-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
........
........
........
-
ยามเย็นบนเรือโดยสารที่แล่นอยู่บนแม่น้ำเจ้าพระยา
พระอาทิตย์ส่องแสงกระทบสิ่งก่อสร้างอันสวยงามของกรุงเทพมหานครฯ
เท็นกับนิลกำลังยืนอยู่ที่ท้ายเรือ มองย้อนไปตามแม่น้ำที่เขากำลังผ่านเลยมาเรื่อยๆ
"ถ้ามีที่ให้เลือกไป มึงอยากไปที่ไหนมากที่สุดวะ" เท็นถาม
"หือ ... " นิลหันไปมองหน้าเพื่อนเพื่อขอให้ทวนคำถาม
"ถ้าเลือกได้มึงอยากไปเที่ยวที่ไหน ที่ที่อยากไปที่สุด" เท็นพูดช้าๆ
นิลขมวดคิ้วแล้วหันกลับไปมองที่แม่น้ำตามเดิม "ไป ... "
เท็นยังคงรอคำตอบ ......
"ไป สะพานพุทธฯมั้ง" นิลตอบ
"หา... กวนตีนป่าวเนี่ย" เท็นยิ้ม
"อ้าว ... กูก็อยากไปหลายที่ กูเลือกไม่ถูก"
"โลภนะมึง กูให้เลือกที่เดียวเว้ย" เท็นพูด
"อ้าว ... กูก็เลือกมากับมึงนี่ไง" นิลหันไปมองหน้าเท็น “ก็มึงบอกเอง ว่าอยากไปสะพานพุทธฯ”
"กวนตีนละ" เท็นส่ายหน้าหัวเราะเบาๆ
.......................
สงสัย : เท็น
“ยังไม่มาอีก..” เท็นคิดในใจแล้วชะเง้อมองไปทางหน้าตึก หลังจากที่นั่งรอวิวมาครึ่งชั่วโมง
วิว .. เธอคือแฟนสาวที่เขาคบด้วยมาสักพักหนึ่งแล้ว
“เฮ้ย ไม่เข้าเรียนหรือไง” ใครคนหนึ่งหยุดอยู่ที่ตรงหน้าเขา เท็นจึงเงยหน้าขึ้นมอง
นิล.. เพื่อนที่เรียนห้องเดียวกัน “ยัง... เดี๋ยวไป” เท็นตอบก่อนยิ้มมุมปากให้ แล้วหันกลับไปมองทางเดิม
“เออ.. งั้นรีบไปแล้วกัน” นิลพูดแล้วเดินไป
......
“นี่...” เสียงวิวร้องทัก เท็นหันไปมองแล้วทำหน้าโกรธน้อยๆใส่ ก่อนจะลุกขึ้นยืน
“โทษทีพี่เท็น วันนี้วิวตื่นสายมาก” วิวบ่นพร้อมกับยื่นมือมา เป็นอันรู้กันว่าเธอต้องงานที่ขอร้องให้เขาทำให้เมื่อวันก่อน
เท็นหยิบใบงานส่งให้วิว “ก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละ ... แต่เดี๋ยวพี่ต้องไปแล้ว สายมาตั้งเกือบยี่สิบนาที”
“อ่ะๆ...” วิวทำหน้ายุ่งๆ “เจอกันตอนเที่ยงนะพี่เท็น”
“อืม” เท็นบอกขณะยืนมองวิว ที่กำลังเดินกลับไปขึ้นบันไดทางหน้าตึก
เท็นเลือกที่จะเดินขึ้นบันไดไปเรียนที่ชั้นสี่ เพราะขี้เกียจไปรอขึ้นลิฟต์
เขาเดินเรื่อยๆไปจนถึงชั้นสาม ก็ได้ยินเสียงคุ้นๆคุยกันตรงทางเดินข้างๆบันได
นิลคุยอยู่กับกันย์...
เขาหยุดฟังทันทีที่จำเสียงของเพื่อนได้
“ไม่พูดหรอกน่า”เสียงกันย์พูดอย่างไม่เต็มใจรับปาก
“เอาให้ดีนะเว้ย ถ้าเท็นรู้ซวยแน่มึง” นิลพูดเหมือนย้ำ “ไม่รู้ว่านี่วิวมาทันหรือเปล่า”
เท็นทำหน้าคิ้วขมวดอย่างสงสัย
“เฮ้ย รีบๆดูดเข้าดิวะ เดี๋ยวก็โดนจนได้” นิลร้องเร่ง
“เชี่ยนี่ บุหรี่นะเว้ยไม่ใช่นมจะได้ดูดรวดเดียวได้หมด” กันย์บ่น
“งั้นมึงก็ดูดไปแล้วกัน กูไปละ”สิ้นเสียงนิลก็ก้าวออกมาทางบันได
เท็นรีบหันกลับมาแล้วทำเหมือนไม่สนใจก่อนจะก้าวเดินขึ้นบันไดต่อ
“เฮ้ย!” นิลชะงัก เขาหันกลับไปสบตานิลด้วยสีหน้านิ่งๆแล้วเดินขึ้นบันไดไป
ในห้องเรียนเขามองนิลเป็นระยะๆเพื่อจับพิรุธ และมันก็ดูมีพิรุธจริงๆ
นิลนั่งอยู่แถวที่สองทางด้านหน้า ส่วนเขานั่งอยู่เกือบแถวหลังสุด วันนี้วันจันทร์คนในห้องมาน้อย
ถึงจะเลยเวลาสอนมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว
แต่ขนาดอาจารย์ยังมาสายเกือบ 40 นาที แล้วก็เข้ามายืนปิ้งแผ่นใสตามเคย
เขามองนิลที่กำลังคุยอยู่กับกันย์ นิลเหมือนพยายามจะมองมาทางเขาเหมือนกัน
เท็นมั่นใจว่ามันต้องมีอะไรสักอย่าง ยิ่งคิดถึงเรื่องที่โทรไปคุยกับวิวเมื่อคืนก็ยิ่งมีอะไรชวนให้สงสัยไปหมด
มีนิลมาเกี่ยวแล้วมันยิ่งน่าหงุดหงิด
เพราะนิลเป็นรุ่นพี่ของวิวตั้งแต่ตอนเรียนเทคนิคที่ต่างจังหวัด ทั้งสองคนนี้สนิทกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
จะว่าไปก็นิลนี่แหละที่ทำให้เขาได้มาคบกับวิว
“เอาวะ เดี๋ยวเที่ยงนี้จะลองถามให้รู้เรื่อง”
.....
ตอนเที่ยงที่โรงอาหารเท็นมานั่งกินข้าวกับวิว ท่ามกลางบรรยากาศที่จอแจ
“เมื่อวาน ตอนที่พี่โทรไปแล้วไม่รับสาย วิวอยู่ที่ไหน” เท็นเริ่มยิงคำถามเมื่อหญิงสาวลงมือกินข้าวไปได้สักพัก
วิวหยุดมือเหลือบมองหน้าเท็นด้วยสีหน้าเฉยๆ “ก็ออกไปซื้อของกับน้า เสียงมันดังก็เลยไม่ได้ยิน
กลับมาที่ห้องวิวก็โทรหาแล้วไง”
“เหรอ.... นิลไปด้วยหรือเปล่า” เท็นรุก
วิวหน้ามุ่ยทันที “พี่นิลจะไปได้ยังไง พี่เท็นถามทำไมเนี่ย”
“เปล่า พี่ก็ถามดู วันนี้พี่ได้ยินมันพูดอะไรแปลกๆ” เท็นมองตาวิวแล้วก้มลง
“แปลกยังไงล่ะ” วิววางช้อนแล้วหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม
“ไม่รู้สิ...เหมือนจะมีคนกำลังโกหกอยู่” เท็นประชด
“โกหกอะไร... พี่เท็นอย่างี่เง่าสิ”
“แล้วจะไม่บอกอะไรพี่หรือไง”
“ไม่มีอะไรจะบอก เมื่อคืนก็บอกไปแล้ว จะอะไรอีก” วิววางช้อนให้เข้าที่เข้าทาง
“วิวต้องไปทำรายงานกับเพื่อน เดี่ยวไปก่อนนะ ตอนเย็นจะโทรหา” วิวพูดเสร็จแล้วก็เก็บของลุกเดินไป
เท็นมองตามด้วยความหงุดหงิดแต่ยังแสดงท่าทีเฉยๆตามเดิม
ในใจคิดว่าวิวต้องทำอะไรสักอย่าง ...อะไรที่บอกเขาไม่ได้ซะด้วย
.... .. ....
-
สวัสดีครับ ที่จริงเรื่องนี้เคยลงไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ติดขัดบางอย่างทำให้ทิ้งช่วงไปนาน
เลยขอให้ลบไปก่อน กะว่าจะเขียนให้จบแล้วเอามาลงทีเดียว
คงต้องขอโทษคนที่เคยอ่านนะครับ
ตามจริงผมเขียนจบนานแล้ว แต่เวลาก็ผ่านมานานนมกว่าจะได้ฤกษ์มงคลเอามาลงใหม่
แต่ก็ขอเว้นจังหวะลงบ้างแล้วกันนะครับ จะให้ลงพรืดเดียวคงจะไม่เหมาะ..เนอะ
ยังไงผมต้องขอฝากตัวไว้ด้วยครับ
:m23:
-
รับเรื่องเก่ารอบใหม่ :mc4:
+1
-
ความสัมพันธ์ : นิล
นิลนั่งรอวิวอยู่ที่ห้องสมุด เธอโทรมาบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย
เขานั่งอยู่ที่โต๊ะในสุดริมหน้าต่าง พร้อมกับหนังสือหนาๆสามเล่มที่ถูกนำมากองไว้
เสียงก้าวเท้าเร็วๆดังเป็นจังหวะตรงมาทางเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวรุ่นน้อง
ที่หน้ามุ่ยเดินเข้ามานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“พี่นิล พี่ไปพูดอะไรเนี่ย พี่เท็นทำท่าทางสงสัยใหญ่เลย” เธอพูดทันทีที่นั่งลง
“พี่ก็ว่าอยู่” นิลพูดยิ้มๆ “พี่ก็บอกไอ้กันย์ไปว่าไม่ให้ไปพูดมาก
แต่ไม่รู้ว่าเท็นมันเดินขึ้นมาตอนไหน พี่ก็ไม่ทันเห็น”
“โถ่... แล้วจะทำยังไงเนี่ย” วิวมองหน้าเขาแบบกล่าวโทษ
“พี่ว่าเท็นมันไม่รู้ทั้งหมดเลยหรอก วิวก็บอกไปว่าพี่ชวนไปเที่ยวแล้วกลับดึก วิวก็เลยไปนอนบ้านเพื่อนแถวนี้”
นิลลองเสนอแนวทางให้กับเพื่อนรุ่นน้อง “น่าจะโอเคนะ ยังไงเท็นมันก็ไม่อะไรกับพี่หรอก”
“พี่นิล วิวบอกกับพี่เท็นอย่างดิบดีไปว่าอยู่ห้องตัวเอง อย่างนี้วิวก็แย่ดิ ช่วงนี้ยิ่งมีปัญหากันอยู่”
วิวยังไม่พอใจกับทางออกที่นิลเสนอ
นิลเบ้ปากครุ่นคิด “พี่ว่าวิวก็บอกไปแหละ ดีกว่าปล่อยไว้ เรื่องจริงครึ่งโกหกครึ่งก็ยังดี
ถ้าปล่อยให้มันรู้เองว่าวิวไปกับพวกพี่แล้วนอนห้องพี่ น่าจะซวยกว่าเดิมนะ”
วิวหน้าเบ้เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วถอนหายใจ “ซวยจริงๆเลย” เธอกอดอกเหมือนครุ่นคิดหาทางออกที่ดีกว่า
“วิว พี่ว่าเรื่องนี้ไม่เท่าไหร่ ใจคอแกจะคบกับเท็นไปพร้อมๆกับอู๋เลยเหรอ” นิลถามหญิงสาว
“อย่าเพิ่งมาถามพี่นิล เอาทีละเรื่อง ปวดหัว” วิวส่ายหน้า
นิลหัวเราะเบาๆแล้วส่ายหน้า ก้มอ่านหนังสือไปอย่างอารมณ์ดี
....
....
วิชาตอนบ่ายอาจารย์ไม่สอน หลังกลับมาที่ห้องพักนิลก็ออกไปที่ร้านหนังสือ
เขาหาหนังสือที่ถูกใจไม่ได้เลยคิดว่าจะไปดูอีกร้านตอนเย็นก่อนไปเรียนภาษาอังกฤษ
เขาเดินออกไปนั่งที่ร้านกาแฟเล็กๆริมสวนสาธารณะ ในใจนึกถึงเรื่องวิวกับเท็นขึ้นมา
ขณะที่มองออกไปนอกกระจกใสบานใหญ่
เขากับเท็นก็สนิทกันดีในช่วงแรกๆ แต่ระยะหลังมาห่างกันไปตอนที่เท็นเริ่มคบกับวิว
เขารู้สึกว่าเท็นจะไม่ชอบให้วิวสนิทกับผู้ชายอื่นมากๆ เท็นดูจะเป็นคนขี้หึงทีเดียว
ถึงปกติจะดูเป็นคนไม่ค่อยแสดงออกอะไรให้คนอื่นเห็นเท่าไหร่ และมักจะแอคหน้าเฉยเสมอ
แต่ที่เขาเคยสนิทกันก็เพราะอายุเท่าๆกันและอายุมากกว่าคนอื่นๆในห้องแค่นั้นเอง
ส่วนวิวก็เป็นสาวสวยที่ใครๆก็พากันแอบชอบ เพราะทั้งน่ารักและหุ่นดี สูง ขาว
จนเขาชอบบอกว่าให้ไปเป็นนางแบบ วิวรู้จักกับเขามาตั้งแต่เรียนอยู่ที่เทคนิค..
ตอนนั้นเขาอยู่ปวส.ปีสุดท้ายวิวเพิ่งอยู่ปวช.ปี2 ถึงจะอยู่คนละแผนกแต่ก็เคยออกค่ายด้วยกัน
เพราะเธอเป็นน้องสาวของเพื่อนสมัยเรียนเทคนิค เลยทำให้ได้รู้จักกันก่อนหน้านี้
แต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากมาย จนได้มาเจอกันตอนที่วิวมาเรียนปริญญาตรีที่นี่
วิวเข้ามาสนิทสนมกับเขามากขึ้นตอนเธอมาเป็นรุ่นพี่เขาแทน เพราะเขาตัดสินใจเรียนปริญญาตรีอีกครั้ง
หลังจากจบสาขาที่เรียนก่อนหน้า
เมื่อก่อนวิวกับเขาจะไปนั่งกินไอศกรีมกันบ่อยๆและเขาก็เป็นฝ่ายเลี้ยงโดยที่ไม่เคยปฏิเสธ
จนมีครั้งหนึ่งที่วิวถามว่า “พี่นิลแอบชอบวิวหรือเปล่า”
นิลตักไอศกรีมเข้าปากแล้วยิ้ม “ถ้าชอบล่ะ วิวจะทำยังไง”
วิวเงียบไปอึดใจหนึ่ง “วิวก็....จะได้มีตัวเลือกเพิ่มไง” เธอหลบตาแล้วก้มลงกินไอศกรีม
“พี่พูดเล่น” นิลหัวเราะเบาๆ
ในใจเคยคิดว่าเขาแอบชอบวิวหรือเปล่า แต่ก็เหมือนจะชอบนิสัยที่คุยสนุกร่าเริงของเธอ
มีบางครั้งที่วิวไปนอนกับเขาที่ห้อง แต่ก็ไม่มีเรื่องอะไรเกินเลยไปกว่าพี่น้องจริงๆ
“เฮ้ย.. มานั่งถ่ายมิวสิควีดีโอหรือไงมึง” เสียงกันย์ร้องทักจากด้านหลัง
นิลหันไปมองก็เห็นเพื่อนในชุดบอลเข้ามานั่งลงข้างๆ พร้อมกับน้ำหนึ่งขวด
“มาเล่นบอลหรือไง” นิลถาม
“เล่นไพ่ว่ะ” กันย์ตอบกวนๆ
“ขอให้มึงดวงขึ้น ไอ้สัด” นิลตอบ
“วันนี้กูมาเล่นกับพวกพี่ชาน เมื่อกี้เห็นไอ้เท็นกับไอ้ธารมันเดินไปกันแล้ว” กันย์ยกขวดน้ำขึ้นดื่ม
“โห..มึงจะเล่นกันตอนนี้เนี่ยนะ ร้อนเชี่ย”
“ก็ไปนั่งคุยอะไรกันก่อน กูก็ยังไม่เล่นหรอกตอนนี้”
นิลวางแก้วกาแฟลงแล้วนึกได้ “เฮ้ย อย่าลืมเรื่องวิวนะเว้ย”
“อะไรของมึงนักวะ” กันย์ทำเสียงเบื่อๆ
“เดี๋ยววันนี้ไอ้เท็นมันต้องถามมึงแน่ มึงยิ่งปากดีอยู่ด้วย”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”
“งั้น ก็เก็บปากไว้ดีแล้วกัน ถ้าเท็นรู้มึงซวยแน่”
.... .. ....
-
ตาม : เท็น
หลังเล่นบอลเท็นเดินกลับห้องพัก หลังจากเปลี่ยนตัวให้คนอื่นเล่นแทน
ส่วนกันย์หายไปตั้งแต่เขายังอยู่ในสนาม ทั้งที่วันนี้จะลองถามดูเพราะคิดว่ากันย์คงจะหลุดอะไรมาได้ไม่ยาก
แต่จะโทรไปถามก็ดูไม่ค่อยดี เขาไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวและเขาก็ไม่อยากยุ่งเรื่องของคนอื่นด้วย
เขาโทรหาวิวทันทีเมื่อมาถึงห้อง วันนี้เธอกลับไปก่อนแล้วโทรมาบอกว่ามีธุระกับน้าสาวที่เธอพักอยู่ด้วย
“....” ไม่รับสาย
เท็นโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง ถอนใจแล้วถอดเสื้อโยนลงตะกร้า
เดี๋ยวนี้วิวทำตัวออกห่างเขามากขึ้น ต่างจากเมื่อก่อนที่เขาต้องพาเธอไปเดินเล่นที่นั่นที่นี่ด้วยกัน
ก่อนไปส่งเธอที่บ้าน ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทะเลาะกับวิว แต่เวลามีปัญหากันทีไร
เขาก็ไม่เคยได้เคลียร์ปัญหากันตรงๆสักที มีแต่ปล่อยให้เรื่องมันผ่านไปสักพักเท่านั้น
เขาก็จะกลับมาดีกับวิวได้เหมือนเดิม
หลังจากอาบน้ำเขาโทรหาวิวอีกครั้งแต่เธอก็ยังไม่รับสาย
เท็นจึงตัดสินใจว่าจะออกไปหาเธอเองที่บ้านของน้าสาววิว
...
...
ค่ำๆเท็นนั่งรถเมล์มาลงที่รัชโยธินแล้วโทรหาวิวอีกครั้ง เขาตัดสินใจมาดักเจอเธอ
ก่อนหน้านี้เขาก็เคยคบกันผู้หญิงมาก็หลายคน แต่ไม่มีใครเหมือนวิว...
วิวเป็นผู้หญิงที่ดูร้ายๆแต่ใจดี มีวิธีการพูดการเอาใจให้ใครๆพากันชอบได้ไม่ยาก
เขาอยากจะเอาชนะใจและให้เธอมารักเขาแบบจริงๆจังๆ
นานแล้วที่วิวทำตัวเหมือนมีคนอื่นตลอดมา และเขาก็รู้สึกได้
“ว่าไง พี่เท็น” เสียงวิวรับสาย
“โทรไปตั้งกี่ครั้ง ไม่เคยรับ” เท็นทำเสียงแข็ง
“ทำธุระอยู่กับน้า ไม่ได้ยิน” วิวตอบ มีเสียงแทรกเหมือนอยู่ริมถนน
เหตุผลเดิม.... เขาคิดในใจก่อนที่จะถามต่อ “แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน”
“ก็แถวๆบ้านนี่แหละ ทำไมล่ะ” วิวทำเสียงใส
“ขอคุยกับน้าได้ไหมล่ะ” เท็นพูด
“จะบ้าเหรอ พี่เท็น ...วุ่นวาย” วิวทำเสียงไม่พอใจทันที
“แล้วจะกลับกี่โมง” เขาถาม
“อีกสักพัก” วิวตอบ
“กี่โมงล่ะ” เขาถามย้ำ
“ไม่รู้ ก็มากับน้า น้าวิวกลับกี่โมงวิวก็กลับเมื่อนั้นแหละ” วิวใส่อารมณ์
“ก็กี่โมง ถามก็บอกพี่มา ถามน้าวิวดิ” เท็นเซ้าซี้ต่อ
“พี่เท็น แค่นี้นะ” วิวขึ้นเสียง “น้าเรียกแล้ว”
“น้าหรือใคร” เท็นทำเสียงเรียบ
“พี่เท็น อย่าหาเรื่องกันนะ” วิวพูดจบก็ตัดสายเขาทันที เท็นมองดูโทรศัพท์อย่างขุ่นเคือง
“อย่ามาหลอกกันดีกว่าน่า” เขาคิดในใจ แล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง
สายตาบังเอิญมองไปทางรถเมล์ที่กำลังเทียบป้าย
“นิล” เขาเห็นเพื่อนกำลังเดินลงมาจากรถเมล์
เท็นจึงหลบไปยืนด้านหลังแผ่นป้ายโฆษณา พอนิลเดินผ่านเขาไประยะหนึ่ง เขาจึงเดินตามไปห่าง ๆ
เขาเดินตามไปทางเมเจอร์ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินกันขวักไขว่
หรือบางคนก็หยุดดูของขายตามข้างทาง
นิลค่อนข้างรีบเดิน เขาเร่งฝีเท้าตามนิลที่เริ่มห่างออกไปมากขึ้น
จะรีบเดินไปไหนวะ... เขาคิดในใจ แล้วหันไปขอโทษคนที่เขาเดินชนเมื่อครู่
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเท็นจึงหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกง แต่ตากำลังมองเพื่อนที่กำลังเดินห่างออกไปไกล
จนโทรศัพท์ตกลงพื้น เขาจึงก้มลงเก็บโทรศัพท์ขึ้นมาขณะที่มันยังดังอยู่
“ว่าไง” เขากดรับเมื่อมองดูชื่อเพื่อนที่โทรเข้ามา
“มึงอยู่ไหนวะ กูขอดูการบ้านอาจารย์เจษหน่อย” ธารพูด
“อยู่ข้างนอก ยังไม่กลับ” เขาตอบเสียงเรียบรีบเดินตามนิลไป เพราะมองไม่เจอตัวเพื่อนแล้ว
“อยู่ที่ไหนวะ” ธารถาม
“รัชโย ดึกๆกลับ” เท็นตอบ
“เออๆ กลับมามึงโทรบอกกูด้วยนะ” ธารพูดแล้ววางสายไป
ส่วนเขาก็เร่งเดินตามหานิลจนเข้ามาในห้าง เดินดูจนทั่วแต่ก็หาไม่พบ
จึงลงมาตามบันไดเลื่อนด้วยความผิดหวัง เขาลองโทรหาวิวอีกครั้งแต่เธอไม่รับสายอย่างที่คิดเอาไว้
“ลองดูแล้วกัน” เขากดโทรศัพท์ใหม่อีกครั้งเมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าประตูทางออก
เท็นโทรหานิล เพื่อลองดูว่าเพื่อนของเขาอยู่ที่ไหน เขาจะให้เหตุผลว่าโทรมาเรื่องการบ้านของอาจารย์เจษ
“..........” นิลไม่รับสาย เขาโมโหในทันที ในใจคิดเอาเองว่านิลกับวิวต้องมีอะไรบางอย่าง
.... .. ....
-
ก่อปัญหา : นิล
หลังจากเลิกเรียนภาษานิลเดินมารอรถเมล์เพื่อกลับไปยังห้องพัก
การเรียนวันนี้ดูไม่ยากเย็นอย่างที่คิดเพราะทุกคนก็ดูเป็นกันเอง ไม่มีอะไรเรื่องมาก
ก่อนเวลาเข้าเรียนตอนหนึ่งทุ่มเขามาหาหนังสือเล่มที่อยากได้ ในร้านหนังสือที่เมเจอร์รัชโยธินแต่ก็ไม่ได้
เขาเดินหาอยู่จนเกือบจะมาเข้าเรียนสายตั้งแต่วันแรกซะอย่างนั้น
“สามทุ่มครึ่งแล้ว” เขามองนาฬิกา บังเอิญคิดถึงเรื่องวิวเลยหยิบโทรศัพท์ในเป้ขึ้นมา
เขาจำได้ว่าจับมันกดปิดเสียงแล้วโยนลงเป้ไปตั้งแต่ก่อนออกจากห้องพัก
“เท็น... โทรมาทำไม”เขาคิดในใจเมื่อเห็นเบอร์ที่ไม่ได้รับสาย เขาจึงกดโทรกลับไป
แล้วชะเง้อมองดูรถก่อนจะถอยหลังลงมานั่งเมื่อไม่เห็นวี่แวว
“เออ... ว่าไง” นิลถามเมื่อได้ยินเพื่อนตอบรับ
“งานอาจารย์เจษเสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้ว ทำไมวะ”เขาตอบไป
“เออ ทีแรกว่าจะขอดู” เท็นเงียบไปนิดหนึ่ง “แต่ไม่เป็นไร กูเสร็จแล้ว”
“อืมๆ”
“ตอนนี้อยู่ไหน” เท็นถาม
“อยู่รัชโยธิน... ??”
“เปล่า งั้นแค่นี้นะ” เท็นตอบแล้วกดวางไป
นิลไม่ได้คิดอะไรจึงกดโทรศัพท์โทรหาวิวต่อ แต่รถมาพอดีเขาจึงรีบวิ่งขึ้นรถโดยไม่ได้แนบโทรศัพท์ไว้กับหู
“อ่า...โทษที” เขาพูดเมื่อหนีบโทรศัพท์ไว้กับไหล่ มือควานหาเหรียญในกระเป๋า
“จะวางแล้วนี่ พูดไม่ตอบ” วิวพูด
“พี่ขึ้นรถเมลล์อยู่” นิลพูดแล้วหันไปจ่ายเงินให้กับคนเก็บค่าโดยสาร
“วันนี้ พี่เท็นโทรมาตอนเย็น” วิวทำเสียงอารมณ์เสีย
“แล้วยังไงล่ะ มันจับได้หรือไง” นิลยิ้ม
“ก็ว่าอยู่... พี่เท็นโทรมาตอนที่อยู่กับอู๋ กว่าจะหาทางออกไปรับสายได้...” วิวเล่า
“เหอะๆ” นิลขำในลำคอ “แล้วอยู่ไหนนี่”
“วิวกำลังกลับบ้าน ไปดูหนังมา”
“เหรอ ...สนุกไหม”
“ก็ดี..” วิวเงียบไปก่อนจะถามแบบนึกขึ้นได้ “พี่นิลจะไปเที่ยวกาญจน์วันไหน”
“วันอาทิตย์ทำไมล่ะ” นิลเคยบอกวิวไว้ว่าจะไปเที่ยวช่วงปิดหนึ่งสัปดาห์ของมหาลัย “จะไปด้วยหรือไง”
“ไม่ไปหรอก ไปกับพี่เหนื่อยตายเลย ไม่ไหวๆ” เขาเคยเล่าประสบการณ์การท่องเที่ยวให้วิวฟังบ่อยๆถึงเธอจะดูสนใจ แต่ก็บ่นว่าไม่ยอมไปด้วยแน่ๆ เขาก็ได้แต่ขำ
“เหอะๆ แล้วยังไง” นิลหัวเราะเบาๆ
“ก็อู๋ชวนไปเที่ยวบ้าน เดี๋ยววิวจะบอกพี่เท็นว่าไปกับพี่” วิวอธิบาย
“เฮ้ย.. จะทำพี่ซวยว่ะ” นิลคัดค้าน
“โถ่พี่นิล พี่เท็นไม่กล้าหาเรื่องพี่หรอกน่า เดี๋ยววิวจัดการเอง”
“เออ มันไม่หาเรื่องหรอก มันจะกระทืบเอาอ่ะดิ” นิลพูดติดตลก
“เอาน่าพี่นิล ....เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะพี่”
“อ่ะคับ ... บายๆ” นิลกดวางสายแล้วนึกถึงเรื่องที่วิวพูด
เขามักจะปฏิเสธใครไม่ค่อยได้เวลามีคนมาขอให้ช่วย โดยเฉพาะเพื่อนๆ
หรือแม้กระทั่งเพื่อนรุ่นน้องในห้อง ยิ่งวิวล่ะก็ไม่ต้องพูดถึง
นิลนั่งเงียบอยู่สักพักเสียงโทรศัพท์ในมือก็ดังขึ้นมา
เขาหยิบขึ้นมาดูก็เห็นชื่อ นิด แฟนเก่าโทรเข้ามา
.... .. ....
ลงให้ได้อย่างนี้ทุกวัน ไม่กี่วันก็จบแล้วมั้งนี่ หุหุ o13
-
อึดอัด : เท็น
เท็นนั่งรออยู่ที่ป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้ามกับบ้านของน้าสาววิวมานานพอสมควร
หลังจากวางสายจากนิลได้สักพัก เขาก็เห็นวิวเดินลงจากรถเมล์ที่ป้ายฝั่งตรงข้าม
ตอกย้ำว่าเพื่อนเขากับวิวเพิ่งไปด้วยกันมา
เขากดโทรศัพท์โทรไปหาวิวในทันที หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋าขึ้นมาดูแล้วกดตัดสาย
เท็นโกรธมาก เพราะถึงจะโทรไปอีกครั้งวิวก็ไม่รับสายจนกระทั่งเธอเดินเข้าบ้านไป
“เลว วิวมีคนอื่น” เขากดโทรศัพท์พิมพ์ข้อความไปหาเธอ
...
...
เช้าวันรุ่งขึ้น เท็นเดินเข้ามาในวงสนทนาที่มีนิล กันย์ ธารและนิค ที่โต๊ะหินในสวนข้างอาคารเรียน
“กูก็ทำไปตามสถานการณ์เว้ย” เสียงกันย์พูดขณะที่เขานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆธาร
นิลหันมายิ้มทักทายให้เขา เท็นก็ยักหน้าตอบกลับไป
“ผมก็เคยเจอ แต่ไม่ทำอะไรโดนตีนก่อน” นิคพูดแล้วหัวเราะ
“ไม่เว้ย สาวเขามีใจ ไม่สานต่อมันก็จะเสียงเชิงว่ะ เรื่องตีนเอาไว้ค่อยคิดทีหลัง” กันย์พูด
ธารหัวเราะแล้วพูดว่า “อย่าไปเชื่อไอ้เชี่ยนี่ แม่งเอาไม่เลือก”
“โถ่ คนมันหน้าตาดีก็งี้ล่ะวะ” กันย์หัวเราะขณะพูดเข้าข้างตัวเอง “กูก็ลำบากใจ”
“สาด เสียดายข้าวเช้า” นิลพูดแล้วหันไปทางอื่น เท็นจึงสบตากับนิลพอดี แต่นิลทำหน้าเหมือนไม่มีอะไร
“เป็นชู้กับเมียชาวบ้านระวังไว้เหอะมึง” ธารหันไปบอกกับกันย์
“โถ่ไอ้ธาร ถ้าเขาให้ท่ามึงจะวิ่งหนีหรือไงวะ” กันย์พูดแล้วดูดน้ำอัดลม หันไปมองแบบเยาะเย้ย
“ไอ้กันย์มันก็พูดถูก เขาให้ท่ามามันก็ต้องนิดหน่อย เรียกว่ารักสนุกแต่ไม่ผูกพัน”
นิลพูดแล้วหัวเราะพร้อมๆกับคนอื่นๆในโต๊ะยกเว้นเท็น
เท็นมองนิลด้วยสายตาไม่พอใจแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจ เขาจึงลุกเดินออกไป
เขาเดินมาที่ห้องน้ำแล้วไปที่อ่างล้างหน้า เท็นยืนมองดูตัวเองในกระจก
นึกถึงหลายคนที่เคยเข้ามาติดพันด้วย แต่ก็ไม่เคยมีใครที่เขาจะปล่อยใจเกินเลยจนให้มาหักอกเขาได้
เท็นคบผู้หญิงมาแล้วหลายคน แต่ก็เลิกราไปด้วยเหตุผลหลายอย่าง จนเขาเริ่มรู้สึกเฉยๆเมื่อเติบโตขึ้นมา
แต่เขาก็ไม่เคยหักหลังใครก่อน ...
เท็นเคยนอนกับผู้ชายครั้งหนึ่ง เขาถูกรุ่นพี่ชักชวนให้ไปค้างคืนโดยจะตอบแทนด้วยเงิน
ช่วงเวลานั้นเขาทะเลาะกับพ่ออย่างหนักจึงไม่มีเงินใช้ เลยตัดสินใจทำๆไปกับรุ่นพี่
ตอนอยู่ ปวส.ปี1 แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เป็นฝ่ายรุก และก็คิดว่ามันก็ไม่ได้เสียหายอะไร
นั่นเป็นครั้งแรกที่เท็นได้แตะต้องร่างกายผู้ชายด้วยกันมากมายถึงขนาดนั้น
เท็นพาตัวเองเดินจากห้องน้ำไปยังห้องเรียน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาวิวแต่ครั้งแล้วครั้งเล่า
เธอก็ยังไม่รับสาย เขารู้สึกว่าวิวกำลังทำให้เขาประสาทเสีย
...
...
เขารีบออกจากห้องเรียนก่อนพักเที่ยงเพื่อไปดักรอวิวที่หน้าตึกแต่แล้วก็ไม่เจอ
เขาเห็นแต่เพื่อนร่วมห้องของเธอเดินลงมา วิวเป็นคนที่ทันคนและน่าจะรู้อยู่แล้วว่าเขาจะมา
เลยเลี่ยงไปทางอื่น
แต่คนที่ทำให้เขาเจ็บใจมากที่สุดตอนนี้ก็คือนิลที่ไม่น่าจะทำกันได้
...
ในชั่วโมงเรียนเขานั่งอยู่แถวเดียวกับนิล แต่ห่างกันเพราะกันย์กับธารนั่งคั่นอยู่
“เฮ้ย...นิลวันนี้มึงทำงานหรือเปล่าวะ” เสียงกันย์ถามนิลเบาๆขณะอาจารย์กำลังสอน
“เออ ทำไมวะ” นิลตอบ
“วันนี้ไอ้เอ็มที่พักห้องเดียวกับกู แม่งจะพาแฟนมา”กันย์อธิบาย “กูเลยว่าจะไปขอนอนห้องมึงหน่อย”
นิลขมวดคิ้วเหมือนคิดอะไรแล้วจึงตอบ “ไม่ได้ว่ะ พอดีเพื่อนกูจะมานอน”
“ใครวะ” กันย์ถาม
“เพื่อนกู สมัยเรียนเทคนิค” นิลพูด
“เฮ้ยผู้หญิงรึเปล่าวะ” ธารพูดขึ้นมา “พาสาวมาแน่เลยมึง”
“ผู้ชายเว้ย เพื่อนกู” นิลแก้ตัว
เท็นคิดในใจ ...วิว หรือเปล่า..ง คืนนี้เขาจะลองไปดักรอดูให้รู้
หลังเลิกเรียนเท็นรีบออกไปดักรอวิวอีกครั้ง คราวนี้ไปถึงห้องเรียนแต่ไม่เจอ
เพราะเธอคงเลิกก่อนเวลา เขากดโทรศัพท์โทรหาเธออีกที
“ว่าไง พี่เท็น” วิวรับสาย
“อยู่ที่ไหน” เขาถาม
“กำลังจะกลับบ้าน มีอะไรหรือเปล่าวิวถือของอยู่คุยไม่ถนัด” วิวทำเสียงเหนื่อยๆ
“พี่ถามว่าอยู่ไหน ตอบให้ตรงคำถามดิ” เท็นพูด
“พี่เท็น.... วิวมันคนเลวก็ตอบได้แค่นี้แหละ” วิวพูดแล้วกดวางสายทันที
เท็นกดโทรศัพท์หาวิวอีกครั้ง
“...อือ” วิวตอบสั้นๆอย่างเบื่อหน่าย
“อยากคุยด้วย ...อยู่ที่ไหนบอกพี่มา”เท็นพูดตรงๆ
“วิวยังไม่อยากคุย”
“เฮ้ย...ก็คุยกันให้รู้เรื่องดิ” เท็นเริ่มหมดความอดทน
“....” วิวเงียบ
“เออ ...งั้นเดี๋ยวกูโทรไปคุยกับนิลเอง” เท็นใส่อารมณ์
“พี่นิลเกี่ยวอะไร”
“ก็อยากรู้เหมือนกัน ว่ามันเกี่ยวสักแค่ไหน”
“พี่เท็น... พาลแล้วอ่ะ ไร้สาระ”
“ปกป้องมันดีนักนะ”
“ก็พี่นิลเขาไม่ได้เกี่ยวนี่” วิวขึ้นเสียงบ้าง “พี่เท็น ถ้าไม่เลิกงี่เง่าแบบนี้ เราก็เลิกกันเหอะ”
“พี่ไม่เลิก จนกว่าจะมาคุยกันให้รู้เรื่อง” เท็นคัดค้าน
“งั้นก็คุยมา”
“ไม่ พี่ต้องเจอวิว” เท็นยืนยัน แต่เธอกดวางสายไป
...
...
เท็นกลับมาที่ห้องแต่ไม่ได้เตรียมตัวออกไปเล่นบอลเหมือนอย่างเคย ขารู้สึกหงุดหงิด
อยากจะรู้ความจริงทั้งหมดให้เร็วๆ ทั้งๆที่ในใจมั่นใจว่าวิวต้องมีอะไรกับนิลแน่ๆ
นิลเลิกงานตอนห้าทุ่มกว่าจะกลับถึงห้องก็คงราวๆเที่ยงคืน
บางทีเพื่อนที่นิลพูดถึงอาจเป็นวิวก็ได้ หรือว่าวิวจะมานอนที่ห้องนิลจริงๆ
เขาคิดในใจอย่างร้อนรนก่อนจะวางแผนไปดักรอเจอวิวที่บ้านน้าสาว
ถ้าไม่เจอก็จะลองมาดูที่ห้องนิลตอนเที่ยงคืน
เขาถอดเสื้อโยนลงตะกร้าแล้วยืนมองตัวเองในกระจกอย่างเจ็บใจ
“ก่อนหน้านี้น่าจะมีอะไรกับวิวสักครั้ง จะได้รู้สึกเป็นต่อได้บ้างในเวลาแบบนี้”
.... .. ....
-
เหนื่อย : นิล
นิลเดินไปหาวิวหลังเลิกเรียนเมื่อหญิงสาวใช้เบอร์ตู้โทรมา และนัดให้มาเจอกันที่ร้านข้าวหลังมหาลัย
พอนิลมาถึงวิวก็นั่งรออยู่แล้ว พร้อมกับจานข้าวผัดที่เธอยังไม่ได้แตะมันเลย
“ว่าไง สาวน้อย” นิลยิ้มทักทายแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“พี่นิล จะออกไปทำงานเลยหรือเปล่า” วิวตอบแบบเหนื่อยๆ
“ยังต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องก่อน” นิลตอบ
“ถ้างั้นรอวิวแปบนะ ขอกินข้าวก่อนยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย” วิวพูดแล้วลงมือกินข้าวผัดในจาน
“แล้วมีอะไร ถึงจะมานนอนห้องพี่” นิลถามหาเหตุผลเมื่อวิวโทรมาบอกเมื่อตอนกลางวัน
“เบื่อ... เมื่อวานทั้งอู๋ทั้งพี่เท็นทำเอาวิวปวดหัวไปหมด”
เธอหยุดเคี้ยวข้าวแล้วพูดต่อ “พี่เท็นก็รู้จักบ้านวิวด้วย ตอนนี้ก็ยังไม่อยากเจอ”
“วิวเป็นคนผิดนะ ที่ทำแบบนี้” นิลพูดแบบจริงใจ
“แล้ววิวจะทำยังไงดีล่ะ”
“ก็เลือกไปสักคน แล้วหาเหตุผลที่ดีพอ บอกกับอีกฝ่ายไปดิ”
วิวเงียบเหมือนกำลังครุ่นคิดแล้วกินข้าวผัดต่อไป
นิลพอจะรู้จักนิสัยวิวดี เธอร่าเริงกับชีวิตไปกับคนนั้นคนนี้ตลอด ถึงจะไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง
แต่ก็มีปัญหาตามมาไม่หยุดเหมือนกัน ถึงวิวจะมีใครอยู่แล้วแต่ก็ยังจะไปสนิทกับคนอื่นได้ตลอด
เธอให้เหตุผลว่า “คนเราก็ต้องมีสิทธ์เลือกไม่ใช่เหรอ”
แต่สำหรับเขาต่างจากวิวมากมาย ที่ยิ่งกว่านั้นเขาไม่เคยมอบหัวใจให้ใครมาก่อน
มันเหมือนกับความกลัวที่อยู่ในใจมาตลอด จนดูเหมือนไม่อยากจะรักใครสักคน
เรื่องวิวทำให้เขาเห็นอีกมุมหนึ่งของความรักที่ต่างออกไป
ขณะที่เขารอวิวกินข้าว เธอก็เล่าเรื่องข้อความของเท็นเมื่อวาน เรื่องที่ทะเลาะกับอู๋
และก็ล่าสุดเรื่องที่วิวเพิ่งจะคุยกับเท็นไปไม่นานนี้ นิลเข้าใจว่าเท็นต้องรู้อะไรมาสักอย่าง
ที่ทำให้แน่ใจว่าวิวมีคนอื่น เพียงแต่ยังไม่รู้ว่าเป็นอู๋ แฟนอีกคนของวิวที่เรียนอยู่ต่างมหาลัย
...
...
ระหว่างทางที่นิลนั่งรถมาทำงานที่ร้านอาหาร โดยปล่อยให้วิวนั่งเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์อยู่ที่ห้อง
นิลคิดถึงเรื่องของตัวเอง เขาเคยคบกับผู้หญิงมา 2 คน คนแรกคบกันตั้งแต่สมัยปวช.ปีสาม
แต่ก็เลิกรากันไปนานแล้ว คนที่สองคบกันตอนใกล้จบปวส.หลังจากเลิกกับคนแรกไปได้ไม่นานนัก
เธอชื่อนิดเป็นเพื่อนของแฟนเพื่อนอีกที ตอนมาเรียนมหาลัยใหม่ๆนิลมักจะกลับไปหาเธอบ่อยๆ
แต่เริ่มห่างกันไปเรื่อยๆจนแทบจะไม่ได้นึกถึงกัน แต่นิลก็ไม่เคยเอ่ยปากบอกเลิกกับนิดสักที
จนกระทั่งเธอกลับมาโทรหาเขาอีกตอนเขาเริ่มเรียนปริญญาตรีอีกครั้ง
เธอโทรมาถามทุกข์สุขตามประสา และหลังจากนั้นต่างฝ่ายก็ดูเหมือนจะเป็นเครื่องมือคลายเหงาให้กันเสมอ
...
กับผู้ชายนิลเคยพยายามเริ่มต้นกับใครมาบ้าง แต่ไม่เคยสานสัมพันธ์กับใครได้เลย
อาจเป็นเพราะเขาไม่ได้เปิดเผยเรื่องแบบนี้ เลยปิดบังเรื่องนี้เงียบมาตลอด แม้แต่เพื่อนที่สนิทที่สุด
ถึงจะอึดอัดบ้างแต่เขายังไม่พร้อมที่จะบอกใครๆ
สำหรับผู้ชายที่เขาติดใจคำพูดมากที่สุดคือไอซ์ ตอนนั้นเขาทำความรู้จักกับไอซ์ตอนใกล้สอบปลายภาค
พอเข้าสู่ช่วงสอบนิลต้องขลุกติวกับเพื่อนๆทั้งวันอดหลับอดนอน ทำให้ไม่ได้โทรไปหาไอซ์เลยหลายวัน ส่วนไอซ์ก็คงจะเล่นแง่ เมื่อโทรมาหานิลแล้วนิลไม่รับก็ไม่โทรมาอีกเลย จนกระทั่งสอบเสร็จนิลจึงโทรไปหาไอซ์
“แค่เวลาไม่กี่นาทีโทรหากันไม่ได้หรือไง” ไอซ์พูดจนทำให้เขาอึ้งไปเหมือนกัน
“แบบนี้คบกันไปก็เสียเวลาเปล่าๆ”
นิลเงียบไปเหมือนคนที่รู้สึกผิด ในใจนึกว่าตัวเองไม่ดีพอกับใคร ไม่พร้อมกับใคร
และเริ่มสับสนว่าต้องการอะไร
“งั้น ถ้าอยากคุยก็โทรมาหากันบ้างนะ ... ถ้าไงนิลจะขอโทรไปหาบ้าง”
นิลหยุดคิดลุกขึ้นเดินไปลงรถที่ป้ายแล้วเดินต่อไปที่ท่าน้ำเพื่อจะไปลงเรือ
ที่ท่าน้ำผู้คนมากมายกำลังรอเรือที่กำลังแล่นมาเทียบท่าอย่างใจจดใจจ่อ
เมื่อเรือเทียบเขารอจนกระทั่งคนอื่นๆลงเรือไปจนหมดแล้วจึงเดินลงเรือเป็นคนสุดท้าย
นิลสูดหายใจมองแม่น้ำเจ้าพระยาตอนที่พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า บางทีมันก็เหงาเหมือนกัน ....
…
นิลมาถึงที่ร้านฟ้าริมน้ำ ร้านอาหารสวยๆริมแม่น้ำเจ้าพระยา เขารู้จักกับฟ้า
เจ้าของร้านและเพื่อนของเธอตอนไปเที่ยวต่างจังหวัด หลังจากได้รู้จักกัน
ฟ้าก็รู้ว่านิลเป็นคนชอบไปเที่ยวต่างจังหวัดบ่อยๆ ดังนั้นเวลาฟ้าจะไปเที่ยวที่ไหน
ก็มักจะโทรมาถามข้อมูลนิลอยู่ตลอด จนกระทั่งฟ้าชวนให้นิลมาทำงานที่ร้าน
หลังจากนิลบ่นเรื่องไม่มีเงินไปเที่ยวต่างจังหวัดเลย
“สวัสดีครับพี่ฟ้า วันนี้สวยเนอะ” นิลทักทายฟ้าซึ่งกำลังวุ่นวายกับสมุดบัญชี กับเครื่องคิดเลข
“จ้า .. สวยอยู่แล้วนะ” เธอหันมายิ้มให้
“อย่าลืมนะครับ วันอาทิตย์ผมลา และวันพุธผมให้อามมาทำแทน” นิลพูด
“โอเคจ้า ว่าแต่ปกติ อามมีเรียนวันพุธไม่ใช่เหรอ” เธอถาม
นิลหันมายิ้มตาหยี “ผมให้มันโดดมา” เขาพูดแล้วหัวเราะ
“ทำแบบนี้ได้ไง น้องเขาเสียการเรียน” ฟ้าต่อว่า แต่ก็ยิ้มๆ
“เอาน่าพี่ เดี๋ยวผมเคลีย์เอง” นิลพูดแล้วเดินเดินไปเปลี่ยนชุด
วันนี้แขกไม่มากจนวุ่นวายเกินไป ไม่เหมือนวันศุกร์ กับวันเสาร์ ที่คนจะเยอะมากจนน่าเบื่อ
โชคดีที่นิลรอดวันศุกร์ไปได้วันหนึ่ง แต่ก็มีบ้างที่ต้องมาทำงานแทนคนอื่น
หลังจากเคลียร์ร้านเสร็จ ก่อนกลับบ้านนิลเข้าไปบอกลาฟ้าและก็นิวเจ้าของร้านร่วมอีกคนหนึ่ง
ดึกแล้วนิลกลับทางเรือไม่ได้เขาต้องเดินออกไปขึ้นรถเมล์หน้าปากซอย แล้วต้องลงไปต่อรถเมล์อีกต่อหนึ่ง
นิลยังคิดเรื่องวิวไม่ตก ไม่รู้จะหาทางออกยังได้ ถ้าขืนเขาช่วยวิวมากๆ
ก็ดูเหมือนความเป็นเพื่อนของเขากับเท็นจะยิ่งแย่ลง และยิ่งถ้าวิวบอกเลิกเท็นล่ะก็
สงสัยคงจะมองหน้ากันไม่ติดเลยทีเดียว
ระหว่างที่เขาเดินคิดเรื่องวิวไปนั้น เขาก็เห็นคนหน้าคุ้นๆ มายืนอยู่ที่หน้าปากซอย
“อ้าว! อู๋” นิลร้องทักอู๋ซึ่งกำลังมองมาทางเขาอยู่ก่อนแล้ว
“พี่นิลหวัดดีครับ” อู๋ยกมือไหว้
“อ่ะ..” นิลรับไหว้ เขาสังเกตเห็นหน้าเครียดๆของแฟนรุ่นน้อง
“คือ ผมติดต่อวิวไม่ได้เลยพี่ ไม่รู้จะทำไงดี” อู่พูดคิ้วขมวด นิลไม่แปลกใจที่อู๋จะมาหาเขาที่นี่ เพราะอู๋เคยมากินข้าวที่ร้านนี้กับครอบครัว และก่อนหน้านั้นได้เจอกันแล้วตอนวันเกิดวิว
“เห็นวิวบอกว่าจะไปทำงานที่ห้องเพื่อนนะ” นิลโกหก
“ห้องเพื่อนที่ไหนครับ นี่ตอนเย็นผมไปที่บ้านวิว น้าวิวก็บอกแบบนี้เหมือนกัน” อู๋อธิบายอย่างอึดอัด
“พี่ก็เห็นเขาเหนื่อยๆนะ ไม่รู้ว่าวิวไปทำอะไรมาเหมือนกัน” นิลพยักหน้าไปตามเรื่อง
“แล้วนี่มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า”
“ก็มีนิดหน่อยครับ” อู๋ก้มหน้าเอามือเกาท้ายทอย “แล้วพี่เจอกับวิวตอนกี่โมงครับ”
“ตอนเลิกเรียน พอดีเจอกันหน้าตึก ... สักสี่โมง”
“วิวไม่ได้บอกหรือครับ ว่าจะไปหอเพื่อนคนไหน” อู๋ถาม
นิวขมวดคิ้วทำท่าครุ่นคิดแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ส่ายหน้าไป
.... .. ....
-
พี่ชาย : เท็น
เก้าโมงเช้าเท็นเดินเข้ามาในมหาลัย เขาจงใจมาสายเพราะเซ็งๆ และไม่อยากมาคุยอะไรกับใครหน้าห้องเรียน
และที่สำคัญเขาไม่อยากเจอนิลเลย .....
เรื่องเมื่อคืนทำเอาเขาเจ็บใจมาก เมื่อวานตอนเย็นเขาไปดักรอที่บ้านของน้าวิวจนถึงสามทุ่มแต่ก็ไม่เจอ
จนกระทั่งใกล้เที่ยงคืนเขามาดักรอแถวๆหน้าหอพักของนิล พอเห็นนิลเดินกลับมาที่หอคนเดียว
เขาก็โล่งใจไปได้หน่อยเลยคิดจะกลับ แต่กลายเป็นว่านิลเดินลงมาอีกครั้งกับวิว
เขามองเห็นนิลคุยกับแฟนเขาอย่างสนิทสนม ทำให้เขาโมโหมากจนอยากจะกระโดดออกไป
ลากคอเพื่อนมาเหยียบให้สาใจ....
ในห้องเรียนเท็นจ้องมองนิลเป็นระยะ ในใจเจ็บจี๊ดอย่างบอกไม่ถูก เขายังแทบไม่เชื่อว่านิลจะหักหลังเขา
ได้แนบเนียนขนาดนี้
ใจหนึ่งขายังอยากให้แน่ใจกว่านี้ อยากได้ยินจากปากวิวเองเลย ว่าเป็นนิล
แต่อีกใจหนึ่งก็ถามตัวเองว่า แค่นี้มันยังไม่พออีกหรือไง กับหลักฐานความเลวของเพื่อนคนนี้
ทุกอย่างมันดูชัดเจนเกินกว่าที่จะเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น
เขากดโทรศัพท์หาวิวทันทีที่มาถึงห้อง “ว่าไงพี่เท็น” เสียงวิวพูดหลังรับสาย
“ทำอะไรอยู่” เขาพูดเสียงเรียบ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ก็อยู่บ้าน แต่ก็กำลังจะออกไปข้างนอก” วิวตอบเรียบเฉย
“ไปที่ไหน ..” เท็นเงียบรอคำตอบอยู่ “พี่ไปด้วยดิ” เท็นพูดในที่สุด
“อืม ..”
“ไปที่ไหนล่ะ” เขาถาม
“เซ็นทรัล”
“ไปทำไมอ่ะ”
“ก็ไปเดินเล่น ซื้อของ”
“งั้นไปด้วยได้ไหม” เท็นวางมาดทื่อๆ ในใจยังเก็บความขุ่นเคือง กับเรื่องที่เกิดขึ้นไว้ “จะไปกี่โมงล่ะ”
“ก็จะออกจากบ้านละ พี่เท็นก็ออกมาเลยแล้วกัน”
“อ่ะได้ เดี๋ยวไปถึงแล้วพี่โทรไป”
หลังจากวางสายเท็นนั่งทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น มันวุ่นวายในใจเกินกว่าที่เขาจะตัดสินใจอะไรตอนนี้
ถึงจะโกรธแต่มันน่าจะดีกว่าถ้าได้คุยกับวิวดีๆบ้าง...
แต่เวลาทะเลาะกันทีไร พอเผลอเปิดใจได้คุยกับวิว
ก็พาลจะใจอ่อนทุกครั้งโดยเฉพาะเวลาที่เธอพูดดีๆกลับมา
แล้วเรื่องเขากับนิลล่ะมันจะแก้ยังไง เขาก็ไม่ได้อยากจะเสียเพื่อนไปจริงหรอก
ในหัวกำลังสับสนกับคำตอบที่เขาก็แอบหวั่นๆใจ
...
...
เท็นคอยหญิงสาวอยู่เกือบ 20 นาที หลังจากโทรไปนัดว่าจะเจอกันหน้าร้าน KFC
วิวก็เดินเข้ามาในห้าง เท็นจึงเดินเข้าไปหา ในใจนึกอยากจะไม่โกรธเธอเลย “ให้ตายสิ”
“วิวหิวข้าว ไปหาอะไรกินกันก่อนนะ” เธอยิ้มแล้วทำเสียงออดอ้อน
“กินอะไรล่ะ” เท็นเอามือล้วงกระเป๋ามองหาร้านใกล้เคียง
“MK นะไม่ได้กินนานละ” วิวเสนอ
“อ่ะ ไป” เท็นตอบ ในหัวแทบจะลืมเรื่องที่โกรธ เขายังคงไม่เข้าใจว่าทำไม
ระหว่างนั่งกินอาหาร เท็นคุยกับวิวอย่างเรียบๆ ยัง ไม่มีใครเริ่มต้นประเด็นที่ค้างคากันมาก่อนหน้า
“วิว มีอะไรหรือเปล่า” เท็นถามในที่สุด เขาพยายามสบตาวิว แต่วิวก็หลบสายตาเขาอยู่ตลอด
“ก็เรื่องที่บ้าน ... “ วิวก้มหน้าเล็กน้อย “เรื่องพ่อวิวนั่นแหละ..”
เท็นรู้ว่าครอบครัววิวมีปัญหา แม้จะรู้ไม่มากนักแต่ก็พอเข้าใจได้ว่า
พ่อวิวเป็นคนที่มักจะสร้างปัญหาให้แม่วิวอยู่เสมอ มีบางครั้งที่หญิงสาวระบายความรู้สึกให้เขาฟัง
“แล้วก็เลยไม่รับสายพี่ อย่างนั้นหรือไง” เท็นถาม
“ก็พี่เท็นพูดจาไม่รู้เรื่อง” เธอบ่น
“ขี้หึงเกินไปนะ รู้ตัวหรือเปล่า” วิวเอาตะเกียบชี้หน้าเท็น แล้วค่อยเอามันไปคีบกุ้งที่อยู่ในหม้อ
เท็นยิ้ม “ก็วิว ชอบไปกับคนนั้นทีคนนี้ที มีปัญหาอะไรก็ไม่ยอมบอก” เขาบ่นบ้าง
“โดยเฉพาะกับนิล วิวก็สนิทกันเกินไปนะ”
“โถ่..พี่เท็น พี่นิลเขารู้จักวิวมาตั้งแต่สมัยไหนแล้ว” เธออธิบาย
“ก็นั่นล่ะ” เท็นยังคงไม่พอใจ “แล้วตกลง เมื่อคืนวันจันทร์มันมีอะไรกันแน่”
“วิวก็แค่ไปกินหมูกระทะกับพี่นิลและก็พี่กันย์” วิวตอบแบบเฉยๆ
“นั่นไง ไหนบอกว่าอยู่ห้อง” เท็นทำเสียงไม่พอใจ “แล้วไงต่อ”
“ก็ไม่แล้วไง เสร็จแล้วก็กลับ พี่กันย์กับพี่นิลไปส่ง” เธอตอบ
“ทำไมไม่บอกพี่ก่อนล่ะ”
“ถ้าบอกแล้ววิวจะได้ไปไหมล่ะ” วิวเลือกกินนั่นกินนี่ขณะพูด
“พี่นิลเขาแพ้พนันพี่กันย์ เลยโดนบังคับให้เลี้ยง” เธออมยิ้ม
“สนิทกันเหลือเกินนะ พนันอะไร” เท็นถาม
“เรื่องหนังฉายวันไหน อะไรแบบไร้สาระน่ะ” เธอส่ายหน้าเล็กน้อย “เพื่อนพี่นี่บ้าๆกันนะ”
“พี่ว่ามันบ้าก็เพราะมันได้รู้จักวิวนี่แหละ” เท็นยิ้มออกในที่สุด
ในใจยังคิดเรื่องที่เห็นวิวกับนิลเมื่อคืนอยู่ แต่เขายังไม่อยากถามวิวตอนนี้
ตลอดบ่ายเท็นเดินดูนั่นดูนี่กับวิวจนทั่ว เดินตั้งแต่ร้านราคาแพงๆไปจนกระทั่งร้านราคาถูกที่สุด
แวะเล่นตู้เกมส์กันสองคน ก่อนจะไปหาอะไรกินกันอีกรอบ
หลังจากกินเสร็จเท็นบอกว่าจะไปส่งวิวที่บ้าน แต่หญิงสาวยืนยันว่าไม่ต้องไป
เท็นคะยั้นคะยออยู่นานแต่วิวก็ยังไม่ยอม จนกระทั่งทั้งคู่เดินมาใกล้ถึงป้ายรถเมล์เท็นจึงตัดสินใจพูดออกไป
“เมื่อคืนพี่เห็นวิวอยู่กับนิล” เท็นมองตาวิวอย่างจ็บปวด
“... พี่เท็น พี่นิลเป็นพี่ชายคนสำคัญของวิวนะ” วิวมองตาเท็นกลับอย่างจริงจัง แต่ไม่ตอบคำถามของเขา
“แล้วให้พี่เป็นทั้งพี่ชาย และคนรักไม่ได้หรือไง” เท็นพูด
“ชีวิตวิว ไม่ได้ต้องเกิดมาเจอพี่เท็นคนเดียวนะ คนเราต้องมีเพื่อน มีพ่อแม่ พี่น้อง และมีใครอีกหลายคน”
วิวถอนใจหันหน้าทางอื่น “พี่เท็นต้องใจกว้างกว่านี้”
“วิว .. แต่พี่” เท็นพยายามอธิบาย
“พอเถอะพี่เท็น” วิวเดินห่างออกมาแล้วโบกแทคซี่โดยไม่รอรถเมล์อย่างที่ตั้งใจ
โดยทิ้งให้เท็นยืนใช้ความคิดอย่างสับสน
“พี่ชายหรอ ?” เขาคิดในใจ ปากกัดริมฝีปากเบาๆ “ใว้ใจ นิล ?”
เท็นจากตรงนั้นมาแบบไม่เข้าใจตัวเอง วันนี้เขาพบทั้งความสุข ความทุกข์
ความหวั่นไหว ความสับสน ปะปนกันมั่วไปหมด
แค่ปีเดียวที่เริ่มจากความชอบและก็คิดว่าคบกันได้ มันเพิ่มพูนเป็นความรักจนเขาแทบ
ไม่กล้านึกถึงใจตัวเองในวันที่ขาดวิวไป
...
...
เท็นลงรถที่สะพานลอยฝั่งตรงข้ามทางปากซอยเข้าหอ เขาโทรศัพท์หาวิวแต่เธอไม่รับสาย
เท็นเดินมาเรื่อยๆจนถึงร้านขายบะหมี่หน้าปากซอย เขาก็เห็นนิลนั่งอยู่คุยโทรศัพท์อยู่
เขาหยุดูอยู่ห่างๆจนนิลเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง ก่อนจะลงมือกินบะหมี่ที่แม่ค้ายกมาเสริ์ฟ
และหลังจากนั้นแปบเดียววิวก็โทรเข้ามาหาเขา
“อืม ... ถึงบ้านหรือยัง” เขาพูดขณะเดินเข้าไปใกล้ร้านบะหมี่
“ถึงแล้ว .. เพิ่งถึงน่ะ พอดีติดสายแม่อยู่เลยไม่ได้รับ” วิวตอบ
“เหรอ ... เดี่ยวนะพี่เจอนิล” เท็นหยุดเมื่อเดินเข้ามาถึงนิล แล้วเพื่อนก็พยักหน้าทักทายให้
“ไม่มีน้องสาวมานั่งกินด้วยเหรอ” เขาพูดกับนิลแต่จงใจให้วิวได้ยิน
เท็นมองหน้านิลนิ่งๆ ปากพูดกับวิวต่อ “พี่ก็นึกว่าวิวคุยอยู่กับผู้ชายที่ไหนซะอีก”
“พี่เท็น พูดอะไรน่ะ” วิวทำเสียงเหมือนไม่เข้าใจโลก
เท็นเดินออกมาจากร้าน “ก็ พี่ทักทายนิลไง”
“เอาอีกแล้ว เพิ่งคุยกันไปยังไม่รู้เรื่องอีก” วิวทำเสียงเบื่อหน่าย
“วิวก็เอาอีกแล้ว พี่พูดอะไรเกี่ยวกับนิลนิดหน่อยไม่ได้เลยนะ”
“ไปโน่นได้อีกพี่เท็น อะไรของพี่นักเนี่ย” วิวถอนหายใจดังๆ “นี่จะให้วิวเลิกคบพี่นิลไปเลยใช่ไหม ถึงจะพอใจ”
“ทำได้ไหมละ” เท็นถาม
“ไม่ได้ ... วิวไม่จำเป็นว่าจะต้องมาเลือกรักใครแล้วจะต้องเลือกทิ้งใคร”
“เฮอะ ...” เขาเสียอารมณ์
เท็นพูดกับวิวอีกไม่กี่ประโยคก็วางสาย เขานึกถึงนิลแล้วก็อดหันกลับไปมองไม่ได้ทั้งๆที่เดินมาไกลแล้ว
เขาคงทำให้นิลเก็บเอาไปคิดได้บ้างแล้วว่า เขาไม่พอใจเรื่องของนิลกับวิว นี่ยังไม่รวมเรื่องเมื่อคืนอีก
เขาเดินกลับหอด้วยความสะใจเล็กๆ ท่ามกลางลมเย็นๆที่พัดเอากลิ่นดอกไม้ข้างทางโชยมา
.....สัญญาณของฤดูหนาวในปีนี้
.... .. ....
-
ที่ปรึกษา : นิล
นิลอึ้งๆกับคำพูดของเท็น ... มีไม่บ่อยครั้งนักที่เท็นจะแสดงความหึงหวงวิวต่อหน้าคนอื่นแบบนี้
นิลยิ่งคิดก็ยิ่งรู้ตัวว่าถ้าวิวเลือกอู๋ขึ้นมาจริงๆ เท็นคงจะมากระทืบเขาเอาก็ได้ โทษฐานที่ปิดบังกันมานาน
“เฮ้อ .. แล้วกูมีทางเลือกหรือไงวะ” นิลคิดในใจ
มือจับตะเกียบคีบเส้นมาเหม่อมองก่อนจะกินเข้าไป
หลังจากกินเสร็จ นิลก็เข้าไปซื้อของใน 7-11 แล้วเดินกลับห้อง
อากาศเย็นแล้ว ดอกสัตตบรรณ ส่งกลิ่นหอมเขาจำกลิ่นนี้ได้ ....
ตอนไปเที่ยวต่างจังหวัดมีหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง ปลูกต้นนี้ไว้หลายต้น
กลิ่นของมันหอมรับบรรยากาศยามเช้า นึกขึ้นมาก็อยากไปที่นั่นอีก
ก่อนถึงห้องนิลกดโทรศัพท์หาวิว
“ว่าไงจ๊ะ ..พี่นิล” วิวรับสายอย่างอารมณ์ดี
“เหอะๆ ไม่รู้เมื่อกี้ใครมันมาโยนระเบิดใส่พี่ ที่ร้านบะหมี่ก็ไม่รู้” นิลพูดขำๆ
วิวหัวเราะแล้วพูดว่า “ได้ยินแล้ว วิวก็เพิ่งว่ามันไปเอง”
“เมื่อวานก็เจออู๋มาทำเซอร์ไพรซ์กลางดึก วันนี้ก็มีเพื่อนมาแขวะอีก
พี่ว่าช่วงนี้วิวกำลังชักพาศัตรูมาให้พี่นะ” นิลพูดไปก็เหมือนจะขำ
“เอาน่าพี่เท็น วันนี้วิวเคลียร์ให้พี่แล้วทั้งสองคน”
“ยังไงบ้างล่ะ”
“ก็โทรไปพูดกับอู๋ว่าไม่ให้ไปกวนพี่อีก แล้วก็คุยกับพี่เท็นแล้วด้วย” วิวอธิบาย
“ดีนะที่อู๋มันไม่รู้เบอร์พี่ ยิ่งขี้เกียจโกหกหาเรื่องมาตอบคำถามมันอีกคน”
“จ่ะ มันไม่รู้หรอก”
“เท็นมันก็แปลก เดี๋ยวโกรธเดี๋ยวหาย อะไรของมันวะ” นิลบ่น
“ก็แบบนี้แหละพี่นิล ขอให้ได้เจอเหอะเดี๋ยวพี่เขาก็เปลี่ยนมาอารมณ์ดีเอง” วิวพูดอย่างเป็นต่อ
“อ่าครับ คนสวยก็งี้แหละน้า” นิลยิ้ม
“อ่ะแน่นอน” เธอหัวเราะเบาๆ “ไม่หรอก... พี่เท็นนิสัยเขาเหมือนเด็กแหละ ขี้งอนอะไรไปเรื่อยเปื่ย”
นิลหัวเราะบ้าง “ทำไมอ่ะ เด็กคนนี้กลัวคนอื่นแย่งของเล่นเหรอ”
“โอ้ย ... พี่นิลแรงไปละ ดูพูดเข้าดิ” วิวต่อว่า
“อ่าน่า ... พี่ล้อเล่น” นิลพูดยิ้มๆ “แต่ว่า ... ไหนว่าคุยกับเท็นแล้ว ทำไมมันยังมากัดพี่ได้ละ”
“ก็รู้อยู่ว่าพี่เท็นรั้นแค่ไหน พูดไปทำยังกะจะเชื่อจะฟัง ขี้แอคด้วย” วิวพูดแล้วก็ขำอีก
“อ่านะ” นิลหัวเราะ
“อืม .. พี่นิลเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ”
“โอเค งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกัน”
“จ้า ... บายนะ” วิวตอบ
“บาย” นิลกดวางสายไป ในใจยังนึกหัวเราะเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ลึกๆเขาเชื่อว่ามันคงไม่ง่ายอย่างที่คิด
...
...
เช้าวันพฤหัสฯ อากาศเย็นขึ้นจนนิลอดดีใจไม่ได้ เขาจินตนาการถึงทริป
ที่จะไปเที่ยวกาญจนบุรี ถ้าได้เจออากาศเย็นๆแบบนี้มันคงวิเศษทีเดียว
นิลมักจะไปถึงหน้าห้องก่อนเวลานิดหน่อย แต่มักจะเจอธารที่มาถึงก่อนทุกครั้ง
ธารบ้านอยู่ไกลพอสมควรเลยทำให้ต้องออกจากบ้านเช้ามาก
มีเฉพาะบางวันที่ธารจะมานอนห้องกันย์ เวลาที่ไปกินเหล้าเมาดึกๆแล้วกลับไม่ได้
“ไงวะ เมื่อคืนไปเที่ยวไหนมา” นิลถามคำถามแบบเดิมๆ
ซึ่งที่จริงมันควรจะเป็นคำถามที่เขาไว้ใช้ถามกันย์ แต่กันย์ยังไม่มา
“เปล่า ... มึงเห็นกูเป็นคนชอบเที่ยวกลางคืนหรือไงวะ” ธารยิ้มขณะที่นิลนั่งลงข้างๆ
“เออ .. ไม่ใช่หรือวะ” นิลหยิบขนมปังแซนวิชขึ้นมา
“เอ้ย กินบ้างดิ หิวว่ะ” ธารร้อง
“อ้าว เชี่ยนี่ทำไมไม่ซื้อมาเองวะ” นิลบ่น
“กูลืม มึงเอามาครึ่งนึงเลย” ธารว่าแล้วก็เอื้อมมือไปเอาแซนวิชมาหักครึ่งแล้วส่งครึ่งหนึ่งคืนมา
“ไอ้เลว เอ้ย” นิลรับแซนวิชอีกครึ่งหนึ่งมา
“พี่นิล ไปเที่ยวไหนอ่ะวันหยุด” แมกเพื่อนรุ่นน้องเดินเข้ามานั่งข้างๆ
“พี่จะไปกาญจน์ สักสามวัน” นิลตอบขณะกินแซนวิช
“ไปกับใครพี่” แมกถามต่อ
“ไปคนเดียว” นิลตอบ
“ไอ้นี่มันเที่ยวคนเดียวตลอดแหละ ไม่รู้ว่าจะไปตกเขาตายห่าเมื่อไหร่” ธารพูดแทรกขึ้นมา
“ไอ้แสด” นิลหันไปว่าเพื่อน
“เจ๋งว่ะพี่ แบ๊กแพ่คใช่ไหม” แมกยังคงสนใจต่อ
ขณะที่หญิงสาวตัวเล็กน่ารักประจำห้องเดินเข้ามานั่งลงข้างๆธาร นิลหันไปยิ้มให้เธอก่อนเธอจะยิ้มตอบกลับมา
“พี่นิลจะไปไหน “เธอถาม
“ไปกาญจน์ น้ำจะไปกับพี่เหรอ” นิลแกล้งถาม
“น้องเขาไม่ไปกับมึงหรอก” แล้วธารก็หันไปพูดกับน้ำ
“ถ้าน้ำไปนะ ต้องโดนมันพาเดินวันละ 10 กิโล ได้เหนื่อยตายแน่”
“ขนาดนั้นเลยเหรอพี่” น้ำหัวเราะ
นิลยิ้มตอบ ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนอย่างเซงๆ
“งั้นพี่ไม่ไปกาญจน์แล้วนะ” นิลพูดกับน้ำ “พี่ขอไปที่บ้านน้ำแทนได้ไหม”
นิลหันไปหยิบกาแฟกระป๋องขึ้นมาเปิด “พี่อยากไปลอยกระทง ฝากตัวเป็นลูกเขย” นิลทำตาเจ้าชู้ใส่
น้ำยิ้มแต่ทำหน้างงๆ “จะไปขอเป็นลูกเขย ต้องลอยกระด้วยเหรอ”
“ก็ที่บ้านน้ำก็ต้องมีแม่น้ำไง พี่ก็ต้องไปไหว้แม่น้ำก่อนไง” นิลพูดแล้วยิ้มตาหยีก่อนกระดกกาแฟกินอย่างมีความสุข
...
“มุข เชี่ยอะไรเนี่ย!” ธารตบหัวนิลเบาๆ แต่ก็ทำให้นิลสำลักกาแฟ
“ทั้งเสี่ยวทั้งฝืด มึงคิดบ้างไหมนี่ งั้นถ้ากูไปบ้านน้องมด
กูไม่ต้องไปคุยกับดับเบิ้ลดอร์หรือไงวะ มีทั้งพ่อมดแม่มดเลยมึง” ธารพูดไปก็ยิ้มไป
ส่วนน้ำกับนิลก็ยังหัวเราะกันอย่างครื้นเครง จนเพื่อนๆเดินเข้ามาเยอะขึ้น
ใกล้เวลาเรียนเท็นกับกันย์ก็เดินมาด้วยกัน
นิลได้ยินการสนทนาของทั้งคู่เกี่ยวกับเรื่อง กินเบียร์หลังเลิกเรียนเย็นวันนี้
...
...
ธารโทรเข้ามาตอนที่เขากำลังเดินกลับที่พัก หลังจากเลิกงานที่ร้านอาหาร
“เออ ว่าไง” นิลพูดเมื่อรับสาย
“เฮ้ย คืนนี้กูไปนอนห้องมึงนะ” ธารพูดเสียงอึนๆ
“อ้าว มึงไปกินกับพวกนั้นมาด้วยเหรอวะ” นิลถาม
“เออดิ แม่งยังไม่เลิกกินเลย พรุ่งนี้ก็มีเรียนเช้ากูไม่ไหวว่ะ”
“มึงอยู่ไหน”
“7 หน้าปากซอย”
“เออ กูถึงพอดี เดี๋ยวกูเดินไป” นิลกดวางโทรศัพท์แล้วหันหลัง เดินย้อนกลับไปที่หน้าปากซอย
นิลกับธารเดินมาด้วยกันจนถึงหอพัก ซึ่งธารดูเหมือนจะไม่ได้เมาอะไรมากมาย
..
..
“อ่ะผ้าเช็ดตัวมึง” นิลโยนผ้าขนหนูที่หยิบออกจากตู้ไปให้ธาร “เสื้อผ้ากู มึงใส่ได้นะ ยกเว้นกางเกงใน”
“เออ กูคงใส่ไม่ได้หรอก กางเกงในมึงไซส์เล็กเกินไป รับขนาดของกูไม่ไหว”
ธารพูดกวนๆแล้วหยิบผ้าขนหนูพาดบ่าเดินเข้าห้องน้ำไป
“ใหญ่ สักแค่ไหนวะ แสด” นิลพูดไล่หลัง
หลังอาบน้ำเสร็จนิลก็ไล่ธารที่นั่งดูทีวีอยู่ไปนอน แล้วเดินไปปิดไฟ
“นิล ถ้าแฟนมึงมีคนอื่นมึงจะทำไงวะ” ธารถามในความมืด หลังจากนิลหลับตาไปได้ไม่นาน
“หือ ?” นิลขมวดคิ้วหันไปทางเพื่อน ทั้งๆที่ตายังไม่ชินกับความมืด
“กูเข้าใจนะว่าคนเรามีสิทธิ์เลือก..”ธารพยายามอธิบาย
“แต่ยังไงการมีคนอื่นทั้งๆที่มีแฟนอยู่แล้วมันก็ไม่ดี......??” นิลพูด
“ก็ใช่ว่ะ ...” ธารหยุดเหมือนกำลังคิด “แล้วมึงล่ะ เคยนอกใจแฟนไหม”
“อืม ... ไม่รู้ว่ะ กูไม่เคยคบใครจริงจังมั้ง” นิลตอบ
“ทำไมวะ”
นิลถอนใจ “กูก็ไม่รู้ว่ากูจะรักใครได้จริงๆรึป่าว” คำตอบของนิลทำให้ธารเงียบไป
“ถ้ามึงมีคนอื่น หรือแฟนมึงมีคนอื่น ก็หมายความว่ามันคงขาดอะไรสักอย่างไง” นิลพูดต่อ
“แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่า จะไม่ได้รักกันอีกแล้วก็ได้”
“แต่ ... “ ธารหยุดไปแปบนึง “เออ ก็คงงั้น” ธารตอบในที่สุด
“ก็อย่างที่มึงบอก คนเราก็คงต้องมีสิทธิ์เลือก” นิลว่า
“กูก็มีสิทธิ์เลือก มึงมีได้กูก็มีได้” ธารหัวเราะเจื่อนๆ
นิลหัวเราะเบาๆ “เลวว่ะมึง”
“ไม่เลวเว้ย กูออกจะเป็นคนดี” ธารหันมายิ้ม
“อย่างมึงเนี่ยนะ แสด” นิลส่ายหน้าค่อยๆ “ดีแต่ปากดิ”
“จะชมว่ากูจูบเก่งว่างั้น ... เฮ้ย นี่มึงคิดอะไรกับกูป่าวนี่” ธารเอาไหล่มาสะกิดไหล่นิล
“คิดดิ ... คิดว่าจะถีบมึงลงไปนอนใต้เตียง” นิลพูดแล้วหันไปอีกทาง
“ปากดีจังมึง เดี๋ยวตอนดึกกูลักหลับแม่งซะ” ธารพูด
“แสด กูจะนอนละ”
...
...
“เมื่อคืนเป็นไงวะ หมดแรงเลยดิมึง” กันย์ร้องทักธารที่เดินเข้ามา โดยมีนิลเดินหาวตาปรือๆตามติดมาด้านหลัง
“ไม่ไหวๆ ..” ธารส่ายหน้า “แม่งเล่นตัวฉิบหาย แตะเนื้อแตะตัวหน่อยขยับหนีตลอด”
“อ่อนว่ะมึง” กันย์ส่ายหน้ายิ้มเยาะ แล้วหันไปหานิล
“บ่นอะไรของมึงวะ” นิลหาวอีกครั้งก่อนนั่งลงข้างๆกันย์ “มึงกินกันถึงกี่โมงวะ” นิลถาม
“ตีสาม นี่กูยังมึนอยู่เลย” กันย์ส่ายหน้าแรงๆแล้วเงยหน้าขึ้น “ง่วงฉิบ”
“แล้วพวกไอ้แมกล่ะ” ธารถาม
“แม่งก็นอนอยู่ห้องกูละ โดดกันหมด” กันย์ตอบ
“แล้วไอ้เท็นล่ะ มันกลับเมื่อไหร่” นิลถาม
“ตีหนึ่งมั้ง หลังจากไอ้ธารสักพัก”
“กินอะไรมากมายวะ ก็รู้อยู่ว่ามีเรียน ...” นิลยังพูดไม่จบก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงโวยวายที่คุ้นหู
...
“เออ ...แล้วยังไงล่ะ” เสียงวิวดังมาจากทางบันได ทำให้นิลหันไปมอง
“พี่พูดดีๆ ทำไมต้องเสียงดัง อายคนอื่นเขา” เท็นพูดเสียงค่อยกว่า แต่นิลกับคนอื่นๆก็ได้ยิน
“ดีอะไร ...”วิวพูดเสียงดัง แล้วหันกลับจะเดินจากไป
แต่เท็นคว้ามือไว้ วิวสะบัดออกแล้วโยนหนังสือกับสมุดที่เธอถือมาด้วยใส่เท็น ก่อนจะรีบหนีขึ้นบันไดไป
เท็นหันมาทางนิลแวบหนึ่งแล้วก้มลงเก็บหนังสือ ก่อนจะรีบตามวิวขึ้นไป
“โอ๊ะ มีเรื่องแล้ว” กันย์พูดแล้วหันมายิ้มแหยๆ แต่นิลกับธารยังคงมองตามไปด้วยสายตามที่เป็นห่วง
“เชี่ยนี่ เล่นได้ตลอด” นิลหันไปว่ากันย์
แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น นิลหยิบขึ้นมาดูปรากฏชื่อ นิด จึงลุกเดินออกมาแล้วกดรับโทรศัพท์
“ว่าไงครับ ...” นิลพูดแล้วเดินช้าๆไปทางห้องน้ำอีกด้านหนึ่ง
.... .. ....
-
เพราะโกรธ : เท็น
เท็นฝากหนังสือให้กับเพื่อนวิวที่อยู่หน้าห้อง ขณะที่มองไปยังแฟนสาวที่เดินหนีเขาเข้าไปในห้องเรียน
เท็นเดินลงมาทางบันไดอีกด้านแล้วเข้าไปในห้องน้ำ ในใจนึกย้อนไปถึงเรื่องที่คุยกับกับวิวทางโทรศัพท์ เมื่อคืน
“วิวจะไปกับพี่เท็นนะ” วิวเอ่ยหลังจากที่คุยกันมาได้สักพัก
“หา ..” เท็นทำเสียงเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “ไปกาญจน์อ่ะนะ”
“อืม .. วิวอยากไปเที่ยว” วิวพูดเสียงเรียบ
“พี่ไม่ให้ไป จะไปได้ไงนิลมันไปคนเดียวไม่ใช่หรือ” เท็นคัดค้านเสียงแข็ง
“ทำไมจะไปไม่ได้ วิวก็แค่ไปเที่ยวนานๆจะได้ไปไหนสักที”
“ไม่เอาหรอก ยังไงก็ไม่ให้ไป” เท็นยืนยัน “ถ้าพี่ไปด้วยก็ว่าไปอย่าง แต่พี่ต้องกลับบ้านไปทำธุระ วิวก็รู้”
“พี่เท็น ... ไหนตกลงกันแล้วไงว่ามีอะไรก็จะพูดกันดีๆ”
“เฮ้ย .. แต่แบบนี้มันก็เกินไป ไปเที่ยวกับคนอื่นสองต่อสองใครจะให้ไป” เท็นถอนหายใจอย่างอารมณ์เสีย
“วิวก็บอกแล้วนะ พี่เท็นบอกเองว่ามีอะไรก็พูดกันได้” หญิงสาวเว้นจังหวะคำพูด “วิวไม่ได้มาขออนุญาตนะ”
“วิว !”เท็นขึ้นเสียง “วิวเป็นแฟนพี่นะ ใครเขาจะยอมให้แฟนไปกับคนผู้ชายอื่นวะ”
“พี่นิล เป็นพี่วิวนะ ... พี่เท็นจะมาอะไรนักหนา”
“พี่ชายบ้าบออะไร ไม่ได้พ่อแม่เดียวกันนี่” เท็นค้าน
“พี่เท็นอย่างี่เง่า ขอร้อง” วิวพูดแล้วเงียบไป
“ไปเที่ยวกับพี่ก็ได้” เท็นพูดแต่วิวยังเงียบไม่ตอบอะไร
“พี่ขอไปทำธุระสักสองวันเดี๋ยวพี่พาไปก็ได้ จะไปไหนก็ได้”
วิวถอนหายใจแล้วพูดว่า “วิวอยากไปกับเพื่อน ไปแบบสนุกๆ
คนเรามันก็ต้องมีเวลาส่วนตัวให้กันนะพี่เท็น วิวก็อยากทำอะไรที่อยากทำด้วยตัวเอง”
“อ้าว คนเราคบกันแล้ว ก็ต้องอยู่ด้วยกันตลอดดิ” เท็นพูด
“ถ้างั้นวิวก็ขออยู่เป็นโสดดีกว่า” วิวพูดแล้วหาวเบาๆ “วิวขอไปนอนแล้วนะ ง่วง...”
ไม่ทันที่เท็นจะพูดอะไรต่อวิวก็กดวางสายไปซะก่อน
เขานึกทบทวนคำพูดเหล่านั้นในใจก็ยังไม่อาจสรุปได้ว่าวิวจริงจังกับเขาแค่ไหนกันแน่
...
...
เท็นล้างมือในอ่างล้างมือหน้ากระจกบานใหญ่ ขณะนั้นก็ได้ยินเสียงนิลพูดอยู่ที่หน้าห้องน้ำ เขาจึงหยุดและจึงตั้งใจฟัง
“จะไปจริงดิ ..” นิลพูดอย่างอารมณ์ดี
“อืมถ้าไปก็รีบเก็บของล่ะ” นิลหัวเราะเบาๆ
“ได้จะพาไปเที่ยวให้รอบเลย ...”
...
“อืม ... กลัวทำไมอ่ะผี”
...
“เหอะๆ...”
...
“อ่านะ ... เดี๋ยวนอนเตียงเดียวกันก็ได้ พี่จะกอดซะให้กลัวพี่แทนผีเลย”
เท็นโกรธมาก... เขารีบเปิดประตูออกไป
นิลกำลังยืนคุยโทรศัพท์ยืนเอาหลังพิงกำแพงด้วยท่าทีสบายใจ
เท็นมองหน้านิลอย่างเชือดเฉือนก่อนจะเดินจากมาอย่างไม่พอใจ เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนิลถึงกล้าทำขนาดนี้
ตอนเที่ยงเท็นโทรไปหาวิวหลังจากออกมาจากห้องเรียน
“อยู่ที่ไหน..” เขาพูด
“กินข้าวอยู่กับเพื่อน” วิวตอบ
“พี่จะไปหา”
“กินข้าวอยู่ ไม่ต้องมาหรอก ... ขี้เกียจทะเลาะด้วย” วิวพูดเบื่อๆกลับมา
“พี่จะคุยด้วย” เท็นพูด
“เดี๋ยวิวไปหาตอนบ่าย จะไปคุยงานกับเพื่อนก่อน”
“อืม ... เสร็จก็โทรมา” เท็นพูดแล้วกดวางสายไป
...
...
ตอนบ่ายเท็นรออยู่ที่ห้องอย่างใจเย็น เขายังนึกหาวิธีที่ทำให้วิวจนมุมไม่ออก
แต่เข้าใจแล้วว่า วิวโกหกเรื่องนิลมาโดยตลอด...
แต่ในใจก็นึกสมน้ำหน้านิลอยู่เหมือนกันที่โดนวิวหลอก เพราะเขาต่างหากที่เป็นคบกับวิวอย่างจริงจัง
นิลก็เป็นแค่ตัวเผื่อเลือกก็แค่นั้น
เท็นเดินออกจากหอพักเพื่อไปกินข้าวที่ร้านอาหาร แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นวิวเดินมากับนิล
เขายืนมองคนทั้งคู่ที่คุยกันอย่างสนุกสนาน มันช่างเหมือนกับคนเป็นแฟนกัน
สักพักเขาก็เดินเข้าไปใกล้ๆวิว เมื่อเห็นนิลแยกทางไปแล้ว
“ไหนบอกว่าไปกับเพื่อน” เท็นถามเมื่อเดินมาหยุดข้างหน้าหญิงสาว
วิวมองหน้าเท็นอย่างตกใจนิดหน่อย แต่ก็ตอบเสียงเรียบ “ก็เพิ่งเจอพี่นิลตอนเดินออกมา”
“ไอ้นิลมันเลิกเรียนพร้อมพี่ มันจะเพิ่งเดินออกมาได้ไง” เท็นเสียงดุ
“วิวไม่รู้” วิวตอบอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินไป
เท็นเดินตามวิวมาเรื่อยๆ จนมาถึงห้องของเขาเอง วิวก็หยุดรอข้างประตูให้เท็นเข้าไปไขกุญแจเปิดประตูห้อง
เมื่อเข้ามาในห้องเท็นก็พูดขึ้นทันที “ทำไมต้องไป มันจำเป็นนักหรือไง”
“ก็วิวอยากไป แล้วทำไมถึงคุยกันไม่รู้เรื่องสักทีเนี่ยพี่เท็น” วิวเริ่มเสียงดัง
“แล้วคิดว่ามันถูกหรือไงที่ทำน่ะ” เท็นเสียงดังกลับ
“แล้วมันผิดตรงไหนล่ะ”
“ผิดตรงที่วิวนอกใจพี่ ไปยุ่งกับไอ้นิลไง”
“บ้าไปแล้วพี่เท็น ทำไมยังไม่เลิกคิดสักทีนะ”
“ก็เห็นๆกันอยู่ ทำไม... พี่มันไม่ดีอะไรว่ามาดิ”
“ก็ไม่ดีตรงที่งี่เง่านี่แหละ”
“งี่เง่า หรือวิวไม่รู้จักพอ”
“พี่เท็น...” วิวขึ้นเสียงมองหน้าเท็นอย่างโมโหสุดขีด
“ถ้าวิวมันแย่นักเราก็จบกันไปแล้วกัน”
วิวพูดแล้วลุกขึ้นยืนหยิบกระเป๋าสะพายกับหนังสือ จะเดินออกจากห้อง แต่เท็นคว้าข้อมือไว้
“จะไปไหนพี่ยังคุยไม่จบ”
วิวหันมาสะบัดให้เท็นปล่อยมือแล้วดึงมือกลับ “ได้...คุยให้พอแล้วก็จบกัน” วิววางหนังสือลงบนโต๊ะข้างประตู
“ทำไม จะไปคบกับไอ้นิลหรือไง” เท็นประชด
“จะคบใครก็เรื่องของวิว พี่เท็นก็อย่ามายุ่งแล้วกัน” วิวประกาศ
ห้องทั้งห้องเงียบไปทันทีทั้งคู่มองตากันอย่างโมโหสุดๆ
...... .....
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายความเงียบชั่วขณะนั้นลง วิวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วกดทิ้ง
“ใครโทรมา” เท็นถาม
“เพื่อน” วิวตอบ
“แล้วทำไมไม่รับ” เท็นมองหน้าวิวจะเอาคำตอบ
วิวหันหน้าหนี “ไม่อยากรับ”
“นิล โทรมาใช่ไหม” เท็นเลิกคิ้วถาม
วิวหันกลับมามองหน้าเท็น “แล้วจะทำไม”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งแต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะทำอะไร เท็นก็เอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าของวิว
เพื่อจะเอาโทรศัพท์มาดูเอง วิวรีบกระชากกระเป๋ากลับมาแล้วผลักเท็นออกไป
แต่กลับเป็นวิวที่ต้องเสียหลักถอยหลังไปเอง
“จะทำอะไร” วิวร้องถาม
“เอาโทรศัพท์มาดู” เท็นเสียงดัง
“ไม่ให้” ทันทีที่วิวพูดจบเท็นก็เข้าไปทำท่าจะดึงกระเป๋าวิวมาอีกครั้ง
แต่วิวก็จับมันไว้แน่นหันหน้าหนีไปทางประตูพยายามจะออกจากห้องไป เท็นยังคงดื้อดึงคว้ากระเป๋าวิวไว้ไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยนะ” วิวร้อง
“แน่จริงก็เอามาให้พี่ดูสิ” เท็นไม่ยอมอ่อนข้อ
ทั้งคู่ยื้อกันไปมา วิวหลบหมุนตัวเข้าไปทางด้านในห้อง กลายเป็นเท็นที่ไปยืนขวางประตู
เท็นคว้าข้อมือวิวไว้แน่น วิวพยายามบิดข้อมือตัวเองให้พ้น แล้วใช้จังหวะนั้นผลักเท็นออกไป
เท็นถอยหลังไปชนกับประตู วิวถอยออกมาอย่างคนหาทางออกไม่ได้
นัยน์ตาแดงก่ำ จนในที่สุดเธอก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมา
“อยากดูนักใช่ไหม” วิวแกะโทรศัพท์หยิบซิมนั้นมาหักทิ้งทั้งน้ำตา
แล้วเขวี้ยงโทรศัพท์ออกไปสุดแรง จนมันพุ่งไปกระแทกกับผนังตรงจุดที่ไม่ไกลจากเท็น
โทรศัพท์กระจายเป็นชิ้นๆ เท็นมองโทรศัพท์นั้นอย่างงงๆ
“อยากดูอะไรอีกไหม” วิวหยิบกระเป๋าอุปกรณ์เครื่องเขียนขึ้นมา
แล้วเอาปากกาดินสอออกมากำไว้ในมือก่อนจะเขวี้ยงใส่เท็น ตามด้วยข้าวของในกระเป๋าของเธอ
จนเท็นต้องเข้าไปจับมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ แต่วิวบิดข้อมือจนเท็นต้องยอมปล่อย
และเธอก็ตบหน้าเขาแรงๆหนึ่งที วิวผลักไหล่เท็นให้หลีกทางแล้วเดินออกนอกห้องไปทั้งน้ำตา
....
....
...>>
-
....
...
..
เที่ยงคืนกว่าแล้วตอนเท็นนั่งรถกลับมา หลังจากตามไปหาวิวที่บ้านน้าสาว
แต่น้าสาววิวบอกกับเขาว่า วิวก็ยังไม่ได้กลับมาที่บ้านเลย เธอโทรมาบอกไว้ว่าจะกลับไปบ้านที่ต่างจังหวัด
จะโทรไปหานิลก็ใช่ที เขาไม่มีทางง้อคนที่ทรยศเขาเป็นอันขาด ...
เท็นเดินเข้าไปใน 7-11 แล้วซื้อเบียร์มา 2 กระป๋อง อากาศเย็นๆทำให้เขารู้สึกหนาวอย่างบอกไม่ถูก
เท็นเดินมานั่งในสนามเด็กเล่นข้างโรงเรียนอนุบาล เขาเปิดเบียร์นั่งดื่มขณะที่สายตาทอดมองออกไปที่ถนน
เขานึกถึงนิลที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เริ่มเข้ามหาลัย ถึงจะห่างๆกันไปบ้างในตอนหลังๆมานี้
แต่ก็ไม่เคยโกรธเคืองอะไรกันมาก่อน
...ที่จริงนิลอาจจะชอบวิวมานานแล้วก็ได้ แต่พอเห็นเขาสนใจเลยแกล้งยุให้เขาจีบ
ช่วงนี้พอตัวเองได้ทีก็กลับมาแย่งเขาไปดื้อๆ ระยะหลังที่นิลห่างกับเขาก็เพราะเรื่องนี้
เท็นเงยหน้าสูดหายใจช้าๆ แล้วหันมาดื่มเบียร์กระป๋องแรกจนหมด เขาเปิดกระป๋องที่สองทันที
แล้วดื่มมันเข้าไปรวดเดียวครึ่งกระป๋อง
ลมพัดไม้ดังเกรียวกราวเขาทอดสายตามองไปจนไปหยุดที่ถนนฝั่งตรงข้าม
....
และสิ่งที่เขาไม่อยากจะเชื่อก็คือเขาเห็นวิวกับนิลกำลังยืนอยู่ที่ตรงนั้น
มันเป็นทางเข้าไปหอนิล...
เขาปล่อยกระป๋องเบียร์หลุดจากมือแล้วค่อยๆลุกขึ้น ขามันชาจนเหมือนจะก้าวไม่ออก
เขายังคงยืนนิ่งมองดูนิลที่กำลังโบกรถแท็กซี่ที่กำลังผ่านมาให้จอด ในใจรู้สึกว่าตัวเองโง่เต็มทน
เท็นรีบออกเดินไปทางที่ทั้งสองกำลังจะขึ้นรถไป แต่แค่ออกวิ่งไปได้นิดเดียวรถแท็กซี่ก็ทะยานออกไปเสียก่อน
เขาเม้มปากกัดฟันแน่นมองตามออกไปอย่างแค้นใจ เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนมอง
เท็นเอามือกุมขมับอย่างสุดเซ็ง แล้วตัดสินใจโทรไปหานิล
“กูขอคุยกับวิว” เท็นพูดหลังจากนิลรับสาย
“เอ่อ ..” นิลอ้ำอึ้ง
“เร็วดิ” เท็นเริ่มขึ้นเสียง
“วิว คุยกับมันหน่อยดิ” เสียงนิลดังผ่านออกมาทางโทรศัพท์
“ว่า” เสียงวิวดังขึ้น
“ทำไมต้องไปหามัน” เท็นถาม
“แล้วยุ่งอะไร” วิวตอบแบบไม่สนใจ
“ทะเลาะกับพี่แล้วไปหามัน นี่วิวเห็นพี่เป็นอะไร”
“ก็เลิกกันแล้ว พี่เท็นจะอะไรอีก”
“จะคบกับไอ้นิลใช่ไหม .. ไอ้...” เท็นพูดไม่ออก
“แล้วไงล่ะ” วิวตอบ
“เออ งั้นก็ไปตายซะ” เท็นพูด
“อืม .. ขอบใจ” วิวตอบ
“โถ่เว้ย!” เขาสบถด้วยความโกรธจนตัวสั่น
...
...
เท็นแอบดักรออยู่ที่ด้านล่างตึกจนกระทั่งนิลกลับเข้ามา สายตาเขามองแผ่นหลังเพื่อน
ที่กำลังเดินผ่านประตูคีย์การ์ดเข้าไปด้านในอย่างแค้นเคือง...
เท็นนิ่งรออยู่อีกสักพักใหญ่ กว่าจะมีคนมาเปิดประตูอีกครั้ง
เท็นเคาะประตูห้องนิลแล้วยืนรออย่างใจเย็น ไม่นานนักนิลก็เปิดประตูออกมา
พร้อมกับสีหน้าที่ดูตกใจเล็กน้อย
ในห้องนั้นปิดไฟมืดมีเพียงแสงสว่างที่ผ่านเข้ามาทางประตูระเบียง
“อ้าว ... ว่าไง” นิลถาม แต่เขาไม่ตอบ
...
นิลกดสวิตซ์เปิดไฟแล้วหันกลับเดินเข้าไปในห้อง เท็นเดินตามเข้าไปแล้วปิดประตู
นิลหันกลับมามอง ขณะที่เขากดสวิตซ์ไฟทำให้ห้องมืดลง
“ปิดทำไมวะ” นิลถาม
เท็นไม่พูดไม่จาพุ่งตรงเข้าไปหานิล แล้วต่อยเข้าที่หน้าของคนที่กำลังยืนมองมาที่เขาอย่างจัง
นิลเสียหลักหงายลงไปกับพื้น “เฮ้ย .. เชี่ยอะไรวะ” คนเจ็บสบถ
เท็นก้มลงไปกระชากคอเสื้อนิลแล้วดึงให้ลุกขึ้นยืน เขาผลักนิลให้หลังกระแทกกับกำแพง
นิลร้องก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วผลักอกเขาให้ถอยหลังออกมา
“อะไรของมึงวะ” นิลเริ่มโวยวาย
เท็นไม่ตอบและปล่อยหมัดเข้าที่หน้านิลอีกที นิลเซไปแต่ก็ตั้งหลักได้รวดเร็ว
ก่อนจะสวนหมัดกลับมาที่หน้าเท็นจนหน้าหัน
เขาหยุดเอามือเช็ดที่ปากตัวเอง สายตานิลยังดูหวั่นๆเมื่อเขาหันไปมอง
เขาก้าวเข้าไปหานิลอีกครั้ง แต่นิลผลักอกเขาและต่อยตรงๆเข้าที่จมูกจนจื๊ดขึ้นหัว
เท็นตั้งตัวใหม่เอามือซ้ายเอื้อมไปบีบคอเพื่อนไว้แล้วกระแทกร่างนั้นเข้ากับกำแพงอีกครั้ง
เขากระชากตัวนิลกลับเข้ามาแล้วชกเข้าที่ท้องนิลอย่างจัง เท็นปล่อยให้นิลทรุดตัวลงกับพื้น
....
"อึก.." เท็นเตะเข้าที่ตัวนิลจนหงายไปนอนกลิ้ง
เขาลงไปคร่อมตัวนิลไว้แล้วต่อยหน้านิลอีกที ก่อนจะตบเข้าที่แก้มนิลเบาๆสองสามทีเพื่อให้หันมามองที่เขา
เท็นมองหน้านิลที่ทำตาหยีโอดโอยอยู่นั้น เขายิ้มมุมปากและลุกขึ้นลากนิลมาที่เตียงอย่างทุลักทุเล
เมื่อมาถึงเขาก็กดหน้านิลลงกับที่นอนขณะที่ขายังชันเข่าอยู่ที่พื้น เท็นถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วโยนทิ้งไป
เขาจับแขนของนิลข้างหนึ่งไพล่ไปด้านหลังแล้วดันขึ้นจนนิลสบถออกมาด้วยความเจ็บปวด
เท็นใช้อีกมือหนึ่งดึงกางเกงขาสั้นของนิลลงพร้อมกับชั้นใน ...
ทำให้เขาได้เห็นร่างกายของเพื่อนในจุดที่ไม่เคยมาก่อน
คนที่ถูกทำร้ายรุกรี้รุกรน พยายามหันมองหน้าเท็นอย่างเอาเรื่อง
“เท็น ... เฮ้ยมึง” นิลร้อง “อึก...ปล่อย โอ๊ย..”
