พิมพ์หน้านี้ - เปิดจอง+โอน :[นิยายขนาดสั้นๆ] ด้าย..''เเดง'':P.1:21/03/56:21.02น.
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: PazZ ที่ 20-07-2012 20:29:40
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-------------------------------
-
รอ ๆ
-
เส้นเเรก
“ พวกเราไปด้วยกันไม่ได้น่ะ...คำว่า คนรัก เราว่าพวกเรายุติมันไว้แค่นี้แล้วเหลือแต่ความรู้สึกดีๆที่มีต่อกันเถอะ”
“ ... อืม เรายังเป็นคนที่มีความรู้สึกดีๆต่อกันเหมือนเดิมใช่มั้ย?”
“ แน่นอน..ในฐานะ..เพื่อนคนพิเศษ ”
ไปด้วยกันไม่ได้... บทสนทนานี้ผมได้ฟังหลายครั้งจนจำขึ้นใจ และรู้ว่าควรจะตอบกลับไปอย่างไรให้ถูกต้องที่สุด หากแต่ว่า มีแค่ผมคนเดียวมั้งที่คุ้นชิน ในประโยคที่ผู้พูดเปลี่ยนไปคนแล้วคนเล่า...แต่ผู้ฟังยังเป็นคนเดิม
คนที่โดนทิ้งเพราะไปกันไม่ได้..เหมือนเดิม
จะว่าไปผมอาภัพรักนะ ผมเป็นคนหน้าตาธรรมดา ผมมีผลการเรียนธรรมดา ฐานะทางบ้านก็ธรรมดา
สรุปว่า ผมไม่มีดีเด่ไปกว่าใครๆเลย ผมไม่เคยโทษพวกคนที่ทิ้งผมไปหรอกนะ ถึงจะรู้ว่าผมเป็นคนธรรมดา แต่ผมก็เชื่อเหลือเกินว่า จะต้องมีคนค้นพบบางสิ่งอย่างในใจของผม แล้วเขาหรือเธอคนนั้นจะชอบในสิ่งที่ผมเป็นจากใจ...
สักวันนะ
อืม....ที่เกริ่นไปว่าผมเป็นคนธรรมดานะ..ผมขอแก้ข่าวดีกว่า ผมมีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เหมือนใคร และมีแค่ผมเท่านั้นที่รู้ และมองเห็น
ด้ายแดง..
ด้ายสีแดงที่เชื่อกันว่าผูกไว้ที่นิ้วก้อยข้างซ้ายของเราทุกคน
ด้ายสีแดงที่เชื่อมโยงหัวใจและจิตวิญญาณของเรากับคู่แท้ หรือที่รู้จักในนาม ‘ เนื้อคู่ ’
ผมเห็นมันได้ไงน่ะหรือ..? ... คือหลังจากที่ประสบอุบัติเหตุตกบันไดสลบไปหลายวัน ผมตื่นมาอีกทีก็เป็นวันเกิดของผม วันเกิดอายุครบ 15 ปี ในเช้าวันนั้นแหละ ที่ผมได้เจอกับ ด้ายแดง
ผมคิดว่ามีคนเอามาผูกเล่นแต่พอเอามือไปจับมันแล้ว กลับกลายเป็นว่า ว่างเปล่า เหมือนกับกำลังจับอากาศ ทั้งๆที่ตาผมก็มองเห็นด้ายนี้ แต่กลับจับและสัมผัสมันไม่ได้ ผมบอกแม่พ่อ และหมอ ทุกคนคิดว่าผม... มีผลข้างเคียงทางสมอง หมอให้ผมทำ CT สมองอย่างละเอียด แต่กลับไม่พบอะไร ผมเองก็คิดว่ามันไม่มีผลอะไรกับชีวิตผม ผมจึงไม่ได้ใส่ใจและทำเป็นมองข้ามมันไป ใช้ชีวิตให้เป็นปกติที่สุด
จากนั้นผมก็มีแฟน และก็ไปด้วยกันไม่ได้..ทุกคน ตั้งแต่ที่มีด้ายแดงเข้ามา
จนคนปัจจุบัน ... ภัทร หรือชื่อเต็มว่า ภัทรานิษฐ์ นักศึกษาแพทย์ชั้นปีเดียวกันแต่คนละกลุ่ม เธอเป็นคนที่ผมคิดว่า น่าจะ ไปด้วยกันได้ แต่ก็ได้ประโยคเดิมกลับคืนมา ผมไม่โกรธและไม่เกลียดหรอกนะที่เป็นแบบนี้ เพราะเธอเป็นคนที่มีอนาคตไกล เธอพูดเปรยๆไว้เสมอว่าถ้าต่อเป็นหมอเฉพาะทางได้แล้ว เธออยากจะไปเรียนต่อต่างประเทศ ถ้าเรายังคบกันอยู่ อย่างไรก็คงได้เลิกกันแน่ๆ ไม่ช้าก็เร็ว เลิกตั้งแต่ตอนเป็นเพื่อนกันแค่นี้ดีกว่า
ใช่...ผมเห็นด้วย และผมก็คิดไว้แล้วล่ะ ว่าจะเพลาเรื่องรักๆใคร่อะไรนี่ไปก่อน เพราะมีประจวบกันด้วยเหตุผลหลายอย่าง
ข้อแรก ผมกำลังจะกลับไปเรียนและฝึกงานในชั้นปี4ที่โรงพยาบาลของคณะแพทย์ของผมในต่างจังหวัดแต่โชคดีที่เป็นจังหวัดบ้านเกิดของผม พ่อแม่ของผมอาศัยและทำงานอยู่ที่จังหวัดนั่น
และสอง..ผมรอจะพบคนที่อยู่อีกฝั่งของด้ายแดง...คนที่ได้ชื่อว่าจะเป็นคู่แท้ของผม...หากเราเจอกันจะไม่มีวันที่ใครคนใดคนหนึ่งพูดว่า ‘ไปด้วยกันไม่ได้’
“ สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อพินยุพา พยาบาลวิชาชีพประจำโรงพยาบาล.............และจะเป็นผู้ดูแลนักศึกษาแพทย์ทุกท่าน ในรั้วโรงพยาบาลแห่งนี้ ก่อนอื่นนักศึกษาไปเซ็นชื่อและรับทราบหอพักของตนเองก่อนนะค่ะ จากนั้นฉันจะให้คุณพยาบาลกรรินพาไปหอพักนักศึกษาแพทย์ต่อไปคะ ”
วันนี้เป็นวันแรกที่ผมมารายงานตัวที่โรงพยาบาล หลังจากที่ลงชื่อเสร็จสรรพเรียบร้อย พวกผมก็มาเข้าแถวรอคุณพินยุพากับคุณกรรินอีกครั้ง
“ ที่นี่คนไข้เยอะจังนะ” โด้ เพื่อนสนิทที่สุดในคณะเอ่ยขึ้นอย่างลอยๆ ผมพยักหน้ารับมันอย่างเห็นด้วย ขณะที่คุณพยาบาลกรรินพาพวกเราไปที่หอพัก
“ จะไม่ให้เยอะได้ไงค่ะ คุณน้องหมอ จังหวัดได้ชื่อว่าเป็นจังหวัดที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ แถมโรงพยาบาลนี้ก็เป็นโรงพยาบาลประจำจังหวัดอีก” คุณพยาบาล กรรินหันมาพูดคุยหยอกล้อกับพวกผมอย่างสนุกสนาน คงจะพอเดาได้นะครับว่าผมอยู่โรงพยาบาลอะไร เพราะจังหวัดที่ใหญ่ที่สุดของประเทศไทยคือ นครราชสีมา นั่นเอง
พอตกเย็นพ่อและแม่ก็พาผมกลับบ้าน เนื่องจากบ้านของผมกับโรงพยาบาลไม่ไกลกันมาก ไม่เกิน5นาทีถ้าขับรถยนต์ก็ถึง เราแวะทานอาหารค่ำที่สวนอาหารแห่งหนึ่งแถวๆบายพาส เมื่อจองโต๊ะและสั่งอาหารเรียบร้อย แม่ลืมกระเป๋าไว้ที่รถท่านวานให้ผมมานำไปให้ รถจอดอยู่ที่ลานจอดรถเกือบๆจะติดถนนสี่เลนบายพาส หลังจากผมนำกระเป๋าออกมาได้แล้ว ผมเงยหน้าขึ้นมองถนนอีกครั้งปรากฏว่า... รถสปอตสีแดงยี่ห้อหรู ที่ขับมาดีๆกับโดนรถกระบะอีกเลนหนึ่งที่จะพยายามแซงรถบรรทุกเสยเข้าให้
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด...ดดดดด
โครม!!!!
วินาทีแห่งชีวิตนั่นจบลงไปไม่สวยงามเท่าไรนัก คนขับรถกระบะสามารถออกมาจากรถได้ แต่คนขับสปอตสีแดง สลบไปในรถแล้ว เพี้ยงเสี้ยววินาทีผมจำได้ดีในคำตอบวิชาเฉพาะแพทย์ตอนที่จะเข้าคณะนี้ข้อหนึ่ง
หากคุณเรียนจบหมอแล้ว ขณะที่ออกเวรกำลังขับรถกลับบ้านเห็นอุบัติเหตุเกิดขึ้น คุณจะทำอย่างไร
ผมตอบว่า รีบเข้าไปช่วยคนบาดเจ็บจากนั้นให้ดูอาการและเรียกรถพยาบาลและตำรวจให้เร็วที่สุด...
ใช่... ถึงผมจะยังไม่จบหมอก็เถอะแต่แค่ปฐมพยาบาลผมสามารถทำรอรถพยาบาลที่เพิ่งโทรไปเมื่อครู่นี่ได้สักระยะ
ผมมองร่างคนบาดเจ็บที่ฟุ่บอยู่ที่ถุงลมนิรภัย ร่างชายหนุ่มโชคไปด้วยเลือด มือซ้ายและขวากำพวงมาลัยรถยนต์ไว้แน่น เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา ผมรีบพาร่างเขาออกจากรถและปฐมพยาบาลโดยเร็วที่สุด... ลมหายใจของเขาขาดหายไปและเริ่มหายใจอ่อนทุกขณะ ผมวางร่างเขาและกระตุ้นหัวใจเป็นการด่วน หากเป็นคนอื่นผมคงช่วยเหลือเขาในฐานะว่าที่แพทย์ แต่..สำหรับเขาไม่ใช่
“ น้องจะทำอะไรน่ะ !? ”
คู่กรณีที่เป็นรถกระบะร้องมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นผมกำลังจะทำบางอย่างกับร่างที่ใกล้จะไร้ชีวิตนั่น
“ ผมเป็นหมอ ผมรับรองได้ว่า เขาไม่ตาย”
จบประโยคผมก็หันกลับมา บีบจมูกชายโชคร้ายไว้แน่น ทำการเงยศีรษะคนเจ็บขึ้นเล็กน้อย จับปากเขาให้อ้าออก นับ 1..2...3 ฟู่~~~~~~~
ผมผายปอดให้เขา แล้วกับมานวดหัวใจอีกครั้งเพื่อให้หัวใจของเขาสูบฉีดเลือด ทำสลับไปมาจนได้ยินเสียงรถพยาบาลมาใกล้ๆ
อย่าเป็นอะไรเลยนะ...
ถึงผมจะไม่เคยรู้จักเขามาก่อน...แต่เขาเป็นคนที่ผมรอมาตลอด...ก็เขาเป็น...
เนื้อคู่..คู่แท้
หรือที่ใครๆจะเรียกอะไรก็ช่าง แต่ ขณะที่สองมือของผมประสานกันอยู่นิ้วก้อยข้างซ้ายที่ผูกด้ายแดงลึกลับ กับมือที่ราบบนถนนทว่าบนนิ้วก้อยของเขาก็มีด้ายแดงเหมือนกัน ไม่ใช่แค่นั้น ด้ายแดงของผมกับเขา.... เราผูกติดกัน!!!
ให้ตายเถอะ! อย่าเป็นอะไรเลยนะ เพราะผมรอคุณมาเกือบครึ่งชีวิตแล้ว!!! อย่าแค่มาเจอหน้า แล้วก็ตายกันไปเลย ... ไอ้คุณเนื้อคู่ของผม!
-------------------
จะชอบกันมั้ยนะ นี่เป็นเรื่องสั้นเรื่องเเรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วย
-
กรี๊ดดดดด น่าติดตาม ๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
รอค่าาาาาาา จะเป็นยังไงต่อน่าาา :oo1: :impress2:
-
o13. อ่านแล้วเพลินลื่นไหลดีค่ะ. ชอบมากค่ะ.
:กอด1: :L2:
-
อ๊ากกก :z3: :z3:
เปิดเรื่องได้น่าอ่านมาก
จะรอต่อไปนะ เป็นกำลังใจจ้า :L2:
-
มารอด้ายแดงเส้นต่อไป
-
น่ารักอ่ะ :-[
อย่าเป็นอะไรไปนะ รอด้ายแดงเส้นต่อไปจ้า
-
เออ ใช่ ไม่ว่าอย่างไงก็ต้องช่วยให้ได้นะนั่น ไม่งั้นโสดตลอดชีวิตแน่ๆๆ 555
-
ชอบอ่ะตำนานด้ายแดง :impress2:
-
สนุมาก!!!!.คนแต่งคิดได้ไงคับเนี่ย โคตรเจ๋งอ่ะ
-
เส้นที่สอง
“ น้องหมอไม่ต้องห่วงญาตินะค่ะ พี่กรว่าให้พี่หมอชัยทำต่อดีกว่า ”
พี่พยาบาลกรรินห้ามไม่ให้ผมเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ขณะที่นำตัวคนเจ็บมาที่โรงพยาบาลแล้ว ผมกำลังเถียงกับพี่กรริน
ผมอยากจะตะโกนใส่หน้าพี่กรรินดังๆเลยว่า.. ‘ผมไม่ใช่ญาติ!! ผมเป็นเนื้อคู่ของเขา!!!!!’
“ แต่ผมเป็นห่วงเขานะ เขาไม่ใช่ญาติแต่ผมแต่ผมเป็นคนเห็นเหตุการณ์ ถ้าผมไม่ได้เข้าไปดูผมต้องไม่สบายใจแน่ๆ ว่าผมปฐมพยาบาลเขาถูกหรือเปล่า”
พี่กรรินเงียบไปสักพัก แล้วอนุญาตให้เขาไปสังเกตการณ์ใกล้ๆได้ พอผมจะก้าวเข้าไปเท่านั้น ร่างของเขาก็ถูกเข็นออกมา คุณหมอชัยย้ายเขาไปห้องผ่าตัด
“ คุณกรริน ติดต่อขอเลือดกรุ๊ป… นี้หน่อย คนไข้เสียเลือดค่อนข้างมาก”
หมอชัยหันมาพูดกับพี่กรริน เธอพยักหน้าช้าๆ และโทรไปที่ไหนสักแห่งเพื่อเช็คเลือด
“ หมอชัยล่ะ เลือดกรุ๊ปนี้ทางโรงพยาบาลใช้ผ่าตัดวันนี้ไปหมดแล้วค่ะ ถ้าต้องรอจากกาชาดน่าจะไม่เกิน1ชั่วโมง ”
ฉิบหาย!!!!!
1 ชั่วโมง ถ้าไอ้เนื้อคู่ของผมมันทนพิษบาดแผลไม่ไว้ มันก็ตายสถานเดียว ... แล้วผมล่ะ...
จะการเป็นคนไม่มีเนื้อคู่นั่นเอง... ม่ายยยยยยยยยย
“ ทำไงดี งั้นคงต้องช่วยยื้อชีวิตจนกว่าเลือดกรุ๊ป AB จะมาแล้วกัน ” คุณหมอชัยว่าอย่างเสียไม่ได้ ผมเข้าใจหมอชัยนะ
แต่เมื่อกี้ได้ยินอะไรแว่วๆ เอๆ บีๆ
“ คนไข้เลือดกรุ๊ป AB เหรอครับ คุณหมอชัย”
หมอชัยที่กำลังเตรียมตัวเข้าห้องผ่าตัดชะงักเล็กน้อย แล้วมองผมประมาณว่า ‘ เสือกไร? ’
“ ใช่,แล้วหมอเลือดกรุ๊ปนี้เหรอ? ”
“ ครับ. หมอชัย ผมจะให้เลือดเขาเอง! ”
“ งั้นเชิญทางนี้ ... คุณกรรินเตรียมเจาะเลือดด้วย” หมอชัยเดินนำหน้าผมไป แล้วหันไปสั่งพี่กรที่กำลังก้มๆเงยๆที่โทรศัพท์อยู่
“ ค่ะคุณหมอชัย เชิญน้องหมอไปที่เตียงนะค่ะ เดี๋ยวพยาบาลคนอื่นจะไปเจาะเลือดให้”
“ ถามจริงเถอะค่ะ น้องหมอรู้จักคนไข้หรือค่ะ? ถึงช่วยเขาขนาดนี้”
พยาบาลคนที่เข้ามาเจาะเลือดผม เธอชื่อพี่อีฟ พี่อีฟถาม แน่ล่ะ ผมเป็นแค่นักศึกษา แล้วเขาก็เป็นใครไม่รู้ ทำไมผมมีแก่ใจไปให้เลือดเขาทั้งๆที่ไม่รู้จักมักจี่กัน แล้วอีกแค่ไม่เกินชั่วโมงเลือดก็จะมาถึง แต่ใครจะรู้ดีเท่าตัวผมเล่า...
ถ้าผมไม่รีบช่วยเขา... ผมจะอาภัพรัก ไปสามชาติแปดชาติ ต่อให้ตาย ท่านยมบาลต้องให้ผมตกนรกนานกว่าคนอื่นเพราะไม่ยอมช่วยเนื้อคู่ตัวเอง..
“ เปล่าครับ แค่เป็นห่วงว่าจะเสียเลือดมากเกินไป แล้วจะไม่ทันการ ”
ยิ้มน้อยๆ ต้อนรับเข็มเล็กๆที่แทงเข้ามาบริเวณแขนของผม ผมออกแรงบีบบอลยางที่มือไปเรื่อยๆ ตาผมก็จับจ้องไปที่เตียงข้างกัน มีเพียงแค่กระจกใสกั้นเท่านั้น
ร่างของคนที่มีอุปกรณ์ช่วย ยื้อ ชีวิตครบครั้น นอนหายใจรวยริน อย่างกับจะตาย ไม่นะ.. ผมกำลังเอาเลือดไปให้คุณ
รอก่อน...
“ เรียบร้อยแล้วค่ะ น้องหมอ พรุ่งนี้ต้องราววอร์ด แต่เช้า วันนี้รีบๆกลับหอไปพักผ่อนนะค่ะ อ่อ.. น้ำหวานค่ะ น้องหมอ”
“ ครับ ขอบคุณพี่มาก รีบเอาเลือดไปช่วยเขาเถอะครับ ผมดูแลตัวเองได้”
“ รับทราบค่ะ คุณหมอ ฮ่าๆ”
แน่ะๆ มีล้อๆ เดี๋ยวพี่อีฟจะโดนดี ฮ่าๆๆๆ
ขณะที่เบาใจว่าได้ช่วยเหลือเนื้อคู่เป็นการเรียบร้อยแล้ว ผมก็ลุกจากเตียงมาที่โต๊ะที่วางน้ำหวานอยู่ พอผมจะหยิบเท่านั้นแหละ น้ำหวานมันมีสองแก้วเฉยเลย..
เอ้???...จะกิน..แก้วไหนนี่น้า~~~~~~~.
ไม่ทันที่ผมจะยังคิดอะไรปัญญาอ่อนต่อไป พี่กรก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับฝาแฝดพี่กรอีกคน ผมเริ่มรู้สึกว่าเสียการทรงตัวมาก จนอยากจะเข้าหัวโหม่งโลก แต่ไม่ได้ เดี๋ยวสมองได้รับการกระทบกระเทือน จึงเปลี่ยนเป็นเดินไปเกาะที่เตียงแทน
แต่พอผมจะคว้าราวเตียงเท่านั้น...
ฟิ้ววว...
ตุ้บ...
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดด น้องหมอออออออออออออออออ !!!!!!!!”
เสียงสุดท้ายที่ได้ยิน ก่อนสติจะเลือนไป .. อย่างน้อยผมก็แน่ใจสองข้อก่อนจะหมดสติว่า
1. ผมช่วยเนื้อคู่แล้ว
2. ผมไม่ได้เอาหัวลงกระแทกพื้นอย่างแน่นอน
พอคิดได้ดังนั้น จะรออะไร ล่ะ?? สติจะหลุดจนสัมผัสได้ว่าปากตูบพื้นอยู่ ก็ปล่อยให้มันหลุดไป ถือว่าได้หลับพักผ่อนแล้วกัน
“ คร่อกกกกกก ”
------------เส้นที่สองมาเเล้ว ติชมตามชอบ +เป็ดให้ด้วยน้าาาาาาาาาาา
-
:กอด1:+เป็ดให้แล้วค่าาาาาo13
น้องหมอน่ารักมากค่ะช่วยเนื้อคู่เต็มที่เลยคุณเนื้อคู่ก้อรีบตื่นขึ้นมาขอบคุณน้องหมอนะคะ :impress2:
-
อ้างอิง
Jillinv-- ขอบคุณคนนี้มากๆเลย... ที่เข้ามาเป็นคนเเรก :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
nunnan--ขอบคุณมาก ตอนต่อไป ลงเรียบร้อยเเล้วจ้า ในเส้นที่สอง
Tiamo_jamsai-- ขอบคุณจ้า ถ้าชอบต้องอ่านบ่อยๆ รีๆเยอะๆ ฮ่าๆๆ(เรา+ให้คืนเเล้วน้าา)
Up to U-- ขอบคุณเช่นกันจ้า จะ(พยายาม)ขยันมาอัพบ่อย เเล้วก็ขอบคุณที่เป็นกำลังใจ
k00_eng^^--เส้นต่อไปเราลงให้เเล้วน้าา ขอบคุณที่มาอ่านจ้าา
thichanorit--ชอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ เส้นต่อไปลงเเล้ว
dahlia--ขอบคุณจ้าา ต้องช่วยได้อยู่เเล้ววว
bulldog17--ขอบคุณจ้า ชอบด้ายเเดงเหมือนกัน ><
uknowvry--ขอบคุณจ้า พอดีว่าได้ไอเดียนิดหน่อยมากจากรุ่นพี่คนหนึ่งที่ชมรม55
-
เค้าอยากอ่านต่ออ่ะ
อิอิ
รีบมาต่อไวๆนะ
:impress2: :impress2:
-
รอเส้น สามอ่ะะะ :impress2: :-[
-
น่ารักอ้ะ น่ารักกก จริงๆ น้องหมอคนนี้
คุณเนื้อคู่ ตื่นเมื่อไหร่ขอให้มองเห็นด้ายแดงอีกคนนะ จะได้สมใจกันง่ายๆ ฮ่าๆๆๆๆ
-
โอ้! สู้ๆนะคุณหมอ :z2:
-
คุณหมอเต็มที่กะเนื้อคู่มากๆเลย
งี้ไม่รักไม่ได้นะย่ะ :laugh:
เลือดกรุ๊ปเดียวกะเราเลย :o8:
-
น้องหมอเต็มที่กับเนื้อคู่คนนี้มั่กๆ
-
อย่างฮาอะ ช่วยเพราะเป็นเนื้อคู่
-
ชอบอ่ะ น่ารักมากจริงๆ
น้องหมอทุ่มเทมากอ่ะ เพื่อเนื้อคู่ทำได้ทุกอย่าง 555
-
น้ิองหมอน่ารัก กลัวตัวเองไม่มีคู่ขนาดนั้นเชียว
สุดท้ายก็ช่วยจนเป็นลม แต่ไม่เป็นไรเจ๊ชอบ
รีบตื่นมาดูเนื้อคู่ต่อนะค๊า :impress2:
-
คุณเนื้อคู่ รีบๆฟื้นขี้นมานะ น้องหมอพยายามช่วยขนาดนี้แล้ว
-
ฮาอะ ช่วยเพราะเป็นเนื้อคู่ ยังงัยก้อขอให้ปลอดภัยน๊า
-
ขอให้เนื้อคู่หายไวไวนะคะ
น้องหมอทุ่มเทมากกกก คุณเนื้อคู่รีบฟื้นเร็วๆนะ
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เส้นที่สาม
“ ขอบคุณมากครับ ที่ช่วยผม คุณเป็นคนดีจริงๆ” คุณเนื้อคู่โค้งน้อยๆให้ผม
“ ไม่เป็นไรครับ หน้าที่ผมอยู่แล้ว”
“ เอ้..หน้าที่?” เนื้อคู่ผมหน้าหน้าตกใจมาก ==
“ ก็คุณเป็นเนื้อคู่ผมไง ..”
“ คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เนื้อคู่บ้าบอคอแตกอะไร ผมเป็นผู้ชายนะ !” และเนื้อคู่ผมกำลังตกใจและโมโห
“ ผมก็ผู้ชาย แต่ดูนี่ซะก่อน ว่าผมกับคุณมีด้ายแดงติดกันอยู่ นี่..งะ.. เอ๋??”
‘ ด้ายแดงล่ะ! ’ หายไปไหน --- ผมกางนิ้วออก แล้วดูทุกซอกทุกมุม
“ ด้ายแดงหายไป... ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!! ”
“ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ ตื่นแล้วเหรอมึง หลับยาวเชียว อ้าว นั่นเป็นไร ฝันร้ายเหรอ”
“ แฮ่กๆ แฮ่กๆ ”
ผมผวาเด้งจากเตียงโรงพยาบาลทันทีที่ตื่น ที่แท้ก็ฝันไป... เฮ้อออ ตกใจหมดเลย
ผมกว้างสายตาหาเจ้าของเสียงแรกของเช้าวันใหม่ปรากฏว่ามันคือ ไอ้โด้ เพื่อนสนิทผมเอง สงสัยมันอาจจะมาเฝ้าผมมั้ง?
