พิมพ์หน้านี้ - [เรื่องสั้นสองตอนจบ] ไดอารี่ของเด็กหลังห้อง [END] + ตอนพิเศษ ไดอารี่ของชายโฉด[29/5/12]
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: mutyamania ที่ 18-05-2012 01:33:45
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
.....................................................................................
ไดอารี่ของนายหลังห้อง
xx/xx/2xxx
ขอระบายความอัดอั้นหน่อยนะไดอารี่....
“ไอ้กี๋.....มานี่ดิ๊”
มันก็เป็นแค่วันธรรมดาวันหนึ่ง เหมือนกับวันอื่น ๆ ที่ผมต้องถูกมันเรียกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจ แววตาของพวกมันจ้องมองผมอย่างคนที่ตกเป็นเหยื่อ โดยเฉพาะมัน ไอ้ตัวใหญ่....หน้าตาดิบเถื่อนเกินวัยมัธยมปลายไปมากโข....
“ครับคุณกันต์”
“มาใกล้ ๆสิวะ”
วันนี้ผมจะต้องโดนอะไรอีกนะ....ช่างเถอะ ผมน่ะชินกับการเป็นตัวตลกแล้วล่ะ มันกระชากตัวผม จับผมหันหลัง แล้วเอาเป้ากางเกงของมันถูไถไปกับก้นปอด ๆของผม ท่าร่วมเพศน่ะ พวกมันทุกตัวหัวเราะจนน้ำตาไหล แม้แต่คนที่เดินผ่านไปมา ต่างก็พากันหัวเราะ ผมรู้สึกร้อนผ่าวทั่วทั้งใบหน้า หน้าผมคงจะแดงมาก ผมเอาแต่จ้องพื้นที่ปูด้วยอิฐตัวหนอน เพราะไม่อยากเห็นสายตาขบขันแกมสมเพศของใครต่อใคร แต่แล้วก็มีใครคนหนึ่ง เอ่ยขึ้นขัดจังหวะการเล่นสนุกของพวกมัน
“พวกนายอย่าไปแกล้งราเชนทร์ซี่”
“เนส....วู้น้องเนสคนสวย”
ผมได้แต่ก้มหน้าอย่างเขิน ๆ เนสสวยมากจริง ๆ อย่างที่พวกมันแซว แต่เนสเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง ผมชอบเนส....เค้าคอยปกป้องผมจากไอ้พวกเลวนี่ทุกครั้งแหละ หมายถึงทุกครั้งที่เค้าเห็นน่ะนะ....พวกมันฟังเนส แล้วก็จะเลิกสนใจผมไปชั่วขณะหนึ่ง....พอให้ผมได้แอบเผ่น เพียงแต่ครั้งนี้ ผมถูกมือใหญ่ๆของมันนั้นรั้งตัวเอาไว้แน่น...
“จะหนีไปไหน....มึงเป็นเมียกูแล้วนะกี๋”
“คุณกันต์ปล่อยผมเถอะนะครับ”
“~คุณกันต์ปล่อยผมเถอะนะครับ~”
มันทำเสียงล้อเลียนผม เสียงสั่น ๆ อย่างคนขี้ขลาด แล้วพวกมันก็หัวเราะกันอีกครั้ง
“กันต์ปล่อยราเชนทร์เดี๋ยวนี้เลยนะ” เสียงหวาน ๆ นั่นแหวใส่ไอ้ตัวโต แล้วมันก็ถีบผม ไม่แรงมากนักหรอก แต่ก็ทำเอาผมหน้าทิ่มลงไปกองกับพื้น หัวเข่าของผมถลอก ผมเจ็บจัง [วาดรูปคนร้องไห้] แต่มันก็ชินแล้วนี่เนอะไดอารี่...
“มันชื่อกี๋ เรียกราเชนทร์ ๆ อยู่ได้ ดูหน้ามันสิ....ไม่เห็นจะเข้ากับชื่อ ไปไกล ๆ ตีนกูเลยไอ้กี๋”
“ครับคุณกันต์”
ชินแล้ว....ชาแล้ว.....อีกไม่กี่ปี่ก็จะเรียนจบแล้ว แล้วผมกับมันก็คงไม่ต้องมาเจอะเจอกันอีก ผมบอกตัวเองแบบนี้มาตลอด ก็แค่หวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่ามันจะเป็นไปรังแกคนที่น่ารังแกกว่าผม....
ซึ่งคงไม่มี...
จบการเขียนไดอารี่สำหรับวันนี้...
PS ผมหิวข้าวจัง ทำไมแม่ถึงยังไม่กลับมาอีก....
..................................
......................
............
....
.
xx/xx/2xxx
บาดแผลในวันนี้ ได้มาจากชั่วโมงพละ ผมถูกมันเตะบอลอัดใส่ โดนจัง ๆ กลางแสกหน้า มึนชิบ
สิวแตกไปหนึ่งเม็ด ฟกช้ำนิดหน่อย หัวนมผมถูกบิดจนปวดร้าว มันทำบางอย่างกับผมตอนที่ผมเข้าห้องน้ำ ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันทำให้ผมกลัวจับใจ....
***Note ห้ามเข้าห้องน้ำคนเดียวในขณะที่มีการเรียนการสอน เพราะมันจะวังเวงมาก และถ้ากลั้นไม่ไหว ให้ไปเข้าในที่ที่มันคาดไม่ถึงและต้องไม่ซ้ำกัน***
.
.
.
“กันต์อเนกปล่อย!!!”
“ม่ายยยยปล่อย”
“ชั้นบอกให้นายปล่อยไง จะปล่อยหรือไม่ปล่อย!!!”
“ม่ายปล่อยแล้วจาทำไม.....จะทำไมครับเจ๊”
“นายกันต์เอน๊กกกกกกก!!!! ชั้นไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะ ไอ้เด็กบ้า!!!”
ครูประจำชั้นอนุบาลสองทับสี่นามว่าครูหมี(ที่ขนาดตัวหมีสมชื่อ) สวมแว่นแบบคล้องสาย มีไฝข้างหนึ่งที่มุมปากด้านซ้าย แทบจะเต้นเร่า ๆ ให้กับความกวนโอ๊ยของมัน....ไอ้เด็กชายกันต์อเนก เจ้าของใบหน้าหล่อเข้มแบบกวน ๆ คิ้วหนาตาโตเหมือนพ่อของมันไม่มีผิดเพี้ยนราวกับโขลกพิมพ์เดียวกันออกมา เสียแต่เพียงว่าในตอนนี้นั้น....เจ้าหมอนี่มันก็แค่ไอ้เด็กวัยหกขวบที่ดันโตเกินเด็กวัยเดียวกันก็เท่านั้น
บ้าชะมัด หายใจไม่ออก....
แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือผม...ไอ้เด็กหน้าตี๋ลูกแม่ค้าขายของชำนามว่าราเชนทร์ ที่กำลังโดนมันล๊อคคอจนหน้าเขียวเป็นกบนี่ต่างหากล่ะที่น่าเป็นห่วง คิดได้ดังนั้นแล้ว ในฐานะครูประจำชั้นอนุบาลที่อาวุโสที่สุดในสายชั้น เธอจึงต้องแสดงภูมิบางอย่างที่เคยใช้ปราบเด็กเฮี้ยวรุ่นก่อน ๆ ได้อยู่หมัด
ช่วยผมด้วยเถอะครับครู...
ผมส่งสายตาขอความช่วยเหลือ ผมยังไม่อยากตายตั้งแต่ยังหกขวบ....ผมมีเด็กผู้หญิงที่แอบชอบ แล้วก็อยากจะหอมแก้มเธอคนนั้นก่อนจะขึ้นชั้นปอ.หนึ่ง
.
.....
..........
....
.
.
.
“อ่ะ.....นายกินซะเราแบ่งให้” ขนมปังเนยสดของโปรดของมันถูกบิออกเป็นสองส่วน จำได้ดีเลย ว่าส่วนที่มากกว่า มันยื่นให้ผม น่าแปลกที่คนขี้ลืมอย่างผมกลับจำเรื่องนี้ได้ คงเพราะเรื่องดีดีที่มันทำกับผมนั้น น้อยครั้งเต็มที
“นายตัวเล็ก นายต้องกินเยอะ ๆ”
“ขอบใจนะกันต์”
“กำเริบ.....ใครบอกให้นายเรียกชื่อเราห้วน ๆ แบบนี้ นายต้องเรียกเราว่าคุณกันต์สิไอ้ซื่อบื้อ......แต่ว่าไม่ต้องขอบใจหรอก เพราะนายแท้ ๆ ครูหมีถึงซื้อขนมปังเนยสดมาให้เรา”
“อร่อยจัง”
“กินเยอะ ๆ มีอีกห่อนึง”
หรือนี่อาจเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เราสองคนเคยใช้ชีวิตร่วมกัน.....ในฐานะเพื่อน
.