เท็นดันแขนของนิลขึ้นแรงๆให้ทรมาน ก่อนที่จะหันมาพยายามปลดเข็มขัดของตัวเองออก
แต่นิลยังพยามดันตัวจะลุกขึ้น เขาจึงก้มลงไปกัดที่ต้นคอด้านซ้ายของนิลอย่างแรง
“โอ๊ย ... ไอ้..ท..” นิลร้องอย่างเจ็บปวด
นิลพยายามขยับหนีแต่เท็นกัดแรงๆจนนิลเกร็งร้องเสียงหลง เขาจึงปล่อยนิลให้พ้นจากคมเขี้ยว
แล้วยันตัวขึ้นมาปลดเข็มขัดกางเกงแล้วรูดซิบออกเพื่อเตรียมพร้อม
เท็นจับเอวของเพื่อนไว้แล้วถุยน้ำลายลงบนร่องตรงหน้านั้น แต่คนด้านล่างไม่ยอมง่ายๆสะบัดตัวจะออกห่าง
เท็นกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนกระทั่งลากนิลขึ้นมากดไว้บนเตียงได้สำเร็จ
เขากัดลงไปที่ต้นคอของนิลที่นอนคว่ำหน้าอยู่นั้น
“อย่า ไอ้...เท็น” นิลดิ้นรน “ไอ้สัดเอ้ย”
เท็นขย้ำกัดคอเพื่อนอย่างแรง นิลร้องอึกอักจนฟุบไปเหมือนจะสิ้นฤทธิ์ และเท็นก็ยันตัวขึ้น
แล้วถุยน้ำลายลงไปที่ร่องนั้นใหม่ เขาดึงกางเกงนิลออกให้พ้นไปแล้วจับขานิลดันขึ้น
เท็นเอาน้ำลายป้ายเข้าไปที่ร่องนั้น นิลยังพยายามขัดขืนอยู่แต่ก็ทำอะไรได้ไม่มากกว่าบิดไปบิดมา
เท็นถุยน้ำลายอีกครั้งลงบนท่อนเนื้อของตัวเอง เขารูดมันสองสามครั้งแล้วจ่อเข้าไปทางประตูหลังของเพื่อน
เท็นทำการไม่ถนัดจึงจับสะโพกขาวๆที่สั่นเทานั้นยกขึ้น แล้วค่อยๆบรรจงยัดท่อนเนื้อนั้นเข้าไปช้าๆ
“.....” นิลร้องครางสั่นๆ หน้าผากทิ่มลงกับเตียงมือทั้งสองข้างกำผ้าห่มไว้แน่น
“อ... อ...อึก”
นิลร้องดังขึ้นเมื่อเท็นดันสะโพกพยายามยัดมันเข้าไปในร่างของนิล “เท็น อย่า...”
เขาถุยน้ำลายลงไปอีกที แล้วตั้งหลักยัดมันเข้าไปใหม่ “อ..ไอ้ .... อือออ”
เท็นยัดมันเข้าไปจนสุดลำ เขาค่อยๆขยับร่างกายเข้าออกช้าๆ ท่อนเนื้อของเขาถูกตอดรัดจนอึดอัด
เท็นค่อยๆขยับจังหวะถี่ขึ้นและแรงในทุกๆจังหวะ นิลอึกอักในลำคอตามจังหวะของเขา
เนื้อตัวที่เคยเกร็งสู้อ่อนแรงลงไป ...
แม้จะรู้สึกพอใจและสะใจอยู่ก็จริง แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเขากำลังทำสิ่งที่ไม่ควรอยู่
... แต่ยังไงตอนนี้มันมาไกลเกินไปแล้ว
เท็นกลับไปใส่จังหวะถี่ๆแรงๆ ท่อนเนื้อนั้นร้อนผ่าวตามอุณหภูมิในร่างกายของคนด้านล่าง
เขาจับเอวของเพื่อนไว้มั่นแล้วกระแทกเข้าออกรัวๆ
สักพักก็สั่นแล้วกระตุกกายปลดปล่อยทั้งหมดนั้นเข้าไปในภายในร่างกายของเพื่อน
เท็นยังขยับสะโพกช้าๆ ก่อนจะถอนท่อนเนื้อนั้นออกมา ปล่อยนิลนอนราบลงไปกับที่นอน
เท็นมองผลจากการกระทำของตัวเองด้วยความรู้สึกที่ยากเหลือเกิน
.... .. ....
-
บางทีวิวก็เห็นแก่ตัวเกินไป จะทำให้คนอื่นซวยไม่รู้ตัว
-
เย้ๆๆ ดีใจมากที่ได้อ่านเรื่องนี้ต่อ กำลังค้างเลย ฮ่าๆๆๆ ยินดีต้อนรับการกลับมาอีกครั้งค่ะ
-
ขอบคุณที่มาทักทายกันครับ :m11:
ว่าแต่... จำกันได้เหรอครับนี่ ดีใจจังเลย
.....
บาดแผล: นิล
ถึงจะตื่นมาสักพักแล้วแต่เขาก็ยังนอนอยู่บนเตียงไม่ลุกไปไหน ในหัวพยายามตั้งสติจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ....
ในห้องไม่มีอะไรแปลกและมีแต่เขาอยู่เพียงคนเดียว
ร่างกายที่ดูแย่บอกสภาพที่เกินกว่าจะหลอกให้เชื่อว่ามันไม่จริง
นิลลุกขึ้นนั่งแล้วเอื้อมไปเอากางเกงมาใส่ให้เข้าที่เข้าทาง แขนซ้ายยังหมดแรงและยังเจ็บ ท้องก็ยังจุกๆไม่หาย
นิลหยิบนาฬิกาที่หัวเตียงขึ้นมาดู ซึ่งมันบอกเวลาบ่ายโมง เลยเวลาที่จะเดินทางไปกาญจนบุรีอย่างที่ตั้งใจไว้
เขาพาตัวเองลุกไปห้องน้ำอย่างยากสุดๆ เมื่อมาถึงเขามองตัวเองในกระจก แล้วก็ต้องถอนใจ
สภาพแบบนี้คงออกไปเที่ยวไม่ได้แล้วจริงๆ .....
เขาเอามือจับรอยช้ำบนใบหน้า มันเจ็บจี๊ดขึ้นมาแต่ที่ลึกกว่ามันคือข้างในหัวใจ
นิลกลับไปทิ้งตัวลงบนเตียงอีกรอบแล้วหลับตาลง ขอนอนอีกสักพักให้ดีขึ้นกว่านี้เสียก่อน
แล้วค่อยคิดว่าจะทำอะไรต่อไปดี ตอนนี้มันล้าเหลือเกิน
...
...
........ ก่อนการสอบสัมภาษณ์เพื่อคัดตัวนักศึกษา นิลนั่งอยู่กับเท็นบนเก้าอี้ที่ถูกจัดไว้ให้
นอกจากนั้นก็มีมีคนอื่นๆที่นั่งอยู่ถัดๆไป นิลเพิ่งรู้จักกับเท็นได้ไม่ถึงสองชั่วโมงที่ผ่านมา
หลังจากที่เท็นเข้ามาทักและถามเรื่องรายชื่อสอบกับเขา
“ทศพิธ” นิลอ่าน ขณะที่หยิบบัตรประจำตัวสอบของเท็นขึ้นมาดู
“แล้วชื่อนายอ่ะ” เท็นถาม นิลจึงหยิบบัตรของตัวเองให้เท็นดู “อะ-นิล....” เท็นอ่าน
นิลมองหน้าเท็น “ที่จริงอ่านว่า อะ-นิ-ละ ...แต่ใครๆอ่าน อะ-นิลนั่นล่ะ” นิลยิ้ม
“อ้อ .. งั้นหรอ” เท็นพยักหน้าแล้วส่งบัตรคืนให้นิล
“นายอนิล xxx เชิญเข้าห้องสัมภาษณ์ค่ะ” เสียงเจ้าหน้าที่เปิดประตูออกมาเรียกเขา
นิลจึงเก็บบัตรนั้นใสกระเป๋าเสื้อแล้วเดินเข้าห้องสัมภาษณ์ไป
การสอบเข้ามหาลัยไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับเขา นิลจึงไม่ได้ตื่นเต้นอะไรนัก
หลังจากวันนี้ก็ไม่มีอะไรเพียงแต่รอประกาศผล และก็ไปลงทะเบียนตามกำหนดการ
หลังการสอบสัมภาษณ์แล้วนิลก็กลับมาที่ห้องพัก เขาถอดนาฬิกาหยิบนั่นหยิบนี่
ออกจากกระเป๋าเสื้อและกระเป๋ากางเกง ปรากฏว่าบัตรประจำตัวสอบของเท็นยังติดอยู่
ในกระเป๋าเสื้อพร้อมกับบัตรของเขาเอง
“อ้าว ...” นิลคิดว่าวันประกาศผลเขาจะเอามันไปคืนให้เท็น .....
....
....
นิลนั่งอยู่บนรถทัวร์มองออกไปด้านนอกขณะที่พระอาทิตย์ใกล้จะตก
เรื่องที่ต้องคิดตอนนี้ก็คือเหตุผลที่เขาจะใช้บอกพ่อกับแม่ที่บ้าน เรื่องสภาพร่างกายแบบนี้
เขาเอาเสื้อคอปกมาใส่แล้วใส่เสื้อกันหนาวมีฮู้ดทับอีกชั้น เพื่อปกปิดร่องรอยเท่าที่พอจะทำได้
สองชั่วโมงที่ผ่านมาหลังออกจากกรุงเทพมหานครเขายังวนเวียนนึกถึงแต่เรื่องเมื่อคืน
ทำยังไงก็ยังไม่มีกะจิตกะใจคิดถึงเรื่องอื่นได้เลย เขาไม่เคยถูกทำแบบนี้มาก่อนและก็ไม่เคยทำกับใครด้วย
ยิ่งพอนึกถึงหน้าเท็นด้วยแล้ว ใจมันก็วูบแปลกๆ มันดูไม่น่าเชื่อและไม่ควรเป็นเรื่องจริง
เขาจะกลับไปเจอหน้ามันทุกวันได้ยังไง แล้ววิวที่เขาจะปล่อยให้รู้เรื่องไม่ได้อีก
เพราะถ้าเท็นกล้าทำกับเขาถึงขนาดนี้ ก็แสดงว่ามันต้องแค้นเขามากแน่ๆ และหมายความต่อไปว่า
เท็นก็รักวิวมากด้วย ....
นิลเอามือจับท้ายทอยด้านซ้ายที่เขาติดผ้าก็อตปิดรอยกัดเอาไว้
แม้จะยังไม่มีเหตุผลที่ดีพอเอาไว้บอกใครๆสำหรับรอยช้ำบนหน้าตา
แต่สำหรับรอยกัดแล้วเหตุผลที่จะตีความเป็นอื่นนั้นคงยาก
นิลมาถึงบ้านก็เกือบสองทุ่ม ทันทีที่เห็นหน้าพ่อกับแม่ก็ตกใจไม่น้อย
ใครๆก็พากันเข้ามาถามไถ่ดูอาการ แต่เขาก็มั่วไปว่าโดนตีผิดตัวแถเอาตัวรอดไปได้
หลังจากนั้นจึงโทรไปหาแนช เพื่อนสมัยเรียน ปวส. เพื่อนัดให้มาเจอกันที่ร้านประจำ
ก่อนจะไปเตรียมตัวแล้วขับรถมอเตอร์ไซค์ออกมา
....
....
“โห... มึงไปทำอะไรมาวะ” แนชทักทายแข่งกับเสียงนักร้องบนเวที
นิลพยักหน้าให้ เขามานั่งรออยู่ก่อนสักพักแล้ว
“รอนานยัง” แนชถาม
“ไม่นาน แล้วไอ้บอมล่ะ” นิลถาม
“ไม่รู้มัน เดี๋ยวก็มามั้ง” แนชตอบขณะที่หันไปรับแก้วเบียร์จากสาวน้อยน่ารักนักเชียร์
ที่ส่งสายตาและยิ้มหวานมาพร้อม ก่อนจะเดินจากไปทำหน้าที่ของเธอกับคนอื่นๆ
“มารถอะไรมึง” นิลถามแล้วยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มตามองหน้าเพื่อน
“มอร์ไซค์ดิ” แนชตอบ
“ทำงานมากี่ปีแล้ววะ ยังไม่ถอยรถยนต์อีก” นิลยื่นแก้วไปทางแนช
แนชเอาแก้วมาชนแล้วพูด “สัตว์ กูจบปวสนะเว้ย รอกูไต่ระดับก่อน” แนชหัวเราะ
“แล้วทำไมมึงไม่เรียนต่อวะ มีตังค์เก็บรึยัง” นิลยิ้ม
“โห่ แทบไม่มีเลยว่ะ” แนชตอบ
“เที่ยวบ่อยดิมึง เลี้ยงสาวอย่างเดียว” นิลพูดแล้วหันไปเติมน้ำแข็งใส่แก้ว
แต่สาวน้อยน่ารักคนเดิมก็เข้ามาเอาแก้วไปจัดการให้ นิลหันไปยิ้มขอบคุณ
“แหอะๆ” แนชหัวเราะเจื่อนๆ
“แล้วไง กับเมียมึงตกลงจะแต่งหรือยัง” นิลถาม
“ยัง ... ยังหาไม่ได้” แนชตอบ
“หาไม่ได้อะไรวะ กูเห็นมึงมีตลอด แต่จำไม่ได้ละว่าคนไหน” นิลหันไปรับแก้วเบียร์กลับมา
“ก็นั่นไง กูถึงบอกว่ายังหาคนแต่งด้วยไม่ได้” แนชหัวเราะ ส่วนนิลส่ายหน้าขำๆ
“เออ แล้วมึงไปทำอะไรมาวะ หน้าเยินเชียว” แนชยักคิ้วถาม
นิลเบ้ปากก่อนจะตอบไปมั่วๆ “กูโดนกระทืบมา มันทำผิดคน”
“ที่ไหนวะ”
“แถวมหาลัย”
“เมื่อไหร่”
“ เมื่อวาน ไปแก้ปัญหาชีวิตให้คนอื่นเขาแล้วโดนซะเอง” นิลยิ้มเจื่อนๆมองเบียร์ในแก้ว
“ใครวะ” แนชขมวดคิ้ว
“เพื่อนกูนี่แหละ กูดันเสือกเอง”
“แล้วคนที่กระทืบมึงเนี่ย ใคร”
“ก็เพื่อนกูนี่แหละ”
“อ้าว ... ยังไงวะ กูงงละ”
“เออ ช่างแม่งเหอะ ขี้เกียจพูดถึง” นิลถอนหายใจ แล้วหันไปมองนักร้องบนเวที
“เงินเดือนเท่าไหร่แล้ววะ” นิลหันกลับมาเปลี่ยนเรื่องคุย
“หมื่นกว่า แต่แมร่งไม่มีวี่แววจะขึ้นเลยว่ะ” แนชบ่น
“เอาน่า ก็โอเคแล้ว แต่ถ้ามึงไม่ไปหลีสาวบ่อยๆก็คงดีกว่านี้” นิลพูด
บอมมาถึงหลังจากนั้นไม่นานนัก ทุกคนมีเรื่องคุยเยอะแยะไปหมดหลังจากไม่ได้เจอกันนานพอสมควร
นิลคิดถึงบรรยากาศเก่าๆตอนเรียนอยูกับเพื่อนกลุ่มนี้ ชีวิตตอนไหนจะสนุกเท่าตอนนั้นเขายังนึกไม่ออกเลย
...
...
ที่ก้อนหินใหญ่บนชายหาด มีเสียงคลื่นกระทบผืนทรายดังมาเป็นระลอก
นิลกับบอมนั่งทอดสายตาไปในทะเลท่ามกลางแสงจันทร์สลัวๆ
ไม่มีคำพูดจาใดๆมาสักพักหนึ่งแล้ว แนชนอนหลับอยู่ทางซ้ายของนิลส่วนบอมนั่งอยู่ทางด้านขวา
นิลนั่งกอดเข่าในมือถือเบียร์ที่ยังเหลืออยู่ครึ่งกระป๋อง
เขายังคงเพลียๆและเจ็บตามจุดต่างๆบนร่างกาย แผลในปากทำให้เขาได้รับรสของเลือดที่ไหลซึมออกมา
ทุกครั้งที่เขาจิบเบียร์เข้าไป แต่ยังไงคืนนี้เขายังไม่อยากนอนหลับ ไม่อยากคิดอะไรไปไกลโดยไม่มีใครอยู่ข้างๆ
“ไอ้แนชหลับแล้วหรือวะ” บอมถามหลังจากหันไปหยิบเบียร์กระป๋องใหม่ขึ้นมาเปิด
“อืม ... หลับแล้วมั้ง” นิลหันไปมองที่แนช แล้วดื่มเบียร์ในกระป๋อง “แม่ง หนาวว่ะ”
เสียงพูดคุยเงียบไปอีกสักพัก จนบอมพูดขึ้น “นิล เอาความจริงดิ ... มึงไปทำอะไรมาวะ”
นิลหันไปสบตากับบอมก่อนจะหลบหน้าหันไปมองทะเลตามเดิม “ก็บอกแล้วไง” นิลพูด
“เออ โดนตีเฮี้ยอะไร กูเห็นมึงมีรอยที่คอ” บอมพูด นิลจึงหันมามองหน้าเพื่อนทันที
“เฮ้ย จริงดิวะ” นิลหน้าเหวอเอามือจับท้ายทอย “ตรงไหนวะ”
“ตกลงนี่มึงไปฟันเมียชาวบ้านมาแล้วโดนตีน” บอมพูดแล้วยิ้มแห้งๆเหมือนรู้ทัน “หรือไปโดนตีนก่อนแล้วโดนฟัน”
นิลนึกหมั่นไส้ตัวเองและเพื่อนขึ้นมาทันที มันจะเดาแก่งเกินไปแล้ว
“โถ่เว้ย” นิลสบถ ก้มหัวลงเอาหน้าผากวางไว้บนแขน
“ไปทำอะไรมา บอกกูมาดีๆเลย” บอมยังคงขอคำตอบจากเขา
“โดนแดกหลังคอซะขนาดนั้นแมร่งโดนฟันมาอ่ะดิ หรือไปฟันใครแล้วมึงเล่นท่ายาก”
นิลพูดไม่ออกเขายังนึกอยู่ตอนติดผ้าก๊อต ว่ายิ่งติดจะยิ่งทำให้เป็นจุดสังเกตหรือเปล่า
นิลเงยหน้าขึ้นแล้วกระดกเบียร์จนหมด เขารู้สึกมึนขึ้นอีกเล็กน้อย “เออ กูโดน” นิลตอบในที่สุด
บอมเงียบไปสักพัก “ใครวะ” บอมหันไปหยิบเบียร์กระป๋องใหม่มายื่นให้
นิลรับมาเปิดแล้วดื่มเข้าไปอีก “เพื่อนกู ที่มหาลัย” ขณะที่พูดไปในใจเหมือนโดนไฟช๊อต
“ทำไมวะ”
“มันคงโกรธกูหลายเรื่อง กูไปยุ่งๆกับแฟนมันด้วยแหละ”
บอมเงียบไม่พูดอะไร นิลแกว่งกระป๋องเบียร์ไปมาแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆแนชที่นอนตะแคงกอดอกอยู่
นิลเหม่อมองไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ภาพแบบนี้เขาไม่ได้เห็นมันมานานแล้ว
“เฮ้อ...” บอมทิ้งตัวลงมานอนข้างๆด้วยอีกคน “แล้วตกลง เพื่อนของมึงคนนั้นมันหล่อไหมวะ”
บอมถามแล้วมายิ้มให้
นิลหัวเราะเจื่อนๆ “ดีกว่ามึงล่ะ”
“เออ ไหนๆมึงก็โดนไปแล้ว จะได้ไม่เสียชื่อ” บอมพูด
นิลยิ้มแล้วส่ายหน้า เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วหลับตา ตอนนี้มันหนาวเหลือเกินจริงๆ
...>>
-
....
นิลกลับมาที่กรุงเทพฯในวันจันทร์ และก็ใช้ชีวิตปกติไม่มีอะไรแปลกใหม่
นอกจากมีเวลาว่างให้ทำโน่นทำนี่มากขึ้นเพราะไม่มีเรียน
เขาเลยออกไปเที่ยวเล่นถ่ายภาพตามสถานที่ต่างๆในกรุงเทพบ้างบางวัน
วิวโทรมาหาเขาเพื่อบอกเบอร์ใหม่ แต่ไม่ได้เล่าเรื่องอะไรให้เขาฟังมากนัก
ส่วนเรื่องที่เท็นทำกับเขานั้นก็ยังไม่มีทางออก เขายังคิดไม่ตกว่าจะทำหน้ายังไงเมื่อเจอกันในมหาลัย
นิลเจอคนรู้จักสองสามคนแถวหอพัก ทุกคนเข้ามาถามไถ่ว่าเป็นอะไร
เขายังคงใช้คำตอบเดิมๆตอบไป จนเขาเบื่อที่จะตอบคำถาม ยิ่งตอบก็ยิ่งเซ็ง
คืนวันอาทิตย์หลังเลิกงาน นิลเดินออกจากร้านมาพร้อมกับอาม เพื่อนรุ่นน้องที่ทำงานในร้านด้วยกัน
“พี่นิลขึ้นมา.. เดี่ยวไปส่ง” อามยิ้มหลังจากสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์แล้วหยิบหมวกกันน็อคมาใส่
“ถ้าส่งแค่ปากซอยไม่ต้องว่ะ พี่เดินไปเอง” นิลหันไปบอก
“จะให้ผมไปส่งที่หอเลยหรือไง” อามเตรียมตัวออก
นิลยิ้มแล้วส่ายหน้าให้ “แล้วเจอกัน” นิลพูดแล้วอามก็พยักหน้าให้ก่อนจะจะบิดมอเตอร์ไซค์จากไป
นิลเดินออกมาอย่างอารมณ์ดี เขาแหงนหน้ามองดาวบนท้องฟ้า
หลายครั้งแล้วที่เขาพยายามมองหาดาวเหนือ
ตอนเด็กๆเขาเคยเรียนมาว่าถ้าจะดูดาวเหนือต้องหาจากดาวไถให้เจอก่อน แต่หายังไงก็ไม่เจอซักที
เขาเดินเรื่อยมาจนเกือบถึงปากซอยแต่ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะเจอกับอู๋อีกครั้งในจุดเดิมที่เคยเจอกันเมื่อวันก่อน
“อ้าว ว่าไง” นิลถามขณะมองหน้าอู๋แบบงงๆ
“ผมมีเรื่องจะคุยด้วย พี่ไปกับผมหน่อยดิ” อู๋ยิ้มแบบเจื่อนๆ
อู๋พานิลมานั่งที่ร้านเบียร์เล็กๆข้างทาง ไม่ไกลจากร้านที่นิลทำงานเท่าไหร่นัก
“พี่นิล วิวคบคนอื่นนอกจากผมใช่ไหม” อู๋ถาม
นิลพยายามเลือกคำตอบที่ดีที่สุดอย่างลำบาก “เอ่อ..” นิลอ้ำอึ้ง
“ก็ประมาณนั้น” เขานึกได้แค่นี้
“ใครครับ” อู๋ถามด้วยแววตาจริงจัง
“เออ ไม่ใช่พี่หรอกน่า” นิลยิ้มกลบเกลื่อน เลี่ยงยกเบียร์ขึ้นดื่ม “แล้วทำไมถึงคิดว่าวิวมีคนอื่นล่ะ”
“เขาไม่ติดต่อผมมาเกือบอาทิตย์แล้ว” อู๋ก้มมองแก้วเบียร์ “โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ ไม่รู้จะเอายังไง”
นิลรู้สึกสงสัยแต่ไม่ได้แสดงอาการผิดปกติ เขาจำได้ว่าวิวบอกว่าจะไปเที่ยวบ้านอู๋ แล้วแบบนี้หมายความว่ายังไง
“อืม พี่ก็ติดต่อวิวไม่ได้เหมือนกัน” นิลโกหก
“คนที่วิวคบอยู่ พี่นิลรู้จักไหม” อู๋ถามอีกครั้ง แต่เป็นคำตอบที่ยากมากสำหรับเขา
“เออ ก็รู้” นิลเริ่มไม่มั่นใจ “พี่รู้มาว่าเขาทะเลาะกันแล้วเลิกกันไปเมื่ออาทิตย์ก่อน”
“เลิก...? ยังไงครับ” อู๋ขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“เขาทะเลาะกันแรงมากๆ พี่ก็รู้แค่นั้ล่ะ”
อู๋ยังไม่พูดอะไรหลังจากฟังคำตอบของนิล
“แกต้องเข้าใจนะ ไม่ใช่ว่าพี่จะพูดได้ทุกเรื่อง” นิลยิ้มเรียบๆแล้วลุกขึ้น
“พี่กลับก่อนนะ มีอะไรโทรมาก็ได้จะได้ไม่ต้องลำบากมาไกลๆ”
“ผมไม่มีเบอร์พี่ วิวลบเบอร์พี่จากเครื่องผมทิ้งไปนานแล้ว” อู๋พูดแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้นิล
นิลกดเบอร์แล้วส่งโทรศัพท์คืนให้
“พรุ่งนี้พี่มีเรียน ไปก่อนนะ” นิลตบบ่าอู๋เบาๆ “ไว้คราวหน้าจะเลี้ยงคืน”
“ครับ แล้วเจอกันพี่” อู๋ตอบแล้วหันไปหยิบเบียร์มาดื่ม
นิลมองอู๋แปบนึงก่อนเดินจากมา เรื่องวิวมันมีอะไรที่เขาสงสัยเพิ่มขึ้น
แต่ตอนนี้เขาเซ็งเกินกว่าที่จะต้องเข้าไปยุ่งกับเรื่องของวิว
พอสมองมันเอาความทรงจำระหว่างเท็นกับเขากลับเข้ามา แค่แวบเดียวใจมันก็สั่นอย่างบอกไม่ถูกแล้ว
เขาหยุดเดินแล้วหันไปชกที่ต้นไม้ต้นหนึ่งริมทางเดินนั้น ก่อนจะเอาหน้าผากพักลงไป
เพื่อหยุดความคิดนั้นลงอย่างเสียไม่ได้..
...
...
เช้าวันจันทร์นิลมาถึงที่มหาลัยก่อนเวลาเรียนไม่นานนัก เขามองไปที่โต๊ะในสวนริมทางขึ้นตึก
ก็เห็นกลุ่มเพื่อนนั่งกันอยู่แล้ว หนึ่งในนั้นมีเท็นนั่งอยู่ด้วย นิลจำต้องเดินเข้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
นิลยิ้มพยายามไม่หันมองเท็น ในโต๊ะมีกันย์ เท็น ธาร แล้วก็แมก
“เอ้ยนิล... ได้ข่าวว่ามึงเอาหน้าไปรับตีนใครมาวะ” กันย์ถามเสียงดัง
“เออ แล้วมึงอยากเอาหน้ามารับตีนกูไหม” นิลตอบแล้วเอามือสะกิดให้ธารเขยิบไปแล้วนั่งลง
“มึงบอบช้ำตรงไหนบ้างวะ” ธารหันมาถาม
นิลจะหันไปตอบแต่เป็นจังหวะที่มองเลยธารไปสบตาเท็นพอดี
“ไม่ ... ไม่มี” นิลหันหน้าหนี เบ้ปากเพราะแผลในปากเริ่มออกอาการขึ้นมาทันใด
“ไปโดนที่ไหนมาพี่” แมกถาม
ที่กันย์กับธารรู้ก็คงเพราะแมกเป็นคนบอก เขาเจอแมกเมื่อหลายวันก่อน
และได้คุยกันแล้ว เพียงแต่เขาไม่ได้บอกรายละเอียดไป “ช่างเหอะๆ อย่าสนใจเลย” นิลตอบ
“อ้าว แล้วมึงไปทำยังไง อะไรมาวะ” กันย์ถามอย่างสงสัย
นิลเริ่มรู้สึกอยู่ไม่สุข “เรื่องไม่เป็นเรื่องว่ะ” เขาหันไปทางอื่นอย่างเซ็งๆ
เสียงโทรศัพท์ของธารดังขึ้นขัดจังหวะ เจ้าตัวจึงลุกออกจากวงสนทนาไป หลังจากนั้นทุกคนก็พากันขึ้นไปเรียน
...
...
ตอนบ่ายนิลมีเรียนอีกหนึ่งวิชาที่ตึกนอกคณะ เขาเดินไปเรียนพร้อมกับกันย์ แมกและนิค
ส่วนธารหายไปตั้งแต่เลิกเรียนวิชาแรก นิลไม่ได้สนใจอะไรมากนักถึงจะรู้สึกผิดปกติไปบ้าง
“เฮ้ย สมุดกู” นิลร้องหลังจากรู้สึกตัวว่าเดินตัวปลิวเกินไป
“อ้าว พี่ลืมไว้ไหนเนี่ย” นิคถาม
“เออ นั่นดิ” นิลพยายามนึก “ไม่เป็นไรมึงไปกันก่อนเหอะ เดี๋ยวกูตามขึ้นไป” นิลพูดแล้วเดินย้อนกลับไป
เขาน่าจะลืมไว้ในห้องน้ำข้างห้องสมุดบนตึก
.....
นิลได้สมุดคืนที่นั่นตามที่คาดหมาย เขาเปลี่ยนใจไม่เดินลงจากตึกทางเดิม
แล้วมุ่งหน้าไปที่ทางลงด้านข้างตึกแทน
ตรงนั้นคล้ายๆเป็นทางหนีไฟไม่ค่อยมีคนผ่าน มักจะเป็นที่ประจำสำหรับสิงห์อมควันมาแอบสูบบุหรี่เสมอ
แต่ก่อนที่นิลเดินลงบันไดนั้น เขาก็เห็นวิวกับธารยืนคุยกันอยู่ที่ชั้นถัดไปของบันได
เขาหยุดแล้วหลบไปยืนในจุดที่ทั้งคู่จะมองไม่เห็น
“ยังไม่ไปอีก อีกสิบห้านาทีเอง” เสียงวิวพูด
“พี่ไปส่งที่ห้องไง” ธารตอบ
“ส่งแค่นี้ก็พอแล้ว เดี๋ยวคนในห้องพี่มาเห็น”
“ช่างเหอะน่า วิวเลิกกับเท็นแล้วนี่นา”
“เพิ่งเลิกได้แปบเดียวเอง”
“อ่านะ” ธารพูด
นิลใจแป้วทันที นี่หมายความว่า ...
“เดี๋ยววิวไปเรียนละ เย็นนี้เจอกันนะพี่ธาร” วิวพูดก่อนจะมีเสียงเดินขึ้นบันไดมา
“เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วพี่โทรหานะ” ธารพูดไล่หลัง
ระหว่างที่วิวเดินขึ้นมานั้นนิลยังไม่หลบไปไหน เขาตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ไม่น้อยเลย
ในหัวสมองประมวลผลรวดเร็ว เขานึกจับต้นชนปลายเรื่องของวิวอย่างกับมันจะนานเป็นชั่วโมง
อึดใจเดียวที่วิวก้าวขึ้นบันไดขั้นสุดท้ายมา “พี่นิล” วิวพูดเสียงอ่อย
.... .. ....
มาทักทายกันบ้างนะครับ :bye2:
-
เฮ้ออออ วิวนี่มันหลายใจจิงๆอ่ะ
-
วิวนี่น๊า...
-
ชอบนิลมากเลย :-[ ชอบจริงๆนะ :m1:
วิวนี่สุดยอดไปเลย ชอบทำให้คนอื่นเดือดร้อน :beat: แย่ๆ :m16:
เท็นจ๋า ตาสว่างจากอีชะนีเถอะนะ คนใกล้ตัวที่ดีๆก็มีอยู่ไม่ใช่หรอ อย่ามาข้ามสิจ๊ะ หึหึ
กอดๆ :กอด1: คนเขียน สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่า มามะ มาจุ๊บที :จุ๊บๆ:
-
:m18: ขอบคุณคร้าบบบบ
.... .. ....
ความจริง : เท็น
หลังเลิกเรียนวิชาตอนเช้าเท็นแอบลองเดินลงไปหาวิวที่ห้องเรียนแต่ก็ไม่เจอตัว
เขาจึงกลับไปที่หอแปบหนึ่งก่อนจะมานั่งฟังเพลงอยู่คนเดียว แถวๆที่นั่งข้างตึกของคณะ
สำหรับวิวเขายอมรับว่าตอนนี้ยังตัดใจไม่ได้ ลึกๆเท็นถามตัวเองว่า ที่จริงเขาทำให้วิวกลับมารักเขาไม่ได้
หรือยังเอาชนะเธอไม่ได้กันแน่ ...
กับนิลเขายังทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่ใกล้กัน ถึงจะรู้สึกผิดแต่มันก็สมควรที่นิลจะต้องเจ็บบ้างอย่างที่เขาเจ็บ
แต่ผลของมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ในเวลาที่เขาจะต้องสบตาหรือพูดอะไรกันในหมู่เพื่อน
ใกล้ถึงเวลาเรียนเท็นตัดสินใจไม่เข้าเรียนวิชาที่สอง เพราะไม่อยากไปเจอนิล
เขาจึงลุกขึ้นเดินไปที่ห้องสมุด ในเวลาเรียนที่นั่นจะเงียบเพราะไม่ค่อยมีคนเข้ามา
ในขณะที่เขาเดินขึ้นมาตามบันไดเล็กข้างตึก เท็นหยุดชะงักเมื่อได้ยินบทสนทนาของใครบางคน
เขาฟังแล้วจับใจความได้รวดเร็ว เพราะมันคือเสียงวิวกับธารนั่นเอง ...
คำพูดเหล่านั้นทิ่มแทงใจเขาอย่างคาดไม่ถึง เขาเริ่มหน้าแดงด้วยความโกรธ
แม้เขาจะจำเสียงได้แต่ก็อยากเห็นหน้าคนทั้งคู่เพื่อให้มั่นใจ
เท็นก้าวขึ้นบันไดมาช้าๆ เขาเห็นธารกำลังปล่อยมือวิวขณะที่เธอกำลังจะเดินขึ้นบันไดไป
ภาพนั้นทำให้เขาหน้าชาเหมือนใครเอาน้ำมาสาดแรงๆใส่ ในใจเจ็บจื๊ด
กระทั่งธารหันมาเพื่อจะลงบันได เท็นก็ปล่อยหมัดซัดเข้าไปเต็มแรงจนธารล้มลง
“เท็น!!” ธารร้อง
เท็นก้มลงไปคร่อมตัวธารที่กำลังจะพยุงตัวลุกขึ้น แล้วชกที่หน้าธารอย่างแรงอีกหลายหมัดจนได้เลือด
เสียงวิวร้องดังจากทางด้านบน แต่ไม่ทันที่จะหันไปมองธารก็ซัดเขากลับจนเซออกก่อนจะยันตัวขึ้นเป็นฝ่ายได้เปรียบ
ธารปล่อยหมัดใส่หน้าเขาตรงๆจนเขามึนไป พอตั้งสติได้เท็นก็สวนกลับทันทีแต่ไม่โดนเพราะมีคนเข้ามาผลักเขาออก
แล้วดึงตัวธารออกไป....
เท็นตามไปคว้าไหล่คนที่เข้ามายุ่งนั้นให้หันมา เขาตั้งท่าจะซัดหน้าให้เต็มแรง
แต่ก็ต้องชะงักเพราะเป็นนิลที่กำลังมองหน้าเขาด้วยใบหน้าที่คิ้วขมวดเป็นปมแต่ดูเฉยชาจนเขาเองต้องลังเล
นิลปัดมือของเขาออกแล้วหันไปพยุงธารให้ลุกขึ้นมา วิวเดินลงมาช่วยนิลพยุงธารไว้
ธารหันมาสบตาเขาแต่เลือดยังไหลออกมาจากจมูกไม่หยุด เท็นจ้องมองกลับไปอย่างแค้นเคืองธารจึงหลบตาไป
นิลเดินชนไหล่เขาพาธารเดินลงบันไดไป เขาคว้ามือวิวที่กำลังจะเดินตามลงไปเอาไว้
วิวหันมามองหน้าเขาด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะสะบัดมือออกแล้วเดินตามนิลกับธารไป
ทุกคนทิ้งเขาให้ประติดประต่อเรื่องราวทั้งหมดตามลำพัง ตอนนี้เท็นรู้สึกเหมือนว่า
ทุกคนกำลังทรยศเขาอย่างหน้าตาย
นี่เขาได้กลายเป็นคนโง่ที่เข้าใจผิดมาตลอด เข้าใจผิดและได้โยนความผิดเหล่านั้นให้กับนิลคนเดียว
เท็นทรุดตัวลงนั่งบนขั้นบันไดตรงนั้นอยู่นาน มีคนเดินผ่านเขาไปมาเรื่อยๆ แต่เขาไม่สนใจ
ได้แต่คิดว่าทำไมถึงไว้ใจใครไม่ได้เลย
....
....
ตอนกลางคืนเท็นออกไปกินเหล้ากับกันย์ที่ร้านไม่ไกลจากมหาลัย
กันย์ถามเขาถึงสาเหตุที่หน้าช้ำมา เขาบ่ายเบี่ยงที่จะตอบแต่กันย์ก็พูดเหมือนเข้าใจหลายๆเรื่อง
“พรุ่งนี้กูก็อยากดูหน้าเพื่อนกูอีกคนเหมือนกัน ว่ามันจะเละสักแค่ไหน”
“มึงรู้ได้ไง” เท็นถามอย่างสงสัย
“หึ ... โจทย์ จำเลย โดดหายไปพร้อมกัน” กันย์พูดแล้วหยิบแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
“มันก็ต้องเป็นใครสักคนแหละ แต่กูหวังว่ามึงคงไม่ได้ซัดมันจนมาเรียนไม่ได้นะเว้ย”
“...” เท็นเงียบไม่พูดอะไร
“ถ้าเอาให้จริงเรื่องนี้กูก็ผิดเหมือนกัน ...เฮ้อ” กันย์พูดแล้วถอนหายใจ
“ยังไงวะ” เท็นถาม
“ในฐานะเพื่อนมึงไง”
“....” เท็นมองหน้ากันย์ แต่หัวสมองนึกไปถึงเรื่องที่เขาทำกับนิล
ในใจเขาเองเริ่มรู้สึกผิดที่ด่วนสรุปไปก่อน ที่จะตัดสินใจทำอะไรแบบนั้น
แต่ยังไงก็ตามนิลก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ปิดปังเรื่องของวิวกับธารเอาไว้ และมันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าเขาจะโกรธนิลด้วย
เท็นพาตัวเองกลับมาที่ห้องหลังจากที่รู้สึกว่าเมาเหลือเกินแล้ว
สติที่พอจะมีอยู่พาร่างกายของเขาทิ้งลงบนเตียงทันทีหลังจากที่เข้าห้องมา
เท็นไม่รู้สึกว่าตัวเองหลับตาลงไปหรือเปล่าเพียงแต่มันมืดมาก มืดไปสักพักจนเขาดึงภาพ
ของใครบางคนออกมาจากความทรงจำ .....
ยามเย็นบนเรือโดยสารที่แล่นอยู่บนแม่น้ำเจ้าพระยา พระอาทิตย์ส่องแสงกระทบ
สิ่งก่อสร้างอันสวยงามของกรุงเทพมหานครฯ
เท็นกับนิลกำลังยืนอยู่ที่ท้ายเรือ มองย้อนไปตามแม่น้ำที่เขากำลังผ่านเลยมาเรื่อยๆ
"ถ้ามีที่ให้เลือกไป มึงอยากไปที่ไหนมากที่สุดวะ" เท็นถาม
"หือ ... " นิลหันไปมองหน้าเพื่อนเพื่อขอให้ทวนคำถาม
"ถ้าเลือกได้มึงอยากไปเที่ยวที่ไหน ที่ที่อยากไปที่สุด" เท็นพูดช้าๆ
นิลขมวดคิ้วแล้วหันกลับไปมองที่แม่น้ำตามเดิม "ไป ... "
เท็นยังคงรอคำตอบ ......
"ไป สะพานพุทธฯมั้ง" นิลตอบ
"หา... กวนตีนป่าวเนี่ย" เท็นยิ้ม
"อ้าว ... กูก็อยากไปหลายที่ กูเลือกไม่ถูก"
"โลภนะมึง กูให้เลือกที่เดียวเว้ย" เท็นพูด
"อ้าว ... กูก็เลือกมากับมึงนี่ไง" นิลหันไปมองหน้าเท็น “ก็มึงบอกเอง ว่าอยากไปสะพานพุทธฯ”
"กวนตีนดีจริงๆ" เท็นส่ายหน้าหัวเราะเบาๆ
พอมาถึงที่หมายนิลก็พาเขาไปยังจุดที่เขาจะตั้งของขาย
แต่ปรากฏว่าพวกเขามาเร็วเกินไป ยังไม่มีใครตั้งร้านขายของเลย นิลจึงหันมายิ้มแหยๆให้
“อ้าว ยังไง” เท็นถาม
“สงสัยว่าเขาคงเปิดดึกๆ” นิลหัวเราะเจื่อนๆ
“พามาไม่รู้ได้ไงเนี่ย”
“อ้าว กูก็รู้ว่าสะพานพุทธอยู่ไหนไง แต่ไม่รู้ว่ามันจะเปิดกี่โมง”
“...” เท็นเงียบมองซ้ายมองขวาเพื่อหาร้านนั่งกินรอเวลา
“อะไรวะ” นิลถาม
“ไปหาอะไรกินกันก่อนปะ”
“มึงอยากกินไรอ่ะ”
เท็นนึกสักแปบก่อนจะบอกว่า “อืม ... อะไรก็ได้”
“แล้วมึงจะนึกทำไมเนี่ย” นิลยิ้ม “เออเดี๋ยวกูพาไปกินร้านดังแถวนี้”
นิลพาเขามาที่ร้านมนต์นมสดแถวเสาชิงช้า แต่ก็นั่งกินในร้านได้ไม่นานเพราะคนเยอะ
พวกเขาจึงออกมาเดินเล่นกัน
“มึงเคยปฏิเสธใครไหมเวลาเขาชวนไปไหนเนี่ย” เท็นถามขณะที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปที่เสาชิงช้าสีแดงอันใหญ่
“เคยดิ ทำไมวะ”
“ก็เห็นใครชวนไปไหนก็ไปตลอด ไม่เบื่อบ้างหรือไง”
“เหอะๆ ดีกว่าอยู่เฉยๆ” นิลตอบแล้วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งยื่นมา “เดี๋ยวลืมอีก ว่าจะคืนหลายรอบละ”
“อะไรวะ” เขาถามแล้วรับมา
“บัตรตอนสอบเข้ามหาลัย ติดกระเป๋ากูมาแน่ะ”
“โห เอามาคืนป่านนี้แล้วมันจะได้ใช้ไหมนี่ ทิ้งไปเหอะ” เท็นส่งมันคืนกลับไปให้นิล
“อ้าว ก็กูลืมนี่หว่า ดีนะหลังสอบสัมภาษณ์ตอนนั้นแล้วเขาไม่ได้ใช้”
นิลรับกลับไปเก็บใส่กระเป๋าอย่างเสียไม่ได้ “เก็บไว้แล้วกัน ที่ระลึกว่ะ”
เท็นมองหน้านิลแล้วยิ้มก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ เขารู้สึกว่านิลเป็นผู้ชายที่น่ารักเหมือนกันนะ
..... >>
-
คราวนี้ ลงไม่จบมีเคืองนะคะ
555555
เจ้สอง กะเทยน่ารักที่สุดในสามโลก
-
เรื่องนี้คนผิดที่สุดคือ วิว
-
ลงรวดเดียวจนถึงตอนที่ค้างไว้คราวก่อนเลยได้มั้ยครับ
กลับมาอ่านเรื่องที่เคยอ่านไปแล้ว เลยไม่รู้จะคอมเม้นท์อะไร
รู้แต่ว่า... นิลใจดีเกินไปว่ะครับ
-
จบแน่นอนครับ ๕๕
จะลงให้เยอะขึ้นแล้วกันนะครับ ฝีมือการพิมพ์ห่วยๆอย่างผมต้องเอามาทวนคำศัพท์ก่อนน่ะครับ
ขอบคุณที่ติดตามครับ
:m4:
........
เช้าวันต่อมาเท็นโทรนัดให้ธารออกมาเจอกันที่สนามเด็กเล่นไม่ไกลจากทางเข้าหอของนิล
เมื่อเขาไปถึงก็เห็นธารนั่งรออยู่แล้ว เท็นเข้าไปยืนใกล้ๆ ธารจึงเงยหน้าขึ้นมา
ธารมีรอยช้ำที่ตาและปากเจ่อเล็กน้อยนั่นก็เป็นเพราะจากการกระทำของเขา
ส่วนเท็นเองไม่ได้เป็นอะไรมากนักนอกจากที่จมูกกับแผลในปาก
“ธาร มึงคบกับวิวมานานแค่ไหนแล้ว” เท็นถามด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก
“เดือนกว่า” ส่วนธารก็ตอบเหมือนไม่ได้ใส่ใจ
“....” เท็นเงียบไปด้วยความหงุดหงิด “ทำไมวะ ผู้หญิงเยอะแยะมึง...”
“กูมีเหตุผลของกู” ธารตอบ
“เหตุผลเชี่ยอะไร”
“เรื่องของกู”
เท็นเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อธาร มืออีกข้างกำไว้แน่น มองหน้ากันย์อย่างเก็บความอดทน
ธารมองหน้าเท็นกลับด้วยสายตานิ่งเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไร
เท็นเหลืออดจึงซัดหมัดเข้าไปที่หน้าเพื่อน จนธารหน้าหันไป
ธารถุยน้ำลายปนเลือดออกมา “กูให้หมัดนี้อีกหมัดเดียว” ธารพูด
“แล้วมึงจะทำไม” เท็นผลักอกธารแรงๆ ธารรถอยหลังไปสองก้าวมองหน้าเท็นตาขวาง
เท็นไม่รอช้ากระโจนตัวเข้าไปต่อยธารอีกหมัดเข้าที่แก้มด้านซ้าย
คราวนี้ธารไม่ยอมจึงสวนหมัดกลับในตำแหน่งเดียวกัน แล้วทั่งสองคนก็พัวพันกันอยู่สักพัก
ต่างฝ่ายต่างกำคอเสื้อของกันไว้มองหน้ากันอย่างท้าทาย
เท็นนิ่งอยู่แล้วผลักอกธารให้ถอยไปก่อนจะเดินไปนั่งอย่างเสียอารมณ์ เขาก้มหน้าเอามือกุมหน้าผากอยู่
แล้วธารก็เดินออกจากตรงนั้นไป
เท็นมาเข้าเรียนวิชาตอนบ่ายสายไปสิบนาที ในห้องเรียนเขาเห็นนิลกับกันย์นั่งอยู่ที่แถวสองด้านหน้า
แต่ไม่เห็นธาร เท็นมองไปที่นิล...
เขาไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่ มันเหมือนทั้งแค้นใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน
เท็นกัดฟันแล้วเดินออกจากห้องไป ขณะที่เดินลงมาจากตึก เท็นก็เห็นวิวกับเพื่อนผู้หญิงอีกสองคนกำลังเดินเข้ามา
เท็นหยุดมองไปที่เธอแต่เธอทำเหมือนไม่เห็นเขา
วิวเดินผ่านไหล่เขาไปอย่างเย็นชา เท็นหันตามไปมือทำท่าจะเอื้อมไปคว้าแขนเธอไว้แต่ต้องหยุดการกระทำนั้นลง
เขาหันกลับไปแล้วเดินต่อ เขาไม่อยากทำแบบนี้อีกแล้ว แม้ในใจยังรู้สึกเสียดายวันเวลาที่ผ่านมากับวิวก็ตาม
.... .. ....
-
ก็เข้าใจเท็นนะ แต่ว่าตัดใจไปเหอะ คนอย่างวิว อย่าไปเอาอะไรเลย
-
เรื่องในใจ : นิล
นิลไปทำงานที่ร้านตามปกติ วันนี้ธารไม่มาเรียน..เท็นก็เหมือนกัน..
เมื่อวานหลังจากที่เขารู้เรื่อง นิลก็มานั่งคุยกับวิวสองคนเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น
วิวยอมรับว่าคบกับธารมาสักพักหนึ่งแล้ว และสารภาพเรื่องที่โกหกเขาว่าจะไปเที่ยวบ้านอู๋ตอนช่วงวันหยุด
แต่ที่จริงวิวอยู่ที่กรุงเทพและไปเที่ยวกับธาร
เขาต่อว่าวิวไปตามตรงแต่เธอก็ให้เหตุผลไปต่างๆนาๆ ว่าเข้ากับเท็นไม่ได้บ้าง เข้ากับอู๋ไม่ได้บ้าง
นิลบอกเธอว่าเขาเองเข้าใจว่าวิวยังอยากจะใช้ชีวิตแบบนี้ อยากที่จะมีอิสระที่จะคบใครๆได้ตามใจ
แต่อย่างน้อยเธอควรคิดให้ดีก่อนว่ามันจะไม่ส่งผลกระทบต่อคนอื่น
เพราะที่เธอทำมันคือการให้ความหวัง และให้มากจนคนที่ได้รับเจ็บปวด
วิวไม่ได้เถียงอะไรต่อและขอตัวกลับ นิลจึงแยกจากวิวมาด้วยบรรยากาศที่แย่เหลือเกิน
แม้วันนี้นิลจะได้เจอเธออีกตอนกลางวันแต่เขาก็ทำได้แค่ยิ้มทักทายโดยไร้คำพูดจา
นิลยังรู้สึกแย่กับวิวและไม่อยากจะคุยอะไรด้วย เขารู้สึกเหมือนคนอกหักจากการถูกหักหลัง
เขาคิดว่าเขาเป็นคนที่เข้าใจวิวมาตลอด แต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่เลย
....
....
นิลสะพายเป้เดินอยู่ท่ามกลางอากาศเย็นๆยามดึก เขาคิดอะไรไปเรื่อยขณะเดินกลับหอพัก
แต่ก่อนจะถึงหน้าหอพักไม่ไกลใครบางคนก็เอามือมาจับไหล่เขาไว้ นิลหยุดแล้วหันไปมอง
“เพิ่งกลับหรอวะ” ธารยิ้มให้ด้วยใบหน้าที่เศร้าๆ
ธารกับเขามานั่งอยู่บนชิงช้าข้างๆกันในสนามเด็กเล่นใกล้หอ ธารยังใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเหมือนมาเรียน
ที่ไหล่มีรอยเลือดเลอะอยู่นิดหน่อย หน้าตาก็มีรอยฟกช้ำตามจุดที่โดนเท็นต่อยเมื่อวาน
หรืออาจจะมากกว่าเดิมเขาก็จำไม่ได้
“ใส่เสื้อผ้ามาเรียน ทำไมไม่ไปเรียนวะ” นิลถาม
“ไม่อยากไป” ธารตอบนิ่งๆ
นิลไม่รู้จะพูดอะไรดีถึงแม้จะมีเรื่องที่อยากถามหลายอย่าง แต่เขารู้สึกว่าธารคงยังไม่อยากจะตอบ
เขานั่งแกว่งชิงช้าเบาอยู่สักพักธารก็หันมามองที่เขา
“เรื่องวิวกูไม่ได้ตั้งใจ กู..” ธารหยุดถอนหายใจ นิลขมวดคิ้วรอฟัง
“คือ กูก็ไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง ที่จริงแรกๆกูไม่ได้ชอบวิว กูแค่...”
ธารหยุดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เพิ่มความสงสัยให้กับนิล
“แล้วมึงคบกับวิวทำไม” นิลถามอย่างไม่เข้าใจ
ธารหันไปก้มหน้าลงมองพื้นทรายก่อนจะเอ่ยปาก
“ตอนที่มึงเริ่มยุให้เท็นจีบวิว มึงคงยังไม่รู้ว่าวิวก็มีใจให้กูบ้างเหมือนกัน
แรกๆหลังจากที่กูรู้จักกับวิว กูก็ได้เจอกันหลังเลิกเรียนบ่อยๆ และนั่นรถกลับบ้านด้วยกัน
กูเลยสนิทกับวิวมาตั้งแต่ตอนที่วิวยังไม่ได้คบเท็นซะอีก พอดีตอนนั้นแฟนเก่ากูก็ไปมีคนอื่น
มันก็เจ็บนะแต่ก็เรื่อยๆไป” นิลเงียบฟังธารเล่าอย่างตั้งใจ
ธารเงยหน้าขึ้นสูดหายใจเหมือนรวบรวมความกล้า
“แต่หลังๆพอเท็นเริ่มคบกับวิวกูก็ไม่ค่อยได้นั่งรถกลับบ้านพร้อมวิวอีก แต่ก็โทรคุยกับเรื่อยๆ
แต่มีเรื่องหนึ่ง....” ธารหันมามองหน้านิลอีกครั้ง
“อะไรวะ” นิลจ้องหน้าถาม
“มึงรู้ไหม ถึงมึงจะเคยบอกว่ามึงรู้สึกกับวิวแค่พี่น้อง แต่การกระทำของมึงอ่ะ มันเกิน”
“เกิน ..? หมายความว่าไงวะ” นิลยิ่งสงสัยหนักเข้าไปอีก
“ก็ทุกเรื่อง มึงอาจจะไม่รู้สึกตัวหรือเปล่า ว่ามึงก็ชอบวิวเหมือนกัน” ธารพูด
“เฮ้ย มัน...” นิลอิ้งไปอึกหนึ่ง เขาหันกลับมาช้าๆแล้วก้มหน้าใช้ความคิด
“กูก็เลยหมั่นไส้มึงขึ้นมาไง” ธารพูด
“หมั่นไส้อะไรวะ ไม่เห็นมึงจะเกี่ยวตรงไหนเลย” นิลหันกลับมาถาม
“ที่จริงกูก็กะจะแกล้งมึง แต่ก่อนมึงทำตัวน่าหมั่นไส้ฉิบหาย” ธารเริ่มยิ้มออก
นิลขมวดคิ้ว “กูทำเหี้ยอะไรวะ”
“มึงจำตอนที่นัดมันเอาตุ๊กแกปลอมมาเล่นในห้องเรียนได้ป่าว ที่มันเอาไปโยนใส่ปลากับน้ำ”
ธารหัวเราะในลำคอ นิลก็เริ่มนึกออก
วันนั้นนิลกับเท็นมาเข้าเรียนสาย พอดีเป็นวิชาที่มีคนจากห้องอื่นมาลงเรียนด้วยที่นั่งเลยเต็ม
เขาต้องไปยกเก้าอี้จากอีกห้องมาเสริม พอยกมาก็ได้ที่ว่างแถวหน้าห้องใกล้ๆประตู
เขาหันไปเห็นปลานั่งร้องไห้อยู่แถวๆหลังห้อง แล้วพวกเพื่อนๆรุ่นน้องในห้องก็กล่าวโทษกันไปมา
แต่ก็ยังหัวเราะกันเสียงดัง น้ำก็เลยหันไปต่อว่าเสียยกใหญ่
แต่พวกนั้นก็ยังหัวเราะกันอยู่ นิลเห็นว่ามันจะมีเรื่องเลยไปบอกให้ปลากับน้ำมานั่งข้างหน้า
ส่วนเขากับเท็นก็ไปนั่งตรงนั้นแทน
“วันนั้นกูก็นั่งอยู่ตรงที่มึงยกเก้าอี้มาวาง และก็ได้ยินมึงชวนไอ้เท็นไปนั่งแทนที่พวกนั้น กูก็เลยหมั่นไส้....
ว่ามึงจะพระเอกทำไมนักหนา”
“อ้าว ไอ้แสด ทำไมวะพระเอกไม่ได้ไง” นิลหัวเราะ
“เออ ดีฉิบหายเลยมึงอ่ะ” ธารเบ้ปาก “พอกูยิ่งเห็นมึงสนิทกับวิว ก็กูรู้เลยมึงนี่แม่งหม้อชัวร์ๆ”
“โห มึงนี่อกุศลว่ะ” นิลต่อว่า
“เออ หลังจากนั้นพอกูรู้จักกับวิว กูก็เลยคิดจะจีบตัดหน้ามึงไง” ธารหันมายิ้มกวนตีน
“แต่พอไปสักพักมึงก็ไปยุให้ไอ้เท็นจีบวิวแทน พอมันคบกันกูก็เลยถอยมา
จนเมื่อสองสามเดือนก่อนที่วิวทะเลาะกับเท็นบ่อยๆ กูเองก็เพิ่งเลิกกับแฟนเก่า
มันก็เลยมีเรื่องให้ได้โทรคุยกับวิวบ่อยมาก จนคุยกันไปคุยกันมาแล้วก็มาคบกัน”
นิลหุบยิ้มก้มหน้านึกตามแล้วถอนใจ
“ธาร ... ไม่ว่าจะพูดยังไง มึงกับวิวก็เป็นคนผิดอยู่ดีนั่นแหละว่ะ”
นิลพูดมองหน้าธารด้วยสายตาจริงจัง “คนที่มึงต้องขอโทษต้องเป็นเท็น”
คำพูดของนิลทำให้ธารเงียบไป เขาสองคนนั่งเงียบอยู่สักพัก จนนิลดูนาฬิกาแล้วลุกขึ้น
“แล้วตกลงคืนนี้มึงจะนอนห้องกูไหม” นิลหันไปถามธาร
“อืม” ธารพยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินตามนิลไป
....
....
หลังอาบน้ำนิลก็นุ่งผู้เช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาเห็นธารนั่งดูทีวีอยู่อย่างใจจดใจจ่อ
นิลเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบกางกางมาใส่ ในระหว่างที่นิลหยิบกางเกงมาใส่นั้น
ธารก็เข้ามาข้างหลังแล้วพูดว่า “เนียนจังเลยว่ะ ตัวมึงเนี่ย”
“ไอ้สาด มึงพูดเชี่ยอะไรเนี่ย” นิลสะดุ้ง ถึงเขาจะชอบผู้ชายแต่กับเพื่อนที่รู้จักกัน มันก็รู้สึกแปลกๆ
นิลหันไปหัวเราะแล้วเหวี่ยงกางเกงตัวที่หยิบออกมานั้นใส่ธาร ธารรับไว้แล้วก็จับเขวี้ยงกลับมา
นิลรับแล้วจึงหันหลังให้ธารเพื่อใส่กางเกง
“เฮ้ยนิล ไหล่มึงมีรอยอะไรวะ” คำถามของธารเหมือนมีน้ำเย็นๆรดลงบนหัว
นิลรู้สึกวาบไปทั้งตัว เขาลืมไปว่ามันยังมีรอยอยู่ รอยที่เท็นทำไว้
“เฮ้ย รอยอะไรไม่มี” นิลรีบใส่กางเกงแล้วเอาผ้าเช็ดตัวที่พันเอวอยู่ขึ้นมาคลุมไหล่
“มีดิ เมื่อกี้กูเห็น” ธารว่าเดินเข้ามาไกล้
“ไปอาบน้ำเลยมึง” นิลเฉไฉผลักไหล่ธารให้ถอยออกแล้วเขาก็เดินออกไปที่ระเบียง เพื่อจะหยิบเสื้อที่เขาตากไว้มาใส่
“อ่ะ ผ้าเช็ดตัว” นิลหยิบผ้าเช็ดตัวโยนให้ธาร ระหว่างนั้นก็รีบใส่เสื้อทันที
ธารทำหน้าสงสัยเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
นิลมานั่งดูทีวีได้แปบเดียวธารก็อาบน้ำเสร็จ ธารออกมาแล้วก็ไปเลือกหยิบเสื้อผ้าของนิลมาใส่ตามใจชอบ
นิลกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยเปื่อย พอธารเข้ามาก็แย่งรีโมทไปกดเลือกดูเอง
“ธาร ตกลงมึงจะคบกับวิวต่อใช่ป่าววะ” นิลถามตามจ้องมองทีวี
ธารยังไม่ตอบอะไร ตายังคงมองไปที่ทีวีเช่นกัน จนนิลหันไปมองหน้าเพื่อน
“อืมก็คงคบไปเรื่อยๆ” ธารหันมามองหน้าเขา
“กูเสียดายว่ะ มันเสียเพื่อน”
“เออ แต่ถ้ามึงยอมคบกับกูนะ กูจะยอมเลิกกับวิว” ธารหัวเราะ
“พอเลยมึง แค่นี้กูก็งงแย่ละ” นิลเบ้ปาก
“งงอะไรวะ” ธารยิ้ม
“มึงกับวิวหลอกปั่นหัวกูกับไอ้เท็นมาตั้งนาน พวกมึงหลอกกันเองกูก็งงฉิบหายละ ยังดึงกูเข้าไปด้วยอีก”
“เออ กูก็ขอโทษมึงไง”
นิลนิ่งตาจ้องมองทีวีแต่ใจนึกถึงเรื่องอื่นไปแล้ว “เฮ้ย” ธารสะกิด
“อะไร”
“เงียบทำไมวะ”
เปล่า ไม่มีอะไร นอนเหอะง่วงแล้ว” นิลหาวแล้วหยิบรีโมทจากธารมากดปิดทีวี
“อ้าว” ธารร้อง นิลไม่สนใจลุกไปปิดไฟแล้วไปนอนที่เตียง
“นิล ถามจริงๆมึงโกรธกูป่าววะ” ธารถามขณะนอนอยู่ข้างๆ
“ไม่ชอบใจว่ะ แต่ไม่โกรธ” นิลตอบ
“แต่กุอยากให้มึงโกรธนะ”
“อ้าว อะไรของมึงวะ”
“เออ ช่างเหอะ” ธารหาวแล้วก็เงียบไป
....>>
-
เป็นกำลังใจให้ค้า
-
ขอบคุณนะครับ
หลังจากวันนั้นนิลแทบไม่ได้คุยกับเท็นอีกเลย แม้จะนั่งอยู่ในกลุ่มเดียวกันที่มหาลัยแต่ก็ไม่มีคำพูดใดๆต่อกัน
หลายครั้งที่สบตากันหรือบทสนทนามาชนกัน ต่างฝ่ายก็จะหยุดและหลีกเลี่ยงที่จะสานต่อ
นิลเองไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกันว่าทำไมทั้งๆที่ไม่โกรธเท็นแล้ว แต่ใจมันยังจะหวั่นไหวแปลกๆทุกครั้ง
มันอึดอัดซะจนบางครั้งก็ทำตัวไม่ถูก
ธารก็มักจะแยกออกจากกลุ่มไปเป็นพักๆเวลาที่มีเท็นอยู่ด้วย ธารยังคงคบวิวอยู่และวิวเองก็คงคบอู๋อยู่เช่นเดิม
แต่ธารคบวิวอย่างระวังๆนิดหน่อยเพื่อไม่ให้เท็นลำบากใจ นิลกับกันย์ขอร้องเรื่องนี้เอาไว้
เพราะยังไงพวกเขาก็ยังคงต้องเจอกันอยู่แทบทุกวัน
แต่สำหรับเท็นแล้วก็ยังดูเหมือนไม่ค่อยพอใจอยู่ดี เพื่อนๆต่างก็อึดอัดกับสถาณการณ์แบบนี้อย่างช่วยไม่ได้
นิลเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ปล่อยไป จนกระทั่งใกล้ถึงวันเกิดกันย์
“เฮ้ยนิล ตกลงมึงหยุดนะเว้ยพรุ่งนี้น่ะ” กันย์ถามขณะที่เขากำลังเดินออกจากห้องเรียน หลังเลิกเรียนวิชาสุดท้ายของวันนี้
“เออหยุด แล้วมึงจะไปที่ไหนวะ” นิลหันหลังไปถาม จึงเห็นเท็นที่เดินตามมาด้วยด้านหลัง
“กินที่ห้องกูดีกว่า จะได้ยาวเลย” กันย์ตอบ
“มึงจะเมาอย่างเดียวเลยหรือไงวะ” นิลบ่น
“ป่าว ก็เดี๋ยวทำอะไรกินกันในห้องกูนั่นแหละ ของพร้อม”
“ใครทำวะ”
“ก็ช่วยๆกัน มึงก็ไปช่วยกูซื้อของแล้วกันหลังเลิกเรียน”
“หือ แม่งจะแดกได้ไหมนี่” นิลทำหน้าเบ้
“เฮ้ย เท็นมันทำเป็นเดี๋ยวให้มันทำ”
นิลเดินต่อไม่พูดอะไร ฟังการสนทนาระหว่างกันย์กับเท็นที่เดินตามมาด้านหลัง
นิลเห็นธารเดินคุยโทรศัพท์อยู่แถวบันได แต่ก่อนที่ธารจะเดินเลี้ยวลงบันไดก็หันมาโบกมือให้เขาแสดงการล่ำลา
นิลยกมือตอบแล้วธารก็ลงไป
“เท็นเดี๋ยวมึงทำกับข้าวนะเว้ย” กันย์พูดกับเท็น
“ทำอะไรอ่ะ” เท็นถาม
“สุกี้ไง กินเหล้าไปด้วยเพลินดี”
“สุกี้ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย ก็กินไปทำไปไม่ใช่ไง” เท็นพูดเสียงอารมณ์ดี
“เออ ก็มีอย่างอื่นด้วยก็ได้ ยำอะไรก็ว่ากันไป”
“อืม”
“เฮ้ย นิลมึงทำอะไรเป็นบ้างวะ” กันย์เดินมาอยู่ข้างๆ
“กูเหรอ” นิลทำท่าคิด “กินเป็นอย่างเดียวได้ไหมวะ” นิลยิ้ม
“ไอ้สาด” กันย์พูดแล้วผลักไหล่เขา นิลไม่ทันระวังสมุดเล่มหนึ่งจึงหลุดจากมือ
“อ้าว” นิลหันหลังกลับไปเพื่อจะก้มเก็บ
แต่เท็นเก็บขึ้นมาแล้วยื่นส่งให้ นิลเอื้อมมือไปรับแล้วพยักหน้าเป็นการขอบคุณ
แต่เท็นทำหน้านิ่งแล้วเดินต่อไป
“เมื่อไหร่จะหายงอนกันซักทีวะ” กันย์พูดหลังจากที่เท็นห่างไปได้สักระยะ
“งอนอะไร กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย” นิลพูด
“แล้วทำไมมึงไม่คุยกันสักทีวะ”
“จะรู้ไหมเนี่ย มึงก็ถามมันดิ กูไม่ได้อะไรสักหน่อย”
“มึงพูดกันครั้งสุดท้ายว่าอะไรยังจำได้ไหมเนี่ย” กันย์ยิ้มถามกวนตีน
นิลเงียบไม่ได้ตอบได้แต่ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ หลังแยกจากกันย์มาเขาก็เดินกลับไปที่ห้อง
ระหว่างทางก็เก็บคำพูดของกันย์มาคิดมาอย่างช่วยไม่ได้ ...
คำพูดครั้งสุดท้ายที่คุยกันมันน่าจะเป็นตอนที่เท็นเข้ามาพรากพรหมจรรย์เขาในห้องตอนนั้น
คิดขึ้นได้ก็ใจแป้วแปลกๆเหมือนมันชาๆขึ้นมา
สงสัยจะหิวนิลหยุดเดินคิดว่าจะย้อนกลับไปหาซื้ออะไรกิน เขาจึงหันหลังเดินกลับไป
จนเมื่อถึงมุมกำแพงนิลก็เดินเลี้ยวไปโดยไม่ได้ระวัง จึงชนกับคนอื่นอย่างจัง
“ขอโทษครับ” นิลเงยหน้าขึ้นมอง
“อ้าว พี่นิล” อู๋ยิ้มทักทาย
“เฮ้ย มาได้ไงเนี่ย” นิลยิ้มตอบ
“มารับวิวครับพี่”
“ไหนวิวอ่ะ” นิลมองหา
“ซื้อของอยู่โน่น” อู๋ชี้เลยไปทางด้านหลังของเขา นิลจึงหันไปมองเห็นวิวที่ยืนซื้อเครปอยู่
“เป็นไงบ้างพี่ สบายดีหรือเปล่า” อู๋ถาม
“ก็สบายดี แล้วแกอ่ะ”
“ครับ แล้ววันนี้ไม่ไปทำงานที่ร้านหรอ”
“ไปดิ เดี๋ยวจะไปเนี่ยแหละ” นิลพูดแล้วเดินเข้าไปหาวิว อู๋เดินตามมา
“วิว” นิลทักทาย
“อ้าว พี่นิล” วิวยิ้มแย้มหันมาหาเขาอย่างอารมณ์ดี “มาเลี้ยงเครปวิวหรอ”
“เฮ้ย คนจ่ายอยู่โน่น” นิลยิ้มเอียงหัวไปทางอู๋
“ไม่เอา วิวอยากกินของที่พี่นิลเลี้ยง” เธออ้อน
“เหอะๆ มันก็เหมือนกันแหละน่า” นิลตอบ
“ไม่เหมือน พี่นิลรู้ป่าว เมื่อวานนะอู๋มันให้วิวจ่ายค่าข้าวด้วย มาบอกว่าจะเลี้ยงแล้วก็ลืมกดตังค์”
วิวพูดแล้วก็หันไปตีแขนอู๋ แล้วเอามือมาจับแขนนิลไว้ อู๋หัวเราะเบาๆ
“อ้าวซะงั้น” นิลพูดแล้วหันไปยิ้มให้ “อ่ะๆ พี่เลี้ยงก็ได้”
“ต้องอย่างนี้สิ พี่นิลซะอย่าง” เธอพูด แล้วหยุดชะงักไป ....
นิลมองสายตาวิวที่จ้องไปอีกทาง เขาหันไปมองที่อีกฝั่งถนนก็เห็นเท็นเดินมากับผู้หญิงคนหนึ่ง
ซึ่งเขาเดาว่าเป็นคนที่กันย์เล่าให้ฟัง ว่าเท็นเพิ่งจะเริ่มคบได้ไม่นานนี้
เท็นมองมาที่วิวด้วยสายตาเฉยชา แล้วมองมาที่เขาก่อนจะหันกลับไปคุยกับหญิงสาวคนที่เดินมาข้างๆ
“อ้าว เสร็จแล้ว” วิวพูดขึ้นเพื่อลบบรรยากาศแย่ๆ “พี่นิลจ่ายด้วย เธอหันมายิ้มให้แต่แววตาเปลี่ยนไป”
“อืม ได้ๆ” นิลหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมา แล้วจ่ายเงินให้แม่ค้าไป
“วิว ชวนพี่เขาไปด้วยดิ” อู๋พูด
“อื้อ พี่นิลไปดูหนังกันไหม” วิวเอ่ยชวน
“ไปไม่ได้ พี่ทำงาน”
“โถ่ พี่นิลอ่ะ โดดงานไปกัน” วิวขมวดคิ้ว
“เออพี่ วันเดียวเอง” อู๋เข้ามาเสริม
“เฮ้ย ไม่ได้จริงๆ ไปกันเหอะ” นิลยืนยัน “เดี๋ยวพี่ต้องขึ้นไปอาบน้ำอีก วิวไปกันเหอะ”
นิลพูดแล้วหันไปพยักหน้าและยิ้มให้อู๋ เขาคิดว่าอู๋คงไม่ทันสังเกตเห็นเท็นที่เดินผ่านไปเมื่อครู่
หลังจากนั้นนิลก็เดินกลับห้องโดยที่ไม่ได้ไปซื้ออะไรกินอย่างที่ตั้งใจ
แม้เขากับวิวกลับมาคืนดีเป็นพี่น้องได้เหมือนเดิม แต่เขาก็พยายามกันตัวเองออกมาจากวิวมากขึ้น
ไม่เหมือนแต่ก่อนที่จะคอยเป็นห่วงเป็นใยถามไถ่เรื่องราวอยู่ตลอด
หลังจากที่ธารยืนยันจะคบวิว นิลก็ไม่ได้ปริปากเรื่องอู๋ออกมาทั้งที่รู้สึกผิดในฐานะเพื่อน
แต่เขาก็เลือกที่จะไม่บอกออกไป นิลรู้สึกว่าทั้งธารและวิวก็ต่างคบกันแบบไม่ได้จริงจังมากมาย
ถ้าจะมีปัญหากันมันก็คงไม่หนักหนาอะไรและเขาก็คงไม่ไปยุ่งด้วยอีกแล้ว
....
....
ระหว่างเดินทางไปทำงานนิดโทรเข้ามาคุยกับเขาหลังจากที่หายไปนาน
“พี่นิลไม่กลับมาบ้านบ้างหรือไง ไม่ได้เจอกันนานแล้ว” นิดพูดมาตามสาย หลังจากที่คุยกันมาสักพักแล้ว
“ไม่ค่อยได้กลับหรอก มีอะไรให้ทำเต็มไปหมดเลย”
“ติดสาวกรุงเทพล่ะสิเนี่ย ไม่กลับบ้าน”
“ไม่หรอกน่า อย่างพี่ใครเขาจะมาสน”
“หือ ให้มันจริงเหอะ ไม่ใช่ว่าเจอกันอีกที นิดต้องไปงานแต่งล่ะ”
นิลหัวเราะเบาๆ “อ่านะ ตัดชุดไปด้วยนะ เดี๋ยวพี่ให้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว”
“แหม ดูพูดดิ เชอะไม่คุยด้วยแล้ว”
“อ้าว” นิลยังหัวเราะอยู่
“แค่นี้ก่อนนะ นิดไปทำธุระก่อน”
“อ่า ครับ”
“จ้า บายๆคิดถึงนะ”
“ครับ บายๆ”
หลังจากวางสายไปสักพัก นิลก็อดไม่ได้ที่จะกดโทรศัพท์โทรไปหากันย์
“เฮ้ย กันย์มึงอยู่ไหนเนี่ย” นิลถามเมื่อกันย์รับสาย
“กูเพิ่งเลิกเล่นบอล มีอะไรวะ”
“วันนี้กูเห็นไอ้เท็นมันเดินอยู่กับสาว ใครวะ”
“อ่ะนั่น หึงไงมึง” กันย์ทำเสียงทะเล้น
“สัด กูถามดีๆ”
“กูกับไอ้เท็นไปกินเหล้าที่ร้าน พอดีกูเจอเลยแนะนำให้เท็นมัน”
“อืม .. แล้วมันคบกันนานยังวะ”
“ไม่นานหรอก กูไปกินกับมันมาเมื่ออาทิตย์ก่อนเอง แต่มันคงได้กันแล้วล่ะ”
“อ้าว งั้นเหรอวะ”
“เออ ก็คืนนั้นมันกลับไปด้วยกัน เห็นน้องผู้หญิงคนนั้นเขาว่าปวดหัวเลยให้ไอ้เท็นไปส่งที่ห้อง”
“อ้อ งี้นี่เอง”
“อกหักจากไอ้เท็นแล้วมาหากูได้นะเว้ย” กันย์หัวเราะ
“เชี่ยนี่ อะไรของมึงเนี่ย” นิลว่าขำๆ “ป่าว วันนี้กูเจอวิวไง แล้วพอดีไอ้เท็นมันเดินมา ฮาไม่ออกเลยดิ”
“ทำไม ไอ้ธารมันอยู่ด้วยหรอ”
“ป่าวๆ ไม่อยู่ เฮ้ยกันย์แค่นี้ก่อนเว้ยกูจะลงรถเมล์”
นิลกดวางไป เขาลงรถเมล์แล้วเดินไปที่ท่าน้ำเพื่อต่อเรือ เรื่องที่กันย์แซวเขากับเท็นนั้นมีมานานแล้ว
ตั้งแต่ตอนที่เขาสนิทกับเท็นช่วงแรกๆที่เข้ามหาลัย แต่ก่อนมันก็น่ารำคาญแต่มันไม่มีอะไรก็เลยเฉยๆไป
ตอนนี้เท็นมีแฟนใหม่แล้วก็น่าจะเป็นทางออกที่ดี เรื่องราวที่ค้างคามันจะได้ค่อยๆจางหายไป
เพราะทุกคนก็ต่างต้องใช้ชีวิตในทางของตัวเอง
....
....
บ่ายวันศุกร์หลังเลิกเรียน นิล ธารและกันย์ไปซื้อของที่ตลาดใกล้ๆตามที่ตกลงกันไว้
แต่เนื่องจากไม่ได้มีการวางแผนล่วงหน้าทำให้การซื้อเป็นไปอย่างทุลักทุเล
เพราะกันย์อยากกินไอ้นั่นไอ้นี่ไปเรื่อย สุดท้ายเลยได้ของมาเยอะมากมาย
ที่พักของกันย์เป็นบ้านเช่าที่แบ่งครึ่งหลัง มีห้องนอนสองห้องกับห้องกว้างๆ
ซึ่งมักใช้เป็นที่เฮฮาปาร์ตี้กัน กันย์พักอยู่กับแมก และสนที่เป็นเพื่อนต่างคณะแต่มาจากจังหวัดเดียวกัน
พอนิลมาถึงปลากับนิคก็รอยู่แล้ว นิคกับปลาคบกัน เป็นคู่รักประดับวงการกันมาพักหนึ่งแล้ว
หลังจากเรื่องตุ๊กแกปลอมตอนนั้นเอง ทำให้คู่นี้ไปไหนมาไหนติดกันตลอด
ปลามารับของไปจัดการที่หลังห้อง ส่วนนิคก็ออกไปกับแมกเพื่อไปยืมเตาปิ้งหมูกระทะไฟฟ้าจากเพื่อนที่ไหนไม่รู้
พอหัวค่ำพวกเขาก็แยกกันนั่งเป็นสองวง เพราะมีเตาย่างหมูสองอัน นิลนั่งล้อมวงอยู่กับธาร สน และกันย์
ส่วนวงถัดไปมี แมก นิค ปลาและน้ำ สนทำหน้าที่เป็นคนดีดกีตาร์สร้างบรรยากาศให้ครึกครื้น
ส่วนธารทำหน้าที่ชงเหล้า พวกเขาคุยกันเฮฮาไปเตาโน้นทีเตานี้ที
“เอ้าชนๆ ให้ไอ้กันย์” ธารประกาศ
“ชน!” ทุกคนยื่นแก้วมาชนกันวุ่นวาย
“เฮ้ย เท็นทำไมมันยังไม่มาวะ” กันย์พูด “แมกมึงลองโทรไปหามันดิ”
“โทรแล้วพี่ พี่เท็นบอกว่าออกมาแล้ว” แมกบอกกลับมา
“สงสัยแม่งไปหาสาว ของใหม่ก็แบบนี้” กันย์หัวเราะ
“ไหนบอกว่ามันจะมาทำกับข้าวให้มึงไงวะ” นิลพูด
“เออ นั่นดิ แม่งเบี้ยว แต่ไม่เป็นไร มีสาวๆให้ใช้อยู่ตั้งสองคน ใครอยากกินอะไรสั่งน้องๆเขาได้เลย” กันย์พูด
“อะไรอ่ะพี่กันย์ ดูพูดดิ” ปลาทำเสียงงอน
“อ่ะล้อเล่นจ้า” กันย์หัวเราะอีก
“เฮ้ย น้ำแข็งหมด” ธารประกาศ
“กูบอกแล้วให้มึงซื้อมาเยอะๆ” สนหันไปว่ากันย์
“กระติกแม่งมีอยู่แค่นั่น มึงจะซื้อมาให้ละลายไง” กันย์ร้อง
“งั้นมึงไปซื้อเลย” สนหันไปสั่งกันย์ พร้อมกับยื่นกระติกมาให้
“เฮ้ย กูเจ้าของงานนะเว้ย มึงกล้าใช้ท่านประธานจัดงานเลยหรอ” กันย์บ่น “ไอ้นิล มึงไปซื้อ” กันย์ยื่นกระติกมาให้นิล
“ไอ้เชี่ย มึงจะส่งวนกันมาทำไมเนี่ย” นิลบ่นหลังจากหยิบกระติกมา
“มาพี่เดี๋ยวผมไปเอง” แมกลุกขึ้นมา
“เฮ้ยไม่ต้อง เดี๋ยวไปเอง” นิลบอกแล้วลุกขึ้นออกจากหอกันย์ไปที่ร้านค้า
นิลซื้อน้ำแข็งใส่กระติกกับน้ำแข็งหลอดเป็นถุงอีกสองถุงเดินออกมาจากร้าน
ระหว่างนั้นก็เจอกับเท็นที่กำลังเดินผ่านมาพอดี
“มา เดี๋ยวช่วย” เท็นยื่นมือมาหยิบกระติกน้ำแข็งไป
นิลไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่คิดว่านี่น่าจะเป็นคำพูดแรกที่เท็นพูดกับเขา หลังจากที่ไม่เคยคุยกันมานาน
ระหว่างทางที่เดินกลับนิลไม่ได้พูดอะไรกับเท็นอีก บรรยากาศอึมครึมจนนิลอึดอัดเสียเอง
เขาเดินนำหน้าเท็นมาเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินให้ห่างออกไป
“สาดเท็น มึงเบี้ยวกู” กันย์ร้องเสียงดังทันทีที่เห็นเท็นเดินเข้ามา
“เออกูโทษทีเว้ย มีธุระ” เท็นตอบ
“ธุระไรวะ ป้อสาวอยู่อ่ะดิ” กันย์พูดต่อ
เท็นไม่ได้ตอบอะไรแล้วเดินผ่านหลังนิลไปนั่งที่วงของแมก
สักพักทุกคนก็เริ่มคุยกันปกติและมีการเล่าเรื่องตลกโปกฮากันจนหัวเราะลั่น
นิลอยากให้บรรยากาศสนุกเลยไม่คิดเรื่องความบาดหมางระหว่างธารกับเท็นที่มีมาก่อน
“ไอ้ธาร นี่มึงจะมอมกูไงวะสาด เติมอยู่ได้” นิลหันไปบ่นธาร
“อ้าว ก็ในแก้วมึงหมดแล้วกูก็เติมดิ” ธารหันมายิ้ม
“เออแดกไปเหอะ เมาก็นอนนี่แหละ” สนหันมาบอก
“ใช่คนนอนเยอะแยะ” กันย์พูด
ระหว่างที่กันย์พูดนั้นไฟก็ดับ แล้วนิคกับปลาก็เดินถือเค้กที่จุดเทียนเดินเข้ามา
“เอ้า ร้องเพลงๆ” สนพูดเสียงดังแล้วทุกคนก็ร้องแฮปปี้เบริ์ดเดย์ให้กับกันย์
“แฮปปี้เบริ์ดเดย์ ทูมึง.....” ธารร้องเสร็จแล้วก็เอาตะเกียบเคาะแก้วรัวๆ
“ขอให้รวยๆนะมึง และก็อย่ารั่วให้มากนัก” สนบอกระหว่างที่กันย์เป่าเทียน แล้วแมกก็เดินไปเปิดไฟ
“ขอบใจๆ” กันย์หันไปบอกทุกๆคน
นิลได้กินเค้กก้อนจิ๋วนั้นมาคำหนึ่ง ก่อนจะเดินออกไปคุยกับธารที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างนอก
“เอามะ” ธารยื่นบุหรี่มาให้
“ไม่เอา” นิลปฏิเสธ
“ไม่ลองอ่ะ”
“ไม่อยาก”
“เออดี ไม่เปลือง” ธารพูดแล้วเก็บบุหรี่เข้ากระเป๋าไป
“กับวิว เป็นไงบ้างวะ” นิลถามแล้วนั่งลงที่ขั้นบันไดหน้าบ้าน
“เฉยๆ ก็คุยกัน” ธารนั่งลงบ้าง
“ที่มึงคุยโทรศัพท์บ่อยๆนี่มึงคุยกับวิวหรือเปล่า” นิลหันไปมองหน้ากันย์
“ก็วิวบ้าง แฟนเก่ากูบ้าง”
“อ้าว มึงกลับมาคบกันอีกแล้วหรือไง”
“อืม” ธารพยักหน้าเบาๆ “แต่ก็คบแบบที่กูคบกับวิวแหละ ...เพื่อนคุย”
“อะไรของมึงวะ” นิลขมวดคิ้วงงๆ
“ปัญหาหัวใจ มึงไม่เข้าใจหรอก” ธารหันมายิ้มเยาะเย้ย
“เออ กูอ่ะไม่เคยเข้าใจอยู่แล้วเว้ย... แต่กูว่ามึงอ่ะ เอาแต่ใจเย็นปล่อยให้ปัญหาทิ้งไว้เอง”
“ยังไงวะ”
“เรื่องแฟนเก่า มึงก็ไม่เคลีย์ให้จบซะก่อน พอมาเรื่องวิวมึงก็ยังจะสานต่อ แม่งอะไรกันหนักหนาก็ไม่รู้”
“ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดหรอก” ธารหันไปมองทางอื่น
“เออ กูก็ไม่คิดแล้ว ขี้เกียจเจ็บตัวเปล่าๆ” นิลลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปข้างใน แต่ธารก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น
หลังจากนั้นนิคกับปลาและน้ำก็ขอตัวกลับไปก่อน พวกเขาจึงยุบวงมานั่งด้วยกัน
นิลอยู่กินต่อจนดึกเขาเองก็เริ่มรู้ตัวว่าเมาได้ที่แล้ว แต่คนที่เมาที่สุดเห็นจะเป็นกันย์
เพราะโดนหมดแก้วไปหลายครั้งเวลามีคนมาชนให้
นิลเองก็ไม่น้อยหน้าถูกเพื่อนเข้ามาชนแบบให้หมดแก้วเรื่อยๆ ส่วนธารมัวแต่หลบออกไปคุยโทรศัพท์เป็นพักๆ
เลยไม่ค่อยเมาเท่าไหร่ เขาเห็นเท็นคุยกับธารบ้างแล้วตอนธารไปเอาแก้วของเท็นมาชงเหล้าให้
อย่างน้อยอะไรๆก็น่าจะดีขึ้นบ้างหลังจากนี้
.... .. ....
-
อ่านรอบที่2 วิวยังน่าตบเหมือนเดิม -__-"
-
ไม่ไหวกะยัยวิว
-
โห... :m29:
เกินเลย : เท็น
ตกดึกหลังจากกันย์เมาแล้วหลับไป ก็เหลือเขา ธารและก็สนที่ยังมีสติอยู่
นิลกับแมกนอนหลับไปพร้อมๆกันได้สักพักหนึ่งแล้ว
พวกเขาพากันย์เข้าไปนอนในห้อง เสร็จแล้วจึงออกมาเพื่อจะแยกย้าย
“เท็นมึงจะนอนนี่หรือเปล่า” สนถามเสียงอึนๆ
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวเดินไปนอนที่ห้อง แค่นี้เอง” เขาไม่ได้เมาเท่าไหร่
“เฮ้ย ธารเดี๋ยวมึงไปนอนกับไอ้กันย์ เดี๋ยวกูไปนอนกับไอ้แมกห้องโน้น”
สนหันไปบอกธารที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ
“เออ” ธารพูดแล้วก็เดินมึนๆเข้าห้องกันย์ไป
“เฮ้ย แล้วไอ้นิลล่ะ” สนพูดขณะที่จะเดินไปพาแมกเข้าไปนอนในห้อง
“ให้มันนอนไหนดีวะเนี่ย นอนตรงนี้ยุงกัดตายห่า”
“ในห้องนอนไม่ได้หรอ” เท็นถาม
“เบียดอ่ะดิ แต่ก็น่าจะนอนได้..รึป่าววะ” สนเดินเข้าไปเปิดประตูห้องกันย์เพื่อดูสภาพแล้วก็ปิดประตูเดินออกมา
“อย่าเลย มึงพามันไปด้วยดิเท็น” สนหันมาบอก “ห้องมึงอยู่แค่นี้เอง”
เท็นมองหน้าสนก่อนจะพูดว่า “.. เออ ก็ได้”
“ให้กูช่วยไปส่งไหม” สนถาม
“ไม่ต้องก็ได้”
“เออ งั้นกูฝากกดล็อคประตูบ้านด้วย” สนพูดแล้วก็เดินพาแมกเข้าห้องไป
เท็นยืนมองนิลที่นอนขดตัวอยู่ข้างกำแพง เขาถอนหายใจก่อนที่จะก้มลงไปจับตัวนิลให้ลุกขึ้น
นิลรู้สึกตัวแต่ยังทำตาหยีเหมือนลืมตาไม่ขึ้น
“อะไรวะ..” นิลงัวเงีย
เท็นไม่ได้ตอบอะไรพยุงตัวนิลลุกขึ้นแล้วพากันเดินออกมา
อากาศข้างนอกเย็นพอสมควร นิลยังคงงัวเงียระหว่างที่เขาพาเดินมาตามถนน
ข้างนอกนั้นเงียบมากจนทำให้ได้ยินเสียงลมหายใจของคนข้างๆชัดเจน
เท็นรู้สึกแปลกๆนึกถึงความสัมพันธ์ทางร่ายกายที่เขาเคยมีด้วยกันครั้งก่อน
ถึงแม้มันจะดูโหดร้ายไปสักนิดก็เถอะนะ....
แต่แค่เพราะเรื่องนั้นเรื่องเดียวที่ทำให้เท็นยังไม่กล้าที่จะเอ่ยปากคุยอะไรกับนิล
เพราะคิดว่านิลคงยังคาใจเรื่องนั้นอยู่
เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกผิดมากมายอะไรด้วย เพราะอย่างน้อยความผิดที่นิลทำก็คือปิดบังเขาเรื่องธาร
เท็นถอนหายใจแล้วเหลือบมองหน้านิลที่คิ้วขมวดเป็นปม เอาหน้ามาซบไหล่เขา
“อย่างน้อยมันก็คงไม่แย่ไปกว่านี้แล้ว” เท็นคิดในใจ
นิลหยุดไม่ยอมเดินต่อเท็นจึงต้องออกแรงลาก เพื่อกระตุ้นให้คนเมาพยายามก้าวขา
กว่าจะมาถึงห้องก็เล่นเอาแย่ไปเหมือนกัน
เท็นปล่อยนิลให้นอนลงบนเตียงแล้วลากไปที่หมอน นิลขยับตัวนอนตะแคงแล้วกอดอก
เท็นนั่งอยู่ข้างเตียงถอดเสื้อออกแล้วโยนไปที่ตะกร้าก่อนจะลุกไปล้างหน้าในห้องน้ำ
ตอนนี้เท็นมีผู้หญิงคนใหม่เข้ามาพัวพันด้วย เธอชื่อ พิม เขาเจอกันตอนไปกินเหล้ากับกันย์ที่ร้านประจำ
พิม เรียนปริญญาโทอยู่มหาลัยเดียวกันแต่อยู่คนละคณะ เธอเป็นผู้หญิงสวยแต่ไม่ค่อยออดอ้อนเหมือนวิว
หลังจากเจอและทำความรู้จักกันแล้ว เธอขอให้เขาไปส่งเธอที่ห้อง เท็นยังไม่ได้มีอะไรกับเธอ
แต่ก็ได้รับจูบขอบใจกลับมา ก่อนจะส่งเธอเข้าห้องไป หลังจากนั้นเขาก็เริ่มติดต่อกัน
เท็นล้างหน้าเสร็จก็ออกไปเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วหยิบเสื้อตัวใหม่มาใส่ เขาเดินไปที่เตียงมองนิลที่นอนหลับสนิท
เขานั่งลงข้างๆแล้วหยิบโทรศัพท์มากดดู มีข้อความจากพิมส่งมาตอนสี่ทุ่ม บอกว่า
“ฝันดีนะ” เท็นอ่านแล้ววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างเตียง
เท็นค่อยๆเลื่อนตัวนิลให้เข้าไปนอนชิดด้านใน ก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วกลับมาทิ้งตัวลงนอน
ได้ยินเสียงนิลขยับตัวอยู่ด้านข้าง นาทีนั้นเขารู้สึกว่านิ้วก้อยของเขาสัมผัสกับนิ้วของนิล
ในใจเท็นเริ่มมีปฏิกิริยาแปลกๆ เขาค่อยๆเลื่อนมือไปวางไว้บนมือของนิลจากนั้นหัวใจก็เริ่มเต้นแรง
มืออุ่นๆของนิลไม่ได้ขยับหนีเท็นจึงจับมือของนิลไว้อย่างนั้น
จนสายตาชินกับความมืด เท็นก็หันไปเห็นนิลที่นอนตะแคงหันหน้ามาทางเขา
เขามองผ่านความมืดขณะที่ความทรงจำเกี่ยวกับคนที่นอนข้างๆ กำลังค่อยๆถูกลากออกมา
ในใจวุ่นวายจนเขาหงุดหงิด
เขาปล่อยมือออกจากมือของนิลแล้วเอื้อมไปเปิดโคมไฟบนโต๊ะข้างเตียง
เขาชันตัวลุกขึ้นเอาหลังพิงหัวเตียงแล้วหันหน้ามองนิลด้วยความรู้สึกแปลกๆ สงสัยว่าเขาคงกำลังเมาอยู่หรือเปล่า
...
...
เท็นผลักไหล่นิลให้นอนหงายแล้วจ้องมองหน้าที่หลับอย่างไม่รู้เรื่องราวนั้น
เขาค่อยๆขยับแล้วก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ ลมหายใจของนิลเข้าออกสม่ำเสมอเป็นจังหวะ
เขามองใบหน้านั้นแบบไม่กระพริบตา
เท็นตั้งสติได้แล้วเงยหน้าก่อนจะยันตัวออกมาอย่างรวดเร็ว
เขากำลงจะทำอะไร.......... เท็นกัดฟันเบาๆหันหน้าไปทางอื่นเพื่อตัดสินใจ
เขานั่งขมวดคิ้วหันกลับไปที่เพื่อนอย่างขบคิดก่อนจะก้มลงไปจูบที่ปากของนิล
ทันทีที่ริมฝีปากของเขาลงไปสัมผัสก็เหมือนติดกับ
เท็นสานต่อการกระทำด้วยการรุกรานริมฝีปากที่นิ่งสนิทนั้น นิลขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
เท็นเลื่อนขึ้นไปจูบที่ปลายจมูกของเพื่อนแล้วไปที่แก้มและซอกคอ ก่อนจะขบกัดเบาๆไปตามไหล่
“อืม..” นิลส่งเสียงพร้อมกับขยับตัว มือสองข้างพยายามทัดทานการกระทำของเขา
แต่เท็นยังคงรุกไล้ซอกคอของเพื่อน จนกระทั่งนิลผลักตัวเขาแรงขึ้นเหมือนเริ่มจะได้สติกลับมา
เท็นหยุดแล้วขึ้นมามองหน้านิล สายตานิลจ้องมาที่เขาอย่างคนที่ลืมตาได้ไม่เต็มที่
นิลแสดงอาการงงๆเอามือดันไหล่เขาแรงๆให้เขาถอยแต่เท็นไม่ยอม เขาจู่โจมลงไปจะจูบปากนิลซ้ำอีกครั้ง
แต่นิลหันหน้าหนีเอามือดันเขาออกอย่างสะเปะสะปะ
“อื้อ..” นิลร้อง “.. เฮ้ย” เท็นอาศัยช่วงชุลมุนนั้นเลิกเสื้อนิลขึ้นแล้วถอดออก
“เฮี้ยอะไรวะ.. เฮ้ย” นิลพูดเสียงอึนๆอย่างคนเพิ่งตื่น ขณะที่เท็นพยายามดึงเสื้อยืดให้หลุดออกจากข้อมือนิล
หลังจากทำให้นิลเปลือยท่อนบนได้สำเร็จ เท็นก็ไม่รอช้ารีบเข้าไปดูดปากนิลอีกครั้ง
คราวนี้นิลพยายามหันหน้าหนีแต่เท็นจับที่แก้มนิลเอาไว้ แต่นิลยังคงเม้มริมฝีปากไว้เพื่อต่อต้าน
เท็นจึงลากมือไปที่หน้าอกแล้วกดบี้ยอดอกของนิลที่แข็งเป็นไตสู้มือเพราะอากาศที่เย็น
“เฮ้ย..อือ” นิลร้องครางออกมา เป็นจังหวะให้เขาทำการสะดวก
เท็นค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปในปากนิลเพื่อให้ลิ้นเขาได้สัมผัสกันบ้าง เขากระหน่ำจูบลงไป
แล้วเม้มริมฝีปากบนและล่างของนิลสลับกับกัดเบาๆ
เท็นถอนริมฝีปากออกมาแล้วมองหน้าเพื่อนที่หลับตาปี๋คิ้วขมวด หายใจถี่ๆ
....
....
เท็นลืมตาตื่นมาในสภาพที่มีนิลนอนอยู่เคียงข้าง เขาค่อยๆขยับเปลี่ยนมานอนหงาย
สายตาจ้องมองเพดานอย่างครุ่นคิด เอามือก่ายหน้าผากก่อนจะหลับตาลง
“เฮ้อ...” เขาทำอะไรลงไปอีกแล้ววะ... บางทีเขาอาจจะเมา
....
“เฮ้อ...” หรือนิลมันอ่อยเขาวะ ... ไม่นะมันเมาหลับ
....
“เฮ้อ...” สงสัยจะไม่ได้มีอะไรกับใครมานานเลยลืมตัว
....
“เฮ้อ...” กูทำเรื่องแย่ๆอีกแล้วหรือเนี่ย ...
เท็นดีดกายลุกขึ้นมานั่งที่ขอบเตียงแล้วสะบัดหัวสองสามที เขายังไม่รู้จะจัดการกับคนที่นอนข้างๆยังไงดี
ขณะจะลุกขึ้นเท็นก้มลงไปหยิบเสื้อที่เขาโยนทิ้งเอาไว้ขึ้นมาจากบนพื้น เสื้อยังชื้นๆด้วยน้ำรักที่เขาปล่อยใส่หน้านิล
จนต้องรีบเอาเสื้อตัวนี้ไปเช็ดให้
เขาหันกลับไปมองนิลที่นอนหลับยังไม่รู้เรื่องราวอย่างปวดใจ
“โถ่ เว้ย” เท็นสบถเบาๆแล้วเขวี้ยงเสื้อตัวนั้นลงบนเตียงข้างๆตัวนิล
ก่อนจะลุกเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อจะอาบน้ำ
....>>
-
.....
เท็นออกมาข้างนอกโดยทิ้งนิลให้นอนหลับอยู่ในห้องของเขา
แล้วโทรนัดพิมให้มาเจอกัน เพื่อจะไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ
เขาตัดสินใจที่จะหนีปัญหาเพราะยังไม่เข้าใจการกระทำของตัวเอง ทั้งที่เรื่องทุกอย่างมันน่าจะจบ
ไปพร้อมกับการที่เขายอมเลิกกับวิว แต่เขาก็กลับไปสร้างเรื่องเพิ่มขึ้นมาอีก
ถึงจะบอกกับตัวเองว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ แต่นั่นมันก็ยังไม่ใช่เหตุผลที่ดีพอ
....
“เท็น พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันไหม” พิมถามขณะที่พวกเขากำลังเดินดูของใช้ในซุปเปอร์
“ไปไหนละ” เท็นพูดขณะหยิบของบนชั้นมาดูอย่างไม่ใส่ใจแล้ววางลงที่เดิม
“พิมอยากไปเขาดิน ไปกันไหม” เธอพูด
“อืม ไปก็ได้ แต่คนจะไม่เยอะหรอวันอาทิตย์”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ไปนะพิมอยากไป” เธอหันมามองแล้วยิ้มให้
“อ่ะได้ ไปก็ไป”
หลังจากซื้อของเสร็จเท็นก็พาพิมก็ไปหาอะไรกินกันก่อนกลับ
เท็นถอนหายใจเป็นระยะๆตลอดเวลา นึกถึงคนที่เขาสร้างปัญหาทิ้งไว้
เขาไม่รู้ว่าป่านนี้นิลจะตื่นและออกจากห้องเขาไปหรือยัง ...