“ โด้.. มึงเฝ้ากูเหรอ? ”
“ เพี้ยนแล้ว กูเพิ่งกลับมาจากราววอร์ดสูฯ เลยแวะมานั่งเล่นกับมึงนี่ไง ”
“ อ่อ กูไม่น่าคิดเลยว่าคนแบบมึงจะเป็นห่วงกูขนาดมานอนเฝ้ากู ”
“ เออ กูก็เพิ่งรู้ว่ามึงไม่สบายจากพี่กรตอนเช้านี่เอง กูขอโทษ - - ” ไอ้โด้คลานเข่าเข้ามาขอโทษ เป็นภาพที่ตลกมาก ผู้ชายตัวโตคลานจะหน้าทีวีมาที่เตียงโรงบาล แล้วเกาะขาผม ทำหน้าเหมือนหมาโดนทิ้ง ถ้าร้อง เอ๋ง เอ๋งก็คงกลายเป็นหมาแน่ๆ
“ อย่าโกรธกูนะ เพราะกูไม่ง้อ”
ดูมันซิ - -
“ เออ ไอ้นิ แม่มึงเพิ่งกลับเมื่อกี้เอง ” ไอ้โด้ว่าพร้อมกับเดินไปรินน้ำที่โต๊ะหัวเตียง ก่อนที่มันจะ
ซู๊ดดดดดดด
ให้ตายไอ้เราก็คิดว่าจะมีน้ำใจเข้ามาให้เพื่อน เปล่าเลยมันดื่มเอง
ก๊อกๆ
พร้อมร่างหญิงสาวในชุดพยาบาลขาวสะอาด ที่ผมจำได้ดี พี่กรนั่นเอง มันกับแม่บ้านอีกคนที่ยกอาหารมาให้
“ สวัสดีตอนสายๆค่ะ หมอนิทาน พี่เอาอาหารจากคุณแม่น้องหมอไปใช้แม่บ้านใส่จานมาให้ค่ะ ”
“ ขอบคุณครับ พี่กรรู้ชื่อนิได้ไง ”
“ คุณแม่น้องนิบอกค่ะ ชื่อน่ารักเชียว นิทาน ฮ่าๆ ”
ครับ...ผมชื่อ นิทาน แม่เป็นคนตั้ง ส่วนชื่อจริง ประณิธาน พ่อตั้งให้ ใครได้ยินชื่อผมเป็นต้องยิ้มทุกรายไป แม่บ้านเดินออกไปแล้ว ผมเลยถามพี่กรว่า ‘เนื้อคู่ผม’ เป็นไงบ้าง พี่กรไม่ตอบอะไรนอกจากเดินไปเปิดทีวีช่องบันเทิง แล้วนำหนังสือพิมพ์มาให้ผม ผมรับมาอย่างงๆ
“ เขาชื่อ การณ์ ค่ะ คนที่น้องนิทานช่วยไว้ เขาเป็นคนดัง ข่าวเขาลงหน้าหนึ่งฉบับนี้ แล้วก็ถ้าอยากรู้อะไรรอฟังจากรายการดีกว่า พี่ไปทำงานก่อนนะค่ะ”
‘ การณ์ – อุดมการณ์ วิศวกรหนุ่ม ลูกไฮโซดัง ‘ หญิงวาดหวัง ’ ขับสปอตแดงอยู่ดีๆโดนกระบะเสย ไม่รู้สึกตัว มีต่อหน้า 19 ’
ไวกว่าอะไรทั้งสิ้นผมกระโดดไปหน้า19 อย่างไม่รีรอ จนพอจับใจความได้พอสมควร ว่าเขาคือ ‘อุดมการณ์’ ลูกชายของ ม.ร.ว วาดหวัง ไฮโซชื่อดังที่มีการใช้จ่ายเงินด้านการกุศลเยอะมากๆจนกลายเป็น มูลนิธิ ‘วาดหวัง’
อืมม... เนื้อคู่ผมรวยใช่เล่นนะเนี่ย
“ แล้วคุณวาดฟ้ารู้สึกอย่างไรค่ะที่พี่ชาย ขณะนี้ยังไม่ได้สติเลย”
เสียงนักข่าวสาวที่ดังมาจากรายการที่พี่กรเปิดเอาไว้ แล่นเข้ามาให้ประสาทของผมทันที
“ ฟ้าก็ตกใจ แต่คิดว่าพี่การณ์ไม่น่าจะเป็นอะไรมาก พี่การณ์เป็นคนดี แต่คงเป็นเพราะอยู่ในช่วงเบญจเพสพอดีมั่งค่ะ”
“แล้วทาง หม่อมวาดหวังล่ะค่ะ?”
“ แม่เดินทางไปโคราชแล้วค่ะ เดี๋ยวฟ้าก็น่าจะตามไป แต่คงเป็นอีกสองวัน เพราะฟ้ามีซ้อมรับปริญญา พอดี”
“ แล้วอาการของคุณการณ์ล่ะค่ะ”
“ คุณหมอบอกว่าไม่น่าห่วงค่ะ เพราะแค่ไม่ได้สติเฉยๆ อาการอื่นๆก็โอเค”
และอะไรอีกมากมายที่ทำให้ผมเบาใจ จนคิดว่าเขาน่าจะโอเคแล้วล่ะ คิดได้ดังนั้นก็ กิน้วดีกว่า ผมว่าถ้าผมกินเสร็จก็อยากจะไป
เยี่ยมเขาสักหน่อย แล้วถ้าเขาฟื้นจะได้ทำความรู้จักไปเลย(ร้ายกาจ - -)
“ ไอ้นิ อ่ะน้ำ กินก่อนกินข้าวนิดนึงนะมึง ”
“ ‘ใจว่ะ ”
ผมรับน้ำมาจากไอ้โด้ แต่พอกำลังจะก้มดื่มเท่านั้น... ผมสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่เปลี่ยนแปลง...
“ ด้ายแดงของผม หายไป.....! !!!!!!!!!!”
----------------
ว้าวววๆๆ อย่าเพิ่งฆ่าเรานะ เรามีเกมมาให้เล่นเเหละ ทุกคน เกมนี้ชื่อว่า 'เดาอายุคนเขียน' มาเดาอายุคนเขียนกันดีกว่า
คนที่เดาถูกจะได้...(ไม่มีรางวัลน้า เพื่อความสนุกสนาน)เดากันหน่อยน้าาาา
-
หายไปไหนอ่ะ
:z13: :z3:
-
trafu--<<ต้อนรับคนนี้ :pig4:
nunnan--ลงเส้นสามเเล้วน้าา (นั่นซินะ เเล้วด้ายหายไปไหน ต้องรอตอนต่อไปน้าา)
dezzetoeiiz--ถ้ามองเห็นทั้งคู่ก็ 'ง่ายไป'ซิค่ะ :z2:
irukasensai--ต้อนรับจ้า :pig2:
bulldog17--กรุ๊ปเดียวกับคนเขียนด้วยอีกคนค่ะ
yeyong--นั่นซิค่ะ -- เต็มที่เกิน 55
rule-- ฮาเหรอ? เราว่าจะเเต่งให้เศร้าๆ ซึ้งๆ ทำไมมันกลับมาเเนวเดิมๆที่เเต่งอ่ะ ฮาอีกเเล้ว --
thichanorit--ต้อนรับจ้าาา :pig4:
Up to U-- ก็คนโดนทิ้งมาตลอด ในเมื่อเจอเนื้อคู่ก็ต้องรีบคว้า เป็นธรรดาค่ะ
dahlia--55 ใช่ค่ะ ต้องรีบฟื้นเเล้ว!!
takara--ฮาอีกเเล้ว เราไม่ได้อยากให้เรื่องนี้ฮานะ 555 เเต่ถ้าฮาก็ช่างมัน เพราะปกติคนเขียนรั่ว มั่วเเล้วก็มึน --
○TeaCafé○--เนื้อคู่จะฟื้นเเล้วค่ะ เส้นเส้นที่ สี่นะค่ะ
nevergoodbye--ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้ค่ะ
----------
อย่าลืมเล่นเกม 'เดาอายุคนเขียนน้าาาาาาาาา' เเล้วเจอกัน ใน 'เส้นที่สี่'
ป.ล. คนเขียนอยากบอกว่า สัปดาห์หน้า คนเขียนสอบค่ะ ไม่รู้จะได้ลงตอนไหน เเต่จะพยายามลงไม่ดึกมากค่ะ
ป.ล.2 เป็นกำลังใจให้คนเขียนสอบได้คะเเนนเยอะๆหน่อยน้าา
-
เฮ้ย!!! ด้ายแดงหายไปไหนอ่ะ???
ให้เดาอายุคนเขียนหรอ ใกล้สอบช่วงนี้ด้วย 19 ล่ะกัน
ขอให้สอบได้ โชคดีในการสอบนะ ^^
-
อ้าวด้ายหายไปไหนซะล่ะ
-
อ้าว ด้ายหายไปไหนอะ หรือว่าไม่ใช่เนื้อคู่กันเหรอ สงสัยนิทานจะโสดตลอดชีวิตแล้วล่ะ :laugh: :laugh:
อายุเหรอ 20 ไม่เกิน 25 ม่ะ
-
เจอเนื้อคู่แล้วรึป่าว ด้ายแดงเลยหายไปอะ
-
35 รึเปล่าตะเอง 555
-
:a5: สั้นจัง :m15:
-
ไมด้ายหายอ่า... เพราะเจอเนื้อคู่แล้ว...เงี้ยเหรอคับ?
-
ด้ายแดงเธออยู่ไหน
ขณะนี้ทางบ้านให้อภัยแล้วกลับมาหานิโดยด่วน
ปล.สำหรับอายุขอเดาว่า20ละกัน :กอด1:
-
:give2: ด้ายแดงล่องหน
เนื้อคู่ไม่เป็นใจกันเลย แง่มๆ
ปล. เดาโด้ย อายุเกิน 20 ปี :m26: (มั่วลูกเดียว)
-
สั้นจังเลยอ่า
ว่าแต่ด้ายแดงหายไปไหนอ่า
ปล.เดาว่าคนเขียนอายุ 21 ละกันค่ะ
-
กำลังสนุกเลยยยย
ด้ายแดงหายไปไหน
รอติดตามนะ
ขอเดาอายุ 23
-
ด้ายหายไปแล้ว แบบนี้น้องนิทานคงใจหายแว้บบบ อุตส่าห์ลงทุนลงแรงไปตั้งเยอะ หรือว่ารวมเลือดเข้าด้วยกันแล้ว ด้ายเลยหายไป
-
:L2:
เอา 19 แล้วกัน :กอด1:
-
ด้ายแดงหายไปก็ช่างมันเถอะหมอนิ รุกจีบพระเอกไปเลยดีกว่า
-
สนุกดีนะคะ :L2:
เรื่องแปลกแหวกตลาดดี
เรื่องด้ายแดงเชื่อเหมือนคนจีนเลยเนอะ
ตื่นมาแล้วด้ายดันหายไป
น้องหมดช๊อคอะดิ อุสาหทุ่มทุนสร้างขนาดนั้น
-
เส้นที่ สี่
“ เข้าไป..ไอ้นิ! กูอุตส่าห์นัดหมอไว้แล้วนะ”
“ แต่กูไม่ได้..”
“ เอาเถอะมึง การพบจิตแพทย์ ปีละ2 ครั้งเป็นเรื่องที่ควรทำไม่ใช่เหรอ”
“ นั่นมันทันตแพทย์เว้ย จิตแพทย์ปีละครั้ง แล้วปีนี้กูก็ไปหาแล้วด้วย”
“ เรื่องของมึง แต่ตอนนี้ ต้องเข้าไป..เดี๋ยวนี้! ”
ผมกับไอ้(ห่า)โด้ กำลังฉุดกระชากลากถู กันไปมาที่หน้าวอร์ด ‘จิตเวช’ โรงพยาบาล หลังจากที่ผมช็อคกับด้ายแดงหาย ผมเลยตะโกนลั่นห้องว่า
“ ฉิบหายแล้ว ด้ายแดงกู ”
จากนั้นไอ้เพื่อน(เวร)ก็ซักผมใหญ่ว่าด้ายแดง คืออะไร ยังไง อย่างไร เพราะเหตุใด ผมจึงจำใจจะต้องเล่าเรื่องน่าประทับใจต่อตำนานด้ายแดงของผมให้ไอ้โด้มันฟัง พอโด้มันฟังเสร็จมันเงียบไปสักพักแล้วเดินออกจากห้อง ทีแรกผมคิดว่ามันต้องหาว่าผมบ้าแน่ๆ แต่พอมันกลับมาเท่านั้น
ทุกอย่างที่ผมคิด กลายเป็นทุกอย่างที่มันทำ!
มันบอกว่านัดหมอจิตให้เรียบร้อยแล้ว ให้ผมไปที่วอร์ดจิตเวชณะ บัดNow กับมัน แถมมีหน้าบอกว่าลัดคิวให้เป็นคนแรกของหมอที่เก่งที่สุด ...
ผมอยากจะบอกมันเหลือเกินว่า..
กูไม่ได้บ้านะเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!
“ มึง..ไอ้เลว กูจะกลับ!” ผมสะบัดมือมัน พร้อมสะบัดบ็อบค้อนมันงามๆอีกที ไอ้โด้ตีนตุ๊กแก คว้าไหล่ผม และ(พยายาม)จะดันผมเข้าวอร์ดจิตเวช
ม่ายยยยยยยยยยยยยยย
“ คุณประณิธานค่ะ เชิญพบหมอ ลภัสรดาที่ห้องตรวจค่ะ ” เสียงพยาบาลที่ไม่สาวเท่าไร และน่าจะเป็นน้องแม่ผมสัก2-3ปี ประกาศชื่อผมดังลั่นทั่ววอร์ด ดีนะที่เพิ่ง9โมงเช้า วอร์ดนี้คนไม่เยอะเท่าไรไม่อย่างนั้น อายมาก
“ นั่นไง เขาเรียกมึงแล้ว สัดนิ”
“ ไม่ ไม่ กูไม่ได้บ้า ย้ากสสส์ ปล่อยเด่!”
ผมตะโกนอย่าบ้าคลั่งพร้อมดิ้นไปดิ้นมาให้หลุดจากมือของไอ้โด้
“ คนบ้าที่ไหนเขาบอกว่าตัวเองบ้ากันล่ะ อีกอย่างถ้ามึงรีบรักษา มึงจะมีโอกาสเป็นปกตินะไอ้นิ”
ไอ้โด้ก็ไม่ยอมแพ้ มันมีความสามารถในการเลิกผมมาถึงเค้าเตอร์ของพยาบาล เอาใบนัดวางแล้วลากผมไปที่ห้องตรวจได้ โดยมีสองพยาบาลสาว(เหลือน้อย)ประจำวอร์ดมองผมแปลกแล้วพูดกับเพื่อนของเธอว่า..
“ น่าตาก็น่ารักดีนะเธอ ไม่น่าบ้าจนคุ้มคลั่งเลย”
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พยาบาลบ้า !!
ก๊อกๆๆ
ไอ้โด้มันเคาะประตูแล้วก็ผลักเข้าไปเลย ห้องตรวจเป็นห้องที่กว้างพอสมควรเป็นห้องสีขาวโล่งๆ มีชั้นวางหนังสืออยู่2-3ชั้น แต่ติดอยู่นิดเดียว... หนังสือที่วางเป็น..หนังสือการ์ตูน
“ สวัสดีครับหมอ ”
“ สวัสดีครับ”
" ค่ะ "
มีเพียงเสียงที่ทำให้รู้ว่าเป็นหมอผู้หญิง เพราะตอนนี้หมอแกกำลังก้มๆเงยๆอยู่ใต้โต๊ะทำงาน เหมือนหาอะไรสักอย่าง ผมมองไปที่โต๊ะของหมอเขียนว่า
พญ.ลภัสรดา จิตแพทย์เด็กเละวัยรุ่น
“ ดีค่ะ น้องนิทาน เป็นอะไรมาค่ะ” เสียงหวานติดแหบน้อยๆของหมอทำให้ผมต้องหันกลับมาสนใจ หมอสาวที่จ้องผมอยู่
“ ก็..คะ..คือ..ผม”
“ อย่างที่ผมบอกแหละครับ มันเพ้อว่ามันมีด้ายแดงอะไรนั่นแหละ และมันก็บอกว่าด้ายแดงมันหะ อุ๊บส์ ไออิอ่อนอู ”
ก่อนที่ไอ้เพื่อนเวรจะพูดอะไรต่อผมก็จับการปิดปากมันไว้ คุณหมอมองแหย่ๆ ผมก็เลยยิ้มแห้งๆให้หมอ
“ เอางี้มั้ยค่ะ น้องโด้ไปรอข้างนอกก่อน พี่จะได้คุยกันน้องนิทานเอง”
“ ครับ”
ผมมองตามไอ้โด้ที่มันเดินไปยังประตู แลวออกไป แต่ก่อนออกก็ยังไม่วายส่งสายตาอาฆาตมาให้ผมอีก เซ็งจริงๆ มีเพื่อนแบบนี้
“ ที่นี้ก็มาพูดกับเรื่องด้ายแดงดีกว่า”
“ ผมไม่มีอะไรจะพูดหรอกครับ พูดไปเดี๋ยวหมอก็หาว่าผมบ้าอีกคนหรอก ” ผมก้มหน้าซึมๆ มองไปที่เท้าตัวเองพร้อมเขี่ยไปมา ความรู้สึกมันแปลกๆ มันเหมือนคนที่โดนกดดันอะไรมากๆแล้วจะรู้สึกหนักที่ตา มันร้อนๆเหมือนจะร้องไห้
ทำไมนะ การที่ผมไม่เหมือนใครใช่ว่าจะบ้าสักหน่อยทำไมมีแต่คนมองแบบนี้ ..
“นั่งก่อนน้องนิ พี่อาจจะไม่เข้าใจทั้งหมดแต่พี่ก็มีเรื่องบางอย่างอยากให้น้องนิรู้ ”
ผมนั้งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานหมอ พร้อมมองว่าเธอจะทำอะไรต่อไป ผมเป็นเธอก้มไปที่ใต้โต๊ะเหมือนเดิม เหมือนกับว่าหาอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับของอีกอย่างในมือ
“ หนังสือการ์ตูน...? ให้ผมทำไม” ผมถามหมออย่างแปลกใจว่าทำไมถึงยื่นหนังสือการ์ตูนเล่มบางนั้นให้ผม ?
“ ลองใช้ใจอ่านดูนะ ถึงหมอจะเป็นหมอจิต แต่หมอก็เป็นคนคนหนึ่งที่อยู่บนโลกกลมๆ มีทั้งสิ่งที่เชื่อและสิ่งที่ไม่เชื่อต่างกันไป อ่อ แล้วก็นี่อีกเล่ม เล่มนี้เป็นหนังสือที่หมอเขียนเอง ตีพิมพ์ไปปีที่แล้ว ลองอ่านดู”
“ เอ่อ...คือ” ถึงกับพูดไม่อ่านครับ การ์ตูนที่หมอให้ ชื่อว่า ‘พรหมลิขิต’ – ส่วนหนังสือชื่อ Love is…
“ เป็นไงมั่งมึง ” นั่นไง ไอ้เวร--- พอออกมาจากห้องก็เจอไอ้ตัวต้นเหตุมันเกาะแขนเกาะขาทันที
“ หมอบอกว่ากูปกติดี สมบูรณ์แข็งแรง ” โกหกมันไป เนื่องจากหมอไม่ได้บอกอะไรผมจริงๆจัง แค่ให้หนังสือมาเท่านั้น
“ อ๋อเหรอ..งั้นแล้วไป เออ.มึง กูไปเซอเวย์ร้านอาหารอร่อยๆของโคราชมา ไปกันมั้ยมึง จะเที่ยงแล้วเนี่ย ”
“ เออๆ ได้ๆ แต่กลับไปเอากระเป๋ากับมือถือที่วอร์ดศัลย์แปปนึงนะ”
พอดีว่าห้องที่ผมห้องพักมันเป็นห้องของวอร์ดศัลย์น่ะครับ ก็ผมเป็นลมที่วอร์ดนั่นนี่เนอะ
แล้วเราสองคนเพื่อนซี้— ก็เดินกอดคอกันไปที่ห้องพัก พอถึงห้องก็เอาของมาครบเรียบร้อยแล้ว ผมเดินตามไอ้โด้ไปเรื่อยจนเห็นป้าย ห้อง ICU เลี้ยวขวา ผมก็นึกขึ้นมาได้พอดี
“ โด้ๆๆๆๆ กูลืมไปบอกพี่กรว่ะ ว่ากูจะไปแล้ว มึงรออยู่ตรงนี้นะเดี๋ยวมา”
ไอ้โด้ยังไม่ทันได้อ่าปากอะไร ผมก็...วิ่งไปห้อง ICU เรียบร้อยแล้ว
ห้องICU
หน้าห้องมีคนยืน เดิน นอน นั่ง เต็มไปหมด ล้วนแต่เป็นนักข่าวทั้งนั้น ผมมองเห็นผู้หญิงวัยเท่าๆกับแม่ของผมเดินเข้ามาที่หน้าห้องพอดี
“ ตาการณ์เป็นไงบ้างค่ะหมอ” หญิงคนนั้นเข้ามาจับแขนผม ลืมไปว่าตอนนี้ผมกำลังใส่แว่นพร้อมกับมืออีกข้างถือเสื้อกาวน์ของไอ้โด้ที่มันมาแขนไว้เมื้อเช้าอีก เธอคงคิดว่าผมเป็นหมอแน่ๆเลย
“ ขอโทษครับ ผมไม่ใช่หมอ เอ่อ คุณเป็นญาติคุณการณ์เหรอครับ? ”
ทันทีที่ผมบอกไปเธอก็ดูตกใจไม่น้อย จนรีบปล่อยแขนผมทันที
“ ขอโทษค่ะ ฉันคิดว่าหนูเป็นหมอ ถึงว่าล่ะ หมอผ่าตัดที่ไหนหน้ายังเด็กอยู่เลย อ๋อ.. ฉันเป็นแม่ของการณ์”
“ ครับ งั้นเชิญไปพบคุณหมอชัยที่ห้องนี้เลย” ชี้มือไปที่ห้องของหมอชัยที่เป็นคนดูแลเคสของคุณการณ์
เธอเดินไปหาคุณหมอชัยพร้อมกับคนของเธออีกสอง-สามคน ส่วนผมยังอยู่ที่เดิม
หน้าห้อง ICU มีเพียงกระจกใสๆกลั้น ผมมองเห็นคนที่นอนนิ่งบนเตียงพร้อมอุปกรณ์ต่างๆนานา อย่างชัดเจน อัตราการเต้นของหัวใจเขาอ่อนว่าคนปกตินิดหน่อย และเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง มือของผมแปะที่กระจกใสๆนั้น ราวกลับว่าอยากให้มันละลายหายไปแล้วผมจะได้เข้าไปยืนใกล้ๆเขา
นิ้วทั้งห้าแนบไปที่กระจกใส ก่อนที่จะรู้สึกกระตุกแปลกที่นิ้วก้อย สองถึงสามครั้ง จนมันหยุดผมเลยบริหารนิ้วก้อยซะโดนการขยับคล้ายๆกระตุก5-6ครั้ง
พลั่ก
เสียงเปิดกระมือของพยาบาลสาวที่วิ่งตาลีตาเหลือกไปหาคุณหมอชัย ไม่กี่วินาทีต่อมา คุณหมอชัยวิ่งมาที่หน้าห้องICU พร้อมกับพยาบาลคนนั้น และแม่ของคุณการณ์
“ คนไข้มีอาการยังบ้าง ที่คุณบอกว่าเหมือนเขาจะรู้สึกตัวน่ะ” คุณพูดวิ่งมากอย่างกลับกลัวว่าว่าใครจะมาแย่งพูด
“ อาการคือ ‘ นิ้วก้อยเหมือนขยับ’ ประมาณ 5-6 อัตราการเต้นของหัวใจอยู่ในระดับคนปกติค่ะ ”
นิ้วก้อย ขยับ....
ถ้าผมเดาไม่ผิด มันอาจจะเกินมาจากผมรึเปล่า!
หมอชัยเข้าไปที่ห้องICU แล้วพร้อมกับพยาบาลอีกสองคน โดยมีแม่ของคุณการณ์อยู่ข้างนอก ข้างๆผม หมอชัยสั่งให้พยาบาลรูดม่าน ส่วนนักข่าวก็เข้ามาทำทีว่าจะรุมถามอาการของคุณการณ์จากแม่เขา แต่โดนคนของเธอกันเสียก่อน ผมมองหน้าแม่ของการณ์ เห็นเธอกำลังร้องไห้อยู่
ขอล่ะคุณการณ์ ถ้าเราเป็นเนื้อคู่กันจริงๆขอให้คุณฟื้นมาสักทีเถอะ!
เพี้ยง~
พลั่ก
เพียงไม่กี่วินาทีหมอชัยก็ออกมาจากห้องเรียบร้อย มายืนอยู่ตรงหน้าของแม่คุณการณ์ที่ยืน อยู่ใกล้ผมนั่นเอง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ คุณการณ์ฟื้นแล้วครับ ”
-------------------
ยาวพอมั้ยค่ะ มีเเค่คนบ่นว่าสั้น อ่า--
-
thichanorit-ไม่ใช่ค่ะ เดาใหม่ๆ
k00_eng^^-- :pig4:
dahlia--ต้องใช่เนื้อคู่ซิค่ะ! นิทานของเราไม่โสดเเน่นอน! (ส่วนเรื่องอายุไม่ถูกค่ะ)
takara--อืม..ไว้จะเฉลยเส้นที่ห้า-หกค่ะ
PEENAT1972--ว๊ากกกกก เเร๊งส์อ่า~~ :sad4:
tt00--ขอโทดค่า~ เส้นที่สี่ยาวให้เเล้วน้าา
uknowvry--เฉลยเส้นห้า-หกค่ะ
bulldog17--ด้ายเเดงนะไม่ใช่เด็กหนีออกจากบ้าน 555 (อายุไม่ถูกน้า)
BaoBao--นั่นซิค่ะ มันล่องหนได้! (อายุไม่ถูกน้าาา)
○TeaCafé○--สั้นเหรอค่ะ มาชดเชยให้ในเส้นต่อไปเเล้วน้า(อายุไม่ถูก)
jimmyFG-- :pig4:ขอบคุณค่ะ ติดตามตอนต่อไป (อายุไม่ถูก)
yeyong--นั่นซิค่ะ ใจหายไปถึงคนเเต่งเลย55
monoo--คนนี้ตอบใกล้เคียงที่สุด
iamnan--จีบเเน่ๆ เเค่ฟื้นก่อน 555
Salome--ขอบคุณค่ะ ส่วนเรื่องนี้ เอามาจากพี่ที่ชมรมน่ะค่ะ พี่เเกไปเเลกเปลี่ยนที่จีนมาเลยชอบเล่าเรื่องจีนๆให้ฟัง เราเลยเอามาเเต่งเพราะเราเองก็ชอบ
--------------
เรื่องอายุ เราว่าไม่น่ามีคนเดาถูก 555
เมื่อวานคุยกับเพื่อนอยู่ เลยเอาเรื่องด้ายเเดงไปให้มันอ่านมันอ่านจบมันก็บอกว่า
' มึงเนี่ยนะ เเต่งเเบบนี้ !! ถ้าไม่รู้จัก กูนึกว่าป้าเเก่อายุ80 มาเเต่ง เอาเรื่องงมงายมาทำให้มันสนุดสนาน'
ดูซิขนาดเพื่นมันยัง...ฮึ่ม!
