะที่น้องทอดไข่จนควันคลุ้ง แต่พี่แค่เปิดหน้าต่างแล้วชี้นิ่งๆบอก"ไปนั่ง" -- เห็นภาพและเหมือนได้ยินเสียงชัดเจน ....................... แวะมา เห็นตัวหนังสือสีเขียว(หรือฟ้าหว่า)มาแจม ^ ^ ขอบคุณที่มาให้ข้อมูลของทั้งคู่เพิ่มเติมค่ะ
แอบช็อคเล็กๆที่โต้งก็รักไข่ตุ๋นเหมือนกัน นึกว่ารักแบบน้องซะอีก อยากให้ตุ๋นตื่นมาเร็วๆจัง อยากรู้วา่จะพูดกับชีคไหม เพราะก่อนหน้านั้นยังไม่คุยด้วยเลยนิน่า
หวานเป็นแบบนี้ เพราะพ่อแม่ สงสารไข่ตุ๋น :เฮ้อ:
ทนไม่ไหวแล้วอยากรู้ความจริงไวๆ ไข่ตุ๋นฟื้นไวๆนะ
ทุกอย่างกำลังคลี่คลาย รออย่างใจเย็นและไม่คิดจะเดา 555 เมื่อไหร่ไข่ตุ๋นจะฟื้นน้า สงสารคนเฝ้า +1และเป็ด รอวันอาทิตย์ค่ะ
เฮ้อ โล่ง เพิ่งครึ่งทาง นึกว่าจะจบแล้วซะอีก ไม่อยากให้จบเร็วเลย เพราะยังไม่เห็นฉากกุ๊กกิ๊กของไข่ตุ๋นกับพี่ชีคเลย แต่ว่าโต้งทำไมชอบไข่ตุ๋นง่ายจัง เพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้งเองไม่ใช่เหรอ ตอนแรกก็เคืองหวานอยู่เหมือนกันว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับไข่ตุ๋นเลยทำไมถึงทำร้ายน้อง แต่พอมาเห็นแม่หวานกับไข่ตุ๋นแล้วรู้สึกสงสารหวานมากกว่า ไข่ตุ๋นคงเป็นคนสำคัญคนเดีนวในชีวิตจริงๆ แต่พ่อก็ดูเหมือนจะเข้าใจหวานอยู่บ้างนะ รอคลี่คลายว่าสามคนนั้นตายยังไง เป็นกำลังใจให้ค่ะ o13
:กอด1:เรื่องกำลังคลี่คลาย รอๆๆๆๆๆๆ
แสดงว่าชิณณะเป็นผู้ชายกรุ๊ปบี 55 ในขณะที่ยังลุ้นให้ไข่ตุ๋นฟื้น ก็อึดอัดใจและสงสารทั้งชิณณะและโต้ง เฮ้อออออ หวังว่าน้องฟื้นขึ้นมา คงไม่สับสนในใจจนตัดสินใจผิดนะ อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าหวานน่าสงสาร เหมือนโลกทั้งใบมีแค่ไข่ตุ๋นจริงๆ ขอบคุณไจฟ์และทีนะครับ o13 ปล.รู้สึกเรื่องนี้คลี่คลายเร็วจนทำให้หวั่นใจว่ายังคงมีอะไรค้างอยู่อีกแน่ๆอ่ะ
นั่นไง ไหนจะเรื่องคดี ไหนจะเรื่องหัวใจ ไข่ตุ๋นจะรับไหวมั้ยน้าาา
กดไลค์ให้คุณหญิงแม่ของเล็กแบบรัวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แม่ 2 คน 2 แบบ ที่มีทัศนคติในการเลี้ยงลูกต่างกันอย่างสุดขั้ว แต่ลูกกลับมีผลลัพธ์คล้ายๆกัน แม่คนหนึ่งรักลูกมาก ตามใจลูกทุกอย่าง ไม่ว่าลูกจะทำผิดแค่ไหนก็เข้าข้างลูกตลอด แม่อีกคนหนึ่งเอาแต่โทษคนอื่น ทั้งๆที่ลูกถูกทำร้ายก็ยังเอาแต่โทษคนอื่น โทษลูก ด่าลูก แม้กระทั่งในเวลาที่ลูกต้องการแม่ที่สุด สงสารไข่ตุ๋นที่ต้องมารับผลในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อตลอดเลย Y_________________Y
โหยยยยย ตื่นเต้น
รักก็คือรัก ทำไมต้องมีเงื่อนไงเนอะ :เฮ้อ: น้องไข่ตุ๋ยก็ยังไม่ฟื้น
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารพี่หวานขึ้นมาเลย
อ่าาาา ไข่ตุ๋นยังไม่ฟื้นเลย หวานให้ยาแรงมากเลยนะนั้น พี่โต้งรักไ่ข่ตุ๋น พี่ชีคก็รักไข่ตุ๋น อือออ รอไข่ตุ๋นฟื้นขึ้นมาเต๊อะ เริ่มคลายไปเรื่อย ๆ เราก็นั่งรออ่านไปเรื่อย ๆ 5555 รอตอนต่อไปค้าบ :man1:
น่าสงสารจัง เฮ้อ สังคมในปัจจุบัน ก็มีเรื่องอย่างนี้อยู่เสมอ เป็นกำลังใจให้ สู้ ๆ ๆ :bye2: :bye2: :bye2:
ชอบเวลาตัวหนังสือสีเขียวเขียนอ้อนๆ น่ารัก :กอด1: อ่านตอนนี้แล้ว ทะมึน เครียดตาม เกิดคำถาม ทำไมแม่ไม่รู้เรื่อง ทำไมแม่ด่าหวานตลอดเวา แต่พ่อกลับเฉย ไม่มีบทพูด อึนๆกับโต้ง น่าสงสาร อกหักแต่ตั้งรักยังไม่เริ่ม เงี้ยะแหละ พระรองก็เงี้ยะ แสนดีแต่ไม่มีใครเอา :z2: ส่วนคุณหญิง เพราะเราอคติ เราเลยไม่เข้าใจ งืม งืม งืม งืม งั่ม กินหนมปังฮ็อตดอกแก้เครียด ใส่ทาบัสโก้ด้วย อร่อยนะ กินป่ะ ที
อยากกอดปลอบใจพี่โต้ง คนมาทีหลัง โอ๋ ๆ สองแม่ก็สองแบบ ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน พวกคุณก็มีอิทธิพลต่อชีวิตของลูก ๆ “ไม่มีหลักฐานในเรื่องนั้นครับเมื่อครู่ที่ให้ดูลิป
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากกกกกกอยากอ่านต่อแทบทนไม่ไหว :z3: อยากรู้ตอนค่อไปแล้ว
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
ไข่ตุ๋นยังไม่ฟื้นนนนนน หวานก็คงสติไม่ปกติจริงๆล่ะนะ สงสารไข่ตุ๋นจริงเลยเว้ยย พี่ชีคดูแลดีๆนะ แต่ไข่ตุ๋นคงต้องรู้สึกอะไรมั่งแหละ มั้ง - -*
ก็น่าอยู่ที่หวานจะยึดติดไข่ตุ๋นขนาดนี้ เวลาที่เราต้องการกำลังใจ คนในครอบครัวสำคัญที่สุด คนนึงเอาแต่โทษลูกตัวเอง อีกคนเอาแต่ปกป้องลูกตัวเอง คนที่ได้รับผลก็คือลูกของตัวเอง ส่วนโต้ง ไม่ผิดที่เราจะรักหรือชอบใครสักคน แต่มันอยู่ที่การยอมรับความจริง การรู้ตัวเอง และการวางตัว ตอนไข่ตุ๋นตื่นมาต้องเสียใจมากแน่ๆ ++จ้า
ดูแล้วรู้สึกว่า เวลามีฟันเฟืองตัวไหนผิดจังหวะที่เหลือมันจะรวนไปหมด เริ่มจากความผิดพลาดเล็กๆน้อย แล้วไม่แก้ไขหรือแก้ได้ด้วยการทำลายข้อต่อบางอันทิ้งไป ยิ่งทำให้เรื่องมันเละเทะหนักกว่าเดิม ครอบครัวของทั้งสองฝ่ายน่ากลัวนิดๆ
แม่ของหวานทำไมเอาแต่ด่าว่าลูก ไม่ยอมคุยกับลูกดีๆ ว่าทำแบบนี้ทำไม ถ้ามีแม่แบบนี้ไม่อยากอยู่ใกล้เหมือนกัน ปรึกษาอะไรก็คงไม่ได้แน่ ส่วนแม่ของเล็กลูกเลวยังไงก็ยังเป็นลูกคิดอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน แต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่าลูกไปทำเลวอะไรไว้ไม่ใช่ไม่ยอมรับ สงสารแต่ไข่ตุ๋นที่โดนพี่สาวตั้งใจฆ่า
หวานน่าสงสารอยู่นะ :เฮ้อ:
แม่ไข่ตุ๋นโหดร้ายมาก
ตามมาเงียบๆ :z3:
แมนออฟเดอะแมทช์ ชีค! ป๊อบปูล่าร์โหวต มอบแด่ ~โต้ง สีฟ้าและอีโมลิงน้อยน่ารัก ตัวขโมยซีน อิอิ (อันหลังนี่ชอบที่สวด) บวกเป็ดยาแรงจริงๆ
สงสารสกาวจริงๆ เด็กก็คือเด็ก คิดแก้ปัญหาแบบเด็กๆ รักน้อง น้องเป็นคนสำคัญเพียงคนเดียวในชีวิต จึงต้องผูกติดไว้กับตัวเองตลอดไป(และเกือบไปแล้วด้วย) อยากให้คนเป็นพ่อแม่คนได้อ่านจริงๆ จะได้ข้อคิดบ้างว่า อะไรที่มากไป และขาดๆหายๆไป มันไม่ดีทั้งนั้น เล็กก็ได้รับความรักและการตามใจจากแม่มากไป ส่วนสกาวก็ขาดรักขาดความเข้าใจจากแม่ ชีวิตของเด็กทั้งสองจึงเป็นเช่นนี้
เริ่มคลี่คลายแล้ว หึหึ จะได้หายเครียดซะที :z2:
สงสารหวานอะที่ต้องมาเจอแม่แบบนี้อีก :pig4: คะ
ตอนนี้ให้แง่คิดเรื่องครอบครัวได้เยอะเลยนะ ครอบครัวนึงเด็กอาจจะดีมาตลอด แต่พอเกิดเหตุการณ์ไม่ดีขึ้นมาเพียงครั้งเดียว พ่อแม่ดันไม่พยายามเข้าใจในตัวเด็กเลย กับอีกครอบครัวพ่อแม่ให้ความรัก(ที่อาจมากเกินพอดีไปหน่อย) แต่ถ้าตัวเด็กมันจะเลวเอง ใครก็ห้ามไม่อยู่ แต่บทสรุปของทั้งสองครอบครัวคล้ายๆกัน นั่นคือความเศร้าทั้งคู่ ครอบครัวคือสังคมที่สำคัญสุดของมนุษย์ ไม่แปลกถ้ามันจะส่งผลกระทบร้ายแรงหรือมีอิทธิพลต่อใครคนหนึ่งมากแบบนี้ :เฮ้อ: รักกันๆไว้เนอะ :กอด1:
ถ้าสกาวจะมีอาการทางประสาทก็คงเพราะได้รับเชื้อมาทางแม่นี่แหละ เยอะจริง ๆ
สงสารเจ๊หวาน สงสัยโดนแม่ด่ามาตั้งแต่เด็ก พ่อก็ไม่พูดอะไร เลยมีแค่ไข่ตุ๋นคนเดียว :monkeysad: :monkeysad:
โอย... ไม่เคยคิดเลยว่าโต้งจะชอบไข่ตุ๋นอีกคน กลัวคำตอบแทนพี่ชีค กลัวว่าไช่ตุ๋นจะเลือกพี่โต้ง... เจอกันวันอาทิตย์ค่ะ ^^
แม่หวานนี่เอาแต่โวยวายนะ
สงสารและเข้าใจหวาน มันเหมือนรอบตัวหวานมันมืดมิดอันน่าสพรึงกลัว หาแสงสว่างไม่เจอ แต่พอไข่ตุ๋นส่องแสงเล็กๆนำทางให้เธอ เธอก็ยึดเหนี่ยวแสงนั้นเป็นหลักชัย เมื่อรู้ว่าจะมีใครมาแย่งแสงอันล่ำค่าไปจากเธอ เธอก็พยายามทุกวิถีทางที่รักษามันไว้ แม้วิธีนั้นจะเป็นการทำลายแสงนั้นด้วยตัวเองก็ตาม คุณหญิงเป็นแม่ที่วิเศษมาก
อืม เขาถึงบอกว่า จิตมนุยษ์ ยากแท้ หยั่งถึง มืดดำเหมือนโคลนดูด ยิ่งอยากเข้าใจก็ยิ่งจมลึกลงไปเรื่อยๆ เราถึงต้องมีคนคอยช่วยฉุด ยึดติด กระซิกๆๆๆ :z13: หวานน่าเห็นใจ แต่ชอบหวานอ่ะ o22 ไข่ตุ๋น ขอให้โดนชีครวบกินหัวจรดหางไวๆ เอิ๊กก หมั่นไส้ความเงียบ :laugh:
เครียดแท้
เมื่อไหร่ไข่ตุ๋นจะฟื้นล่ะเนี่ย อยากเห็นอะไรหวานๆ บ้างแล้ว :เฮ้อ:
ปมค่อยคลายออกมาทีละนิดๆ
สงสารหวาน
เป็นสถานการณ์ที่อึดอัดมากค่ะ ไข่ตุ๋นหลับต่อไปอีกสักสามวันก่อนก็ได้นะ ถ้าตื่นมาตอนนี้มีหวังเครียดหนักทีเดียว พี่ชีคให้ยาแรงจริงๆ แต่ก็ดีนะคะ ผู้ใหญ่คุยกัน แม้ว่าอารมณ์จะไม่คงที่ แต่ก็น่าจะคุยกันได้เข้าใจมากกว่าให้เด็กๆ ไปคุยนั่นแหละ โต้งเท่มาก
เพลี้ย เพลียกับคุณแม่ของหวานหวาน แต่ละคนหาความพอดีไม่เจอเลย -*- ถ้าเราจับสองแม่มาปั่นรวมกันมันจะออกมาเป็นอะไร ?? แต่ชอบที่คุณหญิงแม่พูดนะ ว่าทำไมเราถึงรักเค้าแค่ตอนเค้าทำดี แต่พี่สงสัยว่าแม่หวานหวานเคยรักลูกบ้างหรือเปล่าสักเวลาไม่ว่าจะดีหรือเลว อยากรู้มากเลยต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดมันเริ่มจากใคร ตรงไหน หวานยังคงเป็นแค่คนที่ถูกทำร้าย หรือกลายเป็นคนร้ายไปแล้ว ส่วนเรื่องรักๆใคร่ๆ พี่โต้งมาจากไหนเนี่ย !!! ไปตกหลุมความเย็นชาของตุ๋นตั้งแต่เมื่อไหร่ ปล่อยน้องให้ลุงไปเถอะสงสารคนแก่ที่มักโดนเด็กหลอก เอ่อะ .. ไม่ค่อยลำเอียง พี่กับลุง ทั้งๆที่เขาเป็นเพื่อนกัน คึคึ
สงสัยต้องส่งแม่หวานเข้ารพ.บำบัดจิตอีกคน o18 เหมือนจะเห็นภาพตอนกำลังนั่งแต่เรื่องนี้ :laugh:
เข้ามาอ่านทีเดียวสองตอนรวด o1 สกาวเธอช่างเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวและน่าสงสารในเวลาเดียวกัน อ่านไปก็นั่ง อืม . . . อืม . . . อืม คิ้วแทบจะกลายเป็นโบผูกของขวัญได้เลยละค่ะ ^_____^ เริ่มเข้าใจตัวสกาวขึ้นมานิดนึง ^____^ ขอบคุณสำหรับตอนนี้และตอนก่อนหน้านี้ค่ะ
ไม่ได้อ่านหลายตอน มาตามทีเดียวเจอวิกฤตของเรื่องพอดี
ขอโต้งได้มั๊ย ชอบอ่ะ :-[
เรื่องนี้มีปมที่ความรักของครอบครัวใช่ไหมครับ แม่ของสกาวกับไข่ตุ๋นนี่ พบเจอได้บ่อยในความเป็นจริง คุณหญิงแม่ของเล็ก เจอได้บ่อยมากเหมือนกัน แต่ตัวคุณหญิงเองดูแล้วค่อนข้างมีวุฒิภาวะนะ ไม่แน่ใจว่า พ่อแม่ทั้งสองรูปแบบนี้ แบบไหนรังแกลูกมากกว่ากัน
หวานเป็นตัวแทนของวัยรุ่นในสมัยนี้ได้ดีเลยทีเดียว
เหมือนจะค่อยๆ คลาย แต่ยังไม่แน่ หลังๆ อาจมีคดีพลิก
เรื่องราวชักเข้มข้น ตอนที่แล้วอ่านแล้วรู้สึกเหมือนเรื่องใกล้จะจบเลยครับ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วครับว่ามันยังมีเรื่องให้คนอ่านค้นหาอีกเยอะมากๆ ทั้งเรื่องครอบครัวของหวานกับไข่ตุ๋น ทั้งเรื่องครอบครัวของเล็กกับโต้ง แถมด้วยชิณณะอีก เรื่องในครอบครัวของทุกฝ่ายและอาการของหวานเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนจริงๆ ณ ตอนนี้ รู้สึกสงสารหวาน เพราะแม่เธอไม่เคยจะเข้าใจ มัวแต่ตัดสิน อย่างที่ชิณณะว่า สำหรับตอนนี้แอบแปลกใจเล็กน้อย... ที่โต้งก็ชอบไข่ตุ๋นเหมือนกัน ตอนแรกไม่เคยคิดว่าโต้งจะมีอะไรในกอไผ่กับไข่ตุ๋นแบบนี้ ต่อไปจะมีศึกชิงนายระหว่างเพื่อนรึเปล่า?? แต่เท่าที่อ่านมา ดูไข่ตุ๋นจะมีใจให้พี่ชีคอยู่เหมือนกันนะครับ ลุ้นกับตอนต่อไปนะครับ สนุกมาก ขอบคุณคุณไจฟ์และน้องทีครับ
ตามอ่านทันแล้ว สนุกมาก ๆ เลยค่ะ ^^ หวานดูน่าสงสารก็จริง แต่ก็อดที่จะนึกถึงสภาพจิตใจของไข่ตุ๋นไม่ได้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง
ชอบสกาวตอนที่ 7 (จากที่ไม่เคยคิดจะชอบ) รู้สึกเลยว่าเธอป่วย ส่วนตอนล่าสุด ฉากสารภาพรัก ชั่วขณะแอบคิดว่า ขอชีคโต้งได้ไหม ติดตามคร้าบ :pig4:
o13 อ่านสนุกเหมือนอ่านนิยายสืบสวนสอบสวนเลยค่ะ (ซึ่งก็คงต้องจัดเรื่องนี้เข้าไว้ในกลุ่มนี้เลยด้วย) อาจจะเป็นเพราะภาษาของไจฟ์กับทีด้วยแหละ ที่ทำให้เนื้อเรื่องมันน่าอ่าน เขาเรียกว่าภาษาเรียบง่ายแต่ตรงและกินใจยิ่งนัก สกาวเป็นผู้ป่วยทางจิตที่อาการอยู่ในขั้นรุนแรง จำเป็นจะต้องได้รับการบำบัดอย่างจริงจัง มิเช่นนั้นจะเป็นอันตรายต่อคนรอบข้างได้ และไข่ตุ๋นเองก็อาจจะเป็นคนโรคจิตอ่อนๆ ? ต้องรอดูเฉลยต่อไปค่ะ ขอบคุณไจฟ์กับทีนะคะ :กอด1:
เพื่อนรักหักเหลี่ยมรึเปล่า แต่ไขตุ๋นก็ยังไม่ได้บอกนี่เนอะว่าชอบใคร ลุ้นกันต่อไป~
งืออ สถานการณ์กดดัน น้องยังไม่ตื่นเลยยยย :z3: รอนะฮะ :')
ทไมเพิ่งเห็นเรื่องใหม่ของไจฟ์กับทีอ่ะ :z3: เอาว้าไงก้อยังมาทันตอนกลางเรื่องพอดี :laugh: รออ่านตอนต่อปายยย :กอด1:
หวาย ตกไปหน้าสองแล้ว ขึ้นมาก่อนเดี๋ยวตามหาลำบาก 55
โอ้ เรื่องนี้ คำนับๆ แต่งได้ดีจริงๆ :)
วันนี้ไข่ตุ๋นจะฟื้นรึยัง แอบลุ้นคำตอบของน้อง
ตอนที่ 9 เมื่อลืมตาตื่นสมองยังคงมึนงง เหลียวมองไปรอบตัว คนที่ยืนอยู่ข้างเตียงและจับมือไว้เป็นโต้ง "พี่เรียกหมอแล้ว ยังงงอยู่หรือเปล่า" ไข่ตุ๋นพยักหน้าเพียงนิดเดียวรู้สึกเหมือนมีหินก้อนใหญ่ถ่วงอยู่ข้างใน "ยามันแรง เดี๋ยวก็ดีขึ้น" ชั่วอึดใจหมอกับพยาบาลก็เข้ามาในห้องสอบถามอาการ ขณะที่พยาบาลถอดสายและอุปกรณ์อื่นๆ ออกจากคนป่วย มองเห็นและรับรู้การเคลื่อนไหวรอบตัว เพราะขณะที่ฟังหมอคุยกับโต้งเรื่องการดูแลช่วงที่เพิ่งฟื้นจากยา ยังได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง และคนตัวโตอีกคนเดินเข้ามา “น้องตื่นแล้ว” คนที่เข้ามาส่งเสียงตอบรับในลำคอ แล้วเดินไปนั่งที่โซฟาห่างออกไป ...ทั้งที่ยังงง แต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกแปลกๆ ที่คนนั้นไม่ได้เดินเข้ามาหา... หมอพูดทบทวนการดูแลผู้ป่วยอีกครั้งแล้วก็กลับออกไป จากนั้นโต้งก็พูดโทรศัพท์บอกใครบางคนว่า ฟื้นแล้ว แต่ก็แนะนำว่าให้มาเยี่ยมตอนเช้า แต่ตลอดเวลาที่ทำหน้าที่มอง อาการมึนงง ทั้งปวดหัว เวียนหัวผสมกันจนแยกไม่ออก ทำให้ไข่ตุ๋นต้องหลับตา และยังมีอาการหลับๆ ตื่นๆ อีกพักใหญ่รู้สึกตัวเมื่อมีน้ำอุ่นสัมผัสที่ใบหน้า "พ่อกับแม่มาแล้วนะ ตอนนี้พักอยู่ที่บ้านชีค" คนที่กำลังเช็ดหน้าให้บอกด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แต่คนที่นั่งอยู่ห่างออกไปรู้สึกว่ายิ่งฟังยิ่งขัดหู ไข่ตุ๋นขมวดคิ้ว "กี่โมงแล้วครับ" "จะ 2 ทุ่มแล้ว หิวหรือเปล่า เดี๋ยวจิบน้ำสักนิดนะ จะได้สดชื่นขึ้นแล้วถ้าอยากเข้าห้องน้ำก็บอก เพราะพยาบาลถอดสายออกไปแล้ว แล้วถ้าไข่ตุ๋นเริ่มกินอะไรได้ เขาถึงจะถอดสายน้ำเกลือออก" ทันทีที่ส่ายหน้า ก็เวียนหัวจนต้องหลับตาอีกครั้ง จน 3 ทุ่มกว่าคนที่เหมือนหลับๆ ตื่นๆ ก็พูดขึ้น "ผมอยากเข้าห้องน้ำ" ก่อนที่โต้งจะขยับตัว คนที่เมื่อครู่อยู่โซฟา ก็ตรงเข้ามาที่ข้างเตียง สอดแขนเข้าใต้ไหล่ และขาพับ ยกอุ้ม โต้งถึงได้หันไปหยิบถุงน้ำเกลือเดินตามมา ผู้ชาย 3 คนในห้องน้ำมันดูอึดอัดคับแคบไปถนัดใจ ต่อให้หนึ่งในนั้นจะค่อนข้างผอมก็เถอะ ชิณณะปล่อยขาให้ไข่ตุ๋นยืน แต่ยังพยุงตัวไว้ ครั้นพอจะแกะเชือกที่กางเกงให้ก็หยุดชะงัก สบตาดวงตากลมที่มองมา "ผมทำเองได้" ชิณณะยังคงช้อนแขนกอดเอวไว้หันไปมองทางอื่น เหมือนกับโต้งมองออกไปข้างนอกห้องน้ำ "สามทุ่มแล้ว ถ้าอยากอาบน้ำไว้พรุ่งนี้ดีกว่า" โต้งบอก "เมื่อกี้ก็เช็ดหน้าเช็ดแขนให้แล้ว" ไข่ตุ๋นจัดการธุระของตัวเอง แต่พอจะก้มหน้าล้างหน้าก็ต้องทิ้งน้ำหนักลงที่แขนของชิณณะ แล้วยอมให้อุ้มกลับออกมาที่เตียงอีกครั้ง "พี่หวานล่ะ" "อยู่ที่โรงพัก" โต้งเป็นคนตอบ "เพราะผมหรือครับ" "ใช่" "ผมไม่เอาเรื่องได้มั้ย" ทั้งโต้งและชิณณะต่างก็คิดว่าการตัดสินใจของไข่ตุ๋นเรื่องนี้ไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมาย "พยายามฆ่าเป็นคดีอาญา" โต้งบอกสั้นๆ "เขาแค่วางยาผม" โต้งอธิบายต่อไป "แต่ยาที่ให้ไข่ตุ๋นแรงมาก จนอาจทำให้ช็อกจนเสียชีวิตได้ แล้วเราก็พบปืนบรรจุกระสุนเตรียมพร้อมไว้" ไข่ตุ๋นเงียบไป แล้วหันไปบอกโต้งอีกครั้ง "ผมไม่อยากเป็นอีกคนที่ทำร้ายพี่หวาน สำหรับผม ถ้ากฎหมายเอาผิดไอ้คนที่มันทำร้ายพี่สาวผมไม่ได้ ก็ไม่ควรมีใครใช้กฎหมายทำร้ายพี่สาวผมได้เหมือนกัน” โต้งพยักหน้าขรึมๆ “ตำรวจเจอคลิปในคอมพิวเตอร์ของเล็ก มีภาพหน้าของเล็ก เก่ง แล้วก็เลิศ แต่เลิศก็หายสาบสูญไปนานแล้ว ตอนที่สอบปากคำสกาวไม่พูดชื่อใครเลย บอกแต่ว่าเธอโดนวางยาแล้วก็โดนรุมโทรมจนเข้าโรงพยาบาล อันนี้มีบันทึกในแจ้งความที่โรงพยาบาลเป็นผู้แจ้ง สกาวย้ำว่าช่วงนั้นมีแต่น้องชายที่คอยดูแล พอออกมาก็พบว่า พวกนั้นถ่ายรูปไว้แบล็คเมล์ บังคับให้เธอไปนอนกับคนอื่น พอไม่ยอมก็มีคลิปหลุดออกไปในเว็บใต้ดิน จนกระทั่งเธอมาพบกับผู้ใหญ่ให้เธออ้างเป็นเกราะไม่ให้คนพวกนั้นมายุ่งกับเธอได้พักใหญ่ๆ” ชิณณะขมวดคิ้วสบตากับไข่ตุ๋น แววตามองกลับมา บอกว่ารู้ดีว่าคนที่สกาวยึดเป็นเกราะให้ห่างจากคนเหล่านั้น คือชิณณะเอง “มีภาพหลักฐานที่สามารถชี้ชัดได้ว่า เล็กกับเพื่อนคือคนที่สกาวพูดถึง แต่พอตำรวจให้ชี้ภาพหรือบอกชื่อ สกาวก็เอาแต่ร้องไห้” ชิณณะพูดขึ้นบ้าง “ก็ถ้าจะเอาผิดจริงๆ ก็น่าจะได้” “แต่เล็กกับเก่งตายไปแล้ว” น้ำเสียงของโต้งบอกถึงความเจ็บปวด เพราะให้ร้ายอย่างไร นั่นก็น้องชาย “ตายแล้วคดีก็สิ้นสุด” ชิณณะพูดกับคนที่นอนอยู่บนเตียง “คนที่ยังอยู่คือคนที่เราจะต้องช่วยกันดูแลให้เขาแข็งแรงขึ้น” สมองของไข่ตุ๋นคิดไปถึงประโยคที่พี่สาวเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ กับภาพของคน 3 คนบนฝาผนังในห้องที่ปิดล็อกอยู่เสมอ คน 3 คนในห้อง หันมามองหน้ากัน รู้ได้เองว่าต่างก็คิดตรงกัน แต่ไม่มีคำพูด เกือบสี่ทุ่มพยาบาลเข้ามาวัดไข้ วัดความดันและสอบถามอาการอื่นๆ เสร็จแล้วก็หันไปหาคนตัวโต 2 คนในห้องที่ต่างก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลับ กลับมาตรวจอีกรอบตอนเที่ยงคืน คนที่เฝ้าอยู่ก็ยังคงอยู่กันทั้งคู่ ทั้งช่วยกันตอบคำถามได้คล่องกว่าคนป่วยเสียอีก เมื่อก้องพาพ่อกับแม่มาที่โรงพยาบาลในตอนเช้า ก็เลยได้เห็นว่าทั้งโต้งและชิณณะยังคงอยู่กันพร้อมหน้า พ่อกับแม่รับไหว้ “ขอเราคุยกับลูกสักครู่ได้มั้ย” ชิณณะ โต้งและก้องรับคำสั่งจะเดินออกไปจากห้องทันที แต่ไข่ตุ๋นกลับเรียกไว้ “ให้พวกเขาอยู่เถอะครับ เขารู้เรื่องของพี่หวานมากกว่าผม” “หมายความว่ายังไง” พ่อหันมาถาม ดวงตากลมมองโต้ง “น้องชายของพี่โต้งทำร้ายพี่หวาน แล้วพี่หวานก็ไปอยู่กับคุณชิณณะ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพี่หวานขโมยของ ขโมยเงินของคุณชิณณะไป” “เท่าไหร่” พ่อหันไปถามชิณณะ แต่คนที่ตอบคำถามนี้คือไข่ตุ๋น “2 ล้าน” แม่ยกมือแตะอก ขณะที่พ่อยิ่งเคร่งเครียดกว่าเดิม ก้องช่วยเสริม “คุณสกาวไม่ได้เอาไปครั้งเดียวหรอกครับ เป็นของที่คุณชิณณะซื้อให้ด้วย แต่ว่าครั้งสุดท้ายนี่กวาดไปหมดทั้งสร้อย แหวน นาฬิกา บัตรเครดิต แล้วก็เงินสด” “แต่เราถามคนที่บ้านของคุณชิณณะ พวกเขาบอกว่า ไข่ตุ๋นเป็น....เอ่อ...” แม่อึกอัก “แฟนของชิณณะ” ไข่ตุ๋นหันสบตาชิณณะ ขณะที่โต้งสังเกตอาการของทั้ง 2 คนอย่างเงียบๆ “มันหมายความว่ายังไง หวานหลอกเอาของเอาเงินจากแฟนของน้องหรือไง” คำถามของแม่เหมือนลูกตุ้มที่โยนกลับมาหาชิณณะ โต้งและก้อง เพราะมันชัดเจนว่าแม่ไม่รู้เรื่องของลูกๆ เลย ชิณณะบอกด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ผมตามหาสกาว แต่ไปเจอไข่ตุ๋นที่ร้านเหล้าของน้าเก้ง ตอนนั้นผมยังไม่รู้เรื่องที่เล็กทำร้ายสกาว คือรู้แต่ว่าเธอเคยถูกข่มขืนต้องเข้าโรงพยาบาล แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ขณะที่ไข่ตุ๋นเป็นคนดีไว้ใจได้ ก็เลยพาไปให้ช่วยดูแลแม่ของโต้งที่เป็นโรคซึมเศร้าเพราะเล็กหายไป” คนตัวโตเล่าข้ามเรื่องราวไปหลายอย่าง แต่ก็พอจะทำให้พ่อกับแม่เข้าใจเรื่องราวได้คร่าวๆ โต้งพูดต่อ “ถ้าพ่อกับแม่ยังต้องการแจ้งความเอาผิดคนที่ทำร้ายสกาว ก็ยังพอตามจากคลิปที่มีเหลืออยู่จากคอมพิวเตอร์ของเล็กได้” ส่วนไข่ตุ๋นก้มมองมือตัวเองที่ประสานอยู่บนตัก “ตอนที่อยู่โรงพยาบาล หมอบอกว่าพี่โดนวางยา และคนที่ทำร้ายเธอน่าจะมีหลายคน แต่พี่จำได้แค่ 3 คนเพราะเจอกันก่อนที่จะโดนวางยา” ....แต่จากเรื่องเล่าที่ไม่ปะติดปะต่อ ทำให้คิดว่า ทั้งหมดอาจรู้จักกันมาก่อนหน้านั้น และยังคงพบกันหลังจากที่หวานออกจากโรงพยาบาลแล้ว... พอพ่อกับแม่ และทุกคนหันมามอง ไข่ตุ๋นก็ต้องกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ “นี่เป็นเรื่องทั้งหมดที่ผมรู้ ผมไม่กล้าแม้แต่จะดูคลิปที่มันส่งเข้ามาในมือถือ มันส่งข้อความเข้ามาให้ตามไปดูในเว็ปที่มันโพสต์ไว้ ผมก็ทำได้แค่แจ้งไปที่ไอซีทีให้มาปิดเว็บ” ชิณณะเดินมานั่งลงที่เตียงอีกด้าน โอบไหล่คนตัวเล็กไว้ “ตอนที่พี่พาเข้าไปห้องแล้วมีรูปคนพวกนั้นอยู่ที่ผนังห้อง ผมก็คิดว่า ผมน่าจะแจ้งความไม่ควรปล่อยให้คนพวกนี้กลับมาทำร้ายพี่อีก” พ่อลูบผมไข่ตุ๋น “แกทำดีที่สุดแล้ว พ่อกับแม่เสียอีกที่กลับตำหนิแต่ว่าเพราะมันทำตัวมันเอง หันหลังให้มันในเวลาที่มันต้องการพ่อกับแม่มากที่สุด อคติกับมันมาตลอด ต่อจากนี้พ่อกับแม่จะดูแลมันเอง” “พ่อจะพามันกลับไปเชียงใหม่หรือ” แม่ถาม “ตำรวจเขาจะให้ไปหรือเปล่า หรือว่าต้องอยู่กรุงเทพฯ” “ไว้รอถามกับตำรวจตอนที่ไปรับคุณสกาวดีกว่าครับ จะได้ถามเรื่องอื่นๆ ด้วย” ก้องบอก แต่พ่อยังติดใจเรื่องเงิน “เดี๋ยวนะ แล้วเงินที่หวานเอาของคุณไป” “ผมไม่ได้แจ้งความหรอกครับ ผมแค่อยากรู้ว่าสกาวเอาเงินไปทำอะไร” ชิณณะตอบพ่อกับแม่ แล้วใช้สายตาบอกโต้ง โต้งก็พยักหน้ารับรู้ว่าแท้ที่จริงคนที่มีปัญหาเรื่องเงินก็คือสกาว ถูกต้อง โต้งเพิ่งรู้เรื่องนี้ แล้วก็พาลสรุปต่อไปด้วยว่า ชิณณะก็ต้องวางใจและจริงใจกับสกาวในระดับหนึ่งถึงได้ตามใจ ซื้อของให้มากมายขนาดนั้น แต่พอหันไปมองไข่ตุ๋น ก็คิดว่าเข้าใจว่าทำไมชิณณะถึงได้ย้ำว่าให้บอกความในใจกับไข่ตุ๋นเอง ...เพราะผู้ชาย 2 คนตรงนี้ทั้งชิณณะ และโต้งต่างก็เป็นคนมีตำหนิร้ายแรงด้วยกันทั้งคู่... พอเที่ยงทุกคนต่างก็กลับไป ชิณณะกับโต้งไปทำงาน ส่วนพ่อกับแม่ไปหาหวานที่โรงพัก ทำให้เมื่อมะพร้าวมาถึง ถึงได้เห็นว่าไข่ตุ๋นนอนอยู่ในห้องเพียงคนเดียว ก็เลยนั่งคุยกันพลางดูหนังจากช่องเคเบิลกันไปเรื่อยจน 4 โมงเย็นชิณณะก็เปิดประตูห้องเข้ามา มะพร้าวลุกขึ้นยืน ยกมือไหว้ แต่ไข่ตุ๋นกลับถามด้วยประโยคไร้อารมณ์ “กลับมาทำไม” “ก็ไม่อยากทิ้งไว้คนเดียว” “มะพร้าวมา” ประโยคนี้ มะพร้าวเพื่อนรัก เข้าใจได้อย่างถูกต้องว่า มันแปลว่า มะพร้าวมาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว แต่ท่าทางคนที่เพิ่งเดินเข้ามาจะไม่ค่อยเข้าใจ เพราะดูผิดหวังอยู่วูบหนึ่ง ขณะที่เดินไปนั่งทำงานที่โต๊ะเล็ก คุยโทรศัพท์ สลับกับอ่านรายงาน มะพร้าวเหลียวมองซ้ายขวา เห็นว่าท่าทางจะไม่ได้เรื่อง ถึงจะไม่ได้รู้อะไรกับใครเขาสักเท่าไหร่ แต่ก็เห็นคนนี้มาคอยดูคอยเฝ้าตั้งแต่วันแรกที่พามาโรงพยาบาล ต้องอยู่ในกลุ่มคนพิเศษของไข่ตุ๋นอยู่แล้ว.. “มึงอยากกินอะไรอีกมั้ย กูจะลงไปซื้อมาให้” ไข่ตุ๋นส่ายหน้า มะพร้าวก็เลยหันมายกมือไหว้ชิณณะลากลับบ้าน “ผมกลับนะครับพี่” “พรุ่งนี้หมอให้ไข่ตุ๋นกลับแล้วนะ รู้แล้วใช่มั้ย” “ครับ ทีแรกผมก็ว่าทำไมโรง’บาลเอกชน ให้กลับเร็วนัก แต่ไข่ตุ๋นบอกว่าพี่หวานได้กลับบ้านวันนี้ พรุ่งนี้จะมา มันเลยขอหมอกลับ” มะพร้าวเล่าหมด จนชิณณะต้องอมยิ้ม ...เพื่อนคนนี้ คือคนที่ไข่ตุ๋นไว้ใจที่สุด... “แล้วจะมาหรือเปล่า” “ครับ มันบอกให้มาแต่เช้าแล้วค่อยไปเรียน พี่จะได้ไปทำงานไม่ต้องมาเสียเวลาอยู่กับมัน” หนุ่มตัวกลมยังคงบอกหมดจนไข่ตุ๋นต้องไล่ “จะกลับก็กลับเหอะ” ชิณณะบอกอีกครั้ง “คงออกจากโรงพยาบาลตอนเที่ยงกว่าๆ นะ เพราะต้องรอหมอรอยาก่อน” “ครับ” พอมะพร้าวออกไป คนตัวโตก็ลุกจากโต๊ะตัวเล็กในห้องผู้ป่วยเดินมานั่งที่ข้างเตียง “ผมอยู่ได้ คุณไม่ต้องมาเฝ้าหรอก” “ก็รู้ว่าอยู่ได้ แต่มันมีอะไรบางอย่างที่มันติดอยู่ในใจ ไม่อยากปล่อยไว้ตามลำพัง” ไข่ตุ๋นจ้องมองชิณณะเงียบๆ แล้วพูดขึ้น “คุณควรไปดูแลพี่หวาน” “หวานมีพ่อกับแม่อยู่แล้ว” แต่ไข่ตุ๋นกลับดูคิดหนัก “คุณไม่คิดว่ามันแปลกบ้างหรือ ที่คุณบอกอย่างนั้นกับคนที่บ้าน แล้วคนที่บ้านก็มาบอกกับพ่อแม่ผม แต่ในเวลาเดียวกัน คุณแนะนำผมกับคนอื่นว่าเป็นน้อง” ชิณณะกลับดูขำ ที่ไข่ตุ๋นหลีกเลี่ยงคำว่าแฟน “มันดูซับซ้อนงุนงงใช่มั้ย” “ใช่ เหมือนคุณมีโลกหลายใบที่มันซ้อนๆ กันอยู่” .....แถมยังเป็นโลกที่มีแต่คนโกหก...ไข่ตุ๋นเติมคำนี้ในใจ... ขณะที่ชิณณะเห็นว่าความไม่ชัดเจนที่มันปกคลุมจิตใจมาหลายวัน กำลังค่อยจางลงไป ...เพราะคิดว่าพี่คือคนรักของพี่สา่ว ก็เลยวางท่าเฉยเมย ทำเป็นโกรธกัน...เด็กจริงๆ “ต่างจากไข่ตุ๋นมากเลยสินะ” ชิณณะยังคงพูดทั้งรอยยิ้ม “ครับ เวลามองคุณทำให้ผมคิดถึงพี่หวานเสมอ ทั้งคู่มีอะไรหลายอย่างที่ผมเข้าไม่ถึง” “ก็เลยคิดว่าพี่กับหวานควรเป็นแฟนกัน” “พวกคุณเป็นคนรักกัน” ไข่ตุ๋นเถียงทั้งที่หันไปมองทางอื่น “เราไม่ได้เป็นคนรักกัน” ชิณณะบอก “คนรักกันจะมีความหวังดีต่อกัน ไม่ใช่นัดเจอกันในโรงแรมแล้วก็คุยกันว่าอยากได้อะไร ต้องการเท่าไหร่ เสร็จเรื่องจ่ายเงิน แล้วก็แยกย้าย” “ผมไม่ชอบที่คุณพูดถึงพี่หวานแบบนี้” “พี่ก็ไม่ชอบเหมือนกัน แต่ที่ผ่านมาพี่กับสกาวรู้จักกันแบบนี้ พี่ไม่เคยรู้เรื่องส่วนตัว ถ้าไม่ใช่เพราะจะถามหาเรื่องเงิน และไข่ตุ๋น เรื่องก็จะจบลงที่พี่ด่าตัวเองว่าโดนนักศึกษาหลอก” “ถ้าพี่ขอเงินคุณตรงๆ คุณจะให้มั้ย” ชิณณะพยักหน้า “ก็คงให้ แต่คงไม่ใช่ก้อนเดียวจำนวนมากแบบนั้น พี่สาวของไข่ตุ๋นเป็นคนอ่อนหวาน ช่างเอาใจ การที่ต้องพบเจอกับเรื่องเครียดๆ มาตลอดทั้งวัน แล้วมาเจอกับคนช่างเอาใจมันทำให้เรารู้สึกวางเรื่องทุกอย่างไว้ได้ จนกระทั่งวันที่พี่เข้าไปในห้องพร้อมกับไข่ตุ๋นแล้วไข่ตุ๋นบอกให้พี่คุยกัน วันนั้น พี่ถึงได้รู้ตัวว่าไม่ใช่” หลังจากที่โดนเมินเฉยมาหลายวัน ชิณณะกลับรู้สึกดีที่ได้ตอบคำถามพวกนี้ซ้ำๆ ไข่ตุ๋นพยักหน้าช้าๆ ขณะที่ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง “รบกวนบอกกับคนที่บ้านของพี่ และพ่อแม่ผมด้วยว่า เราไม่ได้เป็นแฟนกัน” ดวงตากลมหันไปมองนายทหารที่เดินเข้ามา พร้อมกับดอกไม้เยี่ยมไข้ คำพูดที่คิดจะพูดถูกกลืนไว้ในลำคอ ขณะที่คนที่เมื่อครู่รู้สึกดี กลับรู้สึกสมองมึนงง แม้จะรู้ว่าสิ่งที่ไข่ตุ๋นพูดมันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ และเตรียมตัวเตรียมใจมาตลอด แต่มันก็ยากที่จะยอมรับ ถึงจะโต้งเอง ทั้งที่เพิ่งเดินเข้ามาและได้ยินคำพูดของไข่ตุ๋น แต่กลับรู้สึกเหมือนกำลังถูกปฏิเสธเหมือนกัน ...นี่มันอะไรกัน... ชิณณะได้แต่ลุกขึ้นยืน แล้วเดินสวนโต้งออกไป มือใหญ่จับที่ลูกบิดประตู ก็ได้ยินเสียงของไข่ตุ๋นดังขึ้น "ผมคงไปดูแลคุณหญิงสุกัญญาวันอาทิตย์นี้ไม่ได้แล้ว" โต้งพยักหน้าเข้าใจ แต่เหลือบตามองคนที่ยืนหันหน้ามองประตู เปลี่ยนใจไม่อยากออกไปจากห้องเสียดื้อๆ ...โดนทิ้งทั้งคู่เลยหรือวะเนี่ย.... "พี่เข้าใจ" โต้งวางกระเช้าดอกไม้เล็กๆ ไว้ที่โต๊ะข้างเตียงผู้ป่วย "ขอบคุณครับ" โต้งจับศีรษะเล็กๆ โยกเบาๆ "พักผ่อนให้เต็มที่ พี่รู้ว่าไข่ตุ๋นพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่เรามักจะอ้างว่า เพราะเราเป็นผู้ชาย เรื่องการเก็บรายละเอียดความรู้สึกมันทำได้ไม่ดีเท่าผู้หญิงเขา อย่าคิดโทษตัวเอง" ไข่ตุ๋นพยักหน้า "ครับ" นายทหารตัวใหญ่เดินกลับมาหาเพื่อนที่ยืนมอง ผู้ชายตัวโต 2 คนเผชิญหน้ากันที่หน้าประตูห้องผู้ป่วย ท่าทางแปลกๆ จนคนป่วยสงสัย "มีอะไรหรือครับ" โต้งหันมายิ้มให้กับไข่ตุ๋นแล้วหันไปบอกเพื่อน "มึงบอกน้องหรือยัง" ชิณณะหันกลับไปมองประตูห้องไม่ตอบคำถามเพื่อน ดูจากท่าทางเหมือนไม่ใช่เรื่องร้ายแรงก็จริง แต่เพราะคำว่า -บอกหรือยัง- มันอาจตีความหมายได้หลายทางทำให้ไข่ตุ๋นขยับจะลงจากเตียง ชิณณะก้าวยาวๆ เดินกลับมาหาคนป่วยทันที โต้งที่ก้าวกลับมาด้วยเหมือนกัน ยอมรับกับตัวเองว่าอาการปวดหัวใจ ไม่ได้คลายลงสักนิดเดียว ...แต่มันต้องยอมรับ... "ใครเป็นอะไรหรือครับ" ไข่ตุ๋นถามคนที่เข้ามาประคองเอวไว้ "เรา 2 คน" โต้งตอบ ทั้งที่ความรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจกำลังเพิ่มมากขึ้น ชิณณะเองก็รู้สึกเหมือนกัน ว่าการบอกความรู้สึกในใจในตอนนี้มีแต่จะย้ำว่าถูกปฏิเสธด้วยกันทั้งคู่ "ไม่ต้องกังวลหรอก เราจะจัดการมันเอง ไข่ตุ๋นพักผ่อนให้มากอย่างที่โต้งมันบอกน่ะแหละ" ไข่ตุ๋นมองชายหนุ่ม 2 คนสลับกัน แล้วก็เลือกที่จะเงียบ เช้าวันถัดมาพ่อกับแม่ ไปหาหวานแล้วกลับมาหาไข่ตุ๋น เล่าเรื่องให้ฟังว่าเมื่อคืนนอนที่ห้องคอนโดฯ ช่วยกันเก็บกวาดห้อง ทิ้งของไปมากมาย แต่ก็เก็บบางส่วนมาแล้ว "เมื่อคืนพ่อเขาหารีสอร์ทให้หวานไปพักได้แล้ว มีโรงพยาบาลใหญ่ขับรถสักชั่วโมง อย่างอื่นก็สะดวกดี เขามียามด้วย" แม่บอก ขณะที่พ่อกับแม่พยายามชวนคุยและเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่การที่หวานนั่งหันหลังให้พ่อกับแม่ และเกาะแขนไข่ตุ๋นไว้แน่น ทำให้มะพร้าวที่มาอยู่เป็นเพื่อนไข่ตุ๋นที่โรงพยาบาลยังรู้ว่า ภาระในการสานความสัมพันธ์ของครอบครัวตกอยู่ที่ไข่ตุ๋น หนุ่มตัวกลม แว่นกลมได้แต่ส่ายหน้า หันมาคุยกับเพื่อน "มึงจะไปเชียงใหม่ด้วยหรือเปล่า" "ไปสิ ไข่ตุ๋นก็ต้องไปพักฟื้นเหมือนกัน" หวานตอบทันที “เราเก็บเสื้อผ้าของไข่ตุ๋นมาแล้ว” ถึงจะเป็นการตัดสินใจที่ไม่ได้ถามกันสักคำ แต่ไข่ตุ๋นพยักหน้าตามใจ มะพร้าวก็เลยรีบออกไปบอกพยาบาล ว่าต้องการขอใบรับรองแพทย์ไปยื่นลาป่วยกับอาจารย์ ไม่นานนัก พยาบาลก็เอายาและใบรับรองแพทย์มาให้ แต่พอพ่อถามเรื่องใบเสร็จค่าใช้จ่าย พยาบาลแจ้งว่าชิณณะจัดการให้หมดแล้ว ถึงแม้ว่าเรื่องทั้งหมดจะดูรีบร้อนเพราะต้องเดินทางในทันที แต่ไข่ตุ๋นยังพอมีเวลาที่จะส่งคีย์การ์ดห้อง กับกุญแจรถให้เพื่อน "ฝากด้วย" "จะให้กูบอกใคร อะไร ยังไงหรือเปล่า" มะพร้าวทำมือว่าคนที่พูดถึงคือคนตัวสูงๆ ไข่ตุ๋นไม่แน่ใจ "มึงมีเบอร์เขาหรือไง" "ไม่มีหรอก แต่ก็เผื่อไว้ไง" ไข่ตุ๋นยิ้มไม่เปิดฟัน ตบไหล่เพื่อนเบาๆ "อาทิตย์หน้ากูก็มาแล้ว ไม่ได้ไปแล้วไปเลยสักหน่อย" มะพร้าวเหลือบตามองหวานแล้วกระซิบถามเพื่อน ขณะที่ชูคีย์การ์ดให้เพื่อนดู “คนนี้คือคนสำคัญใช่ปะ” ไข่ตุ๋นมองคีย์การ์ดแล้วตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “สำคัญ แต่มันเป็นไปไม่ได้”===จบตอนที่ 9==== ขอบคุณที่คุณชอบเรื่องนี้นะครับ ไม่ว่าจะมาเมื่อไหร่ ผมก็ดีใจเสมอที่คุณอ่าน พบกันวันอังคารนะครับ ไจฟ์กับทีครับ
"สำคัญ แต่มันเป็นไปไม่ได้" ประโยคสุดท้ายนี่ รู้สึกเหมือนพี่ชีคอกหัก ไข่ตุ๋น ใจร้ายกับพี่ที่สุด เมื่อไหร่จะใจอ่อน ใจอ่อนซะที สงสารชีคแล้ว~
ตื่นเต้นด้วยสถานการณ์ในเรื่อง อยากจะบอกแค่ว่า โปรดส่งตอนต่อไปมา :pig4:
อ่านเรื่องของคุณjivetea ลุ้นทุกเรื่อง แต่ก็ชอบทุกเรื่อง :L2:
โฮ ... อ่านแล้วรู้สึกเหมือนคนอกหักเลยค่ะ ขอไปทำใจก่อน :เฮ้อ:
สงสารพี่ชีคจังง ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ล่ะไข่ตุ๋น ยังไม่ได้ลองเลยนะ อะไรที่มันปิดทางไว้ล่ะ ดันไปหลบข้างๆสิ
ปมในเรื่องต้องใช้เวลา เดาได้เลยว่าที่เล็กตายไม่ใช่ปกติแน่ๆ
ไข่ตุ๋นคงทำใจยากอ่ะเนอะ จะให้ไปคบ คนๆนึงที่เคยมีอะไรลึกซึ้งกับพี่น้องตัวเองมาก่อน ไม่ว่าใคร ก็คงกระอักกระอ่วนใจพิกลแหละ :เฮ้อ: จะให้ทำเป็นลืมๆหรือทำเป็นไม่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมา มันก็ต้องให้เวลากันซะหน่อย :กอด1: จะให้ปุบปับเลย มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก
อุ๊ยเจ็บล สำคัญแต่เป็นไปไม่ได้ ทำไมไม่พูดกั้น ชอบคิดกันไปเอง :เฮ้อ:
เฮ้อออ เอาจริงๆเรื่องนี้มันดาร์คจริงๆอ่ะ เข้าใจไข่ตุ๋นและเห็นใจชีคจริงๆ
:call: :call: :call:
:กอด1:
สงสารทั้งชีคแล้วก็โต้ง แต่สงสารชีคมากกว่าตรงคำว่า“สำคัญ แต่มันเป็นไปไม่ได้” แต่ไข่ตุ๋นเองก็คงเจ็บเหมือนกันซินะ
เป็นความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนจริง
คนนึงสำคัญแต่เป็นไปไม่ได้ แล้วจะพิจารณาคนไม่สำคัญแต่เป็นไปได้หรือเปล่าจ๊ะไข่ตุ๋น เรื่องของหวานยังไม่จบใช่ไหม เห็นบอกว่ายังมีอีกหลายคนที่ร่วมทำร้าย
ดูเหมือนเรื่องร้ายแรงของหวานเิริ่มคลี่คลายแล้ว...ต่อจากนี้ก็ถึงคิวที่พี่จะตามจีบไข่ตุ๋นรึเปล่า เพราะพี่เองก็ยังไม่ไ้ด้จีบไข่ตุ๋นเลยนี่นา แต่ก็อาจจะติดที่หวานว่าจะยอมปล่อยให้ไข่ตุ๋นมีแฟนรึเปล่านี่สิ :m28:
นิสัยไข่ตุ๋น จะให้ยอมรับชีคที่เคยเป็นแฟนพี่สาวมาก่อน คงลำบาก คงรู้สึกขัดแย้งระหว่างสิ่งที่ตัวเองต้องการกับสิ่งที่ควรทำ
:z3: อยากอ่านต่อๆ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้นะไข่ตุ๋น
ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ล่ะไข่ตุ๋น เง้อออ อยากรู้ๆๆๆ รอตอนต่อไปจ้า
สำคัญแต่เป็นไปไม่ได้ โถ่ที่รัก
อรั๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไข่ตุ๋นตอบมะพร้าวแบบนี้ แสดงว่ามีใจให้พี่ชีคแล้วใช่ป่าว ว่าแต่ทำไมไม่ลองเปิดใจคุยกันดูซักหน่อยล่ะ ต่างคนต่างเงียบ ต่างคนต่างไม่พูดกันให้ชัดเจน แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกัน ไข่ตุ๋นไปพักก่อน แข็งแรงเมื่อไหร่ค่อยกลับมาคุยกันใหม่นะ
"สำคัญแต่เป็นไปไม่ได้" คำนี้ต้องตอบว่าอย่าคิดไปเอง ใช่ไหมซีค :pig4: คะ
o13 :pig4:
:sad4:
ง่า~ เป็นไปได้สิไข่ตุ๋น ขอแค่พี่ชีคกับไข่ตุ๋นรักกันอ่ะ มันก็เป็นไปได้ทั้งนั้นแหละ ส่วนพี่โต้ง... รับมะพร้าวไปดูแลหัวใจก็แล้วกันนะ คิก! เจอกันวันอังคารค่ะ :)
อาจเป็นเพราะหวานก็ได้ ทำให้ไข่ตุ๋นไม่อยากเอาเรื่องของใครมาให้ปวดหัว อีกทั้งยังภาพที่เห็นชิณณะกับหวานอยู่ด้วยกัน ทำให้ไข่ตุ๋นกันตัวเองออกมา ได้แต่คอยดูว่าเรื่องราวจะออกมาแบบไหน แต่ก็ดีใจที่ไข่ตุ๋นไม่มีทีท่ากับโต้ง เพราะเชียร์ชิณณะมาแต่ต้นแล้ว ขอบคุณไจฟ์กับทีค่ะ :กอด1:
เค้าเสียใจนะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
ทิ้งท้ายได้ดีนะ o2
อึมครึม. มากๆด้วย ขณะที่คนที่เมื่อครู่รู้สึกดี กลับรู้สึกสมองมึนงง แม้จะรู้ว่าสิ่งที่ไข่ตุ๋นพูดมันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ และเตรียมตัวเตรียมใจมาตลอด แต่มันก็ยากที่จะยอมรับ ประโยคนี้เข้าใจนะ สมองมันคิดได้ ตามตรรกกะแล้วมันใช่ แต่....จิตใจน่ะมันยอมรับไม่ได้อ่ะ ทำใจไม่ได้ ส่วนไข่ตุ๋น ตอนแรกก็ตัดสินใจจะออกห่างจากสองคนนั้นแล้ว...แต่พออีกสองคนถ้ากันว่า'บอกรึยัง' เหมือนเป็นเรื่องที่ตัวเองควรรู้ แต่ก็ถูกกันออกมานอกวง รู้สึกแย่ ใบ่ป่ะไข่ตุ๋น ...แต่ขอโทษนะ สมน้ำหน้าอ่ะ เลือกเองก็รับผิดชอบสิ่งที่เลือกนะ ชอบจริง สุดท้าย จะเจ็บก็เจ็บด้วยกันหมดนี่แหละ เยี่ยมไปเลย
o18
เป็นไปไม่ได้เลยหรอ :m15: :m15:
ทำไมถึงจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ ก็แค่เปิดใจเอง
ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ถ้าใจเราตรงกันนะไข่ตุ๋น
ทำไมอ่านแล้วรู้สึกว่ามันยังมีปมอยู่นะ คงคิดไปเอง หวานฆ่าคนเหล่านั้นจริงๆเหรอ โต้งนี่คนดีจริงๆ ใช่มะ สงสัยมานานแล้ว เหอๆ
เป็นไปได้สิน้องตุ๋น ชีคก็อย่ายอมแพ้นะ :monkeysad:
ว๊าคคคคคคคค อึดอัดๆๆ ไข่ตุ๋นเองก็ชอบชิณณะแล้วใช่ไม๊ แล้วนี่หวานจะทำอะไรอีกรึเปล่าเนี่ย รอเรื่องคลี่คลาย ++จ้า
อ่านประโยคสุดท้ายแล้วปวดใจ :เฮ้อ: สงสารพ่อหนุ่มชีค :z3:
"สำคัญ แต่มันเป็นไปไม่ได้" ไม่รู้จะสงสารใครดี :o12:
มันเป็นไปไม่ได้เพราะคนที่ทำให้มันเป็นไปได้ไม่ยอมเดินหน้า ใช่ไหม ใข่ตุ๋น
:m5:
ทำอย่างนี้จะดีเหรอไข่ตุ๋น
ไข่ตุ๋นชอบชีคแน่ๆ +1 นะคะ
ไข่ตุ๋นเป็นคนตรงมาก พูดคำเดียว... พี่ชีคเจ็บไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
รอจ้า
แอบอ่านมาตั้งแต่ตอนแรกล่ะ และคิดว่ายังไม่เม้นท์จนกว่าจะเจอตอนโดนใจ แต่มันแบบ...หาไม่เจออ่ะ อ่านไปเรื่อยๆ มันอึนไปเรื่อยๆ ได้อีก ชอบนะ ไม่ใช่ไม่ชอบ ^^ ทุกตัวละครให้ความรู้สึกว่ามีปมในใจ แม้ไม่ถึงกับโรคจิตแบบหวาน แต่มันเห็นแผลของแต่ละคน ขึ้นอยู่กับว่าคนนั้นจะรักษาตัวเองยังไง คนที่จิตดีที่สุดคือ...มะพร้าว!! ฮ่าๆๆ รอดูต่อไปว่าเมื่อไหร่ไข่ตุ๋นจะเปิดใจ...เอาใจช่วยชีคให้ทำได้ทีเถอะ ^^V
อึมครึม ๆๆๆ น้องคิดว่าพี่สำคัญ แต่ไม่สำคัญกว่าครอบครัวและพี่สาว ทำไมมันจะเป็นไปไม่ได้ล่ะน้อง พี่ชีคเขาไม่ได้รักหวาน เขารักไข่ตุ๋นน้อ
โอ้ววววว ,, ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก แต่สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร จากตอนที่ไข่ตุ๋นโดนวางยาก็นึกว่าเรื่องมันคลี่คลายหมดแล้ว พี่คิดผิดไปสินะ มันไม่ง่ายขนาดนั้น หึหึ ไอ้คุณเล็กฟังจากพี่โต้ง จากคุณหญิงแม่ก็คิดว่าเล็กคงไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นมั้ง แต่เอาเข้าจริงๆ มันเลวค่ะ -*- แต่ถึงจะได้รู้เกี่ยวกับเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรมากขึ้นแค่ไหน แต่สิ่งที่สงสัยและยังไม่รู้สักทีนั่นคือ คนพวกนั้นตายยังไง และอีกสิ่งหนึ่งที่ได้รู้คือ นอกจากลุงจะเป็นพระเอกของน้องแล้ว ลุงยังปกป้องสกาว(แบบไม่รู้ตัว)ได้ด้วย ลุงขาาาา ~ ส่วนเรื่องรักๆ มาวันนี้เห็นแล้วว่ามันไม่ง่ายเลย คนหนึ่งเคยยุ่งเกี่ยวกับพี่สาวตัวเองแบบลึกสุดกาย(เอ่อะ ..) ส่วนอีกคนน้องชายเขาก็ทำร้ายพี่สาวตัวเองแบบไม่น่าให้อภัย ถึงจะไม่ใช่ความผิดของพี่โต้ง แต่มันก็คงอดคิดไม่ได้หรอก มันไม่ง่ายจริงๆนะที่จะเปิดใจ แต่ภาษีลุงแอบดีกว่านิดนึง(ตรงไหน ?)มั้ง เหอๆๆ เอาเป็นว่าติดตามต่อไปค่ะ + และ +
เดียวมันก็ดีขึ้น
อึมครึมทั้งเรื่องเลยยยย งงดีแท้
เศร้าอ่ะ :z3:
เอาน่า อย่า่งน้อยพี่ชีคก็เป็น "คนสำคัญ" สำหรับไข่ตุ๋นล่ะนะ แต่จะเป็นไปได้หรือไม่ เวลาเท่านั้นจะเป็นผู้ตัดสิน เรื่องราวเข้มข้นคลายปมไปมากแล้ว เหลือเพียงปมในหัวใจของทุกๆคนเท่านั้น ขอบคุณครับ เรื่องนี้สนุกมากๆ
สำคัญแต่เป็นไปไม่ได้ เจ็บปวดอ่ะประโยคนี้
ตามอ่านทัน จนครบแล้ว ^^
พีี่ชีคงานนี้เหนื่อยหน่อย เพราะไข่ตุ๋นรักหวานมากๆ
ไข่ตุ๋นปากไม่ตรงกับใจใช่ไหม เรารู้ทันหรอกน่า
เอาใจช่วยชีคให้ชนะใจไข่ตุ๋นให้ได้ แต่ไม่รู้จะมีแรงฮึดลุกขึ้นมาสู้รึเปล่านี่สิ +1และเป็ด
จบแบบ..............ค้างอ่า อยากอ่านตอนต่อไปมากเลย จะรอพุ่งนี้ค่า ไข่ตุ้นจ๊ะทุกอย่างเป็นไปได้นะ :pig4:
ดีใจกับสกาวนะที่พ่อกับแม่คงได้คิดและคิดได้แล้ว หวังว่าจากนี้ไปช่องว่างระหว่างเธอกับพ่อแม่ ที่เคยกว้าง คงจะค่อยๆขยับเข้าหากัน จนไม่เหลือช่องว่างระหว่างกัน เธอจะได้หายจากการป่วยนี้ซะที ส่วนไข่ตุ๋นกับพี่ชีคน่ะ ก็นะ ลุ้นและรอจ้ะ
อืมมม เหมือนจะใกล้จบแล้ว แต่ยังคาใจอะไรหว่า หุๆ
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ เก็บไข่ตุ๋นทันแล้ว คิคิ ไข่ตุ๋น ถึงจะดูนิ่งๆ แต่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก >< และไข่ตุ๋นถ้วยนี้ถ้าจะอร่อยด้วย มี 2 หนุ่มมารุมเรย คึคึ รอไข่ตุ๋น กะพี่หวานไปพักผ่อนก่อน กลับมาค่อยลุ้นต่อเนอะ อิอิ ขอบคุณ 2 หนุ่ม JT มั๊ก มากๆๆๆ ^^
จะให้ยอมรับคนที่เคยมีอะไรๆกับพี่สาวตัวเองมาก่อนก็ลำบาก ไหนจะพ่อแม่อีกที่ไม่รู้ว่าจะรับได้มั้ย รวมไปถึงตัวตุ๋นเองที่ อาจจะยังยึดถือตัวเองว่าเป็นผู้ชาย นอกจากนี้ นิสัยส่วนตัวของตุ๋นเองด้วย ที่วางอะไรๆไว้ห่างตัว เย็นชากับอะไรหลายอย่าง กว่าพี่ชีคจะทำลายกำแพงได้ก็หนักเอาการอยู่ แต่สู้ๆเถอะ เอาความจริงใจเข้าสู้ คิดว่าสักวันไม่นานต่อจากนี้น่าจะทำได้