เท็นมากลับมาที่ห้องของพิม ซึ่งเป็นหอพักที่ค่อนข้างมีราคาแพง
รถส่วนตัวของเธอคือมินิคูเปอร์ ซึ่งแสดงการมีฐานะที่ค่อนข้างดีพอสมควร
“เท็นเป็นอะไรหรือเปล่านี่ ดูเครียดๆนะ” พิมถามขณะกำลังเลือกของใช้ออกจาถุง
เท็นนั่งลงบนเตียงของหญิงสาวแล้วหยิบรีโมททีวีมาเปิดดู “เปล่า ไม่มีอะไร”
พิมหันมามองที่เขา “ไม่มีอะไรจริงอ่ะ”
เธอยิ้มขณะหยิบกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆออกมาจากถุงแล้วชูให้เท็นดู “ซื้อมาด้วยหรือนี่ คิดอะไรเนี่ย”
เท็นไม่ได้หันไปมองพิมแต่ยิ้มที่มุมปากทำหน้านิ่งๆไว้
พิมเดินเข้ามาใกล้ๆพร้อมกับกล่องเล็กๆนั่น ก่อนจะนั่งลงบนพิ้นเอาแขนเท้าที่เข่าของเขาเอาไว้
“อยากได้อะไรก็บอกสิจ๊ะ” พิมค่อยๆใช้มือของเธอมาจับที่หน้าท้องของเขา
เท็นมองตาพิมขณะที่ในใจยังคิดทบทวน
เขายิ้มให้เธอก่อนจะเอามือไปสัมผัสแก้มเธอเบาๆ พิมจึงค่อยๆเอามือไปปลดตะขอและรูดซิปกางเกงของเขาลง
เท็นเอนตัวเอามือเท้าไปด้านหลังแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามลืมความรู้สึกผิดกับเรื่องเมื่อคืน
และกำลังจะใช้เรื่องนี้กลบความรู้สึกบางอย่างเอาไว้
“อ่า...” เท็นร้องครางเบาๆเมื่อพิมค่อยๆเอาปากครอบครองที่ปลายของมันไว้
ก่อนจะค่อยๆรูดมันเบาสลับกับใช้ลิ้นโลมเล้า
เธอพักขึ้นมายิ้มให้เขา เขาจึงยิ้มตอบกลับไปก่อนที่เธอจะสัมผัสริมฝีปากลงไปอีกครั้ง
ท่อนเนื้อของเขาถูกเรียวลิ้นนุ่มๆของพิมสัมผัสจนเสียวซ่าน หน้าท้องเกร็งไปตามจังหวะของเธอ
“อืม ..” เท็นถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วก้มลงไปประคองพิมให้ขึ้นมานั่งข้างๆ เขาค่อยๆเข้าไปจูบเธอ
เมื่อริมฝีปากเขาสัมผัสกันได้สักพัก แต่แล้วรสชาติจูบระหว่างเขากับนิลก็พุ่งขึ้นมาในหัว
เท็นถอยหน้าออกมาอย่างรวดเร็ว เขาชะงักนิดหนึ่งก่อนจะลงมือถอดเสื้อของพิมออก
เมื่อบทรักถูกเริ่มบรรเลง เท็นเอามือจับหน้าอกของพิมไว้ขณะออกแรงขยับสะโพกอย่างรุนแรง
พิมร้องตามแรงขยับของเขานั้น เท็นถอนแก่นกายออกมาเพื่อเว้นจังหวะแล้วก้มหน้าลงไปซุกที่ไหล่ของพิม
เขาใช้ริมฝีปากจูบเบาๆ แล้วค่อยๆเลื่อนตัวลงมาดูดบนยอดอกของเธอ
“อ๊า...” เธอร้องคราง “เท็น ..อืม” พิมเอามือมาลูบหัวของเขา
เท็นยันตัวลุกขึ้นแล้วค่อยๆประคองแก่นเกายเสียบเข้าไปใหม่แล้วบรรเลงต่อช้าๆ
พิมร้องซีดเบาๆเอามือลูบท้องของเท็น ก่อนจะเปลี่ยนมาสัมผัสที่แผงอกและไหล่กว้างๆ
เธอหลับตาเงยหน้าแล้วแอ่นกายเล็กน้อย พิมส่งเสียงร้องครางไปตามจังหวะสะโพกของเขา
จนในที่สุดเขาก็เกร็งตัวเป็นสัญญาณของการบรรลุจุดหมาย
เท็นเปลี่ยนมาทิ้งตัวนอนหงายลงข้างๆพิม เขาผงกหัวขึ้นมาดูแล้วดึงถุงยางออกจากแก่นกายที่กำลังจะอ่อนตัวลง
เขาทิ้งมันลงไปในถังขยะข้างเตียง แล้วหยิบเอากระดาษทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาด
พิมดึงผ้าขึ้นมาห่มแล้วมานอนบนไหล่เขา เท็นโอบไหล่หญิงสาวไว้ขณะที่ในใจคิดไปถึงคนอื่น
ที่เขากำลังรู้สึกผิดด้วยมากกว่า
....
....
วันอาทิตย์ เท็นกับพิมไปเที่ยวเขาดินด้วยกัน ถึงคนจะเยอะตามที่เขาคาดไว้แต่ก็สนุกดี
พิมเลือกใช้บริการรถแทกซี่แทนการขับรถมาเอง เพราะเธอบ่นเบื่อปัญหาที่จอดและการจราจรที่แย่เกินทน
วันนี้อากาศดีพวกเขาจึงได้เล่นเรือถีบ ดูนั่นดูนี่อย่างสบายใจ เท็นเองไม่เคยมาเที่ยวที่นี่เลยสักครั้ง
เคยแต่นั่งรถผ่านตอนมากับนิลคราวก่อน นิลบอกว่าที่นี่คือสวนสัตว์เขาดินตอนที่พวกเขากลับจากสะพานพุทธ
เท็นกับพิมมานั่งพักเพื่อกินข้าวกันที่ร้าน KFC บริเวณที่นั่งมีคนเยอะมากพอสมควร
แต่ที่โต๊ะใกล้กับสระน้ำก็พอจะมีที่ให้เขาได้นั่งกินข้าวและพูดคุยกัน
“พิมน่าจะยืมกล้องถ่ายรูปมาจากเพื่อนนะเนี่ย” เธอพูดพลางกดโทรศัพท์ดูรูปที่ถ่ายไว้กับเท็น
“ถ่ายด้วยโทรศัพท์ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่” เท็นพูดแล้วหันไปดูรูปในโทรศัพท์ของพิม
“ก็อยากถ่ายด้วยกล้องดิจิตอลมากกว่า” เธอยิ้มตายังคงจ้องดูโทรศัพท์
“อ่านะ” เท็นพูดแล้วก็คิดถึงนิลขึ้นมา นิลเป็นคนชอบไปเที่ยวต่างจังหวัดและเคยเอารูปถ่ายมาให้เขาดูบ่อยๆ
เท็นเคยรับปากนิลเอาไว้ว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน โดยมีธาร กันย์ และก็พวกแมก
ซึ่งวางแผนจะไปกางเต็นท์ตั้งแคมป์กัน
แต่พอมาถึงตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้ไปอยู่อีกหรือเปล่า
เท็นหันมองไปทางอื่นด้วยความรู้สึกผิดที่เกาะติดอยู่ในใจ
เขารู้สึกเหมือนวันพรุ่งนี้จะต้องกลับไปเริ่มใหม่กับนิลอีกครั้งยังไงก็ไม่รู้
“ดูรูปเท็นแต่ละรูป ยิ้มอย่างกับไม่เต็มใจแน่ะ” เธอหันมาหัวเราะพร้อมกับชูรูปในโทรศัพท์ให้เขาดู
“ยิ้มดีๆไม่เป็นหรือไงนะ”
“ก็ยิ้มแล้วนี่ ไม่เห็นแปลกเลย” เท็นพูดหลังจากหันไปดูรูปนั้น
“ไม่ได้ว่าแปลก แต่เท็นยิ้มแล้วดูเกร็งๆน่ะ” เธอเอาโทรศัพท์กลับไปแล้วเก็บมันเข้ากระเป๋า
“งั้นเหรอ” เท็นพยักหน้า
“ไปดูอะไรต่อดีล่ะ” พิมถาม
“มันมีอะไรอีกนะ” เท็นหันไปมองรอบๆตัว “อ่ะ นั่นไง”
“อะไรหรอ” พิมหันไปมองบ้าง
“ไปดูงูกัน”
“อี๋... ไม่เอาอ่ะ น่ากลัวออก”
“ซะงั้นอ่ะ มันก็อยู่ในตู้แหละน่า” เท็นทำหน้าผิดหวัง
“ไม่เอาๆ พิมกลัว” เธอหยิบแผนที่ขึ้นมาดู
“แต่เค้าอยากดูนะ” เท็นยังหันไปมอง
“ก็เข้าไปคนเดียวสิ พิมไม่เอาด้วยหรอก”
“อ้าว”
“นี่ไง ไปดูหลุมหลบภัยกัน อ่ะนี่...มีหมีด้วย” พิมชี้ให้เท็นดูในแผนที่
“อืม..” เท็นพูดแล้วลุกขึ้นเตรียมตัวจะออกเดิน ขณะที่พิมกำลังเก็บของใส่กระเป๋าถือของเธอ
เสียงโทรศัพท์ของพิมดังขึ้นมาเธอจึงกดรับ พิมยกมือแล้วหันมายิ้มให้เป็นสัญญาณว่าให้รอก่อน
และเธอก็นั่งคุยต่อไปอย่างอารมณ์ดี
ตกเย็นพิมก็ชวนเขาไปกินข้าวกับเพื่อนๆของเธอที่พารากอน เท็นปฏิเสธเพราะไม่อยากไปแต่ก็ไปส่งเธอถึงที่
“เท็น ไปด้วยกันเถอะ เพื่อนพิมไม่กัดหรอกน่า” พิมยังคงคะยั้นคะยอให้เขาไปให้ได้
ตอนนี้เขาทั้งคู่มาอยู่ที่ทางเข้าพารากอนแล้ว
เท็นส่ายหน้า “ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจไปนั่งเฉยๆ”
“ก็ไปนั่งกินอะไรด้วยกันไง นี่เพื่อนๆพิมก็อยากเจอเท็นนะ”
“ไว้วันหลังเถอะ” เท็นยังคงปฏิเสธ “เค้าไปก็ไม่สนุก พิมไปกับเพื่อนแหละ”
“อ่านะ คนเราอ่ะ...” พิมทำท่างอน
“ไม่ต้องมางอนเลย พิมไม่ยอมบอกเค้าก่อนนี่ว่าวันนี้จะมาหาเพื่อนด้วย”
“พิมก็ไม่รู้มาก่อนนิ เพื่อนพิมก็เพิ่งโทรมาไง”
“เค้ากลับดีกว่า เพื่อนพิมมีแต่ผู้หญิงเขาคุยด้วยไม่เก่ง”
พิมทำหน้าเอือมระอาที่จะต่อรอง เลยได้แต่พยักหน้าแล้วก็บอกลาเท็น “อ่ะๆ ไม่ไปก็ไม่ไป พิมไปคนเดียวก็ได้”
พิมโบกมือให้เท็นก่อนจะเดินจากไป เขาจึงโบกมือตอบแล้วยิ้มให้
ที่สถานีรถไฟฟ้าเท็นขึ้นบันไดเลื่อนมาที่ชานชลา ซึ่งมีผู้คนมากมายจนพื้นที่ดูแน่นไปถนัด
เขาเดินไปต่อท้ายๆแถวเพื่อรอรถไฟเข้ามาเทียบชานชลา ระหว่างนั้นเท็นก็มองไปเห็นวิวยืนอยู่
ในแถวที่ไกลออกไปสักสองประตู แต่เธอไม่ได้มาคนเดียวเพราะวิวกำลังพูดคุยอยู่กับผู้ชายอีกคน
ที่เขาไม่แน่ใจว่าเคยเจอมาก่อนหรือเปล่า
เท็นเดินออกมาแล้วไปต่อที่ท้ายแถวที่มีวิวอยู่ เขาพยายามฟังการสนทนาของวิว
แต่เพราะอยู่เลยมาอีกหลายคนทำให้เขาได้ยินไม่ถนัด
เมื่อรถไฟฟ้ามาเทียบแล้วเท็นจึงเดินตามเข้าไปแล้วไปยืนอยู่ไม่ไกลจากวิว
ทันทีที่วิวเห็นเขาเธอก็ออกอาการเล็กน้อยเพราะกำลังจับมือกับผู้ชายคนนั้นอยู่
วิวไม่ได้พูดจาอะไรได้แต่ยืนก้มหน้าก้มตาไม่สนใจเขา เท็นไม่ได้ติดใจที่ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร
แต่ในใจมันเจ็บลึกลงไปก็ตรงที่ วิวยังมีคนอื่นที่นอกจากธารอีก นั่นหมายความว่าวันเวลาที่ผ่านมา
เขาแทบไม่มีค่าอะไรเลย เป็นแค่หนึ่งในตัวเลือกทั้งที่เขาคิดจริงจังไปกับเธอมากมาย
เท็นเดินผ่านผู้คนเข้าไปหาวิวช้าๆ เขาหยุดอยู่ตรงหน้าคนทั้งคู่ ผู้ชายที่มากับวิวมองหน้าเขาแบบไม่พอใจกึ่งงงๆ
เท็นมองกลับไปอย่างไม่แคร์อะไรก่อนจะก้มลงไปพูดกับวิวว่า
“วิว ... ทำได้เหี้ยมาก”
วิวเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาอย่างเอาเรื่องเช่นกัน แล้วเธอก็ผลักไหล่เขาออกก่อนจะเดินเบียดผู้คนออกไปที่ประตู
เพื่อเตรียมจะลงสถานีที่กำลังจะถึง ผู้ชายคนที่มากับวิวหันมามองหน้าเขาแบบเอาเรื่อง
แต่ก็โดนวิวดึงแขนตามออกไปทันทีที่ประตูเปิดออก
ระหว่างที่เขามองผ่านประตูรถไฟที่กำลังปิดนั้น เท็นพูดกับตัวเองว่าเขาจะไม่มีวันใจอ่อนให้ผู้หญิงคนไหนง่ายๆอีกแล้ว
....>>
-
....
ชั่วโมงเรียนวันจันทร์เท็นเลี่ยงจากการที่จะเจอนิลตรงๆด้วยการเข้าห้องเรียนสาย
แต่น่าแปลกใจตรงที่เขาไม่เห็นนิลมาเรียน
เท็นรอจนหมดชั่วโมงเรียนจึงเดินเข้าไปหากันย์ ขณะที่ทุกคนกำลังเดินออกจากห้อง
“ไปกินข้าวที่ไหนวะ” กันย์หันมาถามเขาทันทีที่เจอหน้า
“อ่ะ.. มึงจะไปไหนอ่ะ” เท็นตอบทั้งๆในใจอยากจะถามเรื่องนิล
“ถามมึงแล้วก็ไม่ช่วยอะไรเลยว่ะ” กันย์ส่ายหน้าแล้วหันไปพูดกับแมกที่เดินมาข้างๆ “ไปโรงอาหารก็ได้ปะ”
“ครับ” แมกตอบ “แล้วทำไมพี่นิลไม่มาอ่ะพี่” เท็นรู้สึกขอบใจที่แมกถามแทนเขา
“เออ นั่นดิ มันไปไหนวะ” กันย์พูด
“มันไม่สบาย นอนอยู่ห้อง” ธารพูดขณะเดินตามมาข้างหลัง
“จริงเหรอ เป็นหนักไหมอ่ะ” น้ำถามแสดงความเป็นห่วง
“ไม่หนักหรอกมั้ง เมื่อวานโทรไปหา มันก็บอกว่าไปโรงพยาบาลมาแล้ว” ธารอธิบาย
“วันนั้น มึงนั่นแหละให้มันแดกเหล้ามาก” กันย์หันไปว่าธาร
“ทีมึงแดกมากกว่ามัน ยังไม่เห็นเป็นไรเลย” ธารย้อน
“กูมันระดับเทพเว้ย” กันย์ยักไหล่
“วันนั้นพี่เท็นพาพี่นิลกลับไปด้วยไม่ใช่เหรอ” แมกหันมาถามเขา
“เออ นั่นดิ” กันย์หันมา “มึงพามันไปทิ้งข้างทางรึเปล่าวะ” กันย์พูดแล้วหัวเราะ
“เฮ้ย เปล่า” เท็นตอบแบบยิ้มๆ
“อ้าว แล้วพี่นิลป่วยได้ไง พี่เท็นทำอะไรพี่นิลรึเปล่าเนี่ย” ปลาพูดแซว
“โหพี่ รุนแรงนะเนี่ย ทำซะไม่สบายเลย” นิคพูดแล้วหันไปหัวเราะกับปลา
“ทำอะไรวะ” เท็นส่ายหน้า ขณะที่ทุกคนกำลังหัวเราะและพูดไปเรื่อยเปื่อย โดยที่ไม่รู้ว่าเขาได้ทำจริงๆ
“เออ วันนี้ไปหามันที่ห้องมั้ย” กันย์หันไปถามทุกคน
“ไปกี่โมงพี่” นิคถาม
“หลังเลิกเรียนไง” กันย์หันไปตอบ
“รอก่อนสิ เดี๋ยวปลากับน้ำจะได้ไปซื้อของไปให้พี่นิลด้วย” ปลาพูด
“ไปซื้อที่ไหนอ่ะ” ธารถาม
“เดี๋ยวให้นิคขับรถพาไปซื้อ พวกพี่ก็รออยู่ที่มหาลัยก็ได้” ปลาพูดแล้วหันไปคุยเรื่องซื้อของกับน้ำ
“พี่ธารเขาต้องกลับบ้านไง เย็นมากไม่ได้” แมกพูด
“เฮ้ย ไม่เป็นไร เดี๋ยวคืนนี้พี่นอนห้องแกนั่นแหละ” ธารพูดกับแมก
“เท็น มึงจะไปด้วยกันรึเปล่า” กันย์หันมาถามเขา
เท็นหันไปพยักหน้าให้แต่ไม่ได้พูดอะไร แล้วทุกคนก็พากันเดินไปคุยไปจนถึงโรงอาหาร
....
....
หลังเลิกเรียนเท็นแยกจากกลุ่มกลับไปที่หอเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
เขานัดเจอกับทุกคนอีกครั้งที่หน้าหอนิลตอนห้าโมงเย็น
เท็นโทรคุยกับพิมเพื่อบอกเธอว่าวันนี้จะไปหาเพื่อน ก่อนจะออกมารอที่หน้าหอนิลก่อนเวลาสักพัก
เท็นนั่งรออยู่ตรงที่เก้าอี้ยาวข้างๆประตูเข้าออก ระหว่างนั้นธารก็เดินเข้ามา
“มานานยัง” ธารทักน้ำเสียงไม่ค่อยสนิทใจ เท็นส่ายหน้าแทนคำตอบ
“คนอื่นล่ะ” เขาถาม
“เดี่ยวก็มา ไปซื้อของ”
“อืม”
ธารเดินไปนั่งบนเก้าอี้ยาวอีกตัวที่ถัดออกไป มันเป็นบรรยากาศที่อึดอัดนิดหน่อยแต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไร
เขานั่งรออยู่ราวๆ20 นาที นิคก็ขับรถเข้ามาจอดในที่จอดรถใต้หอพักของนิล
ทุกคนลงจากรถแล้วเดินเข้ามา ซึ่งก็มี กันย์ ปลา น้ำ นิค และแมก
“แล้วจะขึ้นไปยังไงวะ” กันย์ถาม
“โทรไปให้พี่นิลลงมารับดิครับ” แมกเสนอ
“นี่แก เรามาเยี่ยมพี่เขานะจะให้เขาลำบากลงมาอีก” น้ำต่อว่า
“แล้วงั้นจะขึ้นไปยังไง” แมกหันไปถาม
“เดี๋ยวรอให้มีคนมาเดี๋ยวเราค่อยขึ้นไปก็ได้” นิคพูด
“อืม ฉลาดนะเนี่ย” กันย์หันไปพยักหน้าให้นิค “ปลา แกให้กินอะไรวะ”
น้ำหัวเราะแล้วพูดว่า “ปลามันให้นิคกินเพดดิกกรีพี่”
“บ้าดิ เปลือง เศษข้าวเหลือๆก็พอแล้ว” ปลาพูดแล้วหัวเราะตาม
“ดีว่ะแม่ง เลี้ยงง่ายเชียว” กันย์เอามือไปลูบหัวนิคเบาๆ “กินแค่เศษข้าวยังฉลาดเลยมึง”
“โหพี่ พอเหอะว่ะ คนนะไม่ใช่หมีเทดดี้แบร์” นิคพูด
“โห เอาซะน่ารักเลยมึง” กันย์ส่ายหน้าหัวเราะตาม
คุยกันได้แปบเดียวก็มีคนเดินลงมาแล้วเปิดประตู พวกเขาจึงพากันขึ้นลิฟต์ไปหานิลที่ห้อง
หลังจากเคาะประตูแปบเดียวนิลก็เปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย
สภาพนิลดูเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน หัวยุ่งๆไม่เป็นทรงทำตาหยีใส่เสื้อยืดตัวใหญ่ๆกับกางเกงขาสั้น
นิลหันมาสบตาเขาแวบนึงก่อนจะหลบตาไป
“อ่ะ เข้ามาก่อน” นิลพูดเล้วเดินเข้าไปนั่งบนเตียง
“เป็นไงบ้างวะมึง หนักเลยดิ” กันย์ทักทายขณะเดินเข้าไปนั่งข้างๆนิล
“หนักเลยกู แย่ว่ะ” นิลยิ้มแล้วส่ายหน้า
“ไหวป่าววะนี่ ไปหาหมออีกรอบไหม” ธารถามแล้วเดินไปนั่งขนาบนิลอีกด้าน
“ดีขึ้นเยอะแล้ว แต่ยังมึนๆอยู่” นิลตอบ
“พี่นิล อ่ะนี่...พวกเราซื้อมาฝาก” น้ำยื่นถุงที่ใส่อะไรนักก็ไม่รู้ให้นิล
“โห ขอบใจมากเลย เกรงใจแย่” นิลรับของมาแล้วแง้มดูนิดหน่อย
“พี่นิลป่วยแล้วเท่นะเนี่ย” ปลาพูดหัวเราะ
นิลยิ้ม “ยังไงนี่ พี่ต้องป่วยบ่อยๆไหม”
“พี่นิลพักผ่อนน้อยด้วยแหละ เลยป่วยแบบนี้” น้ำพูด
“ใช่ พี่นิลทำงานเลิกดึกไม่ใช่เหรอ” ปลาส่งสายตาห่วงใยไปให้นิล นิลก็ได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้ม
“มันไปเรียนภาษาด้วยนะเนี่ย รู้รึเปล่า” ธารหันไปพูดกับเพื่อนรุ่นน้อง
“โหพี่ ฟิตโครตอ่ะ” แมกทำตาโต
“ทำไมทำอะไรเยอะแยะจังเลยอ่ะพี่นิล ไม่เหนื่อยเหรอ” น้ำพูด
“ก็เหนื่อยนะ แต่มีอะไรให้ทำอีกหลายอย่างเลยต้องเตรียมพร้อม” นิลหัวเราะแห้งๆ
“มึงจะไปเป็นด็อกเตอร์รึไงวะ” กันย์ผลักไหล่นิลเบาๆ
“ดูหัวมึงดิ แม่งกำลังจะกลายเป็นไอไสตน์เข้าไปทุกทีละ” ว่าแล้วกันย์ก็เอามือขยี้ผมนิล
“เฮ้ย ยังเว้ยกูยังไม่ขนาดนั้น” นิลเอียงหัวหลบ
“หัวยุ่งๆแล้วเซอเลยพี่ อาร์ตมาก” นิคพูดแล้วยกนิ้วโป้งให้
“เฮ้ย ไปชมมันทำไม เดี๋ยวมันทำทรงนี้ไปมหาลัยนะเว้ย” กันย์ยิ้ม
“ทรงนี้แม่งไม่ต้องทำหรอก เห็นตื่นนอนตอนเช้าแมร่งก็สภาพนี้แล้ว” ธารพูด
“งั้นพี่ก็ไม่ต้องอาบน้ำไง แต่งตัวไปเรียนเลย จะได้ทรงผมเท่ๆ” แมกพูด
“พอเหอะว่ะ”นิลส่ายหน้า “แต่อยากรู้ว่าปกติทรงที่เห็นทุกวันนี่มันไม่ดีรึไงวะ”
“มันเรียบร้อยไปพี่ มันต้องยุ่งนิดนึง” แมกพูด
“เออ ตกลงวันนั้น ไอ้เท็นมันพามึงไปที่ห้องมันรึเปล่าวะ” กันย์ถามขึ้นมา เท็นก็หันไปสบตากับนิลโดยไม่ได้นัดหมาย
“เออ..” นิลพยักหน้า “ทำไมวะ”
“กูก็นึกว่ามันทิ้งมึงให้นอนข้างทางซะอีก เห็นว่าไม่สบายเลย” กันย์หันมามองที่เขา
เท็นเบ้ปากเพื่อเลี่ยงการสนทนา ในใจภาวนาไม่ให้กันย์แซวมากไปกว่านี้
“ทีหลังมึงก็หาที่หลับที่นอนไว้เผื่อคนอื่นเขาบ้างก็ได้นะเว้ย” นิลพูด
“ทำไมวะ ห้องไอ้เท็นมันนอนไม่สบายรึไง” กันย์ยังแซวต่อ
“แสด แซวทำไมนักเนี่ย” นิลส่ายหน้า กันย์เลยหัวเราะก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องไป
ระหว่างการคุยเล่นเท็นเดินไปนั่งบนเก้าอี้ตรงโต๊ะคอมพิวเตอร์ เขาหันไปมองนิลอยู่เรื่อยๆ
แต่พอนิลหันมาสบตาเขาก็จะหลบตาทุกครั้ง จนสักพักนิลก็เอนกายลงไปนอนเพราะบ่นว่าปวดหัว
....
....
“เออ งั้นมึงก็นอนไปแล้วกัน พรุ่งนี้เดี๋ยวกูโทรมา” ธารพูดตอนนิลเดินมาส่งที่ประตูห้อง
“เออ ขอบใจ” นิลพยักหน้า แล้วธารก็เดินตามคนอื่นๆไปที่ลิฟต์
นิลหันมามองเขาก่อนจะหลบตาอีกเหมือนเดิม แล้วจึงปิดประตูห้องไป
หลังจากแยกย้ายกับคนอื่นๆ เท็นเดินไปซื้อโจ๊กที่ร้านแถวๆนั้นก่อนจะกลับมานั่งรออยู่บนเก้าอี้ยาวตัวเดิม
เพื่อรอให้ใครสักคนมาเปิดประตู
เขาจะกลับขึ้นไปหานิล ไปหาเพื่อที่จะพูดคำบางคำที่เขาควรจะพูดได้แล้ว
....>>
-
.....
“วิว ... ทำได้เหี้ยมาก”
....>>
เห็นด้วยอย่างยิ่ง
มา่ต่อแบบยาวๆ เลย ขอบคุณครับ
-
วิว ทำได้เหี้ยมาก
ประโยคนี้โดนใจอย่างแรง
-
ใกล้รู้ความจริงทั้งหมดแล้ว :เฮ้อ:
-
สงสารนิลอะ
:m15:
-
มาต่อครับ ^^
..........
เท็นยิ้มให้เมื่อเจ้าของห้องเปิดประตูออกมา นิลทำหน้างงๆก่อนจะถามว่า “อะไร....วะ”
“กูซื้อมาให้” เท็นยื่นถุงโจ๊กให้
นิลทำหน้าเหมือนจะประหลาดใจมากแต่ก็รับของไปโดยดี
“อ่ะ.. ขอบใจ”
“ขอเข้าไปหน่อยดิ” เท็นพูด
นิลพยักหน้าให้แล้วก็เดินเกาหัวเข้าไปนั่งอยู่ที่เตียง
เขาเดินตามเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตู แล้วไปเอาเก้าอี้ที่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือมานั่งใกล้ๆนิล
“มีอะไรหรือเปล่า” นิลถามส
เท็นถอนหายใจเบาๆ “มึงโกรธกูรึเปล่าวะ” เขาถาม
นิลพยักหน้าเบาๆไม่มองหน้าเขา
“กูขอโทษ” เท็นพูด ส่งสายตาจ้องมองไปที่นิล
นิลหันมามองตาเขาแล้วหันไปมองทางอื่น “ช่างเถอะ มัน...” นิลส่ายหน้าเบาๆ
เท็นพยักหน้าอย่างเข้าใจ “มึงไม่อยากต่อยหน้ากูสักหมัดเหรอวะ” เขาถาม
“อยาก แต่ไม่มีแรงว่ะ” นิลตอบและก็ส่งยิ้มมาให้
“มึงหายแล้วก็มาต่อยกูได้ กูจะรอ”
นิลส่ายหน้า “ไม่รู้จะต่อยทำไม ช่างมันเถอะ”
....
เขาทั้งคู่นิ่งเงียบไปสักพัก เท็นพยายามหาคำพูดที่ดีที่สุด แต่มันก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี
เขาเอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้สายตามองไปรอบๆห้องนิล
“กูอยากให้มันเป็นเหมือนเดิม” เท็นพูดในที่สุด
“อะไร” นิลถาม
“เป็นเพื่อนกู อย่างที่มึงเคยเป็นไง”
“ตอนนี้กูก็เป็น”
"...."
คำพูดของนิลวิ่งเข้ามากระแทกที่หัวใจเขาอย่างแรง
เท็นมองนิลด้วยสายตารู้สึกผิดเต็มที่ “กูขอโทษจริงๆนิล ...ทุกเรื่อง” เขาก้มหน้าลง
เขาทั้งคู่เงียบไปอีกสักพัก เหมือนต่างก็กำลังใช้ความคิดที่จะปรับความเข้าใจ
มาถึงตอนนี้เท็นเองก็พอเข้าใจว่านิลคงไม่ได้โกรธเขามากมาย
อย่างน้อยก็คงไม่มากถึงกับจะเกลียดกัน
นิลถอนหายใจ “ที่จริงกูกับวิวก็เคยคุยกันหลายรอบ เรื่องที่มึงหึงวิวกับกูบ่อยๆ
ตอนนั้นกูไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมนะ มึงถึงไม่เชื่อใจกูบ้าง” นิลพูดแล้วเว้นจังหวะถอนหายใจอีกครั้ง
“... แต่ตอนนี้กูรู้แล้วว่ากูเองที่ผิด ผิดที่ไม่เข้าใจตัวเอง ไม่รู้สักอย่างเกี่ยวกับตัวเองเลย”
เท็นไม่ค่อยเข้าใจความหมายในสิ่งที่นิลพูด....
“มึงไม่เข้าใจอะไร” เท็นถาม
“ไม่รู้ดิ กูไม่รู้ว่าทำไม แต่กู..” นิลทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้
“กูแค่อยากจะเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง อยากจะเป็นคนธรรมดาๆที่รักใครก็ได้
อยาก..มีเพื่อน ..อยากไปเที่ยว” นิลส่ายก้มลงเอามือกุมขมับแล้วเสยผมขึ้น แล้วก็เงียบลงอีก
“เช้าวันนั้นตอนกูตื่นมาที่ห้องมึง มึงรู้ไหม แม่งโครตยากเลย .....”
นิลพูดขณะก้มหน้าลงไม่มองเขา เท็นยังคงรอฟังแต่นิลก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ตอนนิลนิ่งไปนั้น เท็นกัดฟันมองไปที่เพื่อน ในใจมันรู้สึกผิดซะจนอยากจะเข้าไปกอด
...ทำไมก็ไม่รู้
แต่เขาทำไม่ได้ เขารู้สึกว่าตอนนี้มันยังไม่ใช่สถานะแบบนั้น
เรื่องหนึ่งที่เท็นพอจะเข้าใจก็คือนิลกำลังสับสน แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องอะไร
แต่มีเรื่องหนึ่งที่เขาไม่น่าจะเข้าใจผิดก็คือนิลชอบวิว แต่นิลไม่รู้ตัวหรือกลัวอะไรบางอย่าง
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นขัดจังหวะ เท็นรีบหยิบขึ้นมาดูแล้วเดินไปที่ระเบียง
“อืม ว่าไงครับ” เท็นพูดหลังจากกดรับสาย
“เท็นอยู่ที่ไหน” พิมถาม
“อยู่กับเพื่อน” เท็นหันหลังกลับไปมองนิลที่อยู่ในห้อง ซึ่งกำลังเอนตัวลงนอนอยู่บนเตียง
“ตกลงวันนี้จะมาหาพิมหรือเปล่า”
“วันนี้เค้าจะไปกินเหล้ากับเพื่อน”
“ที่ไหนล่ะ”
“ไม่รู้ ดูก่อน”
“ไปกับใคร”
“กันย์”
“จะกลับกี่โมง”
“ไม่รู้” เท็นเริ่มอยากจะวางสาย
“กลับแล้วมาหาด้วยนะ”
“ยังไม่รู้เลยว่าจะดึกหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไร จะรอ”
“ไม่ต้องรอหรอก เผื่อจะนอนห้องกันย์”
“ไปนอนห้องกันย์ทำไม ห้องเท็นอยู่ใกล้ๆไม่ใช่เหรอ”
“ก็เผื่อเมากลับมาไง”
“ก็อย่าเมาสิ”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ จะออกไปแล้ว” เท็นพูดตัดบทแล้วกดวางสายไป
แต่ไม่ทันที่เขาจะเดินพ้นจากระเบียงพิมก็โทรเข้ามาอีก
เท็นกดสายทิ้งแล้วกดปิดเสียงก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋ากางเกงไป
“แฟนใหม่เหรอ” นิลถามหลังจากเขาเดินกลับเข้ามา
“อืม” เท็นพยักหน้า “กินโจ๊กเลยไหม เดี๋ยวเทให้” เท็นพูดแล้วก็เดินไปหยิบถุงโจ๊กมาจัดการเทใส่ชาม
ก่อนจะเดินเอาไปยื่นให้นิล
“ขอบใจ” นิลรับไว้แล้ววางลงบนโต๊ะข้างเตียง
“พรุ่งนี้จะไปเรียนไหวไหมนี่” เท็นถาม
“ก็น่าจะไหว ..หวังว่าอ่ะนะ” นิลตอบ
“กินดิ จะได้กินยาแล้วนอน” เท็นพูด “แล้วยาอยู่ไหนวะ” เขามองหา
“อยู่นี่ๆ” นิลหันไปทางโต๊ะข้างหัวเตียง ซึ่งมีถุงใส่ยากับขวดน้ำวางอยู่พร้อม
“งั้นก็กินซะ กูจะได้ไม่กวน”
“เฮ้ยไม่เป็นไร กลับไปก่อนก็ได้” นิลพูด
“กินก่อน เดี๋ยวกูจะได้เก็บให้”
“ไม่ต้องหรอก” นิลส่ายหน้าแล้วยิ้มให้เขา
“กินซะทีเหอะวะ” เท็นพูดแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม
นิลหันไปหยิบโจ๊กมากินช้าๆโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ เท็นรอจนกระทั่งนิลกินเสร็จ เขาก็เอาชามไปล้างแล้วเก็บให้
“เออ งั้นกูไปแล้วนะ” เท็นบอกขณะมายืนอยู่ข้างเตียงมองนิลที่นอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่
“อืม ขอบใจ” นิลพูดแล้วยิ้มให้ เท็นจึงเดินออกมา
....
....
เท็นโทรไปชวนกันย์ออกมากินเบียร์ที่ร้านประจำ ถึงกันย์จะอิดออดนิดหน่อยแต่ก็ยอมออกมาจนได้
พวกเขานั่งคุยกันไปสักพักเท็นก็ตัดสินใจเล่าเรื่องวันที่เขาทะเลาะกับวิวแล้วไปที่ห้องนิล
ให้กันย์ฟัง หลังจากที่ชั่งใจอยู่นาน ....
เพราะไม่บ่อยครั้งนักที่เขาจะยอมเปิดใจเล่าเรื่องเรื่องส่วนตัวให้คนอื่นฟัง
หลังจาฟังกันย์วางแก้วเบียร์ลงแล้วกระแอมเล็กน้อย “โห... มึงทำขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
เท็นพยักหน้าแต่ไม่ได้มองหน้ากันย์ “กูโมโหว่ะ....”
“นี่ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกูเหมือนกัน กูเอาตีนไปลูบหน้ามึงแล้วนะเนี่ย”
กันย์เอามือที่ถือแก้วเบียร์มาชี้หน้าเขา ก่อนจะยกเบียร์ดื่มไปอึกใหญ่
เท็นมองกันย์สายตาพยายามบอกว่า ...กูก็เสียใจ
“โมโหขนาดไหนกูก็ทำไม่ลงหรอกว่ะ จับไอ้นิลกดเนี่ยนะ...” กันย์เบ้ปาก “แค่คิดกูก็นึกหน้ามันออกเลยว่ะ”
“ทำไมวะ” เท็นหันมาถาม
“กูก็พอรู้ว่านิลมันพยายามปกป้องวิว ส่วนเรื่องมันจะชอบหรือไม่ชอบวิว อันนั้นกูไม่รู้นะ”
กันย์ยกเบียร์ขึ้นดื่มแล้วพูดต่อ
“แต่กูเชื่อว่านิลมันไม่มีทางแย่งแฟนใครหรอก กูถึงบอกว่าต่อให้โกรธยังไงก็กูทำมันไม่ลง”
“มึงก็พูดได้นี่หว่า ไม่ได้โดนแบบกูนี่” เท็นส่ายหน้า
“เออ กูไม่ได้โดนอย่ามึง แต่กูก็รู้เรื่องที่ไอ้ธารมันจีบวิวเว้ย”
เท็นหันไปมองหน้ากันย์ “มึงรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“รู้ก่อนมึงอ่ะ” กันย์ก็มองหน้าเท็นกลับอย่างไม่กลัวอะไร “ธารมันก็มากินเหล้าแล้วก็ปรึกษากูแบบนี้แหละ”
“เออ เอาเข้าไป พวกมึงแม่งสุดตีนเลยว่ะ” เท็นทิ้งตัวลงไปหาพนักเก้าอี้
“กลายเป็นว่าพวกมึงรู้กันหมด ว่าไอ้ธารคบกับวิวพร้อมๆที่คบกับกู”
“กูรู้มากกว่านั้นอีก แต่มึงต้องเข้าใจว่าไอ้ธารก็เป็นเพื่อนกูเหมือนกัน กูทำได้ดีที่สุดก็เท่านี้นี่แหละ” กันย์พูด
“แต่นิลมันไม่รู้เลยนะ ธารมันบอกกับกูว่านิลก็รู้เรื่องพร้อมกับมึงนั่นแหละ”
เท็นหันไปมองกันย์ด้วยสายตาสุดเซ็งก่อนจะเอามือเสยผม แล้วหันไปบอกเด็กเสิร์ฟว่าขอเบียร์เพิ่ม
“กูว่ามึงอ่ะ น่าจะไปขอโทษไอ้นิลนะ” กันย์พูด
“เออ กูขอโทษมันแล้ว”
“มันว่าไงล่ะ”
“มันก็คงโกรธแหละแต่บอกว่าไม่เป็นไร” เท็นพูดแล้วฉุกคิดถึงเรื่องที่เขาพานิลไปนอนที่ห้องวันก่อน
เรื่องนี้เขาคงเล่าให้กันย์ฟังไม่ได้ เท็นถอนหายใจแล้วเอาเบียร์มาดื่มจนหมดแก้ว
“นิลมันก็ช่างใจดีเนอะ ถ้าเป็นกูนะกูจะจับมึงกดบ้าง เอาคืนว่ะ” กันย์หัวเราะ
เท็นยิ้มแล้วส่ายหน้า “นิลมันก็บอกว่ามันผิด ผิดตรงที่มันไม่เข้าใจตัวมันเอง ..อะไรของมันสักอย่าง”
“กูว่าไอ้นิลมันคงชอบวิวอยู่บ้างแหละ แต่มันคงไม่กล้า” กันย์แสดงความคิดเห็น
“กูก็ว่าอย่างนั้นแหละ”
“อ่านะ คนสวยก็แบบนี้แหละ ใครๆก็หลงเป็นธรรมดา ไอ้นิลมันคงรู้จักวิวดีว่ายังไงมันก็ตามวิวไม่ทันหรอก
หรือไม่ก็ไม่อยากจะตาม”
“ไม่หรอก กูว่านิลมันไม่กล้าจะรักใครมากกว่า” เท็นพูดพร้อมกับหันไปหยิบน้ำแข็งมาใส่แก้ว
“ทำไมวะ”
“ไม่รู้ดิ ไม่เคยเห็นมันมีแฟน” เท็นพูดแล้วเอาน้ำแข็งไปใส่แก้วกันย์ด้วย
“มึงก็ไปรับผิดชอบมันซะสิ ได้มันแล้วนี่” กันย์พูดขำๆแล้วยกแก้วมาขอชน
“คงไม่ต้องมั้ง ทำไปแล้วมันไม่ท้อง” เท็นพูดหลังจากชนแก้วกับกันย์แล้วยกเบียร์ดื่ม
.... .. ....
-
หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลเลยหรอเนี่ย สงสารนิลจังเลย :m15:
สงสารเท็นด้วย เฮ้อออ เมื่อไหร่จะลงเอยกันได้นะ จะได้มีความสุขกันสักที
เท็นรู้ใจตัวเองเร็วๆนะยะ โด่เอ๊ย เดี๋ยวตบด้วยปากเลยหนิ :impress2:
ฮิฮิ คนเขียนมาอัพเรื่องได้รวดเร็วโดนใจเค้ามากเลยอ่ะ อย่างนี้ต้องให้รางวัล มามะ :จุ๊บๆ:
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ :กอด1: :L2:
-
วิว...ทำได้เหี้ยมาก
เท็น..ทำได้เหี้ยกว่า
อ่านอีกรอบ อย่าปล่อยให้ค้างนะ
-
อยากเอาตีนลูบหน้าคุณเท็นจังเลยครับ
-
ดูๆไปเหมือนเท็นจะเลวกว่าวิวนะ
-
วิวนี่แหละ เหอๆ
เลวโพดๆ
-
ยังคงยืนยันคำเดิม วิวแม่งเลวว่ะ
เท็น เอาสักอย่างเหอะ
-
ขอบคุณทุกคอมเม็นต์ครับ o13
มาทักทายกันอีกนะครับ
..........
แค่เพื่อน : นิล
วันอังคารนิลรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ผลดีของการเป็นไม่สบายก็คือทำให้เขาได้นอนเยอะขึ้นนั่นเอง
ธารโทรให้เขาออกไปเจอกันที่ร้านข้าวหลังมหาลัยตอนสิบเอ็ดโมง เพื่อจะได้ไปกินข้าวด้วยกัน
หลังจากนั้นเขาสองคนก็มามานั่งคุยกันที่โต๊ะหินอ่อนในสวนข้างตึกอยู่นานพอสมควร
จนกระทั่งธารลุกออกไปเข้าห้องน้ำได้สักพัก
“หายดีแล้วเหรอ” เสียงเท็นดังมาจากข้างหลัง
นิลหันไปมอง “อ้าว..” เขาหันกลับมาดูหนังสือแล้วพยักหน้า “หายแล้ว”
“ธารล่ะ” เท็นเดินเข้ามานั่งบนเก้าอี้อีกตัวข้างๆ ตรงข้ามกับตัวที่มีเป้ของธารวางอยู่
“ไปเข้าห้องน้ำ” นิลตอบ ตายังคงมองหนังสือแม้จะไม่ได้อ่าน
เท็นเงียบไปสักพักก่อนจะถามอีก “วันนี้จะไปทำงานหรือเปล่า”
“ไป..” นิลเงยหน้ามาตอบ “ขาดหลายวันแล้วเดี๋ยวเขาไล่ออก” เขายิ้ม
“ไม่เหนื่อยไง ทำงานดึกๆ” เท็นถามขณะเอาปากกานิลไปหมุนเล่น
“เหนื่อยดิ”
“แล้วทำทำไม ไม่ได้เดือนร้อนไม่ใช่เหรอ”
“อืม...” นิลพยักหน้าตามองหนังสือเช่นเดิม “ว่าจะเก็บตังค์ไปเที่ยว”
“ไปไหน ต่างประเทศเหรอ”
“เปล่า ในประเทศไทยนี่แหละ” นิลปิดหนังสือแล้ววางมันไว้บนโต๊ะ “กะว่าเรียนจบแล้วจะไปให้ทั่วเลย”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ” เท็นยิ้ม
“เออดิ” นิลยิ้มตอบ “ที่จริงอยากซื้อกล้องถ่ายรูปด้วย”
“อ้อ” เท็นพยักหน้า
ธารเดินเข้ามาที่โต๊ะแต่หน้าตาดูไม่ค่อยสบอารมณ์ ทั้งที่ก่อนลุกไปยังดีๆอยู่
“เป็นอะไรวะ หน้าบูดเลยมึง” นิลถาม
“เปล่า แค่ไปคุยโทรศัพท์มา” ธารตอบขณะหยิบเป้ขึ้นมาสะพาย
“แล้วจะไปไหนวะ”
“ไปซื้อของ” ธารตอบแล้วเดินออกไป
เขาไม่ได้ถามอะไรต่อคิดไปว่า ธารคงทะเลาะกับแฟนคนไหนสักคนทางโทรศัพท์
นิลนั่งอยู่กับเท็นอีกแปบเดียวแมกก็โทรเข้ามาหา
“มาเรียนไหวไหมพี่ วันนี้” แมกถามหลังจากเขากดรับสาย
“เออ ตอนนี้อยู่ข้างตึกแล้ว”
“อ้าว งั้นเดี๋ยวผมเดินไป” แมกพูดจบแล้วตัดสายไป ก่อนที่จะปรากฏตัวพร้อมกับกันย์ในไม่ช้า
“อ้าว มึงสองคนคืนดีกันแล้วเหรอวะ” กันย์แซวขณะนั่งลงตรงที่ของธาร
“กวนตีนตั้งแต่เจอหน้าเลยมึง” นิลว่า
“พี่นิลหายดีแล้วเหรอ” แมกเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม
“ดีแล้ว” นิลยิ้มตอบ “เฮ้ย เดี๋ยวก่อน เมื่อวานใครแม่งซื้อผ้าอนามัยมาให้กูวะ” นิลนึกออก
“อ๋อ..” แมกหัวเราะมองหน้ากันย์
“ไอ้แมก มึงนี่เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลย” กันย์ยิ้มทำท่าจะไปต่อว่าแมก
“พอเลยมึง ไอ้กันย์” เป็นไปตามที่เขาคาด “ซื้อมาทำเหี้ยอะไร กูใช้ไม่เป็นเว้ย” นิลหัวเราะ
“เออน่า เดี๋ยวกูหาคนสอนให้ เผื่อวันไหนมึงมาไม่ปกติ” กันย์พูดเท็นก็ยิ้มไปด้วย
“สาด อะไรของมึง” นิลส่ายหน้า
“น้ำลายไง เดี๋ยวมึงนอนน้ำลายยืดจะได้เอาไว้ซับ แห้งสนิทตลอดคืนเลยมึง” กันย์กวนตีน
“ยัดปากกูเลยไหมล่ะ” นิลพูด “แล้วซื้ออะไรมา ผักกาดกระป๋อง มาม่า หนักสุดกุนเชียง
นี่มึงซื้อของมาเยี่ยมคนป่วยหรือมึงจะตักบาตรเข้าพรรษาวะ” กันย์กับแมกยังหัวเราะไม่หยุด
“เออ เดี๋ยวมึงก็เอามาที่บ้านกูไง ทำกับข้ากินกัน ...ใช่ไหม” กันย์หันไปพยักหน้ากับแมก
“กูว่าและ ทำเป็นซื้อของมาเยี่ยมกู” นิลยิ้มแล้วหันไปมองเท็นที่กำลังหันมาที่เขาเช่นกัน
เขาจึงรีบหลบตา “แล้วใครซื้อแบร์นวะ”
“น้ำกับปลาออกคนละครึ่งพี่ ส่วนที่เหลือนิค พี่กันย์และก็ผมช่วยกันออก” แมกตอบ
“กูจะได้ขอบใจให้ถูกคน” นิลพูด
“ไม่ขอบใจกูเหรอวะ” กันย์ยิ้ม
“โห ซึ้งเลยมึง นี่ถ้าไม่ได้ของจากมึงกูไม่หายนะเนี่ย”
.....
-
...
...
ตอนไปทำงานที่ร้านอาหาร ฟ้าเข้ามาสอบถามอาการของเขาด้วยความเป็นห่วง
เธอบอกว่าให้เขาหยุดพักก่อนก็ได้ แต่นิลยืนยันว่าไม่ได้เป็นอะไร
หลังเสร็จงานขณะเดินกลับหอ เข้าซอยมาได้สักพักก็มีโทรศัพท์โทรเข้ามา
เท็น... เขาจึงกดรับสาย
“อ่า .. ว่าไง”
“รอด้วยดิ อยู่ด้านหลัง”
“อ้าว” นิลหันหลังกลับไปก็เห็นเท็นอยู่ไกลออกไปไม่มาก และกำลังเดินเข้ามาหาเขา
นิลเดินย้อนกลับไปนิดหนึ่งเท็นก็เดินมาถึงตัวเขาแบบไม่ได้เร่งรีบอะไร
“ว่าไง” นิลถามอย่างอารมณ์ดี
“เห็นเดินมาพอดี ตอนอยู่ใน 7” เท็นยิ้มตอบ “ไปกินบะหมี่กัน”
“หา...” นิลมองหน้าเท็นอึ้งๆเล็กน้อย “ร้านหน้าปากซอย อ่ะเหรอ”
“อืม ไปไหม”
“โห มื้อดึกเลยนะเนี่ย” ที่จริงเขาไม่ค่อยหิวเท่าไหร่
“กินหรือเปล่าล่ะ เดี๋ยวเลี้ยง”
“อ่านะ เลี้ยงก็กินดิ”
“เออ งั้นไป”
แล้วเขาสองคนก็เดินย้อนกลับไปที่หน้าปากซอยด้วยกัน
นิลรู้สึกดีใจที่เขาได้เพื่อน ... กลับมา
....
....
“ครับ” นิลรับโทรศัพท์ด้วยสภาพที่ยังไม่อยากจะตื่น
“นิล สะดวกคุยไหมครับ” คนโทรมาพูดอย่างสุภาพ
นิลจำเสียงได้แต่ก็เอาโทรศัพท์มาดูชื่อเพื่อความแน่ใจ
“คุยได้ครับพี่โต มีอะไรครับ” นิลพยายามทำเสียงเหมือนตื่นแล้ว
“โห ตื่นสายจังเลย แต่เดี๋ยวพี่โทรไปใหม่ก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรคับพี่ ว่ามาได้เลยผมโอเคครับ”
“เออ พอดีพี่ได้รับงานจากเพื่อนว่าจะมีนักเขียนสารคดีฝรั่ง
เขาจะมาถ่ายภาพในเมืองไทยไปลงหนังสือ แล้วเขาจะไปเพชรบุรีพี่ก็เลยโทรมาชวน ว่าจะไปไหม”
“อืม... วันไหนครับพี่”
“วันศุกร์กับวันเสาร์ ค้างคืนนึง”
“แล้วให้ผมไปทำอะไรบ้างอ่ะครับ” นิลเริ่มสนใจแต่เขาจำเป็นต้องขาดเรียนวันศุกร์
ดีที่คร์อสภาษาอังกฤษของเขาจบไปแล้ว
“ก็แนะนำสถานที่สำคัญๆ หรืออะไรที่เขาต้องดูประมาณนั้นอ่ะ”
“โหพี่ ผมพูดอังกฤษไม่เก่งอ่ะดิ”
“ไม่เป็นไร พี่ไปด้วยเรื่องนั้นไม่ต้องห่วง พี่แค่อยากให้แนะนำข้อมูล”
“อ้อ งั้นก็ไม่มีปัญหาครับ”
“งั้น นิลพอจะมีเวลาว่างไหม พี่จะนัดมาคุยรายละเอียดหน่อย”
“วันนี้ก็ได้ครับ แต่ 5 โมง ผมต้องไปทำงานที่ร้านพี่ฟ้า พรุ่งนี้ก็เหมือนกัน”
“พรุ่งนี้พี่ไม่ว่าง งั้นวันนี้นิลมาเจอพี่ร้านกาแฟตรงราชดำเนิน ตอนบ่ายโมงได้ไหม”
“โอเคครับ ที่ร้านเดิมนะ”
“แล้วเจอกันครับ”
หลังจากกดวางสายนิลก็ดูเวลา เผื่อจะเหลืออีกสักชั่วโมงให้นอนต่อ
แต่ปรากฏว่าไม่น่าจะทันเขาเลยต้องจำลุกขึ้นไปอาบน้ำในที่สุด
....
....
โตเป็นเพื่อนกับฟ้าเพราะเรียนการท่องเที่ยวมาด้วยกัน โตมีธุรกิจส่วนตัวร่วมกับครอบครัว
และทำงานเป็นนักเขียนและงานอิสระอีกหลายอย่าง
นิลเองเป็นคนชอบการเดินทางและชอบเรื่องราวเกี่ยวกับสถานที่ต่างๆ พอได้คุยกับโต
เลยมีโอกาสได้แลกเปลี่ยนข้อมูลเป็นที่ถูกใจกัน หลังจากนั้นโตก็มีงานเล็กๆน้อยมาให้นิลช่วยทำบ้าง
เป็นครั้งคราว และก็ได้รับค่าตอบแทนเป็นเงินหรือไม่ก็หนังสือดีๆหลายเล่ม
นิลมาถึงร้านกาแฟก่อนเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง เขาจึงไปสั่งกาแฟมานั่งกินเพื่อรอเวลา จนกระทั่งโตมาถึง
“สวัสดีครับพี่โต”
“สวัสดีๆ” ชายตัวอ้วนๆเดินเข้ามาทักทาย แล้วเลยไปสั่งกาแฟก่อนจะกลับมานั่งตรงข้ามกับเขา
“มานานหรือยัง” โตถาม
“พักนึงแล้วครับพี่” นิลเอนหลังทำตัวสบายๆ
“อ่ะ คุยธุระดีกว่าเนอะ” โตพูดแล้วก็เอาถุงที่ใส่หนังสือเอาไว้ยื่นให้นิล “นี่เป็นหนังสือที่เขาเขียน”
นิลรับมาแล้วเอามาเปิดออกดู “ชื่อชอร์น..เหรอครับ”
“อืม ใช่..” โตดื่มกาแฟเว้นจังหวะให้นิลได้อ่านดูรายละเอียดของหนังสือ “คนอเมริกัน”
“เขาถ่ายรูปสวยเนอะ โห ...” นิลตาโตหลังจากได้เห็นรูปภาพสวยๆของบางที่ที่เขาเคยไปแล้ว
แต่ไม่คิดว่าจะมีคนถ่ายรูปออกมาสวยขนาดนี้
“อืม เล่มนี้เขาทำเกี่ยวกับทางเหนือ ลาวและก็พวกอะไรทางเหนือๆขึ้นไปโน่นน่ะ” โตอธิบาย
“อ้อ ครับ” นิลยังสนใจรูปภาพในหนังสืออยู่
“แต่คราวนี้เขาจะทำเกี่ยวกับภาคกลางของ”
“พวกอะไรอ่ะคับ”
“ก็พวกวัดอะไรแบบนั้นแหละ”
“ทำไมไปเพชรบุรีล่ะครับ” นิลปิดหนังสือแล้ววางไว้บนโต๊ะ
“พี่แนะนำเอง ตอนแรกว่าจะพาไปอยุธยา แต่ชร์อนมันบอกว่ามันไปมาแล้ว”
“อ่านะ แล้วผมต้องหาข้อมูลอะไรบ้าง”
“ก็หารายชื่อสถานที่ที่มันโอเคๆมาแล้วกัน และก็ประวัติด้วยนะ ปรินท์มาให้พี่วันเสาร์หน้านะ
เดี๋ยวพี่จะเอาไปทำเป็นภาษาอังกฤษอีกที แล้วพอถึงวันก็ไปเป็นสตาฟให้เขา”
“แล้วไปวันศุกร์ไหนนี่”
“วันศุกร์หน้าโน้น ศุกร์ที่จะถึงนี้ยังไม่ไป”
“อ๋อครับ” นิลพยักหน้า
“แล้วนิลก็จำข้อมูลไว้ด้วยแล้วกัน เดี๋ยวตอนไปก็อธิบายมา พี่จะแปลให้เขาฟังเอง”
“อ่าครับ” นิลพยักหน้าแสดงอาการเข้าใจ
“เพชรบุรีผมเคยไปแล้วนะ อาจารย์พาไปดูพวกเรือนไทย แต่ถ้าอยากได้งานศิลปะเดี๋ยวผมต้องหาดูก่อน”
“เฮ้ย แถวนั้นวัดเยอะ หาไม่ยากหรอก แต่พอดีพี่ไม่มีเวลาทำเลยวานนิลนี่แหละ”
“ครับได้ ไม่เป็นไร”
“หนังสือเล่มนี้ พี่ให้นิลเป็นค่าตอบแทนด้วย”
“จริงดิพี่ ขอบคุณครับ” นิลหยิบหนังสือมาเปิดดูอีกรอบ
“และก็เงิน พี่ให้สองพันนะ”
“โอเคครับพี่ แต่เยอะไปไหมเนี่ย ผมว่ามันไม่คงไม่ได้ยากอะไร”
“เอาเหอะนะฝรั่งรวย”
“งั้นพี่ก็ให้ผมสักหมื่นนึงดิครับ” นิลเก็บหนังสือใส่ถุงอย่างดี
“ไม่ต้องทำและ เดี๋ยวพี่ทำเองดีกว่า” โตส่ายหน้าและหัวเราะ
....
....
คาบเรียนตอนบ่ายวันอังคาร หลังสอนเสร็จอาจารย์ก็สั่งงานแล้วเดินออกจากห้องสอนไป
โดยอาจารย์ได้เขียนหัวข้อทิ้งไว้บนกระดาน ซึ่งเป็นงานสำหรับส่งก่อนสอบปลายภาค
เมื่อเป็นงานกลุ่มและต้องแบ่งหัวข้อกัน พวกเขาเลยต้องแบ่งกลุ่มกันเอง
“นิล ให้กูอยู่ด้วยนะ” กันย์พูดท่ามกลางบรรยากาศเจี๊ยวจ๊าวภายในห้อง
“เออ แต่กูยังไม่รู้เลยว่าจะอยู่กับใครบ้าง” นิลตอบ
“นี่ไง ก็มีกู มึง ไอ้ธาร และก็ไอ้เท็น พอดีเลยสี่คน” กันย์มองไปตามคนที่พูด
นิลหันไปมองเท็นกับธารที่นั่งมองมาที่เขาเฉยๆไม่ได้พูดอะไร
“อืม ก็ดี” นิลพยักหน้าแล้วหันไปจดหัวข้องานบนกระดานต่อ
“โถ่ พี่กันย์แล้วผมอ่ะ” เสียงแมกเรียกร้อง แต่นิลไม่ได้หันไป
“โน่นเลยกลุ่มมึง ไปอยู่กับไอ้นิค” กันย์ตอบ
“อยู่กลุ่มนิคก็ดีนะ มีสาวๆมดงานอยู่ด้วย” ธารไปช่วยสนับสนุน
“อะไรอ่ะพี่ธาร พูดแบบนี้กะจะกินแรงกันเลยนะ” เสียงน้ำต่อว่า
“แหม น้ำเก่งนี่นา นี่ถ้าไม่ติดว่าไอ้นิลมันดึงตัวไว้พี่ไปอยู่กลุ่มเดียวกับน้ำนะเนี่ย” ธารพูดแล้วเอามือมาจับที่ไหล่เขา
“เฮ้ยๆ” นิลขยับออก “กูยังไม่ได้พูดอะไรเลย” เขายังจดงานไม่เสร็จ
“นิล มึงเลือกหัวข้อหรือยัง” กันย์ถาม
“ยังๆ หัวหน้าห้องมันว่าไงอ่ะ” นิลตอบ
“เออ เดี๋ยวกูไปถามให้” กันย์ว่าแล้วก็เดินออกไป
....
หลังตกลงกันได้ก็เป็นอันแยกย้าย เขา เท็น กันย์และแมกเดินกลับมาทางเดียวกัน
ระหว่างนั้นนิลก็หันไปคุยกับเท็น
“เท็น เดี่ยวกูจะไปทำงานที่เพชรบุรีว่ะ” นิลถาม เพราะบ้านเท็นอยู่ที่เพชรบุรี
“งานอะไร”
“พานักเขียนสารคดีไปถ่ายภาพ”
“อืม..” เท็นพยักหน้า “ไปเมื่อไหร่”
“ศุกร์หน้า ไปค้างคืนนึง กลับวันเสาร์”
“ต้องขาดเรียนอ่ะดิ”
“ใช่ๆ ต้องขาดวันนึง”
“นิล มึงจะไปไหน” กันย์เข้ามากอดคอส่วนแมกเดินรั้งท้ายอยู่
“ไปทำงาน รับจ๊อบว่ะ” นิลตอบ
“ว้าว.. ขายตัวเหรอวะ” กันย์พูดกวน
“ไอ้สาด กูจะไปเพชรบุรีพาฝรั่งไปถ่ายรูป”
“ถ่ายรูปไรวะ โป๊ป่าว..ไปด้วยดิ” กันย์ว่า
“ไปวัดเว้ย”
“เออ งั้นกูไม่ไปและ” กันย์พูดแล้วก็ถอยไปคุยกับแมก
“หัดเข้าบ้างเหอะมึงวัดอ่ะ หรือจะรอเข้าตอนเขาแบกไปเผาเลยทีเดียว” นิลหันไปว่าแล้วก็ยิ้มกวนตีนให้กันย์
“ค-ยดิ แช่งกู” กันย์ต่อว่า
“เออ ว่าจะถามอะไรหน่อย” นิลหันมาคุยกับเท็น
“อะไรอ่ะ” เท็นยิ้ม
“พอดีเขาให้ดูแผนที่ไปด้วย มันมีบางที่อยากให้ช่วยดูหน่อย”
“ได้”
“ว่างตอนไหนอ่ะ” นิลถาม
“ก็แล้วแต่”
“เออ งั้นพรุ่งนี้ได้รึป่าวหลังเลิกเรียน”
“หลังเลิกเรียนไปเล่นบอล แต่ทุ่มนึงอ่ะได้”
“งั้นก็โอเค ทุ่มนึงพรุ่งนี้” นิลพูดแล้วก็หันไปบอกลากันย์กับแมก เพราะหอเขาต้องเดินไปอีกทาง
....>>
-
:กอด1:
-
ใกล้ถึงตอนผีหลอกละ... หุหุหุ
รอๆๆๆๆๆ ครับ
-
55555 จำได้ด้วย
..........
นิลนั่งอยู่บนเตียงและตัดสินใจอยู่นาน ว่าจะทำยังไงเรื่องที่นัดกับเท็นไว้
เพราะเขาต้องพาเท็นขึ้นมาบนห้อง จะเปลี่ยนใจโทรไปเลิกนัดก็ดูแปลกๆ
ตอนนี้เขารู้สึกยังไม่พร้อมที่จะอยู่ตามลำพังกับเท็นยังไงก็ไม่รู้
นิลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจ้องดู คิดว่าจะโทรไปชวนกันย์ให้มาด้วย ระหว่างที่นิลยังไม่กดโทรศัพท์สักที
ในใจเลยนึกไปถึงเรื่องแฟนใหม่ของเท็น ...
เพราะยังไงเท็นก็มีแฟนคนใหม่ไปแล้วเรื่องที่เท็นจะมาชอบเขามันคงไม่ใช่
... เฮ้ย เท็นจะมาชอบเขาได้ยังไง
นิลส่ายหน้าเบาๆเพื่อลบความคิดนั้นออกไป ไม่รู้ว่าจะเรียกว่ากลัวได้หรือเปล่า
แต่ยังไงเขาก็จะไม่คิดในทางนั้นกับเพื่อน นิลพยายามบอกตัวเอง
“เฮ้ยกันย์ มึงอยู่ไหนวะ” นิลถามหลังจากกดโทรไปหาเพื่อน
“อยู่ห้องแล้ว มีอะไรวะ”
“เล่นบอลเสร็จแล้วเหรอ”
“เออ เพิ่งกลับมาสักพัก”
“วันนี้มากินเบียร์ห้องกูไหม กูเลี้ยง”
“อารมณ์ไหนวะมึง แต่ก่อน ไม่เคยเห็นชวน”
“มาป่าวล่ะ”
“ไม่ได้ว่ะ คืนนี้กูจะไปแดกกะเพื่อน มีสาวไปด้วย”
“โห แม่งทิ้งกูเลย” นิลตัดพ้อ
“มึงจะไปรึเปล่าล่ะ” กันย์ชวนเสียงใส
“ไม่ได้ว่ะ เท็นมันจะมาช่วยกูดูงาน”
“อ้อ ถึงว่าจะชวนกู ไม่เอาหรอกกูไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอ”
“ไอ้สัด ปากดีมึงนี่”
“เออ ยังไงก็รีบฝื้นฝูความสัมพันธ์กันซะนะ กูเอาใจช่วย”
“เชี่ยนี่ ความสัมพันธ์อะไรของมึง”
“อ้าว มึงไม่เคยมีความสัมพันธ์อะไรกันเหรอ โถ่.. ก็ก็นึกว่ามี” กันย์พูดแล้วก็ส่งเสียงหัวเราะมาตามสาย
“พอเลยมึง ไม้ต้องพูดละ น่ารำคาญ” นิลทำเสียงไม่พอใจหน่อยๆ
“อ่านะ”
“เออ แค่นี้แหละ” นิลกดวางสายไป แล้วเท็นก็โทรเข้ามาพอดี
นิลกดรับสาย “เออ ว่าไง”
“เดี๋ยวจะไปสายหน่อยนะ จะไปทำธุระก่อนแปบนึง” เท็นพูด
“ไม่เป็นไร แล้วแต่เลย”
“งั้นเดี๋ยวถึงแล้วโทรไป”
“เออ..”
หลังจากวางสายนิลก็ทิ้งตัวลงไปนอนแผ่บนเตียง ..มันคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง เขาคิดในใจ
...
“ถ้าจากตรงนี้ไปตรงนี้ไกลไหม” นิลถามมือชี้ตามแผนที่ในจอคอมพิวเตอร์
“ตรงไหน วัดอะไร” เท็นถาม
นิลก้มดูรายการที่เขาจดไว้ “วัด... พระนอน อยู่ตรงเขาวัง”
“อ้อ ไม่ไกล วัดนี้จะอยู่ข้างๆเขา ถัดไปมันจะเป็นวัด....สระบัว” เท็นอธิบายขณะชี้แผนที่ให้ดู
“เออ..ว่ะ วัดสระบัวเขาบอกว่าเป็นวัดเก่า มีอะไรน่าสนใจวะ” นิลละจากจอคอมฯแล้วหันไปถาม
ปรากฏว่าเท็นก็กำลังเอามือเท้าโต๊ะแล้วก้มลงมาพอดี
“ไม่รู้ดิ มันเหมือนจะมีนะ เคยแต่ขับรถผ่าน” เท็นพูด หน้าอยู่ใกล้ๆจนนิลรู้สึกประหม่าไปเอง
“อืม เดี๋ยวลองไปดูอีกทีแล้วกัน” นิลพูดแล้วก็ก้มลงไปทำเป็นควานหาอะไรในลิ้นชักด้านข้าง
“มันมีที่นึงนะ เคยขับรถผ่าน” เท็นผละตัวออกไป
“ที่ไหนเหรอ” นิลหันไปถาม
“เป็นวัดร้าง มันจะมีเจดีย์อยู่บนฟุตบาทริมถนนเลย” เท็นพูด
“วัดอะไรวะ” นิลทำหน้าสงสัย
“ออกมาดิ เดี๋ยวดูให้” เท็นสะกิดไหล่เขา
นิลลุกขึ้นมาเพื่อให้เท็นเข้าไปนั่งแทนที่
“เออ เท็น เดี๋ยวกูออกไปซื้ออะไรกิน จะเอาอะไรไหม”
“ไม่อ่ะ” เท็นหันมาตอบ นิลพยักหน้าให้แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์
“เออ งั้นเดี๋ยวมา” นิลพูดหลังจากออกไปยืนหน้าห้องแล้วปิดประตู
เขาถามตัวเองว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ให้เท็นมาช่วยดูงานให้ ว่าจะไม่คิดอะไรมากแล้วแท้ๆแต่ทำไมมันก็คิดอยู่ได้
มีหนำซ้ำยังมัวแต่คิดถึงแต่เรื่องบ้าๆที่เท็นเคยทำกับเขาอีก .....
นิลถอนใจมองท้องฟ้าที่โล่งไม่มีเมฆ อากาศไม่หนาวแต่ก็เย็นสบาย
หลังสอบปลายภาคนิลวางแผนเดินทางขึ้นเหนือ ไม่รู้ว่าถึงตอนนั้นมันจะยังหนาวอยู่ไหม
แต่ยังไงเขาก็ยังอยากไปอยู่ดี ไปนั่งรถเที่ยวเล่นให้สบายใจมันคงจะดีไม่น้อย
“แล้วกู จะลงมาซื้ออะไรวะเนี่ย” นิลบ่นกับตัวเองแล้วก็เอียงหัวเซงๆ
....
....
หลังจากนิลขึ้นมาบนห้องพร้อมด้วยขนมไร้สาระอีกเล็กน้อย เขาก็กลับมาคุยกับเท็นเรื่องงานต่อ
จนกระทั่งเขาได้ข้อมูลจากเท็นมากพอสมควรแล้ว
“โอเค ขอบใจมาก” นิลพูดขณะกดเซฟงาน
“ไม่เป็นไร” เท็นพูด ขณะนั่งบิดขี้เกียจอยู่บนเก้าอี้ข้างๆเขา
“เล่นบอลเสร็จแล้วมานี่เลยรึเปล่าวะเนี่ย” นิลหันไปพูดกับเท็นที่ยังใส่ชุดบอลอยู่
“เปล่า ไปหาพิมก่อน” เท็นตอบ
“อ๋อ” นิลพยักหน้าอย่างเข้าใจว่าเท็นคงหมายถึงแฟนที่เพิ่งคบกัน
“แล้วจะกลับเลยหรือเปล่า” นิลถาม
“ไล่แล้วเหรอ” เท็นยิ้มแต่ดูแล้วอย่างกับคนฝืนยิ้ม
“เปล่า ก็ถามไง เห็นยังไม่ได้อาบน้ำ”
“อาบที่นี่ได้ไหม” เท็นถามแล้วหันไปมองห้องน้ำ
“ก็.. ได้” นิลหันไปทำหน้างงๆ แต่เท็นก็ไม่ได้สนใจอะไร
“กี่โมงแล้ว” เท็นถาม
“ห้าทุ่มครึ่ง” นิลตอบหลังจากมองเวลาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์
“พรุ่งนี้มีเรียนเช้านี่หว่า” เท็นพูดแล้วหาว “นอนนี่ได้ป่าววะ ขี้เกียจเดินกลับ”
นิลรู้สึกแปลกๆกับคำพูดเท็น แต่ก็ได้แต่เกาหัวแล้วหันไปบอกเท็นว่า “...เออได้”
“งั้นยืมผ้าเช็ดตัวหน่อย” เท็นพูดแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียง
“เฮ้ยๆ มีอีกผืนในตู้เดี๋ยวหยิบให้” นิลพูดแล้วรีบลุกไปที่ตู้เสื้อผ้า
“ไม่ต้องหรอก ของมึงก็ใช้ได้” เท็นพูดก่อนไปหยิบผ้าเช็ดตัวของเขามาพาดไว้บนบ่า
เสื้อถูกถอดโยนไปใส่ไว้ในตระกร้าเขาเรียบร้อย
“มันเปียกอ่ะดิ เอาอันนี้ไปดีกว่า” นิลพูดพร้อมกับยื่นอีกผืนให้
“เออน่า เก็บไปเหอะ” เท็นพูดแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป
นิลจึงต้องเก็บผ้าเช็ดตัวเข้าที่เดิมอย่างช่วยไม่ได้
แล้วเดินไปจัดการกับคอมพิวเตอร์ให้เรียบร้อยก่อนจะปิดเครื่อง แล้วไปนั่งบนเตียงเปิดทีวีดู
...ธารก็มานอนห้องเขาบ่อยไม่เห็นจะมีอะไรเลย นิลสรุปความคิดในหัวแล้วนั่งดูทีวีไป
“มีเสื้อตัวใหญ่ๆหน่อยไหมวะ” เท็นพูดขณะเลือกดูในตู้เสื้อผ้าของนิล
“มีดิ” นิลว่าแล้วก็ลุกเข้าไปหาเท็นที่ยืนเปลือยท่อนบนอยู่
ถึงจะไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรมากมาย แต่การที่ได้อยู่ใกล้ๆกันในสภาพแบบนี้มันก็ทำให้เขาเขินๆ
“เอ้า” นิลคว้าเสื้อตัวนึงโยนไปให้เท็น
เท็นรับไว้แล้วลองกางดู “มันเล็กไปอ่ะดิ ใหญ่กว่านี้หน่อยดิ”
“เฮ้ย จะเอาใหญ่แค่ไหนวะ” นิลบ่น
“มันคับแล้วนอนไม่สบาย” เท็นเอาเสื้อตัวนั้นกลับไปแขวนที่เดิม
“เออ..ตัวที่มึงใส่อยู่ไง” เท็นพูดขณะมองมาที่เขา
“ซะงั้น ทำไมวะเนี่ย” นิลลองกลับไปหาเสื้อตัวใหญ่ๆที่เขามักจะใช้ใส่นอน
แต่ปรากฏว่าเขาใส่หมดแล้วและยังไม่ได้ซัก
“เออๆ” นิลว่าแล้วก็ถอดเสื้อตัวที่ใส่ออกแล้วส่งให้เท็น
เขาหยิบเสื้ออีกตัวมาใส่แล้วก็เดินออกไปนั่งดูทีวี
หลังจากใส่เสื้อเสร็จเท็นก็เข้ามานั่งข้างๆ “จะนอนหรือยัง” เท็นถาม
นิลหันไปมอง เท็นที่ใส่เสื้อยืดตัวเมื่อกี้ของเขากับกางเกงขาสั้น ผมยังชื้นๆอยู่ .....
.....
“เดี๋ยว ...แต่มึงนอนก่อนก็ได้” เขาเรียกสติกลับมา
“อืม..” เท็นว่าแล้วก็นอนลงไปข้างๆเขา
“เขยิบไปนอนข้างในดิ” นิลหันไปว่า แต่เท็นก็นิ่งไม่ได้ทำตาม
นิลจึงลุกขึ้นไปปิดทีวีและเดินไปตั้งปลุกที่โทรศัพท์ ก่อนจะปิดไฟแล้วเข้าไปนอนชิดด้านใน
นิลหลับตาพยายามทำใจให้หลับ แต่ก็ยังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนหวนนึกถึงวิว
แฟนเก่าของคนที่นอนข้างๆ นับแต่ที่วิวเลิกกับเท็นไปเขาก็ไม่ค่อยได้คุยกับวิวเท่าไหร่
แม้จะได้เจอกันบ้างแต่ก็ไม่ได้คุยกันยืดยาวเหมือนเคย มีแต่คำทักทายไต่ถามทุกข์สุขกัน
และก็เดินจากไป ...
ลึกๆแล้วนิลยังคงเป็นห่วงวิวอยู่ เพราะเรื่องที่บ้านของวิวเป็นเรื่องเดียวที่เขาไม่สามารถจะช่วยอะไรได้เลย
“เฮ้ย..” นิลอุทานเบาๆ แล้วลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะมีคนเอามือวางอยู่บนตัวเขา
... เท็น มึงจะทำอะไรเนี่ย นิลคิดอยู่ในใจแต่ก็ไม่กล้าถาม
หน้าของเท็นอยู่ใกล้ๆไหล่ซ้ายของเขา ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจ ....เขาพยายามจะขยับตัวออก
... เฮ้ย หรือมันจะ ... แต่ไม่หรอกวันนี้มีสติตั้งตัวได้ นิลเอาศอกไปแตะที่เท็นเบาๆสองสามที
เท็นขยับตัวนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้เอาแขนออกไป
... มันหลับหรือมันแกล้งวะ ถ้าผลักออกแล้วมันตื่นกูจะทำตัวยังไงเนี่ย
นิลหัวใจเต้นแรงขึ้นสายตาพยายามหันมองผ่านไปในความมืด
... มันก็เหมือนจะหลับอยู่นี่หว่า เดี๋ยวมันเมื่อยก็คงถอยไปเอง
แต่แล้วคนกอดก็กระชับวงแขนขึ้น พร้อมกับเขยิบเอาหน้าเข้ามาบนไหล่
... เวรละ นิลบ่นในใจแต่ไม่รู้จะทำยังไง
..
...
....
.....
......
-
ต่อบ่อยๆนะฮัฟ เพิ่งอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก
ติดงอมแงม เอร๊ยยยย !!!
ชอบมากอ่ะค่ะ :L2: :3123:
-
มันจะได้เสียกันอีกรอบมั้ยเนี่ยย
-
หุหุ
.........
นิลตื่นขึ้นมาด้วยการอาการอยากนอนต่อเต็มที่ แต่เพราะเสียงโทรศัพท์ปลุกดังรบกวน
แถมด้วยอาการหนักอกแปลกๆ เขารู้สึกมือใครเอามือมาปิดตาอยู่เลยเอามือผลักออกไป
และมือเขาก็จับไปโดนผมใครบางคนที่นอนเอาหัวทับอกเขาอยู่
....เท็น นิลจึงสะดุ้งตัวขึ้นอย่างเร็ว
“โอ๊ย..” นิลร้อง เพราะเป็นจังหวะเดียวกับที่เท็นรู้สึกตัวและเงยหน้าขึ้นพอดี
หัวจึงมากระแทกกับคางของเขา
“อืม..” เท็นลุกขึ้นมานั่งจับหัวมองเขาอย่างงงๆ
นิลคลานข้ามขาเท็นไปกดหยุดเสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ แล้วมองกลับไปที่เท็นด้วยอาการงัวเงียนิดหน่อย
นิลรู้สึกเปียกๆที่เสื้อจึงเอามือจับดู ก็พบว่ามีน้ำเปียกๆเยิ้มอยู่ที่หน้าอก
“เฮ้ย ไอ้เท็น..มึง” นิลดึงเสื้อตึงๆให้ออกจากตัว ตามองไปที่เพื่อนที่นั่งเอามือเช็ดปากอยู่
“น้ำลายยืดเลย ไอ้บ้าเอ้ย” นิลว่าแล้วก็ลุกไปถอดเสื้อโยนใส่ตะกร้า
ก่อนจะไปเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไป
พอนิลอาบน้ำเสร็จเท็นก็ออกไปแล้ว เขาไม่ได้ตกใจอะไรเพราะได้ยินเสียงปิดประตูขณะที่เขาอยู่ในห้องน้ำ
นิลแต่งตัวเสร็จก็ออกจากห้องเดินไปที่มหาลัย เขาแวะซื้อของกินใน 7 แล้วไปที่ตึกเรียน
“เจอมึงตอนเช้าๆแล้วกูจะซวยไปทั้งวันมั๊ยวะ” นิลทักธารที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งข้างระเบียงทางเดิน
“เจอหน้าหล่อๆอย่างกู ต้องโชคดีต่างหาก” ธารหันมายิ้มปากคาบหลอดดูดนมอยู่
“ยังไม่มีใครมาเลยหรือวะ” นิลนั่งลงข้างๆธารแล้วหยิบแซนวิชขึ้นมากิน
“เจอไอ้นิคกับไอ้ต้อมอยู่ข้างล่าง” ธารตอบ
“วันนี้กูอาบน้ำสบายใจโครต น้ำแม่งเย็นอาบเสร็จแล้วก็ตื่นเลย” นิลเล้าพลางแกะห่อแซนวิช
“หนาวเชี่ย กูไม่อยากจะอาบ” ธารว่าแล้วก็แย่งแซนวิชไปจากมือนิล
“เฮ้ย” นิลร้อง “จะแย่งทำไมวะ” เขายื่นมือไปคว้าคืนแต่เอาไม่ได้
“น่าอร่อยว่ะ” ธารพูดแล้วก็หัวเราะทำท่าจะกิน
“ส่งคืนมาไอ้เลว” นิลเรียกร้อง แต่ธารก็กัดหนึ่งคำเข้าปากไปต่อหน้าต่อตา
“แม่ง...” นิลคว้าอีกครั้งแต่ธารเอาแขนออกห่าง จังหวะนั้นเขารู้สึกเหมือนจมูกของธารมาแตะที่แก้มเบาๆ
“เฮ้ย อะไรวะ” นิลร้องเอาหลังมือเช็ดแก้มเข้าใจว่าคงเป็นเรื่องบังเอิญ ธารก็หัวเราะและยังกินแซนวิชต่อ
“อะไรวะ ขอกินหน่อยทำเป็นหวง” ธารพูดแล้วก็ส่งแซนวิชที่เหลือครึ่งเดียวกลับมา
“ทีหลังกูจะแดกให้หมดก่อน” นิลรับแซนวิชอีกครึ่งนั้นกลับมากินอย่างเสียไม่ได้
“เลวได้ใจเลยมึง” นิลบ่นอีก ขณะที่ธารยังยิ้มอยู่อย่างมีความสุขสุดฤทธิ์
“เฮ้ย กาแฟอร่อยรึเปล่าวะ” ธารหยิบกาแฟกระป๋องขึ้นมาดู
นิลหันไปคว้ากลับคืนมา “พอเลยมึง ทีหลังบอก เดี๋ยวกูซื้อมาเผื่อ”
“เออ ดีๆ” ธารพูด
“กูประชดว่ะ ไม่ได้พูดจริง” นิลส่ายหน้าเซ็งๆ หันไปเห็นแมก นิค และต้อมกำลังเดินเข้ามา
“พี่นิล รู้จักหอสมุดแห่งชาติรึเปล่า” แมกถามหลังจากนั่งลงข้างๆ
นิลพยักหน้าตอบ “ทำไมอ่ะ”
“ไปยังไงพี่” แมกถามต่อ นิคกับต้อมส่งสายตาแบบคาดหวังในคำตอบ
“แทกซี่ดิ” นิลตอบแล้วเปิดกาแฟกิน
“ขอบคุณครับพี่” แมกหัวเราะแล้วก็ยกมือไหว้
“อืม ไม่เป็นไร” นิลพยักหน้าให้แล้วดื่มกาแฟ
“คือผมจะถามว่าอยู่ที่ไหน” นิคยิ้มขณะหันมาถาม
“อยู่ตรงเทเวศร์” นิลตอบ “แล้วจะไปทำไมวะ”
“ก็ต้อมมันบอกว่าในหอสมุดแห่งชาติน่าจะมีข้อมูล เรื่องงานกลุ่มเมื่อวานน่ะ” แมกตอบ
“ใช่พี่ พี่รหัสผมบอกมา” ต้อมพูด
“แล้วที่หอสมุดเราไม่มีเหรอวะ ค้นปริญญานิพนธ์เก่าๆด้วยก็น่าจะได้” นิลพูด
“ก็มีนะพี่ แต่มันซ้ำๆ จะได้คะแนนน้อย” ต้อมพูด
“อ้อ” นิลพยักหน้า
“เราไปหากันบ้างไหม” ธารหันมาถาม
“จะไปวันไหนกันวะ” นิลหันไปถามแมก
“วันเสาร์พี่” แมกตอบ
“วันเสาร์กูไม่ว่างว่ะ ต้องเอางานไปส่ง มึงชวนไอ้กันย์ไปพร้อมกับพวกนี้เลยดิ” นิลหันไปคุยกับธาร
ธารมองหน้าเขาแบบไม่ค่อยสบอารมณ์ “เออก็ได้” ธารพยักหน้าตอบเซ็งๆ
“เอาน่า เดี๋ยวถ้ามึงไปแล้วหาไม่ได้ กูจะไปดูที่หอสมุดมหาลัยอื่นเอง” นิลตบบ่าธารเบาๆ
..... .. .....
-
เจ้าพระคุณขอให้ได้ทีเถอะ :z1:
-
แอ๊ อีกหลายตอนเลย เค้ารออยู่น้า
-
กลัว : ธาร
“......ก็เป็นเพราะกลัวไม่เป็นเหมือนวันก่อน
กลัวไม่เป็นอย่างใจหวัง ...
เก็บส่วนลึกของใจไว้ห่าง ไม่คู่ควรกับใคร...”
ระหว่างทางกลับบ้าน ธารนั่งอยู่บนรถเมล์ฟังเพลงจากคลื่นวิทยุที่รถเมล์เปิด
เขาถอนใจแล้วนึกถึงเรื่องราวในอดีตไปเรื่อยเปื่อย ...ทำไมนะชีวิตเขามันถึงน่าเบื่อแบบนี้
...หลังจบม.ปลาย ธารไปเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ
แต่ก็ติดเที่ยวเล่นเพราะเป็นครั้งแรกที่เขาได้รับอิสระให้ได้ออกไปอยู่นอกบ้าน จนในที่สุดก็โดนรีทายน์
ถึงพ่อแม่จะตำหนิอย่างหนักและโดนเพิกเฉยอยู่เกือบสองปี จนตัดสินใจขอสอบเข้าที่ใหม่
เพื่อจะเรียนต่อให้จบปริญญาตรี
พ่อกับแม่ยอมให้โอกาสอีกครั้งแต่ก็มีข้อแม้ว่าต้องอยู่บ้าน ทุกวันธารจึงต้องนั่งรถออกจากบ้านตั้งแต่เช้า
เพื่อหนีปัญหารถติด แต่ปัญหานี้ก็ไม่เคยแน่นอน
กว่าจะถึงบ้านบางวันก็ต้องใช้เวลานานกว่า 2 ชั่วโมง ถึงจะเบื่อหน่ายแต่ก็เป็นสิ่งที่เขาต้องทน...
....
....
“พี่ธาร วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่จะพาไปกินข้าวข้างนอกนะ แต่จะกลับมาพาไปตอนมืดๆ”
ฝนน้องสาวของเขาพูดขึ้นเมื่อเห็นเขาเดินเข้าบ้านมา
ธารเห็นฝนอยู่ในครัวจึงเดินเข้าไปดู “อืม มากี่โมงล่ะ” ธารหยิบผลไม้ที่น้องปอกไว้มากิน
“เห็นว่าสองทุ่ม” เธอตอบ “ทำไมชอบแย่งกินจังเนี่ย” ฝนบ่นขณะกำลังปอกสาลี่
“แย่งไม่ได้หรือไงล่ะ” ธารก้มหัวลงไปชนกับน้องสาวเบาๆ
“พี่หิวก็เอาขนมอะไรไปกินก่อนแล้วกัน อีกนานแหละกว่าพ่อกับแม่จะกลับ”
“อืม” ธารว่าแล้วก็หยิบขนมปังกับน้ำดื่มขึ้นไปบนห้องนอน
ธารถอดนาฬิกาข้อมือ กับเอาข้าวของในตัวออกไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วทิ้งตัวลงนอนไปบนเตียงแต่ไม่ได้หลับตา
เขานิ่งอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์มากดโทรไปหาวิว
“อยู่ไหนเนี่ย” ธารยิ้มขณะส่งเสียงพูดกับฝ่ายตรงข้าม
“กำลังจะเข้าบ้านแล้ว แต่ซื้อของกินอยู่” วิวตอบ มีเสียงรอบข้างจอแจ
“เหรอ ซื้ออะไรอ่ะ”
“ขนมเบื้อง น่าอร่อยมากๆ” วิวตอบเสียงใส
“อยากกินบ้างจัง”
“ก็ไปหาซื้อกินเองสิ”
“อ่านะ ใจร้ายว่ะ”
“เชอะ”
“ใช่สิ พี่มันเป็นแค่คนที่เคยคบนี่” ธารพูดประชดแต่ก็อารมณ์ดี
“ช่วยไม่ได้..” วิวตอบ “แล้วเรื่องพี่นิลเป็นไงบ้าง”
ธารนึกแล้วก็ถอนใจ “เหมือนเดิม”
“ทั้งปีแหละพี่อ่ะ”
“อ่านะ จะให้ทำไงล่ะ”
“ถ้าไม่กล้าบอก ก็ต้องมองพี่นิลอยู่แบบนี้แหละ” วิวพูด
“นั่นดิ เหนื่อยใจ” ธารค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง
“ตอนนี้วิวกับพี่นิลก็ไม่ค่อยได้คุยกันแล้ว จะช่วยสื่อให้ก็ไม่ได้”
“ช่างเหอะ ไม่เป็นไร ก็พี่ดันทำให้มันเป็นแบบนั้นเอง”
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว ช่างมันเถอะ” วิวปลอบใจ
“อ่ะ.. เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ พี่ธาร” วิวพูดด้วยน้ำเสียงรนนิดหน่อย
“อืม...” เขาพูดแล้ววิวก็กดวางสายไป
ธารค่อยๆเลื่อนดูรูปที่เขาถ่ายเอาไว้ในโทรศัพท์ หลายภาพเป็นภาพนิลที่เขาถ่ายเก็บไว้
มีรูปหนึ่งที่เขามักจะเปิดดูเสมอ เป็นรูปที่นิลถ่ายคู่กับเขาเอง หน้านิลยิ้มให้กล้องกวนตีนนิดๆ
ธารยังจำตอนนั้นได้ดี นิลเอาโทรศัพท์เขาไปถ่ายรูปเล่น ก่อนจะคืนนิลก็เดินมานั่งข้างๆ
แล้วเอาหัวมาแนบบนไหล่ของเขาเพื่อจะถ่ายรูปด้วยกัน เขาตกใจเล็กน้อยหันไปมองหน้าของคนที่อยู่ข้างๆ
เป็นจังหวะที่นิลกดถ่ายพอดี รูปที่ออกมาจึงเป็นรูปที่เขากำลังมองหน้านิลอยู่
ธารอมยิ้มมองรูปนั้นอยู่สักพัก แล้วก็เดินเอาโทรศัพท์ไปวางบนโต๊ะ ก่อนจะกลับมานอนท่าเดิมอีก
นิลเป็นเพื่อนที่ดีมากคนหนึ่งเท่าที่เขาเคยรู้จัก ในสายตาเขานิลเป็นคนคิดอะไรง่ายๆ
ไม่ชอบโกรธใครนานๆ เอาใจใส่และมักจะยอมช่วยเหลือเพื่อนเสมอ แต่นิลก็เป็นคนมีเหตุผล
ในการที่จะช่วยเหลือใครและช่วยเท่าที่อยากจะทำ สำหรับข้อเสียที่เขามองเห็นได้ชัดที่สุดก็คือ
นิลเป็นคนที่ไม่ซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเองและใจอ่อนง่ายไป
ธารไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะชอบผู้ชายได้ นิลเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกแปลกไป
แม้จะปฏิเสธตัวเองบ่อยครั้งแต่ในที่สุดเขาก็ต้องยอมรับหัวใจตัวเอง ....ว่าชอบนิล
มีครั้งหนึ่งที่ธารไปเล่นบอลกับเพื่อนๆที่สวนสาธารณะใกล้มหาลัย ระหว่างเล่นเกิดอุบัติเหตุ
ถูกเหล็กมีคมบาดเป็นแผลขนาดใหญ่บริเวณข้อเท้าถึงตาตุ่ม ธารต้องไปเรียนทั้งๆที่แผลยังไม่หายดี
นิลเป็นคนที่คอยช่วยเหลือเขาอยู่ตลอด ....
“ผ้าพันแผลมันชื้นหมดเลยว่ะ ต้องเปลี่ยน” นิลพูดขณะที่ลงไปนั่งขัดสมาธิอยู่ที่พื้น
เอานิ้วมือคีบนิ้วโป้งเท้าของเขายกขึ้นมาระดับเดียวกับหน้าตัวเอง “มึงไม่พกมาบ้างเลยเหรอวะ”
นิลถามสายตาพิจารณาสภาพผ้าพันแผลที่เปียกชื้นจากการต้องตากฝน
ธารนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวกลืนน้ำลายเอือกหนึ่งก่อนจะส่ายหน้า “เดี๋ยวไปห้องพยาบาลก็ได้” เขาตอบ
แล้วหันไปมองข้างนอกตึกเรียนซึ่งฝนกำลังตกอย่างหนัก
ก่อนเข้ามาในตึกพวกเขาก็โดนเม็ดฝนแบบนั้นแหละโจมตี ทำให้ต้องเปียกปอนกัน
“โห.. กว่าฝนจะหยุดตกแผลมึงเปื่อยพอดี” นิลพูดแล้วก็วางเท้าเขาลงบนตัก
“ไม่เป็นไร ปล่อยไว้งั้นแหละ” ธารบอก
“แกะออกก่อนดีกว่า เดี๋ยวอักเสบเป็นอะไรอีกซวยเลยนะเว้ย” นิลว่าแล้วก็มองหน้าเขาเพื่อขอคำยืนยัน
ธารพยักหน้าให้แล้วนิลก็ก้มลงแกะผ้าพันแผลที่เท้าของเขาออก ถึงจะมือหนักแต่ก็ไม่แสดงท่าทีรังเกียจอะไรเลย
ถึงนั่นจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยที่นิลทำให้ แต่มันก็สร้างความรู้สึกประทับใจให้กับเขา
....มันเป็นความประทับใจที่แปลกมาก แปลกซะจนเสียงจังหวะหัวใจเต้นเปลี่ยนไป
ธารเห็นนิลทำตัวสนิทกับวิวมาก มากซะจนบางครั้งขาก็อิจฉาไปโดยไม่รู้ตัว
และที่สุดก็คิดบ้าๆไปแอบคบกับวิวซะเอง วิวเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มาก เพราะเป็นคนคุยเก่ง
และมีน้ำเสียงการพูดการจาน่าหลงใหล เขาได้คุยกับวิวบ่อยๆระหว่างทางนั่งรถกลับบ้าน
เลยเป็นโอกาสให้เขาสามารถหยอดคำหวาน จนกลายโทรศัพท์คุยกันได้อย่างสนิทสนม
ธารมักจะใช้โอกาสระหว่างการพูดคุยนั้นถามเรื่องของนิลอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าจะเรื่องเก่าๆ
หรือเรื่องที่นิลโทรไปคุยกับวิว เขารู้ตัวดีว่าเขาทำตัวแย่มาก เพราะนอกจากจะผิดต่อนิลแล้วยังผิดต่อเท็นด้วย
แต่กับวิวเขาไม่ได้รู้สึกผิดอะไรมากมาย เพราะต่างฝ่ายก็รู้ดีว่ามันคือการคบกันแก้เบื่อ
แต่ก่อนหน้านี้ไม่นานวิวก็จับความรู้สึกของเขาได้ ธารอ้ำอึ้งไม่กล้าปฏิเสธความจริงตอนวิวถามเขาว่า
...พี่ธารชอบพี่นิลใช่ไหม
วิวไม่ได้โกรธอะไรเขาหลังจากรู้ความจริง และช่วยให้คำปรึกษาแก่เขาต่อมาเรื่อยๆ
ตอนนี้นอกจากวิวแล้ว ธารก็มีแค่กันย์ที่เขาจะพูดความในใจนี้ได้ นึกแล้วมันก็ปวดใจขึ้นมา
“พี่ธาร คุณพ่อมาแล้ว” เสียงน้องสาวดังขึ้น ปลุกให้เขาตื่นจากการที่หลับไปโดยไม่รู้ตัว
“อืม..” เขางัวเงียลุกขึ้นมองฝนที่ยื่นอยู่ที่ประตูห้อง
“ไปอาบน้ำสิเร็วๆเลย” ฝนบอก
“อืม ออกไปก่อน เดี๋ยวตามลงไป” ธารบอกพลางนวดขมับที่ปวดตึบๆ
“อืม รีบลงไปนะ” ฝนบอกก่อนจะปิดประตูห้องไป
.....>>
-
ตรูว่าแล้ววววว เชียร์ธารกับนิลได้มั๊ยอ่ะ ไม่ชอบเท็น เห็นแก่ตัว
-
....... .......
เย็นวันเสาร์หลังจากที่ไปห้องสมุดกับเพื่อนๆ ธารมีนัดกับ เจ หญิงสาวที่เคยเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย
เขากับเจมีความสัมพันธ์ที่เรียกได้ว่าหลากหลาย เพราะเคยเป็นแฟนกันถึงขั้นมีอะไรกันแล้ว
แต่ก็มีหลายเรื่องที่คิดไม่ตรงกันหลายทางจนทำให้ต้องเลิกรา แต่ก็ไม่ใช่ลาขาดเพราะเขาก็กลับมาคบกันเป็นเพื่อนได้อยู่
แม้จะเป็นเพื่อนที่ดูจะมากเกินเพื่อนไปบ้างในบางอารมณ์
“งานเสร็จแล้วเหรอ” เจถามเมื่อธารเดินเข้ามาหาที่โต๊ะ ในร้านแฮมเบอร์เกอร์
“อืม” ธารพยักหน้า “.. มานานรึยัง” เขาวางของที่ถือมาลงบนเก้าอี้
“เพิ่งมา” เจตอบ
“เดี๋ยวไปสั่งก่อน” ธารว่าแล้วก็เดินออกมา
เจเป็นคนแต่ตัวเปรี้ยว แต่งหน้าทำผมโดนเด่น เรื่องนี้ธารไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
มีหลายครั้งที่เขาต้องอดทนเกี่ยวกับเรื่องแฟชั่นของเธอ และนั่นก็เป็นสาเหตุหนึ่ง
ที่เป็นเรื่องชวนทะเลาะกันระหว่างเขากับเจนั่นเอง
การกลับมามีความสัมพันธ์แบบนี้ถึงแม้จะไม่ได้ดูเลวร้ายอะไร แต่ธารก็ไม่ได้รัก เจ อีกแล้ว
อาจเป็นแค่ความผูกพันที่อยู่ในฐานะอดีตแฟน ที่คอยห่วงใยพูดคุยกันในแบบของพวกเขาเอง
“ไม่เจอกันสองอาทิตย์ ทำไมดูโทรมจัง” เจถามมองหน้าธาร
“เหรอ..” ธารตอบขณะกินแฮมเบอร์เกอร์ในมือ ไม่ได้สนใจอะไร
“ทำไม ไปโดนใครหักอกมาหรือไง”
“สนใจรึไง”
“ก็สนนะ มีอะไรล่ะ”
“ไม่มี” ธารตอบทำหันไปทางอื่น
“อ้อ เหรอ” เจเบ้ปากเยาะๆ “งั้นก็คงไปกินเหล้าบ่อยละสิเนี่ย ถึงได้ตายซากขนาดนี้”
“อืม ก็เรื่อยๆ” ธารตอบ “แล้วยังบ้างล่ะ งานตัวเองอ่ะ”
“โอ๊ยน่าเบื่อ...” เธอว่าแล้วถอนหายใจ
“อะไรอีก”
“พวกในบริษัทน่ะสิ โบ้ยงานตลอด หัวหน้าก็ด่าๆๆๆ เซ็งจะตาย”
“อืม สมควรล่ะ ทำอะไรเงอะงะ”
“บ้าสิ” เจว่ากลับ “ธารน่ะเหละเงอะงะ ป่านนี้แล้วไม่ทำงานทำการซะที”
“แล้วไงล่ะ” ธารยักไหล่
“ทำตัวแบบนี้ล่ะสิ ใครเขาจะไปชอบ” เจพูด
คำพูดของเจทำให้เขาหน้าแทบจะกลืนไม่ลง ธารหยุดกินเอาแฮมเบอร์เกอร์โยนลงบนโต๊ะอย่างอารมณ์เสีย
“ทำไม พูดแทงในดำหรือไง”
“พูดมากอ่ะดิ รำคาญ”
“โถ่เอ้ย” เจบ่นอุบอิบ
.....
.....
“อ๊ะ... อ๊า” เจร้องครางตามจังหวะการกระแทกกายช่วงสุดท้ายของเขา
หลังเสร็จกิจ ธารเอามือจับเข่าทั้งสองข้างของเจที่นอนอ้าขาให้แยกออกมากขึ้น
แล้วเอนตัวออกถอยออกมา ขณะที่เจยังคงนอนหลับตาหายใจเร็วๆอยู่
ธารถอนแก่นกายออกมาหลังจากเสร็จกิจ ก่อนจะรูดถุงยางออก แล้วลุกเดินเอาไปทิ้ง
“เจ พ่อแม่จะกลับมากี่โมงแน่” เขาหันไปถาม
“อืมมม เดี๋ยวก็คงมาแล้วมั้ง” เจตอบขณะดึงผ้าห่มมาคลุมกาย แล้วเปลี่ยนเป็นนอนหันหลังให้ธาร
“งั้นเค้ากลับก่อนนะ” ธารถามขณะโยนกระดาษทิชชู่ที่ใช้แล้วลงถังขยะไป
“แล้วแต่” เจส่งน้ำเสียงเย็นชากลับมา
“อืม” ธารว่าแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป
ธารเปิดน้ำให้ไหลลงมาชำระล้างร่างกาย เขาแหงนหน้ารับสายน้ำจากฝักบัว
ราวกับว่าอยากจะให้มันล้างเรื่องราววุ่นวายในหัวให้หมดออกไป
เรื่องราวของเขากับเจ มันก็เป็นแบบนี้ เพื่อนคุย เพื่อนเที่ยว และก็เพื่อนนอน
แต่เรื่องที่มันหนักใจยิ่งกว่าก็คือ...เรื่องนิล เพื่อนที่เขาคิดไปไกล
....
....
ระหว่างนั่งคุยกันเรื่องงานที่โต๊ะหินในสวน ซึ่งมี เขา กันย์ แมก นิล และเท็น
“ข้อมูลที่ได้มามันก็โอเคแล้ว แต่ตัวอย่างงานมันไม่ได้ว่ะ” นิลพูดขณะดูข้อมูลถ่ายเอสารที่เขาและกันย์หามาได้
“ตัวอย่างงานแบบนี้ ก็หาได้เท่านี้แหละว่ะ ที่ไหนมันจะมีวะ” กันย์บ่น
“เออ กูเข้าใจ แต่เดี๋ยวกูจะลองไปหาดูอีกทีไง” นิลหันไปอธิบาย
“มึงจะไปหาที่ไหน” ธารถาม
“ว่าจะลองไปดูในหอสมุดของมหาลัยอื่น” นิลตอบ
“กูไปด้วยก็ได้” ธารเสนอ
“เออ เดี๋ยวกูจะไปแล้วบอก” นิลพยักหน้าแล้วเปิดดูงานต่อไป
“แมก กลุ่มแกได้ครบแล้วเหรอ” เท็นถาม
“ยัง แต่ก็ขาดหัวข้อย่อยอีกสองเรื่องอ่ะพี่” แมกตอบ
“อืม.. ตัวอย่างงานล่ะ” เท็นถามต่อ
“ก็ยังหาแปลกกว่าของรุ่นพี่ที่เขาเคยทำไว้ไม่ได้ ถ้าหาไม่ได้จริงๆก็คงใช้อันนั้นแหละ” แมกอธิบาย
“ถ้าใช้ตัวอย่างเก่ามันจะโดนหักคะแนนอ่ะดิ มากมายว่ะ” กันย์พูด
“เดี๋ยวคืนนี้กูเอาชุดนี้ไปทำเอง ถ้าไงเสร็จแล้วมึงก็เอาไปพิมพ์นะ” นิลหันไปบอกกับเท็น
“ได้” เท็นตอบ
“เออดี มึงเอาไปทำเลย วันเสาร์ก็ไม่ไปกับกู” กันย์ต่อว่าเท็น
“อืม...” เท็นพยักหน้า
“ธารคืนนี้ไปแดกเบียร์กะกูไหม” กันย์หันมาชวนเขา
“กูไม่ได้เอาของมานอนค้าง” ธารให้เหตุผล
“เออน่า พรุ่งนี้ใส่ชุดเก่าก็ได้ ปั่นแห้งแป๊บเดียว” กันย์ว่า
“เออ ก็ได้” ธารพยักหน้า
“ไปด้วยดิพี่” แมกหันไปหากันย์
“เออ ไปดิ” กันย์ตอบ “เฮ้ย เท็นไปด้วยกันเปล่าวะ ทิ้งให้นิลมันทำงานไป” กันย์หันไปยิ้มเยาะเย้ยนิล แต่นิลก็ดูไม่สนใจ
“ไม่อ่ะ ต้องไปธุระ” เท็นตอบ
“เออ ธุระมึงนี่จะมีเชื่ยอะไร นอกจากเรื่องสาว” กันย์บ่น
....
ที่ร้านเหล้าไม่ไกลจากมหาลัย ธาร กันย์และแมกนั่งกินเบียร์คุยกันกันอย่างอารมณ์ดี
เสียงเพลงจากในร้านช่วยสร้างบรรยากาศครื้นเครง สักพักธารก็ลุกออกมาจากโต๊ะไปที่ห้องน้ำ
เพื่อคุยจะโทรศัพท์ หลังจากเห็นว่าวิวโชว์เบอร์มา
“ว่าไงครับ สาวหลายใจ” ธารกวนคนปลายสานด้วยเสียงหล่อๆ
“อะไรยะ พี่ธารเมาหรือไงนี่” วิวพูด
“เปล่า ไม่ได้เมา” เขาพูดตามตรง
“แล้วอยู่ไหนนี่เสียงดัง” วิวถาม
“มากินเบียร์ กับไอ้กันย์และก็แมก”
“อุ้ย ฝากบอกแมกด้วยสิว่าวิวคิดถึง” วิวทำเสียงอ้อน
“อย่าให้มากไปคนสวย เกินพอดีแล้ว” ธารหัวเราะ
“ล้อเล่นน่า” วิวพูดแล้วขำตาม
“มีอะไรถึงโทรมา” ธารเข้าเรื่อง
วิวถอนหายใจแล้วพูดกลับมาว่า “เรื่องที่บ้านนะสิ วิวไม่รู้จะปรึกษาใครดีน่ะ”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“ก็คือ ...ตอนอยู่ปวช. พ่อวิวให้เซ็นค้ำประกันสัญญากู้ยืมไง แล้วตอนนี้มันมีปัญหา
ว่าพอวิวยังไม่ได้ใช้เงินคืนเขาไปน่ะ” วิวน้ำเสียงเศร้าลงไป
“อ้าว ทำไมอย่างนั้นล่ะ”
“ก็นั่นน่ะสิ วิวกลับไปบ้านมาตอนวันอาทิตย์ คู่กรณีเขาก็มาบอกว่าจะฟ้องศาล
แล้วทีนี้เขาก็จะเล่นงานวิวอย่างเดียวเลย”
“มันก็นะ ก็วิวไปเซ็นนี่นา”
“ใช่ แต่ว่าตอนนั้นวิวยังไม่ 18 เลยนะ มันจะถือว่าค้ำประกันได้เหรอ
อีกอย่างพ่อวิวก็ยังอยู่ไม่เห็นต้องมาเล่นงานวิวเลย”
“อืม...” ธารนึกหาวิธีช่วยแต่ก็นึกไม่ออก “อันนี้พี่ก็ไม่รู้ว่ะ ไม่มีเพื่อนเรียนกฎหมายด้วย”
“ว่าจะโทรไปถามพี่นิล แต่ก็ไม่กล้าน่ะ”
“กลัวอะไรมันล่ะ”
“เปล่า แต่มันยังรู้สึกผิดกับพี่เขาอ่ะดิ”
“โถ่ อย่างไอ้นิลมันโกรธคนได้แปบเดียวเท่านั้นแหละ ป่านนี้หายแล้วมั้ง”
“ก็รู้ แต่มันก็ไม่สนิทใจแล้วไงพี่ธาร”
“แล้วจะทำไงล่ะ”
“พี่ธารก็ลองถามพี่นิลให้หน่อยไง”
“แล้วนิลมันจะรู้ไหมเนี่ย”
“ลองดู เผื่อพี่เขามีเพื่อนเรียนกฎหมาย” วิวพูดแบบอารมณ์ดีขึ้นแล้ว “พี่เขาเพื่อนเยอะแยะมากมาย”
“ก็จริงนะ แต่จะถามมันยังไงวะเนี่ย” ธารบ่น
“แหม ที่รักไม่ใช่เหรอ นี่ก็หาเรื่องคุยให้แล้วนะ”
“อย่ามาแซวน่า ไม่เกี่ยวกันเลย” ธารออกอาการเล็กน้อย
“แน่ะๆ อย่าเขินสิ”
“เปล่า..” ธารปฏิเสธแต่ก็เริ่มอยู่ไม่เป็นสุข “โอย ไปกินเบียร์ดีกว่า”
“อ่านะ ถามให้ด้วยล่ะ แค่นี้แหละ”
“อืม จะลองดู” ธารตอบแล้วก็กดวางสายไป เขาเดินไปยังที่สูบบุหรี่แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
ธารเดินกลับมาที่โต๊ะ ก็ปรากฏว่ามีกันย์นั่งกินอยู่คนเดียว
“อ้าว ไอ้แมกล่ะ” เขาถามขณะนั่งลงที่เดิม
“ลุกไปคุยโทรศัพท์เมื่อกี้” กันย์ตอบขณะหยิบแก้ธารไปใส่น้ำแข็งจะรินเบียร์ให้
“มึงไปไหนวะตั้งนาน” กันย์ถาม
“ไปดูดบุหรี่” ธารตอบแล้วกันย์ก็พยักหน้าหงึกๆแสดงท่าทีเข้าใจ
“แล้วเรื่องนิล เป็นไงบ้างวะ” กันย์ถาม
“จะให้เป็นอะไรได้ล่ะวะ” ธารถอนใจแล้วก็ก้มลงเอาแขนเท้าโต๊ะ
“พวกมึงนี่ก็ดีจริงเลยว่ะ ชอบกันเข้าไปไอ้นิลเนี่ย” กันย์บ่นยิ้มๆ
“พวกมึง... หมายความว่าไงวะ” ธารสงสัยเหลือบมองไปที่กัน
“ก็.. เรื่องไอ้นิลกับมึงไง” กันย์เลิกคิ้วตอบท่าทีแปลกๆ แต่ธารก็เบื่อเกินจะสนใจ
“เออ.. ช่างมันเหอะ”
“มึงคิดจะบอกมันไหมนี่” กันย์ถาม
“ไม่รู้ว่ะ ยังไม่ได้คิด”
“กูว่า มึงอย่าพึ่งบอกมันก็ดีเหมือนกัน”
ธารฟังคำพูดของกันย์แล้วก็นิ่งไป ถึงมันจะฟังดูขัดใจแต่เขารู้ดีว่ากันย์เป็นห่วง
“ตอนนี้ไอ้นิลมันก็มีเรื่อง มันคงไม่อยากตัดสินใจอะไร” กันย์อธิบาย
“เรื่องอะไรวะ” ธารขมวดคิ้วมองหน้ากันย์
“ก็...” ธารยักไหล่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “มันทำงานหนัก เรียนก็หนัก ตอนนี้ก็ใกล้สอบด้วย”
“เออ กูรู้แล้ว” ธารเอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้บ้าง “ต่อให้ไม่มีเรื่องอะไรกูก็ไม่รู้จะพูดยังไงว่ะ”
กันย์พยักหน้าแล้วพูดว่า “... กูเข้าใจ”
“ถ้ามึงไปชอบมันบ้างมึงจะทำยังไงวะ” ธารถาม
“โห อย่าเลย... แค่นี้แม่งก็ปวดหัวละ” กันย์เบ้ปาก
“กูแค่สมมุติ ไม่ได้ให้ไปชอบมันจริงๆ” ธารหยิบแก้วเบียร์มาดื่ม
“ไม่รู้ว่ะ ไอ้นิลถึงมันจะเป็นคนยังไงก็ได้ แต่มันก็นิสัยไม่อะไรกับใครอยู่แล้ว ถ้าไปแอบชอบมันมันก็คงไม่รู้ตัวหรอก”
“นิลมันยังไงวะ กูไม่เห็นเข้าใจ”
กันย์ทำเสียงจิ๊จ๊ะออกมาแล้วพูดว่า “มึงลองคิดดู ถึงไอ้นิลมันจะใจดีกับคนอื่นยังไง
แต่มันก็เป็นแบบนั้นของมันเอง เป็นกับทุกคนที่มันเห็นเป็นเพื่อน”
กันย์เว้นจังหวะดื่มเบียร์ “...เพราะงั้นเวลาคนอื่นมาทำดีกับมัน มันก็ไม่คิดอะไร
เพราะมันก็คิดว่าทุกคนก็ทำดีกับมันแบบเพื่อน เหมือนมันทำกับคนอื่น”
ธารพยักหน้าเห็นด้วยแต่ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ
“มึงดูอย่างน้ำ ใครๆก็รู้ดูออกว่าแอบชอบนิลอยู่เหมือนกัน”
ธารพยักหน้าเห็นด้วยอีก
“กูถึงบอกไงว่านิลมันไม่รู้ตัวหรอก ว่าใครจะชอบมันแบบไหน ...มันก็คิดว่าเป็นเพื่อนหมดทุกคนแหละ”
ธารพยักหน้าเข้าใจในที่สุด แต่ฟังแล้วก็ต้องถอนใจอีกครั้ง
“เพราะงั้น ...ถ้าเป็นกู ก็จะจีบมันตรงๆ” กันย์สรุป
ธารอึ้งไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เป็นจังหวะที่แมกเดินเข้ามาพอดี
“พี่ โต๊ะโน้นมีเด็กน่ารักด้วย” แมกหันไปบอกกันย์
“ไหนวะ” กันย์ทำท่ามองหา
“เฮ้ยแมก... กูอยากดูดบุหรี่ว่ะ ไปซื้อให้หน่อยดิ” ธารบอก
“อ้าว ซะงั้นอ่ะพี่” แมกหันมาบ่นแต่ก็ยิ้ม
“เออ ไปซื้อให้กูหน่อย” ธารหยิบแบงค์ร้อยออกจากกระเป๋า “เอาไปเลยค่าเดิน กูขี้เกียจ”
“อ่ะๆ” แมกพยักหน้าแล้วก็หยิบเงินมา “อย่าแอบไปจีบตัดหน้าผมล่ะ” แมกพูดก่อนเดินออกไป
กันย์หันมามองหน้าเขาแล้วก็ยิ้มกับยักไหล่ให้เมื่อแมกเดินออกไป
“ให้กูจีบมันตรงๆเลยเหรอวะ” ธารถามเขินๆ
“แต่มึงก็ต้องลองดูท่าทีมันก่อน รอให้มันพร้อมจะฟังเรื่องของมึง กูว่าน่าจะโอเคกว่าตอนนี้ว่ะ”
“เออกูรู้ แต่กูไม่เคยจีบผู้ชายไง แล้ว...จะต้องพูดกับมันแบบไหน” ธารหันหน้าไปทางอื่นเพื่อหาคำมาอธิบาย
“มึงเข้าใจป่ะ ว่ากูก็อยากเป็นของกูแบบนี้ และอยากให้มันเป็นของมันแบบนั้น แต่ข้อแม้เดียวก็คือ
..กูอยากให้มันรู้สึกกับกูแบบเดียวกับที่กูรู้สึกกับมัน”
“เออ.. พอก่อนๆ” กันย์ยกมือขึ้นห้าม “เอาเป็นว่า กูเข้าใจว่ามึงชอบมันมาก” กันย์ลากเสียง
“แต่มึงต้องพร้อมสำหรับคำตอบของมันนะ ...ถ้าหากมันปฏิเสธ” กันย์มองธารด้วยแววตาจริงจัง
ธารมองตอบได้แค่แปบเดียวแต่ก็ต้องหันหน้าหลบไป เพราะสิ่งที่กันย์พูดเป็นเรื่องเดียวที่เขากลัวที่สุด
เป็นเหตุผลที่ทำให้เขายังไม่กล้าที่จะทำอะไร
.... เขาไม่อยากจะเสียนิลไป ต่อให้ยอมเป็นแบบนี้ไปทั้งชาติมันคงจะดีซะกว่า
....
....
ในชั่วโมงเรียนตอนบ่ายของวันพฤหัสอาจารย์ย้ำถึงเรื่องงานที่ต้องส่งอีกครั้ง
เพราะอาทิตย์หน้าเป็นอาทิตย์สุดท้ายก่อนจะเข้าสู่สัปดาห์สอบ
“เฮ้ย นิล” ธารส่งเสียงเรียกขณะวิ่งตาม เมื่อเห็นนิลเดินลงบันไดไปก่อน
ไม่ทันที่นิลจะหันมา เขาก็วิ่งลงบันไดตามไปจับไหล่นิลไว้
จนทำให้นิลต้องรีบก้าวลงมาจากบันไดตามจังหวะของเขา
“เฮ้ย...ๆ” นิลร้อง แต่เขาทั้งคู่ก็ไม่ได้เสียหลักล้มลง
“อะไรของมึงเนี่ย อันตรายว่ะ” นิลว่า
“มึงจะไปหอสมุดวันไหนวะ” ธารถามอย่างอารมณ์ดี
“เออ ลืมบอกไป” นิลพูดขณะที่เขาเดินลงบันไดมาด้วยกัน
“อะไรวะ”
“ก็เมื่อวาน ไม่มีเรียนตอนเย็นก็เลยไปมาแล้วอ่ะดิ” นิลตอบ
“อ้าว อะไรวะ กูว่าจะไปด้วย” ธารบ่นผิดหวัง
“เออ โทษทีๆ แต่ไม่เป็นไรกูได้งานแล้ว” นิลยิ้มแล้วยักคิ้วให้
ธารเบ้ปากทำไม่สนใจ “เออๆ แม่งไปก็ไม่บอก”
“อะไรของมึงวะ น่าจะดีใจนะที่ไม่ต้องไป..” นิลขมวดคิ้วมองเขาอย่างสงสัย “อ้อ.. กูรู้แล้ว”
ธารยังทำเฉยแต่ในใจก็ลุ้นว่านิลจะพูดอะไร “อะไรของมึง”
“มึงอยากไปดูสาวมหาลัยนั้น อ่ะดิ” นิลยิ้มเยาะ
“เหอะๆ ปัญญาอ่อนละมึงอ่ะ” ธารพูดเซ็งๆ
“ไอ้หม้อเอ้ย” นิลผลักไหล่เขาเบาๆ
“นิล” เสียงคนอื่นเรียกจากด้านหลัง
พวกเขาหันไปพร้อมกันเท็นก็เดินเข้ามา “งานที่ให้เมื่อวานพิมพ์เสร็จแล้ว จะเอาเลยรึเปล่า” เท็นถาม
“พอดีกูยังสรุปไม่เสร็จเลย เดี๋ยวเอาอันใหม่ไปพิมพ์ให้เสร็จทีเดียวค่อยเอามาก็ได้” นิลพูด
“อืม งั้นก็ได้ ...แล้วงานจากหอสมุดเมื่อวานล่ะ” เท็นถามต่อ
“อันนั้นให้กันย์ไปทำแล้ว ไม่เป็นไร” นิลตอบ
“ตอนนี้ก็ยังไม่มีงานอะไรใช่ไหม” เท็นถามขณะเดินถอยหลังเตรียมจะไป
“เออ ยังไม่มี” นิลว่าแล้วก็ยกมือให้แสดงการล่ำลา เท็นก็พยักหน้าให้แล้วเดินจากไป
“นิล เมื่อวานไปคนเดียวเหรอ” ธารถามขณะมองไปยังเท็นที่กำลังเดินไกลออกไป
“เปล่า ไอ้เท็นมันไปด้วย” นิลตอบแบบแล้วก็ออกเดินไป
ธารนึกฉุนไปเองทันที ...ทำไมต้องเป็นเท็นด้วยนะ
“อะไรวะ” นิลถามเมื่อเห็นเขาเงียบแปลกๆ
“เปล่า” ธารตอบ
“เป็นอะไร ปวดขี้เหรอ” นิลยิ้มกวนตีน
“เออ กูกลับก่อนนะ” ธารพูดแล้วก็เดินแยกจากนิลทันที
“อ้าว เฮ้ย..” เสียงนิลพูดแต่เขาก็รีบเดินจากมา
นิลกับเท็นสนิทกันมากอยู่แล้วตั้งแต่เมื่อก่อน ถึงจะมีเรื่องของวิวมาแทรก
ทำให้ห่างเหินกันไประยะหนึ่ง แต่เดี๋ยวนี้ก็กลับมาพูดคุยกันปกติ
และดูเหมือนความสัมพันธ์จะดีขึ้นเรื่อยๆ
ถึงเท็นจะเป็นแค่เพื่อนแต่ทำไมไม่รู้เขาไม่ชอบใจเลยเวลาที่เท็นอยู่กับนิล
.... นี่กูจะหึงมันทำไมวะ ธารคิดแล้วก็อดทุเรศตัวเองไม่ได้
....
....
ที่แถวหลัวสุดบนที่นั่งติดหน้าต่างธารนั่งหลับตาทบทวนความรู้สึกของตนเองอีกครั้ง
ในใจหวังว่าจะได้คำตอบที่ง่ายกว่านี้ อย่างน้อยก็ขอให้เขาได้เป็นเพื่อนกับนิลต่อไปก็พอ
แต่สุดท้ายก็ต้องถอนใจทุกทีที่คิดแบบนั้น ไม่รู้ว่าทำไมในใจมันถึงเรียกร้องผู้ชายคนนี้นัก
แค่คิดว่าจะต้องปล่อยนิลไปหัวใจมันก็หวั่นไหวบอกไม่ถูก
บนรถเปิดแอร์แรงจนเขารู้สึกหนาวจนต้องเอามือมากอดตัวเองไว้
เขาลืมตาเอนหัวไปพิงกระจกรถทอดสายตาออกไปข้างนอกหวนคิดถึงเรื่องเก่าๆอย่างอดไม่ได้
“อ่ะธารกูให้ ..วันเกิด” นิลพูดขณะยื่นถุงที่ใส่ของบางอย่างให้
“เอ้ย...” เขายิ้มอย่างดีใจ แม้วันนี้จะเลยวันเกิดเขามาแล้วก็ตาม “ขอบใจมาก” ธารรับถุงมาแล้วเปิดดู
นิลก็นั่งลงข้างๆ “กูเลือกของขวัญไม่เป็น กูก็เลยไม่รู้จะให้อะไร”
ธารหันไปยิ้มให้นิลแล้วก็หยิบรูปภาพออกมาจากถุง มันเป็นภาพวิวสวยๆที่อัดมาขนาดเอ3
และเคลือบอย่างดี ซึ่งเป็นรูปของหุบเขาที่ถ่ายจากหน้าผาออกไป
บนหน้าผามีต้นไม้ออกดอกสีชมพูเต็มต้น แสงแดดของพระอาทิตย์ยาเช้าส่องกระทบสิ่งต่างๆให้บรรยากาศดูสวยงาม
“ที่ไหนวะนี่” ธารถาม
“ไม่บอก” นิลยิ้มกวนๆ
“อะไรวะ” ธารพูดแต่ก็ยังยิ้มอย่างมีความสุข
“คิดว่าสักวันมึงก็คงหาเจอ”
“หาเจอแล้วได้อะไรวะ”
“ก็ได้รู้ไง ว่ากูยืนอยู่ตรงไหนตอนกูถ่ายภาพนี้” นิลพูด
ธารขมวดคิ้วถาม “ทำไมวะ มันถ่ายยากเหรอ”
“เปล่า ลองไปดูแล้วกัน”
ธารหันกลับไปมองรูปภาพนั้นแล้วก็ยักไหล่ ถึงแม้จะไม่เข้าใจแต่ก็ดีใจแล้วที่นิลให้ของขวัญกับเขา
ทีแรกคิดว่านิลจะไม่มีอะไรให้เสียแล้ว
ในที่สุดนิลก็ยิ้มให้แล้วพูดว่า “กูก็ยืนอยู่ข้างหลังภาพนี้ไง”
ธารคิดแล้วก็อดยิ้มอีกไม่ได้ แต่ก็เป็นยิ้มที่ค่อนข้างจะว้าเหว่ไปสักหน่อย
เพราะบนรถเมล์เปิดเพลงเดิมที่เขาคุ้นเคยอีกแล้ว
“..... มันคงจะดีที่เราก็ยังได้เจอ แลกเปลี่ยนผ่านความห่วงใย
ส่วนใจตัวเองก็ยังไม่เคยเข้าใจ เริ่มอะไรไม่เป็น......”
.... .. ....
-
3 คน ชวนปวดหัว
ชอบ :impress2:
เชียร์ทั้งสองคนเลยไดมะ คึคึ
-
กรี๊ดดดด :z3:เท็นรีบกลับมาทำคะแนนด่วนค่า คู่แข่งมาแรงจะแซงทางโค้งแล้วเออ
นิลของเค้าคนเดียว :กอด1: ฮิฮิ
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ อยากให้ถึงตอนล่าสุดไวๆ
-
........ :o11:
เปิดใจ : เท็น
เท็นนั่งรถเมล์มาลงที่ท่ารถในเมืองเพชรบุรีตอนค่ำของวันศุกร์
ที่จริงเขาก็ไม่ได้ตั้งใจไว้ก่อนว่าจะกลับมาบ้านในวันนี้
แต่ก็เพราะอยากกลับขึ้นมาเฉยๆ เลยนั่งรถมาโดยไม่ได้บอกใครล่วงหน้า
เท็นโทรศัพท์ไปบอกให้พี่ชายมารับก่อนจะไปเดินหาซื้ออะไรกินในตลาด
แล้วก็มานั่งรออยู่สักพักใหญ่ๆจนพี่ชายมาถึง
บ้านเท็นเป็นบ้านทรงไทย มีใต้ถุนแต่ไม่สูงมากนัก สมัยก่อนบ้านหลังนี้โทรมมากจนน่ากลัว
แต่เพราะเพิ่งมาซ่อมแซมปรับปรุงใหม่เมื่อสองปีก่อน เลยทำให้ดูดีขึ้นมาก
“แม่สวัสดี” เท็นยกมือไหว้แม่ที่นั่งดูทีวีอยู่
“อ้าว กลับมาก็ไม่บอกก่อน” แม่ของเท็นพูดด้วยสีหน้าดีใจที่ได้เจอลูกชาย “กินอะไรมารึยัง”
“กินแล้ว กินที่ตลาดตอนรอพี่เอกไปรับ” เท็นตอบแล้วก็นั่งลงข้างๆแม่ เอาเป้วางไว้บนพื้น
“แล้วนึกยังไงถึงกลับบ้านเนี่ย ไม่เห็นกลับมาตั้งนานแล้ว” แม่ของเท็นถาม
“เบื่อกรุงเทพ อยากกลับบ้าน” เท็นยิ้มตอบ “แล้วที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง”
“สอนเด็กมัธยม เรื่องเยอะเหมือนเดิม” เธอตอบลูกชาย
“แล้วพี่วาล่ะ อยู่ไหน” เท็นถามถึงพี่สาว
“เพิ่งกลับมาเมื่อสักพัก กินข้าวอยู่ในครัวแน่ะ”
เท็นนั่งนิ่งไปแปบหนึ่ง แล้วก็ถามแม่ว่า “ไอ้นายมันกลับมาบ้างหรือเปล่า”
“ก็มาบ้าง” แม่ของเท็นตอบแต่ตาจ้องมองทีวีอยู่ “ไม่บ่อยเท่าไหร่”
เขากับแม่เงียบไปอีกอึดใจ
“แล้ว.. ไอ้สองล่ะ” เท็นเปลี่ยนเรื่องไปถามถึงลูกของเอก
“อยู่กับแม่มันในห้องมั้ง กินข้าเสร็จก็ไปดูการ์ตูนแล้ว.. แล้วเจ้าเอกล่ะไปไหนแล้ว”
“อ้อ บอกว่าจะไปหาเพื่อน มันมาส่งเท็นแล้วก็ไปเลย”
“สงสัยไปกินเหล้าอีกละมั้ง”
เท็นยิ้ม “เดี๋ยวเท็นไปคุยกับพี่วาก่อนนะ”
“อืม ไปสิ”
เท็นลุกแล้วเดินไปที่ห้องครัว ก็เห็นพี่สาวกำลังนั่งกินข้าวอยู่
“สอนหนังสือเป็นไงบ้าง” เท็นทักทายพี่สาว ที่ตอนนี้ทำงานเป็นคุณครูสอนหนังสืออยู่ที่เดียวกับแม่นั่นเอง
“อ้าวเท็น มาไงเนี่ย หายไปเลยนะแก” วาพูดกับน้องชาย
“พี่เอกมันไปรับ” เท็นเปิดตู้เย็นหยิบน้ำมาดื่ม
วาพยักหน้าแล้วก็กินข้าวต่อก่อนจะถามว่า “แล้วนี่จะกลับเมื่อไหร่ล่ะ”
“วันอาทิตย์แหละ” เท็นตอบ
“มาไม่กี่วันก็ไปอีกแล้ว คนที่นี่เขาจะจำหน้าแกไม่ได้อยู่เล้วนะ”
“ขนาดนั้นเลย” เท็นยิ้มนิ่งๆ
“นึกยังไงถึงมาเนี่ย”
“เปล่า...” เท็นยักไหล่ เอาขวดน้ำเก็บเข้าตู้เย็น “ไปอาบน้ำก่อนนะ” เขาว่าแล้วก็เดินออกมา
“เออ ไปเหอะ” วาพูดไล่หลังแล้วก็กินข้าวต่อไป
....
หลังอาบน้ำเสร็จเท็นก็เข้ามานั่งดูทีวีอยู่ในห้องนอน เขาเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆแล้วก็ทิ้งรีโมทลงอย่างเบื่อหน่าย
เท็นลุกขึ้นเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา แล้วก็กดโทรออก
“ว่าไงเท็น ถึงบ้านหรือยัง” เสียงพิมถามผ่านโทรศัพท์
“อืมถึงนานแล้ว” เขาตอบ
“แล้วทำไมเพิ่งโทรล่ะ นึกว่าเพิ่งจะถึงซะอีก”
“คุยกับแม่อยู่ นี่ก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จ”
“อืม ฝากสวัสดีแม่เท็นด้วยนะ”
“อืม.. แล้วพิมอยู่ไหนนี่” เท็นถามเพราะมีเสียงรบกวนเหมือนพิมอยู่ข้างนอก
“ออกมากินข้าวกับเพื่อน” พิมตอบน้ำเสียงธรรมดา
“ที่ไหนเหรอ”
“แถวๆนี้แหละ ไม่ได้ออกไปไหนไกล”
“อืม งั้นไปกินเถอะ”
“จ้า เดี๋ยวกลับถึงห้องแล้วพิมจะโทรไปหานะ”
“อืม แค่นี้นะ”
ความสัมพันธ์ของเขากับพิมตอนนี้ก็นับว่าราบรื่นดีอยู่ แต่ก็มีหลายอย่างที่เท็นยังเข้ากับพิมไม่ได้
อาจเพราะพิมมีฐานะค่อนข้างดีมากๆ เรียนโรงเรียนนานาชาติมาตั้งแต่เด็ก แถมยังไปอยู่เมืองนอกมาหลายปี
นิสัยจึงต่างจากเขามากหลายเรื่อง แต่ยังไงก็ยังเร็วเกินไปที่จะตัดสินใจอะไรกับเธอในตอนนี้
เขาเองก็ยังไม่ได้รู้สึกแย่อะไรกับเธอมากมาย การคบเป็นแฟนแบบเรื่อยๆกันไปแบบนี้ พิมเองก็คงพอใจเหมือนกัน
เท็นยังไม่วางโทรศัพท์ลง เขากดไล่เบอร์ไปเรื่อยๆ แล้วก็กดโทรออกไปหาคนที่อยากจะคุยด้วยจริงๆตอนนี้
“ว่าไง เท็น” นิลพูดเมื่อรับสายเขา
“เอ่อ.. เรื่องงานเป็นไงบ้าง” เท็นพูด
“ก็ดี ไม่มีปัญหาอะไร” นิลตอบ รอบๆมีเสียงดังแสดงว่าอยู่ข้างนอก
“เหรอ.. ไม่หลงใช่ป่าว” เท็นถามน้ำเสียงเรียบๆ
“อ่า.. ก็มีหลงบ้างว่ะ” นิลหัวเราะ
“ที่ไหนล่ะ”
“ก็หลงไปเรื่อย หลงไปถามไป”
“อืม.. ตอนนี้กูอยู่บ้าน มึงอยู่ไหนอ่ะ” เท็นพูดขณะเดินไปยืนที่หน้าต่าง
“อ้าว อยู่บ้านที่เพชรบุรีนี่อ่ะนะ” นิลถาม
“เออ พอดีกลับมาทำธุระ” เท็นพูดพลางเงยหน้ามองดูดาวบนท้องฟ้า
“เหรอ... เออตอนนี้ อยู่ร้านอาหารxx รู้จักป่าว”
“รู้.. แล้วนี่กินเสร็จหรือยัง”
“ยังเลย คงอีกพักใหญ่ นี่ก็กินเบียร์กันอยู่”
“งั้นแค่นี้ก่อนก็ได้ ไปกินเหอะ”
“อ่ะ เออๆ บายเว้ย” นิลพูดแล้วก็กดวางสายไป
เท็นยืนดูอะไรท่ามกลางความมืดไปเรื่อยๆ นึกไปนึกมาก็หาคำตอบให้ตัวเองว่า
ธุระที่เขาจะกลับมาทำที่บ้านมันคืออะไรนะ...
...
...
เท็นตัดสินใจขับรถมอเตอร์ไซค์ออกจากบ้านมาตอนห้าทุ่ม มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารที่นิลไปกินข้าว
แม้จะไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวยังอยู่ที่เดิมหรือเปล่า แต่มันก็ติดใจค้างคาจนหงุดหงิด สุดท้ายก็เลยต้องออกมาจนได้
เท็นหยุดรถไกลออกมาจากร้านเล็กน้อย ตรงจุดที่พอจะมองเข้าไปในร้านได้
เขามองหาจากข้างนอกแล้วก็ไม่เห็น จึงหยุดเพื่อตัดสินใจว่าจะเข้าไปดีไหม
... กูออกมาทำไมวะเนี่ย จะอยากเจอมันไปทำไมวะ เมื่อวานก็ยังเจอมันอยู่เลย
เท็นคิดแล้วก็กลับรถมอเตอร์ไซค์เตรียมจะออกไป แต่ก็ไม่วายหันหลังไปมองเผื่อจะเห็นนิลอยู่ในร้าน
แต่มื่อไม่เห็นวี่แววก็เลยขับรถออกมา
เท็นมาจอดรถอยู่บนสะพานข้ามแม่น้ำเพชรบุรีในตลาด เขาลงจากรถแล้วเดินไปนั่งบนราวสะพาน
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมากดดูเบอร์ของนิล แต่ก็ชั่งใจอยู่นานกว่าจะโทรไป
“เออ ว่าไง”
“เปล่า... คือพอดีออกมาซื้อของให้แม่ เลยถามว่ายังอยู่ที่ร้านรึเปล่า”
“อ้อ.. ออกมาแล้วตอนนี้กำลังจะเข้าที่พักละ”
“เหรอ..” เท็นพยายามนึกหาเรื่องคุย
“... แล้วมึงออกมาซื้อของตอนห้าทุ่มครึ่งเนี่ยนะ” นิลถามงงๆ
“เออดิ พี่ชายให้มาซื้อ” เท็นตอบนิ่งๆ
“อ้าว เมื่อกี้บอกว่ามาซื้อให้แม่”
“เออ.. ซื้อให้แม่แหละ แต่แม่ใช้พี่ชายไง แล้วพี่ชายขี้เกียจ” เขาแถ
“อ้อ... แล้วโทรมานี่มึงจะเลี้ยงเบียร์เหรอ” นิลพูดเสียงร่าเริง
“เอาดิ กินรึเปล่าล่ะ”
“เฮ้ยพูดเล่น พรุ่งนี้ต้องทำงานต่อ”
“อืม.. แล้วพักโรงแรมไหนนี่”
“พักอยู่xxx แถวเขาวังน่ะ”
“มานั่งรถเล่นไหม” เท็นถามนิ่งๆ ในใจเต้นเร็วขึ้น
“.. นั่งรถเล่นมืดๆเนี่ยนะ”
“เออ มารึเปล่าล่ะ”เท็นยังทำเสียงนิ่งต่อไป
“ไปแล้วก็เลี้ยงเบียร์ด้วยนะเว้ย”
“เออได้” เท็นยิ้มออกทันที
เท็นไปหานิลที่หน้าโรงแรมในเวลาไม่นานนัก เขามาถึงนิลก็รออยู่ก่อนแล้ว
“ไงวะเนี่ย ไม่หลับไม่นอน” นิลพูดขณะเดินเข้ามาหา
“ไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่” เท็นพูด
“แล้วจะไปไหนวะ” นิลถาม
“ขึ้นมาเหอะน่า” เท็นยิ้มแล้วก็พยักหน้าให้
“อ่ะ ไปเลยครับเจ้าถิ่น” นิลพูดหลังจากขึ้นมาซ้อนท้ายเขา
เท็นพานิลขับรถไปที่ 7 ซึ่งห่างจากโรงแรมไม่ไกล
“ซื้ออะไรวะ”นิลถามหลังจากลงจากรถ
“เบียร์ไง” เท็นตอบ
“โถ่ นึกว่าจะพาไปกินที่ร้าน”
“ดึกแล้ว กินแบบนี้ล่ะ” เท็นว่าแล้วก็เดินเข้าไปในร้าน ส่วนนิลก็เดินตามเข้าไป
เท็นเดินไปหยิบเบียร์มาสี่กระป๋อง โดยเอาแขนหนีบมันไว้กับตัว
“ไหนบอกจะซื้อของให้แม่ไง ซื้อหรือยัง” นิลหันมาถาม
“อ่อ.. ยังๆ” เท็นปฏิเสธแล้วก็รีบส่งเบียร์ให้นิลไปถือ “อ่ะ.. งั้นถือก่อน”
เท็นว่าแล้วก็เดินไปหยิบเลย์มาสามถุงแล้วกอดไว้กับตัว
“ซื้อเลย์ให้แม่เหรอวะ” นิลถามทำหน้างงๆ
“เปล่า.. อันนี้ซื้อไปกินด้วยกันไง อ่ะ.. ถือก่อนดิ” เท็นว่าแล้วก็เอาเลย์ส่งให้นิล
“เฮ้ยๆ .. เยอะไปแล้วถือไม่ไหว”
“เออ เอามาเหอะ” เท็นพูดแล้วก็เตรียมจะเดินไป
นิลก็เอาเลย์เก็บเข้าที่เดิมอย่างทุลักทุเล โดยถือมาเพียงห่อเดียว เท็นหันไปมองแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“อ่ะ ได้แล้ว” เท็นหยิบผงซักฝอกชูขึ้นมาให้นิลดู
นิลขมวดคิ้ว “ซื้อไอ้นี่อ่ะนะ”
“เออ ซื้อให้แม่ไง” เท็นตอบนิ่งๆ
“อ้อ.. เออ” นิลพยักหน้างงๆ
“โอย เย็นๆ” นิลพูดขณะวางเบียร์ลงกับเคาท์เตอร์ “เลี้ยงใช่ป่าววะ” นิลหันมายิ้ม
“เออ..” เท็นพูดแล้วก็ยิ้มมุมปากตอบ
“อ้าว... พี่เท็น ไม่เจอตั้งนานเป็นไงบ้าง” พนักงาน7 สาวสวยเดินเข้ามาที่เคาท์เตอร์แล้วทักทาย
เท็นยิ้มตอบ “ก็ดี แล้วยุ้ยล่ะ”
“สบายดี พี่เท็นหายหน้าไปเลยนะ”
“อืม..” เท็นพยักหน้า “นี่ทำงานอยู่นี่เหรอ” เขาถาม
“ใช่” เธอพยักหน้า “ยุ้ยกำลังจะไปต่อที่ม.xxด้วยล่ะ” เธอพูดขณะที่พนักงานอีกคนกำลังคิดเงิน
“ดีแล้ว” เท็นพูด “แล้วเจอไอ้นายบ้างหรือเปล่า” เขาถามถึงน้องชายที่เรียนอยู่ที่เดียวกับยุ้ย
“เจอ แต่มันไม่ค่อยเข้าเรียนเลยนะพี่ ปีนี้จะจบรึเปล่าก็ไม่รู้” ยุ้ยตอบเสียงเศร้า
“170 บาทครับ” เสียงพนักงานชายบอกราคาสินค้า
เท็นหยิบกระเป๋าเงินออกมาแล้วส่งแบค์ห้าร้อยให้ไป “ช่างมันเถอะ”
เขาตอบยุ้ยแล้วก็หายใจเบาๆ
“เงินทอนครับ”
เท็นรับเงินทอนมาใส่กระเป๋า “ยุ้ย พี่ไปแล้วนะ”
เท็นหันไปพูดกับพนักงานสาวที่กำลังทำหน้าที่คิดเงินให้กับลูกค้าคนอื่น
“จ้า บายๆค่ะ” เธอยิ้มให้เขา ก่อนที่เท็นจะเดินออกมาพร้อมกับนิล
เขาพานิลขับรถกลับไปที่สะพานข้ามแม่น้ำแถวๆตลาด ที่เดิมกับตอบที่เขาโทรไปหานิล
“เสียดายไม่ได้เอากล้องมาด้วยว่ะ” นิลพูดหลังลงจากรถเดินไปหยุดอยู่กลางสะพาน
เท็นลงจากรถแล้วก็เดินตามไปยืนอยู่ข้างๆนิล ที่กำลังมองเจดีย์สีขาวและตึกแถวเก่าๆที่ทำด้วยไม้ขนาบไปตามทาง
ซึ่งมันเป็นภาพที่สวยมากทีเดียว
“แถวนี้ตึกแถวเก่าๆเยอะนะ” นิลหันมาพูดกับเขา
“อืม ข้างในยังมีอีกเพียบเลย” เท็นว่าแล้วก็ชี้ไปด้านหลัง
“ใช่ๆ เมื่อตอนกลางวันก็เห็น ขับรถหลง” นิลพูดแล้วก็เดินไปนั่งที่ราวสะพาน
“พรุ่งนี้กลับกี่โมง” เท็นถามขณะกระโดดขึ้นไปนั่งบนราวสะพานข้างนิล
“คงจะเย็นๆ” นิลตอบแล้วหยิบเบียร์มาเปิด ก่อนจะส่งให้เท็น “แล้วมึงล่ะจะกลับเมื่อไหร่”
เท็นรับมาแล้วตอบว่า “ก็คงวันอาทิตย์”
“อืม..” นิลเปิดเบียร์อีกกระป๋องแล้วดื่ม
เท็นเหลือบไปมองนิลที่นั่งกินเบียร์สลับกับมองโน่นมองนี่ไปเรื่อยๆ อากาศเย็นสบายแบบนี้
คงทำให้คนข้างๆมีความสุขไม่น้อยทีเดียว
เท็นหันกลับมาดื่มเบียร์แล้วก็นั่งเงียบต่อไป
“แล้วเรื่องแฟนคนใหม่ ใครวะ” นิลถาม
เท็นหันไปมองแล้วก็ยกเบียร์ขึ้นดื่ม เว้นช่วงให้ตัวเองได้คิดคำตอบ “คนที่เรียน ป.โทที่มหาลัย”
นิลพยักหน้า แต่เท็นเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ไม่รู้ว่ามันจะดีหรือเปล่าถ้าพูดเรื่องพิมออกไปตอนนี้
..เขารู้สึกอย่างกับว่าเรื่องพิมไม่ใช่เรื่องของเขากับนิลซะอย่างนั้น
“นิล มึงไม่เคยชอบใครเลยเหรอวะ” เท็นตัดสินใจถาม
“เคยดิ..” นิลยิ้ม
“แล้วทำไมไม่เคยคบใครจริงๆสักที” เขามองหน้าเพื่อนเอาคำตอบ
นิลยักไหล่ “ไม่รู้ดิ ยังไม่เจอมั้ง”
“เคยหาด้วยเหรอ”
“ก็.. เคยแต่มันไม่รู้ว่ามันจะรักได้ยังไง”
“หมายความว่าไงวะ” เท็นพูดและรอฟังคำอธิบายขณะทอดสายตาไปตามความมืดของลำน้ำ
นิลถอนหายใจแล้วก็หยิบเบียร์กระป๋องใหม่มาเปิด
“ถ้าอยู่ดีๆมีคนเข้ามาให้รู้จัก กูเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปรักเขาได้ยังไง” นิลหันมามองที่เขา
“ถ้าจะรักใครสักคนขึ้นมาจริงๆ มันจะรักกันได้ง่ายๆจริงๆเหรอวะ” สายตาของนิลว่างเปล่าจนเขาก็ไม่รู้ว่านั่นเป็นคำถามหรือไม่
เท็นไม่ตอบอะไรออกไปแต่สะกิดให้นิลหยิบเบียร์อีกกระป๋องส่งมาให้ เท็นรับเบียร์มาแล้วเปิดก่อนจะดื่มเข้าไป
“จริงๆแล้วมันก็ไม่มีอะไรหรอก กูคงคิดมากไปมั้ง” นิลยิ้มแห้งๆตามองออกไปอย่างเลื่อนลอย
“ไม่หรอก ...กูเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน” เท็นพูด
“คบมาตั้งกี่คนแล้ว ไม่รู้ได้ไงวะ” นิลยิ้ม
“นั่นดิ...” เท็นยิ้มบ้างแล้วก็หันไปส่ายหน้าช้าๆ
“สักวันมึงรู้แล้วก็มาบอกกูด้วยแล้วกันนะ” นิลเอากระป๋องเบียร์ยื่นมาขอชน
“ได้” เท็นหัวเราะในลำคอแล้วก็เอากระป๋องของตัวเองไปชน
....
หลังจากตรงนั้นเท็นพานิลกลับไปส่งโรงแรม ก่อนจะขับรถกลับมาที่บ้าน
เขาจอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้ในที่จอดรถริมรั้ว แล้วก็เดินมาหยุดอยู่บนสนามหญ้าหน้าบ้าน
เขาแหงนมองดาวบนท้องฟ้า วันนี้ดาวเยอะมองเห็นได้ชัดเจนเพราะฟ้าโปร่ง
อากาศเย็นสบายพร้อมกับกลิ่นดอกไม้ที่แม่ปลูกเอาไว้ส่งกลิ่นโชยมา สร้างความสบายใจให้เขาอย่างน่าประหลาด
ราวกับว่าเขาเพิ่งได้พบเจอกับสิ่งดีๆในชีวิต
....>>
-
ยังไม่ถึงตอนปัจจุบันใช่ปะ อ่านนานแระชักลืม o18 o18
-
ยังครับ ... o19
........
ทุกครั้งที่กลับมาอยู่บ้านเท็นมักจะตื่นเช้าเสมอ อาจเป็นเพราะชินกับบรรยากาศ
หลังจากเก็บที่นอนหมอนมุ้งเรียบร้อยเขาก็เดินไปอาบน้ำ ทำให้เท็นหวนนึกถึงกิจวัตรประจำวันตอนเด็กๆ
เขาอาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินไปที่ห้องครัว
“อ้าวพี่กุ้ง แม่ล่ะ” เท็นถามพี่สะใภ้ ที่กำลังเตรียมอาหารใส่สำรับกับข้าว
“ไปตักบาตรพระแน่ะ ...เป็นไงบ้างกลับมาบ้านคราวนี้” กุ้งตอบแล้วก็ถามต่อ
“ก็ดี.. ว่าแต่พี่เอกมันกลับมากี่โมงล่ะเมื่อวาน” เขาเดินไปชงโอวันตินของชอบ
“เกือบตีสามล่ะมั้ง นี่ป่านนี้ยังนอนอยู่เลย”
“มันไปบ่อยเหรอ”
“ก็บ่อยสิ ขี้เกียจจะห้ามแล้วล่ะ” เธอบ่น
“แล้วไอ้สองล่ะ ตื่นหรือยัง” เท็นถาม
“ตื่นแล้ว ลงไปตักบาตรกับแม่โน่น” กุ้งว่าพลางยกสำรับอาหารเตรียมจะออกไป
“เท็น เดี๋ยวออกไปกินข้าวที่ศาลานะ” เธอบอกแล้วก็เดินออกไป
“อืม” เขาตอบแล้วก็พยักหน้าเข้าใจ
เท็นถือแก้วโอวันติลกับโถข้าวที่กุ้งเตรียมไว้ เดินไปที่ศาลาตรงชานบ้าน
ตรงนี้เป็นบริเวณที่เขาและครอบครัว ใช้เป็นที่กินข้าวร่วมกันเสมอๆ
ทุกคนจะมานั่งล้อมวงกันบนพื้นศาลาที่ยกระดับขึ้นมาจากพื้นชาน
ซึ่งจะมีโต๊ะสี่เหลี่ยมวางไว้ตรงกลาง สำหรับวางสำรับอาหาร และระหว่างที่กินข้าวทุกคนก็จะพูดคุยกัน
“เดี๋ยวพี่ไปหยิบจานกับช้อนก่อน” กุ้งพูด
“เดี๋ยวเท็นไปหยิบให้” เขาอาสา
“ไม่ต้อง เท็นกินโอวันตินไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวอีกสักพักแม่ก็คงขึ้นมา” เธอว่าแล้วก็เดินกลับไปที่ห้องครัวอีกครั้ง
กุ้งเป็นคนนิสัยดีอายุพอๆกันกับเขา บ้านของพ่อและแม่ของเธออยู่ที่ราชบุรี
แต่แต่งานกับพี่ชายของเขาและย้ายมาอยู่ที่นี่เมื่อหกปีก่อน ตอนนั้นครอบครัวของเขายังลำบากอยู่มาก
มีหลายเรื่องรุมเร้า การเข้ามาของกุ้งช่วยทำให้ครอบครัวของเขามั่นคงขึ้น
นั่นเพราะมีคนเข้ามาดูแลช่วงบ้าน และมี สอง ลูกชายของเธอกับพี่ชายของเขา
ที่เข้ามาช่วยสร้างความสัมพันธ์ในครอบครัวให้ดีขึ้น และที่สำคัญคือทำให้พี่ชายของเขาที่มีความรับผิดชอบมากขึ้น
ระหว่างรอแม่ขึ้นกลับมาเท็นก็นั่งจิบโอวัลตินไปพร้อมกับมองอะไรไปเพลินๆ
กุ้งจัดสำรับเสร็จก็บอกว่าจะไปซักผ้า ถ้าแม่ขึ้นมาก็ให้สองไปเรียก เท็นรับคำแล้วก็นั่งเพลินๆไป
จนกระทั่งแม่เดินขึ้นบ้านมาพร้อมกับสอง ในมือถือถาดใส่เครื่องตักบาตร
“อาเท็นสวัสดีครับ” สองยกมือไหว้
“อืม” เท็นพยักหน้าตอบ แล้วลุกขึ้นเข้าไปรับของจากแม่เพื่อจะเอาไปเก็บ
“ไม่ต้องๆ วางไว้ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวเก็บทีเดียว” แม่ของเท็นพูดแล้วก็นั่งลง
“สองไปเรียกแม่มากินข้าวไป” เท็นพูดเสร็จสองก็พยักหน้าตอบรับ ก่อนจะวิ่งไปทันที
เท็นค่อนข้างเข้มงวดกับสอง ถึงแม้จะเล่นด้วยบ้างแต่ก็ไม่เคยให้เลยเถิด
ถ้าทำผิดเท็นก็ดุเสียงดังทันที เพราะฉะนั้นสองจึงค่อนข้างเชื่อฟังเขาเป็นพิเศษ
“พี่วาล่ะแม่” เท็นถามถึงพี่สาวเพราะยังไม่เห็นเลย
“ไปเข้าเวรที่โรงเรียน พอดีจะมีงานด้วยน่ะ” แม่ของเท็นตอบ “แล้วนี่เมื่อวานออกไปไหนมาดึกดื่น” เธอถาม
“ไปหาเพื่อน พอดีเพื่อนมันมาทำงาน” เท็นถามแล้วคลานเข้าไปนั่งบนเบาะรองนั่ง เอาหลังพิงรั้วดื่มโอวันติลต่อ
“เพื่อนที่กรุงเทพน่ะเหรอ”
“ใช่ มาเมื่อวันศุกร์แล้ว”
“งานอะไรล่ะ มาทำถึงนี่เชียว”
“ก็พานักเขียนอะไรไม่รู้ มาถ่ายภาพในเมืองน่ะ”
“เหรอ แล้วไม่พาเพื่อนมาเที่ยวบ้านล่ะ”
เท็นหันไปมองแม่แล้วพูดว่า “ก็ว่าจะพามาอยู่แหละ จะได้กลับวันอาทิตย์พร้อมกัน”
“อืม พามาสิเดี๋ยวแม่ทำกับข้าวให้กิน” เธอยิ้มตอบ
“มาแล้ววว” สองพูดหลังจากวิ่งมา แล้วปีนขึ้นมานั่งบนเบาะเตรียมกินข้าว โดยมีกุ้งเดินตามเข้ามา
“กุ้ง ไอ้เจ้าเอกมันยังไม่ลุกเหรอ” แม่ของเท็นถาม
“ยังเลยแม่ กลับมาก็เกือบตีสามแล้ว ไม่อยากจะปลุก” เธอตอบ
“อ่ะ งั้นก็มากินเข้าวมา” แม่เท็นพูดแล้วก็เตรียมตักข้าวใส่จาน
....
....
“อยู่ไหนวะ” เท็นถามคนทางปลายสาย ขณะนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ข้างทาง
“อยู่วัดใหญ่” นิลพูดเสียงค่อยๆ
“เหรอ แล้ววันนี้จะกลับกี่โมง”
“เดี๋ยวกูโทรกลับ ตอนนี้อยู่ในโบสถ์ว่ะ” นิลพูดแล้วก็กดวางสายไปทันที
เท็นเอาโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินไปที่ร้านขายข้าวหลามเจ้าที่แม่ชอบใช้ให้มาซื้อบ่อยๆ
วันนี้พอได้ยินว่าเขาจะเข้ามาในเมือง แม่ก็บอกให้เขาซื้อไปให้ด้วย
ร้านนี้เป็นร้านตึกแถว แต่ก็ทำข้าหลามเองโดยใช้พื้นที่ว่างด้านข้างตึกเผาข้าวหลามให้เห็นกันจะๆ
ถึงจะทำขายทีละไม่เยอะแต่ก็ขายดีเพราะอร่อยมาก
หลังจากซื้อเสร็จระหว่างที่เดินกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์นิลก็โทรกลับมา
“เออ.. ว่าไงวะ” นิลพูดหลังจากเขารับสาย
“อยู่นอกโบสถ์แล้วเหรอ” เท็นถามขณะจัดแจง เอาถุงใส่ข้าวหลามยัดใส่ไว้ในตะกร้าหน้ารถ
“เออดิ พอดีมีคนเข้ามาไหว้พระเลยพูดเสียงดังไม่ได้”
“แล้วงานเสร็จแล้วเหรอ”
“ยังเลย เขาก็ถ่ายรูปกันอยู่ในโบสถ์กันอยู่”
“แล้ววันนี้จะกลับกรุงเทพกี่โมง” เท็นถามก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งคุยบนเบาะมอเตอร์ไซค์
“เสร็จจากตรงนี้ก็จะกลับกันแล้วละ อีกสักชั่วโมงนึงน่าจะเสร็จมั้ง”
“เฮ้ย..อย่าเพิ่งกลับดิ”
“ทำไมวะ” นิลถาม
“มาเที่ยวบ้านกูก่อน”
“หา..” นิลทำเสียงงงๆ
“เออ จะได้กลับเป็นเพื่อนกูวันพรุ่งนี้ด้วย” เท็นอธิบาย
“กูไม่ได้เตรียมตัวมาอ่ะดิ งานที่กรุงเทพก็มีด้วย” นิลพูดอย่างลำบากใจ
เท็นเงียบไปเพื่อพยายามหาทางชักชวนอีก “นานๆจะได้มาสักที” เขาพูดแบบเซ็งลง
“ก็นะ.. แต่มันจะดีเหรอวะ” นิลเริ่มลังเล
“ไม่เป็นอะไร บ้านกูเอง”
“แล้วมึงอยู่ไหนเนี่ย” นิลถาม
“เดี่ยวกูไปรับก็ได้”
“ไม่ใช่ๆ กูแค่ถามเฉยๆ” นิลพูด
แล้วก็มีเสียงคนเรียก ดังแทรกเข้ามา “เฮ้ย แปบนึง” นิลบอก
เท็นไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ก็ไม่ได้กดวางสาย
เขารู้ดีว่านิลปฏิเสธคนไม่เก่ง ไม่ว่ากับใคร เพราะฉะนั้นถ้าเป็นสิ่งที่นิลทำได้
แค่เขาทำท่าไม่พอใจนิดหน่อย นิลก็มักจะยอมเสมอ
เท็นนิ่งฟังนิลคุยเรื่องงาน กับใครสักคนที่ดังเข้ามาอยู่สักพัก นิลก็กลับมาคุยต่อ
“เออ..” นิลพูด
“เอาไง ตกลงจะอยู่ต่อป่าว ฟรีหมดเลยนะ”
นิลฟังแล้วก็หัวเราะ “อะไรฟรีบ้างวะ”
“เดี๋ยวพาไปกินเบียร์ก็ได้ กูเลี้ยงเอง”
“อ่านะ ฟรีค่ารถกลับด้วยได้ป่าววะ”
“งกละ” เท็นยิ้ม
“ทำไมวะ ก็คนมันจนนี่หว่า” นิลพูดขำๆ
“ตกลงจะอยู่ต่อป่าวล่ะ”
นิลเงียบไปเหมือนชั่งใจอยู่แปบนึงแล้วก็พูดว่า “เออ ก็ได้วะ”
“งั้นเดี๋ยวกูไปรับ”
“ตอนนี้กูยังไม่เสร็จงานเลย เดี๋ยวเสร็จแล้วกูจะโทรไป”
“เออได้ ชั่วโมงนึงใช่ไหม”
“ไม่แน่ใจ เดี๋ยวโทรไปบอกอีกที”
“โอเค งั้นแค่นี้ก่อน”
เท็นรู้ตัวดีว่าเขาทำตัวแปลกๆ รู้แม้กระทั่งว่าตัวเอง อาจจะคิดอะไรเกินเลยกับเพื่อนคนนี้ไปแล้ว
แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจมันมากไปกว่าสิ่งที่เขาอยากจะทำในตอนนี้
คืออยากจะอยู่ใกล้ๆ ได้พูดคุยกันกับนิล ถ้านั่นจะทำให้เขามีความสุข มันก็โอเค
...
...
เท็นจอดรถที่หน้าบ้าน แล้วลงไปเปิดประตูรั้วที่ทำด้วยไม้ เพื่อจะเอารถเข้าไป
“บ้านมึงเหรอเนี่ย” นิลถามอย่างประหลาดใจ ก่อนจะลงจากรถ
“เออดิ” เท็นเดินกลับมาที่รถมอเตอร์ไซค์แล้วขับเอาเข้าไปจอดในที่จอด โดยนิลเดินตามมาเข้ามาแล้วปิดประตูรั้วให้
“ไปบนบ้านกัน” เท็นพูด
“บ้านโครตสวยเลยวะ” นิลดูท่าทีตื่นเต้น
“ทำไมวะ” เท็นยิ้ม
“ไม่รู้นะเนี่ยว่ามีบ้านเรือนไทยด้วย” นิลหันมาบอก
“อืม.. แต่ก่อนโทรมมาก นี่เพิ่งซ่อมได้สองปีเอง”เท็นว่าแล้วก็พานิลเดินเข้าบ้าน
“เหรอ สร้างนานยังวะ” นิลถามขณะเดินตามมา
“นานแล้ว สมัยตากับยายโน่นมั้ง” เขาตอบ
“แล้วอยู่กันกี่คนเนี่ย” นิลถาม
“ก็มีแม่ พี่ชาย พี่สะใภ้ หลานและก็พี่สาวอีกคนนึง”
“อ้อ..” นิลพูดขณะกำลังถอดรองเท้าที่หน้าบันได
“เฮ้ยไม่ต้องถอด เดี๋ยวไปถอดข้างบน”
“อ้าว เหรอ” นิลใส่รองเท้าแล้วเดินตามเท็นขึ้นไปบนบ้าน
เท็นพานิลเข้าไปหาแม่ซึ่งกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวกับพี่สาว
“แม่ พี่วา นี่นิลเพื่อนที่มหาลัย” เขาแนะนำนิลกับแม่
“สวัสดีครับ สวัสดีครับ” นิลพูดพร้อมยกมือไหว้แม่และพี่สาวของเท็น
“จ้า สวัสดี” แม่ของเท็นพูดแล้วก็รับไหว้ ส่วนพี่สาวรับไหว้แล้วก็ยิ้มให้นิล
“เป็นยังไงบ้าง สวยดีไหมเมืองเพชร” แม่ของเท็นหันไปถามนิลขณะนั่งเด็ดผักไปด้วย
“สวยดีครับ เสียดายมาแค่สองวันยังไม่ดูไม่หมดเลย” นิลตอบพร้อมกับนั่งลงบนตั่งตัวใหญ่ ที่แม่ของเท็นนั่งอยู่นั้น
“ไม่เป็นไรวันหลังมาใหม่ก็ได้ แล้วไปขึ้นเขาวังมารึเปล่าล่ะ” แม่ของเท็นถามต่อ
“ยังเลยครับ พอดีมาทำงานเลยไม่ได้เที่ยวตามใจเท่าไหร่” นิลตอบ
แล้วเท็นก็เดินเอาน้ำมาให้ นิลพยักหน้าขอบใจแล้วก็รับมาดื่ม
“พรุ่งนี้ก็ให้เท็นมันพาไปสิ ไปเช้าๆจะได้ไม่ร้อนแดด” แม่ของเท็นพูดยิ้มให้
“ครับ เดี๋ยวคงจะต้องดูก่อน” นิลตอบอย่างยิ้มแย้ม
“แม่ วันนี้ทำอะไรกินอ่ะ” เท็นถามแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว
“ว่าจะตำน้ำพริก กับแกงส้ม” เธอตอบ แล้วก็หันไปพูดกับนิล “แล้วเราบ้านอยู่ไหนล่ะ กรุงเทพเหรอ”
“เปล่าครับ ไม่ได้อยู่กรุงเทพ”
“อ้อ.. แล้วพักอยู่กับใครล่ะ”
“ผมอยู่หอครับ ใกล้ๆมหาลัยเลย”
“อยู่หอเดียวกับเท็นรึเปล่า” แม่หันมามองที่เขา
“เปล่าครับ อยู่คนละที่กัน” นิลพูด
“แล้วเท็นมันมีแฟนรึยัง” แม่ของเท็นถามนิลแต่ก็ยิ้มมาที่เขา
นิลหัวเราะในลำคอแล้วก็หันไปหาเท็น “เอ่อ.. ไม่รู้สิครับ” นิลตอบ
“เตือนๆมันบ้างนะ เดี๋ยวมันไปทำใครท้องมาลำบากแม่อีก” เธอพูด
เท็นส่ายหน้าแล้วก็ลุกขึ้น “นิลเอาของไปเก็บปะ”
“อ่าๆ” นิลว่าแล้วก็ลุกขึ้น
“เดี๋ยวมากินข้าวกัน ไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายก่อนเลยนะ” แม่ของเท็นพูด
“ครับ ขอบคุณครับ” นิลยิ้มแล้วก็หันเดินตามเท็นไป
เท็นพานิลมาที่ห้องนอนของเขา ซึ่งอยู่ทางปีกขวาของตัวบ้าน ภายในห้องมองเข้าไปก็มีโต๊ะเขียนหนังสือ
กับชั้นวางซึ่งมีหนังสือกับของเล็กๆน้อยๆวางอยู่ มีเตียงนอนซึ่งเป็นตั่งไม้เรียบๆปูด้วยฟูก อยู่ที่มุมด้านในติดกับหน้าต่าง
มีโต๊ะวางทีวีกับชั้นวางของอีกอันที่มุมทางด้านซ้ายของเตียง
“โห เท่มาก” นิลพูดหลังจากก้าวตามเท็นเข้าไปในห้อง
นิลหันไปมองประตูซึ่งเป็นแบบสองบานขัดดาลอย่างโบราณ ท่าทีสนอกสนใจ
“เอาเป้ มาวางตรงนี้มา”เท็นว่าแล้วก็ยื่นมือไปขอ
“เออ..ขอบใจ” นิลยื่นเป้มาให้เขาแล้วก็เอากระเป๋ากล้องวางไว้บนเตียง ก่อนจะเดินไปที่หน้าต่าง
“มีคลองด้วยเหรอวะ” นิลหันมาถามขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง
“เออ เดี๋ยวพาลงไป” เท็นพูดขณะกดเปิดพัดลมแล้วนั่งลงบนเตียง
นิลเดินมานั่งลงบนเตียงบ้าง “แล้วพี่ชายกับพี่สะใภ้ล่ะ” นิลถาม
“ไม่รู้ดิ สงสัยไปข้างนอกกันมั้ง” เท็นพูด “จะอาบน้ำยัง” เขาหันไปถาม
“เออ อาบก็ได้เหนียวตัวว่ะ” นิลพูด
“เดินเลี้ยวซ้ายออกไปจะมีห้องน้ำ ห้องข้างๆนี้เป็นห้องแต่งตัวมึงเอาเสื้อผ้ากูใส่ก็ได้”
“โอเค” นิลว่าแล้วก็เดินไปรื้อของในเป้ เอาของใช้ส่วนตัวออกมา
“งั้นกูขอยืมผ้าเช็ดตัวด้วยดิ” นิลหันมาพูด
“ในห้องแต่งตัวกูอ่ะมีอยู่.. ใช้ได้” เท็นตอบแล้วก็ลุกขึ้นไปหยิบรีโมททีวีมากดเปิด
นิลพยักหน้าเข้าใจแล้วก็เดินออกไป
เท็นมองนิลที่เดินออกไปแล้วก็หันมาดูทีวี แต่ในใจกำลังนึกหาแผนการที่จะใช้กับนิลคืนนี้
...
...
เท็นไปอาบน้ำต่อจากนิล หลังจากอาบเสร็จแล้วก็พานิลไปที่ท่าน้ำข้างบ้าน
“ไม่มีเรือเหรอ” นิลถามขณะยืนอยู่ตรงบันไดที่ทอดลงไปในน้ำ
“มีแต่ขึ้นคานไว้ ข้างๆโรงรถโน่นแน่ะ” เท็นตอบ
นิลพยักหน้าแล้วถามอีกว่า “ชาวบ้านเขาไม่ใช้เรือกันแล้วเหรอ”
“ก็ไม่ค่อยแล้ว แต่ก็มีบางบ้านเขาใช้ไปเก็บผักหาปลากัน” เท็นอธิบายระหว่างที่นิลยืนดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย
“ศาลานี้ที่จริงพี่เอกมันก็ว่าจะรื้อ เพราะจะพังแล้ว แต่แม่บอกให้ซ่อมเก็บเอาไว้” เท็นว่าต่อ
“เออเก็บไว้ก็ดี เอาไว้นั่งเล่น” นิลพูดแล้วก็เดินไปนั่งตรงที่นั่งทางฝั่งซ้ายของศาลา
เท็นก็เดินไปนั่งทางฝั่งตรงข้าม
“นิลมึงกลัวผีรึเปล่า” เท็นถาม
“หา.. ถามทำไมวะ”
“บ้านกูมีไง คนอื่นมานอนแล้วเจอกันบ่อย” เท็นพูดทำหน้านิ่ง
“เฮ้ย นี่มึงพูดแบบนี้แล้วกูจะสบายใจได้ไหมเนี่ย” นิลยิ้ม
“ทำไมวะ”
“อ้าว เชี่ย.. มึงบอกกับแขกที่จะมานอนบ้านมึงแบบนี้เนี่ยนะ” นิลว่า
“กูก็บอกเฉยๆไง จะได้รู้ไว้” เท็นยักไหล่ “แล้วมึงกลัวเหรอ”
“ก็ไม่ได้กลัว... แต่ไม่เคยเจอเว้ย” นิลตอบเสียงเรียบ
“เออก็ดีแล้ว เผื่อวันนี้ได้เจอ” เท็นนึกอยากจะขำแต่ก็อดไว้ทำหน้านิ่งๆต่อไป
“แสด.. พูดทำไมเนี่ย ที่จริงไม่ต้องบอกกูก็ได้นะ”
เขาสองคนนั่งเล่นเพลินไปสักพัก เท็นก็ถามไปว่า “พรุ่งนี้อยากไปไหนหรือเปล่า ก่อนจะกลับกรุงเทพ”
นิลหันมาแล้วพูดว่า “ไปเขาวังก็ดีนะ”
“ไม่เคยขึ้นไปเหรอ” เท็นถาม
“ไม่เคย.. คราวที่แล้วมาก็ไม่ได้ขึ้น”
“เออ งั้นเดี๋ยวพาไป”
“อาเท็น ย่าเรียกให้พาเพื่อนไปกินข้าว” สองวิ่งเข้ามาบอก
“สองหวัดดีหรือยัง เพื่อนอานั่งอยู่น่ะ” เท็นพูดเสียงดุๆ
“สวัสดีครับ” สองยกมือไหว้แล้วก็ยืนนิ่งๆแบบกลัวๆ
นิลยิ้มแล้วหันไปพูดกับเท็นว่า “ดุจังเลยมึง”
เท็นไม่ได้ตอบอะไรลุกขึ้นเตรียมขึ้นบ้าน
“มาเดี๋ยวพี่อุ้มไป” นิลพูดแต่สองส่ายหน้าเดินไปหาเท็น
“พี่เลยเหรอ อายุเท่าไหร่แล้ว” เขาหันไปแกล้งนิล
“โห” นิลทำหน้าโกรธๆ
สองวิ่งนำขึ้นบ้านไป แล้วเขากับนิลจึงเดินตามขึ้นไป
หลังกินข้าวที่บ้านเสร็จแล้ว สักพักเท็นก็พานิลออกมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
เพื่อมาเลี้ยงเบียร์ตามที่สัญญาเอาไว้ ถึงแม้นิลจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่เขาก็อุตสาห์ลากนิลออกมาจนได้
“กินกันสองคนอีกแล้ว เปลี่ยวว่ะ” นิลบ่นหลังจากเด็กเสริ์ฟเอาเบียร์กับน้ำแข็งมาให้แล้ว
“อยู่กรุงเทพ มึงก็ไม่ค่อยไปกินกับพวกกู” เท็นพูดพลางคีบน้ำแข็งใส่แก้ว
“กูทำงานนี่หว่า”
“คร์อสภาษาอังกฤษจบแล้วไม่ใช่เหรอ” เท็นถาม
“เออ แต่ว่ากูก็จะลาออกจากที่ร้านอาหารแล้วล่ะ” นิลพูดรับแก้วที่เท็นรินเบียร์ให้มาดื่ม
เท็นรินเบียร์ใส่แก้วตัวเอง “ทำไม”
“กูหยุดบ่อยไปหน่อยว่ะ ช่วงนี้ก็ใกล้จะสอบแล้วด้วย เกรงใจเขา” นิลตอบ
“งั้นก็ว่างแล้วอ่ะดิ”
“เออ ก็คงงั้น”
“หลังสอบเอาไว้ไปกินกันก็ได้นี่”
“อืม หลังสอบกูก็ว่าจะไปเที่ยว”
“ไปไหน”
“ว่าจะไปเหนือ” นิลตอบ
โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นมาขัดจังหวะ เขาจึงหยิบมาดูปรากฏว่าเป็นพิม
เท็นจึงบอกให้นิลนั่งไปก่อน แล้วเขาก็ลุกออกไปคุยโทรศัพท์กับพิมหน้าร้าน
“ฮัลโหล” เท็นพูด
“ทำไรอยู่เท็น” พิมถามน้ำเสียงดูอารมณ์ดี
“ออกมากินเบียร์กับเพื่อน”
“เหรอ ออกมานานยัง”
“สักพักเอง” เท็นตอบเสียงปกติ
“แถวๆบ้านเหรอ”
“เปล่า เข้ามาในเมือง”
“วันนี้พิมไปซื้อของกับเพื่อนมาด้วยนะ เมื่อยมาก”
“ไปที่ไหนมาล่ะ” เท็นถามและนั่งลงบนรั้วที่หน้าร้าน
“เซ็นทรัล ขับรถไปด้วย”
“แล้วกินอะไรหรือยัง”
“กินแล้วไปกินซิสเลอร์มา อิ่มมาก”
“อืม”
“แล้วเท็นจะกลับมากี่โมง”
“เย็นแหละ แต่ถ้ามืดแล้วเค้าคงไม่โทรไปนะ”
“มืดก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย โทรมาก็ได้นี่” พิมว่า
“เค้ายังไม่แน่ว่าจะกลับกี่โมงอ่ะดิ” เท็นอธิบาย
“อ้างอีกและ ตลอดเลยนะ”
เท็นถอนหายใจเบาๆ “เออเดี๋ยวเค้าไปกินเบียร์กับเพื่อนก่อนแล้วกัน”
“เออ จะไปก็ไปเถอะ”พิมทำเสียงงอน
“อืม เดี๋ยวพรุ่งนี้โทรไปหา” เท็นพูดแล้วพิมก็กดวางไป
เท็นเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วก็เดินเข้าไปในร้าน
หลังจากคุยโทรศัพท์ ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองก็ไม่ได้แคร์อะไรพิมมากนัก
นั่นอาจเป็นเพราะว่าเข็ดจากการกระทำของวิว หรือไม่ก็มีเรื่องอื่นที่เขากำลังใส่ใจอยู่มากกว่า
เมื่อกลับมาถึงนิลก็ไม่ได้อยู่ที่โต๊ะแล้ว เขามองหารอบๆก็ไม่พบ เลยนั่งลงที่เดิมเพราะคิดว่านิลคงไปเข้าห้องน้ำ
เขานั่งดื่มเบียร์ไปคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ถามหาคำตอบให้กับตัวเองว่า
กับนิล เขาอยากจะให้มันเป็นแบบไหน ...
.... .. ....
-
บรรยากาศชวนอมยิ้มจริงๆ
-
ไม่ชอบเท็นอ่ะ และไม่อยากให้วิวมายุ่งอะไรกับนิล ตัวหาเรื่องมาให้เลยยัยนี่น่ะ
-
เรื่องนี้..หนุก
-
ตอนหน้าจะเจอผีแล้วช่ายป่าว
-
มีแต่คนพูดถึงตอนเจอผี
อยากอ่านแว้วอ่ะ
-
ผีผ้าห่ม แบร่ ๆ :m14:
-
เรื่องราวสนุกและน่าติดตามมากเลยนะคะ o13 o13 o13
อ่านไปอ่านมาเริ่มจะหลงรักนิลเข้าเสียแล้ว :m17: :m13: ทำไงดี ??
เข้ามารอตอน นิล โดนผีหลอกค่ะ
วันนี้จะมาลงตอนต่อไปรึเปล่าน๊าาาา ???
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ดึกๆแบบนี้เหมาะที่จะเล่าเรื่องผีนะครับ หุหุ
แต่จะน่ากลัวไหมนี่ ....อีกเรื่องนะ
:m14:
..........................
หวั่นไหว : นิล
ดึกมากพอสมควรแล้ว ตอนที่เท็นพาเขาขับรถมอเตอร์ไซค์ออกมาจากร้านที่นั่งกินเบียร์เมื่อครู่
พ้นจากเมืองมาสักพัก วิวสองข้างทางก็เปลี่ยนไปเป็นทุ่งที่มีต้นตาลสูงใหญ่ชูลำต้นดำทมึนอยู่ในความมืด
ภายใต้แสงจันทร์นวลผ่อง ที่ข่มแสงดาวให้อ่อนลงไป มีกลุ่มเมฆจางๆพาดผ่านเป็นระยะ
ทำให้ความสวยงามของท้องฟ้าค่ำคืนนี้... หม่นหมองลง
ความเปล่าเปลี่ยวของเส้นทางที่ไร้บ้านเรือนและแสงไฟข้างถนน ทำให้ทางนี้ยิ่งดูลึกลับและอันตราย
เขาจำได้ว่าเท็นไม่ได้พากลับบ้านทางเดิม แต่เขาก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร
จนกระทั่งเท็นจอดรถที่ข้างทาง
“ที่ไหนวะเนี่ย” นิลพูดหลังจากลงจากรถ แล้วไปยืนมองดูพื้นที่รอบๆ
“เออ เดี๋ยวกูพาไปดูอะไรดีๆ” เท็นพูดแล้วก็ออกแรงเลื่อนรถไปจอดชิดพุ่มไม้
“ทำอะไรของมึงวะ” เขาสงสัย
“ตามมา” เท็นว่าแล้วก็เดินนำหน้าเขาไป
นิลเดินตามเท็นไปบนรอยทางเดินเล็กๆที่ขนาบไปด้วยต้นไม้เตี้ยๆ
อาศัยแค่เพียงแสงจากพระจันทร์นำทาง
ต้นตาลต้นสูงๆขึ้นเรียงอยู่ทั่วไปสร้างบรรยากาศวังเวงอยู่ไม่น้อย ระหว่างทางไม่มีเสียงอื่นใด
นอกจากเสียงลมที่พัดยอดไม้ กับเสียงฝีเท้าของพวกเขาที่กำลังเดินก้าวเดินลึกเข้าไปยังที่ใดสักแห่ง
“เฮ้ย เท็นจะไปไหนวะเนี่ย” นิลถามคนข้างหน้าอย่างระแวงหลัง
“ตามมาเหอะน่า” เท็นตอบขณะที่ยังก้าวเดินต่อไป
จนมาถึงจุดที่มีรอยทางเดินแยกไปทางขวา เท็นเดินผ่านทางแยกนั้นแล้วมุ่งหน้าต่อไป
นิลจึงถามเท็นเพื่อทำลายความอึมครึมว่า “ทางเมื่อกี้ไปไหนวะ”
“ไปที่วัด” เท็นตอบ
ทันทีที่ได้ยินนิลก็จินตนาการถึงป่าช้า ลมพัดเสียงพุ่มไม้ให้เคลื่อนไหว มันส่งเสียงราวกับมีสิ่งมีชีวิตอยู่ในนั้น
“เฮ้ยเท็น หวังว่าแถวนี้คงไม่ใช่ป่าช้านะเว้ย” นิลถามมองซ้ายทีขวาที
“ไม่แล้ว เดี๋ยวนี้เขาไม่ค่อยฝัง” เท็นตอบนิ่งๆและยังคงก้าวต่อไป
นิลเร่งฝีเท้าตามไปติดๆ นึกทบทวนคำตอบของเท็น “เฮ้ย... งั้นแถวนี้เคยเป็นป่าช้าเหรอวะ”
“เออ ป่าช้าเก่าน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” เท็นยังพูดนิ่งๆเหมือนเดิม
“หา..” นิลหน้าเสีย
เท็นหันมามองแล้วก็หันกลับไป ก่อนจะพูดว่า “ก็สมัยก่อน เวลามีศพตายโหงเขาจะไม่เผา แต่จะฝังในป่าช้าแทน”
นิลได้ฟังแล้วก็กลืนน้ำลายเอือกใหญ่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“สมัยนี้เขาก็เผากันหมด ไม่มีใครเขาฝังกันแล้ว ป่าช้านี้ก็เลยไม่ได้ใช้” เท็นอธิบาย
“เออ..” นิลพูดแล้วก็ชะงัก เพราะเท็นหยุดเดินเอาดื้อๆ
.....
นิลเดินไปยืนข้างๆเท็น แล้วจึงหันไปเห็นหิงห้อยสองสามตัว ส่องแสงสีเหลืองๆ ลอยอยู่แถวพุ่มไม้ข้างๆ
“เฮ้ย.. ไม่เคยเห็น” นิลร้อง
“เดี๋ยวเดินไปริมน้ำน่าจะเยอะกว่านี้” เท็นว่าแล้วก็เดินนำเข้าไป
พวกเขาเดินลงมาอีกนิดเดียวก็มาถึงฝั่งน้ำ พวกเขายืนอยู่ภายใต้ความมืดของต้นไม้ที่ปกคลุมปิดปังแสงจันทร์ไว้
มีเพียงแสงนวลๆที่ส่องกระทบพื้นน้ำด้านหน้า
หิงห้อยตัวน้อยส่องแสงสีเหลืองล่องลอยเป็นจุดๆ โดยเฉพาะพุ่มไม้ที่ฝั่งตรงข้าม
ซึ่งมีแสงเหมือนกับมีใครเอาหลอดไฟดวงเล็กๆมาติดไว้
“โห.. แม่งสุดยอดว่ะ” นิลพูดด้วยความประทับใจ
“แถวนี้ไม่ค่อยมีคนเข้ามา เพราะเป็นป่าช้าเก่าเลยยังมีหิงห้อยอยู่” เท็นพูด
นิลหันไปมองเท็นอย่างหมดอารมณ์ “อ่านะ ......”
เขาก้าวเพื่อจะเดินลงไปให้ใกล้ริมน้ำมากกว่าเดิม แต่แล้วก็ต้องถอยเพราะเท้าเหยีบลงไปในโคลน
“เฮ้ย.. เลอะเลย” นิลพูด โดยมีเท็นยืนหัวเราะอยู่ด้านหลัง
“ถ้าเลอะรถ กูไม่ให้กลับด้วยนะเว้ย” เท็นว่า
“แสด ดีนะเนี่ยกูใส่รองเท้าแตะของมึงมา ถ้าใส่รองเท้าผ้าใบกูคงต้องทิ้งเลยทีเดียว”
“กลับไปล้างด้วยนะ..”
ขณะที่เขากำลังง่วนกับการล้างรองเท้าอยู่นั้น นิลก็ได้ยินเสียงเหมือนมีใครโยนหินลงในน้ำ
เขาหันไปมองยังพื้นน้ำที่กระเพื่อมเป็นวง
ทันทีนิลก็หันไปมองหน้าเท็น ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เท็นหันมาหาเขาเช่นกัน
...
.....
เท็นพยักหน้าให้เขาแล้วก็เดินหันหลังกลับไป นิลไม่เชิงเข้าใจแต่ก็เดินตามเท็นไป
เขาหันกลับไปมองด้านหลังอย่างสงสัย โดยที่ทิ้งภาพความสวยงามของหิงห้อยไว้เบื้องหลัง
และจากมาด้วยความรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่าเขาได้เจอสิ่งลี้ลับอะไรบางอย่าง
“เท็น มีอะไรวะ” นิลร้องถามคนที่เร่งฝีเท้าเดินไป
“เขาไม่ให้ทัก” เท็นพูด
“อ่ะ..” นิลพูดไม่ออก แต่คำพูดของเท็นก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกระแวงหลังเข้าไปอีก
“อย่าหันกลับไปมองนะเว้ย” เท็นพูดแต่ก็ไม่หันหน้ามา
นิลเงียบไม่ตอบอะไร ในใจก็อยากหันกลับไปดูเหมือนกัน แต่มันก็กล้าๆกลัว
เสียงลมพัดยอดไม้ยังคงดังอยู่เป็นระยะ เสียงกรอบแกรบทำให้เขาสะดุ้งหันไปมองอยู่หลายที
ต้นตาลสูงๆที่ทิ้งใบห้อยลงมา มันแกว่งได้เหมือนกับมีชีวิตเวลาที่มีลมพัด
...ฟุบ
นิลสะดุ้งเฮือกใจหล่นไปที่ตาตุ่ม ก่อนที่จะหันไปเห็นว่าแค่ใบตาลร่วงลงมา
เหมือนว่ามันไกลมากมาย กว่าที่เขากลับออกมาถึงรถมอเตอร์ไซค์ เท็นก็ยังคงไม่พูดจาอะไรกับเขา
เมื่อสตาร์ทเครื่องนิลก็ขึ้นไปซ้อนท้าย แล้วเท็นก็บิดอู้พาเขาออกจากที่นั่นทันที
....
เขารู้สึกคาใจจะหันกลับไปมองให้ได้ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเท็นบีบแตรรถสองทีเร็วๆ
เขาหันไปมองข้างทางก็เห็นศาลไม้เก่าๆอยู่ที่ใต้ต้นไทรต้นใหญ่ ตรงนั้นเป็นทางโค้งพอดี
พอหลุดโค้งมาก็เป็นวัดกับหมู่บ้าน ที่ตอนนี้เงียบสงัดจนวังเวง....
พวกเขามาถึงบ้านตอนเที่ยงคืนกว่าๆ เท็นบอกให้เขาไปอาบน้ำก่อน
นิลทำตามอย่างว่าง่าย แต่ก่อนจะออกจากห้องของเท็นไป นิลก็หวนนึกถึงเรื่องที่เท็นเล่าให้ฟังที่ศาลาท่าน้ำ
เขาระแวงนิดหน่อยแต่ก็ทำใจกล้าเดินไปที่ห้องแต่งตัว
ระหว่างที่อาบน้ำอยู่นั้น นิลรู้สึกเหมือนมีใครเดินอยู่ที่หน้าห้องน้ำ
แม้พื้นห้องน้ำจะเป็นพื้นปูน ที่ต่อยื่นออกมาจากชานไม้กระดาน
แต่เขาก็พอจะรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหว ของพื้นกระดานด้านนอกนั้นได้
.....
เสียงอ๊อดแอ๊ดเบาๆช่วยเร่งให้เขาอาบน้ำจนเสร็จ ไม่รอช้าเขารีบนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว
หอบเสื้อผ้าทั้งหมดไว้ในอ้อมแขน แล้วกลั้นใจเปิดประตูออกมา
.....
........
หัวใจก็แทบจะหล่นไปที่ตาตุ่ม เพราะที่หน้าห้องน้ำมีรอยเปียกน้ำเป็นรูปฝ่าเท้าจางๆอยู่บนพื้น
เหมือนกับว่าเพิ่งมีใครเดินออกจากห้องน้ำไป แต่ทว่ารอยเท้านั้นกลับมีอยู่สักสี่ห้ารอยแล้วหายไปเฉยๆ
นิลตัดสินใจเดินเร็วๆ เลยห้องแต่งตัวแล้วเข้าไปในห้องของเท็นทันที
“อ้าว เป็นไรวะ” เท็นหันมาถาม ขณะนอนตะแคงดูที่วีอยู่บนเตียง
นิลส่ายหน้าไม่ได้ตอบอะไร แล้วเดินไปนั่งบนเตียงตรงปลายเท้าเท็น
เท็นลุกขึ้นนั่งแล้วถามว่า “ทำไมไม่แต่งตัวก่อนเข้ามาวะ”
“เปล่า.. มันหนาว” นิลตอบ
“หนาวอะไรของมึง”
“เออน่า”
นิลลุกขึ้นไปยืนหันหลังให้เท็น แล้วจัดการใส่กางเกงอย่างประหม่านิดหน่อย
เขาใส่เสร็จก็โยนผ้าเช็ดตัวไปให้เท็น
“ฝากไปตากด้วย” นิลพูดก่อนจะหยิบเสื้อในเป้มาใส่
เท็นเดินออกจากห้องไปพร้อมกับผ้าเช็ดตัว ระหว่างนั้นนิลก็นั่งดูทีวีไปทั้งๆที่ยังรู้สึกกลัวๆอยู่
เขาหันไปมองหน้าต่างที่ยังเปิดเอาไว้ นิลจึงรีบลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปปิดหน้าต่างซะเพื่อความสบายใจ
แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเหมือนมีอยู่ด้านนอก
... นิลจึงเดินถอยหลังกลับไปนั่งที่เดิมภาวนาให้เท็นอาบน้ำเสร็จเร็วๆ
เท็นเดินเข้ามาในห้อง ขณะกำลังเช็ดผมตัวเองด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก
“ง่วงรึยัง” เท็นถาม
“เออ ง่วง” นิลตอบ
“ทำไมไม่นอนไปก่อนล่ะ” เท็นพูดแล้วก็เดินเอาผ้าที่เช็ดผมไปผึ่งไว้ที่พนักเก้าอี้ ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆเขา
นิลไม่ได้ตอบกดรีโมทปิดทีวีไป เขาหันไปหาเท็นที่มองมา
เขาเริ่มรับรู้ได้ถึงสิ่งไม่ปกติ รูปแบบใหม่
นิลลุกขึ้นยืนแล้วถามว่า “ปกตินอนยังไงล่ะ ข้างในหรือข้างนอก”
“นอนข้างบน” เท็นตอบท่าทีปกติแต่สายตาแอบแฝงความใน
นิลอึ้งเหมือนจะคิด แต่ทำไม่สนใจ
“สาด ปกติกูก็นอนบนเตียงเว้ย” เขาพูดเลี่ยงทันควัน เพื่อไม่ให้ตกยู่ในสถานการณ์อึดอัด
เท็นยิ้มมุมปากแล้วก็พูดว่า “กูนอนข้างในดีกว่า”
“งั้นก็เขยิบไปดิ กูจะนอนแล้ว” นิลว่า
เท็นสะบัดผมสองทีกับพัดลม แล้วก็ลุกขึ้นไปดึงมุ้งจากทางหัวเตียงมากาง
“ต้องกางด้วยเหรอ” นิลถาม
“เออดิ มียุง”
“แล้วตอนนอนเปิดหน้าต่างไว้ด้วยเหรอวะ”
“อืม จะได้ไม่ร้อน”
“มันจะร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เออน่า เปิดไว้เหอะ
หลังจากกางมุ้งเสร็จนิลก็นอนลง เท็นเดินไปปิดไฟแล้วก็เข้าไปนอนด้านในที่ริมหน้าต่าง
นิลลุกขึ้นมาสวดมนต์เพื่อความสบายใจก่อนจะกลับไปนอนหลับตาลง
อากาศที่นี่ทำให้รู้สึกสบายมาก นิลค่อยๆสูดหายใจลึกๆปล่อยใจให้หลับลงอย่างสบายใจ
..
...
....
..... กึง!! ..... เสียงอะไรสักอย่างดังขึ้นท่ามกลางความมืดสลัว เหมือนว่ามีอะไรตก
นิลที่เพิ่งจะเคลิ้มหลับสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมา เขาพิจารณาถึงที่มาของเสียงนั้น จนรู้ว่ามาจากทางปลายเตียง
... น่าจะเป็นของบนโต๊ะเขียนหนังสือบังเอิญตกลงมา นิลคิดในแง่ดี
เขาหันไปมองเท็นที่ขยับตัว เปลี่ยนเป็นนอนตะแคงหันหลังมาให้เขา
..... ครืด ..... เสียงอะไรบางอย่างดังอยู่ที่ปลายเตียง นิลพยายามมองผ่านไปที่หน้าต่างบริเวณปลายเตียง
ตรงนั้นมีเก้าอี้กับโต๊ะเขียนหนังสือ แต่ก็ไม่เห็นความผิดแปลกอะไร
“เท็น..” นิลเรียกเสียงเบา แต่เท็นก็ไม่ขยับตัว
“เฮ้ย...” นิลสะกิด แต่คนข้างๆก็ยังเฉย
เขาลุกขึ้นแล้วรีบออกจากมุ้งไปที่สวิตซ์ไฟ ก่อนจะเร่งเอามือตบเปิดสวิตซ์อย่างสะเปะสะปะ
พอไฟติดนิลก็เห็นเท็นกำลังชันตัวลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง
เขามองไปที่โต๊ะเขียนหนังสือครงปลายเตียงนั้น ก็เห็นแก้วใส่ดินสอตกลงมาที่พื้นพร้อมกับดินสอและปากกาสามสี่แท่ง
“อะไรวะ” เท็นถามเสียงงัวเงีย โผล่หน้าออกมาจากมุ้ง
“ของมึงตก ไม่ได้ยินรึไงวะ” เขาถามขณะเดินเข้าไป หันมองซ้ายทีขวาที
“อะไรตกล่ะ” เท็นถามแล้วขยับเข้าไปที่เดิม
นิลนั่งลงบนเตียงแล้วมองไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ “ที่ใส่ดินสอตก”
เท็นหาว “ลมมั้ง”
นิลไม่ได้ว่าอะไร เขาเงียบไปสักพักแล้วหันไปมองเท็น “เฮ้ย กูขอนอนข้างในดีกว่า” นิลพูด
“ทำไมวะ” เท็นถาม
“เออน่า เดี๋ยวกูค่อยบอก”
“เออ ก็ได้” เท็นพูดนิ่งๆ แล้วขยับออกมา
“เฮ้ย ปิดหน้าต่างด้วยดิ” นิลบอก
“ปิดทำไม”
“เออ ปิดเหอะน่า”
เท็นขมวดคิ้วแล้วก็เปิดมุ้งไปปิดหน้าต่างให้แล้วถามเขาว่า “พอใจยัง”
นิลพยักหน้าแล้วเข้าไปนอนแทนที่ของเท็น และเท็นก็ลุกขึ้นออกไปปิดไฟ
“เปิดไว้ไม่ได้เหรอวะ” นิลถาม
“เปิดทำไมเล่า เปลือง” เท็นพูดขณะเดินกลับเข้ามาในมุ้ง ก่อนจะเอนตัวลงนอน
ถึงแม้ที่นี่จะอากาศดีแต่ถ้าเจอเรื่องแบบนี้มันก็หลับไม่ลงเหมือนกัน
เขาพยายามข่มตาหลับอยู่พักใหญ่แต่ก็หลับไม่ลงสักที
จนกระทั่งพลิกตัวเปลี่ยนมานอนหงาย สายตาก็เหลือบไปมองที่ปลายเตียงอย่างช่วยไม่ได้
ด้วยความระแวงนิลจึงดึงผ่าห่มมา แล้วเอาเท้าซุกไว้ใต้ผ้าห่มเพื่อความสบายใจ
แต่แล้วเท็นก็พลิกตัวเขยิบเข้ามาใกล้เขา แขนข้างหนึ่งถูกพาดมาวางบนตัวเขา
พร้อมด้วยร่างกายที่เขยิบชิดเข้ามาอีก นิลผงะเล็กน้อยก่อนจะปัดแขนเท็นออกไป
“เขยิบเข้ามาทำไมวะ” นิลว่า
“อืม..” เท็นเอาแขนกลับมาพาดไว้ตามเดิม
“เฮ้ย อึดอัด” นิลผลักแขนเท็นออกไป
เท็นถอนหายใจแล้วก็เขยิบเข้ามาอีก ตามด้วยการพลิกตัวมานอนคว่ำทับไหล่เขาไว้ แขนข้างซ้ายกอดแน่นกว่าเดิม
“ไอ้เท็น .. อะไรของมึงเนี่ย” นิลพยายามผลักเท็นออกไป
“กูจะนอน เฉยดิ” เท็นว่า
“แล้วมาทับกูทำไมวะ” นิลถามในใจเต้นแรง
“กูชอบนอนติดผนัง..” เสียงเท็นตอบอยู่ข้างหู ฟังแล้วขนลุก
นิลขยับตัวพยายามดันเท็นออกไป แต่เท็นก็ไม่ถอยง่ายๆ “เออๆ เดี๋ยวกูไปนอนด้านนอกเอง” นิลพูด
เท็นถอนหายใจอีกครั้ง “อะไรของมึงนักวะ นอนซะทีเหอะ” เท็นพูดเสียงหงุดหงิด
นิลทำอะไรไม่ได้ก็เลยนิ่งไป ในใจคิดหาทางเลี่ยงสู่อิสรภาพ
... ไปห้องน้ำดีกว่า
..แต่แม่งน่ากลัวว่ะ
... ถีบแม่งเลย
..แต่เดี๋ยวมันโกรธ นี่บ้านมัน
... เวรจริง
เสียงลมหายใจของคนข้างๆ หน้าอกที่ขยับเป็นจังหวะ ความอุ่นของร่างกายที่ใกล้ชิดกัน
นิลสามารถสัมผัสได้ทั้งหมด
นิลอยากจะหันไปนอนตะแคงข้างก็ทำไม่ได้
จะหันหลังก็ระแวง จะหันหน้าให้ก็ไม่ดี
จนในที่สุดคนที่กอดก็ขยับตัว แล้วเอาจมูกเข้ามาชนแก้มของเขาราวกับเลื่อนมาถูกโดยบังเอิญ
นิลเบี่ยงตัวออกเล็กน้อย ....
มันรู้สึกหวิวๆเหมือนหัวใจมันจะหายไปเอง ความคิดกระจัดกระจาย จะว่าตกใจก็ใช่
แต่ที่แน่ๆเขาทำอะไรไม่ถูกแล้ว
เท็นก้มหน้าลงเอาคางเกยไหล่เขาไว้เบาๆ ผ่อนลมหายใจอุ่นๆให้เขาได้สัมผัส
โอ้ย....คืนนี้ยังอีกนาน
......>>
-
:z13: :z13: วันนี้ลงตอนเดียวหรอคะ ??? สองตอนได้มั้ย อยากอ่านต่อจัง :impress: :impress: :m11: :m11:
:z3: :z3: :z3: ยังไม่รู้เลย ว่านิลจะโดนผีหลอกจริงมั้ย?? อะไร?? ยังไง??
แต่ที่แน่ๆ โดนเท็นหลอกจนได้กอด ได้หอม ไปแล้วอ่ะนะ :m13: :m1: :m3:
-
เจอเท็นหลอกมากกว่าละมั้งเนี่ย อิอิ
-
เรื่องนี้กลับมาแล้ว ดีใจมากเลยค่ะ
คิดถึงเท็นนิลมากๆ ^^
-
อ่านแล้วกำลังได้ที่ เสียงไอโฟนดัง โคตรตกใจอ่ะ 5555
-
รักกันซะทีเถอะ ^^ คู่นี้เค้าเริ่มรู้สึกดีๆกันแล้วเนอะ
เรื่องนี้หายไปนานมากๆ ดีใจที่มาต่อแล้วนะค่ะ
-
ท่าทางจะเป็นแผนของเท็นนะ
-
มีแต่คนบอกว่าดีใจที่เรื่องนี้กลับมา
เอร๊ยย เรทติ้งดีจริงๆ
:L2:
-
อ่านตอนหัวค่ำครับ
อ่านไปยิ้มไป หัวเราะ...หึหึ ไปพลาง
-
มารอจ๊ะ วันนี้จะมาต่อกี่ตอนเอง
-
เพิ่งเคยอ่าน สนุกน่าติดตามค่ะ
ลุ้นเท็นกับนิลมาก
-
นิลน่าสงสารอ่ะ โดนเท็นแกล้งอยู่แน่เลย
-
เพิ่งเห็นว่าคุณนักเขียนเอานิลมาลงใหม่แล้ว ^^ ดีจัง จะได้อ่านต่อแล๊ะ ไอน่ะชอบเรื่องนี้มากๆเลยนะ ขอบคุณค่ะ :L2:
-
o18 o18 o18
-
แปลกเมื่อวานไม่มาอัพ
วันนี้อยากอ่านตอนใหม่แล้วอ่ะคัฟ
หลอนเรื่องผีพอและ คึคึ
-
เมื่อวานเมาครับ ๕๕๕๕
วันนี้เห็นเม็นต์ของทุกคนแล้วชื่นใจ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ
จากใจเลย
..............................
ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบยามเช้าบนเขาวัง ซึ่งเต็มไปต้นลีลาวดีต้นใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านอยู่ริมทางเดิน
นิลหยุดถ่ายภาพเหล่านั้นไว้เป็นที่ระลึก ส่วนเท็นก็คอยเดินตามเขามาช้าๆโดยได้พูดอะไรนัก
ปล่อยให้เขาใช้สมาธิในการถ่ายภาพ และเก็บรื่นรมย์ไปกับบรรยากาศที่เงียบสงบ
เท็นส่งสายคอยมองเขาอยู่ตลอดจนทำให้เขารู้สึกได้ มีจังหวะที่นิลหันไปแล้วก็สบตากับเท็นพอดี
เท็นจึงรีบหันไปสนใจดอกไม้ข้างทาง นิลนึกขำแล้วจึงหยิบกล้องมาเล็งเพื่อเก็บภาพเท็นไว้ก่อนที่เจ้าตัวจะหันมา
เขาทำท่าไม่รู้ไม่ชี้แล้วหันกลับไปเดินต่อ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสูดหายใจลึกๆอย่างรู้สึกสบายใจ
พวกเขาพากันขึ้นไปบนหอดูดาว หรือที่เท็นเรียกว่ากระโจมแก้ว
บนนั้นพวกเขาสามารถมองเห็นเมืองเพชรบุรีแทบทั้งเมืองและเห็นได้ไกลออกไปจนสุดสายตา
“โว้ว ... สุดยอด” นิลพูด
เท็นยิ้ม “สมัยก่อน แม่เคยเล่าให้ฟังว่า คนเรือในทะเลต้องดูไฟจากที่นี่ เป็นที่หมายตา”
“อ้อ..” นิลพยักหน้า “เห็นไปถึงทะเลยเลยเหรอวะ”
“ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นชาวประมงแถวบ้านแหลม” เท็นอธิบาย
“เคยขับรถไปแถวนั้นเหมือนกัน มันมีสะพานข้ามแม่น้ำตรงปากน้ำออกทะเลพอดี ถ้าไปดูตอนพระอาทิตย์ขึ้นจะสวยมาก”
“เหรอวะ... เอาไว้มาคราวหน้ามึงก็พากูไปบ้างดิ” นิลแสดงท่าทีสนใจ
“ได้ แต่ต้องตื่นแต่มืดนะ”
“เออ.. เรื่องนั้นไม่เคยกลัว” นิลหัวเราะ
“แล้วกลัวอะไรล่ะ” เท็นถาม
“ก็..” นิลยักไหล่ “กลัวผีมั้ง”
เท็นยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าก่อนจะเดินมานั่งบนราวระเบียง “กลัวจริงดิ”
“ก็นิดหน่อย” นิลยิ้มบ้าง
“เฮ้ย... เมื่อคืนแกล้งเล่นเฉยๆ”
นิลขมวดคิ้วหันไปหาเท็น “แกล้งอะไรวะ”
“ก็ทั้งหมดนั่นแหละ” เท็นตอบยิ้มหน้าตาย
นิลไม่ได้ว่าอะไรแต่ก็ยิ้มเชิงสงสัย
“ตอนไปดูหิงห้อยกูก็โยนหินลงน้ำเอง และรอยเท้าหน้าห้องน้ำกูก็ไปทำไว้เอง” เท็นทำหน้าเหมือนจะหัวเราะ
“เฮ้ย... ทำไงวะ รอยเท้าอ่ะ” นิลรู้ความจริงแล้วก็นึกขำตัวเอง
“กูก็ใส่รองเท้าไปไง ทำให้เท้าเปียกไปเดินแล้วก็ใส่รองเท้ากลับมา” เท็นอธิบาย
“โห พยายามเนอะมึงเนี่ย” นิลเกาหัวแบบอายๆ “เฮ้ย แล้วตอนที่ใส่ดินสอตกอ่ะ”
“ก็เอาเอ็นตกปลาติดเทปใสแล้วโยงมาข้างเตียง”
“เออนะ ลงทุนจริงๆว่ะ ที่จริงตอนมึงพาไปดูหิงห้อยนี่ก็โอเคอยู่นะ
ไม่น่าหลอกกูเลยว่าเป็นป่าช้า เสียบรรยากาศหมดเลย” นิลว่า
“ไม่.. อันนั้นเรื่องจริง มันเป็นป่าช้าแหละ”
“เหอะๆ” นิลหัวเราะเจื่อนๆ “แต่ไม่เป็นไร หิงห้อยที่นั่นเจ๋งจริงๆ” นิลยกนิ้วโป้งให้
“อืม.. สมัยก่อนเคยพาแฟนไปเหมือนกัน” เท็นว่า
“อ่านะ โรแมนติกเลยทีเดียว” นิลยิ้มแล้วเปลี่ยนไปนั่งบนราวระเบียงข้างๆเท็น
“ขอบใจที่พามา” เขาหันไปพูด
เท็นหันมายิ้มให้ นิลยิ้มตอบแล้วก็มองซ้ายมองขวาเพื่อดูมุมถ่ายภาพ
ก่อนจะลุกออกไปโดยที่เท็นยังนั่งรออยู่ที่เดิม
นิลเดินวนไปอีกด้านที่อยู่ตรงข้ามเพื่อดูวิว เขามองลอดช่องโค้งกลับไปหาเท็น แล้วนึกได้ว่ายังไม่มีรูปคู่กับเท็นเลย
“เฮ้ยเท็น.. มาถ่ายรูปกันดีกว่า” นิลตะโกนบอก “มุมสวยว่ะ”
“หือ...” เท็นหันมามองที่เขา
“ไม่ต้องลุกมา นั่งตรงนั้นแหละ” นิลว่าแล้วก็เดินไปเอากล้องวางบนราวของบันไดวนทางขึ้น
ก่อนจะเซ็ตตั้งเวลาและรีบไปนั่งข้างๆเท็น
“พร้อมๆ” นิลว่าแล้วก็เอามือกอดคอเท็นไว้แล้วยิ้ม
กล้องจับภาพไปหนึ่งจังหวะ แล้วเท็นก็หันมามองหน้าเขา
“เฮ้ย สามภาพเว้ย รีบหันมาทำไม” นิลว่า
“อ้าวเรอะ” เท็นยิ้ม
นิลลุกเดินไปและหยิบกล้องมากดดู “ว่าแล้ว ภาพแรกภาพเดียวเลย”
“ไหนเอามาดูหน่อยดิ” เท็นพูดขณะเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆ
นิลยื่นกล้องให้เท็นไปแล้วพูดว่า “รูปที่สองกับสามมึงหันมาพอดีเลย”
เท็นยิ้มเหมือนจะหัวเราะ “เหมือนกูกำลังจะหอมแก้มมึงเลย” เท็นพูดแล้วยื่นกล้องกลับมา
นิลพูดไม่ออก เขารับกล้องมาดู “ก็.. ก็มึงหันมาพอดีเว้ย งั้นก็ลบไปก็ได้เก็บไว้ภาพเดียว”
“เฮ้ย อย่าลบดิ” เท็นแทรกหน้าเข้ามา จนนิลต้องเซหลบ
“ลบไปก็ได้ เก็บไว้ภาพเดียวพอ” นิลบอก
“ไม่เอา ภาพอื่นลบได้แต่ห้ามลบภาพที่กูกำลังจะหอมแก้มมึง” เท็นพูดขณะที่มีคนสองคนกำลังเดินขึ้นมาพอดี
ทันทีที่เห็นนิลก็รู้เลยว่าเขาต้องได้ยินสิ่งที่เท็นพูด
“เฮ้ย ไอ้บ้าเอ้ย” นิลอาย เขารีบเก็บกล้องแล้วเตรียมจะลงไปด้านล่าง
ผู้หญิงสองคนที่เดินสวนขึ้นมาก็มองมาที่เขา ทำหน้าเหมือนจะยิ้มให้ นิลเอามือเกาหัวแล้วก็เดินลงบันไดไปทันที
“ผู้หญิงคนเมื้อกี้เขายิ้มให้มึงด้วยนะ” เท็นพูดหลังจากที่เดินลงมาแล้ว
“เออดิ เขาคงได้ยินที่มึงพูดแหละ” นิลพูดขณะหยิบกล้องขึ้นมา
“จะทำอะไรอะ” เท็นถามแล้วรีบเดินมาข้างๆ “ห้ามลบนะเว้ย ไม่งั้นโดนแน่”
“เออ ไม่ลบหรอก” เขาว่าแล้วก็เอากล้องขึ้นมาเพื่อจะถ่ายภาพ
เท็นยิ้มแล้วก็เงียบปล่อยให้เขาได้ถ่ายภาพ
“เท็น แล้วนี่มีร้านกาแฟไหมวะ” นิลถามโดยที่สายตายังจดจ้องกับช่องมองภาพ
“ข้างล่างน่าจะมี” เท็นตอบ
“อืม เดี๋ยวแวะไปหน่อยดิ อยากกินกาแฟ”
“เออ ได้”
....
....
.....
.....
ที่ร้านกาแฟ นิลนั่งเช็ครูปอยู่ระหว่างรอ เท็นที่นั่งดูดโกโก้อยู่คอยหันมาชะเง้อดูรูปบ้าง
“ดูป่าว” นิลยื่นกล้องให้เท็น
เท็นส่ายหน้าแทนคำตอบแล้วก็ก้มไปดูดโกโก้ต่อ นิลจึงเก็บกล้องเข้ากระเป๋าแล้วเด็กผู้หญิงตัวน้อยก็เอากาแฟมาเสริ์ฟ
“ขอบคุณครับ” นิลพูดแล้วรับกาแฟมา
“อยากไปไหนต่อรึเปล่า” เท็นถาม
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวกลับมืด” เขาตอบ
เท็นพยักหน้าเข้าใจ นิลลองชิมกาแฟแล้วพูดว่า “เออ อร่อยดีว่ะ ลองไหม”
เท็นขมวดคิ้วส่ายหน้าให้
“เออ มึงไม่กินกาแฟนี่หว่า”
“ไม่เห็นอร่อยเลย ..ขม” เท็นดูดโกโก้หันมองไปทางอื่น
“โกโก้มึงก็หวาน ไม่เห็นน่าจะอร่อยเลย” นิลดูดกาแฟแล้วหันไปทางอื่นบ้าง
“ก็หวานอ่ะดิถึงจะอร่อย” เท็นเถียง
“ก็กูไม่ชอบกินหวาน” นิลแลบลิ้นทำท่าเหมือนคายของที่ไม่ชอบออกจากปาก
“แล้วของกูล่ะหวานไหม” เท็นพูดขณะส่งสายตาซ่อนทะเล้น
นิลเห็นแล้วสะอึกจนต้องบ้วนกาแฟออกมา เขารีบเอามือเช็ดปากแทบไม่ทัน
“เฮ้ยเป็นอะไรวะ” เท็นถามแล้วลุกขึ้นไปหยิบกระดาษทิชชู่มาให้
นิลคว้ากระดาษทิชชู่มาเช็ด ขณะที่เท็นพูดว่า “ไม่อยากลองชิมเหรอ กูว่าโกโก้ของกูไม่ค่อยหวานนะ”
นิลเหลือบขึ้นไปมองหน้าเท็นที่ยังคงตีหน้านิ่ง แล้วเขาเองก็ต้องรีบก้มลง “กูไปห้องน้ำแปบ”
ช่วงนี้เท็นทำตัวแปลกๆจนเขาเองชักจะไม่ไหว มันก็ดีตรงที่เขาสนิทกับเท็นได้ดีเหมือนก่อน
แต่ก็ยังคิดว่ามันดูเร็วจนเขาเองยังแปลกใจ
กลับมาถึงบ้าน เท็นก็พาเขาเข้าไปเก็บของ เสร็จแล้วพวกเขาก็ไปบอกลาทุกคน
ก่อนที่พี่ชายของเท็นที่ชื่อเอกจะขับรถออกมาส่งที่ท่ารถ
เมื่อขึ้นรถเท็นก็เดินเข้าไปตรงที่นั่งด้านในที่ติดกระจก นิลจึงต้องนั่งลงที่เบาะข้างๆที่ติดทางเดิน
แล้วเอาเป้วางไว้บนพื้นด้านหน้า
“เอาไหม” เท็นยื่นหมากฝรั่งมาให้
“ไม่อ่ะ” นิลส่ายหน้าพลางจัดระเบียบให้กับที่นั่งตัวเอง เท็นจึงเก็บหมากฝรั่งไป
“ถึงกรุงเทพรถต้องติดแน่เลย ว่ามั้ย” นิลหันไปคุยกับเท็น
“อืม” เท็นตอบสั้นๆแล้วหาว ก่อนจะหลับตาเอนหัวพิงกระจก
“อ้าว เฮ้ย” นิลว่าแล้วยิ้ม
ที่จริงเขาเองชอบนั่งด้านในมากกว่า เพราะเป็นชอบนั่งดูอะไรไปเรื่อย เวลาที่รถแล่นผ่านสถานที่ต่างๆ
แต่ครั้งนี้ทำไม่ได้เขาจึงเอนเบาะเล็กน้อย ก่อนจะดึงหมวกลงมาต่ำลงเพื่อปิดหน้าไว้และหลับตาลง
ตั้งใจจะงีบหลับตั้งแต่ก่อนที่รถจะออกตัว
จนเขาหลับไปได้สักพักก็รู้สึกตัว เพราะไหล่เหมือนถูกสะกิด
นิลใช้สติที่เพิ่งตื่นจากภวังค์พิจารณาแล้วก็รู้ว่า เท็นกำลังเอนมาพิงไหล่เขา
เขานั่งนิ่งไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ แต่หัวใจเริ่มเต้นจังหวะเปลี่ยนไป
... จะมีคนเห็นหรือเปล่าวะ
..... ไม่เป็นไรเอาหมวกปิดหน้าไว้
... หวังว่ามึงคงหลับจริงๆนะ
..... ถึงหลับไม่จริงก็ไม่เป็นไร เพื่อนกัน
... แค่เพื่อนจริงเหรอ
..... เพื่อนไง
... กูเคยมีอะไรกับมันแล้วนี่หว่า
..... มันเป็นการเข้าใจผิด ไม่ได้ตั้งใจ
... แล้วครั้งที่สองล่ะ
..... อันนั้นมัน เอ่อ...
... มันยังไงนะ
..... เมาไง เพราะเมา
... รู้ได้ยังไงว่ามันเมา
..... ก็... เฮ้ย จะคิดทำไมเนี่ย
... เท็นมันกลับมาเพชรบุรีทำไมนะ
..... กลับมาบ้านไง ไม่เห็นแปลก
... ที่มันพาไปนอนบ้าน พาไปเที่ยว มันจะคิดอะไรไหมวะ
..... ไม่ไม่ไม่ ไม่มีทาง มันมีแฟนแล้ว และเราก็เป็นเพื่อนมัน
... ถ้าได้เป็นแฟนกับมันจะเป็นยังไงน้า
..... เฮ้ๆ พอเหอะ เลิกคิดเลย
... ??
..... หลับดีกว่า อย่าไปสนใจ
... ผมมันทิ่มคอ
..... เอาน่า ช่างมัน
... เมื่อยคอ เอนหัวไปหามันดีไหม
..... อ่ะ จะบ้าเหรอ ต้องเอนหนีดิ เฮ้ย หยุดคิดดิวะ
นิลลืมตาขึ้นมาภายใต้การปิดปังใบหน้าของหมวกใบเก่ง
คนข้างๆนั่งกอดอกเอาไหล่มาเบียดและเอนหัวมาซบไหล่เขา
ถ้ามองจากมุมของคนอื่นคงจะเป็นภาพที่โรแมนติกไม่น้อยทีเดียว แต่มันชักจะผิดที่ผิดทางและผิดสถานะไปไกล
เขาผ่อนลมหายใจเบาๆแล้วหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนที่มือของเท็นจะหล่นไปวางตรงต้นขาของเขา
นิลใจหายแวบลืมตาขึ้นมาส่องอีกครั้ง
... เชี่ยเอ้ย นิลคิดในใจอย่างคนอยากจะร้องไห้
..... .. .......
-
:เฮ้อ: ชักห่วงนิล เท็นมารยาขนาดนี้ o18 o18
-
เท็นต้องการอะไร อ้อมค้อมจริงนะ :z3:
-
นิลเลยต้องมาคิดมากเลยเท็น
จะทำอะไรก็ทำไปเลยซิ๊
-
นิลเอ๊ยยยย โดนหลอกแต๊ะอั๋งยังไม่รู้ตัวอีก 555
-
ครือ ....รักนิล รักเท็น รักคนเขียน
แบบว่าคืนนี้จะมีเพิ่มอีกซักตอนมะคะ?
คึคึ
-
เยอะได้อีกเท็นเนี๊ย
-
:m4:
.........
ของชอบ : เท็น
“อยู่ห้องกันย์” เท็นพูดโทรศัพท์ขณะยืนอยู่ที่ระเบียง พร้อมกับหันไปมองเจ้าของห้องที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างใน
“เพิ่งกลับมาจากบ้านก็ไปหาเพื่อนก่อนเลยนะ” ปลายสายพูด แสดงอาการงอน
“อืม กันย์มันเรียกมาคุยเรื่องงานด้วย”
“ทีเพื่อนนะ ดึกๆก็ไปหาได้”
“เค้ามาคุยเรื่องงานนี่นา”
“เชอะ.. ไม่สนใจหรอก พรุ่งนี้มาพาไปเลี้ยงด้วย” พิมพูด
“ได้ งั้นไว้เดี๋ยวคุยกัน”
“อือ..”
เท็นวางสายแล้วเดินเข้าไปหานิล ที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นเอาหลังพิงขอบเตียงดูทีวีอย่างใจจดใจจ่อ
เขาจึงนั่งลงบนเตียงข้างๆนิล ก่อนจะก้มลงไปหยิบรีโมททีวีจากมือนิลมากดเปลี่ยนช่อง
“อ้าว.. กวนตีนละ” นิลเงยหน้ามาว่า
เท็นยักคิ้วให้โดยไม่หันมามอง คิดชอบใจในการแกล้งคนข้างๆได้สมตามความคาดหมาย
แม้ที่ผ่านมานิลจะพยายามทำเนียน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ยังไงเขาก็รู้แน่ว่านิลกำลังลำบากใจ
และเท็นก็รู้สึกพอใจที่นิลลำบากใจเรื่องเขา
ไม่นานนักนิลก็ขึ้นไปบนเตียง แล้วจัดแจงนอนชิดด้านในโดยไม่พูดไม่จา
ก่อนจะดึงผ้ามาห่มแล้วหาว เป็นท่าทีที่บอกว่ากำลังจะหลับอย่างจริงจัง
เท็นยิ้มมุมปากกับตัวเองแล้วลุกขึ้นเดินไปปิดไฟ ก่อนจะกลับมานอนลงข้างๆนิล
เสียงทีวียังคงดังอยู่ขณะที่เขากำลังนอนหลับตา เจ้าของห้องจึงลุกขึ้นมาพูดว่า
“จะนอนแล้วทำไมไม่ปิดทีวีวะ” นิลว่าพลางมองหารีโมท
“ไม่ต้องปิดหรอก เปิดเอาไว้กลบเสียง” เท็นพูดแล้วลืมตามองหน้านิล
นิลขมวดคิ้วแสดงสีหน้าหวั่นๆ แต่แล้วก็ทำเป็นไม่สนใจคำพูดเขา “รีโมทอ่ะ” นิลถาม
“ไม่รู้ดิ สงสัยนอนทับอยู่มั้ง” เท็นตอบแล้วก็แกล้งหลับตา
นิลจึงลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเดินไปกดปิดทีวี
...
ทันทีที่แสงจากทีวีดับลงเท็นก็กะจังหวะ โดยอาศัยแสงไฟจากด้านนอกที่ส่องผ่านทางระเบียงเข้ามา
เข้าไปคว้าตัวนิลไว้แล้วทิ้งตัวลงมาที่เตียง
“เฮ้ย อะไร” นิลร้องขณะที่นอนดิ้นอยู่บนตัวเขา
เท็นพลิกตัวขึ้นมาแล้วจับนิลกดไว้กับเตียง พร้อมกับหัวเราะอย่างสนุกสนาน
“ไอ้เชี่ย เล่นอะไรของมึงเนี่ย” นิลโวยวายขณะที่กำลังใช้มือต่อต้านการกระทำของเขา
เขาไม่ตอบอะไร ได้แต่ส่งยิ้มให้นิลภายใต้เงามืด ก่อนจะล็อคข้อมือข้างหนึ่งของเหยื่อไว้แน่น
แล้วจัดการจักจี้
“เฮ้ยๆ” นิลร้องแล้วหัวเราะออกมา “อย่า.. โอ๊ย”
เท็นไม่ยอมหยุดมือขณะที่คนข้างล่างร้องปนหัวเราะดังขึ้นๆ “เบาๆดิ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก”
“ไอ้สัด แล้วมึงจะจี้กูทำไมวะ” นิลพูดแล้วดิ้นต่อ เอามือซ้ายชกต้นแขนเขาจนปวด
“เจ็บนะ” เท็นพูด แล้วปล่อยมือข้างขวาของนิลให้เป็นอิสระ ก่อนที่จะใช้มือตัวเองจี้เอวนิลทั้งสองข้าง
“เฮ้ย พอแล้ว” นิลหัวเราะไปร้องไป มือข้างหนึ่งพยายามเอื้อมมาบีบคอเขา “ไอ้สัดเท็น มึง...”
ยิ่งนิลพยายามจะลุกขึ้นเท็นก็ยิ่งจี้ไม่หยุด แล้วกดเจ้าตัวลงไปนอนเหมือนเดิม
นิลพลิกตัวพยายามจะเลื้อยหนีเท็นก็ตามไปจับมาจี้จนนิลหมดแรง เท็นหัวเราะด้วยความสะใจ
“โอย.. ไม่ไหวแล้ว พอๆ” นิลโอดครวญหมดแรงดิ้น เท็นจึงหยุดมือปล่อยให้นิลพลิกกลับมานอนหงายใจพงาบๆ
“หมดแรงยัง” เท็นถามยื่นหน้าเข้าไปทำหน้ากวนตีน แสงไฟสลัวๆช่วยส่องให้เห็นใบหน้าของคนที่นอนน้ำตาเล็ด
“ไอ้ สาด..” นิลว่าด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆแต่แล้วก็เอื้อมมาตบหัวเขาทีหนึ่ง
“เฮ้ย. โอ้โห” เท็นจับมือนิลไว้ทันควันแล้วพูดว่า “ยังไม่หมดฤทธิ์นี่หว่า”
“หยุดเลยมึง” นิลร้องเอามือดันไหล่เขาไว้
เท็นยิ้มแล้วก้มลงมา มือสองข้างเปลี่ยนมาจับข้อมมือเจ้าของห้องตรึงไว้
“เฮ้ย...” นิลร้องหลับตาปี๋ เมื่อเท็นก้มหน้าเข้าไปใกล้
นิลเงียบหันหน้าหนี ขณะที่เท็นยังคงค้างอยู่อย่างนั้น
ผ่านไปสักพักนิลก็ค่อยๆหยีตาขึ้นมามอง เท็นเห็นแล้วอดขำไม่ได้
“เป็นอะไรของมึง” เท็นว่า
“สัด.. ปล่อยเลย” นิลหน้ามุ่ย
เท็นยิ้มให้แล้วปล่อยนิลให้เป็นอิสระ ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนด้านใน นิลลุกขึ้นนั่งเอามือขยี้หัวตัวเองสองสามที
แล้วก็หันมามองที่เขาแวบหนึ่ง
“เล่นอะไรของมึงวะ” นิลพูดก่อนจะนอนลงไปและดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้
เท็นยิ้มแล้วหลับตาลงอย่างมีความสุข
....
....
ช่วงพักเที่ยงเท็นไปเจอพิมที่ร้านกาแฟหน้ามหาลัย สาวผมยาวรูปร่างดีหันมาส่งยิ้มให้เมื่อเขาเข้ามาถึง
“กลับบ้านมาไม่มีของฝากเหรอ” พิมถาม
เท็นนั่งลงแล้วตอบว่า “ไม่มีอะไรนี่”
“โถ่ ใจดำอ่ะ” พิมเบ้ปาก
“ก็มันไม่มีอะไรน่าซื้อ” เท็นยิ้มให้พิมแล้วก็หันไปมองดูเมนู นึกถึงกาแฟที่นิลกินแต่ก็จำไม่ได้
“จะสั่งเหรอ” พิมถาม
“อืม..” เขาเลือกอยู่สักพักแล้วก็เดินไปสั่งกับพนักงาน “เอา... เอ็กเพรสโซ่ครับ”
“ครับผม” พนักงานตอบรับแล้วเท็นก็เดินกลับมา
“พรุ่งนี้ไปดูหนังกันมั้ย” พิมเอ่ยชวนพร้อมกับเปิดหน้ารายการภาพยนตร์จากหนังสือดาราที่เธออ่านอยู่ให้เท็นดู “เรื่องนี้น่าดู”
เท็นหันไปมองแล้วพูดว่า “อืม ไปก็ได้”
พิมทำหน้างอนิดหน่อยแล้วเอาหนังสือกลับไปเปิดดูผ่านๆ “นึกว่าจะบอกว่าไม่ไป”
“อ้าว ทำไมงั้นล่ะ” เท็นหันไปมองแล้วก็ยิ้มๆกับส่ายหน้า
“ก็เดี๋ยวนี้เห็นไปกับเพื่อนตลอด เมื่อคืนบอกให้ไปหายังไม่ไปเลย”
“โห กลับมาเหนื่อยๆ”
“เหนื่อยแต่ไปห้องเพื่อนได้นี่นะ”
“ก็.. เค้าไปคุยเรื่องงาน”
“ตลอดแหละเท็นน่ะ”
เท็นยิ้มๆไม่พูดอะไรแล้วหันไปยังคนที่กำลังเปิดประตูเข้ามาในร้าน
“เฮ้ยมึงเอาอะไรป่าว” นิลหันไปถามธารเมื่อเดินเข้ามาในร้านแล้ว
ธารเห็นเขาก่อน จึงเรียกให้นิลหันมาทางเขา
“อ้าว” นิลร้องทักเมื่อหันมาเจอเขา
“ไปไหนมา” เท็นถาม
“กินข้าวแล้วก็เลยไปปริ้นงาน” นิลตอบท่าทีปกติแล้วหันไปยิ้มทักทายพิม “หวัดดีครับ”
พิมยิ้มตอบให้นิลกับธาร “หวัดดีค่ะๆ”
“เดี๋ยวไปสั่งกาแฟก่อน” นิลบอก แต่ไม่ทันที่นิลจะหันไป พนักงานร้านก็เข้ามาพอดี
“เอ็กเพรสโซ่ครับ” พนักงานพูดขณะเอากาแฟมาเสริ์ฟที่เขา
นิลมองมายังแก้วกาแฟ แล้วส่งสายตาเชิงสงสัยมาที่เขาแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ก่อนจะเดินไปสั่งกาแฟพร้อมกับธาร
“เพื่อนที่เรียนด้วยกันเหรอ” พิมถาม
“อืม คนนั้นนิล อีกคนธาร” เท็นบอกพร้อมกับชี้โดยไม่หันไปมอง
“คนไหนนิล”
“คนที่เข้ามาพูดด้วยน่ะ” เท็นเอากาแฟขึ้นมาดูดแล้ววางลงทันที พร้อมกับทำหน้าพะอืดพะอม
“อ้าวทำไมล่ะ” พิมสงสัย
“เขาชงไม่ค่อยอร่อย” เท็นเฉไฉ
“มันแย่ขนาดต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยเหรอ” พิมยิ้มขำๆ
เขายิ้มกลบเกลื่อน แล้วหันหลังไปมองเพื่อนทั้งสองคนที่ยืนคุยกันอยู่ขณะรอกาแฟ
“ไหนพิมลองชิมสิ” พิมว่าแล้วก็เอากาแฟของเท็นไปลองชิม
เท็นหันมาดูพิมแล้วขมวดคิ้วถาม “เป็นไง”
“ก็ขมอ่ะ แต่ก็แบบนี้แหละ” พิมวางแก้วกาแฟลงที่เดิม
“อืม..” เขาหยิบมันขึ้นมาดูดอีกครั้งแต่ก็ไม่ชอบใจอยู่ดี นึกสงสัยว่านิลชอบกินเข้าไปได้ยังไง
ไม่นานนักนิลกับธารก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับแก้วกาแฟในมือ
“เฮ้ย.. ไปก่อนนะ” นิลบอกกับเท็นแล้วหันไปบอกพิมว่า “ไปก่อนนะครับ”
เท็นมองนิลที่เดินออกจากร้านไปโดยมีธารเดินตามไปติดๆ เขานึกสงสัยว่านิลจะรู้สึกอะไรบ้างรึเปล่า
เวลาที่เห็นเขาอยู่กับพิมแบบนี้ และชวนให้คิดต่อไปว่าถ้านิลมีคนอื่นบ้างล่ะเขาจะรู้สึกยังไง
.... มันก็ยังไม่น่าจะมีใครไม่ใช่เหรอวะ
เท็นวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ พร้อมกับความหงุดหงิดใจแปลกๆที่ก่อตัวขึ้นมาเฉยๆ
....
....
ขั่วโมงเรียนตอนบ่ายอาจารย์ไม่มาสอน พวกเขาจึงลงมาคุยเรื่องงานที่ต้องส่งวันพฤหัสที่จะถึงนี้
เท็นเอาเอกสารชุดหนึ่งมาเปิดเช็คดูระหว่างที่เพื่อนๆพูดคุยกัน
“ธารมึงเอานี่ไปทำพรีเซ็นท์” นิลบอกพร้อมกับยื่นสำเนาชุดนึงให้ “เลือกเอาเฉพาะหัวข้อลงไปก็พอ”
ธารรับมาเปิดดู “Powerpoint ใช่ไหม”
“อืม..” นิลพยักหน้าแล้วก็ก้มลงไปขีดๆเขียนข้อความบนเอกสาร
“แล้วโมเดลมึงใกล้เสร็จยัง” ธารหันไปถามกันย์
“ยังดิ... มึงจะอยู่ช่วยไหมล่ะ” กันย์ว่า
“อยู่ช่วยอะไร จะชวนกูแดกเบียร์อีกอ่ะดิ” ธารส่ายหน้า
“ก็ต้องมีบ้างงานถึงจะเดิน” กันย์ส่ายหน้าแล้วหันไปหาแมก
“ไอ้เชี่ยนี่ก็จะไปที่อื่นอีก ไอ้สนก็ไปห้องเพื่อน กูก็ต้องอยู่คนเดียวอ่ะดิ”
“แมก..” นิลหันไปเรียก “จะไปทำกันที่ไหนวะ”
“ไปห้องปลาพี่ ยังต้องพิมพ์อีกบานเลย” แมกตอบ
“ไปกันทั้งกลุ่มเลยเหรอเปล่า” นิลถาม
“ครับ นี่ไอ้นิคมันก็กำลังกลับไปขนโมเดลมาทำด้วย”
นิลพยักหน้าเข้าใจแล้วก็หันไปคุยกับธารเรื่องทำพรีเซ็นต์
“เท็น คืนนี้มึงมาช่วยกูทำโมเดลหน่อยดิ” กันย์พูดกับเขา
เท็นพยักหน้าให้นิ่งๆแล้วหันไปถามว่า “อีกเยอะป่าวล่ะ”
“ก็ไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ไม่อยากอยู่คนเดียวว่ะ”
“กลัวผีเหรอ” เท็นยิ้มโดยไม่ได้มองหน้ากันย์
“เปล่าเว้ย จะชวนมากินเบียร์ด้วย” กันย์ท้วง
เท็นพยักหน้าแล้วก็หันไปสะกิดนิล “วันนี้ไปห้องกันย์ไหม”
นิลได้ยินแล้วก็หันไปหากันย์ “สาด โมเดลแค่นี้”
“อ้าว กูไม่ได้ชวนมึงนี่” กันย์ยิ้ม
“เออ กูไม่ไปหรอกน่า” นิลว่าแล้วก็หันไปคุยกับธารต่อ
“ไปเหอะ ไปอยู่เป็นเพื่อนมัน” เท็นพูดกับนิล
“ปล่อยแม่งอยู่คนเดียวไปเหอะ” นิลหันไปทำหน้ากวนตีนใส่กันย์
“โถ พี่นิลครับ อย่างอนดิครับ” กันย์ลุกแล้วเดินอ้อมหลังเท็นไปนวดไหล่ให้นิล “โอ๋ๆ”
“ไม่ต้องเลยมึง สาด” นิลยิ้ม
กันย์ขยับไปเบียดนิลให้เขยิบมาติดเท็น แล้วนั่งลงข้างๆ
“มึงมานั่งทำไมตรงนี้เนี่ย” นิลว่าขณะที่เขยิบมานั่งติดเขา เท็นยกมืออ้อมหลังนิลไปพาดบนพนักเก้าอี้
“ก็กูอยากนั่ง ทำไมอ่ะ” กันย์พูดยิ้มๆ แล้วหันมามองที่เขาและยักคิ้วให้
“เท็นไปนั่งโน่นดิ” นิลสะกิด
“อ้าว..”เท็นทำหน้างงๆใส่ แต่ก็ยอมขยับออกไปนั่งตรงที่เดิมของกันย์
“เออ เดี๋ยวไอ้เอ็มที่มันเคยพักห้องเดียวกับกูแต่ก่อนอ่ะ มันจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วยเว้ย” กันย์บอก
“ไหนมึงว่ามันไปอยู่กับหญิง” ธารถาม
“มันเลิกกันแล้ว ผู้หญิงเก็บข้าวของออกไปตอนมันมาเรียน” กันย์เล่า
“ขำไม่ออกเลยแบบนี้” นิลพูด
“มีปัญหาหัวใจสุดท้ายก็ต้องกลับมาตายรัง” แมกว่าแล้วก็ยิ้ม
“เออ แล้วมันจะย้ายมาเมื่อไหร่” กันย์ถามแมก
“มันบอกว่าช่วงปิดเทอมแหละ เดี๋ยวมันเอารถลงมาขนของ”
“งั้นห้องนั้นก็เด็กพิษโลกหมดเลยดิ” นิลพูด
“เออ ทำไมวะ หรือมึงจะเอา” กันย์ทำหน้ากวนตีนใส่นิล
“โห กลัวฉิบหายเลยว่ะ” นิลว่าแล้วก็ยักไหล่
“เฮ้ยนิล ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยดิ” เท็นพูดแล้วลุกขึ้นยืนหันไปมองนิลเพื่อรอคำตอบ
“อ้าว..” นิลหันมาแต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร
“แน่ะๆ ไปห้องน้ำต้องชวนกันด้วยเหรอวะ” กันย์แซว
“แล้วทำไมวะ” นิลหันไปว่าแล้วก็ลุกขึ้นมา
“อ่ะๆ...” กันย์แกล้งยิ้มหยอกนิล นิลก็ส่ายหน้าแบบเซ็งๆแล้วเดินมา
พวกเขาเดินขึ้นไปบนชั้นสองของตึกทางบันไดหนีไฟ เมื่อเดินมาถึงตรงนี้
เท็นอดคิดถึงตอนที่เขาต่อยกับธารไม่ได้ สภาพตอนนั้นเขายังไม่อยากญาติดีกับใครสักคน
แต่จากตอนนั้นไม่นาน ก็ดูเหมือนอะไรๆก็ดีขึ้นเอง และนั่นก็คงเป็นเพราะมีคนอย่างนิล
เท็นยิ้มกับตัวเองจะหันไปหานิล แต่แล้วผู้ร่วมเหตุการณ์อีกรายหนึ่งก็ผ่านมาพอดี
วิวเดินลงบันไดมากับเพื่อนอีกสองคน เมื่อเจอเขาวิวก็มีปฏิกริยานิดหนึ่ง แต่ก็ทำมองผ่านเลยไปที่นิล
“อ้าว พี่นิล” เธอทักทาย เท็นหันไปมองตามเมื่อเธอเดินผ่านไหล่เขาไป
นิลยิ้มทักทายเพื่อนรุ่นน้อง “แล้วจะไปไหนเนี่ย”
“จะกลับแล้วพี่” เธอตอบ
“อืม งั้นบายๆ” นิลยกมือลา
“จ้า บายๆ” วิวว่าแล้วก็เดินลงบันไดไป โดยไม่หันมามองเขาอีกแม้หางตา
นิลหันมาที่เขาก่อนที่เขาจะละสายตาจากวิวและไปสบตานิลพอดี
เท็นจึงยิ้มให้นิลแล้วยักคิ้วสองข้างก่อนจะหันกลับมา
“เท็น ตอนกลางวันกูเห็นมึงกินกาแฟด้วย” นิลถามเหมือนเพื่อจะให้ลืมเหตุการณ์เมื่อครู่
“อืม ทำไมวะ” เขาตอบ
“ก็มึงไม่กินกาแฟไม่ใช่เหรอ”
“กูแค่อยากรู้ว่ามึงชอบอะไรแบบไหน” เท็นหยอดคำพูดแบบเรียบๆ คิดว่านิลคงเข้าใจ
นิลเงียบไปอึกหนึ่ง “ก็.. ชอบกินกาแฟเฉยๆ”
เท็นนึกขำในใจว่านิลช่างแกล้งโง่เปลี่ยนประเด็นไปได้เรื่อยจริงๆ
... เฮ้ย หรือมันไม่เข้าใจจริงๆวะ
เท็นส่ายหน้าแล้วผลักประตูห้องน้ำเข้าไป
เขาเดินเข้าไปที่ช่องในสุด นิลจึงเดินเข้าไปที่ช่องติดกันเพราะช่องอื่นมีคนใช้อยู่
“ไม่เห็นมันจะอร่อยเลย ขมๆ” เท็นว่า
“อ้าว กาแฟมันก็ต้องแบบนั้นแหละ”
เท็นอมยิ้ม “ของกูอร่อยกว่าตั้งเยอะ ว่ามั๊ย” เขาพูดแล้วแกล้งเงยหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ตั้งใจจะให้ผู้ชายคนที่อยู่ถัดไปจากนิลได้ยินด้วย
นิลท่าทีอึกอักนิดหน่อยก้มหน้าไปโดยไม่ได้ว่าอะไร จนกระทั่งคนข้างๆนิลนั้นเสร็จธุระแล้วเดินไปที่อ่างล้างมือ
เท็นยิ้มแล้วหันไปหานิล “โอวัลตินของกูอร่อยที่สุด”
.... .. ....
-
เท็นก้อหยอดนิลนะเด๋วนี้
-
ดูเหมือนเท็นเจ้าเล่ห์ยังไงไม่รู้
-
:z13: อุ้ย ! วันนี้มาลง 2 ตอนเชียว :pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณมากๆค่ะ อ่านจุใจมาก
เท็นนิล นิลเท็น ช่วงนี้น่ารักจังเลย หวานมากกกก เล่นกัน หยอกกัน ตัวติดกันตลอด
อ่านไป ก็ยิ้มไป พาหัวใจสั่นเบาๆ เท็นก็ชอบหยอดทิ้งระเบิดปริศนาให้นิลเรื่อยอ่ะ
ชอบตอนเท็นแกล้งจั๊กจี๋เอวนิล... แฟนกันยังไม่รู้ว่าจะเล่นกันน่ารักแบบนี้รึเปล่าเลย :m1::m1: น่าร๊ากก อ่ะ
รอลุ้นว่าเท็นจะพิชิตใจนิลได้มั้ย (หรือได้ไปแล้ว ???) นิลเค้าออกจะฮ๊อตน๊าา ใครๆก็มาแอบชอบ
-
จับปลาสองมือ ชิ
-
อยากให้รักกันเร็วๆจังค่ะ
เท็นแสดงออกซะชัดขนาดนี้ละ ยอมรับไปเถอะว่าชอบนิลเข้าแล้ว
-
การตัดสินใจ : ธาร
ธารเปลี่ยนใจจะไปค้างที่ห้องกันย์คืนนี้ เมื่อเห็นนิลมีท่าทีจะมาด้วย
ลึกๆในหัวใจเขาเอง กลัวว่าจะเหลือเวลากับนิลน้อยลง แม้มันจะไม่มีอะไรมากนัก
แต่เขาก็อยากเก็บความสุขนี้ไว้ให้นานที่สุด ความสุขที่ได้แอบรักเพื่อนคนนี้
ตอนที่เดินออกจากมหาลัยธารสังเกตว่านิลกับเท็นสนิทกันมากขึ้นกว่าเดิม
ถึงนิลจะดูมีท่าทีปกติแต่เท็นเหมือนจะแปลกๆไป เท็นดูจะพูดเยอะขึ้นเวลาคุยกับนิล
แตกต่างจากตอนที่คุยกับคนอื่น แม้มันไม่ได้ทำให้หงุดหงิด แต่เขาไม่ชอบใจเอาซะเลย
ก่อนแยกทางกันย์นัดเท็นให้ไปเจอกันที่สนามตอน 5 โมง ส่วนนิลจะไปร้านอาหารที่เคยไปทำงาน
นิลบอกว่าจะไปคุยเรื่องลาออก
“เฮ้ย... กูพักแปบ” ธารร้องบอกกันย์ก่อนจะเดินออกมาจากสนาม
เสียงร้องโหวกเหวกยังคงดังอยู่เบื้องหลัง เมื่อเขาก้มลงหยิบขวดน้ำที่วางอยู่บนเก้าอี้นั่งพัก
ธารดื่มน้ำแล้วมองออกไปในสวนสาธารณะ เขาหันมานั่งลงบนเก้าอี้หยิบผ้าขนหนูมาซับเหงื่อแล้วเหวี่ยงเล่น
มองตามลูกบอลที่ถูกเตะไปมาอยู่ในสนาม ในใจคิดถึงนิลให้ปวดใจเล่นๆ
“อ้าวเฮ้ย...” เสียงร้องโวยวานในสนามเรียกเขาให้กลับสู่ปัจจุบัน
เขามองไปก็เห็นเท็นที่กำลังนอนอยู่บนพื้น ธารลุกขึ้นเพื่อดูท่าทีเมื่อกันย์พยุงเท็นออกมา
“เป็นไงวะ” ธารถามเมื่อทั้งสองเข้ามาใกล้
“ข้อเท้าพลิก แต่ไถลกับพื้นปูนด้วยอ่ะดิ” กันย์พูด ส่วนเท็นทำหน้าเหย
“เอาน้ำล้างซะหน่อยดิ” ธารไปคว้าขวดน้ำมาเปิด “ตรงไหนบ้างวะ”
เท็นยื่นแขนขวาให้ธารเอาน้ำเทลงไปที่แผลตรงข้อศอกกับสันมือ
หลังจากนั้นพวกเขาก็พยุงเท็นกลับมาที่ห้องของกันย์
ข้อเท้าที่พลิกเหมือนจะไม่หนักมากเท่าไหร่ คงไม่เป็นอันตรายถึงกระดูก
เพราะเท็นยังพอเดินไหวบ้างไม่เดี้ยงไปเสียทีเดียว
....
....
“ยังไงวะ เล่นทุ่มเทไปรึเปล่า” นิลถามขณะเดินเข้ามา ซึ่งเขา กันย์ และเท็นกำลังนั่งกินเบียร์กันอยู่
“ทุ่มเทอะไรของมึง” กันย์ถาม
“อ้าว ก็นี่งไง” นิลหันไปทางเท็น “เห็นว่าเลือดตกยางออกเลย”
“มึงรู้ได้ไงวะ” ธารถาม
“ก็มันโทรไปบอกให้กูซื้อยามาให้” นิลชูถุงยาให้ดู
“แหมๆๆ ต้องโทรบอกกันด้วยเหรอครับ” กันย์แซว
นิลทำเป็นไม่สนใจ “ธารเอาเบียร์มาบ้างดิ” ยื่นมือไปขอแก้วจากธาร
“ไม่ให้เว้ย” เขาหยิบแก้วมากระดกจนหมด รู้สึกไม่พอใจหน่อยๆ
“เชี่ย..” นิลว่าแล้วก็ลุกไปเอาแก้วที่ชั้นวาง
เสียงโทรศัพท์ของเท็นดังขึ้น “ฮัลโหล”
“อยู่ห้องกันย์”
....
“ยังอ่ะ”
...
“ยังไม่รู้เลย แต่คงดึกแหละ”
...
ระหว่างที่เท็นคุยโทรศัพท์ นิลก็เดินมารินเบียร์ที่วางอยู่ข้างๆเขา
“มาเดี๋ยวรินให้” ธารคว้าแก้วมาจากมือนิล
“รินให้อร่อยนะมึง” นิลว่า
“เกี่ยวอะไรกับคนรินวะ” ธารพูดขณะรินเบียร์ให้นิล
นิลนั่งลงข้างๆระหว่างเขากับกับกันย์แล้วพูดว่า “มึงไม่ได้ใช้ใจรินมันก็ไม่อร่อยหรอกเว้ย”
“เออ เดี่ยวกูรินให้หมดหัวใจเลยมึง” ธารว่า
“อะไรของมึงกันวะเนี่ย” กันย์ส่ายหน้า
“อย่างมึงไม่เข้าใจหรอก เขาใช้ภาษาใจคุยกัน” นิลว่ากันย์แล้วหัวเราะ ก่อนจะรับแก้วจากเขาไป
“โห” กันย์ว่าแล้วเอามือยื่นไปตบหัวนิลเบาๆ นิลก็หัวเราะแล้วเอื้อมไปตบคืน
เท็นวางสายแล้วเก็บโทรสัพท์เข้ากระเป๋าไป “นิล จะกลับกี่โมงอ่ะ” เท็นถาม
นิลหยุดเล่นกับกันย์แล้วหันมา “ทำไมวะ”
“กูจะไปหาพิมที่ห้อง พาไปส่งหน่อยดิ” เท็นบอก
“แล้วจะไปกี่โมงล่ะ” นิลถาม
“ก็แล้วแต่” เท็นตอบ
“กูยังกินได้ไม่ถึงแก้วเลย อีกสักพักแล้วกัน” นิลพูด
ธารหันไปเห็นกันย์ทำท่าเล่นหูเล่นตาใส่นิล นิลหันไปมองแต่ก็ยักไหล่ทำเฉยๆ
“ตัวจริงเขาเรียกแล้วเว้ย” กันย์พูดแล้วก็ยกเบียร์ดื่ม
นิลเลยดึงขอบกางเกงของกันย์ตรงเอวให้ยืดออกมา แล้วเอาน้ำแข็งก้อนหนึ่งใส่ลงไป
“เฮ้ยๆ” กันย์ร้องรีบวางแก้วเบียร์ลง จะหยิบน้ำแข็งออกจากกางเกง แต่นิลจับข้อมือกันย์ไว้
นิลหัวเราะขณะที่กันย์โวยวายแต่ก็หัวเราะอยู่ด้วยไม่หยุด ธารมองนิลเล่นกับกันย์ก็หัวเราะตามไป
แต่ไม่วายแอบคิดไปเองเรื่องที่นิลจะไปส่งเท็น
....
หลังจากนิลพยุงเท็นออกจากห้องไปได้สักพัก ธารก็หาเรื่องออกไปซื้อเบียร์เพิ่ม
เขาพาตัวเองเดินมาท่ามกลางซอยที่เงียบสงบ คนที่เพิ่งเดินผ่านไปทำให้รู้สึกว่าเขากำลังตัวเล็กลงไปทุกขณะ
ธารไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิดว่าทำไม อยู่ดีๆหัวใจมันก็ว่างเปล่าไปเฉยๆ มันโล่งเกินไปจนทำให้เจ็บปวด
ธารรู้ตัวดีเสมอว่าชีวิตมีพอสำหรับทุกอย่าง ครอบครัวที่ดี ชีวิตที่ดี หรือแม้แต่เพื่อนที่ดี
แต่ทำไมมาถึงวันนี้เขากลับต้องกลัวการที่จะไม่ได้รักคนๆหนึ่ง คนที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน
คนที่เป็นเพื่อนที่ดีเสมอ ถ้าเขาแค่หยุดซะทุกเรื่องมันก็จะมาเป็นเหมือนเดิม
เขาเดินเร็วขึ้นจนกลายเป็นวิ่ง เขาผ่านความเงียบงันนั้นไปราวกับว่าวิ่งหนีความอ่อนแอ
วิ่งไปยังที่ที่ใจมุ่งมั่นพาไป ผ่านสวนสาธารณะที่เขาเคยต่อยกับเท็น
ธารวิ่งข้ามถนนไปแล้วหยุดลงอย่างเหนื่อยหอบ ในใจหล่นวูบไป ....
เมื่อภาพที่เห็นคือนิลกำลังพยุงเท็นไปทางหอพัก แค่ได้เห็นแปบเดียวธารก็หันหลังเดินกลับออกมาช้าๆ
ด้วยใจที่ว่างเปล่าเช่นเดิม เขาไม่ได้สงสัยอะไรไม่นึกโกรธ แต่ทำไมนั่นไม่ใช่เขาที่จะได้อยู่ข้างนิล
....
....
ธารกลับมามือเปล่าและนั่งลงที่เดิมข้างๆกันย์ คำถามของกันย์ได้แต่ผ่านหัวเขาไป โดยที่ไม่นึกอยากตอบ
“กูควรจะหยุดจริงๆนั่นแหละ” ธารพูดออกมาโดยไม่ได้ฟังคนข้างๆ
“อะไร กูถามว่ามึงไม่ได้ซื้อเบียร์มาเหรอ” กันย์ทำเสียงงงๆ
“ไม่อ่ะ ไม่ได้ซื้อ”
“อ้าว แล้วมึงไปไหนมา นานฉิบหาย”
ธารถอนหายใจเรียกสติกลับคืนมา “เซ็งว่ะ”
“อะไรอีกล่ะ” กันย์ถามเหมือนจะเข้าใจอะไรนิดๆ
“กูทำใจดีกว่าว่ะ กูว่า” เขามองหน้ากันย์
กันย์มองตอบแล้วพยักหน้า “เรื่องนิลใช่ไหม”
เขาพยักหน้าตอบรับ ก้มหน้าลงมองวัตถุที่อยู่ตรงหน้าแบบผ่านเลย
“ชีวิตกูมันก็โอเคทุกอย่าง แต่ทำไมมันถึงโดดเดี่ยวนักก็ไม่รู้”
กันย์เงียบเหมือนจะรอฟัง เอื้อมมือไปหยิบขวดเบียร์มาเทลงแก้วจนหมด
“ใครๆก็ดูเหมือนจะรักกู แต่กูก็ไม่เคยเป็นที่หนึ่งของใคร” เขานึกถึงพ่อกับแม่ นึกถึงน้องสาว และก็นึกถึงนิล
“คนเรามันก็แบบนี้ เกินๆขาดๆ ไม่เคยพอดี” กันย์พูด
“กูตัดสินใจแล้ว” เขามองไปที่กันย์ “กูจะตัดใจจากมันว่ะ”
“ทำไมวะ” กันย์ถาม
ธารเงียบไปเหมือนหยุดเตรียมคำพูด “กูมีความสุขแล้วว่ะที่ได้สนุกกันแบบเพื่อน แบบที่มันไม่ต้องมีอะไรในใจ”
“อืม” กันย์พยักหน้าแล้วดื่มเบียร์แก้วสุดท้ายนั้นให้หมด
“แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว” ธารยิ้มออกมาแม้ในใจยังขัดขืน
“กลัวบอกไปแล้วเสียเพื่อน น้ำเน่าดีนะ.. แต่เท่ว่ะ” กันย์ยิ้ม
ธารหัวเราะเบาะ “ไม่ใช่หรอก กูแค่อยากเป็นเพื่อนมันแบบสนิทใจมากกว่า”
“ก็นั่นแหละ น้ำเน่า”
“ไม่ใช่เว้ย กูอยากทำให้มันสบายใจ”
“ก็นั่นแหละ”
“ไอ้สัด กูบอกไม่ใช่ไง” ธารหันไปว่าแต่ก็ยิ้มออก
“มึงนี่คงจะรักมันจริงๆนะ”
ธารหยุดคิดตามคำพูดกันย์ แต่แล้วก็ส่ายหน้า “มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ขอเวลาให้กูก่อน”
กันย์พยักหน้าเชิงเข้าใจ
“ให้กูหาเรื่องตัดใจให้ได้ก่อน แล้วค่อยว่ากัน” ธารพูดด้วยความรู้สึกที่ไม่มั่นใจเลยจริง
....
....
วิวโทรมานัดเขาตั้งแต่ตอนสายๆ บอกให้เขาออกไปเจอเพื่อกินมื้อเที่ยงด้วยกัน
ธารจึงออกมาเจอเธอที่หน้ามหาลัย ทันทีที่ได้เจอกันธารก็รับรู้ได้จากท่าทีของวิวที่แปลกไป
สายตาที่เคยสดใสแฝงซ่อนความกังวลเอาไว้จนดูเศร้า แม้ว่าเธอจะยิ้มให้และพูดจาทักทายอย่างร่าเริงปกติ
ขณะนั่งกินข้าวอยู่ในร้านอาหาร เขาสองคนพยายามหาเรื่องมาพูดคุยกัน
แต่ดูเหมือนวิวยังมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา จนทำให้เรื่องที่พูดๆกันนิ่งไปและจบลง
ในที่สุดธารจึงมองตาวิวและพูดว่า “วิว เรื่องที่บ้านโอเคขึ้นหรือยัง”
วิวสีหน้าจางลงทันทีแค่ได้ยินคำถาม “ไม่อ่ะ ไม่ดีขึ้นเลย” เธอทำหน้าอย่างจะร้องไห้
เขาเอื้อมมือไปจับมือเธอไว้ “ใจเย็นๆนะ” เขาเองก็นึกคำพูดที่ดีกว่านี้ไม่ออก
“ตอนนี้แม่วิวเครียดมาก ทุกอย่างแย่ไปหมด” เธอพยายามเต็มที่เพื่อจะไม่ร้องไห้
“พ่อวิวก็เมาอย่างเดียว ไม่หาทางรับผิดชอบอะไรเลย”
ธารรู้สึกสงสารวิวจริงๆแต่ไม่รู้จะทำยังไงดี เขาได้แต่พยักหน้าฟังเรื่องราวของเธอ
ใกล้เวลาเข้าเรียนธารเดินมากับวิวจนถึงหน้าตึก พวกเขาจึงหยุดพูดคุยกันแถวบันไดขึ้นตึกเพื่อจะเตรียมตัวแยกทาง
“พี่ธารวิวมีของจะฝากให้พี่นิลหน่อยนะ” วิวพูดแล้วหยิบของนั้นออกมา
“อ้าว แล้วทำไมไม่ให้มันเองล่ะ” ธารรับไว้
วิวทำหน้าเบ้ “ไม่รู้สิ วิวยังไม่กล้าน่ะ”
“โถ่ นิลมันไม่คิดมากหรอก ตอนนี้กับเท็นมันยังคุยกันแล้วเลย” ธารพูด
“แหมๆ อันนี้หึงเขาหรือเปล่าเนี่ย” วิวยิ้ม
ธารอดอมยิ้มไม้ได้ “เปล่า แค่จะบอกว่ามันไม่คิดอะไรมากหรอก”
“แน่ะๆ..” วิวทำหน้าทำตาแกล้งแซว
“เออๆ เอาอะไรให้มันล่ะนี่” ขณะที่เขาคุยกับวิวอยู่นั้น ธารก็เห็นเท็นเดินกะเพกๆมาช้าๆโดยมีนิลเดินตามติดๆ
“ก็เป็นของขวัญวันเกิดที่ว่าจะให้พี่เขาน่ะ” วิวพูด
ธารมองอย่างไม่ละสายตาจนนิลหันมายิ้มแล้วยักหน้าให้ ธารยักหน้าตอบทำให้วิวหันไปทางนิลบ้าง
“พี่นิลเหรอ... ใช่ป่ะเห็นแวบๆ” เธอหันไปมองและหันกลับมาหาเขา
“อืม..” ธารยักหน้า “แล้วของขวัญอะไร นิลมันเกิดเดือนพฤษภาโน่น” เขากลับมาพูดเรื่องเดิมต่อ
“ก็ตอนนั้นมันปิดเทอม จะได้เจอพี่เขาที่ไหนเล่า” เธอพูดแล้วยิ้ม
“พี่เขาเคยบ่นให้ฟังว่า พอถึงวันเกิดทีไรก็ไม่เคยได้ของขวัญจากเพื่อนเลย วิวเองก็ไม่เคยได้ให้อะไรพี่เขา”
“แต่ว่า พี่ธารค่อยเอาให้พี่นิลวันหลังนะ” เธอบอก
“ทำไมอ่ะ”
“ไม่ต้องถามมากน่า เอาเป็นว่าเดี๋ยวอีกสักพักค่อยให้แล้วกัน”
ธารได้ฟังแล้วก็ทำเป็นพยักหน้าเข้าใจ “ได้ แต่เตือนอีกทีแล้วกันนะ”
ธารเดินแยกจากวิวมาแต่ก็ไม่ได้ขึ้นไปเรียน เขาเดินถือของขวัญที่วิวฝากให้นิลมาด้วย
วิวแค่บอกว่ามันเป็นสมุดเสก็ตภาพ ซึ่งตอนนี้ถูกห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญสีชมพูไม่มีลายอะไร
เขานึกอยากจะให้ของขวัญนิลบ้างเหมือนกัน
... อะไรดีนะ
...
...
“ฝนพี่ถามหน่อยดิ” ธารพูดขณะนั่งอยู่บนโซฟาและดูทีวีอยู่กับน้องสาว
“อืม อะไรล่ะ” เธอพูดแต่กำลังสนใจซีรีย์ในทีวีมากกว่า
ธารไปคว้ารีโมททีวีในมือน้องสาวมาแล้วกดปุ่มปิด
“อ้าว อะไรล่ะพี่ธารอ่ะ” เธอว่าพลางหันมามองหน้าแบบไม่พอใจ เตรียมจะคว้ารีโมทกลับคืน
ธารเอารีโมทไปไว้ด้านหลัง
“พี่มีเรื่องจะปรึกษา” ธารว่า
ฝนทำเสียงจิ๊จ๊ะ “อะไรก็ว่ามาสิ” เธอหันไปมองทีวีที่ไม่มีภาพ ทำอย่างจะไม่สนใจฟังเขา
“พี่ชอบเพื่อนคนนึง ทำไงดี”
“ไม่กล้าบอกเขาอ่ะดิ” ฝนเบะปากเหล่มาทางเขา
ธารทำไม่เห็น “...เออ”
“น่าเบื่อว่ะ พวกผู้ชาย ชอบเขาก็ไม่กล้าบอก...” เธอหันมามองหน้าเขา
“จะบอกให้นะ ผู้หญิงอ่ะ เขาพร้อมที่จะฟังเสมอแหละ”
ธารถอนหายใจ เหมือนสิ่งที่ถามจะได้คำตอบไม่ตรงประเด็น แต่ก็ไม่กล้าพูดความจริง
“พี่ธาร เคยดูละครบ้างไหม ..” ฝนพูดต่อเขาก็หันไปฟังทำหน้าหน่ายๆ
“พระเอกอ่ะ มันก็ต้องตามง้อนางเอก ตามจีบ ตามอะไร ไม่งั้นมันไม่แฮพปี้เอนดิ้งหรอก”
ธารฟังฝนพูดแล้วนิ่งไป ถามตัวเองว่าที่ผ่านมาเขาเริ่มบ้างหรือยัง ....
“พี่ธาร.” ฝนตีเขาเบาๆ
“...อะไร”
“รีโมทอ่ะ”
ธารส่งรีโมทคืนให้เธอแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องนอน พอมาถึงเสียงโทรศัพท์ก็ดัง
“อืม ว่าไง” ธารทำเสียงปกติ ทั้งๆที่แทบจะยิ้มได้
“เฮ้ย ทำไมไม่เข้าเรียนวะ ไปไหนเนี่ย” นิลถาม
ธารยิ้ม เพราะถูกใจคำถามที่มันทำให้ใจพองโตซะอย่างนั้น “กู.. กูปวดหัวนิดหน่อยเลยกลับมาบ้าน”
“อ้าว ยังไงของมึง เมาค้างหรือไงวะ”
“ไม่รู้ดิ ปวดหัวแหละ”
“เออๆ ยังไงก็ทำงานให้เสร็จนะมึง”
“โห ตกลงมึงห่วงกูหรือห่วงงานวะ” ธารพูดแกล้งน้อยใจไป
“อย่าเอาไปปะปนกันดิวะ ยังไงงานก็ต้องสำคัญที่สุดอยู่แล้ว” นิลหัวเราะ
ธารเองก็หัวเราะตาม “เออ จำไว้นะมึง พรุ่งนี้มึงโดน”
“ฟาย กลัวตายล่ะ... เออๆ แค่นี้แหละ บาย”
“บาย”
หลังจากนิลวางสายไปธารก็ยิ้มไม่หยุด เขามองโทรศัพท์สักพัก
ก่อนจะวางมันลงอย่างทะนุถนอม แล้วไปอาบน้ำอย่างสบายใจ
“พี่ธาร..” ฝนเคาะห้องร้องเรียกเขาอยู่ด้านนอก ขณะที่เขากำลังนั่งทำงานอยู่
“อะไร” เขาบอกไป ตายังไม่ละจากหน้าจอคอม
“ลืมอะไรไว้ข้างล่าง ห่อสีชมพูเนี่ย” ฝนตอบ ทำให้เขารีบลุกขึ้นไปเปิดประตู
พอเปิดฝนก็ยื่นของขวัญของวิวมาให้ “อะไรอ่ะ จะเอาไปให้สาวที่ไหน”
เขารับของมาแล้วก็ทำหน้าดุๆใส่น้องสาว
“อ้อ สงสัยจะเอาไปให้เพื่อนคนนั้น แล้วปอดแหกก่อนล่ะสิ” เธอแซว
ธารแกล้งทำท่าเงื้อมือจะตี
ฝนเองก็ถอยออกไป “คนเขาอุตสาห์เอาขึ้นมาให้” เธอแลบลิ้นใส่แล้วเดินไป
ธารมองตามแต่ก็อดขำไม่ได้ เขาปิดประตูห้องเดินมานั่งลงบนเตียงมองดูขอขวัญชิ้นนั้นอย่างสุขใจ
หรือความรักมันจะเป็นอย่างนี้ บางทีก็ทุกข์ซะไม่อยากจะสานต่อ แต่บางทีก็เป็นพลังให้ทำอะไรๆต่อไป
ธารวางของขวัญลงบนเตียงแล้วเดินไปนั่งทำงานต่อ ด้วยบรรยากาศที่สดใสเหลือเกิน
.....
.....
ทั้งวันธารพยายามหาโอกาสจะบอกชอบนิลให้รู้แล้วรู้รอด แต่นึกๆไปใจมันก็ปอดไปเองบ่อยๆ
รวมถึงจังหวะดีๆก็แทบไม่มี เขาเฝ้าเมียงๆมองๆนิลจนกันย์เองก็อดสงสัยไม่ได้ แต่เขาก็ตอบแค่ว่าไม่มีอะไร
ธารนั่งอยู่ติดกับนิลซึ่งก็กำลังขีดๆเขียนไม่ได้สนใจอาจารย์เท่าไหร่
นี่ก็ใกล้จะหมดเวลาวิชาตอนบ่ายแล้ว ถ้าไม่ทำอะไรสักทีวันนี้คงแห้วแน่นอน เขาตัดสินใจเรียกนิล...
“เฮ้ย. นิล” เขาสะกิดแขน ทำให้นิลหยุดวาดรูปหันมาเลิกคิ้วให้ แทนคำถาม
“เออ... เย็นนี้จะไปไหนวะ” เขาถาม
นิลทำท่านึกก่อนจะตอบ “ไม่ได้ไปไหน”
ธารพยักหน้า ในใจหาทางสำหรับโอกาส
“ทำไมวะ มึงจะชวนไปไหน”
“ไปห้องสมุดเป็นเพื่อนหน่อยดิ” ธารพูด
“ไปทำไมวะ” นิลถามปกติ ไม่ได้สงสัยอะไรเกินคำถาม
เป็นแบบนี้ธารรู้อยู่แล้วนิลต้องไม่ปฏิเสธ “เออน่า..ไปเป็นเพื่อนหน่อย”
นิลพยักหน้ารับคำแล้วก้มหน้าวาดรูปในสมุดต่อ ธารกลับมานั่งคิดถึงคำพูดที่จะเตรียมไปพูดกับนิล
..ทั้งๆที่คิดมาทั้งวัน แต่ดูเหมือนว่าจะยังดูไม่ดีเลยสักคำ
...
...
“นิล มาทางนี้ดิ” ธารเรียก ขณะที่นิลกำลังจะเดินแยกไปที่ชั้นหนังสืออีกทาง
“อะไรวะ” นิลหันมา
“มานี่ๆ” เขาเดินนำเข้าไปแถวๆชั้นหนังสือลึกเข้าไปด้านหลังห้อง
ในมือถือถุงพลาสติกที่มีของขวัญของวิวอยู่ด้านในมาด้วย
ตอนนี้ห้องสมุดไม่ค่อยมีคนเข้ามาเท่าไหร่ คงพอมีเวลาเปิดทางให้เขาได้ทำตามที่หัวใจเรียกร้อง
นิลเองก็ดูท่าทางไม่คิดอะไรมาก แต่ไม่ว่าผลจะออกมายังไง เขาก็โอเคแล้วที่จะเสี่ยงสักที
เขาหยุดลงตรงสุดทางเดินระหว่างชั้นหนังสือ ที่เป็นซอกด้านในเกือบช่องสุดท้าย
แล้วหันกลับมาที่นิลซึ่งก็หยุดตามแหงนมองดูหมวดหมู่หนังสือ
“หนังสือภาอังกฤษทั้งนั้นเลย มึงจะหาอะไรวะ” นิลถาม
“เปล่า กูไม่ได้มาหาหนังสือ” เขาตอบ
นิลขมวดคิ้วงงๆ “วันนี้มึงดูแปลกๆ มึงมีอะไรเนี่ย”
“เออ.. กูมีอะไรจะพูดหน่อย” เขาเริ่ม
“เอาดิ ว่ามา” นิลทำท่าตั้งใจฟัง
ธารก้มลง แล้วตัดสินใจยื่นถุงที่ใส่ของขวัญของวิวไปให้นิล
เพื่อคั่นเวลาให้ได้รวบรวมพลังขั้นสุดท้าย “วิวฝากมาให้”
นิลรับของไปแล้วเปิดปากถุงดู “เออ.. แล้วอะไรวะเนี่ย”
“ไม่รู้ดิ วิวบอกว่า เดี๋ยววันเกิดก็คงไม่ได้ให้อีก เลยให้ก่อนซะเลย”
นิลยิ้มออก “รีบให้ไปไหมเนี่ย”
“เออ ก็วันเกิดมึงปิดเทอม”
“เออๆ” นิลเก็บถุงของขวัญไปแล้วหันมาถาม “แล้วจะพูดเรื่องอะไรวะ”
“นิล กูชอบมึง” ธารพูดออกไปรวดเร็วราวกับเร่งหนีจากความกลัวที่ทัดทาน
สายตานิลนิ่งไปแปบหนึ่ง ก่อนจะหลบตาเขาไปยกมือเกาหัว ดูท่าที่รนๆนิดหน่อย
ธารหยุดเพื่อรอฟังคำพูดของนิล ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกขึ้นๆลงๆ จนมันเหมือนจะปะทุ
นิลยังคงนิ่งไปอย่างใช้ความคิด แต่เขาอยากให้นิลพูดอะไรสักคำก่อนในตอนนี้ อะไรก็ได้...
“เฮ้ย ไม่ล้อเล่นใช่ป่าววะ” นิลถามเขาด้วยสายตาที่ดูสับสน หรือไม่ก็งง
“เออ ไม่ล้อเล่น” ธารตอบ
นิลได้ยินแล้วเกาหัวอีกที แต่เวลาดูจะเดินช้าเกินกว่าที่เขาจะยอมรับไหว
ธารเข้าไปจับไหล่นิลไว้ทั้งสองข้างแล้วดันตัวเพื่อนไปจนติดชั้นหนังสือ
เขาก้มลงประทับริมฝีปากลงไปที่ปากนิลอย่างอดรนทนไม่ไหว
..... .. ....
-
อ่ะจ๊ากกก ค้างเลย
-
:m11: :m11: :m11: ค้างเติ่งสุดๆ คนเขียน ง่าาา แกล้งกันนี่นา นี่แหน่ะ :z13: :z13:จิ้มเลย
นิลโดนเพื่อนลวนลามอีกแล้ว นั่นประไร ใครๆก็จ้อง บอกแล้วว่า...นิลน่ะฮ็อตจะตาย (คนอ่านเองยังหลงนิลเลย 555+)
เท็น ก็รีบๆเข้าน๊าาาา ชักช้ามิได้แล้ว ธารสารภาพว่าชอบนิลแล้วนะ นำไป 1 แต้มเห็นๆ
วันนี้คนเขียนอย่าลืมเอานิลมาฝากอีกนะคะ :impress: :impress: :impress: รอค่ะ คนอ่านกำลังจะขาดใจแล้ว
-
เท็นรีบกลับมาทำคะแนนด่วน :z3: :z3: :z3:
-
ค้างอ่ะฮะคนเขียน
T^T อย่าทำร้ายกันแบบเน้
เชียร์ทั้งเท็น เชียร์ทั้งธารแระ
-
ตัดฉับ ค้างงงเลย
ว่าแต่ทำไม่ต้องจูบด้วยล่ะ
-
:o8:
........ ..........
เสียศูนย์ : นิล
นิลผลักธารจนธารกระเด็นไปติดชั้นหนังสืออีกฝั่ง ด้วยอาการตกใจ
“เชี่ย ทำไรเนี่ย” นิลพยายามพูดให้เบาที่สุด และมองรอบๆเพราะกลัวว่าจะมีคนเห็น
เขาส่งสายตามองธารไปด้วยความประหม่า
นิลยกมือขึ้นมาสองข้างแบออกด้วยความที่นึกคำพูดไม่ออก แต่ก็ไม่ต้องการคำอธิบายเพิ่มเติม
ในเวลานี้
“กูไม่พร้อมว่ะ” นิลพูดและมองตาธาร หวังจะสื่อความหมายว่าขอเวลาคิด แล้วก็รีบเดินออกมาจากที่เกิดเหตุ
เขาออกจากห้องสมุดมาพร้อมกับความคิดชุดใหญ่ ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นมาสดๆร้อนๆ
เขาไม่ได้รู้สึกแย่หรือเสียใจอะไร เพียงแต่ความคิดมันกระจัดกระจายไปหมดตอน
จนถึงตอนนี้ความรู้สึกของริมฝีปากของธาร ก็ยังคงค้างติดมา ราวกับว่ามันจะไม่จางหายไป
....
....
นิลนั่งอยู่ในห้องจ้องมองโทรศัพท์อยู่คนเดียวด้วยความวุ่นวายใจ
เขาห่วงความรู้สึกของธารอยู่เหมือนกัน แต่มันจะดีหรือเปล่าถ้าเขาจะโทรไปหาธารในตอนนี้
เขาใช้เวลาหลายชั่วโมงตั้งแต่กลับมาที่ห้อง นั่งๆนอนๆคิดเรื่องทั้งหมดวนไปวนมา
แล้วเขาก็ถามตัวเองว่าชอบธารหรือเปล่า
....
... เพื่อน นั่นคือคำตอบ
และนั่นเองทำให้เขาลำบากใจกลัวว่าธารจะเสียใจ
... ธารมันอาจจะยังไม่ได้คิดจริงจังขนาดนั้น นิลพยายามคิดในแง่ดี
แต่สิ่งที่คิดดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่ เพราะแค่จะทักทายกันในวันพรุ่งนี้
เขายังไม่รู้เลยว่าจะสามารถทำได้เหมือนปกติหรือเปล่า
ความคิดเขาหยุดลงเมื่อโทรศัพท์มีสายเข้ามาขัดจังหวะ
“ฮัลโหล ว่าไงวะ” เขารับสายกันย์
“เออ.. ทำไรอยู่วะ”
“ก็.. ไม่ได้ทำอะไร”
“นิล เรื่องในห้องสมุดอ่ะ” กันย์พูดแล้วเว้นจังหวะ นิลใจหายวาบทันที
“ทำไมวะ” นิลลุกขึ้นเดิน อย่างไม่สบายใจ
“กูกับไอ้เท็น เห็นนะเว้ย”
“เฮ้ย... พวกมึงเห็นได้ไงวะ” นิลว่า
“ไอ้เท็นมันตามไปอ่ะดิ กูก็เลยต้องไปด้วย”
นิลออกอาการเซ็ง “อะไรกันวะเนี่ย กูแม่ง....”
“เฮ้ยกูไม่อะไรหรอก แต่กูว่าไอ้เท็นมันต้องไปหามึงแน่ มันเพิ่งออกจากกูไปเนี่ย”
“มันจะมาหากูทำไม” นิลมองไปที่ประตูทันที แต่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
“มึงก็คิดเอาเองดิ ว่ามันจะไปทำไม”
“เฮ้ย มึงพูดยังไงวะ มึงรู้อะไรมา” นิลถามตรงๆ
“ก็รู้เท่าที่รู้เนี่ยแหละ”
“อย่ากวนตีน ไอ้สัด”
“เออน่า กูอ่ะยังไงก็เพื่อนมึงเหมือนกัน แต่กูก็ไม่รู้จะช่วยมึงยังไงว่ะ” กันย์พยายามอธิบาย
“ช่วยพูดสิ่งที่มึงอยากจะพูดตรงๆก่อนดิ” นิลกลับลงไปนั่งที่เตียงเหมือนเดิม
“เออ.. ไอ้ธารอ่ะ มันชอบมึงมานานแล้ว แต่มันไม่กล้าบอกมึง” กันย์พูดเว้นจังหวะ
เขาเองก็เงียบฟัง “ไอ้เท็นอ่ะกูก็ไม่รู้หรอกว่าจริงๆมันจะเอายังไง แต่ว่ามันคงไม่ปล่อยมึงหรอก”
“ไอ้เท็นกับไอ้ธาร กูว่ามันคนละเรื่องมั้ง” นิลพอเข้าใจแล้วว่า ความจริงกันย์รู้เรื่องทั้งหมดมาตั้งแต่ต้น
ไม่ว่าจะเรื่องธารที่เขาไม่รู้มาก่อนเลย หรือแม้แต่เรื่องเท็นกับเขา
“ก็ถ้าไอ้เท็นยังไม่รู้ว่าธารมันชอบมึง มันก็น่าจะคนละเรื่องอยู่” กันย์ว่า
นิลถอนหายใจอีกครั้งทิ้งตัวลงบนเตียง
“และนี่มันรู้แล้ว... แต่ถ้ามึงยังไม่อยากเจอมันวันนี้มึงก็หลบมาหากูก่อนก็ได้ พวกไอ้แมกอะไรก็อยู่กัน” กันย์เสนอ
“เออ ก็ดีว่ะ...”
“แล้วไอ้ธารมันโทรหามึงรึเปล่า” นิลถาม
“ยัง กูโทรไปมันก็ไม่รับ”
“อืม”
“งั้นมึงก็ออกมาแล้วกัน”
“โอเคเดี๋ยวกูไป”
นิลคิดว่ามันชักจะไปกันใหญ่ เขาก็อยากคุยกับกันย์ให้รู้เรื่อง
แต่ที่แน่ๆมันน่าจะดีกว่านี้ ถ้ามีคนช่วยคิดว่าจะเอายังไงต่อไป เพราะเขาเองก็ไปไม่เป็นเสียแล้ว
....
....
นิลกับกันย์ออกมานั่งกินเบียร์ด้วยกันที่ป้ายรถเมล์ เพราะที่ห้องกันย์แมกกับพวกกำลังเร่งทำงาน
ที่ต้องพรีเซนต์ในวันพรุ่งนี้ กันย์จึงชวนเขาออกมาข้างนอก
“ทำไมมึงคิดว่าเท็นมันจะไปห้องกูวะ” นิลถาม
“มันบอกกูว่ามันจะไปห้องพิม แต่กูไม่เชื่อมันหรอก” กันย์ส่ายหน้า แล้วกระดกเบียร์
“ไม่เห็นจะเกี่ยวมันเลย”
“นิล มึงอ่ะไม่รู้อะไร..” กันย์ชี้มาทางเขา “ที่จริงกูสงสารไอ้ธาร มันมาบ่นกับกูประจำ เรื่องมึงอ่ะ”
“มันบ่นว่าอะไร”
“จะฟังเรอะ น้ำเน่าฉิบหาย”
นิลหัวเราะแห้งๆ ยกเบียร์เอือกสุดท้ายของกระป๋องขึ้นดื่ม และไม่ได้พูดอะไรต่อ
“กูรู้ไอ้เท็นมันก็ชอบมึง” สิ่งที่กันย์พูดทำให้นิลชะงัก
“มึงรู้ได้ไง” นิลถาม
“พวกมันก็เหมือนกันทั้งคู่แหละ เพียงแต่มันมาคนละแนว” กันย์พูดแล้วหันมายิ้ม
ก่อนจะทำสายตาเจ้าเลห์ใส่เขา “แต่ไอ้เท็นมันเป็นต่อนะเนี่ย ได้....”
“สาด” นิลทำไม่สนใจ ไม่ว่าสิ่งที่กันย์พูดจะหมายถึงอะไร
“ที่จริงกูไม่อยากยุ่งหรอก แต่วันนี้ไอ้ธารมันมาแรง ไอ้เท็นก็ดันเสือกเห็นอีก กูก็เป็นห่วงมึงยังไม่อยากให้มึงเจอคู่กรณี”
“ขอบใจเว้ย... กูก็ยังไม่อยากเจอจริงๆแหละ”
“ที่จริงมึงน่าจะได้เห็นหน้าไอ้เท็น ตอนที่อยู่บนห้องสมุดนะ” กันย์พูดแล้วยิ้ม
ทำให้เขายิ้มตาม “ทำไมวะ”
“พุดตอนนี้แม่งขำ แต่ถ้ามึงได้เห็นตอนนั้น กูรับรองมึงขำไม่ออก”
เขาทั้งคู่เงียบไปสักพักจนกระทั่งรอยยิ้มจางหายไป นิลพยายามหาทางออกอย่าเป็นกังวล
เพราะเขาเองก็แคร์ธารอยู่เหมือนกัน แม้จะในฐานะที่เป็นได้แค่เพื่อน แต่เขาก็ไม่อยากให้ใครต้องมารู้สึกไม่ดี
“ที่จริง คืนวันก่อนที่ไอ้เท็นมันเจ็บแล้วมึงไปส่งมันอ่ะ ไอ้ธารบอกกูว่ามันจะตัดใจจากมึง
แต่สงสัยที่มันเปลี่ยนใจไปสารภาพกับมึง กูว่ามันคงตัดใจไม่ได้จริงๆแหละ” กันย์เล่า
“ทำไมมันเป็นแบบนี้ว่ะเนี่ย” นิลพูดแล้วถอนใจอีก
“ไม่ดีเหรอ มีคนมาชอบ” กันย์กวน
“สาด มึงรู้ไหม ตอนนี้กูขออย่างเดียว”
“อะไรวะ”
“มึงอย่าเสือกมาชอบกูอีกคนแล้วกัน” นิลพูดแล้วหัวเราะ
กันย์เองก็ก็หัวเราะตาม “ไอ้ฟาย... กูไม่เอาหรอกมึงอ่ะ”
“กูก็ไม่เอามึงหรอก”
“เออ กูมันไม่เหมือนไอ้เท็นนี่”
“สาด พูดงี้เงียบไปเลยดีกว่า” นิลส่ายหน้า
แต่ก็รู้สึกสบายใจขึ้น แม้มันจะเร็วไปแต่อะไรๆก็คงมีทางออกของมัน
และได้แต่หวังว่ามันจะไม่แย่จนเกินไป
....>>
-
:mc4: :mc4: :mc4: มาแล้วๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
คืนนี้ ขอ 2 ตอนได้มั้ยคะ :impress: :impress: :impress:
เท็นกับกันต์ก็ดันได้เห็น ฉากในห้องสมุดอีก นิลเอ้ยยยยย ฮ็อตจริงอะไรจริง ฮ็อตไปแล้วนะ
คราวนี้เท็นเอาจริงแน่เลย ระวังรักษาตัวดีๆน๊านิล เค้าเป็นห่วง กลัวเท็นมาทำอะไรอีกอ่าาา
ยิ่งเท็นโมโห หึง?? นี่ ไม่รู้จะเป็นยังไงมั่ง
ขอย้ำกับคนเขียนอีกที ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ :a1: :a1: :a1:
-
นิลนั่งเอามือกุมขมับ อีกมือหนึ่งถือโทรศัพท์และมองดูด้วยความโมโห
ระหว่างนั้นเท็นกับกันย์ก็เข้าไปคุยกับอาจารย์เรื่องขอเลื่อนพรีเซ็นต์
เพราะธารซึ่งเป็นคนที่ทำพรีเซ็นต์ทั้งหมดไม่มาในวันนี้ นิลพยายามโทรไปหลายครั้งแต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมรับสาย
ในใจเขาสาบานได้ว่า ไม่ได้โกรธเรื่องที่ธารจะทำให้เขาพลาดคะแนนพรีเซ็นต์
แต่เขาไม่พอใจที่ธารเอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้คนอื่นเดือดร้อน ยิ่งมีเขาเป็นต้นเหตุด้วยแล้ว
ก็ยิ่งทำให้เขาไม่สบายใจ ถึงจะโกรธแต่ในใจลึกๆก็เป็นห่วง เพราะถ้าเป็นแบบนี้แสดงว่าธาร
คงเข้าใจไปแล้วว่าตัวเองกำลังผิดหวัง
....
“นิล.” กันย์เรียกหลังจากเดินออกมาจากห้องพักอาจารย์พร้อมกับเท็น
“เออ ว่าไงวะ” นิลถาม ขณะที่กันย์เดินมานั่งข้างๆ
กันย์ส่ายหน้า “เขาให้วันนี้วันเดียว เขาบอกว่าไม่มีชั่วโมงของเขาแล้ว”
เท็นเดินมานั่งลงข้างๆ ท่าทีดูจะยังเจ็บแผลอยู่
“แต่เขายอมรับเล่ม กับโมเดล ไม่เป็นไรหรอก” เท็นพูด
“ได้คะแนนครึ่งเดียวก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องเครียด” กันย์ยิ้มให้
“เออ กูโอเค กูไม่สนเรื่องคะแนน แต่ที่มันทำเนี่ยกูว่าแม่ง..” นิลส่ายหน้าอย่างอารมณ์เสีย
“เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง มึงก็ปล่อยมันไปก่อน” กันย์ว่า
นิลหมดอารมณ์คุยกับใคร เขาลุกเดินออกมาจากตรงนั้น
พอเดินลงมาหน้าตึกเขาก็เจอน้ำกับแมกที่เข้ามาถามเรื่องราว เขาหยุดฟังคำถามแบบเบื่อสุดขีด
แล้วก็ส่ายหน้าแทนคำตอบไป ก่อนจะเดินออกมา
....
....
นิลมาที่ร้านอาหารของฟ้า ที่ที่เขาเคยมาทำงานพิเศษ ตอนนี้ร้านยังไม่เปิด
แม้แต่เด็กที่ทำงานในร้านก็ยังไม่มากันสักคน นิลเดินเข้าไปในครัวก็เจอฟ้ากำลังคุยธุระอยู่กับนิว
“หวัดดีครับพี่นิว พี่ฟ้า” นิลยกมือไหว้
“อ้าว... นิล” ฟ้าหันมาแล้วยิ้มให้พร้อมกับนิวที่ยกมือรับไหว้ “แหม มาทำไมอีกยะ” ฟ้าทำประชดประชัน
นิลหัวเราะ “ถ้ามาขอสมัครงานอีกรอบจะรับไหมครับนี่”
“ไม่รับหรอก เชอะ” ฟ้าแกล้งทำ นิลเห็นท่าทางของเธอแล้วก็ยิ้มไม่หุบ
หลังจากทักทายกันพอสมควรแล้ว นิลก็ออกมาจัดโต๊ะจัดเก้าอี้อย่างที่เขาเคยทำ
เขาไปหยิบผ้ามาเช็ดโต๊ะสองสามที ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ เหม่อลอยคิดถึงเรื่องของเท็นกับธาร
เขาเฝ้าถามตัวเองเรื่อง คำตอบบางอย่างที่ยังคาใจ
ทั้งๆที่เหมือนจะตอบได้ง่ายๆ แต่เขาก็กลัวคำตอบที่อาจจะทำให้ต้องเจ็บปวด
“น้ำจ่ะ” ฟ้าวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ แล้วเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ขอบคุณครับ” นิลหยิบแก้วน้ำมาดื่ม แล้วหันไปมองในครัว “พี่นิวล่ะ”
“ออกไปซื้อของ” ฟ้าตอบ พร้อมกับส่งยิ้มแปลกๆมาให้ก่อนจะถามว่า “มีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็ว่ามา”
นิลนึกขำที่ฟ้ารู้ทัน “มันก็ต้องมีบ้างครับ ชีวิตวัยรุ่น”
“แหม วัยรุ่นตายล่ะแก”
“เห็นไหม คนแก่จะเข้าใจอะไร” นิลแกล้งพูดแล้วยิ้ม
“ย่ะ แต่คนแก่เนี่ยเขาผ่านมาเยอะนะ”
นิลพยักหน้าแล้วนิ่งไปสักอึดใจ
“ผมโดนเพื่อนบอกรัก แต่ผมไม่พร้อมที่จะรักมัน แล้วมันก็หายตัวไปเลย”
“อืม.. แล้วนิลกังวลอะไรล่ะ”
“ผมกลัวว่า จะเสียเพื่อนดีๆไป แค่ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้”
ฟ้าทำท่าครุ่นคิดนิดหนึ่งแล้วพูดว่า
“นิลห้ามความคิดของคนอื่นไม่ได้หรอกนะ ไม่ว่าเขาจะรักหรือเกลียด
มันเป็นสิทธิ์ส่วนตัวของเขา ถ้าเรามัวแต่กลัวว่าคนอื่นจะไม่เป็นอย่างที่เราคิด ก็จะมีเราเองที่กลัวอยู่คนเดียว”
นิลคิดตามคำพูดของฟ้าแล้วพยักหน้าเข้าใจ “อย่างนี้เองสินะครับ”
“นิลเองก็เหมือนกันนะ ถ้าสิ่งที่คิดมันไม่ได้ผิดต่อคนทั้งโลก ก็ทำตามใจบ้างก็ได้”
“โหพี่ ผมอ่ะทำตามใจอยู่แล้ว จนจะเป็นคนเอาแต่ใจอยู่แล้วเนี่ย” เขายิ้ม
“พี่หมายถึงเรื่องความรัก”
....
.....
......
นิลยืนมองภาพอาคารบ้านเรือนของกรุงเทพมหานคร ตอนที่พระอาทิตย์เริ่มทอแสงอ่อนลง
สายลมพัดพาทำให้กระดิ่งที่ถูกแขวนไว้ส่งเสียงดัง
บรรยากาศแบบนี้นิลหันไปเห็นคู่รักที่ขึ้นมาชมวิววบนนี้แล้วนึกอิจฉาในใจ ถ้าเขามีโอกาสที่จะรักใครสักคนได้
เขาก็อยากทำอะไรแบบนี้เหมือนกัน
ภาพความรักของคนสองคน ทำให้เขาหวนนึกถึงคำพูดของฟ้า
...ถึงจะไม่ผิด แต่ถ้าคนทั้งโลกไม่ยอมรับ แล้วผมจะรักได้ยังไงล่ะครับ
เสียงโทรศัพท์ดังเขาจึงหยิบมันขึ้นมาดูแล้วกดรับ
“เออ ว่าไง” นิลพูด
“อยู่ไหนวะ”กันย์ส่งเสียงมาถาม
“ภูเขาทอง”
“ไปทำเหี้ยอะไร”
“สัด กูมาวัด”
“เออๆ.. แล้วจะกลับรึยังวะ”
“ทำไมอ่ะ”
“คนแถวนี้เขาเป็นห่วง บอกให้กูโทรมา” กันย์ทำเสียงกระซิบ
“ใครวะ” นิลแกล้งทำไม่รู้
“เออ ไอ้เท็นมันชวนกินเบียร์ คืนนี้กินป่าว” กันย์ทำพูดเต็มเสียง แต่ก็ออกแนวทะเล้น
“ฟาย กูอยู่วัดมาชวนกูกินเบียร์”
“ทำไมวะ กูไม่ได้ชวนมึงกินในวัดนี่”
“แดกกันทุกวัน จะเอาให้แทนน้ำเลยไงวะ”
“ไม่มาก็ไม่ต้องมา แค่นี้เว้ย” กันย์พูดแล้ววางสายไป
นิลยิ้มกับโทรศัพท์แล้วส่ายหน้า ก่อนจะเดินห่างออกมาจากระเบียง
เขามองสูงขึ้นไปที่ยอดเจดีย์แล้วสูดหายใจลึกๆ
...เดี๋ยววันนี้มันก็จบลง เขาบอกกับตัวเอง
.....>>
-
ต่ออีก ยังไม่หนำใจเลย
-
มาลงเยอะๆเลยค่า
-
มาต่อแบบรวดเร็วทันใจจริงๆเลย
:กอด1:
-
ชอบนิยายเรื่องนี้ที่สุด
เท็นกับธารก็ยังเชียร์ทั้งสองคน เอร๊ย เลือกไม่ถูก
ตกหลุมรักนิลไปเรียบร้อยละ คึคึ
-
:z1: นิลเก็บเธอไว้ทั้งสองคนเลย :z1:
-
ชอบธารมากกว่าอ่ะ เท็นมันมีแฟนแล้ว
-
:m17:
เอาใจกันเต็มที่เลยครับ อ่ะ
........ จัดไป
..........................
ผ่านมาหลายวัน อะไรๆก็ดูเหมือนจะยังไม่ดีขึ้นเลย
ในวันสอบ นิลได้เจอธารหลายครั้งแต่ทุกครั้งธารก็จะทำเป็นไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา
ธารจะเข้าห้องสอบช้านิดหน่อยและออกเร็วมาก แสดงว่าคงเพราะยังไม่อยากจะคุยกับเขาจริงๆ
นิลเองถึงจะเป็นห่วงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ยิ่งเป็นอย่างนี้เขาเองก็พูดไม่ออก
เพราะกลัวความรู้สึกของธารจะยิ่งแย่ลงไปอีก จึงได้แต่ยืนมองธารเดินผ่านไหล่จากไปด้วยความเฉยชา
ส่วนกันย์ก็จะคอยช่วยพูดแก้ต่างให้ธารตลอด เวลาที่คนอื่นๆถามหาเหตุผลที่ธารแปลกไป
แม้สิ่งที่กันย์พูดจะเป็นเรื่องที่โกหก แต่เขาก็ต้องเออออตาม
ในที่สุดช่วงปิดเทอมก็มาถึง สิ้นสุดช่วงหลายวัน ที่เขาสับสนวุ่นวายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
และเป็นหลายวันที่ต้องอ่านและติวหนังสือกับเพื่อนๆจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน
นิลรู้สึกเหนื่อยทั้งกายและใจจนอยากจะหยุดและหายตัวไปดื้อๆ
วันนี้เพื่อนๆหลายคนเตรียมตัวจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด แต่นิลกำลังเก็บของเตรียมเดินทางออกไปใช้ชีวิตช้าๆ
โดยลำพัง
....
....
....
....
....
....
นิลจอดรถจักรยานที่หน้าช่องขายตั๋วทางเข้าเมืองเก่าสุโขทัย
ซึ่งมีป้ายบอกราคาค่าเข้าชม 20บาทเป็นเลขไทยติดไว้ เขาจึงยืนคร่อมจักรยานพยายามจะควานหาเศษตังค์ในกระเป๋า
“120 Bath” พนักงานสาววัยกลางคน บอกราคาด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว
“คนไทยครับ” นิลพูดแล้วยิ้มให้
“แหม.. พูดไทยชัดซะด้วย” เธอพูด
นิลหัวเราะ “โห.. อำรึป่าวครับเนี่ย” เขาพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมา และเอาแบงค์ยี่สิบจ่ายไป
“อ้าว.. พี่ก็นึกว่าคนญี่ปุ่น หน้าให้อยู่นะ” เธอพูดแล้วหัวเราะบ้าง พร้อมกับรับเงินไปก่อนจะฉีกตั๋วส่งมาให้
“โถ่ จะแกล้งเก็บเงินผมเกินราคาล่ะสิ” นิลรับตั๋วมาและแกล้งแซวกลับไป
“บัตรอุทยานจ่ะ พี่ไม่ได้เก็บไว้เองนะ” เธอตอบกลับมา
“โอเคครับ งั้นเดี๋ยวผมไปก่อนนะครับ”
“จ่ะ”
นิลยิ้มให้เธออีกทีแล้วปั่นจักรยานออกมา ร่มไม้สองข้างทางช่วยบังแสงแดดตอนสายๆ
ทำให้ไม่รู้สึกร้อนจนเกินไป
ถัดออกไปเป็นสระน้ำใหญ่ มีดอกบัวสีชมพูเข้มบานสะพรั่งแวดล้อมโบราณสถานเก่าแก่
“........” โทรศัพท์มีสายเข้า เขาจึงจอดจักรยานที่ข้างทาง
“ว่าไงครับ” นิลพูด
“อยู่ไหนวะ ไอ้คุณเพื่อน”
“สุโขทัย”
“ไปทำเชี่ยอะไร”
“แล้วเสือกอะไรล่ะครับ”
“ไม่มาเที่ยวบ้านกูวะ มาอุตรดิตถ์ดิ” กันย์เป็นคนอุตรดิตถ์ แต่เคยไปเรียนที่พิษณุโลก
“ถ้ามีเวลาเดี๋ยวกูไปแล้วกัน”
“เออๆ กูนึกว่ามึงอยู่กรุงเทพ เดี๋ยวอีกสักสองอาทิตย์กูจะไปช่วยไอ้เอ็มขนของ” กันย์ว่า
“แล้วทำไมวะ” นิลถาม ขณะที่ลงจากจักรยานแล้วเดินไปที่สระน้ำ
“เปล่า ก็จะชวนมาแดกเบียร์”
“ไม่รู้ดิ ถ้ากูกลับไปทันก็ได้เจอ”
“โห มึงจะกลับเมื่อไหร่วะ”
“ก็ว่าจะเที่ยวไปเรื่อยๆ ยังไม่รู้แน่นอน”
“ไปกับใครวะ”
“คนเดียว” นิลตอบแล้วก็หาวน้ำตาเล็ด
“โห ศิลปินแดกรึไงมึง”
“เรื่องของกู”
“เออๆ เรื่องของมึง”
“แล้วคุยกับไอ้ธารบ้างยัง” นิลถาม
“ยังเลย แล้วมึงโทรหามันบ้างหรือเปล่า”
“โทรดิ มันไม่รับ”
“เออ กูว่าแล้ว”
“มันยังไงเนี่ย แม่งจะไม่คบกูเป็นเพื่อนเลยรึไงวะ” เขาบ่น เริ่มรู้สึกน้อยใจเหมือนกัน
“ปล่อยมันเหอะ เดี๋ยวสักพักมันก็ดีเอง”
“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นนะ”
“แล้วไง ไม่คิดถึงพี่เท็นเค้าบ้างหรือจ๊ะ”
นิลยิ้ม “คิดถึงทำไม มันยังไม่เห็นจะโทรหากูเลย”
“อ้อ อยากให้เขาโทรหาเหรอ เดี๋ยวพี่กันย์จัดให้” กันย์ทำเสียงกวนตีน
“พอเลยมึง ให้กูอยู่สงบเหอะๆ”
“แน่ะๆ”
“แค่นี้แหละกูจะไปต่อแล้ว”
“เออ ไปเหอะ” ว่าแล้วกันย์ก็วางสายไป
นิลอมยิ้มกับโทรศัพท์ ก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋าไป
....
....
.....
พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปในทิวเขาเบื้องหลัง แต่แสงสว่างจางๆก็ยังคงทาบทามตัวเมืองด้านล่างอยู่
นิลนั่งอยู่ที่ริมรูปปั้นสิงห์ตรงบันได ที่ใช้เดินขึ้นมาจากด้านล่าง ภาพเมืองเม่ฮ่องสอนในเวลานี้พาใจเขา
ล่องลอย.....
เขาเอาสมุดที่พับแล้วเหน็บใส่กระเป๋าหลังของกางเกงยีนส์ออกมา
ก่อนจะลงมือวาดภาพ และเขียนรายละเอียดในสิ่งที่พบเจอ
นิลเอนตัวลงนอนด้วยความเมื่อยล้า วันนี้เขาตระเวนเที่ยวไปโน่นไปนี่ในเมืองแม่ฮ่องสอน
กลับมาถึงที่พักก็ลงไปคุยเล่นกับเจ้าของเกสท์เฮาสท์จนถึงสี่ทุ่ม
“ฮัลโหล” นิลรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เพราะใกล้จะหลับเต็มที
“พี่นิล หลับแล้วเหรอ” เสียงนิดพูดสาย ทำให้เขาพอมีสติขึ้นมาหน่อย
“อ้อ ยังแค่นอนเล่น” นิลตอบ
“ไม่โทรมาหากันเลย นานมาก”
“พี่ไม่ค่อยว่างน่ะ ช่วงนี้เครียดเลย"
“เหรอ เรื่องอะไรล่ะ”
“สอบมั้ง เพิ่งสอบเสร็จ”
“แล้วกลับบ้านหรือยัง”
“ยัง พี่มาเที่ยว”
“ไปไหน” คำถามของนิดเริ่มทำให้นิลรู้สึกกวนใจ
“แม่ฮ่องสอน” นิลตอบ
“ไปกับใครอ่ะ”
“พี่มาคนเดียว”
“ไม่เชื่อหรอก”
“เหอะๆ” นิลหัวเราะแห้งๆ
“ไม่ต้องมาทำหัวเราะเลย” เธอว่า
“แล้วจะให้พี่ทำอะไรล่ะ”
“เชอะ บ้านช่องก็ไม่ยอมกลับ”
นิลฮาวไม่ตอบอะไร
“ไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุย อยู่กับคนอื่นล่ะสิ”
“ป่าวนี่”
“อืม แค่นี้แหละ” นิดทำเสียงงอนๆ
“คับ บายๆ”
นิลชันตัวลุกขึ้นมาสะบัดหัวสองสามที แล้วจะถอดเสื้อเตรียมออกไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านนอก
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา
“ว่าไงวะ” นิลรับสาย
“กลับหรือยังมึง” กันย์ถาม
“ยัง กูอยู่แม่ฮ่องสอน”
“โห มึงนี่จะไปถึงไหนวะเนี่ย”
“เรื่อยๆ” นิลพูดไปหาวไป “ทำไมวะ”
“กูจะไปกรุงเทพวันเสาร์หน้า เลยถามมึงว่าจะอยู่กรุงเทพหรือเปล่า”
“เออๆ เดี๋ยวกูกลับแล้วจะโทรบอก”
“แหมไอ้สาด.. จะไม่กลับบ้านบ้างรึไงวะ ที่บ้านมึงเค้าจำหน้ามึงได้อยู่ป่าวเนี่ย”
“ไม่รู้ดิ กูว่าจะถ่ายรูปตัวเองส่งกลับไปให้เขาดูอยู่เนี่ย”
“ซะงั้นเลยมึง”
“กูจะไปอาบน้ำและ จะได้นอนสักที” นิลพูด
“เออ ที่จริงไอ้เท็นมันให้กูโทรมานะเนี่ย”
“อย่างกวนตีน” เขาไม่เชื่อ
“จริงๆ มันโทรมาเมื่อกี้ มาทำเก็กพูดให้กูโทรหามึง”
“มันว่าไง”
“ก็ถามแหละว่ามึงอยู่ไหน อะไร ยังไง พอกูบอกไม่รู้มันก็ให้กูโทรมาหามึงนี่ไง”
“แล้วมึงก็ทรยศมัน มาบอกกูว่างั้น”
“สาด กูอยู่ข้างมึงนะเนี่ย”
“อ้อเหรอ” นิลทำกวนตีน แต่ก็แอบดีใจ
“ไปอาบน้ำดีกว่า”
“อย่าเสือกเล่นว่าวนะมึง”
“เออ”
เขาโยนโทรศัพท์ไปบนเตียงแล้วถอดเสื้อเตรียมจะไปอาบน้ำ
แต่ก็หยุดหันกลับไปหาโทรศัพท์แล้วหยิบขึ้นมา ก่อนจะกดเลื่อนดูรายชื่อ
..... เท็น
นิลหยุดมองแล้วก็โยนโทรศัพท์ลงบนเตียงอีกครั้ง ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวกับสบู่ยาสีฟันเดินออกจากห้องไป
....
....
......
“.....ธารถ้ามึงโอเคขึ้นแล้ว กูก็อยากให้มึงเป็นเหมือนเดิม..”
นิลพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์ ขณะนั่งรถทัวร์ออกจากลำปาง
เขาตัดสินใจกดส่งไปด้วยความหวังว่า ธารจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง
เขาเก็บโทรศัพท์ไปแล้วมองดูวิวข้างทาง ที่ผ่านหุบเขา ต้นไม้ ลำธาร ต่างๆนาๆ จนหลับไป
“ครับแม่” นิลตื่นเพราะโทรศัพท์สั่น หลังจากหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้
“อยู่ไหนแล้ว” แม่เขาถาม
“ออกจากลำปางแล้ว”
“จะไม่กลับบ้านเลยรึไง”
“กลับ อีกสักสองอาทิตย์แหละ”
“แหม เที่ยวกระจายเลยนะ ไม่คิดถึงพ่อคิดถึงแม่บ้างรึไง”
“คิดถึงสิ”
“คิดถึงก็กลับบ้านได้แล้ว”
“ครับๆ เอ่อ.. แม่เดี๋ยวโทรกลับแล้วกัน อยู่บนรถมันกวนคนอื่นเขา”
“อืม..ได้”
“สวัสดีครับ”
นิลกดวางไปแล้วมองเห็นกล่องข้อความเข้า จึงเปิดอ่านข้อความตอบกลับจากธาร
“...ไม่เหมือนเดิมหรอก...”
นิลอ่านแล้วรู้สึกใจแป่วๆแต่ก็เข้าใจธาร ที่จริงเขาก็ดีใจที่มีคนมาบอกว่าชอบแต่มันก็รู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก
แสดงว่ามันคงยังเร็วไปที่จะพูดให้ธารเข้าใจเขาบ้างในตอนนี้
.....
.....
.....
.....
นิลเดินกลับโรงแรมหลังจากกินมื้อค่ำที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟ
ซึ่งเปิดขายอยู่แถวริมถนนเลียบทางรถไฟในเมืองลพบุรี
วันพรุ่งนี้เขาก็จะเดินทางกลับกรุงเทพแล้ว หลังจากออกเดินทางมาเกือบหนึ่งเดือน
ถึงมันจะดูเหงาบ้างในบางครั้ง แต่ก็สบายใจที่ได้พบเจอผู้คนมากมายที่เขาไม่รู้จัก
“.....” โทรศัพท์ส่งสัญญาณโทรเข้า ระหว่างที่เขาเดินทอดอารมณ์อยู่นั้น
... เท็น นิลมองชื่อที่ปรากฏขึ้นด้วยความแปลกใจ
“ฮัลโหล” นิลรับสาย
“หวัดดี ทำไรอยู่” เท็นพูด
“กำลังเดินกลับโรงแรม”
“เหรอ อยู่ที่ไหนแล้ว”
“อยู่ลพบุรี”
“ไปทำอะไร”
“อืม... มาดูลิง”
เท็นหัวเราะเบาๆ “เหรอ แล้วกินข้าวรึยัง”
นิลรู้สึกสะกิดใจกับคำถามของเท็นมาก ถึงจะเป็นแค่คำถามธรรมดา
แต่มันทำให้เขาใจเต้นแปลกๆอีกแล้ว
“ก็.. กินแล้วจะกลับที่พักแล้วเนี่ย” นิลตอบไป
“จะมากรุงเทพเมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้ก็จะกลับไปที่หอแล้ว”
“เหรอ ดีๆ”
“เออ”
“งั้นแค่นี้แหละ”
“โอเค บาย”
นิลหยุดเดินด้วยความรู้สึกที่หัวใจพองโต จนเขาอยากจะตะโกนออกมาดังๆ
...บ้าเหรอ จะตะโกนทำไมวะ
...อย่ายิ้มดิ
...เป็นเชี่ยอะไรเนี่ย
นิลก้าวต่อไปเรื่อยๆ เดินไปตามถนนที่เงียบสงบ
แม้ไม่ดึกมาก แต่ฉากความวุ่นวายของเมืองนี้ก็ถูกปิดฉากลงไปแล้ว
เขาเดินอยู่ที่กลางถนนและแหงนมองดูดวงดาวบนท้องฟ้า
ทั้งๆที่ยังหาคำตอบไม่ได้สักทีว่าดาวเหนือคือดาวดวงไหน
....>>
-
อ่ะนะ นิลรู้ตัวเองหรือยังว่ายิ้มทำไม
-
ธาร น่าสงสาร :monkeysad:
-
สงสารธารจัง
-
เท็นนี่ร้ายจริงๆ เริ่มด้วยการปล้ำเขาแท้ๆ
ยังจะทำให้นิลหวั่นไหวได้อีก สุดยอดด
แอบสงสารธารเล็กน้อย ไม่รู้ป่านนี้ไปอยู่ไหน
กลับมาได้แล้วธาร
+1 ให้จ้ะ
-
นิลคงสับสนกับจิดใจตัวเอง สู้ๆนะนิล
-
นิลน่ารักที่สุด :-[
-
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:call:
:pig4:
-
:pig4: ขอบคุณมากค่ะ วันนี้คนเขียน เอานิลมาส่งแต่เช้ามืด หัวค่ำ 2 ตอน แถมยังพามาส่งรอบดึกอีก o13 o13
จุใจมากกกกก... ขอ :กอด1: นิลแน่นๆ แล้วก็ :กอด1:คนเขียนด้วย เค้ารักเรื่องนี้.....อ่ะ :L1:
สำหรับตอนนี้ อ่านไปก็ลุ้นไป ลุ้นว่าเท็นจะตามนิลมามั้ย ทั้งที่สุโขทัย แม่ฮ่องสอน ลำปาง(ที่นี่แอบสงสารธาร เบาๆ)
โดยเฉพาะ ลุ้นที่สุด ตอนนิลรับโทรศัพท์เท็นที่ลพบุรี นึกว่าจะมีเซอร์ไพรซ์มาอยู่ตรงหน้านิลนะเนี่ย หุหุ (เพ้อ..มากชั้น 555)
แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้นิลก็มา กทม แล้ว เค้าจะเจอกันแล้ว.. :oni1: :oni1: :oni1:
ปล. ฝากถึงเท็น >> เรื่องพิม (แฟน) อ่ะเคลียร์เร็วๆนะ นิลเริ่มจะยอมรับตัวเองว่ามีใจให้นายแล้วน๊าาาา :m12: :m13: :m1: :m3:
เชียร์เท็นสุดใจ :ped149: อยากให้รักกันเปิดเผยซักที ลุ้นๆๆ
-
ขอตัวไม่อยู่สองวันนะ คิดถึงกันก็มาเม็นต์ทักทายไว้นะครับ หุหุ
:m22:
-
กรี๊ดดด คยเขียนจะหนีเค้าไปไหน :z3: :z3: :z3:
-
....
....
นิลเดินง่วงๆไปซื้อตั๋วหนัง ก่อนจะมานั่งในร้านกาแฟเพื่อรอเวลา
เขาใช้ชีวิตในกรุงเทพคนเดียวมาอาทิตย์กว่าๆแล้ว หลังจากที่กลับไปอยู่บ้านมาสักพัก
ชีวิตเรื่อยๆเปื่อยๆไม่มีอะไรให้ทำ
มันน่าเบื่อจนทำให้อยากจะออกไปเที่ยวไกลๆอีกสักรอบ
นิลหาวด้วยความง่วงจัด เพราะตอนกลางคืนมักจะนอนไม่ค่อยหลับ
วันนี้เขาจึงรีบตื่นแต่เช้า เพื่อจะบังคับให้ตัวเองง่วงตอนหัวค่ำและจะได้หลับง่ายๆ
นิลนั่งมองแก้วกาแฟที่ถูกยกมาเสริ์ฟ ด้วยเปลือกตาที่หนักและใกล้วจะปิดเต็มที
เขาเอนหัวไปพิงข้างฝาและในที่สุดก็หลับลงไปซะอย่างนั้น
...
...
“!!!..” เสียงดังคล้ายอะไรตกทำให้เขาสะดุ้งตื่น
นิลหันมองรอบๆ ก็เห็นพนักงานกำลังวุ่นอยู่กับอุบัติเหตุเล็กๆน้อยที่เกิดขึ้นในร้าน
เขาหาวแล้วก้มลงดูดกาแฟในแก้ว
“ฮัลโหล” นิลรับโทรศัพท์
“นิล มึงอยู่ไหนวะ” กันย์พูดสาย
“อยู่กรุงเทพแล้ว”
“เออ เอ็มมันตายแล้วนะ”
“เฮ้ย.. มันเป็นอะไรวะ” นิลถามด้วยความตกใจนิดหน่อย
“รถคว่ำ”
“ที่ไหนวะ”
“ระหว่างทางไปกรุงเทพ”
“เออ กูเสียใจด้วยนะเว้ย”
กันย์ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เฮ้อ.. นี่ก็เพื่อนกูคนที่สองแล้ว จะรีบไปไหนกันวะเนี่ยพวกนี้”
“ปีที่แล้วเพื่อนกูก็ตายไปคนนึง เพื่อนสมัยปวส.” นิลพูดแล้วนึกถึงวันเก่าๆ
“คนเรานี่ จากกันง่ายดีเนอะ อยู่ๆก็ตาย”
“นั่นดิ...”
“มึงก็อย่าเสือกรีบตายนักล่ะ” กันย์พูด
“เออ.. กูไม่รีบ” นิลว่า “แล้วเขาจัดงานที่ไหนวะ”
“บ้านมันอยู่พิชัย มึงจะมาป่าวล่ะ”
“เออ ไป.. กูไปพักบ้านมึงนะ”
“ได้ ไม่มีปัญหา” กันย์ตอบรับ
“โอเค งั้นเดี๋ยวกูโทรไปอีกทีแล้วกัน”
“เออ แล้วเจอกัน”
นิลวางสายไปแล้วมองนาฬิกา ซึ่งก็ใกล้เวลาหนังจะฉายแล้ว
เขาจึงรีบดูดกาแฟให้หมดแล้วลุกขึ้นเดินออกมา
....
....
นิลนั่งตอบเฟสบุคอยู่คนเดียวในห้อง ตั้งใจว่าสามทุ่มก็จะเลิกและอาบน้ำนอนทันที
แต่นี่ก็เลยมาจนสี่ทุ่มแล้วกิจกรรมหน้าคอมพิวเตอร์ก็ยังไม่จบลงง่ายๆ
น่าแปลกเพราะทีเวลาอย่างนี้มันไม่รู้สึกง่วงเลยจริงๆ
เสียงคนเคาะประตูทำให้เขาแปลกใจเล็กน้อย นิลจึงลุกขึ้นไปส่องตาแมวดู
....เท็น
“อ้าว มาได้ไงวะเนี่ย” นิลถามหลังจากเปิดประตูออกมา
เท็นยิ้มมุมปากให้แล้วเดินผ่านเขาเข้ามาในห้อง
“แล้วทำไมไม่โทรมา จะได้ลงไปเปิดประตูให้”
เท็นนั่งลงบนเตียงแล้ววางเป้ลงบนพื้น ก่อนจะหันมาตอบว่า “มีคนจะขึ้นมาพอดี”
“เออ แล้วยังไงวะเนี่ย เพิ่งมาจากบ้านเหรอ” เขาถาม
“อืม พอดีมีธุระเลยขึ้นมากะทันหัน” เท็นตอบด้วยสีหน้าที่ดูแม่งๆ และที่สำคัญเท็นพูดโดยที่ไม่มองตากัน
นิลเอาเก้าอี้ตรงโต๊ะเขียนหนังสือมา และนั่งลงไม่ห่างจากเท็นนัก “มึงมีเรื่องอะไรป่าววะ ดูแย่ๆ”
เท็นพยักหน้าแล้วก้มหน้าลง “พิมท้องว่ะ”
นิลหัวใจหล่นวูบไปเอง มันเจ็บแปลบๆ เขาพยายามรวบรวมความคิดเพื่อให้ได้สติกลับมา
“แล้วพิมว่ายังไง” นิลถามอย่างอยากลำบาก
“พิมบอกว่ายังไม่พร้อม แต่กูคุยกับแม่แล้ว แม่กูไม่ยอมให้พิมทำแท้งแน่ๆ”
เท็นหันมามองเขาแปบเดียว แต่แล้วก็หันหนีไปทางอื่น
นิลกลืนน้ำลายเอือกใหญ่เพื่อหาคำพูดอะไรสักอย่าง ที่จะช่วยให้เขาไม่ดูผิดปกติจนเกินไป
“มึงรู้มานานหรือยัง”
เท็นพยักหน้า “สองอาทิตย์... ที่บ้านพิมเขาก็รู้กันแล้ว เดี๋ยวแม่กูก็จะขึ้นมาคุย”
นิลไม่พูดอะไรต่อ ทั้งห้องเลยเหลือแต่ความเงียบไปชั่วขณะ
เขาพยายามบอกตัวเองว่า นั่นเป็นเรื่องของเท็น เพราะเท็นต้องตัดสินใจเอง
ทั้งๆที่พยายามคิดอย่างนั้น แต่ในใจรู้สึกว่ามันแหลกสลายสิ้นดี
“เออ กินอะไรมารึยังวะ” นิลถามและพยายามเปลี่ยนท่าที
เท็นส่ายหน้าแทนคำตอบ
“งั้นลงไปหาอะไรกินดีกว่า แล้วค่อยว่ากัน” นิลลุกขึ้น แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเงินกับโทรศัพท์
เท็นยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ลุกขึ้นมา จนเขาเข้าไปหยุดยืนใกล้ๆ เท็นจึงเงยหน้ามามอง
นิลจึงยิ้มให้และตบบ่าเท็นเบาๆ
“กูเชื่อว่ามันคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอก” นิลพูด
เท็นนิ่งไม่พูดอะไรตอบกลับมาแล้วก้มหน้าลงอีกครั้ง
“ไปเหอะ กินข้าวกัน”
.....
....
...
...
หลังจากตื่นมาตอนใกล้ๆเที่ยงวัน เท็นก็ขอให้เขาพาออกไปเที่ยวที่ไหนก็ได้
เขาเองก็นึกไม่ออกว่าจะพาเท็นไปที่ไหน จึงพากันออกมานั่งรถไฟฟ้าเล่น
กะว่านึกได้แล้วว่าจะไปไหนก็ค่อยลง
“มันจะได้เหรอ ถ้าลงก่อน” เท็นถามขณะยืนพิงอยู่ในช่อง ตรงประตูห้องควบคุม
“เพื่อนกูบอกว่าได้ มันเคยลงก่อนก็ไม่มีปัญหาอะไรนะ” นิลพูดขณะที่ยืนอยู่ตรงข้ามเท็น
“แล้วถ้าลงเลยสถานีไปอ่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกหยอดมา 40บาท” นิลยิ้ม
“อืม”
“แล้วตกลงจะไปไหนดี” นิลถาม
“ลงสยามไหม สถานีถัดไป” เท็นพูด
“จะเดินสยามเหรอ”
“ไม่รู้ดิ”
“อ้าว...”
ในที่สุดพวกเขาก็ไปลงที่สถานีศาลาแดง เพื่อจะไปเดินเล่นในสวนลุมพินี
ระหว่างเดินพวกเขาก็พูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย นิลเล่าเรื่องตลกๆที่เกิดขึ้นตอนไปเที่ยวให้เท็นฟัง
โดยที่เท็นก็หัวเราะตาม แม้นัยน์ตาจะซ่อนความกังวลเอาไว้อยู่ตลอด
ตลอดเวลาถึงแม้นิลจะพยายามทำตัวเป็นเพื่อนคุยที่ดี โดยหวังว่าจะทำให้เท็นสบายใจขึ้นมาบ้าง
แต่ในใจเขาเองกลับแย่ลงเรื่อยๆอย่างบอกไม่ถูก
ทั้งๆที่เจ็บปวดไปเองขนาดนั้น แต่ก็ต้องฝืนเก็บซ่อนเอาไว้ให้แนบเนียนที่สุด
แสงแดดอ่อนลง ขณะที่พวกเขากำลังนั่งดูภาพตึกสูงระฟ้าอยู่ที่ริมสระน้ำ นิลลุกขึ้นจากเก้าอี้นั่งแล้วยืนบิดขี้เกียจ
“จะหมดไปอีกวันแล้วดิ” นิลพูด
“นั่นดิ” เท็นตอบนั่งเอนหลังและเอาแขนพาดไว้บนพนักเก้าอี้
“แล้วจะไปไหนต่อดีล่ะ”
เท็นส่ายหน้าแล้วก็หันมายิ้มให้ แต่ดูเป็นยิ้มที่ว่างเปล่าซะจนเขาใจหาย
“เท็น กูว่าเรา....” นิลคิดถึงสิ่งที่อยากจะพูดออกมาจากใจ แต่แล้วเขาก็ไม่กล้าพอ
“เราไปเยาวราชกันดีกว่า” เขาพูด แล้วนั่งลงที่เดิมข้างๆเท็น
“ไปทำไมอ่ะ”
“ไปหาอะไรกิน” นิลตอบ และแล้วมือเท็นที่พาดอยู่บนเก้าอี้ก็เลื่อนมาแตะที่ไหล่เขา
จนเขาคิดไปว่าเหมือนเท็นกำลังนั่งโอบไหล่เขาอยู่
แม้จะเป็นแค่แตะที่บางเบา แต่มันก็ทำให้เขาหวั่นไหว นิลขยับตัวแล้วลุกขึ้น
“ปะ ไปเหอะเบื่อตรงนี้แล้ว”
....
....
“โอเค เดี๋ยวเราแยกกันตรงนี้ก็ได้” นิลพูด เมื่อพวกเขามาถึงทางแยกที่จะไปหอเท็น
“ทำไมอ่ะ เป้กูยังอยู่บนห้องมึงเลย” เท็นพูด
“จะไปห้องกูก่อนเหรอ”
“อืม ไปดิ”
ที่จริงแล้วนิลถึงขีดจำกัด และอยากใช้เวลากับตัวเองบ้างแล้ว
แม้จะรู้ตัวแต่เขาก็ต้องการทบทวนให้ดีก่อนจะตัดสินใจ
เพราะว่าถ้าคำตอบมันคือ เขาชอบเท็นล่ะก็...
เขาต้องรีบตัดใจให้ทันก่อนที่มันจะเจ็บมากกว่านี้
“เออ.. ที่จริงกูจะไปที่อื่นก่อน” นิลโกหก พูดไปก็หลบตาเท็นไป
“จะไปไหนล่ะ เดี๋ยวไปด้วยก็ได้”
“อย่าเลย พอดี... นัดเพื่อนไว้จะไปกินเบียร์กัน”
“ไปด้วยไม่ได้เหรอ”
นิลเอามือเกาหัวพยายามทางเลี่ยง “มึงไม่สนิทกับมัน แล้วกูก็จะไปคุยธุระด้วย”
“นิล มึงโกหกอ่ะดิ”
คำพูดของเท็นทำให้เขาหน้าชา จนรู้สึกอยากจะชกหน้ามันสักหมัดโทษฐานที่รู้ทัน
นิลกลืนน้ำลายเอือกใหญ่อย่างยากลำบาก แล้วพูดว่า “เท็นกูขอเวลาสักหน่อยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูโทรหา”
“มึงจะขอเวลาทำไม มีอะไรรึเปล่า”
“เออน่า เอาเป็นว่ากูขอเวลาแล้วกัน” นิลยิ้มให้อย่างจริงใจสุดชีวิต ก่อนจะยื่นมือไปตบไหล่เท็นเบาๆ
เท็นมองดูท่าทีของเขาด้วยสายตาที่ฉายแววเจ็บปวดแล้วพูดว่า
“มึงรู้ป่าว วันนี้ทั้งวันกูรู้สึกเหมือนกูกำลังจะต้องจากมึงไปยังไงไม่รู้”
นิลมองเท็นอย่างหวั่นไหว แต่แล้วก็ยิ้มให้ “เฮ้ย ไม่หรอก มันไม่มีอะไร”
เท็นยังคงมองเขาด้วยท่าทีเช่นเดิม สายตาที่ดูเจ็บปวดนั้นส่งผ่านความรู้สึกที่ไม่รู้จะอธิบายยังไงออกมา
“คืนนี้อยู่กับกูก่อนนะ”
คำพูดของเท็นทำเอาหัวใจเขาละลายหายไปทันที
.....
.....
.....
-
แต่คืนนี้ผมยังอยู่กับคนอ่านครับ ๕๕๕๕
-
ขอตัวไม่อยู่สองวันนะ คิดถึงกันก็มาเม็นต์ทักทายไว้นะครับ หุหุ
:m22:
แต่คืนนี้ผมยังอยู่กับคนอ่านครับ ๕๕๕๕
งั้นวันนี้ลงซัก 4-5 ตอน เผื่อเสาร์ อาทิตย์ที่ไม่อยู่ ได้มั้ยค๊าาาาาา :impress: :impress: :impress:
ไม่อยู่หลายวัน คิดถึง นิล ง่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: คิดถึงคนเขียนด้วย
-
....
....
นิลพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดขณะอยู่ในห้องของเท็น
เขาพยายามสร้างภาพในหัวว่าเท็นเป็นแค่เพื่อนเอาไว้อยู่ตลอด
เพื่ออย่างน้อย มันจะได้เป็นกำแพงที่กั้นขวางความรู้สึกของเขาเองเอาไว้สักระยะหนึ่ง
นิลอาบน้ำเสร็จแล้วก็แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าของเท็น ก่อนจะมานั่งอยู่ที่ปลายเตียงเพื่อดูทีวี ทั้งๆที่ไม่ได้สนใจมันเลย
เท็นอาบน้ำเสร็จก็นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำ หลังจากสบตากันแวบหนึ่งเมื่อครู่แล้วเท็นก็เดินเข้ามา
นิลใจหายแวบขนลุกชันไปหมด
“รีโมทน่าจะอยู่แถวๆนี้แหละ หาเจอหรือเปล่า” เท็นพูด ขณะที่กำลังเปิดดูใต้หมอน
นิลหันหลังไปมองแล้วบอกว่า “ไม่เป็นไร ช่างเหอะ”
เท็นจึงเดินออกไปที่ระเบียงก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็ก
แล้วก็เดินมานั่งลงและเช็ดผมอยู่ข้างๆเขา
ใจเขาเต้นเลิกลั่กเพราะคิดไปถึงเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นต่อไป นิลพยายามรวบรวมสติ
คิดไว้ว่าจะไม่ปล่อยให้อะไรถลำลึกไปมากกว่านี้
ถึงในใจจะรู้อยู่แล้วว่าคิดผิดตั้งแต่ยอมมาที่ห้องเท็น
เท็นลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าจนเสร็จเรียบร้อย แล้วก็มาทิ้งตัวนอนลงบนเตียงด้านหลังของเขา
นิลยังคงนั่งเฉยไม่ขยับเขยื้อน ผ่านเวลาไปสักพักจนนิลคิดว่าเท็นหลับไปแล้ว
เขาก็ปิดทีวีและเตรียมตัวที่จะนอนบ้าง เขาหันไปเห็นเท็นนอนคว่ำเอาหน้าซุกหมอนอยู่ริมด้านนอก
เขาเลยเข้าไปนอนชิดกำแพงด้านใน
นิลลุกขึ้นอีกครั้งเพราะต้องไปปิดไฟ
ในท่ามกลางความมืดเขาก็กลับมานอนลงที่เดิม หัวใจที่ว้าวุ่นยังคงไม่สงบลงง่ายๆ
แตกต่างจากบรรยากาศรอบตัวที่ดูเงียบงันเหลือเกิน
....
.....
.....
ไฟจากโคมไฟสว่างวาบขึ้นมา พร้อมกับคนที่เขยิบเข้ามาใกล้
“อะไรวะ..” นิลถาม
เท็นไม่ตอบอะไร เลื่อนตัวมาอยู่เหนือตัวเขา ก่อนที่เสื้อของเขาจะถูกเลิกขึ้น และถอดทิ้งไปอย่างรวดเร็ว
“ฮ.. เฮ้ย” นิลพูดไม่ออกได้แต่มองหน้าเท็นด้วยความไม่มั่นใจ
คนด้านบนก้มหน้าเข้ามาใกล้จนในที่สุดริมฝีปากของพวกเขาก็สัมผัสกัน
นิลเอามือดันไหล่เท็นเบาๆ และพยายามหันหน้าหนี
เท็นชันตัวขึ้นและถอดเสื้อของตัวเองออกไป และร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่ากำยำนั้นก็ทาบทับลงมาบนตัวของเขา
จูบที่นุ่มนวลพาใจของเขาให้เต้นไม่ถูกจังหวะ และแล้วนิลก็ถูกเร้าระดมด้วยจูบที่หนักหน่วงขึ้น
“อ่ะ..” เขาร้องครางเบาๆเมื่อเท็นเลื่อนไปซุกไซร้ซอกคอ
นิลเกร็งๆและทำตัวไม่ถูกเวลาที่ถูกสัมผัสโดนจุดต่างๆบนร่างกาย
เท็นเลื่อนต่ำลงและเอาริมฝีปากเม้มไปที่ยอดอก นิลสะดุ้งเล็กน้อยและพยายามยันตัวขึ้น
เขานอนเอาศอกยันกับเตียงไว้เมื่อเท็นเลื่อนขึ้นมาจูบอีกระลอก ขณะที่ริมฝีปากคลายออกจากกัน
เท็นก็ถอยไปดึงกางเกงของเขาลงทั้งชุด ก่อนจะแทรกตัวเข้ามา
นิลกัดฟันหลับตาปี๋ขณะที่เท็นรัวมือชักขึ้นชักลง และแล้วเขาก็ต้องสะดุ้งเฮือก
เมื่อเท็นก้มลงเอาปากไปครอบครองมันเอาไว้
“เฮ้ย.. ไม่..” นิลยันตัวขึ้นและพยายามผลักเท็นออก “เท็น..”
แต่ไม่ทันแล้ว เพราะมือที่ขยับรัวพร้อมกับริมฝีปากของเท็นที่ครอบครองอยู่
กระตุ้นให้ร่างกายผลักดันของเหลวบางอย่างจะให้ประทุออกมา เขาเกร็งตัวกระตุกกายจนสั่น
และแล้วเท็นก็ค่อยๆผงะถอยออกไป
ก่อนที่เขากระกระตุกตัวสั่นเทา ปล่อยให้มันพุ่งและไหลเยิ้มลงมาบนหน้าท้อง
นิลทิ้งตัวลงไปนอนราบหายใจระรัว ขณะที่เท็นเอานิ้วที่อาบไปด้วยน้ำเหนียวๆลื่นๆนั้น
ไปสัมผัสที่บริเวณช่องทางของเขา ก่อนที่นิ้วนั้นจะเริ่มแทรกเข้ามา
“อือ.. อ..อ่ะ” นิลอึกอักมือไม้เริ่มจัดการไม่ถูก เลยได้แต่กำแน่นเอาไว้
เท็นขยับออกและลุกขึ้นเพื่อถอดกางเกงตัวเองออกไป ก่อนจะกลับมาประจำที่เดิม
นิลมองตามและรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป เขากลืนน้ำลายเอือกใหญ่และสบตาเท็นที่มองกลับมาอย่างไม่หวั่นไหว
และแล้วเท็นก็จ่อท่อนเนื้อที่ชูชันเข้ามาก่อนจะถุยน้ำลายลงไป และละเลงมันวนเวียนอยู่ที่ปากทางนั้น
ทำเอาเขาสะท้าน
“โอ๊ย..” นิลกัดฟันร้องและหลับตา จนเมื่อเท็นแทรกมันเข้ามาจนสุด
นิลพยายามถอยหนีและเลื่อนไปจนติดหัวเตียง เขากัดฟันแน่นรู้สึกอึกอัดและเสียววาบไปตามกระดูกสันหลัง
แขนขาเปลี้ยไปเหมือนจะไม่มีแรง
“เฮ้ย.. จ.. เจ็บ”
เท็นเริ่มขยับสะโพกเบาๆ โดยที่มือจับยึดอยู่ที่บริเวณข้อพับหัวเข่าของเขาทั้งสองข้าง
จังหวะของเท็นเร็วขึ้นเรื่อยๆจนทำให้เขากลั้นเสียงไว้ไม่อยู่ ความรู้สึกมันพุ่งจี๊ดจนทำให้เหมือนเขาจะขาดใจ
เท็นขยับไปสักพักก็ผ่อนจังหวะช้าลง และก้มลงมาเพื่อจูบปากเขา นิลตอบรับจูบนั้นแต่โดยดี
ปล่อยให้เท็นสัมผัสเรียวลิ้นและเม้มดูดริมฝีปากอย่างดูดดื่ม
ก่อนที่เท็นจะเลื่อนลงไปซุกไซร้ซอกคอและขยับสะโพกหนักๆอีกระลอก
“อื้อ... อ” นิลร้องครางเลื่อนมือมาจับไหล่เท็นไว้
เท็นยันตัวขึ้นตรง และยังคงยัดเยียดความรู้สึกเข้ามาในร่างกายเขาด้วยจังหวะที่หนักแน่น
นิลเอามือข้างหนึ่งปิดตาตัวเองเอาไว้
เพราะไม่อาจจะทนกับสายตาของเท็นที่มองลงมาได้
คนที่จู่โจมกระตุกร่างกายและขยับสะโพกช้าลง เท็นเอามือที่ปิดตาของเขาออกและก้มลงมาจูบปาก
จังหวะที่เนินนาบนั้นทำให้เขาคิดว่ามันน่าจะจบลงเสียที
แต่แล้วเท็นก็ขยับตัวถอนแก่นกายนั้นออกไป ก่อนจะพลิกตัวเขาให้นอนคว่ำลงกับเตียง
เท็นจับยกสะโพกของเขาให้เข่าชันขึ้น ร่ายกายของเขาอ่อนปวกเปียกไปหมดได้แต่ซุกหน้ากับที่นอน
ปล่อยให้เท็นแทรกกายเข้ามาอีกครั้ง
“อื้อ...” นิลร้องครางและมือกำแน่น ขณะที่เท็นเริ่มขยับแล้วเร่งเร้าจังหวะ จนเขาต้องทรุดลงไปนอนราบกับที่นอน
ร่างกายที่ทาบทับลงมากับแผ่นหลังของเขา ช่างหนักหน่วงและเร่าร้อนจนเหมือนว่าจะทำให้เขาละลายไป
หัวใจของเท็นเต้นรัวจนเขารู้สึกได้ ริมฝีปากเม้มจูบอยู่ที่ต้นคอด้านหลังกับสิ่งที่รุกรานเข้ามาในร่างกาย
ทลายกำแพงที่กั้นขวางเอาไว้ จนในที่สุดเขาก็หลงร่วมไปกับความรู้สึกที่เท็นกำลังมอบให้
....
.....
......
-
เอื้อกกกกก :z1:
สงสารนิลจัง สุดท้ายก็ไปไม่รอด
-
ช็อค!!! อีนังพิมมาท้องทำปลวกอะไรเนี่ย :angry2:
สงสารนีล เท็นก็น่าสงสาร ฮือๆ :m15:
กอดรัดคนเขียน ห้ามหายไปไหน :กอด1: :L2:
-
คุณ aimsun จะปล่อยไว้แค่ตอนนี้จริงๆ หรอคะ เท็น~นิล ยังอยู่ในฉากนั้นอยู่เลย :m25:
เร่าร้อนไปมั้ยคะ หากจะทิ้งกันไปอย่างนี้
ลงเท็น~นิลอีกซักตอน ให้มันผ่านบทนี้ไปก่อนดีมั้ยคะ :impress: :impress:
คนอ่านเลือดจะหมดตัวเอานะ :z1: :jul1:
:เฮ้อ: เกือบจะลงเอยกันดีๆแล้วเชียว ให้มันได้อย่างนี้สิน่า เท็นทำพิมพ์ "ท้อง"
แถมดันมามีบทรักเร่าร้อนเท็นนิลตบท้ายอีก โหหห.. มาม่าชามโต ง่ะ :m15: :sad4: :o12:
-
แย่ เมียท้องแล้วยังจะทำกับนิลแบบนี้อีก ไม่ปลื้มมาก
มาต่ออีกตอนเดี๋ยวเน้ ย๊ากกกกกก
-
เศร้าเลย พิมจะท้องเพื่อ?????
:o12:
-
จะไหวไหมครับเนี่ย
...... T-T ........
ท่ามกลางภวังค์ที่นิ่งสนิท นิลถูกปลุกให้ตื่นเพื่อรับฟังข้อความจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เดี๋ยวจะกลับมานะ”
คำพูดนั้นชัดเจนแต่ฟังดูเศร้าเกินกว่าจะทำให้สบายใจ
เขานิ่งและหลับตาลงขณะที่เท็นเดินออกจากห้องไป
นิลนอนหลับไปอีกครั้ง พร้อมกับความรู้สึกผิดที่ปล่อยให้มันยิ่งเกินเลยไปกว่าเดิม
....
....
“อยู่ไหน” คำถามของเท็นดังจากโทรศัพท์ทันทีที่เขากดรับสาย
“อยู่ห้อง” นิลตอบ
“นิล กูอยากเจอมึงมากเลย... ทำไมไม่รอกูอยู่ที่ห้องวะ” เท็นพูดอย่างไม่สบายใจ
“กูกลับมาอาบน้ำ แล้วมึงอยู่ไหนล่ะ”
“อยู่หน้าหอ.. แต่เดี๋ยวจะต้องไปแล้ว กูมากับแม่และต้องกลับเพชรวันนี้เลย”
“... แล้วมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“อืม.. มีดิ” เท็นพูดแล้วเงียบไป ก่อนจะบอกให้เขาถือสายรอ
เสียงที่ดังแทรกเข้ามา ทำให้เขารู้ว่าเท็นกำลังจะต้องกลับเพชรบุรีในวันนี้จริงๆ
รอบๆตัวเท็นคงมีญาติพี่น้องมาด้วยหลายคน ซึ่งต่างก็กำลังพูดจาตกลงกันและไต่ถามเท็นอย่างวุ่นวาย
และเท็นเองก็ดูจะอารมณ์เสียพอสมควร
“อืม... มาแล้ว” เสียงเท็นพูดแล้วถอนหายใจ พร้อมกับเสียงประตูรถที่ถูกปิดลง
“เท็น... นี่มึงแวะมาหากูเหรอ” นิลตัดสินใจถามออกไป
“อืม.. ใช่”
แค่ได้ยินคำตอบใจมันก็สั่น บีบคั้นให้นัยน์ตาหลั่งน้ำออกมาเองดื้อๆ
“ขอบใจนะ” นิลพูดโดยพยายามทำเสียงให้ปกติ
“นิล เดี๋ยวกูต้อง... หมั้นกับพิมนะ” เท็นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆและเบา เพราะคงอยู่ในรถ
“เหรอ.. เมื่อไหร่วะ” นิลถาม ขณะใช้มือเช็ดน้ำที่หางตา และไม่ยอมที่จะร้องไห้
“อีกสี่วัน” เท็นเงียบไปไม่พูดอะไรต่อ นิลเองก็พูดไม่ออก
ท้ายที่สุดเท็นก็พูดออกมาว่า “กูอยากให้มึงมางานนะ”
....
....
.....
.....
เท็นโทรมาหาเขาหลายครั้งแต่เขาไม่รับสาย ในใจลึกๆเขาอยากจะพูดอะไรให้เท็นสบายใจขึ้น
แต่ว่าตอนนี้เขาเองก็กำลังแย่
นิลกดโทรศัพท์ไปหากันย์ “กันย์มึงสะดวกคุยกับกูไหม”
“เออๆ ได้” เสียงกันย์ฟังดูเหมือนคนเพิ่งตื่น
นิลอยากจะถอนหายใจ แต่เขาก็รู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะทำ “กันย์กูแย่ว่ะ ตอนนี้”
“หือ.. มีอะไรวะ”
“กูว่า กู.. ชอบมันจริงๆแล้วว่ะ”
“หือ... ชอบใครวะ คนไหน”
“เท็น...”
“อ้าว นั่นๆๆๆ” กันย์กวนๆ
“กูจะทำยังไงต่อไปดีวะ... กูไม่รู้จะพูดยังไงว่ะ”
กันย์เป็นฝ่ายถอนหายใจและพูดว่า “กูเข้าใจมึง... เข้าใจทั้งสามคนเลยด้วย”
กันย์เว้นจังหวะเงียบไปแล้วพูดต่อ “แต่ถ้ามึงชอบไอ้เท็นจริงๆ มันก็ลำบากหน่อยนะ”
“เออ ลำบากจริงๆ” นิลว่า
“ไอ้เท็นมันก็คงชอบมึงแหละ แต่มันก็คงกล้าๆกลัวๆไม่รู้ใจตัวเอง”
“ไม่หรอก ไม่ใช่เรื่องนั้น”
“แล้วอะไรวะ”
“แฟนมันท้อง”
“เฮ้ย..”
กันย์หยุดไปเหมือนใช้ความคิด “จริงดิ”
“อืม..” นิลตอบ
“แล้วมันว่ายังไงวะ”
“อีกสองสามวันนี่ มันจะหมั้นกับพิมแล้ว”
“เฮ้ย..”
กันย์ร้องดังกว่าเดิม “จริงดิ”
“เออ...” นิลตอบ
กันย์ถอนหายใจเบาๆแล้วพูดว่า “คนเราก็อย่างนี้แหละนะ มารู้ตัวก็ตอนที่มันไม่ทันแล้ว”
“นั่นดิ... กูยังไม่เริ่มเลยกูก็อกหักซะแล้วว่ะ”
“ใจเย็นเว้ย กูว่าถ้าเท็นมันชอบมึงจริงๆสักวันมันก็ต้องกลับมาหามึงแหละ”
“แล้วถ้ามันไม่กลับมาล่ะ”
“เออ...นะ เอาซะกูตอบไม่ได้เลย”
นิลหัวเราะแห้งๆ “เปล่าหรอก กูก็พูดไปงั้นแหละ... กูไม่งี่เง่าหรอก ต้องทนให้ได้เว้ย”
“เรื่องของพวกมึงนี่มันน้ำเน่าจริงๆว่ะ”
นิลยิ้มแล้วพูดกลับไปว่า “ถ้าน้ำเน่า พระเอกกับนางเอกก็ต้องได้รักกันดิวะ”
“อย่างนั้นไม่เรียกว่าน้ำเน่าหรอก มันเป็นเนื้อเรื่องปกติ”
“ยังไงวะ”
“พระเอกกับนางเอกมันก็ต้องได้รักกันอยู่แล้ว อยู่ที่ว่ามันจะจบยังไงต่างหากเว้ย” กันย์ว่า
“อืม.. นั่นดิ”
“ว่าแต่มึงเป็นนางเอกเหรอวะ” กันย์หัวเราะ
“ไอ้สัด พูดเหี้ยๆและ” นิลว่า
“อ้าว ก็มึงพูดเอง”
“พอๆ กูไม่คุยเรื่องนี้แล้ว”
“อ่ะ แล้วจะคุยเรื่องอะไร”
“แล้วที่งานเอ็มมีใครไปบ้าง”
“ก็.. ไอ้แมก ไอ้สนมันก็เข้ามาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว และก็เพื่อนๆสมัยเทคนิคแหละ”
“ตอนนี้มึงอยู่บ้านหรืออยู่ที่งาน”
“กูขับรถกลับมาบ้านเมื่อเช้า เมื่อคืนอยู่ที่งานไม่ได้นอนเลย แม่งเสียงดังกันทั้งคืน”
“อ่านะ.. กูก็อยากจะไปว่ะ แต่ไอ้เท็นมันอยากให้กูไปงานหมั้นของมัน แต่นี่กูยังไม่ได้คุยกับมันเลย” นิลพูด
“เออ แล้วแต่มึงแล้วกัน ทางนี้ไม่เป็นไรหรอกกูเข้าใจเว้ย”
“อืม ขอบใจ”
....
หลังจากวางสายจากกันย์ไปสักพัก ก็มีข้อความจากเท็นเข้ามา
“....รับโทรศัพท์ด้วย ขอร้อง...”
ข้อความนั้นยิ่งบีบคั้นให้เขาต้องตัดสินใจ ทั้งๆที่มันไม่มีทางที่เขาจะเดินต่อไปได้เลย
นิลทิ้งโทรศัพท์ลงบนเตียงแล้วเอามือขยี้ผม ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนกางแขน สายตามองเพดาน
...จะทำตามใจและคอยอยู่ข้างๆเท็นต่อไป ก็กลัวเหลือเกินว่าจะเจ็บฟรี แถมยังผิดต่อพิมด้วย
...จะตัดใจก็สงสาร และรู้สึกผิดที่ปล่อยให้เท็นต้องรู้สึกโดดเดี่ยวในสภาพแบบนี้
...จะทำตัวเป็นเพื่อนเหมือนอย่างเดิม หัวใจมันก็ก้าวล้ำไปเกินกว่าจะถอยกลับมาได้จริงๆ
โทรศัพท์ที่ปิดเสียงไว้ยังคงสั่นเตือนสัญญาณเรียกเข้าไม่หยุด
นิลหลับตาไปพร้อมกับใจที่เจ็บเหลือเกิน เขากังวลอยู่ว่าจะผ่านคืนนี้ไปได้ยังไง
.....
.....
“พี่นิลว่า ถ้าเรารักใครสักคนทั้งๆที่เขามีเจ้าของแล้วมันจะผิดไหม”
วิวถามขณะที่เขาสองคนนั่งกินไอศกรีมกันอยู่ในร้านสเวนเซ่น
“อืม.... ถ้าพี่ตอบว่าผิด มันก็ผิดที่วิวไปแทรกกลางระหว่างความรักของคนอื่น”
เขาเว้นจังหวะกินไอศกรีมแล้วพูดต่อ “แต่ถ้าพี่ตอบว่าไม่ผิด มันก็ไม่แปลกที่เราจะรักใครสักคนโดยไม่หวังอะไร”
วิวยิ้มกว้าง “แหม.. ตอบซะดูดีเลยนะเนี่ย”
นิลยิ้มบ้างแล้วพูดว่า “ดูดีนี่หมายความว่าหล่อหรือยังอ่ะ”
“หล่อดิ มีแสงสว่างขึ้นมาทันที” วิวหัวเราะ
นิลหัวเราะแล้วเอื้อมมือไปตักไอศกรีมจากถ้วยของวิวมาชิมบ้าง
“อร่อยไหม” วิวถาม
“ไม่อ่ะ ไม่ชอบ”
วิวเบ้ปากแล้วส่ายหัวไม่สนใจ แล้วพูดว่า “และถ้าคนที่เราไปรักอ่ะ....
เขากำลังทะเลาะกับแฟนเขา หรือไม่ก็กำลังไปกันไม่ได้อะไรแบบนั้น พี่นิลว่าถ้าวิวเข้าไปแล้วมันจะน่าเกลียดไหม”
นิลหยุดคิดนิดหนึ่ง “ไม่นะ..” เขาส่ายหน้า
“ทำไมอ่ะ”
“คนอื่นพี่ไม่รู้นะว่าเขาคิดยังไง แต่สำหรับพี่ว่ามันไม่อะไรนะ...
คนที่คบกันแล้วถ้าวันหนึ่งมันจะต้องแยกจากกัน ถึงต่อให้ไม่ใช่เราเป็นคนทำยังไงมันก็ต้องแยกจากกันอยู่ดี” นิลอธิบาย
“อืม..” วิวพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ “แต่ยังไงเขาก็ยังไม่ได้เลิกกันนะ เราเข้าไปมันก็ดูไม่โอเคหรอก”
นิลหัวเราะเบาๆ “โอเค.. ถ้าวิวคิดอย่างนั้นก็ได้ พี่จะตอบว่าวิวผิด”
“อืม.. ทำไมอ่ะ”
“นั่นไง” นิลเอาช้อนชี้หน้าวิวแล้วยิ้ม
“ที่จริงวิวไม่ได้ต้องการคำตอบจากพี่... วิวแค่ถามเพราะวิวกำลังไม่มั่นใจหรือไม่ก็กลัวแค่นั้นเอง”
“โถ่พี่นิล มันก็ต้องกลัวอยู่แล้วสิไปรักแฟนชาวบ้านนะ” วิวทำหน้าเบ้แล้วก้มลงไปตักไอศกรีมเข้าปาก
“อ่านะ..” นิลเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ และเอาช้อนตักไอศกรีมเคาะเล่นกับขอบโต๊ะเบาๆ
“ถ้าแค่ชอบน่ะพี่พอจะเข้าใจว่ามันอาจเกิดจากความประทับใจ... แต่ถ้ารักพี่เองก็คงจะยังตอบไม่ได้”
นิลหยุดมองตาวิวอย่างจริงจังแล้วพูดว่า
“ยังไงก็เหอะ ถ้าเรารักใครสักคนแล้วอยากจะครอบครองเขาเอาไว้ตลอดไป
พี่ว่าต่อให้พยายามทั้งชีวิตก็อาจจะสูญเปล่า”
.....
.....
นิลสลึมสลือควานหาโทรศัพท์ที่สั่นเตือนอยู่ไม่ไกลจากตัวเขา
กว่าจะเจอสุดท้ายก็ต้องกลั้นใจลุกขึ้นมานั่งอย่างช่วยไม่ได้ เขาตาหยีมองดูชื่อบุคคลที่โทรเข้ามา
...บอม
“เออ หวัดดี” นิลพูด
“เฮ้ยนิล มึงตื่นยังวะเนี่ย”
“เออ ว่าไง” เขาตอบหลังรวบรวมสติอีกครั้ง
“เฮ้ย... วิวตายแล้วนะ”
“....”
“เมื่อคืนนี้”
“.. ได้ไงวะ”
“พ่อวิวยิง... แล้วก็ยิงตัวตายตาม”
นิลรู้สึกสั่นๆจนพูดไม่ออก
“ล.. แล้ว..”
“เฮ้ย... ใจเย็นเว้ย”
“....”
“มึงโอเคนะ”
“... เออ”
“มึงจะมาได้เมื่อไหร่”
“วันนี้...”
“นิล มึงไหวนะ”
“ไหว..”
“มีอะไรมึงโทรหากูนะ”
“เออ”
หลังจากกวางสายไปนิลก็ยังหัวสมองว่างเปล่า ราวกับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นไกลเกินกว่าจะเชื่อได้
ในขณะที่น้ำตาค่อยๆไหลออกมาเอง จนเขาต้องเอามือเช็ดมัน
นิลลุกขึ้นเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดลง เขากำหมัดและกัดฟันแน่นเพื่อระงับความเจ็บปวดที่อัดอั้นอยู่ในหัวใจ
เขาลงไปนั่งกุมขมับอยู่กับพื้น ในขณะที่ยังคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อไป
ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร
ความรู้สึกผิดต่อวิวถาโถมเข้ามา เขายังไม่ได้ทำความเข้าใจกับเธอเลย
ยังไม่ได้บอกเธอว่าเขาเข้าใจ
ยังไม่ขอบคุณเธอสำหรับของขวัญวันเกิดที่เธอให้
คิดแล้วก็หันไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ ก่อนจะหยิบถุงที่วางอยู่บนพื้นข้างโต๊ะนั้นมา
เขาเอาของขวัญที่ถูกห่อด้วยกระดาษสีชมพูนั้น ขึ้นมาแกะออกดู
มันเป็นสมุดสเก็ตภาพปกสีดำเล่มหนึ่ง หน้าปกเป็นรูปรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่งกับข้อความว่า
“in your shoes”
เขาเปิดมันออกดู ก็พบกับข้อความเขียนด้วยลายมือไว้ที่หน้าแรกนั้น
.... ถึงพี่นิล
ไม่รู้นะว่าจะถูกใจหรือเปล่า วิวเห็นแล้วนึกถึงพี่ก็เลยจัดมาให้โดยเฉพาะเลยนะ
วิวคงต้องขอโทษพี่ สำหรับปัญหาที่วิวทำให้พี่ต้องลำบากใจ และก็ขอบคุณด้วยนะ
สำหรับการเป็นพี่ชายที่แสนดี (ที่คอยพาวิวไปเลี้ยงไอติมอยู่บ่อยๆ 555)
จะผิดหรือถูกที่จริงวิวก็รู้หมดแหละ ไม่ว่าพี่จะเตือนยังไง ใจมันก็ห้ามไม่ได้ง่ายๆ
วิวเข้าใจดีที่พี่นิลจะโกรธวิวบ้าง แต่วิวก็ดีใจนะ เพราะการที่พี่นิลโกรธมันทำให้วิว
ได้มองเห็นตัวเองชัดเจนขึ้นว่า ไม่มีใครจะอยู่เคียงข้างเราได้ตลอดไป
สุดท้าย วิวขอฝากให้พี่นิลเป็นคนธรรมดา ที่สุดแสนจะน่ารักอย่างนี้ตลอดไปนะ
สุขสันต์วันเกิด
จากวิว ....
นิลค่อยๆปิดสมุดและวางมันลงช้าๆ อย่างกับจะไม่เหลือเรี่ยวแรง
เขาพยายามอดกลั้นต่อสู้กับความย่ำแย่ในหัวใจ ซึ่งกำลังปะทุขึ้นมาอย่างหนักหน่วง
จวนเจียนที่เขาจะพ่ายแพ้เข้าไปทุกที ......
นิลแหงนหน้าขึ้นเพื่อจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ และเตรียมพร้อมจะลุกขึ้นเพื่อที่จะก้าวเดินต่อไปให้ได้
แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ทรุดตัวลงไปอีกรอบ นิลนั่งชันเข่าก้มหน้าลงกับพื้น
มือที่กำแน่นทุบลงพื้นอย่างเหลืออด ถ้าคราวนี้ฟ้าจะกลั่นแกล้งกันให้เขาต้องตายไปให้ได้
เขาก็จะไม่กลัวแล้วจริงๆ เพี่ยงแต่ขอที่ว่างให้ได้เสียใจบ้างเท่านั้น
....
....
ค่ำวันนั้นแนชกับบอมขับรถมอเตอร์ไซค์มาคนละคันเพื่อมารับเขาที่บ้าน
นิลซ้อนท้ายแนชมาจนถึงวัดที่จัดงาน ซึ่งก็อยู่ไกลจากบ้านเขามากพอสมควร
โลงศพสามโลงถูกตั้งจัดเรียงไว้ในศาลาเดียวกัน ในงานมีคนมาไม่มากเท่าไรนัก
พวกเขาสามคนจึงเข้าไปจุดธูปเคารพศพพ่อและแม่ของวิวตามลำดับ
จนเมื่อมาถึงหน้าโลงศพของวิว นิลก็จุดธูปและปักมันลงในกระถางธูปด้านหน้า
ขณะที่น้ำตาไหลหยดออกมาเป็นสาย อย่างสุดจะทนทาน
ในที่สุดเขาก็ต้องก้มหน้าลงไปร้องไห้สะอึกสะอื้น นิลกำมือแน่นร้องไห้อยู่นาน
จนแนชต้องดึงไหล่เขาให้ลุกขึ้นแล้วพาออกมา
ในบรรยากาศที่เงียบเหงานั้นนิลยังคงนิ่งเงียบ จนกระทั่งถึงเวลาที่พระสวด
เขาก็นึกถึงทัดพี่ชายของวิว
“แล้วทัดมันอยู่ไหนวะ” นิลถามบอมที่นั่งอยู่ข้างๆ
“มันไปทำงานที่ประเทศอะไรก็ไม่รู้ ยังไม่กลับมาเลย” บอมตอบ
“แล้วมันรู้เรื่องหรือยัง” เขาถาม
“กูไม่รู้ดิ แต่คงมีใครติดต่อไปแล้วล่ะมั้ง” บอมว่า
นิลพยักหน้าแล้วก็นั่งเงียบต่อไป จนงานสวดศพคืนแรกสิ้นสุดลงด้วยเวลาไม่นานนัก
งานถูกจัดขึ้นอย่างกะทัดรัดย่นย่อมากจนเขาใจหาย
เขารู้สึกผิดที่ทำให้วิวต้องโดดเดี่ยว จนมาลงเอยในฉากสุดท้ายแบบนี้
มันกดดันให้เขาไม่อาจจะทำใจได้
พวกเขาสามคนไปค้างที่บ้านของบอมซึ่งอยู่ใกล้ที่สุด เวลานี้ระหว่างเขาสามคนมีคำพูดกันน้อยมากกว่าที่เคยเป็น
แนชกับบอมเป็นคนที่เข้าใจเขามากที่สุด ว่าไม่จำเป็นต้องมีคำปลอบโยนอะไรกันมากมาย
ขอแค่เวลาที่จะพาเขาก้าวข้ามผ่านมันไปได้เอง
ก่อนจะนอนนิลโทรไปบอกเรื่องนี้กับกันย์ ซึ่งทางนั้นก็ค่อนข้างจะตกใจพอสมควร
และก็ไม่วายเป็นห่วงเขาด้วย
ยังไงกันย์ก็คงมางานไม่ทันแน่นอน เพราะงานศพของเอ็มที่พิชัยยังเหลืออีกหลายคืน
และพรุ่งนี้ตอนบ่ายก็จะมีการเผาศพพ่อของวิวก่อน ตามด้วยศพของแม่วิวและศพของวิวในวันถัดๆไป
“อีกสองวัน เท็นมันก็จะหมั้นแล้วนะ” นั่นคือคำพูดที่กันย์บอกกับเขา
เท็นก็ยังคงโทรหาเขาอยู่เรื่อยๆ สลับกับเบอร์แปลกๆที่โทรมาซึ่งนิลก็รู้ดีว่าคงจะเป็นเท็น
ทุกครั้งเขาจึงไม่รับสายโดยไม่ดูชื่อก่อน เหตุผลเดียวที่เขาไม่รับสายเท็นก็คือ
ไม่อยากจะคิดอะไรตอนนี้จริงๆ
.....
.....
-
มาตอนสุดท้ายเล่นเอาอึ้ง มีอะไรไม่คาดคิดเยอะมาก
มีแต่เรื่องถาโถมเข้ามาหานิล
-
ช็อค!!!อีกรอบ :a5:
เป็นเรื่องที่เดาอะไรไม่ได้เลย
ฮือๆ :m15: สงสารทุกคนเลย แง้
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เท็นทำแบบนี้เพื่ออะไร สำหรับเราแล้วเท็นแย่และเห็นแก่ตัวที่สุด
ตั้งแต่ความเข้าใจผิด ๆ แล้วก็ขืนใจนิลในครั้งแรก และครั้งต่อ ๆ มา
ทั้ง ๆ ที่ก็มีแฟนอยู่แล้ว แย่มากกกกกกกก
-
ทำไมมันตายกันหลายคนจังนิ
เท็นเอ้ย ทำไมเมิงไม่ป้องกันว้าาา
-
มรสุมชีวิตกระหน่ำนิล
-
เศร้าจัง :m15: :sad4: :o12:
ทีนี้ เลือดท่วมจริงๆ RIP ให้ครอบครัวของวิวนะ
อะไรๆก็ดูอึมครึมไปหมด สงสารนิลจับใจ มาๆๆๆ กอดกันๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะ หวังว่าฟ้าหลังฝนของนิล จะงดงาม เช่นกัน
-
ไม่ไหวกับเท็นจริงๆ :m16:
-
วันรุ่งขึ้นนิลกับแนชไปที่วัดกันแต่เช้า ส่วนบอมต้องไปทำงานเพราะลางานไม่ได้จริงๆ
ที่งานศพวันนี้ไม่มีการเลี้ยงพระตอนเช้า และดูเงียบเชียบมาก มีคนเพียงไม่กี่คนที่อยู่ในศาลานั้น
ซึ่งต่างก็กำลังวิพากษ์วิจารณ์ ข้อความในหน้าหนังสือพิมพ์กันอยู่
“น่าสมเพชจริงๆเลยนะ ไอ้ต๊ะมันไม่น่าทำได้เลย” คุณป้าเสื้อส้มพูดแล้วส่ายหน้ากับหนังสือพิมพ์
“คนมันเมา มันก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ” คุณลุงท่านหนึ่งพูดขึ้นบ้างขณะที่กำลังอ่านฉบับกีฬาอยู่
“ไอ้เรื่องเมาฉันก็กลัวนักแหละ เดี๋ยวไอ้ที่บ้านมันทำขึ้นมาบ้างล่ะก็ตายอีกกู”
คุณน้าสาววัยสักสามสิบกว่าๆพูดไปก็เช็ดถ้วยชามไป
“แล้วพวกเธอเป็นเพื่อน วิวเขาเหรอ” คุณป้าเสื้อส้มเอ่ยถาม
“ครับ” นิลพักหน้า
“เหรอ แล้วอยู่ที่ไหนกันล่ะ” คุณน้าวัยสามสิบกว่าๆหันมาถามบ้าง
“ผมเรียนอยู่กรุงเทพครับ เรียนกับวิวที่นั่น” นิลอธิบายสั้นๆ
“ป้าล่ะเวทนามันจริงๆนะ อุตสาห์ไปร่ำไปเรียน” ป้าเสื้อส้มออกแนวบ่นๆ
“จะไปเวทนาทำไม เขาไปดีแล้วก็” คุณลุงพับหนังสือพิมพ์ฉบับกีฬาแล้ววางลง
“แล้วพวกคุณลุงคุณป้าเป็นญาติของวิวเหรอครับ” นิลถาม
“เป็นเพื่อนบ้านกัน ก็มาช่วยงานเขาเอาบุญ ญาติๆเขาไม่มากันหรอก
กลัวว่ามาแล้วจะโดนเจ้าหนี้ของพ่อเขามาทวงตังค์” คุณน้าเช็ดจานไปพูดไป
ขณะที่คุณป้าเสื้อน้ำตาลอีกท่านหนึ่งเดินยกจานตั้งหนึ่งมาวางลงบนโต๊ะ
“คืนนี้ต้องทำอะไรเป็นของว่างสวดศพสักหน่อย” คุณป้าเสื้อส้มหันมาพูดกับเขา
“เดี๋ยวผมจะอยู่ช่วยแล้วกันครับ มีอะไรก็บอกพวกผมได้” นิลพูด
“เอ้อ พอดีเลย ไม่มีน้ำยาล้างจานไปซื้อมาให้หน่อยสิ” คุณป้าเสื้อน้ำตาลที่เพิ่งเข้ามาเอ่ยปาก
นิลหันไปหาแนชแล้วพูดว่า “มึงไปซื้อมาดิ”
“อ้าว.. อะไรวะ” แนชมองหน้าเขาแล้วบ่นเบาๆ แต่ก็ยอมลุกขึ้นก่อนจะยื่นมาที่เขา “ตังค์”
“สาด ไม่มีเลยไงวะ” นิลว่า
“เออ ไม่ได้พกมา” แนชตอบ
นิลส่ายหน้าแล้วก็ล้วงกระเป๋าตังค์ขึ้นมา ก่อนจะหยิบและส่งเงินให้แนชไป
แนชได้เงินแล้วก็เดินไปที่มอเตอร์ไซค์ก่อนจะบิดรถออกไปลั่นวัด
เขาหันกลับมาทางวงสนทนาของพวกคุณลุงคุณป้าอีกครั้ง และถามแทรกไปว่า
“พ่อของวิวเขามีปัญหาหนักเลยหรือครับ”
คุณลุงจิบน้ำชาในแก้วแล้วตอบว่า “ก็เป็นหนี้เขาเยอะอยู่นะ ใช่ไหมยายอ้อย เขามีเจ้าหนี้หลายคนเลยนี่”
“โอย.. เยอะด้วยหลายคนด้วย ติดมานานแล้วจนเขาพาคนมาซ้อมเอาหลายหนแล้ว” คุณน้าวัยสามสิบกว่าๆบอกเล่า
“ซ้อมใครเหรอครับ” นิลถาม
“ก็ซ้อมตาต๊ะกับยายตรีพ่อแม่ของวิวเขานั่นแหละ เขาเลยต้องส่งวิวไปกรุงเทพซะ
ญาติๆแถวนี้เขาก็ไม่เอามันกัน” คุณน้าเล่าต่อ
“เมื่อคืนวานนั้นนะ เขาทะเลาะกันเสียงดัง ป้าก็คิดเอาเองว่าปกติ บ้านนี้เขาทะเลาะกันประจำอยู่แล้ว
จนเสียงปืนดังนั่นแหละป้าก็กลัวซะแหละ เลยให้ลูกมันโทรไปแจ้งตำรวจ” คุณป้าเสื้อส้มเล่าประสบการณ์
นิลพยักหน้าตามและรับฟังเรื่องราวไป ก่อนจะคว้าไปหยิบหนังสือพิมพ์มาดูอย่างหดหู่ใจ
.... หนีปัญหาหนี้สินตายยกครัวยิงลูกเมียแล้วยิงตัวเองตาม ....
....
....
.....
หลังการจัดการเผาศพพ่อของวิวในตอนบ่ายเสร็จสิ้นลง พวกเขาก็มาเตรียมงานสวดศพตอนค่ำต่อทันที
ทุ่มกว่าแล้วก็ไม่ได้มีคนมางานเยอะเท่าไหร่
นิล แนช และบอม เข้าไปช่วยเขาจับโน่นยกนี่กันไปเรื่อย
ประมาณเกือยสองทุ่ม ก็มีเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องของวิวตั้งแต่สมัยเรียนเทคนิค
เข้ามาทักทายพวกเขา นั่นทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมากเพราะอย่างน้อย
ในเวลาเช่นนี้วิวก็ยังคงไม่ถูกทอดทิ้งไปเสียทีเดียว
แต่มันก็เป็นเรื่องที่น่าเห็นใจเพราะการจัดงานที่กะทันหัน
มันก็ลำบากสำหรับคนอื่นๆที่อยู่ไกลและไม่ได้เตรียมตัว
“ฮัลโหล ครับ” นิลรับสายโทรศัพท์
“พี่นิล นี่อู๋นะ”
“อืม รู้เรื่องแล้วใช่ไหม”
“ครับพี่ รู้แล้ว” เสียงพูดของอู๋ฟังดูสั่นๆ
“แกสะดวกมาไหม พี่อยู่ที่งานแล้ว” นิลพูด
“ไปครับ ผมจะไปพรุ่งนี้”
“อืม มาดิ เพราะอีกสองวันเขาก็จะเผาศพวิวแล้ว”
“ครับ ผมไปแน่นอน”
หลังวางสายจากอู๋ไป นิลก็กดดูเบอร์โทรเข้าที่เขาไม่ได้รับสาย
ซึ่งมีทั้งเบอร์เท็นและเบอร์แปลกๆอีกหลายสายที่เขาไม่ได้รับ
นิลเองก็คิดอยากจะโทรกลับ เผื่อว่าจะเป็นคนที่โทรเข้ามาถามเรื่องงานศพ
แต่เขาก็ไม่พร้อมจริงๆ
หลังจากนั้นไม่นานธารก็โทรเข้ามาหาเขา
“อืม หวัดดี” นิลพูด
“นิล มึงอยู่ที่งานวิวใช่ไหม”
“เออดิ จะมารึเปล่า”
“ไปๆ กูเพิ่งรู้ข่าวเนี่ย”
“แล้วไอ้กันย์ไม่ได้โทรบอกเหรอ” นิลถาม
“มันก็โทรมาแหละ แต่กูไม่ได้พกโทรศัพท์ทั้งวันเลย
เพิ่งรู้จากข่าวในทีวีเนี่ยแหละ” ถึงจะดูตกใจแต่ธารก็พูดจาอย่างที่เคยเป็น
ไม่ได้แสดงอาการติดใจอะไรกับเรื่องก่อนหน้านั้น
“เออ แล้วจะมาเมื่อไหร่วะ”
“จะออกไปแล้วเนี่ย”
“เฮ้ย ไม่ต้องหรอก พรุ่งนี้ค่อยมา”
“ไม่เป็นไร มึงรอกูก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูโทรไปถามทาง” กันย์ดูท่าทีเร่งรีบจริงจัง
“ใจเย็นดิ มึงจะมากับใคร” เขาถาม
“คนเดียวเนี่ยแหละ ไม่มีปัญหาเดี๋ยวขับรถไป”
“เฮ้ยธาร... คืนนี้อย่าเพิ่งมาเลยกูขอร้อง”
“....” ธารนิ่งไป ยังไม่ได้พูดอะไร
นิลถอนหายใจแล้วทรุดตัวลงนั่งกับขอบปูนข้างๆ “พรุ่งนี้ค่อยมาแล้วกันนะ”
“เออ กูจะรอ ....อย่างที่กูรอมาตลอด”
“...” นิลเป็นฝ่ายที่ต้องเงียบไปบ้างเพราะเข้าใจความหมายที่ธารว่ามา
“ถ้ามึงคิดว่ากูควรจะต้องรอต่อไป”
...
....
....
เช้าวันต่อมา นิลต้องกลับมาบ้านเพื่อจัดการตัวเองบ้าง
เขารู้สึกเหนื่อยล้าจึงทิ้งตัวลงนอนกับเตียงแล้วหลับไป จนใกล้เที่ยงถึงได้รู้สึกตัว
นิลรีบเก็บเสื้อผ้าสองสามชุดใส่เป้ แล้วออกไปกินข้าวและพูดคุยกับคนที่บ้าน
พ่อกับแม่บอกว่าจะไปฟังพระสวดด้วยในคืนนี้ พร้อมกับให้เงินสำหรับช่วยงานมาอีกจำนวนหนึ่ง
ธารขับรถมาถึงที่วัดตอนเย็นๆ นิลจึงพาธารเข้าไปเคารพศพของวิว ธารน้ำตาคลอเบ้าและพูดออกไปว่า
“พี่เสียใจ แต่วิวหลับให้สบายนะ”
หลังจากนั้นธารก็เข้ามาช่วยทำโน่นทำนี้เล็กๆน้อยๆและตามติดเขาอยู่ตลอด
จนนิลบอกให้ธารขับรถไปรับอู๋ ที่โทรมาบอกว่ากำลังรออยู่ที่สถานีขนส่งแล้ว
ความวุ่นวายในใจของนิลลดน้อยลงไปมาก เพราะมีอะไรให้ทำอยู่ตลอดทำให้ไม่ฟุ้งซ่านไปเรื่อยเปื่อย
แม้ว่าเรื่องเท็นจะวกเข้ามาทำร้ายจิตใจของเขาบ้างเป็นระลอก
หรือความเสียใจทุกครั้งที่แทรกเข้ามา เวลาที่เขาหันไปมองโลงศพของน้องสาว ที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับคืน
....
....
หลังงานสวดศพเสร็จสิ้นลงธารบอกว่าจะออกไปหาเช่าโรงแรมนอน
แม้แนชจะเอ่ยชวนให้ไปนอนค้างที่บ้านได้ก็ตาม นิลจึงตกลงให้อู๋กับบอมไปนอนค้างที่บ้านแนช
แล้วค่อยมาเจอกันที่วัดตอนเช้าวันพรุ่งนี้ ส่วนเขาจะไปนอนเป็นเพื่อนธารที่โรงแรม
เพราะเข้าใจธารดีว่า คงอยากจะพูดคุยกับเขาสำหรับเรื่องที่ค้างคาในใจ
....
ธารจอดรถบนถนนที่อยู่ไม่ไกลจากชายหาดนัก นิลเปิดประตูแล้วลงไปยืนมอง
ทอดสายตาไปในความมืด
สายลมเอื่อยๆที่พัดมาพร้อมกับเสียงคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งเป็นจังหวะเบาๆ
ช่วยพาจิตใจให้นิ่งสงบขึ้นได้อย่างน่าประหลาด
ธารก้าวเข้ามายืนพิงประตูรถอยู่ทางด้านหลังของเขา
“มึงดูโอเคนะ นึกว่าจะร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่ซะอีก” ธารว่า
นิลยิ้มแล้วพูดว่า “ร้องไห้อย่างเดียว ไม่มีขี้มูก”
ธารหัวเราะเบาๆ “มึงนี่มันเก่งจริงๆว่ะ กูยอมแพ้เลย”
“เก่งอะไรวะ” นิลพูดแล้วเดินถอยไปยืนพิงรถอยู่ข้างๆธาร “น่ามีเบียร์เนอะ”
ธารพยักหน้าเห็นด้วยแล้วเงียบไปก่อนจะพูดว่า “มึงไม่โกรธกูเลยเหรอ ที่อยู่ดีๆ...
ก็สร้างเรื่องให้มึงแล้วก็หายตัวไป” ธารยักไหล่
“....” เขาฟังแล้วก็ได้แต่ถอนใจเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
แต่วันนี้ท้องฟ้าแทบจะมองไม่เห็นดาวเพราะพระจันทร์ส่องแสงเกือบจะเต็มดวง
“วิวก็มาตายไปทั้งๆที่กูกับวิว ก็ไม่เคยได้อธิบายอะไรให้มึงฟัง
แต่พอถึงตอนนี้มึงก็ไม่ว่าอะไรกูสักคำ” ธารพูดแล้วแหงนมองท้องฟ้าบ้าง
“ไม่หรอก โกรธแล้ว หายแล้วมันก็จบไป” นิลหันไปยิ้มให้ ธารจึงหันมามองหน้าเขา
ธารเป็นฝ่ายหันหน้าหนี แล้วพูดว่า
“แต่กูนี่ดิ แค่ไปบอกว่าชอบ.. แล้วมึงไม่โอเคกูก็เสือกทำตัวสร้างปัญหาซะงั้น”
“อย่างน้อยก็ต้องขอบคุณนะ ที่วิวเรียกมึงกลับคืนมา ไม่งั้นมึงจะยอมคุยกับกูเมื่อไหร่เนี่ย” นิลยิ้ม
พวกเขาสองคนเงียบไปพักหนึ่ง เหมือนต่างก็จะคิดคำพูดออกมา
“นิล... ถ้ากูจะรอมึง แล้วมึงจะชอบกูบ้างไหมวะ” ธารถาม ซึ่งคงเป็นคำพูดจากใจของธาร
“อืม..” นิลเม้มปากครุ่นคิด “กูคงไม่ชอบมึงเพราะว่ามึงจะรอกูหรอก
แต่กูอาจจะชอบมึงขึ้นมาก็ได้ ถ้าวันนึงกูคิดอย่างนั้นขึ้นมา”
“โห ตอบอย่างนี้กูไม่ต้องรอมึงทั้งชาติเลยเหรอ” ธารหันมาทำหน้าตาต่อว่า
“สาด แล้วจะให้กูทำยังไงวะ กูไม่รู้”
“งั้นไหนๆคืนนี้มึงก็ออกมากับกูแล้ว” ธารเว้นจังหวะ “กูขอมัดจำก่อนได้ป่าว”
“พ่อมึงดิ” นิลว่าแล้วธารก็ปล่อยหัวเราะออกมา นิลเองก็ยิ้มอย่างรู้สึกดีขึ้น
เพราะธารจะยอมถอยหลัง ก้าวกลับมาหยุดลงตรงคำว่าเพื่อนเพื่อเขา
ส่วนเขาก็น่าจะต้องถอยหลังก้าวกลับไปบ้าง เพื่อหยุดอะไรๆไว้ที่คำว่าเพื่อนอย่างที่มันควรจะเป็น
...
....
.....
งานศพของวิวเสร็จสิ้นลงไป หลังจากพิธีเผาศพจบลงตอนบ่ายแก่ๆของวันต่อมา
นิลและเพื่อนๆช่วยงานกันจนทุกอย่าง ดูเหมือนจะเรียบร้อยและผ่านไปด้วยดี
นิลไม่เห็นธารขึ้นมาวางดอกไม้จันท์ หลังจากเสร็จธุระตรงนั้นแล้ว
เขาจึงลองเดินมาตามหาธารที่รถ ซึ่งก็เห็นประตูรถของธารเปิดอยู่
“นึกว่าหายไปไหน” นิลถาม เมื่อเดินมาเห็นธารนอนเอนหลังอยู่บนเบาะที่นั่งคนขับ
เขาถอนหายใจเมื่อเห็นธารน้ำตาคลอและไม่ตอบอะไร
เขาจึงเดินอ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่ง และเข้ามานั่งที่เบาะด้านข้าง
“รู้สึกเหมือนว่าวิวจะต้องจากเราไปจริงๆก็ตอนนี้” นิลพูด แต่ก็พยายามกลั้นใจไม่ให้ต้องเสียน้ำตาอีก
“วิวโทรมาหากู ตอนก่อนจะกลับบ้าน” ธารหยุดพูดแล้วปาดน้ำตาที่ไหลลงมาถึงแก้ม
“บอกว่าไม่อยากกลับบ้านเลย... และก็บอกว่าถ้าได้เจอกันอีก
ให้กูชวนมึงไปเที่ยวด้วยกัน แค่เราสามคน” ธารพูดจนเสียงอ่อยไป
นิลฟังแล้วก็น้ำตาจะไหลตามให้ได้ เขาหันหน้าออกไปมองนอกรถแล้วพูดว่า
“กูก็ยังไม่ได้ขอบคุณเรื่องของขวัญนั่นเลย แถมยังไม่เคยได้แสดงความห่วงใยด้วย”
เขาสองคนนึ่งเงียบไป นิลคิดทบทวนความรู้สึกทั้งหมดและตั้งใจจะบอกลาวิวในวันนี้
แต่ในใจลึกๆก็ยังทำใจไม่ได้ว่าจะไม่มีวิวแล้วจริงๆ ใบไม้ใบหนึ่งร่วงหล่นและถูกพัดปลิวมาตกที่กระจกรถ
ก่อนที่จะถูกพัดซ้ำและเลื่อนหายไป สะท้อนให้คิดได้ว่า.....
เมื่อถึงเวลามันก็ต้องมีคนที่ต้องจากไป
ธารจะกลับกรุงเทพในเย็นวันนั้น นิลเลยให้อู๋อาศัยกลับไปพร้อมกัน
และก่อนที่เขาจะกลับบ้าน เขาเข้าไปถามเกี่ยวกับเรื่องอัฐิว่าจะจัดการกันอย่างไร
ก็ได้ความว่าจะเก็บไว้ที่วัดอย่างนั้นก่อน และเขาจะหาเวลาว่างมาจัดการให้ทีหลัง
พระอาทิตย์ยามเย็นทอแสงอย่างอ่อนล้าอยู่ริมทาง ขณะที่เขาขับรถไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
นิลจอดรถมอเตอร์ไซค์และรีบวิ่งขึ้นไปบนเขา เพื่อไปยังหน้าผาริมทะเล
เขารีบตะเกียดตะกายสุดชีวิต เพื่อที่จะให้ทันได้เห็นพระอาทิตย์ตกที่นั่น
ท้ายที่สุดแล้วพระอาทิตย์ก็หายลับเข้าไปในกลีบเมฆก่อนที่เขาจะมาถึง
เหลือเพียงแสงสีแดงส่องกระทบปุยเมฆ และผืนน้ำทะเลที่สุดขอบฟ้านั้น
นิลหยุดมองมันอยู่จนฟ้ามืด ก่อนที่เขาจะเดินกลับออกมาช้าๆอย่างถอดใจ
....
....
แนชโทรมาหาเขาในตอนเย็นของวันถัดมา บอกว่าจะเข้ามารับในอีก 30 นาที
นิลจึงรีบลุกขึ้นจากการนอนกลางวันที่แสนยืดยาว มาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อ
เตรียมจะออกไปนั่งกินเบียร์ที่ร้านประจำ
เหลือเวลาอีกนิดหน่อยเขาจึงเข้าไปหาข้าวกินในครัว
“แม่มีอะไรกินบ้าง” นิลถามแม่ที่กำลังทำกับข้าวอยู่
“ยังไม่เสร็จ มาช่วยเด็ดนี่สิ” เธอพูดแล้วส่งถุงผักอะไรไม่รู้มาให้เขา
“ไม่เอา เดี๋ยวไอ้แนชมันจะมารับไปข้างนอก” นิลหลีกไปเตรียมจะตักข้าวใส่จาน
“ไปอีกและ เคยอยู่บ้านนานๆบ้างไหมเนี่ย จะออกเที่ยวตลอด” แม่ของนิลว่าเชิงดุๆ
นิลทำปากอมลูกมะนาวแกล้งไม่สนใจ “มีอะไรให้คุณลูกกินบ้าง ว่ามา”
“อยู่ในหม้อโน่น มีแกงเลียง”
นิลยิ้มแล้วทำท่ายื่นหน้าจะไปหอมแก้ม แต่แม่ของนิลเอียงตัวหลบ “อื้อ จะหอมทำไมเนี่ย”
“ทำไมอ่ะ หอมไม่ได้ไง” นิลทำเสียงไม่พอใจและตามไปหอมจนได้ แล้วก็เดินไปตักแกงมากิน
ระหว่างกำลังคุยกับแม่ไปกินไปอยู่นั้น เสียงบีบแตรก็ดังรัวเข้ามา
เป็นสัญญาณบอกว่าคนที่มารับกำลังรออยู่
“วงนี้วงเดิมรึเปล่าวะ มันเหมือนจะใช่แต่จำไม่ได้แล้วว่ะ” นิลถามบอมกับแนช
ขณะที่มองไปยังกลุ่มศิลปินบนเวที ซึ่งกำลังเตรียมพร้อมสำหรับการบรรเลงสดในค่ำคืนนี้
“เออๆ วงเดิม” บอมตอบ
“แล้วไงพวกมึง ใครจะได้แต่งเมียว่ามา” นิลเอาไหล่ชนกับไหล่ของบอมที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วจึงหันไปหาแนช
“สาด มึงก็ถามแต่เรื่องเมีย กูไม่มีเว้ย” แนชพูดแล้วดื่มเบียร์
“เฮ้ย มันทะเลาะกับแฟนมัน” บอมว่าแล้วส่ายหน้า “เรื่องประจำ”
“อ่านะ กูก็นึกว่าพวกมึงนัดกูมาจะมีเรื่องอะไรซะอีก” นิลยิ้มแล้วยกเบียร์ดื่ม ขณะที่นักดนตรีเริ่มกล่าวทักทายคนในร้าน
“ไม่มีอะไร กูกลัวว่ามึงจะเศร้าเลยชวนมาเฉยๆ” บอมว่า
นิลยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะถ้าจะพูดเรื่องวิวเขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้
อย่างน้อยที่สุดคนที่อยู่ก็ต้องก้าวเดินต่อไป
“มึงจะกลับไปกรุงเทพเมื่อไหร่วะ” แนชถาม
“อีกสองสามวันมั้ง.. แต่ดูก่อน” เขาตอบไป
“ทำไมรีบกลับวะ มาแปบๆไปอีกและ” แนชว่า
“กูต้องไปเตรียมตัว... หลายเรื่องว่ะ” นิลว่า
“ดีเว้ย ชีวิตไม่ต้องทำงานทำการ” บอมส่ายหน้ายิ้มๆ
เขาไม่สนใจหันไปดูนักร้องบนเวทีที่เริ่มร้องเพลงแรก
บรรยากาศในร้านค่อนข้างคึกคักพอสมควร ทำให้เด็กเชียร์เบียร์ต้องเดินว่อนไปทั่วร้าน
ไม่มีเวลามาตักน้ำแข็งให้โต๊ะเขาเลย
นั่งไปคุยกันไปอยู่นานพอสมควร จนแนชลุกออกไปโทรศัพท์ข้างนอก
บอมจึงได้โอกาสถามขึ้นมาว่า “แล้วเป็นไงบ้าง ชีวิตคู่ของมึง”
“หือ.. ชีวิตคู่อะไรวะ” นิลขมวดคิ้วหันไปหาบอม
“อ้าว ก็ไอ้คนที่มันเคยได้ฟันมึงไง”
เขาฟังแล้วมือที่ถือแก้วเบียร์แทบจะไม่มีแรง เขาวางแก้วลงบนโต๊ะแล้วถอนหายใจ
“ถามทำไมวะเนี่ย หมดอารมณ์เลย”
“อ้าวก็กูอยากรู้ ว่ามึงไปกันถึงไหนแล้ว” บอมว่า
“ไม่มีอะไร ก็เพื่อนกันปกติ”
“แน่ะๆ เพื่อเชี่ยอะไรวะ พูดถึงแล้วหมดอารมณ์เนี่ย” บอมกวน
“สาด ก็แค่เรื่องเข้าใจผิด จะอะไรวะ” นิลพูดไปก็เหมือนประชดตัวเอง
“เออ ถ้ามันหนักนักก็บอกกู เดี๋ยวกูช่วยไปกระทืบแม่งให้”
นิลหันไปผลักไหล่บอม แล้วพูดว่า “โห.. ปากดี เก่งฉิบหายเลย ทำไมเพิ่งมาพูดเอาป่านนี้วะ”
“เมื่อไหร่ก็ได้ กูพร้อมเสมอ” บอมหัวเราะ
เขาส่ายหน้า “มันคงจะอยู่รอให้มึงไปกระทืบหรอกนะ”
นิลก้มลงเอาศอกเท้ากับโต๊ะในมือกุมแก้วเบียร์เอาไว้
ใจครุ่นคิดถึงคนที่บอมพูดถึงแล้วเจ็บที่หัวใจ
เขารีบเอาเบียร์ขึ้นมากระดกให้สะใจหวังว่ามันจะช่วยอะไรขึ้นบ้าง
เสียงดนตรีของเพลงช้าเพลงหนึ่งถูกบรรเลงขึ้นมา สะกดให้เขาต้องหยุดฟังนิ่งๆ
บทกวีนั้นฟังดูช่างบาดลึกราวกับมีดที่แหลมคม จนเกือบทำให้เขาต้องเสียน้ำตา
..... หมดเวลาแล้วเธอคงต้องไป แต่สิ่งที่เหลือในใจยังอยู่
คือความคิดถึงที่เธอนั้นไม่รู้.... พูดไม่ได้
ทำได้เพียงแค่คิดถึงเธอ
....
....
-
นิลเข้ามามหาลัยในวันเปิดเรียนวันแรก ซึ่งก็เป็นวันที่ดูคึกคักวุ่นวายดี
แต่การที่เขาเข้ามาในวันนี้ ไม่ใช่การมาเข้าเรียนพร้อมกับเพื่อนๆที่คุ้นหน้า
แต่มาเพื่อจัดการตัวเองให้พร้อม ที่จะก้าวต่อไปในแบบที่เขาเลือกเอง
นิลฝากจดหมายสามฉบับให้กับนิค และวานให้ช่วยเอาไปให้คนสามคน
ตามที่เขาได้เขียนชื่อกำกับไว้ในแต่ละฉบับ
เขากำชับว่าให้แยกกันให้และอย่าให้ตอนที่พวกนั้นอยู่พร้อมกันสามคนเด็ดขาด
เสร็จแล้วนิลจึงรีบออกมาโดยไม่เปิดโอกาสให้นิคได้ถามอะไรมากมาย
เขาจำเป็นต้อง ไปจัดการเรื่องอื่นๆต่อให้เรียบร้อย
จดหมายสามฉบับ
กันย์
ขอโทษทีที่กูเปลี่ยนเบอร์โดยไม่บอกมึงก่อน และก็ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องที่กูจะทำต่อไป
และหวังว่ามึงคงเข้าใจกู เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้กูไม่พร้อมและไปต่อไม่ไหวจริงๆ
ทางเดียวคือกูคงต้องออกมาก่อน ตอนนี้กูย้ายให้วิชาเรียนไม่ตรงกับพวกมึงแล้ว และก็ลงเรียนไม่กี่ตัวด้วย
ยังไงโอกาสจะได้เจอกันก็คงน้อยลง กูย้ายหอแล้วด้วยถึงจะอยู่ไกลหน่อย แต่ก็คงไม่ลำบากอะไร
หวังว่ามึงคงปล่อยกูไปก่อนแล้วกัน อย่าเพิ่งอะไรกับกูเลยนะ
แต่เดี๋ยวสักพักกูจะบอกมึงเองว่ากูอยู่ไหนยังไง สัญญาว่าจะบอกมึงคนแรก และจะโทรหาแน่นอน
ป.ล. ที่กูไม่ใช้อีเมลล์เพราะเดี๋ยวมันไม่ได้อารมณ์ว่ะ 555
............
ธาร
เทอมนี้คงไม่ได้เจอกันนะ พอดีกูมีอะไรนิดหน่อย
กูเปลี่ยนเบอร์แล้วแต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวจะติดต่อกลับไปเองสบายใจได้
ถ้าไงก็ดูและตัวเองด้วย เดินทางไปกลับทุกวันมึงคงเหนื่อยแย่
ส่วนเรื่องนั้นกูคิดดูแล้ว... กูว่าเราลองหยุดเรื่องที่ผ่านมาไว้แค่นี้แล้วไม่เจอกันสักพักก่อน
ถ้าใจมึงไม่เปลี่ยนและมึงยังรอกูอยู่ และถ้าวันนั้นกูไม่มีใครกูก็จะลองเริ่มต้นกับมึงดู
สุดท้ายแล้วกูหวังว่าเราสองคนก็คงเจอทางออกที่ดี แล้วกูจะคิดถึงมึง
..................
เท็น
กูไม่โทษมึงสักเรื่อง ไม่ว่ามึงจะคิดกับกูยังไง ไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่
เพราะที่ผ่านมากูก็ไม่เคยเสียใจ
ไอ้บัตรที่มึงให้กูทิ้งไปวันนั้นถ้ามึงจำได้... กูยังไม่ได้ทิ้งเลย แต่วันนี้กูคงต้องทิ้งจริงๆซะแล้ว
มึงทิ้งให้กูทีแล้วกัน
จากนี้ไปก็ดูแลตัวเอง ดูแลคนอื่นๆด้วย
นิล
<..........>
-
แงๆๆๆๆ
-
เศร้าจังค่ะ หวังว่านิลจะเจอทางออกที่ดีนะคะ
-
อย่าบอกนะว่าจะจบแบบนี้ ไม่เอาอ่ะ สงสารนิล
-
กระแทกใจได้อารมณ์มาก o13
แต่....ครือเค้าไม่อยากรับประทานมาม่าในตอนจบอ่ะค่ะ T T
มีมาม่าระหว่างเรื่องได้ ของชอบ
แต่ถ้าจบมาม่า แงๆๆๆๆๆๆ
เอนมาทางเท็นแล้วอ่ะ ตอนนี้
:L2: :L2:
-
รู้สึกนิลอ่วมมากเลย หลายเรื่องประเดประดัง
แต่นิลเป็นคนที่มีสติ ตั้งรับกับปัญหาได้ดีนะ
-
มามะนิลมาซบอกแม่ ฮือออออออ :m15:
ชีวิตมันเศร้า :เฮ้อ:
-
นิลสู้ๆ เหตุการณ์คราวนี้คงทำให้นิลได้เจอคำตอบให้กับตัวเองเสียที
-
o13 ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านครับ
-
นิลสู้ๆ :ped149:
-
มันจะจบแฮปปี้มั้ยนิเรื่องนี้
-
บอกได้คำเดียว....
:m8: :m8: ...ปวดใจ... :m8: :m8:
-
:monkeysad: :เฮ้อ: :monkeysad:
-
เราไม่เข้าใจอย่างแรง :serius2: ตอนที่เท็นมีไรกะพิม เท็นใส่ถุงยางนะ ท้องได้ไงอ่ะ งง :z3:
-
มีต่ออีกมั้ยอ่ะ เค้าไม่อยากรออีกสองวัน :serius2:
-
คนเขียนจะหายไปสองวัน
o22
จะไปสวีทกะแฟนอ่ะดิ :เฮ้อ: คนอ่านอย่างเราๆต้องกางเตนท์รอซะและ
:z3:
-
หรือพิมพ์จะท้องกับคนอื่น ??????????
-
อ่านแล้วสงสารนิลจริงๆ :z3:
เมื่อไหร่ที่นิลจะได้มีความสุขกับเค้าซะทีนะ.... :o11:
-
แปลกอ่ะ
ทำไมเราอ่านแล้ว รู้สึกดี อ่ะ
ที่นิลตัดสินใจแบบนี้
แต่ก็หวังว่าจะมีทางที่ดีกว่านี้
-
มันปวดใจหนึบๆนะค่ะตอนนี้ นิลคิดถูกแล้วค่ะ
-
เราจะชนะตัวเอง..ได้มั้ย
:กอด1: นิล
อ่านเรื่องนี้ กี่ที..กี่ที
ก็ได้แต่ :เฮ้อ:
o13 +1 ครับ
-
วันนี้มารึยางงงง ไม่ว่าง2วันจิงดิ
เค้านึกว่าล้อเล่นซะอีก
คิดถึงทั้งคนแต่ง นิล เท็น ธาร
:L1: :L1:
-
จดหมายสามฉบับ
กันย์
ขอโทษทีที่กูเปลี่ยนเบอร์โดยไม่บอกมึงก่อน และก็ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องที่กูจะทำต่อไป
และหวังว่ามึงคงเข้าใจกู เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้กูไม่พร้อมและไปต่อไม่ไหวจริงๆ
ทางเดียวคือกูคงต้องออกมาก่อน ตอนนี้กูย้ายให้วิชาเรียนไม่ตรงกับพวกมึงแล้ว และก็ลงเรียนไม่กี่ตัวด้วย
ยังไงโอกาสจะได้เจอกันก็คงน้อยลง กูย้ายหอแล้วด้วยถึงจะอยู่ไกลหน่อย แต่ก็คงไม่ลำบากอะไร
หวังว่ามึงคงปล่อยกูไปก่อนแล้วกัน อย่าเพิ่งอะไรกับกูเลยนะ
แต่เดี๋ยวสักพักกูจะบอกมึงเองว่ากูอยู่ไหนยังไง สัญญาว่าจะบอกมึงคนแรก และจะโทรหาแน่นอน
ป.ล. ที่กูไม่ใช้อีเมลล์เพราะเดี๋ยวมันไม่ได้อารมณ์ว่ะ 555
............
ธาร
เทอมนี้คงไม่ได้เจอกันนะ พอดีกูมีอะไรนิดหน่อย
กูเปลี่ยนเบอร์แล้วแต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวจะติดต่อกลับไปเองสบายใจได้
ถ้าไงก็ดูและตัวเองด้วย เดินทางไปกลับทุกวันมึงคงเหนื่อยแย่
ส่วนเรื่องนั้นกูคิดดูแล้ว... กูว่าเราลองหยุดเรื่องที่ผ่านมาไว้แค่นี้แล้วไม่เจอกันสักพักก่อน
ถ้าใจมึงไม่เปลี่ยนและมึงยังรอกูอยู่ และถ้าวันนั้นกูไม่มีใครกูก็จะลองเริ่มต้นกับมึงดู
สุดท้ายแล้วกูหวังว่าเราสองคนก็คงเจอทางออกที่ดี แล้วกูจะคิดถึงมึง
..................
เท็น
กูไม่โทษมึงสักเรื่อง ไม่ว่ามึงจะคิดกับกูยังไง ไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่
เพราะที่ผ่านมากูก็ไม่เคยเสียใจ
ไอ้บัตรที่มึงให้กูทิ้งไปวันนั้นถ้ามึงจำได้... กูยังไม่ได้ทิ้งเลย แต่วันนี้กูคงต้องทิ้งจริงๆซะแล้ว
มึงทิ้งให้กูทีแล้วกัน
จากนี้ไปก็ดูแลตัวเอง ดูแลคนอื่นๆด้วย
นิล
<..........>
ยิ่งรู้สึกลึกซึ้งมาก ข้อความในจดหมายก็ยิ่งสั้นสินะ :sad4: :sad4: :o12: :o12:
เข้ามารอนิลด้วยคนค่ะ นิลจะเป็นไงมั่งไม่รู้เน๊อะ อยากกอดปลอบนิลจัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ต่อจากวันนั้น
..... ไอ้เท็นมันตายแล้วนะ .....
ข้อความตรงหน้าทำให้นิลใจหายวาบจนตัวชา
หลังจากเปิดอีเมลล์ที่กันย์ส่งมาให้ตั้งแต่เมื่อสามเดือนก่อน
เขาไม่นึกเลยว่า มันจะจบอย่างนี้จริงๆ
ความรัก .... ที่ค้างคามานาน
นิลรีบตอบอีเมลล์ฉบับนั้นเพื่อให้กันย์ติดต่อกลับมาให้ด่วนที่สุด
....
....
เขาเดินออกมาจากห้องพักตอนสี่ทุ่ม พร้อมหัวใจที่ล่องลอยเหมือนกับว่ามันไม่ได้เต้นอยู่
ความอ้างว้างของค่ำคืนที่ว่างเปล่า นำพาเขาให้ก้าวเดินไปออกไปช้าๆ
ไม่มีความเร่งร้อน ไม่ได้ทุกข์ ไม่ได้สุข ไม่มีแม้น้ำตา
แต่มันว่างเปล่าหมดสิ้น
สามปี... สามปีที่เขาจากเพื่อนกลุ่มนี้มา และไม่เคยติดต่อกลับไปหาใครเลย
หลังจากดรอปเรียนตอนนั้น เขาก็ไปทำงานชั่วคราวกับพี่ที่รู้จัก
นิลยุ่งจนทำให้เรียนไม่จบ ถึงงานตอนนั้นจะทำให้เขารู้สึกชอบแต่มันก็มีระยะเวลาไม่นาน
นิลไม่มีทางเลือก เขาจึงจำเป็นต้องใช้วุฒิปริญญาตรีอุตสาหการซึ่งเป็นปริญญาใบแรก
ไปสมัครงานที่บริษัทย่านบางนา และทำงานมาจนถึงตอนนี้ได้สักปีกว่าๆแล้ว
จนถึงตอนนี้สามปีที่ผ่านมาไม่เหลือความหมายอะไร.....
ทุกสิ่งยังชัดเจนเหลือเกิน
ชัดเสียจนจะเหมือนว่า เรื่องราวทุกอย่างเพิ่งจะผ่านมาเมื่อวาน
เกือบเที่ยงคืนแล้วที่นิลลงรถเมลล์ก่อนจะเดินเข้ามาในซอย
ซอยที่เขามักจะเดินกลับมาหลังจากเลิกงานที่ร้านสมัยเรียน
เขาหยุดมองต้นสัตตบรรณข้างทางที่ไม่มีกลิ่นหอมๆอย่างที่เขาเคยได้กลิ่น
ตอนนี้เข้าหน้าฝนแล้ว อากาศที่อบอ้าวก่อนฝนตกเริ่มกลายเป็นลมชื้นๆที่พัดผ่านเข้ามา
แสงฟ้าแลบไกลๆตามด้วยเสียงคำรามเบาๆ เป็นสัญญาณว่าฝนห่าใหญ่คงอยู่อีกไม่ไกล
นิลแหงนมองฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยกลุ่มเมฆทึบ ซึ่งกำลังทาบทามเข้ามาบดบังแสงจันทร์
สนามเด็กเล่นตรงข้ามทางเข้าหอยังเหมือนเดิม
ต้นโพธิ์ใหญ่ส่งเสียงเกรียวกราวยามใบต้องลมพัดมา
ชิงช้าแกว่งเบาๆ เหมือนจะขยับทักทายให้เขาเผลอดีใจ
แต่มันคงไม่มีวันแบบนั้นอีกแล้ว....
....
....
....
กันย์ติดต่อกลับมาหลังจากนั้นไม่กี่วัน
“ว่าไงพ่อหนุ่ม” กันย์พูดหลังจากที่เขารับสาย
“เออ เป็นไงวะ”
“กูอ่ะเหรอ ก็ดีนะเรื่อยๆว่ะ”
“ทำงานที่ไหนวะ” เขาถามพลางเอนกายทอดตัวไปกับเตียง
“อยู่ชลบุรี แล้วมึงอ่ะตอนนี้อยู่ไหน”
“อยู่กรุงเทพนี่แหละ”
“เหรอ กูนึกว่ามึงถูกมนุษย์ต่างดาวจับไปดาวอังคารกะทันหัน”
กันย์เว้นวรรคแล้วถอนใจ “เหี้ย...หายไปเลยนะมึง”
“กูขอโทษ”
“นี่ใจคอมึงจะไม่คิดถึงพวกกูเลยเหรอวะ” กันย์ทำน้ำเสียงน้อยใจสุดๆ
นิลเงียบเว้นจังหวะ “อืม... ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”
“โห.. สามปีได้มั้งเนี่ย”
เขาหัวเราะแห้งๆ “ไอ้ธารล่ะ ติดต่อกันบ้างรึเปล่า”
“แน่นอนอยู่แล้ว เขาไม่ทิ้งกันอย่างมึงทำหรอก” กันย์ว่า
“เหรอ แล้วมันเป็นไงบ้าง”
“ทำงานกับที่บ้านมันแหละ”
“ดีๆ... พวกมึงเป็นสุขกูก็ดีใจ”
“เหี้ยอะไรล่ะ มึงอย่าให้กูเจอ เดี๋ยวกูจะจับอัดถั่วดำซะให้เข็ด”
“พ่อมึงดิ” นิลหัวเราะ “แล้วมึงมีแฟนยังวะ” เขาถาม
“เลิกไปเมื่อปีก่อน”
“ทำไมวะ”
“เบื่อๆ หลายอย่างไม่ตรงกันว่ะ” กันย์ว่าเซ็งๆ
“อ่านะ....” นิลว่าแล้วเงียบไป
กันย์เองคงจะเข้าใจเลยไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้เขาได้คิดเรื่องของคนที่อยากจะถามถึง
“เท็นมันตายยังไงวะ” นิลถามออกไปโดยที่หัวใจสั่นสะท้าน
“รถคว่ำ..”
เขาพูดไม่ออก เพราะกลัวว่ามันจะทำให้กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว
นิลกัดฟันเบาๆ รู้สึกถึงความสั่นของร่างกายตัวเอง
“มึงอยากจะไปหามันหน่อยไหม ก่อนมันจะตายมันก็ตามหามึงมาตลอดนะ”
..... .. ......
-
:z13: :z13:
เย้ มาแล้วๆ คั่นหรือเปล่า???
ก็เค้าอยากจิ้มคนเขียน
คึคึ คิดถึง
:L1: :L1:
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กำลังฟินที่มาต่อแต่พออ่านไปสามบรรทัด :a5:
หน่วงในหัวใจอย่างรุนแรง
ตอนแรกก็เชียร์ทั้งเท็นทั้งธาร แต่พอเริ่มเอนไปหาเท็น คนเขียนกลับทำกับข้าน้อยแบบนี้
:o12:
:L2: ส่งดอกไม้ให้กำลังใจนิล
-
เศร้า อย่าบอกนะว่าเท็นรถคว่ำตอนขับรถตามหานิล
-
ต่ออีกหน่อยเถอะนะ ถึงจะไม่ชอบเท็นที่ทำแบบนั้นเหมือนจับปลาสองมือ
แต่การพรากกันด้วยความตายมันทำให้เสียใจทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ สงสารทุกคนเลย
-
อ่านตอนนี้แล้วกระอักลิ่มเลือดเลย
เริ่มเวิ่นเว้ออยากให้เข้าใจผิด เป็นแผนการณ์ให้นิลติดต่อกลับ
-
ไม่นะ มันต้องไม่เป็นแบบนี้ :serius2:
เจอประโยคแรกของตอนใหม่ทำเอาช็อคไปเลย กรี๊ด o22 เท็นตายแล้วจริงหรอ :sad4: หรือพระเอกเรื่องนี้จริงๆ แล้วคือกันย์ :a5:
คุณคนเขียนมาต่อไวๆ นะคะ ตอนนี้ทั้งสั้น ทั้งค้าง ทั้งช็อค 3in1 เลยที่เดียว :laugh:
-
ไปๆมาๆ นิลคู่กับกันย์หรือเปล่าเนี่ย
-
:o12:
สักวัน แล้วมันจะผ่านไป
http://www.youtube.com/v/cVgosCRnO5U
ยังเคยมี คนรู้ใจ นั่งเซ้าซี้
ยังเคยมี คนชิดใกล้ ไม่ห่างเพื่อน
ยังเคยมี คนสนิท ติดใจเตือน
แต่ตอนนี้ มันลางเลือน เหมือนไม่มี
อ่านแล้ว..เศร้าครับ
:เฮ้อ:
ได้แต่ถอนหายใจ..กาซิกๆ
-
= = ไม่คิดว่าจะดราม่า คนเราปล่อยเวลาให้ผ่านเลย จนไม่ได้นึกถึงตอนที่สาย
-
บอกได้คำเดียวว่า"จี๊ด" คิดไม่ถึงว่าคนเขียนจะให้เท็นจากไปแบบนี้
อ่านแล้วปวดใจอะ คืนนี้จะหลับลงมั๊ยเนี๊ย
สงสารนิลงะ
-
ทำไมเรื่องนี้ ตายกันเยอะจังอ่ะ
-
กำลังฟินที่มาต่อแต่พออ่านไปสามบรรทัด :a5:
หน่วงในหัวใจอย่างรุนแรง
อารมณ์เดียวกันเป๊ะ! :o12:
-
:sad4: :sad4: :sad4: คนเขียนทำไมทำกับเค้าอย่างงี้อ่าา... ฮึก ฮึก ฮื่ออออออออออออออออ........... :o12: :o12: :o12:
-
ช็อกเงิบ!!!!!!!!!!!!!!!
เพิ่งเข้ามาอ่านแล้วแบบว่า นิลน่ารักมากเลยอะ
แล้วแบบเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สมจริที่สุดเท่าที่เคยอ่านเพราะเป็นเรื่องที่มีคนตายเยอะที่สุดด้วย แถมเหตุการ์ก็ยังคล้ายๆ กับข่าวที่เคยเกิดที่ในประเทศไทยด้วย
ปล. จะจบทั้งยังงี้เหรอ ...ชอบกันย์นะไม่วุ่นวายดี
-
เข้ามาอ่านด้วยความหวังว่า เท็นกับนิลจะคืนดีกัน...
พอเห็นประโยคแรก...'อ่าว ชืบหาย' o22
อยากให้ตอนนี้เป็นความฝันของนิลจัง
-
เหอๆ อึ้ง เลย
ตายซะงั้น...เฮ้ออ
-
ตามอ่านมาเรื่อยๆ
มาถึงตอนปจบ.
:a5: แล้วนิลมันจะคู่กับใครวะ
ธาร?? หรือไปๆมาๆคู่กับกันย์ซะเลย :laugh:
-
คนอ่านต่างช็อกกันไปตามๆกัน
-
:m17:
..... ......
เท็น : สามปีต่อมา
“มึงเอาจริงเหรอวะกันย์” เท็นถามปลายสายด้วยความไม่มั่นใจ
“เออดิ กูมาจนจะถึงเพชรบุรีอยู่เล้ว แวะปั๊มอยู่เนี่ย”
เท็นถอนหายใจด้วยความตื่นเต้น “แล้วมันเป็นยังไงบ้างวะ”
“โครตน่าสงสารเลย ว่าแล้วก็อยากจะโอ๋ให้” กันย์หัวเราะ
“เชี่ยเอ้ย” เท็นสบถ
“เออๆ นิลมันมาแล้ว เดี๋ยวเจอกันที่วัด”
เท็นโยนโทรศัพท์ทิ้งไปบนเบาะที่นั่งข้างคนขับ มือกุมพวงมาลัยไว้ด้วยความกังวลใจ
กลัวว่านิลจะโกรธเขาแล้วหนีหายไปอีก
แต่ยังไงคราวนี้เขาก็ไม่ยอมพลาดง่ายๆอีกแล้ว
.....
เท็นจอดรถที่ลานวัดแล้วลงเดินไปที่กลุ่มเจดีย์ข้างโบสถ์
เขากับกันย์และธาร ร่วมมือกันอย่างดีเพื่อแผนการครั้งนี้
เจดีย์ใส่อัฐิเป็นของใหม่ที่พวกเขาลงทุนร่วมกันซื้อ และเอามาติดตั้งไว้ในมุมที่เหมาะสม
รูปและป้ายชื่อก็พยายามเอามาติดให้แนบเนียนที่สุด
ทั้งที่จริงพวกเขาไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ แต่กันย์ให้เหตุผลว่า
“พวกเราจะเล่นกับมันแรง ก็ต้องแรงให้จริง จะให้มันรู้สึกว่าโดนหลอกง่ายๆไม่ได้”
เท็นยกมือไหว้ขอโทษสิ่งศักดิ์สิทธ์ในวัด เขาก็ตั้งใจว่าจะมอบเจดีย์ใส่อัฐินี้ให้กับงานล้างป่าช้า
อย่างน้อยก็ให้มันเป็นเรื่องดีๆบ้าง
เขาใช้เวลาระหว่างรอ นึกถึงอีดตที่ผ่านมา .....
หลังจากเรียนจบเท็นก็ไปสมัครงานและได้งานทำที่บริษัทแห่งหนึ่ง
ทำงานได้ปีกว่าๆก็กลับมาอยู่บ้าน จับมือกับพี่ชายทำกิจการส่วนตัว
และช่วยดูแลตึกแถวย่านตลาด ที่เปิดให้คนเช่า
พวกเขาได้เงินทุนและตึกแถว มาจากการชนะคดีที่ยืดเยื้อ
คดีระหว่างพ่อกับแม่ของตัวเอง .....
พ่อของเขาเป็นนักการเมืองท้องถิ่น ที่ชีวิตเต็มไปด้วยความวุ่นวาย
ราวๆแปดปีก่อนที่เกิดเรื่อง จนมีคดีความหย่าร้างระหว่างพ่อกับแม่
ซึ่งปัญหาจริงๆก็เกิดจากการยุแยงของญาติทางฝ่ายพ่อ
จนเรื่องราวบานปลายใหญ่โต
กว่าจะผ่านกันมาได้ ก็เรียกได้ว่าน้ำตานองกันทั้งครอบครัว
ใกล้ถึงเวลานัด เท็นนั่งชะเง้อคอมองไปทางหน้าโบสถ์ ดูว่าจะมีใครผ่านมาหรือยัง
พอเอาเข้าจริงนาทีที่ไร้จุดหมาย ของการอคอยนั้นก็ร้อนรนจนเขาแทบคุมอาการไม่ได้
นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ร้อนรนรอคอยใครแบบนี้
สามปีที่เขาไม่เจอนิล มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกทรมานจนเกินจริง
แต่มันเป็นความรู้สึกที่ค้างคาใจไม่ยอมจืดจาง เขายังคิดถึงคนๆนี้เสมอ .....
แม้ไม่มีรูปถ่ายให้ดูก่อนนอน
ไม่มีการโหยหาหรือไขว่คว้า
ไม่มีความอยากได้ หรืออยากครอบครอง
มันมีเพียงแค่ ความทรงจำที่ฝังแน่นในหัวใจ
การที่นิลจากไปทำให้เขาให้คิด และเข้าใจได้เองว่า
เวลาพิสูจน์ความรู้สึกที่แท้จริงของเขา
คนสามคนเดินเข้ามาจากระยะที่ไกลออกไป เท็นเห็นแล้วก็รีบลุกขึ้น
และเดินไปนั่งลงที่หลังเจดีย์กลุ่มหนึ่ง ซึ่งจะซ่อนเขาจากการมองเห็นทางด้านข้าง
เขาเอนหลังพิงกำแพงที่กั้นระหว่างเขากับเจดีย์หลอกๆ และรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ
....
....
“นี่... อันนี้” เสียงกันย์ดังขึ้นมา พร้อมกับฝีเท้าที่หยุดลงใกล้ๆ
“ดอกไม้ก็ไม่ได้เอามาเลย” เสียงนิล เท็นได้ยินแล้วก็อดยิ้มไม่ได้
“อย่าเลย เท็นมันคงไม่ชอบหรอก” ธารพูด “คนอย่างมันคงตลก เวลาถือดอกไม้ของมึง”
เสียงนิลถอนหายใจดังอย่างหน่ายๆ แต่แล้วทุกคนก็เงียบไป ทำให้เขาใจจดใจจ่อรอฟัง
เสียงฝีเท้าถอยห่างออกไป แต่แล้วก็เงียบไปอีก
เขาอยากจะออกไปดู เพราะกลัวว่าทุกคนจะกลับเร็วเกินไป
แต่เสียงกรอบแกรบของใบไม้ที่ดังเบาๆ ทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าจะมีใครอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง
เท็นขยับตัวอยากจะออกไปดูเสียให้ได้ ขณะที่ทุกสิ่งยังคงหยุดนิ่งต่อไปอีกสักพัก
จนเขาก็เริ่มจะทนไม่ไหว จึงค่อยๆลุกขึ้นยืนเพื่อดูเหตุการณ์
เขาโผล่หัวขึ้นมาเหนือแนวกำแพงเล็กน้อยเพื่อมองออกไป
กันย์กับธารอยู่ห่างออกไปทางตัวโบสถ์ แต่คนที่อยู่ใกล้กว่า คือนิลที่กำลังมองมาที่เขาด้วยท่าทีที่แปลกใจ
ตาแดงๆมีน้ำตาคลอ นั่นชวนให้เขาหัวใจพองโต .....
นิลเปลี่ยนท่าทีเป็นเม้มริมฝีปากเหมือนจะกัดฟันแน่น ก้มหน้าแล้วหันกลับไป
เขารีบเดินตามออกไป ปากกำลังจะร้องเรียก
“มึงเล่นอะไรวะเนี่ย” นิลพูดเสียงดังเดินดุ่มๆไปทางกันย์กับธาร
กันย์ยิ้มอย่างใจดีสู้เสือ “เห้ย กูขอโทษนะเว้ย กูไม่รู้จะทำยังไงกันก็เลย..”
กันย์พูดไม่ทันจบนิลก็พุ่งเข้าไปผลักอกกันย์อย่าแรง
ธารแทรกตัวเข้าไปห้ามแต่ก็โดนนิลผลักออกไปอีกคน
เท็นจ้ำอ้าววิ่งไปที่เกิดเหตุขณะที่นิลง้างมือ แล้วชกเข้าที่หน้ากันย์เต็มแรงจนกันย์เซไป
กันย์หันมาต่อยคืนแต่ได้แค่เฉี่ยวนิลไป
“มึงต่อยกูทำไม” กันย์ว่าแล้วผลักนิลออก
นิลกลับเข้าไปจะเอาเรื่องกันย์ แต่เท็นเข้าไปจับตัวนิลไว้ก่อน
กันย์ก็ทำท่าแค่จะกันๆไว้ สีหน้าดูจะรู้สึกผิดที่ต่อยนิลไป
นิลเหวี่ยงแขนปัดให้เขาถอยออกมา แล้วเจ้าตัวก็เดินหนีออกไป
เท็นตามไปจะอ้าปากพูดแต่ก็ไม่กล้า เขาไม่รู้จะพูดอะไรในเวลาแบบนี้
ไม่แน่ใจว่ามันจะดีพอที่จะทำให้นิลรู้สึกดีขึ้นหรือเปล่า
เขาเองก็ไม่เคยเห็นนิลโมโหขนาดนี้มาก่อน
เท็นตามไปทันแต่ก็ไม่รู้จะจับนิลยังไง จนนิลหยุดแล้วหันกลับมา
“พอเหอะว่ะ.... หุดเหอะ” นิลพูด แววตาแสดงความผิดหวังสุดขีด
แล้วนิลก็หันกลับไปเดินต่อ
เท็นรีบเข้าไปดักหน้าแต่ผิดจังหวะเซล้ม พานิลคว่ำไปในแอ่งน้ำบนถนนดินในวัดซึ่งเต็มไปด้วยขี้โคลน
นิลผลักเขาออกแล้วจะลุกขึ้น แต่เขาจับมือนิลไว้ นิลเหวี่ยงออกแล้วเอามือที่เลอะโคลนนั้นมาจับคอเสื้อเขา
มืออีกข้างง้างขึ้นทำท่าจะต่อย แต่ก็ปล่อยออก แล้วรีบลุกขึ้นก่อนจะเดินจากไป
....
....
เท็นขับรถกระบะคู่ใจกลับบ้าน ท่ามกลางบรรยากาศเหงาๆของตอนเย็น
เขาไม่ชอบเลยจริงๆเวลาแบบนี้ มันทำให้หัวใจเพลียๆ ล้าๆ ยังไงก็ไม่รู้
เสื้อผ้าของเขายังเลอะโคลนที่แห้งติดกรัง เนื้อตัวมอมแมมสิ้นดี
นึกถึงคนที่มีสภาพไม่ต่างจากเขาแล้วก็ถอนใจ ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง
....
“สอง มานี่ดิ” เท็นร้องเรียกหลานชาย ที่นั่งดูทีวีอยู่บนบ้านคนเดียว
“ครับ” สองรีบลุกขึ้นแล้วเดินมา ทำหน้าตาสงสัยเมื่อเห็นสภาพเขา
“แม่เราไปไหน”
“ออกไปบ้านป้าวาครับ”
“พาน้องพิวไปด้วยเหรอ”
สองพยักหน้า “ครับ”
“อืม ไปเถอะ” เท็นบอกแล้วเดินมุ่งหน้าไปที่ห้อง ส่วนสองก็รีบวิ่งกลับไปหาทีวี
พิว ลูกสาวของเขากับพิม แต่พี่เอกกับกุ้งรับเป็นพ่อและแม่ของน้องพิว
หลังจากที่พิมเลิกกับเขา แล้วทิ้งลูกไว้ก่อนจะไปอยู่เมืองนอก
ในใจเขาไม่คิดว่าจะต้องปิดเรื่องนี้กับน้องพิว แต่มันก็ยังไม่มีประโยชน์ที่จะคิดอะไรให้มากในตอนนี้
“เออ ว่าไง” เท็นรับโทรศัพท์น้องชาย
“พี่เท็น พรุ่งนี้โอนเงินให้ผมหน่อยสิ ผมไม่มีเงินแล้ว” ปลายสายพูดตรงๆไปตรงมา
“ยังไม่ถึงเดือนเลย”
“เอาเถอะพี่ ช่วยผมก่อน”
“นาย เอ็งริอยากจะออกจากบ้านไปเองนะ ทำตัวให้มันแน่อย่างที่เอ็งพูดสิวะ” เท็นโยนนาฬิกาข้อมือไปบนโต๊ะ
“รับรองพี่ ผมต้องอยู่ให้ได้”
“เออ เดี๋ยวจัดการให้” เท็นพูดแล้ววางสายไป ตอนนี้เขาอ่อนใจเหลือเกิน
นายเป็นน้องชายคนเล็กที่ทางญาติๆฝ่ายพ่อเอาตัวไปเลี้ยงตั้งแต่เด็ก
แต่พอนายโตขึ้นก็มีปัญหาจนต้องย้ายมาอยู่กับแม่ที่บ้านนี้
นายโตมาจากพื้นฐานครอบครัวที่ต่างกันกับที่นี่ ช่องว่างที่ไม่เข้าใจกันทำให้น้องของเขาเตลิดและหนีออกจากบ้านไป
เท็นเข้าใจปมในใจของน้องชายดี ถึงยอมให้น้องออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง โดยที่ไม่บอกกับแม่หรือใครๆที่บ้าน
ว่านายหายไปไหน .....
เท็นเอาเสื้อยืดเลอะๆถอดมาพาดไหล่ไว้ แล้วเดินออกไปทางหลังบ้าน
เขารู้สึกว้าวุ่นใจกับชีวิตที่โตขึ้นในวันนี้ รู้สึกว่าความรักในสมัยเรียนยังง่ายกว่านี้มากมาย
พอโตขึ้นเหตุผลในใจตัวเองก็เยอะขึ้นตาม หน้าที่การงาน ครอบครัว พ่อแม่พี่น้อง
ความรับผิดชอบต่างๆนาๆขวางเขาไว้ ทำให้ไม่สามารถทำอะไรตามใจได้อย่างแต่ก่อน
ภาพความโหดร้ายของพ่อที่ทำกับแม่ มักจะถูกดึงขึ้นมาเวลาที่เขาเดินผ่านจุดต่างๆในบ้าน
บางที่มีความทรงจำที่แสนเจ็บปวด ภาพเหล่านั้นดูจะทำลายศรัทธาของความรักแบบหวานซึ้ง
ออกไปจากใจของเขาหมดสิ้น
เท็นมองโอ่งน้ำดินเผาที่ริมชานบ้าน ด้วยแววตาที่แค้นเคืองซึ่งปะปนกับความหวาดกลัวอย่างแยกไม่ออก
เขาเอาโทรศัพท์ที่ถือมาด้วยนั้นขึ้นมากดหากันย์
ระหว่างที่รอสาย เขาหันหน้าหนีจากมุมนั้น พยายามทำใจให้ลืมๆภาพที่บางอย่างไป
“เออ” กันย์พูดหลังจากรับสายเขา
“เป็นไงบ้าง” เท็นถาม หลังจากโยนเสื้อผ้าใส่ลงในถังน้ำ
“เจ็บดิ แม่งต่อยเต็มแรง”
“นิลอ่ะ ว่ายังไง”
กันย์ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ “ไม่รู้แม่ง คุยกับไอ้ธารเหอะ”
เท็นหนีบโทรศัพท์ไว้กับไหล่เตรียมถอดกางเกงออก
“ว่า....” ธารพูด
“นิลอ่ะ”
“ไม่ยอมกลับมากับพวกกู ไปไหนแล้วไม่รู้”
เท็นตกใจเอาโทรศัพท์มาถือให้ดี “อ้าว ไหนว่าจะพามันกลับด้วยไงวะ”
“มันโกรธ กูเลยไม่อยากเซ้าซี้”
“งั้นพวกมึงก็ไม่น่าบอกให้กูกลับมาก่อน”
“แล้วถ้ามึงอยู่มันจะกลับไปกลับมึงหรือไง” ธารว่า
เท็นเงียบ เขารู้สึกเกลียดตัวเองที่ทำเรื่องโง่ๆ
“มันคงนั่งรถกลับเองแหละ มึงรอไปก่อนเหอะ” เสียงกันย์ลอดผ่านเข้ามา
“อืม...” เท็นกดวางโทรศัพท์
เขาเปลี่ยนเป็นนุ่งผ้าเช็ดตัว เหวี่ยงกางเกงลงเครื่องซักผ้าอย่งหงุดหงิดใจ
.....>>
-
ขอบคุณทุกคนมากๆครับ
ที่จริงกะกว่าจะแกล้งเว้นระยะสักสามวัน แต่เห็นเม้นต์แล้วกลัวจะทำให้ทุกคนไม่ชอบใจ
๕๕๕๕๕
:m14:
-
โหย....ทีแ่ท้ก็หลอกนิลนี่เอง
ดีใจที่เท็๋นไม่ตาย แต่รุ้สึกน้อยใจแค้นใจแทนนิลที่ถูกหลอกอ่า
-
ถึงแม้ว่า....จะทำให้ใจชื้นก็จริง แต่....
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงอ่ะค่ะคนเขียน :z3:
อยากรู้ๆอยากอ่านอีก :z2:
ตกหลุมรักเรื่องนี้ไปแล้ว :กอด1: (จริงๆตกไปนานแล้วแหละ ฮ่าๆๆ)
+1 ให้ :mc4:
-
เฮ้อออออออออออออออออออออออ ค่อยยังชั่ว
-
โถ่ หลอกกันนนนนนนนนน
-
o18 ใกล้แระ คนเขียนที่ชอบแกล้งคนอ่านนี่ o18
เอาเถอะยังไงเท็นก็ไม่ตาย :z1: แต่ยังไงก็ไม่เชียร์เฟ้ยยยยย :z2: :z2: :z2:
-
อ้าว เซงเลย
ไม่ตายจริงซะงั้น
-
โล่งใจ คิดอยู่เท็นตาย นิลจะคู่กับใคร
-
โดนคนเขียนแกล้งอ่า~
กลับมาตกหลุมรักเรื่องนี้อีกครั้ง ^^
-
แกล้งแรงไปนะ
สมควรแล้วที่โดนโกรธ
ไปง้อ ณ บัดนาวววว :angry2:
-
โกรธก็โกรธกันไป สมควรโดนโกรธล่ะนะ
แต่ว่านะ....... จะเอาอะไรไปง้อ =___=
เรื่องเก่ายังไม่จบดันหาเรื่องใหม่อีก
-
ต่อลมหายใจคนอ่านได้อีกเฮือก
ยังเชียร์เท็น-นิล อยู่นะ
-
อ่านเม้นต์แล้วชื่นใจ แต่ละเม้นต์ทำให้ยิ้มได้จริงๆครับ ๕๕๕
ทำงานกลับมาเหนื่อยๆ ยังอยากจะลงให้เลย ขอบคุณทุกคนมากมายครับ
ที่จริงกลัวคนอ่านเสียใจ เลยไม่อยากลงตอนเศร้าๆไว้นานเลยรีบมาต่อ
อยากให้คนอ่านมีความสุขมากๆนะครับ
ไหนๆตอนที่ผ่านมาเรื่องก็ไม่เศร้าแล้ว
.....งั้นวันนี้ ผมไปนอนก่อนะ หุหุ
:bye2:
-
เกือบได้ทำป้ายไฟเชียร์กันย์ซะแล้ว :pigha2:
-
o9
โดนแกล้ง
เศร้าไปซะมากมาย
:z3: มาเล่าต่อเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดด หายไปอ่านหนังสือมา กลับมาอีกทีช็อค!!! o22
หนังสือที่อ่านไป ตู้ม หายไปหมดเลย หลังจากที่เห็นคำว่า 'เท็นตายแล้ว'
:z3: :z3: :z3:
อนาถจิตตัวเอง 5555
หนอยๆ แกล้งกันได้นะคนเขียน o18
ระวังไว้เหอะ อย่าให้เอาคืนได้บ้างนะ
:กอด1: :L2:
-
ปวดหัวจี๊ดๆเลย แล้วนิลหายไปไหนเนี้ย :sad4: :sad4:
-
แล้วจะทำยังไงต่อไปอ่อะคับ
เอาใจช่วยนะฮะ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
ใกล้จะสอบกันแล้ว ไม่อยากลงเลย
:m23:
.............................
เรื่องใหม่ๆ : นิล
....โอย ขี้เกียจตื่นชะมัด
นิลนึกบ่นในใจ ขณะฝืนกายยื่นมือไปกดปิดเสียงตั้งปลุก ที่ดังอยู่อย่างน่ารำคาญ
นิลนอนต่อหลังจากกำจัดเสียงนั้นให้เงียบลงไปได้แล้ว
.. .. ...
.. ..... .. ..... ...
... ....
....อืมมมม นิลคลำหาต้นตอของเสียงนั้นอีกครั้ง เพื่อจะหยุดมัน
แต่คราวนี้เขาหลับต่ออีกไม่ได้ เพราะเขาสายแล้วนั่นเอง
นิลดีดตัวขึ้นมานั่งทำใจอยู่สักพัก ก่อนจะลุกเดินไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ
รถไฟฟ้า.... ช่วยเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหมวะ
มอเตอร์ไซค์รับจ้าง.... บินเลยได้ไหมพี่
....
ติ๊ด... 8.00
Yes!
“สวัสดีครับพี่นิล” น้องริวฝ่ายจัดซื้อทักทาย
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ” ตามด้วยพี่สาฝ่ายบุคคล
“สวัสดีครับ”
และยังมีต่อมาเรื่อยๆ จนเขาเข้ามาถึงแผนกและนั่งลงที่โต๊ะทำงาน
ก็มีแซนวิสหรือขนมปังอะไรสักอย่าง ถูกนำมาวางไว้ที่โต๊ะ 1 กล่อง
วันนี้ไม่รู้ว่าเป็นของใคร เพราะมีคนชอบเอามาวางไว้แบบนี้ประจำ
บางครั้งคนวางก็แสดงตัว บางครั้งก็เป็นบุคคลนิรนาม
บางทีชุดเดียวแต่ก็มีคนมาแสดงตัวถึงสองคน
และที่หนักสุดคือมีคนมาแสดงตัวแต่ไม่มีของ
“ไอ้นิล กูเอามากินกล่องนึงนะ ของน้องเล็กคิวซี” ชลเพื่อนร่วมงานรุ่นเดียวกัน โต๊ะอยู่ฝั่งตรงข้าม
นิลเอนหัวหลบหน้าจอคอมพิวเตอร์ไปมองหน้าเพื่อน “เออ”
“เย็นนี้จะไปเที่ยวไหนวะ” ชลถาม
นิลหันมาเปิดคอม “เพิ่งจะเช้า มึงก็คิดถึงเหล้าแล้วเหรอวะ”
“วันนี้วันศุกร์นะครับ” คู่สนทนาลุกขึ้นยืน แล้วส่งสายตาจากทอปวิวลงมา “กูจะไปกับไอ้ปืน ไปไหม”
นิลหันกลับไปหาคนที่นั่งหันหลังชนกันอยู่ และปืนก็หันมาหาเขาพอดี
“ไปป่าว” ปืนยักคิ้ว
เขาส่ายหน้า หันไปป้อนรหัสเปิดเครื่อง “ขี้เกียจ” พูดแล้วก็หาว
ชลทำท่าพยักหน้ายอมรับแล้วนั่งลงไป เป็นอันจบบทสนทนายามเช้า
....
....
ปึก... กระดาษที่ถูกขยำเป็นก้อนพุ่งมากระแทกหัวเขา แล้วกระเด้งออกไป
นิลโผล่หน้าไปหาชลที่ทำลอยหน้าลอยตาอยู่อย่างกวนตีน
“ค....ว...” นิลทำปากโดยไม่ออกเสียง
“ร้องหาเลยเหรอ ได้ๆเดี๋ยวคืนนี้กูจัดให้”
นิลยิ้มๆแล้วหันกลับมาสนใจหน้าจอคอมพิวเตอร์ ก่อนจะเปิดลิ้นชักแล้วหยิบแม็กออกมา
....
....
“ชลไปดูงานในไลน์กับกูหน่อย” นิลลุกขึ้นแล้วหยิบหมวกมาใส่
ชลเหลือบตาขึ้นมามองแล้วทำลอยหน้าลอยตาอยู่ นิลพยักหน้าอีกทีเพื่อย้ำให้เพื่อนรีบลุกขึ้น
ชลทำหน้าเซ็งๆเขี่ยรองเท้าที่ถอดไว้ใต้โต๊ะมาใส่
“โอ๊ย เหี้ย”
ชลร้องขณะกำลังจะลุกขึ้น แต่แล้วก็ทิ้งตัวกลับไปนั่งบนเก้าอี้ “อะไรวะ โอ๊ย”
นิลยิ้มๆ ขณะที่คนในห้องหันมาทางชลด้วยความสนใจ
“โอ๊ย ไอ้สัดเอ้ยอะไรวะ” ชลร้องแล้วรีบถอดรองเท้าออกมา
ก็พบลูกแม็กที่ถูกบิดรวมกันทำเป็นเรือใบ ทิ่มติดส้นเท้าที่โผล่พ้นถุงเท้าส้นขาดออกมา
“เชี่ยนิล” ชลพูดเบาๆแม้มปากทำคิ้วขมวดมองมาที่เขา
“อะไรของมึง” นิลทำหน้าตาเฉย
“เร็วดิ ลีลาอยู่ได้” เขาพูดเสียงดังทำให้คนอื่นๆคลายความสนใจลงไป
....
....
นิลตรวจสอบข้อมูลในไลน์เครื่องจักรเสร็จแล้ว ก็ชวนชลเดินไปที่ตู้กดน้ำ พลางคุยเรื่องงานไปด้วย
“เอาน้ำไร” นิลถาม
“น้ำใจ” ชลกวน
“เออ กูเลี้ยง”
“เคๆ” ชลว่าแล้วก็แทรกตัวเข้ามากดเพียวริขุรสมะนาวของตัวเองไป
นิลกดมาบ้างอีกขวด แล้วหันมายืนคุยกับชลต่อ
ขณะเดียวกันนั้นปืนก็เดินเข้ามาแล้วต่อว่า “ไม่ทำงานทำการ ชิวเหลือเกินนะพวกมึง”
“โห... มายืนคุยเรื่องงานเว้ย” ชลว่า
“เออ ปากยังดูดกันอยู่เลย ยังจะบอกเรื่องงาน” ปืนเดินเข้าไปหยอดเหรียญที่ตู้
“เชี่ยปืน มึงพูดกำกวมนะเนี่ย มึงแอบแฝงป่าววะ” นิลพูดขำๆ
ชลออกอาการขำมากจนเว่อร์ “มามา ทำปากดูดกันดีกว่า” ชลทำปากจู๋
ปืนเหมือนจะไม่ได้หมายความอะไรไปในทางนั้น ส่ายหน้ายิ้มๆ
แล้วก้มลงไปหยิบกาแฟกระป๋องขึ้นมาเปิด
“พรุ่งนี้กูจะพาจินไปหาหมอ” ปืนหมายถึงแฟนสาวที่กำลังตั้งท้องได้สี่เดือนแล้ว
“อือ แล้วไงวะ” ชลถามต่อ
ปืนกระดกกาแฟแล้วเอ่ยชวน “ว่าจะไปเดินเซ็นลาด ไปนั่งกินอะไรกันไหม”
“โห ไกลกูเกิ๊น” ชลบ่น
“กูชวนไอ้นิล” ปืนชี้มาทางเขา ชลเลยทำท่าจะตบหัวปืน
“อ้าว...” นิลร้อง “เรื่องในครอบครัวมึง ชวนกูไปทำไม”
“เออน่า จินเขาให้กูมาชวน” ปืนบอกเขาแล้วยิ้ม ก่อนจะหันไปหาชล “มึงไปไหม”
“เออๆ เดี๋ยวกูขับรถไปก็ได้วะ”
“แวะรับกูด้วยดิ” นิลบอก
“ไม่เว้ยกูไม่วิ่งเส้นรัชดา กูจะขึ้นทางด่วนไป” ชลกวนทำหน้ากวนตีน
“กูก็ดูน้ำใจมึงแค่นั้นแหละ กูก็นั่งใต้ดินไปได้” นิลทำหน้ากวนตีนกลับ
“อะไรของพวกมึงกัน ปัญญาอ่อน” ปืนว่าแล้วเดินหนีไป
.......... .. .........
-
บุรุษคนใหม่ >"<
เอร๊ยยยย .... :z3:
นิลเสน่ห์แรงตลอด
-
ตัวจริงของนิลเหรอ
อ่ะ..เชียร์กันหน่อย
เท็นจะไม่มีบทอีกแล้ว
เหรอออออออออ ฮ่าฮ่า
-
ชลคงไม่เข้ามาทำให้นิลหวั่นไหว(อีก)นะ
-
ตาม~หา~หัวใจ~
เมื่อไหร่จะได้มาเคลียกัน กลับมาคุยกันดีๆ นะ
-
นิลน่าจะมีคนใหม่ ๆ เข้ามาให้เลือกแล้ว แม้ว่าจะยังไม่เปิดเผยตัวว่าใคร
ไม่เชียร์เท็นอ่ะ เหตุการณ์ที่ผ่านมาเท็นทำไว้หลายอย่างเกิน
ชีวิตนิลยังต้องเจอใครอีกมาก น่าจะเลือกคนที่ดีกว่าเท็นได้
-
ต้องทำใจๆ
บทของเท็นจบแล้วเหรอ :seng2ped:
-
โห... แค่มีคนอื่นเข้ามา ตอนเดียว
ไม่น่าเชื่อว่าคนอ่าน จะแสดงความรักต่อเท็นกันมากขนาดนี้
T^T
นี่กะจะแกล้งคนเขียนคืนใช่ไหมครับ
o22
............................
พยายาม : เท็น
เสียงกุกๆกักๆกับแสงไฟ ทำให้เขาตื่นขึ้นมาภายในห้องของเพื่อน
เขาชันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วร้องถาม “ตีอะไรแล้ววะ”
เมื่อเห็นเพื่อนที่เพิ่งจะกลับเข้ามาจากการสังสรรค์ที่ไหนสักแห่ง และกำลังนั่งทำอะไรสักอย่างอยู่ที่ปลายเตียง
“ตีห้า” กันย์บอกหลังจากถอดถุงเท้าโยนไปบนพื้น
“วันนี้กูเมา ไม่คุยแล้วเว้ย” ว่าแล้วกันย์ก็ทิ้งตัวลงนอน ก่อนจะกระเถิบตัวขึ้นไปหาหมอน
เท็นมองเพื่อนนิ่งๆแล้วถอนใจเบาๆ
กันย์กับเขาติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ มีบ่อยครั้งที่เขาเบื่อๆ ขับรถจากบ้านมาเที่ยวหาเพื่อนถึงชลบุรี
หลังจากเรียนจบกันย์ได้งานทำที่นี่ เขาเลยได้เทียวไปเทียวมาเพชรบุรีชลบุรีจนนับครั้งไม่ถ้วน
เท็นลุกขึ้นแล้วเดินลงจากเตียง ผ่านข้าวของที่วางเกะกะไปจนถึงสวิตซ์แล้วกดมันลง
ห้องทั้งห้องก็จมอยู่ในความมืด
.....
......
“อะไรวะ” กันย์งัวเงีย ปัดของที่ถูกโยนมาปิดหน้าทิ้งไป
เท็นเงียบก้มลงเก็บเสื้อผ้าที่กองบนพื้นห้องไปใส่ตระกร้า เพราะมันแทบจะทำหน้าที่เป็นผ้าเช็ดเท้าอยู่แล้ว
เขาเดินเหยีบไปเหยีบมาแล้วนึกรำคาญ เลยโยนกางเกงในสีดำตัวหนึ่งขึ้นไปหาเจ้าของของมันบนเตียง
“เหี้ย” กันย์ว่าเมื่อได้สติ
“เอาอะไรไหม กูจะไปหาข้าวกิน” เท็นถาม
“อะไรก็ได้” กันย์พูด ตามองเพดานปริบๆ
“อืม” เท็นเดินไปหยิบของบนโต๊ะทางปลายเตียง เตรียมจะออกไปข้างนอก
“เท็น... ตอนกูบอกว่ามึงตาย นิลมันคงเสียใจมาก” กันย์พูด
“อือ” เขาตอบในคอ
“กูขอโทษเว้ย ไม่คิดว่ามันจะโกรธขนาดนี้”
“เออ... แล้วค่อยเจอกันวันหลัง” เท็นพูด
กันย์สะดุ้งตัวขึ้นมา “อ้าวเฮ้ย จะไปแล้วเหรอ”
“เออ” เขาหันไปตอบ
“เอ้า ข้าวกูล่ะ”
“ไปกินเอง” ว่าแล้วเท็นก็เดินออกจากห้องกันย์มา
“เหี้ย” เสียงคนในห้องว่าไล่หลัง
....
....
ธารเปิดประตูรั้วหน้าบ้านแล้วเดินออกมาหาเขาที่รถ “ว่าไงวะ”
“นิลมันทำงานที่ไหน” เขาถามขณะยืนพิงรถอยู่ใต้ร่มไม้
“มึงมานี่มา” ธารว่าแล้วก็เดินหันกลับไปทางประตูบ้าน
เท็นยืนนิ่งมองตาม แต่แล้วก็ต้องเดินตามเพื่อนเข้าไปอย่างเสียไม่ได้
บ้านธารหลังไม่ใหญ่โตนักมีสวนเล็กๆหน้าบ้าน ซึ่งปลูกต้นไม้ที่ดูแลไว้อย่างดี
พอถึงตัวบ้านธารก็เปิดประตูสีดำบานใหญ่ แล้วหันมายักหน้าให้เขาตามเข้าไป
“นิลมันทำอยู่บริษัท.... แถวบางนา” ธารพูดเมื่อทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟารับแขก
“ไม่มีใครอยู่บ้านเหรอวะ” เขาถามขณะหย่อนก้นลงนั่งบ้าง
“ไปข้างนอกกันหมดแล้ว”
“ไงต่อ” เท็นว่า
“อือ.. แล้วไงอ่ะ”
เท็นถอนใจเบาๆ “มันมีแฟนยัง”
“มันบอกว่ายัง” คำตอบของธารทำให้เขาใจชื้น
ทั้งที่มันไม่มีประโยชน์อะไร แต่นั่นก็ทำให้เขายังพอมีช่องทางไปต่อ
“มันพักอยู่ที่ไหน”
ธารส่ายหน้าแล้วบ่น “ไม่แน่ใจ แค่บอกว่าแถวๆลาดพร้าว”
เท็นเงียบไม่มองหน้าเพื่อน
“เออ เดี๋ยวกูลองสืบดูให้”
เท็นหันไปหาเพื่อนแล้วพยักหน้าให้อย่างจะบอกว่าขอบคุณ
“ธาร... กูคิดถึงมันว่ะ”
....
....
....
แผนของธารที่ใช้ให้นายเป็นคนสะกดรอยตามนิลใช้ได้ผล อย่างน้อยที่สุดก็ได้รู้จักหอพักและก็ที่ทำงาน
“พี่เท็น” นายแบมือขอค่าตอบแทน
เท็นมองหน้าน้องชายแล้วก็หยิบกระเป๋าตังค์ออกมา ก่อนจะส่งแบ็งค์ห้าร้อยยื่นให้
นายทำหน้าเหวอ “จะบ้าเหรอพี่ นี่แค่ค่ารถก็หมดแล้ว”
เท็นทำท่าถอนใจเพราะรู้ดีว่าถึงให้แบงค์พันไปตั้งแต่แรก นายก็ไม่พอใจอยู่ดี
เขาหยิบแบงค์ห้าร้อยอีกใบหนึ่งยื่นให้ไป
“โหย พี่....” นายทำท่าจะโวยวายอีก
“นี่แบงค์สุดท้าย” เท็นทำเสียงเข้มแล้วยื่นแบงค์ห้าร้อยอีกใบให้น้องชายไป
ธารนั่งดูอยู่ข้างๆแล้วหัวเราะชอบใจ
“ขำอะไรพี่ธาร” นายทำหน้าบูดๆ เหมือนเด็กแนวอารมณ์เสีย
“เลิกทำท่าเอียงคอแบบนั้นได้ไหม ทำตัวให้มันดีๆหน่อยดิ โตป่านนี้แล้ว” เท็นบ่น
“มันติดแล้วพี่ มันเป็นสไตล์แล้ว” นายพูดไปก็เหมือนเขย่งไป เป็นที่ขัดใจเขามาก
เท็นถอนใจแล้วไล่น้องกลับไปห้องพัก
เท็นให้น้องชายพักอยู่ที่อพาร์ทเม็นต์ซึ่งเป็นของแม่ของธาร และห้ามไว้ไม่ให้น้องชายย้ายออกไปไหนเด็ดขาด
อยู่ที่นี่อย่างน้อยก็มีธารคอยเป็นหูเป็นตาให้
“พี่ธาร ห้ามฟ้องอะไรมั่วๆนะ” นายหันไปสั่งลาก่อนจะออกจากบ้านไป
ธารทำท่าโบกมือปัดอย่างเอือมๆโดยไม่ได้พูดอะไร จนนายออกจากบ้านไปแม่ของธารก็เดินลงมา
“นายออกไปแล้วเหรอ” แม่ของธารหยุดถามเมื่อลงมาถึง
“กลับไปแล้วครับ แล้ว... แม่ยังไม่นอนเหรอครับ” เท็นพูด
“อ้อ.. ยังดูละครอยู่ข้างบนแน่ะ คอแห้งเลยลงมากินน้ำหน่อย ตามสบายนะ” เธอว่าแล้วเดินเข้าไปครัว
“เอาไง พรุ่งนี้ลุยเลยไหม” ธารถาม
เท็นพยักหน้าแทนคำตอบ
“งั้นเดี๋ยวเอารถกูไป”
เท็นพยักหน้าแทนคำตอบ
“ใบ้แดกเหรอวะ”
“กำลังคิด”
“คิดอะไรวะ”
“นี่ธาร..” เสียงแม่ร้องเรียก ขณะออกมาหยุดยืนอยู่ที่บันได
“เบียร์ของพ่อที่อยู่ในตู้เอามากินกันได้เลยนะ พ่อแกชอบกินเยอะแม่ละเบื่อ....” เธอบอกแล้วบ่นขณะเดินขึ้นบันไดไป
ธารจึงลุกขึ้นเดินไปที่ครัว แล้วกลับมาพร้อมกับเบียร์สองกระป๋อง
“ไม่น่าเชื่อไอ้กันย์เลย” เท็นบ่นพลางจิบเบียร์
“อือ... เล่นกันจนได้เรื่อง แต่จะว่ามันก็ไม่ได้แหละ...”
เท็นหันไปหาธาร “ทำไมวะ”
“สามปีมาเนี่ยพวกเราติดต่อนิลมันยังไง มันก็ไม่ยอมตอบกลับมา
เฟสมันก็ไม่เล่น เมล์ก็ไม่ตอบ ถึงจะต้องหลอกมันแต่อย่างน้อยเราก็ได้เจอตัว”
“แต่กูว่ามันแรงไป”
“ยังไงก็ต้องโกหกมันอยู่ดี ต่อให้มึงไม่ต้องจัดฉาก ยังไงมันก็โกรธ” ธารว่าแล้วหยิบเบียร์ขึ้นมา
“เป็นใคร ใครก็โกรธวะ”
เท็นยกกระป๋องเบียร์ขึ้นชนกับธาร
“เสียดายตังค์ค่าเจดีย์ว่ะ ทำไปทำไม” ธารยิ้มแล้วส่ายหน้า
เท็นยิ้มตามแล้วพูดว่า “ถือว่าเสดาะเคราะห์ให้กู”
....
....
วันรุ่งขึ้นเขากับธารพานายไปชี้จุดที่เป็นหอพักของนิล ถึงน้อยชายของเขาจะสงสัยว่านิลเป็นใคร
แต่เขาไม่ยอมบอก ทำให้นายถามเซ้าซี้หวังจะให้เขาหรือไม่ก็ธารหลุดปากออกมา
“นาย มึงจะหยุดถามหรือว่าจะคืนเงินกูมา” เท็นเสียงแข็ง
“พี่เท็นก็บอกๆมาเหอะน่า ความลับอะไรนักหนา”
เขาหันไปมองหน้าธารที่กำลังขับรถทำหน้าระรื่นจนน่าหงุดหงิด
“เดี๋ยวกูให้ห้าร้อย แล้วก็เลิกสงสัย ไม่งั้นอด” เท็นพูด
นายยิ้มสงบปากสงบคำทิ้งตัวไปที่เบาะหลังอย่างสบายใจ
“เอ้ยเท็น ไอ้นิลนี่” ธารพูดขณะที่พวกเขามาใกล้ถึงซอยที่นายบอก
“เออ จอดดิ” เท็นเหลียวหลังกลับไปมองตาม
“เดี๋ยวๆ เท็นมึงอย่าเพิ่งลงไปนะ” ธารพูดขณะตีไฟเข้าข้างทาง
และจอดอยู่เลยป้ายรถเมลล์มาสักหน่อย “มันคงมาขึ้นรถเมลล์”
เป็นไปอย่างที่ธารว่า นิลมารอรถขึ้นรถเมล์
“เอาไงต่อวะ” เท็นถาม
“รอก่อน ลงไปหามันตอนนี้ก็ไม่ได้อะไร” ธารตอบ
เท็นนิ่งพยายามหันไปทางด้านหลังรถ มองนิลอย่างไม่ละตา
แต่ก็รู้สึกรำคาญน้องชายตัวแสบที่นั่งเกะกะอยู่ที่เบาะหลัง
“ไอ้นาย ลงไปตามมันดิ มันไปไหนก็โทรมาบอกกู” เท็นสั่ง
นายทำหน้าเหวอ “เอ้า...”
“จะเอาไหมตังค์” เท็นพูดดัก
นายเกาหัวแรงๆแล้วบ่นขมุบขมิบ ก่อนจะยอมลงรถเดินไปที่ป้ายรถเมลล์
นายทำท่าทำทางเตะกิ่งไม้ข้างทาง แสดงให้รู้ว่าไม่พอใจ หลังจากนั้นธารก็ออกรถไป
“ไปไหนวะ” เท็นถาม
“เดี๋ยวรอถามนาย ว่านิลมันไปไหนแล้วค่อยตามไป มึงจะให้กูขับรถตามรถเมล์หรือไง”
...... .. ......
-
อ่านหลายตอนรวด แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
อารมณ์ประมาณว่า เฮ้ย!!! เฮ้อ~~~ อ้าว???
-
เท็น ยังได้ไปต่อ :a2:
เฮ้อ!
-
เริ่มปฏิบัติการตามล่า"นิล" อิอิ
-
อย่าแอบหวัง
ทั้งที่ไม่มี..หวัง
กร๊ากกก เท็น
:m20:
เชียร์ชล ดีก่า
อิอิ
+1 ให้คนแต่งครับ
-
เชียร์ธารดีหรือเปล่าหว่า เอ หรือว่าชลดีน๊อออออ
-
วันนี้ตามมาอ่านหลายตอน :o12: อยากงอนคนเขียนอ่ะ หลอกซะเชื่อเลยว่าเท็นตายจริงๆ :z3:
ณ ปัจจุบัน ขอเชียร์เท็นเหมือนเดิม ถึงจะเคืองเท็นอยู่มิใช่น้อย ยังไงซะเท็นก็เคลียร์ตัวเองแล้วนี่นะ
เท็นนิล หากคู่กันแล้ว ก็ต้องไม่แคล้วกันดิเน๊อะ ตามง้อนิลคืนมาให้ได้นะเท็น :ped149:
:กอด1: :กอด1: กอดคนเขียนเสียหน่อย นึกว่าเรื่องนี้จะจบแบบมาม่าซะแล้ว คุคุ
มาต่อไวๆนะคะ คิดถึงนิล ๆๆๆ อยากรู้แล้วว่าเท็นจะง้อนิลสำเร็จมั้ย และนายชลไรนั่น มาแอบชอบนิลใช่รึเปล่า?
-
แอบสงสารเท็นนิดนึง
แต่นิลถ้าจะป๊อปน่าดูนะ
-
ตอนนี้มึนมากเรย จากที่คิดว่าเท็นคงหมดหวังแล้ว แต่พออ่านตอนนี้ก้อรู้ว่าเวลาของนายมาถึงแล้วเท็น
+1 ให้คนเขียนจ้า
ขออีกซักตอนสองตอนจะมากไปมั๊ยเนี๊ยเรา
-
เชิดไปอีกซักห้าตอนเลยนะนิล
ทำตัวดีๆ เข้าไปเจอให้มันเนียนๆ เล่นวิ่งเข้าหายังกับจะแท๊กเกิลเอาแต้ม
ไม่ถีบสวนมาก็ดีเท่าไหร่แล้ว
-
โอ๊ย...ค่อยยังชั่ว นึกว่าเท็นไปซะแล้ว :o7:
พยายามเข้านะเท็น o13
-
มารอบนี้เท็นจะมาเป็นแค่ตัวประกอบหรือพระเอก ต้องติดตามชม
ว่าแต่...ธารทำใจได้ละเหรอ เหอๆ น่าฉงฉาร
บุรุษคนใหม่ มีบทเยอะๆนะ อิอิ
-
เชียร์เท็นอะ สู้ๆนะเท็น เอานิลกลับมาให้ได้นะ o13 o13
ส่วนธารก็มีน้องนายไง รอให้จับคู่ต่อ :laugh: :laugh:
-
:mc4:เชียร์เท็นตั้งแต่เริ่มอ่านเรื่องนี้ละ ฮิฮิ
คนเขียนถ้าไม่อยากโดนแกล้งล่ะก็ :m26: หึหึ ไม่บอกหรอก
:oni1:
-
หึหึ (ยิ้มกว้าง) สองวันมานี้ตามหาอ่านเรื่องนี้กว่าจะเจอ ก็นึกว่าถูกลบไปแล้วซะอีก หายังไงก็ไม่เจอเลยนะแปลกจริงๆ
นิลใจแข็งเป็นบ้า...ส่วนเท็นไม่ขอออกความเห็นละกัน
เวลาเปลี่ยน...คนเปลี่ยน แต่นิลจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนนะ?
-
........... .... .............
รื้อฟื้น : นิล
“ยังไงวะมึง ไหนบอกจะพาจินมาหาหมอ ดันมานอนโรงบาลซะเอง” นิลยืนยิ้มเยาะเพื่อนอยู่ข้างเตียงคนป่วย
“เออ แม่งซวยโครต โรคกระเพาะกำเริบซะงั้น”
“ปืนทำงานหนักหรือนิล หรือว่าเที่ยวเถลไถลไม่กลับบ้าน” จินถามขณะเอาน้ำดื่มใส่แก้วยกมาให้เขา
“ขอบคุณครับ” นิลรับมาแล้ววางไว้บนโต๊ะ “ที่ชวนผมมานี่ กะจะเรียกมาสอบปากคำใช่ไหม”
จินยิ้ม “ป่าว... ก็ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ปืนเอาแต่ทำงานไม่ได้พาจินไปไหนเลย”
“อืม.. มันทำงานจริงๆ หัวหน้าเขาเริ่มงานใหม่พอดี พี่อีกคนเขาลาบวช ปืนเลยต้องทำแทน”
ปืนได้จังหวะเลยพูดว่า “เห็นไหม บอกแล้วว่าไม่ได้โกหก”
“เตี๊ยมกันมาป่าวเนี่ย พูดซะเหมือนกันเลย” จินทำหน้าจ้องจับผิด
“ป่าว... ไม่ได้เตี๊ยมเลย” นิลหัวเราะ
“แล้วชลล่ะ” จินถาม
นิลดูนาฬิกาแล้วตอบว่า “อีกชั่วโมงแหละมั้ง มันบอกว่าเพิ่งออกมา”
“จิน ไปได้แล้วมั้ง หมอนัดไม่ใช่เหรอ” ปืนทัก
“อืม งั้นเดี๋ยวจินลงไปหาหมอก่อนนะ” จินพูดแล้วก็เดินไปหยิบกระเป๋า
“ให้ไปเป็นเพื่อนไหม” นิลถาม
“ไม่ต้องหรอก นิลอยู่คุยกับปืนเหอะ”
“ปืนอยากกินซาลาเปา ให้นิลมันลงไปด้วยแหละจะได้ซื้อซาลาเปามาให้ด้วย” ปืนร้องบอกแฟน
นิลจึงลงมาเป็นเพื่อนจินที่ชั้นล่างและรอจินพบหมอ เสร็จแล้วก็ออกไปซื้อของด้วยกัน
“จินยังดูไม่เหมือนคนท้องเลยนะ ผมว่า” นิลบอกขณะเดินลงบันไดลงมา
พลางคอยสังเกตแฟนของเพื่อนอย่างระมัดระวัง
“แหมเพิ่งจะสี่เดือนกว่าๆ”
“ดูอ้วนขึ้นมากกว่า... แต่นี่ก็ปกตินะ” นิลยิ้ม
“แต่ก่อนเขาก็ไม่ได้อ้วนนะ” จินว่า
“อ้อเหรอ” นิลแกล้งขำ
“ร้ายกาจนะนิล เดี๋ยวเหอะ” จินยิ้มๆเอามือมาตีไหล่เขา
“อย่าเล่นเลย พอๆ.. เดี๋ยวตกบันไดไปแล้วผมไม่ได้เห็นหลาน”
....
....
หลังจากชลมาถึงแล้วเยี่ยมปืนเสร็จ นิลก็แวะไปเดินเล่นที่เซ็นทรัลลาดเพร้ากับชลสองคน
ก่อนจะแยกย้ายกัน นิลนึกเบื่อๆเลยยังไม่กลับไปที่ห้อง
ยามเย็นบนเรือโดยสารที่แล่นอยู่บนแม่น้ำเจ้าพระยา
พระอาทิตย์ส่องแสงกระทบสิ่งก่อสร้างอันสวยงามของกรุงเทพมหานคร
นิลลุกขึ้นจากที่นั่งเดินไปที่ท้ายเรือ เขามองย้อนไปตามลำน้ำขณะที่เรือบเทียบที่ท่าสะพานพุทธ
วันนี้เขาไม่มีจุดหมายแต่ก็ไปตามหัวใจที่นำสมอง นิลเดินมาเรื่อยๆจนถึงเสาชิงช้า
เขาแหงนมองชิงช้าสีแดงอันใหญ่นั้น มันช่างดูกลมกลืนดีกับท้องฟ้าที่ใกล้จะมืดเต็มทน
...จะไปไหนดี...
เขานึกในใจก่อนจะพาตัวเองเดินก้าวต่อไป
“นิล” เสีงใครบางคนเรียกเขา
นิลหันซ้ายหันขวาก่อนจะมองย้อนไปทางด้านหลัง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเท็นที่กำลังจะวิ่งข้ามถนนมา
“อย่าเพิ่งไปนะ” เท็นตะโกนขณะที่หยุดรอรถที่วิ่งผ่านไปไม่หยุด
นิลยืนนิ่งๆไม่รู้จะหนีทำไม คิดไม่ออกว่าควรทำอย่างไร เขายังคงกลัวใจตัวเอง
“ขอโทษนะ ขอโทษ” เท็นพูดเมื่อเดินมาถึงตัวเขา
นิลนิ่งไม่มองหน้าเท็น เขาหันไปดูกิจกรรมของผู้คนในลานคนเมือง
“ไปร้านนมกัน” เขาพูด
.....
.....
พวกเขาถือนมกันคนละแก้ว เดินไปตามถนนจนมาออกราชดำเนิน
ยังไม่มีคำพูดใดๆที่เป็นจริงเป็นจัง จนนิลเอ่ยปากในที่สุด
“สบายดีไหม”
เท็นเงียบไปอึดใจก่อนจะพูดตอบกลับมา “ไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
“ทำไมอ่ะ”
“เหงา”
นิลเงียบคิดดูว่าตัวเองควรจะถามหรือไม่
“เลิกกับพิมนานแล้ว พิมไปอยู่เมืองนอก” เท็นพูดคำตอบ ของสิ่งที่เขาอยากจะถามออกมาก่อน
“แล้วลูกล่ะ”
“ชื่อน้องพิว พี่เอกรับเป็นพ่อ”
นิลดูดนมจากแก้วที่เหลือแต่น้ำแข็งแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ
“นิลกูรักมึงนะ อย่าหนีอีกได้ไหม”
“.....”
เขาหยุดเดิน รู้สึกวูบๆเหมือนตัวเองจะหายวับไปจากตรงนั้น
“ได้ไหม.... มึงรักกูบ้างไหม” เท็นถาม
นิลทำอะไรไม่ถูก พยายามคิดว่าควรทำยังไงแต่ก็คิดไม่ออก จนเท็นเอามือมาจับมือเขา
นิลรีบยกมือขึ้นด้วยความตกใจ “เฮ้ย..”
เขามองหน้าเท็นที่แสดงสีหน้าเหมือนจะเจ็บปวด
“ก..” เขาพูดอะไรไม่ออก
“ช่างเหอะ มันไม่สำคัญหรอก”
“เท็น....” นิลยังอ้ำอึ้ง
เท็นทำสีหน้าเรียบเฉย แววตาที่แสดงความรู้สึกเมื่อสักพักหายไป
“กูไม่ถามหรอกว่าผู้หญิงที่โรงพยาบาลเป็นใคร หรือผู้ชายที่ไปกับมึงวันนี้เป็นคนที่มึงคบอยู่หรือเปล่า”
เท็นมองมาที่เขาด้วยสายตาที่นิ่งดูจริงจัง “กูไม่สนใจ”
นิลกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ จะบอกว่าเขินก็ไม่ถูก จะดีใจก็ไม่ใช่
มันกล้าๆกลัวๆ ไม่รู้ว่ามันคือความรู้สึกประเภทไหน
“กูจะกลับแล้ว มึงไปเหอะ” เท็นพูด
นิลมองตามเท็นที่เดินย้อนกลับไปตามทางเดิม
จนเท็นเดินลับสายตาไป เขาจึงก้าวเดินต่อไปข้างหน้า
เพราะใจไม่กล้าพอที่จะย้อนกลับไป ถ้าวันหนึ่งมันไม่เป็นอย่างใจนึก
แล้วเขาจะต้องหนีไปไหนอีก มันคงจะเจ็บกว่าเดิมหลายเท่า
....
....
....
....
“บักคิม” เสียงใครบางคนเรียกเขา ขณะที่กำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ
นิลหันไปที่หน้าประตู ก็เห็นพี่มั่นกวักมือเรียกให้ออกไปหา
คนในไลน์ชอบเรียกเขาว่าคิม ย่อมาจากคิมอะไรสักอย่างที่เป็นชื่อเกาหลี
แต่ก็ยังนึกตลกมุขชื่อคิมจีวร คิมสบง อยู่ไม่หาย
“อะไรครับพี่” เขายิ้ม
“ไอ้งาน ที่เจ้าเอามาให้อ่ะมันวัดแล้วบ่ได้เด๊” พี่มั่นว่า
“จุดไหนพี่”
พี่มั่นเอาใบตรวจเช็คมาให้ดู “โอเวิ่อร์ติล่ะ นี่ๆ”
“ซวยและ ผมจะส่งอนุมัติแล้วนะเนี่ย”
“เอาจั่งได๋ เอาจั่งได๋”
นิลทำท่าคิด “เอางี้พี่ พี่อย่าเพิ่งส่งผลเอากลับไปแก้ให้ค่ามันได้สเป็คไปก่อน
เมคเลยพี่เดี๋ยวผมให้ปืนแก้งานจริงที่หลัง”
“โอเคๆ เดี๋ยวซิจัดให้”
“ขอบคุณนะครับพี่”
“สเป็คเจ้านี่เฮ็ดยากโพด ฮับงานเฮ็ดง่ายๆบ่ได้ติล่ะ”
นิลหัวเราะ “ผมไม่ได้เป็นคนรับงานนะ ว่าพี่อเนกโน่น” โบ้ยไปหาพี่อเนกที่ทำงานอยู่ในห้อง
“เจ้าก็คือกัน เสป็คสูงแท้”
“อะไรพี่ เกี่ยวกับงานป่าวเนี่ย” เขาหยีตาทำท่าสงสัย
“วู้... ผู้สาวเขามักกันทั้งบริษัท บ่เอาไผจักเถือ” พี่มั่นว่าทำหน้าหยอก
นิลเอามือเกาหัว “เดี๋ยวสิพี่ ขอดูๆไปก่อน”
“ป้าด.. คิดหยังหลาย” พี่มั่นลากเสียงยาว “บ่ต้องคิดแล้ว ย่านอิหยังก็บ่ฮู้ กะด้อกะเดี้ย"
นิลหัวเราะไปกับพี่มั่น ในใจก็แอบคิดถึงเรื่องที่เท็นมาบอกรักเมื่อสองวันก่อน
ถ้าไม่กลัวจะต้องผิดหวัง เขาอาจจะไม่ต้องคิดอะไรให้มากขนาดนี้ก็ได้
.......... .. ...........
-
เท็นบอกรักนิลแล้ววววววววววววววววววว
อดนอนรอเรื่องนี้โดยเฉพาะเลยครับ คุ้มจริงๆ
-
นิลอย่าคิดเยอะมากเลย ทำตอนนี้ให้มีความสุขก็พอแล้ว
-
อ๋อยยยยยๆๆๆๆ... คนอ่านลุ้นมาก ลุ้นตัวเกร็งเลยนะตอนนี้เนี่ย :m11: :m11: :m11:
เค้าเจอกันแล้ว ทำไมมันเป็นอย่างงี้ได้ว๊าาา
ว่าแล้วว่าเท็นต้องเข้าใจผิด ทั้งจิณ(แฟนเพื่อน)ที่ท้องอยู่แล้วอยู่ที่ รพ กับชลที่มีท่าทีชอบนิลออกนอกหน้า ว่าเป็นอะไรกับนิลแน่ๆ
อยากรู้ทำไมไม่ถามว๊าาา เท็นเอ้ยยย คนอ่านลุ้นเหนื่อย จริงๆ
ส่วนนิลก็ยังกลัวการเริ่มต้นเหมือนเดิม นิลจ๋าา..ยอมทำตามหัวใจตัวเองบ้างเหอะ
ถึงอาจจะต้องผิดหวัง แต่ก็ยังได้ทำตามใจบ้างล่ะน๊าาา
คนอ่านยังคงต้องลุ้นต่อไป ว่าเื็ท็นจะโผล่มาแค่นี้แล้วหายไปเลย?? หรือยังมีลุ้นอยู่
แต่หัวใจนิลน่ะรักเท็นแน่ๆ ความรักจะชนะทุกสิ่ง และผ่านพ้นไปได้ (มั้งนะ เพราะเรื่องนี้เดาใจคนแต่งยากจริงๆ 555)
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4:
-
ถึงอยากเริ่มใหม่แต่กับเท็นมันไม่ง่ายเลยนะ
เรื่องยาวเป็นทางหลวงสาย A1
เพราะฉะนั้นอยากให้เท็นพยายามต่อไป
ขอทำร้ายพระเอกของเรื่องอีกซักพักเหอะ หมั่นไส้สะสม
-
ตลกความคิดเห็น fuku มากเลยที่บอกว่า ขอทำร้ายพระเอกของเรื่องอีกซักพักเหอะ หมั่นไส้สะสม
เรื่องยังน่าลุ้นต่อไปเรื่อยๆ หุหุ แต่ว่าไม่เข้าใจภาษาอีสานบางคำเลย แต่ก็เหมือนจะเข้าใจนะ แต่ก็ไม่รู้ความหมายอยู่ดี 555
ลุ้นกันต่อไป เนื้อเรื่องกำลังน่าติดตาม...โปรดติดตามตอนต่อไป
-
ตกลงมารอบนี้เท็นยังเป็นพระเอกจริงดิ
นึกว่าจะเป็นแค่ตัวประกอบ :m20:
-
ดีใจนะที่เท็นกล้าพูด o13
-
เข้าใจนิลเยนะ เจ็บกับเท็นคราวก่อนก็คงทำให้เข็ดไปนานเลยแหละ
อยากรู้จังว่าชลคิดอะไรกับนิลเกินเลยกว่าเพื่อนหรือเปล่า
ถึงแม้ว่าจะรู้สึกดี ๆ กับเท็นบ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่เชียร์เว้ยย
-
เห็นชื่อตอนมีชื่อนิล เค้าก็ว่าคุ้นๆเหมือนเคยอ่าน แล้วก็ใช่จริงๆด้วย ดีใจที่มาต่อนะคะ :impress2:
ว่าแต่นิลกับเท็นจะสมหวังกันไหมน้อ ถึงมันจะเลวบ้างในตอนแรก แต่เค้าก็อยากให้นิลกับเท็นรักกันอยู่ดีอ่ะ
แบบว่าชอบคนเลว :laugh:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
หันหลังกลับ ระงับได้ ใจไม่เจ็บ
อดทนเก็บ เหน็บหนาวใจ ไม่ขื่นขม
ยับยั้งตัว กลัวละเมอ เพ้อพกลม
สะกดใจ ให้ดิ่งจม อมทุกข์นาน
เฮ้ออออออ..เจ็บจิตคนอ่าน จริงๆ
ขอบคุณครับ
-
ไม่มีใครรู้อนาคตหรอก
จะเริ่มกับเท็น หรือกับใครคนอื่น มันก็มีโอกาสช้ำได้อีก
เป็นเพื่อนดีกว่าเป็นแฟนหรือเปล่า
-
โปรดระวังตอนต่อไป ๕๕
-
:z3: ระวังอะไร!!!!!!!!!!!!!!!
เอ็นซี หรือ จะเขี่ยเท็นจากบทพระเอกโดยถาวร :m20:
อย่างหลังคงช็อกนิดๆ แต่อย่างแรกนี่สนับสนุน เอร๊ยยยยยยย
:jul3:
-
จัดการ : เท็น
กว่าหนึ่งเดือนที่เท็นเว้นระยะให้นิล ตามคำแนะนำของธาร
ธารแนะนำเขาว่า...
“นิลมันเป็นประเภทคิดเยอะ ปล่อยมันสักพัก เดี๋ยวมันก็ใจอ่อนเองแหละ” ธารว่า
เท็นหันไปมองหน้าธาร “แล้วทำไมมันไม่เห็นใจอ่อนกับมึงเลย กูจำได้นะเว้ยเรื่องในห้องสมุดอ่ะ”
“เหี้ยนิ” ธารโยนหมอนอิงโซฟามาใส่
เท็นเอนไปตามแรงกระทบของหมอนนุ่มๆ เขายิ้มแล้วส่ายหน้าทำท่าทีหยอกธารเล่นๆ
จนธารงอนลุกเดินออกไป .....
เท็นนึกขณะขับรถผ่านป้ายบอกเขตจังหวัดระยอง
ก่อนที่เขาจะหันไปจริงจังกับนิล เขาต้องทำบางอย่างที่ค้างคาให้จบลงอย่างจริงจังเสียที
....
“เออ กูเจอวัดแล้ว” เท็นพูดกับธารทางโทรศัพท์
“เออ พอมึงเข้าไปก็ขับไปที่โบสถ์นะ แล้วเลี้ยวไปข้างหลัง..”
“เดี๋ยวแปบนึง” เขาขับรถเลี้ยวเข้าไปในวัด
เท็นขับรถไปตามที่ธารบอกแล้วลงจากรถ โดยไม่ลืมที่จะถือดอกไม้ช่อหนึ่งลงมาด้วย
“ไหนวะ” เขาถาม
“มึงเดินเลยเมรุไปนะ ใต้ต้นไม้ใบใหญ่ๆ ใกล้ๆทะเลอ่ะมันจะมีกลุ่มเจดีย์อยู่ติดกำแพงวัดเลย
มันเป็นเหมือนแท่งหลักกิโลอ่ะ” ธารบอก
เท็นเดินไล่ดูตามแถวเจดีย์ที่พังบ้างไม่พังบ้าง ที่ส่วนใหญ่มีร่องรอยโดนทุบ
คงเป็นฝีมือพวกขี้ยามาทุบหาโกศทองเหลือง
“อันแค่ไหนวะ” เท็นถามเพราะหาไม่เจอ
“แค่เอวมั้ง สีขาวๆอ่ะ”
เขาเดินมาจนสุดแถวซึ่งใกล้จะถึงหาดทราย มีผักบุ้งทะเลขึ้นทอดตัวไปบนพื้นเต็มไปหมด
ที่ชายร่มต้นหูกวางต้นใหญ่ เท็นก็เจอสิ่งที่เขาตามหา
“เออกูเจอละ แค่นี้ก่อน”
เท็นยืนมองแท่งปูนสีขาว ที่มีลักษณะเหมือนศิลาจารึกพ่อขุนราม
มีตัวหนังสือเขียนชื่อกับนามสกุลเอาไว้ ด้านหน้าเป็นชื่อผู้ชายแต่เท็นจำได้เพราะเป็นนามสกุลเดียวกับวิว
เท็นเดินไปอีกด้าน แต่ก็ไม่ใช่เพราะคงเป็นชื่อของแม่วิว เขาจึงเดินอ้อมไปด้านหลังซึ่งหันออกไปทางทะเล
“วิว....” เท็นพูดเสียงค่อย
เท็นวางช่อดอกไม้ลงข้างๆแท่งปูนนั้น ธารบอกว่าแท่งปูนนี้นิลน่าจะสร้างเอง
เพราะตอนที่ธารมางานศพ นิลเคยพูดว่าจะหาที่เก็บอัฐิของวิวกับครอบครัวไว้ที่วัด
พอเมื่อปีก่อนธารมาเที่ยวเกาะเสม็ดกับที่บ้าน ก็เลยขับรถมาที่วัดนี้
แต่จากตรงนั้นเรื่องที่ธารเล่า จะว่าไปก็เหมือนเรื่องแปลกอยู่เหมือนกัน
ที่ทำให้ธารได้มาเจอแท่งปูนนี้
เท็นนั่งลงกับพื้นข้างๆแท่งปูนนั้น ทอดสายตามองออกไปที่ทะเล
“นิลมันคงอยากจะให้วิว เห็นภาพสวยๆแบบนี้สินะ” เขามองภาพท้องทะเลสะท้อนไอแดดยามบ่าย
ชวนให้เขารู้สึกสงบอย่างประหลาด
“มันดีเนอะ ดีกว่าคนอย่างพี่ไม่รู้กี่เท่า” เขาหันไปหาแท่งปูนข้างๆ แล้วยิ้มอย่างจริงใจ
“วิวคงโกรธพี่สินะ” เท็นเอนหัวลงไปซบกับแท่งเสานั้น ตามองภาพด้านหน้าอย่างเหม่อลอย
ลมเย็นๆพัดโชย ความสงบตรงนั้นทำให้เขาหลับไป
....
....
“โห... ไอ้เท็น ทำไมไม่แวะหากูก่อนวะ ไปถึงระยองแล้วมึงก็ดิ่งกลับไปกรุงเทพเลยเนี่ยนะ” กันย์โทรมาก็โวยวายใส่เขา
“มึงก็ตามมาดิ” เท็นพูดโทรศัพท์ขณะจอดรอรถติดอยู่ตรงไฟแดง ไม่ไกลจากที่พักของนิล
“ฝนก็ตก กว่ากูจะไปถึงก็ดึกอีก ว่าจะหาเพื่อนแดกเบียร์ซะหน่อยเหอะ”
เท็นขี้เกียจฟังกันย์บ่น เลยหันไปดูเม็ดฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย
ตัวการที่ทำให้เขาค้างอยู่บนถนนเส้นนี้มาเกือบชั่วโมงแล้ว
“เออ เดี๋ยวกูขับรถก่อน” เท็นตัดบทวางสาย ทั้งที่รถยังติดแหงกอยู่ที่เดิม
เขารู้สึกง่วงๆเลยกดเปิดเอฟเอ็มฟัง พอไล่ไปเรื่อยๆก็มาหยุดที่คลื่นหนึ่งเพราะขี้เกียจหาต่อ
........แค่เพียงคนคนนี้ยินดีที่ได้รักเธอ อื่นใดนั้นมันไม่เกี่ยว
สิ่งที่ฉันนั้นรู้ ใจมันรักได้คนเดียวและไม่มีวันเปลี่ยนไป...
หากเป็นคนบนฟ้า ชะตาดลให้พบกัน หากสวรรค์มองเราอยู่....
จะให้ฟ้าได้เห็น และให้เธอได้เรียนรู้
.....ฉันรักเธอเท่าไร
เท็นกดปิดคลื่นวิทยุแล้วขยับรถให้เคลื่อนไปข้างหน้า ตามสัญญาณไฟเขียวที่เห็นอยู่ลิบๆ
เขารู้ดีว่าชีวิตเขาไม่ได้ดีเด่อะไรขนาดนั้น เลยไม่อยากให้คนที่เขารักคาดหวังว่าเขาจะเป็นอย่างนั้นด้วย
เขาเป็นแค่คนธรรมดาๆที่กำลังมีความรัก เท่านั้นเอง....
ไม่รู้ทำไมเขาถึงนึกอยากจะมาที่นี่ตอนนี้ มาหานิลทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะได้เจอหรือเปล่า
ถึงเขาจะรู้จักที่พักแต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่านิลอยู่ห้องไหน
เท็นเปิดไฟเลี้ยวเพื่อจะขอทางลงเลนส์ซ้าย เพราะเขาจำได้ว่าใกล้ถึงแล้ว
รถเมล์ใจดียอมชะลอให้ เขาจึงรีบแทรกลงซ้ายก่อนจะขับตรงไปอย่างระมัดระวัง
ฝนซาลงบ้างขณะที่เขามองดูป้ายซอย เขาเหลือบไปมองกระจกหลังแวบหนึ่ง
พอดีเป็นจังหวะที่รถเมล์ด้านหลังกำลังจอดป้าย เท็นคุ้นๆคนที่ลงจากรถเมล์แล้วเดินมาทางนี้
เขาเลยชะลอรถแล้วหันย้อนกลับไปมองให้แน่ใจ
...ใช่แล้ว
เท็นรีบออกรถก่อนที่รถเมลล์จะออกตัวมาไล่บี้ เขามุ่งไปยังซอยซ้ายมือก่อนจะเลี้ยวเข้าไปจอดและคอย
เท็นนั่งอยู่ในรถที่จอดชิดข้างทาง หันมองไปด้านหลังอย่างไม่วางตา และท่ามกลางหยาดฝนพรำๆ
นิลในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์สะพายเป้เดินมาด้วยสภาพเปียกปอน
เท็นยิ้มเมื่อนิลเดินเข้ามาใกล้ เขาจึงรีบเปิดประตูออกไปด้านนอกโดยไม่กลัวฝน
“เฮ้ย...” นิลตกใจ
“เดินตากฝนเลยเหรอ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” เท็นพูดทั้งๆที่ตัวเองก็กำลังตากฝนอยู่เหมือนกัน
“มาได้ไงเนี่ย” นิลทำหน้าแปลกใจ
“ขับรถมานี่ไง” เท็นยิ้ม
“ไม่ใช่ หมายถึงรู้ได้ยังไงว่าอยู่แถวนี้”
เท็นไม่ตอบ พยักหน้าชวนให้นิลขึ้นรถ “ปะ”
นิลยืนเก้ๆกังๆอย่างงงๆ ก่อนจะยอมเดินไปอีกฝั่งแล้วเปิดประตูขึ้นรถมา
“เปียกหมดเลย” เท็นพูดขณะหันไปมองอีกฝ่าย ซึ่งกำลังจัดแจงกับเป้ที่สะพายมา
“ไม่เป็นไรหรอก มันกันน้ำได้” นิลตอบขณะเปิดเป้ตรวจดูของข้างใน
“แล้วมึงล่ะ กันน้ำได้หรือเปล่า” เขาถาม
นิลทำเงียบๆไม่ว่าอะไร เท็นจึงออกรถมุ่งหน้าไปที่พักของนิล
“รู้ได้ไงวะเนี่ย” นิลทำหน้าสงสัย เมื่อเขาเข้ามาจอดรถถึงใต้อาคาร โดยที่นิลไม่ต้องบอก
“ไม่บอก” เท็นยิ้มกว้าง
นิลหลบหน้า ก่อนจะเปิดประตูเตรียมก้าวออกไปจากรถ
“ไม่ลงมาก่อนเหรอ” นิลถามเมื่อเห็นเขาไม่ดับเครื่องรถ
“ไม่เป็นไร ไม่อยากรบกวน”
นิลกลับเข้ามานั่งในรถโดยไม่ปิดประตู “แล้วมึงพักที่ไหน”
“ก็กลับบ้านดิ” เท็นทำหน้าเรียบๆ
“เพชรบุรีอ่ะนะ”
เท็นพยักหน้าแทนคำตอบ
“จะขับรถกลับทั้งเปียกๆ เลยเหรอ” นิลขมวดคิ้วเป็นปม
แววตาแสดงความห่วงใย น้ำที่หยดลงมาจากไรผม เนื้อตัวที่เปียกปอนทำให้เขารู้สึกร้อนวาบจากข้างใน
เมื่อเห็นเขาไม่ตอบนิลเลยพูดว่า “ไปเปลี่ยนชุดที่ห้องกูก่อนก็ได้นะ”
“นิล.. ถ้ากูขึ้นไป มึงรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น” เท็นพูดจริงจัง
นิลเงียบไปเหมือนจะชั่งใจอยู่ แล้วหันมามองเขาอย่างหวั่นๆ
เท็นมองท่าทีของนิลอย่างไม่วางตา จนในที่สุดนิลก็เอ่ยปาก “จอดรถไว้เนี่ยแหละ”
นิลออกไปยืนนอกรถแล้วรอให้เขาดับเครื่อง ก่อนจะปิดประตูรถแล้วเดินสะพายเป้ไปที่ประตูกระจกหน้าตึก
...
ห้องพักของนิลตอนนี้เล็กกว่าห้องตอนสมัยเรียน แต่ไม่มีทีวี มีแต่โน๊ตบุ๊คเครื่องหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอน
จากนั้นหลักๆก็เป็นชั้นหนังสือ
พอมาถึงนิลก็ดุ่มๆเดินไปที่ห้องน้ำ ปล่อยให้เขายืนดูโน่นดูนี่ไปตามเรื่อง
หายไปสักพักนิลก็ออกมาพร้อมผ้าชัดตัวที่พันท่อนล่างไว้ แล้วเอาเสื้อผ้าที่เปียกไปไว้ที่ระเบียง
“ถอดเสื้อผ้าไว้ในกะละมังตรงระเบียงก่อน” นิลว่าพลางเดินเข้ามาหยิบของในตู้เสื้อผ้า
เท็นมองตามนิลอยู่ตลอด สังเกตได้ว่าตัวหนาขึ้นกว่าเมื่อก่อน ออกจะขาวขึ้นอีกหรือเปล่าไม่แน่ใจ
โดยรวมๆก็ยังเนียนเหมือนเดิม
“เอ้า” นิลโยนผ้าขนหนูอีกผืนมาให้
เขารับไว้แล้วรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“อาบน้ำเลยนะ เดี๋ยวกูจะได้อาบต่อ” เสียงนิลดังเข้ามา
เขาอาบเสร็จนิลก็เข้าไปอาบ เท็นเลยเดินไปเลือกเสื้อผ้าในตู้มาใส่
ไม่มีอะไรมากไปกว่าเสื้อยืด กับกางเกงบ็อคเซอร์
“อ้าว เอาบ๊อกเซอร์ไปใส่ซะงั้น” นิลว่าเมื่ออกมาจากห้องน้ำ แล้วเห็นเขายืนอ่านอะไรเล่นอยู่แถวชั้นหนังสือ
เท็นโยนสิ่งที่อ่านอยู่ทิ้งไป แล้วหันไปยืนมองนิลอย่างเจาะจงให้เจ้าตัวรู้
แต่นิลก็ยังคงทำตัวปกติ หรืออาจจะทำเป็นไม่เห็นเขาก็เป็นได้
นิลใส่บ็อคเซอร์ตัวเดียว ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าขณะหยิบกางเกงขาสั้นออกจากไม้แขวน
“นิล..” เท็นเดินเข้าไปใกล้ “มึงก็รู้ว่ากูจะทำอะไร ทำไมยังให้กูขึ้นมา”
นิลยืนนิ่งเหมือนจะหันมาหาเขาแต่ก็ชะงัก
“หือ..” เท็นเข้าไปจับที่ต้นแขนนิลทั้งสองข้าง
นิลสะท้านแต่ไม่ได้ปัดป้อง
“ไล่กูกลับตอนนี้ไม่ได้แล้วนะ” เท็นกระซิบข้างหู
นิลก้มหลบ เนื้อตัวสั่นๆ
เท็นเลื่อนมือไปสัมผัสที่หน้าอก ลูบไล้ช้าๆก่อนจะกระชับวงแขน แล้วใช้ริมฝีปากงับเบาๆที่ท้ายทอย
“อื้อ...” นิลครางเบาๆก้มหน้าต่ำลงจนตัวงอ
เท็นก้มตามไปเม้มที่ใบหู แล้วเลื่อนลงมาเม้มที่ท้ายทอยตามด้วยหัวไหล่
คนในอ้อมกอดเขาตัวสั่นเทิ้ม มือเอื้อมไปเท้าฝาตู้ไว้ แต่แล้วก็ค่อยๆทรุดตัวลงต่ำลงอีก
จนเท็นต้องหยุดแล้วพยุงนิลขึ้นมา
เขาพลิกตัวนิลมา แล้วก็ยิ้มให้กับใบหน้าแดงๆที่ไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ
นิลขยับออกจะเดินหนีไปจากการจับกุมของเขา เท็นจึงจับนิลต้อนไปที่เตียง
“...อ่ะ” นิลหันรีหันขวางขณะที่เขาทาบทามลงไปจะจูบปาก
เท็นยิ้มเอามือลูบหัวนิลเบาๆ แล้วค่อยๆประกบริมฝีปากลงไป
เขาค่อยๆเม้มริมฝีปากของนิลเพื่อกระตุ้นให้คนข้างล่างตอบรับ แต่ยังไม่เป็นผล...
แสงไฟในห้องยังสว่างโร่ ยิ่งทำให้เห็นสีหน้าของนิลชัดเจน
ขณะที่หยุดมอง นิลก็หลับตามปี๋ไม่ยอมสู้หน้า เขาเลยบรรเลงจูบชุดใหญ่กระหน่ำไป จนนิลร้องคราง
“พอก่อน...” นิลปรามแล้วหันหน้าหนี
แต่เขาไม่รอช้าจู่โจมซุกไซร้ซอกคอไปจนยอดอก นิลคว้าหมอนข้างมากำไว้แน่น
เท็นเอามือไปล้วงไปในกางเกงตัวน้อยแล้วคว้าน้องหนูของนิลไว้ ก่อนจะเอามือลูบไล้ไปทั่ว
แล้วดึงกางเกงตัวนั้นต่ำลง
เขาถอดเสื้อตัวเองออกแล้วก้มไปเม้มหัวนมของนิลต่อ มือก็ปลุกปั่นเจ้าหนู่น้อยนั่นให้บ้าคลั่งตามไป
นิลกระตุกกายบิดไปบิดมาไม่นานก็ทนมือเขาไม่ไหว หลับตาปี๋เม้มปากเกร็งตัวแล้วปลดปล่อยออกมา
เท็นสาวมือช้าๆแล้วเลื่อนตัวขึ้นไปจูบปากคนที่กำลังอ่อนแรง คราวนี้นิลยอมรับการจูบของเขาแต่โดยดี
เท็นถอนริมฝีปากขึ้นมาจัดการกับช่องทางของนิล เขาค่อยๆเอานิ้วชี้ที่ละเลงน้ำอุ่นๆของนิลแหย่เข้าไปก่อน
นิลสั่นเทิ้มยกมือขึ้นปิดตา
เขาบ้วนน้ำลายลงไปเพิ่มเติม แต่พอถึงจังหวะนั้นเขาก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ลุกขึ้นถอดกางเกงตัวเองทิ้งไป
แล้วเอามือที่ชุ่มน้ำลื่นๆนั้นรูปท่อนเนื้อของตัวเองสองสามที ก่อนจะแทรกตัวพาท่อนเนื้อรุกล้ำเข้าไป
ในร่างกายของคนที่นอนกัดฟันอยู่
“โอ๊ย..” นิลร้องกำมือแน่นเกร็งซะจนจนตัวงอ
เท็นขยับเบาๆก้มลงไปจูบ แต่เหมือนคนที่โดนกระทำจะไม่มีอารมณ์จูบด้วย
เขาจึงค่อยๆใช้ริมฝีปากโลมไล้ไปบนแก้มและคาง ใช้จังหวะที่เนิบนานเพื่อรอให้นิลพร้อม
แต่ความเร่าร้อนข้างในตัวนิลบีบเร่งให้เขาจำเป็นต้องใส่จังหวะรุนแรงขึ้น
เท็นชันตัวลุกขึ้นแล้วโหมกายกระแทกกระชั้นเข้าไป
“อ่ะ...อ่า” นิลทนไม่ไหวจนร้องครางออกมาดังขึ้น เนื้อตัวที่เคยใสๆตอนนี้แดงทั่วไปหมด
ความเย็นของแอร์ในห้องไม่ช่วยให้ความอุณหภูมิอารมณ์ของเขาลดลง เขาก้มลงไปจูบนิลอย่างแผ่วเบา
ก่อนจะซุกลงไปจับไหล่ของคนด้านล่างไว้แน่น แล้วส่งแก่นกายเข้าออกรัวไม่ยั้ง
จนในที่สุดเขาก็ถึงจุดหมาย กระตุกกายปล่อยเอาความรู้สึกที่อัดอั้นใส่เข้าไปจนหมด
“อืม..” เท็นเลื่อนไปจูบปากนิลอย่างโหมกระหน่ำ ปิดท้ายการบรรเลงบทรักอันเร่าร้อน
...
...
ธารโทรศัพท์เข้ามาแต่เช้าเขาจึงรีบกดตัดสาย ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่งแล้วเลี่ยงออกไปโทรกลับที่ระเบียง
“เออ ว่าไง” เท็นพูด
“เมื่อคืนไอ้กันย์มันโทรมา บอกว่ามึงอยู่กรุงเทพ กูก็นึกว่ามึงจะมานอนกับน้องมึงซะอีก”
“เออพอดี กูมานนอนกับนิล”
“หะ...” ธารทำเสียงตกใจ “เฮ้ย จริงดิ”
“เออ จัดการเรียบร้อย” เท็นยิ้มอย่างมีความสุข
“โห.. แม่ง”
“มันยังนอนอยู่เลย เดี๋ยวมันตื่นแล้วกูโทรหาใหม่”
“เออได้”
เท็นรีบวางสายแล้วเข้ามาในห้องเพราะเสียงดังครืดๆ เหมือนโทรศัพท์สั่นดังออกไปจนถึงข้างนอก
เท็นเดินไปที่โทรศัพท์ของเจ้าของห้องแล้วหยิบขึ้นมาดู เขาเห็นชื่อแปลกๆเลยกำลังจะกดตัดสาย
“กี่โมงแล้วอ่ะ” นิลตื่นมานั่งงัวเงีย
เท็นมองที่นาฬิกาในโทรศัพท์แล้วบอกว่า “จะแปดโมงแล้ว”
“เฮ้ย..” นิลสะบัดผ้าห่มออก จะลุกขึ้นแต่ก็ต้องหันไปหยิบกางเกงบ็อคเซอร์มาใส่อย่างอายๆ
นิลทำหน้าเหย๋เมื่อลุกขึ้นยืน ก่อนจะค่อยๆเดินช้าๆไปที่ห้องน้ำโดยไม่ยอมมองมาที่เขา
เท็นมองตามแล้วยิ้ม ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวตามเอาไปให้
โทรศัพท์ในมือนิ่งสงบไปแล้ว เท็นจึงวางมันลงที่เดิมแล้วกลับไปนอนเล่นบนเตียง
หลังจากนิลออกมาเท็นก็เข้าไปอาบน้ำบ้าง แต่พอออกมาจากห้องน้ำอีกที
ก็เห็นนิลที่แต่งตัวด้วยเสื้อยืดกางเกงขายาวเสร็จเรียบร้อย
“จะไปทำงานเหรอ”
“เออดิ”
เท็นเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วคว้ามือนิลไว้ นิลหันมามองที่เขาทำตาปริบๆ
เท็นส่ายหน้าแล้วยิ้ม แค่นั้นนิลก็หน้าแดงก้มหน้าก้มตา เอามือไปจัดแจงตัวเองต่อ
......>>
-
:mc4: ยินดีกับเท็น จัดการเรียบร้อย คึคึ
นิลนี่ก็ขี้อายเนอะ ทั้งๆที่คน"เคยๆ"กันแท้ๆ :oo1:
ที่โทรเข้ามาต้องเป็นบุรุษกิ๊กใหม่ที่ทำงานแน่เลย ...แล้วทำไงล่ะทีนี้
ตอนสุดท้ายมีจับมงจับมือ หวานซ้าาาา
-
ว้าววววว นิลเริ่มใจอ่อนแล้วมั้งเนี้ย
-
เฮ้อ และแล้ว ... คิดว่านิลคงพร้อมลุยกับเท็นอีกรอบแล้วล่ะ
คราวนี้ถ้าต้องผิดหวังอีก คงเข็ดไปยาวนานกว่าเก่าแน่
ว่าแต่ใครหว่าที่โทร.มา ชลหรือเปล่า
-
แอบสงสัยทำไมต้องบ้วนน้ำลาย...ตั้งแต่อ่านวายมาเพิ่งเคยเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่บ้วนน้ำลายใส่ประตูหลัง...เอ่อแบบว่า...มันดูไม่ให้เกียติฝ่ายรับยังไงไม่รู้นะในความรู้สึกของเรา
ปล. ตอนต่อไปนิลจะว่าไงบ้างเนี๊ย
-
นึกว่าจัดการอะไร
ร้ายนะเนี่ย
-
รู้สึกคนอ่านจะถามถึงแต่ชลนะครับ
คือว่า..คือ เท็นเป็นพระเอกจริงๆนะครับ เหอๆ
ป.ล. เรื่องน้ำลายตอบตรงนี้เห็นทีจะไม่เหมาะนะครับ เอ่อ...
.... :m23:
-
ดึกแล้ว อ่านจบก็ขอให้นอนฝันดีกันทุกคนครับ
..... .. .....
“โอ้โห..... พี่เท็นของกูเก่งจริงๆเว้ย” กันย์ทักเมื่อเห็นเขาเดินเข้าไปที่บ้านธารพร้อมกับนิล
แค่นั้นนิลก็ออกอาการเขินๆจนเขานึกขำ อาการเขินของนิลดูธรรมดามากจนคนทั่วๆไปอาจจะดูไม่รู้
แต่จริงๆแล้วเวลานิลเขินจะน่ารักมากๆ สีหน้าแววตาจะเลิ่กลั่ก หน้าแดง
และที่สำคัญแกล้งให้เขินแล้วสนุกมาก
“เงียบไปเลยมึง” นิลว่าแล้วเดินเข้าไปหากันย์
วันนนี้กันย์ชวนเขากับนิลมาที่บ้านธาร เพื่อจะปรับความเข้าใจกัน
แม้จริงๆนิลก็ไม่ได้โกรธอะไรจริงจัง
“ธารอ่ะ” เท็นถาม
“เข้าไปในบ้านเมื่อกี้” กันย์ตอบ
“ยังไม่ได้ไปสวัสดีพ่อกับแม่ของมันเลย” นิลพูด
“ไม่อยู่นะ ออกไปข้างนอก” กันย์ว่าแล้วเปิดเบียร์กระป๋องยื่นมาให้เขา
“หือ...” กันย์ทำหน้าตาสงสัยอะไรบางอย่าง ขณะที่กำลังจะส่งเบียร์ไปให้นิล
“เฮ้ย คอมึงโดนมดกัดเหรอวะ แดงเป็นจ้ำๆเลยนะ” กันย์เปลี่ยนท่าทีเป็นขำ
นิลทำหน้าเซ็งๆแล้วรับเบียร์มา “กูว่าและ แม่งต้องทัก”
“แหม.. ปิดปาสเตอร์หน่อยก็ได้มั้ง” เท็นได้ยินกันย์พูดแล้วก็ยิ้ม
“ให้กูปิดทั้งคอเนี่ยนะ” นิวว่าแล้วเปิดเบียร์ดื่ม
กันย์หัวเราะร่า “เล่นซะเสียงานเสียการ น้องนิลกูบอบช้ำหมด” กันย์หันมาส่ายหน้าให้เขา
“พอๆ หยุดพูดเรื่องนี้” นิลว่าแล้วหันไปทางธาร ที่กำลังเดินออกมาจากในบ้านพร้อมกับนาย
“ใครวะ” นิลถาม
“น้องกูเอง มันหนีออกจากบ้านมา” เท็นตอบ
นิลทำหน้าสงสัยแล้วหันมาหาเขา “แล้วมาอยู่นี่ได้ไง”
“มันอยากมากรุงเทพ กูเลยพามาอยู่ที่อพาร์ทเม็นต์ของแม่ไอ้ธาร”
นิลพยักหน้าหงึกๆเหมือนจะเข้าใจ
“อ้าว มาแล้วเหรอวะ” ธารยิ้มทักทาย เดินเข้ามาพร้อมกับลังสำหรับใส่น้ำแข็ง
สายตาที่มองนิลดูมีชีวิตชีวาอย่างเห็นได้ชัด
“มึงผอมไปป่าววะ” นิลยิ้มพลางทำท่าพิจารณาธาร
ธารยิ้มๆแล้วมองตัวเองก่อนจะวางลังน้ำแข็งลง “ไม่นะ มึงอ้วนขึ้นรึเปล่า”
“เออ นิดหน่อยว่ะ”
เท็นเริ่มหมั่นใส้รอยยิ้มที่รับส่งกันไปมา
“แน่นขึ้นด้วย เต็มไม้เต็มมือดี” เท็นพูด ทำลอยหน้าลอยตา
กันย์ทำท่าจะจิบเบียร์แต่ก็ต้องชะงัก พยายามกลั้นหัวเราะแบบไม่ให้มีเสียง
ธารกับนิลทำหน้าเหวอๆ ไม่ต่างจากนายที่ได้ยินคำพูดของเขาเช่นกัน
“เมียพี่มึง ทำความรู้จักซะ” กันย์ร้องบอกนาย
“หะ...” นายทำหน้าตกใจ
“นี่นิล แฟนพี่เอง” เขาแนะนำพลางเอื้อมมือไปจับไหล่นิลไว้
นายทำหน้าเหวอๆ ยิ้มแห้งๆแล้วยกมือไหว้ด้วยท่วงท่าที่ขัดใจเขาเหมือนเดิม
“หวะ หวัดดีครับพี่” นายว่า
นิลพยักหน้าแล้วรับไหว้ สีหน้าก็เหวอๆไม่ต่างจากนายเช่นกัน
ส่วนธารก็ออกอาการเซ็งอย่างเห็นได้ชัด หยิบเบี้ยร์มาเปิดแล้วไปนั่งลงข้างๆกันย์
พวกเขานั่งคุยกันอยู่ในสวนหน้าบ้านของธาร ซึ่งมีศาลาเอาไว้นั่งท่ามกลางบรรยากาศสวนที่แต่งไว้อย่างดี
พวกเขาคุยกันเฮฮาอย่างออกรส คงเพราะไม่ได้เจอกันพร้อมหน้ามานาน
ห่วงแต่ว่าเสียงจะไม่ดังเกินไป จนทำให้บ้านข้างเคียงรำคาญ
“ไอ้นิคกับปลามันแต่งกันแล้วนะ” กันย์บอก
“เฮ้ย จริงดิ สุดยอดเลยคู่นี้” นิลยิ้มกว้าง
“เออ มันก็เหมาะกันเนอะ” ธารว่า
“มันแต่งกันเมื่อไหร่วะ มึงได้ไปป่าว” นิลถาม
ธารส่ายหน้า “ไม่ได้ไป มันแต่งกันตอนต้นๆปีนี้เอง”
“มามะ ชนให้น้องมันหน่อย” กันย์ยกกระป๋องเบียร์มาคอย ก่อนที่ทุกคนจะเออออตาม
“เออ น้องสาวมึงไม่อยู่เหรอ” นิลถามธาร
“ไม่อยู่ ไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น”
นิลพยักหน้าแล้วลุกขึ้น “ห้องน้ำอยู่ไหนวะ ปวดเยี่ยวละ”
“มาดิ เดี๋ยวกูพาไป” ธารพูดแล้วลุกขึ้นนำไป
เท็นทำท่าจะลุกขึ้นตามไปด้วย แต่กันย์หันมาส่ายหน้า เพื่อปรามเขา
จนเมื่อสองคนนั่นไปแล้วกันย์เลยพูดว่า “ปล่อยมันไปเหอะ แค่นี้เอง”
เท็นไม่ได้ว่าอะไร หันไปมองน้องชายที่นั่งกระดกเบียร์อยู่บนลังน้ำแข็ง
“เป็นไง” เขาถาม
“อะไรอ่ะ แฟนพี่อ่ะเหรอ”
เท็นพยักหน้า
นายยิ้มหันไปดูต้นทางก่อนจะหันมา “แมนดีพี่”
กันย์หัวเราะเสียงดังขณะที่เขายิ้มแล้วส่ายหน้า
....
....
“นิลไปเที่ยวอยุธยากันไหม” เขาหันไปถามคนที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
“ไปเมื่อไหร่อ่ะ” นิลพูด แต่เหมือนใจยังจดจ่ออยู่กับหนังสือ
เท็นหันกลับไปไปมองข้อมูลสถานที่ในเว็บ “วันนี้”
“หา...” คนที่ได้ยินหันมาหาเขา
“เบื่อ ไม่รู้จะทำอะไร”
นิลหันกลับไปสนใจหนังสือด้วยสีหน้านิ่งๆ “ก็ไม่ต้องมาทุกอาทิตย์ก็ได้นี่”
“ไม่เอา อยากมา”
“ก็มาแล้วไม่มีอะไรทำ”
“งั้น...”
นิลเหมือนจะรู้ทัน “งั้นไปบ้านมึงที่เพชรบุรี”
หลังจากมาถึงเขาก็พานิลไปที่ศาลากินข้าว เพื่อไปสวัสดีแม่ของเขา
“สวัสดีจ่ะ” แม่ยิ้มและรับไหว้นิล
“จำผมได้หรือเปล่าครับ” นิลพูดทำตาหยียิ้มหวานให้แม่เขา
“จำได้สิ แม่เป็นครูนักเรียนกี่คนๆ แม่ก็จำได้”
“อ้อ เก่งจังเลยครับ ผมอยากมีครูแบบนี้บ้าง”
“จ่ะ ว่าแต่กินอะไรมาหรือยัง” แม่ถามอย่างอารมณ์ดี
เท็นหันไปตอบว่า “กินมาแล้วแม่”
นิลหันมาทำหน้าเหวอๆเหมือนจะพูดอะไร แต่เขาแกล้งไม่สนใจ
“แม่ แล้วน้องพิวล่ะ” เขาถาม
“เข้าห้องนอนกับแม่มันไปแล้ว”
เขาพยักหน้าตอบรับแล้วลุกขึ้น “ปะ ไปห้องกัน” เขาว่าพลางดึงต้อนแขนนิลให้ลุกขึ้นตาม
“เอ้า เดี๋ยวดิ ยังคุยกับแม่อยู่เลย”
“เร็วๆ ลุก”
“เท็น ทำเพื่อนเบาๆสิ เล่นเป็นเด็กไปได้” แม่ปราม
“จะบ้าพลังอีก” นิลยอมลุกขึ้นแล้วบ่นๆ ก่อนจะหันไปหาแม่ของเขา “ผมรบกวนนะครับ”
“จ้า ตามสบาย”
“แวะกินซาลาเปามาไม่กี่ลูก เดี๋ยวก็หิวตายพอดี” นิลบ่นเมื่อเข้ามาในห้องของเท็น
เขายิ้มแล้วพูดว่า “เดี๋ยวป้อนอย่างอื่นให้กิน”
นิลหน้าแดงหันมามองเขา เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบไป
เท็นเข้าไปกอดนิลจากด้านหลัง แต่แล้วโทรศัพท์นิลก็มีสายเข้า เจ้าตัวจึงหยิบขึ้นมารับ
“อืม ว่าไงวะ”
....
“ไม่ได้อยู่กรุงเทพอ่ะ”
.....
“กลับบ้าน” นิลหันมามองเขา ด้วยแววตาที่เขาจะจับได้ทุกครั้ง เวลาที่คนๆนี้โกหก
.....
“ได้ เออ.. แค่นี้ก่อน”
....
“เจอกัน บาย”
นิลเก็บโทรศัพท์ไป “อาบน้ำดีกว่า”
“ใครโทรมาอ่ะ” เขายืนกอดอกร้องถาม
“เพื่อนที่บริษัท”
“ชื่อชลอ่ะเหรอ โทรมาเพื่อ”
นิลพยักหน้ายอมรับ “มันชวนไปเดินเที่ยว”
“ทำไม ไปกับมันบ่อยเหรอ” เท็นอดประชดประชันไม่ได้
“ก็เรื่อยๆ” นิลเดินไปนั่งลงบนเตียง
“ไม่ชอบเลยไอ้นี่ อะไรนักหนา”
“เพื่อนๆกัน ไม่มีอะไร” สีหน้าคนตอบดูเหมือนเด็กน้อยหนีโรงเรียนแล้วโดนจับได้
นิลเป็นแฟนคนแรกในชีวิต ที่ไม่โมโหกับการประชดประชันหรือหึงหวงของเขา
และไม่เคยทำอะไรประชดประชันกลับ คนๆนี้ยากเหลือเกินที่จะชวนทะเลาะ
เท็นยิ้มแล้วลงไปนั่งข้างๆ
“ไม่เอา ไม่อยากทำอะไรแบบนั้นที่บ้าน” นิลว่าพลางแกะมือเขาออก หลังจากที่เขาเข้าไปแทะโลม
“ทำไม” เท็นไม่หยุด เอาปากเม้มไหล่นิลเบาๆ
นิลทำหน้าตาอย่างน่าสงสาร แสดงว่ากลัวเขาจะทำจริงๆ “เกรงใจแม่เท็น ถึงเขาไม่รู้มันก็ไม่ดี”
“ทำเป็นสาวน้อยไปได้” เท็นหัวเราะเยาะ
นิลเลยเอามือผลักหัวเขาออกมาเต็มแรง จนเขาเซตกเตียง
“โอ๊ย...” เขาร้องแต่คนที่ทำหัวเราะ
เขาจึงลุกขึ้นแล้วจะเข้าไปจับตัวคนที่ทำ แต่เจ้าตัวก็ลุกหนี
“จะหนีไปไหน” เท็นทำท่าจะต้อนแต่นิลก็หลบวิ่งไปทางประตู
นิลหัวเราะไปหนีไป เขาจึงหันไปคว้าเสื้อนิลไว้ แต่เจ้าตัวดึงตัวหลบไปเปิดประตูออก
แล้วรีบกระชากตัวจะวิ่งออกไป
...ปึง....
คนที่หนีสะดุดธรณีประตูหัวทิ่มลงไปกับพื้นกระดาน
เท็นยืนขำพยายามจะเข้าไปช่วย ขณะที่นิลชันตัวลุกขึ้นนั่งร้องโอดโอย
“ทำอะไรกัน” แม่ของเท็นกำลังเดินเข้ามาหา
“นิลมันซู่มซ่ามแม่” เขาว่า
“แกล้งอะไรกันล่ะซิ” แม่นั่งลงไปเอามือเสยผมนิลดูหัวปูดๆ
“เท็นแกล้งอ่ะแม่” นิลฟ้อง
“เอ้า ฟ้องซะงั้น” เขาตบหัวนิลเบาๆ
“มานี่ๆ ไปเอายาหม่องทา” แม่ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินนำไป ปล่อยให้เขาสองคนแกล้งหยอกกันตามหลังไป
.....
.....
ยถา วาริวหา ปูรา ปริปูเรนฺติ สาครํ ....
เท็นกรวดน้ำกับแม่ขณะที่พระกำลังสวด สายตามองออกไปนอกหน้าต่างศาลาที่ทำบุญ
ไม่รู้ว่านิลกับกุ้งพาเด็กๆไปเล่นที่ไหน
เท็นเดินหิ้วตระกร้าหวายลงจากศาลามาพร้อมกับแม่ นานแค่ไหนแล้วไม่รู้ที่เขาเคยมาทำอะไรแบบนี้ที่วัด
เรื่องเลวร้ายในครอบครัวเมื่อก่อน ทำให้ความรู้สึกแบบนี้จางหายไป
แต่ก่อนแม่ไม่ค่อยกล้าที่จะมาวัด เพราะเบื่อที่คนอื่นๆมาเจาะแจะเอาเรื่องไปนินทา
สังคมที่คนทั้งหมู่บ้านรู้จักมักคุ้นกัน ก็มีทั้งคนดีและคนไม่ดีไม่ต่างจากสังคมเมืองใหญ่
เพียงแต่แย่ที่สุดของที่นี่ ก็ไม่มีอะไรนอกจากการหาเรื่องไปพูดจากันให้สนุกปาก
กุ้งเล่นกับน้องพิวอยู่ที่ใต้ต้นพิกุลข้างศาลานั้น เขากับแม่จึงเข้าไปหา
“น้องพิว ฮึบ” เท็นอุ้มลูกสาวหลังจากยื่นตระกร้าหวายไปให้กุ้ง
“อาเท็น.. อาเท็นกับคุณย่าไหว้พระนาน” น้องพิวพูดขณะที่เล่นดอกพิกุลในมือ
เท็นเอามือบิบจมูกน้องพิวเบาๆ “ทำบ่นแล้วนะ ตัวแค่นี้”
“เจ้าสองกับนิลล่ะ” แม่ถาม
“ไปเดินเล่นแถวนี้ล่ะ เดี๋ยวก็มา” กุ้งตอบ
“อ่ะไปอยู่กับแม่ก่อน อาเท็นจะไปตามพี่สอง” เท็นว่าแล้วปล่อยน้องพิมให้ยืนบนพื้น
บังเอิญดอกพิกุลในมือน้องพิมร่วงลงบนพื้นทราย เขาเลยก้มลงไปเก็บแล้วหอมแก้มน้องพิมก่อนจะส่งให้
"อ่ะ ให้อาเท็น" น้องพิวยื่นดอกพิกุลดอกหนึ่งคืนมา
.....
หลังจากออกจากบ้านมาเพื่อไปส่งนิลกลับกรุงเทพ เท็นก็แวะร้านกาแฟแถบเชิงเขาวัง
ร้านเดิมที่เขาเคยพานิลมา
“เออ ไม่ต้องไปส่งหรอก กูนั่งรถตู้กลับก็ได้” นิลว่าพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
มือประคองแก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะเอาไว้
“ไม่เป็นอะไรเดี๋ยวไปส่ง” เท็นยืนยัน หยิบดอกพิกุลดอกน้อยของน้องพิวขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“เท็น มันเปลืองน้ำมัน เสียเวลา”
“ไม่เป็นไร” เขาดูดโอวัลตินจากแก้ว สายตามองดอกไม้นั้นอย่างลึกซึ้ง
“ขอร้อง ขอกลับเอง”
“ไม่ให้ร้อง”
“ไอ้เท็น” นิลลากเสียงหน่ายๆ
เขาไม่ตอบอะไร นิลเลยเงียบไปเหมือนจะอ่อนใจ ที่จะมาต่อล้อต่อเถียง
“นิล อยากแวะอัมพวาไหม” เขาถาม
“ไม่อยาก”
“ทำไมอ่ะ”
นิลถอนใจเบาๆ เงยหน้ามองเขา “กูเป็นห่วงมึงนะ ไม่อยากให้ขับรถไกลๆ”
“ไม่เป็นไร กู..”
“กูยังอยากมีมึงต่อไปนะ ไม่อยากให้เสี่ยง กูไม่อยากเสี่ยงด้วย” นิลพูด
เขามองตานิลแล้วก็พยักหน้า พอจะเข้าใจในความเป็นห่วง
“กูชอบกาแฟนะ” อยู่ดีๆนิลก็เปลี่ยนเรื่อง
“หวานๆขมๆ เหมือนมึงเลย”
เท็นยิ้มชอบใจ ส่งดอกพิกุลให้กับนิล “โอวัลตินก็เหมือนมึงเลย หวานๆมันๆ"
..... .. .....
-
หวานกันไปไหนเนี๊ย อิอิ...
เหมือนเรื่องจะราบรื่นต่อไปเรื่อยๆ แล้วเพราะอุปสรรค์ลูกใหญ่ก็ผ่านพ้นไปแล้ว(รึเปล่า?) 555
เดากันต่อไป
-
เฮ้ออ ในที่สุดก็นิลก็ยอมทำตามใจตัวเองแล้ว
สมหวังกันเสียที ดีใจที่เรื่องราวเป็นแบบนี้
หวานๆมันๆ หวานๆขม แหม๋ของชอบของทั้งคู่เลยน๊าาา
อย่างงี้เรื่องนี้ก็ใกล้จบแล้ว (รึเปล่า??) ยังไม่อยากให้จบเลย
รอติดตามความหวานของตอนต่อไปค่ะ
คืนนี้นอนหลับฝันดี จริงๆด้วย ขอบคุณนะคะคุณ aimsun คืนนี้ฝันดีเช่นกันนะคะ
:กอด1: :กอด1: กอดนิลแน่นๆ ชอบที่นิลเปิดใจแบบนี้จัง ดูสบายๆขึ้น นิลน่ารักเสมอ
-
หวานกันจิง
-
ห้ามเปลี่ยนพระเอกนะ
-
อ่านทันล่ะ สนุกมาค่ะ ให้ตามลุ้นทั้งเรื่องเลย
-
มีความสุขกันซักที....
-
:เฮ้อ: เจิมไม่ทัน เสียใจ
------------------------------------------------
จะหวานอะไรขนาดนี้ คึคึ
ตกลงพ่อพระเอกตัวจริงคือเท็นนี่เอง เห็นธารยังเซ็งๆอยู่เลย
แสดงว่ามีคิดเล็กคิดน้อยกับนิลอยู่รึเปล่า
แล้วน้องนายล่ะ ยังไม่เข้ามาในวงจรวายเหรอ ว้า!แย่จัง อุตส่าห์เชียร์ธารนายอยู่นะ
ฮ่าๆๆๆๆ
-
เร็วมว๊ากกกก เท็นเจ๋งจริงๆ o13
แต่ที่นิลใจอ่อนก็เพราะรักเท็นนั่นแหละ ดีที่ไม่ปิดกั้นหัวใจตัวเองอีกต่อไปเนอะ :กอด1:
แต่คราวนี้จะมีอุปสรรคอะไรเข้ามาอีกหนอ รู้สึกว่าทำไมชีวิตคนเราต้องเจออะไรมากมายขนาดนี้เลย :z3:
-
เริ่มหวานปะแล่ม ๆ ละ
-
บทรัก : นิล
.....อ้ากกก มึงจะโทรทำไมนักเนี่ย...
นิลคิดโวยวายอยู่ในใจ เมื่อเห็นเท็นโทรเข้ามาในเวลางาน
“ว่าไง..” เขาพูดเสียงเบา
“จะไปรอหน้าบริษัทนะ” เท็นพูด
นิลสะดุ้ง “ไอ้บ้า ไม่ต้อง”
“ทำไมอ่ะ เนี่ยขับรถมาแล้ว”
“มาที่ไหน ... ถึงไหนแล้ว”
“เลยสมุทรสาครมาแล้ว”
“ก็ไปที่ห้องดิ” นิลว่า
“อยากไปหากันย์ จะไปรับมึงด้วย”
“...”
ปฏิเสธอะไรก็ไม่เป็นผล เพราะถ้าเท็นยืนยันแล้วก็ดื้อเป็นที่สุด
เขาเลยได้แต่ต่อรองว่าให้เท็นไปรออยู่ที่เซ็นทรัลบางนา เพื่อเลี่ยงการที่จะต้องผจญ
กับคำถามของเพื่อนร่วมงานในภายหลัง ถ้าเกิดมีคนเห็นขึ้นมา
หลังจากที่เริ่มคบกันมา เท็นจะขับรถจากเพชรบุรีเพื่อมาหาเขาทุกสุดสัปดาห์
ระหว่างนั้นเกือบๆห้าวัน จะเป็นฤดูมรสุมที่เท็นจะโทรมาหาเขาตามเวลามื้ออาหาร
ปิดท้ายด้วยช่วงเวลาก่อนนอน
นั่นอาจจะเป็นเรื่องทั่วๆไปสำหรับคนที่รักกัน คบกัน แต่สำหรับเขามันต่างออกไป
อาจเป็นเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่มีใครที่จะแทรกเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขาได้
ถ้ามีคนถามว่ารักเท็นไหม เขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่ารักจริงหรือเปล่า....
นั่นเป็นเรื่องสุดท้ายที่ยังคาใจ
....
....
“อ้าว ไหนว่าจะไปหากันย์” นิลถาม เพราะเห็นว่าเท็นขับรถมุ่งหน้าตรงไปทางอื่น
“อยากไปพัทยา” เท็นตอบ สมาธิคงอยู่กับการขับรถ
นิลไม่ได้คัดค้านอะไร “โทรไปบอกกันย์ยังอ่ะ”
เท็นส่ายหน้า “ไม่ต้องบอกมันนะว่าเราจะไปพัทยาอ่ะ บอกแค่ว่าจะไม่ไปหามันแล้วก็พอ”
“ทำไมอ่ะ”
“อยากไปสองคน” เท็นตอบ ขับรถไปนิ่งๆ
นิลรู้สึกเขินๆอายๆอย่างบอกไม่ถูก เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากันย์
เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกนั้นให้จางไป
“เออ พวกกูไม่ไปหามึงแล้วนะ”
กันย์ทำเสียงอิดออด “ทำไมวะ ไอ้เท็นบอกว่าจะมาไม่ใช่เหรอ”
นิลหันไปมองหน้าคนที่ขับรถอยู่แล้วพูดว่า “มันไม่อยากไปแล้ว ไม่รู้ทำไม”
“เออๆ ไม่เป็นไร คราวหน้ามาเลี้ยงกูดด้วย ไม่งั้นกูงอน”
นิลยิ้ม “ฟาย งอนเพื่อ..”
“ใช่ดิ กูมันคนนอกนี่”
“อ่าๆ ได้ เดี๋ยวกูจัดให้ ทำน้อยอกน้อยใจไปได้”
หลังจากวางสายจากกันย์ไป พวกเขาก็นั่งเงียบๆกันมาจนถึงพัทยา นิลจึงหันไปถาม
“แล้วจะไปไหนอ่ะ”
“ไม่รู้ดิ” เท็นส่ายหน้าแล้วหันมาที่เขา “อยากไปไหนอ่ะ”
“อ้าว ซะงั้นอ่ะ” นิลยิ้มแบบงงๆ
“ขับรถไปเรื่อยๆแล้วกันเนอะ” เท็นหันมาพูดเออออไปเอง แล้วก็ขับรถไปต่อ
เขาไม่ได้ขัดอะไร เพราะเคยบอกเท็นไว้แล้วว่าเสาร์อาทิตย์นี้ว่าง
นิลทอดสายตามองออกไปตามข้างทางด้วยความสบายใจ
เสียงเพลงที่เปิดเบาๆอยู่นั้น ทำให้เขารู้สึกมีความสุขจริงๆ
เขาก็แอบงงกับตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมบางทีก็รู้สึกวุ่นวายเวลาที่เท็นโทรมาบ่อยๆ
แต่อดที่จะรับสายไม่ได้
บางทีก็รู้สึกว่าขาดความเป็นตัวเองเวลาที่ไปไหนต่อไหนแล้วมีเท็นตามไปด้วย
แต่มันก็ไม่ได้อึดอัดหรือรำคาญ
.....เธอทำให้ฉันรู้และเข้าใจคำว่าสองเรา ไม่ว่าจะร้อนหรือว่าจะหนาวก็ไม่กลัว
มีเธอที่รักข้างในจิตใจ ให้ฉันก้าวเดินต่อไป ต่อจากนี้....
....
....
“นิล..” เสียงเรียกของเท็นปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมา หลังจากที่เผลอหลับไป
“ที่ไหนวะเนี่ย” นิลหยีตามองด้านนอก
“ลงมาเหอะ” เท็นว่าแล้วก้าวลงจากรถแล้วปิดประตู
นิลลงจากรถแล้วก็เดินตามเท็นไป เขาได้กลิ่นน้ำทะเลพร้อมกับเสียงคลื่นเบาๆที่ดังเป็นระลอก
ที่ที่เขายืนอยู่เป็นรีสร์อทแห่งหนึ่ง ที่ทางเข้าปลูกต้นไม้ใหญ่ซึ่งแผ่กิ่งก้านปกคลุมอาณาบริเวณเอาไว้
มีการจัดตกแต่งโคมไฟที่ให้แสงสว่าง ไว้ตามกึ่งไม้ด้านบนทำให้ดูสลัวๆ
เท็นเข้าไปจัดการเรื่องที่พักแล้วเดินออกมาหาเขา ที่กำลังสังเกตการจัดตกแต่งอื่นๆซึ่งมีรายละเอียดน่าสนใจทีเดียว
ห้องพักเป็นเหมือนบ้านแยกเป็นหลังๆ รายล้อมสระว่ายน้ำของรีสร์อท ซึ่งอยู่ติดกับสันเขื่อนที่มองออกไปแล้วเห็นทะเล
“ทำไมมาที่นี่อ่ะ” นิลถามขณะที่เดินอยู่กับเท็น หลังจากกินมื้อค่ำเสร็จ
“ไม่รู้ดิ มั่วๆมา” เท็นยิ้ม
เขาส่ายหน้าให้กับการกระทำของเท็น แต่ก็อดยิ้มไม่ได้
เดินไปกันสักพักเท็นก็หาว “ง่วงจัง” เจ้าตัวพูดแล้วก็ขยับคอบิดไปบิดมา
“ขับรถมาตั้งไกล ข้ามอ่าวไทยมาเลยนะเนี่ย” นิลยิ้ม
“อืม เหนื่อยชะมัด”
“ที่จริงไม่ต้องมาหาทุกอาทิตย์ก็ได้นะ เดี๋ยวพี่เอกก็ว่าเอาหรอก”
เท็นส่ายหน้าแล้วบิดขี้เกียจ “ไม่เป็นไร กูอยากมา”
นิลพยักหน้าแล้วก็หันไปบอกว่า “ทำไมถึงอยากมาอ่ะ”
เท็นหันมามองหน้าเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะหยุดเดินแล้วปล่อยให้เขาเดินเลยไปสองสามก้าว
“คิดถึง” เท็นตอบ
นิลยิ้มกว้าง ในใจก็นึกตลกกับการกระทำของเท็นก่อนจะหันกลับไป
“คิดถึงใคร ไอ้กันย์เหรอ” นิลแกล้ง
เท็นส่ายหน้าแล้วก็ยิ้มบ้าง “คิดถึงมึงอ่ะแหละ”
“คิดถึงทำไมอ่ะ”
“ไม่รู้ดิ”
นิลหันกลับไปแล้วเดินต่อ ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนที่ตามมาไม่ห่าง
เขาเดินลงบันไดจากสันเขื่อนของรีสร์อทไปที่หาดทราย แม้ว่าจะเป็นหาดที่เงียบสงบ
แต่ก็พอมีชาวต่างชาติที่เดินผ่านไปเป็นคู่ๆ เขาเดินมาหยุดมองทอดสายตาออกไปรอบๆ
ไกลออกไปตามแนวชายหาดมองเห็นแสงไฟวิบวับ ท่องฟ้าโปร่งโล่งทำให้เห็นดวงดาว
แม้มันจะไม่สว่างเหมือนตอนที่เขาเห็นบนดอยสูงๆ แต่มันก็มองชัดกว่าตอนที่ดูอยู่ในกรุงเทพ
เท็นเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างหลังไม่ไกลจากเขา
นิลจึงถามว่า “ดูดาวเหนือเป็นไหม”
“อือ ทำไมอ่ะ”
นิลหันไปมองหน้าเท็น “จริงดิ อันไหนวะ”
“ไม่บอก” เท็นกวน
“อ้าว ซะงั้นอ่ะ” นิลทำหน้าเซ็งๆหันกลับไปมองหาเอง
“บอกแล้วจะได้อะไร” เสียงเท็นร้องถาม
นิลส่ายหน้า “ไม่ได้”
“งั้นก็ไม่บอก”
“ไม่เป็นไร ไม่อยากรู้ก็ได้” นิลว่า
“อ้าว ทำไมอ่ะ”
“ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร”
เท็นเดินเข้ามาใกล้จนประชิดตัวเขา “เดี๋ยวจะบอกให้” เสียงพูดแผ่วกระซิบที่ข้างหู
นิลขนลุกยกไหล่ขึ้นเพื่อจะเลี่ยงตัวออก แต่เท็นคว้ากอดเขาไว้
“เฮ้ย เท็น” นิลมองซ้ายมองขวา เห็นฟรั่งบางคู่มองมาที่พวกเขา “คนมอง ปล่อยดิ๊”
นอกจากจะไม่ปล่อยเท็นยังแถมหอมฟอดใหญ่ที่แก้มเขาด้วย
นิลอายจนถึงที่สุดเลยรีบง้างมือเท็นออกแล้วผละตัวออกมา เขาหันไปมองหน้าเท็นที่ยืนส่งยิ้มมาที่เขาอย่างสะใจ
“ไอ้เลว มึง” นิลพุ่งเข้าไปเตะเท็น
แต่เท็นยกแขนเป็นการ์ดกันไว้ แล้วถอยหนี “โอ๊ย เอาจริงเหรอ”
นิลทำท่าจะวิ่งไล่ เท็นเลยรีบตั้งหลักวิ่งหนีขึ้นไปบนรีสร์อท
เขาออกแรงวิ่งตามเท็นมาจนถึงประตูห้อง ก็เห็นเท็นยืนยิ้มรออยู่แล้ว
“เล่นอะไรวะ อายเขา” นิลว่า แต่ก็ไม่กล้าเสียงดังมาก
“อายอะไร รู้จักเขาไง”
นิลหมั่นใส้เลยเอื้อมมือไปตบหัวเท็น
“โห ตีกูเลยเหรอ” เท็นยิ้มแล้วเข้ามาคว้ามือเขาไว้
“เฮ้ย ปล่อย”
เท็นไม่พูดพร่ำเอื้อมมือจะจี้เอวเขา เขาเลยต้องกระโดดหนี แต่ไปไหนไม่ได้เพราะถูกดึงแขนไว้
“โอ๊ย” นิลร้องเวลาที่เท็นจี้โดนจุด แต่ก็หัวเราะไม่หยุด “พอๆ”
เท็นแกล้งจนเขาเหนื่อยทรุดตัวลงไปนั่งพิงประตู เท็นยังคงไม่ยอมปล่อยมือเขา
ยืนก้มมามองแล้วยิ้มเยาะอยู่อย่างนั้น จนสักพักเท็นก็ปล่อยมือเขาแล้วไขประตูเข้าไปในห้อง
“นิล... เปิดประตูก่อนดิ” เสียงเท็นเคาะประตูห้องน้ำขณะที่เขากำลังอาบน้ำอยู่
นิลเอาผ้าเช็ดตัวมานุ่งแล้วเปิดประตูออกไป “อะไรวะ”
เท็นนุ่งผ้าเช็ดตัวยืนยิ้มมุมปากมองมาที่เขา ก่อนจะเดินต้อนเขาเข้ามาในห้องน้ำ
นิลถอยอย่างเก้ๆกังๆ “อาบแล้วเข้ามาทำไมวะ”
เท็นยิ้มแล้วปิดประตูห้องน้ำ
“หยุดคิดไปเลยเท็น เอ็งหมดโควตาแล้ว” นิลส่ายหน้า
เท็นทำหน้าเอือมๆ “โห เดือนละสองครั้งใครจะทนไหว”
“ไม่เอา อย่ามั่วดิ” นิลทำท่าจะเดินผ่านเท็นออกไป แต่เท็นก็รีบจับเขาไว้
“กว่าจะสิ้นเดือนอีกตั้งหลายวัน นี่ก็จะสองอาทิตย์อยู่แล้ว ไม่ได้แอ้ม” เท็นครวญ
“ไม่เอา” นิลยืนยันแต่เท็นก็ยังดื้อดึงไม่ยอมปล่อย
เท็นเงียบไป นิลเองก็กลัวเท็นจะโกรธ แต่จะยอมก็กลัวเท็นจะได้ใจ
“แค่นิดหน่อยก็ยังดี” เท็นทำเสยงเศร้าๆ
นิลขมวดคิ้วทำหน้าสงสัย “นิดหน่อยยังไง”
ทันทีที่เห็นเขาทำท่าจะยอม เท็นก็เปลี่ยนท่าทีเป็นยิ้มแป้น แววตาแฝงความทะเล้น
นิลยิ้มแห้งๆมองหน้าเท็นด้วยความรู้สึกว่า
เขาพลาดไปแล้ว
...
...
เท็นนั่งลงที่ขอบอ่างอาบน้ำ อ้าขากว้างๆเผยท่อนเนื้อที่ตั้งชัน แล้วเรียกให้เขานั่งลงกับพื้นตรงหว่างขานั้น
นิลทรุดตัวลงไปนั่งขัดสมาธิอย่างอ่อนใจ มาถึงขั้นนี้เขาคงอิดออดอะไรไม่ได้
นิลกลืนน้ำลายเอือกใหญ่มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เขาเงยขึ้นไปมองเท็นที่กำลังพยักหน้าเป็นสัญญาณให้เขาเริ่มภารกิจ
เท็นยิ้มแล้วเอามือจับที่แก้มเขาเบาๆ มืออีกข้างจับท่อนเนื้อนั้นให้ตรงเข้ามาแตะที่ริมฝีปาก
นิลชะงักหนีนิดหนึ่งก่อนจะถอยมาอ้าปากแล้วก้มไปครอบครองมันไว้
“อืม...” เท็นร้องคราง
เขาหลับตาปี๋ค่อยๆเลื่อนริมฝีปากเข้าออกช้าๆ เท็นเอามือจับไหล่แล้วลูปหัวเขาเล่นอย่างจะเห็นเขาเป็นลูกหมา
นิลหรี่ตามองสิ่งที่ตัวเองครอบครองอยู่แล้วก็ต้องคายอออกมันไปก่อน เขาหันออกมากลืนน้ำลายอย่างพะอืดพะอม
“ต่อดิ..”เท็นว่าพลางรูดท่อนเนื้อที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายนั้น จ่อเข้ามาที่ปากเขา
นิลรับมันเข้ามาอีกครั้ง แล้วเท็นก็พูดว่า “แบบนี้พรุ่งนี้เช้าก็ไม่เสร็จ” ตามด้วยลอยยิ้มที่มองลงมา
นิลเลยตัดสินใจดูดมันให้แรงขึ้นแล้วใส่จังหวะเข้าออกไวๆ
“อืม.. สุดยอด” เท็นร้องคราง มือประคองท้ายทอยเขาไว้
นิลต้องคายเพื่อเว้นจังหวะออกมาหายใจ ก่อนจะหันไปทำอย่างเดิมต่อ จนเท็นเริ่มครางถี่ขึ้น
เท็นไม่บอกไม่กล่าว กระตุกปล่อยน้ำรสชาติเฟื่อนๆออกมา
“อือ.. นิล” เท็นคราง
นิลรีบหันหลบมาบ้วนมันออกจากปาก ปล่อยให้ที่เหลือพุ่งใส่หน้าอย่างช่วยไม่ได้
“บ้าเอ้ย” นิลบ่น พลางเมือเช็ดมันออกจากแก้ม เตรียมจะลุกไปที่ฝักบัว
“มา เดี๋ยวทำให้บ้าง” เท็นคว้ามือเขาไว้
นิลหันไปแล้วส่ายหน้าให้ทันที
“ไม่เอานะ”
....>>
-
เหอ เหอ เหอ เท็นหื่นนะ
-
ไม่เอานะ
เร็วๆน่า :z1:
เท็นรักมากก็รุกมาก นิลทำใจเหอะ
-
สังเกตุจากพฤติกรรมเซ็กของเท็นในหลายๆ ครั้ง มักจะเห็นแก่ความสุขของตัวเองก่อนเสมอ
...ชิชิ หมั่นไส้แมร่ง(เท็นบ้า) อย่าทำรุนแรงกับนิลดิ
ปล. เป็นไปได้ไหมที่นิลจะรุกเท็น 555
-
:-[ :-[ :-[
-
ตลอดๆๆๆ เท็นหื่นตลอด :jul1:
มากไปก็ไม่ดี น้อยไปก็ไม่ดี กลัวตรงที่นิลไม่รู้ว่ารักเท็นหรือเปล่าเนี่ยแหละ
กลัวไปถึงตอนจบว่าจะเจ็บด้วยหรือเปล่าเนี่ย :monkeysad:
คนเขียนอย่าใจร้ายนะ :o12:
-
อะไรฟะ นิลทำไมยอมง่ายขนาดนี้ :serius2: :serius2: ขัดใจแม่ยกจิงๆ :m16:
-
:m25: :m25: :m25:
-
เท็นนี่หื่นได้ใจแม่ยกจริงๆ
-
เท็นหื่นนะ :-[
-
....
....
หลังจากกลับมาจากพัทยาตอนบ่ายวันเสาร์ สายๆวันอาทิตย์นิลก็ชวนเท็นไปหอศิลป์กรุงเทพตรงมาบุญคอง
หลังจากได้ข้อมูลว่า ที่นั่นกำลังมีการจัดงานนิทรรศการงานบางอย่างที่เขาสนใจอยู่
“เท็นมึงว่าอันนี้เป็นไง” นิลถามเมื่อเรียกเท็นมาดูภาพที่จัดแสดงอยู่ตรงหน้า
“ไม่รู้ดิ”
“ไม่มีความคิดเห็นอะไรเลยเหรอ”
“หึ...” เท็นส่ายหน้า
“อืม” นิลว่าแล้วก็เดินไปดูผลงานชิ้นต่อไป
เขาเดินดูงานแต่ละชิ้นอย่างละเอียด บางชิ้นก็สเก็ตรูปลงในสมุดและจดรายละเอียดเอาไว้
ปาไปสามชั่วโมงเขาก็ยังไม่มีทีท่าจะเลิกสนอกสนใจ
นิลเดินมาหยุดอยู่ตรงผนังโค้ง ซึ่งมีภาพวาดหลายภาพจัดแสดงอยู่ แต่คนที่เดินตามมาเริ่มออกอาการเบื่อๆ
“เบื่อเหรอ” นิลหันไปถาม
เท็นไม่ได้ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าให้ แล้วหันไปดูภาพที่จัดแสดงไว้อย่างเฉยเมย
“ไปนั่งรอที่ร้านกาแฟไหม หรืออยากกลับ”
คนที่ถูกถามส่ายหน้า “ยัง”
นิลถอนใจไม่รู้ว่าจะเอายังไงดี “อืม... ออกไปหาอะไรกินกันดีกว่า”
“ไม่ต้องหรอก” เท็นว่า
เขาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “อ้าว..”
“มึงอยากดูก็ดูไปเถอะ”
“ก็มึงเบื่อไม่ใช่เหรอ”
เท็นหันมาเขาแล้วเดินมาใกล้ๆ “เบื่อ แต่ไม่เป็นไร... ถ้าทนไม่ได้แล้วจะบอกเอง” คนพูดยิ้ม
นิลฟังแล้วก็อมยิ้มส่ายหน้าเขินๆ ลึกลงไปในหัวใจเขารู้สึกดี
ความตรงไปตรงมาของเท็นแม้กับเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ ทำให้เขาเข้าใจว่า
...เท็นให้เขาได้มากกว่าความรัก
“ขอบใจนะ”
เท็นทำหน้าสงสัย “เรื่องอะไร”
นิลเดินมาพิงราวที่กั้นริมทางเดิน แล้วหยุดมองเด็กวัยรุ่นสองคนที่มายืนแอคถ่ายรูปกับภาพศิลปะ
จนทั้งคู่เดินไปเขาจึงหันไปหาเท็น “ก็มาเป็นเพื่อนกูไง”
เท็นเดินมายืนข้างๆเขาแล้วหันมากระซิบ
“ไม่ได้มาเป็นเพื่อน... กูมาเป็นแฟน”
“.....”
ตอนเย็นๆท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ พวกเขาสองคนมาอยู่ที่สวนสมเด็จฯใกล้ๆพิพิธภัณฑ์เด็ก
ที่นี่มีคนมาวิ่งออกกำลังกาย บ้างก็รำไทเก๊ก บ้างก็มานั่งพักผ่อนกันไปตามเรื่องตามราว
“เห็นพกสมุดมาด้วย อยู่ไหนอ่ะ” เท็นถามขณะที่เดินชมนกชมไม้เรื่อยเปื่อย
“อ๋อ...” นิลหยิบสมุดที่ถูกพับครึ่งแบนๆออกมาจากกระเป๋าหลังของกางเกง “อยู่นี่ไง”
“ไหน.. ขอดูหน่อย” เท็นยื่นมือมาขอ เขาจึงให้ไป
เท็นเปิดดูไปเงียบๆ สักพักก็ส่งคืนมา “ลายมือไม่เห็นสวยเลย” เท็นว่า
นิลเก็บมันไว้ที่เดิม “เออดิ ไม่ได้คัดไทยเว้ย”
“ลายมือกูสวยกว่าอีก” เท็นยิ้ม
“เหรอ..” นิลทำหน้าตากวนๆ
“ก็จริงนิ...”
“อ่ะๆ ไหนเอามาดูดิ สวยแค่ไหน” นิลว่าแล้วแกล้งไปหยิบมือเท็นมาหงายดูฝ่ามือ
“งั้นๆแหละ” นิลเบ้ปากแล้วปล่อยมือเท็นทิ้งไป
“ดูลายมือเป็นด้วยเหรอ”
นิลกะจะแกล้งดูมั่วๆ เลยคว้ามือเท็นขึ้นมาใหม่ “ไหนๆ ดูดีๆดิ .....อืม”
“ว่าไงอ่ะ” เท็นถามเพราะเห็นเขาจ้องนานไปหน่อย “แอบแต๊ะอั๋งป่าวเนี่ย”
“โห่...เพื่อ” นิลหันไปว่า แล้วหันกลับมาดูมือต่อ “เขาว่านะ คนที่...”
“ใครอ่ะ” เท็นขัด
“อะไรวะ” นิลถาม
“เขาอ่ะใคร”
นิลขมวดคิ้ว “ก็.. เขาว่ามาไง”
“เขาที่ว่าอ่ะใคร” เท็นกวน
“เออ ใครก็ช่างมันเหอะ ไม่รู้เว้ย” นิลปล่อยมือเท็น
เท็นหัวเราะ “อย่างอนดิ อ่ะๆ ให้ดูใหม่”
“ไม่ดู ดูไม่เป็นแล้ว”
เท็นจับมือเขาไว้เพื่อให้หยุดเดิน โดยที่ไม่สนใจเลยว่าจะมีใครผ่านมาหรือเปล่า
“เฮ้ย ปล่อย” นิลว่าพลางหันซ้ายหันขวา
“อะไร เมื้อกี้ยังจับมือเค้าได้เลย”
“เล่นอะไรเนี่ย ไม่เอา” เขาสะบัดมือออกแต่เท็นไม่ยอม
“บอกมาก่อนว่ารักกูไหม”
“...” นิลตกใจ ไม่คิดว่าเท็นจะถามคำถามแบบนี้ที่นี่
คนที่กุมมือเขายังคงรอคำตอบ สีหน้าดูพออกพอใจอย่างกับว่าได้ยินคำตอบไปแล้ว
“เดี๋ยวค่อยบอก ปล่อยก่อน” นิลอิดออด
“ไม่เอา บอกเลย”
“โอ๊ย.. อย่าบังคับดิ” นิลชักจะอยู่ไม่สุข เพราะกลัวคนมาเห็น ทั้งเขินๆอายๆจนทำอะไรไม่ถูก
“กูรอได้ แต่จะรออยู่อย่างนี้นะ” เท็นส่งสายตามายืนยัน
“...” เขาอ้ำๆอึ้งๆ จนยอมพูดออกไปเบาๆ
เท็นทำท่าเงี่ยหูฟัง แต่มือก็ยังกุมมือเขาไว้แน่นไม่มีทีท่าจะปล่อย
“อย่างที่บอกอ่ะแหละ” นิลว่า
เท็นทำหน้าไม่ยอมรับ มือยังกุมแน่นเช่นเดิม
“เออ ก็บอกว่ารักไง รักเว้ย เฮ้ย... พอใจยัง”
เท็นเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง ปล่อยมือแล้วดึงเขาไปสวมกอดไว้แน่น
..
..
เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้
ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้...
มากกว่านั้น ยิ่งมีกันและกันมากแค่ไหน มีเพียงคำว่ารักที่สองเรานั้นเข้าใจ
รักเพียงเธอรักตลอดไป ....
แค่เธอกับฉัน
..... .. ....
จบครับ
แต่มีบทเสริมอีกสองสามตอน อยากอ่านไหมครับ :m18:
-
:mc4: รอวันนี้มานาน
ฮือๆ ในที่สุดวันนี้ที่รอคอยก็มาถึงสักที
นิลยังน่ารักเหมือนเดิม นังเท็นแกหื่นมาก แต่เจ๊ชอบนะ o13
ฮิฮิ
ปล.คนเขียนลาวซอดติ :กอด1: :L2:
-
โอ๊ะ เพิ่งเห็นตอนจบ :a5:
หวานกันจังนะยะสองคนนี้
เอาค่าคนเขียน จะเพิ่มอีกกี่ตอนก็เอาเบิดแหละค่ะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: อยากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ค่ะ (แอบคิดว่าเป็นคู่ ธารกับนาย รึเปล่า? )
-
:m10: :m10: :m10: :m10: :m10:
อ้าววว แล้วก็ตัดจบตอนซะงั้น 555
อะไรว๊าาาา :serius2: :serius2:
จะมีตอน บทรัก2 : เท็น ใช่มั้ย?? :z1: เค้าจะได้เตรียมเลือดสำรองไว้อ่าา หุหุ
-------------------------------------
อ้าวว มาดูอีกที มีตอนจบโผล่มาซะงั้น
จบแล้วหรอเนี่ย ยังไม่อยากให้จบเลยอ่าาา กำลังน่ารัก หวานกันอยู่เลย
แต่ก็นะ งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา
ขอบคุณนะคะ :pig4: ที่แต่งเรื่องสนุกๆ (ที่คาดเดาอะไรไม่ได้เลย แถมโดนคนเขียนหลอกอีกต่างหาก 555) มาให้ติดตาม
ยังมีตอนพิเศษอีกหรอคะ จัดมาเลยค่ะ รอติดตามค่ะ
-
อ่า! จบแล้ว :L2:
ในที่สุดนิลก็รู้แล้วว่ามันเป็นความรัก
รอตอนพิเศษค่ะ
-
รักเรื่องนี้มากเลย ในที่สุดก้อรักและเข้าใจกันซะที
:กอด1:นิล+เท็น
-
รอตอนพิเศษจ๊ะ
-
ประมาณว่า...ว่าแล้วเชียวต้องเป็นแบบนี้
รักกันๆ
ขอบคุณนะคะ...จบ ^___^/
-
นั่งรออ่านต่อเลยล่ะกัน
หลังจากที่ลุ้นกันมาสามปี (?)ตามเนื้อความ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เราหลงรักตัวตนของนิลที่คนแต่งเขียนจริงๆนะ
เป็นคนแบบที่อยากได้เป็นเพื่อนเลยล่ะ
ส่วนเท็น ชริ หมั่นไส้ เป็นโชคดีของนายไปที่ทำผิดพลาดร้ายแรงหลายรอบขนาดนั้น
แต่นิลยังให้อภัย หรือจริงๆนิลไม่ได้คิดว่าเป็นความผิดก็ไม่รู้
สะใจที่สุดก็ตรงที่นิลไม่ยอมเจอ หรือติดต่อเลยตลอด 3 ปีนั่นแหละ
อย่างน้อยก็ทำให้ตอบคำถามของใจได้ว่า รักจริงๆ ไม่ใช่ความต้องการหรือความหวือหวาของฮอร์โมน
โชคดีไปนะยะเท็น
-
อยากอ่านสิครับ....
ถ้าคนเขียนแต่งไหว ต่อให้เยอะแค่ไหนก็จะรออ่าน o13
-
แว้กกก เพิ่งตามอ่านจนทัน ลงบทจบแล้วอ๊า o9
แต่จบแบบนี้ก็มีความสุขดีค่ะ ลุ้นมากมายตั้งแต่ต้น นึกว่าพระเอกจะไม่ใช่เท็นซะแล้ว
ส่วนตอนพิเศษ ลงมาสิบตอนก็ไม่พอหรอกค่ะ อยากอ่านอีกเยอะๆเลย :กอด1:
-
:กอด1:
-
จบละ แง่ม ๆ ๆ ขออีกซักตอนสองตอนดิ ยังอยากอ่านอยู่เลย
-
บทเสริม 3/1
พอใจ : เท็น
เท็นต้องไปทำธุระให้แม่ที่นครศรีธรรมราช เขาต้องขับรถยนต์เพื่อเอาของบางอย่างไปส่งให้กับเพื่อนของแม่
ที่จะย้ายไปเป็นครูประจำที่โรงเรียนในเมืองนคร
เพราะเขาต้องขับรถไปไกล นิลเลยลางานขอตามมาด้วย
เท็นขับรถอยู่บนถนน ท่ามกลางค่ำคืนที่ท้องฟ้าส่งแสงแปลบๆและส่งเสียงร้องคำรามอยู่เบื้องหน้า
ทางที่เขากำลังจะไปฝนคงกำลังตกหนัก
“นิล...” เขาเรียกคนที่กำลังหลับอยู่บนเบาะข้างๆ
นิลเอนหัวไปพิงกระจก มือกอดอกไม่รู้ว่าเพราะหนาวหรือเปล่า
“นิล” เขาเรียกอีกรอบ
“อือ..” นิลตื่นมาทำตาหยี เอามือขยี้ผมตัวเองเบา “อะไรเหรอ”
“จะแวะปั๊ม ลงไปหาอะไรกินไหม”
“อือ...”
เขาแวะไปเข้าห้องน้ำ ส่วนนิลก็เดินไปซื้อของที่7
เขาจึงเข้าไปนั่งรอในรถได้สักพัก
นิลกลับมาที่รถขณะที่คุยโทรศัพท์อยู่ เท็นจึงนิ่งฟังบทสนทนานั้นโดยยังไม่ออกรถ
“ก็เหมือนจะตกนะ เห็นฟ้าแลบอยู่ไกลๆ”
......
“เออ ขอบใจ”
.......
“ไม่ๆ ลาไว้แค่วันเดียว แต่ถ้ากลับไปไม่ทันค่อยล่าป่วยเพิ่ม”
.......
“ไม่ต้องบอกพี่แกหรอก เดี๋ยวจะได้เนียนๆไปทำงานวันอังคารเลย” นิลยิ้มแก้มปริ
......
“ก็ดีนะ” คราวนี้หัวเราะ
......
“เออ แค่นี้ก่อนละกัน”
.......
“เคๆ บาย”
นิลวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์ไป ก่อนจะหันมาหาเขาแล้วพยักหน้า “ปะ”
เท็นนิ่ง แกล้งหันไปมองนิลกวนๆแล้วทำปากขมุบขมิบ
“อย่ากวน ไอ้เท็น” นิลดุ
“ไอ้ชลอีกดิ มันโทรมาทำไมดึกดื่น”
“เรื่องงาน”
“ตลอด” เขาลากเสียง
“เออ ทำไมเนี่ย” นิลถอนหายใจ
“อย่าให้เท็นได้รับนะ จะบอกเลยว่าเป็นแฟน”
นิลทำหน้าเบื่อๆแล้วก้มลงไปสนใจของที่ซื้อมา เขามองตามการกระทำของคนข้างๆ
ที่ไม่ยอมต่อล้อต่อเถียงด้วย ทั้งๆที่เขาอยากจะให้นิลแก้ตัว
หรือแสดงอาการหงุดหงิดน้อยใจอะไรบ้าง เขาจะได้แกล้งให้งอนเล่นๆ
แต่เจ้าตัวก็นิ่งตลอด ...
ถึงเขาจะรู้ดีว่านิลคงไม่นอกใจเขาแน่ แต่คนๆนี้ก็มีใครมาคอยแอบชอบไม่ว่างเว้น
แค่เห็นในเฟสบุ๊คเขาก็อ่อนใจแล้ว อยากจะถ่ายรูปคู่ไปลงให้รู้แล้วรู้รอด
“อ่ะ” นิลพูดแล้วยื่นแบร์นเขียว เปิดเรียบร้อยพร้อมดื่มมาให้เขา
เท็นทำหน้าอ่อนใจ “โห.. อีกแล้วเหรอ” เขาอิดออดเพราะไม่ชอบ แต่นิลมักจะบังคับให้เขากินเสมอๆ
“ให้ไว” คนที่ยื่นของมาย้ำ
เขาจำเป็นต้องทำตาม แล้วส่งที่เหลืออีกครึ่งขวดกลับไปด้วยสีหน้าพะอืดพะอม
“แหวะ..” เขาร้อง
นิลส่ายหน้าเซ็งๆแล้วรับที่เหลือไป “กินไม่เคยหมดอ่ะ” ว่าแล้วก็กระดกที่เหลือเอง
เท็นยิ้มแล้วหันไปพูดว่า “ทีหลังก็ป้อนดิ จะกินให้หมด”
“เออ เดี๋ยวเทใส่ปากให้เลย”
“ไม่เอา ต้องป้อนปากต่อมาก” เขาหัวเราะ
“ลำบากเกิ๊น” นิลยิ้มแล้วก้มไปหยิบของที่ซื้อมาในถุง
เขาจึงอาศัยจังหวะนั้นยื่นหน้าเข้าไป เพื่อจะหอมแก้ม
“เฮ้ย..” นิลว่าพลางเอามือยันหน้าผากของเขาให้ถอยออก
“อะไรเล่า แค่หอมเอง” เท็นจับข้อมือนิลไว้ แล้วยื่นหน้าเข้าไปหาคนที่เอนตัวหนี
“ไม่เอา มึงจะเล่นอะไรเนี่ย”
เขาถอยกลับไปนั่งที่เดิม ทำท่าเซ็งๆไม่พูดอะไรต่อ แล้วออกรถไป
ระหว่างทางที่ฝนตกลงมาไม่ขาดสาย เขากดดันนิลให้รู้สึกผิดด้วยการทำหน้าเรียบเฉย
นิลก็นั่งมองข้างทางไม่พูดกับเขาเช่นกัน แต่เขาก็สังเกตเห็นนิลที่แสดงท่าทีอึดอัดทุกครั้งที่เขาแกล้งเร่งความเร็ว
พวกเขาถึงเมืองนครตอนตีสี่กว่าๆ นิลดูแผนที่จากโทรศัพท์แล้วบอกทางให้เขาขับไปที่โรงแรม
เพื่อจะนอนพักเอาแรงกันก่อน
“เท็น แปรงสีฟันอยู่ในถุงบนโต๊ะกระจกนะ” นิลร้องบอกขณะที่กำลังจัดแจงเอาของออกจากเป้
เขาไม่ตอบอะไร เดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียง ส่วนนิลก็เดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัว
พอนิลอาบเสร็จเขาก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำบ้าง
เท็นอาบน้ำเสร็จในเวลาไม่นานนัก ตอนนี้เขารู้สึกเพลียนิดหน่อยเพราะไม่ได้นอนมาทั้งคืน
เขาออกมาจากห้องน้ำก็เห็นนิลแต่งตัวด้วยชุดบอลสีขาวที่เขายกให้
กำลังนั่งจัดการข้าวของในเป้อยู่ที่ปลายเตียง
ผมดูเปียกชื้น ใบหน้าขาวๆออกอาการเพลียๆ ภาพของนิลทำให้เขานึกถึงตัวเองสมัยก่อนตอนเรียนปวส.
ตอนนั้นเขาสนุกกับการเล่นฟุตบอลมาก ตระเวณเดินสายกับกลุ่มเพื่อนไปแข่งกับทีมต่างจังหวัด
เขาสนิทกับเพื่อนในทีมทุกคน แต่ไม่เคยมีใครที่เขาอยากจะแตะต้อง
ได้เท่าคนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้
“อื้อ..” นิลร้องเมื่อเขาลงไปนั่งข้างๆแล้วกอด
เท็นยื่นหน้าไปหอมแก้มแล้วค่อยๆกดริมปีปากไปคลอเคลีย
นิลเอียงหน้าหลบแต่ไม่ได้หนีไปไหน “งอนอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ทีหลังห้ามพูดกู มึงอีกนะ” เท็นกระซิบคนในอ้อมกอด
“ขอโทษ”
“ไม่หาย ต้องทำอย่างอื่นทดแทน”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย” นิลบ่น
“เกี่ยว” เท็นยิ้ม “ถ้าพูดอีกก็ต้องโดนอีก ไม่นับรวมกับเดือนละสองครั้งนั่นด้วย”
นิลทำหน้าแบบไม่เต็มใจยอมรับเท่าไหร่ “พลาดแค่ครั้งนี้แหละน่า”
เขาค่อยๆผลักนิลให้ลงไปนอนบนเตียง
“โห.. ขับรถมาเหนื่อยๆ” นิลทักท้วง
“ไม่เป็นไร ไหวอยู่”
ว่าแล้วเขาก็เลิกเสื้อนิลขึ้น แล้วก้มลงไปเม้มขบที่ยอดอก
ก่อนจะละเลงลิ้นไปทั่ว จนแผงอกขาวๆนั้นชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขา
นิลหน้าแดงก่ำร้องครางตอบสนองการกระทำของเขา เขาลดตัวลงไปแล้วดึงกางเกงนิลลง
“โอ๊ย เดี๋ยว” นิลพยายามชันตัวขึ้นมา ตามองมาที่เขาอย่างตื่นเต้น
ขณะที่เขากำลังเอาปากไปครอบครองส่วนนั้นของนิลไว้ “อ..อ่ะ” นิลครางอึกอัก
เขาเอามือสัมผัสท่อนเนื้อนั้นสลับกับใช้ปากเล้าโลม นิลดิ้นพล่านบิดไปบิดมาอยู่บนเตียง
จนนิลทำท่าจะไม่ไหวเท็นก็หยุดมือ
นิลตาปี๋หายใจระรัวนอนแผ่ ท่อนเนื้อขาวๆหัวแดงๆนั้นเกร็งเบาๆให้เขาหยอกเล่นสนุกมือ
เขาเผยผ้าเช็ดตัวแล้วพาตัวเองเข้าไปใกล้ๆใบหน้าของคนที่นอนอยู่นั้น
ก่อนจะแตะบางสิ่งที่แก้มของนิล เพื่อเรียกร้องให้นิลหันมามอบความชุ่มชื้นให้กับท่อนเนื้อของเขา
นิลหันมาและทำให้แต่โดยดี ความเสียวซ่านพรั่งพรูจนเขาขนลุกซู่เมื่อริมฝีมากนั้นสัมผัสเบา
ทนอยู่ได้ไม่นาน
.....ตืดดดดด....
โทรศัพท์สั่นอยู่ตรงโคมไฟข้างหัวเตียง นิลผงะออกและคลานตะเกียดตะกายไปหมายจะเอื้อมหยิบมัน
“ใครโทรมาเนี่ย ป่านนี้” เท็นว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงไปคว้าตัวนิลไว้
เขาเอามือรุกรานแทรกเข้าไปในกางเกงของนิล ริมฝีปากก็ขย้ำต้นคอนิลเบาๆ
นิลนอนคว่ำเกร็งตัวบิดซ้ายทีขวาที มือจับโทรศัพท์ไว้แต่ไม่กล้ากดรับ
“เดี๋ยวดิ เผื่อแม่โทรมา ...อือ ...โอ๊ย”
เท็นไม่สนใจ จัดการถุยน้ำลายใส่มือแล้วเอาไปละเลงแถวช่องทางสำคัญนั้น
“อ...อ่า” นิลสั่นเทิ้มมือปล่อยโทรศัพท์ มากำหมอนไว้แทน
เท็นใส่นิ้วชี้เข้าไปเพื่อเบิกทางสักหน่อย ก่อนจะรีบยันตัวลุกขึ้นไปดึงกางเกงของคนที่นอนเกร็งอยู่นั้นออกไป
เขายกสะโพกนิลขึ้นแล้วบรรจงยัดท่อนเนื้อของตัวเองเข้าไปอย่างระมัดระวัง
“อ่า...” เขาร้องครางแล้วขยับเบา คนข้าล่างสั่นเทิ้มร่างกายอ่อนระทวย
เขาเลิกเสื้อนิลขึ้นเพื่อที่จะได้เอามือสัมผัสกับแผ่นหลังได้โดยตรง
ก่อนจะก้มลงไปจูบตามแผ่นหลังนั้นแผ่วเบา และยันตัวขึ้นมาใส่จังหวะสะโพกเข้าออก
“อ..อือ ..อ่ะ” นิลครางถี่เมื่อเขาเร่งหนักขึ้น หน้าขาของเขากระแทกบั้นท้ายของนิลเสียงดังตามจังหวะ
หนักเข้า หนักเข้า เขาก็จับะโพกขาวๆไว้มั่น แล้วกระแทกกายอัดเข้าไปจังๆ ก่อนจะกระตุกอยู่สองสามที
นิลทรุดตัวลงไปนอนราบกับเตียง เขาจึงทิ้งตัวตามลงไปกอดทับไว้
“ขออีกรอบนะ” เท็นกระซิบ
นิลพูดไม่ออกแต่ก็แสดงท่าทีอ่อนใจ “โถ่เอ้ย..”
.....
เขาเปลี่ยนเป็นนอนหงายแล้วให้นิลขึ้นคร่อมแก่นกายของเขา แต่แค่พอใส่เข้าไปได้นิลก็สะดุ้งเอามือเท้าหน้าท้องเขาไว้
“ไม่ไหว ขยับเองไม่ไหว” นิลครวญ ตัวสั่นเทา
เท็นยิ้มเอื้อมไปจับเอวนิลไว้แล้วขยับสะโพกตัวเองเช้าๆ
“อื้อ..” นิลกัดฟัน หลับตาปี๋ทำท่าจะลุกขึ้นให้ได้
เขาจับเอวนิลไว้มั่นแล้วขยับต่อ นิลสะท้านทรุดตัวลงมาเรื่อยๆ
“โอ๊ย...”
สุดท้ายนิลก็เป็นฝ่ายก้มหน้าลงมาให้เขาจูบอย่างง่ายดาย
....
....
พวกเขาเสร็จธุระให้กับแม่ของเท็นตอนประมาณบ่ายสามโมง
จึงพากันขับรถออกจากโรงเรียน ไปที่วัดพระบรมธาตุ
“ขอพรอะไรนานจัง” เท็นถามหลังจากนิลก้มกราบเสร็จแล้ว
“มาไหว้พระ ไม่ได้ขอพร” นิลตอบแล้วยักคิ้วให้
เท็นทำหน้างงๆ “อ้าว มันก็เหมือนกันนี่”
นิลส่ายหน้า “ไม่เหมือนซะหน่อย มั่ว”
เท็นทำเป็นไม่สนใจ แล้วลุกขึ้นยืน “ไปข้างบนไหม” เขาถาม
“ไปดิ” นิลลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำขึ้นบันไดไป
ผ่านพ้นประตูที่สุดบันไดนั้น พวกเขาก็ขึ้นมายังทางเดินรอบพระเจดีย์
“เขาบอกว่า..” นิลพูดเมื่อขึ้นมาถึง
เท็นยิ้ม “ใครบอกอ่ะ”
นิลขมวดคิ้วแล้วทำท่าจะตบหัวเขา แล้วก็งอนไม่ยอมเล่าต่อ พนมมือเดินดุ่มๆไป
“โอ๋ๆ อย่างอนน่า เล่าดิ” เท็นเดินตามไปพนมมืออยู่ข้างๆแล้วเอาไหล่แกล้งชนเบาๆ
นิลทำหน้าเซ็งหันมามองเขา เหมือนจะต่อว่า
“ขอโทษ” เท็นทำหน้าเศร้าๆหน่อย
“ที่นี่เป็นที่ที่คนทางใต้เขานับถือกัน อย่าทำอะไรเป็นเล่นดิ” นิลพูดท่าทีจริงจัง
เขาฟังแล้วก็หันไปดูคนอื่นๆที่ตามหลังพวกเขาขึ้นมา แล้วเดินพนมมือสวดมนต์กันด้วยท่าทีสงบ
ทำให้เขาต้องหยุดเล่นเดินเคียงข้างนิลไปเงียบๆ
“อ่ะ ตกลงเมื่อกี้จะเล่าอะไร” เขาถามเมื่อลงมาข้างล่างแล้ว
“ไม่เล่าแล้ว หมดอารมณ์” นิลว่าแล้วก็นั่งลงเพื่อใส่รองเท้า
เท็นนั่งลงข้างๆ “นะ.. เล่าให้พังหน่อย อยากฟังแล้วเนี่ย”
นิลยังเงียบทำไม่สนใจ พอใส่รองเท้าเสร็จก็ลุกเดินไป
“ภาคใต้เป็นพื้นที่เก่าแก่ วัดนี้ก็เป็นศูนย์รวมใจของคนใต้” นิลเล่าเมื่อเขาเดินตามมา
เท็นพยักหน้าพยายามตั้งใจฟังนิลเล่า “เขาบอกว่า เจดีย์นี้เป็นเจดีย์ไร้เงา”
นิลหันมามองหน้าเขา ที่กำลังทำหน้าสงสัยอยู่
“เพราะไม่ว่าเวลาไหน ก็จะไม่เห็นเงาของยอดเจดีย์แตะพื้นดิน”
“จริงดิ” เท็นหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไปดูเจดีย์นั้นอย่างพิจารณา
“ไม่รู้ดิ”
“ทำไมอ่ะ ไปดูกันไหม”
นิลส่ายหน้าแล้วยิ้ม “ไม่เป็นไร ไม่ได้อยากรู้”
“อ้าว..” เขาหันไปมองนิลอย่างสงสัย
“เท็นอยากรู้เท็นก็ไปดูดิ”
“ไม่เอา นิลไม่อยากรู้เท็นก็ไม่อยาก”
นิลหัวเราะ “ทำไมอ่ะ”
เท็นไม่ตอบ เขายิ้มกว้างเอามือไปจับมือของนิลไว้ขณะเดินออกมาจากวัด
เขาพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมคนคนนี้ถึงมีแต่คนรัก
อาจเพราะนิสัยที่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ ไม่มีอคติกับใครหรือเรื่องอะไร
แค่นี้ก็น่าพอใจเหลือเกินแล้ว
............... ... ................
-
ที่จริงผมต้องขอขอบคุณคนอ่านมากครับ ที่เข้ามาใช้เวลาอ่านเรื่องนี้
และก็ดีใจที่เข้ามาทักทายให้กำลังใจกัน เท่านี้ผมก็พอใจแล้วครับ
อิอิ
o14
-
พอใจกันถ้วนหน้า หุหุ
-
ชอบคู่นี้มากๆ พอเป็นแฟนกันแล้วหวานได้ตลอดอ่ะ :กอด1:
o13
-
เท็นมันก็หื่นตลอดอ่ะ
-
ทำไมเท็นได้โควต้าเดือนละสองครั้งเองล่ะ แบบนี้เท็นก็เก็บกดแย่อ่ะดิ หุ หุ หุ
-
ชอบเรื่องนี้ ไม่อยากให้จบเลยย T^T
-
จบแล้ว :monkeysad: ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่เขียนต่อจนจบ เรื่องนี้อ่านแล้วสนุกมากค่ะ :man1:
ปล.ยังไม่เชียร์เท็นเหมือนเดิม ช่างเป็นพระเอกที่อาภัพเสียจริงๆ o18 o18
-
นิลน่ารัก (*^^*)
เท็นก็หาเรื่องเอาเปรียบได้ตลอด อิอิ (*^◯^*)
-
หมั่นไส้เท็นต่อไป อิตาคนนี้จะโชคดีไปไหนฟระ
ขอบคุณสำหรับตอนต่อค่ะ จะได้มีอะไรหวานๆมาเยียวยาใจนิลบ้าง
รันทนมาตลอดเลย
-
เรามาแกล้งคนอ่านยกสุดท้ายกันดีกว่า หุหุ
...........
ยอมรับ : นิล
นิลรู้สึกมึนหัวหลังจากตื่นขึ้นมาตอนเช้า เมื่อคืนเขาเมามากจนชลกับปืนต้องพามาส่งที่ห้อง
ที่จริงตอนเมาเขาก็พอรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่ตอนนั้นร่างกายมันอยู่นอกเหนือการควบคุม
เขามาหลับไปจริงๆก็ตอนถูกทิ้งลงนอนบนเตียง โดยใครคนหนึ่งที่ออกไปรับเขาที่หน้าประตูห้อง
นิลพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ยังรู้สึกมึนหัวอยู่ เขามองสภาพตัวเองที่
เสื้อผ้าถูกถอดออกไปจนเหลือแต่บ๊อคเซอร์ตัวเดียว
เขาได้ยินเสียงใครทำอะไรอยู่ที่ระเบียง จึงค่อยๆลุกขึ้นไปดู
“ทำอะไรอ่ะ” เขาถาม แล้วหยุดพิงขอบประตูระเบียงไว้
คนที่นั่งซักผ้าอยู่หันมามอง แววตาที่เฉยเมยนั้นทำให้เขารู้ดีว่ากำลังโกรธ แล้วก็หันกลับไปซักผ้าต่อ
นิลรู้สึกอยากจะอวกออกมา แต่ท้องมันว่างจนไม่มีอะไรจะออก
หัวยังมึนๆจนเหมือนจะยืนไม่อยู่ เขาเลยตัดสินใจคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
เขากลั้นใจอาบน้ำให้เสร็จ โดยหวังว่ามันจะช่วยทำให้สดชื่นขึ้น
นิลเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยอาการที่รู้สึกแย่หนักกว่าเดิม
เขาพาตัวเองไปที่เตียงทั้งๆที่ยังนุ่งผ้าเช็ดตัวอยู่ แล้วทิ้งตัวลงนอนไปทั้งอย่างนั้น
หลังจากหลับไปอีกรอบแล้วตื่นขึ้นมา เท็นก็เข้ามานั่งบนเตียงข้างๆเขา
“นิล กินข้าว”
นิลพลิกตัวแล้วลุกขึ้นมาอย่างว่าง่าย หันมาอีกทีเท็นก็ตักโจ๊กยื่นช้อนมาจ่อปากเขาแล้ว
เขาจึงยอมให้เท็นป้อนโจ๊กอยู่จนหมดถ้วย ตามด้วยป้อนน้ำ
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะมีภาพแบบนี้ ผู้ชายตัวโตๆมานั่งป้อนข้าว....
อายก็อาย แต่ลึกลงไปเขากำลังกลัว...
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ โทรไปก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์” เท็นว่า
“ไม่รู้ตัว มันเมาแล้วอ่ะ”
“ก็บอกแล้วว่าไม่ให้ไป”
“งานเลี้ยงส่งอ่ะ”
“ก็บอกให้รอก่อนไง จะได้ไปด้วย”
นิลเงยหน้าขึ้นมองเพดาน เอนหลังพิงกำแพงที่หัวเตียง “กว่าเท็นจะมาจากเพชรบุรี”
คนที่ฟังถอนหาย “ไม่ชอบเลย ทำไมปล่อยให้เมาเละเทะอย่างนี้”
เขามองตากันอยู่พักหนึ่งเท็นก็ลุกขึ้นเอาชามไปเก็บ นิลจึงค่อยๆไถลลงไปนอนต่อ
หลังจากอวกไปอีกสองรอบ กับจัดกาแฟดำไปอีกสองแก้ว ตกบ่ายเขาก็ค่อยๆดีขึ้น อาการมึนหัวหายไป
“นั่งลง” เท็นสั่งหลังจากที่เขาออกมาจากห้องน้ำ
นิลทำหน้างงๆ “หา...”
คนที่ยืนอยู่ที่ประตูระเบียง มองมาทีเขาด้วยสายตาดุร้าย พยักหน้าย้ำให้เขาทำตามคำสั่ง
เขาค่อยๆนั่งลงบนพื้นกลางห้อง ยังคงมองเท็นด้วยความไม่เข้าใจ
“คุกเข่า” เท็นบอก
นิลเปลี่ยนจากนั่งขัดสมาธิธรรมดามาเป็นคุกเข่าแต่โดยดี
“ห้ามลุกจนกว่าจะสั่ง”
“เอ้ย... ให้นั่งทำไม” เขาถาม
“ทำโทษ”
“อ่ะ...”
นิลเถียงไม่ออกจำยอมทำตามไป
เท็นทำโน่นทำนี่อยู่ในห้องปล่อยให้เขานั่งอยู่นานจนขาชาไปหมด
สายตาพยายามหันไปอ้อนขอความเห็นใจเป็นระยะ
กระทั่งเท็นลงไปซื้อของข้างล่าง เขาจึงได้โอกาสยืดเส้นยืดสาย
เขาเดินกะเพกๆไปที่โทรศัพท์ เพราะมันสั่นเตือนว่ามีคนโทรเข้ามาตั้งแต่ตอนที่เท็นอยู่ในห้อง
เขารีบกดดูเบอร์ที่ไม่ได้รับสาย
“เป็นไง ถึงห้องโดยสวัสดิภาพไหม” กันย์ถาม
“เออ ถึงแล้ว รู้ได้ไงวะ”
คนปลายสายหัวเราะ “เมื่อวานเท็นมันโทรมาบ่นกับกู ไม่รู้ว่าจะไปหามึงที่ไหน มึงไม่ยอมรับสายมัน”
“โห่.. กูไปงานเลี้ยงบริษัท จะให้ควงมันไปเปิดตัวหรือไงวะ”
“แล้วมึงกลับมายังไง”
“เพื่อนกูมาส่ง”
“แล้วเพื่อนมึงไม่เจอไอ้เท็นเหรอ”
นิลบิดขึ้เกียจ สะบัดขาให้หายเมื่อยแล้วเดินไปที่ระเบียง “เจอดิ แต่ไม่เป็นไรหรอก”
“แล้วไอ้ที่รักมึงมันว่ายังไง”
“แม่งให้กูนั่งคุกเข้าสำนึกบาปอยู่เนี่ย เมื่อยฉิบหาย”
กันย์หัวเราะอีก “เฮ้ย เท่ว่ะ”
“เท่บ้าอะไรล่ะ มันคิดว่าเป็นพ่อกูมั้ง”
“แล้วมันไปไหนแล้วล่ะ”
“ไปซื้อของข้างล่าง”
“ช่วงนี้มึงก็เอาใจมันหน่อยเหอะน้า..” กันย์ลากเสียง
“เออ กูรู้”
“มึงจะทิ้งมันไปตั้งสองปี นานเหี้ยเลย”
นิลถอนใจ “กูก็ไม่รู้จะทำยังไง จะไม่ไปก็เสียดายโอกาส”
“เออ กูเข้าใจ เท็นมันก็เข้าใจ”
“ไม่อยากไปเลยว่ะ” นิลบ่น
“ไปเหอะ ไหนๆมึงก็จะได้ทำสิ่งที่ชอบแล้วนี่หว่า”
“สงสารเท็น กลัวด้วยว่าอะไรๆจะไม่เหมือนเดิม”
“อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดเว้ย อย่าคิดมาก” กันย์เว้นจังหวะ แล้วพูดว่า
“เมื่อก่อนมึงหายไปสามปี เท็นมันก็คิดถึงมึงตลอด”
“อืม...”
เขายืนคุยกับกันย์จนลืมตัวจนกระทั่งเท็นกลับเข้ามา
“เฮ้ย แค่นี้ก่อน มันมาแล้วว่ะ”
นิลเดินกลับเข้ามาในห้องแล้วยิ้มแห้ง “กันย์โทรมา” แต่เท็นทำไม่สนใจ
เขาเดินเอาโทรศัพท์ไปวางแล้วจะเดินไปนั่งคุกเข่าต่อ แต่แล้วก็หันไปหาเท็นที่กำลังหยิบของที่ซื้อมาออกจากถุง
“เท็น..” เขาพูด หัวใจสั่นขึ้นมาเฉยๆ “ขอโทษนะ”
พูดจบนิลก็นั่งคุกเข่าลงไปกับพื้นตรงที่เดิม ก่อนที่เท็นจะเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วนั่งยองๆลงมา
นิลเงยหน้ามองเท็นด้วยสายตาสำนึกผิด แล้วก็โผเข้ากอดจนเท็นเสียหลักหงายหลัง
น้ำตาเหมือนจะไหลออกมา จนเขาต้องกลั้นเอาไว้
เท็นปล่อยให้เขากอดอยู่สักพัก ก่อนจะค่อยๆเอามือมาลูบหัวเขาเบาๆ
นิลเงยหน้าขึ้นแล้วรวบรวมความกล้า และไปจูบที่ปากของเท็น
........ .. .......
-
ค้างอ่ะ นิลจะไปไหนนิ
-
นิลจะไปไหนอ่ะ ต่างประเทศเหรอ ค้างอ่ะ
-
อ่าว นิลจะไปไหน
-
แป่ววววว เกิดอะไรอีกเนี่ย :z3:
-
อ้าว....เพิ่งจะได้อยู่ด้วยกันเอง นิลจะไปไหนอีกล่ะ? :a5:
ปล เรื่องนี้มีเซอไพรส์ตลอด o7
-
เฮ้ย...จะจากกันหรอ
-
อ๊ากกกกกกกกก :serius2: :serius2: :serius2: โดนคนเขียนแกล้งให้ค้างอีกแล้ว (555+ ไม่เคยเข็ด)
ตอนอยู่นครฯ มีนิลออนท็อปด้วย :m25: :pighaun: :jul1: เพิ่งเห็นอ่า
ว่าแต่ นิลจะไปไหนอ่ะ ตั้ง 2 ปีแหนะ.... นิลกอดเท็นแน่น แล้วจูบเท็นก่อนด้วย แล้วไงต่ออ่ะค๊าาา ค้างงง ..... :z3: :z3: :z3:
ประทับใจกับตอนพิเศษจริงๆ เป็นบทขยายความหวาน....ที่เอิ่ม... o13 o13 :pig4: :pig4:
-
น่ารัก :กอด1:
-
อ่าว คนเขียน o12
-
ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
:z3:
ชอบเท็นกะนิลมากกกกกกก
-
อดทน : เท็น
....เหงา
เท็นนั่งอยู่บนราวระเบียงที่ชานบ้าน เงยหน้าแหงนมองดูดาวบนท้องฟ้า
คืนนี้ไม่มีแสงจันทร์ ท้องฟ้าโปร่งไร้ก้อนเมฆพาดผ่าน
“อาเท็น..” น้องพิวเดินเข้ามาหาเขา
“อะไรครับ” เท็นลงจากราวระเบียงมานั่งบนพื้นชานเมื่อน้องพิวมาถึง
“ทำอะไรอยู่” น้องพิวถาม
เท็นยิ้มแล้วห้อมแก้มลูกสาวหนึ่งที
“อากำลังดูดาวครับ”
“ดาวสวย”
“ใช่” เท็นแหงนมอง “ดาวสวยมาก มาเดี๋ยวอาจะชี้ให้ดู”
เท็นอุ้มน้องพิวแล้วลุกขึ้น “นี่... อันนั้นดาวเหนือ” เขาพูดพลางชี้นิ้วออกไป
“ดาวเหนือ” น้องพิวพูดตาม
“ใช่ ดาวเหนือ” เท็นยิ้ม “อยู่ใกล้กับดาวไถ”
“ดาวไถ”
เขาหัวเราะมองน้องพิวอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันไปดูดาวเหนืออีกครั้ง
หวังว่าเขาจะได้ชี้ให้คนที่เขาคิดถึงอยู่ตอนนี้ได้ดูในเร็ววัน
.....
.....
เท็นขับรถจากเพชรบุรีไปที่วัดที่ไว้อัฐิของวิว ระหว่างทางเขาได้แต่ถอนใจให้กับวันเวลาแต่ละวันที่แสนยาวนาน
เขาพอจะติดต่อนิลใด้ทางเฟสบุ๊คแต่เจ้าตัวก็ยุ่งเหลือเกิน บางทีมันก็ทำให้เขวว่านิลจะคิดถึงกันบ้างไหม
สามปีตอนที่นิลหายไปเขายังไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้เลย....
มาวัดเท็นก็เดินไปที่แท่งปูนไว้อัฐิของวิว ที่ตอนนี้คราบน้ำฝนเกาะจนเป็นสีออกดำๆ
เขาวางดอกไม้ช่อหนึ่งลงบนพื้น ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆแท่งปูนนั้น
“เหงาจังเลย..”
.....
.....
“ใจเย็นเว้ย เดี๋ยวปีใหม่มันก็กลับมา” กันย์ปลอบใจเขา
เท็นเบื่อคำพูดแบบนี้เต็มทน จึงหันไปมองผู้คนมากมายในร้าน
ที่จ่อกแจ่กจอแจกันอยู่ท่ามกลางเสียงเพลง
เขาหยิบเบียร์มาดื่มหลังจากยิ้มให้สาวโต๊ะข้างๆที่ส่งยิ้มมาให้ก่อน
“น่ารักนะเนี่ย ขอพี่กันย์สักดอกดีกว่าคืนนี้” กันย์ว่า “คนเสื้อส้มน่ะกูมองไว้นานและ”
“นานอะไร นั่งมาไม่ถึงชั่วโมงเลย” เท็นขัด
กันย์ส่ายหน้า “มึงก็รอของมึงไปแล้วกัน ตายด้านแล้วไอ้ห่า ”
“ทำไงได้”
“เอาน่า ระหว่างที่มันไม่อยู่ มึงก็หากิ๊กคบๆไปก่อน” กันย์ยิ้มส่อแววเจ้าชู้
จังหวะที่จิบเบียร์เท็นหันกลับไปเหล่โต๊ะสาวๆ
“อย่าเลย” เขาหันกลับมา
“นิลมันไม่โกรธหรอกน่า”
“ไม่โกรธห่าอะไร คราวที่แล้วเป็นไงล่ะ”
กันย์เชิดหน้ามองเขาแล้วพูดว่า “แต่ไงมึงก็ได้เจอกันอ่ะ ไม่ได้กูป่านนี้มึงก็ไม่เจอมันหรอก”
เท็นไม่ตอบอะไร คิดว่าวันนี้กันย์ดูไม่เหมาะที่จะคุยด้วยเท่าไหร่
....
....
เขาต้องไล่ธารกลับไปนอนที่บ้าน เพราะเพื่อนทำท่าจะค้างที่ห้องของน้องชาย
นายกับธารเหมือนจะมีอะไรต่อกัน
แต่เขาไม่ได้สนใจอะไรมากนักเพราะโตๆกันแล้ว
เพียงแต่เห็นภาพสองคนนี้แล้วก็นึกถึงเขากับนิลสมัยก่อน
หลังจากตื่นมาตอนเช้า เท็นก็พาน้องชายออกมากินข้าว
“ไม่อยากเรียนต่อเหรอ” เขาถามก่อนจะตักข้าวเข้าปาก
นายกินมูมมามตามประสา เหล่มองเขาแล้วพูดว่า “ก็อยาก”
“ก็เรียนดิ”
“ไม่มีตังค์ ไม่อยากขอใคร”
เท็นนึกหัวเราะเยาะ “ทุกวันนี้มึงก็ขอกูอยู่นะ”
“นิดๆหน่อยๆไม่นับดิพี่”
“มึงก็ทำงานไปเรียนไป ไม่พอเดี๋ยวกูให้ยืม”
นายเคี้ยวข้าวแล้วพูดว่า “ขอคิดดูก่อน”
หลังจากกินข้าวเสร็จ เท็นก็ขับรถเล่นไปเรื่อยเปื่อย โดยที่มีน้องชายนั่งมาด้วย
“ว่างมากเหรอพี่ พามาขับรถเล่นเนี่ย”
“เออ” เขาตอบแล้วขับรถต่อไปนิ่งๆ จนออกจากกรุงเทพมาไกล
“พี่เท็นพามาทางสระบุรี” นายคุยโทรศัพท์
.....
“ไม่รู้ดิพี่ เพ้อแล้วมั้ง”
.....
“อยู่ตรงไหนไม่รู้อ่ะ บอกไม่ถูก”
.....
“อืม”
.....
นายยื่นโทรศัพท์มาแนบหูเขา “พี่ธารจะคุยด้วย”
เท็นขยับออกแล้วหันไปมองน้องชายดุๆ ก่อนจะรับโทรศัพท์มา “ว่า...”
“ไปไหนกันวะ”
“ขับรถเล่น เดี๋ยวก็กลับ”
“ไปไกลจังวะ”
“อืม แค่นี้แหละกูจะขับรถ” เขาว่าแล้วก็ส่งโทรศัพท์คืนไป
ส่วนนายก็คุยโทรศัพท์กับธารไปตลอดทาง จนเขามาถึงเขื่อนป่าสักชลสิทธิ์
เท็นเดินเล่นอยู่คนเดียวบนสันเขื่อน บนนี้ลมพัดอากาศกำลังสบาย ท้องฟ้ามีกลุ่มเมฆปกคลุมบดบังแสงแดดเอาไว้
เขาไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่ เพียงแค่ขับรถตามป้ายบอกทางมาเรื่อยๆ อ่านป้ายแล้วอยากไปไหนก็เลี้ยวไปส่งเดช
“เมื่อไหร่จะกลับมาสักที พาไปเที่ยวหน่อย” เขาพึมพำ
ส่งแววตาเศร้าๆมองพื้นที่ใต้เขื่อนซึ่งอยู่ต่ำกว่า ภาพป่าไม้ที่เขียวครึ้มเต็มพื้นที่
ตัดกับท้องฟ้าหม่นๆที่ทิวเขาไกลออกไป เขารู้สึกอยากจะโอบไหล่ใครบางคนเอาไว้ แล้วมองภาพนี้ด้วยกัน
..... โทรศัพท์ ......
“เออ” เขาว่า
“พี่เท็น ถ่ายมิวสิคอยู่ไหนเนี่ย นานมากอ่ะ”
“รอไปก่อน”
“โถ่พี่...” เขากดตัดสายทิ้งไป
แต่ก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์ เขาเห็นกล่องข้อความขาเข้า จึงลองเปิดดู
.....ขอโทษ ที่ไม่ค่อยได้คุยด้วย คิดถึงตลอด แต่ยุ่งจริงๆ....
....
....
เท็นอยากจะใช้เวลาอยู่กับคอมพิวเตอร์ไปทั้งวัน ถ้าคนที่อยู่ไกลมีเวลาอยู่กับเขาให้หายคิดถึง
แต่เหมือนนิลจะยุ่งจริงๆ เวลานอนก็น้อยจนทำให้เขาเป็นห่วง
เท็นเดินมาที่ศาลากินข้าวก็เจอแม่ที่กำลังหวีผมให้น้องพิวอยู่ เท็นจึงเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆแล้วถอนใจ
“อาเท็น วันนี้น้องพิวไปวัดกับคุณย่ามาด้วย” เสียงใสๆร้องบอก
เขายิ้มแล้วยื่นมือไปหยิกแก้มน้องพิวเบาๆ “ทำไม ไม่ปลุกอาเท็นล่ะครับ”
“ไม่ปลุก น้องพิวจะไปกับย่า” ว่าแล้วเด็กน้อยก็หันไปยิ้มกับแม่ของเขา
เขามองภาพที่งดงามนั้นด้วยความสุขใจ ก่อนจะพูดบางสิ่งออกไป
“แม่ เท็นคิดถึงนิล”
แม่หันมามองเขาด้วยสีหน้าที่แปลกใจ “นิลที่ไปเรียนเมืองนอกอ่ะเหรอ”
เขาพยักหน้า แล้วเงยหน้ามองไปข้างหน้า “เท็นคบมันเป็นแฟน”
เขาหันไปมองหน้าแม่ที่กำลังทำหน้าเจื่อนๆ เหมือนจะพูดอะไรแต่พูดไม่ออก
“อย่าคิดมากเลยแม่ เท็นรักมันจริงๆ” เขามองตาแม่ด้วยสายตาจริงจัง
แม่ของเท็นหลบตาแล้วก้มไปมัดผมให้น้องพิว “ถ้าคิดดีแล้วแม่จะว่าอะไรได้” เธอพูด
เขาเงียบไม่ได้ว่าอะไร
“อ่ะลุกขึ้น” แม่บอกน้องพิว “ไหนดูสิสวยหรือยัง”
“สวยไหมคะอาเท็น” น้องพิวหันมายิ้มแฉ่ง
เท็นยิ้มแล้วพยักหน้าให้ “ที่สุดเลย ไหนมาให้อาชื่นใจหน่อยสิ” เขาว่าพลางอ้าแขน
น้องพิวเดินมาให้เขากอดแล้วหอมแก้ม
แต่สายตามองตามแม่ที่กำลังลุกเดินออกไป
ชีวิตแม่ของเขาผ่านเรื่องราวมามากมาย เรื่องที่แสนจะเจ็บปวดเธอก็ยังผ่านมันมาได้อย่างน่าชื่นชม
เขารู้ดีว่าแม่ไม่ได้โกรธหรือเสียใจ มีแต่ความห่วงใยเท่านั้นที่แฝงอยู่ในแววตา แม่เคยบอกกับเขาว่า
“อย่ายึดติดกับอะไรให้มันมากนัก แค่นับเรื่องดีๆให้ได้เยอะที่สุดเท่าที่ทำได้ ...ก็พอแล้ว”
.....
.....
หนึ่งปีแล้วที่เขาต้องอดทนรอ วันนี้เขาขับรถมุ่งตรงไปสนามบินสุวรรณภูมิอย่างสุขสบายใจ
ในรถเปิดเพลงเดิมๆไม่กี่เพลง เขาฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่รู้สึกเบื่อสักประโยค
ดวงอาทิตย์นั้นยังอยู่ไกลดวงจันทร์ ดาวนับร้อยนับพันจะไกลกี่ปีแสง
แม้ไม่ได้เจอ ฉันคิดถึงเธอและเฝ้ารอวันเวลาให้พ้นไป .....
..... ตราบที่ท้องทะเลยังไกลจากภูเขา และแม้ว่าเราจะไกลสักแค่ไหน
ฉันยังเหมือนเดิม สิ่งเหล่านั้นยังเหมือนเดิม ยังเฝ้ารอเธอคนเดียวทั้งหัวใจ
........... .. ............
-
ทั้งอดทนและทนอด
เฮ้อ! อย่างน้อยตอนสุดท้ายนิลก็ได้กลับมาเมืองไทยล่ะ
-
ขอให้สมหวัง
-
เย้ยยยยยยยยยยยย อย่าพึ่งจบนะ
ขอเวลาหวานชื่นของนิลบ้างเหอะ T^T
แบบว่ากลับมาให้หายคิดถึงบ้าง อ่านตอนนี้แล้วโหวงๆ
ทำไมมันเหมือนรอด้วยความว่างเปล่าแบบนี้
-
อ่านแล้วรู้สึกเลย ตอนนี้สมกับชื่อตอน อดทนจริงๆ
-
ชอบเวลาเท็นแสดงออกว่ารักนิลจังค่ะ มันดูอบอุ่นดี
-
อีกนิดเดียวเท่านั้น จะได้เจอกันแล้ว....
-
:sad2:
สงสารเท็น คงเหงามากๆ อ่ะ
-
สงสารเท็นโพด :sad4:
-
แว้กกก มันแซดยิ่งกว่าตอนก่อนเป้นแฟนกันอีก :sad4:
คนรักกัน ไม่ได้อยู่ใกล้ๆกัน มันเหงาจริงๆแหละเนอะ แต่สู้ๆนะเท็น :กอด1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
กลับมาแล้วก็ต้องกลับไปอีกปีนึงป่าวอะ เห็นว่านิลจะไปสองปีไม่ใช่เหรอ สงสารเท็นจัง :z3: :z3:
-
ความเหงาก็เหมือนยาพิษ มีฤทธิ์ทำให้ทุรนทุราย
-
อ๊ากกก ค้างง่ะ คนเขียน
-
ว่าแต่อยากอ่านเรื่อง ธารกับนาย บ้างอะครับ ขอเป็นตอนเสริมด้วยได้ไหมอะครับ :m5: :m5:
-
แม้บรรยากาศมันจะเหงาๆ แต่ก็อ่านอย่างมีความสุข
ขอบคุณครับ
-
กายห่าง..แต่ใจชิด
นี่ล่ะ คนรักกัน
อดทนด้วยกันทั้งคู่
เท็น+นิล
เด๋ววันนั้นก็มาถึง..อยู่คู่กัน
รักอ่ะ..เรื่องนี้
+ 1 ครับ
-
มาถึงปลายทางของเรื่องนี้แล้วครับ ขอบคุณคนอ่านอีกครั้งอย่างจริงใจ
ยังไม่รู้เลยจะมีโอกาสได้ทำอะไรแบบนี้อีกหรือเปล่า
เป็นประสบการณ์ที่ดีครับที่ได้เข้ามาแบ่งปันอะไรแบบนี้ สนุกมากจริงๆ
คนอ่านทุกคนน่ารักมากครับ
บายๆครับ
:bye2:
-
ตอนท้ายสุด สุดท้ายจริงๆ
..... .. .....
ของขวัญ : เท็น
“นิล อยู่ที่ไหน” เขาถามกับปลายสาย
“อ้อ... ออกมาเดินเล่นที่สะพานไม้ มาถึงแล้วเหรอ”
เขายิ้มขณะขับรถผ่านเข้าสู่ตัวอำเภอสังขละบุรี “อือ รออยู่ตรงนั้นนะ”
“อ้าว จะมาถูกเหรอ อยู่ที่ไหนแล้วอ่ะ”
“เดี๋ยวจอดรถถามคนแถวนี้เอา”
“งั้นไปรอที่โรงแรมก็ได้ เดี๋ยวเดินไป”
“นิลเล่าว่าที่นั่นสวยไม่ใช่เหรอ เท็นก็อยากไปดูเหมือนกัน”
นิลหัวเราะเบาๆ “เออ งั้นก็หาให้เจอนะ”
“คอยดูละกัน”
หลังจากวางสายเขาก็โยนโทรศัพท์ลงที่เบาะข้างๆ เขายิ้มให้กับตัวเองแล้วจอดรถเปิดกระจกเพื่อถามทาง
หลังจากกลับมาจากเรียนต่อนิลก็อยู่นิ่งได้ไม่นาน ก็มีโปรเจคร่วมกับทีมสำรวจทรัพยากรพลังงานอะไรสักอย่าง
ทำให้ต้องออกเดินทางสำรวจป่าแถบเทือกเขาทางฝั่งตะวันตกของประเทศ
นิลบ่นว่าถึงสิ่งที่ทำมันจะค่อนไปทางการหาผลกำไรทางธุรกิจ แต่มันก็เป็นโอกาสที่จะทำให้ได้เรียนรู้
สภาพภูมิประเทศภูมิอากาศอะไรไปตามที่เจ้าตัวสนใจ
เขาแสนจะเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย อีกทั้งการติดต่อก็ยากลำบากในบางครั้ง
นี่ก็กว่าสี่เดือนแล้ว ที่เขาไม่ได้เจอนิล จนจบโปรเจคนิลก็อยู่สำรวจสังขละบุรี ด้วยความสนใจส่วนตัวถึงหนึ่งสัปดาห์
ครบกำหนดวันนี้เขาจึงรีบบึ่งรถมาเพื่อรับนิลกลับบ้าน
เท็นจอดรถไว้ที่ข้างทางตรงไหล่เขา เขามองออกไปก็เห็นเวิ้งน้ำกับสะพานไม้ที่นิลเล่าให้ฟัง
มันเป็นสะพานที่ทอดตัวข้ามแม่น้ำใหญ่ จากเนินเขาฝั่งที่เขายืนอยู่ไปยังหมู่บ้านที่ปลูกบนเนินเขาฝั่งตรงข้าม
เขาวิ่งข้ามสะพานอันแรกที่ทอดตัวข้ามลำน้ำสายหนึ่งมุ่งตรงไปทางสะพานไม้
แสงแดดอ่อนๆส่องกระทบใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของเขา
อีกไม่กี่นาทีเขาก็จะได้เจอคนที่แสนจะคิดถึง...
“นิล....” เท็นตะโกนเรียกคนที่กำลังยืนถ่ายภาพ อยู่กลางสะพาน
คนที่ถูกเรียกหันมาทางเขาด้วยรอยยิ้ม เขาหยุดยืนยิ้มกว้างตอบกลับด้วยอาการหอบนิดหน่อย รอให้นิลเดินเข้ามาหา
นิลหยุดเดินและถ่ายภาพเขาก่อนจะเดินมาถึง เท็นรู้สึกหัวใจมันพองโตเหมือนกับว่าตัวเองจะลอยได้
แต่พอนิลเข้ามาใกล้เขาก็หัวเราะ
“ขำอะไร” คนที่เนื้อตัวดูคล้ำขึ้น ใบหน้ากำลังเปื้อนรอยยิ้มจนตาหยี ร้องถาม
“ไอ้ตี๋ตากแดด.... เกรียมเลย” เขาว่า
“เฮ้ย... คล้ำๆเอง ไม่ได้ดำขนาดนั้น”
เท็นแกล้งทำเป็นกลั้นหัวเราะไม่อยู่
“หยุดหัวเราะเลย” นิลทำเขินๆ
“ถึงดำแต่เท็นก็รักอยู่ดีละน่า” เท็นพูดลากเสียงแล้วเดินไปทำท่าจะกอด
“เฮ้ย..” นิลกระโดดหนี “บ้าดิ ทำอะไรอายเขา”
“อายทำไม เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับแล้ว”
“ไม่เอา”
“มานี่”
“เอ้ย”
“๕๕๕๕”
“เอ้ย”
....
....
เมฆหมอกจางๆปกคลุมสายน้ำซึ่งแวดล้อมไปด้วยชุมชนตามเนินเขา
นิลเดินลงมาจากที่พักเพื่อมาถ่ายภาพพระอาทิตย์ตอนเช้าที่ริมฝั่งน้ำ
“อยู่มาอาทิตย์นึง ยังไม่เบื่ออีกเหรอ” เขาถาม
นิลหยุดเล็งภาพ ก่อนจะหันมาตอบว่า “ไม่อ่ะ เรื่อยๆ”
เท็นพยักหน้าหงึกๆ ปล่อยให้นิลถ่ายภาพไปสักพัก
แต่เหมือนจะต้องรอนานเขาเลยลงไปนั่งทับกอหญ้าบนพื้นเพื่อรออย่างใจเย็น
“เธอและฉัน.. จับมือเคียงกันนับจากนี้ ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี...”
เขาฮัมและร้องเพลงเบาๆ มองดูเรือลำน้อยที่แล่นผ่านหน้าเลยไป
“หิวหรือยัง” นิลเดินเข้ามาและนั่งลงข้างๆ
เขาส่ายหน้า
“นิลหิวว่ะ ง่วงด้วย” เจ้าตัวหาว
เท็นยิ้มเอามือไปยีหัวนิลให้มันยุ่งหนักกว่าเดิม นิลไม่ว่าอะไรทิ้งตัวลงนอนกับพื้น เอาหัวหนุนบนตักเขา
“อ้าว เลอะไหมนะ” เขาว่า
“อืม ขอนอนหน่อย บรรยากาศดี”
“เพลียอ่ะดิ โดนจัดหนัก”
นิลเงียบไม่ยอมโต้ตอบ หลับตาเหมือนจะนอนหลับจริงจัง
“เฮ้ย จะหลับจริงเหรอ”
“เท็น รักเราจะไปได้ถึงไหนวะ” คนที่ถามลืมตามองเขา
เขาก้มมองนิลที่ทำตาเศร้าๆ แล้วตอบว่า “ไม่รู้ดิ”
“นิลได้แต่ไปโน่นไปนี่ เท็นไม่เบื่อเหรอ”
“ไม่เบื่อ แต่คิดถึง” เขาตอบ
นิลยิ้ม “เหรอ..” ทำเสียงกวนๆ
เขาเลยแกล้งจี้เอวจนคนที่นอนสะดุ้ง
“นิล..” เขาเอามือลูบหัวคนที่นอนอยู่เบาๆ แล้วถามว่า
“จำตอนที่ไปนั่งกินเบียร์บนสะพาน ตรงตลาดในเมืองเพชรได้ไหม”
“อือ....”
“เท็นเคยรับปากว่าจะบอกเรื่องนึง จำได้เปล่า”
นิลขมวดคิ้ว เหมือนคิดตาม
เขายิ้มแล้วพูดว่า
“รักได้ไงไม่รู้.... รู้แต่ว่าจะรักจนตาย”
.....
.....
เขาพานิลกลับไปบ้านที่ระยอง ขับรถกว่าจะถึงก็ใกล้ค่ำ
หลังจากมื้อค่ำที่แสนอบอุ่นของครอบครัวนี้เสร็จสิ้นลง นิลก็ชวนเขาไปอาบน้ำนอน เพราะต่างก็เพลียจากการเดินทาง
หลังจากอาบน้ำ ทันทีที่ถึงที่นอนนิลก็หลับไป เท็นอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ปิดไฟแล้วเดินมานอนบนเตียงข้างๆนิล
ห้องนิลไม่มีแอร์ ซึ่งถ้าติดก็คงไม่มีประโยชน์เพราะเจ้าตัวก็ไม่ค่อยจะได้กลับบ้าน
ในหน้าร้อนแบบนี้เขากลัวคนที่หลับไปแล้วจะนอนไม่สบาย เลยค่อยๆถอดเสื้อของนิลออก
นิลพอจะรู้สึกตัวแต่ก็ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาและก็ไม่ได้ขัดขืน เท็นค่อยก้มไปหอมแก้มแล้วจูบอย่างแผ่วเบา
ก่อนจะเอนกายลงนอนกอดคนข้างๆไว้หลวมๆ เขาหลับตาลงด้วยใบหน้าที่อมยิ้ม ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล
.....
.....
เช้าวันต่อมา
“โห่เท็น น้ำลายยืดเต็มไหล่เลยอ่ะ” นิลว่า
..................................... ............ ...........................................
จบจริงๆนะ
ขอให้มีความสุขครับ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
กอดคนเขียน
-
:bye2:
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆนะคะ
รักนิล รักเท็น
:กอด1:
-
อนาคตจะเป็นอย่างไร คงแล้วแต่ตัวเรากำหนด . . . . . .
นิลกับเท็นก็เช่นกันครับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ นะครับ จะรอคอยผมงานอื่นๆ หรือตอนพิเศษนะครับ
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วเหมือนเรื่องเล่า ได้อารมณ์ร่วมมาก ๆ
ชอบตอนจบดูอบอุ่นไม่เพ้อฝันดี อย่างน้อยนิลกับเท็นก็คงพยายามที่รักษาความรักนี้ไว้
ถึงแม้ว่างานหรืออะไรหลายอย่างในชีวิตจะไม่เอื้ออำนวยก็เถอะ
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องดี ๆ ให้อ่านค่ะ
-
เป็นของขวัญที่กรุ่นไอรักมากๆ ครับ อ่านแล้วสุขใจไปกับนิลและเท็นด้วยเหมือนกัน
ว่างๆ ก็มาต่อตอนพิเศษ หรือ ขึ้นเรื่องใหม่ของ ธาร กับ นาย ก็ดีนะครับ หุหุหุ
-
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะคะ
เป็นนิยายที่อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆ
-
มาถึงปลายทางของเรื่องนี้แล้วครับ ขอบคุณคนอ่านอีกครั้งอย่างจริงใจ
ยังไม่รู้เลยจะมีโอกาสได้ทำอะไรแบบนี้อีกหรือเปล่า
เป็นประสบการณ์ที่ดีครับที่ได้เข้ามาแบ่งปันอะไรแบบนี้ สนุกมากจริงๆ
คนอ่านทุกคนน่ารักมากครับ
บายๆครับ
:bye2:
หากมีเวลาว่างเหลือก็แต่งมาฝากคนอ่านอีกนะคะ จะแนวเดิมหรือเปลี่ยนแนวก็ได้ค่ะ
จะรอติดตามนะคะ ชอบแนวการเขียนของคุณ aimsun มากค่ะ
ที่บอกเล่าเรื่องราวผ่านตัวละครเป็นคนๆไป ทั้งอารมณ์ ความคิด ความรู้สึก
มันอยู่บนพื้นฐานความจริงมากๆ เหมือนเป็นเรื่องจริงที่เอามาดัดแปลงเลย
ทั้งบทซึน บทซึ้ง บทช็อค บทหวาน หรือแม้แต่บทอัศจรรย์ ฯลฯ
สุดท้าย ขอบคุณมากนะคะ :pig4: ที่แต่งเรื่องน่ารักๆ และสนุกให้ติดตามลุ้นมาตลอดจนจบเรื่อง
แอบหวังลึกๆในใจว่า..จะได้อ่านเรื่องของคุณ aimsun เรื่องต่อๆไปอีก
:กอด1: สำหรับคุณ aimsun, :กอด1: นิล~เท็น และ ตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้ ชอบเรื่องนี้และรักตัวละครทุกตัวจริงๆ
-
:-[ชอบตนงที่แทนตัวเองว่า นิล กับเท็น น่ารักดี :z2:
-
เรื่องจบแต่ก็ยังมีเหตุการณ์เกิดขึ้นอีกมาก
อ่านแล้วแบบอยากอวยพรให้ไม่มีเรื่องให้ทั้งคู่ต้องแยกจากกันอีก
อารมณ์เหมือนส่งตัวเจ้าสาวเลยแฮะ
จบแบบไม่แฮปปี้ happy everafter แต่มันก็ดีที่สุดในชั่วขณะนี้
-
ต่างคนต่างเป็นของขวัญให้กันและกันสินะ :impress2:
ต่อจากนี้ก็คงจะช่วยกันดูแลกันแม้จะต้องไกลกันก็ตาม แต่กว่าจะมาถึงวันนี้ก็ต้องผ่านอะไรมาตั้งมากมาย :z3:
ขอให้รักกันนานๆนะจ๊ะ เท็นกับนิล :กอด1:
แต่เราจะรัด เอ๊ย รักคนเขียนมากขึ้น ถ้ามีนิยายเรื่องใหม่มาให้อ่าน กดบวกให้จ้า จุ๊บๆ :จุ๊บๆ:
-
ขอบคุณ คนเขียนนะครับ
ต่อจากนี้คงคิดถึงนิลกับเท็น แล้วก็คนเขียนมากๆ
ถ้าอยากให้คิดถึงต่อไป ก็แต่งเรื่องใหม่มาอีกนะครับ :laugh3:
ปล ถ้าเป็นไปได้ก็อยากอ่าน ธารกับนาย นะครับ :กอด1:
-
น้ำตาคลอเลยง่ะ :impress3: จบได้ดีมาก
แต่คงคิดถึง นิล กับ เท็น มากๆจิงๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2: ขอบคุณสำหรับความรักนิลและเท็นที่่ถ่ายทอดให้ได้อ่านนะคะ
-
ไม่อยากให้จบเลยอะ :monkeysad: :monkeysad: แต่ยินดีักับทั้งคู่ด้วยนะครับ :L2: :L2:
-
ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ ค่ะ
ตัวละครมีชีวิตชีวา หลากหลายอารมณ์สุข เศร้า เหงา รัก
สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
แต่ดีใจที่สุดท้ายทั้งเท็นและนิลได้กลับมาอยู่ร่วมกัน
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ดำเนินเรื่องมาถึงตอนจบจริงๆๆแล้วอ่ะ
จริง ๆ ยังแอบไม่อยากให้จบจริงๆๆๆๆเลย
ยังอยากอ่านต่อไปเรื่อย ๆ
สนุกดีเราชอบ ^O^
แต่อย่างว่า ไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่เลิกลา
จะรอติดตามเรื่องหน้าของนักเขียนนะ ~~ ^____^ :กอด1:
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง...คิดถึงนิล คิดถึงเท็น...
เป็นเรื่องที่ประทับใจมาก แม้ไม่ได้ใช้ภาษาให้สวยหรู
ไม่มีความรวยโอเวอร์หรือความหล่อลากของพระเอกเป็นตัวดึงดูด
แค่คำบรรยายธรรมดาๆ ชีวิตธรรมดาๆ
ก็ที่สุดของความกินใจแล้ว
ถึงแม้นิยายจะจบ...ก็จะกลับมา+1ให้ทุกๆวัน
เป็นกำลังใจตอบแทนคนเขียน ที่สละเวลามาเขียนเล่าเรื่องราวผ่านตัวอักษร
:L2:
-
อ๊ายยยยยยยยย~ จบได้อบอุ่นใจดีจัง (o^^o)
ไอชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ o13 ขอบคุณนะคะ :L2: :กอด1:
-
รันทดมาทั้งเรื่อง จบได้ดีมากก ชอบคร้าบบบ
-
น่ารัก อ่านแล้วอารมณ์ดี^^
-
-
ชอบมากเลย เรื่องนี้อ่านแล้วได้ทุกอารมณ์
พออ่านจบรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ แล้วก็อิ่มท้องด้วย เพราะกินมาม่าไปหลายถ้วยเลยกว่ารักกัน
ขอบคุณมากกกก :L1: :pig4:
-
นิลน่ารักมากมาย ^^"
เรื่องราวสนุกดีฮ๊าฟฟฟฟ
ขอบคุณนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟ
-
ตามมาอ่าน เพราะไปอ่านพันทางมาก่อนอ่ะค่ะ สนุกมาก นั่งอ่านทั้งวันอ่ะ
แต่เหมือนจะยังค้างๆเรื่องธารกะนาย แบบว่าอยากรู้ ฮ่าๆ
-
เรื่องนี้อ่านแล้วมีึความสุขดีชอบอะ นิลกะเท็น
-
ก่อนอื่นต้องบอกคำว่า ขอบคุณมากสำหรับเรื่องราวแสนอบอุ่นเรื่องนี้
แรกเริ่มทีเดียวก็มีความลังเลที่จะเปิดอ่าน แต่เพราะมีหลายคนแนะนำมา ก็เลยลองดู แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ เป็นเรื่องที่สร้างขึ้นมาจากความสัมพันธ์ของคนสองคน ความผูกพันเริ่มถักทอและก่อสานมาเรื่อยๆ อาจจะมีความเศร้า เหงา และการพรากจากปะปนอยู่บ้าง แต่ก็ทราบซึ้งจนบางครั้งต้องยิ้มไปด้วย
แม้เท็นจะเคยทำผิด และไม่มั่นใจตัวเองจนไม่อยากจะเชียร์ให้เป็นพระเอก แต่ก็พิสูจน์ตัวเองหลายครั้งว่ารักจริง และทุ่มเทให้กับความรักที่มีต่อนิลอย่างมาก จนต้องยอมแพ้และเชียร์ให้สมหวังกับนิล
เขียนได้อารมณ์เหมือนบันทึกของใครสักคนดีค่ะ ภาษาง่าย อ่านเข้าใจไม่ซับซ้อน
หวังว่าจะมีผลงานเรื่องอื่นมาให้อ่านอีกนะคะ :-[ :กอด1:
-
o13
-
ยาวๆรวดเดียวจบเลยค่ะ
ชอบสไตล์ของเรื่องมาก สมเหตุสมผล เป็นไปตามเป็นจริง นิสัยของตัวละครและองค์ประกอบ รวมไปถึงสถานการณ์ต่างๆสามารถพบเจอกันได้ในชีวิตประจำวัน
บุคลิคของนิลทำให้ดูน่ารักทั้งๆที่ไม่ได้บรรยาย
ส่วนเท็นก็ไม่ได้เป็นพ่อพระเอก เป็นแค่ผู้ชายที่ทั้งรักทั้งเลวได้ครบรส
ฉากนั้นเรื่องการใช้น้ำลายก็เป็นเรื่องที่หาอ่านในนิยายเรื่องอื่นยาก
ทั้งที่มันคือความสะดวกในเรื่องจริง
ชอบมากค่ะ
-
o13
-
เป็นเรื่องราวที่น่ารักดีคับ
สามปีที่ไม่ติดต่อ.. นิลนีใจแข็งมากๆเลยแฮะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคับ ^^
-
ชอบนะอ่านง่าย ชอบตัวละครแต่ละตัว ชอบความเป็นเพื่อน
บทเซ็กก็OK แต่ผมอยากได้ธารเป็นแฟนมากๆ
-
มีโอกาสได้เข้ามาอ่านแบบฟลุ๊คๆ แล้วรู้สึกว่าโชคดีมากที่ได้เจอเรื่องนี้
เรื่องนี้เหมือนเรื่องเล่าทั่วไป แต่สามารถทำให้เราอ่านยิงยาวตั้งแต่ 2 ทุ่มยันตี 5 ได้เลยทีเดียว
เนื้อเรื่องเรื่อยๆ แต่นิสัยและการกระทำของตัวละครมันดึงดูดมากๆๆ
ช่วงแรกๆ บอกตรงๆ ว่าไม่ชอบวิวกับเท็นเลย
กับวิว บางทีจนถึงตอนที่วิวไม่อยู่ก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของวิวเท่าไหร่อะนะ
แต่เหมือนใครๆ ก็หมุนรอบวิว แต่เอาจริงๆ ชีวิตวิวกลับน่าสงสารมากเลย
ส่วนเท็น ยอมรับว่าเชียร์เท็นตั้งแต่เริ่มๆ แต่ก็เบื่อๆ ตอนที่เท็นคบกะวิว ดูแบบเอาแต่ใจเกินไป ขี้หึง
แต่ตอนที่คบกับวิวหรือแม้แต่กับนิล ดูเท็นจะโตขึ้น ชอบอ่ะ ^^
และที่สุดคือ ชอบนิสัยของนิล นิลน่ารักอ่าาาาาา
เข้าใจเลยว่าทำไมหนุ่มๆ สาวๆ ถึงแอบหลงรักนิล คิคิ
ตอนที่นิลกับเท็นลงเอยกัน ก็หวานน่ารักจัง
ชอบตอนที่เท็นทำโทษให้นั่งคุกเข่า แล้วตอนหลังนิลพูดว่าขอโทษ
ชอบตอนที่สองคนไม่พูดกูมึงกับแล้วเปลี่ยนเป็นเรียกชื่อกัน มันเหมือนพัฒนาการความรัก
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ค่ะ o13
-
อ่านรวดเดียว และนี้คืออารมณ์ทั้งหมด
-.- ^^ 0-0 0.0 0o0 T-T T0T ==* >,< >//<
สนุกมากคะ่
-
ตลกนิลมากเลยอะ โดยเฉพาะประโยคน้ำลายไหลเนี่ยขำๆ
แต่เรื่องนี้มีหักมุมเยอะมากเลยนะคะ ไหนจะเรื่องเพื่อนรักแฟนเพื่อน
แล้วก็รักกันเอง ที่ช็อกสุกก็เรื่องวิวอะ ถึงเธอจะทำตัวน่าหมั่นใส้แต่ก็เป็นตัวละครที่ทำให้เรื่องนี้ดูมีอะไรๆเยอะเลยอะ ตอนจบแฮปปี้กันหมดเลย แล้วนายยกัณละคะเหมือนเป็นพ่อสื้อไร้คู่เลยอะ น่าสงสารๆ
^^ ยังไงก็สรุปว่าชอบเรื่องนี้นะคะ แต่งได้สนุกแล้วก็มีหลากหลายอารมณ์ดี โดยเฉพาะนิลอะ แล้วก็มีตอนขำๆให้เราฮ่าด้วย
-
:กอด1: :กอด1:
-
นิลนิสัยดีมาก ชอบจัง
ส่วนเท็น นอนกับนิลทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว ไม่ดีเลย ทั้งกับนิลและกับแฟน
โดยรวมสนุกดีค่ะ
บวกๆ^^
-
ชอบมากค่ะ
นิลเป็นคนน่ารัก ไม่แปลกที่ไปไหนก็มีแต่คนรัก
เท็นหลังๆมาก็อบอุ่นมากทีเดียว
:pig4:
-
คิดถึงเรื่องนี้ คิดถึงเท็น&นิล เรื่องนี้มันเรียลจริงๆ แต่เขียนได้น่ารักมากค่ะ อ่านแล้วไม่ดราม่ามากไปจนอยากเลิกอ่าน อยากอ่านตอนพิเศษเพิ่มอีกจัง ^^
-
:mew1:
-
เท็นนี่พระเอกหลอคะ ทำไมดูงี่เง่ากะวิวจัง คือวิวอะคบซ้อนและเท็นดูเหมือนจะรู้ แต่ก็เซ้าซี้ปะ อะไรจะหลงขนาดนั้น
Edit อ่านจบหน้าหนึ่งละ เกลียดเท็นอะ แต่เฉยๆกะวิว โดยปรดติจะต้องเกลียดชนีใช่ปะ5555แต่เรื่องนี้เกลียดอิเท็น เพราะมันทำนิล
Edit2>>>>ว่าละว่าธารมันแปลกๆกะนิล55555 ใจอะชอบธารนิลค่ะ คือในหัวมันแอนตี้ตลอดว่าเท็นไม่ใช่แต่ก็รอดูเนอะ ว่าจะมีอะไรมาทำให้เปลี่ยนใจ
Edit3>>>> อ่านถึงหน้าห้าแล้ว ก็ยังยืนยันคำเดิมคือเท็นไม่ควรเป็นพระเอกอะ ทำสาวท้องก็แล้วยังมามีอะไรกับนิลอีก ธารดิ ธารคนเดียวเท่านั้นที่เหมาะ55555 แอบสงสารวิว ไปดีนะคนสวย
Editสุดท้าย>>>>อ่านจบแล้ว เย้ๆๆ สนุกค่า โดยปรกติเราจะไม่ค่อยอ่านนิยายที่มีแก๊งเพื่อนพระนายเยอะๆ แต่เรื่องนี้อ่านได้คงเพราะมีอยู่ไม่กี่ตัวและบทสนทนากระชับมากๆ เราชอบมากเลยนะค๊า
นายเอกน้องนิลเราชอบที่สุดเลยและจนถึงตอนจบก็ยังเชียร์ให้ได้กับธาร แต่แย่หน่อยที่พระเอกเรื่องนี้คือเท็น อุแง้TT
พระเอกแบบเท็นเราอ่านแล้วก็ยังทำใจให้ชอบไม่ไหวอยุ่ดี อาจจะเพราะต้นเริ่องนางเล่นใหญ่มากเลยไม่มีใจให้นางเม่าไหร่
สุดท้ายขอบคุณคนเขียนจากใจ นิยายสนุก ลุกอ่านก็ยิ่งมันส์ นอนอ่านก็ยิ่งเพลิน >< ขอบคุณค่า