ป.ล. ใครชอบเเนวมั้งค่ะ คือว่าพี่ที่รู้จักอยู่คนหนึ่งเขียนเรื่องเล่าไว้ เเนวๆไม่เศร้า ไม่ฮา กำลังดีอยู่ กลัวว่าเอามาลงเเล้วไม่มีใครอ่านจะเสียหายไปถึงพี่เขา รบกวนตอบด้วยน้าา
-----------
พรุ่งนี้สอบเเล้ววววว คณิต-ประวัติศาสตร์-สังคม-เเละภาษาไทย
เเจ้งลา ตัวโตๆเลยว่า
วันนี้ตอนค่ำคงไม่ได้มาลงให้นะค่ะ จะลงวันพุธ ขอโทดด้วยค่ะ
-
ค่า จะรอนะ
ขอเดาอายุว่า16แล้วกัน
ดูจากวิชาที่สอบแล้ว
สนุก ลุ้นทุกตอนจริงๆ
-
ดีใจจังการณ์ฟื้นแล้ว :impress2:
-
ฟื้นแล้วๆ ชอบอ่ะ น่ารักดี :กอด1:
เอ? เอา 17 ล่ะกัน บอกด้วยว่ามากกว่าหรือน้อยกว่า ตอนนี้ม.ปลายคงสอบอยู่ใช่มั้ยล่ะ เดาไปเรื่อย 555
-
อ่านแล้วชอบชื่อนายเอก นิทาน ชื่อน่ารักมาก
จะรอวันพุธนะ พระเอกฟื้นแล้ว
-
งั้นไม่เดาแระ รอเฉลยดีกว่า ยังไงก็รู้อยู่ดี
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ ชอบมากๆ
ฟื้นมาเรียกที่รักเลยป่ะ หรือฟื้นมาแล้วตกหลุมรักเลย
55555 รอติดตาม
-
เดาว่า อายุ15 คุณการ์ณฟื้นแล้ว
-
ฟื้นมาแล้วจะจำอะไรได้บ้างนะ
ใครจะจีบใครก่อน สงสัยน้องนิเล่าจะเดินหน้าก่อนแน่
-
แรงไม่แรงป้าไม่รู้นะหนูแต่ไอ้พวกอีโมติคอนทั้งหลายเพลาๆ ลงหน่อยก็ดีค่ะ เค้ารณรงค์กันอยู่นะคะ เดี๋ยวเล้าเดี้ยงไป เป็ดทั้งหลายจะไม่มีที่วิ่งเล่นค่ะ หึๆ
-
ใครไม่ชอบเราชอบอ่ะ
โรแมนติกดี ><
ปล.ทายอายุไม่ถูกงั้นหรอเดาใหม่ไม่ 13 ก็ 33 ละกัน 5555
-
PEENAT1972-- หนูลบอีโมติคอนออกหมดเเล้วนะค่ะ(ในเนื้อเรื่องอ่ะค่ะ) ขอบคุณมากค่ะที่บอก หนูไม่รู้ว่ากำลังรณรงค์กันอยู่ ขอโทษทีค่ะ (T T ) (_ _)
ป.ล. มีคนเดาอายุเราถูกด้วย เฉลยๆ 15-18 ค่ะ (เเว๊บมาเเล้วก็อนเเว๊บไปอ่านหนังสือต่อ) ฟิ้ววววววววววว
ไปเเล้วค่ะ ฝันดีทุกคนน่ะค่ะ ><
-
เนื้อคู่ฟื้นแล้ว
ขอให้ทำข้อสอบได้นะจ๊ะ สู้ๆ ^^
-
สงสัยเจอกันแล้ว ไม่จำเป็นต้องเห็นด้ายแดงแล้วมั้ง ฮ่าๆๆๆๆๆ
เนื้อคู่หนูเค้าฟื้นแล้ว รีบไปจีบซะนะจ้ะ :laugh:
-
เขิน อ๊ากก :-[ :-[ :-[ :z3: :z3: :z3:
-
กำลังสนุกเลยอ่ะ
รีบๆมานะคับ
ชอบๆๆๆๆ
-
ตลกมากค่ะอ่านแล้วน่ารักเชียว
น้องนิทาน จะเป็นฝ่ายจีบหรือโดนจีบหนอ
-
ชอบจัง อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆ
อยากอ่านตอนสองคนนี้เจอหน้ากัน หวังว่าจะไม่เป็นแบบนิทานฝันนะ ฮ่าๆๆๆ
ชอบชื่อนิทานกับวาดหวังด้วยค่ะ เพราะดีๆ ^^
-
:L2:
-
ฟื้นแล้ว :m27:
-
เส้นที่ ห้า [60%]
“ ความจริง ผมคิดว่าคนไข้ฟื้นตัวได้เร็วมากๆเลยนะครับ เพราะนี่ยังไม่ถึง24 ชั่วโมงด้วยซ้ำ ปาฏิหาริย์จริงๆ ”
ใช่,ปาฏิหาริย์ ใครที่ไม่เคยรู้จักคำว่าปาฏิหาริย์ ผมขอแนะนำให้รู้จัก... เพราะตอนนี้ผมรู้จัก ปาฏิหาริย์แล้ว! มันเพิ่งมาทำความรู้จักผมเมื่อครู่นี้เอง
“ คุณการณ์ฟื้นแล้วครับ”
นั่นแหละคำทักทายแรกระหว่างผมกับ ปาฏิหาริย์...
“ ฉันต้องขอบคุณคุณหมอมากกว่าค่ะ เพราะคุณหมอเก่งตาการณ์เลยพ้นขีดอันตรายแล้ว ขอบคุณมากจริงๆ”
“ ไม่หรอกครับ พอดีมีนักศึกษาแพทย์อยู่ในเหตุการณ์จึงพยาบาลไม่ให้อาการรุนแรงมาแล้ว การผ่าตัดเลยเป็นไปได้ด้วยดีและฟื้นตัวเร็ว”
หมอชัยเดินกลับไปที่ห้องแล้ว แม่ของการณ์ก็ยื่นคุยอะไรไม่รู้กับพี่อีฟ ผมนึกขึ้นได้ว่าทิ้งไอ้โด้ไว้เลยจะรีบขอตัวไปกินข้าวกับมันก่อน
“ จะไปไหนล่ะค่ะน้องหมอ เอ่อ หม่อมค่ะ นี่คุณหมอประณิธานค่ะ เป็นคนนำคุณการณ์ส่งโรงพยาบาล และยังให้เลือดอีกนะค่ะ ”
พี่อีฟเสนอหน้าทันใด ในขณะที่หมอเตรียมอ้าปากพร้อมจะยกมือไหว้คุณวาดหวังกับพี่อีฟเพื่อขอตัวแต่พี่แกคงรู้ว่าผมจะรีบชิ่งเลยดักคอแบบนี้ไว้ก่อน
“ ที่แท้ก็คุณหมอนี่เอง ขอบคุณหมอมากนะ ที่ช่วยตาการณ์ ”
“ ผมเพิ่งอยู่ปี4 ครับ ยังไม่ได้เป็นหมอ ส่วนคุณการณ์คงเป็นดวงของคุณการณ์เองมากกว่า”
“ คุณหมอชื่ออะไรค่ะ เรียกฉันว่าป้าก็ได้นะ”
“ นิทานครับ เรียกนิก็ได้ ^^ ”
“ ป้าอยากตอบแทนน้องนิจังเลย น้องนิเดือดร้อนอะไรก็บอกป้านะจ๊ะ ป้าจะช่วยทุกเรื่องเลย”
เธอจับแขนผมไว้ พร้อมกับขอบคุณสารพัด ทั้งๆที่ผมก็บอกไปแล้วว่าไม่เป็นไร แต่เธอก็พยายามมากที่จะให้ผมรับน้ำใจเธอไว้ทางใดทางหนึ่ง ผมพยายามจะปัดไปเพราะเกรงใจแต่เธอก็ บังคับให้ผมรับบัตรกำนัลส่วนลดเฟอนีเจอร์ที่ร้านในเครือของเธอ 80% ผมว่าให้ฟรีเลยดีกว่าถ้าจะดีกว่า --
“น้องนิ จะไปไหนจ๊ะ? ถ้าไม่รังเกียจ ทานข้าวกับป้าสักมื้อได้มั้ย? ”
“รังเกียจครับ! เฮ้ยย ไม่ใช่! คือผมมีนัดกับเพื่อนที่คณะอีกคนนะครับ.. โอกาสหนะ..”
ผมยังพูดไม่ทันจบคุณป้าแกก็แทรกเข้ามาเท่าความไว้แสง..
“ ตอนเย็นก็ได้จ๊ะป้าไม่รีบ เอาเบอร์น้องนิมาซิจ๊ะ”
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
ตอนเย็นวันนี้ ผมเลยต้องมานั่งกินอาหารญี่ปุ่นกับคุณป้าที่ห้างดังของโคราชนั่นแหละ คุณป้าก็จัดหนัก จัดเต็มสั่งมาเป็นชุด – จนแทบจะเต็มโต๊ะลืมไปหรือเปล่าว่าประชากรที่จะรับประทานอาหารมีแค่ ผม กับ ป้า –
“ เชิญเลยนะจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจ หรือหนูนิจะสั่งอะไรเพิ่มก็สั่งเลยนะ”
โธ่...คุณป้าครับ แค่นี้ผมยังไม่กล้าการันตีเลยว่ามันจะหมดหรือเปล่า คุณป้าสั่งมาเยอะมาก แต่มีอาหารที่ผมชอบไม่กี่อย่าง เลยคิดว่าจะสั่งเพิ่มมาสักอย่างที่เป็นเมนูประจำของผม
“ ผมขอเบคอนห่อเห็ดเข็มทองที่หนึ่งครับ แล้วก็ขอไดฟุกุกลับบ้านชุดหนึ่งนะครับ”
ผมไม่ได้งงอะไรนะ แต่ผมชอบไดฟุกุมาก ไอ้โด้ก็เหมือนกัน เลยว่าจะซื้อไปฝากมันด้วยไหนๆป้าก็เลี้ยงแล้วแค่ไดฟุกุชุดเดียวคงไม่เป็นไร ><
“ ค่ะ” พนักงานของร้านรับออเดอร์เสร็จก็ยิ้มให้ผมน้อยๆที่หนึ่งแล้วก็เดินกลับไป ผมหันกลับมาเจอคุณป้าที่จ้องผมแบบอึ้ง ผมเริ่มสำรวจตัวเองว่ามีอะไรติดอยู่บนหน้าผมรึเปล่า โดยการเอามือไปคลำๆที่หน้าดู ก็ไม่เห็นมีอะไร ==
มองอะไรว่ะ
“ ขอโทษฮะ มีอะไรรึเปล่าครับคุณป้า?”
“ เปล่าจ๊ะ แต่แปลกใจทำไมหนูนิสั่งเหมือนที่ตาการณ์สั่งประจำเวลาที่ทานอาหารญี่ปุ่น”
เขาว่ากันว่า เนื้อคู่มักจะมีอะไรคล้ายๆกัน...
ผมเข้าใจก็วันนี้แหละ ..
ผมสรุปความคิดของตัวเองเสร็จสรรพก็ไม่รู้จะตอบคำถามของคุณป้าอย่างไร ...
จะให้ตอบว่า ผมเป็นเนื้อคู่เขาเองแหละ
ไม่ได้หรอก... เดี๋ยวคนแก่หัวใจวายตาย..
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรโทรศัพท์ของคุณป้าก็เข้ามาเสียก่อน... คุณป้ารับแล้วพูดไม่กี่คำ ผมสังเกตเห็นว่าคุณป้าดูตกใจมาก พอวางสายแล้วเธอหันมาที่ผม...
“ การณ์อาการทรุดน่ะ เรารีบกลับโรง’บาลกันเถอะ”
-------------
โทษทีค่ะ ที่มาเเปะไว้เเค่นี้ เดี๋ยววันพฤหัสจะมาต่อให้ครบ พร้อมเส้นที่หก เเต่จะเป็นช่วงเย็นนะค่ะ พรุ่งนี้ก็มีสอบเหมือนกัน อวยพรกันหน่อย
วันนี้ตอนดึกไม่ได้ต่อนะ ต้องเรียนพิเศษค่ะ วันนี้เรียนถึง 20.30 น. เฮ้อออออออออ
เเล้วเจอกันวันพฤหัสค่ะ
ป.ล. ใคร+ ให้บวกเราด้วยนะค่ะ จะได้+คืน
-
ขอให้ทำได้เยอะน่ะะะ o13 o13
-
อ้าว ทำไมทรุดล่ะ
ขอให้สอบได้นะ สู้ๆ
-
โชคดีในการสอบค่ะ
อาการทรุดแบบนี้ต้องให้น้องด้ายแดงไปเฝ้า 24 ชั่วโมงซะแล้ว
-
ก็ไม่ได้กินอาหารญี่ปุ่นสิเนี่ย
กำจริงๆ
-
เอ เกิดรัยขึ้นหว่า สอบพยายามเข้าน๊า สู้สู้
-
:กอด1:เนื้อคู่เรียกหา
-
ไปหากันเร็ว ฮิ้ววว :mc4: :mc4:
-
อีตาเนื้อคู่น้องนิทานนี่อาการขึ้นๆลงๆตลอดเลยนะ
อยากให้น้องนิทานมาดูแลใกล้ๆรึไงยะ?? :m16:
-
น้องนิไม่อยู่ใกล้ถึงได้อาการทรุดใช่ไหมการณ์
+1 +เป็ดให้กำลังใจคนเขียนค่ะ
ขอให้สอบผ่านฉลุย
-
น้องนิออกมาแปปเดียวอาการของการณ์ทรุดเลย
แสดงว่าต้องอยู่ใกล้ๆสินะ
-
อ้าววววว ทำไมทรุดหล่ะ น้องหมอนิยังไม่ได้จีบเลยนะ
พระเอกของเราจะขี้เกียจเกินไปแล้วนอนเพลินเลยปล่อยคุณแม่กับลูกสะไภ้โซ้ยอาหารเย็น 2 คนนะเนี่ย
-
ยังไม่ทันได้กินเลย เนื้อคู่เรียกแล้ว
ชอบชื่อนิทาน แปลกและน่ารักดี
คุณเนื้อคู่คะ รีบตื่นให้ไวนะ จะได้เจอะกันแบบรู้สึกตัวเสียที
-
ทำไมอยู่ห่างกันแล้วการณ์ถึงทรุดง่าาา...
กลับมาอยู่ใกล้ๆ กันเดี๋ยวนี้เลยนะ (สั่งง่ายขนาดนั้น? 555)
-
เส้นที่ ห้า ครบ 100~
“ ความจริง ผมคิดว่าคนไข้ฟื้นตัวได้เร็วมากๆเลยนะครับ เพราะนี่ยังไม่ถึง24 ชั่วโมงด้วยซ้ำ ปาฏิหาริย์จริงๆ ”
ใช่,ปาฏิหาริย์ ใครที่ไม่เคยรู้จักคำว่าปาฏิหาริย์ ผมขอแนะนำให้รู้จัก... เพราะตอนนี้ผมรู้จัก ปาฏิหาริย์แล้ว! มันเพิ่งมาทำความรู้จักผมเมื่อครู่นี้เอง
“ คุณการณ์ฟื้นแล้วครับ”
นั่นแหละคำทักทายแรกระหว่างผมกับ ปาฏิหาริย์...
“ ฉันต้องขอบคุณคุณหมอมากกว่าค่ะ เพราะคุณหมอเก่งตาการณ์เลยพ้นขีดอันตรายแล้ว ขอบคุณมากจริงๆ”
“ ไม่หรอกครับ พอดีมีนักศึกษาแพทย์อยู่ในเหตุการณ์จึงพยาบาลไม่ให้อาการรุนแรงมาแล้ว การผ่าตัดเลยเป็นไปได้ด้วยดีและฟื้นตัวเร็ว”
หมอชัยเดินกลับไปที่ห้องแล้ว แม่ของการณ์ก็ยื่นคุยอะไรไม่รู้กับพี่อีฟ ผมนึกขึ้นได้ว่าทิ้งไอ้โด้ไว้เลยจะรีบขอตัวไปกินข้าวกับมันก่อน
“ จะไปไหนล่ะค่ะน้องหมอ เอ่อ หม่อมค่ะ นี่คุณหมอประณิธานค่ะ เป็นคนนำคุณการณ์ส่งโรงพยาบาล และยังให้เลือดอีกนะค่ะ ”
พี่อีฟเสนอหน้าทันใด ในขณะที่หมอเตรียมอ้าปากพร้อมจะยกมือไหว้คุณวาดหวังกับพี่อีฟเพื่อขอตัวแต่พี่แกคงรู้ว่าผมจะรีบชิ่งเลยดักคอแบบนี้ไว้ก่อน
“ ที่แท้ก็คุณหมอนี่เอง ขอบคุณหมอมากนะ ที่ช่วยตาการณ์ ”
“ ผมเพิ่งอยู่ปี4 ครับ ยังไม่ได้เป็นหมอ ส่วนคุณการณ์คงเป็นดวงของคุณการณ์เองมากกว่า”
“ คุณหมอชื่ออะไรค่ะ เรียกฉันว่าป้าก็ได้นะ”
“ นิทานครับ เรียกนิก็ได้ ^^ ”
“ ป้าอยากตอบแทนน้องนิจังเลย น้องนิเดือดร้อนอะไรก็บอกป้านะจ๊ะ ป้าจะช่วยทุกเรื่องเลย”
เธอจับแขนผมไว้ พร้อมกับขอบคุณสารพัด ทั้งๆที่ผมก็บอกไปแล้วว่าไม่เป็นไร แต่เธอก็พยายามมากที่จะให้ผมรับน้ำใจเธอไว้ทางใดทางหนึ่ง ผมพยายามจะปัดไปเพราะเกรงใจแต่เธอก็ บังคับให้ผมรับบัตรกำนัลส่วนลดเฟอนีเจอร์ที่ร้านในเครือของเธอ 80% ผมว่าให้ฟรีเลยดีกว่าถ้าจะดีกว่า --
“น้องนิ จะไปไหนจ๊ะ? ถ้าไม่รังเกียจ ทานข้าวกับป้าสักมื้อได้มั้ย? ”
“รังเกียจครับ! เฮ้ยย ไม่ใช่! คือผมมีนัดกับเพื่อนที่คณะอีกคนนะครับ.. โอกาสหนะ..”
ผมยังพูดไม่ทันจบคุณป้าแกก็แทรกเข้ามาเท่าความไว้แสง..
“ ตอนเย็นก็ได้จ๊ะป้าไม่รีบ เอาเบอร์น้องนิมาซิจ๊ะ”
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
ตอนเย็นวันนี้ ผมเลยต้องมานั่งกินอาหารญี่ปุ่นกับคุณป้าที่ห้างดังของโคราชนั่นแหละ คุณป้าก็จัดหนัก จัดเต็มสั่งมาเป็นชุด – จนแทบจะเต็มโต๊ะลืมไปหรือเปล่าว่าประชากรที่จะรับประทานอาหารมีแค่ ผม กับ ป้า –
“ เชิญเลยนะจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจ หรือหนูนิจะสั่งอะไรเพิ่มก็สั่งเลยนะ”
โธ่...คุณป้าครับ แค่นี้ผมยังไม่กล้าการันตีเลยว่ามันจะหมดหรือเปล่า คุณป้าสั่งมาเยอะมาก แต่มีอาหารที่ผมชอบไม่กี่อย่าง เลยคิดว่าจะสั่งเพิ่มมาสักอย่างที่เป็นเมนูประจำของผม
“ ผมขอเบคอนห่อเห็ดเข็มทองที่หนึ่งครับ แล้วก็ขอไดฟุกุกลับบ้านชุดหนึ่งนะครับ”
ผมไม่ได้งงอะไรนะ แต่ผมชอบไดฟุกุมาก ไอ้โด้ก็เหมือนกัน เลยว่าจะซื้อไปฝากมันด้วยไหนๆป้าก็เลี้ยงแล้วแค่ไดฟุกุชุดเดียวคงไม่เป็นไร ><
“ ค่ะ” พนักงานของร้านรับออเดอร์เสร็จก็ยิ้มให้ผมน้อยๆที่หนึ่งแล้วก็เดินกลับไป ผมหันกลับมาเจอคุณป้าที่จ้องผมแบบอึ้ง ผมเริ่มสำรวจตัวเองว่ามีอะไรติดอยู่บนหน้าผมรึเปล่า โดยการเอามือไปคลำๆที่หน้าดู ก็ไม่เห็นมีอะไร ==
มองอะไรว่ะ
“ ขอโทษฮะ มีอะไรรึเปล่าครับคุณป้า?”
“ เปล่าจ๊ะ แต่แปลกใจทำไมหนูนิสั่งเหมือนที่ตาการณ์สั่งประจำเวลาที่ทานอาหารญี่ปุ่น”
เขาว่ากันว่า เนื้อคู่มักจะมีอะไรคล้ายๆกัน...
ผมเข้าใจก็วันนี้แหละ ..
ผมสรุปความคิดของตัวเองเสร็จสรรพก็ไม่รู้จะตอบคำถามของคุณป้าอย่างไร ...
จะให้ตอบว่า ผมเป็นเนื้อคู่เขาเองแหละ
ไม่ได้หรอก... เดี๋ยวคนแก่หัวใจวายตาย..
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรโทรศัพท์ของคุณป้าก็เข้ามาเสียก่อน... คุณป้ารับแล้วพูดไม่กี่คำ ผมสังเกตเห็นว่าคุณป้าดูตกใจมาก พอวางสายแล้วเธอหันมาที่ผม...
“ การณ์อาการทรุดน่ะ เรารีบกลับโรง’บาลกันเถอะ”
“ ครับ แล้วคุณป้าจะไปไหนครับ?”
จะไม่ให้ผมแปลกใจได้ไงครับ ในเมื่อเธอทำทีว่าจะไปอีกทางที่ไม่ใช่ลานจอดรถ ในขณะที่ผมวิ่งจะเป็นจะตาย
“ ป้าจะให้คนของป้าเอารถมารับที่หน้าห้าง หนูนิตามไปทีหลังแล้วกันนะค่ะ”
บ้าบอที่สุด – อะไรของเขากันเนี่ย!
ผมมากับป้าแกนะ ทำไมถึงให้ผมกลับเองอ่ะ ในขณะที่ตัวเองนั่งรถยนต์ไปต่อหน้าต่อตาผมแล้ว
ปั๊ดโธ่!! แล้วกูจะไปโรงบาลไงฟร่ะ
ผมมองไปที่หน้าห้างก็เจอกับแท็กซี่ที่จอดเรียงกัน 5-6 คัน (โคราชมีแท็กซี่ตั้งแต่ช่วงซีเกมส์แล้วครับ) จะรออะไรล่ะครับ
“ พี่ครับ ไปโรงบาล….. ครับ!”
“ หมอชัยครับ คุณการณ์เป็นไงบ้าง”
คุณหมอขยับแว่นตาหนาของแกตามสไตล์หมอโบราณนั่นแหละ หมอชัยมองหน้าผมแบบงงๆ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้มั้งเลยร้องอ๋อ เสียงดังเลย
“ อะไรครับหมอชัย”
“ หม่อมวาดหวังเขาบอกว่า ฝากดูแลคุณการณ์หน่อยในช่วงที่เขาไม่อยู่น่ะ ส่วนอาการคุณการณ์ นิทานก็ไปดูเอาเอง ย้ายมาอยู่ห้องพิเศษแล้วล่ะ ”
หา...!!!
“ แต่หม่อมบอกว่า คุณการณ์อาการทรุดนี่ครับ”
“ สงสัยว่านิทานอาจจะโดนหลอก เพราะหม่อมไปดูงานที่คุณการณ์ทำไว้ที่แทบชานเมืองน่ะ เห็นว่าจะสร้างโรงเรียนอนุบาลมั้ง..หมอเองก็ไม่แน่ใจ”
เอ่อ............... o22
ป้าแกหลอกผมอ่ะ!!!!!!!!!!!!!!
ก็อกๆ
ผมเข้ามาที่ห้องของคุณการณ์แล้ว ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่ที่เตียงไร้ซึ่งสายน้ำเกลือหรืออะไรทั้งสิ้น คงอาการดีขึ้นมากแล้ว พูดถึงแล้วก็เจ็บใจไม่หาย หนอย! โดนคนแก่หลอกให้มาเฝ้าลูกเขาแล้วไอ้นิทาน!
ไอ้นิทานน่าโง่
นิทานผู้ไม่ทันคน
นิทานที่เป็นคนซื้อตรงเกินไป
นิทานโว้ยยยย!!!
ไอ้นิทาน!!
“ นิทาน...”
ฮือ? เมื่อกี๊ผมเรียกชื่อตัวเองในใจนะ ใครเรียกกูว่ะ – ไม่จริงอ่ะ ฝีโรงพยาบาลหลอกตั้งแต่ ปี4เลยหรือ แล้วอีก2ปีกูจะอยู่รอดจนจบหมอมั้ยเนี่ย - -
“ นิทาน..นิทาน...นิทาน.....”
ผมหันมองรอบๆไม่ว่าจะ ซ้ายที( - - ) ขวาที( - -) มุมเงย( -- ) มุมช้อน( _ _ )ก็ยังไม่เห็นตัวคนเรียกหรือว่าจะเป็น......
“ ผมเรียกคุณเองแหละ นิทาน..”
ผมหันไปปะทะกับคนที่นอนอยู่ที่เตียง แต่ณบัดNow มันลงมานั่งแล้ว!! หล่อซะด้วย *-- คนสมัยนี้
เฮ้ยยย นอกเรื่องแล้วกู เมื่อกี๊มันยังนอนอยู่ไม่ใช่เหรอ?
ผีหลอกกูแน่ๆเลย
“ คุณการณ์ !! O_O แว๊กกกก ผีหลอก!! คร่อก...”
ตุ๊บ...
“ เฮ้ย.. นิทาน! หมอๆ นิทานเป็นลม..”
ผีหล่อซะด้วยแหละที่หลอกผมน่ะ!
โปรดติดตามตอนต่อไป..
--------------
ขอโทษที่หายไปนานค่ะ พอดียุ่งจริงๆ ขอโทษนะค่ะ
ตอนหน้าเเล้วละที่ หมอนิกับคุณการณ์จะได้ เจอกันจริงๆ สักที (หลังจากลุ้นมานาน)
ติดตามด้วยนะค่ะ :bye2: :bye2:
-
แงงงง
ฉิวเฉียดมาก จะได้คุยกันอยู่แล้วเชียว ถ้านิทานไม่เป็นลมไปซะก่อน
รอ รอ รอ
ว่าแต่คุณป้านี่อะไรอ่ะ มาหลอกให้ไปเฝ้าลูกชายเฉย งงๆ
-
หลอกกันทำไม o13
อีโมไม่ได้กดผิดหรอก 5555
-
ฮาอะ นิทานโดนหม่อมแม่ในอนาคตหลอกให้มาเฝ้าเนื้อคู่อะ
-
หม่อมแม่เป็นใจป่าว อิอิ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ อ่านแล้วเพลินดี รอตอนต่อไปมาเร็วๆนะคะ
-
หมอนิทานน่ารักจัง โก๊ะดี ฮ่าๆๆ
คุณป้าขี้โกง หลอกหมอนิทาน
แล้วคุณการณ์รู้จักนิทานได้ไงอ่ะ
-
เกือบได้คุยกันแล้ว แง่งงงง
ส่วนแม่การณ์นี่ก็นะ 555 หลอกน้องนิได้
-
:z3:เวร!!โดนหลอก แถมเป็นลมซะงั้น
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ เราชอบอ่านแนวนี้อ่ะ
รีบมาต่อน่า รออยู่ค่ะ
-
:-[ แอร๊ย ชอบบบบบบ
ฮิๆ เดวก้ได้รู้จักกันแล้ว
-
เนื้อคู่ ด้ายแดง อ๊ายยยยยย นี้มันสุดยอดเรื่องโรเเมนติกเลยนะ
ป.ล. ดีใจ คุณการณ์ฟื้นเเล้ว
-
จะได้คุยกันแล้ว ลุ้นทุกตอนเลย ฮ่าๆๆ
ตอนหน้าขอยาวๆนะคะ ชอบจัง
ปล.ชอบชื่อ นิทาน อ่ะ เวลาเรียกแล้วเพราะจังเลยค่ะ ^^
-
นิทานนึกว่าผีหลอกจริงๆ เหรอเนี่ยเชื่่อเค้าเลย
ชอบ น่ารัก มีโดนคนแก่หลอกไปเฝ้าลูกชาย
จะได้แฟนก็อิตอนนี้แหละ นิทาน
-
น่ารักอ่ะ นิทาน 555
-
เรื่องนี้น่ารักดีนะ มาตามอ่านด้วยคน
-
เย้ยยยยย หมอนิอย่าเพิ่งเป็นลม
-
อยู่กับคนไข้ยังจะเป็นลมอีก
เฮ้ออออออออออออออ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ น่ารักอ่ะ
-
เส้นที่หก
“ เฮ้ คุณหมอนิทาน ตื่นได้แล้วคุณ! จะหมดเวลาเยี่ยมคนไข้แล้วนะ -- ”
เสียงใครกรอกข้างหูผมล่ะเนี่ย หลอนได้ที่เลยกู ผมกระพริบตาทันทีที่ลืมตาแล้วปะทะกับแสงไฟนีออนอ่อนๆ ในห้องพักผู้ป่วย ทำเอาผมแสบตาไปพอสมควรจนต้องหลับตาไว้ก่อนแล้วค่อยๆลืมตาช้าๆ 1...2...3....
“ เฮ้ย!!!”