ตอนที่ 10 ถึงครอบครัวจะได้อยู่ร่วมกัน 4 คนอีกครั้งแต่ก็ยังมีความไม่เข้าใจ และความไม่ไว้ใจเป็นกำแพงกั้นอยู่ ไม่มีอะไรที่เหมือนกับภาพในละครโทรทัศน์ เมื่อหวานหันหลังให้กับทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อกับแม่ส่งให้ พอเวลาผ่านข้ามวันความเงียบก็เข้ามาเยือน แล้วก็กลับมาเริ่มต้นใหม่ ด้วยบทสนทนาเรียบง่าย จนถึงวันที่ 4 พ่อก็หันไปมองดูนาฬิกาที่ฝาผนังเป็นระยะ ดูท่าทางเป็นกังวล แต่ถามไปพ่อก็ส่ายหน้าไม่ได้อธิบายอะไร จนกระทั่งกินอาหารค่ำเสร็จตอนหกโมงครึ่งก็บอกว่าจะกลับไปร้านในตัวเมือง เหลือแต่แม่ หวาน และไข่ตุ๋นอยู่ที่รีสอร์ต พอรถพ่อเลี้ยวออกไป ไข่ตุ๋นก็เดินออกมานั่งที่ระเบียงบ้าน มองพุ่มดอกไม้ที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงาม สวนกับแม่ที่เดินกลับเข้าไปในบ้าน ส่วนหวานหยุดคุยกับน้องชาย “ตุ๋น แกว่าไง ที่พี่จะอยู่ต่อกับแม่ที่นี่ไปอีกเดือน แล้วพ่อกลับไปอยู่ร้านเหมือนเดิม” หวานไม่ค่อยจะเรียกตัวเองว่าพี่สักเท่าไหร่ แต่สรรพนามเรียกตัวเองของหวานก็มักจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์อยู่แล้ว ทำให้น้องชายไม่ค่อยแปลกใจ “พี่ไม่อยากอยู่กับแม่แค่ 2 คน” หวานบอกตามตรง “เบื่อฟังคำสั่ง ไม่อยากได้ยินความเห็น เบื่อที่จะถูกตัดสินว่าทุกอย่างที่ทำน่ะมันผิดหมด” ถึงแม้ว่าคำพูดของหวานจะดูรุนแรงก้าวร้าวเหมือนเดิม แต่ท่าทีของหวานกลับดูเหน็ดเหนื่อย ไข่ตุ๋นมองพี่สาวแล้วหันกลับไปมองทางด้านหลัง ไม่แน่ใจว่าแม่จะได้ยินที่พี่สาวพูดหรือเปล่า แต่ถ้าได้ยินแล้วไม่เดินออกมาก็ต้องนับว่า มีแนวโน้มที่ดี บอกกับตัวเองอีกครั้งว่า จะเอาตัวเรามาตัดสินเรื่องระหว่างพี่หวานกับพ่อและแม่ไม่ได้เด็ดขาด เพราะทั้งนิสัยต่างกัน และที่สำคัญ เราไม่ได้เป็นคนที่ถูกทำร้าย แม้จะมีเรื่องราวหลายอย่างที่หวานเล่าให้ตำรวจฟัง แต่ทั้งหมดก็ถูกคัดแยกไว้ต่างหาก เพราะประเด็นสำคัญของคดีนี้คือพี่สาวที่วางยาน้องชาย และตระเตรียมอาวุธไว้พร้อม คิดไม่ตกเหมือนกันว่า ถ้าเราเป็นพี่สาว เราจะทำอย่างไร ไข่ตุ๋นนั่งฟังพี่สาวบ่นแม่ไปโดยไม่มีการแสดงความเห็น ไม่ถึง 10 นาทีหวานก็นิ่งเงียบ นั่งอยู่ข้างๆ กันต่อไปอีกนับชั่วโมง โดยไม่ได้รู้สึกง่วง “ตุ๋น” “ฮื่อ” “แกเคยรำคาญพี่มั้ย” “ไม่นี่” “แต่พี่มักจะรำคาญแกนะ” ไข่ตุ๋นหัวเราะเบาๆ ส่วนหวานหันมายิ้มให้ “ตั้งแต่เด็ก คนนั้นคนนี้มักจะชมว่าแกเก่ง เป็นเด็กดี แล้วแกก็มาบังคับให้ฉันทำเหมือนแก อยากให้เราได้รับคำชมเหมือนกัน แต่ฉันไม่ได้อยากเหมือนแกสักหน่อย ฉันอยากเป็นตัวฉันเอง ที่ไม่เหมือนแก พอรู้ตัวฉันก็มาไกลเกินกว่าจะกลับไปได้แล้ว” "แกคิดยังไงกับคุณชิณณะ" จู่ๆ หวานก็เปลี่ยนเรื่องคุย "เขาเป็นเจ้าหนี้" น้องชายตอบนิ่งๆ ดวงตากลมโตมองสวนสวยท่ามกลางแสงไฟจากบ้านพัก “แต่พ่อกับแม่บอกว่า เขาเป็นแฟนแก” ไข่ตุ๋นส่ายหน้า พูดสั้นๆตามนิสัย “ไม่ใช่หรอก” “แล้วทำไมเขาถึงบอกอย่างนั้นกับพ่อแม่ล่ะ” “พี่ก็ถามเขาสิ พี่สนิทกับเขามากกว่าผม” หวานยิ้ม "นั่นสินะ แล้วทหารคนนั้นล่ะ ที่ชื่อโต้งน่ะ" ไข่ตุ๋นหันมามองพี่สาว ดวงตาสวยคู่นั้นแสดงออกชัดเจนว่าเธอให้ความสนใจ "เขาเป็นพี่ชายของเล็กนะ" "เล็กตายไปแล้ว พวกมันไม่มีทางกลับมาทำร้ายฉันได้อีก แต่พี่ชายของเขาเป็นคนละคนกัน แกต้องแยกแยะให้ออกสิ" ไข่ตุ๋นมองพี่สาวเหมือนกำลังอ่านใจ "พี่ชอบเขาหรือ" หวานไม่ตอบคำถามนี้ และไม่มีวันที่จะบอกความจริง .... ไม่มีวันที่จะบอกว่า ชิณณะหายไปจากความสนใจเมื่อเห็นกับตาตัวเองว่า ทั้งที่คอนโดฯ และที่บ้าน ไข่ตุ๋นไม่มองชิณณะเลยสักนิด เวลาที่ไข่ตุ๋นโกรธ จะใช้ความเงียบเป็นเครื่องมือก็จริง แต่โกรธมากขนาดที่ข้ามวันข้ามคืนก็ยังไม่มอง ไม่พูดด้วยแบบนี้ ต่อให้เป็นแฟนกัน ก็โกรธมากแล้วก็น่าจะตัดขาด จนยากที่จะกลับมาเหมือนเดิม แต่ที่ต้องกลับมาถามก็เพราะพ่อกับแม่ไปพักที่บ้านของชิณณะ และคนที่บ้านบอกว่าไข่ตุ๋นคือแฟนของชิณณะ ส่วนโต้งมันอีกเรื่องหนึ่ง... ....หวานไม่ได้ชอบใครจากใจจริง ก็แค่แสดงท่าทีว่าชอบ แล้วไข่ตุ๋นก็เชื่อตามเคย... "แกว่าไง" ไข่ตุ๋นลุกขึ้น จะเดินกลับเข้าไปในบ้าน ทำให้หวานย้ำอีกครั้ง "แกชอบทหารคนนั้น" น้องชายยังคงไม่ตอบคำถาม ทั้งจะเดินหนีเข้าบ้าน หวานก็คว้าแขนไว้ "แกชอบเขา ไหนแกบอกว่าจะไม่มีใครที่สำคัญไปกว่าฉันไง" "เขาไม่ได้สำคัญไปกว่าพี่หรอก แล้วถ้าพี่จะชอบเขา มันก็เป็นเรื่องของพี่" ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง รถตู้คันหนึ่งก็เข้ามาจอดที่หน้าบ้าน ก้องเลขาฯ ของชิณณะลงมาจากรถ ตามมาด้วยผู้หญิงอีก 2 คน แม่เดินออกมาจากบ้านรับไหว้ "ขอโทษที่มาดึกครับ กะว่าจะมาให้ทันพ่อเมื่อเย็น แต่ก็มีปัญหานิดหน่อย" ก้องพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "พยาบาล 2 คนที่จะมาดูแลคุณสกาวครับ" หวานหันกลับไปมองหน้าแม่ทันที เพราะไม่เคยรู้เรื่องนี้ ไข่ตุ๋นเองก็ไม่เคยรู้ว่าชิณณะหาพยาบาลมาดูแลหวาน หญิงสาวหันไปโวยวายกับแม่ว่ารู้เรื่องนี้ แต่ก้องรับหน้าที่ไกล่เกลี่ย "อีกวันสองวันคุณไข่ตุ๋นก็จะกลับไปเรียน คุณสกาวอยู่กับคุณแม่ 2 คนก็อาจจะ...มีเรื่องที่ไม่ค่อยเข้าใจกันอยู่ มีพยาบาลมาดูแล ผมว่าน่าจะดีนะครับ" สีหน้าท่าทาง และคำพูดของก้องชัดเจนว่ารู้เรื่องราวในครอบครัวนี้เป็นอย่างดี ทำให้สกาวนิ่งฟัง แม้สีหน้าจะยังไม่พอใจ ก้องพูดต่อไป "เบื่อๆ ก็จะได้มีเพื่อนไปเดินเล่นด้วยกันไงครับ ไม่อึดอัดอยู่แต่ในบ้านคุณพยาบาลขับรถได้ทั้งคู่ จะได้ไปหาหมอ ไปช็อปปิ้งกันตามประสาสาวๆ " ไข่ตุ๋นหันไปมองหน้าก้องด้วยความไม่เข้าใจ แทนที่ก้องจะบอกให้แม่กับลูกเรียนรู้ปรับตัวเข้าหากัน แต่กลับพูดเหมือนว่าให้หวานทำความเข้าใจกับพยาบาล แต่พอหันไปมองแม่ แม่ก็ดูเฉยๆ ก็เลยรอจนกระทั่งพยาบาลพาหวานเข้าไปพักถึงได้ถามแม่ "ก็อย่างที่แกเห็นน่ะแหละ แม่กับหวานต่อกันไม่ติด ที่ตอนนี้ไม่ทะเลาะกันก็เพราะมีแกอยู่ คุณชิณณะเขาก็เลยอาสา หาพยาบาลมาให้ แกจะได้ไปเรียนโดยไม่ต้องห่วงทางนี้" แม่ลูบผมลูกชายเบาๆ "แม่เองก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับหวานในเวลาที่เขาต้องการเหมือนกัน" แม่หันไปมองว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ ก็เลยพูดต่อ แต่ลดเสียงให้เบาลง “คุณชิณณะเขาคุยกับแม่ เรื่องระหว่างลูกกับเขา แม่บอกไปว่าแล้วแต่ลูก มันตะขิดตะขวงใจอยู่ก็จริง แต่ถ้าเขาดูแลไข่ตุ๋นได้” “เขาเป็นคนที่ไปช่วยผมวันนั้น” “ใช่” “ผมเห็นตอนที่พวกเขาเข้ามาในห้อง แม่คิดว่าพี่จะพยายามฆ่าผมหรือเปล่า” “ไม่รู้ ทั้งหมอทั้งตำรวจที่กรุงเทพฯ ก็ไม่มีใครแน่ใจว่าหวานจะทำอีกมั้ย เพราะรักกับเกลียดของหวานน่ะมันเหมือนกัน แต่สำหรับพ่อกับแม่แล้ว ยังไงพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน พ่อกับแม่เคยผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัยที่หันหลังให้หวานมาแล้ว เราก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก” “ผมไม่มีวันหันหลังให้พี่อยู่แล้ว” “ใช่ แม่รู้ แต่ถ้าหวานทำอย่างนั้นเพราะเขาเชื่อว่า ลูกคือคนสำคัญที่สุดแล้วเราแยกลูกกับหวานทันที คอยคุมหวานไม่ให้เข้าใกล้ลูก มองหวานด้วยสายตาหวาดระแวง มันก็เท่ากับไปซ้ำแผลเดิม แทนที่จะรักษาให้มันหาย” ไข่ตุ๋นเห็นด้วย “แต่เรื่องคุณชิณณะกับผมมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น” “เท่าที่แม่คุยกับเขา แล้วก็คุยกับหวาน มันเหมือนเรื่องของพวกเขามันเป็นเรื่องแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กัน แต่กับลูกแล้วมันไม่ใช่” แม่พูดพลางส่ายหน้า “ภาษาหมอที่กรุงเทพฯ เขาบอกว่า คนเหงากับคนอยากหาที่พึ่งพิงมาเจอกัน แต่กับไข่ตุ๋นเขาจริงจังมากกว่านั้น” หนุ่มตัวเล็กทบทวนคำพูดของแม่ในใจ คนเหงากับคนอยากหาที่พึ่งพิงมาเจอกัน.... “แม่อยากให้ผมทำอะไร” ไข่ตุ๋นถามตรงๆ “ถ้ามีทางเลือกอื่นที่ดีกว่าการกลับไปอยู่ที่คอนโดฯ...” “พี่หวานอยู่ที่นี่กับแม่ กลับไปคอนโดฯ ถึงผมจะอยู่คนเดียว พี่ตามไปทำอะไรผมไม่ได้หรอก” “ไข่ตุ๋น อย่าประมาท ยิ่งมาถึงตอนนี้แม่ยิ่งเชื่อว่า หวานทำได้ทุกอย่าง” “ไหนแม่ว่าจะไม่มองพี่อย่างหวาดระแวง” แม่ส่ายหน้า “แม่ไม่ได้อยากหวาดระแวง วันนี้หวานอยู่กับแม่อยู่กับหมอ แต่ถ้าเวลาผ่านไปถ้ามีอะไรไปสะกิดแผลเขาขึ้นมาอีก หวานอาจทำร้ายไข่ตุ๋นอีกก็ได้” สายวันถัดมา ไข่ตุ๋นขี่รถจักรยานอยู่ในเขตรีสอร์ต ถึงได้เห็นว่า ก้องพักอยู่ที่บ้านบังกะโลด้านหน้า ยังไม่ได้กลับกรุงเทพฯ "เจ้านายให้ผมรอรับคุณไข่ตุ๋นกลับไปด้วยน่ะครับ" ไข่ตุ๋นอยากปฏิเสธ แต่กลับเดินไปนั่งที่ระเบียงหน้าบ้านพัก "คุณอยู่กับคุณชิณณะมานานแล้วหรือครับ" ก้องยิ้มกว้างพยักหน้ารับ ทั้งยอมรับที่หนุ่มคนนี้เก็บความรู้สึกเก่ง และมีความอดทนเป็นเยี่ยม ถ้าเป็นคนอื่นคงโวยวายเสียนานแล้วที่รู้ว่าคนที่ซื้อรถของเขา คือเลขาฯ ของชิณณะ แต่ไข่ตุ๋นก็ไม่ได้ตั้งคำถามเกี่ยวกับเรื่องนั้น "ขอบคุณมากที่ช่วยดูแลเรื่องต่างๆ ให้" "เจ้านายเป็นห่วงคุณมากนะครับ" ก้องพูดตรงๆ แต่เด็กหนุ่มไม่เห็นด้วย "คนที่น่าเป็นห่วงคือพี่หวานต่างหาก" "คุณสกาวหรือพี่หวานของคุณคือเรื่องหลักในสายตาของทุกคน แต่สำหรับเจ้านายแล้วคุณคือเรื่องหลักครับ ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าต้องระวังเธอให้มากขึ้น แต่ทุกคนมักจะคิดว่าคุณไม่เป็นไร" "ก็ผมไม่เป็นไร" ก้องเพียงแค่ยิ้ม ทำให้ไข่ตุ๋นต้องหันไปมองทางอื่น "อย่างไรก็ตามขอบคุณมาก แต่ก็อยากฝากให้คุณบอกกับพยาบาลด้วยว่า ทั้งพี่ทั้งแม่ผมน่ะ เขาอยู่คนละขั้วกันมาตลอดตั้งแต่ผมจำความได้" ก้องเก็บข้อมูล และยอมรับว่า ขนาดคนนอกอย่างเขายังมองเห็นความขัดแย้งนี้อย่างชัดเจนมาตั้งแต่แรก "แต่พ่อคุณยืนยันว่า แม่คุณเป็นคนขออยู่ดูแลพี่สาวคุณเอง ทั้งที่พ่อไม่เห็นด้วย เจ้านายถึงได้เสนอให้หาพยาบาล อย่างน้อยก็จะได้มีคนคอยแยก ไม่ให้ปะทะกันมากนัก" "พ่อผมบอกอะไรบ้าง" "ก็ยกตัวอย่างให้ฟังหลายเรื่องน่ะครับ รวมถึง ที่คุณแม่อยากชดใช้ให้กับพี่สาวคุณด้วย" ไข่ตุ๋นตอบนิ่งๆ "ที่จริงเราทุกคนต่างก็ทำผิดต่อเขาด้วยกันทั้งนั้น" "แต่ในฐานะคนนอก และที่เคยพบเจอคนมามาก ผมพบว่า แรงกดดันจากภายนอกมันไม่ได้สำคัญเท่ากับที่ตัวเรากดดันตัวเอง ทั้งพ่อแม่ของคุณ ตัวคุณเอง จนถึงพี่สาวคุณ ก็มีแรงกดดันนี้อยู่แล้วพยายามบังคับตัวเองให้เดินไปตามเป้าหมาย ส่วนไอ้ที่ว่าเป็นความกดดันจากภายนอกน่ะ มันก็แค่ผ่านมา แล้วก็ผ่านไป วันพรุ่งนี้ก็มีเรื่องใหม่เข้ามาแล้วก็ผ่านไปเรื่อยๆ นะครับ" ไข่ตุ๋นรู้ว่าที่ก้องพูดมาก็ถูก “แต่เขาคือพี่สาวฝาแฝดของผม แล้วอีกคนก็คือแม่” “ครับ แต่ทุกคนมีหนทางของตัวเอง” ก้องบอกแล้วหันไปส่งยิ้มทักทายให้หญิงสาวที่ทำเหมือนกับว่าบังเอิญเดินผ่านมาทางนี้ “คุณสกาว” ไข่ตุ๋นลุกขึ้นเดินออกมาหาพี่สาว ให้ซ้อนท้ายจักรยานกลับมาที่บ้านพัก แต่ทันทีที่มาถึงบ้าน หวานก็ถามทันที “คุยอะไรกัน” “บอกว่าทุกคนมีหนทางของตัวเอง แรงกดดันจากภายนอก ไม่สำคัญเท่ากับใจเราเอง” หวานทำเสียงขึ้นจมูกไม่เห็นด้วย ดวงตาคู่สวยกลายเป็นแข็งกร้าว “แล้วเขาจะกลับเมื่อไหร่” “เขารอรับผมกลับไปด้วย” “ทำไม” “คืนนี้ผมก็ต้องกลับอยู่แล้ว เขาก็เลยรอรับกลับด้วยกันเท่านั้นเอง” “ทำไม แกไม่มีเงินค่าเครื่องบินแล้วหรือไง ถึงต้องกลับพร้อมเขาน่ะ หรือรถที่บ้านเราก็มี” พี่สาวยิ่งพูดยิ่งเสียงดัง ทำให้แม่เตือน “หวาน พูดกับน้องดีๆ” หวานหันไปเสียงดังกับแม่ทันที ไม่ได้สนใจว่ามีพยาบาลอีก 2 คนอยู่ด้วย ไข่ตุ๋นก็เลยบอก “กลับกับเขา ผมก็จะได้มีเวลาอยู่กับพี่อีกหลายชั่วโมงไง” แต่หญิงสาวยังคงหันมาย้ำกับน้องชาย “เขาไม่ได้อะไรกับแกใช่มั้ย” “ไม่หรอกน่า พี่ไปพักผ่อนเถอะ” หลังอาหารค่ำ ก้องมารับไข่ตุ๋นที่บ้านพัก แม่กับหวานเดินตามออกมาส่งและย้ำเรื่องให้โทรศัพท์มาหากันทุกวัน ถ้าเป็นพี่น้องบ้านอื่น คงแซวกันว่า ปกติไม่เคยโทรหา ไม่เคยอยากรู้ความเคลื่อนไหว แต่มาวันนี้กลับแสดงความเป็นห่วงกันมากมาย แต่พอเป็นพี่น้องบ้านนี้ ที่ไข่ตุ๋นทำก็คือยิ้มแล้วก็พยักหน้า หันมาขึ้นรถตู้แล้วกลับออกมา ทันทีที่รถตู้ลับสายตา ท่าทีของหวานก็เปลี่ยนไป เหมือนกลายเป็นตุ๊กตาที่ไร้ชีวิตจิตใจ ยืนนิ่งอยู่ที่เิดิม จนกระทั่งพยาบาลพากลับเข้าไปในบ้าน หวานไม่ได้พูดอะไรกับใครอีกนับจากนั้น====จบตอนที่10===== ผมไม่ไ้ด้คิดให้่เรื่องครอบครัวหรือเรื่องแม่เป็นประเด็นหลักจริงๆ นะ จนกระทั่งคุณทักขึ้นมา ถึงได้คิดว่าเออ เนอะ น้ำหนักของเรื่องมันเทไปทางนั้นจริงๆ เพราะมันคือเรื่องที่ผมไม่ถนัด ดูจากแม่ๆ ในละครน่ะครับ ผมคิดว่าผมแทรกบรรยายลงไปแล้วนะ แต่พอมาอ่านทวนมันก็ยังเป็นหนามเป็นปุ่มอยู่ ตอนนี้แก้แล้ว(อีกครั้ง) คุณอ่านแล้วห้วนเกินไปหรือเปล่า บอกกัน..อะ ไม่ใช่้บอกทีคนที่รูปหล่อ คนสนิทป๋าโหดด้วยนะ จะได้บอกให้ป๋ามาดิทอีกรอบ 5555 ขอบคุณที่ติดตาม พบกันวันพฤหัสบดีครับ ไจฟ์กับที
จริงๆแล้วหวานอิจฉาน้องมากกว่าที่มีคนมารัก ไม่ได้กลัวจะถูกทิ้งหรอก ทั้งคำพูดและการกระทำไม่มีสิ่งใดที่บอกเลยว่ารักน้อง สิ่งที่หวานเจอแม้มันจะหนักแต่เราก็เริ่มต้นใหม่ได้
รักที่อึมครึม
:z3: จะว่าไปก็เริ่มเครียดแฮะ(เพิ่งมาเริ่มเหรอ :laugh:) รอตอนต่อไปค่ะ ไม่รู้ชิณณะมามามั้ยน้อ +1และเป็ดค่ะ :กอด1:
ดูท่าทางแล้วหวานอาการไม่ดีขึ้นเลย :เฮ้อ: สงสารตุ๋น สงสารชีค :เฮ้อ:
รู้สึกอึมครึม อารมณ์ฟ้าหม่นหมอง อยากรู้จัง ไข่ตุ่นคิดอะไร มองไม่ออกเลย :serius2:
อืม ตกลงว่าหวานกลัวถูกแย่งความรัก หรืออิจฉาน้องที่มีแต่คนมารักกันแน่ ยิ่งอ่านยิ่งอึมครึม คำพูดกับการกระทำของหวานมันดูจะสวนทางกันตลอดเลย แต่ที่แน่ๆ หวานน่ากลัวมาก น่ากลัวพอๆกับก้อยเลย
:เฮ้อ: เครียดเลย
:เฮ้อ: ถ้ากลับไป คิดว่าไข่ตุ๋นคงต้องเลือกแล้วสินะ
แบบบางทีก็แอบสงสารหวานนะ
ต้องใช้ความรักและความเข้าใจมากๆในการรักษาหวานให้หายดี
รู้สึกเหมือนเรื่องนี้จะกดดันมากที่สุดอ่ะ หวานกดดันตัวเองเลยไปถึงคนใกล้ตัว ตุ๋นก็กดดันตัวเองว่ามีส่วนต้องรับผิดชอบ คนอ่านก็กดดัน ชิณณะกับน้องตุ๋น อย่าอึมครึมใส่กันสิ :o12: ++จ้า
:L1: :L1: :L1:
จุดนี้พี่หวานก้น่าสงสาร
ไข่ตุ๋นจะเอายังไงอ่ะ น้องดูงงๆ หรือเรา งง น้องเอง - -*
:กอด1: มาตามอ่านแล้วค่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ
อ่านตอนนี้ก็เริ่มเครียดกับท่าทีของหวานเหมือนกันแหละว่า หวานจะคิดอะไรร้ายๆอีกไหม ก็เข้าใจแหละว่า อาการของหวานและการสร้างความสัมพันธ์/ความผูกพันระหว่างหวานกับแม่และครอบครัว ต้องใช้เวลานาน ก็ได้แต่ลุ้นระทีกอยู่ในใจ และพยายามคิดว่า ความเป็นสายเลือด ความเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขกัน ต้องต่อกันติดน่ะ เอ่อ..พี่ชีคช่างรอบคอบ คิดเผื่อคิดไกลและแสนดีจริงๆนะไข่ตุ๋น แต่ก็นะ ไข่ตุ๋นเองก็ทำใจลำบาก เพราะสภาพและอาการของหวานด้วยแหละ ไข่ตุ๋นคงอยากประคับประคองหัวใจและความรู้สึกของหวานนั่นเอง พี่ชีคต้องใจเย็น อดทน และรอ เท่านั้นแหละ
หวานเหมือนยึดติดไข่ตุ๋นไว้กับตัวไม่อยากให้ใครมาใกล้น้อง ถ้าเกิดหวานทำร้ายน้องขึ้นมาอีกเนี่ยเอาไปไว้โรงพยาบาลเลยนะ เป็นตัวอันตรายสำหรับไข่ตุ๋นถ้าเกิดอยากจะมีแฟนนะ
เครียดดดดด สงสารไข่ตุ๋น สงสารชีค
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
พออ่านตรงที่บอกว่าทุกคนคิดว่าไข่ตุ๋นไม่เป็นไรแล้วสะอึกเลยอะ o22 ตอนก่อนหน้านี้แสดงความสงสารหวานออกไป แต่ลืมนึกถึงใจของไข่ตุ๋นเลย :monkeysad: ไข่ตุ๋นจ๋า ที่หวานเป็นแบบนี้หนูไม่ต้องรู้สึกว่าตัวเองต้องรับผิดชอบอะไรเลยนะ อึดอัดจังเลย :เฮ้อ:
หวานเอ๊ย ถ้ารักน้องจริงๆ ก็รีบๆหายดีซะนะ น้องเขาจะได้ไม่ต้องมาคอยพะว้าพะวง คอยเป็นห่วงเราอยู่อย่างนี้ :เฮ้อ:
อ่านแล้วเห็นใจทุกๆคน ปัญหาครอบครัวยากแท้หยั่งถึงจริงๆ ไข่ตุ๋นสู้ๆ
ไข่ตุ๋นไป หวานก็ไม่มีคนรู้ใจ เหมือนไม่มีที่พึ่ง ขอบคุณค่ะ รออ่านต่อนะคะ ^^
ความซับซ้อนในจิดใจคนมีมากขึ้นจริงๆในสังคม บางครั้งเราเหมือนจะเข้าใจกัน แต่พอมีปัญหาอะไรบางอย่างเกิดขึ้น มันกลายเป็นว่า อ้าวทำไมมันเป็นอย่างนี้ล่ะ พอนั่งคุยกันคนเราบางทีก็ไม่ยอมเปิดใจ สังคมในบ้านมันก็คือพื้นฐานความคิดของสังคม ไม่แปลกใจเลยที่สังคมภายนอกถึงมีความขัดดแย้งกัน อีกเหตุผลหนึ่งก็คงมาจากการไม่ยอมรับความจริงกัน ชอบนิยายของคุณไจฟ์ทีมาก
ไปๆมาๆก็เหมือนกันไขตุ๋ยต้องแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว
หวานคงไม่อยากให้ไข่ตุ๋นมีแฟน เพราะกลัวตัวเองจะไม่สำคัญสำหรับไข่ตุ๋น เพราะไข่ตุ๋นคือคนสำคัญสำหรับหวาน แบบนี้น้องมันไม่ขึ้นคานไปตลอดชีวิตหรือ... ฮ่าๆ เพราะงั้นหวานต้องรักษาตัวให้หายนะ จะได้หาแฟนที่รักจริงกะเค้าซะที คิดถึงพี่ชีค ตอนนี้ไม่มีพี่ชีคเลย ฮือ... เจอกันวันพฤหัสค่ะ :)
:เฮ้อ:
กลัวมีอะไรเกิดขึ้นกับไข่ตุ๋นอีก ไม่ไว้ใจหวานจริงๆ :serius2:
จะว่าไปหวานนี่ ยึดติดกับไข่ตุ๋นเอามาก เพราะไข่ตุ๋นผ่านช่วงเวลาที่หวานเจ็บปวดเจียนตาย มากับหวาน ก็เข้าใจนะ แต่สงสารพี่ชีคคค
หวานคงทั้งรักทั้งเกลียดไข่ตุ๋น อิจฉาที่น้องมีแต่คนรักคนชม แทนที่จะทำตัวให้เหมือนน้อง ก็ทำตรงข้าม แล้วพอเกิดเหตุร้ายกับตัวเอง ก็เลยยิ่งรับสภาพตัวเองไม่ได้ไปใหญ่ และตอนนี้ก็ดูเหมือนอยากแย่งหรืออยากกีดกันคนที่สนใจไข่ตุ๋น
เหมือนอย่างที่สงสัยน่ะแหละว่า ไม่ใช่เพียงหวานเท่านั้นที่มีปัญหาทางจิต ไข่ตุ๋นเองก็เป็น แต่อาจจะอยู่ในระดับอ่อน แต่ก็ใช่ว่าจะไม่น่าเป็นห่วง หลังจากวิเคราะห์แล้วคิดว่า ตัวแปรสำคัญของเรื่องอยู่ที่หวาน เพราะถ้าหวานปล่อยวางได้ ไม่หวังจะกักไข่ตุ๋นไว้กับตัวเองคนเดียว น้องชายก็อาจจะสามารถมีความสุขกับคนที่รักได้ เอาใจช่วยให้ไข่ตุ๋น ชิณณะ หวาน และนายโต้งผ่านช่วงเวลาเลวร้ายนี้ไปได้นะคะ ปล. แต้งส์ ไจฟ์กับทีนะคะ
สงสารหวานในทุกเรื่องที่ผ่านมา แต่ก็ไม่เข้าใจว่าหวานต้องการอะไรจากน้อง หวงน้อง หรืออิจฉาน้องอันนี้แยกยากแฮะ :pig4: คะ
:เฮ้อ:
สงสารตุ๋นอ่ะ หวานก็หายเร็วๆเถอะ เฮ้อ
หวานดูเหมือนรักน้องแบบหวงแหน เก็บไว้กับตัวไม่แบ่งปันให้ใคร แต่ในขณะเดียวกันเหมือนหวานจะอิจฉาน้องนะ
อื้ออ บรรยากาศอึมครึมขึ้นเรื่อยๆแฮ่ะ :m29: ไข่ตุ๋นหนูชอบใครกันแน่ลูก!!!! :m12: รอนะฮะ :')
:กอด1:อึมครึมต่อไป
หวานรักมาก จึงระแวงมาก อ่านไปก็ไม่ได้กดดันอะไรมาก เพียงแต่รู้สึกว่าหวานรักน้องมากจริงๆ (แปลกเปล่า) :z3:
แอบกลัวว่าหวานจะไม่หยุดง่ายๆ ก็เข้าใจหวานอยู่ คนสำคัญเพียงคนเดียวในชีวิต เป็นใครก็ต้องกลัวจะเสียไปเป็นธรรมดา แม่เองก็เหมือนพยายามปรับตัว แต่ก็นะ คนในครอบครังถ้ามันไม่คุ้นเคยกันแล้ว มันจูนกันยากยิ่งกว่าคนภายนอกอีก หวังว่าไข่ตุ๋นจะปลอดภัยไปตลอดนะครับ
เราว่าหวานรู้ตัวนะ ว่ายากจะมีคนมารัก มีตุ๋นอยู่คนเดียว ก็เลยพยายามจะยึดเอาไว้ ไม่ขอเดาดีกว่า อ่านไปแบบเรื่อยๆ ก่อน
พยายามจะเข้าใจสกาว แต่อ่านไปอ่านมาก็ยังไม่ค่อยเข้าใจในตัวเธออยู่ดี ขอบคุณไจฟ์ทีค่ะ อิอิ
ไข่ตุ๋นคือชีวิตจิตใจของหวานสินะ
คงต้องให้เวลาหวานมากๆอ่ะนะ
ทำไมเราหวั่นใจว่า พี่หวานจะทำร้ายไข่ตุ๋นอีกรอบจัง มันทะแม่งๆ หวานมันเหมือนทะเล เงียบสงบก่อนพายุจะมา ฮะๆ คิดไปเองม๊างงง เนอะ~ คงไม่มีอะไรหรอกเนอะ น้องที..เนอะ~
นึกตอนจบของเรื่องไม่ออกเลย มันอกมครึมๆ หุๆ
ขอบคุณ
:กอด1: รักพี่โต้ง หาคนมาปลอบพี่แกด้วย :z2:
หวานน่ากลัวขึ้นทุกวัน ชักเป็นห่วงคุณพยาบาลกับแม่ของหวานซะแล้วซิ
บรรยากาศมันดูอึมครึมยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก
อึดอัดจัง ไข่ตุ๋นคงชิน แต่คนอ่านไม่ชิน ไข่หวานดึงไข่ตุ๋นไว้กับตัวจนอึดอัด อึมครึม สรุปว่า...ชื่อเรื่องคือเมฆฝนอึมครึมใช่ป่ะ
อาการหวานยังน่ากลัวอยู่เลย ยึดติดกับน้องชายเอามากๆ งี้ถ้าน้องจะมีครอบครัวคงต้องคิดหนักเลยสินะ ไม่ก็ต้องรักษาพี่ให้หายดีก่อน ไข่ตุ๋นกับพี่ชีคจะเป็นยังไงต่อไปกันนะ ในใจน้องเลือกไว้แล้วหรือยัง เพราะ ณ ตอนนี้ที่หวานยังไม่หายดี การเลือกชิณณะจะยิ่งทำให้แย่ลงหรือเปล่า แถมตำหนิติดตัวมามันก็ทำให้ยอมรับได้ยากนิดนึง ก็เคยเป็นผู้ชายของพี่น้องตัวเองมาก่อนนิ คิดๆดูถึงจะคนละวาระกัน แต่ก็เหมือนการใช้ผู้ชายคนเดียวกันกับพี่ตัวเองซะงั้นแน่ะ คงทำให้รู้สึกไม่ดี อันที่จริง ไม่รู้เพราะอะไรแต่มีความรู้สึกแบบว่าคล้ายๆจะแอบหมั่นไส้พี่ชีคแกอยู่ลึกๆน่ะค่ะ ส่วนตัวชอบพี่โต้งนะ แต่ดันยังไงก็คงไม่มีทางถึงตำแหน่งพระเอกแน่ๆ ให้เป็นพี่น้องกันแบบนี้ต่อไปก็ดีนะ อ้อ อยากรู้ด้วยว่าตกลงพี่หวานแกทำผิดจริงหรือเปล่า แล้วชะตากรรมของเจ้าคนที่หายตัวไปล่ะ?
เหนื่อยๆ อ่ะ
อาการของหวานเหมือนน้ำ ที่ต้องคอยเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลา หวานระแวงกลัวว่าจะมีใครมาพาตุ๋นที่เปรียบเสมือนคนที่อยู่ข้างเดียวกับตัวเองมาตลอด ตุ๋นเหมือนไม่มีสิทธิ์จะไปมีชีวิตของตัวเองเลยนะ หวานเหมือนหลอนประสาทตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่า คนนั้นคนนี้จะมาพาตุ๋นไป ถ้าตุ๋นไปตัวเองจะไม่มีใครเหลือเลย เหมือนจะสงสารแต่ก็ไม่น่าสงสาร ไม่รู้ดิ บอกอารมณ์ไม่ถูก :laugh: คำถามของหวานที่มักจะถามว่า คนนั้นคนนี้พูดอะไรกับตุ๋น บางทีเหมือนหวานจะระแวงว่าใครจะเล่าอะไรเกี่ยวกับตัวเองให้ตุ๋นฟัง บางครั้งฟังดูคล้ายพวกวัวสันหลังหวะยังไงไม่รู้ เพราะความผิดพลาดของคนนึง มันก่อกระทบกับใครหลายๆคน พ่อแม่ตัดสินใจพลาดที่ไม่เชื่อลูก ลูกเลยหวาดระแวงและไม่เชื่อใจ อาการของหวาน ไม่ควรพักฟื้นโดยไม่มีจิตแพทย์ดูแลเลยนะ หวานดูเสี่ยงต่อการกระทำอะไรบางอย่างโดยที่ไม่มีใครคาดคิด ส่วนตุ๋น ตอกย้ำตัวเองอยู่ตลอดว่าต้องรับผิดชอบ อะไรทำให้เป็นแบบนี้น้อออออออออ เม้นเสร็จ ถึงกับบอกตัวเองว่า เฮ้ยยย นี่นิยายเว่ยย อย่าเครียดๆ
ท่าทางหวานจะรักไข่ตุ๋นมาก น่าสงสารหวานอยู่เหมือนกันนะเนี่ย เฮ้ออออ เป็นกำลังใจให้ค่ะ +1 กับเป็ดก๊าบๆ ให้เเล้วนะคะ
หือ??? ไข่ตุ๋นรักใคร??? หวานหวงน้อง??? หรืออิจฉาน้อง??? แม่กับหวานจะคุยกันดีได้มั้ย??? โอ้ววววววว คำถามเยอะ รอตอนต่อไปมาคลายดีกว่า ฮี่ๆๆ ^^ แต่...ไขตุ๋นกลับ กทม แระ จะมีรัยสดชื่นๆๆมั้ยหนอ คิคิ ขอบคุณน้องชายทั้งสองจ้า ^^
อ่านแล้วมันก็ดูจะห้วนๆ สั้นๆ จริงแหละค่ะ แต่มันก็แบบนี้แหละ กระชับ แต่ยังไม่ค่อยเข้าใจ
อยากให้หวานหายดีไวๆ
สนุกจัง~ทุกตอนที่อ่านมันมีอะไรให้คิดตามตลอด ลุ้นว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง
อ่านตอนนี้แล้วมันอึดอัด เครียด กับทั้งหวานเองและไข่ตุ๋น สงสารไข่ตุ๋นนะสงสารหวานด้วย
เหมือนสกาวจะเชียร์โต้งให้ไข่ตุ๋นเลย แอร๊ยยยย บางทีสกาวก็เหมือนจะโอเค แต่บางทีก็บ้าเหมือนเดิม และที่สงสัยคือตกลงรักน้องหรืออิจฉาน้องกันแน่เนี่ย รอติดตามตอนต่อไปจ้า ^^
o1 เอิ่มแลดูไขตุ่นมึนๆงงๆอะรัยวซักอย่าง น้องตามใจหวานมากไปมั้ย เป็นกำลังใจให้พี่ชีค :3123:
ตอนที่ 11 นายทหารร่างใหญ่คนนั้น นั่งอยู่ที่ใต้ถุนอาคารเรียน ท่ามกลางโต๊ะไม้เรียงเป็นแถว ดูโดดเด่นชนิดที่สามารถมองเห็นได้ในทันทีที่เดินลงบันไดอาคารเรียนลงมา แต่กลับเป็นชายหนุ่มดวงตาเรียวยาว ที่ยืนเยื้องไปทางด้านหลังที่ดึงสายตาของไข่ตุ๋น เพราะการมองมาด้วยแววตาไม่น่าไว้วางใจ กับรอยยิ้มที่ยิ่งทำให้ไม่สบายใจ ไข่ตุ๋นกวาดตามองเห็นเพียงแวบเดียวก็ต้องหันไปมองทางอื่น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้สึกถึงสายตาที่ชวนคลื่นเหียน ขนาดมะพร้าวยังรู้สึกไม่้ดีกับคนๆ นี้จนต้องเอียงตัวมากระซิบกับไข่ตุ๋น “คนที่ยืนนั่นเหมือนงูพิษเลยว่ะ” ส่วนคนที่นั่งอยู่พอเห็นว่าไข่ตุ๋นอยู่ในกลุ่มนักศึกษาเดินลงมา ก็ลุกขึ้นยืนส่งยิ้มกว้าง รับไหว้ไข่ตุ๋นกับมะพร้าว "พี่เพิ่งรู้ว่ากลับมาจากเชียงใหม่แล้ว" ไข่ตุ๋นพยักหน้า ชวนให้นั่งคุยกัน แต่มะพร้าวรู้ตัว เดินเลี่ยงไปซื้อน้ำ "คุณชิณณะให้คุณก้องพาพยาบาลไปดูแลพี่หวาน แล้วก็รับผมกลับ" โต้งยังคงยิ้มกว้างแสดงว่ารู้แล้ว "ตอนที่ชีคบอกยังคิดว่าจะพักสักวัน" "ผมนอนในรถมาแล้ว" ไข่ตุ๋นบอกขณะที่เหลียวมองไปรอบๆ "ชีคไม่ได้มา" โต้งพูดขึ้น พอเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปวูบหนึ่ง ก็หัวเราะแกนๆ ....มันรู้ได้เอง ว่าหนุ่มตัวเล็กคนนี้มองหาใคร แล้วปากที่ตรงกับใจก็ทักไปทั้งที่้ไม่ควรทำ... "แต่เขาบอกคุณว่าผมกลับมาแล้ว" "แปลกใช่มั้ย" ไข่ตุ๋นกลับเงียบ โต้งก็เลยพูดต่อ "มันบอกเพราะพี่ถามมันทุกวันว่าเมื่อไหร่ไข่ตุ๋นจะกลับ" "แล้ว..." "บ่ายมีเรียนหรือเปล่า ไปกินข้าวกับพี่ได้มั้ย" ไข่ตุ๋นมองผ่านไปที่มะพร้าวที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะไม้อีกตัวแล้วบอก "บ่ายผมมีเรียน แต่ตอนนี้เที่ยงแล้ว" โต้งหันไปชวนมะพร้าว "งั้นเที่ยงนี้ไปกินข้าวกับพี่ เดี๋ยวพี่กลับมาส่ง" มะพร้าวรีบโบกมือ "พี่ไปกินด้วยกันเถอะครับ ผมกินแถวนี้ได้" ไข่ตุ๋นกลับตัดสินใจ "เรื่องด่วนหรือเปล่าครับ" "ไม่หรอก" ไข่ตุ๋นอยากถาม ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนแล้วทำไมต้องถามชิณณะทุกวัน และทำไมต้องมารอที่มหาวิทยาลัย แต่ดูท่าทีแล้วคิดว่าเรื่องที่ทำให้โต้งมาคงไม่ใช่เรื่องร้าย ไข่ตุ๋นพยักหน้า "ปกติผมกับมะพร้าวจะไปกินข้าวร้านข้างนอก บางวันจะกลับมากินขนมที่โรงกลาง ไปด้วยกันนะครับ" จนกระทั่งอาหารมื้อเที่ยงผ่านไป โดยที่ชายหนุ่มที่มากับโต้งแยกไปกินข้าวอีกโต๊ะ พอกลับมาที่หน้าคณะ มะพร้าวพยักหน้าบอกให้เพื่อนแยกไปคุยกับโต้งที่เก้าอี้หินอ่อน หน้าอาคารหลังเล็กใกล้กับตึกใหญ่ของคณะ ที่ดูเป็นสัดส่วนมากกว่า "เผื่อเป็นเรื่องลับ" หนุ่มตัวกลมกระซิบบอกเพื่อน "คุณจะถามผมเรื่องพี่หวานหรือครับ" ไข่ตุ๋นถามเมื่อนั่งลงข้างกัน "ดีขึ้นบ้างมั้ย" ไข่ตุ๋นบอกตามตรง "เขาไม่พูดเรื่องที่เขาถูกทำร้าย แต่ถามถึงคุณกับคุณชิณณะ" โต้งทำเสียงสูงด้วยความสงสัย "หือ เรื่องอะไร" "ก็อยากรู้ว่ารู้จักกันได้ไง" โต้งพยักหน้าเหมือนเข้าใจ "ขอสาบานด้วยเครื่องหมายที่ไหล่ พี่ไม่ได้มาหาไข่ตุ๋นกับหวานเพื่อชดใช้ในสิ่งที่เล็กกับเพื่อนทำกับหวาน หรือเพราะข้อสงสัยว่าหวานทำอะไรกับเล็ก แต่พี่มาหาไข่ตุ๋นเพราะ....ตัวของไข่ตุ๋นเอง" ดวงตาสีเข้มหันมามองหนุ่มตัวเล็ก "พี่ลังเลมาตลอดว่า ควรจะพูดหรือควรจะใช้การกระทำพิสูจน์ตัวเอง ควรให้เวลาศึกษากันและกันไปก่อน แต่เหมือนยิ่งนาน ยิ่งมองเห็นอุปสรรค" ไข่ตุ๋นรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังเต้นแรง พอจะเดาสิ่งที่โต้งกำลังจะพูดได้ "พี่รักไข่ตุ๋น" "แต่ว่า..." ไข่ตุ๋นตอบทันที โต้งพยักหน้าทั้งพูดสวนก่อนที่ไข่ตุ๋นจะพูดปฏิเสธ "พี่รู้ว่ามันแทบเป็นไปไม่ได้ ไม่ว่าใครก็ไม่อยากคบกับพี่ชายของคนที่ทำร้ายพี่สาวของตัวเราเองทั้งนั้น แต่ถ้าจะให้พี่เก็บไว้ในใจ มันก็ยิ่งทรมาน พี่ชอบไข่ตุ๋นทั้งที่รู้ว่าไขุ่๋ตุ๋นมีชีคอยู่" "คุณชิณณะ ก็เป็นเรื่องที่แทบเป็นไปไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละครับ พี่สาวผมหลอกเขา เอาเงิน เอาของๆ เขามา" โต้งนิ่งเงียบไปชั่ววินาที "เหมือนเรากำลังใช้เหตุผลตัดสินความรัก" ไข่ตุ๋นส่ายหน้า "เงื่อนไขของเรามันมาก่อนความรู้สึกทั้งหมดนะครับ มันมากเสียจนผมไม่กล้าแม้แต่จะอยากรู้เรื่องส่วนตัวของคุณและคุณชิณณะ" นายทหารตัวโตได้แต่ส่ายหน้า "แปลกจริงๆ ทั้งที่เตรียมตัวเตรียมใจมาตั้งแต่แรก แต่ก็ยังเจ็บอยู่ดี" น้ำเสียงและสีหน้าผิดหวังของโต้งทำให้ไข่ตุ๋นต้องหันไปมองทางอื่น "ผมเชื่อมาตลอดว่า คุณเห็นผมเป็นตัวแทนของเล็ก" "เพราะการที่ชีคพาไข่ตุ๋นไปดูแลแม่น่ะหรือ" "ครับ เพราะผมอายุใกล้เคียงกัน" "อายุใกล้เคียงกันก็จริง แต่ไข่ตุ๋นไม่มีอะไรที่เหมือนกับเล็ก และไม่ได้เป็นเหรียญอีกด้านของเล็ก ชีคมันก็ไม่ได้แนะนำอะไรมากไปกว่ามีน้องที่ไว้ใจได้ แต่ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับแม่ว่า อยากไว้ใจไข่ตุ๋นหรือเปล่า" โต้งพูดเหมือนกับที่ชิณณะบอกไว้ก่อนหน้านี้ ปกติไข่ตุ๋นไม่ใช่คนช่างพูด แต่ก็รู้ว่าควรทำความเข้าใจ และไม่ควรปล่อยให้เรื่องราวค้างคาต่อไปอีก "ผมขอโทษ" "ไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษ เพราะ.......พี่บอกตัวเองให้ตัดใจอยู่ทุกวัน สารพัดเหตุผลที่จะบอกตัวเอง แต่ก็ยังคิดถึงอยู่ทุกวัน เป็นห่วงตลอดเวลา ด่าตัวเองว่าทำไมวันนั้นถึงไม่ขอตามขึ้นไปส่งไข่ตุ๋นที่ห้อง แต่สุดท้าย..." "วันหนึ่งคุณจะพบคนที่คุณสามารถอยู่ด้วยกันได้โดยที่ไม่มีคำถาม ไม่มีอดีตที่อยากกลับไปแก้ไข" ไข่ตุ๋นลุกขึ้นยืน ทำให้โต้งลุกตาม แล้วเดินกลับไปที่รถ ยิ้มของโต้งดูเศร้า จนไข่ตุ๋นไม่สบายใจ "ผมขอโทษ" "ถ้าไข่ตุ๋นรู้สึกไม่ดีที่ต้องปฏิเสธพี่ งั้นพี่ขอเอาเปรียบไข่ตุ๋นสักเรื่องสองเรื่องได้มั้ย" ไข่ตุ๋นกะพริบตางงๆ "จะให้ผมทำอะไรหรือครับ" "ห้ามเรียกว่าพี่ว่าคุณ" ไข่ตุ๋นคลี่ยิ้ม "ครับ" "แล้วก็...ช่วยเป็นน้องชายของพี่ไปก่อน อย่าเพิ่งรีบหันหลังให้พี่ทันทีที่ปฏิเสธพี่ ได้มั้ย" "ครับ" ไข่ตุ๋นรับคำ แล้วเดินกลับมาที่คณะ ในสมองมีแต่เรื่องมากมายที่มันพันกันแน่น แต่เมื่อเดินกลับมาที่คณะ มะพร้าวยืนรออยู่ "เรื่องเครียดหรือวะ" "อือ" "ท่าทางเหมือนสารภาพรักแล้วโดนปฏิเสธ" เป็นคำทายที่ทำให้ไข่ตุ๋นต้องมองหน้าเพื่อน มะพร้าวถึงกับอ้าปากเหวอ "อะ จิง ดิ" "หยุดเลย มันเป็นไปไม่ได้" มะพร้าวดึงแขนเพื่อนมากระซิบใกล้ๆ "รู้มั้ยว่าเพราะอะไรกูถึงทำนายแบบนั้น" ไข่ตุ๋นหันมามองเพื่อน "เพราะมึงน่ะแหละ อาการของมึงมันดูหนักใจ เครียด แล้วก็เครียด” ไข่ตุ๋นถอนหายใจแรงๆ “ไปเรียนกันเถอะ” เลิกเรียนไข่ตุ๋นกำลังจะกลับไปที่ห้องพักเหมือนเคย แต่พอมีโทรศัพท์เข้ามาหาก็กลับกดรับ คนที่อยู่ปลายสายบอกว่าเพิ่งประชุมเสร็จ ก็เลยนัดให้มาหาที่บริษัท ชายในชุดสีดำที่ยืนอยู่ด้านหน้าตึกแทบจะเข้ามาเปิดประตูรถแท็กซี่ให้ในทันทีที่รถจอด แถมยังจะจ่ายเงินค่ารถให้ด้วย พอไข่ตุ๋นบอกว่าไม่ต้อง อีกฝ่ายก็บอกว่า เจ้านายให้เงินค่ารถไว้ แล้วก็รีบพาเข้าไปด้านในอาคาร เมื่อเดินตามหลังมา ถึงได้เห็นเครื่องมือสื่อสารของชายคนนี้ กับท่าทางระวังภัย ทำให้พอจะคาดเดาได้ว่า น่าจะเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยส่วนตัว ตั้งแต่พบเจอกับชิณณะมานานหลายเดือน นี่เป็นครั้งแรกที่ไข่ตุ๋นเห็นเจ้าหน้าที่คนนี้ "พี่อยู่กับคุณชิณณะมานานแล้วหรือครับ ผมชื่อไข่ตุ๋นนะครับ" "ผมอยู่กับคุณชิณณะมา 5 ปีแล้วครับ" "หรือครับ" “เจ้านายมักใช้ให้ผมไปทำงานข้างนอก แต่หลายครั้งที่เจ้านายมาพบคุณไข่ตุ๋นผมก็อยู่ใกล้ๆ แต่คุณไม่เห็นผมเอง” “พี่เป็นการ์ดของคุณชิณณะใช่มั้ยครับ” ชัยยิ้มกว้าง “ตอนแรกที่คุณโต้งส่งผมมา ก็ให้ผมทำหน้าที่นั้นน่ะแหละครับ แต่อยู่ๆ ไปผมก็เหมือนทุกคนรอบตัวเจ้านาย คือทำได้หมดทุกอย่าง” ท่าทีของชัยดูแตกต่างกับผู้ชายอีกคนที่ติดตามโต้งตลอดเวลา เพราะขณะที่ชัยดูไว้ใจได้ แต่กับคนนั้นกลับดูน่ากลัว ไม่น่าไว้ใจจนไม่เข้าใจว่าทำไมโต้งถึงให้คนบุคลิกแบบนั้นอยู่ข้างตัว เมื่อมาถึงประตูห้องทำงานที่กรุกระจกโดยรอบ ทำให้มองเห็นคนที่กำลังตรวจสอบเอกสารอย่างเคร่งเครียดอยู่กับใครอีกหลายคนในห้อง รวมถึงก้องที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ไข่ตุ๋นก็เดินเลี่ยงไปที่โซฟารับแขกหน้าห้อง แต่คนที่เดินนำมา เคาะประตูห้องแล้วเปิดประตูให้เดินเข้าไป ชิณณะเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้าง รับไหว้ไข่ตุ๋นที่ไหว้ทุกคนในห้อง "รอพี่แป๊บเดียว ชัยบอกกิ๊บเอาคุกกี้มาให้น้องด้วย" "ครับเจ้านาย" ชัย ที่เป็นคนไปรอรับไข่ตุ๋นมารับคำทันทีแล้วเดินออกไป ครู่เดียว ชัยก็กลับมาพร้อมกับแม่บ้าน และเครื่องดื่ม นั่งฟังชิณณะคุยงานอีกเกือบครึ่งชั่วโมง ถึงได้รู้ว่านอกจากก้องแล้ว ชิณณะยังมีเลขาฯ อีก 2 คนเป็นผู้หญิง และชายที่ดูมีอายุมากกว่าชิณณะทั้งคู่ รอจนกระทั่งทุกคนออกไปจากห้อง ชิณณะถึงได้เดินมานั่งข้างๆ ที่โซฟาตัวเดียวกัน “หิวหรือเปล่า” เด็กหนุ่มส่ายหน้า เปิดกระเป๋าสะพายหลัง หยิบห่อผ้าสีเข้มมาส่งให้ “อะไร” ชิณณะถามโดยที่ยังไม่รับห่อผ้ามา “มีสร้อยทองของผม กับแหวน แล้วก็พระ มันคงยังไม่พอ แต่ถ้าคุณจะกรุณา ช่วยรับผมทำงานพิเศษที่นี่ได้มั้ยครับ” ดวงตาสีเข้มที่มองมานิ่งๆ ทำให้ไข่ตุ๋นได้แต่ก้มมองมือตัวเองที่ถือห่อผ้าไว้ “ช่วยรับไว้..ได้..มั้ย...ครับ...” “ไม่” น้ำเสียงเข้มจนผิดหูทำให้ไข่ตุ๋นกัดปากแน่น พยายามรวบรวมความกล้า ความมั่นใจที่มันหดหายไปตั้งแต่เห็นสายตาคู่นั้น “ทำไมไข่ตุ๋นถึงเป็นคนที่พูดไม่รู้เรื่อง” “ผมบอกคุณแล้วว่าผมจะรวบรวมใช้คืนให้” ชิณณะต้องเบนสายตาออกไปมองผ่านหน้าต่าง ก่อนที่จะพูดจารุนแรงต่อกัน “พี่บอกให้ไข่ตุ๋นทำงานให้” “แต่ผมไปดูคุณหญิงให้คุณไม่ได้แล้ว แถมยังมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นมาทั้งค่าโรงพยาบาลผม ค่าพยาบาลของพี่ ค่าที่พักที่รีสอร์ตนั่นอีก ทีแรกผมคิดว่าพ่อจองไว้สักอาทิตย์ แต่เขาบอกว่าคุณจองไว้ 2 เดือน ผมไม่รู้ว่า...จะหาจากไหนมาใช้คืน..คุณ..” ไข่ตุ๋นกลืนก้อนสะอื้นที่มันตีขึ้นมาจนจุกคอ แต่ก่อนที่น้ำตาจะร่วงลงมา มือใหญ่ก็โน้มคอเข้ามาซุกหน้าอยู่ที่ไหล่กว้าง “ตั้งแต่แรกก็รู้แล้วว่า เป็นคนเจ้าทิฐิ ทั้งหยิ่ง ปิดกั้นตัวเอง แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้” “ผม....แค่...” ไข่ตุ๋นซบหน้านิ่ง รู้ตัวว่ามือใหญ่รั้งเอวเข้ามาใกล้ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน “พี่เอาของคุณ..มา...” “แต่ตอนนี้พี่ไม่ได้อยากได้คืนแล้ว” “แต่เขาเอาของคุณมา” “ไข่ตุ๋น!” เสียงดุดังอยู่ข้างหูแต่ยังไม่คลายมือออก “ผมขอบคุณที่คุณไม่แจ้งความ แต่ยังไงผมก็อยากใช้คืน...” “ไม่” “ผมขอร้อง ช่วยรับของพวกนี้ไว้ได้มั้ยครับ....ผมขอร้อง...” ดวงตาที่กำลังมองมาทำให้คนตัวโตทำอะไรไม่ถูกได้เหมือนกัน เพราะมันเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ “พี่ย้ำกับไข่ตุ๋นอีกครั้งนะ ส่วนหนึ่งพี่ให้สกาวไปเอง” “แต่ประเด็นคือเขาหลอกคุณ” “ไข่ตุ๋น” “เว้นแต่...คุณชอบพี่สาวผม” “ไม่” “แล้วทำไมไม่เอาคืน” “เพราะมันคนละเรื่องกัน แล้วก็คนละคนกันด้วย” ไข่ตุ๋นจ้องมองนิ่งๆ แล้ววนกลับไปที่เรื่องที่ตั้งใจไว้ “ช่วยรับของนี้ไว้ด้วยเถอะนะครับ” ชิณณะคว้าห่อของในมือไข่ตุ๋นมาเหมือนกับกระชากมาจากมือ ดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยความโกรธ “มันยังไม่พอ ไข่ตุ๋นยังต้องทำงานให้พี่อีก” ไข่ตุ๋นพยักหน้า “พูดกับพี่ อย่าใช้ท่าทาง อย่าใช้สายตา” “ครับ” “ดี” ชิณณะบอกแล้วลุกขึ้น “ไปล้างหน้า แล้วออกไปด้วยกัน” ไข่ตุ๋นลุกขึ้นยืน แต่รู้สึกตัวเมื่ออีกคนหันมามองตรงๆ “เอ่อ...ครับ” เมื่อไข่ตุ๋นเข้าไปในห้องน้ำ คนตัวโตถึงกับกุมขมับ ก้องแง้มประตูโผล่หน้าเข้ามาแซว “ไหวมั้ยครับเจ้านาย” “ไปทำงาน!” “ผมทำงานอยู่นี่ไง” ชิณณะทำเหมือนเคี้ยวฟันเดินมาหาเลขาฯ ไฮเปอร์ “แอบฟังคนคุยกันเนี่ยนะทำงาน” “โห ไม่เห็นต้องแอบ อย่าลืมสิครับว่าห้องเจ้านายเป็นกระจก แล้วเสียงดังขนาดนี้” คนตัวโตเดินออกมาถึงประตูแล้วสั่งข้ามไปหาชัย “เดี๋ยวฉันจะกลับบ้าน ฝากบอกที่บ้านช่วยเตรียมอาหารเผื่อน้องด้วย” “ครับ” ชัยรับคำสั่งแล้วกดโทรศัพท์ แต่ก้องหันมาหาเจ้านาย “แล้วเจ้านายไม่มีงานสืบ งานเฝ้าให้ผมทำอีกแล้วหรือ” ชิณณะหันไปมองประตูห้องน้ำ ขณะที่บอกกับก้อง “ไม่ ฉันรู้ในสิ่งที่ควรจะรู้แล้ว” “แต่ยังไม่รู้เลยว่า คุณสกาวเอาเงินไปทำอะไรนะครับ” “ฉันรู้แล้ว” ชิณณะย้ำ แล้วหันไปบอกเลขาฯ อีก 2 คนว่าเสร็จงานก็ให้กลับบ้านได้ “อีกนิดนะครับ” ก้องท้วงก่อนที่เจ้านายจะปิดประตูห้อง “พรุ่งนี้ผมนัดเด็กไว้ให้เจ้านาย ยกเลิกมั้ยครับ” “ใคร” “แต้วครับ” “ไม่เป็นไร ไม่ต้องยกเลิก” “อ้าว..ก็...” ก้องชี้ไปที่ประตูห้องน้ำ แล้วทำเป็นบ่นให้ได้ยิน “บ้านแตกไม่รู้ด้วย” แต่ชิณณะกลับหัวเราะเบาๆ หันกลับไปเก็บโต๊ะทำงาน ไข่ตุ๋นเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วคว้ากระเป๋าเตรียมพร้อมทำตามคำสั่ง ตอนที่ชิณณะเลี้ยวรถเข้าซอย ไข่ตุ๋นเพียงแค่หันมามอง แล้วก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกหรือมีคำถาม เมื่อเลี้ยวรถเข้าบ้าน มีแต่เพียงอาการขมวดคิ้ว ในตอนที่เดินลงมาจากรถแล้วเห็นรถของตัวเองจอดอยู่ในโรงรถ พอเข้ามาในบ้านชิณณะก็ตรงไปล้างมือ แล้วกลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร ที่ไข่ตุ๋นทำ ก็มีเพียงการทำตามต่อไป ให้คิดยังไงก็ไม่เข้าใจว่า เขาให้ตามมาทำไม เพราะพอกินข้าวเสร็จ ชิณณะก็กลับขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ขับรถไปส่งที่คอนโดฯ แล้วก็ไปงานต่อ แล้วก็บอกว่า วันพรุ่งนี้เลิกเรียนให้มาหาที่บริษัท เพียงแต่วันถัดมาไม่เหมือนเดิม เพราะชัยเป็นคนขับรถพาชิณณะกับไข่ตุ๋นไปที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เมื่อเดินผ่านล็อบบี้ สาวสวยในเครื่องแบบนักศึกษาเดินเข้ามาหาชิณณะยกมือไหว้ แต่หันมาส่งยิ้มหวานทักทายไข่ตุ๋น ท่าทางเหมือนเพื่อนเก่าที่พอเจอกันก็อยากคุยกัน แต่ไข่ตุ๋นมั่นใจว่าเพิ่งเคยพบกับหญิงสาวคนนี้เป็นครั้งแรก ชิณณะหันไปหาชัย และบอกให้พาไข่ตุ๋นไปนั่งรอที่ร้านอาหารในโรงแรม หญิงสาวยังคงหันมามองไข่ตุ๋น แล้วหันไปถามชิณณะ “ไม่ให้ไข่ตุ๋นไปด้วยหรือคะ” “ไม่ รีบๆ ไปกันเถอะ” ถึงจะสะดุดหูที่หญิงสาวคนนี้รู้จักชื่อ แต่มันก็ยังบรรยายความรู้สึกได้ยาก ตอนที่เห็นทั้ง 2 คนเดินคู่กันไป รู้สึกตัวก็ตอนที่ชัยแตะที่ข้อศอก พร้อมกับเรียกชื่อ “คุณไข่ตุ๋นครับ” “อะ ครับ” “ไปที่ร้านอาหารกันดีกว่าครับ” อาการคิดอะไรไม่ออกยังคงอยู่ แม้อาหารจะวางอยู่ข้างหน้า ตักใส่ปากตามที่ชัยแนะนำแต่ก็ไม่รู้รสชาติ ไม่รู้สึกอะไรเลย จนออกมานั่งที่สวนหย่อมเล็กๆ ด้านนอกโรงแรม กระทั่งชัยพากลับมาที่รถ แล้วเห็นชิณณะเดินออกมาจากโรงแรม เข้ามาในรถนั่งข้างกัน ไข่ตุ๋นก็ได้แต่หันไปมองนอกรถ แล้วก็ทำตามที่ชิณณะบอกจนกระทั่งรถมาส่งที่หน้าคอนโดฯ ช่องว่างระหว่าง 2 คนกำลังขยายตัวมากขึ้นเรื่อยๆ ไข่ตุ๋นไม่ใช่คนที่เล่าเรื่องส่วนตัวให้เพื่อนฟัง ส่วนมะพร้าวก็ไม่ใช่เพื่อนที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องส่วนตัวของเพื่อนประเภทที่ต้องรู้ให้ได้เดี๋ยวนี้ ทุกทีที่ผ่านมา จะใช้วิธีชวนคุยชวนถามไปเรื่อยตอบก็ตอบ ไม่ตอบวันนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยถามใหม่ แต่อาการนิ่งเงียบของไข่ตุ๋นที่มันเงียบจนผิดปกติ ทำให้มะพร้าวต้องพยายามกดดันให้เพื่อนพูดมากกว่าเคย “กูไม่ได้อยากล้ำเส้น ข้ามกรอบที่มึงวางไว้ แต่ถ้ามึงเก็บทุกเรื่องไว้แบบนี้ มันจะไม่ดีกับมึงเองนะ ตั้งแต่เรื่องพี่หวานแล้ว มาถึงเรื่องทหารที่มาหามึงเมื่อวันก่อน แล้วมาวันนี้มึงก็เหมือนคนใจลอยกึ่งเครียด ไม่พูดไม่จาแบบนี้ กูเฉยไม่ได้แล้วนะโว้ย” ไข่ตุ๋นหันมามองหน้าเพื่อนแล้วยิ้มอ่อนๆ “ขอบใจ คงเพราะกูเก็บทุกเรื่องไว้หมดอย่างที่มึงว่า กูก็เลยเป็นแบบนี้” “มึงจะเครียดลงกระเพาะเข้าสักวัน” “คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” ไข่ตุ๋นบอกแล้วก็เงียบ ...เออ ไม่เล่า เดี๋ยวหมดคาบนี้ กูถามอีกทีก็ได้วะ... แต่คนที่ไข่ตุ๋นเล่าเรื่องให้ฟังคือน้าเก้งที่นิ่งเงียบไปเมื่อฟังเรื่องของหวานจบลงถึงตรงที่รีสอร์ต “น้าว่า ไอ้หวานมันไม่ได้สำนึกหรอกว่า ตัวมันเองน่ะแหละคือคนที่เลือกทางเดินผิด แล้วไม่คิดที่จะเดินกลับหรือเลี้ยวไปทางอื่น” “แต่ผมก็มีส่วนผิดที่ไม่ได้ช่วยให้เต็มที่มาตั้งแต่แรก” “คนรอบตัวน่ะมันเป็นเรื่องรอง ตัวเราเองนี่แหละที่เลือกมันเอง” น้าเก้งอธิบาย โดยการยกตัวอย่างตัวเองกับเมียที่เลือกเปิดร้านเหล้าแบบนี้ที่แทบไม่มีกำไร แทนที่จะทำอย่างอื่นที่สามารถหาเลี้ยงตัวเองได้สบายกว่า “หวานมันก็รู้ตัวตลอดว่ามันโดนคนพวกนั้นเอารูปถ่ายมาแบล็กเมล์ให้มันไปนอนด้วย หรือให้มันไปนอนกับคนอื่น มันไม่ไปก็ได้ ไม่เห็นต้องสนใจ อย่างไอ้ร้านที่มันมีโคโยตี้นั่น มันทำอะไรกันต่อหน้าคนตั้งมากมาย ถ่ายคลิปก็ถ่ายไป แล้วไปอัพไปโหลดที่ไหน ไม่เห็นว่ามันจะกลัวอะไร” น้าเก้งหมายถึงคลับที่ตั้งอยู่ห่างออกไป “แกเอาคนแถวนี้กับตัวแกไปเปรียบเทียบได้ไง” น้าสาวเกาะขอบหน้าต่างส่งอาหารยืนคุยมาจากในครัว “คนเราไม่เหมือนกัน แล้วไอ้หวานนิสัยเดิมมันก็ไม่เคยมองเห็นหัวใครอยู่แล้ว พอโดนคนทำแบบนี้ถ้าไม่เสียศูนย์ไปเลยก็มั่นใจไร้สติแบบพวกดารา” น้าเก้งทำยักไหล่ “ก็คงอย่างนั้น มันคงเสียฟอร์มเสียหน้า อับอายผู้คน แต่ไอ้ความคิดรวบยอดที่มาสรุปตรงที่ว่าหวงน้องไม่อยากให้น้องเห็นคนอื่นดีกว่ามัน ถึงขนาดที่วางยาน้องแล้วจะฆ่าตัวตายไปตามกันแบบนี้มันก็สมควรที่จะต้องไปคุยกับจิตแพทย์” น้าเก้งรีบอธิบายต่อ “ในทางหมอเขาว่า เราทุกคนมีความเป็นจิตอ่อนๆ อยู่ในตัว แต่บางทีมันก็พัดผ่านออกไปเหมือนสายลม บางทีมันก็จะเป็นพายุทอร์นาโดอยู่ในใจ ระดับความรุนแรงมันก็ต่างกันไปแล้วแต่สิ่งที่รับเข้ามา แกเองก็เหมือนกัน จมอยู่กับเรื่องพี่สาว เดี๋ยวก็ได้ไปหาจิตแพทย์ด้วยกัน” “จิตวิทยาร้านเหล้า” น้าสาวแซวมาจากในครัว ทำให้น้าเก้งหัวเราะร่วน “เออ นั่นแหละ” น้าชายหันไปยิ้มให้กับลูกค้าที่เดินเข้ามาในร้าน “พอมาถึงตอนนี้ ไอ้หวานมันออกไปห่างจากสังคม จากสายตาของผู้คนที่มันหวาดระแวงว่าคอยทำร้าย คอยนินทามันแล้วยังได้คุยกับหมอ ได้พัก แต่แกยังต้องเดินไปข้างหน้า ถ้าอยากชดเชยให้กับหวาน แกก็ต้องทำชีวิตให้ดี จะได้ทำงานมีเงินเดือนไปจ่ายค่าหมอค่ายาให้มันไง” น้าเก้งเดินไปรับออเดอร์จากลูกค้า เวลาผ่านไปเกือบ 5 ทุ่มชิณณะเดินเข้ามาในร้าน สั่งเบียร์ตั้งแต่ที่หน้าเคาน์เตอร์ แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเดิม ไข่ตุ๋นก็หยิบเบียร์ตามที่สั่ง แต่น้าสาวส่งจานหมูย่างมาให้แกล้มเหล้าด้วย คิดเข้าข้างตัวเองว่า ไม่ใช่คนช่างคุย ไม่รู้จะชวนคุยอะไร วางของให้แล้วก็ไปทำอย่างอื่น ปล่อยให้เป็นหน้าที่น้าเก้งแล้วกัน จนกระทั่งน้าเก้งที่เดินออกไปเอาของข้างนอกกลับเข้ามาในร้าน เดินผ่านไข่ตุ๋นแล้วทำทีหยิบขวดเบียร์ไปนั่งคุยกับชิณณะ ท่าทางเรียบเรื่อยเหมือนไม่ได้ตั้งใจเลยสักนิด หลังการไต่ถามสารทุกข์สุกดิบไปเรื่อยน้าเก้งก็เข้าเรื่อง “ไอ้ตุ๋นมันมีปัญหาเรื่องเงินหรือเปล่า” “ไม่นี่ครับ” ชิณณะตอบ น้าเก้งพยักหน้า “ผมออกไปหลังร้านไม่เห็นรถมัน คิดว่ามันมีปัญหาเรื่องเงิน ไม่อยากให้มันเป็นเหมือนไอ้หวาน หรือเด็กใจแตกแถวนี้” คนตัวโตหันไปมองคนที่มองมาจากหน้าครัว เพราะช่วยน้าสาวทำงานอยู่ “รถไข่ตุ๋นอยู่ที่บ้านผมน่ะครับ” “อ้อ...” น้าเก้งผ่อนลมหายใจยาว “งั้นก็แล้วไป รถนั่นพ่อมันดาวน์ให้ แต่มันส่งของมันเองนะ” น้ำเสียงของน้าชายเต็มไปด้วยความภูมิใจในตัวหลานชายอย่างไม่ปิดบัง “ก็อยากให้ลูกได้ใช้ด้วยกันน่ะแหละ แต่หวานมันไม่ชอบ ติว่ารถเล็ก อยากได้บีเอ็ม รถหรู” ก่อนที่น้าเก้งจะลุกไปยังไม่ลืมทิ้งท้าย “บอกตามตรง ว่าผมติดใจอยู่นิดหน่อย ที่คุณมาเฝ้ามารับมัน เพราะผู้ชายเหมือนกัน แต่พอมาคิดอีกที มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับสังคมที่เราอยู่ ที่สำคัญก็คือ คุณเป็นผู้ใหญ่สามารถนำทางไอ้ไข่ตุ๋นไปในทางที่ดีได้ มากกว่าทิ้งมันไว้ตามลำพังในเมืองใหญ่ ผมไม่อยากให้มันเป็นเหมือนไอ้หวาน” “ไข่ตุ๋นไม่เหมือนหวานหรอกครับ ต่อให้ไม่มีผม เขาก็ไม่มีวันเดินเส้นทางนั้น น้าเลี้ยงเขามา น้าย่อมรู้จักเขาดีกว่าผม” ชิณณะเรียกหวานตามที่น้าเก้งเรียก ทั้งที่คุ้นกับชื่อสกาวมากกว่า น้าเก้งหัวเราะหึหึ ยกขวดเบียร์ชี้หน้านักธุรกิจใหญ่ “คุณนี่มันร้าย......” จากเรื่องที่ไข่ตุ๋นเล่าให้ฟัง จนถึงนิสัยของไข่ตุ๋นเอง และด้วยบุคลิกของชิณณะ บางทีการฝากไข่ตุ๋นไว้กับชิณณะคงไม่ใช่การฝากปลาย่างไว้กับแมว====จบตอนที่ 11==== ขอผมฟ้องบ้่างได้มั้ย มีเด็กแถวนี้ไม่ค่อยชอบพาร์ทที่เกี่ยวกับโต้ง เขาชอบร้องเป็นเพลงว่า "น้ำเน่าๆๆๆ" ก็นะ มันก็ต้องมีอะไรแบบนี้บ้่าง ไม่้งั้นก็เครียดแย่ ขอบคุณที่ติดตามครับ ผมกันวันเสาร์ครับ
กำลังอ่านกระทู้เก่าๆในห้องพูดคุยตอน"ไทยบอยโสล๊ว" (สนุกมาก^^) ก็เห็นคุณไจฟ์ออนอยู่ ... ต้องอัพแล้วแน่ๆ ขอไปอ่านก่อนค่ะ! .......... ความรู้สึกแรกที่อ่านจบคือ ชอบมะพร้าวมากๆ ลักษณะเหมือนมิกกี้ในเรื่อง Don't leave me alone เป็นเพื่อนที่ดี เข้าใจ เป็นกำลังใจให้เพื่อนตลอด แต่ที่ไม่เข้าใจก็ชิณณะ ทำไมทำอย่างนั้นล่ะคะ (ปลดปล่อยหรืออะไร?) นี่ก็คิดเองจากรูปการณ์ ท้ายๆชอบน้าเก้งค่ะ เป็นผู้ใหญ่ที่มีประสบการณ์จริงๆ รอความเป็นไปต่อไปค่ะ
:กอด1:
:กอด1:อึมครึมต่อไป
ไข่ตุ๋นดูปิดกั้นตัวเองมากจริงๆ แอบสงสารพี่ชีคเบาๆ
อ๊อยยยยย~ จะบ้าตายกับคู่นี้ ไข่ตุ๋น มันทิฐิติดมาจากใครฟระ!!! เครียดเรื่องพี่หวาน ก็รู้อยู่นะ แต่เอาอะไรมาตัดสิน ว่าเรื่องตัวเองกับพี่ชีคเป็นไปไม่ได้ สงสารตัวเองบ้าง ตุ๋นไม่ใช่คนที่เอาเงินพี่ชีคไปซะหน่อย สงสารพี่ชีคด้วย เครียดตามง่ะ~~~
ตัวละครใหม่อีก 2 แต้วกับชัย สองคนนี้จะเป็นคนที่คลายปมบางส่วนรึป่าว ?? "น้ำเน่า"ของเด็กน้อย พี่ว่าน้องไจฟ์น่าจะสวนกลับไปว่า ถึงน้ำจะเน่า แต่ก็เห็นเงาจันทร์นะ #เพิ่มดีกรีความเน่า 55 :laugh:
อ่านแล้วอึดอัด เหมือนอะไรมาทับในอก แต่ก็ติดอยากอ่านต่อไป แง่มๆ :z3: :z3: :z3: :z3:
เมื่อไหร่ไข่ตุ๋นจะยอมเปิดใจกับชีคบ้าง คนเราทุ่มใจไปเท่าไรก็อยากได้คืนบ้างนะ
เครียดแทนไข่ตุ๋นจัง
รอจ้า
:เฮ้อ: ไข่ตุ๋นอาจจะทิฐิมากไป หรือเก็บกดอันนี้ก็ไม่รู้... แต่ถ้ามองว่าการที่ได้เห็นพี่สาวตัวเองเข้าใกล้ชิณณะขนาดนั้น(ตอนในครัว) กับการที่มาเห็นชิณณะเรียกเเต๊วมาหา... แล้วหายไปด้วยกัน กว่าจะกลับมาไข่ตุ๋นก็กินข้าวเสร็จเเล้ว... แล้วจะเรียกไข่ตุ๋นมาทำไม (เรียกมาดูพฤติกรรมตัวเองเรอะ... :m31: ตอนนี้ใจเริ่มเอียงไปหาพี่โต้งเเล้ว... เน่าๆแต่เฮียแกก็ต่อสู้กับจิตใจตัวเองจนยอมรับว่าชอบไข่ตุ๋นนะเออ :กอด1:
คาใจกับการ์ดคนนั้น... เปิดตัวมาทำให้เรารู้สึกแปลกๆ เลยว่ามีลับลมคมในอะไรซ่อนไว้ใช่มั้ย
:call: :call: :call:
บางทีการอ่านและเดาใจนักเขียนก็ทำให้เราได้ลุ้น ว่า.. เอ๊ มันจะอย่างไรรอต่อไป เพราะงั้น เดาใจต่อไป ชอบทุกการบรรยายนะ อย่างน้าเก่งกับเมีย ก็ชอบ ดีนะที่เราชอบพี่โต้ง พระเอก(ในนิยาย)ดีอ้ะ
เอ่ออออ....ชิณณะง้อน้องแล้วใช่ไม๊เนี่ย เหอะๆๆ ทำน้องเสียใจอีกต่างหาก สงสารโต้งด้วย มะพร้าวน่ารักมาก ชอบอ่ะ 555 ยังคงอึมครึมกันต่อไป ++จ้า
ไข่ตุ๋นนี้ดื้อจริงๆ
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ :กอด1:
ตอนนี้ระแวงคนติดตามโต้งค่อนข้างมากล่ะ กลัวว่าจะนำอะไรร้ายๆมาให้ไข่ตุ๋น หรือจะเป็นตัวปัญหาตัวต่อไปของไข่ตุ๋น ทำยังไงจะให้ไข่ตุ๋นคิดให้น้อยลง และรู้จักที่จะระบายสิ่งปฏิกูลต่างๆที่เข้ามาในชีวิตบ้าง คนเราต่อให้เข้มแข็งขนาดไหน แต่ถ้าเก็บทุกเรื่องทุกสิ่งมาไว้กับตัว มาเป็นภาระแบบนี้ มีสิทธื์ป่วยทางจิตได้นะ ปล่อยวางบ้างเถอะไข่ตุ๋นเอ๊ย แล้วก็เรื่องบางเรื่อง ปัญหาบางอย่างก็ให้คนที่ก่อ หรือคนที่เกี่ยวข้องอื่นๆเป็นผู้แก้มั่งเถอะ
คนเรามันมีปมให้ต้องคิดต้องแก้ตลอด ผ่านเรื่องหนึ่งไป ก็มีเรื่องใหม่มา มึนไปหมดแล้ว!!!!!!!