.
.
.
ง่วงจังแจ่บ ๆ ๆ
xx/xx/2xxx
บ้าชิบ ผมดันฝันถึงเรื่องเก่า ๆ จนได้ เปล่าเลย ผมไม่ได้กำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่ม อย่างที่พวกคุณคิดหรอก ผมฟุ่บหลับกับโต๊ะ ในวิชาแนะแนวที่สุดแสนจะน่าเบื่อหน่าย มีกระดาษโน้ตสีเหลืองแผ่นหนึ่งแปะอยู่บนโต๊ะผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็รู้
เลิกเรียนแล้วไปหาเราที่ห้อง 3401 นะ...สักห้าโมงเย็น อย่ารีบนักล่ะ เพราะมีคนทำเวรอยู่....
จาก
เนส....(วาดรูปคนยิ้ม---กระพริบตาข้างเดียว)
ลายมือน่ารักสมตัวแบบนี้เป็นของเนสอย่างไม่ต้องสงสัย ผมอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ในบางครั้ง ว่าเด็กผู้ชายหน้าสวยราวกับนางฟ้าคนนี้มีใจให้ผม เค้าคอยปกป้องผมมาตลอดนี่นะ พวกมันกำลังมุงดูอะไรบางอย่าง ขณะที่อาจารย์แนะแนวทิ้งให้พวกเรานั่งแก่วกันมาตลอดคาบ วิชานี้มันก็เหมือนคาบพักที่มีสัปดาห์ละหนึ่งครั้งนั่นแหละ แล้วพวกมันก็ไม่ได้สนใจผมหรอก
ดีเสียอีก....
อย่ามายุ่งกับผม....แค่ตอนนี้ก็ยังดี เมื่อเช้าผมบีบสิวด้วยความรู้สึกเหมือนเด็กหนุ่มที่อยากจะหล่อกับเค้าบ้าง ด้วยสังหรณ์อย่างประหลาด มันอาจจะเกิดเรื่องดีดีกับชีวิตผมบ้างก็ได้
ผมชอบเนส....ชอบมาตลอด ตั้งแต่เรียนด้วยกันตั้งแต่ชั้นประถมแล้ว ผมก็ยังชอบผู้หญิงอยู่ ฝันเปียกถึงสาว ๆ เซ็กซี่ในหนังเอวีก็บ่อยครั้ง แต่เนสเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ผมหวั่นไหว....
ผมว่าผมกำลังยิ้ม....ยิ้มคนเดียวจนยายดาว เด็กผู้หญิงช่างพูดปากมากที่นั่งอยู่ข้างหน้าผม พากันสะกิดให้เพื่อน ๆ ของเธอดู พวกมันหันมามองหน่อยนึง แต่ก็ไม่ได้สนใจ ก็อย่างงี้ล่ะ เป็นตัวตลกรายวันเสียจนชินตาแล้ว
“ยิ้มหวานเชียวนะสุดหล่อ....มีเดทรึไงเฮอะ”
“อ่า.....ไม่ใช่นะดาว เราแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”
เซ็งคนพวกนี้จัง
PS ไดอารี่นี้ไม่ได้ถูกบันทึกลงสมุด มันอยู่ในเมมโมรี่ของผม เนื่องด้วยเหตุการณ์หลังจากนี้ มันก็ทำให้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะบันทึกอะไรอีก สิ่งที่พวกคุณจะได้อ่าน มันคือเรื่องราวที่อยู่ในความทรงจำอันเลวร้ายของผม สิ่งที่ผมบอกใครไม่ได้...
.
.
.
.
.
17:15 น.
ภาพที่ได้เห็น มันบาดตาของผม ราวกับมีคนกรีดมันด้วยมีดคัทเตอร์คม ๆ
คนที่ผมแอบรักกำลังเสพสุขอยู่บนร่างของผู้ชายตัวใหญ่คนที่ผมเกลียดที่สุด
ผมกลั้นน้ำตาตัวเองไม่ให้มันไหลออกมา เนสถูกมันข่มขืนหรือ?.....ใช่เสียที่ไหน เสียงครางแบบนั้น เหมือนเนสสนุกกับมันซะด้วยซ้ำ....
ต้องเป็นมันที่เขียนโน้ตบ้า ๆ นี่ แผนการของพวกมัน เพื่อให้ผมได้มาเห็นภาพนี้ คนสวยของผมระเริงรักอย่างสุดเหวี่ยงในห้องเรียนที่ 3401...
แต่ผมรู้จักลายมือของมันดี ตลอดเวลาสิบกว่าปีที่เรียนด้วยกัน....และทำการบ้านให้มันเป็นบางครั้ง
คำถามในหัวของผม ณ ตอนนั้นก็คือ
เนสเป็นคนเขียนโน้ตนั่นจริง ๆ หรือ....คนที่คอยปกป้องผม จะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร
“กันต์เรารักนาย....แรงอีก...อ๊า....กันต์ กระแทกเข้ามาให้ลึกกว่านี้”
“ได้สิ เราต้องตอบแทนนายอยู่แล้วเนส ที่ร่วมมือกับเรามาโดยตลอด น่ารักมากเด็กดี...ซี๊ดดดด”
“อึก.....สง.....สงสาร...อ๊า.....หมอนั่น...อ..อ.....เหมือนกันนะ”
“หึหึหึหึ.....สงสารนักก็ไปเป็นแฟนกับมันเสียสิ”
“ง่ะ....ไม่เอาหรอก อย่างกับพวกโรคจิต น่ากลัวน่าขยะแขยงจะตาย แถมยังดูซกมก ๆ อีกตังหาก...แหวะ”
“ไอ้กี๋นี่มันก็โง่นะ ที่มาหลงงมงายคนอย่างนายน่ะ...หึ.....คงเพราะนายมันตีสองหน้าเก่งมั้ง”
“เราถือว่าเป็นคำชมนะ แต่มันก็คุ้มที่ทำให้เราได้เอากับนาย เบิ้ลหลาย ๆ รอบเลยนะ ตื่นเต้นชะมัด”
พวกมันหลอกผม....หลอกมาตลอด
ผมไม่ไหวแล้วนะ....ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
ถ้าจะมีอะไรทำให้ผมเจ็บไปมากกว่านี้ คงต้องมีใครจามหัวผมด้วยขวานเล่มโต ๆแล้วล่ะ...[นึกภาพสมองที่แตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ]
.
.
.
.
xx/xx/2xxx
18:30 น.
เหตุการณ์ในวันนี้เป็นวันที่ผมจะจดจำไปตลอดชีวิต
ผมถูกข่มขืนอย่างทารุณ....ทวารหนักของผมเต็มไปด้วยเลือด กางเกงชั้นในของผมถูกดึงจนขาด รวมทั้งเสื้อนักเรียนของผมด้วย กางเกงขาสั้นของผมซิปแตกเพราะถูกกระชากออกด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล
“คุณกันต์ผมขอร้อง.....ปล่อยผมไปเถอะครับ”
“ไม่ได้กี๋....มึงเห็นทุกอย่างหมดแล้วนี่นะ วันนั้นน่ะ....กูต้องแน่ใจว่ามึงจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร”
ผมถูกชกหมัดหนึ่ง....เข้าที่ท้อง มันจุกเหมือนในละครที่แม่ชอบเปิดให้ดู เวลานางเอกกำลังจะถูกคนร้ายปลุกปล้ำขืนใจ แต่ในชีวิตจริง ไม่มีพระเอกคนไหนมาช่วยผม เพราะว่าผมไม่ใช่นางเอกน่ะสิ
แล้วผมเป็นใครกันล่ะ...?????????
ผมเป็นแค่ไอ้เด็กผิวซีดสุดอัปลักษณ์ หน้ามันย่องและเต็มไปด้วยสิวสุกปลั่ง ผมเป็นเด็กหลังห้องที่ไม่เคยมีใครเหลียวแล เป็นตัวตลกในบางครั้ง และเป็นของเล่นให้คนกลุ่มหนึ่งทรมาน...
แล้วตอนนี้ผมกำลังถูกข่มขืน
“เจ็บครับคุณกันต์....ผมเจ็บ...”