“ เป็นอะไรล่ะคุณร้องซะลั่นบ้านลั่นช่อง กลัวหมอไม่รู้รึไงว่าคุณฟื้นแล้ว - - อะไรของคุณเนี่ย ”
ไอ้คุณการณ์ ครับ มันมานั่งอยู่ข้างๆโซฟาที่ผมนอนอยู่ ส่วนในมือน่าจะเป็นสำลีแอมโมเนีย ที่ไว้ปฐมพยาบาลคนเป็นลม สงสัยหมอแผนกนี้ไม่ดูแลผม เลยให้คนป่วยดูแล(ว่าที่)หมอแทน ซะงั้น
พอผมลุกขึ้นนั่งคุณการณ์มันก็ขยับตูดมานั่งโซฟาเดียวกับผมทันที อารมณ์ ณ บัดนี้ ตกใจปนแปลกใจ(ต่างกันมั้ย?) ผสมกัน ผมหันไปมองเขานิดนึงก่อนจะหันกลับมาอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าเขามองผมอยู่ จู่ๆก็รู้สึกประหม่าชอบกล
“ คุณฟื้นแล้วหรือ?” ผมถามเขาก็จริงแต่ไม่ได้มองหน้าหรอก
“ แหม ถ้าไม่ฟื้นแล้วผีที่ไหนจะมีคุยกับคุณล่ะ ตลกเนอะ” เขาหัวเราะร่าพร้อมยิ้มให้ผม(ที่พยายามเป็นอย่างสูงในการแอบมองเขาทางหางตา)
ทั้งห้องเงียบไปหมดราวกับว่าจะไม่มีเรื่องคุย เรื่องถาม หรืออะไรกันอีก ทั้งๆที่ผมเชื่อว่า ทั้งผมและคุณการณ์ ทั้งๆที่ถ้าเป็นคนอื่นเขาต้องคุยกันเป็นล้านประโยคแล้ว
“ นิทาน..” เขาเป็นคนทำลายความเงียบระหว่างเราขึ้นมาก่อน ผมหันไปมองเขา คราวนี้เขามองไปที่แขนตัวเองที่มีผ้าพันแผลอยู่คล้ายๆจะเข้าเฝือกแต่ไม่ใช่ คิดว่ากระดูกแค่ร้าวเลยเข้าเฝือกไม่แข็งมาก
“ ทำไมครับ? ”
“ เปล่าหรอก.. คุณชื่อเพราะดี ”
“เหรอครับ ใครๆก็บอกอย่างนั้น แม่คุณก็ด้วย ”
แปลกที่ประโยคสนทนาราวกับว่าเรารู้จักกันมาพักหนึ่งแล้ว ทั้งๆที่มันควรจะเริ่มจาก ‘คุณชื่ออะไร’ หรือ ‘คุณรู้ชื่อผมได้ไง’ อะไรทำนองนี้แต่เปล่าเลย ประโยคที่เราคุยช่างเรื่อยเปื่อย..
มากกกกกกกกกกกกกกกก
“ คุณดูแขนผมซิ หักแน่ๆเลย ความจริงผมแค่ถูกถุงลมนิรภัยกระแทกแขนเฉยๆ แต่เพราะคุณเป็นลมนั้นแหละ คุณล้มทับแขนผม หมอให้ผมเข้าเฝือกเลย เห็นมั้ย!”
“ บ้า... คุณไม่ได้เอาแขนมารับผมไว้สักหน่อย”
“ แต่ผมเอาแขนเปิดประตูน้า...มันเลยไปกระแทกประตูอีกทีไง ” เขาทำท่าทางจำลองการเปิดประตูให้ผมดู ผมมองดูเขายิ้มๆ คนบ้าอะไรว่ะ นิสัยกวนตีนชะมัดแถมแถเก่งเป็นที่หนึ่งอีกต่างหาก
“ แต่ผมก็ขอบคุณนะ ที่คุณช่วยชีวิตผมน่ะ นิทาน....”
ผมชอบเวลาที่เขาเรียกชื่อผมจัง มันเป็นน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยน ซึ้งในใจจนผมเคลิ้มอยากให้เรียกชื่อเราบ่อยๆ
“นิทาน...”
“นิทาน...”
“ เฮ้! นี่คุณเหม่ออะไรครับ ฟังผมบ้างรึเปล่า จ้องหน้าผมอยู่ได้ ผมหล่อมากนักหรือไง? ” หมอนั้นเอามือมาโบกไปมาที่หน้าผมพร้อมใช้เสียงที่ดังกว่าเดิมเรียก ทำให้ผมสะดุ้ง ก็ผมมองหน้าเขาจริงนี่นา
คุณเคยรู้สึกคุ้นหน้าใครมั้ย?
ผมรู้สึกคุ้นหน้าเขาเอามากๆเลยล่ะอย่างกับเคยพบเจอกันมาก่อนเป็นชาติๆแล้ว หรือมันจะเป็นสิ่งที่เนื้อคู่เขาเป็นกัน
ความผูกพันที่มองเห็นไม่ได้ แต่สัมผัสได้..
“ เปล่านี่ ...คุณหลงตัวเองชะมัด อีกอย่างผมก็แค่ช่วยคุณในฐานะผู้ร่วมโลกเท่านั้นเอง ” ผมเบนหน้ากลับมาทันที คุณเคยเป็นมั้ย อารมณ์ที่คิดว่า ถ้าเรายังมองหน้าเขาอยู่ เขาต้องจับได้แน่ๆเลยว่าเราโกหก นั่นแหละผมตอนนี้ ความจริงผมเป็นคนที่โกหกแล้วหน้าตายมาก แต่กับเขา ผมกลัวว่าจะโกหกไม่เนียนเหลือเกิน..
“ แน่เหรอคุณ ไม่ใช่ฐานะอื่นเหรอ?” การณ์ทำเสียงล้อๆ ผมต้องหันไปเพื่อที่จะปรามเขาแต่ ก็ต้องตกใจเมื่อเขาเป็นฝ่ายที่โน้มหน้ามาทางผมจนหน้าเราห่างกันไม่มาก จู่ๆในวินาทีนั้น อะไรบ้างอย่างในใจมันทำให้ผมรู้สึกร้อนๆไปทั่วใบหน้า แต่ตายังจ้องไปที่เขาในขณะที่เขาก็มองที่ผม เราจ้องกันไปได้สักพักในความเงียบ จู่ๆเขาก็ร่นหน้าเข้ามาใกล้ผมอีก คราวนี้ไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ แต่เขายังไม่หยุดจนเมื่อจมูกเราแตะกัน..
“ มีคนบอกว่าว่าคุณจูบผมด้วยแหละ” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ชิบ - -
“ แถวบ้านผมไม่เรียกจูบ เรียกผายปอด กรุณาดูที่เจตนาอย่าได้ไปตัดสินที่การกระท...”
จุ๊บ..
“ O_O !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”
“ คุณว่า ผมเจตนาจะบอกอะไรหรือครับ? ” เขาละริมฝีปากออกจากปากผมอย่างรวดเร็ว.....
ช็อค อึ้ง มากกกกก การณ์มันจุ๊บผม เบาๆแค่แป๊ปเดียว แต่ผมนี่ดิ กลายร่างกายเป็นหินไปแล้ว
เป็นหินที่ไม่ธรรมดา เพราะผมเอาแต่จ้องหน้ามัน O O
โอ้มายกอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ ผมเจตนาดีนะ .. ”
แถวบ้านผมเรียกขโมยจูบนะโว้ยย! เจตนาดีมาก ไอ้บ้าการณ์!!!
.
.
.
.
“ อ้าวคุณอย่านิ่งดิ แน่ะ! มองหน้าผมทำไมอ่ะ? มองหา ‘เนื้อคู่คุณ’ เหรอ? ”
วาจาที่กวนบาทาขณะนี้ ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะโดนถีบตกโซฟาตาย แต่เป็นเพราะเป็นเขา ผมยอมรับเลยว่า...
‘เขินว่ะ ><’ :-[
------
สวัสดีครับก่อนอื่นต้องของออกตัวเเรงๆไว้ก่อนเลยว่า ผมไม่ใช่ น้องภัส หรือ Pazz คนเเต่งเรื่องนี้ คือพอดีว่า เหตุเกิดเมื่อหลายวันที่เเล้ว ภัสมันโทร(คนเขียนเรื่องนี้ชื่อภัสนะครับ) บอกว่าให้ช่วยเอานิยายต้นฉบับของมันไปโพสที่เล้าเป็ดหน่อย ไอ้ผมไม่ได้มีความเชี่ยวชาญในการโพสปกติเคยเเต่อ่านก็เลยศึกษาวิธีอยู่นาน (ความจริงได้ ชื่อล็อกอินกับรหัสผ่านพร้อมนิยายมาตั้งเเต่วันที่ 31 ก.ค.เเล้ว เเต่ผมอู้เอง --) เลยเพิ่งมาโพสวันนี้
ส่วนเหตุที่น้องภัสผู้น่ารัก ใช้ให้ผมมาโพสเพราะว่าน้องภัสภูมิเเพ้กำเริบครับ เเพ้อากาศรุนเเรง บวกกับน้องเป็นทั้งหอบหืดเเละภูมิเเพ้เลยอาการเเย่กว่าคนอื่นๆไปนิดนึง สภาพตอนที่ไปเยี่ยมที่บ้าน ปรากฏว่าอ้วกทั้งวัน ใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ข้างชักโครก - - ตอนผมไปเยี่ยมก็อ้วกครับ ผมถามว่าทรมาณมั้ย น้องมันบอกว่า อ้วกมากๆน้ำหนักลดดี(ดูน้องมันซิ!) ตอนนี้ก็ใกล้หายป่วยเเล้วครับเหลือเเต่อาการเพลีย ส่วนเรื่องที่ผมอัพเเทนเพราะว่า น้องเล่นคอมไม่ได้(ไม่มีเเรงเล่นเห็นมันบอก) ยังไงก็เป็นกำลังใจให้มันหายป่วยเร็วๆด้วยนะครับ 555
อ๋อเกือบลืมไป ผมไม่ใช่พี่ชายหรือเพื่อนของน้องมันนะ ผมเป็นเเค่รุ่นพี่ที่สนิทเฉยๆ ผมชื่อ สีฟ้า นะครับ(มีใครอยากรู้ชื่อผมมั้ยเนี่ย 55)
เเล้วเจอกันในเรื่องเล่าของผมนะ(เร็วๆนี้) ผมจะให้ไอ้น้องภัสนี่เเหละมันโพสให้ 55555
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกๆ
ขอให้คุณคนเขียนหายเร็วๆครับ :call: :call:
-
ขอให้คนเขียนหายไวไวนะ :L2:
-
ขอให้น้องภัสหายเร็วเร็วน๊า
-
:L2:
-
อ๊ากกกกกกกก คุณการณ์น่ารักอ่าาา :-[
ขอให้น้องภัสหายเร็วๆ นะ
-
ขโมยจูบกลับคืนเลยซะงั้น อรั๊งงงง -//-
ว่าแต่...ใครเมะใครเคะฟระเนี่ยยย
ขอให้ภัสหายเร็วๆ นะครับ
รอเรื่องเล่าของสีฟ้าด้วย 555
-
เขินแทนนิทานอะ :o8:
หายป่วยไวๆนะ
-
อุ๊ยๆๆๆ มีการจุ๊บคืนด้วย :-[ น่ารักอ่ะ
น้องภ้สหายเร็ว ๆ น้า :กอด1:
-
ขอให้น้องภัสหายไวไวนะคะ
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกก
-
อ๊ายเขิน
อยากมีเนื้อคู่แบบนี้บ้าง
ขให้คนแต่งหายไวๆนะ
-
ขอให้คนเขียนหายไวๆน่อ :call: :call:
เรื่องนี้น่ารักมากเลย อร๊ายๆๆๆๆ
นิทานน่าร้าก กกกกกก อยากให้มาต่อๆเร็วๆอ่ะ :z3:
-
น่ารักจัง มีจุ๊บกันด้วย
หายๆไวนะภัส
-
หายไวๆนะครับ สนุกดีครับ เนื้อคู่><
-
เรื่องนี้น่ารักจังงงงงง
-
:-[ :-[ มีขโมยจุ๊ฟด้วยอ๊า :man1: :man1:
หายไวไวน่ะ :L1: :L1: :L1: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
การณ์ ทำให้นิทานเขินเลยอ่ะ
ขอให้ ภัส หายไวๆนะคะ
-
นิทานเขินการณ์เหรอ อย่างนี้ไม่น่าเขินแล้ว
ขอให้คนเขียนหายป่วยไวๆ นะค่ะ
เป็นแบบนี้มันทรมานเหมือนกันนะ
-
คนเขียนหายไวๆนะครับ ^ ^
เนื้อเรื่องกำลังสนุกเลย
-
เส้นที่ เจ็ด(เค้าบอกว่า 7 เนี่ยเลขกำลังสวย><)
‘อึดอัด’ ผมขอยกคำๆนี้ให้กับสถานการณ์ปัจจุบัน..
หมดเวลาเยี่ยม...หม่อมโทรมาบอกให้ผมอยู่เฝ้าอีตาคุณการณ์เพราะหม่อมเธอกลับมาไม่ทันเวลาเยี่ยม แถมป้าแกยังขอโทษขอโพยผมใหญ่ราวกับเธอฆ่าเคยไปเผาบ้านผมแล้วโดนตำรวจจับได้พอดี - -
ส่วนเรื่องที่ผมอึดอัดมันอยู่ที่ช่วงล่างต่างหาก...
ใคร..ใครกำลังคิดลึก!
ผมจะบอกว่าไอ้คุณการณ์น่ะมันนอนที่ตักผมอยู่ต่างหาก คนบ้าอะไร หน้าด้านซะไม่มี - -
เขานอนตักผมตอนที่แม่เขาโทรมานั้นแหละ พอเห็นผมคุณกับแม่เขาเลยไม่หือไม่อือกับเขา เขาก็เลยหลับ !!!
หลับคาตักผมนี่แหละ
“ คุณ .. คุณ! ผมหนักนะ หัวคุณนี่มันหนักกี่โลเนี่ย ตักผมช้ำหมด ”
เขายังหน้ามึนหลับต่อไป ผมรู้นะว่าเขาไม่ได้หลับหรอก แค่หลอกทำเนียนๆว่าหลับ ไอ้บ้านี้แปลกคน ผมดิ้นไปดิ้นมามันยังนอนได้ไม่ลืมตายังนิด
ห้องทั้งห้อง วอร์ดทั้งวอร์ด ทั้งตึก หรือทั้งโรงพยาบาล กำลังอยู่ในความเงียบยามราตรีที่พระจันทร์ยังอู้ไม่ออกมาทำงาน(มันเป็นคืนเดือนมืด) ทั้งเงียบทั้งมืด ผมเลิกสนใจคนที่นอนตักอยู่แล้วหันมาทำสมาธิกับตัวเอง ก่อนจะถึงขึ้นได้ว่า มีหนังสือของหมอคนงามๆที่ผมจำชื่อไม่ได้ ที่เธอให้หนังสือผมมาสองเล่มเล่มหนึ่งเป็นการ์ตูน ส่วนอีกเล่มเป็นความเรียง(ไม่ใช่เรียงความนะครับ)
ผมเลือกอ่านการ์ตูนก่อน เป็นเรื่องของผู้ชายคนหนึ่งที่โดนบอกเลิกซ้ำๆ(เหตุการณ์มันคุ้นๆเนอะ) ในขณะนั้นเองที่เขาคิดได้ว่า มันคงมีรักจริงรออยู่ที่ดินแดนใดสักแห่ง เขาจึงออกไล่ล่าหารักแท้ ที่พอเขาบอกใครไปก็ไม่มีใครเชื่อว่าชาตินี้(ชาตินี้เลยนะครับ)ว่าจะหาเจอ แต่พอคนพูดแบบนั้นกับเขา เขากลับชูนิ้วก้อยข้างขวาขึ้นมาแล้วบอกว่า
‘เจอซิ ในเมื่อผมเชื่อมั่นในรักแท้ ด้ายแดงของผมอีกปลายของมันจะต้องผูกติดอยู่กับคนที่จะรักผมตลอดไป’
เขาออกเดินทางตามด้ายแดงเส้นนั้นของเขาราวกับว่าเขามองเห็นมันแต่เขา พอไปสุดของปลายด้ายแดงกลับ..ไม่เห็นอะไร มีแค่ด้ายที่ไร้คนอีกคนที่อยู่ปลายของด้ายแดง
การ์ตูนเล่มนี้จบลงอย่างเป็นปริศนา มีข้อคิดหรือคำถามเล็กน้อยอยู่ในนั้นแค่ไม่กี่ประโยค
“ คุณคิดว่า เขาจะทำอย่างไรต่อไป..”
เหมือนประโยคคำถาม ตามสไตล์การ์ตูนที่สนับสนุนในมีการต่อเล่ม2 แต่ทุกอย่างกระจ่างทันทีที่พลิกหน้าต่อไป
“ เขาเชื่อมั่นในรักแท้ ไม่พอหรอก เขาต้องหา และรักษามันก่อน ถึงจะเรื่องว่ารักแท้ ”
จบอย่างสวยงาม ผมจึงจัดการอ่านความเรียงของคุณหมอต่อจนจบเล่มอย่างไม่รู้สึกตัว รู้สึกตัวอีกทีตอนที่คุณการณ์มันเอามือลูบหน้าตัวเอง สองสามครั้งก่อนจะเพิกตาโตอย่างตกใจ
น้ำตาผมเองแหละที่ไหลไปโดนหน้าของเขาพอดี ผมพลิกตัวหันหัวตรง เพื่อจะมองหน้าผมได้ถนัด มือของเขาเอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ อาจจะไม่ซึ้งเว่อร์ราวหนังเกาหลีแต่สำหรับคนที่โหยหาความรักจากคู้แท้อย่างผมมาตลอด บอกได้เลยว่า ซึ้งมาก...
ไม่มีคำพูดใด เขาลุกนั่งแล้วโผกอดผมทั้งๆที่แขนเจ็บ ผมกอดเขาตอบ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร เขากับผม เราไม่ได้รู้จักกันมาก่อน เราไม่เคยเห็นหน้ากัน ผมรู้เพียงเขาคือเนื้อคู่ ส่วนเขารู้หรือไม่ ผมไม่สามารถตอบใครได้จริงๆ รู้เพียงตอนนี้ ผมเชื่ออย่างสุดหัวใจกับประโยคเน่าๆของความเรียงของคุณหมอ
“ ถ้าเราเจอใครสักคนที่ใช่ แค่ใช้เวลาไม่นานคุณก็จะรู้ว่าเขาใช่ ไม่ใช่ด้วยสายตา แต่คุณสัมผัสมันได้ด้วยหัวใจ”
ผมเชื่อ .. ผมว่ามันคงไม่น้ำเน่าเท่าไร ถ้าผมจะรีบบอกไปเลยตอนนี้ว่า
“ ผมรู้ว่าเพิ่งรู้จักกัน แต่ผมรู้สึกว่าคุณใช่...”
ทันทีที่เราผละออกจากกัน ประโยคนั้นผมเป็นคนพูดให้เขาฟัง ผมไม่ทราบถึงสิ่งที่อยู่ในแววตาของเขาได้ ผมรู้เพียงเขา รับรู้ และเขาใจ..ส่วนประโยคต่อไปที่เขาจะตอบ แมร่งจะเป็นเชี่ยไรก็ .. ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของเขาเถอะ..
มีอีกประโยคที่ผมคิดออกว่าเพิ่งอ่านเจอในขณะที่รอเขาคิดประมวลผลอยู่นั้น มันผุดขึ้นว่า ‘ จะได้รักกลับคืนมา ไม่สำคัญเท่าการได้รักใคร’
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก...
ดราม่าสุดๆในชีวิต สาบานได้ ถึงเขาจะตอบผมกลับว่า ‘เหี้ยอะไรของคุณ’ ผมก็ไม่เสียใจหรอกนะ
ใครว่าผมใจง่าย... คุณลองคิดว่าคุณเป็นผมซิ คนที่รอคอยความรักมาเกือบ22ปี คนที่อยู่เพื่อ ‘คนๆนี้’ ถ้าเขาเข้ามา คุณจะไม่รีบคว้าเขาไว้เลยหรือ
ถึงผมจะไม่เล่นหุ้นแต่ผมก็รู้ดีว่า ‘การลงทุนกับความรัก คุ้มค่าที่สุดของการเสี่ยงดวง’ ถ้าได้รักกลับคืนมามันเป็นเหมือนได้กำไร แต่ถ้าไม่ อย่างน้อยเราก็ไม่ถึงกับหมดตัว ยังเหลือหัวใจไว้รักตัวเอง หรือคนอื่นได้อีกและยังได้ประสบการณ์อีกด้วย
คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม...คุณว่ามั้ย
คุณจะไม่เขาใจความรักจนกว่า จะลองอกหัก
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะลองใช้หัวใจ
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะเลิกยึดติดกับมุมมองของสังคม
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะรักใครสักคน จากใจ....จริง….
“ ผม.....” เขากำลังจะตอบประโยคของผม..
“ ผมว่า..”
ตึกตัก ตึกตัก
ผมไม่เคยอยากบีบคอใครให้รีบพูดเท่าเขาเลย... ให้ตายซิ ทำไมมันไม่รีบพูดว่ะ! คนรอใจจขาดอยู่แล้วนะเนี่ย..
“ ผมมีเรื่องจะบอกคุณ...”
------------
ค้างมั้ย?????
ภัสกลับมาเเล้ว ต้องขอโทษทุกคนเเทนไอ้พี่สีฟ้ามันด้วยมันบอกจะมาอัพให้เเต่ก็ไม่มา(มันน่านัก!) เพิ่งมาอัพเมื่อวันก่อนเอง อยากฆ่าทิ้ง 555 ส่วนใครที่รอว่าเรื่องเล่าของพี่เเกจะมาเมื่อไรก็ รอต่อไปเถอะค่ะ 555 ล้อเล่น เดี๋ยวจะลงให้ค่ะ เเต่ตอนนี้มาเเค่อินโทร เลยไม่อยากลงให้
ส่วนเรื่องนี้ บอกได้เลยว่า 'เส้นต่อไป' มันมากกกกกกกกกกกก><
ป.ล. ขอบคุณทุกคนที่รีให้ภัสหายป่วยนะค่ะ ตอนนี้เเข็งเเรงเเล้ว น้ำหนักหายไป7โล (เป็นการลดน้ำหนักที่เห็นผลทันตา เเต่ไม่เเนะนำให้ทำตาม ความสามารถส่วนบุคคลค่ะ 555)
----
มีความสุขกับวันอาทิตย์ก่อนถึงวันจันทร์นะค่ะ 555
-
หายแล้ว ดีใจด้วยค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
หายแล้วเย้ๆดีใจด้วย
แถมทิ้งท้ายซ่ะอยากอ่านเส้นต่อไปแล้วสิ
รอติดตามนะ
-
ค้างง่ะ ==
ขอบคุณที่มาต่อค่า
คนเขียนหายเเล้ววว ดีใจด้วยยย ><
-
ค้างงงงงงงงงงงง :serius2:
ดีใจที่ภัสหายป่วย เย้ๆ
-
รอเส้นต่อไป มาต่อไวๆน้า กำลังสนุกเลย
-
:a5:
คะ คะ ค้างอย่างแรง
-
ค้างอะ :monkeysad:
-
หายป่วยก็กลับมาค้างเลย :a5: :a5:
-
ดีใจด้วยนะคะ หายแล้ว :กอด1:
แหมลุ้นกับคำตอบมาก ๆ
-
โอ้ คุณการ์ณจะตอบว่างัยเนี้ย ลุ้นอะ
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
ค้างอย่างแรง!!!!!
ดีใจด้วยนะ คนเขียนหายแล้ว
ช่วงนี้หน้าฝน รักษาสุขภาพด้วยนะ :bye2:
-
ค้างมาก! - -+
-
7 โล ผอมไปเลยคุณคนเเต่ง ค้างน่า... มากค่ะ
:z3: :z3: :z3:
ชอบมากๆเลยค่ะ เนื้อเรื่องน่ารักมาก>W<
ต่อๆนะค่ะ ไม่ค้างนะ รอเส้นต่อไป มีเเถมว่ามันมากอีกนะคุณคนโพส
:call: :call:
-
คะ ค้าง อย่างแรง รีบมาต่อเลยนะครับคืนนี้ยิ่งดี เป็นกำลังใจให้นะครับๆๆๆๆ
-
อ๊าก!!! ค้าง :z3: :z3: :z3:
ยินดีต้อนรับกลับน้า คนเขียน :pig2:
-
ค้าง........
-
ค้าง :a5: :a5: o22 o22 o22
-
เข้ามาติดตามด้วยคน o13
นิทานน่ารักดี อยากรู้นิสัยใจคอของพระเอกด้วย ต้องติดตาม :L2:
-
เส้นที่...'เเปด'
.
.
.
.
.
.
.
.
ความจริงแล้วผมไม่ใช่ลูกแท้ๆของหม่อมวาดหวังหรอกนะ แถวบ้านเรียก ลูกติดจากพ่อผมเอง คือว่าพ่อผมแต่งงานใหม่กับหม่อมนั่นแหละ
คือผมจบมัธยมปลายที่โคราชแล้วต่อที่กรุงเทพเพราะพ่อเพิ่งมาแต่งงานกับหม่อมตอนผมอยู่ ม.5 เลยทิ้งให้ผมเรียนต่อให้จบนั่นแหละ วันนั้นเมื่อหลายปีก่อน คุณต้องเข้าใจอารมณ์เด็กม.6ที่อยู่กับโรงเรียนนี้มานาน รักพอๆกับบ้านหลังที่2 วันนั้น ผมกับเพื่อนนัดกันจะไปเตะบอลครั้งสุดท้ายที่สนามโรงเรียนตอนราวๆ 5โมงกว่าๆ เพราะเด็กอยู่ที่โรงเรียนน้อยแล้ว
เพื่อนๆก็เริ่มเล่นกันไปเรื่อยๆจนไอ้เอฟ(เพื่อนในทีม) ส่งบอลมาให้ผมเตะเข้าประตู ....
แต่ด้วยความที่ว่าผมแรงดีผิดกับคนอื่น(มั้ง?)
เลยเตะเอาประตูอย่างสบายๆ
.
.
.
.
.
.
.
แต่ไม่ใช่ในสนาม ประตู ‘ตึกวิทย์!’ ต่างหาก
ปั๊ก!!
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เหวออออออออออ”
ตุ๊บ!
“ เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!” (! อีกล้านตัว)
เสียงของพวกเพื่อนเหี้ยพร้อมกับผมประสานกันอย่างเป็นทางการเนื่องจากบอลของผมมันลอดเข้าตึกวิทย์แล้วสอยเด็กที่กับหลังจะขึ้นบันได้ตึกร่วงลงมานอนแผ่อยู่ที่พื้นในท่าที่...
‘ดับอนาถ’
“ ชิบหายแล้วมึง ไปดูน้องเขาดิมึง!”
ไอ้เอฟตบหัวผมไปป๊าปใหญ่จนผมคิดว่าถ้าผมไม่ตัวใหญ่และกะโหลกหนา หัวผมอาจจะหลุดได้ แต่ก็ต้องขอบคุณมันเพราะว่าตอนนี้น้องคนนั้นเริ่มมีเลือดซึมออกมาจากแผลที่หัวแล้ว
ผมตัดสินใจอุ้มน้อง ไปห้องพยาบาลโดยเร็วที่สุด สภาพน้องก็ไม่ต่างกับคนเพิ่งโดนรถชนมาสักเท่าไรหรอก เสื้อผ้าเนื้อตัวมอมแมม มีเลือดไหล ตามเเผลที่ทลอกหลายจุด ผมวิ่งโดยมีน้องอยู่ในอ้อมแขนผมถึงห้องพยาบาลโน่นแหละ
“ กรี๊ดดดด นิทาน! เป็นอะไรอ่ะ”
เด็กน้อยสองคนวิ่งหน้าตั้งเข้ามาให้ห้องเป็นเด็กผู้หญิงคน ชายคน ตัวเด็กหญิงราวกับวิ่งตามผมมา เธอกรีดร้องทันทีที่ผมวางนิทานลงที่ห้องพยาบาล และขณะที่รอครูเตรียมทำแผล เด็กคนนั้นพร้อมกับชายอีกคนหันมามองหน้าผมแปลกๆ ราวกับผมเป็นฆาตกรงั้นแหละ?
เฮ้! ผมไม่ได้ฆ่าไอ้เด็กนิทานตายนะ แค่สลบเฉยๆ!
“ นาย! ออกไปเลยน่ะ ถ้านิทานฟื้น ฉันไม่อยากให้พี่ฉันเห็นหน้าคนอย่างนาย”
โอ้วววว????? เวรกรรม เธอต้องคิดว่าผมฆ่าพี่เธอแล้วแน่ๆ 5555555555555555555
------------
ขอโทษทีภัสหายไปนาน เเล้วมาเเค่50 เเต่บอกไว้ก่อนเลยว่ามันจะจบเเล้วTT ไม่อยากให้จบค่ะ เลยถ่วงเวลาไว้มากๆ 5555
วันเเม่ทำอะไรให้คุณเเม่เเล้วหรือยัง?