ไข่ตุ๋น ... เปิดใจรับชีคบ้างน๊าาาา >.<
ไอ้พี่ชีคทำอย่างนั้นไปทำไมฟ่ะ ถ้าจะทำเพื่อทดสอบปฏิกิริยาของไข่ตุ๋น มันก็ใช้ได้เลยไข่ตุ๋นมันรู้สึก แต่ ผลจากนั้นมันจะทำให้ช่องว่างมันกว้างใหญ่ขึ้นเรื่อยๆไหม อิพี่คนที่ติดตามพี่โต้ง อ่านแล้ว นึกถึงงูพิษ
ไข่ตุ๋นเอ๊ย ยิ่งพยายามตัดเยื่อใยเท่าไหร่ ใยก็ยิ่งรัดพันตัวเอง แล้วอย่างนี้จะรอดได้หรือ เค้าชอบอันนี้ "วันหนึ่งคุณจะพบคนที่คุณสามารถอยู่ด้วยกันได้โดยที่ไม่มีคำถาม ไม่มีอดีตที่อยากกลับไปแก้ไข" ชอบจัง
ซีคทำให้น้องหึงบ่อย ๆ รับรองไม่นานระเบิดแน่ o18 :pig4: คะ
จะว่าไข่ตุ๋นดื้อก็ไม่ถูก เพราะลองนึกถึงถ้าเป็นตัวเองดูก็คงอึดอัดไม่น้อย มันไม่ใช่อะไรที่จะทำไม่สนใจได้ง่ายๆซะด้วยสำหรับคนมีความรับผิดชอบแบบไข่ตุ๋น งืมม ชีค งานหนักชัวร์ เอิ๊กกกกก เค้าชอบเรื่องนี้ :)
แต่ไม่รู้ทำไม ชอบบรรยากาศระหว่างโต้งกับไข่ตุ๋นจัง อย่างน้อย มันยังดูว่ามีความห่วงใยอาทรให้กันอยู่บ้าง แต่ชีค ที่บอกว่ารัก กลับรู้สึกว่า ชีครักเฉพาะเวลาที่เจอหน้าไข่ตุ๋น ส่วนเวลาอื่นนั้นไม่ใช่ ไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนี้เลย :เฮ้อ: ไม่ได้เกี่ยวกับแต้วอะไรนั่น แต่เกี่ยวกับตัวชีค การกระทำของชีคเองตั้งแต่เริ่ม มันดูไม่น่าฝากใจไว้เลยอ่ะ :beat: คือคนที่เคยอะไรๆกับพี่สาวมาก่อน แล้วจะมาจีบน้องชายต่อ แค่สถานะก่อนเริ่มต้นมันก็ไม่ปกติแล้ว มันควรทำอะไรให้ชัดเจนจริงจังมากกว่านี้ไง แล้วชีคดันทำดูเหมือนง่ายๆชิลๆเกินไป อยู่ดีๆก็มารักมาชอบ ทั้งๆที่เรื่องพี่สาวเค้าก็คาราคาซังอยู่อย่างงี้ แล้วใครมันจะบ้าไปชอบได้อ่ะ? สรุป เราไม่โทษไข่ตุ๋นที่ทิฐิ ตั้งแง่มากเกิน (นั่นมันคนที่เคยมีอะไรกับพี่เรานะเฟ้ย! ไม่ว่าใครก็ต้องสะอึกกันอยู่แล้วอ่ะ) แต่โทษชีค ที่ไม่ทำอะไรให้ชัดเจนก่อนเอง เคลียร์ทุกอย่างก่อน แล้วค่อยมาจีบกันอีกทีดีไหม :z3:
น้องทิฐิเยอะมากๆ แต่มันก็นะ ในเมื่อคนที่เข้ามาหาทั้งคู่มันมีปมอ่ะ แล้วปมใหญ่อีกด้วยสิ หวังว่าไข่ตุ๋นจะใจอ่อนกับพี่ชีคไวๆละกันน
โต้งดูไม่มีความลัพธ์ที่สุดแล้ว แต่คนข้างตัวอย่างการ์ดคนนั้นสิ วางตัวได้น่าสงสัยมาก :เฮ้อ: แล้วชีคทำอะไรอ่ะพาสาวเข้ารร. เหนื่อยใจแทนจริงๆ แต่อาจจะทำให้ไขตุ๋นได้รู้ตัวไรงี้เหรอ เอาน่ะรอต่อไปเพราะไม่อยากเดา เอาใจช่วยไขตุ๋นนะจ๊ะ :กอด1: +1และเป็ดค่ะ
ในที่สุดโต้งก็บอกสินะ! แต่มันขึ้นอยู่กับไข่ตุ๋นล่ะเนอะ ว่าแต่แต้วนี่คือใครอีก เดี๋ยวเถอะพี่ชีค เดี๋ยวได้บ้านแตกของจริง เจอกันวันเสาร์ค่ะ :)
คนติดตามของโต้งที่โดนกล่าวถึงเนี้ย มีอะไรซ่อนอยู่ไหมน๊า :m28:
เก็บกดน่าดูนะ ไข่ตุ๋นเอ๊ย
โอ้ววว....ตามทันแระ ชอบเนื้อเรื่องสไตล์นี้ค่ะ นักเขียนนามนี้ไม่ผิดหวังจริงๆ o13 o13 ว่าแต่นู๋หวานอยู่กับแม่จะคิดฆ่าแม่มั๊ยน้ออ..... :m29: รู้สึกว่าหวานจะอิจฉาน้องไข่ตุ๋นมากกว่าเหตุผลอื่นเนาะ รอตอนต่อไปค่ะ...... :a11:
ไข่ตุ๋นเอ๊ย มีชีวิตเป็นของตัวเองบ้างเถอะ ความรับผิดชอบก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่ถึงขนาดปิดกั้นตัวเอง ไม่เป็นผลดีต่อใครเลย ทุกข์ใจเปล่า ๆ ถึงพี่โต้งจะเป็นคนดีดูอบอุ่นอ่อนโยน แต่ลักษณะนิสัยจะคุมไข่ตุ๋นไม่ได้ เพราะคงตามใจกันเกินไป ต้องอย่างพี่ชีคใจแข็งกึ่งเผด็จการ ถึงจะปราบคนเจ้าทิฐิลง ตัวประกอบเล่นดีกันทุกคนเลย ก้อง มะพร้าว รวมทั้งน้าเก้งด้วย ส่วนตัวแล้วชอบพี่โต้ง อย่างพี่ชีคดูมีหลายมิติเกินไป รับมือไม่ไหว คิคิ
เฮ้ออออ :เฮ้อ: เหมือนจะสงสารชีคนะ แต่ไม่ถึงขนาดนั้น เพราะเจ้าตัวยังดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย ไข่ตุ๋นสร้างเกราะให้กับตัวเองเยอะไปป่ะ แต่อย่างว่าล่ะนะ รอต่อไป จ้า
ชิณณะหมดคู่แข่งไปอีกคน
ทำไมบรรยากาศระหว่างน้องกับพี่ชีคมันเงี๊ยบเงียบ~ :undecided: รอนะฮะ :')
พี่ชีคมันทำอะไรฟระ แต่เรากลับชอบพี่โต้งว่ะ
อ่านแล้วสงสารไข่ตุ๋น ไม่ชอบพูด แต่ชอบคิดอะไรอยู่แบบคนเดียว อยู่ในสภาพแวดล้อมที่น่าสงสารและต้องระวังตัวเอง อย่างมาก ๆ (เป็นเราอาจเป็นบ้าตั้งแต่เจอพฤติกรรมของหวานพี่สาวจะคิดจะฆ่าน้องร่วมสายเลือดแล้ว) แต่ก็ดูเป็นปม ลึกลับให้คนอ่านได้คิดเดาได้ สนุกค่ำ (เอาใจช่วยน้องไข่ตุ๋น) เห็นด้วยกับหลายรีด้านบนที่ดูว่า คนติดตามโต้งดูแปลก ๆ น่ากลัว (กลัวจะเป็นตัวมารสำหรับไข่ตุ๋น) +1 แทนคำขอบคุณค่ะ
อึดอัด เมื่อไหร่จะเคลียร์ :z3:
แอบสงสารพี่โต้งเบาเบา แต่พี่โต้งต้องเข้าใจนะว่าพี่ไม่ใช่พระเอก คนที่แพ้ก็ต้องดูแลตัวเองต่อไปนะคะ 55555 เรื่องไข่ตุ๋นเครียดจริงๆนะ ไม่อึดอัดบ้างหรือไง อะไรๆก็เก็บไว้หมด คิดอะไร ยังไง ไม่รู้เลยเดาไม่ออกบอกไม่ถูก เดี๋ยวก็ได้บ้าแบบหวานหรอก แต่พี่คิดว่าส่วนหนึ่งที่น้องอยากใช้หนี้แทนหวานให้มันหมดๆไป คงเพราะไม่อยากติดค้างกันอีก หมายถึงระหว่างลุงกับหวานอ่ะนะ ถ้าหมดหนี้ก็เหมือนกับจบกันแล้ว ถ้าเผื่อลุงคิดจะเริ่มใหม่คราวนี้มันก็เป็นเรื่องของตุ๋นละ ไม่เกี่ยวกับหวาน น้องคิดแบบนี้อาจจะทำให้ไม่ลำบากใจเท่าไหร่ถ้าจะคบกันในอนาคตหรือเปล่า ?? ไม่รู้ ส่วนนิสัยส่วนตัวที่ไม่พูด ไม่แสดงอะไร มันก็ทำให้เจ็บเหมือนกันนะ เช่นตอนลุงขึ้นห้องไปกับใครน่ะ ว่าแต่แต้วเป็นใคร รุ้จักไข่ตุ๋นได้ยังไง มาอีกแล้ว ปริศนา ... เรื่องหวานก็ยังไม่จบ ยังคงลุ้นทุกตอนที่ลงว่าเมื่อไหร่หวานจะกลับมาฆ่าน้องสักที 55555 ติดตามตอนต่อไป + และ + ค่ะ
"วันหนึ่งคุณจะพบคนที่คุณสามารถอยู่ด้วยกันได้โดยที่ไม่มีคำถาม ไม่มีอดีตที่อยากกลับไปแก้ไข" ชอบประโยคนี้ แต้วอาจจะเกี่ยวกับเรื่องของสกาวรึเปล่า (ขอเดาแบบนี้ไว้ก่อนแล้วกัน) เรื่องนี้อ่านอย่างสบายใจ ไม่กดดัน ขอบคุณและติดตามค่ะ
น้ำเน่าจริงๆอ่ะแหละ :laugh: ว่าแต่...ชิณณะคิดจะทำอะไรกันน้า ไข่ตุ๋น...เมื่อไรจะตกเป็นของชิณณะ :z1:
ไข่ตุ้นกำลังหนีความรู้สึกตัวเอง
อึมครึมๆ เหอะๆ ชอบมะพร้าวเหมือนกัน ดูเปนคนทั่วๆไป 5555
พี่ชีคไปทำอะไรกับน้องแต้ว ปลดปล่อยหรอ ไม่น่าใช่ ละมั้ง 5555 อย่าเดา อ่านต่อจะดีกว่าเน้อ ส่วนพี่โต้ง งืมมม ก็น่าเศร้านิดๆเนอะ แต่พี่โต้งก็ต้องทำใจอะนะ บทพี่โต้งเป็นพระรอง (รึเปล่า) ก็ต้องช้ำใจอยู่ดี
สงสัยว่าแต้งน่าจะรู้อะไรเกี่ยวกับหวานล่ะมั้ง อย่างน้อยๆ ก็อาจจะรู้ว่าหวานเอาเงินไปทำอะไร หรือว่า ชิณณะแค่อยากแกล้งยั่วให้หึง ไม่น่าจะใช้วิธีวัยรุ่นแบบนี้นะ ระดับชีคน่าจะเดินเข้าไปถามตรงๆ เลยด้วยซ้ำ
บางทีเค้าก็แอบรำคาญไข่ตุ๋นนะ เปิดใจหน่อยลูก ส่วนพี่ชีคต้องหนักแน่นหน่อยนะคะ
อ่าน 2 ตอนรวดเลยครับ แหะๆ อ่านจบ ปริศนาในใจมีเยอะมาก..... แม่กับหวานจะเข้าใจกันได้ไหม?? คงต้องใช้เวลา ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีครับ ชิณณะกับแต้ว ???? อันนี้ยังไงกันหว่า??? เพื่อปลดปล่อยหรือเอาแต้วมากระตุ้นความรู้สึกน้อง ??? หรือไม่ใช่ทั้งสองอย่าง....?? ยังไงกัน หวานชอบโต้ง??? แล้วโต้งล่ะ?? การ์ดของโต้ง??? ชัย??? ฯลฯ เก็บความสงสัยไว้ก่อน เยอะเหลือเกิน 555+ เดี๋ยวคงได้รู้ รอๆๆครับ กลับมาลุ้นกับพี่ชีคดีกว่าว่าจะเอาชนะความซึนของน้องได้เมื่อไหร่ อุปสรรคอันนี้ ดูท่าจะหนักหนาจริงๆ ลึกๆน้องน่าจะมีใจอยู่ แต่สิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจคงเป็นเรื่องยากที่น้องจะปลดปล่อยตัวเอง เฮ้อ.... ถอนหายใจให้พี่ชีค เอาใจช่วยพี่ชีคอยู่นะครับ ลุ้นตั้งแต่ตอนคว้าน้องมากอดแล้ว เกือบจะหวานแล้วเชียว แต่น้องดันซึนใส่ซะก่อน หุหุ รอวันเสาร์นะครับ เรื่องสนุกและน่าติดตามเหมือนเคย ขอบคุณครับ
บางครั้งการไม่แสดงความรู้สึกของไข่ตุ๋นก็มากไปจนทำให้คนรอบข้างอึดอัดนะ
เอิ่ม อ่านตอนนี้เเล้วไม่เข้าใจไข่ตุ๋นมาก ๆ (หรือเรายังอ่านไม่จริงจังพอ) เเล้วแอบหมั่นไส้นิดๆ +1 กับเป็ดก๊าบๆ ให้เเล้วน้าค่า
:3125: :3125: :3125: :3125: :3125:
ทำร้ายจิตใจไข่ตุ๋น เดินขึ้นโรงแรมกับนศ.สาวต่อหน้าต่อตาไข่ตุ๋นนี่น่ะ แต่เราว่า ชินณะไม่ทำหรอก ถ้าลงรักไข่ตุ๋นแล้วล่ะก็คงจะทำไม่ลงหรอก แต่อาจจะลองใจ แต่น้องมันเจ็บในใจน่ะ
อ่านมาจบตอน แต้ว คือ ??? :z3: ค้าง
เหมือนว่าทุกอย่างจะลงตัว แต่ก็เหมือนจะยังมีเงื่อนงำบางอย่างที่คาใจอยู่....ละนะ :)
มีของดีแบบนี้ ดีนะที่ตัดสินใจอ่าน ไม่อย่างนั้นคงเสียความรู้สึกที่มองผ่าน ก๊าก ไจฟ์ทีครับ อยากบอกว่า เนื้อเรื่องฉีกแนวมากมาย เทียบกับเรื่องที่เคยอ่าน และกำลังอ่าน ช้อบชอบ ชอบตัวละคร พระเอก นายเอก มีความคิดเป็นผู้ใหญ่อยู่แล้ว รักมากมาย รักที่สู้ด ขอบคุณครับ
:เฮ้อ: ทำไมไข่ตุ๋นดื้อเงียบแบบนี้
อ่านๆ ไปก็คิดเหมือนกันนะคะว่า บางประโยคเข้าใจยาก และบางความรู้สึกของตัวละครก็เข้าใจยากเหมือนกันค่ะ อืม แต่อย่างว่าใครจะไปเข้าใจคนอื่นได้หมดขนาดตัวเราเองเรายังไม่เข้าใจเลย เน้อ รอตอนต่อไปค่ะ
ชิณณะจะทำอะไรกันแน่ ควงคนอื่นต่อหน้าไข่ตุ๋นเลยอ่ะ รักไข่ตุ๋นจริงป่ะเนี่ย
:pig4: :pig4: :pig4:
ไข่ตุ๋นปากหนัก คิดอะไรก็พูดอย่างนั้นได้มั้ย
เฮ้อออออ ไข่ตุ๋นอ่ะ เก็บไว้ไม่บอกไม่พูดกับใครเลย อึดอัดแย่ สงสารทั้งไข่ตุ๋น สงสารทั้งพี่ชีคอ่ะ
ตอนที่ 12 เป็นความพยายามสานสัมพันธ์ที่แทบไม่มีความคืบหน้าไปจากวันแรกที่พบกันเลยสักนิด แสดงออกขนาดนี้มีหรือที่ไข่ตุ๋น หรือนิยุติ หนุ่มหน้านิ่งประหยัดคำพูดคนนี้ จะไม่รู้ว่าใจพี่คิดอะไร แต่ไข่ตุ๋นก็ยังไม่ไว้ใจพี่ถึงขนาดที่จะรื้อกำแพงออกไป อย่างค่ำนี้ออกมาจากร้านน้าเก้ง กลับเข้ามานั่งในรถ ไข่ตุ๋นก็พูดทันที “ส่งผมที่คอนโดฯ นะครับ” “ได้ แต่ไปเดินเล่นกับพี่ก่อนได้มั้ย” หนุ่มตากลมดูครุ่นคิด “ดึกแล้ว ผมอยากกลับห้อง” “พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง” ชิณณะชวนคุย เลี้ยวรถไปทางบ้านของไข่ตุ๋นตามที่บอก “เก้าโมงครับ” ชิณณะพยักหน้า แล้วก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เพียงแต่เมื่อมาถึงคอนโดฯ กลับจอดรถไว้ที่ด้านหน้าแล้วเดินตามลงมาส่งเงินให้กับยามรักษาความปลอดภัย กระทั่งเข้ามาในห้องไข่ตุ๋นถึงได้หันมาถาม “มีอะไรหรือเปล่าครับ” “คิดถึง” แต่ปฏิกิริยาของไข่ตุ๋นคืออาการงง ไม่ใช่เก้อเขิน “ผมหรือ” “ใช่” มือใหญ่แตะที่แก้ม ไข่ตุ๋นก็เบี่ยงหน้าหลบทันที “ผมบอกแล้วว่าผมไม่นอนกับคุณ เพราะผมไม่ใช่ ถ้าคุณต้องการ.... คุณก็ไปหาคนอื่นสิ” ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าไข่ตุ๋นละคำว่าเด็กขายไว้ แต่ที่มาเฝ้ารอรับกลับวันนี้ ก็เพราะคิดว่ามันถึงเวลาที่จะทำอะไรที่มันชัดเจน ไม่อยากให้กำแพงหนาคั่นกลางระหว่างเรานานเกินไป “พี่รู้นานแล้วว่าไข่ตุ๋นไม่ใช่เด็กขาย พี่ก็แค่....” ชิณณะมองสบตาสีอ่อน เตือนตัวเองว่าอย่าเพิ่งรีบพูดคำนั้น “แค่อยากได้ข้าวต้มหมูสักถ้วย” ไข่ตุ๋นกะพริบตามอง ชิณณะไม่น่าจะหิวหรือว่าอยากกินข้าวต้มตอนนี้ เพราะเพิ่งมาจากร้านน้าเก้งแค่ข้าวต้มหมูทำไมน้าสาวจะทำไม่ได้ แต่ด้วยนิสัยหลีกเลี่ยงปัญหา ทำให้เด็กหนุ่มแค่พยักหน้า เดินกลับมาที่ครัว ทำเสร็จก็เดินมาเรียกคนตัวโตที่นั่งเหยียดขาหลับตาให้ไปกินข้าว “กินเสร็จแล้ววางไว้ เดี๋ยวผมกลับมาเก็บล้างเอง คุณกลับไปได้เลยนะครับ” บอกเสร็จก็หันหลังให้แล้วกลับเข้าไปในห้องนอน แต่เมื่อกลับมาก็เห็นว่าชิณณะกลับหลับอยู่ที่โซฟาตัวยาว คิดว่าหลับ แต่พอเดินเข้าไปใกล้ชิณณะก็กลับลืมตาขึ้นแล้วลุกขึ้นนั่ง “กลับไปพักผ่อนเถอะครับ” ชิณณะพยักหน้าให้ไข่ตุ๋นนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน แต่ไข่ตุ๋นกลับนั่งที่เก้าอี้อีกตัว “พี่ไม่อยากให้ไข่ตุ๋นอยู่ที่นี่ตามลำพัง” “ผมอยู่ได้” ชิณณะยิ้มมุมปากเหมือนจะบอกว่า –คิดแล้วเชียว- “ที่นี่มีเรื่องเกิดขึ้น” “แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ผมจะไปอยู่ที่อื่น แต่ก็ขอบคุณที่เป็นห่วง เพียงแต่...ผมคิดว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัวของผม ที่มันไม่มีผลในทางลบต่องานที่ผมทำให้คุณ” ชิณณะจ้องมองไข่ตุ๋นตรงๆ “เย็นชาเกินไปหรือเปล่า” “ผมมีนิสัยแบบนี้ พูดแบบนี้มาก่อนที่จะพบกับคุณ” “พี่มองคนผิดอีกแล้วหรือ” เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำไปที่ประตูห้อง แต่กลับถูกกอดรวบจากทางด้านหลัง เพียงแค่กอดนิ่งๆ คางสากแนบอยู่ข้างแก้ม คนที่วางท่าเฉยเมยกลับหยุดนิ่ง “โกรธพี่เรื่องอะไร” “ผมไม่ได้โกรธคุณ” “แล้วทำไม...เรื่องสกาวใช่มั้ย เราคุยกันไปแล้วนะ” “ครับ แต่สิ่งที่ผมเห็นและความรู้สึกของพี่หวาน ทำให้ผมคิดว่า ผมไม่ควรสนิทกับคุณมากกว่างานที่คุณให้ผมทำ” กลายเป็นว่ายิ่งคุยกลับยิ่งห่างกันออกไปเรื่อยๆ จนปวดใจ ชิณณะคิดทบทวน รู้ว่านี่เป็นหนึ่งในเรื่องที่คุยกันไปแล้ว แต่มันยังอาจมีอะไรเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่พี่น้องอยู่ที่รีสอร์ตที่เชียงใหม่หลายวัน เรื่องของสกาวเป็นเรื่องใหญ่ ต้องค่อยๆ ทำความเข้าใจกันไป เพราะในเรื่องใหญ่นั้นยังมีเรื่องที่สามารถจัดการได้ในทันที “สิ่งที่ไข่ตุ๋นเห็น กับความรู้สึกของพี่สาวงั้นหรือ” นึกไปถึงเรื่องที่ก้องเคยท้วงไว้ แล้วก็ตามมาด้วยรายงานของชัยที่ว่าไข่ตุ๋นดูผิดหวังที่เห็นชิณณะไปกับแต้ว มือหนึ่งกดโทรศัพท์โดยที่อีกมือกอดเอวบางอยู่ยังไม่ยอมคลายออก รอจนอีกฝั่งกดรับ ก็ส่งให้ไข่ตุ๋น “ถามเขาสิ” “ใครครับ” “ไข่ตุ๋นเหรอ~~” เสียงหญิงสาวจากปลายสาย “นี่แต้วนะ ที่เมื่อวันก่อนเราเจอกันที่โรงแรมน่ะ” แต้วพูดเหมือนรู้อยู่แล้วว่า จะต้องพูดอะไรบ้าง ไข่ตุ๋นไม่ต้องถามสักคำ หญิงสาวก็เล่าไปเรื่อย “หึงแต้วเหรอ~~ อย่าหึงเลย เนี่ยเมื่อวานเห็นไข่ตุ๋นหน้าตึง ก็บอกว่าให้พาไข่ตุ๋นไปด้วย เขาก็ไม่พาไป เขาคงทำงานที่นั่นที่นี่ จนลืมไปว่า โรงแรมที่คุณชิณณะมองว่ามันคือที่ทำงานน่ะ แต่มันยังเป็นสถานที่อื่นๆ เหมือนกัน ก็....คุณชิณณะเขารู้ว่าแต้วเดือดร้อนเรื่องเงิน เมื่อวานเขาก็เลยพาแต้วไปคุยกับผู้จัดการ ฝากงานที่โรงแรมให้แต้ว” “ฝากงาน” “อือ รับโทรศัพท์กะดึกไง เนี่ย เริ่มงานวันนี้วันแรก” แต้วยังพูดไปเรื่อย ก่อนที่จะปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะคิก “คิดอยู่แล้วเชียวว่า ไข่ตุ๋นจะหึง แต่ไม่มีอะไรหรอกนะ ไม่ต้องห่วงเขา...ฝ่อ...มาพักใหญ่ๆ แล้วหล่ะ” “ฝ่อ...” ใบหน้าใสร้อนวูบ ต้องหันหน้าหนีคนที่เอียงหูฟังคนคุยโทรศัพท์กัน รู้สึกพิกลที่ได้แต่ทวนคำพูดของอีกฝ่ายซ้ำไปซ้ำมา “แต้วเคยรับใช้คุณชิณณะแบบนั้นก็จริง แต่ส่วนใหญ่แล้วจะเหมือนเป็นเพื่อนคุย นวดไหล่ นวดหลังให้เขาจนเขาหลับไป แล้วแต้วก็หยิบเงินที่หน้ากระจกแล้วก็กลับบ้านน่ะ ไข่ตุ๋นอย่าบอกเขานะ ว่าแต้วบอก เดี๋ยวเขาเสียฟอร์มเสี่ย” “แค่นั้น แล้ว...คนอื่น..” ใจไข่ตุ๋นคิดไปถึงพี่สาว “คนอื่นไม่รู้ ไม่กล้าออกตัวรับแทนใคร แต่กับแต้วเป็นแบบนี้ ก็คนรวยขี้เหงาน่ะแหละ” “เฮ้ย ให้คุยเรื่องหนึ่งกลับไปอีกเรื่องหนึ่ง” คนตัวโตบ่นแทรกเข้ามาให้ได้ยิน แต้วยิ่งหัวเราะร่วน แล้วก็ย้ำอีกครั้งว่าไม่ต้องเป็นกังวล แล้วกดวางสายไป ดวงตากลมมองตามมือใหญ่ที่รับโทรศัพท์มากดปิดหย่อนลงกระเป๋า แต้วเป็นอีกคนที่บอกว่าชิณณะเหงา “แต้วรู้จักชื่อผม คิดว่าผมหึง เขารู้ว่าพี่มีคนอื่นอีก แต่เหมือนไม่รู้ว่าผมเป็นน้องของพี่หวาน” “จะรู้ไปทำไม” “แล้วพี่บอกเรื่องของผมกับเขาอย่างไรบ้าง” “บอกว่า พี่มีคนที่ไม่อยากทำให้เสียใจ” ชิณณะจับไข่ตุ๋นให้หันมาหา แต่ไข่ตุ๋นกลับเงียบ ถึงไม่ได้มองตากัน แก้มใสไม่ได้แดงเรื่อแต่ก็คิดว่าไข่ตุ๋นรู้ แต่ปัญหาคือรู้ในสิ่งที่อยากให้รู้หรือเปล่านี่สิ สำหรับไข่ตุ๋นการพูดเรื่องพี่สาวกับคนอื่นเป็นเรื่องยาก สำหรับชิณณะการพูดเรื่องหวานกับคนอื่นก็เป็นเรื่องยากเหมือนกัน โดยเฉพาะเรื่องที่ฝ่ายหญิงบอกว่าใช่ แต่ฝ่ายชายบอกว่าไม่ใช่ เพราะไม่ว่าอย่างไรทุกคนก็พร้อมที่จะเื่ชื่อฝ่ายหญิงเสมอ ได้แต่รอให้ฝ่ายหญิงพูดความจริงว่าไม่ใช่เท่านั้นเอง “ช่วยคิดให้มันมีเสียงให้พี่ได้ยินด้วยได้มั้ย เผื่อว่าพี่จะมีคำตอบ” ไข่ตุ๋นเงยหน้าขึ้นมองเหมือนกำลังเรียบเรียงประโยคอย่างยากเย็น “พี่หวานเหมือนกับแต้วมั้ยครับ” ชิณณะยอมรับตามตรง “ถ้ามองแต่เพียงภายนอกก็เหมือนกัน แต่เนื้อในของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ทั้งคู่เหมือนคนที่ต้องการเพียงเงินกับสิ่งของ แต่ลึกๆ แล้วต่างก็ต้องการเปลี่ยนแปลงหรือหนีอะไรบางอย่าง พี่ก็...” “คุณชอบพี่หวานมากกว่าแต้ว” ไข่ตุ๋นขัดขึ้นก่อนทีี่ชิณณะจะพูดจบ ชิณณะพยายามนึก “ไม่นะ ไม่ได้ชอบใครมากกว่าใคร ถ้าเขาต้องการอะไรก็โทรหาก้อง หรือถ้าพี่อยากพักก็ให้ก้องโทรนัด ไม่ว่างหรือไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร” ไข่ตุ๋นถอนหายใจแรงๆ พลางส่ายหน้า “ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมพี่หวานถึงทำอย่างนี้” “ถ้าเป็นไข่ตุ๋นจะทำอย่างไร” ไข่ตุ๋นตอบอย่างระมัดระวัง “ผมไม่ค่อยเล่นเน็ต เล่นแชทอย่างพี่หวาน แล้วผมก็เป็นผู้ชาย” ดวงตากลมเหลือบมองคนตั้งคำถามแวบเดียว “สมมุติว่าผมเป็นผู้หญิง ถ้าผมโดนหลอกไปทำอย่างนั้นผมคงแจ้งความ แต่ไม่คิดที่จะ.....” “แก้แค้น” ไข่ตุ๋นเหลือบตามองคนที่ช่วยเติมคำพูดอีกครั้งแล้วหันไปมองทางอื่น “ดึกมากแล้ว แล้วพบกันที่ทำงานนะครับ" ชิณณะก้มลงจูบหน้าผากแล้วกลับออกมาง่ายๆ ไม่ว่าไข่ตุ๋นจะเข้าใจเรื่องของชิณณะกับพี่สาวอย่างไร จะพยายามตั้งเงื่อนไขมากมายเพื่อป้องกันตัวเองขนาดไหน สำคัญที่อีกฝ่ายไม่ใช่คนที่จะยอมถอยง่ายๆ และที่สำคัญไปกว่านั้น ก็คือถึงจะปฏิเสธตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้ดื้อรั้นขนาดที่ไม่ยอมรับฟังอะไรเลย ทั้งที่ชั่วโมงทำงานของไข่ตุ๋นที่บริษัทจะไม่เกิน 3 ชั่วโมง จนถึงเวลาเลิกงาน 5 โมงเย็นและงานที่ทำก็ไม่ได้มีอะไรมาก นอกไปจากการช่วยเลขาฯ เรียบเรียงเอกสารการประชุม แต่ทุกครั้งที่ชิณณะมองผ่านกระจกห้องทำงานออกไปจะเห็นว่าไข่ตุ๋นกำลังโทรศัพท์อยู่ ตั้งแต่รู้จักกันมา มีไม่ถึง 10 ครั้งที่ไข่ตุ๋นจะกดรับโทรศัพท์ ไม่ว่าจะจากใครก็ตาม แล้วการพูดโทรศัพท์นานกว่า 30 นาทีขนาดนี้ยิ่งถือว่าผิดปกติอย่างมาก หลังการคุยงานกับผู้จัดการฝ่ายเสร็จสิ้น ชายหนุ่มลุกออกมาส่งผู้จัดการแล้วส่งสายตาดุๆ ไปที่คนที่ยังถือโทรศัพท์แนบหู พอเลขาฯ สาวสะกิดไข่ตุ๋นใหู้รู้ตัว ไข่ตุ๋นถึงได้หันมามอง แต่ชิณณะพยักหน้าให้ตามเข้ามาในห้องทำงาน "อย่าเพิ่งวาง" เพียงการยืนมองอยู่อีกหนึ่งนาที ชิณณะก็รู้ว่าที่จริงไข่ตุ๋นมีหน้าที่ฟัง ส่วนอีกฝ่ายพูดไปเรื่อย สีหน้าของไข่ตุ๋นที่ไม่ค่อยสบายใจนัก กระตุ้นให้ชิณณะเสียมารยาทหนักกว่าเดิมแย่งโทรศัพท์มาเปิดลำโพงเสียงดัง ได้ยินเสียงของหวานกำลังเล่าเรื่องที่ไปหาหมอ ที่เธอไม่ค่อยพอใจทั้งหมอทั้งพยาบาล ชิณณะหันมากระซิบถาม "ให้พี่เปลี่ยนหมอให้มั้ย" ไข่ตุ๋นรีบส่ายหน้า ขณะที่ได้ยินพยาบาลเรียกให้หวานกินยาก่อนอาหาร หวานถึงได้วางสายไป "ถ้าไม่อยากให้พี่เปลี่ยนหมอให้สกาว งั้นไข่ตุ๋นอยากไปพักผ่อนที่ไหนหรือเปล่า" หนุ่มตัวเล็กยิ้มขำ "แค่ฟังพี่สาวพูดโทรศัพท์ ไม่ทำให้ผมเครียดหรอกน่า" ชิณณะยิ้มตาม "พี่แค่หาเรื่องไปเที่ยวไง" "คุณเครียดหรือครับ" ชิณณะรีบพยักหน้าสวมรอย แต่คงดูไม่สมจริง เพราะไข่ตุ๋นส่ายหน้าแบบเหนื่อยใจ คนตัวโตบีบจมูกเล็กๆ ไข่ตุ๋นรีบปัดมือใหญ่ออก "ไว้หลังสอบกลางภาคเสร็จค่อยไปเที่ยวกับพี่นะ" "คุณไม่ได้เครียดสักหน่อย" "เครียดสิ คนที่รู้ตัวแล้วว่า เดินผิดทางแล้วกลายเป็นการทำให้เรื่องมันแย่กว่าเดิม ต้องเครียดอยู่แล้ว" "งานหรือครับ" สีหน้าของไข่ตุ๋นเต็มไปด้วยความกังวลในทันที "อยากรู้หรือ" "ไม่หรอกครับ มันเป็นงานของคุณ แต่ถ้าคุณไม่สบายใจ" "เครียดเรื่องงานก็เรื่องหนึ่ง แต่ที่ไม่สบายใจมากในตอนนี้ ก็คือการที่ไข่ตุ๋นคิดว่ามีส่วนทำให้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นกับสกาว แล้วก็ไม่ได้แค่ชดใช้ให้สกาว แต่ยังพยายามช่วยเหลือทุกคนด้วย" "เรื่องพี่หวานผมผิดจริงๆ ส่วนเรื่องช่วยคนอื่น มันไม่ดีหรือไง" "ผิดจริง แต่สกาวก็ต้องลุกขึ้นให้ได้ด้วยตัวเขาเอง ถ้ายังเป็นแบบนี้สกาวจะไม่มีวันดีขึ้นแล้วยังจะพาทุกคนถอยหลังลงไปด้วย ไข่ตุ๋นต้องเว้นที่ให้เจ้าตัวเขาได้ช่วยเหลือตัวเอง ส่วนเรื่องที่ไข่ตุ๋นช่วยเหลือคนอื่นน่ะมันก็ดีอยู่แล้ว" ไข่ตุ๋นกัดปากแน่น ไม่ได้ดูดื้อรั้นเหมือนก่อน แต่เหมือนลังเล "พี่ไม่ได้บอกให้ไข่ตุ๋นทิ้งสกาวนะ อีกสักเดือนเราค่อยขึ้นเชียงใหม่ไปหาเขาก็ได้" ยิ้มกว้างของไข่ตุ๋นทำให้ชิณณะเริ่มมีความมั่นใจมากขึ้นว่าเดินมาถูกทาง เพียงแต่เมื่อกินอาหารค่ำด้วยกันเสร็จแล้วกลับบ้าน หวานก็โทรมาหาอีก ชิณณะที่กำลังขับรถเลยได้เห็นว่าไข่ตุ๋นฟังพี่สาวพูดอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงก็วางสาย “สกาวโทรมาแบบนี้วันละกี่ครั้ง” ไข่ตุ๋นนิ่งเงียบบอกอาการว่าไม่ตอบคำถามนี้ “ตอบคำถามพี่ด้วย” “ไม่ทราบ ไม่ได้นับ” ชิณณะหัวเราะหึหึ “เห็นฟังพี่สาวพูดได้ตั้งนาน แต่พี่ถามกลับโดนโกรธ” เด็กหนุ่มเพียงหันไปมองทางอื่น ขณะที่ตอบเหมือนเดิม “ก็ไม่ได้นับ” “งั้นเอาแค่วันนี้ กี่ครั้งแล้ว” “5” “ไข่ตุ๋นคิดว่ามันผิดปกติมั้ย” ด้วยอารมณ์ตอนนี้ไข่ตุ๋นเกือบตอบไปว่าไม่ แต่เสี้ยววินาทีที่คิดย้อนกลับไปช่วงก่อนหน้านี้ ที่หวานมักหายไปครั้งละหลายๆ วันก็ต้องยอมรับว่ามันคือความผิดปกติ “เขาไม่สบาย” “มันก็จริง” ชิณณะยอมรับ แต่ก็ชวนคุยต่อ “แล้วถ้าเขาโทรมาตอนที่กำลังอยู่ในห้องเรียนทำยังไง” “ก็บอกเขาว่าเรียนอยู่” “แล้วเขายอมวางสายหรือเปล่า” ไข่ตุ๋นหันมามองหน้าชิณณะตรงๆ “ผมไม่ใช่แต้ว แล้วก็ไม่ใช่พี่หวานด้วย คุณไม่จำเป็นที่จะต้องจัดระเบียบชีวิตของผม” ความโกรธผสมความน้อยใจแล่นวูบเข้าสู่หัวใจใต้อกหนา แต่ความเชื่อมั่นในตัวเองกลับเป็นฝ่ายชนะ “ไข่ตุ๋นไม่ใช่ 2 คนนั้น แต่ก็เป็นคนที่ทำงานให้พี่เหมือนกัน ถ้าการดูแลสกาวทำให้งานของพี่เสียหายพี่ก็ต้องเข้าไปจัดระเบียบ เพราะฉะนั้น อย่าให้มันถึงขั้นที่พี่ต้องบังคับ” ไข่ตุ๋นได้แต่ส่ายหน้า “ก่อนนี้ทั้งที่เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นผมกับพี่ก็ยังไม่ค่อยได้คุยกัน พอมาถึงตอนนี้......” ...ตอนนี้กำลังต้องการชดใช้.... ...เป็นประโยคเดิมๆ เรื่องเดิมที่ทั้งคู่คุยกันมาโดยตลอดจนเหมือนเรื่องราวไม่มีความคืบหน้า.... “ผมจะไม่ทำให้งานของคุณเสียหาย” “งั้นหรือ” ชิณณะทำเสียงไม่พอใจ “ตอนนี้ไข่ตุ๋นอยู่กับพี่ แต่กลับเอาเวลาของพี่ไปฟังพี่สาวพูดตั้งนาน นี่ไม่เรียกว่าทำให้งานพี่เสียหายหรือไง” คราวนี้ไข่ตุ๋นดูไม่ค่อยเข้าใจ “คุณกำลังหาเรื่องทะเลาะกับผมอยู่หรือเปล่า” ชิณณะแค่ยักไหล่ ทำให้ไข่ตุ๋นถอนหายใจแรงๆ นึกถึงคำที่แต้วพูดถึงชิณณะเมื่อวันก่อน ...คนรวยขี้เหงา.... แต่ที่จริงชิณณะก็กำลังหาเรื่องชวนทะเลาะกับไข่ตุ๋นอยู่จริงๆ ในฐานะของคนที่มองดู นับวันไข่ตุ๋นก็ยิ่งเงียบขรึมลงไปเรื่อยๆ คิ้วสวยนั่นขมวดแน่น แววตาที่ดูครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา มันต่างจากคนที่วางฟอร์มไม่สนใจใครบังหน้าความใจดีคนเดิมอย่างสิ้นเชิง แล้วดูก็รู้ว่าเวลานี้ คนๆเดียวที่มีอิทธิพลต่อไข่ตุ๋นคือหวาน ก็แค่หาเรื่องขึ้นมาโต้เถียงกันไปเรื่อยๆ ดีกว่าให้เขาจมอยู่กับความคิดของตัวเอง “วันเสาร์นี้ไปภูเก็ตกันดีกว่า” จู่ๆ ชิณณะก็พูดขึ้น แต่เมื่อหันไปเช็กสีหน้าของไข่ตุ๋นก็อยากสบถ ...ตั้งใจไว้ว่าจะแบ่งเบาปัญหา แต่ทำไมถึงได้กลายเป็นอีกคนที่โยนปัญหาสารพัดให้เขานะ... “ผมไปไม่ได้หรอกครับ ใกล้สอบต้องเคลียร์รายงานส่งอาจารย์ ทั้งงานเดี่ยวงานกลุ่ม” ไข่ตุ๋นปฏิเสธนิ่มๆ “งั้นคืนวันศุกร์จะให้พี่มาค้างได้หรือยัง” ไข่ตุ๋นส่ายหน้าเหนื่อยใจ “ทำไมคุณดื้อขนาดนี้นะ” “ไม่ได้ดื้อ พี่เพียงแต่สังหรณ์ใจแปลกๆ ทุกครั้งที่เดินเข้าไปในห้องนั้น” “พี่หวานอยู่เชียงใหม่นะครับ” ชิณณะได้แต่กดที่ขมับ “ก็นั่นแหละ แต่มันไม่สบายใจ มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติอยู่ พี่ถึงได้ชวนไข่ตุ๋นไปอยู่บ้านพี่” ไข่ตุ๋นหันมามองชิณณะ ขณะที่ใจคิดไปถึงโต้ง ทั้งคู่แสดงออกว่ามีความเป็นห่วงและเป็นกังวลต่อบางสิ่งบางอย่างเหมือนกัน เพียงแต่การตอบรับหลังการปฏิเสธที่ไม่เหมือนกัน โต้งห่างออกไปหลังจากวันนั้น แต่ชิณณะกลับพยายามหาเหตุให้ต้องใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม รถคันใหญ่จอดส่งไข่ตุ๋นที่หน้าคอนโดฯ เหมือนเดิม “ขอบคุณครับ คุณไม่ต้องขึ้นไปส่งถึงห้องหรอก” ชิณณะพยักหน้า เพราะรู้ตัวเหมือนกันว่ากำลังกดดันไข่ตุ๋นมากเกินไป แต่พอไข่ตุ๋นลงจากรถไปแล้ว ถึงได้เห็นว่ามีหนังสือเรียนของไข่ตุ๋นอยู่ที่เบาะหลัง ก็เลยหยิบแล้วเดินตามลงมา ไข่ตุ๋นกำลังยืนอยู่ที่หน้าลิฟต์ มือหนึ่งถือโทรศัพท์อยู่ “ไข่ตุ๋น หนังสือ” ชิณณะเรียกทำให้ไข่ตุ๋นหันมารับหนังสือไป “ขอบคุณครับ” ดวงตากลมเหลือบมองคนตัวโตที่มีคำถามในสายตา เพราะหวานเพิ่งวางสายจากน้องชายไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็โทรมาอีกแล้ว “ใช่” ไข่ตุ๋นบอกกับหวานขณะที่ก้าวเข้าไปในลิฟต์ ชิณณะก็ทำไม่รู้ไม่ชี้เดินตามเข้ามาในลิฟต์ด้วย เสียงของหวานที่พูดกับน้องชายดังแว่วให้ได้ยิน เหมือนจะพูดย้ำว่าอย่าดีกับคนอื่นมากกว่าพี่สาว ไข่ตุ๋นได้แต่เหลือบตามองชิณณะที่แสดงออกชัดเจนว่ากำลังตั้งใจฟังหวานพูด ไข่ตุ๋นยังคงฟังหวานพูดไปเรื่อยจนถึงห้องพัก “พี่หวาน ผมถึงห้องแล้วขอผมเข้าห้องน้ำ ล้างมือ ล้างหน้าได้มั้ย” ชิณณะยังคงทำไม่รู้ไม่ชี้เดินตามเข้าไปถึงในห้องแล้วยืนมองประตูห้องของหวาน รอจนไข่ตุ๋นกดวางสาย “ขอพี่เข้าไปข้างในได้มั้ย” ไข่ตุ๋นพยักหน้าอนุญาต เปิดประตูห้องให้ “ไม่มีอะไรแล้วนะครับ พี่หวานเก็บของออกไปหมดแล้ว” ห้องนอนของหวานเหลือเพียงเตียงนอนที่ปราศจากผ้าปู กับตู้เสื้อผ้า และโต๊ะกระจกที่ว่างเปล่าอย่างที่ไข่ตุ๋นบอก ชิณณะชี้ไปที่เตียงนอน “ไขตุ๋นเก็บห้องเองหรือเปล่า” “เปล่าครับ แม่กับพี่หวานเก็บห้องตั้งแต่ตอนที่ผมอยู่โรงพยาบาล” ชิณณะกวาดสายตาไปรอบห้องแล้วหยุดอยู่ที่ผนังห้องว่างเปล่า ที่เคยติดรูปภาพเรียงราย ยอมรับว่าวันที่ตามเข้ามาช่วยไข่ตุ๋นในห้องนี้ ได้แต่มองผ่านรูปภาพบนฝาผนัง รู้สึกสะดุดตาตั้งแต่ตอนนั้น แต่เป็นห่วงไข่ตุ๋นมากกว่า จึงรีบอุ้มไปโรงพยาบาล แล้วปล่อยให้ยามอยู่กับหวานจนกระทั่งตำรวจมาถึง “ห้องเป็นแบบนี้ตั้งแต่ผมกลับมา” ไข่ตุ๋นบอกเหมือนรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ “ไข่ตุ๋นจำรูปบนฝาผนังห้องได้มั้ย” “ครับเป็นรูปเล็ก กับเพื่อนของเขา” เป็นภาพถ่ายเล่นทั่วไป ไม่มีภาพใดที่มีหวานอยู่ด้วยเพียงแต่เส้นกากบาทสีแดงที่ขีดทับภาพนั้นต่างหากที่ทำให้ไข่ตุ๋นคาดเดาเรื่องราวบางอย่างได้ ชิณณะถอนหายใจแรงๆ แล้วหันกลับมาจับมือไข่ตุ๋นเดินออกมาจากห้องนอนของหวาน “ไม่ว่าอย่างไร ก็อย่าโทษตัวเอง ไข่ตุ๋นทำดีที่สุดแล้ว สอบเสร็จเราไปหาหวานกัน” “ครับ” ไข่ตุ๋นพยักหน้ายิ้มรับ=====จบตอนที่ 12====== เพื่อลดความหม่นมัวตามชื่อเรื่อง จาก 19 ตอนลดเหลือ 18 ตอน และแน่นอนว่าความไม่ชัดเจนทั้งหลาย จะหมดไปในตอนที่ 18 ครับเพราะมันคือตอนจบ หมดความหม่นมัวก็คือจบ ตอนพิเศษถึงจะเป็นตอนที่ออกนอกทาง แล้วแต่อารมณ์ของที แต่ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงสอบ จึงไม่ได้บอกกับคุณว่าจะมีหรือเปล่า คือผมเขียนสไตล์นี้มาตลอด ขออภัยหากวิธีการเขียนของผมทำให้คุณไม่สบายใจ แต่หากคุณจะหาตอนหวานๆ ตอนนี้ยังไม่หวานใช่มั้ย รออีกสักพักนะ เดี๋ยวหวานๆ ก็มา 5555 (คุณคิดว่าผมหมายถึงหวานไหน ก็หวานนั้นน่ะแหละ) คุณหมายถึงตอนที่จีบกัน ทำความเข้าใจกันใช่มั้ย มีัสิครับ ตอนนี้ค่อนไปทางส่วนหลังของเรื่องแล้ว ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็มาเหมือนกัน ความสัมพันธ์ระหว่างชิณณะกับหวานผมไม่ได้อ้างอิงเรื่องของนักร้องกับนางแบบคู่นั้นนะ มันแค่เรื่องบังเอิญ ปรมาจารย์ซิฟูบอกว่า เรื่องบังเอิญไม่มีจริง :m26: ขอบคุณที่ติดตามพบกันวันจันทร์นะครับ ไจฟ์กับทีครับ
บอกรักกันไวๆนะจ๊ะ ปากแข็งทั้งคู่เลย
กำลังมันส์เลย รออ่านตอนหน้าค่า
อ่านตอนนี้แล้ว ทำให้คิดถึงคนที่อยู่กับโต้ง คนที่ไข่ตุ๋นกับมะพร้าวบอกว่าน่ากลัว เรื่องคงยังไม่จบง่ายๆแน่เลย คนเขียน เขียนได้น่าติดตามมากๆ
เย้ ได้อ่านรับวันใหม่ ก่อนไปนอน zZZ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วบางครั้งเรียบเรียงความคิดตัวเองไม่ถูกว่าจะเม้นต์อะไรดี โดยเฉพาะในส่วนของตัวละคร ไม่ใช่ไม่ดีนะคะ เรื่องดีมากๆ สนุก แหวกแนว เราชอบมากๆ แต่อ่านไปจนจบตอนแล้วเหมือนมีหลายๆอย่างในหัวผสมๆกัน เราดึงออกมาเขียนไม่ถูกเองน่ะ ฮะๆ อาจจะเพราะปรกติเราชินกับตัวละครที่ค่อนข้างเข้าใจง่าย แบบดูปุ๊บวิเคราะห์ออกเลย แต่เรื่องนี้มีความซับซ้อน ตัวละครมีมิติ แถมเป็นมุมมองของบุคคลที่สาม มีเงื่อนงำหลายอย่าง พี่หวานนี่จะช่วยรักษาเค้ายังไงดีน้อ เห็นใจทุกๆฝ่ายเลย ทั้งตัวหวานเอง ไข่ตุ๋น ไหนจะคนรอบข้างคนอื่นๆที่ต่างก็ได้รับผลกระทบไปหมด ดีใจที่ชิณณะเป็นแบบนี้ คือที่บอกว่าเป็นคนไม่ยอมถอยง่ายๆน่ะค่ะ กำแพงของไข่ตุ๋นทั้งสูงทั้งหนา ต้องรุกต้องกระเทาะหลายๆทีมั้งถึงจะทะลายได้หมด ส่วนเรื่องแต้วเป็นแบบนี้นี่เอง แหม ตอนก่อนจะรู้ความจริงไอ้เราก็เดาไปต่างๆนานาหลายๆทาง ว่าแต่พี่ชีคนี่เหมือนอาเสี่ยวัยกลางคนขี้เหง๊าขี้เหงา ต้องการน้องๆสาวๆมาเป็นเพื่อนคุย มาปรนนิบัติไรงี้เลยเนอะ (ด้วยความที่เมื่อก่อนจะติดภาพอาเสี่ยว่าต้องเป็นคนอายุประมาณรุ่นพ่อๆหรือมีอายุเยอะหน่อยน่ะค่ะ แต่ปัจจุบันรู้โน่นนี่มากขึ้นก็เข้าใจว่าเสี่ยนี่ก็มีได้ทุกวัยแหละ แต่ก็ยังแอบติดภาพความคิดเดิมๆของตัวอยู่ดีนะ)
โอ๊ย! มันอึนอึน
ปวดหนึบๆในใจ
ตอนแรกเข้าในว่าที่ไข่ตุ๋นพยายามจะคืนเงินให้ได เพราะต้องการให้ทุกอย่างกลับไปเป็น 0 จะได้ไม่ติดค้างอะไรกัน แต่ดูท่าแล้วจะไม่ใช่แฮะ ไม่ค่อยเข้าใจใครสักคนในเรื่อง มีอะไรซ่อนอยู่ คงเป็นช่วงสงบก่อนที่พายุจะเข้าล่ะมั้ง
:กอด1:
หวานป่วยทางจิต
ยังคงหน่วงและอึนกันต่อไป
ยังคงระแวงหวาน มันหลอนๆว่าหวานจะกลับมาที่คอนโด
ก็ยังคงค้างคาและอึมครึมอยู่ ไข่ตุ๋นนี่ดื้อจริงวุ้ย 5555 หวานจะทำไรน้องอีกป่าวเนี่ยยยย :z3: ++จ้า
อ่านตอนนี้แล้วเคลียร์เรื่องแต้วแต่มึนกับท่าทางของ ชิณณะกับไข่ตุ๋น แต่ละคนความคิดในใจลึกมาก รอความกระจ่างต่อไป อ้อ ยังไม่ไว้ใจคนที่ตามโต้งที่สายตาหลุกหลิก หวังว่าจะไม่โผล่มาแบบมีเอี่ยวกับเล็กนะคะ
หวานเหมือนโทรเช็คน้องไข่ตุ๋นว่าทำอะไร อยู่ที่ไหนกับใคร :m28: คงไม่ใช่แค่หวานที่เป็นตัวปัญหา ยังมีบุคคลลึกลับอีกใช่ม้ายยย..... :serius2:
อ่านตอนนี้แล้วมึนๆงงๆ เพราะเรื่องยังไม่คลี่คลาย รอต่อไปค่ะ +1และเป็ด
อ่านไปก็แอบหลอนๆ เริ่มกลัวคุณพี่สกาวขึ้นมาจริงๆ ไข่ตุ๋นนี่ความอดทนสูงนะ ดื้อด้วย 555 เป็นกำลังใจให้คนดูแลดีกว่า ขอให้มาถูกทาง จับจุดถูก และทำให้ไข่ตุ๋นใจอ่อนได้ไวๆนะคะ
พอชิณณะพูดขึ้นมาว่าตงิด ๆ เรื่องรูปถ่าย...รู้สึกคุ้น ๆ แฮะว่าไข่ตุ๋นบอกว่ามีรูปที่มีคนไม่รู้จักประมาณ 3 คน 2 ในนั้นโดนกากบาทสีแดง แล้วอีกคนล่ะ? หรือจะจำผิดหว่า :m28:...ต้องกลับไปอ่านอีกรอบ เรื่องนี้รู้สึกเหมือนเป็นปริศนาที่ขบไม่แตก...ส่วนนึงเพราะไข่ตุ๋นเองที่ไม่ยอมพูดอะไร กับอีกส่วนก็ระแวงหวานทั้ง ๆ ที่เดาไม่ออกว่าหวานจะทำอะไรต่อไป หรือเคยทำอะไรที่ความยังไม่แตกออกมา จะรอคำเฉลยในตอนต่อ ๆ ไปค่า :m13:
ยังมีปัญหากันอยู่เลย ชีคยังไม่วางใจหวาน บวกหนึ่งค่ะ
:เฮ้อ: เหมือนยืนอยู่บนหน้าผา คือ...เนื้อเรื่องมันเริ่มเผยปมออกมาทีละนิด แล้วจึงจะไปคลายปัญหาทีเดียวในตอนที่ ๑๙ อย่างที่เคยบอกไว้ใช่ไหมคะ ตอนนี้จึงได้อึดอัดแบบนี้ ดูท่าชิณณะคงต้องใช้ความพยายามอีกมากทีเดียวในการจะทลายกำแพงหนาที่ไข่ตุ๋นได้ก่อสร้างไว้รอบตัวเอง อาจเพราะรากฐานของครอบครัวที่เติบโตมา ทำให้ต้องเป็นคนเช่นนั้น ช่วงหนึ่งก็คิดว่าไข่ตุ๋นหึง แต่อีกช่วงหนึ่งก็เหมือนกับจะไม่สนใจชิณณะเลยทีเดียว มีแต่ดิฉันเองที่ได้แต่หึงชิณณะแทนไข่ตุ๋นตอนที่เขาเข้าโรงแรมไปกับยัยแต้ว! ตอนนี้ก็ได้แต่อ่านสะสมปมต่างๆ เพื่อจะได้ประหลาดใจในตอนสุดท้ายนะคะ :กอด1: ปล. ไปแนะนำนิยายเรื่องนี้ในกระทู้แนะนำนิยายแล้วนะคะ จูจุ๊บ
อยากด่าหวานอะ สงสารไข่ตุ๋น เฮ้อออออออออออออออออออออออ
กลัวใจหวานจัง ...ว่าแต่ในห้องโล่งๆนั่นมีอะไรอยู่นะ สงสัย คาใจ อืม
คุณชีค สู้ ๆ น๊าาา >.<
เราก็ระแวงตามพี่ชีคไปสิ == ไข่ตุ๋นดื้ออออออออ่ะ อย่าไปโทษตัวเองเลย คนเรามันไม่เหมือนกันนะ ทางออกสำหรับแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน
มันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆเลยอ่าาาา
บางทีไข่ตุ๋นก็ดื้อไปนะ ไม่ยอมรับความรักจากพี่ชีคซะที แต่บางทีพี่ชีคก็ไม่ค่อยชัดเจนอะไรเท่าไหร่ นี่แหละหนา...ช่องว่างของอายุ รอติดตามค่ะ เจอกันวันจันทร์ :)
อ่านไปหลอนสกาวมากกกกก ==' คิดว่าเธอคงจะกลับมาเร็วๆนี้แน่ๆเลยอะ ส่วนไข่ตุ๋น หนูซึนไปนะลูก สงสารพี่ชีคค ฮื่อออ TT เป็นกำลังใจให้ค่า +1กับเป็ดก๊าบๆ ให้เเล้วน้าค่า ♥
มันอึมครึมสมชื่อเรื่องจริงๆ คิ้วขมวดทั้งตอน มาฮาช่วงทอร์คของน้องทีนี่แหละ
คนหล่อรวยมีสาว ๆ ไม่ขาดมือ แต่ต้องตามง้องอนเด็กผู้ชาย ที่แบกปัญหาหนักหน่วง ไม่รักจริงคงหันหลังให้ตั้งนานแล้ว หวานอาการกำเริบอีกหรือไงเนี่ย โทรจิกอยู่ได้ นี่ถ้าไม่ใช่ไข่ตุ๋นก็คงทนไม่ได้ขนาดนี้ อ่านแล้วเครียดจะบ้าตามยัยหวาน ห้องนอนหวานเป็นแดนสนธยาหรือไงนะ
ดูเหมือนหวานจะรู้/ตรวจเช็คความเคลื่อนไหวของไข่ตุ๋นอยู่ตลอดเวลา ดูท่าว่าสิ่งที่ชีคสังหรณ์ใจ/หรือสิ่งร้ายๆที่อาจจะเกิดกับไข่ตุ๋นนั้น อาจจะมาจากหวานหรือคนที่อยู่กับโต้งนะ และอดคิดไม่ได้ว่า คนที่อยู่กับโต้งนั้นต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับบหวาน/เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ร้ายๆที่เกิดขึ้นรึเปล่า????? :o10: :o10: :m28: :m28: :confuse: :confuse:
ท่านชีคจะทำใ้ห้ไขตุ๋นหลุดจากสิ่งที่เป็นอยู่ได้ไหม น้ำหวานจะทำอะไรอีกรึป่าว :m17:
ยังรู้สึกว่าวางใจหวานไม่ได้ หลอนจริงไรจริงนะหล่อน สู้ไนะชีค รุกเข้าปาย รุกเข้าปาย o13
มันยังมีอะไรอีกชิมิเนี่ย หรือสกาวจะไม่ใช่คนทำหว่า มันน่าสงสัยตรงเรื่องเงินนี่แหละ (ที่หวานบอกว่าเอาไปใช้พักผ่อนหรือฟุ่มเฟือยอะไรนั่น แอบไม่เชื่ออ่ะ) และถ้าหวานเป็นคนลงมือเอง มันต้องใช้เงินเยอะเป็นล้านๆแบบนั้นเลยหรอ นอกจากจะเอาไปจ้างคนอื่นมาทำเท่านั้นเอง
:call: :call: :call:
อึมครึมๆ หุๆ
ตามอ่านจนล่าสุด ฮู่วว เหนื่อยอยู่ ; ; มันดูกดดันแปลกๆ... อันนี้คือยังไง *อ่านหน้าใหม่* แบบว่าเรื่องจริงแล้วปรับแต่ง.. งืมๆ... *ช่างมันเถอะ* แต่แบบ...... แสดงความคห.ไม่ออกเลยจริงจัง =[]=! รอรออ..