คุณกำลังจะด่าผมใช่มั้ย คุณมองว่าผมเป็นไอ้ขี้แพ้ที่ไม่รู้จักปกป้องตัวเองล่ะสิ คุณครับ ผมน่ะทำทุกวิถีทางแล้วจริง ๆ นอกจากปวดหัวกับเรื่องเรียนแล้ว ผมยังต้องคอยวางแผนการที่จะหลบหลีกพวกมันในทุก ๆ วัน แต่มันไม่เคยสำเร็จเลยซักครั้ง ผมเหมือนหนูโง่ ๆ ที่พยายามหาทางออกจากเขาวงกต แต่ข้างนอกนั้นไม่มีอะไรนอกจากกำแพงที่ไม่สามารถปีนไป่ขึ้นไปได้...
ผมสู้มันไม่ได้ ไม่เคยเลยซักครั้ง มันตัวใหญ่และเป็นนักกีฬาของโรงเรียน....ผมเป็นแค่ไอ้ตี๋ลูกแม่ค้าขายของชำในตลาด...
“มึงขาวจังกี๋ ทำกูเงี่ยนชะมัด อย่าพยายามหนีเลย แถวนี้ไม่มีใครหรอก ถึงมีก็คงช่วยมึงไม่ได้อยู่ดี นอนให้กูกระแทกเงียบ ๆ ดีกว่านะกี๋...โอยยยยย”
ตัวผมเต็มไปด้วยน้ำกามของมัน ผมกอดร่างเปล่าเปลือยของตัวเองด้วยความเหน็บหนาว ร่างกายนี้เหมือนไม่ใช่ของผมอีกต่อไป....มันกำลังแต่งตัว และผิวปากอย่างอารมณ์ดี....แล้วเย็นวันนั้นมันก็ขี่พาผมซ้อนท้ายไปส่งที่บ้าน มันไหว้แม่อย่างนอบน้อม แล้วแม่ก็พยายามจะชวนมันกินข้าวเย็น....
ผมบอกใครไม่ได้...ไม่ได้จริง ๆ
.
.
.
.
xx/xx/2xxx
ผมไม่ได้ไปเรียนสามวันแล้ว เนื่องจากจับไข้ แม่เองก็ไม่ได้ไปขายของที่ร้าน แต่กลับต้องมาเฝ้าผม ผมไม่ยอมไปหาหมอ เพราะไม่อยากให้ใครรู้...
“น้องกี๋นอนพักผ่อนให้เยอะ ๆ นะลูกนะ เดี๋ยวตอนเที่ยงแม่จะแวะเข้ามาดู ไม่อยากทิ้งร้านไว้หลายวัน ช่วงนี้รายจ่ายยิ่งเยอะ ๆ อยู่”
“ครับแม่”
อย่างน้อย ๆ ผมก็ไม่ต้องไปเจอมัน
ผมหลับตาลง แล้วค่อย ๆ เข้าสู่ภวังค์ ผมหลับไปด้วยฤทธิ์ของยาลดน้ำมูก...
.
.
.
.
To be con…
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ชอบไม่ชอบติชมกันได้ :pig4: :pig2:
ตอนหน้าก็จบแล้ว ยังไงก็ฝากเอาไว้พิจารณาอีกเรื่องด้วยก็แล้วกันนะคะ :กอด1:
-
ทำไมชอบแนวนี้จัง รอตอนต่อไปนะครับ
-
ชอบมากๆๆๆๆ ^^
-
ชอบค่ะ อยากอ่านต่อแล้วเพราะงั้นต่อด่วนค่า 555
ตามลุ้น จะจบลงยังไง
-
ขอบคุณนะครับ :impress2:
-
อยากรู้จังว่ากี๋จะเป็นยังไง
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ :กอด1:
-
ติดตามๆ
:L2: :L2: :L2:
-
รอตอนน้องกี่สู้คน.....!!!!
-
ได้อารมณ์ แบบไดอารี่ อิอิ
-
1.2 พาร์ทจบ
ผมกำลังฝัน....ฝันเรื่องเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ซาก ๆ เกี่ยวกับผมและมันในวัยเด็ก....
ของเล่นชิ้นแรก.....
ของเล่นชิ้นแรกของเด็กชายราเชนทร์ ชั้นอนุบาลสองทับสี่ ก็คือเครื่องบินจำลองที่ไม่มีออฟชั่นใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่มีวิทยุสำหรับบังคับให้บิน เพราะว่ามันบินไม่ได้ มันเป็นเพียงแค่ของจำลองที่ทำออกมาได้เหมือนจริง และสวย........ดูดีมีชาติตระกูล
และที่สำคัญแพงมาก.....พ่อที่ตอนนี้ หนีแม่ไปแต่งงานใหม่ พร้อมกับภาระหนี้สินของร้านที่พ่อยกให้กับแม่ บอกกับไอ้เด็กน้อยตาตี่ที่ไม่ประสีประสาโลกอย่างผมในตอนนั้น
ดังนั้นแล้วเด็กชายราเชนทร์ผู้ซึ่งชอบแอบเอาของเล่นจากที่บ้านยัดใส่กระเป๋าเป้ทรงน้องหมีสีน้ำตาล จึงต้องระมัดระวังในการเล่นเจ้าเครื่องบินลำนี้มากเป็นสองเท่า.....วันนั้นทั้งวัน ไอ้เจ้าเด็กน้อยขออนุญาตคุณครูเข้าห้องน้ำหลายต่อหลายครั้ง โดยสะพายกระเป๋าเป้ติดตัวไปด้วยทุกครั้ง......พอเข้าไปในคอกสี่เหลี่ยมแคบ ๆ พร้อมกับลงกลอนเสร็จสรรพแล้ว ผมในวัยเด็กก็ควักเอาเจ้าเครื่องบินลำน้อยออกมาเล่น.....
“ซูมมมมมมมมมมมมมมมมมม”
“ผู้โดยสารทราบแล้วเปลี่ยน เนื่องจากความกดอากาศต่ำ.....และมีพายุโหมกระหน่ำ เราจึงจำเป็นต้องลงจอดฉุกเฉิน......หึหึหึ”
“หยุดนะไอ้พวกโง่ นี่คือการปล้น ไฮแจ๊คน่ะ.....ไม่ใช่.....ไม่ใช่ไฮยีนส์ อันนั้นมันน้ำยาปรับผ้าหนุ่ม คิกคิกคิก.....อ๊ากกกก อย่ายิงโผมมมม ผมกลัวแล้ว ซูมมมมมมมมกัปตัน บินควงสว่าน เจ้าโจรร้ายล้มไม่เป็นท่า”
เล่นสนุกอยู่คนเดียว.....
ตามประสาเด็กไร้เพื่อน......
จะมีก็แต่.......
มัน!!!.....ไอ้มารความสุขไม่ว่าจะยุคสมัยไหน....
“กี๋......นายจะปัญญาอ่อนอีกนานมั้ย.....เปิดประตูออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นเราจะไปฟ้องครูหมี ว่านายแอบมาเล่นในห้องน้ำ”
เครื่องบินจำลองลำโปรดนั้นตกไปอยู่ในมือของมันอย่างง่ายดาย เหมือนเช่นทุกครั้งที่มันต้องการอะไร.....จะว่าง่ายดายก็ไม่เชิงเสียทีเดียวนัก เพราะผมเองก็สู้ยิบตาอยู่เหมือนกัน ปล้ำกันอยู่ราวสามนาที เครื่องบินเคราะห์ร้ายก็ตกไปอยู่ในมือของเด็กชายกันต์อเนก......ดูคล้ายไจแอ้นท์แย่งของเล่นจากโนบิตะ เพียงแต่ว่านี่มันโลกแห่งความเป็นจริง.....
ซึ่งคงจะไม่มีเจ้าแมวอ้วนตัวสีฟ้าออกมาช่วยผมหรอกน่า.....
“โห.......ทำเป็นหวงนักหวงหนา ที่แท้ก็ของกระจอก ๆ บ้านเราน่ะมีเครื่องบินบังคับ บินได้ด้วย ของนายอ่ะบินไม่ได้”
“ทำไมจะบินไม่ได้ เอาคืนมานะ”
“เรื่อง......ไม่คืนหรอก ขอเราละกันนะ เราอยากได้....เอาไปตั้งโชว์ในส้วมที่บ้าน”
“เราไม่ให้ นั่นป่าป๊าซื้อให้เรานะ แพงด้วย แพงกว่าไอ้เครื่องบินบังคับกะหรั่ว ๆของนายหลายล้านเท่า”
“หูย.....ไอ้กี๋ขี้โม้ ไอ้ตี๋ตาตี่ขี้โม้....แพงกว่า แต่ก็บินไม่ได้.....หวายยยย”
“บินได้ เครื่องบินลำนี้มีกัปตันอยู่ข้างใน แต่ว่าตอนนี้กัปตันเค้าพักเที่ยง เอาคืนมา”
“ชิส์ เอาคืนไปก็ได้วะ ของกิ๊กก๊อก ไม่เห็นจะอยากได้เลย อ่ะ”
แต่เด็กชายกันต์ก็ไม่ได้ส่งให้กับมือของผมหรอก.....ก่อนจะวางเจ้าเครื่องบินที่น่าสงสารลงบนฝ่ามือเล็ก ๆ ของเจ้าหนูกี๋น้อยผู้แสนซื่อ เจ้าเด็กแสบกลับขว้างข้ามหัวของผมไปไกลลิบ ไกลจนกระแทกผนังตึก.....เจ้าเครื่องบินลำน้อยแตกกระจายไม่มีชิ้นดี
“ฮึก............เราเกลียดนาย ไอ้ยักษ์ใจร้าย.......ไอ้คนขี้เก๊..........เกลียด ๆ ๆ.....เกลียดที่สุด......ฮืออออ............แง”
มือเล็ก ๆ ของผมในตอนนั้น พยายามกวาดเจ้าซากเครื่องบินมากองรวมกัน พ่อคงจะตีผม แล้วก็บอกว่าผมเป็นไอ้ขี้แพ้ที่ไม่รู้จักต่อสู้เพื่อปกป้องข้าวของของตน
ผมเกลียดมัน
.
.
.
.
“ครับแม่”
เสียงโทรศัพท์พ่วงในห้องนอนของผม ปลุกผมจากความทรงจำอันเลวร้าย แม่นั่นเองแหละที่โทรมา
“ฮัลโหลกี๋เหรอลูก ไม่เห็นบอกแม่ว่าวันนี้โรงเรียนเราเค้าเรียนแค่ครึ่งวัน แม่เจอหนูกันต์ที่ตลาด เค้าแวะมาถามอาการของหนูแน่ะลูก”
“เหรอครับแม่ จริงสินะ....ลืมไปสนิทเลย ใกล้จะแข่งกีฬาจังหวัดแล้ว”
“แม่ไม่อยากทิ้งร้านเลยนะลูก วันนี้ขายดีมากเลย ไหนจะต้องเอาข้าวสารไปส่งร้านป้าจุ๋มที่ขายตามสั่ง แกชอบซื้อทีละเยอะหนูก็รู้....แม่เลยฝากมื้อกลางวันไปกับหนูกันต์เค้าน่ะลูก”
“อะไรนะครับแม่”
มันกำลังจะมา
มันจะมาที่บ้าน!!!!
แล้วถ้ามันเจอผม....มันก็จะ...!!!!
ครืดดดดดด
เสียงประตูที่ดังอย่างฝืดฝืนจากชั้นล่าง ทำเอาหัวใจของผมตกลงไปอยู่ตาตุ่ม เสียงเหี้ยม ๆ ของมันดังขึ้นมา ราวกับจะเย้ยหยัน
“แม่มึงฝากของโปรดมาให้น่ะกี๋ แต่กูว่ามึงอย่าแดกเลยนะ แดกอย่างอื่นรองท้องก่อนดีกว่า”
เสียงฝีเท้าที่ย่ำขึ้นมาทำเอาผมกลัวแทบบ้า....
“สำออยชะมัด มึงไม่ใช่ผู้หญิงนะกี๋ โดนเข้าไปแค่นี้ถึงกับจับไข้เลยเหรอ หึหึหึหึ”
ผมสวดภาวนา ขออย่าให้มันเจอผม เสียงประตูห้องนอนของผมถูกเปิดกระชากออก ลูกบิดประตูด้านนอก กระทบเข้ากับผนังเสียงดังสนั่น เสียงตู้เสื้อผ้าและตู้เก็บเครื่องนอนในห้องผมส่งเสียงดังครืดคราด.....
“จะเล่นซ่อนแอบเหรอกี๋ มึงอยู่ไหนนะ บ้านแคบ ๆ แบบนี้มึงจะไปซุกอยู่ที่ไหน”
เสียงของมันดังสะท้อนกึกก้อง....มันคงอยู่ในห้องน้ำ ผมค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมาทีละนิด และเริ่มหายใจอย่างเป็นปกติ มันหาผมไม่เจอ
ทันใดนั้นตู้เก็บของตรงโถงทางเดินระหว่างห้องผมกับแม่ ที่ผมแอบซ่อนอยู่ก็ถูกกระชากออก มันยิ้มให้ผม สาบานว่าผมไม่เคยเจออะไรที่สะเทือนความรู้สึกได้มากถึงเพียงนี้
“โป้ง!!!!!”
.
.
.
.
.
.
ขั้นบันไดค่อย ๆ ลอยเข้ามาใกล้ผม จนแทบจะอยู่ในระยะประชิด
ผมทั้งดิ้นทั้งถีบจนหนีออกมาจากตู้ได้ เสื้อนอนของผมขาดติดมือของมัน และตอนนี้หน้าของผมก็กำลังจะฝาดเข้ากับขั้นบันได เป็นภาพในมุมดิ่งที่น่าอึดอัดมาก เลือดไปเลี้ยงสมองมากเกินไป มากเสียจนอยากอ้วก
ทำไมผมถึงไม่ตาย ๆ ไปซะ ทำไมมันต้องคว้าตัวผมเอาไว้ได้ทัน ก่อนที่หน้าผากของผมจะฟาดกับมุมเหลี่ยมนั้น ผมสะดุดขาตัวเองที่อ่อนแรงเหลือเกินจนเสียหลักล้ม คอผมอาจจะหักตายเพราะดิ่งเอาหัวลงมา ซึ่งมันคงจะเป็นการตายที่สบายที่สุด
ไม่ต้องมาตกนรกทั้งเป็นแบบนี้!!!!
“คุณกันต์ผมกราบ....อย่าทำแบบนี้กับผมอีกเลย....ผมขอร้อง....นะครับคุณกันต์”
“เก็บปากของมึงไว้สร้างความสุขให้กูเถอะ ไอ้ตัวกี๋....หึหึหึหึ”
“ผมป่วยจริง ๆ นะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะหนีคุณกันต์เลย วันนั้นฝนตกหนัก ผมก็เลยเป็นไข้”
“กูเชื่อ เพราะตัวมึงยังอุ่น ๆ อยู่ แต่ยังไงล่ะ ของกูตอนนี้น่ะ มันร้อนเสียยิ่งกว่าจุดเดือดฟาเรนไฮท์ซะอีก กูอยากจะกระแทกมึงให้สมใจอยากไปเลยกี๋ หึหึหึหึหึหึหึหึ”
เสื้อผ้าของผมถูกปลดเปลื้อง ผมกำลังเป็นคนขี้แพ้ ที่ตกอยู่ในสภาพน่าละอาย ลมหายใจของมันเหมือนกับสัตว์ร้าย ยามที่ลิ้นสาก ๆ ของมันเลียไปตามร่างกายของผม หัวนมของผมถูกกัด หน้าอกของผมเต็มไปด้วยรอยจ้ำกับรอยฟัน
“ได้โปรด.....ขอร้อง.....อย่าทำกับผมแบบนี้....อยากจะซ้อมผม....อยากจะต่อยจะเตะก็เชิญ....ฮึก...ฮึก....ผมขอร้อง”
กางเกงในของมันถูกนำมาอุดเพื่อปิดเสียงคร่ำครวญอันน่าสมเพชเวทนาของไอ้ขี้แพ้ หูของผมอื้ออึงไปด้วยเสียงครางต่ำช้าของมัน
“กูรักมึงกี๋.....มึงต้องเป็นของกู.....ของกูคนเดียว กูจะไม่ยอมให้ใครได้ทำร้ายมึง ไม่ว่าใครหน้าไหนทั้งนั้น นอกจากกูเท่านั้น”
มึงกำลังพูดอะไรน่ะ....ที่ออกจากปากโสโครกของมันเมื่อกี้นี้ มันคืออะไรงั้นเหรอ...?????
มันหลั่งออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายของผมไม่อาจทนรับการกระทำอันป่าเถื่อนของมันได้อีกต่อไป ผมหลับตาลงช้า ๆ แล้วเริ่มฝันอีกครั้ง
.
.
.
.
“เราไม่คุยกับนาย ไปให้พ้น ไม่งั้นเราจะฟ้องครูหมี”
ไอ้เด็กโข่งไม่แกล้งผม ตั้งแต่มันทำเรื่องเอาไว้ แต่แทนที่เด็กชายราเชนทร์จะได้อยู่อย่างสงบ กลายเป็นว่าผมจะต้องถูกมันตามตื๊อ เหมือนกับแมลงวันตัวใหญ่ที่บินตอมรอบ ๆ เนื้อเน่า
มันไม่คุย ไม่ผลัก หรือบังคับให้ทำอะไรอย่างที่มันเคยทำ แต่มันจะมานั่งข้าง ๆ แล้วชวนผมคุยเรื่องหุ่นยต์กันดั้มบ้างล่ะ บางทีก็มานั่งเฉย ๆ โดยที่ไม่ปริปากพูดสักคำ แล้วผมก็เอาแต่เงียบใส่มัน
ก็ผมเกลียดมัน ผมถูกพ่อตีในวันนั้น โทษฐานที่ไม่รู้จักรักษาข้าวของ พ่อเรียกผมว่าไอ้ลูกล้างผลาญ ผมเสียใจทุกครั้งที่นึกถึงคำ ๆ นี้ ผมเกิดมาก็ทำให้ครอบครัวลำบาก แถมยังเป็นไอ้ขี้แพ้ที่ไม่เอาไหนอีก
“นายจะโกรธเราไปถึงไหน....แค่เครื่องบินน่า”
“อย่ามายุ่งกับเรา...ครูหมีคร๊าบบ กันต์เค้าแกล้งผมอีกแล้ว”
ผมสำออยฟ้องครูเสียงลั่น มันน่าเจื่อน ถูกดุ และอดกินนมช๊อคโกแล็ตในตอนบ่าย สะใจชะมัดไดอารี่....
จริงสิ...
ไม่ได้เขียนไดอารี่แล้วนี่นา...
จริงสิ....
ผมกำลังฝันอยู่ต่างหาก...
ฝูงสุนัขในซอยเข้าบ้านผมกำลังอยู่ในช่วงติดสัตว์ เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ อย่างผมก็ดันซวยเดินไปเหยียบหางเจ้าตัวหนึ่งที่นอนอยู่
“แง๊......ใครก็ได้ช่วยผม...ฮึก...ฮึก...ไปนะ....ไปซี่....”
เสียงเห่าดังลั่น ไม่มีใครช่วยไอ้ตัวเล็กอย่างผมเลย แล้วฝูงสุนัขตัวผู้ก็เคลื่อนตัวเข้ามาเรื่อย ๆ โดยที่ผมไม่สามารถหนีไปไหนได้อีก เว้นเสียแต่จะมีเวทมนตร์ เสกตัวเองให้ทะลุกำแพงที่อยู่ติดกับแผ่นหลังผอม ๆ ของผมเข้าไป
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.....ไปให้พ้นนะเว้ยยยย....นี่แน่ะ....นี่แน่ะ...นี่นี่นี่”
คนที่ผมเกลียดกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ไอ้เด็กตัวใหญ่ หอบก้อนหินมาเป็นกระบุง มันขว้างปาใส่สุนัขพวกนั้นจนแตกกระเจิง ก็ทางผ่านบ้านมันก็คือซอยบ้านผม แต่ผมคนที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็นึกแย้งขึ้นมาว่า...
ทำไมมันไม่ใช้ทางลัดตัดไป จะอ้อมมาเพื่อ....เพื่อช่วยผมสินะ
“กี๋ นายไม่โดนกัดใช่มั้ย โล่งอกไปที ไม่งั้นนายต้องฉีดยาร้อยเข็มรอบสะดือ นายกลัวเข็ม นายต้องชักแหง่ก ๆ....”
“ชิส์ เราไม่คุยกับคนที่พังเครื่องบินของเราหรอก”
“ลองดีเหรอกี๋ นี่ไม่ใช่โรงเรียนนะ นายจะไปฟ้องใคร”
“ไปให้พ้น”
“งั้นนายก็เดินกลับบ้านคนเดียวก็แล้วกัน โดนหมากัดก้นแหว่งแน่”
“งื่อออออ.....กันต์อย่าไป”
มันยิ้มแฉ่ง ส่วนผมรู้สึกเสียฟอร์มชะมัด แล้วมันก็ล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเป้...
“มันแทนของนายไม่ได้ เรารู้ แต่เราก็ยอมไม่เอาของขวัญวันเกิดปีนี้ เพื่อซื้อมันให้นาย มันแพงอย่างที่นายโม้จริง ๆ ด้วย เราเชื่อแล้ว”
“กันต์....ซื้อใช้เราจริง ๆ ง่ะ”
“ไปบอกพ่อนายได้เลย ว่านายอ่ะปราบเราซะอยู่หมัด”
“ทำไมนายชอบใช้คำแบบพวกผู้ใหญ่วะ เราไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ขอบใจนะ”
“ทีนี้นายก็พูดกับเราแล้วใช่แม๊ะ”
“อื้อ”
แล้วผมก็โดนมะเหงกชุดใหญ่ในวันนั้น....มันคิดบัญชีทบต้นทบดอกที่ผมเมินมัน แล้วทำให้มันถูกครูหมีดุ แต่เอาเถอะ เด้กชายราเชนทร์ในตอนนั้นกำลังดีใจ ที่จะเอาเครื่องบินลำใหม่ไปอวดพ่อ
หวังว่าพ่อคงจะภูมิใจในตัวผมนะ...
.
.
.
.
.
“กี๋ลูก”
เสียงของแม่ เรียกให้ผมตื่นจากความฝันในวัยเด็กอีกครั้ง ผมหลับไปนานแค่ไหน แล้วเฮ้ย....แม่จะรู้มั้ยว่ามัน...
“กันต์เค้ากลับไปแล้วจ้ะ ดูสิเด็กคนนี้ น่ารักจริง ๆ แม่กลับมาถึงก็เห็นเค้าเช็ดตัวให้หนู ไม่รู้ว่าเปลี่ยนเสื้อให้หนูด้วยรึเปล่า แม่แซวเค้าก็เอาแต่ยิ้ม ๆ”
แม่พูดติดตลก แต่ผมไม่ได้รู้สึกว่ามันตลก มันเช็ดเพื่อทำลายหลักฐานน่ะสิ ผมพยายามปิดบังร่องรอยน่าอายบนหน้าอก โดยการเอาแต่นั่งกอดอก มันเลวมั้ยล่ะ ที่หยิบเสื้อคอปาดสุดหลวมมาใส่ให้ผม
“น้องกี๋ลูก”
“ครับแม่”
“พ่อน่ะ เค้ากำลังจะมีลูกนะ กับแฟนใหม่น่ะ หนูกำลังจะเป็นพี่ชายแล้วนะลูก”
“แม่ครับ...”
“หนูไปหาพ่อบ้างก็ได้นะ พ่อเค้าอยากเจอหนู”
“ครับ”
แม่ยังคงเป็นแม่ ที่ชอบเก็บเรื่องเศร้าเอาไว้คนเดียว คงเป็นเพราะลูกคนนี้ ไม่เคยทำตัวให้แม่ไว้วางใจได้มากพอสินะ ไข้ของผมค่อยยังชั่วขึ้นกว่าเมื่อตอนเช้าตั้งเยอะ ผมจึงฝืนลุกขึ้นมาช่วยแม่ทำอาหารเย็นสำหรับเราสองคน
โดยพยายามที่จะไม่สนใจรสจูบอันแสนอบอุ่นของใครบางคน ที่แอบฝากเอาไว้ ตอนที่ผมครึ่งหลับครึ่งตื่น....
.
.
.
.
.
[[END]]
จบแบบนี้แหะเท่ห์ เรื่องของสองคนนี้ก็ยังอึมครึมกันต่อไป
-
เฮ้ยยยย ไม่เอาอ่ะค้างค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้จังเลย น่าจะเป็นเรื่องยาว :z3:
บวกเป็ดให้ค่ะ
-
อยากให้มีตอนพิเศษอีกซักแว๊บนึงจัง
-
กันต์ดีหรือร้ายกี๋เท่านั้นที่รู้
-
จบ แบบ ไม่เคลียร์จริงๆ
-
ไปจิ้นต่อเองก็ได้ แต่คงไม่สนุกเท่าเค้าแต่งให้อ่าน
-
:a5: o22
-
ไม่เอา ไม่เคลียร์ ไม่ไม่ไม่ !!!!!!!
:m17: อยากอ่านอีก ยังงงๆเรื่องคนสวยกับกันต์อยู่เลย
อยากอ่านน้องกี๋ไดอารี่อีกเยอะๆ
:impress:
-
ต่ออีกสักหน่อยเถอะครับ
ไหนๆๆก็รูแล้วว่ากันต์มันทำไปเพราะรัก
ถึงวิธีแสดงออกของมันจะดูบ้าๆๆก็ตาม
ขอตอนพิเศษอีกสักสอง สามตอนเหอะน๊า า
แบบนี้มัน..ค้าง ง ฆ่าผมทางอ้อมชัดๆๆเลย
-
อยากให้มีต่อนะ
-
กันต์ไปเขวี้ยงเครื่องบินกี๋ทำไม อย่าบอกนะว่าหึงเครื่องบิน
อ่านแล้วหน่วงอ่ะ สงสารกี๋
กันต์มันรักภาษาอะไรของมัน แกล้งเขาให้เจ็บ ให้อาย ข่มขืน โฮ้ยยยย~~
-
จบแนวได้อีกค่ะคุณพี่
:laugh:
ตอนแรกคิดว่าคุณพี่จะเข็นเรื่องใหม่ออกมาให้อ่าน
พออ่านเสร็จถึงบางอ้อ
ไอ้น้องกี๋หน้าสิวนี่เอง
แต่แหมอิกันต์ของคุณพี่นี่มันจิตตั้งแต่เด็กเลยนะคะ
:z1:
-
หาาาาาาาาาาาาาาา!! ไม่เอานะ ห้ามจบแบบนี้ :sad4:
-
โอ้มายก๊อด จะจบแบบนี้จริงๆเหรอคะ? โฮก คือก็ได้อยู่นะ แค่คนอ่านอยากจะร้องไห้!!! :z3:
เด็กอะกันต์ เด็กมาก ทำตัวได้เด็กโคตรๆ คือไม่ได้พูดถึงอายุ พูดถึงสมอง แกล้งคนที่ชอบเนี่ยนะ เด็กเว่อๆ โอ๊ย สงสารกี้!!!!!!!!!!! :z6:
-
อ่านตอนนี้แล้วชอบๆ ไม่ปวดตับเท่าไหร่
ยกมือสนับสนุนให้ rewrite กัน กี๋ เป็นเรื่องยาวเลยครับ
-
อยากอ่านอีกอะ มันอึมครึมไป ยังไม่เคลียร์เลย
-
กันต์เป็นพวกแกล้งคนที่ชอบตั้งแต่เด็ก???
เอ๊ะ? .. หรือ เอ๊ะ?..
อึมครึมต่อไปปป ป :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
จบแบบนี้ก็ดีนะ
แต่ว่า ขอตอนพิเศษหน่อยไม่ได้เหรอ o18
เค้าอยากอ่านอีกง่า
-
จบจริงๆหรอ
ไม่เอาไม่จบแบบนี้ได้ป่ะ เค้าอยากรู้เรื่องมากกว่านี้อะ
-
จบได้ยอดมาก :m16: :m16: :m16:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแบบนี้เลยเรอะ :z3:
-
ไม่รู้ทำไม..แต่เราว่าเราโคตรเคลียร์ 55555555+
คือสรุป ที่แกล้งเนี่ยเพราะรักทั้งนั้นแหละ...
ที่ปล้ำเพราะอยากได้มาเป็นของตัวเอง.. ส่วนอีตาเนส เพราะเจ้ากี๋มันชอบ เลยจับตาเนสทำเมียซะเลย
เจ้ากี๋จะได้ไม่มีใคร อิยะฮ่าๆ
แผนสูงนะเรา... -..-*
-
เกลียดเนสมาก :fire:
แต่โกรธกันต์มากกว่า :m31: :m31: ป่าเถื่อนนนน ใจร้ายยยยยย (ถึงจะแอบมีโมเมนต์น่ารักๆตอนเด็กก็เหอะ)
สงสารน้องกี๋ เจอแกล้งตั้งแต่เด็กยันโต
จบค้างอ่ะคนแต่ง ถึงจะรู้ว่ากันต์ทำไปเพราะรัก แต่อยากรู้ว่าต่อไปมันจะเป็นคนดี+อ่อนโยนกว่านี้ได้มั้ย 5555
-
สนุกอะ ชอบแนวนี้ แต่อยากให้มีตอนพิเศษจัง
-
:a6:ค้างอย่างแรง
-
กี๋เอ๋ย เค้าบอกรักกี๋ กี๋ได้ยินไหม...
อ๊ากกกกก แล้วมันจะบอกอะไรตอนนั้นฟ๊ะ
อ่านแล้วได้สองอารมณ์ในรวดเดียวแต่... o13 อ่ะ หุหุหุ
-
มาต่อเลย ไม่เอาไม่จบแบบนี้
-
:call: :call: :call:โอมตอนพิเศษจงมา จงมา :call: :m15: :m15:
-
สนุกง่ะ มีมุมน่ารักๆ แต่จบแบบคลุมเครือ มันเลยค้างไปนิสสส
-
:a5:
จบงี้จริงอ่ะ?
ค้างโครตตตตตต :z3:
แอบมีมุมน่ารักๆปนอยู่บ้างล่ะนะกันต์ เหอๆๆ
แต่มาต่อได้ไหมอ่ะ ค้างมากมาย
-
จบแบบ...เข้าใจแต่รับรู้หรือเปล่านี่ซิ....
ชักจะไม่เข้าใจด้วยเหมือนกัน......
เหอะๆๆๆ
-
มันไม่น่าจะจบได้นะ แต่ชัดเจนสักอย่างอ่ะ เหอๆ
-
[เคลียร์กว่านี้...ไม่มีอีกละ]
o13 o13 o13
ตอนพิเศษ
ไดอารี่ของชายโฉด
ผมชื่อกันต์....
ยังไงดีล่ะ...
สวัสดีไดอารี่....
ขอเปลี่ยนสรรพนามหน่อยเถอะนะ เพราะกูก็ไม่เคยคิดฝันเหมือนกัน ว่าไอ้ถึกตัวโต หนวดเครารกครึ้ม หน้าตาแก่เกินวัยมัธยมอย่างกู จะต้องมาทำอะไรหวานแหวว อาทิเช่นการเขียนไดอารี่
คงเป็นเพราะกูได้บังเอิญไปเห็นสมุดปกแข็งสีน้ำตาล ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าของมัน ตอนที่กูกำลังรื้อค้นเสื้อผ้าไปเปลี่ยนให้มันกระมัง(ณ ตอนนั้น มันสลบคาบันได หลังจากถูกกูอึ๊บอย่างหนักหน่วง) หลังจากที่ถือวิสาสะเปิดอ่าน สิ่งที่เรียกกันว่าไดอารี่ กูได้รับรู้ความรู้สึก ที่มันมีต่อกู ผ่านตัวหนังสือที่ไม่ค่อยจะสวยงามนัก ในโลกของมัน กูคงเป็นปีศาจ หรือไม่ก็ฝันร้าย มันมองกูเป็นสิ่งชั่วร้าย ชนิดที่กูเองก็ไม่เคยจินตนาการมาก่อน ว่ากูจะเป็นไปได้ถึงเพียงนั้น
‘ผมเป็นแค่ไอ้ขี้แพ้ที่ถูกรังแกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลมหายใจของมันเหม็น ชวนให้คลื่นเหียน กลิ่นตัวของมันมีแต่กลิ่นคาวของเลือด ผมไม่ได้หมายถึงสิ่งที่สัมผัสได้ ทางประสาทสัมผัสรับรู้ แต่ผมหมายถึงจิตใจอันแสนต่ำช้าของพวกมัน โดยเฉพาะมัน คนที่ผมเกลียดที่สุด ถ้าจะมีสิ่งไหนในโลกที่สกปรกและน่ารังเกียจที่สุด สิ่งนั้นควรจะเป็นมัน อย่างน้อยขยะที่ส่งกลิ่นเหม็น มันก็ยังเหม็นอย่างมีเหตุผล แต่คนเลว ๆ อย่างมัน ผมไม่สามารถหาเหตุผลมารองรับ การกระทำอันแสนกักขฬะ ป่าเถื่อนนั้นได้จริง ๆ’
แหม สิ่งที่มันเขียนถึงกู ก็ออกจะเว่อร์ไปนิด แล้วก็ผิดไปจากความเป็นจริงอยู่สักหน่อย เดาว่าคงจะเป็นตอนที่กูเตะบอลอัดใส่มัน หรือไม่ก็ตอนที่กูกับเพื่อนป่าเถื่อนของกู แกล้งมันเล่นสนุก ๆ อย่างการจับแก้ผ้าต่อหน้าพวกผู้หญิงในห้อง....
นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้กูอยากเขียนไดอารี่ เพื่อแก้ไขความเข้าใจผิด และเขียนต่อจากสิ่งที่มันเขียนค้างเอาไว้ เอาล่ะ มันอาจจะไม่ใช่ไดอารี่ที่เขียนอย่างมีระเบียบแบบแผนเท่าไหร่ เรียกว่าเป็นบันทึก เกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ในใจของกูมาตลอด สิ่งที่กูไม่สามารถบอกใครได้เช่นกัน
ทุกอย่างนั้นมีเหตุผลเสมอกี๋....แล้วเหตุผลของกูมันก็ออกจะปัญญาอ่อนอยู่สักหน่อย การที่กูเลวใส่มึง นั่นเพราะการถูกลืม และไม่มีตัวตน ในสายตาของคนที่ตัวเองรัก มันออกจะเจ็บปวดมากเกินไป เกินกว่าที่คนป่าเถื่อน หรืออะไรก็แล้วแต่ ที่มึงสรรหามาเรียกแทนตัวกู จะทนได้
กี๋....มึงเคยบอกกู ครั้งหนึ่งตอนที่เรายังเด็ก วันนั้นกูถามมึงทีเล่นทีจริง ว่าสมมติว่าเมื่อเราโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มึงกับกูจะแต่งงาน แล้วก็ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน แบบสามีภรรยาได้มั้ย สาบานได้เลยกี๋ กูไม่ได้ล้อมึงเล่น เพราะพ่อของกู รักแม่ของกูมาก พวกท่านมีกู และมีครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น(ถึงกูจะเหี้ยไปบ้างก็เถอะ แต่กูไม่เคยทำให้พวกท่านเสียใจ) แล้วมึงรู้มั้ย กูก็อยากจะมีความสุขแบบนั้น แม่บอกกับกูเสมอ ว่าหากได้อยู่ร่วมกับคนที่เรารักแล้ว ต่อให้ชีวิตจะเจอกับเรื่องที่เลวร้ายแค่ไหน เราก็จะสามารถผ่านพ้นมันไปได้ด้วยดีทุกครั้ง เพราะคนที่เกิดมาเพื่อคู่กับเรา จะอยู่กับเราไปตลอด ไม่มีวันทิ้งให้เราเผชิญเรื่องร้ายเพียงลำพัง เป็นคนที่เราอยากอยู่ด้วย เพียงเพื่อให้เขารับฟังในทุก ๆสิ่งที่เราอยากจะบอกก็เท่านั้น กี๋...ตอนที่แม่บอกกับกู ไอ้เด็กชายกันต์มันก็นึกถึงแต่มึง
แค่กูกับมึง กับเครื่องบินลำนั้น อาจจะพ่วงด้วยถุงของเล่นสารพัดของกู เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เราจะไม่ใช่แค่เพื่อน....เพราะเพื่อนไม่สามารถอยู่กับเราได้ตลอดเวลา
มึงคือคนที่เด็กชายกันต์เอนก อยากจะใช้ชีวิตร่วมด้วย แชร์ทุกอย่าง...ทุกเรื่องราวด้วยกัน ไม่มีเรื่องสกปรกอย่างที่กูทำกับมึงในตอนนี้ หากแต่เป็นความสุขที่แสนหวาน สวยงามและฟุ้งซ่าน การที่ได้ตื่นมาแล้วเจอหน้ามึง ไม่ใช่แค่เจอกันที่โรงเรียนอย่างทุก ๆ วัน แต่ได้เล่นของเล่นพวกนั้นด้วยกันตลอดเวลา กูคงจะมีความสุขเหนือสิ่งอื่นใด
มึงหัวเราะ แล้วบอกกู ว่ากูพูดเพ้อเจ้อไร้สาระ ราเชนทร์ไม่มีทางชอบผู้ชายไม้ป่าเดียวกัน มึงจะแต่งงานแล้วก็มีลูก มึงอยากเป็นนักดับเพลิง แล้วก็อยากได้เมียเป็นฝรั่งหุ่นอวบอั๋น มึงหัวเราะคิก ๆ จนกระทั่งกูต่อยมึง แล้วมึงก็ร้องไห้
มึงร้องไห้เหมือนทุกครั้ง แต่คราวนี้กูเดินหนี เด็กชายกันต์เดินหนีเด็กชายกี๋ ไม่มีการกอดปลอบ กูยอมถูกครูทำโทษ ถูกเชิญผู้ปกครองมาพบ ก็แค่เด็ก ๆทะเลาะกันเหมือนอย่างเคย แม่ตีกู แล้วพ่อก็ตัดค่าขนมกูด้วย มึงรู้ไหม กูแอบเกลียดมึงนิด ๆ ในตอนนั้น
แล้วกูก็เดือดแทบบ้า เมื่อเห็นสายตาที่มึงแอบมองมันคนนั้น มึงที่เคยบอกว่าจะไม่มีทางรักเพศเดียวกัน แต่มึงแอบชอบมันไปแล้ว ไอ้ผู้ชายหน้าสวยนั่น และกูก็ได้พิสูจน์ให้มึงเห็นแล้วไง ว่ามันไม่คู่ควรกับคนดีดีอย่างมึง
กี๋....กูเจ็บปวดทุกครั้งที่ทำร้ายมึง แต่กูเลิกไม่ได้ กูทนถูกลืมไม่ได้ อย่างน้อย ๆ การเป็นคนที่ถูกมึงเกลียดที่สุด มันก็ยังดีไม่ใช่หรือ ที่มึงจะมีกูอยู่ในใจตลอดเวลา
ร่างกายของมึงทำให้กูคลั่งแทบบ้า ได้จูบมึง ได้ร่วมรักกับมึง มันเหมือนฝันเลยนะกี๋ ในที่สุดกูก็สามารถหาเหตุผลมาทำเรื่องแบบนั้นกับมึงจนได้ มันเรียกว่าการปิดปาก...แล้วกูก็เลวพอที่จะยกเรื่องนี้ขึ้นมาขู่มึง และขอมีอะไรกับมึงอีก
มึงเจ็บใช่มั้ย หน้าตาของมึงบ่งบอกแบบนั้น แต่ในที่สุด เมื่อทำหลายครั้งหลายหนเข้า มึงก็อดรู้สึกดีไม่ได้ใช่ไหม มึงรู้สึกถึงหัวใจของกูหรือเปล่า ตอนที่กูโอบกอดมึงเอาไว้แนบแน่น ตอนที่กูจูบเปลือกตาตี่ ๆของมึง ตอนที่กูพรมจูบแผ่นอกขาว ๆ ของมึง....ตอนที่หลั่งเข้าไปในช่องทางนุ่ม ๆ ของมึง
มึงรู้สึกถึงอย่างอื่นหรือเปล่า นอกจากความเกลียดชัง ที่มีอยู่เต็มหัวใจ อย่างเมื่อวานนี้มึงเองก็เสร็จไปพร้อมกับกูไม่ใช่หรือ...กูไม่ได้ทำรุนแรงกับมึงแล้วด้วย....ก็ถ้ามึงไม่ขัดขืนล่ะก็นะ
‘คุณกันต์ช่วยที......ช่วยปลดปล่อยผม’
มึงพากูขึ้นสวรรค์ ด้วยชิวหาลีลา อันแสนอ่อนหัดของมึง แล้วกูก็ตอบแทนมึงด้วยเซ็กส์ที่เร่าร้อน เกินกว่ามึงจะจินตนาการถึง กูแน่ใจ ว่ามึงจะไม่รู้สึกอย่างนี้ หากมึงไปทำกับคนอื่น...
ไดอารี่เอ๊ย กูคงต้องหยุดการบันทึกลงแต่เพียงเท่านี้ก่อน เพราะไอ้ตัวดีมันเริ่มจะขยับตัวแล้ว อีกประเดี๋ยวมันคงตื่น หลังจากที่หลับเป็นตายด้วยฝีมือของกู แล้วสักวันกูจะคืนไดอารี่เล่มนี้ ให้กับเจ้าของของมัน หวังว่ามึงคงจะได้อ่าน แล้วได้เข้าใจคนขี้ขลาดที่สุดอย่างกูนะกี๋
กูสัญญาว่าจนกว่าจะถึงวันนั้น กูจะเขียนมันจนหน้าสุดท้าย
กันต์เอนก
(xx/xx/2xxx)
.
.
.
.
.
END
ทีนี้ก็จบแบบไม่ค้างแล้วเนอะ ที่เหลือคงต้องไปจิ้นกันต่อแล้วแหละ หมดแล้วจ้ะ
-
โล่งละ
นอนหลับสบาย
-
กี๋คงจะไม่มีวันหนีพ้นหรอก โดนตลอดชีวิตแหง๋ๆ
-
พอใจและ กันต์มันก็รักของมันอ่ะนะ
-
จบจริงๆ ขอบคุณค๊าบบ
-
จบซะแล้ววว ขอบคุณฮ๊าฟฟฟฟ
สนุกมากมาย ^^"
-
หูยยยยยยยย
ชอบเค้าแต่ไปทำเค้าไว้ซะขนาดนั้นใครมันจะไปยอมดีด้วยง่ายๆวะนั่น
เอ๊ะ รึน้องกี๋ของเราจะเป็นข้อยกเว้น หวังว่าทั้งคู่จะสานสันพันธ์กันได้นะค๊า
-
อุ๊ป..... :o8:
เฮียกันน่ารัก เกินคาด(ฮา) :-[
แต่เบาๆหน่อยก็ได้นะ สงสารกี่๋
เป็นกำลังให้นักเขียนเนะ o13
-
จบแล้ว ยินดีด้วยจ้า สนุกมากเลย o13
-
เคลียร์นะ ไม่รู้ทำไม ชอบจัง o13
-
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะค่ะ
-
ดูเป็นเรื่องสั้นที่ไม่มีอะไรหวือหวามาก
แค่เขียนไดอารี่เฉย ๆ
แต่ในการเขียนไดอารี่นี่แหละที่มีอะไรอยู่
เราชอบจังเลยอ่ะ...คืออ่านแล้วเข้าใจอารมณ์ ความรู้สึกของตัวละครหมดเลย
จริง ๆ เราเข้าใจตอนจบตั้งแต่ไดอารี่ของกี๋แล้วนะ
แต่พอได้มาอ่านของกันต์อีก ยิ่งเข้าใจไปใหญ่เลย ><~~~
-
ชอบอะ สนุกมากก
เป็นกำลังให้คนแต่งน้า
-
กันต์รักกี๋ก็อ่อนโยนกับกี๋บ้างสิ พูดจาดี ๆ บ้างก็ดีนะ กี๋ก็เหมือนจะมีความรู้สึกดี ๆ กับกันต์นะ แต่อาจจะเป็นเพราะการกระทำร้าย ๆ ของกันต์ทำให้กี๋รู้สึกไปอีกแบบหนึ่ง
-
อยากอ่านต่อจัง :z3:
อยากรู้ว่าสรุปแล้วจะกันต์จะเป็นยังไงต่อ :serius2:
แล้วกี๋จะรู้มั้ยเนี่ยว่ากันต์ชอบตัวเองน่ะ
ขอบคุนค่า :pig4:
-
โอเค เข้าใจละ ไอ้โหด เรียกร้องความสนใจ 555+
-
ไอ้เด็กมีปัญหา ไอ้แสดงความรักไม่เป็น!! แต่น่ารักอะ ชอบมากกกก
-
+1 ให้นักเขียน ชอบๆถ้ากลายเรื่องเป็นเรื่องยาวท่าทางจะโอ
-
กันต์มันก็รักอ่ะนะ
แต่เกรียนเกินห้ามใจไม่ให้โบกไม่ไหวจริงๆ
ขอซักสิบทีได้มั้ยเนี่ย?
-
อยากให้มีต่ออ๊ะ ค้างๆชอบกล 55
-
กันต์ จะเถื่อนไปไหน ...แต่ชอบนะ
กี๋น่าสงสาร หุๆๆ
-
กี๋เอ๋ย
น่าสงสารมาก คนรักแกซาดิสม์โพดๆ
-
ชอบมากๆๆ
-
ก้ดี :jul3:
-
โอยยยยยยย เป็นวิธีเเสดงความรักที่โคตรจะเจ็บปวด !!!
เเต่บันทึกชายโฉดน่ารักจัง อิอิ
-
ขอบคุณค่ะ ิิ :catrun:
-
ถ้าจะแสดงความรักแบบนี้อย่าไปรักใครเค้าเลยสงสารเค้าเปล่าๆๆๆ(อินจัด)
-
ตอนแรกตกใจนึกว่าจะจบแบบค้างๆซะละดีนะที่มาต่อ
อิอิ><
-
อิอิอิ น่ารักอ่า
-
กว่ากันต์จะเขียนจบ... กี๋คงฆ่าตัวตายไปนานละ :o10:
ป.ล. :seng2ped:
-
น่ารักจริงๆเลยน้าาาาาาาาาาา :m1:
-
อร๊ายยยยยย....น่าจะมีตอนพิเศษหรืออะไรหน่อยน้าาาาา :mew2: :mew2:
อยากอ่านตอนที่กันต์จะหวานกับกี๋บ้างงงงง...555555+
ขอบคุณมากนะครับ ตอนแรกๆ สงสารกี๋ พออ่านตอนจบ...แอบเกลียดนายกันต์ไม่ลงแฮะ... :hao3:
-
โตแล้วไหมกันต์อเนกกกกก ทำไมยังใช้วิธีแกล้ง(อันนี้ถึงขั้นทารุณเลยนะ)คนที่ชอบอยู่อีก เรื่องตอนเด็กมันก็เรื่อนตอนเด็กสิ ตอนนี้กี๋มันก็ชอบผชได้แล้วไง ก็พูดดีๆ ทำดีๆ จะมาทำยังงี้ทำไมมมมมมม คืนไดอารี่ไปเลยตอนนี้แหละ ไม่ต้องรอเขียนจนหน้าสุดท้ายแล้ว เดี๋ยวสถานการณ์จะยิ่งแย่กันไปใหญ่ ให้เจ้าตัวรู้ไปเลยเห๊อะะะะะะ
-
ร้ายจริงๆคนแต่งนิ 666+
-
ตามมาอ่านเรื่องสั้น... :katai5: :katai5: :katai5:
สุดท้ายก็จบแบบไม่ค้างคา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบคู่นี้!!!~~~ อ้ากกกกกกกกกกก>_____<
จบได้โครตอินดี้ 5555555 ชอบๆมากๆเลยยย น้องกี๋น่ารักน่าฟัดมากกกกกกก อยากให้เป็นเรื่องยาวววววๆๆๆอ่ะ T wT
#รอเจอกันในหนังสือของพี่ยศนะน้องกี๋ ><
-
สนุกแต่สั้นไปอ่า สงสารกี๋อ่ะ เหมือนยังไม่เคลียร์เลย
-
สนุกดีครับถึงจะสั้นไปหน่อย แต่กันต์ก้อน่ารักในแบบเกรียน ๆ นะ
ขอบคุณครับ
-
โวะ!!! ทำดีให้กี๋จดจำแทนก็ได้มั้ง กว่าแกจะเขียนหมดเล่ม กี๋ไม่ช้ำในตายไปแล้วเรอะ!!!
…* สนุกมากเลยค่าา
-
กันต์เอ๊ยยย รักกี๋ก็ถนอมหน่อยเถอะ รุนแรงจังเลย ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ค่ะ :L1:
-
ถึงจะสั้นไปหน่อยแต่ก็เขียนให้เข้าใจมุงมองของแต่ละคนได้ดีค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณกันต์รักได้โหดมาก
กี๋ควรดีใจนะถ้าได้รู้ความจริง5555
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
หวังว่าตอนนี้กี๋จะได้อ่านต่อจนจบเล่มแล้วนะ
ให้อภัยคนที่มันแสดงออกความรักไม่เป็นด้วยนะกี๋
-
แหมะ ฟรุ้งฟริ้งเลย
-
:pig4:
-
เออแกก็รักแล้วใช้วิถีในแนวทางของแกอะนะ ทั้งห่ามทั้งร้าย น่าตบจริง 555 แต่ก็แอบเข้าใจแกอยู่อะนะกันต์ เอาเถอะถ้าได้เขามาแล้วดูแลดีๆแล้วกัน สนุกกดีอ่ะ ชอบเลย ภาษาและการบรรยายสวย