ถ้ายัง....พรุ่งนี้ เราจะมาอ่านเรื่องราวของ เเม่คุณหมอนิทานกัน!
พรุ่งนี้น่าจะมาลงอีก 50% พร้อมตอนพิเศษนะค่ะ :bye2: :bye2:
-
เกิดอะไรขึ้นกับนิทานอ่ะ :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
มาแล้ว ดีใจมากกกกกกก
ถึงจะมานิดนึง แต่ก็จะรอนะ ไม่อยากให้จบเลย :กอด1:
-
นั้นก็อย่าให้จบเร็วสิค่ะ แต่งต่ออีกเยอะเลย :z3: :z3: :z3:
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ น่ารักดี นิทานแลดูเอ๋อๆเป็นพักๆนะ 555
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ หมอนิทานกับคุณชายการณ์ น่ารักจังเลย :o8:
ถ้าเราเจอเนื้อคู่แล้ว ความสามารถในการมองเห็นด้ายแดงก็จะหายไปด้วยหรือเปล่า เหมือนเคยดูหนังหรืออ่านหนังสือเจอนี่แหละ
แต่อยากมองเห็นด้ายแดงได้เหมือนหมอนิทานจังเลย อยากรู้ว่าเนื้อคู่ฉันอยู่ไหน ทำไมเจอแต่พวกเนื้องอก :monkeysad:
สองคนนี้เค้าก็เป็นเนื้อคู่กันจริงๆนั่นแหละ รุ่นพี่รุ่นน้องในโรงเรียนเดียวกันชิมิ :-[
เฉลยอายุน้องคนเขียนหรือยังคะ พี่ว่าไม่ 16 ก็ 17 อะ :z1:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงง
สนุก+ฮามากๆ มาต่อไวๆน้า
-
อ่อ พอจะเข้าใจและ มาต่อเร็วๆน้าาา
จะจบแล้วหรอ ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ :serius2:
-
อย่างนี้่แสดงว่าการณ์เคยเจอนิทานมาก่อนแล้ว
-
การ์ณเคยเจอนิทานหรอ
-
มีอดีตกันด้วยหรอเนี่ย :L2:
-
โฮะ มาแค่50%ก็ดีใจแล้ว ว่าแต่จะจบแล้ว... :z3:
ถ่วงนิยายก็เหมือนถ่วงจิตความ "อยาก" ของคนอ่าน
มันอยากเน้อ o18
แต่ก็ไม่อยากให้จบแล้วกัน :serius2:
-
รีบมานะคะ ชอบนิทานมาก คุณหมอน่ารักมากจ้า
-
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ อยากเห็นการณ์กับนิทานรักกันเยอะๆ
-
เส้นที่เเปดครึ่งหลัง...
“ อิงๆ ทำไมพูดกับพี่เขาแบบนั้น ไม่เพราะเลย เอ่อ..พี่ครับขอโทษแทนอิงมันด้วยครับ แต่ผมว่าพี่ออกไปก่อนดีมั้ย? ”
น้องชายอีกคนต่อว่าน้องอิง(ที่คิดว่าน่าจะเป็นน้องของน้องนิทาน) ที่ตะคอกใส่ผมแล้วหันมาขอโทษขอโพยแทนเป็นการใหญ่ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเป็นผมเองแหละที่ผิด ผิดที่น้องนิทานกำลังเดินอยู่ดีๆแต่ดันผมส่งลูกบอลไปประหารน้องเขาจากบันไดตึกวิทย์
ผมมองรอบตัวเจอกับคุณครูห้องพยาบาลพร้อมอุปกรณ์ ผมจึงเดินเลี่ยงออกมาจากห้อง มารออยู่ที่หน้าห้องประวัติ(ห้องที่เก็บประวัติการรักษาของนักเรียนในโรงเรียน) สักพักน้องสองคนก็ออกมารอที่ห้องประวัติเหมือนผม คงสำนึกได้ว่าอยู่ไปก็เกะกะครูพยาบาลอยู่ดี ออกมารอให้กำลังใจด้านนอกดีกว่า
“ โทษครับพี่การณ์เรื่องเมื่อกี๊นะ นี่อิงฟ้าพี่สาวฝาแฝดของผม ผมชื่อทะเล เราเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่นิทาน”
เด็กทะเลบอกผม ดูจากจุดที่ปักแล้วน่าอยู่แค่ม.1 เด็กอิงกับเด็กทะเลคจะรักพี่นิทานของเขามาก(มั้ง?) ผมกับน้องทะเลคุยกันหลายเรื่องเกี่ยวกับนิทาน ส่วนเด็กอิงนั่งนิ่งครับ หยิ่งๆอ่ะ 555
“ เอ่อ...ครูอยากจะบอกพวกเธอว่า... เราคงต้องพาประณิธานไปส่งที่โรงพยาบาลแล้วล่ะ แฮะๆ กระดูกน่าจะร้าวหลายจุดเลย ”
ครูพยาบาลยิ้มแห้งแบบน่ารัก ก่อนจะโทรเรียกให้รถพยาบาลมารับพร้อมติดต่อพ่อแม่ของนิทาน อิงฟ้ารับหน้าที่ติดต่อ พร้อมทำหน้าที่ฟ้องทางบ้านของนิทาน จนพ่อแม่นิทานเรียกผมไปรับสาย ทางพ่อแม่ไม่เอาเรื่อง แต่ผมยันว่าจะช่วยเหลือแต่พ่อแม่เขาบอกว่าไว้ ค่อยคุยกันอีกทีที่โรงพยาบาล
ตอนนั้นจำได้ว่าพ่อส่งคนมาตามหาผมทั่วโรงเรียนเลยเพราะผมนัดกับพ่อว่าจะกลับไปให้ทันงานทำบุญวันเกิดน้องวาดฟ้า น้องสาวคนใหม่ของผมที่จะจัดวันพรุ่งนี้เช้าราวๆ6โมง และผมต้องรีบออกเดินทางจากโคราชไปกรุงเทพให้เร็วที่สุด ผมตั้งใจจะฝากเบอร์ผมให้กับน้องทะเลไปแต่ว่า น้องขึ้นรถพยาบาลไปพร้อมนิทานแล้ว เหลือแต่เด็กอิงที่กำลังจะตามไป เพราะมั่วแต่ไปเก็บกระเป๋านักเรียนให้ทะเลกับนิทาน เธอบอกว่าเดี๋ยวจะรอคุณพ่อของเธอมารับไปโรงพยาบาล
ด้วยความไม่รอบคอบของผมผมยื่นเบอร์โทรศัพท์ให้เธอไป พร้อมกำชับว่า ให้โทรมาเรื่องที่ผมจะรับผิดชอบ เธอยิ้มแห้ง พร้อมตอบรับว่า..
‘ แน่นอนค่ะ’
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมน่าจะสังหรณ์ใจได้ว่ารอยยิ้มนั้นไม่ใช่ยิ้มแห้งๆ แต่มันแฝงความเจ้าเล่ห์ไปเต็มๆ ซึ่งกว่าผมจะรู้..ก็ตอนที่ผ่านไปหลายวันแล้ว
ใช่ว่าผมจะปัดความรับผิดชอบ แต่...ทางพ่อแม่ของน้องฝากครูพยาบาลมาบอกผมว่า ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเพราะมันเป็น อุบัติเหตุ หลังจากวันที่ผมกลับมากรุงเทพอีกครั้ง แม่ของน้องโทรมาบอกผมว่า น้องฟื้นแล้ว น้องฟื้นในวันเกิดตัวเอง ซึ่งผมเข้าใจดีว่าแม่ของน้องแค่โทรมาให้ผมสบายใจ
..
.
.
.
.
.
.
ซึ่งก็จริง...
วันนั้น....
.
.
.
.
ผมสั่งช่อดอกไม้ไปเยี่ยมน้อง..... ดอกคาเนชั่นสีขาวที่ผมชอบ ไม่รู้ว่าน้องชอบรึเปล่า แต่สั่งไปแล้ว
ผมสั่งไว้ก่อนที่ผมจะ..บินไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย
.
.
.
.
.
7 ปีมาแล้ว ไวอย่างกับโกหก
แปลกมั้ย? ทั้งๆที่ควรจะลืมไปแล้ว แต่ผมจำน้องเขาได้ดี ยิ่งผมดูรูปน้องจากเว็บโรงเรียนบ่อยๆ หรือจากเพื่อนๆที่รู้จักน้อง แปลกที่ผมเริ่มมองรูปน้องทุกวันหลังจากที่มาออสเตรเลีย ผมไม่มีใคร .... มีแค่รูปของน้องที่เป็นเหมือนกำลังใจ
ผมตัดรูปน้องนิทานจากหนังสืออนุสรณ์ตอนจบม.6ของผมออกมาใส่ไว้ที่กระเป๋าสตางค์(หนังสืออนุสรณ์ ม.3 กับม.6จะเป็นชั้นที่ทำหนังสือร่วมกัน) แม้ว่าจะผ่านนานเท่าไร ถึงน้องจะโตขนาดไหน แต่ผมมั่นใจว่าผมจำน้องได้
ทำไมถึงจำได้....อืม ..มันเริ่มจากวันนั้น
วันที่ผมขับรถมาเรื่อยๆบนถนนบายพาสสี่เลนส์ เห็นใครสักคนที่แวบเข้ามาจากหางตาข้างซ้าย ผมหันไปมองพอดี
นิทาน...
นิทานจริงๆ ผมตาไม่ฝาด แต่ผมต้องตกใจเมื่อรถของผมถูกอะไรบางอย่างเสยจนเสยหลัก ....
ผมเจ็บนะ...แต่ไม่มากมันชาๆไปทั่วร่างกาย ..ผมติดอยู่ในรถ..ผมรู้ ผมไม่มีแรงจะผลักประตูรถออกไปหรือแม้แต่จะร้องขอความช่วยเหลือ
จู่ๆร่างของคนที่ผมคิดถึงมาตลอดก็เข้ามาช่วย น้องเอาผมออกนอกรถ ผมไม่มีแรง หมดแล้วเรี่ยวแรง บอกตามตรง...หายใจยังลำบากเลย
น้องปั้มหัวใจผมอยู่นาน ผมไม่มีแรงจะมองหน้าน้องจึงหลับตาไว้ จนกระทั่ง..ริมฝีปากอุ่นๆของน้องสัมผัสที่ปากผม ราวกับส่งพลังงานมาให้ ทั้งๆที่มันก็ดูเหมือนผายปอดธรรมดา แต่ผมรู้สึกว่ามันช่วยผมได้เยอะ...
ผมฟื้นมาอีกที..เป็นสายๆของอีกวันหนึ่ง หม่อมแม่มาเยี่ยมผม...เล่าเรื่องคนที่ช่วยผมเอาไว้ ประกอบกับฟังพยาบาลที่ชื่อกรเล่าให้ฟังว่าน้องช่วยผมแบบทุ่มสุดตัว ถึงขนาดให้เลือดผม ผมมองแขนตัวเอง ยิ้มเล็กๆที่เลือดน้องกับเลือดผมเข้ากันได้ แสดงว่าเราก็น่าจะเข้ากันได้..แต่ก็ต้องหุบยิ้มเพราะคิดได้ว่า ถ้าน้องให้เลือดน้องก็ต้องเจ็บมาก น้องเจ็บเพื่อผมเลยเหรอ
ซึ้ง ~~~~~~
เเละผมก็วางเเผนอะไรบางอย่างกับเเม่เเละพยาบาล รวมทั้งหมอชัยเจ้าของเคสผมด้วย จะหาว่าผมเลวก็ไม่ได้นะ
เพราะโอกาสมามาเอง..ต่างหาก
----
เดี๋ยวดึกกว่านี้จะมาต่อ ตอนพิเศษคั่นเวลานะค่ะ
-
รอตอนพิเศษ
เอ่อ คือ ประโยคนี้มันแปร่งๆนะ
"ผมไม่มีแรงจะผลักประตูรถออกไปหรือแม้แต่พลักประตูรถ"
-
ยิ่งกว่าพรหมลิขิตอีกนะเนี่ย :impress2:
-
มาต่ออีกนะ กำลังอ่านลื่นไหลเชียว
-
รอตอนพิเศษ
เอ่อ คือ ประโยคนี้มันแปร่งๆนะ
"ผมไม่มีแรงจะผลักประตูรถออกไปหรือแม้แต่พลักประตูรถ"
คือว่าคนเขียนเบลอค่ะ 555 ขอบคุณที่ช่วยบอกนะค่ะ ยังไงก็
เจอคำผิดสะกิดให้รู้ด้วยนะค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
ป.ล.ภัส+เป็ดให้ o13
-
โอ้ยยยยยยย ค้างงงงงงจางงงงงงง T^T
มาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
:z3: :z3: :z3: อ๊ากกก หมอนิทาน น่ารักอ่ะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
คุณภัสคะ
คนที่เป็น "ม.ร.ว." นั้นจะเรียกว่า คุณหญิง หรือคุณชายค่ะ
ส่วนถ้าเป็น "ม.ล." จะเรียกว่า คุณ ค่ะ
ส่วน "หม่อม" นั้น ปกติจะเรียก สตรีสามัญชนที่ได้สมรสกับเจ้านายชั้นเจ้าฟ้า, พระองค์เจ้า หรือ หม่อมเจ้า ค่ะ
ดังนั้น ม.ร.ว วาดหวัง ก็จะเรียกว่า "คุณหญิงวาดหวัง" สั้น ๆ ก็จะเป็น "หญิงวาดหวัง" ถ้าคุณการณ์ เรียก ก็น่าจะเป็น "คุณหญิงแม่" หรือ "แม่" ฯลฯ ก็ได้ค่ะ แต่ไม่เรียกว่า "หม่อม" ค่ะ
-
ฮัชช่า～～รักนี้มีเบื้องหลัง :o8:
-
คุณหมอ นิยาย
คุณเชื่อในรักแรกพบมั้ย?
น้ำเน่า....
หากใครสบถคำนั้นในใจหรือจะสบถออกมาเป็นคำพูด ขอบอกไว้เลยว่าคุณคิด..ถูก!
น้ำเน่า...โคตรน้ำเน่า ..ยิ่งกว่าน้ำเน่า...
หากแต่ว่ามันเกิดขึ้นกับฉัน.... ถึง2ครั้ง
เกือบ30ปีก่อน...
.
.
.
.
.
.
.
ฉัน ‘ นิยาย ’ เป็นชื่อที่แปลกมากสำหรับ30ปีที่แล้ว ในขณะที่เด็กรุ่นเด็กกันชื่อ หมู หมา กา ไก่ นก แมว ปู ปลา ให้เลิศหรูหน่อยแบบคนรวยๆก็คงชื่อ ประมาณ ไพลิน พลอย มณี หรืออะไรที่มันสวยงาม แต่ประเด็นไม่ใช่ชื่อฉัน แต่เป็น ‘เขา’ คนที่ยื่นอยู่ตรงหน้าฉันเมื่อ30ปีก่อน...
หน้าคณะ.. ‘ สัตวแพทย์ศาสตร์’
หน้าคณะที่ต้องเดินผ่านทุกวันเพื่อไปเรียนแลปฟิสิกส์ที่คณะวิทยาศาสตร์
วันนั้น.....วันวาเลนไทน์ ดอกไม้..ขนม อาจจะไม่เยอะเหมือนสมัยนี้แต่ ก็ถือว่ามากพอสมควร
รวมทั้งหนึ่งใน ‘หมอหมา’ หน้าตาดีที่ยื่นดอกกุหลาบแรก..ในชีวิต(ที่มีผู้ชายมาให้) ส่งมาให้ฉัน ทำไมถึงรู้ว่าเป็นนักเรียนสัตวแพทย์? เพราะเสื้อเขามันปักอยู่
‘ปฏิญาณ..’
“ ให้ฉัน?” ฉันถามเขาอย่างงงๆ เขายื่นให้พร้อมพร้อมรอยยิ้มแบบอายๆ ...
น่ารัก~
ความรู้สึกแรกที่ฉันสัมผัสได้หลังจากที่สบตาเขา ผู้ชายตัวสูง ผมสั้นที่อยู่เกือบระต้นคอ ปากอมส้มนิดๆ แต่หน้าแดงมาก เพราะเขาอายมั้ง?
ความรู้สึกที่สอง..... ‘ชอบ’
และสาม...ประทับใจ
“ คะ..ครับ”
“ อ่อ ค่ะ..ขอบคุณมากนะค่ะ ว่าแต่คุณชื่อ...”
“ เอ่อ...พี่ชื่อติ เรียนสัตตะปี3 ”
ฉันยังไม่ทันถามจบประโยคแต่เขาก็รีบตอบกลับมาแล้ว ทำเอาฉันเละเพื่อนๆที่ยื่นอยู่ใกล้ๆขำน้อยๆไปตามๆกัน
“ ฉันชื่อนิ...”
“ พี่รู้แล้วครับ น้องชื่อนิยาย แพทย์ศาสตร์ปี1 พี่เอ่อ...”
“ ค่ะ?”
แอบอึ้ง? เขารู้จักเราได้อย่างไร... เด็กปีหนึ่งไม่ได้ใส่อะไรที่บ่งบอกคณะของตัวเอง และที่สำคัญคือชื่อ..นิยาย รู้ได้ไงว่ะ ?
“ พี่คือ..เอ่อ..”
“ ?? ”
“ พี่...เอ่อ...คือ อา...เอิ่ม...เอ่อ..พี่ ”
เพื่อนของเขาลุ้น เพื่อนฉันก็ลุ้น รวมถึงฉันเอง..ลุ้นว่า..เขาจะบอกอะไร
“ พี่ติค่ะ เรามีเรียนแลปนะค่ะ ไว้อีก2ชั่วโมงมารอที่หน้าคณะสิค่ะ แล้วค่อยคุยกับนิยายใหม่ ถ้าจะอ้ำอึ้ติดอ่างแบบนี้ ”
เพื่อนของฉันคงทนไม่ไหวเลยดึงตัวฉันออกมาก่อน พร้อมพูดให้เขาได้ยิน
ฉันเดินมาห่างจากเขาเกือบร้อยเมตร อีกแค่ ไม่กี่เมตรก็จะพ่นเขตของคณะสัตวแพทยศาสตร์แล้ว ถ้าไม่คิดว่ามีเสียงหนึ่งที่ตะโกนไล่หลังมาอย่างดังจนทำให้ฉันต้องหยุดขาตัวเองไว้
“ พี่ชอบนิยาย ให้โอกาสพี่ได้มั้ย! ”
เงียบ......
ขาฉันแข็งจนก้าวไม่ออก .... เพื่อนของฉันเอาแขนมาสะกิดแบบล้อๆ ฉันเพิ่งระลึกได้ว่า... หน้าตัวเองเริ่มร้อนขึ้นมา มีเสียงโห่แซวจากเพื่อนๆของเขา และขำพูดล้อจากเพื่อนของฉัน
“ ได้มั้ยครับ!?”
เขาตะโกนไล่หลังมาอีกที่ ฉันต้องหันหลังกลับไปมอง ในมือกำดอกกุหลาบแน่น เพราะมันไร้หนาม หน้าฉันคงจะแดงมาก
ฉันตะโกนคำๆหนึ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า...มันทำให้ฉันได้พบกับคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับฉันตลอดไป...
.
.
.
.
‘ ค่ะ’
วันนั้น...จำได้ว่า แลปฟิสิกส์ที่ฉันไม่ชอบ...มันเปลี่ยนไปแล้ว...
.
.
.
.
.
.
.
ฉันยิ้ม..ยิ้มอยู่คนเดียว..ทั้ง2ชั่วโมงของคาบแลป
ความรักแรกพบครั้งที่สองเกิดเมื่อ 21 ปีก่อน
ฉันไม่เคยเห็นหน้าเด็กคนนี้มาก่อน...เขาเป็นคนแปลกหน้าที่ใช้ชีวิตอยู่ในตัวฉันมาตลอด 9เดือน...
‘ นิทาน’
เทวดาน้อยๆ ที่เกิดมาจากความรักแรกพบครั้งนั้น กับ ‘ เขา’ หรือหลังจากที่เราแต่งงานกันฉันมักเรียกเขาว่า ‘ติ’ เฉยๆ
ตอนที่ฉันรู้ผลตรวจว่ากำลังตั้งท้อง ติเห่อลูกมาก
ติบอกว่าอยากเป็นคนตั้งชื่อลูก
เขาบอกว่าอยากมีลูกสาว จะได้ขี้อ้อนๆ น่ารักๆ
ฉันบอกว่าอยากมีลูกชาย จะได้หล่อๆ...เหมือนเขา(แต่ไม่ได้บอกนะ เดี๋ยวเขาหลงตัวเอง)
เขาบอกว่าจะให้ชื่อลูกว่า ‘อธิฐาน’
ฉันบอกว่า อยากให้ลูกชื่อ ‘ อุดมการณ์’
เขาบอกว่าผลอุลตร้าซาวเป็นลูกสาว
แต่ฉันเป็นหมอเลยบอกไปว่าเป็นลูกชายแน่ๆ เพราะหลายรายแล้วที่บอกว่าลูกสาวแต่ออกมาเป็นชาย
วันนั้นเราเถียงกันจนเหนื่อย จนฉันแพ้ท้องไปหลายครั้ง ติก็เหมือนกัน เขาแพ้ท้องแทนฉัน...
เราสรุปกันว่า...ไม่ว่าลูกจะเป็นเพศอะไร เราทั้งสองพร้อมจะรับเสมอและที่สำคัญ เราไม่อยากเลือกเพศให้ลูก เราอยากให้เขาเลือกเพศเอง ไม่ว่าจะหญิงชาย...
หรือนอกจากนี้
นิทาน ชื่อนิทาน เพราะติตั้ง
ประณิธาน ฉันตั้ง แต่ว่าเราตกลงกันว่าถ้าลูกโตแล้วถามว่าใครตั้งชื่อให้บอกลูกสลับกัน
เพราะ ติเป็นผู้ชายแต่ตั้งชื่อลูกได้น่ารักมาก ส่วนฉันตั้งชื่อลูกได้แมนมาก
แต่เจตนาการตั้งชื่อของเราเหมือนกันคือ...ตั้งในคล้ายกับชื่อของอีกคน
‘ประณิธาน’ กับ ‘ปฏิญาณ’
‘นิทาน’กับ ‘นิยาย’
เทวดาน้อยกำเนิดมาและโตมาด้วยความรักของฉันกับติ เราตั้งใจเลือกโรงเรียนอนุบาลและประถมที่ดีให้เขา อาจจะไม่ดีที่สุดแต่ฉันมั่นใจว่าดีสำหรับเขา
นิทานสอบเข้าโรงเรียนมัธยมชื่อดังของจังหวัดได้ ถึงจะไม่ได้ท็อปหรืออะไร แต่ฉันภูมิใจในตัวเขา เขาทำตัวดีเป็นเด็กดีมาตลอด มีแค่ช่วงหนึ่งที่เขาเพ้อคิดว่าตัวเองมองเห็นด้ายแดง...
ไม่ใช่ว่าคนเป็นแม่คนนี้จะไม่เชื่อ
แต่..มันดูผิดหลักทางการแพทย์ไปหน่อยแต่ฉันก็เชื่อลูกนะ....
ความจริงเรื่องมันเริ่มหลังจากที่ฉันคิดว่าอะไรมันแปลกไปหน่อย หลังจากที่ลูกตกบันไดที่โรงเรียน ทั้งๆที่ควรจะฟื้นแต่กลับหลับนานเกินไป
ก่อนหน้าวันเกิดนิทาน1วัน มีเด็กผู้ชายหน้าตาดีทีเดียวมาบอกฉันว่าเขาเป็นคนเตะบอลไปโยนนิทานทำให้นิทานตกบันได ฉันเข้าใจว่ามันเป็นอุบัติเหตุ แต่...
มีบางอย่างที่แปลกไป..ในแววตาเด็กคนนั้น แสดงความรักใคร่ พอๆกับแววตาที่ติมองฉันในวันนั้น ที่ฉันจำได้...
ลูกของฉันกำลังมีผู้ชายมาชอบ....อืม...จะว่าแปลกก็คงไม่แล้วล่ะสำหรับสมัยนั้น เพราะคนที่เรียกว่า ‘เกย์’น่ะ มันเริ่มมีตั้งแต่สมัยฉันเรียนแพทย์แล้ว ฉันเข้าใจและไม่ว่าอะไร รวมถึงติเองก็น่าจะรู้
ฉันประทับใจเด็กนั้นหลายอย่างรวมทั้ง บทสนทนาแรกของเขา
‘ สวัสดีครับคุณหมอทั้งสอง ผมชื่อ อุดมการณ์นะครับ’
อุดมการณ์ชื่อที่ฉันชอบ และเคยคิดจะตั้งชื่อนี้ให้ลูก....
การณ์เป็นเด็กแม้ว่านิทานจะยังไม่ฟื้นแต่เขาก็พยายามจะมาดูแลและเฝ้านิทานแทนฉันที่ต้องเข้าเวรส่วนติที่ต้องกลับไปทำงานที่ฟาร์มบ่อยๆ(ติทำฟาร์มค่ะ เพราะเขาจบด้านสัตวแพทย์มา) การณ์อยู่เฝ้าจนเขาต้องกลับบ้านที่กรุงเทพ
เพียงการณ์กลับได้ไม่กี่ชั่วโมง.... นิทานก็รู้สึกตัวแต่ก็หลับไปอีก
เช้าวันนั้นเป็นวันเกิดนิทาน นิทานฟื้นแล้ว .. ฉันอยากให้ลูกรู้จักกับการณ์ การณ์เป็นคนดี ฉันสัมผัสได้
ฉันโทรหาการณ์พยายามบอกเป็นนัยๆว่านิทานฟื้นแล้ว แต่...เขาตอบกลับมาว่า
‘ ผมก็อยากไปเยี่ยมนะครับ แต่ตอนนี้ผมกำลังเตรียมขึ้นเครื่องไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย ’
มันเป็นโอกาสอันเลวร้ายของนิทานเองแหละที่ไม่ได้เจอคนดีๆแบบการณ์
แต่เมื่อวานก่อนนี้เอง ที่ฉันได้เจอการณ์อีกครั้ง แต่...ที่โรงพยาบาลนะ เพราะการณ์ประสบอุบัติเหตุ ส่วนนิทานเห็นเหตุการณ์จึงไปช่วย ฉันไปเยี่ยมการณ์เช้าอีกวัน แต่กลับต้องไปเยี่ยมลูกตัวเองแทน เพราะเป็นลม ฉันฝากอาหารที่ตั้งใจทำให้ลูกเป็นข้าวเช้าไว้กับพยาบาล เพราะอาหารของฉันกลายเป็นของเยี่ยมคนป่วย
เฮ้อ.... อุตส่าห์ได้เจอกันแล้วแท้ๆ
ขณะที่เตรียมจะกลับไปเข้าเวรที่โรงพยาบาลเอกชนใกล้ๆ ฉันเจอกับคุณวาดหวังแม่ของการณ์ เธอเล่าเรื่องราวให้ฉันฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันจึงเล่าเรื่องของฉันบ้างว่าฉันรู้จักลูกชายของเธอแล้ว แล้วฉันก็กลับไปเข้าเวร
บ่าย2กับอีก10นาที โทรศัพท์ในห้องพักแพทย์ก็ดังขึ้น ปลายสายขอเรียกสายฉัน
ฉันตอบไปว่า ฉันกำลังถือสายอยู่
ปลายบอกว่าเขาคือคุณวาดหวัง ที่โทรมาคือจะแจ้งว่า ลูกชายฟื้นแล้ว
ฉันแสดงความยินดี....
