-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*************************************************************************************
“ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนแก”... เจ้าของร่างสูงเอ่ยขึ้นมาห้วนๆ น้ำเสียงกังวานแม้จะไม่ได้ดังมากนัก ในรัศมีห้าเมตรได้ยินกันแบบทั่วถึง แน่นอนว่าร่างบางที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ยินคงถูกประณามหยามเหยียดว่าหูหนวกเป็นแน่
แต่ที่แน่เสียยิ่งกว่าแน่ก็คือ... ไอ้ประโยคที่ได้ยินกันอยู่เนี่ย มันหมายความทางบวกหรือลบ?
จะยังไงก็ไม่รู้...รู้อีกอย่างสำคัญมากๆ เลยก็คือ ไอ้คนพูดกำลังอยู่ในอาการเหงื่อเริ่มซึมตามขมับ ใบหน้าขาวๆ เริ่มแดงขึ้นช้าๆ เพะอากาศร้อนๆ หรือ...เพราะอะไร
ส่วนคนที่ยืนอึ้งอยู่อีกคน แน่นอนว่าคนคนนี้คือคนที่ต้องรองรับประโยคก่อนหน้าไว้เต็มๆ ใบหน้าอ่อนใสแดงก่ำขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนริมฝีปากบางจะเม้มเข้าหากันแน่น แล้วคลายออกมาในที่สุด
“แกพูดว่าอะไรนะ” คนร่างบางถามย้ำด้วยน้ำเสียงกดต่ำ เน้นย้ำให้รู้ว่าไม่ต้องการให้ประโยคงี่เง่านั่นทำให้ต้องสับสน ต้องการความชัดเจนเดี๋ยวนั้นเลย...
“ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนแก...อีก...”
ชัดเจน!
มาก...
ชัดแบบว่า ไอ้ที่คลุมเครือมาตลอดมันกระจ่างในจิตเลยล่ะ...
ไม่อยากเป็นเพื่อนกัน...ไม่เป็นเพื่อนกันแล้ว....
:a5: o22
เอ่อ... เพิ่งหัดเขียน หัดลง หัดทุกอย่างเลย เดี๋ยวจะมาต่ออีกนะ กำลัง...งง อยู่ แหะๆ
-
อย่าลืมแปะกฎนะจ๊ะ
-
อย่าลืมแปะกฎนะจ๊ะ
ขอบคุณค้าาาา...
-
มันเริ่มจากตรงไหนกันนะคำว่า “เพื่อน”
“เห้ยๆ ๆ ดูนั่นดิ น่ารักว่ะ” ปลายนิ้วสวยชี้กระดิกๆ ตรงไปยังร่างบางของใครคนหนึ่งที่อยู่ห่างไปราวๆ สิบเมตร สายตาคมมองจ้องก่อนจะพยักหน้า
“ใช่คนที่ชื่อผิงปะวะ เมเจอร์พลังงานอะ”
“ใช่ๆ จำได้ตอนรับน้องโดนพวกพี่ผู้ชายแกล้งหยอกจนฟิวส์ขาดโดดตั้นหน้าพวกปี่สี่” คนตาดุสะอึกหัวเราะ ก่อนจะผิวปากเบาๆ อย่างติดเป็นนิสัยแล้วยิ้ม เมื่อเห็นร่างบางคนเดินตรงมาทางพวกเขาพร้อมกับชายร่างโปร่งที่เขารู้จักดี ก็เพราะมันคือเพื่อนแก๊งส์เดียวกันกับเขาน่ะสิ
“ไอ้มู่มันไปสนิทกับเขาได้ไงวะ ไม่เห็นรู้เลย” หนุ่มตาหวานเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของตัวเองที่ชื่อ มู่ลี่ตรงมา
“ประเด็นคือเขาน่ารักว่ะ”
“ถ้ายัยหวานตาอะไรนั่นโผล่มากูจะบอกว่ามึงนอกใจ”
“นิสัยเสียแล้วไอ้นุช นั่นผู้ชาย” ชายหนุ่มตาสวยไหวไหล่ ทำเป็นสนใจขวดน้ำเปล่าที่ถืออยู่ แต่แอบยิ้มร้ายกาจ “ช่วยไม่ได้ เสือกโง่ไปคว้าตุ๊กแกทำเมีย”
ไม่ทันที่จะได้ด่าอะไร ร่างสูงโปร่งของมู่ลี่ก็เดินเข้ามาถึงตัวพวกเขาแล้วพร้อมกับชีทงานล้านแปดกระแทกลงกับโต๊ะ
“เอาไปเลยไอ้พวกสันดานทั้งหลาย ใช้กูดีนักไปแยกกันเอาเอง”
“เล่นไพ่แพ้เองแท้ๆ” ชนุตต์เอ่ยเบาๆ ก่อนจะยื่นหน้าไปดูกองชีทที่เพิ่งถ่ายมา มันปนกันวุ่นวายไปหมดจนไม่อยากจะแยกชุดเอง...
“ทำไมไม่เรียงมาดีๆ วะมู่ มันปนกัน”
“กูแยกมาดีแล้ว แต่ไอ้เห้ซอแม่งมารื้อจนเป็นแบบนี้” หนุ่มร่างสูงแต่ชื่อน่ารัก มู่ลี่ เอ่ยพร้อมกับนั่งลง “ผิงนั่งดิ ไม่ต้องห่วงหรอก เจมันไม่กัดหรอก แต่ไอ้นุชไม่แน่” ไม่พูดเปล่าหนุ่มตัวสูงก็หันไปกัดพ่อตาหวานที่นั่งเขี่ยแผ่นชีทงานอยู่
“อ่าว...หน้าตาไม่น่ารักปากยังร้ายอีกนะ” คู่กรณีเอ่ยสวนกลับ แต่เหมือนเป็นการขยับปากขมุบขมิบมากกว่า ก่อนจะต้องเอี้ยวตัวหลบปากกาที่มู่ลี่ปาเข้าใส่
“อะไรของแกสองคนวะ” เจเป็นคนห้ามทัพ เมื่อเห็นว่ามู่ลี่ตั้งท่าจะหาอะไรซัดใส่พ่อหนุ่มตาหวานแต่ชื่อเล่นสาวน่ารักได้ไม่ต่างกับคนที่กำลังโกรธอยู่
“ก็ไอ้สันดานนี่มัน...”
“มันทำอะไรมึงอีกล่ะ นุชมึงทำอะไรไอ่มู่อีกวะ อย่างแกล้งมันให้มากนักซีวะ มึงสองตัวก็เป็นพวกผู้ชายชื่อสวยเหมือนกันแท้ๆ”
“ใครจะเหมือนมึงล่ะ ไอ้หล่อตั้งแต่ชื่อ” ประชดเข้าให้ เหวี่ยงสายตาจิกกัดเข้ามาให้อีก
“หน้าตาก็หวานน่ารักนะนุช เหมือนชื่อเล่นมึงอะ แต่ปากมึงหมายิ่งกว่าหน้าไอ้มู่อีก”
“มึงพูดงี้หันมาด่ากับกูตรงๆ เลยดีกว่าไอ้เจ” คนโดนพาดพิงหันไปเอาเรื่องบ้าง จากนั้นก็สารพัดคำจิกกัดก็ระเบิดขึ้น และดูเหมือนทุกคนจะลืมอีกหนึ่งชีวิตที่นั่งมองทั้งสามทะเลาะกันพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ที่ที่เริ่มคลี่กว้างขึ้นเรื่อยๆ
“ทั้งหมดมันเป็นเพราะไอ้เห้นุช”
“อย่าโยนใส่หน้ากันว่ะมู่ ไม่ด่าไอ้เจวะ”
“เฮ้ย! อย่าลากเข้าไปยุ่งด้วยได้ปะ แกสองคนนั้นแหละทำอย่างกับทะเลาะกัน กูแค่ยุแยง”
“สันดาน!” คราวนี้สองหนุ่มพูดพร้อมกัน แถมยังมองร่างสูงเป็นตาเดียวอีกต่างหาก แต่เจ้าตัวก็ใช่จะสนใจ...
“กูพูดจริง ไอ้นุชมันทำอะไรมึงล่ะมู่ มึงถึงค้อนมันตาจะหลุดแล้วหลุดอีก ผู้หญิงเขายังค้อนได้ไม่เท่ามึงเลย”
“มู่มันไม่ใช้ผู้ชายไม่งั้นตอนเกิดแม่มันจะตั้งชื่อว่ามู่ลี่เหรอวะ สงสัยนั่งพับเพียบมาเกิด”
“หุบปากไปเลยไอ้ชะมดมาเกิด!”
“แรง!” เจสว่า พร้อมกับหัวเราะชอบใจ ตบไม้ตบมือ เหมือนกันกับคนที่ไม่มีปากไม่มีเสียงนั่นแหละ แต่ตอนนี้ยังไม่พร้อมทักทาย...
“ก็จริงมั้ยล่ะ ผู้ชายอะไรชื่อมู่ลี่ ตอนได้ยินครั้งแรก นึกว่าแม่งต้องน่ารักมากแน่ๆ ที่ไหนได้...เฮ่อ...กูไม่น่าคาดหวัง”
“ไอ้ปากสันดานนี่...ชื่อมึงผู้ชายมากเลยนะ น้องนุช เห้...”
“แต่ชื่อจริงกูแมนเต็มร้อยว่ะ นายชนุตต์ ต้องให้สะกดชื่อของมึงมะ ว่ามันหวานแหววเข้ากับความเป็นมึงแค่ไหน...นายชุติการ....” ท้ายประโยคนั้นพ่อตาหวานจงใจลากเสียงเรียกชื่อเสียหวานจ๋อย ทำเอาเจ้าของชื่อหน้าแดงก่ำ
“เฮ้ย! นุช...มึงแกล้งไอ้มู่มากไปละ เดี๋ยวมันร้องไห้หรอก เห็นมะๆ ๆ ตาแดงแล้ว” เจว่าแต่กลับปล่อยก้ากออกมาดังกว่าเพื่อน ซึ่งก็ใช่ล่ะ...สงสารเพื่อนอยู่หรอกที่โดนว่าแต่มันขำ แกล้งใครไม่สนุกเท่าผู้ชายชื่อสาวคนนี้จริงๆ
“ไอ้พวกควาย ก็พี่ชายกูมันชื่อชุติกร แม่กูก็ตั้งชื่อตามพี่กู ผิดหรือไงวะ ไอ้เห้นุช ไอ้สันดาน ไอ้ปากแย่งหมาเกิด”
“โอ๋ๆ ไม่เอาน่า...มู่ลี่จ๋า ไม่ร้องๆ”
“ใครร้องวะ ไอ้ปลวก!” มู่ปัดมือเพื่อนตาหวานออกแรงๆ เม้มปากเม้มคอดึงเอาปากกาอีกเล่มที่เหน็บกระเป๋าเสื้อออกมาปาใส่อีกฝ่ายอุตลุด
“ฮา....ไม่ไหวแล้วอะ เพื่อนแกแต่ละคนทำฉันขำจนปวดท้องว่ะ” ประโยคแรกที่ออกจากปาก เรียกร้องความสนใจได้แค่สายตาของเจเท่านั้นเพราะดูเหมือนอีกสองคนยังคงซัดกันนัวอยู่...
“อ่า...เราชื่อเจนะ”
“อือ...เรารู้จักพวกนาย ดังออกใครๆ ก็รู้จัก” คนหน้าใสว่า ก่อนจะขำอีกเมื่อ...
“โอ้ย...เจ็บนะมู่! โรคหมาบ้ากำเริบเหรอวะ ที่เมื่อวานล่ะน่ารักเชียวนะ”
“อ้ากกกก...ไอ้ชะมด”
“ชนุตต์โว้ย!”
“เมื่อวานอะไรวะนุช กูตกข่าวอะ” เจรีบว่า ก่อนจะหัวเราะเมื่อมู่รีบชะโงกตัวข้ามโต๊ะจะปิดปากของพ่อตาหวาน แต่...
“ก็ฉันน่ะ...”
“อ้ากกก ไอ้นุช! หุบปาก!”
“ก็เมื่อวานมู่เล่าให้ฟังว่า...” ชนุตต์ตาโตเบิ่งตาหวานๆ มองใบหน้าเหยเกของเพื่อนหนุ่มก่อนจะค่อยๆ คลี่ยิ้มหวาน แต่ขอโทษเถอะมันโคตรเจ้าเล่ห์ ให้ตายเถอะ!
“แกเล่าให้เพื่อนฟังด้วย? จริงอะ”
“มึงสองตัวไปทำอะไรกันมา! เล่าให้ฟังด้วย” เจโวยวาย หันมามองผิงที่เริ่มจะหัวเราะแบบนันสต๊อปแล้ว ชี้นิ้วสั่นๆ ไปที่มู่ราวกับคนใกล้หมดแรง ปากพะงาบๆ
“มันทำอะไรกัน”
“เมื่อวานกู...”
“อ้ากกกก” มู่โวยลั่น รีบพุ่งไปอ้อมโต๊ะเล็กๆ นั่นไปนั่งข้างกายของนุชแล้วปิดปากอีกฝ่าย
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“กู ไม่ เชื่อ” และเจก็หันมาทางผิงที่หัวเราะอยู่ ไอ้นี่ก็เส้นตื้นไปมั้ย “ตกลงมันทำอะไรกัน” ผิงขำจนแทบหมดแรงแต่ก็ยอมเอี่ยวตัวไปหาคนหน้าหล่อที่อยากรู้เรื่องแบบจัดเต็ม
“มู่เล่าว่า...นุชอะ นุช จะ...”
“กูจูบไอ้มู่” คนพูดรั้งมือออกได้ก็รีบพูดก่อนจะโดนปิดจนหน้าหงายไปอีก แถมพร้อมด้วย
“ว้ากกกก พวกแกไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ได้ยินมั้ย! ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น!” เจเลิกคิ้ว ก่อนจะหัวเราะ ทิ้งตัวเองกับพนักเก้าอี้ที่ไปขโมยมานั่ง
“สาบานว่ากูไม่ได้ยินอะไรเลยว่ะมู่ ไม่ได้ยินเห้อะไรเลย”
“ไอ้พวกเห้!” มู่ลี่โวยวาย ตบตีคนที่ดิ้นขลุกๆ อยู่ ก่อนที่จะแหกปากลั่นเพราะโดนนุชกัดฝ่ามือเข้าให้ “หมา! มึงมันหมาบ้าปากเน่า”
“ปากเน่าๆ นี่ไงจูบมึงเมื่อวานอะ กูไม่อายนะเว้ยถ้าจะให้แถลงอะ บอกไว้ก่อน!”
“กูอาย ไอ้บ้า!”
“เฮ้ย! คบกันเหรอวะ”
“ไม่ใช่!” คราวนี้เป็นทั้งสองคนนั่นแหละที่พูดออกมาพร้อมกัน ผิงเองก็ขำจนพูดไม่ออก ส่วนเจก็ไม่รู้จะขำหรืออะไรดี... แต่ที่แน่ๆ ผู้ชายสองคนจูบกันเว้ย!
“บอกกูหน่อยดิ กูอยากรู้”
“มึงจะมาอยากรู้เหี้ยอะไร ไปปั้มป้ำกับยัยหวานตาโน่นไป๊” มู่หันมาต่อว่า สายตาเขียวปั๊ด ส่วนนุชก็ขยับนั่งให้ดีกว่าเดิม ก่อนจะอมยิ้มเหล่มองคนที่นั่งโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“กูเล่านะ”
“ไอ้นี่ก็สันดานไม่เลิก มันไม่ใช่เรื่อง”
“มึงสองคนเป็นเกย์เหรอวะ”
“เปล่า!” มู่ร้องออกมาก่อน ส่วนนุชก็พยักหน้าหงึกหงักไปตามเรื่องตามราวแต่ยังคงยิ้มหวานกวนประสาทคนมองได้เรื่องๆ
“เฮ้ย! กูไม่ได้รังเกียจนะ ไม่ต้องซีเรียสอะไรขนาดนั้น กูเข้าใจด้วย”
“กูไม่ได้เป็นไง ไอ้นี่” มู่ยังคงยืนยันเสียงแข็ง และนุชก็เหมือนเดิมพยักหน้าสนับสนุนแต่กลับยิ้มสื่อนัยล้อเลียนเต็มที่ “มึงนี่อะไร เหี้ย! ผิงบอกมันดิว่ากูไม่ได้เป็น”
“อ่า...” ผิงอืออ่า ก่อนจะยิ้มหันไปสบตากับเจที่หันมามองเช่นเดียวกัน “มู่มันว่างั้นอะนะ เชื่อมันเหอะ”
“มันเล่าให้นายฟังใช่ปะว่าเกิดอะไรขึ้น เล่าให้ฟังบ้างดิ”
“ไอ้เห้เจ!”
“คืองี้นะ”
“เชี่ยผิง”
“กูเล่าด้วยคน กูคือต้นฉบับ”
“หุบปากมึงไปเลยไอ้สันดานชะมด”
“โวยวายกูจับจูบตรงนี้อีกรอบนะมึง พูดมาก ทีเมื่อคืนทำเคลิ้ม!”
“ไอ้....สัส!”
...............................................................
[/size]
คือ...ควรจะลดคำหยาบสินะ....พันมาลเยอะมาก แต่ตอนหน้าไม่ค่อยมีแล้ว จริงๆ นะ :call:
-
มาต่อแย้วววว
“อ่าว! เฮ้ย! ผิงไปไหนมา” เจ้าของชื่อมองคนทัก ก่อนจะทำหน้าเนือยๆ ดินมาหยุดตรงหน้าร่างสูง
“เพิ่งกลับจากSEC นายละ จะไปไหน อยู่หอแถวนี้เหรอ?” เจพยักหน้า
“กำลังจะไปส่งแฟนกลับหอ นายอยู่หอแถวนี้?” ผิงส่ายหน้า ก่อนจะยิ้มทักทายสาวร่างเล็กหน้าตาน่ารักแนวๆ สาวแอ๊บแบ้วทั่วๆ ไป เธอแต่งหน้าค่อนข้างจัดจนไม่รู้ว่าหน้าตาจริงๆ น่ารักแค่ไหน
“ฉันแวะมาเอาชีทที่มาถ่ายไว้เมื่อเช้าน่ะ บ้านฉันอยู่แถวบ้านมู่มันนั่นแหละ” เจพยักหน้า ทำท่านึกขึ้นได้
“พรุ่งนี้วันหยุดพวกฉันคงไปสุมหัวกันที่บ้านไอ้มู่ นายมาด้วยดิ” ผิงพยักหน้าแต่ดูแล้วก็พยักแค่ส่งๆ ไปเท่านั้น
เอาจริงๆ เลยนะ อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์เขาแทบไม่ได้นอนเพราะโหมอ่านตำราเรียนอีกสองอาทิตย์จะสอบไฟนอลแล้วแต่เขายังอ่านหนังสือได้ไม่เท่าไหร่ไหนจะ งานกองอีกท่วมหัวสาบานว่านี่เขาเรียนแค่ปีหนึ่ง
“ฉันไปก่อนล่ะ ไปส่งแฟนดีๆ ล่ะ” เจพยักหน้ายกมือขึ้นตบไหล่บางๆ ของผิงแล้วเดินแยกไปพร้อมแฟนสาวที่หน้าตาไม่ได้ยิ้มแย้มแถมดูจะหงุดหงิดด้วยซ้ำ แล้วถามว่า ณ จุดนี้ผิงสนใจเหรอ? ไม่นะ... แค่ลำพังยืนเขายังสามารถหลับได้เลย...
เชื่อเหอะพรุ่งนี้เขาอาจจะไม่ตื่นเลยก็ได้จนกว่าจะมื้อเย็น!
“ไม่เคยเห็นหน้า ใครน่ะ” สาวร่างเล็กสะกิดท่อนแขนที่ยาวโผล่พ้นแขนเสื้อยืดออกมา ร่างสูงไม่ได้หันมามองแฟนสาวเขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา
“เพื่อนน่ะ ชื่อผิง”
“ไม่เห็นรู้จัก” เธอว่า แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้อะไรมากนอกจากตอบไปว่า
“ก็เพื่อนที่คณะ คนละเอก”
“แล้วไปรู้จักได้ยังไง” บางครั้งนะ บางครั้ง เจก็เคยคิดว่า ผู้หญิงน่ารัก ถ้านิสัยจะน่ารักได้สักครึ่งหนึ่งของหน้าตาคงทำให้เขารู้สึกรักได้ไม่ยากก็เป็นได้ แต่ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องยากเสียเหลือเกินโดยเฉพาะกับผู้หญิงที่ชื่อหวานตา...
คำตอบเพื่อนที่คณะ แต่คนละเอก แค่นี้มันก็ชัดเจนแล้วนะ เธอต้องการอะไรกับเขาอีกล่ะ
“ก็เพื่อนอะ” เจตอบอย่างไม่รู้จะตอบยังไง เขาพาร่างแน่งน้อยมาหยุดยืนที่ริมถนน มองหารถเมล์หรือรถแท็กซี่อะไรก็ได้สักคันเพื่อจะจับแฟนสาวขึ้นไป
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบเธอหรอกนะ ยังไงก็แฟนไม่ชอบก็ไม่คบ แต่บางทีคำว่ารำคาญมันก็ไม่เข้าใครออกใคร
“ก็เจบอกแล้ว ก็เห็นว่าอยู่คนละเอก ก็ถามไง? เจรำคาญหวาน?” นั่นไง...มาละ เดี๋ยวคำว่าผิดมันจะต้องโดนแปะที่หน้าของเขาตามด้วยอาการที่สาวๆ ชอบทำกันนักนั่นก็คือ งอน...
“พูดไปนั่น แค่ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง เพื่อนก็คือเพื่อน รถมาแล้ว นั่งแท็กซี่กลับเหอะนะจะได้ไม่ต้องเบียดคนบนรถเมล์” เพราะตอนนี้กูขี้เกียจจะยืน อาจจะเกือบชั่วโมงกว่ารถเมล์จะมา ที่สำคัญ ขี้เกียจจะอยู่รองรับอารมณ์งี่เง่าของแฟนสาว
“อะไรกันล่ะ”
“รถมาละ กลับดีๆ นะ” เจโบกรถ เปิดประตูดันหลังร่างเล็กนั้นให้ขึ้นไปนั่งบนรถ แล้วปิดประตู ยืนรอจนรถที่เธอนั่งเคลื่อนตัวออกไปถึงหมุนตัวเดินกลับ แต่ก็เดินกลับมาไม่กี่ก้าวร่างบางๆ ของใครคนหนึ่งก็ทำเอาเขาอยากหัวเราะจนตัวงอ
“เฮ้ย! จะเดินไปหลับไปเหรอวะผิง”
“อ่าว...ว่าจะฝันเอาเลขเด็ดด้วยซ้ำ” คำตอบอยากกดไลค์แต่ตอนนี้ทำได้เพียงขำเท่านั้น
“กลับไงวะ”
“รถเมล์” ว่าแล้วก็หาวพร้อมชี้ไปที่รถเมล์คันที่กลังจะแล่นเข้ามาจอด
“เฮ้ย...กูว่ามึงไม่ไหวว่ะ กูไปส่งมั้ย?”
“ไหวๆ ไปนะ” ว่าแล้วก็หาวเดินไปที่ประตูรถเมล์ทั้งที่ตาแทบลืมไม่ขึ้น ร่างสูงมองตามแล้วส่าย จากนั้นก็หมุนตัวเดินขึ้นรถเมล์ไปอีกคน
เจคิดว่าเขาคิดถูกนะที่ขึ้นรถเมล์ตามเพื่อนใหม่คนนี้มาด้วย ถึงจะบอกว่าเพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงเดือน แต่มันก็เจอหน้ากันทุกวัน ทักกันทุกครั้ง มีโอกาสก็นั่งน้ำลายแตกฟอง(แม้ส่วนมาจะนั่งหัวเราะกับการทะเลาะของสองหนุ่มชื่อสาวก็ตามเหอะ) เอาเป็นว่าเขากับผิงถือว่าเป็นเพื่อนกันแล้วกัน... มาส่งเพื่อนที่มีสภาพวิญญาณพร้อมออกจากร่างทุกวินาทีทำให้เขาหล่อขึ้นอีกสองมิล
สภาพยืนอัดกันเป็นปลากระป๋องบนรถเมล์มันคงน่าสังเวชจริงๆ ถ้าผิงต้องขึ้นมายืนโงนเงนแค่คนเดียว ร่างบางเดินแทรกเข้าไปตรงช่วงกลางของตัวรถ เอื้อมสุดแขนจับราวโหน ลวงเอาแบงค์ใบละยี่สิบส่งให้กระเป๋ารถเมล์
“อ่าว”
“เออ” เจเอ่ยสั้นๆ ส่งเงินแบบเดียวกันให้กับกระเป๋า “ป้ายเดียวกับหมอนี่” เขาจำไม่ได้นี่หว่าว่าแถวบ้านมู่ลี่ต้องลงป้ายไหน
“ไปหามู่เหรอ?”
“เปล่า...ไปส่งแก” จบ!
ที่ต้องจบเพราะเจไม่พูดอะไรอีก เขาไม่ใช่พวกพูดนั่นพูดนี่ไปเรื่อย แต่จะร่ายเป็นชุดถ้าอยู่ครบแก๊งส์ อีกอย่าง เพื่อนก็เพื่อนเหอะ แต่ก็รู้จักไม่นานจะให้คนอย่างเขาไปจุ๊กจิ๊กมากๆ ก็ไม่ใช่เรื่อง
“ขอบใจ ช่วยได้เยอะ” เจไม่เข้าใจหรอกว่าไอ้ช่วยได้เยอะของผิงน่ะคืออะไรจนกระทั้งอีกฝ่ายส่งถุงพลาสติกให้เขา ถุงใส่ชีทแหงแซะ
“อือ” เขาแค่รับของมาถือไว้ก่อนจะยืนต่อไปอย่างไม่รู้จะทำอะไรให้ดีไปกว่านั้นรถเมล์เริ่มมีคนขึ้นมาเพิ่มอีก ไอ้ที่อึดอัดอยู่แล้วก็ชักเหมือนปลากระป๋องบุบๆ บี้ๆ มากขึ้นเรื่อยๆ เจขยับถอยก็ไปชนคนข้างหลังที่ดูจะสำนึกได้เช่นเดียวกับเขาว่ามันโคตรอึดอัด ส่วนร่างบางของผิงก็ตามกระแสเบียดมาติดๆ
“โทษที” ผิงเอียงใบหน้ามาพูดกับเขาก่อนจะถอนหายใจพรืดใหญ่ “ถ้ารวยนะจะสร้างมหาลัยไว้ในบ้านจะได้ไม่ต้องตะลอนอย่างนี้”
“แกแค่ย้ายมาอยู่หอคงประหยัดมากกว่า” เจว่ารับรู้ได้ว่าร่างบางที่แผ่นหลังแทบจะเบียดอกเขากำลังกลั้นขำ “จริงนะ...ว่ามะ”
“ก็จริง” แล้วก็เงียบไปอีก ต่างคนต่างยืนทนกับสภาพแย่ๆ มีซาด์วประกอบคือเสียงของกระเป๋ารถเมล์พูดเสียงดังซ้ำๆ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ต่างกับการจราจรช่วงเย็นแบบนี้แม้จะผ่านไปเกือบชั่วโมงแต่รถเมล์คันนั้นยังแค่ผ่านมหา’ลัยมาไม่กี่ป้ายรถเมล์มาถึงตรงนี้เจสำนึกแล้วล่ะว่า...กูโคตรคิดผิดเลยครับที่เสนอหน้ามาส่งเพื่อนใหม่
“วันศุกร์สิ้นเดือนสินะ” เขาเอ่ยเบาๆ แต่ไม่มีเสียงลูกคู่จากเพื่อนตัวบาง เขาจึงก้มไปดู...
มันเป็นความสามารถพิเศษของคนเหนื่อยจัดจริงๆ นะ สามารถหลับได้ทุกสถานที่! แม้แต่ยืนเบียดชาวบ้านอยู่บนรถเมล์
“เห้อ...สามารถว่ะ” เจว่าพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะยืดตัวยืนให้สบายกว่าเดิมและเมื่อรถเบรกแขนของเขาก็รวบเอวบางของผิงไว้เพราะดูเหมือนเจ้าตัวจะหลับแบบไร้ซึ่งสติจริงๆ
ร่างบางเอนหลังชิดอกของเขา แขนเรียวเล็กนั้นเอื้อมสุดแขนจับราวไว้มั่นแม้ว่าตอนนี้ตัวบางๆ นั้นเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงเหลือเกิน เจถอนหายใจ โชคดีละมั้งที่คนเยอะเบียดกันได้ขนาดนี้ผิงเลยไม่ล้ม
ขอบคุณก็แล้วกัน...แต่คาดว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเจคงเหมือนไปทั้งแขนไหล่ และขา
........................................
“ขนมหมดแล้วเหรอ?”
“ลองไปหาที่ชั้นในห้องครัวดิ” เสียงจากหนุ่มตาสวยเอ่ย สายตายังมองนิตยสารที่รวมบรรดาสาวเซ็กซี่มาเป็นนางแบบ เดาไม่ยากใช่มั้ยว่ามันคือนิตยสารของเจ้าไหน
“...” คนถามก่อนหน้าไม่ได้พูดอะไรวางมือจากเกมส์เพสยอดนิยมแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ประตู
“มู่...เอาน้ำมาเผื่อด้วย”
“...” ไม่มีคำตอบเช่นเดิม จากนั้นก็มีแค่เสียงปิดประตูส่งท้ายเท่านั้น
ร่างผอมบางของมู่ลี่เดินลงมาที่ชั้นสองของบ้าน ก่อนจะเดินดิ่งๆ ไปที่ห้องครัว เปิดนู่น ดูนี่ คว้าขนมกินเล่นมาได้สองถุง พร้อมกับน้ำอัดลมในตู้เย็นอีกสองกระป๋อง จากนั้นก็เดินกลับไปชั้นสองอีก
พอเขาเดินเข้ามาในห้องนอนก็เห็นไอ้เพื่อนชื่อสาวนอนขวางเตียงนอนสองมือสนุกกับการกดจอยสติ๊ก สายตาจ้องมองหน้าจอโทรทัศน์ แน่นอนว่าพอมันรู้ตัวว่าเขากลับมาแล้ว...
“ขนม น้ำด้วย”
“เฟี่ยยย!”
“หยาบคายว่ะ” ขนมสองถุงถูกโยนลงกับพื้นก่อนร่างบางจะนั่งลงแล้วเอาหลังพิงเตียงเปิดกระป๋องน้ำอัดลมยกดื่ม สายตาจ้องที่หน้าจอเกมส์
“ทำอย่างกับบ้านตัวเอง” มู่ลี่ว่า แย่งจอยในมือของนุชมาเล่นเสียเอง ซึ่งผู้เป็นแขกที่ทำตัวประหนึ่งเจ้าของบ้านก็ไม่ได้ว่าอะไร นอนวางคางจ้องหน้าจอทีวีเฉยๆ
“มึง..”
“อะไร...”
“จูบอีกได้ปะ”
“ควาย!” มู่ลี่กระแทกเสียงด่า ไม่สนใจไอ้คนถามอย่างสิ้นเชิง เขาไม่อยากจะอะไรกับไอ้นี่ให้มากนักแล้ว มันกวนประสาท มันกวนตีน ไอ้เรื่องจูบนั่นอีก
เออ...ยอมรับว่า เขาเป็นคนเริ่ม แต่เขาแค่อยากรู้ว่าจูบกับผู้ชายมันดียังไง ต่างกับผู้หญิงตรงไหน ก็แค่นั้น แล้วจะให้เขาไปขอจูบกับผู้ชายหน้าไหนก็ไม่รู้อย่างนั้นน่ะเหรอ ได้โดนเขากระโดดถีบยอดหน้ากลับมาสิ ไม่ก็โดนเกย์แท้ๆ นั่นแหละจับกด
สยองน่า...
ไอ้ชะมดข้างตัวนี่แหละเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด...
ทำไมไม่ไปขอจูบกับเพื่อนซอหน้าสวยน่ะเหรอ? เขาก็ยังมีตัวเลือกอีก แต่ ณ ตอนนั้นเพื่อนของเขาอีกคนไม่อยู่นี่และเขาก็อย่างรู้แบบทันทีทันใด ไอ้ชะมดเลยรับไป...
ใครจะไปคิดว่าไอ้เวรนี่จะเยอะปานนี้
ขอให้มันจูบ มันก็จูบง่ายๆ แต่ที่ยากคือ มันไม่ยอมหยุดจูบ ทำเอา...เกือบเคลิ้ม ดีกว่าเพื่อนมาเคาะห้องเสียก่อน ไม่งั้นนะ...
มู่ไหวไหล่หนีนิ้วที่มาจิ้มๆ เรียกร้องความสนใจ เขามองอีกฝ่ายด้วยหางตา เหอะ! ไอ้เวร!
พอผ่านไปสักพักมู่ลี่ก็ถอนลมหายใจออกอย่างเบื่อหน่ายพลัสเกมส์ไว้วางจอยในมือลงกับพื้น หันไปสบตาหวานของชนุตต์อย่างเอือมๆ
“มึงนี่”
“นิดเดียวน่า...” เออ...ได้นิดเดียวเอง...
มู่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนตาหวานก่อนจะแตะริมฝีปากของตัวเองกับริมฝีปากหนาของเพื่อนแค่เสี้ยววินาทีก็ผละออกมาแล้วหันไปสนใจเกมส์ต่อ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเป็นสนอกสนใจกับเกมส์ ไม่สนอีกคนที่ลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะลงจากเตียงแล้วเดินไปที่ประตูก่อนจะปิดมัน ล็อคลูกบิดเสร็จสรรพแล้วเดินกลับมานั่งมองหน้าของมู่ ซึ่งรายนี้ก็มองตามการกระทำของนุชทุกอย่างเช่นกัน
ใบหน้าหล่อของเพื่อนสนิทยิ้มกริ่ม มองมู่ด้วยสายตาวิบวับ ก่อนจะยักคิ้วแผล่บๆ มันน่าหมั่นไส้แต่มู่ไม่เถียงหรอกนะว่าชนุตต์มันเป็นผู้ชายหน้าตาดีที่ยิ้มสวยด้วยอีกต่างหาก
สุดท้ายเจ้าของห้องตัวจริงก็ถอนหายใจอีกครั้งกดหยุดเล่นเกมส์ที่แพ้ไปแล้วจากนั้นก็หันมามองเพื่อนอีกครั้ง พยักหน้าประมาณว่าเอาไงก็เอากัน...
“มึงอย่าเอาลิ้นเข้ามาแล้วกัน กูกัดขาดแน่” มีแค่เสียงหัวเราะเบาๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ในความคิดของเขา ตอนนี้แม้จะมีเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นแต่ก็ยังมีเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วตามมาวนเวียนอยู่ในสมองให้วุ่นวายไปหมด
“มึงเป็นเกย์หรือไงวะนุช”
“เปล่า...”
“แล้วมึงจูบกูซ้ำๆ ซากๆ ทำไมครั้งเดียวก็พอกูแค่อยากรู้อยากเห็น”
“กูก็ไม่รู้ เอาเป็นว่าจูบกันต่อเหอะ”
จูบแล้วจูบเล่าที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนหน้านี้เกือบเดือน แม้หลังจากนั้นจะไม่มีอะไรแบบนั้นอีกก็ตาม แต่เขาก็นึกถึงมันบ่อยๆ จนมาวันนี้แหละ...
ริมฝีปากบดเบียดกันอย่างเชื่องช้า ความแนบชิดที่ทำให้หัวใจสั่นแปลกๆ แม้จะพยายามอยู่บ้างแต่การหายใจมันก็ยังติดขัดจนต้องเบือนหน้าหนีเป็นครั้งคราว แต่ก็ยังหันกลับมาเพื่อเริ่มกันใหม่อีกครั้ง
“มึงเปิดปากอีกนิดก็ได้จะได้หายใจทัน” นุชว่างั้นนะ แต่มู่แทบจะส่ายหน้าจนคอเคล็ด
“ไม่เอา แค่นี้แหละ”
“ทำไมละวะ” คนถามเสียงอู้อี้ฟังแทบไม่รู้เรื่อง ก็เพราะไม่อยากถอนริมฝีปากออกมาห่างมากกว่านี้ยังไงล่ะ มันไม่อยากห่าง ไม่รู้จะคำไหนบอก...มันแปลกๆ
แปลกที่ไอ้หัวใจที่เต้นอยู่นี่แหละ
“เดี๋ยวมึงเอาลิ้นใส่เข้ามา”
“มึงรังเกียจ?” คนตาหวานถอยหน้าออกมาถามจ้องหน้าด้วยสายตาไม่ชอบใจนิดๆ ก็บอกไม่ถูกอีกนั่นแหละว่าทำไมต้องไม่พอใจ
“ก็...”
“...”
“มัน...”
“...”
“แบบ...”
“...”
“....” จะรู้เรื่องมั้ย?
จะให้ทำยังไงล่ะ ก็มู่ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน แค่เป็นผู้ชายทั้งคู่แล้วจูบกัน มันก็นะ...เกินจะเอ่ยแล้ว ต้องมาลึกซึ้งแบบ Deep Kiss เลยเนี่ย...เกินจะไหวนะ ถึงแม้ว่ารสสัมผัสแบบนั้นเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนมันจะลืมยากก็เถอะ
“มันพูดยากนะมึง”
“...” มู่เม้มปากนิดๆ มองหน้าอีกฝ่ายที่ดูจะไม่สบอารมณ์ ก่อนที่เพื่อนสนิทของตัวเองจะหันหน้าหนีแล้วพลิกไปนั่งพิงเตียงอย่างกระแทกกระทั้น
“ตามใจมึง” คนตาสวยว่าอย่างนั้น ถึงจะบอกว่าตามใจมึง แต่น้ำเสียงดูหงุดหงิดขนาดนั้นก็ทำเอาคนฟังนิ่งไปเหมือนกัน
เบื่อนะ เบื่อนิสัยเสียๆ ของนุช เวลาไม่ได้ดังใจ มันจะหงุดหงิดใส่เขา แล้วก็พาลไม่พูดไม่จาแล้วก็...แม่ง เขานี่แหละที่ประสาทเสียเอง...
“มึงก็ไม่ได้จะเป็นเกย์จะมาอยากจูบกับกูแบบนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่อง”
“...” ขอบคุณที่แสดงความคิดเห็นตอบกลับมาเป็นความเงียบ
“กูแค่อยากรู้ ถ้าไม่ใช่มึงกูก็ไม่ขอให้ช่วยหรอก”
“...” ถ้ามึงจะขยับตัวหรือถอนหายใจสักนิดก็ไม่ว่านะ...แต่ไม่เลย...
“มันก็แค่จูบกันเล่นๆ”
“...”
“มึงเคืองอะไรกูเนี่ย!” มู่ขึ้นเสียงหันไปมองคนที่นั่งนิ่งๆ อยู่ข้างๆ อีกฝ่ายก็เหลือบแลมองทางหางตาแล้วก็กลับไปมองหน้าจอเกมส์
“ไอ้นุช อย่ามาแรดแถวนี้” ไม่ด่าอย่างเดียว มู่ยกเท้าขึ้นยันขาเพื่อนแม้จะไม่เต็มแรงแต่ก็มากพอที่จะทำให้ร่างนั้นขยับห่างไปเยอะทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้นนุชก็แค่มองมู่นิ่งๆ
“จูบ”
“พ่อมึงสิ”
“จูบ”
“ไอ้ชะมด!”
“จะจูบอีก”
“ควาย!” ว่าแล้วมู่ก็ยกเท้าทำท่าจะถีบอีก แต่นุชไม่หนีไปไหน เขารู้น่า รู้จักมู่ลี่มาตั้งแต่ประถม ไอ้บ้านี้ไม่ทำอะไรเขามากไปกว่านี้หรอก
แต่เขาน่ะสามารถนะ...
“มึงไสหัวออกไปเลยถ้าไม่เลิกเล่นงี่เง่าพรรค์นี้...แม่ง!”
“กูเห็นมึงชอบ”
“ตรงไหน! ไม่ทราบ!”
“มึงเคลิ้มอะ”
“เมื่อไหร่!”
“เมื่อกี้”
“อย่ามาเย๊อะ!”
“ยอมรับเหอะ”
“...” เกิดอาการหมดคำพูด
“มึงชอบที่กูจูบ”
“...” อ้าปากค้าง o22
“มึงอะเล่นตัว”
“...” พะงาบๆ :jul3:
“มึงนั่นแหละเกย์ กูรู้”
.... ณ จุดนี้...
“กูเกลียดมึง ไอ้ชะมด!”
:m31: :m31:
:m15:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สงสารมูลี่จัง :m15:รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
มี 2 คู่ แน่เลย
-
แบบว่า ตัวละครเยอะจนแอบงงอ่ะค่ะ....
เนื่องจากตอนแรกน่ะเรายังไม่รู้ลักษณะของตัวละคนชัดเจน คนเขียนบอกลักษณะแทนชื่อ ทำให้เราสับสนมากว่าใครเป็นใคร
ต้องตั้งใจอ่านมากๆๆ สรุปตามความเข้าใจของเราตอนนี้ไม่รู้ว่าถูกหรือเปล่า คือ เจ บอกว่าจะขอเลิกเป็นเพื่อนกับผิง (เดาว่าน่าจะสารภาพรัก) แล้วเริ่มย้อนอดีตไปว่าเป็นเพื่อนกับผิงได้ยังไงใช่ไหม? (แอบกลัวผิง...เข้าใจผิดเป็นอื่นจังเลย ฮาๆ)
ถ้าเป็นอย่างที่เราคิด คู่เอกน่าจะเป็นเจ กับผิง แล้วคู่รองเป็น นุชกับมู่ลี่
แต่ตอนนี้เราชอบคู่นุชกับกับมู่อ่ะ เพราะมันเถียงกันสนุกดี แถมจูบกันไปแล้วด้วย นุชคงชอบมู่แล้วล่ะ แล้วออกแนวซึนด้วยเพราะแกล้งมู่แล้วสนุก แถมยังอยากจูบอีกบ่อยๆอีกต่างหาก
สู้ๆนะคะ
-
แบบว่า ตัวละครเยอะจนแอบงงอ่ะค่ะ....
เนื่องจากตอนแรกน่ะเรายังไม่รู้ลักษณะของตัวละคนชัดเจน คนเขียนบอกลักษณะแทนชื่อ ทำให้เราสับสนมากว่าใครเป็นใคร
ต้องตั้งใจอ่านมากๆๆ สรุปตามความเข้าใจของเราตอนนี้ไม่รู้ว่าถูกหรือเปล่า คือ เจ บอกว่าจะขอเลิกเป็นเพื่อนกับผิง (เดาว่าน่าจะสารภาพรัก) แล้วเริ่มย้อนอดีตไปว่าเป็นเพื่อนกับผิงได้ยังไงใช่ไหม? (แอบกลัวผิง...เข้าใจผิดเป็นอื่นจังเลย ฮาๆ)
ถ้าเป็นอย่างที่เราคิด คู่เอกน่าจะเป็นเจ กับผิง แล้วคู่รองเป็น นุชกับมู่ลี่
แต่ตอนนี้เราชอบคู่นุชกับกับมู่อ่ะ เพราะมันเถียงกันสนุกดี แถมจูบกันไปแล้วด้วย นุชคงชอบมู่แล้วล่ะ แล้วออกแนวซึนด้วยเพราะแกล้งมู่แล้วสนุก แถมยังอยากจูบอีกบ่อยๆอีกต่างหาก
สู้ๆนะคะ
ถูกต้องค้าาาาา
-
ถ้าคนเขียนมาอัพตอนต่อไป รบกวนเปลี่ยนชื่อหัวข้อที่รีแรกของกระทู้ด้วยนะคะ (บอกวันที่ที่อัพอ่ะค่ะ)
เอาเป็ดไปหนึ่งตัว
(เมมนี้บวกคะแนนชื่นชมไม่ได้ เดี๋ยวไปเอาเมมอื่นมาตีไข่ให้นะ อิอิ)
-
ตอนที่ 4
“มึงนั่นแหละเกย์ กูรู้”
เกลียดคนพูดประโยคนี้จนไม่สามารถบรรยายออกมาได้เป็นคำพูด แม้เวลาจะล่วงเลยผ่านมาถึงอีกวันหนึ่งแล้วก็ตาม และแม้ว่าตอนนี้เขาจะมีโอกาสกะซวกไส้ไอ้คนพูดอย่างสบายมือไม่เปลืองแรงก็ตาม แต่เขาก็ทำได้แต่ยืนจ้องหน้าไอ้ตาหวานนิสัยแย่นิ่งๆ ก่อนจะเบ้ปากแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ขอบคุณท่านแม่ผู้แสนดีที่ยอมต่อเติมห้องน้ำส่วนตัวให้เขา ไม่ใช่อะไรเขาอาบน้ำนานจนบางทีทั้งแม่ พี่ชายพี่สาว น้องสาวของเขาบ่นอุบ
มู่ส่องกระจกมองหน้าตัวเองพองลมในปากจนแก้มยุ้ยๆ ของเขาพองกลม เขาเป็นคนมีแก้มนะ แต่เวลาผอมมากๆ แก้มมันก็ตอบจนมองแทบไม่เห็น ซึ่งเขาชอบแบบนั้นดังนั้นเขาจะพยายามไม่อ้วน แต่ประเด็นคือเขาไม่ชอบออกกำลังกายเอาเสียเลย กลายเป็นว่าตอนนี้เขาเป็นผู้ชายตัวสูงผอมบาง แต่ถึงอย่างนั้นทำไมพักนี้แก้มของเขามันเหมือนจะไม่ลดตามน้ำหนักล่ะ ตรงกันข้าม มันกลับเหมือนจะเพิ่มมากขึ้น...
ผิวของเขาขาว ควรค่าแก่การนั่งเรียนเอกคอมฯ แล้วล่ะ วันๆ ก็ซุกตัวอยู่แต่ในห้องเรียนคอม ออกแดดก็ตอนไปเรียนวิชาสามัญ แต่ถึงยังนั้นเขาก็ว่าเขายังหน้าตาไม่น่ารักพอ ปากนิดจมูกหน่อยก็จริง แต่แบบอยากให้ตาหวานๆ ยิ้มสวยๆ วิ้งๆ แบบไอ้คนที่ยังนอนไม่ตื่นนั่นแหละ...
แต่เอาเถอะแค่ไหนก็แค่นั้น มีแค่นี้ก็มีสาวๆ อยากควงล่ะน่า...
มู่ลี่เริ่มปฏิบัติการชำระกาย โดยเริ่มจากการแปลงฟันเป็นอย่างแรก เขาใช้เวลาราวๆ ห้านาที ก่อนจะต่อด้วยการล้างหน้า โทนเนอร์ โฟม อีกสารพัดที่เขาสามารถสรรหามาได้ ก็หน้าคนนะครับ จะลวกๆ ได้ไง หน้าพังขึ้นมาชีวิตวัยรุ่นก็พินาศล่ะ
กว่าจะจบเรื่องหน้าได้ก็ปาไปอีกเกือบยี่สิบนาที จากนั้นเขาก็เดินลอยชายไปที่ฝักบัว เปิดน้ำ สบายเฮ...ไม่ลืมพยายามไม่ให้สายน้ำโดนหน้าจังๆ ดูรายการ ผู้หญิงถึงผู้หญิงมาเขาบอกว่าน้ำฝักบัวโดนหน้าจังๆ แล้วหน้าเป็นริ้วรอย..
ถึงหน้าตาจะหวานสู้ไอ้คนนอนขี้เซาไม่ได้ก็ขอให้เด้งไว้ก่อนล่ะ
แน่นอนว่ามู่ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำ เกือบสี่สิบนาที ก่อนจะเดินออกมาในสภาพที่ไม่ได้จะเรียบร้อยเท่าไหร่ แต่จะแคร์ทำไมก็เขาอยู่กับเพื่อนผู้ชาย การที่เขามีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวกันกายมันก็เรื่องปรกติ แค่ไม่มีไอ้ที่เขาเรียกว่าซิกแพ็คอวดสายตาชาวบ้านเท่านั้นแหละ
แต่ผิวของเขาเนียนนะ...
มู่สวมกางเกงได้แค่ขาข้างเดียวคนที่เอาแต่นอนก็ขยับตัว แล้วนอนคว่ำหน้านิ่งๆ เขาก็ไม่ได้คิดจะเรียกหรอก ไม่คิดจะชวนไอ้บ้านั่นคุยด้วย ข้อกล่าวหาของมันทำร้ายจิตใจแมนๆ ของเขาว่ะ
“มึง”
“อะไร” มู่ตอบไปด้วยเสียงห้วนๆ ไม่ได้หันไปดูคนพูด เขาสารวนอยู่กับการเลือกเสื้อสวมสักตัวในวันนี้... เสื้อผ้าเขาเยอะเกินไปเขารู้ ก็เขามันชอบแต่งตัว แล้วไงล่ะ? ไม่แปลกนี่ เขามันแฟชั่นนิสต้า
“มึงขาวอะ”
“เออ” อันนี้มันแน่อยู่แล้วครีมประปุกเป็นพันมันก็ต้องได้ผลแจ่มอย่างนี้แหละ
“มึงเนียนด้วยอะ”
“อาฮะ” นี่ขนาดมันมองนะ ไม่อยากจะอวดลองมาลูบดู มึงจะรู้ว่ากูเนียน...ไป...ทั้ง...
“มึงเนียนทั้งตัวแน่ๆ” ถูกต้องงงง แต่ชักรู้สึกแปลกๆ นะ
“เรื่องของกู” มู่ตอบไปอย่างระแวงๆ รีบหาเสื้อตัวที่ต้องการ เขาจำได้ว่าแขวนยัดกันไว้ในนี้นี่ ทำไมหาไม่เจอสักที
“สะโพกมึงอะ”
“ทำไม” ไม่ได้อะไรนะ มันแค่พูด แต่ทำไมเสียววาบไปทั้งไขสันหลัง?
“สวย”
“ก็เรื่องของกู” มู่เจอเสื้อจนได้เขารีบสวมทันที แล้วหันมามองหน้าเพื่อน
“กูชอบ”
“ตื่นมาก็เอาหมาออกจากปากเลยนะมึงไอ้ชะมด ไม่ต้องมาชอบก้นกู”
“เรื่องของกูดิ” ดูมันย้อน...
จากนั้นคนที่นอนอยู่ก็ลุกขึ้นนั่งแล้วลงจากเตียง เดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวของตัวเอง ไม่แปลกนะถ้าชะมด เอ้ย! ชนุตต์จะมีของใช้ส่วนตัวอยู่ที่บ้านของมู่ ก็รายนี้มาค้างบ้านของคนตัวผอมบ่อยเสียยิ่งกว่าอยู่หอพักของตัวเองอีกมั้ง สารพัดสิ่งอย่างมันก็เลยกองๆ สุมอยู่ที่นี่
“มึง”
“อะไรอีกวะไอ้ชะมด มึงรีบไปอาบน้ำไป เดี๋ยวไอ้เจกับไอ้ซอก็โผล่หัวมาแล้ว”
“มึงขี้บ่นอะ”
“ก็มึงทำตัว...แม่ง ปัญญา...”
“โห...มึง”
“อะไร”
“...” มันไม่ตอบ แต่มองเขาด้วยสายตาวิบวับยิ้มกรุ่มกริ่ม สาบานว่ามันเพิ่งตื่นนอน แต่ทำไมแม่งวิ้งกระจายสามบ้านแปดบ้านงี้วะ
“มึงมองกูอย่างนี้มึงคิดอะไร”
“??” ชนุตต์เลิกคิ้ว ไม่ได้พูดอะไรออกมา ถอยเข้าห้องน้ำไป แต่เสียงพูดเบาๆ มันลอยมากระทบหูของมู่อย่างจัง “ไม่ให้จูบดีนัก จะจับก้นให้ช้ำเลย”
“ไอ้ชะมด!”
ตึง!
ไม่ใช่เสียงปิดประตูหรอก เสียงมู่ยกเท้าถีบประตูห้องน้ำ แต่ซาว์ดที่ได้รับกลับมาก็คือ เสียงหัวเราะดังๆ ของชะมดหน้าหล่อตาหวานยิ้มสวย...
เกลียดไอ้เพื่อนเวรนี่จริงๆ
.............................................................................
“กูว่านะ...ไอ้นุชมันหล่อ”
“แต่กูว่ามันสวย” เจเถียงเพื่อนทันที เมื่อสายตาจ้องมองภาพให้กล้องดิจิตอลของเพื่อน
“มึงอย่าเถียงดิ ดูรูปนี้...มันหล่อ” เพื่อนคนเดิมเถียง ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเจถอนหายใจแล้วส่ายหน้า
“ก็โอเค แต่มึงดูรูปนี้ หวานขนาดนี้ ฉ่ำขนาดนี้ เชื่อมขนาดนี้” หนุ่มหล่อแทบจะเอากล้องกระแทกหน้าสวยๆ ของคนพูด
“สวยเหมือนมึง”
“เชี่ย! อย่ามาใช้คำนี้กับกูนะ กูเท่ห์มากต่างหาก”
“เกรียนด้วย” เจต่อให้ แล้วหัวเราะ
“พวกมึงมานานยัง” เสียงของมู่ดังมาก่อนตัวจะถึงเสียอีก พอมองเห็นเพื่อนในห้องรับแขกพร้อมของว่างพร่องไปกว่าครึ่งก็ส่ายหน้า “แม่งพอกัน ไอ้เห้นุชก็มาพลาญสมบัติกู ทั้งกินทั้งอยู่”
“จดทะเบียนกับมันเลยสิมึง เลี้ยงซะ ผัวหรือเมียมึงก็เลือกให้มันสักอย่าง”
“กูก็ว่างั้น ไอ้ซอพูดถูก”
“นานชาติกว่ามึงจะโผล่มาบ้านกู ปากมึงเนี่ยหมาขุดหลุมตายในนั้นกี่คอกแล้วไอ้ซอ พูดห่าอะไรให้มันสวยเหมือนหน้ามึงบ้างเหอะ กูเพลีย!” มู่ด่ากลับกระแทกตัวลงนั่งโซฟาหวายตรงข้ามกับเพื่อนทั้งสองคน ทำหน้ายุ่ง
“โธ่เอ้ย น้องมู่ทู่ หน้าก็ไม่สวยอย่าปากเสียดิ ยับเยินทั้งกายใจนะแบบนี้” หนุ่มหน้าสวยราวกับผู้หญิงแซว ก่อนจะหัวเราะก้าก
“สงสัยไอ้ชะมดน้อยทำค้างปะวะ หน้าเป็นตูด”
ดูปาก...
“พวกมึงมากวนตีนกูทำไมเนี่ยแล้วมาทำไม”
“มาเฉยๆ ให้หนักแผ่นดินบ้านมึง” ซอว่า...
มู่ส่ายหน้าระอา... ซอเป็นเพื่อนอีกคนที่เขาสนิท โอเคก็สนิทกันทั่วถึงล่ะ แต่เรื่องปากของเจ้าหมอนี่เขาล่ะอยากหนีห่าง หน้าตาของซอสวยเหมือนผู้หญิงมากแค่ไหน ปากก็ร้ายเท่านั้น ไม่สิมากกว่านั้นเสียอีก
“มึงแต่งงานอย่ามีลูกนะไอ้ซอ เกิดมาคงหนักโลก แค่มึงคนเดียวก็หนักแผ่นดิน”
“แรงอะน้องมู่ทู่”
“แรงสู้ความสวยของมึงได้ปะวะ”
“มึงด่ากูสวยอย่างนี้เอามีดมาเสียบพุงไอ้เจเลยปะ”
“เห้!” เจโวย...ทั้งที่เขานั่งมองรูปในกล้องเงียบๆ แล้วนะ แต่ยังไม่วายโดนลากเข้าไปมีเอี่ยวสงครามน้ำลายด้วย วันนี้เขาไม่มีอารมณ์จะเถียงใคร
“พวกมึงนี่ ไม่มีอะไรแล้วมาทำไมวะ”
“เบื่อนี่หว่า ใกล้สอบแล้วด้วย เลยว่าจะมาเล่นเกมส์บ้านมึง” เป็นคำตอบที่หลอนประสาทมาก
เป็นแบบนี้แหละ นี่แหละ หัวโจ๊กของแก๊งส์เลยล่ะ ซอ... ผู้ชายคนนี้หน้าสวย ตาสวยแม้จะไม่หวานเท่าชนุตต์ แต่ก็สวยแวววาว จมูกก็สวย คิ้วสวย ปากสวย หน้าสวย มันสวยทุกอย่าง ยกเว้นนิสัยและสันดาน เพราะมันทั้งกากและเกรียนแปรผกผันกับความสวยที่มีและสำหรับซอแล้ว คำหยาบที่สุดในชีวิตคือคำว่าสวย...
ขุดคำต่ำมาด่า พ่อคุณยังหูทวนลมไม่ตีหน้ามึนใส่ก็หัวเราะเฮฮา...มันไม่สะเทือนผิวหน้า
แต่ด่าสวยเมื่อไหร่ ดินพล่านยิ่งกว่าโดนน้ำร้อน
ปมด้อยว่างั้นเหอะ
“ไอ้เจมายังวะ? มึงก่อเรื่องห่าอะไรไว้เนี่ย แม่มึงโทรจิกกูหูจะหนวกแล้ว” นุชโผล่มาพร้อมเสียงโมโหเต็มที่ ก่อนจะเดินลิ่วๆ ลงมาแล้วโยนกาแลคซี่เอชทูลงบนตักของต้นเหตุไม่กลัวว่ามันจะพังสักนิด
“แม่กู? แม่กูตายตั้งแต่กูห้าขวบ ละเมอเหรอมึง”
“ซ้น! เมียมึง! ไอ้เวร มึงรับเลยนะ มึงรับเลย อย่ามาสันดานโยนซากให้กู” นุชชี้นิ้วไปที่มือถือเครื่องสวย มันกำลังสั่นอย่างบ้าคลั่ง นี่ดีนะที่พ่อคุณไม่ได้ตั้งเสียงไว้ ไม่งั้นพี่ตูนได้โผล่มาครวญเพลงครามให้ได้ยินลั่นบ้าน
“อะไรวะแม่ตาส่อนนั่นโทรจิกไอ้เจทางมึงเหรอวะนุช”
“กูขอรีทวิตประโยคนี้ของมึงไอ้ซอ” ว่าแล้วนุชก็สวมเสื้อยืดที่ถือลงมาด้วยหลังจากที่อวดหุ่นล่ำ ซิกแพ็คสวยจนคนผิวเนียนบางคนแอบกลืนน้ำลาย
อิจฉาหรอกนะ ไม่ได้จะอะไร! เพื่อนกันเห็นมาเยอะ
แค่...หลังๆ ไม่ชินนิดหน่อย
“กูไม่รับได้ปะ”
“งั้นให้เวลาพวกกูปิดเครื่องสามวิ” ว่าแล้วพ่อหนุ่มหน้าสวยก็ควักไอโฟนของตัวเองออกมาไม่เสียเวลาพูดมากปิดเครื่องทันที ส่วนมู่กลับนั่งเบ้ปากเฉยๆ จนมือถือของนุชตัดไป แล้วก็สั่นแล้วสั่นอีกสามสี่รอบ มันก็แน่นนิ่งไปจากนั้น...
เสียงเรียกเข้าทำนองของเพลงสากลดังขึ้น เดาได้ไม่ยากเลยว่าของใคร แน่ล่ะในเมื่อเจไม่พกมือถือมา ซอปิดเครื่องไปแล้วของนุชเองก็ตั้งสั่น...
“ถ้ามึงรับ มึงจงจำไว้ว่ากูไม่สานต่อ” เจบอกเจตนารมณ์ ถามว่ามู่มันสนใจมั้ยละ ณ จุดนี้ สมควรยิ่งที่จะรับสาย มู่กดรับสายไม่รอให้อีกฝ่ายทักอะไรมาเขาชิงพูดก่อนเลยว่า
“หมายเลขที่ชะนีเรียกไม่สามารถติดผัวตัวเองได้ กรุณาอย่าโทรมาเบอร์นี้อีก จบข่าวแม่ตาส่อน” แล้วเรื่องอะไรที่มู่จะนั่งฟังมันกรี๊ดใส่หู เขาตัดสาย ขอยืดอกพูดอย่างมั่นๆ เลยว่า
“ถ้าแม่นี่มันโทรมาเบอร์กูอีก กูด่าเจ็ดโคตรของมันครบแน่” เจถอนหายใจหน่ายๆ หวานตาก็นะ ก็รู้อยู่ว่าไม่กินเส้นกับมู่ เจ้านี่ก็ใช่จะชอบขี้หน้าเห็นกันก็ไม่ได้ ยังจะโทรมาอีก
“มู่ลี่” มู่หันไปมองหน้าคนเรียกที่ยืนยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะยื่นมือออกมาจับแก้มยุ้ยๆ ของเขาแต่ปลายนิ้วโป้งกลับไล้ที่มุมปากของเขาแทน “ปากอะ...น่ารักน้า”
“จับทำหอกอะไร” ว่าแล้วก็ปัดมือออกแรงๆ แต่คนตาหวานก็ใช่จะเดือนร้อน ที่ต้องร้อนจนหน้าแดงคือคนที่โชว์ฝีปากด่าแฟนเพื่อนไปต่างหาก
“มึงทะเลาะอะไรกับแฟนวะเจ ถึงได้ชิ่งมาอย่างนี้”
“เรื่องไร้สาระว่ะซอ เดิมๆ”
“กูเห็นเดิมๆ ทุกที” เป็นนุชที่แทรกมา เจ้าตัวไม่ได้นั่งที่โซฟาหวายแต่หนีไปนั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะทานข้าวแทน ไม่ใช่อะไรจะสูบบุหรี่
“กูไม่มีความเห็น เพราะกูไม่ชอบหน้าแฟนมึงคนนี้ แรดแต่ทำแอ๊บ สตอแต่กระแดะทำเบอร์รี่”
“ถ้ามึงจะด่าเมียไอ้เจขนาดนี้มึงกระโดดถีบหน้ามันเลยเหอะ” ซอว่า ไม่ได้เข้าข้องเพื่อน หรือเมียใคร แต่บางทีปากมู่ลี่เวลาจิกใครทีมันก็น่าสยดสยองจริงจัง
“ช่างเหอะ กูชินละ” เจว่า ขยับกายเอนนอนลงกับโซฟา เอาเท้าก่ายบนขาเพื่อนหน้าสวย
“คราวหน้าก่ายที่หัวกูเลย” พูดจบปุ๊บเพื่อนก็ทำท่าจะทำตามปั๊บ “เจริญ! เล่ามาดิเรื่องไหน กูอยากเผือก(เสือก)”
“เผือกด้วยเล่าเผื่อกูมั่ง” คนที่นั่งไกลสุดเอ่ยพร้อมมวนบุหรี่ในมือ
“ก็ไม่มีอะไร แค่เมื่อวานหวานเขาเจอผิงพร้อมกูไง แล้วก็ถามซอกแซก กูรำคาญเลยจับยัดใส่แท็กซี่กลับบ้าน”
“นับว่าแท็กซี่ตายังตาสูงกว่ามึงอีกที่ไม่หลงเอาแม่นี้ไปทำเมีย”
“มึงเลิกจิกกูเรื่องหวานสักวันก่อนเหอะ มู่เกลียดอะไรกันเยอะแยะวะ”
“กูสามารถอธิบายให้มึงฟังทั้งวันโดยที่เหตุผลไม่ซ้ำข้อ เริ่มเลยมะ”
“พอๆ นอกโลกละ” ซอขัดคอ “แล้วไงต่อไอ้เจ”
“มันก็ไม่มีอะไรมาก พอดีกูเจอผิงมันกำลังจะกลับบ้านแล้วสภาพมันนะมึงถือชีทพะรุงพะรังแถมยังเหมือนจะหลับได้ทุกวินาที กูเลยขึ้นรถมาส่งมันที่บ้าน”
“สุภาพบุรุษค้าบบบบบ” นุชแซวขึ้นมา แล้วก็ยักคิ้วใส่มู่ที่หันมามองเลยได้หน้าเบ้ๆเป็นของแถม
“หวานแม่งก็โทรจิก พอกูกลับถึงหอเลยทะเลาะกัน แค่เรื่องกูมาส่งเพื่อนนั่นแหละ แค่นั้นเลย”
“กูว่าพี่โน้ตควรบัญญัตินิยามตัวแม่ให้ล่ะว่ะ แค่ ART คงไม่พอ”
“ผสมเชลท็อกสิมึง” นุชแทรกมาต่อมุกให้อีก
“ระดับแม่ชะนีนั่นยาฆ่าแมลงสูตรเข้มข้นสิบแกลอนยังไม่สะเทือน” จบลงที่ปากของมู่นี่แหละ แฮปปี้เอนทันที เจทำหน้าเซ็งจัด
“ไม่ใช่ว่าหวานไม่ดีนะ ส่วนดีของเขาก็มี แต่หลังๆ มากูชักหาไม่เจอว่ะ นับวันยิ่งทำตัวให้กูเบื่อ” ว่าแล้วก็ถอนหายใจ
“เมียใหม่ไฉไลกว่า” ซอแนะนำทันที ได้รับเสียงสนับสนุนจากพรรคร่วมอีกสองเสียงทันที
“มึงก็เลวไป”
“เฮ่ย...มึงก็อย่าเยอะสิวะ ในเมื่อมันเกินทนไหวก็ไม่เห็นต้องทน ไม่ใช่ยุนะเว้ย แต่หน้าตาอย่างมึงอะหาดีกว่าหวานตาเยอะแยะไป ที่ผ่านมาเกือบปีก็ถือว่ามึงทบต้นทบดอกคืนกำไลให้แม่นางเปรมไปเยอะแล้วว้อย”
“เหมือนจะดีนะคำแนะนำ แต่แม่งเลวว่ะ”
“หรือมึงว่าไง” ซอหันมาย้อนมู่ที่แทรกเข้ามาแขวะ
“กูเห็นด้วย”
“ก็แค่นั้น”
เจไม่ได้ตอบโต้อะไร เอาตรงๆ เขายอมรับว่าอยากทำอย่างที่ซอแนะนำใจจะขาด แต่ก็อย่างว่า...มันติดๆ ขัดๆ บอกไม่ถูก
เขาไม่ใช่คนขี้เหร่ หล่อมากเลยก็ว่าได้ ตาคมรูปหน้าหล่อเหลา ติดที่ว่าขาวไปนิดเลยไม่เข้มพอ แต่ถ้าเทียบกับเพื่อนอีกสามตัว เอ้ย! สามคน...เขาคล้ำสุด!
สรุป เขาหล่อ เข้ม(คิดไปทางนั้นเลย) สูง เท่ห์ บาดใจ...แล้วกัน
“ค่อยคิดไปแล้วกันพ่อหล่อเจ แต่ตอนนี้ฉันว่านะ เราออกไปหาอะไรกินกันเหอะ บ่ายล่ะ ที่สำคัญ ไม่แน่ว่าแม่หวานตาของไอ้เจอาจจะตามมาที่นี่ก็ได้” ทุกคนนิ่งทันทีแล้วเป็นซอที่ลุกขึ้นคนแรก ไม่สนใจว่าขาเพื่อนจะหล่นจะหักหรือเปล่า เขาเดินลิ่วไปที่ประตูบ้านทันที ตามด้วยเจที่ตามไปเร็วไม่ต่างกันและมู่ที่ลุกไปบนชั้นสองแล้วกลับลงมาพร้อมกระเป๋าเงินของตัวเองแล้วก็ของนุช
“ไปไหนดี?” เจถามขึ้นพร้อมกับเอาเสื้อคลุมสีเทาของตัวเองมาสวมกันแดดกันร้อน
“บ้านไอ้ผิง หาอะไรกิน” มู่พูด “แม่! แม่ครับ มู่ไปบ้านผิงนะ” มู่ร้องเสียงดัง ก่อนจะได้ยินเสียงตะโกนกลับมาว่า
“ถ้ากลับไม่ค่ำมากซื้อผัดกระเพราะหมูแดงมาให้แม่กล่องหนึ่งนะมู่ วานวินมอ’ไซค์มาส่งให้ก็ได้”
“ครับๆ” มู่รับคำ ก่อนจะมองบางสิ่งอย่างงงๆ “อีกละมึง”
ชนุตต์ยักไหล่ เดินเลยไปทันทีที่มู่รับเงินในมือของเขาพร้อมกับบัตรประชานและเอทีเอ็มไป “ทำบ่นน่า”
ทุกทีสิวะกระเป๋าตังค์ของตัวเองวางทิ้งไว้ที่บ้าน เอาเงินมาเก็บที่เขาทุกที ถ้าเขาทำกระเป๋าเงินหายนะ จะฮาให้
.......................................................
ชักไม่แน่ใจว่าคู่ไหนป็นคู่เอก ฮาๆ
ฝากด้วยน้า เพิ่งเข้ามาเป็นสมาชิกบางที่ขาดๆ เกินๆ แนะนำเค้าด้วยนะ
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบคู่มู่กะนังชะมดอ่ะ 5555
-
เริ่มไม่มั่นใจเหมือนกัน เพราะ ผิงไม่ค่อยได้ออก
แลว่ามู่จะเด่นกว่า 55
ซอก็หน้าสวย.... แต่ไม่รู้ว่าจะมีคู่หรือเปล่า
ตอนนี้ เริ่มไม่มั่นใจว่า คู่มู่นุชใครเป็ฯฝ่ายไหนละ เพราะเจกับซอเถียงกันอยู่ว่า นุชมันหล่อหรือสวย
คือทีแรกเราคิดว่า นุชต้องเมะแน่ๆ แต่ตอนนี้ นุชมันตาหวาน แล้วก็สวย แต่มู่น่ารักแก้มยุ้ย...
เหมือนอ่าน เคะชนเคะเล็กๆ ฮาๆ แต่แบบนี้ก็ดีนะ น่ารักดี
-
:L2: 5 คนที่หน้าสวยทั้งกลุ่มเป็นเพื่อนกัน สองคน(นุชกะมู่)ในกลุ่มกำลังทดสอบจูบกัน อีกคน(เจ)กำลังจะเลิกกับหญิง(ตาหวาน) เพื่อมาชอบชาย(ผิง) ยังเหลือซอกับ??(จำไม่ได้)
:laugh:ชอบ>>>“กูว่าพี่โน้ตควรบัญญัตินิยามตัวแม่ให้ล่ะว่ะ แค่ ART คงไม่พอ”
“ผสมเชลท็อกสิมึง” นุชแทรกมาต่อมุกให้อีก
“ระดับแม่ชะนีนั่นยาฆ่าแมลงสูตรเข้มข้นสิบแกลอนยังไม่สะเทือน” จบลงที่ปากของมู่นี่แหละ :m20: :m20:
-
รออยู่จ้า สู้ๆๆๆ
ชอบทุกคู่เลย
อยากอ่านอีกๆเยอะๆๆๆๆ และก็ อีกเยอะๆๆๆ เลยจ้า
-
ตอนที่ 5
“อ่าว...มู่ไม่เจอนานเลย” เสียงทักจากคนที่กำลังควงตะหลิววาดลวดลายโฉงฉางกับกระทะหน้าเตาทำเอาเจ้าของชื่อยิ้มขำ
“ผมเพิ่งมาเมื่อวานซืนเองครับป้าติ๋ว กระเพราหมูแดงพิเศษกล่องหนึ่งนะครับ”
“ให้แม่เรอะ”
“ครับ”
“แล้วเราล่ะทานอะไร”
“เดี๋ยวดูก่อนครับ ผิงล่ะไม่เห็นลงมาช่วย” ถามแล้วก็เนียนมายืนใกล้ๆ แอบจิ๊กหมูกรอบใส่ปากหนึ่งชิ้น “พาเพื่อนๆ มาด้วย”
“อ่าว...เรอะ มันยังไม่ตื่นมั้ง เห็นวันนี้บอกขอวันหนึ่งไม่ค่อยได้นอน ไปหาที่นั่งกันก่อนนะ ป้าทำสองจานนี้ก่อน”
“เอ่อ...หวัดดีครับป้า” พวกเจเพิ่งมีโอกาสจะไหว้กันตอนนี้แหละ เพราะป้าติ๋วแกแทบไม่เงยหน้ามามองหน้าลูกค้าเลย แถมการรับไหว้ยังเป็นการยกตะหลิวขึ้นหนึ่งทีเสียอีก
แนว...
“หาที่นั่งแล้วจดมาส่งนะว่าจะกินอะไรกัน พ่อ!พ่อ! ว่างอยู่หรือเปล่า เรียกไอ้ผิงมันหน่อยเพื่อนมันยกขบวนมากินข้าว”
“ได้ๆ” คุณลุงที่โดนเรียกพอพยักหน้าพร้อมกับเช็ดโต๊ะว่างๆ สองโต๊ะ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางด้านหลัง ทั้งสี่มานั่งจับจองที่ก่อนจะมองไปรอบๆ
“เมื่อวานกูมาส่งมันถึงที่นี่ก็สามทุ่มแล้วไม่รู้ว่าบ้านมันขายอาหารตามสั่ง” เจว่า ก่อนจะรับแก้วใส่น้ำแข็งที่นุชส่งมาให้
“บ้านป้าติ๋วทำกับข้าวอร่อยกูแดกที่นี่ตั้งแต่เด็กยันโตวันนี้มีโชคนะไม่งั้นยืนรอแหง็กกว่าจะได้โต๊ะนั่ง ร้านแกไม่เคยขายเลยทุ่มครึ่งหรอก หมดทุกอย่าง”
“ยุ่งน่าดู” ซอว่า ก่อนจะคว้าเอาเหยือกน้ำมาเทใส่แก้วของตัวเองแล้วส่งให้เจจัดการเอง “สันดานแม่ง...เทให้แต่ไอ้มู่” ซอบ่นปิดท้ายให้พ่อหนุ่มตาหวานที่ก็แค่เลิกคิ้วเข้าใส่ทำไม่รู้ไม่ชี้ “ผัวหรือเมียมึงล่ะไอ้มู่ทู่เนี่ย”
“ปากอย่างนี้อิ่มตีนกูก่อนแดกข้าวดีมั้ย”
“ร้อยไม่เอาสักบาทไอ้มู่น็อกหมัดแรก”
“ไม่ต้องพนันหรอก แพ้ตั้งแต่เถียงกับไอ้ซอละ” นุชต่อบทให้เจ ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ ยื่นทิชชูสีชมพูให้คนแก้มยุ้ย “เช็ดน้ำลาย เอ้ย! น้ำตาแห่งความพ่ายแพ้ซะมู่ลี่แก้มป่อง อย่าไปเถียงเอเลี่ยนต่างดาวเลย มันฟังมึงไม่รู้เรื่องหรอก”
“กูว่าหมาในปากมากสุดคือไอ้วรนุช”
“กูเห็นด้วย” เจกับซอซุบซิบกัน แน่นอนว่าอีกสองชีวิตได้ยิน จากนั้นก็เปลี่ยนไปเริ่มข้อสนทนาใหม่ จิกกัดชาวบ้าน นินทาเมียคนอื่นน่าจะดีกว่า แบบนี้เข้าตัวเปล่าๆ
“รอกันหน่อยนะ ผิงมันเพิ่งตื่น เดี๋ยวออกมา” เสียงลุงยอดสามีป้าติ๋วพูด “สั่งอะไรกันหรือยัง”
“นี่ครับลุง” มู่ส่งให้กระดาษจดรายการอาหารให้ลุงยอด ก่อนจะหันมามองหน้าเพื่อนในกลุ่ม “กูสั่งเหมือนเดิมนั่นแหละ แดกๆ กันเข้าไปเถอะ แม่ง”
“พวกกูว่าอะไรมึงหรือยังวะ? ปากคอนะมึงไอ้มู่ เมนไม่มาใช่มะเนี่ย” ซอว่า สะอึกหัวเราะ ยิ่งเจมาต่อให้อีกนะ สะใจ
“ท้อง? เห้ละ กูมีหลานแล้วเหรอวะ”
“มู่ กูป้องกันทุกครั้งนะ หลุดได้ไงเนี่ย เฮ่อ...บ้านจนไม่มีสินสอดนะมึง หนีตามกันแล้วกัน” อันนี้ฮาสุด...ละมั้ง
“ขำ...ขำกันนะ พวกมึงไม่ต้องมาแซวกูเลย เดี๋ยวกูมีแฟนสวยๆ ให้ดู”
“พวกกูไม่ได้ท้ามึงเลยนะ สภาพไอ้เจมันเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีพอเหรอวะ” ซอขำคำพูดของเพื่อน ส่ายหน้า...
“นี่ขนาดกูได้มึงแล้วนะยังจะนอกใจ”
“ไอ้ชะมด ปากมึงเนี่ย! ล้างตีนสักทีมะห๊ะ”
“ได้กูแล้วก็ไม่ถนอม”
“ไอ้...”
“เห้อ...ระวังนะมึงจะได้แฟนเป็นทอมเพราะเขาคิดว่ามึงเป็นสาว”
“กูไลค์มึงไอ้ชะมดน้อย!” ทั้งเจและซอพูดออกมาพร้อมกัน เลิศมาก เริ่ดๆ ๆ ๆ
ทั้งสี่คนสุมหัวกันด่ากัน อยู่อย่างนั้นจนลุงยอดเอากับข้าวมาเสิร์ฟทีละจานสองจานตามคิว พอดีกับที่ร่างบางของผิงเดินเข้ามาจากทางหลังร้าน และเจกันไปเห็นพอดี
เขาพยักหน้าทักทายเพื่อน ซึ่งผิงก็แค่พยักกลับ ยิ้มนิดๆ ที่มุมปากทำให้ใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์อยู่แล้วดูเด็กลงอีกหลายปี ร่างสูงขยับกายเลื่อนไปนั่งเก้าอี้อีกตัว เป็นเชิงบอกให้ร่างบางมานั่งด้วย แน่นอนว่าผิงก็ไม่ได้จะไปนั่งที่อื่นแน่นอน
“มานานแล้วดิ”
“นิดหน่อย...หนักเหรอวะ เพิ่งตื่นเนี่ย” ใบหน้าอ่อนเยาว์พยักขึ้นลง
“ถ้าลุงไม่ไปเรียกฉันตื่นเย็นแน่ เหนื่อยเป็นบ้า”
“ก็ว่า เมื่อวานยืนบนรถแกก็ยังหลับได้” เจว่า ตักเอาพริกน้ำปลาใส่จานคะน้าหมูกรอบของตัวเอง
“กูเชื่อแล้วว่ะว่ามันเรียนหนักจริงไอ้เอกพลังงานเนี่ย บุญของกูที่เรียนอุตสาหการ” ซอว่า หันไปแย่งหมูในจานของมู่แต่โดนชนุตต์ตีมือ
“สงสารมันมั่งเหลือแต่กระดูกแล้ว” นุชว่าใส่เพื่อนหน้าสวย แต่กลับชิงแย่งหมูไปกินเองอีกต่อหน้าตาเฉย
“เหี้ยทั้งคู่” เจขำกับเพื่อนแต่ละคน มันก็อย่างนี่ตลอด นี่ดีนะเรียนกันคนละเอกเวลาเรียนเลยไม่ต้องมานั่งกัดกันอีก แต่ไอ้วิชาสามัญที่ต้องลงเรียนพร้อมกันนี่สิ
“เออ...ผิงมึงไม่ทานอะไรเหรอวะ?” ชนุตต์ถาม แต่ร่างบางส่ายหน้า
“ยังไม่หิวว่ะ อีกพักแหละ แล้วนี่พวกแกมาทำไม? แค่มาทานข้าว?”
“ตอนแรกมาบ้านกู แต่แม่งเจอเดชเมียชะนีไอ้เจราวีเลยหนีมาตั้งหลัก”
“แต่ผีชะนีแม่งก็โดนหมอผีแก้มเน่าจิกหน้าแหกไม่ใช่เหรอ?” ซอด่าเข้าให้ ก่อนจะขำก้าก “มึงหยุดไอ้ชะมดน้อย อย่าช่วยกูช่วยซ้ำเติมมันนะ เดี๋ยวคืนนี้แม่งเคืองให้มึงนอนนอกห้อง เฉาตายแน่”
“อะไร...แกสองคน...” ผิงว่าแล้วก็ชี้นิ้วไปมาระหว่างชนุตต์กับมู่
“อย่าอ้าปากด่าไอ้มู่ ข้าวจะกระเด็นใส่หน้ากู” เจว่า พร้อมกับยกจานข้าวหนี กันไว้ก่อน กลัวข้าวกระเด็นจริงๆ เกิดไอ้เพื่อนบ้านี่องค์ลงเขาไม่อยากร่วมบริโภคเอนซายน์รวมกับมัน
“พวกมึงมันเหี้ย” มู่ด่าเพื่อนฝูงซึ่งแต่ละคนก็ใช่จะแคร์คำด่านั้นเสียเมื่อไหร่กัน
“ก็เพื่อนแกทั้งนั้นแหละไอ้มู่” ผิงว่าแล้วส่ายหน้า
“แล้วไม่ใช่เพื่อนมึงหรือไง” เจว่าเหล่ตามองหน้าใสๆ ของผิงแม้จะดูเซียวๆ ไปสักหน่อยแต่มันก็ถือว่าน่ารักไม่หยอก...
“เออว่ะ...กะเอาตัวรอดสักหน่อย มึงทักทำไมเนี่ย” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นตีไหล่แข็งแรงของเจสองสามทีแล้วหัวเราะ “ว่าแต่เดี๋ยวไปไหนกันต่อหรือเปล่าเนี่ย?”
“ไม่ล่ะ...อยู่นั่งเล่นบ้านแกได้ปะ?”
“ได้ดิ...” ผิงตอบซอที่กำลังยัดข้าวไข่เจียวใส่ปาก “ป้าครับ วันนี้มีเด็กมาช่วยเสิร์ฟอีกสี่คนนะครับป้า”
“เฮ้ย!”
“ไม่ต้องห่วงค่าเหนื่อยพวกแกน่ะ คืออาหารมื้อนี้นี่แหละ อ่อ...มื้อเย็นด้วย”
“มึงล้อเล่นปะ” แต่ผิงไม่ตอบว่าอะไร ยิ้มน่ารักใส่ตาทุกคน ไม่เว้นแม้แต่เจที่หันมามองด้วยสายตาไม่เชื่อสักนิด
“เมื่อวานกูมาส่งมึงนะผิง...กูมาส่งมึง ให้มึงพิง ดูแลตอนมึงหลับ” เจว่า...
“แค่เสิร์ฟอาหาร ล้างจาน เช็ดโต๊ะ อีกอย่าง กูไม่ได้ขอให้มึงช่วยกูเลยสักนิด”
ขอบคุณ!
“ตลอดอะมึง กูมาแดกที่นี่ตั้งแต่เด็กยันโตไม่เคยจ่ายค่าข้าว แต่แม่งใช้กูเยี่ยงลูกจ้างประจำ”
“แล้วทำไมมึงไม่บอกพวกกู! ไอ้มู่!”
“เรื่องอะไรจะบอก พวกมึงควรเจออะไรที่กูมั่ง เท่าเทียมกันไง”
“ชะมดน้อย กูอนุญาตให้มึงผิดผีไอ้มู่เดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่เอาสิวะไอ้ซอ ไอ้สองตัวนี่ผิดผีกันมันก็มันส์สิ เห้...กูขอกระทืบแม่งเลยดีกว่า”
“พวกมึงพูดอะไรเนี่ย! ห่างๆ เรื่องของกูกับไอ้ชะมดหน่อยได้มะ” มู่โวยวาย แต่คูกรณีอีกคนกลับนิ่งเงียบหรี่ตามองมู่อย่างไม่น่าไว้วางใจ “มึงมองกูทำไมไอ้ชะมด”
“...”
“กูถามว่ามึงมองทำไม”
“...มึงโดนกูแน่ไอ้มู่”
“เสร็จ!” ซอและเจพูดออกมาพร้อมกันแล้วหัวเราะ
“สรุป มึงสองคนนี้...”
“อย่าตีความนะไอ้ผิง!”
แม้มู่จะโวยวายแค่ไหน แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจ อนึ่งอาจจะเป็นเพราะว่าการได้แกล้งมู่เป็นเรื่องสนุกของทุกคนก็ได้ โดยเฉพาะกับนุช
“มึงท้องแน่มู่ลี่...”
“ไอ้เชี่ย ผู้ชายที่ไหนท้อง”
“อ่าว...มึงเป็นผู้ชายเหรอ? พวกกูเพิ่งรู้” ซอจบการสนทนานั้นด้วยประโยคนี้และตามด้วยเสียงหัวเราะจากกลุ่มเพื่อน...
โอเค...กูมันตัวตลก!
หลังจากนั้นทุกคนก็รู้ซึ้งแล้วว่าร้านป้าติ๋วนั้นเป็นที่นิยมแค่ไหน ประเด็นคือป้าแกรับสั่งกับข้าวส่งตามบ้านในซอยด้วยน่ะสิ ไม่พอซอยข้างๆ ระแวกนั้นเหมาหมด
ไอ้เหนื่อยกับการช่วยผิงเป็นเด็กเสิร์ฟไม่เท่าไหร่ ตอนเย็นๆต้องตระเวนตามซอยไปส่งบ้านนั้นบ้านนี้...พระเจ้าช่วย!
“นี่มึงต้องทำงี้ทุกวันเลยเหรอวะผิง”
“ไม่อะ ส่วนมากวันหยุด แต่ก็ไม่ทุกวัน ป้าติ๋วไม่ค่อยใช้กูหรอก แกบอกเห็นเรียนเหนื่อยๆ ไม่อยากกวน” ผิงตอบเพื่อน หลังจากส่งกับข้าวบ้านหลังสุดท้ายเสร็จ แล้วนั่งซ้อนท้ายจักรยานของตัวเองที่มีสารภีคือพ่อหน้าหล่อเจ
“ยอดป้าแห่งปี...งั้นทุกทีป้าแกให้ลุงยอดส่งว่างั้น”
“อือ...แต่ไม่ค่อยเยอะนะส่วนมากจะเป็นช่วงเสาร์อาทิตย์เย็น คนอยู่กันเยอะ” ผิงพูดก่อนจะขยับยืนเอามือจับไหล่แข็งแรงของเจที่ปั่นจักรยานในซอยไปเรื่อยๆ
“แกกับไอ้มู่รู้จักกันนานแล้วเหรอ? พวกกูไม่เห็นรู้เรื่องเลยว่ะ” เจเอ่ยถามเลี้ยวขวาตรงทางแยก
“ตอนกูย้ายมาอยู่ที่นี่ตอนนั้นก็ ป.1 เจ็ดขวบอะ สิบกว่าปีได้แล้ว เรียนกับมันตั้งแต่ประถมยันตอนนี้”
“มึงไม่เบื่อมันเหรอ?”
“พวกมึงอะเบื่อมันปะละ” เสียงของผิงมีแววเย้า แน่นอนว่าคำตอบของเจเหมือนกับของผิงแน่
“ใครจะเบื่อมันแกล้งสนุกจะตาย”
“ถูกต้อง พอโดนแกล้งมันก็ดีดดิ้น ยิ่งตอนมันอยู่กับไอ้นุชด้วยนะ น่าให้โดนฟัด” เห็นมะว่าแก๊งส์นี้มันโรคจิตทั้งแก๊งส์
“เออ...ไอ้นุชมันก็เรียน ม.ปลายที่เดียวกับไอ้มู่นี่ พวกมึงก็รู้จักกันตอนนั้นสิ แล้วทำไมไอ้นุชมันถึงไม่รู้จักมึงวะตอนเข้า มหา’ลัย”
“ไอ้นุชกับไอ้มู่มันเรียนกวดวิชาที่เดียวกันต่างหาก ไม่รู้เรื่อง” ว่าแล้วผิงก็ผลักหัวของพ่อหล่อเจหนึ่งทีทำเอารถเซไปเกือบล้ม
“เฮ้ย!! ไอ้บ้า รถจะล้ม”
“ขี้ดีๆ สิวะ” ผิงโวยวายทำท่าจะตีเจอีกทีแต่ก็ยั้งมือกลัวจะล้มจริงๆ
“ดีอยู่แล้ว ถ้ามึงไม่ตีกูอะ อะไรวะ ตัวเท่าลูกหมา แรงวัวแรงควายจริงๆ กูถามจริง วันๆ มึงกินอะไรบ้างวะผิงตัวเล็กนิดเดียว” เจว่า ก่อนจะบังคับรถหลบหลุมข้างทาง
“กูก็กินเหมือนๆ พวกมึงแหละ แต่พวกมึงมันตัวควายกันเอง” นั่นไง...นั่นไง ตัวแค่นี้พิษสงร้ายกาจว่ะ “ว่าแต่แกเหอะเจ ทะเลาะกะแฟนอีกแล้วเหรอวะ ฉันได้ยินไอ้มู่มันชอบมาบ่นให้ฟัง”
“นินทามากกว่ามั้ง”
“ด่าเลยเหอะ ไอ้มู่ไม่ชอบแฟนมึง”
“มาก...กูไม่รู้ว่าหวานตาไปเหยียบตาปลาที่ตีนมันหรือเพราะมันไม่ถูกชะตากับผู้หญิงทุกคนกูก็ไม่รู้ว่ะ เห็นกันเป็นไม่ได้ กูอึดอัด” ผิงเลิกคิ้วกับประโยคนั้น
“มึงเลี้ยวผิดแยกไอ้เจ ไอ้บ้า เลี้ยวกลับๆ” ผิงโวยวาย ทำให้ร่างสูงต้องบีบเบรกกะทันหันร่างบางที่ปล่อยมือไปข้างเลยเสียหลักถลาปะทะกับแผ่นหลังกว้าง
“โทษทีกูเพลินไปหน่อย” เจรีบพูดหันกลับมามองเพื่อนตัวเล็กปลายจมูกอยู่ห่างจากแก้มเนียนใสๆ นั้นนิดเดียว ถ้าเพียงแค่เขาขยับหน้าไปอีกนิด...อีกนิดเดียว
“มึงนี่นะ” ผิงถอนหายใจ ก่อนจะดันตัวเองกลับมาแล้วนั่งลงที่เบาะหลังดีๆ ไม่ยง ไม่ยืนแล้ว “เลี้ยวกลับเร็ว ที่ร้านซอมันคงสติแตกไปแล้ว”
“อะ...เออๆ” คนตัวโตตั้งสติ ก่อนจะเลี้ยวรถกลับ แอบกลืนน้ำลายเบาๆ
ไม่เป็นไรๆ ไม่ได้โดนสักหน่อย อีกอย่าง ผิงมันเป็นผู้ชาย เขาแค่ตกใจนิดหน่อย เลยใจเต้น...
“มึงยังไม่ได้ตอบกูเลย ว่าทะเลาะอะไรกับแฟน”
“อ๋อ เรื่องไร้สาระน่ะ เป็นงี้แหละ เขาต้องรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับกู ซึ่งบางทีเรื่องบางเรื่องกูก็ไม่รู้จะตอบยังไง อย่างรอบนี้ก็ รู้จักมึงได้ไง ทำไมถึงเพิ่งรู้จัก แล้วแบบ...คาดคั้นอะ กูก็ไม่รู้จะว่าไง เพื่อนก็คือเพื่อน ไม่รู้จะเอาอะไรกับกูหนักหนา”
“แค่มึงทักกูน่ะนะ”
“อือ...ใช่ แค่นั้นแหละ”
“สุดยอด”
“ใช่มั้ยล่ะ” เจส่ายหน้ายิ้มจืดๆ เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เพราะเดี๋ยวจะกลายเป็นนินทาแฟนไปซะมาก อีกอย่างผิงก็ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่า...
“ผู้หญิงก็งี้แหละว่ะ อย่าคิดมากเลย แต่สมน้ำหน้ามึงมากกว่า”
“ขอบคุณเพื่อน...มึงน่ารักสัสเลย”
“แน่นอนว่ะ กูน่ารัก ไม่เชื่อไปถามคนทั้งคณะเลย”
“เชื่อมึงเลย เออ จริงสิผิง” เจเอ่ยเหมือนเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้ “กูยังไม่มีเบอร์มือถือของมึงเลย”
.............................
จะพยายาม อัพวันละตอน เท่าที่มีแรงพิมพ์น้าาาา
-
เจมันเนียนขอเบอร์เลยอ่ะ
-
เฮ้ย น่ารักอ่า
ชอบมู่ลี่
-
วรนุช......
กรี๊ดดดด แรงค่า
เพื่อนๆกันอยู่ด้วยกัน ด่ากันมันดี อิอิ
เวลาเป็นเพื่อนผู้ชายอยู่ด้วยกันแล้วเล่นกันเรื่องผัวเมียนี่ ชอบมาก เขินแทน ฮ่าๆ
เพื่นอกันบางคนเทคแคร์กันดีกว่าดูแลแฟนอีกอ่ะ
ชอบนุชอ่า มูก็แกล้งแล้วสนุกดี วู้ๆ
-
:กอด1:
-
ตอนแรกอ่านไปเนื้อเรื่องดูงง ๆ หน่อย แต่ตอนนี้เริ่มจะเข้าใจมานิดนึงแล้วว่าใครเป็นใคร 5555
รอตอนต่อไปนะคะ ;) :call: :pig4:
-
หลายตัวละคร แต่บทบรรยายเหมือนๆกันเลยดูจะงงๆไปนิดๆ
แต่ตอนนี้ก็เริ่มเข้าใจบ้างแล้ว
มี 2 คู่ใช่มั้ยเนี่ย เจผิง กับ นุตมู่
แล้วนุ้งซอไม่มีคู่เหรอจ๊ะ อิอิ
+1 ให้จ้า
-
มาอัพแล้ว
เย้ๆๆๆๆ สุ้ๆๆๆน้า
-
ตอนที่ 6
ไม่ใช่ว่าเจไม่เชื่อเพื่อนหรอกนะ แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ต้องพิสูจน์ และผลที่ออกมาก็คือ...
เออ..ใช่ ผิงมันน่ารัก และเพิ่งจะรู้ว่าไอ้คณะวิศวะเนี่ยมันแหล่งรวม...ผู้ชายแบบ...ชอบ...ผู้ชาย ไม่สิ...แหล่งรวมผู้ชายชอบผิงต่างหาก
“ไอ้ซอ...กูเพิ่งรู้ แม่งมีแต่คนชอบไอ้ผิง ทั้งผู้หญิงผู้ชายเลยมึง” เจพูดพร้อมกับนั่งลงข้างเพื่อนหน้าสวย วิชานี้ทุกคนลงเรียนเหมือนกัน แต่เหมือนตอนนี้คนที่มาจะมีแค่เจและซอ
“เพิ่งรู้เหรอมึง วันก่อนมีคนมาถามเบอร์ไอ้ผิงกับกูสามสี่คนได้ ผู้ชายทั้งนั้น คณะเราด้วย”
“จริงอะมึง?”
“เออดิ...ไอ้ผิงแม่งฮ๊อตว่ะ แต่กูเข้าใจนะ ตัวเล็กๆ บางๆ หน้าแบ้วๆ อย่างนั้นมองยังไงก็น่ารักกว่าเมียมึง” เจทำหน้าเมื่อยทันที ก่อนจะส่ายหน้าเซ็งๆ
“ทำไมมึงวกเข้ามาเรื่องหวานตาวะ”
“มึงเลิกหลบหน้าแม่นั่นเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น เลวมากโทรจิกกูอย่างกับว่ากูเป็นผัวอีกคน”
“แรงไปละซอ”
“จริงจัง มึงไม่ชอบอยากเลิกก็บอกไปเลยไป กูเหนื่อยว่ะ ไม่รับก็โทรจิก แบบไม่เกรงใจ มึงก็รู้กูไม่ชอบคุยโทรศัพท์ แล้วแต่ละครั้งแม่นางก็พ่นใส่กูเป็นชั่วโมง” งานนี้เจไม่รู้จะพูดอะไรออกมา นอกจากคำว่าขอโทษที่ทำให้เพื่อนเดือดร้อน...
เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันถึงได้ออกมารูปแบบนี้ ครั้งสุดท้ายที่คุยกับหวานตาทางโทรศัพท์ก็คือเมื่อวันก่อน ทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ
เธอบ่นเรื่องที่มู่ด่าเธอเมื่อวันก่อน แล้วเขาก็แค่บอกว่าถ้าไม่ชอบก็ไม่ควรโทรไปถามอะไรมัน เพราะเพื่อนของเขาก็ไม่ชอบเธอ ตรงๆ แบบไม่รู้จะอ้อมค้อมทำไม ก็เท่านั้นแหละ
“เจปกป้องเพื่อนอะ”
“เจเข้าข้างเพื่อนมากเกินไป”
“เจเห็นคนอื่นดีกว่าแฟน”
“เจ...บลาๆ ๆ ๆ ๆ”
เขาเลยตัดสายปิดเครื่องยันทุกวันนี้ ความซวยเลยบังเกิดกับเพื่อนในกลุ่ม แต่คงไม่ใช่กับไอ้มู่แน่นอนไม่อย่างนั้นมันเห็นหน้าเขาคงอาราธนาศีลแปดให้เขาไปแล้วล่ะ
“ไอ้เจ!” พูดยังไม่ทันขาดคำ :m31:
“มึงเตรียมตัวตายได้เลย มึงดูหน้ามัน มู่ทู่สมชื่อ” ซอกระซิบบอก ก่อนจะเท้าคางมองวาระสุดท้ายของเพื่อนหน้าหล่อ...
“เสียงดังทำไม”
“นังชะนีเมียมึงจะเอายังไง นัดมาให้กูซัดปากเลยนะ” มู่ไม่สนใจอีร้าค่าอีรมอะไรทั้งนั้น เจมันรู้ดีว่าเขาไม่ชอบแฟนตัวเอง ดังนั้นมันจงทำใจเวลาที่เขาจิกด่าผู้หญิงคนนั้น :angry2:
“อะไรวะมู่ ใจเย็นดิ”
“เย็นหอกอะไรอีก กูไม่เย็น...มันเรียนที่ไหน บอกกู กูจะไปซัดปากมันให้แหกเลย” :fire:
“เฮ้ย...ใจเย็นน่ามู่” เป็นนุชที่เอ่ยห้ามจากด้านหลัง ก่อนจะรั้งให้ร่างบางลงนั่ง โดยที่ตัวเองนั่งขวางเจเอาไว้ ไม่ได้กลัวเจจะโกรธแล้วต่อยมู่ที่ด่าหวานตา แต่กลัวมู่จะกระโดดข่วนหน้าหล่อๆ ของเจต่างหาก
“แม่ง...ผู้ชายที่ไหนจะตบกับผู้หญิงวะ” ซอกัดปากพูดเบาๆ
“มึงบอกเองไม่ใช่เหรอ ไอ้มู่ไม่ใช่ผู้ชาย” เจทำแบบเดียวกับซอ แอบนินทาระยะเผ่ามู่ลี่ แน่นอนว่าซอขำกิ๊ก
“เออว่ะ” :laugh:
“แล้วมันเรื่องอะไรกันวะนุช” เจปรับอารมณ์น้ำเสียง หันไปถามเพื่อนตาหวานที่นั่งลูบไหล่คนตัวบางอารมณ์ร้าย แต่คนตอบกลับเป็นมู่ลี่
“ก็เมียมึงโทรมาอ่อยไอ้นุช”
“เฮ้ย!” ทั้งเจและซอร้องออกมาพร้อมกัน หันมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่แปลกที่เจไม่รู้สึกอะไรไปมากกว่าแปลกใจ คือความจริงเขาต้องไม่พอใจ โกรธ หึง...ใช่มั้ย?
“เกินไปมู่ ไม่ได้ขนาดนั้น ไอ้เจเข้าใจผิดหมด” นุชแก้ด้วยเสียงไม่อนาทรร้อนใจสักนิด
“ไม่เกินหรอก แม่นั่นโทรมาคุยกับไอ้นุชทุกวัน วันละหลายรอบ รอบละนานๆ เสียงนี้นะ นุชคะนุชขา ฮ่วย...อี...”
“เพลาๆหน่อยนั่นแฟนไอ้เจมัน”
“มึงปกป้องมัน?” ถามกลับนุชมาด้วยเสียงสูง (ปรี๊ด?) ทำเอาทุกคนส่ายหน้าพร้อมกัน ณ จุดนี้แอบปวดหัวเบาๆ ยิงเห็นมู่ทำหน้าไม่พอใจใส่นุชก็เพลียแทนอีกที
“นุชมึงเล่ามาดิ” เจเป็นคนเอ่ยขึ้น มองหน้าเพื่อนนิ่งๆ ทำเอานุชต้องรีบปรับอารมณ์ให้จริงจัง
“เขาก็แค่ติดต่อแกไม่ได้ แล้วก็โทรตามหานั่นแหละ พอคุยกับใครได้ก็นะ... กูหมายถึง ไอ้ซอมันเสือกวางโทรศัพท์ให้หวานตาพูดคนเดียว ส่วนมู่ก็ด่ากันตายแน่ถ้าโทรไป ก็เลยเหลือกูคนเดียวที่เขาโทรมาได้”
“หวานว่าไงมั่ง”
“เหมือนเดิม”
“ห่าอะไร...เหมือนเดิมตรงไหน นุชว่างมั้ยหวานอยากไปดูหนัง เจไม่พาไปดูนานแล้ว หวานเหงาไม่อยากไปคนเดียว” มู่ดัดเสียงเลียนเสียงสูงๆ ของหวานตา จิกสายตาใส่นุชเต็มที่ก่อนจะหันไปทำตาขวางใส่เจที่ไม่รู้จะทำหน้ายังไง
“ก็ประมาณนั้น”
“แล้วมึงรู้ได้ไงว่ะมู่ว่าเขาคุยกันอย่างนั้น”
“กูให้ไอ้นุชเปิดโฟนไง”
“มึงสองตัวอยู่ด้วยกันตลอด”
“เออ”
“ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว”
“เออ”
“ที่บ้านมึงเนี่ยนะ”
“เออ มึงจะถามอะไรมากมายเนี่ยไอ้ซอ กูโมโหอยู่นะ” มู่โวยกลับ ก่อนจะค้อนเข้าใส่ หันไปมองที่หน้าคราสเรียน เห็นผิงกำลังเดินเข้ามาก็รีบกวักมือเรียก ส่วนนุชก็แค่หันไปยิ้มมุมปากกับเพื่อนทั้งสองคนพร้อมกับยักคิ้วแผล่บ ทำเอาแทบกลั้นยิ้มกันไม่ได้
ข่าวว่าคุยเรื่องเครียดกันอยู่
“สรุปไม่ใช่ว่าไอ้เจจะโดนสวมเขานะ แต่ประเด็นคือไอ้มู่แม่งหึงชะมดน้อยตาหวานว่ะ” ซอเอ่ย ทำเอาเจต้องรีบก้มหน้ากับโต๊ะพยายามไม่หัวเราะออกมา
“ไม่เสียใจเลยเหรอวะเจ?” พ่อคนหล่อไม่ได้เงยหน้าแต่ส่ายศีรษะไปมาตอบคำถามให้ซอ
“ผู้หญิงอย่างนี้นะโว้ยเลิกไปเลย ไม่ต้องสนใจ” มู่หันมาใส่ไฟโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตัวเองนั่นแหละที่เป็นประเด็นสนใจของเพื่อนๆ
“โทรมาได้ อีบ้านั่น...คงไม่รู้ล่ะสิว่าใครๆ เขาก็รู้สันดานน่ะ”
“น่า...มันไม่มีอะไรหรอก ให้เจมันจัดการเหอะ”
“ก็รีบๆ สิ แกก็อะไรนั่งคุยให้มันแทะโลมอยู่ได้ ชอบหรือไงแบบนั้นน่ะ ไม่เห็นจะน่ารัก” มู่ไม่วายหาเรื่องนุช แน่นอนว่าเจ้าตัวไม่รู้ตัวจริงๆ ว่าแสดงอาการออกมาจนใครๆ ไม่ต้องเดาอะไรแล้ว
“กูชอบคนมีแก้มยุ้ย”
“น่าเสียดายนะ ถ้ากูจำไม่ผิดยัยผีดิบนั่นหน้าอย่างกับขุดเจอ”
“กูชอบคนผอมบาง”
“แม่นั่นโคตรเตี้ย”
“กูชอบคนที่ขนาดทำหน้าเหวี่ยงยังน่ารัก”
“ยัยนั่นน่ะนะ ขนาดแต่งหน้ายังทุเรศเลย”
“อืม...ไม่รู้ตัวเลยแหะ” นุชว่าพร้อมกับหันมามองเพื่อนอีกสองคนอย่างรู้กัน จังหวะเดียวกันกับที่ผิงเดินมาถึงพอดี
“เจเป็นไรวะ สั่นเชียว” ร่างบางถาม ทรุดนั่งข้างมู่ แต่ชะโงกมามองเพื่อนที่ก้มหน้าก้มตา แต่สั่นไปทั้งตัว
“ไอ้เจมันปวดขี้จนสั่นน่ะ”
ช่างเป็นการตอบคำถามที่ทำร้ายพ่อหน้าหล่อจริงๆเลย...
........................................
“หูชา ไอ้มู่มันรู้ตัวมั้ยเนี่ย”
“ดูแล้วเหมือนรู้เหรอ?” เจตอบคำถามของผิงแบบกวนๆ หลังจากจบคราสเรียน อีกสามคนมีเรียนต่อแม่จะแยกกันไป เหลือแต่ผิงงกับเจที่ว่างแล้วเลยมานั่งรอรถเมล์ที่หน้ามหา’ลัย โดยผิงเริ่มพูดถึงเรื่องที่มู่พูดตลอดคาบเรียน ก็ไม่พ้นเรื่องที่โวยวายกับเจหรอกนะ
“นุชมันมาเงียบๆ แต่แอบแรงนะเนี่ย”
“มันจูบกันแล้วนะ...เงียบตรงไหน”
“ไม่ๆ เรื่องนั้นรู้ ไอ้มู่มันก็บ้าบอไปเอง” ผิงว่า พร้อมกับลุกขึ้นเมื่อเห็นว่ารถเมล์มาแล้ว “กลับล่ะค่อยเล่าทีหลังว่ายังไงเรื่องจูบ มั่นใจว่ากูรู้มากกว่าพวกมึง”
“ได้ไงวะ...จะฟังเดี๋ยวนี้”
“กูจะกลับบ้านแล้ว”
“กูไปด้วย” นั่นไง...
ร่างสูงของเจเดินตามผิงขึ้นรถไปด้วยหน้าตาเฉย ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายสาม ไม่ต้องเบียดเสียดคนอย่างวีนก่อนหน้าดังนั้นร่างสูงของเจเลยตามไปนั่งข้างกับผิงที่เลือกนั่งช่วงกลางของรถเมล์ สีหน้าของร่างบางค่อนข้างตกใจเมื่อเห็นว่าเจตามขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากยิ้มรู้ทัน
“มึงไม่ได้อยากรู้เรื่องไอ้มู่กับไอ้นุชหรอก แต่อยากหนีแฟนที่จะมาตามที่หอใช่ปะล่ะ” เจไม่ตอบแค่ยิ้มแล้วจ่ายค่ารถเมล์เผื่อแผ่คนรู้ทันเสียด้วย “ไม่คุยกันให้รู้เรื่องล่ะ”
“ไม่มีทางรู้เรื่องหรอก อีกอย่าง...มันพูดยากว่ะ”
“พูดไม่ยากหรอก แกแคไม่อยากพูด แต่ตัดสินใจไปแล้วต่างหาก”
“ประมาณนั้น” เจตอบก่อนจะหันไปมองหน้าที่กำลังยิ้มละไมตอนที่พูดออกมา “เดาถูกได้ไง”
“ก็ไม่เห็นยากอะไรนี่ อีกอย่างเป็นฉัน ฉันคงไม่ทนถึงขั้นนี้หรอก แกเก่งนะทนมาได้เป็นปี” ผิงพูด เขาตัดสินจากการที่ได้ยินมู่พูดมาตลอด ถึงเขาจะเป็นเพื่อนกับเจได้ไม่นานแต่ว่านิสัยของเจที่แสดงออกมาก็ไม่ได้ต่างจากที่มู่พูดเลยสักนิด
“กูก็ไม่รู้ว่าทนได้ไง แต่ก็ไม่ได้อยากเรียกว่าทนหรอกนะ ผู้หญิงเขาก็แบบนั้นกันอยู่แล้ว อยากให้เอาใจ เอาใจใส่มาก เห็นเขาสำคัญ กูไม่ดีเองมากกว่าที่ละเลยเขา”
“สุภาพบุรุษนะ เดี๋ยวก็ได้ปวดหัวหรอก”
“ไม่เดี๋ยวหรอก ตอนนี้ก็ปวด” เจว่าพร้อมกับรอยยิ้มเนือยๆ ไหล่ตัววางศีรษะกับพนักที่นั่งบนรถอย่างคนหมดแรง ปล่อยให้ความเงียบเข้ามาครอบคลุมรอบกายทั้งที่มีเสียงของตั๋วรถเมล์ร้องบอกผู้โดยสารเป็นระยะ รู้สึกที่ผิงไม่พูดมากจนน่ารำคาญ อืม...จริงๆ นะ อยู่กับผิงแล้วเขาสบายใจ
“นี่ผิง ทำไมมึงถึงชื่อผิงวะ” เจถามขึ้น หันหน้าไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเพื่อนที่ไม่ได้หันมามองเขา แก้มขาวเนียนอมชมพูนิดๆ คนเพราะอากาศที่ร้อนตอนรอรถเมล์ เขาก็เพิ่งสังเกต ผิวหน้าของผิงเหมือนผิวของเด็กเลยด้วยซ้ำ เนียนใสโดยไม่ต้องใช้เครื่องสำอางกลบ จมูกโด่ง ริมฝีปากบางสีอ่อนระเรื่อดูกระจุ๋มกระจิ๋ม ให้ตายเหอะ คำๆ นี้ต้องมาใช้กับผู้ชายเนี่ยนะ
“ป้าบอกว่าตอนเกิดป้าเขาขายขนมผิงแล้วก็ขายดีอยู่ช่วงหนึ่ง เขาก็เลยตั้งชื่อกูแบบนี้น่ะ”
“ป้า? เขาเลี้ยงมึงมาตลอดเลยเหรอ?” ผิงยิ้มไม่ได้หันมามองเพื่อนแล้วพยักหน้า
“ก็ตั้งแต่กูเกิดนั่นแหละ” เจรูดซิปปากทันที ไม่รู้ล่ะไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ไม่สามารถง้างปากของเขาได้แล้ว ณ จุดนี้ ถ้าพ่อแม่ไม่เสียแต่เด็ก ก็เป็นเรื่องที่ให้เจ้าตัวเอ่ยดีกว่าที่จะไปถามอะไร เขาขยับกายนั่งเอยหลังกับพนักจนเต็มหลัง ยกมือขึ้นยีผมสั้นของตัวเองอย่างไม่รู้จะทำอะไรดีกว่านั้น
เสือกไปพูดเรื่องไม่เข้าเรื่องจนได้
“โทษที” เจพูดออกไปหันไปมองหน้าเพื่อนที่นั่งเงียบ อีกฝ่ายส่ายหน้าช้า
“ขอโทษทำไม? พ่อกูเป็นนักบิน ส่วนแม่กูเป็นอาจารย์หมอที่ มช. ตอนกูเกิดพวกท่านยุ่งกันจะตายป้าเขาเลยเลี้ยงกูมาตลอด ตอนกูประถมเขาเลยขอกูมาอยู่ด้วยเพราะเขาไม่มีลูก พ่อแม่กูมาเยี่ยมกูทุกเดือนแหละ”
ขอบคุณครับที่ขยายความ ทำเอาพูดไม่ออก
เจกระตุกยิ้มหันไปมองทางอื่นก่อนจะกลับมามองผิงด้วยหางตา เห็นอีกฝ่ายยิ้มสะใจ คือ...มันบิ้วเขาแต่แรกใช่มะ ทำเป็นเก๊กนิ่งพูดให้คิด ให้เข้าใจผิด...
“ร้ายนะมึง!” เจกัดฟันพูด ก่อนจะรั้งคอผิงเข้ามาในอ้อมแขนกดแนบกับอกตัวเองแล้วใช้มืออีกข้างยีผมสีน้ำตาลเข้มจนยุ่งเหยิง
“กูเปล่า มึงคิดไปไกลเองนะเว้ย” ผิงเถียง ก่อนจะหัวเราะชอบใจ สองมือจับท่อนแขนแข็งแรงไว้ พยายามขืนตัวขึ้น แต่เจก็ยังคงกอดอยู่อย่างนั้น
“มึงแหละทำกูคิด” เจรัดแขนเข้าให้อีก คนตัวเล็กดิ้นพล่านแล้วทีนี้แต่เสียงหัวเราะยังคงมีอยู่เช่นเดิม ก่อนจะตีแขนแข็งแรงเบาๆ แล้วพยายามเอียงหน้าขึ้นมาส่งสายตาอ้อนเข้าใส่
“หายใจไม่ออกแล้วอ่าเจ...ปล่อยก่อนนะ” ผิงทำปากยู่ กระพริบตาปริบๆ “นะ...ปล่อยก่อนนะ...”
เกมส์โอเวอร์....
ผมแพ้อะไรแบบนี้ครับ!
“ใครสั่งใครสอนให้ทำแบบนี้วะ” เจยกหลังมือขึ้นปิดปาก เหลือบมองหน้าของผิงที่ยิ้มน่ารักอยู่แล้ว
“น่ารักใช่มะ” มันรู้ตัวนะนั่น...
“จะไปรู้เรอะ ไปส่องกระจกดูเองไป”
“เหอะ...อย่ามาแอบมองกูละกัน” ว่าแล้วก็แลบลิ้นใส่เจแล้วหันไปมองนอกรถเสียอย่างนั้น เจเองก็ไม่อยากเซาซี้เพื่อนหรอก แบบว่า...แอบฟินอะไรในใจเงียบๆ ดีกว่า...
สงสัยต้องโทรคุยอะไรกับไปชะมดน้อยสักหน่อยแล้วล่ะ
................................
เค้ามาต่อเร็วเกินไปหรือเปล่า? แต่ก็ตามสัญญา (กับใคร?) วันละตอน ถ้าว่างพิมพ์
ขอบคุณทุกคมเม้นต์ ทุกกำลังใจนะคะ
:call: :call: :call: มีคนอ่านคนเม้นต์เยอะๆ :call: :call: :call:
-
มาเร็วมาก .... แต่ไม่บอกหรอกว่าเร็ว ฮ่าๆ เพราะจะได้อ่านทุกวัน
ตอนที่นุชมันบอกชอบคนแบบไหน มู่แบบว่าตอบไปคนละเรื่องแลยอ่ะ แล้วท้ายสุดก็ไม่รู้เรื่องอีกว่าพูดถึงตัวเอง ทำเอาฮาเลย
ผิงแอบทำตัวน่ารักให้เจไหวหวั่น ฮาๆ แถมเสน่ห์แรงอีกต่างหาก คริคริ
ที่จริง... ไม่ได้เข้าข้าง หวานตา ตาหวานหรอกนะ เพราะชีก็ดูจู้จี้จุกจิกเกินไป
แต่เราก็ไม่ชอบเจที่หนีแบบนี้เลย มีอะไรก็พูด ก็บอกกันไปตรงๆ เลยดีกว่า
เพราะนิสัยผู้หญิงเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ชอบเรียกร้องความสนใจ และที่ทำอย่างนั้น เพราะคนเขาแคร์ เพราะคุณคือแฟนของเขา หายไปติดต่อไม่ได้จะไม่ให้เป็นห่วงเหรอ? ไม่ให้โทรตามเหรอ? ....
คือว่าเชียร์ผิงนะคะ แต่แค่มองโลกเป็นกลางและยุติธรรมกับทุกฝ่ายเฉยๆ
ไม่เกลียดเจ ชอบผิง
แต่....รักมู่กับนุช อิอิ
-
มาเร็ววมาก ;)แต่ขอรออ่านอ่านทุกวัน >,< :L2: :L2: :call:
-
:กอด1:คนแต่ง
ตอนนี้เข้าเรื่องมากแล้ว อ่านเข้าใจอ้ะ แล้วยิ้มเป็นบ้าอยู่หน้าจอคนเดียว :L2:
-
:กอด1: น่ารักดีค่ะ
ชอบคู่นุชกับมู่ มู่ก็ไม่รู้ตัวซะที = =
ฮาตอนแกล้งมู่เนี่ยแหละ ตลกดี
-
น่าร๊ากกกกขึ้นทุกวันนะผิงน้อย อิอิ
-
ตอนที่ 7
เจทรุดกายลงนั่งที่โต๊ะไม้ในบ้านของผิงอย่างหมดแรง เขารับผ้าและน้ำเย็นที่ผิงส่งให้ ก่อนที่ร่างบางของเพื่อนจะนั่งตรงข้ามแล้วขำเบาๆ
“อยู่ดีไม่ว่าดี” ก็เพราะอยู่ดีเลยอยากทำดีไง ไอ้บ้า เจต่อว่าผิงในใจ เขาพ่นลมหายใจออกมาแล้วเช็ดหน้าเช็ดตา ดื่มน้ำเย็นนั้นรวดเดียวหมดแก้ว วันนี้มันวันมหาโหดจริงๆ มีแต่คนสั่งกับข้าวร้านป้าติ๋ว เขาและผิงตระเวนส่งกันแทบตาย ไอ้ที่จะตายน่ะเขาเพราะเป็นคนปั่น ไหนจะกับข้าว ไหนจะน้ำหนักตัวของผิง...
สุโค่ย!
“มึง...ผ่านมาได้ไงว่ะ”
“กูชินแล้วนี่” ผิงตอบ อมยิ้มขำคนตัวใหญ่ที่หมดแรงก๊อกสองเรียบร้อย... “อุตส่าห์เรียนตั้งโยธามีแรงแค่นี้? แบกกล้องยังไงให้ไหวละเนี่ย”
“ฟาย! มันเหมือนกันที่ไหนวะ” เจค้อนเข้าใส่เสียอย่างนั้น เอ่อ...ไม่ผิดหรอกค้อน...
ค้อน? เนี่ยนะ? ใส่ผู้ชายด้วนกันด้วย...
โอ้วววม่ายยยยย
“พักให้หายเหนื่อยก่อนนะ กูไปอาบน้ำก่อน แกจะค้างที่นี่ปะ?” เจเหลือบมองผิงทำหน้าคิด ซึ่งความจริงผิงคิดว่ามันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นสักหน่อย เพราะว่าเขาคิดว่าเขาเดาคำตอบของเจได้ “จะค้างก็บอกเหอะน่า ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แค่ห้องกูแคบเท่านั้นเอง”
“อาฮะ” เจตอบ ก่อนจะอมยิ้ม “ขอบใจ”
“เหอะ หลบไม่ได้ตลอดหรอกว่ะ” ผิงทิ้งท้ายก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนของทาวเฮ้าท์ของป้าติ๋ว ซึ่งมันมีสามชั้นสภาพเกือบสามสิบปีได้แล้ว
ชั้นล่างป้าติ๋มทำเป็นร้านขายอาหารตามสั่งนั่นแหละ ส่วนชั้นสองก็เอาไว้นั่งดูทีวี นั่งเล่นกันภายในครอบครัว ส่วนชั้นสาม แบ่งซอยเป็นสองห้อง คือห้องของป้าติ๋มกับลุงยอด แล้วก็ห้องของผิง มันเลยไม่ได้กว้างขวางอะไรนัก ซึ่งผิงก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เพราะเขาอยู่ที่นี่มาจนชินแล้ว
เจมองไปทั่วบริเวณที่เขานั่งอยู่ เฟอร์นิเจอน์เป็นไม้สักเคลือบอย่างดีชุดใหญ่ มีเก้าอี้โยกหนึ่งตัว โทรทัศน์จอใหญ่ พร้อมเครื่องเล่น แล้วก็โต๊ะเขียนหนังสือ เดาไม่ยากหรอกว่าผิงต้องจับจองตรงโต๊ะนี่แน่นอนเพราะมีพวกหนังสือของเด็กวิศวะวางไว้เต็มโต๊ะ ห้องน้ำอยู่ตรงข้ามกับส่วนนี้ เขาเอื้อมมือไปหยิบรีโมทย์มากดเปิดทีวี ดูอะไรฆ่าเวลาไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะตัดสินใจเปิดมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง แม้ว่าจะปิดเครื่องอยู่ตลอดก็ตาม
โอเคเขาทำใจได้ว่าต้องเจอกับพายุข้อความจากแฟนสาว และตัดสินใจได้ไม่ยากเลยว่าเขาจะไม่อ่านมันแม้แต่ข้อความเดียว...
เจทำหน้าแขยงตอนที่มองและได้ยินเสียงข้อความร้องเตือนมันดังอย่างต่อเนื่องราวกับเสียงเรียกเข้า พักใหญ่กว่าจะแน่นิ่งไป ...คือ...เฮ่อ...พูดไม่ออก
ยังไม่ทันได้ถอนหายใจทิ้งก็เป็นอันต้องสะดุ้งเสียก่อนเมื่ออยู่ๆ มือถือของตัวเองก็กรีดร้องขึ้นเชื่อมั้ยว่าเขาไม่ต้องเดาให้เสียเวลาว่าใครโทรมา แล้วก็เชื่อเหอะถ้าเขาไม่รับมันก็จะดังอยู่อย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่เชื่อ ลองดูมั้ย?
เจไม่ยอมรับสายและพอมันตัดไปเขายังไม่ทันได้หายใจเข้าด้วยซ้ำมันก็ดังขึ้นอีก เขาควรซื้อหวยมั้ย เผื่อมันจะถูก ร่างสูงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะกดรับสายแต่ไม่ยอมเอาแนบหู
“เจ! ทำไมหลบหน้าหวาน!” นี่ขนาดไม่ได้เปิดโฟนนะ ชัดเจน...ถ้าจะขนาดนี้เขาก็ควรจะ...กดวางสายดีมั้ย? อย่าเลยดีกว่า
“เบาเสียงได้มั้ย หูไม่ได้หนวก”
“ทำไมเจปิดเครื่องหอไม่กลับ หลบหน้าหวาน มีคนใหม่ใช่มั้ย” อยากจะตอบว่าครับจังแหะแต่ก็ไม่สามารถโกหกได้เพราะมัน...ไม่มี หมายถึงตอนนี้น่ะนะ
“เปล่า”
“แล้วทำไมไม่โทรหาหวาน ไม่มาหาหวานด้วย หวานไปหาก็ไม่เจอ หนีไปอยู่ไหน!”
“ไม่ได้หนี” พูดเสียงเนือย ไหลตัวเองเอาต้นคอวางบนขอบพนักไม้สักที่นั่งอยู่ราวกับคนหมดแรงจะทรงตัว “หวานมีอะไร” ก็เท่านั้นแหละ ถามไปเท่านั้นแหละ เจอเลย...
“มีอะไร? ต้องมีอะไรถึงจะเจอหน้าเจได้ใช่มั้ย! ผู้ชายเป็นแบบนี้ทุกคนเลยหรือไง เบื่อกันแล้วสิถึงได้พูดอย่างนี้ เพื่อนเจก็อีกนะ ปากหรือชักโครก หวานแค่โทรไปถามอะไรนิดๆ หน่อยๆ ก็ด่าอย่างกับหวานไปตบไปตีอย่างนั้น...บลาๆ ๆ ๆ ๆ” เจเอามือถือออกจากหู เพราะไม่อยากจะฟังไอ้สารพัดที่หวานตาพูดออกมา มันแสลงหูไม่ได้แสลงใจ
ก็แปลกนะ เมื่อก่อนอะไรก็ดูน่ารักไปเสียหมด แต่เดี๋ยวนี้อะไรก็น่าเบื่อ น่ารำคาญ เขาเห็นแก่ตัวใช่มั้ย? ที่อยากให้แฟนสาวทำตัวน่ารักเหมือนเดิม โดยที่ไม่ยอมปรับตัวเองให้เข้ากับเธอ? แต่ก็นั่นแหละ เขายอมรับว่าเขาเห็นแก่ตัว และหวานตาเริ่มทำให้เขาอยากเลว ทั้งที่ก็เลวอยู่แล้ว
“แล้วหวานโทรไปหานุชมันทำไมล่ะ”
“หวานโทรไปถามเรื่องของเจ” อีกฝ่ายสวนมาอย่างไม่คิดอะไรสักนิดสักแต่โวยวายข่มอีกฝ่ายให้กลัว แต่ไม่รู้เลยว่าที่ผ่านมา ที่เจตามใจเวลาเธอวีนนั่นเพียงเพราะตัดรำคาญ ไม่ใช่เพราะรัก...เพราะถ้าลองถามตัวเอง ตั้งแต่แรกมาเจก็ไม่แน่ใจว่ารักเธอหรือเปล่า เห็นน่ารักดี ก็เลยคบ ก็แค่นั้น...
“แล้วต้องชวนนุชมันไปดูหนังด้วยเหรอหวาน” เจถามกลับไปลอยๆ ไม่ได้สนใจหรอกว่าคำตอบจะเป็นยังไง ไม่ว่าอีกฝ่ายจะอึกอักน่าสงสัย เขาไม่มีอารมณ์นั้น อารมณ์ที่เรียกว่าหึง...
บอกแล้วไงว่าเขามันก็แค่ผู้ชายเลวๆ ที่เห็นแก่ตัว ไม่ต้องด่าเขาหรอกนะ เพราะเขาคงไม่รู้สึกอะไร...
“เจไปได้ยินใครใส่ไฟหวาน”
“เปล่า”
“ต้องมีสิ หวานไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นสักหน่อย” ถึงไอ้มู่มันจะขี้โวยวาย ปากเสียปากร้าย แต่มันไม่ใช่คนขี้โกหก ข้อนี้เขารู้ดี แต่เขาก็ไม่ได้โทษหวานตาหรอกนะ... ไม่โทษจริงๆ
“ไม่มีใครว่าอะไรทั้งนั้นหรอก”
“ไม่จริง! เจก็เป็นอย่างนี้ตลอด อะไรก็เพื่อนๆ ๆ ๆ เพื่อนตลอด แล้วหวานล่ะ”
“หวานก็อยู่ส่วนของหวานไง จะไปยุ่งอะไรกับเพื่อนของเจเล่า” เจเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด กรอกตาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี ก่อนถอนใจเฮือกใหญ่
“หวานเป็นแฟนเจนะ! เราเป็นแฟนกัน เรื่องของเจหวานก็ต้องรับรู้สิ ทีหวานล่ะ หวานยังไม่เคยปิดบังอะไรเจเลย ทำไมเจทำกับหวานอย่างนี้”
“ไม่เคยอยากรู้อะไรของหวานมากมายอย่างนั้นนะ หวานเล่าของหวานเอง เจไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับเพื่อนของหวานสักคน หวาน...เราคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ถ้าหวานยังพาลเพื่อนของเจกับเจแบบนี้ เจอยู่บ้านเพื่อน ไม่ได้มีใครด้วย” หนุ่มหล่อเถียงกลับไป หวังให้อีกฝ่ายฟังแล้วเข้าใจ แต่เขาคงคาดหวังกับอะไรบางอย่างมากเกินไป โดยเฉพาะสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า...ผู้หญิง
“เจ! เจพูดอย่างนี้กับหวานได้ยังไง! เจอยู่ที่ไหน! กับใคร! บอกมาหวานจะไปหาเราจะต้องคุยกันให้รู้เรื่อง! เจอยู่กับผู้หญิงคนใหม่ใช่มั้ย!” ถึงขั้นนี้เจอยากจะแหกปากตะโกน พระเจ้า ขอบคุณมากที่สรรสร้างให้เขาต้องเจอเรื่องแบบนี้...
“บอกแล้วไงว่า ไม่...มี” ท้ายประโยคของเจแผ่วหาย หนึ่งเพราะว่าอีกฝ่ายตะโกนกลับมาด้วย แต่อีกอย่างที่สำคัญมากเลยก็คือ
สายตาคมของเจจ้องสบกับสายตาของผิงที่โผล่มายืนพิงพนังมองมายังตัวเอง ผิงอยู่ในสภาพที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ หน้าตาสดชื่น กางเกงกีฬาสบายตัว เสื้อกล้ามสีขาวบาง...
คือก็ผู้ชายเหมือนกันน่ะแหละนะ แต่ทำไม...
ตอนนี้เสียงในโทรศัพท์จะดังยังไง เจฟังไม่รู้เรื่องสักอย่าง สายตามองตามร่างบางของผิงที่เดินมาหยุดที่โต๊ะหนังสือ อีกฝ่ายจัดหนังสือให้เข้าที่คงเพราะทนเห็นมันรกไปมากกว่านี้ไม่ได้ ลำแขนเพรียวสวย ไม่ได้ดูเก้งก้างอย่างที่คิด ผิงก็มีกล้ามเนื้อ แต่ก็มีแค่พอมี ไม่ได้มากมายอะไร สำหรับคนมองอย่างเจ คิดว่ามันกำลังพอดี แล้วก็น่ามองมากด้วย
ผิงผิวขาวอมเหลือง ไม่ได้ขาวผ่องอย่างนุชหรือมู่ ดูนวลเนียนไปทั้งตัว แผ่นหลังไม่ได้กว้างมากมาย ก็พอดีกับร่างเล็กบางนั่นแหละ ความสูงก็แค่หน้าผากเลยปลายจมูกเขามานิดเดียว
โอเค...ตอนนี้เจต้องเพ่งสมาธิแล้วบอกกับตัวเองซ้ำๆ ว่า...
ที่มองจำต้องแอบกลืนน้ำลายเนี่ย...ผู้ชาย!
“เจ” ร่างสูงสะดุ้งเฮือกเมื่ออยู่ๆ ผิงก็หันมาเรียกชื่อของตัวเอง เขารีบกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าผิงเรียกทำไม ใบหน้าอ่อนใส่มุ่ยปากใส่มือของเขาที่ถือมือถือค้างอยู่ “มันดังซ้ำแล้ว ถ้าไม่อยากรับเพราะคุยไม่รู้เรื่องก็ปิดเครื่องไปก่อนเถอะ” ผิงนำเสนอ ซึ่งเจรีบทำตามอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแอบเหลือบมองร่างบางที่ยิ้มขัน
“อะไรล่ะ”
“เปล่านี่...อาบน้ำปะ? หรือจะลงไปทานข้าวเย็นก่อน?” ผิงเสนอตัวเลือกให้เลือกก่อนจะพยักหน้าเมื่อเจตอบกลับว่า
“ทานก่อนได้ปะ หมดแรงแล้ว”
“งั้นไปเลย” คนตัวเล็กกว่าเดินนำลงไปชั้นล่างทันที ไม่รั้งรอร่างสูงที่นั่งทอดถอนลมหายใจอย่างไม่รู้ ไม่เข้าใจตัวเอง...
เขาเป็นอะไรไปเนี่ย จะว่าหัวใจเต้นเร็วก็ไม่ใช่ แต่มันกระตุกเหมือนจะหยุดเต้นเสียมากกว่า ไม่ได้การ...ต้องหาทางคุยกับชะมดน้อยให้ได้...
ภาวนา...ขอให้เขามีชีวิตรอดคืนนี้ไปให้ได้...
..........................
แต่ดูเหมือนคำขอร้องของเจจะไม่เป็นผลเลย...
ชายหนุ่มนอนกลืนน้ำลายช้าๆ ลืมตาในความมืด แต่เขาไม่ได้มองเพดานเอามือก่ายหน้าผากอย่างคนคิดหนักหรอก เขากำลังนอนตะแคงสายตาจ้องหน้าอ่อนใสของผิงที่ปิดเปลือกตาสนิทหายใจสม่ำเสมอตรงหน้า เครื่องปรับอากาศทำงานมีเสียงดังเบาๆ พอให้ได้รำคาญหู แต่มันไม่ได้เท่ากับที่เขาได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้น
ก็มันไม่ได้เต้นเร็วไรนะ แต่กลับเน้นย้ำหนักๆ เหมือนเสียงเบสที่มีจังหวะสม่ำเสมอ...ซึ่งเขาคิดว่าสาเหตุมาจากการนอนจ้องหน้าใสๆ นี่แหละ พอจะเลี่ยงไม่มอง พลิกนอนหงาย ก็ได้คำตอบว่าเพดานห้องในความมืดสลัวนี้มันไม่ได้น่าพิสมัยสักนิด เขาจึงพลิกกลับมานอนท่าเดิม เพื่อมองอะไรที่น่าพิสมัยมากกว่า
แน่นอนว่าคนที่นอนหลับกรนฟี้ๆ นั่นไม่มีทางรู้ว่ามีมนุษย์โลกเพศชายหน้าตาหล่อมากชื่อว่าเจจ้องหน้ามาเป็นชั่วโมงแล้ว
เจไม่ได้คิดว่าตัวเองจะไปถึงขั้นอย่างที่นุชมันทำกับมู่หรอกนะ ฟังจากที่ผิงเล่าก่อนจะหลับไปก็แค่ไอ้มู่อยากรู้ว่าจูบกับผู้ชายเป็นยังไงเลยไปลองจูบกับไอ้ตาหวานนั่น แล้วก็กลายมาเป็นอย่างที่เห็น แต่ยังไม่ได้คบกันมั้ง ผิงว่านะ แล้วถามว่าเขาสนใจฟังมั้ย ก็ฟังนะ แต่...
สนใจฟังเสียงผิงเล่าเพลินๆ มากกว่า แถมนอนฟังไปจนอีกฝ่ายหลับไปเสียดื้อๆ ...
เขาไม่ได้เป็นเกย์...แน่นอน ของแบบนี้ไม่ใช่ไข้หวัดที่จะได้ติดกันได้ง่ายๆ อันนี้เจรู้ แล้วเกย์ก็ไม่ได้เป็นสิ่งมีชีวิตนอกโลกที่ระบุสปีชี่ไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องแขยงอะไร
แล้วถ้าจะผิงอยู่อย่างนี้...ก็ไม่ใช่เรื่องผิดกฎหมายนะ
ประเด็นก็คือ...เขาไม่รู้ว่าเขาจะหาข้ออ้างอะไรมากมายมาคิดให้ปวดหัวแทบแตก ในเมื่อเขาแค่อยากนอนมองหน้าผิงเท่านั้น
แล้วเจก็ได้สะดุ้งระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆ เพราะผิงพลิกกายนอนหงายเหมือนจะร้อน ร่างบางถึงได้เปิดเสื้อกล้ามที่สวมอยู่จะเกือบถึงหน้าอก ไม่สิ ถึงแล้ว เจมองเห็นหน้าอกของผิงเต็มตาเลยล่ะ...
กูจะบ้าตาย
กูจะตาย...กูตายแน่ๆ
โอ้ยยยยยย...ไอ้ชะมด...มาเก็บศพกูด้วยยยยยย
:serius2: :z3: :m15:
................................