แปลกนะที่ทุกคนปล่อยให้หวานโทรหาไข่ตุ๋นแบบถี่ยิบ ปล่อยให้ไข่ตุ๋นอยู่ที่ห้องที่คิดว่าไม่ปลอดภัย วางแผนอะไรกันอยู่รึเปล่านะ
รู้สึกเหมือนพายุจะมาอีกระรอก หรือจะคิดไปเอง???
อาการของหวานดูเหมือนจะเป็นมากขึ้นนะ เป็นห่วงไข่ตุ๋น ตะหงิดๆ ก่อนนี้หวานแทบจะไม่เคยคุยกับไข่ตุ๋นนานๆ หรือโทรหาทุกวันแบบนี้ ตอนนี้หวานกลับโทรครั้งละครึ่งชั่วโมงและวันละ5-6ครั้ง << อาการแปลกๆเหมือนมีคลื่นใต้น้ำอยู่เลยครับ ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างไข่ตุ๋นกับชิณณะก็อึมครึมเหลือเกิน กำแพงที่ไข่ตุ๋นสร้างดูสูงลิบลิ่ว พี่ชีคจะปีนข้ามไปไหวมั้ย อายุยิ่งเยอะๆอยู่ (555+ แอบแซว) หรือว่าต้องเกิดเหตุการณ์บางอย่างเพื่อให้เรื่องในใจของทุกฝ่ายเคลียร์ ยังอยากรู้อีกหลายเรื่องมากครับ รอๆๆต่อไปนะครับ ขอบคุณครับ
ถ้าสกาวจะโทรเช้คขนาดนี้ ทำไมไม่กลับมาอยู่ซะเลยเล่า !! :z3:
มันจะมีเรื่องอะไรอีกหนอ จิตใจคนช่างซับซ้อน งืมมม ไข่ตุ๋นก็ปากแข็ง พี่ชีคยังคงมีอธิบายบ้าง แต่ก็เงียบไว้นะบางเรื่อง แล้วตอนนี้เขารักกันหรือยัง ฮาาาา รอตอนต่อไปค้าบ
ไข่ตุ๋น แง้มใจบ้างรึยัง กำลังควานหาประโยคที่ไข่ตุ๋นมันรักพี่ชีค :z3:
เมื่อไหร่ที่อึมครึมอยู่นี้จะหมดสักที :เฮ้อ: ยัยหวานจิตผิดปกติมากๆ
อยากรู้ว่าหวานจะทำอะไรต่อ คงจะจิตได้ที่ตามฉบับล่ะนะ :z10:
เฮ้ออ~ :เฮ้อ: พี่ชีคน่าจะรู้สึกถึงลางอะไรสักอย่างช่ะ :m28: รอนะฮะ :')
สนุกดีค่่ะ
:z3:
อึนๆ ต่ออีกตอน นักร้องนางแบบคู่ไหนค่ะ พี่ไม่รู้ๆๆ ไข่ตุ๋นใจร้ายยย (อิพี่นี่บ้า ตอนที่แล้วเพิ่งด่าชิณณะใจร้าย) เย็นชาเกินไปหรือเปล่า จะมีใครมาทำร้ายไข่ตุ๋นอีก ไม่น่าใช่หวาน หลอนอีกแล้วค่ะ
น้องตุ๋นของพี่ชีคนิ่งจนน่าใจหาย คิดอะไรอยู่ ยากที่จะคาดเดาจริงๆ ไข่ตุ๋นจ๋า...แสดงความรู้สึกบ้างก็ได้ เดี๋ยวพี่ชีคจะ "ฝ่อ" หนักไปกว่าเดิม แล้วก็ไม่อยากให้ตุ๋นโทษตัวเองเรื่องหวานเลย พี่ชีครอน้องหน่อยนะ... :เฮ้อ:
รอหวาน มาทำให้เคลียร์หรือทำให้เครียด ฮ่าๆๆ
พี่ชีค รักเด็กต้องใจเย็นๆ ให้พี่แต้วเคลียร์กับน้อง พี่แต้วดันแฉซะงั้น หมดกัน!! พาตุ๋นไปเที่ยวบ้างก็ดีนะ ตุ๋นคิดอะไรอยู่ไม่รู้ คิดมากเกิ๊น~
ถึงตอนนี้จะยังไม่หวาน แต่เราเชื่อว่าตอนต่อๆไปต้องหวานแน่นอน!
ตอนแต้วนินทาลุงอ่ะ น่ารักดี อิลุงขี้เหงา อิอิ แต่นอกเหนือจากนั้น ไข่ตุ๋นทำเอาพี่เครียดเลย จะบ้าตาย -*-
เรื่องระหว่างชีคกับไข่ตุ๋นพอรู้ว่ามันจะเป็นอย่างไง แต่หวานนี่สิไม่รู้เลยใครจะรักษาหวานได้เนี่ย
เหมือนว่าเรื่องของหวานจะยังไม่ยอมจบนะ
ถือว่าพี่ชีคแกมีความพยายามมาก แม้บางครั้งจะหงุดหงิดไปบ้าง เร็วเหมือนกันนะเนี่ย แป๊บๆจะ 13 ตอนแล้ว จะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นอีกรึเปล่าน๊าาา
ตอนที่ 13 ชายรูปร่างผอมเกร็งยืนอยู่ที่ข้างเสาต้นหนึ่งใต้ถุนอาคารเรียน ดวงตายาวเรียวเหมือนงูจับจ้องชายหนุ่มนักศึกษารูปร่างผอมบาง ที่ก้าวลงบันไดอาคารเรียน มะพร้าวที่เดินตามมาเอาหนังสือเรียนสะกิดเอว “เขามาทำไมวะน่ะ” ไข่ตุ๋นส่ายหน้า แล้วเลี้ยวขวาเดินออกไปจากใต้ถุนอาคาร ชายคนนั้นก็เดินตามมาจนทันก่อนที่ 2 หนุ่มจะไปถึงห้องสมุด “คุณไข่ตุ๋น” ชายคนนั้นเรียก ทำให้ไข่ตุ๋นหันมามอง รอยยิ้มที่ไม่น่าไว้วางใจปรากฏชัดเจนที่มุมปาก “ผมมีเรื่องอยากถาม “คุณเป็นใคร” มะพร้าวชิงถามก่อน ดวงตายาวเรียวตวัดมาหาหนุ่มอ้วนกลมสวมแว่นทันที ไข่ตุ๋นก็เลยถามซ้ำ เพราะแม้จะเคยเห็นหน้าหลายครั้ง แต่ไม่เคยรู้เลยว่าคนๆ นี้ชื่ออะไร “คุณเป็นใครครับ ผมไม่รู้จักคุณ” “ผมชื่อเกริกเป็นผู้ติดตามของคุณโต้ง” “แล้วพี่โต้งไปไหนละครับ” ไข่ตุ๋นถามต่อ “ทำงานครับ ที่ผมมาก็เพียงแค่อยากถามเรื่องพี่สาวของคุณ” มะพร้าวหันมามองหน้าไข่ตุ๋นทันที ขณะที่ไข่ตุ๋นคอแข็งหลังตรง สีหน้าและน้ำเสียงเฉยเมยเหมือนเจ้าชายน้ำแข็ง “ผมไม่รู้จักคุณ” พูดจบไข่ตุ๋นก็หมุนตัวเดินออกมาทันที แต่ยังได้ยินเสียงหัวเราะแปร่งหู ตามหลังมา “พี่สาวคุณรู้จักผมดี และฝากบอกเขาด้วยว่า ผมรออยู่” ====+====+==== ชิณณะมองรูปภาพบนโต๊ะ โดยมีชัยกับก้องยืนอยู่ข้างๆ “เรารู้ว่าคนที่ทำร้ายคุณสกาวมีคุณเล็ก หรือแบงค์ ที่เสียชีวิตอยู่ในรถที่จมน้ำ มีคุณเก่งที่เสียชีวิตจากไฟคลอก แต่ยังมีอีกคนที่หายไปคือคุณเลิศ เมื่อหลายเดือนก่อนมีคนพบศพนิรนามถูกทิ้งไว้ในทุ่งนาแถวชัยนาท ยังมีทรัพย์สินหลายอย่างอยู่ที่ศพ เพียงแต่ขั้นตอนที่ล่าช้าทำให้กว่าที่ครอบครัวจะไปชี้ศพ และสอบสวนสาเหตุการเสียชีวิตเวลาก็ล่วงเลยมามาก” “ช้ามาก” ชิณณะยอมรับ คิดคำนวณในใจว่าเวลาน่าจะอยู่ใกล้ๆ กับที่เก่งและแบงค์เสียชีวิต ชัยรายงานต่อไปขณะที่เลื่อนรูปภาพอีกใบให้ชิณณะ “มีรูปคุณสกาวอยู่ในคอมพิวเตอร์ของคุณเลิศด้วยครับ” นอกจากรูปของสกาวยังมีทั้งเล็กและแบงค์ รวมถึงใครอีกคนที่เป็นเงาสะท้อนอยู่ในกระจก คนที่ถ่ายภาพ! ภาพที่เห็นคือ สกาวในสภาพหมดสติ กับชายหนุ่ม 3 คนที่ไม่มีปรากฏใบหน้าเต็ม แต่กลับมีภาพใบหนึ่งที่มีเงาสะท้อนจากกระจก ภาพของคนที่ถือกล้อง ชิณณะกดโทรศัพท์หาโต้งขณะที่บอกกับชัย “โทรไปเชียงใหม่ บอกเขาว่าให้ระวังสกาว” “ครับ” ชัยรับคำสั่ง ก้าวถอยออกมาจากโต๊ะทำงานของชิณณะ เพียงไม่กี่ก้าวแล้วโทรศัพท์หาแฟนที่เป็นพยาบาลดูแลหวานอยู่ที่เชียงใหม่ พอโต้งกดรับสายชิณณะก็ถามทันที “ทหารคนที่ติดตามมึง เคยอยู่กับเล็กมาก่อนใช่มั้ย” “ใช่” โต้งบอกแล้วลดเสียงให้เบาลง “เดี๋ยวนะ ขอกูออกไปข้างนอกห้องทำงานก่อน” โต้งก้าวยาวๆ ออกมาที่สนามหญ้าด้านข้างอาคารกวาดตามองว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ถึงได้บอกให้ชิณณะเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น “รู้เรื่องที่พบศพของเลิศเพื่อนเจ้าเล็กหรือยัง” “เพิ่งรู้เมื่อคืน กูโมโหชิบหาย พ่อแม่มันปิดข่าว นี่เผาไปแล้วด้วยนะ” โต้งเริ่มด่ายาว “ห่าเอ้ย ตำรวจบอกว่า ตอนแรกมันไม่ยอมรับว่าลูกถูกฆาตกรรม ก็สืบหลายทางเพราะอาจลักพาตัว กรรโชกทรัพย์ หรือขัดผลประโยชน์ แต่หลักฐานหลายอย่างมันชี้ไปที่ฆ่าตัวตายแต่มีคนเอาศพมาทิ้ง หรือไม่ก็ฆ่าตัวตายที่ตรงนั้น แต่จู่ๆ คนจะมาอยู่ตรงนั้นได้ยังไงมันต้องมีคนพามา จนกระทั่งศพเผาไปเป็นเดือน พนักงานสอบสวนถึงได้มาหากูบอกว่า เจอเพื่อนเจ้าเล็กคนที่หายสาบสูญไป” “ในรูปที่ได้จากคอมพิวเตอร์ของเลิศ มีรูปของสกาว เจ้าเล็ก เก่ง แล้วก็ทหารคนที่ติดตามมึง” โต้งเหมือนกำลังกลั้นหายใจ “มึงอยู่ที่ทำงานใช่มั้ย อีกครึ่งชั่วโมงกูจะไปหามึง” “เฮ้ย เร็วไป” “เดี๋ยวกูซ้อนมอเตอร์ไซค์จ่าแถวนี้ไป มึงรอกูก่อน” อีกครึ่งชั่วโมงถัดมา โต้งก็มานั่งอยู่ที่ห้องทำงานของชิณณะจริงๆ “กูเอารถมาไม่ได้ เพราะเดี๋ยวมันรู้” “แสดงว่ามึงก็สงสัยมันหรือไง” โต้งยอมรับตรงๆ “กูไม่เคยไว้ใจมันตั้งแต่มันพาเจ้าเล็กไปเที่ยวกลางคืน แต่ก็อย่างที่รู้ ว่าพูดอะไรไม่ได้ แม่ออกรับแทนหมด แต่พอเล็กหายไป แม่ก็ให้มันมาอยู่กับกู แต่มันชอบทำตัวแปลกๆ ความลับมันเยอะ แล้วตั้งแต่กูไปหาไข่ตุ๋นที่มหา’ลัยเมื่อวันก่อน มันก็กลับมาถามถึง” ชิณณะหันไปมองชัยทันที ชัยค้อมตัวรับคำสั่งโดยที่ไม่ต้องมีคำพูดแล้วก้าวออกไปจากห้อง “มันไม่เคยเจอไข่ตุ๋นหรือไง” “เคยสิ ตั้งแต่แรกที่มึงให้น้องไปที่สนามกอล์ฟ ก็เจอแล้ว แต่เพิ่งมาถามถึงก็ตอนที่กูไปสารภาพรักแล้วได้แห้วกลับบ้าน” ดวงตาสีเข้มจ้องมองภาพที่ขยายใบหน้าของเกริกให้เห็นชัดเจนขึ้น “มันทำให้น้องกูกับเพื่อนทำเรื่องเลวๆ” ก้องกระแอม “น่าจะบอกว่าเป็นคนแนะแนวมากกว่านะครับ เพราะคนที่ลงมือทำเรื่องเลวๆ น่ะเป็นคุณเล็กกับเพื่อน” โต้งหันมาจ้องเขม็งใส่ก้องทันที ขณะที่ชิณณะปรามเลขาฯ ไฮเปอร์ “แรงไปก้อง” แต่ก้องแค่เบ้ปากทำท่าไม่สนใจ ทั้งแสดงความเห็นต่อ “ผมว่าตอนต่อไปจากนี้คือระวังคุณสกาวเก็บนายเกริก และระวังนายเกริกเก็บคุณสกาวมากกว่านะครับ คุณไข่ตุ๋นน่ะลอยตัวแล้วงานนี้” คราวนี้ดวงตาสีเข้ม 2 คู่ตรงมาที่ก้องทันที โต้งลุกขึ้นยืน ก้าวช้าๆ เข้ามายืนค้ำเลขาฯ “สกาวพยายามฆ่าไข่ตุ๋น เกริกถามข้อมูลเกี่ยวกับไข่ตุ๋น มีอะไรที่ให้เขาลอยตัว” “ชัยไปรับคุณไข่ตุ๋นแล้ว แล้วนับจากวินาทีนี้เจ้านายก็ต้องหาเรื่องล็อกคุณไข่ตุ๋นติดไว้กับตัว ไม่เรียกว่าลอยตัว งั้นเรียกใหม่ว่าเก็บใส่กล่องนิรภัยใครก็ขโมยไปไม่ได้ ดีมั้ยครับ” ก้องเถียงนิ่มๆ ไม่ได้เกรงกลัวทหารตัวใหญ่แม้แต่นิดเดียว “ก้อง ไม่ปะทะคารมกับใครสักวันมันจะไข้ขึ้นมั้ยเนี่ยเรา” ชิณณะห้ามเลขาฯ อีกครั้ง แต่ทั้งโต้งและชิณณะต่างก็รู้ดีว่า ประโยคที่ว่าใครก็ขโมยไปไม่ได้ยังรวมถึงโต้งด้วย โต้งหันมามองรูปบนโต๊ะชิณณะอีกครั้งด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เล่าเรื่องของครอบครัวเลิศให้ชิณณะฟัง “มึงคิดดู ลูกชายตายทั้งคนมันเลือกที่จะปิดข่าวเพราะกลัวธุรกิจเสียหาย จนกระทั่งเผาไปแล้วก็บอกกับคนที่ถามถึงว่าป่วย แต่ตำรวจมาหากูที่บ้านเมื่อคืน ถามเรื่องภาพในคอมพิวเตอร์ กูก็ว่ากูยกคอมพิวเตอร์ ทั้งโทรศัพท์เล็กให้ตำรวจไปหมดแล้ว ไม่มีเหลืออยู่” “ตอนนี้มันข้ามไปถึงช่วงที่นายเกริกร่วมอยู่ในกลุ่มคนที่เสียชีวิตไปแล้วนะครับ” “แต่บังเอิญว่า คนที่เสียชีวิตมีน้องชายฉันอยู่ด้วย” โต้งหันมาทำเสียงหนักๆ ใส่ ก้องทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ ขณะที่ชิณณะมองเพื่อนกับเลขาฯ แล้วต้องกระแอมกลบเกลื่อนความคิดแปลกๆ ในสมอง “คงต้องหาทางกันสกาวออกไป” ชิณณะเสนอความเห็น “ตอนนี้ก็ห่างแล้วนี่” โต้งบอก “เกริกไม่รู้ว่าสกาวอยู่ที่ไหน กูเองก็ดูแค่ตอนที่มีเรื่องคดีความของไข่ตุ๋น แล้วพอเรื่องของเจ้าเล็กไม่มีหลักฐานชัดเจน ก็ไม่ได้ติดใจ” “แต่คุณหญิงอาจติดใจ” ก้องท้วงขึ้น “คุณหญิงรักคุณเล็กมาก แล้วก็เคยบอกว่า จะช่วยดูแลคุณสกาวด้วยนะครับ” เลขาฯ ที่อยู่หน้าห้องเคาะประตูบอกว่า มีแขกมารอพบชิณณะ โต้งเลยลุกขึ้นเตรียมกลับไปทำงาน แต่ไม่ลืมหันมาบอกกับชิณณะ “ชีค มึงเก็บรูปดีๆ น้องกลัวรูปพวกนี้” “มึงอยู่ก่อนดีกว่าจะได้คุยกับชัยเรื่องคดี กูไปรับแขกที่ห้องประชุมได้ หวังว่ากลับมากูไม่ต้องเก็บศพใคร” “อ้าว แล้วเจ้านายไม่ให้ผมไปด้วยหรือไง” ก้องทำหน้าตาเหรอหรา ที่เจ้านายไม่ให้ไปด้วย “ไม่ละ ให้อยู่นี่น่ะแหละ วันนี้มีหมาอยู่ในปากเราเยอะเกิน เดี๋ยวไปกัดแขกเข้า” ชิณณะบอกแล้วก้าวออกไปจากห้อง ขณะที่ก้องหันมาทำตาขวางใส่คนที่ยืนกอดอกหัวเราะหึหึ “ขำตาย กาแฟมั้ยครับ” “ขอบใจนะที่ยังนึกได้” “นึกได้นานแล้ว แต่คิดว่ามาแป๊บเดียวก็จะกลับ ก็เลยไม่ชงให้ต่างหาก” โต้งได้แต่ส่ายหน้า เดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวในห้อง ก้องออกไปไม่ถึงอึดใจก็กลับเข้ามา “ลืมถาม คุณผู้พันโต้งกินข้าวหรือยัง” “กินแล้ว” “งั้น คุกกี้หรือแซนด์วิช” “ขอกาแฟไม่ครีม ไม่น้ำตาลก็พอ” “โอเค” แต่พอกลับเข้ามาอีกครั้ง ก้องกลับมีทั้งคุกกี้และขนมหวานเต็มจาน โต้งถึงกับหัวเราะ “มิน่า ชีคมันถึงได้เครียดตลอดเวลา เพราะมีเลขาฯ เกินตลอดแบบนี้นี่เอง” แต่ก้องกลับรีบไปเก็บของบนโต๊ะของชิณณะใส่ซองสีน้ำตาล แล้วบอกกับโต้ง “ผมใส่ไว้ในลิ้นชักเจ้านายนะครับ เดี๋ยวคุณไข่ตุ๋นมาเห็น” โต้งพยักหน้า แล้วยกกาแฟขึ้นจิบ ก้องก็เดินมานั่งยองๆ มองหน้า “คุณกินกาแฟโหดมากเลยนะ ลูกผู้ชายไม่เห็นจำเป็นต้องกินกาแฟโหด” “ฉันไม่ชอบครีมต่างหาก มันติดลิ้น” “งั้นก็กินน้ำตาลได้” “น้ำตาลก็ไม่ชอบเพราะมันหวาน ฉันไม่ชอบของหวาน” “แล้วชอบคุกกี้มั้ย” “กินได้” “ครัวซองด์เล็กๆ แบบนี้ล่ะ” “กินได้” “แล้วผมล่ะ” โต้งมองหน้าก้องอึ้งๆ “เมื่อกี้ไม่ได้ยินอะไรใช่มั้ย ช่างมันเหอะ ถ้าคุณเป็นคนความรู้สึกไว คงไม่เป็นเพื่อนกับเจ้านายผมได้นานขนาดนี้หรอก” หนุ่มไฮเปอร์พูดแล้วก็ลุกออกไปจากห้องทันที โต้งได้แต่หันไปมองผ่านกระจกบานใหญ่กั้นผนังห้องทำงานของชิณณะ เห็นก้องก้มหน้าก้มตาทำงานไปเรื่อย ...ไอ้ที่ถามมาเมื่อครู่ มันหมายความว่าไง พบเจอกันมาตั้งนาน ทำไมไม่เคยสังเกตเห็นท่าทีที่ผิดปกติ หรือก็แค่แกล้งแหย่เล่นตามนิสัย.... แต่ที่แน่ๆ คำพูดของก้องกำลังดึงความคิดของโต้งออกจากเรื่องที่ทำให้ต้องทิ้งงานมาหาเพื่อนในวันนี้ จนกระทั่งไข่ตุ๋นมาถึงพร้อมกับชัย “มีอะไรหรือครับ” ก้องตามเข้ามาพร้อมกับเครื่องดื่มและของว่างให้ไข่ตุ๋น แล้วก็ออกไป ปล่อยให้โต้ง กับชัยคุยกับไข่ตุ๋น “เรื่องของเกริกผู้ติดตามของพี่น่ะ” โต้งบอก “เมื่อตอนเที่ยงเขามาหาที่มหาวิทยาลัย พูดว่าพี่หวานรู้จักเขา” ทั้งโต้งและชัยเงียบไป จนกระทั่งชิณณะกลับเข้ามาในห้อง พร้อมกับก้อง ไข่ตุ๋นถึงได้เล่าเรื่องที่มหาวิทยาลัยอีกครั้ง “มันอยู่เงียบๆ จนเจอกับสกาวไม่ดีกว่าหรือไง” ชิณณะ ตั้งข้อสังเกต ไข่ตุ๋นหันมองทุกคนในห้อง ดวงตากลมที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกบ่อยครั้งนักดูเป็นกังวล “พี่หวานบอกว่า คนที่ทำร้ายเขามี 3 คน คนที่ติดตามพี่โต้งคือคนที่ 3 หรือครับ” “ไม่ใช่” ชิณณะบอก “คนที่ 3 ถูกพบศพนานแล้ว แต่ทางครอบครัวปิดข่าว โต้งเองก็เพิ่งรู้เรื่องเมื่อคืน ส่วนคนที่ติดตามโต้งคือคนที่บันทึกภาพ” “แล้ว...เขาจะแก้แค้นหรือครับ พี่หวานไม่เคยพูดถึงเขาเลยนะครับ แล้วรูปในห้องก็มีแค่ 3 คน” "ในห้องมีรูปใหญ่ที่เห็นหน้าชัดๆ อยู่ 3 รูปเป็นรูปของคนที่ตายไปแล้ว และสกาวก็พูดแค่ 3 แต่ยังมีรูปอื่นๆ อยู่อีกที่เราไม่เคยสังเกตุ" มันเป็นความผิดปกติที่เป็นเครื่องหมายคำถามอยู่ในสมองของชิณณะมาตลอด ว่าคนที่ถ่ายรูปเป็นใคร “มันแค่ไม่อยากรอให้สกาวไปหา” โต้งบอก “แต่มันก็ผิดปกติอย่างที่ไข่ตุ๋นว่า” “มันอาจร้อนตัวจนรอไม่ได้ เพราะคุณสกาวเธอเก็บมาแล้ว 3 แล้วพอโดนจับเรื่องคุณไข่ตุ๋น แทนที่จะโดนคุมตัวเพื่อสืบคดีอื่น กลับปรากฏว่าเธอรอดหมด เพราะไม่มีหลักฐาน” ก้องแทรกขึ้นมา ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ขณะที่โต้งช่วยอธิบายต่อ “แต่การที่มันไปหาไข่ตุ๋น ยังไงชีคก็ต้องรู้ ชีครู้พี่ก็ต้องรู้เหมือนกัน ทำอย่างนี้มันดูแปลกๆ” ทหารตัวโตพูดแล้วหันไปมองหน้าเพื่อน “ห่าชีค กูไม่อยากคิดต่อเลยว่ะ” โต้งตั้งข้อสังเกตต่อไป "เกริกมันอาจดูเหมือนโรคจิต บ้ากาม ที่แนะนำเจ้าเล็กกับเพื่อนๆ ให้ทำเรื่องเลวๆ แต่เท่าที่เห็นมามันไม่เคยฆ่าใคร" "รู้จักไม่หมดน่ะสิ" ก้องสวนทันที "มันเป็นช่างภาพงานนี้ยังไม่รู้เลย" ชิณณะต้องยกมือห้ามเลขาฯ "เอาเป็นว่า ต้องระวังทั้งคู่น่ะแหละ เพราะเราไม่อยากให้สกาวถูกทำร้ายหรือทำร้ายใครอีกถูกมั้ย" “เคยมีใครถามคุณโต้งเรื่องคุณสกาวหรือเปล่าครับ” ชัยถามบ้างหลังจากที่เงียบมานาน “ไม่มี แล้วฉันเองก็ไม่รู้ว่าที่ไหน เพราะใจคิดว่าคนก็ตายไปแล้วต่างคนต่างใช้กรรม ก็ไม่คิดที่จะอยากรู้อะไรอีก” “มันก็ไม่เคยถามผมเหมือนกัน” ชัยบอก “แสดงว่าที่มันไปหา เพราะไข่ตุ๋นไม่ได้ไปดูคุณหญิงหลายอาทิตย์แล้ว และคิดว่าไข่ตุ๋นกำลังซ่อนพี่สาวไว้” เรื่องที่ว่าหวานพักอยู่ที่ไหน มันไม่ใช่ความลับ เพียงแต่ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ควรต้องบอกใคร เพราะหญิงสาวต้องการเวลาพักฟื้นจิตใจ ไข่ตุ๋นเดินไปจับมือของชิณณะไว้ “แต่พ่อผม” พ่อยังคงอยู่ที่ร้านในเมือง เป็นสถานที่เดิมที่ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลง “โทรหาพ่อมั้ยครับ” “บอกให้พ่อระวังตัว อย่าเพิ่งไปหาแม่กับสกาวที่รีสอร์ท” ชิณณะบอกทันที “ยังไงมันก็ต้องเจอเข้าสักวัน เพราะสกาวต้องไปหาหมอ เราแค่ถ่วงเวลา” “ผมไปโทรหาพ่อนะครับ” ไข่ตุ๋นบอกแล้วเลี่ยงไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก โต้งเลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ คราวนี้เจ้านายกับชัยเลยหันมาหาก้องทันที “ทำอะไร” “ทำอะไร” ก้องทวนด้วยหน้าตาไม่รู้ไม่ชึ้ “ฉันไม่ได้ตาบอดนะ ทิ้งแกไว้กับไอ้โต้งออกไปประชุม กลับมาไอ้โต้งกับแกอยู่กันคนละมุมห้อง” ชิณณะบอกทันที “ผมก็แค่แหย่เล่นนิดหน่อยเอง” ก้องบอก ชัยทำหน้าตาเคร่งขรึม “ดูท่าคุณโต้งแล้วไม่น่าจะนิดหน่อย” “ก็แค่ถามเขาว่า...ชอบผมมั้ย” “เฮ้ย!” ชิณณะร้องทันที ขณะที่ชัยส่ายหน้า “แล้วแกชอบเขาหรือไง ถึงไปถามเขาแบบนั้น” “เปล่า” ก้องรีบอธิบายต่อเมื่อเห็นสีหน้าของเจ้านาย “ผมไม่ได้บอกว่าผมชอบเขานะ ผมแค่ถามว่าเขาชอบผมมั้ย” “ไปขอโทษเขาซะ” เจ้านายออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงหนักๆ “โต้งมีเรื่องของคนรอบตัวมากเกินกำลัง แล้วยังมาโดนไข่ตุ๋นปฏิเสธอีก แกไม่ควรล้อเล่นกับหัวใจใครแบบนี้” “ก็แหม~~” “ไปขอโทษโต้ง จะล้อเล่นอะไรกับใครให้มันมีขอบเขต ไม่อย่างนั้นฉันจะส่งแกไปเฝ้าไอ้เกริก” “อ๋า~~~” ก้องทำตาเหลือก “ไปขอโทษดีกว่า จัดหาคู่แถมให้ด้วยก็ได้” “อย่าเกินหน้าที่ ให้งานไปแค่ไหนก็แค่นั้น” “แหม ผมกำลังคิดอยู่ว่าเจ้ามะพร้าวเพื่อนคุณไข่ตุ๋นคนที่ผมติดต่อผ่านไปซื้อรถน่ะ ถึงจะตัวกลมๆ ใส่แว่น แต่เขาก็เฟรนด์ลี่ดี ก่อนนี้เคยคิดว่าจะแนะนำหลานสาวของคุณชีค ที่ดูแลท่านประธานอยู่ ก็ไกลไปหน่อยยังเรียนมัธยมอยู่เลย” “ก้อง” เจ้านายชักปวดหัวเหมือนไมเกรนจะขึ้น “ครับ รู้แล้วว่าแค่ขอโทษ” ไข่ตุ๋นวางสายจากพ่อ เดินมาหาชิณณะที่กำลังดุก้อง แต่เปลี่ยนโหมดอารมณ์ได้ทันทีเมื่อเห็นท่าทางเป็นกังวลของไข่ตุ๋น "พ่อว่าไง" "พ่อจะไปรับพี่หวานกับแม่อย่างที่คุณบอกจริงๆ ก็เลยบอกว่าให้ใจเย็น เพราะเขารู้ว่าพ่ออยู่ที่ไหน อาจรอให้พ่อนำทางไปหาแม่กับพี่หวานก็ได้ แต่ลองถามพ่อเรื่องคนที่ทำร้ายพี่หวาน พ่อก็บอกว่า ตอนที่ฟังพี่หวานสารภาพกับตำรวจก็พูดแค่ 3 คน จากนั้น ก็ไม่เคยพูดถึงอีก" โต้งออกมาจากห้องน้ำ ฟังเรื่องที่ไข่ตุ๋นพูด "ถามเรื่องรูป พ่อบอกว่า ไม่มีรูปแบบที่ส่อไปทางนั้น มีรูปถ่ายของคน 3 คน แบบที่ถ่ายหลายที่ ส่วนมีคนอื่นอีกหรือเปล่า พ่อไม่แน่ใจนะครับ" ไข่ตุ๋นหยุดพูดมองหน้าชิณณะ "แต่พ่อไม่เห็นอะไรผิดปกติ" ชิณณะแค่พยักหน้า ไม่ได้แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องรูป แต่กลับถามเรื่องที่ไข่ตุ๋นใกล้สอบ "ถ้าไข่ตุ๋นไม่ย้ายมาบ้านพี่ พี่ก็คงต้องย้ายไปบ้านไข่ตุ๋น" "โป๊ะเช๊ะ!" ก้องร้องเสียงดังจนชัยกับโต้งต้องรีบดึงแขนกึ่งลากออกมานอกห้อง ก่อนที่จะออกมา โต้งไม่ลืมร้องบอกเพื่อน "คืนนี้กูจะโทรหา" ขณะที่ประโยคที่ไข่ตุ๋นหันมาบอกชิณณะไม่ได้ผิดไปจากที่คาดไว้เหมือนกัน "ผมดูแลตัวเองได้" "รู้ว่าไข่ตุ๋นดูแลตัวเองได้ แต่พี่อยากจัดการทีละเรื่อง" "เรื่องเกริกน่ะหรือครับ" ชิณณะพยักหน้า "พอมันรู้ว่าหวานเก็บคนที่ 3 ไปแล้วมันก็ตรงไปหาไข่ตุ๋นทันที แสดงว่ามันก็ร้อนใจ ถ้าปล่อยไข่ตุ๋นไว้คนเดียวมันอาจกดดันทางไข่ตุ๋น แต่ถ้าไข่ตุ๋นอยู่กับพี่มันจะได้ไปที่เชียงใหม่" "แต่พ่อผม" "ชัยกับโต้งจะไปอยู่กับพ่อทางโน้น จะได้จัดการก่อนที่มันจะไปถึงสกาวและแม่" สรุปคร่าวๆ ก็คือ การจัดการเรื่องของเกริกกับสกาว จะเกิดขึ้นห่างจากไข่ตุ๋นให้มากที่สุด ไข่ตุ๋นจ้องมองชิณณะ "ครับ แต่ว่า คืนนี้ขอผมกลับไปเก็บของแล้วก็นอนที่ห้องผมก่อนคืนหนึ่งได้มั้ยครับ"====จบตอนที่ 13==== 1 อย่าบอกว่ายังอึดอัด เพราะผมเฉลยแล้ว.....555555 2 เครียดหรือครับ แน่นอนเพราะอีก 5 ตอนก็จบแล้ว 3 คิดถึงหวานใช่มั้ย เดี๋ยวมา ส่วนตอนหวานๆ ก็กำลังจะมาเหมือนกัน 4 ถ้าคิดว่าตอนหน้าคือ "ตอนนั้น" คุณกำลังคิดผิด 5 มีเด็กบอกว่าผมโรคจิต อย่าไปเชื่อ ผมก็แค่คนเขียนเรื่องเท่านั้นเอง :jul3: ขอบคุณที่ติดตาม พบกันวันพุธครับ ไจฟ์กับที
ผู้พันโต้ง กับพี่ก้อง น่าลุ้นนะเนี่ย ฮ่าๆ ไอ้พี่เกริก เหลือคนสุดท้าย พี่หวานน่าจะจัดการเกริกคนแรกนะ คนนี้ ให้ความรู้สึกแบบร้ายมาก (คิดไปเองอีกแล้ว) จิ้มบวกจ้า ไหนเด็กที่ไหนว่าพี่ไจฟ์โรคจิต ไม่ได้โรคจิตเนอะ แค่เขียนเหมือนเท่านั้นเอ๊งงงง~
เกริกมาอีกคนและ ชักจะงุนงงมากขึ้น
ตอนนี้แอบฮาก้องกะโต้ง
ว่าแล้วเชียว! ซื้อหวยทำไมไม่ถูกอย่างนี้นะ คนติดตามหน้าจิ้งจอกไม่ควรให้อยู่ใกล้จริงๆ อ่านแล้วไม่อึดอัดค่ะ ชอบที่ไข่ตุ๋นเป็นคนเดินไปจับมือชิณณะเองก่อน :o8: แค่นี้ก็น่ารักแล้วค่ะ แสดงว่าน้องก็แคร์พี่เหมือนกัน อยากบอกว่าชอบก้องเลขาไฮเปอร์ อิอิ ต้องสนิทกับเจ้านายมาก ถึงกล้าพูดอย่างนี้ได้ ถ้ามีเลขาอย่างนี้จริงคงไมเกรนขึ้นวันละหลายรอบ!
:a5: ลุ้นระทึกอีกแล้ว :กอด1:
เลิกอึดอัดเปลี่ยนเป็นลุ้นตัวโก่งแทน รอหวานๆให้ชื่นใจ อีก5ตอนจบนี่ก็ใจหายเหมือนกันน้า +1และเป็ด
ก้องทำให้บทเครียด กลายเป็นยิ้มได้
ไม่อึดอัด แต่กลายเป็นลุ้นแทน ลุ้นทุกคู่ ไข่ตุ๋น ชีค เกริก สกาว ก้อง โต้ง :laugh:
โอ๊ยยย ลุ้นค่ะ >.<
พี่หวานนี่แหล่ะตัวจริง เก็บไปสามศพ จับไม่ได้ ไม่มีหลักฐานสักอัน
มาอ่านที่เดียวสามตอนรวด o1 แล้วรู้สึกโล่งไม่ค่อนอึดอัดมาเท่าไหร่แล้ว ^___^ เพราะก็ติดใจเหมือนกันตอนเรื่องรูปถ่าย จากนี้ไปก็มานั่งลุ้นว่าพวกพี่ชีคจะจัดการกับเกริกกับสกาวยังไง ขอบคุณสำหรับตอนนี้และสองตอนก่อนหน้านี้ด้วยค่ะ ^____^
อือม์เดาๆว่าไอ้คนติดตาม แต่เดาต่อไม่ถูกว่า มีความสัมพันธ์กับหวานยังไง รออ่านต่อค่ะ
อาาา อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้ว
ตอนนี้ก้องแย่งซีนแหะ ดึงความสนใจเราไปลุ้นให้คู่กับพี่โต้ง ทำไมบอกว่าแค่แหย่เล่นอ่าาาาา
โอเค เคลียร์ อยากบอกว่าตอนนี้ยิ้มเยอะมาก ชอบก้องอ่ะ น่ารักดี แอบลุ้นโต้ง-ก้อง อิอิ :-[
ไข่ตุ๋นนิ บอกว่ามันอันตรายยังจะอยู่คนเดียวอีก ยังนึกไม่ออกว่าจะหวานกันยังไง น้องนิ่งซะขนาดนี้ 555555 ลุ้นก้องกับโต้งด้วยได้ไม๊อ่ะ ป.ล. ข้อสุดท้าย เด็กน่าเชื่อถือนะ :laugh: ++จ้า
ก้องจะฮาไปไหน แต่พี่โต้งได้ก้องไปเป็นแฟนก็น่าจะดีนะ ชีวิตมีสีสันมากแน่ๆเลย ที่หวานบอกว่าแค่ 3 คน เพราะจะกลับมาจัดการอิตาเกริกทีหลังใช่ไหม
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกโล่งเลย รู้แล้วว่าไอ้หน้าปลาจวดเป็นคนร้ายอีกคน ชอบก้องจังเลยเป็นเลขาที่กวนโอ๊ยมาก 5555
ยึ่งใกล้จบยิ่งเครียดอ่ะ :z3: ส่วน"ตอนนั้น" ถ้าได้หลังจากที่เรื่องยุ่งๆ จบก็คงชุ่มชื่นหัวใจอ่ะ คึคึ อันนี้หวังมาก :z1:
เรื่องของเกริกกับสกาวจะเป็นไงหนอ ก้องน่ารักอะ :pig4:
โคตรล้ำอะ 5555 เหมือนดูหนังอยู่เลยยยย
ก้องแย่งซีนทุกคน เด่นมาก ฮามากตอนนี้ :m20: หาคู่ให้ก้องมั่งดิคุณนักเขียน น่าร๊าากกกจริงๆ :m1: ลุ้นตอนต่อปายยย......
อยากได้ NC จ้า :call: :call: :call:
ก้องโคตรรั่วอ่ะ พี่แกดูล้นจนรั่วมากกกก 555+ :laugh: โต้ง ถ้ามีแฟนแบบก้องก็ดีนะ จะได้ไม่ได้เครียดอะไรอีก เอ๊ะ! หรือจะเครียดขึ้นกว่าเก่าหว่า ฮ่าๆ :m20: :m20:
มันดูแปรปรวน ไม่เครียดแต่ลุ้น ใครจะเจอใครก่อนกัน
เริ่มต้นของตอนนี้ ทำเอาใจหล่นไปอยู่แถวตาตุ่ม พอเห็นผู้ติดตามโต้งไปหาไข่ตุ๋นที่มหาวิทยาลัย การเฝ้าระวังครั้งนี้คงจะทันการณ์นะ คนร้ายที่เหลือคงไม่ชิงลงมือก่อน ไข่ตุ๋นนี่ดื้อจริง มีต่อรองกับพี่เขาอีกแน่ะ จะทำให้พี่ชีคห่วงไปถึงไหนกันลูก หนูช่างไม่รู้เลยหรือไงว่า บางครั้งแค่พริบตาเดียวก็อาจเกิดเหตุร้ายได้ .....ก็ว่าด้วยนายเกริกกับสามคนที่ตายนั่น มันก็ธรรมดาแหละเนาะ ตัวเล็กตัวน้อยย่อมโดนก่อนค่อยไปถึงตัวการสำคัญ แล้วจะมีตัวสการสำคัญยิ่งกว่าเกริกอีกไหมเนี่ย
:m15: :m15:ความจริงกำลังจะเปิดเผย กรี๊ด!!กลัวคนโรคจิต :sad4: :sad4:
ง่ะ รอตอนต่อไป :กอด1: :pig4: :L2:
ลองถามพ่อเรื่องคนที่ทำร้ายที่หวาน ไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเกริกกับหวาน ในเมื่อเล็กและเพื่อนตายไปในเวลาไล่เลี่ยกันเมื่อหลายเดือนก่อน ถ้าหวานจะแก้แค้นก็คงลงมือกับนายเกริกในเวลาใกล้เคียงกัน หรือหวานไม่รู้ว่ามีนายคนนี้อีกคน เพราะมีรูปแค่สาม (ตามที่ทุกคนเข้าใจ) หรือว่านายคนนี้เป็นคนบงการเรื่องราวทั้งหมด การฆ่าโดยใช้เล่ห์ลวง ผู้หญิงอาจจะลงมือทำคนเดียวได้ แต่การขนย้ายศพไม่น่าจะไหว ไข่ตุ๋นดื้อซะไม่มี ไม่รู้หรือไง ใครต่อใครเป็นห่วงจนออกนอกหน้าขนาดนั้น คืนนี้ที่ห้องจะมีใครรออยู่หรือเปล่า... เอาล่ะ คิดไปก็หาคำตอบไม่เจอ ปวดหัวเปล่า ๆ รอเฉลยแล้วกัน ชอบเลขาก้อง ล้นแต่น่ารัก เหมาะที่จะปลอบใจโต้งที่สุด เชียร์สุดใจ
คิดถึงชัตเตอร์กดติดวิญญาณ หลอนชิก บวกให้ชอบมะพร้าวกะก้อง โย่ว! แต่ยังชอบโต้งหัวทึบอยู่โข ปล่อยเป็ดให้ตัวหนังสือสีฟ้าที่คิดถึง สอบใช่ปะ โชค A
อย่างที่เคยเดาไว้เลยว่าไอ้จิ้งจอกนี่แหละ ตัวคลายปม
ลุ้นมากเลยอะ ว่าเรื่องราวมันจะเป็นงัยต่อ
กลัวคืนเดียวที่ไข่ตุ๋นขอนี่แหละที่จะเป็นอันตราย :pig4: คะ
นายเกริกมีเอี่ยวกับเรื่องของหวานด้วย นอกจากเป็นช่างภาพแล้ว จะเป็นคนช่วยหวานฆ่า 3 คนนั้นรึเปล่า เพราะหวานไม่พูดถึงเลย ตอนโดนตำรวจสอบสวน น่าสงสัยๆ กำลังมีคู่ขวัญเกิดใหม่รึเปล่าครับเนี่ย เวลาที่ก้องต่อล้อต่อเถียงแหย่โต้งนี่ เหมือนจีบกันจริงๆ ก้องอย่าพูดเล่นเลย เอาจริงก็ดีนะครับ ขอบคุณครับ
ชอบก้องอ่ะ น่ารักดี
คุณเลขาเกิดมาเพื่อแย่งซีน 5555 :laugh: :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4:
งืมมม นี่เฉลยแล้วนะ 555 เห็นด้วยกับข้อ 5 ที่สุด (เชื่อเด็กอะ 555)
ถ้าเป็นไปได้ จับก้องใส่พานให้โต้งได้มั้ยอ่ะ (• •)
พออ่านมาถึงทอร์คที่คุณไจฟ์บอกเฉลยแล้ว... ถึงกับต้องอ่านใหม่อีกแล้ว ฮ่าๆ ล้อเล่นนะคะ แปลกใจนิดหน่อยที่เกริกมีส่วนรู้เห็น ตอนแรกแค่คิดว่าเป็นผู้ชายที่ไม่น่าไว้ใจเท่านั้นเอง อันนี้ขอถาม บอก้องน่ะ คุณทีเขียนรึเปล่า เพราะอ่านตอนนี้แล้วคิดถึงคุณทีจริงๆ ฮ่าๆ *กอดรัดทั้งสองคน* *กอดรัดทุกตัวละคร* เจอกันวันพุธค่ะ :)
ลุ้นต่อไปจ้า
ลุ้น !!
โต้งกับก้อง
คนถ่ายคือคนนั้นเองหรอออ ถึงว่าทำไมเห็นน้องครั้งแรกแล้วบรรยากาศแปลกๆ :m16: น้องยอมไปอยู่บ้านพี่ชีคแล้ววว :m11: อะไร ใครคิดว่าจะมี "ตอนนั้น" เราป๊าว ว ว :laugh: แง่ว ใกล้จบล่ะอ๋อ ไวอ่ะๆ :sad4: รอนะฮะ :')
รอลุ้นว่าไอ้นายเกริกมันจะทำอะไร ชักเป็นห่วงไข่ตุ๋น
o13 ปลื้มพี่ก้องมาก ณ จุดนี้ น่ารักอะ ชอบคนเฟรนลี่ ^^ ว่าแต่ นายเกริกอะไรนี่เป็นคนฆ่าคุณสามคนนั้นปะ เพราะหวานดูไม่น่าเก่งขนาดทำอะไรได้ไร้ร่องรอยขนาดนั้น ถ้านายทหารเจ้าเล่ห์ทำจะดูเข้าเค้ามาก ทั้งเรื่องที่หวานไม่บอกว่ามีนายเกริกอยู่ในเหตุการณ์อีกคน แล้วเงินที่หวานเอาไปใช้อีก อาจจะเป็นค่าปิดปากหรือค่าจ้างวานเรื่องนี้รึป่าว? เอ แต่นายเกริกนี่ก็ดูไม่น่าหวังแค่เงิน อาจจะหวังตัวหวานด้วยรึป่าว ถ้ากำจัดคุณเล็กกับเพื่อน หวานจะได้เป็นของมันคนเดียว วะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า
เอาล่ะสิงานนี้ ชิณณะปกป้องหนูตุ๋น(เริ่มเปลี่ยนเป็นหน่อมแน้มละ :laugh:) ปล.จริงๆหวานน่ะจิตอ่อนๆ ต้องเจอคนเขียน จิตอย่างแรง :z10:
เหมือนดูโคนันภาคคนไทย
นิยาย เป็น เนื้อเรื่องที่แต่งขึ้น พี่ชอบ เรื่องนี้ เพราะว่าเรื่องลุ้นระทึก แนวฆาตรกรรม โรคจิต สังคมคนรวยที่แบ่งปันเรื่องเซ็กส์กัน อิงความเป็นจริง พี่ชอบ แนวดราม่า ที่มีเรื่องเซ็กส์ พี่ชอบแนวตลกใส ที่มีแทรกเซ็กส์ (เรื่องอื่น ที่พี่กำลังอ่าน) ถ้า เซ็กส์เยอะเกินไปพี่จะหยุดอ่านเรื่องนั้นตลอดกาล ขอบคุณไจฟ์กับที ครับ เป็นกำลังใจให้ไข่ตุ๋นผ่านเรื่องราวด้วยดี ด้วยการยอมรับความช่วยเหลือของชิณณะ
หรืออิตาเกริกจะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด แล้วยังมาวุ่นวายกะไข่ตุ๋นอีก น่ากลัวจริงๆ พี่ชีคดูแลตุ๋นดีๆนะ ที่หวานไม่พูดถึงเกริกเพราะไม่รู้ว่าเป็นเกริกหรือเปล่า หรืออาจจะรู้แต่ไม่พูดถึงเพื่อให้ทุกคนตายใจ แล้วค่อยมาจัดการทีหลัง รอติดตามตอนต่อไปดีกว่า กลัวเดาไม่ถูก อิอิ ตอนนี้ตุ๋นมีอ้อนพี่ชีคเล็กๆ น่ารักจัง รอลุ้นคู่โต้งก้องด้วย เหมือนจะมีอะไรใรกอไผ่ หุหุ หรือจะเป็นโต้งมะพร้าวก็น่ารักดีนะ ^__________^
ทำไมหวานไม่เคยพูดถึงนายเกริกเลย เพราะอะไรกัน แต่พี่ชีคดูจะมีความหวังแล้วนะ น้องไข่ตุ๋นจับมือก่อนซะด้วย
ก้องเริ่ดอ่ะ ... เกินทั้งการกระทำเกินทั้งความคิด...หรือว่าจะเรียกว่ารู้ใจเจ้านายดีกันแน่ละเนี่ยดักทางเจ้านายได้ตลอด :m11: ว่าแต่...อ่านๆไปแล้วเพิ่งนึกได้ว่าไม่รู้ว่าพี่ทำงานอะไรหว่า เลยกลับไปอ่านใหม่อีกรอบ..เป็นนักธุรกิจที่มีเลขาตั้ง 3 คนกับบอดี้การ์ดด้วยนี่ท่าทางจะไม่ธรรมดา :m26:
เรากำลังคิด..... เราเป็นโรคจิตเหมือนหวานแล้วปะวะ ???