เธอบอกว่าจะให้ฉันคุยกับการณ์ เพราะเขามีเรื่องอยากคุยกับฉัน
ฉันรอสายสักพัก คราวนี้เป็นการณ์ ประโยคแรกในรอบ7ปีที่เขาทัก ฉันหน้าบานได้อีกครั้ง....
“สวัสดีครับ ‘คุณแม่’ ”
ฉันหวังว่า โอกาสครั้งนี้จะไม่หลุดไปจากมือลูกฉันเหมือน7ปีที่แล้ว
แม่ของฉันเคยบอกฉันว่า...คนเป็นแม่ทำเพื่อลูกเสมอ
ฉันเชื่อหมดหัวใจ....
การณ์กับฉันคุยกันนานพอสมควร ปลายสายของการณ์ขอตัวก่อน ฉันไม่ได้ว่าอะไร แต่ขณะที่จะวางสายฉันร้องห้ามการณ์ไปก่อน...และบอกเจตนาเดิมที่ยังมั่นคงเหมือน7ปีก่อนที่ฉันไม่มีโอกาสได้พูด...
.
.
.
.
.
‘ แม่ฝากดูแลนิทานด้วยนะลูก...การณ์’
----------------
วู้ๆๆๆๆ กว่าจะปั่นเสร็จ
555 เจอคำผิด สะกิดด้วยนะ><
ป.ล. ช่วงนี้ ภัสมิขออัพเรื่องนี้ต่อไปสักหลายวัน เพราะมันจะจบเเล้ว เเต่วันศุกร์ ภัสจะเขามาเปิดเรื่องใหม่นะค่ะ
เตรียมตัวไปอ่านกันได้เลย 555
สำหรับ
คุณmira>> ภัสออกตัวไว้ก่อนว่าไม่ค่อยรู้เรื่องนี้เท่าไร เพราะภัสใช้ภาษาพูดมากว่า คือว่าปกติภัสชอบใช้คำว่าหม่อม จนติดปากเลยลามมาถึงนิยาย เเต่ภัสไม่ขอเเก่ตอนต้นนะค่ะ เเต่ตอนต่อไปสัญญาว่าจะไม่ผิดอีก 555 ขอโทษที่ทำให้อรรถรสในการอ่านลดลงเพราะการใช้ภาษาผิด :sad4:
ภัส+เป็ดให้ทุกคนที่เเก้ให้ภัสค่ะ
----------
สำหรับคืนนี้... ฝันดี...นะค่ะ
-
คู่แท้กันจริงๆ รู้จักกันมาตั้งนานนม :o8:
-
อ่านตอนพิเศษก่อนนอน อิอิ
-
o13 o13 o13
-
ตั้งแต่เด็กเลยหรอ พรหมลิขิตชัดเลย
-
รักแท้นั้นมีอยู่จริง กิ๊บกิ้วว~~
-
แอร๊ยยยย :-[ :-[
อ่านไป ยิ้มยังยังกับคนบ้า
อร๊ายยยยย มีความสุข น่ารักจังเลย
-
อดีตของแม่น่ารักดีค่ะ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มตลอดเลบ
-
ที่แท้การณ์ก็ชอบน้องนิทานตั้งแต่แรกแล้ว ตั้ง 7 ปีไม่เคยลืมน้องเลย
+1 และแจกเป็ดให้ค่ะ
-
น่ารักอ่ะ :-[
จะจบแล้วหรอ ใจหายเนอะ
-
ผมก็เชื่อเรื่องพรมลิขิตนะครับ ตอนนี้ผมก็รอคอยคนที่มีด้ายแดงเส้นเดียวกับผมอยู่เหมือนกัน
แค่รอคอยแต่ไม่ตามหานะครับแต่ชื่อนิทานชื่อคล้ายกับเพื่อนผมเลย มันชื่อทานแต่ผมเรียกมันว่า
ขอทานน่ะครับ 5555 แล้วมันก็ตอบผมกลับมาแบบนี้ทุกที :z6:
-
เย้ๆๆๆ แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปอะ
พี่การณ์จะบอกนิทานว่าอย่างไร
อยากอ่านตอนต่อไปอ่า
-
ชอบซีนคุณพ่อคุณแม่อะคับ...วันวานยังหวานอยู่
-
คุณแม่นิยายน่ารักเหมือนลูกนิทานเลย o13
-
ชอบตอนพิเศษมากเลยค่ะ
คุณแม่ของหมอนิทานน่ารักมากค่า
-
ครอบครัวน่ารักมากก o13 o13 o13
-
คิดถึงน้องนิทาน
ปล. ว่าแต่เรื่องใหม่ชื่อเรื่องอะไรหรอ เปิดตัวรึยังจ้ะ จะได้ตามไปอ่าน
-
ทั้งสองคนน่ารักมากเลยอ่ะ เนื้ิอคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกันไปด้าย
(ลูกทุ่งซะ) ชอบความรักของทั้งสองคนแล้วก็ความรักของแม่ด้วย
รู้สึกดีมากๆตอนที่แม่พูดว่า
"แม่ฝากดูแลนิทานด้วยนะลุูก...การณ์" นี่แหละความรักของแม่
-
น่ารักคร้าาาา
-
โอ้ มันเป็นเช่นนี้เอง มิน่าล่ะ
-
คนที่ถามกันว่า เรื่องใหม่ชื่ออะไร ก็ ตามลิ้งค์ค่ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34567.msg2109175#msg2109175
เป็นเรื่องของ ทะเล ลูกพี่ลูกน้องของหมอนิทานนั่นเเอง 5555
ส่วนเรื่องนี้ จะมาอัพช่วงวันศุกร์นี้ค่ะ รอหน่อยนะค่ะ จะจบเเล้วจริงๆ 555
-
คนที่ถามกันว่า เรื่องใหม่ชื่ออะไร ก็ ตามลิ้งค์ค่ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34567.msg2109175#msg2109175
เป็นเรื่องของ ทะเล ลูกพี่ลูกน้องของหมอนิทานนั่นเเอง 5555
ส่วนเรื่องนี้ จะมาอัพช่วงวันศุกร์นี้ค่ะ รอหน่อยนะค่ะ จะจบเเล้วจริงๆ 555
โอ้วววววว ขอบพระคุณคนแต่งมากๆ
ตามไปอ่านด่วนๆๆๆๆ
-
ว้าววว น่าติดตามๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตามไปอ่านเรื่องใหม่ แต่รอเรื่องเก่าอยู่น้าาา
-
จบแล้วหรอ น่าเสียดายจังเลย
-
เส้นที่เก้า
“ โอ้ยยย !!!!!!!!!!!!!!!!! ”
เสียงนายอุดมการณ์ร้องโอดครวญทันทีที่หมออายุกรรมกดลงที่แผล บริเวณหน้าท้องที่มีรอยเขียวๆม่วงๆรูปร่างลักษณะคล้าย ‘เท้า’
ถามว่าผมมายืนดูอยู่ตรงนี้ทำไม? ที่จริงคือหมอที่ทำแผลให้การณ์คืออาจารย์หมอของผมเอง ผมจะมาคุยกับท่านเรื่องที่ผมขาดการไปราวด์วอร์ดของเมื่อวานนี้ แต่ไอ้คนไข้คนนี้มันดันมาเจ็บแผลตอนนี้พอดี
“ โอ้ยยย หมอ! พอเลยๆ คนหรืออะไร ทำไมมือหนักอย่างนี้ ”
ดูมันซิด่าอาจารย์หมอด้วยอ่ะ มึนชิบหายเลย
“ โธ่! แล้วคุณการณ์จะให้หมอทำอย่างไร? ถ้าไม่ให้หมอตรวจก็รับยากลับห้องไปเถอะ เพราะทั้งวอร์ดไม่มีใครจะมือเบาเท่าหมอแล้ว”
ท่านบ่นน้อยๆก่อนจะลงมือตรวจต่อ กดไปที่แผลสองสามที ส่วนไอ้คนเจ็บก็ร้องทุกครั้งที่หมอโดน แต่ถึงปากมันจะร้อง แต่ตามันซิจ้องผมประมาณว่า ‘ เพราะมึงแท้ๆ’
“ เสร็จแล้วครับ เดี๋ยวผมจ่ายยา.......... ให้นะครับ”
“ ครับ แต่หมอครับช่วยเขียนใบรับรองแพทย์ให้ด้วยว่าผมถูกหมอคนนี้ทำร้าย”
พรึ่บ!
มันชี้มาที่ผมง่ะ TT
อาจารย์ท่านมองผมแบบปลง อ่ะนะ..ก็รอยเท้ามันเด่นสง่าต่อสายตาท่านรวมถึงการณ์และผมด้วย...
เท้าเบอร์ 41 ประทับอยู่บนตัวของนายการณ์ได้ด้วยเหตุที่ว่า....
.
.
.
.
.
.
“ ผมมีเรื่องจะบอกคุณ....”
“ ครับ? ”
นาทีนั้นผมหยุดร้องไห้ไป ปรับสายตาให้เห็นคนตรงหน้าชัดๆ ... การณ์ไม่พูดอะไรต่อจนผมสงสัย แต่พอผมจะอ้าปากถาม.. ปากผมก็ไม่ได้ว่างพอให้เสียงถูกส่งออกไป...
การณ์จูบผม ไม่ใช่จุ๊บแบบที่แล้ว จูบแบบจูบ(?) ถึงจะไม่ได้แลกลิ้นอะไร แต่มันก็เรียกว่าจูบ
เนินนาน ... อ่อนโยน ...แผ่วเบา คล้ายๆกับกำลังลอยอยู่ชั้น12ของโรงพยาบาล...
การณ์ฉุดผมกลับจากภวังค์ตอนที่ริมฝีปากล่างของผมถูกเขาขบเบาๆ
ตกใจจนผมตื่นจากภวังค์และดิ้นขัดขืนเขา เหมือนผมจะขาดหายใจเอาดื้อๆ จนต้องอ้าปากหายใจ
ทำไมเวลาจูบถึงกำหนดให้หายใจที่จมูกไม่ได้ว่ะ?
“ อือ....อื้มมม!”
ผมรับอากาศเข้าปอดไปไม่เท่าไร ... นายอุดมการณ์ เกิดคึกอะไรไม่รู้สอดลิ้นเข้ามา.. ฉิบหายแล้ว! ผมไม่เคยจูบแบบแลกลิ้นกับใคร ความรู้สึกแปลกๆ
ลิ้นของการณ์อยู่ในปากผม!
คิดได้ดังนั้นสมองประมวลไม่ทันเสร็จเท้าผมก็ลอยไปที่หน้าท้องของนายการณ์ เป็นอันเรียบร้อย...
.
.
.
.
.
“ สำออยชะมัดผู้ชายอะไร? โดยแค่นี้บ่นอยู่ได้ว่าเจ็บๆๆ ”
“ ชิส์...นิทำพี่แล้วยังมาบ่นว่าเป็นความผิดพี่อีกนะ ใช่ไม่ได้เลยนิทานเอ๊ย! ”
คนเจ็บนั่งดูโทรทัศน์อยู่บนเตียงเอื้อมมือข้างที่ไม่เจ็บ มาขยี้หัวผม รู้สึกดีนะ..... ไม่ใช่แค่มือที่กำลังยีผมของผมอยู่ แต่รวมถึงสรรพนามน่ารักๆ
พี่.กับ.นิ
ฟังแล้วหน้าร้อนชะมัด คนอะไรทำให้เราหวั่นไหวได้ขนาดนี้...เจอกันไม่ถึง3วันเลยนะ ทำไมเรายอมขนาดนี้
ทั้งกอด..ทั้งหอม......ทั้ง...จูบ
ผมร่ำด่าตัวเองในใจ....’ใจง่ายชะมัด’
“ คิดอะไรอยู่หืม? แล้วไม่มีเรียนรึไง?”
“ ไม่อ่ะ ...อ๋อ...ที่พูดนี่ไล่ป่ะ? งั้นผมไปก็ได้ สวัสดี !”
ผมลุกขึ้น ยกมือไหว้ตามมารยาทไทยแบบลวกๆ ไปทีหนึ่ง แล้วสะบัดหน้าเดินตรงไปประตู การณ์กระโดดลงจากเตียงตามมาคว้าตัวผมไว้...แต่แปลก
แทนที่มันจะคว้าแขน ขา มือ คอ แต่มัน คว้าเอวด้วยมือทั้งสองข้าง...หรือแถวบ้านเราเรียกว่ากอดจากด้านหลังรึเปล่า? ไม่แน่ใจ
“ เอ้ยยย ไอ้เราก็แค่ถามเฉยๆ งอนพี่เหรอนิ?”
โอ้ย..ขนลุก ไม่ให้ลุกได้ไงก็เล่นมาพูดข้างหูกันแบบนี้ เสียวเลย55555
“ เฮ้ย! คุณว่าใคร? ใคร? ใครงอน ไม่มีเหอะ มั่วตลอด”
“ อ๋อ..เหรอ ก็คนนี้ไง ”
ฟอดดดดดดดดดดดด
แล้วผมก็หน้าแดงอีกครั้ง 555555
.
.
.
.
.
.
“ นิทาน...”
สภาพล่อแหลมมาก ณ จุดนี้ คือผมกำลังนั่งตักคนป่วยอยุ่ คนป่วยก็กอดผมอยู่ ถ้าใครเปิดประตูเข้ามาต้องคิดแน่ๆว่าผมกับอีตาการณ์นี้มีซัมติ้งกัน
“ ครับ?”
ผมตอบรับคนที่ผมใช้ตักพร้อมกับไหล่ของเขาเป็นที่พักพิงอยู่...
.
.
.
.
.
.
.
“ เชื่อเรื่องด้ายแดงป่ะ?”
--------------
มาลงเรียบร้อยยยยยยยยยยยยย
ฝากเรื่องใหม่ ด้วยนะค่ะ ><
ขอบคุณทุกรีทุกเม้นท์ทุก +ค่ะ
เเล้วเจอกันในด้ายเส้นสุดท้ายค่ะ !
-
เชื่อออออออออ :m25: :m25: :m25:
-
โอ๊ยยยย :impress2: :impress2: ฟินนนนนนน
-
เชื่อด้วย :z1:
-
แงะ ค้างอย่างแรงงงงงงงง
ผมร่ำด่าตัวเองในใจ....’ใจง่ายชะมัด’
อันนี้ยังไม่ง่ายหรอกจ้ะ ถ้าง่ายจริงต้องยอม.....
แจกเป็ดให้ไปกอดนอน
-
ค้างงงงง
-
แล้วอย่างเรามีคนที่ผูกด้ายแดงเหมือนกันหรือเปล่านะ อยากรู้จัง
อยากได้แบบพี่การณ์สักคนต้องไปถึงโคราชหรือเปล่า
-
การณ์ไม่ต้องถามนิทานหรอก ไม่งั้นจะคอยมาดูแลการณ์เหรอ
บวกหนึ่งค่ะ
-
บทจะหวานก็หวานซะ :impress2:
-
หมอนิทาน กับพี่การณ์ น่ารักเวอร์
-
ทันเส้นที่ 9 แล้ว รออ่านต่อจ้า ขอหวานๆแบบนี้ไปตลอดนะ :laugh: ช่วงนี้ขาดน้ำตาล
-
เชื่ออออออ
หว่าจะเส้นสุดท้ายแล้วหรอ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ เค้าชอบหมอนิทานอ่า :-[
-
อัยย๊ะ เชื่อจ้า
-
น่ารักจังเลยยยย :-[
เติมน้ำตาลให้กับร่างกาย ฟินค่ะ ฟินนนน
น้องนิทาน ...น่ารักทั้งชื่อและนิสัย ชอบชื่อนี้จัง
พาร์ทของคุณแม่น้องนิก็น่ารักไม่แพ้กันเลย
คำถามสุดท้ายของพี่การณ์...ขอตอบแทนได้มิเค่อะ? :o8:
รู้สึกว่าสั้น ...อยากให้ต่อยาวๆอ่ะ :monkeysad:
-
มาต่อเดี่ยวนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ถ้านิทานบอกไม่เชื่อนี่คงขำกลิ้ง :laugh:
-
ทันเส้นที่ 9 แล้ว รออ่านต่อจ้า ขอหวานๆแบบนี้ไปตลอดนะ :laugh: ช่วงนี้ขาดน้ำตาล
ระวังน้ำตาลในเลือดขึ้นสูงเน้อ ป้าเป็นห่วง อิๆ
-
ตอบไปเลย ว่า เชื่อจ้าาา
-
เชื่อคร๊า :o8: :o8: :o8: :o8:
-
ค้างอ่ะ
เราเชื่อนะคะว่ามีจริง
-
ดูท่าการณ์เขาอยากอ่านนิทานก่อนนอน
แต่มันค้างงงงงง
-
โอ๊ย มดกัด!
-
เพิ่งตามมาอ่านจ้า!!
เรื่องนี้เนื้อเรื่องน่ารักมากๆเลย ตัวละครก็ชื่อเพราะด้วยย อยากให้เป็นเรื่องยาวจังเลยค่ะ เห็นว่าตอนต่อไปจะเป็นด้ายเส้นสุดท้ายแล้วสินะ ถ้าตัวเรื่องหลักจบแล้วก็มาลงตอนพิเศษบ่อยๆน้า(ขอล่วงหน้าเลย 555) ยังไม่อยากให้จบเลยจริงๆ ยังไงมาต่อไวๆน้า รออ่านอยู่จ้า
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ :)
-
นิทานเชื่อเรื่องด้ายแดงอยู่แล้วว
อย่าบอกว่าพี่การณ์ก็เห็นด้ายแดงด้วย
ติดตามต่อจ้าา
-
ขอบคุณ
-
พล็อตแปลกดี น่ารักดีนะเรื่องนี้ สนุกค่ะ รอตอนต่อไป^^
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน ชอบตรงที่เลือก จังหวัดนครราชสีมา เป็นสถานที่ในการถ่ายทำเรื่องนี้ ^^ เพราะพี่ก็อยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิดจนถึงปัจจุบัน
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ นะครับ
-
เชื่อค่ะ...
ฮาาาาา
นิน่ารักมากเลย
-
เชื่อค่ะ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
พี่การณ์ น้องนิทาน :man1:
-
น่ารักอ่ะ :z2:
-
อีกสัก 10-20 นาที จะมาต่อ เส้นสุดท้ายนะค่ะ กับกำลังตรวจคำ+ เคาะบรรทัด o22
-
:z13: รอ
-
เส้นสุดท้าย
“ หมอนิค่ะ? เลิกเวรแล้วไปไหนมั้ยค่ะ? ” พี่สาพยาบาลในวอร์ดศัลย์หันมาถามผมหลังจากที่เราเพิ่งออกจากOR มาเมื่อครู่ เมื่อมองดูเวลาแล้วมันก็น่าจะเลิกพอดี
“ นิอยากจะรีบกลับบ้านเลยครับ เดี๋ยวใกล้จะสอบแล้วด้วย”
“ แหม..ขยันจังค่ะหมอนิ นี่ถ้าพี่ไม่รู้นึกว่านิเคยช่วยผ่าอีกนะค่ะ คล่องแคล่วจริงๆ”
พี่สาเอาแฟ้มเคสคนไข้มาตีผมเบาๆ แบบแซวๆ
“ โธ่พี่สา ตื่นเต้นจะตาย ผมเพิ่งเคยได้มีโอกาสเป็นผู้ช่วยผ่าหัวใจครั้งแรกเลยนะ หลังจากที่อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆตั้งแต่ปีสี่ ตื้นเต้นเป็นบ้า ”
“ ฮ่าๆๆๆๆๆ ”
เราสองคนหัวเราะร่วนออกมาพร้อมๆกัน ตอนนี้ผมอยู่ปีหกแล้วครับใกล้จะเป็นหมอเต็มตัว ตอนนี้ก็จะอายุ24 อยู่แล้ว ชีวิตของผมก็ เรียนหนัก ทำงานหนัก มากขึ้นกว่าปี4-ปี5มากพอสมควร ผมยังเป็นเอ็กเทิร์นอยู่โรงพยาบาลเดิม 2เดือนนี้ผมอยู่วอร์ด ศัลยกรรมครับ มีโอกาสได้เข้าไปช่วยหยิบจับอะไรนิดหน่อยในOR แถมตอนราวน์วอร์ดผมมีอำนาจในการสั่งรักษาคนไข้ได้ เหมือนหมอจริงมากๆ ><
แต่มีข้อดีก็ต้องมีข้อเสียครับ บางครั้งผมก็ต้องอยู่เวรดึกๆ ยิ่งเมื่อคืน ไอ้โด้ เพื่อนสนิทผมมันไปธุระผมเลยเข้าสองกะติด ไม่ได้นอน วันนี้เลยรู้สึกหมดอะไรตายอยากในชีวิตมาก พอถึงห้องพักแพทย์ผมก็งีบหลับสักนิดหน่อยก่อนได้มั้ย รอให้เพื่อนที่อยู่เวรกะต่อไปมาปลุก(เลวจริงกู)
.
.
.
.
.
ผมตื่นมาด้วยเสียงโทรศัพท์ปลุกผมในยามเย็นเช่นนี้มีไม่กี่คนหรอกครับ
“ ครับ นิคร้าบบ ”
[ เสียงแบบนี้เพิ่งตื่นเหรอเรา?]
“ ตื่นเพราะเสียงพี่นั่นแหละ ”
หลังจากที่คบหากัน ผมก็ไม่ได้เรียกเขาว่าคุณ เพราะรู้ว่าเขาเป็นพี่ จะเป็นการไม่ดี แต่ใครว่าผมใจง่ายคนคิดผิดแล้ว เพราะผมคบพี่การณ์ ตอนประมาณเกือบคนปี5 เนื่องจากผมอยากลองใช้เวลาศึกษานิสัยใจคอ และอยากรู้ว่าอีกฝ่ายรักผมจริงๆ หรือเปล่า น้ำเน่ามากครับ แต่มันคือเรื่องจริง คนเราต่อให้รักกันมากแค่ไหนแต่ถ้าไม่ลองคบหาดูกันก่อนที่จะคบกันจริงๆ มีน้อยรายที่จะรักกันยืนยาว
[ ด่าพี่ ว่าพี่กวนเราว่างั้น? หึหึ]
น้ำเสียงกวนประสาทบ่นกับมา พร้อมเสียงหัวเราะ หึๆ น่าถีบชิบหาย ถ้ามือถือผมมีระบบ6G ผมคงสอดขาเข้าไปเตะปากเจ้าของเสียงหัวเราะอันกวนตีนนั่น
“ คิดเอาเถอะครับ นิคงชมพี่มั้ง? ”
[ บ้านพี่เรียกประชด ]
“ บ้านนิก็เรียกประชดครับ ”
จบประโยคก็ตามด้วยเสียงหัวเราะของพี่การณ์ส่งกลับมาดังมาก ขำอะไรไม่ทราบ หือ? ผมเลยเงียบไปครับรอว่าพี่เขาจะพูดอะไรต่อ
[ นี่...นิถ้าบ้านเราเรียกเหมือนกัน ทำไมไม่ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยล่ะ? ]
.
.
.
.
.
.
.
เดี๋ยวนะ .. ขอเวลานอก
หน้าผมจะไหม้ตายกับคำพูดของพี่มัน อยากจะวางสายแล้วร้องว่า อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก แต่ก็ทำไม่ได้นี่มันโรงพยาบาล เลยได้แต่เอามือม้วนผมที่สั้นประๆบ่าของตัวเราแบบเขินอาย :o8:
อายมาก ยิ่งอาย ยิ่งม้วน ยิ่งม้วน ยิ่งเงียบ ยิ่งเงียบยิ่งเขิน เอาเข้าไป นี่ขนาดในโทรศัพท์ผมยังจะแดดิ้นตาย เห็นหน้ากันจริงคงได้เกิดโศกนาฏกรรมตายเพราะเขินเป็นแน่แท้ :-[
“ ไม่พูดแล้ว แล้วจะกลับจากเชียงรายวันไหน” พี่มันโดนคุณแม่ใช่ให้ไปทำงานที่เชียงรายครับเกือบเดือนแล้วเนี่ยยังไม่กลับเลย
[ พรุ่งนี้ครับ คิดถึงนิจัง อยากเจอเร็วๆ / คุณการณ์ครับของที่สั่งครับ ]
เขินแล้วเขินอีก ผมจะเขินตาย ยิ่งพี่ตอนพี่มันบอกคิดถึง กูจะลอยยยย แต่ระหว่างนั้นมีคนมาถามการณ์ประมาณว่าเอาของวางตรงไหนอะไรอย่างไร ผมก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไร ก็คิดว่าคนงานเอาของมาส่ง พี่การณ์มันบอกคนงานประมาณว่า
‘เบาๆหน่อยเดี๋ยวแตกหมด’ เอ๊ะอะไร? อ๋อ...สงสัยของมั่ง
“พี่การ์ณยุ่ง นิวางสายก่อนนะ กำลังจะออกเวรน่ะ”
[ ครับนิ แล้วเจอกันครับ ]
“ ครับ”
ผมแปลกใจกับคำพูดของพี่การณ์นิดหน่อยคือช่วงนี้ เวลาผมเลิกงานพี่การณ์มักจะบอกว่า กลับบ้านดีๆ กินข้าวให้อร่อย หรือว่าเพราะพรุ่งนี้จะเจอกันสินะ
.
.
.
.
.
ตุ๊บ..
อ้าววว เสื้อกาวน์ มันล่วงครับ ผมเลยจะก้มเก็บมัน แต่ตามันไปเห็นอะไรที่นิ้วก้อยก่อน...
‘ ด้ายแดง’
เฮ้... มันมาได้ไง???
มันหายไปเกือบ2ปีแล้วนะ หรือว่ามัน…จะ
ผลั่ก...
“ นิทาน ! นายนี่เอง ..” พลอยเอ่ยขึ้นมา พลอยเป็นเพื่อนที่จะมาอยู่เวรต่อจากผม และข้างๆพลอยมีพี่สา อ้าว? ไหนพี่สาออกเวรไปแล้ว
“ อะไรพลอย?”
“ เปล่า...เออ..คือ อ๋อ พลอยลืม ตุ๊กตาเอาไว้ที่รถ เดี๋ยวไปเอาก่อนนะ”
แล้วพลอยก็...
ฟิววววว :z6:
ชิ่งไปอย่างสวยงาม :sad4:
“ พี่สา เห็นเหมือนผมมั้ย?” ถามพี่สาก็ได้คำตอบเพียงพยักหน้าน้อยๆ
“ พี่จับมาแล้วค่ะ มันแค่ไหมพรมธรรมดา หมอนิไม่ต้องกลัว ”
ห๊ะ...! :a5:
.
.
.
.
.
“ เดินตามด้ายแดงไปนะค่ะ คนอีกข้างของปลายด้าย รอหมอนิอยู่”
.
.
.
.
.
.
ผมเดินตามไหมพรมที่ประหนึ่งมันคือด้ายแดงจริง คำๆหนึ่งของใครสักคน เคยบอกผมว่า
"ด้ายแดงล่องหน เชื่อมสองคนไว้ ตามพรหมลิขิต ไม่ว่ากาลเวลา สถานที่ หรือเหตุการณ์ใด ๆ ก็ไม่อาจพรากคนทั้งสองได้
ด้ายแดง เส้นนี้อาจจะถูกดึงให้ตึง (หมายถึงได้พบกันช้า) หรือ ถูกมัดเป็นปม (ได้พบกันเร็ว) แต่มันไม่มีวันถูกตัดขาด"
มันก็คงจะจริง ...
ไม่ช้าก็เร็ว
ตอนนี้ผมได้เจอกับคนที่เขารออยู่อีกปลายข้างหนึ่งของด้ายนั้น ไม่มีคำจำเป็นพี่มันจะชมนกชมไม้ ไม่จำเป็นต้องมอง ต้องสนใคร สิ่งที่ผมสนใจมีเพียงเขา
ด้ายแดงของผม เนื้อคู่ของผม คนรักของผม
.
.
.
.