นุชถอนลมหายใจออกมาอย่างหน่ายใจสุดขีด ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนมีความอดทน หรือมนุษยสัมพันธ์ดีสุดบรรยายหรอกนะ แต่เรื่องนี้มันคงไม่มีใครจะรับมือได้แล้วล่ะ...มั้ง
“วางไปแล้วไง?” เสียงถามอย่างหาเรื่องนั้นดังมาจากคนที่นอนอยู่บนเตียง นี่เขานึกว่ามู่หลับไปแล้วนะเนี่ย
“อือ...ร้องไห้ซะ”
“ไอ้เจมันหายหัวไปไหน”
“คงไม่ได้อยู่กับไอ้ซอหรอก ถ้าอยู่ไอ้ซอคงตะเพิดให้มันกลับมาแล้ว” นุชว่าขยับตัวขึ้นไปนอนบนเตียงข้างกับร่างบางของมู่ที่นอนตะแคงหันหน้ามาทางตัวเองอยู่แล้ว
“มึงว่าไอ้เจเอาไง”
“เลิกแน่...เมื่อไหร่เท่านั้น”
“ยัยปลิงนั่นจะยอมเหรอ” นุชหายใจออกแรงๆ แล้วส่ายหน้า เหลือบตามองร่างบางของเพื่อนซี้ ที่ดูจะรู้ตัวว่าเขาไม่ได้อยากจะซี้ด้วยแล้ว
ก็เล่นมาตัวน่ารักนะ...
“ไม่รู้ว่ะ คงอีกยาวไกล ทางนั้นแรงน้อยเมื่อไหร่ ขนาดโดนไอ้เจว่าขนาดนั้น รู้ทั้งรู้ว่าเราต้องเล่าอะไรให้เพื่อนฟัง ยังมาชวนกูไปเที่ยวอีก กูเชื่อผู้หญิงคนนี้เลยว่ะ” พ่อตาหวานว่า ก่อนจะเอามือรองศีรษะกดดูนั่นดูนี่ในมือถือเล่นแล้ววางมันลงที่หัวเตียงนอนของตัวเอง
วันนี้นุชไม่ได้ไปบ้านของมู่ ไม่ได้ค้างที่นั่น แต่หลอกให้มู่มันเล่นเกมส์จนดึกดื่น ที่ถึงต้องมอมด้วยเกมส์เพราะอีกฝ่ายจะกลับบ้านท่าเดียว มันจะอะไรนักหนากะอีแค่ค้างที่หอของเขาเนี่ย
“มึงไม่ไปล่ะ เหอะ...ทิ้งกูให้อยู่นี่คนเดียวเลย” นั่น...ไม่วายประชด
“มานี่ดิมู่ มึงมาใกล้ๆ กูสิ” นุชว่า ไม่รอให้อีกฝ่ายขยับตัวหรอก เขาหันไปรั้งร่างผอมบางมาเต็มแรงจนมู่ขืนตัวไม่ได้ขยับมาเกยอยู่บนตัวของนุช
“ควาย! อะไร!”
“พูดมาก” นุชว่า แล้วรั้งใบหน้าของมู่ลงมาจนปากแตะกัน แต่มู่ก็ขืนไว้สุดแรงก่อนตัวบางจะโดนพลิกจนนอนหงายลงกับเตียง ตามด้วยร่างของนุชที่ทาบทับลงมาอีก
“ไอ้บ้า! มึงนี่”
“อ้าปากด้วย...”
“ไม่”
“มู่”
“ไม่...”
“มูลี่”
“ไม่!”
“โธ่...”
“ก็ไม่ไง” ร่างบางปากแข็ง และใจแข็งอย่างถึงที่สุด ไม่ได้ตอนนี้จะใจอ่อนไม่ได้ มันจูบเขาแต่ละทีทำเอาวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง
ถึงจะบอกว่าเพื่อนกันก็เถอะ แต่เขาก็ไม่ได้โง่นะว้อย จะไม่ได้ไม่รู้เรื่องอะไร ชอบคนแก้มยุ้ย ตัวบางๆ ขี้เหวี่ยง ไอ้บ้า! ไม่บอกว่าชอบกูมาเลยล่ะ
“มึงถอยไปเลยไอ้ชะมดไม่งั้นกูโกรธ!”
“เอ่อ...ไหนๆ ตอนนี้มึงก็โกรธกูอยู่แล้วนี่ โมโหมากขึ้นอีกนิด กูก็ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว” นุชว่าหน้าตาเฉย ฉวยโอกาสที่มู่ตกใจกับคำพูดนั้น อ้าปากจะเถียง ฉกจูบไป พร้อมกับส่งปลายลิ้นเข้าไปในหากเล็กนั้นอย่างรวดเร็ว...
มันไม่ใจร้ายกัดลิ้นของเขาหรอก แต่แค่ยอมเสี่ยงโดนมันด่าตอนจบแล้วก็พอ...หนวกหูหน่อยไม่เป็นไร ชอบคนปากมากอย่างมันไปแล้วนี่ ยอมเหอะ
ปลายลิ้นเกาะเกี่ยว หยอกเย้าอีกฝ่ายอย่างเชื่องช้า ไม่นานนุชก็ถอนจูบออกมา มองสบตากับแววตาตกใจของอีกฝ่ายแล้วก็ยิ้มอ่อนหวานให้...
“มึงเป็นเกย์ใช่มั้ยไอ้นุช” คนตาหวานยิ้มจนตาหยีก่อนจะมองร่างบางด้วยสายตาเชื่อมหวาน ยักคิ้วใส่ตามนิสัยที่ชอบทำ
“กับมึงน่ะ...ใช่” ....อยากใส่อิโมให้หน้าตัวเอง แต่มู่ก็ไม่รู้ว่าจะเอาตัวอะไรมาแทนดี เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้ายังไง ไม่รู้เลยสักนิด ต่อให้ต้องไปส่องกระจกตอนนี้ก็บรรยายสีหน้าตัวเองไม่ออก...
“มะ...มึง...มึง”
“กูรู้ว่ามึงเป็นมู่ รู้มานานแล้ว แต่ที่มึงไม่รู้ก็คือ กูชอบมึง ไม่สิ...กูว่ามึงรู้ว่ากูชอบมึง แต่มึงรอให้กูพูด ไม่อย่างนั้นมึงไม่มายั่วกูด้วยการขอให้กูจูบมึงหรอก” ....
“ไอ้...ไอ้เชี่ย! มึงรู้แล้วทำไมไม่พูด! กูเกลียดสันดานอย่างนี้ของมึงที่สุดอะไอ้นุช มึงแกล้งกู! ไอ้โรคจิต”
“กูเป็นกับมึงคนเดียวอะมู่ จริงๆ กูสาบาน...” นุชว่าพร้อมรอยยิ้ม แม้จะโดนกำปั้นของอีกฝ่ายทุบไหล่มาปึกใหญ่ก็ตาม
“สาบานหอกอะไรตอนนี้ ไอ้....ไอ้... โอ้ย กูจะด่ามึงยังไงดีเนี่ย” มู่ดันร่างของนุชออกแล้วผุดขึ้นนั่งจ้องมองอีกฝ่ายตาเขียวปัด “มึงแกล้งกูมาตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ยันทุกวันนี้ เห้!”
เชื่อเถอะว่าสองคนนี้กำลังสารภาพรักกันอยู่ เชื่อเถอะนะว่ามันคือการบอกรัก แม้ว่ามันจะ...ต่างกับคนอื่นสักเล็กน้อยก็ตาม แต่มันก็เป็นการบอกรักกัน...นั่นแหละ
“กูมึงเสือกน่ารักทำไมว่ะ เหวี่ยงทีกูเห็นแล้วก็ชอบ ชอบอะเวลามึงแว๊ดๆ ค้อนซ้ายค้อนขวา ยิ่งเวลามึงด่ากูนะกูโคตรชอบเลย”
“ไอ้โรคจิต!”
“มากอะ กับมึง กูเยอะตลอดว่ะ” นุชว่าพร้อมกับรอยยิ้ม เอื้อมมือไปรั้งเอวบางให้ขยับมาใกล้ตัวเอง “แกล้งมึงแค่นี้ไม่สาสมกับที่มึงแกล้งมาขอให้กูจูบมึงหรอก มึงไม่รู้นี่ว่ากูต้องอดทนแค่ไหนเวลาอยู่ใกล้มึง ตั้งกี่ปีแล้ว...กูจะเป็นบ้าตาย”
มู่ได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่ใช้ว่าไม่อยากฟังสิ่งที่นุชพูด แต่บางเรื่องมันก็มากเกินกว่าจะเงยหน้ารับฟังได้อย่างหน้าตาเฉย ยิ่งมีอ้อมแขนแข็งแรงกอดไว้อย่างนี้ คำบอกเล่าข้างหูลมหายใจเป่ารดข้างแก้ม
“มึงอะ...มึงมัน...”
“กูชอบมึงมาก มึงรู้ใช่มั้ย? มึงดูออกใช่ปะ” นุชกระซิบถาม มู่ก็แค่พยักหน้า ไม่ได้ปัดป้องแก้มนุ่มของตัวเองเมื่ออีกฝ่ายกดปลายจมูกฝังแน่น...
“มึงไม่บอกกูแต่แรก” นุชยิ้มหวาน ใบหน้าของอีกฝ่ายเอียงมาหาจนปลายจมูกชนกัน ระยะประชันชิดที่ทำให้จังหวะหัวใจสั่นระรัว “มึงแกล้งกู”
“...ขอโทษหายโกรธปะ”
“กูไม่ได้โกรธ” นุชยิ้มหวาน เอียงใบหน้ากดริมฝีปากกับเรียวปากบางของมู่หนึ่งครั้ง “มึงรู้มาตลอด มึงแกล้งกู มึงรู้ว่ากูหึงมึง แต่มึงก็เงียบ”
“แต่กูดีใจนะที่มึงเป็นอย่างนี้...เป็นกับกูแบบนี้” นุชจูบลงไปอีกครั้ง แล้วก็ถอนมามองหน้ามู่
“มึงนี่” นุชยิ้ม จูบอีกแล้ว ไม่หนัก ไม่เบาแต่เอาไปทั้งใจแล้ว “โรคจิต” หนึ่งประโยคไม่ว่าใครพูดก็จูบตามทันที อมยิ้มกันไปสิแต่รู้นะว่าแต่ละคนก็รอจังหวะดีๆ ที่กำลังจะมีในเวลาไม่กี่นาทีนี่แล้ว
“ทำไมล่ะ” ถามไปแต่อ้อมแขนกลับรั้งเสียงจนร่างผอมบางต้องขยับมานั่งเกยบนตัก ขาวเพรียวมันเก้งก้างจนต้องเอาเกี่ยวไว้รอบเอวสอบ กลายเป็นการนั่งบนตัวที่แสนแนบชิดไปโดยปริยาย ริมฝีปากก็จูบเย้าแผ่วเบากันอยู่อย่างนั้น...
เมื่อความรู้สึกมันเริ่มจะควบคุมไม่ได้ ดวงตาหวานก็เว้าวอนอีกฝ่ายเสียจนไม่กล้าสบสายตา อยากจะเลี่ยงหลบแต่ก็หลายเป็นว่าไม่อยากจะพลาดจูบหวานๆ
ใบหน้าทั้งคู่เอียงเข้าหากัน จูบหวานบางเบาหยอกล้อกันจนอดอมยิ้มไม่ได้ ผิวเนียนที่แผ่นหลังถูกลูบไล้ด้วยฝ่ามือหนา เสื้อยืดตัวโคร่งถูกรั้งขึ้นช้าๆ สองมือลูบไล้มาข้างลำตัวบาง ก่อนจะถอนใบหน้าออกมามองสบสายตากัน...
“อยากทำธุระอะไรก่อนมั้ย” มู่ลี่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาแต่ก็พยักหน้าเบาๆ ฝ่ามือตีอกแกร่ง ก่อนจะขยับกายลงจากตักของนุช แล้วรีบเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำไป...
มันก็...
แค่...
แอร้ยยยยยย...
........................................
ไม่กล้าเขียน NC ค่ะ ขอผ่านนะคะ ฝีมือไม่ถึง!
-
ตอนหน้าช่ายม๊ายยยย
มันจะได้กันแล้ววว
เจเลิกกะยัยตาหวานไปเหอะ
-
โหยยย . ไม่เป็นไรค่ะลองเขียนดู 555 :haun4: :haun4:
-
อ่านเรื่องนี้มารู้สึกว่ามีแต่ผู้ชายน่าสวยทั้งนั้นเลยนะเนี่ย (ยกเว้นนายเจ)
นุชมู่ก็คู่กันแล้ว อยากรู้ว่าซอจะมีคู่ไหมอ่ะ
ส่วนเจก็รีบๆเลิกกับยัยหวานตาซะ ผู้หญิงอะไรไม่ไหวจริงๆ :เฮ้อ:
แล้วก็เดินหน้าจีบผิงเต็มที่ o13
-
เฮ้ยยย เอนซีที่รอคอย ไม่มีหรอออ
ฮือๆๆ
-
:z3: :z3: :z3:
คลุ้งคลั่งไม่ไหวแล้ว!! ไม่เอาแล้วนะ เค้าจะไม่เขียน NC อีกแล้ว
มันเขิน มากกก :m25: แทบจะสิ้นใจ :pighaun:
เค้าภาษาไม่ดีนัก ดังนั้นขอโทษด้วยนะคะอาจจะไม่ถึงอารมณ์หวานๆ ไม่ถนัดเลย เครียดมาก(ระบาย) :m15:
ติดชมด้วยนะคะ แต่คาดว่าคงไม่เขียนNC แล้วจริงๆ ไม่ไหวอะ คือเขินแล้วก็ไม่อ่านทวนด้วย คำผิดคงเยอะมาก ขอโทษนะ :call:
อย่าผิดหวังจนเลิกอ่านนะ TT
อย่าเพิ่งทิ้งเค้าไปน้าาาา น้องมู่เพิ่งออกเรือน... ซิก :sad4:
เขาไม่แน่ใจว่ามันแรงไปมั้ย คือถ้ามันไม่เหมาะสมบอกด้วยนะคะ เค้าจะได้เอาออก
เค้าเพิ่งหัดเล่นหัดเขียน หัดลง กฎก็ยังอ่านไม่ครบ คือตอนนี้ไม่แน่ใจจริงๆ ว่ามันลงได้มั้ย? (แต่ลงไปแล้ว) ถ้าไม่ไหวค่อยลบก็คงได้ใช่มั้ย?
:jul1:
NC จริงๆ
มู่ลี่ชักทำตัวไม่ถูก เดินเก้ๆ กังๆ มาทรุดนั่งห้อยขาที่ข้างเตียง ยกมือขึ้นลูบไรผมที่ข้างหู เม้มปากสนิท เรื่องหัวใจไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้เขาไม่สามารถนับจำนวนครั้งที่มันเต้นได้อย่างแน่นอน มันรัวเร็วเสียจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมากองกับพื้น
คนที่นอนเล่นอยู่ที่เตียงผุดลุกขึ้นนั่งซ้อนแผ่นหลังร่างบาง ก่อนจะเกยคางกับไหล่ สองแขนสอดโอบรอบเอวบางอย่างไม่น่าเชื่อว่านี่คือเอวของผู้ชาย
บางเพื่อใคร?
นุชกดจูบที่หัวไหล่ กระชับอ้อมกอดเข้ามาอีก รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้เกร็งตัวขัดขืน แต่อาการไม่แน่ใจแสดงออกมาได้อย่างชัดเจน เขาจึงเอี้ยวตัวไปที่หัวเตียง ลิ้นชักเล็กๆ ถูกดึงออกมาก่อนที่จะหยิบเอาซองสี่เหลี่ยมออกมาวางไว้ให้เห็นจะจะ แล้วกลับมากอดร่างบางเอาไว้อีกครั้ง...
นุชเหลือบมองเสี้ยวหน้าของร่างบาง เพราะมู่ไม่ได้ปิดไฟในห้องน้ำ และเปิดประตูไว้ แม้จะไม่กว้าง แต่แสงที่สาดส่องออกมามันก็มากพอที่พ่อตาหวานจะมองเห็นอะไรๆ
“โอเคมั้ย” เสียงกระซิบถามนั้นทำให้คนแก้มป่องกระพริบตาปริบๆ เม้มปากอีกครั้ง ก้มหน้าลงมองท่อนแขนที่โอบกอดตัวเองไว้นิ่ง
“คือ...กู...” มู่ออกเสียงพูด แต่ดูเหมือนจะยากไปสักนิดจะด้วยอะไรก็ตามแต่ นุชพอจะเดาได้ และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรขัดออกมา “ถ้าทำกันตั้งแต่เมื่อกี้ กูก็คงโอเคนะ” มู่พยักหน้าสำทับคำพูดของตัวเอง ก่อนจะเอามือของตัวเองกุมมือหนาของนุช แทรกปลายนิ้วประสาน แม้จะไม่ได้เกาะเกี่ยวทุกนิ้ว แต่มันก็......รู้สึกดี แม้เรื่องที่กำลังจะพูดมันจะออกแนว...ไม่มั่นใจ
นุชไม่ได้พูดอะไร เขาก็แค่ยิ้ม คลายอ้อมแขนเล็กน้อยพลิกฝ่ามือขึ้นเพื่อจะได้จับมือกับอีกฝ่ายได้ถนัดมากกว่านี้ ส่วนมืออีกข้างก็ยกขึ้นบีบปลายจมูกโด่งของมู่เบาๆ แล้ววางไว้ที่เดิม
“สติเริ่มกลับเข้าร่างแล้วว่างั้นเหอะ”
“ประมาณนั้น...” มู่พยักหน้า ไม่กล้ามองหน้าคนพูด ไม่ได้กลัวว่าจะเจอกับสายตาไม่พอใจ เพราะถ้านุชมันจะโกรธเขาที่เขาเล่นตัวแล้วล่ะก็...เขานี่และจะตบกะบาลมันให้แยกเป็นเสี่ยง
“อือ...”
“ห้ามโกรธกู”
“กูเข้าใจ” มู่พยักหน้า
“ขอบใจ... กูแค่...” เขาทิ้งระยะอีกครั้ง อมยิ้มเมื่อนุชยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มของเขา “เพื่อนกูเคยพูดว่ามันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิดหรอก”
“แต่คงไม่เลวร้ายมากหรอกมั้ง” มู่ก็พยักหน้า
“กูก็เลยคิดว่า...ขอ...”
“กูรอมึงได้...เชื่อกูสิ” นุชพูดทั้งที่มู่ยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ ทั้งสองหันมาสบตากัน ก่อนที่จะเป็นนุชอีกนั่นแหละที่ยิ้มออกมาก่อน “กูรอมึงมากี่ปี แค่นี้ก็สบายอยู่แล้ว”
“พูดอย่างกับกูเล่นตัวมากมาย”
“แต่กว่ามึงจะเริ่มสังเกตก็เข้ามหา’ลัยมาตั้งนาน” มู่ลี่เม้มปาก ช้อนตามองคนตาหวานที่คอยส่งความหวานจากสายตามาให้แบบไม่ปิดบัง
“ก็...มึงไม่เคยทำอะไรให้กูรู้เลยนี่”
“เหรอ...กูผิด?” มู่รีบพยักหน้า ยิ้มเขิน ก้มหน้าก้มตา แม้ว่านุชจะคลายอ้อมแขนออก แล้วรั้งให้ตัวเองไปนั่งประจันหน้ากันบนเตียง “กูจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ กูก็เด็กมึงก็เด็ก กลัวจะตายตอนนั้น ถ้ามึงรู้จะเป็นยังไง? ถ้ามึงไม่ได้ชอบกูแบบนั้นล่ะ? ไอ้คำว่าเพื่อนกูไม่ได้อยากเป็นกับมึงเลยสักนิด แต่ถ้าไม่มีคำๆ นี้กูก็ไม่ได้อยู่ใกล้มึง”
มู่ลี่ตาโตเมื่อนุชบอกสิ่งที่เก็บไว้มานานปีกับตัวเองง่ายๆ แต่พอเห็นท่าทางที่ไม่ค่อยเห็นของอีกฝ่ายก็เขินหนักกว่าเดิม ชนุตต์ไม่ได้หน้าด้านหน้าทนตลอดเวลาหรอกนะ อย่างน้อยๆ ต่อหน้ามู่ลี่ เขาก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง...
“มึงไม่เคยรู้เลยว่ากูคอยมอง คอยอยู่ใกล้ๆ มึงตลอด ทั้งที่ไม่ได้อยากเรียนกวดวิชา แต่พอเห็นมึงเดินเข้าเดินออกที่นั่นกูก็มาเรียนตาม กูไม่ชอบคนขี้บ่นพูดมาก แต่ก็ชอบที่มึงจู้จี้จุกจิก กูรำคาญคนงี่เง่า แต่ถ้ามึงไม่สนใจกู กูก็ทนไม่ได้” มู่นั่งฟังเงียบๆ หน้าร้อนผ่าว กับคำพูดของนุช
เรื่องมันนานแล้ว ตั้งแต่ทั้งสองคนเจอกันที่โรงเรียนกวดวิชา วันละสองชั่วโมง เสาร์อาทิตย์ก็เกือบวัน อยู่ด้วยกันตลอด บางวันก็ยังโทรมาคุยกันจนดึกดื่น...มันเป็นความสัมพันธ์ที่มู่ลี่หลอกตัวเองมาตลอดว่าก็แค่เพื่อนที่คุยกันถูกคอ รสนิยมหลายๆ อย่างคล้ายคลึงกัน เป็นเพื่อนสนิทอย่างรวดเร็วที่ยกฐานะมาเทียบเท่ากับเพื่อนวัยเด็กอย่างผิงได้ในเวลาอันน้อยนิด...
“กูหึงมึงอะ...ตอนเห็นยัยอ้อห้องสิบเอาช็อคโกแลตวาเลนไทน์มาให้มึง” นุชขมวดคิ้วทันที พยายามนึกถึงเรื่องนี้แต่นึกไม่ออก
“ตอนนั้นมึงไปคุยกับเพื่อนของมึงอะ ชื่อต้อมอะไรก็ไม่รู้ ยัยอ้อก็เอาขนมมาวางไว้ที่กระเป๋า กูเลยจัดการกินซะ” คราวนี้นุชเริ่มยิ้มออก เมื่อนึกถึงวาเลนไทน์แรกตอนที่เริ่มเข้าเรียนกวดวิชา เขาจำได้ว่าเห็นมู่นั่งกินช็อคโกแลตอยู่ พอขอชิมบ้างก็ไม่ยอมแบ่ง ซัดรวดเดียวจนบ่นเลี่ยนทั้งเย็น ที่แท้ก็...
“ชอบกูมานานแล้วเหมือนกันเหรอ” นุชถามยิ้มๆ ยกนิ้วขึ้นจิ้มแก้มยุ้ยๆ นั้น
“ก็ไม่รู้ตัวหรอก เพิ่งรู้ตอนนั้นแหละ ไม่ชอบ..หวง...หงุดหงิด” มู่พูดเสียงเบา ไม่กล้ามองหน้านุช เอาแต่ก้มงุดๆ จนอีกฝ่ายต้องรวบเอาร่างบางมากอดแล้วล้มตัวลงไปนอนด้วยกัน...
“พาลกูทั้งวันเลย จำได้” มู่พยักหน้า เขาจำได้ดีว่าวันนี้วีนแค่ไหน แต่ก็ไม่เข้าใจนักจนกลับมานั่งร้องไห้คนเดียวที่บ้าน เพราะกลัวว่าถ้ามีสาวๆ คนอื่นมาจีบนุชแล้วเกิดนุชชอบ... แค่คิดแค่นั้นมู่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากโทรไปร้องไห้กับผิงที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“แล้วช็อคโกลแลตปีต่อๆ มาที่มึงไม่กินเลยล่ะ ของมึงใช่มั้ย” มู่พยักหน้าอีก... “อยากให้กูกินแค่ของมึงใช่มั้ย?” คำตอบจะเป็นอะไรได้ถ้าไม่ใช่เสียง...
“อือ”
“แล้วของคนอื่นล่ะ”
“กูเอาทิ้ง” นั่นไง... แต่นุชกลับไม่รู้สึกเจ็บใจอะไรสักนิด แค่ตอนนั้นคิดว่าช็อคโกแลตที่วางอยู่น่าจะมีความหมายอะไรบ้าง ไม่อย่างนั้นมู่คงซัดกระจุยไปแล้ว ไม่มีทางจะบอกให้เขาทานมันลงไปหรอก
“พวกเรานี่เด็กจัง”
“ก็ใช่ว่าตอนนี้จะโตเป็นผู้ใหญ่นี่” มู่ว่าพร้อมกับมุ่ยหน้า แต่ก็ไม่ยอมสบตากับนุชเช่นเดิม แม้ว่าจะโดนอีกฝ่ายกดจูบอีกครั้งก็ตาม พอถอนใบหน้าออกไป มู่ก็ไม่ยอมสบตาด้วย...
“ไม่มองหน้ากูเลยนะ”
“กูอาย” มู่ตอบทันทีเม้มปากจนแทบจะกลายเป็นเส้นตรง ก่อนจะพองแก้มเพราะรู้ว่าตัวเองชักห้ามรอยยิ้มไม่ได้แล้ว
สองร่างนอนตะแคงเข้าหากัน ท่อนแขนข้างพาดอยู่ที่เอวบางของนุช ก่อนจะขยับกายเข้าไปใกล้อีก สอดแขนอีกข้างเขาไปรองที่ใต้ต้นคอ
“ทีด่ากูนี่ไม่มียั้ง”
“มันไม่เหมือนกัน” มู่ว่า ยกมือขึ้นดันอกให้นุชไว้เมื่ออีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้มากจนแทบจะอกชนอก ไม่ใช่ไม่อยากใกล้ แต่ใกล้กันแล้วใจมันสะท้าน
“ตอนนี้มึงด่ากูดิ” มันใช่เวลามั้ย? มู่พูดอะไรไม่ออก อยากจะผลักร่างหนาให้หงายไปเลย แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านอนหนุนแขน มือที่ดันตรงหน้าอกก็เปลี่ยนเป็นขยุ้มเสื้อยืดของอีกฝ่ายจนแน่น
“ด่าไม่ได้ก็เปลี่ยนเป็นบอกรักกูแทนได้นะ กูอยากฟังทุกอย่างที่มึงพูดนั่นแหละ” มันก็พูดง่ายสิวะ ไม่ได้มาเป็นคนที่อายหน้าร้อนจนแทบไหม้อย่างเขานี่!
ไม่รู้แล้วล่ะ ตอนนี้ มู่เหมือนตัวเองคิดอะไรไม่ค่อยออกเท่าไหร่นักหรอก รอบกายรู้สึกถึงแต่คนที่โอบกอดตัวเองไว้หลวมๆ ไหนจะร่างกายที่เคลื่อนเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นอายซึ่งกันและกัน หน้าผากถูกแตะเบาๆ ด้วยริมฝีปากนุ่ม ไล่ลงมาที่เปลือกตา สันจมูก
หัวไหล่ถูกลูบไล้เบาๆ จากฝ่ามือหนา ไล่ลงมาที่ต้นแขนละเรื่อยมาจนกุมมือที่ขยุ้มเสื้อของเขาจนแน่น กอบกุมจนอีกฝ่ายผ่อนแรงคลายออก นิ้วโป้งไล้วนบนหลังมือ ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น เขารู้ว่านุชต้องการเวลา แต่ถ้าไม่ห้ามเขาไม่หยุดแน่!
ฝ่ามือบางขยับลากไปมาบนแผงอกนั้นทั้งที่ฝ่ามือหนายังกุมจับอยู่ และแม้จะมีเสื้อยืดของอีกฝ่ายขว้างกันไว้ มู่ก็รู้สึกถึงผิวกายของอีกฝ่าย
ไม่ใช่นุชบงการให้เขาลูบไล้เย้ายั่วนี้ แต่เป็นเขาเองที่เริ่มจะหลงไปกับห้วงบรรยากาศแบบนี้เข้าให้แล้ว ฝ่ามือที่ละออกไปจากหลังมือของเขาถูกนำไปวางที่สะโพก ก่อนจะรั้งให้ขยับเขามาเบียดชิดกัน เขายกขาขึ้นเกี่ยวขาที่แทรกเบียดเข้ามาโดยอัตโนมัติ แอ่นกายนิดๆ เมื่อผิวกายโดนสัมผัสจากฝ่ามืออุ่นสอดเข้ามาใต้เสื้อยืด
“ไหนว่ารอได้ไง ปากดี” มู่ไม่วายแขวะคนที่ชักจะเริ่มนัว...เนียหนักขึ้น แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้หลบเลี่ยง ออกจะโอนอ่อนผ่อนตามด้วยซ้ำ เมื่อนุชขยับชิดจรดปลายจมูกกับซอกคอของตัวเอง กดจูบที่ผิวเนียนขาวตรงนั้นนิ่ง ก่อนจะเลื่อนมากระซิบกระซาบข้างหู
“ถ้าห้ามก็จะหยุด” แต่พอจะอ้าปากเอ่ยห้าม ริมฝีปากสวยกลับถูกปิดด้วยเรียวปากของอีกคน แถมปลายลิ้นอุ่นจัดก็เอาความหวานมาป้อนให้ถึงปาก หยอกเย้าเสียจนไม่อยากคิดถึงอะไร
เพราะแบบนี้ไงถึงได้ไม่อยากให้นุชจูบ...
แต่ถึงคิดได้อย่างนั้น มู่ก็ได้แต่ขยับริมฝีปากตามเรียวปากสวยที่นำพาไปตอบสนองจูบอย่างอ่อนหวานไม่ต่างกันนัก ความจริงแล้วจะว่าไปทั้งสองคนไม่รู้หรอกว่าจูบนั้นน่ะหวานหรือเปล่า เพราะเอาเข้าจริงๆ ตอนนี้ความรู้สึกมันแตกซ่านไปหมด จูบ สัมผัสตามเรือนกาย ลมหายใจ น้ำเสียง ความแนบชิด...
“นุช...” เสียงกระซิบสั่นพร่าดังข้างหู ร่างบางนอนหงาย แยกขาออกเมื่ออีกฝ่ายแทรกกายบดเบียดหน้าขาเข้ามา ขาข้างหนึ่งยกขึ้นเกี่ยวเอวสอบไว้ สองแขนโอบรอบคอ เสียงกระเส่าดังเล็ดรอดออกมา เมื่อยอดอกถูกบดขยี้ด้วยปลายนิ้วจนชูชันเป็นติ่งไตสู้มือ
“อย่าห้ามเลยนะ” เสียงร้องขอแผ่วเบาพร้อมกับแววตาหวานเว้าวอน เขาไม่ได้ตอบอะไร ไม่กล้ามองสบตามากเกินกว่านั้นด้วยซ้ำ เอียงใบหน้าหลีกหนีปิดเปลือกตา ร่างบางสั่นน้อยๆ มือโดนลูบไล้ไปทั่วเรือนกาย เสื้อยืดถูกเลิกขึ้นมาจนเห็นหน้าอก ใบหน้าหวานของนุชเคลื่อนลงไป ครอบครองติ่งไตสีอ่อนไว้ในปาก เหลือบตาขึ้นมามองใบหน้าที่หลับพริ้มเม้มปากปิดกั้นเสียงครวญเอาไว้ ก่อนจะเริ่มแตะปลายลิ้นลงที่ยอดอก สลับกับเม้มด้วยริมฝีปาก
ทุกครั้งปลายลิ้นนั้นมันตวัดหยอก หนักบ้างเบาบ้าง รัวเร็วสลับกับเชื่องช้า มู่ไม่เคยกลั้นเสียงในลำคอได้เลยแม้จะพยายามแล้วก็ตาม มันยากเหลือเกินที่จะหักห้ามใจ ยากมากที่จะไม่แสดงออกว่าเรียกร้องสัมผัสจากนุช...
พยายามแล้วแต่...ไม่เป็นผลเลย
เสียงสะท้านไหวลอยในห้วงอากาศลมหายใจร้อนผ่านสัมผัสผิวเนียนทั่วเรือนกาย ก่อนจะต้องผละออกอย่างแสนเสียดาย มองร่างบางที่นอนระทวยด้วยหัวใจระทึก นุชถอดเสื้อของตัวเองออก โยนมันลงข้างเตียงอย่างไม่ใยดี มู่เองก็เช่นกัน เสื้อยืดตัวบางหลุดออกจากกาย ยกสะโพกขึ้นเล็กน้อยช่วยให้อีกฝ่ายถอดกางเกงนอนออกจากกายได้อย่างง่ายดาย อ้าแขนรอรับร่างหนาที่ทาบทับลงมาอีกครั้ง
“ไม่ถอดล่ะ” มู่ถาม ฝ่ามือวนเวียนอยู่ที่ขอบกางเกงผ้าขายาวของนุชเกี่ยวรั้งมันลงได้เพียงนิดเดียว
“อยากกอดก่อน” คำกระซิบนั้นทำให้หน้าร้อนได้อย่างง่ายดาย แต่เพราะความเอาแต่ใจของตัวเองเลยทำให้หนุ่มตาหวานต้องผละกายออกมาอีกครั้งถอดกางเกงของตัวเองโยนไปให้พ้นทาง พอหันกลับมา ร่างผอมบางของมู่ก็ลุกขึ้นมาอยู่ชิดใกล้ ดันจนเขาต้องนั่งลง ก่อนจะคร่อมตักของเขาอีกที
“หุ่นดีว่ะ” นุชยิ้มปล่อยให้ร่างบางลูบไล้เรือนร่างของตัวเองตามใจ เพราะเขาเองก็ลูบไล้สองฝ่ามือไปตามเรียวขาเพรียวของอีกฝ่ายจนไปหยุดที่สะโพกที่มองเมื่อไหร่ก็ว่ามันสวยจนหลายครั้งห้ามใจไม่ได้ต้องแอบเอามาจินตนาการถึง...
“ของมึงหมดแหละ” ไม่มีคำหวานหูอย่างทีควรจะมี ไม่ใช่ว่าไม่มีอารมณ์จะเอ่ยอ้างกัน แต่คำแทนตัวหยาบๆ นี้กลับฟังรื่นหูกว่าคำหวานทุกคำ สำหรับทั้งสองคนมันก็แค่สรรพนาม...
“ไม่คืนหรอกนะ อย่ามากระแดะขอคืนทีหลัง กูไม่คืน” นุชยิ้มจูบปลายคางของคนพูด เคล้นคลึงสะโพกสวยเพลินมือและเริ่มหนักมือขึ้นเรื่อยๆ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ว่าอะไร ยินยอมพร้อมใจเสียทุกอย่างแล้ว
“มึงก็เหมือนกัน เป็นของกูคนเดียว” ถ้อยคำแสดงความเป็นเจ้าของทำให้คนแก้มป่องยิ้ม ก่อนจะสะดุ้งเมื่อปลายนิ้วของอีกฝ่ายกรีดลงตามร่องด้านหลังจนต้องยกตัวหนีแต่ก็ไม่พ้น แถมพอโยงตัวขึ้นคนตาหวานก็ก้มหน้าลงมาดูดดุนที่ยอดอกของตัวเองอีก
เสียงครวญดังแผ่วแต่กลับได้ยินชัดเจนทั้งสองคน ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศไม่ได้ช่วยดับความร้อนรุมนี่เลย ร่างบางสั่นครางกระเส่ากับปลายนิ้วที่แทรกเข้าไปในร่างกายช้าๆ ขยับสะโพกตามเป็นจังหวะ แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้เร่งรีบอะไร แต่มู่กำลังรู้สึกเหมือนจะขาดใจ ลมหายใจหอบกระเส่า ทรุดกายลงช้าๆ แม้ว่าปลายลิ้มนั้นยังคงทำหน้าที่อยู่ก็ตาม
“กู...เสียวมากเลยมึง” เขาพูดตามจริง แม้มันจะหน้าอาย แต่มู่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีกว่า ตอบรับจูบที่นุชปรนเปรอให้ ฝ่ามือลูบไล้ผิวกายเลื่อนลงต่ำจนไปถึงหน้าท้องและต่ำลงไปอีก
แก่นกายแข็งขืนถูกกอบกุมไว้ อยากทำให้อีกคนรู้สึกวาบหวามเช่นที่ตัวเองกำลังปั่นป่วนอยู่ อยากกรีดร้องเสียงครวญก็ถูกปิดกั้นด้วยจูบร้อน จนมีแค่เสียงครางต่ำ สะโพกขยับเคลื่อนไหวช้าๆ แต่ฝ่ามือกลับกำลังเอาคืนคนตาสวยจนอีกฝ่ายต้องถอนจูบออกมาสบสายตาด้วยพร้อมรอยยิ้มพอใจ
นุชรวบร่างบางไว้ก่อนจะพลิกให้เอนกายลงกับเตียง ใช้ฝ่ามือลูบไล้แก่นกายอีกฝ่าย เขากำลังจนก้มหน้าลงไป แต่โดนร่างบางรั้งไว้เสียก่อน
“อย่าเพิ่งเลยนะมึง กูไม่ไหวแล้ว” นุชขยับกายทาบทับ คลอเคลียข้างหูพร้อมกับมือที่ลูบไล้ตรงนั้นของร่างบาง
“ทำไมล่ะ ไม่เป็นไรหรอก” มู่ส่ายหน้า ไม่ใช่ไม่อยาก...
“กูไม่ไหวแล้วมึง ทำเถอะนะ คราวหน้าก็ได้ ทำกูเถอะ” เขาร้องขอไม่อาย ยกมือขึ้นลูบใบหน้าก่อนจะจูบริมฝีปากนั้นอย่างเย้ายวน
นุชเอื้อมมือไปหยิบซองสีเข้มที่ตอนแรกคิดว่ามันจะไม่ได้ใช้แล้ว มาก่อนจะถอนจูบ ใช้ปากกัดมุมซองฉีกมันออกมา แต่กลับช้าไปกว่าอีกคนที่คว้าเอาไป ก่อนจะจูบที่ปากของเขา นุชตกใจชั่วครู่แอบคิดว่าตัวเองจะไม่รอดเหรอ แต่เมื่อฝ่ามือบางของมู่ลูบไล้ที่กายแกร่ง รับรู้ได้ว่าเกิดการสวมใส่ให้อย่างเอาอกเอาใจก็ยิ้มทั้งที่ยังจูบกันอยู่
“เอาใจจังนะ”
“มึงก็ต้องเอาใจกูด้วย” มู่ตอบกลับมาก่อนจะเอนกายลงไปนอนอีกครั้ง ร่างหนาของนุชคร่อมอยู่ด้านบน คนตาสวยยิ้ม ก่อนจะดึงให้ร่างบางพลิกคว่ำหน้าลงกับเตียงเสียแทน สองมือจับสะโพกดึงขึ้น ลูบไล้อย่างพึงใจ
มู่ขยับแยกขา แนบใบหน้ากับหมอน สองมือจิกปลอกหมอนไว้แน่น เมื่อรับรู้ได้ว่าจุดสำคัญถูไถอยู่ตรงร่องกาย เขารู้ว่ามันต้องเจ็บ เขาฟังมาจากหลายๆ คนที่มีรสนิยมเรื่องนี้ ทุกครั้งที่ได้ยินก็เข้าใจ และคิดว่ามันต้องเจ็บมาก ซึ่งความจริงมันก็ไม่เกินไปจากที่คิดเลย
เมื่อกายแข็งแรงนั้นแทรกเข้ามา เขาทั้งเจ็บทั้งจุก ราวกับจะฉีกขาด ร่างบางเกร็งสะท้าน สั่นเสียจนคนที่กำลังทำอยู่ใจหาย ลูบไล้เรือนกายนวลเนียนขาวผ่อนนั้นราวกับจะช่วยบรรเทาความอึดอัดที่เกิดขึ้นไม่กล้าจะขยับมากไปกว่านี้
“ไม่เป็นไรนะมู่... เจ็บมากมั้ย” นุชถาม มองใบหน้าเหยเกนั้นแล้วอยากจะหยุด แม้จะทรมานตัวเองมากก็เถอะ แต่เขาไม่อยากเห็นมู่ที่เริ่มจะทำหน้าเหมือนร้องไห้
มู่จับมือนุชไว้แน่น ดึงมาจูบที่ปาก ไม่ไม่รู้เลยว่าการทำอย่างนั้นทำให้นุชเสียการทรงตัว ร่างกายเลยเสือกไสเข้าไปจนสุดทำเอาร้องออกมาเสียงหลง
“โอ้ย...จะ...” มู่ร้องไม่ออกแล้ว หลับตาแน่นน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ นุชเองก็เกือบทำอะไรไม่ถูก ครั้งแรกของแต่ละคนมันไม่ได้ง่ายแค่ต้องการก็สนอง
“ขอโทษ” นุชเอ่ยเสียงพร่า ร่องกายกำลังทำร้ายเขา มันคับแน่นจนห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าตอนนี้ร่างบางกำลังเจ็บ แต่เขาก็ยังแอบสุขสมอยู่ลึกๆ
“เจ็บจัง...”
“ทนได้มั้ย” มู่ไม่ตอบ แต่กลับนิ่งพยายามสนใจกับฝ่ามืออีกข้างที่กำลังลูบไล้ผิวกายของตนและอ้อมไปกอบกุมแก่นกายของตัวเองแล้วขยับรูดช้าๆ
ผ่านไปครู่นึ่ง มู่เริ่มมือสีหน้าดีขึ้น นุชเฝ้ามองพร้อมทั้งอดทน ลองขยับกายเบาๆ เรื่อยๆ มู่ยังคงขมวดคิ้วยุ่งแต่อย่างน้อยอาการขยับสะโพกตามก็ถือว่าดีขึ้นมากแล้ว
“มึง...” เสียงของมู่เบาแผ่วแทบไม่ได้ยิน แต่นุชก็ไม่เคยละเลย
“เป็นยังไงบ้างมู่ กูขอโทษนะ” แก้มเนียนแดงปลั่งแม้จะมืดสลัวมองไม่ชัด ใบหน้าเหยเกนั้นพยักรับรู้ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่
“กูไหวนะ...” เสียงสั่นนั้นบอก นุชกลืนน้ำลาย ไม่อยากจะบอกว่าเขานี่แหละที่จะไม่ไหว ตอนนี้ความคับแน่นกำลังทำร้ายเขาอย่างหนัก เขาค่อยๆ ขยับกายถอยออกมา และขยับเข้าไปอีกช้าๆ มองร่างบางที่โยกตาม ก่อนจะเริ่มขยับให้เป็นจังหวะมากขึ้น
เชื่องช้า รุกคืบไปเรื่อยๆ จนเริ่มสอดคล้องกันเป็นจังหวะที่ประสานกันได้อย่างพอเหมาะพอดี จากที่ควรจะมีแต่เสียงสะอื้นตอนนี้กลับมีแต่เสียงแผ่วเครือร่ำร้องออกมาทั่วห้องพักเล็กๆ นี้
ร่างบางขยับโยกไปตามแรกกระแทกหมดแรงจะหยัดขึ้น ได้แต่แนบแก้มกับหมอนนุ่ม หลับตาแน่น เผยอริมฝีปาก เผยอปลดปล่อยเสียงจากลำคอออกมา ร่างกายสะท้านไปกับความหวานซ่านที่กำเนิดจากการกระทำจากร่างหนา
มู่ลืมตาขึ้น เขามองอะไรไม่ชัด เพราะจุดที่มองมันเคลื่อนไปมา ไม่สิ ร่างกายของเขาต่างหาก เขาหมดแรงจะทำอะไรนอกจากรองรับความเสียวซ่านนั้นอย่างศิโรราบ
สะโพกสวยถูกจับด้วยสองมือของนุช และกำลังขยับรับจังหวะหนักที่กระแทกเข้ามาอย่างสม่ำเสมอ ก่อนจะร้องประท้วง เมื่อจังหวะนั้นเริ่มเร็วขึ้นทีละนิด และหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ เพราะอีกคนก็ใช่จะทานทนไหวแล้ว
สะโพกสวยเด้งรับการกดกระแทกนั้นอย่างถนัดถนี่ โยกตามเมื่ออีกฝ่ายถอนกายออกไปจนเกือบจะหลุดออกไป แสนเสียดายไม่อย่างให้ความวาบหวามนี้หายไป แต่กลับกลายเป็นว่าชั่ววินาทีมันกลับอัดกระแทกเข้ามาจนร่างบางตั้งตัวไม่ได้ ทั่วทั้งกายกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ หน้าท้องเกร็งสะท้าน เสียงที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะเปล่งออกมาได้ตอนนี้มันกลับดังไปทั่วห้อง คำพูดที่ไม่เคยหลุดออกมานอกจากอยู่ในจินตนาการกลับร่ำร้องออกมาอย่างไม่อายนับครั้งไม่ถ้วน
“เร็วๆ อีก ไม่ไหวแล้ว” เสียงเบานั้นสั่น เครือพร้อมเสียซี๊ดปาก และไม่อยากจะคิดว่าอีกฝ่ายจะว่าง่ายเพียงนี้ เอ่ยอะไรไปก็สนองกลับมาจนอิ่ม สะโพกสวยหยัดสู้จังหวะที่เร่งขึ้นกระชั้น เสียงกระเส่าร้องครางไม่หยุด จนสุดท้ายแล้วร่างกายก็ทานทนไม่ไหว
ร่างบางเกร็งสะท้าน เสียงครวญดังกว่าครั้งไหน กระตุกสั่นระริก แต่ยังขยับโยกตามแรกกระแทกหนักๆ อีกหลายครั้งก่อนที่นิ่ง นอนหมดแรงอยู่กับเตียง... ไม่ถึงนาทีต่อมา ร่างหนาก็ขยับมาซ้อนกาย โอบกอดรัดร่างไว้ในอ้อมแขน
“มู่”
“อือ...” เสียงแผ่วนั้นราวกับคนหมดแรงจะเอ่ยอะไร ไม่ขยับเบี่ยงกายหนีเมื่อนุชพรมจูบลงที่หัวไหล่ไล่ซับตามซอกคอและขมับ
“เซ็กส์มาก” คนฟังอยากจะซัดสักที แต่ติดที่ว่าหมดแรงและเหมือนจะระบมไปทั้งตัว เลยได้แต่นอนหอบหายใจไม่ต่างกับอีกคน
“แทนที่มึงจะบอกรักกูนะ” ใช่...นุชมันควรจะบอกรักเขาสิ แต่ดูมันพูด “ไอ้ชะมด” ไม่มีเสียงต่อล้อต่อเถียงอะไรตอบกลับมานอกจากเสียงขำในลำคอเบาๆข้างหู...
จะให้บอกรักแต่ด่าเขานำหน้ามาแล้วขนาดนี้เนี่ย
“นี่ถ้าไม่รักนะกูเตะตกเตียงจริงๆ ด่ามาได้”
ขอบคุณ...แต่หมดแรง
หลับ!
...................................
ติชมด้วยนะคะ :bye2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
คู่นี้มันได้กันแล้ว
คาดว่าคู่เจกะผิง
อาจจะอีกนานมั้งนะ
-
มาไวทันใจโจ๋จริงๆ โฮ่ๆๆๆ
ทั้งสองนี่กวนจริงอะไรจริง
-
เข้ามาอ่านด้วยคน
กด+เป็ด
เป็นกำลังใจให้จ้า :L2:
-
หึย!!!!
-
ขนาดnc สองคนนี้ยังกวนกันได้ :laugh: :laugh:
ปล.คนเขียนอย่าเครียดไป
nc แต่งดีออก อ่านไปได้อารมณ์กวนๆน่ารักๆของคู่นี้ดี
นี้ขนาดแต่งครั้งแรกนะเนี่ย :m25:
+1 ให้กับการออกเรื่อนของน้องมู่จ้า :กอด1:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
สยุกดีนะ
-
นู๋ผิงรีบๆมาต่อนะ
-
กรี๊ดดดดด
จัดหนัก จัดเต็ม กำเดาทะลัก เขียนดีมากค่ะ
:pighaun: :jul1: นอนตายจมกองเลือด
ชอบคู่มู่นุชมากเลย :-[ :o8: :กอด1: :L2:
เจผิงอีกนานไหมเนี่ย?
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
สู้ ๆๆ อัพเร็วจริง ๆๆ
ชอบมู่ กะ นุช อ่ะ !!!!!น่ารัก *3*
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:z2:เสร็จจนได้สิน่า
-
แบบชอบคู่นุช-มู่มากอ่ะ ส่วนเจทำอะไรให้ชัดเจนหน่อย
-
ผมว่าต่อไปต้องทะเลาะกันแน่ๆเลยคู่มู่อะ คู่ผิงลุ้นคับเอาแบบน่ารัก แต่ขอให้ตอนจบของเรื่องนี้จบแบบสวยๆก็พอคับจะขอบคุณมาก อินเกินเหตุ
-
พอเพื่อน8
เสียงเรียกเข้ามือถือที่กรีดร้องอยู่ทำให้คนที่นอนถึงกับหงุดหงิดก่อนจะเอื้อมมือไปคลำหาแล้วก็กดรับสายแนบกับหูตัวเอง ยังไม่ได้ทันกรอกเสียงงัวเงียอีกฝ่ายก็แหกปากมาแทนแล้ว
“ไอ้ชะมด! ชะมดน้อยตาหวานมึงต้องช่วยกูนะ โอยยย กูไม่รู้เป็นอะไรไปแล้ว” มู่เบ้ปากทั้งที่ตาไม่ลืมด้วยซ้ำ เสียงของเจมันทำให้สมองของเขาแล่นจี๊ดไปเลยให้ตายเหอะ ใครเหยียบหางมัน
“ทั้งผัวทั้งเมียนะ อะไรเยอะแยะกับไอ้นุชมัน มันนอนอยู่” มู่จงใจไม่พูดคำว่ากอดนะ... แน่นอนล่ะใครจะพูดล่ะ ไม่มีทาง แม้ตอนนี้ร่างบางของตัวเองจะโดนกระชับกอดให้แน่นขึ้นก็ตาม
“มึงรับโทรศัพท์ของไอ้นุชได้ยังไงไอ้มู่ มึงสองตัวอยู่ด้วยกันทั้งคืนอีกแล้วเหรอวะ” เพิ่งได้นอนตอนเกือบสว่างด้วยเหอะมึง ไอ้ชะมดดันตื่นมาตอนดึกชวนฟิจเชอริ่งอีก...
“เรื่องของกูเหอะน่า...มึงอะหายหัวไปอยู่ไหนชะนีโทรมาตามจิกจนไอ้นุชหูจะไหม้แทนแล้ว”
“กูอยู่กับผิง” เจตอบกลับมา แต่มู่ไม่ได้ตกใจอะไรมากนัก เขาแค่อมยิ้มกลั้นเสียงหัวเราะเมื่อคนที่นอนอกอดอยู่เริ่มซนอีกแล้ว
“เออ...แล้วมีอะไร?”
“ไอ้นุชล่ะ” เจไม่บอกมู่ ทำเอาคนไม่ใช่เจ้าของมือถือแต่เป็นเจ้าของหัวใจเจ้าของมือถือชักหงุดหงิด
“เออๆ...มันจะคุยด้วย” มู่เอามือถือส่งให้นุชแต่พ่อตาสวยส่ายหน้าบอกไม่รับเพราะสนใจอะไรอย่างอื่นมากกว่า “มันไม่ว่าง” ไม่ได้โกหกนี่ ไม่ว่างจริงๆ
“โอ้ยยยย...มึงสองตัวอย่าเพิ่งกกกันได้มั้ยกูเครียดจะตายห่าแล้ว! บอกมันว่ากูรอมันอยู่ที่แม็คที่เดิมบ่ายโมง ห้ามเลท ถ้าไม่มา กูกระทืบรวบคู่ แค่นี้แหละจะโทรหาไอ้ซอ เอ่อ...มึงไม่ต้องมานะไอ้มู่ งานนี้มึงไม่น่าไว้ใจมากที่สุด” ได้ยินอย่างนี้คนขี้เหวี่ยงก็ตาเขียว ตั้งท่าจะโวย แต่อีกฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
“กูขอคุยกับผัวมึงในอนาคตก่อนแล้วจะคุยกับมึง โอเค? มันซีเรียส...มาก” มู่เบ้ปาก ก่อนจะเออออแล้ววางสาย
“ไอ้เจมันจะรอที่แม็คที่เดิมตานบ่ายโมงนะ ไปหามันด้วย”
“อือ...” นุชตอบแค่นั้น ก่อนจะสนใจกับไหล่เนียนของมู่มากกว่า แต่โดนคนขี้โมโหตีมือซนๆ นั้น
“จะเที่ยงแล้ว ไปอาบน้ำไปเดี๋ยวไอ้เจมันรอนานมันบอกซีเรียส”
“เรื่องอะไรอะไม่อยากไป อยากนอนกอดมึงอะ”
“โว๊ะ..ไม่รู้ดิ มันบอกขอคุยกับมึงกับไอ้ซอก่อน แม่งมีความลับกับกู” นุชขำขยับกายขึ้นแต่ไม่วายกดจูบที่หัวไหล่เปลือยและไล่ไปที่ข้างแก้มนิ่ม...
“เดี๋ยวแกก็บังคับถามกับฉันอยู่ดี ไปด้วยกันมั้ย?” มู่ส่ายหน้า ไม่มองนุชที่ลุกขึ้นนั่งพูดเสียงอู้อี้ว่า
“กูอยากนอน”
“แล้วจะค้างที่นี่อีกปะ หรือจะกลับบ้าน?”
“ขอนอนก่อน ตื่นมาค่อยว่า”
“ตามใจนะ แล้วจะโทรมานะ” มู่พยักหน้าหันกลับไปพอดีกับที่นุชก้มลงมาแตะจูบที่ริมฝีปากเบาๆ “ถ้าตื่นก่อนกลับมาก็โทรหาด้วยนะ” มู่พยักหน้า ก่อนจะหันกลับไปนอนหลับตาต่อ รับรู้ว่านุชลงจากเตียงนุ่มไปแล้ว...
มานึกตอนนี้...
เฮ้ออออ...ไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้วนะ...ว้อยยยยย
........................................
ซอนั่งไขว่ห้างใจนึกอยากจะพิงอะไรสักอย่าง แต่ไอ้บ้าเจมันดันเลือกโต๊ะกลมติดกระจกที่เก้าอี้นั่งไม่มีพนังพิง อยากจะด่าให้หายบ้า แต่ตอนนี้คงเปลืองน้ำลายเปล่า ดวงตาแวววาวราวลูกแก้วกรอกกลิ้งอย่างระอาใจ คว้าเอาแก้น้ำมาดูดอย่างไร้อารมณ์จะสดชื่น
“กูควรทำไงดี? กูเป็นอะไร? กู...ไม่รู้...” เขาควรตอบยังไงล่ะ
มึงไม่เป็นไรหรอกเจ มึงแค่เครียดเรื่องเมียชะนีเลยเห็นเก้งกวางอย่างไอ้ผิงน่ารัก หรือ... มึงกินยาลืมเขย่าขวดว่ะเจ?
เหอะ...ไม่ว่าจะคำตอบไหน เขาเชื่อมั่นสุดใจขาดดิ้นว่า เจสามารถกระโดดถีบเขาให้หน้าหงายได้ในคราวเดียว...
“มึงใจเย็นก่อนเหอะ กูว่ามึงเครียดเกินไป”
“มึงจะไม่ให้กูคิดมากเหรอวะ ไอ้ซอ ไอ้เหี้ย! กูจูบ...” มาถึงตรงนี้เจหุบปากฉับมองไปรอบกาย แต่เชื่อเหอะ นั่งลึกสุดในร้านขนาดนี้ใครมันจะมานั่งแอบฟัง “กูแอบจูบไอ้ผิงเมื่อคืน”
“บอกกูแล้วกูไปสยิวกิ้วกับมึงมั้ยล่ะ”
“ไอ้เชี่ยซอ”
“แม่ง...แป๊บซี่จืดแล้ว” สาบานว่าเจมีเพื่อนเป็นคนไม่ใช่เอเลี่ยนต่างดาว!
ใบหน้าหล่อเหลาของเจส่ายไปมาอย่างระอาอกระอาใจ ก่อนจะก้มมองเบอเกอร์เซ็ตของตัวเองที่สั่งมาแต่ไม่มีอารมณ์จะกัดกิน หวนนึกถึงก่อนที่เขาจะออกมาจากบ้านของผิง
ข้าวผัดกระเพราที่ร่างบางผัดให้ราดข้าวหอมกรุ่นน่ากิน แต่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องเลยในตอนดึกทำให้เขาไม่กล้าอยู่สู้หน้า เลยบอกปัดแล้วรีบขอตัวออกมาก่อน
มันเป็นแค่อารมณ์วูบไหว บรรยากาศพาไป...เขาถึงทำอะไรแบบนั้น
เจกระแทกหลอดดูดน้ำกับน้ำแข็งในแก้วอย่างไม่รู้จะทำอะไรกับมันให้ดี ซอเองก็ลุกไปซื้อน้ำแก้วใหม่ ส่วนนุช... คิดได้ก็เงยหน้าขึ้นถึงได้เห็นว่าเพื่อนอีกคนกำลังเดินเข้ามาหาพอดี
คงไม่ต้องบอกนะว่ามันมีออร่าประหนึ่งเป็นดาราเกาหลีแค่ไหน...
เจมองเพื่อน นุชเป็นผู้ชายหน้าสวย ใช่เลยเขาไม่เถียงหรอก หน้าหวานตาสวย ยิ้มงามอีกต่างหาก แต่กลับสมารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าหล่อ ได้ไม่กระดากปากมากกว่าหนุ่มสวยเสียอีก อาจจะเป็นเพราะหุ่นด้วยกระมัง มันหล่อคนละอย่างกับเขา...
นุชเดินตรงมาหาเพื่อน สายตาที่มีแว่นกันแดดสีดำสนิทไม่ได้มองอะไรเป็นพิเศษไม่ว่าจะมีสายตาสาวๆ มองอย่างสนใจแค่ไหนก็ตาม อากาศร้อนอ้าวทำให้เขาเลือกแค่เสื้อยืดคอวีสีดำ กับกางเกงยีนส์สีเข้มมาสวมเท่านั้น...
“มึงหล่อไปปะ” เจว่า มองหน้าขาวๆ ของเพื่อนที่ดูจะวิ้งกระแทกตาได้ทุกวินาที ต่างกับเขาเป็นบ้าเลยตอนนี้
“มึงทำหน้าอย่างกับเพิ่งโดนขุดศพเจอ” หน้าวิ้งกระแทกตา แต่ปากน่ากระแทกหมัด นี่แหละน้องวรนุชสุดหล่อ!
“มันไม่ได้นอนมาทั้งคืน” เป็นซอที่เอ่ยพร้อมกับทรุดลงนั่ง วางแก้วน้ำแก้วใหม่ แต่ไม่ทันได้ดูด เพราะนุชชิงเอาไปจัดการเสียก่อน... “สันดานเยี่ยงใบหน้า” หนุ่มหน้าสวยกัดหนึ่งทีเบาๆ แต่ร้าวตั้งแต่ปลายเส้นผมยันปลายเท้า...
“กูร้อน เพิ่งตื่นด้วย ทำไมไม่ให้ไอ้มู่มาด้วย มึงก็รู้เดี๋ยวก็บังคับถามกูอีก” นุชว่า หยิบเฟรนซ์ฟรายของเจมาใส่ปาก
“ใจคอจะไม่ซื้อเองใช่มะ” ซอแขวะ จิกสายตาใส่เพื่อนคนสุดท้ายที่เพิ่งมา เคืองเรื่องน้ำอยู่ไง เลยพาลแทนเพื่อน...
“งั้นรอเดี๋ยวกูไปซื้อของกินก่อน” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นล้วงเอากระเป๋าเงินออกมาถือ แต่ซอกลับคว้าหมับที่ข้อมือของเพื่อนเอาไว้แน่น จ้องมองกระเป๋าหนังที่จำได้ว่ามันเป็นของมู่ แต่คนถือชอบเอาเงินของตัวเองฝากไว้ สลับกับใบหน้าของนุช ก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างขึ้นไปแล้วรั้งคอเสื้อรูปตัววีลงมาอีกนิด แล้วยิ้มพรายให้พ่อตาหวานที่ยักคิ้วแล้วยิ้มร้ายๆ ตอบกลับมา
“แม่ง...ไวไฟ”
“ช้าไปต่างหาก ปล่อยกูได้ละ กูหิว”
“แดกมาทั้งคืนยังไม่อิ่ม” คำถามสองแง่สองง่ามทำให้เจขมวดคิ้ว แต่ทั้งนุชและซอกลับเข้าใจกันได้เพียงแค่มองหน้า
“มันคนละอิ่มว่ะ” ตอบแล้วก็เดินหนีไปที่เคาร์เตอร์แคชเชียร์เพื่อสั่งของกิน ซอหันมาเลิกคิ้วใส่เจที่มองอย่างสงสัย
“อะไรกันวะ”
“รอยจูบ”
“หือ?” เจทำเสียงสงสัย ผินใบหน้ามองไปทางนุชที่ลับตาไปแล้ว “รอยจูบ?”
“ใช่...เมื่อคืนมันอยู่กับไอ้มู่ทั้งคืน” บอกเป็นนัยทำเอาเจกลืนน้ำลาย คือเข้าใจนะเพราะผิงเคยเล่าให้ฟังว่าที่สองคนนั้นจูบกันเพราะมู่มันอยากรู้ว่า ผู้ชายจูบกันเป็นยังไง อีกอย่างสองคนนั้นสนิทกันมาก่อนเข้ามหา’ลัยเสียอีก...แต่ว่า รอยจูบ...เลย...เหรอ..
“ห้ามไม่ให้กูคิดลึกไม่ได้นะมึง”
“เชิญมึงเลย ลึกแค่ไหนก็ตามใจ หน้าไอ้นุชมันบอกชัดๆ เลย ที่เหลือก็แค่ถามว่าใครผัวใครเมีย แต่กูเดาได้ว่ะ”
“ไอ้นุชมีเมียแล้ว” เจว่า ก่อนจะขำ แต่พอวกกลับมาเรื่องของตัวเองก็ขำไม่ออก... มีหน้าไปหัวเราะใส่เพื่อนมันนะ เรื่องของตัวเองคิดได้ง่ายๆ เมื่อไหร่...
“แดกอะไรก่อนเหอะมึง ไอ้นุชมาอย่างนี้เรื่องหมาๆ ปลิวว่อนแน่ เดี๋ยวกินไม่ลงอีก” เจถอนหายใจทิ้ง ใช้หลอดดูดน้ำนั่นแหละเขี่ยเฟร้นซ์ฟรายไปมา
“กูแดกเหี้ยอะไรไม่ลงว่ะ”
“วะ อะไรเยอะกะอีแค่แอบจูบ...”
“เหี้ย!” เจดักฉับ จ้องเขม็งที่หน้าของซอ พ่อหนุ่มสวยทำหน้าเซ็งจิต ก่อนจะถอนหายใจทิ้ง
“เรื่องของมึงเหอะงั้น” แล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก ซอดูดน้ำในแก้วของตัวเองไปเรื่อยๆ ไม่สนใจของกินอย่างอื่น ส่วนเจก็นั่งเขี่ยเฟร้นซ์ฟรายต่อไป จนนุชกลับมาพร้อมชุดเบอเกอร์เซ็ตเหมือนกับเจนั่นแหละ
“ว่ามามึงมีความลับอะไรนักหนา” นุชว่า ไม่มองหน้าเพื่อน แกะกระดาษห่อเบอเกอร์ แล้วเตรียมตัวจะกัด
“มึงมีอะไรกับไอ้มู่แล้วเหรอ” เจถามนอกเรื่อง จ้องหน้าเพื่อนด้วยแววตาอ่านยาก ส่วนนุชไม่ได้ชะงัก หรือตกใจอะไร ครางรับในลำคอเพราะทั้งปากเต็มไปด้วยเบอเกอร์ที่กัดไป
“ว่าแล้วไง” ซอเป็นคนสำทับ “มึงเป็นอะไร ผัวหรือเมีย กูอยากชัวร์กับคำตอบที่คิดไว้”
“รอดูสภาพไอ้มู่เองแล้วกัน สรุปมาด้วยเรื่องของกูหรือของไอ้เจ” นุชกลืนของกินลงกระเพาะพูดแล้วกัดคำต่อไป ราวกับเรื่องที่คุยกันมันไม่น่าตกใจหรือระทึกใจอะไรใดๆ ทั้งนั้น
“ก็เรื่องของมึงชอบแย่งซีนอยู่เรื่อย” ซอว่า พร้อมกับหัวเราะ มองหน้าเจที่ทำหน้ากลืนอะไรไม่ลง “ถามไอ้นุชสิวะเจ มันเชี่ยว”
“ห่าอะไร... มึงมีอะไรวะเจ” นุชว่าใส่ซอก่อนจะหันมามองหน้าเจ ที่นั่งถอนใจเฮือกๆ “เรื่องไอ้ผิงปะ? มู่บอกมึงค้างบ้านไอ้ผิงเมื่อคืน” เจแทบสำลักอากาศเมื่อเจอนุชเล่นมุกตรง ทำเอาจุก ไม่ใช่อะไร...คือภาพและความรู้สึกเมื่อคืนมันหลอนเขาอีกแล้ว
“ไม่เล่ากูเล่าแทนนะ... ไอ้เจมันแอบลักหลับไอ้ผิงเมื่อคืน” นุชตาโตทั้งที่ปากยังคาบเบอเกอร์อยู่ รีบหันไปมองเจที่สำลักอากาศจริงจังเมื่อซอเอ่ยอย่างนั้น
“เห้! กูไม่ได้ทำอย่างนั้น แค่จูบ!”
“แอบจูบด้วย แม่งป๊อด ไม่กล้าปลุกขึ้นมาสยิวกิ้วกันแบบจัดเต็ม
“ไอ้เชี่ยซอ” เจอยากถวายถีบมันสักสามสี่ที เรื่องปากหมานี่เป็นคุณสมบัติคู่มากับไอ้พวกผู้ชายหน้าสวยๆ ใช่มั้ย? “เชี่ยตั้งแต่ปากยันสันดาน”
“เจ็บแปล๊บว่ะ” ซอว่า ก่อนจะขำเมื่อได้สบตากับนุชที่มีสภาพไม่ต่างกันนัก
“มิน่าไม่อยากให้มู่มาด้วย กลัวมันเอาไปบอกไอ้ผิงอะดิ แล้วไอ้ผิงมันรู้มั้ยว่ามึงทำงั้นอะ” เจส่ายหน้า แล้วถอนหายใจ
หลังจากที่นั่งมองผิงที่พลิกนอนหงายเลิกเสื้อแก้ร้อน เจก็เหมือนคนสติเพี้ยน เหมือนจะคลุ้มคลั่งทำอะไรไม่ถูก ก็นั่นมันผู้ชายเหมือนเขา หน้าอกก็แบนราบเหมือนกัน ผิวก็น่าจะเหมือนกัน ผู้ชายอะไรผิวจะเนียนละเอียดมากมายล่ะแต่เพราะความที่อยากรู้ก็เลยเอื้อมไปวางมือบนหน้าท้องแบนราบไร้ซิกแพคของผิงเบาๆ
ชั่ววินาทีที่ได้สัมผัสผิวเนียนนั้นเขาถึงกับสั่น ไม่อยากจะคิดว่าตัวเองจำรู้สึกอะไรพรรค์นี้กับผู้ชายด้วยกัน ผิวเนียนของผิงมันทำให้เขาสั่นตั้งแต่ปลายนิ้วที่แตะต้องอยู่ลามมาถึงหัวใจที่เต้นรัวยิ่งกว่ากลองชุดเสียอีก
แม้จะยอมตัดใจดึงมือของตัวเองออกมาแล้วแต่สายตากลับยังจ้องมองเรือนร่างที่โผล่มาวับๆ แวบๆ นั้นอยู่ ก่อนจะไล้ขึ้นไปสำรวจใบหน้าไร้เดียงสาที่ดูเด็กเสียจนไม่อยากจะคิดว่านี่คือคนทีเรียนมหา’ลัยแล้ว
ตอนลืมตาตื่นก็ว่าน่ารัก ตอนหลับตาก็ยังน่ารัก...
จะน่ารักทำหอกอะไรเยอะแยะ กูแอบมองกูใจเต้นไม่รู้หรือไง!
ก็คงจะรู้หรอกนะ ถ้าสะกิดปลุกร่างบางนั้นให้ตื่นขึ้นมาแล้วพูดให้ฟัง แต่สิ่งที่เจทำก็คือนั่งมองใบหน้าอ่อนใสที่หลับพริ้มของอีกฝ่ายนิ่งๆ ราวกับมนต์สะกด พอรู้ตัวอีกครั้ง เขาก็กำลังถอนจูบออกมาจากริมฝีปากสวยนั้นแล้ว...
นอนไม่หลับทั้งคืน...เพราะกลิ่นกายห้องของผิง เรือนร่างบอบบางที่ขยับพลิกไปมานานๆ ที ทุกอย่างมันกระตุ้นให้ประสาทและสติของเขาทำงานอยู่ตลอดเวลา ที่สำคัญ พอหลับตาลงกลับกลายเป็นว่าตัวเองไปจินตนาการเรื่องบ้าๆ กับเพื่อนตัวเล็กเสียไม่มีดี...
ชิบหายขั้นวิกฤตแล้วมั้ยล่ะ
“ก็ไม่แปลกอะไรนี่ กูก็เคยเป็น” นุชเอ่ยหลังจากฟังเรื่องราวจากเพื่อนสนิท เบอเกอร์คำสุดท้ายหายเข้าไปในปาก ตามด้วยน้ำในแก้วที่น้ำแข็งเริ่มละลายจนเย็นจัด
“หื้อ?” เจหูกระดิก แต่ซอกลับเฉยเมย ไม่ใช่ไม่สนใจ ทฤษฎีแบบนี้ใครๆ ก็รู้หมดแหละน่า
“ก็เมื่อก่อนกูก็เป็นแบบนี้แหละกับไอ้มู่ ไม่แปลกอะไรนี่ แอบเอาไอ้มู่มาปู้ยี้ปู้ยำในความคิดตลอดแหละกูน่ะ” นุชยอมรับแบบหน้าตาเฉย คือมันไม่อายหรือว่าด้านเกินบรรยายกันล่ะหนอ ขนาดคนฟังอย่างเจยังร้อนๆ หนาวๆ
“แต่กูไม่ได้เป็น...”
“กูก็ไม่ได้เป็นนี่ กูเป็นเฉพาะกับไอ้มู่คนเดียวแหละ ลองผู้ชายคนอื่นมาอ่อยกูสิ พ่อจะซัดให้ตายเลย” นุชก็คงพูดหน้าตาเฉย ๆ แต่ซอส่ายหน้าระอา “ความจริงเรื่องนี้มึงถามไอ้ซอคนเดียวก็ได้นะ กูไม่ใช่เกย์ แต่ไอ้ซอน่ะไม่เอาผู้หญิงเด็ดๆ”
“ซ้นตีน”
“มึงจะปิดใครได้นานล่ะไอ้ซอ ของอย่างนี้” นุชว่า แต่เจกลับค้างไปแล้ว...
โอเค...เขาเพิ่งรู้จักกับซอก่อนเข้ามหา’ลัยนิดหน่อย เพราะพี่สาวของซอเป็นเจ้าของร้านขายเสื้อผ้าที่เจชอบไปซื้อแล้วก็บังเอิญรู้จักกันตอนนั้น นิสัยก็พอรู้ใจกัน แต่เรื่องรสนิยม...
“กูไม่รู้เรื่องเลย” เจว่าลอยๆ มองหน้าเพื่อนทั้งสองคน
“กูก็เพิ่งรู้ มู่บอกกู”
“กูล่ะสงสัยจริงๆ ว่าเมียมึงรู้ได้ยังไงไอ้นุช สอดทุกเรื่อง” นุชกระตุกยิ้ม
“มึงเคยเห็นไอ้มู่ไม่รู้เรื่องอะไรของเพื่อนมันบ้างล่ะ” ใช่แล้วนักข่าวมู่ลี่รู้ทุกเรื่อง ที่สนใจอยากรู้ แต่ถ้าเรื่องของใครที่พ่อคุณไม่แลแต่แรกก็เมินได้แบบน่าหมั่นไส้
“เดี๋ยวนะ..เดี๋ยว สรุปตอนนี้เพื่อนกูไม่มีใครมีแฟนเป็นผู้หญิงนอกจากกู?”
“ก็ไม่มีแฟน และยังไม่คิดจะมี” ซอบอกปัด ส่วนนุชไหวไหล่ “อ่อ...ไอ้ผิงอะ กูว่ามันเป็น มึงว่าไงนุช” พ่อตาหวานพยักหน้า
“มู่บอกกูแล้ว”
“ว่า...”
“อ่าว...ก็ไอ้ผิงเป็นเกย์อะ มันเคยมีแฟนด้วยแต่อายุน้อยกว่ามันสักปีหรือสองปีนี่แหละ เพิ่งเลิกกันไปได้เกือบปี” นุชเล่าให้ฟัง
“กูว่านะโทรเรียกเมียมึงมาเลยดีกว่าไอ้นุช แม่ง...เอี่ยวทุกเรื่อง มู่อับดุลชัดๆ” เท่านั้นแหละ นุชก็ขำก้ากกับฉายาที่ซอตั้งให้แฟนสดๆ ซิงๆ “เดี๋ยวเรื่องไอ้หอกเจมันก็ต้องรู้แน่ พลาดเลยนะไอ้เจ ถ้าเอาไอ้มู่มาด้วยคงรู้เรื่องมากกว่านี้”
“ว่าแต่มึงเหอะ รู้ว่ามันเป็นแล้วรังเกียจมันปะ” เจส่ายหน้าทันที
“กูไม่อะไรกับเรื่องเกย์ไม่เกย์ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่มาจับก้นกูเป็นพอ แต่...กับไอ้ผิง” หนุ่มหน้าหล่อกลืนน้ำลาย นึกถึงหน้าคนที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาแล้วก็พูดไม่ออก...
ก็รู้แต่ว่าน่ารัก นึกได้เท่านี้ คิดอะไรไม่ออกแล้ว...
“มึงชอบมันเหรอ?” นุชถาม “มันก็น่ารักดีนะ แต่กูว่ามึงคิดให้ดีๆ ก่อนนะ ของแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะง่าย” คนตาสวยย้ำเตือน ก็เอามาจากประสบการณ์ตรงของตัวเองนั่นแหละ
กว่าจะทบทวน กว่าจะคิด กว่าจะตัดสินใจ คิดเอาหลายตลบ ใช้เวลานานพอตัว แต่เรื่องของเจ
“มึงเพิ่งรู้จักมันไม่นาน ถึงจะเจอมันมาบ้าง แต่ก็แค่เห็นหน้า มึงอย่าได้คิดว่าผู้ชายด้วยกันไม่เสียหายอะไร มันไม่ใช่แค่เรื่องต่ำกว่าเอว แต่มันหมายถึงใจคนสองคนด้วย กูเตือน กูเคยผ่านมาแล้ว” นี่ก็อีกคนที่เอาประสบการณ์ตรงมาพูด ทำเอาเจไปไม่ถูก...
จะให้เขาคิดอะไรล่ะตอนนี้ แค่เรื่องสวนตัวกับหวานตาก็เคลียร์ไม่จบ มามีเรื่องเพื่อนใหม่อีกเนี่ย เฮ่ออออ...
“กูไม่รู้จะเอายังไง กูแค่หลงไปปะวะ” เจเงยมามองสบตากับเพื่อนทั้งสอง นุชเองก็ส่ายหน้า ซอก็นิ่งไป
“พวกกูตอบมึงไม่ได้หรอก มันต้องค้นหากันเอาเอง โทษนะพวกกูช่วยอะไรไม่ได้มากหรอก” นุชว่า ส่วนซอยังคงเงียบไร้ซึ่งคำพูดอะไรได้แต่มองหน้าเพื่อนเงียบๆ
“มันน่ารักนะ กูยอมรับ ตั้งแต่เห็นแรกก็ว่าน่ารัก พอรู้จักมันก็ดี แถมมันก็ไม่ได้จะทำตัวเหมือนว่าจะแบบ...จีบหรืออยากให้กูอะไรด้วย มันคือเพื่อนเลยล่ะ”
“มันเป็นเพื่อนมึง แล้วมึงอยากเป็นเพื่อนมันมั้ย?” อยู่ๆ ซอก็เอ่ยสวนออกมา จ้องมองเจที่ทำหน้าลำบาก เม้มปากจนเป็นเส้นตรง
“กู...” เจตอบไม่ได้...
“อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลยน่า...ซอมึงอย่าบังคับให้มันพูดเลยว่ะ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ” นุชแทรกเข้ามา หนุ่มหน้าสวยถอนหายใจออกมาช้าๆ
“โทษทีกู...กูแค่คิดอะไรมากเกินไป ไม่อยากให้พลาด”
“มึงเคยพลาด?” เจถามกลับมา ซอไม่ตอบในทันที เขาสบตากับเพื่อนสนิท ก่อนจะหลับตาแล้วพยักหน้า
“มันผ่านไปแล้วล่ะ” ซอพูดแบบนั้น แต่คนฟังอีกสองชีวิตไม่ได้คิดว่ามันผ่านไปสักนิด...
ใช่แล้วล่ะ แค่คำพูดเท่านั้นที่ผ่านไป...
“เอาไงกันต่อดีล่ะทีนี้” นุชว่า ก่อนจะล้วงเอามือถือออกมา มองเวลาแล้วก็โทรออก... ปล่อยให้อีกสองชีวิตอยู่ในความเงียบต่อไป คนหนึ่งล่องลอยไปกับเรื่องที่ยังไม่เกิด ส่วนอีกคนก็จมอยู่กับเรื่องที่ไม่เคยผ่านไปจากความรู้สึก...
“จะกินอะไร เดี๋ยวซื้อเข้าไปให้...หือ? ได้สิ...รอก่อนแล้วกัน อาฮะ...ได้ๆ อีกพักแหละ...ก็เครียดนะ บอกไม่ถูก อือๆ แค่นี่แหละ” แล้วนุชก็วางสาย เก็บมันไว้ที่เดิม มองหน้าเพื่อนสองคนสลับกัน
“เดี๋ยวกูไปส่งมู่กลับบ้านก่อน พรุ่งนี้ที่บ้านมันมีงานทำบุญแต่เช้า จะแวะไปกินข้าวที่ร้านป้าติ๋ว” ท้ายประโยคเจละสายตาจากกองเฟร้นซ์ฟรายมามองหน้านุช “มู่ถามว่ามึงเครียดมากปะ”
“กูนึกว่ามันจะถามว่ากูเครียดเรื่องอะไร” นุชส่ายหน้า
“ก็มึงบอกจะบอกมันเองไม่ใช่เหรอ?” เจพยักหน้า
“กูกำลังคิดว่าควรจะบอกดีมั้ย แต่คิดว่าคงยัง บอกตรงๆ กูควรคิดด้วยตัวกูเอง ยิ่งคนมากก็ยิ่งเรื่องเยอะ ไม่ใช่ว่ากูว่าไอ้มู่นะ” นุชพยักหน้ายิ้มให้เพื่อน ก่อนจะลุกขึ้น
“มันไม่โกรธมึงหรอก แต่ถ้ามึงไม่บอกมันเอง มันคงสาปแช่งมึงไปตลอดชาติเท่านั้นเอง กูไปล่ะ” นุชยิ้มแล้วก็ยกถาดของตัวเองไปเททิ้งที่ถังขยะ แล้วก็เดินออกไปจากร้านโดยไม่สนใจสายตาสาวๆ เช่นเดียวกับตอนที่เข้ามานั่นแหละ
“ก็ถูกอย่างที่ไอ้นุชว่านันแหละ”
“เรื่องของกูน่ะเหรอ” เจถาม แต่ซอกลับถอนหายใจ ลุกขึ้นยืนพร้อมแก้วเครื่องดื่ม
“เรื่องคำสาปของไอ้มู่ต่างหาก แค่ด่าธรรมดาชะนียังหงายขนาดนั้น ถ้ามันสาป กูว่ามึงสิ้นใจตายสบายกว่า” ซอชูแก้ว แล้วเดินหนีออกไปอีกคน
โอเค...เรื่องเครียดๆ ของเจจบแค่ตรงนี้ใช่มะ ทุกอย่างเริ่มด้วยตัวเองก็ต้องจบด้วยตัวเองสินะ...เฮ่อ...
หนุ่มหล่อก้มหน้าสองมือกุมขมับ แทบจะจิกทึ้งผมออกมาเป็นกระจุก นี่เขากำลังทำอะไรอยู่ ช่วงเวลาที่ได้เจอกันก็ไม่ได้จะมาก เพิ่งจะรู้จักกัน แถมต่างก็ถือว่าเป็นเพื่อนกันอีก...
คืออย่างน้อยมันก็ควรจะเหมือนกับพวกซีรีย์ นิยาย ละคร...ที่แบบต้องมีอะไรช่วยให้รู้สึกดีบ้างนะ แต่นี่เขาก็แค่เคยไปส่งผิงที่บ้านครั้งสองครั้ง ถึงเนื้อถึงตัวกันนิดเดียว พูดคุยกันถูกคอก็ใช่ แต่ก็ไม่ได้จะคุยกันบ่อย...
แล้วเขาก็(แอบ)จูบผิงไป...แค่นิดเดียวนะ แต่แตะปากเบาๆ ไปนิดเดียว
แค่นั้นอะ...
มันจะใช่แล้วเหรอ? มันใช่แล้ว? จริงๆ อะ...
ปวดหัวแล้วนะ...
มัน..ไม่เคยรู้สึกแบบนี้ โอเคใช่ ใจเต้น เขิน หน้าแดง อยากเจอ อยากคุย อยากอยู่ใกล้... แต่มันไม่พอ เขาว่ามันไมพอ มันควรจะมากกว่านั้น ไม่ใช่ผู้ชายกับผู้หญิง แต่...นี่คือ ผู้ชายกับผู้ชาย
“เฮ่อ...” เจถอนหายใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น...
“เจอจนได้นะ...เจ”
“หวานตา”....
......................................
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
เจคงรู้สึกเหมือนถูกหวยแล้วมั้งตอนนี้.....
-
:กอด1:
-
โฮ่ ไม่อยากพูดเลย
แต่มัน สนุกวะ ไม่คิดเลยนว่าจะสนุกอะ
อ่านมาเรื่อยไม่หยุดรวดเดียวเลย
ปกติดูที่เม้นเยออะะ(เลวเนอะ) แต่บางเรื่องเม้นเยอะแต่มันไม่ใช่แนวก็เอ่อ ช่างมัน แต่เรื่องนี้
เราให้ใจไปเลย มาต่อไว้ๆล่ะ
จะรอ
-
เจเคลียร์เลย!! :z2:
-
บอกเลิกหล่อนไปนังชะนีแอ๊บแบ๊วววววว :m31:
-
เทียบจากตอนแรกมาตอนที่8
นับถือคนแต่งนะคะ พัฒนาการเขียนเร็วมาก บรรยายได้เข้าใจง่ายขึ้นเยอะเลย
จากตอนแรกที่งงว่าใครเป็นใคร
ตอนนี้รอเจว่าจะงงอีกนานมั้ย เข้าใจตัวเองเร็วๆนะ
-
:L2:ตามมาติดๆ
สนุกได้ที่
-
คึ คึ เคลียร์เรื่อง มู่นุชไป มาเครียดเรื่องเจ ผิง แล้วก็ตาหวาน
แต่ที่กำลังสนใจ รอชมคือเรื่องของซอ ว่ามีความรักความหลังยังไง
-
ชอบคู่ มู่ลี่ กับนุช ที่สุดเลยจ้า
-
น่ารักมากกกกกกกกกก
คู่นุช มู่ ก่อน สารภาพตามตรงว่าอ่านตอนแรกจินตนาการว่านุชตัวเล็กแหละ 5555555 ขอโทษนุชด้วยจริงๆ อิมเมจมันให้ แต่ตอนนี้ตัวโตแล้วนะ ตั้งแต่ไปเป็นอ้อมแขนแข็งแรงให้มู่นั่นแหละ 555
คู่ เจ ผิง หึหึหึ (ตบบ่าเจเบาๆ) ยินดีตอนรับเข้าสู่โลกสีชมพูอมม่วงนะ ผิงน่ารักเนอะ ฝากบอกชายเจ...ไปเคลียร์ชะนีให้เรียบร้อยก่อนมารักน้องผิงนะจ๊ะ
น้องซอ อดีตต้องเจ็บปวดแน่เลย อยากให้น้องมีความสุข ไม่มีคู่มาคู่กับพี่ก็ได้น้า 555
หนุ่มๆกลุ่มนี้ ปากน่ากลัวมาก ไม่กล้าเป็นศัตรูด้วยจริงๆ แต่ชอบมุกที่เอามาเถียงกันนะ ช่างสรรหา
-
ซอมีเรื่องในอดีตแน่เลย
เจเลิกกะหวานตาเหอะ
หล่อนเปนชะนีที่จิกมาก
-
โอ๊ย เสร็จไปแล้วคู่นึง
แต่ก็มานั่งกังวลกับคู่ชองเจผิงอีก
ตายๆๆๆ ซออีกมีเรื่องอะไร :serius2:
-
:mc4: :mc4: เตือนไว้ก่อนน้าาาา... ว่าเค้ามีความสามารถมาก ในการเขียนให้ชาวบ้านงง...
แหะๆ ๆ ๆ
แล้วก็แนบลิงค์ไม่เป็น อยากให้ฟังอะค่ะ...
http://www.youtube.com/watch?v=LFqq6DOjP-g&feature=related (ftp://www.youtube.com/watch?v=LFqq6DOjP-g&feature=related)
เพลง : เพิ่งเข้าใจ
ศิลปิน : แนน วาทิยา
เนื้อเพลง :
รักของเธอ ที่เธอให้ฉัน มันเต็มหัวใจ
ฉันคือคน ไม่มีเยื่อใย ทิ้งให้เธออ้างว้าง
และวันนั้น เธอคงเสียใจ จนหมดทาง
จึงกลับหลัง จากฉันไปทั้งน้ำตา
แล้วความจริง ก็ทำให้ฉัน ต้องมาเสียใจ
ยิ่งนานไป ยิ่งคิดถึงเธอ คิดอย่างน่าละอาย
อยากได้เธอคืนมา จะหาเธอได้ที่ไหน
เพิ่งจะรู้ว่าฉันทำลายหัวใจตัวเอง
แค่คำว่าฉันเสียใจ ทดแทนกันไม่ได้
สิ่งที่ฉันทำไว้ เธอคงไม่ให้อภัย
อยากให้เธอรู้แค่เพียง วันนี้ฉันร้องไห้
เมื่อได้เห็นภาพเธอเดินไปกับเขา
แค่เสี้ยวนาทีที่เธอนั้นเดิน จากไปลับตา
ก็รู้ทันที ว่าคงไม่มี วันที่เธอกลับมา
คนที่จูงมือเธอคนนั้นควรจะเป็นฉัน
หากวันนั้น แค่ฉันเข้าใจหัวใจตัวเอง
(คนที่จูงมือเธอ คนนั้นควรจะเป็นฉัน)
(หากวันนั้น แค่ฉันเข้าใจหัวใจตัวเธอ)
แค่วันนั้นถ้าฉันเข้าใจหัวใจตัวเอง
ตอนที่ 9
สองขาเพรียวเลือกที่จะเดินดูของให้ห้างหรูแทนการออกไปเจออากาศร้อนๆ ข้างนอก เขาไม่มีความจำเป็นต้องรีบกลับหอพักอย่างที่นุชรีบไป ไม่จำเป็นต้องนั่งขบคิดอะไรให้หัวสมองบวมมากกว่าเดิมอย่างที่เจกำลังเป็นอยู่
เขาก็ยังเป็นเขาที่สามารถเรื่อยเปื่อยในขณะที่ทุกคนกำลังเต้นผางๆ และสามารถไฮเปอร์ได้ในตอนที่หลายๆ คนกำลังหมดแรง
เขาก็ยังเป็นผู้ชายคนเดิมที่ไร้ซึ่งเงาของใครบางคนข้างกายเช่นเดิม...
เขาเหงาหรือเปล่า...ก็ไม่นะ เขาชินกับการเดินคนเดียวเสียมากกว่า ถ้าลองให้ใครมาเดินข้างกายสิ คงได้รำคาญจนต้องเดินหนี
เขาอิจฉาคนที่เดินจับมือถือแขนกันมั้ย? อันนี้ยิ่งไม่มีทาง มันน่ารำคาญมากพอๆ กับการที่เขาต้องนั่งฟังมู่นั่งบ่นให้กับสารพัดเรื่องต้องแต่เรื่องฝุ่นเม็ดเดียวไปจนถึงอวกาศไร้ที่สิ้นสุด
คิดเอาเองแล้วกันว่าตอนนี้เขาโอเคดีมั้ย?
เขาไม่ใช่ผู้ชายที่จะสนใจสายตาของผู้หญิง แน่นอนว่าเขาไม่เคยคิดถึงพวกเธอในแง่กอดจูบลูบคลำ ไม่ได้ว่าพวกเธอนะ พวกเธอก็น่ารักดี แต่แค่ไม่ใช่สำหรับเขาเท่านั้นแหละ
เขาชอบผู้ชาย...ล้านเปอร์เซ็นต์ แต่เขาไม่ใช่ตุ๊ดแต๋วเทยแทะ และมั่นใจได้เลยว่าเขาเกลียดไอ้พวกเหยียดเพศที่สาม เขาก็แค่ผู้ชายหน้าสวยเกินผู้หญิงบางคน และเขาก็พอใจด้วยที่ตัวเองสวย แม้ความจริงเขาจะชอบให้ใครมองว่าเท่ห์ก็ตาม ก็แหงล่ะ อุเคะ อะไรนั่นไม่เหมาะกับโพซิชันของเขาอย่างแรง
ถ้าจะให้พูดตามจริงแล้วล่ะก็...เข้าใจให้ง่าย เขาคือเซเมะ ที่ลุคตามสายตามองเหมือนอุเคะ เท่านั้นเอง...
แค่นั้นแหละ...
ดวงตาสวยแวววาวเหมือนลูกแก้วดูสินค้าไปเรื่อยเปื่อย ไม่คิดจะหยิบอะไรขึ้นมาเพื่อจ่ายเงินกลับบ้าน ก่อนจะถอนหายใจเบือนสายตามองอย่างอื่น
เขาไม่มีอารมณ์ช็อปปิ้ง ซึ่งมันก็น่าเบื่อมากพอๆ กับการกลับไปนอนเปื่อยที่ห้อง คิดจะดูหนังสักเรื่องแต่สมองก็ดันคิดได้ว่าช่วงนี้มีแต่หนังคนอยากสละโสด หรือหนังสยองขวัญชวนให้จิตตก
สรุป...ก็เดินไปเรื่อยไร้จุดหมาย วนไปเวียนในห้างนี่แหละ
ริมฝีปากสวยเม้มแล้วมุ่ยเมื่อมองรองเท้าแบรนด์ดัง ก่อนจะไหวไหล่แล้วเดินหนีโดยไม่คิดจะแตะหรือหยิบมาลอง ร่างโปรงบางของซอเดินตัดข้ามมาลานน้ำพุตรงไปยังตึกสูงอีกตึก ฝั่งนี้น่าจะมีอะไรให้เขามองเพลินๆ มากกว่าเดิม
อากาศร้อนอ้าวแม้จะแค่เดินผ่านมาชั่วครู่แต่มันก็มากพอที่จะทำให้เขามีเหงื่อผุดมาที่หน้าผาก เขารีบเดินขึ้นบันไดเลื่อนเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว สายตามองหาทางเดินเหมาะๆ กับการเรื่อยเปื่อย แต่ผู้คนมากมายก็ทำให้ชักเวียนสายตา
ซอล้วงเอาหูฟังไอพอดมายัดเปิดเพลงฟังไม่สนใจเพลงของห้างที่เปิดอยู่แล้ว ก็มันไม่ตรงจริตนี้นะ สายตายังมองมองอะไรไปทั่ว มองผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ เหม่อมองใครหลายๆ คน...
เหม่อมอง...แผ่นหลังของร่างสูง...ร่างหนึ่ง...
ด้านหลังที่แสนคุ้นตา...
รางสูงร่างนั้น
“ปั๊บ...ปั๊บ!” จะด้วยอะไรก็ตามที่เขาไม่รู้ว่ามาดลใจถึงเรียกออกไปแต่พอเห็นว่าร่างสูงหันไปหันมาราวกับมองหาต้นเสียง ซอก็ได้สติเบี่ยงตัวหลบหลังเสา เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะหันหลังมาเจอกับเขา...
ใช่น้องจริงๆ ด้วย...
ริมฝีปากสวยเม้มเข้ากากันแน่น ในสมองคิดอะไรไม่ออก ภาพนับจำนวนไม่ได้ไหลเวียนเข้ามาในความทรงจำจนแทบหาชองว่างหายใจไม่ได้
ลมหายใจเหมือนจะขาดเป็นห้วงๆ ภาพนับร้อยพันเหมือนคมมีดทิ่มแทงเข้ามาทั้งเจ็บทั้งจุก เหงื่อกาฬเริ่มผุดพรายทั้งที่เครื่องปรับอากาศในห้างดังก็ทำงานได้อย่างดีเยี่ยม หัวใจเต้นรัวเพื่อดึงเอาโลหิตเย็นชืดเข้าไปหล่อเลี้ยงแต่ก็เหมือนมันจะไม่ทัน
ปั๊บ...
เปลือกตาสวยปิดลง...มันผ่านไปแล้วซอ...มันจบไปแล้ว
มันไม่มีอะไรทั้งนั้น แค่ได้เจอคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอเท่านั้น...มันไม่มีทางมีอะไรดีขึ้นมาแล้ว จบไปแล้ว...ด้วยมือของเขานี่เอง...
“ผมชื่อปั๊บ...พี่ชื่ออะไรเหรอครับ”
เขาจำได้ดีในวันที่พี่สาวบังคับให้มาชวยขายเสื้อผ้า เขาขี้เกียจจะตายแถมยังเพิ่งเปิดเทอม ต้องเรียนหนักเพราะเตรียมตัวเอ็นทรานซ์ตั้งแต่ยังไม่ขึ้น ม.หก สารพัดสารพันที่ต้องสอบ.. เสียงนั้นทำให้เขาต้องมองใบหน้าของคนที่เขามาทัก
เขาไม่รู้ว่าตอนนี้น้องเปลี่ยนไปมากแค่ไหน ปีกว่าแล้วที่ไม่ได้เจอกันเลย... แต่น้องสูงขึ้น...แน่นอน ผมก็ยาวขึ้น น้องคงอยู่ในช่วงเตรียมสอบเหมือนเขาตอนนั้น
ซอหวนนึกถึงเรื่องเดิมๆ ในขณะที่สองขาเดินตามแผ่นหลังร่างสูงที่จำได้ติดตานั้นห่างๆ
“พี่ครับ...ผมไม่ซื้อเสื้อแต่มาร้านพี่บ่อยๆ ได้มั้ย”
เขานึกถึงตอนนั้นแล้วก็ยิ้ม เด็กหนุ่มตัวสูงเก้งก้าง ชุดนักเรียนทีสวมปักชื่อสถาบันเด่นหรา โรงเรียนคุณหนูไฮโซที่มาป่วนเปี้ยนหน้าร้านขายเสื้อแถวสยาม...
น้องเลือกเรียนมหา’ลัยไหนนะ... สมองก็คิดไป สายตาก็มองรุ่นน้องตัวสูงที่เอามือถือขึ้นมาแนบหู พูดคุยกับใครสักคน และกำลังเดินลงบันไดเลื่อน
“ถ้าผมซื้อเสื้อพี่ไปกินข้าวกับผมได้ปะ”
น้องมันคงคิดว่าเขาเป็นอุเคะน่ารักล่ะมั่ง ตามจีบอยู่อย่างนั้น แต่เห็นอย่างนี้บอกตรงๆ เขาแพ้คนหน้าตาหล่อๆ ตัวสูงๆ แพ้คนแบบน้องนี่แหละ...
“ผมมาร้านทุกอาทิตย์ แทบทุกเย็นด้วย แต่ไม่ค่อยเจอพี่เลย”
ก็เขาไม่ค่อยชอบไปที่ร้านนี่นะ มันวุ่นวายนั่งเล่นเกมส์สนุกๆ ดีกว่า ไม่รู้ตอนนี้น้องยังเป็นพวกช่างตื้ออยู่มั้ย แต่คงไม่หรอกมั้ง แค่มองตอนนี้ แค่น้องยืนเฉยๆ ก็คงมีแต่คนอยากมาตื้อเสียมากกว่า...
ซอมองตามร่างเบื้องหน้าจนอีกฝ่ายหยุดยืนหน้าร้านเสื้อผ้า ไม่ได้จะดูของ แต่เหมือนนัดใครไว้มากกว่า ปากยังพูดคุยกับมือถือ ยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาปลายนิ้วสวยเกี่ยวเชือกของถุงกระดาษเอาไว้
ร่างโปร่งบางของซอหลบมุมร้านห่างออกมาอีกสองสามร้าน ยังคงมองร่างสูงที่คงจะรอใครสักคนอยู่จริงๆ ใบหน้าของน้องไม่ได้เปลี่ยนไปมากมายนัก
ยังหล่อ คม คงเพราะผมที่ยาวขึ้นทำให้ดูโตขึ้น แต่หากมองดีๆ ปั๊บแค่หน้าหล่อ...หล่อแค่หน้าจริงๆ แต่นิสัย...ดูก็รู้ว่าน่ารักต่างกับเขาลิบลับ
“พี่ซอทำไมไม่ทานข้าวเนี่ย เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะหรอก”
“พี่ซอ...นอนถึงสี่ชั่วโมงมั้ยเนี่ย อดนอนมาใช่มั้ย เดี๋ยวเป็นลมหรอก”
“พี่ซอสูบบุหรี่! โอ้ยยย พี่ช่วยทำตัวให้สวยเหมือนหน้าพี่หน่อยสิครับ”
“พี่ซอ...พี่แมนเกินความหล่อของผมแล้วนะ โอย...ผมนึกว่าพี่จะสาวกวานี้อีกนิดซะอีก!”
“พี่ซอ...ทำไมพี่นิสัยไม่ดีแบบนี้ครับ!”
“โอ้ย! พี่ซอ...ผมรักพี่มากขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย ผู้ชายอะไรแย่ชะมัด”
“พี่ซอ...”
“พี่ซอ...”
“พี่ซอ...”
“พี่ซอ...”
“พี่ซอ...”
“พี่ซอ...”
พี่ซอ... กำลังมองใครคนหนึ่งที่ปัจจุบันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว... มันผ่านไปแล้ว แต่ที่มันไม่เคยผ่านไปเลยก็คือความรู้สึกตอนนี้...
ริมฝีปากเม้มแน่นฝ่ามือควรจะกำเข้าหากันจนแน่น แต่กลับไร้เรี่ยวแรงจะกระดิกปลายนิ้ว เมื่อสายตามองเห็นร่างสูงโบกมือให้กับใครบางคนที่เดินเข้ามาหา
ผู้ชายคนนั้นสูงพอๆ กับปั๊บ แต่ตัวหนากว่า ลักยิ้มข้างแก้มของหมอนั่นทำให้ปลายนิ้วสวยของปั๊บต้องยกขึ้นจิ้ม ก่อนทั้งสองจะพูดคุยกันพร้อมกับรอยยิ้มแล้วพากันเดินออกไปจากตรงนั้น
ไม่มีการจับมือกัน ไม่มีการโอบกัน แต่ระยะไหล่ซ้อนไหล่ของคนทั้งคู่ แค่มองซอก็เข้าใจโดยไม่ต้องมีคำพูด
มันเจ็บ...ใช่มันเจ็บ...
“ผมรักพี่! ผมรักพี่มากแค่ไหนพี่ไม่รู้เลยใช่มั้ย! พี่เคยเห็นค่าความรู้สึกของผมบ้างมั้ย!”
เขาทำให้ปั๊บเจ็บปวดเพราะความเอาแต่ใจของตัวเอง
“พี่เคยสนใจผมบ้างมั้ยว่าผมรู้สึกยังไง!”
เขาทำให้ปั๊บเสียใจจนร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน
“ผมรู้ว่าพี่เตรียมสอบ...ผมขอโทษที่โทรมากวน ผมแค่คิดถึงพี่”
เขาทำให้ปั๊บเหงา...
“แค่อยากได้ยินเสียงพี่ก็ไม่ได้ใช่มั้ย”
ตอนนี้อยากจะร้องเรียกชื่อของอีกฝ่าย ปากของเขาก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ ภาพน้องยิ้มหัวเราะมีความสุขกับอีกคนมันทำให้เขาอยากสลายตัวเองไปเสียเดี๋ยวนี้ แต่ก็ยังมอง...
เดินตาม...ทั้งที่สองขาเริ่มล้าและน้องก็เริ่มเดินออกไปห่างมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังคงเดินตามไป
“พี่เหนื่อยปั๊บ! เลิกงี่เง่าสักที! เหนื่อยๆ ๆ ๆ ได้ยินมั้ยว่าเหนื่อย!”
ร่างของเขาโดนชนอย่างแรงจนเซ คำขอโทษของใครสักคนไม่ได้เข้าหูของเขา ภาพของน้องหายไปจากสายตาเพราะคนที่เดินสวนมามากมาย แม้จะพยายามมองหา เดินตาม แต่ก็ไม่เจอ...
“เลิกทำตัววุ่นวายไปซะทุกเรื่องสักที ถ้าไม่หยุดทำให้พี่เหนื่อยไปมากกว่านี้ก็ไปไกลๆ เลย”
เขามันพลาดเอง...เขาทำลายทุกอย่างเอง...
มาคิดได้ก็สายไปแล้ว น้องไม่อยู่ข้างกายอีกแล้ว ไม่ว่ายังไงก็หวนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้
“รำคาญ ปั๊บ! เบื่อ! ได้ยินมั้ย! ไปไกลๆ”
เป็นยังไงล่ะ น้องไปแล้วไง ไปไกลสุดเอื้อมมือคว้าแล้ว... เขาไม่ใช่คนที่จะเดินจับมือน้องอีกตอไปแล้ว... ไม่เจอเลยก็นึกถึง พอรู้สึกตัวก็เหลือแค่ความว่างเปล่า
ร่างสูงโปร่งทรุดกายลงนั่งตรงบันไดทางลง ฮู๊ดเสื้อถูกดึงมาให้คลุมศีรษะ สองมือกุมกันไว้จนแน่น...
ที่ผ่านมารู้ว่ารัก แต่โง่ที่ไม่เคยพยายามรักษา
ผ่านไปแล้วรู้ว่านึกถึง แต่ไม่เคยเข้าใจว่ามันคือความคิดถึง...
จนวันนี้...ได้เห็น ถึงได้เข้าใจว่า...ตลอดเวลาคิดถึงมากแค่ไหน
และวินาทีนี้รู้แล้วว่า...รัก ที่ไม่มีทางได้กลับคืนมา ทรมานยิ่งกว่าตาย
"พี่ขอโทษ...กลับมาได้มั้ย...ปั๊บ"
.................................................................
งงกันใช่มั้ย... งงจนลืมเศร้าเลย... :m15:
เค้าอัพเรื่องเร็วเกินไปหรือเปล่า? :sad11:
-
รอๆๆๆๆอยู่เลยจ้า
สนุกมาก
จะรอตอนของซอ แต่อย่าให้เศร้าเกินน้า
ยังไม่อยากกินมาม่ามากเกินไป
สู้ๆๆ
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
สงสารซออ่ะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ส่วนเจ ก็สู้ ๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บางทีอดีตไม่ต้องเล่าก็ได้นะ
อ่านแล้วมึนมากเลยไม่รู้จะอธิบายยังไง
-
อืม.. อยากจะบอกว่า เพราะประโยคขึ้นต้นนั้นทำให้เราตั้งใจอ่านมากเลย ฮาๆๆ เพราะกลัวจะงง
โอ๋ๆ อย่าน้อยใจนะ ไม่งงหรอก ถ้าพยายามตั้งใจอ่านอ่ะ
ลักกษณะการเขียนของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน สำหรับของคนเขียนเรือ่งนี้ เป็นแบบพรรณนาเยอะ มักแทนตัวละครด้วยลักษณะแทนที่จะเป็นชื่อ ที่จริงแล้วดีเพราะมันไม่จำเจ แต่ก่อนหน้านั้น ผู้เขียนต้องค่อยๆใส่ลงมาค่อยๆแนะนำให้คนอ่าน รู้ เข้าใจ จำได้ และคุ้นเคยก่อน
แบบบทแรกกับบทที่สองนี่เล่นเอางงมาก แต่พอผ่านมาแล้ว เรารู้จัก บุคลิกของทุกคนแล้ว เราก็เข้าใจแล้วก็สนุกตามไปด้วย
ตอนนี้จะว่างงก็ไม่งงนะ เป็นแค่ลักษณะการเล่าเรื่องที่ทับซ้อนระหว่างปัจจุบันกับอดี ที่ผู้เขียนข้ามชอตเล่าแต่สาระสำคัญจนบางทีอาจจะดูเร็วจนดูงง แต่เราว่าไม่งงหรอก
เอาใจช่วยซอ หวังว่า คนที่มากับ้องจะเป็นแค่เพื่อนสนิทเท่านั้น... เพราะยังไงผู้ชายด้วยกันสนิทกันถึงเนื้อถึงตัวเป็นเรือ่งปกติมากกว่าผู้หญิง
เอาจช่วยคนเขียนด้วย อย่าคิดมาก เพราะตั้งแต่แรกมาฝีมือการเขียนของผู้เขียนพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ และเขียนบรรยายได้ดีมาก (ทั้งเอ็นซี ทั้งลักษณะตัวละคร)
สู้ๆค่ะ
-
แล้วใครจะชอบรักษาแผลใจซอละเนี่ย
-
เฮ้ย เศร้าได้ไงอ่า
ซอน่าสงสาร ถึงจะเป็นคนผิดก็เหอะ
:m15:
-
:L2:ซอเป็นเมะ ..แล้วเคยมีคนที่รัก เอิ่มมมมมม :กอด1:กระซิบข้างหูซอ เปลี่ยนมาเป็นเคะ เหอะน้อง
-
ตกใจซอเป็นเมะ!! :a5:
แต่แอบเศร้านะ ยังตัดใจลืมปั๊บไม่ได้ซะด้วย
แต่อยากให้ได้เจอรักใหม่ๆนะที่ดี แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นเคะนี่จะดีมาก :monkeysad:
-
ปรบมือให้ตัวเองอีกที กับรักที่ได้ผ่านพ้นไป
อดทนให้ได้นะ
-
เจรีบเคลียร์ให้ไว
-
:กอด1:
-
ดูเหมือนเรื่องของซอจะดาร์คมากเลย
-
ทำไม... ทำไมไม่ทานอะไรเลยนะ
ร่างบางนั่งถอนหายใจ มองจานผัดกระเพราหมูสับราดข้าวที่เย็นชืดไปแล้ว ใบหน้าอ่อนเยาว์วางอยู่บนฝ่ามือทั้งสองที่เอาศอกเท้าโต๊ะไว้ เขานั่งมองมันตั้งแต่ร่างสูงขอตัวกลับไปโดยที่ไม่ทานอะไร จนตอนนี้ผ่านไปสามชั่วโมงแล้วก็ยังคิดอะไรไม่ออก...
เฮ่อ...เขาทำอะไรให้คนตัวสูงเอะใจ หรือผิดสังเกตหรือเปล่านะ
คือ...เขาระแวงนะ เพราะเขามันไม่บริสุทธิ์ใจตั้งแต่แรกที่ไปรวมกลุ่มนั้นแล้ว ที่เจมาค้างที่บ้าน เจคงไม่เห็นอะไรที่ผิดปรกติใช่มั้ย? แต่เขาก็แอบซ่อนไว้อย่างมิดชิดแล้วนะ
แล้วทำไมเมื่อเช้าเจมีท่าทางแปลกๆ ไม่สบตา ไม่มองหน้า...
ไม่ใช่ว่าเห็นรูปวาดที่เขาซ่อนไว้หรอก...ใช่มั้ย!
แต่เอ๊ะ! ก็บอกแล้วนี่ว่าซ่อนไว้อย่างดี แล้วถ้างั้นเจเป็นอะไร? จะโทรไปหาก็ไม่กล้า ก็ไอ้ท่าทางแบบนั้น ดีไม่ดีไม่รับสายอีกต่างหาก
เฮ่ออออ...
“มึง...มึงอย่ารู้นะว่ากูคิดอะไรอะ กูกลัว” ผิงพึมพำกับตัวเองเขี่ยข้าวกระเพราะหมูอย่างน่าสงสาร
เฮ่อ....
...
ไอศกรีมรสสตอเบอร์รี่กำลังค่อยๆ ละลาย โดยไม่มีใครตักมันขึ้นไปลองลิ้มชิมรส ยิ่งหนุ่มรางสูงที่นั่งเอนหลังกับพนักพิงสีแดงสดนั้นยิ่งแล้วใหญ่ เขาไม่สั่งของพวกนี้มาให้รกโต๊ะเด็ดขาด
เจนั่งมองถ้วยไอศกรีมของหวานตาสลับกับแก้วน้ำทีไอเกาะพราวตามข้างแก้วของตัวเอง สองมือล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุมสีเทาเข้ม ไม่ตอบโต้บทสนทนาอะไรของหวานตาทั้งสิ้น จะว่าไปเธอพูดอะไรเขาก็บอกได้เลยว่าไม่ได้ฟังด้วยซ้ำ
ยิ่งคุณเธอพาเพื่อนสาวมาช่วยพูด อธิบาย อะไรเยอะแยะเขาก็ยิ่งไม่สนใจ... ชักเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาแล้วสิ อยากทานข้าวกระเพราหมูสับร้อนๆ ไข่ดาวสุกพอประมาณ เยาะซอสสักหน่อย...อืม...
“พูดจบยังอะหวาน หิว” เจโพล่งออกไป ไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้เธอพูดไปถึงประเทศไหนแล้ว
“เมื่อกี้หวานก็ชวนเจไปทานอะไรก่อนแล้วค่อยคุยกันเจก็บอกไม่ แล้วอะไรเนี่ย” หวานตาเสียงเขียว เธอนั่งพูดอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงแต่เจกลับไม่มีท่าทีอะไรเลยนอกจากแสดงอาการเบื่อหน่ายออกมาแบบไม่คิดจะปิดบังหรือเกรงใจทั้งเธอและเพื่อนของเธอเลย
“เจเคืองหวานเรื่องที่โทรหานุชเหรอ? หวานไม่ได้คิดอะไรกับนุชนะ” เขาพูดถึงไอ้ชะมดน้อยสักคำมั้ยล่ะเนี่ย เฮ่อ...ลืมเรื่องนั้นไปแล้วด้วยซ้ำ
“หวานบอกแล้วไงว่าหวานเครียด แล้ว..แล้วที่โทรหานุชก็เรื่องของเจ ส่วนเรื่องชวนไปดูหนังหวานก็นัดนุชให้แพทไง” อ่อ...เจเพิ่งรู้ว่าเพื่อนสาวของหวานชื่อแพท ตะกี้ไม่ทันได้ฟัง
ท้องเริ่มทรมานแล้ว ถ้านั่งรถเมล์ไปร้านป้าติ๋วเขาคงไส้ขาดแน่เลย
“ใช่...ใช่ แพทสนใจนุชเลยให้หวานติดต่อให้ เห็นว่าไม่มีแฟนก็เลย...” เตรียมกันมากนานมั้ยน้อมุกนี้ ถ้าจำไม่ผิดไอ้นุชไม่เคยโผล่ไปให้สาวๆ มหา’ลัยนี้กรี๊ดความฉ่ำของตามันนะ
“เอาเบอร์มันเลยมั้ยล่ะ เดี๋ยวให้” เจว่าพร้อมกับเอามือถือออกมาไล่ดูเบอร์ของนุช จะพยายามคิดว่ามองไม่เห็นอาการส่งซิกกันก็แล้วกันนะ “เนี่ย...โทรเลยสิ หอมันอยู่แถวนี้แหละ แป๊บเดียวอยากเจอก็ได้เจอ เดี๋ยวโทรให้ก็ได้”
ใช่เลย...อยากเจอก็ได้เจอ...แต่จะเจอกับอะไร....อีกเรื่อง
“เอ่อ...ไม่เป็นไรเจ แพท...แพทมีอยู่แล้ว แต่ไม่กล้าโทรไปเลย...เลยให้หวานตาจัดการให้นะ” ข้ออ้าง! เจเหลือบมองสองสาวที่ทำหน้าปั้นยาก
“เรามาคุยเรื่องของเราก่อนเถอะเจ” หวานตาเสียงอ่อนมองใบหน้าหล่อเหลาที่ดูไร้อารมณ์อย่างที่สุด ทั้งที่เจมันจะยิ้มอยู่เป็นนิจ “หวานอาจจะนิสัยไม่ดี...แต่หวานทำไปเพราะหวานรักเจมากนะ” เธอว่างั้นอะ
แต่ไอ้หลายๆ เรื่องที่เจรับรู้มาได้สักพักแล้วมันไม่เห็นจะสื่อนัยอะไรที่แปลได้ว่าหวานรักเขาสักหน่อย
“เรื่องของเรา? มันเคยมีด้วยเหรอ? อย่างที่รู้ๆ กันแหละหวาน ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่หวานพูดคุยกับใคร แต่ประเด็นคือเจไม่ได้ชอบหวานแล้ว มันฟังดูง่ายแล้วก็เลวสักหน่อยนะ แต่เจก็ชั่วแบบนี้แหละ” ร่างสูงลุกขึ้นยืน
“เจ..ทำแบบนี้กับหวานไม่ได้นะ!”
“ใช่...เจจะทิ้งเพื่อนแพทง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้นะ ตอนอยากได้หวานเป็นแฟนก็ตามจีบตามเอาใจ ที่อย่างนี้จะทิ้งกันไปเฉยๆ รับผิดชอบการกระทำด้วย” สองสาวแท็กทีมกันได้อย่างน่ากลัว หลายคนไม่สิแทบทุกโต๊ะในร้านหันมามองเขาเป็นจุดเดียว แต่โทษเถอะนะ ถ้าคิดว่าเขาเป็นคนดีจนจะนั่งลงแล้วปลอบโยนอีกฝายอย่างพระเอกในละครหลังข่าว แล้วสุดท้ายก็คาราคาซังตอไปน่ะ...คิดผิด
“แล้วจะให้ทำไง... จะตามจิกผู้ชายที่ไม่เอาตัวเองแล้วอย่างกับไก่แตกเล้าอย่างนี้เนี่ยนะ อายบ้างเหอะ หวานก็น่าจะเข้าใจ เรื่องของเรามันควรจะจบไปนานแล้ว ใช่ว่าเจไม่รู้เมื่อไหร่ว่าลับหลังไปนอนกับใครมาบ้าง...ที่ไม่พูดก็เพราะอายปากตัวเอง แล้วก็เจดูเหมือนโง่นักเหรอไง ที่คิดจะเลี้ยงเอาไว้เป็นผัวเดินควงโชว์คนอื่น เห็นว่าเจมีเขาอยู่บนหัวเหมือนควายใช่มะ อย่าให้พูดมากกว่านี้นะว่าเห็นอะไรมาบ้าง”
“จะ...เจ! เจพูดอะไร!” หวานแทบจะกรีดร้องเธอหน้าซีดแทบจะหมดแรง มองหน้าหล่อเหลาของเจที่เย็นชาได้ยิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ
“ถ้าสงสัยนักก็ไปถามคู่ขาคนล่าสุดที่พากันไปพัทยาเมื่ออาทิตย์ก่อนสิ ว่ามันเรียน ม.ปลายที่ไหน แล้วรู้จักกับเจหรือเปล่า แต่มันคงไม่รู้หรอกนะว่าผู้หญิงที่มันลากไปสวิงกันทั้งคืนกับเพื่อนมันนะเป็นแฟนเพื่อนมัน ไม่งั้นมันก็คงไม่เอาหรอก อายมะ...พอเหอะ พูดไปอายแทน” คราวนี้ทั้งหวานและแพทต่างไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน คนทั้งร้านหันมามองทั้งคู่อย่างอยากรู้อยากเห็นส่วนเจก็แค่ยืนไหวไหล่ไม่แยแส
ความจริงถ้าหวานไม่ตามจิกเขา ไม่ตามรังควาญเขาขนาดนี้เขาคงไม่เหลือจะทน พอดีเขามันบุรุษไม่สุภาพ และคาดว่าคงไม่แมนเท่าไหร่นักก็เลยปากเปราะแบบนี้
“ไปเตือนมันด้วยล่ะว่าอย่าทำมือถือหายแล้วคลิปแม่งหลุด แล้วก็ไม่ต้องเอาอวกใครให้มาก จบกันด้วยดีนะหวาน ที่ผ่านมาอุตสาห์แกล้งโง่ให้แล้วเจ๊ากันแล้วกัน” เจคว้าเอาบินบนโต๊ะเดินไปที่เคาน์เตอร์จัดการจ่ายเงินให้สองสาว แต่เขายังไม่ได้เงินทอนด้วยซ้ำ ทั้งหวานและแพทก็รีบออกจากร้านไปเสียแล้ว
“รีบไปไหนวะทีตามจิกกูนี่เฝ้าได้เป็นวันๆ” เจบ่น แล้วส่ายหน้า ก่อนจะรับเงินแล้วเดินลอยชายออกจากร้านที่ตัวเองวางระเบิดตูมใหญ่ไว้
หิวเป็นบ้า สิ้นเปลืองพลังงาน...
“ฮัลโหลมู่ มึงจะไปร้านป้าติวเหรอกูไปด้วยดิ อ่าว...ให้แท็กซี่วนมารับกูดิ โอ้ย! ไอ้เพื่อนเวรนี่ เออๆก็ได้ เดี๋ยวเจอกัน” เจวางสายแล้วไล่หาเบอร์อีกคนที่ไม่ใคร่จะโทรไปเท่าไหร่ตั้งแต่ได้มา ก่อนหน้านี้มันคิดแปลกๆ ถ้าจะโทรไปคุย แบบอธิบายไม่ถูก
“ฮัลโหล...ว่าไงเจ” เสียงของอีกฝ่ายทำเอาเจเกือบเดินสะดุด เหลือบแลรอบกายคงไม่มีใครสังเกตใช่มั้ยว่าเขาแอบเขินนิดๆ
“เออ...เดี๋ยวพวกไอ้มู่จะไปที่ร้านอะ”
“รู้แล้ว มู่โทรมาบอกแล้ว”
“เอ่อ...” เจอึกอัก ก่อนจะหยุดยืน แล้วเป่าลมออกจากปาก
“มีไรเหรอ?” เจเรียกแรงฮึดออกมา ทั้งที่ก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องเรียกหากำลังใจขนาดนี้
“คือ...เลิกกับหวานตาแล้วล่ะ”
“....” อีกฝายเงียบ ทำเอาใจแป้ว ซึ่งเขาก็ไม่รู้หรอกว่าจะแป้วทำไม “เสียใจด้วยนะ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็ผ่านไปได้”
“ก็ไม่ได้เสียใจอะไรนะ”
“อืม...เข้มแข็งนะ มาทานอะไรที่ร้านมั้ย?” เจยิ้มกับคำชวน ขอโทษนะครับ ณ จุดนี้ของตอแหลหน่อยเถอะ
“ก็ดีนะ ไม่อยากอยู่คนเดียว”
“อืม...อย่าคิดมากนะ...มาที่ร้านแล้วกันเดี๋ยวทำอะไรให้กิน” เจยิ้มกว้าง กระดี้กระด้าเสียจนไม่อยากจะเชื่อว่าก่อนหน้านี้เขาเหมือนคนแบกโลกไว้ทั้งใบบวกดาวพุธดาวอังคารไว้ด้วย
“อยากกินกระเพราไข่ดาววะ”
“เมื่อเช้าทำให้ไม่กินวะ เสียของหมด” ก็กูสติแตกนี่หว่า
“น่า...โทษที เดี๋ยวกูไปหานะ”
“อือ...”ปลายสายตอบมาแค่นั้น ก่อนที่จะตัดสายเจไปกะทันหันเพราะเขาได้ยินเสียงป้าติ๋วดังแทรกเข้ามา เอาละวะ...ไปหาข้าวกินที่ร้านป้าติ๋วดีกว่า
...........................................................
“ข่าวอะไรอัพเดตอีกวะ กูว่านะมึงไปทำแฟนเพจติดตามเลยไปปะไอ้มู่ แม่งอับดุลเหลือเกินให้ตายเหอะ” คนหน้าสวยพูดด้วยสีหน้าไม่ใคร่จะชอบใจนัก
ก็เช้าวันนี้ซอมีเรียนที่ไหน แต่ต้องโดนไอ้เพื่อนขี้บ่นโทรมาจิกเป็นไก่หิวให้มาที่คณะนะ กะจะนอนให้เต็มตาสักหน่อย แต่มันก็โทรเสียอย่างกับว่าพ่อแม่บุพการีทำสัมปทานโทรคมนาคมกับค่ายโทรศัพท์ยักษ์ใหญ่ ไอ้เพื่อนประเสิร์ฐ
“อะไรของมึงไอ้ซอ เห็นหน้ากูมึงก็ด่าๆ ๆ ๆ ปากมึงอย่างนี้ไงถึงไม่มีใครเอา”
“กูไม่เอาใครต่างหาก พูดมากว่ามามีอะไร” ซอตวัดสายตาเข้าใส่ คว้าเอาขวดน้ำเปล่าบนโต๊ะมาเปิดแล้วยกดื่ม
“นั่นของนุช” ได้ยินแล้วหมั่นไส้ แทนที่จะชะงักซอกลับยกดื่มรวดเดียวค่อนขวดแล้วเอาวางไว้
“ของนุช? ของนุช คำว่าไอ้มันหายไปไหนล่ะมู่ลี่ ทำตัวน่ารัก กูจะอ้วกแล้ว” มู่เบ้ปากเข้าใส่คนหน้าสวย หยิบขวดน้ำที่เหลืออยู่ไม่มากขึ้นมาดู ก่อนจะยกนิ้วกลางเข้าใส่เพื่อน
“กูไม่เล่าให้มึงฟังแล้ว ไอ้เลว แม่ง...กูต้องเดินไปซื้อให้มันใหม่เนี่ย” มู่ว่าทำท่าจะลุกหนี แต่ซอมองตาขวาง
“มึงเรียกกูมาตอนเก้าโมงทั้งที่กูมีเรียนบ่ายสอง...ไอ้มู่ อย่ามาสันดานกูอารมณ์ไม่ดี” มู่ถึงกับขมวดคิ้ว จ้องหน้าซออย่างไม่เข้าใจ
โอเคว่าเขาก็เสียวๆ ว่าอาจจะโดนมันซัดหน้าหงายถ้าหากท่ามาก แต่ไม่เคยเห็นซอหงุดหงิดอะไรขนาดนี้ ร่างผอมบางทรุดลงนั่ง ไม่หลบสายตาหงุดหงิดนั้น ก่อนจะยกมือขึ้นวางบนโต๊ะ
“มึงโอเคมั้ยวะ” พอโดนถามอย่างนั้น ซอก็พ่นลมหายใจออก กระพริบตาถี่ๆ แล้วยกมือขึ้นลูบใบหน้าสวยของตัวเอง แล้วส่ายไปมาช้าๆ
“มีอะไรจะบอกปะวะ หน้าตามึงแย่มากเลยว่ะ” มู่ถามอย่างนึกห่วงไม่ได้ อย่างที่บอก ซอเป็นคนกวนประสาทคน ไม่ว่าจะด้วยปากหรือลักษณะนิสัยส่วนตัว แต่ซอไม่ใช่พวกชอบใช้กำลัง... แน่นอนว่ารวมไปถึงเรื่องรุนแรงต่างๆ ด้วย
“ไม่ค่อยดี...ถ้ามึงไม่มีอะไรสำคัญจริงๆ กูขอตัวก่อนนะ กูอยากอยู่คนเดียว” ซอว่า ก่อนจะลุกขึ้น โดยที่มู่ทำได้แค่มองตามร่างสูงโปร่งนั้น
“ซอ” หนุ่มหน้าสวยหยุดแล้วหันมามองคนเรียก
“ถ้ามึงอยากคุย หรือ...อะไรก็ตามแต่ โทรหากูหาไอ้นุชหรือไอ้เจก็ได้นะ” ใบหน้าสวยแค่กระตุกยิ้มน้อยๆ พยักหน้าจากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป ปล่อยให้มู่นั่งพองแก้มอย่างไม่เข้าใจ
ร่างสูงโปร่งเดินกลับหอที่อยู่หลังมหา’ลัย แวะซื้อบุหรี่ที่ร้านสะดวกซื้อ แกะแล้วรีบเอามันยัดใส่ปากจุดไฟอย่างรวดเร็ว ควันสีขุ่นลอยอ้อยอิ่งกลางอากาศ แสงแดดจัดจ้านแทบจะเผาผิวขาวๆ ของเขาให้เกรียม ปลายนิ้วสวยยกขึ้นเสยผมที่หล่นลงมาปิดหน้าผากชวนรำคาญ
มองอะไรก็ขวางหูขวางตาไปเสียหมด ไม่มีอะไรที่ประเทืองอารมณ์ของเขาเลย ให้ตายสิ!
ตั้งแต่เห็นปั๊บกับใครที่เขาไม่รู้จัก...รู้ทั้งรู้ว่ามันจบ รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว... ก็รู้ทั้งรู้
“โธ่โว้ย!” ซอปาบุหรี่ที่จุดแล้วลงพื้น ใช้เท้าขยี้มันจนแหลกเละ คิดวากำลังใช้เท้านั่นแหละเหยียบย้ำความสัมพันธ์ของคนสองคนที่ก่อตัวกันขึ้นโดยที่ตัวเขาเข้าไปแทรกอะไรไม่ได้...
“เชี่ยเอ้ย!” คำหยาบถูกสบถออกมา มันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าทาทางที่แสดงออกมานั้น มันทำให้หลายคนมองอย่างระแวงว่าพ่อคนหน้าสวยจะเกิดบ้าแดดอาละวาดหรือเปล่า...
แต่สุดท้ายทุกอย่างก็สงบสุข เพราะร่างสูงโปร่งควบคุมอารมณ์ของตัวเอง แล้วเดินกระแทกเท้าต่อไป...
หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องอะไรที่ทำให้ต้องหงุดหงิดไปมากกว่านี้นะ
ซ่า!!!!
เปียก...
โชก....
ก็ไม่รู้ว่ามันจะซวยอะไรนักหนาหรอกนะ แต่ที่แน่ๆ ซอเข้าสู่โหมด..คลั่ง!
“ซ้นตีน!” เสียงตวาดนั้นทำเอาคนที่เดินสวนไปมาสะดุ้งแล้วรีบหลีกหนีไกลๆ เพราะกลัวว่าคนหน้าสวยๆ จะเกิดบ้าเพราะเปียกน้ำจนไล่กัดคนไปทั่ว
ดวงตาฉายแวววาวโรจน์ถ้าเป็นการ์ตูนอาจจะมีไฟประทุออกมาก็ได้ แต่ก็นั่นแหละไม่ต้องมองตาก็สามารถตายได้แล้ว ณ จุดนี้ ซอไม่รู้ว่าควรจะลากหมาตัวไหนออกมากัดคนที่สาดน้ำออกมาโดยไม่ดูตาม้าตาเรือทำให้เขาโชกไปทั้งตัวแบบนี้ แต่ที่แน่ๆ ขอสักทีเหอะ...
“ลูกตาน่ะถ้าไม่ใช้มองก็ควักออกมาให้เป็นอาหารหมาซะ เผื่อมันจะมีประโยชน์มากกว่านี้!!”
“ขะ...ขอโทษครับ ผมๆ ๆ”
“ตาส่อนแล้วยังเสือกติดอ่างอีกหรือไงวะเฮ้ย! ขอโทษน่ะพูดให้มันเร็วๆ สิวะ” ซอลูบน้ำออกจากหน้าแล้วหันไปมองคนก่อนเรื่องที่ตอนนี้ยืนหน้าซีดอยู่
“ขอโทษครับ ผมไม่ระวัง ขะ...ขอโทษจริงๆ ครับ” คนติดอ่างเพราะตกใจละล้าละลักพูดออกมา รีบหมุนตัวเปิดประตูกระจกที่สกรีนตัวหนังสือติดไว้ว่าอะไรสักอย่างเกี่ยวกับสัตว์ซอไม่ทันอ่าน เขามัวแต่ปาดน้ำออกจากใบหน้าลำคอจนอีกฝ่ายเดินออกมายืนผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่สีขาวให้ ซอรับมาโดยไม่มองหน้าคนให้สักแวบ
“ขอโทษนะครับ เข้าไปนั่งในร้านก่อนมั้ยครับ” ซอไม่ตอบ แค่หันกลับมามองคนพูดตาขวาง แต่พอได้เห็นหน้ากันชัดๆ เท่านั้นแหละ...
....
.....
“ปั๊บ”
....
.................
เจเป็นผู้ชายเลวๆ คนหนึ่งอะน้า... แต่ก็ไม่ได้จะชั่วอะไร (เข้าข้างนิดหน่อย)
ประเด็นคือสิ่งที่พ่อคุณทำก็ไม่ดีเลย (แล้วแต่งทำไมอย่างนี้) ตอนนี้ยอมรับสภาพ ว่าแต่งแบบเอาแต่ใจไร้เหตุผล ขาดวุฒิภาวะอีกตางหาก เอาสะใจเข้าว่า...เหอๆ
ตอนหน้าจะแก้ตัวใหม่น้า....
-
แหม นังหวานแกนี่นิสัยไม่ดีแล้วยังสวมเขาให้เจอีก
ซอ สุ้ๆๆๆๆน้าาา
-
แอบสะใจยัยหวานตา
-
ก้ออ่ะนะ ชื่อเรื่องก้อบอกแล้วว่า..จัดหนัก :m20: ถึงไงยังคงชอบเจต่อไป
แต่ซอเจอโจทย์เก่าแล้วนินา ลุ้นนนนนนนนนนนนน
-
ลุ้นเหมือนกัน จะเป็นไงต่อนะ แต่ถ้าเจทำกะผิงแบบนี้จะฆ่าไอ้เจ ส่วนผิงต้องเคลียร์ให้จบนะเอาใจช่วย ส่วนมู่ก็ใช้เหตุผลคุยกันนะ เป็นกำลังใจให้
-
เจแอบตอแหล ว่าอกหักไปซบตักผิง
เอาใจช่วยซอนะคะ
-
อยากบอกว่าชอบที่คนแต่ง เขียนมาก o13
อ่านวันนึงรวดเดียวจนถึงตอนปัจจุบันเลย
ชอบผิงมากๆเลยน่ะ บรรยายซะน่ารัก :-[
-
เจเจ๋งงง . ได้เวลาจีบผิงแล้ววว 55
-
สะใจมากกกกกกd!! o13 o13
ยัยนั้นก็ร้ายจริงๆแหละ
เจนายน่าจะเลิกให้เร็วกว่านี้นะเนี่ย
ปล่อยให้ตามจิก แถมมายุ่งกับนุชของมู่ได้ตั้งนาน
+1 จ้าฉลองให้กับความสำเร็จของเจ :z2:
-
ยิ่งเจ็บยิ่งเจอ
:a5:
-
ขอน้องคืนดีเลยซอ คนที่เดินด้วยอาจจะเป็นเพื่อนที่น้องก็ได้
ปล.ถ้าคอมเม้นที่แล้วเราพูดแรงไปก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะ
-
สนุกแฮะ
คู่เจ-ผิง คงไม่ต้องลุ้น
เหลือแต่ซอล่ะนะ
-
ชื่อเรื่องก็บอกอยู่ รักจัดหนัก
มันก็ต้องแรงแบบนี้แหละ :z2:
อย่าคิดมากคนเขียน
เอาใจช่วย :L2:
บวกเป็ด
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ ฮี่ๆ จะแรงไม่แรง นิมาโอเคหมดค่ะ ขอแค่ไม่ตะเพิดนิมาก็พอ...แหะๆ
ขอบคุณนะค้าาาาา...ไปตอกันเลยดีกว่า...อิอิ
ตอนที่11
ไม่ใช่หรอกเหรอ?
ซอนั่งเช็ดผมของตัวเองช้าๆ ไม่เร่งรีบอะไร ทั้งที่ก่อนหน้านั้นก็โมโหเสียมากมาย แต่หลังจากที่มองเห็นหน้าคนก่อเรื่องก็ดร็อปอารมณ์ทุกอย่างลงมาจนอยู่ในจุดต่ำสุด...
เขาคิดว่าผู้ชายคนนี้คือปั๊บ ก็ในเมื่อรูปร่างหน้าตาเหมือนกันขนาดนั้น แต่พอจ้องมองจริงๆ แล้วกลับไม่ใช่...แค่คล้ายกัน ไม่ใช่คนคนเดียวกัน
“ผมขอโทษจริงๆ ครับ ผมออกค่าสักแห้งให้นะครับ” น้ำเสียงนุ่มทุ่มนั้นทำเอาซอปิดเปลือกตาไว้แน่น โชคดีที่ผ้าสีขาวนั้นมันบดบังใบหน้าเขาไปกว่าครึ่ง
คล้าย...คล้ายกันแม้กระทั้งเสียง
“คุณชื่ออะไร”
“หือ?”
“ผมถามว่าคุณชื่ออะไร” ซอถามย้ำเช็ดผมแรงๆ อีกสองสามที ก่อนจะดึงมันออกแล้วเงยไปมองใบหน้าหล่อเหลานั้นนิ่ง
คล้ายกันมาก มากเสียจนแทบเหมือนคนๆ เดียวกัน
“กัณกร ครับ เออ...เรียกหมอแฮมก็ได้ครับผมเป็นสัตวแพทย์ของที่นี่ครับ” โอเคหนึ่งคำถามแต่คำตอบทั่วถึงมาก
ใช่แล้วล่ะที่เกิดเหตุคือหน้าคลินิกสัตว์ ดูเหมือนจะเพิ่งมาเปิดเขาเห็นก่อนหน้านี้มีการเตรียมสถานที่อยู่ แต่ช่วงนี้ไม่ได้สังเกตอะไรเลยไม่รู้ว่ามันเปิดทำการแล้ว...
ซอถอนหายใจแล้วลุกขึ้นส่งผ้าให้กับคุณหมอหน้าหล่อ แล้วหมุนตัวเดินออกไปจากร้าน เดือดร้อนคนตัวสูงต้องเดินตามออกมาด้วย
“เดี๋ยวครับ เรื่องเสื้อผ้า”
“ผมชื่อซอ...” เกี่ยว? “จำเอาไว้ด้วย” อะไร?
งง!
ดวงตาคมกระพริบปริบๆ มองร่างโปร่งบางของผู้ชาย...หน้าสวย ที่เดินออกไปจากคลินิก เขาตกใจตั้งแต่สาดน้ำล้างหน้าคลินิกไปโดนเขาจนเปียกโชก พอเห็นหน้าชัดๆ ก็ตกใจเพราะคิดว่าเป็นผู้หญิง แต่ก็ตกใจอีกเมื่อรู้ว่าเป็นผู้ชาย แล้วก็...ตกใจจนมึนไปแล้ว...
“ก็ชื่อซอ มันเกี่ยวอะไรกับค่าสักผ้าล่ะ” คุณหมองงครับ...
...............................
ปึก!
“เหี้ย!” เจโวยวายขึ้นมาทันทียกมือขึ้นลูบหัวของตัวเองเมือโดนกระแทกด้วยปกตำราแรงๆ เขาเงยขึ้นไปมองหน้าคนทำ ซึ่งก็แน่นอนว่ามันไม่ได้สำนึกหรอกว่าทำเอาเขาสมองแทบกระจุย
แหงล่ะ ใบหน้าของมู่มันสะใจจะตายเมื่อเห็นว่านุชซัดเขาเต็มแรง
“อะไรของมึงวะนุช”
“สันดาน” แล้วมันก็จบลงด้วยการทรุดลงนั่งฟุบหลับ ส่วนมู่ก็ลอยหน้าลอยตาเบะปากจิกสายตาใส่เขาอีก แน่นอนว่ามันไม่คิดจะตอบคำถามของเขาทรุดลงนั่งแล้วตวัดขาขึ้นไขว่ห้างเอามือถือออกมาเล่น
“พวกมึงเป็นห่าอะไร” ก็เงียบกลับมาอีก เจเลยได้แต่กรอกตาไม่สามารถค้นคว้าหาคำตอบอะไรสำหรับการประทุษร้ายนี้ เมื่อคืนเขาดูบอลจนดึกดื่น แล้วดูพวกมันทำกัน
“เลิกกันภาษาหาอะไร ผู้หญิงคนนั้นโทรจิกกูยิ่งกว่าเก่าเสียอีก” นุชบ่น แต่มือกลับเอื้อมไปหยิกแก้มของคนที่นั่งเล่นมือถือ แต่เห็นนะว่าไอ้มู่เบะปากตอนที่นุชเอ่ยถึงหวานตา
“ก็กูเล่าให้พวกมึงฟังหมดแล้ว ตามนั้นอะ โทรมาหามึงบ่อยเหรอวะ” นุชไม่ตอบควักเอามือถือออกมาส่งให้ มันกำลังสั่นอย่างบ้าคลั่ง
“เฮ่ย!” เจตกใจเมื่อมองเห็นชื่อที่โชว์อยู่ เขารีบส่ายหน้าดันมือนั้นให้ออกห่างราวกับกลัวว่าจะมีเชื้อโรคกระโดดเข้าใส่
“หน้าด้านเกินไปแล้ววะ ก็น่าจะรู้ว่ากูกับมึงต้องคุยกันอยู่แล้ว กูก็รู้เท่าที่มึงรู้ แต่ก็ยังโทรมาอีก” คือนุชมันอาจจะปากร้ายปากหมาปากวรนุชนะ แต่ไม่เคยด่าผู้หญิงแน่นอน
เจควรแสดงความยินดีกับหวานตามั้ยที่ได้รับเกียรตินี้
“มึงลองอ่านข้อความที่แม่นั่นส่งให้ไอ้นุชดิ กูอ่านยังขนลุกเลย” เจส่ายหน้าดิกทันที นุชเอามือถือกลับไปแล้วส่งให้มู่ แน่นอนว่ารายนั้นก็รับเอาไปเก็บไว้ให้
ก่อนพวกมันเป็นแฟนกันเป็นยังไง หลังเจ๊าะแจ๊ะกันมันก็ยังเหมือนเดิม
“มึงสองคนนี้ตกลงเพื่อนหรือแฟนวะ”
“แฟน!” เป็นสองเสียงที่ตอบออกมาพร้อมกันโดยไม่ต้องรั้งรออะไร เจมองทั้งสองคนที่ต่างกันแบบขาวกับดำด้วยความไม่เข้าใจนัก
ใช่เลยเขาไม่เข้าใจไอ้เรื่องรักๆ ใคร่ๆ รูปแบบนี้เท่าไหร่นัก แม้จะยอมรับว่ารู้สึกดีกับผู้ชายบางคนก็ตาม... ก็ผิงนั่นแหละ
แต่ในขั้นที่เหมือนกับนุชกับมู่...เขาไม่แน่ใจนัก
“เออ...ไอ้ผิงอะ” มู่เอ่ยขึ้นไม่ได้หันหน้ามามองใครเพราะสนใจแต่ไอ้หน้าจอสมาร์ทโฟนของตัวเอง “ไม่สบายแหละ กระเพาะแดก นอนตายที่บ้าน กูขำชิบหายตอนไปหามันเมื่อเช้า ว่าจะมาเรียนพร้อมมันสักหน่อย” มู่ขำไปด้วยเล่าไปด้วย
“ไปล้อมัน เดี๋ยวมึงก็เป็นตามมัน แดกแต่น้ำอัดลม” นุชสวนเข้าให้แม้ว่าใบหน้าจะฟุบหลับอยู่อย่างนั้นก็ตาม
“มันเป็นอะไรมากป่ะวะ” เจถามมู่แต่ไม่สนใจฟังคำตอบจากปากช่างเจรจานั้น ปลายนิ้วจิ้มมือถือของตัวเองแล้วเอาแนบหู “มู่บอกมึงไม่สบายอะผิง เป็นไรมากปะวะ”
มู่เบะปากทำหน้าทำตา บ่นอุบอิบจนคนที่นอนฟุบอยู่อดยิ้มไม่ได้ พอเห็นว่าโดนยิ้มล้อก็จิกสายตาใส่จนคนตาหวานต้องส่งจูบจุ๊บๆ แกล้งเล่นให้หน้าแดงขำๆ
“ก็ไอ้มู่บอกว่ามึงไม่สบาย”
“เปล่านี่ แค่ปวดท้องนิดหน่อย สบายดี ตอนนี้กำลังจะเข้าคราสเรียนเนี่ย นี่ไงเห็นกูปะ” เจหันไปมองหน้าประตูเข้าห้องเรียนเห็นร่างบางของผิงกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับชูมือให้เห็น เขาเหลือบไปมองไอ้คนปากมากที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“เออ...มานั่งด้วยกันดิที่ว่างเยอะแยะ”
“เออ...เดี๋ยวไปๆ” ผิงว่าก่อนจะกดวางสาย ส่วนเจยังคงมองหน้ามู่ไม่วางตา
“ว่างนะปากมึงอะ เอาตีนก็ไปอมหน่อยมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก ไอ้มู่ชอบอมอย่างอื่น” เป็นนุชที่แทรกเข้ามาด้วยเสียงที่บ่งบอกได้เลยว่าง่วงนอนอย่างที่สุดของที่สุด แต่พอโดนซัดเพี๊ยะที่ไหล่แข็งแรงด้วยฝีมือของมู่ก็หัวเราะออกมา
“ไอ้ปากสันดานพูดมาได้” มู่โวยใบหน้าแดงก่ำ
“กูไม่อยากรู้ว่าไอ้มู่มันชอบอมอะไรดังนั้นมึงไม่ต้องพูดมาอีกนะ” เจกดเสียงต่ำมันช่างกล้าเล่นมุกนะ
“อะไรกัน...หึ” กูเกลียดไอ้เสียงหึของพ่อตาหวานวรนุชที่สุดครับ!
“พูดออกมาได้ไงวะไอ้นุช ไอ้บ้า” ถึงจะเป็นการด่ากันก็เถอะ แต่มู่ก็แค่อุบอิบเอ่ยออกมา หน้าเน่อแดงไปถึงไหนต่อไหน ตอนนี้ตอให้นุชแกล้งบอกว่าอมอะไรก็แล้วแต่คงไม่มีใครคิดเป็นอื่นได้ไกลกว่าเรื่องใต้สะดือแล้วล่ะ
“แล้วจริงมั้ยล่ะ” มู่อยากแทรกแผนดินหนี เมินไม่มองคนที่ตั้งหน้าตั้งตาแกล้ง ส่วนเจก็เลิกสนใจคู่รักคู่นี้ มองร่างบางของผิงที่เดินเข้ามาหาแล้วนั่งข้างกายเขา
“มู่มันบอกไปชวนแกมาเรียนด้วยแต่แกไม่สบาย”
“ใช่แหละแต่ไม่หนัก อีกอย่างฉันไม่มีเรียนเช้าด้วย ไอ้บ้านี่มีเรียนเก้าโมงไปหาฉันตั้งแต่เจ็ดโมงใครจะตื่นมานั่งหง่าวล่ะ” ผิงว่าล้วงเอาตำราออกมาจากกระเป๋า หันมามองหน้าเจที่จ้องหน้าตัวเองอยู่ “อะไร?”
แต่เจส่ายหน้า ไม่ได้รีบหลบอะไร จ้องต่ออีกหน่อยก็หันกลับไปมองหน้าชั้นเรียน เห็นซอเดินเข้ามา และอมยิ้ม ทำเอาผิงงง เรื่องอะไรจะรีบหลบหน้าหลบตา ต้องเนียนเอาไว้เหอะ เดียวแม่งรู้ตัวอีก
เขาไม่แน่ใจในตัวเองดังนั้นอย่าทำให้เพื่อนมันตื่นดีกว่า
“แม่ง...ไอ้เนียน” เสียงงึมงำนั้นทำให้เจต้องแลไปมองนุชที่ขยับศีรษะไปมา แต่เขารู้ว่ามันเขวะเขา เขาก็ควรสงบปากเอาไว้ เพราะถ้าวัดกันจริงๆ คือเขาด่าสู่ไอ้นุชไม่ได้แน่ ยิ่งตอนนี้มีกองหนุนอย่างไอ้มู่ด้วยแล้ว
จบเหอะ
“ใกล้สอบแล้ววะ...เฮ่อออ” ผิงบ่นยกมือขึ้นโบกให้ซอที่เดินหน้ายุ่งเข้ามา
“ปิดเทอมไปไหนปะ” ผิงนิ่งไป
“ไปหาแม่ที่เชียงใหม่ คงอยู่ที่นั่นตลอดแหละ”
“อ่าว...นึกว่าแกจะอยู่ช่วยป้าติ๋วซะอีก”
“ตอนแรกก็ว่างั้นแหละ แต่ป้าแกไล่ให้ไป แกล่ะ”
“อยู่บ้านดิ บ้านฉันอยู่นนท์นี่เอง” เจว่า พยักหน้าให้ซอที่เดินมานั่งข้างกับผิงอีกที “หน้าบูดมาเลยนะซอคนสวย” เจแซวคนหน้าสวยที่หน้าไม่ค่อยสวยแถมอารมณ์ไม่สวยด้วยต่างหาก
“เก็บปากไปจูบชะนีไอ้เจ อย่ายุ่งกับกู” แรง... เจทำปากแต่ไม่ออกเสียงก่อนจะหัวเราะไม่สนใจเพื่อนอีก และไม่คิดจะต่อปากต่อคำด้วยหันไปแกล้งเอาดินสอแท่งสวยวาดรูปการ์ตูนในหนังสือของผิงเสียอย่างนั้น
“นิสัย” ผิงว่า ก่อนจะเอายางลบมาลบ แต่เจไม่ยอมเลยเกินสงครามเล็กๆ ของคู่นี้จับมือจับไม้กันพัลวันไอ้ที่นั่งห่างกันเกือบฟุตก็กลายเป็นไหล่ชนไหล่ซ้อนกันไปแล้วเพราะต่างคนต่างไม่ยอมกัน คนหนึ่งเลอะคนหนึ่งลบ
เฮ่อ..
“เนียนจริงวุ้ย!” นุชโผลงขึ้นแต่ก็ชะงัก แล้วรีบฟุบหน้าลงอย่างเก่าเพราะหน้าแข้งโดนเจเอาซ้นเท้าตอกเข้าให้จังๆ
เสือกปากไม่อยู่สุขเอง
มู่อมยิ้มกับภาพที่เห็นส่วนซอเหลือบแลแล้วส่ายหน้ากับความปัญญาอ่อนนั้น เลิกสนใจแล้วกลับเข้าสู่โลกของตัวเอง
เอาเถอะ..ไอ้เจมันเนียนใส่ใครก็เป็นอันเสร็จทุกรายนั่นแหละ
ผิงอยากจะเอามือของหมอนั่นมากัดเสียจริงๆ แต่พอไม่ไหวจะทนจริงๆ ผิงก็คว้าเอาข้อมือใหญ่ขึ้นมางับจริงๆ จนเจต้องดึงมือหนี แต่ไม่วายเอื้อมมาเขียนอะไรยุกยิกในหน้ากระดาษของเขาอีก
...มีเรียนอีกปะ...
ผิงส่ายหน้าเมื่ออ่านข้อความลายมือไก่เขี่ยนั้น เลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย
...ไปเดินสยามกัน...
ผิงมุ่ยปาก ก่อนจะปล่อยมือจากข้อมือนั้น แล้วเอาดินสอของตัวเองมาเขียนตอบ
...ไปทำไมอะ...
...ก็ไปเดินเล่น เบื่อ...
ผิงพยักหน้ารับรู้และเข้าใจ ก็คนมันเพิ่งเลิกกับแฟนนี่นะ จะมากจะน้อยยังไงก็คงรู้สึกจี๊ดๆ อยู่ล่ะมั้ง
...ก็ได้ แต่ต้องนั่งรถกลับบ้านตอนหกโมงนะ วันนี้ป้าติ๋วนัดกินหมูกระทะ ไปด้วยกันปะ...
เจพยักหน้าโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก ก่อนจะเขียนข้อความลงไปอีก
...กลับดึกวะ กูค้างด้วยได้ปะ?...
ผิงพยักหน้าง่ายๆ ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ไอ้คนขอมันคิดไปนอกโลกแล้ว อย่าถามว่ามันคิดอะไร กบว.ห้ามเผยแพร่
...ชวนพวกไอ้มู่ไปด้วยนะ...
เจทำหน้าปั้นยากทันทีก่อนจะเขียนว่า
...ไอ้นุชมันกลับบ้านที่แปดริ้ววันนี้ ไอ้มู่อาจจะไปด้วย ส่วนไอ้ซอ ดูหน้ามันแล้วตอบมาว่ามันอยากกินหมูกระทะหรืออยากเอาเราทำคนกระทะกันแน่...
ผิงเหลือบมองหนุ่มหน้าสวยที่ตอนนี้แม้จะเริ่มเรียนแล้วก็ตามแต่หน้าตาพ่อคุณก็ไม่ได้จะดีขึ้นเลย ไม่รู้ว่าใครเหยียบหางกันแน่
...งั้นไปเดินสยามแล้วไปกินหมูกระทะนะ...
...โอเค...
แล้วก็จบการเม้าท์มอยผ่านเอ็มกระดาษ ทั้งสองไม่พูดเล่นอะไรกันอีกเริ่มสนใจบทเรียนภาษาอังกฤษของวันนี้ คือความจริงแล้วพูดให้ถูกคือคงมีผิงนั่นแหละที่สนใจจะเรียนนะ เพราะเจก็เอาแต่ยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างอารมณ์ดี มู่ก็สนใจแต่ทวิตเตอร์ นุชก็ยังคงฟุบเงียบอยู่กับโต๊ะ ส่วนซอก็ทำหน้าเป็นฆาตกรโรคจิตต่อไป...
โอเค...ภูมิใจกับอาจารย์จริงๆ
.................................
ตอนนี้เรื่อยเปื่อยเบาๆ เพราะชีวิตมันต้องมีช่วงเรื่อยเปื่อยบ้างอะไรบ้าง...นิยายก็เหมือนกัน (สาบานว่านี่คือข้ออ้าง)
แอบสั้นเนอะ...แหะๆ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนใหม่ก็มาลงอีก...
ตอนนี้นิมากำลังเจอกับปัญญาที่ยากแก่การแก้ไข ชักโครกที่บ้านกดไม่ลง...
ขอบคุณ!
ขอให้นิมาผ่านวันนี้ไปอย่างปลอดภัยด้วยนะคะ...
ปล. เจแม่งเนียนไปปะ มันจะเป็นพระเอกที่นิสัยเนียนจนผิวเนียนตามเลยใช่ปะ
-
ได้จิ้มด้วยอ่ะ :z13:
เจแกจะเนียนเกินไปแล้ว
แต่ชอบอ่ะน่ารักดี
รีบๆบอกรักเถอะ
ไม่อยากลุ้นนานเหนื่อย :z2:
กดบวกแถมเป็ด
-
ยังไม่มีใครรู้ว่าผิงแอบเนียนอยู่เหมือนกัน
ที่นุชแซว "เนียน" ไม่รู้สะดุ้งกะเขาไปด้วยไหมนะ
-
เจ เนียนแต่รุกคืบ
-
นึกว่าปั๊บ...
นึกว่าซอจะได้รีเทิร์น แต่มาเจอคุณหมอหมาซะงั้นสงสัยจะได้เจอรักใหม่ซะล่ะมั้ง
เจเนียน... ผิงเนียน อิอิ
-
สนุกมากค่ะ
ตอนแรกๆ งงอยู่บ้างนิดๆ
แต่พอเริ่มเข้าใจก็สรุปได้ว่า
หนุ่มๆแก็งค์นี้ น่ารักมากกกกกกก(ก.ไก่ล้านตัวเลย)
บทnc อ่านแล้วเขินตามอ่ะ
แบบมันไม่มากเกินไป เขียนเก่งมากจ้า
+เป็ด เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ฮ่าๆได้ใจๆรอแต่ซอคนเดียวแต่สงสัยคุณหมอเนี้ยต้องเป็นพี่ชายปั๊บแน่เลย
-
หวานตามันกระ...........ชัดๆ
-
:laugh:0ผิวเนียน หน้าสวย แล้วยังรุกไวนะเจ
-
:man1: :man1:
-
เจมันเนียนจิงๆ
-
เจเนียนจริงๆๆเลยน้า อิอิอิ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
ถ้าจะเนียนขนาดนี้ เนียนเป็นแฟนด้วยเลยแล้วกัน */////////*
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มาก น่ารักจริงจัง
เวลาเพื่อนๆ ด่ากันนี่ โอ้โห ปากคอตะละคนได้ใจจริงๆ
ชอบคู่น้องผิงกับเจค่ะ
-
ชอบคุ่นุชกับมู มู่ถึงจะปากร้ายแต่ก็มีมุมน่ารักๆเหมือนกันนะ
ส่วนเจเนียนจริงๆ
-
มาอ่นด้วยคนชอบมู่
-
ตอนที่12
ฝนตก...เนี่ยนะ?
“นี่มันฤดูอะไรวะ?” ผิงบ่นอย่างหัวเสียหลังจากที่มาเดินเล่นที่สยามกับเจสองคนแต่พอกำลังจะกลับฝนดันเทกระหน่ำลงมาไม่หยุด เจเหลือบไปมองคนที่ย่นเป็นหมีกินผึ้งหลังจากที่พากันวิ่งมาหลบฝนทีร้านนมแถวๆ นั้น
“เอาน่า...โทรไปบอกป้าติ๋วก่อนว่าติดฝน” เจว่า แต่พอหันหน้าไปอีกทางกลับอมยิ้มกริ่ม ขอบคุณฟ้าฝนที่เทลงมาอย่างนี้...
“เออ...” ว่าแล้วผิงก็ลวงเอามือถือออกมากดโทรหาคุณป้าสุดเจ๋ง รอสายไม่นานก็พูดคุยกัน แน่นอนล่ะว่าผิงบ่นอุบเพราะเจ้าตัวอยากกินหมูกระทะมาหลายวันแล้ว แต่พอจะไปกินกัน ดูฝนฟ้ามันทำกับเขาดิ...
ส่วนเจ...ลุกเดินไปสั่งเครื่องดื่มสำหรับสองคนมาแบบอารมณ์ดีสุดๆ ก็ไม่เข้าใจว่าอารมณ์จะดีทำไมเยอะๆ แต่ที่แน่ๆ เจ้าตัวเดินผิวปากหน้าตาเฉยแถมยิ้มอ่อยเรี่ยราดอีกต่างหาก
ไปต่อแถวได้ครู่หนึ่งผิงก็เดินมาประกบข้างๆ คนตาดุหันมามองประมาณว่าทำไมไม่นั่งเฝ้าโต๊ะเดี๋ยวก็เสียที่ แต่ปรากฏว่าผิงชี้ไปที่โต๊ะ
“ไอ้เหี่ยมู่? มันไม่ไปกับไอ้นุชเหรอวะ?” ผิงส่ายหน้า
“มันเพิ่งไปส่งนุชขึ้นรถแล้วบังเอิญมาเจอเรานี่แหละ” ดวก! จะมาบังเอิญอะไรตอนนี้วะ... เจหันไปมองหน้าเพื่อนที่นั่งเท้าคางกระดิกเท้าที่โต๊ะ มันยิ้มแฉ่งให้เขา ยักคิ้วเข้าใส่ ไม่พอ...ทำหน้าทำตารู้ทันอีก...
ไอ้ฟายยยยย
จนใจจะว่ายังไง ก็เพื่อนมันมาแล้ว ทำไงได้ อีกอย่างเขาก็ไมได้แอบทำอะไรไม่ดีสักหน่อย... แต่ประเด็นคือ...มันจะมาเป็นก้างขวางคอเขาทำไม? ไอ้นี่!
“กินไร”
“นมเย็น”
“เด็ก!”
“เข้ากับหน้าเหอะ” ผิงว่าหันไปมองหน้าเจ แล้วยิ้มแป้นแร้นเข้าใส่ โอเคมันหน้าเด็กครับ ผมยอมแพ้!
“ขนมล่ะ”
“ขนมปังอะไรก็ได้ โค้กเผื่อไอ้มู่ด้วย” ผิงกำลังจะล้วงเอาเงินส่งให้เจ แต่คนที่อยู่ด้านหน้าดันถอยหลังหนีคนที่รับออเดอร์ก่อนหน้าอีกทีเกือบชนเข้ากับร่างบางๆ ของผิง ดีว่าเจคว้าเอวแล้วดึงหนีได้ฉิวเฉียดไม่งั้นผิงอาจได้ก้นจำเบ้าเพราะคนด้านหน้าตัวโตกว่าเจเสียอีก...
คนตาดุส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะเบี่ยงร่างบางให้มายืนซ้อนอยู่ด้านหน้าของเขาแทนสองมือวางบนไหล่เล็กนั้น ชะโงกหน้ามองไปด้านหน้าอีกหนึ่งคิวจะถึงคิวของเขา แต่ขอโทษเถอะนะ...
เหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่แม่ง...
“ไอ้เหี้ยเจแม่งเนียน” มู่งึมงำมองภาพของเพื่อนทั้งสองที่ถ้าเกยกันได้คงทำไปแล้ว ณ จุดนี้ มั่นใจว่าเจจงใจให้ออกมาในรูปแบบนี้ แต่ผิงนี่สิ รู้ตัวหรือแกล้งไม่รู้ ประเด็นนี้ต้องเค้นถามทีหลัง
“มีเมนูอะไรใหม่บ้าง” ผิงสายหน้าช้าๆ เมือเลื่อนมาอยู่หน้าเคาน์เตอร์ มองใบเมนูที่วางให้เลือก ส่วนเจก็แทบจะวางคางกับไหล่ของผิงอยู่แล้ว...ถ้าไม่ติดว่าต้องค่อยๆ เนียนนะ
“แกทานไร”
“นมร้อนกับ...ขนมแบบเดียวกับแกแหละ” เจว่า แต่ใบหน้าไม่ได้ขยับไปไหน ไม่พอระหว่างที่ผิงกำลังสั่งของ ก็เอามือออกมาล้วงเงินโดยอ้อมโอบร่างบางไว้กลายๆ
อย่านะ...อย่าให้เนียน มากกว่านี้ก็ยังไหว...
“แกว่าอีกนานมะฝนจะหยุด...ที่บ้านไม่มีสักเม็ดป้าบอกจะรอ” เจทำหน้าคิด
“รอสักแป๊บแล้วกันถ้าไม่หยุดก็เรียกแท็กซี่เลย ไอ้มู่คงไปด้วย ผัวไม่อยู่ก็มาเกาะเพื่อนเลย”
“ต่อให้นุชอยู่เชื่อดิว่าวันนี้มันก็ลากนุชมาด้วย”
“ทำไม”
“ป้าติ๋วโทรไปชวนมันเมื่อตอนบ่ายแล้ว”
“สรุปมันรู้ว่าเราจะไปกัน”
“ช่ายยย” ผิงลากเสียงพยักหน้า ยกมือขึ้นจับแขนที่โอบไปตัวเองไว้เคาะนิ้วตามจังหวะเพลงที่ดังช้าๆ อยู่ในร้าน มองพนักงานวุ่นนั่นวุ่นนี่ไปเรื่อย โดยที่เจเหลือบมองแก้มเนียนมีสีระเรื่อบางๆ ตามประสาคนเลือดลมดี
ชิบหาย...กูอยากหอมแก้มมัน!
“เออ...มึงจะแวะไปเอาเสื้อผ้าที่หอมั้ย?” อยู่ๆ ผิงก็หันหน้ามา
ถ้าคุณคิดว่าคนที่แอบมองอยู่มันจะเผลอจ้องตาแววสดใสนั้นจนเขินกันไปข้างล่ะก็ ขอโทษนะอย่ามาพูดว่าเนียน เพราะแบบนั้นมันไม่เนียน
ก็เพราะว่ามองอยู่ตลอดดังนั้นเจก็กะไว้แล้วว่าอีกฝ่ายอาจจะหันมา ดวงตาของเขากรอกขึ้นเหมือนจะคิดทันทีก่อนจะส่ายหน้าแล้วแสร้งวางคางกับไหล่บางนั้นหน้าตาเฉย...
จ้องตากันน่ะ มันก็ได้แค่จ้องว่ะ ต้องแบบนี้ ชิดกว่ากันเยอะ!
“ไม่ล่ะ ขี้เกียจ ยืมชุดมึง”
“ซื้อไปเก็บที่บ้านกูเลยมะ ตัวเท่าควายยัดมาได้เสื้อกูอะ”
“เสื้อมึงก็มีตัวโตๆ นี่”
“ก็เออ...” ผิงค้อนก่อนจะผินหน้ากลับไป แต่ไอ้คนที่ทำตัวเป็นพวกกล้ามเนื้อร่างกายอ่อนแอยืนเองไม่ได้ต้องเกาะต้องพิงต้องเกยกลับอมยิ้มเมื่อเห็นข้างแก้มของอีกฝายแดงมากขึ้น...
ก็เขินนี่หว่า...
“เครื่องดื่มครับ อีกสักครู่จะเสิร์ฟขนมที่โต๊ะนะครับ” ผิงพยักหน้า ช่วงเวลาของการเนียนสเต็ปอนุบาลจบลง เจเลยต้องยืดตัวขึ้นแล้วถือแก้วนมของตัวเองและแก้วโค้กของเพื่อนตัวผอมไปด้วย โดยไม่ลืมจ่ายเงินเผื่อด้วยอีกต่างหาก
“ต้องคืนแกเท่าไหร่”
“ตกเลข”
“ขอให้เอฟคณิตศาสตร์จริงๆ”
“ล้อเล่นนิดเดียวเอง” เจโอดแต่สีหน้ากลับยิ้มแย้ม เดินลิ่วมาที่โต๊ะ วางโค้กให้มู่ แต่ไม่ยอมนั่ง รอจนผิงมาให้ร่างบางนั่งชิดกระจก แน่นอนว่าเรื่องอะไรเขาจะนั่งห่างล่ะวะ...
เห็นแล้วคันปากอยากจะด่าซะจริงๆ แต่ที่ทำก็คือค้อนสายตาแทบกลับ ไม่ใช่อะไร...ก็พอรู้ว่าเพื่อนรักของตัวเองคิดยังไงกับไอ้เพื่อนหน้าหล่อนี่ไง เลยไม่อยากพูดให้เกิดแรงปฏิกิริยาเคมีอะไรก่อนเวลาอันสมควร แต่แน่นอนว่ามู่สัญญาในใจแล้วว่าจะต้องเค้นคอไอ้หล่อเจให้ได้ว่าความลับของมันคืออะไรถึงไม่ยอมให้นุชเลาให้ฟัง!
ไม่งั้นกูสาป!
“ไอ้นุชจะกลับมาวันไหน”
“อังคาร” เจพยักหน้ารับรู้ “มึงไปบ้านป้าติ๋วด้วยใช่ปะ?” เขาก็ยังพยักหน้ากับคำถามของมู่ ก่อนจะแทบสำลักนมร้อน “งั้นก็ค้างเลยดิ กูก็ค้างด้วย สนุกแน่”
สนุก?
แน่?
ตรงไหนวะครับ?
“มึงค้างเหรอ”
“อือ...แม่กูไปเยี่ยมญาติที่ราชบุรี กูขี้เกียจอยู่กับพี่สาวน้องสาวอะ รำคาญ”
“กูว่าพวกพี่สาวน้องสาวมึงจะรำคาญมึงมากกว่า ว่าแต่พี่มรรคไม่กลับบ้านบ้างเหรอ?” มู่ส่ายหน้า ดูดโค้กจนแก้มป่อง
“ไม่ว่าง งานเยอะ...ติดหญิง” มู่ว่า แล้วก็ก้มหน้ามองมือถือที่มีสายเข้า “อะไร?” น้ำเสียงกวนประสาทของมู่ เดาได้ว่าคนโทรมาต้องขมวดคิ้วยุ่งแน่นอนแต่ว่าท่าทางของมู่ต่อมานี่สิ คาดว่าคนโทรมาคงกวนกลับมาไม่แปลก
“ไอ้นี่...ไม่อายชาวบ้านหรือไงวะ” ทำเป็นด่า แต่ร่างผอมบางเกือบจะเรียกได้บิดเป็นเกลียว
“คนที่รับมือไอ้มู่ได้โลกนี้มีคนเดียว” เจพยักหน้ากับเสียงกระซิบของผิง เดี๋ยวนะ...กระซิบ?
เจแค่เหลือบไปมองใบหน้าที่ถอยห่างออกไปของผิง ไม่ได้ตั้งตัว ไม่งั้นจะเนียนใส่อีกหน่อย แต่ใช่ว่าไม่ตั้งตัวแล้วจะเนียนคืนไม่ได้เสียเมือไหร่ เจหันไปกระซิบตอบว่า...
“และเป็นคนเดียวที่ไอ้มู่ยอมซะด้วย” ผิงพยักหน้า รู้หรือไม่รู้ก็ช่างแต่ปลายจมูกของเจมันเฉียดแก้มนุ่มนั้นไปแบบสองแง่สองง่ามได้หวาดเสียวจนคนที่เพิ่งหันมามองหน้าเพื่อนตาโต
“เฮ้ย!” มู่ร้อง กระพริบตาปริบๆ มองทั้งเจและผิงที่ต่างก็มองตัวเองด้วยสายตาสงสัยกึ่งตกใจ แต่มู่ก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก นอกจากอุบอิบคุยโทรศัพท์ตอบเมื่ออีกฝ่ายถามมา “กูว่าแปลกๆ อะ เดี๋ยวคืนนี้โทรหานะ อือๆ มึงก็ระวังตัวเหอะยัยชะนีนั่นจะบุกไปปล้ำอะ กูก็เตือนๆ ไว้เห็นว่าหน้าตาและหุ่นมึงมันน่าลากเข้ารกเข้าพง ห๊ะ? ไอ้นี่! อย่ามากวนตีน ระดับกูแล้วถ้าอยากได้มึงนะ ก็กระดิกนิ้วเรียกวะ แค่นี้นะ” ไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยลา มู่ก็กดวางสายเก็บมือถือ จ้องหน้าเพื่อนด้วยสายตาคาดคั้น
“มองอะไร?”
“มึงสองคนอะ”
“อะไร?” เจถามสั้นๆ สวนผิงทำไม่รู้ไม่ชี้
“มึง...” มู่ลากเสียง แต่ก็ยังคงมองด้วยสายตาสงสัยเหมือนจะรู้อะไรๆ เสียด้วย
“อะไรวะ คุยกับผัวแล้วค้างหรือไง”
“ระดับไอ้นุชมันไม่ทำกูค้างหรอก มึงอะทำไร?” มู่ถามกลับ จ้องเป๋งที่หน้าเจ แน่ล่ะที่ผิงจะไม่หันมาสบตากับเพื่อนสนิทเพราะกลัวว่าจะโดนกะซวกไส้ตอนนี้น่ะสิ
“กู? ทำอะไร?” แหม้...เนียนครับเนียน ไอ้พระเนียน!
มู่ไม่ตอบหรี่ตามองอย่างจับผิด เจเองก็ไม่ยอมรับอะไรง่ายๆ หรอก เรื่องอะไรล่ะ มันเห็นมันก็รู้อยู่แล้ว ไอ้มู่แค่อยากให้เขายอมรับและยืนยัน ซึ่งนั่นไม่มีทาง!
“ว่าแต่กับยัยตาส่อนนั่นน่ะแกเลิกเด็ดขาดแล้วใช่มะ” อยู่ๆ มู่ก็เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย ทำเอาเจตามไม่ทันแทบสำลักนม ก่อนจะมองหน้าเพื่อน “ไม่ใช่อะไรหรอก ถ้าเผื่อมันยุ่งกับไอ้นุชมากๆ กูจะได้ไม่ต้องเกรงใจมึง” เจกลืนน้ำลายเหลือบมองผิงที่ยังคงสนใจแก้มนมเย็นสีหวานของตัวเองจังหวะเดียวกับที่พนักงานเอาขนมมาวาง
“ผู้หญิงห่าอะไร ร่าน!”
“อุ่ย!” ก็พนักงานที่มาบริการมันเป็นผู้หญิงนี่นะ...
“เอ่อ...เพื่อนผมไม่ได้ว่าพี่หรอกครับ” เจเงยหน้าไปเอ่ยแก้ ซึ่งเธอก็ยิ้มตอบรับ ก็ไม่คิดว่าจะโดนลูกค้าด่าหรอกนะ แต่แค่ไม่เชื่อหูตอนได้ยินกับหูว่าเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อๆ พวกนี้ปากจะ...ร้าย
“มึงนี่นะ ปาก...” เจว่า ส่ายหน้า เลื่อนจานขนมไปตรงหน้าของผิง แล้วเอียงกายหันหน้าไปทางร่างบางที่เงียบไป
“กูพูดจริง... มันโง่หรือมันสติลแรดนรกประทานวะ รู้ทั้งรู้ว่าไอ้นุชเป็นอะไรกับมึง ก็ยังจะ...” มู่ว่าแล้วส่ายหน้า
“แล้วไอ้นุชว่าไง”
“มันจะเปลี่ยนเบอร์” มู่ว่าอย่างนั้น ดูดโค้กของตัวเองจนเหลือครึ่งแก้ว ไม่สนใจจะกินขนมอย่างที่ผิงเป็น
เจหันไปมองร่างบางที่เงียบ ไม่เสนอความคิดเห็นอะไรกับเรื่องนี้ หลายครั้งแล้วล่ะเขาก็พอจะสังเกตได้ว่าผิงจะเงียบเวลาที่ใครต่อใครพูดถึงแฟนเก่าของเขาไม่ว่าจะดีจะร้าย ผิงก็โนคอมเม้นต์เสมอ
ไม่ใส่ใจ หรือความน่าสนใจมันมีไม่พอ หรือ...อะไร? เจก็ไม่อาจจะทราบได้
“นี่...อร่อยมะ” เจใช้ฝ่ามือตีหน้าขาของผิงเบาๆ ก่อนจะวางทิ้งไว้อย่างนั้นทั้งที่ผิงก็หันมามองอย่างเป็นคำถามแล้วหันกลับไปมองนมเย็นของตัวเอง...
“หวานเกินว่ะ” ผิงว่า...แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายวางมืออยู่ที่ขาแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร...
บางทีเจอาจจะไม่รู้ตัวก็ได้ เพื่อนสนิท...กันนี่
“มึงทำเทสต์อิ้งยังวะ แนวข้อสอบเดิมอะ” มู่เปลี่ยนหัวข้อคุยหลังจากนั้นผิงก็น้ำไหลไฟดับกับคนปากมากแก้มยุ้ยจากอังกฤษโผล่ที่ภาษาไทย ไปที่เคมี วกกลับมาที่คณิตฯ ตามด้วยฟิสิก...บลาบลาบลา
ส่วนเจ...มือก็ยังคงวางอยู่ที่เดิม...
สั้นๆ แต่ได้ใจความ
มันนียน!
o13 o13 o13
............................
เน๊ตที่บ้านพังค่ะ เลยไม่ได้มาอัพ วันนี้เลยต้องมาที่ร้านเน๊ต
อ่า.... ลืมเค้าไปอะยังงงงงงงง
-
ยังไม่ลืมจ้า
แต่เจ นี่เนียนจริงๆๆๆๆ
ยัยตาส่อนนี่ก็ส่อนไม่เลิก มู่จัดการเลยอย่าให้มายุ่งกับนุชอีก
-
เจนี่มันเนียนขั้นเทพจิงๆ
-
ขอบคุณที่มาอัพค่า เข้ามาดูเรื่องนี้ทุกวันเลย
ซุ่มดูอิเจเนียน ไม้เลื้อยนะเราน่ะ เข้าใกล้น้องผิงเป็นต้องเกาะต้องก่าย
-
:L2:ผิงเนียนกว่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :laugh:
-
:z2:เนียนๆๆๆๆๆๆ
-
ระดับนุชไปทำกูค้างหรอก.... มู่พูดแบบว่าไม่อายเลยยยย
เจยังคงเนียนต่อไป 555
-
เนียนจริงๆ!!!
-
เนียนจริงงงงง . :z2: :z2: :z2:
-
เนียนรวดหลายสเต็ปอ่า :laugh:
-
เนียนทั้งคู่ :z2:
บวกเป็ด
-
อ๊ากกกกกกกกกกก~
หนุ่มๆน่าร๊ากมากมาย
เจอยากหอมแก้มน้องผิง
แต่...... เค้าอยากหอมทุกคนเลยอ่ะ
ขอบคุณมากจ้า
อ่านแล้วอมยิ้มตาม น่ารักอ่ะ
คึคึ
-
เนียน แต่ก็น่ารัก :man1:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน
เค้าชอบพระเอกเนียนที่สุดในโลกก :-[
-
เจเนียน ผิงก็เนียนเหมือนกันนะ
-
มันเนียนจริงๆ 555
-
ตอนน13
สงสัยดวงของเขาจะสมพงกับอะไรที่เป็นน้ำ
สองขาวิ่งอย่างรวดเร็วแต่กว่าอีกสามร้อยเมตรถึงจะถึงที่พักของตัวเอง ไม่ต้องเสียเวลาคิดอะไรมากเลย ซอเลี้ยวขวับ ดันประตูกระจกลวดลายสีสันน่ารักเข้าไปปะทะเข้ากับความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำเอาขนลุกซู่ แต่ก็ช่างเถอะ เขาสะบัดหัวสองสามทีราวกับสุนัขเปียกสลัดขนก่อนจะเงยหน้าขึ้น
“อ่าว...คุณ...”
“ซอ” เขาต่อชื่อของตัวเองให้ ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้บุนวม ปัดหยาดน้ำฝนตามตัวออกให้มากที่สุด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นว่ามีผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่อยู่ตรงหน้า... “ขอบคุณ”
“ครับด้วยสิ ยังไงผมก็อายุมากกว่านะ” คนเป็นรุ่นพี่เตือนแต่ดูเหมือนมันจะไม่เข้าหูของพ่อเด็กวิศวะหน้าสวยคนนี้เอาเสียเลย สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจยืนกอดอกมองคนที่ตั้งหน้าตั้งตาเช็ดผมและใบหน้าของตัวเอง
“วิ่งฝ่ามาทำไมก็ไม่รู้ น่าจะพักอยู่ที่ มหา’ลัยเสียก่อน เกิดไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง” คุณหมอน้องหมาบ่นพลางเดินหายไปทางด้านหลัง ไม่นานก็กลับออกมาเอาชาอุ่นๆ วางไว้ที่โต๊ะรับแขก ส่วนคนทียัดเยียดตัวเองให้เป็นแขกก็ทำตัวได้ตามสบายเสียจนเจ้าของร้านหมั่นไส้ ไม่ว่าจะเป็นการคล้องผ้ากับต้นคอสวย ยกชาขึ้นจิบเหลือบมองเครื่องปรับอากาศ
“อากาศมันไม่ได้ร้อนขนาดต้องเปิดแอร์นะ แค่พัดลมก็พอมั้ง โลกร้อน” จะให้เขาปิดแอร์แล้วเปิดพัดลมไอน้ำให้ว่างั้น?
ถามตัวเองในใจ แต่ก็ยอมที่จะทำตาม เขาก็เห็นด้วย ความจริงว่าจะปิดแอร์สักพักแล้ว แต่พอดียังติดพันธ์อยู่กับเอกสารหลายแผ่น ก็เลยลืมไป เขาเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลนะ ยุ่งจะตาย
“นี่...หมอ” เสียงเรียกนั้นทำให้ร่างสูงของแฮมหันหลังกลับมา
ผ้าที่ใช้แล้วพร้อมกับเสื้อปฏิบัติการของพ่อหน้าสวยถูกส่งมาให้ตรงหน้า โดยที่คนถือมีเพียงเสื้อแขนกุดสีขาวปิดบังร่างกายท่อนบนไว้ ด้านล่างก็เป็นกางเกงยีนส์เปื่อยๆ
“ต้องการอะไรเพิ่มอีกมั้ยครับ” แฮมถามอย่างประชดประชัน แน่นอนว่าซอก็สามารถตีหน้ามึนได้อีก แม้ว่านี่จะเป็นการพบกันเพียงแค่ครั้งที่สอง
“หิว” แฮมถึงกับถอนหายใจเมื่อได้ยินคำนั้น
“มีแต่อาหารหมาอาหารแมว สนใจมั้ย?”
“ถ้าหมอทานได้ก็จัดมาเลย” อย่ามากวนครับ เพราะซอมันก็ตัวพ่อแค่ปรกติอยู่นอกโลกบ่อยเท่านั้นเอง แฮมนึกอยากจะแยกเขี้ยวใส่เหมือนเวลาน้องหมากำลังหงุดหงิด แต่ติดที่ว่าไม่ใช่นิสัยแถมพ่อแม่สั่งสอนมาดีเลยได้แต่มองอีกฝ่ายด้วยสายตาขุ่นๆ
สุดท้ายของกินก็มีแค่คุกกี้ชิ้นเล็กๆ ไม่กี่ชิ้นที่แฮมพอจะหาได้ เขาไม่ใช่พวกทานอะไรจุกจิก ถ้าผู้ช่วยไม่มาทำงานอย่าได้หวังว่าจะมีขนมนมเนยอะไร แต่ก็นั่นแหละ พอเอาให้เสิร์ฟให้คนหน้าสวยก็ใช่จะสนใจทานเมื่อไหร่ กลับเอาแต่นั่งอ่านนิตยสารนั่นโน่นนี่ไปเรื่อย
แฮมไม่ได้สนใจจะคุยกับอีกฝ่ายนัก เขานั่งอ่านชาร์ตของผู้ป่วยของเขาที่นัดมาทำหมันวันนี้ แต่สภาพอากาศด้านนอกทำให้เขาต้องตัดสินใจโทรไปเลื่อนนัด เพราะเกรงว่าเจ้าของไข้คงไม่สะดวกมาเท่าไหร่
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ฝนซาลงมากแล้วแฮมถึงนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้พูดคุยอะไรกับคนที่นั่งอ่านหนังสือเงียบนั้น คุณหมอหนุ่มหล่อหันไปมองอีกฝ่ายที่นั่งไขว่ห้างพลิกนิตยสารอ่านอย่างไม่อนาทรร้อนใจเลยสักนิด ลอบพินิจหนุ่มรุ่นน้องอย่างสนใจ
เป็นผู้ชายหน้าสวย ผิวสวย แต่กลับดูหยิ่งผยอง จะบอกว่าเหมือนนางพญาก็คงไม่ได้เพราะถึงหน้าตาจะสวยเฉียวเหมือนผู้หญิงแต่บางอย่างที่แผ่ออกมาบอกกับเขาว่า ผู้ชายคนนี้เป็นจ่าฝูงมากกว่า
“หมอมีน้องชายหรือเปล่า” อยู่ๆ อีกฝ่ายก็เริ่มบทสนทนาขึ้น ทำเอาแฮมแอบสะดุ้งเล็กน้อย เพราะคิดว่าอีกฝ่ายรู้ว่าเขาแอบมองอยู่
“ไม่มีครับ ผมเป็นลูกชายคนเดียว”
“ญาติล่ะ ที่หน้าตาคล้ายๆ กัน” แฮมส่ายหน้า พยายามครุ่นคิดแต่ก็ส่ายหน้าเหมือนเดิม
“พ่อแม่ของผมเป็นลูกโทน ญาติพี่น้องมีไม่กี่คนหรอก ส่วนมากลูกพี่ลูกน้องก็เป็นผู้หญิง ผู้ชายก็มีแต่อายุมากกว่า”
“แสดงว่าไม่มีญาติผู้น้องที่หน้าตาคล้ายกัน” แฮมคิดแล้วก็ส่ายหน้า
“ไม่มีครับ ทำไมเหรอ?”
“ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาเหมือนหมอ”
“ปั๊บ?” ซอเงยหน้าขึ้นมามองแฮมทันที เมื่ออีกฝ่ายเอยชื่อนั้นออกมา “วันที่ผมสาดน้ำโดนซอ... ซอเรียกชื่อนี้ตอนมองหน้าผม... ผมเหมือนเขาเหรอ”
ซอไม่ได้ตอบทันที มองอีกฝ่ายนิ่ง แล้วพยักหน้า “มาก”
“เขาบอกว่าคนเราจะมีคนที่หน้าตาคล้ายกันอยู่ประมาณสามคนทั่วโลกน่ะนะ”
“ไร้สาระ”
“มันเป็นเรื่องจริงครับ”
“แต่นี่มันประเทศไทย แสดงว่าทฤษฏีนี้ไม่ถูกร้อยเปอร์เซ็นต์”
“แต่มันก็ถือว่าทั่วโลก” คนเป็นหมอเถียง ก่อนจะเปิดโทรทัศน์ทีติดไว้ตรงมุมเพดานด้านบน เปิดดูช่องข่าวต่างประเทศ
“หมอมีแฟนหรือยัง” แฮมหันมามองคนถาม แต่อีกฝ่ายไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิม ร่างโปร่งนั้นเดินมาหยุดตรงหน้าเคาน์เตอร์ที่เขายืนอยู่ จ้องมองเขาด้วยสายตาอ่านยาก
“ผมยังไม่ได้แต่งงาน”
“หมายถึงแฟนที่คบกันไม่ใช่คู่แต่งงาน”
“ยังไม่มีครับ” แฮมตอบ จ้องมองแววตาแวววาวราวลูกแก้วนั้นนิ่ง มองรอยยิ้มที่อีกฝ่ายคลี่ออกราวกับจงใจหว่านเสน่ห์ แต่บางอย่างมันก็ใช้ไม่ได้ผลกับบางคนนะ
“หมอเป็นแฟนกับผมก็แล้วกัน”
ห๊ะ?
ไอ้ยิ้มหวานๆ สวยๆ นั่นไม่ได้ทำให้เขาหลงกลหรอกนะ แต่ไม่คิดว่าจะโดนไม้ตรงขนาดนี้ แฮมมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาฉงนสงสัย
ประเด็นคือ...เขาเป็นเกย์แน่นอนว่าพ่อแม่พี่น้องรู้และไม่ได้รังเกียจ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะง่าย!
“อย่าบอกว่ารักแรกพบเพราะผมไม่เชื่อ อีกอย่างผมไม่ได้เป็นผู้ชายที่ชื่อปั๊บ” เรื่องแบบนี้มันเดายากเสียที่ไหน และมั่นใจได้เลยว่าเขาเดาไม่ผิดหรอก
หนุ่มหน้าสวยคนนี้เห็นหน้าเขา เรียกเขาว่า ปั๊บ ถามรายละเอียดเรื่องส่วนตัว และเรื่องแฟน... แค่นี้ก็ชัดเจนแล้ว
“ปากคอเราะร้ายนะครับหมอ ใช้ปากผ่าตัดน้องหมาหรือเปล่าเนี่ย” แรง!
“นั่นไม่ใช่ประเด็นครับ” แม้ถ้อยคำยังสุภาพ แต่ตีความได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายอยากจะไล่เขาไปให้พ้นๆ แล้วล่ะ
“ผมพูดจริง”
“คำตอบของผมก็ชัดเจน” แฮมตอบ จ้องมองอีกฝ่ายแบบไม่หลบตาด้วย
“ผมยอมรับว่าหมอเหมือนเขา”
“เขาต่างหากที่เหมือนผม” มั่นใจนะว่าคนคนนั้นต้องอ่อนกว่า ดังนั้นเขาไม่ได้เหมือนใคร แต่ใครๆ ต่างหากที่เหมือนเขา
“ครับๆ แต่ก็คนละคน”
“มันก็ไม่สำคัญอยู่ดี เพราะคุณต้องการอะไรผมดูออก”
“ก็ถูกครับ...ผมลืมแฟนเก่าไม่ได้ แล้วแฟนเก่าก็ดันเหมือนหมอมากขนาดนี้ หมอต้องรับผิดชอบผมแล้วล่ะ”
หื้อ?
งง...โดนยัดข้อหาหรือเปล่า? ยังไง?
“มันใช่เรื่อง?”
“ใช่แบบตรงๆ ไม่ต้องแก้สูตร ผมควรจะลืมเขาได้แล้วถ้าไม่เห็นหน้าหมอที่เพิ่งมาเปิดร้านที่นี่ จากที่จะไม่เจ็บหมอก็ทำให้มันแปลบขึ้นมาอีก ไม่ใช่ความผิดของหมอแล้วของใคร? ประเด็นอีกอย่างหนึ่งก็คือ...” ซอลากเสียงท้ายประโยค จ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาวิบวับ
“หมาในปากของผมสมควรมีสัตวแพทย์ดูแลอย่างใกล้ชิด... หมอคือผู้มีคุณสมบัติเหล่านั้น...ผมดีใจนะครับที่หมอจะดูแลผม ขอบคุณมากเลย ไว้ผมฝากเสื้อไว้ก่อนนะ แล้วจะมาหาใหม่” ว่าแล้วก็ยิ้ม ทำสายตาเจ้าชู้เข้าใส่อีก ไม่รอให้คุณหมอน้องหมาอ้าปากพูดได้ก็หมุนตัวเดินออกจากร้านไปหน้าตาเฉย แม้ว่าฝนจะยังลงเม็ดอยู่บ้างก็ตาม...
คือว่า...
เกิดอะไรขึ้นเหรอ? เมื่อสักครู่?
หื้อ????...
...................................................................
“ฉันไม่เข้าใจเลยนะแก มันเรื่องบ้าอะไรเจ้าเด็กนั่น อยู่ๆ ก็เข้ามาในคลินิก แล้วยังไง? มาตู่นั่นนี่โน่น แล้วก็เดินออกไป ฉันเป็นตัวอะไรไม่ทราบ” แฮมโวยวาย มองดูเผินๆ ก็เหมือนกับว่าคุณหมอกำลังเพี้ยนยืนพูดคนเดียว แต่จริงๆ ไอ้บลูทูชที่เสียบข้างหูนั้นกำลังทำหน้าที่รับฟังเจ้าของของมันอย่างเต็มที่
“โอ้ย...แฮม! ปวดหูแล้วนะ แกบ่นเรื่องนี้มาชั่วโมงเต็มๆ แล้ว” เสียงแหลมจากปลายสายทำเอาคุณหมอกรอกสายตามองเพดาน แล้วพ่นลมหายใจออก
“แกก็ฟังฉันก่อนสิยัยมีร์”
“ฉันเสียสละเวลาดูซีรีย์เกาหลีมานานแล้วย่ะ แล้วแกก็บ่นแต่เรื่องไอ้น้องหน้าสวยนั่นให้ฉันฟัง ถ้ารวมวันก่อนโน้นอีกที่แกมาจิตตกเรื่องน้องมันไม่ยอมรับค่าซักแห้ง ฉันจะบ้าย่ะ ไอ้ขี้บ่น”
“ฉันไม่ได้ขี้บ่น ฉันแค่ระบาย!” แฮมโวยวายกลับเพื่อนสาวที่รู้จักกันมาตั้งแต่เรียนมหา’ลัย อีกฝ่ายก็ดูกำลังอารมณ์เสียอยู่เพราะเห็นว่าน้องชายไม่อยู่แอบหนีไปค้างบ้านเพื่อนไม่มีใครมาอยู่ให้แกล้ง
“โอยยยย...ถ้าลำบากใจนักก็ติดป้ายห้ามเข้าเลยสิ เด็กมันคงพูดรู้เรื่องอยู่หรอกมั้ง อีกอย่างดูท่าคงพูดเล่นๆ มากกว่าใครที่ไหนถ้าจะจีบใครสักคนมาพูดแบบนี้” แฮมถอนหายใจ ก่อนจะขมวดคิ้ว
“ฉันก็คิดอย่างนั้น คิดว่าคงเล่นๆ แต่ไม่รู้สิบางอย่างบอกว่า...เขาเอาจริงยังไงก็ไม่รู้” แฮมได้ยินเสียงถอนหายใจของเพื่อน
“แฮม...เราจะสามสิบกันแล้วนะยะถ้าจะมีโอกาสเคี้ยวเด็กก็จัดการซะ เด็กสมัยนี้น่ากินแกก็รู้อยู่ ที่สำคัญ เด็กมันยั่ว เราไม่ผิด”
“แกนี่!”
“โอ้ย...ฉันไม่ฟังแกแล้วแฮม จะไปดูซีรีย์แล้วอุตส่าห์ไม่มีเวร แค่นี้นะ”
“เออๆ ขอบใจมาก” คุณหมอหนุ่มรอจนเพื่อนสาวกดวางสายก่อนแล้วถึงเก็บบลูทูชแล้วเดินขึ้นชั้นสองของคลินิกที่แบ่งเอาไว้สำหรับเป็นที่พัก
แฮมใช้เวลาจัดการธุระส่วนตัวเกือบชั่วโมงกว่าจะมาล้มตัวลงเปิดโทรทัศน์ดูอะไรเรื่อยเปื่อย แต่ก็ไม่ถึงห้านาทีก็ต้องปิดมันลงเพราะคำพูดของเด็กหนุ่มหน้าสวยเมื่อเย็นทำให้เขาชัดอยู่ไม่สุข
ถึงคำพูดจะกวนประสาทมากแค่ไหนแต่บางอย่างที่เขามองเห็นในแววตาแวววาวนั้นทำให้แฮมอ้าปากค้านไม่ออก แม้จะดูมีชีวิตชีวาแต่กลับรู้สึกเจ็บปวดและเศร้าสร้อยอยู่ตลอดเวลา...
เป็นคนแบบไหนกันนะ...ซอ
เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์ในส่วนของคลินิกดังขึ้น แฮมรีบคว้าเอาเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอนก่อนวิ่งลงมารับสายด้านล่าง
“แฮมเตอร์คลินิกครับ”
“หน้าไม่ให้ชอบแฮมเตอร์นะ” เสียงที่ดังมาจากอีกฝั่งหนึ่งทำให้คุณหมอขมวดคิ้ว เอื้อมมือไปเปิดไฟหลังเคาน์เตอร์ให้พอมีแสงสว่างเล็กน้อย
“เอ่อ...ไม่ทราบว่า...”
“คุณหมอ...ผมไม่ชอบหนูนะ” แล้วมันใครที่มาพูดกรอกหูเขาอยู่เนี่ย โรคจิต? “เฮ่อ...ผมอยู่ข้างนอก ตรงตู้โทรศัพท์” แฮมหันไปมองตามคำบอกเล่านั้นทันทีเขาเขม่นสายตามองก่อนจะเห็นร่างสูงโปร่งของใครบางคนที่อยู่ในตู้โทรศัพท์สาธารณะ
“ขอเบอร์ส่วนตัวหน่อยสิ ขี้เกียจมาหยอดตู้โทรหา” พอรู้แจ้งเห็นชัดว่าเป็นใครแฮมก็พ่นลมหายใจออกมาแทบจะกระแทกหูโทรศัพท์ลงแป้น แต่ไม่ล่ะ เกิดพ่อเด็กนั่นมาเคาะประตูเรียก
“มีธุระอะไรครับ”
“อยากคุยด้วย”
“มาถึงขนาดนี้แล้ววางสายมาในคลินิกเลยมั้ย?” แฮมประชด แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะชอบใจ
“อยากคุย แต่ไม่ได้อยากมองหน้า” กวน...ประสาท!
“ถ้าไม่มีธุระอะไร..”
“ขอเบอร์มือถือหน่อย ขี้เกียจเดินมาหยอดตู้”
“ก็แล้วทำไมไม่เอาเบอร์มือถือโทรเข้าแต่แรก”
“มือถือโทรเข้าเบอร์บ้าน? ขอโทษนะบ้านผมไม่ได้สัมปทานค่าโทรศัพท์ที่สำคัญใช้รายเดือนแม่จ่าย เดี๋ยวโดนด่า” ซอพูดพร้อมกับหัวเราะขำ แฮมเห็นอีกฝ่ายเอียงหน้ามองมาในร้าน
“อย่าหันมามองสิไหนบอกไม่อยากเจอหน้า”
“บางครั้งอยากเห็นสักแวบหนึ่ง” อีกฝ่ายพูดเสียงน่ารัก อดไม่ได้ที่จะมองค้อนออกไป
“แล้วมีอะไรถึงได้ออกมาโทรหา”
“บอกว่าอยากได้เบอร์มือถือ ที่แปะตรงหน้าร้านมันเป็นเบอร์คลินิก” นี่คือที่มาของเบอร์ที่แฮมไม่จำเป็นต้องถามว่าเอามาจากไหน มันก็เป็นเรื่องปรกติอยู่แล้วที่จะรู้เบอร์ของที่นี่
“มันส่วนตัวครับ คงให้ไม่ได้”
“ใจร้ายแหะ หน้าตาออกจะดี”
“อย่ามาพูดมากนะคุณ กลับห้องพักไปได้แล้วมันดึกแล้ว ถ้ามันฟุ้งซ่านมากนักก็อ่านหนังสือไปเลยครับ ใกล้สอบแล้วนี่ ผมจะได้พักผ่อน” แฮมพูด ตั้งใจว่าคงโดนกวนกลับมาแน่ดั้งนั้นเลยเตรียมนึกคำพูดแสบๆ ไว้สวนกลับ แต่สิ่งที่ได้ยินก็คือ...
“ฝันดีคุณหมอ” แล้วสายก็ตัดไป แฮมหันไปมองตู้โทรศัพท์ที่อยู่ตรงข้ามคลินิก ร่างสูงโปร่งเดินออกมาพร้อมกับร่มแฟชั่นมองทะลุ อีกฝ่ายโบกมือให้ก่อนจะเดินกางร่มออกไป...
คือ...
สรุป...
ต้องการอะไร?
ขอบคุณที่ทำให้งงจนพาลนอนไม่หลับ!
..............................................
อย่าว่าแต่หมอแฮมเลย...เค้าก็งงว่าอิหน้าสวยมันจะเอาไงของมัน ฮาๆ
คิดถึงน้องปั๊บ....
-
อั้ยย่ะ ! ชอบคู่ผิงเจมากอะ >//////////<
เจเนียนได้โล่มากๆ แต่ชอบอะเนียนแบบนี้
แสดงว่าผิงเองก็ชอบเจซินะ หุหุ
ต่างคนต่างชอบกัน แต่อีกฝ่ายไม่รู้
ชอบอะ ชอบอย่างนี้ ชอบแบบนี้
หมอแฮมกับซอก็น่าลุ้น
ซอมาแบบมัดมือชกมากอะ 5555555
อ๊ายยย รออ่านตอนต่อไปจ้า :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ค่าาา
สู้ๆๆๆๆ
-
น้องซอน่ารักดี
เนียนแบบมึนๆ คล้ายเพื่อนเจเนอะ
เห็นด้วยกับน้องซอ
หมาในปากน้อง ต้องให้พี่หมอแฮมดูแล
สู้ๆนะ วันนี้พี่หมอไม่ใจอ่อน
พรุ่งนี้ลองดูอีกที
ขอบคุณมากจ้า
+ให้กับความน่ารักของน้องซอจ้า
-
หมๆจนียนซะซอก็กำลังมีคนมาดมใจ รอตอนหน้า
-
ซอมันเนียนเหมือนเพื่อนมันแหละ!! ฮาๆๆๆ
-
กลุ่มนี้มันจะเนียนกันเกินไปมั้ยเนี่ยย
-
บอกเราทีเราโง่ 55555 แฮมหรือซอที่เป็นรุก 555
-
ซอออกตัวแรง แต่นึกไม่ออกเลยว่า
ใคร รุก กันแน่ :laugh:
-
คนที่ไม่มีหรือไม่ใช่ตัดๆไปเหอะอย่าไปเอ๋ยถึงดีกว่า
เอาคู่นี้แหละชัดเจนดี
ส่วนอดีตเอาไว้ย้ำให้ช้ำเล่นๆดีกว่า
-
สงใสแฮมจะโดนรุกซะหละมั้ง
-
มาแบบมึนๆอ่ะ
ซอมึน เเฮมมึนกว่า
รอตอนต่อไปจ้า
-
เนียนขั้นเทพจริงๆ
-
ซอไม่เนียนแบบเพื่อนๆ
แต่ซอลุยแบบไม่เกรงใจ
-
สรุปคือ ..เนียน ทั้งกลุ่ม !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตอนที่ 14
“ป้าติ๋วบอกว่าไว้ไปกินกันอีก” ผิงเอ่ยเมื่อมานั่งอยู่ข้างกับเจที่ฟุบหน้าอยู่ที่โต๊ะในซุ้มของเด็กวิศวะ ในมือมีขนมซองเล็กๆ ถือมาด้วย
“ไม่เอาไอ้มู่ไปด้วยนะ ถ้าเอามันไปอีกกูจะเอามันนั่นแหละทำมู่กระทะ...แม่ง” คิดถึงวันกินหมูกระทะก็ลมจะขึ้น
กูไม่กินติดมัน
เอาเกรียมๆ สิ
มันไหม้เกินไป
ย่างไม่ได้เรื่องเลยมึงนี่
แล้วก็อีกสารพัดที่มันสรรหามาว่ากลางโต๊ะหมูกระทะ วันนั้นถ้าไม่เกรงใจป้าติ๋วกับลุงยอดนะ เขาจะแล่พุงแห้งๆ ของมันนั่นแหละเอาไปย่างบนเตา!
“เอาน่า...มันเป็นคนเอาแต่ใจแกก็รู้นี่”
“ไอ้นุชมันทนได้ไงวะ”
“ก็นุชมันรักของมันนี่”
“ล้านไม่เอาสักบาท อยู่กับไอ้นุชไอ้มู่แม่งทำตัวน่ารัก” เจว่าไปแล้วก็เงยหน้าหล่อๆ ขึ้น ผิงเองก็หัวเราะเห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็น เดี๋ยวนี้ใครๆ ก็ว่า มู่ลี่ดูดีน่ารักขึ้นแถมไม่ค่อยวีนเหวี่ยงอีกต่างหาก
แต่ก็นั่นแหละ มู่ลี่ไม่เคยสนใจคำชมหรือคำด่าของใครอยู่แล้ว
“ขนมอะไร”
“ขนมปังอบมั้ง ทานมั้ย ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่”
“แล้วซื้อมาทำไม?” เจถามพร้อมกับเอื้อมมือไปจับข้อมือเล็กตรงหน้าบังคับให้ป้อนขนมใส่ปาก “ไม่เห็นอร่อยเลย”
“พี่ปีสองให้มา” ได้ยินแล้วก็แทบจะพ่นออกมา เจมองใบหน้าอ่อนใสของเพื่อน ก่อนจะหันหน้าไปมองทางอื่นเบ้ปากใส่ขนมเสียอย่างนั้น
กูลืมไปว่าผิงมันฮ๊อต
เดี๋ยวนี้ก็อย่างว่าแหละ พวกเกย์พวกไบฯ เยอะแยะ คณะวิศวะที่ว่ามีแต่เถื่อนๆ ยังมีกลุ่มนี้เยอะแยะ จะว่าไปพวกถึกๆ เถื่อนๆ ก็มีเอกโยธาฯ ของเขากับเอกเครื่องกลของไอ้คุณชะมดน้อย
ซึ่งดูจากความหล่อของตัวเองและเพื่อน...พวกผมไม่เถื่อนนะครับ...
“เสน่ห์แรงนะมึง”
“นิดหนึ่งน่า มีแต่พี่ผู้ชายให้มาว่ะ ฉันเหมือนผู้หญิงเหรอ?” เจส่ายหน้า ตอบคำถามนี้ในใจทันทีว่า ไม่เหมือนหรอก แต่น่ารักกว่าจม
“ไอ้พวกหัวงู ชอบหลอกฟันรุ่นน้อง”
“แกก็ว่าไป เดี๋ยวพวกพี่เขามาได้ยินก็โดนหรอก”
“กลัวที่ไหนวะ จริงๆ นะ ไอ้พวกนี้แม่งชอบหลอกฟันพวกน้องปีหนึ่ง เทอมที่แล้วกูยังเห็นวิ่งไล่จีบเพื่อนกูที่เรียนคอมฯ อยู่เลย พอได้แล้วก็ทิ้ง สันดานมาก”
“กูไม่เป็นไรหรอกมึง ผู้ชายเหมือนกัน” ผิงว่า หยิบขนมออกมาส่งให้เจ ซึ่งพ่อคนหล่อเบ้ปากไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่พูด แต่อ้าปากรับขนมในมือนั้นเต็มคำ
“น้อยไปสิมึง หน้าตามึงไม่น่ารักเลยนะนั่น เหอะ...มึงอย่าไปหลงคารมพวกมันนะ” เจว่ามีค้อนใส่ด้วย แต่ไม่ได้มากมายเพราะเกรงใจ เกิดผิงมีอาการผีไอ้วรนุชน้อยสิงจิกเขาหน้าแหกมันจะดูไม่หล่อ...
น้อยๆ พอประมาณว่าหล่อก็พอ
“ทำไม? หวง?” เจเกือบพยักหน้า แต่ตั้งสติได้ก่อน เขาไม่ใช่ไอ้มู่นะที่จะเพลินได้ตลอดเวลา
“เยอะละ” ผิงขำกิ๊ก เหล่ตามองคนหล่อก่อนจะส่งขนมให้อีก แต่คราวนี้ยกให้ทั้งถุง
“โทษทีตกไม้เอกไป”
“ความหมายเปลี่ยนไปเยอะ” แต่กูโอเคนะ ถ้าจะให้ตอบจริงๆ อันนี้ขอละไว้ในใจก็พอ
“เอาน่า...นิดเดียว มีเรียนมั้ย?” เจส่ายหน้า ทำหน้าเซ็ง
“แล้วมาเรียนทำไม”
มารอดูหน้ามึง
“ขี้เกียจอยู่หอคนเดียว เบื่อ”
“งั้นไปอ่านหนังสือกัน” ผิงว่าแล้วยิ้มแฉ่งก่อนจะลากให้เจลุกขึ้นมาด้วย
“ที่ไหนวะ”
“เอาเถอะน่า” ผิงว่าพร้อมกับยิ้มน่ารัก เป็นอันว่าเจต้องคว้าเป๋เบาๆ ของตัวเองมาสะพาย แล้วทิ้งถุงขนมรสชาติแย่เอาไว้
“เลี้ยงข้าวด้วยได้ปะ”
“ได้ๆ” ผิงหันมาพูด รอยยิ้มยังเปื้อนเต็มหน้าทำเอาร่างสูงมองเพลินไปเลยทีเดียว และว่าจะรู้ตัวว่าโดนจับแขนเสียพักใหญ่ก็ตอนที่ร่างบางปล่อยมือออกก่อนออกจากรั้วมหา’ลัยแล้ว
เสียดายนิดๆ จะควงแขนไปก็ไม่ว่านะ....
........................
“เมื่อไหรจะกลับมาเนี่ยชะมด”
“ก็บอกว่าเช้าพรุ่งนี้ไง วันนี้ไม่มีเรียน”
“วุ้ย!” นุชยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหงุดหงิดของอีกคนอดล้อเลียนไม่ได้ “ทำไม...คิดถึง”
“หลงตัวเองแล้วเหอะมึงอะ” ไม่ต้องมองเขาก็รู้ว่าคนพูดจิกสายตาแบบไหนทำปากยังไงแล้วแก้มยุ้ยๆ นั้นจะแดงแค่ไหน
“ช่วยไม่ได้บังเอิญกูเป็นคนที่แฟนรักแฟนหลงน่ะนะ เลยหลงตัวเองบ้างนิดๆ หน่อยๆ”
“อิโธ่...เยอะนะมึงเย๊อะ!” มู่ทำเสียงขึ้นจมูก “แล้วมาไง”
“นั่งรถไฟต่อใต้ดินเลยเข้าเรียนเลย”
“เหรอ...เออๆ ตามใจ”
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่าหรอก...กูถามไม่ได้หรือไง? มันอะไรตารางคิวมึงเยอะจัดหรือไง”
“นิดหน่อยตามประสาหล่อตาหวาน” แล้วนุชก็ขำก้ากเมื่อได้ยินอีกฝ่ายทำเสียงอ้วกเข้าใส่ “เฮ้ยๆ ดีๆ นะมึง ท้องไส้ขึ้นมาไม่มีตังค์ไปขอ”
“ไอ้เหี้ย!”
“ก็จริงนี่หว่า แล้วไม่ไปเรียนหรือไง นี่มันสิบโมงกว่าแล้วนะมึง” นุชว่า สวนตัวเองนอนกลิ้งอยู่บนเตียงในห้องนอนของตัวเอง มองพัดลมเพดานที่ไม่ได้ใช้มานานมากแล้วอย่างกับไม่มีอะไรจะมอง
“กูนั่งอยู่ในห้องเรียนเนี่ย แม่งโคตรน่าเบื่อไม่ปิดครอสสักทีเหลืออยู่ตัวเดียว”
“พวกไอ้เจไอ้ซอล่ะ”
“ไอ้เจกูไม่รู้ ไอ้ผิงกูไม่เห็น ไอ้ซอกูก็ไม่เจอ”
“ไม่มีใครคบมึงแล้วใช่มั้ยมู่ ฮ่าๆ”
“หุบปากไปเลยไอ้วรนุชชะมดตดหมา”
“สาบานว่านี่ปากแฟนกูครับ” นุชว่าก่อนจะลุกขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างมองหาต้นเสียงแจ้วจ้าวจากข้างบ้านที่เป็นเรือนทรงไทยเหมือนกับบ้านของเขา
“ใครบอกกูแฟนมึง อย่ามาพูดมาก”
“เอ่อ...ไม่ใช่แฟนกูลืมไป ปากเมียกู” ชัดเจน “เสียงใครวะดังชิบหาย” กวนแล้วก็บ่นให้คนจอมโวยวายได้ยิน
“ทำไมวะ? ใครเหรอ?”
“ไม่รู้ว่ะ ข้างบ้านเสียงดังมาสักพักแล้ว กูว่าจะนอนต่อเนี่ย”
“ระเบิดปาแม่งดิ แค่นี้ก่อนนะอาจารย์มาแล้ว ตื่นแล้วโทรมาด้วย”
“อือๆ บ่ายๆ แหละ”
“เออ...”แล้วสายก็ตัดไป นุชมองมือถือในมือก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ กับนิสัยไม่รอฟังคำลาของคนรักแต่ก็นะ มันเป็นแบบนี้แต่ไหนแต่ไรแล้วนี่แฟนของเขาน่ะ...อินดี้ละเกิน
“ใครว่ะ เสียงแปดหลอด” บ่นได้ก็ไม่ได้จะทำอะไรมากกว่าพยายามมองหาต้นเสียงหรอก แต่สุดท้ายก็ล้มเลิกความตั้งใจ ควานหาไอพอดของตัวเอง ว่าจะเอามาฟังเพลงตัดรำคาญ แต่ประตูห้องก็โดนเคาะเสียก่อน
“คุณนุชคะ คุณท่านให้มาปลุกค่ะ” เสียงของเด็กในบ้านเรียกไม่ดังมาก เขาแค่ถอนหายใจแล้วพูดออกไปว่า
“ด่วนหรือเปล่า ยังไม่ได้อาบน้ำ”
“ท่านบอกว่าให้คุณนุชทำธุระให้เสร็จก่อนค่ะ”
“อืม...ไปบอกแม่ใหญ่แล้วกันว่าอีกสักพัก”
“ค่ะ” หนุ่มหน้าหวานถอนหายใจเฮือก ก่อนจะขยับตัวลงจากเตียงนอนแล้วเข้าไปในห้องน้ำที่มีอยู่ในห้องส่วนตัวนี้แหละ
แค่ได้ยินว่าแม่ใหญ่เรียกหา ก็ปวดจี๊ดในหัวแล้วล่ะ รู้งี้กลับหอตั้งแต่เมื่อวานก็ดี
“คิดถึงไอ้มู่ชิบ”
....................................................
เจนั่งพิงเก้าอี้หวายสีเข้มจ้องมองแก้วโกโก้เย็นตรงหน้า จากนั้นก็เลื่อนสายตาผ่านไปยังร่างบางที่ก้มหน้าก้มตาหัดแก้สูตรแคลคูลัสสองอย่างเอาเป็นเอาตาย
ก็พอเข้าใจว่าหาที่อ่านหนังสือ แต่บ้านไร่กาแฟ(เอกมัยเนี่ย) ไกลมหา’ลัยไปหน่อยมั้ย
“แกมาบ่อยเหรอวะผิง”
“อือ...เกือบทุกวัน ซื้อน้ำขวดเดียวนั่งเป็นวันยังมี” ก็พอเข้าใจนะเพราะเห็นโต๊ะข้างๆ ก็มีอาการเดียวกับผิงนั่นแหละ “แกไม่อ่านหนังสือเหรอวะ”
“พวกแคลกูไม่อ่านให้เมื่อยหรอกแทบจะซึมเข้ากระแสเลือดอยู่แล้ว จะมีก็พวกเคมี ไทย อิ้ง พวกสามัญน่ะ” ผิงพยักหน้า
“พวกโยธาต้องแม่นอยู่แล้ว พอดีเลย ติวให้หน่อยสิฉันไม่เป๊ะ”
“ข่าวว่าเทอมที่แล้วมึงล่อไป3.98”
“ก็ได้บีบวกแคลหนึ่งไง” แล้วให้ไอ้คนที่ได้เอแค่วิชาคำนวณอย่างเดียวอย่างเขาเนี่ยนะติว “เดี๋ยวติวพวกที่เหลือให้เอามั้ย”
“เอา” ณ จุดนี้ ถ้าพระเนียนปฏิเสธก็โง่บรรลัยครับ “มึงจะนั่งตรงนั้น?”
“ไม่ได้เหรอ?”
“กูไม่ถนัดมานั่งตรงนี้ดิ” ว่าแล้วก็พยักเพยิดที่เก้าอี้หวายข้างกาย ผิงเลยลุกแล้วย้ายเป้ของตัวเองออกก่อนจะมานั่งแทนที่
“โอเคเริ่มกันเลย” ผิงพูดยิ้มแป้นให้กับติวเตอร์หน้าหล่อ ซึ่งคนมองลงความเห็นได้แบบไม่ต้องคิดเลยว่า
แม่งน่ารักไปไหนวะ
“เรื่องแคลเนี่ยมันไม่ยากหรอกถ้าแม่นเรื่องตรีโกณ โจทย์มันก็ไม่มีอะไรมาก อาจารย์ชอบสลับกันไปมาอย่างเอาคำตอบมาเป็นคำถาม แค่รู้จักพลิกแพลงตะแคงคว่ำหงายมันก็ใช้ได้แล้ว” ผิงอมยิ้มก่อนจะขำออกมา “อะไร?”
“แกแหละอะไร พลิกแพลงตะแคงคว่ำหงาย? นี่คือแคลคูลัส?”
“เฮ่ย...มึงอย่าซีเรียสกับมันดิ สบายๆ เว้ย ของแบบนี้นะต้องคิดให้สนุกเอาไว้เวลาทำจะได้สนุกสุดเหวี่ยง” เอิ่ม...จะพยายามไม่คิดให้มากให้ลึกนะ
“โอเคฉันจะผ่อนคลายทำตัวสบายๆ ไม่เกร็ง”
“ดีมาก...แบบนั้นแหละเดี๋ยวสนุกเอง” ทั้งสองพูดไปก็อมยิ้มกันไป ใครจะรู้ไม่รู้ยังไงไม่สนหรอกนะ เรื่องในใจน่ะ กบว.เขาห้ามเผยแพร่เด็ดขาด
“ว่าแต่...” เจมองกระดาษคำตอบที่ผิงทำก่อนหน้านั้นผ่านๆ ก่อนจะหันมามองอีกฝ่าย “แกก็ทำได้หมดนี่หว่า”
“ก็พอได้นะ เอางี้ปะ ฉันจะนั่งทำไปเรื่อยๆ ข้อไหนฉันไม่เข้าใจฉันถามแกดีมะ ไปแบบช้าๆ”
“ก็ดีนะเรื่อยๆ เดี๋ยวก็เข้าที่เอง” เจว่างั้นนะ แต่ก็เท้าศอกนั่งมองผิงทำแนวข้อสอบ ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงนี้แต่มันอยู่ที่...
“หน้ามึงใกล้กูมากไปละ” ผิงว่าพร้อมกับใช้มือซ้ายดันใบหน้าหล่อๆ นั้นจนเกือบหงาย ยิ้มเมื่ออีกฝ่ายขำ ก่อนจะปล่อยให้เจที่บังเอิญ(?)ยกมือขึ้นมาจับมือของเขาไว้ไม่ให้ผลักอีก
“ไม่ได้ใกล้อะไรมากมายสักหน่อย”
“มันกดดันเนี่ย” ผิงว่าดึงมือที่เจยังจับไว้มาวางบนโต๊ะ เจตบมือบางนั้นเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือออกช้าๆ เน้นว่าช้า...ช้ามากๆ
“ก็ดีแล้วไง ตอนสอบมันกดดันนะมึง จะได้ชิน”
“ยังไม่อยากคิดถึงบรรยากาศนั้น”
“เอาน่า ฝึกไว้ ต่อๆ ไม่ต้องสนใจกูหรอก” เจว่าพร้อมกับกลับมานั่งท่าเดิมซึ่งก็คือเท้าศอกมองหน้าผิง
มองหน้าน่ะไม่เท่าไหร่...แต่ไอ้ความห่างแค่คืบเดียวลมหายใจแทบรดแก้มเนี่ยมันนะ...
“เดี๋ยวตอนมึงติวอิ้งให้กู...กูให้มึงมานั่งกดดันแบบนี้คืนก็ได้นะ กูอยากชินกับความกดดัน”
..................................................
“หมอ...คิดถึงอะ”
เคร้ง!
ถาดสเตนเลสหล่นลงกับพื้น โชคดีที่ไม่มีอะไรที่ตกแล้วแตกไม่อย่างนั้นนะ ไอ้เจ้าของคำพูดประโยคนี้มันจะต้องหัวแตกตาม เขารักสัตว์มาก แต่ไม่ได้หมายความว่าหมาในปากสวยๆ ของพ่อหนุ่มหน้าสวยนี้เขาจะต้องรักด้วย
“ขอบคุณมากครับ ว่างมากเลยเหรอ? ไม่ไปอ่านหนังสือสอบล่ะ”
“อ่านอยู่นี่ไง”
“ที่นี่ไม่ใช่ห้องสมุดนะ”
“ไปห้องสมุดมาแล้วแต่อ่านหนังสือทีไรก็เห็นเป็นหน้าหมอเลยมานั่งอ่านที่นี่มันบรรเทาได้อาการป่วยอย่างนี้นิดหน่อย” พูดได้หน้าตาเฉยมาก....มากเกินไป
คนเป็นหมอรับมุกเสี่ยวพรรค์นี้ไม่ได้
แฮมรีบเก็บของแล้วเดินหนีไปด้านหลัง ปล่อยให้ผู้ช่วยสาวที่มีดีกรีเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิทยืนหัวเราะคิกคักชอบใจกับมุกเสี่ยวปัญญาอ่อนนั้นไปเถอะ
“พี่ซอตลกหน้าตายมากอะ”
“มันเป็นความสามารถพิเศษน่ะนะ ว่าแต่พี่ตามหมอไปได้ปะ” สาวน้อยน่ารักพยักหน้า
เรียกว่าสาวน้อยคงไม่ผิดหรอมั้งก็มินทร์เพิ่งจะขึ้น ม.5เองนี่ แต่มาช่วยงานเอกสารกับแฮมเพราะอยากหารายได้พิเศษ เห็นบอกว่าชอบนักร้องเกาหลี จะเห็บตังค์ไปดูคอนเสิร์ตที่เกาหลี
ช่างเถอะนะ...
ซอลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปด้านหลังเดินผ่านห้องตรวจที่ไม่มีหมอประจำ เขามั่นใจว่าแฮมคงเอาของมาวางไว้แล้วเดินหนีมาด้านกลังมากกว่า
“หมอ”
“...”
“หมอ...” ซอเห็นร่างสูงของแฮมยืนนิ่งอยู่กับที่ท่าทางแปลกๆ ก็เลยเรียกพร้อมกับค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้
“หมอ...มีอะไรหรือเปล่า” ซอถามอีก คราวนี้เข้าไปยืนซ้อนด้านหลังแม้อีกฝ่ายจะสูงกว่าเขาก็ก็คงไม่ถึงห้าเซ็นต์หรอก แต่นั่นไม่สำคัญที่สำคัญก็คือ...
“หมอ...”
“มะ...มะ...มะ...มะ”
“มะ? มะม่วง มะยม มะขาม มะปราง มะเฟือง?”
“แมลงสาป!” แฮมร้องตะโกน ก่อนจะหันมากอดร่างโปร่งบางของซอไว้แน่น เบี่ยงตัวหนีออกจากจุดนั้น แต่ก็ยากเต็มที่เพราะไม่สามารถปล่อยแขนออกจากร่างของซอได้
หนุ่มหน้าสวยมองไปยังถังขยะของเจ้าของคลินิก มันมีแลงสาปหนึ่งตัวเกาะอยู่ เขาไม่ได้กลัวแมลงหรอกนะ แต่มันขยะแขยง...
“อี๋...มีปีกด้วยอะ”
“ไม่เอา...ไล้มันไปพี่กลัวแมลง” แฮมร้อง แต่น้ำหน้าอย่างซอเนี่ยนะจะไล่แมลง แค่เห็นก็แทบจะอ้วก
“ผมก็แหยงนะพี่!” ซอร้อง สองแขนโอบร่างสูงเอาไว้เมื่อเห็นว่าไอ้ตัวน่าเกลียดนั้นมันเดินไปมาแถมทำท่าจะกางปีกบินอีกต่างๆ
“เอ้ยๆ ๆ ๆ มันจะบินอะพี่”
“อ้ากกก ไม่เอานะซอ พี่กลัวๆ ๆ ๆ”
“ผมก็กลัว!”
แมน...มาก...
“อะไรกันคะพี่หมอ พี่ซอ”
“แมลงสาป” ทั้งสองคนที่ยืนกอดกันอยู่ต่างพูดออกมากอย่างพร้อมเพรียงกัน ทำเอาน้องสาวหน้าหมวยถอนหายใจเฮือก
“เข้ามาข้างในค่ะเดี๋ยวมินทร์จัดการเองคุณสุภาพบุรุษทั้งหลาย” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่กว่าที่ทั้งสองคนจะย้ายตัวเองออกมาจากจุดเกิดเหตุแมลงสาปก็ไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
ทั้งนี้ทั้งนั้นคนหนึ่งยังกลัวอยู่เลยกอดเสียแน่น ส่วนอีกคนไม่ได้กลัวอะไรมาก แต่เพราะอยู่กับเพื่อนที่เป็นจอมเนียนเสียมากก็เลยติดนิสัยเนียนไปด้วย
ความผิดไอ้หล่อเจครับ...
“พี่หมอคะมันไปแล้ว... ช่วงนี้ฝนตกบ่อย อากาศแบบนี้แหละที่พวกแมลงสาปมันชอบ เดี๋ยวมินทร์เอาพวกลูกเหม็นมาวางไว้ให้แล้วกันนะคะ”
“ขอบใจนะมินทร์ พี่ไม่ไหวอะ แค่เห็นก็จะเป็นลมแล้ว” คนกลัวจริงๆ พูดไปสะอื้นไป น่าสงสารจริงๆ
“โอ๋...ไม่เป็นไรแล้วครับ ไม่เป็นไรแล้ว” ซอปลอบ ทำเอาสาวน้อยตัวเล็กอมยิ้มแล้วรีบชิ่งหนีปล่อยให้ชายหนุ่มทั้งสองยืนอยู่อย่างนั้นแหละ
“เกลียดมันจริงๆ นะไอ้แมลงบ้าเนี่ย ประโยชน์ก็ไม่มี คราวที่แล้วมันบินมาเกาะแขน พี่จะบ้าตาย...สะบัดก็ไม่ออก พูดแล้วก็แขยง” แฮมผละอ้อมแขนออกแล้วชี้ให้ซอดูว่าไอ้แมลงร้ายมันเกาะตรงไหนของแขน ซึ่งแน่นอนว่าซอก็ยกมือขึ้นลูบเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไว้โลกแตกก็เหลือแต่มันนั่นแหละที่อยู่บนเศษซากของโลก” แฮมเม้มปากพยักหน้า ดวงตาแดงมีน้ำตาคลอหน่วยจะไหลไม่ไหลแหล่ แล้วไอ้การที่เผลอแทนตัวเองว่าพี่กับอีกฝ่ายที่ตัวเองมักจะตั้งกำแพงใส่ก็ช่างทำให้คนฟังอดยิ้มไม่ได้จริงๆ
คุณหมอตัวสูงหน้าหล่อ สำหรับซอตอนนี้...แม่งโคตรน่ารัก!
“เกลียดฝนตกก็เพราะไอ้แมลงนี่แหละ” ซอยิ้มจับมือของแฮมไว้หลวมๆ มืออีกข้างก็ยกขึ้นแตะตรงหางตาที่ดูท่าน้ำตาจะหยดออกมาร่อมร่อแล้ว
แฮมชะงัก มองสบนัยน์ตาแวววาวนั้น หัวใจเจ้ากรรมมันเต้นรัวเร็วเสียจนอึดอัด ทั้งที่อีกฝายไม่ได้รุกคืบอะไรมากมายแท้ๆ ความอ่อนโยนที่รู้สึกได้จากสัมผัสแผ่วเบานั้นทำเอาใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“กลัวจนน้ำตาไหลแล้ว”
“ซอก็...นะ...นาย นายก็กลัวเหมือนกันนั่นแหละ อย่ามาว่าแต่ผม” ซอเลิกคิ้วยกยิ้มบางๆ ทันทีเมื่อได้ยินสรรพนามที่เปลี่ยนไปนั้น
“อะไรกันเมื่อกี้ยังแทนตัวเองว่าพี่อยู่เลย น่ารักออก”
“น่ารัก? คำนี้ไม่เหมาะกับผมเท่าไหร่ แล้วก็ไม่ต้องมาตีสนิทนะ” แฮมพยายามทำเสียงเข้ม ดึงมือออกจากการกอบกุม ล้วงในกระเป๋าเสื้อกาวสีขาว เมินไม่มองใบหน้าสวยๆ ที่ยิ้มล้อเลียนเขาอยู่
“น่ารักก็คือน่ารัก ความหมายมันตรงตัวไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าใช้กับใคร แต่ขึ้นอยู่กับใจเรารู้สึกว่าใครที่เหมาะกับคำนี้ต่างหาก”
“สำบัดสำนวน” แฮมประชด ไม่วายมองด้วยสายตาประชดตาม
“เอ้า...เป็นงั้นไป ไม่เอาละ ผมกับดีกว่า หิวแล้ว คนแถวนี้คงไม่เลี้ยงข้าวผมหรอก ไปนะครับ คืนนี้สี่ทุ่มนะ” ซอว่าพลางเดินผ่านหน้าคนแถวนี้ ไป ไม่วายทิ้งคำพูดให้เดาความหมายซึ่งก็เป็นเรื่องที่รู้กันอยู่แล้วว่าอะไร
สี่ทุ่ม ซอมักจะมาที่ตู้โทรศัพท์หน้าคลินิกแล้วก็โทรมาคุยกับเขาทุกคืนติดต่อกันมาสามสี่คืนแล้ว... เพราะเขาไม่ยอมให้เบอร์มือถือที่เป็นเบอร์ส่วนตัว แต่ถึงอย่างนั้นการที่ซอโทรมาทุกคืนมันก็ชักจะทำให้เขาติดเป็นนิสัยแล้วสิ
“สี่ทุ่มมันดึกไปนะ”
“ก็กว่าผมจะกินข้าว รีดผ้า ซักผ้า นั่นนี่โน้นเสร็จก็พอดีเลยนะ”
“พรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้า ต้องนอนก่อนห้าทุ่มไม่อยากไปง่วงนอนตอนตรวจงาน” แฮมว่า ทุกทีคุยกัน ต่อให้กวนประสาทแค่ไหนก็ลากยาวไปถึงเกือบห้าทุ่มนั่นแหละ
“งั้น...”
“โทรมาตอนสามทุ่ม ช้ากว่านั้นไม่รับ” คุณหมอว่างั้นน่ะนะ
“แล้ววางตอนไหนล่ะ”
“ก็จะเหมือนทุกที” แค่นั้นคุณหมอตัวสูงก็ดันร่างสูงโปร่งให้เดินถอยหลังออกไปทางหน้าร้าน รีบรวบตำราเรียนของพ่อหน้าสวยใส่เป้แล้วยัดใส่มือของอีกฝ่าย
“กลับไปสิ รีบไม่ใช่หรือไง นี่จะทุ่มแล้วนะ” ซอยเหยียดยิ้ม ก่อนจะเลิกคิ้ว พยักหน้า หมุนตัวเดินไปที่ประตู ส่งยิ้มบางๆ ให้น้องมินทร์แล้วเปิดประตูออกไป
ก็ถ้าโทรมาตอนสามทุ่มวางตอนนอน ถึงจะบอกว่าก่อนห้าทุ่มก็เถอะ... ยังไงซะก็นอนเวลาเดิมเพิ่มเติมเวลาโทรอยู่ดี!
ว่ามะ...
o13 o13 o13 o13
มันเนียนกันทุกผู้ทุกคน....
อ่านแล้วพอรู้ใช่มั้ยคะว่าใครรับใครรุก...
แหะๆ นิมาเป็นพวกเขียนให้คนอ่านงงเก่งค่ะ กร้ากกกก :laugh: :laugh:
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ...
เจอกัน... :bye2: :bye2:
-
เจแม่งเนียนเกิ๊นนน
55555555555
ชอบอะ มันดูลอยๆดี ใกล้ทีละนิดๆ
อ๊าาา ชอบบ >/////////<
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ว้าวๆๆๆ
สนิทกันแล้ว
เนียนได้โล่อ่ะ o13
ซอน่ารักมากกกก :-[
+1 + เป็ดจ้า
-
เจนี่เทพแห่งการเนียน
เรื่องนี้น้องมินทร์ถ้าจะแมนสุด
-
เอ่อ เจเพิ่มระดับความเนียน
ซอเองก็ด้วยเนียนแบบไม่ให้หมอรู้ตัว :laugh:
-
ความเนียนนี่มันสามารถถติดต่อกันได้หรือนี่
ถึงว่ามีแต่คนเนียนกันทั้งนั้น
เจเป็นเทพแห่งการเนียนเลยอ่ะว่าม๊ะ :laugh: :laugh:
-
:กอด1:
-
ว่าใช่ชัวร์
ชอบคู่นี้อะ ซอมันน่ารักๆๆ พี่หมอแฮมก็นะ
-
เนียนกันทั้งกลุ่มเลยนะเนี่ย :laugh:
ชอบคู่ซอพี่แฮมจัง ซอแมนมว๊ากกกกก
-
เนียนกันทุกคู่จริงๆ
>_________________<
-
ค่อยๆ รักกันเเบา เบา .. สนุกดี น่ารักดีค่ะ ^^
:pig4: :กอด1:
-
เนียนทุกผู้ทุกคน อยากรู้ว่าหมอแฮมจะเป็นเมะหรือเคะ 55555 จิงๆอยากให้ซอเป็นเคะอ่ะ แต่เท่าที่ดูคงมะใช่
ลุ้นทุกคู่เรยค่ะ รออ่านต่ออย่างแรงงงงง :z3: :z3:
ปล. NC เขียนได้ดีนะคะ นี่ขนาดเขียนครั้งแรกยังได้ใจขนาดนี้ เขียนต่อเรยค่ะ o13
-
อะแฮ่ม
:m19:
เพิ่งจะหลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้แบบรวดเดียว
ขออนุญาติคอมเมนท์เลยนะคะ
ตอนแรกๆืที่เริ่มอ่านเรื่องนี้
รู้สึกว่างงกับการบรรยายตัวละครค่อนข้างมาก
:really2:
เนื่องมาจากเรื่องนี้เป็นแหล่งรวมตัวของเด็กน้อยหน้าสวยเกือบทั้งเรื่อง
การบรรยายลักษณะของคนเขียนช่วงแรกๆค่อนข้างกำกวม
ทำให้คนอ่านก็สับสนไปบ้างเนื่องจากแยกไม่ถูกว่าอิตอนนี้ใครเป็นคนพูดวะคะ??
:m28:
แต่พอเริ่มเข้า 3-4 ตอนมีการพัฒนาการเขียนแบบก้าวกระโดดเยอะมาก
เลยทำให้คนอ่านเริ่มอินไปกับเนื้อเรื่องแบบห้ามไม่หยุดฉุดไม่อยู่กันเลยทีเดียวเชียว
ขอชมน้องคนเขียน(เดาเอาว่าน่าจะเด็กกว่าคนอ่าน)ว่าเก่งมากๆ
เนื้อเรื่องก็น่ารัก แถมที่บอกว่าไม่ถนัด NC นี่พี่ค่อนข้างแปลกใจ
เพราะเขียนดีมากเลยนะ ทำให้คนอ่านนั่งม้วนต้วนได้
:o8:
ค่อยๆเขียนไปเรื่อยๆพี่ว่าน้องไปได้ไกลกว่านี้เยอะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ แบบว่าถูกใจกดไลค์กันเลย
แจก + แจกเป็ดไปเลยจ้ะ รอตอนหน้านะจ้ะ
o13
-
เนียนทั้งกลุ่มจริง ๆ o13 o13
-
:impress2:ผิงเจ ก้าวหน้า แต่ ซอแฮมก้าวกระโดด ขนาดไม่มีเบอร์มือถือนะเนี่ย :m20:
แอบชอบพี่มีร์ แนะนำเพื่อนแฮมเจ๋งอ้ะ
-
เนียนกันต่อไป....
นึกว่าซอจะเคะ แต่จีบแบบนี้ หมอคงต้องเคะไปตามระเบียบ...
แหม..เจน่าจะยอมรับไปเลยว่า "หวง" จะมาบอกว่าห่วงทำไมความหมายก็ห่างกันนะ
มินทร์แมนสุดอ่ะ ผู้ชายสองคนพากันกลัวแมลงฉาบบบบบ
-
น่ารักทุกคู่^0^
บวกเป็ด
-
มารอๆ > <
-
อ๊ายยยยย
มาต่อด่วนคร๊า
-
ความเนียนเป็นโรคติดต่อกันได้ อิอิอิ
-
:z10:
-
ตอนที่ 15
ไฟนอลมันคือเทศกาลแห่งความตาย...
สองอาทิตย์สำหรับเด็กวิศวะมันคือความหายนะขั้นวิกฤต แม้แต่พวกที่ว่าแน่ยังหน้าดำคร่ำเครียดกับทำข้อสอบที่ออกมาแบบกลัวนักศึกษาจะได้คะแนนของเหล่าอาจารย์
เจเดินหมดแรงกลับหอพักทันทีที่สอบตัวสุดท้ายเสร็จ
มู่ลี่คอพับอยู่บนรถเมล์ปรับอากาศเพื่อกลับบ้านพร้อมกับพิงที่ไม่สามารถจะลืมตาตื่นได้นานไปมากกว่านี้
นุชเองก็แทบจะเอาหมอผีมาทำพิธีเรียกวิญญาณเข้าร่างระหว่างเดินกลับหอพักของตัวเองพร้อมกับเจ
ส่วนซอ...
นอน...
หลับ...
อยู่...
บน...
เตียง...
ของ...
แฮม....
คุณหมอหน้าหล่อเท้าสะเอวมองร่างสูงโปร่งของหนุ่มหน้าสวยที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงของตัวเอง ด้วยอารมณ์ที่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเป็นฝ่ายบอกให้พ่อหนุ่มหน้าสวยนี้ขึ้นมานอนที่นี่ได้ยังไง
เขาออกจากโรงพยาบาลสัตว์ตอนบ่ายสี่กว่าแล้ว กว่าจะฝ่ารถติดมาถึงคลินิกก็ปาไปเกือบทุ่ม มาเจอน้องมินทร์ที่นั่งทำบิลค่าใช้จ่ายอยู่ ก่อนจะเหลือบไปมองร่างของซอที่นั่งหลับแบบหมดสภาพที่โซฟารับแขก โชคดีที่วันนี้ไม่มีคนไข้ที่นัดไว้ หรือคนไข้ฉุกเฉิน ไม่งั้นล่ะก็งามหน้า...
แต่ก็แค่คิด ไม่ถึงห้านาทีก็มีเด็กสาววัยรุนสองคนเอากระต่ายที่ดูย่ำแย่มาให้เขาตรวจดูอาการ ทั้งสองสาวมองซอที่นั่งหลับอยู่ด้วยสายตาฉงน เขาเลยไม่รู้จะทำยังไงเลยรีบปลุกเจ้าตัว แน่นอนว่าไม่ตื่นง่ายๆ ต้องเขย่าแรงๆ ถึงสามสี่ครั้ง กว่าที่จะงัวเงียตื่นขึ้นมา
พอตื่นขึ้นมาขนาดไม่สร่างยังทะลึ่งใส่เขาด้วยการกดปลายจมูกกับแก้มของเขาหน้าตาเฉยแล้วบอกอรุณสวัสดิ์...???
อึ้งกันไปทั้งคลินิก แฮมได้แต่ข่มความอายแล้วลากซอขึ้นมาชั้นสอง แล้วยัดอีกฝ่ายเข้ามาในห้องนอนปิดประตูใส่หน้า จากนั้นก็เดินลงมาทำงานต่อทันที...
จะบ้าตาย!
คิดแล้วก็อยากจะเอามีดมาสับคนที่หลับเป็นตายอยู่ตรงนี้ให้เละ แต่ไปๆ มาๆ กลับทำได้แค่ยืนมองอีกฝ่ายนิ่งๆ หน้าร้อนผ่าวทุกครั้งที่คิดถึงปลายจมูกโด่งที่กดลงมาที่ผิวแก้ม ปลายนิ้วยกขึ้นลูบไล้ตรงแก้มเนียน เม้มปากแน่นเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองจะแอบยิ้มทั้งที่ไม่สมควร จะค้อนใส่คนที่หลับอยู่ก็ไม่ใช่เรื่อง เพราะคงไม่รู้เรื่องอะไร
แฮมถอนหายใจเฮือก ก่อนจะเดินมาดึงเนคไทน์ของซอออก เด็กมหา’ลัย ต่อให้มีช็อปใส่ประจำ แต่ตอนสอบก็ต้องแต่ชุดนักศึกษาอยู่ดี
เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีสะอาดถูกถอดออกอย่างยากลำบากเพราะคนนอนเอาแต่นอนนิ่งไม่ได้สติ แถมยังพลิกตัวหนีอีก กว่าจะถอดออกได้ก็เล่นแอบมีเหงื่อตก เข็มขัดถูกดึงออกมาในที่สุด ก่อนที่ทุกอย่างจะไปวางรวมกันที่เก้าอี้นั่งเล่นในห้องนอน แฮมมองคนที่นอนหลับอยู่ก่อนจะถอนหายใจแล้วไปอาบน้ำ
บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเป็นอะไรกับเด็กหนุ่มหน้าสวยคนนี้ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงตะเพิดไปนานแล้ว ถึงเขาจะเป็นคนที่มีบุคลิกนิ่งๆ ก็ตามแต่หากไม่พอใจเขาก็เหวี่ยงกลับไปได้เหมือนกัน แต่กลับซอ...
แตกต่างไปจากคนอื่น...
เด็กวัยรุ่นนะแก ขบเผาะจะตาย ได้แอ้มสักทีละแกเอ้ยยยย ฉันจะไม่ลืมเลย
เป็นคำพูดของมีร์ที่เอ่ยเมื่อวันวานเย็นตอนที่นั่งคุยกันหลังออกเวร เขาพูดเรื่องที่ซอโทรหาเขาทุกวันแม้สอบก็ไม่เว้น แน่นอนว่าเขาไม่ได้ให้เบอร์มือถือ เล่าเรื่องที่ซอมักจะแวะมาหาเขาบ่อยๆ เล่าเรื่องที่อีกฝ่ายชอบตู่นั่นนี่กับเขา เล่าทุกอย่างให้มีร์ฟังแล้วอีกฝ่ายก็ตบเขาฉาดแล้วพูดว่า
ถ้าแกไม่เอาทำผัวล่ะก็ ฉันจะเอา!
เหอๆ... จำไม่ได้ว่าตัวเองทำหน้ายังไง แต่จำได้ดีตอนที่มีร์พูดว่า
ต๊ายยย มีชักสีหน้าไม่พอใจใส่ฉัน อย่านะตัวเธอ อย่ามาทำหวงของ ไหนบอกไม่คิดอะไรไงยะ
ก็ไม่ได้คิดนะ แต่ว่า...ไม่รู้สิ
ไม่อยากให้ใครมายุ่งนี่... ไม่ได้หวงอะไรสักหน่อย
แฮมถอนหายใจระหว่างที่เช็ดตัวให้แห้งจากการอาบน้ำ เขามองใบหน้าของตัวเองในกระจกเงาแล้วถอนหายใจอีกครั้งอย่างไม่รู้ว่ามีอะไรที่ดีกว่าการทำแบบนี้
ความจริงแล้วไม่ใช่ไม่รู้หรอกว่าตัวเองเป็นอะไร เพียงแต่ไม่อยากยอมรับ
เขาเป็นคนขี้หวง ขี้หึง แต่ไม่ชอบแสดงออก ดังนั้นฝ่ายตรงข้ามจะไม่รู้เรื่องอะไร พอรู้อีกทีก็คือเขาทนไม่ไหวแล้วระเบิดตูมออกมา จากนั้นมันก็ยากที่จะต่อกันให้ติด ไม่แปลกเลยที่จะรักๆ เลิกๆ มาหลายต่อหลายครั้ง
ยิ่งกับซอ... ดูยังไงก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นพวกมีแผล
มันยากนะ...
แฮมถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ เขาออกจากห้องน้ำมาในสภาพที่เรียบร้อยพร้อมจะนอน แต่อีกคนก็ยังคงนอนได้สบายอกสบายใจประหนึ่งเป็นห้องเป็นเตียงของตัวเอง คุณหมอจนใจจะว่ากล่าวอะไร สุดท้ายก็เลยลงไปเช็คความเรียบร้อยภายในคลินิก พลันสายตาก็ไปสะดุดกับโทรศัพท์ของคลินิก มองเข็มนาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่มครึ่ง แล้วก็หันมองออกไปด้านนอก ตู้โทรศัพท์สาธารณะ...
ทั้งที่รู้ว่าเจ้าตัวที่มักจะโทรหาทุกวันด้วยตู้โทรศัพท์นั้นนอนอยู่ข้างบน แต่เขากลับรู้สึกไม่ชินที่ไม่ได้คุยกัน... นี่แค่ไม่กี่วันเองนะแฮม นายยังเป็นมากขนาดนี้ ถ้าเกิดมากไปกว่านี้เล่า...
....................
..................................
..............................................
เสียงปลุกจากมือถือทำให้คนที่นอนหลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืนมึนๆ งงๆ และอยากจะซุกกายกับที่นอนนุ่มต่อไป แต่คงทำไม่ได้ จากที่นี่กว่าจะไปถึงโรงพยาบาลถ้าหากช้าไปสักชั่วโมงรถคงติดเป็นตังเม
แฮมพ่นลมหายใจออกมาทั้งที่เปลือกตายังปิดอยู่ ประสาทสัมผัสทั้งหมดของร่างกายเริ่มทำงานทีละอย่างสองอย่าง และเมื่อรับรู้ทุกอย่างได้เกือบปรกติเขาก็รู้สึกได้ว่าตอนนี้...มันแปลกไป
เอวของเขาเหมือนถูกโอบกอดเอาไว้ แผ่นหลังเหมือนกับแนบอยู่กับแผงอกของใครบางคนรับรู้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจแผ่วๆ ลมหายใจที่เป่ารดต้นคออย่างสม่ำเสมอนั้นอีก
ซอ!
ใช่แล้ว ซอ...
เด็กหน้าสวยนั่นค้างกับเขา นอนด้วยกันบนเตียง...ใช่... และตอนนี้เขาก็โดนโอบกอดอยู่ราวกับเป็นหมอนข้าง มันเป็นอะไรที่...
อึดอัดในอกเป็นบ้า เพราะไอ้หัวใจนี่มันเต้นแรงจนปวดไปหมดแล้ว
ฮึ้ย!!!
แฮมพยายามเบี่ยงตัวเองออกจากอ้อมแขนนั้นจนได้ ก่อนจะลุกขึ้นมายืนหอบอยู่ข้างเตียงตวัดสายตามองคนที่พลิกตัวไปควานหาหมอนข้างมากอดอีก...
บ้าจริง...หัวใจ
โอ้ย!!!
ร่างสูงเดินกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวของตัวเอง แต่ไม่ทันถึงครึ่งนาทีก็ต้องออกมาอีก เพราะนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เอาของใช้ส่วนตัวเข้ามาด้วย ก็แค่เสื้อคลุมแหละ
หลังจากแฮมหายเข้าไปในห้องน้ำ ราวๆ สิบกว่านาทีต่อมา ซอก็เริ่มรู้สึกตัว หลังจากลับลึกมาทั้งคืน หลับราวกับว่าไม่ได้นอนมาหลายคืน ซึ่งก็เกือบใช่
เขายีหูยีตา ลุกขึ้นนั่งห้อยขาลงจากเตียง ก่อนจะมองไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นตา...
ที่ไหนวะ?
ถ้าจำไม่ผิดในขั้นสติเกือบจะหลุดลอยเขาว่าเขามาหาหมอแฮมหลังจากที่สอบเสร็จตอนบ่ายสี่ แล้วจากนั้นก็... โอเค ที่นี่ที่ไหนหว่า ดูแล้วเขาคงไม่ได้โดนจับมาเรียกคาไถ่
ก็แค่คิดขำๆ น่ะนะ มองดูนาฬิกาข้อมือ มันบอกว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะหกโมงเช้า เขาหลับได้เหมือนศพมากขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยเมื่อไหร่
“ตื่นแล้วเหรอ กำลังคิดอยู่ว่าจะต้องถึงขั้นผลักตกเตียงเลยมั้ยถึงจะตื่น”
“อ่า...” ซอครางได้แค่นั้น เมื่อมองหน้าคนพูด แฮมออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพสวมเสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดียว เห็นแค่นั้นคนที่ยังมึนๆ งงๆ ก็แทบจะตื่นเต็มตา ก่อนจะยิ้ม
“อะไร”
“หมอพาผมมาทำมิดีมิร้ายที่ห้องตัวเองเหรอเนี่ย”
สาบานว่านี่คือคำพูดที่หลุดออกมาจากปากคนเพิ่งตื่นนอน
“หมอทำแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย ผมรึไว้ใจหมอนะ เฮ่อ...”
“อย่ามาทำเป็นถอนหายใจ แต่งตัวแล้วก็กลับไปได้แล้ว ไม่ขอบคุณไม่ว่า ยังจะมาพูดอะไรเหลวไหล”
“สุขสมแล้วก็ถีบหัวส่ง”
“ซอ!” แฮมขึ้นเสียง ก่อนจะคว้าเอาชุดทำงานกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง เด็กบ้านี่...
ส่วนคนกวนประสาทก็นั่งยิ้มอยู่ที่ขอบเตียง ก่อนจะบิดขี้เกียจ พอรู้ว่านี่มันบ้านของใครก็ยิ่งสบายใจหนักกว่าเดิม เอนกายพิงหัวเตียงพักกายอีกรอบ
สอบคราวนี้มันสูบวิญญาณของเขาจริงๆ พวกเพื่อนๆ ของเขาก็มีสภาพไม่ต่างกันนัก ดูเอาเถอะวันนี้เย็นๆ โน่นแหละจะเริ่มจิกหัวกันออกมาไปสุ่มกันอยู่สักที่
“ยังไม่กลับอีกเหรอ”
“กลับก็ไม่เห็นแล้วสิครับหมอ” ซอต่อปากต่อคำ คนเป็นหมอนี่ก็ยังไงนะ เห็นหน้าก็ไล่ ไม่เห็นหน้าก็ไล่ เดี๋ยวจะไม่อยู่ให้เห็นหน้า ได้ยินเสียงสักสิบวันคอยดู
“แต่เดี๋ยวต้องกลับได้แล้วนะ เพราะจะไปทำงานแล้ว”
“คร้าบๆ ๆ ๆ แม่... ขอเข้าห้องน้ำหน่อยครับ” ว่าแล้วก็ลุกเดินไปที่ห้องน้ำ พอผ่านหน้าแฮมก็อมยิ้มให้ อยากจะพุ่งเข้าหอมแก้มสักทีแต่ติดที่ว่าอีกฝ่ายจ้องเป๋งขนาดนั้นคงไม่เผลอง่ายๆ ดีไม่ดี เขาอาจจะโดนคุณหมอเอาเข็มฉีดยาหมามาจิ้มพุงก็เป็นได้
แฮมถอนหายใจอย่างอ่อนใจ รีบเก็บที่นอน และเช็คสภาพการแต่งตัว มองเครื่องแต่งกายของซอที่วางพาดอยู่ตรงเก้าอี้นั่งเล่น เขาจึงไปหยิบมันขึ้นมาแล้วพับให้เป็นระเบียบวางไว้ที่ปลายเตียง ก่อนจะเดินมาที่ประตูห้องน้ำ
“รอข้างล่างนะ” ก็นึกว่าอีกฝ่ายจะทำธุระนานกลายเป็นว่าพูดจบ ซอก็เปิดประตูปั๊บ ใบหน้าชื้นไปด้วยหยดน้ำ ลำบากคุณหมอต้องเอาผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่มาส่งให้อีก
ซอไม่พูดอะไร ก้มหน้าก้มตาเช็ดหน้า แฮมเลยเดินลงมาชั้นล่างของบ้าน ว่าจะชงกาแฟสักแก้วแต่คงไม่ทัน เขาจึงไปตรวจดูกระเป๋าที่ถือไปทำงานทุกวันเผื่อขาดตกบกพร่องอะไร ซึ่งเขาก็ทำอย่างนี้เป็นประจำทุกวันอยู่แล้ว ห้านาทีต่อมาซอก็เดินตามลงมา เสื้อและเนคไทฟาดอยู่ที่แขนซ้าย ส่วนมือขวากดเปิดเครื่องมือถืออยู่ เข็มขัดกลับไปอยู่ที่เอวตามเดิม คาดว่าถ้าไม่คาดกางเกงอาจจะหลุดละมั้ง
“หมอออกเช้าอย่างนี้ทุกวันเหรอ?”
“ใช่” แฮมตอบเหลือตามองอีกฝายนิดหนึ่ง ก่อนจะก้มลงดูกระเป๋าที่เรียบร้อยดีอยู่แล้ว
“ตอนเย็นนี้ล่ะ?”
“มืด...วันนี้มีร์จะมาที่คลินิกแทน” แฮมเอ่ยถึงเพื่อนสาวคนสนิทที่รับจ๊อบตรวจพิเศษอังคารกับศุกร์ที่คลินิกนี้
“ผมโทรหาเวลาเดิมนะครับ”จะให้แฮมว่ายังไงล่ะ นอกจากพยัก อีกฝ่ายมองดูเหมือนว่าแฮมทำส่งๆ แต่สีหน้าที่ดูจะผาดขึ้นมาเล็กน้อยทำให้เขากระตุกยิ้ม ขอบคุณแสงไฟดวงเล็กๆ ที่ไม่ทำให้ห้องนี้มืดเกินไปจนเขาพลาดอะไรน่ารักๆ นี้ไป
“ขอบคุณที่ดูแลครับ”
“ก็เล่นมานอนหลับเป็นตายแบบนั้นจะให้ทิ้งขวางหรือไง”
“หมอจะไม่สนใจผมก็ได้นี่ ไล่กลับก็ได้แต่หมอก็ไม่ทำ”
“คราวหน้าจะจับโยนออกจากคลินิก”
“ก็เอาสิ แต่หมอไม่ทำหรอก” ซอพูดอย่างเป็นต่อ มองอีกฝ่ายด้วยสายตาวิบวับ
“รีบกลับเลยไป ผมสายมากแล้ว” เถียงไม่ได้ก็ทำไล่ ไม่ได้รู้เลยสินะว่าสีหน้าแบบนี้มันดูน่ารัก สำหรับซอแล้วการทำให้ผู้ชายหน้าหล่อเขินนี่แหละความสุขของเขาล่ะ
แฮมเปิดประตูหน้าคลินิก เดินออกมาก่อนตามด้วยซอ ก่อนที่เจ้าของร้านจะปิดประตูล็อคกุญแจอีกครั้ง รถของเขาจอดอยู่เยื้องหน้าคลินิกไปหน่อย แถวนี้หาที่จอดรถยากเขาเลยต้องเสี่ยงอย่างนี้แหละ แต่ก่อนจะไปขึ้นรถก็หันมามองร่างคนที่ไม่ได้ก้าวไปไหน เอาแต่ยืนยิ้มมองเขาอยู่
สงสัยนอนมากจนเพี้ยน
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ขอบคุณ”
“ไม่เห็นไร”
“เปล่าครับ... ขอบคุณที่เป็นหมอนข้างให้ทั้งคืน”
“เอ๊ะ” ซอหัวเราะคิกคัก มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเจ้าชู้
“แล้วเจอกันอีกครับหมอ” ว่าแล้วก็เป็นฝ่ายเดินมาเปิดประตูให้คุณหมอคนหล่อ เมื่ออีกฝ่ายค้อนสายตาใส่แล้วเข้าไปนั่งในรถก็ปิดประตูให้เสร็จสรรพ รอจนอีกฝ่ายเคลื่อนรถออกไปถึงเดินกลับหอของตัวเองที่อยู่ในซอย
ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป อย่าไปรีบดีกว่า คุณหมอก็ใช่จะการ์ดแข็งเสียเมื่อไหร่ ติดอยู่ที่เขาต่างหาก...
“ขอโทษนะครับคุณหมอ”
ใช่แล้ว...ขอโทษ
ขอโทษที่มองเห็นคุณหมอเป็นใครอีกคน...ตลอดเวลา...
:m15: :m15: :m15:
เค้าขอโทษด้วยคน TT
เน็ตที่บ้านยังไม่ได้ซ่อมเลยยย ช่างไม่มา ฮึกๆ ๆ ๆ
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
แฮมรู้จะเสียใจนะเนี่ยซอ
-
น่าเอ็นดูหมอแฮม
โป้งซอแล้วด้วย โป้งๆๆๆๆ
:m16:
หมอแฮมไม่ได้เป็นตัวแทนใครนะ
ทำแบบนี้เราไม่ยกหมอแฮมให้ด้วย
เชอะ!
:a14:
-
ซออ้ย
-
:z13: :z13:
แปะป๊าบบบบบบกันลืม ไว้มาอ่าานตอนเย็นนะค่ะ^^
-----------------------------------
อ่านแล้วเราว่าคุฯนิมาเขียนงงๆ บรรยายงงๆ
หรือเรางงเองหว่า ฮ่าๆๆ แบบบางทีก็งงว่าใครพูดใครคุยอะไรประโยคไหน
แต่ว่าเนื้อเรื่องน่ารัักดีค่ะ ชอบคู่นุชมู่ที่สุด อยากให้แต่งคู่นี้บ่อยๆฮ่าๆๆ
คู่นี้น่ารักดีค่ะ ปากหมาแต่ว่าเวลางุงงิงใส่กันมันน่าร้ากก :impress2: :impress2:
คู่ของเจกับผิงก็น่ารักเพราะผิงน่ากอด เกี่ยวไหใม ก๊ากกก
แต่เราอ่านก็งงๆนะค่ะ คือจะว่าไงดีล่ะการใช้ภาษาคุณดีนะค่ะ
การใช้คำพูด ใช้คำอะไรดีีเลย แต่การบรรยายดูสับซ้อนและในบางจุดก็น้อยไปทำให้เกิดการสับสน
แต่อ่านไปเรื่อยๆก็พอจะจับแนวได้เลยไม่ค่อยเท่าไร
แต่ตอนแรกนี่ซิต้องมานั่งดู นั่งอ่านหลายรอบมากว่าใครพูดอะไรออกมา ก๊ากกก
โดยรวมชอบค่ะ และเป็นกำลังใจให้นะ :กอด1:
-
หือ.... ซอรุกไวไปฉิว แต่สงสารหมอจัง ที่ซอยังคิดถึงปั๊บอยู่เลย
หมอแอบหวั่นไหวอ่ะ กลัวหลงรักปักใจแล้วปั๊บจะกับมาทำให้ซอหวั่นไหวจัง
-
สงสารหมอแฮมเบาเบา
ถ้าซอยังมองคุณหมอซ้อนทับกับใครอีกคน
อย่าทำอย่างนี้เลย สงสารคุณหมอ
ต้องมาหวั่นไหว เฮ้อ
แง่วววว ไม่เป็นไรจ้าคนแต่ง
แค่อย่าลืม แล้วหายไปเลยน้า ติดเรื่องนี้มาก
อยากกอ่านเจผิง 55555555
รออ่านตอนต่อไปเด้ออออ (:
-
เรารอรักซอ :กอด1:พร้อมพี่หมอ รอให้ซอเห็นแฮมเป็นแฮม
-
ซออออ ! สงสารคุณหมอนะ .
-
สงสารหมอแฮมอ่ะ :monkeysad:
กำลังไปได้ดีแท้ คนเขียนดันมาต่อท้ายให้เศร้าสลด
-
มาเล่นกับความรู้สึกของเขา
เพราะแค่เขาหน้าเหมือนคนที่ตัวเองรัก แล้วไม่คิดถึงผลที่จะตามมาเหรอว่าจะเป็นเช่นไร :เฮ้อ:
-
สงสารหมอจัง
-
อั๊ยยะ~
น้องซอคนสวยจะเป็นฝ่ายรุกใช่ใหม
กร๊ากกกกกกกก
ชอบแบบนี้อ่ะ อิอิ
แต่พอมาอ่านช่วงท้ายๆ
สงสารหมอแฮม
น้องปั๊ปนั้นอดีตนะจ๊ะ อย่าเอาหมอแฮมเป็นตัวแทนสิ
น้องซอ เด็กนิสียไม่ดี
-
:กอด1: :L2:
บวกเป็ด
-
ซอคิดถูกแล้วที่ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
รุกคืบที่ละน้อยแบบทำให้ฝังจิตฝังใจ
และเป็นการพิสูจน์กับความรักครั้งใหม่ด้วย :impress2: :impress2: :impress2:
-
เข้ามาอ่านตอนแรกๆทำเอางงๆ แต่พออ่านไปหลายๆตอนเข้าก็พอจะเข้าใจมากขึ้น
และมาช่วงหลังๆตอนท้ายๆ ยิ่งสนุกขึ้นเรื่อยๆ อิอิ การบรรยายเห็นได้ชัดเลยค่าว่าพัฒนาขึ้น หุหุ
เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปน๊าาาา สู้ๆ
ชอบคู่นุชกับมู่ มากที่สุดเลย แล้วก็คู่ซอกับคุณหมอ
หวังว่าคุณหมอจะมาตามใจซอได้ในเร็ววันแล้วก็ขอให้ซอเริ่มเปิดใจให้กับรักครั้งใหม่เร็วๆเน้ออ
ส่วนคู่เจกับผิงก็ เนียนๆกันต่อไป ใครจะเปิดเผยใจก่อนกันละนั่น ฮ่าฮ่าฮ่า
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
:กอด1:
-
สงสารหมอแฮมจัง
สงสัย?....ซอสวยไม่ใช่รึ แต่เป็นเซเมะเหรอหรือเป็นเคะน้อยที่รุกก่อน
-
ตอนที่16
ผิงกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องรับแขกของมู่ช้าๆ เขามองเพื่อนอีกสี่คนด้วยสายตาไม่ค่อยเข้าใจนัก มู่โทรไปหาแล้วบอกให้มาที่บ้าน พอมาถึงก็เห็นสี่ชีวิตนั่งสุมหัวกันอยู่ราวกับคิดการใหญ่อะไรสักอย่าง...
มู่นั่งเท้าคางกับโต๊ะกระจก ส่วนนุชนั่งอยู่บนโซฟาสองขาขนาบข้างร่างบางใบหน้าหวานวางอยู่บนศีรษะของมู่
ซอวางคางกับฝ่ามือที่ประสานกันอยู่ หรี่ตามองกองกระดาษตรงหน้า(ละมั้ง) ส่วนเจนั่งเขี่ยอะไรสักอย่าง
“เออ...ไง” ผิงส่งเสียงเรียกไป ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว เจกวักมือเรียก พลางขยับตัวไปใกล้กับโซฟาตบพื้นพรมข้างตัวปุๆ
“เย๊อะ!!! เกิ๊นนน” เป็นมู่ ที่อยู่ๆ ก็ส่งเสียงออกมา และก็เป็นเจนั่นแหละที่สวนออกไปว่า
“ชะมดเอาตะกร้อครอบปากมันด่วน” หนุ่มหล่อว่าจ้องหน้าเพื่อนที่ทำหน้าตากวนประสาทใส่ ก่อนที่ใบหน้านั้นจะโดนดันด้วยปลายนิ้วของคนที่เอาหน้าหวานๆ เกยศีรษะให้เงยขึ้น
มู่ยิ้มให้นุชที่ก้มหน้ามอง ก่อนที่อีกฝ่ายจะก้มลงมาจูบที่หน้าผากเบาๆ “อย่าไปแซวมัน เดี๋ยวมันบ้าขึ้น”
“ไอ้นุช!”
“ไปเที่ยวไหนดี?” พ่อหนุ่มตาหวานเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉยหลังจากแอบกัดเพื่อนไปเบาๆ ไม่สนว่าสายตาหลายคู่จะมองด้วยสายตาหมั่นไส้แค่ไหนกับการโชว์หวานเล็กๆ นั้น
“เที่ยว?”
“อือ” ซอครางรับ ใบหน้าซังกะตาย เป็นอย่างที่เขาคิดเมื่อเช้า ไม่พ้นวันนี้พวกมันต้องนัดรวมพล แต่เขาไม่คิดว่าพรรคพวกหมาทั้งหลายจะอยากไปเที่ยวกัน
“เมื่อไหร่อะ ฉันต้องไปเชียงใหม่” ผิงว่า มองโบว์ชัวร์อย่างสนใจ
“ไปเที่ยวบ้านไอ้ผิงเลยเป็นไง ประหยัด” ซอเอ่ยออกมาอย่างสิ้นคิดที่สุด เพราะเอาเข้าจริงสำหรับเขาจะเที่ยวไม่เที่ยวก็ได้ นั่งเถียงกับเจ้าพวกนี้มาเป็นชั่วโมงแล้วแต่ยังไม่ได้ไปไหนสักที่
“กูไม่ไปทะเลนะ” นูชว่าทันที “กูแพ้อาหารทะเลไปแม่งก็ไม่สนุก”
“เห็นแก่ตัว” เป็นมู่ที่เอ่ยออกมา เลยโดนคนที่เหมือนจะโอบตัวเองกลายๆ ล็อคคอจนร้องลั่น “ไอ้ชะมด คอกูจะหัก”
“เออ...แม่งเอาให้ตายเลยนะไอ้ชะมด ปากคอเหลือเกิน” เจว่า ก่อนคว้าแผ่นพับมาดูบ้าง
“ไปเที่ยวบ้านฉันก็ได้นะ แต่ช่วงนี้ที่เชียงใหม่ฝุ่นควันไม่ไหวเหมือนกัน”
“แล้วมึงก็ยังไป”
“ก็อยากอยู่กับพ่อกับแม่บ้างสิ” ผิงว่าก่อนจะปัดมือของเจที่ยกขึ้นมาลูบผมของเขาจนหัวฟู
“แล้วกูถามหน่อย จำเป็นเหรอวะที่ต้องไปเที่ยวกันเนี่ย?” ซอเปิดประเด็นขึ้นมาทำเอาทุกคนเงียบ หันมามองคนถามก่อนจะเมินไปคนละทางสองทาง
เหอะๆ มีเหตุผลส่วนตัวกันละเซ่!
“กูไม่อยากรีบกลับบ้านเลยบอกแม่ใหญ่ว่าจะอยู่เที่ยวอีกสักอาทิตย์” นุชเอ่ยออกมาก่อน ทำให้มู่ต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
“ทำไม?”
“ข้างบ้านน่ะ คนรู้จักเพิ่งกลับจากเมืองนอก แม่ใหญ่อยากให้ฉันคอยดูแลพวกลูกสาวของเขา”
“ลูกสาว!” นุชพยักหน้าแกนๆ แต่มู่ไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องที่แค่พยักหน้าแล้วจบ “ใคร? อะไร? ยังไง? ที่ไหน? ทำไม?” มาครบ ขาดอยู่อีกไม่กี่คำถาม แต่คาดว่าคงตามมาติดๆ
“ก็...เป็นคนรู้จักเก่าแก่ของแม่ใหญ่ พวกคุณหญิงคุณนายนั่นแหละ แล้วลูกสาวก็เพิ่งได้กลับมาอยู่เมืองไทยครั้งแรก หมายถึงตั้งแต่ย้ายไปตอนเด็กๆ...ละมั้ง พอมาอยู่ที่บ้านก็เลยอยากเที่ยว กูขัดแม่ใหญ่ไม่ได้หรอก”
“ดอก!”
“เฮ้ย! มู่นั่นแม่กู”
“กูด่านังชะนีอิมพอตต่างหาก!” นั่นไง...เหอๆ ซอส่ายหน้าทำท่าทางว่าขอตัวไปสูบบุหรี่ ส่วนเจกับผิงไม่ได้ลุกไปไหน แต่ก้มหน้าก้มตาคุยกันเรื่องสถานที่ท่องเที่ยว
“มึงไปด่าเขาทำไม”
“กระแดะไง อยากเที่ยวก็แค่ขับรถมาเที่ยว มีปัญญาอยู่นอกไม่ตายแค่เที่ยวกรุงเทพทำไมจะไม่ได้ อยากได้มึงเป็นผัวมากกว่า” ตรงประเด็นไม่หมกเม็ด แน่นอนว่านุชก็กลัวข้อนี้อยู่มาก
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าแม่ใหญ่คิดอะไรอยู่
ทำไมเขาจะดูไม่ออกตอนที่เห็นสายตาของลิลลี่ที่มองเขา
ทำไมเข้าจะไม่เข้าใจสายตาของพวกผู้ใหญ่ที่มองมาอย่างหมายมาด...
“กูขัดแม่ใหญ่ไม่ได้ มึงก็รู้”
“ดุกว่าน้องในปากมึงขนาดนั้นใครไม่กลัวก็หมาบ้าแล้ว”
“มู่!! ปากมึงเนี่ย! ลามปามแล้วมึง!” นุชต่อว่าอย่างไม่ชอบใจนัก โอเคเขาอาจจะไม่ชอบใจที่แม่ใหญ่ชอบขีดเส้นในชีวิตของเขา แต่นั่นก็คือแม่ที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กนะ ส่วนมู่ เขาก็รู้ว่าปากไวแค่ไหน แต่บางครั้งก็ต้องรู้จักกาลเทสะบ้างเถอะ
“เออ...ปากกูหมาอย่างนี้แหละ! ไม่ปงไม่ไปแล้วเที่ยวเนี่ย! มีคนอยากไปเที่ยวกับยัยกะปินำเข้ามากกว่า” ว่าแล้วก็ผลักขาของแฟนตัวเองแรงๆ ก่อนจะลุกพรวดขึ้น เดินกระแทกเท้าขึ้นไปบนชั้นสองโครมๆ
“เฮ้ย! อะไรวะ” นุชโวยวายลุกตามขึ้นไปติดๆ ปล่อยให้เพื่อนอีกสองคนนั่งมองตามตาปริบๆ
“สมมุติว่าไอ้นุชมีกิ๊กแล้วไอ้มู่รู้ กูนึกสภาพวรนุชน้อยของพวกเราไม่ออกเลย” เจว่าแล้วทำหน้าแหยงๆ ส่วนผิงก็แค่ทำหน้าเฉยๆ
“ก็ไม่น่าจะมีอะไรมากนะ อย่างมากก็แค่เงียบแล้วก็ร้องไห้แหละ” เจถึงกับเลิกคิ้ว มองหน้าผิง ซึ่งก็สำทับว่า “จริงๆ เวลาไอ้มู่มันโกรธอะไรมากๆ มันจะร้องไห้แล้วก็ตัดเรื่องนั้นออกจากชีวิตไปเลย”
“แล้วที่มันออกท่าออกทางขนาดนี้”
“ก็แค่อยากให้นุชง้อมันมากๆ ละมั้ง” เจสะอึกหัวเราะ
“คงง้อมากๆ หรอกนะ ไอ้นุชมันง้อใครเป็นเมื่อไหร่”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ คนนั่งคุยกับคนนอนคุยไม่เหมือนกันหรอก” ประโยคนี้ทำเอาเจต้องหันหน้ามามองใบหน้าอ่อนใสนั้น
ทั้งที่ดูไร้เดียงสาแต่ผิงกลับมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่คิด เจยิ้มนั่งมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ทั้งที่ผิงก็เงยหน้าขึ้นมาเจอกลับไม่คิดจะหลบสายตา
“มองอะไร?”
“ก็มองแก”
“ทำไม”
“ก็เปล่า?”
“อะไร?”
“ไม่มีอะไรนี่”
“เยอะว่ะ” ผิงว่าพร้อมกับผลักไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะส่ายหน้าเอานิ้วจิ้มรูปบังกะโลห้องพัก “ปราณบุรี” หนุ่มหน้าใสเอ่ย ขอความคิดเห็นร่างสูงโดยการยัดโบว์ชัวร์ให้อีกฝ่ายดู
“ไม่เคยไปเลยว่ะ”
“แล้วนึกไงจะไปเที่ยว?”
...กระชับความสัมพันธ์อันดีงามกับมึงไง...
:haun4:
“ไอ้นุชมันอยากไป ไอ้มู่ก็เลยตามเลย ส่วนไอ้ซอยังไงก็ได้ ส่วนกู...ว่างเกินไป”
“เป็นคำตอบที่ตรงไปไหนกันนะ” ผิงขำ ก่อนจะก้มลงล้วงเอามือถือออกมา แล้วขอตัวลุกออกไปคุยส่งสัญญาณว่าแม่โทรมา จังหวะเดียวกับที่ซอเดินกลับเข้ามา
“ไอ้คู่หมาล่ะ” เจมุ่ยหน้าไปข้างบน ก่อนจะขำเมื่อได้ยินซอพูด “อะไรฤดูผสมพันธ์มาเร็ว?”
“มึงก็ว่าไป แม่งทะเลาะกัน”
“ปัญญาอ่อน”
“มึงไม่ถามล่ะว่าเรื่องอะไร” ซอส่ายหน้าทันทีราวกับว่าเรื่องของสองคนนั้นไร้สาระเสียเต็มทน ซึ่งมันก็เฉียดคำว่าไม่มีสาระจริงๆ
“หนักสมองเปล่าๆ ช่วงนี้สมองกูใช้ได้สิ้นเปลืองมาก”
“เอ่อนี่...ผิงมันว่าจะไปปราณฯ”
“ไงก็ได้”
“มึงเป็นอะไรวะซอดูเซ็งๆ ทุกทีมึงราวคำถามไม่หยุด” หนุ่มหน้าสวยส่ายหน้า แต่สี่หน้าตอบคำถามของเจได้อย่างชัดเจน “ไหวมั้ยเนี่ย ไอ้มู่ก็บอกว่าเหมือนมึงมีปัญหา มีอะไรปะวะ”
“กูบอกไปมึงช่วยกูได้ปะ?”
“ไม่ได้ว่ะ แต่อยากเผือก”
“ส้น...ตีน...มาก” ซอจิกสายตาเข้าใส่ เจขำแล้วก็หยุดกะทันหันก่อนจะขยับตัวเข้าใกล้เพื่อนสนิทราวกับมีเรื่องสำคัญที่ไม่สามารถพูดให้ใครได้ยินได้ แต่ซอไม่รับมุก เอนตัวหนีราวกับว่าเพื่อนหน้าหล่อเป็นชื่อไวรัสอันตรายขนาดหวัดสายพันธ์ล้ำโลกต้องหลีกหนี ทำเอาเจมองด้วยสายตาคาดโทษ
“เยอะๆ กูไม่ได้มีอมีบาติดตัวมาด้วย”
“ใครจะรู้เกิดมึงไม่ได้อาบน้ำมาสามวันแล้วแกล้งพรมน้ำหอมมา”
“ส้นตีนน่ะปากมึงไอ้ซอ หมดอารมณ์จะพูดละ”
“กูก็ไม่ได้จะอยากรู้นะ”
“ขอบคุณ” เจประชด เอาแผ่นกระดาษปาใส่เพื่อนอย่างเหลืออด
“นับวันมึงชักสาวนะ ถามจริงที่เห็นเนียนใส่ไอ้ผิงอะ มึงเอาจริง?”
“ไม่รู้ว่ะ” เจตอบทันที โยนแผ่นพับลงบนโต๊ะอีกครั้ง เท้าคางเหล่ตามองไปทางร่างบางที่คุยโทรศัพท์ตรงระเบียงที่ยื่นออกไปยังสวนหลังบ้านของมู่ “กูว่ามันน่ารักนะ บางทีกูก็แบบอยากหอมแก้มมัน อยากฟัดมันอะ”
“ซึ่งในความเป็นจริงมึงลักหลับมันไปแล้ว”
“กูแค่แอบจูบ”
“แถวบ้านกูเรียกผิดผี”
“นครปฐมมีชาวเขาด้วยเหรอวะ”
“เขามีอยู่จริงในใจคุณทุกครั้งที่คิดถึง” มุกเหี้ยอะไรของมันครับ กระผมไม่เข้าใจ...
“มึงนี่ชอบพากูออกนอกโลก ความมากหลายมิติของมึงเนี่ยเพลาๆ หน่อยสงสารคนเป็นแฟนในอนาคตของมึง เกิดเขาเดาอารมณ์มึงไม่ถูกแล้วปึ๊ดขึ้นมาพวกกูไม่อยากเป็นเจ้าภาพงานศพของมึงนะ”
“ประเด็นของเรื่องนี้ก็คือเมื่อไหร่มึงจะเอากับไอ้ผิง ไม่ใช่เรื่องของกูกับว่าที่เมียในอนาคต ว่าแต่ที่จะไปเที่ยวปราณฯ เนี่ย ซ้อมฮันนีมูน?”
ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งเพื่อนปากเยี่ยงหมาอมตำแยมาเป็นเพื่อนผมครับ...
ผมซาบซึ้งใจมาก...
“ความเหี้ยไม่เข้าใครออกใคร แม้แต่ปากมึง”
“ขอบใจนะ แต่ไม่เป็นไรมีคนชมกูบ่อยละ ว่าแต่เอาจริงอะ?”
“อะไร...”
“ก็พรีฮันนีมูน ไม่เป็นไรนะกูไม่ถือถ้าเพื่อนกูคนสองคนจะอยู่กันก่อนแต่ง สมัยนี้ใครๆ ก็ทำ” มันไม่พูดเปล่าเอื้อมมือมาตบไหล่ของเขาแปะๆ ราวกับเข้าอกเข้าใจเสียเหลือเกิน มองหาวี่แววความขบขันในน้ำเสียงและท่าทาง สีหน้าก็ไม่เจอ...
บางทีเจก็ไม่เข้าใจ ว่าซอมันเป็นพวกเส้นลึกตลกร้าย หรือความจริงแล้วไอ้เส้นขำขันไม่มีอยู่ในร่างกายของมัน
“พอๆ ไม่มีห่าอะไรทั้งนั้นแหละ กูยังไม่รู้เลยว่าไอ้ที่คิดกับผิงมันเนี่ย แค่เหงา หรือแค่เห็นว่ามันน่ารัก แบบเอ็นดูอะไรทำนองนั้น กูไม่คิดว่าเรื่องรักๆ น่ะจะเกิดขึ้นง่ายๆ นะเว้ย อย่างน้อยมันก็ต้องมีพวกรายละเอียดปลีกย่อยมากกว่านี้ ที่สำคัญ กูผู้ชาย แล้วดูยังไงไอ้ผิงก็ไม่ใช่ผู้หญิง มันเป็นเรื่องสำคัญมาก กูไม่อยากให้แค่อารมณ์วูบๆ วาบๆ ตัดสินใจ เป็นเพื่อนกันด้วย มันเลยต้องค่อยๆ คิด เข้าใจมะว่ามันโคตรสำคัญมากๆ สำหรับกู กูไม่เคย บลา บลา บลา....” อีกมากมายที่ซอปล่อยให้เจพล่ามไป สำหรับหนุ่มหน้าสวยการสนทนานี้มันจบไปตั้งแต่เขาพูดจบนั่นแหละ
ปลายนิ้วสวยหยิบเอาโบว์ชัวร์ขึ้นมาดู หูก็ฟังเสียงเพื่อนที่ดูเหมือนจะอึดอัดเหลือเกินพล่ามแบบ เข้าหูซ้ายทะลุเครื่องในวกมาออกที่หูขวา
จะว่าไปเจมันก็ไม่ใช่คนพูดมาก อาจจะไม่ถึงขั้นพูดน้อย แต่พอเป็นเรื่องของเพื่อนผิงกลับพูดได้เป็นวรรคเป็นเวรขนาดนี้
บอกไม่มีอะไร เด็กอนุบาลยังรู้เลยว่ามึงคิด ไอ้โง่วววววววว
“นี่...ตกลงไปปราณกันนะ” ผิงเดินเข้ามาแล้วทรุดลงนั่งระหว่างซอกับเจ แอบเบียดเจเบาๆ ด้วยซ้ำ “ขอแม่ละว่าจะไปเชียงใหม่ช้าหน่อย ไปกี่วันดี”
“มีงบไม่เกินเจ็ดพัน กูหมดตัวแล้ว เดี๋ยวสงกรานต์อีก”
“มึงเที่ยวเหรอวะสงกรานต์” ซอส่ายหน้าทันทีที่เจถาม
“กูพูดไปงั้นแหละ” เจขยับปากด่าเพื่อนไม่ออกเสียง ก่อนจะดูเรื่องที่พักโดยใช้บริการไอแพดของมู่ลี่ผู้เป็นหนึ่งเรื่องเทคโนโลยี ตระกูลไอ น้องมู่กวาดทุกอย่างมาประดับบารมีเรียบร้อย
“กูเหลือแค่ห้าพันเองว่ะ” เจบ่น “เพิ่งจ่ายค่าเท็กไปเป็นพันเลยตั้งสองเล่ม”
“ฉันยังไม่ได้จ่ายเลย เปิดเทอมแหละทีเดียว” เจพยักหน้า ยกมือขึ้นดึงไหล่ของผิงให้ขยับมาใกล้ๆ เพื่อดูที่พัก แต่มือกลับไม่เอาออกเมื่อร่างบางเคลื่อนตัวไปชิด วางเกยอยู่บนหลังบางนั้นนั่นแหละ
ซอเบะปากเข้าใส่ ก่อนจะส่ายหน้า แล้วบอกไม่คิดอะไร...ไอ้ควายเจ!
แต่ทุกอย่างสงบได้ไม่เท่าไหร่พายุลูกใหม่ก็เคลื่อนเข้ามาจู่โจมอย่างรวดเร็ว มู่เดินกระแทกเท้าโครมๆ ลงมาจากด้านบน สีหน้าที่บ่งบอกสภาวะอารมณ์ได้อย่างแจ่มแจ้งว่า...
โกรธ!!
ตามมาด้วยนุชที่เดินตามมาช้าๆ และหน้าหวานๆ นั้นก็เหมือนมีภาษาไทยเขียนแปะไว้เต็มหน้าเลยว่า เซ็ง!
“พวกกูเลือกได้แล้วนะว่าจะไป...”
“นรกขุมไหนใครอยากไปก็เชิญกูไม่ไป”
“อ่าว!”
“เฮ้ย...มู่ โมโหก็อย่าไปลงกับเพื่อนดิวะ มาคุยกับกูดีๆ มา”
“คุยห่าอะไรอีก กูหมดเรื่องจะคุย” มู่หันไปโวยใส่หน้านุชที่เริ่มชักสีหน้า ลำพังพ่อตาหวานก็ใช่จะเป็นคนอดทนกับอะไรที่ไหน กับมู่ที่ผ่านเรียกได้เลยว่าทนมากจนชิน แต่บางทีก็ไม่ไหวนะ โดยเฉพาะเรื่องที่เขาไม่ได้ก่อขึ้นมาเอง
“กูปฏิเสธแม่ใหญ่ได้ที่ไหน กูจะไปรู้หรือไงว่าเขาจะเล่นไม้นี้ ก็แค่ยื้อเวลากลับบ้านเท่านั้น ไม่คิดว่าเขาจะยัดให้พวกนั้นมาเที่ยวด้วย”
“แล้วไง” ขอบอกว่าหน้าตอนถามคำนี้ของมู่มันโคตรกวนอวัยวะที่สุด แต่ดูเหมือนนุชจะมีภูมิคุ้มกันเรื่องนี้ของมู่ดีกว่าคนอื่น
“เป็นกูนะถ้าเมียทำหน้าอย่างนี้ใส่เตะคอหัก” ซอพูดเบาๆ แต่ได้ยินทั่วถึง
“ไม่ใช่มวย แกอย่าเพิ่งพากย์ตาม” ผิงปราม แต่แอบยิ้ม ซึ่งเจก็อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้เลยยีผมอีกฝ่ายเล่นอีก
นุชถอนหายใจ “ถ้าจะไปเที่ยวก็ไปกันพรุ่งนี้เช้าเลย ถ้าไม่ก็บ้านใครบ้านมัน”
“อ๋อ...รีบกลับบ้าน? กลัวไม่ได้เจอแม่นั้นหรือไง”
“ไปไกลเลยแม่เอ้ย” เจงึมงำหันไปมองหน้าเพื่อนๆ ผิงทำท่าปาดคอ แต่ไม่รู้นะว่าใครจะปาดคอใคร
“ที่พูดเนี่ยปากหรือส้นตีนวะมู่ กูสงสัย”
“มึงอย่ามากวนตีนกูไอ้นุช มึงอยากให้แม่นั่นไปใช่มั้ย ถึงบอกแม่ใหญ่ว่าจะไปเที่ยว”
“ควายแล้วมึงไอ้มู่ พูดไม่คิด หรือสมองไม่ใช้คิดอะไร ระวังนะมันจะฟ่อ ตอนคุยกูก็เปิดโฟน พูดจาไร้สติ”
“ไอ้นุช มึงด่ากู!”
“มึงได้ยินกูบอกว่ากูรักมึงหรือไงวะ ไอ้ควาย!”
“ใครก็ได้บอกฉันทีว่านี่คือคนเป็นแฟนเขาคุยกัน” ผิงทำท่าราวกับจะยกมือถึงอุดหู แต่เหมือนจะไม่ทัน ซอก็แค่ทำหน้าระอากับภาพที่เห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ส่วนเจ
“มันก็เป็นงี้แหละ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ถ้ากูเป็นแฟน... กูไม่พูดจาหยาบคายแบบนี้หรอก” ประเด็นคือ...ใช่เวลาจะเนียนมั้ย?
“กูได้ยินมึงพูดว่ารักกู...ตะกี้นี้เลย” มู่พูดพร้อมกับเชิ่ดหน้าใส่ ส่วนนุชก็ถอนหายใจ อย่างทำอะไรไม่ได้
“เอ่อ...กูรักมึง จบได้ยัง”
“จบละ”
แค่นี้?
ทะเลาะกันแสบแก้วหูชาวบ้านจบลงแค่นี้?
ทั้งสองคนหยุดทะเลาะกันทันที ก่อนจะกลับมานั่งท่าเดิมนั่งก็คือมู่นั่งบนพื้นติดโต๊ะกระจก ส่วนนุชนั่งบนโซฟาซ้อนอยู่ด้านหลัง
อนิจจา...โลกนี้ช่างไม่เที่ยง
มันคือคู่รักปัญญาอ่อนชัดๆ
“ตกลงไปเที่ยวไหน” มู่เอ่ยถามหยิบนั่นหยิบนี่ขึ้นมาดูราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยมีเรื่องโวยวายทะเลาะเสียอย่างนั้น
“ไหนว่าไม่ไป”
“กูพูดเหรอ?” มู่ทำหน้าตาเหรอหราจนซอทนไม่ไหวผลักหน้าผากไปแรงๆ หนึ่งที่ ไม่ติดว่ามีผัวคุ้มกะลาหัวอยู่จะกระทืบให้ตัวผอมๆ นี่แบนติดเท้าไปเลย
“ช่างหัวมัน พวกกูจะไปปราณฯ”
“ปราณ?” นุชทวนคำ ก่อนจะรับโบว์ชัวร์จากมือของเจมาดู “ก็ดีนะ กูไม่เคยไป”
“กำลังคุยกันว่ากี่วันดี”
“สองอาทิตย์”
“พ่อมึงสิไอ้มู่!” เจ ซอ ผิง พูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน แต่คนโนโวยใช่จะสนใจ จิกสายตากลับมาเสียอย่างนั้น
“กูว่านะ สักสองวันสามคืนกำลังดีนะ ที่พักแอบแพงเบาๆ ว่ะ” นุชเอ่ยขึ้นมาหลังจากดูแผ่นพับแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวนั้น
“เอ่อ...พูดจาอย่างนี้ค่อยเหมือนผู้เหมือนคนหน่อย ไว้ใจได้ตรงที่ผัวคุยรู้เรื่องสินะ” เจว่า...
“แล้วไปยังไง”
“เดี๋ยวนะ” ผิงกับเจสุ่มหัวกันอยู่ที่หน้าจอไอแพด ค้นหาสถานที่พักและการเดินทาง คนอื่นก็นั่งรอกันไปเรื่อยๆ “นั่งรถตู้ไปได้ว่ะ ตรงนี้เหมือนเป็นบริษัททัวร์ ถ้าเราไปกับเขาก็ตกคนละประมาณ สามพันเศษๆ ห้าคนก็เกือบหมื่นหก”
“ฮึ๋ย...แพงว่ะ” ซอว่า ซึ่งทั้งเจแล้วก็พิงเห็นด้วย
“แต่ถ้าเราไปกันเอง ค่าที่พักสองห้อง ค่ากิน ไม่รวมค่าเดินทาง ราวๆสี่พันกว่า แต่กูว่าก็พอกันล่ะวะ เพราะเราต้องหารถหาอะไรเอง”
“กูมีรถ...รถพี่มรรคจอดอยู่ในโรงรถ”
“แล้วทำไมมึงไม่บอกแต่แรก ไอ้เวรนี่!” เป็นอีกครั้งที่มู่ได้รับเสียงประสานเป็นของกำนัล
“ไปเมื่อไหร่” ผิงเอ่ย “จะได้บอกป้าติ๋วกับลุงยอด”
“ดูที่พักกันให้ชัวร์ก่อนดีกว่า อีกอย่างเราต้องรู้ด้วยว่าเราจะไปปราณฯ น่ะเราจะไปเที่ยวที่ไหนบ้าง” เจเอ่ยอย่างคนที่ดูจะเป็นเรื่องเป็นราวมากที่สุด ก่อนที่นุชจะเอ่ยต่อมาว่า
“มู่ รถพี่มรรคน่ะ ใช่ไอ้รถบ้านคันนั้นปะวะ ที่กูถามคราวก่อน” มู่พยักหน้า
“ใช่ รถบ้าน แต่ไม่มีห้องน้ำนะมันไม่ค่อยได้ใช้ก็เลยเอาออก”
“งั้นก็นอนในรถกันได้ใช่มั้ย” มู่พยักหน้า
“ก็ใช่อะ ทำไมเหรอ” คนถามไม่รู้จริงๆ นะว่าทำไมนุชถึงถามแบบนั้น แต่ทุกคนต่างพร้อมใจกันถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า...
“ไอ้นุช! เอาเมียมึงไปเก็บก่อนพวกกูจะฆ่ามัน!” มีหนทางประหยัด แต่ดันไม่นำเสนอออกมา น่าเตะมันมั้ยล่ะ!
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
คงคงความงงไว้ได้อย่างเหนี่ยวแน่น หรือเพราะว่านิมาเป้นคนที่งงอยู่กับชีวิตเป็นปรกติไปแล้ว??? เกี่ยว???
ฮ่าๆ ขอบคุณนะค้า ทุกคอมเม้นต์เลย นิมาจะพยายามนะคะ :o8: :o8: :o8: o13
-
นั่งคุยกับนอนคุยมันไม่เหมอืนกัน!!!
ตรงมากกกกกก
แล้วก็จริงด้วยเพราะทะเลาะกันตั้งนานแค่บอกรักมู่ก็จบง่ายๆ ฮาดีเหมือนกัน ....
เจยังเนียนอย่างต่อเนื่อง ถ้าเอาสาวน้อยไปด้วยจริงๆ มู่กะนุชจะทะเลาะกันไหมเนี่ย?
แอบเคืองตอนที่ซอบอกว่าถ้าเดป็นเมยตัวเองจะเตะปาก เพราะนิสัยแบบนี้สิน่า เลยต้องเสียปั๊บไป ...
แต่ถือว่าดีตรงที่ได้มาเจอหมอ....
อยากให้หมอไปด้วยจัง คงครึกครื้นดี อิอิ
-
ชักห่วงน้องมู่กับน้องนุชแล้วสิ
แม่ใหญ่นี่ออกแนวบังคับเห็นๆ
ถ้าน้องนุชทำน้องมู่ลี่แก้มป่องร้องไห้
เค้าจะยุให้น้องมู่มีแฟนใหม่ซะเลย
คู่อื่นก็น่ารัก
เจเนียนตลอด
น้องซอเครียดเรื่องอะไรน้อ
-
นึกว่าคู่รักปากม้าจะจบด้วยการก้านคอกันด้วยความรักซะแล้ว
รักกันดุเดือดจริงพ่อคุณ
ปราณบุรีน่าจะมีอะไรดีๆ มากกว่าฝรั่งแก่นอนอาบแดดเป็นปลาแห้ง..
เชียร์เจกับน้องผิงค่~า
สนุกมากค่ะ อ่านทุกวันเลย
-
ใจเต้นตึกตัก
คิดว่าแทนที่จะนอนคุยกันบนเตียงดีๆ
:z1:
จะได้ดูศึกวันทรงชัยซะแล้ว
มู่เอ๊ย เกือบคอขาดไปแล้วลูก
ถ้าไม่ใช่นุชนะ
อิเจ๊ว่าหนูเรียบร้อยไปแล้วจ้ะ
o21
-
อู้ววว เจผิงโผล่มาแล้ว ฮิฮะๆ
เนียนได้โล่อีกแล้วเจเอ๊ยย !
ชอบจังเลยบรรยากาศแบบนี้
มู่น้อยขึ้หึงจริง แต่มันก็น่าให้หึงอยู่หรอก
555 แต่ชอบใจตอนด่าชะนี เจ็บดีอะ ฮ่าๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
อยากรู้เจจะกระชับมิตรกับผิงยังไง ฮ่าๆๆ
:กอด1:
-
ซอ "...ไอ้ควายเจ!" :laugh:
มู่ :m20:
ฮากันเข้าไป ฮากันสุดๆ ตอนนี้ :jul3:
-
ชอบมู่ก๊ากกกกกกก ปากหมาๆ ไม่ฟังใครแบบนี้แหละ ฮ่าๆ
นุชก็น่ารัก อยากอ่านตอนที่ขึ้นไปข้างบนกันจัง
ว่าเขานอนคุย หรือนั่งคุย ฮ่าๆๆ
-
มู่มันนี่ขึ้วีนจัง
มันจะแอบมาม่า
มั้ยเนี่ยไอคู่นี้อ่ะ
-
ขอเถอะ . เจ้ไม่อยากกินมา่ม่ามู่นุช 'tt
-
ทำไมเจไม่บอกผิงไปเลยวะอดอึดอัดแทนไม่ได้อ่ะ
พอบอกแล้วก็จับกดเลยหึหึ
จะไปเที่ยวนี่แหละ
ได้บรรยากาศพอดีเลยหึหึ เสร็จแน่น้องผิงหึหึหึ
-
รักแรงเกลียดแรง
-
^-^คู่นี้รักกันรุนแรงดีแท้
เจก็ยังคงเนียนเสมอต้นเสมอปลาย
ซอก็รีบๆจีบหมอซักที
บวกเป็ด
-
คือ...จะลองเอารูปลงแต่ทำไม่เป็น อนาถใจมาก :z3:
-
^
^
เค้าอยากช่วยอะ แต่เค้าก็ลงไม่เป็น :m17:
-
:jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
ตอนที่ 17
"ปราณ?”
“ใช่ครับ” ซอยิ้มหวานให้กับหมอแฮมที่กำลังยืนล้างจานขนมที่หลังคลินิก
วันนี้เป็นวันเสาร์ เขาหยุดพักอยู่กับบ้าน ซึ่งจริงๆ แล้วแฮมลาพักร้อนต่ออีกสามวันด้วยเป็นห้าวัน ถ้าหากสนใจจะไปเที่ยวปราณบุรีกับซอที่ชวนไปด้วย มันก็... ไม่ติดขัดอะไรนะ เพียงแต่...
“ไม่ดีกว่า ผมไม่รู้จักเพื่อนๆ ของซอ เดี๋ยวจะทำกร่อย”
“เพื่อนผมคุยด้วยไม่ยากหรอก ยิ่งหมอเป็นหมอหมาอย่างนี้ด้วยแล้วรับรองเอาอยู่แน่” พูดอย่างนี้แฮมยิ่งไม่อยากไป แค่ลำพังเคยได้ยินซอคุยโทรศัพท์กับเพื่อนที่ชื่อนุชอะไรสักอย่างเขาก็หนาว ขนาดอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงนะ ยังแทบจะต่อยกันผ่านมือถือ...
“ไม่ไปดีกว่านะ ผมไม่ได้หยุดด้วย” โกหกเห็นๆ
“ไปเถอะนะ”
“ก็ถ้าไปแล้วพวกคุณไปกันวันไหน”
“พรุ่งนี้ครับ วันนี้ยังไปไม่ได้ เพราะนุชยังเช็ครถที่จะเอาไปไม่เสร็จ” ซอยิ้ม
“พรุ่งนี้วันอาทิตย์ผมไม่ทันเที่ยวก็ต้องกลับแล้ว”
“แต่มีสายรายงานว่าหมอลาพักร้อนนี่” ไอหยา...ขว้างงูไม่พ้นคอ หรือเปล่านะมันเลยฉกเอาแบบนี้
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พักที่ไหน?”
“นอนบนรถกันครับเป็นรถบ้าน มีเต็นท์ด้วย ประหยัด” ไอ้เรื่องประหยัดน่ะเข้าใจนะ แต่หมอแฮมก็ใช่ว่าจะต้องเซฟอะไรขึ้นขนาดต้องนอนกันบนรถเลยนี่ “ได้บรรยากาศดีออกหมอ ไปด้วยกันเถอะนะ” ซอยังชวนอยู่ แต่คนเป็นหมอก็ยังคงนิ่ง
“ขอคิดดูก่อนครับ ผมอยากพักอยู่บ้านเฉยๆ มากกว่า” ใจจริงก็อยากไปเที่ยว แต่ติดที่ว่าไม่รู้จักเพื่อนของซอเลยสักคน
“งั้นผมจะโทรมาหาอีกทีนะ ผมต้องไปช่วยนุชมันดูเครื่องก่อน ดึกๆ จะโทรมาหา”
“ไม่ค้างที่หอเหรอ?”
“ไม่ล่ะ” ซอส่ายหน้า “เก็บของเสร็จแล้วว่าจะค้างบ้านมู่เลย แต่ถ้าหมอจะไปด้วยพรุ่งนี้จะบอกเพื่อนให้ขับมาแวะรับ” แฮมไม่ตกปากรับคำ มือก็ล้างถ้วยกระเบื้องไปเรื่อยๆ
“ไว้บอกทีหลังแล้วกันนะ” ซอพยักหน้ากับคำตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ของแฮม แล้วเหล่มองมือที่ถูกถ้วยกระเบื้องไปมา
“ไปแล้วครับ แล้วก็...ถ้วยของหวานมันสึกหมดแล้วล่ะ หมอถูมันมาเกือบสิบนาทีแล้วมั้ง” ซอแซวแล้วก็รีบเดินกลับออกมาคว้าเอากระเป๋าเป้ที่เตรียมเสื้อผ้าสำหรับไปเที่ยวสองวันสามคืนไว้ขึ้นบ่า หันไปยิ้มให้กับมินทร์แล้วเดินออกจากคลินิก ส่วนคนที่เดินหน้ามุ่ยตามออกมาก็ได้แต่มองตามแผ่นหลังนั้นไป พอหันหลับมาก็”เจอกับสายตาของผู้ช่วยสาวน้อย
“พี่ซอเท่เนอะ เห็นหน้าสวยๆ อย่างนี้ ยกเว้นเรื่องกลัวแมลงเหมือนพี่หมอแล้วเท่มากเลย” ว่าแล้วก็ทำสายตาล้อเลียนคุณหมอ ก่อนจะแสร้งหันไปดูทีวี
เที่ยวปราณบุรีอย่างนั้นเหรอ?
“มู่ส่งประแจให้หน่อยสิ”
“อันไหนอะ? นี่ปะ” ไอ้ที่ส่งไปหลังจากพูดจบคือคีมปากนกแก้ว... นุชหันมามองแล้วถอนหายใจ ก่อนจะรับคีมมาเอาโยนลงที่กล่องใส่เครื่องมือเหมือนเดิม แล้วหยิบประแจขึ้นมาชูตรงหน้าของมู่ที่นั่งยองๆ อยู่ใกล้ๆ เขา
“นี่คือประแจ ส่วนอันเมื่อกี้คือคีมปากนกแก้ว มีเอาไว้หนีบปากมึงอย่างนี้...”
“ไอ้บ้านุช! กูจะไปรู้ได้ยังไงเล่า!” มู่โวยวายปัดมือของนุชออกพัลวัน มองหนุ่มหน้าหวานด้วยสายตาเคืองๆ แล้วทำปากยื่น “กูรู้ว่าพี่มรรคมีกล่องเครื่องมือเก็บในบ้านก็บุญแล้ว กูเรียนคอมนะไม่ได้เรียนเครื่องกลเหมือนมึง”
ถึงอย่างนั้นนุชก็หัวเราะใส่หน้าอยู่ดี แล้วก็หันไปสนใจเช็คเครื่องรถที่จะใช้ในวันพรุ่งนี้ต่อ
“มันจะวิ่งได้ปะ”
“เติมน้ำมันก็แล่นได้แล้ว” นุชตอบ แต่มู่กลับแลบลิ้นเข้าใส่ ไอ้เรื่องนั้นเขารู้เหอะ
“งั้นมึงดูอะไรอยู่อะ”
“เช็คพวกเบรก น้ำกลั่นอะไหล่อื่นๆ น่ะ เพื่อเดินทางจริงๆ จะได้ไม่มีปัญหา”
“ทำไมกูไม่รู้เรื่องนี้เลยวะ”
“ผู้ชายที่ไหนก็พอจะรู้กันเหอะว่ะ”
“แต่กูไม่รู้เลยสักนิดนะ น้ำกลั่นเป็นไงวะเหมือนน้ำแร่ปะ?” คำถามของมู่ทำให้นุชต้องวางมือแล้วหยิบผ้ามาเช็ดมือ
“มึงเป็นผู้ชายจริงเหรอ?”
“อะไรวะ พูดงี้ต่อยกันเลยไอ้นุช กูก็มีเหมือนมึงแหละ” มู่โวยวายค้อนสายตาใส่พ่อตาหวานขวับๆ ก่อนจะผลักไหล่อีกฝ่ายออก
“เหรอ? พิสูจน์หน่อยดีมะว่าเหมือนกันหรือเปล่า?” ว่าแล้วก็ทำตาเจ้าชู้เข้าใส่ แล้วคิดว่าคนอย่างมู่ลี่มันจะกลัว?
อะโธ่...ถึงกูจะเขินหน้าแดง แต่กูโคตรจะอายนะมึง!
“ไอ้บ้า...มึงมันลามก”
“อะไรไอ้มู่ กูยังไม่ได้อะไรเลยมาด่ากูแล้ว”
“ก็มึงบอกพิสูจน์อ่ะ!” มู่เถียง หน้าแดงก่ำเมื่อคิดว่าจะโดนพิสูจน์อะไร แต่พ่อตาหวานก็ทำให้เขาต้องอายหนักกว่าเดิมด้วยการพูดว่า
“กูก็ลามกจริงๆ นั่นแหละ ลองในรถดีมะ”
“ไอ้ชะมด!!!”
“แล้วสนใจปะละ” ไอ้ใบหน้าหวานๆ ของนุชนี่แปรผกผันกับนิสัยจริงๆ สินะ แต่ละอย่าง แต่ละคำที่พูดออกมา...ฟังแล้วหัวใจแทบหลุดออกจากขั้ว
“...เชี่ย...เดี๋ยวใครมาเห็น” ตอบช้าหน่อย แต่ความหมายคือโอเคสินะ ไม่พอไอ้อาการหน้าแดง ก้มหน้าหลบตามือไม้พาลจะพันกันอยู่รอมร่อนั้นมันก็บ่งบอกอะไรๆ ได้เยอะ
“ใครจะเห็นวะ บ้านทั้งบ้านอยู่ด้วยกันสองคน”
“พี่มีร์นอนอยู่บนบ้าน!”
“ไม่ได้มานอนมองมึงกะกูนี่” นุชว่าพลางยิ้มอย่างมีเลสนัย ขยับเข้ามาใกล้อีกฝ่ายจนได้กลิ่นกาย “ตั้งแต่สอบแม้แต่จูบก็ไม่ได้เลยนะ”
ฟ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
ไอ้บ้านุช!
“ไม่เอาโว้ย!” มู่ตะโกนก่อนจะผลักจนนุชหน้าเกือบหงาย แล้วก็เดินกระแทกเท้าโครมๆ เข้าไปในบ้าน มีเสียงหัวเราะตามหลังมา เดาได้ไม่ยากเลยว่าไอ้คนตาหวานนั้นมันจงใจจะแกล้งเขาด้วยการพูดเรื่องแบบนี้ และแน่นอนว่าเสียงตะโกนของเขามันแอ็คโคได้สะเทือนไปถึง...ชั้นสองของบ้าน!
“ไอ้มู่! แหกปากอะไรยะ คนจะนอนถ้าฉันตื่นมาตีนกาเกาะหน้านะ แม่จะตบให้หายเป็นเกย์เลย!”
โหดร้ายยยย
“ตีนกามันเกาะหน้าพี่แน่ เพราะนี่มันบ่ายแล้ว! ยัยป้ามีร์” อันนี้ร้ายกว่า!
“กรี๊ดดดดด ไอ้มู่! ปากศัตรูแมว!”
.........................................
เจนั่งตักข้าวผัดกระเพราหมูสับใส่ปาก เคี้ยวตุ้ยๆ สายตาเงยขึ้นมองหน้าจอโทรทัศน์ที่ติดไว้มุมเพดานด้านบน เทปการแข่งขันบอลคู่โปรดที่พลาดไปเมื่อหลายวันก่อนในช่วงสอบทำให้เขาไม่อยากจะลุกไปไหนเลยให้ตายสิ แต่จะเชียร์ให้ดังมากๆ อย่างที่ใจนึกอยากก็เกรงใจป้าติ๋วที่กำลังยืนหันพริกหยวกอยู่
เมื่อคืนอยู่บ้านไอ้มู่จนดึก ก่อนจะย้ายก้นมาที่บ้าของผิงแล้วก็เนียนค้างมันที่นี่แหละ เขาไม่ได้คิดว่าเวลานอนจะเผลอไปกอดร่างบางนุ่มนิ่มของผิงมันแทนหมอนข้างเลยนะ แต่พอตื่นมาตอนสายๆ ก็พบว่าตัวเองนอนกอดผิงอยู่แล้ว แถมอีกฝ่ายยังรู้สึกตัวตื่นแล้วอีกด้วย
แหม...ไม่ได้ตั้งใจเนียน แต่มันเป็นไปเอง...
อย่าโวยครับ อย่าโวย...เพราะคนโดนกอดยังไม่โวยเลย ออกแนวจ้องหน้าเขานิ่งๆ แล้วก็พูดว่า...
“มึงทำกูตะคริวกิน”
มีแค่นั้นแหละ...ทั้งที่เจก็แอบอยากให้มันเป็นเช้า(สาย)ที่แอบหวานเบาๆ สักหน่อย เพื่อยืนยันความรู้สึกของตัวเองว่าชอบที่จะมีความรู้สึกแบบนี้กับผิงจริงๆ แต่ก็จบลงเพราะตะคริว!
“บอลอะ มันกินได้เหมือนข้าวมั้ย” ผิงโผล่มายืนขวางสายตาก่อนจะนั่งลงตรงข้ามพร้อมกับจานข้าวผัดไข่หอมฉุย ไม่อยากจะบอกว่า ผัดกระเพราจานนี้ผิงก็เป็นคนทำให้เขา
น่าถ่ายรูป แต่ติดว่าไม่เลนเฟชบุ๊คหรือทวิตเตอร์ก็เลยไม่รู้จะเอาไปอวดใคร
“ไม่ได้หรอก” เจตอบแล้วก็ละสายตาจากหน้าของผิงไปอยู่ที่หน้าจอโทรทัศน์อีก ร่างบางถอนหายใจก่อนจะลุกไปกดปิดหน้าจอหน้าตาเฉยแล้วกลับมานั่งทานข้าวเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนเจไม่ได้โวยวายอะไรแค่พูดสั้นๆ ว่า...
“อ่าว”
“รีบกินดิ เดี๋ยวแกต้องกลับไปเก็บของที่หออีกไม่ใช่เหรอ ไอ้มู่โทรมาบอกว่าพรุ่งนี้จะออกตอนหกโมงเช้านะ”
“ใครขับ”
“ไม่ใช่ไอ้มู่แน่ ถ้ามันขับฉันไม่ไป” ผิงตอบกลับทันทีและเจก็พยักหน้าเห็นด้วย เพราะรู้จักความเป็นมู่ลี่ดี
มันไม่มีทางปวารณาตัวเองเป็นสารภีเพื่อใครหรอก มู่ลี่ทำเพื่อสังคมไม่ได้! เพราะมู่ลี่ อินดี้! (ไม่เกี่ยวกันนะ)
“ไอ้นุชคงขับแหละ”
“แกล่ะไม่ช่วยขับล่ะ” เจไหวไหล่แล้วตอบว่า
“ยังไงก็ได้ แล้วแกเก็บของยัง”
“ถามได้...” ผิงมองเจด้วยสายตาเคืองเบาๆ ก็เล่นมาขลุกอยู่กับเขาตลอดจะเอาเวลาที่ไหนไปสนใจอย่างอื่นกันล่ะ แค่ทุกวันนี้ต้องพยายามเนียนไม่รู้ว่าโดนอีกฝ่ายเนียนใส่น่ะก็เหนื่อยพอๆ กับไฟนอลแล้วนะ
ฮึ้ย! เมื่อไหร่จะหลงตกหลุมสักทีล่ะ พ่อคนหล่อ! ชอบมาพักใหญ่แล้วเนี่ย!
“แล้วแกกลับจากปราณฯ ก็จะไปเชียงใหม่เลย?” ผิงพยักหน้า ยกน้ำขึ้นดื่ม แล้วตักข้าวคำต่อไป
“แม่ให้ไปเที่ยวก่อน เพราะกลับไปเชียงใหม่ ลูกชายของเพื่อนแม่เขากำลังจะเอนเลยอยากได้ติวเตอร์ ฉันเลยคว้าเอาไว้เลย หึหึ” ผิงพูดพร้อมกับหัวเราะ “แต่ก็ไม่เข้าใจนะ ว่าเด็กเดี๋ยวนี้ทำไมเรียนเยอะกันจัง เสาร์อาทิตย์ก็เรียนพิเศษ จันทร์ถึงศุกร์ก็เรียนทั้งวัน ตอนเย็นก็ติว แล้วนี่มาปิดเทอมอีก สมองบวมแน่”
“แกติวด้วยเหรอ?”
“เฉพาะปิดเทอม มันว่าง” เจพยักหน้า แอบเหลือบมองหน้าผิงเป็นพักๆ มองแก้มเนียนนั้นพุ้ยเพราะกำลังเคี้ยวข้าวผัดอย่างเอร็ดอร่อย
“มึงไม่มีแฟนใช่ปะผิง?” คำถามนี้ทำเอาร่างบางที่กำลังจะอ้าปากรับข้าวค้างไปหนึ่งวินาทีก่อนจะจัดการให้มันหายไปอย่างรวดเร็วและส่ายหน้าเป็นคำตอบ ทำสีหน้าให้เป็นปรกติมากที่สุดทั้งที่หัวใจตอนนี้มันเริ่มเร่งจังหวะขึ้นมาแล้ว...
“แล้ว...สนใจใครเป็นพิเศษปะ”
มึงไง!....
แต่สิ่งที่ผิงทำก็แค่ส่ายหน้า ช่วยไม่ได้นี่คนที่ตัวเองชอบน่ะมันเป็นผู้ชายแท้ๆ แถมยังพวงตำแหน่งเพื่อนเข้ามาอีกด้วย แม้ว่าตอนนี้คนที่ชอบมันจะทำท่าทางเหมือนสนใจตัวเขาอยู่ก็ตาม
สนใจจริงๆ หรือแค่อยากลอง...
“อ่า...เหรอ...” เจไม่รู้จะพูดยังไง ไอ้อาการพองๆ ฟู่ๆ ในอกนี่ก็พอเข้าใจว่าพอใจในคำตอบของผิง แต่อีกใจหนึ่งก็ฟีบแฟบได้อย่างน่ากลัว แบบว่า...นี่กูไม่ได้อยู่ในความสนใจของมึงเลยเหรอ? แล้วอีกใจหนึ่งก็...แล้วกูจะอยากรู้เรื่องแบบนี้ทำไม?
โอ้ยยย รู้สึกเหมือนตัวเองโง่!
“แกอะ...จะมีแฟนใหม่เมื่อไหร่” เจส่ายหน้าทันที เริ่มเกิดอาการอิ่มข้าวกะทันหัน
“ไม่นึกอยากมีทั้งที่กำลังรู้สึกสับสนอะไรบางอย่าง” เจว่า แต่กลับทำให้ผิงยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นเอาจานไปเก็บที่หลังร้าน แล้วเรื่องอะไรเขาจะนั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ “แล้วแกล่ะไม่นึกอยากมีบ้างเหรอ?”
“บอกไม่ถูกหรอก...ตอนนี้คนที่ชอบดันไม่รู้ตัวว่าฉันชอบ” อัพเดตขาวใหม่ล่าสุด เจตกใจจนเกือบทำจานในมือร่วงลงพื้น
“ไหนมึงว่าไม่มีคนที่สนใจไง”
“ไม่ได้ถามว่า ไม่มีคนที่ชอบเหรอ? นี่” เอ่อ...พอโดนย้อนกลับมาแบบนี้...ไปต่อไม่เป็น
“ก็เหมือนกันนั่นแหละ”
“ไม่เหมือน” ผิงส่ายหน้า “คนที่ฉันชอบน่ะมันหล่อนะ แต่โคตรไม่ฉลาดเรื่องนี้เลย ก็ไม่เป็นไรหรอกความจริงแล้ว...มันอาจจะซับซ้อนสักหน่อย”
“ยังไง”
“อยากรู้?”
“เออ”
“รู้ไปทำไม...แกจะช่วยให้ฉันสมหวังหรือไง” ผิงถามยิ้มๆ เทเศษอาหารลงถังแล้วแช่ให้กะละมัง ดึงเอาของเจมาทำแบบเดียวกัน
ส่วนเจทำอะไรได้ล่ะนอกจากยืนอึ้ง... ได้ไงวะ ผิงมีคนที่ชอบแล้วได้ไงวะ! ทำไมไม่มีวี่แววเลยล่ะ? ไอ้หมอนั้นใคร? เรียนที่ไหน? เป็นคนยังไง? เขารู้จักหรือเปล่า?
โอ้ยยยย...
“แกอิ่มแล้วก็รีบกลับไปเก็บของที่หอไป จะมาค้างอีกปะ? จะได้บอกไอ้มู่ว่าไม่ต้องไปรับที่หอเพราะเดี๋ยวเห็นว่าคืนนี้ซอมาค้างที่บ้านมู่” เจส่ายหน้าเม้มปาก ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับมาด้านหน้าร้าน คว้าเอาประเป๋าใบโปรดมาสะพาย
“แล้วจะโทรมา” เขาหันมาบอกผิงที่เดินตามออกมา ก่อนจะหันไปไหว้ลาป้าติ๋วกับลุงยอด “ป้าครับลุงครับ ผมกลับก่อนนะครับ ขอบคุณที่ดูแลครับ”
“ไม่เป็นไรๆ มาบ่อยๆนะ” ป้าติ๋วว่า หนุ่มหล่อยิ้มแล้วก็เดินออกจาร้าน ไม่ยึกยักรอให้ผิงมาส่งอย่างเคยเดินลิ่วแบบไม่สนลมสนฟ้าเลยงานนี้
ผิงมองอีกฝ่ายงงๆ ก่อนจะส่ายหน้าเมื่อสบกับสายตาเป็นคำถามของป้าและลุง ก่อนร่างบางจะเดินขึ้นไปเก็บของของตัวเองบ้าง...
จริงๆ นะ...คนที่ผิงชอบน่ะหล่อ เก่งทุกเรื่องแต่เรื่องใกล้ตัวแบบนี้น่ะ...
เฮ่อ...
“แกมันบื้อว่ะเจ... เมื่อไหร่จะรู้ตัวสักทีนะ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทั้งที่ตั้งใจว่าจบพาทนี้แล้วจะชวนทุกคนเม้าท์กันสักหน่อย แต่กลายเป็นว่า นิมากลับลืมแล้วว่าจะถามอะไร... :z6: เหอๆ ๆ ๆ ชีวิตของนิมาช่างสับสนวุ่นวายและงงงวยได้ทุกขณะ :seng2ped: :เฮ้อ:
ว่าแต่นิมาอยากเอารูปลงมั่งอะ...แต่ทำไม่เป็น TT :z3:
-
อย่างเจ ตรง ๆ ไปเลยค่ะ แบบถีบลงหลุมไปเลยผิง
ปล่อยไว้อาจบื้ออีกนาน
-
ซื่่อจริงๆค่ะน้องเจขา
o18
ซื่อจนน่าตบกบาลให้หล่นไปในหลุมของน้องผิงซะที
:beat:
ผิงเอ๊ย ลุยเองเหอะลูก
ขืนรอให้อิเจมันรู้ตัว
ท่าทางจะอีกนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:laugh:
-
ชอบคู่อิน้องมู่จริงๆเลย
-
เจแกหง่าวไปป่ะ ?
555555555555555
ชอบบบบ ผิงน่ารักอะ >,<
ชอบคำว่าหล่อแต่โง่
มันตรงจริงๆให้ตายเถอะ ฮ่าๆ
รออ่านต่อจ้า
พรุ่งนี้เค้าก็อยากอ่านเจผิงจัง :impress:
-
:เฮ้อ:เมื่อไรจะรู้ตัวอ่ะ
-
มั่วแต่อมพะนำ วางท่า ประเมินสถานการณ์กันอยู่นั่นแหล่ะ
ขัดใจเจ่เหลือประมาณทั้ง เจและผิงเลยอ่ะ :m31: :m31:
-
เจ บื้อ มากๆ อ่ะ คริ คริ
แอบ หนี ไป เชียร์ หมอแฮม กะ ซอ ดี ก่า :3123:
-
แกล้งเนียนทำเป็นไม่รู้ว่าอิเจเนียนใส่
สรุปแล้วเจ้าสำนักวิชาเนียนคือน้องผิงสินะ~
-
เจมันค่อดซื่อบื้อเลย เหนื่อยใจแทนผิง
กว่าจะรู้ จะได้ฮาอีกกี่ตอนล่ะเนี่ย
-
เจ บื้อกว่าทีใครๆคิดจริงๆ
-
คู่มู่กับนุชน่ารักมากกกกกกกกก
มู่จะฮาไปไหน น้ำแร่กับน้ำกลั่น ก๊ากกกกก
-
เราชอบเรื่องนี้จังเลย ><
เพิ่งอ่านทันค่ะ แต่ละคนดูซึนๆดี 555 อยากให้อัพบ่อยๆจัง :กอด1:
อัพรูปไม่ยากค่ะ เอารูปไปฝากตามโฮสต์ เช่น http://upic.me แล้วก๊อปตรง BB Code [full image] มาแปะบอร์ดก็ใช้ได้แล้วจ้า :]
-
มู่ฮามาก :laugh:
เจนี่ก็ไม่ได้รู้อะไรบ้างเล๊ยยยย :z3:
รอหมอแฮมตอบรับไปเที่ยวกับซออยู่นะ
-
ตอนแรกอ่านแล้วมึนๆ งงๆ ตอนนี้ก็ยังอ่านแล้วมึนๆ งงๆ อยู่ดี 55+
แต่เรื่องนี้อ่านแล้วสนุกดีนะ แบบว่ามันชวนให้เข้ามาแบบมึนๆ และติดตามตอนต่อไปอย่างงงๆ
สรุปก็ดีนะ ชอบ มึนดี
-
เจนี่บื้อจริงๆๆ
5555
-
ก็นั่นนะสิ เจมันบื้อจริงๆ
เรื่องเนียน ฉลาดนักนะ
แนะนำน้องผิงให้จับมันปล้ำซะเลย
แต่ก็ช่างมันเถอะน่ารักดีออก
ลุ้นนานๆแนนน้องนุชกับน้องมู่ก็ได้เนอะ
-
เจซื่อบื้อ
-
ร่วมกันประณามเจกันใหญ่เลย :laugh:
เจมันไม่รู้เรื่องจริงๆด้วย
มู่นุชยังน่ารักใสๆ กันอยู่
เอ้าแฮมตัดสินใจไปเถอะไหนๆก็ ลากพักร้อนแล้วนี่...
...................................
วิธีการลงรูป ถ้าเป็นรูปที่ออนไลน์อยู่แล้วก็ใส่โค้ด
[img]ยูอาร์แอลรูป[/img]
ลงไปได้เลยค่ะ แต่ถ้าอยู่ในเครื่อง ลองกด
ตัวเลือกเพิ่มเติม...
ก็สามารถแนบไฟล์ภาพได้
(เราไม่เคยทำนะแต่แนะนำให้ลองทำดู )
:bye2: :bye2:
-
ผิง สงสัยหลุมดักเสี่ยว อ้ะ
-
ไม่สบายจนได้ :sad4:
เอานี่ไปอ่านกันก่อนนะคะhttp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32132.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32132.0) :pig2: :pig2:
ตอนนี้ไม่ค่อยมีแรงเลย *อ้อน* :impress3: ยิ่งตอนต่อไปต้องเขียน อิคุณเจอีก...ฮ่วย! เจมันไม่ได้ซื้อบื้ออะไรมากหรอกค่ะ แค่รู้ตัวช้า! :laugh:
ไหนจะเกรียนซอ กับพี่หมอแฮมของนิมาอีก อร้ายยยยย :L3:
ส่วนมู่นุช เรามาบริโภคยำยำแทนมาม่าเถอะ เพราะน้องมู่บอกว่า ณ จุดนี้ชีรับมือดราม่าได้ทุกรูปแบบ กร้ากกก
เพ้อเจ้ออะไร? :เฮ้อ:
ทานข้าว ทานยากันค่ะ :m2: :m2: :c4:
-
ตอนที่18
ข้าวเหนียวมะม่วงที่กำลังเคี้ยวอยู่เกือบพุ่งออกมาเปรอะหน้าหล่อๆ ที่นั่งอยู่ตรงข้าม มู่ลี่พยายามกลืนมันลงคอไปทั้งที่ยังเคี้ยวไม่ละเอียดด้วยซ้ำ ก่อนจะรีบวางจานของว่างลงกับโต๊ะกระจกตรงหน้า แล้วยกน้ำขึ้นจิบล้างปาก
“มึงพูดอีกทีดิไอ้เจ กูฟังไม่ถนัด”
“โหยยย ไอ้นี่ นอกจากมีผัวหน้าตาดีแล้วชีวิตมีห่าอะไรดีบ้าง หน้าตาก็ไม่ใช่จะดี ปากก็ไม่ดี ตอนนี้หูก็ไม่ดีอีก” เจตราหน้ามู่ลี่ได้แบบปาดหน้าเค้กออกมาได้ทุเรศที่สุดเท่าที่เคยฟังมา คนโดนสบประมาทแยกเขี้ยว ก่อนจะเบ้หน้าแล้วเชิ่ดเข้าใส่คนหน้าหล่อ
“งั้นน้ำหน้าอย่างมึงก็มีดีแค่หล่ออย่างเดียวนั่นแหละ แม่ง ผู้ชายห่าอะไร หล่อแต่โง่”
“โอ้ย...มู่ลี่คนงาม พูดจาอย่างนี้รีทวิตกันเลยดีกว่า” เป็นซอที่เพิ่งเดินเข้ามาเอ่ยพูดพร้อมกับหัวเราะเยาะพ่อคนหล่อที่แทนจะกลับหอไปเก็บของหลังจากออกมาจากบ้านของป้าติ๋ว แต่กลับมาสิงอยู่ที่บ้านของมู่แทน
“พวกมึงอย่าเพิ่งซ้ำกูสิวะ ไอ้มู่มึงรู้อะไรบ้างบอกกูมาให้หมดเลยนะ กูอกจะแตกตายแล้ว” เจว่างั้นน่ะนะ แต่มู่มันไม่ใช่คนที่จะอกแตกตายสักหน่อย ทำไมต้องเดือดร้อน
“ทำไมกูต้องบอกมึงอะ คนที่เดือดร้อนไม่ใช่กูสักหน่อย” น่ารักปะ?
“แม่เอ้ย...เมียได้นุชสุดยอดแสบ!” ซอว่า ก่อนจะวางเป้ไว้ที่โซฟาหวายอีกตัวแล้วนั่งลง “คนบ้านมึงไปไหนหมดวะ”
“แม่กูไปเยี่ยมญาติที่สิงคโปร์ พี่มรรคเข้ากรมตลอดเวลา พี่มีร์ยังไม่ตื่น ยัยมินทร์รับจ๊อบที่คลินิกหมาแถวมอเรา แม่บ้านอย่ท้ายครัว อ่อ...ส่วนพ่อกูมึงต้องไปไหว้ที่วัด...”
“พอมู่ พอ...แค่บอกว่าไม่อยู่ก็จบแล้วล่ะ กูไม่ได้อยากรู้มากขนาดนั้น แต่...เดี๋ยวนะน้องมึงชื่อมินทร์เป็นผู้หญิงทำงานพิเศษที่คลินิกสัตวแพทย์แถวมอ”
“ใช่ เจ้าของเป็นเพื่อนพี่กู ทำไมเหรอ?”
“เปล่า” ซอตอบทันที ก่อนจะแอบกลืนน้ำลาย กูว่าแล้วทำไมหน้าน้องมินทร์เวลามองถึงได้อารมณ์นึกถึงใครบางคน น้องไอ้มู่นี่เอง
“โอ้ยยย มึงสองคนอย่าเพิ่งนับญาติกันตอนนี้สิวะ” เจขัดขึ้นมา ทั้งสองคนเลยหันไปมองหน้าหล่อๆ นั้นพร้อมกัน แล้วพูดพร้อมกันด้วยว่า
“ควายอย่างมึงมีอะไรนักหนา”
ขอบคุณที่ผสมโรงกันได้ได้น่าฟังขนาดนี้...
“กูก็ไม่เข้าใจว่ามึงจะเดือดร้อนอะไรกับการที่ไอ้ผิงมันจะมีคนที่ชอบสักคนสองคน แล้วคนคนนั้นอาจจะเป็นใครก็ได้ที่มึงรู้จัก”
“หื้อ? ไอ้เจมันเดือดร้อนเรื่องนี้”
“เออดิ...” มู่ลี่ตอบซอที่หันขวับไปมองหน้าหล่อๆ ของเจที่แอบแดงเบาๆ
“ไหนว่ามึงบอกไม่แน่ใจไงวะ”
“ก็ใช่ไง กูไม่แน่ใจว่าคิดยังไงกับไอ้ผิง แต่พอมันบอกกูมาอย่างนี้กูก็”
“หวงก้าง อิโธ่...” มู่ลอยหน้าลอยตายกเอาจานของว่างมาทานต่อ “ชะมดกินข้าวเหนียวมะม่วงมั้ย” มีแก่ใจตะโกนถามคนที่เช็ครถอยู่ที่ด้านนอกบ้าน
“ถ้าน้ำใจมึงมีนะมู่ กูอยากดื่มน้ำ”
“เอาไงดีอะ กูแล้งน้ำใจ” มู่กวนประสาท ทำเอาเพื่อนๆ ส่ายหน้า จงขอบคุณสวรรค์ซะที่มันมีแฟนชื่อชนุตต์ ไม่อย่างนั้น...โลกนี้คงสูญสิ้นเกย์ไปอีกหนึ่งชีวิต
“คืนนี้มึงได้แดกน้ำทั้งคืนแน่ไอ้มู่ เอาน้ำมาเลย กูคอแห้ง” ไม่ทันจบประโยคด้วยซำ มู่ลุกพรวดวิ่งแจ้นไปห้องครัวร้องบอกแม่บ้านให้เอาน้ำมาให้ พร้อมของว่างเผื่อเพื่อนด้วย แต่พ่อคุณกลับยกมาแค่น้ำให้นุชก็พอ...
หลังจากที่ปล่อยให้เจกับซอนั่งทำใจกับอาการเกรงใจคุณแฟนของตัวเองราวๆ ห้านาทีร่างผอมบางของมู่ก็เดินเฉิดฉายมานั่งไขว่ห้างทานข้าวเหนียวมะม่วงต่อ
“มู่...กูจริงจังมาก มึงรู้ใช่มั้ยว่าผิงมันชอบใคร”
“รู้”
“ใคร”
“ไม่บอก” เจถอนหายใจกับความกวนประสาทของมู่ ส่วนซอก็หัวเราะคิกคัก เอ่อเนอะ ไอ้มู่ลี่มันก็น่ารักของมันจริงจังแหะ
“ไอ้มู่...กูเป็นเพื่อนมึงนะ”
“ไอ้ผิงไม่ใช่เพื่อนกูหรือไง? ไอ้นี่...เพื่อนดีๆ เขาไม่ขายความลับเพื่อนหรอกโว้ย คราวก่อนไอ้ชะมดก็ไม่ยอมบอกว่ามึงมีความลับอะไรทำไมถึงไม่บอกกู” จังกวะเดียวกับที่คนที่โดนเอ่ยถึงเดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำในมือ
“มีอะไร?”
“เปล่า” มู่ตอบนุชที่เอ่ยถาม เจ้าตัวเลยเดินเลยไปทางด้านหลังบ้านที่เป็นห้องครัว “มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับไอ้ผิงใช่มะ” เจพยักหน้า ทำเอามู่เบะปากเข้าใส่
“มึงกลัวกูจะเอาไปบอกไอ้ผิงใช่ปะ มึงทำอย่างกับกูไม่รู้จักอะไรควรไม่ควร กูปากมากกูก็รู้เหอะ แต่กูปากมีหูรูด” เจ็บมั้ยล่ะ โดนเพื่อนด่าเข้าให้...
ทุกคนที่ได้ยินเข้าใจเลยล่ะว่ามันน่าน้อยใจที่เหมือนตัวเองโดนกันออกจากเรื่องสำคัญทั้งที่ก็เพื่อนก๊กเดียวกัน แต่บางที...บางอย่างก็ต้องให้เวลากันบ้างเหมือนกัน
“เฮ้...อย่างน้อยใจไม่เข้าเรื่องน่ามู่ ไอ้เจมันก็เครียดเหอะเรื่องนั้นอะ แล้วปากมึงน่ะน่ากลัวน้อยที่ไหน ที่สำคัญมันไม่ได้กลัวมึงไปบอกไอ้ผิงหรอก มันกลัวมึงจะด่ามันมากกว่ากับเรื่องที่มันทำ”
“แล้วมันทำอะไรล่ะ” มู่หันมาถามเอาความกับนุชแทน คนที่เพิ่งเข้ามาไหล่เกลี่ยเรื่องให้ก็เลยไปไม่ถูกเหมือนกัน ได้แต่มองคนนั้นทีคนนี้ทีจนมาจบตรงคนหล่อที่นั่งก้มหน้าอยู่
“กูขอโทษที่ไม่ได้บอกอะไรมึง”
“กองไว้ตรงนั้นแหละ มือกูไม่ว่างถือจานขนมอยู่”
“มู่ ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกูนะ ไอ้นุชได้เป็นหม้ายแน่” เจสวนกลับมาให้ แต่มู่ก็ลอยหน้าลอยตาจนทั้งซอและนุชต้องส่ายหน้าละอา...
“ก็เพราะมึงเป็นงี้แหละ ผู้หญิงยังอาร์ตสู้ไม่ได้เลย” ซอว่า ก่อนจะขำก้าก
“ไอ้มู่มันไม่คู่ควรกับอาร์ตหรอก อย่างไอ้นี่ต้องยาจุดกันยุ่งตราห่านฟ้า” สาบานอีกเหมือนกันว่านี่คือปากของคนที่ได้ชื่อว่าจูบกับมู่บ่อยที่สุด
“ห่านดินกินหญ้า ห่านฟ้ากินตับมู่”
“ไอ้ชะมด”
“จ๋าจ๊ะ!”
“โอ้ยยยย ไมเกรนจะจับ” เจโผล่งออกมาจ้องหน้ามู่เขม็ง “บอกกูมา”
“ไม่”
“ไอ้มู่”
“มีไรแลกเปลี่ยน”
“เชี่ย!” ไม่ใช่แค่เจนะที่พูด แต่เป็นอีกสามคนช่วยกันตะโกนใส่หน้าของมู่ลี่
“ช่วยไม่ได้ กูไม่ได้เดือดร้อนกับเรื่องนี้ซะด้วย กูก็แค่รู้ว่าไอ้ผิงมันชอบใคร? คนแบบไหน? แล้วก็เรื่องนั่นโน่นนี่ของไอ้ผิงกูก็รู้เยอะแยะไปหมด”
น่าหมั่นไส้มันชิบหาย!
“กูสาบานว่าถ้ามันไม่ใช่คนที่มึงรักนะไอ้นุช กูจะเตะมันเดี๋ยวนี้เลย ดูมันทำ” เจเค้นเขี้ยว แต่มู่กลับไม่สะทกสะท้าน ลอยหน้าลอยตาเคี้ยวข้าวเหนียวมะม่วงตุ้ยๆ
“มึงรู้ก็บอกมันไปเถอะมู่ ดูดิมันเครียดจนหน้าแก่แล้วเนี่ย” ซอแขวะให้อีกทีแล้วก็หัวเราะ
“ก็มีอะไรมาแลกเปลี่ยนบ้างล่ะ”
“โหยยยย”
“มึงอย่าโหดกับไอ้เจเลยเหอะ สงสารมัน” นุชว่า แต่ทั้งปากและตากลับซ้อนรอยขบขันไม่ไหว
“ก็แค่บอกเรื่องอะไรๆ มาเป็นข้อแลกเปลี่ยน หนึ่งเรื่องต่อหนึ่งข้อสงสัย” มู๋ลี่พูดอย่างถือไพ่เป็นต่อ เจได้แต่ถอนหายใจ.. “อะๆ กรุณาเป็นเรื่องของมึงที่เกี่ยวกับไอ้ผิง ไม่ใช่เรื่องตดขี้เยี่ยวราดที่ไหน พวกนั้นกูไม่อยากรู้”
“แม่ง...แสบว่ะไอ้นุชเมียมึงเนี่ย”
“กูโคตรภูมิใจเลยว่ะซอ” นุชว่า ก่อนจะขำแล้วส่ายหน้ากับความแสบนั้นของแฟนที่ยกเท้าขึ้นมาวางพาดบนตักของเขา
“มันก็มีอยู่เรื่องเดียว” เจงึมงำ ก่อนจะยีผมจนยุ่ง ให้ตายเถอะ เขาไม่เข้าใจตัวเองสักนิดว่าตัวเองเป็นอะไรนักหนา ทำไมถึงได้เดือดเนื้อร้อนใจจนอยู่ไม่สุขขนาดนี้ แค่รู้ว่าผิงมีคนที่ชอบอยู่แล้ว...
“...กูรอฟังได้นะ” มู่ว่าอย่างนั้นแล้วก็ยิ้มร้ายๆ ซึ่งทั้งซอและนุชต่างเห็นพร้อมกันเลยว่า เพื่อนเจของเขาโดนหนักแน่...
“กู...จูบ...ไอ้ผิง”
เคร้ง!
เสียงช้อนของหวานตกกระทบกับจานแก้งที่แทบไม่เหลือข้าวเหนียวมะม่วงอยู่ เจ้าของบ้านหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทกระพริบตาปริบๆ แล้วหันมามองหน้าของนุชที่พยักหน้ายืนยัน
“แต่...แค่ แอบจูบตอนมันหลับนะ นานแล้วด้วย”
“เมื่อไหร่!”
“มึงตอบเรื่องที่กูถามมาก่อน”
“ชิส์!” นับว่าเจยังพอมีสติที่ทวงมาก่อน มู่เลยค้อนเข้าใส่
“มึงบอกกูมาว่าใครคือคนที่ผิงมันชอบ”
“ลึกเกินไป ตอบแบบนี้ไม่ได้ กูหักหลังไอ้ผิงไม่ได้” มู่ว่า เจจิ๊ปาก แต่ก็เข้าใจมู่
“อ้อมๆ พอให้เดาหน่อยได้มะ”
“เรียนวิศวะที่เดียวกับเรา ปีหนึ่ง...”
“เฮ่ย!” เจคือคนที่ร้องออกมา แต่ทั้งซอและนุชก็ตกใจไม่แพ้กัน
“ใกล้ขนาดนั้นเลยเหรอมู่” มู่พยักหน้าจิ้มมะม่วงส่งไปที่ปากของนุช
“กินไปซะปากจะได้ไม่ว่างมาช่วยไอ้เจมันถาม เดี๋ยวกูเบลอตอบมึงหมดพอดี” นั่น! นี่ก็ฉลาดปานวอก
“เดี๋ยวดิ...เด็กคณะเราเนี่ยนะ สาขาอะไรวะ”
“อะเท่อออ...ความลับๆ อย่ามาเนียน จูบเมื่อไหร่” มู่หรี่ตามองเพื่อนรัก อีกฝ่ายก็เลยเกิดอาการหน้าแดงขึ้นมาอีก
“ก็วันที่กูมาค้างบ้านไอ้ผิงครั้งแรกแหละ”
“ไวไฟ...” มู่ค้อน ก่อนจะอ้าปากเคี้ยวข้าวเหนียวคำสุดท้าย “แล้วไอ้ผิงมันรู้ปะ” มู่ถาม แต่เจก็มองอีกฝ่ายด้วยสายตารู้ทันเหมือนกัน
“มึงบอกกูมาก่อน” แต่มู่ส่ายหน้า...
“กูเดาว่าเรื่องของมึงคงมีแค่เรื่องนี้แหละ และกูก็เดาคำตอบได้ด้วยว่าไอ้ผิงมันรู้หรือเปล่า หึหึ มึงหมดโค้วต้าละ” ว่าแล้วก็ลุกหนี เอาจานของว่างมาเก็บ
“มู่มีอีกปะ?เอามากินอีกดิ หิวแล้วอะ”
“เดี๋ยวน้า...” เสียงมู่ลอยตามมา ร่างผอมบางไปชะเง้อมองป้าคำแก้วที่กำลังจัดของว่างใส่จานเกือบเสร็จพอดี “เดี๋ยวยกไปเลยนะป้า”
“ไม่ต้องค่ะคุณมู่ ไปนั่งคุยกับคุณๆ เถอะค่ะ เดี๋ยวป้าให้นังอุ้ยมันยกไปให้” เจ้าของบ้านพยักหน้าก่อนจะยิ้มแผล่หอมแก้มแม่นมที่เลี้ยงเขามาแต่เด็ก
“ขอบคุณครับ อ่อ...เย็นนี้พี่มีร์คงทานที่บ้านนะรับป้า เตรียมพวกสลัดให้คุณเธอด้วย ส่วนมินทร์เก็บพวกของว่างมื้อดึกให้ก็พอ”
“ได้ค่ะ ป้าเก็บกระเป๋าให้คุณมู่แล้วนะคะ”
“ขอบคุณครับ” ว่าแล้วก็หมุนตัวเดินกลับมาที่กลุ่มเพื่อนที่กำลังซุบซิบกันอยู่หน้าดำคร่ำเครียด
“เห้เอ้ย... กูทำไงดีวะ” มู่เลิกคิ้วมองคนนั้นทีคนนี้ทีแล้วก็มองเจที่นั่งเอนหลังกับโซฟาวายสองมือปิดหน้าหล่อๆ ไว้ ท่าทางอาการหนัก
“???”
“มันเครียดน่ะ” นุชว่า แต่มู่ไม่เคลียร์เลยสะกิดคนตาหวานอีก “มันไม่รู้ว่ามันชอบผิงแบบนั้นหรือเปล่า?”
“ทั้งที่อาการมันเป็นแบบนี้น่ะนะ” มู่ถามเสียงสูง ทั้งหมดแค่พยักหน้า แล้วก็เงียบ เมื่อสาวใช้ในบ้านยกของว่างมาเสิร์ฟ
ข้าวเหนียวมะม่วงราดน้ำกะทิพร้อมกับมะม่วงน้ำดอกไม้สีเหลืองสวยน่าทานวางเรียงรายอยู่สามจานพร้อมน้ำเย็นๆ ยั่วน้ำลายได้ดีจริงๆ แต่คนที่เครียดกลับพาลไม่นึกอยาก
“พวกมึงเข้าใจกูมั้ย? กูไม่ใช่เกย์ กูไม่ได้จะอะไรๆ กับผู้ชายด้วยกัน กูไม่ได้รังเกียจพวกนี้นะ” ทุกคนพยักหน้าเมื่อเจเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงคิดไม่ตก “มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับกูเลยสักนิด กูรู้แค่ว่าผิงมันน่ารัก อยู่ด้วยแล้วกูสบายใจ สบายหู แต่เรื่องความรักมันแค่นี้ไม่พอนะ ยิ่งต้องมาเป็นแบบนี้...กับเพื่อนตัวเองด้วย”
“กูเข้าใจมึง” เป็นคำพูดที่ไม่มีใครคิดว่าจะออกมาจากปากของมู่ นุชเองก็แค่ยิ้ม...
“กูก็เข้าใจมึง” พ่อตาหวานว่า แต่ซอกลับส่ายหน้า
“กูไม่เข้าใจหรอก เพราะสำหรับกูเพื่อนก็คือเพื่อน ต่อให้แสนดีแค่ไหนก็ไม่เคยเปลี่ยนสถานะเพื่อนให้เป็นเมีย หรืออะไร แต่กูเข้าใจเรื่องหนึ่ง...มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะบอกว่า เฮ้ย! กูเป็นเกย์ว่ะ ง่ายๆ ของแบบนี้ถ้าเอาแต่อารมณ์สุดท้ายมันก็หดเหมือนกัน”
ทุกคนพยักหน้า...
“กูน่ะ ชอบไอ้มู่มาก” นุชว่า เอาส้อมจิ้มมะม่วงเล่น “แม้ปากมันจะแบบนี้ก็เถอะ แต่...กูบอกตรงๆ ว่ากับผู้ชายด้วยกันไม่ใช่กูเอาใครก็ได้ กูมั่นใจว่าถ้าไม่ใช่ไอ้มู่ กูเอาไม่ลงแน่”
“ถ้ามึงจะบอกรักกูแล้วแอบด่ากูไปด้วยขนาดนี้นะนุช”
“กูรู้น่าว่ามึงชอบ” พ่อตาหวานยักคิ้วใส่ ก่อนจะอ้าปากกินมะม่วงมองคนแก้มยุ้ยพองแก้มแดงๆ นั้นอย่างนึกรัก
“แล้วพวกมึงทำยังไงกันวะ” เจเอ่ยถาม หัวคิ้วเข้มกดเข้าหากันอย่างนึกยากจะเข้าใจจริงๆ ว่าสองคนนี้ผ่านช่วงเวลาแบบนั้นมาได้ยังไง
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน อย่างกู...กูรู้นะว่ากูชอบมองผู้ชายด้วยกัน แต่ไม่คิดว่าจะเป็น เพราะแบบ กูอาจจะอยากหล่อ อยากเท่ห์เหมือนคนที่กูมองมั้ง กูคิดอย่างนี้ จนมาขลุกอยู่กับไอ้บ้านี่แหละ ชิบหายเถอะ กูร้องไห้แทบทุกวัน เพราะกลัวมันจะรู้ว่ากูคิดอะไรแล้วแบบรังเกียจกู” มู่พูดแล้วก็หัวเราะแก้เขิน
“หลายปีเลยนะนั่น” ซอว่า “ส่วนกู...ก็บอกไม่ถูก รู้ว่าชอบมอง แล้วก็รู้ด้วยว่า...เอ่อ...” อยู่ๆ ซอก็ออกเสียงเหมือนคิดอะไรออก...
“อะไรวะ” เจถาม มองซอที่จ้องตัวเองด้วยสายตาแวววาวราวกับคิดเรื่องดีๆ ออก...
“มึงแอบจูบไอ้ผิง?”
“ก็ใช่...”
“แสดงว่ามึงอยากจูบมัน” เจพยักหน้า หวนนึกถึงความรู้สึกตอนที่จ้องหน้าของผิงในคืนนั้น
“กูใจเต้นมากมึง มันแบบ มองแล้วแบบ...ปากนิด จมูกหน่อย มือสั่น...มันบอกไม่ถูก” ซอตบมือเข้าหากันอย่างพอใจ มู่เองก็เม้มปาก ส่วนนุชก็วางจานของว่างแล้วมองหน้าเพื่อน
“มึงเคยแบบอยากกอดไอ้ผิงปะ?” มู่ถาม แน่นอนว่าเจคิดไม่นานแล้วก็พยักหน้า
“หอมแก้มล่ะ จับมือด้วย” ซอเอามั่ง แน่นอนว่าคำตอบก็ง่ายๆ คือพยักหน้า...
“แล้วมึงแบบ...”
“เฮ่อ...มึงเคยอยากมีเซ็กส์กับผิงปะวะ”
“.......................................................”
เงียบกริบ... คำถามที่นุชเอ่ยแทรกก่อนที่มู่จะได้ถามอะไรต่อทำเอาทุกคนไปต่อไม่ถูก เจกลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้าดงซ่าน เหลือบสายตามองหน้าเพื่อนทุกคนแล้วก้มหน้า...รู้สึกเหมือนร่างกายร้อนเป็นไฟ...
“ไอ้นุช! มึงรุกเร็วไปแล้ว” มู่โวยวาย
“แม่งกูว่าจะถามต่อไอ้มู่สักหน่อย” ซอก็เป็นอีกคนที่เอาด้วย
“ก็พวกมึงก็เห็นอยู่ว่าอาการมันฟ้องแค่ไหน... ว่าไง เคยปะ” นุชถามแล้วมองท่าทางของเพื่อน “กูว่านะท่าทางอย่างนี้...ไม่รอด!”
“คือกู...ไม่ได้จะอกุศลอะไรกับผิงมันนะ แต่บางทีกู...”
“กูเข้าใจ เพราะกูเป็นบ่อย ง่ายๆ เลยนะ ถ้ามึงอยากรู้ว่ามึงชอบใครสักคนหรือเปล่า แค่คิดง่ายๆ เลยว่ามึงรู้สึกอยากได้เขาแบบนั้นหรือเปล่า แต่...มันหมายความว่าไม่ใช่แค่ไคร่อยากอย่างเดียวนะ กูว่ามึงพอจะแยกออกว่าอันคือใคร่เอาแก้อยาก หรือใคร่รัก”
“กูเพิ่งรู้นะนุช ว่ามึงมีสาระ”
“มีมากกว่ามึงด้วยมู่ หุบปากเงียบๆ ไป พูดเรื่องนี้แล้วแม่งนึกถึงเรื่องตัวเอง”
“ไอ้เชี่ย! มึงเคยคิดงี้กะกูเหรอ”
“บ่อย!.....มาก!” คำตอบมันช่าง... เรียกเลือดบนผิวหน้าจริงๆ มู่รีบนั่งเงียบไม่พูดไม่จาปล่อยให้ความแดงบนแก้มมันฟ้องความรู้สึกของตัวเองเสียอย่างนั้น
“แสดงว่ากูเป็นเกย์เหรอวะ” ทุกคนส่ายหน้า
“พวกกูตอบให้มึงไม่ได้หรอก มึงต้องตอบตัวเอง เพราะเกย์ก็มีหลากหลายแบบ อย่างกูจะเรียกเกย์ก็ได้กูไม่ขัดนะ แต่กูเอาผู้หญิงได้แน่”
“เขาเรียกไบฯ” ซอเอ่ย... “กูว่ามึงอย่าเพิ่งคิดเลยว่ามึงใช่หรือไม่ใช่ กูว่าที่มึงต้องคิดก็คือ มึงชอบผิงในแบบที่ไม่ใช่เพื่อนหรือเปล่า”
ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน “แล้วไอ้ทฤษฎีที่ไอ้นุชมันว่าน่ะ มันก็ไม่ได้หมายความว่าใช้ได้ทุกคนหรอกนะ” ซอพูดต่อ“กูแนะนำอีกอย่าง... มึงลองคิดว่ามึงมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นดูสิ เผื่อมันจะชัดเจนเร็วขึ้น”
“กูไม่อยากจะบอกนะ ตอนที่กูลองคิดว่าจะทำอย่างนั้นกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้มู่แล้วสภาพกูเป็นยังไง”
“ยังไงวะ” มู่และเจถามพร้อมกัน แต่ซอกลับหัวเราะหึครั้งเดียว...
“กูนึกสภาพมึงออกเลยว่ะนุช”
“เห้เถอะ กูอ้วกจนไม่รู้จะอ้วกออกมายังไง ยิ่งตอนที่รุ่นพี่ที่โรงเรียนแม่งแกล้งเอาสะโพกมาถูหน้าขากูนะ สุดยอดแห่งความทรมานเหอะ” นุชพูดทำหน้าตารับไม่ได้อย่างชัดเจน
“หมายความว่าไงวะ” เจถาม
“เขาเรียกว่ารักเดียวในชีวิตของการเป็นชายรักชายไง” ซอขยายความ “อย่างกูน่ะผู้ชายไม่เกี่ยงถ้าชอบ แต่อย่าเป็นผู้หญิงเลย ไม่ใช่รังเกียจพวกเธอๆ นะ แต่แค่คิดมันก็ไม่ใช่แล้ว” มู่พยักหน้าเห็นด้วย
“กูเองตอนนี้ก็คิดไม่ออกว่าถ้าต้องคบกับผู้หญิงเป็นยังไง”
“ส่วนกู...แค่ไอ้มู่คนเดียว กูจบหมดละ” นุชพูด แต่ไม่ได้ตั้งใจจะหวานอะไรหรอกนะ แค่พูดให้เพื่อนเข้าใจอะไรมากขึ้น แต่ไอ้คนที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ น่ะมันเขินจนแก้มป่องแดงไปหมดแล้ว
“สุดท้ายแล้วกูก็ต้องทำความเข้าใจเองสินะ”
“มันก็แหงอยู่แล้ว” ซอว่าแล้วเอาข้าวเหนียวมะม่วงมาทานบ้าง
“แต่อย่านานล่ะ น้องผิงของมึงอะฮ๊อต ล่าสุดพี่ปีสามแม่งซื้อของขวัญให้เป็นนาฬิการาคาแพงโคตรให้ มันวิ่งเอาไปคืนแทบไม่ทัน วันก่อนเด็กนิเทศน์ก็มาขอเบอร์ ตอนโน้น...”
“พอๆ มู่ พอ...เยอะละ”
“ความจริงทั้งนั้น”
“จริง?”
“จริงๆ” คราวนี้คนที่ตอบคือนุช “กูเห็นกะตา ได้ยินกับหู เป็นคนเดินพามันเอาของไปคืนพี่แจ็คด้วย”
ชิบ...
หาย...
แล้วมั้ยล่ะ....
“แล้วคนที่ผิงมันชอบล่ะ?”
“มึงก็หาเองดิวะ ยากที่ไหน” มู่ว่า ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกา “นี่เย็นแล้วนะมึงไม่กลับไปเก็บของวะ แล้วจะมาค้างที่นี่ปะ พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องให้นุชมันขับย้อนไปรับ” เจทำหน้าคิด
“นอนที่หอเถอะมึงอะ ไปนอนคิดอะไรคนเดียว มาที่เดี๋ยวก็โดนพวกกูไซโคอีก ถ้าจะค้างกับไอ้ผิงก็คิดให้ดีแล้วกัน กูว่ามึงต้องตั้งสติหน่อยว่ะ”
“ก็ถูกอย่างที่ไอ้ซอว่านะเจ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูวนรถไปรับ อย่าสายก็พอ”
“ถ้าว่างั้นก็ตามนั้น งั้นกูกลับล่ะ” ตัดสินใจแล้วก็ลุกขึ้น เม้มปากเหมือนคิดอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา ก่อนจะลาเพื่อนๆ อีกทีแล้วกมุนตัวเดินออกไป
“เอ่อ...เจ...” มู่เรียกร่างสูงที่กันมามองด้วยสายตาเป็นคำถาม “เห็นว่าเป็นเพื่อนกันหรอกนะ”
“อะไร?” มู่ถอนหายใจ
“คนที่ไอ้ผิงชอบน่ะ ตัวสูงๆ หน้าหล่อ คิ้วเข้ม ตาดุ เรียนเก่งแคลฯมาก แล้วก็...อืม...เรียนโยธา”
“โยธา!” ทุกคนพูดออกมาพร้อมกัน แน่นอนว่ามู่พยักหน้า
ไม่ได้หักหลังผิงนะ ไม่ได้เอ่ยชื่อสักหน่อย...
“ตัวสูงๆ หน้าหล่อ คิ้วเข้ม ตาดุ เรียนเก่งแคลฯมาก แล้วก็...อืม...เรียนโยธา” มู่พยักหน้ากับการทวนลักษณะนั้นของเจ แน่นอนล่ะพอได้ยินแค่นี้ไม่ว่าจะนุชหรือซอก็แทบจะร้องเฮให้ แต่ติดที่ว่า...
“ขอบใจ” เจว่า แล้วหมุนตัวออกไป...เงียบๆ
“เฮ้ย...มันรู้ปะเนี่ย” นุชถาม ส่วนซอก็นิ่วหน้า...
“ไม่รู้สิวะ แต่ขนาดนี้แล้วนะถ้ามันไม่รู้...”
“คือถ้ากูบอกขนาดนี้แล้วแม่งไม่รู้นะ รับรองว่าควายก็สามารถเรียนจบด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งได้ เพราะมีไอ้เจโง่และซื่อบื้อแทน”
นั่นสินะ มันบ่งชี้ขนาดนั้นแล้ว... ถ้าร่างสูงที่เดินออกจากบ้านของเพื่อนไม่รู้ก็...
“ตัวสูงๆ หน้าหล่อ คิ้วเข้ม ตาดุ เรียนเก่งแคลฯมาก แล้วก็...อืม...เรียนโยธา” เจทวนลักษณะนั้นจนแทบจะขึ้นใจ ก่อนจะขมวดคิ้วเข้ม
“ไอ้เหี้ยมู่ ล้อเล่นกูแรงแล้วนะ กูคิดลึกทำไง ไอ้เวร!”
###############
:m31: :m16: :fire: :a5: :z6: :beat: :z3: :o211: :fcuk: :13223:
สภาพแย่มาเลยค่ะ งื้อๆ ๆ แต่ก็นอนมากกว่านี้ไม่ได้ ฮือออออ เอามาแปะเพื่อร่วมประนาม อิเจกันนะคะ อิผู้ชายคนนี้ มาคิดได้ไงว่าน้องมู่ของนิมาอำเล่น
อิบ๊า!!!!
ฝากอันนี้ด้วยนะค้า....http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32132.0
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32132.0)
-
5555555555555 เออ เนาะ ความรักบังตา
และอุดร่องสมองหมดแระ
ไม่รู้ตัวซักที
-
ตอนนี้ไม่มีผิง
แต่ยกให้เพราะอิ่มใจ มันมีเจผิงทั้งตอน
555555 อย่าโง่นะเจ
มู่แม่งบอกหมดแล้ว ถ้านึกไม่ออกนี่ก็ไม่ไหวนะ
แต่เท่าที่ดูตอนท้าย สงสัยว่าเป็นตัวเอง
แต่ก็ไม่กล้าคิดอะดิ๊
แต่ก็ดีนะ ไม่อยากให้สมหวังเร็ว
อยากให้อิ๊อ๊ะๆ กันก่อน 555555
รออ่านต่อจ้า
+1 ให้น้าา
-
เจอย่าโง่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ที่ไม่ได้บอกในคำใบ้ว่าน้องผิงแอบชอบใคร. .
ก็เหลือแต่บอกว่าในชื่อมีสระเอกับจอจานเท่านั้นแหละเจเอ๊ย~
เจมันคงคิดว่ามู่อำเล่นแน่ๆ ก็น้องผิงเค้าเนียนนี่นา..
ชอบคู่นี้มากๆเลยค่ะ. ลุ้นต่อไปว่าเมื่อไหร่จะสมหวัง ><
ไม่สบายหายไวๆนะคะ รักษาสุขภาพด้วยน่อ
-
เจอย่าคิดลึกมาก คิดเข้าตัวเองไว้ 555
-
“คือถ้ากูบอกขนาดนี้แล้วแม่งไม่รู้นะ รับรองว่าควายก็สามารถเรียนจบด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งได้ เพราะมีไอ้เจโง่และซื่อบื้อแทน”
สงสัยควายแถวบ้านคนอ่านคงเรียนจบด๊อกเตอร์ด้วยอีกตัวแล้วจ้า
:laugh:
ถ้าจะเซ่อขนาดนี้นะเจ
แนะนำให้แดร๊กหญ้าแทนอาหารเม็ดนะ
กรูล่ะหน่าย
:really2:
-
อ่ะแหม.... รู้แล้วชิมิ? สับสนซะนานเลย
นุชแอบหวานแบบเนียนๆ อิอิ
คิดถึงหมอแล้วนะ เบื่อตาเจมาก 555
-
:เฮ้อ:ใบ้ให้ตั้งเยอะ ถ้ายังไม่รู้อีก แถมหูหนวกให้ด้วยดีมั้ย
-
เหมือนเจจะยังไม่รู้นะเนี่ย 555
-
หึหึหึ
แผม เข้าตัวเองทุกอย่างเลยเจ :o8:
-
เจเอ้ย.......~
แบบนี้มันเรียกบื้อระยะสุดท้ายแล้ว
สงสารน้องผิงว่ะ ที่ชอบคนแบบนี้
น้องมู่ก็นะ น่าจะบอกชัดๆไปเลย
เจมันหัวช้าก็รู้ๆกันอยู่
-
เจไม่ค่อยคิดเข้าข้างตัวเองเลยนะ
เห็นมู่ล้อเล่นซะนี่
-
เจคิดเถอะว่าไม่ได้อำ
มู่ลี่พูดจริง :z2:
บวกเป็ด
-
:laugh:แล้วคิดได้รึยัง พี่เจ
-
ถ้าเจจะบื้อขนาดนี้ :z3:
-
มู่ลี่ ฉันรักเธอ กร๊ากกกกกก :m20:
เจน่าสงสารเหมือนกันนะ คงโดนฤทธิ์มู่จนไม่เชื่อที่มู่บอกแล้วล่ะ :laugh:
:pig4: สนุกแล้วก็น่ารักมากๆค่ะ
-
คนแต่งอยู่ไหนนนน :serius2:
-
ตอนที่ 19
นิมาอยู่นี่ค่ะ แหะๆ :t2:เพิ่งหายจากอาการเปื่อยค่ะ เลยมึนงงอยู่สองสามวัน ตอนนี้ก็เลยมึนงง แถมสั้นอีก อย่าเพิ่งว่านิมานะคะ...อิอิ
“แล้วไปจะดีเหรอ” เสียงถามนั้นแผ่วเบาราวกับไม่แน่ใจจริงๆ ทั้งที่ตั้งใจแล้วว่าหากคุยเรื่องนี้เขาคงปฏิเสธให้แน่ชัดไปเลยดีกว่า ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เห็นประโยชน์อะไรที่จะต้องรู้จักโลกของซอให้มากกว่าที่เป็นอยู่
จะบอกว่ามันไม่จำเป็นก็คงใช่..มันฟังดูทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายจัง ถึงอย่างนั้น แฮมก็คิดว่าการอยู่ห่างซอที่ขยับคืบเข้ามาในชีวิตและความรู้สึกของเขาอย่างรวดเร็วนั้นเป็นเรื่องที่ดีที่สุด
“คิดว่าไงล่ะ” อีกฝ่ายดันย้อนถามเกลับมาเสียอย่างนั้น แฮมเกือบถอนหายใจเฮ้อใหญ่ออกไป แต่ติดที่ว่ายั้งไว้ทัน ดวงตาหลุบมองตัวเครื่องของโทรศัพท์ตั้งโต๊ะปลายนิ้วพันสายของมันอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี
“ฝนอาจจะตก ช่วงนี้สภาพอากาศแย่ๆ”
“คิดว่ามันเป็นปัญหาหรือเปล่าล่ะถ้าอยากจะไป” คำถามที่ฟังดูเรียบๆ ง่ายๆ แต่ทำเอาแฮมเม้มปากแน่น “มีเวลาอีกสักพักนะ วางสายก่อนล่ะว่าจะออกไปคุยกับพวกมู่... อ่อ...คืนนี้ผมค้างบ้านของมินทร์นะครับ โลกมันกลมมาก...จริงๆ” แฮมงง แต่จะอ้าปากถามอีกฝ่ายก็ชิงตัดสายไปเสียอย่างนั้น
อยู่บ้านของมินทร์ บ้านมีร์น่ะเหรอ? ไปได้ยังไง? แล้วมู่? เดี๋ยวนะ...
เพื่อนสาวของเขามีพี่ชายหนึ่งคนคือพี่มรรค มีน้องอีกสองคน ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง คนเล็กก็คือมินทร์ ส่วนอีกคนถ้าจำไม่ผิด...
“เฮ้ย!!! เพื่อนกันเหรอ!” อะไรโลกจะกลมปานนั้นล่ะ แต่นั่นไม่สำคัญหรอก สำคัญก็คือ...
เขาควรจะไปเที่ยวกับซอดีมั้ย?
.....................................
นุชกับซอกำลังผลาญเวลาพักผ่อนของตัวเองในคืนนี้ไปกับเกมส์ยอดฮิต โดยมีมู่นอนคว่ำหน้าเหยียดกายจิ้มไอแพดเล่นอย่างสบายอกสบายใจ ก่อนจะเป่าปากพองแก้ม แล้วเปล่งเสียงขานรับการเรียกหาที่อยู่นอกห้อง
“มู่! เพื่อนพี่จะคุยด้วย”
“มู่ไม่รู้จักเพื่อนป้าสักหน่อย”
“ไอ้มู่! ไอ้น้องปากนรก ใครเป็นป้าวะ!” ริมฝีปากสีเข้มเบ้ราวกับจะร้องไห้เมื่อได้ยินเสียงแวดๆ ของมีร์ที่เดาไม่ยากว่ากำลังยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าห้องเขา ที่แม่คุณไม่บุกเข้ามาตบปากให้ฟันของเขาร่วงหมดคงเพราะเกรงใจอีกสองชีวิตที่ไม่สนใจหรอกว่าปากเขาจะไม่มีฟันสักซี่เพราะโดนพี่สาวเลาะ!
“ใครคนไหน ไม่มี๊!” มู่ตะโดนกลับไป ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้น แล้วก้มหน้าลงหอมแก้มของนุชที่ก็รีบหันกลับมาจูบปากเขาเร็วๆ ตอบโต้แล้วรีบหันกลับไปเล่นเกมส์ต่อ
“ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
“คร้าบบบบ” มู่ลากเสียงเดินไปเปิดประตู ยืนทำหน้ากวนประสาทกับพี่สาว ที่แอบคอยืดคอยาวเข้ามาในห้อง “นุชน่ะของผม ถ้าจะมองมองไอ้ซอ” ยังไม่วายกวนประสาทพี่สาวที่ตวัดสายตาจิกกัดเข้าใส่
“จำแฮมได้มั้ย?” มู่ทำท่าคิดก่อนจะพยักหน้า “มันจะคุยด้วยบอกว่ามีเรื่องอยากถาม” มู่ขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ก่อนจะรับโทรศัพท์มือถือของพี่สาวแล้วเดินออกมาจากห้องไม่ลืมปิดประตู แล้วเดินตามพี่สาวที่กวักมือเรียกให้ไปคุยที่ห้องของตัวเอง
“ช่วงนี้มันมีเด็กมาจีบ เป็นเด็กวิศวะของมอแกนั่นแหละ คงอยากถามเรื่องนี้ ดีๆ นะ ถ้าคนนั้นนายรู้จักก็บอกให้หมด แฮมมันอกหักมาเยอะแล้ว พี่ไม่อยากให้มันแย่อีก” มีร์ซุบซิบบอกน้องชายที่กำลังจะเริ่มคุยแล้ว
“ฮะพี่แฮม ตอนป้าบอกว่าเพื่อนจะคุยด้วย มู่นึกตั้งนาน” มู่ลี่กรอกคำพูดทักทายไปพร้อมกับเกิดอาการหัวแทบขมำเมื่อโดนพี่สาวตบหัวทุยๆ นั้น ข้อหาปากดีเกินไป
“เปิดโฟนสิ” มีร์กระซิบกระซาบอยากรู้เรื่องด้วย
“มู่ครับไม่ต้องเปิดโฟนนะถ้ายัยมีร์มันสั่งน่ะ ความลับ” มู่หัวเราะก้ากออกมา ก่อนจะทวนคำพูดของแฮมแบบไม่ตกหล่นสักคำ ก่อนจะลอยหน้าลอยตาไปนั่งบนเตียงนุ่มของพี่สาว
“โอเคฮะพี่ มีอะไรจะถามมู่เหรอ?” มู่เข้าเรื่อง พยายามเบี่ยงตัวหนีพี่สาวที่มานั่งแนบหูกับโทรศัพท์ด้วย จนโดนขึงตาดุชี้หน้าคาดโทษเข้าใส่
“มู่...เอ่อ...” อีกฝ่ายอึกอัก ทำเอาว่าที่ศิราณีแอบคาดเดาเรื่อง แล้วโผล่งออกไปว่า...
“พี่จะถามมู่เรื่องของใครเหรอฮะ? มู่รู้จักปะ?” พอโดนน้องถามมาอย่างนี้ ไอ้คนที่โตกว่าแถมยังเป็นถึงมดถึงหมอก็ยิ่งไปไม่เป็น ทำเอามู่ถอนหายใจเฮือก “พี่มีร์บอกว่าเด็กคณะมู่ไปจีบพี่เหรอฮะ มู่ก็รู้จักใครไม่มากหรอกฮะ นอกจากเพื่อนรุ่นเดียวกัน...ถ้าเกิดเป็นรุ่นพะ...”
“ซอ... มู่รู้จักซอใช่มั้ย”
“อ่า...ฮะ” ทั้งวิศวะ ปีหนึ่งยันปีสี่มี ซอ เดียวนั่นแหละ... “เพื่อนมู่เองฮะ”
“เขา...”
“มันจีบพี่?”
“มะ...ไม่เชิงหรอก คือ...มันพูดยากน่ะมู่”
“เข้าใจครับ ไอ้เวรนั่นแม่งต่างดาวนอกกาแลคซี่ขนาดนั้น ใครเข้าใจมันได้ก็แม่งโคตรนอกจักวาลแล้วครับ” เอ่อ...คือ... “พี่อย่าไปเชื่อลมปากมันให้มากนะครับ ไอ้ซอแม่งเหี้ยมาก ด่าผมทุกวัน สันดานก็เสีย เมียก็ท่าจะเยอะแต่มันปิดข่าว เรื่องราวของมันอะสามวันไม่จบ พี่แฮมมาเที่ยวกับมู่ดิ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง ไปปราณฯ พรุ่งนี้นะครับ เก็บของไว้รอเลย ไม่เกินหกโมงครึ่งจะไปรับครับ ไม่ต้องกังวล รับรอง มู่จะบอกเรื่องของไอ้ซอให้พี่ฟังทุกเรื่องที่ผมรู้”
“เอ่อ...”
“เก็บของเลยนะครับพี่ พรุ่งนี้เจอกันไม่เกินหกครึ่ง...แค่นี้นะครับ ป้าหูผึ่งมาก” แล้วมู่ก็กดวางมือถือทันทีแล้วยัดมันใส่มือพี่สาว พออีกฝ่ายจะเอ่ยถามอะไร เจ้าตัวดีก็ทำเป็นยกนิ้วขึ้นกระดิกส่ายไปมาแล้วเดินชิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาสาวสวยนั่งงงเกือบสองนาทีแล้วก้มลงมองมือถือในมือ
“ไอ้น้องบ้านี่!”
............................................
มู่เดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะโถมตัวเองลงบนเตียงนุ่ม นุชขยับกายลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ปล่อยให้ซอเก็บพวกจอยคนเดียวส่วนตัวเองข้ามร่างผอมบางที่นอนกลิ้งบนเตียงไปนอนชิดผนังห้อง
“ว่าไงมู่”
“โทรมาอย่างที่มึงว่าจริงๆ กูตกใจเนี่ยไม่คิดว่าโลกจะกลม” ใช่เลยตอนที่ซอพูดเรื่องของแฮมให้ฟังหลังจากที่โทรไปหาอีกฝ่ายแล้ว มู่ไม่อยากจะเชื่อนัก แต่พอคุณหมอหน้าหล่อโทรมาถามเรื่องของซอกับตัวเองอย่างนี้ก็ทำเอานะ...
“แล้วพี่เขาว่าไงมั้ง”
“ไม่ได้พูดอะไรนี่?”
“อ่าว?” ซอว่า พร้อมกับลากเอาที่นอนบางๆ จากใต้เตียงออกมา “ทำความสะอาดยังวะ”
“ทำแล้วเมื่อเย็น แต่ยัดเข้าไปข้างในเท่านั้นแหละ”
“แล้วหมอว่าไง”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรอะ”
“ไอ้นี้ อย่ากั๊ก...” ซอกดเสียงถาม แต่มู่ก็หน้าตายแล้วส่ายหน้า
“ไม่ได้พูดอะไรจริงๆ นี่หว่า แค่ถามว่ากูรู้จักมึงปะแค่นั้นอะ” มู่ไม่ได้โกหก สาบานได้ แค่จงใจบอกไม่หมด...
“แค่นั้น?” มู่พยักหน้ายืนยัน “มึงตอบว่าไง”
“ก็บอกว่ารู้ มึงอะเพื่อนกู”
“แล้ว?”
“ไม่มีละ” มู่ว่า พร้อมกับทำหน้าเหรอหรา หัวเราะคิกคักเมื่อนุชตวัดอ้อมแขนมาโอบรอบเอว แม้ว่าซอจะมองด้วยสายตาจับผิดก็ตาม
“แน่?”
“อาฮะ”
“ถ้ากูรู้ทีหลังว่ามึงตุกติก”
“ให้ผีชะนีตามหลอนไอ้เจ” มู่ว่าแล้วหันหลังให้ซอทันทียิ้มให้นุชที่มองเขาด้วยสายตารู้ทัน
“ซอ...มึงปิดไฟด้วย”
“เออ...อย่ามาทำเตียงโยกตอนกลางคืน กูไม่อยากรับรู้” ซอดักคอ ก่อนจะลุกไปปิดไฟโดยมีเสียงหัวเราะของนุชตามท้าย
ความมืดเข้ามาเยือน ซอไม่ได้จะโทรกลับไปหาแฮมอีก เขาไม่ชอบเซ้าซี้แค่ลองถามไปสองครั้งยังไม่ได้คำตอบเขาก็ไม่อยากจะเยอะมากกว่านี้แล้ว...
มันไม่ดีต่อแฮม... ใช่...มันไม่ดีเลย...
แต่เขาก็ยังทำ....
อีกสองชีวิตที่อยู่บนเตียง เมื่อไฟดับลงแล้วแม้ว่าจะไม่ได้ทำให้เตียงโยก แต่ได้เสียงจุ๊บๆ กันเนี่ยมันก็ทำให้คนที่กำลังบิ้วแตกอยู่เกิดอาการอยากโดดขึ้นไปเตะคนทั้งคู่ให้ตกเตียง ไม่ก็ทะลุกำแพงห้องไปเลย...ดังนั้นเลยเลิกสนใจด้วยการเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงอุดหูซะ จบ...
แต่ซอมันพลาดไปเสียแล้ว....ถ้าไม่รีบตัดตัวเองออกจากโลกขนาดนั้นคงได้ยินประโยคของนุชที่พูดว่า...
“เด็กเลี้ยงแกะ”
......................................
แอบสั้นเนอะ! :bye2:
-
มู่นี่มันเจ้าเลห์จริงๆ
-
ถึงจะสั้นเราก็ยินดี
:m1:
คิดถึงมู่น้อยกับน้องนุชที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m3:
คนอื่นก็คิดถึงน้า
แต่คนอ่านค่อนข้างรักลำเอียงนิดหน่อย
รอตอนหน้าค่า
:กอด1:
-
หึหึ~
ใครว่าแอบสั้น นี่มันสั้นจริงไรจริงต่างหาก
อ่ะ เค้าแซวเล่นจ้า
น้องมู่ น่ารักมากเด็กเลี้ยงแกะจริงๆ
เมื่อไหร่น้องซอจะรักหมอแฮมซะทีน้อ
-
แอบสั้น แต่ก็ยังดีที่ไม่ลืมกัน
สู้ๆๆๆเน้อ รออ่านจ้า
-
:กอด1:
-
มู่ :man1: ... เวลาอยู่กับนุชนี่โคตรจะน่ารัก แต่พอเปิดปากเท่านั้นล่ะ น่า :z6: แต่ก็ชอบนะเพราะมู่มันน่ารัก
:pig4: :กอด1:
-
:กอด1: รักแอบเนียน
V
เนียนเอาเพื่อทำเมีย
เนียนจีบเพื่อนของเพื่อน
เนียนจีบคนหน้าเหมือนคนที่เคยรัก (รึว่ายังรักอยู่??)
:laugh:
-
มาไวไปไวอ่า :sad4:
-
สั้นจริงๆ ด้วยยยย ตอนนนี้มู่แบบว่าเผาซอซะเละเลย :laugh:
แต่สามารถหลอกให้หมอมาเที่ยวด้วยกันได้นี่เยี่ยมมาก ไปเที่ยวทั้งทีถ้าไปไม่ครบคนจะสนุกได้ไง อิอิ :man1:
....................
ง้า หายป่วยหรือยังคะ? หายไวๆ นะคะ :L2: :กอด1:
-
ตอนที่ 20 (15%)
สั้นหนักกว่าเดิมค่ะ ยังมาไม่เต็มที่เลย แต่อยากให้น้องปั๊บออกแล้ว :-[ กร้ากกกกก เดี๋ยวจะแต่งตอนหนุ่มๆ ไปลั้นลากันล่ะนะคะ ดึกๆ เจอกันค่ะ o13
http://www.youtube.com/watch?v=CGKfBjhAQOw (http://www.youtube.com/watch?v=CGKfBjhAQOw)
นอนไม่หลับเลยจริงๆ
ทั้งที่ไม่ได้มีเรื่องเครียดอะไรแล้ว เด็กที่กำลังเตรียมตัวสำหรับใช้ชีวิตใหม่ในรั้วมหา’ลัยอย่างปั๊บกลับรู้สึกจิตใจไม่สงบจนนอนไม่หลับทั้งคืน ผุดลุกขึ้นมานั่งตรงเก้าอี้หวายเก่าครำคร่าที่อุตส่าห์ลากเอามาตั้งไว้ที่ระเบียง
เหม่อมองออกไปมองบริเวณบ้านที่มีต้นไม้น้อยใหญ่ปลูกเต็มบริเวณ แม้ว่าจะมองเห็นอะไรไม่ชัดนัก เพราะฟ้ายังไม่สางด้วยซ้ำ แต่มันกลับยึดดวงตาของเอาไว้ไม่ให้มองไปทางไหนอีก ถอนหายใจออกมาราวกับมีเรื่องหนักอึ้งอยู่ในหัวใจ
เขาผ่านช่วงสารพัดวุ่นวายของเด็กม.ปลายมาแล้ว เขารู้ผลเอ็นแล้ว ผ่านฉลุย แม้ว่ามันจะเป็นมหา’ลัยต่างจังหวัด แต่ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร อีกอย่างบ้านของเขาก็แสนจะภูมิใจออกที่เขาติดมหา’ลัยในคณะคะแนนสูงๆ อย่างเภสัช
มันไม่ได้เป็นความฝันอันยิ่งใหญ่อะไร ติดก็เรียน ไม่ติดก็คณะอื่น...ดูเลวเนอะ แต่ช่างเถอะ...ตอนนี้เขาไม่ได้หนักใจเรื่องนี้ แต่เรื่องที่กลับคิดไม่ตกมาตลอดก็คือ...
มันก็แค่อาการหูแว่ว...ใช่มั้ย?
เขาพยายามคิดแบบนั้น หากมันจะทำให้หัวใจของเขาทำงานหนักน้อยลง
ในวันที่ไปเดินเที่ยวกับเพื่อนสนิทในห้างดัง เขาได้ยินเสียงใครคนหนึ่งที่แสนคุ้นเคยร้องเรียกชื่อของเขา แต่พอหันไปมองกลับมองไม่เห็นใคร...
เขาคิดมากเกินไปใช่หรือเปล่า แค่หูแว่วไปใช่มั้ย....
เสียงของพี่ซอ...
เสียงที่เขาไม่ได้ยินมานานนับปี...เสียงนั้นเขาจำได้แม่น เสียงของพี่ชายหน้าสวย... แต่ทำไมกลับมองหาต้นเสียงไม่เจอ เขาไม่อยากจะคิดว่ามันหูฝาดไป มันชัดเจนขนาดนั้น หรือว่าความเป็นจริงแล้ว มันชัดเจนแค่ภายในใจของเขาคนเดียว
ปลายนิ้วไล่วนอยู่ที่หน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องโปรดที่แม้จะเพิ่งเปลี่ยนเครื่องมาเร็วๆ นี้ แต่เบอร์ของใครคนหนึ่งพร้อมรูปถ่ายก็ถูกย้ายมาประจำที่เครื่องนี้ก่อนที่เจ้าตัวจะเม้มชื่อเพื่อนสนิทคนอื่นๆ เสียอีก...
อยากโทรไปหา...
อยากได้ยินเสียง...
อยากบอกว่าคิดถึง...
แต่ทำไม่ได้แล้ว...
เป็นแค่แฟนเก่า เป็นแค่ใครที่น้อยใจแล้วบอกเลิกเขาก่อน...
ทั้งที่ยังรักมากขนาดนี้....
“พี่ซอ...คิดถึงปั๊บบ้างมั้ย”
-
อื้อหือ~~~~~
ค้างงงงงงงที่สุด
เริ่มไม่แน่ใจตัวเองแล้วสิ
ควรจะเชียร์ใครดี น้องปั๊ปแลดูน่าสงสารจริงๆ
หมอแฮมก็เหมือนกัน
ลังเลซะแล้ว
งั้นเราตามใจน้องซอดีกว่าเนอะ
น้องซอว่าไง ก็ว่าตามกันจ้าาาา~
-
:กอด1: :L1:
บวกเป็ด
-
ถามหัวใจซอ แล้วหัวใจพี่แฮม หัวใจน้องปั๊บ คิดยังไง คงต้องรอลุ้นนนนนนนนนนนนนนน
-
โอวว..แล้วอย่างนี้ไม่สามเส้าเหรอเนี่ย (หรือจะสามพีดีจ๊ะ? o18)
ไม่อยากให้มีใครเสียใจเลยอ่าา TT
-
อ๊ากกกกก
จะเอาน้องปั๊บอีก T^T
จะ จะ....จะเอาสามพีค่ะ!!!!
/จริงจัง/ แฮบปี้สุด ๆ แล้วค่ะ!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องปั๊บน่าสงสาร
:sad4:
โดดเตะซอแม่มเลย
:z6:
ไอ้คนใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยย
:o12:
-
อยากบอกกับซอว่า "อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน"
ควบสองไปเลยจร้า คนนึงหมอหมา อีกคนเภสัช
จะได้ไม่มีใครเสียใจ
-
ตอนที่ 21
ความสามารถพิเศษที่ใครไม่สามารถเลียนแบบได้...
ซอยอมรับอย่างหาทางขัดข้องได้ยาก ประเด็นคือ มู่ลี่มีนุชถือหางและถึงหมอนั่นจะโกหกแต่ก็สามารถลากคุณหมอหน้าหล่อให้มาร่วมทริปไปเที่ยวได้... แบบสนิทใจมากกว่าเขาเสียอีก
“ยัยป้ามีร์หัวฟูตายแน่ ทั้งคลินิกทั้งโรงพยาบาล คิกคิก” มู่ปิดปากหัวเราะคิกคัก ดวงตามีแววเยาะเย้ยสะใจอย่างไม่ปิดปังก่อนจะคว้าถุงขนมแล้วขยับตัวดุกดิ๊กไปกอดคอคนที่กำลังทำหน้าที่ขับรถ
“หม่ำๆ” ทำเสียงซะน่ารัก แน่นอนว่าคนที่มองว่าน่ารักมันก็มีอยู่คนหนึ่งหนึ่งล่ะ แต่ไม่ใช่เจที่นั่งอยู่ข้างคนขับ ซอที่นั่งอยู่ท้ายรถ ผิงที่นั่งผิงขอบหน้าต่าง...
แฮมค่อนข้างตกใจเมื่อเห็นกลุ่มคนที่มารับตัวเอง ไม่เห็นมีผู้หญิงไปด้วยสักคน เนื่องจากซีรีบั่มในสมองมันจำได้ว่า ซอเคยคุยโทรศัพท์กับเพื่อนชื่อนุช เขาก็ตีความได้เลยว่าอีกฝ่ายต้องเป็นผู้หญิง แต่ไม่คิดว่าพอมารู้จักแต่ละคน...
เอิ่ม...
ดีนะเขาไม่ทักอะไรไปก่อน....ไม่งั้นหน้าแตกแน่ ก็ใครจะไปรู้ว่า นุช ที่เขาคิดว่าเป็นสาว ตัวจริงจะเป็นชายหนุ่มหน้าหวานยิ้มสวย แต่พอตีหน้านิ่งก็ดูหล่อ ที่สำคัญ หุ่นดีมาก อย่างกับนายแบบ
ส่วนคนที่ชื่อเจ รายนี้ก็หล่อดิบ ขนาดมองไม่เต็มตาแถมอีกฝ่ายยังทำหน้าเครียดๆ พ่อคุณก็หล่อจนหาน้ำลายกลืนลงคอไม่ได้
ซอ...คนนี้เขาเห็นบ่อยล่ะ ละๆ ไปเหอะ มองมากไม่ดี ใจสั่น!
ผิง...คนนี้ตัวเล็กๆ บางๆ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูจนอยากจะจับฟัดเหมือนตุ๊กตา
ส่วนมู่ เขาก็เคยเจอบ่อย แต่ก็นานมาแล้ว ตอนนี้น้องชายของเพื่อนดูโตขึ้นเยอะ แม้หน้าตาจะไม่ได้มองแวบแรกแล้วพูดว่าน่ารัก หรือหล่อ หรืออะไร แต่มู่มีเสน่ห์ แฮมคิดอย่างนั้นเสมอ...
มีไม่มีก็ดูคุณแฟนสิ...หล่อลากไส้อย่างน้องนุชตาหวานเลยนะนั่น...
เฮ่อ...มากับเด็กพวกนี้แล้วดูแก่ไปเลยจริงๆ
“นี่...ถามจริง เราจะนอนกันบนรถนี่น่ะเหรอ?” ผิงเอ่ยขึ้น มู่กลับมานั่งที่เดิม ส่วนนุชก็มองผ่านกระจกมองหลังมาแล้วตอบ
“ใช่...มันพอนอนได้สักสี่คนนะ มีเต้นท์อีกสองหลัง” มันเป็นรถนอนที่นุชเล็งมานานแล้ว ตั้งแต่เห็นมันจอดอยู่ในโรงรถบ้านของมู่
ตัวรถด้านหลังไม่มีเบาะนั่ง แต่ปรับแต่งให้เป็นพื้นที่โล่งๆ ที่สามารถนั่งเกลื่อนกันได้สบาย เมื่อวานเขาจัดการเอาของที่ไม่จำเป็นออก แล้วปูพื้นด้วยผ่าสักหลาดเนื้อนิ่มที่ให้มู่หามาให้ เอาไว้นั่งเล่นนอนเล่นกัน ส่วนที่นอนสำหรับนอนก็เป็นฟูกบางๆ ที่เอาไว้บนหลังคารวมกับพวกเต้นท์จัดการผูกให้ดี ก็เจ๋งเป้ง เสียดายที่ได้จักรยานมาแค่สองคันคือของมู่และของผิงอย่างละคัน ไม่อย่างนั้นคงมีปั่นแข่งกันเฮสนุก
“แกเอาตู้เย็นเล็กมาจากไหนวะนุช” ซอเอ่ยขึ้นหลังจากที่คลานมาเปิดแล้วเลือกเอาน้ำอัดลมออกมาวางเผื่อคนอื่นๆ
“ก็บ้านไอ้มู่นั่นแหละ ในห้องนอนมันมีอยู่ แค่ยกมาต่อกับแบตรถ”
“แบตรถไม่หมดเหรอวะ”
“ก็อย่าโง่ชาร์ตตอนดับเครื่องสิวะ” นุชตอบ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อ “อย่ากวนกูให้มาก กูขับรถ แค่ไอ้มู่คนเดียวก็มึนละ”
“อะไรเล่า~~~”คนโดนพาดพุงลากเสียง ทำหน้ายู่เข้าใส่ ก่อนจะนอนกลิ้งแบบกินที่ทุกคนในรถ “ชะมดน้อย กูเล่นแพดนะ”
“มึงอยากให้แบตรถระเบิดหรือไงไอ้บู่บี้!” ฉายาใหม่? แน่นอนว่ามู่ไม่พอใจหรอก แต่ก็ต้องเก็บเทคโนโลยีสุดรักของตัวเองไว้ กลัวว่าถ้าเล่นจนแบตหมด พ่อยอกรักคงได้โยนเขาลงจากรถเพราะต้องแย่งชาร์ตแบต...
“ไม่ทานเหรอ?” แฮมมองขนมที่ซอส่งมาให้ ก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่ค่อยหิวน่ะ ง่วงมากกว่า”
“แปลกทุกทีไม่เคยเห็นง่วง” ซอว่าก่อนจะล้มตัวลงนอนบ้าง แต่ไม่ได้นอนกลิ้งเล่นไปเล่นมาอย่างมู่นะ เขาจงใจนอนหนุนตักของแฮม ทำเอาคุณหมอปั้นหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะหน้าแดงหรือหน้าซีดดี เมื่อเพื่อนๆ ของซอมองแล้วอมยิ้มกับภาพที่เห็น
“เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ”
“ทำไมล่ะ?” ถามมาได้...ก็เพราะเรื่องของใครล่ะ แต่แฮมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ผินหน้ามองออกไปนอกตัวรถ ที่ตอนนี้ออกจากกรุงเทพมาไกลแล้ว....
“เพื่อนซอขับรถเก่งเนอะ เร็ว แต่ไม่น่ากลัว” ใช่เลย ก็นั่งมาไม่นานพอเห็นระยะทางที่ผ่านมาถึงได้รู้ว่ามันเร็วแต่กลับนิ่งซะนั่งสบาย
“สภาพรถมันโอเคด้วยครับพี่แฮม แค่ไม่ได้ขับมานานหน่อย” เป็นนุชที่เอ่ยเข้ามา
“ดีนะเครื่องไม่ตาย” เป็นเจที่เงียบเสียส่วนใหญ่เอ่ยขึ้น นุชเลยพยักหน้า
“เมื่อวานกูลองขับแถวบ้านไอ้มู่สองสามรอบน่ะ เช็คเครื่อง ไอ้หอกนั่นก็ไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลยเป็นแต่ใช้”
“อะไรวะ กูเปล่าเป็นแต่ใช่นะเว้ย รถคันนี้กูไม่เคยขับสักครั้ง” มู่รีบเถียง ผงกหน้ามามองสบตากับนุชที่กระจกส่งหลังแล้วแลบลิ้นใส่
“เสียดายของ” นุชว่า ก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะ แล้วมู่ก็ไถลตัวเองไปเกาะนุชอีกครั้ง แกล้งเล่นไปงั้นแหละ
ซอปิดตานิ่ง ไม่ได้พูดอะไร ส่วนแฮมก็ยิ่งกว่าไม่รู้จะคุยอะไร เพราะเขารู้จักจริงจังก็แค่ซอกับมู่ ในเมื่อคนหนึ่งหันไปสนใจกอดคอแฟนจากด้านหลัง อีกคนก็นอนหนุนตักหลับตาเสียแล้ว เขาก็เลยเงียบซะ
ความจริงมันคงไม่เงียบมากขนาดนี้ ถ้าเจหรือผิงไม่นิ่งอย่างที่เป็นอยู่
ลำพังคนตัวเล็กไม่เท่าไหร่เพราะทำตัวเนียนเหมือนเดิม คนตัวสูงนี่สิ เงียบ เงียบ เงียบ...ไม่สบตาด้วยอีกต่างหาก!
มันจะไหวมั้ยเนี่ย...ทริปนี้!
.............................
“สรุปจะไปไหนก่อน” นุชเอ่ยถามระหว่างที่หยุดพักรถและมานั่งทานข้าวกลางวันในตัวเมืองประจวบฯ ตอนนี้ทุกคนสามารถเลิกได้แล้วว่าจะตรงไปปราณบุรีก่อนเลยหรือ หัวหิน
“เพลินวานๆ ๆ ๆ” มู่เรียกร้องมาก่อนคนแรก ก่อนจะแทบหน้าทิ่มเพราะโดนเจผลักหัว
“ผัวมึงบอกไม่อยากเที่ยวทะเล”
“ประเด็นคือไอ้ชะมดมันตามใจกู” มู่ว่า แล้วก็ได้รับการยืนยันด้วยว่า...
“เพลินวานสองเสียง” นุชว่าก่อนจะตักข้าวผัดใส่ปาก จำได้ว่าตอนสั่งไม่ให้ปนอาหารทะเลมาเด็กเสิร์ฟมองหน้า ก็กูแดกไม่ได้นี่หว่า
“ไปเพลินวานก่อนก็ดีนะมึง แต่แม่งโคตรแพง” ซอว่า
“แล้วก่อนออกมานี่ไม่ได้คิดกันเหรอว่าจะไปไหน” แฮมเอ่ย พร้อมกับก้มหาอะไรสักอย่างในกระเป๋าใส่ของจุกจิ๊กของตัวเอง
“ก็ว่าจะไปปราณฯ ก่อนแหละ ไอ้เวรนี่ชอบไถล” ซอหันไปจิกสายตาใส่มู่ที่แลบลิ้นใส่
“ถ้าพักสักคืนก็โอเคนะที่เพลินวานอะ วันนี้ยังไงเราก็น่าจะลองเที่ยวแถวนี้ก่อนเลยไปปราณ” ผิงเสนอความคิดขึ้น มู่รีบพยักหน้าเห็นด้วย
“สุดท้ายมันก็คือทริปตามใจเมียไอ้ชะมดน้อย” ซองึมงำ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีโกรธเคืองอะไร ก็เขาไม่ได้มีปัญหาอยู่แล้วว่าจะเที่ยวไหน ติดที่ว่า คนที่แก่ที่สุดในกลุ่ม... “หมอว่าไง?”
“ถ้าไปที่เพลินวาน พี่มีกิ๊ฟวอทเชอร์นะ ลดได้ตั้งสองพันแนะ” ทุกคนมองหน้าแฮมตาปริบๆ ก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้น ซอโอบทั้งสองแขนเข้าที่เอวของคุณหมอกอดเสียแน่น อีกหลายคนทำท่าจะกอดแต่ไม่ทัน....
“น่ารักม้ากกกก หอมที” ว่าแล้วก็กดจมูกไปเสียงเต็มแรง เท่านั้นแหละเสียงโห่ฮาก็ตามมาจนคนทั้งร้านหันมามอง แล้วคุณหมอที่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้จะทำยังไงได้นอกจาก...
“ถ้าทำอีกจะจับตอน!”
..........................................
อัพบ่อย คนอ่านเบื่อหน้านิมาละ อิอิ...
-
:3123:
-
มองตามแฮมแล้วมีแต่คนหน้าตาดีเนอะทริปนี้ อิอิ
ซอเนียนแล้วไวปานวอกเลย
มู่น่ารั ขี้อ้อนดีอ่ะ อิอิ
-
หูยๆ ไม่เบื่อเลยไม่เบื่อเชื่อสิ >< อัพบ่อยๆ เลยนะ 55+
ว่าแต่คุณหมอน่ารักนะ มีจับตงจับตอน กร๊ากก
-
อนุญาตให้อัพได้บ่อยๆ เลยครับ ใครกล้าบ่นว่าเบื่อ เจอกันได้.........................บนเตียง 555+ :laugh:
-
ไม่เบื่อหรอก เอาอีกๆๆ...
แต่ซออย่าล้อเล่นกับความรู้สึกหมอนะ (ไม่อยากกินมาม่าอ่ะคนแต่ง)
:pig4: :L2:
-
อัพบ่อยๆอ่ะ ดีแล้วจร้า ครอ่านชอบมากกก
-
“ถ้าทำอีกจะจับตอน!”
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:laugh:
หมอแฮมค้า
อิน้องซอมันไม่ใช่แมวนะค้า
เอะอะจะจับลูกชายเค้าตอน
o12
แต่คนอ่านสะใจว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:m20: :laugh:
ปล.ใครจะไปเบื่อนิมาได้ลงคอคะ ออกจะคิดถึง
:กอด1:
-
อย่างเดียวเลยค่าที่รอ
เจผิงเมื่อไหร่จะมีอะไรมาให้ชื่นใจบ้างเนี่ย
ตกลงไม่รู้จริงๆสินะ.....
ปรับเกรดสิ้นเทอมเป็นหมาฝูงนึงแทนดีมั้ยเนี่ย
-
“ถ้าทำอีกจะจับตอน!”
หมอแฮมโหดแต่...........ฮา :m20:
ตอนนี้น่ารัก
-
น้องนุช น่ารักว่ะ
ตามใจเมียสุดๆเลยว้อย
น้องซอก็เนียนตลอด ระวังโดนจับตอนนะจ๊ะ
แต่ว่าเจกับน้องผิงเป็นอะไรไปอีกน้อ
-
ตอนที่22
ฟังกันนะคะ อินนนนนมว๊ากกกกกกกกกกกกก http://www.youtube.com/watch?v=dmsZW2s9b3c (http://www.youtube.com/watch?v=dmsZW2s9b3c)
“ไม่เอา!” เสียงของมู่ดังแทรกขึ้น ชนิดที่เรียกได้ว่าคนทั้งล็อบบี้โรงแรมในเพลินวานไม่หันมามองนี่คือหูหนวกมาก ซอถึงกับพ่นลมหายใจออกมาแล้วส่ายหน้าเอือม มองหน้านุชที่ตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้
เหอๆ ไม่วายตามใจเมียอีกแน่ๆ
“ทำไมต้องเปิดห้องสามห้อง จับคู่เหรอ ไม่เอาหรอกนะ เปิดแค่สองห้องพอ ห้องละสาม นี่ไง ฉัน ผิง พี่แฮมพักห้องเดียวกัน ส่วนพวกมึงสามตัวไปอยู่ด้วยกันเลย” มู่เจ้ากี้เจ้าการทันที ก่อนจะเบ้หน้าเบ้ปากใส่ซอที่บอกกับพนักงานต้อนรับตอนแรกว่าเปิดห้องพักสามห้อง..
“กูหวังดีเนี่ย มึงกับผัวมึงก็ฮันนีมูนกันไปไง ไอ้เจกับไอ้ผิงอยู่ด้วยกันก็ดีแล้ว มันจะเป็นอะไรถ้ากูจะอยู่กับแฮมอีกห้อง”
“เป็นแน่ หน้าหื่นอย่างมึงอะปล้ำพี่แฮมขึ้นมาทำไง ไอ้ฟายยยย”
“ผัวมึงไม่หื่นเลยว่างั้น” ก่อนที่สงครามน้ำลายของมู่และซอจะทำให้ชาวบ้านชาวเมืองอายไปมากกว่านี้ นุชตัดรำคาญด้วยการยกมือขึ้นปิดปากคนรักของตัวเอง แล้วพยักเพยิดให้เจจัดการต่อ
“ขดโทษนะครับ เอาแค่สองห้องก็พอครับ ห้องละสามคน พอจะมีมั้ยครับ” เจติดต่องานเสียเอง ได้ยินเท่านั้นมู่ก็ดี้ด้าหันมายิ้มให้กับนุช ส่วนซอก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
แล้วกูจะชวนหมอมาทำไมในเมื่อได้อยู่ด้วยกัน! ว้ากกก ไอ้บู้บี้!
“สองห้องนะคะ คงต้องขออนุญาตให้ใช่เตียงเสริมห้องละหนึ่งเตียงค่ะ เป็นหนึ่งเตียงคู่แหละหนึ่งเตียงเดี่ยวนะคะ”
“ได้ครับ” เจตอบตกลง แล้วหันมาบอกเพื่อนๆ ว่า “เฮ้ย ห้องละสองพันห้า” ซอพยักหน้า ล้วงกระเป๋าตังค์ออกมา แต่ช้ากว่าคุณหมอ
“ขอโทษนะครับ ผมมีกิ๊ฟวอทเชอร์อันนี้สองใบสามารถใช้ได้มั้ยครับ แล้วถ้าใช้คู่กับบัตรใบนี้จะมีส่วนลดอีกใช่มั้ยครับ?” พนักงานต้อนรับรับกิ๊ฟวอทเชอร์ไปดูก่อนจะยิ้ม
“ได้คะ แต่ต้องเลือกใช้หนึ่งสิทธิ์ค่ะ ว่าจะใช้กิ๊ฟวอทเชอร์หรือส่วนลดจากบัตร”
“งั้นใช้จากกิ๊ฟวอทเชอร์ครับ” แฮมตอบพร้อมกับส่งบัตรของตัวเองให้ด้วย
“ทางโรงแรมของคิดราคาครึ่งหนึ่งก่อนนะคะ ในตอนเช็คเอาท์จึงจะคิดจำนวนที่เหลือเนื่องจากคุณไม่ได้ทำการจองเข้ามาก่อน”
“ไม่เป็นไรครับ” แฮมยิ้ม ก่อนจะรอชำระค่าบริการต่างหา ที่เหลือก็มายืนรวมกันต่างพากันคิดว่าต้องแบ่งจ่ายคืนให้แฮมคนละเท่าไหร่ พอรู้ตัวอีกทีแฮมก็หมุนตัวกลับมาพร้อมกับคีย์การ์ดและกุญแจห้องพัก
“เรียบร้อยแล้วล่ะ ไปกัน” แฮมว่า...
“ขอบคุณนะครับพี่แฮม” ทุกคนพูดพร้อมกับยกมือไหว้คนอายุมากกว่าทำเอาคุณหมอไปไม่เป็นเพราะไม่เว้นแม้แต่ซอก็ไหว้เขา
“เดี๋ยวขึ้นห้องจะเคลียร์คืนให้นะครับ” ผิงว่า แต่แฮมยิ้ม
“ไม่ต้องรีบ” แล้วทุกคนก็เคลื่อนตัวไปตามพนักงานต้อนรับอีกคนที่จะพาเดินไปยังห้องพัก
การแบ่งห้องอย่างน้อยๆ ก็มีสองคนล่ะที่ไม่พอใจแบบนี้...
“มึงอยากอยู่กับไอ้มู่สองคนก็รู้” ซอพูดหลังจากวางของไว้บนเตียงเล็กในห้อง
“ทำไงได้ล่ะ ไอ้มู่มันฟังห่าอะไรที่ไหน เอาแต่ใจขนาดนั้น”
“มึงก็ตามใจมัน”
“กูขี้เกียจรำคาญ” นุชว่า ก่อนจะล้วงมือถือออกมา เมื่อเห็นว่าก่อนหน้านี้มันสั่นไม่หยุดอยู่ในกระเป๋ากางเกง
“อะไรวะ”
“แม่ใหญ่น่ะ พักนี้โทรมาทุกวัน อยากให้กูพาลิลลี่ไปเที่ยว”
“คิดจะจับคู่มึงเหรอ?” ซอถามพลางหย่อนกายลงนั่งที่เตียงก้มลงถอดถุงเท้า
“คงงั้น กูว่ามันไร้สาระ แต่อย่างว่ากูขัดแม่ใหญ่ไม่ค่อยได้”
“ไอ้มู่ล่ะ ว่าไง” นุชส่ายหน้า... ไม่ใช่มู่ไม่ว่าอะไรนะ แต่ไม่รู้ว่าถ้าเรื่องนี้ยังเป็นไปรูปแบบนี้มู่จะทำยังไงต่างหาก “เจ...มึงลืมเอาปากมาเหรอ?” ซอเงยหน้าขึ้นมาถามเพื่อนตัวสูง ที่ยืนเท้าแขนมองวิวด้านนอก
“เออ...” ทั้งซอและนุชหันมาสบตากันทันที ก่อนจะหันไปมองแผ่นหลังของเพื่อน
“เฮ้ย...เป็นไรวะ? โกรธที่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับไอ้ผิงเหรอ? ไอ้ซอมันก็ไม่ได้แอ้มหมอเหมือนกันแหละ”
“เปล่า...” แป่ว.... คราวนี้ทั้งซอและนุชหันไปสนใจเจอย่างจริงจัง จะว่าไปเพิ่งจะเอะใจเหมือนกันว่าตั้งแต่ขึ้นรถมาเจพูดแบบแทบจะนับคำได้ ยิ่งกับผิง...
มันทั้งสองคนยังไม่อ้าปากคุยกันสักแอะ!
“มึงเป็นไรปะวะ?” ซอเอ่ย
เจถอนหายใจ มองวิวด้านนอกอีกหนึ่งรอบ แล้วจึงหันมายืนพิงระเบียงมองพื้น ไม่สบตาเพื่อน เขาไม่รู้ว่าจะเอ่ยคำพูดไหนออกมาก่อน รู้ดีว่าวันนี้ตัวเองทำตัวไม่เป็นปรกตินัก แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว...
“กู...ก็ไม่รู้ว่ะ”
“ไม่เห็นมึงคุยกับไอ้ผิงเลย ทะเลาะกันเหรอวะ? แต่เมื่อคืนมึงก็อยู่หอนี่” นุชเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับที่เจส่ายหน้า เดินมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้าง
“กู...กลับไปคิดเรื่องของผิง....” เจเอ่ยเสียงเบา “ทั้งคืน” เสียงแผ่วไหวราวกับคนหมดแรง
“แล้ว” อีกสองคนลุ้นฟัง แต่กลับไม่มีคำตอบจากเจนอกจากความเงียบ ทำเอามองตากันปริบๆ
“คือ... กูว่านะ มึงคิดมากไปปะวะ” ซอเอ่ยขึ้น แต่เจก็ยังคงเงียบ นอนปิดเปลือกตา ถ้าเกิดว่าความจริงแล้วเจมันหลับ รับรองว่าเกิดเหตุฆ่าหมกห้องพักแน่ แต่อาการเม้มปากของอีกฝ่ายทำให้เจรอดชีวิตหวุดหวิด
“เรื่องแบบนี้แกไม่ต้องเร่งก็ได้นะเว้ยเจ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป”
“ใช่ อย่างที่ไอ้นุชพูดนั่นแหละ ช้าๆ ไม่ต้องรีบ”
“เมื่อคืนนะมึง” ทุกคนเงียบเมื่อเจพูดขึ้น มองลุ้นเสียยิ่งกว่าลุ้นเกรดเสียอีก
“....”
“กูคิดถึงไอ้พิงอย่างที่พวกมึงลองให้กูคิด แบบอยากจูบมันมั้ย อยากกอดมันมั้ย แล้ว อยากทำมันมั้ย”
“แล้ว”... ไม่มีเสียงตอบนอกจากอาการพลิกกายนอนหันหลังให้ทุกคน ทำเอาทั้งสองคนไปต่อไม่เป็น
“เฮ้ยยย มีเรื่องอะไรก็บอกกันตรงๆ สิวะเจ พวกกูเพื่อนมึงนะเว้ย”
“แม่ง...กูแม่งเลว” เสียงอู้อี้ของเจทำเอาทั้งนุชและซอต่างมองหน้ากัน ชักเริ่มจะพอเข้าใจ “กูแม่งเหี้ย คิดงั้นกับเพื่อนตัวเองได้ไงวะ”
“มึงช่วยตัวเองเหรอวะ” คำถามของซอทำเอาทั้งห้องเงียบกริบ นุชอยากจะซัดหัวไอ้เพื่อนเวรนี่สักผัวะ เรื่องยิ่งเปราะบางอยู่ ยังจะนะ...
“....” เจไม่ตอบ แต่นั่นยิ่งกว่ายอมรับเสียอีก งานนี้เฮ...
“มึงอย่าคิกมาก” นุชว่า เดินไปตบไหล่เพื่อนแปะๆ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร เพราะพื้นฐานก็เป็นพวกปลอบใครไม่เป็น
“มันเป็นเรื่องธรรมชาติว่ะ” ไอ้เหี้ย!!! คราวนี้นุชตบหัวซอจริงๆ ข้อหาปากไวเกินหน้าเกินตา คนยิ่งเครียดอยู่ ไอ้นี่!
“คือความหมายของไอ้ซอก็คือ...”
“เฮ้!!! ไปเที่ยวกันเถอะนะ...ชะมดน้อยยยยย” ณ ตอนนี้นุชกำลังจินตนาการเป็นแอนิเมชั่น กระโดดถีบยอดหน้าแฟนตัวเอง เข้ามาได้ไม่ดูตาม้าตาเรือเลยจริงๆ “ไปเหอะ อยากได้...บลา บลา บลา” ไม่ได้ฟังเพราะไปจริงมันไม่เคยซื้ออะไรอย่างที่บอกกับเขา
“ไปหมดเลยปะ?” มู่พยักหน้า พยักเพยิดไปที่หน้าห้องมีผิงกับแฮมยืนคุยกันรออยู่ “งั้นเอารถไป” มู่ยิ้มร่าทันที ไม่รู้ทำไม คิดไปเองหรือเปล่าก็ไม่รู้ว่านุชตามใจเขาตลอด... แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ดีเสียเมื่อไหร่ล่ะ
“กูไม่ไปนะ ตามสบายเลย อยากนอน” เจพูดโดยที่ไม่หันมามองเพื่อนสักนิด มู่ทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็น นุชเลยรีบคว้ากระเป๋าเงินมาพร้อมกับกุญแจรถ แล้วลากมู่ออกไปก่อนที่เจ้าคนปากไวจะเอ่ยถามอะไรแทงใจพ่อคนหล่อ
“มีอะไรกันเหรอ”
“เจมันง่วง เลยไม่ไป ไปไหนกันดี?” นุชเอ่ยขึ้น มองหน้านั้นทีคนนี้ทีรอซอออกจากห้องมาอีกคน
“แถวนี้น่าจะมีตลาดพวกของฝากนะพี่ว่า เลยอยากลองไปดู” นุชพยักดันให้มู่เดินนำไปและซอก็มาเดินเคียงข้างกับแฮม
ส่วนผิง ยืนมองประตูห้องที่ปิดเงียบอยู่...
เจเป็นอะไร...
เขาเฝ้าถามตัวเองอย่างนี้ตั้งแต่เช้า จนถึงตอนนี้ก็ไม่รู้ว่า เจ...เป็นอะไร
ตลาดของฝากไม่ไกลจากโรงแรมที่พักนัก ซอกับแฮมแยกไปเดินอีกทาง แน่นอนว่านุชกับมู่ก็แยกกลุ่มไปสองต่อสอง เหลือแค่ผิงที่เดินเรื่อยเฉื่อยมองดูนั่น ดูนี่...
เสื้อตัวนั้นเจน่าจะใส่แล้วดูดี
หมวกใบนั้นเหมาะกับเจ
สร้อยเส้นนั้นเจใส่คงเท่
มาเที่ยวทั้งทีแต่ต้องเดินคนเดียว... ขำดีเนอะ
เขาไม่ได้อยากคิดเข้าข้างตัวเองนะ แต่ถ้าคนอื่นไม่มาให้ความหวัง เขาก็มักจะมีความหวังเสียเอง ซึ่งบางทีผลลัพธ์ที่ออกมามันก็เป็นอะไรอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้นี่แหละ
ที่ผ่านมา เจมีใจ เขาคิดอย่างนั้นมาตลอด... จริงๆ นะ
ผู้ชายอย่างเจไม่จำเป็นต้องหว่านเสน่ห์หรอก ดังนั้นอีกฝ่ายไม่ต้องมาเนียนมาอะไรกับเขา ก็ได้ใจของผิงไปเต็มๆ อยู่แล้ว แต่เจก็มาใกล้มาสนิทมาทำนั่นนี่ให้เขาคิด...
คิดแล้วเป็นยังไงล่ะ....
ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไงกันแน่ ไม่กล้าถาม ไม่กล้าพูดอะไรออกไป...กลัว
กลัวว่าถ้าพูดอะไรไปแล้วมันจะไม่เป็นอย่างที่คิด ไม่เป็นอย่างที่หวัง แล้วจะไม่เหลืออะไรเลย...
ได้แต่เก็บคำพูดที่อยากจะบอกไว้ในใจ.... ทั้งที่อยากให้อีกฝ่ายรับรู้และสัมผัสได้ถึงความรักที่มีให้...
“เฮ่อ... เจเป็นอะไรว้า...”
......................................
นิมาอยากเขียนเรื่องให้สนุกๆ ไม่ต้องห่วงนะคะ นิมาเขียนมาม่าไม่เป็นค่ะ(พอๆ กับเอนซีนั่นแหละค่ะ) เพราะนิมาชอบหม่ำยำยำ (เกี่ยว?) :m23:
แต่นิมาเห็นคนเขียนท่านอื่นเขาแต่งนิยายยาวได้ตั้งสามสี่สิบตอนแนะ เก่งจัง นิมาเลยอยากเขียนยาวๆ อย่างนั้นบ้าง ดังนั้น เลยลงบ่อยๆ แล้วก็สั้นๆ จำนวนตอนจะได้เยอะ ฮี่ๆ (เกี่ยว?)
:m17:
เป็นทฤษฎีที่ยืมมาจากน้องคนหนึ่งน่ะค่ะ ฮ่าๆ :laugh3:
ฟังเพลงไปด้วยตลอดเลยตอนที่เขียนตอนนี้... เพราะมากอะเสียงของลิเดีย(จำหน้าตาเธอไม่ได้แล้ว จำได้แต่เสียง) อยากให้ทุกคนฟังเหมือนๆ นิมาเนอะ จะได้อิน :oni3: (มีคนอินนิยายของแก?) แว๊ดดดด
เอนจอยนะค้า.... o13
[attachment deleted by admin]
-
อาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ผิงเจ เค้าลุ้น
พอดีฟังเพลงนี้(ไม่เกี่ยวกันนะ แต่....ชอบ)
http://www.youtube.com/v/bwjpmn0YOrs?
-
กรี๊ดดดดดดดดด~
น้องมู่ลี่ คอดน่าร๊าก
มิน่าสามีรักสามีหลง
~~~~~~~~~~~
น้องเจจ๋า ซึมแบบนี้ไม่ดีนะ
น้องผิงคิดมากเลยอ่ะ
ร่าเริงเข้าใว้เซ่
-
อยากให้ซอคู่กับปั๊บด้วยอะแบบจัด3Pมาเลยคู่นี้
แล้วเมื่อไหร่เจกีบผิงจะเข้าใจ :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
เหนื่อยลุ้นจนเหนื่อย
-
:กอด1:
-
อยากให้เจ-ผิง happy ไว ๆ ค่ะ
ทริปนี้จะได้เฮ ๆ
ส่วนปั๊ป คืออ่านแล้วแบบว่าน้องน่าสงสารนะ
ถ้ายังจะมีปั๊ป หมอแฮมก็น่าสงสารอ่ะ
-
เจเอ๊ย :เฮ้อ: อะไรมันจะซื่อบื้อได้ขนาดนี้วะเนี่ย
คิดกับน้องผิงเกินเพื่อนไปล้านปีแสงแล้ว
ก็ยอมรับซะทีว่าเมิงน่ะรักน้องผิง
รีบๆไปบอกแล้วก็เป็นแฟนกันซะทีสิเว้ยเฮ้ย!!!
:angry2:
-
กำลังอินไปกับเจ แต่ฮาแตกเพราะไอ้บู้บี้เลยอ่า :laugh: มู่มันสุดยอดจริงๆ :m20:
:pig4: :กอด1:
-
คู่อิน้องมู่มันต้องเกิดมาม่าแน่นอนเลย
-
นึกภาพสามหนุ่มกำลังคุยกันเครียดๆ
แล้วมู่ทะเล่อทะล่าร่าเริงมาชวนไปเที่ยวแล้วขำก๊าก
ลุ้นเจผิงอ่ะค่ะ
น้องผิงเริ่มคิดมากว่าตกลงอิเจมันชอบหรือเปล่า..
เมื่อไหร่จะลงเอยกันได้ซักทีน้อ
-
ทำไมผิงกับเจดูไม่แฮปปี้เลย
-
:เฮ้อ: คุยกันเถอะนะเจ-ผิง
จะได้มีความสุขซะที :]
-
อ่านสามตอนรวดเลย สุดยอดดด ชอบใจๆ ได้อ่านเยอะๆ แฮ่
อันแรกเกี่ยวกับเรื่องของปั๊ป อืมมม ปั๊ปก็ยังไม่ลืมซอนี่หน่าาาาาา มันน่าลุ้นอ่ะในเมื่อทั้งคู่ยังไม่ลืมกัน
แถมยังมีความรู้สึกดีดีหลงเหลือกันอยู่ทำไมไม่มีใครกล้าเดินหน้าไปเริ่มต้นคุยกันใหม่น้าา เง้อออ น่าสงสารทั้งคู่เลยอ่า
ถ้าหากว่าซอกับปั๊ปได้คุยกัน แล้วคุณหมอแฮมก็ถูกทิ้งหรอ ง่า น่าเสียดายคุณหมอแฮมเหมือนกันนะเนี่ย
อืมมต้องรอดูว่าความสัมพันธ์ความคิดของหมอที่มีต่อซอจะมากน้อยแค่ไหน แล้วซออะเอาจริงป่าวฟระ
แต่ในใจเอนเอียงไปทางปั๊ปอ่าอยากให้ กลับมาคืนดีกัน ชดเชยช่วงเวลาที่ผ่านมา อะไรที่ทำแย่ๆต่อกันก็แก้ไขซะ
อยากให้ปั๊ปอ้อนซออ่า อยากให้คนเงียบๆอย่างซอเปลี่ยนไปร่าเริงขึ้นนิดหน่อยก็ยังดี หุหุ
ถ้าความรู้สึกมันพันกันไปหมดแล้วก็อยากให้สามพีไปเลยนะเนี่ย กร๊ากกก
ก็น้องปั๊ปจะได้มีพี่หมอแฮมช่วยติวด้วยไงหล่ะ ฮ่าฮ่า คิดไปเรื่อย ~~ เหะๆ
ส่วนตอนต่อมาไปเที่ยวกันแล้วววว แต่ไอ้บรรยากาศอึมครึมของเจกับผิงนี่มันอะไรก๊านนน
สรุปว่าเจอนอนคิดทั้งคืนก็ได้ข้อสรุปแล้วนิว่าอยากทำอะไรๆ?กับผิงที่มากกว่าการเป็นเพื่อนกัน
แล้วไยไม่เร่งทำคะแนนตีสนิท อย่าไปแคร์สิว่าคนที่ผิงชอบจะเป็นใคร เง้อ
ทั้งๆที่ไอ้คนที่ผิงชอบลักษณะนั่นมันก็แกเองนั่นล่ะ แง่ง
เจมันบื้อว่ะ ทำไมคนหล่อบื้องี้ว้าาาาา แบบนี้ก็ปล่อยให้ไอ้มู่บู้บี้?ของไอ้นุช กวนประสาทกันต่อไปละกัน
ทั้งเจทั้งซอ รู้สึกว่า มู่ลี่บู้บี้รักของไอ้คุณนุชหน้าสวย จะกำความลับความรู้สึกของอีกสองคู่หมดเลยนะเนี่ย
สนุกเขาล่ะสิงานนี้ ยิ่งชอบแกล้งคนอยู่ด้วย เหอๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ลุ้นๆว่าเรื่องตอนต่อๆไปจะเป็นยังไงต่อไป อิอิ ชอบค่ะมาลงต่ออีกบ่อยๆน๊าา
:กอด1:
-
คุยกันเถอะเจ-ผิง
เงียบแบบนี้ไม่ดีน๊า
มู่ลี่ก็ลัลล๊าตลอด :z2:
บวกเป็ด
-
เอ้า คิดมากอยู่ได้น่าเจ ไม่ต้องคิดแล้ว... ถึงขั้นนี้ พุ่งใส่เลย ผิงรออยู่
ต้องซอนี่ เนียนได้อีก เนียนจนแฮมไม่ไว้ใจ
แล้วปั๊บที่ยังรักซออ่ะ นิมาบอกว่าไม่มาม่าจริงเหรอ?
ชอบมู่นุชจ้าา
-
ตอนที่ 23
เสียงเจี้ยวจ้าวของสาวๆ รุ่นพี่ที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของสระน้ำไม่ได้ทำให้เจรู้สึกอยากจะสนใจอะไรสักนิด เขายัดร่างตัวเองอยู่ที่มุมของสระว่ายน้ำสองขากำลังตีอยู่ใต้น้ำประคองตัวให้ลอยเหนือน้ำที่ลึกสองเมตร
เขาไม่แคร์ว่าสาวๆ พวกนั้นจะมองรูปร่างเปลือยท่อนบนเขายังไง ไม่สนว่าพวกเธอจะส่งสายตาทอดสะพานให้เขาอย่างไร
ประเด็นคือไม่ว่าจะยังไง พอไม่ใช่ผิงแล้วตอนนี้เจรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตายด้าน!
หลังจากที่เพื่อนๆ ออกไปกันหมดแล้ว แทนที่เขาจะนอนอย่างที่บอกทุกคน เขากลับเดินไปเดินมาในห้องสุดท้ายก็มาฝังตัวเองที่สระว่ายน้ำ
พักใหญ่แล้วเหมือนกัน แต่ทุกคนก็ยังคงไม่กลับมา สงสัยเพลินล่ะมั้ง
จะว่าดีก็ไม่ใช่ จะว่าร้ายก็ไม่เชิง แต่สีหน้าเซียวๆ ของผิงทำให้เขารู้สึกไม่ดี...
คำพูดของมู่ยังลอยอยู่ในหัว...คนที่ผิงชอบ ไม่ว่าจะคิดยังไง ค้นหายังไง คำตอบที่ได้ก็คือ ไอ้หมอนั่นชื่อว่าเจ! ชัดๆ เลย!
แต่แบบ...
จริงเหรอ...จริงอะ...
ฮร้วกกกก
ถ้าจริงล่ะก็เมิงงงงงงงง
ตูม!!!!!
เจสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆ ก็มีวัตถุบางอย่างตกมาตรงหน้าของเขาตูมใหญ่ๆ ไม่สิมันไม่ใช่วัตถุ!
“ไอ้เจ! ไอ้เจๆ ๆ ๆ ๆ ช่วยไอ้ผิงมันว่ายน้ำไม่เป็น! เสียงใครสักคนที่เจจำได้ขึ้นใจว่าคือเสียงไอ้มู่เวลาที่มันแกล้งใครทุกคนที่มันอยากแกล้ง!
และคนๆ นั้นก็คือเขา และผิง!
ร่างสูงของเจไม่รอช้าผวาเข้าไปหาร่างของคนที่โผล่พรวดขึ้นมาในน้ำสองมือตะกุยน้ำ แน่นอนว่าคำว่า ว่ายน้ำไม่เป็น ของมู่ มันคือเรื่องจริง!
“นั่นๆ แหละ ช่วยมันด้วย ช่วยมันๆ ผอดปอดเลยผายปอด!”
“ไอ้เห้นุช! เก็บเมียมึง!” เจตะโกนลั่น แต่ทุกคนกลับหัวเราะไม่เว้นแม้แต่แฮมที่แอบหันไปยิ้มกว้าง!
เจล็อคตัวของผิงให้มาเกาะที่ขอบสระโดยมีร่างของตัวเองโอบประคองซ้อนอยู่ด้านหลัง ร่างบางไอค่อกแค่กเพราะสำลักน้ำเข้าไป แน่นอนว่ามีเสียงแซงแซ่ของคนรอบๆ สระพูดกัน แต่มันโดนกลบด้วยเสียงหัวเราะก้ากๆ ของคนขี้แกล้ง...
หลังจากที่กลับมาจากเดินดูของดูเวลาแล้วก็แดดร่มลมตก เลยตกลงกันว่าจะไปเล่นน้ำทะเล แต่พอเดินลัดมาทางสระว่ายน้ำ มู่เห็นเจยืนหล่ออยู่ในน้ำ เลยเกิดอาการต่อมแกล้งทำงาน สมองทำงานอย่างรวดเร็วมีแนวร่วมคือนุชที่รู้ทันแต่ทำไม่รู้ไม่ชี้ มู่เลยผลักผิงตกน้ำไปตรงหน้าของเจแบบไม่ให้ได้ตั้งตัว ทั้งที่รู้ว่าเพื่อนซี้ว่ายน้ำไม่เป็น
“เอาน่า... ไหนๆ ผิงมันก็ว่ายน้ำไม่เป็นมึงก็สอนมันว่ายหน่อยสิ เดี๋ยวเกิดเล่นน้ำทะเลแล้วจมไปจะยุ่ง” มู่ลอยหน้าลอยตาพูด ก่อนจะเดินหัวเราะคิกคักจากไปแบบน่าเตะเป็นที่สุด นุชหันมายักคิ้วใส่เพื่อน ส่วนซอเองก็ทำท่าทางให้เจลุ้นตัวเองให้ขึ้นสักทีก่อนจะเนียนจูงมือคุณหมอให้เดินลัดไปที่ชายหาด
เจแอบถอนหายใจ มองร่างบางที่เกาะขอบสระไว้มั่น ร่างกายเปียกโชก เสื้อสีขาวแนบกายจนมองเห็นผิวเนื้อเนียน ทำเอาแอบกลืนน้ำลายหลายอึก...
ช่างมัน! อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิดละว่ะ
“มึงโอเคปะเนี่ย”
“.....” เงียบ มีแต่เสียงหอบหายใจ
“เฮ้...ผิง...มึงไหวปะ? ขึ้นจากน้ำมะ”
“แฮ่ก... ไอ้...มู่...”
“มันเพิ่งไปเล่นที่ชายหาดไง” เจตอบคำถาม แอบขยับกายเข้าไปใกล้แผ่นหลังบางที่หอบจนตัวโยนนั้น
“กูจะต้องฆ่ามันสักวันแน่!”
อยากร้องออกมาเสียงดังเจี๊ยกกกกก
เจแอบอมยิ้ม สองแขนยังเท้าคร่อมร่างบางที่หายใจไม่คล่องดี มองด้านหลังบอบบางนั้นด้วยสายตาอ่อนโยนจนไม่อยากจะเชื่อแน่ๆ ว่ามองผู้ชายด้วยกัน
เอาเถอะมาถึงขั้นนี้แล้วนี่
เจเลิกคิ้ว ยิ้มมุมปากให้ผิงที่หันหน้ามามองเขาแต่ไม่ยอมปล่อยมือจากขอบสระน้ำ ริมฝีปากบางยู่เข้าหากันก่อนจะหันกลับไปยืนท่าเดิม
“ยิ้มได้แล้วเหรอไง หน้าเป็นตูดตั้งแต่มา”
“กล้ามเนื้อที่หน้ากูไม่ได้เป็นอัมพาตนี่หว่า” นอกจากจะยิ้มได้ยังกวนโอ้ยได้เหมือนเดิมแล้วสินะ “มึงจะว่ายน้ำปะ?”
“ว่ายเป็นที่ไหนเล่า!”
“ก็เดี๋ยวสอนไง” ผิงหันมามองหน้าเจอีก ก่อนจะสูดลมหายใจเข้า...
“ขาไม่แตะพื้นเลยเนี่ย ฉันกลัว” ผิงพูดก่อนจะหันกลับไปก้มหน้างุด เจยิ้ม ก่อนจะคว้าเอวบางไว้ในอ้อมแขน ผิงตาโตพยายามจับขอบสระไว้แน่น แต่ก็ยึดไม่ได้ เงยหน้าขึ้นเพราะกลัวจะสำลักน้ำอีก
เจพาร่างของพิงขยับมาอีกฝั่งของสระที่มีความลึกราวๆ หนึ่งเมตร...คราวนี้ผิงสามารถยืนเองได้แล้ว ทำเอาหายใจโล่งอก แต่ที่ชักจะไม่โล่งก็คือ...
“มึงปล่อยกูได้แล้วมั้ง” ผิงว่า เหลือบตาขึ้นมาร่างสูง ก่อนจะได้สบตากันก็ได้เห็นมัดกล้ามของอีกฝ่ายเต็มตา ทำเอากลืนน้ำลายลงคอเอื้อก!
“กูกลัวมึงลื่นแล้วจมลงไปอะ”
“มึงเนียน!” ผิงตวัดสายตาเข้าใส่อย่างรู้ทัน ก่อนจะขยับตัวหนี เดินไปข้างสระ คนโดนรู้ทันได้แต่ยิ้มไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะสวนกลับมาว่า...
“แล้ว...ยัง...ไง...ล่ะ...ผิง” หางเสียงที่เรียกชื่อของตัวเองทำเอาขนอ่อนในกายลุกพรึบ ให้ตายเถอะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจมอยู่ในน้ำเดือดเลย...
มันก็แค่อีกฝ่ายยอมรับว่าเนียนใส่แค่นั้นเองนะ!!
“มึงต้องถอดเสื้อนะผิง ก่อนที่เจ้าหน้าที่ของโรงแรมจะมาเฉ่ง แต่กางเกงพอหยวนได้ แม้ว่าความจริงกูว่ามึงก็ควรจะถอด”
“ไอ้บ้า ใครเขาถอดเหลือกางเกงใน แกยังใส่กางเกงขาสั้นธรรมดาเลย”
“ก็บอกว่าหยวนได้ไง มึงอายเหรอ? ไม่กล้าถอดเสื้ออะ”
“กูไม่ได้อาย แค่กำลังคิดว่าจะเอาไปวางไว้ไหน!”
“โน่นไง เก้าอี้ที่จองไว้” เจชี้ไปที่ที่นั่งของตัวเองที่มีผ้าเช็ดตัว เสื้อคลุมวางอยู่พร้อมแก้วน้ำ ผิงหันไปมองแล้วก็หันกลับมามองแววตาเจ้าชู้ของเจที่ไม่คิดจะปิดบังนั้นอีกครั้ง...
ไอ้บ้านี่มันบ้าอะไร วันทั้งวันทำดราม่าแล้วตอนนี้ล่ะมาลั้นลา....ใครก็ได้มาบ้องหัวมันสักที :fcuk: :โป้ก1:
ผิงจิ๊ปาก ก่อนจะดันตัวเองขึ้นจากสระ แต่ก็ไม่ได้ง่ายนัก แล้วก็ได้สะดุ้งเฮือกเมื่อฝ่ามือใหญ่ของเจมาจับข้างเอวของตัวเอง รับรู้ถึงแรงที่จับและช่วยยกร่างของเขาขึ้น....
ไอ้บ้าเจ!
อ้ากกกกกก
เจเลื่อนตัวเองมาวางแขนบนขอบสระมองร่างบางของผิงที่เดินไปยังม้านั่ง มองท่วงท่าของอีกฝ่ายแล้วอมยิ้ม...ผิงตัวบางจริงๆ น่ากอดมาก เมื่อกี้ก็ได้กอด แต่ตื่นเต้นจนไม่ทันได้จดจำอะไรมาก คาดว่า...เดี๋ยวจะได้เนียนอีกเยอะแน่ๆ
แค่คิดก็โคตรเลว... แต่...โคตรน่าอิจฉาเขาใช่มะ?
แล้วเจก็ได้รู้แล้วว่าตัวเองคิดผิดถนัด! เมื่อมองร่างบางที่ค่อยๆ ถอดเสื้อขาวตัวเปียกนั้นออกสลัดแล้ววางผึ่งตรงด้านบนม้านั่ง ก่อนที่อีกฝ่ายจะลึกขึ้นแล้วหมุนตัวเดินมาที่สระ
ฉิบหายแล้ววววววววววว
ผิงตัวบาง แต่ไม่ได้ผอมกะหร่อง พอมีไอ้ที่เขาเรียกว่ากล้ามเนื้อนั่นแหละ หน้าท้องสวยพอประมาณไม่ได้มากเป็นซิกแพคอย่างของเขา ผิวเนียนแม้จะไม่ได้ขาวผ่อง แต่เนียนแบบผิวของคนทางเหนือ...แบบ...
เชี่ยแล้วกู!!
“แกสอนฉันว่ายน้ำให้เป็นนะเจ” คนตัวเล็กพูด หย่อนตัวเองลงสระช้าๆ พอยืนมั่นคงแล้วก็ค่อยๆ เดินมาใกล้ร่างสูงที่มองร่างบางไม่คลาดสายตา
“อย่าปล่อยฉันจมน้ำนะ ไม่อยากตาย”
“อะ...อือ.... กู ไม่ปล่อยมึงหรอกผิง....”
....................................
ณ จุดนี้ ที่เจมันบอกว่า กูไม่ปล่อยมึงหรอกผิง...
นิมาสงสัยมาก...ว่ามันไม่ปล่อย...อะไร.... กร้ากกกกก
ค้างเมิกกกกกกก
ทำไมนิมาเป็นคนแบบเน้....
นิมาลงบ่อย อย่าเบื่อนิมานะคะ^^
-
อ๊ากกกกกกกก พออ่านจบแล้วความรู้สึกมันบอกว่า ไม่พอ จะเอาอีกกๆๆ
โฮกกกกกกกก ในที่สุดเจก็ตัดสินใจได้แล้วใช่ป่ะ แล้วก็แน่ใจสักทีเหอะว่าคนที่มู่มันใบ้ไว้อ่ะคือตัวเจเองนั่นล่ะเฟ้ย
ตอนนี้ต้องยกความดี?ความชอบให้ไอ้มู่ตัวแสบอีกแล้วว ทำดีมาก อิอิ
แต่แกไม่ห่วงเพื่อนจมน้ำเลยเร๊อะ ฮ่าๆ นุชก็ไม่ห้ามแถมยังตามใจเมียอีก สุดยอดด ฮ่าๆ
ง่า จิ้นตามบรรยายเวลาผิงถอดเสื้อแล้ว อยากตะกุยตะกาย กำเดาไหล กร๊ากกก
เจเอ้ยย เนียนบ่อยๆ ระวังอดใจไม่ไหวน๊าา ฮ่าๆ ผิงสู้ๆ ยั่วเจกลับมันซะเลย อิอิ
ง่าาา อยากอ่านต่ออีกกก รออ่านตอนต่อไปค่าาาา
-
แย้กกกก~~~ เค้าจาอ่านต่ออ่าาาๆๆๆ o9
มาบ่อยไม่เบื่อจ้าาา มาเลยย ถ้ามายาวๆด้วยจะดีมากค่ะ 5555
:impress2: :o8:
-
เจนายแน่มาก
โดนผิงเอาคืนแล้วไงละ สงสัยว่าเมื่อไหร่เจจะแพ้ใจตัวเอง ><
-
ไม่เบื่อค่ะ และไม่คิดจะเบื่อ
อยากอ่านต่อด้วยซ้ำ 5555555
มาอีกตอนนะๆๆๆๆ
เจประโยคสุดท้ายไม่ปล่อยอะไรกันแน่
ฮ่าๆๆ หวั่นไหวไหวหวั่น
อาการเนียนกำเริบ
+ 1 จะด๊วบบบบบบ
รอนะจ๊ะ มาอีกน้าา
-
อะ อือ...~
เจรับปากแล้วนะว้อย
ถ้าทิ้งน้องผิงล่ะน่าดูเชียว
~~~~~~~~~~
มาบ่อยไม่เบื่อเลยจ้า
ถ้าไม่มาเมื่อไหร่ หรือว่าหายไปนานๆแบบนั้นไม่โอ
>___________________<
-
เจมันเนียนขั้นเทพผิงเพิ่งรู้หรอ 5555
-
ฮาอ่ะ แบบว่า คนแต่งแอบแววตัวละครด้วย เจมันไม่ปล่อยผิง...
แสดงว่ามั่นใจแล้วสินะ เอ้าสู้ๆนะเจ
-
:-[
-
คบมู่ไว้ไม่เสียหาย :laugh: ขี้แกล้งฉิบ แต่ก็น่ารัก...
เจรุกแล้ว ผิงเตรียมรับให้ดีล่ะ o18
:pig4: :กอด1: :L2:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไอ้เจรู้ตัวแล้วเว้ย
:laugh: :laugh:
-
:o12:เจไม่โง่ จริงๆด้วย
-
รักกัน รักกัน รักกัน
-
ยังดี ที่เจคิดออก
-
เฮ้ย ต่อที กรี๊ดดดด กำลังลุ้น
-
:haun4: :haun4:
-
เพิ่งมาอ่านนนนน :z2:
คุณนิมาเขียนได้น่ารักมากกกกกกกก :L1:
ชอบคู่เจผิงจังเลยค่ะ
ปล.ยื่นใบสมัครนักอ่านหน้าใหม่ค่ะ :pig4: :กอด1: :pig4:
-
ตอนที่24
กูไม่ปล่อยมึงหรอกผิง...
ไอ้คำพูดประโยคนี้มันทำให้ผิงหน้าแดงได้มายากหรอก แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น...
และประเด็นที่ต้องสนใจก็คือ... ไอ้ที่บอกว่าไม่ปล่อยน่ะ มันจำเป็นจะต้องนัวเนียกับกูขนาดนี้เลยเหรอวะ!
ผิงดันร่างสูงใหญ่นั้นสุดแขนเพื่อทิ้งระยะห่าง แต่ตัวเองก็โดนกระชากเข้าไปหา ไม่ได้ซบที่อกเพราะร่างสูงย่อตัวลงแล้วแบกเขาขึ้นไหล จากนั้นก็โยน....
ตูม!
“สำลักน้ำ!” ผิงโวยวาย ดีที่ว่าตรงนั้นน้ำลึกแค่เอว คนตัวบางเลยทรงตัวได้ แต่ก็ไม่เท่าไหร่ เพราะเจ เดินเข้ามาใกล้แล้วรั้งให้ร่างบางต้องตามไปในจุดที่น้ำในสระลึกระดับอกและเหมือนจะลึกลงไปอีก “เฮ้ยๆ ๆ ไม่เอาเจ ไม่อ้าววววว”
ผิงดิ้นแต่เจไม่ปล่อยรั้งร่างบางมากอดเต็มอ้อมแขน พาเดินลงมาอีกนิด ก่อนจะคลายอ้อมแขนลงเล็กน้อย แต่ผิงกลับคว้าคอของเขาแล้วกอดไว้แน่นเสียจนอยากจะเสียหลักเอาจมูกไปฟังที่แก้มนิ่มนั่นจริงๆ
“ไม่เอานะเจ มึง พลาดมาฉันจมน้ำตายนะ”
“เท้าเหยียบพื้นถึงอยู่แล้วนี่” เจพูดติดตลก พยายามจะขำนะ เพราะถ้าไม่งั้นอาจจะมีเหตุปล้ำกันกลางสระน้ำแน่ เบียดขนาดนี้
เชี่ยมากครับ...หล่อเจชักมีปัญหากับการควบคุมร่างกายแล้วครับ!
“ไม่เอาอะเจ...กูเสียวจมน้ำ” เอ่อ...มีเสียวจะจมน้ำ แต่ก็เสียวอย่างอื่นแล้ว
“กูก็อยู่นี่ไง เนี่ย! กอดมึงอยู่เนี่ย” เจว่าพร้อมกับกระชับอ้อมแขน ก่อนจะรีบปล่อยแล้วลอยคอหนีเสียอย่างนั้น ทำเอาคนกลัวน้ำร้องลั่น
“เจ~~~ อย่าทิ้งกู~~~” ผิงร้องผวาตามร่างสูงที่ปักหลักรออยู่แล้ว กอดหมับที่ไหล่แข็งแรง สองขาตวัดรอบเอวเสียอย่างนั้น กลายเป็นโออาล่ากลางสระว่ายน้ำกันไป แล้วอย่างนี้จะว่ายเป็นมั้ย?
“แล้วอย่างนี้แกจะว่ายเป็นมั้ยเนี่ย” จะว่าไป ณ จุดนี้ไม่ต้องว่ายหรอก เกาะเขาอย่างนี้แหละ ดีที่สุด
ไม่ได้คิดอะไรอกุศลเลยนะ แต่แบบนี้ดีแล้ว เขาดูแลเองไงล่ะ หึหึ
“ไม่เอาแล้วววว กูอยากเล่นน้ำอะ แต่มึงทิ้งกู” ผิงครวญเสียงอ่อน เกยคางกับไหล่ของเจ ถึงแม้จะดูขลาดกลัว แต่รอยยิ้มมุมปากของผิงกำลังส่งให้สาวๆ หลายคนที่มองเจตั้งแต่แรก
โทษทีนะ แต่ผู้ชายคนนี้น่ะ ของผม!
“อยากโดดน้ำอะเจ”
“แล้วไง? ว่ายน้ำไม่เป็นอย่าเยอะ”
“แต่ฉันดำเป็นนะ” ผิงเอนตัวออกมามองสบตากับเจที่ประคองสองมือที่เอวบางของตัวเอง “ฉันขี่หลังนายได้ปะแล้วกระโดดลงมา” เจอยากจะหัวเราะก้าก และก็หัวเราะจริงๆ เมื่อฟังประโยคต่อมา “ถ้าโดดลงมาแล้วนายก็รีบตามเก็บฉันเลยนะ แบบว่ากลัวจม”
“ดำน้ำเป็นไม่ใช่เหรอ”
“ก็กลัวอะ” ว่าแล้วก็ไหลตัวลงเขย่งปลายเท้ากับพื้นสระขยับตัวไปด้านหลังจากนั้นเหนี่ยวไหล่หนาไว้ก่อนจะโดดขึ้นขี่หลัง พยายามจะขยับยืนขึ้น
“ทำอะไรเนี่ย”
“โดดน้ำไง”
“ห่า! กูไม่ใช่กระดานโดดน้ำ” เจขยับตัว ทำเอาคนที่พยายามจะยืนใช้หลังของตัวเองเป็นกระดานกระโดดน้ำเสียการทรงตัวจนต้องทรุดลงมากอดคอของร่างสูงเอาไว้แน่น
ปลายจมูกโด่งรั้นเล็กๆ นั้นซุกอยู่ที่ต้นคอของเจ ลมหายใจอุ่นเป่ารดแผ่ว พร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ ก่อนจะผละออกห่าง แต่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะรู้หรือไงก็ตาม ไอ้อาการผินหน้าจนเกือบชนแก้มกันเนี่ยมัน...
กูว่ากูเนียนแล้วนะ...
“ผิง...มึงมันเนียนโคตร!” เจกัดฟันพูด แต่คนตัวแสบที่อยู่บนหลังก็แค่หัวเราะหึหึ แล้วไหลตัวลงมายืนเขย่งขาในน้ำ
“ขึ้นดีกว่า...เบื่อพวกรู้ทัน” ผิงว่า สบตากับเจหนึ่งแวบพร้อมรอยยิ้มแบบรู้กันทันใจล่ะ ก่อนจะค่อยไหลตัวเองขึ้นไปทางฝั่งที่ตื้นกว่าของสระ แน่นอนว่างานนี้เรื่องอะไรเจมันจะยอม
“ผิง”
“อือ” ร่างบางหันมามองหน้าหล่อๆ นั้น “ว่า”
“กู...”
“อะไร?” ผิงถามเมื่อเจค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้ สีหน้ามีแววลังเลใจ แต่ก็เหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว แต่ก็...เง้อออ จะว่าไงดีล่ะ คนมองชักใจแกว่ง มันคงไม่ได้...
“กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึง”... เจ้าของร่างสูงเอ่ยขึ้นมาห้วนๆ น้ำเสียงกังวานแม้จะไม่ได้ดังมากนัก ในรัศมีห้าเมตรได้ยินกันแบบทั่วถึง แน่นอนว่าร่างบางที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ยินคงถูกประณามหยามเหยียดว่าหูหนวกเป็นแน่
แต่ที่แน่เสียยิ่งกว่าแน่ก็คือ... ไอ้ประโยคที่ได้ยินกันอยู่เนี่ย มันหมายความทางบวกหรือลบ?
จะยังไงก็ไม่รู้...รู้อีกอย่างสำคัญมากๆ เลยก็คือ ไอ้คนพูดกำลังอยู่ในอาการเหงื่อเริ่มซึมตามขมับ ทั้งที่ว่ายน้ำจนแทบจะหนาวตาย ใบหน้าขาวๆ เริ่มแดงขึ้นช้าๆ เพะอากาศร้อนๆ หรือ...เพราะอะไร
ส่วนคนที่ยืนอึ้งอยู่อีกคน แน่นอนว่าคนคนนี้คือคนที่ต้องรองรับประโยคก่อนหน้าไว้เต็มๆ ใบหน้าอ่อนใสแดงก่ำขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนริมฝีปากบางจะเม้มเข้าหากันแน่น แล้วคลายออกมาในที่สุด
“แกพูดว่าอะไรนะ” คนร่างบางถามย้ำด้วยน้ำเสียงกดต่ำ เน้นย้ำให้รู้ว่าไม่ต้องการให้ประโยคงี่เง่านั่นทำให้ต้องสับสน ต้องการความชัดเจนเดี๋ยวนั้นเลย...
“กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึง...อีก...”
ชัดเจน!
มาก...
ชัดแบบว่า ไอ้ที่คลุมเครือมาตลอดมันกระจ่างในจิตเลยล่ะ...
ไม่อยากเป็นเพื่อนกัน...ไม่เป็นเพื่อนกันแล้ว....
“ถ้าไม่เป็นเพื่อน...แล้วมึงจะเป็นอะไรกับกู....”
........................ กลับไปสู่จุดเริ่มต้น!
ค้างต่างจากตอนนั้นตรงไหน?
ต่างจิ ต่างกันมากเลยนะ นิมาว่าอะ มีมากกว่าตอนอินโทรตั้งบรรทัดหนึ่งแน่ะ :fcuk:
แหะๆ ก็เห็นเค้าฮิตแต่งให้ค้างกันนี่นา... นิมากะเอามั่ง :z6:
สรุปแล้ว...เจผิงมันจะลงเอยกันยังไงอะคะ o18(ข่าวว่านิมาเป็นคนแต่งเอง? ถามเพื่อ?)
เอ่อ...แล้วน้องปั๊บของนิมาล่ะ? :m15: (ชักเยอะ?)
ช่วงนี้นิมาเยอะเองค่ะ แหะๆ มีพรีเซลบัตรคอนเสิร์ต ศลป. ที่นิมาอยากไปดูเลยสมองพิการเพราะความวุ่นวาย!ล้านแปด เมื่อวานเลยไม่ได้เอามาลง :m17: (สาบานว่าไม่ได้เอามาอ้าง) แล้วก็แบบ...ไปติดฟิคของนักเขียนท่านอื่นอีก :m12: (แม่นี่เยอะของจริง) ไหนจะงานที่ยังไม่ได้เคลียร์ :m29: (เย๊อะ!) สุดท้ายก็เลยต้องมาหน่วงกับ ROOM39 แทน :m2:(เกี่ยว?)
นิมาเวิ่นเวอร์เองค่ะ...เอนจอยนะค้า.... :mc3:
ฮืออออออ...
-
จ-ผิง คิดถึงมู่
-
:serius2: ค้างงงงงงงงงงง :beat:
-
แหม่...... ผ่านไปยี่สิบสี่ตอนเพิ่งกลับมาเริ่มต้นนะคะ 555
เอาไงดี ผิง โอเคเลยแมะ? อิอิ
-
โอเคไปเลยผิง
ไอคู่นี้มันเนียนกันทั้งคู่
-
แหมะ........นึกว่าจะเนียนกันนานกว่านี้อีกหน่อย
เกลียดนักพวกรู้ทันเนี่ยสรุปว่าเจ้าพ่อเนียนเจอเจ้าแม่เนียนกว่าซะงั้น 555+
-
อ่ะแหมม ไม่อยากเป็นเพื่อน งั้นเป็นแฟนกันดีกว่าเน๊อะ กร๊ากกกก
เนียนกับเนียนมาเจอกัน ต่อไปคงไม่ต้องเนียนแล้วม้าง ฮ่าฮ่า
แต่เจมาพูดแบบนี้ให้ผิงเค้าใจตุ่มๆต่อมๆ เพราะงั้นผิงแกล้งกลับไปสักหน่อยสิ หึหึ
แบบว่าเอาแค่แกล้งหน่อยเดียวนะ อย่าแกล้งเยอะชอบกินมาม่า เหอๆ
คิดถึงชะมดน้อยกับมู่สุดแสบ แล้วก็ซอจะยังไงแน่พี่หมอแฮมหรือน้องปั๊ป แง่งๆ
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
:กอด1:
-
พูดอะไรออกไป ก็ให้มันจบประโยคสิไอ้หล่อ
เห็นไหม น้องผิงสับสนเลย
รู้สึกยังไงก็บอกๆเขาไปเซ่
ไอ้หล่อนี่มันไม่ได้อย่างใจเร้ย~
-
"เราอยากเป็นแฟนนายว่ะ"
พูดไปเลยยยยยย o18 :laugh:
-
:z2:เป็นไรดีหว่า
-
ค้างหนักกว่าเดิมอีกค่าาาาาาาาาาาาาาา
:z3:
อิเจ!!!!!
มีอะไรรีบๆพ่นออกมาเลยคนอ่านใจร้อนนะเว้ยเฮ้ย
:angry2:
-
ตอนที่ 25
น้ำทะเลที่ไล่เซาะตามหาดทรายมันพัดพาเอาหลายสิ่งหลายอย่างให้หายไปกับมันด้วย และความรู้สึกเมื่อตอนที่มันซัดมาโดดปลายเท้าก็รู้สึกดีจนไม่อยากหดขากลับมา
มู่หัวเราะคิกคัก กระดิกปลายเท้าเล่นราวกับเด็กได้ของเล่นถูกใจ นุชอมยิ้มกับภาพที่เห็นวางใบหน้าบนกำปั้นที่เอาศอกเท้ากับเข่าที่นั่งขัดสมาธิอยู่ มองแก้มยุ้ยๆ ของคนชอบแกล้งชอบเหวี่ยงเพลินๆ
พลันปลายนิ้วสองนิ้วก็ไต่ตามท่อนแขนแข็งแรงของเขา มองดูสลับกับใบหน้าแดงระเรื่อของคนทำก็ยิ้มจนตาปิด
“อะไร...ปูไต่? ไต่งี้กลับห้องดีกว่ามั้ยวะ?” คนตาหวานว่าคว้าเอามือบางนั้นไปจับไว้ สิ่งเดียวที่มู่เหนือเขาก็มีแค่ความสูงห้าเซ็นต์อันแสนภาคภูมิใจของมันนั่นแหละมั้ง...
นอกนั้นนะ มือก็เล็กบางกว่า ตัวก็ผอมบางกว่า ท่าทางก็เฉิดฉายกว่า อืมมมม....อะไรอีกล่ะ... น่ารักในแบบของมู่ลี่ละมั้ง
“มึงเป็นอะไรอะชะมด”
“หื้อ?” นุชทำเสียง เลิกคิ้วมองพ่อคุณแฟนแสนฉลาด ก่อนจะนั่งตัวตรงแล้วขยับกายเข้าไปใกล้จนชิดกับร่างบาง
“มึงเป็นคนดีเกินไป ไว้ใจไม่ได้เลย” ขอบคุณคร้าบบบบบ “ใจดีกับกูมากไป ตามใจกูมากไป ยอมกูมากไป”
“ไม่ดีเหรอ?”
“ดี!” มู่ว่า แล้วก็พองแก้ม ขอโทษเถอะนะมู่นะ แต่กูไม่ไหวแล้ว!!! นุชตวัดแขนรั้งคอของอีกฝ่ายให้เอียงหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะกดปลายจมูกกับแก้มป่องๆ นั้นเต็มแรง
“ขยันทำกูรักจริงนะมึง...เย๊อะ!”
“อะไรเล่า! ไอ้บ้า! มึงทำอะไร คนเขามองกัน”
“มึงแคร์?”
“ไม่อะ” ว่าแล้วก็ยักคิ้วแผล่บทั้งที่หน้าแดงซ่าน “กูสงสารเขาอะนะ แฟนกูแม่งโคตรเซ็กส์เหอะ กูเห็นสาวๆ มองตามให้รึ่ม สะใจ!” บางทีนะ...อย่าใช้บรรทัดฐานของคนปรกติมาวัดกับความเป็นมู่ลี่เลย
“กูควรขอบคุณมึงมั้ยเนี่ย”
“ไม่ต้องหรอก แต่ถ้าจะพูดกูก็จะรับฟังนะ กูใจกว้างไง” มู่ลี่น่ารัก พร้อมๆ กับน่าหมั่นไส้ หมั่นเขี้ยวไปในตัว คิดว่างั้นกันมั้ย แต่นั่นแหละเพราะมู่ลี่เป็นแบบนี้นั่นแหละ...
กับใครจะยังไงก็ช่าง แต่น่ารักสำหรับนุชเสมอ
“กลับไปกูต้องพาลิลลี่เที่ยวตามที่แม่ใหญ่สั่ง”
“แบนแม่ใหญ่” ว่าแล้วก็มุ่ยปาก เชิดหน้าหนี “ชะนีตลอดอะ”
“ทำไมแกชอบเรียกผู้หญิงว่าชะนีล่ะ”
“ไม่ใช่ทุกคนสักหน่อย” มู่ลี่เถียง ก็จริงนะมู่ลี่ชอบจิกกัดไปทั่วก็จริงแต่คำว่าชะนี เขาจะใช้ด่าบรรดาสาวๆ แรงๆ แต่กับเพื่อนฝูงหรือสาวๆ คนอื่นๆ เขาก็เรียกธรรมดา...ไม่จิกไม่กัด...
“ก็รู้ แค่ถาม”
“แล้วมึงอะรักกูปะ”
“คนละเรื่องเลย”
“เอ๊า! รักกูปะ” มู่ถามกระเซ้าด้วยการกระแทกไหล่ใส่ไหล่หน้าของนุชที่มองเขาด้วยสายตาหวานเชื่อมอยู่แล้ว อีกฝ่ายไม่ตอบเอาแต่จ้อง ๆ ๆ ๆ ๆ จ้องเสียจนเขาเริ่มมียางอายติดตามหน้าแล้ว... ให้ตายเถอะไอ้ชะมด กูแพ้ตาหวานๆ ของมึง! ไม่พอมีมาทำปากจุ๊บๆ ใส่อีก...
โฮกกกกก!
“มึงอะ!”
“สมน้ำหน้า...ใครบอกให้แยกสองห้องดีนัก เปลี่ยวไปเหอะมึงอะ” ว่าแล้วนุชก็ลุกเดินหนีลงทะเลไป ปล่อยให้มู่นั่งฟึดฟัดอยู่คนเดียว...
นุชอมยิ้ม ใบหน้าหวานดูน่ามองมากกว่าเดิมเมื่อมีสีแดงระเรื่อเปื้อนข้างแก้ม เฮ่ออออ... นอกจากมู่ลี่แล้วเนี่ยคงไม่มีใครทำให้เขาเป็นแบบนี้ได้อีกแล้วล่ะ
“ชะมดน้อยยยยยยย” เสียงตะโกนเรียกนั้นทำให้หนุ่มหน้าหวานหันกลับไปมอง ก่อนจะตาโตแล้วรีบเบี่ยงตัวหนี ทำเอาคนที่วิ่งหน้าตั้งมาตั้งใจจะโผเข้าไปหาเกินจะหยุดตัวเอง เลยได้ไปเต็มๆ เลย กับน้ำทะเล!
“ก้ากกกกกกกกกกกกกก” ไม่ใช่เสียงหัวเราะของใครหรอก ถ้าไม่ใช่ซอที่เล่นน้ำอยู่กับแฮมไม่ไกลนัก แค่นั้นก็มากพอที่จะทำให้นุชหัวเราะตาม พลางช่วยกดไหล่ของมู่ไม่ให้โผล่ขึ้นมาจากน้ำ
“ตายซะบู้บี้!”
“แว้กกก....ไอ้ชะมด!!!” มู่ดิ้นพร้อมกับด่าทุกผู้คนที่กำลังแกล้งตัวเอง ซึ่งมันก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ “ไอ้สารเลวนุช ไอ้สันดาน! ไอ้...ไอ้!” ร่างบางของมู่โดนดึงขึ้นมายืนไอค่อกแค่ก นุชยืนประคองไว้หลวมๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะขำๆ
“เป็นไงล่ะ แกล้งคนอื่นไว้ โดนเองซะบ้าง”
“มึงแกล้งกูอะไอ้ชะมด” มู่ตีอกของคนตาหวานเต็มแรง ทั้งผลักทั้งชกแต่อีกฝ่ายก็เอาแต่หัวเราะเดินหนีลงน้ำทะเลไปอีก “มึงอะ!”
“ไอ้พวกปัญญาเด็กน้อย”
“ก็ไปว่าเขา” แฮมแขวะซอ เดินลงน้ำไปอีกหน่อยจนลึกพอดีเอว คลื่นกำลังซัดเข้ามาทำเอาทรงตัวไม่ค่อยอยู่
“ก็มันน่าว่ามั้ยล่ะ ทำไมเข้าข้างมันนักนะ”
“น้องเพื่อนผมนี่”
“เบื่อเนี่ย เลิกแทนตัวว่าผมกับผมสักทีได้ปะ แทนตัวเองว่าพี่ไม่ก็แฮมเหมือนกับที่พูดกับคนอื่นๆ บ้างสิ” ซอว่าเดินตาแฮมไปติดๆ
“ไม่ชิน”
“ไม่อยากชินมากกว่ามั้ง” ซอว่าดักคออย่างรู้ทัน จนแฮมหันมามองหน้า
“มันก็ช่วยไม่ได้นี่ ใครเขาอยากจะชินกัน รู้ๆ กันอยู่ว่าเหตุผลอะไรคุณถึงมาใกล้ผม” แฮมสวนเข้ามา แวบเดียวที่ได้เห็นแววตาของซอวูบไหวไป แต่ก็แค่เสี้ยววินาที
เข้าใจว่าที่ไม่ดีคือตัวเอง แต่พอโดนย้ำเรื่องนี้เข้าด้วยคำพูดของคนที่ตัวเองพอใจมันก็อดเคืองไม่ได้ เคืองทั้งคนพูดและเคืองตัวเอง
“มันคงจะดีกว่านี้นะ ถ้าคุณไม่เห็นผมเป็นตัวแทนของใคร และมองผม ชอบผมที่ตัวของตัวผมไม่ใช่เพราะเห็นภาพของใครซ้อนทับกับผม” พูดจบ แฮมก็เลี่ยงเดินขึ้นฝั่ง
ความจริงเขาไม่ได้อยากจะพูดแบบนี้เลย... เขาไม่ได้อยากจะทำร้ายจิตใจของอีกฝ่ายด้วยความจริง เขารู้ดีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนที่ลืมเรื่องเดิมๆ ไม่ได้...
แต่เขาก็รักตัวเอง รักมากพอที่จะไม่ยอมให้ตัวเองต้องเจ็บกับอารมณ์วูบไหวของใครคนหนึ่งที่กำลังให้หัวใจของเขาหวั่นไหวอย่างรุนแรง...
ไม่ใช่ว่าไม่ชอบซอนะ แต่จะรักกันได้ยังไง ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้รักที่เขาเป็นเขา แต่กลับมองว่าเขาเป็นใคร...
“อยากให้พี่เปิดใจให้ ซอล่ะ เปิดใจให้พี่หรือยัง”
.......................................................................
แล้วเจผิงที่ค้างไว้ล่ะ? :confuse:
แล้วมู่นุชมันราบรื่นขนาดนี้ :m28:
แล้ว...ซอกับแฮมอะคะ ทำไม่มันดาร์กกลางทะเลล่ะ :m29:
เอ่อ...คือ... นิมาเขียนดราม่าไม่เป็นจริงๆ นะคะ อันนี้ไม่ต้องห่วง แต่ขอคิดดูก่อนว่าตอนต่อไปจะเอาไง กร้ากกกกก (ใช่เรื่องที่ต้องหัวเราะ? :m31:)
ประเด็นคือ... เจผิงอะ...เมิงไปถึงไหนกันแล้ววว คนอ่านเขาใจร้อน เกิดมีการบุกชิงน้องผิงไปจะทำไงวะอิเจ!!! :fire:
-
^
^
^
ทิ่มตูดนิมา ไม่เชื่อๆๆๆๆ ตอนบอกว่าเขียนNC ไม่เป็นก็จัดเต็มมาเลย
ดราม่าไม่เป็นสงสัย เล่นเอาจิตตกแหงๆ ฮาๆๆ
สรุปว่าหมอแฮมเปิดใจแล้วแต่ไม่เชื่อใจซอว่าจะมองตัวเองเป็นคนอื่น ... อันนี้ก็ช่วยไม่ได้นะ
มู่นุชก็คงต้องมีเรื่องแม่ใหญ่กับลิลลี่ คงไม่ได้ราบรื่น
ผิงเจ ......................................... ค้าง!! ยังไม่มีอะไรเพิ่มเติม -*-
-
ต่อๆ
-
รอตอนต่อไป :L1:
บวกเป็ด
-
มาม่าชามเล็กเป็นพอไม่ต้องใหญ่มากหรอกจ๊ะ
-
อ่านรวดเดียวเรย น่ารักทุกคู่นะ ชอบ ๆ
ชอบหมอแฮม ตรง ๆ ไปเรยคร่ะหมออออ ลุ้นอยู่ว่าซอจะคู่ใครไม่ค่อยอยากชิมมาม่า
ซักเท่าไหร่นะนู๋นิมาาาา อิอิ สู้ ๆ จร้ารอติดตามอยู่
PS. เเรก ๆ นู๋บอกว่าแต่ง NC ไม่เป็นแต่พอแต่งแร้วมันเริ่ดดดมากคร่ะอ่านแร้วอูย
สาบานแต่งครั้งแรกจริงอ่ะ เจ๋ง ๆ รออยู่นะแต่งเพิ่มอีกจิ หุหุ
-
แฮมเป็นผู้ใหญ่ดีจัง ดีแล้วล่ะที่พูดออกไปแบบนั้น...
ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นเขี้ยวมู่อ่ะ :man1:
-
โอ๊ย! เจ็บ
หมอแฮมพูดแทงใจดำ
ใช่เลย อย่างนี้เลย
ซอเองก็ไม่ได้เปิดใจเหอะ!
นั่นสิคุณนิมา แล้วเจผิงอะ?
เจผิงอะๆๆๆๆ เค้าอยากอ่านเจผิง o9
-
แบนแม่ใหญ่ด้วยคน
เข้าข้างน้องมู่เห็นๆเลยจ้า
~~~~~~~~~~
เวลาอ่านน้องซอทีไร
ทำไมเค้าคิดตามว่าน้องเป็นคิมฮีตลอดเลย
พอคิดแบบนี้แล้วเกลียดไม่ลงอ่ะ
หลงรักมากกว่าเดิมอีก
-
มู่-นุช ไปนอนในรถดิเปิดทางให้พวกที่เหลือ หึหึ
-
ค้างเรื่องผิงอ่ะ
-
มาสั้นเกินปายยยยยยย
เจผิงยังไม่เคลียร์เลย
ทำงี้ได้ไง :z3:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก.....หวั่นไหวไปกับอารมณ์ของหมอแฮม
นายซอก็รีบๆ ตัดสินใจซะทีนะว่าจะจมอยู่กับอดีต หรือจะก้าวไปกับปัจจุบัน
-
รอเจ กับผิง
-
ที่ค้างคือ ซอแฮม นอกนั้นสะอาด :L2:แระ
-
ตอนที่26
เพราะการที่อยู่ๆ แฮมก็โผล่เข้ามาในห้องทำเอาคนสองคนที่ไม่แน่ใจว่าก่อนหน้านี้อยู่ด้วยกันในสภาพไหนหันมามองประตูพร้อมๆ กัน
แฮมเอะใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้ถึงขั้นต้องสอบถามอะไรในเมื่อทั้งผิงและเจก็ต่างยิ้มให้เขาเหมือนปรกติไม่มีวี่แววลุกลี้ลุกลน
“เอ่อ...ขอโทษทีพี่เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” แฮมว่าก่อนจะรีบคว้าเอาชุดลำลองอีกชุดที่วางเตรียมไว้เข้าห้องน้ำไป แต่ยังไม่ทันปิดประตู ประตูห้องก็เปิดออกตามด้วยร่างโปร่งของซอที่เดินเข้ามา แล้วอีกฝ่ายก็ดันหลังแฮมให้เข้าไปในห้องน้ำทันที
มันเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน สิ้นเสียงปิดประตูเท่านั้นแหละทั้งเจและผิงก็หันมามองหน้ากันแล้วยิ้ม
“เกือบไปแล้ว”
“นั่นสิ” แล้วก็หัวเราะกันเบาๆ ก่อนจะจ้องตากันแล้วเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้กันอีกครั้ง...
.......................
“ถ้าไม่เป็นเพื่อน...แล้วมึงจะเป็นอะไรกับกู....”
ร่างสูงมองนิ่งที่ใบหน้าอ่อนใส่ ก่อนจะเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ อกแทบจะชนอกก้มหน้ามองปลายจมูกของอีกฝ่ายที่ช้อนสายตายขึ้นมาสบตาด้วย
“เป็นคนที่สำคัญที่สุดของมึง...คนเดียว” ผิงหลบสายตาทันทีเม้มปากแต่ก็ไม่สามารถห้ามรอยยิ้มได้ ให้ตายเถอะ เขินเป็นบ้าเลย ชินแต่โดนเนียนใส่แต่พอเจอลูกตรงอย่างนี้...
ขอเล่นตัวว่ะ!
“ดูก่อนแล้วกัน”
“ได้ไงเนี่ย” แม้คำพูดจะตัดพ้อแต่รอยยิ้มที่เปื้อนหน้านั้นความหมายตรงกันข้ามเลย
“ไม่รู้ล่ะ ชอบก็จีบแล้วกัน” ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ทำเมินเดินขึ้นจากสระ แต่ใบหน้ากลับหุบยิ้มไม่ลง รีบไปคว้าเอาเสื้อตัวเดิมมาสวม แล้วก็วิ่งกลับห้องพัก....
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ไม่ถึงสิบนาทีประตูห้องก็โดนเคาะ ไปเปิดก็เจอกับหน้าหล่อของเจมายืนเก๊กหล่อโฮกฮากอยู่ ก่อนจะมานั่งคุยกันที่เตียงเล็ก
เอ่อ...นั่งคุยกันจริงๆ นะไม่ได้มีอะไร...
แต่ไม่รู้ว่าเผลอไปกอดกัน จูบกันเบาๆ ตอนไหนนี่น่ะซี่... ดีนะที่หมอแฮมเข้ามาก่อน ไม่งั้นนะ...
ผิงจะเล่นตัวนี่นา....
...........................
“ขำอะไรล่ะ” เจงึมงำ ริมฝีปากคลอเคลียอยู่กับเรียวปากบางของผิง
“คิดเรื่องที่เพิ่งผ่านมานิดหน่อย”
“อืม...” ไม่ใช่ว่าเจไม่สนใจนะแต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขามันทำให้เขาชักคิดเรื่องอะไรไม่ออก
“พอเหอะๆ ไม่รู้ซอมีเรื่องอะไรกับพี่แฮมหรือเปล่าเนี่ย” ผิงว่าตั้งใจจะถอยกายหนีออกมา แต่วงแขนแข็งแรงกลับคว้าเอวบางไว้ มืออีกข้างประคองข้างแก้ม ก่อนจะกดจูบลงมาอย่างหมดความอดทน
จูบเบาๆ ก่อนหน้านี้มันเหมือนเชื้อไฟที่ทำให้อารมณ์ของเขาลุกไหม้จนอยากจะดิ้นพล่าน เสียงครางตัดพ้อของร่างบางไม่ได้ทำให้เจอยากจะปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระแต่กลับเพิ่มแรงกอดรัดให้เข้ามาเบียดหากันอีก
“เจเดี๋ยวใครมาเห็น” พอถูกถอนจูบเพื่อพักหายใจผิงก็เอ่ย แต่ก็ไม่ถึงวินาทีก็ต้องเงียบลงอีก...
ปลายลิ้นที่แทรกเข้ามาฉกฉวยความหอมหวานทำเอาร่างระทวย ปล่อยให้อีกฝ่ายกอดจูบตามใจ แม้จะโดนพลิกกายให้นอนราบกับเตียงและร่างสูงเกยทับไว้ก็ไม่ได้ขัดขืน สองแขนยกขึ้นโอบรอบคอ ขยับริมฝีปากตอบโต้อยู่หวานร้อนนั้น
“ผิง...ผิง” เจราวกับคนละเมอ พึมพำพูดชิดริมฝีปากสวยที่เริ่มแดงเจ่อ ก่อนจะกดจูบหนึ่งครั้งแล้วจูบซับตามมุมปาก ข้างแก้มไล่ลงมาที่ลำคอขาว
“พอเถอะ” ผิงพูดเสียงแผ่วใช้สองมือดันไหล่หนานั้นไว้ก่อนที่จะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ไม่ใช่อะไร... เสียงเหมือนคนคุยกันที่ดังมาจากในห้องน้ำนั่นต่างหากที่เรียกสติของผิงกลับมา
“....” เจแทบจะคำราม แต่สุดท้ายก็แค่ทำได้แค่ส่งเสียงฮึ่มฮำในลำคอ ซบใบหน้ากับซอกคอหอมนั้น...
“คราวหน้า...”
“ค่อยเริ่มใหม่นะ...”
“คราวหน้าอย่าทำอีกต่างหาก จีบให้ติดก่อนสิไอ้บ้า!” ผิงผลักร่างหนานั้นออกไปอย่างยากเย็น ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนถอยห่างรัศมีคว้าตัวของเจเอาไว้ก่อน พร้อมกับเสียงพูดคุยในห้องน้ำที่เริ่มดังขึ้นอย่างน่าเป็นห่วง
“เจ ออกไปข้างนอกเถอะ เหมือนพี่แฮมกับซอจะทะเลาะกัน” เจพยักหน้าแล้วรีบลุก แม้จะค้างอยู่มากก็เหอะ แต่ ณ จุดนี้ แอบไปตอดเล็กตอดน้อยที่อื่นที่ปลอดภัยมากกว่านี้ดีกว่า
“แล้วเมื่อไหร่จะยอมเป็นแฟนเนี่ย ขนาดนี้แล้ว”
“อะไรขนาดนี้ อย่ามาเยอะว่ะ” ผิงผลักไหล่ของเจหนึ่งทีก่อนจะรีบพากันออกจากห้องไป
เอาว่ะ ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย แค่นี้ก็รู้อยู่เต็มอก ว่ามีใจ แค่แกล้งกันกลับมาเท่านั้นแหละ ยอมๆ เหอะ น่ารักขนาดนี้...
...................................................................................
มาแบบสั้นๆ นิมาขอโทษนะคะ ตอนนี้จิตตกมากค่ะ TT
อยากร้องไห้ ฮืออออ
ถ้าทุกอย่างที่ไม่เคลียร์ในตอนนี้มันเคลียร์ได้ นิมาจะมาต่อให้นะคะ คงรอลุ้นผลวันสองวันนี้ TT^TT
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปน้าาาา
-
^
^
^
^
ได้จิ้มตูดนิมาตลอดเลย แปลกดี แถมมีสองครั้งที่เม้นท์แล้วขึ้นหน้าใหม่พอดีอีกต่างหาก ฮาๆ
ผิงแอบน่ารักเนอะ ชอบเขาแล้ว แต่ทำเป็นเล่นตัวเรียกร้องความสนใจซะงั้น
แฮมซอว่าไงต่อล่ะ? ลุ้นคู่นี้สุดแล้ว ผิงเจชิลๆ เจเนียนไปเรื่อยๆ ผิงจะไปไหนรอด
หุหุ
-
ไม่ต้องจีบก็ติดอยู่แล้วมั้งเนี่ย
-
นี่ขนาดผิงบอกให้จีบก่อนนะเนี่ย
-
สู้สู้ เป็นกำลังใจให้นะ :กอด1:
-
นี่.......
มันวิธีจีบของไอ้หล่อเหรอ~~~~
แหม เนียนกอดเนียนจูบน้องผิงตลอดอ่ะ
แล้วพี่หมอแฮมกับน้องซอเป็นอะไรกันอีกน้อ
ทะเลาะกันในห้องน้ำอีก
อยากรู้อ่ะ
-
:กอด1:
-
ไม่ทิ้งหรอกจ้า ใจเย็นๆนะ
ทุกอย่างมันต้องมีทางออก
ตอนนี้เขินเจผิงมาก >////////<
เจหลงผิงสุโค่ยย ฮ่าๆ
นี่เล่นตัวแล้วหรอลูก แต่แม่ก็ชอบนะ
ปล่อยๆตัวอย่างนี้เนี่ยะ 555555
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ยังจะต้องจีบอีกเหรอเนี่ย แทบจะถวายตัวให้เค้าไปขนาดนั้นแล้ว
ส่วนอีกคู่ก็นะ ทะเลาะกันในห้องน้ำ ก็พอจะเดาผลลัพธ์ได้แล้ว เอิ๊กกกกกกก
-
กรี๊ดดดดดดด เจผิงสุดยอดจ้า o13
-
ตอนที่ 27
http://www.youtube.com/watch?v=7Bbpi5izg0s (http://www.youtube.com/watch?v=7Bbpi5izg0s)
แฮมควรทำยังไงกับเจ้าเด็กหน้าสวยที่พร้อมเกรียนทุกสถานการณ์อย่างซอดีนะ เขายืนหอบอยู่มุมหนึ่งของห้องอาบน้ำ ส่วนซอที่โดนผลักออกไปแรงๆ ก็ยืนจ้องหน้าของแฮมนิ่งๆ
“อย่าทำกับผมแบบนี้” แฮมพูดก่อนจะเม้มปากแน่น พลันก็หน้าแดงซ่านเมื่อนึกภาพเหตุการณ์ตอนโดนซอปล้ำจูบเมื่อสักครู่
ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!
“ซอ! อยู่ตรงนั้นเลยนะ” แฮมโวยวายเมื่อเห็นซอขยับเข้ามาใกล้
“จะคุยกันดีๆ ได้มั้ยล่ะ”
“คุยก็คุยสิ ทำไมต้องมาทำกับผมแบบนี้ล่ะ? ผมไม่ใช่แฟนคุณนะ”
“เลิกผมเลิกคุณสักทีได้มั้ย รำคาญ” ซออ่อนไหวกับไอ้สรรพนามสุภาพนี่ชิบ เขาไม่ชอบเวลาที่แฮมปิดกั้นตัวเองอย่างนี้เลย “จะสร้างกำแพงกั้นทำไม”
“กำแพง? ซอต่างหากที่ปิดกั้นตัวเองด้วยไอ้กำแพงงี่เง่านันน่ะ พี่ชื่อแฮม ไม่ได้ชื่อปั๊บ!” แม้จะเคยได้ยินชื่อนั้นแค่ครั้งเดียวแบบไม่ชัดนัก แต่แฮมกลับจำได้ขึ้นใจ
“มันไม่เกี่ยว...”
“อย่าพูดว่าไม่เกี่ยวกับเขา ซอ...นายรู้ดีอยู่แล้วว่าเพราะอะไรถึงตามติดพี่นัก ถ้าเขาหน้าตาไม่คล้ายกับพี่ คนอย่างนายจะมาสนใจพี่หรือเปล่าล่ะ”
“พูดอะไร! ทำไมต้องดูถูกตัวเองขนาดนั้นแฮม! เขาก็ส่วนเขาผมไม่เจอเขามานานจน....”
“แล้วลืมเขาได้หรือเปล่า!” สิ้นเสียงนั้นของแฮม ซอก็จนด้วยคำพูด หลบตาอีกฝ่ายทันทีจนแฮมสะท้อนในใจ ว่าจะไม่น้อยใจแล้ว ว่าจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่ซอก็ทำให้เขาจี๊ดขึ้นมาจนได้
“พี่ไม่ได้จะห้ามถ้าซอยังรักเขาอยู่ แต่อย่าทำให้พี่หวั่นไหวกับความอ่อนไหวของซอได้มั้ย ถ้าซอไม่คิดจะรักที่พี่เป็นพี่ ซออย่าทำให้พี่ต้องรักซอสิ...”
มันเป็นความหน่วงที่ต่างฝ่ายต่างไม่รู้ว่าเกิดขึ้นมาได้อย่างไร ความจริงจะมองข้ามเรื่องนี้ไปเสีย แล้วหลอกตัวเองให้จมอยู่กับความใกล้ชิดตรงนี้ก็ย่อมได้ แต่แฮมไม่ใช่พวกชอบหลอกตัวเอง...
ความรักที่มีไอหมอกบางๆ กั้นไว้ สักวันเมื่อหมอกนั้นจางหายแล้วมองเห็นความเป็นจริงชัดเจนแล้ว ที่เจ็บปวดก็คงไม่พ้นใจตัวเอง....
แฮมกอดตัวเองด้วยสองแขนเบนหน้าหนีร่างตรงหน้า เม้มปากไม่อยากให้ก้อนสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้เปล่งออกมา แม้ว่าดวงตาตอนนี้มันแทบจะห้ามน้ำตาไม่ได้ก็ตาม
จะสุขกับความใกล้ชิดตอนนี้ก็ไม่ถึงที่สุด
จะบอกว่าอึดอัดกับสิ่งที่เป็นอยู่ก็พูดได้ไม่เต็มปาก
ไม่อยากสูญเสียความอุ่นหวานของความรู้สึกนี้ไป แต่ก็ไม่กล้าไขว่คว้าเอามาเก็บไว้ เพราะกลัวว่าสักวันมันจะจางหายไปเหลือเพียงความว่างเปล่า
แฮมสะอึกก้อนสะอื้นเบาๆ เมื่อไหล่ของตัวเองมีใบหน้าของซอมาซบนิ่ง พร้อมกับอ้อมแขนของอีกฝ่ายที่โอบกระชับร่างของตัวเองไว้หลวมๆ
“ผมลืมเขาไม่ได้...ไม่ใช่ไม่เคยพยายาม แต่ไม่เคยทำได้เลย...ผมขอโทษ” เสียงของซอเบาหวิว แต่กับถ่วงใจคนฟังยิ่งกว่าหินผา แล้วแฮมก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้จริงๆ เมื่อได้ยินประโยคต่อมาของซอ
“ผมนึกถึงเขา เวลาที่มองหน้าของพี่ ผมห้ามความคิดของผมไม่ได้ ทั้งที่ผมอยากสัมผัสอยากทำความรู้จักตัวตนของพี่ ผมขอโทษ...ขอโทษ...”
ราวกับถูกโซ่ตรวจเหล็กกล้ารัดหัวใจเอาไว้จนดิ้นไม่หลุด บีบแน่นจนทรมาน แต่กลับไม่คิดจะดิ้นรนหนีความเจ็บปวดนั้น...
“ทั้งที่ผมอยากจะรักพี่...อยากจะรักตัวตนที่แท้จริงของพี่....มากขนาดนี้”
สองแขนที่กอดตัวเองของแฮมไว้คลายออกทิ้งลงข้างกายอย่างไร้เรี่ยวแรง... หัวใจก็เช่นเดียวกันกระตุกเต้นแต่ละครั้งเหมือนกับมีเข็มนับพันทิ่มแทง...ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดจะปัดป้อง...
“ผมขอโทษที่ทำให้พี่เจ็บ”
เขาได้แต่ยืนฟังคำกล่าวบางเบานั้นด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาช้าๆ ที่เจ็บปวดตอนนี้ไม่ใช่เพราะหัวใจของตัวเองร้าวราน แต่ทรมานเพราะหัวใจของใครคนนี้เจ็บปวดต่างหาก
“ซอ...”
“ผมขอโทษที่ผมอยากจะมีความรักกับพี่ทั้งที่ตัวเองไม่มีปัญญา”
...........................................................................................
หน่วงกันเบาๆ
ด้วยความสัตย์จริง นิมาเขียนดราม่าไม่เป็น แต่ถ้าเป็นอะไรที่หน่วงๆ ล่ะก็...นิมาสามารถพาคุณๆ มึนงงจนหน่วงไปเอง กร้ากกกก
สั้นอะ เนอะ ไม่เป็นไร เพราะมันจะได้มีสักร้อยตอน กร้ากกก (นี่ยังไม่ถึงครึ่งเรื่องนะคะ) อย่างคิดว่ามันจะจบง่ายดายเช่นนั้น เจผิงไม่ได้จะสมหวังเร็วนักหรอก นุชมู่อีก โฮ๊ะๆ (นิมาคิดจะทำอะไร?)
-
ชิ... เนียน... บอกดราม่าไม่เป็น แต่หน่วงแทนซะงั้น
นั่นสิ นิมาจะทำอะไร?
-
:กอด1:
-
แง่ง อย่าดราม่านานนะ :serius2: ... อย่างน้อยตอนนี้ก็ยอมเปิดใจพูดกันละ รอตอนเค้ารักกัน
:pig4: :กอด1:มาต่ออีกเร็วๆเน้อ
ปล. คิดถึงบู้บี้ :man1:
-
:กอด1: นิมาแรง ๆ หนึ่งที หุหุ
-
กดไลค์ให้นายซอ นายกล้าหาญมากที่ยอมรับความจริงนี้ได้ เชื่อว่าซักวันนายจะรักหมอแฮมได้จริงๆ
-
จดๆจ้องๆจะเข้ามาอ่านซักพักแล้ว แต่ยังหาเวลาเหมาะๆไม่ได้ซักที เพราะเห็นว่าอัพตั้งยี่สิบกว่าตอนเข้าไปแล้ว คงต้องใช้เวลา
พอได้อ่านล่ะก็ติดหนึบหนับ ไม่ยอมขยับออกจากหน้าจอคอมเลย ขนาดปวดชิ้งฉ่องยังอดทนไม่ไปเข้าห้องน้ำ
กลัวว่าจะขาดตอน เพราะลุ้นเหลือเกินว่าผิงกับเจเค้าจะลงเอยกันเมื่อไหร่ แอร๊ยยย :o8:
น่ารักทุกคู่เลยอ๊า :m3:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :m13:
-
:เฮ้อ::sad4: :o12:
-
:z13:
รอต่อนะคะ :3123:
-
สงสารหมอแฮม
ซอใจร้าย อย่ามาให้ความหวังกันสิ
ฮือออ TT
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
รอเจผิง 55555555
-
ผิงเนี้ยจะง่ายไปไหมเจนี้ก็ร้ายจังนะเนียนตลอดทิ้งผิงเมื่อไรไม่ตายดีแน่ ซอก็เลวชิบสงสารหมอมากๆรีบๆตัดสินใจนะก่อนจะให้หมอรักคนอื่น นุชก็ดูแลมู่ดีๆละก่อนจะยุให้รักคนอื่นอีกคน
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
เรื่องมันวุ่นหนักตรงที่ปั๊บก้ยังรักซออยู่ด้วยเนี่ยละซิ
เฮ้อ รักสามเศร้า สุดท้าย ก้ต้องมีใครเจ็บซินะ
-
ไหงเป็นงี้
-
:monkeysad:กับประโยคนี้>>“พี่ไม่ได้จะห้ามถ้าซอยังรักเขาอยู่ แต่อย่าทำให้พี่หวั่นไหวกับความอ่อนไหวของซอได้มั้ย ถ้าซอไม่คิดจะรักที่พี่เป็นพี่ ซออย่าทำให้พี่ต้องรักซอสิ.. :m15:
-
สงสารแฮมจัง
เราคงยังต้องหน่วงกันต่อไป
-
ตอนที่ 28
นี่กำลังเกิดอะไรกันขึ้นหรือนี่
มู่เลื่อนตัวเองเบียดกับนุช ซึ่งคนตาหวานก็ยกแขนขึ้นวางพาดไหล่อีกฝ่ายทันที่เอียงใบหน้าเข้าไปใกล้เมื่อมู่หันมากระซิบข้างหู
“เอเลี่ยนเป็นไรวะ”
“จะรู้มั้ยวะกูอยู่กับมึงตลอดอะ” มู่หันมาจิปากใส่นุชดันท่อนแขนของอีกฝ่ายออกแล้วคลานดุ๊กๆ ไปหาผิงที่นั่งแอบอยู่อีกมุมหนึ่งของระเบียงอาหาร มองมาทางซอกับแฮมเช่นเดียวกัน
“มึงงงง...มึงรู้ปะ?” มู่ถามพร้อมกับพองแก้ม แต่ผิงยังไม่ทันตอบอะไร เจก็เอื้อมมือมาผลักหน้ามู่จนเกือบหงาย
“เผือกทุกงาน”
“มึงอย่ามาอยากรู้ทีหลังนะ” มู่เบะปากเข้าใส่จิกสายตาให้อีก ก่อนจะกระเถิบไปนั่งใกล้ๆ กับคู่หู
“กูก็ไม่รู้ แต่เมื่อเย็นมันคุยกับพี่แฮมในห้องน้ำเหมือนเถียงกันเลย แต่พวกกูออกมาก่อน”
“ห้องน้ำ???” มู่ทำหน้าตาตกใจ เปล่งเสียงไม่ดังนักแต่รู้ว่าต่อมอยากรู้อยากเห็นมีเต็มเปี่ยม
“ใช่ แต่พวกกูออกมาไงเลยไม่รู้เรื่อง”
“ต่อให้อยู่ตรงนั้นก็ไม่รู้เรื่องหรอก” เจพูดยิ้มๆ เหล่ตามองผิวแก้มแดงระเรื่อของผิงแล้วก็หมันเขี้ยวอยากฟัดสักทีแต่ติดที่ว่า
“แหวะ” มู่จิกสายทำเอาเจหมดอารมณ์เสียดื้อๆ
สาบานได้ว่าโลกนี้คงมีแต่นุชคนเดียวนั่นแหละที่หลงไอ้บ้านี้หัวปักหัวปำน่ะนะ
“ผิงมึงระวังไอ้เจมันหลอกฟันนะมึง แม่งมองไปทางไหนก็มีแต่เมีย”
“ไอ้บู้บี้” มู่แลบลิ้นเข้าใส่เจก่อนจะรีบคลานกลับมาหานุชที่เริ่มขมวดคิ้วหงุดหงิด ทั้งที่อุตส่าห์จองระเบียงอาหารได้ แต่บรรยากาศกลับแย่จนกินอะไรแทบไม่ลง ที่สำคัญ....แม่ใหญ่โทรหาเขาได้ถี่ยิบ
“เป็นไรอะชะมด”
“แม่ใหญ่โทรมา”
“ไม่เห็นแปลกนี่”
“ห้านาทีสิบสายแล้วมึง”
“ง่ะ” มู่ทำเสียงประหลาดใช้ส้อมจิ้มหมูมะนาวส่งให้นุช แต่หนุ่มตาหวานส่ายหน้า “มึงรับสายดิ ไม่งั้นก็ไม่เลิกโทรหรอก แม่มึงอะจนกว่าจะได้ดังใจไม่มีทางเลิกล้มความเผด็จการ” มู่ว่า งับหมูมะนาวแทน
นุชถอนหายใจ มองไปรอบกาย เจผิงนั่งคุยกันอยู่อีกมุมหนึ่ง ส่วนแฮมกับซอก็นั่งทานข้าวเงียบๆ กันสองคน มีแต่มู่ที่เหมือนไม่เดือดร้อนกับอะไร แต่เขารู้ดีว่ามู่คิดอะไรมากกว่าคนอื่นๆ เสมอ...
“กูรักมึง” นุชพูดแล้วก็จูบริมฝีปากสวยของคนขี้บ่น แล้วลุกขึ้นยืนเดินออกไป... มู่ไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้โวยวาย แต่กลับเหลือบมองตามร่างของแฟนหนุ่มไป เอาซ้อมจิ้มของกินใส่ปากแล้วคาบไว้ ก่อนจะมองรอบกาย...
เงอะ...บรรยากาศมาคุๆ ๆ
ไปกวนไอ้หล่อเจดีก่า...
........................................
ปลาหมึกชิ้นพอดีคำถูกวางบนจานข้าวของตัวเอง เจ้าของจานตักมันเข้าปากแบบไม่มีพิธีรีตองอะไร ก่อนจะเงยหน้าสวยของตัวเองขึ้นมองอาหารบนโต๊ะ แต่เหลือบเห็นเจที่แยกไปนั่งอีกมุมหนึ่งเพราะทานเสร็จไปแล้วกำลังใช้เท้ายันมู่อย่างนึกรำคาญ มีผิงนั่งยิ้มตบมืออย่างชอบใจ
ซอหลุบตามองอาหารอีกครั้งตักปลากะพงนึ่งมะนาวมาวางบนจานของแฮม ทั้งสองผลัดกันตักนั่นตักนี่ให้กันตลอด แต่ทุกอย่างเป็นไปอย่างเงียบๆ
มันควรจะมองว่าเป็นบรรยากาศหวานแหวสิ แต่ไม่ว่าจะมองยังไง มันก็คืออารมณ์อึมครึมเสียเหลือเกิน สุดท้ายก็ทานกันจนเสร็จ ซอเรียกให้พนักงานมาเก็บของ แล้วเอาขนมหวานมาเสิร์ฟแทน แต่ถึงอย่างนั้น ไม่ว่าจะเป็นเจ ผิง หรือมู่ก็ไม่คิดจะเข้ามาร่วมวงกับทั้งสอง...
ไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่เรื่องบางเรื่องเพื่อนๆ ก็เป็นได้แค่กองเชียร์ที่ดูอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ
ของหวานถูกคนเล่นไปมาเสียมากกว่า หนักเข้าซอก็หมดอารมณ์จะกินควักเอาบุหรี่ออกมาสูบ ต้องขอบคุณเจ้าบู้บี้ตัวแสบสินะที่เลือกมาจองที่ระเบียงอาหารแบบส่วนตัวแบบนี้ เขาถึงไม่ต้องเสียเวลาออกไปยืนสูบบุหรี่ข้างนอก
“นี่ๆ พรุ่งนี้ไปปราณกันแต่เช้าเลยมั้ย หรือว่าสายๆ ดีอะ ฉันอยากไปถึงปราณเร็วๆ แต่ก็อยากถ่ายรูปที่นี่ตอนเช้าๆ อะ” มู่คลานมาเท้าศอกกับโต๊ะอาหารเตี้ยๆ นั้นมองหน้าแฮมทีซอสองทีแล้วก็ยิ้ม “ไปสายๆ ดีกว่าเนอะ ทานอาหารเช้าฟรีที่นี่ก่อน”ว่าแล้วก็กลับไปนั่งเล่นกับพวกผิงต่อ
“มันจะมาถามทำไมวะ ถามเองตัดสินใจเอง ตอบเอง...แม่ง” ซอว่าพ่นควันบุหรี่ออกมา แฮมเหลือบตามองวางช้อนของหวาน แล้วก็ดึงบุหรี่ออกจากปากสวยนั้น ปาออกไปนอกระเบียงให้มันไปนอนแอ้งแม้งตรงหาดทรายนั่นแหละ ไม่มีคำพูดอะไรนอกจากสายตาตำหนิ
แฮมคนช้อนของหวาน แต่สายตาแอบเหลือบมองอีกคนที่ตอกเอาบุหรี่มวนใหม่ออกมา ใช้สองนิ้วหนีบเอาไว้ เขาเม้มปากแน่น สายตามองไอ้บุหรี่นั้นอย่างไม่ชอบใจ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นอีกฝ่ายจุดไฟ
“จะพยายามเลิกสูบแล้วกัน” ซอพูดแค่นั้นแหละบุหรี่ที่ไม่มีทางได้เจอไฟอีกเลยเหมือนเครื่องประดับบนนิ้วที่น่าขบขันสำหรับแฮมไปเสีย คุณหมอตักของหวานทานอย่างมีรสอร่อยมากกว่าเดิม ก่อนจะแอบเม้มปากเบาๆ เมื่อรับรู้ถึงอาการโอบรอบเอวตัวเองของคนข้างกาย
สถานะปัจจุบันหลังจากเกิดเรื่องเมื่อตอนบ่ายก็คือ... ไม่รู้...
รู้แค่ว่า...
อีกฝ่ายอยากมีความรักกับเขา...
และเขาก็....รักไปแล้ว...
มู่ เจ ผิงพร้อมใจกันนั่งห้อยขาลงระเบียงหันหลังให้ทั้งคู่ราวกับนกรู้งาน พูดคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้เรื่อยเปื่อยเหมือนไม่สนใจคนทั้งสอง แต่ความจริงคือรู้ใช่มั้ยว่าหูแต่ละคนผึ่งมาก!
แฮมก้มหน้าไม่ยอมเงยมามองใครอีกเลย ยิ่งสัมผัสได้ว่าใบหน้าของคนที่นั่งข้างกายขยับเคลื่อนเข้ามาใกล้ยิ่งอยากจะเบือนหน้าหนี แต่ที่ทำจริงๆ ก็คือก้มหน้าคอยรู้สึกถึงระยะห่างที่ลดน้อยลงไปทุกที
จนกระทั้งลมหายใจของอีกฝ่ายเป่ารดผิวแก้ม และริมฝีปากอุ่นกดแนบลงมาที่แก้ม... นิ่ง นานชั่วครู่ ก่อนจะผละออกเล็กน้อย ไล่ปลายจมูกคลอเคลียเอียงใบหน้าเข้าไปหาอีก
ริมฝีปากล่างถูกขบเม้มเบาๆ จนต้องเม้มปากหนี แต่ก็ถูกเรียวปากสวยจูบหยอกเย้ายั่วเสียจนต้องคลายกลีบปากออก แรงกดที่แนบทับลงมาไม่ได้หนักหน่วงแต่กลับฉุดกระชากหัวใจจนปลิวตามสัมผัสอ่อนหวานนั้น การรุกเร้าแผ่วหวานแต่เหมือนทุกอณูความรู้สึกถูกกระหน่ำด้วยแรงกระแทกเสียจนอ่อนระทวย...
แทบจะละลายไปกับความซ่านหวานที่ก่อกำเนิดจากปลายลิ้น...
ริมฝีปากขยับรับตามจังหวะที่สอดคล้องกันเชื่องช้าไม่ได้เร่งรีบแต่จังหวะที่หัวใจเต้นรัวกลับทำเจ็บไปทั้งทรวงอก แน่นเสียจนแทบระเบิดต้องระบายออกมาเป็นเสียงต่ำๆ ในลำคอ
ความหอมหวานที่ติดอยู่ที่ปลายลิ้นแม้จะถอนจูบออกมาแล้วก็ตามแต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะคลอเคลียริมฝีปากอยู่อย่างนั้น จนเป็นแฮมนั่นแหละที่ก้มหน้าหลบเลี่ยงไป ซอเองก็ไม่นึกว่ามันจะมีความจำเป็นอะไรที่จะเปล่งคำพูดออกมา นอกจากจะคาบบุหรี่ที่ไม่ได้จุดนั้นเล่น เหล่ตามองเพื่อนที่แอบหันมาสังเกตการณ์ แน่นอนว่าเขาแทบจะแยกเขี้ยว เมื่อเห็นมู่เอี่ยวตัวมาโชว์รูปในไอแพดสุดหรูของมันแบบฟลูสกรีนไม่ต้องเพ่งมองก็เห็นจะจะว่ามันเป็นรูปของเขากับแฮมเมื่อสักครู่นี้...
สักวันไม่นุชมันจะเป็นหม้ายเมียโดนเตะตาย!
...
มู่อมยิ้มเดินซอยเท้าเข้าไปหาคนที่ยืนใช้เท้าขวาย้ำทรายราวกับหัวเสียมากมาย เขาโอบกอดร่างของแฟนหนุ่ม เกยคาวกับไหล่แข็งแรง ก่อนจะก้มลงกดจูบที่หัวไหล่เปลือยเพราะนุชสวมแค่เสื้อกล้าม
“แม่ใหญ่บ่นเหรอ”
“แค่กูบอกว่าไม่ได้พกมือถือ”
“มึงโกหกนี่”
“กูไม่อยากฟังแม่ใหญ่พูดเรื่องผู้หญิงคนนั้น” นุชหงุดหงิด...ใช่เลยเขาไม่ชอบใจมากๆ
ถึงเขาไม่ใช่เกย์ที่ชอบแต่ผู้ชายก็เถอะ แต่การที่มายัดเหยียดผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ให้เขาก็ใช่ว่าจะลากเขาขึ้นเตียงได้ง่ายๆเสียที่ไหน
ที่สำคัญ ผู้หญิงที่ปล่อยให้คนอื่นมาจูงจมูกน่ะไม่มีคุณสมบัติที่จะมาเป็นแฟนเขาหรอก เกิดมีลูกแล้วแม่งโง่เหมือนตัวแม่มันล่ะ เหอะ!
“แล้วแม่ใหญ่ว่าไง”
“ก็บ่นแล้วจะให้ลิลลี่มาเที่ยวด้วย”
“เหรอ?”
“ใจเย็นจริงนะมึง” นุชพูดด้วยน้ำเสียงประชดมู่ แน่นอนว่าตัวแสบอย่างมู่ลี่รับมือได้ทุกสถานการณ์อยู่แล้ว....
“มึงบอกไปปะล่ะว่าอยู่ไหน”
“บอก”
“ไม่ใช่ที่นี่แน่”
“เชียงใหม่” เท่านั้นแหละมู่ก็หัวเราะก้าก
“ยัยดอกกะปิมันไม่ไปสำลักหมอกควันตายเหรอวะ” ถามราวกับว่าจริงๆ แล้วสนใจว่าเขาจะตายจริงหรือเปล่าอย่างนั้นแหละ แน่นอนว่ามู่รู้ดีอยู่แล้วว่าคนอย่างชะมดมันร้ายแค่ไหน ถ้าลองมันไม่ล่ะก็ จ้างให้ก็อย่าได้คิดจูงจมูกเลย แม่งได้โดนมันขวิดตายก่อนได้จูงล่ะ
“กูเบื่อว่ะแค่คิดว่ากลับบ้านไปจะเจออะไร”
“คิดมากน่า...”
“มึงไม่คิด?” มู่ถอนหายใจปล่อยแขนที่โอบคุณแฟนแล้วเดินไปยืนประจันหน้ากันก่อนจะอมยิ้ม “มึงพูดมาเลยว่ะไอ้คุณบู้บี้ คิดจะทำอะไร” ให้ตายเถอะ มู่ลี่มันที่สุดแห่งความยอดจริงๆ
“บ้านมึงอะ...กูไปอยู่ด้วยคนดิ” ว่าแล้วก็ยักคิ้วให้เขาพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์
“สุดยอดเมียเลยมึงนี่”
พอจะเดาออกมั้ยว่าแม่สาวดอกกะปิจะต้องเจอกับอะไร แล้วแม่ใหญ่ของเขาต้องรับมือกับอะไรบ้าง แค่คิดนะ...
“กูโคตรรักมึงเลยว่ะมู่”
..............................................................................
ประเด็นคือ...สุดท้ายแล้วคนที่รับมือดราม่าและความหน่วงของนิมาได้ดีที่สุดก็คือไอ้บู้บี้ของเรา... คือมู่ลูกกกก หนู่ไปอยู่บ้านท่านชะมดน้อยเพื่อ?...
นิมาเกิดอาการสงสารสรรพสิ่งมีชีวิตในที่แห่งนั้นเสียจริงจัง...
ปล. การเขียนนุชมู่เป็นอะไรที่สนุกมาก...จริงๆ
ปลล. คิดถึงน้องปั๊บ...
ปลล. เจผิงไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ มันมีอะไรอีกเยอะ...เย๊อะ
ปลลล. บอกให้ทำใจกันไว้ก่อน...ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดนะคะ ซอแฮมปั๊บหน่วงกันจนวินาทีสุดท้ายค่ะ
ถ้ามันจะมีสักร้อยตอนจริงๆ จะมีคนอ่านหรือเปล่าคะ? ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ นิมาอ่านแล้วก็จำคนอ่านทุกคนที่มาเม้นต์ได้ (แอบมีการรออะว่าคนนี้ๆ จะมาเม้นต์เมื่อหร่ายยย แล้ววันนี้คนนี้จะใช้อิโมชั่นตัวไหนแปะให้นิมา) กร้ากกก
นิมาเป็นคนประหลาดที่นอกจากจะมึนงงทุกสถานการณ์แล้วยังเพี้ยนได้ทุกวินาทีค่ะ
-
มู่ลี่น่ารักมากอ่า คู่นุชมู่นี่เครียดน้อยสุดแล้ว :z1:
แต่ไม่คิดถึงน้องปั๊บเลยนะคะ อย่าพามาเจอกันได้ไหมอ๊า สงสารหมอแฮม :monkeysad:
เจผิงจะไม่ราบรื่นเพราะเหล่าชะนีคู่ปรับมู่น้อยอ๊ะป่าว
กดบวกๆก่อนไปค่ายซักสามสี่วัน แล้วจะมาตามอ่านนะคะ :impress2:
-
:กอด1:
-
ทีแรกเรื่องของซอไม่ได้กังกลอะไร แต่พอรู้ว่าปั๊บยังรักซอก็กลัวขึ้นมา
ชอบนะอะไรหน่วงๆ หวั่นไหวกันสองคนบีบตับนิดๆ กำลังดี
แต่ถ้าปั๊บกลับมาเมื่อไรคงมาม่าน่าดู สงสารแฮมกับปั๊บ
ซออ่ะช่างมันเถอะ ชอบสร้างเรื่องดีนัก เอาแต่ใจด้วย หมั่นไส้
อ่านทอล์คแล้วกลัว อยากเชียร์ให้สามพีไปเลย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นไปได้หรือเปล่า
เจผิงเฉยๆนะ รอดูอ่ะ เป็นคู่เอกที่เราไม่ค่อยลุ้นเท่าไร เพราะรักกันอยู่แล้วและยังไม่มีมือที่สามโผล่ ก็หวังแต่ว่าจะไม่มีมาม่าแหละ
ชอบคู่มู่นุชมาก ชอบมานานแล้ว และชอบต่อๆ ไป เป็นคู่ที่อ่านแล้วสนุกจริงๆ เพราะตัวมุ่ไม่ว่าอยู่กับใครก็กวนตีนได้หมด แต่นุชก็รักของมันได้ ขำที่เพื่อนๆบอกว่ามู่มันแอ๊บ ทำตัวดีเฉพาะตอนอยู่กะนุช สงสัยจะเป็นงั้นก็คนที่รักนี่เนอะ
นิก็ว่างั้นแหละ ชอบฉากที่มู่จูบหัวไหล่นุช รู้สึกมู่รักนุชจังเลย
แล้วมู่ก็ไม่โมโหร้ายวีนใส่นุชด้วย เข้าใจนุช
อยากให้มู่ไปอยู่บ้านนุชเร็วๆจังอยากเห็นอะไรมันๆ
แต่อย่ารังแกมู่นะ อย่ามาม่าด้วย
สู้ๆนะคะ
..............................
ปล. นิยายนิมาเป็นกระทู้ที่เพิ่มเม้นท์ได้เร็วมาก ฮ่าๆๆๆ
แป๊บเดียวเม้นพุ่งกระฉูด เพราะอัพเร็วมาก ช่วงนี้อ่านนิยายอยู่ไม่กี่เรื่องแล้วก็เม้นท์ไม่ค่อยเยอะด้วย ตอนหลังเม้นท์นิยายเรื่องนี้เรื่องเดียว ตกใจที่ตอนนี้ใกล้ครบจำนวนแล้ว
เมื่อเม้นท์ครบ 250 จะบวกคะแนนนิยมได้
คะแนนแรกจะมาบวกให้นิมาเป็นของขวัญนะที่อัพนิยายไว จุ๊บๆ
กำลังจะครบ
-
นุชมู่น่ารักอ่ะ มู่แอบแสบ :impress3:
เจผิงก็น่ารักดี หวานๆ เย็นๆ ชอบอีกละ :-[
แต่คู่รักสามเส้า อึน แหะแหะ :monkeysad:
-
อุมมม ต้องบอกว่าคู่ ซอ แฮม ปั๊บเป็นรัก3เศร้าหรอนี่?? เค้าเชียร์พี่แฮมเพราะชี รักไปแล้ว เง้อ :z6:อิซอ
-
วันหยุดไม่ได้แวะมาอ่านเลย พอวันทำงานละอู้เวลางานมาอ่านแทน ฮ่าฮ่า
มาอ่านอีกทีหลายตอนรวดเลยย สะใจมากมายย >///<
มู่กะนุช สุโค่ยยยยยย รักกันรักกัน ทะเลาะกันหน่อยๆแต่ก็ดีกันไวไว อย่าทะเลาะกันนานน๊าา
ชอบมู่จัง น่ารักอ่ะ กวนประสาทที่สุดดดดด << ชมนะเนี่ย น่าร๊ากกกกอ่ะ >////<
นุชจ๋าา อย่าไปโกรธมู่มันเลยนะ นิสัยมันกวนๆน่ารักๆ
หวังวาอุปสรรคเรื่องสาวคนนั้นที่ท่านแม่หามาให้จะผ่านไปด้วยดี ก็ขอให้มั่นคงเข้าไว้น้าทั้งสองคน แอบกลัว =[]=
คู่ผิงกะเจ ก็เหมือนว่าต่างคนต่างมีใจตรงกันแล้วนี่หน่า มันจะยังมีอะไรให้ปวดหมองอีกน้อ
ถ้างั้นก็คงเป็นปัจจัยภายนอกหรือป่าวฟร่ะ ก็ต้องรออ่านกันต่อไป หึหึ ผงน่ารักอ่าา เจก็รุกไวใช่ย่อย หึหึ
คู่สุดท้ายที่อารมณ์ตัดกับอีกสองคู่ =[]=
ไอ้ตอนก่อนหน้านี้ มันอะไรกันฟร้าา ดราม่าหน่วงๆ อึมครึมกันสุดๆ
สงสารหมอแฮมอ่ะ สงสารซออ่ะ แล้วน้องปั๊ปของเค้าหล่าา << เป็นของอินี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ กร๊ากกกก
แบบว่า เค้าไม่อยากให้มีใครต้องเศร้าอ่าาา โฮกกกกก
หมอแฮมก็มีใจให้ซอไปซะแล้ว ซอก็ยังไม่ลืมปั๊ป
ส่วนปั๊ปเท่าที่มีบทออกมาเล็กๆน้อยก็ยังไม่ลืมซออยากจะแก้ไขเวลาที่ผ่านมาเหมือนกันนี่หน่าาา อ๊ากกก
รักพี่เสียดายน้อง << คึหึหึ
ขออภัยที่ไม่ได้มาเม้นท์ทุกๆตอนมาเม้นท์รวบเอาซะแบบนี้ แหะๆ
จะรออ่านตอนต่อไปน้าาา สู้ๆค่า
:กอด1:
-
ช่วงนี้เทศกาลแจก
มาม่าฟรีกันใช่มั้ย
แจกเยอะกันจริง
กินไม่ทันแล้ว :z3:
บวกเป็ด
-
เวลาอ่านของบู้บี้แล้วคนอ่านรู้สึกอารมณ์ดี แต่ก็อดจะกลัวนอยด์ไม่ได้เวลาบู้บี้ต้องเจ็บ
เพราะคนที่อารมณ์ดีที่สุด พอถึงเวลาเฟลก็มักจะเป็นหนักกว่าคนอื่น
ส่วนคู่ที่อ่านแล้วเซ็งจิตที่สุดตอนนี้ก็คงเป็นนายซอกับหมอแฮม มันไม่เคลียร์ซักที
เรียกปั๊บมาคุยกันให้จบไปเลยเหอะจะได้เลิกหน่วงกันซะที
-
เราเป็นคนนึงที่เกลียดความสัมพันธ์ที่อีรุงตุงนังสามสี่เส้ามากมายอะค่ะ แต่ในเมื่อนิมาจะหน่วงเราก็ทำใจเตรียมหน่วงตาม ขอให้จบแฮปปี้ก็พอ 5555
เราว่านะ คนเป็นคนเก่าน่ะ ได้เปรียบกว่าคนมาใหม่นะ ยิ่งกรณี ปั๊บซอแฮม เนี่ย..ยังไงๆมันก็เป็นหนามตำใจแฮมไปตลอดแน่ๆแหละ :S
มู่นุชดูไว้วางใจได้มากที่สุดแล้ว(มั้ง)คะเนี่ย? เพราะนิมาออกมาบอกว่าคู่อื่นยังมีอะไรอีกเยอะขนาดนี้ 555
รออ่านต่อนะคะ สู้ๆในทุกเรื่องนะจ๊ะคนแต่ง :กอด1: :L2:
-
โอ๊ยยย หน่วงจิตสุดยอดเลยคุณนิมา
สงสารแฮมอะ เราแบบ อึดอัดแทน
ทึ้งหัวตัวเอง// ไม่รู้จะเชียร์ใครเลย
รู้แต่หมั่นไส้ซอขึ้นมาตะหงิดๆ เฮ้ออ - -'
ใครว่ามู่ไม่น่ารัก แต่เราว่าน่ารักนะ5555
เจผิงไม่ง่ายจิงอ่อคุณนิมา T^T
ถึงยังไงก็จะน้อมรับ แต่อย่าหน่วงแขงกับซอแฮมปั๊ปเลยนะ
ฮ่าๆ รออ่านตอนต่อไปจ้า
+ เป็ดให้น้าา
+1ให้ด้วยย ฮ่าๆ
กอดดดด :กอด1:
-
เย้ยยยยย!!!! ทำเค้าค้างอ่ะตัว... :z3: :z3: :z3: :z3:
มาต่อเร็วๆๆๆๆน๊าาาา :z2: :z2: :z2:
-
เม้นรวบยอดนะคะ(เมื่อวานเน็ตเจ๊งเลยไม่ได้เม้นให้)
ตอนที่แล้วสงสารหมอแฮมมากๆ
น้องซอ อิเด็กใจร้ายยยยยยย~
++++++++++++++++++
ตอนนี้ บรรยากาศรอบๆคู่นี้ก็ยังเหมือนเดิม
แต่ น้องมู่ น่ารักมากจ้า
อยากไปเที่ยวบ้านสามีเหรอ
หึหึ แค่คิดก็ขำแล้ว
เป็นกำลังใจให้น้องมู่ ต่อสู้กับแม่สามีจ้า
-
มู่นุชเหมือนจะดราม่าเพราะแม่ใหญ่ดูร้ายๆ
แต่มู่ดูชิวจริงๆ ท่าทางจะร้ายกว่า
-
มู่นี่มันสุดยอดจริงๆ
-
มู่สุดยอดดดดด รักมู่
-
ผิงอะอย่าใจง่ายให้เจมันก่อนจะแน่ใจว่าเจมันรักจริงรึเปล่าเดียวจะเสียตัวและเสียใจนะยิ่งเป็นรับมีแต่เสียกับเสียนะผิง คิดมากวะตรู ส่วนตัวละครเรื่องนี้ชอบมู่มาก เพราะเข้มแข็งดีที่นายเอกไม่อ่อนแอเกินไปเหมือนรักน้ำเน่าๆที่ผมเคยอ่านมา ส่วนหมออยากให้เจอรักที่ดีกว่านี้ เพราะซอมันไม่มีเสียมันไม่แน่นอนเอง เกลียดมัน
-
เจ๊ไม่ชอบเลยยยยย อะไรหน่วง ๆ เนี่ยมันทำให้เจ๊เจ็บ :sad4: :sad4: :sad4:
-
ไม่ได้อ่านมานานเลย
ดูคู่ซอแฮมจะดูหน่วงๆยังไงก็ไม่รู้
ไม่คิดว่าซอจะยอมรับออกมาตรงๆขนาดนั้น
อึ้งกันเลยทีเดียว
+1 ให้จ้าาาา
-
นิมาจะไม่ว่างสองสามวันค่ะ ตั้งแต่พรุึ่งนี้เลย ธุระด่วนมาก เลยเอาตอนที่ 29 มาลงไว้ให้ก่อนนะคะ
ตอนที่ 29
ทริปป่วนชาติจบลงด้วยดี...ละมั้ง ไอ้คนที่สนุกที่เปรมก็คงจะมีอยู่แค่คนเดียวนั่นก็คือ...
“ไอ้บู้บี้ ไอ้ด๋อยเอ้ย ขนมกู!” ซอแทบจะกระโดดถีบมู่ลี่ให้กลิ้งตกรถเมื่อเห็นว่าถุงขนมสุดโปรดโดนชำแหละไปเรียบร้อย เจ้าตัวต้นเหตุก็ใช่จะสะทกสะท้านแลบลิ้นปลิ้นตาก่อนจะย้ายตูดตัวเองไปนั่งคู่กับนุชที่ทำหน้าที่เป็นสารภี เจส่ายหน้าเอือมระอาหาเรื่องเนียนใส่ผิงต่อไปเรื่อยๆ คนโดนเนียนก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วเอาเท้างามๆ ยันร่างของเจไว้ให้ออกห่างที่สุด ส่วนแฮม...นั่งขำกับความพิลึกพิลั่นของมนุษย์กลุ่มนี้...
“เฮ้ยเดี๋ยวไปส่งใครก่อนวะเนี่ย” ซอเอ่ยขึ้น ทุกคนส่ายหน้า มีแค่นุชที่ทบทวนเส้นทางอยู่...
“ก็ขับรถกลับบ้านกูดิ พวกมึงก็กลับเอง”
“ไอ้เหี้ยมู่ มึงเงียบ” มู่หันมาแลบลิ้นใส่เพื่อน ก่อนจะหน้าหงายเพราะนุชหมั่นไส้เลยใช้ฝ่ามือผลักเข้าให้
“เดี๋ยวกูไปส่งพวกมึงก่อน ซอยเดียวกันอยู่แล้วนี้ ว่าแต่ไอ้เจลงบ้านใคร”
“หอ” เจบอกพร้อมกับล้มตัวลงนอนตักผิง เอาขนมป้อนคนตัวเล็ก
“งั้นส่งพวกกูที่หน้าปากซอยก็ได้จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปกลับรถในซอย” ซอว่า ก่อนจะหันมาพยักเพยิดกับแฮมซึ่งคุณหมอก็ไม่ได้ขัด
“อาฮะ” นุชรับคำแค่นั้นก็สนใจกับเส้นทางต่อขี้เกียจสนใจเสียงโวยวายด้านหลังที่ซอกับเจเถียงกันเรื่องไร้สาระ และรู้สึกดีมากที่มู่มันสนใจจะเล่นแต่แพดของตัวเอง เพราะถ้าสุดป่วนไปแจมด้วยมีหวังเขาอาจจะจอดรถแล้วไล่ทุกคนลง แหงๆ
...............................................................................
“ขอบใจมากนะ”
“วางไว้หลังรถกูไม่ว่างรับ”
“ไอ้มู่!” คราวนี้เป็นเจที่เอื้อมมือมาผลักหัวทุยๆ ของมู่ลี่เพราะทนไม่ไหวแล้ว ก่อนจะรีบปิดประตูเพราะกลัวตัวเองจะฆาตกรรมแฟนเพื่อน
“แม่ง...โลกนี้ทั้งโลกมีไอ้นุชคนเดียวแหละว่ะที่รักมันน่ะ”
“สเปกของแปลกที่ไหนก็คงแปลกไม่เท่าสเปกไอ้นุชแล้วล่ะ” ซอเสริม ทำเอาแฮมหัวเราะชอบใจ
“พี่ว่ามู่เขานิสัยน่ารักดีออกนะ”
“นี่ก็อีกคน!” ทั้งซอและเจต่างพูดพร้อมกันแล้วส่ายหน้า
“พี่พูดจริงๆ มู่กวนประสาทก็จริงนะ แต่เขาน่ารักจริงๆ”
“กับไอ้นุชคนเดียวที่มันน่ารัก” เจเห็นด้วยกับซอเต็มที่ล่ะงานนี้
“ฉันนั่งวินฯเข้าซอยนะเว้ยซอ มึงไปพร้อมกันปะ” เจหันมาถามเพื่อน ระหว่างที่เดินเข้าซอยไปได้ไม่กี่ก้าว ซอหันมามองแฮมซึ่งคุณหมอก็พูดว่า
“นั่งวินไปเหอะ เดินอีกสิบเมตรก็ถึงคลินิกแล้ว”
“เดี๋ยวออกมาหานะ” แฮมพยักหน้ายิ้ม
“ผมไปก่อนนะครับพี่แฮม หมดแรงกับการด่าไอ้มู่”
“ไม่ใช่นัวเนียไอ้ผิงเหรอวะ”
“พูดไปมึง” เจเดินดิ่งไปหาวินมอเตอร์ไซค์ แน่นอนว่าซอก็เดินตามไปติดๆ นั่นแหละ ส่วนแฮมก็รีบเดินไปคลีนิกของตัวเองที่อยู่ห่างไปไม่ถึงสิบเมตรจริงๆ
“กลับมาแล้ว”
“พี่แฮม!”
“แฮม! รีบวางของเร็ว มาช่วยตรงนี้หน่อย” เสียงของมีร์ทำให้คุณหมอรีบทำตาม เขาไม่ทันสังเกตวัยรุ่นสองคนที่นั่งหน้าซีดกันอยู่ มินทร์รีบมาช่วยเขาโดยการเอาของไปเก็บและช่วยเตรียมชุดให้แฮมเปลี่ยน
“อะไรเนี่ยมีร์”
“แม่หมามันกำลังจะคลอด แต่โดนรถเฉี่ยว” เท่านั้นแหละแฮมก็รีบพุ่งไปดูอาการ “แม่หมาแก่มากแล้วด้วย”
“ห้าสิบห้าสิบ” แฮมว่า พร้อมกับเอาแมสปิดปากตัวเอง
“เราต้องทำคลอดพร้อมกับรักษาแผลของเขานะ”
“แข็งใจไว้นะครับคุณแม่” แฮมพูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะเริ่มลงมือรักษาพร้อมกับคุณหมอมีร์....
............................................
ซอใช้เวลาพักใหญ่กับการโยนเสื้อผ้าทั้งหมดที่เอาไปเที่ยวลงถังซัก แล้วกลับขึ้นห้องไปอาบน้ำ... ยังดีที่ห้องไม่ได้อยู่สองสามวันไม่ได้รกมาก หรือความจริงมันรกจนชินตาหรือเปล่าเขาก็ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ เขาไม่ได้คิดจะเก็บอะไรมัน....
เขาเหนื่อยว่ะครับ...
ซอออกจากห้องน้ำหลังจากอยู่ในนั้นเกือบยี่สิบนาที ผ้าเช็ดตัวพันกายแค่ชิ้นเดียว อีกชิ้นเขาใช้มันเช็ดเส้นผมที่เปียกโชก เปิดไล่ดูรายการต่างๆ ในโทรทัศน์ รอเวลาเอาผ้ากลับมาตาก
เสียงมือถือดังขึ้น เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของเจ หอแม่งก็อยู่ห่างกันไปไม่เท่าไหร่ไม่เดินมาวะโทรมาทำไมให้เปลืองแบตของเขาล่ะเนี่ย
“อะไร”
“มึงออกไปหาพี่หมอยังเนี่ย”
“ยัง ทำไม?”
“กูมีเรื่องจะถาม”
“ว่ามา” ซอว่าเปิดตู้หยิบเอากางเกงขาสั้นของตัวเองออกมา และเลือกว่าจะสวมเสื้อยืดตัวไหนดี
“ผู้ชายเวลามีอะไรกันต้องทำไงบ้างวะ”
“กอดจูบลูบคลำ เสียวจัดก็ยัดใส่” สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความแต่แม่งโคตรกวนตีน
“เหี่ย”
“กูพูดจริง” ซอตอบด้วยเสียงเรื่อยเฉื่อย “รอแป๊บนะกูสวมกางเกงก่อน” คนหน้าสวยพูดแล้วรีบวางมือถือลงที่เตียงสวมกางเกงและเสื้อ โยนผ้าเช็ดตัวใส่ตระกร้าแล้วขยี้ผมแรงๆ อีกสี่ห้าทีก่อน ถึงจะเอามือถือมาแนบหูอีกที “ว่าไง”
“กูก็ถามมึงไง ตอบดีๆ”
“นั่นก็ดีแล้วนะมึง...มันเป็นแบบนั้นจริงๆ มันก็เหมือนตอนมึงนอนกับผู้หญิงแหละแค่ตรงที่ใส่เข้าไปมันเป็นอีกที่เท่านั้นเอง” ตรงไปมั้ย...
“อันนั้นกูรู้ แต่แบบ กูต้องเตรียมตัวอะไรมากเป็นพิเศษมั้ย มึงก็รู้กูไม่เคย...กับผู้ชาย” ซอถอนหายใจ มองเคเบิ้ลทีวีกำลังเอาหนังดังมาฉายกันซ้ำไปซ้ำมา
หวีดสยอง... อ่าใช่ เรื่องของเจกับผิงมันหวีดสยองแน่ๆ
“ที่มึงต้องเตรียมใจมากที่สุดก็คือเรื่องใจมึงนั่นแหละไอ้เจ... กูจะบอกให้นะไอ้เรื่อง ชายกับชาย เรื่องความละเอียดอ่อนทางอารมณ์มันไม่ต่างกับ ชายหญิงหรือพวกสาวเบี้ยนกันนักหรอก... ชัดเจนมั้ยว่าสิ่งที่มึงกำลังจะเป็นน่ะมันเป็นเรื่องที่ไม่ใช่สิ่งที่ธรรมชาติสร้างมา กูไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงกูไม่รู้หรอกนะว่ามึงจะเสียวโว้ยกับเรื่องนั้นแค่ไหน แต่กูมั่นใจว่า...กับผู้ชายด้วยกันถ้าใจมึงไม่รักจริง แม่งเฟลทั้งคู่แน่” ซอพูด สายตาก็มองสภาพร่างของคนที่โดนชำแหละในหนังหวีดสยอง
“หมายความว่าไงวะ”
“เพื่อนกูคนหนึ่ง มันเป็นคล้ายๆ มึงนี่แหละ ฟันแต่ผู้หญิงมาตลอด แต่ก็มาชอบผู้ชายด้วยกัน แต่มันไม่แฮบปี้ ไม่ใช่ว่ามันไม่รักเขานะ มันโคตรรักแฟนมันอะ แต่เรื่องอย่างว่ามันเสือกทำไม่ได้ หมดอารมณ์ไปดื้ออย่างนั้น”
“มีงี้ด้วยเหรอ”
“ก็มีน่ะสิไม่งั้นกูจะเอามาพูดได้เหรอ แม่งหล่อแล้วโง่ของแท้เลยมึงเนี่ย” หลอกด่าเสร็จก็ทำหน้าสยองเมื่อเจอฉากเชือดคอเหยื่อ
“อย่าด่ากูสิวะ กูไม่รู้นี่”
“กูเตือนมึงนะเจ... ถ้าแค่รักแล้วคิดว่าทุกอย่างมันจะโอเคล่ะก็มึงคิดผิด เซ็กส์ไม่ใช่ทุกอย่างก็จริง แต่มันก็ขาดไม่ได้เหมือนกัน มึงลองคิดสภาพมึงกำลังทำกับไอ้ผิงอยู่ดีๆ แล้วเสือกไม่ขันอย่างนี้ คงมันส์ในอารมณ์พิลึก” ความสามารถของซออีกอย่างหนึ่งที่เจและหลายๆ คนรู้คือมันแยกแยะประสาทได้เก่ง สามารถดูหนัง ฟังเพลงตอบคำถามและด่าได้ในเวลาเดียวกัน...
“แต่กูจูบกับผิง มันก็โอเคนะมึง รู้สึกดีมาก”
“แล้วมึงจับของมันหรือยัง ลองให้มันจับของมึงหรือยัง แค่คิดแล้วมีอารมณ์มันก็เป็นกันเกือบทุกคนนั่นแหละ ลองของจริงมั้ยล่ะ มึงคิดว่าไหวปะ ซึ่งกูไม่แนะนำ”
“ทำไม?”
“มึงไม่ใช่เกย์ไอ้เจ จะบอกว่ามึงเป็นไบก็ไม่แน่ใจ...แต่ที่กูรู้ก็คือถ้ามึงคิดว่าเซ็กส์กับผู้ชายเหมือนกับผู้หญิงล่ะก็ มึงเตรียมโดนไอ้ผิงทิ้งได้เลย ไม่ก็เตรียมทำใจโดนไอ้มู่สาปแช่งมึงที่ทำให้ไอ้ผิงเสียใจ”
“มัน...น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“โอ้ยยยยย....” ซอร้องออกมา
“เป็นอะไรวะ”
“กูตัดเล็บแล้วมันเข้าเนื้อ” สรุปตอนนี้ซอทำอะไรบ้าง? “จะบอกว่ามันน่ากลัวก็คงใช่ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปอดแหก”
“เฮ้ย...ซอ...กูงง”
“จำที่ไอ้นุชบอกได้มั้ย?”
“เรื่องไหนวะ” ซอถอนหายใจ วางกรรไกรตัดเล็บเดินไปล้างมือ กลับมาคว้าหนังสือการ์ตูนมาเปิดอ่าน เหลือบมองสลับกับหน้าจอทีวี
“เรื่องที่ว่าให้นึกถึงว่าได้ทำกับคนที่เราชอบอะ”
“ที่บอกว่าถ้าแบบ...”
“เออนั่นแหละ” ซอแทรกเข้าไปทั้งที่อีกฝ่ายยังพูดไม่จบ “มึงโอเคกับไอ้ผิงปะล่ะ”
“กูบอกพวกมึงไปแล้วตอนไปเที่ยว” ซอเลิกคิ้ว ก่อนจะยิ้ม
“ของจริงน่ะมันจะยิ่งกว่าที่เราจินตนาการ ชอบไม่ชอบมันอยู่ที่ตอนที่ทำจริงๆ นี่แหละ แต่กูเตือนว่าแยกแยะให้ออก เพราะว่า...กับบางคนเรารักเราชอบเขามาก แต่พอเรื่องอย่างว่าไม่ใช่ไม่อยากทำ แต่ร่างกายมันฝืนไม่ได้ มันเป็นเรื่องของธรรมชาติจริงๆว่ะเจ มึงอาจจะรักไอ้ผิง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ามึงจะมีเซ็กกับมันได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามึงจะไม่อยากทำกับมัน ซึ่งสุดท้ายมึงอาจจะทำกับมันได้หรือไม่ได้ นี่คือสิ่งที่กูอยากบอกมึงตั้งแต่แรก แต่เรื่องนี้มันพูดไปมึงก็ไม่เข้าใจ เพราะเป็นเรื่องที่มึงต้องเจอกับตัวเอง... อ่อ...ที่สำคัญที่สุดในการทำ ถุงยาง เจล...จำเป็นมาก มึงเข้าใจปะ”
คิดว่าเจจะเข้าใจมั้ย?
คือขอเวลาเอาไอ้สิ่งที่ยัดเข้ามาในสมองของเจไปแปลเป็นตัวเลขแล้วถอดสูตรแคลคูลัดออกมาอาจจะเข้าใจง่ายกว่า...
“เอาเป็นว่ากูถือว่ามึงเข้าใจนะ สำหรับกู กูว่ามึงโอเคมากแล้วที่ยอมรับกับตัวเองว่าชอบผู้ชาย เอาเป็นว่าไปลองหาข้อมูลเรื่องนี้เอง เยอะแยะเสิร์ซในเน็ตก็ได้นะ เยอะกว่าที่กูเล่าให้มึงฟังอีก” ซอว่าแล้วก็เริ่มติดว่าถ้าลูฟี่จะสวมหน้ากากหวีดแล้วล่องเรือหาเหยื่อกลางทะเลบ้าง จะเป็นยังไงนะ
“กูจะพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่มึงบอกกูนะ”
“กูว่าคงยากว่ะ หล่อแล้วแถมโง่อย่างมึงน่ะ เฮ่อ...ขอให้ไอ้ผิงหาเชือกมาสนสะพายมึงเร็ววันนี้จะได้ไม่หลงนะ” ซอว่าแล้วรีบกดวางสายแล้วปิดเครื่อง
เขาไม่ชอบคุยโทรศัพท์นานๆ ปวดหู แต่ไม่เคยบ่นเวลาที่ต้องโทรหาแฮมเป็นชั่วโมงๆ แบบไม่อยากวาง
ที่วางสายจากเพื่อนไม่ใช่ว่ากลัวว่ามันจะด่ากลับนะ แค่ขี้เกียจฟัง...
แค่นั้นเอ๊ง...
ซอใช้เวลาอีกเกือบยี่สิบนาทีกับการอ่านลูฟี่ไปพร้อมกับดูหนังในเคเบิ้ลก่อนจะลงไปเอาเสื้อผ้าที่ซักแล้วกลับขึ้นมาผึ่งหลังห้อง เขาดูนาฬิกาแล้วเดินมาหยิบกระเป๋าตังค์ ผิวปากออกจากห้องไป...
................................................................
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี...หรือไม่ แฮมไม่สามารถจะพูดอะไรได้ ยิ่งมีร์เอง ที่แม้จะผ่านอะไรมาเยอะก็ตาม แต่เหตุการณ์แบบนี้มันก็อ่อนไหวเสียจนต้องแอบเช็ดหยดน้ำตาที่คลออยู่ที่หางตา...
ลูกหมาสามตัวปลอดภัยดีแม้มันจะคลอดก่อนกำหนดก็ตาม แต่ต้องอยู่ในความดูแลของทางคลินิกสักพัก...
ส่วนแม่หมา... มันสิ้นใจหลังจากที่คลอดลูกตัวสุดท้ายเพราะร่างกายที่บาดเจ็บมากเกินไป...
สาวสวยเป็นคนเดินออกมาบอกข่าวร้ายกับเจ้าของหมาที่จริงๆ แล้วมีนัดมาฝากครรภ์เจ้าชบาแม่หมาโชคร้าย แต่ตอนที่ลงจากรถเดินมาที่คลินิกมันเกิดดิ้นจนผลัดตกจากอ้อมแขนของเด็กหนุ่มหน้าหล่อ วิ่งข้ามถนนแล้วก็โดนรถชนเข้าอย่างจัง...
ทั้งหมดวุ่นวายมาก เธอไม่ได้มองหน้าของเจ้าของหมาจนกระทั่งเดี๋ยวนี้แหละ...
“ผมขอเข้าห้องน้ำได้มั้ยครับ” เด็กหนุ่มเสียงสั่น มีร์จึงชี้ทางเดินไปห้องน้ำให้ ก่อนจะขอตัวแยกเข้ามาจัดการกับข้าวของด้านในห้องรักษา
เหลือแต่เด็กหนุ่มอีกคนที่มาด้วย...และแฮมที่เดินสวนกับมีร์ออกมา แม้เพื่อนสาวทำท่าเหมือนจะพูดอะไรด้วยแต่เขาก็เหนื่อยเกินไป อยากจะพัก ของที่มาถึงก็โยนไว้ต้องรีบไปจัดการ จังหวะเดียวกันที่ซอเดินเข้ามาในคลินิกพอดี
“อ่าว! ทำไมอยู่ชุดนี้ล่ะ”
“มีคนไข้ด่วนน่ะ” แฮมตอบ ยิ้มเซียว ซอหันไปมองเด็กหนุ่มตัวสูงที่ยืนเก้ๆ กังๆอยู่เพราะไม่รู้จะทำอะไร กำลังอึ้งกับเรื่องที่คุณหมอคนสวยมาบอกแถมเพื่อนยังหนีไปเข้าห้องน้ำ สุดท้ายเลยเลือกที่จะนั่งลงกับโซฟา
แต่ซอกลับจ้องหน้าอีกฝ่ายราวกับจะถ่ายสำเนาใบหน้าออกมาจากดวงตาของเขาอย่างนั้นแหละ
“มีอะไรเหรอ?” แฮมถามเมื่อเห็นว่าซอจ้องเด็กหนุ่มตาไม่กระพริบ...
“เปล่า” ตอบมาสั้นๆ แต่สายตายังมองไม่ละไปไหน จนโดนคุณหมอแตะข้อศอกเบาๆ นั่นแหละ
“รอแปะหนึ่งได้มั้ย ยังไม่ได้เก็บของเลย” ซอพยักหน้า แล้วหันมายิ้มทั้งที่ติดใจสงสัย...
ก็ไอ้เด็กหน้าหล่อที่นั่งอยู่ตรงนี้มัน...
เขาเคยเห็นที่พารากอน...
เอาแล้วมึง...
หัวใจของซอเต้นรัวเร็ว... เขาจับมือของแฮมไว้แน่นจนแทบจะกลายเป็นสั่นเมื่อเสียงของน้องมินทร์เอ่ยออกมาว่า...
“คุณปัณณวิญช์เชิญทางนี้ค่ะ”
ปัณณวิญช์...อย่าบอกนะ...อย่าบอกเขานะ...
“เอ่อ...ครับ” ซอหันขวับไปมองก็เด็กหนุ่มคนเดิมนั่นแหละที่ลุกขึ้น... เขารู้สึกขอบคุณที่แค่เป็นคนชื่อคล้ายกัน อีกอย่าง...เขาอาจจะคิดมากไปเอง ที่เจอตอนนั้นก็ผ่านมาพักใหญ่แล้วเขาอาจจะจำคนผิด...
เด็กหนุ่มเดินผ่านซอที่ยืนจับมือกับแฮมอยู่ไปจ่ายเงิน และพูดคุยกับน้องมินทร์
“เป็นอะไรมั้ยซอ แปลกๆ” แฮมรับรู้สึกเหงื่อที่ชื่นที่ฝ่ามือของอีกฝ่ายและอาการเกร็งจนเกือบจะกลายเป็นสั่น...
“ไม่เป็นไรหรอก ขึ้นไปข้างบนเถอะเก็บของไม่ใช่เหรอ”
“เดี๋ยวสิคุยกับเจ้าของหมาก่อน น้องครับ”
“ครับ?” เด็กหนุ่มหันมา
“ลูกหมาที่เพิ่งคลอดต้องเอาไว้ที่นี่ก่อนสักระยะหนึ่งนะครับมันอ่อนแอมาก” อีกฝ่ายพยักหน้าเข้าใจ...
“เอ่อ...เดี๋ยวคุยกับเจ้าของหมาดีกว่าครับ คือผมเป็นเพื่อนเขาน่ะครับ” เพื่อน?
“คุณไม่ได้ชื่อปัณณวิญช์หรอกเหรอ” เป็นซอที่หันไปถาม ทุกคนทำหน้างงแม้แต่แฮมเองก็ตาม และบางสิ่งบางอย่างมันตะโกนก้องในหัวว่าอาการ ท่าทางของซอมัน...
ไม่นะ...
“เปล่าครับ ชื่อเพื่อนผม นั่นไง” เด็กหนุ่มชี้ไปอีกทาง ซอไม่กล้าหันไปมอง...ใช่แล้ว เขาไม่กล้า...แต่คนที่หันไปมองกลับเป็นแฮม...และ...
“พี่ซอ...”
......................................................................
ให้เดาใครเรียก "พี่ซอ" ฮี่ๆ เดาได้แน่ๆ เลย คนอ่านของนิมาเก่ง :m4:
ระเบิดมาแล้วแค่ไม่ได้ถอดสลัก อิอิ ถือกันเอาไว้หน่วงๆ นะคะ
น้องปั๊บของนิมามาแล้ว....
หลังจากที่นิมาไปบ่นไว้ในห้องพูดคุย ตอนเย็นๆวันนี้ก็อาการดีขึ้นแล้วค่ะ ^^ เคลียร์กับเพื่อนแล้ว(มันบอกว่านั่นชั้นไม่ได้คิดว่าเราทะเลาะกันนะ) แต่สำนึกผิดไงคะเลยเสนอตัวช่วยงานของมัน
ตายเลยค่ะทีนี้ พรุ่งนี้ออกแต่เช้าเลย (ลืมไปว่าไอ้พวก กอง บ.ก.ทั้งหลายช่วงนี้คงหัวฟู)
เอาเป็นว่าเดี๋ยวเสร็จธุระแล้วนิมาจะมาต่อตอนที่ 30 ที่เป็นมู่นุชนะคะ...
แล้วซอล่ะ ค้างไว้งี้? (ค้างไว้งี้แหละ ค้างคาๆ ๆ)
เจผิงล่ะ????
-
นั้นเลยยยยยย
ปั๊บโผล่มาแล้วววววววววว
จุดใต้ตำตอ
ซอจะทำยังไงละทีนี้
-
อยากมีแบบมู่ :man1: ไว้ซักคน อย่างที่แฮมบอก กวนแต่น่ารัก คงได้ฮาตลอดเวลา..
ส่วนซอ แฮม ขอหน่วงแบบเบาๆนะ เค้าไม่ชอบกินมาม่า :sad4:
:pig4: :กอด1:
-
โอ้โห อะไรมันจะเป๊ะขนาดนี้
กลุ้ทใจแทนแฮมเลยจริงๆ
ค้างคาที่สุด คุณนิมาใจร้ายย
555 ล้อเล่นคะ
ว่าแต่แล้วเจผิงอะ ???
-
* ซอ...ถ้าแกทิ้งแฮม โดน :z6: :beat:
* และแฮม..อย่าพึ่งดราม่า น๊าาาาา :o12: :o12:
* คนเขียน..อย่าหายไปนานน่ะจ้ะ...เพราะรออยู่ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อั๊ยยะ!!!!!!!!!!!!
น้องปั๊ปมาโผล่ที่คลินิกหมอแฮม
และแล้วทั้งซอ หมอแฮมและน้องปั๊ปก็มาปะกัน
จะเกิดอารมณ์รักสามเศร้า ฉันเธอและเขา แหง๋มๆๆ
ยังไงก้เอาใจช่วยหมอแฮมกะซอเน้อ
-
เอาแล้วไงล่ะ
แฮมคงคิดมากแน่เลย
-
สนุกๆ ชอบๆ
-
ในที่สุดก็ป๊ะกันซะที เอาให้เคลียร์ไปเลยนะ
-
ตอนที่30
หลังจากที่ไปส่งผิงขึ้นเครื่องไปเชียงใหม่ และแยกกับเจแล้วทั้งนุชและมู่นั่งรถตู้ใช้เวลาสองชั่วโมงก็มาถึงบ้านของนุชที่แปดริ้ว...
บ้านทรงไทยตระหง่านอยู่ตรงหน้า มู่ยู่ปากเดินตามนุชเข้าไปในรั้วบ้านต้อยๆ เขาพอรู้อยู่บ้างว่าบ้านของนุชเป็นยังไง แต่นั่นหมายถึงคนในบ้านนะ แต่ไอ้บ้านทรงไทยนี่เพิ่งรู้
“บ้านสวยอะชะมด”
“ขอบใจ แต่ตอนอยู่ที่บ้าน แกอย่าปากไวนะมู่ คำเรียกกูอีกเพลาๆ หน่อย ไม่ใช่ไร แม่ใหญ่ได้ยินแล้วจะบ่น กูขี้เกียจฟัง”
“อือ...ไม่ต้องห่วงหรอก กูรู้ดีว่าต้องทำตัวยังไงกับแม่ผัว” ข่าวว่านุชเพิ่งบอกไปหยกๆ นะเรื่องปากเนี่ย!
“มึงนี่นะ”
“เอาเป็นว่ากูอยู่ที่นี่กูจะพูดเพราะๆนะ”
“เริ่มเดี๋ยวนี้เลย” นุชกว่าเหลือบตามองคุณแฟนแก้มป่อง
“อย่ามาหลงคารมแล้วกัน”
“เหอะ” นุชทำเสียงขึ้นจมูก แต่ก็อมยิ้มเมื่อเห็นคุณแฟนมีท่าทีชอบอกชอบใจ เขารู้ว่ามู่ทำอะไรได้สารพัดอย่าง เขารู้ว่ามู่คิดมากด้วย แต่เขามั่นใจ เชื่อว่ามู่มีวิธีการของตัวเอง...
“คอยดูนะนุช มู่จะทำให้น้องลิลลี่หอบของกลับอเมริกาไม่ทันเลย แล้วแม่ใหญ่จะต้องรีบไปขอมู่ให้นุชเร็วที่สุด”
สยองกับสิ่งที่ได้ยิน...
ไม่ชินว่ะครับกับสรรพนามที่ได้ยิน อีกอย่างไอ้รูปประโยคที่เอ่ยมานั้น... แม่งเอ้ยยยยยย....
หวังว่าเขาจะไม่เป็นโรคเส้นเลือดในสมองแตกตายก่อนเปิดเทอมนะ
................................................................................
ไอ้ประโยคหวานจ๋อยก่อนเข้ามาในบ้านนั้น เชื่อนุชมั้ยว่ามันยังไม่หลอนเท่าเวลานี้ เขาอยากจะถ่ายคลิปเก็บไว้จริงๆ คนอย่างมู่ลี่เนี่ยนะ นั่งเงียบเรียบร้อย ครับอย่างนั้นฮะอย่างนี้
พระเจ้า....
วรนุชแทบกลายพันธ์เป็นจระเข้!
“คุณพ่อของผมเกษียรแล้วตอนนี้บวชศึกษาพระธรรมอยู่ที่วัด..ครับ”ครับจากปากมู่ลี่ โอ้ยยย...นุชรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นตะคริวเพราะเกร็งกลั้นขำจนตัวสั่นไปหมดแล้ว
“แล้วคุณแม่ของเธอล่ะ” แม่ใหญ่ถาม
แม่ใหญ่ เป็นผู้หญิงวัยหกสิบกว่าแล้ว แต่ยังดูแข็งแรงที่สำคัญความน่าเกรงขาม เข้มงวด ดูจริงจัง แผ่ออกมาให้หวั่นเกรง เพียงแค่การมองลอดแว่นตากรอบทองนิ่งๆ ก็ทำให้หวั่นใจได้แล้ว...แต่ไม่ใช่กับใครบางคนแถวนี้...
“คุณแม่ของผมเกษียรแล้วครับตอนนี้เป็นแม่บ้านอยู่บ้านเฉยๆ ครับ”
“รับราชการหรอกเหรอ?”
“ครับ...เป็นรองฯ ของท่านทูตไทยที่เยอรมันน่ะครับ” ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อนะ แต่มู่ลี่คือลูกของท่านทูตครับ - -“ ก็ใครจะไปคิด นุชเองแรกๆ ก็ไม่เชื่อ ยิ่งเห็นวิถีชีวิตของสองข้าราชการวัยเกษียรยิ่งคาดไม่ถึง อยู่กันแบบธรรมดาติดดินที่สุด!
“ถ้าอย่างนี้...หลวงพ่อของเธอก็...รับราชการที่กระทรวงด้วยใช่หรือเปล่า”
“ครับเป็นเอกอัครราชทูตไทยประจำที่เบอลินครับ”
หญิงวัยกลางคนใช้สายตาช่างพินิจมองพ่อหนุ่ม เพื่อน ของบุตรชายหัวแก้วหัวแหวน อย่างน้อย แม่ใหญ่ ก็พอใจ เพื่อน ที่บุตรชายพามาพักผ่อนที่บ้านไม่ใช่เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า...
เอะใจตั้งแต่ฟังนามสกุลที่มี ณ ตามท้ายนั่นแล้วล่ะ
“แล้วเธอมีญาติพี่น้องกี่คนกันล่ะ”
“ผมมีพี่ชายพี่สาวแล้วก็น้องสาวครับ พี่ชายเพิ่งได้รับแต่งตั้งเป็นเลขาฯ เอกอัครราชทูตไทยประจำที่ดีซี กำลังจะเดินทางอีกไม่นานนี้ครับ พี่สาวเป็นสัตวแพทย์ ส่วนน้องสาวตอนนี้เรียนมัธยมปลายที่โรงเรียนสาธิตของมหา’ลัยที่ผมเรียนอยู่นี่แหละครับ”
ผ่าน!
เทือกเถาเหล่าก่อไม่น่าเกลียดอะไร แม่ใหญ่ ยิ้มพอใจ ซึ่งแน่นอนว่าทุกคนในบริเวณนั้นก็โล่งใจไปด้วย... ใครก็รู้นี่ ว่า คุณหญิงเพชรน้ำหนึ่ง นั้นขึ้นชื่อเรื่องเจ้ายศเจ้าอย่าง แถมยังเป็นพวกตระกูลเก่าตระกูลแก่
“แล้วไปรู้จักมั่กจี่กันได้ยังไง เห็นว่าเรียนคนละสาขาไม่ใช่เหรอ”
“ผมเรียนกวดวิชาที่เดียวกับนุชน่ะครับ อยู่ห้องเกรดสูงๆ เหมือนกันเลยรู้จักกันตั้งแต่ ม.4 ครับ” แม่ใหญ่พยักหน้า ถ้าจำไม่ผิดสบันกวดวิชานั้นเด็กเรียนเกรดสูงจะได้อยู่ห้องหลักที่รับรองว่าเอ็นฯติดแน่นอน แสดงว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าก็ถือว่าใช้ได้ทีเดียว
ฐานะทางครอบครัวไม่ว่าจะชื่อเสียงหรือความมั่นคงถือว่าดี สถานที่ศึกษาก็มหา’ลัยอันดับหนึ่งของประเทศ...สมควรให้คบหากันไว้แหละดี
“ตานุช” คราวนี้ถึงตานุชบ้างล่ะ เดี๋ยวดูว่าพ่อหนุ่มตาหวานจะแผลงเดชอะไรบ้าง
“ครับ”
“เราเป็นยังไงบ้าง ผลสอบการเรียน”
“ก็ดีครับ” คำตอบแบบผ่านๆ ทำให้ แม่ใหญ่ขมวดคิ้วเล็กๆ ก่อนจะถอนหายใจ
“ก็ดีนี่คือยังไง ไม่คิดจะอธิบายให้ฟังหน่อยรึ”
“ก็ไม่เลวร้ายน่ะครับ”
“ตานุช” เป็นหญิงวันกลางคนอีกคนที่นั่งอยู่บนเฉลียงไม้สักที่เตี้ยกว่า แม่ใหญ่เล็กน้อยพูดปรามขึ้น “อธิบายให้แม่ใหญ่สักนิดลูก ท่านเป็นห่วง” พ่อหนุ่มตาหวานถอนหายใจทำหน้าเนือยๆ
“ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ เรียนก็ผ่านไปได้ไม่ติดขัดอะไรที่พักก็เรียบร้อยดีไม่มีปัญหาอะไร ส่วนมากผมจะอยู่กับมู่” พูดไปอย่างนั้น สายตาของแม่ใหญ่ก็กวาดมองมาทางร่างผอมบางของมู่ลี่
“ตานุชไปรบกวนเธอบ้านรึ”
“ไม่เรียกว่ารบกวนหรอกครับ เราสนิทกันทำงานกลุ่มเดียวกันบ่อยๆ อีกอย่างแม่ผมก็ชอบที่บ้านมีคนอยู่เยอะๆ ครับ” คำตอบของมู่ไม่ว่าจะตะแคงหูฟังแค่ไหนก็ฟังดูดีมีสกุลไปเสียหมด
พระเจ้า ถ้าพวกซอกับเจมาเห็นนะ...
“ยังไงก็ขอบใจนะที่ช่วยดูแลตานุชตอนอยู่ที่โน่นน่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ” มู่ตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มนิดๆ โอ้แม่เจ้า ออสก้าอายครับ!
“ยังไงก็พักผ่อนที่นี่ให้สบายแล้วกันนะ เดี๋ยวแม่ขวัญไปบอกเด็กให้จัดห้องให้คุณๆ เขา ดูแลอย่าให้ขาดตกบกพร่องนะ”
“ค่ะคุณพี่”
“ขอบคุณครับแม่ใหญ่ แม่ขวัญ” มู่พูดพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ แม้จะไม่มีรอยยิ้มหรืออาการรับไหว้ออกนอกออกตาแต่อาการพยักหน้ามองมู่ด้วยแววตาพอใจก็ถือว่าดีในระดับหนึ่งล่ะ
ผ่านไปหนึ่งด่านล่ะไอ้มู่
.............................................................................
“เหี้ย!!! กูเกร็งจนฉี่แทบราดไอ้มู่ มึงมันเกินไปแล้ว”
“อุ้ยๆ พ่อชะมดตาหวาน นี่ใครๆ ๆ ไม่อยากจะพูดเมื่อก่อนแม่กูพากูออกงานไม่เว้นวัน แค่เก๊กมีมารยาทแค่นี้นะ จิ๊บๆ” มู่ว่าแล้วก็ยิ้มร่าเดินมานั่งคร่อมบนตักของนุชที่นั่งเอนกายเท้าแขนกับเตียง สองแขนยกขึ้นโอบรอบคอแฟนหนุ่ม
“ร้ายนะ”
“นิดหนึ่ง” มู่ว่า ก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้เป็นฝ่ายเริ่มจูบพ่อตาหวานก่อน
ตอนแรกก็ว่าจะแค่จูบกันเบาๆ นะ แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่จูบหวานมันเป็นเปลี่ยนเร่าร้อน และพอรู้ตัวกลายเป็นว่าริมฝีปากของนุชกำลังขบเม้มยอดอกของตัวเองพร้อมกับใช้ปลายลิ้นตวัดเลียเสียจนห้ามเสียงครางแทบไม่ได้
ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปตามข้างลำตัวต่ำลงมาที่ขอบกางเกงและกำลังเริ่มดึงเข็มขัดของมู่ออก แต่ก็นั่นแหละการอยู่บ้านของนุชในว่าจะสะดวกสบายเรื่องอย่างนี้เมื่อไหร่
“คุณนุชค่ะ...คุณท่านให้มาเชิญออกไปที่เรือนรับแขกค่ะ” ตอนแรกนุชว่าจะทำเป็นไม่สนใจนะ แต่มู่ตกใจจนเด้งตัวหนีลงจากตักแฟนหนุ่มจัดเสื้อผ้าหน้าผมอย่างรวดเร็ว แถมยังทำท่าทางให้นุชตอบเด็กรับใช้ด้วย
“คุณนุชคะ”
“ไปทำไม?” นุชตอบไปอย่างเสียไม่ได้ รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาตะหงิดๆ ช่วงนี้เขาห่างเหินจากการนัวเนียมู่ค่อนข้างมาก ไปเที่ยวก็ไม่ได้อะไรนักเพราะอีกฝ่ายมัวแต่วุ่นวายคนนั้นทีคนนี้ที แกล้งเขาไปทั่วกลับมาเมื่อคืนก็เหนื่อยจนหลับไป...
โว้ย...เดี๋ยวได้ปล้ำแฟนจริงๆหรอก
“คุณหญิงประภามาสกับคุณลิลลี่มาเยี่ยมน่ะค่ะ คุณท่านเลยให้มาเรียนให้คุณนุชออกไปต้อนรับเธอทั้งสอง” ชื่อแรกไม่เข้าหูมู่นัก แต่ชื่อที่สองทำเอาพ่อคนแก้มยุ้ยตาโตพุ่งมาหานุชอย่างว่อง...
“ยัยดอกกะปิ”
“ไม่ไปได้มั้ย” จบคำนั้นหน้านุชก็หงายทันทีเพราะมู่ใช้ปลายนิ้วจิ้มอย่างแรงพร้อมกับทำตาเขียวปั๊ด ก่อนเจ้าตัวจะเดินไปเปิดประตูเสียเอง...
“ขอโทษฮะ” มู่ยิ้มให้เด็กรับใช้ ณ จุดนี้ ไม่ว่าจะคนสวน หรือเจ้าบ้าน ถ้าอยู่บ้านหลังนี้มู่ต้องสานไมตรีให้แน่นแฟ้นก่อน “พอดีนุชจะอาบน้ำก่อนแล้วจะออกไปนะ รบกวนไปเรียนแม่ใหญ่อย่างนี้นะฮะ”
“ได้ค่ะคุณมู่”
“ขอบคุณฮะ” พอลับหลังเด็กรับใช้ไปมู่ก็ปิดประตูห้องแล้วหันมามองนุชตาวาว ก่อนจะกระตุกยิ้มยั่ว... “ชะมดน้อยยยยย” ลากเสียงมาขนาดนี้....
“อาบน้ำกันเถอะ ฉันถูหลังให้” หึ...ออเซาะเอาใจแล้ว... “จากนั้นพาฉันไปรู้จักคุณหญิงกลัวลูกไม่มีผัวกับยัยดอกกะปินะ”
เหอะๆ...
ปิดเทอมอันแสนสงบสุขของเขา....
ไม่เหลือซาก!!!
..................................................
เหนื่อยมากกกก...ตอนแีรกนิมานึกว่าเพื่อนจะให้ไปช่วยงานที่งานสัปดาห์หนังสือที่ไหนได้....
ฮืออ... งานในกอง บ.ก. ไม่ใช่ง่ายเลย... :m15: :m15: :m15: :m15:
จงใจข้างเรื่องของ ซอ แฮม ปั๊บแหละ
ชิ่งงงง :bye2: :bye2: :bye2:
-
มู่ลี่ เธอเอารางวัลออสการ์ไปเถอะ
-
อยกห็นฉกป๊กัน
-
อยากให้ลิลลี่เจอกับมู่เร็ว ๆ จัง อ๊าย >,<
-
ไม่เสียแรงที่ชอบคู่มู่กับนุชมากที่สุด ฮ่าฮ่า
มู่สุดยอดดดดดดด เป็นนายเอกมันต้องแบบนี้ลุยโล้ดดดดด เอารางวัลออสก้าไปครอง
น่าร๊ากกกว่ะมู่ >////< นุชก็อย่าทำเสียแผนหล่ะ เดินตามเกมมู่มันให้ทันนะ
อ๊ะๆ ก่อนไปเจอแม่ลูกคู่นั้นก็ไปอาบน้ำให้หายร้อนกันก่อนก็ดีนะ เอ๊ะหรือจะยิ่งร้อน กร๊ากกกก
คู่อื่นวางไว้ก่อน ตอนนี้ลุ้นว่ามู่จะป่วนอะไรอีกบ้างงงงง สู้ๆนะมู้ อ๊ะคนเขียนก็สู้ๆนะค๊าาา
:กอด1:
-
ตอนที่แล้ว...เข้ามาอ่านทอล์คก่อนนิยาย.... พอรู้ว่าจะทิ้งมาม่าเลยยังไม่อ่าน คิดว่านิมาจะไม่อยู่หลายวันกว่านี้ซะอีก... พอลงตอนใหม่เลยเข้ามาอ่านมู่นุชแล้วค่อยย้อนกลับไปอ่านตอนยี่สิบเก้า...
เรือ่งซอคงไม่ต้องพูดถึง กำลังลุ้นเลย ...ส่วนมู่นุช ก็ลุ้นนะ แต่คนละอารมณ์
...............
ขอบ่นนอกเรื่อง สืบเนื่องจากกระทู้พูดคุย...
ไม่ได้เข้าไปตอบที่กระทู้ห้องพูดคุยนะคะ คุยที่นี่เลยแล้วกัน
เรื่องเทคนิคการแต่งนิยายของแต่ละคนนั้นมันต่างกัน บางทีก็พูดกันยาก ยังไงเราถือว่า ผู้เขียนก็ทำได้ดีแล้วเรื่องการสร้างตัวละคร และการดำเนินเรื่อง และภาษาก็ดีมาก แต่เรื่องพล็อตก็ตามแต่ผู้เขียนจะพิจารณาและพัฒนาบทกันต่อๆไป
โดยเฉพาะบางครั้ง ความคิดทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงได้เสมอค่ะ เวลาเราทำงานการบ้านส่งอาจารย์
อาจารย์เคยบอกว่า ให้ทำไว้แต่เนิ่นๆ แล้วทิ้งไว้ก่อนรอให้มันเย็น แล้วค่อยกลับมาอ่าน ตรวจทานถึงจะเห็นข้อผิดพลาด จะทำให้ได้งานที่ดีที่สุด (แต่น้อยมากที่เราจะรีบทำมีแต่ไฟลนก้นทุกที)
ซึ่งตัวเราเองก็เขียนนิยายนะ ... เวลาเขียนก็วางพล็อตไว้คร่าวๆ ในหัว แต่หลายครั้งมากๆ ที่พล็อตมักจะเปลี่ยนระหว่างทางจนไม่เหมือนเก่าทุกทีเลย ฮ่าๆ
.....
แต่เท่าที่อ่านดูแล้ว เพื่อนก็บอกออกมาตรงกับความคิดเราหลายอย่างเลยแหละ โดยเฉพาะเรื่องคู่เอกที่โดนแย่งซีน ถูกคู่มู่นุชเบียดกระเด็น จนเราไม่ค่อยได้ลุ้นคู่เจผิงเท่าไร แม้ว่าตอนนี้นิมาจะยัดปมเข้ามาเพิ่มอีกก็ตาม... เรื่องความกังวลใจ และความโง่เซ่อของเจ (ขอโทษที่เขาแอบด่าเจนะ เค้าแค่แซวเล่นๆ) กลับกลายเป็นทำให้เราแอบเซ็งเจขึ้นมามากกว่าจะสงสารมัน หรือเพราะนิยายที่ตัวเอกชอบแต่ผู้หญิงมาตลอดแล้วเพิ่งมาชอบผู้ชายมันมีเยอะก็ไม่รู้นะ เลยชินๆ ส่วนคู่ หรือคี่?? ของซอ ก็เด่นขึ้นมาอีกทีหลังแต่ความหน่วงมันทำให้เราติดตาม
อีกเรื่องหนึ่งคือ นิมาเริ่มเหนื่อย.... เริ่มผ่อน เริ่ม.... เล่น....
ดูจากความยาวของนิยายที่สั้นลง ต่างจากตอนแรกๆที่เพิ่งลงใหม่ๆ อันนี้ไม่ว่ากันนะ เพราะช่วงแรกๆยังฟิต เลยลงยาวได้ อันนี้เข้าใจ แต่เคืองที่ตอนหลังค้างคาความหน่วงไว้ บางทีก็ทำให้เราขัดใจนิดๆ เหมือนโดนแกล้งอ่ะ...
แบบว่าสามคู่นี้ถ้าแยกออกจากกันได้ก็ดีนะ เพราะคนอ่านจะได้เลือกได้ว่าจะอ่านเรื่องของใคร คู่ไหน (เรื่องอื่นเขามักจะแยกอ่ะ ทำเป็นซีรี่ส์ ภาคต่ออะไรงี้) แต่เรื่องนี้นิยายเรื่องเดียว บังคับอ่านสามคู่.... ซึ่งอารมณ์แนวเรื่องค่อนข้างต่างกัน ก็ถือเป็นวิธีการเขียนอย่างหนึ่งอ่ะแหละ ถือว่าท้าทายสำหรับคนเขียน เรื่องการลำดับเรื่องและการให้ความสำคัญจัดบทบาทตัวละครถือว่าหนักและเหนื่อยมากๆ ยังไงก็คงต้องเอาใจช่วยเนอะ....
พล่ามยาวไปแล้วแหละ ไม่รู้ว่าจะสื่ออะไร
สรุปง่ายๆ ว่า เค้าชอบมู่นุช ชอบที่ได้อ่านคู่นี้ ฮาดี แต่ก็เซ็งๆ ที่ค้างความหน่วงของคู่ซอแฮมไว้...
ยังไงบ่นเยอะๆ ก็อย่าโกรธเค้าแล้วกัน ถือว่าเค้าเป็นเพื่อนอีกคนนึง.... แล้วกันนะ
ปล. บวกได้แล้วนะ เดี๋ยวยกบวกแรกของเมมนี้ให้นะคะ
:กอด1: :L2: :pig4:
..................................................
-
^
^
^
จะพาไปอยู่กับมาเฟีย - - :laugh:
ขอบคุณค้าาาา....นิมาไม่โกรธน้า... ขอบคุณมากกว่า :mc4:
(ไม่กล้ารีพลายในหน้านี้มากอะค่ะ นิมากลัวตัวเองทำกระทู้นิยายกลายพันธ์) :z10: :z10:
ยังทำงานกับมาเฟียอยู่เลยค่ะ โดนมันบ่นเหมือนที่ตัวบอกแหละ แต่รายนั้นปากมันน่าจับไปอยู่กับชะมดน้อยและบู้บี้
ฮา... แต่ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นต์นะคะ ^^ :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
-
ข้ามซอกับแฮมไป ไม่เป็นไรเพราะยังไงก็มีมู่ลี่ที่รักมาแทน :man1: ...
ถ้าเค้าเป็นนุชคงอยากจะฟัดมู่วันละหลายรอบ ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นเขี้ยวอ่ะ...
รอตอนหน้าอยากรู้ว่ามู่จะร้ายแค่ไหน
:pig4: :L2:
-
จัดให้หนักเลยน้องมู่
o13
-
อ่ายรวดเดียวมาถึงตอนล่าสุดเลย
สนุกมากกกก
ชอบมู่อะ เธอเก่งจริง ชอบผิงกับเจคู่นี้คู่เนียนเอาโล่เลยยย
ส่วนแฮมกับซอนี่ยังไม่เคลียร์อะ มีปั๊บอีก
อย่ทำให้พี่แฮมเสียใจนะ เพราะเค้าเป็นแฟนคลับพี่แฮม 5555
-
มู่มีร้ายหลบในอีกต่างหาก
-
ซอจะทำงัยที่นี้ :m29:
บวกเป็ด
-
นิมา ค้างชั่วคราว รึตลอดไป :pigha2:
-
มาตามด้วยคนค่ะ พึ่งเข้ามาอ่าน(รวดเดียว แอบตาลาย :really2: :really2:)
สนุกมากค่ะ แต่แอบสงสารแฮม ซอจะไม่ทิ้งแฮมใช่ไหม
ชอบทุกคู่เลยค่ะ มาต่อไวๆนะค่ะ :z3:
-
ไม่โกรธกานนนนนน
มาต่อก็ดีใจหลายแล้ว
-
มู่น้อยกลอยใจ เรียนวิศวะหรือการแสดง แบบว่าดารายังอาย ต้องมอบรางวัลออสการ์ให้ซักสิบตัว :laugh:
น่ารักๆๆๆ :man1:
-
ตอนที่ 31
คนหล่อกำลังสติเสียขั้นรุนแรง
เจเม้มปากแน่น สองมือขยุ้มเส้นผมบนศีรษะสายตาจ้องมองหน้าจอแลบท็อปของตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะนั่งเล่น
สายลมพัดแรง เสียงเรือยนต์ที่วิ่งผ่านหลังบ้านไม่ได้ทำให้รับรู้สักนิดว่าสิ่งมีชีวิตบนโลกนี้กำลังดำเนินไปอย่างสงบสุข(?)
เจใช้เวลาทั้งวันกับการเสิร์ซหาอะไรบางอย่างอ่านเพื่อสนองความต้องการจะเข้าใจของตัวเอง สิ่งที่เจอก็ได้เรื่องบ้างไม่ได้เรื่องบ้าง เขากลายเป็นผู้ชายอ่านนิยายไปโดยปริยาย เพราะเนื้อหามันเบาสมองมากกว่าสารพัดวิชาการที่ได้เจอ... แต่ถึงอย่างนั้น เจเองก็ยังไม่เข้าใจ
ไม่หรอก...ไม่ใช่ไม่เข้าใจ แต่ไม่แน่ใจมากกว่า...
ใบหน้าหล่อเหล่าผินออกไปมองแม่น้ำเจ้าพระยา บ้านของเขาติดกับแม่น้ำ แน่นอนว่าที่สิ่งสถิตของเขาตอนนี้ก็คือระเบียงที่ทำให้ยื่นออกมาริมฝั่งแม่น้ำ เหลือบมองเหนือขึ้นไปก็คือศาลาริมแม่น้ำ
บ้านของเขาอากาศค่อนข้างดีนะ แต่มันไกลจากมหา’ลัย แต่ถ้าเดินทางด้วยเรือก็ไม่ได้ลำบากอะไร ติดที่ว่าเขาไม่ชอบนั่งเรือสุดท้ายก็เลยเลือกไปอยู่หอ ซึ่งดูแล้วมันก็โอเค เพราะท้ายที่สุดบ้านนี้ก็มีแค่เขากับพ่อที่มักจะขลุกตัวเองอยู่ในห้องล้างรูปเสียมากกว่า
มีอะไรกับผู้ชายเนี่ยนะ?
ไม่ได้รังเกียจนะถ้าผู้ชายคนนั้นคือผิง แต่ประเด็นคือ เขาจะทำได้มั้ย? มันก็ต้องลองสิ ว่ามั้ย แต่ถ้าลองแล้วไม่เวิร์คล่ะ ผิงจะรู้สึกแย่มั้ย?
โอ้ยยยย...
ชิบเหอะ คนหล่อเครียด!
“เจ..เย็นแล้วจะออกไปซื้อข้าวมั้ย เผื่อพ่อด้วยละกันนะ อะไรก็ได้”
“ครับพ่อ อีกพักจะไป” เจเอ่ยบอกพ่อที่โผล่มาที่ระเบียงพร้อมกับบุหรี่คาบในปาก มองสภาพลูกชายคนเดียวที่กำลังทำท่าเหมือนพร้อมจะกระโจนลงน้ำได้ทุกวินาที
“เป็นอะไรเจ ทำท่าเหมือนอกหัก”
“ไม่ใช่พ่อ” เจตอบทันทีหันไปเอื้อมมือดึงบุหรี่พ่อมาหนึ่งม้วนเลยโดนดีดหน้าผากหนึ่งเพี๊ยะ
“จะสูบฉันไม่ว่า แต่อย่ามาสูบต่อหน้าต่อตาพ่อเสียใจว่ะ” ใบหน้าหล่อเหลาที่ถอดแบบคนเป็นพ่อมาแบบเด๊ะๆ เบ้ทันที ก่อนจะรีบส่ายหน้า
เอ่อ...เข้าใจครับ ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนอยากเห็นลูกดื่มเหล้าติดบุหรี่หรอก...ยิ่งพ่อของเขาเอง...แม้ไม่เคยบังคับอะไร แต่มีกรอบกว้างๆ ให้เสมอ
“เดือนหน้าพ่อจะไม่อยู่สักพักใหญ่นะเจ อยู่บ้านอยู่หอก็ระวังตัวดูแลตัวเองด้วย”
“พ่อไปไหนอะ” เจถาม มือเลื่อนไปปิดหน้าจอต่างในแลปท็อป พ่อของเขาเดินทางบ่อยๆ เพราะเป็นช่างภาพชื่อดังนี่แหละ
“มีงานถ่ายแบบที่อเมริกา”
“โว้ววว ดังใหญ่แล้วคุณวัณธนะ”
“พ่อแกหล่อไง”
“ไม่เกี่ยวครับพ่อ ว่าแต่ผมไม่เอาแม่เป็นแหม่ม แลดูจะสื่อสารกันไม่รู้เรื่อง”
“บ๊ะ! ไอ้ลูกคนนี้ เห็นพ่อแกหล่อๆ อย่างนี้พ่อชอบแบบเอเชียนะโว้ย” คนเป็นพ่อพูดพร้อมกับเป่าควันออกจากปาก หรี่ตามองลูกชายคนเดียวอย่างจับผิด “ไหนมีเรื่องอะไรเครียดว่ะ เล่าให้พ่อแสนดีคนนี้ฟังซิ”
“พ่อแสนดี? กล้ามากพ่อ จุดธูปบอกแม่ดีกว่า เดือนที่แล้วเมาแอ๋ในผับจนต้องให้ลูกไปหามมาส่งบ้าน”
“อย่าเอาของสูงมาล้อเล่น ไม่ใช่ว่าไปทำสาวท้องหรอกนะ” ถ้าเจกำลังดื่มน้ำ หรือทานอะไรอยู่เขาคงได้สำลักตาย
“จะบ้าเหรอพ่อ!”
“เห้ยยยย” คนเป็นพ่อทำเสียงต่ำๆ แบบเข้าอกเข้าใจ “ไม่เห็นต้องตกใจ ตอนฉันมีแกก็อายุเท่าแกนี่แหละ เรื่องแบบนี้กรรมพันธุ์มันมี”
ตรรกะชาติไหนครับ!
“ว่าแต่สาวที่ไหนวะ”
“ไม่มีครับพ่อ! ไม่มีเรื่องท้อง”
“โอเค...ฉันต้องเตรียมไปขมาพ่อแม่ฝ่ายนั้นพร้อมเจรจาสู่ขอด้วยสินะ สมัยฉันปู่ของแกก็ฮาร์ทคอร์มากว่ะ ให้ฉันพาแม่แกมาอยู่ที่บ้านก่อน ทางพ่อตาแม่งโหดเกิน รอแกคลอดถึงยกพานไปขอขมา”
“พ๊ออออ!!!” เจแทบจะกรี๊ด ถ้ากรี๊ดเป็นนะ นี่แหละพ่อของเขา นี่แหละ นายวัณธนะ! เฮี้ยวยิ่งกว่าเด็กแว้นอีกพี่น้อง!
“ล้อเล่นน่ะเห็นเครียดนี่หว่า” ว่าแล้วก็ดีดก้นบุหรี่ลงน้ำ สร้างมลภาวะชิบๆ
“มันก็ต้องมีบ้างแหละพ่อ”
“ปัญหาวัยนี้มีสองเรื่องใหญ่ ผู้หญิง กับเพื่อน” พ่อเขาเดาไม่ผิดหรอก เจมีปัญหากับเพื่อน ประเด็นคืออยากเปลี่ยนคำว่าผู้หญิงเป็นผู้ชาย “ทั้งที่น่าจะสนใจจะร่ำเรียนให้สูงๆ อย่าเอาอย่างพ่อแกน่ะโว้ย สุดท้ายแม่แกก็ต้องออกจากหา’ลัยกลางคัน ดีว่าปู่แกเข้าใจกัดฟันถีบฉันจนจบปริญญา แต่ยังไม่ทันได้ดิบได้ดีแม่แกก็มาจากไปอีก”
“พ่อรักแม่มากปะ”
“ไอ้นี่ถามแปลก ไม่รักจะเอามาทำแม่แกหรือไง” เจผิดอีก? เอ่อ...สงสัยเขาจะผิดจริงๆ เรื่องแค่นี้คิดไม่ได้
“พ่อรู้จักแม่ได้ไง”
“เรียนคณะเดียวกัน เพื่อนในกลุ่มเดียวกันด้วย” จ๊าดดดด
“พ่อ...” เจแทบจะถลันตัวไปนั่งบนตักผู้เป็นพ่อไม่ติดว่ามีโต๊ะขวางอยู่ แถมยังกลัวว่าพ่อของเขาจะจับเขาโยนลงน้ำไปก่อนด้วย
“อะไร...”
“พ่อชอบแม่ได้ยังไง”
“บ๊ะ! ไอ้ลูกคนนี้ จะสอดรู้สอดเห็นไปทำไม เรื่องพ่อแม่”
“โธ่พ่อ” เจอยากจะอ้อนหรอกนะ แต่ไม่ใช่สันดาน เอ้ย ไม่ใช่นิสัย ดังนั้นเขาเลยทำได้แต่สีหน้าขอร้อง
“ก็แม่แกน่ะน่ารักใครๆ ก็ชอบว่ะ คู่แข่งเยอะชิบ แต่ประเด็นคือพ่อแกคนนี้น่ะหล่อไง แถมสเปกแม่แกก็ต้องเลวๆ แบบพ่อแกนี่แหละ แหม๊...ไม่อยากจะพูดน่ะ เห็นอย่างนี้พ่อแกโคตรจะโรแมนติก”
“ตอนพ่อมีอะไรกับแม่ครั้งแรกน่ะ พ่อรู้สึกยังไง ลำบากใจมั้ย แบบเป็นเพื่อนกันมาก่อนอะไรอย่างนี้ แล้วก็แบบ รู้สึกว่ามันยาก แล้ว...” อีกหลายอย่างนะที่เจถามออกมาในประโยคนั้น จนคนเป็นพ่อเอ๊ะใจ หรี่ตามองอย่างจับผิดแล้วก็...
“เจ...มึงแอบรักเพื่อนผู้หญิงอยู่เหรอ”
“ไม่ใช่ผู้...เอ่อ...” เจเกือบเผลอไปแล้ว แต่ก็ยั้งปากไม่ทันก่อนจะหลบสายตาเฉียบคมของพ่อ
“ใคร”
“คือ...”
“บอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยไอ้ลูกชาย สาวไหนคือสะใภ้พ่อ” เจกลืนน้ำลาย หลบตาพ่ออย่างช่วยไม่ได้จริงๆ เขาเม้มปากแน่น...
ลำพังที่เป็นอยู่ก็เครียดล้านแปดแล้วถ้าพ่อเขารู้ว่าเขาคบกับผู้ชายล่ะ แค่บุหรี่พ่อยังไม่ชอบให้สูบต่อหน้า... แล้วนี่...สะใภ้พ่อดูเหมือนจะไม่ใช่ผู้หญิงด้วย
“พ่อก็ไม่ได้ว่านะว่าแกจะคบใครเจ แกเป็นผู้ชายเสียหายน้อยกว่าเห็นๆ จะว่ากำไรก็ใช่ แต่พ่อเตือนไว้หน่อย ผู้หญิงเป็นเพศแม่ของแกไม่มี ผู้หญิง แกก็เกิดไม่ได้ จะทำอะไรให้เกียรติเขา พ่อไม่ใช่ว่าไม่ถือเรื่องอยู่ก่อนแต่ง พ่อเคยมาก่อนพ่อถึงรู้ว่ามันเป็นยังไง พ่อทำให้แม่แกเสียอนาคตมาแล้วคนหนึ่ง แถมยังสร้างอนาคตใหม่ให้แม่แกไม่ได้อีก พ่อไม่อยากเห็นแกหมดอนาคตทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มสร้างเลยว่ะ”
ดูเหมือนว่าความเข้าใจผิดของพ่อจะไปกันใหญ่ แต่คำที่พ่อสอนพ่อพูดเจไม่เคยไม่จดจำ ดังนั้นทุกวันนี้เขาทำเลว ทำอะไรก็ตาม เขาจึงป้องกันตัวเองเสมอ...เพราะพ่อเคยพร่ำสอนเขาอยู่ตลอด
เขาไม่ได้มีอนาคตแค่คนเดียว คนอื่นเขาก็มี...อย่าไปทำลาย
“พ่อ...พ่อคิดไงกับ เกย์” แม้จะงงก็เถอะที่อยู่ๆ ต้องมาเปลี่ยนอารมณ์กะทันหันแต่ด้วยความที่เป็นคุณพ่อยังหนุ่ม แถมหล่อ และเก่ง วัณธนะจึงไม่คิดจะมองข้ามทุกคำถามของลูก โอเคเขาก็ไม่ค่อยได้สอนเจในแบบพ่อที่ดีอะไรนัก ก็ตามมีตามเกิด แต่คนเป็นพ่อก็ต้องเห็นเรื่องของลูกสำคัญอยู่แล้ว
“เกย์เหรอ... ก็หล่อดีนะ หุ่นก็ดี หน้าตาก็ดี ไม่มีอะไรเสียหายนี่” เป็นคุณพ่อคิดบวกครับ
“แล้วแบบ ถ้าพ่อมีเพื่อนเป็นเกย์ล่ะ”
“เพื่อนเป็นเกย์? ก็ไม่เสียหายนี่หว่า เขาไม่ชวนพ่อไปฆ่าคนก็ดีถมละ” ก็ตอบไปนะ แต่อย่าคิดว่าพ่ออย่างเขาจะไม่สังเกตนะเว้ย ไอ้ลูกหมาเจ!
“แล้วแบบว่าถ้าเพื่อนพ่อที่เป็นเกย์อะเขาชอบพ่อล่ะ แล้วแบบพ่อก็เห็นว่าเขาน่ารักดี”
“ใครวะ” วัณธนะยื่นหน้าแทบจะข้ามโต๊ะมาถามลูกชายแถมยังมองด้วยสายตาชนิดที่ว่ายิ่งกว่าเครื่องจับเท็จ
“อะ...เอ่อ...” ความจริงเจน่าจะรู้นะว่าตัวเองไม่เคยโกหกพ่อได้ และที่สำคัญอาการเนียนหลบซ้ายหลบขวาของเขาไม่เคยใช้กับพ่อได้ผล
“ชื่อ...ชื่อผิงครับพ่อ” ใบหน้าหล่อเข้มของผู้เป็นพ่อพยักหน้าหงึกหงัก ไม่ถึงขั้นหนวดกระตุก เพราะเจ้าตัวแค่ไว้หนวดไว้เคราแค่พอมองแล้วจั๊กจี้ อีกอย่างเรื่องนี้ไม่ได้ทำให้พ่อผู้แสนดีโกรธได้หรอก
“เพื่อนแก?” เจพยักหน้า ล้วงเอามือถือออกมาปลดล็อค
“ตอนนี้ไม่ใช่แล้วล่ะ เพิ่งจะแบบ..เหมือนคบกันน่ะ” เจใช้ปลายนิ้วจิ้มที่ไฟล์รูปที่มีอยู่ เพื่อหารูปบางรูป
“น่ารัก?” เจพยักหน้า แล้วส่งมือถือให้พ่อตัวเอง
“คนตัวเล็กๆ เสื้อสีเหลืองน่ะครับ ที่ผมยืนโอบไหล่” ใบหน้าคมเข้มของพ่อพยักรับรู้สายตามองรูปในมือถือเครื่องสวย ภาพหมู่ที่ถ่ายกับพองเพื่อน แต่พิเศษที่สุดคนเป็นรูปลูกชายที่อยู่มุมหนึ่งกับผู้ชายร่างเล็กเสื้อยืดสีเหลืองสว่าง มองก็รู้ล่ะว่ามันพิเศษ ถ้าไม่ใช่เพื่อนที่สนิทกันมากมันก็...
“น่ารักขนาดนี้ ได้กันยังวะ”
เจแทบจะเอามือตบโต๊ะ แล้วเอาหัวตัวเองโหม่งลงแม่น้ำเจ้าพระยา คำถามของพ่อเขาทำเอาอยากจะปลุกความเป็นชายในตัวแล้วไปจับผิงกดให้รู้เรื่องรู้ราวกันไปข้าง แต่ประเด็นคือ
ทั้งหล่อแล้วโง่ แถมตอนนี้แม่งป๊อดอีกต่างหาก
“ทำหน้าอย่างนี้...อิโธ่ เสียชื่อที่เกิดเป็นลูกพ่อแกว่ะ”
“โหยพ่อ...นั่นผู้ชาย”
“แล้วไง?” เดี๋ยวนะ...นี่พูดเรื่องเกย์ ลูกชายมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ทำไมพ่อเขาชิวจังล่ะวะ เฮ้ย!
“พ่อ...เดี๋ยวนะ พ่อไม่โกรธเหรอที่ผมคบผู้ชาย?” เจทำสีหน้าหรอหราซึ่งคนเป็นพ่อมองว่ามันโคตรปัญญาอ่อน ไอ้ลูกคนนี้อยู่กับเขามาตั้งแต่เกิดทำไมมันไม่รู้จักนิสัยอันแสนประเสิร์ฐล้ำเลิศของพ่อมันล่ะเนี่ย
“นี่ไอ้ลูกชาย...มาใกล้ๆ” วัณธนะกระดิกนิ้วเรียกลูกชายให้มานั่งใกล้ๆ เมื่อเจขยับเปลี่ยนมานั่งข้าง แล้วก็ยกแขนขึ้นโอบไหล่ลูกชายไว้
“พ่อจะบอกอะไรให้นะ...วันนี้น่ะแกยังไม่เต็มยี่สิบด้วยซ้ำ”
“เต็มแล้วพ่อเมื่อเดือนที่แล้ว”
“เหรอวะ? ทำไมพ่อไม่รู้เนี่ย”
“พ่อไปอินเดีย”
“โอเค เดี๋ยวหาซื้อของขวัญให้ชดเชย” เหมือนเรื่องจะเปลี่ยน ไม่หรอกน่า ระดับวัณธนะเสียอย่าง... “ต่อๆ อย่าชวนพ่อออกนอกเรื่อง” เจไม่พูดอะไร แต่ก็นะ การได้กวนโอ้ยพ่อของเขานิดๆ หน่อยๆ มันสนุกดีออก
“แกน่ะยังอายุแค่นี้เอง ในชีวิตนี้ถ้าแกไม่จมน้ำตาย ไม่หายไปจากโลกนี้ก่อนวัยอันควรนะ แกยังต้องเจออะไรอีกเยอะ ไอ้เรื่องคบชายคบหญิงแกยังต้องมีอีกมากว่ะ พ่อไม่ได้จะแช่ง แต่ในอนาคตแกอาจจะไม่ได้หยุดอยู่ที่อีหนูน่ารักในรูปนี้ก็ได้ สุดท้ายแกอาจจะแต่งงานแต่งการมีหลานมาเรียกฉันว่าปู่สองสามคนใครจะรู้ หรือแกอาจคบกันจนแก่ก็ไม่มีใครสนหรอก เชื่อพ่อสิ...จำไว้อย่าง ไม่ว่าแกจะเป็นอะไรนะไอ้ลูกหมา แกมีฉันเป็นพ่อเสมอนั่นแหละ”
พ่อเขานี่นะ...สุดยอดพ่อว่ะครับ
เล่นเอาซึ้งเลยว้อย
“ว่าแต่คิดไว้ยังว่าจะได้กันท่าไหน”
“โอ้ย! พ่อทำซะซึ้งเสียหายหมดว่ะ” เจโวยวายพร้อมกับปัดแขนของพ่อออก หงุดหงิดขึ้นมาจนได้
เขาลืมไปจริงๆ ว่าพ่อของเขาน่ะ โจ๋!
“ไม่ได้อะไรทั้งนั้นแหละ ผมเครียดจะตายอยู่แล้ว”
“ที่ทำหน้าเหมือนหญิงเมนไม่มานี่คือหาเรื่องกดอีหนูไม่ได้ว่างั้น?”
“ผิงมันเป็นผู้ชายนะพ่อไม่ใช่อีหนู อย่ามาเอามาตรฐานชอบเลี้ยงเด็กของพ่อมาวุ่นวายแฟนลูกได้มะ”
“แหมะ! ไอ้นี่มีหวง”
“โธ่พ่อ...เครียดครับพ่อ ลูกชายเครียดครับ”
“เครียดอะไรนักหนาวะ กลัวไอ้เจน้อยไม่ดึ๋งดั๋งตอนปั๋มป้ามอีหนูหรือไง” ป๊าดดดดด... พ่อผมครับพ่อผม สุโค่ย!
เจไม่อยากจะยอมรับต่อหน้าพ่อหรอกนะ แต่ ณ จุดนี้เขากลัวจริงๆ ก็บอกแล้วว่าเขาไม่ได้เป็นเกย์ แค่ชอบไอ้ผิงที่เสือกเป็นผู้ชายเท่านั้น ปัญหามันก็เลยมาจุกที่ท้องน้อยนี่แหละ...
“ก็ใช่พ่อ ผมไม่เคยกับผู้ชาย แต่ผมชอบมันมากน่ะพ่อ นี่ถ้ามันไม่กลับไปเยี่ยมพ่อแม่มันที่เชียงใหม่ ปิดเทอมจะลากมากกที่บ้านจริงๆ”
“โว๊ะใจร้อนแท้หล่าว เดี๋ยวพ่อแม่เขาก็มาแหกอกล่ำๆ ของพ่อแกหรอก”
“พ่ออย่าพูดเล่นดิ”
“อ่าว...จะให้พ่อแกพูดอะไรว่ะ พ่อแกไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญน่ะโว้ย”
“ก็เห็นคุยเป็นฉากๆ บ่มีไก๋นี่หว่า” ผว๊ะ! นั่นไงผลของการเอานิสัยปากไวของมู่ลี่มาใช้ไม่ถูกเวลาไม่ถูกคน หน้าเลยแทบทิ่มโต๊ะเมื่อโดนเสยท้ายทอยจังๆ
“เยอะนะมึงเยอะไอ้เจ มันจะอยากอะไรวะกะอีแค่มีอะไรกับผู้ชายด้วยกันเนี่ย”
“ทำไง”
“ก็ไม่เห็นต้องทำไง”
“โอ้ย! พ่อ!”
“ก็แค่ทำตามที่หัวใจมึงอยากทำ...แค่นั้นเอง” เจนิ่งอึ้งไปทันที หันมามองใบหน้าคมเข้มของพ่อเต็มตา ก่อนจะเหยียดยิ้มที่คล้ายคลึงกับคนเป็นพ่อราวกับแม่พิมพ์เดียวกัน
“ใจมึงอยากทำยังไงก็อย่างนั้น เพราะเรื่องแบบนี้สมองมันโง่”
นั่นสินะ...บ้าบอเป็นวันๆ ทั้งที่ความจริงที่ต้องการมันอยู่ที่อกข้างซ้ายนี่เอง... ให้ตายเถอะไอ้เจ สมควรแล้วที่ใครๆ ด่าว่า หล่อแล้วโง่!
“รู้อย่างนี้แล้ว....” คนเป็นพ่อขยับกายเล็กน้อย แล้วยิ้ม “มึงไปซื้อข้าวเย็นมาได้ละ หิว!”
นี่อีกอย่างที่ลืม... ลืมไป ว่าพ่อของเขาคือคนไม่ธรรมดา! :เฮ้อ:
...................................................................
มีต่อรีพรายล่างนะคะ
V
V
V
-
ตอนที่31 (ต่อ)
ปลายจมูกที่ซุกกดลงมาทำให้มู่ต้องเอียงหน้าหนี ก่อนจะอมยิ้ม เมื่อรับรู้ได้ถึงฝ่ามือที่ลูบไล้มาตามเอวบางและลามไปที่เป้ากางเกงด้านหน้า เขาตะครุบมือนั้นไว้ได้ทันก่อนจะหันมามองคนตาหวานที่พยายามทำตาเชื่อมอ้อนเขาอยู่ทุกวินาทีตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำแล้ว
“ยังไม่ถึงเวลาชะมด อย่าทำเสียเรื่อง เมื่อกี้ฉันก็ทำให้แล้วนะ” มันไม่อิ่ม!
“กูไม่อิ่ม” ไม่ได้แค่คิดแต่นุชพูดออกมาตรงๆ ใจหนึ่งมันก็อยากจะกรี๊ด ใจหนึ่งก็เขิน ใจหนึ่งก็อยากจะด่า อีกใจก็อายม้วน
เหี่ยมากไอ้นุช แค่มึงคนเดียวทำกูเป็นคนหลายใจ (เกี่ยว?)
“น่า...ถ้ามึงใส่เข้ามามันก็ต้องใช้เวลานี่หว่า อีกอย่างกูจะขัดๆ ดัวยอะ คืนนี้ก่อนสิ” พ่อตาหวานมีสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด แน่นอนล่ะไม่ใช่ไม่ชอบที่แฟนหนุ่มทำให้เสียเมื่อไหร่ แต่ไม่อิ่มก็คือไม่อิ่ม กับมู่น่ะ เขาไม่เคยมีคำว่าพ่ออยู่แล้ว...
ใครจะรอก็ช่างหัวสิวะ
“นะชะมดน้อย นะ ๆ ๆ น้า...เชื่อกูสิ คืนนี้กูตามใจยอมมึงหมดเลยอะ”
“มันไม่ใช่ประเด็นว่ะมู่ กูอยากกอดอยากจูบ อย่างอยู่กับมึงใจจะขาดอยู่แล้วเนี่ย” นุชถอนหายใจเท้าสะเอวก้มหน้าราวกับพยายามจะระงับความหงุดหงิด
“กูรู้น่า” มู่ขยับกายเข้ามาชิดพรมจูบตามสันคางมาจนถึงใบหู กระซิบหวานออดอ้อนคนรัก “ตามใจกันหน่อยสินุชขอสนุกก่อนแป๊บเดียวเองนะ...นะ”
ก็อ้อนกันมาขนาดนี้...
“ถ้าคืนนี้มึงเบี้ยวนะมู่ กูจับมึงปล้ำลืมวันลืมคืนจริงๆ”
แทนที่มู่จะกลัวคำขู่นั้นกลับหัวเราะเจ้าเล่ห์ จิกปลายนิ้วที่อกล่ำก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบไล้เบาๆ เย้ายั่วด้วยเสียงหวิวว่า...
“กลัวว่าจะไม่ทำทั้งคืนว่ะ” ว่าแล้วก็ถอยออกมาหนึ่งก้าว เพราะชักหวั่นใจแล้วว่าเกิดพ่อชะมดน้อยตาหวานหื่นเกิดกักเก็บขึ้นมาเขาอาจจะต้องโดนปล้ำตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป...
อดได้เจอหน้าน้องดอกกะปิขึ้นมา หมดสนุกพอดี...
แล้วทั้งสองหนุ่มก็ได้ฤกษ์ เดินออกจากห้องหลังจากที่ปล่อยให้แขกรอจนยิ้มเหงือกแห้งกันไปหลายยก แน่นอนว่าสาวเจ้านามว่าลิลลี่นั้นเธอไม่พอใจเป็นแน่ ก็ตั้งแต่เกิดมาเคยรอใครที่ไหน จะมีก็แต่พี่นุชตาสวยนี้แหละที่ไม่เคยจะแยแสอะไรเธอเลยตั้งแต่เจอกันครั้งแรกถึงวันนี้
นุชเดินนำมาก่อน มู่เดินเยื้องช้าไปหนึ่งก้าว ทั้งสองมีบุคลิกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
นุชสวมเสื้อโปโลสีขาวกางเกงยีนส์สีเข้มธรรมดา ใช่เลยธรรมดามาก แต่กลับดูเลิศเล่อเพราะหมอนี่หน้าตาดีและยิ้มสวย แม้จะไม่ยิ้มก็ยังดูหล่อ สรุปนุชไม่ต้องทำอะไรก็มีคนหลง
ส่วนมู่อาศัยที่ตัวบางกว่าเลยสวมเชิ้ตสีเข้มปลดกระดุมสองเม็ดกับกางเกงพอดีตัวไม่ได้ดูเป็นทางการมากเกินไป แต่แต่งแบบนี้ให้ดูเป็นลูกเป็นหลานท่านทูตหน่อยเหอะ แน่นอนว่าดูดี ดูแมนและดูน่าจับถอดแล้วกดเป็นที่สุดในสายตาของนุชน่ะนะ
“อ่าว...มาแล้วเหรอตานุช” แม่ใหญ่เอ่ย ยิ้มน้อยๆ ดูก็รู้ว่ากำลังอารมณ์ดีอยู่ เห็นแล้วมู่อยากจะกวนให้ขุ่นจริงๆ แต่ติดเอาไว้ก่อน ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ก่อนอื่น เขาต้องสกัดชะนีนี่ร่วงเบาๆ ก่อน
“ครับ” นุชตอบแค่นั้นก่อนจะเดินเลี่ยงมาที่โต๊ะเฉลียงไม้สักอีกตัว มู่ตามมานั่งข้างๆ ติดๆ แต่ ณ เวลานั้นนุชไม่พลาดที่จะสังเกตสองแม่ลูกอย่างละเอียดยิบ
คุณหญิงประภามาศดูแล้วอายุอานามคงไม่กินห้าสิบ อย่างมากก็แค่สี่สิบปลายๆ เธอยังดูสาวดูสวยอยู่มาก เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็เป็นชุดผ้าไหมตัดเย็บประณีตสีมะกอกขับผิวขาวของเธอจนดูเด่น เครื่องประดับเป็นอัญมณีไม่มากนักทำให้ดูไม่เยอะจนเกินงาม
สรุปแล้วเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวมีกาลเทสะ
เหลือบไปมองชะนีดงแหม่มน้องดอกกะปิอิมพอต นามว่าลิลลี่ แน่นอนว่าดูช้างต้องดูหาง ดูนางต้องดูแม่ และเธอคนนี้ก็ถอดแม่ออกมาแบบเป๊ะๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องรูปร่างหน้าตาที่ไม่ได้อ้วนฉุอะไรออกไปทางสูงเพรียวเสียมากกว่า หน้ารูปไข่เรียวสวยเครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มน่ารัก ผมยาวสลวยสวยเก๋ทีเดียว
สรุปแล้ว ถ้าไม่เป็นมารหัวใจ มู่ยอมรับได้เลยว่าเธอน่ารัก แต่ติดที่ว่าเธอต้องการคุณชะมดน้อยสุดที่รักของเขา ดังนั้นมู่จึงกดหัวเธอให้อยู่ที่เกรด
ชะนีไฮโซแต่โง่ไม่มีปัญญาหาผัว
แร๊งงงงง!!!
“ตานุช ตามู่นี่คุณหญิงประภามาศ อยู่ข้างบ้านของเรานี่เอง กราบคุณสิ” กราบ? ถึงขั้นกราบ? โอ้ววว
นี่มาทักทายตามประสาเพื่อนบ้านหรือว่ากะจะฝากตัวเป็นลูกเขยไม่ทราบ!!
ดูเหมือนนี่จะเกินปรกติไปสักนิด นุชเลยแค่กดหัวคิ้วเล็กน้อย ไม่มากพ่อที่หญิงต่างวัยทั้งสามจะทันมองเห็น และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ นุชเพียงแค่ประนมมือไหว้พร้อมกับคำสวัสดีเบาๆ เท่านั้น
“สวัสดีครับ” แล้วก็เงียบ... ไม่มีเสียงตอบรับอะไรจากนุชอีกเลย
“สวัสดีจ๊ะ โตเป็นหนุ่มหล่อเชียวนะ คราวที่แล้วคุณพี่พาไปที่บ้านน้องก็ไม่ได้อยู่ต้อนรับเสียดายจริงๆ” เสียดายอะไรไม่ทราบ?
“ไปก็เจอหนูลิลลี่น่ะค่ะ น่ารักทีเดียวนะ” แม่ใหญ่ชม ก่อนที่จะเลยเถิดมากกว่านี่มู่เลยแทรกเข้ามาแบบมีชั้นเชิงว่า
“เอ่อ...สวีสดีครับ ผมชุติการครับ เป็นเพื่อนสนิทของนุชครับ” คุณประภามาศรับไหว้หนุ่มน้อยอีกคน ก่อนจะมองอย่างสังเกตสังกา
“เรียกว่าตามู่ก็ได้ค่ะคุณน้อง เป็นลูกชายของอดีตท่านทูตชัชวาล ศักดิ์ประเสริฐ ณ...ค่ะ แกสนิทสนมกับตานุชปิดเทอมเลยพามาเที่ยวกันที่นี่” ได้ยินชื่อ ตำแหน่ง ยศ นามสกุลเท่านั้นแหละ คุณหญิงก็ยิ้มกริ่ม...
ก็นะ...เหอะๆ
“ลิลลี่ไม่ทักทายพี่ๆ เขาหน่อยล่ะลูกนั่งเงียบเชียว ไม่ต้องอายหรอกนะ” ว่าแล้วก็หัวเราะคิกคักอย่างมีจริตกับแม่ใหญ่ที่อมยิ้มพอใจอยู่นิ่งๆ
“สวัสดีค่ะพี่นุช พี่มู่” ทั้งสองหนุ่มรับไหว้ แวบแรกมู่เกือบจะหลงเชื่อในภาพลักษณ์ที่มองเห็นแล้วว่าเธอดูจะเหมือนดอกไม้แรกแย้มที่คงจะช้ำหากจับต้องแรงๆ แต่พอเห็นประกายตาวิบวับแพรวพราวเพียงแค่แวบเดียวก่อนจะหายไปตอนที่เธอมองชะมดน้อยของเขา มู่แทบอยากฉีกแม่นี่ให้เป็นชิ้น
ร้ายหลบใน? ไม่ต้องห่วงครับน้องเดี๋ยวพี่มู่จะกระชากออกมาเอง!
“อย่างนี้แสดงว่าตานุชสอบเสร็จแล้วน่ะสิ”
“ใช่แล้วค่ะ นี่ว่าจะพาไปทักทายคุณน้อง แต่ก็มาเยี่ยมกันเสียก่อน” คุณหญิงประภามาศนิ้มอย่างมีจริตพอใจกับการเต็มใจจะผูกไมตรี แน่นอนล่ะว่าบ้านของคุณหญิงเพชรน้ำหนึ่งนั้นมีชื่อเสียงในทุกๆ ด้านดองกันไว้มีแต่ได้กับได้...
“แหม...น้องเป็นเด็กน้องมาเยี่ยมคุณพี่นั่นแหละถูกแล้วค่ะ ว่าแต่เมื่อวันก่อนน้องเห็นว่าไม่ไกลจากที่นี่มีร้านอาหารมาเปิดใหม่ค่ะ เห็นเพื่อนฝูงเขาเล่ามาปากต่อปากนะคะว่าอาหารรสดีมาก”
“อย่างนั้นหรอกหรือคะ พี่ไม่ได้ข่าวเลย นี่ยังนึกอยู่ว่าจะให้ตานุชพาน้องไปทานอาหารด้วยกันสักมื้อจะได้รู้จักคุ้นเคยกันไว้” แม่ใหญ่เปิดทาง ถึงตอนนี้มู่อยากจะเอาอะไรที่อยู่ในท้องออกมาจริงๆ ยิ่งเห็นท่าทางเขินอายของแม่ดอกกะปิด้วยแล้ว...
บอกว่าไปโตที่เมืองนอกจะเรียบร้อยได้ขนาดนี้? กูไม่เชื่อครับ
“แหม...แค่ลำพังว่าจะไหว้วานตานุชให้พาลิลลี่ไปเที่ยว น้องก็เกรงใจจะแย่แล้วค่ะ” แม่ใหญ่รีบโบกไม้โบกมือประหนึ่งไม่ใช่เรื่องใหญ่โต
“อย่าคิดมาค่ะ หนูลิลลี่ก็เหมือนลูกเหมือนหลานของพี่เอง ดูสิน่ารักจิ้มลิ้มมารยาทก็งามวางตัวก็ดีอย่างนี้ ดีเสียอีกที่ตานุชจะได้ดูแล” ให้มันดูแลเมียมันที่นั่งหัวโด่ตรงนี้ให้ดีก่อนครับแม่ใหญ่ ฮ่วย! มู่ขัดใจ! “ยังไงเดี๋ยวตานุชพาน้องลิลลี่ไปทานข้าวเย็นกันนะ ทำความรู้จักกันไว้”
“ว่าไงมู่ ไปด้วยกันนะ” นุชหันมาถามมู่หน้าตาเฉย ทำเอาทั้งผู้หญิงทั้งผู้หญิงตีหน้ากันไม่ถูกไปนิดหนึ่ง เพราะแอบหลงลืมไปว่าตอนนี้มีก้างตัวเท่าผู้ชายคนหนึ่งอยู่ด้วย
จะบอกว่าไม่ต้องไปก็กระไรอยู่ แต่ถ้าไปชายหญิงก็ไม่ได้ใกล้ชิด งานนี้พวกผู้ใหญ่เครียดกันล่ะสิ
“นายอยากไปเหรอ?”
“แล้วแต่นาย” นั่นไง เห็นมั้ย...มันโยนงานมาหน้าตาเฉย! ไอ้ชะมด!
มู่เหลือบมองคนนั้นทีคนนี้ทีทุกคนต่างคอยลุ้นคำตอบกับคนที่ไม่มีปากไม่มีเสียงอย่างมู่ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวคุมเกมส์ยังไงไม่รู้ อะฮ้า...รู้สึกดีชะมัด และแน่นอนว่ากุนซือผู้ไม่เคยแพ้วินนิ่งใคร แม้แต่ดอทเอก็สอยร่วงมาหมดอย่างมู่ เรื่องแค่นี้...
จุ๊บจิ๊บ!
“นายไปเถอะ พาน้องไปดูเหมือนน้องจะอยากไปมาก ฉันคงไม่ไป”
“อ่าว...” นุชเกือบขมวดคิ้ว เชื่อเขามั้ยว่าเขาอยากให้มู่ไปด้วย แน่นอนว่าถ้าพ้นหูพ้นตาผู้ใหญ่ลิลลี่ได้โดนมู่บีบคอหักแน่ แต่งานนี้ทำไม
“ก็เห็นนายคุยไว้ไม่ใช่เหรอว่าแม่ขวัญทำแกงส้มอร่อย วันนี้ฉันแอบถามเมนูมื้อเย็นไว้แล้วมีแกงส้มด้วย คงฝากท้องที่นี่แหละ อีกอย่าง วันนี้ เรา ก็เดินทางกลับมา เหนื่อยๆ ไม่อยากออกไปไหน ไว้นายไปลองทานกับน้องก่อนค่อยพาฉันไปวันหลังก็ได้” ชัดเจนแล้วว่ามู่ไม่ต้องการไปด้วยจริงๆ แต่รูปประโยคที่ได้ยินของมู่นั้นทำเอาแขกสองคนแอบปั้นหน้ายาก
ก็ควรมั้ยล่ะ คนเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ จะให้พาไปนั่นไปนี่ ต่อให้พานุชออกไป มู่ก็มีวิธีที่ทำให้อาหารสองคนนี้กร่อย แค่ลองดื้อเพ่งออกไปเท่านั้นแหละ
นุชเงียบ นั่งฟังประโยคดักโง่ของมู่แล้วอยากจะขำกลิ้งนัก เขาทำเป็นกระแอมไอเล็กน้อย ก่อนจะต่อแผนของมู่ไปว่า
“ถ้าลิลลี่อยากไปเดี๋ยวพี่พาไปเองครับ” พูดไปแล้วก็ยิ้มสวยให้สาวเจ้า “ว่าแต่อยากได้อะไรเพิ่มไหมล่ะมู่ ฉันจะซื้อมาฝาก”
“ไม่ล่ะ ไว้ไปดูวันหลังดีกว่า” มู่พูดแล้วก็ยิ้มให้
“งั้นเดี๋ยวจะดูอะไรมาเผื่อก็แล้วกัน” นุชว่าก่อนจะปรายตามองสาวร่างโปร่งที่นั่งตรงข้าม ก่อนจะหันไปมองเธอเต็มตาแล้วยิ้มละไม
ยิ้มแค่ปากแต่สายตากลับเย็นชา ถ้าไม่โง่เกินไปคงรู้สึกได้
แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายโง่จริงหรือแกล้งโง่ถึงได้ยิ้มสวยตอบกลับมา แถมยังทำท่าทางข่วนเขินอีก มู่ลี่เพลียแทน
“งั้น...ผมขออนุญาตคุณน้านะครับ เชิญครับลิลลี่” นุชตัดความด้วยการเชิญสาวเจ้าไปเสียอย่างนั้น เขาจงใจทำแบบนี้เองแหละ เพราะไม่ว่าจะอยู่หรือไป มู่มีวิธีจัดการอยู่แล้ว ที่สำคัญ การที่เขาออกไปข้างนอกอาจจะทำให้มู่ทำอะไรได้สะดวกมากกว่า
เชื่อเขาสิว่าคุณไม่ผิดหวังกับความเป็น มู่ลี่แน่นอน
“น่ารักนะคะคุณพี่” คุณหญิงประภามาศเอ่ย หันไปยิ้มกับแม่ใหญ่ ซึ่งมู่เองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเป็นเจ้าบ้านเสียอีกที่ตอนนี้ตีหน้าไม่ถูก
“ค่ะ น่ารักทีเดียว” แม่ใหญ่เอ่ย เหลือบสายตามามองมู่ที่นั่งยิ้มแป้นแร้นเข้าใส่ “แล้วตามู่ล่ะจะทำอะไรตอนนี้กว่าจะถึงเวลาอาหารเย็นก็อีกนานโขเลยเชียว น่าจะออกไปกับตานุชด้วย”
“อย่าดีกว่าครับ ให้เขาไปกันสองคนเถอะครับ เผื่อจะได้ทำความรู้จักกันให้มากๆ” มู่พูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะอ้อนว่า “ผมอยู่คุยกับแม่ใหญ่ดีกว่า” ฮั่นแน่...ร้อยทั้งร้อยบรรดาแม่ๆ ที่อายุขนาดนี้แล้วก็อยากให้ลูกรักออดอ้อนนั่นแหละ แต่ติดที่ว่าน้ำหน้าอย่างพ่อชะมดน้อยน่ะนอกจากอ้อนแฟนแล้วไม่สนจะอ้อนใครนี่แหละ
ดังนั้น...หน้าที่นี้ เสร็จไอ้มู่คร้าบบบบ
“อะไรอยู่กับคนแก่จะสนุกอะไรกัน”
“ไม่หรอกครับแม่ใหญ่ พูดอะไรอย่างนั้นล่ะครับ” แม่ใหญ่เผลอใช้สายตาค้อนงามอย่างนึกเอ็นดูมาเล็กน้อย ก่อนจะรีบตีหน้านิ่ง เมื่อเห็นความช่างประจบของเพื่อนลูกชาย
“น่ารักเชียวค่ะขี้อ้อนเสียด้วย”
“แม่ของผมมีลูกตั้งสี่คนเน่ะครับ พี่สาวกับน้องสาวก็ชอบอ้อนคุณแม่ ผมก็เลยต้องเอาบ้าง เดี๋ยวแม่ไม่รัก แม่ใหญ่จะรักแล้วก็เอ็นดูผมใช่มั้ยครับ” ถามแล้วก็ส่งสายตาวิ้งๆ เข้าใส่ ประจบขั้นเทพ อ้อนขั้นเง๊กเซียนขนาดนี้
“เด็กสมัยนี้ช่างทำกันจริงๆ เลยนะ” แม่ใหญ่ว่า แต่ไม่ได้ทำท่าทางดุหรืออะไรเมื่อมู่ขยับกายเข้าไปใกล้
“ผมนวดให้มั้ยฮะ? อยู่ที่บ้านผมนวดให้แม่กับพี่สาวบ่อยๆ” แม่ใหญ่มองหน้าอีกฝ่ายทันที ก่อนจะอมยิ้มนิดๆ กับความฉอเลาะของเพื่อนลูกชายที่ดูน่าเอ็นดูไม่หยอกทีเดียว...
แหม...ก็อยากให้นุชทำตัวน่ารักอย่างนี้บ้างน่ะสิ
“นวดเป็นเหรอเราน่ะ”
“นิดหน่อยครับ”
“ลองสักหน่อยจะเป็นอะไรไปล่ะคะคุณพี่ มองอย่างนี้แล้วเหมือนคุณพี่มีลูกอีกคนเลยนะคะเนี่ย” แม่ใหญ่ยิ้มกริ่มกับคำพูดนั้นของคุณประภามาศ สบโอกาสมู่เลยเข้าไปออเซาะนวดนั่นนวดนี่ให้แม่ใหญ่ซะเลย
“น่ารักจริงๆ เห็นแล้วอยากได้มาเป็นลูกชาย” คุณประภามาศชมเปาะแน่นอนว่ามู่ก็แค่ยิ้มรับ นวดตรงน่องของแม่ใหญ่ไปเรื่อยๆ “นี่ถ้าลิลลี่มีน้องสาวอีกสักคนนะคะ จะพามาแนะนำให้ตามู่เลยนะเนี่ย”
สรุปคุณเธอจะเป็นแม่ หรือแม่เล้าล่ะเนี่ย...
ยัยป้านี่!
“พูดเรื่องนี้ คุณน้องว่าจะไหวมั้ยคะ ดูตานุชสิไม่ค่อยสนใจอะไรเลย พี่ล่ะปวดหัว นี่ก็หวั่นใจว่าจะดูแลหนูลิลลี่ไม่ดี” แม่ใหญ่เอ่ยขึ้น ส่วนมู่เองก็เก็บรายละเอียดเงียบๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะลิลลี่เป็นเด็กน่ารัก ตานุชต้องชอบแน่ๆ” กร้ากกกกก
มู่อยากจะหัวเราะออกมาเสียตรงนั้น นึกหน้าของพ่อชะมดตาหวาน... ไอ้นุชเนี่ยนะชอบคนน่ารัก ถ้ามันชอบคนหน้าตาน่ารัก มันไม่เอาเขาเป็นแฟนหรอก
“พี่ก็หวังอย่างนั้น ว่าแต่ตามู่”
“ฮะ?” มู่ขานรับ
“ตานุชน่ะเขาอยู่ที่มหา’ลัยมีผู้หญิงมายุ่งเกี่ยวด้วยมั้ย?” แม่ใหญ่เอ่ยถาม ความจริงมู่ไม่ต้องคิดนานหรอกนะ มีเขาอยู่ด้วยใครจะมายุ่งกับชะมดน้อย แต่แกล้งนึกไปงั้นแหละให้คนแก่รอ
“ก็พอมีนะครับ แต่นุชเขาไม่สนใจ”
“เพราะยังไม่เจอคนที่ใช่ไงคะ” คุณแม่ของสาวเจ้าเอ่ยขึ้นอย่างนึกอารมณ์ดี เมื่อได้ยินคำตอบของมู่
“ก็คงอย่างนั้นแหละครับ เพราะนุชมันชอบผู้หญิงฉลาด]ไม่ชอบพวกหัวอ่อนจนไม่มีความคิด ยิ่งพวกแอ๊บใสๆ นี่ยิ่งไม่ชอบเลยครับคุณน้า นุชมันเคยด่าแรงๆ ใส่เลย”
“ตานุชด่าผู้หญิงเหรอ?” แม่ใหญ่แทบจะเป็นลมเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“ฮะ...ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนเพื่อนผมครับ แต่เธอพฤติกรรมไม่ดีเท่าไหร่ ชอบมาแบบ...หยาบคายนิดนึงนะครับ” มู่เอ่ยขออนุญาตแต่ไม่รออะไรเหลือบมองหน้าแม่น้องดอกกะปิแล้วพูดขึ้นว่า “ชอบมาอ่อย แถมชวนนุชไปนั่นไปนี่ทำท่าทางใสๆ แบ้วๆ เลยโดนด่าว่าแรดไปเลยครับ”
สองคุณหญิงยกมือทาบอก มู่ก็ทำท่าถอนใจ ใจจริงอยากบอกว่า ไอ้นุชมันก็ด่าหรอกนะ แต่ด่าลับหลัง ส่วนด่าต่อหน้าน่ะ...เดาดูก็คงรู้ว่าเขานี่แหละ
“แต่ผมก็เข้าใจนุชนะฮะ เขาไม่ชอบสุงสิงกับใคร เวลาโดนตามจี้ ตามตื้อ ตามจู้จี้ เขาจะรำคาญมากๆ พาลเกลียดไปเลย ยิ่งเรื่องไหนเซ้าซี้เขามากๆ เขาก็จะยิ่งไม่ชอบ ไม่ใช่ทำประชดด้วยนะครับ คือไม่ชอบแบบจริงจังไปเลย” มู่พูดแล้วก็ยิ้ม
บอกเป็นนัยขนาดนี้แล้วคงรู้ตัวนะ ว่าเดินเกมส์พลาดไปแล้ว...
“แต่อย่างน้องลิลลี่คงไม่เป็นไรมั้งครับ ดูท่าทางก็น่ารักเรียบร้อยดี ฉลาดคงแน่นอนอยู่แล้วไม่งั้นแม่ใหญ่คงไม่หมายตาไว้หรอก ที่เหลือก็ปล่อยไปตามธรรมชาติ” ฟังดูดีมั้ย? มากเลยเนอะ
มู่แอบเห็นสองคุณหญิงสบตากันอย่างไม่มั่นใจ แน่นอนว่าแม่ใหญ่ต้องรู้จักนิสัยของนุชดีอยู่แล้ว คงกังวลล่ะสิว่าลูกชายตัวเองจะทำแม่น้องดอกกะปิอกแตกตายหรือเปล่า
ส่วนอีกคนคงหวั่นใจล่ะมั้งว่าลูกสาวตัวเองจะทำหางโผล่...
สนุกล่ะงานนี้...
......................................................
โดนตัดเบาๆ ยาวเกินไป ฮ่าๆ
ตอนหน้านะคะ ตอนหน้าจริงๆ คี่หน่วงของเราโผล่มา แอร้ยยย ชอบน้องปั๊บอะ (แววลำเอียง?)
ปล. นิมาเป็น วัณธนะเอฟซีค่ะ กร้ากกก ได้ใจอะ...เป็นคุณพ่อยังหนุ่มและเจิดมากอะค่ะ ชอบบบ...แต่มาเฟียอุบอิบเอาพ่อของเจไปเรียบร้อย...(เอาไปทำอะไร?)
ปล. มู่ลูก นู๋จะต่อกรกับคุณๆ เขาไหวมั้นลูก อิแม่เป็นห่วงนะลูก...แต่ดูอิลูกสนุกสนานมาก - -''
-
^
^
จิ้มตูดคนเขียน
ขอสมัครเป็น FC วัณธนะด้วยคนค่ะ ได้ใจจริงๆ :laugh: :laugh:
ปล.คนเขียนห้ามลำเอียงเข้าข้างปั๊บนะ เค้าสงสารแฮม :monkeysad:
-
:z13: :z13:
มู่ลี่เก่งขนาดนี้
เอาโล่ไปเลย
บวกเป็ด
-
รอมู่ลี่ งานนี้มันส์แน่ๆๆ อิอิ
-
พ่อเจดูเป็นคุณพ่อสมัยใหม่มากๆอ่ะ วัยรุ่น แฟร์มาก
ฉลาดด้วย ทำไมเจไม่ได้พ่อมามั่ง ดูแลขี้กลัวแล้วก็โง่ๆ (หลอกด่าพระเอกหน้าตาเฉย)
ว่าแต่ทำไมมีแต่เจ ไม่มีผิงเลยอ่ะ? สงสารผิง ต้องรอต่อไป เคยอ่านนิยายมา ไม่มีใครเขาคิดมากขนาดนี้เลยอ่ะ มีแต่อยากกดเคะจนตัวสั่น แล้วนายเอกต้องหาทางเลี่ยง หนีๆๆๆ นี่อีเจกลัวซะเองแล้วจะไปรอดไหมเนี่ย ฮ่วยยยยยย
...............
เรื่องเจตัดไป ตัดหางปล่อยวัดเสร็จสรรพ กลับมาน้องมู่ อยากจะบอกว่า นิเองก็โง่ๆ ตามแผนมู่ไม่ได้องทำความเข้าใจตามที่นิมาอธิบายซะส่วนใหญ่ แต่อ่านเรือ่งของมู่แล้วชอบมาก จนลืมคู่สุดท้ายไปเลยยยยยยยย
ถ้านิมาไม่คุยตอนจบก็คงลืมคู่ซอไปแล้ว เอ้า คู่หน่วงรีบมาไวๆนะ
-
คุณพ่อเจสุดยอดดดดดดด o13 o13
ส่วนแม่ดอกกกกกกะปิเค้าพูดถึงขนาดนี้แล้วกลับไปชูดอกที่เลนตมซะเถอะ :z6:
-
มู่ลี่ชนะเลิศจ้า
-
เป็น วัณธนะเอฟซี ด้วยค่า :o8:
-
สุดๆเลยน้องมู่
-
วัณธนะ fc วัณธนะ fc วัณธนะ fc
-
ติดใจตรงคุณพ่อเจมีเอี่ยวกับมาเฟียด้วยอ๊ะ :z1:
-
กด ไลน์ ให้นู๋มู่ร้อยครั้ง o13 o13 o13
แอบด่าได้ใจเจ่มั๊กกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
-
น้องมู่ สู้ๆนะคะ
สามีของเราอย่าให้ใครมาเล็ง
เล่นมันให้ตาย กระทืบมันนนนน~ (เค้าอินกับน้องมู่อ่ะ)
-
แทบไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงมู่เลยจริงๆ
มู่...นายแน่มาก 555
-
พ่อของเจ โค-ตะ-ระ ชิว :laugh:
ส่วนสุดท้ายขอบอก...มู่แรงร้าย!
-
คุณพ่อมาแรงมากเลยอ่ะ FC ประกาศตัวกันหยอยๆ ฮ่าฮ่า ขอตามสโตรกคุณพ่อของเจอยู่ห่างๆได้มั้ยนะ กร๊ากกกกก
ส่วนมู่ก็สุดยอดดดด ค่อยๆแทรกซึม เนียนเป็นลูกรัก หึหึ แม่ใหญ่่ค่อยๆหลงมู่น้อยทีละนิดๆ
เชียร์มู่ต่อปายยย มู่สู้ๆ อย่าลืมโทไปจิกไปป่วน ระหว่างนุชพาสาวเจ้าไปข้างนอกด้วยนะ ฮ่าๆ
ส่วนกลับมาตอนกลางคืนก็ คึหึหึ นุชมันหื่นนหรือว่ามันหื่นพอกันทั้งคู่ฟร่ะ เหมาะสมกันดี กร๊ากกกก
เจกับผิงก็ รอให้ เจอเดินหน้าตามหัวใจไปโล้ดดด เชื่อตามที่พ่อสอนแล้วจะดีเองนะ ส่วนผิงก็น่าจะเต็มใจอยู่แล้วม้าง อิอิ
ที่น่าเป็นห่วงตัดอารมณ์กับสองคู่ด้านบนก็ สามพี จะหน่วงกันไปถึงหนายยยย โฮกกก
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
:กอด1:
-
อยากให้ใครบางคนมาอ่านเรื่องนี้ ตัวแม่จะได้เลิกวุ่นวาย ส่วนตัวลูกก็จะได้เลิกแอ๊บซะที
คนเค้ารู้ทันแกหมดแล้ว..........ฟาย
-
ขำคนหล่อแต่โง่จริงๆ
แต่ตอนนี้ลุ้นคู่รักสามเศร้าอยู่ อยากอ่านคู่นี้ต่ออ่ะ
-
พอเพื่อน32
“หือ? กินอะไรนะ อ๋อ...ได้ๆ แค่นี้? อะเหอ...เยอะนะเยอะคุณชาย เอาล่ะอยากรับอะไรเชิญคุณชายมู่สั่งข้ากระผมมาเลยครับ” นุชค่อนแคะอีกฝ่ายที่โทรมางุ้งงิ้งอยู่ในสาย
พ่อหนุ่มตาหวานอมยิ้ม สายตามองถนนเบื้องหน้า ก่อนจะค่อยๆ เลี้ยวไปตามทาง
“ที่อยากกินจริงๆ คือ ชะมดหวาน” มันมีเมนูนี้ด้วย? แต่นั่นแหละ ทำไมเจ้าตัวจะไม่รู้ล่ะ...
“อันนั้นอะ กินเยอะแล้วยังไม่อิ่ม?”
“อื้อออ ไม่อะ...เอามาฝากด้วยนะ” ได้ยินแค่เสียงนุชก็สั่นแล้วเหอะ ให้ตาย! มู่ลี่มันขี้อ้อนได้ขนาดนี้เลยหรือไง ทำไมที่ผ่านมาไม่เคยทำน่ารักแบบนี้
อยากเลี้ยวรถกลับ... เป็นบ้าเลยเว้ย!
เสียงออดเสียงอ้อนยังอยู่ในสายตอนที่เขาเลี้ยวเข้ามาจอดที่บานจอดรถในร้านอาหารริมแม่น้ำบางปะกง เขาอมยิ้มฟังอีกคนเม้าท์เรื่องนั้น เรื่องนี้ ทั้งที่เมื่อคืนก็อยู่ด้วยกันทั้งคืน
แต่ก็อย่างว่าตอนกลางคืนเขาทำให้มู่ไม่มีเวลาเล่าอะไรเองนี่
แถมไอ้เรื่องที่เล่าก็ดันเป็นเรื่องคุณแม่ทั้งสองของเขาอีกต่างหาก ดูท่าอีกไม่ถึงอาทิตย์ มู่คงขึ้นแท่นลูกรักแล้วล่ะ แค่สองวันยังทำเอาสองแม่เรียกหาไม่ขาดปาก
นุชเปิดประตูรถลงไปยืนรอลิลลี่ลงจากรถ ไม่แน่ใจว่าเขาลืมหรือจงใจกันแน่สาวเจ้ามองไม่ออก ทั้งที่อีกฝ่ายดูเต็มใจที่จะพาเธอออกมาทานกลางวันหลังจากที่เมื่อวานพามาทานเข้าเย็นแล้ว...
แต่พี่นุชตาสวยกลับดูไม่ได้กระตือรือร้นอะไรเลยสักนิด แถมพอมีสายเข้าจากพี่มู่ อีกฝ่ายก็คุยแต่โทรศัพท์จนเหมือนกับลืมไปแล้วว่าเธอนั่งรถมาด้วย
“ก็กำลังลงจากรถ... อืม...ยังไม่รู้เลย ฉันไม่ค่อยกลับบ้านแกก็นะ ถามมาได้ว่าอะไรอร่อย แล้วนี่แม่ๆ ไปไหนถึงปล่อยให้มาโทรศัพท์ได้”
“แม่ขวัญเตรียมเครื่องครัวเห็นว่าจะทำอาหารไปทำบุญที่วัดพรุ่งนี้ ส่วนแม่ใหญ่นั่งคุมเด็กคัดดอกไม้อยู่บอกว่าจะทำพวงมาลัยถวายพระ” นุชพยักหน้าเข้าใจ ผายมือให้ลิลลี่เดินเข้าไปในร้านอาหารก่อน แล้วตัวเองก็เดินตาม
“เรานั่งตรงไหนดีคะพี่นุช” นุชแค่ยิ้มแล้วก็ผายมือให้เธอเลือกอีกตามเคย ส่วนปากก็...
“พรุ่งนี้วันครบรอบวันเสียของพ่อน่ะ”
“รู้แล้ว...แม่ขวัญบอกแล้ว แล้วจะสั่ง’ไรมากินอะ” ฟังแล้วก็นึกหน้ามู่มันทำตาปริบๆ
เฮ้อออ...ไม่อยากทานอะไรแล้ว
“ยังไม่รู้เลย” นุชตอบคนในโทรศัพท์ ทรุดกายลงนั่งตรงข้ามกับลิลลี่ เขาส่งยิ้มอ่อนๆ ให้กับเธอพอเป็นพิธี ก่อนจะรับเอาเมนูจากเด็กเสิร์ฟมาเปิดดู
“มีเมนูอะไรแนะนำบ้างครับ” นุชเงยหน้าถามเด็กเสิร์ฟ
“วันนี้ทางร้านของเรามีเมนูพิเศษคือปลากะพงหนึ่งมะนาวมะม่วงหิมพานต์ ปลากรอบสามรส สับปะรดทอดมันปลากลายครับ” นุชพยักหน้า ครางรับในลำคอ
“แกอยากทานอะไร?” ตอนแรกเด็กเสิร์ฟก็ทำหน้าตกใจนิดๆ ที่นุชใช้คำพูดค่อนข้างหยาบสักนิดกับคุณผู้หญิงผู้น่ารัก แต่พอสังเกตเจ้าบลูทูชที่กำลังทำงานอยู่ก็ถึงบางอ้อ...
แต่ก็ทำให้งงนะ มานั่งทานข้าวกับสาวสวยแต่กลับไม่ยอมวางสายสักที...
ขนาดคนอื่นยังรู้ขนาดนี้แล้วคนที่มาด้วยมันจะไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงเล่า...
ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไม่ว่าอะไรๆ ๆ ๆ พี่นุชก็สนใจแต่เพื่อนสนิทที่ไม่ได้มาด้วย ทำเอาคนที่มาด้วยทำตัวไม่ถูกแล้ว!
มันชักจะยังไงแล้วนะ
“งั้นเอาปลากะพงมาหนึ่ง ...อะไรนะ แกอยากทานอะไรนะ โอเคๆ เอาสับปะรดทอดมันปลากายหนึ่ง แล้วก็...อืมมมม มู่ แกจำที่ไอ้เจมันสั่งตอนไปปราณฯ ได้มั้ย? กุ้งอะไรนะ? อ่อ... กุ้งแก้วมีไหมครับ?” เด็กเสริฟพยักหน้ารับ จดออร์เดอร์ไป นุชพอแค่นั้นจึงปิดเมนูวางไว้ ไม่มีการเอื้อนเอ่ยอะไรกับสาวเจ้านอกจากยิ้มบางๆ เท่านั้นจากนั้นก็หันไปสนใจวิวด้านนอกร้านที่เป็นแม่น้ำบางประกงและคุยกับมู่ลี่ต่อหน้าตาเฉย...
“เอ่อ...คุณผู้หญิง ต้องการอะไรเพิ่มมั้ยครับ”
สรุปแล้ว...งานนี้นุชมาทานข้าวกับใครกันแน่....
เสียงสั่งอาหารสองสามอย่างดังแว่วๆ แต่นุชไม่ได้สนใจ ส่วนคนในสายน่ะเหรอ?
“สมน้ำหน้า ยัยชะนีกะปิเน่า!”
เกือบห้ามหัวเราะไม่ทันอะ...มู่น่ะมู่!
..........................................................................
“พี่ซอ...เขาเป็นแฟนพี่เหรอครับ” แม้จะไม่มีคำตอบในทันที แต่เขาก็ยังคงยืนรอคำตอบไม่ว่าอีกฝ่ายจะใช้เวลาในการเค้นคำตอบนานเท่าไหร่...
หลังจากที่เจอกันโดยบังเอิญเขาก็ขอเสียมารยาทด้วยการเอ่ยต้องการคุยกับหนุ่มหน้าสวยเป็นการส่วนตัว ซึ่งก็แค่การแยกออกมาคุยที่หน้าร้านเท่านั้น...
พื้นที่ที่ไม่มีใครคนนั้นที่ยืนจับมือกับพี่ซอ...
“ประมาณนั้น” คำตอบไม่ชัด...ไม่เคลียร์ ไม่กระจ่าง แต่บางอย่างทำให้ปั๊บแน่ใจ...
เขามันจอมตื้อ...พี่ซอรู้ดี...
“แสดงว่าไม่ใช่” แม้อีกฝ่ายจะหันมามองเขาด้วยแววตาไม่พอใจ แต่แววบางอย่างไม่สามารถซ้อนไปได้... “ปั๊บรู้จักพี่ดีครับ”
ใช่แล้วปั๊บรู้จักซอดี
ใช่คือใช่ ไม่ใช่คือไม่ใช่ มีแค่ขาวกับดำ
ไม่มีคำว่าก่ำกึ่ง แค่นี้ก็รู้แล้วว่าอยู่ในสถานะไหน...
“ปั๊บ”
“ผมยังเหมือนเดิม ตั้งแต่วันนั้น ไม่เคยเปลี่ยนครับ” ความมั่นคงในน้ำเสียงนั้น ความจริงแล้วปั๊บไม่อยากจะเปิดเผย...หัวใจของเขามันหวั่นไหวและหวาดกลัวเหลือเกินว่าพี่ซอจะปฏิเสธเขา
“....” ซอทำท่าเหมือนจะพูดอะไรออกมาสักอย่าง แต่ก็เงียบสายตาเหลือบมองเข้าไปในร้าน... แฮมยืนอยู่ที่เดิม จ้องมองมาทางเขาทั้งคู่ ส่วนเพื่อนตัวสูงของปั๊บก็นั่งเล่นมือถือ ไม่ใช่พฤติกรรมของคนที่เป็นแฟนกันแน่ๆ
“ปั๊บรู้ว่าปั๊บงี่เง่าจนพี่ทนไม่ไหว ปั๊บคิดถึงพี่...คิดถึงพี่มาตลอดพี่ซอ” ไม่มีอะไรตอบกลับมาจากซอนอกจากความเงียบ
ไม่มีอะไรเลย...ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินเลี่ยงกลับเข้าไปในร้าน แตะมือกับแขนของคุณหมอที่ไม่ว่าจะมองยังไงปั๊บก็เข้าข้างตัวเองได้อย่างสนิทใจ...
พี่ซอยังไม่ลืมเขา...เพราะถ้าลืมได้ไม่มีทางจะเลือกใครอีกคนที่หน้าเหมือนกับเขาอย่างกับแกะขนาดนั้นหรอก
เด็กหนุ่มยืนมองหน้าตัวเองในกระจกเงา ลูบไล้สันกรามของตัวเองช้าๆ ก่อนสายตาจะมองภาพในกระจกเป็นภาพใบหน้าของใครอีกคน
คุณหมอแฮม...
“ขอโทษนะครับ...ผมรู้ว่ามันไม่ดี แต่คนของผม...ผมต้องได้คืน!!”
.........................................................
“เด็กคนนั้นหน้าตาเหมือนพี่มากเลยนะ” ซอยืนกอดอกมองใบหน้าด้านข้างของแฮมที่กำลังเลือกเสื้อเชิ้ตอยู่ น้ำเสียงของอีกฝ่ายเอ่ยเรื่องของปั๊บขึ้นมาราวกับเป็นเรื่องสัพเพเหระไม่ได้สำคัญอะไร แต่แววตาที่สั่นไหวนั้นทำให้รู้ได้ว่า อีกฝ่ายไม่มีทางคิดว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญ
“อืม” เขาครางตอบไปง่ายๆ ก่อนจะดึงเชิ้ตสีชมพูดออกมาทาบกับตัวของแฮม สีของมันสว่างขับให้คนผิวของคุณหมอดูสว่างขึ้นอีก
“ซอจะทำยังไงต่อไป” ใบหน้าสวยของซอส่ายช้าๆ ถือเสื้อตัวนั้นไว้ แล้วก็ดึงเอาเสื้ออีกสีออกมาสีเหลืองนวลสบายตา... “ซอ..” แฮมเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสั่นไหว มองอีกฝ่ายที่ยังคงมีเพียงอาการคิ้วขมวดและแววตาอ่านไม่ออก หัวใจอ่อนเปลี้ยลงราวกับหมดแรงจะเต้น
“มันจบไปแล้ว” ซอพูดเสียงเรียบ มองเสื้อสองตัวในมือชั่งใจเลือก
“...” แฮมพูดอะไรไม่ออก มองท่าทีของอีกฝ่ายก็ปวดหนึบๆ ที่ขั้วหัวใจ รู้สึกเหมือนมีคีมเหล็กมาบีบรัดเอาไว้จนขยับดิ้นไม่ไหว...
สุดท้ายแล้วซอก็เอาเสื้อทั้งตัวแขวนกลับไว้ที่เดิม แล้วหันหน้าหนีไปมองทางอื่น
“ไปนั่งรอตรงโน้นนะ” เขาว่าแล้วเดินห่างออกไป ปล่อยให้แฮมยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว
คุณหมอมองเสื้อทั้งสองตัวที่ซอแขวนทิ้งไว้...
เพราะเลือกไม่ได้หรือเปล่า เลยตัดใจทิ้งไป...
เดต...สองต่อสองล่มไม่เป็นท่า แม้ว่าจะไปครบทุกโปรแกรมที่วางไว้ เดินดูของ ทานข้าว ดูหนัง...แต่ทุกอย่างกลับทำให้คนทั้งสองเหมือนกินยาขมคนละสองกำมือ
ต่างคนต่างดู ต่างคนต่างคิด ต่างคนต่างจมอยู่กับตัวเอง...
มือที่จับกันก็ไม่อุ่น ความใกล้ชิดที่มีกลับยิ่งทำให้รู้สึกห่างไกลมากกว่าเดิม...
ทั้งที่เปิดใจให้กันแล้ว... แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นไปอย่างที่ควรจะเป็น...
หรือความจริงแล้ว นี่ต่างหากที่เรียกว่าเป็นไปอย่างที่ควรจะเป็น
“ฝันดีครับ”
“ซอ” หนุ่มหน้าสวยชะงัก มองหน้าคุณหมอ... “จะโทรมามั้ย”
คำถามง่ายๆ แต่ทำไมการเอ่ยคำตอบถึงได้ยากเย็นนัก...
จะโทรมามั้ย?... อยากโทร... แต่สมองกลับคิดไม่ออกว่าจะชวนคุยเรื่องอะไร คิดแล้วก็อยากจะชกหน้าตัวเองให้เจ็บ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้อะไรขึ้นมา...
คนเอ่ยถาม เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบ ก็เหนื่อยหัวใจขึ้นมาเสียดื้อๆ จากที่ล้ามาแล้วทั้งวัน ตอนนี้รู้สึกอยากจะให้มันหยุดเต้นไปเสียเฉยๆ
“ไม่เป็นไรหรอก..กลับไปพักผ่อนเถอะ” ก็ยังคงเงียบอยู่ดี
แฮมได้แต่กระพริบตา แล้วหมุนกายเพื่อหันมาเปิดประตูเข้าคลินิก แต่ท่อนแขนของตัวเองก็ถูกดึงรั้งเอาไว้จากอีกคน พอหันมาสบตากันก็ทำเอาเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้ แทบจะร้องไห้ออกมาเสียอย่างนั้น เมื่อซอขยับเข้ามาใกล้แล้วซบหน้ากับไหล่ของเขานิ่งๆ
“รอผมหน่อยได้ไหม? ขอเวลาให้ผมอีกนิด” เสียงแผ่วเบานั้นราวกับเสียงกระซิบ ซึ่งก็ใช่ แต่อีกนัยหนึ่งมันเหมือนน้ำเสียงของคนที่เหมือนจะขาดใจรอนๆ
ฝ่ามือที่จับแขนเลือนลงไปกุมมือของแฮมเอาไว้ ก่อนที่จะค่อยๆ ประสานเข้าหากันทีละนิ้ว กระชับไว้เบาๆ ราวกับต้องการความมั่นใจว่าอีกฝ่ายจะตอบตกลง...
“อย่านานได้ไหมซอ การรอคอยมันทรมาน พี่ไม่อยากเจ็บ”
ความรัก...ถ้าจะทำให้คนอย่างหมอแฮมเห็นแก่ตัวบ้าง...คงไม่ผิดใช่ไหม?
.............................................................
สวัสดีปีใหม่ไทย สนุกสุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ
จำนิมาได้ไหม???? แหะๆ
ยังคงเขียนได้มึนเหมือนเดิมค่ะ ไม่เสถียรเอาซะเลย.... ตอนหน้าจะพยายามนะคะ
ว่าแต่ว่า นิมาจะให้ใครคู่ซอกันแน่เนี่ย หรือว่า แฮมปั๊บ ปั๊บแฮม แทน เบื่ออิซอหน้าสวย
อิอิ...อย่าสนใจความคิดของนิมาค่ะ เดี๋ยวมันก็ผ่านปายยยย มีความสุขวันหยุดยาว แล้วก็....ระวังตัวด้วยนะคะ
วิ้ววววว
-
อิซอเลือกสักคนสิยะ
:m16:
ไอ้เราคนอ่านมันก็ขี้สงสาร
คนใหม่ก็แสนดี คนเก่าก็น่ารัก
ไหนๆก็ไหนๆเอามันทั้งคู่เลยสิซอ
:z1:
แบบว่าอยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนอ่ะ
(บ่งบอกอายุโคตร)
-
คู่นุชมู่...ช่างร้ายทั้งคู่ ฮา เป็นการกลั่นแแกล้งโดยมิได้ตั้งใจเลยนะนั่น นุชคุยโทรศัพท์โดยไม่สนใจสาวเจ้าเลย หึหึ
ส่วนมู่ ยังไม่วายว่าลิลลี่ผ่านโทรศัพท์ แรงจริงคนนี้!
คู่ซอแฮม เอ๊ะ! หรือแฮมซอ...สงสารหมอแฮมอีกแล้ว ซอไม่ชัดเจนเลย แถมยังมีปั๊ปมาอีก โอ๊ย ตาย...อินนะเนี่ย!
ป.ล.เป็นกำลังใจให้จ้า และสวัสดีปีใหม่ไทย เย้!!!
-
ไม่ว่าใครก็น่าสงสาร อิคู่สามคนเนี่ย
-
:กอด1:
-
คู่มู่นี่เค้าน่ารักจริงๆ
แต่ซอำม่ำหวจะคลียร์
เลือกเถอะ คนที่รักจะได้ไม่เจ็บ
สุขสันต์วันสงกรานต์น๋า นิมา
เรื่องสนุกคะ ชอบบบบ
-
สงสารแฮม
-
น้องลิลลี่น่าสงสารเป็นที่สุด ชะมดน้อยกับมู่ลี่ร้ายกาจมาก เหมือนเกิดมาเพื่อคู่กันโดยเฉพาะ :laugh:
แฮม ซอ ปั๊บ รักเราสามคนปล่อยให้ซอได้ตัดสินใจอีกครั้งแล้วกัน ไม่ว่าจะเลือกใครก็ต้องมีคนเจ็บทั้งนั้น :monkeysad:
เพราะฉะนั้นก็รักกันสามคนนี่แหละ :m20:
สุขสันต์วันปีใหม่ไทยค่า :3123:
-
ตอนนี้ขอเข้าข้างหมอแฮม
ซออย่านานนะการรอมันทรมาน
-
แล้วเจผิงอ้ะ?????
(ถูกถีบ/แอ๊กก)
นุชโคตรเป็นสุภาพบุรุษอะ ฮ่าๆ
มู่น้อย เจ้านี่ได้ใจป้าจริงๆ
ปล่อยให้ชะนีลิลลี่อกแตกตายไปเลย ก๊ากก
สงสารหมอแฮม
คนที่รอมันเหนื่อย .. นะซอ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เจกับผิงหายไปไหนนนนน
คิดถึงผิงแล้ววว
เปลี่ยนเปน แฮมปั๊บก้ดีน้าาา
เบื่อซอและหลายใจอิอิ
-
เอาทั้งคู่เลยน้องซอ รักทั้งคู่นี่เนอะ :impress2: :impress2:
-
หวังว่าจะไม่วางทิ้งไว้ทั้งสองคนเหมือนเสื้อสองตัวนั้นนะ
-
:-[ อยากรู้ตอนต่อไป :serius2:
-
ก็ว่าทำไมอ่านตอนล่าสุดแล้วเหมือนข้าม ยัยต่ายอ่านข้ามไปบทนึงนี่เอง 555+
ก็ว่าน้องปั๊บมาจากไหน ที่แท้พาน้องหมามานี่เอง
รักสามเส้านี้...อยากให้จบสามพีไปเลยจัง (ทำตาปิ๊งๆ ได้มั้ยคะ?)
สงสารน้องปั๊บและหมอแฮมมาก ส่วนซอ...สงสารน้อยสุดแฮะ เหอๆ
คู่นุชมูลี่ก็ขำเรื่อย ๆ ตามประสาคู่บ้าน่ารัก ส่วนเจนี่...ขอให้นกเขาขันตอนสถานการณ์จริงแล้วกันนะ ไม่งั้นก็ให้ผิงรุกแกไปเลยเถอะ 555+
-
อ่านคู่รักสามเศร้าแล้วปวดตับ เศร้าเกิน ตกลงซอจะเลือกใครเนี่ย :m15: :m15:
-
มู่ o13
ซอ..นายกับปั๊บจบรึยัง??
ซอนายกับแฮมเริ่มแล้วไม่ใช่รึ?
-
ว้าว ... จะมีศึกชิงหนุ่ม
-
โฮ่ มาสักที... กะว่าจะเข้ามาตามพอดีเห็นหายไปนาน
คิรคริ สุขสันต์สันสงกรานต์นะคะ
...........................
มาแล้วล่ะความหน่วงแบบจริงจัง ดูจากตอนนี้ปั๊บมันเด็กมากอ่ะ และเอาแต่ใจด้วย เฮ้อ งานเข้าจริงจัง...
ทั้งๆ ที่ปั๊บมาก่อนและไม่ได้เป็นฝ่ายผิด แต่เราอยู่กับแฮมมาพักนึงแล้วเราก็เลยเชียร์แฮม
โอ๊ยยยยย คนผิดนะมันซอแท้ที่เอาคนสองคนมาซ้อนทับกัน
แต่ทำไมทำใจให้เป็นกลางไม่ได้นะเรา (สงสารแฮมค่ะ)
แฮมปั๊บก็ดีนะ ตีกันไปมาแล้วก็สามพีจับซอเป็นเคะจบ โหดร้ายเนอะ ฮาๆๆ
ปล. มู่นุช สุดยอดจริงๆ ฮาๆๆ
-
:กอด1: :L1:
บวกเป็ด
-
ตอนที่33
ผิงวางมือถือไว้บนโต๊ะ นั่งจ้องมันและทำตาปริบๆ เมื่อพยายามจะทำความเข้าใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ ใบหน้าอ่อนใสเอียงขวานิดๆ ก่อนจะหันไปมองนาฬิกาที่ฝาบ้าน แล้วลุกขึ้นยืนเพื่อเดินไปหาแม่ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่น
เจมันบ้าอะไร?
หมอนั่นคิดอะไรมากขนาดนั้นเนี่ย...
คือ ผิงเข้าใจนะเรื่องแบบนั้นอะ ไม่ไม่ได้ยาก แต่มันก็ไม่ได้ง่าย แต่...ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ได้เสียเมื่อไหร่? แล้วหมอนั่นกังวลเรื่องนี้มาตลอดเนี่ยนะ....
โธ่เอ้ย!
เขิน!
ก็ลองมานั่งฟังคนพิเศษ สารภาพบาปอย่างผิงดูไหม? เผื่อจะได้เข้าใจหัวอกของเขามากขึ้น
“ฉันอยากกอดอยากจูบ อยากทำแกนะผิง แต่ฉันกลัวว่าฉันจะทำไม่ดี กลัวไปหมด”
ฟังแล้วเหมือนเขามีคำว่าหื่นแปะหน้าผากแล้วก็ต้องการให้แฟนทำอย่างนั้นเลยอะ เจบ้าอ่ะ!
ใครเขาอยากจะรีบทำอย่างนั้นกัน แถมโทรมาน่ะพูดๆ ๆ ๆ แล้วก็วางสายไปฉึบ ไม่รอฟังเขาพูดอะไรบ้างเลยจะรู้เรื่องกันไหมล่ะเนี่ย!
อยากจะบอกเจมันว่า...
รักน่ะก็รักนะ เซ็กส์ก็จำเป็น แต่ กูไม่ได้รีบ!
ผิงกำลังจะก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่ออ้อนแม่แก้ร้อน แต่มือถือที่วางไว้มันดังขึ้น เขากรอกตาไม่ต้องรีบเดินกลับมาดูก็รู้ว่าใครโทรมา เพราะตั้งไว้เป็นเสียงเฉพาะของผู้ชายซื่อบื้อ!
“ว่าไงเจ”
“....เอ่อ...คือเรื่องเมื่อกี้น่ะ” ผิงอยากจะเอานิ้วจิ้มปากนัก ที่วางสายนี่กลับไปตั้งสติใช่ไหม...มันบ้าจริงๆ สินะ
“อื้อ ว่าไงล่ะ”
“ลูกผิง...ว่างหรือเปล่า? อีกสักพักไปซื้อของกับคุณแม่หน่อยนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้วันสงกรานต์มันจะไปลำบาก”
“ฮะแม่...ผิงคุยกับโทรศัพท์นิดนึงนะครับ” ผิงหันไปตอบ
“จ้า... อีกสักพักคุณแม่ขึ้นไปเรียกค่ะ” น่ารักไหมแม่ของเขา เนอะๆ
“คร้าบบบบ” ผิงลากเสียงแล้วรีบเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง “ไงเจ”
“จะออกไปข้างนอกเหรอ? ฉันวางก่อนก็ได้” อีกฝ่ายตั้งท่าจะวางสาย ผิงเลยถอนหายใจแล้วพูด
“ตอนนี้ยัง อีกพักใหญ่ๆ แหละ ว่าแต่นายเถอะเจไหวปะเนี่ย”
“ฉัน...” อีกฝ่ายพูดไม่ออกซะอย่างนั้น แต่ผิงก็พอจะเข้าใจหรอกนะ
“เจ...อย่าคิดมากสิเคยเป็นยังไง เราก็เป็นแบบนั้นแหละ เรื่องแบบนั้นมันก็มีบ้างแหละคนคบกัน แต่ไม่จำเป็นต้องรีบนะ ไม่ต้องคิดมากหรอก” ผิงพูด ทำความเข้าใจกับอีกฝ่ายก่อนที่พ่อคุณจะคิดไปนอกโลกมากกว่าเดิม
“ฉันรู้ แต่มันก็อดนึกถึงไม่ได้นี่หว่า ชอบจูบกับแกนะ แล้วแบบ ชอบกอด ชอบทุกอย่างเลยว่ะ แล้วก็แบบกลัวจะเลยเถิดแล้วทำให้แกรู้สึกแย่”
คือ...ผิงก็ไม่ได้จะหน้าด้านหน้าทนอะไรนะ เจอมามุกตรงๆ อย่างนี้ก็ทำเอาเขินเหมือนกัน...
“ก็ถ้าจะพูดขนาดนี้ไม่นั่งรถมาเชียงใหม่เลยล่ะ”
“นั่งรถไปไม่ได้ว่ะ ตั๋วเต็มหมด จะขับรถไปช่วงนี้พ่อก็ไม่ให้บอกอันตราย”
“ก็...อย่าพูดอีกดิ...เขินนะเนี่ย” พูดแล้วก็ทิ้งตัวลงที่เตียงนุ่ม คว้าเอาหมอนหนุนมาปิดหน้าปิดตา รู้สึกปวดที่สองแก้มหนึบๆ แต่หัวใจกลับเต้นตุบๆ
“พอรู้ว่าไม่มีรถขับไป ก็เลย...ซื้อตั๋วเครื่องบินไว้อะ คือ...แกพอมีที่พักให้ฉันปะ นอนห้องรับแขกก็ได้นะ”
เดี๋ยวนะ...ไอ้คุณหล่อเจมันพูดว่าไงนะ?
“ตั๋วเครื่องบิน?”
“อือ...”
“มาเชียงใหม่?”
“อือ...”
“วันนี้ปะ?”
“อือ...”
“....”
เจมันจะมาหาเขาใช่ไหม?
เฮ่ย!!!
“เจ! ทำไมไม่บอกก่อนถ้าฉันไม่ว่างไปรับแกล่ะ แล้วที่พักก็ไม่มีใช่ไหม เกิดฉันไปเที่ยวกับพ่อแม่เล่า! แกจะอยู่ยังไง ตั๋วราคาไม่ใช่ร้อยสองร้อยนะ” ผิงเกือบจะโวยให้หนัก แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากกว่านี้
“โทษทีนะผิง แต่...ฉันอยากเจอแกนะ คือ....” อีกฝ่ายเสียงเบา “คิดถึงน่ะ”
ระหว่างคนสองคน ไม่เคยมีอะไรหวาน ไม่เคยมีอะไรที่ชวนให้เขินอาย เพราะเป็นเพื่อนกัน และแอบชอบเพื่อนมาเรื่อยๆ พอมาเจอบทอย่างนี้เข้าให้เลยทำเอาไปไม่เป็น...
“อะไรมาเชียงใหม่ไม่กี่วันเอง”
“ก็...ฉันมันคนติดแฟน”
“ใครแฟนนาย?” ผิงทำเสียงแข็งหาเรื่อง ก่อนจะเม้มปากแน่นเพื่อกลั้นรอยยิ้มไว้เอานิ้วจิ้มหมอนแก้เขิน
“โอ้ยยย...น่ารักแล้วเลือกได้สินะ!” เจสวนกลับมา ผิงเลยกลั้นยิ้มไม่อยู่แล้วตอนนี้
“ก็มีสิทธิ์อะ แล้วจะมาถึงกี่โมง”
“คงราวๆ เกือบทุ่ม” ผิงนับนิ้ว ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก
“งั้นเดี๋ยวไปรับนะ แล้วก็พักที่บ้านนี่แหละ เดี๋ยวบอกแม่ก่อนนะ”
“เอ่อ...”
“มี’ไร?” ผิงถาม ก่อนจะอมยิ้ม อยากจะบิดตัวให้เป็นเกลียวน็อตเดี๋ยวนั้นเลย!
“คือนอนห้องเดียวกันได้ปะ....อยากกอด”
“ไหนว่านอนห้องรับแขกไง ไม่รู้ล่ะ มาถึงแล้วโทรมานะ แค่นี้แหละ จะลงไปคุยกับแม่ก่อน” ผิงไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไร กดวางสายไปเลย ก่อนจะเอามือถือยัดกระเป๋ากางเกงแล้วรีบวิ่งลงไปหาแม่
“คุณแม่ฮะ” หญิงวัยกลางคน เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือในมือ ยิ้มอ่อนให้ลูกชาย
“คะ?”
“เพื่อนสนิทของผิงฮะ เขาจะมาเที่ยว นั่งเครื่องมาเย็นนี้ คือผิงให้เขาพักที่บ้านนะฮะ”
“ได้สิ แล้วมากันกี่คนล่ะคะ แล้วเราจะจัดห้องทันเหรอ ห้องนอนแขกเราไม่ได้เข้าไปทำความสะอาดเลยนะ” ผิงยิ้มอ้อน
“คนเดียวฮะ ชื่อเจ นอนห้องเดียวกับผิงก็ได้”
“แต่เตียงห้องผิงแคบนะคะ”
“ไม่เป็นไรฮะ เอาปิกนิกก็พอแล้ว หมอนั่นเลี้ยงง่าย” คนเป็นแม่ฟังแล้วก็มุ่ยหน้าท่าทางไม่เห็นด้วย ไหนๆ ก็มีแขกมาเยี่ยมถึงบ้าน จะต้อนรับขาดๆ เกินๆ ได้ยังไง
“แต่แม่ว่าไม่ดีมั้งลูก แล้วตามู่ไม่มาด้วยเหรอ ไม่มาสองปีแล้วนะ คุณแม่คิดถึงแล้วเนี่ย” ผิงส่ายหน้า...
“มู่ไปเที่ยวบ้านแฟนที่แปดริ้วฮะ เจอยู่บ้านคนเดียวเพราะเพื่อนไปเที่ยวกับแฟนหมด ให้เจนอนห้องเดียวกับผิงแหละครับ นะฮะคุณแม่...น้า...”
“ก็อ้อนคุณแม่ขนาดนี้ แม่จะใจแข็งได้ยังไงล่ะ ถ้าเพื่อนเรานอนไม่สบายนะ คุณแม่จะตีก้นให้แดงเลย” ผิงยื่นหน้าไปหอมแก้มคุณแม่คนสวย ก่อนจะกอดร่างอวบอิ่มนั้นไว้เต็มอ้อมแขน
“คุณแม่ใจดีที่สุดเลยฮะ”
“ไม่ต้องเลยค่ะ ลูกผิงไปเตรียมตัวค่ะ เดี๋ยวจะออกไปซื้อของแล้ว เลยแวะรับคุณพ่อด้วย”
“ฮะ” รับคำแล้วก็หอมแก้มแม่อีกฟอดใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นดินออกมานอกบ้าน เพื่อถอยรถยนต์ที่จอดออกมาที่หน้าบ้าน...
อืม... เรื่องที่คุยกันทางโทรศัพท์ มาคุยกันแบบเห็นหน้าอีกครั้งท่าจะดี จะได้รู้ว่า เกิดอะไรขึ้น พ่อคุณถึงได้จิตตกขนาดนั้น
เฮ่อ...หล่อซื่อบื้อไม่พอ ดันคิดมากเป็นตาแก่ซะได้...
.....................................................
อากาศร้อนมากกกกกกกกกกกกกกกกกก นิมาไม่ไหวแล้ว แอร์ที่บ้านก็พังๆ ๆ ๆ ๆ
งื้อๆ ๆ นืยายเรื่องนี้สอนให้นิมารู้ว่า อาการเบื่อเมะเป็นยังไง ทั้งเมะเจ เมะซอ ฮึ้ย! ส่วนเมะนุช น่ารักเหมาะสมกับน้องมู่ที่สุด (อวย!)
เที่ยวสงกรานต์กันให้สนุกนะคะ ระวังเนื้อระวังตัวกันด้วยนะคะ...จุ๊บๆ
-
โห!!! เจมันเยอะ!!!!!
ผิงนี่ก็ไม่ค่อยเสนอตัวเลยนะ ได้ข่าวว่าขอแม่ให้หนุ่มมานอนห้องเดียวกันให้ได้แบบนี้ ฮาๆๆ
ปิดเทอมนี้ได้เรื่องจริงจัง ฮาๆๆ
คิดุคงมู่เหมอืนแม่ผิงค่ะ :-[ :impress2: ฮ่าๆๆ
-
คุณแม่่ิงน่ารักอ่ะ
เจนี่ถ้าจะรีบเพราะทนคิดถึงไม่ไหว
-
:impress2:
-
ใจร้อนจังนะเจ
มาถึงแล้วก็อย่าให้เสียเที่ยวล่ะ
:z1: :z1:
-
หล่อไม่ได้ซื่อบื้อนะ
หล่อก็แค่ ติดแฟนนิดเดียวเอง
กร๊ากกกกกกกกกกก~
-
เอาอีกๆๆๆ อยากอ่านอีก
สู้ๆๆๆเน้อ
-
เจพูดได้เต็มปาก
เลยนะว่าติดแฟน :laugh:
บวกเป็ด
-
รักเทอจัง กอด ๆ
-
เจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ
ใจเย้นนนนนนนน
-
คู่เอกกลายเป็นคู่ที่เรื่อย ๆ มาเรียง ๆ มากที่สุด ส่วนตัวแล้วชอบอีกสองคู่มากกว่า เพราะมีสีสันดี
คู่นุชออกฮา ๆ แสบ ๆ คู่มาม่าก็ต้องคู่ซอที่ถึงตอนนี้ยังเดาไม่ออกว่าปั๊บหรือหมอกันแน่ที่จะเป็นตัวจริง
สรุปชอบคู่ซอมากที่สุด ชอบเสพมาม่าน่ะ ขอจบแบบหวาน ๆ แล้วกันนะ
-
อ๊ายยยย เจหล่อซื่อบื่อจริงด้วย ฮา แต่กล้าบอกผิงตรงๆก็ด้านพอดูนะ
ชอบคู่นี้เป็นพิเศษด้วย :o8:
-
ตอนที่ 34
บ้านหลังเล็กที่คุ้นตา ปั๊บจำมันได้ดีเขาลงจากแท็กซี่ดูบ้านเลขที่และชื่อเจ้าของบ้านเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง พอมั่นใจว่าใช่เด็กหนุ่มก็ชะเง้อคอยืดคอยาวเข้าไปมองในตัวบ้าน
มีคนอยู่ ประตูบ้านเปิดไว้ ได้ยินเสียงก้องแก้งคล้ายคนกำลังทำอะไรบ้านหลังนี้ไม่มีออดหน้าบ้าน ปั๊บเลยเกาะข้างรั่วชะโงกหน้าแล้วตะโกนเรียกแทน
“พี่ซอ! พี่ซอ...พี่ซออยู่บ้านไหมฮะ” ปั๊บเรียกอยู่ไม่ถึงนาทีร่างโปร่งของใครบางคนที่อยู่ในบ้านก็โผล่หน้าออกมา
เธอเป็นผู้หญิงตัวสูงโปร่ง ผมยาว รูปร่างดีแต่งตัวสวยเรื่องหน้าตาคงไม่ต้องให้ปั๊บบรรยายอะไร ว่าพี่ซอหน้าสวยแล้วมาเจอพี่พิณ...รายนี้สวยระดับมาตรฐานมิสทิฟฟานี่แล้ว
เอ่อ...ไม่ได้หมายความพี่พิณเป็นสาวประเภทสองนะ... แต่เธอสวยเวอร์จริงๆ
“ซอไม่อยู่นะคะ เอ๊ะ...ปั๊บใช่มั้ย?”
“ฮะพี่พิณ ปั๊บเข้าไปได้มั้ย?”
“ได้สิๆ เข้ามาเลยพี่ไม่ได้ล็อกประตูรั้ว” เสียงเจ้าของบ้านเชื้อเชิญ ปั๊บยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในบริเวณบ้านหลังเล็กนั้น “ไปไงมาไงล่ะเนี่ย นั่งตรงนั้นก่อน เดี๋ยวพี่หาน้ำหาท่ามาให้ รกหน่อยนะ” เจ้าของบ้านว่า ก่อนจะหายไปทางหลังบ้าน ปั๊บรู้ว่าทางนั้นคือทางไปห้องครัว
“หยุดสงกรานต์ครับ...พี่ซอยังไม่ตื่นเหรอครับ” ปั๊บเอ่ยถาม มองพื้นที่ในห้องรับแขกที่เต็มไปด้วยข้าวของมากมายซึ่งดูแล้วมันคือพวกเสื้อผ้าแฟชั่น
พี่พิณมีร้านขายเสื้อผ้าอยู่แถวสยาม ร้านนั้นเขาไปบ่อยๆ แต่ไม่ได้เฉียดเข้าไปใกล้เลยตั้งแต่เลิกรากับซอ...บอกตามตรง...เจอซอที่นั่นทำใจไม่ได้ถ้าจะต้องไปเห็นสถานที่เหล่านั้น
“ซอมันออกไปเที่ยวแต่เช้าแล้วล่ะปั๊บ พี่ล่ะแปลกใจทุกทีสงกรานต์มันไม่มีทางโผล่หน้าออกไปไหนหรอก กลัวน้ำอย่างกับหมาเป็นโรค น้ำหวานก่อนลูก” พี่พิณส่งแก้วน้ำเก๊กฮวยแก้วโตให้ปั๊บ เด็กหนุ่มรับไว้ ทำหน้าตกใจนิดๆ ที่ได้ยินว่ามนุษย์ต่างดาวอย่างซอไปเที่ยวสงกรานต์
“ขอบคุณครับ”
“พี่ว่าจะให้มันช่วยเรียงของสักหน่อย ไอ้น้องคนนี้นี่นะ” ถือโอกาสบ่นเรื่องน้องชายสุดกวนประสาทเลยทีเดียว
พิณรู้จักปั๊บ รู้จักดีด้วย และรู้เรื่องต่างๆ ระหว่างซอกับป๊บ แต่ก็ไม่ได้รู้ละเอียดอะไรมาก เธอรู้ว่าน้องชายเป็นอะไร?ยังไง? และเธอก็ไม่เคยต่อว่าอะไรด้วย เพราะน้องชายของเธอไม่ได้เป็นอาชญากร
เธอยินดีจะเข้าใจน้องชายดีกว่าเสือกไสไล่ส่งออกไปเพราะยังไงตอนนี้ก็เหลืออยู่แค่สองคนพี่น้อง...
“ผมไม่ได้มาเยี่ยมพี่เลย ที่ร้านก็ไม่ได้ไป”
“พี่เข้าใจจ๊ะ” พิณมองหน้าอดีตคนรักของน้องชาย...เธอรู้ดีว่าทำไมปั๊บถึงหายไป เรื่องราวที่เกิดขึ้นที่หน้าบ้านหลังนี้เมื่อเกือบสองปีที่แล้วเธอเห็นและได้ยินทุกอย่าง...
“พี่พิณสบายดีนะครับ”
“สบายดีจ๊ะ ตอนนี้พี่ไม่ได้ขายของที่ร้านแล้วนะปั๊บ เลิกขายมาสามสี่เดือนแล้ว” เด็กหนุ่มตาโต ไม่ต้องรอให้ถามพิณก็เฉลย “ตอนนี้พี่เปลี่ยนมาขายในเน็ตแทนแล้วน่ะ รายได้โอเคนะ มันไม่ต้องเสียค่าที่ไม่ต้องเดินทาง มีเวลาพักผ่อนเยอะด้วย”
“อ๋อ...ตอนนี้กำลังนิยมเลยนี่ฮะ ผมก็เข้าไปซื้อบ่อยๆ” พิณพยักหน้า ก่อนจะมองหน้าของปั๊บนิ่งๆ เธอเอ็นดูเด็กคนนี้ นิสัยน่ารัก มีสัมมาคารวะ รักน้องชายของเธอมาก ที่สำคัญ...น้องชายของเธอก็รักปั๊บมากเช่นกัน
“ปั๊บล่ะ...สบายดีมั้ย?” เด็กหนุ่มยิ้มหลุบตามองแก้วน้ำสีเหลืองอ่อนในมือ
“ก็เรื่อยๆ ฮะ ผลสอบเพิ่งออก”
“ติดที่ไหน? ในกรุงเทพหรือเปล่า” ปั๊บส่ายหน้าทันที
“พิษณุโลกฮะ” พิณพยักหน้า
“ไกลเหมือนกัน คณะที่ชอบ?”
“ชอบฮะ ผมจะเรียนเภสัช” พิณยิ้มรู้สึกภูมิใจแทนคนเป็นพ่อเป็นแม่จริงๆ
“เป็นเด็กดีตลอดเลยนะเรา ทีเจ้าซอล่ะนะ ไม่เคยจะน่ารัก” ว่าแล้วก็บ่นใส่น้องชาย
“พี่ซอก็เป็นอย่างนี้นี่ฮะ แล้วพี่เค้าไปเที่ยวที่ไหนเหรอครับ? ไปกับพวกเพื่อนในกลุ่มหรือเปล่า?” ถึงจะถามอย่างนั้น บางอย่างในใจของปั๊บกลับนึกไปถึงใบหน้าของใครบางคนที่คล้ายคลึงกับเขา
“พี่ไม่รู้สิ บอกแค่ว่าไปเที่ยว มีรถปิ๊กอัพมารับแต่เช้าคนเต็มไปหมดสงสัยคงขับรถร่อนกัน พี่ล่ะเป็นห่วงช่วงเทศกาลแบบนี้” สาวสวยพูดพร้อมกับหยิบเอาเสื้อผ้ามาคลี่ดู “ปั๊บรีบหรือเปล่าน่ะ ซอคงไม่กลับมาง่ายๆ”
“ผมไม่ได้ไปไหนครับ ตั้งใจมาหาพี่ซอ พี่พิณมีอะไรให้ปั๊บช่วยแลกกับข้าวกลางวันไหมล่ะครับ” สาวสวยหัวเราะกับคำนั้นพยักหน้า
“เดี๋ยวพี่จัดชุดพวกนี้ ปั๊บถ่ายรูปให้พี่หน่อยสิ จะเอาลงในเวป”
“ได้ฮะ”
“งั้นรอตรงนี้ก่อนนะพี่ไปเตรียมของก่อน”
“ฮะ” ปั๊บรับคำรอปล่อยให้สาวสวยไปทำธุระส่วนเขาก็เอามือถือออกมาแล้วโทรออก
...หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ กรุณาติดต่อกลับมาใหม่อีกครั้ง...
พี่ซอออกไปเที่ยวสงกรานต์ทั้งที่ไม่ชอบความวุ่นวาย...
สัญญาณแห่งการเปลี่ยนแปลงใช่หรือเปล่า?
....................................................................
“โอ้ยยยย ไม่เอาแล้วแฮม ผมจะไปเปลี่ยนชุดแล้วนั่งบนรถนะ” ซอพูดขึ้นหลังจากที่เล่นน้ำอยู่ท้ายรถมาพักใหญ่แล้ว...
มีคนก็สาด ไม่มีคนก็สาด แต่ไอ้ที่สาดน่ะบรรดาเพื่อนๆ ของหมอแฮมทั้งนั้นที่รุมสาดเขาน่ะ
เปลืองน้ำไม่พอ...มันหนาว!
“อะไรล่ะซอ...ยอมแพ้แล้ว?” คุณหมอล้อทำสายตาล้อเลียนไม่หยุด “อีกอย่าง เมื่อไหร่จะเรียกพี่แฮม เรียกแต่แฮมๆ ๆ เพื่อนเล่นเหรอ?”
“ไม่ใช่เพื่อนเล่น แต่เป็นแฟน!”
“ฮิ้วววววว” เสียงโห่ดังเฮๆ ก่อนทุกคนจะหันไปสาดน้ำปะทะกับซุ้มที่อยู่ข้างถนน
“แฮมสเตอร์ของพวกเรากินเด็กแล้ว”
“อิชชี่อ่ะ” นั่นไง..สาดน้ำเสร็จก็หันมาเล่นคนกันเอง
“อะไรกันล่ะพวกเธอนี่ คิดเลยว่าจะกินกลางวันกันที่ไหน”
“มีเขิน!” ก็ไม่วายโดนแซว
พอเขินหนักๆ เพราะโดนเพื่อนล้อคุณหมอก็จุ่มมือลงในถังน้ำของตัวเองแล้วเอามาสลัดใส่หน้าสวยๆ ของซอที่ตอนนี้ชักเริ่มซีดสลับแดงเพราะหนาวสลับกับร้อนแดด
“อะไรกันล่ะ เขินแล้วพาล” ซอยิ้มแล้วส่ายหน้า ก่อนจะทรุดลงนั่งห้อยขาตรงท้ายกระบะที่เปิดฝาท้ายเพื่อเพิ่มพื้นที่สำหรับนั่ง แฮมเลยตามมานั่งข้างๆ “จะขับไปถึงไหน?”
“ข้าวสารมั้ง เดี๋ยวจะไปเที่ยวกันที่นั่น” ซอพยักหน้า เอนศีรษะพิงไหล่ มองรถที่แล่นตามมา ความเร็วของรถแต่ละคันไม่มากนักเพราะต้องคอยชะลอให้คนเล่นน้ำกัน ดังนั้นสภาพอย่างนี้...
“ชักง่วงแหะ”
“อะไรกัน ยังไม่ถึงไหนเลย” ซอขำก่อนจะยกศีรษะขึ้นนิดหนึ่งแล้วกดปลายจมูกกับแก้มของแฮม...
“หิวด้วย”
“อย่ามาทำอะไรแบบนี้อีกนะ คนเห็นเยอะแยะ” แฮมว่าพร้อมกับมองไปยังรถอีกคนที่แล่นมาเทียบคนบนรถเห็นฉากเมื่อกี้หมดเลยพากันโห่แซวซึ่งมากพอจะทำให้แฮมก้มหน้าหนีงุดๆ ส่วนซอ...
ยักคิ้วใส่หน้าตาเฉย...
.....................................................................
อาหารมื้อกลางวันสองสามอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าบ้านคือสเบียงเติมลงท้องของปั๊บและพิณที่นั่งทานและคุยกันไปในเรื่องต่างๆ ส่วนมากก็เป็นรสนิยมของพวกเด็กวัยรุ่น มันมีประโยชน์ต่อการขายของของเธอ
อากาศมันร้อนเกินไปดังนั้นจึงย้ายมานั่งกันที่สวนย่อมหน้าบ้านที่มีต้นไม้หลายต้นร่มรื่นกว่า
“ผมว่านะเดี๋ยวเรามาถ่ายรูปกันตรงนี้ดีมั้ยครับ เปลี่ยนบรรยากาศรูป”
“พี่ก็ว่าอย่างนั้นแหละ ทุกทีก็ถ่ายแต่อยู่ในห้องนั่นแหละ ดีนะที่ปั๊บมาช่วยพี่ได้เยอะเลย ลองถ้าเป็นไอ้น้องบ้านั่นนะ...ใส่ๆ ถ่ายๆเถอะป้า เสื้อมันหมองตามป้าไปหมดแล้ ปากมันนี่นะสุดยอดจริงๆ” พิณล้อเลียนเสียงของซอ นึกถึงตอนที่น้องชายพูดแล้วทำหน้ากวนโอ้ยไปด้วยแล้วมันคันยุบยิบที่เท้าขึ้นมาเฉยๆ อยากเสยหน้าสวยๆ ของมันสักที ยิ่งหลังๆผีเข้าผีออกเหลือเกิน...ตบสักเปรี้ยงอาจจะหาย
“พี่ซอปากร้าย”
“ไม่เคยเปลี่ยนปั๊บ คราวที่แล้วพี่อุตส่าห์ซื้อกับข้าวร้านอร่อยมาเลยนะ เห็นว่านานๆ มันกลับมาบ้านที ก่อนสอบด้วย ตั้งใจจะบำรุงร่างกายยันสมอง ที่ไหนได้...ลมตีหรือไงไม่รู้กินไปจนอิ่มบอกรสชาติไม่ได้เรื่อง!”
“ฮ่าๆ” ปั๊บหัวเราะออกมาเต็มเสียง ก่อนจะรีบดื่มน้ำล้างปาก แต่ก็ยังขำต่อไปอีก
“มันกวนประสาทยังไงทุกวันนี้ก็ไม่เปลี่ยนไปเลย จะหนักข้อกว่าเดิมอีก”
“ใช่ฮะ...พี่ซอเป็นคนขี้เบื่อแต่เปลี่ยนยาก”
"ใช่...หมอนั่นบ่นเบื่อไอ้เหลืองทุกครั้งที่ปั่นมันนะ แต่ก็ไม่เห็นจะเปลี่ยนคันใหม่สักทีกลับมาบ้านทีไรก็ปั่นแต่ไอ้เหลืองนั่นแหละ” พิณพูดแล้วก็ยิ้ม พยักเพยิดไปที่จักรยาน(อดีต)สีเหลืองที่ตั้งอยู่ใต้ชายคาบ้านหลังเล็ก ปั๊บหันไปมองแล้วฉีกยิ้ม
“มันยังไม่พังอีกเหรอฮะ” พิณส่ายหน้า ส่วนปั๊บ ก็รีบยกมือถือขึ้นมาถ่ายไอ้เจ้าจักรยานคันเก่า เขาเคยนั่งซ้อนท้ายซอ แม้ว่าจะไม่บ่อยนักแต่เขาก็จำมันได้...
“ซอมันเป็นแบบนี้แหละ...ปั๊บรู้ใช่มั้ย?”
“ฮะ...ผมรู้” เด็กหนุ่มตอบ ก่อนจะหันมาทานข้าวต่อ...
หวังว่าหัวใจ...จะยังไม่เปลี่ยนไปนะครับ
.....................................................
“อ่ะ” ซอถอยหน้าเล็กน้อย เมื่ออยู่ๆ แฮมก็ยื่นขนมปังพอดีคำมาที่ปาก เขามองมันก่อนจะอ้าปากรับ
“อี๋...ทูน่าอ่ะ ผมไม่ชอบ”
“คิกๆ” แฮมหัวเราะคิกคัก รู้อยู่เต็มอกล่ะว่าอีกฝ่ายไม่ชอบแต่ก็อยากจะแกล้ง... “เปลี่ยนบ้างสิ ทานแต่หมูหย๋องอยู่นั่นแหละ” คุณหมอว่า ก่อนจะก้มลงรื้อๆ ค้นๆ ขนมออกมาอีก
รถของเขาจอดซื้อของตรงร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง เพราะตอนนี้ดูเหมือนทุกคนจะสนุกกับการเล่นมากกว่าทาน เลยเลือกที่จะตุนขนมกันมากกว่า แฮมขนขนมปัง ขนมกรุบกรอบมาสองถุงใหญ่ๆ ส่วนซอเอาพวกเครื่องดื่มไปเก็บที่รถแล้ว จากนั้นก็มายืนหลบในร่มที่หน้าร้านข้างกับแฮม ในมือมีขวดน้ำเปล่าและน้ำอัดลมยี่ห้อดัง
“ผมเป็นพวกเปลี่ยนยาก”
“แล้วใจล่ะเปลี่ยนยากด้วยปะ?” ถามทีเล่นที่จริงเลยโดนฉกจุ๊บเบาๆ ที่ริมฝีปากอย่างรวดเร็ว หันซ้ายหันขวาเห็นเพื่อนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก็เบาใจ แต่เสียงโห่ที่ดังตามมาทีหลังก็ทำเอาอยากเอาขนมปังยัดปากคนที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ให้ติดคอตายไปซะ...
ให้ตายเถอะซอ!
“อายบ้างสิ”
“หน้าสวยครับ ไม่แคร์” มันใช่คำตอบมั้ย?
“แฮม...เดี๋ยวพวกปิงปองจะหาที่จอดรถแล้วนะ มันบอกว่าเดินลัดซอยนี้ไปก็ถึงแล้วอะ เดินเล่นกันดีกว่า แฮมกับน้องซอเอาไง” มีร์เดินเข้ามาถามเพื่อนก้มลงยื้อแย่งเอาขนมของแฮมไปฉีกซองทานบ้าง
“เอางั้นก็ได้” แฮมตอบก่อนจะหันไปถามความคิดเห็นของซอที่ก็ไม่ได้พูดว่าอะไร เอาไงก็เอากัน
“เอาอีกนะ” แฮมว่า พร้อมกับส่งขนมปังให้ซอ ซึ่งเจ้าตัวส่ายหน้าทันที “ไม่ใช่ทูน่า นี่ดู...ไส้ใบเตย” คุณหมอเอาขนมปังยี่ห้อหาง่ายในร้านสะดวกซื้อให้คนหน้าสวยดู ก่อนที่อีกฝ่ายจะพยักหน้า คุณหมอเลยพยายามจะฉีกซองมันออก แต่เพราะตัวเองถือของพะรุงพะรังมันเลยลำบาก ซอเห็นแล้วก็ทนไม่ไหวเลยดึงเอาถุงขนมขนาดใหญ่สองถุงนั้นมาถือเสียเอง...
“ซอแกะทานเองง่ายกว่า” แต่พ่อคนหน้าสวยไม่พูดอะไร นอกจากเหลือบสายตามามองหน้าหล่อๆ ของคุณหมอ...
เข้าใจใช่มั้ย? เป็นคุณหมอนะ เข้าใจใช่ปะ? ว่าหมาในปากของซอมันอยากให้คุณหมอป้อนน่ะ
“นิสัย!”
..................................................
http://www.youtube.com/watch?v=aNONyTxO2hI (http://www.youtube.com/watch?v=aNONyTxO2hI)
ปั๊บนอนเหยียดขาอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ก่อนหน้านี้มันรกเพราะมีพวกเสื้อผ้ากอองรวมกันไว้ และตอนนี้มันก็ยังรกเหมือนเดิมเพราะเด็กหนุ่มย้ายกองเสื้อผ้าเหล่านั้นวางบนพื้นข้างๆ
เขาพยายามกดมือถือโทรออกหาเบอร์เดิม ซ้ำๆ แต่เสียงที่ได้ยินก็ยังเป็นผู้หญิงคนเดิมและข้อความเดิมซ้ำๆ
“ปั๊บ...ปั๊บเห็นแฟลตไดร์ของพี่หรือเปล่า?”
“หื้อ? ไม่เห็นฮะ” ปั๊บรีบลุกขึ้นนั่ง และช่วยพี่สาวของซอรื้อหาของที่หายไป
“ไอ้น้องเวรนั่นเอาไปวางไว้ที่ไหนอีกล่ะ เมื่อวานมันยืมของพี่ใช้” พี่บ่น ก่อนจะยืนเท้าสะเอวโดยมีปั๊บคือเหยื่อที่ต้องหาของให้เธอ “ไล่เบอร์หายากจริง” เธอบ่นเพราะหาเบอร์น้องชายในรายโทรไม่เจอ เธอจึงทวนหมายเลขของซอออกมา “089-xxx-xxx”
ยังไม่เปลี่ยนเบอร์
หมายเลขสิบตัวนั้นปั๊บจำได้ขึ้นใจ รู้สึกดีขึ้นมาที่ซอยังไม่เปลี่ยนเบอร์ เพราะซิมนี้เขาเป็นคนเลือกให้ตอนที่ยังคบกันอยู่
แต่รู้สึกดีได้ไม่ถึงนาทีเขาก็รู้สึกเหมือนตกนรก...
ทำไมกันล่ะ เบอร์โทรเดียวกัน แต่คนหนึ่งโทรเข้าไม่ได้ อีกคนกลับโทรหาได้
พิณเปิดเสียงจากลำโพงแล้วเอามือถือวางไว้ที่โต๊ะจากนั้นก็รื้อหาของไปพรางๆ ปล่อยให้ปั๊บโดนเสียงเพลงรอสายนั้นกรีดลงหัวใจช้าๆ
....หากเราไม่มีวันนั้นไม่เจอกันในคืนรู้จัก ฉันจะรักใครได้อย่างเธอไหม? หากเธอยังอยู่กับฉันไม่ล่ำลากันไปแสนไกล จะเป็นอย่างไรต่อไปไม่รู้...หากพอมีทางหมุนวันเวลาให้หมุนย้อนกลับ และลอง...
ปิ๊บ
“อะไรป้า”
“ซอ...เอาแฟรตไดร์ของฉันไว้ที่ไหน?”
“โทรมาเรื่องนี้? โทรศัพท์จะเปียกน้ำเนี่ย”
“ตอบมาสิย่ะ!” ระหว่างที่นั่งฟังเสียงของซอบอกที่วางของ มืออันสั่นเทาก็กดปลายนิ้วโทรออกบ้าง...
....หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อมาอีกครั้ง...
อาจจะเป็นเพราะซอไม่ได้ตั้งสายซ้อนก็ได้ ดังนั้นเขาจึงรอ...
“งั้นแค่นี้นะยะ จะกลับเมื่อไหร่? อย่ากลับบ้านดึกนะ ทิ้งพี่สาวสวยๆ อย่างฉันอยู่บ้านคนเดียวหัดเป็นห่วงบ้าง” คุณพี่สาวไม่สนใจคำค่อนแคะของน้องชาย เธอไม่ได้เร่งให้ซอกลับบ้านเพราะปั๊บส่ายหน้าห้ามไว้ก่อน ดวงตาที่เหมือนจะมีหยาดน้ำตาคลอนั้นทำให้เธอสงสารจับใจ
แค่การที่ปั๊บมาที่นี่โดยที่ไม่รู้ว่าซอไม่อยู่เธอก็พอจะเดาเรื่องราวได้หรอก
“นอนเล่นไปก่อนนะปั๊บ ไม่เป็นไรใช่มั้ย?” เด็กหนุ่มพยักหน้า แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา พิณจึงไม่กวน เธอเดินเลี่ยงเข้าไปในห้องที่ซอยแบ่งไว้เป็นห้องสำหรับทำงาน ปล่อยให้ปั๊บได้อยู่คนเดียวเงียบๆ
ดวงตามองหน้าจอมือถือไม่ชัดนักแต่ก็พยายามจะกดโทรออกไปเบอร์เดิมอีกซ้ำๆ แม้ดวงตาจะร้อนรื้อแทบกลับน้ำตาไม่ไหว...
....หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนะนี้ กรุณาติดต่อมาอีกครั้ง...
หยาดหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมา เกินขีดจำกัดที่จะฝืนห้าม แต่ก็ยังคงพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ อย่างเช่นที่เคยทำมาตลอดตั้งแต่เลิกลากันไป...
พี่ไม่เคยเปลี่ยนไป...หากไม่ต้องการใครก็จะลบออกจากชีวิต...
และเขา...คือคนๆ นั้นใช่ไหม...
............................................................................
จำนิมาได้ม้ายยยยย
มาม่ากันแค่กรุบกริบกันไปก่อนเนอะ...คงมีหลายคนผิดหวังกับดราม่าคี่นี้นิดหน่อยนะคะ นิมาแต่งดราม่าไม่คล่องจริงๆ พยายามดูแล้ว...
ตั้งใจไว้ว่าถ้าไม่เจอบทสรุปของคี่นี้จะไม่ลงต่อ(ข้ออ้างค่ะ) ตอนนี้เจอละ แต่เพราะอากาศมันร้อนจนหมดแรงจิ้น ทำเอากว่าจะเข็นออกมาได้ เหงือตก
ชอบเพลงนี้ของนทค่ะ ตอนพิมพ์ไปฟังเพลงนี้ไปก็เพลินดี... อิอิ...น่
เอนจอยค่ะ
มันไม่จริงใช่ไหม มันไม่ใช่ที่เห็น
พูดสิ ว่าไม่มีอะไร จะฟังเธอเท่านั้น
จะไม่คิดไปไกล รักเธอ รู้ใช่ไหมคนดี
แต่พอมองตาเธอวันนี้ฉันรู้เธอยังมีใจ
จะทิ้งฉันไปจริงหรือ
ได้โปรดบอกฉันได้ไหม ทำไมจึงเป็นเช่นนี้
ได้โปรดบอกฉันชัดๆ สักที
บอกสิว่าเธอแค่ไหวหวั่น
แต่ถ้ารักครั้งนี้ มันตายไปแล้ว
ถ้าฉันหมดความสำคัญ
ก็บอกเลยไม่รักกัน ฉันพร้อมจะไป
ก็เมื่อใจของฉัน เธอเป็นคนยึดไว้
ทั้งใจฝาก ให้เธอดูแล
มีคนเดียวเท่านั้น คนที่ฉันจะแคร์
รักเธอ และจะรับความจริง
แต่พอมองตาเธอวันนี้ฉันรู้เธอยังมีใจ
จะทิ้งฉันไปจริงหรือ
ได้โปรดบอกฉันได้ไหม ทำไมจึงเป็นเช่นนี้
ได้โปรดบอกฉันชัดๆ สักที
บอกสิว่าเธอแค่ไหวหวั่น
แต่ถ้ารักครั้งนี้ มันตายไปแล้ว
ถ้าฉันหมดความสำคัญ
ก็บอกเลยไม่รักกัน ฉันพร้อมจะไป
ได้โปรดบอกฉันได้ไหม
ทำไมจึงเป็นเช่นนี้
ได้โปรดบอกฉันชัดๆ สักที
บอกสิว่าเธอแค่ไหวหวั่น
แต่ถ้ารักครั้งนี้ มันตายไปแล้ว
ถ้าฉันหมดความสำคัญ
ก็บอกเลยไม่รักกัน ฉันพร้อมจะไป
-
ไม่รู้จะสงสารใครดีแฮะ
-
ยังไงหนอ ซอจะเลือกใครนิ
-
:z2:
-
สงสารปั๊บจังเลย
เฮ้อ...... พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
คือเชียร์แฮมแต่ปั๊บก็มาก่อน
แล้วคนที่งี่เง่าคือซอซะด้วยสิ .....เง้อ
-
เก็บเธอไว้ทั้งสองคนได้มั้ย :z3:
บวกเป็ด
-
:laugh:กรีดร้อง ซอเลือกแฮม :z3:ดีใจมว้าก(วิบัติเพื่อความสะใจ)
กดlike กับคำนี้>>>พี่ไม่เคยเปลี่ยนไป...หากไม่ต้องการใครก็จะลบออกจากชีวิต... :z2:
-
:laugh:กรีดร้อง ซอเลือกแฮม :z3:ดีใจมว้าก(วิบัติเพื่อความสะใจ)
กดlike กับคำนี้>>>พี่ไม่เคยเปลี่ยนไป...หากไม่ต้องการใครก็จะลบออกจากชีวิต... :z2:
อย่าด่วนสรุปฮว๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ฮี่ๆ.... <<< เสียงหัวเราะทำร้ายมาก
-
ถ้ขจอคนที่ช่ล้วจกลับมทม
-
สงสารปั๊บอ่ะ เฮ้อ
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหลเลย สงสารปั๊บ :m15: :m15:
เจ็บจนพูดอะไรไม่ออก
-
แอบไปเช็ดน้ำตาให้ปั๊บเบา ๆ โอ๋ ๆ
อย่าหายนาน ๆ คน อ่านรออยู่
-
:กอด1:เอาน่ามาม่าชามเล็กๆ
-
3pได้มะ
สงสารปั๊ปและสงสารแฮมด้วย
ไม่อยากให้ปั๊ปเจ็บแต่ก็ไม่อยากให้แฮมเจ็บด้วยอะ
-
เป็นกำลังใจให้ทุกคู่จ้า
-
สงสารปั๊ปแต่ก็แอบดีใจกับอะไรไม่รู้อยู่ลึกๆ หุหุ
//ทำหน้านางอิจฉามาก
-
สงสารทั้งปั๊บ ทั้งแฮมที่มาพัวพันกับไอ้บ้าซอ
สวยซะเปล่านิสัยไม่ดีนะยะ
:m16:
ปั๊บแฮมไปเลยละกัน เลือกยากดีนัก
55555555555+
:laugh:
-
สงสารปั๊บนะ
แต่ว่า เรื่องมันผ่านไปแล้วอะ
จะกลับไปเปนเหมือนเดิมคงไม่ได้
-
อ่านจบแล้วแบบว่า ไม่รู้ทำไม ใจ เอนเอียงไปหาทางปั๊ปอ่า
อยากให้ซอเลือกปั๊ปจัง T^T
แต่ถ้าให้ดีที่สุดก็ไม่อยากให้มีใครต้องเจ็บปวด โฮกกกกก
:z3:
-
สรุป...ให้หมอแฮมได้กับปั๊บไปเลย = ="
-
:sad4:นิมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา อย่าน้า อย่าทำร้ายพี่แฮมของเค้า
:m15:ไม่งั้นจาเอาระเบิดน้ำตาลไปปาบ้าน
-
สรุป...ให้หมอแฮมได้กับปั๊บไปเลย = ="
^
l
l
ให้เค้าตีฉิ่งกันเหรอครับ
555+
-
สงสารปั๊บนะ แต่ก็ไม่อยากให้ซอทิ้งแฮม
3P แล้วกัน :laugh:
-
^
l
l
ให้เค้าตีฉิ่งกันเหรอครับ
555+
แฮมกับปั๊บจะทำเป็นหรอ? กร้ากกก
ก่อนกระทู้กลายพันธ์ นิมาไปพิมพ์ตอนต่อไปก่อนค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์เลยนะคะ....
-
พึ่งจะมาติดตามเรื่องนี้
สนุกอ่ะ ชอบมู่ลี่มาก
น่ารักดี ส่วนตอนล่าสุด
o22 ปวดใจดีเเท้ สงสารน้องปั๊บ
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
สงสารปั๊บ...
ลืมกันไม่ได้เพราะรักกันอยู่
เศร้า :sad4:
-
ซอเลือกใครก็เจ็บหมดกันทุกคนแหละ แต่ถ้าเลือกทั้งคู่ก็ไม่เจ็บมาก :laugh:
ถ้าในนิยายเราเชียร์ 3P มันก็สนุกดี แต่ถ้าเป็นชีวิตจริงคงไม่สนุกหรอกเนอะ :z3:
เอาเป็นว่าขอคู่เจผิงก่อนนะคะ :laugh:
-
ตอนที่35
พุ่มไม้ประดับขยับไหวเบาๆ ก่อนจะนิ่งไปหากไม่สังเกตคงไม่รู้ว่าบางสิ่งที่ซ้อนอยู่หลังพุ่มไม้นั้นกำลังเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า
ค่อยๆ...
....ช้าๆ
....
...
...
“ย้ากกกก นี่แนะๆ ๆ” เสียงของมู่ลี่ดังขึ้นพร้อมกับที่เจ้าตัวโผล่ออกมาจากที่ซ่อนแล้วกระหน่ำปืนฉีดน้ำใส่เป้าหมาย... แต่ทว่า...
ซ่า~~~
โชกกกก
“อ้ากกกกก” เจ้าตัวร้องเสียงหลง เมื่อโดนจัดการแบบไม่ทันได้ตั้งตัว แถมอุณหภูมิของน้ำก็เย็นกว่าปรกติดอีกด้วย
ไอ้ชะมดมันแกล้งเขา!
อยากตะโกนด่านักที่โดนน้ำทั้งถังราดตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ยังพอสำนึกอยู่ได้ว่ามีสายตาของผู้หลักผู้ใหญ่ที่นั่งดูอยู่บนเรือน
มู่ลี่สีหน้าแหยเกร่างผอมบางสั่นเทา มองหน้าคนที่ยืนยิ้มยักคิ้วแผล่บอย่างคาดโทษ ทำได้แค่ยิงปืนฉีดน้ำใส่อีกฝ่ายที่ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร ก็กฎการเล่นคือปืนฉีดน้ำนี่ แต่ไอ้นุชตาหวานมันแหกกฎอ่ะ
“แม่ใหญ่...นุชเล่นผิดกติกา” นั่นไง.. นั่นไง๊!
มู่ลี่วิ่งพรวดไปที่หน้าบ้าน ตรงชานเรือนไทยที่แม่ใหญ่ แม่ขวัญ นั่งยิ้มมองทั้งคู่เล่นกันอยู่
“ตามู่นี่น่ารัก ขี้อ้อนจริงๆ นะคะคุณพี่” แม่ขวัญเอ่ย
“ถ้าตานุชรู้จัก ออดอ้อน ฉอเลาะมากกว่านี้คงดีไม่น้อย ดูสิเพื่อนทำออกจะน่ารักไม่ยักจะทำตามเพื่อนบ้าง” แม่ใหญ่พูด พร้อมกับเห็นขำเมื่อมู่ลี่เดินขึ้นมาบนชานเรือนด้วยสภาพเปียกม่อล่อกม่อแลก
“แม่ใหญ่ แม่ขวัญ นุชแกล้งมู่” ไม่ต้องบรรยายว่าคนพูดทำหน้าตายังไง เพราะไม่ทันได้ฟ้องอะไรคู่กรณีก็วิ่งตามมาแล้วล็อคลากลงไปด้านล่างอีก ปล่อยให้คนแก่สองคนนั่งขำ
“ดูเขาเล่นกันค่ะ”
“น่ารักดีนะเด็กสมัยนี้” แม่ใหญ่เห็นพ้อง...
ไม่ใช่ว่าคุณทั้งสองจะเห็นด้วยกับการที่เด็กวัยรุ่นสมัยนี้เล่นหัวเล่นหางกันเกินพอดีหรอกนะ แต่เอาเข้าจริงพอเห็นว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนร่าเริงเพราะอยู่กับเพื่อนฝูงคนเป็นแม่ก็พอใจกันระดับหนึ่งล่ะ แถมเพื่อนลูกชายก็น่ารักน่าใคร่...
มาอยู่บ้านท่านได้ไม่ถึงสิบวัน ใครๆ ก็เรียกหาแต่คุณมู่ๆ ใครๆ ก็รักก็ชอบคุณมู่ เพราะคุณมู่น่ารักร่าเริงช่างออดช่างอ้อน
เช้าสายบ่ายเย็น ใครๆ ก็ถามหาแต่ว่าคุณมู่จะทานอะไร คุณมู่อยากไปไหน หนักข้อเข้าก็เดินตามคุณมู่กันต้อยๆ เพราะอยู่กับคุณมู่แล้วสนุก คุณมู่น่ารัก จนคุณนุชชักหวงกับทุกคนเสียแล้ว โดยเฉพาะกับแม่ใหญ่ ที่ชอบยึดเวลาคุณมู่ตั้งแต่บ่ายยันเย็น...
เดี๋ยวนี้คุณมู่ว่าอะไร คุณมู่พูดอะไร ใครๆ ก็ตามอกตามใจ...
ขอโทษเถอะทุกคนคงลืมไปแล้วใช่ไหมว่าลูกชายบ้านนี้ชื่อคุณนุช!
“พี่ล่ะอยากได้ตามู่มาเป็นลูกจริงๆ ซะแล้วสิแม่ขวัญ”
อะเหอ... ถ้าแม่ใหญ่ไม่เจาะจงว่าลูกอะไร อาจจะได้มาเป็นลูกสะใภ้นะงานนี้!
.....
.....
....
“ขี้ฟ้อง” คนโดนว่าไม่พูดอะไรทำหน้าทำตาน่าหมั่นไส้ จนพ่อตาหวานหมั่นเขี้ยวลากไปหลังบ้านดันจนหลังติดเสาไม้สักต้นใหญ่บังคนทั้งสองคนจากสายตาใครๆ จนมิดชิด
“กลายเป็นลูกรักไปแล้ว...คุณมู่” ไม่วายประชดประชัน” ก็แหงล่ะ ตอนแรกว่าจะพากันไปเล่นน้ำสงกรานต์กันข้างนอก แต่แม่ๆ ก็พากันเป็นห่วงบ้างล่ะว่าขับรถมันอันตราย คุณมู่ของคุณๆ ก็ไม่คุ้นทางเกิดหลงทางจะทำยังไง
เชื่อนุชสิ ต่อให้มันโดนมาเฟียจับไป ไอ้มู่ก็กลับมาแบบครบสามสิบสอง รับประกันด้วยความแสบของมันนั่นแหละ มาอยู่บ้านเขาไม่ถึงสองอาทิตย์ แหม...ถ้าลงเลือกตั้ง ส.ส. ใครจะได้คะแนนมากกว่ามันได้!
หลงกันทั้งบางแล้ว...
สุดท้ายเลยได้แต่วิ่งสาดน้ำกันในบ้านกับเด็กรับใช้อีกสองสามคนที่ตอนนี้คงตามหาทั้งคู่ไม่เจอ...
“อิชชี่ล่ะซี่ ชะมดหัวเน่า” มู่ลี่จีบปากจีบคอพูดเลยโดนคนหัวเน่าฉกจูบเบาๆ ไปเสียหนึ่งทีข้อหาน่ารักกวนตีน! “ไอ้บ้า...เดี๋ยวใครมาเห็น”
“อะไรวะ ปอดแหกอะไรตอนนี้ เดี๋ยวเล่นๆ กันอีกสักพักแกก็ไปประจบแม่ใหญ่อีก ฉันจะทำยังไง? ต้องออกไปลิลลี่อีกเหรอ...เบื่อบ้างเหอะ” มู่อยากจะปล่อยก้าก
ก็สมควรเบื่อล่ะนะ...เพราะเขาเองก็สงสารจนแอบเลิกแกล้งแม่นางดอกกะปิที่เหี่ยวแห้งนั่นไปซะครั้งหนึ่ง โดยการปล่อยให้นุชไปกับคุณเธอแบบไม่โทรจิก กลับมานุชประหนึ่งผีตายซาก หมดเรี่ยวหมดแรง ตอนแรกมู่เกือบฟิวส์ขาดเพราะคิดว่าแอบไปฟิชเจอริ่งกันจนหมดแรงน้ำข้าวต้ม ที่ไหนได้...
“แม่ง...กูถามอะไรก็ยิ้ม แล้วตอบ ค่ะๆ ๆ ถามจะกินอะไรก็ตามใจพี่นุช ถามอยากไปไหนก็ตามใจพี่นุช ถ้ากูบอกจะถีบมันเข้าเมรุมันจะตามใจกูมั้ยเนี่ย” นี่คือสิ่งที่มู่ได้ยินก่อนวีน เพราะดูเหมือนนุชจะใช้พลังมากมายของตัวเองในการบังคับใจไม่ให้หักคอแม่สาวกะปิหวานนั่นน่ะนะ...
“แล้วมึงไม่ลากเข้าโรงแรมล่ะ เผื่อจะหล่อนจะ...ตามใจพี่นุชค่ะ” มู่จำได้ว่าล้อกลับไปแบบนี้ ผลที่ได้รับมาก็คือ...
“แค่คิดเซ็กกูก็เสื่อมแล้ว พอเหอะ กูจะอ้วก”
จบดีมั้ย? กร้ากกกก
คืนนั้นมู่เลยพิสูจน์ว่านุชมันเซ็กเสื่อมจริงมั้ย...ทั้งคืน....ฮี่ๆ
มาถึงตอนนี้...ทั้งคู่ยืนมองหน้ากัน ก่อนที่นุชจะถอนหายใจออกมา...
“มึงมีแผนอะไรอีกมู่...เอาออกมาให้หมดเลย กูเบื่อที่จะต้องออกไปตะลอนๆ แล้วนะ กูไม่ชอบ”
“ทำลำบากอะ ดูยังไงทางนั้นก็ไม่ได้เสียหายอะไร แถมยังมาเหนือเมฆด้วยการวางแผนยัดเยียดลูกสาวของตัวเองแบบแนบเนียนอีกต่างหาก แต่แม่ใหญ่ช่วงนี้ก็ไม่เร่งให้แกทำคะแนนอะไรนะ เหมือนจะลืมด้วยซ้ำว่าจับคู่แกอยู่” จะไม่ให้หลงลืมได้ยังไง เดี๋ยวก็แม่ใหญ่ครับ แม่ใหญ่ฮะอยู่ใกล้ๆ
“บอกตามตรงนะ ลิลลี่ก็ใช่ว่าจะเป็นผู้หญิงไม่ดี แค่สำหรับกูแล้วเธอซื่อบื่อ ไม่มีความคิด ไร้สติ แล้วก็...คิดอะไรเองไม่เป็น กูไม่ชอบ” ถ้าจะขนาดนี้ ช่วยเอาขวานไปจามหน้าคุณเธอดีมั้ย?
“อ๋อ...ถ้าแม่คุณเชี่ยวๆ อ่อยสะท้านฟ้า ยั่วสะเทือนพิภพมึงถึงชอบ” มู่ลี่ทำเสียงชวนตี ทำเอานุชอยากเตะสักเปรี้ยง
“แบบนั้น แรด...กูก็ไม่ชอบ”
“ไอ้เรื่องมาก”
“สรุป...มึงเอายังไง”
“ก็ไม่เอาไง ทำไปอย่างนี้เรื่อยๆ เถอะ กูว่าชีก็ไม่ได้โง่จนดูไม่ออกหรอกว่ามึงไม่สนใจนะ แค่เหมือนจะขัดคนเป็นแม่ไม่ได้” มู่ลี่พูดตามจริง ใจจริงมู่ไม่ใช่คนไม่ดี แค่เหตุผลบางทีหาไม่เจอเท่านั้น ที่สำคัญเห็นอย่างนี้มู่ลี่เป็นคนที่เข้าใจคนอื่นได้ดีทีเดียว
อย่างเรื่องของลิลลี่...ไม่ว่าจะดูยังไง มู่ลี่ก็ไม่ชอบขี้หน้า หนึ่งเหตุผลก็คือเธอมาตามคนรักของเขา ต้องให้ยกเหตุผลอีกสิบข้อมู่ลี่ก็ยกมาได้ แต่...มู่ลี่ใช่จะมองไม่ออกว่าฝ่ายนั้นก็แค่พอใจพี่นุช... แต่ไม่ได้มากถึงขนาดจะต้องพยายามยัดเหยียดตัวเอง ในเมื่อเห็นแล้วว่านุชไม่ได้สนใจ สังเกตจากหลังๆ มาเธอไม่มีความกระตือรือร้นจะไปไหนมาไหนกับนุช ต่างกับคุณหญิงแม่(เล้า)นั่น...
ถ้าปล้ำชะมดน้อยของเขาแทนลูกสาวได้ คุณหญิงคงทำไปแล้ว...
ส่วนทางแม่ใหญ่... รายนี้จริงๆ ไม่มีอะไรมากมายเลย แค่เป็นห่วงและรักลูกชายมาก อยากให้ได้กับคนที่คู่ควร แม่ใหญ่ไม่จำเป็นต้องแสวงหาอะไรมาเพิ่มเติม เพราะเท่าที่มีอยู่ก็มากจนกินทั้งชาติไม่หมด ที่จะห่วงก็แค่เรื่องลูกชาย อยากให้ได้กับผู้หญิงดีๆ...
เพียงแต่ว่า...ไอ้ลูกชายมันอยากได้ผู้ชายมาเป็นสะใภ้ให้แม่ใหญ่...
สรุปแล้ว คนที่ต้องจัดการจริงๆ ก็คือยัยคุณหญิงแม่น้องดอกกะปิเหี่ยวนั่น...
“คิดอะไร”
“วางแผนฆ่าคน”
“ใคร?”
“ยุ่งน่า” มู่ว่า ก่อนจะยู่ปาก เลยโดนอีกฝ่ายจับจูบหนักๆ อีกที...
“มึงพอได้แล้ว ไม่ได้อยู่ในห้องเดี๋ยวใครมาเห็น”
“มึงยั่วกูก่อนนี่”
“ยั่ว? มึงเห่าอะไร กูเปล่า อ๊ะ!” ปฏิเสธไปก็ร้องออกมาทันทีเมื่อร่างกายโดนจี้จุดสำคัญ มู่ก้มลงมองปลายนิ้วของนุชที่คลึงอยู่ตรงอกของเขา...
“มึงก็รู้ว่าเสื้อสีขาวเวลาโดนน้ำมันจะบางแค่ไหน?” มู่เอียงหน้าหนีเมื่อนุชเลื่อนใบหน้ามาใกล้ ปลายจมูกแต่ลำคอขาว... “เห็นหมดเลยรู้ใช่ปะ”
“กู...กูไม่ได้ตั้งใจ” สาบานอันนี้มู่ไม่ได้ตั้งใจจะยั่วจริงๆ แค่รีบลงมาเล่นน้ำ เสื้อตัวไหนคว้าได้ก็คว้าเอามาสวมเลย... “อย่านะไอ้นุช เดี๋ยวใครมาเห็นจริงๆ โดนตะเพิดแน่”
“กูไม่สน” เอ่อ...ใช่ไอ้ชะมดมันไม่สนจริง หน้ามืดไปแล้ว...
ฝ่ามือลูบไล้ตั้งแต่หน้าอกที่ผ้าเนื้อบางเปียกแนบจนเห็นยอดอกล่อสายตาไล่ลงมาที่สีข้าง...ริมฝีปากพรมจูบตั้งแต่ต้นคอไล่ขึ้นไปตามสันกราม หยุดอยู่ที่มุมปาก กดย้ำเรียกร้องให้อีกฝ่ายหันหน้ามาหา...
แม้จะพยายามส่ายหน้าไม่เอาเท่าไหร่ แต่การกระตุ้นของอีกฝ่ายก็ทำเอาคนที่กำลังสั่นหนาวเพราะโดนสาดน้ำมาสะท้านหนักขึ้นได้เรื่อยๆ ด้วยการโลมไล้ไปทั่ว
จนจากที่หนาวๆ กลายเป็นร้อนขึ้นมาเสียดื้อๆ
“พอนะ..พอก่อน” มู่ครางประท้วง แต่อีกคนกลับครางอืออาไม่ตามใจ รุกไล้ซุกไซร้ไปทั่วเท่าที่จะทำได้...ทุกอย่างทุกวิธีทาง
“นุช...มึงพอก่อนนะ...” เสียงของมู่สั่นพร่า พยายามดันร่างที่นัวเนียออกและผลักยันไว้ไม่ให้อีกฝ่ายใช้ริมฝีปากกับยอดอกของตัวเอง...จุดอ่อนที่โดนทีไรยอมตายให้ทุกที...
“ไม่เอา...ไม่หยุด” คนนี้ก็เสียงพร่าพอกัน ลืมสิ้นแล้วล่ะว่าที่นี่ที่ไหน มันโจ่งแจ้งแค่ไหน...หน้ามืดตามัวจนไม่คิดจะอดทน...
“มึง...พอ..”
“ไม่...”
“พ่องเอ้ย!”
ผั๊วะ!
มู่ประเคนมะเหงกใส่ศีรษะที่เคลื่อนต่ำลงไปที่หน้าอก ก่อนจะผลักจนนุชหงายล้มลงกับพื้น ก่อนจะแลบลิ้นใส่แล้วหันหลังวิ่งแจ้นกลับไปหน้าบ้าน ไม่ต้องรออะไร มู่วิ่งตุบๆ ขึ้นไปบนเรือนทันที
อยู่ให้ไอ้บ้านั่นลวนลามก็โง่ ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ไม่ปลอดภัยต่อสวัสดิภาพ...
“อ่าว! ตามู่ วิ่งหนีอะไรมา”
“นุชมันแกล้งมู่ตลอดเลยแม่ขวัญ” ฟ้อง....ฟ้องทันที “มู่หนาวจะตายแล้ว”
“ไปๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมาทานข้าวกลางวันกับแม่ แม่อุ่นๆ ไปเรียกให้ตานุชมาเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วไปเล่นกันนานแล้ว” เสียงแม่ใหญ่สั่ง มู่เลยรีบชิ่งเข้าไปในห้องของตัวเองก่อน...
อ่อ...มู่อยู่ที่นี่มีห้องเป็นของตัวเองไม่ต้องห่วง ตั้งแต่วันแรกที่มานั่นแหละ แต่ตอนกลางคืนไม่เคยนอนคนเดียวสักที... เพราะอะไรคงรู้กันดี...
พักหลังๆ มานี่นุชก็เหลือเกินไม่ค่อยจะอดทนอะไรเลย รุ่มร่ามได้ตลอดเวลา เป็นเขาเสียอีกที่ต้องคอยระวัง ไม่รู้ว่าหมอนั่นคิดอะไรอยู่กันแน่... สงสัยอยากให้แม่ๆ หัวใจวายตาย...
เฮ่อ...น้องมู่ลี่ยังอยากมีแม่สามีรับขวัญตอนเปิดตัวนะ
...................................................................................
:z3: :z3: :z3:
ตอนหน้าเจผิง จากนั้นเราจะมาม่ากับคี่ของเราอีกครั้ง...
ง่าาาาาา....งืมมมมม ดีเลย์มาก เพิ่งจะสงกรานต์เอง...
:a5: :a5: :sad4: :o12:
ฮ่าๆ
ไม่ค่อยว่างเลยอะ ตั้งแต่รับงานมาเฟียมาช่วยทำ เฮ่อๆ ๆ ๆ
หัดเล่นทวิตอย่างมึนงง
เอนจอยนะค้าาาาา
-
ข่าวคราวเงียบหายไปซะหลาย......
555
พ่อนุชนี่รุ่มร่ามได้อีก นุทำะแนนเข้าลูก หึหึ
-
ชะมดก็คิดจะลวนลามมู่ตลอดเลยอ่ะ
-
โอ่ววววววววววว เล่นไม่เลือกที่แบบนี้สมควรโดน
-
ขอเจผิง ได้คู่นุชมู่ แต่ไม่เป็นไร คู่นี้น่ารักมากกก :impress2:
ชะมดน้อยก็หื่นกับมู่ลี่ตลอด มู่หนีเข้าห้องแล้วไม่รีบตามไป เดี๋ยวไม่ได้ต่อที่ค้างนะเออ :laugh:
-
:กอด1:
-
มู่ลี่น่ารักตลอด :z2:
บวกเป็ด
-
สู้ๆๆๆๆๆจ้า
-
:man1: มาต่อแล้ว ขอบคุณมากค่ะ รักคนเขียน :กอด1:
-
5555 รุกหนกไปมั้ยเนี่ยยยย
ได้ข่าวว่าทำยันเช้าทุกคืนน่าาาา พ่อนุชชช
-
คู่นี้น่ารักดี
-
มู่น่ารัก :man1: ถ้าเค้าเป็นนุชก็ไม่ทนเหมือนกัน!!! :oo1:
-
ตลอดๆอ่มู่
-
มู๋มันช่างยั่ว ส่วนชะมดมันช่างหื่น
-
ใช้มุก"นุชรังแกมู่" ไปเลยแม่ๆจะได้สั่งให้นุชรับผิดชอบ
-
ช่วงนี้ลุ้นอยู่แต่คู่รักสามเศร้า อยากบอกว่าเราชอบคุณหมอมากกกกกกก
ไม่อยากให้หมอแฮมเสียใจเลย :เฮ้อ:
-
นุชหื่นตลอด...แต่มู่ก็มีส่วนที่ยั่วความหื่นด้วย ฮา
อยากอ่านของเจผิงบ้าง ชอบคู่นั้น จุ๊บ!
-
ตอนที่ 36
กองทัพมนุษย์ตัวเปียกอยู่ตรงหน้า ร่างบางหน้าใสกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ กระพริบตาไปสามปริบติดๆ กัน จากนั้นก็เหลือบมามองร่างสูงที่ยืนมองภาพตรงหน้าเช่นเดียวกัน
“คือ...เปลี่ยนไปเล่นแถวบ้านดีมั้ย?” ผิงเอ่ยถาม แต่หนุ่มหล่อที่มีแว่นกัดแดดสวมอยู่ส่ายหน้าหวือ
“สงกรานต์เชียงใหม่ทั้งทีก็ต้องเล่นที่คูเมืองสิ”
ฉันเป็นคนเชียงใหม่ยังไม่ปรารถนาสงกรานต์คูเมืองเลย....
แล้วดูอาวุธที่พ่อสุดหล่อเตรียมมาปะทะกับชาวบ้านชาวเมือง...
ปืนฉีดน้ำ?
คนละกระบอก?
...โดนยำเละ
“เก็บมือถือดีแล้วนะ” เจพยักหน้าก้มลงเอามือถือที่ใส่ในถุงซิปล็อคกันน้ำอย่างดีสีเหลืองออกมาโชว์ให้ผิงดู ส่วนร่างบาง...ไม่เอามา
ถ้าแม่ของเขาจะโทรตามก็จะโทรเข้าเบอร์เจ....
“เข้าไปเถอะ ฉันพร้อมละ”
“ฉันไม่พร้อม” ผิงส่ายหน้า แต่เจก็แค่กระตุกยิ้มแล้วลากคอผิงให้เดินเข้าไปในฝูงชน...
ผิงไม่ชอบการโดนสาดน้ำปะแป้ง ไม่อยากให้ใครมาโดนเนื้อโดนตัว แต่ทนการรบเร้าของเจไม่ได้ หมอนี่บอกว่าไม่ต้องห่วงไม่ให้ใครมารุ่มร่ามกับเขาหรอก แต่เชื่อไหมว่ามันต้องโดน...เข้าไปในนั้นมันก็ดงทั้งนั้น ผู้หญิง ผู้ชาย กระเทยทอมดี้ เกย์ ทุกอย่างครบ!
แล้วหน้าตาอย่างผิงเนี่ยนะ...จะรอด ส่วนเจไม่ต้องพูดถึง...
แค่ออกจากบ้านด้วยกางเกงเจเจ เสื้อแขนกุดสีเข้ม แว่นกันแดด ควรจะหล่อครบเครื่องมากกว่านี้ ถ้าหมอนี่ไม่มัดจุกกลางหน้าผากเป็นกุมารโข่ง...
แม่ของผิงละชอบใช่นัก พี่เจหล่อพี่เจเท่ห์
ผิงอยากป้องปากตะโกนให้ลั่นหมู่บ้านนักว่า... ไอ้ที่หล่อที่เท่ห์เนี่ย มันไม่นับรวบความซื่อบื่อ ปัญญาอ่อนของเจ้าตัวหรอก!
อ่อ...เกือบลืมคำว่า พี่เจ ได้แต่ไหนมา
หลังจากที่เขาไปรับเจพร้อมกับคุณพ่อคุณแม่ที่สนามบิน แนะนำตัวกันเสร็จสรรพแล้ว ไม่รู้ว่าถูกชะตาอะไรนัก คุณแม่ของเขาก็ถามว่าเจเกิดวันเดือนปีอะไร พอรู้ว่าเพื่อนลูกชายเกิดตอนต้นปี และลูกชายของตัวเองเกิดท้ายปีก็เกิดอาการอยากให้ลูกชายของตัวเองมีพี่ชาย เลยเรียกพี่เจน้องผิง...
ไอ้คุณแฟนหมาดๆ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่... บอกว่าตัวเองแม่เสียแต่เด็กเลยขอเป็นลูกอีกคน เท่านั้นแหละ ทั้งพ่อทั้งแม่ของเขาก็รับขวัญซะน่าหมั่นไส้
เนียนกับทุกคนเลยสินะ...
“เฮ้ย!” เสียงของเจร้องขึ้น พร้อมกับที่เจ้าตัวหนีมายืนเบียดอยู่ด้านหลังของผิง ปลายปืนฉีดน้ำของอีกฝ่ายเล็งไปยังคนกลุ่มหนึ่งแล้วก็กดยิง...
มึงคงชนะมันหรอกนะ
“พวกนั้นจับก้นกูอะผิง”
“สมน้ำหน้า บอกแล้วอย่ามา” ผิงว่า ก่อนจะช่วยเจยิงปืนใส่อีกฝ่ายที่ตักน้ำมากันคนละถังแล้วก็
ซูม!!!
กูบอกแล้วว่าไม่มีทางชนะ!
ทั้งสองสำนึกในชะตากรรมของตัวเองแล้วเป็นอย่างดี แต่ก็สนุกที่ได้เล่นอยู่กางดงน้ำแบบนี้ เสื้อยืดสีดำของผิงเปียกโชก ไม่สิ เปียกไปทั้งตัวแล้วละ ส่วนเจ ก็เดินอยู่ด้านกลังของผิงได้ยินเสียงบ่นเป็นระยะว่า
“เหี้ย! ถ้ากูเก็บค่าจับก้นนี่รวยกว่านายกอีกมึง”
“ฉันไม่ยักโดนจับ” ก็จะโดนจับได้ยังไง ในเมื่อพระเนียนเจคอยคุมอยู่ตรงนี้ แถมพอใครทำท่ารี่เข้ามาใกล้แฟนหนุ่มตัวเล็ก พ่อคุณก็ถอดแว่นกันแดดออกส่งสายตาพิฆาตที่แม้แต่มู่ลี่ก็ต้องเมินเข้าใส่
แต่ว่า...มันไม่พ้นซุ้มตรงหน้านี่สิ
“อร้ายยยยย ปู้จายยยยยย” นึกออกมั้ยๆ ๆ
ไม่รู้จะเรียกว่าแก็งส์นี้ว่ายังไง เพราะมีทั้งผู้หญิงผู้ชาย ทั้งแท้ไม่แท้ แต่ทั้งเจและผิงไม่มีเวลามองหรอกว่าเพศไหนบ้างเพราะที่โผล่มาหาทั้งสองมีทั้งน้ำ เสียงกรี๊ด เสียงพูดเสียง...และ
“เฮ้ย...อย่าจับ” เจร้อง ตามด้วย “คนนี้ก็อย่าจับครับ” เจพยายามปัดป้องหลายเพศที่รุมผิงอยู่ คนตัวเล็กโดนปะแป้งตั้งแต่หน้ายันเสื้อผ้า พูดง่ายๆ ว่าจัดเต็ม ส่วนตัวเองก็ไม่ได้น้อยหน้า...
“อย่าลวนลามผม”
“หล่อๆ แบบนี้สเป็กเจ๊เลยนะฮ้า”
“ป้าไม่ใช่สเเป็กผม”
“กรี๊ดดด ฮาๆๆๆ” ข่าวว่ากูด่าครับพี่น้อง!
“เจ!” ผิงเรียกหา ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองหาทันที
เขาเห็น...ผิงต้องก้มหน้าก้มตาพยายามยกมือปัดป่ายไปทั่วเพื่อไม่ให้โดนป้ายหน้าไปมากกว่านั้น ร่างบางงอตัวเสื้อผ้าแทบจะกลายเป็นสีขาว ไม่ต้องรอให้ช้าไปกว่านั้นอีกหนึ่งวินาที
“ผิงมานี่!” ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่จริงๆ ก็คือร่างสูงฝ่าคนที่ขวางอยู่เข้าไปหา คว้าเอาร่างบางมากอดไว้ อีกมือก็ดึงถังน้ำของใครไม่รู้มา
“ผิงหลับตาไว้” อีกฝ่ายทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนจะปล่อยให้เจราดน้ำลงที่ใบหน้า ไม่ได้กระดิกตัวทำอะไรเลย เพราะอีกฝ่ายลูบแป้งออกจากเปลือกตาและข้างแก้ม
“พอแล้วครับ ไม่ปะแป้งแล้วนะครับ” เจร้องบอกเมื่อเห็นว่ามีกระทาชายทำท่าจะปะแห้งบนใบหน้าของผิงอีก “แฟนผมแสบตาแล้วครับ”
ประโยคนี้แหละที่ทำให้ทุกอย่างหยุดชะงัก ตามมาด้วย...
“กริ้วววววว อร้ายยย อิจฉาค๊า...อกอิเจ๊จะแหก” ตามด้วยเสียงเฮเกรียวกราว แต่เจไม่ได้สนใจ เขาเอื้อมมือไปขอน้ำในถังเล็กๆ ของน้องผู้หญิงคนหนึ่งมา แล้วเอาล้างเสื้อของตัวเอง ก่อนจะดึงขึ้นและก้มหน้าผิงให้ลงมาเช็ด
แต่ไม่ว่าจะทำยังไงคนกลุ่มนั้นก็ส่งเสียงแซวไม่หยุด จนเจทำได้แค่ยิ้มบางๆ ให้เท่านั้น เขาคืนถังนั้นนั้นไปเอานิ้วกรีดหยดน้ำตามแก้มที่ยังมีแป้งเปื้อนอยู่
“แสบตาไหม?” ผิงไม่ตอบแต่พยักหน้า “งั้นออกไปเถอะ ไม่เล่นแล้ว” เจว่าแล้วโอบร่างบางของผิง พากันฝ่าฝูงชนไป
สงกรานต์คูเมืองของพี่เจจบลงโดยที่ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง...
แคร์ไหม? ก็ไม่นะ...เพราะพี่เจเป็นห่วงน้องผิงคร้าบบบบบ
“หาอะไรกินกันนะ”
“อือๆ” ผิงก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงยขึ้นมาอีกเลย ทำเอาเจต้องก้มลงไปมองพร้อมกับหยุดเดิน
“เป็นไร?” แต่ร่างบางกลับส่ายหน้า “ก็เห็นอยู่เนี่ย” คนปฏิเสธยังตั้งหน้าตั้งตาส่ายหน้าหวือๆ จนคนตัวสูงต้องก้มลงไปมองหน้า แล้วก็...เข้าใจละ
“อายอะไร?” ใบหน้าแดงจัดของคุณแฟนทำให้เจอารมณ์ดีขึ้นมานิดๆ หลังจากที่รู้สึกหงิดๆ ในใจที่เห็นใครต่อใครรุมแฟนแล้วช่วยอะไรมากไม่ได้ แต่ตอนนี้...นิดหนึ่งล่ะ
“เปล่า” ผิงบอกปัดหันหน้าไปอีกทางก็โดนสาดน้ำเข้าให้อีก โมโหจริงๆ แล้วนะ “ไปหาที่พักเลยนะเจ ไม่งั้นฉันจะเหวี่ยงแล้ว บอกแล้วว่าไม่ชอบๆ ยังจะลากมาอยู่ได้” ผิงชักโวย ส่วนหนึ่งยอมรับว่าหงุดหงิด แต่อีกส่วน...ซ้อนเร้นอะไรบางอย่าง
“ก็พาไปอยู่เนี่ย ไม่รู้จักทางนี้น้า... คนรู้ทางก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตา จะถึงเมื่อไหร่ล่ะ” พูดไปมือที่คล้องคอก็รัดเข้าให้อีก “เป็นอะไร”
จ้างให้ก็ไม่บอก...ใครจะพูดให้ได้ใจว่าที่อายนั่นมันเพราะ “แฟนผมแสบตาแล้วครับ” ก้าวผ่านคำว่าเพื่อนมาแล้ว แต่ยังไงก็ไม่ชิน ยิ่งเจออกตัวแรงแบบนี้...
ใจหวั่นแล้วนะ!
ทั้งสองคนมาหยุดพักที่ร้านขายอาหารตามสั่งริมถนน วันนี้แทบจะหาร้านข้าวไม่เจอ เพราะส่วนมากมีแต่ร้านขายปืนฉีดน้ำ ถังน้ำ เติมน้ำ สารพัดสินค้าสงกรานต์
เจสั่งกระเพราะหมูสับที่ผิงแขวะว่าสิ้นคิดได้ตลอดเวลา ส่วนร่างบางก็สั่งข้าวผัดไข่ จนเจกัดกลับว่า หน้าจะเป็นไข่แล้ว แต่พอทานไปได้คนละคำ...
“หวานว่ะ”
“เค็ม” ทั้งเจและผิงพยายามกลืนข้าวคำนั้นลงคออย่างยากลำบาก เหลือบตาสบกัน ก่อนเจจะวางช้อนส้อม เจเตรียมจ่ายเงิน
ทันใดนั้น...
ซูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
“โอ้ยยย...อย่าสาดเข้ามาในร้านนนนนน” เสียงแม้ค้าร้องบอก แต่เหมือนจะช้าไปมากโข...ตอนนี้ทั้งเจและผิงเปียกโชกซ้ำไปอีก พร้อมกับมองจานข้าวของตัวเองที่มีน้ำเจิ่งนองเต็มไปหมด
“ได้น้ำไปรสชาติอาจจะจืดนะ ว่ามะ?”
“นายชิมดิ” ผิงเอื้อมมาตักข้าวในจานป้อนให้เจแต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้า
“ก็แค่คิดบวกอะ” เจว่าก่อนจะลุกเดินไปจ่ายตังค์
เฮ่อ...ไปหาที่กินข้าวที่ไหนดีนะ....
ทั้งสองคนเดินเลาะไปตามทางเดินที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ เพราะส่วนมากก็ขับรถกันเล่นน้ำ พากันวิ่งหลบรถน้ำจนเหนื่อยก็แล้ว...ขอร้องให้ซุ้มต่างๆ อย่าปะแป้งก็แล้ว แต่ก็ไม่วาย...
“เป็นไงล่ะแก สงกรานต์ สงกรานต์ สมใจอยากหรือยัง” ผิงค้อนขอด ปัดมือที่โอบรอบคอออกไปเบาๆ แต่เจก็ยกเอามาคล้องไว้อีกอยู่ดี
“ก็ปีหนึ่งก็ครั้งเดียวนี่ ทำไมไม่ชอบเล่นน้ำล่ะ ฉัดวัคซีนแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่หมานะเจ” หนุ่มหล่อก็แค่หัวเราะ เดินไปตามทางเรื่อยๆ บรรยากาศเรื่อยเปื่อยได้ใจจริงๆ แต่กลับรู้สึกชอบอย่างบอกไม่ถูก...
เขาชอบอะไรแบบนี้จริงๆ และจะมีอารมณ์แบบนี้เฉพาะตอนที่อยู่กับผิงเท่านั้น คนที่ทำให้เขาหยุดนิ่ง ไหลไปเรื่อยๆ กับเข็มนาฬิกาไม่เร่งรีบ
“ผิง...จะแวะซื้ออะไรทานดีมั้ย? หรือกลับไปทานที่บ้านดี”
“ที่บ้านเหอะ ไม่ไหวแล้วข้างนอกน่ะ ฉันไม่ชอบเล่นน้ำสงกรานต์จริงๆ”
“ตามนั้น เอ่อ...ที่บ้านสูบบุหรี่ได้มั้ย”
“ได้...แต่ถ้าอยากให้ภาพพี่เจแสนดีของแม่ฉันพังก็ซื้อไปสูบเลย”
“งั้นไว้ก่อนก็ได้ ไม่ได้หิวขนาดนั้น” ผิงหัวเราะคิกคัก ก่อนจะชะงักแล้วหันกลับไปมองหน้าหล่อที่ทำไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่เพิ่งจะแอบขโมยหอมแก้มของเขาไป...
“เยอะว่ะ”
“มากกว่านี้ยังได้อีก”
“ปากดี” ผิงว่า ก่อนจะทำหน้าสะใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าปุเลี่ยน เพราะรู้ว่าผิงหมายถึงเรื่องอะไร... “ไอ้ที่มากน่ะ ถึงเวลาให้มันมากจริงๆ เถอะ”
โดนหยามมมมมมมมมมม....
แต่...เฮ่ออออออ
..........................
ทั้งสองกลับมาถึงบ้านด้วยสภาพเปียกเสมอต้นเสมอปลาย คุณแม่ของผิงยิ้มรับก่อนจะไล่พี่เจและน้องผิงให้ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แบบไม่ต้องรีบร้อนเพราะตัวเองและพ่อของผิงต่างทานมื้อเที่ยงไปแล้ว ทั้งสองหนุ่มเลยเอื่อยกันสุดพลังมาก
“อาบด้วยกันมั้ย?” เจชวนดื้อๆ ทำเอาคนที่กำลังส่งผ้าเช็ดตัวให้สะดุ้ง ตั้งใจจะไปอาบน้ำห้องพ่อแม่นะเนี่ย
“พูดจริง?” เจพยักหน้า มองอีกฝ่ายด้วยสายตาลุ้นระทึก
“ได้ปะ?”
แล้วอะไรที่ว่า ได้ปะล่ะเนี่ย....
“ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ” ผิงว่า...เอานิ้วจิ้มหน้าอีกอีกฝ่ายแรงๆ แต่เจคว้าหมับจับเอาไว้ มองอีกฝ่ายด้วยสายตาจริงจังปนนัยหวาน...สายตาแบบที่ตอนเป็นเพื่อนกันไม่เคยมองเลย....
“ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร...” เจเสียงเบาเหมือนผิดหวัง แต่สายตายังมองอีกฝ่ายละห้อย ชนิดที่ว่าใจแข็งยังไงก็หวั่นไหวกันบ้างล่ะ แล้วผิงเองก็เถอะ เคยใจแข็งกับเจที่ไหน...
ผิงไม่ได้รีบร้อนอะไรจริงๆ นะเรื่องนี้น่ะ....แต่มันก็แบบ...แอบมี...อะไรๆ นิดหน่อยได้ไหมอ่ะ
...............................................................
พอนึกออกมั้ยว่าตอนหน้าจะเป็นยังไง...
นิมาว่าจะไม่เขียนแล้วนะ แต่...ถ้ามันมาถึงจุดๆ หนึ่งแล้ว มันก็ต้อง...ใช่มั้ย :z3:
ดราม่าว่ายากแล้วนะ ไอ้ที่จะเขียนตอนหน้านี่ สะพรึงเลยล่ะ โอยยยยยยยยยย :serius2:
-
555555555
ในที่สุดผิงก็จะเสร็จเจแล้ว
ฮ่าๆๆ แฟนผมผมหวงครับ
คำนี้เหมาะกับเจจัง ก๊าก
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
สู้ต่อไปนักเขียนที่รัก...ตอนหน้าที่ว่าเนี่ย เป็นเรื่องที่นักอ่านทั้งหลายชอบใช่ไหมล่ะ :m20:
-
กรี๊ดดด !~ อยากมีแฟนแบบเจบ้างอ่ะ ปกป้องสุดฤทธิ์ :-[ :-[
เค้ารอตอนหน้าอยู่นะ :impress2:
-
คู่นี้น่ารักแบบหวานๆ ตอนหน้าเจจะได้พิสูจน์แล้วใช่ป่ะ :z1:
-
ค้างเว้ยเฮ้ย!!!!!!!!!!!
:a5:
:z3:
-
ไม่เอาแบบนิิดหน่อยอย่างน้องผิงว่า ขอแบบจัดเต็มได้ป่ะล่ะ :haun4:
แบบว่าคนอ่านอยากใช้ทิชชูอ่ะ :m25:
-
อดทนรอตอนหน้าไม่ไหวแล้ว
-
ตอนหน้ลือดสด
-
รอตอนหน้าเลยยยยยย
อิอิ :z1: :z1: :z1:
-
:กอด1:
-
:t3: รออย่างใจจดจ่อ
-
รออย่างใจจดใจจ่อ :z1:
บวกเป็ด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนหน้าเเล้วสินะ :-[
เฝ้ารอวันที่ผิงเสียตัว :oo1:
รอตอนต่อไปค่ะ :z2:
-
NC
คำเตือน : ซีนธรรมดานิมายังเขียนให้อึนได้ โปรดทำใจก่อนอ่าน NC นะคะ เพราะนิมายังคงมึนได้อีก ที่สำคัญ นี่คือครั้งที่สองที่นิมาเขียน ยังต้องมีแก้ไขอีกเยอะมากๆ ขอความกรุณานักอ่านทุกท่านแนะนำต่อไปด้วยนะคะ
ปล. เขียนแบบไม่อ่านทวนค่ะ เขินนนน :-[ :pighaun: :jul1: :haun4: ดังนั้นคำผิดคำพลาดมีแน่นอน ขอโทษด้วยนะคะ :call: :call: แต่คือ...อายอะค่ะ ฮืออออ :sad4:
สายน้ำจากฟักบัวไหลลงมากระทบกับผิวกายที่เกือบจะเป็นสีแทน ฝ่ามือหนาลูบไล้หน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของตนเองขึ้นไปตามแผงอกและลำคอ หยุดฝ่ามือไว้ที่ท้ายทอยก่อนจะกดแรงนวดเบาๆ เปลือกตาปิดไว้กันหยดน้ำเข้าตาริมฝีปากเพยออ้าเล็กน้อยเพื่อแย่งอากาศเข้ามาในปอด
เจอยู่ในห้องน้ำคนเดียว...
อาบน้ำคนเดียว...
ในตอนนี้น่ะนะ...
ฝ่ามือยกขึ้นมาลูบใบหน้าหล่อเหลาของตนเองก่อนจะเสยผมสั้นเปียกปอนขึ้นให้พ้นหน้าผาก แล้วเอี่ยวตัวมาด้านหลังเมื่อเสียงเปิดประตูดังเบาๆ
ผิงเดินเข้ามา...สายตามองร่างที่ยืนเอียงตัวมามองเขา ร่างบางหลบสายตาทันที
“หันไปก่อน” เจทำตามอย่างว่าง่าย ริมฝีปากเหยียดยิ้มน้อยๆ ใช้ฝ้ามือนวดตามท้ายทอยของตัวเองต่อ
ร่างบางเม้มปากกระตุกปมผ้าเช็ดตัวสี่เหลืองอ่อนของตัวเองออกจนเหลือแค่ร่างกายเปล่าเปลือยเช่นเดียวกับคนที่ยืนหันหลังให้... จะบอกว่าไม่แน่ใจก็ไม่ใช่แต่พอเริ่มจริงจังมันก็ทนความเขินอายแทบไม่ได้
แผ่นหลังเปลือยเปล่านั้น สีผิวแทบจะตัดกับผิวของเขาแต่ความแข็งแกร่งสมชายนั้น เจมีมากกว่าเขาเยอะเลยล่ะ แผ่นหลังกว้างนั้นแค่มองก็ทำให้รู้สึกอยากสัมผัสและซบใบหน้าลง
ผิงหลับตาก้มลงมองปลายเท้าของตัวเอง...
ไม่ใช่เวลาที่จะมาลังเลไม่ใช่หรือ...
ร่างบางเดินไปหาคนที่ยืนให้น้ำชโลมกายอยู่ ก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นแตะกลางแผ่นหลังของร่างสูงขยับกายเข้าไปใกล้อีกนิดจนลมหายใจกระทบกับผิวกาย ไม่รู้เจจะรับรู้ได้หรือไม่แต่ตอนนี้ผิงตื่นเต้นจนสั่นไปทั้งกายแล้ว
“ขยับไปหน่อย อยากถูตัว” เสียงของผิงเบาๆ แต่ร่างสูงก็ได้ยินขยับกายตามที่บอกให้อีกฝ่ายโดนสายน้ำตรงๆ
เสียงกดขวดแชมพู หรือสบู่เหลวนะ
เสียงเกาศีรษะเบาๆ เมื่อกี้ก็ขวดแชมพูสินะ
หยดที่กระเซ็นมาโดนแผ่นหลัง
ตามด้วยเสียงกดขวดอีกครั้ง
แค่นึกภาพตามว่าร่างบางกับลังลูบไล้ผิวกายเนียนผ่องนั้น... ไม่จำเป็นต้องเล้าโลมอะไรเขาเลยจริงๆนะ เจหันกลับมา
สายตามองเรือนกายบอบบางนิ่ง ผิงหันหลังให้เขา ร่างกายมีฟองสีขาวติดอยู่ไม่มากนัก เพราะสายน้ำที่ชำระลงมาอย่างต่อเนื่อง แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้รีบร้อนในการถูตัวของตัวเอง...
เขาขยับเดินเข้าไปใกล้ ใกล้จนอกชิดกับแผ่นหลังบางนั้น ร่างบางชะงักเล็กน้อยก่อนจะลูบไล้ผิวกายของตัวเองต่อ วงแขนแข็งแรงโอบเข้ากับเอวบาง ใบหน้าก้มลงไปที่ข้างหู พร้อมกับฝ่ามือที่สัมผัสผิวเนียนสวยนั้น...
“ช่วยถูตัวนะ” เสียงกระซิบพร่าดังแผ่วริมใบหู คนฟังไม่ตอบว่าอะไรก้มหน้าลงนิดๆ เอียงใบหน้าไปอีกทางเมื่อร่างสูงกดริมฝีปากลงที่ซอกคอและไหล่เนียน
ฝ่ามือลูบไล้ไปตามหน้าท้องเนียนไปมา ดึงให้ร่างบางถดกายมาเบียดสะโพกกับหน้าขาของตัวเองอีก ส่วนริมฝีปากก็ซุกไซร้ไปทั่วซอกคอ ไล่เรื่อยขึ้นมาที่ติ่งหู ก่อนจะเม้มเบาๆ แล้วสอดปลายลิ้นเข้าไปในหูนั้น
“อื้ออออ เจ...” เพราะความรู้สึกวูบวาบในช่องท้องทำให้ร่างบางอยู่ไม่นิ่ง สะโพกเล็กขยับบิดไปมาช้าๆ โดยเจขยับเบียดตามไม่ห่าง ทำเอาสั่นไปทั้งตัวจนกลั้นเสียงในลำคอไม่ได้...
มือบางยกขึ้นมาคล้องลำคอแกร่งเพราะกลัวว่าตัวเองจะหมดแรงลงไปกองกับพื้น แอ่นกายเมื่อปลายนิ้วซนจับขยี้ยอดอกของตัวเอง เผลอดันสะโพกไปด้านหลัง เลยถูกอีกคนดุนดันเสียดสีเป็นจังหวะโลมเล้า
ผิงเอียงหน้ามาหาใบหน้าหล่อเหลา ประกบจูบสอดแทรกปลายลิ้นโรมรันกันในโพล่งปาก ก่อนจะเกร็งกายเมื่อร่างสูงลูบไล้ฝ่ามือไปกอบกุมเรือนกายอ่อนไหวของตัวเอง แล้วขยับรูดช้าๆ
“อะ...” ท้ายเสียงพร่าสั่น ใบหน้าไร้เดียงสาเงยเริ่ด พิงลงกับไหล่แข็งแรง แทบจะทิ้งกายให้อีกฝ่ายประคองกอด ทั้งที่ตอนนี้สายน้ำเย็นฉ่ำปะทะเรือนกายทั้งสอง แต่กลับไม่สามารถกลบความรุ่มร้อนที่กำลังก่อตัวเป็นกองเพลิงนี้ได้
ผิงหยัดกาย แต่ก็สู้ความกระสันซ่านที่ฝ่ามืออีกฝ่ายหยิบยื่นให้ เบียดสะโพกกับหน้าขาที่ดุนดันอยู่นอย่างเป็นจังหวะ ไม่ต้องถามถึงเสียงครวญ ตอนนี้ไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใครแล้ว...
“เจ...อืออออ เจ....” เจ้าของชื่อตอบสนองด้วยปลายนิ้วขยี้เบาๆ ที่ยอดอกชูชั้นนั้นและจูบที่ซุกไซร้ไปทั้งซอกคอ ไม่รู้ว่าร่างบางต้องการบอกอะไรหรือไม่แต่ตอนนี้มีเพียงแค่เสียงครางในลำคอเท่านั้น
ร่างสูงหมุนกายของผิงให้หันมาอยู่ในอ้อมกอด ก้มลงไปแลกจูบพัลวันดันร่างบางไปชิดผนัง เรียวขายกขึ้นตะหวัดกับเอวของร่างสูง เปิดทางให้อีกฝ่ายเบียดร่างกายมาแนบชิด ขยับเสียดสีกันจนครางไม่เป็นภาษาเพราะความเสียซ่านที่เกิดขึ้นปลุกอารมณ์ลุกฮือ
เรือนกายตอบสนองสัมผัสของฝ่ามือที่ลูบไล้ไปทั่วแอ่นกายรับเมื่ออีกฝ่ายก้มลงใช้ริมฝีปากทักทายอดอกหยอกเย้าด้วยปลายลิ้น
ร้องเรียกได้เพียงแค่ชื่อของร่างสูงและส่งเสียงคราวแผ่วเบา เท่านั้น ดวงตาปรือ เผยอริมฝีปากบางครวญเมื่อโดนจี้จุดอ่อนไหวซ้ำด้วยฝ่ามือ
โดนแกล้งเล่นอยู่อย่างนั้นจนแทบยืนไม่ไหว ร่างสูงจึงขยับกายมาสวมกอด ซุกใบหน้ากับไหล่บาง แต่กลับขยับสะโพกเข้าหาร่างบางที่ก็เด้งรับเป็นจังหวะให้เสียดสีกัน
“ผิง” เสียงสั่นพร่าของอีกฝ่ายกระซิบกระซาบใบหน้าอ่อนใสแดงซ่านก่อนจะหันไปกระซิบตอบกลับ
“ไปที่....เตียง...กันไหม...ที่นี่ไม่ถนัดเลย” ร่างสูงพยักหน้า เอื้อมมือไปปิดน้ำที่ไหลอยู่ ก่อนจะจูบปากกับคนตัวเล็กที่คลอเคลียเขาอยู่ไม่ห่าง...
เรือนกายเปียกปอนสองร่างกับลังนัวเนียโรมรันกันอยู่บนเตียงเล็กๆ แต่นุ่มจนทั้งสองคนแทบจะจมหายไปในเตียง ร่างบางบิดกายเร่าๆ สองาแยกออกจากกันจนกว้าง เด้งสะโพกรับจังหวะของปลายนิ้วที่ขยับเข้าออกในร่างกายของตัวเอง
แทบจะเสร็จไปเดี๋ยวนั้น เพราะอีกฝ่ายตวัดปลายลิ้นกับยอดออกของเขาและอีกมือก็รูดแก่นกายของเขาเสียจนแทบระเบิดร่างแล้ว...
“เจ...อะ...อ่าส์....อืออออออออ” ผิงดันไหล่ของเจให้หยุด อีกฝ่ายไม่ขัดใจเลื่อนกายมาทาบทับร่างบางทันที ก้มลงจูบริมฝีปากที่แดงเจ่อนั้นอีก
เรียวขาสวยข้างหนึ่งถูกยกขึ้นพาดบ่า สะโพกยกลอยจากพื้นสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งที่ถูกไถไปมาตรงแก้มก้น สีหน้าของเจมีแววกังวล แต่เขาจะไม่หยุดถ้าผิงไม่ห้าม
และผิง...ไม่คิดจะห้าม...อยู่แล้ว
“ไม่เป็นไร...” ผิงพูดเสียงเบา แยกขาข้างที่ไม่ถูกยกขึ้นออกอีกนิด มองสบตากับเจ ไม่คิดจะหลบจนอีกฝ่ายค่อยๆสอดกายเข้ามาในร่างกายของตนเองช้าๆ
“อุ๊...” เสียงอุทานเบาๆ ทำให้เจชะงัก เขาผ่อนแรงลงเมื่อผิงเกร็งตัวรอขยับช้าๆ ให้อีกฝ่ายคลายความตึงเครียด
ผิงยกมือขึ้นคล้องลำคอแกร่งไว้แล้วพยักหน้าเป็นสัญญาณให้เดินหน้าต่อ เจเคลื่อนกายเชื่องช้า พรมจูบไปตามใบหน้า ซอกคอ ใบหู ขยับสะโพกเป็นจังหวะเบาๆ ทำความคุ้นเคยกัน...
“เจ...” ผิงเรียกเสียงแผ่ว
“ฮื้อ” เสียงตอบรับกระซิบข้างหู ตามด้วยปลายลิ้นที่สอดเข้ามาทำเอาขนอ่อนลุกเกรียว...
“ถ้าเข้ามา...จนสุด” เสียงนั้นสั่นน้อยๆ หอบถี่ราวกับเหนื่อยจากกายออกกำลังกายมามากโข แต่เจรู้ว่าไม่ใช่ “ขยับเลยก็ได้นะ...”
เจไม่ได้ตอบอะไรกลับ ตอนนี้เขาอยู่ในร่างของผิงจนสุดแล้ว แต่ไม่ยอมขยับเหมือนก่อนหน้า เขาเบียดหน้าขาเข้าไป ทำเอาร่างบางหยัดกายตามก่อนที่จะครางออกมาด้วยเสียงสะท้านเพราะเขาขยับกายวนไปมาช้าๆ
“เจ...อย่าแกล้ง”
“เปล่านะ” ตอบไป แต่ไม่หยุดการกระทำ “ดูเสียวมาก” ก็ถามมาได้...
คนนอนเสียวด้านล่างหลับตาแหงนหน้าเริ่ดครางในลำคอหยัดสะโพกขึ้นขยับเป็นเชิงบอกอีกฝ่ายกดกายกระแทกลงมาเสียทีแต่คนด้านบนกลับไม่ยอม...
ภาพของผิงแบบนี้....มันทำให้เขาไม่อยากละสายตาและอยากมองนานๆ ร่างกายบิดเร่า เสียงครวญคราง ความปารถนาที่ส่งมาเว้าวอนเขาในแววตานั้น...
“เจ...ทำเถอะ เสียว” เสียงท้ายประโยครับกับสะโพกที่เด้งขึ้นมายั่วเขา เจจึงกระแทกไปหนึ่งจังหวะเน้นๆ ทำเอาผิงอ้าปากค้าง ไร้เสียงเปล่งออกมา ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ...
“อืมมมม” ริมฝีปากบางแดงเจ่อเม้มเข้าหากันแน่นกลั้นเสียงในลำคอ ร่างขยับตามแรงที่คนตัวสูงกระแทกเข้ามาเป็นจังหวะสม่ำเสมอ สองแขนทิ้งลงบนเตียงขยับผ้าปูที่นอนจนแน่น ใบหน้าไร้เดียงสาแดงซ่านเผยอริมฝีปากออกเปล่งเสียงครางเพราะทนต่อไปไม่ได้
“แน่นมากเลยผิง...อืม” เสียงกระเส่านั้นเอ่ย...ใช่เรื่องที่ต้องพูดไหมล่ะ แต่ผิงไม่มีเวลามาเขินอายแล้ว เพราะความกระสันซ่านที่พุ่งไปทั่งร่างทำเอาตนสะท้านไปทั้งตัว ยิ่งพออีกฝ่ายเปลี่ยนจังหวะเร่าร้อนตาม ร่างบางก็ทำได้แค่ส่งเสียงร้องครางและนอนดิ้นอยู่ใต้ร่างสูงนั้น
รองรับจังหวะหวามอย่างไม่มีข้อโต้แยง และตอบสนองทุกทางที่ร่างกายเรียกร้อง... ทุกครั้งที่ร่างกายแข็งแกร่งนั้นถอดถอนออกไปจากร่างเกือบสุด ร่างบางก็หยัดสะโพกยกตามก่อนจะโดนอัดเข้ามาจนแทบร้องไม่ออก แต่ก็ไม่เข็ดหลาบ ตอบสนองจนอีกคนทนไม่ไหวต้องทุ่มสุดแรงจนครางไม่เป็นภาษา
เสียงครางดังระงม ร่างบางขยับเป็นจังหวะเร็วๆ ตามแรกกระแทกหลับหูหลับตามแอ่นกายรับแรงกระแทก จนหมดสิ้นความอดทนปลดปล่อยออกมา
เสียงหอบหายใจประสานกัน แต่บางอย่างทำให้ผิงต้องยิ้มแห้งๆ ทั้งที่เหนื่อย
“อะไรกันน่ะ...” พยายามทำเสียงให้เหมือนหยอกเล่น แม้ความจริงจะแทบไม่มีแรงแล้ว
“ก็...ตามนี้แหละ” เจไม่ตอบตรงๆ แต่ส่งสายตาเจ้าชู้ให้ขยับสะโพกเบาๆ
ใช่...ผิงน่ะถึงไปแล้ว แต่เขายังนี่...ผิงยิ้ม ลูบไล้ฝ่ามือไปตามแผงอกของอีกฝ่าย อยากพักสักหน่อยนะ แต่ดุเหมือนร่างกายของคุณแฟนจะทนไม่ไหว
“ต่อได้ไหม”
“ใครกันนะที่ก่อนหน้านี้กลัวทำไม่ได้...อ๊ะ...” ผิงครางเพราะอยู่ๆ เจก็ขยับกายไม่หนักไม่เบาเข้ามา เป็นเชิงเตือนว่า...อย่าล้อ...
ฝ่ามือตีบ่าของอีกฝ่าย ก่อนจะเหนี่ยวรั้งลำคออีกฝ่ายให้ก้มต่ำลงมาและยกใบหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้แล้วกระซิบ
“เปลี่ยนท่าหน่อยมั้ย? แบบนี้เหมื่อยแล้ว” เจยิ้ม กดจูบข้างแก้มนั้นขยับร่างกายท่อนล่างเป็นจังหวะเบาๆ สม่ำเสมอ ช่วยร่างบางพลิกกายให้คว่ำหน้าลงโดนไม่แยกออกจากกัน
ผิงแทบจะนอนคว่ำหน้าลงกับเตียงนุ่ม ยกสะโพกขึ้นเล็กน้อย สองมือขยุ้มผ้าคลุมเตียงจนยู่ยี้ จังหวะที่ขยับอยู่เริ่มเข้ากันได้แล้ว และพอคุ้นชินกันแล้วมันก็ตอบโต้กันอย่างเป็นธรรมชาติ
แผ่นหลังเล็ก โดนทาบทับ เสียงกระเส่ากระซิบเรียกชื่อเขา เสียงครางต่ำๆ ที่โดนเสียงของเขาดังกลบลอยแผ่วอยู่ข้างหู ร่างกายของอีกฝ่ายเข้ามาลึกเสียงจนแทบขาดใจ ความกระสันทำร้ายเสียจนน้ำตาเล็ด เพราะไม่รู้ว่าจะต้องปลดปล่อยระบายออกมายังไง นอกจากจะร้องขอให้อีกฝ่ายสนองความต้องการนั้นให้... และเขาก็ทำให้ร่างบางชนิดที่เรียกว่าได้อิ่มกันกลางเตียงนี่ด้วยจังหวะหนักๆ ที่เน้นย้ำความเสียวซ่านให้แล่นไปทั่วร่าง
“เร็วๆ จะไม่ไหวแล้วเจ...ผิงจะไม่ไหวแล้ว” เสียงสั่นสะท้านนั้นทำให้เขาต้องเร็งจังหวะ
ให้เร็วขึ้น เขาเองก็เช่นกันความคับแน่นกำลังให้เขาหมดความอดทน สะโพกขยับเร่งจนร่างบางแทบจมไปกับเตียงแต่อีกฝ่ายก็ยังคงเด้งสะโพกรับอย่างไม่อิดออด
เสียงคราวสะท้านพร้อมกับการตอดรัดอย่างรุนแรงทำให้เจต้องกลั้นใจ ขยับเข้าออกเร็วกว่าเดิม ก่อนจะกระตุกเกร็งตามไปไม่กี่อึดใจ
ความอุ่นซ่านพุ่งเข้าสู่ร่างกายทำให้เรือนกายร้อนผ่าว ตามด้วยอ้อมกอดของคนที่ทาบทับด้านบน ร่างบางถูกโอบรัดให้พลิกกายเข้าสู่อ้อมอก เขาสอดวงแขนกับเอวสอบนั้น ซุกหน้ากับอกแกร่งที่ยังหอบหายใจถี่รัว....
“ก็ทำไปได้เนอะ” เจพูดขำๆ กดปลายจมูกกับกลุ่มผมนุ่มที่ยังเปียกชื้นอยู่ ผิงไม่ตอบว่าอะไรนอกจากยิ้มกับตัวเองแล้วกดจูบที่ผิวกายของคนที่กอดตัวเองอยู่
“อืม...ยั่วจังแหะ แฟนใคร” เจเย้า เข้าใจเลยว่ะครับว่าทำไมพ่อแม่ถึงห่วงนัก ทูนหัวน่ารักอย่างนี้นี่เอง....
“ส่งกระจกดูมั้ย? หล่อนะแฟนฉันน่ะ” เจยิ้มกระชับอ้อมแขนแน่นอขึ้น
“นอนก่อนได้มั้ย หมดแรงเดินไปกินข้าว”
“แค่นี้หมดแรง? แก่นะเนี่ย” ผิงทำเสียงล้อ ก่อนจะขำกิ๊กเมื่อโดนรัดร่างแรงๆ
“น้องผิงอย่าสบประมาทพี่เจครับ น้องผิงไม่รู้หรอกว่ากำลังเล่นกับอะไรอยู่” เจแสร้งทำพูดเสียงขึงขัง แต่รอยยิ้มเปื้อนหน้านั้นทำให้ดูน่ารัก(แบบแมนๆ)มากกว่า
“น้องผิงไม่ได้สบประมาทพี่เจครับ น้องผิงพูดตามที่เห็นครับ”
“พี่เจหมดแรงเดินไปกินข้าวครับ แต่พี่เจมีแรงทำอย่างอื่นกับน้องผิงบนเตียงนี้...” ว่าแล้วก็ส่งสายตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่มให้ “อีกเยอะ”
ผิงยิ้มยื่นหน้าไปจูบปลายคางของอีกคนเบาๆ ก่อนจะกอดเจให้แน่นขึ้นอีกมองด้วยสายตาหวานเชื่อม
“รักแกนะเจ” เจมองสบตากับอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกมากมายไม่แพ้ก่อน ก้มลงจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากแดงเจ่อนั้น คลอเคลียปลายจมูกกับปลายจมูกของอกฝ่าย
“ไม่เคยคิดว่าจะชอบผู้ชายเลยจริงๆ นะชีวิตนี้” เจว่า สบตากับผิงในระยะประชันชิด “กับแกนี่ที่สุดเลยจริงๆ ผิง...ฉันรักแกมากแค่ไหนไม่รู้ว่ะ รู้แต่ว่ารักแกแบบนี้...ที่เป็นแบบนี้ จะอะไรก็ไม่สนแล้ว แค่เป็นแก แกคนเดียวเลย”
ผิงยิ้มกว้าง...
“พูดแบบนี้ให้พ่อแกมาขอฉันกับพ่อแม่ด้วยนะ”
“อย่ามาท้านะผิง พ่อฉันโคตรแว้นนะเว้ย”
“ไม่ได้ท้า แต่ให้ทำจริงๆ บอกพ่อกับแม่วันที่ไปรับแกนั่นแหละว่าคบกับแกอยู่” ผิงบอก เจตาโตตกใจทำเอาคนตัวเล็กหัวเราะ “พ่อกับแม่ฉันรู้น่าว่าฉันเป็นยังไง พ่อฉันน่ะมีแฟนอีกคนเป็นผู้ชาย ส่วนแม่ของฉันน่ะนะ หนังสืออ่านเล่นที่แกเห็นอ่านตลอดเวลา นิยายวายทั้งนั้น พ่อแกแว้นแค่ไหนไม่รู้ แต่ บ้านฉันน่ะ สก๊อยไม่กล้าแหย๋มว่ะ”
คือว่า...นอนพักเอาแรงเถอะงั้น!
“ถ้าไงตื่นมาฉันจะโทรบอกให้พ่อเตรียมขันหมากมาขอแล้วกัน” เจว่าแล้วก็หลับตาหนีไปเลย ส่วนผิง...
ก็ไม่ได้จะให้มาขอจริงๆ นะ พูดเล่น แต่ว่าถ้าจะมาก็...ไม่ได้ขัด
............................................................
ความหวานที่มีทั้งหมดใช้สอยให้ประหยัด เพราะหลังจากนี้นิมาไม่มีแจกขนมหวานแล้วค่ะ...นิมางก
ที่สำคัญ คี่ของเรา ซอแฮมปํ๊บ ไม่มี NC แน่นอนค่ะไม่ต้องลุ้นนะคะ เอนจอยค้าาาาาา
-
หึๆๆๆ เลือดเกือบหมดตัว
-
:กอด1:
-
แอร๊ยเจจัดเต็ม :haun4:
บวกเป็ด
-
บ้านผิงสุดยอดกว่า :m20:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
:oo1:
มาทีนี่จัดหนักนะยะอิเจ
กะว่าไม่ให้น้องผิงเห็นเดือนเห็นตะวันเลยใช่มั้ยเนี่ย
:z1:
ซอแฮมปั๊บไม่มี NC!!!!!
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:sad5: :sad3:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
โชกเลือดกันไปจ้าาา
-
ในที่สุดเจผิงก็อิ๊อ๊ะกันซักที
ฮ่าๆๆ เป็นไงละนายเจ ติดใจละสิทีนี้
มีความสุขละสิ๊ ได้ทำกับคนที่รักน่ะ
เชื่อว่าพ่อเจแว้นนะ
แต่ไม่คิดว่าครอบครัวของผิงสก๊อยเลย
ฮ่าๆๆๆๆ ชอบคู่นี้ๆ
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ ><
-
บ้านผิงสุดยอดอ๊ะ
-
เหอ เหอ พ่อแม่ผิงนี่ สุดยอดว่ะ
-
บวกเป้ดให้1จ้า :haun4:เลือดเกือบหมดตัวเจ+ผิง น่ารักมาก. คนอ่านมีความสุขค่า
ส่วนคี่ ซอแฮมปัั๊บ. จะไม่มีnc. จริงเหรอคะ ใจร้ายแค่ลุ้นให้ไม่มีใครเจ็บก็เครียดแล้ว
ขอหวานหน่อยไม่ได้เหรอค่ะจะรอต่อไป :L1:
-
NC หนูนิมาไม่งงเลยค่ะ ทำพี่เลือดไหลท่วมจอ :jul1:
น้องผิงโดนพี่เจจัดเต็มจริงๆ ทิชชู่ได้ใช้แล้ว :laugh:
แถมบ้านผิงยังสุดยอดไปเลย ครอบครัวตัวอย่างมาก เป็นแบบนี้บ้างดีไหม :m20:
กดบวกจ้า o13
-
เออเนอะบ้านนี่เค้าฮาไม่มีที่สิ้นสุด
-
:o8:อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย อิเจแรงแกมีแค่เนี้ยะ :z2:
-
ลือดพุ่ง
-
vอ๊ายยย คนอ่านเขินนนนนน
แต่สงสัยสองบ้านนี้จะมีพ่อกับแม่ที่สุดยอกมากจริงๆ
พ่อผิงมีเฟนเปนผู้ชายอีกคน แม่เป็ฯสาววายสุดยอด
ครอบครัวตัวอย่างงงงงงง
-
:3123:
-
เจ สุดท้ายก็ได้พิสูจน์ :oo1: แต่ไม่ไหวนะให้ผิงบอกตลอดเลย อ่อนว่ะ :laugh:
-
อยากอ่านตอนพ่อเจมาขอผิงซะแล้วสิ ฝ่ายไหนจะเกรียนกว่ากันนะ
-
ไม่ไหวแล้ววว :m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1:
-
ตอนที่ 37
“ขอบคุณมากครับ” ปั๊บเอ่ยขอบคุณเบาๆ เมื่อรับยาและใบเสร็จจากเด็กสาวตรงหน้า
หลังจบสงกรานต์เขามารับลูกหมาที่ฝากเลี้ยงไว้ที่นี่ทันทีที่ทางคลินิกโทรแจ้งว่าเจ้าของสามารถมารับกลับไปดูแลที่บ้าน เจ้าตัวเล็กทั้งสามกำลังนอนหลับอยู่ในกรงที่ทางคลินิกจัดไว้ และเขาก็ต้องเสียเงินซื้อมันกลับไปด้วย
ปั๊บคิดถึงเส้นทางกลับบ้าน เขาคงไม่สามารถหิ้วมันขึ้นแท็กซี่ได้ เพราะดูเหมือนเดี๋ยวนี้แท็กซี่จะเลือกลูกค้าเหลือเกิน ขึ้นรถเมล์ ปรับอากาศก็คงไม่ได้อีก...
เฮ่อออ...คงต้องทนร้อนกันต่อไปล่ะนะสามเกลอ
“ถ้าหากมีปัญหาให้พาน้องๆ มาที่นี่ได้เลยนะคะ” มินทร์ทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม เธอยิ้มให้กับปั๊บ ซึ่งเด็กหนุ่มร่างสูงก็แค่ยิ้มขอบคุณ
เขาก้มลงหิ้วเจ้ากรงหมาขึ้นก่อนจะเดินไปที่ประตูคลินิก...
“เดี๋ยวก่อนครับ” ปั๊บชะงัก หันกลับมามองคนเรียก เด็กหนุ่มขมวดคิ้วทันทีที่มองเห็นใบหน้าของใครคนหนึ่ง...
คล้ายคลึงกันราวกับเป็นพี่น้อง...
“ปลอกคอของแม่หมาครับ” แฮมเดินเข้ามาใกล้และส่งปลอกคอของแม่หมาที่ตายไปแล้วให้กับปั๊บ เด็กหนุ่มมองของในมือนั้นก่อนจะรับมันมาถือไว้ด้วยมืออีกข้าง
“ความจริงแล้ว...” ปั๊บพูดเสียงเบา เหลือบตามองสบตากับแฮมที่มีแววตาหวั่นใจแปลกๆ “ของที่มีเจ้าของ ก็ควรส่งคืนเจ้าตัวจริงของเขาทั้งหมด...นะครับ”
หัวใจเหมือนโดนค้อนกระหน่ำทุบจนบอบช้ำ แต่มันไม่ยอมสลายและแผลกำลังเริ่มกลัดหนอง ยิ่งได้เห็นสายตาสั่นไหวอย่างรุนแรงของเด็กหนุ่มก็ยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนร่างทั้งร่างกรีดร้องเพราะความเจ็บปวด
ต้องพยายามแค่ไหนกันถึงจะกล้าพูดคำพูดเหล่านี้ออกมา...
เขาไม่ใช่เด็กเมื่อวานซืนจะได้ดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายต้องพยายามเป็นมารร้ายแค่ไหน...
“เราควรคุยกันครับ” แฮมเอ่ยแล้วผายมือเชิญอีกฝ่ายให้ไปด้านนอก อย่างน้อยมันก็พ้นหูพ้นตาของมินทร์ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่
คนคนหนึ่งยืนสอดมือในกระเป๋าเสื้อกาวสีขาวสะอาด
อีกคนยืนก้มหน้าไม่สบตาใคร...
ทั้งสองหน้าตาคล้ายกัน
ทั้งสองรักคนคนเดียวกัน...
“ไม่จำเป็นต้องพูดจาไม่ดีทั้งที่ไม่ใช่นิสัยของตัวเองนะครับ น้องปั๊บ”
รู้จักเขา? แสดงว่ารู้เรื่องที่ผ่านมาแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ง่ายนักที่จะพูดคุยอะไรกัน
“น้องเป็นเด็กดี”
“คุณหมอจะรู้อะไร” ปั๊บเสียงแข็ง เขาไม่ได้ต้องการความอ่อนโยน หรือคำชมอะไรจากผู้ชายตรงหน้า เขาไม่ต้องการอะไร นอกจาก...พี่ซอ
แฮมยิ้มน้อยๆ มองอีกฝ่ายที่กำลังแสดงความไม่ชอบใจ แม้แววตาจะสั่นไหว “ซอบอกพี่เสมอครับ...ว่าปั๊บเป็นเด็กดี น่ารัก”
ซอบอก?
หมายความว่ายังไง?
ถึงแม้จะสงสัย แต่บางอย่างในใจก็จี้หัวใจจนเจ็บ...เอาเรื่องแฟนเก่าไปพูดกับแฟนใหม่อย่างนั้นเหรอ?
นั่นไม่ใช่พี่ซอสักนิด... พี่ซอเปลี่ยนแล้วจริงๆ อย่างนั้นหรือ?
“บางครั้งนะครับ...บางครั้ง สิ่งที่เป็นอยู่และเห็นด้วยสองตาของเราก็ไม่ใช่สิ่งที่จะยืนยันอะไรได้ทั้งหมด” แฮมพูด น้ำเสียงของเขาสั่นไหวขัดกับท่าทางที่นิ่งขรึม เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่กำลังจะพูดมันสะเทือนจิตใจของใครแค่ไหน...
“คุณอยู่กับพี่ซอตลอด... จะให้ผมทนยอมรับอะไรอีก” ปั๊บเอ่ยเสียงเบาหวิว หัวใจมันเหมือนจะขาดรอนๆ เมื่อนึกถึงวันที่ตัวเองต้องนั่งรออยู่ที่บ้านหลังเล็กนั้นจนดึก แต่ซอก็ไม่กลับ จนต้องล่าถอยออกมา รุ่งเช้าโทรไปถามเจ้าของบ้านก็ปรากฏว่าน้องชายคนเดียวยังไม่กลับตั้งแต่เมื่อคืน แค่โทรมาบอกว่าค้างข้างนอกเท่านั้น
แค่นี้...มันก็ชัดเจนมากพอแล้ว...ไม่ใช่หรือ
ที่พูดจาไม่ดี ก็แค่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บในใจบ้าง ให้เหมือนกับที่เขารู้สึก
ถึงแม้เรื่องของตัวเองกับซอจะจบไปนานแล้วและเขาก็มีส่วนผิดอยู่มาก แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ได้รักพี่ซอไม่ใช่หรือ...
และเพราะรักไม่ใช่หรือไรถึงได้ลืมไม่ลงสักที เพราะว่ารักไม่ใช่หรือไรถึงได้อยากจะกลับมาเหมือนเดิม...
แม้จะรู้ว่าพยายามต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
“พี่อยากจะบอกว่า...” เสียงของแฮมเบาจนแทบไม่ได้ยิน “คนที่ยืนอยู่ในปัจจุบัน...อาจจะไม่ใช่คนที่จะเป็นอนาคตของเขาได้หรอกครับ”
ปั๊บเงยมองหน้าของแฮม แววตาเศร้าสร้อยนั้นกำลังบอกอะไรกับเขา แต่เขาช่างเป็นเด็กโง่ๆ คนหนึ่งที่ไม่เข้าใจความหมายกำกวมนั้น และก่อนจะได้ทำความเข้าใจอะไรกันไปมากกว่านี้...
“คุยธุระกันอยู่เหรอ” คำถามลอยๆ นั้นทำให้คนทั้งสองหันขวับไปมองต้นเสียง ร่างโปร่งของอีกคนทำให้ทั้งสองนิ่งอึ้ง ก่อนที่คนหนึ่งจะแค่ยิ้มอ่อนๆ ส่วนอีกคนกลับก้มหน้าลงมองพื้น...
ท่าทางเย็นชาและคำพูดเฉยเมย...
พี่ซอกำลังอารมณ์ไม่ดี แล้วสาเหตุก็คงไม่ต้องเสาะหาที่ไหนไกล...
“กลับบ้านได้แล้ว ก่อนที่รถจะติด” จะหมายถึงใครได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่ปั๊บ...
บางครั้ง สิ่งที่เป็นอยู่และเห็นด้วยสองตาของเราก็ไม่ใช่สิ่งที่จะยืนยันอะไรได้ทั้งหมด แต่บางครั้ง กับคนบางคนก็ไม่จำเป็นต้องเอาอะไรมายืนยันการกระทำของเขา...
ปั๊บเม้มปาก ก้มหน้าเดินจากไปเงียบๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเบื้องหลัง เขาก็ไม่สามารถหันหลับไปมองได้
รถเมล์ธรรมดาคันหนึ่งแล่นมาจอด เด็กหนุ่มไม่มองด้วยซ้ำว่าใช่สายที่จะถึงบ้านของตัวเองหรือไม่ รู้แค่ว่าต้องไปให้ไกลจากที่ตรงนี้...
คนที่ยืนอยู่ในปัจจุบัน...อาจจะไม่ใช่คนที่จะเป็นอนาคตของเขาได้ แต่ ไม่ว่าจะ ปัจจุบัน อนาคต หรืออดีต...เขาก็คือคนที่ไม่ใช่อยู่ดี
ที่นั่งหลังสุดริมของรถเมล์... มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งกอดกรงลูกหมาไว้แน่น ทอดสายตาออกไปด้านนอกตัวรถ แม้จะมองอะไรด้านนอกไม่เห็นเพราะม่านน้ำตาที่ไหลริมออกมาไม่ขาดสายก็ตามแต่...
...................................................................
นี่คือนิยายเรื่องเดียวกันใช่ไหม????
อิตอนที่แล้วกับตอนนี้....ทำไมมัน....
-
:z13: จิ้มนิมาให้ถึงทรวง
อยากกรี๊ดดังดัง :z3:
บวกเป็ด
-
สั้น
-
มันอึนอึนในอกนะ :z3: :z3: :z3:
-
ไม่อยากเข้าข้างใครเลย
:o12:
-
อิซอ!!!!!!
ฆ่ามานนนนนนนนนนนนนนนนน
:angry2: :angry2:
-
ตกลงเลือกหมอแฮมใช่มั๊ย
-
เราพลาดไปหลายตอนเลย
กลับมาเจอความอึมครึมของคี่อีก
อ๊อย~~~
ความรักไม่มีใครผิด
แต่เค้าสงสารน้องปั๊ปอย่างแรง
รอตอนต่อไปนะคะ
นิมาสู้ๆ
-
ก็บอกแล้วว่าตอนของซอต้อง3Pเท่านั้น
-
อึน มึน ตึง จริงๆ
ซอจะเลือกใครก็เลือกเถ๊อะ
-
ตอนที่ 38
ความรัก....
เพราะขึ้นรถเมล์โดยไม่ดูเส้นทางปั๊บเลยโดนลงโทษด้วยการหลงไปอยู่อีกฝากเมือง ต้องนั่งรถเมล์กลับบ้านอีกครั้ง เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะขยับกายเบียดผู้คนมากดออดเพื่อลงป้านหน้า เขาต้องต่อรถอีกต่อหนึ่งกว่าจะถึงบ้าน
แต่เพราะความใจลอยพอลงจากรถเมล์แล้วถึงได้รู้ว่า....
ลงผิดป้าย!!!!
ปั๊บเม้มปากแน่นยกหลังมือขึ้นมาขยี้ตาแดงๆ ของตัวเอง ทั้งเจ็บใจ ทั้งเหนื่อย ทั้งโมโหตัวเอง...
งี่เง่าได้ทุกวินาที
ปั๊บรีบสาวเท้าเดิน แม้จะบ่ายแก่แล้วแต่แดดก็ไม่ได้ทำให้เขาทรมานน้อยลง เด็กหนุ่มหยุดรอให้รถในซอยสามสี่คันให้ผ่านหน้า แต่ระหว่างที่เขายืนรออยู่นั้น คนที่เดินตามหลังมาส่งเสียงพูดคุยเจี้ยวจ้าวหยอกล้อกันมาจน
ปึ๊ก!
ปั๊บไม่ทันได้รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เด็กหนุ่มรู้แค่ว่ามีแรงกระแทกจากด้านหลัง กรงเจ้าลูกหมาหลุดออกจากอ้อมแขนลงสู่พื้นและตัวเขาที่ถลาไปข้างหน้า
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด!!!!!!!
..........................................................
“คิดดีแล้วใช่มั้ย?”
“ครับ” คำตอบสั้นๆ แฮมได้แต่พยักหน้าเม้มปากไว้รู้สึกเหมือนตัวเองจะหายใจแรงอย่างห้ามไม่ได้ ตราบจนที่มีอ้อมแขนของอีกฝ่ายมาสวมกอดไว้ เขาก็ปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาเงียบๆ “ผมเลือกแล้วครับ”
แฮมพยักหน้ากับบ่า และสอดแขนกอดร่างสูงโปร่งเอาไว้มือกำเสื้อยืดของอีกฝ่ายจะแน่น
ซอเคยคิด...
ในเมื่อแฮมและปั๊บต่างก็รักเขา... แล้วทำไมเราสามคนจะคบกันไม่ได้...
นั้นจะเป็นตอนจบที่แฮปปี้เอนดิ้ง แต่มันไม่ใช่ตอนจบที่แสนสุขของแต่ละคน
รักเหมือนกันทั้งสองคน แต่คำว่า “รัก” ไม่คำว่า “เท่ากัน”
รักเหมือนกันทั้งสองคน แต่ รักคนทั้งสองไม่เท่ากัน...
“ผมเคยรักปั๊บมาก...”
“และ....ตอนนี้ผมก็ยังรักเขาอยู่...................”
.......................................................................................
เดี๋ยวมาต่อให้ค่ะ
-
โฮก ไม่อยากให้เป็นเช่นนี้เลย
-
ชักจะรำคาญอิตาหน้าสวยคนนี้ละ ไม่เด็ดขาดซักที
-
ซอทม???
-
ปั๊บบบบ อย่าตายนะ :sad5:
ซออุส่าเลือกได้ซักที
ขอให้ซอเลือกปั๊บเถอะ สาธุ๊ ไหนๆน้องก็รักซอมากขนาดนี้แล้ว
ปล :pig4: นะคะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
น้องหมาจะเปนอะไรไมมม
ไม่เอา ไม่อยากให้หมาน้อยตายเลย
-
มาต่อแล้วค่ะ
.......................................................................................
“ไม่เป็นอะไรแน่นะเราน่ะ” เสียงห้าวถาม เด็กหนุ่มก็แค่พยักหน้า แล้วตอบสั้นๆ ว่า
“ครับ”
“ไปหาหมอดีกว่ามั้ง”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ” ปั๊บรีบบอก เพราะเกรงว่าเจ้าของรถเต่าเหลืองคันนี้จะพาตนเองเลี้ยวไปโรงพยาบาลจริงๆ “ถลอกแค่ที่หัวเข่านิดเดียว”
เจ้าของรถหันมามองหน้าเด็กหนุ่ม แล้วก็หันกลับไปมองถนนต่อ ไม่วุ่นวายอีก ขับรถไปตามทางเรื่อยๆ รอให้อีกฝ่ายบอกทางเอง...
ปั๊บนั่งนิ่งเหลือบไปมองเจ้าลูกหมาสามตัวที่อยู่เบาะหลังเป็นระยะ แอบชำเลืองมองเจ้าของรถคลาสสิกคันนี้ด้วย
“จอดข้างหน้าก็ได้ครับ ในซอยหาที่กลับรถยาก” ปั๊บบอกเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงบ้านของตัวเองแล้ว
เขาโดนชนจนเกือบถลาไปให้รถของพี่คนนี้ชน อีกฝ่ายไม่โวยวายสักคำตอนที่ลงมาดูแถมยังมีน้ำใจถามอาการจะพาหาหมอ มีการหันไปยืนอบรมเด็กอีกกลุ่มที่เล่นกันจนไม่ระวังให้อีก แล้วก็อาสามาส่งเขาที่บ้าน หิ้วกรงหมามาวางที่เบาะหลังอีกด้วย...ถ้าจะรบกวนไปมากกว่านี้...คงไม่ไหว...ถึงทางเดินเข้าในบ้านของเขามันจะลึกก็เถอะ เกือบสุดซอยแนะ
“แล้วบ้านเราเข้าไปลึกไหมล่ะ น้าไปส่งให้ได้”
น้า?
แทนตัวเองว่าน้า?
และดูเหมือนอีกฝ่ายจะพอเดาความหมายของสีหน้าของเด็กหนุ่มออกเลยกระตุกยิ้มพร้อมกับค่อยจอดรถข้างทางก่อนถึงทางเลี้ยวเข้าซอย
“ลูกชายน้าน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเรานั่นแหละ มหา’ลัยปีสอง” หน้าลูกชายน้าหน้าอ่อนหรือหน้าผมมันแก่เกินวัยล่ะครับ
“ผมเพิ่งเอ็นติดครับ...คุณน้า” ท้ายเสียงแอบกดต่ำเบาๆ ข้อหาพูดจาทำให้ปั๊บรู้สึกเหมือนตัวเองแก ก็แค่สูงมากกว่าเด็กรุ่นๆ เดียวกัน และรูปหน้าคล้ายพวกแขกขาวนิดๆ คมหน่อยๆ มาทำเป็นว่าเขาเรียนปีสอง...
เช๊อะ!
"อ่าวเหรอ? ช่างเหอะ บ้านน่ะ...เดี๋ยวน้าเข้าไปส่งแล้วกัน”
"ไม่ต้องครับ ผมนั่งวินแป๊บเดียว มันกลับรถยาก ขอบคุณมากนะครับคุณน้า” ปั๊บเสียงอ่อนลง ยกมือไหว้ก่อนจะเอี้ยวตัวไปเอากรงหมามาวางบนตักและจะเปิดประตู
“เอ้านี่!” ปั๊บหันมามองหน้าเจ้าของรถ อีกฝ่ายยื่นกระดาษสี่เหลี่ยมเล็กๆ ให้ เขารับมาอย่างงงๆ “ถ้าอาการไม่ดี หรือมีปัญหาเพราะเรื่องเมื่อกี้โทรมาหาน้า น้ารับผิดชอบเอง” ปั๊บกระพริบตาปริบๆ มองนามบัตรสลับกับหน้าคนให้
“อย่ามองมาก น้ารู้ตัวเองว่าหล่อกว่านายแบบ” :m9:
พอเหอะ กลับบ้านเถอะปั๊บ...
เด็กหนุ่มหัวเราะแห้งๆ “ขอบคุณครับ” ปั๊บไหว้อีกครั้ง ก่อนจะลงจากรถ ยืนที่ข้างทาง ตั้งใจจะส่งให้อีกฝ่ายขับรถไปก่อนแต่คนบนรถกับกระดิกนิ้วมาที่ตนแล้วชี้ไปที่วินมอร์เตอไซค์...
เด็กหนุ่มเลยต้องเดินไปตามคำสั่ง(นิ้ว) ขึ้นวินฯ เข้าซอยพร้อมกับเจ้าลุกหมาในกรงสามตัว ใจร้าวๆ เข่าเจ็บๆ และนามบัตรใบเล็กๆ หนึ่งใบ...ชื่อที่สลักอยู่บนกระดาษนั้นคือ
Mr.JANTAPSUK WANTANA
...
วันหยุดสงกรานต์ผ่านไปแล้ว...
แล้ว....
แล้วยังไงเหรอ?
ประเทศไทยมันไม่ได้หายร้อนสักหน่อย....
มู่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ใต้ต้นมะขามท้ายสวนหลังบ้านของนุช เขานั่งบนแคร่ไม้ไผ่อันเก่าเห็นว่าพวกคนสวนชอบมานอนเล่นกันตอนกลางวัน
ที่นี่อากาศร้อน ร้อนจนไม่อยากเปิดแอร์... พ่อคนเมืองหลวงอย่างมู่ลี่เลยเตร่มานั่งเล่นอยู่ที่นี่...
ใจจริงไม่อยากมาหรอกนะ
แต่เพราะทนอยู่ท่ามกลางบรรยากาศบนบ้านไม่ได้...
อยู่ๆ คุณหญิงข้างบ้านนั่นก็มาหาแม่ใหญ่ด้วยสีหน้าไม่ดีนัก พอเห็นว่าเขากำลังนั่งประจบคนแก่อยู่ก็ทำหน้าลำบากใจอีก พูดอะไรก็อ้อมค้อมอ่อมแอ้ม... และด้วยความฉลาดปานเทพสยบอย่างมู่ เรื่องอะไรจะอยู่สอดปากตรงนั้น สู้ขอตัวออกมาให้แม่ใหญ่ปลื้มเพิ่มอีกเพราะรู้จักกาลเทสะดีกว่า...
เพราะไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เดี๋ยวแอบไปถามพี่แตงที่นั่งรับใช้อยู่ใกล้ๆ ก็รู้เรื่อง ไม่ก็แม่ขวัญที่ยังไงก็ตอบทุกคำถามอยู่แล้วถ้าตามู่อยากรู้ ทุกคนในบ้านนี้เด็กไอ้มู่ลี่ทั้งนั้น แต่ถ้าเหยียบกันมิด สุดท้ายยังไงคุณสามีที่รักมันก็รายงานอยู่ดี
เพราะมั่นใจคนไทยหนึ่งล้านคนเชื่อว่ายัยคุณหญิงข้างบ้านมาด้วยเรื่องของพ่อนุชกับน้องลิลลี่
อย่าลืมกดไลค์ถ้าคุณเห็นด้วย....
มู่เอาพัดที่วางอยู่ขึ้นมาโปกไปมาเล่น แล้วนุชไปไหน?
ขับรถให้แม่ขวัญไปตลาดไง
ทำไมไม่ให้เด็กในบ้านไปส่ง?
เพราะไอ้คุณนุชมันขี้เกียจไปรับน้องกะปิเหี่ยวไปเที่ยวไง...
มู่เลยแกร่วอยู่คนเดียว โทรไปหาผิง รายนั้นก็ไม่ว่างบอกช่วยแม่เลือกหนังสืออยู่ เขาก็เลยไม่อยากกวน แถมแอบรู้มาว่าไอ้หล่อเจมันสิงเชียงใหม่ตั้งแต่สงกรานต์ เรื่องนี้เพื่อนผิงต้องแจงรายละเอียดกับมู่ลี่ให้ละเอียดในเร็ววันนี้ จะโทรหาซอก็ไม่เอา คุยกับรายนั้นได้ไม่เกินสองประโยคหรอก กัดกันตายก่อน...
เบื่อจัง...
แต่ทนเบื่อได้ไม่นานเสียงรถก็แล่นเข้ามาในบ้าน มู่โดดลงจากแคร่ทันทีเขาจำเสียงรถคันนี้ได้...นุชกลับมาแล้ว และหลังจากนี้เวลาของนุชเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
“พี่มู่ลี่คะ พี่มู่ลี่” เสียงของใครคนหนึ่งดังมาจากรั่วข้างบ้าน มู่ลี่เขม่นตามองหา ก่อนจะเห็นผู้หญิงที่เขาไม่คิดว่าจะกล้ามาเรียกเขา เพราะตลอดเวลาคุณเธอดูจะพยายามเลี่ยงเขาด้วยซ้ำ
“กะปิเหี่ยว?” มู่พึมพำเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ รั้ว “ลิลลี่?”
“ใช่ค่ะลิลเอง”หญิงสาวบอก เธอพยายามจะมองผ่านช่องไม้ระแนงเล็กๆ พยายามใช้มือทุบรั้วให้มีเสียงเพื่อให้มู่เห็นว่าเธออยู่ตรงไหน? “พี่มู่ลี่ช่วยลิลลี่ด้วยค่ะ”
“ช่วย? ลิลลี่เป็นอะไร แล้วมาอยู่หลังบ้านทำไม?” มู่เอ่ยถาม ก่อนจะไปหยุดยืนใกล้กับรัว หลังบ้านของข้างบ้านเป็นโรงเก็บของ เขาคิดว่าอย่างนั้น และเป็นสถานที่ที่ลิลลี่ไม่น่าจะมาอยู่ตรงนี้...
“พี่มู่ช่วยลิลด้วย ฮึก...ลิล...ลิลเจ็บ คุณแม่มัดลิลไว้ตรงนี้” มู่ขมวดคิ้ว ก่อนมองผ่านรั้วระแนงนั้นไปแล้วเขาก็ได้เห็น
มือทั้งสองข้างของลิลลี่โดนมัดติดกันแล้วล่ามด้วยโซ่ติดกับเสา!
“ใครทำ!” มู่ตกใจพยายามหาอะไรมาต่อเพื่อปีนข้ามไปพร้อมกับพูดกับหญิงสาว “เดี๋ยวจะรีบช่วยไม่ต้องกลัว”
“คุณแม่...คุณแม่มัดลิลไว้”
“ทำไมต้องทำกันขนาดนั้นด้วยเล่า” ร่างผอมบางของมู่ไปคว้าเก้าอี้เก่าๆ ที่คิดว่าคงเป็นของคนสวนเอาไว้นั่งเล่นกันนั่นแหละ เขาเอามาวางไว้แล้วขึ้นไปยืนเพื่อจะปีนข้ามไป
หญิงสาวร้องสะอึกสะอื้น ทันทีที่ข้ามมาได้มู่ลี่รีบเข้าไปดูข้อมือทั้งสองข้ามีรอยถลอกปอกเปิกดูแล้วเธอคงพยายามที่จะแก้มัดเอง โซ่ยาวนั้นต่อจากเชื่อที่มัดอีกที มันเลยไม่ใช่เรื่องยากที่จะแก้มัด
“คุณแม่จับได้...ว่าลิลแอบคุยกับแฟนที่อยู่อเมริกา คุณแม่โกรธเลยจับลิลมัดไว้”
“ห๊ะ!” มู่ลี่หูผึ่ง มือชะงักไปนิดหน่อยมองหน้าคนที่กำลังร้องห่มร้องไห้ “อีกทีดิคุยกับแฟน?”
“ใช่ค่ะ” หญิงสาวสะอื้นพยักหน้ารับ “คุณแม่โกรธที่ลิลบอกว่าไม่ได้ชอบพี่นุชแล้วจะไม่ออกไปกับพี่นุชแล้ว คุณแม่ไม่ฟัง บอกว่ายังไงก็ต้องแต่งกับพี่นุชให้ได้”
โอเค...อะไรที่ได้ยินตอนนี้มันทำให้สมองของมู่รวนนิดๆ เหมือนคอมโดนไวรัส แต่นับว่าไวรัสตัวนี้มันทำให้สติล้ำๆ ของมู่วิ่งเร็วจี๋ขึ้นล่ะ
“แล้วยังไงต่อคะน้องลิลเล่าให้พี่มู่ฟังสิคะ พี่มู่จะได้ช่วยถูก”
ณ จุดนี้มู่ลี่นับญาติกับนางทันทีครับ เพราะผลประโยชน์ทั้งนั้นที่อยู่ตรงหน้า
“ลิลมีแฟนแล้ว อีกอย่างลิลไม่ได้อยากกลับมาอยู่เมืองไทยถาวร ลิลอยากอยู่ที่โน้นกับคุณพ่อ เราทะเลาะกัน คุณแม่ไม่ฟังอะไรลิลเลย พี่มู่...ช่วยลิลด้วยนะคะ พี่มู่เป็นแฟนกับพี่นุชคงไม่ชอบที่เรื่องนี้อยู่แล้ว”
“ห๊ะ!” มู่ลี่เกือบจะเอาเชือกที่แก้ออกมามัดปากลิลลี่ แม่นางรู้ได้เยี่ยงไรเล่าเนี่ย
“ก็พี่นุชติดพี่มู่ขนาดนั้น ลิลไม่ได้โง่นี่คะจะได้ดูไม่ออก เพื่อนลิลเป็นตั้งหลายคน มีแต่คุณแม่เท่านั้นที่ไม่เชื่อ” มู่ทำความเข้าใจประโยคนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตาโตอ้าปากพะงาบๆ
“ว่าอะไรนะ แม่ของเธอไม่เชื่อ?” ลิลลี่พยักหน้า ลูบข้อมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้
ประเด็นไม่ได้อยู่ที่เชื่อไม่เชื่อ แต่มันอยู่ที่...รู้แล้ว!
“ลิลบอกคุณแม่ว่าพี่นุชเป็นเกย์แน่ๆ แล้วลิลก็จะไม่เดทกับพี่นุชอีกแล้วเพราะออกไปพี่นุชก็คุยแต่โทรศัพท์กับพี่มู่ ถึงลิลจะชอบที่พี่นุชหล่อ แต่ไม่ได้หมายความลิลต้องอยากได้พี่นุชมาเป็นแฟน ที่สำคัญ ลิลคบกับมาร์กมาสองปีแล้ว คุณแม่โกรธเลยตบแล้วก็เอาลิลมาขังไว้ที่นี่”
ชิบหายแล้ว!
.............................................
น้องปั๊บของนิมาไม่ตายหรอกค่ะ...
นิมาทั้งรักทั้งห่วงขนาดนี้ อิอิ....
แต่ผู้ชายเจ้าของนามบัตรคนนั้น....กรี๊ดดดดดดด
-
:z13: :z13:
-
คุณน้าคนนั้น น่ารักอะ :o8:
-
---- Mr.JANTAPSUK WANTANA ----
เอ้า FC กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :m3:
-
เอาล่ะเหวยยยยยยยยยยยย
คุณแม่จะว่ายังไง
-
น้องปั๊บได้แฟนคราวพ่อเลยหรอเนี่ยยยยย
55555
สงสัยจะเลิกเศร้าแล้วน้าาา
-
พ่อของจ
-
555 พระเอกตัวจริงมาแล้ว "วัณธนะ - Mr.JANTAPSUK WANTANA"
ไม่น่าเชื่อ ... คราวนี้ก้อครบคู่ดิคะ ไม่คี่แระ จากสามเป็นเป็นสี่แระ
:z2: :z2:
คุณวัณธนะ แมนมากเฟี้ยวโคตร เค้าชอบ
ขออนุญาตกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:-[ :o8: :impress2:
เจ... โทษที ไงก้อยังชอบอยู่ ยังไม่ตกป๋อง
แต่พ่อนาย หรือน้าของน้องปั๊บ ออกมาแต่ละที สุโข่ย!!!
:L2: :L2:
-
ขอเดาว่าผู้ชายในนามบัตรคือพ่อของเจคร่ะ
-
เม้นแบบเกาะติด
กะ...... กรี๊ด~
สงสารน้องปั๊ปมาก
แบบน้องร้องไห้แล้ว เจ้ปวดจายยยยย~
ฮืออออออออออ
แต่ คำพูดทิ้งท้ายของพี่ซอนี่มันน่าคิดตาม
ถ้าพี่ซอจะรักกับพี่แฮม
แล้วคุณน้าจะมาปิ๊งน้องปั๊ป เราก็โอเคจ้า
-
ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ก็มีแววว่า แฟนเก่าของเพื่อนจะกลายมาเป็น เอิ่มมมมมม... แม่เลี้ยงเหรอ
-
อ่านจบเป็นลมดีฝ่า
o6
น้องปั๊บของเจ๊พ่อคุณทูลหัว
ทำไมโดนโยนไปโยนมาเป็นเล่นลิงชิงบอลแบบนี้ล่ะลูก
คร่อกกกกกกกกกกก
:sad2:
-
:z3:จะโดนหลอกเปล่าหว่าน้องมู่
-
น้องปั๊บจะมีคู่ :z2:
บวกเป็ด
-
:-[คุณน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
อ้าวมู่จะซวยมั้ยนั่น
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า
ตามมาสองวันเต็มๆ ทันแล้ว เย้ๆๆๆ
ชอบทุกคู่เลยนะคะ ^^
โดยเฉพาะนุชกะมู่ ชอบมว๊ากกกกกก :o8:
สงสารน้องปั๊บที่อกหักจากพี่ซอนะคะ
แต่จะมีคนมาดามใจแล้วนี่นา แอร๊ยยยยยยยย ><
-
คุณน้าคนนี้จะมีอิทธิพลต่อปั๊บรึเปล่า? :serius2:
อยากรู้เเล้วอ่ะ :z3:
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
ซอเด๋วแม่ตบหัวแตก หมั่นไส้เบา ๆ :m31:
-
ตอนที่39
ไม่เจ็บปวดอย่างที่คิดหรอกค่ะ เพราะนิมาเขียนเอง อ่านทวนหนึ่งรอบไม่มีน้ำตาสักหยด ไม่เศร้าด้วย แค่เกิดอาการ...ทำไมเขียนซอได้... :o211:
http://www.youtube.com/watch?v=aNONyTxO2hI (http://www.youtube.com/watch?v=aNONyTxO2hI)
...................................................................................................
ปั๊บกลับถึงบ้าน แม่ของเขายังไม่กลับจากซื้อของ เด็กหนุ่มเอาเจ้าลูกหมาสามตัวออกมาจากกรง จับพวกมันนอนบนเบาะที่เตรียมไว้ ก่อนจะเดินขึ้นไปห้องของตัวเองเพื่อนอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ห้าโมงเย็นก็ลงมาชั้นล่างอีกครั้งเพื่อเอานมให้เจ้าลูกหมาทั้งสาม
พวกมันซนตามประสายังไม่สาหัสนัก ถ้าโตกว่านี้อีกสักหน่อยก็ไม่แน่ เขาตั้งใจว่ารอให้แม่กับพี่ชายกลับมาก่อนแล้วค่อยช่วยกันตั้งชื่อ...
ตั้งสามตัว แม่ของเขาจะเลี้ยงไหวมั้ย?
เขาต้องไปเรียนต่างจังหวัดเอาพวกมันไปด้วยไม่ได้ ทั้งที่อยากเลี้ยงกับมือ ดูแลด้วยตัวเองแต่ก็...เฮ้อ...
กว่าจะจัดการกับทั้งสามหน่อก็หมดเวลาไปเกือบชั่วโมง เด็กหนุ่มถอนหายใจนั่งมองเจ้าสามตัวนอนดิ้นไปดิ้นมาด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาอะไรดื่ม....
พลัน....
รักไม่เป็นแค่เรื่องบังเอิญ รัก เชื่อใจไว้ด้วยกัน มีเพียงแค่ใจที่ฉันรู้ ใครคือผู้อยู่ในฝัน ...เธอคือคนนั้นที่ฉันรอ
ก็เพราะใจมันขอ เพราะใจเรียกร้อง เกิดมาเพื่อเป็นของเธอเสมอไป
ก็เพราะใจของฉันไม่เคยหวั่นไหว อย่างไรมั่นว่าใช่เธอ...
ไม่มีเหตุผลที่มากมาย แค่ใจฉันรักเธอ.....
ริงโทนที่ไม่เคยเปลี่ยนเลย...
ริงโทนที่จะดังเฉพาะแค่เบอร์ของคนคนเดียว...
มืออันสั่นเทา สั่นมากจนไม่มีแรงแม้แต่จะกดรับ หรือไขว่คว้าเมื่อเจ้ามือถือเครื่องสวยร่วงหลุ่นลงกับพื้น ปั๊บสั่นไปทั้งตัว หมดแรงจะยืนด้วยซ้ำ....
พี่ซอโทรมา.....
พี่ซอจริงๆ ทั้งเบอร์ ริงโทน รูปภาพที่โชว์อยู่...เป็นพี่ซอแน่ๆ
พี่ซอปลดล็อกเบอร์ของเขาออกแล้วโทรมาหา...
พี่ซอ....
เสียงกริ่งหน้าบ้านดัง ปั๊บสะดุ้งหันไปมองก่อนจะกลืนน้ำลายสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยุงตัวเองขึ้น เดินออกไปนอกบ้านเพื่อไปดูว่าใครที่มาที่บ้านตอนค่ำแบบนี้....
และคนที่เขาได้พบก็คือ...
“ขอเข้าไปคุยด้วยได้ไหม”
ผู้ชายที่ยืนอยู่ที่หน้าบ้านพูดเมื่อเห็นเขา...ผู้ชายคนนั้น...
“พี่ซอ....”
.................................................................................................
สวนหลังบ้าน....
เมื่อก่อนเคยมาสองสามครั้ง ต้นไม้ยังเยอะเหมือนเดิม โตขึ้นหรือเปล่า? ไม่รู้สินะ ซอจำรายละเอียดมากมายขนาดนั้นไม่ได้...
เขายืนนิ่งสองมือล่วงอยู่ในกระหน้าของเสื้อฮู๊ดที่สวมมา...ข้างการมีปั๊บยืนเงียบอยู่....
ต่างฝ่ายต่างเงียบ...ไม่มีใครพูดอะไร
ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ความเงียบก็ยังคงทำงานได้ดี...
ปั๊บไม่รู้จริงๆ ว่าซอมาหาทำไม เขาไม่อยากเดาอะไรกับผู้ชายตรงหน้า เพราะรู้ว่าเดาไปก็ไม่ถูก.. ที่ผ่านมารู้ดีและมีบทเรียนแล้ว
ยิ่งคาดหวัง ยิ่งเรียกร้อง...สุดท้ายจะไม่เหลืออะไรเลย
“จะทำยังไงต่อไป”
ถามเขา?
เด็กหนุ่มกระพริบตา ชีพจรเต้นเร็วขึ้น ไม่ใช่ไม่เข้าใจคำถาม...แต่ไม่เข้าใจว่าจะถามทำไม เพราะเขาไม่ใช่คนที่กำหนดเรื่องนี้
เขายังไม่ได้ทำอะไรให้วุ่นวายอย่างที่ตั้งใจจะทำตั้งแต่แรก... เขายังไม่ได้เริ่มที่จะแย่งซอกลับมา
ซึ่งตอนนี้...เขาไม่เหลือความมั่นใจว่าจะทำให้อีกฝ่ายกลับมารักได้ด้วยซ้ำ
แล้วเขาต้องตอบว่ายังไง....
ยังไงกัน!
“ผม...”
“พี่รักปั๊บ” ซอเอ่ย...หันมามองสบตากับแววตาตื่นตกใจนั้น
เขาไม่ได้โกหก ไม่เคยโกหกเลยสักครั้งด้วย บอกว่ารักก็คือรัก...ไม่มีอย่างอื่น ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีแค่สิ่งที่บอก คำที่เอ่ยคือความในใจ...
“รักมาตลอดตั้งแต่คบกัน เลิกกัน...จนถึงตอนนี้”
ไม่เคยลดลงด้วย... ไม่เคยลืม และไม่คิดจะลืม เพราะพยายามลืมก็ลืมไม่ได้... ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องฝืน ฝืนทำไมให้เหนื่อยหัวใจ ให้เจ็บปวดใจ
“แล้ว...คุณหมอล่ะครับ” ปั๊บเอ่ยถามด้วยเสียงเบาหวิว ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าที่ได้ยินอยู่น่ะทำให้หัวใจเต้นแรง ถึงขั้นอยากจะเป็นลม...
“พี่รักเขาเหมือนกัน...เหมือนกับที่รักนายนั่นแหละ”
....
....
....
....
อะไรนะ....?
....
...
...
สีหน้าของปั๊บไม่ต้องบรรยายก็รู้ว่าเป็นเช่นไร ริมฝีปากเอ่ยแบบไม่มีเสียงด้วยความงงงวย สมองไม่เข้าใจคำพูดนั้นเสียดื้อๆ
รักเหมือนกัน...
“แต่รักนายมากกว่า”
เขาควรดีใจหรือเปล่า?
ใช่ไหม? เขาควรจะดีใจ แต่ทำไมถึงยิ้มไม่ออกเลย แม้แต่หัวใจก็เหมือนจะหยุดเต้น
เป็นเพราะสายตาที่มองมาทางเขาใช่ไหม? ดูมั่นใจ และมั่นคงเสียจนเขาไม่กล้าคิดอะไรต่อ
“พี่ฮะ...พี่ต้องการอะไร” ปั๊บเอ่ยถามด้วยความหวาดหวั่น สมองสั่งการให้เขาเตรียมยกมือมาปิดหู...แต่ร่างกายกลับไม่ทำตาม หัวใจเริ่มเต้นกระหน่ำแต่ไม่ใช่เพราะดีใจ...
บางอย่างกำลังร้องเตือนเขาจากเบื้องลึกในใจเงียบๆ
เขาต้องเจ็บปวด...ใช่หรือเปล่า?
“อย่างที่บอกปั๊บ...พี่ไม่เคยเปลี่ยนไป ไม่ว่าวันไหน...เราเจอกัน เราคุยกัน เรารู้จักกัน เรารักกัน...และเรา...จบกัน...ไปแล้ว”
มันฟังดูดีมากเลย...ดูดีที่สุดเลย...
เจอกัน คุยกัน รู้จักกัน รักกัน...แล้วยังไง...
ยังไงมันก็จบกัน...
“ตอนนี้ก็ด้วยใช่ไหม”
“ใช่... ตอนนี้ก็ด้วย” ซอบตอบ แน่วแน่...และนิ่งงัน....
ยังไงมันก็คือจบ...
จบตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงวินาทีนี้...และตลอดไป
รักให้ตายยังไง...มันก็ไปต่อไม่ได้
“แล้วพี่... พี่...” ปั๊บห้ามน้ำตาไม่ได้ ห้ามเสียงตัวเองไม่ให้สั่นไม่ได้... ห้ามความจริงที่ได้ยินไม่ได้... ห้ามความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นไม่ได้...
แม้แต่จะห้ามใจไม่ให้รัก...ก็ไม่ได้....
“พี่มาบอกว่ารักผมทำไมพี่ซอ! ในเมื่อสุดท้ายก็ไม่ใช่ผมที่พี่เลือก ทำไม! ที่ผ่านมาเจ็บกันไม่พอ เจ็บไม่พอใช่มั้ย!” ปั๊บปล่อยโฮจนตัวโยน
ส่วนคนที่ยืนนิ่งๆ ไม่แม้จะเข้าไปกอดปลอบอีกคนที่ทรุดลงนั่งกอดเข่าอย่างน่าสงสาร ปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินต่อไปท่ามกลางเสียงสะอื้น และน้ำตาของตัวเองที่ไหลออกมาเงียบๆ
เขาไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรไปมากกว่านี้ เขาเชื่อว่าปั๊บเป็นคนที่รู้จักเขามากที่สุด รู้จักดีกว่าตัวเขาเองเสียด้วยซ้ำ ดังนั้นเมื่อคนที่เขารักพร้อมเมื่อไหร่ จะเข้าใจเอง....ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้
ปั๊บ...คือชีวิตของเขา
แต่แฮม...คือจิตวิญญาณ
เขารักปั๊บมากกว่าแฮม...
เหมือนกับคนเราที่รักชีวิตจนไม่ได้คิดถึงเรื่องจิตวิญาณ
เขาไม่อยากมีลมหายใจแต่ไร้ความรู้สึก
ความรักของเขากับปั๊บมันคือความรู้สึกมากมายที่ถูกสต๊าฟไว้ให้คงที่ มากแค่ไหนก็มากเช่นเดิม...ตลอดไป
แต่ความรักของเขากับแฮมมันคือสายสัมพันธ์ที่เติบโตต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
เขาอยากให้ปั๊บรู้เอาไว้... อยากให้ปั๊บจดจำ ว่าเขาไม่ได้หมดรักไป แม้มันจะเห็นแก่ตัว และเลวร้ายต่อคนที่เขาบอกว่ารัก แต่เขาก็จะทำ...
เขาพูดมามากพอแล้ว...
เขาไม่สามารถพูดว่าขอให้เจอคนที่ดีกว่าเขา หรือแม้จะพูดว่าลืมเขาไปเถอะ...เขาไม่สามารถพูดอะไรได้อีกแล้วจริงๆ
สองขาเดินไปหยุดใกล้ๆ กับร่างที่ขดตัวกอดตัวเอง ก้มลงไป...จรดริมฝีปากกับศีรษะของอีกฝ่าย
เงียบงัน...
เหมือนเวลาหยุดนิ่ง...
...........
...........
อบอุ่นเพียงนิด...แต่กลับหนักจนหน่วงหัวใจ
ก่อนที่สัมผัสนั้นจะจางหายไป...
พร้อมกับร่างของใครอีกคน
ที่หายไปจากชีวิตของเขา...
.................................................................................
น้องปั๊บจะไม่มีบทอีกแล้วใน Love mania ค่ะ
จบแล้งล่ะสกหรับคี่ เหลือแต่คู่แล้ว...
พยายามแล้วนะคะ แต่นิมาทำได้แค่นี้จริงๆ ไม่เข้าใจว่าแค่ไหนถึงจะเรียกว่าดราม่า พยายามแล้วแต่ก็ทำได้แค่ จุกๆ อึนๆ
ซีนนี้ควรร้องไห้ให้ตาย แต่....
ง่าาาา... นิมาต้องพยายามอีกมากๆ ๆ ๆ ๆ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
เพราะยังไง สุดท้าย ก้ต้องมีคนที่เจ็บ
ไม่เปนไรนะปั๊บ พี่ซออาจจะไม่ใช่คู่ของปั๊บ
ซักวัน คนที่เปนของปั๊บเค้าก้มาเอง
-
:เฮ้อ:
-
เฮ้อ ใจนึงก็สงสารปั๊บนะ
แต่เราชอบหมอแฮมมากกว่าอ่ะเน้อ
-
น้องปั๊บบบบบบบบบบบบบ
:sad4:
แบบนี้ก็ดีแล้วลูก
คนแบบอิซออย่าไปเอามันเลย
เดี๋ยวอีกหน่อยน้องปั๊บจะต้องเจอใครต่อไปอีกในอนาคต
(พูดเหมือนลูกอกหักจริงๆเลยเว้ย :laugh:)
สู้ๆนะจ้ะน้องปั๊บ กระซิกๆ
:o12:
-
อย่างน้อยซอก็ชัดเจนเสียที o13 ถึงจะรักทั้งสองคน
แต่ก็ไม่สามารถคบทั้งสองคนได้หรอกนะ :เฮ้อ:
เลือกแล้วก็รักษาหมอแฮมให้ดีๆแล้วกัน
อย่าให้ต้องรู้สึกว่าเป็นตัวแทนใคร(อีก) o18
-
รัก แต่ไม่ใช่คนที่ถูกเลือก
เป็นแบบนี้ก็ต้องทำใจล่ะนะน้องปั๊ป
พี่ซอเลือกแล้ว ว่าต้องเป็นพี่หมอแฮม
ฮึก ฮืออออออ~~~
มาซบอกพี่ก็ได้จ่ะน้องปั๊ป
-
อืม... เราว่าเคาะเว้นบรรทัดเยอะไปหน่อยกว่าจะไล่ลงมาเสียบรรยากาศไปเยอะเลย
ทำให้มันอืดเกินค่ะ
ส่วนซอ นิสัยเกินบรรยายมาก กว่าจะลงมือทำอะไรได้แต่ละอย่างค่อดช้าเลย
ตัดปั๊บได้ แต่ไปง้อแฮมเอาเองล่ะกัน กว่าจะเข้าที่เข้าทาง
หรือถ้าแฮมเข้าใจเลย ขอชาบูว์แฮมซักรอบ
เป็นคนดีเกินไปแล้ววววววววววว
-
:z2:
-
:a5: ทรมานดีเเท้
อึดอัดเเทนปั๊บมากๆ :o12:
รักมากเเต่ไม่สามารถที่จะอยู่ด้วยกันได้ :z3:
นึกถึงเพลงอยากเก็บเธอไว้ทั้ง 2 คนเลย :เฮ้อ:
รอตอนหน้าค่ะ :กอด1:
-
:L2:ชัดเจน เข้าใจกับความรู้สึกของซอค่ะ
-
รักที่โครตเห็นแก่ตัว อยากตื๊บสักที
-
ชอบมกที่บอกว่ฮมคือจิตวิญญณ พรหกมีร่งต่ร้จิตชีวิตก็คือซกศพดีๆนี่อง
-
อ่านตอนก่อนหน้านู้นนน คิดว่า ปั๊ปอาจจะได้เจอรักครั้งใหม่ กับคุณน้านามบัตรคนนั้น หึหึ
อ่านตอนก่อนหน้า คิดว่า ซอเลือกปั๊ป มากกว่าหมอแฮม อาจจะยังลืมไม่ลง
อ่านไปเรื่อยๆ หรือซอจะมาตกลงให้คบกันสามคน เลือกไม่ได้ก็เหมาหมดซะเลย
อ่านไปเรื่อยๆ ซอ แม่งเลือดเย็นโคตรๆ สงสารปั๊ปฟร่ะ ปั๊ปทำไรผิดอ่ะ ตอกย้ำว่าเลิกสองครั้งสองครา T^T
ขอให้ซอมีความสุขกับหมอแฮมมากๆก็แล้วกัน ณ จุดนี้ ยังไงก็รักปั๊ป สงสารปั๊ป เห็นใจปั๊ป มากกว่าซอกับหมอแฮม โฮกก
จะว่าลำเอียงก็แล้วแต่ ฮ่าๆๆๆ แต่เค้าอยากให้ปั๊ปปมีความสุขขขขข โฮกกกกกก
เพราะงั้นคนเขียนคะ หาคู่ให้หนูปั๊ปด่วนๆ แง่งๆ
สำหรับคู่ซอกับหมอแฮม เค้างอน ชิ มาทำน้องปั๊ปของเค้า?เสียใจใจจะขาดตาม (เว่อร์)
ตัดกลับมาที่คู่ มู่กับนุช เอ้ออ เรื่องมันลงเอยแบบนั้น แสดงว่า ความแตก แล้วนั่นหน่ะกำลังจะฟ้องจะแฉมู่หรือป่าวฟร่ะ
นุชกับมู่เตรียมตัวตั้งรับให้ดีดีนะ มู่สู้ๆ ส่วนอีกคู่เจกับผิงก็สวีททกันไป ฮ่าๆ
งื้ออ หลากหลายอารมณ์มากกกกก รออ่านตอนต่อไปค่าาา สู้ๆน้านิมาคนเก่ง ^^
:กอด1:
-
ปั๊บน่าสงสาร...กระซิบ แอบคิดว่าซอจะเล่นสามพี กรี๊ดดดดด
แต่ปั๊บจะเจอคนใหม่ใช่ไหม เศร้าเบาๆกับตอนนี้
-
เจ็บแต่จบ :z3:
บวกเป็ด
-
เลิกอึมครึมซะทีกับคู่นี้ ไปเกาะติดคู่อื่นต่อดีกว่า
-
ตอนที่40
“คุณผู้หญิงสั่งไม่ให้คุณลิลลี่ออกไปข้างนอกค่ะ”
“อ้ากกกกก” มู่ลี่ตะโกนสุดเสียงใส่หน้าคนรับใช้ที่เข้ามาขวางจนแทบจะกระเจิงกันเป็นแถบๆ ก่อนจะโวยวายขู่ว่า “ถ้าเข้ามาขวางนะ จะสาปให้ยืนตบกันจนหน้าแหกเลย ถอยไป!”
มู่ลี่รีบพาลิลลี่เดินผ่านหน้าคนรับใช้ไปก่อนจะรีบสาวเท้าออกจากบ้าน เป้าหมายก็ไม่ใช่ที่ไหนไกล บ้านคุณสามีนั่นแหละ แต่พอก้าวเข้ามาในรั่วบ้านเดินไม่ทันถึงชานบันไดบ้านด้วยซ้ำ
“ใช่! ผมเป็นเกย์! แล้วทำไม!”
บรรลัยไส้!
ความจริงแล้ว...มู่ลี่อาจจะเป็นคนที่มีความอดทนต่ำมาก...แต่ไม่ใช่คนที่ไม่ทนอะไรเอาซะเลย
แต่....
แต่...หนักๆ
คนที่ไม่มีความอดทนเลยน่ะ คือ...
นายชนุตต์....
สุดที่รักของไอ้มู่ลี่นี่แหละ!
.................................................
มู่ลี่สาวเท้าวิ่งขึ้นบันได้แบบข้ามขั้น ไม่สนว่าลิลลี่จะตามมาทันหรือไม่ตอนนี้ใจเขามันลอยไปอยู่กับคนที่เป็นเจ้าของประโยคช็อคบ้านนั้นมากกว่า...
เขามองไม่เห็นหน้าของยัยคุณหญิงข้างบ้านเพราะมุมนี้เธอจะนั่งหันหลังให้ทางขึ้นบ้าน แต่หน้าแม่ขวัญและแม่ใหญ่นั้น ชัดเจน และเมื่อได้สบตาของผู้ใหญ่ทั้งสองมู่ก็เข่าแทบอ่อน
แม่ขวัญปิดหน้าร้องไห้หนักกว่าเดิม ส่วนหน้าแม่ใหญ่...นิ่ง! เรียบ!
มู่สาวเท้าเข้าไปหานุชเหมือนคนไม่มีแรง ทุกคนรับรู้การมาของมู่ เขาไม่กล้าเงยหน้าสบตากับแม่ทั้งสองของนุช แน่นอนว่าอาการปากดีอยากด่าผู้ดีบางคนก็ไม่สามารถแผลงฤทธิ์ได้ เหตุการณ์ฉุกละหุกที่เกิดขึ้นมันนอกเหนือแผนการของเขา
“มึงมาหากูนี่” ไม่มีแล้วสรรพนามเรียกน่ารักๆ ก่อนหน้าเป็นคำพูดแบบที่พูดคุยกันประจำ แสดงว่า...
ความแตกจริงๆ
“พี่มู่...ค...คะ” ลิลลี่ตามมาเธออ้าปากค้าง แต่ก่อนจะได้เอ่ยอะไรก็โดนใส่เสียก่อน
“น้องไม่อยากจะกล่าวหาลอยๆ แต่หากคุณพี่ไม่เชื่อว่าเด็กคนนั้นมาล่อลวงตานุชให้เสียคนก็ถามลูกลิลของน้องเอาเถอะค่ะ ไปเที่ยวกันแต่ละทีก็คอยแต่จะโทรกวนใจจนตานุชไม่มีเวลาสนใจอะไร”
จบประโยคนั้นทุกคนหันไปมองลิลลี่เป็นตาเดียว เธอถึงกับงงมองคนนั้นทีคนนี้ที
มู่หน้าเหวอไม่คิดว่าผู้ใหญ่บางคนจะแปลงสาสน์ได้ขนาดนั้น เขายืนอึ้ง แต่ไม่ใช่นุช...
หนุ่มตาหวานเดินเข้ามาหามู่ จับมือของร่างบางไว้ดึงให้เข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะยืนบังไว้เสียครึ่งตัว
“มู่มันไม่เคยโทรกวนผม ผมเป็นคนบอกให้มู่โทรเอง ทุกอย่างผมเป็นคนวางแผนหมด ผมไม่อยากโดนจับคู่ แม่ใหญ่ก็รู้ดีที่สุด ลิลลี่ไม่ใช้ผู้หญิงที่ผมจะสนใจไปมากกว่าน้องสาวคนหนึ่ง” นุชบอกมองสบสายตากับแม่ใหญ่ที่นั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จา แต่แบบนี้แหละที่น่ากลัว...
“นุช...”
“มึงไม่ต้องห่วง กูอยู่ตรงนี้” นุชหันมาพูดเสียงเบากระชับฝ่ามือยืนยัน
มันจะต้องผ่านไปได้ เราจะต้องผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้ นุชบอกกับตัวเองแบบนี้
“ทั้งที่เมื่อก่อนตานุชไม่ใช่เด็กดื้ออะไรเลย...ตั้งแต่มี...”
“คุณหญิงคะ เดี๋ยวดิฉันจะพูดคุยเรื่องนี้กับลูกชายเองค่ะ ยังไงก็ขอบคุณที่เป็นห่วงเรื่องนี้ เอาเป็นว่าดิฉันขอโทษที่ลูกชายทำกิริยาไม่เหมาะสมกับคุณหญิงและหนูลิลลี่นะคะ ยังไงเสียจะให้ไปกราบขอโทษวันหลัง” ได้ยินอย่างนี้แล้วจะให้นั่งชูคออยู่อีกก็คงไม่งามอย่างน้อยก็ทำให้ แตกอย่างที่เจ็บใจได้แล้ว
คุณประภามาสไหว้ลาเจ้าของบ้าน ก่อนจะเดินคอตั้งลากลูกสาวกลับบ้านอีกครั้ง แม้ลูกสาวจะประท้วงว่าเจ็บข้อมือเธอก็ไม่ลดแรงบีบลง
สิ่งมีชีวิตบนเรือนตอนนี้ต่างเงียบเชียบ ไม่ว่าจะเป็นมู่นุช คุณแม้ทั้งสอง หรือแม้แต่เด็กรับใช้ที่แอบดูอยู่ห่างๆ ไม่มีใครพูดอะไร แรงบีบที่มือแน่นขึ้นต่างคนต่างเป็นแรงใจให้กัน รับรู้ถึงอาการหวาดหวั่นของแต่ละคน...
“แม่ใหญ่” นุชเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง อ่อนลงมากราวกับจะขอร้อง
“แม่ไม่เคยเลี้ยงให้นุชเป็นคนแบบนี้ แม่เลี้ยงนุชไม่ดีตรงไหนลูก” เป็นแม่ขวัญที่เอ่ยออกมาด้วยเสียงสะอื้น สิ่งที่ได้ยินจากปากของคนอื่นไม่เจ็บปวดเท่าลูกชายยอมรับว่าเป็นแบบนั้นจริงๆ
ภาพลูกชายยืนจับมือกับผู้ชายอีกคนที่ตอนนี้เหมือนคนแปลกหน้าสำหรับตนเองมันทำให้ใจแทบสลาย
“ผม...ขอโทษครับแม่” นุชก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด หางตาร้อนรื้อ
นิสัยไม่ดีมาตั้งแต่เด็ก ดื้อด้านไม่มีใครเกิน เอาแต่ใจจนใครๆ ไม่กล้าขัด ตั้งแต่เล็กจนโตทำร้ายกาจมาก็เยอะ แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่แม่จะเสียใจขนาดนี้...
“แม่ขวัญ เข้าไปพักผ่อนในห้องเถอะ” เสียงเรียบนิ่งของแม่ใหญ่เอ่ยขึ้น ทำให้แม่อีกคนกล้ำกลืนก้อนสะอื้นและให้เด็กรับใช้อีกคนมาประคองให้ไปพักผ่อนที่อื่น เหลือไว้แต่แม่ใหญ่ นุชกับมู่ เพราะเด็กรับใช้อีกสองคนก็โดนไล่ไปติดๆ
นี่แหละคือความน่ากลัวที่ต้องเจอ...
“ตอนนี้มันก็เย็นมากแล้ว รถราคงไม่สะดวกนัก อยู่ทานข้าวเย็นนอนค้างอีกสักคืนก่อนเถอะ” หมายความว่ายังไง?
มู่เริ่มใจไม่ดี หัวใจของเขาเต้นตุบๆ ปวดไปทั้งอก
“ตามู่ก็มาพักที่นี่พักใหญ่แล้ว ทางบ้านคงจะเป็นห่วง”
เขากำลังโดนไล่ใช่ไหม
“แม่ใหญ่ครับ” มู่คราง หน้าเบ้แทบจะร้องไห้ แต่นุชจับเมื่อไว้เสียแน่น แล้วพูดออกมาแทน
“เราขอโทษครับแม่ใหญ่” นุชอยากจะเดินเข้าไปกราบแม่ของตนนัก แต่ติดที่ว่าตอนนี้ท่านไม่แม้แต่จะมองหน้าเลยด้วยซ้ำ คำพูดตัดรอนแม้จะฟังไม่เสียดสีแต่เจ็บลึกในอก
เขาคนฟังยังร้าวเสียขนาดนี้ แล้วคนพูดจะเจ็บปวดขนาดไหน
“ไปพักผ่อนเสีย แม่จะนั่งพักอยู่ตรงนี้”
คงต้องให้เวลากับอะไรอีกมากมาย ดื้อดึงไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น นุชจูงมือของมู่เดินเลาะไปที่ห้ององตัวเอง แล้วขังตัวอยู่ในห้องนั้นเงียบกริบ
ส่วนประมุขของบ้านนั่งนิ่งเหม่อมองออกไปนอกชานเรือน ก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาซับน้ำตาของตัวเองออก...
เจอกันตอนดึกๆค่ะ
-
เฮ้อ เครียด
อิคุณหญิงข้างบ้านก็ลำโพงแตกเหลือเกิน
ไม่ใช่เรื่องของตัว ก็มายุ่งวุ่นวายจะจับลูก
ให้กับคนอื่นเค้า
-
รอๆๆๆๆๆๆๆ จะเป็นยังไงต่อไปน่ะเนี้ย
-
:a5:ทำไม!!!!!!!ถึงเป็นแบบนี้
-
เห แม่ใหญ่อาการสงบนิ่งกว่าที่คิดแฮะ
ง่าาา แบบนี้มีสิทธิเป็นไปได้ว่า แม่ใหญ่อาจจะรับเรื่องระหว่างนุชกับมู่ได้ ลุ้นๆ
แม่ใหญ่ค๊าาาา มู่ออกจะน่ารักน่าชัง มีลูกชายเพิ่มอีกสักคนไม่ดีหรอ เน๊อะๆ
ผลจะออกมาเป็นยังไงเนี่ยยย รอลุ้นนนอยู่น้าาาา สู้ๆจ้า
:กอด1:
-
อยากเอามีดปักยัยคุณหญิงนี้จิงๆ
คนเค้าอยู่กันสงบๆ ยัยป้านี้ก็ยัดเยียดลูกสาวไม่พอ
ยังจะมาสร้างความร้าวฉ้านอีก
ไม่ได้มีสมบัติผู้ดีเลย
ปล.เค้าโหวต พระเอกใหม่น่าาาาาา
-
ต่อค่ะ
....................................................
ร่างผอมบางนั่งลงที่เตียง ขยับเข้าไปนั่งมองหน้าคนที่นั่งเอนหลังพิงหัวเตียง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบข้างแก้มช้าๆ อีกฝ่ายเอียงใบหน้าซบกับฝ่ามือนั้น หลับตาซึมซับความอ่อนโยนนั้นไว้ ก่อนจะเม้มปากแล้วดึงคนรักเข้าสู้อ้อมกอดของตัวเอง...
มู่ซบหน้ากับแผงอกแกร่งนั้นยกมือขึ้นวางทาบที่อกข้างซ้าย หัวใจเต้นแรง แม้จะไม่เร็ว แต่มันแสดงถึงความหนักที่หน่วงหัวใจนั้นไว้
“แม่ขวัญร้องไห้เพราะกูบ่อยๆ ทุกครั้งก็คือกูดื้อจนโดนแม่ใหญ่ดุ” มู่หลับตานิ่งฟัง แขนอีกข้างสอดโอบรอบเอวของคนรักที่ใช้ฝ่ามือลูบเบาๆ ที่ไหล่ของเขา “แม่ใหญ่ดุกูได้ทุกเรื่องตั้งแต่เรื่องกระพริบตาด้วยซ้ำ” มู่พยักหน้า...
“แต่กูไม่เคยเห็นแม่ใหญ่เสียใจอย่างตอนนี้เลยนะมึง...” นุชกอดมู่ไว้แน่น ซบใบหน้าลงมา ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆ
“มึงอย่าร้องไห้ เดี๋ยวกูร้องตาม” มู่พูดเสียงอู้อี้พยายามจูบซับน้ำตาที่ไหลรินออกมานั้น ทั้งที่ตัวเองน้ำตาไหตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
“เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้นะมู่ มึงห้ามทิ้งกูเด็ดขาด” มู่รับพยักหน้า กอดตอบร่างนั้นแนบแน่นไม่ต่างกัน... “ถ้าไม่มีมึง กูตายแน่”
“กูไม่ห่างมึงหรอก กูจะไม่ไหไหนทั้งนั้น” ทั้งสองกอดกันแน่น...ราวกับว่ากลัว กลัวอะไรจะมาพรากให้ห่างกัน....
..........................................................
ตั้งแต่เล็กจนโต...นุชเป็นเด็กดื้อเสมอ เป็นเด็กหัวรั้น เอาแต่ใจ ขี้โมโห ไม่ค่อยยิ้ม จนบางครั้งเธอซึ่งเป็นแม่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่ตอนแรกนุชก็ไม่ใช่เด็กนิสัยเช่นนั้นตั้งแต่แรก
คงตั้งแต่ที่เจ้าตัวรู้ว่าไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพวกเธอกระมัง...
คุณหญิงเพชรน้ำหนึ่งแต่งงานแต่ไม่มีลูก ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เมียเล็กๆ ของท่านหลวงแต่ละคนก็มีลูกสาว ไม่ก็พฤติกรรมไม่งามจนทำใจรับบุตรมาอุ้มชูไม่ไหว... ครั้นจะฝากความหวังไว้ที่ขวัญนฤมาศ น้องสาวแท้ๆ ของเธอ รายนั้นก็ไม่ยอมออกเรือน
จวบจนท่านหลวงสิ้นบุญ เธอก็ครองเรือนหลังนี้โดยปลงใจแล้วว่าคงไม่มีใครสืบสกุล...จนวันหนึ่งไปไหว้พระขอพรให้ชีวิตบั้นปลายได้สมหวังสักครั้งได้อุ้มชูลูกหลานสักคน แม้จะรู้ไม่มีทางแต่ก็ยังขอไป
เดินออกจากวัดใกล้บ้านมาสองคนพี่น้องและเด็กรับใช้เสียงเด็กทารกร้องไห้จ้า สองพี่น้องรีบหาดู...
เด็กทารกเพศชายถูกทิ้งไว้ข้างกำแพงวัด ทั้งสองคนคิดตรงกันโดยไม่จำเป็นต้องปรึกษาหารือกัน ทำทุกทางเพื่อให้ได้เด็กน้อยมาอยู่ในอ้อมแขน...
ชนุตต์ เหมันต์ตระกูล...
บุตรชายคนเดียวของคุณหญิงเพชรน้ำหนึ่ง...
เลี้ยงดูกันมาด้วยความรักความเอ็นดู จวบจนวันหนึ่งที่เด็กหนุ่มรู้ว่าไม่ใช่ลูกแท้ๆ รอยยิ้มก็เลือนหายไปจากใบหน้านั้น เหลือเพียงความเฉยเมย...
ไม่ใช่ไม่น่ารักเสียทีเดียว เพราะดื้อแสนดื้อยังไงลูกชายก็ไม่เคยจะขัดใจแม่ทั้งสอง... ความหวังหนึ่งเดียวของแม่อย่างเธอคือเห็นชีวิตที่สมบูรณ์ของลูกชายไม่ว่าจะเป็นเรื่องการศึกษาหน้าที่การงาน ทรัพย์สมบัติหรือแม้แต่ครอบครัว...
แต่แล้วเมื่อมันลงเอยอย่างนี้...เมื่อวันที่ได้ยินคนอื่นมาบอกว่าลูกชายของตนเองมีความสัมพันธ์กับชายหนุ่มอีกคนที่พามาที่บ้าน... เด็กหนุ่มที่เธอนึกรักเอ็นดู นิสัยไม่เหมือนลูกชายของเธอ ขี้อ้อน ขี้เอาใจ รู้ใจคนแก่อย่างเธอสารพัด นึกอยากได้มาเป็นลูกเป็นหลานอีกสักคน
แต่ภาพที่ลูกชายคนเดียวลุกขึ้นยอมรับความสัมพันธ์ลับๆ นั้น ภาพที่ลูกชายจับมือและปกป้องชายหนุ่มอีกคน เธอไม่สามารถปฏิเสธความเจ็บปวดในหัวใจนี้ได้ แต่ภายนอกจะนิ่งงันมากเพียงไรก็ตาม
ประเพณี ธรรมเนียมจารีตของคนสมัยเก่าอย่างเธอหรือจะยอมรับเรื่องนี้ได้
“ตานุช...จะให้แม่ทำยังไงลูก แม่ต้องทำยังไง”
.............................................................
ไม่สามรถแต่งให้จบในตอนเดียวได้ค่ะ ต้องเขียนไปลงไป
แต่คงแค่ตอนนี้ค่ะที่เป็นแบบนี้...นิมาไม่อยากดราม่า (แล้วเขียนทำไม)
แต่คู่นี้เป็นคู่หักศอกมากที่สุดค่ะ
-
แอ่กกกก โดนแบบนี้เข้าไปจุกเลยค่ะ
น้องซอกะน้องปั๊บก็ :เฮ้อ:
พอมามู่กะนุช :o12:
ขอให้สถานการณ์ดีขึ้นในเร็ววันนะคะ
-
"ปั๊บ...คือชีวิตของเขา แต่แฮม...คือจิตวิญญาณ
เขารักปั๊บมากกว่าแฮม...เหมือนกับคนเราที่รักชีวิตจนไม่ได้คิดถึงเรื่องจิตวิญาณ
เขาไม่อยากมีลมหายใจแต่ไร้ความรู้สึก... ความรักของเขากับปั๊บมันคือความรู้สึกมากมายที่ถูกสต๊าฟไว้ให้คงที่ มากแค่ไหนก็มากเช่นเดิม...ตลอดไป...แต่ความรักของเขากับแฮมมันคือสายสัมพันธ์ที่เติบโตต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด"
^
^
ชอบประโยคนี้ เข้าใจเปรียบเทียบดีนะ ทำให้เข้าใจความรู้สึกของซอ ...
แต่สงสารปั๊ปอ่า :m15:
:pig4: สู้ๆ ค่ะ นิมา เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
-
:กอด1:นี่แหล่ะความจริง
-
ต่อ
มันเป็นเช้าที่ไร้ซึ่งความสดใส
มู่นั่งหน้าแซ่วอยู่บนเตียง เขาอาบน้ำแล้ว นุชก็อาบน้ำแล้ว และบนพื้นก็มีกระเป๋าเสื้อผ้าวางนิ่งอยู่ ร่างของคนรักยืนอยู่ที่หน้าต่างกำลังใช้โทรศัพท์คุยกับเพื่อนสักคน
“อ่าวเหรอ? กูนึกว่ามึงอยู่บ้านว่าจะให้มารับมู่มันที่ขนส่งหน่อย... ไม่เป็นไร เอ่อ...เที่ยวให้สนุกเหอะ เดี๋ยวกูโทรหาไอ้ซอเอง เอ่อๆ เจอกันเปิดเทอม” นุชวางสายกำลังจะไล่หาเบอร์เพื่อนสนิทอีกคน ความจริงมู่โตพอที่จะกลับบ้านเองได้ และนุชก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงทำแบบนี้
ไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากให้มู่กลับไป
“ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวกูให้พี่มีร์มารับก็ได้ อีกอย่างกูนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้” นุชส่ายหน้าขยับแขนโอบร่างบางที่ลุกมายืนชิดกับตัวเอง กดปลายจมูกกับแก้มยุ้ยนั้น
“กูจะโทรหานะ”
“ที่โดนจับได้เนี่ยก็เพราะโทรหากันนี่ไงวะ” มู่พูดติดตลก แต่กลับมีแค่รอยยิ้มฝืนๆ ให้กัน
หน้าผากของทั้งคู่แตะกัน เปลือกตารี่ลงให้ลมหายใจประสานกัน สายลม ท้องฟ้า ต้นไม่สรรพสิ่งด้านนอกโปรดจดจำไว้...จดจำภาพนี้ไว้
“กูรักมึงมากจำไว้นะมู่ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เชื่อในตัวกู”
“อืม...กูเชื่อมึงเสมอ...เราจะผ่านมันไปได้” จูบเบาๆ ราวกับสายลมที่พัดผ่าน ชั่ววินาทีที่ได้สัมผัส เป็นชั่ววินาทีที่จดจำไปตลอด
....................................................
มู่นั่งอยู่กับพื้น ค่อยคลานไปกราบที่ตักของแม่ใหญ่ที่นั่งอยู่บนตั่งตัวใหญ่เช่นทุกวันที่ได้เห็น ไม่มีปฏิกิริยาอะไรนอกจากอาการนิ่งเช่นเดิม เขาจึงถอยกายกลับมา
“ขอบคุณที่ดูแลผมครับ แม่ใหญ่”
“เดินทางปลอดภัยล่ะ ฝากทักทายคุณแม่ของเธอด้วย” ไม่มีตามู่แล้ว... สรรพนามห่างเหิน น้ำเสียงหมางเมิน ไม่ต่างจากแม่ขวัญเลย รายนั้นไม่ออกจากห้องมาเลยด้วยซ้ำ
“ครับ...” มู่ตอบรับเท่านั้น นั่งนิ่ง กำมือไว้แน่น “ผม...ผมขอโทษที่ทำให้แม่แม่ต้องเสียใจครับ” มู่ขยับไปเข้าไปกราบที่ตักของแม่ใหญ่อีกครั้ง นุชเม้มปาก ขยับเข้าไปดึงเอาร่างบางที่เริ่มสั่นออกมาประคองไว้อีกครั้ง เมื่อเห็นว่าแม่ใหญ่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเปลี่ยนแปลงเลย
“ไปกันเถอะ” นุชกระซิบบอก ก่อนจะพามู่ออกมาจากตรงนั้น เดินลงจากบ้านไปเงียบๆ
ร่างบางนั่งอยู่ในรถ คนขับพร้อมที่จะขับออกไปแล้ว ติดอยู่ที่นุชยังคงยืนเท้ากระจกอยู่ เขาไม่ได้รับอนุญาตให้ไปส่ง เพราะแม่ใหญ่บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย
ฝ่ามือกุมมืออีกฝ่ายไว้แน่น สายจ้องมองกันนิ่ง ทั้งที่บอกว่าเชื่อใจกัน ทั้งที่บอกว่าจะผ่านไปด้วยกัน แต่ลึกๆ ในใจกลับหวาดหวั่น
“ถึงแล้วโทรมานะ” มู่ลี่พยักหน้า
“ฉันนั่งรถไฟกลับนะ” นุชขมวดคิ้ว มองเวลาที่ข้อมือ ยังไม่แปดโมงเช้าก็จริง แต่จะทัน? “ฉันไม่เคยนั่งรถไฟ”
ใช่เรื่อง?
“มันช้า”
“ดีแล้ว...”
“ทำไม...”
“ระยะห่างที่ห่างกันจะได้ไม่เร็วไง” เด็กเครื่องกลอย่างเขาคิดช้ากว่าเด็กคอมฯใช่มั้ย?
“ห่างกันไม่นานหรอก เปิดเทอมก็เจอกันแล้ว” มู่พยักหน้า ใช้สองมือกุมฝ่ามือนั้นแล้วดึงไปจูบเบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามาสบตากัน
“รักมากนะ”
“เหมือนกัน” ว่าแล้วก็ก้มลงไปเอาหน้าขนอีกฝ่ายให้พอนิ่วหน้าแล้วยิ้มให้ “ไปได้แล้ว เดี๋ยวไม่รถไฟจริงๆ หรอก” นุชว่า...
แต่กว่าจะปล่อยมือได้นั้นก็ต้องให้คนขับสตาร์ทรถนั่นแหละ... นุชมองรถแล่นออกไปจาบริเวณบ้า เขายืนมองอยู่อย่างนั้นอีกพักใหญ่ ก่อนจะหมุนตัวแล้วหันกลับมามองตัวบ้านเรือนไทยตรงหน้า...
ในเมื่อเรื่องมันเกิด จะหนีความจริงไม่ได้
เขาต้องทำทุกทางเพื่อปกป้องและรักษาความรักของเขาและของแม่ไว้ให้ได้
.............................................................
“คุณมู่ครับ รถจะออกเที่ยวต่อไปคือสิบโมงนะครับ จะเปลี่ยนไปนั่งรถทัวร์หรือรถตู้มั้ยครับ”
“ไม่ล่ะลุงชม เดี๋ยวผมรอได้ ลุงกลับไปเถอะ งานที่บ้านมีอีกเยอะแยะ” มู่บอกพร้อมกับขยับหมวกใบเก่งที่สวมไว้
“แต่คุณนุชสั่งไว้ให้รอจนคุณมู่ขึ้นรถ”
“ก็กลับไปบอกว่าผมขึ้นรถไปแล้วสิครับ นะ...”
“แต่...”
“ลูงชมครับ ผมอยากนั่งอยู่ที่นี่คนเดียวสักพัก” มู่บอกออกมาในที่สุด เขายิ้มแห้งๆ ให้
เขาก็เป็นแค่คนขับรถ นายสั่งอะไรก็ต้องทำ แต่พอเจอแบบนี้เข้าไปก็จนใจจะขัดเหมือนกัน ก็พอจะเข้าใจว่าอาจจะต้องทำใจเสียบ้าง แต่ลุงชมก็คนโบรานสมัยเก่าไม่เข้าใจไอ้เรื่องที่เขาพูดกันให้รึ่มหรอก แต่คิดแค่ว่าคุณมู่น่ารักดี นิสัยก็ดี พอคุณมู่มาอยู่ที่นี่คุณนุชยิ้มง่าย หัวเราะง่าย สดใจขึ้น ไม่ได้เห็นคุณนุชเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว...คนแก่ๆ อย่างเขาได้เห็นนายตัวเองมีความสุขก็ดีใจแล้ว....
“งั้นผมลานะครับคุณมู่ มาเที่ยวอีกนะครับ คราวหน้าลุงจะไปจับปลาช่อนมาให้แม่อบแกทำประหลาดสามรสอร่อยๆ ให้ทาน”
“คร้าบบบบบบบ” ถ้าบ้านนั้นยังให้เขาไปเหยียบอีกนะ
มู่มองลุงชมที่เดินหายไป ก่อนจะหันมานั่งมองรางรถไฟตรงหน้า เขาเอาตั๋วที่ซื้อไว้ออกมา ก่อนจะปล่อยให้มันลอยไปตามสายลมที่พัดวูบหนึ่ง....
ยังมีรถอีกหลายเที่ยว...เขายังไม่อยากไปไหน อยากอยู่ตรงนี้ อย่างน้อยๆ ก็ห่างกับนุชแค่สิบนาที...
........................................................
จบตอนนี้อย่างลำบากมากค่ะ.... จะแก้ตัวตอนหน้านะคะ จะไม่ทยอยลงแบบนี้แล้ว....
-
เอาใจช่วยนะมู่กะนุช :sad4: เดี๋ยวพวกแม่แม่ก็เข้าใจเอง
ปล :pig4: นะค่ะ
-
กลัวคำว่า คู่มู่หักศอกจริงๆอ่ะ
-
อะไรคือหักศอกอ่ะ
แบบนุชมู่ไม่ได้คู่กัน อะไรแบบนี้เหรอคะ
ง่ะ~~~~~
ต้องคู่กันสิเนอะ
เนอะ~~~~~
เป็นกำลังใจให้ แล้วก็รอตอนต่อไปนะคะ
-
เศร้าใจไปกับนายมู่ แต่อย่าเศร้านานนะครับ
-
คู่นี้เป็นคู่หักศอกมากที่สุด!!! <<< เย้ยยย ทำไมอ่าา T^T
เค้าชอบคู่นี้มากที่สุดเลยด้วยยย แง๊ หักศอกยังไง ไม่น๊าาาาา ไม่เอาจบเศร้านะ << โวยวายๆ
ฉากสุดท้าย มู่ทิ้งตั๋วรถไฟ ปล่อยให้ลอยไปแบบนั้น แสดงว่าไม่คิดจะกลับบ้าน!
มู่คิดอะไรอยู่ กะจะย้อนกลับไปหานุชหรือป่าว? หรือรอนุชมาหาเผื่อทะเลาะกับแม่ใหญ่หนีออกจากบ้าน
โฮกกกกก ไหนๆก็ไหนๆแล้วทำไมไม่คุยกันต่อหน้าตรงนั้นไปเลยฟร่ะ ฮึ่มม
สงสารเห็นใจนุชกับมู่จังเลย ก่อนจากกันก็ซึ้งอ่า T^T
อึดอัดขัดใจ โฮกกก แต่ก็รออ่านอยู่น้าาา
:กอด1:
-
แม่ใหญ่คงเห็นใจทั้งคู่มั่งน่า
สงสารมู่จัง กลายเป็นคนแปลกหน้าไปสะงั้น
เฮ้อออ มาม่า
-
ซอ บอกว่ารักปั๊บมากกว่าแฮมแล้วทำไมต้อง
ทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้เลิกกันไปแล้วก็หายหัว
ไปเลยซิจะกลับมาตอกย้ำทำไมว่ายังรักอยู่
รักมากกว่าอีกคน แต่ไม่สามารถอยู่กับปํ๊บได้
พูดอย่างนี้เอามีดมาแทงเลยดีกว่าความเจ็บมัน
คงไม่ต่างกันหรอก สงสารปํ๊บมากกกก :monkeysad:
มู่+นุช จะดราม่าอีกคู่มั้ย คนอ่านเครียดแล้วค่ะ
อุปสรรคเยอะจริง รอตอนหน้าค่ะ
-
เริ่มเศร้า...
-
ตอนที่41
เช้าตรู่
ร่างสูงลุกขึ้นมานั่งคุยโทรศัพท์ร่างบางตื่นแล้วเพราะเสียงคุยนั่นแหละ ผิงขยับกายลุกขึ้นขยับไปกอดรรอบเอวเกยคางกับไหล่แข็งแรง ฝ่ามือลูบไล้ไปตามแผงอกและหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเจ
ผิวกายเปล่าเปลือยท่อนบนแนบชิดกัน ผิงกดริมฝีปากลงกับบ่าหนานั้น อีกฝ่ายเอียงหน้ามาจรดปลายจมูกกับแก้มเนียน
“มีอะไรเหรอ?”
“ไอ้นุช”
“???” ปรกติของเพื่อนแก๊งส์นี้ แต่ละคนไม่เคยเรียกชื่อของนุชถูกสักคน ไม่ชะมด ก็วรนุช มันไม่ปรกติ “มีอะไรเหรอ?” ผิงถามพร้อมกับถดกายถอยทำให้ผ้าที่คลุมตัวอยู่ไหลลงไปกองที่เอวอย่างหมิ่นเหม่ เจมองตามด้วยสายตาแวววาว ก่อนจะขยับเอนกายนอนลงที่เดิม โดยดึงให้ผิงมานั่งคร่อมบนร่างของตัวเอง...
“อยากให้ไปรับไอ้มู่ให้ไปส่งที่บ้านที่ขนส่ง”
“มู่? ทำไม?”
“เหมือนจะมีเรื่องกันมั้ง” ตอบคำถามร่างบาง แต่มือดันร่างบางให้ถดกายถอนต่ำลงไปอยู่ที่หน้าขาของตัวเอง ผิงมองอีกฝ่ายด้วยสายตารู้ทัน ใบหน้าร้อนวาบเมื่อสัมผัสถึงเรือนกายของอีกฝ่ายอย่างถนัดถนี่
“ทะเลาะกัน?”
“ไม่รู้สิ แต่คงเรื่องใหญ่...” เจตอบแต่ริมฝีปากเริ่มเม้มกันแน่นเมื่อผิงขยับสะโพกช้า ก็เสนอมาเอง น้องผิงก็สนองสิครับ
“ทะเลาะกันเป็นเรื่องปรกติ” ผิงเสียงแผ่วโล่ตัวต่ำลงมาจนใบหน้าห่างกับอีกคนไม่กี่เซนต์
“ใช่” ลูบไล้ไปตามเรียวขาของคนรักไล่เรื่อยมาถึงสะโพกและลำตัว “ตื่นเช้าๆ อย่างนี้ก็ดีไปอย่างนะ” ผิงไม่ตอบว่าอะไรก้มลงไปจูบอีกฝ่าย ก่อนจะยิ้มและหัวเราะเมื่อโดนอีกฝ่ายรุกไล่
“อืม...”
แล้วก็ไม่มีใครสนใจจะพูดอะไรอีก เพราะตอนนี้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นน่าสนใจกว่าอะไรทั้งหมด
.................................................................................
บ่ายแก่แล้ว หลังจากที่ทานกลางวันเสร็จ นั่งเม้าท์อยู่กับคุณแม่สายวาย จนอีกฝ่ายขอตัวไปอ่านหนังสือต่อ วันหยุดทั้งทีคุณแม่ก็อยากตุนแรงกับเรื่องที่ชอบทั้งสองเลยมานอนเอกขเนกกันที่ส่วนหลังบ้านใต้ต้นมะขาม
เสื่อผืนเล็กโดนเจยึดครองพื้นที่ไปกว่าครึ่งส่วนผิงนอนหนุนท้องอีกฝ่ายอีกที ในมือกำลังไล่เบอร์ของมู่ขึ้นมาก่อนจะกดโทรออก
สายตัดไปหนึ่งครั้งโดยไม่มีคนรับสาย ผิงขมวดคิ้ว มู่ไม่ใช่คนลืมมือถือ มันติดมือถือมาก แล้วก็ทำทุกอย่างในมือถือไม่มีทางที่มือถือจะห่างตัว...แล้วทำไมไม่รับสาย
ร่างบางโทรออกอีกครั้ง รอจนเกือบตัดสายกว่าอีกฝ่ายจะกดรับ
“ทำไมไม่รับสาย? แล้วแกอยู่ไหน?”
“... ฉันไม่ได้ยินเสียงน่ะ อยู่ที่สถานีรถไฟ” มู่ตอบด้วยเสียงเนือยๆ ราวกับคนกำลังเหนื่อยมากจนผิงขมวดคิ้วลุกขึ้นนั่ง
“สถานีรถไฟ แกไม่ได้ขึ้นรถทัวร์กลับเหรอ? ฉันนึกว่าแกถึงบ้านแล้ว นุชมันรู้หรือยัง”
“ยัง...กูไม่ได้โทรบอก” ผิงถอนหายใจเมื่อได้ยินคำตอบนั้น
“แกสองคนทะเลาะอะไรกัน”
“เปล่า” เสียงเปล่าของมู่แทบจะไม่ได้ยิน ฟังเหมือนคนจะขาดใจตายอย่างไงยังอย่างนั้น ผิงเริ่มไม่สบายใจ มู่ไม่ใช่คนแบบนี้ ไม่ใช่พวกซังกะตาย
กำลังเกิดเรื่องไม่ดีมากๆ กับเพื่อน
“มู่...มึงอยู่ไหน? แล้วมึงเป็นอะไร? นั่งแท็กซี่กลับได้หรือเปล่า? โทรให้ใครมารับหรือยัง? เดี๋ยวให้เจมันโทรบอกให้ซอไปรับมั้ย?” ผิงใส่เป็นชุดไม่ต้องสะกิดคนรัก เจลุกขึ้นนั่งเอามือถือออกมาตั้งท่าจะโทรหาซอ แต่...
“แกว่าอะไรนะมู่! แกยังอยู่ที่สถานีรถไฟที่แปดริ้ว?!!~” เจและผิงหันมาสบตากัน “แกเล่าให้ฉันฟังสิมู่...ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“แม่แม่ของนุชรู้ว่ากูคบกับลูกชายเค้า... เขาโกรธ ไม่รู้นุชมันจะโดนอะไรบ้าง มันเครียด กูไม่รู้จะทำยังไง”
ชิบหายของแท้!
แม่ของนุช ผิงไม่รู้จัก แต่เท่าที่รู้จากปากของเพื่อนๆ (ก็จากมู่นั่นแหละ) ดุมาก!
ผิงทำมือทำไม้บอกให้เจโทรหานุช แน่นอนว่าเจมันโทรตั้งแต่ได้ยินว่าอยู่แปดริ้วนั่นแหละ แต่นุชไม่รับสาย โทรย้ำไปอีกก็ยังไม่รับจนไม่รู้จะทำยังไง เลยกดส่งข้อความไป
สั้นๆ ง่ายๆ
เมียมึงตกรถไฟที่แปดริ้ว....
อ่านดูแล้วได้อารมณ์หน้าสิ่วหน้าขวานดีมันคงรีบทันทีที่เห็น
“มึงใจเย็นมู่ ใจเย็น...อย่าเพิ่งสติแตกสิวะ แกเก่งจะตายต้องหาทางได้อยู่แล้ว แค่ใจเย็นๆ ค่อยๆ คิด”
“กูพยายามแล้ว...แต่ไอ้นุชไม่เคยร้องไห้ กูเป็นห่วงมัน...กูไม่อยากอยู่ห่างมัน” อีกฝ่ายสะอื้นมาตามสาย ผิงเม้มปากแน่น เจทำท่าติดต่อนุชไม่ได้ แล้วมือถือของเจก็ดังขึ้น เบอร์ที่โชว์คือเบอร์ของนุช
“มึงใจเย็นก่อนนะมู่” ผิงพยายามปลอบใจมู่ ระหว่างที่เจกำลังคุยอยู่กับนุช
“มู่เป็นอะไร!” ปลายสายโผล่งมาทันทีที่เจรับสาย “อยู่โรงพยาบาลไหน”
“มันยังไม่ตาย กูหมายถึงตกเที่ยวรถตอนนี้ยังนั่งอยู่ที่สถานีแปดริ้วคุยอยู่กับผิงเนี่ย” ปลายสายเงียบไปทันที เจไม่ได้ยินอะไรนอกจาเสียงรอบๆ กายของนุชที่เล็ดลอดเข้ามา “มึงสองคนโอเคมั้ย”
“ไม่...” คำสั้นๆ ที่เจได้ยิน แต่เขากลับไม่รู้สึกว่าความหมายมันน้อยเหมือนจำนวนคำที่ตอบมา ความหนักหน่วงบางอย่าง...ที่มากมาย
“งั้นเดี๋ยวกูบินกลับเย็นนี้ดีปะ แล้วเดี๋ยวยังไงกูไปดูไอ้มู่ให้ก่อน”
“ไม่เป็นไร มึงเที่ยวเหอะ เดี๋ยวกูไปหามันเอง ผิงยังคุยกับมู่อยู่ใช่มั้ย”
“เออ..คุยอยู่” เจตอบหลังจากเหลือบตาไปมองคนรักที่กำลังนั่งพูดกับเพื่อนหน้าเครียดอยู่
“ฝากบอกไอ้มู่ด้วย ว่าอย่าไปไหน เดี๋ยวกูไปหา”
“ได้...ว่าแต่มึงไหวหรือเปล่า”
“....” ไม่มีคำตอบจากนุช นั่นทำให้เจหนักใจเข้าไปอีก... “แค่นี้นะ” จากนั้นอีกฝ่ายก็วางสายไปเลย เจเลยหันมาบอกผิง “ไอ้นุชฝากบอกให้ไอ้มู่รออยู่ที่นั่นห้ามไปไหน” ผิงพยักหน้า แล้วบอกตามคำพูดของเจ ก่อนจะคุยต่ออีกไม่เท่าไหร่ก็วางสายไป
“แม่ของนุชเขาดุมากเลยเหรอ?”
“เท่าที่รู้ก็มาก เป็นผู้ดีเก่ามีเชื้อมีสาย เป็นพวกคนที่ไม่มีทางที่จะเห็นด้วยเรื่องแบบที่เราเป็นน่ะ” เจตอบเท่าที่รู้ เท่าที่เคยได้ยินเพื่อนพูดให้ฟัง เขาไม่รู้อะไรไปมากกว่านี้ เพราะเอาเข้าจริงก็เพิ่งจะรู้จักนุชตอนเข้ามหา’ลัย แต่นุชกับมู่คู่นั้นรู้จักกันมานาน
“เขาจะไม่มีทางยอมรับมู่ใช่มั้ย?” ผิงหันมามองเจด้วยแววตาสั่นไหวแปลก “มันร้องไห้...มู่ไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้”
“คนมันรักกันมานาน อยู่ๆ มาเจอเรื่องแบบนี้ ถึงยังไงพวกเราก็ยังเด็ก” เจพูดนั่งขัดสมาธิเมื่อผิงเอนกายมานอนหนุนตัก
“ฉันโชคดีใช่มั้ยที่คุณพ่อคุณแม่รักและเข้าใจ”
“ใช่” เจตอบ...
“มันสองคนจะไม่เป็นไรใช่ไหม”
“อืม...มันสองคนไม่เป็นอะไรหรอก” เจลูบไล้เส้นผมอ่อนพลิ้วของผิง ปากตอบไปอย่างนั้น แต่ใจไม่คิดเลยสักนิด น้ำเสียงของนุช คำพูดของนุช...
มันไม่ได้มีอะไรบ่งบอกเลยว่าทุกอย่างจะดีขึ้น....
...
ร่างผอมบางที่นั่งนิ่งอยู่หน้าชานชลากระเป๋าเป้ใบใหญ่วาอยู่ข้างๆ เจ้าตัวไม่ได้สนใจสักนิดว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน หรือรถไฟจะผ่านไปกี่เที่ยวขบวน... ไม่ได้สนใจอะไรเลยนอกจากเรื่องของนุช
วันที่พบกันครั้งแรก...
นายชนุตต์เป็นแค่ไอ้เด็กหัวเกรียน ที่ตาหวานยิ้มหวาน หน้าหวาน แต่แม่งมองยังไงก็หล่อ! เขาจ้องๆ ๆ ๆแล่วก็จ้อง ก่อนจะรีบหลบเมื่อเห็นอีกฝ่ายหันมาทางที่ตัวเองนั่ง...
ทั้งสองคนไม่รู้จักกันหรอก...
แต่มู่เคยเห็นเด็กนักเรียนกลุ่มนั้นบ่อยๆ พวกนั้นชอบมาทานแม็กกันที่สาขานี้ ก่อนที่เด็กผู้ชายตาหวานที่เขามองบ่อยๆ จะขอตัวกลับก่อนคนอื่นทุกครั้ง
....กูต้องนั่งรถไฟกลับบ้าน ไอ้พวกควายบ้านกูอยู่ไกล....
นั่นคือสิ่งที่เขาได้ยินบ่อยๆ ไม่ก็...
แม่กูเรื่องมาก ไม่อยากให้อยู่หอว่ะ คงโน่นแหละมหา’ลัย”
แล้วก็เรื่องสัพเพเหระ...ดาราคนไหนอึ๋ม นักเรียนสาวๆ คนไหนน่ารัก... ก่อนที่เขาจะลุกหนีไปก่อนบ้างเพราะต้องเรียนพิเศษต่อ ไม่ก็อีกฝ่ายที่รีบไปขึ้นรถไฟเพื่อกลับบ้าน
จนวันที่คุยกันครั้งแรก...มู่แยกกับผิงเพื่อมาหาอะไรกินก่อนไปเรียนพิเศษเหมือนเดิม ผิงหัวดีเลยเรียนแค่ศุกร์เสาร์อาทิตย์ ส่วนเขาก็เรียนมันทุกวัน
แม็คคืออาหารเย็นเกือบทุกวัน เพราะเร็วกว่า ถูกกว่าอะไรหลายๆ อย่าง...
“นี่...นายเรียนที่กวดวิชาA ใช่ปะ” คำทักทายจากเด็กผู้ชายหน้าหวานที่เขาไม่คิดว่าจะมาทักเขาก่อนเอ่ยขึ้น มู่ก็แค่พยักหน้า มองอักษรย่อโรงเรียนของอีกฝ่าย...
“ใช่...ทำไม?”
“ฉันกำลังจะสมัครเรียนที่นั่น มันดีปะ?”
“ก็ดี...แต่จะเรียนอยู่แล้วไม่หาข้อมูลก่อนหรือไงว่าดีหรือไม่ดี”
“ขี้เกียจ เห็นนายถือหนังสือของที่นั่น เลยถาม ชื่ออะไร” มู่ไม่ชอบหรอกนะเวลาที่ใครมาพูดมาคุยเหมือนสนิทสนม หรือตีสนิท แต่กลับอีกฝ่ายมู่กับพูดคุยได้เรื่อยๆ
“มู่” เขาตอบไปแค่นั้น ไม่มีทางบอกชื่อเต็มๆ หรอก ชื่อของเขามันเหมือนผู้หญิง แค่ท่าทางของเขาหลายคนก็หาว่าสาวเหมือนผู้หญิงอยู่แล้ว...
“ฉันชื่อนุช” ไอ้นี่ชื่อสาวกว่ากูอีกครับ “พาไปสมัครเรียนหน่อยได้ปะ”
“ไม่อะ...ขี้เกียจ” มู่บอกปัด
เขาชอบมองอีกฝ่ายเวลาเห็นก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะชอบ.... เขาไม่ใช่พวกไม้ป่าเดียวกัน
แต่ถึงอย่างนั้นสุดท้ายแล้วตอนที่เดินไปเรียนกวดวิชาก็มีเด็กผู้ชายหน้าหวานคนนั้นไปด้วย....
.......
มู่ลี่ยิ้ม....สำหรับเขามันไม่ใช่รักแรกพบ แต่เป็นแค่ความประทับใจของกันและกัน... เขาชอบมองนุช ไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร หากอยู่ในระยะสายตาเขาจะมอง อีกฝ่ายเคยถามว่ามองทำไม เขาก็แค่บอกไปว่าชอบมอง ไม่มีอะไร นุชก็แค่ไหวไหล่ ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้เขามองอยู่อย่างนั้น...
จนวันหนึ่งที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้มองอีกฝ่ายแค่เพื่อนแล้ว...เขาก็ยังคงมอง โดยที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายก็รู้ว่าตัวเองคิดยังไง...
เขายังจำจูบแรก...กับความคิดประหลาดของตัวเองที่ชวนนุชจูบได้...
มันตลก...ที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจับไต๋ได้ตั้งแต่แรกว่าเพราะอะไรที่ตัวเองถึงชวน แต่ความรู้สึกตอนที่ริมฝีปากสัมผัสกันครั้งแรก เขาไม่มีทางลืมเลือนไปเลย
ตอนที่นุชขยับตัวมานั่งใกล้ๆ เลื่อนใบหน้าเข้ามาชิด ริมฝีปากแนบสนิทกัน...
รัก...ไม่ว่ายังไงก็รัก...
“ถ้ามีคนมาอุ้มไป ไม่คิดบ้างหรือไงว่ากูจะขาดใจตายหรือเปล่า” เสียงลอยๆ นั้นดังขึ้นพร้อมกับร่างที่ทรุดลงนั่งข้างๆ มู่ไม่ได้หันมามองเพราะจำเสียงนั้นได้ จำกลิ่นน้ำหอมได้ จำความรู้สึกที่อยู่ในอ้อมแขนของอีกคนได้...
“มึงหนีออกจากบ้านมาหรือไง”
“เปล่า...ก็เดินออกมาเฉยๆ” นุชตอบข่างกายมีเป้สีแสดใบโปรดแม้มันจะไม่ได้ใหญ่มากแต่ก็ยัดเสื้อผ้าสองสามชุดกับของใช้ส่วนตัวมาได้นิดหน่อย “ไปเที่ยวกันสักพักนะ แค่สองคน”
คนพูดไม่ได้มองหน้าคนฟัง คนฟังเองก็เอาแต่ซุกหน้ากับไหล่ของคนพูดนิ่ง
ตั๋วรถไฟสำหรับสองคนอยู่ในมือของนุช ไม่รู้หรอกว่าจะไปไหน... แต่อยากจะอยู่ในที่ที่มีแค่คนสองคนเท่านั้น ไม่ต้องมีใครคนอื่น
“มีแค่เราสองคนก็พอ”
..........................................
คนรักกันไม่ไว่าจะอยู่ที่ไหน ไกลกันแค่ไหนก็รักกัน
นิมาเชื่ออย่างนั้น
-
เศร้าไปกับทั้งสองคน
มู่เข้มแข็งไว้นะ นุชสู้ๆ
เหตุการณ์ต่างๆต้องผ่านไปได้อย่างแน่นอน
-
มู่นุช สู้ๆ
-
ใจจะสลายแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
:sad4:
ตั้งแต่น้องปั๊บแล้วน้า กระซิกๆ
:impress3:
ทำไมคู่รักในดวงใจของอะฮั้น
น้องนุชกับน้องมู้ต้องมาม่าขนาดนี้ด้วยค้า
อ่านจบแล้วอยากลาตายยยยยยยยยยย
:o12: :sad2:
-
ซอพึี่งดราม่าจบ เจอมู่ก่านุชอีก
เฮ้อออออออ
สู้ๆนะทั้งคู่
-
สเตตัสตอนนี้ = กำลังดราม่ากับคู่ของนุชกับมู่ :monkeysad: :monkeysad:
-
คุณนยม่อยกสียลูชยรึง เรอบน้ตร่วงT T
-
:เฮ้อ:อ่านแล้วมันกลืนก้อนอะไรลงไปในคอก็ไม่รู้ แต่มันจุกอ่ะ!!
-
:sad4: :z3: :z3: :z3: :o12: :o12:
-
เศร้าจังเลยคู่เนี้ย คู่เจกะผิงก็หื่นจริงๆ ส่วนปั๊บถ้าคุณน้าอายุแก่เกินเป็นสิบปีผมว่าคู่กับลูกน้าเข้าก็ดีแต่ถ้าไม่คู่น้าก็คงไม่ดีมังถ้าลูกน้ารับไม่ได้คงแย่แต่ทุกคู่ก็สู้ๆละกัน
-
อ่า บีบคั้นหัวใจจริงๆ
-
ตอนที่ 42
“กูไปดูมาแล้ว ทั้งที่บ้านไอ้มู่ ห้องไอ้นุชไม่มีหมาสักตัว”
“เฮ่ย! แต่มันสองคนต้องอยู่ด้วยกันแน่ๆ” เสียงเจดังจากปลายสาย ซอทำหน้าเซ็ง ก่อนจะตอบไปว่า
“มึงจะให้กูทำไงวะ บ้านไอ้มู่บอกมันไปเที่ยวบ้านไอ้นุช แต่ไอ้นุชเสือกออกจากบ้านมาแล้ว แม่งหนีตามกันเหรอ? เรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้สันดานอย่างไอ้นุชคงทำหรอก” ซอเอ่ยกระแทกกายกับเบาะรถ “กูจะลองขับรถวนไปเรื่อยๆ ก่อนแล้วกัน” ซอพูดออกมาในที่สุด
“กูจะรีบกลับกรุงเทพแล้วกัน”
“กลับมาแล้วช่วยห่าอะไรได้? หายหัวไปไหนก็ไม่รู้” ซอพูดอย่างมีอารมณ์ ไม่ได้หงุดหงิดที่ต้องมาไล่ตามหาตัวเพื่อน แต่หงุดหงิดที่หาเพื่อนไม่เจอแถมเพื่อนมีเรื่องอะไรก็ไม่บอกอีก
“กูไม่สบายใจนี่ อยู่ที่นี่ก็ห่วงพวกมัน กลับไปก็หาไม่เจออีก ซ้นตีน!”
“มันสองคนไม่เป็นอะไรหรอก คงอยากอยู่กันตามลำพังมากกว่า แต่ถ้ากูเจอมันนะ ตายคู่!” ข้อหาทำให้เป็นห่วง
“เชี่ย!”
“พูดมากมึง แค่นี่ล่ะกูขับรถ เดี๋ยวเกิดเอารถคุณหมอไปเฉี่ยวไปชนโดนจับผ่าหมาออกอีก”
“เออ” จากนั้นก็ตัดสายไป
ซอถอนหายใจเฮือก แต่ละคนก็ย่อมมีเรื่องมีปัญหาส่วนตัว เขาเพิ่งเคลียร์ของตัวเองไป ออกแนวก็เลวได้อีกอีกต่างหาก แต่ประเด็นนั้นจบไปแล้ว และเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรกับความรักที่กำลังช่วยกันดูแลอยู่ แต่กับนุชและมู่...
ความรักไม่ได้มีแค่คนสองคน...สินะ
...........................................
สองชีวิตที่หลายคนกำลังว้าวุ่นตามหาอยู่ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าใครเป็นห่วงบ้างดังนั้นมู่ก็เลยจิ้มมือถือส่งข้อความให้เจ ผิง และซอ ที่แต่ละคนกระหน่ำโทรหาทั้งคืน ข้อความที่แสดงว่าเบอร์ไหนโทรมากี่ครั้งทำให้ทั้งคู่ต้องส่งข่าวไปบอก อย่างน้อยๆ ถ้าเจอหน้ากันจะได้ไม่โดนซัดสลบ
ส่วนนุชไม่ต้องห่วงเลย มือทิ้งไว้ที่บ้าน
มู่ส่งข้อความหาเพื่อนๆ ด้วยข้อความเดียว...
อยู่ด้วยกันไม่ต้องห่วงเดี๋ยวจะกลับไปเอง ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง
ข้อความแรกที่ส่งตอบกลับมา ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเพื่อนคนนี้... แต่อ่านแล้ว...
“กูว่ากลับไป ไอ้ซอเตรียมชุดใหญ่ให้เราสองคนแน่”
...มึงตาย!...
ข้อความสั้นๆ ที่ตอบกลับมาทำเอานุชขำ ตักหมูเด้งในชามโจ๊กของตัวเองไปใส่ในชามของมู่ แล้วตักไส้มาใส่ชามตัวเอง...
มู่ไม่กินไส้ทุกอย่าง... แต่สั่งโจ๊กจะใส่ทุกอย่างแล้วเอามาตักให้นุชจัดการแทน ส่วนนุชกินทุกอย่างนั่นแหละ แต่ตักหมูเด้งให้มู่ ไม่ใช่ว่าแลกกับไส้อ่อนหรอกนะ... แค่รู้ว่าอีกฝ่ายชอบหมูเด้งต่างหาก
ทั้งสองคนนั่งรถไฟจากแปดริ้วมาลงที่หัวลำโพง ต่อรถไฟอีกเที่ยวหนึ่งโดยไม่ได้วางแผนอะไรนอกจากรู้แค่ว่ามันจะมาที่ราชบุรี พอมาถึงก็มืดค่ำมากแล้วหาห้องพักถูกๆ พัก ตอนเช้าก็ออกมาหาอะไรทานในตลาดสดแห่งนี้แหละ ร้านโจ๊กข้างทาง...ไม่ได้มีอะไร มีแค่คนสองคน...
มู่เอาซิมของตัวเองออก เก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์ ก่อนจะเอาซิมอันใหม่ที่ซื้อจากร้านสะดวกซื้อใส่ไปแทน แล้วฉีกเอาเบอร์ที่ติดซองออก นุชเอากระเป๋าสตางค์ของตัวเองส่งให้มู่ หมายเลขโทรศัพท์ที่ฉีกออกมาถูกสอดเก็บไว้ในช่องเล็กๆ
ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรอีก มู่ชิมโจ๊กคำแรกหลังจากที่นุชทานไปครึ่งชามแล้วด้วยซ้ำ ร่างบางทำเสียงแจ๊บๆ ก่อนจะคว้าเอาขวดซอสมาเปิดแล้วเติมในชามของนุช ตามด้วยพริกไทยอีกนิดหน่อย...
นุชมันกินง่ายอยู่ง่าย อะไรมาอย่างไหนก็กินอย่างนั้น...เพราะมันปรุงไม่เป็น!
มู่ก้มลงทานของตัวเอง เจ้าตัวคิดว่าโจ๊กมันรสกำลังดีแล้ว แต่จืดไปนิดสำหรับนุชเลยเติมซอสให้ ก็รู้รสของอีกฝ่ายว่าทานรสจัดกว่าตัวเอง ที่สำคัญ
กูก็แม่งปรุงให้มันตั้งแต่กินข้าวด้วยกันมื้อแรกนั่นแหละ
“พี่ครับ ทุกอย่างอีกหนึ่งครับ” นุชสั่งโจ๊กมาอีกหนึ่ง ทั้งที่ตัวเองก็ยังทานไม่หมด คนไปคนมาเจอหมูอีกหนึ่งก้อนก็ตักไปใส่ชามของอีกฝ่ายที่นั่งกินเงียบๆ ไม่นานโจ๊กชามใหม่ก็มา
นุชตักหมูใส่ชามของมู่อีก รวมถึงตับทั้งหมดที่มีและแบ่งข้าวให้อีกเกือบครึ่ง ก่อนที่จะเทที่เหลือมาใส่ชามของตัวเอง
มู่เปิดซอสใส่ให้ชามของนุชตามด้วยพริกไทย ส่วนอีกคนเปิดขวดน้ำเทใส่แก้วของร่างบางก่อน ถึงเทใส่ของตัวเอง หลังจากนั้นต่างคนก็ตามทานโจ๊กของตัวเอง
...................................................
“ไปไหนดี?” มู่ถามเมื่อเดินออกจากที่พัก หลังจาทานข้าเช้าเสร็จ ทั้งสองก็ซื้อของกินเล่นติดมือมานิดหน่อย เอามาทานในห้องพัก ก่อนจะเก็บของแล้วเช็คเอาท์ออกมาตอนก่อนเที่ยงนิดหน่อย
“หาที่พักดีๆ สักที่ในเมืองนี่แหละ แล้วค่อยนั่งรถเที่ยว มีสองแถวไปทุกที่เลยดูดิ” นุชบอกพร้อมมุ่ยหน้าไปที่ถนนที่มีรถสองแถววิ่งไปมา
“อยากเที่ยวตลาดน้ำ อยากไปสวนผึ้ง อยากไปวัดขนอน พิพิธพันธ์หุ่นขี้ผึ้ง เขาแก่นจันทร์”
“พอเลยมึง พอ...กูรู้ละมึงจะโล๊ะราชบุรีทั้งจังหวัด ไปหาที่พักก่อน” นุชว่า คว้าคอของอีกฝ่ายมากอดแล้วพากันเดินไปตามถนน โดนที่มู่ไม่คิดจะมองทาง แค่เดินตามทางที่นุชพาเดิน ส่วนตัวเองเปิดไอแพดเสิร์ชหาที่พัก
.................................................................
เก๊ตเฮ้าท์แห่งหนึ่งคือสถานที่ที่ทั้งสองเลือก แพงหน่อย แต่ได้ที่พักและอาหารสามมื้อ พร้อมเจ้าของบ้านที่คอยดูแลสารพัดอย่าง แถมด้วยสภาพแวดล้อมก็ดี แม้จะลำบากเรื่องเดินทางนิดหน่อย เพราะมันติดคลองต้องเข้าออกด้วยเรือ ก็ยังดีกว่าขี่รถเข้าไปเพราะเส้นทางจะอ้อมโลก ที่สำคัญมู่โคตรตื่นเต้นกับการได้นั่งเรือแจว
“กูไม่เคยนั่งเลยมึง กูตื่นเต้น”
“กูก็ไม่เคยนั่ง แต่กูเฉยๆ” มู่เอานิ้วดันหน้าผากของนุชที่หันมาพูดด้วยจนแทบหงายตกเรือ เจ้าของบ้านrkพายเรือแจวเที่ยวเล่นตามคลองเล็กๆ นั่น เพราะตอนนี้มันสี่โมงเย็นแล้วถ้ากลับเข้าไปเที่ยวเล่นอีกคงไม่ทันได้ดูอะไรก็มืดแล้ว
“ลุงฮะลุง มีหิ่งห้อนมั้ยฮะที่นี่”
“พอมีนะไอ้หนุ่ม แต่ไม่เยอะหรอกตามต้นลำพูริมคลองนี่แหละ ไม่เหมือนที่อัมพวาหรอก” ลุงเจ้าของบ้านพักบอก แต่คำถามของมู่ที่ตามมาทำเอาคุณลุงอยากโหม่งลงน้ำคลองจริงๆ
“แล้วอัมพวาไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ”
“ควาย!” ไม่ใช่ลุงที่ด่าหรอกนะ “อัมพวาอยู่สมุทรสงคราม!” นุชผลักหัวมู่จนแทบทิ่งลงน้ำ
“ก็กูเห็นเขาบอกว่าตลอดน้ำอัมพวา กูก็คิดว่ามันอยู่ราชบุรีสิวะ ที่นี่มีตลาดน้ำนี่”
แล้วไอ้ตลาดน้ำนี่มันมีแค่ที่ราชบุรีที่เดียวหรือไง... ชะมดตาหวานเพลีย
“ลุงอย่าไปฟังมันมากนะครับ” นุชหันมาบอกคุณลุงที่หัวเราะร่าอยู่
“ว่าไงอะไอ้ชะมดที่นี่ไม่มีตลาดน้ำอัมพวาจริงอะ”
“ก็เออสิ มันคนละจังหวัด ไอ้โง่!” ว่าแล้วก็ดันหน้าผากมู่อีกที
“เหี้ย! มึงหลอกกูอะ มึงบอกจะพากูมาตลาดน้ำ กูก็คาดหวังเต็มที่สิวะ” มู่โวยวาย ตีแขนนุชไม่ยั้งจนอีกฝ่ายต้องปัดมือพิฆาตนั้นออก
“ที่นี่ก็มีตลาดน้ำพ่อหนุ่ม ตลาดน้ำดำเนินสะดวก โอ้ยยย มีอะไรเยอะแยะไม่แพ้อัมพวาหรอก ส่วนหิ่งห้อยมันก็พอมี แต่ไม่มาก อีกอย่างช่วงนี้ก็ไม่ใช่ช่วงที่มันจะออกมาเยอะๆ ด้วย บางคืนมาอาจจะไม่เจอ”
“ลุ๊งงงง...ผมอยากเห็นหิ่งห้อยอะคร้าบบบบ” นึกหน้าออกใช่มั้ย มู่ไม้ตาย อ้อนตายทุกศพ...มันงัดออกมาใช้แล้ว
ผั๊วะ!
ศีรษะโดยสอยจังๆ ทำเอาคนที่ตั้งท่าจะอ้อนให้ชาวบ้านเดือดร้อนหน้าเบ้คล้ำหาจุดเจ็บแทบไม่ทัน ถึงกับตาลายไปเลยทีเดียว
“มึงเห็นยังหิ่งห้อยอ่ะ วิ้งในหัวเลย”
ไอ้ชิบหายชะมด!
แต่เจ็บอยู่ด่าไม่ออก แถมลุงยังหัวเราะขำให้อาย ที่สำคัญ...
“อ้อนชาวบ้านไปทั่วอยู่ได้...ไอ้เวร กูหึง” เสียงงึมงำของคนที่นั่งอยู่ที่หัวเรือทำเอาคนขี้อ้อนแอบอมยิ้ม ก่อนจะเอานิ้วจิ้มหลังอีกฝ่าย
“งั้นจบทริปนี้แล้วพากูไปอัมพวานะ กูอยากเห็นหิ่งห้อย นะนุชนะ”
บร่ะ! อย่างนี้ไม่พาไปยังไงไหว
........................................
อาหารเย็นพร้อมกับเจ้าของเก๊ตเฮ้าท์ ฝรั่งอีกสองคนเป็นอะไรที่ง่ายๆ ผัดผักรวม น้ำพริกกะปิรสไม่จัดมาก ชะอมทอด ผักสด ต้มจืด แกงเขียวหวาน ข้าวผัดเม็ดบัว
อร่อยเชียวล่ะ...
มีของหวานเป็นทับทิบกรอบอีกคนละถ้วย...เปรมกันไป
สองทุ่มกว่าๆ มู่ลากนุชออกจากที่นอนจนได้ ทั้งสองมานั่งที่ท่าน้ำ ห้องพักห้องที่ดีที่สุดโดนฝรั่งสองคนนั้นจับจองไปแล้ว เหลือสองห้องคือห้องที่ทั้งคู่เลือก ถ้าอยากจะมองดาว มองวิวกลางคืนก็ต้องออกมานั่งด้านนอก มู่เลยลากไอ้คนต่อมโรแมนติกพิการอย่างนุชออกมาที่ท่าน้ำ
ที่ท่าน้ำเสากลางน้ำมีใต้จุดไว้สองดวง ลุงบอกว่าจุดไว้เผื่อคนใช้เรือตอนกลางคืนจะได้รู้ว่ามีท่าน้ำยื่นออกไป มู่เอาใต้อีกอันมา ก็ลุงอีกนั่นแหละที่บอกว่าจุดใต้ไม่มีแมลงมาบินกวน ไม่เหมือนเปิดไฟนีออนแมลงจะเยอะ
เสื่อหนึ่งผืนใต้จุดวางไว้ใกล้ๆ คนสองคนนอนหงายเรียงคอมองดาวที่เปล่งแสงอยู่บนฟ้า
“เยอะว่ะ ไม่เหมือนที่กรุงเทพเลย ตอนไปบ้านมึงกูก็ไม่ได้ดู”
“...” ไม่มีคำตอบอะไรจากนุชที่นอนอยู่ข้างๆ มู่ก็ไม่ได้สนใจพูดนั่นพูดนี่ไปตามเรื่องตามราว
“พรุ่งนี้วันธรรมดา คนคงไม่เยอะไปตลาดน้ำก่อนนะแล้วค่อยไปที่อื่น อยากกินมะยมเชื่อม มันจะมีขายปะ?”
“....” ก็ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่ายอยู่ดี ช่างมู่ก็ไม่ได้สนใจหรอก
“กูจะเตะมึงตกท่าน้ำถ้ามึงหลับ” มู่ว่า...คราวนี้มีเสียงสะอึกหัวเราะเบาๆ ทำให้มู่เบาใจ อย่างนั้นต่อมหวานของไอ้หน้าหวานนี่ก็ยังไม่เสื่อม
“โจ๊กเมื่อเช้าอร่อยดีนะ”
“จืดไป”
“กูเติมให้แล้วไง”
“...” แล้วก็เงียบอีก แต่ช่างเถอะ
“อยากกินเงาะว่ะ” เกี่ยวตรงไหน? ไม่รู้แต่มู่อยากกิน ว่าแล้วก็หันไปมองคนที่คิดว่านอนดูดาวอยู่...
สายตาสบกันทันทีที่หันไป เพราะอีกฝ่ายมองใบหน้าของเขาอยู่ก่อนแล้ว พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่แต่งแต้มอยู่ ไม่มีคำพูดอะไรสำหรับคนสองคนในเวลานี้ มีเพียงแค่ค่ำคืนที่เงียบสงัด แว่วเสียงแมลงมากมาย สายลมเอื่อยอ่อน แสงสลัวของใต้ทั้งสามอัน แสงดาวที่โอบล้อมไปทั้งท้องฟ้า...
ไม่มีคำพูดอะไรในบรรยากาศเช่นนี้ คำว่ารักไม่จำเป็นต้องเอ่ย...เพียงแค่ลมหายใจที่สอดประสานกัน หัวใจที่เต้นด้วยจังหวะเดียวกัน...
จูบแผ่วเบาที่เกิดขึ้นเพียงชั่ววินาที....
สายตาสองคู่กลับมามองไปที่หมู่ดาวบนท้องฟ้าอีกครั้ง ใบหน้าทั้งสองเปื้อนด้วยรอยยิ้ม
“พรุ่งนี้มาดูดาวอีกนะ...”
....
...
“ไม่อะ...กูง่วง ยุ่งแม่งก็โคตรเยอะ กูไปนอนดีกว่า”
ไอ้ควายชะมด ทีต่อมเซ็กมึงไม่เสื่อมอย่างต่อมหวานบ้างวะ!
......................................................
อยากไปเที่ยววววว
ปล. ใครจิ้มน้องปั๊บคู่นิมา... รักเลยยยยย :man1: :man1:
-
จิ้มๆๆๆๆ :z13:
อยากไปดูหิ่งห้อยบ้าง ....
เจพาเราไปหน่อย *ผิงถีบ :z6:*
-
วันนี้ถึงบรรยากาศจะอึนมึนไปบ้าง
แต่ความน่ารักของอิ 2 ตัวยุ่งนี่ก็ไม่เคยลดลงเลยค่า
:-[
ปลล.ตลาดน้ำที่ราชบุรี ชื่อตลาดน้ำดำเนินสะดวกนะคะ
:bye2:
-
ถึงจะหน่วง
แต่ก็ยังแอบหวาน :กอด1:
บวกเป็ด
-
แอบหน่วงเล็กน้อยถึงปานกลาง
เพราะปัญาอิคู่นี้ยังไม่เคลีย
-
น่ารักทุกคู่เลย
ของซอ นึกว่าจะกลับไปคบกับปั๊บซะอีก
แอบสงสารหมอเลย
-
แอบหนีมาหวานกันสองคน ไม่สงสารคนอ่านบ้างเลยนะ
-
บรรยากาศผ่อนคลายขึ้น แต่ก็มีเงาความเครียดและเศร้าจางๆ
เอาใจช่วยมู่กับนุชน่าาา
-
รักกันน่าดูอ่าาา ชอบฉากกินโจ๊ก มันอบอุ่น หวานนน ธรรมชาติ
ต่างคนต่างรู้ใจ ทำอะไรให้กันแบบธรรมดาแต่ใส่ใจ โฮกกกกกกกกก
รักคู่นี้จังเลยยยยย >////< บรรยายแต่ละอย่าง ถึงจะเถียงกัน ตีกัน แต่มันหวานอ่ะ อิอิ
หลบพักเรื่องหนักๆมาสวีทหวาน คนอ่านคลายเครียดดีนะ ฮ่าๆ
ส่วนเรื่องปั๊ป ใครคู่ปั๊ปดีน้อออ
จะใครก็ได้อยากให้ปั๊ปมีความสุข ทำให้ปั๊ปหายเจ็บจากซอสักที T^T
-
ช่วงวลห่งควมสุข
-
ตอนที่ 43
“มึงอยู่ไหนไอ้มู่!” เสียตะคอกที่ดังมาจากปลายสายทำให้คนที่ฟังอยู่โมโหขึ้นมาบ้าง คนร้อนๆ แถมยังกังวลด้วยเสือกมาเสียงดังให้ตกใจอีก
“ไอ้ควาย! ถ้ากูรู้กูก็บอกมึงแล้ว...มึงผิด! ที่เสือกไม่เอามือถือมาด้วย!”
“มึงหุบปาก! บอกกูว่าอยู่ตรงไหนมีอะไรสังเกตบ้าง!”
“....” เงียบ... ไม่มีเสียงตอบอะไรมา นอกจากเสียงดังรอบกายของคนอีกฝั่งหนึ่ง
“ไอ้มู่....มึงอย่ามากวนตีนกู” นุชเค้นเสียงหนักหย่อดเหรียญสิบลงกับโทรศัพท์หยอดเหรียญในร้านกาแฟที่มีให้บริการอยู่ ค่าบริการมันแพงกว่าโทรศัพท์ตู้ แต่แถวนี้นุชหาตู้ไม่เจอจริงๆ
เดินเล่นกันอยู่ดีๆ ดันพลัดหลงกัน เดินหาเป็นชั่วโมงก็ไม่เจอ กว่าจะเจอโทรศัพท์อีก ดีว่ามีเบอร์ที่สอดไว้ในกระเป๋าสตางค์ ไม่งั้นนุชได้เป็นบ้าแน่ๆ
“หน้าร้านก๋วยเตี๋ยวเรือ...มีต้นไผประดับหน้าร้านสองต้น ตรงหน้าเป็นท่าน้ำมีเรือ...”
กูจะบ้าตาย!
“มู่” นุชกดเสียงหนัก หลับตาแน่น “ ตั้งแต่เดินเข้ามากูเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวเป็นสิบ ต้นไผ่ควายๆ นั่นกูก็เห็นเฉียดร้อยแล้ว”
“ก็มันเป็นอย่างนี้จริงๆ นี่! มึงจะให้กูทำไง กระโดดน้ำตูมลงไปเลยมั้ย! ศพลอยขึ้นมามึงจะได้หาเจอ” มู่โวยวายกลับมาอย่างอารมณ์เสีย น้อยใจ!
ก็ไอ้ชะมดมันเสือกเดินเร็ว ก็รู้อยู่ว่าเขาเป็นคนเดินช้า เขาแวะซื้อไอติมโบราณแป๊บเดี๋ยว แทนที่จะรอหันกลับมาไม่เห็นแล้ว เขาก็เดินตามหาไปเรื่อย รู้ตัวอีกทีก็อยู่ตรงไหนไม่รู้
“มึงได้เดินข้ามฝั่งไปหรือเปล่า”
“อือ...” มู่ตอบเสียงแผ่วๆ “กูนึกว่ามึงอาจจะเดินข้ามมา”
“งั้นมึงก็อยู่ฝั่งนั้นไป มีอะไรอีกนอกจากต้นไผ่เนี่ย มองฝั่งตรงข้ามสิมีอะไรบ้าง” มู่หน้าแหย ชะเง้อมองข้ามฝั่งมา สิ่งที่เขาเห็นก็คือป้ายร้าย “กาแฟโบราณ” ข้างๆ คือไอศกรีมมะพร้าว ถัดไปมองไม่ถนัด
“มันเป็นร้านกาแฟโบราณ ข้างๆ เป็นร้านไอ้ศกรีมมะพร้าวสด กูอยากชิมอะ กูข้ามฝั่งไปได้ปะ?”
“...” ไม่มีเสียงตอบจากนุช อีกฝ่ายเงียบไปจนมู่ใจเสีย กลัวว่าจะโดนว้ากกลับมาอีก แต่แหม...ก็อยากลองชิมนิดหน่อยเองนี่นา...
“อืม... มึงเดินข้ามมาซื้อไอติมกินป่ะ”
“โอเค...งั้นเดี๋ยวกูเดินข้ามไปเลย สะพานอยู่ใกล้ๆ” มู่ว่า พร้อมกับเดินสวนทางกับคนอื่นเพื่อเดินไปที่สะพานไม้อีกราวๆ สิบหว่าเมตร
“ข้ามฝั่งมาเลี้ยวซ้ายนะมึง ไม่งั้นหลงอีก...”
“กูรู้น่า! แล้วมึงรู้ได้ไง ว่าต้องเลี้ยวซ้าย”
“เอาเถอะน่า แล้วมือซ้ายอยู่ข้างไหน”
“มือซ้าย?”
“เออ...”
“กูรู้จักซ้ายจักขวา ไอ้ควายชะมด!” มู่ตะคอกกลับมา
“มึงตอบกูมาว่าข้างไหนคือข้างซ้ายของมึง”
“ก็ข้างที่กูใส่นาฬิกาไง! ใครๆ เขาก็ใส่กันอย่างนี้ มันเกะกะตอนเขียนหนังสือ!”
“เออ...ใช่ แต่มึงใส่นาฬิกาข้างขวา ไอ้ควายมู่! มึงข้ามมาแล้วมึงเลี้ยวมาทางที่มือข้างที่มึงไม่ได้ใส่นาฬิกานั่นแหละ!” นุชตะคอก ก่อนที่เงินจะหมด เขาไม่มีเหรียญหยอดแล้ว หงุดหงิดอยากกระแทกแรงๆ สักทีแต่ก็ไม่ทำ เขาเดินมาที่หน้าร้านกาแฟ ข้างๆ คือร้านขายไอศกรีมมะพร้าวสด เข้าเห็นร่างบางคุ้นตาเดินมาถึงกลางสะพานแล้ว อีกฝ่ายก้มดูมือของตัวเองอยู่!
มู่สวมนาฬิกาข้างขวา เพราะเป็นคนถนัดซ้ายเวลาเขียนหนังสือเลยเกะกะ ข้อนี้เขารู้ดี จำได้ดีด้วย แต่เหมือนเจ้าตัวมันเองนั่นแหละที่ไม่เคยจำ...
อย่างนี้จะไม่ให้เขาห่วงมันแทบสิ้นสติเหรอไง!
“ไอ้ปลวกมู่เอ้ย!”
.............
ไอศกรีมมะพร้าวสดอยู่ในมือคนถือจ้วงใส่ปากคำโตก่อนจะซี๊ดปากเพราะเสียวที่ฟัน ร่างบางเซเมื่อโดนคนที่เดินอยู่ข้างโอบไหล่แล้วรั้งให้เดินชิดเข้ามาด้วย เพราะคนที่สวนไปมาอาจจะชนจนล้มคว่ำ
นี่เขาเป็นแฟนหรือพี่เลี้ยงเด็ก!
“อ่ะ” ช้อนไม้ที่มีไอศกรีมอยู่พูนช้อนจ่อมาที่ปาก นุชเบือนหน้าหนีก็แล้ว เลี่ยงก็แล้ว แต่มันก็ตามมาจนได้ สุดท้ายเลยอ้าปากรับมาเสียคำหนึ่ง แล้วก็ได้ซี๊ดปากตามคนป้อนเพราะเสียวฟันนั่นแหละ มู่หัวเราะ...คนที่เดินสวนมองทั้งสองคน แต่พวกเขาไม่สนใจ ร่างบางล้วงมือถือออกมา ก่อนจะชูขึ้น นุชก็แค่เอียงหน้าเข้าไปใกล้ เสียงแชะดังเบาๆ ก่อนที่มือจะกดเซฟและทำอะไรหลายอย่างด้วยมือข้างเดียว
โคตรเจ๋งเหอะ เรื่องมือถือเนี่ย สามารถเหลือเกิน
ร้านค้านับสิบๆ ร้านที่พวกเขาแวะดูมีของฝากติดไม้ติดมือคนละชิ้นสองชิ้น ทุกอย่างโดนยัดลงเป้สีแสดของนุชที่มู่เป็นคนสะพายอยู่
รูปคู่หลายรูปถูกกดเซฟ รูปเดี่ยวที่นุชโดนถ่ายไว้เยอะแยะ แม้จะเจ้าตัวจะทำหน้าเมื่อยแล้วเมื่อยอีก ส่วนมู่ ไม่เคยวางมือถือ...
“เมมจะเต็ม”
“ยังเดินไม่ทั่วเลย เต็มละ? มึงไม่ได้ถ่ายที่อื่นแล้วล่ะ” น้ำเสียงเหมือนเห็นใจนะ แต่สายตาและรอยยิ้มโคตรของความสะใจ
“กูมีเมมสำรอง... เย๊อะ!”
บางทีก็ต้องขอบคุณตัวเองที่รักคนตรงหน้านี้แบบขุดไม่ขึ้น เพราะไม่อย่างนั้น เขาคงหักคออีกฝ่ายไปแล้วล่ะ!
....................................................
“เอาไป” สิ้นเสียงบางอย่างก็หล่นปุลงที่นอนตรงหน้า มู่มองมันก่อนจะคว้าหมับมาถือไว้ทันที
“ลืมไปเลย”
แหงล่ะ เดินมันซะทั้งตลาดกินแต่ไอศกรีม ท้องไม่เสียก็บุญเท่าไหร่!
อุตส่าห์รีบเดินไปซื้อตอนที่เห็นคนหิ้วเดินขาย พอหันหลังกลับมาไอ้คนที่นึกว่าเดินตามมาตลอดดันหายจ้อย ชิบหายที่สุดตอนนั้น นุชหัวใจหล่นไปกองที่ปลายเท้า เดินตามไปหาก็ไม่เจอ หงุดหงิดที่ตัวเองไม่เอามือถือมาด้วย ไล่เดินหาทั้งคนทั้งตู้โทรศัพท์ คิดไปสารพัด
มู่มันไม่เคยได้เรื่องได้ราวทุกสิ่งอย่างที่เกี่ยวกับเส้นทาง รู้แค่ว่าอยากเที่ยวอยากเดินดูนั่นดูนี่ แต่ไม่สนว่าต้องเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา ดังนั้นไม่ต้องถามเลยนะว่าถ้าพลัดกันแล้วต้องกลับไปเจอกันที่เก๊ตเฮาท์ เอาเข้าจริงนุชมั่นใจว่าสุดที่รักของตัวเอง จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเก๊ตเฮ้าท์ที่พักอยู่เนี่ย ชื่ออะไร...
ถ้าหาคนรักไม่เจอ นุชจะย้อนกลับไปฆ่าคนขายมะยมเชื่อมข้อหาทำให้เขาต้องพลัดกับไอ้บู้บี้
“ไปที่ท่าน้ำกันเหอะ”
“ไม่ไป กูจะนอน กูเมื่อย กูง่วง กูอยากนอนกอดมึงด้วย มานี่เลย” ไม่พูดเปล่า คว้าเอาคอเสื้อของอีกฝ่ายลากมาที่เตียง แม้คนรักจะโวยวายแต่นุชก็ไม่สนใจ...
ก็ลองตามใจมันสิ เขาได้นอนตากอยู่อีกเป็นชั่วโมง!
โรแมนติกจะยังไงก็ช่างเหอะ เขารู้แค่ว่าเขารักมู่ก็พอ ไม่ว่าจะอยู่ไหน ที่ไหน แค่รู้ว่ารักกัน เท่านั้นก็พอแล้วจริงๆ
ไอ้เรื่องสร้างบรรยากงบรรยากาศไว้ทีหลังเถอะ ที่สำคัญ...
เมื่อยชิบหาย อย่างที่บอก
“ชะมด! กูอยากไปที่ท่าน้ำ”
“กูไม่ไป!” นุชตัดรอน ล้มตัวลงนอนดึงผ้าห่มมาคลุมกาย เปิดหน้าต่างเปิดม่านไว้ สัมผัสลมจากธรรมชาติที่ผ่านมุ้งลวดเข้ามา แม้จะเล็กน้อย แต่ก็ทำให้ในห้องนี้ไม่ร้อนอะไร ยิ่งดึกๆ อากาศจะเย็นขึ้นด้วย
มู่ทำหน้าขัดใจ ว่าจะลุกขึ้นเดินไปนั่งเล่นคนเดียวให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็หมดอารมณ์เหมือนกัน แถมวันนี้ทั้งวันก็เหนื่อยจริงๆ เจ้าตัวเลยถอนหายใจ แล้วคลานไปตรงที่นอน สอดกายเข้าไปในผ้าห่มขยับไปซุกกายข้างคนที่นอนหงายอยู่ ก่อนที่อีกฝ่ายจะพลิกตัวมาหาแล้วตวัดอ้อมแขนกอดเข้าไว้
“กูรักมึง”
ไม่หวาน ไม่โรแมนติก ไม่มีห่าอะไรเลย...สมกับที่เป็นไอ้ชะมด
แต่ก็พอแล้วล่ะ... แค่นี้ก็สุดยอดแล้วสำหรับมู่ลี่!
.......................................................
ความสุขก็เหมือนนาฬิกาทราย...ไม่นานทรายเม็ดสุดท้ายก็ร่วงหล่น หมดซึ่งเวลา เหลือเพียงแค่....ห้วงอากาศที่ว่างเปล่า... : มาเฟีย
[/b]
-
อิจฉาน้องมู่จริ๊ง
มีผัวดีเป็นศรีแก่ตัวนะมู่น้อย
:laugh:
-
:กอด1:สุดยอดเหมือนกันสำหรับตอนนี้
ถึงจะไม่หวานมากมาย แต่ก็เข้าใจในเหตุการ์ณ
-
มู่มันเป็นคนหลงทิศนะเนี่ย
-
แค่รู้ว่ารักกันเท่านั้นพอ แอร๊ยย !! อยากได้แบบนี้บ้าง
แอบอิจฉามู่ลี่ :o8: :o8:
-
อยากไปเที่ยวบ้าง
-
สุขด้อีก
-
คนเขียนเป็นโรคประหลาด ขาดคนอ่านไม่ได้ เพราะงั้นอย่าใจร้าย หายไปนานๆ คนเขียนคิดถึง...
-
:z2:ทรายหมดก้อกลับด้าน แล้วความสุขก้อจะกลับมา
-
ทำไมทิ้งท้ายแบบนั้นล่ะ
ยังไงนาฬิกาทรายก็ยังกลับพลิกกลับด้านใหม่เริ่มใหม่อยู่ดีนี่คะ
-
ตอนที่44
เวลาในนาฬิกาทราย...มันไม่มีทางหมดไป...เมื่อทรายเม็ดสุดท้ายร่วงหล่นไป ก็แค่จับมันพลิกกลับ...เวลาก็เริ่มหมุนเดินใหม่...
แต่ถ้านาฬิกาทรายอันนั้น...ถูกกักเก็บเอาไว้อยู่ในที่เกินไขว่คว้าได้... เวลาที่เหลืออยู่น้อยนิด เราจะทำอย่างไรดี...
“ก็ซื้ออันใหม่ดิ อีกอย่าง...เดี๋ยวนี้เขาใช้นาฬิกาดิจิตอลแล้ว”
กูกำลังซึ้ง...
“แล้วถ้าถ่ายมันหมดล่ะ”
“ก็เปลี่ยนถ่านตั้งเวลาใหม่”
กูขอบคุณสำหรับคำตอบ... กูรักมึงมาก
ให้ตาย!
“มึงเป็นผู้ชายที่ปากซ้นตีนมากไอ้ชะมด”
“กูเห็นมึงชอบจูบปากกับกูนะ” มู่เบ้หน้าก่อนจะจิกสายตาค้อนเข้าใส่ไอ้คนที่นั่งเล่นเกมส์ในมือถือ อุตส่าห์นั่งแอ๊บอ่านอะไรซึ้งๆ ให้ฟัง แต่ดูพ่อคุณทูนหัวตอบแทนกลับมาได้ซึ้งในอก!
มันน่านัก!
“ออกไปข้างนอกเถอะ เลิกเล่นเกมส์ก่อนได้มะ นี่มึงอยู่กับกูนะไอ้ชะมด” มู่ฟาดมือใส่ไหล่ของคนรักที่นั่งอยู่ข้างๆ อีกฝ่ายไม่ได้หลบหลีกกลับนั่งยิ้ม และขำเบาๆ คนขี้โมโหเลยคว้าเอามือถือมาดู...
ไม่ได้เป็นแอพเกมส์นี่!
มันแกล้งกดเล่น?
“อีกแล้วนะไอ้ชะมด! มึงแกล้งกูเรื่อยเลย!” มู่โวยวาย ตีแขนอีกฝ่ายแรงๆ นุชหัวเราะร่า ก่อนจะลุกเดินหนีออกมาที่ระเบียงกว้างของบ้านพักที่จองไว้ในสวนผึ้ง
กลางดึก มีแสงไฟริบรี่ตามรายทาง แสงจากบ้านพักที่ห่างออกไป ค่อนข้างมืดและเย็น...ท้องฟ้ามีดวงดาวเต็มไปหมด...
นุชเลือกนั่งที่ที่นั่งยาวติดขอบระเบียงเอนกายกับมุมที่สร้างเป็นที่ปลูกดอกไม้เล็กๆ เขาไม่รู้หรอกว่ามันดอกอะไร เขาไม่เคยสนใจ และไม่คิดจะสนด้วย...
กลิ่นธรรมชาติ... นี่คือคืนสุดท้ายของการท่องเที่ยว
“จะงอนก็เอาแค่พองามนะ กูไม่ง้อ”
ไอ้....สัน.....
โอ้ย!!!!
มู่กระฟัดกระเฟียดวางมือถือของตัวเองไว้ที่เตียงหลังจากที่นุชชอบเอาไปเล่นเกมส์แล้วเดินกระแทกเท้าตรงไปหาคนที่แทบจะนอนเลื้อยอยู่บนขอบที่นั่งนั่นแล้ว
“มึงนี่นะ พรุ่งนี้ก็จะกลับแล้ว แล้วดูมึงดิ” มู่บ่นแต่ก็มานั่งเบียดและเอนซอบอกของนุช กอดร่างนั้นไว้แน่น หมั่นเขี้ยวกัดลงที่อกแน่นๆ นั้นหนึ่งที
“เชี่ย! กูเจ็บ” มู่ไม่เถียงกลับเกยใบหน้ากับอกแกร่งนั้น มองปลายคางของอีกฝ่าย ฝ่ามือของนุชเลื่อนมาลูบไล้เกลี่ยเส้นผมของเขาเล่น
ไม่มีคำพูดอะไรอีกแล้วนอกจากเสียงจากรอบกาย...
“มึงรักกูตั้งแต่ตอนไหนนะ” มีอาการสะอึกขำของคนที่ตัวเองเกยร่างทับอยู่ ก่อนจะเงียบไปเล็กน้อย
“มึงเดินสะดุดบันไดห้าง แล้วเนียนนั่งลงเล่นมือถืออะ กูนั่งมองอยู่ในแม็ค ขำชิบหาย”
“มึงตอบไม่ตรงคำถาม!” มู่แทบคำราม ก่อนจะจิกเล็บลงบนกล้ามหน้าอกของอีกฝ่ายนั่นแหละ สะใจดี
“ก็...กูว่ากูคงชอบท่าทางประหลาดๆ ของมึงตั้งแต่แรกนั่นแหละ แต่รักเมื่อไหร่...ก็ไม่รู้” นุชว่าแล้วก็ขำ นึกถึงตอนที่เห็นมู่ลี่ครั้งแรกก็ยิ่งขำ...
เด็กผู้ชายตัวผอม ตรงเรียนตรงกระเป๋าเสื้อบ่งบอกถึงยี่ห้อโรงเรียนคุณหนูที่ใครๆ ก็รู้จัก อีกฝ่ายมัวแต่ก้มดูมือถือจนเดินสะดุดทางขึ้นห้าง แต่ไม่ยักกะล้มคะมำทำเนียนนั่งเล่นมือถือต่อหน้าตาเฉย แต่เขาอยู่ไม่ไกลนัก ในร้านแม็คนั่งติดกระจกตรงทางเดินขึ้นพอดี เห็นนะว่าอายจนหน้าแดง ไอ้แก้มป่องๆ ยุ้ยๆ นั่นเห็นแล้วอยากจะฟัดเป็นบ้า...
หมั่นเขี้ยวตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นนั่นแหละ
“กูรู้นะว่ามึงมองกูบ่อยๆ” ไอ้แสนรู้!!!
“กูไม่มีอะไรจะมอง”
“เหรออออออ” นุชลากเสียงหันมากดจูบที่หน้าผากของอีกฝ่าย
ปากแข็งไม่เลิก... ก็เห็นอยู่ว่าแอบมอง ก็เลยเตร็ดเตร่แถวนั้นให้มองบ่อยๆ ลงทุนเรียนกวดวิชาที่เดียวกัน ทั้งที่เขาไม่สนใจสักนิด...
“เรารักกันมานานแค่ไหนแล้ว” มู่ลี่พึมพำ ไม่รู้ว่าถามคนที่กอดตัวเองอยู่หรือถามตัวเอง เพราะอยู่ๆ ก็ตอบมาเองว่า “จะสี่ปีแล้วเนอะ”
“ราวๆ นั้น...”
“ปีหน้าเราก็จะยังรักกันใช่มะ?”
“อืม...”
“ปีต่อไปด้วยใช่มะ?”
“อืม...”
“ปีต่อๆไปด้วยใช่มะ”
“อืม...” ทุกครั้งที่เอ่ยถาม เสียงมันก็เริ่มสั่นๆ ทุกครั้งที่ตอบใจมันก็หาย...
“แม่ใหญ่โคตรใจร้ายอะมึง” มู่ตัดพ้อ ซุกตัวในอ้อมกอดที่กระชับแน่นเข้ามา...แทบจะหายใจไม่ออกแต่ก็ไม่อยากให้คลายออกไป
“ทนได้ใช่ไหม...กูจะรอมึง”
“กูก็รอมึงเหมือนกันนั่นแหละ”
.....
ในวันที่นั่งรถออกจากแปดริ้ว...
คำพูดของแม่ใหญ่ถูกถ่ายทอดออกมาจากปากของนุช...
“คบกันมานานแค่ไหนแล้ว” นุชนั่งลงตรงที่นั่งของตัวเองกระพริบตาก่อนจะตอบ...
“ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ครับ”
“แล้วที่บอกว่ารู้จักกันมานานนั่นล่ะ” น้ำเสียงเอ่ยถามราบเรียบ ไม่บ่งบอกห้วงอารมณ์ของผู้สูงวัย
“เราเป็นเพื่อนกันมาก่อนจริงๆ ครับ นอกจากเรื่องคบกัน ทุกอย่างเป็นความจริง” ไม่มีความจำเป็นต้องโกหก ที่สำคัญนุชเองโกหกไม่เป็น
“ตั้งใจจะปิดเรื่องนี้ไปถึงเมื่อไหร่”
“เรื่อยๆ ครับ ผมรู้ว่าแม่แม่ไม่มีทางรับได้หรอก”
“ถ้ารู้แล้วทำไมยังทำ!” เสียงของแม่ใหญ่เข้มขึ้น นุชไม่ได้มองใบหน้าของแม่ เขาจึงไม่รู้ว่าแววตาหลังกรอบแว่นสี่ทองนั้นสั่นไหวแค่ไหน และเจ้าตัวเองพยายามกลั้นหยดน้ำตาเพียงไร
มีบุตรชายเพียงคนเดียว แต่กลับแปลกแยกไปจากคนอื่น!
หัวอกคนเป็นแม่... ถึงจะไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไข แต่ก็รักยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
“ถ้ามู่มันเป็นผู้หญิงผมก็รักมัน ถ้ามันเป็นทอม ผมก็รักมัน ให้มันเป็นกระเทย ผมก็รักมัน มันจะเป็นอะไรผมก็รักมัน มันไม่มีเหตุผลว่าทำไมต้องทำ ทำไมต้องรัก ผมรู้แค่ว่าต้องเป็นมัน”
เธอไม่เคยเห็นลูกชายของตนเองเอ่ยถึงความรู้สึกของตัวเองมาก่อน นุชเก็บตัว ขีดเส้นกรอบรอบตัวเองออกจากทุกคน... เธอมองเห็นการเปลี่ยนแปลงของลูกชายตั้งแต่มู่ลี่มาอยู่ที่นี่ด้วย...
แต่มันไม่ใช่เรื่องง่าย...มันไม่ใช่การแกล้งทำเป็นไม่รับรู้หรือแกล้งยอมรับจะได้จบๆไป ทุกอย่างต้องออกมาจากใจจริง ในตอนนี้หญิงสูงวัยยังไม่สามารถทำใจรับได้จริงๆ
“เลิกกันซะ...”
“ไม่! ผมไม่เลิก”
“อยากเห็นแม่ตายตอนนี้เลยหรือไงตานุช! อยากให้คนแก่อย่างแม่ตายตาไม่หลับใช่มั้ย!”
“แม่!” นุชโผล่งออกมา มองหน้าแม่ใหญ่อย่างไม่อยากเชื่อว่าแม่ที่แสนจะเข้มงวด เข้มแข็งจะพูดอะไรแบบนี้
“ทำไมแม่จะไม่รู้ว่าห้ามไม่ได้... ไม่คิดจะให้เวลาแม่บ้างเลยรึไง!” แม่ใหญ่สะอื้น แม้จะไม่หนักมากนัก แต่สำหรับคนที่ไม่เคยเห็นแม่ของตัวเองเสียน้ำตาเลยอย่างนุชแทบจะไม่มีแรงทำอะไร นอกจากลงไปนั่งกับพื้นแล้วคลานเข้าไปหา ก้มลงกราบที่เท้า....
“ผมขอโทษ....”
“แม่ขอร้องล่ะตานุช...เลิกกันไปเถอะนะ...แม่ขอ...” เหมือนจะขาดใจตายตรงนั้นนั่นแหละ
ถ้าใครรู้ ใครมีคำตอบช่วยบอกเขาทีว่าเขาควรทำอย่างไร....
.......................
คลิกฟังกันเถิดดดดดดดดดดด (เขียนไม่ค่อยอิน อาศัยเอาเพลงช่วย) http://www.youtube.com/watch?v=t1ucTYFcEl4 (http://www.youtube.com/watch?v=t1ucTYFcEl4)
“นานแค่ไหนกันวะ” คำถามลอยๆ ได้คำตอบแค่เพียงอาการส่ายหน้าที่คนพูดไม่มีทางได้เห็นเพราะเอาแต่เหม่อมองฝ่าความมืดสลัวออกไป... “ใจร้ายกับคนน่ารักอย่างกูได้ยังไง” ตัดพ้อเสียพองาม ก่อนจะเลื่อนมือมาลูบไล้ต้นคอและสันกรามของหนุ่มหน้าหวาน ที่หันมางับหลายนิ้วของเขาเล่น
“มันทรมานนะมึง ถ้าทำแบบนี้ส่งมึงไปเรียนเมืองนอกเลยดีกว่า กูต้องเห็นมึงทุกวัน กูต้องอยู่ใกล้มึงทุกวัน แต่...ไม่ได้เป็นอะไรกัน...ฆ่ากูเลยเหอะ” ว่าแล้วก็ซบหน้าลง กับอกของคนที่ไม่พูดอะไรออกมาเลยยอกจากประคองเขาไว้ในอ้อมกอด
ความชื้นเล็กๆ ซึมลงที่เสื้อยืดสีขาว...มันแค่เล็กน้อย แต่กลับเจ็บปวดมากกว่าอะไรเสียอีก
“กูจะมองหน้า จะสบตากับมึงได้ยังไง...ในเมื่อกูรักมึงขนาดนี้...”
“ต้องมีวันของเราสิวะ” นุชกอดร่างนั้นไว้แน่น กดปลายจมูกกับขมับ....
“กูรักมึง...กูรักมึง...กูรัก...” บอกรัก...
บอกกันไปเรื่อยๆ บอกกันจนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้าย... เมื่อถึงเวลาที่เม็ดทรายในนาฬิการ่วงหล่นจนหมดเม็ดสุดท้าย เวลาของทั้งคู่จะหยุดลง เพราะนาฬิกาทรายอันนี้...มันจะไม่พลิกกลับด้านอีก...
จนกว่าจะถึงเวลาของมันอีกครั้ง....
เมื่อไหร่...
ไม่รู้....
...................................................................
สารภาพ...ตอนหน้าจบละค่ะ...ห๊ะ!
แป่วววววว...แง่ววววว...
หนีดีกว่า...
-
ตอนหน้าจะจบจริงเหรอค่ะ ล้อเล่นใช่มั้ย :sad4:
สงสารมู่+นุชจัง ปกติอ่านคู่นี้แล้วเราจะยิ้มตลอด
ไม่คิดว่าจะได้กินมาม่าจากคู่นี้ ขอให้ทุกอย่าง
ดีขึ้นเร็วๆเอาใจช่วยค่ะ
-
ตัดจบงี้มาต่อยกันเลยดีกว่า
-
อะไรนิ ตอนหน้าจบแล้วหรอ
สงสารมู่กับนุชอ่ะ แต่ก็เข้าใจแม่ใหญ่นะ
ปล. ขอให้คู่นี้กลับมาเป็นคู่รักกันเร็วๆ
-
ฮ๊ะอะไรนะตอนหน้าจบ
ยังไม่เคลียร์เลย o22
แล้วยังมาตัดฉับแบบนี้
ไม่ไหวนะค๊า :z3:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
เลิกกันทั้งที่ยังรักกัน เจ็บน้า
-
โอ้ ไม่นะะะะะะะ o22 o22 o22
ตอนหน้าจบแล้วหรออออ ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
จะไปขว้างนาฬิกาทรายทิ้ง
-
เฮ้ยยยย
จะจบแล้วอ่อ??
จริง?
นุชมู่ น่าสงสารมาก ๆ เลยอ้ะ
เศร้าเกินไปแล้วนะ
:a5:
เออ
แล้วก็ สรุปนุชมู่ นี่คู่หลักใช่มั้ย?
:z2:
-
ตอนหน้าจบ
ฮ๊ะ!!!!
:a5: o22
ทำยังงี้ไม่ได้นะค้าาาาาาาาาาา
:sad4:
เรื่องยังไม่เคลียร์เล้ย
เจ๊ไม่ยอมให้น้องมู่โศกาอาดูรขนาดนี้น้า
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:sad5:
โป้งคนเขียน งื่อๆๆ
:o12:
-
:กอด1:รอๆๆๆ
-
สงสารคู่นี้มากๆเลยค่ะ อินจนเกือบร้องไห้เลยนะคะ :o12:
ตอนหน้าจะจบแล้วหรอคะ ยืดอีกหน่อยน้า ^^
-
ไม่อ่าววววววววววววว
ทำไมละ ทำไมละ ทำไมละ
สงสารมู่และนุชมากกกกก
น้ำตาซึม
ตอนกน้าจะจบยิ่งตกใจใหญ่เลยยยยย
-
ว๊ากกกกกกกก อ่านจบ อยากเอาระเบิดไปปาใส่นาฬิกาทราย
โฮกกกกกกกกกกกก มันต้องมีทางออกสิฟร่ะ
นุชกับมู่น่ารักอ่ะ ฮืออ ไม่เสียแรงที่รักที่ชอบคู่นี้ ยิ่งอ่านเวลาสองคนอยู่ด้วยกันยิ่งชอบบ
เอาใจช่วยทั้งคู่เลยยยย แง๊
:กอด1:
-
จบม่สวยดนน่นิม
-
เม้นไม่ออกเลย เศร้าใจ
-
มันเศร้ามากเลย ทั้งที่รักกัน :sad4:
-
หมดแรงเลยอ่ะ น้องมู่กับชะมดของเจ้~~~ :monkeysad: :sad4:
-
ตอนจบ
ความจริงอยู่ตรงหน้า การยอมรับมีโดยไม่โต้แย้งใดใดเหมือนคนอ่อนแอไร้ทางสู้ แต่สำหรับคนทั้งสองคน... ระยะเวลาต่อไปข้างหน้าอีกนานแค่ไหนไม่ทราบได้มันคือช่วงเวลาพิสูจน์ความรักที่มีให้แก่กัน...
“กูมีเวลาทั้งชีวิตไว้รอมึง”
“เหมือนกัน” เสียงจากร่างบางตอบ สองมือจับกันไว้แน่นก่อนจะเดินขึ้นเรือนไป โดยมีซอเดินตามขึ้นไปด้วย
ทั้งสองเดินขึ้นมา ทำความเคารพผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงหน้า ก่อนจะนั่งลงเงียบๆ
เกือบเดือนที่ทั้งคู่หายไปด้วยกัน ไม่มีการตามหา เพราะรู้ดีว่านุชออกไปกับใครและเพื่ออะไร ไม่ใช่ไม่ห่วงใยแต่เพราะลูกชายขอเวลา...
เวลาสุดท้าย...เพื่อตามใจตัวเอง
แม่ใหญ่หันไปมองมู่ที่นั่งอยู่ข้างกายลูกชาย มือของทั้งสองยังคงประสานกันแน่น บอกไม่ถูกว่าอาการตึงที่เกิดขึ้นที่ใจ จนลุกลามมาถึงใบหน้านั้นเกิดเพราะอะไร แต่สาเหตุหลักคงมาจากท่าทางของทั้งสอง
มู่ยกมือขึ้นทำความเคารพผู้ใหญ่ทั้งสอง ก่อนจะวางมือไว้ที่หน้าขาของตัวเองอย่างสงบเสงี่ยม แต่มือของเขาก็ถูกนุชคว้าไปกำไว้อีก
ปลายนิ้วประสานเข้าหากันทีละนิ้วทีละนิ้ว ก่อนจะจับกันไว้แน่นเหมือนตอนที่เดินเข้ามา รู้ว่าผู้ใหญ่ไม่ชอบ ไม่พอใจ แต่นี้คือช่วงวินาทีสุดท้าย ก่อนทรายจะหมด...
ไม่มีใครพูดอะไรเลย... แม่เวลาจะหมุนผ่านไปสิบกว่านาทีแล้ว...ต่างฝ่ายต่างไม่รู้จะพูดอะไร เพราะต่างรู้ดีว่าพูดไปก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ยังไงทุกอย่างก็ต้องเป็นไป...
“แม่ครับ” นุชเอ่ยออกมาในที่สุด เขาเม้มปากก่อนคลายออก ฝ่ามือบีบมือที่ประสานกันไว้แน่น “เราจำทำตามที่แม่ขอ...แต่...” นุชเอ่ยอย่ายากลำบาก รับรู้ถึงอาการสั่นน้อยๆ ของคนข้างกายที่นั่งก้มหน้านิ่ง...
“แต่...เราเรียนที่เดียวกัน บางตัวต้องเรียนด้วยกัน อยู่กลุ่มเดียวกัน มันยากที่จะตัดกันอย่างสิ้นเชิง เพราะยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่”
“อย่าให้มีอะไรที่นอกเหนือจากนั้น...เข้าใจใช่มั้ยทั้งสองคน อย่าใช้ช่องว่างข้ออ้างอะไรก็ตามแต่”
....จะใช้มุกเนียนหากันอย่างเจทำกับผิง หรือผิงทำกับเจไม่ได้
...จะใช้วีธีตีหน้ามึนพุ่งเข้าหาอย่างซอกับแฮมก็ไม่ได้
เป็นแค่เพื่อน แค่เพื่อน...
“ครับ...” เสียงของนุชและมู่แผ่วเบา
“เราจะเป็นคนที่รักกัน แต่รักกันไม่ได้ครับ”
เสียงของนุชเรียบนิ่ง ฟังดูมั่นคงเช่นทุกครั้ง แต่บางอย่างที่ติดอยู่ในกระแสเสียงสามารถรับรู้ได้ไม่ยากเลยว่าขณะที่พูดนั้น หัวใจถูกบาดลึกแค่ไหน....
“ถ้าวันหนึ่ง...สมมุติว่า...” มู่เอ่ยขึ้นมา เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผู้ใหญ่ทั้งสอง “แม่แม่พอจะรับได้สักนิด จะเมื่อไหร่ก็ได้ เราจะมีโอกาสอีกครั้งใช่ไหมครับ”
แม้จะน้อยนิด แต่ก็อยากจะมีความหวัง
การรอคอย มันทำร้ายคนรักกันได้ตั้งแต่เอ่ยถึงแล้ว... หากต้องเจอกับสภาวะนั้นจริงๆ พวกเขาก็อยากมีความหวังสักน้อยนิด
“ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่หรอกนะ ไม่รับปาก” แม่ใหญ่เอ่ยเสียงเย็นชา แล้วก็เงียบไปเมื่อมู่พยักหน้าเข้าใจ “มันอาจจะไม่มีวันนั้นเลยก็เป็นได้”
“ไม่เป็นไรครับ” มู่ตอบ ก่อนจะเม้มปาก “ผมเข้าใจทุกอย่างแล้วครับ ผมคงต้องไปแล้วกว่าจะถึงกรุงเทพอีก กราบลานะครับแม่ใหญ่ แม่ขวัญ” มู่เข้าไปกราบผู้ใหญ่ทั้งสองที่ตัก ก่อนจะถอยออกมาแล้วลุกขึ้นยื่น
“เจอกันที่ มหา’ลัยนะมึง” นุชพยักหน้า แล้วลุกขึ้นเดินออกมาส่งมู่....
ทั้งสองเดินช้าๆ มือที่เคยจับกันมาตลอดทาง ตอนนี้อยู่ห่างกันแต่ไม่กี่เซนต์ ไหล่ที่เคยชนกัน ตอนนี้ก้อยู่ห่างกันเป็นฟุต... กายที่เคยโอบกันเดิน ต่างฝ่ายต่างก้าวเดินด้วยตัวเองช้าๆ
รถยนต์จอดอยู่หน้าบ้าน ซอทำหน้าที่เป็นสารภี... หนุ่มหน้าสวยไม่เข้ามาในบ้าน เหตุผลง่ายๆ เลยคือ “กูเป็นไม่รู้จักกาลเทสะ เกิดไปได้ยินอะไรผิดหูแล้วปล่อยหมาออกมา มันจะเป็นเรื่อง”
ความจริงแล้วซอแค่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างเป็นส่วนตัวโดยที่เขาไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวมากกว่า...
ที่มาก็เพื่อขับรถมารับเพื่อนกลับตามคำขอร้องของเพื่อนสนิทนั่นแหละ
มู่ก้าวผ่านประตูบ้านออกไป ไม่หันหลังกลับมามองคนที่หยุดยืนอยู่ที่ประตูบ้านหลังใหญ่ สายตาคู่นั้นมองตามร่างผอมบางจนอีกฝ่ายเข้าไปนั่งในรถ จนกระทั้งรถเคลื่อนออกไป...
ลับสายตา...
เวลาของคนสองคนที่รักกัน...หยุดลงแล้ว...ทุกวินาทีถูกสต๊าฟ...
ที่เหลือก็คือเพียง...
รอ...
รอให้วันที่จะกลับด้านนาฬิกาทราย....
......
.....
.....
....
....
...
...
..
.
.
(ยังไม่จบนะคะ)
-
เกือบโวยวาย ดีนะเห็นว่ายังไม่จบ
-
ต่อด่วนๆกลังปวดจ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:serius2:
ไม่ได้เข้ามาไม่กี่วัน ผ่านไปหลายตอนเลย แถมถึงตอนจบอีกต่างหาก...
คู่ซอทำให้ประหลาดใจได้เรื่อยๆ แล้วข้อสรุปก็โหดร้ายเอามากๆ
แต่ก็เข้าใจนะว่า คนเราก็อาจจะรักใครทีเดียวสองคนได้ แต่มันเป็นเรือ่งยากที่จะเลือกได้ทั้งสองโดนไม่ทำให้ใครต้องเจ็บ
ถึงจะร้ายไปบ้างแต่ซอก็ทำถูกแล้วล่ะ
คู่เจผิงคงไม่มีอะไรเพราะมันไม่มีอะไร กลับกลายเป็นว่า จากคู่รองคู่มู่นุชกลายเป็นคู่เอกไปเรียบร้อยแล้วตอนนี้
มันหน่วงอ่ะ แล้วก็เห็นใจทั้งสองคน รักกันมากแต่รักกันไม่ได้
ขอให้ตอนจบแฮปปี้เอนดิงด้วยเถิด เพี้ยงๆๆๆ
-
สี่เดือน...ต่อมา....
“พี่ผิงครับ เพื่อนผมฝากนี่มาให้ครับ...” ถุงขนมอบลอยอยู่ตรงหน้า แต่พอจะเอื้อมมือไปรับน้ำใจจากรุ่นน้องปีหนึ่ง ถุงขนมนั้นก็ลอยหวือไปต่อหน้าต่อตา...
“ฝากขอบใจเพื่อนน้องด้วย แต่แฟนพี่ไม่ชอบกินของแบบนี้ แต่ไม่อยากให้เสียน้ำใจพี่จะให้เพื่อนพี่กินแทนแล้วกันนะ” พูดจบก็เอาเท้าสะกิดไอ้คนที่ฟุบโต๊ะหลับอยู่ พออีกฝ่ายอืออาตื่นขึ้นมาก็... “แดกทีไอ้ชะมด”
ไอ้คนโดนสั่งก็ได้แต่สีหูสีตา ฉีกถุงขนมแล้วเอายัดใส่ปากหนึ่งชิ้น... “ซื่อที่ไหนวะ แดกไม่ลง” ไม่พูดเปล่า หันไปคายทิ้งยังพุ่มไม้ รีบเปิดน้ำยกขึ้นล้างปาก “แม่งปลุกกูมาแดกของแสลงปากอย่างนี้เนี่ยนะ จัญไรพวกมึง”
“เอาเป็นว่าคราวหน้าถ้าเพื่อนน้องจะซื้อของให้แฟนพี่อีก เลือกร้านดีๆ หน่อย อะไรที่ไอ้เหี้ยนี่บอกแดกไม่ได้ รับรองคนทั้งโลกกินแล้วตายทุกคน” ผู้ชายหน้าหล่อบอก ก่อนจะมองหน้ารุ่นน้องด้วยสายตาหาเรื่องเต็มที่
คนทั้งมหา’ลัย ใครไม่รู้ก็โง่เต็มที ว่าผู้ชายที่ถูกยกให้เป็นดาวของคณะวิศวะอย่างผิง มีแฟนชื่อเจ...
มันทั้งหล่อทั้งเถื่อน และ...หวงแฟนอย่างกับจงอางปากล๊อตไวเล่อ สติลกวนตีนริ้นไรขั้นเทพ ตอนแรกพ่อคุณก็อาการหึงแบบปรกติดีหรอก แต่หลังๆ มาเหมือนแฟนคลับผิงจะมีเยอะขึ้น แถมยังไม่กลัวตายก็เยอะ เจก็เดือดได้ที่จากที่เนียนได้ทุกสถานการณ์กลายเป็นว่าอยากกระทืบได้ทุกขณะจิต
ก็นะคุณแฟนของพ่อคุณก็น่ารักขึ้นทุกวัน จากที่มีคนมองๆ หลังๆ มีถึงขั้นทำผิงแฟนเพจ...
อาเมน...ใครจะรู้ว่าผิงจะน่ารักพาวเวอร์อัพหลังจากมีสามีล่ะคร้าบบบบบบบ
น้องปีหนึ่งเดินคอตกกลับไปหาเพื่อน พอมาเจอพี่ผิงใกล้ๆ อย่างนี้ก็ไม่อยากจะบอกหรอกนะ เกือบจะบอกว่าขนมนั่นเป็นของตัวเองเสียเอง พี่ผิงน่ารักชิบๆ แต่ผัวดุอย่างกับหมา!
“แกนี่ก็อีกคน ปฏิเสธบ้างเถอะอาทิตย์นี้กี่คนแล้ว”
“ความน่ารักห้ามกันไม่ได้” เจเบ้หน้าทรุดกายลงนั่งข้างกับผิง เขาเพิ่งเรียนเสร็จเลยรีบมาหาแฟนที่นัดกันไว้ว่าจะติวกันต่อ อีกสองอาทิตย์จะสอบแล้ว เขายังมึนกับไอ้ภาษาอังกฤษอยู่เลย
เด็กโยธา มีศัตรูตัวฉกาจคือภาษาอังกฤษ
“ง่วงเหี้ยๆ” เสียงของนุชงัวเงีย ก่อนเจ้าตัวจะยกน้ำขึ้นดื่มอีกรอบ แล้วเอนตัวลงกับม้านั่งหินอ่อนนอนต่อเสียอย่างนั้น
“อดหลับอดนอนมาจากไหนวะ” ผิงส่ายหน้า
“เล่นเกมส์มั้ง”
“แม่งจะสอบอยู่แล้วยังขี้เกียจ”
“นุชมันก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เอาเถอะเดี๋ยวมันก็ตื่นขึ้นมาเองแหละ” เจส่ายหน้ากับเพื่อน เอาเท้าถีบขากอีกฝ่ายอีกที แต่รายนั้นก็ไม่ยักกะตอบโต้ อารมณ์แบบ
ช่างหัวมึงเหอะ!
“ตะกี้ซอโทรมา มันบอกว่าเย็นนี้ไปกินหมูกระทะกัน พี่แฮมชวน” เจพยักหน้า เปิดชีทของตัวเองออก
“อยากกินมั้ยล่ะ ที่ร้านป๋าติ๋วยุ่งมะ”
“มาก เลยว่าจะไม่ไป...ไปช่วยหน่อยสิ แต่ถ้าจะไปกินไม่เป็นไร”
“ค้างด้วย”
“ก็เห็นค้างทุกที” เจยิ้ม ก่อนจะเลื่อนชีทไปตรงหน้าผิง
“บทนี้ไม่รู้เรื่องเลย แต่เสือกจะออกข้อสอบเยอะสุด” คนหน้าหล่อเอามือเท้าคางเหล่ตามองหน้าของผิงที่เอี้ยวมามองชีทชุดนั้น...
“ปิดเทอมกลับบ้านปะ?”
“สามสี่วันนะ แม่ชวนพี่เจไปด้วย ว่างหรือเปล่าล่ะ คุณลูกคนโปรด!” ผิงประชด ก่อนจะยิ้มเหมือนเห็นหน้าของคุณแฟน
“แน่นอนอยู่แล้ว”
“ไหนบอกให้พ่อมาขอไง” คนหน้าใสว่าพร้อมรอยยิ้มแก้โจทย์ที่อยู่ตรงหน้าช้าๆ
“พ่อไม่อยู่นี่หว่า...ไม่รู้ตอนนี้อยู่ประเทศไหน ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ใช้นามสกุลเจนทัพศึกน่า...” แล้วเสียงหัวเราะเบาๆ ก็ดังขึ้นจากคนทั้งสอง ก่อนนิ่งแล้วจ้องตากัน
เจยักคิ้วเข้าใส่ ผิงยิ้ม ก่อนจะเอานิ้วจิ้มหน้าอีกฝ่าย แล้วหันไปสนใจงานในมือต่อ ส่วนเจ...
“เห็นว่าสี่โมงเย็นไอ้มู่มันก็เลิกเรียนแล้วก็จะไปงานคอมมาร์ทนี่...ใช่ปะ”
“งั้นแหละ มันไม่เคยพลาดงานแบบนี้หรอก”
“ตอนนี้ก็บ่ายสามกว่าๆ ทันอยู่มั้ง”
“ทัน...ถมเถ”คู่รักพูดลอยๆ แต่กระแทกหูคนที่นอนอยู่อย่างจัง... แต่อีกฝ่ายยังคนนอนนิ่ง ซึ่งทั้งสองรู้ว่านุชได้ยินและสนใจ ดีไม่ดีมันอาจจะกำลังคิดหาทางไปเจออีกฝ่ายก็เป็นได้...ใครจะรู้
เจกับผิงยิ้ม และไม่สนใจนุชอีก...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันก็เป็นเรื่องของเพื่อน...
ส่วนเขาทั้งสองคน...
“พี่ผิงคร้าบบบบ ขอเบอร์พี่หน่อยครับ ผมรู้แฟนพี่ดุ แต่ผมชอบพี่จัง!”
“088-XXX-XXXX โทรมาเลย พ่อมึงรออยู่!”
....................................
“ตกลงไม่มีใครมาเหรอซอ.... พี่อยากกินหมูกระทะจริงๆ นะ” ซอกรอกตาก่อนจะยู่ปาก
“เห็นใครมากับผมมั้ยล่ะ”
“อย่ากวน”
“เอาเถอะน่า คราวหน้าก่อนเหอะนะ ไม่ทานสองคนไม่อร่อยหรอก หาอะไรง่ายๆ กินก่อน หิว” หนุ่มหน้าสวยเอ่ย... ก่อนจะพาคนรักที่นัดเจอกันบนห้างดังเดินหาร้านอะไรสักอย่างก็ได้ที่ช่วยให้เขาอิ่ม “เนื้อย่าง?” ซอหันมาถามคุณหมอที่ยังทำหน้ามุ่ยๆ อยู่ ใบหน้าหล่อๆ นั้นส่ายไม่เห็นด้วย
“อยากกินหมูกระทะ”
“คราวหน้า?”
“ก็ได้...สุกี้ดีกว่า” คราวนี้เป็นซอที่ส่ายหน้า
“เพิ่งกลับบ้านไปเจ๊พิณทำหม้อเท่าบ้านให้กิน ไม่เอานะ” ซอไม่ยอม เขาเอียนสุกี้เต็มที่ไม่ว่าจะแห้งจะน้ำ ไม่เอาสักอย่าง....
“แต่พี่อยากกินของพวกนี้นะ”
“โธ่...แฮม....” ซอทำเสียงละเหี่ยใจ ก่อนจะยอมเดินไปตามทางที่คนรักดันหลังให้ไปร้านสุกี้เจ้าเก่าที่แม้ไม่ได้มีสาขามากมายเช่นร้านสุกี้ยอดนิยม แต่แฮมกลับชอบเจ้านี้มากกว่า
ทั้งสองคนเข้าไปนั่งในร้าน คนไม่มากนักต่างกับร้านอื่นๆ แต่ช่างเถอะ ทั้งสองสั่งอาหารตามที่นึกอย่าง(แค่แฮมคนเดียวนะ ก่อนจะใช้เวลาในร้านนั้นกว่าสองชั่วโมง แล้วก็พากันไปเดินเล่นในห้างนั่นแหละ
เสื้อสองสีเป็นเรื่องที่น่าลำบากสำหรับซอที่ต้องเลือกแค่หนึ่งตัว ในเมื่อทั้งสองสีก็สวยเหมือนกัน... เขาลองเอามันทาบกับร่างของคนรักที่ยืนเลือกเนคไทน์เงียบๆ มองไปมองมาก็ยังคงไม่เลือกสักที
“ถ้าเลือกไม่ได้ก็วางไว้เฉยๆ ก็ได้นะครับ” คุณหมอพูด...อย่างเข้าใจ
“เลือกได้ แต่กำลังคิดว่าแฮมต้องใช้อีกสีในงานอื่นมั้ย?” ซอว่าและทำหน้าคิด ทำเอาแฮมหันมามองอย่างแปลกใจ... “ผมเลือกได้น่า แต่บางอย่าง อาจจะต้องใช้เวลาสักนิด”
คุณหมอยิ้มน้อยๆ หันไปเลือกเนคไทน์ต่อ....
ใช่แล้วล่ะ บางเร่องซอใช้เวลามากสำหรับการเลือก... แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้แฮมรอได้ก็คือ ความรู้สึกที่อีกฝ่ายส่งมาให้เสมอ ว่าโปรดอยู่ข้างๆ กัน
ในวันที่ซอบอกกับเขาว่าเลือกใคร เขาแทบจะไม่รู้สึกถึงคำว่าดีใจเลย
เขารู้...ว่าซอรักใคร
เขารู้...ว่าซอเจ็บปวดแค่ไหน
และเขารู้...ว่าซอตัดสินใจเลือกแล้วจริงๆ แม้ตัวซอเองจะต้องเจ็บปวดก็ตาม
กลับไปรักกันก็ได้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่เอา ยอมเป็นคนใจร้ายที่ต้องทำตัวร้ายกาจอีกครั้งกับเด็กแสนดีแบบนั้น
“ผมรักปั๊บครับ ไม่เคยเปลี่ยนไป และมันจะจะไม่เปลี่ยนไปด้วย แต่มันจบไปแล้ว...มันไม่ได้สวยงามอย่างที่ผมพูด แต่...ถ้าหากกลับไปเริ่มใหม่ ผลลัพธ์มันก็จะออกมาเหมือนเดิม วนเวียนไปอยู่อย่างนั้น เรารักกัน...แต่ไปด้วยกันไม่ได้ ให้ลองปรับตัวเขาหากัน...สุดท้ายแล้วก็เหมือนเดิม”
นี่สินะที่เขาบอกว่า...เข้ากันไม่ได้
“ถ้ากลับไป...มันทำร้ายปั๊บมากกว่าที่เป็นอยู่เสียอีก ปั๊บเหมาะกับผู้ใหญ่ดีๆ สักคนที่เข้าใจและรับเขาได้ทุกอย่างน่ะครับ”
ตอนแรกแฮมไม่เข้าใจนัก แต่พอซอบอกว่าปั๊บเป็นเด็กนิสัยแบบไหน เขาก็ถึงบางอ้อทันทีว่าเพราะอะไรถึงอยู่กับซอได้ยาก
ซอกับปั๊บ...เหมือนกันเกินไป
“เอาสีชมพูนะครับ” ซอพูด ก่อนจะเอาเสื้อสีเหลืองแขวนไว้ที่เดิม แล้วเดินมาช่วยเขาเลือกเนคไทน์
“เดี๋ยวว่าจะลาพักร้อน”
“ผมปิดเทอมพอดีมั้ย?” ซอดูเนคไทน์สองสามเส้นในมือ ค่อยๆ เลือก
“ประมาณนั้น” แฮมว่า
“ไปเที่ยวมั้ยครับ”
“ไปปราณกันมั้ย?” คุณหมอนำเสนอ
“คราวที่แล้วก็ไป” ซอเอาเนคไทน์มาทาบกับเสื้อที่เลือกไว้
“ก็...” จะบอกได้ยังไง ว่าชอบบรรยากาศตอนนั้น เพียงแค่คราวนี้อยากไปกันสองคน
“พักที่เดิมมั้ย? บรรยากาศดี” ซอว่า พร้อมกับยิ้ม มองหน้าคนรักอย่างรู้ทัน “แล้วถ้าไปก็เตรียมใจไว้ด้วยล่ะครับคุณหมอ ผมใจเย็นมามากพอแล้ว”
พูดทิ้งท้ายไว้ พร้อมกับวางเสื้อและเนคไทน์ที่เลือกไว้ให้คนรัก
ทั้งสองคนเดินเล่นซื้อของกันไปเรื่อยๆ เอื่อยเฉื่อยไม่เร่งรีบ... ไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมาจะเจอคนที่เหมือนกัน หรือต่างกันมากแค่ไหน ซอและแฮมยังต้องดูกันอีกมาก ความรักที่งอกเงยขึ้นต้องคอยดูแลรักษาให้มันเจริญเติบโตต่อไป
ค่อยๆ ทำความรู้จักหัวใจของกันและกัน... พากันก้าวผ่านเรื่องต่างๆ ไปด้วยกัน
“ซอ...พี่รุกได้ปะ”
“ไม่มีทาง!” ความจริงแฮมก็ไม่ใช่พวกรับหรือรุกอย่างเดียวนะ... เพราะเขารู้สึกว่าเรื่องแบบนี้มันผลัดๆ กันไปได้ แต่ดูเหมือนคนรักของเขาจะไม่คิดอย่างนั้น
“ถ้าจะรุกผมเมื่อไหร่ คุณหมอแฮมที่รักโดนปล้ำจนจำชื่อตัวเองไม่ได้แน่!”
............................................
ขอเวลาพิมพ์ นุชมู่ อีกนิดค่ะ
-
แฮมไม่มีทางรุกซอได้เลย 555
อยากรู้เรื่องมู่สุดแล้วเนี่ย
-
สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน
http://www.youtube.com/watch?v=t1ucTYFcEl4 (http://www.youtube.com/watch?v=t1ucTYFcEl4)
เพียงแค่มองในตา ก็รู้ว่าเราชอบกัน
แต่เราสองคนต้องเก็บมันไว้
ในเมื่อความเป็นจริง ก็รู้กันในหัวใจ
เรายังเป็นได้แค่เพียงเพื่อนกัน
แม้ใจเราจริงจังเท่าไร ไม่มีใครเต็มใจให้รักกัน
คงยังไม่ถึงเวลาของเรา
อดทนเก็บความในใจ แล้วรอแค่วันเวลา
ให้มันหมุนช้าๆแล้วเดินไปกับมัน
อดทนเก็บความในใจ แล้วเรียนรู้กันและกัน
เพื่อให้เรามีความมั่นใจ
ว่าเรานั้นมีความลึกซึ้งเพียงใด พรุ่งนี้ไม่สายที่จะรักกัน
วันนี้แม้จะเป็นเพียงเพื่อนก็ไม่สำคัญ
เมื่อใจให้กันจะหวั่นอะไร
วันข้างหน้าจะมา จะช้าจะนานเท่าไหร่
คงเป็นอะไรได้มากกว่านั้น
แม้ใจเราจริงจังเท่าไร ไม่มีใครเต็มใจให้รักกัน
คงยังไม่ถึงเวลาของเรา
อดทนเก็บความในใจ แล้วรอแค่วันเวลา
ให้มันหมุนช้าๆแล้วเดินไปกับมัน
อดทนเก็บความในใจ แล้วเรียนรู้กันและกัน
เพื่อให้เรามีความมั่นใจ
ว่าเรานั้นมีความลึกซึ้งเพียงใด พรุ่งนี้ไม่สายที่จะรักกัน
หากว่าเรามีความมั่นใจ หากว่าเรามีความรักแท้ในใจ
พรุ่งนี้ไม่สายที่จะรักกัน
แก้มยุ้ยพองลมจนป่องริมฝีปากบางยู่เข้าหากัน ก่อนที่ร่างผอมบางจะขยับตัวดุ๊กดิ๊กไปตนชิดกับพนังของขบวนรถไฟใต้ดิน
ในช่วงที่ใครต่อใครก็เฮโล่กันออกจากงานคอมมาร์ท มู่ลี่ก็เตรียมใจไว้แล้วล่ะว่าคนจะต้องเจอสภาพปลากระป๋องอย่างนี้ กะว่าจะมาเชยชมของที่ซื้อมาเสียหน่อย... เฮ่อออ
มู่ลี่พยายามทำตัวให้ลีบที่สุดเมื่อเห็นว่าข้างๆ ของเขามีนักศึกษาสาวมายืนเบียด ไม่ใช่รังเกียจเธอ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะพยายามหลบผู้คนที่เบียดเข้ามา ซึ่งส่วนมากตรงนี้ก็มีแต่ผู้ขาย
“คุณฮะ” มู่ลี่เรียกเธอเบาๆ “เปลี่ยนที่กันมั้ย? อย่างน้อย อีกด้านหนึ่งของมู่ลี่ก็เป็นผู้หญิงวัยทำงานอีกสองคนล่ะนะ เธอน่าสะดวกใจมากกว่าอยู่กลางดงผู้ชายถึกๆ แถวนั้น (ความจริงมู่ลี่ชอบ?)
“อุ้ย..ขอบคุณมากนะคะ” เธอรีบขอบคุณเขา แล้วเปลี่ยนที่ทันที เธอดูโล่งอกขึ้น ก็แหงนักศึกษาสาวหน้าตาน่ารักหุ่นดีๆ แถมมาในชุดนักศึกษาต่อให้ไม่ได้สั้นจู๋หรือรัดติ้วมากมาย มันก็เร้าใจหนุ่มตลอดนั่นแหละ
มู่ลี่เปลี่ยนที่เสร็จเขาก็แอบกลืนน้ำลายเอื้อก...เมื่อเจอเข้ากับสายตาหนุ่มที่มากันเป็นกลุ่มนั้น
เสมือนกูไปมารขัดคอพี่แกเลยวุ้ย!
เขาเป็นคนปากเก่งก็จริงนะ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะฟัดกับใครเก่ง เคยแต่โดนแฟนฟัด ซึ่งในกรณีนี้ไม่คงไม่ใช่ฟัดเดียวกัน...
พูดถึงแฟน...
เฮ่ออออ...
“คนดีจังนะมึง ระวังจะโดนรุม”
พูดถึงแฟน(เก่า) แม่ง....แฟน(เก่า)ก็โผล่
ไม่ต้องเงยหน้า ไม่ต้องสบตา แค่ได้ยินเสียงเบาๆ ที่กระซิบมานั้นก็รู้ว่าใคร กลิ่นน้ำหอมที่ผสมกลิ่นเหงื่อเป็นเอกลักษณ์ ยิ่งคำพูดคำจากวนตีนขนาดนี้...
“...” มู่ลี่ไม่พูดอะไร ไม่เอ่ยถามว่านุชมาได้ยังไง... มายืนอยู่ตรงหน้าเขาได้ยังไง เอาเป็นว่ามันมาแล้ว แค่นั้นพอ
ไม่ได้เป็นอะไรกัน นอกจากเพื่อน...เหมือนเมื่อก่อน ทำตัวเหมือนตอนเป็นเพื่อนกัน ไปกินข้าวพร้อมกัน(บ้าง) เดินไปเรียนพร้อมกัน(บ้าง) เจอกันบ่อยๆ (บ้าง) เหมือนเดิมทุกอย่าง แม้กระทั่ง...
“พรุ่งนี้กูต้องจ่ายค่าเทคบุ๊ก”
“เดี๋ยวขึ้นไปข้างบนก่อนเอาให้”
“เอาไปจ่ายให้เลยแล้วกัน ไอ้จุนเป็นคนเก็บเหมือนทุกทีแหละ”
เอ่อ...ใช่ เหมือนทุกที...
แม่งเอาเงิน เอาบัตร เอาสารพัดมาให้เขาเก็บ ติดตัวของพ่อชะมดตาหวานก็มีแค่ใบขับขี่กับเงินไม่กี่ร้อยเท่านั้นแหละ เวลาจะซื้ออะไรแพงๆ หรือจ่ายค่างาน ค่าหนังสือ ทุกคนต่างรู้กันว่าส่วนของนุชให้มาเอาที่มู่ลี่เด็ก วิศฯคอม
เมื่อก่อนเป็นยังไงก็เหมือนเดิม คบกันก็ยังเหมือนเดิม จนทุกวันนี้กลับไปเป็นเพื่อนกันก็ยังเหมือนเดิม...
ช่วยไม่ได้...ตอนเป็นเพื่อนกับตอนเป็นแฟนมันต่างกันอยู่ไม่กี่อย่างนี่หว่า
อันนี้แม่ใหญ่พลาดเอง...ที่ไม่จำเพาะเจาะจง...
พวกเขาไม่ได้ตุกติกอะไรด้วย...ก็มันเป็นอย่างนั้นตั้งแต่แรก
“ถ้ากูเจอเดี๋ยวจ่ายให้ แต่ถ้ามันเจอมึงก่อนก็บอกมันแล้วกัน” นุชพยักหน้า ยืนนิ่งๆ เอามือล้วงกระเป๋าเสื้อฮู๊ดที่สวมทับชอป ไม่มีท่าทีเดือดร้อนกับจำนวนคนที่เบียดเข้ามา บางครั้งก็จำเป็นต้องขยับเข้าไปใกล้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าบ้าง ก็พื้นที่มันมีเหลือน้อยนี่หว่า
“...” มีแต่เสียงจอแจภายในขบวนรถ และเสียงประกาศบอกระยะทางแต่ละสถานี คนสองคนในหมู่คนมากมาย อื่นห่างกันไม่ถึงศอก
มูลี่เลือกที่จะวางสายตาของตัวเองไว้ที่ต่างหูรูปดาวของอีกฝ่ายที่เห็นวอบๆ แวบๆ เพราะโดนเสื้อฮู๊ดที่อีกฝ่ายเอาสวมศีรษะไว้บัง ส่วนนุช....ก็เลือกที่จะมองพวงแก้มสีเรื่อนั้น
อยู่ใกล้กันทุกวัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน แทบทุกอย่างมันเหมือนเดิม... แต่บางอย่างที่ตั้งแต่วันนั้น...
สิ่งที่เปลี่ยนไปแม้คนรอบตัวก็ดูออก...
ทั้งสองคนไม่เคยสบตากันตรงๆ แม้เพียงสักครั้ง...
ต่อให้เกิดความบังเอิญก็จะรีบเบนสายตาหนี
ไม่ใช่ไม่อยากมองหน้า ไม่ใช่ไม่อยากมองตากัน...
แต่หากต้องสบตากันแล้วได้รับรู้ถึงความรู้สึกของกันและกันที่ส่งผ่านออกมา.... ความเจ็บปวดที่คิดว่าไม่สามารถทำอะไรหัวใจตัวเองได้มันจะกัดกร่อนความรู้สึกจนอ่อนแอลง...
เรารักกัน...แต่ก็รักกันไม่ได้...
เข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ของกันและกัน...ไม่อยากทำร้ายกัน
ยืนอยู่ด้วยกันนิ่งๆ อย่างนี้ ให้เวลาของคนทั้งสองคนที่หยุดนิ่งนั้นถูกกาลเวลารอบกายพัดพาไป....
แล้วสักวัน...ก็จะถึงเวลาของเราทั้งสองคน....
จบ....
............................
แค่นี้แหละค่ะ ...ห๊ะ!! อะไร? ยังไง? :a5: o22 :serius2: :z6:
คือนิมาเป็นคนเขียนนิยายไม่เก่งค่ะ ยิ่งถ้าเป็นตอนจบ ก็จะแบบนี้แหละค่ะ เป็นคนสรุปไม่เป็นนั่นเอง
เพิ่งเริ่มเขียนเรื่องแรก ทุกอย่างเป็นครั้งแรกหมดเลย...ต้องขอบคุณทุกคอมเม้นต์ทุกรายละเอียดที่ทุกท่านบอกกล่าวกันมา ทุกกำลังใจ ทุกอย่างเลยนะคะ
แม้ว่านิยายเรื่องนี้มันจะผิดพลาดเยอะมากก็ตาม ที่ไม่น่าให้อภัยเลยก็คือ...ทำให้คู่หลักเป็นคู่รองได้อย่างมึนงงเป็นที่สุด กร้ากกก ความสามารถพิเศษที่นิมาเป็นแต่เกิด?
แต่จะพยายามแก้ตัวเรื่องหน้านะคะ (ยังจะเขียนอีก?)
แต่อย่างที่รู้กัน เจผิงเขาอิ่มตัวแล้ว แล้วนิมาก็ยังมีความสามารถในการเขียนน้อยนิด ละไว้งั้นเถอะค่ะ อย่าเอาเขามาเลย ส่วนซอกับแฮม...ไม่อยากหน่วงอีกละ รักน้องปั๊บ เบื่ออิซอ
ดังนั้น... จะพยายามขึ้นอีกนะคะ ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันไปน้า อยู่กับนิมาอย่างมึนๆ งงๆ ไปก่อนนะคะ
เจอกันเรื่องหน้าค่ะ (ถ้ามีเวลาเขียน)
“Sandglass’’
หรือจะ...น้องปั๊บกับ??? ก่อนดี???
ขอบคุณค่ะ^^
:pig4:
-
เอาเรื่องปั๊บด้วยยยยยยย
แต่อยากรู้เรื่องของมู่กับนุชอีกหน่อยด้วยยยยย
(กอดมับ)
-
รอมู่ด้คู่นุช(จ็บปวดกินปล้ว T^T)
-
ในที่สุดก็จบ สนุกมากๆค่ะ อยากจะอ่านไปเรื่อยๆ หวังว่าจะได้ติดตามผลงานดีๆ ต่อๆไปค่ะ รักคนเขียน จุ๊บๆ
-
:sad4: :sad4: แล้วต้องรอถึงเมื่อไหร่ :sad4: :sad4: มู่ กะ นุช
-
:a5: จบแล้วจริงเหรอ?
เรื่องคู่อื่นๆ ก็คงอิ่มตัวของมันจริงๆ
เรื่องเจผิงก็ลดความสำคัญลงไปยิ่งกว่าซอนานแล้ว
คู่ซอแฮม อันนี้ก็เข้าใจว่า บางครั้งความรักอย่างเดียวแก้ไขไม่ได้ เพราะซอเอาแต่ใจตัวเองและปั๊บก็ยังเด็ก รักกันแต่ไม่เข้าใจและไม่ปรับตัวก็เข้ากันไม่ได้ ซอเลือกแฮมเพราะทั้งรัก และแฮมเป็ฯผู้ใหญ่มากพอนั่นเอง เข้าใจแล้ว...
ส่วนคู่สุดท้าย....
บางครั้งคู่รองกลายเป็นคู่หลักได้เพราะแนวเรื่องบุคลิกของตัวละครที่ดึงคนอ่านมากที่สุด
กระแสคนอ่านที่ชอบคู่นี้อาจจะทำให้คนเขียนพลอยใส่ใจคู่นี้ค่อนข้างมาก เป็นคู่ที่อ่านแล้วสบายใจที่สุดในสามคู่
และไม่อยากเชื่อเลยว่าตอนจบจะเศร้าที่สุดแบบนี้ นิมาไม่เคลียร์อะไรเลย มันเหมือนให้คนอ่านคิดกันไปเองว่าต่อไปจะมีทางที่สองคนนี้ได้กลับมาสบตากันตรงๆหรือเปล่า รักกันแต่คบกันไม่ได้ แต่ยังเจอกันอยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้ มันทรมานนะเราว่า
:z3: :z3: :z3:
ขอบคุณนิมาสำหรับตอนจบที่เจ็บจริงๆ คะ
:m15: :m15: :m15:
-
เป็นตอนจบที่เจ็บจริงสำหรับคู่มู่+นุช รอเวลาให้
ทุกอย่างดีขึ้นอ่านแล้วหน่วงๆ ใจหายด้วยที่จบแล้ว
สนุกค่ะ คู่เจ+ผิงน่ารักดีค่ะไม่น่าเชื่อว่าเจจะขี้หึง
มากขนาดนี้ ส่วนคู่ซอ+แฮม ก็สนุกค่ะ
รอเรื่องใหม่ถ้าเป็นเรื่องน้องปั๊บก็ดีนะค่ะ :L1: :กอด1:
-
จบแบบ.... TOT
-
จบแล้ว
:sad4: :sad4:
จบแบบเหมือนมันยังไม่จบเลยไงไม่รู้
:z3:
สู้ต่อไป เอาเรื่องใหม่ มาบอกด้วยนะ
o13
-
:L1:ปากบอกว่ารักลูกอย่างโน้นอย่างนี้ แต่ที่แสดงออกมารักตัวเองเป็นส่วนใหญ่นะแม่ใหญ่
-
จบเหมือนพวกหนังอาร์ต ไม่มีบทสรุปให้
แบบว่าเชิญท่านผู้ชมไปคิดต่อเอาเองละกัน :laugh:
-
:L2:เปนกำลังใจในเรื่องต่อไป
กดบวกเป็ด
-
จบได้เจ็บปวดมาก
-
อ้าาา ตอนแรกะไม่โวยวาย แต่จบแบบนี้เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่า :z3:
-
ขอบคุณ นะคร้า สนุกมากมาย :z2:
ชอบซอกะหมอแฮม ที่สุ๊ดดดด :-[
P.S. แล้วเจอกันเรื่องหน้าค่ะ ><" :กอด1:
-
อ่านจบแล้วเกิดอาการแบบว่า :a5:
คู่เจผิงก็พอเดาได้ว่ายังไงก็แฮปปี้ แต่ที่ทำเอาช็อกก็คู่นุชมู่นี่แหละ
ทั้งๆที่เป็นคู่ที่สร้างรอยยิ้มให้มากที่สุด แต่ตอนนี้กลับเป็นคู่ที่เรียกน้ำตายิ่งกว่าปั๊บxซอxแฮมอีกนะนี่ :z3:
ขอตอนพิเศษที่ทำให้ยิ้มได้หน่อยสิคะ ตอนนี้เศร้าไปหมดเลย นุชมู่ทำเอาแซด :monkeysad:
-
ถ้ารู้แบบนี้ไม่เข้ามาอ่านดีกว่า
:z3:
เจ็บนี้อีกนานนนนนนนนนนนน
:dont2:
เราอุตส่าห์สู้คิดว่ามันจะจบได้ไม่เสียน้ำตา
สู้ส่งนุชไปเรียนเมืองนอกก็ได้ยังจะดีซะกว่า
แบบนี้ทรมานโคตรๆ
ใครจะไปทนได้ต้องเจอหน้าคนรักทุกวัน
แต่แม่มรักกันไม่ได้
:m15:
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากเอาทุเรียนฟาดหน้าอิคุณหญิงแม่ว้อย
หงุดหงิดๆๆๆๆๆๆ
:m31: :angry2:
-
แมนยูว่าไม่ได้แชมป์แล้วละเหี่ย
มาเจอคู่มู่นุช ละเหี่ยยิ่งกว่า
ขอตอนพิเศษคู่นี้อีกซักนิดได้มะเนี่ย
-
จบแล้ว =[]= จริงดิ??
รักกันแต่รักกันไม่ได้ โฮกกกกกกกกกกกกกกกก
พยายามจะจิ้นต่อเอง T^T ให้มันแฮปปี้ อนาคตพวกผู้ใหญ่อาจจะรับได้
ระหว่างนี้ก็เจ็บปวดกันต่อไป ไม่สบตากัน กลัวเห็นความเจ็บปวด เฮ้ออออออออ
รักกันแต่รักกันไม่ได้ ฮึ่ยยยยย ทำไมสังคมมันต้องแคร์คนรอบข้างมากขนาดนี้ด้วยฟร่ะ T^T
ผิงกับเจก็สวีทหวานกันไป ครอบครัวที่ดีเชื่อใจกันรักกันอบอุ่นด้วยความเข้าใจ ก็ทำให้ลูกๆมีความสุขอ่านะ
ซอกับหมอแฮมก็เริ่มต้นใหม่ด้วยกันต่อไป สงสารนุชกับมู่อ่ะ
ถ้าต่างคนต่างไม่มีใครก็เป็นเพื่อนกันก็ดูแลกันไปจนแก่จนเฒ่าเลยแล้วกันนะ รักมู่กับนุชเสมอนะ T^T
:กอด1:
-
คู่เอกมันน็อคกว่าพี่บัวขาวหนีค่ายไปชกโชว์ซะอีก
:กอด1:ก้อตามใจนักเขียนค่ะอยากให้จบแบบไหน เพราะไงก้อตามอ่านตามลุ้นกันมาตั้งแต่แรก(จากเงาสู่แสงสว่างกันเลยทีเดียว) อยากเบาๆเหมือนข้าวต้มกุ๊ยกะกับสาระพัดแซ่บ >>ขอคู่พ่อมู่กะน้องปั้บได้ม้ายยยยยยย
-
คิดว่าเข้าใจ นุช-มู่นะ แบบว่าต่างฝ่ายต่างก็เป็นคนรักของกันและกัน แต่เราไม่ได้รักกัน
ประมาณว่ารักนะแต่ไม่แสดงออกให้ใครรู้ เรารู้ในใจเราก็พอ
-
:a5: จบเเล้วเหรอ
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
สงสารมู่กะนุชมาก
เป็นเราคงทำใจไม่ได้เเน่ :o12:
ต้องเจอกันทุกวัน เเต่ไม่สามารถที่จะเป็นคนรักเหมือนเดิมได้ :เฮ้อ:
ทรมานดีเเท้ :z3:
-
คุณแม่ไม่เห็นเหรอว่านุชมีความสุขขนาดไหนที่มีมู่
เอาเถอะ ซักวันแม่ๆคงใจอ่อนนะ
-
พี่ว่ามู่กับนุชยังไม่จบน้า เอาตอนพิเศษซักหน่อยมิได้หรือ :laugh:
อยากอ่านต่อทุกคู่เลยค่ะ น่ากรี๊ดกันทั้งนั้น
ยิ่งน้องซอทิ้งท้ายไว้แบบนั้น อื้อหืมมมมม อยากอ่านแทบบ้าค่ะ :z1:
-
จบแบบเจ็บๆ ปวดใจที่สุด รอวันเรากลับมารักกันได้นะ เศร้า
ปล. เห็นพิมพ์หลายครั้ง เลยคิดว่าไม่น่าบังเอิญพิมพ์ผิด คนขับรถเรียก สารถี นะจ๊ะ ไม่ใช่สารภี
-
แงงงงง อยากให้นุชกับมู่กลับมารักกันอ่า รักก่อนใครเพื่อนแต่ไหงจบเจ็บจัง :sad4:
-
ไอคู่ที่เหมือนจะแฮปปี้กลับจบเศร้าซะงั้นอ่าาาาา งื่อออออออออออออออออ
-
ชอบคู่นุช กับ มู่ มากเลย น่าเสียดายไม่แฮปปี้เหมือนเพื่อน เจ็บอะ :monkeysad:
-
:z3: :z3: :z10:
-
:m15: :monkeysad:
อ้าวๆๆๆๆๆ ไหง๋จบแบบนี้ได้หล่ะ
โอ้ยๆๆเสียดายอ่ะน่ารักทั้งคู่เลย :เฮ้อ:
เซงและเศร้าเลยอ่ะ :z3:
-
:o8: :o8:สนุกมากๆครับ. เป็เรื่องแรกที่อ่าน จบแบบไม่แฮปปี้เอนดิ้ง แต่ก็ไปกันได้สวยงาม ติดตามผลงานต่อไปครับ o13 o13
-
อ่านจบละ :mc4:
คนเขียนเขียนได้น่ารักมากครับ สนุกสนาน แล้วก็นะ มันแอบเจ็บเหมือนกันนะ :sad4:
คู่หลักเจ ผิง แหม่ะคู่นี้ยังไงดี เจ หล่อแต่โง่ ส่วนผิงดูเชี่ยวอ่ะ :a5: ไม่รู้ว่าคนเขียนจะสื่ออย่างนี้ใช่มั๊ย?
(กลับมาแก้ใข เพราะกลัวว่าประโยคข้างบนจะทำร้ายจิตใจนักเขียนเกินไป จะว่าไงดี...คือเจก็น่ารักดีนะครับ ไม่สิน่ารักมากแต่บางเรื่องก็...นะ ส่วนผิง คือแบบว่าเหมือนผิงจะเก่งเรื่องแบบนั้นจริงๆ คือเหมือนเคยผ่านมาจนชินอ่าครับ คือมันไม่แปลกนะครับในเรื่องจริงๆก็ใช่ว่าคนทุกคนจะครองความบริสุทธ์ไว้จนเจอรักที่แท้จริง ถึงจะพูดแบบนี้แต่ผมก็ยัง...รอ ฮ่าๆ ถ้าคุณคนเขียนเข้ามาอ่าน แค่จะบอกว่าในเครื่องหมายวงเล็บนี้ผมเข้ามาแกเพราะกลัวความเห็นที่ผมให้ไปมันจะทำให้นักเขียนรู้สึกไม่ดี ซึ่งผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นนะครับ ^^)
คู่ต่อมา ซอ แฮม คู่นี้ชอบนะครับ แต่ก็สงสารปั๊บมาก ไม่รู็นะครับ ผมว่าปั๊บไมได้ทำไรผิดสักนิด :เฮ้อ:
คู่สุดท้าย o22 รักคู๋นี้มาก แต่ไม่คิดว่ามันจะลงเอยแบบนี้ ผมอยากเอื้อมมือเข้าไปกลับนาฬิกาทรายนั่นจัง
แล้วก็ไปซื้อนาฬิกาแบรนด์ดังขึ้นชื่อที่โฆษณาว่าอีก 100 ปีนาฬิกาเรือนนั้นก็ยังคงเดินตรงตามที่เวลาควรจะดำเนินต่อไป
ไม่บอกก็คงรู้แล้วสินะครับว่าผมชอบคู่ไหนมากสุด :m17:
ขอบคุณมากสำหรับนิยายน่ารักๆนะครับ :pig4:
-
ขอบคุณมากสำหรับนิยายน่ารักๆนะครับ :pig4:
ขอบคุณเช่นกันค่ะ และ...ไม่ได้คิดมากค่ะ
ขอบคุณจริงๆ น้าาาา
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ
แม้ว่าตอนจบของมู่กับนุชจะทำให้แปลกใจกว่าที่คิดไว้อยู่มาก
แต่ส่วนตัวก็รับได้ ถ้าคนเขียนอยากให้เป็นอย่างงี้
ในชีวิต ก็มีอีกหลายๆคนที่เป็นอย่างงี้เหมือนกัน เชื่อว่าหลายๆคนก็เคยเป็นมาแล้ว
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆอีกคร้ังครับ ^^
-
ยังไม่ได้อ่าน,,
แต่มาเม้นก่อน คึคึ
เพิ่งได้อ่านเรื่อง Twitter ค่ะ, คือปกติอ่านแต่เรื่องยาว ไม่เคยอ่านเรื่องสั้นมาก่อน
พอได้อ่านแล้วชอบเลย!
เลยตามมาอ่านเรื่องนี้ด้วย!
ไว้อ่านจบแล้วฟีตแบ๊คจะตามมานะคะ!
-
ขอบคุณจ้า
-มู่ & นุช สุดท้ายเมื่อไหร่ที่เม็ดทรายสุดท้ายจะร่วงหล่น แล้วกลับอีกด้านมาล่ะจ๊ะ
ทรมานความรู้สึก "เรารักกัน...แต่รักกันไม่ได้" นุชก็จะกลับมาเป็นคนเิดิมที่ขรึม ไม่พูด
เงียบ แม่ใหญ่ลองมองอีกด้านหนึ่งที่อยากจะให้ลูกของตัวเองมีความสุข หรือว่า
อยากให้ตัวเองมีความสุขเป็นความทุกข์ของลูกตัวเอง (เคยถามตัวเองแบบนี้บ้างไหม ??)
-เจ & ผิง ยินดีด้วยนะจ๊ะ ที่เจไม่ฉลาดแค่แคลฯ อย่างเดียว แต่ไม่ได้หล่อแต่โง่อีกนาน (ฮ่าฮ่า)
และรู้สึกดีใจที่ทั้งเจและผิง มีคุณพ่อคุณแม่ที่เข้าใจลูก และรักลูกในทางที่ถูก ^^
-ซอ & หมอแฮม ความรักบางทีก็ต้องตัดสินใจ ทั้งๆ ที่ัตัวเองก็ต้องรู้สึกเจ็บปวด
ความเจ็บปวดแต่แฝงไว้ด้วยความสุข ต้องเริ่มต้นใหม่ เดินไปข้างหน้า เปลี่ยนแปลงบ้างบางอย่าง
ที่ทำให้เรารู้สึกมีความสุขมากขึ้น.....
-ปั๊ป & คุณน้านามบัตร (แอบคุ้นๆ ทั้งชื่อ และ นามสกุล) เป็นอะไรกับคุณพ่อของเจหรือเปล่า
ว๊าวว๊าว !!! ถ้าใช่ คุณพ่อของเจก็ได้เจอเนื้อคู่คนใหม่แล้ว จะได้นำประสบการณ์นี้ไปบอกเล่ากับคุณลูกเจ
ได้นะจ๊ะ อิอิอิ
เรื่องราวสนุกมากๆ แม้บางทีอาจจะแอบงงกับเหตุการณ์ เนื่องจากมีหลายคู่มาดำเนินในเรื่อง
ขอให้ีมีตอนพิเศษของ มู่ & นุช สักหน่อยให้พอยิ้มได้ แม่ใหญ่มองเห็นความสุขของลูก
มากกว่าความสุขของตัวเองที่เป็นแม่ และสุดท้ายขอเ็ป็นกำลังใจน้อยๆ ให้ผู้เขียนจ้า ^^
-
ขอบคุณเรื่องน่ารัก ๆ ที่แอบเจ็บเล็ก ๆ
ชอบมู่ลี่ ไม่ว่าจะเป็นตอนวีน เหวี่ยง หรือตอนแอ๊บเป็นเด็กดี
ชอบที่สุดก็ตอนอ้อนคุณแฟน นะนุชนะ ...แม๊ มันน่ารักน่าหยิกจริง ๆ
เดี๋ยวไปลุ้นคู่ไหนต่อละเนี่ย สงสารน้องปั๊บ
-
จบแล้วอ่ะะะะ มู่กับนุชน่าสงสารนะะ
เรารักกัน แต่รักกันไม่ได้ เฮ้อ
แม่ใหญ่เข้าใจสักที
ส่วนคู่ผิงเจโดนมู่แย่งซีนตั้งแต่เริ่ม 5555
ซอกับแฮมก็ลงเอยด้วยดี
แต่สงสารน้องปั๊บอ่ะ มีคู่เหอะะะ
-
มีภาคต่อของนุชมู่มั้ยคะ มันบีบคั้นอารมณ์มากๆ
-
ฟินจิกหมอนเบาๆค่าาาา
-
เฮ้อ ..................... หน่วงจริง ๆ
ขอบคุณครับ