o22 o22 ลุ้น ลุ้น
ท่าจะยุ่งกว่าเดิมแฮะ มีนายหน้าตาไม่เป็นมิตรโผล่มาอีก :เฮ้อ: แต่น้องก็ดู(ใจ)อ่อนลงให้พี่ชีคแล้วนะเนี่ย ดีแล้วล่ะไข่ตุ๋นเอ้ยยยย อ่อนแอให้คนอื่นเค้าปกป้องบ้างก็ได้จ้ะ พี่โต้งกับคุณก้อง ก็น่าลุ้นนะ หรือไง? คุณไจฟ์ไม่โรคจิตหรอก แบบนี้แหละเราชอบ มันเป็นนิยายที่ดูมีอะไรดี ไม่ได้กุ๊กกิ๊กกันไปวันๆ o13ปล. ถึงจะไม่ค่อยได้เม้นท์ (ขอโทษนะคะ) แต่เราก็ตามอ่านและเป็นกำลังใจให้คุณไจฟ์กับน้องทีเสมอนะคะ :กอด1: (อ่านในโทรศัพท์ มัน reply ยากมากน่ะค่ะ) แล้วจะพยายามมาให้กำลังใจบ่อยๆ นะจ๊ะ
ลึกลับ ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน ตัวละครลับ ออกมาเรืีอยๆ น่าติดตามมากก
ก้องแหย่เล่นๆ หรือแหย่เอาจริงนะ ก้องบอกเปล่าชอบโต้ง จริง หรือโกหก ตอนนี้ก้องโต้งแย่งซีนจริงๆ ด้วย แต่ชอบน่ะ เลขาล้นดี ผู้พันโต้งต้องเจอคนแบบนี้แหละ ส่วนไข่ตุ๋นก็ดื้อเกินไป ขนาดว่ามีเหตุการณ์อันตรายๆ แบบนี้ยังจะอยู่คนเดียว
อ่านจบแล้วต้องตบเข่าไปหลายฉาด ฉันว่าแล้วไง! เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลยค่ะ เชียร์ไม่ให้เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น เรื่องเกริกนี่ไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่สิ่งที่สงสัยมาตลอดคือ หวานเป็นอะไร นั่นละคือสิ่งที่อยากจะรู้เหลือเกิน หล่อนเป็นมีหลายบุคลิก? (เหมือนในซีรี่ย์ฝรั่งที่บุคลิกหนึ่งเป็นคนธรรมดา แต่พอเปลี่ยนเป็นอีกบุคลิกหนึ่งกลับเป็นคนมีพละกำลังมหาศาล) น่าจะต้องติดตามอ่านกันต่อไป จนกว่าเรื่องจะคลี่คลายออกมาหมด...แบบหมดจด หมดเปลือกเลยค่ะ เชียร์ให้เขียนเรื่องสืบสวนสอบสวนแบบคินดะอิจิไปเลย เพราะน่าจะรุ่งมาก ^_^ :กอด1:
กอดอก ขมวดคิ้ว บทจะมาก็มาพร้อมกันหมดเลย...แบบโป๊ะ! แตก ชอบก้องอ่ะ แบบ Coffee or tea?...or me? ^o^ ส่วนเกริก เจ็บใจที่เขาไม่พูดถึงหรือไงกัน ไม่เข้าใจ ปล. คิดว่าไม่อึดอัด ไม่อึมครึมแล้วล่ะค่ะ
อ่านตอนนี้แล้วรู้อะไรอีกเยอะไม่อึดอัดแล้วเคลีย์ด้วย คู่โต้งกับก้องจะมีลุ้นไหมนะ
สอบสวนสืบสวนเกือบทุกเรื่องเลยค่ะ ต้องได้ลุ้นอ่ะ เริ่มตึงๆ อ่ะมันลุ้นมากกก ก ก ก รอวันพุธ
ค่อยยังชั่วนะ ช่วงหลังๆนี่ถ้าน้องอยู่กับลุงสองคนเมื่อไหร่พี่รู้สึกเหมือนโดนผีอำเลย เพราะน้องไม่พูดไง อึดอัดมากกกกก นี่พอมีคนอื่นเข้ามาก็เลยได้แสดงออกมากขึ้น ว่าแต่ถ้ารู้อย่างงี้แล้วเราแจ้งความจับเกริกไม่ได้หรอ หรือครอบครัวหวานเขาไม่เอาผิดใครแต่แรกแล้ว (ไม่เอาผิดแค่ตามเก็บทีละคนเอ๊งงง ) แล้วนี่เหลือคนสุดท้าย ใครจะเก็บใครล่ะเนี่ย ลุ้นๆ +1 ปล.ก้องทำให้พี่คิดถึงเพื่อนตุ้ม ^^
ช่วยกลับขึ้นไปหน้าหนึ่งนะคะพี่น้อง! พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าใส่บาตร แล้วจะแวะมานะคะ
ทำไมหวานไม่ตามล่าอิตาเกริกล่ะ? กลายเป็นว่าต้องมาระวังมันเลย รอลุ้นรอไคลแมกซ์ต่อไปครับ ^^
อย่าตามใจน้องจะพี่ชีค คืนเดียวก็อันตรายได้ เรากลับมองอีกมุมนะ สกาวไม่น่าจะทำอะไรได้คนเดียวหรอก เกริกเป็นผู้สมรู้ ร่วมคิดหรือเปล่า วางแผนอยู่ข้างหลังตลอดอ่ะ เป็นคู่ที่นึกไม่ถึงจริงๆ ก้องกับโต้งเหรอ ก็น่าสนใจนะ
เรื่องนี้สนุกมากเลยครับ อ่านไปเครียดไปงงไปลุ้นไป เป็นกำลังใจต่อไปนะครับ อีกเเค่ 5 ตอนเองหรอ อยากให้มีเยอะๆอ่ะครับ ชอบไข่ตุ๋นมาก นิ่งๆ เงียบๆ
^ ^ ^ เจาะไข่ ตอนที่ 14 โต้ง ชัยและก้องออกมายืนคุยกันต่อที่หน้าห้องทำงานของชิณณะ เกี่ยวกับเกริกและหวาน ซึ่งในฝั่งของทั้ง 3 คนรู้จักเกริกมากกว่าหวาน ก็เลยสรุปได้คร่าวๆ เหมือนที่บอกไปก่อนหน้านี้ ว่าเกริกอาจดูเหมือนคนที่เอนเอียงไปทางลามกและอบายมุขถึงได้พาเจ้าเล็กหรือแบงค์กับเพื่อนไปในทางเสื่อม แม้จะไม่เคยฆ่าใครแต่ถ้าคิดจะลงมือก็ไม่น่าจะยาก แต่หวานที่ถูกทำร้าย กลับฆ่าคน 3 คนโดยที่ตำรวจทำอะไรไม่ได้ “ผมว่าถ้าเจอกันเขาคงไปทั้งคู่” ชัยพูดขรึมๆ “เกริกเป็นคนใกล้ชิดของครอบครัว ทำงานด้วยกันมาตั้งนาน ส่วนสกาวก็เป็นพี่ของไข่ตุ๋น” โต้งพูดแล้วส่ายหน้า พอเอ่ยชื่อไข่ตุ๋น ก้องก็เหลือบตามองโต้ง สบตาสีเข้มแล้วก็ยิ้มแหยๆ “คุณโต้งจะกลับหรือยัง ผมไปส่ง” ชัยเลิกคิ้วสูงแล้วหัวเราะ “อ้าว คุยกันอยู่ไล่เสียเฉยๆ” “ชัยมันต้องเตรียมตัวไปอยู่กับพ่อคุณไข่ตุ๋นที่เชียงใหม่ คุณเองก็ไม่ได้เอารถมา ส่วนเจ้านายวันนี้ก็คงไม่วุ่นวายอะไรแล้วเพราะคุณไข่ตุ๋นมา ผมไปส่งคุณดีกว่า” ก้องพูดไปเรื่อย แล้วหันไปทำตาคว่ำใส่ชัยที่รู้ทัน โต้งส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ผมกลับเองได้” “เหอะน่า ผมไปส่ง” ก้องดึงแขนโต้งไปที่ลิฟต์ ก้องขับรถขณะที่โต้งนั่งข้างๆ ในลักษณะที่ดูอึดอัดไม่ค่อยสบายเท่าไหร่นัก จนคนพูดเก่งอดปากไม่ไหว "รถผมเล็กไปหรือไงคุณทหาร" "ไม่หรอก" โต้งตอบทันที ก้องทำปากยื่นดวงตาพราว "งั้นแสดงว่าอาการผิดปกตินี่เพราะไอ้ที่ผมพูดน่ะสิ" "ก็..." โต้งอ้ำอึ้ง "ฉันรู้สึกเหมือนกำลังโดนแกล้ง" "ก็โดนแกล้งจริงๆ น่ะสิ" ก้องสารภาพตรงๆ ด้วยสีหน้าที่ไม่ได้รู้สึกผิดสักนิดจนโต้งต้องถอนหายใจยาว ...เลขาฯ ชีคคนนี้เกินตลอดจริงๆ ก้องยังคงพูดไปเรื่อย "ผมถามคุณว่า แล้วผมล่ะ ไม่ได้บอกว่าผมชอบคุณสักหน่อย" "เออ รู้แล้ว แต่ใครที่ไหนเขาพูดเล่นเรื่องแบบนี้กัน" "ถ้าเป็นเพื่อนกันพูดอย่างนี้คุณจะรู้ทันทีว่าพูดเล่น แต่ผมเป็นแค่เลขาฯ ของเพื่อนคุณใช่มั้ย คุณก็เลยสงสัยว่ามันอะไรกันวะ แต่คิดนะคิดๆๆๆ แค่ประโยคกำกวม ก็ทำให้คุณหวั่นไหวได้เนี่ย แสดงว่า ที่จริงคุณก็ไม่ได้ชอบคุณไข่ตุ๋นสักเท่าไหร่" โต้งเหมือนโดนทุบเข้าที่หน้าผาก “ตอนแรกชีคมันแนะนำว่าเป็นน้อง ฉันก็คิดว่าเขาน่ารักดี คุยกันเรื่อยๆ ก็ยิ่งชอบ แต่พอหันไปมองเพื่อนถึงได้รู้ว่า ไม่ใช่น้องแบบที่ฉันคิดนี่หว่า ก็เตือนตัวเองทุกครั้งที่เจอกัน” ก้องเหลือบตามองคนที่นั่งข้างๆ ....รู้เพราะเจ้านายออกอาการหรือเนี่ย เออ ก็ไม่น่าแปลกใจหรอก ออกนอกหน้าแบบนั้น ส่วนคุณไข่ตุ๋น ถึงจะไม่ค่อยส่งสายตา หรือท่าทางเป็นเจ้าของ คนรักอะไร แต่ก็มีท่าทีว่าไว้ใจเจ้านายมากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนคนนี้..... “คุณเคยไปหาคุณไข่ตุ๋นที่มหาวิทยาลัยใช่มั้ย” “ตอนที่ไปหา เกริกก็ไปด้วย” “แล้วได้พบกับเพื่อนๆ ของไข่ตุ๋นมั้ย” เกริกพยักหน้า “มีอะไร” “ก็แค่คิดว่า ถ้าผมต้องอยู่ในปราสาทมืดแบบคุณ ผมจะมองหาคนที่ทำให้ชีวิตสดใส” โต้งยิ้มขำสำนวนของก้อง “แล้วไข่ตุ๋นไม่ได้ทำให้โลกสดใสหรือไง” “เขาไม่ได้เกิดมาเพื่อทำให้โลกของคุณสดใสนี่ เขามีคนรักแล้ว” นายทหารตัวโตยอมรับว่า ถึงก้องจะชอบพูดอะไรตรงไปตรงมา จนเหมือนไม่รู้จักกาละเทศะ แต่มันก็เป็นคำพูดตรงๆ ที่ฟังแล้วรู้สึกดีกว่าคนที่พูดแล้วต้องมาแปล มาตีความอีกหลายครั้งถึงจะเข้าใจว่า มันหมายความว่าอะไร “จะให้ฉันจีบคนไหนล่ะ” “แหม~~” ก้องทำเป็นไม่ค่อยอยากให้คำแนะนำ “จะคนไหนมันก็แล้วแต่วาสนา อะไม่ใช่ เขาเรียกบุพเพ ก็แค่เห็นว่า ถ้าคุณโต้งสเปคนักศึกษา คนที่อ่อนกว่าหลายๆ ปีก็ใช่ว่าโลกนี้มีคุณไข่ตุ๋นคนเดียวเสียเมื่อไหร่” โต้งหัวเราะหึหึ “ฉันไม่มีสเปค ไม่ได้ติดว่าจะอายุเท่าไหร่ แต่มาคิดดู คงเพราะตอนที่เจอไข่ตุ๋นครั้งแรก พ่อกับแม่ฉันชอบเขา แม่ยิ้มแล้วก็เดินไปหา หันมาพูดแซวไอ้ชีค ฉันก็เออ คนนี้ดี ชีคเข้าใจเลือกคนมาดูแม่” ก้องพยักหน้า “อ้อ ความประทับใจแรกพบนี่เอง ก็แสดงว่า ถ้าเจอแวบแรกแล้วชอบ ก็คือชอบ จะไม่ใช่ค่อยๆ ชอบมากขึ้นเรื่อยๆ ตรงข้ามกับเจ้านาย” นายทหารตัวโตยอมรับว่าที่ก้องพูดมาถูกต้องทุกคำ "แล้วไม่มีใครที่สะดุดตา สะดุดใจเลยหรือไง" โต้งส่ายหน้า "ขอบใจที่พยายามจะกันฉันออกไปจากชีวิตรักของเจ้านาย แต่ขอรับรองว่าฉันไม่ยุ่งกับคนมีเจ้าของแล้ว" "เยส!" ก้องไม่ปิดบังอาการ "แล้วตกลง เราชอบฉันหรือเปล่า" โต้งแกล้งถาม ก้องรู้ทันก็เลยยิ้มแหย "ขอโทษที่แกล้งอะไรไม่รู้จักกาละเทศะ" "เออ" ถ้าไม่ใช่เพราะว่ารู้มาก่อนว่านิสัยของก้องเป็นแบบนี้ ก็คงได้โกรธกันไปแล้ว ก้องจอดรถที่หน้าบ้านหลังใหญ่ มองผ่านประตูเข้าไปข้างใน โต้งหันไปมองตาม แล้วพูดขำๆ "ปราสาทมืด" "เห็นด้วยกับผมละสิ แล้วไหนๆ ก็ไหนๆ นะ คุณน่าจะจัดการไอ้ตัวลามกนั่นเสียตั้งแต่ก่อนที่มันจะไปทำร้ายผู้หญิงคนต่อไป" โต้งหรี่ตาแล้วพยักหน้า "จะลองดูมั้ย" ก้องทำตาโต ยิ้มกว้าง "ได้เลยครับเจ้านาย" ชิณณะขับรถไปส่งไข่ตุ๋นที่คอนโดฯ แล้วเลยไปงานเลี้ยงตอนค่ำ นัดให้ชัยเอาของมาให้ที่งาน เสร็จงานก็กลับมาที่คอนโดฯ ของไข่ตุ๋น ในระหว่างนั้นโต้งโทรฯ มาบอกว่า แอบเข้าไปตรวจดูห้องพักของเกริกคร่าวๆ ไม่พบคอมพิวเตอร์หรืออุปกรณ์สื่อสารอื่นอยู่ในห้อง แต่การเก็บข้อมูลใช้เครื่องมือเล็กนิดเดียวอาจซุกซ่อนไว้ที่ไหนก็ได้ เพียงแต่ไม่มีเวลามากพอที่จะค้นหา ที่น่าเป็นห่วงมากกว่าก็คือเกริกอาจไปเชียงใหม่หลังจากที่ไปหาไข่ตุ๋น เพราะเมื่อสอบถามจากคนอื่นๆ ถึงได้รู้ว่าเกริกเข้าไปที่กรมในช่วงสาย จนตอนบ่ายก็โทรมาแจ้งไว้กับนายเวรที่ติดตามพ่อว่า ขอลากิจ 3 วัน "ชัยไปเชียงใหม่แล้วใช่มั้ย" โต้งถามย้ำเพื่อความแน่ใจ "เพราะยังไปไม่ได้ เดี๋ยวแม่จะเป็นห่วงอีก" "มึงอยู่รอที่บ้านก็ดี เผื่อมันโทรกลับมาเช็กกับคนในบ้าน ถ้ารู้ว่ามึงไม่อยู่อาจไหวตัวทัน" "บอกกับมึงตามตรงนะ กูอยากจัดการมันด้วยมือกูเอง เพราะมัน ชีวิตของน้องกูถึงได้ดิ่งลงเหว" ชิณณะเข้าใจความโกรธแค้นของโต้ง แต่ก็ต้องไม่ลืมข้อเท็จจริงที่ว่า ไม่มีใครรู้ว่า ที่จริงเรื่องนี้ใครเป็นคนเริ่มต้น วัยรุ่น 3 คนที่คึกคะนองและมีอำนาจของพ่อแม่อยู่ในมือ หรือผู้ติดตามที่มีจิตใจสกปรก และถ้าจะตอบโดยไม่คิดว่าโต้งเป็นเพื่อน คำตอบก็คือ ทั้ง 4 คนต่างก็ผิดด้วยกันทั้ง 4 คนเพราะไม่มีใครที่ให้สติและเลิกการกระทำ กว่าจะกลับมาถึงคอนโดฯ ก็เกือบ 4 ทุ่ม ไข่ตุ๋นเปิดประตูรับพร้อมกับการกดวางสายโทรศัพท์ "สกาวโทรฯ มาอีกแล้วหรือ" "ครับ" ไข่ตุ๋นรับชุดทำงานกับกระเป๋าของชิณณะแล้วมองหน้า "ผมจัดห้องพี่หวานให้คุณแล้ว แต่คุณจะนอนห้องนั้นจริงๆ หรือครับ" ชิณณะยิ้ม "ห้องนั้นไม่มีอะไรแล้วนี่ หรือจะให้นอนห้องอื่น" หนุ่มตัวเล็กพลอยยิ้มขำ ถือของเข้าไปในห้องนอนที่มีเพียงตู้ว่างเปล่า กับเตียงนอน "ตามสบายนะครับ" พักใหญ่ๆ ชิณณะอาบน้ำเสร็จก็ออกมาที่ห้องโถง ไข่ตุ๋นที่ยังอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะอาหารหันมามองแล้วก็ก้มลงอ่านหนังสือต่อ "สอบเมื่อไหร่" ชิณณะถามขณะที่ดึงเก้าอี้จากฝั่งตรงข้ามมาอยู่ข้างๆ "อีก 2 อาทิตย์ครับ" "จบตรีแล้วจะต่อโท เลยหรือเปล่า" "ครับ" ชิณณะจับศีรษะเล็กๆ แล้วลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็น "พี่ลงไปซูเปอร์ฯ ข้างล่างนะ" "ครับ" ครู่เดียวชิณณะก็กลับมาพร้อมกับของที่จะมาทำอาหารเช้า เปิดขวดเครื่องดื่มบำรุงร่างกายให้ ไข่ตุ๋นทำหน้านิ่วแต่ก็รับมาดื่ม "ขอบคุณครับ" "พี่เปิดโทรทัศน์ได้มั้ย" ไข่ตุ๋นพยักหน้า เอาขวดเครื่องดื่มไปทิ้งแล้วก็กลับมานั่งอ่านหนังสือต่อ ทั้งที่นั่งอยู่ด้านหลังของคนที่กำลังดูซีรีส์ แต่พอขยับตัวบิดขี้เกียจ ชิณณะก็ลุกขึ้นเดินมาบีบไหล่ให้ ไข่ตุ๋นเบี่ยงตัวหนีทันที "ไม่เอา มันจั๊กกะจี้" "เอาน่า พี่จะได้มีประโยชน์ใช้สอยบ้าง" ชิณณะบอก ไข่ตุ๋นดูระแวงมากกว่าจั๊กกะจี้อย่างที่บอก เพราะยังเกร็งตัวตอนที่มือใหญ่บีบที่ไหล่ "อ่านหนังสือไงเดี๋ยวก็ทำสอบไม่ได้หรอก" แต่ไข่ตุ๋นปิดหนังสือลุกขึ้น "พอดีกว่า จะ 5 ทุ่มแล้วผมไปนอนละ" ชิณณะเลยต้องเป็นคนปิดไฟ ปิดโทรทัศน์ แต่ไม่ได้เดินเข้าห้องนอนที่ไข่ตุ๋นเตรียมไว้ให้ หนุ่มตัวเล็กที่ปิดไฟเข้านอนแล้ว ลุกขึ้นนั่งมอง "มีอะไรหรือครับ" ชิณณะไม่ตอบแต่เดินไปล้มตัวลงนอนข้างๆ ขณะที่ดึงให้ไข่ตุ๋นนอนหนุนแขน แต่หนุ่มตัวเล็กขืนตัวไว้ “ขอนอนด้วยคนนะ” “แต่ผมไม่” ชิณณะขัดก่อนที่ไข่ตุ๋นจะพูดจบ “รู้แล้วน่า ขอแค่นอนอยู่ข้างๆ เท่านั้น” “นอนข้างๆ ก็เอาแขนออก” คนตัวเล็กทำเสียงดุใส่ ชิณณะได้แต่ยักคิ้ว เก็บมือเก็บแขนทำเป็นนอนตัวลีบอยู่ข้างๆ ตื่นเช้าไข่ตุ๋นต้องยิ้มขำคนตัวโตที่นอนหลับสบาย ลุกมาล้างหน้าแปรงฟัน แล้วออกมาเตรียมอาหารเช้า แต่ได้ยินเสียงเปิดประตูหน้าห้องเลยหันมามอง หวานจอดรถในที่จอดรถชั่วคราวของคอนโดฯ แล้วส่งเงินให้ยามที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี เดินเร็วๆ มาที่ลิฟต์ ที่มาไม่ใช่เพราะไม่เชื่อใจน้องชาย แต่ถ้าหากชิณณะยังคงตามใจไข่ตุ๋นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ สักวันไข่ตุ๋นก็จะลืมพี่สาวคนนี้ เราคือคนที่เกิดวันเดียวกัน จะไม่ยอมให้ใครที่ไหนมาสำคัญกว่า ยานอนหลับที่ซุกซ่อนไว้ ถูกนำมาใช้กับบรรดาคนที่เฝ้าอยู่ จากนั้นก็ขับรถตรงดิ่งมาจากเชียงใหม่ กว่าคนพวกนั้นจะตื่น อาจเป็นวันถัดไป รู้ว่าทุกคนหวังดี แต่ยอมไม่ได้เด็ดขาดถ้าจะต้องถูกไข่ตุ๋นหันหลังให้ คนเพียงคนเดียวที่อยู่ด้วยกันเสมอแม้ในยามที่ชีวิตตกต่ำถึงที่สุด เดินออกจากลิฟต์เลี้ยวขวาตรงดิ่งไปที่ห้องพัก แต่สัมผัสเยียบเย็นแตะที่เอวทำให้ต้องหยุดชะงัก “เดินต่อไป” “แก” “คิดแล้วเชียว ว่าถ้าฉันไปหาน้องชายแก มันจะต้องรีบโทรไปฟ้องให้แกมาหา” หวานกัดปากแน่น ที่โทรหากันวันละหลายครั้งไข่ตุ๋นไม่เคยบอกสักคำว่ามีคนมาตามหา มีแต่บอกให้ดูแลตัวเองให้ดี แต่ไข่ตุ๋นอยู่กับชิณณะตลอดเวลา ชิณณะอาจเป็นคนบอกไข่ตุ๋น ว่าไม่ให้พูดเรื่องนี้ก็ได้ “แกต้องการอะไร” “จัดการแก ก่อนที่ฉันจะต้องเป็นเหมือนไอ้ 3 คนนั่นไง” เกริกบอกพลางกดปืนที่เอว ดวงตายาวเรียวคอยมองไปทางกล้องวงจรปิด “เดินไปเร็วๆ” ทั้งที่มาเพื่อที่จะกีดกันไข่ตุ๋นกับชิณณะ แต่ตอนนี้หวานกำลังอยากให้ชิณณะอยู่กับไข่ตุ๋น หวานเสียบการ์ดแล้วเปิดประตูห้อง แต่ยังติดที่โซ่ด้านใน “ตุ๋น” หนุ่มตัวเล็กวิ่งมาเปิดประตูห้องทันที จากสีหน้าประหลาดใจเปลี่ยนเป็นตกใจในทันทีที่เห็นคนที่เดินตามเข้ามาด้วย “พี่” หวานกวาดตาผ่านชั้นวางรองเท้า ที่มีรองเท้าคู่ใหญ่กว่าขนาดของไข่ตุ๋นวางอยู่ “ตุ๋น แกหลอกให้ฉันมาหาแกเพื่อให้มันฆ่าฉันใช่มั้ย!” หวานพูดเสียงดังทันที เป็นน้ำเสียงที่ดังจนผิดปกติ ทั้งดวงตาคู่สวยที่มองไปทางห้องนอนของไข่ตุ๋น เหมือนมีเครื่องหมายคำถาม “พี่” ไข่ตุ๋นอยากบอกว่ามีคนอยู่ในห้องนอน แต่หวานกลับตวาดเสียงดังอีกครั้ง “หุบปาก แกไม่ต้องพูดอะไร แกมันน้องเลว! รู้มั้ยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันต้องพบเจอกับอะไรบ้าง แกยังหลอกฉันมาที่นี่อีก” “นังคนนี้ รู้อยู่แล้วว่าจะต้องตายแกจะทำให้ฉันเสียเวลาอีกทำไมวะ ” เกริกเหลียวมองไปรอบห้อง จนหันกลับไปมองที่ประตู รู้สึกเหมือนกันว่า หวานพูดเสียงดังผิดปกติ “ก็ในเมื่อฉันจะต้องตายเพราะโดนน้องหลอก ฉันขอด่ามันให้หายแค้นก่อนไม่ได้หรือไง” หวานหันกลับมาหาเกริกทันที “ไม่ต้องก็ได้ เพราะแกจะต้องตายด้วยกันทั้งคู่น่ะแหละ” ปากกระบอกปืนที่ชี้กราดมาที่ทั้งคู่ ทำให้หวานก้าวไปหาน้องชาย “แล้วตุ๋นเกี่ยวอะไร” “เพราะมันรู้จักฉัน มันรู้เรื่องทั้งหมด” หวานกลับมาหาน้องชายที่พยายามเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้ภายใต้สีหน้านิ่งเฉย อาจกำลังรอดูท่าทีของพี่สาว ที่ผ่านมานิสัยแบบนี้ของน้องชายทำให้หวานหงุดหงิด แต่ตอนนี้กลับรู้สึกขอบใจ “แกจะฆ่าพวกเราที่ห้องนี้หรือเปล่า” เป็นคำถามที่เกริกไม่เข้าใจ แต่ไข่ตุ๋นรู้ว่าพี่สาวกำลังคิดจะทำอะไรบางอย่าง “ถ้าที่ห้องนี้แล้วจะเป็นยังไง” “งั้นขอฉันคุยกับน้องชายก่อนได้มั้ย” “มันนอนกับพี่ด้วยหรือเปล่า” ไข่ตุ๋นแทรกถามเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาเฉยๆ ทำให้หวานหันมายกยิ้มมุมปากให้น้องชาย แต่เกริกกลับเป็นคนตอบ “ใครจะกล้าไปนอนกับมัน ผู้หญิงสกปรก แล้วไอ้พวกนั้นบางคนมันก็ไม่ใส่ถุงยางอนามัย” “เพราะมันไม่ได้ใส่ ฉันก็เลยเป็นโรคร้ายนั่นไง” หวานพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ไข่ตุ๋นหน้าซีดเผือด มือเท้าเย็นเฉียบ หมดแรงจนต้องทรุดตัวลงนั่งกับพื้น หวานคุกเข่านั่งหันหน้ามาหาน้องชาย “แล้วมันขู่แกว่าอะไร แกถึงหลอกฉันมาให้มันฆ่า ไม่รู้หรือไงว่ามันจะฆ่าเราทั้งคู่” ไข่ตุ๋นได้แต่ส่ายหน้า นึกประโยคที่จะพูดคล้อยตามพี่สาวไม่ออก “ทั้งที่แกคือคนสำคัญเพียงคนเดียวในชีวิตของฉัน” “พี่หวาน ผมขอโทษ” เมื่อเอ่ยปากพูดน้ำตาน้องชายก็ไหลพรากอาบแก้ม ทำให้หวานรู้ว่าฟอร์มนิ่งเฉยของน้องชายถูกทุบจนแตกสลายไปแล้ว “ไม่มีอะไรให้ต้องขอโทษ ที่ผ่านมาแกก็ทำเต็มที่แล้วเหมือนกัน” หวานหันกลับไปมองเกริก ด้วยดวงตาที่ไร้ความรู้สึก พูดช้าๆ .....เหมือนกับที่เคยพูดกับคนที่ตายไปแล้ว 3 คนก่อนหน้านี้... “กับไอ้ 3 คนนั่น ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย แค่บอกมันว่า มันเอาโรคร้ายมาหาฉัน และแน่นอนว่าพวกมันก็ติดโรคร้ายนี้จากฉันไปแล้ว โรคที่ไม่มีทางรักษา สักวันครอบครัวของพวกมันก็จะรู้ว่ามันทำอะไรไว้บ้าง พวกเขาจะต้องอับอายยิ่งกว่าที่ฉันต้องอับอายหลายร้อยเท่า....” จู่ๆ ประตูห้องนอนของไข่ตุ๋นเปิดออก คนที่ก้าวออกมาจากห้องทั้งที่ยังสวมชุดนอนทำให้หวานหยุดพูด และดึงสายตาทุกคู่ในห้องไว้ "ไง" สีหน้าท่าทางของชิณณะเหมือนมองไม่เห็นปืนที่มือของเกริก ทั้งยังก้าวเข้าไปหา "คุณ" เกริกอุทานด้วยความตกใจ "ทำไมคุณอยู่ที่นี่" "ฉันต่างหากที่ต้องถามว่าทำไมแกถึงมาอยู่ที่นี่" "ผม ผม" เกริกอึกอักส่ายปากกระบอกปืนไปมา "หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าก้าวเข้ามา" "ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้น" ชิณณะก้าวเข้ามาจนประชิดตัว คว้าจับมือที่ถือปืน ผลักให้ทิศทางของมือหันไปทางตรงข้ามกับ 2 พี่น้อง ชายรูปร่างผอมเกร็งฮึดสู้ แต่ชิณณะกระแทกศอกเข้าเต็มใบหน้า จนปืนร่วงหล่นจากมือ ขณะที่ชิณณะสู้กับเกริก ไข่ตุ๋นใช้ตัวบังพี่สาว แต่เมื่อปืนหลุดจากมือของเกริก หวานกลับรีบไปคว้าปืนมาถือไว้ ชิณณะพลิกจับล็อกเกริกไว้แน่น มีเสียงทุบประตูห้อง เพราะเกริกคล้องโซ่ไว้เหมือนเดิมในตอนที่เดินตามหวานเข้ามาในห้อง ไข่ตุ๋นรีบวิ่งไปเปิดประตู ทำให้ยามเข้ามาช่วยจับเกริกใส่กุญแจมือไว้ ท่ามกลางความสับสน หวานยังคงไม่ได้ส่งปืนให้ใคร ยามใส่กุญแจมือให้เสร็จก็หันไปบอกชิณณะ "เดี๋ยวตำรวจก็มาครับคุณ ผมบอกเขาว่าคนร้ายมีอาวุธ เดี๋ยวสายตรวจมาก่อน" เกริกหันมามองหวาน "ดี มากันให้เยอะๆ คราวนี้จะได้กลายเป็นข่าวกันให้หมดทั้งพี่ทั้งน้อง ทั้งครอบครัวของแกและทุกๆ คน" ดวงตาของหวานเบิกโพลง ทั้งที่คำพูดของเกริกคือคำพูดของหวานที่เคยพูดกับ 3 คนก่อนหน้านี้ รวมถึงเกริกด้วย ทุกคนถึงได้รู้ว่าปืนของเกริกอยู่ในมือของหวาน “พี่หวาน ส่งปืนให้ผม” ไข่ตุ๋นก้าวเข้าไปหาพี่สาว แต่หวานก้าวถอยหลัง ขณะที่ไข่ตุ๋นพยายามทำให้หวานเย็นลง แต่เกริกกลับจุดไฟ “ตำรวจมา ฉันจะบอกให้หมดว่ารูปพวกนั้นอยู่ที่ไหนบ้าง พวกเขาจะตัดสินแกจากรูปพวกนั้น พวกเขาจะรู้ว่าแกเองก็มีความสุขกับพวกมัน” “ไม่!” หวานกรีดร้องหันไปลั่นกระสุนใส่เกริก เพียงนัดแรกยามที่จับเกริกไว้ ก็ก้าวถอยเพราะความกลัวลูกหลง เพียงนัดแรก ชิณณะก็ผลักไข่ตุ๋นให้พ้นจากวิถีกระสุน และเพียงนัดแรกชิณณะก็พยายามจะเข้าจับหวานไว้ แต่ยังมีอีกอย่างน้อย 2 ที่ตรงเข้าสู่เป้าหมาย “ไม่! ฉันไม่เคยมีความสุข!” หวาดกรีดร้อง “พวกแกมันเลว แกวางยาฉัน พวกแกมันเลว” เสียงร้องของหวานดังประสานกับเสียงปืน มือใหญ่จับที่ข้อมือของหวานยกปืนขึ้นเพดาน ออกแรงบีบข้อมือจนปืนร่วงหล่น แล้วเตะให้ห่างออกไป “ไม่.......” หวานยังคงร้องซ้ำๆ จนกระทั่งตำรวจและรถพยาบาลมาถึง====จบตอนที่ 14==== ใกล้จบแล้ว เร็วจริงๆ พบกันวันศุกร์ครับ ไจฟ์กับที
สงสารหวานแต่ก็อยากให้ตายไปเลยดีกว่า เอ๊ะยังไง
หวานเอ้ยยย :เฮ้อ: เกริกมันเลวจริงๆอ่ะ ว่าแต่หวานไม่ได้เป็นโรคใช่มั๊ย ชีคใส่ถุงใช่มั๊ย :m5: :m29:
ไอ้เกริกตายไหมเนี่ย แล้วที่ว่าหวานเป็นโรคร้ายอ่านถึงตรงนี้ถึงกับช็อค หวานน่าสงสาร
เฮ้ยๆๆๆๆ หวานน่าสงสารน้าา ฮึกๆๆ แอบร้องไห้ หวานรักน้องมากเลยนะ รู้สึกซึ้งตรงนี้แหละ 55 รออ่านตอนต่อไปจ้าา
ลุ้น .... สุดๆ !!! -0-
เรื่องใกล้จะจบแล้ว หลายๆเรื่องก็เริ่มคลี่คลาย
จนจะจบหวานยังเป็นคนที่น่าสงสารที่สุด แต่ถ้าปมยังไม่หมดมันอาจทำให้คดีพลิกเลยนะเนี่ย อ่านเรื่องนี้เรากลายเป็นคนที่คิดมากเอาจริง ๆ ไม่ไว้ใจอะไรซักอย่าง :laugh: :pig4: คะ
หวานเป็นโรคจริงเหรอ น่าสงสารอ่ะ แล้วเกริกตายไม๊ ไม่อยากให้ตาย มันง่ายไป เลวขนาดนี้ 3คนนั้น หวานก็ไม่ได้ฆ่าอ่ะสิ ใช่ป่าว เรื่องจะคลี่คลายแล้วววว ++จ้า
โอยยยย ลุ้นๆๆๆๆ ขอบคุณค่ะ >.<
ง่ะ หวานเป็นโรคร้าย งั้นก็พอเข้าใจกับสิ่งที่หวานทำ แต่ไข่ตุ๋นเพิ่งรู้ว่าพี่สาวติดโรคร้ายเหรอ
บทสรุปที่เห็นรางๆทำให้โล่งใจที่คนได้รับเคราะห์อย่างหวาน ไม่ได้เป็นคนทำร้ายใคร แต่ผลกรรมต่างหากที่ตอบสนองทุกคน +1และเป็ด
:sad4: ไม่นึกว่าจะออกมาอีหรอบนี้ อย่างนี้ก็เท่ากับว่าหวานได้เป็นฆาตกรจริงๆ แล้วซี (ยังไม่รู้ว่าเกริกตายไหม) อ่านแล้วลุ้นมาก ตกใจเหมือนกันที่อยู่ๆ หวานก็โผล่มาที่คอนโดได้ ความจริงนึกว่าจะมีฉากปะทะกันที่อื่นเสียอีก เง้อ. บอกแล้วว่าหวานน่าจะมีโอกาสเป็นความผิดปรกติทางจิต พอเรื่องมันออกมาทางนี้ ก็เดาเนื้อเรื่องต่อไปไม่ออกเลยทีเดียว แต่น่าจะมีผลดีตรงที่ว่า เหตุการณ์นี้น่าจะเขย่าและเปลี่ยนไข่ตุ๋นไปเลยก็ได้ และเป็นโอกาสที่จะทำให้ไข่ตุ๋นเปิดให้ชิณณะเข้ามาในหัวใจ? รออ่านวันศุกร์ค่ะคุณไจฟ์น้องที :กอด1:
ลุ้นระทึก
วันนี้สงสารหวาน เฮ้อ....พูดอะไรไม่ออก หวังว่าหวานจะดีขึ้นในเร็ววัน ขอให้คนร้ายได้รับผลกรรมอย่างสาสม
เกริกจะตายมั้ยเนี่ย ถ้าตายหวานจะกลายเป็นฆาตกรจริงๆอ่ะดิ
หวาน หวานนนนน ทำไมน่าสงสารเยี่ยงเน้... อิเกริกมันโรคจิตที่สุด คิดยังไงวะ ทำกับผู้หญิงแบบนี้ นิสัย!!! พี่ชีค พี่แมนมาก พี่เป็นพระเอกสุดๆ แบบนี้ต้องเชียร์ให้ตุ๋นรักพี่เร็วๆ เย้~
มันเป็นแผนลวงหรือหวานเป็นโรคร้ายจริงๆ :m28: โอ๊ยย....กำลังมันส์เลย :serius2:...ค้างครับพี่น้อง...ลุ้น..ลุ้น..ลุ้นแอนด์ลุ้น
ถึงกับพูดไม่ออก... ทำไมพี่โต้งถึงได้มีคนแบบนี้คอยติดตามนะ ขอสารภาพว่าแอบดีใจที่ไข่ตุ๋นร้องไห้ได้ซักที เวลาไข่ตุ๋นเก็บอะไรเอาไว้คนเดียวแล้วรู้สึกอึดอัดแทน พี่ชีคเป็นฮีโร่ง่า~
แวบจากงานมาอ่าน ^ ^ ชอบก้องมากขึ้นๆ พูดตรงดีค่ะ + รักษาผลประโยชน์ให้เจ้านายมาก 55 โต้งก็หัวไวนะ "จะให้จีบใคร" นี่ก็ตรงเหมือนกัน หวานก็ช่างสังเกตว่ามีคนอยู่กับน้องเลยพูดเสียงดังเชียวเป็นการเตือน ตอนนี้สงสารทั้งหวานทั้งไข่ตุ๋นมากๆค่ะ โดยเฉพาะน้อง ... มีหวังคิดมากอีกแน่ รอตอนต่อไปค่ะ
โดนจับไปสักทีไอ้ตัวร้าย คิดจะฆ่าทั้งหวานและไข่ตุ๋น ดีนะที่ชีคอยู่ด้วย น่าสงสารหวาน
คำภาวนาของเราได้ผลแฮะ ก็ภาวนาว่า ขอให้ชีคมานอนค้างกับไข่ตุ๋นในคืนนี้ เพราะสถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจ ว่าแล้วไอ้เกริกนี่แหละตัวร้ายสุด เพราะยังไงๆ มันก็เป็นผู้ใหญ่กว่าเด็กสามคนนั่น มีแต่ผู้ใหญ่ที่เลวเท่านั้นแหละ ที่จะชักจูง/นำพาเด็กๆให้เดินผิดทาง แล้วต่อจากนี้ชีวิตของหวานจะเป็นอย่างไรนะ สงสารเธอและคนในครอบครัวเธอจัง
หวานน่าสงสารนะ เฮ้อออ ไอ้เลวเกริก ตายๆไปซ๊าาาาาาาาา
หวานน่าสงสารที่สุดแล้ว
หวานน่าสงสารสุดๆ :monkeysad:
:call: :call: :call:
หวานน่าสงสาร :monkeysad: :monkeysad:
แกะรอย :z10: หวานบอกสามคนนั้ว่าเป็นเอดส์ เลยพากันฆ่าตัวตาย เดานะ..เอิ่ม เกริก คือคนชักใยวางแผน เพราะอิจฉา เหรอ? :m28:
ถ้าหวานเป็นโรคจริง พี่ชีคก็ซวยแว้วววว o22 ตรวจด่วนนะพี่ และถ้าหวานเป็นจริงๆล่ะก็ ไหนๆก็ไหนๆแล้วเอาไอ้เกริกให้ตกนรกไปก่อนด้วยเลย เด็กตายไปสามคนแต่ไม่สำนึก มาตามฆ่าหวานต่อซะงั้น บางทีกฎหมายบางทีก็คนชั่วแบบนี้เอาไม่อยู่หรอก :เฮ้อ:
พี่ชีคบริการดีนะนั่น :impress2: ตอนนี้หวานน่าสงสารอ่ะๆ :o12: รอนะฮะ :')
สงสารหวานนะ แต่แบบนี้ให้ตายเลย ไม่ต้องรับต้องรู้อะไร อยู่ไปทุกข์ใจ จบๆให้เจ็บๆทีเดียวจอด ////ร้ายนะอินี่ โดนตบ แอร๊ก
เชื่อแล้วว่าหวานรักและหวงไข่ตุ๋นจริง ลูกปืนเข้าเป้า แปลว่ามีใครถูกยิง นายเกริกใช่ไหม คงไม่ใช่พี่ชีคกับไข่ตุ๋นหรอกนะ
ว่าแต่หวานไม่ได้เป็นโรคใช่มั๊ย ชีคใส่ถุงใช่มั๊ย :m5: :m29: เท่าที่อ่านมาชีคยังไม่เคยอึ้มจึ๊กับหวานนะ เพราะงั้นปลอดภัย
พี่ชีคน่าจะปลอดภัย เพราะเหมือนแต้วเคยบอกตุ๋นว่าพี่ชีค "ไม่แข็ง" อิอิ แต่ยังไม่อยากให้นายเกริกตายนะ อยากให้อยู่รับกรรมนานกว่านี้หน่อย แบบพิการ ไม่ก็ "ไอ้นั่น" ด้วนอ่ะ ดูที่พูดกับหวานแล้วหยั่งกะพวกโรคจิต ดีนะเนี่ยที่พี่ชีคอยู่กะตุ๋นด้วยอ่ะ ไม่งั้นแย่แน่ๆ
สงสารหวานอ่ะ :m15:
ลุ้นมากอ่ะ คิดว่าจะมีเรื่องร้ายซะแล้ว สงสารหวานค่ะ จ๊าก กก ก ติดโรค แล้วเฮียชีคยืดอกพกถุง อะเปล่าอ่ะ
เฮ้อออ สงสารหวานมันจริงๆ
น่าสงสารหวานจังครับ หวังว่าคงไม่มีใครเป็นอะไรนะครับ กลัวมีคนโดนลูกหลงจัง
ดราม่าจะพีคแล้วตอนนี้ แสดงว่าที่ผ่านมา หวานไม่ได้ฆ่าใครใช่มั้ย?? ยังไงก็ยังน่าสงสารอยู่ดี จนถึงตอนนี้ เหมือนใกล้ความจริง แต่ก็เหมือนจะยังมีเงื่อนงำอะไรบางอย่างอยู่..รอติดตามจ้า
ตัดซะได้ !! กำลังมันส์เลย :z3:
งานนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี :serius2:
เง้อ ตายง่ายไปจริงๆด้วย แต่สุดท้าย หวานก็น่าจะหลุดนะ เพราะว่า การสอบสวน การพิณาคดีจะทำไม่ได้ถ้าผู้ต้องสงสัยเป็นมีอาการทางจิตอ่ะ
สุดท้ายจะจบกันแบบไหนคงต้องติดตามกันตอนต่อไป
ง่า เครียด -*-
ถ้าหวานเป็นโรคร้ายจริง พี่ชีคมีเสียวอะงานนี้ :a5: ลุ้นมากเลย เกริกจะตายไหม หรือไปใช้กรรมต่อที่คุก แต่หวานไม่ได้คิดร้ายกัไข่ตุ๋นหรอกเนอะ :เฮ้อ:
ทำไมชิณณะรู้ว่าหวานจะกลับมาฆ่าไข่ตุ๋นล่ะ ขอบคุณ น้องไจฟ์กับที คร้าบบบบบ
เกริกน่าจะโดนมากกว่านี้ :z10:
เอ่อ!!!!มันโรคจิตนี่หว่า
เหมือนจะเข้าเค้าว่าหวานเอาเงินไปทำอะไรตั้งมากมาย แล้วชิณณะยังบอกก้องให้ไม่ต้องสืบต่อเพราะอาจจะพอเดาออก........ แต่......ยังไงก็ยังวางใจไม่ได้่ว่าเรื่องจะเป็นอย่างที่เดารึเปล่า เพราะเดาผิดตลอดๆ :laugh:
โอ๊ย...จะจบแล้วอ่า เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไง โชคดีที่เปิดมาอ่านนะเนี่ย ชอบอีกแล้ว เป็นเรื่องที่ต้องค้นหาอีกแล้ว ป.ล.อยากอ่านตอนหวานๆแล้วนะ สู้ๆค่ะ o13
ลุ้นสุดๆไปเลย :pig4: :pig4:
เดาผิดไปไกลโยชน์ (หัวเราะ) จากที่แนบเนียนมาตลอด เลยกลายเป็นมีหลักฐานขึ้นมาเพราะคนสุดท้าย หวานคงกดดันมาก เกริกก็จี้แต่จุดที่อ่อนแอของหวาน สงสารหวานมาก หวานรักตุ๋นมากจริงๆ อยากให้เป็นของตัวเองคนเดียว จนพยายามจะฆ่า แต่ที่สุดแล้วก็เป็นห่วง ไม่อยากให้ไข่ตุ๋นได้รับอันตราย
รอลุ้นว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก :เฮ้อ:
:z3: หวานน่าสงสาร ไข่ตุ๋นก็ไม่แพ้กัน แถมยังกดดันอีกด้วย อีกมุมก็ดีใจนะที่น้องค่อยๆ เผยความรู้สึก วางใจคนรอบข้างมากขึ้น แต่หวังว่าพี่ชีคจะป้องกันทุกครั้ง ถุงยางไม่รั่วนะ o22 :กอด1: ไจฟ์กับทีจ้ะ
เขียนได้น่าติดตามมาก ตอนหวานๆที่มีถึงมันจะเล็กๆน้อยๆแต่อ่านแล้วรู้สึกว่ามันพิเศษ ถึงจะอึดอัดและลุ้นกับเนื้อเรื่อง แต่ฟินกับคนเขียน ชอบจริงๆพวกคุณสองคนเนี่ย .. :impress2:
อ่อ อ๋อยยย สงสารหวาน งี้พี่ชินจะติดโรคจากหวานมั้ยเนี่ยะะะ
โอย เครียด โดนวางยา น่าสงสารอะไรอย่างนี้ พวกเลว สมควรได้รับกรรม
ความระยำ ขอคนเลวๆ แค่ไม่กี่คน ส่งผลกระทบกันทั่วหน้า กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมสนอง
แล้วใครโดนยิงอะนั่น คงไม่ใช่ชีคนา แต่หวานก้อน่าสงสารอะ
หวานจะเป็นโรคจิตก็เรื่องกลัวไข่ตุ๋นรักคนอื่นมากกว่าตัวเองสินะ แต่หวานก็มั่วไปเรื่อยจนติดโรคมา แล้วก็ทำสามคนนั้นติดโรคไปด้วย แต่เพราะสามคนนั้นหลอกหวานมาเลยกรรมตามสนองเหรอ แล้วเงินนั้นก็หวานเอามารักษาตัวเองสินะ มันมีปมอะไรมากกว่านั้นรออยู่ป่ะน้องไจฟ์น้องที หรือหมดแล้วรอแต่ว่าพี่ชีคกะน้องไข่ตุ๋นจะสวีทกันแบบไหน
งงตัวเอง ว่าทำไมเพิ่งมาเจอเรื่องนี้ตอนใกล้จะจบแล้ว :z3: อ่านเรื่องนี้แล้วเหนื่อยมาก เพราะลุ้นตลอด :เฮ้อ: รอจ้าา
ปวดใจ
ทำไมพี่รู้สึกว่าตอนนี้มันสั้นๆ -*- หรือมัวแต่ลุ้นไอ้แหลมเลยไม่ทันสนใจพี่โต้งกับก้อง เอ่อะ .. จะบอกว่าไอ้แหลมมันโดนน้อยไปจริงๆนะ น่าจะทำอย่างทีว่าจริงๆ 55 แต่พี่ว่ากระสุนคงโดนมันอ่ะ ไม่รอดหรอก ใช่ป่ะ อย่ามาหลอกเรา ตอนที่หวานบอกว่าเป็นโรคนี่ตกใจเลย ลุงเอ๋ย เอ็งซวยแล้ว เหอๆๆ พูดเล่นใช่ป่ะ +1 รอตอนหวานๆนะจ๊ะ
กำลังสงสัย แบบว่าอ่านแล้วงงๆ 3 คนนั้นรู้ตัวว่าตนเองติดโรคเอดส์เลยฆ่าตัวตาย? . . . คือเดี๋ยวนี้อ่ะ ถ้าดูแลตัวเองดีๆ รู้จักใช้ชีวิต คนเป็นโรคเอดส์ก็มีชีวิตอย่างปกติสุขได้เป็น 10-20 ปีโดยที่ไม่แสดงอาการอะไรเลยนะ ดีไม่ดีอายุยืนกว่าคนที่ไม่เป็นโรคเอดส์ซะอีก เลยไม่เข้าใจตรรกะฆ่าตัวตายเพราะรู้ตัวว่าติดโรคเท่าไหร่นัก :เฮ้อ:
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนว่า จริงๆแล้วหวานก็รักไข่ตุ๋นมาก แต่ที่ทำไปเพราะกลัวไข่ตุ๋นเห็นคนอื่นดีกว่า โชคดีที่พี่ชีคมานอนด้วยนะเนี่ย ไม่งั้นไม่รู้จะเป็นไงบ้าง เร็วจริงๆด้วย อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้วอ่ะ
เข้ามาปูเสื่อรอ ^_^
เข้ามารอพี่ชีคกะไข่ตุ๋นด้วยคน ^____^
มารอไข่ตุ๋น
วันนี้วันศุกร์แล้วนะทำไมยังไม่มา :z3:
:m22:
ขอโทษครับ ลืมไปว่าต้องลงเรื่องวันนี้ คิดว่าต้องลงวันเสาร์น่ะครับ :o7: ตอนที่ 15 หญิงสาวรูปร่างผอมบาง ผิวขาวจัดนั่งวีลแชร์อยู่ตรงระเบียง ด้านหน้าคือสนามหญ้าและสวนไม้ดอกไม้ประดับที่สวยงาม แต่สายตาของหญิงสาวกลับทอดยาวผ่านแนวทิวไม้ไปในที่แสนไกล ไม่ได้รับรู้ว่ายังมีคนที่มีใบหน้าคล้ายกันนั่งอยู่ข้างๆ เสียงเปิดประตูห้องทางด้านหลังทำให้ชายหนุ่มหันมามองแล้วหันไปกระซิบกับหญิงสาว ที่ยังคงไม่มีท่าทีจะรับรู้ พยาบาลที่คุ้นเคยกันขยับมานั่งแทนที่เมื่อชายหนุ่มลุกมาหาคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่ แล้วเดินตามเข้าไปนั่งคุยภายในห้อง จิตแพทย์ท่าทางใจเย็นยิ้มทัก "ผลตรวจยืนยันว่าสกาวไม่ได้ติดโรคร้าย" ชายหนุ่มพยักหน้า แม้ในตอนที่ได้ยินพี่สาวพูดจะตกใจและเสียใจมาก แต่หลังจากนั้นก็ฉุกคิดได้ว่า ตั้งแต่ในตอนที่หวานถูกจับเพราะวางยาในตอนนั้น นอกจากการตรวจสภาพทางจิตแล้ว ยังมีการตรวจเลือดด้วย หากเป็นโรคร้ายก็น่าจะรู้ตั้งแต่ตอนนั้น จิตแพทย์อธิบายให้น้องชายของผู้ป่วยฟัง "สกาวพูดว่าเธอป่วย เพื่อกดดันให้ 3 คนนั่นฆ่าตัวตาย เธอฉลาดพอที่จะกินยาเพื่อป้องกันตัวเองไม่ให้ตั้งท้อง คิดว่าเธอจะไปตรวจเลือดที่คลีนิกนิรนามมั้ย" "ผมไม่คิดว่าพี่จะไปคลีนิกนั่น แต่เขาอาจเชื่อว่าตัวเองเป็น ถึงบอกกับ 3 คนนั่น จนกระทั่งวางยาผมแล้วต้องหาหมอ ผลตรวจเลือดยืนยันว่าไม่ได้ป่วย เขาถึงได้ยอมกลับไปเชียงใหม่" ชิณณะพยักหน้าเห็นด้วย ขณะที่หันไปบอกกับจิตแพทย์ที่นั่งฟังอยู่ใกล้ๆ "ตอนที่สกาวนัดกับผม เธอจะทำให้ผมเสร็จข้างนอกตลอด ไม่เคยสอด" ไข่ตุ๋นหันกลับไปมองคนตัวโตทันที ...เป็นหนึ่งคำตอบสำหรับคำถามมากมายจากประโยคสั้นๆ ของชิณณะ... แต่พอได้หยุดคิด ก็เข้าใจว่าทำไมชิณณะถึงได้เกี่ยงไปให้แต้วพูดให้เมื่อครั้งที่คุยโทรศัพท์กับแต้วครั้งแรก คงเพราะลำบากใจที่จะสารภาพเองว่า เรื่องในห้องนอนถูกจำกัดไว้ที่ไหน ก็ตอนที่เจอกันครั้งแรก ดูถูกกันถึงขนาดนั้น พูดให้เชื่อว่าความสัมพันธ์อยู่ในระดับที่ไม่ธรรมดา แล้วถ้าวันหนึ่งมาบอกว่า ที่พูดไว้วันก่อนเป็นเรื่องโกหก ไข่ตุ๋นไม่มีทางเชื่อความจริงที่พูดทีหลังแน่นอน ....แล้วพี่หวานล่ะ.... อะัไรจริง อะไรไม่จริง ....ไม่รู้เลย... จิตแพทย์ขยับนั่งตัวตรง "เรามาเรียงลำดับเวลากัน” ท่าทางของจิตแพทย์ชัดเจนว่า กำลังทำความเข้าใจกับไข่ตุ๋นจากข้อเท็จจริงที่มีอยู่้ “สกาวกับไข่ตุ๋นแยกมาอยู่กรุงเทพฯ แล้วเกิดเรื่องทำให้เธอต้องเข้าโรงพยาบาล แต่ในช่วงเวลาที่เธอถูกคนพวกนั้นแบล็กเมล์ ไข่ตุ๋นไม่รู้เรื่องเลย” “ครับ” ไข่ตุ๋นรับด้วยน้ำเสียงแผ่ว จนชิณณะต้องจับมือไว้ “จากภาพที่มีอยู่ ทำให้รู้ว่า สกาวมีอะไรกับ 3 คนนั้นแน่นอน แต่เกริกเรามีหลักฐานแค่เป็นคนถ่ายภาพ ส่วนเผยแพร่ด้วยหรือเปล่าไม่รู้” จิตแพทย์มองไข่ตุ๋นเพื่อสังเกตอาการแล้วพูดต่อ “ต่อมาคนพวกนั้นก็ห่างออกไป ซึ่งหมอคิดว่าคงไม่ได้นานสักเท่าไหร่ แล้วพอพวกเขากลับมา เธอก็เลยหันมาขอความช่วยเหลือจากคุณชิณณะ” ชิณณะพยักหน้า “ดูจากภายนอกคุณไม่เห็นว่ามีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้นก็จริง แต่หากเราวิเคราะห์ไปที่สภาพจิตใจของสกาว คุณจะพบว่าที่จริงแล้วเธอกำลังกักขังตัวเองไว้ในความเครียดและความกลัว ซึ่งมันก็คือการฆ่าตัวตายอย่างช้าๆ ยิ่งถ้านำนิสัยพื้นฐานมาพิจารณาประกอบ จากที่พ่อกับแม่คุณบอกมาว่า เธอเป็นคนวางตัวไว้เหนือคนอื่น” “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ เขาแค่ชอบเป็นจุดสนใจ” ไข่ตุ๋นบอกทันทีทำให้จิตแพทย์ยิ้มกว้าง ขณะที่อธิบายต่อ “แต่นั่นอาจเป็นประเด็นที่ทำให้สกาวไม่กล้าตัดข้อสงสัยนี้ด้วยการไปคลีนิกเพื่อตรวจเลือด มีคนไม่น้อยที่มีคำถามแต่กลัวคำตอบ ก็เลยต้องอยู่กับความกลัวนั้น กระทั่งเธอกลับมาพบกับผู้ชายพวกนั้นอีก ทำให้เธอตัดสินใจจบปัญหา เธอจัดการกับคนที่ทำร้ายเธอก่อนที่จะรู้ว่าไม่ได้เป็นโรคร้าย" หมอหันไปหาไข่ตุ๋น "การที่เธอแสดงออกว่าเธอแรง เธอไม่สนใจใคร มันคือการบอกว่า ฉันจะจัดการมันเอง หยุดตั้งคำถามว่าฉันเป็นยังไง" "ผมถามพี่ทุกวัน" ไข่ตุ๋นยอมรับ "ตั้งแต่เด็กผมมักถามเขาแบบนี้ ก็รู้เหมือนกันว่าเขารำคาญ แล้วพอเขาถูกทำร้ายแล้วถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลผมก็ถามเขาเรื่อยๆ" "เพราะคุณคิดว่าคุณมีส่วนผิดที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้น" ไข่ตุ๋นพยักหน้า แต่ก่อนที่จะพูดว่าเป็นความผิดของตัวเอง จิตแพทย์ก็พูดต่อ "คุณใส่ใจเธอมากขึ้น ไม่ใช่ความผิด แต่มันคือปมที่เธอไม่ยอมแกะมันออก แล้วก็ใช้วิธีหาสิ่งอื่นมาปิดปมที่มันเพิ่มขนาดมากขึ้นเรื่อยๆ" "แต่ว่า..." ไข่ตุ๋นพยายามเถียง แต่จิตแพทย์อธิบายอย่างใจเย็น "ทุกคนต่างก็มีปมปัญหา มีความขัดแย้งของตัวตนในจิตใจตนเองด้วยกันทั้งนั้น แต่คนเพียงคนเดียวที่จะคลายปมนี้ได้คือตัวของเขาเองเท่านั้น หมออาจรับฟัง ให้ยาเพื่อคลายเครียด คนรอบข้างให้กำลังใจแต่ปมนั่นยังอยู่ คุณกำลังตั้งข้อสงสัยเรื่องที่ว่า ในเมื่อเธอเคยเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของคน 3 คนก่อนหน้านี้เธอยังคงเข้มแข็ง จนกระทั่งมาถึงคนสุดท้ายนี้เธอถึงได้ช็อกใช่มั้ยครับ" หมอถาม "ครับ" หมอเคาะนิ้วที่แฟ้มผู้ป่วย "เท่าที่หมออ่านจากบันทึกของจิตแพทย์คนก่อน รวมกับที่คุณชิณณะเล่าให้ฟัง และที่หมอคุยกับคุณ สกาวแค่ดูเหมือนเข้มแข็ง แต่เธอมีอาการนี้มาตลอด และมันชัดเจนขึ้นในตอนที่เธอวางยาคุณ" ไข่ตุ๋นพยักหน้าช้าๆ "ครับ บางครั้งเขาจะโมโหฉุนเฉียวแล้วจะเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ก็จะเปลี่ยนเป็นอีกอย่าง แต่เขาก็กินยาคลายเครียดนะครับ ส่วนเรื่องที่คนพวกนั้นกลับมา ผมเพิ่งรู้วันที่พี่วางยาผม" “วันที่เธอวางยาคุณ แล้วคุณชิณณะเข้าไปช่วย สกาวนิ่งไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วก็ค่อยๆ กลับมาเอง เมื่อรับรู้ว่าเธอไม่ได้ป่วย เรื่องทั้งหมดไม่มีอะไรที่หนักเกินกว่าจะแก้ไขได้ หมอเชื่อว่า ครั้งนี้เธอจะกลับมาได้เองอีกครั้ง อาจช้าหน่อยแต่เธอจะกลับมา” จิตแพทย์ยังคงยิ้มอ่อนโยนเมื่อบอกกับไข่ตุ๋น “เรื่องรูปภาพถ้าคุณจะไม่กล้าดู หรือจำอะไรไม่ได้มันไม่ใช่ความผิดปกติ เพราะถามหมอถ้าใครเอารูปพี่สาวน้องสาวของหมอกำลังนอนกับคนอื่นมาให้ดูก็คงโยนโทรศัพท์ทิ้ง แล้วยิ่งในกรณีแบบนี้มันยิ่งไม่น่าจดจำ สมองส่วนความจำก็จะลบมันทิ้งไปโดยไม่ลังเล” ก่อนที่จะจบการสนทนาหมอย้ำกับไข่ตุ๋นอีกครั้ง “สิ่งสำคัญคือคุณต้องหยุดโทษตัวเอง ไม่มีใครย้อนเวลาได้ไม่ว่าวันก่อนจะเลวร้ายยังไง วันถัดมาจะยิ่งแย่กว่าเดิมขนาดไหน ไม่มีใครสามารถทำให้วันดีๆ เหมือนเดิมกลับมาได้อีก แต่เราสามารถเดินต่อไปได้ อาจต้องเปลี่ยนเส้นทางหรือเดินบนทางเดิมด้วยความระมัดระวังกว่าเดิม” เมื่อกลับออกมาอีกครั้ง พยาบาลกำลังเข็นรถของหวานไปรับประทานอาหารกลางวัน และจะให้นอนพัก ไข่ตุ๋นยังอยู่กับพี่สาวจนกระทั่งหวานหลับไปในตอนบ่าย “พี่ครับ ผมรอพี่กลับมานะครับ” เมื่อนั่งรถออกมาจากสถานพยาบาล ไข่ตุ๋นหันไปมองภาพข้างทาง “ผมรู้สึกว่าหมอทำเหมือนผมเป็นคนป่วย" ชิณณะยิ้มอ่อนๆ เหมือนหมอเมื่อครู่ พลางพยักหน้า "ไข่ตุ๋นโทษตัวเองเรื่องสกาว หมอไม่อยากให้เครียด หรือโกรธ” หันไปมองสังเกตท่าทีเห็นว่ากำลังคิดตามที่พูด "เหมือนโต้ง ที่ก็โทษตัวเองเรื่องเจ้าเล็ก มันไม่ได้คิดโกรธสกาว เพราะสกาวเป็นผู้ถูกกระทำ แต่ยังไงนั่นก็น้องชาย ถึงจะไม่มีหลักฐานว่าสกาวจัดการกับเจ้าเล็กกับเพื่อนๆยังไง แต่จากสภาพศพและสิ่งแวดล้อม มันก็ต้องยอมรับว่าเป็นการแก้แค้นที่คนที่เคยเป็นเหยื่อ เตรียมพร้อมมาดี แล้วพอไอ้เกริกมันร้อนตัวออกมา โต้งมันก็เลยโยนเรื่องทั้งหมดไปลงที่เกริก พอสรุปออกมาว่าสกาวจัดการกับเกริก มันก็เลยกลายเป็นการคลายปมทั้งหมด สกาวเองถึงได้มีอาการแบบนั้น เหมือนเขาอยู่กับเรื่องนี้มานานหลายปี พอเรื่องมันจบก็เลยไม่รู้ว่าชีวิตที่เหลืออยู่จะไปทางไหน ขณะที่โต้งเองมันก็พอใจที่ผลออกมาแบบนี้" ไข่ตุ๋นยอมรับ “ตอนที่ผมอยู่คนเดียวในห้อง ผมรู้สึกว่าง ทั้งที่มีเรื่องให้ทำตั้งเยอะ” ชิณณะจับมือผอมๆ ไว้ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า การที่ไข่ตุ๋นพูดมากขึ้น ทั้งไม่ได้ดึงมือออกคือการแสดงออกว่าเปิดใจยอมรับ "เล่าให้พี่ฟังบ้างนะ อย่าเก็บเรื่องทั้งหมดไว้คนเดียว" ชิณณะส่งไข่ตุ๋นลงที่หน้าร้าน พ่อรีบออกมาหาพาไปฝากรถที่ศาลเจ้าใกล้ๆ แล้วพาเดินย้อนกลับมา เห็นไข่ตุ๋นหันมามองแล้วก็เดินหนีขึ้นไปบนบ้าน ขณะที่แม่หันมายิ้ม ชิณณะถามขึ้นก่อน “แม่แข็งแรงแล้วหรือครับ” “แข็งแรงแล้ว หวานมันไม่ได้ให้ยาแรงเหมือนคราวไข่ตุ๋น” ...นอกจากนี้ ยาปริมาณเท่าเดิม แต่ไข่ตุ๋นกินคนเดียว ส่วนคราวนี้มีคนที่กิน 3 คน คือแม่กับพยาบาล 2 คน หลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับหวานด้วยตัวเอง ทำให้แม่ยอมรับการกระทำของหวานได้มากขึ้น “แม่ไม่ได้โกรธหวานมันหรอกนะ เข้าใจว่ามันคงกลัวไข่ตุ๋นจะรักคุณมากกว่ามัน” เสียงหัวเราะหึหึของพ่อทำให้แม่หันไปมอง แล้วก็ยอมรับกับตัวเอง “ถ้าแม่ยอมรับนิสัยชอบบงการของไอ้หวานมันตั้งแต่แรก เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น” พ่อส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับคำพูดของแม่ ขณะที่ชิณณะยกคำพูดของหมอมาบอก “เมื่อครู่ที่โรงพยาบาล หมอก็เพิ่งบอกกับไข่ตุ๋นว่าไม่มีใครแก้ไขอดีตได้ มีแต่ต้องเดินหน้าไปเรื่อยๆ” “ไข่ตุ๋นมันดูเหมือนว่าไม่คิดอะไร แต่มันก็แค่ดูเหมือนที่จริงมันเก็บทุกอย่างไว้ในใจ” พ่อบอกแล้วก็ขำตัวเอง “พ่อว่าคุณรู้เรื่องนี้” “ครับ ตอนที่พบกันครั้งแรก เขาทำเหมือนกับว่าไม่ได้สนใจที่ผมพูดเลยสักคำ แต่กลับไปรวบรวมของทุกอย่างที่มีเอามาใช้หนี้แทนสกาว” “ลูกเอ้ย” แม่เช็ดน้ำตา “เรื่องของหวาน ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพ่อกับแม่ ส่วนเรื่องของไข่ตุ๋นพ่อฝากด้วย” พ่อบอกตรงๆ ขณะที่พยักหน้าไปทางบันไดขึ้นชั้นบน “คืนนี้คุณพักที่ไหน” “ผมจองห้องพักโรงแรมไว้แล้วครับ” “อ้าว ทำไมไม่นอนบ้านเรา” พ่อถามต่อ แม่รีบขัดขึ้น “ก็ดีแล้วนี่” พ่อที่ไม่ค่อยพูดอะำไร เดินเข้ามากอดไหล่กว้างของชิณณะ ขณะที่พาเดินไปที่บันไดบ้าน “บอกตามตรงว่าการตัดสินใจของพ่อ เกิดจากเรื่องของหวานเป็นปัจจัยสำคัญ แต่ที่สำคัญกว่านั้น ก็คือการที่คุณคือคนที่ช่วยไข่ตุ๋นไว้และไม่ทิ้งมันในวันที่มันต้องการใครสักคน วันที่พ่อควรจะอยู่ข้างมัน แต่ก็กลับปล่อยพวกมันไว้ในเมืองใหญ่ตามลำพัง ให้ต้องเผชิญกับเรื่องร้าย ตัดสินใจผิดบ้างถูกบ้าง และพ่อหวังว่า ในวันข้างหน้าคุณจะอยู่ข้างมัน ไม่ต้องถึงขนาดปกป้องคุ้มครองจนไม่เป็นอันทำงานทำการ ขอแค่อย่าทิ้งมัน แต่ถ้าเมื่อไหร่ก็ตามที่ไม่อยากอยู่ข้างๆ มันแล้ว ช่วยพามันกลับมาหาพ่อ” ชิณณะไหว้พ่ออย่างสุภาพ ทั้งเดินกลับมาไหว้แม่ “ขอบคุณครับที่เชื่อใจผม ผมรักไข่ตุ๋น และขอสัญญาว่าผมจะอยู่ข้างเขาครับ” คนตัวโตบอกกับแม่ “ผมมีแหวนของแม่ผม พอจะใช้ได้มั้ยครับ” “พรุ่งนี้ตื่นเช้ามารอใส่บาตรแล้วขอพรพระ” พ่อพูดสั้นๆ ขณะที่แม่ได้แต่ยืนมอง จนกระทั่งชิณณะเดินขึ้นไปหาไข่ตุ๋นที่ห้องด้านบนถึงได้หันมาหาพ่อ “มันจะดีหรือพ่อ เขารวยมากเลยนะพ่อ แล้วเราเองก็ไม่เคยเจอพ่อแม่ฝ่ายเขาเลยสักครั้ง มันเหมือนยัดเยียดลูกให้เขา” “ดีหรือไม่ดีไม่รู้ แต่พ่อไม่อยากให้ไข่ตุ๋นมันอยู่ที่กรุงเทพฯ ตามลำพัง และที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้ เขาก็ทำให้เราเห็นแล้วว่า เขาไม่เคยหันหลังให้มัน สำหรับพ่อมันก็พอแล้ว” ไข่ตุ๋นเปลี่ยนใส่กางเกงขาสั้นเสมอเข่า กับเสื้อกล้ามสีเข้มแล้ว ดวงตากลมโตกะพริบมองคนที่เปิดประตูเข้ามาในห้องนอน “อ้าว จะกลับแล้วหรือครับ” “ยัง” ชิณณะบอกขณะที่จูงมือให้ไข่ตุ๋นเดินตามออกมาจากห้อง พากลับลงมาข้างล่าง แล้วถอดแหวนเพชรจากนิ้วก้อยในมือซ้ายส่งให้แม่ดู แม่พยักหน้าท่าทางพอใจเพชรน้ำงาม ส่งแหวนให้พ่อที่ยิ้มขำ “คิดว่าต้องกลับไปเอาที่กรุงเทพฯ” “วงนี้ผมใส่ติดมือไว้ตั้งแต่แม่ป่วยน่ะครับ” พ่อส่งแหวนคืนให้กับชิณณะ “พ่อฝากน้องด้วยนะ” “ครับ” แต่พอชิณณะหันมาจับมือ ไข่ตุ๋นก็กลับกำมือแน่น “ไข่ตุ๋นครับ” “ก็มัน...ต้องทำอย่างนี้ด้วยหรือ” ท่าทางของไข่ตุ๋นเต็มไปด้วยคำถาม ไม่มีท่าทีเขินอายหรือปลาบปลื้มแบบคนที่กำลังสวมแหวนหมั้นเลยสักนิด “ไข่ตุ๋นอยากใส่มั้ย” หนุ่มตัวผอมเกือบตอบไปทันทีตามนิสัยว่า ไม่อยากได้ของๆ ใคร แต่เพราะไม่ใช่เด็กๆ แล้วดูก็รู้ว่าแหวนวงนี้มีความหมายว่าอะไร ทั้งชิณณะยังรอสวมแหวนให้ต่อหน้าพ่อกับแม่แบบนี้ คิ้วสวยขมวดแน่น ถามคำถามเดิมที่เคยถามมาแล้วหลายครั้ง “ตอนนี้คุณมีคนอื่นนอกจากผมหรือเปล่า” “ไม่มี” “แล้ว.....” “พี่รักไข่ตุ๋น ขอให้พี่อยู่กับไข่ตุ๋นได้มั้ยครับ” คิ้วสวยยังคงขมวดแน่นอยู่เหมือนเดิมแม้ในตอนที่ส่งมือให้สวมแหวน พนมมือรับพรจากพ่อกับแม่ “สงสัยอะไรนักหนาน่ะไข่ตุ๋น” แม่ถาม “วงนี้มันแพงมากเลยใช่มั้ยแม่” “ก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน” “งั้นไม่เอาดีกว่า” ไข่ตุ๋นทำท่าจะถอดแหวนทันที ทำให้ชิณณะรีบคว้ามือไว้ “อย่าถอด ถอดไม่ได้” “ก็มันแพง ที่พี่หวานเอาของคุณมาผมยังใช้ให้ไม่หมดเลย” “ไม่เอาคืนไง” “ไม่ได้ ผมบอกแล้วว่าจะใช้คืน ก็ต้องคืนสิ” “งั้นใช้คืนด้วยการอยู่ด้วยกันให้ครบ.....” ชิณณะทำท่าคิด แต่ดวงตากลับพราวจนพ่อกับแม่ต้องหัวเราะ “40 ปีถือว่าเป็นการใช้หนี้ก็แล้วกัน” “ตั้ง 40 ปีเชียว” “แล้วไง ทำไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ คิดแล้วเชียวว่าท่าดีทีเหลวตลอด” “น้อยหน่อย ใครท่าดีทีเหลว จะอยู่ให้ถึง 50 ปีก็ยังได้” “เออ 50 ปีจะรอดู” ชิณณะทำเป็นท้า ขณะที่พ่อกับแม่ขำจนเหนื่อย ส่วนไข่ตุ๋นมองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย ถึงจะรู้ความหมายของแหวนที่ชิณณะสวมให้ ทั้งคำอวยพรของพ่อกับแม่แต่ก็ยังไม่สบายใจกับความแวววาวของเพชรอยู่ดี ...มันแพงไป... ชิณณะไม่ได้คืนห้องพักที่โรงแรม แค่กลับไปเอาเสื้อผ้ากลับมานอนที่บ้านของพ่อกับแม่ กินอาหารค่ำเสร็จพ่อบอกให้ไข่ตุ๋นพาชิณณะไปเดินตลาดนัดกลางคืนที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก ขณะที่แม่เตือนว่าอย่ากลับดึกเพราะต้องตื่นมาใส่บาตรตอนเช้า จากที่ร้านเดินมาเรื่อยๆ ยังไม่ทันเมื่อยก็ถึงตลาดนัด แต่มือข้างซ้ายที่ซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงตลอดเวลาทำให้คนตัวโตยิ้มขำ “ขำอะไร” “ก็ทำไมต้องเอามือล้วงกระเป๋าไว้แบบนั้นด้วย” “ผมกลัวทำแหวนหาย” ...แหวนไม่ได้หลวมขนาดนั้นสักหน่อย แต่สามารถเข้าใจได้ว่านิสัย รอบคอบระมัดระวังแบบนี้คือไข่ตุ๋น... ชิณณะฉวยโอกาสจับมือผอมไว้ “ทีนี้ไม่หายแน่นอน” “คุณนี่เจ้าเล่ห์ตัวพ่อ” ไข่ตุ๋นทำบ่นพึมพำแต่ชิณณะกลับหัวเราะเสียงดังอารมณ์ดี “ถ้าไม่สบายใจไว้กลับไปเปลี่ยนที่บ้านที่กรุงเทพฯ แต่ห้ามถอดเองห้ามให้ใครถอดออกเข้าใจมั้ย” “เข้าใจสิ เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงฟังคุณ ปกติเขาไม่เคยเชื่อใครง่ายๆ แบบนี้เลยนะ แต่เขากลับฟังคุณตั้งแต่เรื่องของพี่หวาน มาจนถึงเรื่องผม” “เขาฟัง แต่ต้องใช้เวลาเพื่อสร้างความเข้าใจ” “พ่อกับแม่คงคิดว่า ผมกับคุณมีอะไรกันแล้วถึงได้ให้เราทำแบบนี้ คุณอึดอัดหรือเปล่าครับ” ชิณณะยังคงยิ้มอารมณ์ดี “หน้าตาพี่เหมือนคนอึดอัดหรือเปล่า” ไข่ตุ๋นส่ายหน้า “งั้นก็อย่าเพิ่งคิดกังวล” “แต่ผมคิด แต่แรกมาก็คิด ยิ่งนานก็ยิ่งคิด” “ไว้เราค่อยคุยกันที่บ้านดีมั้ย” “มันเหมือนเราต้องกลับไปที่จุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง” “ไม่ขนาดนั้นหรอก” ชิณณะบอกขณะที่ชวนให้แวะดูแผงขายไม้แกะสลักเป็นของเล่นและเครื่องประดับชิ้นเล็ก แต่ไข่ตุ๋นส่ายหน้า ชี้ไปที่ไส้อั่วกับขนม บอกว่ามะพร้าวชอบของกินมากกว่า “แล้วไข่ตุ๋นล่ะ” ไข่ตุ๋นส่ายหน้า “ไม่รู้เหมือนกัน” “พี่ว่าไข่ตุ๋นทานง่าย หนักไปทางอยากทานอะไรก็ทำเอง” ไข่ตุ๋นรู้สึกแปลกใจ ทั้งที่ไม่ได้พบกับชิณณะทุกวัน แต่คนตัวโตคนนี้กลับรู้และเข้าใจมากกว่าเจ้าตัวเสียอีก ไปเดินตลาดกลางคืนโดยซื้อมาแค่ขนมหวานและดอกไม้เตรียมใส่บาตร กับเต้าหู้กลับมาฝากพ่อกับแม่ คนตัวเล็กมองตามคู่รักที่เดินจูงมือสวนกันแล้วหันมาถามเบาๆ "ขอผมถามอะไรสักข้อได้มั้ย" ชิณณะพยักหน้า "คุณ....เอ่อ...รักผมจริงหรือ" "จริงสิ พี่รักไข่ตุ๋น" ดวงตากลมเหลือบมองพี่แวบหนึ่ง แต่แก้มใสขึ้นสีแดงเรื่อ "เพราะอะไร" คนตัวโตยิ้มกว้าง ก่อนที่จะตอบคำถามที่เคยถามตัวเองมาหลายครั้งหลายหน ว่า ทั้งที่ไข่ตุ๋นเป็นคนนิ่งๆ จนค่อนไปทางเฉยเมยต่อความเคลื่อนไหวรอบตัว แต่ทำไมถึงได้หลงเขามากขึ้นทุกวัน "เพราะไข่ตุ๋นเป็นคำอธิษฐานของพี่" หนุ่มตัวเล็กสบตาพี่ขณะที่ส่ายหน้าช้าๆ ....ไม่เห็นจะเข้าใจเลย... "พี่เจอคนมาเยอะก็จริง แต่ทุกคนที่เข้ามาหาต่างก็ต้องการบางอย่างจากพี่ ความช่วยเหลือ เงิน หรืออะไรบางอย่าง แต่ไข่ตุ๋นเป็นเพียงคนเดียวที่พยายามชดใช้ ทั้งที่ไข่ตุ๋นไม่ได้ติดค้างอะไรพี่" "ก็พี่สาวผมหลอกเอาเงินคุณมา" "แต่ถ้าจะไม่ใช้คืนก็ทำได้ใช่มั้ย พี่มักจะอธิษฐานอยู่เสมอว่า ขอแค่สักคนที่พี่สามารถวางใจได้ คนที่จริงใจต่อกัน แล้วพอพบกับไข่ตุ๋นพี่ก็ขอให้ไข่ตุ๋นเป็นคนๆ นั้น" "ผมไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอก" "อย่างน้อยก็ดีกว่าพี่" "คุณช่วยคนตั้งมากมาย แล้วอันที่จริง........" ชิณณะก้มมองใบหน้าที่เอาแต่มองพื้น "ครับ" "ผมตกใจที่พี่หวานเอาเงินที่ผมจะใช้คืนคุณ เสียใจที่พี่หวานไม่ยอมหยุดทำร้ายตัวเอง แต่ผม.....เฉยๆ ที่ผมต้องทำงานให้คุณนานกว่าเดิม” มันฟังดูไม่เข้าใจก็จริง แต่พอจะรู้นิสัยกันว่า ไข่ตุ๋นจะเว้นวรรคคำบางคำหรือไม่ก็เปลี่ยนคำ ให้พี่คิดเอาเอง แล้วถ้าคำที่เติมเป็นคำที่พี่เข้าข้างตัวเองล่ะ “ไม่ใช่รู้สึกดี ที่จะได้พบกันนานกว่าเดิมหรือ” ไข่ตุ๋นหยุดพูดแล้วดึงมือชิณณะให้เดินตามมาดื้อๆ “พี่แก้ไขคำได้ถูกหรือเปล่า” “ไม่รู้” “อ้าว ไม่รู้ได้ไง แล้วประโยคสำคัญหายไปไหน” “ประโยคสำคัญอะไร” ไข่ตุ๋นหันมาทำคิ้วขมวดใส่ “ก็บอกว่า รักพี่ไง” แต่ไข่ตุ๋นไม่ต่อคำด้วย มีเพียงแต่รอยยิ้มจนกระทั่งกลับมาถึงบ้าน นั่งคุยกันต่อสักพักแม่ก็สะกิดเตือนว่าอย่านอนดึก เพราะชิณณะขับรถมาทั้งคืนยังไม่ได้พัก แล้วพรุ่งนี้ใส่บาตรเสร็จก็ต้องกลับกรุงเทพฯ กันแล้ว ชิณณะรอให้ไข่ตุ๋นเดินนำขึ้นมาบนห้องนอน แล้วเลยไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนมาส่งให้ ...ถึงเวลาที่ต้องทบทวนเพื่อสร้างความเชื่อมั่นกันอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินไปด้วยกัน..... "ทำไมคุณถึงไม่เคยพูดว่าคุณกับพี่ไม่เคย...มีเซ็กซ์ด้วยกัน" "จะว่าไป ออรัลมันก็เซ็กซ์นะ” ชิณณะทำเป็นพูดขำ “แต่ลูกผู้ชายไม่กินในที่ลับแล้วไปไขในที่แจ้ง จะทำอะไรกันแค่ไหนมันก็ควรอยู่ในห้อง แล้วสกาวก็มีเหตุผลของเขาที่มาหาพี่" หนุ่มตัวเล็กคิดถึงตอนที่แต้วเล่าเรื่องในห้องนอนให้ฟังทางโทรศัพท์ แล้วชิณณะทำเสียงไม่ค่อยชอบใจนัก พลางพยักหน้าช้าๆ สรุปด้วยเรื่องที่ชิณณะเคยพูดให้ฟังอย่างน้อย 1 ครั้ง "รู้ว่าเขาเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลือ ก็ให้ความช่วยเหลือตามที่พี่หวานต้องการ แต่ยังถูกหลอก ก็เลยโกรธ" "ก็ไม่น่าแปลกใจที่ไข่ตุ๋นจะคิดว่า โกรธมากเพราะรักมาก" "ผมพยายามทำความเข้าใจวิธีคิดของคนในโลกของคุณกับพี่หวานแล้วก็แต้วมากเลยนะ แต่ก็ไม่เคยเข้าใจ ว่าทำไมถึงได้คิดว่าเซ็กซ์เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง" "ผิดแล้ว เซ็กซ์ไม่ใช่ทุกอย่าง เป็นแค่อารมณ์ที่ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น" "นั่นแหละ ที่ผมไม่เข้าใจ" "แต่พี่เข้าใจความคิดของไข่ตุ๋น" ชิณณะบอก "ไข่ตุ๋นย้ำแล้วย้ำอีกเรื่องที่ไม่นอนกับคนๆ เดียวกับพี่สาว ที่มันแปลว่า จะไม่มีคนรักคนเดียวกับพี่สาว แล้วมีอยู่ช่วงหนึ่งพี่ก็ยังต้องรอให้ไข่ตุ๋นกับโต้งเคลียร์กันก่อนด้วย" "ผมกับพี่โต้งน่ะหรือครับ" "ใช่" ชิณณะยอมรับ เพราะจากที่รู้จักกันมาไข่ตุ๋นเป็นคนที่จริงจังกับความรักเกินกว่าที่จะเล่นเกมวัดใจ "อย่าเพิ่งน้อยใจอะไรนะ พี่มีความรู้สึกว่าไข่ตุ๋นเปิดใจให้กับโต้งมากว่าพี่" ไข่ตุ๋นเลิกคิ้วสูงพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก "ตอนที่ผมพบเขาครั้งแรกเขายิ้มให้ผม ไม่ใช่ดูถูกผม แล้วยิ่งไม่เคยบังคับจูบผมด้วย" คนตัวโตถึงกับหางตากระตุกตรงท้ายประโยค “แล้วเคยจูบหรือไง” “เปล่า” ชิณณะได้แต่ถอนหายใจแรงโล่งอก ขณะที่ยกมือยอมแพ้ "ขอโทษ" "เรื่องนั้นผมเข้าใจ"ไข่ตุ๋นย้อนคืนด้วยประโยคเดียวกัน "แต่ผมไม่เคยคิดกับเขามากไปกว่าพี่ชาย อย่าเพิ่งโล่งอก ถึงตอนนี้ผมจะเข้าใจคุณมากกว่าเดิม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะดีกับคุณกว่าเมื่อวาน" "โห ใจร้ายมาก" "นั่นเป็นประโยคที่ทุกคนในมหาวิทยาลัยพูดถึงผม" "รวมถึงมะพร้าวด้วยหรือ" "มันนั่นแหละตัวดี" ไข่ตุ๋นหัวเราะขณะที่ดันหลังชิณณะให้เข้าห้องน้ำ “คุณอาบน้ำก่อนนะครับ” “แล้ว....” ดวงตากลมเหลือบสบตาพี่แล้วหันไปมองทางอื่น “รออีกนิดนะครับ”========จบตอนที่ 15========== อีกนิดเดียวก็จบแล้ว ขอบคุณที่ตั้งคำถาม ตั้งข้อสังเกต และแสดงความเห็น ขอบคุณที่ติดตาม และขอบคุณที่คณชอบเรื่องนี้ พบกันวันอาทิตย์ครับ ไจฟ์็ กับ ที ครับ - เรื่องนี้ยากไปใช่้มั้ยครับผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ทั้งที่วางปมหลักไว้แค่เรื่องเดียว แล้วใส่ส่วนอื่นๆ เข้ามาเพื่อสนับสนุนการกระทำของหวาน ขอบคุณที่ยังไม่หายไปไหนครับ - ตอนที่ 14.5 เป็นอย่างที่คุณคิดครับ
บอกตรงๆนะว่าเรื่องนี้ของไจฟ์กับน้องที ทำเอาพี่งง อ่านแต่ละทีต้องใช้จิตนาการสูงมาก แล้วก็ต้องกลับมาอ่านประโยคเดิมใหม่หลายครั้ง แต่ไม่ได้ทำให้ไม่อยากอ่านเรื่องนี้ เพราะว่าเรื่องมันค่อนข้างซับซ้อน และมีปมเรื่องอยู่มากมาย เลยคิดว่าเดี๋ยวมาเวลามากๆจะมาอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ(หมายถึงตอนปัจจุบันนะค่ะ)ดีกว่า ปล.อ้าว มาตอนใหม่แล้วหรอ วันนี้แอบมาช้านะเนี่ย เดี๋ยวจะหาเวลาอ่านแล้วมาเม้นนะค่ะ
สงสารพี่หวาน หายเร็วๆนะพี่ รีบพาตัวเองกลับมาอีกครั้งให้ได้ สู้ๆ พี่ชีค เข้าทางผู้ใหญ่ หมั้นน้องน้อยไข่ตุ๋นอย่างเร็ว แถมสัญญาอยู่ด้วยกันอีก 50 ปี แถมมาอีก พี่ชีคทำดีมาก ขำไข่ตุ๋น ตอนล้วงกระเป๋าเพราะกลัวแหวนหาย น่ารักดี~
ไข๋ตุ๋นน่ารักเนอะ ยิ่งอ่านยิ่งคิดว่า้นองน่ารักอ่ะ ถึงนิสัยจะนิ่งๆ แต่เราชอบคนนิ่งๆนะ อย่างน้อยก็ไม่วุ่นวาย 555 พี่ชีคก็น่ารัก ดูอบอุ่น ถึงที่ผ่านมาจะแปลกๆก็เถอะ ใกล้จบแล้วววว จะได้หวานๆกันสักที
ตอนนี้น่ารักจัง รู้สึกว่าตุ๋นจะเปิดใจให้พี่ชีคมากขึ้น แต่ก็ยังคาใจเรื่องเงินอยู่ดี ต่อจากนี้ก็จะถึงฉากหวานๆกันบ้างแล้วใช่มั๊ยคะ อยากอ่านๆ
ประมาณว่าช่องว่างตรง14.5 หวานตกใจจนเงียบเ้ข้าโลกส่วนตัวของตัวเองไป ไอ้เกริกถูกจับ เพราะหวานยิงไม่ถูกไม่ใช่ตายใช่ไหม :m23:งุมงำ งุ่มง่ามบนทางเถื่อน
อยากได้ตอนหวานๆบ้างอ่ะ :o8:
ตอนนี้น่ารักดี ไข่ตุ๋น ค่อยๆเปิดใจ ที่สำคัญเขาหมั้นกันแล้วอ่ะ :o8:
เปิดใจคุยกันมีแต่จะเข้าใจกันมากขึ้น หมั้นแล้ว แต่งเมื่อไหร่อ่ะ
รอจ้า
เล่าเรื่องในฟ้องนอนให้ฟัง>>>ห้อง คลี่คลายในระดับหนึ่ง ตกลงเกริกโดนจับหรือตายไปแล้ว พี่ชีครวบรัดตัดความได้เร็วมาก จับหมั้นซะเลย ที่แปลกคือไข่ตุ๋นก็ยอมง่าย ๆ ด้วยสิ แสดงว่าแอบมีใจให้ตั้งนานแล้ว หมดปัญหาของสกาว ขอคู่พระ-นาง(นาย)แบบหวาน ๆ บ้าง
คนน่าีัรัก มักใจร้าย อิอิ
ถึงตอนแรกอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจรู้สึกเรื่องนี่้อ่านแล้วเข้าใจยากมาก แต่ก็ชอบอ่านทุกเรื่องของคุณไจฟ์และทีนะ ใกล้จบแล้วถึงได้มีฉากหวานมาให้อ่านบ้าง หึหึ บวกหนึ่งครับ
พวกเขาเข้าใจกันมากขึ้น
เป็นเด็กกลัวของหายแบบนี้ ชีคปลื้มแย่ กดบวกปล่อยเป็ดไปเที่ยวตลาด
o13 :impress:
เริ่มตอนมานี่ต้องใช้สมาธิในการอ่านสูงมาก อ่านประโยคเดิมซ้ำๆ เพราะกลัวอ่านข้ามแล้วหลุดประเด็น หวานไม่ได้เป็นโรคอะไรก็ดีแล้ว จะได้กลับมาตั้งตัวใหม่อีกครั้ง ชิณณะไม่่อยจะรวบรัดน้องเลยนะ น้องยังมึนๆอยู่เลย 5555 ++จ้า
สงสารหวาน :เฮ้อ: ส่วนตอนหน้าจะหวานกันให้ดูสักทีมั๊ยหว่าคู่นี้ :laugh:
รีบเข้ามาอ่านเพราะมีสัมมนาต่อ ชอบคุณพ่อกับคุณแม่ค่ะที่เข้าใจลูก (อยากเห็นแหวนก้อยนะคะ อิอิ) ไข่ตุ๋นเปิดใจมากขึ้นแต่ก็ยังนิ่งๆอยู่ ไม่รู้เป็นอย่างไร ชอบบุคลิกนี้ค่ะ ไปละค่ะ เลยเวลาแล้ว ...
ยอมรับค่ะว่าเรื่องนี้ยาก อ่านแล้วแอบงง แต่ก็ชอบที่นายเอกนิสัยแบบนี้ มันดูแปลก แล้วก็น่ารักดี ยังไม่อยากให้จบ มันเหมือน...เรื่องของชีคและไข่ตุ๋นมีแค่นิดเดียว แล้วโดนเรื่องอื่นกลับหมด... เจอกันวันอาทิตย์ค่ะ :)
เอาจริง ๆ นะ ชอบพี่โต้งมากกว่า ดูอบอุ่นกว่า
ตอนนี้ไข่ตุ๋นน่ารัก รออีกนิดนี่รออะไรอ่ะ หึหึ
รู้สึกสงสารหวานพร้อมๆไปกับสงสารไข่ตุ๋นด้วย :sad11: สองคนนี้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแค่สองคนระหว่างมีปัญหา ไม่มีใครแนะแนวทางให้ :o11: ชอบเรื่องแนวนี้ค่ะ น้องjivetea เก่งมากผูกปมเรื่องได้ดีมากค่ะ :myeye: น่าติดตาม เสียดายจังจะจบแล้ว รอตอนต่อไปนะคะ o13 o13 o13
:call: :call: :call:
ความสัมพันธ์ก้าวหน้าแล้ว
ใกล้แล้ว พี่ชีคอดทนรออีกหน่อยนะ พี่ชีคสู้ๆๆๆๆ :กอด1:
อ้าว ใจเย็นๆ หน่อยซิพ่อคุณ อย่าเพิ่งรุกหนักนัก เดี๋ยวกวางน้อยอย่างน้องไข่ตุ๋นจะกระโจนหลุดหายจากมือไปเสียก่อน ไม่เคยได้ยินหรือที่โบราณเขาว่า ช้าช้าได้พร้าเล่มงามน่ะ ไข่ตุ๋นเหมือนจะเปิดใจรับกับอะไรหลายอย่างมากขึ้นแล้ว และเป็นสิ่งที่ดีที่ให้เจ้าตัวได้รู้ว่า มีความจำเป็นต้องพบจิตแพทย์อีกคน (นอกจากหวานแล้วน่ะนะ) แต่มีข้อสงสัยอยู่ข้อหนึ่งคือ เกริกหายไปไหน ทำไมไม่กล่าวถึงคะ หรือว่าจะกล่าวถึงตอนหน้า ที่ถามนี่ไม่ใช่อะไร แต่เพราะแกหายไปเลยค่ะ :laugh: ก็เลยไม่รู้ว่าเป็นหรือตายกันแน่ รู้สึกชอบชิณณะตรงที่เข้าตามตรอกออกตามประตู มีการเอาแหวนของแม่มาเป็นของหมั้นด้วย ผู้ชายอย่างนี้น่าฝากผีฝากไข้ด้วยนะคะ มีหลักมีฐานมั่นคง ที่สำคัญ...รวย :laugh: นั่นแหละค่ะคือสิ่งที่ดิฉันชอบ อุ๊ย แต่ดูเหมือนไข่ตุ๋นจะเกร็งเนอะ กับความร่ำรวยของนายชิณณะเนี่ย เอิ๊ก ขอบคุณไจฟ์กับน้องทีนะคะ :กอด1:
เค้าสวมแหวนให้กันแล้ว :-[ ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นใช่ปะ :pig4: คะ
ไข่ตุ๋นน่ารัก ขอให้หวานหายเร็วๆนะ
ดีเหมือนกันที่ไข่ตุ๋นเองได้คุยกับหมอเหมือนกันนะ จะได้ปล่อยว่างและไม่เอาแต่โทษตัวเอง อ้อ เปิดใจให้พี่ชีคด้วย แต่พี่ชีคนี่ก็รวบรัดตัดตอนเร็วมากอ่ะ เข้าทางพ่อแม่ น้องก็มึนๆ กลัวแหวนหาย มีต่อปากต่อคำกับพี่ด้วย น่าร๊ากกกกอ่ะ ^^ ตอน 14.5 คืออะไรอ่ะ เราพลาดอะไรไปหรือเปล่า? ขอบคุณไจฟ์กับทีจ้ะ
ขอให้จบแบบสมหวัง และมีทิศทางของตัวละครในทางที่ดีครับ :L1:
นั่นแหละที่ต้องการ จะรอตอน 14.5 นะคะ แค่คำพูดก็เขินนำทางไปแล้วล่ะ o13
คนชั่วก็รับกรรมไป ส่วนชิณณะกับไข่ตุ๋นก็...
น่าสงสารหวานจัง :z3:หวังว่าจะกลับมาเป็นปกติเร็วๆ :pig4: :pig4:
งืมม ไข่ตุ๋นเป็นคนระวังจนติดเป็นนิสัยไปแระ
ขอบคุณ :)
เรื่องราวก็คลี่คลายไป ให้ใจรู้สึกโล่งๆเวลาอ่านแล้วล่ะ แต่พีชีคนี่ซี o3 หึ หึ หึ คงต้องรอหน่อยละ บางทีการรอคอยอะไรนี่ มันก็ทำให้ชีวิตเราไม่ชืดชา/ไม่น่าเบื่อจนเกินไปเหมือนกันนะ
เย้เย้ พี่ชีคได้หมั้นไข่ตุ๋นแล้ว
ไข่ตุ๋นเด็กแนว 5555555+ คุณชีครออีกนิดนะ :L2:
รออีกนิดสินะ :impress2: :impress2:
ตอนหน้าๆ จะมีอะไรที่มันหวานๆใช่มั้ย :-[
สงสารน้ำหวาน
ไม่อยากได้เพราะมันแพง โถ่ๆ ทำไมไข่ตุ๋นถึงได้ยึดติดกับมันนัก
อึมครึมมานาน อ่านตอนนี้รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย
อ่านแบบขมวดคิ้วมานานสองนาน พอเจอฉากพี่ชีคไหว้พ่อจะขอเอาแหวนให้น้อง โอยยย อยากจะละลาย พี่ชีคอบอุ่นอะ เป็นผู้ใหญ่ดีจัง คุณพ่อทำถูกแล้ว ยัดเยียดน้องตุ๋นให้ไปเลย 555 (ออกนอกหน้ามาก) ส่วนหวาน ปมในใจคลายแล้วด้วยตัวเอง สักวันจะดีขึ้นอย่างแน่นอน น้องตุ๋นก็เหมือนกัน รีบคลายปมในใจนะ พี่ชีคจะได้มั่นใจอย่าง 100 % ซะที ใกล้จบแล้ว รอตอนหวานๆ มาเยือน ขอบคุณสองหนุ่มครับ :pig4:
o13 ดีจังทุกอย่างคลี่คลาย เหลือก็แต่รอคู่รักเค้าสวีทกัน +1และเป็ด
เอิ้วววววววว :o8:
แอบมีช่วงหวานๆ แล้ว แต่หวานน้อย น้อยมากๆ เพราะไข่ตุ๋นเฉยๆ ขนาดนี้สินะ พี่ชีคทำยังไงก็ได้ให้น้องเขินหน่อยเร็ว อยากเห็นๆ
ตอนนี้รู้สึกไข่ตุ๋นอ่อนลงมาก เกือบเป็นคนละคน ตอน 14.5 อยู่ตรงไหนค่ะ งงๆ
ใช่ๆ รู้สึกว่าไข่ตุ๋นยอมลดกำแพงตัวเองลงมาแล้วอย่างเห็นได้ชัด พี่ชีคคค หวานเนะ~ มีหมั้นกันไว้ก่อนด้วย น้องตุ๋นนี่ก็ห่วงเรื่องราคาแหวน เข้าใจว่าเพราะเรื่องเงินที่พี่ก่อไว้ด้วย หายไม่เป็นไร อีกสิบวงพี่ชีคก็ซื้อได้ ฮ่าาาาาา หวังว่าเรื่องหนี้ที่ติดค้างในใจไข่ตุ๋นจะมีทางออกดีๆเนอะ
แว้กก สวมแหวนต่อหน้าพ่อแม่กันเลยที่เดียว งืออ ปลื้มง่ะ :m1: รอนะฮะ :')
:z1: อาบน้ำ ตัวเย็น อยุ่ในห้อง 2 คน มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง น๊า คิคิ
ชีคจับไข่ตุ๋นหมั้นได้ก็สุดยอดแล้ว
ตอนที่สิบสี่ โต้งก้อง :-[ เปิดตอนมาตกใจว่าหวานเป็นคนฆ่าจริงๆเหรอนี่ พอท้ายตอนค่อยคลี่คลาย ตอนที่สิบห้า ดูน้องจะเปิดใจให้พี่ชีคมากขึ้นนะ
ชัดเจนขึ้นแล้วเรื่องหวาน เหลือก็แค่น้องไข่ตุ๋นนี้แหละ 555 จะยอมพี่ชีคซักที นี้ขนาดตกกระไดพลอยหมั้นแบบเต็มใจไปแล้วนา ^^
"รออีกนิดนะครับ" ..แค่นี้ก็ฟินแล้ว :impress2:
เขามาให้กำลังใจและยืนยันว่า ยังเป็นแฟนคลับอยู่อย่างเหนียวแน่น ถึงแม้จะแอบซุ่มเสียเป็นส่วนใหญ่555555
:a5: ห๊ะ !! หมั้นกันแล้ว บทจะยอมก็ยอมง่ายๆ รวดเร็วดีจัง แต่ .. 55 สุดท้ายนอกจากหวานแล้วไข่ตุ๋นก็ต้องคุยกับจิตแพทย์ คุยๆบ้างก็ดีนะ พี่เครียดแทน แล้วสรุปสามคนนั้นฆ่าตัวตายเองหรอ โหหหห ไอ่เราก็คิดไปซะไกล ถึงวิธีฆาตกรรมอันแยบยล แต่คนแรกที่ออกข่าวโดนไฟเผาไม่ใช่หรอ เผาตัวเองหรอ ?? เออ บ้าดี -*- เอ๊ะ หรือพี่ควรกลับไปอ่านอีกรอบดี เหอๆๆ เอาเป็นว่าหวานกว่านี้มีอีกไหม ไหนๆลุงก็ชอบมาน้ำเน่าใส่ตุ๋นแล้ว เอาให้หวานตายกันไปเลยนะ อิอิ รอตอนต่อไปจ๊ะ +
เป็นอีกตอนที่อ่านไปแล้วก็ต้องอุทานออกมาว่า "ไข่ตุ๋นน่ารักอ๊ะ :m3:" เป็นกำลังใจให้หวานนะ สู้ๆ ถ้าหวานหายดีแล้วเชื่อว่าไข่ตุ๋นน่าจะยิ้มได้มากกว่านี้ พี่ชีคก็จะมีความสุขมากขึ้นด้วย :impress2: มาอ่านซะช้า พรุ่งนี้ก็มาอีกตอนแล้ว รอค่ะ :กอด1:
แล้วฝั่งบ้านชิณณะว่าไงบ้าง ทุกอย่างคลี่คลายแล้วนะ ดีจัง :กอด1:
ตอนนี้มัน...หนักแน่นทางความรู้สึกจัง บทสรุป ผลกรรมของการกระทำมันย้อนเข้าหาคนกระทำหมด สร้างปมใดไว้ก็ต้องกลับไปแก้ไข :กอด1: เขียนเรื่องนี้สองหนุ่มเหนื่อยกันแย่เลยนะ ขอบคุณที่เขียนให้อ่านนะ
ลงเอยกันแล้ว :z1:
ตอนที่ 16 ใส่บาตรด้วยกันตอนเช้าแล้ว ขับรถกลับมากรุงเทพฯ ก้องกับแม่บ้านของชิณณะมารอไข่ตุ๋นอยู่ที่คอนโดฯ เพื่อเก็บของขณะที่ชิณณะไปทำงานต่อแล้วนัดเจอกันที่บ้านตอนอาหารค่ำ ไข่ตุ๋นมีท่าทีเกรงใจก้องกับแม่บ้านมาก แต่ก็ยอมให้ทั้งคู่ช่วยเก็บของ "จะว่าอะไรมั้ยครับ ถ้าผมจะเสนอว่า ให้เอาไปแต่เสื้อผ้ากับหนังสือเรียน พวกของอย่างอื่นน่ะ ทิ้งไว้อย่างนี้เดี๋ยวผมจัดการาจเซลล์เคลียร์ของให้" ไข่ตุ๋นดูอึ้งๆ ก้องก็เลยทำท่ากระซิบกระซาบ "เก็บเงินสดไว้กับตัวดีกว่าเก็บของใส่กล่องซุกไว้ที่มุมห้องให้ฝุ่นจับนะครับ แต่ถ้าเป็นของสำคัญอย่างรูปถ่ายครอบครัว ถ้วยรางวัล หรือของเก่าของสะสมก็น่าเก็บไว้" "ผมไม่ได้เก็บสะสมของมีค่าแบบนั้น แต่ถ้าเป็นพวกผลการเรียนผมเก็บไว้ที่บ้านเชียงใหม่" "ฉลาดมาก" ก้องชมอย่างจริงใจ “เดี๋ยวพวกเครื่องเรือน ของใช้พวกนี้ผมจัดการเอง” หลังจากที่ต้องยอมรับปัญหาที่อยู่รอบตัว เห็นพี่สาวฆ่าคนตายต่อหน้า ตามมาด้วยพี่สาวที่กลับไปมีอาการซึมเศร้ารุนแรงกว่าเดิม อารมณ์ขันของก้องทำให้ไข่ตุ๋นคลายความกังวลลงไปได้มาก เสร็จจากการเก็บของก้องมาส่งไข่ตุ๋นที่บ้านชิณณะแล้วกลับไปทำงาน จนเกือบหกโมงเย็น มีเสียงรถแล่นเข้ามาในบ้าน แต่คนที่มาเป็นชายรูปร่างสูงใหญ่ ที่รับไหว้ไข่ตุ๋นแล้วก็เดินนำเข้าไปในบ้าน แม่บ้านของชิณณะกระซิบบอก “ท่านประธาน คุณพ่อของคุณชิณณะค่ะ” พ่อของชิณณะเดินเรื่อยๆ จนผ่านไปถึงสวนสวยด้านข้าง ที่จะว่าไปไข่ตุ๋นยังไม่เคยเดินเล่นมาถึงที่นี่ พอพ่อนั่งลงคนรับใช้อีกคนก็รีบวางน้ำดื่มกับผลไม้ลงบนโต๊ะ ส่วนไข่ตุ๋นนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม ดวงตาสีเข้มไม่ต่างจากชิณณะมองมาตรงๆ “ชื่ออะไรน่ะเรา” “นิยุติ ไข่ตุ๋นครับ” “เรียนอยู่ใช่มั้ย” “ครับ” “ปีไหนแล้ว” “ปี 3 ครับ” “บ้านอยู่ที่ไหน” “เชียงใหม่ครับ” “มีพี่น้องกี่คน” “2 คนครับผมมีพี่สาวฝาแฝด” “เขาอยู่ไหน” “เชียงใหม่ครับ” เสียงหัวเราะหึหึเหมือนรู้ทัน ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย “เห็นชีคยุ่งๆ มาหลายเดือน แล้วเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนก็มาบอกว่าจะพาคนเข้ามาอยู่ในบ้าน ฉันยังสงสัยอยู่ว่าเป็นคนแบบไหนกันที่ทำให้มันพาเข้าบ้านได้ แต่ก็กลับเงียบไป คิดว่าเปลี่ยนใจแล้ว แต่วันนี้เจอกันที่ทำงาน เห็นว่าแหวนแม่เขาที่ชีคใส่อยู่ประจำหายไป ว่าจะถามแต่พอดีมีคนรายงานว่า มีสมาชิกใหม่เข้ามาอยู่ในบ้าน” ไข่ตุ๋นยิ้มอ่อนๆ รู้สึกเหมือนว่าพ่อของชิณณะจะน้อยใจที่ลูกชายไม่เคยเล่าเรื่องของไข่ตุ๋นให้ฟัง มากกว่าการที่จะมาที่นี่เพื่อแสดงท่าทีคัดค้าน เพราะถ้าจะคัดค้าน ก็คงโดนทวงแหวนแล้วก็โดนไล่ตั้งแต่หน้าบ้าน ไม่ใช่นั่งคุยทำความรู้จักกันแบบนี้ แต่อีกใจก็เตือนตัวเองว่า อย่าเพิ่งคิดอะไรง่ายๆ เพราะชิณณะเองก็ไม่ใช่คนที่คิดอะไรแค่ชั้นเดียว แล้วคนนี้เป็นพ่อต้องเหนือกว่าลูกชายแน่ๆ “แหวนน่ะ ชีคมันให้หรือเราบอกอยากได้วงนี้” “คุณชิณณะให้ครับ” พ่อถอนหายใจหนักๆ “แหวนของแม่เขา ไม่ใช่แหวนแต่งงานหรอกนะ ฉันให้แม่ตั้งแต่ตอนที่เรายังไม่ได้แต่งงานกัน แต่แม่เขาก็ชอบมันมาก” “ผมทราบว่าแหวนวงนี้มีค่ามาก แต่คุณชิณณะบอกว่า ถ้าจะเปลี่ยนให้กลับมาที่นี่ก่อนแล้วค่อยไปเลือกใหม่” “แล้วเธอคิดว่ายังไง แหวนนี้สวยไม่พอหรือไง” “ไม่ใช่นะครับ” ไข่ตุ๋นรีบบอก “แหวนสวยมาก แต่ที่ผ่านมาคุณชิณณะก็ช่วยผมกับพี่สาวไว้มาก” พ่อของชิณณะพยักหน้าช้าๆ เรื่องที่ไข่ตุ๋นเล่า ตรงกับที่ได้รับรายงานมาทุกอย่าง และเด็กคนนี้ก็มีสมองมากพอที่จะรู้ว่าควรพูดอะไรแค่ไหน เพื่อไม่ให้ใครต้องเสียหาย เป็นนิสัยพื้นฐานที่ดี ติดเพียงเรื่องเดียว เป็นผู้ชาย “ชักจะหิวข้าวแล้วสิ” พ่อของชิณณะหันไปหาแม่บ้าน “ตั้งโต๊ะเลยได้มั้ย” แม่บ้านรับคำสั่งแล้วรีบตรงไปที่ครัว ส่วนพ่อของชิณณะเดินช้าๆ กลับเข้ามาในบ้าน “มื้อเดียวที่ชีคกินอาหารตรงเวลาก็คือมื้อเที่ยง เพราะคนอื่นเขากินกันมันก็เลยต้องกินกับเขาด้วย” ไข่ตุ๋นคิดไปถึงตอนที่ชิณณะเคยขอให้ทำข้าวต้มมื้อค่ำให้กิน “มองในแง่ดี มีคนมาอยู่ด้วยอาจทำให้ชีครู้จักทำอะไรเป็นเวลาขึ้นบ้าง แต่ขอเตือนไว้ว่าอนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอน ฉันมีลูกคนเดียว และธุรกิจไม่ใช่เรื่องของฉันกับชีค แต่ยังมีพนักงานอีกเป็นร้อย เป็นพันคน” ดวงตากลมเหลือบมองชายสูงวัยแล้วก้มหน้าลงมองจานข้าวข้างหน้า “ครับ แต่ความจริงแล้ว ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้” พ่อเพียงเลิกคิ้วสูง ฟังไข่ตุ๋นพูด “ผมบอกเขาแล้วว่า ผมสามารถอยู่ตามลำพังได้” “เคยเห็นเวลาที่คนเขาให้อาหารเสือ หรือสิงโตมั้ย มันต่างจากเวลาให้อาหารจระเข้อย่างสิ้นเชิง เวลาที่คนเลี้ยงเขาโยนไก่เข้าไปในกรงเสือกรงสิงโต มันจะทำเหมือนไม่สนใจ เดินวนเดินอ้อมทำให้ไก่ตายใจ แล้วก็ตะปบกิน แต่ถ้าเป็นจระเข้ มันแทบจะอ้าปากรองับ แถมยังยื้อแย่งกันทั้งที่ไก่ตัวนิดเดียว” ดวงตาที่มองมากำลังบอกว่าไม่เห็นด้วยกับการเปรียบเทียบของพ่อ ที่ว่าชิณณะเหมือนเสือ แต่ริมฝีปากกลับปิดสนิท พ่อหัวเราะหึหึแล้วเปลี่ยนไปถามเรื่องเรียนของไข่ตุ๋นและเรื่องอื่นๆ ที่ชัดเจนว่าพ่อมาเพื่อตรวจสอบข้อมูลเพราะวิธีการถามคล้ายกับเมื่อครั้งที่โดนชิณณะซักถามเรื่องของหวานก่อนหน้านี้ ดูเหมือนพ่อมาหาเพื่อจะขู่ หรืออาจอยากทำความรู้จักกัน อยากดูท่าที ความหนักแน่นมั่นคงหรืออะไรสักอย่าง แต่ไม่ได้มาเพื่อกีดกันแน่นอน เมื่อมื้ออาหารผ่านไป พ่อเดินนำออกมาที่รถที่จอดรออยู่ เด็กสาวที่ยังแต่งเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนนานาชาติเพิ่งเข้ามาในบ้าน “นั่นไหม นับญาติแล้วพ่อเป็นตามัน แต่มันเรียกเจ้าชีคว่าพี่” ไหมสวัสดีไข่ตุ๋น พร้อมกับยิ้มคุ้นเคยเหมือนคราวที่พบกับแต้ว พ่อยกมือบอกกับไหมว่า มีเรื่องอะไรเดี๋ยวค่อยคุยกัน แต่หันมาหาไข่ตุ๋น “อนาคตเป็นเรื่องที่ไม่แน่นอน” “ครับ” “แต่มันเป็นเรื่องของอนาคต สำคัญคือต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุด” ก่อนที่จะขึ้นรถออกไป พ่อหันมาหาไข่ตุ๋น “ฝากบอกด้วยว่าฉันโกรธมันมาก....น่าเสียดายที่เธอเป็นผู้ชาย” ชิณณะกลับเข้าบ้านเกือบสี่ทุ่มพร้อมรอยยิ้มกว้าง “เจอพ่อแล้วใช่มั้ย” “ครับ พ่อบอกว่าโกรธคุณมาก” ไข่ตุ๋นบอกขณะที่มองหน้าคนอารมณ์ดี “คุณพบกับพ่อแล้วใช่มั้ยครับ” “เจอแล้วที่งานเลี้ยงเมื่อหัวค่ำ เขาออกจากที่ทำงานมากินข้าวกับไข่ตุ๋น แล้วไปเจอพี่ที่งานเลี้ยง” ทั้งที่ชิณณะมีท่าทีมีความสุขแต่ในใจของไข่ตุ๋นกลับรู้สึกว่า ชิณณะกำลังพยายามทำตัวมีความสุขเพื่อไม่ให้ไข่ตุ๋นเป็นกังวล “ผมเพิ่งพบกับพ่อคุณเป็นครั้งแรก” “พี่อยากรอให้แน่ใจว่าไข่ตุ๋นพร้อมที่จะพบกับครอบครัวของพี่ เพราะที่ผ่านมาเหมือนพี่หาเรื่องมาให้ไข่ตุ๋นไม่หยุด” ไข่ตุ๋นร้องหื้อไม่เห็นด้วยทันที แต่ชิณณะไม่ยอมเปิดโอกาสให้ขัด “พอพ่อกับแม่ของไข่ตุ๋นยกให้ พี่เลยรีบรับ กะว่าวันเสาร์จะพาไปหาพ่อที่บ้าน แต่เขากลับมาหาไข่ตุ๋นเสียก่อน” ไข่ตุ๋นคิดตาม ท่าทางพ่อของชิณณะจะใจร้อนกว่าลูกชาย ส่วนลูกชายยังคงยึดหลักการเตรียมให้พร้อมแล้วคอยลงมือ จนเมื่ออยู่ตามลำพังในห้องนอน ไข่ตุ๋นถึงได้ถามเรื่องที่สงสัย “คุณพ่อคุณไม่เห็นด้วยที่คุณพาผมมาอยู่บ้านนี้ใช่มั้ยครับ” “ไม่ใช่ไม่เห็นด้วยหรอกนะ เขาก็แค่คิดเป็นห่วงไปล่วงหน้าแบบคนเป็นพ่อที่มีลูกชายคนเดียว” “ผมก็คิดว่าอย่างนั้น” “เขาไม่ได้สนใจเรื่องอุ้มหลานหรอกน่า ลูกอา ลูกป้าตั้งหลายคน เขาห่วงว่าการเป็นโสดหรือการไม่มีลูกมันทำให้เราตัดสินใจอะไรไม่รอบคอบ เกิดวันหนึ่งพี่หมดความท้าทายกับงานที่ทำ พี่อาจทิ้งบริษัทแล้วไปอยู่เกาะคนเดียวอะไรแบบนั้น” ....นับว่าเป็นพ่อที่มองลูกชายได้เด็ดขาดจริงๆ เพราะพอนึกย้อนไป ชิณณะเป็นแบบนั้น.... “เหมือนฝันไปจริงๆ ที่พี่มีไข่ตุ๋นในวันนี้” “หื้อ” ไข่ตุ๋นส่งเสียงท้วง “ไม่ใช่คืนแรกที่อยู่ด้วยกันแบบนี้สักหน่อย เมื่อคืนนี้ผมก็นอนห้องเดียวกับคุณที่บ้านเชียงใหม่” ดวงตาหวานกับรอยยิ้มเพียงมุมปากบอกว่าชิณณะไม่ยอมคล้อยตาม คำพูดที่บอกว่าไข่ตุ๋นไม่รู้เรื่องที่ชิณณะพูด “ไปอาบน้ำนะครับ” คนตัวโตแกล้งหันมาทำหน้าตาล้อเลียนอีกครั้งก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำ ออกมาไข่ตุ๋นนอนแล้ว แต่ขยับเข้ามานอนข้างๆ ลมหายใจสม่ำเสมอ ชิณณะขยับตัววาดแขนรอบเอวบางทำให้ลืมตาขึ้นมามองแล้วหลับต่อ แต่ลมหายใจอุ่นปะทะที่ปลายจมูกทำให้ต้องลืมตามองอีกครั้ง กดริมฝีปากต่อริมฝีปากแล้วเม้ม แทรกปลายลิ้นผ่านแนวฟันสวย แรงผลักจากมือผอมบางดันที่ไหล่กว้างอ่อนแรงลง เสียงครางแผ่วในลำคอ ชิณณะละจูบปาก เปลี่ยนมากดจูบแก้ม แล้วจูบที่ปลายจมูกมือใหญ่ที่ลูบไล้ต้นขา เรื่อยขึ้นมาถึงอกบางทำให้ไข่ตุ๋นรีบคว้าข้อมือไว้ “ไหนแต้วบอกว่า...” “บอกว่าอะไร” “ก็...แต้วบอกว่าคุณฝ่อมาพักใหญ่ๆ แล้วกับพี่หวานคุณก็แค่ออรัล...” “ก็นั่นเป็นแต้วกับหวาน ไม่ใช่ไข่ตุ๋น” แม้ห้องจะปิดไฟแต่ก็ยังรู้ว่าอีกฝ่ายหน้าแดงจัดขนาดไหน “อย่าบอกนะว่า ที่ยอมตามใจพ่อแม่ ตามใจพี่มาตลอดก็เพราะคิดว่าพี่ไม่มีน้ำยา” “ก็....” ....จริงๆ หรือวะเนี่ย.... ชิณณะอยากหัวเราะ แต่กลับกดจูบแก้มใสเต็มแรง ทั้งฝ่ามือที่ลูบไล้ และปลายลิ้นที่ปรนเปรอให้ ยืนยันว่าชิณณะยังไม่หมด ทั้งที่กำลังหายใจติดขัด หัวใจเต้นแปลกๆ ไม่รู้ว่าจะวางมือหรือจะขยับตัวอย่างไรดี แต่ไข่ตุ๋นก็ยังคงพยายามอธิบายความเข้าใจผิดครั้งใหญ่ “ก็คุณเที่ยวมาเยอะ แล้ว...ก็ทำงานหนักอาจเครียด ผมก็เลยคิดว่าผมควรต้องทำอย่างอื่นเพื่อให้คุณมีความสุข” ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มกว้าง นี่แหละไข่ตุ๋นตัวจริง ทำเหมือนไม่สนใจ แต่ที่จริงยิ่งกว่าใส่ใจ... “ขอบใจ แต่ถ้าอยากให้พี่มีความสุข พี่ขอแค่อยู่ด้วยกันก็พอ” "ก็..." คนตัวเล็กยิ่งพูดยิ่งน้ำเสียงขาดห้วง "คุณไม่ได้..เป็น อย่างที่แต้ว...บอก...." ชิณณะตอบด้วยการก้มลงดูดที่ยอดอกสีัอ่อน ร่างกายผอมบางเกร็งงอตัวด้วยความเสียว คำถามและความเข้าใจผิดถูกเก็บไว้ ยังมีเรื่องในห้องนอนระหว่างชิณณะกับแต้วและหวาน ที่ไข่ตุ๋นเคยได้ยิน แต่อาจไม่ได้สนใจ ช่วงที่กำลังคึกคะนองก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องระวังตัวหรือวางกติกาแต่เมื่อพบคนหลากหลายรูปแบบ ที่ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป สุดท้ายกติกานี้มันก็เกิดขึ้นเอง นั่นคือ ชิณณะไม่เคยบังคับใคร แต่ทุกคนคือฝ่ายบริการชิณณะ แต่กับไข่ตุ๋นทั้งบังคับ ทั้งเฝ้าตามตื้อ ตามง้อหาเรื่องอยู่ใกล้ตลอดเวลา และ...ตอนนี้ชิณณะกำลังพยายามใช้เทคนิคมากมายที่จะทำให้ไข่ตุ๋นพอใจ.... ขอเพียงมีเสียงครางหรือแค่ร่างกายสั่นไหวรับสัมผัส คนตัวโตจะยิ่งเน้นย้ำจนอีกฝ่ายแทบขาดใจ เสื้อผ้าหล่นอยู่ข้างเตียง ร่างกายเปลือยเปล่าเสียดสี มือใหญ่ขยับรูดแก่นกายสู้มือ แล้วเลื่อนกระชับก้นกลม ไข่ตุ๋นขยับหนีจนต้องออกแรงรั้งไว้ มือใหญ่บีบนวด ขณะที่ริมฝีปากดูดเลียที่อกบางเรื่อยลงมาที่หน้าท้องแบนราบ ร่างกายผอมบางยิ่งรุ่มร้อน ปลายนิ้วแตะที่ช่องทางด้านหลัง ไข่ตุ๋นผวาเฮือก คว้าข้อมือใหญ่จะดึงออก แต่พี่ขืนมือไว้แล้วแทรกปลายนิ้วเข้าหา พร้อมกับจูบที่ส่วนปลายแล้วครอบริมฝีปาก ไข่ตุ๋นเกร็งสุดตัว น้ำใสรสปร่าสัมผัสปลายลิ้น ชิณณะยิ่งตวัดลิ้นแล้วดูดแรงจนอีกฝ่ายร้องเสียงหลง นิ้วที่สอดลึกรับรู้ึความคับแน่นของช่องทางที่ตอดรัด พาอารมณ์ของคนที่กำลังแสดงฝีมือใกล้ระเบิดจนต้องช้าลงกว่าเดิม แต่เมื่อปลุกเร้าอารมณ์ของน้องความต้องการของพี่ก็มีมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกันจนต้องหยุด ยกตัวขึ้นจูบแก้มสีแดงจัด “ขอคำถามเดียว” “ครับ” “จะรอผลเลือดพี่ก่อนหรือเปล่า” แต่ยังไม่ทันที่ไข่ตุ๋นจะตอบ ชิณณะก็หยิบซองสี่เหลี่ยมจากลิ้นชักข้างเตียง ถือโอกาสที่น้องยังไม่ตอบคำถามฉีกซองแล้วสวมให้ตัวเอง บีบเจลเพิ่มแล้วแทรกแก่นกายผ่านช่องทางคับแคบ ไข่ตุ๋นกลับเกร็งกล้ามเนื้อแน่น “ไม่กลัวนะครับคนดี” เสียงทุ้มต่ำบอกแล้วก้มลงจูบที่ลำคอขาว ความคับแน่นแทบไม่ผ่อนคลายลง ตลอดเวลาที่แก่นกายสอดลึกแล้วหยุดนิ่ง เสียงลมหายใจหอบแรง สะโพกแกร่งที่ขยับเนิบช้าแล้วเร่ง มือขาวจิกทึ้งผ้าปูที่นอนไว้แน่นแล้วส่งเสียงกรีดร้อง ร่างกายสูงใหญ่โถมใส่พาน้องสู่จุดสูงสุด "พี่รักไข่ตุ๋น" ไข่ตุ๋นขับรถเล็กคันเดิมจอดใกล้ตึกเรียน มะพร้าวรีบเข้ามาทักทายพร้อมกับคว้าถุงขนมจากมือเพื่อน “เป็นไงมั่งเพื่อน” “พี่หวานไม่ยอมพูดอะไรเลย ก่อนหน้านี้ยังไงเขาก็ยังพูดกับกู” มะพร้าวมีสีหน้ากลุ้มใจตามเพื่อน กอดไหล่หนุ่มตัวเล็กเดินกลับมาที่คณะ แต่ยังไม่วายหันไปส่งยิ้มทักทายทุกคนที่มองมา “เขาไม่ได้อยู่โรงพยาบาลแล้วใช่มั้ย” “เออ แต่อันนี้เป็นกึ่งบ้านพักน่ะ มีหมอมีพยาบาล แพงเอาเรื่อง” “คุณชิณณะจ่ายหรือไง” “นั่นแหละ ที่มันทำให้กูเกรงใจเขาโคตรๆ” พอเข้ามาใต้ถุนตึกเรียน มะพร้าวเปิดถุงขนม หยิบห่อขนมแจกรุ่นน้องรุ่นพี่บอกว่าเป็นของฝากจากพี่ไข่ตุ๋นคนใจดีแล้วกลับมานั่งตรงข้ามชวนคุยต่อ “กลัวเขากลับมาคิดเงินมึงหรือไง” “ก็ไม่เชิง แต่มึงไม่คิดอะไรเลยหรือไง ถ้าเจอคนที่ใจดีกับมึงแบบนี้น่ะ พี่หวานโกงเขานะ แต่เขาก็ยังช่วย” ความเกรงใจที่นับวันยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่ความหวาดระแวง แต่เพราะชิณณะไม่เคยบอกว่าต้องการอะไร จนกระทั่งในคืนนั้น ที่ทำให้ทั้งหมด ต้องการแค่อยู่ด้วยกันจริงๆ น่ะหรือ “พี่หวานกับมึงเป็นคนละคนกันนะ อย่าเอามาเกี่ยวกันสิ” “พี่หวานเป็นพี่กูนะ” “พี่ก็คนละคนกัน เขาดีกับพี่หวานไม่ใช่เพราะตัวพี่หวาน แต่เพราะคุณชิณณะรักมึง เขาถึงได้ดีกับพี่สาวมึงต่างหาก” ดวงตากลมมองตามมือของมะพร้าวที่กำลังฉีกห่อท๊อฟฟี่กะทิ “มันเหมือนเข้าข้างตัวเอง” “เนี่ย ทั้งที่มึงรู้ตัวมาตั้งนานแล้วว่าเขาชอบมึง แต่มึงก็กลับกั๊กความรู้สึกของตัวเอง” ไข่ตุ๋นไม่เห็นด้วยกับทุกคำพูดของมะพร้าวสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้โต้เถียง จนกระทั่งหลายวันถัดมา ไข่ตุ๋นเลิกเรียนแล้วไปหาชิณณะที่ทำงาน พบก้องที่โต๊ะเลขาฯ กำลังหยิบเอกสารการประชุม “คุณไข่ตุ๋นรอก่อนนะครับ ลูกค้าเพิ่งมา ผมกลับมาเอาเอกสารเพิ่มเติม” ก้องหันไปเปิดประตูห้องทำงานแล้วบอกแม่บ้านว่าให้จัดของว่างกับเครื่องดื่มมาให้ “ทานขนม ดูโทรทัศน์สักครู่นะครับ” พูดเสร็จก้องก็รีบออกไปทันทีตามประสาคนไฮเปอร์ ไข่ตุ๋นดูโทรทัศน์อีกพักใหญ่ โทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานของชิณณะก็ดังขึ้น ตอนที่ดังครั้งแรกไข่ตุ๋นยังเฉยๆ แต่พอมาถึงครั้งที่ 3 หนุ่มตัวผอมก็ลุกไปมอง นอกจากโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานที่ยังมีไฟกะพริบ กับแฟ้มเอกสาร ยังมีซองเอกสารสีน้ำตาลวางอยู่ ที่มุมซองมีตัวหนังสือตัวเล็กเขียนด้วยดินสอไว้ว่า ....สกาว....========จบตอนที่ 16========= อีก 2 ตอนก็จบแล้ว ขอบคุณที่ติดตามและให้คำแนะนำครับ พบกันวันอังคารครับ ไจฟ์กับที
แอร้วว >_< เค้ารักกันแล้วววว ว่าแต่สกาว... ยังไม่จบหรืออย่างไร รออ่านต่อนะจ๊ะหนุ่มๆ
กรี๊ดดดด พี่ชีคสมหวังแล้วแต่ทําไมบรรยากาศยังอึนๆ อยู่นะ
รอจ้า
กำลังไปได้ดี มาสะดุดชื่อคนสุดท้ายนี่แหละ หวังว่าจะไม่มีอะไรนะ ไข่ตุ๋นยิ่งคิดมากอยู่ :z3:
:กอด1:ดีๆๆๆรักกันๆ
อ่านจบตอนทำท่าจะหวานกันดีแล้ว แต่มันก็ยังไม่ดี จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกล่ะคะ :เฮ้อ:
อีกสองตอนก็จบ แต่ว่า เค้ายังไม่เข้าใจตุ๋นเลย ที่ยอมพี่เพราะรัก รึว่าเกรงใจที่พี่ช่วยเป็นธุระเรื่องพี่หวานให้ คือ น้องตุ๋นไม่ยอมพูดซะทีอ่ะนะ ฮะๆ พ่อพี่ชีค ช่างเป็นผู้ใหญ่ที่ขี้น้อยใจมว้ากกกก สุดท้าย ในซองสีน้ำตาลเกี่ยวข้องอะไรกับพี่หวาน อยากรู้~~ จิ้มบวก ตุ๋นเอ้ย เสร็จเพราะคิดว่าพี่ไม่มีน้ำยาจริงๆ พี่ชีคร้ายมาก ฮ่าๆ
อะไรอ่ะ อย่าดราม่าเลยนะ :z3:
อีก2 ตอนก็จะจบแล้ว แอบขำที่ไข่ตุ๋นคิดว่าชิณณะ"ฝ่อ" คิกๆ
:call: :call: :call:
อุตส่าห์ดีกันแล้วว คงไม่เกิดอะไรขึ้นอีกนะ
มาแบบน้อยๆให้พอกระชุ่มกระชวยหัวใจ :z1: แต่เอกสารที่ว่านี้คืออะไร จะเป็นตัวที่แปลงความคิด ของไข่ตุ๋นไปอีกมั้ยน้อ บวกเป็ด
โหย ลุ้นอะ ซองอะไรของพี่หวานอะ
โอ๊ยๆ อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วมันบีบหัวใจจริงๆ มีอะไรให้ต้องลุ้น ต้องตามคิดทุกตอนเลยอ่ะ ต้องอ่านทุกประโยคให้เข้าใจ ไม่งั้นจะเหมือนต่อไม่ติด เพราะไม่ได้บอกเรื่องราวต่างๆ ตรงๆ แต่บอกแบบก็ไม่ได้ซ่อนแต่ก็ไม่ได้บอกตรงๆ อ่ะ เก่งมากๆ เลยค่ะ ชอบมากๆ เลยเรื่องนี้ ขอบคุณคนแต่งมากๆ นะค่ะ
พอจะเริ่มหวาน เรื่องของหวานก็เข้ามาอีก
อ้าวนึกว่าจะมาตอนจบ ที่เรายังไม่เข้าใจคือ ไข่ตุ๋นระแวงอะไร คือไม่มั่นใจ สงสัยความรู้สึกของชีค หรือว่าความผิดเดิมยังหลอนอยู่ หรือว่ายังรู้สึกว่าต้องชดใช้อยู่. ??? หรือว่าเป็นแค่โรคปอด(แหก)เนี่ย ไข่ตุ๋นเอ๋อ
ซองเอกสารอะไรอีกน้อออ......... :m28: เห็นชื่อลงท้ายใจกระตุกวาบเลย... :serius2:(อินไปป่าววะแกรร...) ทรมานคนอ่านจริงนะคุณน้องนักเขียน..... :angry2:
พี่เขาบอก'รัก'ทั้งกายและใจแล้วนะน้อง :L2:
ขอบคุณ ^ ^*
เหมือนจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก ... :เฮ้อ:
มันยังไงละเนี่ย เรื่องนี้ยื่งปมเยอะออยู่ ตื่นเต้นๆ
ชิณณะ.... :-[ ในที่สุดก็มีตอนนี้ o13
ลุ้นสกาว
โอ้เย้ ~ ได้กันแล้วใช่ปะ
จบตอนได้ค้าง :sad4:
โอ๊ะ เรื่องของหวานต้องมีอะไรอีกแน่ ๆ อีก 2 ตอนก็จบแร้ววววว >.<
โอ่ยยยย ตายยยยยยย :m25:
ไข่ตุ๋นก็ยังคงสงสัยอยู่ เค้าก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกัน 5555 ชิณณะถามแล้วไม่รอคำตอบเลยนะ ในซองมันคืออะไร ?????? ++จ้า (จะจบแล้วอ่ะ)
เห็นคุณไจฟ์บอกไว้แต่ต้นเรื่องว่า เงื่อนงำทุกสิ่งอย่างจะถูกเฉลยในตอนสุดท้าย ดังนั้นดิฉันก็ต้องติดตามอ่านกันนะคะ แต่รู้สึกว่าแม้แต่ตอนนี้แล้วไขตุ๋นก็ยังไม่เปิดใจให้กับชิณณะทั้งหมด เหมือนจะยังกั๊กอะไรไว้ข้างใน หรือว่าจะเกี่ยวกับการที่มีชื่อของสกาวในห้องทำงานของชิณณะ? ต้องรออ่านกันต่อไปค่ะ :กอด1:
ฮิ้วววววววว ไข่ตุ๋นก็ซื่อๆ จริงๆ เหรอเนี่ย น่ารักมาก ถ้าตอนนั้นพี่ชีคยังทนไม่รุกน้องไหวก็เกินไปล่ะ ว่าแต่ ซองอะไร
ฮาไข่ตุ๋น ที่คิดว่าพี่ชีคไม่มีน้ำยา ฮ่าๆๆ มาอีกแล้วเรื่องของสกาว :เฮ้อ:
จะจบแล้ว ใจหายจัง
ดูเหมือนจะคลี่คลายแล้ว แต่มันยังมีอะไรอีกหรือค่ะ แล้วไข่ตุ๋นรู้สึกกับชีคยังไง น้องไม่เปิดหัวใจเลย
ผ่านฉลุย พ่อตาแม่ยาย พ่อสามี เปิดไฟเขียว อีกสองตอนจบ ดีใจจัง ถ้ามีอีกหลายตอน กลัวความรักของชิณณะ กับไข่ตุ๋น จะมีปัญหาอีก ขอบคุณไจฟ์กับทีครับ
เหมือนไข่ตุ๋นจะยังคาใจ มันจะมีรายต่อมั้ยน้อ
แอร๊ยยยยย ทั้งฮาทั้งเขินอ่ะตอนนี้ :laugh: :laugh:
อร้ายยยสนุกมาก และก็....ค้างมากคร้าา
ลืมไปเลยล่ะค่ะ มัวแต่ช่วยเลี้ยงหลาน ตอนนี้หวานปนขมนิดๆ แต่ซองสีน้ำตาลทำให้ คนอ่านคนนี้เดาไม่ถูกว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก โทรศัพท์ที่ดังคงไม่ใช่ว่าจะให้ไข่ตุ๋นเดินมาเพื่อให้เห็นซองนั้นนะคะ!
ในที่สุดตุ๋นก็ตกเป็นของชีคแล้ว
ขมวดเข้ามาเรื่อย ๆ ได้คำตอบแล้วว่านายเกริกซี้แหงแก๋ คุณพ่อพี่ชีคโอเคใช่ไหมแฟนลูกชายคนนี้ และแล้วพี่ชีคแกก็รับทานไข่ตุ๋นเป็นอาหารหลักแล้ว ไม่อยากให้ปัญหาของสกาวต้องมาทำให้ไขตุ๋นเป็นกังวลเลยเชียว
:-[ :-[ :-[ :-[ จะรอนะ
:z2: ได้กันแล้ว เย้ๆ
ในซองนั้นมีอะไรอะ
:monkeysad: จะจบแล้วเหรอ
ในที่สุดหนุ่มน้อยก็เสร็จพี่ชีคหมาป่าเจ้าเล่ห์ วันก่อนไข่ตุ๋นอุตส่าห์บอกให้พี่รออีกนิดแล้วนะ แต่ไม่เป็นไร เผื่อว่าไข่ตุ๋นจะยอมเปิดใจง่ายขึ้น ปริศนาคลี่คลายเกือบหมด แต่ยังไม่รู้เลยครับว่าหวานเอาเงินเยอะแยะไปทำอะไร จะเกี่ยวข้องกับสิ่งที่อยู่ในซองสีน้ำตาลนั้นมั้ยครับ ขอบคุณครับ
ให้กำลังใจไข่ตุ๋นเสมอและตลอดไปครับ
ไข่ตุ๋นเจอซองข้อมูลของหวาน แล้วยังงี้ชีคจะมีปัญหาหรือเปล่า
กดบวกและเป็ดให้กับหวานและหวานของไข่ตุ๋นและชีค ชอบ+ชื่นชมพ่อที่สุดแฮะ...ตอนนี้ เสือตัวเบ้งเลยล่ะ พ่อน่ะ รู้แล้วลูกชายถอดแบบจากใคร
ทิ้งปริศนาเอาไว้อีกแล้ว...... :pig4: คะ
ลุงดูเจ้าเล่ห์มากเมื่ออยู่บนเตียง แอบคิดเหมือนน้องว่าฟ่อไปแล้ว ที่ไหนได้แพรวพราวไม่เบาอ่ะลุง หลอกเด็ก ชิชะ ~ คุณพ่อลุงมาทำเอาแอบหวั่นใจเลยนะ แต่ดูเหมือนไม่มีอะไรน่ากลัว แต่ไอ้ที่กลัวอ่ะ คืออะไรที่อยู่ในซอง ?? มันคืออะร๊ายยยยยยยยยย ??
แอร๊ยยยยยย ในที่สุดไข่ตุ๋นก็ยอมพี่ชีคแล้ว >.< แต่ไข่ตุ๋นยังเรียกคุณอยู่เลย แล้วก็ยังไม่เคยบอกว่ารัก แบบนี้ยังไม่เปิดใจเต็มร้อยสินะ... เจอกันวันพุธค่ะ :)
หื้ออ เอกสารอะไรหว่า?? :m28: อีกสองตอนจะจบแล้วว จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกมั้ยเนี่ยยย :serius2: รอนะฮะ :')
ตอนที่ 17 ซองเอกสารบนโต๊ะของชิณณะ กับข้อความที่มุมซองว่า สกาว คล้ายคำเตือนว่าไม่ควรเปิดดู สมองก็สั่งว่าไม่ควรดู เพราะนี่คือห้องทำงานของชิณณะ ไม่ใช่ของเรา แค่ชื่อที่อยู่มุมซอง ไม่ควรทึกทักเอาว่านั่นคือชื่อของพี่สาว แต่ร่างกายกลับเคลื่อนไหวไปเอง รู้ตัวอีกทีก็คือดวงตามองเห็นภาพของพี่สาว ภาพในลักษณะที่ไม่เคยทำให้มองได้เกินนาที มองแค่ปราดเดียว สมองก็บอกว่าภาพเหล่านี้เพิ่งถ่ายได้ไม่เกินปี หัวใจเต้นแรงแล้วหล่นวูบ มือขาวซีดสั่นแรง ทุกอย่างในสมองว่างเปล่า รีบออกมาจากห้องทำงานของชิณณะแล้วมาหยุดยืนอยู่ที่ข้างรถของตัวเองที่ลานจอดรถ ค่อยทรุดตัวลงนั่งกองอยู่กับพื้น ได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้กับเสียงวิทยุสื่อสาร “คุณครับ ไม่สบายหรือครับ กลับเข้าไปนั่งข้างในก่อนมั้ยครับ” “ไม่เป็นไรครับ ผมจะกลับแล้ว” ไข่ตุ๋นบอกเสียงสั่นไม่มีแรงขณะที่ค่อยลุกขึ้น แต่ชัยรีบเข้ามาแย่งกุญแจรถไปจากมือ “ให้ผมขับไปส่งที่บ้านนะครับ” ชัยไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น รวมถึงแต้วที่รออยู่ที่บ้านและวิ่งมาหาถึงประตูรถ “แต้วเรียกมอ’ไซค์มาเลยนะเนี่ย บ้านหาง่ายอย่างที่คุณก้องบอกจริงๆ ด้วย แต่ยามบ้านนี้จะไม่ให้เข้าบ้าน เลยต้องโทรไปหาคุณก้องให้ช่วยคอนเฟิร์มให้” ไม่ได้พบกันนานแต้วยังดูสดใสเหมือนเดิม จนไม่อยากเชื่อว่าเคยเป็นหนึ่งในหญิงสาวของชิณณะ แต่เทคนิควิธีการพูดและการเอาใจทำให้เข้าใจได้ว่า ทำไมชิณณะถึงได้ให้ความช่วยเหลือ แต้วเป็นมืออาชีพพอที่จะไม่ถามเซ้าซี้ว่า เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้มีอาการแปลกๆ ส่วนไข่ตุ๋นเพียงพยักหน้าฟังแต้วพูดไปเรื่อย สักพักมะพร้าวก็มา เพื่อนคู่หูตัวกลมแว่นกลม พูดคล้ายๆ กับแต้วว่าก้องเป็นคนโทรไปตาม “ไม่ได้เป็นอะไรหรอก” ในที่สุดไข่ตุ๋นก็พูดคำแรก แต่เพราะทั้งแต้วและมะพร้าวต่างก็ได้รับคำสั่งเบื้องต้นจากก้องว่าให้มาสร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลายระหว่างรอให้ชิณณะกลับมาเคลียร์ ทั้งคู่ก็เลยหันมาชวนไข่ตุ๋นดูหนัง “ผมแค่เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น” เรื่องที่รู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ยังคงกลัวและปฏิเสธที่จะยอมรับว่ามันคือความจริง มะพร้าวไม่เคยเห็นไข่ตุ๋นมีอาการแบบนี้และมีคำถามมากมายล้านแปด แต่พอเห็นว่าแต้วอยู่ด้วยก็ยังไม่กล้าถาม เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร รู้แต่ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังตามใจไข่ตุ๋น “ขอโทษนะที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อนกันไปหมด” ไข่ตุ๋นเพิ่งรู้ตัวหันมาแนะนำเพื่อน “แต้วนี่มะพร้าวเพื่อนผมเอง” ทั้งแต้วและมะพร้าวต่างก็เป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย เจอกันไม่ถึง 10 นาทีก็สามารถหาเรื่องมาคุยกันได้สนุก ขณะที่ไข่ตุ๋นได้แต่นั่งฟังจนกระทั่งชิณณะกลับมาพร้อมกับก้อง “เป็นไงบ้าง” ชิณณะถามทันที “ไม่เป็นไรหรอกครับ” มะพร้าวบอกทันที “พูดประโยคนี้มาประมาณร้อยครั้งแล้ว” “เว่อร์มาก” แต้วแซว แล้วเดินไปดันหลังชิณณะกับไข่ตุ๋นไปคุยกันในห้องทำงาน “ผมไม่เป็นไรแล้วจริงๆ” “แล้วตอนนั้นเป็นอะไร จู่ๆ ก็หน้าซีดผลุนผลันออกไปจากห้อง เลขาฯ เรียกก็ไม่ได้ยิน” “หรือครับ ผมไม่ได้ยินจริงๆ” “นั่นสิ มันเกิดอะไรขึ้น” ไข่ตุ๋นเดินไปนั่งที่โซฟาเบดตัวยาวในห้องทำงาน “มีโทรศัพท์ดังในห้องคุณหลายครั้ง ทั้งที่เลขาฯ คุณอยู่หน้าห้อง ผมก็เลยคิดว่าคุณโทรมาตามผมหรือเปล่า พอเดินไปดูเห็นซองสีน้ำตาลมีชื่อพี่หวาน” “ซองอะไรมีชื่อหวาน เอ้อ..สกาว” ชิณณะเดินไปเปิดประตูห้องถามก้องกับชัยที่รออยู่ด้านหน้า “วันนี้เอาซองอะไรไปให้ฉัน” “ซอง...โอ๊ะ” ก้องร้องแล้วรีบสวนเข้ามาในห้อง ด้วยความเป็นมืออาชีพภายในสมองแตกประเด็นอาการของไข่ตุ๋นอย่างรวดเร็วว่ามันน่าจะเกิดจากอะไร “ผมเองครับ เป็นภาพคุณ...เอ่อ..สกาวน่ะครับ ที่ตำรวจได้มาจากนายเกริก แต่ภาพชุดนี้มีคนอื่นอยู่ด้วย ก็เลยเอามาให้ดูว่า จะแจ้งความมั้ย” ก้องรีบอธิบายละเอียด แต่เมื่อไข่ตุ๋นเงียบทำให้ชิณณะรู้ว่าเรื่องที่อยู่ในใจยังไม่หมด ที่ยังไม่พูดอาจเพราะไม่อยากพูดให้ก้อง หรือเพื่อนที่อยู่นอกห้องฟัง ชิณณะก็เลยหันมาบอกก้องให้พาแต้วกับมะพร้าวไปกินข้าวกันก่อน ชิณณะมองตามหนุ่มตัวเล็กที่ยังดูเพลีย แต่ก็พยายามฝืนตัวเองให้เป็นอย่างที่บอกกับทุกคนว่าสบายดี พอก้าวออกมาจากห้องทำงาน เจอกับโต้งที่เข้าบ้านมาพอดี “อ้าว ชีค กลับมาแล้วหรือ” “เออ” ส่วนไข่ตุ๋นหันไปถามก้อง "คุณโทรหาทุกคนเลยหรือครับ" ก้องหันไปยิ้มแหยกับเจ้านาย "ผมนึกถึงใครออก ผมก็โทรหมดน่ะแหละ" "ผมแค่ตกใจ ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ" ชัยที่เป็นคนรอบคอบหันไปมองแต้วกับมะพร้าวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ บอกว่าจะพาออกไปรอที่ห้องอาหาร ทำให้ไข่ตุ๋นย้ำกับคนที่ยังรออยู่ "ผมเห็นรูปพี่หวาน มันอยู่ในซองบนโต๊ะของคุณชิณณะ ผมตกใจที่เห็นรูปแบบนั้น ประโยคแรกที่มันวิ่งเข้ามาในสมองก็คืออีกแล้วหรือ แต่ว่าที่นี่คือห้องของคุณชิณณะผมมาแอบขโมยดูเอกสารในห้องของคุณชิณณะ" ก้องพยักหน้าคิดตาม ถ้าเป็นตัวเองคงตกใจทำอะไรไม่ถูก ถ้าเห็นรูปพี่สาวหรือน้องสาวถูกผู้ชายหลายคนทำแบบนั้น แต่ที่ตอนนั้นก้องเกิดอาการตื่นตระหนกตามไปด้วย ก็เพราะว่าไข่ตุ๋นมีพี่สาวฝาแฝดคือสกาวที่ยังรักษาอาการป่วยทางจิตอยู่ที่เชียงใหม่ ตอนที่เห็นว่ารอเจ้านายอยู่ในห้องทำงานยังดีๆ แต่จู่ๆ กลับหน้าซีดเดินดุ่มออกไปแบบนั้นใครเรียกก็ไม่ได้ยินแถมยังมาเป็นลมนั่งกองอยู่ที่ข้างรถเสียอีก บอกตามตรง ว่านายก้องจับภาพของสกาวกับไข่ตุ๋นมาซ้อนกันทันที นึกถึงใครได้ก็โทรหาหมดอย่างที่บอก โต้งตัดบทด้วยการบอกให้ก้องพาไข่ตุ๋นไปกินข้าวแล้วจะได้พักผ่อนแต่ตัวเองกลับอยู่คุยกับชิณณะ "ไร้น้ำใจมากคุณโต้ง" ก้องสวนโต้งทันที "ไม่ใช่ไร้น้ำใจ แต่มันเป็นเหตุผลที่เข้าใจได้ แล้วผมก็ไม่อยากให้ไข่ตุ๋นต้องรื้อฟื้นเรื่องที่ไม่อยากจำด้วยคำถามกับคำพูดซ้ำๆ ทุก 5 นาทีต่างหาก" เป็นวินาทีแรกที่ชิณณะยิ้มออก ทำให้ไข่ตุ๋นสงสัย "นี่เป็นครั้งแรกที่โต้งชนะก้อง" ก่อนที่ก้องจะต่อปากต่อคำ ชิณณะก็บอกให้พาไข่ตุ๋นไปกินข้าวกับเพื่อนๆ ส่วนตัวเองยืนคุยกับโต้ง "รูปสกาวจากไอ้เกริกน่ะหรือ" "เออ ก้องเอาไปวางไว้บนโต๊ะ น้องเห็นเข้าก็เลยสงสัย มึงก็รู้ว่าเขาช็อกเรื่องรูปของสกาวมาตั้งแต่ตอนที่เห็นภาพคนส่งมาขู่ ยิ่งไม่แน่ใจยิ่งจำไม่ได้ก็ยิ่งโทษตัวเอง" "กูจำเรื่องนั้นได้" โต้งบอก "แต่คนอื่นคงไม่รู้" "แล้วก็ไม่อยากให้รู้ เพราะไม่อยากให้เปรียบเทียบว่าเขาจะเหมือนกับสกาว ที่ก้องตามทุกคนมาวันนี้มันก็ชัดแล้วว่าเขาคิดว่าไข่ตุ๋นจะเหมือนสกาว" "คนมันไฮเปอร์ ทำทุกอย่างตามสัญชาตญาณไม่ใช่เหตุผล" โต้งหันมามองชิณณะที่ยิ้มมุมปาก "ตอนแรกกูมาเพราะก้องบอกว่ามึงติดงาน ให้กูมาอยู่เป็นเพื่อนน้องก่อน แต่ตอนนี้ กูกลับห่วงมึงมากกว่า" "กูทำไม" "มึงรู้ว่ากูห่วงมึงเรื่องอะไร" "มึงจะรู้ใจกูเกินไปหรือเปล่า" "ไม่ใช่เกินไป แต่เพราะที่ผ่านมากูคิดมาตลอด ว่าที่เขาไม่เลือกกูมาตั้งแต่แรกเพราะว่ากูคือพี่ชายของคนที่ทำร้ายพี่สาวเขา กูไม่อยากให้มึงหรือน้องคิดอะไรแบบนั้น" ชิณณะพูดด้วยเสียงหนักๆ "เรื่องนั้นไว้กูจะเคลียร์กับเขาเอง" "นั่นไง เพราะกูรู้ว่ามึงต้องเคลียร์ แล้วก็จะใช้วิธีจ่ายยาแรง กูถึงกลัวใจมึง" "กูรักไข่ตุ๋น" โต้งชกไหล่เพื่อนเบาๆ ใช่ว่าตัวเองจะไม่รู้สึกอะไรเวลาที่เห็นชิณณะอยู่กับไข่ตุ๋น "เออ กูรู้แล้ว แค่ห่วงมึงน่ะแหละ ยังไงก็ใจเย็นๆ ค่อยๆ คุยกัน" "มึงคิดว่ากูเป็นคนแบบไหนวะเนี่ย" "เป็นมึงน่ะสิ รักมาก ทุ่มมาก แล้วถ้าถูกเข้าใจผิด มึงคือคนที่จะทรุด ไม่ใช่ไข่ตุ๋น ยังไงก็คุยกันก่อน" ชิณณะถึงกับหันมากอดไหล่เพื่อนไว้หลวมๆ "ขอบใจที่เตือน" นักธุรกิจหนุ่มยอมรับกับตัวเอง ว่ากำลังคิดในเรื่องที่ไม่ควรคิดอย่างที่เพื่อนเป็นห่วงอยู่ แต่เดี๋ยวก็ได้รู้ว่าคิดไปเอง หรือคิดเพราะดวงตากลมๆ คู่นั้นที่ยังไม่ยอมสบตาพี่เกินกว่า 1 วินาทีทั้งการที่เดินเลี่ยงพี่ไปยืนอยู่ข้างก้องด้วย ยังไม่ทันจะย้ายกลุ่มไปที่ห้องกินข้าว ไหมก็มาถึง โต้งทักทันที “ก้องโทรตามมาอีกคนหรือไง” ไหมสวัสดีทุกคนแล้วค่อยหันมาบอกโต้ง “หนูต้องดูคุณตาทานยาก่อนอาหารแล้วค่อยมา พี่ไข่ตุ๋นไม่สบายหรือคะ” ก้องได้แต่ยกมือลูบท้ายทอยเก้อๆ “ก็คุณไหมดูแลท่านประธานอยู่ แล้วอยู่บ้านตรงข้ามกัน ผมก็เลยโทรหา” อาหารมื้อค่ำผ่านไปโดยที่ไม่มีใครถามเรื่องอาการป่วยของไข่ตุ๋นอีก ชัยขับรถไปส่งมะพร้าวกับแต้ว ส่วนก้องกับโต้งแยกกลับกันไปด้วยรถส่วนตัว ชิณณะมองหนุ่มตัวเล็กที่เหมือนกำลังมองตามรถของโต้งที่เป็นคันปิดท้าย แต่ที่จริงดวงตาคู่สวยกลับมองผ่านออกไปไกล "เข้าบ้านเถอะ" ไข่ตุ๋นสะดุ้งจนสุดตัวทำให้ชิณณะโอบหลังให้เดินไปด้วยกัน "เรามีเรื่องที่ต้องทำความเข้าใจกันใช่มั้ย" ไข่ตุ๋นส่ายหน้าทันที "ดี" มือใหญ่ยังคงโอบหลังเหมือนเดิม จนกระทั่งเข้ามาในห้องนอน ชิณณะก็บอกให้ไข่ตุ๋นไปอาบน้ำก่อน เสร็จแล้วตัวเองถึงได้ไปอาบน้ำ ออกมาไข่ตุ๋นกำลังนั่งอยู่บนเตียงมองผ่านหน้าต่างออกไปข้างนอก ชิณณะเดินมานั่งลงข้างๆ "อยากให้พี่ถาม หรือจะถามพี่" ไข่ตุ๋นส่ายหน้า "ช่างมันเถอะครับ ผมคิดมากไปเอง" ...ยิ่งคิดก็ยิ่งมองเห็นว่าทำให้ทุกคนวุ่นวายขนาดไหน... "แต่มันเกิดจากความไม่เชื่อใจ" ชิณณะพูด "พี่รู้ว่าที่ผ่านมาไข่ตุ๋นแค่คล้อยไปตามที่น้าเก้งเห็นว่าดี ที่พ่อแม่บอกว่าเหมาะสม ทั้งที่ไข่ตุ๋นไม่ได้รักพี่เลย" ดวงตากลมหันมามองพี่ ....ทั้งที่ใจร้องตะโกนว่าไม่ใช่ แต่กลับปากหนัก ไม่กล้าพูดคำนั้นออกมา... ขณะที่ชิณณะยังคงมองไปทางเดิม "ถ้ารักพี่บ้างสักนิด ไข่ตุ๋นจะไม่ระแวงพี่ขนาดนี้" "ผมไม่กล้ามองรูปพวกนั้น" "นี่ไม่ใช่เรื่องที่ว่ากล้า หรือไม่กล้า แต่เพราะไข่ตุ๋นเห็นชื่อสกาว เห็นรูปสกาว ไข่ตุ๋นก็คิดว่าพี่เป็นคนปล่อยรูปพวกนั้น พี่คือคนที่อยู่เบื้องหลังเกริก" หยาดน้ำตาร่วงหล่น ขณะที่พยักหน้ายอมรับ "ผมขอโทษ" "ทั้งที่พี่ทำทุกอย่างเพื่อไข่ตุ๋น ทั้งที่เราอยู่ด้วยกัน พี่กลับเป็นคนที่ไข่ตุ๋นไม่ไว้ใจ" "ไม่ใช่อย่างนั้น ผมกลัว" ชิณณะหันมามองสบตา ผ่อนน้ำเสียงไม่ให้กดดันไข่ตุ๋นมากเกินไป "กลัวอะไร" "กลัวว่าจะมีคุณอยู่ในรูปนั้น" "แล้วมีหรือเปล่า" "ผมไม่รู้ ไม่กล้าดู" "อยากดูหรือเปล่า" "ไม่!" ไข่ตุ๋นร้องตะโกน ผวากอดชิณณะไว้แน่น "ไม่ดู ไม่เอาแล้ว ผมกลัว" ....ทำไมจู่ๆ ความกลัวความกังวลถึงได้มีมากมาย กลัวไปหมดทุกอย่างแม้แต่ใจตัวเอง ชิณณะลูบแผ่นหลังบางที่สั่นไหวตามแรงสะอื้น รู้และเห็นมานานว่าน้องพยายามฝืนตัวเองให้ก้าวไปข้างหน้าทั้งที่แทบไม่มีความมั่นใจ เอาสีหน้าเรียบเฉยเป็นเกราะคุ้มครองตัวเองในทุกกรณี เพราะไม่กล้าบอกใคร ไม่กล้าเล่าความในใจ แม้แต่น้าเก้ง หรือมะพร้าวที่เรียกได้ว่าสนิทที่สุด ก็ยังไม่ใช่คนที่อยู่ในตำแหน่งที่จะเล่าทุกอย่างให้ฟัง แต่เมื่อพี่เดินเข้ามาในชีวิต ในฐานะที่แตกต่างจากทุกคนรอบตัว กลับยึดไว้ แล้วพอวันหนึ่งมีบางสิ่งเข้ามากระทบให้ความหวาดระแวงแทรกตัวเข้ามา ความกลัว ความผิดหวัง ความรู้สึกสูญเสียที่มั่นสุดท้ายถึงได้ทำให้สับสน "จำที่หมอบอกได้มั้ย การกักขังตัวเองไว้กับความกลัว มันคือการฆ่าตัวตายอย่างช้าๆ" "ช่างมัน ผมไม่อยากดู" "แล้วอยากรู้หรือเปล่า" "ผม..รู้แล้ว" “รู้ว่าอะไร” “รู้ว่าคุณไม่เกี่ยว คุณกำลังช่วยพี่กับผมต่างหาก” "แล้วเชื่อพี่มั้ย" ไข่ตุ๋นพยักหน้า แต่ชิณณะต้องการคำพูดยืนยัน "ตอบพี่" "เชื่อครับ” "พี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับรูปสกาวมากไปกว่า จะเอาไปถามพ่อกับแม่ของไข่ตุ๋นว่าจะฟ้องคนที่อยู่ในภาพหรือเปล่า" ชิณณะทวนอีกครั้ง "ครับ" “คนอยู่ด้วยกัน ไข่ตุ๋นอยากรู้อะไรพี่ก็บอกทุกอย่าง ทำไมถึงคิดว่าพี่คือคนร้าย” “คุณโกรธ” “โกรธมาก" น้ำเสียงหนักๆ ท่าทางจริงจังยืนยันคำว่าโกรธ "เพราะพี่ขอแค่ให้อยู่ข้างกัน แล้วหัวใจจะไปอยู่ที่ไหนพี่ก็ไม่ว่า แต่การจัดพี่ไปอยู่ในกลุ่มคนร้ายมันเกินไป” ชิณณะช่วยเช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม เสียงสะอื้นเบาลงขณะที่ดวงตากลมเหลือบตามองพี่แล้วหลุบมองกระดุมเสื้อนอนเม็ดบน "แต่ว่า..." "ครับ" "คุณชอบว่าผมดื้อมาก" "มากที่สุดเท่าที่เคยเจอมา" "แล้ว...ผมจะทำตามที่น้าเก้ง กับพ่อแม่บอกเรื่องคุณหรือไง" ชิณณะยกยิ้มมุมปาก "พี่ไม่เห็นจะเข้าใจประโยคนี้ของไข่ตุ๋นเลย" ...อันที่จริงเข้าใจดี จนเหมือนจะเข้าใจมากกว่าไข่ตุ๋นเข้าใจตัวเองเสียอีก.... "ผมแค่อยากให้แน่ใจว่าผมจะไม่ได้เป็นแค่ของสะสมของคุณ" "นี่เป็นประโยคที่ควรให้พี่โกรธกว่าเดิมมั้ย" ไข่ตุ๋นทำได้แค่ช้อนตามองพี่แล้วหันไปมองทางอื่น “ก็...ผม...เอาใจคุณไม่เก่ง ทั้งเป็นผู้ชายเดี๋ยวคุณก็เบื่อ” เหลือบตามองพี่อีกที เห็นสีหน้านิ่งเฉยก็รู้ตัว “ยิ่งผมอธิบาย ก็ยิ่งแย่ลงกว่าเดิม” “นั่นน่ะสิ” หนุ่มตัวเล็กขยับตัววางคางลงกับไหล่กว้าง “ผมเพิ่งรู้ตัว...เมื่อกี้นี่เอง ว่า....ผมรักคุณ” ...อยากร้องตะโกน ว่าในที่สุดน้องก็พูดคำนี้ แต่ติดที่ตอนนี้จำเป็นต้องให้น้องทำลายกำแพงที่เขาสร้างขึ้นมาเพื่อขังตัวเอง.... มือใหญ่แตะที่เอวบาง รอให้น้องพูด “คุณอาจแยกแยะความรู้สึกของคุณได้ง่าย แต่สำหรับผมแล้ว มันมีเรื่องระหว่างคุณกับผมและคนรอบตัวมากมายที่มันทำให้สับสนว่า ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณเรียกว่าอะไร” “ว่าแต่ เพิ่งรู้เมื่อกี้นี้จริงๆ น่ะ” ไข่ตุ๋นพยักหน้าทั้งที่ยังวางคางอยู่ที่ไหล่ของพี่ “ที่ผ่านมาผมบอกตัวเองอยู่ตลอดว่า คนรวยอย่างคุณมีคนดีๆ ให้เลือกเยอะแยะ ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะต้องอยู่ห่างจากคุณ ก็กลับมีเรื่องให้คุณต้องช่วยผมตลอด ส่วนที่คุณโกรธเพราะผมคิดว่าคุณเป็นคนไม่ดี ที่จริงในใจผมมันไม่อยากเชื่อว่าคนที่ผมรักคือคนที่ทำร้ายพี่สาวผมเอง” “ขอสาบานด้วยชีวิตของพี่เอง พี่ไม่มีวันทำร้ายไข่ตุ๋น” หนุ่มตัวเล็กคลายอ้อมกอดนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ “ผมมักจะบอกกับตัวเองว่าผมไม่เหมือนกับพี่หวาน แต่วันนี้เป็นวันที่ผมกลัวว่าตัวเองจะเหมือนกับพี่หวานมากที่สุด ไม่อยากเชื่อเลยว่า แค่เพียงกวาดตามองรูปพวกนั้น เห็นว่าเป็นรูปพี่หวานกับผู้ชาย ผมจะคิดอะไรมากมายได้ขนาดนี้ มันยิ่งกว่าตอนที่เคยมีคนส่งเข้าโทรศัพท์ผมเสียอีก” “เพราะไข่ตุ๋นเก็บเรื่องทุกอย่างไว้ ไม่เคยทำความเข้าใจกับมัน ไม่เคยเคลียร์มันออกไป” “ผมกลัวจนไม่รู้ตัวเองว่ากลัวอะไรกันแน่” ดวงตากลมสบตาพี่นิ่งๆ แล้วเอียงคอมอง “ทำความเข้าใจกับความรู้สึกตัวเองมันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ทำไมผมรู้สึกแปลกๆ” “เรื่องอะไรล่ะ” “มันเหมือน....ผมโดนคุณหลอกให้สารภาพ” ชิณณะหัวเราะอารมณ์ดีทำให้ไข่ตุ๋นชกเบาๆ ที่ไหล่กว้าง “คุณนี่ ร้ายชะมัด” “แต่มันก็ดีใช่มั้ยล่ะ พูดออกมาเสียบ้าง” “ไม่รู้ ตอนนี้กำลังโกรธ” หนุ่มตัวเล็กหันกลับไปหยิบหมอนมาส่งให้ “วันนี้คุณจะนอนหน้าเตียงหรือไปนอนที่ห้องทำงานก็ตามใจ” “อะไรกัน เพิ่งสารภาพรักพี่ไม่ถึงนาที ก็ไล่ให้ไปนอนที่อื่นเสียแล้ว” “ไม่รู้” ชิณณะถอนหายใจแรง รับหมอนมา แต่กลับวางไว้ข้างๆ แล้วโถมทั้งตัวเข้าใส่คนตัวเล็ก “ถ้าทำตามที่บอกก็ไม่ใช่ชิณณะแล้ว” “ไม่เอา ผมอารมณ์ไม่ดี” ไข่ตุ๋นปัดป้องแต่สู้แรงแทบไม่ได้เลยสักนิด “สารภาพรักพี่เนี่ยนะอารมณ์ไม่ดี” “ก็มันแปลกๆ” “งั้นนอกจากจะต้องให้พูดทุกวัน ยังต้องเรียกพี่ ห้ามเรียกคุณ” “ไม่พูด” “หือ” “อยากสั่งอะไรก็สั่งไปเหอะ ไม่ทำ ไม่พูดทั้งนั้นแหละ” “จริงนะ” ไข่ตุ๋นตอบด้วยการหันหน้าไปทางอื่น “ได้เลย” ขาดคำริมฝีปากหนาก็ไล่ตามจูบแก้ม มือใหญ่แกะกระดุมเสื้อนอนของน้อง ”ไม่เอาไง” ไข่ตุ๋นคว้าข้อมือไว้ “แต่พี่จะเอา” “ทะลึ่ง” ชิณณะทำหน้าตาล้อเลียน “จริงหรือ” ไข่ตุ๋นตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยแบบที่มักจะทำอยู่เสมอ และที่ชิณณะมักจะทำอยู่เสมอเวลาที่ไข่ตุ๋นมีปฏิกริยาแบบนี้ก็คือการสรุปว่า น้องเห็นด้วยกับพี่ในทุกกรณี=====จบตอนที่ 17==== อีก 1 ตอนก็จะจบแล้ว หากยังมีข้อสงสัยใดๆ โปรดทิ้งคำถามไว้ครับ ขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้ พบกันวันพฤหัสบดีครับ ไจฟ์กับทีครับ =
^ ^ จิ้มก่อน มาเช้าจังค่ะ ^^ ------------------------------------------- ในที่สุดพี่ก็ทำให้น้องยอมพูดสิ่งที่คิดไว้ออกมาได้แล้ว เย้ๆ แต่พี่ก็คงต้องใช้เวลาให้น้องพูดออกมาบ่อยๆล่ะนะ แล้วรอดูว่าน้องจะยอมเรียกพี่ตอนไหน ^^ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
ในที่สุดไข่ตุ๋นก็บอกรักพี่ชีค ดีใจกะพี่ชีคอย่างแรง
ตกใจหมด นึกว่าในซองนั้นจะมีอะไรไม่ดีอีก แต่มันก็ไม่ดีจริงๆอะ แต่ไม่เกี่ยวกับพี่ชีคก็โล่ง :เฮ้อ: งานนี้พี่ชีคกำไรเพียบเลยนะ น้องบอกรักแล้วด้วย :o8: เรื่องทุกอย่างกำลังคลี่คลายไปด้วยดีเนอะ :z1:
ในที่สุดตุ๋นก็บอกรักพี่ชีคแล้ว เรื่องทุกอย่างก็คลี่คลายสักที ตอนหน้าก็จบแล้วอะยังไม่อยากให้จบเลย ขอแบบว่าชีคกับตุ๋นหวานใส่กันได้ไหมคะ +1 นะคะ
ลุ้นจนตัวโก้ง
นาทีทอง! อีหนูตัวเล็กยังไม่ตื่น ^^ ไข่ตุ๋นก็ยังคงเอกลักษณ์ของการคิดไปเองก่อนอย่างเหนียวแน่น ดีที่ชิณณะแกร่งและใจเย็นพอที่จะทำให้ไข่ตุ๋นเข้าใจตัวเอง (แต่อย่างที่เคยบอก คุณไจฟ์เขียนบรรยายนิสัยของตัวละคร ได้ลึกมาก ถ้าไม่มาเฉลยก็จะเดาไม่ค่อยออกว่าคิดอะไรอยู่) ประโยคสุดท้ายได้ใจ "น้องก็แล้วแต่พี่ทุกกรณี" ครอบคลุมทุกอย่าง แต่อยากได้รายละเอียดค่ะ 555
:กอด1:
ไข่ตุ๋นคิดมากอ่ะ ตอนนี้เหมือนตอนรวมญาติ ก้องตามมาหมดเลย :laugh: ตอนหน้าก็จะจบแลล้วซินะ เหมือนเพิ่งเริ่มก็จบซะแล้วอ่ะ รีบปั่นเรื่องใหม่มาต่อเลยได้รึปล่าว :m5:
ตอนที่พี่ก้องพูอว่าพี่โต้งไร้น้ำยา เราคิดถึงไข่ตุ๋นทันที แอบคิดต่อยอด มันจะซ้ำรอยคู่พี่ชีครึปล่าวน้อ ฮ่าๆ อยากให้ไข่ตุ๋นบอกรักพี่ชีค ตุ๋นก็บอกรักแล้ว บอกรักแบบงงกับตัวเองนิดๆ แต่รู้สึกว่าตุ๋นน่ารักเพิ่มอีกเท่าตัวเลยนะ พี่ชีคสมหวังแล้ว ปลื้มล่ะเซ่!!! รอตอนจบ กับตอนพิเศษนะจ้ะ
ไข่ตุ๋นแค่เห็นรูปก็ไม่สบาย ดีนะที่ก้องโทรตามทุกคน ก้องนี่เว่อร์เนอะ 5555
ในที่สุดไข่ตุ๋นก็ยอมเปิดใจกับพี่ชีคแล้ว ถึงจะแค่บางส่วนก็เถอะ แต่ก็เป็นนิมิตรหมายอันดีล่ะนะ ว่าแต่ตอนจบนี่ขอแบบหวานๆ น้ำตาลเรียกพี่เลยได้ไหมคะ หลังจากที่อึมครึม(สมชื่อเรื่อง)กันมานาน อิอิ จะจบแล้วเสียดายจัง อยากอ่านนิยายของคุณไจฟ์น้องทีอีก รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ ^____________________^
แฮปปี้~รักกันๆ ไข่ตุ๋นโกรธได้น่ารักจริงๆ~
มีคำว่ารักออกจากปากน้องแล้ว :-[ :pig4: คะ
:o8: :o8: :o8:
ดีที่ไม่ใช่อะไรร้ายแรง และพี่ชีคเป็นผู้ใหญ่พอที่จะจัดการกับเด็กคิดมาก ไข่ตุ๋นอ่อนไหวกว่าที่คิดไว้มาก พี่ชีคต้องช่วยเยียวยาให้หายขาดเลยนะ ไม่ง้้นเกิดมีอะไรกระทบอีกมิเละเป็นไข่กวนหรือ
คุณชีคนี่ขี้แกล้งเหมือนกันนะ .. :laugh:
ก็ต้องเข้าใจว่าน้องเจอเรื่องมาเยอะในช่วงเวลาแป๊บเดียว แล้วยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่ด้วย ต้องให้ผู้ใหญ่เจ้าเล่ห์ :laugh: ช่วยจัดการ แต่เรื่องดื้อนี่ท่าจะยาก ก้องโทรหาทุกคนที่มีเบอร์เลยใช่ไม๊ 555555 แต่ทุกคนก็เป็นห่วงไข่ตุ๋นเนอะ ++จ้า
:o8:เย้ๆๆๆๆๆๆ สารภาพว่ารักพีแล้ว
โอ้โห กว่าน้องจะพูดคำว่า"รัก" เรื่องก็เกือบถึงตอนสุดท้ายแล้ว สุดยอดจริงๆ o13
ในที่สุดก็พูดซักที ชีคลุ้นแค่ไหนไม่รู้ แต่เราลุ้นจนตัวโก่งเลย 5555+
และแล้วไข่ตุ๋นก็บอกรักพี่ชีคซะที ตอนหน้าจบแล้ว ใจหายเนอะ :เฮ้อ:
ชีคเจ้าเล่ห์อ่ะหลอกล่อให้น้องสารภาพรัก ชอบก้อง ตลกดี
สารภาพแล้ววววววววววว สักทีนะไข่ตุ๋น พี่ชีคน่ารัก ฮ่าา น่ารักมากๆอ่ะ ไข่ตุ๋นเอ่ยย อย่าระแวงไปก่อนอีกเลยนะคะ สงสารพี่เค้า ตอนหน้าจบอีกแล้วววว ไวอะ T^T
อืมม ไข่ตุ๋นนี่เปนนายเอกที่อึมครึมจริงๆ 555
ไข่ตุ๋นคิดมากจริงๆ พี่ชีคเนี่ยนะที่จะทำร้ายร้อง(รัก)ได้ แต่แหมๆ ตัดฉากจบแบบปิดไฟมืดเลย อยากรู้จังว่าพี่ชีคจะได้นอนหน้าเตียงตามที่ไข่ตุ๋นบอกรึเปล่า :laugh: บวกเป็ดค่ะ :กอด1:
กว่าจะบอกรักออกมาได้น่าาา :-[ :-[ :-[
ไข่ตุ๋นสารภาพรักแล้ว
น้องร้องไห้น่ารัก -,,- อยากเห็นเอ็นซี
บอกรักกันแล้วววว :m3: :m3: :m3: :m3:
ถ้าจบแล้ว จะมีสเปแถมมั๊ยคะ :impress: อยากอ่านต่อ :impress3:
:เฮ้อ:โล่งอก.... ในที่สุดไข่ตุ๋นเข้าใจตัวเองเสียที แม้ว่าจะยังไม่มากนัก คอนจบขอแบบหวานๆหน่อยนะจ๊ะ
โอย...ชอบไข่ตุ๋นมากขึ้นไปอีก น้องน่ารัก อยากจับมาฟัดๆ ฮ่าๆ ในที่สุดไข่ตุ๋นก็บอกรักพี่ชีคซักทีเนอะ หัวใจพองโตแทน หุหุ แอบอยากให้โต้งคู่กับก้อง ดูเหมาะสมกันดีเหลือเกิน ฮ่าๆ เจอกันวันพฤหัสค่ะ :)
สรุปว่าอันนี้คือปมของไข่ตุ๋นใช่ไหม “เพราะไข่ตุ๋นเก็บเรื่องทุกอย่างไว้ ไม่เคยทำความเข้าใจกับมัน ไม่เคยเคลียร์มันออกไป” ถึงว่า ทำไมเป็นคนที่เราไม่เข้าใจสักที. เราไม่ค่อยเจอคนประเภทนี้เลย
แอร๊ยยย น้องดื้นกว่าที่คิดมากๆ แอบซึนด้วยละ555 สมควรที่พี่ชีคจะจ่ายยาแรงเลย55
o7
ในที่สุดพี่ชีคก็ทำสำเร็จ ลุ้นซะตัวเกร็งเลย ยินดีด้วยนะคะ
ชีคใจเย็นและมีลูกล่อลูกชนดีเชียวล่ะ หึ หึ จนน้องเปิดปากสารภาพรักจนได้ จะว่าไป สิ่งที่ก้องทำในวันนี้ก็มีส่วนช่วยไข่ตุ๋นได้อีกระดับหนึ่งนะ
รอจนตอนเกือบไข่ตุ๋นถึงรู้สึกว่ารัก ถ้ามีคนแบบไข่ตุ๋นเยอะๆคงมึนอะ
ไข่ตุ๋นลูก .... สารภาพรักกับพี่ชีพแล้ว :กอด1:
อืม สารภาพรัก แต่เราก็ยังอึดอัด จะหวานก็หวานไม่สุด มันสะดุดๆ เมื่อไรไข่ตุ๋นจะคลายท่าทีลงบ้าง น้องเครียดตลอดเลย มีเรื่องสงสัยคือ ก้องเนี่ยะ จะเยอะไปไหม ขำดีน่ะ ทำแบบนี้ก็ได้ด้วย อยากอ่านตอนพิเศษเรื่องของก้องบ้างค่ะ
ตอนนี้เป็นตอนที่ชอบที่สุดเลย รู้สึกว่าไข่ตุ๋นเปิดเผยมากขึ้น แถมโดนชิณณะหลอกด้วย :laugh: ชิณณะร้ายเหมือนกันนะ o13
แว้กกก น้องสารภาพว่ารักออกมาแล้วอ่ะๆ :m1: จัดหนักให้น้องเลยพี่ชีค :haun5: อีกตอนเดียวก็จะจบล่ะ :เฮ้อ: รอนะฮะ :')
มันทรมานเนอะคนที่มีแผลในใจเนี่ย วนไปวนมากลับความรู้สึกเดิมๆ กลัวหวาดระแวง จนคนอื่นทุกข์ไปด้วย อ่านเรื่องนี้แล้วบีบหัวใจมาก
ไข่ตุ๋น น่ารักกกก
น้องบอกรัก... น้องเขินได้นิ่งสนิทมากๆ นอกจากอารมณ์กลัว โกรธแล้ว อารมณ์อื่นๆ น้องเก็บได้มิดหมด อยากเห็นน้องเขิน อยากเห็นน้องอาย
เฮ้อ ในที่สุดไข่ตุ๋นก้อบอกรักพี่ชีคแล้ว เย้เย้
ก้องโทรตามแบบรวมญาติมาก สมกับเป็นเลขาจอมไฮเปอร์จริงๆ แต่ก็ดีแล้วล่ะ ไม่งั้นตุ๋นอาจจะยังนั่งกองอยู่กับพื้นแถวๆ นั้น พี่ชีคเองก็จัดยาแรง อัดจนน้องสารภาพรักแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว แถมยังช่วยให้น้องปลดล็อกทางความคิดของตัวเองได้สำเร็จด้วย งานนี้ต้องชมเลยว่า พี่ชีคใช้ความเคลื่อนไหวสยบความนิ่งได้เจ๋งมาก o13 แต่ประโยคนี้ "เพราะพี่ขอแค่ให้อยู่ข้างกัน แล้วหัวใจจะไปอยู่ที่ไหนพี่ก็ไม่ว่า" สภาไม่อนุมัติให้ผ่านในหลักการนะคะ ไม่ได้ๆ ห้ามชี้โพรงให้กระรอก กร้ากกกก เหลือตอนจบอีกตอนเดียวแล้วสินะ รอการเฉลยทุกเรื่องราวพร้อมกับของหวาน (อิอิ) ขอบคุณสองหนุ่มครับ
ไข่ตุ๋นอึนมาก ขนาดสารภาพรักยังแอบนิ่ง 555 ตลกดี แล้ว บทต่อไปจะมีคู่อื่นมาให้ดูไหมนะ คึคึ ขอบคุณและรออ่านจ้า
กว่าจะตามมาทัน จะจบซะงั้น ฮ่าๆๆๆ เอ้า รอตอนจบก็ได้วะเฮ้ยยย ฮ่าๆๆ
น้องเห็นด้วยกับพี่ในทุกรณี :z2:
ไข่ตุ๋นรักหวานมากเนอะ โทษตัวเองตลอดเวลา มีพี่ชิณณะเข้ามาปลอบโยน แล้วหลอกให้บอกรักอีก ร้ายง่ะพี่ ขอบคุณไจฟ์กับที คร้าบบบบ
ต้องชมก้อง โลกนี้เคลื่อนไหวให้น่าสนุกเพราะคนแบบนี้ หุหุ ไข่ตุ๋นต้องกับพี่ชีคเท่านั้น ชอบตอนนี้ โดยเฉพาะ 'พี่จะเอา' กับ 'ทะลึ่ง' กดบวกปล่อยเป็ด~~~ขอบคุณ jivetea
เย้! รอตอนจบอย่างใจจดใจจ่อค่ะ
พี่ชีคเก่งมากที่ทำให้น้องไข่ตุ๋นพูดสิ่งที่เก็บไว้ในใจออกมา เก็บไว้มากๆ กลัวจะเป็นบ้าไปซะก่อน แล้วไข่ตุ๋นก็บอกรักพี่ชีค เขินนนน
:กอด1: น่ารัก
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 โอ้ววววววววววววว กระหน่ำไลท์ให้ตอน 16,17 ฮ่า ฮ่า ฮ่า XD ชอบก้องอ่า นิสัยน่ารักดี ตรง มากกกกกกกกก สรุปว่าชอบโต้งป่ะ ฮี่ ฮี่ เรื่องราวคลี่คลาย ความหวานกำลังมา แต่จะจบแล้วหรอ โอ้วววววว โนววววววววววว ขอบคุณน้องชายทั้งสองจ้า ไหนๆก้อจะจบแล้ว ขอจัดหนัก จัดเต็มแบบยาวๆได้ปะ อิอิ
ก้องฮาาาาาาอ่ะ โทรตามทุกคนที่คิดว่าช่วยได้มาหมดเลย เกี่ยวไม่เกี่ยวก็โทร ตุ๋นเป็นไรไม่รู้ แต่โทรตามทุกคนก่อน ฮ่ะ ๆๆ ตัวละครเรื่องนี้ช่างเป็นคนที่มีความคิดซับซ้อนเหลือเกิน พี่เป็นคนคิดไม่เยอะ(?) บางทีอ่านๆแล้วก็เลยคิดไม่ทัน -*- ตอนน้องเปิดซองมาเห็นรูปแล้วช๊อคก็พอจะเข้าใจอ่ะนะ นั่นคือพี่สาวตัวเอง ยังไงก็คงไม่อยากมานั่งดูให้ละเอียดถี่ถ้วนหรอก พอมาเคลียร์กันแล้วน้องบอกว่ากลัวว่าผู้ชายในรูปจะมีลุงอยู่ด้วย ก็เออ เข้าใจว่ามันก็เป็นไปได้ที่จะกลัว แต่ไอ่ที่คิดว่าลุงอยู่เบื้องหลังไอ้แหลม แล้วเป็นคนปล่อยรูปนี่ คิดไม่ถึงจริงๆนะ ไม่มีความคิดนี้อยู่ในหัวเลยอ่ะ คิดได้ไง ตอนนี้เขาสองคนบางทีก็ดูเหมือนจะเข้าใจกันโดยที่ไม่ต้องพูดจาอะไรมากมายเลยนะ แล้วตอนนี้ก็ชอบตอนน้องบอกรักมากกกกกกกก พี่รู้สึกว่ามันไม่หวานเลย แต่มันน่ารักมากกก โคตรฮาาาาอ่ะ น้องซึนมาก บอกรักเสร็จแล้วก็ทำมึนๆ บอกอารมณ์ไม่ค่อยดี 5555555 คิดได้ไง ตอนหน้า !!! จบแล้ว แต่พี่ยังคาใจอยู่เลยนะ ตกลงไอ้สามคนนั้นตายได้ยังไง ฆ่าตัวตายเองจริงๆ หรือโดนเก็บกันแน่ ?? รอตอนจบจ้าาาา +1
^^
^ ^ จิ้มทะลุไปสองคอมเม้นต์บน ณ คอมเม้นต์ของคุณเพื่อนบ้าน เราก็เป็นเหมือนกันเลยค่ะ เสต็ปเดียวกันเป๊ะๆเลย คือสเต็ปแรกเห็นรูปแล้วน้องช็อคก็เข้าใจ ต่อมากลัวเป็นพี่ชีคก็โอเค แต่ที่นึกไม่ถึงที่สุดจนมาเฉลยคือที่น้องนึกว่าพี่อยู่เบื้องหลังนี่แหละค่ะ ชอบๆ เป็นนิยายที่ทำให้คาดไม่ถึงบ้าง เดาไม่ถูกบ้าง มึนๆงงๆนิดนึงบ้าง หวานบ้าง กดดันบ้าง...ฯลฯ อีกอย่างที่เห็นด้วยคือการที่ตัวเอกเขาเข้าใจกันโดยที่ไม่ต้องแสดงออกเป็นคำพูดมากมายน่ะค่ะ ไม่จำเป็นต้องบอกกันตรงๆเป็นคำพูด แต่เขารู้กันเข้าใจกันได้เลย ซึ่งตรงนี้เราก็ชอบ คิดว่าค่อนข้างไม่เหมือนใครดี ปกติเจอแต่ต้องบอกกันตรงๆ พี่ก้องนี่แกเตรียมพร้อมจริงๆเลย ขำตรงที่โทรตามกันยังกะยกมาทั้งเครือญาติ ฮ่าๆ
อ้าวยังไม่เหรอวันนี้วันพฤหัสแล้วนะ :z3:
ไจฟ์ลืมวันหรือเปล่า...ส่งไข่ตุ๋นมาด่วน
ตอนจบ เวลาผ่านไปนานหลายปี หวานไม่ได้อยู่ในสถานพักฟื้นแล้ว แต่ย้ายออกมาอยู่ที่บ้านนอกเมืองหลังใหม่ ที่ชิณณะซื้อให้เป็นชื่อของไข่ตุ๋น เพื่อไม่ให้ต้องเดินทางระหว่างบ้านพักในเมืองกับสถานพักฟื้นที่หวานพักอยู่ บ้านแบบรีสอร์ทท่ามกลางสวนสวย ใต้ร่มไม้ใหญ่มีชายหนุ่มกับหญิงสาวนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้คนละตัว ต่างมองตรงไปข้างหน้า แม้จะสวยงามเหมือนภาพวาด แต่ผู้ที่อยู่ในภาพกลับนิ่งเฉยจนเหมือนรูปปั้นที่วางไว้ในสวน ถัดไปด้านหลังคือชัย กับพยาบาลส่วนตัวของหวาน ที่ยังเป็นคนรักของชัยด้วย ไข่ตุ๋นเรียนจบแล้ว และทำงานที่บริษัทของชิณณะ ส่วนหวานก็อาการดีขึ้น ไม่ได้นิ่งเงียบซึมเศร้าหรือหวาดกลัว รับรู้สิ่งต่างๆ รอบตัวมากขึ้น แต่ก็แทบจะไม่ได้พูดกับใคร เสียงถอนหายใจหนักๆ ของหนุ่มตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ทำให้หญิงสาวที่หน้าตาคล้ายกันละจากภาพสวนดอกไม้ข้างหน้าหันมามอง ไข่ตุ๋นถึงได้รู้ตัว บอกกับพี่สาว “ผมอ่านหนังสือให้ฟังดีมั้ย” หญิงสาวส่ายหน้า แม้ดวงตาจะหยุดอยู่ที่น้องชาย แต่ก็ยังคงมีวินาทีที่หลุดไปในที่ห่างไกล “ทะเลาะกับคุณชิณณะ” ไข่ตุ๋นนิ่งเงียบไม่อยากเล่าความคิด แต่ดวงตาของพี่สาวที่จ้องมานิ่งๆ ทำให้พูดเพียงคร่าวๆ “เปล่า บางทีผมก็ไปติดอยู่กับคำพูดของคนจนทำให้ตัวเองไม่ก้าวไปไหน” “บอก” ไข่ตุ๋นเปลี่ยนไปถามเรื่องหนังสือ แต่หวานพูดคำเดิม ทำให้ไข่ตุ๋นต้องบอก “เพราะผมเป็นผู้ชาย” “ก็ดีแล้ว” “แต่มันไม่ดีกับคุณชิณณะ เขามีหน้าที่การงานใหญ่โต มีสังคม แต่บอกใครไม่ได้ว่าเป็นเกย์” “อยากให้บอก” ไข่ตุ๋นนิ่งคิด “ไม่หรอก ไม่ใช่เรื่องต้องบอกใคร มันเป็นเรื่องส่วนตัว แต่พอโดนทักว่าเสียดายที่ไม่ใช่ผู้หญิงบ่อยๆ เข้าก็เริ่มคิดว่า ทำไมผมถึงไม่เป็นผู้หญิง” “เขาไม่ชอบแก” ไข่ตุ๋นส่ายหน้า ไม่ได้ตอบคำถามพี่สาว ส่วนหวานได้แต่มองน้องชายนิ่งๆ ที่ด้านหลังคนรักของชัยหันมากระซิบถาม “เกิดอะไรขึ้น” “ท่านประธานน่ะสิ แกมักจะบอกกับใครๆ ว่าคุณไข่ตุ๋นดีทุกอย่างเสียแต่เป็นผู้ชาย” “แล้วคุณชิณณะรู้หรือเปล่า” “รู้ แต่ท่านประธานไม่เคยมีว่าหรือดุอะไรคุณไข่ตุ๋นเลยนะ ออกจะเอ็นดู ไปไหนก็ซื้อของมาฝากอย่างที่เธอก็รู้” คนรักพยักหน้าคิดตาม “ท่านคงไม่ได้รังเกียจอะไรคุณไข่ตุ๋นอย่างที่คุณว่า แต่ท่านก็อายุมากแล้ว อาจอยากอุ้มหลาน” ความเงียบปกคลุม 2 พี่น้องอยู่นานหวานก็พูดขึ้นมา “ฉันรู้จักเลิศก่อน นอนด้วยกัน แต่มันเรียกเล็กกับเก่งมา ฉันไม่ยอม มันก็หลอกให้กินยาแล้วถ่ายรูป แล้วพาฉันไปหาคน” หวานหันมามองน้องชายแล้วหันไปมองทางอื่น ส่วนไข่ตุ๋นเพียงแต่มองใบหน้าด้านข้างของพี่สาว ขณะที่ในใจรู้สึกว่า ไม่ว่าพี่สาวจะพูดอะไร หรืออาจมีบางสิ่งบางอย่างไม่เหมือนกับที่พี่เคยเล่า ก็ไม่น่าประหลาดใจอีกต่อไป และนี่อาจเป็นความจริงที่เกิดขึ้น "พวกมันพาไปหลายที่ ฉันกลายเป็นของเล่น คิดในใจ วันหนึ่งพวกมันต้องเป็นของเล่นของฉันบ้าง แต่ฉันทำไม่ได้ ก็หาคนอื่น เคยได้ยินมันพูดถึงคนที่ต้องเสียเงินซื้อมา คนที่เสียเงินเลี้ยงนักศึกษา พวกมันบอกว่าโง่ เพราะมันไม่เคยเสียเงินให้ฉัน ฉันก็กลายเป็นตุ๊กตาของมัน" หวาน หันมามองน้องชายแว่บหนึ่งก็หันไปมองทางเดิม " ฉันเคยเจอคุณชิณณะ อยู่กับไอ้เล็กกับคุณโต้ง แต่ตอนนั้นคุณชิณณะกับคุณโต้งไม่เห็นฉัน จนมันส่งคลิปบาหลี" ขณะที่ฟังพี่สาวเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น ไข่ตุ๋นคิดถึงคำพูดของจิตแพทย์เรื่องที่พี่สาวกักขังความเกลียด ความกลัวไว้ในใจมานานเกินไป หวานมองหน้าน้องชายที่ซีดเผือด "แกเคยเห็นคลิปนั่น" "ผมไม่รู้" ไข่ตุ๋นตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "แกเคยเห็นคลิปนั่น" ไข่ตุ๋นพยักหน้ายอมรับ "พวกมันจะเอาคลิป เต็มไปขายใครไม่รู้ แต่ตอนที่นั่งเครื่องกลับมา ฉันก็ตัดสินใจว่าฉันต้องทำลายพวกมันให้ได้ ทีแรกคิดว่าจะอ่อยคุณโต้ง เพราะเขาเป็นพี่ชายของมันทำให้มันเจ็บให้ตายทั้งโคตร ส่วนคุณชิณณะมีเด็ก ของเขาอยู่แล้ว" หวานหันไปมองทางอื่น ตัดสินใจเล่าเรื่องที่ตั้งใจมาตลอดว่าจะไม่มีวันบอกน้องชาย "แต่ไอ้เกริกกลับอยู่กับ 2 พี่น้องนั่น เลยต้องไปหาคุณชิณณะ แต่เขาก็ระวังตัว ต้องทำให้เขาเชื่อว่า ฉันรักสบายไม่อยากผูกมัด แค่อยากได้เงิน ได้เงินมาฉันก็เอาไปเที่ยว ตอนที่ผู้ชายพวกนั้นกลายเป็นของเล่นมันสนุกมาก มีเงินเสียอย่างให้พวกมันทำอะไรก็ได้” ดวงตาของหวานวาววับ “แต่มันไม่พอ ฉันอยากฉลองชัยชนะแบบสุดๆ หว่านเงินให้เต็มผับ ต้องจัดการพวกมัน 3 คนก่อน” ดวงตาคู่นั้นดูสับสน แล้วเล่าเรื่องต่อ “มีคนเอาคลิปมาเปิดต่อหน้าฉัน ฉันขายของนัดเจอไอ้เลิศ จัดการมัน นัดไอ้เก่ง จัดการมัน นัดไอ้เล็ก จัดการมัน แล้วกลับมาวางยาคุณชิณณะ เอาเงิน หนี แล้วกลับมา” มือขาวซีดจับพนักเก้าอี้ไว้แน่น หวานยังคงเล่าเรื่องช้าๆ เหมือนเดิม "จุด อ่อนของพวกมันคืออะไรรู้มั้ย คือการอาศัยอำนาจของพ่อแม่มาทำให้ตัวเองยิ่งใหญ่ มันวางท่ายิ่งใหญ่ทำอะไรใครก็ได้ แต่มันเองก็รู้ตัวว่าเรื่องที่มันทำไม่ใช่เรื่องดี ในคลิปพวกนั้นถึงแทบไม่เห็นหน้าของพวกมัน พอนอนด้วยกันเสร็จฉันบอกว่าฉันติดเอดส์จากพวกมัน พูดเยอะแยะ กว่าที่จะตายไปพ่อแม่ของพวกมัน ต้องอับอายขนาดไหน ตอนที่จัดการกับเลิศมันโวยวาย เลยต้องเอายาของฉันให้มันกิน เอาเสื้อของมันจุ่มน้ำมัน แล้วเผาตัวเอง ตอนไอ้เก่งให้มันเล่นยาไอซ์ของชอบของมัน แล้วมันก็ยิงตัวเอง สุดท้ายคือไอ้เล็ก มันจัดการง่ายที่สุด คงเพราะเพื่อนของมันหายไปแล้ว 2 คนพอฉันบอกเรื่องเอดส์ มันก็แทบบ้า ฉันไม่ต้องพูด ไม่ต้องให้ยาแค่ยืนดูมันขับรถลงคลองนั่นไปเอง " “พี่หวาน” หวานหลับตาลงพูดเบาๆ “ฉันไม่ได้ทำอะไร พวกมันทำตัวเอง ฉันฆ่ามัน ฉันวางยามัน ฉันไม่ได้ทำอะไร พวกมันสมควรตายแล้ว” ไข่ตุ๋นหันมามองชัยกับพยาบาลที่ยังคงนั่งฟังเรื่องราวทั้งหมด หวานลืมตาอีกครั้งหันมามองน้องชาย “ขอโทษที่เอาเงินแกไป” “ช่างมันเถอะ ผมก็แค่ทำงานให้คุณชิณณะนานอีกนิด” “ทำไมแกถึงได้ทุกอย่างมาง่ายนัก” “ไม่ง่ายหรอก” ไข่ตุ๋นบอก “ผมแค่ทำในสิ่งที่ผมทำได้” “ง่าย สำหรับแกมันง่ายมาก ใครๆ ก็หวังดีกับแก ฉันเอาเงินแกไปบ่อน ไปหาผู้ชาย แต่เที่ยวเงินแกมันไม่สนุก เลยโยนเงินที่เหลือให้ขอทานไป แล้วกลับบ้าน” ไข่ตุ๋นนึกถึงตอนที่พี่สาวกลับมาบ้านในวันนั้น ที่บอกว่าเบื่อก็เลยกลับบ้าน แต่ไม่ได้คิดถามอะไร “ตุ๋น” “ช่างมันเถอะ มันผ่านไปแล้ว” หวานพยักหน้า แล้วหันกลับไปมองสวนสวยเหมือนเดิม ....ทั้งที่บอกกับพี่สาวไปว่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว แต่น้องชายกลับเรียบเรียงเรื่องเล่าที่ไม่ค่อยปะติดปะต่อ ที่แสดงให้เห็นว่า หวานมีเจตนาจะจัดการกับคนที่ทำร้ายเธอมาตลอด โดยที่น้องชายไม่เคยระแคะระคายเลยสักนิด.... ค่ำลงทุกคนพร้อมหน้าที่โต๊ะอาหาร แม่คุยกับชิณณะเรื่องที่จะกลับกรุงเทพฯ พรุ่งนี้เช้า และบอกว่ามีของฝากกลับไปที่กรุงเทพฯ ด้วย "แม่โทรสั่งที่ร้านไว้แล้ว พรุ่งนี้แวะไปเอาที่ร้านนะไข่ตุ๋น" แม่หันมาบอกกับไข่ตุ๋น แต่หวานขัดขึ้นทันที "ตุ๋นไม่กลับ" ทุกคนนิ่งเงียบ แม้ว่าขณะที่พูดเธอจะมองขอบจานข้าวอยู่ก็ตาม "ไข่ตุ๋นต้องกลับไปทำงานนะหวาน" แม่บอก "ตุ๋นไม่กลับ" "พี่หวาน" ไข่ตุ๋นเรียกพี่สาวขณะที่จับข้อมือขาวซีดไว้ หวานตวัดสายตาจ้องมองชิณณะนิ่งๆ "ไม่ให้ไป" ไข่ตุ๋นขยับตัว จะบอกว่า ยังไม่ได้ไปตอนนี้ แต่ชิณณะกลับพูดขึ้นก่อน "แล้วจะให้อยู่ทำไม" "ไม่ให้ไป" ชิณณะยกยิ้มมุมปาก รู้ตัวเหมือนกันว่ากำลังเล่นเกมกับคนที่มีความสามารถวิเคราะห์เหตุผลไม่ถึงครึ่ง "เพราะอะไร" "ตุ๋นไม่อยากไป" "ไม่หรอก" ชิณณะใช้ประโยคสั้นๆ เหมือนหวาน "ตุ๋นไม่อยากไป" "ทำไมถึงไม่อยากไป" "ตุ๋นไม่อยากไป" หวานยังคงเป็นคนตอบ แทนที่จะเป็นไข่ตุ๋น "เพราะอะไร" หวานตวัดตามองน้องชายแวบหนึ่งแล้วกลับมาจ้องมองชิณณะเหมือนเดิม "ตุ๋นไม่สบาย" ชิณณะที่มีนิสัยชอบเอาชนะและกำลังเล่นเกมอยู่กับหวาน หันมาหาไข่ตุ๋นทันที "ไม่สบายเป็นอะไร" มือใหญ่แตะที่หน้าผาก ก็ไม่มีไข้ "ปวดหัวหรือเปล่า" "เปล่า ผมแค่...." ไข่ตุ๋นมองพี่สาว เพราะคิดว่าหวานจำไม่ได้ว่าเมื่อตอนสายคุยกันเรื่องอะไร เพราะหลังจากที่คุยกันในสวนแล้วหวานก็เงียบมาตลอด จนกระทั่งกินอาหารค่ำด้วยกัน "ตุ๋นไม่สบายใจ" ทุกสายตาหันมามองไข่ตุ๋น "ไม่รู้ตุ๋นไม่สบายใจ ก็ไม่ให้ตุ๋นไป" วินาทีนี้ชิณณะกลับคิดว่า ถ้าถามความไม่สบายใจของไข่ตุ๋นจากพี่สาวน่าจะได้เรื่องมากกว่าถามเจ้าตัว "แล้วหวานรู้หรือไงว่าไข่ตุ๋นไม่สบายใจเรื่องอะไร" หวานตอบทันที "พ่อคุณไม่ชอบตุ๋น เพราะตุ๋นไม่ใช่ผู้หญิง" ชิณณะคิดทบทวน พ่อไม่เคยแสดงท่าทีว่าไม่ชอบไข่ตุ๋นเลยสักครั้ง หรือมันเกิดขึ้นในเวลาที่ชิณณะไม่อยู่ ส่วนเรื่องที่พ่อพูดว่า เสียดายที่ไข่ตุ๋นไม่ใช่ผู้หญิงก็เคยได้ยิน แต่ไม่ได้ติดใจอะไร แต่มันทำให้ไข่ตุ๋นไม่สบายใจ "ไข่ตุ๋น" ก่อนที่หวานจะโดนชิณณะหลอกถาม ไข่ตุ๋นก็รีบขัดขึ้นก่อน "ผมจะคุยกับคุณชิณณะเองนะครับ" “คุยแต่ไม่ให้ไป” หวานกำลังกลับไปเป็นคนเดิม.... แต่ชิณณะไม่ยอมแน่ เพราะถ้าหวานกลับไปเป็นคนเดิม ไข่ตุ๋นก็จะกลับไปอยู่ในวันเดิมๆ เหมือนกัน “ไม่ให้ไปแล้วพ่อผมจะชอบไข่ตุ๋นมากขึ้นหรือเปล่า” หวานเอียงคอมองน้องชาย “ชอบสิ” “อยู่ห่างกัน จะชอบกันได้หรือ” หวานนิ่งคิดแล้วส่ายหน้า “ไม่ได้” “อ้าว แล้วจะทำยังไงดีพ่อผมถึงจะชอบไข่ตุ๋น” “ไม่อยากให้ชอบ” “แล้วผมชอบได้มั้ย” “ไม่ได้” "ทำไมผมถึงชอบไข่ตุ๋นไม่ได้" หวานพยายามเค้นหาคำตอบ "ไม่รู้ แต่ไม่ให้ชอบ" "ไม่รู้แสดงว่าพี่ชอบได้" "ไม่ได้" ชิณณะหัวเราะเบาๆ “แล้วใครชอบไข่ตุ๋นได้บ้าง” “ฉัน ” ที่ฟังมาจนถึงตอนนี้ยังมองไม่เห็นว่าตอนจบของบทสนทนาจะออกมาแบบไหน แต่เพราะตั้งแต่หวานวางยาไข่ตุ๋น ชิณณะก็แทบจะไม่พูดกับหวานอีก และนี่เป็นครั้งแรกที่ชิณณะมีท่าทีว่ากำลังสนุกกับการไล่ต้อนหวานให้จนมุม ส่วนหวานก็ตอบทุกคำถามของชิณณะเหมือนกัน ไข่ตุ๋นอยากขัดชิณณะแล้วก็ตามใจพี่สาว ให้ชิณณะกลับไปกรุงเทพฯ ก่อน ส่วนตัวเองจะอยู่กับพี่สาวต่ออีกสัก 2 วันแล้วค่อยกลับ แต่พอขยับจะพูดพ่อก็กระแอมเตือนให้หยุด พยักหน้าฟังหวานพูด ...เมื่อแม่พยายามเอาใจ หวานจะต่อต้าน ...เมื่อไข่ตุ๋นไม่สบายใจ หวานจะพยายามปกป้อง ...และเมื่อชิณณะตั้งคำถามแบบไปเรื่อยๆ หวานก็กลับพยายามคิดหาคำตอบ "แล้วคิดว่าผมดีกับไข่ตุ๋นหรือเปล่า" หวานนิ่งคิดแล้วพยักหน้าช้า ๆ "ขอบคุณ" ชิณณะขอบคุณอย่างจริงใจ "แล้วไข่ตุ๋นเป็นคนดีมั้ย" หวานดูลังเล คล้ายจะตามคำพูดของชิณณะทัน แต่กลับไม่ได้ตอบคำถามนี้ "หวานคิดว่าไข่ตุ๋นอ่อนแอหรือเปล่า" หวานส่ายหน้า "อย่างนั้นก็ไม่เห็นจะมีอะไรที่หวานจะต้องเก็บไข่ตุ๋นไว้ที่นี่" "ตุ๋นจะโดนแกล้ง" "ใครแกล้ง เดี๋ยวผมจัดการให้เอง" "ได้หรือ" "ได้สิ หวานก็รู้ว่าผมทำได้” หวานทวนคำพูดของชิณณะช้าๆ “ทำได้” “ไข่ตุ๋นอยู่กับหวาน ให้หวานจัดการ ไปกรุงเทพ ฯ อยู่กับผม ผมก็จะจัดการเอง" หวานพยักหน้าช้าๆ พูดคล้ายคนละเมอ "งั้นก็ได้" หลังอาหารมื้อค่ำ ไข่ตุ๋นหันมาบอกกับพ่อ แม่ และชิณณะ "ผมไม่เคยโดนแกล้งนะ" "เออ รู้แล้ว" พ่อบอก "ใครจะกล้าแกล้งคนหน้านิ่งอย่างแก แต่ชิณณะนี่เก่งนะ รัวคำถามจนหวานมันยอม" ที่จริงไข่ตุ๋นอยู่ห่างไกลจากคำว่าโดนแกล้งหลายเท่าตัว เพราะนิสัยเงียบไว้ก่อน ไม่แสดงความรู้สึก ที่มีแต่มะพร้าวที่รู้ทัน จนถึงเวลาเข้านอนไข่ตุ๋นก็ยังคงเป็นกังวลเรื่องที่หวานบอกว่าจะโดนแกล้ง “ผมไม่เคยโดนใครแกล้งจริงๆ นะ” “รู้แล้ว” ชิณณะขำ “ก็แค่ทำให้สกาวมั่นใจ” คนตัวโตเปลี่ยนกลับมาเรียกหวานด้วยชื่อสกาวอีกครั้ง เพราะชินกับชื่อนี้มากกว่าชื่อหวาน และที่สำคัญ คือการเตือนตัวเองว่าอย่าได้ไว้ใจใครง่ายๆ อีก ไข่ตุ๋นขยับตัวซุกหน้ากับต้นแขนหนาๆ “คุณไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก” “ได้ไง” “คุณมีเรื่องงานให้คิดเยอะแยะอยู่แล้ว” ชิณณะขยับให้ไข่ตุ๋นนอนหนุนแขน มือใหญ่เกลี่ยแก้มใส “นั่นมันงานอดิเรก คนนี้ต่างหากคืองานหลัก พี่อยากให้ไข่ตุ๋นมีความสุข” “ผมมีความสุขดี” “จริงนะ” ไข่ตุ๋นยิ้มเขินๆ แล้วพลิกตัวหันหลังให้ ชิณณะโอบกอดรวบไว้ทั้งตัวแล้วจูบแก้ม “คิดแล้วเชียว” ไข่ตุ๋นบ่นอุบอิบ “คิดอะไร คิดทะลึ่งละสิ” “คุณน่ะแหละที่คิด ผมเปล่า” ยิ่งพูด แก้มใสยิ่งขึ้นสีเข้ม “พี่ยังไม่ได้คิดเลยนะ ไข่ตุ๋นน่ะแหละคิด” ไข่ตุ๋นไม่เถียงด้วย แต่สะบัดไหล่ใส่ พยายามเบี่ยงตัวหนี “มีคนเถียงสู้ไม่ได้ ใช้ไม้ตายอีกแล้ว” คนในอ้อมกอดยังคงเงียบเหมือนเดิม “เงียบ งั้น...ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วนะ คิดทะลึ่งไปแล้วนี่หว่า ปฏิบัติเลยแล้วกัน” มือใหญ่สัมผัสตรงๆ ที่เป้ากางเกง ริมฝีปากหนาบดจูบแก้ม ชิณณะพลิกตัวขึ้นคร่อม สบตาคู่สวย ขณะที่ไข่ตุ๋นเลื่อนมือขึ้นกอดไหล่กว้าง “ขอบคุณมากครับ ที่ทำเพื่อผมมาตลอด” “ด้วยความยินดี” ไข่ตุ๋นยิ้มหวานเอียงหน้ารับจูบอ่อนโยน เสร็จจากเรื่องของหวานหรือสกาว ก็คือพ่อ ชิณณะก็แค่เดินข้ามไปที่บ้านตรงข้าม “วันนี้ไม่มีงานเลี้ยงหรือชีค” พ่อถามขณะที่กำลังเปิดโทรทัศน์ “แล้วพ่อล่ะ เกิดอะไรขึ้นอยู่บ้านดูโทรทัศน์ แล้วลูกหลานไปไหนหมด” “เดี๋ยวก็มา” ก็อย่างที่บอก ชิณณะแยกบ้านไปนานหลายปีแล้ว แต่ที่บ้านพ่อยังมีอาอีก 2 คนที่เป็นเครือญาติกับหลานสาวอีกคนพักอยู่ด้วย “แล้วไข่ตุ๋นไปไหน” “เดี๋ยวก็มา” ชิณณะย้อนพ่อแล้วยักคิ้วนั่งลงข้างๆ “เหงาหรือไง” “ไม่นี่ วันนี้ทั้งวันฉันเพิ่งได้อยู่ตามลำพังก็ตอนนี้ แกก็เดินเข้าบ้านมานี่แหละ” “อ้าว....พูดงี้ น่าให้กินข้าวคนเดียวจริงๆ” “อ้าว วะเฮ้ย วันนี้มันมาอารมณ์ไหนวะเนี่ย” พ่อทำโวยวายเสียงดังทั้งที่กำลังยิ้มกว้าง “ก็กลับบ้านแล้วมองเข้ามาเห็นมีแต่รถพ่ออยู่คนเดียวก็เลยคิดว่าเหงา เลยมากินข้าวด้วย ไข่ตุ๋นกำลังไปช่วยแม่ครัวทำปลาดุกฟูอยู่” พ่อหันกลับไปมองโทรทัศน์ “ไม่ได้เหงาหรอก เวลาที่พวกอาๆ ของแกไม่อยู่มันคือช่วงเวลาที่ฉันจะดูข่าว หรือดูสารคดีโดยที่ไม่ต้องมีใครมาแสดงความเห็นอยู่ใกล้ๆ” ชายสูงวัยนิ่งไปครู่ก็พูดต่อ “เสียดายที่แฟนแกไม่ใช่ผู้หญิง” “ถ้าเป็นผู้หญิงแล้วยังไง” “ผู้หญิงน่ะจะใช้สมองคนละซีกกับเรา คนหนึ่งเป็นอารมณ์อีกคนเป็นเหตุผล โลกถึงได้สมดุล แต่ไข่ตุ๋นมันก็เป็นคนดี อดทนกับแกได้ขนาดนี้ก็ไม่มีอะไรให้ตั้งแง่รังเกียจเขาได้ แกเลือกแล้วพ่อก็ไม่ได้อยากขัดหรอกนะ เพียงแต่เป็นห่วงว่าผู้ชายผู้ชาย คิดอะไรคล้าย กันเข้าใจกันได้ง่ายก็จริง แต่ตัดสินใจเร็วเหมือนกัน กล้าได้กล้าเสียเหมือนกัน ขัดใจกันทะเลาะกันเปรี้ยงเดียวก็หันหลังให้กันแล้ว” ชิณณะยิ้มฟังพ่อพูดเรื่องที่เคยพูดมาแล้วหลายครั้ง ยังไม่ทันจะถึงเวลาอาหารค่ำ นักศึกษาสาวผมยาวเดินเข้ามาสวัสดี “มาช้านะไหม” ชิณณะทักหลานสาว แต่พ่อขัดขึ้นทันที “ให้มันมาช้าบ้างเถอะ” “คุณตากินยาก่อนอาหารหรือยัง” พ่อชี้นิ้วไปที่หลานสาว แต่พยักพเยิดกับชิณณะ “เห็นมั้ย พอมันมามันก็เริ่มออกคำสั่ง” “ยัง” ชิณณะบอกหลาน ไหมก็รีบไปจัดยามาให้ทันที “หลานดูแลดีก็ชอบบ่น” “ดีเกินน่ะสิ” แต่แขกคนถัดมาทำให้พ่อมีท่าทีพอใจมากกว่า เพราะเป็นคนที่ตามใจพ่อทุกเรื่อง “อ้าว โต้งมา” “ชีคมันเรียกผมมากินข้าวกับพ่อ ถามว่าวันเกิดหรือเปล่า มันว่าวันเกิดอยากกิน” โต้งที่มาทั้งเครื่องแบบยกมือไหว้พ่อ ก็โดนเพื่อนไล่ให้ไปล้างมือล้างหน้าต่อทันที พอคล้อยหลังเพื่อน ชิณณะก็ทำท่ากระซิบกระซาบกับพ่อ “พ่อว่า ไอ้ไหมเป็นเด็กดีมั้ย” “ก็ดี เสียแต่มันนิสัยวุ่นวายเหมือนแม่มันมากไปหน่อย” ชิณณะทำกอดอกเคร่งขรึม “โต้งมันชอบไข่ตุ๋น” “อ้าวเฮ้ย!” พ่อร้องทันที “เพื่อนกันทำอย่างนี้ได้ยังไง” “แต่ไข่ตุ๋นให้แค่พี่ชาย โต้งมันก็ถอย แต่เพราะมันเป็นเพื่อนผมแล้วมันเองไม่เคยเจ้าชู้ หรือมีปัญหาอะไร” “หมายความว่าแกจะ....” พ่อหันไปมองไหมที่เข้ามาในห้อง พร้อมกับยาและน้ำดื่ม รอจนพ่อของชิณณะกินยาเสร็จก็ออกไปจากห้อง ชิณณะไม่ลืมเตือนหลาน “แล้วลงมากินข้าวนะไหม” “ค่ะ” พอประตูห้องปิดลง พ่อก็บอกกับลูกชาย “คิดอะไรของแกวะ อย่าบอกนะว่าจะจับคู่โต้งกับไหม” ชิณณะแค่ยักคิ้ว พ่อก็พูดต่อ “เขารู้จักกันมาตั้งนาน ถ้าจะชอบกัน ก็น่าจะชอบกันไปตั้งนานแล้ว” “แล้วพ่อไม่เสียดายหรือไง ไหมมันก็ดูแลพ่อดี ส่วนไอ้โต้งพ่อก็รู้ว่านิสัยเป็นยังไง ได้ดองกับนายทหารชั้นผู้ใหญ่ออกจะคุ้ม แต่ถ้าเป็นพ่อสื่อแล้วเขาไม่คุยกัน ก็จบ” “แกนี่พูดง่ายตลอด” “เอ๊า” ชิณณะทำเสียงสูง “อย่าบอกนะว่าแค่ทำให้หนุ่มสาวคุยกันพ่อทำไม่ได้” “ทำไมแกไม่ทำเอง” “เพราะมัน 2 คนต้องรู้ทัน น่ะสิ ว่าผมมีแผนอะไร” พ่อส่ายหน้า “อะไรของมันวะ จู่ๆ ก็จะจับ คู่เพื่อนกับหลาน” “แก้เหงาไงพ่อ” “พ่อไม่ได้เหงา” “เออ งั้นไอ้โต้งเหงา” แผนการจับคู่ไม่ได้มีปัญหาอะไร เพราะโต้งกับไหมไม่ใช่คนแปลกหน้า แล้วพ่อก็ไม่ได้พูดหรือทำอะไรที่มันออกนอกหน้า เพียงแต่เมื่อกินอาหารเสร็จพ่อก็เรียกโต้งออกไปคุยกันข้างนอก แล้วพอกลับเข้ามา โต้งก็ถามไหมที่ยังอยู่ในครัว “พรุ่งนี้ไหมไปเรียนกี่โมง” “หนูเรียน 9 โมงเช้าค่ะ” “งั้นพี่มารับ 7 โมงเช้านะ” “ค่ะ แต่มีอะไรหรือเปล่าคะ” ไหมมองออกไปที่ด้านนอกห้องครัว “ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน” โต้งบอกยิ้มๆ พอเดินกลับออกมาเจอเพื่อนรักที่ทำเป็นกรุ้มกริ่มแสดงท่าทางพอใจก็ชกเบาๆ ที่ไหล่ “ไอ้เสือ” ชิณณะกอดไหล่เพื่อนเดินออกไปส่งที่รถ ส่วนไหมหันมาถามไข่ตุ๋น “มีอะไรหรือคะ” “ไว้ถามพี่โต้งเถอะ” เด็กสาวได้แต่มองหน้าคนนั้นที คนนี้ที ...ไม่เห็นจะเข้าใจเลยว่า มันเกิดอะไรขึ้น.... จากบ้านพ่อ ชิณณะกับไข่ตุ๋นก็แค่เดินข้ามถนนเล็กๆ มาอีกฝั่ง ชิณณะหันไปมองหนุ่มตัวเล็กที่เงียบขรึมจนกระทั่งเข้าห้องนอน เป็นความเงียบที่ดูคุ้นๆ ยังไงไม่รู้ มือใหญ่ช่วยแกะกระดุมเสื้อให้ ไข่ตุ๋นก็แค่ยืนนิ่งๆ หันไปมองทางอื่น “พี่ว่า พี่กำลังโดนโกรธ” ไข่ตุ๋นไม่ขยับ แม้ในตอนที่มือใหญ่เลื่อนมาถอดเข็มขัดและกางเกงให้ “พี่ทำอะไรให้โกรธอีกแล้ว” ไข่ตุ๋นยังคงเงียบ กระทั่งตอนที่ร่างกายเปลือยเปล่าถูกสวมกอดไว้ “อย่างน้อยตอนนี้พี่ก็ไม่ได้เป็นอากาศละวะ” “ทำไมคุณถึงให้พ่อช่วยเป็นพ่อสื่อให้พี่โต้งกับไหม” “ก็เพราะทั้งคู่ยังไม่มีแฟน” ...คิดแล้วเชียวว่าไข่ตุ๋นมองออก ไม่รู้เหมือนกันว่าใครแสดงพิรุธให้เห็น แต่ถ้าเขารู้ทัน ก็สารภาพไปตามตรงเลยดีกว่า... ไข่ตุ๋นหันมาจ้องมองชิณณะตรงๆ “ผมไม่ใช่คนหลายใจ พี่โต้งเป็นพี่ของผมมาตั้งแต่แรก ถ้าสาเหตุที่คุณทำอย่างนี้เพราะหวังดีกับทั้งคู่จริงๆ อย่างที่บอกผมก็เห็นด้วย แต่ถ้าเพราะระแวงผม คุณจะกลายเป็นอากาศไปจริงๆ” ชิณณะหัวเราะหึหึ มั่นใจสุดชีวิตว่านายชิณณะสามารถจัดการเรื่องต่างๆ ได้ มีก็แต่เรื่องของคนๆ นี้ที่คงต้องใช้เวลากันทั้งชีวิตเพื่อที่จะจัดการให้เขานั่งอยู่นิ่งๆ บนฝ่ามือ ไม่ใช่อยู่ภายใต้กรงเล็บ เปล่า ไม่ได้ระแวงว่าเขาจะไปมองใครที่ไหน ที่รู้จักกันมาหลายปีเขาไม่เคยมองใครที่ไหนเลยสักครั้ง แต่ว่า......ไม่ประมาทดีกว่า “พี่รักไข่ตุ๋นนะครับ” เพราะไข่ตุ๋นไม่ใช่คนพูดเก่ง ที่ได้ยินก็คือเสียงฮื่อในคอ กับอาการเบี่ยงตัว “ผมจะไปอาบน้ำ” “อาบด้วย” “อีก 3 วัน” “3 วันก็ได้งั้น....” ชิณณะทำตาวาว “ก็รออีก 3 วันเหมือนกัน” “ห๊ะ ทำไมนานอย่างนั้นล่ะ” “งั้น 7 วัน” “เฮ้ย ไม่ได้ๆ ลงแดงตายแน่ๆ” ชิณณะทำเสียงโอดครวญ.....คิดแล้วเชียวว่าเรื่องนี้มันยาก “ไข่ตุ๋นคร๊าบบบบ” ชิณณะโอดครวญอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ไข่ตุ๋นก็ปล่อยให้โอดครวญไป จนอาบน้ำเสร็จเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ไม่รู้จักอายใครบ้างเลยหรือไง” “อ้าว แล้วปล่อยให้พี่ร้องทำไม” ไข่ตุ๋นถอนหายใจแรงๆ ไม่เคยเถียงสู้ชิณณะได้เลยสักครั้ง ต่อให้ทำเงียบก็ยิ่งสู้ไม่ได้ “อย่าระแวงว่าผมจะรักคนอื่น” “แล้ว...” “แล้วอะไร แค่นั้นแหละ” ชิณณะแกล้งยืนขวางไม่ให้ไข่ตุ๋นเดินผ่าน “อีกนิดสิ มันต้องมีอีกสักประโยค 2 ประโยคสิ” “ก็ถ้าคุณหวังดีอยากให้เขาเป็นแฟนกันผมก็ไม่โกรธ แต่ถ้าเพราะระแวงผม ผมโกรธ” “อันนั้นพูดไปแล้ว” ไข่ตุ๋นตวัดตามองพี่แล้วหันไปมองทางอื่น แก้มใสเปลี่ยนสีแดงเรื่อ ชิณณะถอนหายใจเลียนแบบ “คิดแล้วเชียว เขาไม่รักเราก็งี้แหละ นิดหน่อยก็โกรธเราแล้ว” มือผอมช้อนหลังคอให้ก้มลงมารับริมฝีปากสวย “ทั้งตัวและหัวใจผมเป็นของพี่ ผมไม่เคยรักใครนอกจากพี่ ชัดเจนหรือยัง” ===========จบครับ============ ขอบคุณที่ติดตาม และให้คำแนะนำครับ หวานน้อย เอ็นซีนิด ทุึกอย่างเป็นเจตนาของผมเอง ขอบคุณอีกครั้งที่ชื่นชอบงานที่ผมกับทีเขียนด้วยกัน ขอบคุึณมากครับ ไจฟ์กับที
มีความสุขกับถ้วนหน้าซินะ แถมชีคยังทำให้หวานเอ่ยปากอนุญาตให้ดูแลไข่ตุ่นเอง ถือเป็นความสำเร็จขั้นสูงเลยนะคะ พ่อคนแผนเยอะ ขอให้แฮปปี้ๆไปตลอดนะค๊าาาาา
ขอบคุณ ~สนุกมาก ทำให้วันนี้เป็นวันที่ดีมากๆ วันหนึ่ง
อ่าวแล้วตกลงไข่ตุ๋นกับพ่อละ แต่ก็นั่นแหละเน้อะ ชิณณะคงจัดการได้ แค่ไม่ได้บรรยาย ก็เรื่องนี้มัน cloudนี่หน่า ^^ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
จะ...จบ...ละ...แล้ว ไม่ยอม ไม่ยอม
พ่อคนมีแผน วางแผนตั้งแต่ต้นจนจบ เสียดายอยากให้โต้งคู่ก้องมากกว่า กัดกันสูสีดี อิอิ ไข่ตุ๋นก็คือไข่ตุ๋น กว่าจะพูดความรู้สึก ลุ้นตลอด สุดท้ายขอบคุณมากมาย :pig4:
จบแล้ว~ ขอบคุณนะคะ เป็นเรื่องที่สนุกมากเลย~
ชีคเจ้าแผนการนะ เรื่องหวานแล้วก็จัดการให้โต้งกับไหม แต่ไข่ตุ๋นรู้ทัน สงสัยชีคจะแพ้แต่ไข่ตุ๋นนะ จบแล้ว จะรอเรื่องใหม่นะค่ะ บวกหนึ่งครับผม
โอ้นไข่ตุ๋นนนน เขินกันน่ารักนะะะะะะะะะะ เสียดายจบแล้ว น่าจะมีตอนพิเศษนะค่ะ -,,-
ขอตอนพิเศษ ได้มั้ยค่ะ อยากอ่านอ่ะ :call: :call: :call:
จบแล้วววว มีตอนพิเศษอีกมั้ย อยากเห็นไข่ตุ๋นอ้อนบ้าง ซึนละเกินนนน ^^" อึนมาทั้งเรื่อง มาน่ารักเอาสองสามตอนหลังนี่เอง ^^ ทุกคนมีปมของตัวเอง กว่าจะคลายไปได้ต้องใช้เวลาเท่านั้น ขึ้นอยู่กับว่าคนที่อยู่ด้วยใจเย็น มีความอดทน และรักกันมากแค่ไหน ชอบในความพยายามของชีคเพื่อคนที่เราเลือกจะรัก ชอบในความพยายามของไข่ตุ๋นที่กล้าเปิดใจและเดินไปข้างหน้า ขอบคุณที่มีแรงแต่งนิยายมาให้ตามอ่านค่ะ เป็นวันเว้นวันที่มีค่าเสมอ ^^ ตามเรื่องหน้ากันต่อไป
ขอบคุณไจฟ์กับที สำหรับเรื่องราวดีๆนี้เช่นกัน :จุ๊บๆ: ขอบคุณครับ
สนุกมากเลยทีเดียว จบแล้ว เห้อคิดถึงไข่ตุ๋นจังเลยยยยยยยยยยย :pig4:
จบซะแล้ว ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
ขอบคุณสำหรับอีกหนึ่งเรื่องที่น่าติดตาม แม้ว่าไข่ตุ๋นจะดื้อและคิดมากแค่ไหน พี่ชีคก็เอาอยู่ สามารถหลอกล่อหวานให้คล้อยตามได้ด้วย แต่...พี่โต้งจะกลับสู่สามัญจริงหรือ คงต้องอวยพรทั้งน้ำตา ว่าแต่...ตอนที่ 18 หายไปไหนอะ... “คุณมากครับ ที่ทำเพื่อผมมาตลอด”>>>ขอบคุณ “คิดอะไรของแกวะ 2 อย่าบอกนะว่าจะจับคู่โต้งกับไหม”>>> เกินมา
พี่ชีคแผนสูงมากกกกกกกกกกกก ทำให้ไข่ตุ๋นบอกรักได้แบบทั้งตัวและหัวใจ ทำให้หวานวางใจให้ดูแลไข่ตุ๋น และทำให้พ่อมีโอกาสได้อุ้มเหลนจะได้ไม่ต้องอยากอุ้มหลาน สุดยอดอ่ะ เป็นตอนจบที่สมบูรณ์แบบที่สุด มีความสุขกันทุกคน ^_______________________^ แต่ว่าๆๆ อยากจะขอตอนพิเศษเอ็นซีพี่ชีคกะไข่ตุ๋นแบบจัดเต็มได้ไหมคะ นะคะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m15: :m15: :m15: บอกตามตรงชอบฉากเอ็นซีที่คุณไจฟ์กับน้องทีเขียนมากๆๆๆๆๆๆ ได้รู้จักและติดหนึบอยู่ในเล้าครั้งแรกก็เพราะน้องคุ้กกี้เลย ตั้งแต่นั้นมาก็ไล่หาและติดตามเรื่องของคุณไจฟ์กับน้องทีมาตลอด ชอบทุกเรื่องเลย พล็อตสนุกมีเรื่องราวให้คิด ให้ลุ้นอยู่ตลอด ชวนติดตาม ตัวละครมีที่มาที่ไปเหมือนกับมีชีวิตอยู่จริงๆ โดยเฉพาะฉากเอ็นซี เพราะแต่ละเรื่องก็มีรายละเอียดต่างๆกันไป ไม่ใช่ว่าเน้นแค่...กันอย่างเดียว :pighaun: แต่ว่าจะมีอารมณ์ ความรู้สึก ความคิด และบุคลิกของตัวละครนั้นๆ อยู่อย่างชัดเจน และทุกๆ เรื่องฉากเอ็นซีก็มีที่มาที่ไป มีแบบพอดีๆ ตามความเหมาะสม ไม่พร่ำเพรื่อ(แต่ทุกเรื่องต้องมีนะ อยากอ่านมาก ชอบๆๆๆๆ อิอิอิ) ขอบคุณมากๆๆๆๆ นะคะที่แต่งนิยายดีๆ สนุกๆ มาให้อ่านกันอยู่ตลอด จะรอติดตามเรื่องต่อไปค่ะ :pig4: :pig4: :pig4: ปล. ตอนนี้รีบพิมพ์ไปหน่อยหรือเปล่าคะ หรือว่าพิมพ์ตอนง่วงๆ :t3: แอบเห็นคำผิดหลายคำอยู่(ตรงคุยท้ายเรื่องก็มี อิอิ)
จบแล้ว จบแล้ว จบแบบกระจ่างทุกอย่างเลยยย สนุกมากกก แล้วจะคิดถึงกันนะ ^^
สนุกมาก ขอบคุณค่ะ จะรอเรื่องใหม่น่ะค่ะ
ถึงแม้ว่าตอนจบจะไม่หวานหวือหวาอย่างที่คิด แต่จบแบบนี้ก็ถือว่าโอเคที่สุดแล้วค่ะ ในที่สุดไข่ตุ๋นก็บอกรักพี่ชีคซักที! ฮาาาาา ชอบการถามไปตอบมาของชีคกับหวาน นิสัยหวานแบบนั้นมันน่าเอ็นดูดี... แต่บอกตรงๆว่าไม่อยากให้จบล่ะ ทุกครั้งเลย...ที่เห็นว่าเรื่องของคุณไจฟ์คุณทีกำลังจะจบ แล้วก็จะเกิดอาการแบบ...ไม่จบไม่ได้หรอ ToT มีตอนพิเศษไหมคะ? ถ้ามีเค้าขอ อิอิ
“ทั้งตัวและหัวใจผมเป็นของพี่ ผมไม่เคยรักใครนอกจากพี่ ชัดเจนหรือยัง” ชดเจนมากไม่ใช่แค่พี่ที่รอแต่คนอ่านก็รอคำนี้เหมือนกัน :z1: ปล.ขอบคุณ คุณไจฟ์คุณทีสำหรับนิยายที่ดี ๆ ที่นำมาให้พวกเราอ่านเสมอมาคะ :pig4: คะ
แหม่ะ จนขนาดนี้ ไข่ตุ๋นยังจะแอบแข็งข้อ แต่พี่ชีคก็น่ารักกกกกกกกกกกก ยอมตลอดดด
ชัดเจนเลยจ้ะ
เสียดายยยยยย จบซะแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ที่นำมาฝาก รออ่านเรื่องต่อไปนะครับ :L1: :L1: :L1:
จบได้น่ารักมาก ขอบคุณค่ะ
มาถึงตอนสุดท้ายจนได้ :monkeysad: งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลาเนอะ :pig4: สำหรับเรื่องที่ต้องใช้สมองและชวนติดตามเรื่องนี้นะคะ จบได้สมบูรณ์มากเลยค่ะ และจะรอเรื่องต่อไปของคุณไจฟ์และน้องทีค่ะ :กอด1: บวกเป็ดปิดท้าย
:กอด1:สงสารหวาน
อ้าวว จบซะแล้ว มีตอนพิเศษมั้ยยยย
เห็นไม๊ ชิณณะเจ้าเล่ห์ ทำให้หวานจนมุม ทำให้น้องบอกรัก ให้พ่อหายเหงา แถมจับคู่ให้เพื่อนภายในวันเดียว สามารถ 555555 จบแล้วอ่าาาา สนุกมากๆ แถมฝึกสมาธิได้ดีทีเดียว ขอบคุณไจฟฟ์กับน้องทีค่ะ จะรอเรื่องใหม่นะ ++จ้า :กอด1:
:-[ :-[ :-[. หวานน้ำตาลยังแพ้เลยอ้ะ ขอบคณมากค่ะที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านกัน :pig4: :pig4: :pig4: ติดตามเรื่องต่อไป...
เยี่ยม................ยอด
ขอบคุณคนเขียนจ้ะ ที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน รอเรื่องต่อไปน๊ะ :L2:
น่ารักดี ปนเครียด นะเนี่ย :z3: แอบเครียด นิดๆ กร๊ากกกกก ตอนนี้ปกติล่ะ :z2: ขอบคุณ คณไจฟ์ คุณที จ๊ะ :bye2:
“ทั้งตัวและหัวใจผมเป็นของพี่ ผมไม่เคยรักใครนอกจากพี่ ชัดเจนหรือยัง” พี่ชีคน่าจะอัดคำพูดของน้องเอาไว้นะ ^^ หายหน้าไปอาทิตย์กว่าๆ กลับมาตามอ่านก็ตกใจ เพราะเรื่องนี้จบแล้ว!! ้ท่าทางชีคจะสนุกที่เล่นเกมส์ถามตอบไล่ต้อนหวาน แล้วก็มานั่งขำชีคที่จะจับคู่เพื่อนตัวเองกับหลาน แต่น้องดันรู้ทัน ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ ค่ะ ขอโทษที่ช่วงหลังๆเม้นท์บ้างไม่ได้เม้นท์บ้าง (人) เพราะงานมันกองท่วมหัว รอเรื่องต่อไปค่ะ ^^
ชอบตอนชีคหลอกล่อหวาน จนหวานวางไว้ให้ดูแลไข่ตุ๋น คนเงียบๆอย่างไข่ตุ๋นเวลาบอกรักก็ปล่อยหมัดหนักๆเลยทีเดียว จะมีตอนพิเศษไหมค่ะเนี่ย ขอบคุณทีกับไจฟ์ที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน ลุ้นให้ได้รางวัลนักเขียนหน้าใหม่ด้วยเถอะ
สุดท้าย ชิณณะก็เป็นโรคกลัวเมียไปแล้วใช่มะนี่ 555+ :laugh: จบน่ารักดีค่ะ ถึงคู่นี้จะไม่หวาน แต่ก็น่ารักไม่น้อยกว่าคู่อื่นเลยนะ :o8: แล้วก็ ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :กอด1:
จบแล้ว .... ชอบตอนที่ต่อล้อต่อเถียงกันค่ะ ขออีกนิด(ที่งอดแงดใส่กัน)เป็นตอนพิเศษได้ไหมคะ
ออ เรื่องราวมันเป็นงี้นี่เอง ชีคนี่ก็เจ้าแผนการอยู่เสมออ่ะ รอติดตรมเรืี่องใหม่ค่า
ไข่ตุ๋นนิ่งดูฉลาดดีค่ะ ตามมา(เกือบ)ทุกเรื่องยกเว้น3Pอะ555 ชอบคุณไจฟ์แต่งมากๆ เป็นนิยายที่ดีมากเรื่องนึงเลยค่ะ ถึงจะเครียดไปนิดหน่อยก็เหอะ5555 ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ^__^ :pig4:
happy end :L2: :L2: น่ารักกันจังเลยอ่ะคู่นี้ :m3: :m3: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณนะสำหรับนิยายดีดี เขียนได้ดีมากกให้ความรุ้สึกตรงกับชื่อเรื่อง. ขอบคุณไจฟ์และที นะ รอเรื่องต่อไป นานก้รอ
รอตอนพิเศษค่ะ :pig4:
จบแล้ว :m4:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆคะ :3123:
ตอนนี้หวานมาก หมายถึงชิณณะกับไข่ตุ๋นนะ ส่วนหวาน(สกาว)รู้สึกว่าเปลี่ยนไป ดีขึ้น เปิดใจขึ้น ประทับใจแฮะ o13 :กอด1:
เป็นแบบนี้ทุกที พอจบแล้วก็ไม่อยากให้จบเลยT_T ปล ก้องกับโต้งนี่ถ้าคู่กันจะมันมากเลยนะคะ วันๆ คงไม่ต้องทำไร เถียงกันทั้งวัน ฮี่ๆ
ว๊ากกกก พี่ชีคนายได้กำไรเยอะเลยนะนั่น :m1: เย้ๆ จบแล้ววว :mc3: ถึงจะหวานน้อย เอ็นซีนิด แต่สนุกมากๆเลยฮะ o13 รอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะฮะ :') :bye2: :L2: :L2: :L2:
อ๊าาาา จบแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ มีให้ลุ้น ให้หวาน ให้อึมครึม สนุกมากครับ ^^
จบห้วนจังเลยพ่อคุณเอ๋ย มีแต่ผักบุ้ง ขอน้ำท่วมทุ่งสักหน่อยเราก็รับด๊าย
เด็กน้อยปากแข็งเนอะ เอาเถอะ นานๆ พูดทีจะได้ขลัง หึหึ ขอบคุณ และรอตอนพิเศษนะคร้าบบบ ^_^
ชีคเจ้าเล่ห์ หวานดูเถียงกับชีคได้น่ารักดี เหมือนเถียงแย่งไข่ตุ๋นกัน 5555 แม้ชีคจะเจ้าเล่ห์แต่ตุ๋นก็รู้ทันเนอะ ขอบคุณนะค้าบ
สนุกมากเลยจ้ะ ลึกลับ น่าค้นหา ให้ลุ้น ให้คิดกันตลอดเรื่อง ชอบๆ เรื่องหน้าเอาอีก อิอิ แต่คนอ่านนะไม่เคยจะพอหรอกนะไจฟ์กับที ขอตอนพิเศษหวานเว่อร์ เวอร์ชั่นไข่ตุ๋นบ้างได้ไหม ^^ ขอบคุณไจฟ์กับที สำหรับนิยายดีๆ จ้ะ :กอด1: ปล. ตอนแรกคิดว่าพี่โต้งจะคู่กับก้องเสียอีก ปล. (อีกที) ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นตัวหนังสือสีเขียวเลยอ่ะ
ชอบตอนที่ชิณณะคุยกับหวานอ่ะ...อย่างนึงเลยทำให้รู้สึกว่าจริง ๆ แล้วหวานรักไข่ตุ๋นแม้จะไม่ค่อยแสดงออก...แล้วก็ถ้าเอาชิณณะไปนั่งถามคำถามนั่งคุยกับหวาน น่าจะทำให้หวานดีขึ้นนะเนี่ย ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายสนุก ๆ อีกเรื่อง ^^
“ทั้งตัวและหัวใจผมเป็นของพี่ ผมไม่เคยรักใครนอกจากพี่ ชัดเจนหรือยัง” ชัดเจนครับผม :laugh: ขอบคุณน้องไจฟ์น้องทีค่ะ :กอด1: :L2:
หุหุ หวานที่สุดของไข่ตุ๋นเลยอะ
สนุกมาก ค่ะ แล้วจะรอเรื่องต่อไปนะค่ะ o13 :กอด1:
รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ทันอ่านตามเรื่องตั้งแต่เร่ิมลงในเล้า (น่าจะเป็นช่วงที่ห่างหายจากเล้าพอดี) เศร้าเข้าถึงอารมณ์ แต่มีมุมขำๆ ให้ติดตาม เสียดายแค่เรื่องหวานหรือสกาว ด้วยอะไรบ้างอย่าง ทำให้รู้สึกสงสาร แต่ไม่มีอารมณ์ร่วม ขณะที่เข้าถึงอารมณ์ของตุ๋นได้
พี่ชีคเก่งอ่ะ ทำให้หวานยอมให้พี่แกดูแลไข่ตุ๋นได้ ต้องทำใจความหวานมันได้แค่นี้แหละน้องไข่ตุ๋นเค้านิ่งเหลือเกิน แต่ก็มั่นใจได้ว่ารักพี่ชีคแน่นอนจ้า ^^ ขอบคุณนะคะไจฟ์กับน้องที
:impress2: ไข่ตุ๋นเปิดใจให้เฮียชีคมากแล้วอ่ะ ตอนจบนี่ชัดเจนเลยด้วย หวานไม่ค่อยปกติแต่รักน้องมากอยุ่เหมือนกันนะนี่ ซึ้งจริงๆค่ะตอนนี้ที่หวานไม่ยอมให้ไข่ตุ๋นกลับเพราะกลัวตุ๋นโดนแกล้ง รอเรื่องต่อไปของน้องน้ำชากะเฮียไจฟ์ และขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ให้เราได้อ่านกันนะคะ :bye2:
ชัดเจนแล้วจร้าาาา น้องไข่ตุ๋น ว่ารักพี่ชีค >/////< ขอบคุณนะคะ จบแล้ววววววว :L2:
กดเป็ดและแต้มให้แล้วนะคะ อาจด้วยบรรยากาศของเรื่องเป็นแนวหดหู่ จึงทำให้มันมีความหวานน้อยไปนิด แล้วตอนจบก็ยังไม่อาจละบรรยากาศอึมครึมไปได้ แม้จะมีระดับความหวานและกุ๊กกิ๊กเพิ่มมาอีกสองขีดครึ่งก็ตามที แต่ก็ชอบมากเลยค่ะคุณไจฟ์กับน้องที อ่านเรื่องนี้แล้วให้ข้อคิดอะไรหลายอย่างเลยค่ะ การเลี้ยงลูกนี่เป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากทีเดียวนะคะ การที่พ่อแม่ปล่อยปละละเลยอาจจะเป็นตัวชักนำให้ลูกเหลวไหลหรือเขวออกนอกลู่นอกทางก็เป็นได้ ขอบคุณและรอคอยตอนพิเศษ กับนิยายเรื่องใหม่ค่ะ คุณไจฟ์หายใจเข้าหนักๆ แล้วพักผ่อนสักระยะ แล้วค่อยเริ่มเขียนเรื่องใหม่ก็ได้ค่ะ รอได้เสมอเนอะ :กอด1:
มาไม่ทันตอนจบที่ห้องนู้นเพราะติดราชการ แต่ไม่เป็นไร ตามมาอ่านที่ห้องนี้ก็ได้ :impress2: เรื่องหวานก็เคลียร์แบบหมดจดจริงๆ ไม่มีอะไรติดค้างแล้วในความรู้สึก :กอด1: พ่อพี่ชีคก็นะ หลานก็มีแล้ว ไม่ต้องอยากมีอีกหรอก :z1: เรื่องนี้ก้สนุกอีกตามเคย จะรออ่านเรื่องใหม่จากไจฟ์และน้องทีนะคะ :man1:
แอบเข้ามารอตอนพิเศษ :z2:
จะกี่ปีผ่านไปชีคก็เจ้าแผนการเหมือนเดิม ไข่ตุ๋นก็นิ่งเหลือเกิน แต่ชีคดูปัญญาอ่อนขึ้นนะ ง้องแง้ง ออดอ้อนตุ๋นเหลือเกินอ่ะ นี่ยิ่งแก่ยิ่งหลงเด็กสินะ ขอบคุณมากนะคะ แล้วแต่งเรื่องใหม่ออกมาอีกนะคะ
ตอนจบน่ารักง่าาาาาา ชอบๆ สนุกมากค่ะ หลายปมดี^^ รอเรื่องต่อไปก๊ะ
จบแว้วววว ขอบคุณนะครับ สำหรับนิยายสนุกๆอีก 1 เรื่อง
ขอบคุณมากครับสำหรับเรื่องนี้
ตามมาบวกๆให้ค่ะ พลาดมาหลายตอน มาอีกทีจบแล้ว เป็นเรื่องที่น่าติดตามมากเลยนะคะ เนื้อเรื่องมีปมน่าสงสัยเหมือนๆว่าถ้าพลาดไปซักบรรทัดเหมือนจะพลาดอะไรไปเลย ขอบคุณสำหรับความสนุกสนานค่ะ
เข้ามารอตอนพิเศษอย่างมีความหวัง :monkeysad: :monkeysad:
จบแล้ว มีความสุขกันทุกคน ขอบคุณนะคะที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน จะรอเรื่องต่อไปนะคะ +1 นะคะ
จบลงอีกเรื่อง ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ พี่ชีคก็ใจเย็นใช้ได้เลยนะ ตอนคุยกับพี่หวานน่ะ จริงๆก็แอบขัดใจคำพูดพ่อ แต่พอได้อ่านตอนนี้แล้ว ก็เข้าใจว่าพ่อก็แค่ห่วงไม่ได้เกลียดตุ๋นเนอะ พี่ชีคทั้งรักทั้งห่วงขนาดนี้ พี่หวานสบายใจได้ หวังว่าเรื่องใหม่จะตามมา ครึ่งปีก็จะรอจ้า~
ขอบคุนมากๆๆคะ สนุกมากเลย ชอบน้อง ไข่ตุ่น มาก เป็นนายเอกที่นิ่งๆๆ สงวนท่าทีดี รอตอนพิเศษคะ
o13 o13 o13 o13 o13
จบซะแล้วววว บรรยากาศอึมครึม หวานเบาๆ แต่น่ารัก สารภาพว่าพอได้ยินชื่อไข่ตุ๋นแล้วรู้สึกอยากกินไข่ตุ๋นขึ้นมาซะงั้น 555 พี่โต้งคู่กับน้องไหมหรือเนี่ย อยากให้เป็นโต้งก้องจัง คงสนุกดี ขอบคุณค่ะ :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่าน ปล.แล้วจะติดตามผลงานชิ้นต่อไปนะคะ :L2:
ขอบคุณมากๆ สำหรับ "Cloud" ค่ะ คนเขียนผูกเรื่องได้น่าติดตามมากๆ แม้ว่าช่วงแรกจะต้องทำใจในการอ่านสักหน่อย เนื่องจากไม่ชอบเรื่องในแนวถ่ายคลิปหรือแบล๊คเมล์สักเท่าไหร่ แต่เพราะเป็น "jivetea" เขียน ก็เลยวางใจว่าเรื่องคงจะไม่สุดโต่งขนาดที่จะรับไม่ได้ เรื่องนี้ชอบไข่ตุ๋นมากๆ น้องดูเป็นคนที่มีความคิดและมีมาดที่มีเสน่ห์น่าค้นหา อีกคนที่ชอบคือพ่อเลขาไฮเปอร์ค่ะ พี่แกเป็นสุดยอดเลขาจริงๆ o13 ขอบคุณอีกครั้งนะคะ :pig4: :L2:
อ่านจบแล้ว :) เป็นเรื่องที่สนุก ระทึก ตื่นเต้น หวาดเสียว น่ากลัว เครียด อ๊ากกกกกกกกกกกกก แต่ชอบอ่ะ >.< o13 ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องสนุกๆดีๆแบบนี้ให้อ่าน :กอด1:
อ๊ากกกก จบแล้วอ่ะ ตอนจบน่ารักที่สุดเลย แอบหวานให้เห็นบ้าง ชอบจังเลย จะติดตามผลงานต่อไปนะคะ ขอบคุณค่ะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านตลอด
ประโยคสุดท้ายนี่ ปลื้มใจแทนคุณชีคจริงๆ กว่าจะได้ฟังแต่ละที ยากเย็นแสนเข็นจริงๆ การกระทำสำคัญกว่าคำพูด แต่คำพูดใช่ว่าจะไม่จำเป็นนะ
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่สนุกจริงๆ เวลาอ่านแล้วให้ความรู้สึกกดดันมากในช่วงแรกๆเหมือนว่าฝนเรื่องทุกคนมีแต่ความโกหกและปิดบัง อ่านแล้วรู้สึกชอบมากค่ะ มันก็เหมือนชีวิตจริงที่เราทุกคนพยายามเหลือเกินที่จะใส่เกาะเพื่อป้องกันตัวเองไว้ การเก็บอารมณ์การโกหก การปิดบัง มันก็เป็นเกาะกำบังอันหนึ่งเหมือนกัน คนแต่งนิยายแต่งได้ดีเลยน่ะค่ะทั้งเรื่องการผูกปมเรื่องการดำเนินเรื่องที่ชวนให้ติดตาม ภาษาที่ใช้เขียนก็ดี ชอบที่หลายครั้งในเรื่องมีหลายข้อคิดมากมายมันสะกิดใจได้ ชอบมากๆเลยค่ะ แต่ก็แอบเสียดายแอบลุ้นคู่ก้องกับโต้งเหมือนกัน เค้าดูเหมาะกันดี :กอด1: ขอบคุณน่ะค่ะที่แต่งนิยายมาให้อ่านกัน
อ้าววว ,, เพิ่งรู้ว่าตัวเองยังไม่ได้เม้นท์ อ่านจบตั้งนานแล้ว -*- ตอนนี้แอบชอบตอนหวานเถียงกับลุงอ่ะ น่ารักดี ฮ่ะ ๆๆ เหมือนต้อนเด็กเลย แต่ตอนหวานคุยกับตุ๋นก็เหมือนปกติเลยนะ ตอนที่เล่าเรื่องให้ฟัง ถามเรื่องน้อง เรื่อยๆ เหมือนปกติดี แต่พอมาคุยกับลุงเหมือนเด็กซะงั้น แต่น่ารักดี ^^ ส่วนเรื่องการตาย อ่อออออ เหมือนจะเข้าใจ เอ๊ะ !! ยังไง สรุปก็เหมือนการหลอกให้ฆ่าตัวตายใช่ป่ะ ซับซ้อนดีแท้ แต่เล็กตายง่ายไปนะ อยู่ๆก็ขับรถลงคลองไปเองเพราะกลัวเป็นโรคร้ายแค่นั้นนะ -*- แต่เสียดายตอนพิเศษ เอิ๊ก ๆๆ เอาเป็นว่าอีก 6 เดือนเจอกันเน๊อะ สู้สู้จ้า ^^
เป็นอีกเรื่่องที่น่าประทับใจสุดๆ :give2: ถึงแม้ฉากหวานๆจะน้อย+NCนิดหน่อย :-[ แต่การดำเนินเรื่องก็สนุกมาก o13 ยิ่งตอนที่บรรยายความคิดของแต่ละคน ชอบมากๆเลย เหมือนจริงมาก :oni2: จะรอติดตามเรื่องต่อไปน้า :m1:
อ่านจบแล้วคร๊าบบบบบ นานๆจะมีเรื่องแนวนี้ให้อ่าน เป็นอะไรที่ลุ้นในทุกๆตอนจริงๆนะ แล้วก็แต่ละตอนเหมือนต้องกลับมาอ่านใหม่อีกรอบเพราะพออ่านไปเรื่อยๆแล้วเหมือนกับว่าเราข้ามอะไรไปตรงไหนหรือป่าว เลยทำให้ต้องกลับมาอ่านทวนอีกรอบ ในบ้างตอนบ้างครั้งอ่่านแล้วรู้สึกว่าช่วงเวลานั้นได้ผ่านมานานแล้ว แต่พออ่านไปเรื่อยๆแล้วกลับรู้สึกว่าเรื่องผ่านไปไม่นานเอง เลยทำให้การคาดเดาช่วงเวลาค่อนข้างงง จริงๆชอบที่ในแต่ละตอนให้เรื่องเป็นปริศนานะค่ะ ซึ่งจะออกแนวประมาณว่าใครทำอ่ะ เกิดไรขึ้น!!!!!! ประมาณนี้แหละ แต่ขอยืนยัน นอนยัน นั่งยันเลยว่าชอบเรื่องนี้อยู่นะ พี่ชีคเนี่ย แผนสู๊งสูง ไล่้ต้อนคำถามให้หวานยอมให้ไข่ตุ๋นไปกับชีคได้ น่ารักตรงนี้แหละ
อ่านจบแล้วค่ะ ขอบคุณผู้แต่ง และ ผู้สร้างเว็บ ค่ะ. . :pig4: :3123:
+1 สนุกมากค่ะ อ่านแล้วกดดันดีจัง ชอบๆ
:pig4:
ไข่ตุ๋นน้องแน่มาก เอาแขนโน้มคอชีค มาจูบ โอ้ ส่งท้ายได้หวานมาก ขอบคุณ ไจฟ์ที คร้าบบบบบ
ขอบคุณครับผม สนุกมาก
ไข่ตุ๋นแม้จะอึนๆไปบ้าง แต่แบบนี้ก็น่ารักดี เข้ากันดีกับชิณณะที่เห็นท่าทีเรียบเฉยของไข่ตุ๋นแล้วแปลความได้เองว่าตามใจพี่ ตกลง อะไรประมาณนั้น และแล้วก็ได้รู้ว่าหวานเอาเงินไปทำอะไร และเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตอนนี้เคลียร์ทุกเรื่อง ไม่มีอะไรคาใจ แม้แต่ความในใจของไข่ตุ๋นคนอ่านและคุณชิณณะยังรู้กระจ่าง บรรยากาศหลังจากรักกัน อึนๆบ้าง หวานนิดๆ อบอุ่นหน่อยๆ กำลังดีครับ สำหรับไข่ตุ๋น ขอบคุณมากครับสำหรับเรื่องสนุกๆ เรื่องนี้ ซับซ้อนซ่อนเงื่อน ให้ได้ลุ้น ให้ได้ติดตาม (ได้เดาๆไปต่างๆนานา และส่วนใหญ่จะเดาผิด 555+) รอติดตามเรื่องต่อไปนะครับ
เรื่องนี้บรรยากาศชวนอึดอัดจริงๆแต่น้องไข่ตุ่นก็น่ารักดีค่ะลงเอยด้วยดี มาบวกให้กำลังใจคนเขียน
หวานร้ายน่าดูนะเนี่ย
อ่านมาทั้งเรื่อง งง หมด เข้าใจประโยคสุดท้ายประโยคเดียว
บอกได้คำเดียวว่าเรื่องนี้อ่านแล้วสนุกสุดยอด ทั้งลึกลับชวนติดตาม นายเอกก็น่ารัก พระเอกก็ดูสุขม คู่นี้ชวนจิ้นมาก ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้ค่ะ อยากให้แต่งเรื่องแบบนี้อีกนะ55 สวรรค์เลยล่ะ นั่งอ่านทั้งวันทั้งคืน
:really2: เห็นคนมารอตอนพิเศษ เราเลยมารอด้วย อิอิ
อึมครึม ระแวง ลุ้นมาก อ่านฉากหวานๆยังระแวงเลย จิตนิดๆ ดีที่มาอ่านเมื่อเรื่องจบแล้ว ไม่งั้นลุ้นแย่เลย ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนโพสต์นะคะ :L2:
จบได้หวานเกินคาด(สำหรับไข่ตุ๋น) :กอด1:
อ๊าาาา อ่านจบแล้วอ่า ทำไมเร็วจัง #เพลิน ไข่ตุ๋นน่ารักมากๆค่ะ อยากกินไข่ตุ๋นขึ้นมาทีเดียว คิคิ ชอบมากเลยค่ะเป้นเรื่องที่มีครบทุกเลย อ่านไปบางครั้งก็แอบใจเต้นแรง มันลุ้นระทึกดีจริงๆ ใช้ภาษาดีมากเลยค่ะเก่งมากๆเลย o13 ขอบคุณมากๆนะคะ จะติดตามเรื่องต่อไปนะ :pig4:
ตอนจบน่ารัก ชอบตอนที่ชีคคุยกับสกาว แล้วก็ความเห็นของคุณพ่อว่าทำไมเสียดายที่เป็นผู้ชาย ไข่ตุ๋นกับชีคไม่ต้องพูดก็ทันกันตลอด ชอบบรรยากาศของทั้งคู่ตอนปิดจบ o13
“ทั้งตัวและหัวใจผมเป็นของพี่ ผมไม่เคยรักใครนอกจากพี่ ชัดเจนหรือยัง” ประโยคนี้โคตรชัดเจนเลย
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ ชัดเจนนนนนนนนน ความหวานชัดเจนนนน อร๊ายยยยยยยยยยย >//< o13 สุดยอดมากน้องชายทั้งสองงงง ^^ พี่มาช้า แต่มาช้ายังดีกว่าไม่มาเนอะ อิอิ ติดตามผลงานน้องชายเสมอจ้าาาา ^_^
อ่านแบบเรื่อยๆมาเรียงๆ ไม่คาดเดาอะไร เพราะเดาไม่ถูก กั่กๆ ออกจะสับสนไปบ้าง เพราะเรื่องมันซับซ้อน แต่พออ่านแบบไม่เดาอะไรก็เข้าใจได้เอง ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
:katai5:
อ่านไปตอนแรก ตอนเรื่องราวต่างๆยังไม่คลี่คลายแอบหลอนนิดๆ ถึงกับไปฝันเห็นภาพอ่ะ อ่านแล้วก็อยากอ่านต่อ ต้องการรู้ว่าแท้จริงแล้วเรื่องราวมันเป็นอย่างไร สนุกนะ เป็นอีกแนวที่ชอบมากๆ :katai2-1:
อ่านแล้วรู้สึกอึมครึมยังไงไม่รู้ ทั้งเรื่องเลย แต่ดีที่ตอนจบหวานซะ เขิลแทน :")
:mew1:
มาอ่านนิยายของไจฟ์ทีอีกรอบ อ่านหลายเรื่องติดๆ กัน ทำให้มองเห็นว่า ตัวเอกมีบุคคลิกคล้ายๆ กัน
:pig4: เก็บรายละเอียดได้ดีมาก ยิ่งอ่านยิ่งสนุก มีเหตุมีผลในการกระทำ มีข้อคิดให้ได้คิดตามด้วย เรื่องครอบครัว เพื่อน แล้วก็สังคมรอบข้าง o13
สนุกจัง อ่านแล้วมีลุ้นตลอดเวลาเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ :L2:
สนุกมากครับ ขอบคุณมากสำหรับนิยายดีๆ
ไม่ได้มาตามเรื่องของคุณไจฟ์คุณทีตั้งนานแหน่ะ เดี๊ยวหาเวลาว่างมาเก็บดีกว่า :o8: เรื่องนี้ตอนแรกๆอ่านแล้วไม่ชอบพระเอกเลย ปากดีเว่อร์ๆ ด่าตล๊อด :beat: แต่นายเอกน่ารักฝุดๆ :กอด1: ปมเรื่องพี่สาวน่ากลัวมากมาย นอนกะผู้ชายเป็นโขยง น่าสงสาร :a5: แต่ตอนสุดท้ายนางน่ารักดี มีหวงด้วย แต่แพ้ลูกชนพระเอก :laugh: พี่โต้งนี่สุดท้ายก็เสร็จน้องไหมไป ว่าจะขอคนนี้สักหน่อย :-[ สุดท้าย ขอบคุณมากนะครับที่เขียนเรื่องน่ารักๆมาให้ได้อ่านเสมอ ถ้าโอกาศเอื้ออำนวยจะตามอ่านทุกเรื่องเลยหล่ะครับ ขอบคุณมากครับ :pig4:
:pig4: เข้าใจยากไปซักหน่อย แต่ก็หนุกดี
นิ่งๆสมเป็นไข่ตุ๋นนะ ^^
เป็นเรื่องที่อึมครึมทีเดียว หลายครั้งที่เหมือนจะคาดเดาเหตุการณ์ได้ แต่ก็ห้ามตัวเองอยู่ กลัวเดาผิด 555 เรื่องนี้ไม่ได้ชอบตัวละครใดเป็นพิเศษค่ะ ส่วนการผูกเรื่องผูกปม ทำให้ปวดหัวดีแท้ แต่ก็ทำให้ต้องติดตามด้วยเช่นกัน ขอบคุณค่ะ ^^
อ่านยาวรวดเดียว สนุกมาก เราแอบชอบตัวละครของหวานนะ ส่วนตัวแล้วคิดว่าตัวละครของผู้ป่วยประเภทจิตเภทนี่เขียนยากเป็นพิเศษ แต่คุณคนแต่งแต่งได้ดีมากเลยค่ะ ชอบสนุกค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านนะคะ
อึดอัดมาเกือบทั้งเรื่อง พออ่านใกล้จะจบแล้วยังคิดอยู่เลย มันจะมีมาหักมุมตอบจบมั้ย พออ่านตอนจบถึงจะได้ร้อง เฮ้อ มันจบแบบหวานวะไม่ได้มีคดีพลิกให้ร้อง อ้าว
สนุกดีค่ะ เพิ่งเคยแนวสืบสวนอะไร แบบนี้ แอบหลอนนิดๆ อ่านตอนกลางคืน กลัวหวานมากๆ เวลาอยู่กับน้องชาย กลัวจะทำอะไรน้องชาย แต่ก็ทำจริงๆ o18 นายเอกซึนดี ซึนจนถึงตอนจบ :laugh: +๑ o13
เฮ้อออ~ ในที่สุดก็อ่านจบจนได้ แต่กว่าจะอ่านจบก็แทบจะเลิกอ่านไปเหมือนกัน เพราะเนื้อเรื่องมันช่างอึมครึมและอัดอัดมาก แต่ก็น่าติดตามในเวลาเดียวกัน มันจึงเป็นแรงผลักให้เราต้องอ่านให้จบ อีกอย่างชอบคาแร็กเตอร์ของไข่ตุ๋นด้วยแหละ ถึงจะบอกอย่างนั้นก็เถอะ แต่เรื่องนี้สนุกมากจริงๆนะ
ตามอ่าน สนุกทุกเรื่องเลย อิอิ :mew1:
บุคลิกไข่ตุ๋นนี่ยอมให้เลย นิ่งเกิ๊นนนนน เรื่ิองราวปมของหวานกว่าจะรู้เรื่องก็ทำเอาอึมครึมไปทั้งเรื่องเลย แต่ยังไงก็ชอบ เนื้อเรื่องดีมากเลยค่ะ เหมือนดูหนังสักเรื่องเลย ขอบคุณมากค่าสำหรับนิยายดีๆ :L2:
ไม่โทษหวานเพราะสิ่งที่หวานทำลงไปมันมีที่มาที่ไปแต่การที่หวานลงโทษคนอื่นด้วยวิธีแบบนี้มันเท่ากับทำร้ายตัวหวานเอง แต่ก็นะถ้าเราไม่ได้ยืนอยู่จุดเดียวกับเขาเราอาจไม่เข้าใจว่าทำไม :o12:
ถ้าโต้งพลาดจากไข่ตุ๋น จะเป็นโต้งก้อง เราก็โออยู่นะ :hao3:
ยกนิ้วให้เจ้าพ่อแผนการจริง....น่ารักมากตอนท้ายๆอะ สงสารหวานจังที่เป็นแบบนี้... ขอบคุณครับ
ประโยคปิดท้ายจบได้สวยที่สุดสำหรับคนนิ่งๆแบบไข่ตุ๋นละ :pig4: :pig4: :pig4:
เรื่องนี้ครบทุกอารมณ์เลย ขอบคุณครับ
สนุกอีกแล้วววว ไจฟ์ที บุคลิก ตัวละคร แบบเดาอารมณ์ไม่ค่อยออก ทุกคนเลยอะ แต่ก็นั่นล่ะ ที่ชวนให้น่าติดตาม แบบว่าถ้าอ่านไม่ถึงตอนที่คลายข้อสงสัย คงนอนไม่หลับแน่ แต่พอเริ่มเดาปมแรกได้ ก็มีปมใหม่มา .สรุปต้องอ่านจนจบรวดเดียว แหละ 55555 ขอบคุณป๋าและเด็กป๋าค่ะ แต่ว่าไม่มีตอนพลอดรักหวานซึ้ง ซักตอนเหรอคะ น้องทีจ๋าาาาาา
อ่านจบแล้ว สนุกมากค่ะ บรรยากาศมันครึมๆเหมือนชื่อจริงๆนะ แต่มันก็หวานน้อยแต่ยาวนาน ฮ่าๆๆๆ นายเอกพูดไม่เก่งก็งี๊ ชอบค่ะ ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องนึง ไล่ตามอ่านนิยายของคุณคนเขียนเรื่อยๆ ชอบแนวการเขียนของคุณจริงๆ o13ต
:pig4:
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากครับ ลุ้นแทบทุกตอน
:impress2:สนุกมากเลย
เรื่องสนุก น่าติดตาม ขอบคุณนะคะ :mew1:
:L2: สารบัญค่ะ :L2: ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2127263#msg2127263) ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2129291#msg2129291) ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2131615#msg2131615) ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2133960#msg2133960) ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2136142#msg2136142) ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2138307#msg2138307) ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2140392#msg2140392) ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2142407#msg2142407) ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2144660#msg2144660) ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2147469#msg2147469) ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2150237#msg2150237) ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2152881#msg2152881) ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2155855#msg2155855) ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2158734#msg2158734) ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2161697#msg2161697) ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2164003#msg2164003) ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2166637#msg2166637) ตอนที่ 18 จบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34790.msg2169356#msg2169356) :กอด1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: ให้ 3 กอดเลย สนุกมากๆค่ะ เป็นเหมือน signature ของน้องไจฟ์กะน้องทีเลยอะ มีเงื่อนงำให้ตามตลอด ตามมาอ่านเรื่องเก่าๆเรื่อยๆแล้วก็ไม่ผิดหวังเลย ขอบคุณนะคะ
จบแล้วววว~~~ :ling1: ไข่ตุ๋นน่ารัก งื้อ โดนชิณณะต้อนซะจน ต้องบอกความรู้สึกออกมา เจ้าเล่ห์มากในที่สุดไข่ตุ๋นก็ยอมบอก รัก เรื่องที่ไข่ตุ๋นระแวงคิดไปเองก็โดนชิณณะจับได้ถึงความรู้สึก พี่น้องทั้ง่ต้องยอมแพ้ต่อความเจ้าเล่ห์ เรื่องนี้สนุกมากค่ะ
อ่านจบแล้วว สนุกมากเลยคะ o13 อ่านไปก็ลุ้นไป ขอบคุณมากค่ะ :katai2-1:
สนุกดี อ่านรวดเดียวจบเลย แต่ขอแย้ง2จุดนะ คือที่รพ ที่ใส่สายสวน เขาไม่น่าถอดสายออกเร็วขนาดนั้น น่าจะรอให้คนไข้ได้สติเต็มที่ก่อน อีกอันคือ งานศพ เขาจะวางดอกไม้จันก่อน และนำเข้าตาเผาพร้อมโรงศพเลย
:pig4: :pig4:
อ่านรวดเดียวจบอีกแล้วว ฮื่อออ ไข่ตุ๋นน่ารักมากกกกก แต่น้องจะนิ่งไปไหนน สงสารคุณหวานจริงๆ ในเรื่องเราว่าน่าสงสารที่สุดแล้ว ฮือออ :z3: ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ สนุกมากๆ :monkeysad:
ไม่ใช่แฟนนิยายที่ติดตามทุกเรื่องของ"MyTeaMeJive" แต่ถ้าเห็นชื่อนี้<-- ก็ต้องเผลอคลิ๊กเข้ามาอ่านทุกครั้ง นิยายทุกเรื่องเป็นสไตล์เฉพาะที่อ่านทีไรก็ชอบทุกที เรื่องนี้หนูไข่ตุ๋นนิ่งๆไม่ค่อยพูดแต่ทำไม๊ทำไมถึงมองว่าน่ารักโครต มีตายตอนประโยคจบ :hao7: ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาแบ่งปันค่ะ :pig4:
กระอักความสุขตาย อ่านไจฟ์ทีไรวางไม่ลงทุกที
ชอบประโยคที่ไข่ตุ๋นพูดตอนจบมาก แบบโอ๊ย รู้สึกมีความร้าย555 ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ มีปมมาเรื่อยๆ บรรยากาศในเรื่องดูอึมครึมตลอด เหมือนมาสว่างเอาตอนประโยคสุดท้ายนี่แหละค่ะ ขนาดตอนสวมแหวนก็ยังคิดว่ามันอึนๆ มึนๆ ก็รู้แหละว่าไข่ตุ๋นก็ต้องรู้สึกอะไรบ้าง ไม่งั้นไม่ปล่อยพี่ชีคมาขนาดนี้ ชอบๆๆ ค่ะ ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องสนุกๆ มาให้อ่านตลอด ขอบคุณค่า
อ่านรวดเดียวจบเลยจ้า :pig4: :pig4:
จบแล้ว สุดท้ายหวานก็ยังไม่หายขาด แต่ดีขึ้นก็ดีแล้วล่ะ
ไข่ตุ๋นเหมือนเจ้าชายน้ำแข็งเลย แต่มาละลายเอาตอนหลังๆ55555 เราอยากให้โต้งคู่กับก้องง่า เสียดาย อยากให้มีคู่วายอีกสักคู่ คึคึ เราว่าเรื่องนี้ปมเยอะนะ อึดอัดอ้ะ เพราะไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ใครโกหกใครพูดจริง ใครมีอะไรในใจ เยอะแยะไปหมด ตอนที่อ่านแล้วสบายใจที่สุดคงเป็นตอนที่มะพร้าวกินขนมน้ำกะทิ 5555/แซวๆ ขอบคุณไจฟ์กับทีนะคะ แต่งสนุกทุกเรื่องเลย :L1: :กอด1: :pig4:
สนุกมาก ๆ แต่แอบลำไยนิด ๆ ไข่ตุ๋นในบางช่วง o13 o13 o13
อ่านจบแล้ว...เอาไงดีหละ...สนุก..อึมครึม..ซับซ้อน...แต่มันเป็นอะไรที่น่าติดตามอ่านแล้วมันวางไม่ลง...มันเหมือนก้อนปมอะไรสักอย่างที่มันขมวดอยู่แล้วเราค่อยๆแก้มันออกสุดท้ายแกะได้ทุกอย่างเคลียแล้วมันโล่งอะ..สรุปดีงาม..บอกกับตัวเองว่าดีแล้วที่ได้มาอ่านเรื่องนี้ตอนที่เขียนจบแล้วไม่งั้นนะมีอาการนอนไม่หลับแน่นนอนประมาณว่ามันแน่นอก...สุดท้ายขอบคุณที่ตัวเองเข้ามาอ่านเรื่องนี้
อ่านแล้วชอบมะพร้าวอะ น่ารักมากๆ เป็นเพื่นที่ดีมาก สงสารสกาวนะ ดีที่ได้ไข่ตุ๋นเป็นที่ยึดเหนี่ยวไว้ เลวที่สุดก็ต้องยกให้เกริก
สมชื่อเรื่องมาค่ะ ลุ้น อารมณ์ตุ่นๆทั้งเรื่อง :katai2-1: แต่สนุก
แบบนี้มันน่าาาาาา
จุกไหมชีคกับคำตอบของไข่ตุ่น o18
สนุกค่ะ :pig4:
:กอด1:
สนุกและน่าติดตามมากกก ชอบแก่นเรื่องสกาว ตื่นเต้นและลุ้นมาก ซับซ้อนน่ากลัวด้วย
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เนื้อเรื่องน่าติดตาม ชอบมากค่ะ ขอบคุณจากใจ
:กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:m20:
o13
อ่านรวดเดียวเลย ไข่ตุ๋นน่ารักมาก แต่มีคนคลั่งรักมากๆกว่า พี่ซีคคคคคึค :mew3:
“คุณชิณณะคะ เราไปคุยกันต่อไม่ดีกว่าหรือคะ หรือว่าอยากออกไปข้างนอกเหมือนเคย” หญิงสาวตามเข้ามาควงแขน รั้งให้ชิณณะหันมาหา แกงอินเดียชัดๆ