พี่การณ์ ของผม
ทันทีที่เรียกชื่อเขาในใจ ขาผมมันก้าวมาถึงชั้นล่าง มีรถสปอตสีแดงคนหนึ่งกับคนๆหนึ่งที่กำลังดึงด้ายไว้อยู่ ผมเดินไปหาเขา เขาเค้าก็ดึงด้ายเข้าใกล้มากขึ้นมากขึ้น
เรายืนห่างกันไม่กี่ก้าว
ผมมองหน้าเขา
เมื่อเขามองหน้าผม
ผมยิ้มให้เขา
เมื่อเขาส่งยิ้มมาราวกับทักทาย
ผมกุมมือเขา
หลังจากที่เขาเอื้อมมาจับมือผม
เรามองตากัน..
“ พี่รักนินะ พี่รู้ว่าเราเป็นผู้ชายเหมือนกัน จะคบกันคงแต่งงานหรือเปิดเผยอะไรไม่ได้มากนัก แต่พี่ก็อยากให้นิอยู่ข้างๆพี่ตลอดไป พี่อยากจะทำให้ถูกต้อง พี่เลยจะบอกนิว่า .... ”
.
.
.
.
.
.
“แต่งงานกันนะ ”
ผมไม่ได้ให้คำตอบอะไร น้ำตาผมไหลออกมา ทันทีที่ผมร้องไห้ พี่การณ์ไม่ได้เช็ดน้ำตาให้ผม แต่พี่เขาดึงผมไปกอด และผมก็กอดเขาแน่นเหมือนกัน
มีคนมุงดูและคอยให้กำลังใจเรานิดหน่อยตามประสาเพราะที่นี่โรงพยาบาล ผมกอดพี่การณ์อยู่นาน จนผมคลายกอดจากพี่การณ์ก่อน
“ พี่สัญญาครับ ว่าจะรักนิตลอดไป ”
“ นิไม่อยากได้คำสัญญาจากพี่”
.
.
.
.
.
“ เพราะแค่ที่แสดงให้นิเห็นมันก็มากพออยู่แล้ว ”
อาจจะดูเวอร์ๆนะครับ เเต่..ผมอยากจะบอกว่า ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของผมคือการได้รู้ว่า คนที่อยู่ ณ ปลายด้ายเเดงเส้นเดียวกันกับผม คือ เขา
" รักนิคนเดียวเเละตลอดไป"
พี่การณ์ก้มลงกระซิบที่ข้างหูผม ก่อนจะอวบเอวเเล้วพาผมไปที่รถ
ข้างๆผมคือพี่การณ์ คนที่ผมรักเเละรักผม ตอบโจทย์ทุกอย่างบนโลกนี้ เเละโจทย์ที่เเก้ไม่ออกสักทีอย่าง
'คนที่ไม่ใช่'
ตอนนี้ ผมคือคนที่ ใช่ สำหรับเขา
" ขอบคุณครับ"
" ขอบคุณอะไรนิ"
ขอบคุณที่รักเเละไม่ทิ้งกัน
ผมไม่พูดไปหรอกครับ ไว้สักวัน ผมจะบอก..ด้วยตัวผมเอง..
-END-
[/size][/color]
------------------
รักคนอ่านทุกคนค่ะ ที่ไม่ได้มาต่อนานเพราะเพิ่งสอบเสร็จนะเออ อย่าว่าภัสนะ ><
ติดตามผลงานของภัสต่อได้ ในเรื่อง I ○ sea ○ You. ' รัก' เพียง..ทะเล http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34567.0
เป็นเรื่องของทะเลลูกพี่ลูกน้องของนิทานนั่นเอง
มีความสุขกับปิดเทอมนะค่ะทุกคน ! :man1: :man1:
-
ภัสต้องขอขอบคุณทุกคนที่คอยให้กำลังใจตลอดมา ภัสจะตามบวกเป็ดให้ทุกคนที่เม้นท์ในกระทู้นี้ เนื่องจากเป็นเรื่องสั้นครั้งเเรกของภัส ไม่รู้ว่าทำได้ดีไม่ดีอย่างไร
เดี๋ยวอาจจะมีตอนพิเศษสัก 3ตอน นะค่ะ
-
:z13: มีตอนพิเศษมั๊ยคะ
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ
-
จบน่ารักดี :กอด1:
รอตอนพิเศษนะ
-
แต่งงานกันแล้วๆ
น่าจะมีตอนพิเศษเป็นตอนเข้าห้องหอ :z1:
-
จบ ดีใจด้วยยย :3123: :L2: :-[
-
จบแล้วหราเนี้ย ขอบคุณน๊า
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ่านแล้วเคลิ้มมมมมมมมมมมมมม
รอตอนพิเศษ
-
ถ้าภัสใจีหรือว่างๆแอบมาต่อตอนพิเศษให้กันบ้างน้า
-
มีขอแต่งงานกันด้วย o18
-
น่ารักมากๆเลยเรื่องนี้
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ
-
จบแล้ว o13 o13 o13 o13 o13
รอตอนพิเศษน่ะคร้า :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
จบแบบแฮบปี้แบบนี้ดีใจที่สุดดด หวานกันมากมายยย อิจฉาๆจังๆ
-
รอ ร๊อ รอ :impress3:
-
เเจ้งค่ะๆๆๆ
สำหรับใครที่กำลังรอตอนพิเศษบอกเลยว่าตอนนี้ เเต่งได้1ตอนเเล้ว 555
เเต่ตอนนี้ เรื่องเล่าของพี่สีฟ้ากำลังเริ่มขึ้นค่ะ... รบกวนตามไปอ่าน ที่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35015.msg2147165#msg2147165
หน่อยนะค่ะ
-
รับทราบข้า ตามไปๆ :pig4:
-
ตอนพิเศษ
------------
‘WONDER FRAM @ Korat’
ป้ายปักชื่อไร่ขนาดใหญ่ถูกปักไว้หน้า ผืนไร่ไกลสุดลูกหูลูกตา ซึ่งตัวผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าสุดเขตของไร่นี้มันอยู่ตรงไหน ตัวผมพิงกับรถยนต์ของตัวเอง แว่นกันแดดสีชาถูกทอดออกมาเพื่อจะได้มองทัศนียภาพที่ชัดเจนขึ้น
“ บอกแล้วว่าบ้านผมไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก” ว่าที่คุณหมอตัวน้อย(กว่าผมนิดหนึ่ง) และควบตำแหน่งว่าที่ภรรยาของผม พูดขึ้นมาทันทีที่ผมหันไปหาเขา
จำได้ว่าตอนที่ผมขอไปบ้านนิทานเขาบอกว่า ‘บ้านผมเหรอ? ไม่มีอะไรน่าเที่ยว น่าสนใจตรงไหน พี่การณ์จะไปทำไม ’
นี่นะ...ไม่มีที่เที่ยวของมัน ผมเห็นป้าย ไป น้ำตกโน่นน้ำตกนี่เยอะแยะ ในอีกไม่กี่กิโล ป้ายไปวัดที่ดังตามเขามากมายเรียงรายอยู่ ไหนจะป้ายบอกทางว่า อีก 5กิโลเมตรจะถึง ปาลิโอ
นี่นะไม่มีที่เที่ยว...
ไม่น่าสนใจ....ไม่น่าสนใจกับผีนะสิ! ที่ๆจัดอันดับว่า โอโซนมากที่สุดแห่งหนึ่งของโลกเชียวนะ...ไม่น่าสนใจ
คิดแล้วอยากจะจับหัวคนข้างๆมาแจกมะกอกให้สักที แต่พอจะหันไปว่าก็ต้องเจอกับรอยยิ้มกวนๆของมัน
โอ้ยย...หยุดน่ารักสิวันได้มั้ย แค่นี้ก็รักจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วเนี่ย
“ นี่เหรอ ไม่น่าสนใจของเราน่ะ?”
“ ก็ไม่เห็นจะน่าสนใจ หรือพี่ว่าไม่จริง” ทำหน้าขู่ด้วยครับ แล้วผมจะเถียงต่อน่ะเหรอ เป็นไปไม่ได้
ครับ....ผมมันแย่..และแพ้นิเขาตลอดแหละ เคยชนะซะเมื่อไรล่ะกับคนคนนี้น่ะ
“ ยอมแพ้แล้วครับคุณหมอ เถียงอะไรไม่เคยจะชนะเลย ”
“ ใครบอก พี่การณ์ชนะนิอยู่นะตั้งเรื่องหนึ่ง ” คนตัวเล็กกว่า กอดอกยืนมองหน้าผมพร้อมกับยิ้มแหย่ๆ เล่นเอาดีกรีความน่ารักพุ่งไปถึงจุดสูงสุด อ่า~
นับวันผมยิ่งเหมือนควาย....
ที่จมปรักรักนิทานคนเดียว ฮิ้วววววววววววว~~~~~~
แต่ว่าผมชนะน้องมันตอนไหนว่ะ จำไม่ได้555
“ สวัสดีครับแม่ /สวัสดีครับคุณแม่ ” ผมกับนิทานไหว้คุณแม่พร้อมกัน วันนี้คุณแม่เพิ่งออกเวรจริงกลับมาบ้านทันทีเพราะนิทานโทรไปบอกว่าผมจะมาเที่ยวบ้าน
“ ทานอะไรกันหรือยังมาเหนื่อยๆ ทานน้ำส้มปั่นมั้ยแม่เพิ่งทำกับน้านิด”
คุณแม่ออกปากชวนผมก็ไม่เกรงใจล่ะครับ ดื่มน้ำส้มปั่นจนหมดแก้วเลย จากนั้นเราก็เอาของไปเก็บ
จุ๊ๆ ผมมีความลับจะบอก.... ผมนอนห้องเดียวกับนิทานด้วย คุณแม่ท่านอนุญาต (รักคุณแม่จัง ^^)
ขึ้นมาบนห้อง ห้องนิทานน่ารักมากๆครับ จัดโทนสีดำ เทา ขาว ผนังสีขาว แต่เพ้นท์ลาย ต้นไม้ไม่มีใบ(ต้นไม้มีแต่กิ่งนั้นแหละ) ไว้ขอบผนัง มีกิ่งนึงยื่นออกมา แล้วก็มีชิงช้าห้องจากกิ่งนั้น ส่วนกลางผนังเพ้นท์ว่า
‘ NITAN in WONDER FRAM’
เด็กน้อยเอ้ย!!
แล้วผนังห้องอีกข้างมีระเบียงครับ ส่วนอีกด้านเป็นโต๊ะคอม+โต๊ะหนังสือ ชั้นวางหนังสือของนิทานเก๋อีกแล้ว เพราะมันทำมาจากปูนเปลือยที่ก่อสูงทำเหมือนขั้นบันได จุหนังสือเต็มไปหมด
น่ารักดีครับ เป็นไอเดียที่น่ารักดี ห้องแฟนใครเนี่ย
“ พี่การณ์ นี่ตู้เสื้อผ่า เอาเสื้อผ้ามาใส่ตู้ก่อนเดี๋ยวยับ แล้วก็นั่นห้องน้ำ ไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวเย็นๆจะพาไปเที่ยว”
ไปเที่ยว OO นิทานจะพาไปเที่ยวครับ ดีใจๆ รับเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋ามาเก็บใส่ตู้แล้วคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไปเลย
“ ไม่ต้องรีบก็ได้ พี่การณ์”
เสียงใครคงไม่ต้องบอกเนอะ ฮ่าๆๆๆ
“ นี่... Chocoletier เขาทำชอคโกแลตอร่อยมากเลยนะ เดี๋ยวนะ....ร้านมันอยู่ตรงนี้..อ้าวไม่ใช่..อยู่ตรงนี้นี่ นิจำได้ หายไปไหนแล้ว ”
ดูเอาเถอะครับ ขนาดจะพาผมมาเที่ยว ปาลิโอ ผมบอกว่าให้ถ่ายรูปก่อนนิทานมันกลับวิ่งมาหาชอคโกแลตก่อน แต่ประเด็นมันอยู่ตรงเจ้าตัวก็ยังงงว่าร้อน ชอคโกแลตที่ตัวเองปลื้มนักปลื้มหนามันอยู่ส่วนไหนของปาลิโอ
จะว่าไปปาลิโอก็สวยนะครับ คือก่อสร้างด้วยด้วยสถาปัตยกรรมแบบอิตาลี เป็นกลุ่มแบบอาคารถนนคนเดิน คงด้วยสถาปัตยกรรมแบบยุโรปโบราณ จึงทำให้ปาลิโอกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งใหม่ที่ได้รับความนิยมจากนักท่องเที่ยวและพวกช่างภาพ ผมที่เพิ่งเคยมาครั้งแรกก็ตื่นเต้นกับอาณาจักรใหม่ ที่เหมือนจำลองเมืองยุโรปขนาดย่อมมาไว้ที่เขาใหญ่
“ เจอแล้วพี่การณ์ร้านนี้ๆ”
พอตัวแสบมันเจอมันก็ลากผมไปในร้านทันที นิทานจัดแจงที่นั่งและสั่งเมนูโปรดของตัวเองโดยไม่ได้คิดถึงผมเลยว่าอยากทานอะไร เพราะว่าผมกับนิทานทานอะไรเหมือนๆกัน ฉะนั้นใครสั่งก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว
นิทานสั่ง ชอคโกแลตฟองดูครับ พอมาเสิร์ฟก็มีหลายอย่างให้เราเลือกจิ้มทานกับชอคโกแลต และที่ผมกันนิทานชอบก็คงจะเป็นกีวีกับสตอวเบอรรี่ เรียกได้ว่าแย่งกันทานจนหมด แต่ผมของคอนเฟิร์มได้เลยว่า ช็อคโกแลตที่นี่อร่อยจริงๆครับ ใครที่กำลังคิดว่าจะมาปาลิโอก็ลองมาทานที่ร้าน Chocoletier ดูนะครับ
“ ไปไหนต่อนิทาน เดินจนขาลากแล้วนะเนี่ย” ผมถามนิทานเมื่อนิมาหยุดอยู่ตรงร้านสายไหมหลังจากที่เราเดินเที่ยวจนทั่วปาลิโอ ตานิทานนี่เป็นประกายราวกับเด็กเห็นของเล่น
“ อืม...พาไปดูพระอาทิตย์ตกที่ลำตะคลอง ”
แฟนใครว่ะโรแมนติกชิบหาย...
“ สวยจัง”
“ อืม..”
“ พี่รู้มั้ยคนเราน่ะ ในหนึ่งปีต้องมีสักครั้งที่มาดูพระอาทิตย์ตกนะ ”
“ ก็นี่ไงล่ะ มาดูอยู่”
ปีหนึ่งสำหรับผม แทบไม่มีเวลาได้ทำอะไร ถ้าไม่มีนิทาน คงไม่ได้มาเที่ยวเล่นหรือทำตัวคลายเครียดแบบนี้หรอก งานทางบ้านก็เยอะมากอยู่แล้ว ไหนจะต้องรับงานบริษัทอีก ไม่ได้พักหรอกครับ
“ นี่..ยังไม่ได้บอกเลยว่าพี่เคยชนะอะไรเราได้”
“ ต้องบอกด้วยเหรอ?” คนที่ซบลงทีไหล่ผมถามอย่างอายๆ ยิ่งทำให้ผมอยากรู้ ......และอยากแกล้ง
“ ต้องบอกซิครับ” ก้มลงไปกระซิบข้างๆหูนิทาน คงเสียวมั้งหน้าแดงเลย 5555
“ แกล้งทำไมอ่า? ” นิทานเอาหัวออกจากไหล่ผมมามองหน้ากันทันที
“ ก็บอกก่อนซิ..”
“ พี่ชนะนิ........ชนะใจ”
ผมยิ้มออกมาก่อนจะกดหัวนิให้มาซบอีกครั้ง รู้หรอกว่าเขิน แต่มีพัฒนาการนะเนี่ยที่กล้าจะพูดกันต่อหน้าแบบนี้
พระอาทิตย์ตก....ตกทุกวัน แต่พอวันนี้มันสวยกว่าทุกวัน..คงเพราะนิทาน
ถ้าผมชนะใจนิทาน ผมก็ไม่ได้ชนะคนเดียวหรอก นิทานก็ชนะใจผมเหมือนกัน
ถ้าแพ้...ก็แพ้ทั้งคู่
.
.
.
.
.
.
.
.
แพ้ใจน่ะ.....
----------------
มาเเล้วววววว กับตอนพิเศษเเกะกล่อง-- ฮ่าๆๆๆ
คือว่าวันนี้ไปดูเซ็งเป็ด awards ครั้งที่ 6มา มีคนเสนอชื่อเรื่องนี้ด้วย ขอบคุณมากค่ะ เพราะว่าตอนที่เห็นการประกวดนั้น ภัสคิดว่าจะไม่มีใครโหวตซะเเล้ว
ยงัไงก็รับผิดชอบด้วยนะค่ะ .... อยากทำให้ภัสหวังเเล้วหมดหวัง 55555
----
หลายวันก่อนคุณ THIP โมดุ ส่ง PM ให้โหวตนักอ่านยอดเยี่ยม ภัสละกลุ้ม..ก็คนอ่านของภัสน่ารักทุกคนนี่ค่ะ อร๊ายยยยยยย
ป.ล. เเว่วๆว่าเรื่องนี้จะมีการเล่นเกมชิงของรางวัลเเบบฟรีเล็กๆน้อย ต้องติดตามนะค่ะ เพราะกำลังทำของรางวัลอยู่
ป.ล.2 หนึ่งในของรางวัลของเรื่องนี้ หนีไม่พ้น... 'นิยายขนาดสั้นเเบบรวมเล่ม' เเน่นอนค่ะ
ถ้ามีอะไรคืบหน้าจะมาบอกอีกที
ส่วนเกมชิงรางวัล น่าจะเป็นอีก1-2สัปดาห์
-------------
รักคนอ่านทุกคน เเละย้ำอีกครั้งว่า ขอบคุณคนที่โหวตในเซ็งเป็ดaward ครั้งที่6ให้ภัส ขอบคุณมากค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
:pig4:
-
อร๊ายยยย น่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดด :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
สักครั้งในชีวิต ต้องไปดูพระอาทิตย์ตกดินให้ได้ บร๊ะๆๆ !!! ~ o13 o13 o13 o13
-
น่ารักอะ!
-
อุ๊ย! เขิน
-
ตอนพิเศษ หวานจับใจเลยแฮะ
-
ตกหลุมรัก จมปลักรักเธอตลอดไป ฮิ้วววว น่ารักกก
-
ทำไมนิทานน่ารักอย่างนี้ เขินแทน อิอิ
-
:-[
-
น่ารักกว่านี้มีอีกมั้ยยยยยยยยยยยย
+1 ให้จ้ะ
-
น่ารักจัง หวานกันเบา เบา :กอด1:
-
เเวบเข้ามาโชว์ ปกรวมเล่มค่ะ
ไม่ได้มีการซื้อขายนะค่ะ เเบบว่า เล่นเกมกันน่ะค่ะ
ปกอาจจไม่สวยเน้อ 5555 เดี๋ยวจะหาอีกอย่างมาเป็นรางวัลด้วย
(http://upic.me/i/kl/1al34.jpg)
ป.ล. ภัสรักทุกคน >< :-[ :-[
-
:-[. อิอิ เค้าอยากได้ รอกติกานะจ๊ะ :L2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ อยากได้น้องนิ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
เรื่องน่ารักมากกกกกกกกกกกก
ชอบนิทานจังเลยอ่ะ ซื่อ ๆแต่แอบฮาและโก๊ะๆ 555555
พี่การณ์ก็มั่นคงในรักนะ ชอบนิมาตั้งแต่มัธยม
พอมาเจออีกครั้งก็รีบคว้านิไว้ นิก็เหมือนกัน
รีบคว้าปลายด้ายแดงของตัวเองไว้เหมือนกัน
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย
อยากเจอปลายอีกด้านของด้ายแดงบ้างอ่ะ!!!! ><~~~
-
เรื่องสนุกอ่านสบายๆ น่ารักมากๆ
นิทานเพิ่งจะเจอและรู้จักพี่การณ์แต่ทางด้านพี่การณ์รู้จักมานาน
แถมติดตามถามไถ่ความคืบหน้าตลอด
แค่เห็นผ่านๆยังรู้ว่าเป็นนิทานสุดยอด และเพราะเหตุการณ์นี้เลยทำให้รู้จักกันซะที
เรื่องเล่าของคุณแม่ก็น่ารัก โรแมนติคอีกด้วย
แถมคุณแม่ยังมองเห็นความรักในแววตาอีกต่างหาก
พบกันอีกครั้งจึงไม่พลาดที่จะทำเพื่อความสุขของลูก
เป็นสุดยอดคุณแม่จริงๆคะ
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายน่าอ่านเรื่องนี้คะ :L2:
-
พี่การณ์กับน้องนิทานน่ารักอ่ะ
หวานจนมดขึ้นแล้ว :-[
-
เพิ่งอ่านจบค่ะ ชอบมากเลยค่ะ ♥
(แอบอยากได้หนังสือ 55555. )
-
อยากได้อ่าา ปกน่ารักจังง
-
หืม คนเขียนน่ารักมากเลยค่ะ นี่มันยิ่งกว่าคืนกำไรให้ผู้ซื้ออีก เจ้ย ๕๕
คือก็อุส่าห์เขียนเรื่องดีๆสนุกๆมาให้อ่านแล้ว แถมจะใจดีแจกของอีก
โอย รักตายเลย
ปล.รอทะเลอยู่นะจ๊าา (๕๕)
-
สวัสดีค่ะ กติกามาเเล้วนะค่ะ คุยกันเรื่องของรางวัลก่อนเนอะ... ก็มีหนังสือรวมเล่มกับของที่ระลึกอีกอย่าง
กติกามีอยู่ว่า 'รีต่อจากรีนี้ รีไหนคอมเม้นท์เกี่ยวกับตัวละครที่ชอบได้ยาวที่สุดก็..เตรียมรับรางวัลไปเลยจ้าาา'
เนื่องจากคนเขียนงบน้อย ของรางวัลก็เเจกน้อยนะค่ะ
หมดเขตวันที่ 31 ตุลาคมนี้ ^^
ก็คือให้คอมเม้นท์ตัวละครที่ชอบ
-ชอบเพราะอะไร
-เหตุการณ์ทำให้ชอบ
หรืออะไรก็ได้ในยาวที่สุด!
(คอมเม้นท์ได้เเค่ตัวละครเดียวเท่านั้น!)
ไม่ยากเลยใช่มั้ยค่ะ ^^
---------
ป.ล. ความจริงก็อยากรวมเล่มขายนั่นเเหละ เเต่ติดอยู่อย่างเดียว - ไม่มีคนซื้อ 5555++
-
เม้นท์ยาวที่สุดหรอ -*- เอาเป็นว่าที่ประทับใจละกันนะ .... :z3:
ชอบที่สุดคงเป็น "นิทาน" เป็นคนที่จิตใจดีอ่ะ คิดบวกมาก ๆ ฉากที่ชอบก็ตอนแรกที่พบกับ
พระเอกเลย ช่วยพาไปหาหมอ ให้เลือด ด้ายแดงเส้นเดียว เปลี่ยนชีวิตน้องนิได้ (ชาย+ชาย
ก็เป็นเนื้อคู่กันได้ ชิมิ :-[) ตามไปเฝ้าดูแลถึงโรงพยาบาลอีก ชอบอ่ะ บรรยายไม่เก่ง
เพราะฉะนั้น ............
ยาววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
( :z6: :z6: :z6: โดนโบกแน่นอน)
-
นิทาน.. ชอบตรงที่เป็นคนน่ารัก จิตใจดี ช่วยเหลือคน(เนื้อคู่) ทุ่มเทเพื่อคนที่รัก โดยไม่คาดหวังสิ่งตอบแทน มีน้ำใจ
ปล.เข้ามาร่วมสนุกด้วยคน อิอิ อยากให้รวมเล่มมากๆเลย จะเก็บตังรอซื้อเลยนะๆๆ
-
มาร่วมสนุกค่า ตัวละครที่ชอบที่สุดคือ นิทานค่า อิอิ เพราะว่าเป็นคนน่ารักมากๆ (ว่าแล้วอยากได้แฟนเป็นหมอ =,.=) เป็นคนที่มีความพยายาม(หารักแท้55+)
ถ้าอยู่ดีๆเพื่อนเรามาตะโกนบอกเราว่า 'ด้ายแดงงงง มีด้ายแดงอยู่ที่นิ้วก้อยตู อ้ากก' เราก็คงคิดว่ามันบ้าแล้วล่ะ - - 55+
ตั้งแต่อ่านมาจนจบถูกซะตากับนิทานมาก เป็นคนที่น่านับถือมากสำหรับเรา55+ เรามันเป็นคนกลัวที่จะรักคะ กลัวที่จะต้องเจ็บปวด
แต่นิทานเลือกที่จะตามหามัน ถึงคนแล้วคนเล่าผ่านไป เจ็บซ้ำไปซ้ำมา แต่ก็ไม่คิดนะโกรธใครโทษใคร (สุดยอดมาก เป็นเราเหรอ ไม่เหลืออะ โทษตัวเอง โทษเขา โทษแมว โทษหมา(?)ไปวันๆ) แล้วแบบมาเจอท่อนนี้
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะลองอกหัก
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะลองใช้หัวใจ
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะเลิกยึดติดกับมุมมองของสังคม
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะรักใครสักคน จากใจ....จริง….
เอร้ยยยย แบบมันโดนมาก คมกริบ
บางทีพอถึงเวลาที่เราเจอคนๆนั้นที่ 'ใช่' ขอยืมคำนิทานไปใช้เตือนใจตัวเองหน่อยนะ จุ๊บๆ (คงไม่มีลิขสิทธิ์หรอกนะ55+)
สุดท้าย...รักนิทาน รักพี่การญ์ รักคนแต่ง รักนิยายเรื่องนี้ ถึงจะเป็นเรื่องสั้น แต่คนแต่งรู้ปะ คนแต่งอะผูก'ด้ายแดง'นิยายเรื่องนี้กับนิ้วก้อยเราแล้ว อิอิ//โดนตบ
ปล.ชอบคุณแม่นิยาย >< เข้าใจลูกก่อนตัวลูกซะอีก แอบเป็นหมอดูป่าวคะเนี่ย มองเห็นอนาคต55+
ปล2. ขอโทษนะคะที่ไม่ได้เม้นเลยซักตอน คือเค้าเพิ่งเข้ามาอ่านอะตัวเอง ให้อภัยเค้านะๆ :monkeysad: :z10:
ปล3.อยากได้หนังสือเรื่องนี้จริงๆ ถ้าขายก็อยากซื้อ คนเขียนใจดีอะ น่ารักที่สุด มาขอจูบที//โดนเตะ :L2:
-
:mc4: แปะป้าป ขอเล่นเกมด้วยคนนะคะ :mc4:
ให้คอมเม้นท์ตัวละครที่ชอบ : พญ.ลภัสรดา จิตแพทย์เด็กเละวัยรุ่น o18
ชอบเพราะอะไร : เพราะหมอคนนี้อาจจะเคยมีประสบการณ์ "ด้ายแดง" เหมือนนิทาน และ เป็นคนที่ทำให้นิทานได้อ่านหนังสือการ์ตูนที่ชื่อว่า ‘พรหมลิขิต’ กับ หนังสือชื่อ Love is… ซึ่งเนื้อหาในหนังสือมีส่วนทำให้ นิทานได้คิดและตัดสินใจเรื่องพี่การณ์ได้ :-[ :-[
เหตุการณ์ทำให้ชอบ หรืออะไรก็ได้ให้ยาวที่สุด! : อันนี้ตอบว่า ชอบ"เนื้อหาในหนังสือ"ที่นิทานอ่าน ที่ว่า เป็นเรื่องของผู้ชายคนหนึ่งที่โดนบอกเลิกซ้ำๆ ในขณะนั้นเองที่เขาคิดได้ว่า มันคงมีรักจริงรออยู่ที่ดินแดนใดสักแห่ง เขาจึงออกไล่ล่าหารักแท้ ที่พอเขาบอกใครไปก็ไม่มีใครเชื่อวว่าจะหาเจอ แต่พอคนพูดแบบนั้นกับเขา เขากลับชูนิ้วก้อยข้างขวาขึ้นมาแล้วบอกว่า
‘เจอซิ ในเมื่อผมเชื่อมั่นในรักแท้ ด้ายแดงของผมอีกปลายของมันจะต้องผูกติดอยู่กับคนที่จะรักผมตลอดไป’
เขาออกเดินทางตามด้ายแดงเส้นนั้นของเขาราวกับว่าเขามองเห็นมันแต่พอเขาไปสุดของปลายด้ายแดงกลับ..ไม่เห็นอะไร มีแค่ด้ายที่ไร้คนอีกคนที่อยู่ปลายของด้ายแดง
การ์ตูนเล่มนี้จบลงอย่างเป็นปริศนา มีข้อคิดหรือคำถามเล็กน้อยอยู่ในนั้นแค่ไม่กี่ประโยค
“คุณคิดว่า เขาจะทำอย่างไรต่อไป..”
