พิมพ์หน้านี้ - [เรื่องสั้น] Comfort Zone - จบ
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: kyudo19 ที่ 02-01-2012 20:23:58
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
เรื่องสั้น: Comfort Zone
"พาย..."
เนื้อตัวของนิ้มในตอนนี้ร้อนแทบจะเป็นไฟเลยเชียว โดยเฉพาะในยามที่พายแตะต้องสัมผัสนิ้มจนอารมณ์กระเจิดกระเจิง ปลุกเร้าด้านมืดในตัวนิ้มจนลืมความอายและความยับยั้งชั่งใจใด ๆ
"พาย!!"
นิ้มร้องเสียงดังขึ้นอย่างลืมตัว ก่อนจะปล่อยให้กลไกของร่างกายทำงานไปตามธรรมชาติในที่สุด...
".........."
ริมฝีปากของพายค่อย ๆ ล่าถอยไปจากส่วนที่บอบบางที่สุดส่วนหนึ่งบนตัวนิ้ม พร้อมกับที่กระเถิบขึ้นมานอนข้าง ๆ แล้วจูบลงบนแก้มนิ้มเบา ๆ
หากเป็นเมื่อก่อนนิ้มคงรู้สึกว่าเนื้อตัวสกปรกน่าดู ถ้าของเหลวจากบางส่วนของร่างกายต้องมาเปื้อนแก้มอยู่อย่างนี้ แต่นับตั้งแต่คบเป็นแฟนกับพาย นิ้มก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นทำอะไรที่ลามกและสกปรกได้มากมายอย่างน่าอัศจรรย์ใจ!
และเมื่อพายเคลื่อนริมฝีปากมาจูบที่ปากนิ้ม นิ้มก็ยอมให้พายจูบแต่โดยดี...
ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาหลังจากที่รู้สึกว่าจังหวะหายใจเริ่มกลับเป็นปกติ แล้วสิ่งแรกที่ได้เห็นก็คือแววตาของพายที่มองมาอย่างอ่อนโยน
"โอเครึเปล่า นิ้ม?"
พายถามอย่างเอาใจใส่ แถมยังยิ้มกริ่มให้จนนิ้มรู้สึกเขิน..
นิ้มพยักหน้า พลางเอื้อมมือสะเปะสะปะมาที่บริเวณใต้เอวกางเกงของพายบ้าง ในเมื่อพายให้ความสุขนิ้มมากมายเสียขนาดนี้ แล้วนิ้มจะไม่คิดเป็นฝ่าย 'ให้' พายบ้างได้อย่างไร?
"จะทำให้พายบ้างเหรอ?"
พายกระซิบถาม ยอมให้มือไม้ของนิ้มคืบคลานไปที่ต่าง ๆ โดยไม่ขัดขืน
"นิ้ม.."
เสียงของพายอ่อนหวานลงอีก
"จะทำเหมือนเดิม?"
"ก็ใช่สิ.."
นิ้มตอบ หัวใจเต้นแรงขึ้นมาเมื่อพบหลักฐานที่แสดงความต้องการอย่างเปี่ยมล้นอยู่บนร่างกายของพาย
"พายก็เป็นซะขนาดนี้แล้ว นิ้มจะไม่ทำให้พายได้ยังไง?"
"เปลี่ยนมาให้พายทำแบบข้างในไม่ได้เหรอ?"
พายอ้อน..
"พายไม่ทำนิ้มเจ็บหรอกน่า.."
"ไม่เอาน่าพาย.. แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนี่นะ"
"น่า.. นิ้มยังไม่เคยลองเลย อาจจะสนุกกว่าแบบที่เราทำกันประจำก็ได้"
นิ้มไม่ตอบ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาใช้ฝ่ามืออุ่น ๆ ของตัวเองลูบคลำในที่ที่ควรจะลูบคลำบนตัวพายต่อไป..
"อืม..."
พายชักจะเคลิบเคลิ้ม.. เคลิบเคลิ้มจนเกือบลืมสิ่งที่ร้องขอไว้แล้วเชียว หากว่ามือที่ลูบไล้ร่างของนิ้มอยู่ไม่ไปสะดุดเข้ากับบั้นท้ายแน่น ๆ ของนิ้มเสียก่อน
"นิ้ม.."
เสียงครางของพายทำให้นิ้มเข้าใจไปว่าพายกำลังมีความสุขกับสัมผัสที่นิ้มมอบให้ นิ้มจึงตั้งอกตั้งใจปรนเปรอพายต่อไป แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่าอยู่ ๆ ก็ถูกบุกรุก
"พาย!"
นิ้มร้องอย่างขัดใจในทีแรก ก่อนจะเอื้อมมือไปปัดมือพายที่พยายามล่วงล้ำเข้ามาในเขตหวงห้าม
"นิดเดียวน่า.. นิ้ม พายจะใช้แค่นิ้วเท่านั้น ไม่เจ็บหรอก"
"บอกว่าไม่ไงเล่า"
เสียงนิ้มชักจะดังขึ้น..
"เอาน่า มีน้ำใจนักกีฬาหน่อย"
ว่าแล้วพายก็พยายามดุนนิ้วเข้าไปในปากทางเล็ก ๆ ที่เย้ายวนนั่น แต่แล้ว...
ตึง!
พายนอนจุกอยู่กับพื้นห้อง พูดอะไรไม่ออกอยู่พักใหญ่ หลังจากที่ถูกนิ้มถีบพรวดเดียวตกเตียง
"พายเจ็บนะนิ้ม!"
พอตั้งสติได้ก็ต่อว่าทันที
"สมน้ำหน้า อยู่ดีไม่ว่าดี"
นิ้มสำทับอย่างฉุนจัด เรารึก็อยู่ในอารมณ์ชื่นมื่น อยากจะเอาใจให้มีความสุขเหมือนกัน ๆ แต่อีตานี่ดันล้ำเส้น ได้คืบจะเอาศอกทุกทีไป..
"ก็บอกพายแล้วว่านิ้มไม่ชอบให้ทำแบบนั้น พายก็ดื้อจะทำอยู่ได้"
"นิ้มนี่นะ!"
พายชักจะเคืองขึ้นมาบ้าง
"เราเป็นแฟนกันมาตั้งเกือบปี แล้วทำไมนิ้มยังไม่ยอมพายอีก?"
"เอ๊ะ!"
นิ้มได้ยินอย่างนั้นก็เลือดขึ้นหน้า หันขวับมามองพาย
"แล้วพายคบกับนิ้มเพื่อรอวันจะได้มีเซ็กส์แบบภายในแค่นั้นเหรอ?"
"บ้า!"
พายลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ
"นิ้มบ้ารึเปล่าที่พูดแบบนี้ นิ้มก็รู้ว่าพายรักนิ้ม แต่ความรักกับเซ็กส์มันก็ต้องไปด้วยกัน!"
"อ้าว แล้วเมื่อกี๊ที่เราทำไปน่ะเรียกว่าอะไร ไม่ใช่เซ็กส์รึไง?"
"มันก็ใช่ แต่ในฐานะที่เราเป็นคนรักกัน เราควรจะเชื่อใจกันมากพอที่จะทำอะไรต่อมิอะไร มากกว่าแค่ใช้มือใช้ปากให้มันเสร็จ ๆ ไปนะนิ้ม!"
"อ้าว ไม่รับโทรศัพท์ล่ะนิ้ม"
ป๋อม เพื่อนรุ่นพี่ของนิ้มถาม เมื่อเห็นว่านิ้มปล่อยให้โทรศัพท์สั่นครืด ๆ อยู่กับโต๊ะอย่างนั้นโดยไม่สนใจจะหยิบมาดู
"ไม่รับล่ะครับ ช่างหัวคนโทร"
นิ้มตอบด้วยอารมณ์ที่ยังระอุจากเมื่อตอนบ่าย นี่ดีว่าใจเย็นลงบ้างแล้วและรู้สึกสดชื่นกับการได้มาทานอาหารเย็นกับรุ่นพี่ที่สนิทรักใคร่กัน ไม่อย่างนั้นอาจจะตัดสินใจกดรับสายแล้วด่ากันเปิงไปข้างหนึ่ง
"เหอ ทะเลาะกับพายอีกล่ะสิ"
ป๋อมคาดเดาได้แม่นยำตามเคย
"ทั้งโลกนี้ก็มีอยู่คนเดียวล่ะครับ ที่จะกวนประสาทนิ้มได้ถึงขีดสุด คิด ๆ แล้วก็ไม่รู้ว่าตัวเองบ้ารึเปล่าที่ตัดสินใจคบพายเป็นแฟน"
"ฟังดูพูดเข้า"
ป๋อมจุปาก
"พายเขาก็ดีแสนดีกับนิ้มนี่นะ เอาอกเอาใจสารพัด กระทบกระทั่งนิดหน่อยก็ให้อภัยกันเถอะน่า"
"ดีก็ส่วนดีนะครับ แต่บทจะงี่เง่าพูดไม่รู้เรื่อง นิ้มก็เหลือทนเหมือนกัน"
"อย่าบอกนะ ว่าทะเลาะกันเรื่องเดิม?"
นิ้มเงียบ..
"ตาย ตาย ตาย.."
ป๋อมเอามือกุมขมับ
"นี่อีตาพายยังยอมมีเซ็กส์แบบเด็กมัธยมกับนิ้มอยู่อีกเหรอ?"
"ชู่ว์!"
นิ้มสะดุ้งจนทำช้อนในมือหล่น
"อย่าพูดดังสิครับพี่ป๋อม เดี๋ยวชาวบ้านแตกตื่น"
"ฮะ ฮะ ฮ่า! แตกตื่นน่ะแตกตื่นแน่ แต่ไม่ใช่เพราะเราพูดเรื่องเซ็กส์ในที่สาธารณะหรอก น่าจะแตกตื่นที่เกย์อายุเกือบสามสิบคนนึงยังไม่ยอมมีเซ็กส์เต็มรูปแบบกับแฟนต่างหาก"
ป๋อมหัวเราะไม่หยุด
"โธ่! พี่ป๋อมอย่าหัวเราะนิ้มสิ นิ้มอุตส่าห์หนีร้อนมาพึ่งเย็น.."
นิ้มหน้าแดง แต่ท้ายที่สุดก็อดหัวเราะตามป๋อมไม่ได้
"ดีนะที่พายไม่ได้มาด้วย ถ้ามาด้วยล่ะรับรองว่าต้องยิ่งเหิมเกริมและคิดว่าพี่ป๋อมเข้าข้างพายแน่ ๆ "
"หืม.. พี่ไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้นล่ะนิ้ม"
ป๋อมพูดยิ้ม ๆ พลางยกแก้วไวน์ของตัวเองมาจิบคั่นจังหวะ
"แต่นี่มันเป็นเรื่องธรรมชาติ คู่เกย์อีกเป็นล้านเขาก็มีเซ็กส์ภายในกันทั้งนั้น แล้วนิ้มจะกลัวอะไร?"
"นิ้มก็ไม่รู้เหมือนกันครับ"
นิ้มถอนหายใจ ลึก ๆ แล้วก็ใช่ว่าจะมีความสุขกับการที่ต้องปฏิเสธพายซ้ำแล้วซ้ำเล่าหรอกนะ แต่จะให้นิ้มตามใจพาย นิ้มก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ
"ถึงนิ้มจะเป็นเกย์และยอมรับตัวเองที่เป็นอย่างนี้มานานแล้ว แต่พอมาถึงเรื่องเซ็กส์ ถ้านิ้มต้องเป็นฝ่ายถูกกระทำแล้วมันบอกไม่ถูกยังไงก็ไม่รู้ อาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว แต่นิ้มรู้สึกเหมือนว่าถ้ายอมให้พายทำแบบนั้นแล้วนิ้มจะเสียความเป็นผู้ชายไป"
แม้จะเป็นเกย์ แม้จะชอบผู้ชายด้วยกัน แต่นิ้มก็ยังมองตัวเองเป็นผู้ชายและเพศชายทุกกระเบียดนิ้ว ที่ไม่ควรจะต้องตกอยู่ในสถานะ 'ถูกกระทำ' ไม่ว่าในกรณีไหน ๆ
"งั้นนิ้มก็รุกพายแทนสิ"
ป๋อมสรุปให้ง่าย ๆ
"ก็เคยอยู่นะครับ แต่เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่ชอบเท่าไหร่ นิ้มก็เลยไม่คิดจะทำอีก"
นิ้มพูดอย่างใช้ความคิด
"นี่ไงครับ พี่ป๋อม นี่คือข้อแตกต่างของนิ้มกับพาย อะไรที่พายไม่ชอบ นิ้มจะไม่ทำ แต่อะไรที่นิ้มไม่ชอบ พายก็ดื้อจะทำให้ได้"
"คิดอะไรผิดไปแล้ว นิ้มเอ๋ย"
ป๋อมพูดพลางรินไวน์เติมให้นิ้ม
"อย่างน้อยพายก็ยอมให้นิ้มได้ลองทำแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ชอบ ในขณะที่นิ้มน่ะปฏิเสธลูกเดียวโดยไม่คิดจะให้โอกาสทั้งตัวเองและพายได้ลองสักครั้งเลยนะ"
ก็ถูกของป๋อม..
"พี่เข้าใจว่ารสนิยมคนเราบังคับกันไม่ได้ ถ้านิ้มลองสักครั้งแล้วไม่ชอบจริง ๆ พี่จะไม่เซ้าซี้อะไรนิ้มเลย หรือถ้าพายมาบังคับให้นิ้มต้องทำในสิ่งที่นิ้มทำแล้วไม่มีความสุข พี่สัญญาว่าจะไปช่วยนิ้มด่าพายอีกคน แต่ถ้านิ้มไม่ยอมพายเพราะนิ้มกลัวความเป็นผู้ชายของนิ้มจะสึกหรออยู่ฝ่ายเดียว พี่ว่ามันก็ไม่ค่อยแฟร์กับพายเท่าไหร่นา.."
ป๋อมเอนตัวเข้ามาใกล้
"อีกอย่าง หลังจากที่นิ้มเคยรุกพายไปน่ะ นิ้มรู้สึกว่าพายดูเป็นผู้ชายน้อยลงในสายตานิ้มรึเปล่าล่ะ วันรุ่งขึ้นพายมันเปลี่ยนจากเกย์ธรรมดามาแต่งหญิงเลยมั้ย?"
นิ้มหัวเราะคิกเมื่อได้ยินอย่างนั้น
"ไม่ครับ.. ไม่เลยครับ"
ป๋อมนี่มีวิธีพูดให้เขามองอะไรจากมุมใหม่ ๆ ได้เสมอ
"พายยังเป็นเหมือนเดิม เราสองคนก็ดูแลกันได้ดีไม่เปลี่ยน"
"ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว นิ้มจะยึดติดกับไอ้ความเป็นผู้ชายที่อุปโลกน์ขึ้นมาให้ตัวเองเป็นทุกข์ทำไม อีกอย่าง.. ความกล้าหาญที่จะลองทำในสิ่งที่ไม่คุ้นเคย ก็ถือเป็นคุณสมบัติอย่างหนึ่งของลูกผู้ชายไม่ใช่เหรอ?"
เมื่อนิ้มเปิดประตูเข้าบ้าน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าพายเดินมาทันทีทันใด..
พอสบตากันพายก็ทำหน้าหงิกใส่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดูท่าทางโล่งอกที่นิ้มกลับมาเสียที
"โทรไปตั้งหลายครั้ง ทำไมไม่รับสายเลย?"
"แล้วทำไมต้องรับ?"
นิ้มตั้งใจตอบอย่างกวนประสาท
พายได้ยินอย่างนั้นก็หน้าหงิกหนักขึ้นไปอีก แล้วเดินเลี่ยงไปที่นอกชานอย่างไม่สบอารมณ์ ซึ่งนิ้มก็ไม่คิดจะตามไปง้อ..
จนนิ้มอาบน้ำอาบท่า เปลี่ยนชุดนอนเสร็จ เห็นพายยังเงียบหายไป นิ้มก็เลยเดินออกมาดูเสียหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าไม่สนใจ
".........."
พายยังคงนั่งอยู่ที่นอกชานตามลำพัง แถมสูบบุหรี่อีกด้วย..
ถ้าเป็นปกตินิ้มคงจะดุเหมือนทุกทีเพราะนิ้มไม่ชอบให้พายสูบบุหรี่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาอยู่ด้วยกันที่บ้านนิ้ม แต่ไหล่ที่ลู่ค้อมของพายทำให้นิ้มดุไม่ลง เพราะสัมผัสได้ว่าพายเองก็คงจะกำลังกลุ้มใจ และคิดมากกับเรื่องที่เกิดวันนี้อยู่เหมือนกัน
"พายทานข้าวเย็นรึยัง?"
ถามขึ้นมาเป็นประโยคแรก
"ยัง"
พายตอบทั้ง ๆ ที่ไม่ได้หันมามอง
"แล้วหิวรึเปล่าล่ะ จะให้นิ้มทำอะไรให้ทานมั้ย?"
นี่ง้อแล้วนะ..
"ไม่เป็นไรหรอก นิ้มทานข้าวเย็นกับพี่ป๋อมมาแล้วไม่ใช่เหรอ จะต้องลำบากเข้าครัวอีกทำไม"
ฟังน้ำเสียงแล้วเดาไม่ถูกว่าพายตอบด้วยความเกรงใจหรือหมางเมินกันแน่
"บุหรี่น่ะ ไม่สูบได้มั้ย?"
สุดท้ายแล้วนิ้มก็อดไม่ได้ที่จะห้าม
".........."
พายได้ยินอย่างนั้นก็ปรายตามองนิ้ม ก่อนจะขยี้บุหรี่ทิ้งโดยดี
"ดึกแล้ว พายจะกลับล่ะ"
ว่าแล้วพายก็ลุกขึ้นยืน เมื่อเดินผ่านนิ้มก็จูบนิ้มที่หน้าผากเบา ๆ ทีหนึ่ง แล้วผละไปอย่างไร้อารมณ์
ในทีแรกนิ้มก็หมั่นไส้พายอยู่หรอก ไม่คิดจะง้อให้มากกว่านี้ แต่พอเห็นพายเดินเงื่อง ๆ ออกไปแบบนั้นก็เปลี่ยนใจ.. รีบเดินตาม
"เดี๋ยว.."
นิ้มเดินมาดึงมือพายไว้
"มีอะไรก็พูดกันให้รู้เรื่องสิ ไม่ใช่มาทำมึนตึงแบบนี้"
พายนิ่วหน้า
"พายพยายามโทรหานิ้มทั้งเย็นนะ แต่นิ้มไม่รับโทรศัพท์พายเลย"
พูดคล้ายต้องการจะเตือนว่า ใครกันแน่ที่ทำมึนตึง..
"ก็นิ้มบอกแล้วว่านิ้มมีนัดทานข้าวเย็นกับพี่ป๋อม"
"พายก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วก็ไม่ได้คิดจะกวนเวลานิ้มด้วย แค่อยากให้รับโทรศัพท์สักครั้ง นิ้มไม่คิดเลยใช่มั้ยว่าพายจะรู้สึกยังไง ที่เมื่อตอนบ่ายทะเลาะกันแล้วนิ้มก็ออกจากบ้านไปเลย?"
แววตาของพายเต็มไปด้วยคำตัดพ้อ
นิ้มนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา
"เอาล่ะ นิ้มขอโทษ"
ก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นหรอกเพราะรู้ว่าคงทำให้พายเสียใจ แต่..
"เวลานิ้มโมโห นิ้มกลัวว่าจะพูดอะไรแรง ๆ ออกไปแล้วเอาคืนกลับมาไม่ได้น่ะสิ นิ้มเลยไม่อยากพูดอะไรกับพายตอนกำลังโกรธจัด โดยเฉพาะเวลาที่เราทะเลาะกันเรื่องเดิม ๆ "
นิ้มทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้นวม แล้วนั่นก็ทำให้พายค่อย ๆ เดินตามมานั่งด้วย
"ถามจริง ๆ เถอะ นิ้ม"
พายเอื้อมมือมาจับมือนิ้ม
"พายผิดมากนักเหรอ ที่อยากจะมีอะไรกับนิ้มแบบที่พายต้องการน่ะ?"
คำถามนั้นทำเอาหน้านิ้มร้อนผ่าวขึ้นมา..
"มันก็ไม่ผิดหรอก แต่..."
นิ้มยอมเปิดเผยความรู้สึกในที่สุด
"นิ้มรู้สึกแปลก ๆ ที่จะต้องเป็นฝ่ายรับน่ะพาย อีกอย่างที่เราทำกันอยู่ทุกวันนี้มันก็ทำให้มีความสุขพอแล้วไม่ใช่เหรอ?"
"สำหรับนิ้มอาจจะใช่ แต่สำหรับพาย มันยังไม่พอ"
พายตอบโดยไม่ละสายตาไปจากนิ้มแม้สักวินาที
"พายไม่อยากให้นิ้มคิดว่าพายคบนิ้มเพื่อรอวันจะได้มีเซ็กส์แบบที่ตัวเองต้องการหรอกนะ แล้วพายก็อยากจะบอกนิ้มด้วยว่าพายอยากทำแบบนั้นเพราะพายรักนิ้ม เพราะพายอยากทำกับนิ้มคนเดียว"
"เหอ อย่ามาพูดหน่อยเลย"
นิ้มได้ยินพายพูดอย่างนั้นก็ชักจะเขิน จึงต้องรีบแก้เก้อ
"ถ้าพ้นหูพ้นตานิ้มเมื่อไหร่ เจอเด็กถูกใจพายก็คงไม่ปล่อยไปหรอก"
พายบีบมือนิ้มเบา ๆ
"ถ้ามันทดแทนกันได้ง่ายอย่างนั้น พายจะรอคอยคำตอบตกลงของนิ้มไปทำไม?"
สิ่งที่พายย้อนถามมา ทำให้นิ้มจนปัญญาจะตอบโต้..
"แต่เอาเถอะ ถ้านิ้มยังไม่สบายใจกับเรื่องนี้ พายก็ไม่บังคับหรอกนะ รอมาได้ตั้งนาน แล้วทำไมพายจะรอต่อไปอีกไม่ได้ คงมีสักวันหรอกที่นิ้มเชื่อใจพายมากพอ ว่าพายจะไม่มีวันคิดว่านิ้มเป็นลูกผู้ชายน้อยไปกว่าพายเป็นอันขาด ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นระหว่างเราก็ตาม"
ว่าแล้วพายก็โน้มหน้ามาจูบที่ปากของนิ้มเบา ๆ
"พายไปล่ะ นิ้มจะได้เข้านอน"
"แล้วพายไม่ทานอะไรก่อนเหรอ นิ้มจะทำให้?"
พายสั่นศีรษะ
"เดี๋ยวพายค่อยแวะซื้ออะไรกลับไปทานที่บ้าน นิ้มพักเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานเช้า"
-
นิ้มนั้นได้ชื่อว่าเป็นคนที่หัวรั้น ยิ่งใครมาเซ้าซี้ให้นิ้มต้องทำในสิ่งที่นิ้มไม่อยากทำ ความดื้อรั้นนั้นจะมีมากขึ้นเป็นเท่าตัว และนิ้มจะต่อต้านไว้ก่อนโดยไม่ฟังอีร้าค่าอีรม ในทางกลับกัน หากไม่มีใครมากดดัน หรือบีบบังคับให้นิ้มต้องทำอย่างโน้นอย่างนี้ นิ้มจะหยุดดื้อ และค่อย ๆ คิดด้วยสติว่าควรหรือไม่ควรทำอะไร
และประเด็นค้างคาใจระหว่างนิ้มกับพายนี่ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น..
แม้จะทะเลาะง้องแง้งกันบ่อย ๆ แต่อยู่กับพายแล้วนิ้มก็มีความสุขกว่าอยู่คนเดียวหลายเท่าตัว พายเป็นคนมีอารมณ์ขัน ขี้เล่น แล้วก็ทำให้นิ้มหัวเราะได้เสมอแม้ในยามที่เครียดหรือกังวลกับอะไรหลาย ๆ อย่าง
เวลานิ้มท้อ พายจะเป็นกำลังใจให้นิ้มเสมอ เวลานิ้มสติแตก พายจะค่อย ๆ ปลอบให้นิ้มสงบลงแล้วหาทางแก้ไขปัญหาอย่างค่อยเป็นค่อยไป เวลานิ้มเหวี่ยงด้วยความฉุนเฉียวยามที่อะไรไม่เป็นไปตามความคาดหมาย เช่นรถติด ลูกค้าผิดนัด หรือบริกรในร้านอาหารพูดจาไม่ดีด้วย ก็ได้พายอีกนี่ล่ะ ที่ช่วยรั้งนิ้มไว้ไม่ให้เห็นเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ และปล่อยวางในสิ่งที่ไม่ควรเก็บมาทุกข์
ตลอดเวลาที่คบกัน นิ้มก็ไม่เคยคิดว่านิ้มเอาเปรียบพาย เวลาพายกลับจากที่ทำงานแล้วแวะมาบ้านนิ้มก่อน นิ้มก็คอยดูแลอย่างดี จัดเสื้อผ้าให้เปลี่ยน ทำอาหารให้ทานบ่อย ๆ เวลาขับรถไปเที่ยวต่างจังหวัดไกล ๆ ด้วยกัน นิ้มก็คอยอาสาผลัดเวรกับพายตลอดเพราะไม่อยากให้พายเหนื่อยคนเดียว เวลาพายจิตตกเพราะเพื่อนยืมเงินก้อนโตไปลงทุนแล้วไม่ยอมคืน นิ้มก็ไม่เคยซ้ำเติม ซ้ำยังปลอบใจพายให้ถือว่าฟาดเคราะห์ไป
นิ้มและพายต่างก็เป็นคู่รักที่ให้และรับอย่างเสมอภาคกันดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ แล้วทำไมพายยังจะต้องอยากได้ในสิ่งที่ล้ำเส้นความสบายใจของนิ้มด้วย?
และนิ้มก็คงจะคิดแบบนี้ไปตลอด หากไม่ได้ยินในสิ่งที่พายพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนกลับบ้าน..
'ถ้านิ้มยังไม่สบายใจกับเรื่องนี้ พายก็จะไม่บังคับหรอกนะ รอมาได้ตั้งนาน แล้วทำไมพายจะรอต่อไปอีกไม่ได้ คงมีสักวันหรอกที่นิ้มเชื่อใจพายมากพอ ว่าพายจะไม่มีวันคิดว่านิ้มเป็นลูกผู้ชายน้อยไปกว่าพายเป็นอันขาด ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นระหว่างเราก็ตาม'
ทั้ง ๆ ที่พายพูดด้วยความเข้าใจ และไม่ได้มีเจตนาที่จะตัดพ้อให้นิ้มต้องรู้สึกผิดเลยแม้แต่นิดเดียว แต่นั่นกลับทำให้นิ้มฉุกคิดขึ้นได้ว่าที่ผ่านมาพายเองก็ต้องอดทนกับขอบเขตของนิ้มเช่นกัน นิ้มอาจจะคิดว่าแบบนี้ก็ดีแล้ว ยุติธรรมแล้ว เท่าเทียมกันแล้ว แต่นั่นก็เป็นแค่มุมมองของนิ้มเท่านั้น เพราะพายไม่ได้มีความสุขกับสิ่งที่นิ้มยืนกรานมาตลอดนี่เท่าไรนัก
เวลามีอะไรกัน พายกระตือรือร้นที่จะทำให้นิ้มมีความสุขตลอด ไม่เคยตั้งเงื่อนไขหรือทำท่ารังเกียจรังงอนนิ้มเลย ทั้ง ๆ ที่พายเองก็เป็นคนรักความสะอาดขึ้นสมอง แต่พายกลับจูบเนื้อตัวนิ้มได้ทุกที่ทุกซอกมุมไม่มีเกี่ยง
เวลามีอะไรกัน นิ้มก็รู้อยู่เต็มอกว่าความต้องการของพายคืออยากให้นิ้มความสุข พายจะทำหน้าดีใจมาก ๆ ทุกครั้งที่เห็นว่าสามารถทำให้นิ้มมีความสุขได้ และไม่เคยบังคับนิ้มว่าต้องทำโน่นทำนี่ให้พายเลย เว้นเสียแต่ว่านิ้มจะอยากทำของนิ้มเอง
".........."
คิดแล้วก็นึกเสียดายที่พายกลับบ้านไปก่อน เพราะหากพายยังอยู่ตรงนี้.. นิ้มจะกอดพายแน่น ๆ สักครั้ง
พายถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเลี้ยวรถเข้าตึกอันเป็นที่พำนักอาศัยได้ในที่สุด เพราะนี่เป็นอีกวันที่พายต้องขับรถฝ่าการจราจรอันคับคั่งกลับบ้านด้วยความเหนื่อยล้า ไหนจะเครียดมาทั้งวันกับการที่ลูกค้าขอให้พายเลื่อนวันจัดงานเปิดตัวสินค้าให้เร็วขึ้นมาอีก เพื่อชิงตัดหน้าอีกบริษัทที่กำลังจะนำสินค้าประเภทเดียวกันมาวางตลาด แถมยังยืนยันจะให้พายเชิญบุคคลมีชื่อเสียงชุดเดิมมาร่วมเปิดให้ได้ ทั้ง ๆ ที่แต่ละคนนั้นพายต้องขอคิวล่วงหน้าเป็นเดือน ๆ
เดือดร้อนพายที่ต้องเสียเวลาอธิบายอีกพักใหญ่ ว่าสิ่งไหนที่บริษัทพายจะทำให้ได้หรือไม่ได้ในกรณีที่ลูกค้าเกิดต้องการเปลี่ยนวันและเวลาในการจัดงานเปิดตัวสินค้าอย่างกะทันหันเช่นนี้ แล้วตลอดทั้งวันพายกับคนในบริษัทก็ต้องวุ่นวายกับการหาสถานที่จัดงานใหม่และติดต่อแขกรับเชิญจำนวนกว่าร้อยคนนั่นว่าจะยังมีใครมาร่วมงานได้อยู่บ้าง
แม้วันพรุ่งนี้จะต้องกลับไปสะสางปัญหาเรื่องงานต่อ แต่พายก็ดีใจที่กลับบ้านมาได้เพราะอยากพักผ่อนเต็มที..
ใจจริงแล้วพายอยากแวะไปหานิ้ม อยากทานอาหารฝีมือนิ้ม อยากจะเล่าให้นิ้มฟังว่าวันนี้พายเจออะไรมาบ้าง แต่พายก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะขับรถย้อนไปบ้านนิ้มได้ และอีกใจหนึ่งก็ไม่อยากกวนนิ้มซึ่งคงเพิ่งกลับมาจากทำงานเหมือนกัน
ทว่าพอไขกุญแจประตูห้องเข้าไป พายก็เอะใจเมื่อเห็นว่าไฟในห้องชุดนั้นเปิดสว่าง แถมยังมีกลิ่นหอมของอาหารลอยมาจากที่ไหนสักแห่ง..
"นิ้ม?"
ร้องเรียกออกไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้เลยว่าจะใช่นิ้มหรือเปล่า บางทีอาจจะเป็นคุณแม่หรือพี่สาวของพายที่มีกุญแจห้องและแวะมาหาพายก็ได้ แต่ใจพายน่ะอยากจะให้เป็นนิ้มเหลือเกิน
รีบเดินเข้าไปในครัว แล้วเมื่อเห็นว่าใครอยู่ในนั้น สีหน้าอ่อนล้าของพายก็เปลี่ยนเป็นสดชื่นขึ้นมาทันที..
"กลับมาแล้วเหรอพาย?"
นิ้มหันหน้ามาจากเตาอบ แล้วยิ้มให้
"นิ้มแวะมาทำไก่อบให้พายน่ะ คงไม่ว่าอะไรนะที่เข้ามาโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า?"
"โธ่ พายจะว่าอะไรนิ้มได้ ดีใจจะตายที่เจอนิ้ม ตั้งแต่เดินจากรถขึ้นมานี่ ก็ยังนึกตลอดว่าอยากเจอนิ้ม"
พายสารภาพ แล้วก็เดินเข้ามากอดนิ้มโดยไม่พูดพล่ามทำเพลง..
"คิดถึงจัง"
"ฮื้อ พาย นิ้มเพิ่งทำอาหารเสร็จ ตัวเหม็นออก"
นิ้มทักท้วง แต่ก็ไม่ขัดขืนและยอมให้พายกอดโดยดี
"เหม็นที่ไหน หอมไก่อบจะตาย"
ว่าแล้วพายก็หอมแก้มนิ้มฟอดใหญ่ เล่นเอานิ้มจั๊กกะจี้จนหัวเราะ
หลังจากที่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จิบไวน์ขาวเย็น ๆ ที่นิ้มเตรียมแช่ไว้ให้ และทานไก่อบฝีมือนิ้มไปพร้อมกับที่เล่าเรื่องความวุ่นวายของงานให้นิ้มฟัง พายก็รู้สึกดีขึ้นมากและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
"เฮ้อ ลูกค้าก็งี่เง่าจริง ๆ นะ"
นิ้มพูดอย่างเห็นอกเห็นใจ
"แต่ไหน ๆ ก็มาถึงขนาดนี้แล้ว นิ้มเชื่อว่าพายจะจัดการให้ทุกอย่างลงตัวจนได้ เพราะฉะนั้นพายอย่าเครียดไปเลย"
พายหัวเราะหึ หึ เมื่อได้ยินคำแนะนำของนิ้ม
"ฟังดูไม่เหมือนคำแนะนำจากนิ้มเลยนะ ปกติแล้วนิ้มมักจะดุแล้วก็ยื่นคำขาดกับลูกค้าที่งี่เง่าเสมอไม่ใช่เหรอ?"
"ถ้าเป็นนิ้ม นิ้มคงยกเลิกงานลูกค้าไปเลย ถึงจะต้องคืนเงินหรือเสียเวลาก็ช่าง เพราะนิ้มไม่อดทนพอที่จะเข้าอกเข้าใจอะไรแบบนี้หรอก แต่นั่นเป็นข้อเสียของนิ้ม ส่วนพายใจเย็นกว่านิ้ม เพราะฉะนั้นถ้าพายทำไหว แก้ไขสถานการณ์แล้วจัดงานให้ตามที่ลูกค้าต้องการได้ นิ้มว่าก็จะดีกับบริษัทของพายเองนะ"
นิ้มบอก พลางเอื้อมมือมาเก็บจานเพื่อเตรียมจะนำไปล้าง
"นิ้มทำอาหารแล้ว ไม่ต้องล้างหรอก เดี๋ยวพายเก็บกวาดที่เหลือเอง"
พายแตะมือนิ้มไว้เป็นเชิงห้าม
"ไปนั่งพักผ่อนเถอะ พายจัดการแป๊บเดียว แล้วเดี๋ยวเราจะได้นั่งคุยกันสบาย ๆ อีกสักหน่อย นิ้มคงไม่รีบกลับใช่มั้ย?"
นิ้มสั่นศีรษะ ยิ้มให้พาย แล้วเดินไปที่ห้องรับแขกโดยดี
"นิ้ม.."
"หืม?"
"ทำไมวันนี้ถึงได้ใจดีกับพายล่ะ?"
พายถามขณะที่นิ้มนวดไหล่ให้..
"เอ นิ้มว่านิ้มก็ใจดีกับพายทุกวันนะ"
นิ้มตอบยิ้ม ๆ
"เพียงแต่วันนี้อาจจะใจดีเป็นพิเศษอย่างที่พายว่า"
พูดพลางก้มลงมองพายที่แหงนหน้าขึ้นมาพอดี
"แล้วเหตุผลคือ?"
"นิ้มรู้สึกไม่ค่อยดี ที่เมื่อวันอาทิตย์นิ้มทะเลาะกับพาย ปล่อยให้พายรอจนดึกดื่น แล้วพายก็ต้องกลับบ้านไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ทานอะไร วันนี้นิ้มเลิกงานเร็ว ก็เลยอยากมาทำอะไรให้พายทาน"
"หืม.. ที่แท้ก็แค่อยากชดเชยนี่เอง"
พายแกล้งตัดพ้อ
"นึกว่านิ้มจะทำให้เพราะรักพายซะอีก"
นิ้มได้ยินอย่างนั้น ก็โน้มหน้าลงมาจนหน้าผากตัวเองแนบอยู่กับศีรษะของพาย..
"ก็ทำเพราะรักนะสิ พายก็"
นิ้มพึมพำ..
หัวใจพายเต้นแรงขึ้นมาเมื่อได้ยิน นึกอยากจะรั้งนิ้มลงมาจูบที่ริมฝีปากแต่ก็กลัวนิ้มไม่ให้ความร่วมมือ เหตุเพราะเพิ่งทะเลาะกันไปเมื่อไม่นานนี้ พายเลยไม่แน่ใจว่านิ้มหายเคืองดีแล้วหรือยัง
จึงทำได้เพียงเอื้อมไปแตะมือของนิ้มที่ยังนวดไหล่พายอยู่อย่างเอาใจใส่..
"ทำไม พายหายเมื่อยแล้วเหรอ?"
"ก็ไม่เชิงหรอก"
พายเงยหน้าขึ้นมองนิ้มอีกครั้ง
"นิ้มนวดให้แบบนี้ก็สบายดี แต่พายอยาก.. อยากจะนั่งกอดนิ้มมากกว่า"
คนฟังหัวเราะแล้วยอมเดินอ้อมจากด้านหลังเก้าอี้นวมมาหาพายโดยดี แต่ยังไม่ทันจะได้ทรุดตัวลงนั่ง พายก็ฉุดนิ้มให้ลงมานั่งบนตักตัวเองเสียก่อน
"เฮ้ย.. นิ้มตัวหนักนะ"
นิ้มรีบบอก และพยายามจะกระเถิบลงจากตักพายอย่างเขิน ๆ
"ไม่หนักหรอกน่า อบอุ่นดีออก"
พายไม่ยอมให้นิ้มลงไปจากตัก กอดนิ้มอยู่อย่างนั้น.. ซบหน้าเข้ากับแผนหลังอุ่น ๆ ของนิ้ม
".........."
ใจหนึ่งพายอยากจะทำอะไรที่มากกว่ากอด และที่อยากทำอย่างนั้นก็ไม่ใช่เพราะต้องการเติมเต็มความต้องการตัวเองในฐานะมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อ แต่เพราะรักนิ้ม.. อยากบอกให้นิ้มรู้ด้วยสัมผัสทางกายว่าพายรักนิ้มและมีความสุขแค่ไหนที่มีนิ้มอยู่ข้าง ๆ คอยดูแลพายในวันที่พายเหนื่อยอย่างนี้
แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้ต่างคนต่างต้องตื่นแต่เช้าไปทำงานทั้งคู่ พายก็ยั้งใจไว้และได้แต่กอดนิ้มอย่างเดียว
"นิ้ม..."
พายเรียกขณะเดินมาส่งนิ้มที่หน้าประตู
"ขอบใจนิ้มมากนะที่แวะมา แล้วก็สำหรับไก่อบด้วย"
ว่าแล้วก็โน้มตัวมาจูบแก้มนิ้มเบา ๆ หนึ่งที
"ถึงบ้านแล้ว โทรบอกพายด้วยนะ"
นิ้มพยักหน้า
"พายก็ทำใจให้สบายล่ะ ปัญหาทุกอย่างมีทางออก ค่อย ๆ แก้กันไป ถ้ามีอะไรที่นิ้มช่วยได้ก็บอก"
แม้ว่านิ้มจะไม่ได้ทำงานทำด้านเดียวกับพาย แต่สายงานของนิ้มที่เกี่ยวกับการประชาสัมพันธ์ก็มีส่วนเกี่ยวข้องบ้างในบางโอกาส
"แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าไม่ขอให้แฟนช่วยแล้วจะขอให้ใครช่วยเล่า.."
พายถือโอกาสอ้อนเสียเลย
โชคดีที่พายใช้เวลาตลอดสัปดาห์นั้นจัดการเรื่องงานให้ลงตัวได้สำเร็จ วันเสาร์ถัดมาพายจึงมีเวลามาขลุกอยู่ที่บ้านนิ้มได้ทั้งวัน..
นิ้มเป็นคนชอบปลูกต้นไม้และทำสวน พายจึงหันมาสนใจเรื่องต้นหมากรากไม้ และชอบทำสวนตามนิ้มไปโดยปริยาย พายช่วยนิ้มใส่ปุ๋ย พรวนดิน เอาไม้ประดับจำนวนสี่ห้าต้นที่บัดนี้โตเต็มที่ในกระถางมาลงดินตลอดบ่าย ซึ่งกว่าจะรดน้ำต้นไม้ ทำความสะอาดและเก็บอุปกรณ์เข้าที่เสร็จ ก็เป็นเวลาเย็นย่ำพอดี
นิ้มและพายเดินเข้าบ้านมาด้วยเสื้อผ้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ มือไม้และเนื้อตัวมอมแมมไปหมดสมกับที่เป็นชาวสวนกันมาทั้งวัน พายซึ่งเป็นคนรักสะอาดและทนอยู่ในเสื้อผ้าสกปรกไม่ได้นานจึงขอนิ้มไปอาบน้ำทันที
"ตามสบายเลยพาย นิ้มก็จะไปอาบน้ำเหมือนกัน"
พายได้ยินอย่างนั้นก็ตาลุกวาว
"จะอาบด้วยกันเหรอ?"
"ฝันไปเถอะ"
นิ้มหัวเราะ
"พายก็ไปอาบของพายสิ นิ้มจะไปใช้ห้องน้ำอีกห้องแทน บ้านนิ้มไม่ได้มีที่อาบน้ำที่เดียวซะหน่อย"
พายได้ยินอย่างนั้นก็คอตกด้วยความผิดหวัง แต่ไม่กล้าหือ จึงได้แต่เดินตามนิ้มขึ้นชั้นบนเพื่อไปหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่มาเปลี่ยน พายจะมีเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวชุดหนึ่งติดไว้ที่บ้านนิ้มเสมอ เช่นเดียวกับที่บ้านพายก็จะมีข้าวของเครื่องใช้ของนิ้มฝากไว้เช่นกัน
"นิ้มอาบน้ำในห้องนอนของนิ้มเถอะ เดี๋ยวพายออกไปใช้ห้องน้ำเล็กแทน"
พายรู้สึกเกรงใจ ไม่อยากให้นิ้มต้องระเห็จออกไปใช้ห้องน้ำข้างนอกทั้ง ๆ ที่นิ้มเป็นเจ้าของบ้าน
"เอาอย่างนั้นเหรอ จริง ๆ นิ้มอาบที่ไหนก็ได้นะ ไม่ได้ต่างกันเลย"
"ไม่ล่ะ นิ้มอาบที่นี่ดีกว่า จะได้ไม่ต้องหอบข้าวของไปให้ลำบาก"
ว่าแล้วพายก็ออกไปจากห้อง โดยไม่ลืมที่จะถือผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าชุดใหม่ติดไปด้วย พายใช้เวลาอาบน้ำสระผมอยู่พักหนึ่ง จนเมื่อแต่งตัวเสร็จ พายก็เดินกลับเข้ามาในห้องเพื่อดูว่านิ้มอาบน้ำเสร็จแล้วหรือยัง
เมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เห็นว่านิ้มแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเช่นกัน เพราะนึกว่าจะมีโอกาสได้ส่งสายตาโลมเลียใส่นิ้มตอนนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำเสียหน่อย
"พายอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ? เร็วจัง"
นิ้มดูสดชื่นขึ้นหลังจากอาบน้ำ และกำลังเช็ดผมตัวเองอยู่ด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก
"หิวรึยัง?"
"ยังหรอก นิ้มล่ะ"
"ยังเหมือนกัน แต่อีกไม่นานคงจะหิวล่ะ เพราะนี่ก็เกือบทุ่มแล้ว"
และนั่นคือเวลาที่นิ้มมักจะทานอาหารค่ำ..
"จริง ๆ นิ้มอยากทำอะไรให้พายทานนะ แต่นิ้มเหนื่อยจัง เราสั่งอะไรมาทานหรือออกไปทานข้างนอกดีมั้ย"
"ออกไปหาอะไรทานก็ได้ นิ้มไม่ต้องทำให้ลำบากหรอก"
พายพูดพลางเดินมานั่งลงบนเตียง มองนิ้มตาปริบ ๆ
"แล้วพายอยากทานอะไร?"
นิ้มพูดขณะเดินเอาผ้าขนหนูผืนเล็กไปผึ่งบนราวในห้องน้ำ ก่อนจะกลับมายืนตรงหน้าพายดังเดิม
".........."
กลิ่นสบู่หอมสะอาดที่โชยอ่อน ๆ มาจากตัวนิ้มทำให้หัวใจพายเต้นแรงขึ้นทีละนิด พายจะบอกนิ้มอย่างไรดีว่าอาหารค่ำนั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่พายจะนึกถึงในตอนนี้ เพราะว่า..
"หืม.. อยากทานอะไร?"
นิ้มก้มตัวลง วางมือไว้บนหัวเข่า โน้มหน้ามาพูดกับพายที่ยังนั่งอยู่ราวกับว่าพายเป็นเด็กตัวเล็กนิดเดียว
พายสบตานิ้ม แล้วค่อย ๆ ดึงนิ้มลงมาที่เตียง...
"อยากทานนิ้ม"
พายกระซิบ พลางขบใบหูนิ้มเบา ๆ
"ได้มั้ย?"
นิ้มไม่ตอบ..
".........."
แต่เมื่อพายกอดนิ้มแน่นขึ้นและสอดมือเข้าไปใต้เสื้อเนื้อนิ่มของนิ้ม นิ้มก็ยอมให้พายจับต้องโดยไม่ขัดขืนแต่อย่างไร ซ้ำยังจูบแผ่ว ๆ ลงบนผิวหน้าของพายอีกด้วย
และนั่นก็ดีกว่าคำอนุญาตเป็นไหน ๆ ...
ร่างของนิ้มบิดเร่า เมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวของพายปรนเปรอความสุขให้นิ้มจนนิ้มแทบจะสำลัก มือไม้นิ้มสางเสยเข้าไปในเรือนผมของพายที่บัดนี้ยุ่งเหยิง..
"พาย.. พาย.. อย่าเพิ่ง!"
แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว เพราะระลอกคลื่นแห่งความรัญจวนนั้นได้ถาโถมสาดซัดเข้ามาอย่างแรงจนนิ้มไม่อาจต้านทานได้
"ฮ่า!!"
ปลายเท้าของนิ้มจิกเกร็งไปกับบ่าและแผ่นหลังของพาย ศีรษะของพายยังคงขยับขึ้นลงเป็นจังหวะเชื่องช้า ราวกับต้องการให้นิ้มค่อย ๆ ลอยขึ้นสู่ฝั่งอย่างนุ่มนวลหลังจากที่ถูกคลื่นหอบให้ดำดิ่งลงไปในทะเลลึก
".........."
ตัวนิ้มสั่นเทิ้มและกระตุกเบา ๆ สองสามครั้ง ยังคงหายใจแรงราวกับเพิ่งวิ่งระยะไกลมาก็ไม่ปาน..
ไม่นานพายก็เคลื่อนตัวขึ้นไปหาแล้วรั้งร่างที่อ่อนปวกเปียกของนิ้มเข้ามาไว้ในอ้อมกอด รู้สึกทั้งดีใจ ภูมิใจ และมีความสุขที่สามารถทำให้นิ้มปล่อยตัวปล่อยใจไปและมีความสุขกับพายได้อย่างนี้
พายอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นนิ้มยังคงหลับตาพริ้ม ผิวแดงเรื่อไปหมดตั้งแต่ใบหน้า ลำคอ ไล่ลงไปจนถึงแผ่นอก เนื้อตัวของนิ้มยามที่ร้อนผ่าวและชื้นด้วยเหงื่อนิด ๆ อย่างนี้ช่างเชิญชวนให้พายอยากสัมผัสต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่หยุดหย่อน
"หืม?"
พายทำเสียงฉงน เมื่อเห็นนิ้มค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา
"นึกว่าจะหลับซะอีก"
เพราะก็มีอยู่หลายครั้งที่พายเทความสุขให้นิ้มโดยไม่บันยะบันยัง จนนิ้มต้องงีบเอาแรงก่อนจะ 'ดำเนินการ' ใด ๆ ต่อได้..
"ก็อยากหลับหรอก เหนื่อยจากลากกระสอบปุ๋ยกับพรวนดินมาทั้งวัน"
นิ้มตอบด้วยเสียงง่วง ๆ แต่ฟังดูเร้าอารมณ์อยู่ในที
"แต่นิ้มจะหลับได้ไง ในเมื่อพายยัง.."
พายหัวเราะ เอื้อมมือไปขยี้ผมนิ้มอย่างเอ็นดู
"ไม่เป็นไรหรอกน่า เหนื่อยก็นอนเถอะ ขืนนิ้มทำโน่นนี่ให้พายทั้ง ๆ งัวเงียแบบนี้พายก็ได้ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย ขาดทุนกันพอดี"
นิ้มปรือตาขึ้นมองอีกครั้ง..
"แล้วใครว่านิ้มจะทำให้พาย?"
ย้อนถามขณะสบตาพายตรง ๆ
"พายมีอะไรที่อยากทำเองแต่ไม่เคยได้ทำ วันนี้ก็ทำซะสิ"
".........."
พายนิ่งไปประมาณเกือบหนึ่งนาทีเต็ม เพราะไม่แน่ใจว่านิ้มหมายถึงอะไร
"นิ้ม.."
แล้วพอเริ่มเข้าใจ ก็ตื่นเต้นจนมือไม้สั่นเลยทีเดียว..
"นี่หมายความว่า นิ้มจะให้พาย.. เอ่อ.. ได้เหรอ?"
นิ้มพลิกตัวหันหลัง เริ่มประหม่าเมื่อถูกถามตรง ๆ อย่างนั้น
"ถ้าไม่ให้แล้วนิ้มจะพูดขึ้นมาทำไมล่ะ"
จะทำก็รีบทำเถอะน่า มัวแต่ถามอย่างนี้นิ้มชักจะอายแล้วนะ..
หัวใจพายเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อได้ยินคำอนุญาตที่ชัดเจน รู้สึกเก้งก้างเคอะเขินราวกับผู้ชายที่มีอะไรกับคนรักเป็นครั้งแรกขึ้นมา แม้ว่านี่จะห่างไกลจากครั้งแรกของนิ้มและพายอยู่โขก็เถอะ
"ทำไม.. พายไม่อยากทำแล้วเหรอ?"
นิ้มเอียงหน้ามาถาม เมื่อเห็นพายดูอึกอัก..
"ไม่ใช่นะนิ้ม!"
พายรีบตอบเสียงดังราวกับกลัวว่าจะเสียโอกาสนี้ไปเหลือเกิน
"นิ้มก็รู้ว่าพายรอวันนี้มานานแค่ไหน แต่พายกลัวนิ้มจะเจ็บ เพราะพายไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย ง่า.. พายว่าพายขับรถออกไปซื้อของสำคัญก่อนดีกว่า"
"ไม่ต้องออกไปหรอก กว่าจะกลับมา หมดอารมณ์กันพอดี"
นิ้มบ่น พลางขยับตัวออกห่าง
"อ้าว แล้วจะให้พายทำยังไงล่ะ พายไม่อยากให้นิ้มเจ็บนะ"
พายหน้าเสีย แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีใครโยนอะไรมาโดนหลังดัง 'ปุ' !
".........."
พอหันไปมองก็พบขวดของเหลวตกอยู่ข้างตัว และมองปราดเดียวพายก็รู้ว่านี่คือสิ่งที่พายต้องการ!!
"นิ้ม!"
พายร้องด้วยความดีใจ ในขณะที่อีกคนคลานตุบตับหนีไปอีกทาง..
"นิ้ม.. นิ้มน่ารักที่สุดเลย!"
พายทะลึ่งพรวดมาทีเดียวก็คว้าตัวนิ้มไว้ได้
"พายน่ะทึ่ม.."
นิ้มพึมพำ หน้าแดงไปถึงหู
"ถามนิ้มคำเดียวว่ามีเตรียมไว้รึเปล่า เรื่องก็จบตั้งนานแล้ว"
"ใครจะไปคิดเล่า นิ้มออกจะหวงตัว อีกอย่างพายก็คิดว่ามันเป็นหน้าที่พายที่ต้องดูแลจัดการเรื่องพวกนี้นะ"
พายหัวเราะเสียงทุ้ม พลางก้มลงมองเจ้าขวดเล็ก ๆ ที่ถือไว้ในมือ
"แหม ของอิมพอร์ตมาจากอเมริกาด้วยสิ แสดงว่าวางแผนมานานแล้วใช่มั้ย?"
"เปล่า พี่ป๋อมให้เป็นของขวัญตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าคบกับพายใหม่ ๆ "
นิ้มตอบ
"ได้มาทีแรกก็ไม่เคยคิดว่าจะมีวันได้ใช้ แต่แปลกที่ยังเก็บไว้"
"นั่นก็เพราะว่า..."
พายยิ้มกริ่ม หูตาแพรวพราวขึ้นมาทันที
"จิตใต้สำนึกบอกนิ้มน่ะสิ ว่านิ้มจะต้องเป็นของพายสักวัน"
ว่าแล้วพายก็จูบเบา ๆ ลงบนริมฝีปากของนิ้ม
"พาย.."
"หืม?"
"สัญญานิ้มได้มั้ย ว่าถ้านิ้มไม่ชอบ พายจะไม่บังคับให้นิ้มทำอีก"
"ไม่ต้องสัญญาหรอก"
พายสบตานิ้มอย่างเข้าใจ..
"เพราะถ้าบังคับให้นิ้มต้องทำอะไรที่ฝืนใจ นั่นก็ไม่ใช่พายแล้ว"
-
แม้จะสัมผัสแตะต้องกันเช่นนี้มาแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่นิ้มก็ยังคงตื่นเต้นและรู้สึกราวกับจะหลอมละลายไปกับฝ่ามือของพายได้เสมอ..
ได้ยินเสียงตัวเองครางเบา ๆ เมื่อลิ้นและนิ้วมือของพายผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันทำหน้าที่ล่วงล้ำเข้ามาในตัวนิ้มอย่างอ่อนโยนทว่าต่อเนื่อง กล้ามเนื้อบางส่วนรัดรึงแน่นขึ้นมาเป็นระยะเพื่อต่อต้านสิ่งที่ไม่คุ้นเคย แต่ถึงอย่างนั้นความอดทนและความใจเย็นของพายก็ค่อย ๆ เอาชนะกลไกป้องกันตามธรรมชาติไปได้ทีละน้อย..
"เจ็บหรือนิ้ม?"
พายถามอย่างเป็นห่วง พร้อมกันนั้นก็ไม่ลืมที่จะพรมจูบไปทั่วแผงอกของนิ้ม
"ไม่เจ็บ แต่ว่า.."
นิ้มนิ่วหน้า
"นิ้มอึดอัด"
"หายใจเข้าลึก ๆ นะนิ้ม ปล่อยตัวตามสบาย"
พายบอก พร้อมกับที่นิ้มรู้สึกได้ว่านิ้วของพายที่อยู่ในตัวนิ้มนั้นขยับเขยื้อนช้าลง
".........."
นิ้มหลับตาแน่น แม้จะรู้ว่าคุณค่าความเป็นผู้ชายไม่ได้สูญหายไปกับเรื่องนี้ แต่นิ้มก็ยังอดรู้สึกอายไม่ได้ และไม่กล้าพอที่จะลืมตามองพายเหมือนทุกคราว ๆ ที่ใกล้ชิดกัน
พายใช้เวลาแตะต้องนิ้มอย่างค่อยเป็นค่อยไป จนนิ้มค่อย ๆ คุ้นชิน ไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนในตอนแรก ในขณะเดียวกันร่างกายก็เริ่มกำซาบความรู้สึกดีแบบแปลก ๆ เข้ามาทีละน้อย และพายก็เปิดโอกาสให้นิ้มได้ทำความรู้จักความรู้สึกที่ว่านั่นนานเท่านาน..
"นิ้ม.."
เสียงพายแหบพร่า หลังจากที่อ่อนโยนและให้เวลากับนิ้มมาพักใหญ่..
"กอดพายแน่น ๆ นะ"
หัวใจนิ้มกระตุกเมื่อได้ยินอย่างนั้น แม้พายไม่พูดออกมาตรง ๆ ว่าพายกำลังจะทำอะไรต่อไป.. แต่นิ้มก็รู้ดี
".........."
นิ้มขยับแขนขึ้นไปโอบไหล่ของพายอย่างเชื่องช้า รับรู้ได้ถึงน้ำหนักตัวของพายที่ค่อย ๆ ผ่อนลงมาบนท่อนขาของนิ้ม..
แล้วเมื่อจุดหวงห้ามบนร่างกายของนิ้มถูกพายเบียดเข้ามาแม้เพียงเบา ๆ นิ้มก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงในลำคอเพราะความปวดหน่วง ๆ ที่แผ่ซ่านขึ้นมา..
พายได้ยินอย่างนั้นก็หยุด ก้มลงจูบนิ้มคล้ายต้องการจะปลอบประโลมอยู่อีกพักหนึ่ง และเมื่อนิ้มดูมีทีท่าสบายตัวขึ้น.. พายก็บดร่างเข้าหานิ้มอีกนิด
"พาย.."
นิ้มลืมตาขึ้นมองพาย.. รู้สึกได้ว่าปลายเท้าทั้งสองข้างที่ลอยสูงอยู่นั้นสั่นระริก
แม้ว่าจะไม่คุ้นเอาเสียเลยกับความเจ็บปวดแบบนี้ แต่เมื่อเห็นสายตาพายที่มองมาอย่างเป็นห่วง นิ้มก็ตัดสินใจที่ไม่พูดคำว่า 'เจ็บ' ออกไป
"นิ้มเจ็บมากมั้ย?"
นิ้มนิ่ง.. ได้แต่ใช้ความเงียบเป็นคำตอบ
พายเห็นอย่างนั้นก็ใจเสีย ทำท่าจะล่าถอย หากไม่ติดว่านิ้มร้องห้ามไว้
"อย่าไปไหน พาย"
นิ้มลืมตาขึ้นมอง..
"นิ้มทนได้ นิ้มอยากให้พายมีความสุขนะ"
แม้พายจะอ่อนโยนแสนอ่อนโยนกับนิ้ม แต่นิ้มก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความเจ็บปวดนั่นทำเอาน้ำตานิ้มเกือบจะไหลอยู่หลายครั้ง..
".....!....."
ถึงกระนั้นนิ้มก็กอดพายไว้แน่น หัวอกเต็มตื้นขึ้นมาเมื่อสัมผัสได้ถึงเนื้อตัวของพายที่บัดนี้แทบจะหล่อหลอมเป็นร่างเดียวกับนิ้ม
"นิ้ม.."
พายก้มลงมองดูนิ้มในแสงไฟสลัว แล้วเอื้อมมือมาจับใบหน้าของนิ้ม.. ใช้ปลายนิ้วลูบไล้กลีบปากของนิ้มเบา ๆ
".........."
และนิ้มก็มองเห็นทุกความรู้สึกอยู่ในแววตาของพายที่มองมา ทั้งรัก เป็นห่วง ซาบซึ้ง ขอบคุณ และอีกสารพัดที่ล้วนแต่เป็นความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กัน
"พาย.."
แววตานั้นทำให้นิ้มเบียดร่างเข้าหาพายโดยไม่ลังเล และทำให้นิ้มเข้าใจถึงเหตุผลว่าทำไมนิ้มถึงตัดสินใจตามใจพายทุกอย่างในค่ำคืนนี้ สิ่งสำคัญสิ่งเดียวที่ทำให้นิ้มกล้าก้าวข้ามความกลัวและความกังวลทั้งปวง ยอมออกจากพื้นที่ที่คุ้นเคยมาสู่อ้อมอกของพายอย่างเชื่อใจ จะเป็นสิ่งใดไปไม่ได้.. นอกจากความรักที่พายมีให้นิ้มมาโดยตลอด
เมื่อได้มาอยู่ในมือของคนที่นิ้มรัก ที่นิ้มเชื่อใจว่าจะไม่มีทางตัดสินนิ้มหรือรักนิ้มน้อยไปกว่านี้ แล้วยังจะมีอะไรที่นิ้มต้องกลัวอีก?
"นิ้ม!"
เสียงพายร้องเรียกชื่อนิ้มด้วยอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความปรารถนา..
และในคราวนี้นิ้มก็ไม่ลังเลที่จะกระโจนลงสู่ห้วงมหาสมุทรลึกไปพร้อมกับพาย ยอมให้ร่างทั้งร่างถูกอาบด้วยอารมณ์และความรู้สึกลึกซึ้งดื่มด่ำ.. ที่คนรักเท่านั้นจะสามารถมอบให้กันได้
"พาย..."
นิ้มกระซิบเบา ๆ ด้วยความเกรงใจที่ต้องปลุกให้อีกคนตื่น
"หืม?"
พายลืมตาขึ้นมาช้า ๆ แม้จะผล็อยหลับกันไปทั้งคู่ แต่ก็ดูเหมือนว่าวี่แววแห่งความสุขบนใบหน้าพายจะยังปรากฏชัด
"นิ้มขอลุกไปล้างตัวนะ"
ปกติแล้วจะงีบหลับไปเลยหลังจากมีอะไรกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่คราวนี้นิ้มรู้สึกว่าตัวเองเลอะไปถึงไหนต่อไหน จึงอดรู้สึกไม่ได้ว่าควรจะชำระล้างร่างกายเสียหน่อย
"ไม่ให้ไป.."
นอกจากพายจะไม่ยอมปล่อยนิ้มแล้ว ยังกอดนิ้มแน่นขึ้นกว่าเดิมอีก
"ไม่ให้ไปได้ยังไง พายทำนิ้มเลอะออกขนาดนี้"
นิ้มบ่นอุบ
"ก็เลอะด้วยกันทั้งคู่ ไม่เห็นเป็นไร"
แม้พายจะเป็นคุณชายรักความสะอาด แต่น่าแปลกที่พายไม่เคยทำให้นิ้มรู้สึกว่าส่วนไหนที่มาจากเนื้อตัวนิ้มจะสกปรกในสายตาพายเลย แล้วพายก็ยินดีจะนอนกอดก่ายกับนิ้มทั้ง ๆ ที่ตัวเหนียวเหนอะได้ทุกครั้ง
"ไม่เอาน่า นิ้มไม่สบายตัว นิ้มอยากไปล้างตัว"
นิ้มขอความเห็นใจ
"ไม่ให้ลุก ยังไงก็ไม่ให้ลุก"
พายยืนกราน
"ถ้านิ้มไม่สบายตัว ก็นอนอยู่ที่นี่ เดี๋ยวพายจัดการเอง"
"แล้วพายจะไปไหน?"
นิ้มถามงง ๆ แต่พายไม่ยอมตอบ ลุกหายจากเตียงเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะกลับมาพร้อมผ้าขนหนูชุบน้ำหมาด ๆ และห่อทิชชูเปียก
"ไหน.. นิ้มเลอะตรงไหน?"
"เอ่อ แล้วพายจะทำอะไร?"
"พายจะเช็ดตัวให้นิ้มไง ไหน เลอะที่ก้นนี่ใช่มั้ย.."
นิ้มได้ยินอย่างนั้นก็กลิ้งตัวหนีอุตลุด
"บ้า! จะบ้าเหรอพาย นิ้มไม่ใช่เด็กอ่อนนะ"
นิ้มฟังแล้วทั้งฉุนทั้งอาย ทำท่าจะลุกหนีไปห้องน้ำ แต่พายก็ดึงนิ้มไว้จนได้
"นิ้มอย่าดื้อนักเลยน่า มานี่ นอนดี ๆ พายจะเช็ดตัวให้ จะทำให้สะอาดทุกซอกทุกมุมเลย รับรองว่าสะอาดกว่าล้างตัวอีก เพราะพายมองเห็นก้นนิ้มชัดกว่านิ้มมองก้นตัวเอง"
"บ้าสิพาย พูดออกมาได้ เฮ้ย.. อย่านะ.."
นิ้มร้อง เมื่อพายจับนิ้มเหวี่ยงลงไปนอนราบกับเตียง
"คืนนี้ห้ามดื้อกับพายเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นพายจะทำอีกรอบ.. หึ หึ"
พายขู่พลางหัวเราะอย่างย่ามใจ
"อ้าว ไหนบอกว่าจะไม่มีทางบังคับให้นิ้มทำในสิ่งที่นิ้มไม่ชอบไง?"
"แล้วนิ้มไม่ชอบเหรอ?"
พายย้อนถาม..
"ไม่ชอบที่พายทำในคืนนี้เลยแม้แต่นิดเดียวเหรอ?"
นัยน์ตาพายทำทีเหมือนรู้ทัน ว่านิ้มก็ปากแข็งไปอย่างนั้นเอง
"นี่ พายปล่อยนิ้มได้แล้ว"
นิ้มไม่ตอบคำถามพาย และยังยืนยันจะลุกไปล้างตัวให้ได้
"ไม่เอาน่า นิ้ม.."
คราวนี้พายใช้น้ำเย็นเข้าลูบ และพูดกับนิ้มด้วยเสียงอ่อนหวาน
"ไหน ๆ ก็ตามใจพายมาแล้วตลอดคืน จะตามใจพายอีกสักเรื่องไม่ได้เหรอ?"
นอกจากจะอ้อนด้วยเสียงแล้ว ยังอ้อนด้วยแววตาอีกด้วย
"พายคิดมาตลอดเลยนะ ว่าหากมีคืนแรกของนิ้มเมื่อไหร่ พายจะดูแลปรนนิบัตินิ้มอย่างดี ไม่ให้ต้องลุกจากเตียง ไม่ให้เท้าต้องแตะพื้น แล้วพายก็จะนอนกอดนิ้มไปถึงเช้าด้วย"
นิ้มฟังแล้วทำจมูกย่น..
"พายพูดอะไรก็ไม่รู้ ลิเกชะมัด"
"ก็ลิเกแต่กับนิ้มคนเดียวนี่ล่ะ"
พายซบหน้าลงกับอกของนิ้ม..
"นะ ให้พายเช็ดตัวให้นะ ไม่ต้องไปล้างตัวหรอก"
"แล้วถ้านิ้มต้องไปเข้าห้องน้ำล่ะ"
"ก็ฉี่ใส่พายเลย ไม่ต้องเกรงใจ"
"ไอ้บ้า!"
นิ้มว่า แล้วต่างคนต่างก็หัวเราะร่วน
"เป็นไง ข้าวต้มเห็ดหอมของพายพอใช้ได้มั้ย?"
พายถาม หลังจากที่นิ้มชิมอาหารเช้าฝีมือพายเข้าไปได้หนึ่งคำ
"อืม ก็อร่อยดี"
นิ้มตอบตามตรง และนั่นก็ทำให้พายโล่งอก เพราะกังวลว่าฝีมือตัวเองจะไม่ได้มาตรฐานคนทำอาหารเก่งอย่างนิ้ม
"ไม่ได้แกล้งชม?"
"ข้าวต้มอร่อยจริง ๆ นิ้มไม่ได้แกล้งชม แต่ก็อย่างว่า.. มีใครในโลกนี้ทำข้าวต้มไม่อร่อยด้วยเหรอ มันเป็นอาหารที่ง่ายจะตาย"
พายได้ยินอย่างนั้นก็งอนทันที
"ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ทำอาหารเก่งไปซะทุกอย่างเหมือนนิ้ม!"
นิ้มหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นพายกระฟัดกระเฟียด แต่สุดท้ายก็ไม่ลืมที่จะโอ๋
"หยอกเล่นนิดหน่อยทำเป็นโกรธไปได้ ไม่เอาน่า"
"โกรธสิ ก็คนอุตส่าห์ตั้งใจทำ"
"ก็รู้ว่าตั้งใจทำ นิ้มถึงดีใจไงล่ะ"
นิ้มพูดเสียงอ่อน..
"คนไม่ทำกับข้าว ไม่ค่อยทานอาหารเช้าอย่างพาย อุตส่าห์ลงครัวมาทำมื้อเช้าให้นิ้มโดยเฉพาะ แล้วนิ้มจะมองไม่เห็นความตั้งใจของพายได้ยังไง"
"ปกติแล้วนิ้มทำอาหารให้พายทานตลอด.."
พายมองนิ้มแล้วยิ้ม
"พายก็อยากจะทำอะไรให้นิ้มทานบ้าง ถึงมันจะไม่วิลิศมาหราก็เถอะ"
ว่าแล้วก็เอื้อมมือข้ามโต๊ะมาจับมือนิ้ม
"นิ้ม.. ว่าแต่ว่า.."
นัยน์ตาของพายดูมีเลศนัย
"นิ้มยังไม่ได้ตอบพายเลย ว่าตกลงนิ้มชอบที่เราทำกันเมื่อคืนรึเปล่า?"
ได้ยินแล้วนิ้มแทบจะสำลักข้าวต้ม ดีว่ากลืนลงไปทันเวลา..
"หืม.. ว่าไง?"
พายไม่ถามเฉย ๆ แต่คลึงมือนิ้มไปด้วยอีกต่างหาก
"ไม่ชอบ แล้วก็เจ็บมากด้วย!"
นิ้มตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ ถลึงตาใส่พาย
"โถ โถ โถ.."
พายทำสุ้มเสียงเห็นอกเห็นใจ
"ครั้งแรกก็แบบนี้ล่ะน่า จะให้แน่ใจว่าชอบหรือไม่ชอบจริงต้องลองอีกสักห้าหกครั้ง"
"อย่ามามั่วหน่อยเลยพาย ครั้งเดียวก็เกินพอ"
"เหอ ของแบบนี้ก็ไม่แน่หรอก เหมือนสมัยเด็ก ๆ เวลาเราลองดื่มของมึนเมา เราก็จะคิดว่ามันไม่อร่อยบ้างล่ะ ขมบ้างล่ะ แต่พอโตมา ดื่ม ๆ ไปก็เฮ้ย.. ได้รสชาติและสนุกไปอีกแบบ จริงมั้ยล่ะ?"
"พายอย่าเพ้อเจ้อ ทานข้าวต้มซะ เดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย"
นิ้มตัดบทดื้อ ๆ
".........."
พายยอมเก็บปากเก็บคำโดยดี ไม่เซ้าซี้ต่อให้นิ้มต้องรำคาญ แต่ก็อดเชื่ออยู่ลึก ๆ ไม่ได้ว่านิ้มมีความสุขกับเมื่อคืนไม่น้อยไปกว่ากัน เพียงแต่ไม่อยากจะยอมรับกับพายให้เสียฟอร์มเท่านั้นเอง
เพราะถ้ามีครั้งแรกได้ ครั้งต่อ ๆ มาจะไปไหนเสีย ที่สำคัญ 'ของขวัญ' จากพี่ป๋อมยังมีอยู่อีกเต็มขวด แถมตอนตื่นนอนพายก็แอบเห็นนิ้มเก็บเจ้าขวดเล็ก ๆ นั่นไว้ในลิ้นชักใกล้หัวเตียงเป็นอย่างดี แสดงว่าต้องติดใจบ้างไม่มากก็น้อยล่ะน่า..
"ยิ้มอะไร?"
นิ้มถามเสียงเอาเรื่อง
"เปล่าครับ แค่มีความสุขที่ได้อยู่กับนิ้ม"
พายยิ้มกว้าง ก่อนจะก้มหน้าก้มตารับประทานข้าวต้มเห็ดหอมฝีมือตัวเองต่ออย่างมีความสุข
บทส่งท้าย~
"คุณนิ้ม มีคนเอาของมาฝากให้ค่ะ"
"หืม?"
นิ้มรับถุงกระดาษทรงสูงมาจากพนักงานต้อนรับของบริษัทอย่างงง ๆ
"จากใครเหรอครับ?"
"เอ.. คนมาส่งไม่ได้บอกไว้นะคะ แค่บอกว่าฝากให้คุณนิ้ม"
"อ้อ ครับ ขอบคุณนะครับ"
พอปราดตามองดูปากถุง ก็เห็นฉลากของขวดแชมเปญราคาแพง..
".........."
ใครกันนะที่ฝากมาให้นิ้ม.. ทั้ง ๆ ที่ไม่มีโอกาสพิเศษอะไรสักหน่อย?
เมื่อมาถึงห้องทำงาน นิ้มก็ดึงขวดแชมเปญนั้นออกมาจากถุงกระดาษอย่างสงสัย และพอเห็นการ์ดใบเล็กที่ผูกติดอยู่กับคอขวด นิ้มก็รีบพลิกอ่านทันที
นิ้มจ๋า
ดีใจด้วยนะจ๊ะ
xoxo
พี่ป๋อม
".........."
แม้ข้อความนั่นจะเฉลยให้นิ้มรู้ว่าใครส่งแชมเปญมาให้ แต่นิ้มก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเพื่อนรุ่นพี่จะส่งแชมเปญมาให้นิ้มทำไม และเนื่องในโอกาสอะไร!?
หลังจากนั่งคิดอยู่ครึ่งชั่วโมงแล้วยังหาเหตุผลที่ป๋อมจะส่งแชมเปญให้นิ้มไม่ได้ นิ้มจึงตัดสินใจโทรศัพท์ไปถามป๋อมตรง ๆ
"สวัสดีครับ พี่ป๋อม"
"จ้า ว่ายังไงนิ้ม ได้รับแชมเปญแล้วล่ะสิ?"
"อ่า.. ครับ ขอบคุณพี่ป๋อมมากนะครับ"
นิ้มเกาศีรษะแกรก ๆ
"พี่ป๋อมครับ จะว่านิ้มโง่ก็ยอม แต่นิ้มนึกไม่ออกจริง ๆ ว่านิ้มมีโอกาสอะไรให้ต้องฉลอง.."
พูดไม่ทันขาดคำ นิ้มก็ได้ยินป๋อมหัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจ
"อ้าว ก็เนื่องในโอกาสที่นิ้มมีเซ็กส์แบบผู้ใหญ่กับเขาซะทีแล้วน่ะสิ!"
ได้ยินอย่างนั้นนิ้มก็ตาเหลือก รีบมุดลงไปอยู่ใต้โต๊ะทำงานทั้ง ๆ ที่ในห้องก็อยู่ตัวคนเดียว
"พี่ป๋อมเอาอะไรมาพูดครับ!?"
แก้มร้อนวาบ ๆ ไม่หยุดนับตั้งแต่ได้ยินสิ่งที่ป๋อมพูดออกมา
"ก็พายส่งข้อความมาถึงพี่เมื่อวันก่อน บอกว่าขอบคุณสำหรับของขวัญที่พี่เคยให้นิ้ม เพิ่งจะมีโอกาสได้ใช้และคุณภาพดีมาก.."
ป๋อมเล่าอย่างสบายอารมณ์
"อ่านแล้วพอปะติดปะต่อได้ว่านิ้มคงจะเสร็จพายเป็นที่เรียบร้อย พี่เลยอยากส่งอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ มาแสดงความยินดีกับนิ้ม เพราะพี่เองก็คอยช่วยลุ้นมานานเหมือนกัน"
นิ้มรู้สึกคล้ายจะหน้ามืด.. นึกอยากบีบคอพายให้ขาดใจตายคามือขึ้นมาทันควัน!
ป๋อมวางสายจากนิ้มไปแล้ว แต่ก็ยังหยุดหัวเราะขำปฏิกิริยาของเพื่อนรุ่นน้องไม่ได้..
นี่ถ้านิ้มรู้ว่าพายเพิ่งส่งอีกข้อความมาเมื่อเช้า ฝากป๋อมซื้อเจ้าผลิตภัณฑ์ขวดเล็ก ๆ นั่นเตรียมไว้ใช้กับนิ้มอีกสี่ขวด นิ้มจะกลับไปเอามีดอีโต้วิ่งไล่ฟันพายไหมหนอ?
::: The End :::::::
-
+1 ค่ะ
พายเป็นแฟนที่น่ารักมากเลย
:-[ :-[
-
:m25: :beat: :m25: :m25:
-
แปลกดี เราอ่านแล้วให้ความรู้สึกว่าเป็นคู่หญิง-หญิง อ่ะ :z3:
-
รู้สึกเหมือนเป็นคู่เกย์ที่ออกสาวนิดๆ เป็นปัญหาเรื่องปกติของคนรักกัน
เราว่าเนื้อเรื่องโดยรวมดูเรียลดีออก ชอบค่ะ
พายเป็นคนรักที่อดทน ใจเย็น และเข้าใจอ่ะ ดีที่ตอนหลังหาทางที่ลงตัวกันได้
-
อ่านเรื่องนี้แล้วคิดตาม ปัญหานี้คงเจอกันเยอะมั้งคะ ? ใช่มั้ย?
พายอดทนมากเลย
-
นึกว่าจะทะเลาะกันใหญ่โต ดีแล้วที่ลงตัวกันได้
-
พายความอดทนสูงจัง
รักกันนานๆเน้อ
-
โอ้วววววววว ตอนแรกเห็นชื่อ kyudo19 นึกว่าตาฝาดซะอีก
ดีใจที่เอานิยายมาลงที่เล้า เราเป็นคนนึงที่เข้าไปอ่านนิยายของคุณ kyudo19 ในบล็อก ^^
อย่าลืมเอานิยายเรื่องอื่นๆมาลงอีกนะ ลัดคิวเอา "ขมนอกหวานใน" มาลงก่อนก็ดีค่ะ เราชอบ!! >_<
ปล. เรื่องนี้ให้ความรู้สึกเหมือนอ่านคู่รักทอมดี้เลยค่ะ ฮี่ๆๆ อาจเป็นเพราะชื่อของทั้งคู่มั้ง ^^"
-
ชอบมากเลยค่ะ อ่านแล้วอบอุ่นมาก
เป็นความรักที่แสนดีจริง ๆ :L2:
-
พายน่ารักจังเลย
ความอดทนเป็นเยี่ยม
-
พายเป็นคนรักที่น่ารักมาก
ความอดทนเป็นเลิศ
บวกหนึ่ง บวกเป็ด
-
:laugh: ว่าแล้วต้องมีอะไรมากกว่าคำขอบคุณ
-
เห็นชื่อคุณ kyudo19 แล้วนึกว่าตาฝาดด งืดดดด เอาเรื่องอื่นมาลงด้วยสิคะ นะนะ จะรออ่านค่ะ ^^
-
พระเอกในฝันนน :m1:
-
คนแบบนิ้มกับพายนี่หาได้ยากนะเนี่ย
แต่ดีใจกับพายด้วยนะ
จุ๊กกรู๊ว~~
-
น่ฃารักอ่ะ :o8:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
555 เขิลหล่ะสินิ้ม หึหึ
-
ชอบจัง น่ารักนะ เป็นความรักที่ดีจริงๆ
-
เพิ่งเห็นว่าคุณ kyudo19 เอาเรื่องนี้มาลงที่นี่ด้วย :L2: ชอบทุกเรื่องของคุณkyudo19 เลย (โดยเฉพาะขมนอก หวานใน :impress2: )
-
:-[ ผู้ชายแบบนี้หายากมากในโลกของความเป้นจริง :laugh:
-
หายากนะคนแบบพายเนี่ย อดทนได้ขนาดนี้ แถมยังตามใจสารพัด
นิ้มนี่โชคดีมากมาย :กอด1:
-
อิจฉาอะ
-
อ๊ายยยย น่ารักมากกกกก :-[
พายเป็นผู้ชายที่สุดยอด!! อบอุ่น เข้าอกเข้าใจ ที่สำคัญรักนิ้มโคตรๆ >///<~
สุดท้ายก็ลงเอยแบบเต็มรูปแบบซักที ดีใจกะทั้งคู่ด้วยน้าา ^^
-
่น่ารักมากครับ
อิอิ
-
พายนายเยี่ยมมาก มีความอดทนเป็นอย่างสูง
-
น่ารักง่า อยากมีแฟน แบบพายอ่ะ หาที่หนายยยยยยยยยยย
-
"พายคิดมาตลอดเลยนะ ว่าหากมีคืนแรกของนิ้มเมื่อไหร่ พายจะดูแลปรนนิบัตินิ้มอย่างดี ไม่ให้ต้องลุกจากเตียง ไม่ให้เท้าต้องแตะพื้น แล้วพายก็จะนอนกอดนิ้มไปถึงเช้าด้วย"
ซึ้งมาก พายใจดีมากกกก
ปล. พายบอกว่ามีครั้งแรกได้ก็ต้องมีครั้งต่อไปแถมมั่นใจว่านิ้มต้องชอบ (ถ้ามั่นใจแบบบนั้นทำไมนิ้มบอกว่าาตัวพายไม่ชอบเป็นรับล่ะ?)
-
เรื่องนี้น่ารักอ่่ะ ^^
-
อ่านแล้วลุ้นตามไปด้วยเลยนะเนี่ย555
ครั้งแรกของนิ้มม
-
พายเยี่ยมมาก
อดทนได้ดีมาก :z1:
-
:m25:
-
พาย o13
บวกเป็ด
-
นิ้ม ตลกดี มีมุมมองแปลกๆ แต่ใจอ่อนไม่เบาเลย
-
น่ารักดีน่ารัก
-
พายน่ารัก :-[
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารัก ...................... ขอบคุณครับ