เหมือนประโยคคำถาม ตามสไตล์การ์ตูนที่สนับสนุนในมีการต่อเล่ม2 แต่ทุกอย่างกระจ่างทันทีที่พลิกหน้าต่อไป
“เขาเชื่อมั่นในรักแท้ ไม่พอหรอก เขาต้องหา และรักษามันก่อน ถึงจะเรียกว่ารักแท้”
.
.
แล้วก็ประโยค ที่ว่า “ถ้าเราเจอใครสักคนที่ใช่ แค่ใช้เวลาไม่นานคุณก็จะรู้ว่าเขาใช่ ไม่ใช่ด้วยสายตา แต่คุณสัมผัสมันได้ด้วยหัวใจ”
.
.
และประโยคสุดท้าย
คุณจะไม่เขาใจความรักจนกว่า จะลองอกหัก
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะลองใช้หัวใจ
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะเลิกยึดติดกับมุมมองของสังคม
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะรักใครสักคน จากใจ....จริง….
--------
แค่นี้แหละค่ะ แล้วก็ไม่รู้ว่าตรงประเด็นมั้ย(แล้วที่เวิ่นมาขนาดนั้นล่ะ? :z6:)
ลุ้น..ว่าจะได้หนังสือมั้ย :o12: :o12:
-
:impress3:
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านม้วนเดียวจบเลย
ชอบจัง แฮปปี้เสียด้วยสิ คริๆๆๆ > - <
-
อ่านแล้วประทับใจจัง เนื้อเรื่องน่าติดตามและก็แปลก ไม่เคยได้ยินเรื่องด้ายแดงมาก่อน เคยแต่เห็นด้ายแดงผูกตอนไปงานศพ 555
จะพูดถึงตัวละครที่ชอบยาวๆ เราก็ไม่ถนัดเลย รู้แต้ว่าชอบนิทานจัง เป็นคนที่มุ่งมัน ซื่อตรงกับตัวเอง นิสัยก็น่ารัก น่าจะอ้อนเหมือนแมวดี หนังสือถ้าทำขายพี่ก็ซื้อนะ เรื่องไหนที่ชอบซื้อหมด
รอตอนต่อไป
-
น่ารักงะ^^
-
ไม่รู้ว่าผมมาตอนนี้ยังทันมั้ย? เอาเป็นว่าผมอยากมาร่วมสนุกด้วย 55555555
สำหรับผมนะ ไม่รู้ว่าตัวละครไหนใครเค้าชอบกันบ้าง แต่ผมคนนี้(ผู้มองโลกกว้าง - -* ) ปิ๊งรักกับคุณหมอแสนน่ารัก ดีกรีจิตแพทย์เด็กและวัยรุ่น อย่าง แพทย์หญิง ลภัสรดา มากๆ
หนังสือที่ให้น้องหมอนิทานนักศึกษาแพทย์ปีสี่ มันอย่างทำคุณประโยชน์ต่อนิยายเรื่องนี้เหลือเกิน อย่างน้อยก็คงเหมือนเอนไซม์ ที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยา เอาเป็นว่าถ้าไม่มีหมอลภัสรดา นายเอกของเราอย่าง ‘นิทาน’ คงจะรักกับคุณการณ์ แบบงงๆ ประมาณว่า เออ.....ไอ้นี่เนื้อคู่กูนี่หว่า ต้องรักมันให้มากๆ แทนที่จะเป็น คนนี้เป็นคนที่รัก ถึงจะใช่หรือไม่ใช่ ก็ยังรัก
เฮ้อ...จะเสียใจที่สุดคือ คุณหมอคนงาม หายไปจากนิยายเรื่องนี้อย่าง...ไร้ร่องรอย อยากให้มีเขียนถึงคุณหมอลภัสรดา ด้วยความรัก ^^ อีกครั้ง สักนิดสักหน่อย พอให้ได้รู้ว่า คุณหมอเธอยังอยู่ดีมีสุขกับโลกใบนี้อยู่ สักนิดดดนะครับคนเขียน
แต่จะว่าไปหนังสือที่คุณหมอเขียนเอง ทำให้ผมนึกถึงคนๆหนึ่ง นักเขียนท่านหนึ่ง และ หนังสือ แนวความเรียงอีกเล่มหนึ่ง
-คนๆนั้น คือคนที่ผมรัก
-นักเขียนท่านนั้นคือคนที่อยู่ในใจผมเสมอมา
-หนังสือแนวความเรียง ยังวนเวียนเป็นเล่มโปรดที่ผมต้องอ่านอย่างน้อยก็3-4วันครั้ง
คนๆนั้นคือ แฟนเก่า
นักเขียนท่านนั้นคือ นิ้วกลม
และหนังสือเล่มนั้นคือ ‘ความรักเท่าที่รู้’
ผมชอบประโยค1ในนั้นที่ว่า เรามีความรักเท่าที่เรารู้ และเรารู้เท่าที่เรารัก
นิยายเรื่องนี้ทำได้มากกว่าที่ผมเคยรู้ หมอนิทานเคยเป็นคล้ายๆผม
ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่บอกอ่านที่คุณหมอ ลภัสรดากล่าวในหนังสือของเธอว่า
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะลองอกหัก
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะลองใช้หัวใจ
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะเลิกยึดติดกับมุมมองของสังคม
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะรักใครสักคน จากใจ....จริง….
ทำให้ผมรู้ว่าความจริง ความรักที่ไม่ได้สมหวังหรือไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้ทำให้ผมที่เคยคิดว่ามัน เสียเวลา เสียเวลาอีกต่อไป...
มันทำให้ เข้าใจถึงความรักมากขึ้น มากกว่ามุมที่ผมยื่นมองมันแค่มุมเดียว เพราะการที่ได้มีโอกาส ใช้ชีวิตบางส่วนกับใครสักคน ผมว่ามันคุ้มนะ....
เหมือนเป็นการเตรียมหัวใจให้พร้อม พร้อมที่จะรักใครสักคนจริงๆ
ตอนที่ผมเลิกกับแฟนเก่า ก่อนที่เราจะจากกัน เขาให้หนังสือ ‘ความรักเท่าที่รู้’ ของ นิ้วกลมมาให้ผม และยังกำชับว่า ‘อย่าลืมกันนะ’
ผมก็เพิ่งเข้าใจ...ที่เขาบอกว่าไม่ให้ผมลืมเขา ใช่ว่าเขาเป็นคนเห็นแก่ตัวแต่..เขาอยากให้ผมปรับนิสัยเข้ากับคนรักคนใหม่ได้ดี จะได้ไม่มีจุดจบที่เหมือนรักของเรา
ว้าววว พูดมายาววมาก นี่ผมคอมเม้นท์ตัวละครอยู่หรือเปล่า?
หรือว่าเล่าเรื่องตัวเอง เอาเป็นว่า
สั้นๆเกี่ยวกับตัวละครที่บอก(แบบสรุปจากข้างบน) คือ คุณหมอลภัสรดา อย่าถามว่าทำไมถึงชอบ มันตอบยากมากเลยครับ เพราะเธอมาแค่ ‘ฉากเดียว’
ซึ่งมันคือคำตอบของข้อต่อมันด้วยที่ว่า ชอบตัวละครนั่นในฉากไหน อย่างที่บอกคุณหมอสุดแสนจะใจดี มาแค่ฉากเดียว ผมจะไปชอบเธอได้จากฉากไหน ถ้าไม่ใช่ฉากนั้น
เนื่องจากติดลม ขอคอมเม้นท์นิยายด้วย – ซึ่งก็ดีครับ เป็นแนวที่หายากในหมู่ชายชาย
ภาษาอยู่ในระดับ กำลังน่ารักน่าหยิก ไม่แก่ ไม่เด็ก ดูมีมุมมองเป็นของตัวเอง บรรยายอาจจะไม่เห็นภาพบ้างบางตอน แต่ขอรับประกันได้เลยว่า ความสนุกมันทดแทนกันได้
ส่วนคนเขียน น่ารักมากเลย ผมแอดเฟสบุ๊คคนเขียนไปแล้ว รวมทั้งทวิตเตอร์ด้วย (ไปดูมาจากเรื่องของหนูทะเล) ทำให้ผมรู้ว่าไอ้ประโยค
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะลองอกหัก
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะลองใช้หัวใจ
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะเลิกยึดติดกับมุมมองของสังคม
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะรักใครสักคน จากใจ....จริง….
น้องภัสผู้เขียนคือผู้แต่งประโยคนี้เอง
เพราะในเฟส หรือทวิตของน้องภัสมี ประโยค หน่วง เศร้า เหงา คิดถึง รัก หลง โกรธ ฯลฯ ที่คล้ายแบบนี้อีกมากมาย
ค่อนข้างเป็นเด็กที่มีความคิดทีเดียว (เพราะผมแอดเฟสจึงรู้ว่าความจริง น้องภัสอายุ 14 จะ15 ปีนี้)
---
ยอคนเขียนหวังจะได้รวมเล่มจริงๆ
เเต่ผมว่าวันนี้ น่าจะเป็นวันสุดท้าย เเละผมคงเป็นเม้นท์สุดท้ายเเล้ว
(ผมเข้าข้างตัวเองเลยว่า ได้เเน่ๆ)
ป.ล. ถ้าผมได้ ขอลายเซ็นต์น้องภัสด้วยนะครับ เพราะอนาคต น้องต้องดังมากๆเเน่ กลัวว่าตอนนี้พี่คนนี้จะไม่มีปัญญาไปขอลายเซ็นต์55555 :man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
-
ผู้โชคดีที่ได้รับรางวัลคือ
คุณ D-SimpleSimple ค่ะ
o13 o13 o13 o13 o13 o13
การตัดสิน คือ ภัสจะก็อปปี้ลงword เพื่อนับจำนวนคำค่ะ
ผู้ชนะมีจำนวนคำราวๆ 8ร้อย กว่าๆ
ก็รีบมาเม้นท์รับทราบที่กระทู้นี้นะค่ะ เเล้วส่งPM. ที่อยู่ที่สะดวกเพื่อรับหนังสือ ^^
เดี๋ยวอีก วัน-สอง วันจะมาอัพตอนพิเศษ 2 ตอนค่ะ
-----
เจอกันนะค่ะ
รักทุกคน ><
-
อด..... :z3: 5555+ :-[ รอตอนพิเศษ~ :impress2:
-
ตามมาจากเรื่องi sea you.....ชอบที่เรื่องนี้มันดำเนินไปโดยยึดเอาตำนาน"ด้ายแดง"มาเป็นคีย์เวิร์ดสำคัญ
แต่ไม่ได้ดำเนินเรื่องแบบ เวิ่นเว้ออะไรงี้ แต่กลับดำเนินเรื่องได้อย่างน่ารัก น่าติดตาม
จริงๆคุณภัสเป็นอีกคนที่แต่งเรื่องได้น่าอ่านนะคะ เราคนนึงล่ะที่อ่านไปยิ้มไป(ไม่รู้คนอื่นเป็นรึป่าวนะ...ฮ่าๆๆ)
ส่วนตัวแล้ว ชอบคำพูดนี้มากๆเลย o13
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะลองอกหัก
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะลองใช้หัวใจ
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะเลิกยึดติดกับมุมมองของสังคม
คุณจะไม่เข้าใจความรักจนกว่า จะรักใครสักคน จากใจ....จริง….
มันเป็นคำพูดที่คมและลึกซึ้งกินใจมาก อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกที่เรียกว่า"ความรัก"เลย
รวมถึงมุมมองในด้านความรักของเจ้าของคำพูดนี้ด้วย มันเหมือนจะเป็นคำพูดของคน"โลกสวย"นะ
แต่ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว อารมณ์เป็นแบบก้ำกึ่งน่ะ
แบบว่ารวมๆแล้วเป็นคนที่มองโลกตามความเป็นจริง
แต่ก็ไม่ได้แข็งกระด้างขนาดว่าต้องยึดติดกับคำว่า"ความเป็นจริง"อ่ะนะฮ่าๆๆๆ(ถ้าไม่เข้าใจต้องขออภัยด้วย) :กอด1:
ปล.รอตอนพิเศษเช่นกันคร๊าบบบ :pig4:
ปล2. จริงเราๆก็สนใจรวมเล่มนะ คุณภัสไม่ลองซาวน์เสียงถามๆดูล่ะคะ เผื่อมีคนสนใจแบบเราก็ได้นะ แหะๆๆ
อยากได้เก็บไว้น่ะค่ะ :m15:
-
ก็ อย่างที่หัวข้อว่ามานั่นเเหละค่ะ อยากลองซาวน์เสียงดูว่า ใครอยากได้รวมเล่มมั้ยเอ่ย?
ตอนนี้มีพี่ใจดี๊ใจดีเเนะนำโรงพิมพ์ให้เรียบร้อย โรงพิพม์ก็ใจกว้างปานเเม่น้ำเจ้าพระยา บอกว่า..พิมพ์เท่าไรก็ได้
ไม่มีขั้นต่ำ ภัสก็เลยอยากลองมาหารือดูว่า มีใครสนใจมั้ยค่ะ? เรื่องนี้มันเป็นเรื่องสั้นอ่ะเนอะ.. ไม่เกิน100 หน้าword ราคามันก็จะไม่สูงเท่านวนิยายเล่มใหญ่หนาๆ ขาสยกันที 800 UP คือเท่าที่รู้มาน่าจะไม่เกิน 200บาท(รวมค่าส่งด้วย) เพราะว่าตัวภัส เพิ่งเคยพิมพ์ขายเรื่องสั้นเเบบขายเองเป็นเรื่องเเรก
ไม่อยากเอากำไรอะไร เเค่อยากให้คนที่เคยๆเปรยๆว่าอยากได้รวมเล่ม ได้บ้างอะไรบ้าง ในราคาเบาๆ เเบบพี่น้อง ไม่ค้ากันโหดร้ายทารุณ เพราะอาชีพหลักของภัสคือ นักเรียน ไม่ขัดสนเงินทองอะไร เเต่ก็ไม่ใจดีพอจะเเจกจ่ายให้ทุกคน(555) ภัสเลยไม่อยากได้กำไรอะไร
ก็เกริ่นๆมาก็คือ ซาวน์เสียงนั่นเเหละค่ะ
ใครสนใจก็ลงชื่อไว้เเล้วภัสจะได้ดูว่ามีกี่คนๆ จะได้สั่งถูก
ไม่ต้องกลัวว่าคนสั่งน้อยเเล้วภัสจะไม่ทำ.. คนเดียวภัสก็ทำค่ะ!
อย่างที่บอก เเละ ไม่ต้องกลัวว่า จะราคาสูงกว่าที่ภัสบอกหรือเปล่า? ถ้าสั่งไม่กี่คน
คือ..คนเดียว ภัสก็พิมพ์ คนเดียวภัสก็ส่ง เเละไม่โกงราคาดเกินหน้าเกินตาเเน่ๆ เพราะราคาไม่เกิน200บาท(หรืออาจจะน้อยกว่านั้น) ไม่ได้คิดค่าเเรงให้การเขียนเรื่องเลย 5555
มันถูกเพราะงานของภัสไม่มีค่าเเรงในการเขียน มีเเค่ค่ากระดาษที่โรงพิมพ์คำนวณกับค่าส่ง ที่ภัสคิด
เอาเป็นว่า ใคนสนใจบอกได้เลยค่ะ
เน้นเลยนะค่ะว่า
'คนเดียวภัสก็จะ จัดให้ ^^'
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
- ในตัวเล่มมีครบทุกบทที่ลงให้เล้า + ตอนพิเศษในเล้า 3 ตอน เเละตอนพิเศษเล็กๆอีก1ตอน (อาจจะ) เเถมของที่ระลึกเป็นสมุดโน๊ตของเรื่องนี้เล็กน้อย เเต่สมุดโน๊ตมันมีขั้นต่ำต้องสั่ง4เล่มขึ้นไป ถ้าคนรวมเล่มไม่ถึง4เล่มก็ ไม่ได้เเถมนะค่ะ ขอโทษ ฮ่าๆๆ
-
ยกมือขึ้นทันทีค่ะ ;__; พิมพ์เถอะนะคะ (เดี๋ยวเราซื้อเอง ฮาาา )
-
เค้าด้วยยยยย อยากได้มานานแล้วววว
-
น่ารักมากกกกกกกกค่า
เรื่องนี้ชวนให้สับสน แต่มีความสุขกับการอ่านมากกกกกก
คือ ชอบคุณแม่ "นิยาย" มากค่ะ อะไรจะน่ารักขนาดนั้นนนนน
คุณแม่ยังมีรักที่เป็นพรมลิขิต คุณลูกก็ไม่น้อยหน้า มีพรมลิขิตเข้าอย่างจัง
แถมคุณแม่ยังสนับสนุนซะด้วยยยยยย
อ๊ายยยยยยยยยยยยย คุณแม่ปลื้มลูกเขยม๊ากกกกมากกกกก ><
นิทานกับพี่การณ์ก็น่ารัก หวานมากกกกกกกกกกกก
เป็นคู่กันแล้ว ไม่แคล้วกันซะจริงๆๆๆๆๆๆ
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก อิจฉาาาาาาาาาาาาา
ขอบคุณมากๆๆๆนะค่ะ จะรอเรื่องต่อไปค่า ^^
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ
เรื่องนี้น่ารักมาก
ถ้ารวมเล่มซื้อแน่นอนค่ะ
-
รวมเลยค่า จะรอซื้อนะคะ
-
:-[หวานจัง เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ ใสๆ
อยากมีด้ายแดงเหมือนน้องนิบ้างแต่เราคงยากอายุใกล้เลขสามรอจนย่นก็ไม่เจอ :o12:
-
หวานเว่อร์ๆ :-[
-
น่ารักอ่ะ :-[ :-[
-
เอาด้วยค่า
เอาเรื่องของทะเลด้วยซิคะ ทำเป็นแบบแพ็คคู่ก็ได้นะ
ถ้ามีการเปิดกันเมื่อไหร่อย่าลืมมาแจ้งไว้ด้วยนะค๊า
-
พี่การณ์กับน้องนิน่ารักมากๆ เลย ตอนพิเศษนี่หวานหยดเลยทีเดียว :o8:
-
ขอบคุณร่ะครับเรื่องนี้สนุกมาก
-
เอาด้วยคนค่ะ
อยากให้รวมกับเรื่องทะเล แต่เรื่องทะเลอยากให้เป็นเรื่องยาวยาววววววววเลย
:impress2:
-
ก็เปิดจองเเล้วค่ะ
ใครสนใจ รีได้เลย
เพราะว่าจะเอาจำนวนจริงๆ เพื่อไปสั่งพิมพ์นะค่ะ
ส่วนนี้ตัวอย่างปก
(http://upic.me/i/or/487037_442474279145592_1645097068_n.jpg)
-
เรื่องน่ารักดี อ่านเพลินเลยล่ะ
บวกๆจ้า^^
-
;w; ปกสวยมาก ๆ เลยค่ะ (เราลงชื่อไปก่อนที่หน้าปกจะมาให้ลงอีกใช่ไหมคะ ? ถ้าใช่ก็โอเคค่ะ)
ลงชื่อค่า
-
;w; ปกสวยมาก ๆ เลยค่ะ (เราลงชื่อไปก่อนที่หน้าปกจะมาให้ลงอีกใช่ไหมคะ ? ถ้าใช่ก็โอเคค่ะ)
ลงชื่อค่า
ลงเเล้วไม่ต้องลงอีกก็ได้ค่ะ เเต่ว่า ถ้าจะยกเลิก ต้องรีบบอกนะ ^^
-
จอง 1 เล่มค่ะ
-
เรื่องนี้ น่ารัก มากครับ ดีใจที่ได้กดเข้ามาอ่านมากๆๆ
-
จอง 1 เล่มค่ะ
-
มาลงชื่อจอง 1 เล่มค่ะ
-
เฮ้ยยย !
ตูได้หนังสือ
ว่าเเต่พี่ต้องไมบ้าง น้องภัส
เเล้วปกนี่จะได้ใหม่หรือเก่า?
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ เเละหนังสือหรีครับ ^__^
-
ลงชื่อ 1 เล่มจ้า
-
1 เล่มค่ะ
-
จอง 1 เล่มจ้า
-
จอง 1 เล่มค่ะ
-
จอง 2 เล่มเลยค่ะ
o13
-
เราจองด้วยค่ะ 1 เล่ม :)
-
1 เล่มค่ะ^^
-
น่ารักดีค่ะ
-
เป็นเพราะด้ายแดงแท้ที่ทำให้เราได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้น่ะ เพราะคลิกเข้ามาอ่านจากชื่อเรื่องนั่นเองและก้อไม่ผิดหวังจ้ะไม่น่าเชื่อน่ะจ้ะว่าจะเขียนเป็นเรื่องแรก อ่านแล้วอารมณ์หวานซึ้งตรึงใจด้วยบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรักน่ะ การเล่าเรื่องชวนให้น่าค้นหามากขึ้นทั้ง ๆ ที่เป็นเรื่องสั้นแต่ก้อได้สาระของความรักอย่างเต็มเปี่ยม ขอจอง 1 เล่มด้วยจ้ะ
ป.ล. เป็นกำลังใจให้คุณภัทรแต่งออกมาเรื่อย ๆ น่ะจ้ะ มีแววว่าจะไปได้ไกลเลยจ้ะ ไม่ทราบว่าคนเขียนจะ PM มาแจ้งหรือว่าไงจ้ะว่าได้หนังสือแน่นอนแล้วจะโอนเงินยังไงจ้ะ ปกหนังสือน่ารักดีจ้ะ ว่าไปแล้วเรื่องนี้ถ้าจะแต่งเป็นเรื่องยาวก้อทำได้น่ะ :กอด1:
-
จอง 1 ชุดด้วยคนค่าาาา
-
เข้ามาอ่านแล้วสนุกมากเลยค่ะ ชอบเรื่องนี้มากๆ เลยค่ะ
อ่านแล้วรู้สึกอยากเป็นหมอ ฮ่าๆ เกี่ยวมั้ยนี่ แต่คงเป็นไม่ทันแล้ว หุหุ
ขอจองด้วย 1 เล่มค่า แล้วไม่ทราบว่าต้องทำยังไงต่อหรือเปล่าเอ่ย
ชอบชื่อนิทานมากๆ น่ารักดีค่า
-
น่ารักมากเลยค่ะ ชอบมาก
-
1 ชุดด้วยคนจ้าาา
-
จอง 1 เล่มจ๊ะ
-
ว้าวๆๆน่ารักมากเป็นพรมลิขิตแล้วละแบบนี้
หวังว่าจะเจอด้ายแดงที่ผูกอยู่อีกปลายด้านเร็วๆบ้าง
ขอบคุณมากครับ
-
พี่ได้หนังสือเเล้วนะครับน้องภัส
ขอบคุณมากครับ
เเต่หนังสือพี่มันปกเก่า เเอบอยากได้ปกใหม่//เขาให้ฟรีก็บุญเเล้ว 555
ขอบคุณนะครับ ถ้า I Sea U รวมพี่ก็จะซื้อนะครับ
ป.ล.ตอนพิเศษที่เป็นNC ในเล่ม หนุกมาก เเล้วพี่ก็ชอบตอนพิเศษ ไปกราบป๊า/พ่อด้วยย 555
-
ขอจองด้วย 1 ชุดค๊า
-
เปิดโอนเเล้วนะค่ะ อยู่รีเเรกเลย >< o13 o13 o13 o13
-
แอบสนใจแต่งงกับราคาค่ะ :a5:
มันไม่ถึง 100 หน้า บอกไม่เกิน 200 คะ
นี่มัน 299 ยังไม่รวมส่งด้วย
ไหงราคามันเท่ากับนิยายเรื่องปกติที่ไม่ใช่เรื่องสั้นเลยอ่ะคะ
งั้นขอเราไปคิดก่อนนะคะ ว่าเรายังจะพอทำใจได้มั๊ย 555+ :o12:
-
แอบสนใจแต่งงกับราคาค่ะ :a5:
มันไม่ถึง 100 หน้า บอกไม่เกิน 200 คะ
นี่มัน 299 ยังไม่รวมส่งด้วย
ไหงราคามันเท่ากับนิยายเรื่องปกติที่ไม่ใช่เรื่องสั้นเลยอ่ะคะ
งั้นขอเราไปคิดก่อนนะคะ ว่าเรายังจะพอทำใจได้มั๊ย 555+ :o12:
ค่ะ..ราคาเเพง ภัสเองก็ว่าเเพง เพราะ'ภัสไม่ได้หากินกับการขายนิยาย' เเละภัสก็ไม่ได้สั่งพิมครั้งละมากๆ 100-200เล่ม
ฉะนั้นการพิมพ์เเต่ละครั้งก็เหมือนพิมพ์เองนั่นเเหละค่ะ
ภัสทำให้เพราะมีคนบอกว่าอยากได้รวมเล่ม.. ราคามันสูง ภัสก็ยอมรับเเละขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วย เพราะภัสมั่นใจเลยว่า นิยายเรื่องนี้ขายได้ไม่เกิน 50 เล่มเเน่ๆ การสั่งพิมพ์น้อย ราคาจึงเเพง ต้องขอโทฐอีกครั้ง ที่ราคาไม่ได้อยู่ในเรทที่ประเมินไว้ ภัสพยายามหาของเเถมที่เหมาะสมมาเสริมให้ เเต่ถ้าไม่พอใจก็ไม่เป็นไรค่ะ ภัสเเจ้งให้ทราบหลายรอบเเล้ว 'เล่มเดียว ภัสก็พิมพ์'
ขอบคุณค่ะที่สนใจนิยายของภัส
-
คิดแล้ว + ส่งเมล์ไปแล้วเน้อ :katai5:
-
น่ารักมากเลยค่ะ :L1: เนื้อคู่เนอะ ถึงจะคราดกันไปมา สุดท้ายก็ต้องได้กลับมาเจอกันอยู่ดี :กอด1: :mew1:
-
ลองกระตุกนิ้วก้อย ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สงสัยเนื้อคู่คงจะอยู่ไกลเกินจะรู้สึกได้
น่ารักจัง หมอนิทาน
ชนะทั้งคู่เลยขอรับ
ชนะใจกัน
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
กรี๊สสสสสสสสส น่ารักมากกกกกกกกกค่ะ :hao5:
อ่านรวดเดียวจบ ชอบอะ
อ่านแล้วอยากจะมีกะเค้าบ้าง เนื้อคู่คู่แท้ :-[
ดีใจกับนิทาน ได้เจอคนที่ใช่และรักจริง ซักที :กอด1:
-
เรื่องน่ารักจัง :m1:
-
น่ารักมากก. :-[
-
น่ารักค่าา :hao5:
-
เพิ่งได้มาอ่าน มีรีปริ๊นท์มั้ยค่ะ สนุกดีอ่ะ ><
ชอบน้องนิมากเลย
-
เป็นนิยายสั้นที่มาเร็วไปเร็ว แต่หวานมากๆเลยจ้าาาา :mew1:
-
สั้น ๆ อ่านเพลินดีครับ
ขอบคุณครับ
-
:o8: อยากเห็นด้ายแดงบ้าง เผื่อเจอเนื้อคู่ งื้อออ
-
:pig4: :pig4: :mew1: :mew1: