พิมพ์หน้านี้ - Re: ..... เสียงเรียกของ.(สัตว์)..ป่า up ตอนที่ 20 End.. p.11 7/2/55
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: modYlove ที่ 27-11-2011 23:23:56
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ตอน1
สวัสดีครับ ผมชื่อ คาโอรุ เรียกว่าคาโอ๊ย ก็ได้ ชีวิตของผมคือการหาของป่า แล้วเข้าไปขายในหมู่บ้าน
พ่อแม่ผมตายหมดแล้ว ก็ได้ตาเลี้ยงมาแหละ แต่เมื่อไม่นานมานี้ ตาผมเพิ่งจากไป
ตอนนี้ชีวิตผมอยู่คนเดียว บ้านผมอยู่ตีนเขาฟูจิยะ
ภูเขาที่ผมอยู่มีความสมบูรณ์ มีอาหารป่า สัตว์ป่า มากมายและเพียงพอสำหรับผม และพอที่จะเอาขายด้วย
ตอนนี้เพิ่งหมดหน้าฝนไป ผมหยุดพักในช่วงหน้าฝนนี้แหละ...เพราะมันอันตรายถ้าต้องขึ้นภูเขา
พื้นดินที่ชุ่มน้ำทำให้ยากต่อการเดินหาของป่า.......
วันนี้ผมเตรียมของใส่ย่ามเรียบร้อย เพราะเวลาขึ้นป่าผมมักจะอาศัยอยู่ในป่า 3 – 5 วัน
ผมเดินเข้าไปตามเส้นทางที่ใช้ในการหาของป่า หน่อไม้ป่า และเห็ด มักจะขึ้นหลังการหมดหน้าฝน
มันจะแข่งกันบานประชันความสวยกัน...และผมก็จะเด็ดมาแทนการชมว่าสวย..
ตาผมสอนหลายสิ่งในการใช้ชีวิตท่ามกลางป่าเขา ตาให้ผมเคารพเทพที่คุ้มครองป่าผืนนี้
และให้ผมขอบคุณที่ท่านให้พวกเรามีอยู่มีกิน... และผมก็ทำเช่นนั้นเรื่อยมา...
ให้ป่าแห่งนี้มีทั้งภูติ พราย และหลายสิ่งที่ผมไม่อาจรู้ได้.........
ใจกลางป่าแห่งนี้จะมีน้ำตกที่ใสสะอาด และเป็นแห่งรวมบรรดาสัตว์น้อยใหญ่
ทั้งเป็นที่พักผ่อนของสัตว์ป่า หรือเป็นแหล่งอาหารก็ว่าได้
แม่น้ำสายนี้จะไหลตรงไปยังหมู่บ้าน ให้ได้ใช้กันด้วย
เป็นน้ำตกที่มีน้ำไหลตลอดทั้งปี และเป็นน้ำตกเดียวในบริเวณนี้ที่ใช้กินหรือดื่มได้
เพราะที่อื่นจะมีกัมมะถันที่เป็นอันตราย หรือไม่ก็มีพิษของรากไม้ต่างๆ เจือปนอยู่
ผมเดินเข้ามาในป่าเพื่อหาของที่ต้องการ เช่น รากไม้ที่ใช้รักษาโรค ของป่าที่กินได้ แม้กระทั้งสัตว์ป่าก็ตาม
ผมเดินออกจากป่าตั้งแต่เช้ามืด เพื่อช่วงบ่ายจะได้มีโอกาสเดินมาถึงน้ำตก ก่อนที่จะเดินลึกเข้าไปในป่า
เพื่อหาของที่ต้องการ ยิ่งลึกก็ยิ่งได้สิ่งที่ล้ำค่า.....
ตอนนี้อากาศเริ่มเย็นลงพร้อมกับแสงตะวันที่เริ่มลดต่ำ เข้าสู่อีกบรรยากาศที่วังเวง
พร้อมกับเสียงของแมลงกลางคืน ร้องแข่งขันกัน...ซึ่งผมต้องก่อไฟไว้เพื่อความอบอุ่น
และป้องกันสัตว์ร้ายที่จะเข้ามาพร้อมความมืด
แม้ร่ายกายผมจะอ่อนเพลียแต่สติต้องมั่นคงตลอด เพราะเราไม่รู้ว่าจะมีอันตรายเข้ามาตอนไหน
มีดเล็กที่พกอยู่เป็นประจำถูกเอาออกมาถือไว้ เพราะป้องกันเหตุที่ไม่สามารรู้ได้
ที่นอนผมมีเพื่อใบไม้แห้งๆ ที่เอามาวางเป็นเสื่อนอน
แกร๊กๆ สวบๆ
สายตาผมเริ่มมองหาต้นเสียง....ร่ายกายผมไม่ขยับ แต่มือที่กำมีดไว้แน่นเพื่อป้องกันตัว
สายตาผมที่เริ่มชินกับความมืด สายตาเริ่มสอดส่องอีกครั้ง ผมมองเห็นอะไรบางอย่างอยู่ในความมืด
สายตามันบ่งบอกว่าไม่ใช่สายตามนุษย์แน่นอน..... แต่แววตาที่ส่องประกายในความมืด
ทำให้ผมเริ่มขยับเพื่อตั้งท่า เพื่อคู่ต่อสู้ที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร หรือจะจู่โจมเมื่อไหร่....
มันเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง..........ผมเห็น เหมือนมันจะเดินเข้ามา
เสียงย่างก้าวแต่ละก้าวที่ฟังดูแปลกๆ แต่สายตาที่จ้องมองผมไม่เหมือนกับเสียงที่ได้ยิน
ผมตั้งท่าจะกระโดด พุ่งเข้าหาก่อนที่มันจะกระโดดตะครุบผม
ตุ๊บ......... อยู่ๆก็เกิดเสียงบางอย่างอยู่ใกล้ๆ กับสัตว์ที่กำลังจะจ้องทำร้ายผม
อยู่ๆ สายตาของสัตว์ร้ายตัวนั้นก็หายไป พร้อมเสียง......
มือข้างหนึ่งก็ถือมีดไว้แน่น อีกข้างก็หยิบไม้ที่ใช้ทำเป็นฟืน...
ผมย่างก้าวอย่างระมัดระวัง....ผมเดินไป เดินไป ไม้ที่ถืออยู่ใช้เป็นไฟส่องทาง
ก่อนที่ผมจะเห็นเงาสลัวๆ เพราะคบเพลิงที่ถืออยู่
“เห้ย..คนนี้...” ผมตกใจกับภาพที่เห็น
ร่างของชายคนหนึ่งนอนบาดเจ็บอยู่ ที่ขามีแผลบางเหมือนถูกอะไรกัดมา เป็นแผลเหวะแหวะ
ร่างกายที่เปลือยไม่มีเสื้อผ้าติดอยู่สักชิ้น
ร่างของชายที่นอนคว่ำหน้า พร้อมกับลมหายใจที่อ่อนแรง...เหมือนต่อสู้แล้วหนีมาก็ว่าได้
แม้สายตามันจะจ้องมาที่ผม....เหมือนจะทำร้ายผม...แต่คงไม่มีแรงพอที่จะทำได้ในตอนนี้
ผมจับลากชายที่นอนบาดเจ็บอยู่ มาที่นอนของผมซึ่งมีกองไฟก่อไว้เพื่อความอบอุ่น
ก่อนที่ผมจะเอาเสื้อคลุมตัวเองปิดร่างที่เปลือย....
เส้นผมที่ยาวทำให้สามารถปกปิดร่างกายชายคนนี้ไว้ได้..ผิวขาวซีดที่เหมือนไม่มีเลือด
และแผลที่ต้องรักษา เพราะถ้าปล่อยไว้คงตายแน่ นี้ยังไม่รวมความบอบช้ำตามที่ต่างๆ
ที่มีอยู่ทั่วตัว........ “นายไปโดนอะไรมา...” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะผมไม่คิดว่าจะมีมนุษย์ที่อ่อนแอหลงเข้ามาในป่าลึก
แห่งนี้ได้...นอกจากนายพรานที่ชำนาญเท่านั้น
แต่ไม่มีเสียงตอบจากชายคนดังกล่าว เขาส่งแต่เพียงสายตาที่ดุร้าย..เหมือนจะพยายามป้องกันตัว
ผมหยิบบางอย่างในย่ามก่อนที่จะลุกมานั่งตรงขาที่ถูกอะไรบางอยู่กัด จนเกือบถึงกระดูกก็ว่าได้
รากไม้ที่ผมเก็บไว้ตอนที่ผ่านม เพื่อตัวเองยามต้องเดินทางให้ป่า ถูกนำมาใช้...กับคนตรงหน้า
ใบไม้ซึ่งช่วยในการสมานแผลถูกเคี้ยวและบดขยี้ในปากผม ก่อนที่จะเอามาวางไว้ตรงปากแผลที่ขา
“โอ๊ะ.....” เสียงที่เล็ดลอดออกมา แต่ถูกปิดไว้ด้วยลิ้มฝีปากเล็กๆ พร้อมกับเหงื่อที่ออกเพราะความเจ็บปวด
ผมฉีดเสื้อผ้าส่วนหนึ่ง เพื่อใช้เป็นผ้ามัดก้อนยาที่ทำขึ้นไม่ให้หลุดหรือเคลื่อนไปจากแผลที่วางไว้
ก่อนที่ผมจะทำอีกหลายก้อน สำหรับแผลเล็กๆ น้อยๆ ที่อยู่บริเวณตามตัว
“โอ๊ย..อะไรว่ะ...” ผมร้องออกไป เพราะตอนที่ผมเผลอ ชายคนดังกล่าว กับมากัดแขนผม
ที่กำลังทำแผลให้ รอยฟันที่ฝังลงในแขนทำให้เลือดไหลออกมา
“ทำคุณบูชาโทษหรือไง....” ผมบอกออกไปพร้อมทั้งจ้องหน้ามัน ก่อนที่มันจะกลับไปนอนตามเดิม
ไม่มีการพูดจาเลย...และผมก็ไม่อยากรู้ด้วย...
ผมไม่คิดให้ใครมาตอบแทนสิ่งที่ทำ เพียงแค่มันเอาตัวรอดจากป่านี้ได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
ผมทำแผลเสร็จก่อนที่จะกลับลงไปนอนตามเดิม ในมือก็ถือมีดเพื่อป้องกันตัวเอง
แม้สายตาที่หลับลงแต่สติก็คอยระวังคนข้างๆ และสิ่งรอบข้างเช่นกัน
ผมเพียงแค่รอดวงตะวันขึ้นจากขอบฟ้า..ก่อนที่จะจากคนที่นอนอยู่ข้างๆ ไป
“เหวอ.....” เสียงตกใจผม ผมถึงกับผงะกับสิ่งที่นอนอยู่ข้างๆ
ตัวผมถอยโดยอัตโนมัติที่เห็นว่าอะไรอยู่ข้างๆ จากชายหนุ่มที่นอนเกือบตายเมื่อคืน
กลับมาเห็นหมาป่าขนดำ ที่มีเสื้อคลุมปกอยู่รอบตัว...แม้ว่าเจ้าหมาป่าตัวนี้ยังขยับไม่ได้
แต่ก็ทำให้ผมรู้ว่าทันทีเลยว่า เทพนั้นมีจริง เพราะแววตาที่มันมองผมคือแววตาของชายหนุ่มเมื่อคืนนั้นเอง
หมาป่าตัวใหญ่ที่นอนอยู่ พร้อมกับที่ขาหลังผ้าพันแผลของผมติดอยู่....
ผมรู้สึกตัวก็ตอนที่เจ้าหมาป่าเริ่มขยับ และก็ต้องลงนอนที่เดิมเพราะบาดแผลที่ยังไม่หายดี....
“แกเป็นมนุษย์หมาป่า หรือ เทพที่ปกป้องพื้นป่า หรืออะไรว่ะ” ผมพยายามหาคำตอบกับสิ่งที่เห็น
และผมดีใจมากที่ ผมไม่โดนกระสวกไส้...เพราะฟันที่แหลมคมนั้น...
เหมือนกับฟันที่ฉีกร่างสัตว์ป่าแม้กระทั่งคนได้ชั่วพริบตา
ตลอดวันผมได้เพียงแต่นั่งเฝ้าและคอยเปลี่ยนยาที่ใช้ประคบแผล....
เพราะสัตว์ป่าเหล่านี้มีสัมผัสกลิ่นที่ไว้มาก...ถ้าผมปล่อยมันทิ้งไว้แล้วไปเสีย..
มันคงตามฆ่าผมหรือไม่ก็คงตามมาเพื่อเอาผมเป็นอาหารแน่นอน
สิ่งที่ผมต้องทำคือสร้างบุญคุณ.....
ยามตะวันหลับฟ้า......เดือนและดาวก็เดินทางมา
ผมค่อยเห็นการเปลี่ยนสภาพอย่างน่าอัศจรรย์ เลยก็ว่าได้
เจ้าหมาป่าตัวโตค่อยๆ ยืดตัว จากขาหน้ากลายเป็นแขนและมือ ขาหลังกลายเป็นขามนุษย์
ขนที่ดำที่ปกทั่วตัวหายไปอย่างหน้าอัศจรรย์ จมูกที่ยื่นยาวหดลง ปากที่มีฟันใหญ่ก็กลายเป็นปากมนุษย์ธรรมดา
มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่เป็นแววตาของเจ้าหมาป่าเมื่อตอนกลางวัน.....และเส้นผมสีดำยาวๆ
และนั้นทำให้ผมสังเกต หูเล็กๆ ที่อยู่บนหัว เหมือนหูแมวก็ว่าได้..
เพราะมันเล็กลงจนแทบมองไม่เห็น และเส้นผมที่ปิดบังอยู่นั้นเอง
ร่างกายที่นอนตลอดทั้งวันเริ่มขยับ.... ขนาดผมยังต้องแปลกใจกับการฟื้นตัวเองของสัตว์
เพียงข้ามคืนก็สามารถขยับส่วนต่างๆ ได้....แม้ว่าแผลลึกที่ขายังไม่หายก็ตาม
“นายเป็นใคร เป็นเทพที่ปกป้องป่าใช่ไหม” ผมถามออกไป แต่ไม่มีเสียงตอบ
“นายมีคิดจะ คุยกับผู้มีพระคุณบ้างหรือ.....แค่ชื่อของเจ้าของยังดี..” ผมมองชายตรงหน้าที่นั่งกัดกินปลาที่ผมหามาได้
“นามของเราคือ เรย์..แห่งเขาฟูจิยะ” เสียงชายหนุ่มที่ฟังดูน่าเกรงขาม จนผมคาดหวังเสียงคำรามที่สามารถทำให้สัตว์ป่ากลัว
ได้...
“แล้วนาย..ทำไมถึงบาดเจ็บ...” ผมถามด้วยความสงสัย
“เพราะมนุษย์ใจทราม กับกับดักที่แม้แต่ข้าก็ยังต้องหวั่น..” สิ่งที่ชายตรงหน้าพูดถึงมนุษย์ ผมให้ผมต้องคิดภาพตาม
และเห็นกับดักสัตว์ที่พรานชั่วบางคนทำ...ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมเกลียดมาก...
“เจ้า เรียกนามข้าว่า เรย์...ข้าอนุญาต..” เสียงของชายที่พูดขึ้น
“ชื่อของเราคือ คาโอรุ..” ผมบอกชื่อไป
คำพูดที่เกิดขึ้นก่อนที่เรย์จะทรุดตัวนอนแล้วหลับไป.......
หวัดดีจร้า เจอกันอีกแล้ว คือประมาณว่าคันมืออ่ะ
เลยพิมพ์ขึ้นมา อาจจะมาแนวแปลหน่อยๆ เป็นเรื่องแรกสำหรับแนวนี้
ถ้าไงรอบกวนอ่านหน่อย และแนะนำหน่อยนะจร้า
ขอบคุณจร้า
ปล.เรื่อง เมื่อความกลัวมาเยือน เดี๋ยวลงตอนพิเศษให้นะจร้า...
-
เรย์เท่ห์ มาแนวเดียวกับเจคอบเลยเนอะ อิอิ
-
อะไรคือ เจคอบ อ่ะ งง
-
หมายถึงเจคอปพ่อหมาป่าในแวมไพร์ทไวไลท์รึเปล่าอ่ะ
มานั่งรออ่านอีกคนนะคะ
-
เถื่อนนิดๆ อ๊าย!!! :o8: รักเลย
-
ตอน 2
เพียงข้ามคืนที่ 2 เรย์ก็สามารถลุกขึ้น ในร่างของหมาป่า และเดินได้แล้ว
แม้การเคลื่อนไหวจะไม่ปราดเปรียวนัก...แต่ก็ถือว่ายาที่ผมใช้ประสบผลไม่มากก็น้อย
เช้าวันนี้ผมตั้งใจจะแยกทางกับเรย์ เพราะผมก็เข้าป่ามาหลายวัน
แต่ของที่ต้องการยังไม่คืบหน้าไปไหนเลย..และเสบียงที่เตรียมไว้ก็เริ่มหมดเช่นกัน
อีกครั้งที่ผมได้เห็นเรย์เปลี่ยนเป็นสัตว์ป่าในเวลารุ่งเช้า
มันเป็นภาพที่ดึงดูดมาก เพราะผมไม่เคยเห็นอะไรที่แปลกและหน้าดึงดูดเท่านี้
เรย์เหมือนกับเทพที่อยู่ในร่างสัตว์ป่าก็ว่าได้...
“เรย์..ผมตั้งใจจะเดินเข้าไปในป่า..และผมคิดว่าคุณคงดีขึ้นมากแล้ว..นั้น..ผมก็ไปได้แล้วใช่ไหม”
ผมพูดกับเรย์ที่ตอนนี้กลายเป็นหมาป่าตัวโต ที่มองหน้าผมอยู่
แม้ว่าในเวลานี้เรย์จะไม่สามารถสื่อสารได้ แต่เขาเข้าใจและรับรู้สิ่งที่ผมบอกแน่นอน
ผมเก็บของใช้บางอย่างเข้าย่ามก่อนที่จะตั้งท่าลุกขึ้น
ซึ่งทำให้เรย์ลุกขึ้นตามเช่นกัน....แม้แววตาที่ส่งมาดุน่ากลัวแต่มันก็ทำให้ผมรู้ว่าเขาสามารถปกป้องตัวเองในเวลานี้ได้
มือของผมที่เอื้อมจะไปลูบขน แต่ผมก็ต้องชั่งใจว่าเขาจะยอมไหม ก่อนที่ผมจะค่อยแตะที่แผงของที่อยู่ตรงต้นคอ
“เรย์..ผมไปแล้วนะดูแลตัวเอง.และระวังตัวเองด้วยแหละ.” ผมพูดเสร็จพร้อมกับเดินจากมา
และมุ่งตรงไปยังป่าลึกที่มีของที่ผมกำลังเสาะหา เพื่อเอาไปขายในหมู่บ้าน
การเดินทางเริ่มต้นอีกครั้งและผมต้องรีบเร่งมากยิ่งขึ้น..ยิ่งเข้าไปลึกเท่าใด
เวลากลางวันเหมือนจะสั้นลงเท่านั้น เพราะป่าไม้ที่ปกคลุมพื้นฟ้า...ทำให้แทบจะไม่มีแสงสว่าง
ลอดลงมายังพื้นดินได้... ผมเดินเสาะหายาที่ใช้รักษาโรคเป็นพิเศษสำหรับการเดินทางครั้งนี้
เป็นต้นไม้ที่ไม่ได้พบบ่อย แต่ก็คุ้มค่ากับการเดินทาง...
ตลอดวันสายตาที่จ้องมองเพียงพื้นดินและกิ่งไม้..ที่ผมรู้สรรพคุณของมันแต่ละอย่าง
ถูกตัด ถูกเด็ดออกมาเพื่อเก็บไว้ทำยา...แล้วนำไปขายในหมู่บ้าน
ตาของผมเป็นหมอยา ซึ่งผมก็ได้รับความรู้เรื่องยาที่มาจากป่าได้เป็นอย่างดี
ตะวันเริ่มคล้อยอีกครั้งในวันนี้..ซึ่งต้องทำให้ผมหลุดและเริ่มที่จะก่อกองเพลิง
เพื่อปกป้องตัวเองจากสัตว์ร้าย...ผมพยายามหลบเส้นทางของสัตว์ป่าที่ใช้สัญจรในพื้นป่าแห่งนี้
เพราะ..การไม่ทำลายสัตว์เป็นหนทางของการมีชีวิตอยู่....
กองไฟและอาหารที่เตรียมมาถูกนำออกมาจากย่ามใบโต
ขณะที่ผมกำลังกินอาหารเพื่อประทังชีวิต เสียงที่คลาดว่าเป็นเสียงของการการเดินของอะไรบางอย่าง
เข้ามาที่กองไฟผมแต่มันไม่ได้ทำให้ผมสบายใจ เพราะเสียงที่ได้ยินมันมากกว่าหนึ่ง
และความรู้สึกว่า ผมโดนล้อมวง.... เพียงแค่รอโอกาสเท่านั้น....
..มีดเริ่มถูกหยิบขึ้นมาเพื่อใช้....เสียงเหล่านั้นเริ่มขยับอีกครั้ง เพราะกองไฟเริ่มหมดเชื้อถ้าไม่ได้เติม
พวกมันคงรอแค่ให้แสงไฟหมดก่อนจะโจมตี หรือเพียงผมขยับตัวมันก็คงจู่โจมทันที
เป็นอย่างที่ผมคิด...แววตาของสัตว์ป่าดุร้ายที่มีหลายคู่เริ่มเคลื่อนไหว...
มันเดินก้าวย่างมายังผม ซึ่งยืนป้องกันตัวอยู่ สัตว์ที่ดูไม่ใหญ่โตเท่าเรย์ และเขี้ยวที่โชว์เด่นพร้อมน้ำลายที่ไหลตรงขอบฟัน
ทำให้รู้ว่ามันคงเลือกผมให้เป็นอาหารมันในคืนนี้แน่นอน...หมาป่า 3 ตัวที่เดินก้าวย่างเข้ามา และเริ่มบีบวงให้แคบ
ก่อนที่เสียงเห่าหอนของสัตว์ตัวหนึ่งจะบ่งบอกพักพวกให้เริ่มโจมตี
ผมใช้ความเร็วให้การหยิบท่อนไม้แล้วปัดไปยังหมาป่าตัวหนึ่งที่กระโดดจู่โจมเข้ามา..
หมาป่าเล่านั้นเริ่มแยกเขี้ยวหมายจะกัดที่ต้นคอเพื่อทำให้ผมหมดลมหายใจ เพียงแค่ครั้งเดียว
ผมไม่เคยคิดจะฆ่าสัตว์ใหญ่.....แต่คงถึงเวลาที่ต้องใช้มีด เพราะถ้าไม่เป็นผมที่ต้องตายก็ต้องเป็นหมาป่าที่ต้องตาย
ก่อนที่หมาป่าตัวที่สองจะเดินเข้ามาใกล้....เสียงหอนของสัตว์ป่าก็ดังขึ้นในความมืด
จนเรียกความสนใจของหมาป่าทั้ง 3 ตัวได้....เสียงย่างเท้าที่ก้าวเดินเข้ามาร่วมกับพักพวกก็ว่าได้
แต่แววตามันจ้องมองมายังผม......... “เรย์....” สัตว์สี่ขาที่ผมเห็นเป็นตัวที่ 4 คือ เรย์แน่นอน
ทั้งรูปร่างที่ใหญ่กว่าหมาป่าทั้ง 3 ตัว ไหนจะแววตาที่เด่นเป็นเอกลักษณ์นั้นอีก
หมาป่าทั้ง 3 หันกลับไปสนใจ สัตว์ที่เดินเข้ามาใหญ่ด้วยท่าทางที่องอาจ ก่อนที่เรย์ที่หอนอีกครั้ง
ซึ่งทำให้หมายป่าทั้ง 3 ตัว ต้องจากไป เสียงที่ผมคิดว่าต้องน่ากลัว..เป็นดังจริงที่คิดไว้
ก่อนที่ร่างของสัตว์ป่าตรงหน้าจะกลายเป็นมนุษย์ซึ่งยืนต่อหน้าผม
ผมทำได้เพียงส่งเสื้อผ้า ก่อนที่จะนั่งจุดเดิมหน้ากองไฟ พร้อมทั้งเขี่ยไฟที่เริ่มมอดให้ปะทุขึ้นอีกครั้ง
“เรย์ นายตามมาทำไม.” ผมถามออกไป
“เราเพียงแค่มาทำตามหน้าที่เท่านั้น....” เรย์ตอบแบบไม่ยี่ระคำพูด
“หน้าที่อะไร...แล้วคุณเดินเข้ามาให้ป่าลึกแบบนี้ แล้วขา..” ผมมองดูขาที่เมื่อเข้ายังเพียงแค่เดินได้ แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียง
รอยแผลแค่เล็กน้อยเท่านั้น
“เจ้าไม่รู้หรือ ว่าการช่วยชีวิตเรานั้นมีความหมายมากเท่าใด..ขนของเราสามารถใช้รักษาโรค เนื้อของเราเป็นยาอย่างดี...มีพราน
มากมายที่พยายามค้นหาตัวเองเพื่อเอากลับไป...”
ผมเคยฟังเรื่องที่ปูเล่าให้ฟัง...แม้ว่าผมคิดว่าเป็นนิทานก็ตาม...
“และที่สำคัญ...เราต้องตอบแทนชีวิตด้วยชีวิตเช่นกัน.....” เสียงเรย์ทีพูดขึ้นเหมือนกับบอกว่าเขาต้องตอบแทนด้วยชีวิตของเขา
เพราะผมได้ช่วยชีวิตเขาไว้
“เรย์ นั้นสิ่งที่ข้าทำไปก็ไม่มีประโยชน์สิ เพราะข้าต้องการให้เจ้ารอดตาย ไม่ใช้มาตาย..” ผมบอกออกไป
“นั้นคือสิ่งที่ตัวข้าไม่สามารถขัดได้....ข้าเป็นทั้งเทพที่คุ้มครองสัตว์ป่าในภูเขานี้ และเป็นหัวหน้าของหมาป่าแห่งเขานี้เช่น
กัน......ดังนั้นสิ่งที่ข้าต้องทำคือปกป้องเจ้า...จนกว่าเจ้าจะตาย..” นั้นเป็นคำพูดที่เรย์กล่าวก่อนที่จะนั่งลงอยู่ข้างๆ
พร้อมกับส่งปลาเป็นๆ ที่ยังดิ้นอยู่วางตรงหน้าผม......
ผมไม่เคยคิดให้ใครมาปกป้อง แม้สิ่งที่ผมทำกับเรย์คือการสร้างบุญคุณก็ตาม แต่ได้คิดให้เขาต้องมาติดตามผมไปตลอด
ผมเอาปลาที่เรย์ส่งให้มาย่างเช่นเดียวกับอาหารหลายมื้อที่เป็นปลา......ก่อนที่จะถูกส่องให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เรย์ทำไมนายถึงไม่กลายเป็นหมาป่าให้ตอนกลางคืน...” ผมถามเพื่อต้องการรู้เรื่องเรย์มากขึ้น
“ปกติข้าก็จะอยู่ในร่างของหมาป่า เช่นพวกพ้อง....นอกเสียจากบาดเจ็บที่ทำให้ข้าต้องเปลี่ยนไปเท่านั้น..ซึ่งร่างมนุษย์นั้นเป็นร่าง
ที่อ่อนแอที่สุดของข้า...” ผมนั่งฟังสิ่งที่เขาพูด
“นั้นแปลว่าตอนนี้ท่านก็สามารถอยู่ในร่างของหมาป่าได้สิ...”
“เจ้าอยากให้ข้าอยู่ในร่างนั้นหรอกหรือ..” สายตาของเขาจ้องมองมาที่ผม
“เปล่า..ผมเพียงต้องการรู้เท่านั้น....แต่ข้าอยากให้ท่านเป็นแบบนี้ดีกว่าเพราะข้าสามารถพูดคุยกับท่านได้...” ผมบอกออกไปตาม
ความต้องการซึ่งผมก็ไม่รู้ผมการตอบสนองจะเป็นอย่างไร...
ค่ำคืนนั้นผมได้เล่าชีวิตและเรื่องราวของตัวเองให้เรย์ฟัง.....เพียงเพราะผมต้องยอมรับว่า เขาต้องเดินทางไปกับผมเท่านั้น
นั้นทำให้ผมที่อยากจะพูดคุยกับเขามากขึ้น....และเขาก็รับฟังเรื่องเล่าของผมอย่างตั้งใจ..ก่อนที่ผมจะล้มตัวลงนอน
โดยที่มีเรย์คอยเป็นยามระวังภัยให้..แม้ผมจะยังถือมีดอยู่ก็ตาม.....
“อืมมมมม” เสียงครางด้วยความอบอุ่นของขนสัตว์ที่อยู่บริเวณใบหน้าผม
ผมลืมตามองกับความรู้สึกอบอุ่นนั้น เพียงเพราะอากาศในตอนเช้าที่หนาวเย็น
ขนที่ดำสนิทที่ซุกมาที่ผม และผมก็ซุกไปที่เขา เพื่อสร้างความอบอุ่นให้แก่กันและกัน
สายตาที่มองจ้องมายังผมเมื่อผมเพียงขยับตัวนิดหน่อยก่อนที่จะฟลุบต่ำเช่นเดิม
“ขอบคุณนะสำหรับขนอุ่นๆ ของนาย...” แม้เขาจะไม่ยอมกลายเป็นมนุษย์เช่นเดิม แต่แววตาก็บอกว่าไม่เป็นไร
ผมลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่เรย์จะยืนขึ้นแล้วสะบัดขนไปมา...กองไฟที่มอดแล้วเพราะน้ำค้างตอนเช้าที่ตกลงมา
การเดินทางของผมเริ่มต้นอีกครั้ง...พร้อมกับสหายสี่ขาที่เดินเคียงข้าง...
เพราะผมมีเรย์ ทำให้สามารถเดินเข้าป่า..ได้อย่างสบายใจ ....
เพราะตอนที่ผมหลับสติผมกลับได้พักผ่อนอย่างเต็มที่...ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มานานมากแล้ว
ทางเดินที่เรย์นำทำให้เข้าไปในป่าลึกได้รวดเร็วขึ้น ก่อนที่ผมจะพบสิ่งที่ต้องการในป่าแห่งนี้
การเดินทางที่ดูเรียบง่ายกว่าปกติกว่าครั้งที่ผ่านๆ มา.....ทำให้การเดินทางออกจากป่าก็เร็วด้วยเช่นกัน
ทุกคืนที่เรย์จะพูดคุย..และนั่งฟังสิ่งที่ผมเล่า..... และตอนเช้าที่เขาจะเปลี่ยนตัวเองให้เป็นหมาป่าที่คอยปกป้องผม
จนพวกเราสิ้นสุดการเดินทางในคืนสุดท้ายนี้
ความเสียใจเกิด เพราะต้องแยกกับเรย์..เพราะผมต้องเดินทางเข้าไปยังหมู่บ้าน...
นำยาเหล่านี้ไปขายให้กับหมอที่อยู่ในหมู่บ้าน
เพื่อรักษาโรคต่างๆ ของคนในหมู่บ้าน
“คืนนี้เป็นคืนสุดท้าย ที่นายจะได้ตอบแทนแล้วนะเรย์ ขอบใจมาก....สำหรับทุกอย่าง.” ผมบอกขอบคุณเพราะรุ่งเช้าผมก็ต้อง
ออกจากป่าแล้ว.....
“นายคิดว่าเราต้องจากกันหรอ.....เปล่าเลย ....ชีวิตนายฉันจะดูแลจนกว่านายจะตายนั้นแหละ.” เสียงของเรย์พูดขึ้น ซึ่งทำให้ผม
ตกใจอีกครั้ง เพราะไม่คิดว่า ( คำว่าดูแลจะหมายถึงตลอดชีวิต.... )
“นายออกจากป่าได้หรอ..” ผมถามด้วยความสงสัย
“เราสามารถไปได้ทุกที่....แต่เรายังไม่เคยคิดจะออกจากป่าแห่งนี้เท่านั้น..” เพียงคำพูดของเรย์ก็ทำให้ผมสบายใจได้อย่าง
ประหลาดที่ไม่ต้องจากเรย์ไป....
“..............................” ผมไม่สามารถพูดอะไรได้ เพราะดีใจมากกว่า
“นายรีบนอนซะ บอกว่าจะเข้าหมู่บ้านใช่ไหม...” เรย์พูดก่อนที่ผมจะนอนลงใกล้ๆ กับเขาเช่นกัน
+++++++++++++++
-
ว้าวววววววววว
เรื่องใหม่ :mc4: อารมเหมือนอ่านการ์ตูนญี่ปุ่น
:pig4: :กอด1:
รอตอนพิเศษอีกเรื่องอยู่เน้อ
-
เรย์ขรึมๆดี จะปกป้องตลอดชีวิตเลยเหรอ
อิจฉาคาโอรุอ่ะ :o8:
-
อารมย์แบบว่าเจคอปมาเอง :L2:
-
:mc4:
พล็อตน่าสนใจจัง รอติดตามต่อ
-
โว๊ววววเรบ์เท่มากกก
สนุกค่ะ :3123:
-
เรื่องราวแบบนี้เราชอบนะมันโรแมนติกมาก ๆแต่มันก็เศร้านะถ้าเนื้อเรื่องมันดำเนินไปถึงตอนที่ต้องจากกันเพราะคนก็ต้องมีเกิดแก่เจ็บตายแต่อีกฝ่ายไม่ใช่คนธรรมดาจะมีอายุยืนเป็นร้อย ๆพัน ๆปีแล้วชีวิตที่เหลือหลังจากที่อีกคนจากไปล่ะ
-
เค้าชอบหมาป่า
:-[ :-[
-
สนุกค่ะ รอตอนต่อไป
-
พล็อตเรื่องแปลกดี..... ติดตามอ่านค่ะ
-
เป็นเรื่องเหนือธรรมชาติอีกแล้ว ><
เค้าชอบหมาป่า ฮ่าๆ
ชีวิตต้องตอบแทนด้วยชีวิตสินะ
-
ตอน 3
เช้าวันรุ่งขึ้นพวกเราเดินทางออกจากป่า ผมมุ่งตรงไปยังบ้านของผมก่อน
เพื่อหาเสื้อผ้าที่พอดีตัวของเรย์ ก่อนที่จะเดินทางเข้าหมู่บ้าน
การเดินทางเข้าไปยังหมู่บ้านใช้เวลาค่อนวัน พวกเราพักกันที่บ้านของหมอที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน
ซึ่งเป็นเครือญาติกันก็ว่าได้....รากไม้ และใบไม้ที่ต้องการถูกนำมาส่งถึงมือของหมอยาในหมู่บ้าน
“คาโอรุ นั้นใคร...” เสียงท่านหมอกล่าวทักเมื่อผมเดินเข้าไปในตัวบ้านของท่าน
“เพื่อนผมครับ เขามาจากต่างหมูบ้าน..” สายตามองเรย์อยู่นาน ก่อนที่จะจะเก็บรากไม้ต่างๆ แล้วเดินเข้าห้องยาไป
“เรย์วันนี้เราจะพักกันที่นี่ พรุ่งนี้เราจะเดินทางกลับกัน..” ผมบอกเขา
มีเพียงการพยักหน้าตอบเท่านั้น.....
พวกเราเดินเข้าห้องพักซึ่งเป็นห้องที่ผมจะอยู่ถ้าได้เข้ามาที่หมูบ้าน
“เรย์ นายอยากเดินเล่นในตลาดไหม”
“ไม่ เราไม่อยากสุงสิงกับมนุษย์มากนัก”
“นั้นท่านพักอยู่นี่ ส่วนข้าจะเข้าไปตลาดหน่อย จะได้ซื้อของไว้เป็นเสบียงในหน้าหนานี้” ผมลุกขึ้นเดินออกจากห้อง
เพื่อไปตลาดตามที่บอกไว้กับเรย์ “เรย์ท่านตามมาทำไม”
“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว...ปะ..นำทางซิ..” ผมเดินต่อหลังจากคนข้างหลังเริ่มเดิมตาม
พวกเรามาถึงตลาดที่มีคนมากมาย เดินวิ่ง ซื้อของ และแลกเปลี่ยนของที่ต้องการ....
เงินที่ผมได้จากการหาของ ถูกใช้สำหรับอาหารและเสื้อผ้า...
ผมซื้อชุดให้เรย์ 2 ชุดสำหรับใส่ และซื้อผัก ผลไม้ที่สามารถเก็บไว้ได้นานๆ เพื่อใช้ปรุงอาหาร
ก่อนที่จะเดินกลับไปยังบ้านหมอยา อาหารมื้อนั้นถูกปรุงเพื่อต้อนรับพวกเรา
ภรรยาของหมอยาเป็นคนใจดี และท่านจะดีใจมากเมื่อผมมาหา ท่านรักและเอ็นดูผม..เปรียบเสมือนลูกก็ว่าได้..
ท่านเคยชวนผมมาอยู่ตอนที่ตาเสีย ซึ่งผมได้ปฏิเสธไมตรีที่มีให้ แต่มาเยี่ยมเยียนท่านบ่อยขึ้นแทน
พวกเรากินอาหารเสร็จและแยกย้ายกันกลับเข้าห้อง
แสงเทียนจากตะเกียนคือไฟที่ใช้สาดส่องไปทั่วภายในห้อง
มันเหมือนกับมีชีวิตที่เต้นระบำอยู่บนผนังห้อง...
“เรย์ ท่านอยู่ในร่างนี้ทั้งวัน ไม่เบื่อบ้างหรอ” ผมถามออกไปเพราะเห็นว่าเขาต้องอาศัยอยู่ในร่างมนุษย์
“ไม่หรอก....ไม่ว่าข้าอยู่ในสภาพไหน..ข้าก็ปกป้องเจ้าได้...” คำตอบที่ไม่ได้ถามถูกบอกออกมา
ที่จริงเมื่อผมอยู่ในหมู่บ้านหรือในบ้านตัวเอง อันตรายต่างๆ ก็ลดน้อยลงแล้ว
ซึ่งไม่จำเป็นต้องให้เรย์มาปกป้องด้วยซ้ำ
ผมไม่ใช่ชายขี้โรค หรือหญิงนางโลมที่อ่อนแอจนไม่สามารถทำอะไรได้
แต่เป็นเพราะความสวยงามของเรย์ทำให้ผมไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้เท่านั้น
ยิ่งอยู่ใกล้มาเท่าใด เหมือนผมยิ่งจมลงสู่ความปรารถนาที่จะได้สัมผัส หรือลูบไล้ขนที่มีสีดำขลับนั้น
ผมกับเรย์ล้มตัวลงนอนบนฟูกที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับ 2 คน....ก่อนที่ผมจะดำดิ่งลงสู่ห้วงนินทา
ผมตื่นขึ้นพร้อมกับหัวที่หนุนอยู่บนแขนของเรย์ หน้าผมที่ซบลงบนอกของเขาเพื่อขอไออุ่น
ผมมักคิดว่าจะได้สัมผัสขนนุ่มๆ ยามเมื่อเขาเป็นหมาป่า แต่วันนี้เขามีสภาพเป็นมนุษย์เมื่อผมตื่นมา
“หวัดดี เรย์...” ผมทักทายก่อนที่จะลุกขึ้น
“ดี ....วันนี้ดูนายเพลียๆ นะ” เสียงของเรย์
“อือ...นึกว่าจะได้นอนบนขนนุ่มๆ นะ” ผมบอกออกไป
“เหอะ...นายคิดจะซบกับหมาป่าในหมู่บ้านเนี้ยนะ..” เสียงแปลกใจ
“เปล่า... ผมลืมไปนะ “ ผมรีบขอโทษ เพราะว่าถ้าคนในหมู่บ้านรู้เขาคงโดนจับไปฆ่าทำยาแน่นๆ
ช่วงเช้าพวกผมได้ลาภรรยาและหมอยาของหมู่บ้านเพื่อเดินทางกลับไปยังบ้านของตนเอง
ผมออกมาจากหมู่บ้านได้เพียงไม่นาน... เรย์ก็กลายเป็นหมาป่าและเดินเคียงข้างผม...
“เรย์ เราจะแวะที่น้ำตกกันก่อน....หาอาหารสำหรับมื้อเย็น..”
พวกเราเดินทางไปยังน้ำตก และจับปลา.... ตอนผมกำลังจับปลาอยู่ เรย์ก็วิ่งเข้าไปในป่า
แล้วกลับออกมาพร้อมกระต่ายที่คาบอยู่ในปาก ดังนั้นมื้อเย็นพวกเราจึงมีปลา และกระต่ายเป็นอาหาร
พวกเราเดินมาถึงบ้านอีกครั้ง...ก่อนที่เรย์จะกลายเป็นมนุษย์พร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ผมจัดหามาให้
“เรย์นี่เก่งเนอะ เข้าป่าแป๊ปเดี๋ยวก็ได้กระต่ายมาแล้ว”
“คาโอ๊ย นายคงลืมสินะว่า เราเป็นอะไร...หรือนายเริ่มชินกับเราในสภาพนี้”
มือที่กำลังหนังชิ้นเนื้อ เงยหน้ามองขึ้นเรย์ที่นอนตะแคงอยู่ให้กองไฟ กลางบ้าน ที่ให้ความอบอุ่นยามค่ำคืน
พร้อมทั้งมีหม้อใบใหญ่ที่มีน้ำเดือดอยู่ในนั้น เพื่อจะทำอาหารให้มือค่ำ
“เรย์ ปกตินายกินอาหารแบบไหน” ผมถามขึ้นอีกครั้ง
“เรากินเนื้อสด ทุกอย่าง...นั้นคืออาหารของเรา แต่อาหารที่นายทำ เราก็กินได้เช่นกัน..” เรย์ตอบออกมา
ซึ่งตอนนี้ผมสังเกตว่าเขาพูดมาขึ้นและตอบคำถามที่ผมถามมากขึ้นด้วยเช่นกัน
ผมยกสาเก และเดินไปวางตรงหน้าของเรย์
“เราว่านายคงชอบ เราเห็นคนในหมู่บ้านชอบให้สาเกแก่เทพเจ้าผู้ปกป้องหมู่บ้านนะ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า “ เสียงหัวเราะของเขาดังไปทั่วห้อง
“เรื่องเหล้าข้าไม่ปฏิเสธหรอก....ข้ากลับชอบเสียด้วยซ้ำ” ก่อนที่เรย์จะเริ่มยกซดสาเกที่ผมส่งให้
อาหารถูกปรุงเสร็จ....แม้ผมจะคิดว่าคงไม่ดีต่อเรย์ที่จะให้เขากินของสุก แต่ผมก็ไม่สามารถเอาเนื้อสดให้เขาได้เช่นกัน
ดังนั้นอาหารมื้อนี้ผมจึงพยายามทำให้รสชาติออกมาดีที่สุด
“เจ้านี่ทำอร่อยใช่เล่นนะ..” เสียงชมเชยเมื่อเรย์ตักใส่ปาก
เพียงแค่คำชมนิดหน่อยก็ทำให้ผมดีใจได้แล้ว
ก่อนที่พวกเราจะเข้าห้องนอน.....อากาศที่หนาวเย็นมีเพียงผ้าห่มจะไอร้อนๆ ที่ส่งมาแผ่วเบาเท่านั้น
ที่มาถึงยังห้องนอนของผม....
“เรย์..นายจะนอนที่นี่ หรือหน้าเตา...” ผมถามออกไป
แต่เรย์กลับกลายเป็นหมาป่าก่อนที่จะลงมานอนข้างๆ ผม ซึ่งผมยิ่งดีใจใหญ่
เพราะผมสามารถสัมผัสขนนุ่นๆ ได้ ผมนอนลงพร้อมกับห่มผ้า และกอดเจ้าหมาป่าตัวใหญ่ไว้ให้แขน
เพื่อให้มันช่วยแผ่ความร้อนมายังผม มือผมที่ลูบไล้ขนที่อยู่ตรงหน้าก่อนที่จะเผลอหลับไปในที่สุด
++++++++++++
“เรย์เป็นอะไร...” ผมถามขณะที่เห็นเรย์ใช้เท้าหน้าข่วนไปที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
ท่าทางแปลกๆ เพราะตั้งแต่ผมได้มาอยู่ด้วยกันก็ไปเป็นเดือนแล้ว
เรย์หันมามองหน้า ก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้
และปล่อยผมไว้ด้านล่างให้การหาเนื้อและผัก สำหรับทำอาหารเย็น...
ผมต้องเข้าป่าทุกวันแต่การเข้าป่านี้เพื่ออาหารเท่านั้น จึงไม่ต้องเผชิญกับสัตว์ป่า
ทุกวันเรย์จะอยู่ด้วยเป็นเพื่อนเสมอซึ่งทำให้ผมคลายเหงาได้มากเช่นกัน
วันนี้ทั้งวันผมสังเกตว่าเรย์ดูผิดปกติ และถามไปเขาก็ไม่ตอบ ซึ่งผมคิดว่าคงจะหายในวันรุ่งขึ้น
แต่นี่ก็เป็นมา 3 วันแล้ว
ผมจับหางเรย์ที่กำลังทำแบบเดิม “ เป็นอะไรไม่สบายเปล่า....” ผมถามออกไป
เรย์เพียงหันมามอง ก่อนที่จะเดินจากผมไป....
ผมไม่ค่อยเข้าใจนัก เพราะตัวเองก็ไม่เคยเลี้ยงสัตว์ แต่ถ้าเป็นมนุษย์ด้วยกันก็พอรู้
แต่ส่วนมากเรย์มักจะเป็นหมาป่า....ซะมากกว่าซึ่งผมก็ชอบซะด้วยซิ
“นายไม่บอกแล้วจะช่วยยังไง.” ผมเดินตามไปและลูบไล้ขนที่น่าอัศจรรย์นั้น
แต่เรย์ดันลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าป่าไป ผมทำได้เพียงแต่ยืนมองเขาหายหลับก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน
ปกติเขาจะไม่ทำนิสัยแบบนั้น แต่วันนี้เขาทำนิสัยไม่ดีเลย ซึ่งผมก็ไม่ชอบ แม้รู้ว่าเขาจะกลับมาก็เหอะ
เสียงฝีเท้าเดินเขามา ทำให้ผมรู้ว่าเรย์กลับมาแล้ว
“เรย์ อาหารเสร็จแล้ว..” ผมบอกออกไปพร้อมกับลุกขึ้นเพื่อเข้าห้องนอนตัวเอง
เรย์ไม่คิดจะคุย...ว่าตัวเองเป็นอะไรด้วยซ้ำ แล้วทำไมผมต้องสนใจด้วย...
ผมเดินไปเพื่อจะเปิดประตูเข้าห้องนอน แต่เรย์ดันกระโจนมาจากด้านหลัง
ทำให้ผมล้มลงเพราะแรงมหาศาลที่เรย์กระโจนใส่....
ร่างกายที่ล้มลง และไม่สามารถยันกายลุกได้ เพราะเรย์ยืนอยู่บนตัวผมนั้นแหละ
ขาทั้ง 4 ข้าง ที่อยู่ตรงกลางหลัง กรงเล็บที่จิกที่มาบนเสื้อผ้า
“ทำไม เป็นอะไรก็บอกสิ มาทำแบบนี้แล้วจะรู้ได้ไง...” ผมตะคอกออกไป
“นายนี่มันซื่อ......” อยู่ๆ เรย์ก็กลายเป็นมนุษย์
“ลุก แล้วไปใส่เสื้อผ้าซะ..” ผมบอกออกไป
แขนเรย์ที่จับอยู่ที่หัวไหล่ และขาของเขาที่ทับอยู่บนขาผม
“นายรู้ไหมว่าตอนนี้เป็นฤดูอะไร...”
“ก็ฤดูหนาวไง นายไม่เห็นหรออากาศเย็นแบบเนี้ย” ผมบ่น
“มันเป็นฤดูผสมพันธุ์ต่างหาก” เสียงเรย์ที่ผู้ออกมา ทำให้ผมเข้าใจถึงอาการแปลกๆ นั้นแล้ว
“นั้นนายก็เข้าป่า ไปหาซะซิ..” ผมเสนอทางเลือกให้ เพราะผมก็ไม่ต้องการให้เรย์ต้องมาเปล่าเปลี่ยวที่นี้แน่นอน
“ปัญหาของเรา คือมันหาไม่ได้ต่างหาก เพราะช่วงหาคู่มันหมดไปแล้ว...” ผมตกใจ คงเป็นเพราะเรย์ต้องอยู่กับผมตลอดผมให้
เขาพลาดโอกาสที่ครั้งหนึ่งจะมีแค่ครั้งเดียวไป....
“แล้วเรย์ จะให้ช่วยยังไง...” เสียงที่สลดเพราะเหมือนตัวเองเป็นคนทำผิด...ที่เหนี่ยวรั้งไว้
“นายจะยอมเป็นตัวเมียแทนไหมหละ.....”
“นายจะบ้าหรอไง....เราเป็นผู้ชาย หรือตัวผู้เหมือนกัน” ผมบอก
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แค่ใช้นายปลดปล่อยอารมณ์เท่านั้นแหละ ไม่ใช้ให้มีลูกซักหน่อย..”
“แต่เราเป็นมนุษย์ นายเป็นหมาป่านะ...”
“ทำไม เราก็เป็นมนุษย์ได้นิ......” ก่อนที่เรย์จะเริ่มทำตามที่ตัวเองบอก
เรย์ค่อยๆ หันผมเผชิญหน้า ผมจ้องมองแววตาที่น่าหลงใหลไม่ต่างจากขนสีดำ
ก่อนที่ผมจะตัดสินใจให้ร่างกายกับเรย์ เป็นการตอบแทนสิ่งที่เขาคอยดูแลปกป้องและช่วยเหลือ
ร่างกายที่เปล่าเปลือยโน้มต่ำลงมาบนหน้าอก ซึ่งเสื้อผ้าที่ผมใส่อยู่เพียงแค่แก้เชือกออกก็ไม่มีอะไรปิดบังแล้วเช่นกัน
แววตาที่จ้องมองผม ผมให้ผมต้องหลับตา เพราะไม่กล้าที่จะมองตรงๆ ได้
“อือ.....” เพียงแค่นิ้วมือที่ลากไปทั่วหน้าอก หน้าท้อง ก็ทำให้ผมเกร็งกล้าเนื้อแล้ว..
ผมไม่เคยรู้สิ่งเหล่านี้มาก่อน แม้แต่หญิงหอนาโลมผมก็ไม่เคยเข้าไปด้วยซ้ำ...
ดังนั้นผมจึงต้องยอมเรย์เพราะความไม่รู้ มือที่ไล้มาม้วนขนบริเวณหน้าท้องเล่น...
ทำให้ผมรู้สึกขนลุกและเสียววาบ ก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะเกร็งจะยืดตึงอีกครั้ง
“เรย์ นายจะทำอะไรก็เร็วหน่อย ผมรู้สึกแปลกๆ” ผมบอกออกไป
“นายนี่ เด็กจริง มันต้องมีการเล้าโลมก่อนซิ....งั้นนายก็จดจำไว้แล้วกัน”
ก่อนที่จะจูบที่หน้าท้อง ที่กระบังลม และหัวนม และส่วนปลายที่ตั้งโดยง่าย
“อ่า เรย์...” ผมสติหลุดกระเจิดกระเจิง แม้ว่าผมจะเป็นผู้ชายแต่สัมผัสที่เป็นอยู่ตอนนี้ช่างเหมือนกับเวลาที่ผมได้สัมผัสขนนุ่นๆ
ของเรย์ ซึ่งมันดึงดูดผมให้อยากมากยิ่งขึ้น ผมรู้สึกว่ามือตัวเองขยุ้มลงบนศีรษะเรย์ซึ่งมีใบหูเล็กๆ โผล่อยู่
ยิ่งขนนุ่มๆ ที่ผมได้สัมผัสด้วยแล้ว มันช่างน่าพิศวาสอย่างอัศจรรย์....
จูบของเรย์ไม่ได้หมดเพียงเท่านี้เพราะ เขายังจูบไปที่หน้าขาที่เกร็งของผมอยู่ พร้อมทั้งใช้ลิ้นเลียส่วนในของขาอ่อน
“อ่า เรย์ พอก่อน..” เหมือนผมจะแย่ แต่ก็มีความสุขผสมกันไป
เรย์กลับมาจูบที่แท่งของผมอีกครั้ง และใช้ลิ้นเลียตั้งแต่โคนไล้ขึ้นมาถึงส่วนบนสุด
พร้อมทั้งไซร้ดุ่นนั้นอยู่นาน ก่อนจะเริ่มครอบครองมันไว้
“เรย์ อย่ามันสกปรก ปล่อย..” ผมร้องบอกเมื่อลืมตาดูว่าเขากำลังทำอะไร
“มันจะสกปรกได้ไง ในเมื่อเราทำความสะอาดแล้ว...” เรย์หมายถึงการเลียที่ผ่านมาเมื่อกี้
ขาผมเริ่มหดเข้าหากันเพื่อปกป้องส่วนนั้น แต่เรย์กลับใช้มือทั้ง 2 ข้างผลักให้ทาบลงไปบนพื้น
ซึ่งนั้นผมให้ส่วนกลางของผมเปิดเผยมากยิ่งขึ้น.....
เขาหยุดครอบครองและจูบที่พวงของผม ที่เต็งตึงพอๆ กับแท่นที่โชว์อยู่ ลิ้นที่เลียสลับไปมาระหว่างพวงทั้งสองข้าง
ก่อนที่เขาจะยกสะโพกขึ้นและเลียไปที่ช่องที่ปิดอยู่ ทั้งเลียและจูบมัน
“เรย์ ปล่อยผม...” ผมพยายามร้องเพราะทนไม่ไหวกับอาการแปลกๆ ที่เกิดขึ้นมากขึ้นเรื่อย เหมือนจะตายซะมากกว่า
เขาวางขาทั้งสองข้างลง ก่อนที่จะมาเล่นกับหัวนมซึ่งเขายังไม่ได้สัมผัสเลย
ลิ้นที่ไซร้ขึ้นมาที่ต้นคอ สลับไปมา .........
“คาโอ๊ย มันยังไม่ใช่วันนี้ ......” เสียงเรย์ที่พูดขึ้นก่อนที่จะลุกออกไปจากห้องนอน
ซึ่งปล่อยให้ผมสภาพกึ่งละเมอ อยู่ในห้อง ซึ่งผมรู้สึกแปลที่บริเวณปลายแท่น และผมก็ต้องรอให้อาการเล่านั้นหมดไปก่อนที่จะ
จัดเสื้อผ้าให้เข้าที
++++++++++++++++++++++
ขอบคุณที่อ่านนะคะ
-
เกือบแล้ว
:L2: :L2:
-
คาโอ๊ยย ชื่อแปลกนะ
เรย์ แมนอ่ะ อิอิ ตลกอ่ะตอนบอกว่าชอบเหล้า ห้าๆ
-
มาต่อนะคะ นานๆได้อ่านพล็อตแบบนี้
-
โอ้ยยยยยยยย เกือบไปแล้ว
กำลังนั่งลุ้นเลยว่าตกลงใครกดใครกันแน่
2 ตอนที่ผ่านมาทำเอาเหงื่อตกเพราะเรื่องนี้ไม่น้อย
ทำไมมันคิดอยู่แค่เรื่องเดียว
-
น่าจะเรียกว่า "คาโอย" ใช่ไหม แต่เขียนให้เห็นสำเนียงภาษาญี่ปุ่นเลยเป็น "คาโอ๊ย" ไป (เดาเอาน่ะ)
เกือบเสียตัวซะแล้ว
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แค่ใช้นายปลดปล่อยอารมณ์เท่านั้นแหละ ไม่ใช้ให้มีลูกซักหน่อย..”
ประโยค บาดใจ ....แค่ใช้ปลดปล่อยอารมณ์..... :เฮ้อ:
-
= =
แอบตกใจนิดนึง...
ทำกับสุนัข(ถึงจะเป็นคนได้ก็เหอะ) - -llll
-
อ๊ากกกกกก ค้างงงงงงงงง
สนุกมากๆเลยค่ะ^^
แล้วมาต่ออีกเร็วๆนะค่ะ
-
เรย์ความอดทนสูงมาก ไม่จับคาโอกด
-
ทำไมหล่ะ ทำไมไม่ใช่วันนี้ 555
-
ทำไมไม่ใช้วันนี้นะ
อ้ากกกกกกกกกกกก
ชอบมากค่ะ+1ให้เลย
อิอิรอตอนต่อไป
o18
-
ค้างจังเลยค่าาา บวก 1 เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ ๆ
-
:z1: เกือบไปแล้ว
รอตอนหน้าเมื่อถึงเวลา ฮุๆๆ
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
อ้าวทำมัยไม่ใช่วันนี้ล่ะค้างนะเนี่ย
-
ขออีกๆๆๆๆๆ
นั่งลุ้น
อยากจะบอกว่า "เกร็งแทน"
-
เอ่อ สามคำ>>> ทำ ไม ยัง? (ยังไม่เสร็จนายหมาป่านั่น :laugh: )
-
ตอน4
ตลอดคืนผมไม่เห็นเรย์เลย.....แม้จะเฝ้ารอก็ตาม
จนเกือบรุ่งเช้าที่ผมสัมผัสขนนุ่มๆ นั้น แม้ว่าจะมีความชื้นของน้ำค้างเกาะติดอยู่ก็ตาม
“เรย์.....” ผมเรียกเขาในขณะที่เขากำลังหลับอยู่ สายตาที่ผมมองอคือสัตว์ร้ายที่น่ากลัว
แต่จริงๆ เรย์ที่คนเงียบมากกว่า มือผมที่ลูบใบบนหูทั้งสองข้างก่อนที่จะลูบมาถึงหัวและจมูกที่ยืนยาวออกมา
สายตาที่ลืมขึ้นและจ้องมองมาที่ผมเหมือนเช่นเดิม ก่อนที่จะหงายท้อง ทำให้ผมต้องลูบแผงขนที่หน้าท้องเล่น
ซึ่งสร้างความพอใจให้กับเรย์อยู่มากเช่นกัน
“เรย์..เมื่อคือไปไหนมา...” ผมพูดขณะที่ยังลูบไล้ขนที่ดำสนิทนั้น....
“นอนต่อไปนะเดี๋ยวไปทำอาหารให้” ผมรีบลุกขึ้นก่อนที่เผลอไผลกับเหตุการณ์เมื่อคืน
อาหารเช้าถูกจัดเตรียม พวกเรากินข้าวด้วยกันก่อนที่ผมจะบอกว่าจะไปหาฟืนมาเก็บไว้หน่อย
พวกเราเข้าไปในป่าไปเก็บฝืน เรย์ทิ้งผมไว้ตรงพื้นที่ราบเรียบที่มีกิ่งไม้มากมายก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในป่า
ถึงจะมีเรย์อยู่แล้วงานทุกอย่างก็เป็นของผมเหมือนเช่นในอดีต.....
“เอ๊ะ.....ต้นอะไร..” จู่ผมก็เห็นต้นไม้เล็กๆ ซึ่งมีใบเป็นสีแดง และดอกเป็นสีขาว
ผมอาศัยอยู่ในป่าแห่งนี้มานาน และไม่เคยเห็นต้นไม้แปลกแบบนี้มาก่อน
ที่จริงมันถูกต้นหญ้าละแวกนั้นปกปิดไว้ซะมากกว่า
ด้วยความอยากรู้ผมจึงเก็บมันขึ้นมาก่อนที่จะเด็ดใบสีแดง เพื่อลองพิสูจน์ว่ามีพิษหรือไม่
ผมเด็ดขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่จะกัดมันและใช้ฟันขบเคี้ยวใบสีแดงๆ นั้น
รสชาติที่ฝาดๆ ทำให้ผมรู้ว่ามันปลอดภัย... ผมจึงเด็ดดอกของต้นไม้นั้นขึ้นมาเพื่อดูว่าส่วนดอกเป็นแบบไหน
แต่ผมที่ออกมาคือส่วนดอกนั้นมีพิษ ซึ่งทำให้ผมปากชาเลยที่เดียว แม้ว่าผมจะเด็ดออกมานิดเดียวก็ตาม
มันเป็นต้นที่แปลกที่เดียวที่มีทั้งผิดและยาแก้อยู่ในตัวมัน..
แต่ที่หน้าแปลคือมันมีแค่ต้นเดียวในละแวกนั้น..........
ผมจึงดึงมันขึ้นมา ก่อนที่จะเก็บใส่ย่ามตัวตัวเอง....
กิ่งไม้ถูกผูกมัดไว้เป็นกองๆ ก่อนที่จะถูกนำใส่หลังเพื่อแบกกลับไปยังที่บ้านของผม
ระหว่างทางผมก็เด็ดผลไม้ที่ขึ้นตามป่าเขาเก็บเข้าบ้านด้วยเช่นกัน
ผมเดินมาถึงบ้านก่อนที่เรย์จะกลับตามมา......
“เรย์ ผมว่าจะอาบน้ำซักหน่อย เรย์ก็น่าจะอาบมั่งนะ...”
อากาศที่หนาวเย็นทำให้เหงื่อออกน้อย แต่พอทำงานหนักๆ ความร้อนก็เกิดขึ้น
การอาบน้ำในน้ำตกที่หนาวเย็นเป็นอะไรที่แย่มาก แต่ก็เป็นการสร้างสมาธิและความอดทดได้เช่นกัน
ผมเตรียมเสื้อผ้าและอุปกรณ์อาบน้ำ และเดินไปทางหลังบ้านซึ่งไม่ห่างนักจะมีน้ำตกที่ไหลมาจากภูเขาอยู่
ก่อนที่ผมจะแก้เชือกที่รัดชุดไว้ พร้อมทั้งเดินลงแม่น้ำ.....
มีเพียงสายตาของเรย์ที่มอง “เรย์ลงมาอาบน้ำสิ...”
แต่เขากลับนั่งลงที่โขดหินและนอนมองผมแทน
ตอนแรกที่ลงแม่น้ำครั้งแรกมันหนาวอย่างบอกไม่ถูก..แต่เมื่อแช่สักพักแม่น้ำแห่งนี้กลับให้ความรู้สึกอุ่นขึ้นมาได้
ก่อนที่ผมจะเริ่มขัดถูตัวเอง และดำผุดดำว่ายอยู่ในแม่น้ำ....
“ฮ่า ฮ่า ฮา” ผมสาดน้ำขึ้นไปบนโขดหินที่เรย์นอนหลับอยู่ จนทำให้เจ้าตัวตกใจตื่นและลุกขึ้นมาทันที
“นายนี้ชักจะขี้เซาใหญ่แล้วนะเรย์....” ผมตะโกนออกไป ก่อนที่เรย์และเดินลงที่มาแอ่งน้ำเล็ก และดื่มกินน้ำในแม่น้ำแห่งนี้แทน
ภาพที่ผมเห็นเหมือนกับภาพวาดก็ว่าได้ หมาป่าหนุ่มแห่งภูเขาที่มีกล้ามเนื้อใต้ขนที่ปกคลุมอยู่ กำลังอยู่ต่อหน้าผม
และกำลังเลียน้ำอยู่.....
ผมเดินขึ้นมาโขดหิน พร้อมกับใช้มือลูกไปที่แผงต้นคอของเรย์ อย่างหลงใหล ซึ่งเขาตอบกลับด้วยการเลีย
น้ำที่เกาะตามตัวผมแทน ก่อนที่จะเลียแท่งที่อยู่ในระดับสายตาเรย์
“เรย์.....” ผมตกใจจนต้องลงน้ำไปอีกรอบ.... เพราะความลืมตัวของตัวเองนี่แหละที่ทำให้ตัวเองลำบาก
ตอนนี้ความคิดผมมันแปลกๆ เวลาเรย์เลียส่วนต่างๆ ของร่างกาย...ซึ่งเมื่อก่อนไม่เคยเป็นเลยด้วยซ้ำ..
ผมขึ้นจากน้ำอีกครั้งก่อนที่จะใส่เสื้อผ้า และเดินกลับมายังบ้านพักของตัวเอง
++++++++++++
ขณะทำอาหารผมเอาต้นไม้ที่เด็ดมาตอนเช้าใส่เข้าไปเพราะใบที่เป็น ยาคงไม่ทำร้ายผมและเรย์แน่นอน
อาหารถูกปรุงเสร็จในอีกครั้งของวัน...
“คาโอ๊ย...นายใส่อะไรเข้าไป...” อาหารที่ถูกตัดเข้าไปในปากเพียงไม่กี่คำก็ทำให้เจ้าของจานใบที่ถืออยู่ถามขึ้นมาได้
ซึ่งผมรู้สึกดีใจด้วยซ้ำ
“ผมเจอของดีมา เลยใส่เข้าไปนะ มันไม่อันตรายผมชิมดูก่อนแล้ว...” ผมอธิบายว่าตนเองเจออะไรเมื่อเช้า
“มันไม่เป็นอันตรายกับนายก็จริง และสำหรับพวกเราที่เป็นหมาป่ามันคือยาพิษ...” อยู่ๆ สีหน้าของของเรย์ก็เปลี่ยนไป
เสียงหายใจหอบเร็ว มือที่ถือถ้วยตกลงตรงหน้า ก่อนที่เขาจะก้มหน้าพร้อมมือที่บีบที่ท้องตัวเอง
“เรย์..” ผมตกใจกับอาการที่เกิดขึ้นกะทันหัน ผมวิ่งมาฝั่งตรงข้ามก่อนที่เข้าไปปะคอง
แต่โดนปัดมือทิ้ง สายตาที่มองมาที่ผม “ นายอยากตามมา ถ้านายเข้ามาเราจะฆ่าทิ้งเสีย” ก่อนที่เรย์จะพยุงตัวเองขึ้นโซซัด
โซเซเดินเข้าของห้องของผมไป....
นั้นยิ่งทำให้ผมกลัวมายิ่งขึ้น เพราะฝาพนังทำให้ผมเห็นเงาในห้องว่าเขากำลังทรมานเพียงไหน...
ความกระวนกระวายใจเกิดขึ้นเพราะความผิดของผม “เรย์...นายอย่าเป็นอะไรนะ” คำพูดที่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าของผม
และเสียงโหยหวนที่ดังออกมานอกห้อง...ผมใช้เวลาตัดสินใจอยู่นานก่อนที่จะลุกขึ้นเพื่อเข้าไปดู
แม้ว่าเรย์จะบอกว่าถ้าเข้าไปจะฆ่า แต่ผมก็ทำใจว่าแม้จะเกิดอะไรขึ้นก็คงต้องเข้าไปดู...
มันอาจเป็นสิ่งดีก็ได้ถ้าผมตายไป เพราะเรย์ก็จะได้หมดพันธะกับผม...
“อ๊าก.......” เสียงเรย์ที่ร้องอย่างทรมาน
ผมเปิดประตูเข้าไป เห็นเข้านอนบิดไปมาบนที่นอน มือก็กุมอยู่ที่ท้องของเขาเหมือนจะจิกซะมากกว่า
เพื่อให้คลายความเจ็บปวด.....เนื้อตัวที่มีแผลเพราะทำร้ายตัวเอง
“เรย์...” ผมรีบเข้าไปหา ถึงจะรู้ว่าเข้าไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูดก็ตาม
“เรย์..อดทนไว้นะ..” ผมเข้าไปกอดเข้า....โอบกอดไว้...แต่เพราะเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
เข้าจึงกัดเข้ามาที่หัวไหล่ผม เพียงลดอาการเจ็บปวด.....ทุกครั้งที่เข้าเจ็บมากๆ เข้าก็จะกัดลงที่เนื้อของตัวเอง
ซึ่งผมก็จะใช้แขนตัวเองแทน......ผมอยากช่วยเขา เพราะที่เขาต้องเป็นเช่นนี้เป็นเพราะผมคนเดียวจริงๆ
เป็นเวลาหลายชั่วยามกว่าฤทธิ์ของพิษที่กินเข้าไปเริ่มทุเลาขึ้น.... ตอนนี้ภายให้ห้องเต็มได้ด้วยเลือดของผมที่ไหลออกมา
เพราะต้องคอยระงับอาการเจ็บปวดของเขา แม้ว่าเรย์จะไม่กัดโดนส่วนสำคัญก็ตาม
ที่เลือดที่ไหลก็มีมาก.....จนผมคิดว่าอาจต้องตายจริงๆ แต่คงจะคุ้มกว่าเพราะได้ช่วยเรย์ที่สำคัญกว่า..ตัวผมเสียเอง
แม้ว่าเขาเคยบอกว่า เมื่อเขาอ่อนแอ เขาจะอยู่ในร่างของมนุษย์ แต่แรงที่เขากัดเข้ามา มันก็ไม่ใช่แรงของมนุษย์ธรรมดาเสีย
ด้วย...
ผมพาเขานอนลงเพราะอาการที่ดีขึ้น แม้จะมีอาการเกร็งเกิดขึ้นแต่ก็สามารถควบคุมตัวเองได้...ไม่ต้องทำร้ายตัวเองแล้ว
ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นอย่างสะโหลสะเล เพื่อออกมานอกห้องนอน และถือถาดน้ำเข้ามาเพื่อเช็ดคราบเลือดในห้อง
และเนื้อตัวเขาที่เปียกโชกไปด้วยเลือดและเหงื่อ.....
“แค่นี้ก็สบายแล้วนะ....” สายตาผมที่มองใบหน้าที่หลับอยู่ พร้อมกับเส้นผมที่แพร่กระจายเต็มที่นอน.....
“ขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อนมาตลอดนะ...” คำพูดของผมที่เตรียมใจไว้แล้ว
แม้ร่างกายของผมจะแข็งแรง และเป็นคนหนุ่มแน่นก็ตาม แต่โรคประหลาดของผมก็ไม่สามารถรักษาได้
แม้ว่าตาผมจะเป็นหมอยาที่เก่งแต่ก็ไม่มียาอะไรรักษาโรคเลือดของผม.....
โรคที่ ผมเป็น ตาเรียกมันว่าโรคเลือด เวลาผมมีแผลเล็กน้อยจนมีเลือดไหล เลือดที่ไหลออกมาจะไม่แข็งตัวและมันจะหยุดไหล
นานมาก..ซึ่งตาสอนให้ผมที่จะรู้จักป้องกันตัวเอง เพื่อไม่ให้บาดเจ็บหนักจนสามารถตายได้...
แต่ตอนนี้ผมกลับมีเลือดท่วมตัว และมันไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดไหลด้วยซ้ำ....
ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมยังไม่คิดจะตายก็ตาม แต่ผมก็ไม่สามารถทนให้เพื่อนต้องนอนเจ็บปวดเจียนตายโดยไม่ช่วยได้
ผมต้มเอาดอกของต้นไม้นั้นให้กิน แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือทำให้อาการเรย์ดีขึ้น....
มือผมลูบไปที่เส้นผมของเขา..... “เรย์...เราหมดหนี้กันแล้วนะ...” ผมก้มลงไปจูบเขาที่ริมฝีปากก่อนที่จะลุกขึ้นจากไป
เลือดที่ไหลเป็นทางระหว่างเดินออกจากบ้าน อาการที่หนาวเย็นจนผมต้องคว้าเสื้อหนังตัวหนาออกมาด้วย
ผมก้าวเดินไปที่ริมแม่น้ำเมื่อตอนกลางวัน....ก่อนที่จะนั่งตรงซอกหินที่สามารถพิงได้....
..........ผมคิดเพียงว่าของพักตรงนี้สักพักก่อนที่จะเดินไปต่อ.......จะร่างกายกลับเริ่มชาเหมือนจะไม่รู้สึกก็ว่าได้
มันไม่ยอดทำตามคำสั่งของผม ที่อยากจะให้ตัวเองลุกขึ้น......ภาพเก่าสมัยที่ผมยังเป็นเด็กหวนกลับคืนมา
เสียงหัวเราะของตัวเองสมัยเป็นเด็ก.....ภาพที่กำลังเล่นน้ำกับตาตอนเด็กๆ ภาพแข่งกันจับปลาก็หวนคืนมา
จนผมต้องยิ้มให้กับภาพที่เห็น.....ผมมองดูแผลตัวเองเพราะมันไหลเปรอะก้อนหิน และไหลลงสู่แม่น้ำที่สายสีแดงๆ เล็กๆ
ก่อนที่แม่น้ำจะกลืนกินไป.....
“ตา...ผมขอพักแป๊ปนะ เดี๋ยวไปหา..” ผมหลับตาลงเพื่อพักเอาแรง เพราะอาการหอบหายใจที่หนักหน่วง พร้อมทั้งอากาศที่เย็น
เอาเรื่องเช่นกัน.....ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือเรย์ที่นั่งอยู่ตรงโขนหินเมื่อกลางวัน.....ก่อนที่ผมจะหลับตาลง...
++++++++++++
!!!!!!!!!!!!
“อุ่น.............จัง” ความรู้สึกอุ่นจนผมคิดว่าตัวเองจากโลกแล้วมาอยู่อีกดินแดนหนึ่ง ทำให้ผมลืมตาขึ้น
แต่ใบหน้าที่ผมเห็นกลับเป็นเรย์...ผมหันหน้าค่อยมองรอบ จึงเห็นว่าตัวเองยังอยู่ในโลก
“ดี..ขึ้นแล้ว..ดีใจจัง” เสียงพูดกระท่อนกระแท่น
“คาโอ๊ย..ทำไม่เลือดนายไม่หลุดไหล...” เสียงเรย์ที่อุ้มเดินพาผมกลับบ้าน..
ผมเพียงแต่ยิ้มให้ ก่อนที่จะหลับตาลงอีกครั้ง........ความมืดปกคลุมผม....แม้แต่ตาผมยังขึ้นไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำ
“ขอพักหน่อยนะ..” ผมบอกออกไปทั้งที่ยังหลับตาอยู่
+++++++++++++++++++++
(ภาคเรย์)....
ผมเราตื่นขึ้นมาอีกครั้ง...แม้ว่าร่างกายจะมีอาการปวดแต่ก็ไม่มากอย่างตอนแรก
จำได้รางๆ ว่าคาโอ๊ยเข้ามา... กลิ่นเลือดของคาโอ๊ยที่อบอวลไปทั่วห้องทำให้รู้สึกว่าตัวเองอาจจะฉีกเขาเป็นชิ้นก็ได้
ผมลุกขึ้นและเดินออกมาดูก่อนที่จะเห็นเลือดที่ไหลเป็นทางยาว ซึ่งเส้นทางมุ่งหน้าตรงไปยังประตูบ้าน...
ความกลัวที่รู้สึกว่าตัวเองได้ทำร้ายร่างกายคน...ทำให้เป็นห่วงคาโอ๊ยมากขึ้น...
เลือดที่หยดเป็นเหมือนแผนที่ลายแทง..ทำให้ตามหาได้ง่าย แม้ว่าจะมีกลิ่นปะปนกับอากาศก็ตาม
ผมเดินมาขึ้นแม่น้ำ และเห็นร่างของคาโอ๊ยนอนหลับอยู่ ทั่วบริเวณนั้นผมเห็นเลือดที่ไหลออกจากตัวเขา
ลงสู่แม่น้ำอย่างไม่มีที่ท่าว่าจะหลุด
ผมอุ้มเขาขึ้นมาก่อนที่จะพากลับบ้าน.........
ผมวางเขาลงบนห้องที่ผมเพิ่งจะตื่นขึ้นมา เลือดที่ซึมออกมาจนชุ่มเสื้อผ้าที่ใส่อยู่....
ก่อนที่ผมจะเลียบาดแผลที่ผมเป็นคนทำ... ทั้งรอยฟันที่กัดเข้าไป รอยเล็บที่จิกเข้าเนื้อ
แม้ว่าบาดแผลเล็กๆ จะเริ่มไม่มีเลือดไหลออกมาแล้ว...แต่บาดแผลที่กัดตรงหัวไหล่ยังมีเลือดซึมออกมามาก
แต่ก็เห็นได้ว่าลดน้อยลง ก่อนที่ผมจะเอาเลือดตัวเองให้ดื่ม..เพื่อรักษาอาการและบาดแผลที่เกิดขึ้น
ร่ายกายของผมพิเศษกว่าหมาป่าตัวอื่นๆๆ ร่ายกายทุกส่วนเป็นยาอย่างดี แม้แต่เส้นขนก็สามารถทำยาได้เช่นกัน
++++++++++++++
ปล. เรื่องนี้อาจต้อใช้จินตนาการสูงสักหน่อย
เพราะเราก็แต่งจากจินตนาการเหมือนกัน (ของให้จินตนการเห็นภาพเดียวกันนะ) เหอะๆๆ
เรื่องเป็นแนวความรักที่ถนัดเลย (แต่แต่งยากเอาการ)
ขอบคุณนะสำหรับทุกความคิดเห็น ร๊ากกกกอ่ะ.......
เดียวจะหา nc ที่มีคำพูดหวานๆ จนเลี่ยนมาให้แล้วกันเป็นการตอบแทน ที่เรย์หลุด...
-
o22
บวกเป็ด
-
สนุกมากเลย คาโอ๊ยอย่าเป็นอะไรไปนะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ^^
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
หวังว่าเลือดของเรย์จะรักษาร่างกายของคาโอยได้นะ
-
คาโอ๊ยหายเร็ว ๆ นะ
:กอด1: :กอด1:
-
เลือดท่วมเลย กินเลือดเรย์ไปแล้วคงจะหายใช่ไหม
-
สนุกกมากก รวมๆแล้วชอบบมากค่ะ อิอิ มาต่อเร็วๆนร๊าา คิดถึงคุณหมาป่ากับคาโอ๊ยแย่เลยย :call: :call: :call:
-
คาโอ๊ยจะเป็นไรมั้ย
อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงยาโตะ
-
เรย์ดูแลคาโอ๊ยให้หายไวไวนร้า
-
:mc4: :mc4:
วันนี้ พึ่งเข้ามาอ่าน ชอบมากๆเลยค่ะ
o13 o13 o13
-
คาโอจะเป็นอะไรมั้ย
เรย์ช่วยให้ได้น้าาา
-
:mc4: :mc4: :mc4:
รอตอนต่อไปเป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
เลือดของเรย์น่าช่วยได้น๊า :กอด1:
1+ให้จ๊า
-
เอาใจช่วยนะคะ
-
โห...เกือบตายซะแล้ว ดีนะที่เรย์ช่วยทัน ก็อยากให้รักทั้งคู่สมหวังอ่ะ
-
+1 ให้จ้า
เรย์ ช่วยรักษาแผลให้คาโอ๊ย หน่อยนา :really2:
รอตอนต่อไปจ้า :call:
-
+1 ไปเลยจ้า คาโอ๊ย อย่าเป็นไรไปนะ เรย์นายต้องดูแลคาโอ๊ยดีๆนะ แล้วมีเรื่องหวานๆเลี่ยนๆ nc มาเยอะๆ รอ รอ รอ อิอิ
-
รอ
-
เมื่อวานคนเขียนไม่สบายค่ะ เดี่ยววันนี้ ตอน 3 ทุ่ม มาลงให้นะค่ะ
-
เกร๊งเฟ้ย ย ยยยย!!
ฮ้ะๆ ๆ ๆ ๆๆๆๆ อ่านนั้งลุ้นอยู่
รออัปๆๆๆๆ
-
รอค่ะ อยากให้ถึง3ทุ่มเร็วๆจัง
-
คาโอ๊ยยอมตายเพื่อเรย์เลยเนอะ เรย์ช่วยให้ได้นะ :serius2:
รอncเลี่ยนๆจ้า :o8:
-
4ทุ่มแล้วนะอ๊ากกกก รอค่ะ
-
รอคาโอรุ
-
มาแย้ว....ขอโทษที่มาช้าไปชั่วโมงค่ะ
ไม่รู้เลี่ยนพอเปล่า....บอกด้วยแล้วกัน
มาแก้คำผิดและคำตกให้แล้วจร้า
ตอน5
ผมนั่งเฝ้าคาโอ๊ย และคอยเลียบาดแผลให้ เพียงเพราะเลือดที่จะยอมหยุดไหลนั่นเอง
ความรู้สึกผิด เกิดขึ้นทุกครั้งที่เห็นบาดแผล และยิ่งรู้สึกผิดมาขึ้น เพราะผมเองที่บอกว่าจะเป็นคนปกป้อง
แต่ผมเองอีกนั้นแหละที่ทำให้เขาต้องอยู่ในสภาพแบบนี้
ผมมาอยู่กับคาโอ๊ยก็นานเป็นเดือน จนสามารถรู้สิ่งที่เขาชอบและไม่ชอบได้
รู้ว่าเขาเป็นคนนิสัยแบบไหน....และความคิดของเขาไม่เหมือนกับมนุษย์คนอื่นที่หวังเพียงแต่เงินหรือผลประโยชน์
ตอนแรกที่ผมบาดเจ็บมา ผมไม่เคยคิดว่าเขาจะยังไว้ชีวิตผมถ้ารู้ว่าผมเป็นอะไร...
แววตาของเขาที่มองผม เหมือนกับกำลังลุ่มหลงร่างกายผมก็ไม่ปาน...ที่จริงเขาชอบให้ผมที่จะอยู่ในร่างหมาป่าด้วยซ้ำ
นานเหลือเกินที่ผมไม่ได้เห็นมนุษย์ที่แปลกแยกจากมนุษย์คนอื่น
คาโอ๊ยเป็นมนุษย์ที่ยังมีกลิ่นอายของธรรมชาติไว้อย่างสมบูรณ์...
ผมต้องทำอย่างไงกับคนๆ นี้ดี....
“อืมมมมม....” เขาเริ่มลืมตาหลังจากที่หลับมาแสนนาน.....
“คาโอ๊ย.....” ผมก้มลงไปใกล้ๆ เพียงเพื่อจะฟังสิ่งที่ออกมาจากปากเขา
“เรย์.....ผมยังไม่ตายใช่ไหม...” ลมหายใจที่มีควันออกมาเพราะอากาศหนาว ริมฝีปากที่แห้งและแตกเพราะขาดน้ำ
“นายจะตายได้ไง...ฉันบอกว่าจะปกป้องไง..” ผมลูบมือไปบนเส้นผมที่เริ่มยาวของเขา พร้อมยิ้มให้เล็กน้อย..
“ผมอยากขอโทษ....” เสียงของคาโอ๊ยที่พยายามจะบอกถึงสิ่งที่ตัวเองทำ เพียงเพราะความไม่รู้
“นายเลิกพูดเถอะ พักเยอะๆ” ผมช้มือลูบไปบนริมฝีปากที่แตกแห้งนั้น ก่อนที่จะใช้ลิ้นเลียไปที่ปากของคาโอ๊ย
“นายคงหนาวสินะ ดูสิปากแตกเลือดออกซิบๆ เลย”
“อ่า.......หวานจัง...” เสียงของคาโอ๊ยที่ชมว่ารสชาติปากของผมหวานแค่ไหน...
ก่อนที่ผมจะขยับผ้าห่มให้สูงขึ้นอีกนิด...เพื่อสร้างความอบอุ่นให้.....
เขาหลับตาลงอีกครั้ง......ใจจริง ผมอยากเป็นหมาป่าเพื่อให้ความอบอุ่นเขา
แต่ตอนนี้ร่างกายผมก็ไม่อำนวยเท่าไร ดังนี้ผมจึงใช้ร่างกายในตอนนี้ให้ความอบอุ่นแทน...
ผมถอดเสื้อผ้าออก ก่อนที่จะเข้าไปในผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายของคาโอ๊ยอยู่....ผมหลับไปพร้อมเขาซึ่งหลับไปก่อนแล้ว...
...อ่า...ผมไม่เคยฝันเลย...มันนานมากแล้วที่ผมได้ฝันอีกครั้ง....แต่ในฝันนี้ผมกับเห็นใครบางคนอยู่ในฝันด้วย...
เขากำลังเล่นน้ำอยู่....ผมเดินเข้าไปใกล้...จนเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งผมไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ..เขากวักมือเรียก..
ซึ่งผมก็วิ่งเข้าไปหา...เธอโอบกอดผมไว้...ก่อนที่เธอจะนอนลงบนผืนน้ำที่ไหลลงไปสู่หมู่บ้าน .....ตัวของเธอคอยไหลไปตาม
น้ำ....ผมยืนมองไปเรื่อยๆ ก่อนที่เด็กหญิงคนนั้นเป็นเปลี่ยนเป็นคาโอ๊ย......และผมก็เห็นหมาป่าอีกหลายสิบตัวที่ยืนอยู่บนสองฝั่ง
แม่น้ำคอยจ้องมองดูคาโอ๊ยเหมือนกำลังรออาหารก็ไม่ปาน...ก่อนที่ร่างนั้นจะหายวับไป.....
ผมลืมตาตื่นอีกครั้ง เพราะกลิ่นเลือดที่เริ่มไหลจากไหล่....แม้ว่าผมจะใช้เลือดตัวเองให้เขากินตอนแรก
และก็ไม่สามารถทำให้โรคที่เขาเป็นอยู่หายได้....ความแปลกใจเกิดขึ้น...เพราะไม่มีอะไรที่ผมรักษาไม่ได้
มีเพียงความตายเท่านั้นที่ผมไม่สามารถเอากลับคืนมาได้.....ผมจ้องมองบาดแผลที่หัวไหล่ซึ่งฝังเข้าไปลึก...
ผมทำได้เพียงแค่เลียบาดแผล...เพื่อให้เนื้อที่ฉีกออกจากกันสมานให้เร็วยิ่งขึ้น....
ถ้าตอนนั้นผมไม่ออกมา...ป่านี้ผมคงต้องเสียใจเป็นแน่น....
+++++++++++++
3 วัน ที่คาโอ๊ยต้องนอนอยู่เพราะแผลที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้ทุกอย่างเป็นปกติ แผลที่หัวไหล่เหลือเพียงรอยสีชมพูจางๆ
ส่วนที่แขนตอนนี้ก็หายเป็นปกติสามารถลุกขึ้นทำงานต่างๆ ได้เป็นปกติ.....ถึงแผลหายไปแต่ตอนนี้ผมกับฟุ้งซ่านกว่าเก่า
ตั้งแต่วันที่ได้ลิ้มชิมรสเลือดที่หอมหวานยิ่งกว่าน้ำหวานของดอกไม้ ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะ..............ยิ่งต้องมาเลียแผล
ด้วยแล้ว...ผมต้องทนกับความต้องการของตัวเองมากขึ้น
ปกติหมาป่าอย่างเราไม่มีความคิดผิดชอบชั่วดี...เมื่อถึงเวลานั้นพวกเราจะจับคู่เพื่อสืบสายพันธุ์ของเผ่าเรา
ซึ่งผมก็เป็นเช่นกับหมาป่าทุกตัวแม้ว่าผมจะอยู่มานานกว่าก็ตาม...และตอนนี้ก็เริ่มจะหมดช่วงเวลานั่นแล้ว
ซึ่งผมยังโดดเดียว....แม้คนที่ผมนั่งมองอยู่ตอนนี้จะยอมให้ผมใช้ร่างกายเขาก็เถอะ...
แต่ผมชักอยากได้มากกว่าร่างกายของเขาแล้วซิ.....ภาพที่ผมนั่งมองอยู่หน้าบ้าน ซึ่งเขากำลังฝ่าฟืนอยู่ด้วยความชำนาญ
ร่างกายท่อนบนถูกเปิดออก เพื่อเวลาทำงานจะได้ไม่ลำบาก ...แม้อากาศจะหวานแต่คาโอ๊ยก็เป็นเด็กหนุ่มที่ไม่ขี้เกียจ
เขายังขยัน ทำงานทุกอย่าง....
ตอนนี้ในป่าส่วนมากถึงเวลาจำศีลแล้ว ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในสัตว์ป่าบนภูเขานี้ ที่ต้องการจำศีลเช่นเดียวกัน
แต่ตอนนี้คงยังทำแบบนั้นไม่ได้......ตอนนี้อาหารของพวกเรามีเพียงปลาเท่านั้น.....ซึ่งว่ายใต้แผ่นน้ำแข็งในแม่น้ำ
“เรย์...นายจะนอนตรงนั้นทำไม..เข้าไปในบ้านอุ่นกว่า..” เสียงตะโกนไล่ให้เข้าบ้าน..
หมาป่าบนภูเขานี้ไม่ชอบอากาศเย็นหรอก พอถึงเวลาหน้าหนาวพวกมันจะจับคู่แล้วฝังตัวเองอยู่ในอุโมงค์ถ้ำ
หรือหลุมที่ทำขึ้นเพื่อสร้างความอบอุ่น....
ผมยืนขึ้นกระโดดลงไปหาคาโอ๊ยก่อนที่จะไซร้ที่ไปต้นขา....
“เรย์..นายเข้าไปก่อนเดี๋ยวตามไป..” มือที่ลูบมาบนขนของผมสร้างความพอให้ให้ผมเป็นอย่างยิ่ง จนต้องแหงนคอ
เพื่อให้คาโอ๊ยเกาให้ด้วยซ้ำ....
“เรย์...ไปๆ จะทำงาน...เดี๋ยวจะไม่มีฟืนใช้เอานะ ถ้านายยังอยู่แบบนี้..” นั้นทำให้ผมต้องเดินกลับไปนั่งที่เก่า
ผมหลับตาลงโดยให้คางพาดไว้บนขาหน้าทั้งสอง แต่หูที่ได้ยินเสียงได้ไกลก็คอยฟังเสียงฝ่าฟืนที่คาโอ๊ยกำลังทำอยู่...
++++++++++++++
“เห้ออออ เสร็จซะที....” หลังจากที่ผมไล่เรย์ให้กลับมานั่งที่เดิม ผมใช้เวลาอีกสักพักก่อนที่จะทำงานตรงหน้าให้เสร็จ
พร้อมกับเดินเข้าไปนอนใกล้ๆ เรย์ที่นอนหลับอยู่...
“หนาวดีจังเลยเนอะ..” ผมเปรยขึ้นเพราะคิดว่าเรย์คงหลับไปแล้ว...
เรย์ขยับตัว เอาหน้ามาพาดบนหน้าอกผม.... ขนของเรย์ให้ความอบอุ่นได้อย่างหน้าแปลก.แม้อากาศหนาวเย็น
และร่างกายของเรย์อุ่น ช่วงเวลา 3 วัน ที่เขานอนอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยกันกับผม..ในร่างของผมมนุษย์มันช่างอบอุ่นจนบางครั้งร้อนเสีย
ด้วยซ้ำ...
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า..นายจะเลียทำไม...” เสียงหัวเราะผมเองเพราะจู่ๆ เรย์ก็เลียที่หัวนมผมซะงั้น ลิ้นสากๆ ของหมาป่ามันจักกะจี้ดีแท้
สงสัยเขาคงอยากจะขอบคุณที่ผมลูบหัวเกาคอให้แน่นๆ
“เรย์...พอๆ...เลิกได้แล้ว.” ผมดุไปเพราะเขาเริ่มจากข้างหนึ่งไปอีกข้าง... จนผมต้องลุกจากที่ๆ นอน เพราะเริ่มรู้สึกแปลกนั้น
แหละ
“เรย์ ..เดี๋ยวไปทำกับข้าวก่อน...” ผมลุกขึ้นแล้วเดินจากไป พร้อมทั้งใส่เสื้อที่เปิดเอาไว้ตอนฝ่าฝืน...
ในบ้านที่อบอุ่นเพราะกองไฟที่ตั้งอยู่กลางบ้าน...กระแสความร้อนครอบคลุมทุกมุมบ้าน .....
เนื้อไก่....ที่เก็บเอาไว้ถูกนำออกมาจากห้องที่เก็บรักษาอาหาร...ก่อนที่จะถูกปรุงให้เสร็จ..
ทุกการกระทำของผม...จะมีสายตาของเรย์มองมาด้วยเสมอ ..เวลาผมมองไปก็จะเห็นเขามองอยู่หรือไม่ก็หลับอยู่ใกล้ๆ..
“เรย์..ผมว่าขนยาวแล้วนะ..อยากตัดหน่อยไหม...” ผมถามออกไปเพราะเริ่มเห็นขนที่ยาว
ใบหูที่ขยับ....ไปมา..แต่ไม่มีทีถ้าว่าจะลืมตามามองเลย..สงสัยคงไม่อยากตัด...
ผมต้มน้ำร้อนไว้เพื่อจะอาบน้ำหรับคืนนี้ เพราะคาบเหงื่อไคล้ที่ทำงานหนักมาทั้งวัน...
ห้องอาบน้ำที่มีเตาไฟเล็กอยู่ใต้อ่างหิน ....และน้ำที่อยู่ในอ่างหิน......
“เรย์ ถ้านายไม่ตัดขน นายก็ต้องอาบน้ำ..ดูสิ ขนพันกันหมดแล้ว..” ผมพูดออกไปเพราะผมรู้ว่าหมาป่าไม่ค่อยถูกกับน้ำเท่าไหร่
แต่จะให้นอนด้วยกันทั้งที่ขนพันกันยุ่งก็ไม่ไหว..ผมชอบขนที่นุ่มๆ ของเรย์มากกว่า
ผมเดินเข้าไปหาก่อนที่จะนั่งข้างและลูบหัวไปด้วย.... “เรย์...ผมต้มน้ำไว้..มะจะอาบให้นะ..”
ก่อนผมจะจับขาหน้าทั้งสองข้าง ลอยพื้น และลากหมาป่าตัวใหญ่เข้าห้องน้ำ
แต่เรย์กับไม่ยอม...เรย์พยายามรั้งตัวเอง และพยายามทุกอย่างเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องโดนน้ำก็ว่าได้
“น่า.....อาบแป๊ปเดียว..” ผมทั้งดึง กระชาก ลาก ฉุด เลยก็ว่าได้...
...นับวันความน่ากลัวของเรย์เริ่มจะหมด เมื่ออยู่กับผม
เพราะผมเห็นเพียรแต่ความน่ารัก ความเอาใจ...และความห่วงใยที่เขามีต่อผมนั้นแหละ....
กว่าผมจะลากเรย์เข้าห้องน้ำได้ เล่นซะเหนื่อยเพราะหมาป่าตัวใหญ่กว่าธรรมดา...
ผมปิดประตูล็อคเพื่อไม่ให้เรย์วิ่งออกได้....
“เรย์...อาบน้ำเหอะ ขนจะได้นุ่ม นอนด้วยกันแล้วจะได้น่ากอดหน่อย..” ผมอ้อนสุดฤทธิ์ แต่ดูท่าเรย์ก็จะไม่ยอม
เรายืนจ้องหน้าปะทะกัน สายตาที่มองมาไม่ได้โกรธอะไรเลย เพียงแต่ไม่รู้เขาคิดอะไรมากกว่า
ส่วนผมก็อยากอาบน้ำให้อย่างเดียวตอนนี้...ยิ่งสามารถพามาในห้องน้ำได้แล้ว...จะปล่อยออกไปก็เสียดาย
อ่างอาบน้ำที่ตั้งสูงขึ้นกับพื้น ผมจึงต้องก้าวขึ้นไปก่อนที่จะหย่อนตัวเองลงอ่างได้...แต่ปัญหาคือผมจะอุ้มหมาป่าตัวใหญ่ขึ้นไปได้
ไง เพราะผมแน่นใจแล้วว่าเรย์ต้องไม่ให้ความร่วมมือแน่นนอน....
“เรย์...นายจะยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆ ใช่ไหม....” ผมถามออกไปขณะที่ยืนจ้องตากันอยู่
“นั้..นผมใช้กำลังก็ไม่ผิด เพราะเรย์ไม่ร่วมมือ” พูดเสร็จผมก็คว้าขนที่คอและจับตรงหลังคอ
ผมใช้แขนทั้งสองข้างคว้าไปที่ลำตัว
โอบเรย์ขึ้น เหมือนจะให้เรย์ยืน และเพราะความสูงของเรย์เมื่อยืน ทำให้ผมเตี้ยกว่าเรย์ไปเลย
ผมลากและปืนขึ้นมาบนอ่างน้ำ แต่เจ้าตัวก็ยังดิ้นไม่ยอมหยุด..
“เว่ย!....” ตู้ม!... เสียงผมและหมาป่าตัวใหญ่ล้มลงไปในอ่างวงกลมขนาดใหญ่...
“ดูสิ..เพราะนายเลยเปียกเลย เห็นไหม...” เมื่อผมยืนได้ก็บ่นทันทีเพราะตัวเองเปียกไปด้วย
แต่ภาพที่เห็นคือ เหมือนเรย์จะจมน้ำก็ว่าได้ เพราะเมื่อเรย์ยื่น 4 ขา ตัวจะจมมิดน้ำ
ทำให้ขาหน้าเรย์ ต้องมาพาดที่ไหล่ผมเพื่อพยุงตัวเอง... “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ผมหัวเราะกับภาพตรงหน้า
ที่จริงจะบอกว่า ลืมไปด้วยซ้ำ......... “เรย์ไหนๆ ก็เปียกแล้ว อาบน้ำด้วยกัน ก็แล้วกันนะ...” ก่อนที่ผมจะถอดเสื้อผ้าออกและ
พาดไปบนขอบอ่าง......
น้ำอุ่นๆ ที่กำลังอุ่นพอดีๆ กับอ่างใบใหญ่ที่สามารถบรรจุคนและหมาป่าได้ ทำให้การอาบน้ำน่าสนุกพิลึก...
ก้อนสบู่ถูกถูเพื่อให้เกิดฟอง....ก่อนที่จะถูกไปที่ขนของเรย์ที่ยืนโดยใช้ตัวผมเอง เป็นที่พิง
“เห้ย...อย่าเลีย มันจักกะจี้..” เรย์เลียที่ใบหน้าผมก่อนที่จะเลียที่ต้นคอ ลิ้นสากๆ นี้มันจะน่าขนลุกจริง
“เรย์........อย่า...ซิ..” เสียงผมที่เริ่มอ่อนเพราะความรู้สึกแปลกๆ ที่ตัวเองคิดเองคนเดียว..
“เรย์..ตรงนั้นไม่ไหวนะ...ก่อนที่เรย์จะเลียที่หัวนม ซึ่งพอดีกับระดับน้ำในอ่าง
“ ...เรย์ถ้านายจะ จะ .....ผมไม่เอาสภาพนี้นะ...” ผมพยายามจะพูดเพราะความร้อนทำให้ร่างกายตัวเองรู้สึกร้อนขึ้น
“คาโอ๊ย นายเป็นคนพามาอาบเองนะ...ไม่ไหวได้ไง” เสียงเรย์ที่ตอนนี้อยู่ในร่างมนุษย์เรียบร้อยแล้ว
มือทั้งสองที่จับที่แขนของผม พร้อมหน้าที่ก้มมาลิ้มชิมรสหยดน้ำที่อยู่ตรงซอกคอ...
ผมถูกดันไปติดที่ขอบอ่าง.....มือที่ถือสบู่อยู่หลุดไปตอนไหนก็ไม่รู้.....
ก่อนที่เรย์จะฉกริมฝีปากของผมไปดูดกิน..... จ๊วบ.......เสียงริมฝีปากเรย์ที่ดูดปากล่างของผม
“คาโค๊ย แลบลิ้นหน่อย..”เสียของเรย์ ทำให้ผมต้องทำตามเพราะความรู้สึกมากขึ้น ก่อนที่ลิ้นของเรย์จะแตะลิ้นผมหยอกล้อลิ้นผม
ที่ยื่นออกมา และขบกัดเล่น “เรย์..เอาเข้าได้ยัง.” ผมถามออกไปเพราะไม่รู้ต้องทำอย่างไง
“เหอะๆๆๆ นายนี่มันเด็กชะมัด..” เรย์ใช้มือของเขากดที่ศรีษะด้านหลังเพื่อให้ผมก้มลงไปหาเขา ก่อนที่เขาจะมอบจูบ
ที่ทำให้ผมร้อนวูบวาบได้เลย..จนผมคิดว่าตัวเองต้องเป็นไข้แน่นๆ
มือของเขาที่ปรนปรือ หน้าอกของผม นิ้วมือที่ลูบไล้เบาๆ บนหัวนม พร้อมทั้งบีบและดึงเล่นอย่างชำนาญ..
“อ่า อ่า “ ร่างกายที่มีน้ำช่วยพยุง แต่มือของผมก็ทำได้เพียงจับที่ขอบอ่างเท่านั้น....
มือเรย์ที่ไม่อยู่สุขที่คอยจะเลื่อนลงมาต่ำลง จนผมต้องคอยจับมือนั้นไว้เพื่อไม่ให้ต่ำไปมากกว่านี้
“คาโอ๊ย นายจำได้ไหม...ว่าตอนนี้เป็นฤดูอะไร..” ใช่ผมได้ยินสิ่งที่เรย์กำลังพูด..และผมก็พร้อมที่จะช่วย
แต่ในสถานที่แบบนี้...ผมไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มอย่างไหน..
“เรย์....ผมเข้าใจ..แต่ไม่ใช่ที่นี่..” ผมบอกออกไป..ก่อนที่เขาจะมาจับแท่งเนื้อขอผมสำเร็จ
ตาผมเปิดโตเพราะความตกใจ....... น้ำในอ่างทำให้ผมรู้สึกแปลกกว่าคราวที่แล้วอีก...
ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าท่อนเนื้อของเรย์ก็ถูกจับไว้และมันกำลังสัมผัสกับของผมอยู่...
“เรย์ ไปห้องนอน...ผมไม่...” เสียงที่ขาดช่วงเริ่มทำให้สติผมหลุดๆ เพราะร่างกายที่คอยแต่จะแอ่นเพื่อสัมผัสเรย์มากขึ้น
ผมถูกอุ้มขึ้นจากอ่านและเดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง....เม็ดน้ำที่เกาะตามตัวหยดลงเป็นทางจนถึงห้อง
ผมถูกวางลงบนที่ห้องซึ่งมีเพียงเปลวเทียนจุดไว้ในห้องเพื่อเพิ่มความสว่าง....
ร่างกายของเราที่ไม่มีอะไรปกปิด... ร่างกายที่สมบูรณ์ของหนุ่มที่วางผมลง ร่างกายที่ไร้ไขมันส่วนเกินต่างๆ
ดูช่างมีเสน่ห์กว่าหญิงนางไหนที่ผมเคยเห็นมา.....เส้นผมที่ยาวจรดพื้น ดำวาววับ
....และท่อนเนื้อที่แข็งแกร่ง ที่ฉายอยู่ภายในกายที่แข็งแกร่งเช่นกัน....
ผมไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำแบบไหนเพื่อให้ชายตรงหน้าพอใจ...ไม่รู้ว่าต้องแสดงสีหน้าแบบให้เพื่อให้เขารู้สึกดี
“โอ๊ย...นายจะยืนยันคำเดิมใช่ไหม..” เสียงเรย์ที่ถามออกมาถึงสิ่งที่จะถามมา
ผมเพียงได้แต่พยักหน้า....เพราะในหัวเพียงแต่ต้องการเขา ผมรู้แค่ว่าต้องการเขาแต่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไง
สิ่งที่ผมได้ตอนนี้คือ ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นเพื่อโอบคอของเขาให้โน้มเข้ามาใกล้ผมให้มากที่สุด
“ผมไม่เคย...เรย์จะสอนผมได้ไหม..”ผมกระซิบไปที่ข้างหู
++++++++++++
สิ่งที่ผมได้ยิ่งจากคาโอ๊ย มันช่างเหมือนตัวเองเจอกระต่ายที่นอนให้กินอยู่ตรงหน้าก็ว่าได้
และผมก็ไม่คิดจะปล่อยให้กระต่ายตัวน้อยต้องเสียใจกับความต้องการด้วย.......
ผมเริ่มที่จูบเขาอีกครั้ง กับปากที่เผยออย่างยินดี.....อากาศหนาวก็ไม่สามารถทำให้เราสองคนหนาวได้...
เสียงรสจูบที่ดังไม่อายใคร...ซึ่งผมกำลังทำให้เขาอยู่นั้น..เหมือนผมกำลังได้กินผลไม้ป่ารสหวานอยู่ก็ว่าได้
เพราะยิ่งกินมากเท่าไหร่ก็เหมือนจะไม่พอ ผมต้องการมากยิ่งขึ้น และมากยิ่งขึ้น
ตอนนี้ผมอยากจะกลืนกินทั้งตัวด้วยซ้ำ ลิ้นที่เลียลงมาที่ซอกคอ และไห้ปลาร้า ทำให้ผมเห็นรอยบางๆ ของบาดแผล
ผมเลียมัน และขบไปที่ไห้ปลาร้า...ตัวคาโอ๊ยที่ร้องอย่างเกิดอารมณ์เป็นความรู้สึกที่บริสุทธิ์ไม่ได้เสแสร้ง
ยิ่งทำให้ผมกระเจิดกระเจิงเพราะเสียงนั้น..
“เรย์..ผมกลัว...แต่ก็รู้สึกดี..” เสียงที่เขาบอกเพราะความซื่อ จนทำให้ผมอย่าจะแกล้ง..
ผมใช้ลิ้นวนไปมาที่กลางหน้าอก และจูบเบาตรงกลาง เสียงหัวใจเต้นที่ดังออกมาจนผมเองได้ยิน...เหมือนเสียงกลองที่ไม่เป็น
จังหวะ..... ผมดูดไปที่หัวนมอีกครั้ง และใช้ลิ้นถูไถไปมา จนคนที่นอนอยูต้องกำผ้าเพื่อระงับอารมณ์ ผมเห็นเพียงหน้าอกที่แอ่น
ขึ้นเมื่อผมดูดเท่านั้น “อ่า...เรย์”
ก่อนที่ผมจะย้ายไปอีกด้านเพื่อความเท่าเทียม ซึ่งอีกข้างก็ไม่แพ้กันเลย หัวนมที่แดงอยู่ในปาก..
มือของผมที่ถูไถไปตามขาอ่อนที่เปิดเผยอยู่ใต้ร่างกายของผม มือที่บีบและคลายเพื่อให้ส่วนล่างของคาโอ๊ยชินกับความคุ้นเคย
ที่แสนแปลกนั้น.........
สัมผัสแรกที่ได้แตะต้องร่างกายของคาโอ๊ยที่ตั้งอยู่ในมือ....เช่นเป็นความรู้สึกที่ยินดียิ่งนัก
ผมละจากหัวนมของเขามาที่ท่องเนื้อ......และเริ่มสร้างความคุ้นเคยให้กับเจ้าท่อนเนื้อนั้นอีกครั้ง
“อืมมม เรย์...” มือของคาโอ๊ยที่พยายามผลักหัวผมให้ไปไกล แต่กลางลำตัวกับยกขึ้นให้ผมครอบครองเขามายิ่ง
“อ่าาาาาา เรย์..ผู้รู้สึกแปลกๆๆ” เสียงเขาที่ดังออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าร่างกายตัวเองแปลกๆ..
“คาโอ๊ย นายจะรู้สึกดีกว่านี้อีก..” ผมดึงหนังที่หุ้มลงก่อนที่จะค้างไว้แล้วเลีย ลากขึ้นมาถึงปลายยอด
นั้นทำให้ร่างกายของคาโอ๊ยบิดเร่า.....จนผมที่พยายามดันหัวผม ต้องกลับไปจับผ้าที่ใช้รองร่างกายตัวเองไว้
“อืมมมมมม เรย์.....” ผมขบไปที่พวง ที่อยู่ด้านใต้ เบาๆ ซึ่งสร้างความพอใจเช่นกัน
ก่อนที่ผมจะพาตัวเองกลับมาด้านบน เพราะต้องการให้คาโอ๊ยทำแบบเดียวบ้าง...
“นาย ลองทำแบบที่เราทำซิ..” ผมให้คาโอ๊ยครอบครองท่อนเนื้อที่เป็นของผมเอง...
“ใช้..ลองจับแล้วเอาเข้าไปดูสิ...” ผมบอกวิธีทำ ซึ่งเขาสามารถทำให้ผมได้แบบหน้าเอ็นดูยิ่งนัก
ก่อนที่ผมจะกลับไปทำให้เขาอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้เราสองคนช่วยเหลือกันอยู่
“อ่า....คาโอ๊ย..แบบนั้นแหละ”
เขาคงได้ยินเสียงผมซึ่งทำให้เขาพยายามทำมากขึ้น จนผมต้องรีบใช้นิ้วตัวเองเปิดประตูของคาโอ๊ย
ก่อนที่จะพาตัวเองเข้าไป...ผมใช้ลิ้นดันเข้าไปที่ประตู และเลียที่ประตูซึ่งกำลังจะเปิดออก
“เรย์....” เพราะความแปลก ทำให้คาโอ๊ยร้องออกมา
ผมลุกขึ้นก่อนที่จะจับขาทั้งสองข้าง และดึงสะโพกคาโอ๊ยให้มาอยู่บนตักตัวเอง...
ก่อนที่ผมจะใช้นิ้วที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายค่อยๆ ดันเข้าไปทีละนิดและหมุนเพื่อขยายช่องทาง...
“เรย์..อึดอัด......อืมมมมมม” เสียงเจ้ากระต่ายน้อยที่ร้องบอกความรู้สึกตอนที่เอานิ้วเข้าไป
“คาโอ๊ย เจ็บนิดหน่อย..” ผมเอานิ้วที่3 ของตัวเองออก พร้อมทั้งจ่อไปที่ช่องที่ยังเปิดอยู่
“อ่า อ่า อ่า “ ทุกครั้งที่ผมค่อยขยับเข้าไป ก็จะมีเสียงร้องแบบ เสียวๆ ออกมาเสมอ..
ซึ่งสร้างความพอใจให้กับผมมาก “เรย์....” หน้าที่ส่ายไปมา และมือที่กำแน่นบนผ้าปูที่นอน
“อือ....เยี่ยมมากคาโอ๊ย” ผมชมเขาออกไป
ก่อนที่จะโน้มตัวลงไปอยู่บนหน้าอกของเรย์ ซึ่งน้ำหนักตัวทำให้ท่อนเนื้อกดลึกเข้าไปอีก
“อ่า..” ผมดูดหัวนมและใช้มือปั่นเล่น ก่อนที่จะเริ่มขยับตัวเอง...
ร่างกายที่ขึ้นและลง “อ่า อ่า อ่า อ่า” พร้อมกับเสียงแห่งความซาบซ่า ที่เปล่งออกมา
“อ่า เรย์...” “อ่า โอ๊ย” ผมเน้นและย้ำ ตรงที่ทำให้เขารู้สึกได้เป็นอย่างดี....
ผมขยับมาขึ้น พร้อมกับร่างที่นอนอยู่ข้างใต้ ที่แอ่นมากขึ้นด้วยเช่นกัน...
เมื่อผมขยับออก เจ้าตัวเองก็จะขยับขึ้น เหมือนจะบอกว่า ......อย่า..........
ร่างกายของเราผสานกันก่อนที่ผมจะเร่ง เจ้าท่อนเนื้อให้ไปถึงจุดหมายปลายทาง และมือที่ผมช่วยคาโอ๊ยปั่นเช่นกัน
“เรย์ อะไรก็ไม่รู้...หยุดก่อน..” เสียงร้องจนหลงของคาโอ๊ยที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แต่ผมก็ไม่ได้หยุดอย่างที่เขาบอก ทั้งกับปั่นมากขึ้น จนน้ำขาวขุ่นพุ่งออกมา และฉีดไปบนหน้าท้องกระเด็นไปโดนใบหน้าของ
เขา และหน้าท้องของผม......
แต่ไม่เพียงเท่านั้นเพราะของผมเองซึ่งกำลังจะไปแล้วก็พยายามเร่งให้ตัวเองไปจนถึงสุดทางเช่นกัน
“โอ๊ย ข้างในนะ...” ผมบอกให้เขารู้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าคืออะไรก็ตาม
“อ่าาาาาาา............” สิ้นสุดเสียงพร้อมกับน้ำรักที่พุ่งอยู่ภายในตัวของคาโอ๊ย ซึ่งตอนนี้คิดว่าเขาน่าจะรู้แล้ว
น้ำพุ่งฉีดอย่างแรงไปภายในของเขาและมากเสียด้วยซ้ำ.....
ผมยันกายลุกขึ้นเพื่อจะถอดร่างกายตัวเองออก
“อย่าพึ่ง.....ไว้แบบนั้นก่อน..” เสียงคาโอ๊ยที่บอกแบบซื่อ ๆ ถึงความต้องการของตัวเอง
ซึ่งทำให้ผมยิ้มได้ ก่อนที่จะก้มลงไปจูบเขาอีกครั้ง เราใช้เวลาจูบกันนานก่อนที่ผมจะถอดกายตัวเองออกจากตัวคาโอ๊ย....
+++++++++++++++++
“เรย์..นายทำอะไรไว้ดูซิ เลอะหมดเลย คงต้องอาบน้ำใหม่แล้ว....” เสียงคาโอ๊ยที่นอนพูด
จนผมต้องตะแคงฟัง..และมองสิ่งที่ตัวเองและคาโอ๊ยทำไว้..
“นายจะอาบด้วยกันเหมือนเมื่อกี้ใช้ไหม..” ผมพูดแหย่งไป เพราะรู้ว่าคาโอ๊ยเหนื่อยเต็มที่
“เรย์...ถ้านายยอมอาบน้ำ เพื่อให้ขนนุ่มตลอดเวลา ผมจะเข้าไปอาบด้วย..”
“คาโอ๊ย...นายนี่มันเผด็จการจริงๆ “
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะที่ดังเบาข้างหูผม
“ตกลงนายชอบขนเรา อย่างเดียวใช่ไหม..” ผมถามแบบขุ่นใจ
ไม่มีเสียงตอบ...แต่คาโอ๊ยหลับตาลง ก่อนที่จะซุกอยู่แถวหน้าอกของผม...
+++++++++++++++++++
ปล. คาโอรุเซ็กซี่มากๆๆ แถมยังใสซื่อ อีกอ่ะ
(มีใครอยากช่วยสอนคาโอรุบ้างไหม 5555)
แล้วเจอกันตอนหน้า (ส่วนอีกเรื่อง พรุ่งนี้จะมาลงตอนพิเศษ2 ในนะจร้า).....
-
เข้ามาอ่านรวดเดียว
โอ๊ยยยยย จะใสไปไหนพ่อหนุ่มน้อยย :pighaun:
-
กรี๊ดดดดดด
:haun4:
ติดใจตรง "อ่า...โอ๊ย" นี่ดิ :m25:
-
ใสใส
-
โอ๊ัะโอ... :m25: :m25: :m25:
-
ตอนนี้เลือดสาดมากกก
ให้เรย์สอนคนเดียวดีกว่า คนอื่นสอนสงสัยคงโดนขย่ำก่อน
-
ในที่สุดก็
-
:m25: :jul1:
สามคำ>>>ขอ อีก ยก :laugh:
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
:z1: :m25: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1: :กอด1:
-
เสร็จหมาป่าเจ้าเล่ห์จนได้ อิอิ
-
เลือดจะหมดตัว @~@
-
เกือบโดนกินในร่างหมาป่าซะแล้ว...เหมือนเรย์จะเจ้าเล่ห์นะ
คอยปลุกอารมณ์คาโอรุตลอดเวลาเลย เก่งเกินไปแล้ว
-
///*.*///
น่ารักมากค่ะ ชอบมากเลย
คาโอรุ น่ารัก
-
:z1:
+1และเป็ด
-
เหนื่อยมั้ย อ่ะ..ให้เป็ดไปกินเพิ่มพลังนะ.. แล้ว..เอาอีกนะ :impress2:
เรย์น้อยใจ..คาโอ๊ยชอบขนนุ่มๆอย่างเดียว :laugh:
-
ทิ้ชชู่ ๆๆๆๆๆ :m25: ขอทิชชู่ด่วนนนนนนนนนนนนน :haun4: ไม่ไหวแล้ว โอ้ววว!! คาโอ๊ย ร้อนแรงๆ ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป :m25: :haun4:
-
โอ๊ะโอ :jul1: :jul1:
+1จ๊า
-
เรย์อดอยากมานาน จัดเต็มให้คาโอ๊ยเลย อ่อย เลือดพุ่ง
-
รอค่ะ^^
-
สวัสดีวันพ่อค่ะ ทุกคน
หายไปตั้งหลายวัน ขอโทษด้วยนะคะ (ขอพักนิดหนึ่ง)
ตอนนี้กลับมาให้อ่านแล้วนะคะ.....
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
ตอน6
มีจดหมายมาถึงผม ว่า หมอยาในหมู่บ้านต้องการยาเพิ่มเพราะตอนนี้ในหมู่บ้านเกิดโรคหวัดระบาด
ซึ่งไม่เคยเกิดหนักแบบนี้มาก่อน....
ดังนั้นผมกับเรย์เลยออกเดินทางที่จะเข้าป่าไปหาตัวยาที่ใช้ทำยาแก้โรค.....
ที่จริงเรย์ให้ผมใช้ขนของเขาเอาไปให้หมอยาในหมู่บ้าน แต่ผมต้องปฏิเสธเพราะว่าถ้าเกิดคนในหมู่บ้านรู้ว่า
ผมมีขนของหมาป่า อาจเป็นอันตรายกับเรย์ได้ ใช่ว่าผมไม่ห่วงคนในหมู่บ้าน แต่โรคหวัดนี้ก็เป็นกันทุกปีในช่วงหน้าหนาว
แต่ปีนี้อาจเป็นหนักและมีคนเป็นกันมากกว่าปกติ แต่ถ้าผมกับเรย์สามารถหายาไปได้เพียงพอก็ไม่ต้องเป็นห่วง
ผมเตรียมของที่ใช้ในการเดินทางใส่ย่ามใบใหญ่พร้อมทั้งอาหารสำหรับเรา 2 สอง เสื้อผ้ากันหนาว
ผมอุ่นใจมากขึ้นที่ได้เดินทางกับเรย์ ซึ่งเมื่อก่อนผมต้องเดินทางคนเดียว มันช่างเงียบเหงาซะเหลือเกิน
“เรย์..ระวังหิมะมันสูงจะตกลงไปได้นะ....” ผมเรียกเรย์ซึ่งเดินนำหน้าและคอยสอดส่องระวังภัยให้
แม้เรย์จะเป็นหมาป่าที่ชินทางในป่าแห่งนี้ แต่ยุคสมัยมันก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ยิ่งช่วงหลังๆ มีพรานป่าหลายคน
ใช่กับกัดแปลกๆ ซึ่งผมก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน ไว้คอยซุ่มดักจับสัตว์ป่าในภูเขานี้...
ตอนที่เรย์บาดเจ็บมาแผลที่ขาของเรย์ก็เป็นกับดักที่ผมไม่รู้ว่าเป็นอะไรเช่นกัน..
ผมเดินตามทางที่เรย์เดินนำหน้าเพื่อเข้าสู่กลางป่า... ต้นยาที่ผมกำลังหาเป็นต้นไม้ขนาดเล็ก
ซึ่งสามารถมองเห็นได้ง่าย และเกิดขึ้นเป็นจุดๆ ซึ่งต้องเป็นพื้นที่เฉพาะให้ต้นไม้ชนิดขึ้นได้...
และผมก็รู้ว่ามันขึ้นที่ไหน..เพียงแต่ทางที่จะเข้าไปไม่ได้สบายอย่างที่คิด แต่ก็ไม่เป็นอันตรายมาก
แต่ต้นไม้ชนิดนี้ไม่ชอบอากาศหนาว ซึ่งผมก็ไม่แน่นใจเท่าไหร่ว่าตอนนี้ต้นไม้นี้จะตายหมดหรือยัง
เพราะตอนนี้ก็เข้าฤดูหนาวแล้ว....
ตะวันเริ่มคล้อยต่ำ ซึ่งบอกว่าต้องถึงเวลาพักแล้วเช่นกัน เพราะการเดินทางตอนกลางคืนอันตรายยิ่งกว่า..
กิ่งไม้และใบไม้ที่เตรียมมาสำหรับก่อไฟ เพื่อป้องกันความเย็นยามค่ำคืนซึ่งหนาวยิ่งกว่าตอนกลางวัน
พวกเราเข้าไปในซอกหินที่สามารถใช้บังลมหนาว..เพื่อพักเอาแรงสำหรับการเดินทางในวันพรุ่งนี้
“เรย์....มานี้..” เพราะความหนาวผมจึงเรียกเรย์ให้เข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น เพราะขนที่อบอุ่นเหมือนกับเสื้อกันหนาวอย่างดีก็ว่าได้
“พรุ่งนี้ก็ถึงที่หมายแล้วนะ....อีกนิดเดียวก็ได้กลับไปบ้านอุ่นๆ กันแล้ว.” มือของผมที่เกาอยู่ที่ซอกคอของเรย์ทำให้
หัวเรย์ซบลงที่หน้าตักของผม...
ผมกับเรย์เราต่างเหนื่อย เพราะการเดินทางที่ลำบาก ทำให้ผมหลับไปได้อย่างง่ายได้
++++++++++++++++++++++
“อะไร..” ผมตกใจตื่นเพราะ ตัวของเรย์ที่ขยับลุกขึ้น พร้อมกับทำเสียงคำรามอยู่ในคอ
ไฟที่เริ่มมอดทำให้ผมต้องรีบเขี่ยไฟ เพื่อให้ปะทุอีกครั้ง เพราะความมืดเริ่มปกคลุมทั่วบริเวณ
แต่เสียงคำรามที่เหมือนจะขู่ของเรย์ยังคงอยู่ เขี้ยวที่แยกเพื่อเตรียมพร้อม และขาทั่ง 4 เกร็งเหมือนจะจู่โจม
ไฟเริ่มสว่างมากขึ้น ทำให้ผมเห็นว่ามีแขกที่ไม่ได้รับเชิญ.......ซึ่งกำลังตั้งท่าเช่นเดียวกันเรย์
แม้ว่าจะมีสัตว์ที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามา และดูจะตัวเล็กกว่าเรย์ แต่จำนวนที่มากกว่าหนึ่ง ก็สามารถเป็นอันตรายได้
สัตว์ที่ผมเห็นคือ หมาไน...ซึ่งกำลังหิ้วโซเลย เขี้ยวที่แยกเพื่อจะขู่ทำให้ผมรู้ว่า พวกมันคงไม่มาดี...
“เรย์......” ผมเรียกเบาๆ ซึ่งรู้ว่าเขาคงไม่ได้ยิน เพราะเสียงที่เริ่มดังขึ้น....แต่ก็ไม่ทำให้หมาไนทั้ง 3 ตัวกลัวได้
ผมรู้ว่าอีกไม่นานพวกมันต้องกระโจกกัดผม และเรย์เป็นแน่...ซึ่งต้องทำให้ฝ่ายหนึ่งฝ่ายได้รับบาดเจ็บได้
ผมจับมีดที่ใช้ป้องกันตัว...ก่อนที่จะเริ่มค้นหาอาหารเพื่อโยนไปที่หมาไนทั้ง 3 ตัว
ผมรู้ว่าหมาในพวกนี้มีฟันที่แข็งแรงและสามารถฉีกผมได้ง่ายได้ แม้ว่าตัวมันและเล็กแต่ความปราดเปรียวก็ไม่แพ้
สัตว์ล่าเนื้อชนิดไหน...และตอนนี้มันก็อยู่ในช่วงจำศีลเช่นกัน...แต่ทำไม.....ผมถึงเห็นพวกมันมาอยู่ที่นี่ได้
อาหารที่โยนไปทำให้พวกมันจ้องลงมาที่อาหารแทน ซึ่งอีกสองตัวก็ยังมีที่ท่าขู่คำรามอยู่
ก่อนที่ 1 ใน 3 จะคาบอาหาร...และเริ่มถอยหลัง ..... นั้นยิ่งทำให้ผมแน่ใจว่าพวกมันต้องการเพียงอาหารเท่านั้น
ก่อนที่หมาไนทั้ง 3 จะหายลับออกไปจากบริเวณที่ผมพักอยู่
ผมใช้มือลูบที่หลังของเรย์เพื่อจะให้เขาเลิกที่จะขู่คำรามได้แล้ว
“เรย์...พวกมันไปแล้ว...”
“คาโอ๊ย...นายให้อาหารพวกมันทำไม..” เสียงเรย์ที่อยู่ในร่างมนุษย์
“พวกมันก็คงหิว...อย่างต่อสู้กันเลย..บาดเจ็บกันเปล่าๆ..”
“คาโอ๊ย...นาย.......ถ้าเราไม่อยู่ป่านี้นายคงกลายเป็นอาหารพวกมันแล้ว..” เสียงดุๆ ที่พูดกับผม
“น่าๆๆ นายก็อยู่นี้ เกิดมีอะไรนายก็จะช่วยใช่ไหมหละ..”
“คาโอ๊ย...แม้ว่าเราจะอยู่ป่าแห่งนี้มานาน...แต่ก็ไม่ใช่ว่าสัตว์ทุกตัวจะฟังเรา หรือยอมเรา...นายจำไว้....หมาไนพวกนั้นที่วันนี้มัน
ยอมถอยเพราะมันเห็นอาหารที่ไม่ต้องเสียแรง แต่ถ้าวันใดพวกมันกลับมาแล้วนายไม่มีให้..นายนั้นแหละที่จะเป็นอาหารของมัน
แทน.....ดังนั้นพวกเราจึงต้องสู้เพื่อให้รู้ว่าใครใหญ่กว่ากัน...”
ผมเข้าใจสิ่งที่เรย์พูดทุกอย่าง มันเป็นวัฎจักรของสิ่งที่มีชีวิต มีผู้ล่าและผู้ถูกล่า..แต่ผมก็ไม่อยากให้เรย์ต้องบาดเจ็บ
เมื่อตอนนี้ยังสามารถทำอะไรได้บ้างก็เท่านั้น
เรย์กลับเข้ามานั่งอยู่หน้ากองไฟซึ่งผมก็เดิมตามหลังมาเช่นกัน....
++++++++++++++
พวกเราออกมาจากซอกหินที่ใช้พักค้างคืน เมื่อตะวันเริ่มทอแสงสุดขอบฟ้า
ผมเริ่มเก็บของใช้อีกครั้งก่อนที่จะเริ่มเดินทางเพื่อไปยังจุดหมาย........ใช้เวลาเดินอีกครึ่งวันก็ถึงแล้ว
ถ้าเป็นหน้าร้อน การเดินทางจะใช้เวลาเร็วกว่านี้มาก....แต่ตอนนี้กลับไม่เป็นเช่นนี้
พวกเราเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น....จนมาถึงตีนเขาซึ่งเป็นเป้าหมายหลักในการเดินทางครั้งนี้
ตรงตีนหน้าผาแห่งนี้จะมีต้นไม้ที่ใช้ทำเป็นยาอยู่ ในช่วงหน้าร้องจนถึงฤดูใบไม้ผลิ...
แต่สภาพที่ผมเห็นตอนนี้คือมีหิมะปกคลุมอยู่....ซึ่งเป็นไปได้ยากว่าต้นไม้ชนิดนี้อาจจะตายหมด...
หรือถ้ายังมีก็เหลือน้อยเต็มที่....ผมเริ่มที่จะใช้มือปัดหิมะที่ปกคลุมอยู่ เพื่อมองหาต้นไม้ที่ให้ทำยา
ผมใช้เวลานานกว่าจะหาได้...เพราะต้นไม้เริ่มตายหมดอย่างที่คิดไว้..แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มี
ผมใช้เวลาหลายชั่วโมงการค้นหาทั่วบริเวณนั้น....มือที่หมดความรู้สึกเพราะต้องคอยขุดหิมะที่ปกคลุมต้นไม้ออก
ดีที่ยังมีถุงมือช่วยป้องกันหิมะกัดได้...ซึ่งเรย์ก็ช่วยผมหาต้นไม้เช่นกัน ขาหน้าทั้งสองที่คอยขุดหิมะขึ้น
แม้ว่าเรย์จะชินกับอากาศหนาว แต่ผมว่าเขาก็คงหนาวไม่ใช่น้อย ไหนจะต้องมาขุดหิมะอีก...
ต้นไม้ถูกรวบรวมไว้มากพอที่จะรักษาคนในหมู่บ้านได้...ถึงจะใช้เวลานานสักหน่อยแต่ก็คุ้ม...
ผมเก็บต้นยาที่ใช้ไว้ในถุงผ้าใบหนึ่ง ก่อนที่จะเอาใช้ย่ามอีกครั้ง....
“เรย์..กลับบ้านได้แล้วนะ....” ผมเรียกเขาที่กำลังยืนมองผมอยู่เช่นกัน
พวกเราอยากทำเวลาให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้ถึงบ้านเร็วๆ....
ขากลับพวกเราทำเวลาได้ดีเพราะทางลาดของภูเขาทำให้ง่ายต่อการลง
พวกเราเดินเข้ามาในถ้ำซึ่งเป็นที่พักของพรานที่เข้ามาล่าสัตว์.....
พวกเราเดินเข้ามาไกล...พร้อมทั้งเห็นกองไฟที่ลุกก่อนแล้ว...
ซึ่งทำให้ผมรู้ว่ามีคนอยู่ในถ้ำด้วย......
“เรย์...” ผมเรียกเรย์ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนเป็นร่างกายของมนุษย์ พร้อมทั้งใส่เสื้อผ้า....
พวกเราเดินเข้าไปในอุโมงค์...ที่มีคนอยู่..
“สวัสดี....” ผมส่งเสียงทักเข้าไปเพื่อบอกให้รู้ ผมและเรย์เดินเข้าไปใกล้กองไฟนั้น
จนเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ พร้อมทั้งถือมีอยู่ในมีดเพื่อป้องกันตัว
“ผมจะมาอาศัย...ในนี้ด้วยซักคืน..” ผมบอกออกไปพร้อมทั้งแยกตัวห่างจะชายคนนั้นไปยังอีกฝั่งหนึ่ง
“พวกนาย..นั่งด้วยกันก็ได้..” เสียงที่ผมได้ยิน ช่างแตกต่างกับรูปร่างเขาเสียงจริง
รูปร่างที่ใหญ่โตที่มีอายุ แต่น้ำเสียงฟังดูเป็นกันเอง...แต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความแข็งแกร่งและความเชี่ยวชาญของการเดินทางในป่ามา
นับไม่ถ้วน...
พวกเรานั่งอยู่หน้ากองไฟ และแนะนำตัวกันนิดหน่อยก่อนที่ผมจะของตัวแยกเพื่อไปหลับพักผ่อน...
“เรย์..” ผมเรียกเขาเบาๆ ก่อนที่จะให้ผ้าหนังสัตว์ห่มร่างกาย
“คาโอ๊ย..นายระวังให้ดี มันมีกลิ่นของความตายอยู่..” เสียงเรย์ที่กระซิบบอกให้ระวังชายที่นอนอยู่อีกฝั่งหนึ่ง
พวกเราหลับก็จริงแต่สติของเรายังตื่น....ยิ่งคำเตือนของเรย์ยิ่งทำให้ผมต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ
+++++++++++++++++++
แกร็ง.....เสียงมีดของผมที่ปัดมีดอีกด้ามที่พุ่งเข้ามาตรงที่พวกผมหลับอยู่...
“นายทำอะไร....ผมถามออกไป...”
“แก ถูกไอหมาป่านั้นสิงหรือไง..ถึงไม่รู้ว่ามันมันเป็นหมาป่า..” ผมหันไปมองเรย์ที่เริ่มลุกขึ้นอยู่ข้าง
“แกออกมาเร็ว ถ้าไม่อยากให้มันฆ่า..” เสียงชายหนุ่มที่อายุน่าจะมากกว่าผมไม่กี่ปี แต่รู้เรื่องเยอะใช้ได้
“นายพูดอะไรออกมา.....” ผมพยายามโกหกเรื่องที่เรย์เป็นหมาป่า
“หน้าตาเอ็งก็ไม่ได้โดนสิง แต่เอ็งรู้ว่าไว้ซะว่าเพื่อนเอ็งที่ยืนอยู่ข้างหลังเป็นหมาป่า..” เสียงของชายหนุ่มที่พยายามเตือนผมอีก
ครั้งว่า เรย์เป็นใคร....
สิ้นเสียงเตือนก่อนที่ชายหนุ่มที่จะเดิมมุ่งหน้ามายังพวกผมที่ยืนขึ้นแล้ว......
มีดอีกด้ามที่ยาวกว่าถูกจ่อมาตรงเรย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ โดยที่เขาไม่ไหวติ่งสักนิด...
“อย่า..นายจะทำอะไร.” เสียงผมที่เห็นมีดที่ชี้มาที่หน้าอกของเรย์...
“มึงถอยไป กูจัดการเอง..” ผมเดินไปหา เพราะรู้ว่าเขาคงต้องการป้องกันตัวเองและผม
ผมโดนผลักให้ออกมาจากคน สองคนที่กำลังมองจ้องหน้ากันอยู่
ผมรู้ว่าความตายที่เรย์หมายถึงคือกลิ่นเลือด....และอาชีพของชายที่ใช้มีดจ่อเรย์อยู่คือนักล่าสัตว์....
ซึ่งผมก็คิดว่าเขาคงอยากได้เรย์ด้วยเช่นกัน...
“เอามีดลง...” ผมจ่อมีดไปที่คอของชายแปลกหน้า เพื่อให้เขาลดมีดที่จ่อหน้าอกเรย์ลง....
สายตาของเขาที่มองมาที่ผมนิดหนึ่งก่อน “นายรู้ใช่ไหมว่ามันเป็นหมาป่า..” เสียงที่ชายแปลกหน้าถามผม
“ผม บอกให้เอามีดลง..” น้ำเสียงผมที่กระด้างข้าง เพราะปลายมีดที่จิ้มเข้าไปตรงหน้าออก และมีเลือดออก
“ผมพูดเป็นครั้งสุดท้าย....เอามีดออก” มีดของผมที่อยู่ใกล้คอหอยของชายแปลกหน้า ทำให้เข้าเริ่มลดมีดลง
“แล้วมึงจะเสียใจที่ตายโดยไม่รู้ตัว...” เขาลดมีดลงจากหน้าอกแล้ว ซึ่งทำให้ผมลดมีดที่จ่อที่คอหอยลงตามเช่นกัน
แต่ช่วงนั้นมือของเขาปัดที่มีดของผมให้กระเดน และต่อยเข้าที่หน้าทำให้ผมต้องทรุดทันที่
พร้อมกับร่างของเรย์ที่กระโจนตะครุบชายแปลกหน้าที่ทำร้ายผม....ฟันและเขี้ยวที่แยก หมายจะกัดที่คอหอยของชายคนนั้น
“เรย์..อย่า..” ผมตะโกนห้ามก่อนที่ฟันคมๆ จะฝังลงไป....แม้ไม่ลึกแต่ก็มีเลือดออกเช่นกัน
“อย่า....... “ เสียงร้องของชายตรงหน้าที่เห็นร่างที่แท้จริงของเรย์ ซึ่งต้องนี้เขานอนอยู่โดยมีเรย์ยืนค้ำอยู่บนร่างกายของชาย
แปลกหน้า... ความน่ากลัวของเรย์ที่ปรากฏ และร่างที่ใหญ่โตกว่าหมาป่าทั่วไปนั้น...
แม้ผมจะบอกว่าอย่า..แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเรย์จะฟังหรือเปล่า หรือเพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ฆ่าชายแปลกหน้าเท่านั้น
“เรย์...นายจะปล่อยเขาได้ไหม...” ผมถามออกไป แต่เรย์ไม่คิดจะหันกลับมามองผมเลย
“นายจะฆ่าเขางั้นหรอ....” ผมถามออกไป
“อย่าๆๆ อย่าฆ่าเลย กลัวแล้ว.” ชายแปลกหน้าพูดขึ้นอีกครั้ง...
“เรย์ ปล่อยเขาเถอะ..” ผมเดินเข้ามาหาชายที่นอนลงอยู่ใต้ร่างหมาป่าตัวใหญ่
“นายจะสัญญาได้ไหมว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร....ถ้านายบอก เรย์จะตามไปฆ่านายแน่น.” ผมพูดด้วยท่าทีที่จริงจัง
เพราะถ้าเรย์ไม่ฆ่า ผมก็จะฆ่าเอง ถ้ามันบอกใครเรื่องของเรย์ หรือทำให้เรย์เป็นอันตราย
เขี้ยวฟันที่ขบกันแน่นของหมาป่า ที่จ้องมองลงไปยังชายแปลกหน้าที่นอนอยู่ตรงหน้า
“ได้ ข้าสัญญา..จะไม่มีใครรู้ ปล่อยข้าไป.” เสียงชายแปลกหน้าที่ร้องขอชีวิต
ซึ่งแตกต่างกับเมื่อตอนแรกที่ทำท่าอวดดีผ่านโลกมากเยอะ........
ผมมองหน้าเรย์ก่อนที่จะบอกให้เขาปล่อย ซึ่งเรย์ยอมที่จะไม่ฝังเขี้ยวลงไปที่คอหอย....
แต่ผมก็มัดชายแปลกหน้าไว้ในถ้ำ เพื่อความปลอดภัยในการนอน....ก่อนที่ตอนเช้าจะปล่อยตัวเขาไป
และพวกเราก็ออกเดินทางกลับ....
++++++++++++++++
ปล. ตอนหน้าเดี๋ยวหาความน่ารักของคุณหมาป่ามาให้ค่ะ
-
อืม นายคนนั้นมันจะรักษาคำพูดป่าวน้อ
ปล. ขออ่านความน่ารักของคุณหมาป่าต่อเลยทันทีไม่ได้หรอ อิิอิ
-
ทำไมชายแปลกหน้าถึงรู้หล่ะว่าเรย์เป็นหมาป่า น่าสงสัยหวังว่าคงไม่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายนะ
-
หวังว่าเรื่องเรย์จะไม่แตกให้คนอื่นๆรู้
-
ฆ่ามันนนนนน
:angry2:
-
อย่าปล่อยมันเลย ... ฆ่า ซะ
-
รอตอนต่อไปค่ะ^^
-
ไม่น่าปล่อยไปเลย o18
-
จะไว้ใจผู้ชายคนนั้นได้หรอ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ปล่อยไปทำไมอ่า :serius2:
-
จะเข้าสำนวน "วัวหายล้อมคอก" อ่ะเปล่าน้า
ไม่น่าปล่อยไปเลย
บวกเป็ดกดบวก
-
รักแท้ย่อมมีอุปสรรค แต่อย่ามากก็ดีเนาะคนแต่ง o18
รอตอนหน้าหมาน่ารัก :-[
-
วันนี้มีแต่ตอนพิเศษแบบเลือดออก มาให้อ่านกันทั้งนั้นเลย
นั้นเอาไปเลย ความน่ารักของเรย์(หรือเปล่า)
นั้นนั่งอ่านกับตอนพิเศษ สั้นๆ แล้วกันเนอะ
(ประกาศ เรื่อง เมื่อความกลัวมาเยือน ก็ตอนพิเศษ 2 เช่นกันค่ะ)
ตอนพิเศษ
ผมให้เรย์อยู่บ้านแทนที่จะไปในหมู่บ้าน เพราะผมไม่อยากให้เกิดเรื่องเหมือนเมื่อคืน
และผมตั้งใจว่าจะไม่ค้างในหมู่บ้าน เพียงแต่เอาต้นยาไปส่งก็จะขอตัวกลับเลย....
ผมเดินทางมาถึงหมู่บ้าน ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนที่มีผ้าปิดหน้าเพราะโรคหวัดที่ระบาดอยู่
แม้แต่ภรรยาของหมอยาก็เป็นไปกับเขาด้วยเช่นกัน
“คาโอรุ...จะพักที่นี่ไหม” หมอยาถามผม ซึ่งผมก็ปฏิเสธน้ำใจไป เพียงเพราะไม่อยากให้ภรรยาของหมอยาลำบากกับการ
ต้องเตรียมต้อนรับผม.....
ระหว่างที่ผมเดินออกจากหมู่บ้าน....ผมรู้สึกแปลกๆ หรือไม่ผมก็คงกังวนไปเองเพราะเรื่องเมื่อคืน....
ดังนั้นผมเลยคิดว่าควรจะออกไปจากหมู่บ้านให้เร็วที่สุดและกลับบ้านไปหาเรย์ท่าจะดี...
ผมออกเดินทางจนมาถึงบ้าน ก็เห็นเรย์นอนอยู่หน้าบ้านซึ่งมีหิมะตกมาตลอดทาง
“เรย์มานอนตรงนี้ทำไม...เข้าไปสิ..” เสียงผมที่ตะโกนไล่ให้เข้าบ้าน เพราะคิดว่าตั้งแต่เช้าเขาคงนั่งอยู่หน้าบ้านทั้งวันแน่ๆ
ผมพาตัวเองมานั่งอยู่หน้ากองไฟภายในบ้าน ตัวที่ชุ่มไปด้วยน้ำเพราะหิมะละลาย จนตัวซีดเลยก็ว่าได้
ดีที่ได้ความร้อนช่วยสร้างความอบอุ่นให้ เรย์มานอนอยู่ข้างๆ โดยที่เอาหน้ามาเกยอยู่ที่หน้าตักของผม...
และหนวดที่แข็งก็ทิ่มลงมาที่บนเสื้อผ้าผม ทำให้จักกะจี้ “เรย์ลุกๆ มันจักะจี้” ผมดันหน้าที่เกยอยู่ตรงหน้าตักออกไป
แต่เรย์กับขืนไว้และดันส่ายไปมาเล็กน้อยให้หนวดแข็งทิ่มไปมาอยู่ได้
“5555 หนวดมันทิ่มอ่ะ ลุกเลย” ผมหัวเราะเบาๆ เพราะความขี้อ้อนของเรย์ ก่อนที่เรย์จะเอาหัวตัวเองไปเกยที่ขาหน้าของตัว
เองแทน... ผมยื่นมือไปที่กองไฟเพื่อรับเอาความร้อนมาไว้ในร่างกายและทำให้มืออุ่นขึ้นด้วย
ผมยื่นขาออกไปด้วยเช่นเดียวกับมือ เพื่อให้ขาที่ไม่รู้สึกอะไรเพราะความหนาวเย็น จะได้รับความร้อนเช่นกัน
ตอนนี้ผมนั่งยืดแขนขาอยู่ .....จนร่างกายได้รับความร้อนเพียงพอและอุ่นมากขึ้น ผมจึงขยับขากลับมานั่งขัดสมาดตามเดิม.....
ผมนั่งมองเรย์ และก็ยืดแขนไปด้วย สายตาเรย์ที่เหลือบมองมาที่ผมข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งปิดอยู่ ซึ่งดูตลกยิ่งนัก
ตอนนี้เรย์เหมือนกับสุนัขตัวใหญ่ก็ไม่ปาน และผมก็ยิ่งรักเข้าไปอีก....
“มะ เรย์ จะมาเกยก็ได้..” ผมตบเบาๆ ที่ตักของตัวเอง และนั้นทำให้เลยเขาหน้ามาเกยที่หน้าตักของผม
พร้อมกับทำเสียง พรืด ฟัด ตามมา ...
“เรย์ เหนื่อยมาก เดินมานี่ยังไม่พักเลยนะ ช่วยอะไรหน่อยได้ไหม ไปหยิบหมอนให้หน่อยสิ.” ผมได้ทีก็ใช้เรย์เลย เพราะเวลา
นั่งแล้วก็ไม่อยากลุกอ่ะ ...เลยว่า..วันนี้จะนอนตรงนี้ซะเลย....
ซึ่งเรย์ก็ลุกขึ้นไปเอาหมอนกับผ้าห่มผืนใหญ่มาให้....ผมเลยจัดการทำเป็นผ้าปูที่นอน และเอาหมอนวางซะเลย
“เรย์ ขออีกผืนดิ ไม่มีผ้าห่ม..” ผมลูบไปที่หัวก่อนที่เรย์จะเดินเข้าห้องไปหยิบผ้ามาอีกผืน ซึ่งมันจะทำหน้าที่เป็นผ้าห่มให้ผม
ก่อนที่จะจะทรุดตัวลงนอนแบบไม่สนใจเรย์ (ก็ผมได้ที่นอนแล้วอ่ะ).....
ซึ่งเรย์ก็เดินวนอยู่รอบๆ ผม เพราะหาที่ลงไม่ได้สุดท้ายเรย์หมุดเข้าไปในผ้าห่มตรงห่างขาและเกยทับเจ้าน้อยชายผมซะเลย
“เรย์..” ผมขยับขาเพื่อไล่ให้เขาลุกขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่ยอม
“เรย์มานอนข้างๆ นี้มะ “ ผมตบไปที่ผ้าปูที่อยู่ข้างๆ แต่เรย์ก็ไม่ยอมลุก
ซึ่งผมรออยู่นาน จึงเลิกที่จะเรียกแล้วหลับตานอนแทน เพราะผมดูเหมือนว่าเรย์ก็อยากจะนอนเช่นกัน
ผมหลับไปเพราะความเหนื่อย.....แต่เพราะเรย์นอนอยู่ตรงขาทำให้ขาผมอบอุ่นได้มากเช่นกัน
“เรย์ อย่าน้าน ง่วงนอน” ผมกึ่งหลับกึ่งตื่น เพราะอยู่ๆ เรย์ก็เอาจมูกมาดุนๆ อยู่ตรงกลางร่างผม เหมือนกำลังจะดมหาอะไรซัก
อย่าง ซึ่งผมก็ไม่อยากถามเพราะง่วงเต็มที่
“เรย์......อย่า...นอนเหอะๆ..” ผมรู้แล้วว่าเรย์ต้องการแน่นๆ แต่ผมมันไม่ไหวจะให้ทำไงอ่ะ....ผมเลยทำเป็นไม่ใส่ใจ เพราะคิด
ว่าเดี๋ยวเรย์คงจะหยุดและยอมแพ้ไปเอง
แต่ที่ไหนได้เรย์กับมุดเข้าไปในชุดที่ผมใส่อยู่ (หมาป่าลามกมากๆ) กะเลียเจ้าน้องชายผม พร้อมกับใช้จมูกดันๆ จนผมรู้สึกตื่นตัว
ได้.....
“เรย์..ตอนนี้ผมไม่ไหว...นอนนะ..” ผมบอกออกไปมือก็จะพยายามดันเจ้าหัวหมาป่าตัวดีออก แต่ยิ่งผมดันมันกลับยิ่งดันกลับมา
แรงมากกว่าเก่า และผมก็ไม่กล้าดันแรงด้วย กลัวเรย์จะเจ็บ
ไอเจ้าหมาป่าเรย์เลียของผมเล่นเหมือนผมเป็นน้ำหวานเลยซึ่งผมก็ยอมๆๆ ไป แต่ตาผมตอนนี้มันยิ่งจะหลับให้ได้ ไหนจะรู้สึก
แบบแปลกๆๆ อีก.. ไหนจะลิ้นซากที่ทั้งเลีย ทั้งไซร้ และปล่อยให้ผมคิดว่าเรย์ทำอะไรใต้ร่มผ้าที่ถูกปิดไว้ด้วยผ้าห่มนั้นอีก
“อึก....เรย์เบาๆ” เพราะลิ้นสากที่เสียโดนปลายผมนั้นและ ทำให้ผมเจ็บจนรู้สึกว่ามีน้ำไหลออกมาจากแท่งของตัวเอง
ก่อนที่ลิ้นสากๆ จะเลียที่ขาอ่อนทั้ง 2 ข้างของผม....
“อ่า อ่า อ่า” ผมพยายามให้ตัวเองตื่น ก่อนที่จะปัดผ้าห่มเปิดออก ทำให้เห็นเรย์ที่กำลังเล่นกับร่างกายผมอยู่เลย
“เรย์ท่านายจะทำ ก็อย่าเป็นแบบนี้..” ผมบอกออกไปเพราะตอนนี้อารมณ์ผมก็เริ่มมาแล้ว
เพราะไอหมาป่าลามกที่มาปลุกอารมณ์ผมซะได้
แต่ดูเหมือนเรย์จะไม่ยอมกลับร่าง เพราะผมยังเห็นขนดำสนิททั่วตัวอยู่ ก่อนที่จะผมจะแก้เชือกที่ผูกอยู่ และเปิดร่างกายให้เรย์
“เรย์...นายจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ..”ผมบอกอีกครั้ง ก่อนที่เรย์จะมายืนข้างๆ และมาเลียที่หัวนมผม
พร้อมทั้งทำเสียง ฟุด ฟุด อยู่ตรงข้างหูผมอีก เพราะเรย์ที่อยู่ในร่างสัตว์ทำให้ลิ้มซากๆ นั้นมาปลุกอารมณ์นั้นแหละ
“เรย์ เปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลยนะ..” ผมสั่งก่อนที่จะเริ่มไม่ไหว
แต่เรย์กลับเดินมาที่ปลายยอดที่ตั้งชั้นและเลียอย่างบรรจงอีกหลายครั้ง จนผมสำเร็จในอารมณ์และปล่อยมันออกมาจนได้
“เรย์...นายมันลามก...” ผมนอนหอบหายใจอยู่นาน ก่อนที่เรย์จะเดินมานอนข้างๆ แล้วหลับตา
ซึ่งผมในสภาพตอนนี้คือ กึ่งเปลือยเพราะตัวเองถอดเอง ไหนจะสำเร็จโดยมีเจ้าหมาป่าลามกช่วยอีก...
ผมเลยต้องผูกเสื้อผ้าจะจัดให้เรียบร้อยตามเดิม...ก่อนที่จะใช้ผ้าห่มห่อหุ้มร่างกายและเจ้าหมาป่าที่นอนอยู่ข้างๆ
และหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน มือของผมที่พาดไปบนตัวเรย์ และขาที่พาดอยู่บนตัวเรย์เช่นกัน
ก่อนที่จะหลับตาลงในที่สุด.....
แต่ตอนนี้ผมก็ขอหลับก่อนแล้วกัน เดี๋ยวไว้ค่อยคาดคั้นว่าทำไมถึงทำแบบนี้...
ปล. ตอนนี้ไม่นับเป็นตอนนะจร้า... แค่ต้องการสนอง need เท่านั้น 5555
-
:z1: :z1: :z1: :z1:
แอบเสียเลือดเบา ๆ
-
เรย์ลามกอ่ะ
-
ชอบเรย์อ่ะ >///<
-
:haun4:
เรย์ช่างร้ายนัก o13
-
:haun4: หมาป่าจอมหื่นนนนนนนนนนนนนน
-
หมาป่าหื่น อิอิิ
-
หมาป่าลามกกกกกก :haun4:
-
สนุกมากเลยค่ะ o13 o13
ดาโอรุก็ซื่อ หมาป่าเรยืก็หื่นเกิน :z1: :z1:
-
แอร๊ย ชอบแนวนี้มากเลย
มีมนุษย์หมาป่าด้วย
-
แหม...เรย์ปล่อยคาโอรุไปหลายรอบแล้วนะ ความอดทนเป็นเลิศจริง ๆ(?) o18
-
น่ารักจังอิอิ
แต่เราว่าพรานนั้นต้องกลับมาอีกแน่ๆเลย
คาโอ้ยไม่น่าใจอ่อนเลย
-
น่าร้ากกก สุโค่ยยย
น่าจามีสนองneed ตอน2 แบบว่า... :-[ :-[กว่าตอนแรกอ่ะ
นะๆๆๆๆ modYlove สุดสวยแสนดีน่ารักใจดีโคตรๆ :m1: :m1: :m1:
ก็แหม..น่าสงสารเรย์อ่ะ ยังไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ :-[ :-[
ขอบคุณรีล่างจ้า^^ จิ้มคืน :z13: 555
-
:z13:รีบนให้ทุละถึงคนเขียน
เห็นด้วยอย่างแร๊งงงงงงงง
1+ให้คนแต่ง
อีกหนึ่งให้รีบน
โทษฐานเม้นท์โดนใจ
-
:-[
-
:-[ :-[
-
เรย์ ลามก!!!
-
ไอ้หมาป่าลามก ทำแบบนี้แล้วคาโอยจะทนไหวได้ไงขนาดง่วงนะนั่น 555
บวกเป็ด
-
ตกใจนะเนี่ยนึกว่าจะทำทั้งที่อยู่ในร่างหมาป่าซะอีก o22
-
อีตาบ้า :laugh:
-
หมาป่าลาม๊ก.....ก..ก..>_< ชอบเรื่องนี้จัเลย
-
เรย์ อะหื่นได้ทุกที่เลยนะ :pighaun:
รอจ้า :call:
-
อุ้ย เรื่องนี้น่ารักอ่ะ
แอบกังวลทั้งเรื่องนายพรานนั่น เรื่องเลือดคาโอ้ยอร่อยอีก
ติดตามค่า
-
แหมๆ ติดใจตอนพิเศษกันใหญ่เลยนะคะ
ไว้เดี๋ยวมาลงพิเศษหใหม่ เหอะๆๆ
แต่ตอนนี้อ่านกันเลยค่ะ
ตอน7
“รู้แล้วน่า....อย่างับหัว มันเจ็บนะ...” ผมกำลังใช้มือปัดเรย์อยู่ เพราะเรย์กำลังงับเส้นผมของผม
แถมยังมาเลียที่หน้าอีก.......
เพราะอากาศหนาวๆ นี่แหละทำให้ไม่อยากตื่นเลยจริงๆ แถมเมื่อคืนเรย์ยังเล่นพิเรนทร์อีก....
ผมลุกขึ้นมานั่งขยี้ตาอยู่...ก็เห็นเลย์ลุกขึ้นยืนและเดินออกไปข้างนอกแล้ว
“จะไปไหน...” ผมถามออกไปเพราะหิมะที่ตก ก่อนที่เรย์จะเดินหายออกไปจากบ้าน.....
ผมเลยลุกขึ้นเก็บที่นอน และล้างหน้าทำความสะอาดเนื้อตัวให้สดชื่น...
ส่วนอาหารผมก็เอาของเมื่อวานที่เป็นซุบมาอุ่นสำหรับอาหารเช้าวันนี้....
ผมกำลังทำความสะอาดบ้าน และเก็บเสื้อผ้าเอาไปซัก.....ซึ่งเป็นธุระส่วนตัวของผมเองที่ต้องทำเป็นประจำ
“คาโอรุ....อยู่ไหม.เปิดประตูเดี๋ยวนี้...” ผมได้ยินเสียงเรียกของชายคนหนึ่งดังอยู่ข้างนอก
ปกติบ้านหลังนี้จะรับเฉพาะคนรู้จัก..ซึ่งก็มีไม่มากนัก...
ผมละจากงานที่ทำเพื่อเดินไปเปิดประตูดูว่าใครมาหา ซึ่งเมื่อเปิดประตูไปกลับเห็นชายมากกว่า 1 ยื่นรออยู่หน้าบ้าน
“พวกนายเป็นใคร “ สีหน้าผมแสดงออกว่าแปลกใจมาก
“เราเป็นคนในหมู่บ้าน..พวกเราได้ข่าวว่าที่ปีนี้เกิดโรคระบาดเพราะหมาป่าที่อยู่กับนาย..” เสียงชายที่ตะโกนมา
“ที่นี่ไม่มีหมาป่า พวกนายเข้าใจผิดแล้ว..” ผมโล่งใจที่เรย์ไม่ได้อยู่ด้วยตอนนี้
“พวกเราไม่เชื่อ....ทุกปีโรคระบาดไม่เคยเกิดขึ้น..แต่ปีนี้เพราะมีสิ่งไม่ดีเข้ามาในหมู่บ้านเลยเกิดเรื่อง..”
“พวกนายเอาอะไรมาพูด....ที่นี้ไม่มีหมาป่า...และผมก็ไม่เคยเลี้ยงด้วย..”
“แต่มีคนเห็นนาย..อยู่กับหมาป่า..” เสียงตะโกนอีกครั้ง
ใจผมที่ตุบๆ ต่อมๆ และรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ...เพราะคำว่า ...มีคนเห็นนายอยู่กับหมาป่า..
“ถ้าพวกนายไม่เชื่อก็ค้นดูได้ ที่นี่ไม่มีหมาป่า...” ผมรีบให้พวกเขาตรวจค้นภายในบ้านและบริเวณโดยรอบ
เพื่อที่จะให้พวกเขาแน่ใจว่าไม่มี และจะได้กลับไปก่อนที่เรย์จะมา...
ชายประมาณ 5 คน เดินดุ่มๆ เข้ามาในบ้านของผม ทั้งยังค้นทุกห้อง ว่ามีหมาป่าจริงหรือไม่ และบริเวณโดยรอบ
ผมปล่อยให้พวกเข้าค้น ซึ่งใช้เวลาไม่นานเพราะบ้านหลังนี้ก็ไม่ได้ใหญ่โตเท่าไหร่
“พวกนายก็เห็นแล้วว่าที่นี้ไม่ได้เลี้ยงหมาป่า...พวกนายเชื่อข่าวลือแบบนั้นได้ไง..” ผมบอกออกไป
พี่จริงหมาป่าเป็นทั้งเทพที่นำโชคลาภมากให้ และเป็นเทพที่นำความตายมาให้ด้วยเช่นกัน..
ดังนั้นชาวบ้านจึงไม่กล้าที่จะต่อกรกับหมาป่าด้วยเท่าไหร่ ยิ่งอยู่ห่างได้ยิ่งดี แต่ก็มีการเซ่นของไหว้ด้วยเช่นกัน
ชายหลายคนเดินออกมาจากห้องที่ถูกค้น.....ซึ่งทุกคนก็ส่ายหน้าว่าไม่เจอสิ่งที่หาอยู่
“ถ้าพวกนายค้นเสร็จแล้ว ก็กลับไปได้ ที่นี้ไม่ต้อนรับแขกแปลกหน้าเท่าไหร่..” ผมบอกเพราะต้องการให้พวกเขาออกไปจากบ้าน
ผม...
พวกเขากำลังทยอยออกจากบ้านของผม “เดี๋ยว...นั้นอะไร...” ผมหันไปมองที่ซึ่งชายคนหนึ่งชี้ ซึ่งมันอยู่หน้ากองไฟที่ผมกับ
เรย์นอนด้วยกันเมื่อคืน
“ไหน...” ผมรีบเดินกลับไปมองตรงที่ชายแปลกหน้าเดินมาก่อนแล้ว
สิ่งที่เห็นคือขนสัตว์ที่ล่วงล่นออกมา ซึ่งเป็นขนที่ไม่สั้นและไม่ยาวมาก....
ผมมองขนสัตว์ที่หล่นอยู่ตรงหน้า
“นั้นมันขนกระต่ายเมื่อเย็นผมต้มเนื้อกระต่ายกิน..” ผมรีบบอกออกไปก่อนที่ชายอีกคนหนึ่งใช้ทัพพีควานหาเนื้อที่อยู่ในหม้อ เพื่อ
หาชิ้นส่วนกระต่ายที่ผมบอก
“นายโกหก..ในนี้ไม่มีเนื้อเลยซักอย่าง...” ชายคนที่คว้านอาหารในหม้อบอกด้วยเสียงอันดัง
“จับมัน...” เสียงตะโกนต่อมา สั่งให้คนที่เหลือจับผมเอาไว้ ซึ่งผมก็พยายามวิ่งหนีให้พ้น
“ปล่อย.....” ผมชกไปที่หน้าชายคนหนึ่ง และตามด้วยถีบ ก่อนที่จะเป็นอิสระ และวิ่งเพื่อไปยังประตูบ้าน
แต่ก็ยังมีชายอีกหลายคนที่กระโจนเข้ามาชกผม...ซึ่งผมก็ชกกลับเช่นกัน...
ผมพยายามป้องกันตัวจากคน 4 คน ที่รุมเข้ามาหวังจะให้ผมถูกคุมตัว...
ผมโดนอะไรบางอย่างทุกเข้าที่ต้นคอก่อนที่ผมจะทรุดลงไป...และหมดสติ...
+++++++++++++
“โอ๊ย ..เจ็บ..”ผมรู้สึกตัวอีกทีก็โดนมัดมือ มัดปาก และเท้า พร้อมทั้งถูกอุ้มพาดบ่า เดินทางเข้าหมู่บ้านแล้ว
ผมพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากบ่าที่ผมพาดอยู่
“นายอยู่นิ่งๆ ซะ เดี๋ยวก็เข้าหมู่บ้าน....เพราะนายพาความซวยมาที่หมู่บ้าน..เพราะงั้นนายต้องรับผิดชอบ.” เสียงชายที่อุ้มผมพาด
บ่าเป็นคนพูด
สิ้นสุดเสียงพวกเขาก็เดินจ้ำอ้าวเข้าหมู่บ้านต่อโดยไม่หยุดพัก ...ซึ่งในใจผมก็รู้สึกเป็นห่วงเรย์...เพราะถ้าเขารู้คงได้ตามเข้าหมู่
บ้านแน่ๆ แล้วคงจะเป็นเรื่องใหญ่จริง....
อีกใจก็โทษตัวเอง...เพราะตอนนี้ผมคงเดาได้เพียงแต่ชายที่เจอกันที่อุโมงค์ที่ผมปล่อยมันรอดชีวิตไปได้...
มือผมกำแน่น เพราะความอ่อนแอและเห็นใจคนอื่น ทำให้เอาเรื่องเดือดร้อนมาสู่ตัวเองและเรย์อีกด้วย
++++++++++++++
“คาโอ๊ย.......” ผมวิ่งเข้าป่าไปเพื่อจะจับสัตว์มาให้คาโอ๊ยทำอาหาร แต่พอเดินเข้ามาใกล้กับได้กลิ่นแปลกๆ
ที่ไม่คุ้นเคย...พร้อมกับเห็นรอยเท้าที่เปรอะเปื้อนอยู่บนพื้นห้องภายในบ้าน.....แม้ว่าของภายในบ้านจะยังดูเรียบร้อยก็ตาม
“คาโอ๊ย...” ผมตะโกนเรียกพร้อมทั้งวิ่งเปิดห้องต่างๆ เพื่อสำรวจดู และก็ไม่เห็นเขาแม้แต่นิดเดียว
และกลิ่นที่ผมได้ก็เริ่มจะเจือจางปนกับอากาศแล้วด้วย...ความกังวลยิ่งมากขึ้นเพราะกลิ่นที่เริ่มจะหมดไป
ผมเดินออกมาตามทางที่ยังมีหิมะตกอยู่....และรอยเท้าก็เริ่มจะไม่มีแล้วเพราะหิมะ.....
ผมพยายามดมกลิ่นที่ยังพอจะมีเหลืออยู่...และตามกลิ่นนั้นไป......จนผมรู้ว่าเส้นทางที่พวกนั้นเดินคือเส้นทางที่ใช้เข้าหมู่บ้านนั้น
เอง......
ผมวิ่งตรงเข้ายังหมู่บ้านที่คิดว่าคาโอ๊ยต้องไปแน่นอน ความสงสัยเกิดขึ้นว่าทำไมเขาต้องรีบเข้าหมู่บ้าน....
หรือทำไมถึงมีกลิ่นคนมากมายอยู่ภายในบ้าน
ใจที่กังวลและกลัวพร้อมทั้งสงสัยเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน ก่อนที่ขาจะวิ่ง และวิ่ง และวิ่งไปยังหมู่บ้านที่ผมเคยเข้าไปครั้งหนึ่ง....
ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากไปนักหรอ เพราะการพบปะกับคนมากๆ ไม่เป็นผลดีในทุกทาง....
“ช่วยด้วยค่ะ....ช่วยด้วย ฮืออ....” ผมได้ยินเสียงของเด็กร้องไห้ ซึ่งร้องขอความช่วยเหลืออยู่
นั้นทำให้ผมต้องหยุดวิ่งและเดินเข้าไปหาตามเสียงที่เรียกขอความช่วยเหลือนั้น.....ที่จริงผมอยากจะปล่อยไว้แล้วรีบเข้าหมู่บ้าน
มากกว่า...แต่เพราะคาโอ๊ยเคยบอกไว้ว่า เมื่อเห็นคนตกทุกข์ก็ต้องเข้าไปช่วยอย่าปล่อยไว้เด็ดขาด
ผมเดินเข้าไปจนเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจับกิ่งไม้ที่ขึ้นตามซอกหินบนหน้าผา แต่ตัวของเด็กน้อยนั้นห้อยอยู่
ซึ่งดูแล้วเหมือนเด็กหญิงคนนี้จะเลื่อนซะมากกว่าที่จะกระโดนลงไปจับกิ่งไม้เล่น...
เธอมองเข้าผมที่เดินเข้ามา พร้อมด้วยสีหน้าตกใจยิ่งกว่าเดิม....เพราะผมอยู่ในสภาพของหมาป่า....ที่พร้อมจะทำร้ายเธอก็ว่า
ได้....ซึ่งนั้นทำให้เด็กหญิงดิ้นเพื่อจะขึ้นมาบนหน้าบนและหนีผม..แต่เพราะเธอดิ้นทำให้กิ่งไม้นั้นเริ่มฉีกออก
“ช่วยด้วย..ฮือๆๆ ช่วยด้วย..” เธอพยายามเอารอดจากผมและจากหน้าผา..
เปอะ.! เสียงกิ่งไม้ที่เด็กหญิงคนนั้นจับอยู่หักออกเพราะแรงดิ้น ผมรีบวิ่งเข้าไปหาและคว้ามือจับแขนเธอไว้ก่อนที่เธอจะตกลง
ไปด้านล่างนั้นจริงๆ....
“ช่วยหนูด้วย...” เสียงของเด็กหญิงที่มองผม ก่อนที่จะร้องไห้ขอความช่วยเหลือ ซึ่งดูเธอจะตกใจน้อยลงเหมือนเห็นผมในร่าง
ของมนุษย์
ผมฉุดเด็กน้อยขึ้นมานั่งบนหน้าผาที่เธอตกลงไป
“หนูน้อย ลงไปเล่นอะไรตรงนั้น..” ผมถามออกไป
“หนูวิ่งมาเก็บดอกไม้ และเพราะหิมะมันเลื่อน หนูเลยตก ฮือๆๆๆ” เสียงสะอื้นทำให้ผมต้องกอดเธอไว้เพื่อปลอบขวัญ
ผมกอดเธอจนเธอหยุดร้องไห้....... “พี่มีธุระต้องไปทำให้หมู่บ้าน...หนูกลับบ้านคนเดียวได้ไหม..” ผมถามออกไปเพราะคิดว่า
เด็กน่าจะพักอยู่ละแวกนี้
“พี่เขาไปไม่ได้นะ..ที่หมู่บ้านกำลังรวมพลจะฆ่าหมาป่า...พี่เป็นหมาป่าแต่พี่ใจดี...” เธอบอกมาจากข่าวที่ได้ยิน
“พี่เป็นหมาป่าใจดี..แล้วจะมีคนมาฆ่าอีกหรอ..” ผมถามพร้อมกับยิ้มให้
“หนูไม่รู้...” เด็กหญิงบอกด้วยความไม่แน่นใจ....
ผมจับเธอยืนขึ้นก่อนก็เห็นหัวเข่าที่ถลอกเพราะหินที่หน้าผาทำให้เกิดแผลเหล่านั้น
ผมจับเข่าที่เป็นแผลขึ้นละเลียเพื่อรักษาแผลให้ ก่อนที่แผลเหล่านั้นจะหายในชั่ววินาที
“โห้...พี่เป็นหมาป่าวิเศษ..รักษาแผลได้ด้วย..” เสียงตื่นเต้นดีใจที่เด็กหญิงร้องบอกผม
ทำให้ผมยิ้มได้ “พี่ต้องไปแล้ว....กลับบ้านดีๆ แล้วอย่าทำอะไรที่อันตรายอีกนะ..” พร้อมทั้งเดินจากเด็กหญิงนั้นมาและวิ่งตรงเข้า
หมู่บ้านด้วยร่างของหมาป่า หมายจะไปให้ถึงก่อนค่ำ.....
ตอนนี้ร่างกายของผมเป็นร่างของมนุษย์ก่อนที่จะเดินเข้าหมู่บ้านแล้ว สายตาผมก็สอดส่องดูรอบข้างที่ดูแปลกๆ
ในหมู่บ้านแห่งนี้ผมไม่รู้จักใครเลยนอกจากคาโอ๊ย และผมก็เคยมาหาหมอยาของหมู่บ้าน
ดังนั้นเป้าหมายของผมคือ ไปหาหมอยาและถามหาคาโอ๊ย
ผมมองดูซ้ายขวาก่อนที่จะกระโดดข้ามกำแพงเข้าไปยังบ้านของหมอยา แต่ที่นั้นผมกับไม่ได้กลิ่นของคาโอ๊ยแต่อย่างใด
ผมเดินเข้าไปยังห้องที่มีเสียงไฟอยู่ ซึ่งมีเงาของคนๆ หนึ่งอยู่ในนั้น
ผมเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับหมอยาที่ต้องการหา เขานั้นเขียนอะไรบางอย่างอยู่...
“เธอเองซินะ” ไม่มีความตกใจอยู่ในน้ำเสียงนั้น
“อะไร....คาโอ๊ยอยู่ไหน..” ผมถามออกไปเพราะคิดว่าเขาต้องรู้ไม่มาก็น้อยเพราะเขาก็ถือว่าเป็นคนสำคัญของหมู่บ้านเช่นกัน
“คาโอรุ ไม่ได้อยู่ที่นี่...เขาถูกจับอยู่ที่คุกของหมู่บ้าน....ฉันพยายามพูดแล้วว่าเธอไม่ใช่คนนำโชคร้ายมาให้หมู่บ้าน..แต่เพราะ
ความเชื่อผิดๆ ของคนในหมู่บ้านทำให้คาโอรุต้องรับผิดชอบโทษฐานนำความเดือดร้อนมาให้..” เสียงที่สงบนิ่งพยายามอธิบาย
ให้ผมฟัง
“แล้วทำไมไม่ยอมช่วยคาโอ๊ย เพียงแค่พูดมันไม่พอหรอกต้องทำด้วย” ผมบอกออกไปด้วยเสียงที่สงบนิ่งเช่นกัน
“เพราะคนในหมู่บ้านรู้ว่าเธอจะมานะซิ...พวกเขาจะฆ่าเธอด้วยซ้ำ..”
“ข้าจะฆ่าพวกมันก่อนนะซิ..” ผมตะเบ่งด้วยความโกรธ
“ฉันคิดอยู่แล้วว่าเธอคงไม่ใช่มนุษย์ ตอนที่เห็นครั้งแรก แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นหมาป่าเช่นกัน..” เสียงหมอยาพูด
“ข้าจะเป็นอะไรก็ช่าง บอกมาเอาคาโอ๊ยไปไว้ไหน..” ผมเค้นถามชายที่นั่งอยู่
“เจ้าจะยอมแลกชีวิตของเจ้ากับมนุษย์ธรรมดางั้นหรอ..”
“ช่างข้า บอกมาคาโอ๊ยอยู่ไหน..”
“พรุ่งนี้คาโอรุจะถูกนำมาเพื่อไต่สวนความผิดที่ทำให้เกิดโรคระบาดขึ้นที่นี้....และผู้ใหญ่ลงความเห็นว่าคาโอรุผิด เขาก็ต้องรับผิด
ชอบ และถ้าเห็นว่าไปผิด เขาจะได้รับการปล่อยตัว..” เสียงหมอยาที่บอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“แล้วข้าต้องทำไง ถึงจะช่วยเขาได้..” ผมถามออกไป
“เจ้าเพียงแต่รอให้ถึงพรุ่งนี้เท่านั้น ถ้าคาโอรุไม่ผิด เขาก็กลับไปได้ เพราะยังไม่มีใครเห็นเจ้าจริงๆ...มันเป็นเพียงแค่ข่าวลือ
เท่านั้น..เพียงแต่เจ้าต้องทนเท่านั้น...” หมอยาบอกอีกครั้ง
แต่ถ้าผมเข้าไปช่วยตอนนี้ คาโอรุได้ผิดอย่างไม่ต้องสงสัย...แถมเขาอาจจะเป็นอันตรายยิ่งขึ้น..
ดังนั้นผมเลยต้องรอจนถึงพรุ่งนี้เช้า ซึ่งหมอยาได้เตรียมห้องไว้ให้ด้วยเช่นกัน
++++++++++++
ความกระวนกระวายทำให้ผมไม่สามารถอยู่เฉยๆ ได้
ใจก็อยากแอบออกไปดูว่าคาโอ๊ยเป็นอย่างไรบ้าง....อีกใจก็กลัวว่าถ้ามีคนเห็นเข้าคาโอ๊ยจะเป็นอันตราย
ผมอยากให้ตะวันขึ้นสู่ท้องฟ้าเร็วๆ สุดท้ายคืนนั้นผมก็ไม่ได้นอนเพราะเป็นห่วงคาโอ๊ย
เสียงไก่ขันยามรุ่งอรุณทำให้ตัวเองดีใจเป็นอย่างยิ่งที่คืนที่ต้องเฝ้ารอ หมดไป
ผมเอาชุดที่หมอยาหามาให้ใส่ไว้และปกปิดหน้าเพื่อเดินไปที่ลานกว้างของหมู่บ้าน
ที่วันนี้ใช้สำหรับตัดสินความผิดในสิ่งที่คาโอ๊ยไม่ได้ก่อขึ้น.....
มีชาวบ้านมากหน้าหลายตาเดินเข้าล้อมวงเพื่อมาดูผลการตัดสินที่จะเกิดขึ้นในวันนี้ ทั้งเด็กเล็กแดง และผู้หญิงอีกหลายคน รวม
ทั้งคนหนุ่มๆ หรือคนเถ่าคนแก่ก็ไม่เว้น...ต่างก็มามุ่งดูคาโอ๊ย...
นั้นยิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะเขาทำเหมือนคาโอ๊ยผิดและเหมือนรอว่าคำตัดสินลงโทษนั้นคืออะไรมากกว่าที่
จะมาลุ้นว่าเขาผิดหรือไม่...
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมหมู่บ้านนี้ถึงเชื่อเรื่องโชคลางมากนัก...ไม่มีใครจะเป็นคนนำพาโชคดีหรือโชคร้ายได้
มันอยู่ที่ตัวเองเราต่างหากที่กระทำให้มันไปในทิศทางไหน ทั้งเรื่องโรคหวัดที่ระบาดนี้ด้วย
ซึ่งคนที่ไปหาต้นยามาให้ก็ไม่ใช่คาโอ๊ยคนที่นั่งอยู่ตรงกลางลานไม่ใช่หรือที่ทำให้พวกเขาหายป่วยกัน..
คาโอ๊ยไม่ใช่หรือที่คอยเข้าป่าเพื่อเอาต้นยาชนิดต่างๆ มาให้หมอยารักษาโรคภัยไข้เจ็บของทุกคน..
ผมไม่เข้าใจจิตใจมนุษย์เลยว่าคิดอะไรกันอยู่กับคนที่ทำคุณให้หมู่บ้านแต่กับได้โทษมาแทน
“อ้าว ทุกคนเงียบ..” ผมมองชายแก่ที่คิดว่าน่าจะเป็นคนที่ดูแลหมู่บ้านแห่งนี้
ผมมองไล่ไปทีละคนซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้มีทั้งหมด 5 คน ที่จะตัดสินความผิดว่าจริงหรือไม่ที่คาโอ๊ยนำโรคระบาดนี้มา
และหนึ่งในนั้นก็เป็นหมอยาซึ่งเป็นญาติของคาโอ๊ยด้วยเช่นกัน
เสียงที่ทำให้ทุกคนในหมู่บ้านเงียบกริบ.....
“เจ้า...คาโอรุ..” เสียงชายคนเดิมชี้มาที่คาโอ๊ยที่นั่งคุกเข่าอยู่ถึงแม้จะไม่ได้โดนมัดก็ตาม
“เจ้าได้ถูกกล่าวหาว่าเป็นคนนำหมาป่า ซึ่งหมายถึงความตายมายังหมู่บ้านนี้ และเป็นเหตุให้หมู่บ้านต้องประสบกับโรคระบาดที่
เกิดขึ้น.........เจ้าจะยอมรับไหม.”
“หมาป่า ไม่ได้นำความโชคร้ายมาให้ แต่โรคที่ระบาดนั้นเกิดจากฤดูหนาวที่หนาวเกินกว่าปกติเท่านั้น..แล้วข้าไม่ใช่หรือที่เป็นคน
นำยามารักษาพวกท่าน..”เสียงของคาโอรุตอบกลับไป
“เจ้ายอมรับว่าพาหมาป่ามาจริงๆ ใช่ไหม”
“ข้า.....ข้า..เขาเป็นเพื่อนของข้า..” เสียงคาโอรุตอบอีกครั้ง
“คน..กับหมาป่าจะเป็นเพื่อนกันได้อย่างไร...เจ้าถูกหมาป่าตนนั้นสิงอยู่หรือ ถึงพูดอะไรเช่นนี้ออกมา...”
“ทำไม..คนกับหมาป่าจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้ ในเมื่อเราทุกคนก็พึ่งพาป่าแห่งนี้เหมือนกัน และพวกสัตว์ในป่าก็พึ่งพาป่าเหมือนกับ
เราทุกคน...แม่น้ำที่กินทุกวันก็มาจากป่า ซึ่งสัตว์ทุกตัวก็ใช้กินเช่นกัน...”
“เจ้ามันบังอาจ มาสั่งสอนพวกเราในหมู่บ้านนี้หรอ...”
“พวกเราอยู่มาก่อนเจ้า...แม้พวกเราจะเคารพเทพที่คุ้มครองป่าหรือแม้แต่ หมาป่าที่ปกครองสัตว์ในป่าก็ตาม...แต่พวกเราก็ไม่เคย
ยุ่งเกี่ยวซึ่งกันและกัน..”
ผมอยากจะตอบออกไปเหมือนกันว่า เพราะพวกมนุษย์มันคอยแต่ฆ่าเพื่อผลประโยชน์มากกว่าไง พวกเราถึงต้องคอยหลบซ่อน
จากมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว...
“เอาหละท่านผู้ใหญ่ทั้งหลาย ข้าของให้ท่านตัดสินสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ด้วยความเป็นธรรม...” ชายแก่ประกาศ และเริ่มมองไปยัง
หญิงแก่ที่นั่งอยู่หัวแถว
“ข้าว่าเจ้าผิดคาโอรุ เพราะเจ้านำโชคร้ายมาให้หมู่บ้านซึ่งข้ายอมไม่ได้” หญิงแก่พูด
“ข้าว่าเจ้าไม่ผิดคาโอรุ...ข้าเป็นหมอยาข้ารู้ว่าโรคที่เกิดในหมู่บ้านนี้เป็นเพราะอากาศที่แปรปรวนไม่ใช่เพราะเจ้า” เสียงหมอยา
ตอบ
“ข้าว่าเจ้าผิดคาโอรุ...เพราะเจ้าเข้าพวกกับหมาป่าซึ่งไม่เคยมีมาก่อน..และหมาป่าหมายถึงความตาย..” เสียงชายแก่อีกคนพูด
ขึ้น
“ข้าว่าเจ้าไม่ผิดคาโอรุ...เพราะข้าเห็นด้วยกับหมอยาของหมู่บ้าน” เสียงชายแก่อีกคนพูด
“เอาหละ ตอนนี่คำตัดสินคือ เท่ากัน ซึ่งสิ่งที่ข้าพูดออกมาจะเป็นคำตัดสินที่ชี้ขาดของเจ้า....และข้าเห็นว่าเจ้าผิดคาโอรุ..” เสียง
ชายแก่ที่เป็นเหมือนผู้ใหญ่ที่ดูแลหมู่บ้านพูดขึ้น
นั้นผมให้ผมเสียใจกับหมู่บ้านแห่งนี้เป็นอย่างยิ่งที่ตัดสินจากสิ่งที่คิดเอาเอง...
“หยุด....” ผมตะโกนออกไปพร้อมทั้งเดินเข้าไปกลางวงและมาหยุดยืนอยู่ที่คาโอรุ ซึ่งทำให้คนทั้งหมู่บ้านตกใจและถดถอยหนี
ได้เป็นอย่างดี ผมกลุ่มชายบางคนถึงกับต้องหยิบมีดและไม้ขึ้นมาเพื่อป้องกันอันตราย
“เรย์..นายมาทำไม..” เสียงคาโอ๊ยเรียกผม ก่อนที่ผมจะก้มลงไปบอก “ก็มาช่วยเจ้าไง...ข้ามองดูอยู่นานแล้ว”
“นามของข้าคือ เรย์ หมาป่าที่ปกป้องภูเขาลูกนี้และสัตว์ป่าที่อาศัยอยู่ในภูเขาลูกนี้..” ผมประกาศก้องจนทำให้ชายหลายคนต้อง
ผงะ แต่ก็ยังมีสายตาบางคนดูแปลกใจเหมือนกัน เพราะร่างกายผมที่เป็นมนุษย์อยู่นั้นเอง
“พวกเจ้าไม่คิดหรือไงว่าที่ข้าต้องออกมาปรากฏตัว เพราะพวกเจ้าตัดสินชายคนหนึ่งด้วยความคิดผิดๆ” ผมพยายามเกลื้อยกล่อ
ม
“เจ้าไม่เห็นหรือว่า ถึงแม้ว่าข้ายืนอยู่ตรงนี้ แต่ก็ไม่ได้นำพาความโชคร้ายมายังพวกท่านเลย.....แต่พวกท่านตั้งหากที่คอยแต่จะ
แสวงหาผลประโยชน์จากภูเขาที่พวกข้าอาศัยอยู่ คอยฆ่าและทำลายผืนป่าที่พวกท่านได้อาศัยมันมาเป็นหลายร้อยปี......ที่พวก
ข้าไม่ยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์เพราะจิตใจของพวกท่านตกต่ำเกินกว่าจะรู้สึกถึงการอยู่ร่วมกันต่างหาก...และที่พวกข้าทำร้ายมนุษย์..ก็
เพื่อป้องกันตัวเท่านั้น...” ผมพยายามพูดถึงความจริงที่เกิดขึ้น
“เจ้าหมาป่า...เจ้าคิดว่ามาที่นี่แล้วจะพ้นหรือไง..” เสียงชายหนุ่มของหมู่บ้านพูดขึ้นซึ่งทำให้ชายอีกหลายคนเห็นพ้องด้วยว่าการ
ฆ่าหมาป่าน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
“พวกท่านจะฆ่าเรย์ไม่ได้นะ...เขาเป็นเทพที่ปกป้องภูเขานี้...” เสียงคาโอ๊ยที่ลุกขึ้นพูดเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มหลายคน
สนับสนุน ซึ่งผู้ใหญ่ทั้ง 5 คนยังคงยืนดูอยู่
“ฆ่าหมาป่าซะ..” เสียงกลุ่มชายที่เริ่มเห็นพร้อง พร้อมกับก้อนหินที่ปาเข้ามากลางวง...
“แกกกกกก” ผมตะหวาดออกไปเพราะหินที่ตกลงมาโดนผม ก่อนที่ผมเป็นเปลี่ยนเป็นหมาป่าดำขนาดใหญ่ พร้อมทั้งแยกเขี้ยว
และคอยตะครุบกลุ่มชายที่กำลังถือมีดเพื่อเข้ามาทำร้าย..”
“เรย์ อย่านะ ถ้านายทำอันตรายพวกเขา นายจะต้องตายแน่น...” เสียงคาโอ๊ยที่กอดรั้งผมไว้ไม่ให้วิ่ง เพื่อไปทำร้ายใครได้ นั้น
ยิ่งทำให้ก้อนหินที่มาจากหลายทางมากขึ้น....
ตัวผมซึ่งเริ่มหมดความอดทน..เริ่มพยายามสะบัดให้คาโอ๊ยปล่อยมือที่รั้งผมไว้...
“เรย์ บอกว่าอย่าไง....นายอยากตายหรือไง..” ยิ่งผมสะบัด คาโอ๊ยยิ่งกอดแน่นมากยิ่งขึ้น
++++++++++++++++++
“หยุด...หนูบอกให้หยุด...” อยู่ก็มีเสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามากลางวงและเอาร่างเล็กบังก้อนหินเหล่านั้น
“อาอิ.....” เสียงผู้ใหญ่บ้านที่เป็นคนตัดสินเรื่องของผมพูดขึ้น และนั้นดังพอให้คนในหมู่บ้านหยุดที่จะปาก้อนหินได้
“อาอิ..ออกมา ถ้าเจ้ายังอยู่ตรงนั้นหมาป่าจะฆ่าเจ้านะ..” เจ้าชายแก่พูดอีกครั้ง
“ไม่ หนูไม่ออก ปู่ไม่เห็นหรือว่าคุณหมาป่ายังไม่ได้ทำร้ายใครเลย มีแต่พวกเราที่เอาหินปาคุณหมาป่ากับพี่เขา” เสียงเด็กน้อย
พูดด้วยใจกล้า ซึ่งจะเป็นได้น้อยมากจากหมู่บ้านแห่งนี้
“เมื่อวาน ถ้าอาอิไม่ได้คุณหมาป่า อาอิคงตายไปแล้ว..” เรื่องเล่าที่หนูน้อยพูดออกมาทำให้ผมงงได้ที่เดียว
“อะไรนะอาอิ...” อยู่ๆ กลุ่มชายที่กำลังถือมีดก็เดินออกมาจากกลุ่มทำให้ผมรู้ว่าเป็นชายคนเดียวที่ไปเอาตัวผมมาและสั่งให้จับ
ผมกลับหมู่บ้านด้วย..”
“พ่อ เมื่อวานอาอิเกือบตกหน้าผาตาย..หิมะมันเลื่อนและอาอิก็ตกลงไป ดีที่คุณหมาป่ามาช่วยไว้.....แถมคุณหมาป่ายังเป็นคุณ
หมาป่าวิเศษอีก หัวเข่าอาอีมีเลือดออกและเจ็บมาก แต่คุณมาป่าเลียแป๊ปเดียวหัวเข่าอาอิก็หายเลย..”เสียงของเด็กที่ชื่ออาอิเล่า
ให้คนในหมู่บ้านฟัง..ด้วยเสียงอันดัง
“แล้วอย่างนี้คุณหมาป่าจะทำร้ายคนได้ไง..ในเมื่อคุณหมาป่าช่วยอาอิไว้ไม่ให้ตกหน้าผาตาย..” ถามหันมาถามคนที่เป็นปู่และหัน
ไปมองหน้าพ่อของเธออีกครั้งเพื่อถามหาคำตอบ
“อาอิ เดินมาหาปู่ก่อนมะ..” เสียงของปู่ที่เป็นผู้ใหญ่บ้านเรียกมาอาอิและกวักมือให้ไปหา
“ปู่ต้องไม่ให้ใครทำร้ายคุณหมาป่าและเพื่อนของคุณหมาป่านะ” เสียงของอาอิที่ร้องออกไป...ก่อนที่อาอิจะไปหาปู่ที่ยืนอยู่กับ
พวกผู้ใหญ่ของหมู่บ้าน
ตอนนี้ผมยังกอดคอเรย์อยู่เพื่อกลัวว่าเขาจะไปทำร้ายใครเข้า...
“เรย์ เมื่อวานนายช่วยหนูอาอิใช่ไหม...” ผมกระซิบถามเรย์ออกไป ซึ่งมีแค่สายตาที่ส่งมาเท่านั้น เพราะเรย์ไม่ยอมที่จะกลับร่าง
มาเป็นมนุษย์ด้วยซ้ำ
“เอาหละทุกคน...พวกเจ้าได้ยินแล้วใช่ไหมว่าหมาป่าตัวนี้ไม่ได้ทำร้ายใคร แถมยังช่วยคนในหมู่บ้านแห่งนี้อีก..”
เสียงปู่ของหนูอาอิพูดขึ้น
“แล้วพวกเจ้าแหละ เจ้าอยากจะทำร้ายหมาป่าและเพื่อนของเขาอีกไหมทั้งๆ ที่รู้แล้วว่าเขาช่วยคนในหมู่บ้านแห่งนี้”
ผมหันไปมองกลุ่มชายที่ตอนแรกคิดจะทำร้ายเรย์ ผมเห็นพวกเขาซุบซิบกันก่อนที่จะถอยหลังกลับเข้าไปยังที่ๆ ออกมา
“ส่วนตัวข้าซึ่งเป็นผู้ใหญ่ที่ดูแลหมู่บ้านนี้ ข้าคิดว่าการที่หมาป่าช่วยคนเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้..แต่เมื่อมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นข้าคิด
ว่าคงต้องพิจารณาใหม่อีกครั้งสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น...และหมาป่าที่ช่วยชีวิตคนนั้น คงไม่ใช่หมาป่าที่นำความตายหรือโชคร้ายมาสู่
หมู่บ้านอย่างแน่นอน.....” เสียงปู่ของหนูอาอิประกาศถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
และผลที่ออกมาใหม่คือพวกเราทั้งคู่ไม่มีความผิดและไม่ต้องรับโทษแต่อย่างไรแต่ก็ห้ามให้เรย์เข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้อีกเพราะ
เป็นการป้องกันไม่ให้หมาป่าตัวอื่นลุกลานด้วยเช่นกัน ซึ่งเรย์ก็รับปากว่าจะไม่เข้ามาหมู่บ้านนี้อีกเช่นกัน
ซึ่งเป็นเรื่องน่าดีใจมากที่พวกเราทุกคนปลอดภัย แม้จะได้แผลช้ำๆ จากหินที่ปามาก็เถอะแต่ก็ไม่ถึงกับเลือดตกยางออกเท่าไร....
ซึ่งเมื่อทุกคนกระจายหายไปจากลานหมู่บ้านแล้ว ผมจะพาเรย์ออกจากหมู่บ้านทันทีพร้อมทั้งตัวเองที่ต้องการออกจากหมู่บ้านใน
ตอนนี้ให้เร็วที่สุดด้วยเช่นกัน...เพราะความกลัวที่คนในหมู่บ้านจะเปลี่ยนใจก็มีมาก...
พวกเรากลับมาถึงบ้านของผมอย่างปลอดภัยโดยมีเรย์เดินนำหน้าในการเดินทางกลับ....เขาดูจะโกรธคนในหมู่บ้านเสียด้วย
ซ้ำ...แต่ผมก็ต้องขอบคุณที่เขาไม่ใจร้อนจนไปทำร้ายคนอื่นเข้า..เพราะไม่งั้นคงต้องมีการหลั่งเลือดกันจริงๆ
ซึ่งผมคงต้องอยู่ฝั่งเรย์แน่นอน..และผมก็พร้อมที่จะช่วยเขาเสมอ..
+++++++++++++++
ปล. ขอลาพักร้อนไปเที่ยว 5 วันค่ะ จะไปเลย
เดี่ยวจะไปเก็บบรรยากาศซักหน่อย เพื่อจะมีล็อตแต่งเรื่องสั้นมาให้อ่านกัน
นั้นเจอกันวันอังคารนะคะ
-
เออ คือ ....
นั้น = งั้น ใช่ ป่ะ ??
:m28: :m28: :m28:
แล้ว "โอ๊ยย" นี่ มัน ชื่อ รึ เสีบง ที่ แสดง ว่า เจ็บ ??
:m28: :m28: :m28:
อย่า พิม ชื่อ คาโอรุ ว่า คาโอ๊ยย หรือ โอ๊ยย เถอะ อ่าน แล้ว งงงง
เนื้อ เรื่อง ก็ สนุก ดี
อย่า ให้ เป็น ดราม่า น้าาา
-
อ่านกี่ทีก็รู้สึกขัดใจชื่อ "อาโอ๊ย" มาก เหมือนไม่ใช่ชื่อคนเลย
55555+ ยังไงก็เรื่องสนุกมา รออัพอยู่นะจ๊ะ
-
เที่ยวให้สนุกนะคะ
:L2:
-
เกือบไปแล้วนะ คาโอย เรย์ :กอด1:
หนูอาอิ เจ๋งมาก o13
-
เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ
:L2: :L2:
-
:laugh: ดีใจที่เรย์ไม่โดนฆ่าตาย หนูน้อยอาอิเป็นฮีโร่แท้ๆ
+เป็ด
-
นู๋อาอินี่สำมะคัญนัก ดีที่เรย์เชื่อคาโอ๊ยแวะช่วยเนอะ :m13:
-
เที่ยวให้สนุกนะ :L2:
-
คาโอ๊ยก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
เที่ยวให้สนุกนะค่ะ เที่ยวเผื่อด้วย^^
-
คาโอ๊ยรอดไป ดีนะที่หนูอาอิมาช่วยไว้ทัน
-
โชคดีไป ^__^
-
เดินทางปลอดภัย
อย่าลืมของฝากเน้อ อิอิ
-
ครับ เที่ยวให้สนุกนะครับ
เฮ้อ โล่งอก รอดไปนะคาโอรุ
-
สนุกมากค่ะ ^^
-
ชอบๆ
-
คิดถึงงงงงงงงงงงง :กอด1:
-
ตอน8
พวกเราเดินทางกลับมาถึงบ้านหลังจากที่ถูกปล่อยตัวเรียบร้อยแล้ว สภาพเนื้อตัวของเราแต่ละคนก็มีรอยฟกช้ำ
เพราะก้อนหินที่ชาวบ้านปาเข้ามา ที่จริงต้องขอบใจหนูอาอิ ที่กล้าหาญออกมาปกป้องพวกเราด้วยซ้ำ
ตอนนี้คนทั้งหมู่บ้านรู้แล้วว่าเรย์เป็นใคร....และเขาก็ถูกห้ามเข้าหมู่บ้านโดยเด็ดขาดไม่ว่ากรณีใดๆ ทั้งสิ้น
เพราะชาวบ้านในหมู่บ้านไม่ไว้ใจเรย์ และไหนจะเรื่องโชครางอีก...
“คาโอรุ......นายเจ็บมากไหม..” ผมถูกพยุงมาโดยเรย์
“นิดหน่อย..เป็นไม่มากหรอก..” ผมบอกออกไปเพื่อให้เรย์สบายใจขึ้น
“ถ้านายไม่ห้ามไว้...พวกมันคงได้เจ็บตัวกันบ้าง” สีหน้าที่ดูยังโกรธอยู่ของเรย์ที่พูดถึงคนในหมู่บ้าน
“ก็ดีแล้วที่นายไม่ทำอะไรลงไป ถ้าเกิดนายก่อเรื่องสงสัยต้องมีตายกันบ้างแหละ และชาวบ้านคงไม่ยอมให้ถูกทำอย่างเดียว
หรอก จริงไหม..”
“คาโอรุ ...แล้วนายยังจะคอยช่วยเหลือคนในหมู่บ้านอีกหรอ ในเมื่อพวกมันทำแบบนี้กับนาย..”
“เรย์ ..... ผมรู้ว่าเรย์คิดยังไง แต่เมื่อเขาเดือดร้อนผมก็ต้องช่วยอยู่ดีแม้จะได้ไม่มาก...เพราะผมก็คือคนในหมู่บ้านเหมือนกันแม้ว่า
ผมจะออกมาอยู่นอกหมู่บ้านแล้วก็ตาม....แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงคนในหมู่บ้านหรอกเรย์....เมื่อคนรู้มากเท่าไหร่..ตัวนายเองนั้น
แหละยิ่งไม่ปลอดภัย...ยิ่งพรานต่างหมู่บ้านได้ยิ่งเรื่องนายเมื่อไร...พวกมันก็จะตามล่านายมากยิ่งขึ้น...” ผมบอกสิ่งที่ตัวเองกังวล
ให้เรย์ฟัง..
“คาโอรุ....ข้ามีชีวิตมายาวนานกว่าเจ้า และเห็นอะไรมากมาย..แต่เมื่อถึงเวลาที่ชีวิตข้าก็ต้องจากโลกนี้ไปอยู่ดี....มันอยู่ที่ว่ามันถึง
เวลาของข้าหรือยังต่างหาก...”
“เรย์ นายจะสัญญาได้ไหมว่านายจะไม่เอาชีวิตเข้าเสี่ยงแบบวันนี้อีก...” ผมนึกถึงตอนที่เขาเดินเข้ามากลางวงที่รุมล้อมไปด้วย
คนในหมู่บ้าน และประกาศตัวว่าเขาเป็นใคร...
“คาโอรุ ข้าให้สัญญาเจ้าไม่ได้หรอก แต่ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไปได้ นั้นคือสิ่งที่ข้าสัญญา”
!!!!!!!!!!!!!!!!!
++++++
+++
ช่วงหน้าหนาวผ่านพ้นไป เมื่อแผ่นน้ำแข็งที่น้ำตกเริ่มละลาย และต้นไม้ต่างๆ ที่เผชิญกับความหนาวเย็นเริ่มแข่งกันที่จะผลิดอก
ออกผล สีเขียวของใบไม้เริ่มทำให้ภูเขาลูกนี้กับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ลมที่โชยมาพัดเอากลิ่นของต้นไม้ใบหญ้าหอมสดชื่น ดอก
ซากุระสีชมพูเริ่มจะบานเมื่อฤดูใบหน้าผลิหวนกลับคืนมา.....
เป็นช่วงเวลานานหลังจากเกิดเหตุการณ์ที่หมู่บ้าน ในช่วงแรกพวกเราก็คอยระวังตัว ว่าอาจจะมีพรานจากหมู่บ้านอื่นมาทำร้ายเรย์
ได้...แต่เหตุการณ์ทุกอย่ากกลับปกติอย่างไม่น่าเชื่อ...
ตอนนี้ผมกับเรย์คุ้นเคยกันมากขึ้นและเข้าใจกันมากขึ้น เรย์พูดคุยและเล่าเรื่องต่างๆ ให้ผมฟังและสอนเกี่ยวกับพืชที่เติบโตอยู่บน
ภูเขาลูกนี้...ซึ่งพืชบางอย่างผมก็ไม่เคยรู้สรรพคุณเลย.... และฤดูต่างๆ ของที่นี้ก็จะมีพืชของแต่ละฤดูเช่นเดียวกัน
ผมได้มีโอกาสเข้าหมู่บ้าน เมื่อหมอยาให้คนมาตาม และผมจะให้เรย์อยู่ที่บ้าน เพราะเนื่องจากสัญญาที่ให้ไว้กับคนใน
หมู่บ้าน..ซึ่งตอนแรกเรย์จะคอยอยู่ที่หน้าหมู่บ้าน....แต่ตอนนี้ผมให้เขารอที่บ้านแทน...ซึ่งเขาก็ยอมที่จะทำตาม...
“เรย์..นายไม่คิดจะไปเยี่ยมหมาป่าที่นายดูแลบ้างหรือไง..อยู่กับผมทุกวันแบบนี้..”
“ตอนนี้ยังหรอก... ข้ารอให้หมดฤดูหนาวก่อน....และตอนนี้พวกของข้าก็กำลังที่จะเลิกจำศีลเช่นกัน..”
“เรย์...นายเคยบอกว่าช่วงนี้จะมีลูกหมาป่าเกิดใหม่ด้วยใช่ไหม....”
“ใช่....นายอยากเห็นหรอ..”
ผมได้แต่พยักหน้า...เพราะทั้งชีวิตผมไม่เคยเห็นลูกหมาป่าเลยก็ว่าได้ ผมอยากลองสัมผัสขนของลูกหมาป่าบ้าง..
“ไว้...รออีกสักอาทิตย์ข้าจะพาเจ้าไปยังฝูงของข้า แล้วเจ้าจะเห็นลูกหมาป่าที่เจ้าอยากเห็น..”
ผมรู้ว่าตอนนี้สีหน้าผมคงยิ้มแก้มปริก็ว่าได้ เพราะช่วงหลังๆ มานี้เรย์มักจะอยู่ในร่างของมนุษย์ซะมากกว่า
ซึ่งผมก็ไม่กล้าให้เรย์กลายเป็นหมาป่าหรอก.... ตอนนี้ผมอยากฟัดขนนุ่มๆ ของเรย์มากๆๆ แต่ก็ทำไม่ได้
ยิ่งหน้าหนาวที่ใกล้จะหมดแล้วด้วยยิ่งไม่กล้าหาข้ออ้างมากอดเจ้าขนฟู นุ่มๆ ของเรย์เลย....
“คาโอรุ คาโอรุ..”
ผมสะดุ้งตกใจเพราะเรย์ที่เป่าลมเข้ามาที่หูของผม ผมเลยต้องรีบเอามือปิดหู
“อะไร....” ผมถามด้วยความตกใจ
“ก็เรียกแล้วแต่นายไม่ได้ยินนี้...วันนี้ที่น้ำตก น้ำแข็งน่าจะละลายหมดแล้ว..นายอยากไปอาบน้ำไหม...” เสียงเรย์ที่เชิญชวน
เรย์เป็นสัตว์เลือดอุ่นซึ่งไม่ค่อยถูกกับน้ำ และของเย็นๆ เท่าไหร่
“เอาซิ...” ผมตอบออกไปก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องเพื่อหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ พร้อมทั้งเครื่องอาบน้ำ และเดินตามเรย์ออกไปที่
น้ำตกซึ่งต้องเดินออกไปจากด้านหลังของตัวบ้าน....
พวกเรามาถึงน้ำตกที่น้ำแข็งละลายหมดแล้วจริงๆ แต่ผมคิดว่าน้ำคงยังเย็นอยู่เช่นกัน... แสงแดดที่สาดส่องลงมาสู่ผิวน้ำ
ทำให้เห็นเป็นระลอกคลื่นเล็กๆ และละลองน้ำที่ฟุ้งกระจาย ทำให้เกิดเป็นรุ้งกินน้ำหลายสี ตรงหน้าผาของน้ำตก....
“เรย์....ชวนมาแล้ว...นายก็ต้องอาบด้วยนะ...เพราะนายไม่ได้อาบน้ำมานานมาก....” ผมหันไปพูด ซึ่งเห็นเขายังยืนอยู่บนโขดหิน
ผมวางชุดของตัวเองและของเรย์บนโขดหินใกล้ๆ ก่อนที่จะเดินไปที่โขดหินสูงๆ เพื่อปลดเสื้อผ้าและเดินลงน้ำ....
ผมเดินลงน้ำตรงแอ่งน้ำที่มีความลึกระดับอกเพื่อชำระร่างกาย... ซึ่งช่วงหน้าหนาวที่ผ่านมา ผมอาบน้ำน้อยมากก็ว่าได้ พอได้
ลงอาบน้ำก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แถมแสงแดดที่ส่องลงมาทำให้น้ำในสระอุ่นขึ้นด้วย....
ผมหันกลับไปเรียกเรย์อีกครั้งทียังยืนอยู่บนโขดหินในท่าเดิม....
”เรย์...นายจะลงหรือไม่ลง..” นี้อาจเป็นหนึ่งในคำสั่งหลายๆ คำของผมที่ผมใช้กับเรย์ เมื่อเขาไม่ยอมทำให้สิ่งที่สมควรทำ
ผมรู้ว่าหมาป่าไม่ชอบน้ำ แต่เรย์ก็สมควรที่จะได้อาบมันเสียบ้าง.... “เรย์..ถ้านายไม่ลงมาอาบ...คืนนี้นายก็นอนนอกบ้านแล้ว
กัน....” ผมตะโกนออกไป...
“คาโอรุ..ถ้าข้าลงไปนายจะอาบน้ำขัดตัวให้ข้างั้นหรอ”
“ถ้าเรย์ลงมา...ผมจะยอมอาบให้ เรย์จำไม่ได้หรือไง..” ผมตะโกนบอกไปตอนที่สัญญากับเรย์เมื่อครั้งที่แล้ว
“นาย...” เหมือนเรย์จะแกล้งก็ว่าได้ จนผมต้องรีบเบือนหน้าหนี
เพราะอยู่ๆ ก็ดันถอดชุดบนโขดหิน.. แล้วเดินเปลือยลงมาตรงแอ่นน้ำที่ผมยืนอยู่
“ฮูยยยย หนาว....” เสียงเรย์เมื่อก้าวลงน้ำมาก็บ่นว่าหนาว จนผมก็กลับหันไปมอง
“ฮ่า ฮ่า....แค่นี้เขาไม่เรียกว่าหนาวกันแล้ว....” ผมกวักน้ำสาดไปที่เรย์
“คาโอรุ อย่าๆๆ เปียกผมหมดแล้ว..”
“ก็ดีซิ ผมจะได้นุ่มๆ ไหนมาดมซิ.............หืม เหม็นอ่ะ มานี้เลย..” ผมดมเส้นผมที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ ที่จริงไม่มีกลิ่นเท่าไหร่
หรอก แต่ผมอยากให้เรย์สระผม
ผมเลยกำเส้นผมที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ และดึงให้เรย์เดินตามมาให้ลึกอีกหน่อยเพื่อให้เรย์สระผมได้
“เรย์ ก้มลงไปใต้น้ำ ทำหัวเปียกเดี๋ยวสระผมให้..” แต่เรย์กลับยืนส่ายหน้า.ไปมา
“น่าๆๆ ดำแป๊ปเดียวเหมือนตอนที่นายก้มหน้าในน้ำหาปลาไง..” ผมอธิบายให้ฟัง แต่เรย์ก็ส่ายหน้าปฏิเสธเหมือนเดิม
ผมมองดูชายร่างใหญ่โตที่ส่ายหน้าไปมา ซึ่งดูไม่เหมาะกับร่างกายใหญ่และที่สูงกว่าผมซะอีก.. จะเรียกได้ว่าจับเด็กอาบน้ำก็
ใช่...เพราะอะไรๆๆ เรย์ก็ไม่ค่อยจะยอมท่าเดียว
“นั้นเอางี้ นายก้มหน้ามา...” ผมทำให้ดูก่อนที่จะให้เรย์ทำตาม ซึ่งผมก้มให้หน้าอยู่บนผิวน้ำ..
แต่เรย์ก็ยังส่ายหน้าอยู่เช่นเดิม “งั้นนายก็ขึ้นไปได้เลยเรย์...แล้วคืนนี้ก็นอนนอกห้องไปซะ..” ผมพูดพร้อมกับจ้องไปที่ดวงตาที่
จ้องมาที่ผมเช่นกัน ก่อนที่เรย์จะค่อยๆ ก้มหน้าลงมาอยู่เหนือผิวน้ำอย่างที่ผมทำให้ดู
“ก็แค่นี้ ทำเป็นเด็กไปได้..” ผมดุ ก่อนที่จะใช้มือกวักน้ำใส่หัวของเรย์ที่ก้มลงมา พร้อมทั้งขยี้เส้นผมเพื่อเอาสิ่งสกปรกออก
ไป...... จากเส้นผมที่แข็งเริ่มที่จะกลับมานุ่มอีกครั้ง....และเส้นผมที่ยาวมากๆ ทำให้ผมมีเวลาสัมผัสมันได้นานด้วยเช่นกัน...
“คาโอรุเสร็จยัง หนาว.....” เสียงที่เริ่มรบกวนความสุขของผม
“รออีกแป๊ป..” ผมดุก่อนที่จะไปขย้ำเบาที่ศรีษะของเรย์ เพื่อขจัดความสกปรกบนหนังหัวด้วยเช่นกัน
“คาโอรุ เย็น พอแล้ว...” ผมเริ่มจะอยากแกล้งจริงๆ ยิ่งบอกให้เลิกผมยิ่งอยากจะสระนานๆๆ
“เรย์ ผมลงมาอีกนิด...” ผมบอกเรย์ให้เขาก้มลง พร้อมความคิดที่ชั่วร้ายของผม เหอะๆๆๆๆ
มือสองข้างของผมกดไปที่หัวของเรย์อย่างแรงจนทำให้หัวของเขาจมมิดน้ำ
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงหัวเราะผมเอง ก็มันหน้าหมั่นไส้นักนี้ แม้เรย์จะพยายามเงยหน้าก็ตาม แต่ผมก็ใช้แรงกดและขยี้หัวเพื่อ
ล้างฟองออกด้วยเช่นกัน ก่อนที่ผมจะปล่อยให้หัวเรย์เป็นอิสระ
“เอาหละตอนนี้เรย์ก็สระหัวเสร็จแล้ว หอมจัง...” ผมบอกไปตอนที่เรย์เงยหน้าขึ้นมานั้นแหละ
“มาที่นี้เรย์ก็เหลือแต่อาบน้ำ อาบเองได้ใช่ไหม...” ผมบอกออกไป แต่ไม่มีเสียงตอบรับ
“อะไร อย่าบอกนะว่าโกรธนะ...” ผมจ้องตาเรย์ ที่มองขวางๆ ผมอยู่
“อึก...............” เพราะความตกใจของตัวผมเอง ก็จู่ๆ เรย์ก็กดผมลงไปในน้ำและพาออกไปไกลจนยืนไม่ถึง
และผมไม่ได้เตรียมตัวที่จะดำน้ำด้วยซ้ำ ดังนั้นอากาศที่อยู่ในปอดจึงมีน้อย จนพยายามกลั้นหายใจ แต่ก็ได้แค่แป๊ปเดียว
เพราะรู้สึกว่าอากาศในปอดเริ่มหมด แต่เรย์ก็ยังไม่ยอมปล่อยให้ผมขึ้นมาหายใจนี้สิ
พยายามยามดิ้นให้หลุดจากวงแขนที่รัดผมไว้.....
ผมพยายามเรียกเรย์ แต่ก็ยิ่งทำให้เสียงที่ปล่อยกลายเป็นฟองอากาศขึ้นไปบนผิวน้ำแทน ผมเริ่มสำลักน้ำเข้าไป
ก่อนที่เรย์จะจูบผมพร้อมทั้งเป่าเอาอากาศเข้ามาให้ตัวผม ซึ่งมันก็ไม่เพียงพอ ลิ้นที่เข้ามาครอบครองลิ้นของผมซึ่งมีน้ำในแม่น้ำ
ผสมอยู่ด้วย ยิ่งทำให้ผมสำลักเข้าไปอีก ผมพยายามดิ้นอีกครั้ง ก่อนที่จะเริ่มหมดแรงเพราะอากาศที่อยู่ในปอดหมดไป ซึ่ง
เป็นนั้นทำให้เรย์พาผมขึ้นสู่ผิวน้ำ
หือ หือ หือ เสียงหอบหายใจของผม เมื่อขึ้นมาบนผิวน้ำได้...ก็ต้องรีบสู่อากาศเข้าไป พร้อมกับไอเพราะสำลักน้ำด้วยเช่นกัน
ผมได้แต่ซบอยู่บนหน้าอกของเรย์ที่ยังกอดรัดผมไว้ จนผมเริ่มมีแรงอีกครั้ง...และสะบัดตัวออกออกจากอ้อมกอดเรย์นั้นแหละ
หวืออออ.....เพราะเรย์อุ้มผมอยู่ขาผมเลยไม่ติดพื้น พอสะบัดหลุดก็จะว่าจะยืนเองแต่น้ำมันลึกกว่าตัวของผม
ผมเลยจมน้ำไปอีกรอบ ก่อนที่จะคว้าตัวเรย์เอาไว้ และพยุงตัวขึ้นมาจากใต้น้ำอีกรอบ..
“คาโอรุ....ขึ้นเหอะ หนาวแล้ว..” น้ำเสียงที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย นั้นทำให้ผมโกรธนิดๆ ก็ว่าได้
เรย์จับตัวผมจะพาเดินมาตรงแอ่นที่ผมยืนในตอนแรก..
“เรย์ ปล่อยเลย....” ผมสะบัดมือเพื่อให้หลุดพ้นจากการจับ
“อะไร....” เสียงเรย์ที่ถามว่าผมเป็นอะไร ผมอยากจะตะโกนว่าเรื่องที่กดผมจมน้ำนั้นแหละ
“เรย์กดผมทำไม..”
“กดที่ไหน.....แค่อยากจูบเฉยๆ..”
“ไอบ้า ...จะจูบก็ไม่ต้องพาลงไปจูบถึงใต้น้ำก็ได้ บนนี้ก็ทำได้” ผมชี้ตรงที่ๆ ตัวเองยืนอยู่ ซึ่งผมไม่เชื่อว่าเรย์อยากจะจูบจริงๆ
“เรย์...เดี๋ยวนี้นายกล้าแก้แค้นผมงั้นหรอ....นั้นคืนนี้นอนนอกห้อง.” ผมพูดเสร็จพร้อมกับจะเดินขึ้นจากน้ำเพื่อใส่เสื้อผ้า
“คาโอรุ...ขอโทษ..” เสียงสำนึกผิดที่ผมได้ยินด้านหลัง ก่อนที่เรย์จะคว้าผมเข้าไปกอด
“ก็คาโอรุ กดเขาก่อนอ่ะ..ก็เลยอยากเอาคืนบ้าง..” เสียงอ้อนๆ ที่เรย์ทำซึ่งไม่มีความเข้ากันเลย ก็ผมกลับชอบซะนี้ เวลาเรา
ทะเลาะกัน ถ้าเรย์ผิดเขาจะอ้อนและขอโทษ และถ้าผมผิดผมก็จะขอโทษ...
ผมแอบอมยิ้มอยู่....เพราะเสียงที่ฟังดูแปล่งๆ ของเรย์นั้นแหละ
“ก็ได้ ยกโทษให้...แต่คืนนี้ผมอยากนอนกอดหมาป่าขนนุ่มๆ ที่ผมสระให้ โอเคป่ะ..” เหมือนจะเข้าทางผมซะมากกว่าเพราะผม
มีข้ออ้างได้กอดหมาป่าที่รักของผมแล้ว...(เหอะๆ ขอบใจนะเรย์ที่กดผม)
ไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิเสธ นั้นทำให้ผมรู้ว่าคืนนี้ผมจะได้กอดหมาป่าเรย์แน่นอน ....ผมหันกลับไปให้รางวัล..เรย์นิดหน่อยก่อน
ที่จะขึ้นจากน้ำ..
++++++++++++++++
“เรย์.......มานอนเร็ว .......” ตั้งแต่เย็นผมเฝ้ารอให้เวลานอนมาถึงเร็วๆ นั้นแหละ
“รักษาสัญญาด้วยแหละ...” ก่อนที่ผมจะนอนลงไปบนฟูกที่ปูไว้สำหรับ 2 คน
เรย์ยืนค้ำหัวผมก็ที่จะนั่งลงกลายเป็นหมาป่าเรย์......และทรุดตัวนอนลงข้างๆ ผม
“อืมมม ขนนุ่มขึ้นจริงๆ ด้วย...” มือผมที่ลูบไปมาบนเส้นขนสีดำยาว....ของเรย์
พร้อมหลับตาลงนอนกอดเรย์เอาไว้ในอ้อมแขนของผม...
“เรย์....นอนได้แล้วนะ.......นายนี้น่ารักจริงๆๆ เลย....”
หลับไปพร้อมกับขนนุ่มๆ ที่ผมกอดและเสียงลมหายใจของหมาป่าที่นอนอยู่ข้างๆ
ปล. ขอบคุณที่รอคอย และติดตามอ่านกันนะคะ
-
เรย์มีอ้อนด้วยแหะ
-
อ้อ ลืมไปค่ะ ต่อไปจะใช้ ชื่อ ว่าคาโอรุ นะคะ เพื่อความสบายใจของทุกคน......
ตอนหน้าเราไปเข้าป่า เยี่ยมฝุงหมาป่ากันดีกว่าค่ะ
-
อยากกอดหมาป่าขนนุ่มเหมือนคาโอรุด้วยจัง
กดเป็ด
-
ดึกแร้วว ง่วงจัง คาโอรุ่จ๋า ขอยืมหมาป่าเรย์ไปนอนกอดซะคืนได้มะ อิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากกอดหมาป่าบ้างอ่าาา
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :-[
-
หนาวๆ อย่างนี้ อยากมีหมาป่าขี้อ้อนตัวโตๆ ไว้นอนกอดบ้างจังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :m3: :m3: :m3:
ตอนนี้น่ารักมากค่ะ o13
-
อยากกอดหมาป่าบ้างอ่ะ :กอด1:
-
ใครๆ ก็อยากกอดหมาป่าเนาะ ฮี่ๆๆ
-
น่ารักมากเลย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เรย์คงจะดีใจที่คาโอรุกอด
-
:L2:
-
จะถึงเวลาเมื่อไหร่นีา???
-
เรย์น่ารักอ่ะ...อยากได้มานอนกอดที่บ้านซักตัว (แอบสงสารเพราะคาโอรุชอบร่างนี้มากกว่าแต่ดันห้ามรุ่มร่ามนี่สิ) :z1:
-
แอบเข้ามาดัน
-
ตั้งใจจะลงตั้งแต่เมื่อวาน ตอน 5 ทุ่ม แต่ทำไงก็ลงไม่ได้ เลยเลิกแล้วไปนอน
เช้ามาตื่นปุบก็มาลงให้เลยค่ะ...
ตอน 9
ตอนนี้พวกเรากำลังเดินเข้าป่า ตามที่เรย์ได้บอกไว้ ว่าจะพาผมไปเยี่ยมฝูงนะครับ...
ซึ่งในใจลึกก็คิดว่ามันจะดีหรือเปล่าเน้อ ..... แต่ความอยากรู้มันมากกว่า และไหนจะได้เห็นลูกๆ หลานๆ ของเรย์อีก
ผมเดินตามเรย์เข้ามาในทางที่ไม่คุ้นเคยเลยก็ว่าได้.....เส้นทางนี้ปู่ผมเคยบอกว่ามันอันตรายมากๆ และไม่อยากให้ผมเดิน
เข้าไป.. แต่ตอนนี้ผมกลับกำลังเดินอย่างมุ่งมาด เพื่อจะได้เจอสิ่งที่ตัวเองหวังไว้
เรย์บอกว่าให้เดินใกล้ๆ เขา เพราะเส้นทางนี้เดินลำบากมากๆ และอาจหลงได้เพราะต้นไม้ที่ขึ้นปกคลุม..
ผมเห็นต้นเถาวัลย์ขยับได้ด้วย..ที่จริงจะเรียกว่าเป็นอีกด้านหนึ่งของป่าแห่งนี้ก็ได้ เพราะมันเหนือจิตนาการที่ผมคาดไว้มาก..
เหมือนกับผมกำลังเดินวนอยู่ที่เดิมด้วยซ้ำ..ทั้งที่จริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น....
“เรย์....นั้นต้นอะไรอ่ะ..” ผมมองเห็นต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีสีสันสวยงามและดึงดูดตัวผมให้เดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะได้สัมผัสต้นไม้นั้น
ดอกไม้ที่บานอยู่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ โชยมาที่จมูกของผม มือผมที่จะเอื้อมเพื่อไปสัมผัส แม้สักนิดก็ยังดี
“โอ๊ย.........นายทำอะไร..” ผมหันไปมองเรย์ที่ยืนค่ำผมอยู่ โดยที่เขาพุ่งมาชนผมอย่างแรง
“อย่าแตะต้องอะไรทั้งนั้นในป่าแห่งนี้....นายอาจตายโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ...และต้นไม้ที่นายจะจับ มันเป็นต้นโฮลิก..ที่ส่งกลิ่น
ยั่วยวน แต่พิษมันร้ายไม่ใช่เล่น ถ้าเกิดไปถูกมันจะปวดแสบปวดร้อนเหมือนตายก็ว่าได้..ดังนั้นนายอย่าไปยุ่งกับมันเลยดีกว่า...”
ผมอึ้งและทึ้งกับความรู้ที่เรย์บอกจริงๆ ....
เรย์ยื่นมือมาเพื่อจะฉุดผมขึ้นจากพื้นที่ผมล้มลง....ตอนนี้เรย์เลยต้องมาเดินป่าด้วยร่างของมนุษย์เพราะผมเดินไปก็เที่ยวถามถึง
ต้นไม้ และดอกไม้แปลกๆ ที่ผมไม่เคยเห็น..ดังนั้นการเดินทางของเราเลยล่าช้ากว่าที่กำหนดไว้
“เรย์..นายนี่รู้เรื่องพืช ต้นไม้ ใบหญ้าทุกอย่างเลยเนอะ...ผมอยากมีความรู้แบบเรย์จัง” ผมเอ่ยชมเพราะต้นไม้ทุกต้นที่ผมถาม
เรย์ มักจะได้คำตอบแบบรู้ลึกรู้จริง...และเป็นต้นที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนจากอีกด้านหนึ่งของป่า..
“หยุด..” อยู่ๆ เรย์ก็สั่งให้ผมหยุดพร้อมทั้งใช้นิ้วชี้ปิดที่ปาก เหมือนจะบอกว่าให้ผมหยุดพูดด้วย
เสียง พุ่มไม้สีกันอยู่ด้านหน้าของพวกเราทำให้ผมหวั่นได้นิดๆ เพราะอาจเป็นสัตว์ที่สามารถทำอันตรายพวกเราได้
ตอนนี้เรย์อยู่ในร่างของหมาป่าพร้อมที่จะกระโจน เพื่อตะปบบางอย่างถ้ามันกระโจนมาหาพวกเรา
และในชั่วเวลาแป๊ปเดียว สัตว์ตัวใหญ่ที่ดำก็พุ่งมาหาพวกเราจริง .....
มีดที่อยู่ในมือผมถูกยกขึ้นเพื่อป้องกันตัวจากสัตว์ป่าที่จะทำร้ายพวกเรา...
เสียงฟัดกันของสัตว์ทั้งสอง กำลังดังอยู่ด้านหน้าของผม โดยที่เรย์กระโจนเข้าไป พร้อมจะทำร้ายสัตว์ที่ดำตัวนั้นเช่นกัน
ผมยืนมองอยู่จนรู้ว่ามันคือหมาไน...ที่เป็นสัตว์ป่าที่ไม่ถูกกับหมาป่า...
ผมหยิบมืดปลายแหลมเล็กขึ้นมา เพื่อจะปาเข้าไปในวนของสัตว์ที่กำลังฟัดกันอยู่..
ผมถูกฝึกเรื่องการใช้มีดทุกแบบ ดังนั้นอาวุธที่ผมถนัดสุดคือมีด...ผมเล็งมันตอนที่มันกระโดนหลบและแยกจากเรย์
ฟิ๊ววว....เสียงมีดเล็กที่ผมปาไปโดนเป้าหมายที่เล็งไว้
“แอ็งๆๆ “ เสียงหมาไนที่โดนอาวุธผมก่อนที่มันจะทิ้งคาบเลือดและวิ่งเข้าไปในป่า...
ผมรีบวิ่งเข้าไปดูเรย์ที่ยืนจังก้ามองดูหมาในตัวนั้นวิ่งไป....
เรย์มีบาดแผลที่ขา..เพราะโดนหมาในตัวนั้นกัด... แต่ส่วนอื่นๆ เท่าที่ผมดูก็ไม่มีอะไรมาก
“เรย์ ทำแผลก่อน...” ผมหยิบใบยาที่ใช้สมานแผลขึ้นมาเพื่อทำแผล
“ไม่ต้องหรอกคาโอรุ เลียสักพักแผลก็หายแล้ว..” ตอนนี้เรย์กลายมาเป็นมนุษย์เพื่อพูดคุยกับผมอีกครั้ง
“ไม่ได้...ถึงไงก็ต้องทำแผลให้สะอาดไว้ก่อน...” ผมบอกออกไป แต่เรย์กลับยกแขนขึ้นแล้วเลียมันต่อหน้าผม
แต่สายตาผม ก็มองเห็นว่าเป็นแผลที่ไม่หน้าเป็นห่วงเท่าไหร่จริงๆ
“เรย์ ทำไมหมาไน ถึงไม่ถูกกับหมาป่าแหละ” ผมถามด้วยความสงสัย
“เรื่องมันนานมาแล้ว..ตั้งแต่สมัยปู่ของข้า......”
“เรย์เล่าให้ฟังได้ไหม...” ผมถามกลับไป
“อือ......หมาป่าอย่างพวกเรานะ เป็นหมาป่าที่ใช้เยี่ยวยารักษา แต่เนื้อและขนของหมาในเป็นยาพิษ...เมื่อก่อนพวกเราก็พึ่งพา
ซึ่งกันและกัน แม้จะไม่ได้อยู่รวมกัน และพวกเราก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน...จนวันหนึ่ง มีหมาไนมันคิดจะฆ่าหมาป่าอย่างพวกเราเพื่อที่จะ
ครอบครองป่าแห่งนี้แทน ซึ่งตอนนั้นปู่ของข้าก็ไม่เชื่อเหมือนกัน จนกระทั่งหมาในตัวนั้น ลอบเข้ามาและกัดเข้าที่คอของปู่
ข้า...ซึ่งพิษของหมาไนทำให้ปู่ข้าของจบชีวิตลง แม้ว่าปู่ข้าจะเป็นหมาป่าที่แข็งแกร่งและสามารถรักษาตัวเองได้ แต่พิษที่ปู่ข้า
ได้รับมันก็มากเกินกว่าที่จะรักษาได้...และหมาไนตัวนั้นก็ถูกพวกพ่อขอข้าฆ่าตาย...แต่หมาไนตัวอื่นไม่เชื่อ...ทำให้เริ่มมีการ
ทะเลาะกัน..จนในที่สุดเรื่องก็บานปลายกลายเป็นปัญหาระหว่าง สายพันธุ์ด้วยกันเอง...ตั้งแต่นั้นมาพวกข้า และพวกมันก็ไม่ยุ่ง
เกี่ยวกัน มีแต่พวกมันที่จ้องจะทำร้ายหมาป่าอย่างเรานั้นแหละ..”
“เรย์...แล้วหมาป่าตัวอื่นๆ ไม่โดนพวกมันทำร้ายหรอ..”
“ก็มีบ้าง...พวกเราก็ฆ่าพวกมันเยอะเหมือนกัน..แต่พวกเราไม่คิดจะเริ่มก่อน...แต่ก็ต้องป้องกันตัว..”
“เรย์แล้วสัตว์ที่อยู่ในป่าทุกชนิด เหมือนเรย์บ้างไหม...”
“เจ้าหมายถึงมีร่างกายเป็นมนุษย์นะหรอ....มีสิสัตว์ที่อยู่ในป่าแห่งนี้ก็จะมีหัวหน้าคอยดูแล...แต่พวกเขาไม่คิดจะออกมาจากป่า
หรอกนะ...ที่จริงข้าก็ไม่คิดจะออกมาเช่นกัน..แต่ข้าดีใจที่ได้เจอเจ้านะคาโอรุ...”
ผมดีใจมากทีเรย์พูดแบบนี้...เพราะผมก็ดีใจเช่นกันที่ได้เจอเรย์....
พวกเราเดินทางต่อไปจนถึงบึงแห่งหนึ่ง...ซึ่งมีน้ำสีแดงเข้มอยู่เต็มบึงแห่งนั้น....สีที่คล้ายเลือดก็ว่าได้
“คาโอรุ...บึงที่เจ้าเห็นมีเทพอาศัยอยู่...เขาชื่อว่า รากุ เป็นเทพที่ดูแลสัตว์น้ำในบึงนี้..และเป็นเพื่อนข้าด้วย....”
ผมนึกตกใจเพราะว่าผมลืมไปจริงๆ ว่าเรย์ก็เป็นเทพที่คอยดูแลหมาป่าที่อาศัยอยู่ในภูเขานี้เช่นกัน....ผมอยู่กลับเรย์มานานเกินไป
จนทำให้ผมลืมไปว่าเขาก็เป็นเทพเช่นกัน
“คาโอรุเจ้าเป็นอะไร ดูหน้าตื่นๆ” เสียงเรย์ที่ถามผมทั้งที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าตาอย่างงั้นจริงๆ
“เปล่า...ผมแค่ลืมไปว่าเรย์ก็เป็นเทพ...เหมือนกับเทพรากุ..”
“รากุ....รากุ...” เสียงเรย์ที่ตะโกนเรียกเทพของบึงสีแดงฉานดังขึ้น
ผมเห็นผิวน้ำที่ตอนแรกนิ่งสงบ.. แต่ตอนนี้กลับมีระลอกคลื่นตรงกลางของบึงน้ำแห่งนี้ ก่อนที่ผมจะเป็นร่างของเทพรากุที่เรย์
ตะโกนเรียก....
เทพรากุที่ผมเห็น ที่จริงผมไม่สามารถเดาได้เลยว่าท่านเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงเพราะผิวที่ดูซีดขัดกับผมที่ยาวจรดปลายเท้าที่จริง
คงจะยาวกว่านั้น แต่ผมทุกเส้นกลับเป็นสีแดงเหมือนกับบึงที่อยู่ตรงหน้าผม....
“รากุ..เจ้าสบายดีไหม..” เสียงเรย์ทักท่านรากุ....
“ห้าวววว......เรย์เจ้านั้นเอง ข้าคิดว่าเป็นใครซะอีก.....ข้าก็เพิ่งจะดีขึ้นนี่แหละ..เจ้าดูเนื้อตัวข้าสิ..ซีดจนข้าแทบอ่อนใจ...เพราะฤดู
ที่หนาวเย็นผิดปกตินั้นแหละทำให้ข้าแทบย่ำแย่..” เสียงท่านรากุที่บ่นให้เรย์ฟัง พร้อมที่สีหน้าที่ดูเบื่อหน่ายกับผิวที่ซีดเซียว
นั้น...
“เรย์..เจ้าพามนุษย์เข้ามาทำอะไรที่นี่..” อยู่ๆ สายตาที่ท่านรากุมองเรย์ก็เปลี่ยนมามองผมซึ่งยืนอยู่ด้านหลังของเรย์
“รากุ...เขาชื่อคาโอรุ..เขาเป็นคนช่วยข้าไว้ตอนที่ข้าบาดเจ็บ..” เสียงเรย์ที่บอกท่านรากุ
“นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะพามนุษย์เข้ามาได้...” เสียงที่ดูจะตึงๆ เกิดขึ้น
“เจ้าเด็กน้อย.....ทำรู้ไหมว่ามนุษย์ทำลายป่านี้ ภูเขานี้...และข้าก็เกียจมนุษย์อย่างพวกเจ้า..” อยู่ๆ ท่านรากุก็พูดด้วยเสียงที่น่า
กลัวมาที่ผม....จนทำให้ผมลืมหายใจไปได้เลย
“รากุ...คาโอรุไม่เหมือนกับมนุษย์คนอื่น.....เขามีจิตวิญญาณของภูเขานี้...” เสียงเรย์ที่พูดขัดขึ้น ทำให้บรรยากาศดูดีขึ้น
“เจ้าเด็กน้อย..เพื่อนข้าบอกว่าเจ้ามีจิตวิญญาณของภูเขาหรือ...” ผมงงกับคำถามที่ท่านรากุพูด และที่เรย์บอก..ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่า
มันคืออะไร ผมได้แต่ยืนอ่ำอึ้งอยู่....
“รากุ......เขาชื่อคาโอรุไม่ใช่เจ้าเด็กน้อย..” เสียงเรย์ที่พยายามแก้ชื่อผมให้ถูก ซึ่งสายตาที่ท่านรากุมองเรย์เหมือนไม่ใส่ใจคำ
พูดนั้นมากกว่า
“เจ้า.............มานี่สิ....” ท่านรากุเรียกผมให้เดินมาที่ริมบึงน้ำสีแดงใหญ่นั้น และผมก็ทำตามที่ท่านรากุสั่ง ซึ่งมีเรย์มอง
อยู่.........”เจ้าเอามือแตะไปที่ผิวน้ำนั่นซะ...และอยู่อย่างนี้จนกว่าข้าจะให้เจ้าเอามือขึ้นได้...” อีกคำสั่งที่ท่านรากุสั่งให้ผมทำซึ่ง
ผมก็ทำตามด้วยความงงงวย....มือของผมค่อยจุ่มลงไปในสระที่มีสีแดงฉาน.... ผมรู้สึกได้ว่าน้ำในบึงแห่งนี้ให้ความรู้สึกเหนียว
มากกว่าน้ำตกที่อยู่หลังบ้านของผม...และผมรู้สึกว่ามันกำลังดูดผมของผมให้จุ่มลึกมากยิ่งขึ้น...
“พอแล้ว....เจ้าเอามือขึ้นได้...” เสียงท่านรากุที่สั่งให้ผมเอามือขึ้นจากบึง แขนทั้งสองข้างที่ผมจุ่มลงไปมีสีแดงติดขึ้นมา ก่อนที่สี
แดงเหล่านั้นจะจากหายจนกลายเป็นสีผิวของผมดังเดิม
“รากุ...เป็นรู้แล้วใช่ไหม...” เสียงเรย์ที่ถามท่านรากุอีกครั้ง
“ได้...ข้าเชื่อเจ้า....เจ้าเด็กน้อย...เจ้าได้รับอนุญาตให้ดื่มกินน้ำในบึงนี้ได้...แต่ถ้าวันได้เจ้ากลายเป็นมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว น้ำในบึง
แห่งนี้จะฆ่าเจ้าเมื่อเจ้าสัมผัสมัน..” เสียงท่านรากุ..ที่บอกว่าน้ำสีแดงตรงหน้าของผมกินได้..ซึ่งผมแทบจะไม่กล้าแตะด้วยซ้ำ
“เรย์....แล้วเจ้าจะพาเจ้าเด็กนี้ไปไหน..” อยู่ๆ ท่านรากุก็เลิกสนใจผม และหันไปสนทนากับเพื่อน(เรย์) ดังเดิม
“ข้าตั้งใจจะพาคาโอรุเป็นเยี่ยมฝูงของข้านะ...เจ้าก็รู้ว่าคนที่ช่วยข้า ข้าต้องอยู่ดูแลเขาตลอดไป..”
“เรย์ข้าก็เข้าใจกฎของเจ้านะ....แต่จะดีหรือที่จะพาไปดูฝูงของเจ้านะ....” สายตาท่านรากุมองมาที่ผมอีกครั้งก่อนที่จะตวัดกลับไป
มองเรย์
“อือ...ถึงไง..ไม่ช้าก็เร็วข้าก็ต้องพามาอยู่ดี..” เรย์บอกอะไรบางอยู่ที่ผมไม่เข้าใจด้วยซ้ำ
“นั้นเจ้าก็รีบเดินทางต่อเถอะ เดี๋ยวมืดแล้วมันจะลำบากสำหรับมนุษย์..”
“อืม..แล้วขากลับข้าจะแวะมาหา...”
“เจ้าเด็กน้อย...เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าโชคดีแค่ไหนที่ได้ช่วยเรย์ไว้....” เสียงที่พูดกับผมทำให้ผมรู้สึกโชคดีอย่างที่ท่านรากุพูดไว้
จริงๆ....
“ครับ...ผมโชคดีที่ได้รู้จักเรย์.....แต่เขาอาจจะโชคร้ายที่รู้จักผม...” ผมตอบกลับไป
“เจ้าเด็กนี้.....ช่างพูดนัก.....เอาเถอะ...เจ้าก็ระวังตัวแล้วกันตอนกลางคืนในป่านี้มันน่ากลัวกว่าที่จะเคยเดินมามากนัก”
ท่านรากุที่ดูจะเป็นคนน่ากลัว กลับพูดจากที่อ่อนโยนกับผม..และท่านยังมอบสร้อยที่ทำจากบึงแห่งนี้ให้ผมอีกด้วย.สร้อยเส้นสี
แดง ที่ตรงกลางสร้อยมีหยดน้ำที่แดงเหมือนกับสายสร้อย..แต่ใหญ่กว่า...
“ขอบคุณครับ ผมจะเก็บรักษาไว้อย่างดี.” ผมกล่าวขอบคุณท่านรากุ ก่อนที่จะเดินทางต่อไปยังมุ่งหมายเดิม
พวกเราเดินมาทางต่อมาอีกหลายชั่วโมง จนมาถึงถ้ำหิน.....ที่อยู่บนเนินเขา...ซึ่งสามารถใช้เป็นที่พักสำหรับคืนนี้ได้
“คาโอรุ...ถ้าเจ้าได้ยินเสียงใครเรียกหรือร้องให้ช่วย...เจ้าอย่าออกไปเด็ดขาด.....”
คำเตือนที่เรย์บอกผมยิ่งทำให้ผมสงสัยว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นได้... แล้วใครจะมาร้องเรียก.....
“อือ..” แต่ผมก็ตอบเพื่อให้เรย์สบายใจขึ้น
กองไฟถูกจุดเพื่อให้ความอบอุ่นในยามค่ำคืน..แสงไฟที่เหมือนกับเต้นระบำอยู่ ฉายวาบอยู่บนผนังหินในถ้ำ
อาหารถูกแบ่งออกมาและกิน....อีกส่วนถูกเก็บไว้สำหรับวันต่อไป...
พวกเรารีบนอนเพื่อที่จะมีแรงสำหรับเดินทางต่อในวันพรุ่งนี้...การเดินทางที่ยาวไกลไม่ได้ทำให้ผมลำบากแต่อย่างใด
แต่สองข้างทางที่เดินตั้งหากที่ผมให้ผมตื่นตาตื่นใจกับมัน....
ขนนุ่มๆ ของเรย์กลายเป็นผ้าห่มเฉพาะกิจสำหรับการเดินทางครั้งนี้.....แผงอกนุ่มๆ กลายเป็นหมอนไว้สำหรับหนุน
ก่อนที่พวกเราจะหลับ....
+++++++++++++++
รุ่งเช้าที่พระจันทร์หนีหายลับไป กลายเป็นดวงอาทิตย์ที่ทอแสงลงมาแทนที่ พวกเราออกเดินทางต่อเพื่อให้ทันก่อนที่พระจันทร์
แวะมาทักในอีกคืน....
ยิ่งผมเดินเข้าไปในป่าลึกมาเท่าไหร่ สิ่งแปลกใหม่สำหรับผมก็มีมากขึ้นเท่านั้น...แม้ว่าต้นไม้บางต้นผมจะเคยเห็นจากอีกฝั่งหนึ่ง
ก็ตาม.....ใจผมเริ่มจดจ่อกับสิ่งที่ผ่านเข้ามาในสายตาของผม....
และผมก็จะได้รู้ว่า ที่จริงท่านรากุเป็นเทพของบึงน้ำที่ใช้รักษาและให้ชีวิตสัตว์ต่างๆ ในป่าแห่งนี้... และที่ท่านรากุไม่ชอบมนุษย์
เพราะว่าเทพที่อาศัยอยู่ในน้ำตกที่ไหลเข้าหมู่บ้าน คอยเล่าเรื่องความไม่ดีของมนุษย์ให้ฟังนั้นเอง...
ที่จริงผมก็ตกใจที่น้ำตกที่อยู่หลังบ้านผมมีเทพคอยดูแลด้วย ซึ่งผมไม่เคยเห็นเลยตั้งแต่เกิดมาด้วยซ้ำ...
“เรย์..เทพที่ดูแลทุกอย่างในป่าแห่งนี้คือเทพอะไรหรอก..” ผมถามออกไปหลังจากฟังสิ่งที่เรย์เล่า
“เทพมังกร...ท่านจะอาศัยอยู่บนภูเขา...”
“ห๊ะ เทพมังกร...” ผมตกใจจริงๆ กับเทพเจ้าที่ดูแลภูเขา...เพราะเหมือนผมกำลังฟังนิทานที่ปู่เล่าให้ฟังมากกว่า..
และผมไม่คิดว่าเทพมังกรจะมีจริง....
พวกเราใช้เวลาเดินทางอีกค่อนวันกว่าจะถึง ที่ๆ เรย์บอกว่าเป็นที่พักของฝูงของเรย์ก็ว่าได้...ซึ่งผมมองโดยรอบก็ไม่เห็นหมาป่า
เลยซักตัว
“เรย์ไม่เห็นอะไรเลย..พวกเขาไม่อยู่กันแล้วหรอ..” ผมถามด้วยถามแปลกใจ
แต่เรย์กลับเดินตรงไปยังกอหญ้าที่ขึ้นรก ต้นหญ้าสีเขียวที่ดูคลายตะไคร้น้ำมากกว่าที่จะเป็นต้นไม้ได้...
แต่ขาทั้ง 4 ของเรย์ก็ยังเดินตรงไปจนถึงกอหญ้าสูงนั้น เรย์เดินผ่านกอหญ้าแล้วหายเข้าไป ซึ่งผมได้เพียงแต่สงสัยและเดิม
ตามเท่านั้น ผมเดินผ่านกอหญ้าซึ่งที่จริงเป็นภาพลวงตาก็ว่าได้ เพราะผมไม่รู้สึกว่า ตัวเองสัมผัสกับกอหญ้าที่ปิดไว้แม้แต่น้อย
“โห้....................” ผมอุทานด้วยความดีใจ แปลกใจ และตื่นตาปนอยู่ในคำๆ เดียว เพราะเมื่อผมเดินผ่านเข้ามา กับเป็น
ทุ่งใหญ่กว้าง และมีถ้ำหลากหลายแบบ ซึ่งจะเรียกว่าบ้านก็ไม่ผิด อยู่เต็มไปหมด และผมเห็นหมาป่าหลายตัวเดินวนเวียนเข้าถ้ำ
นู๋ออกถ้ำนี้...และสีของหมาป่าก็ไม่ได้มีแต่สีดำเหมือนเรย์เท่านั้น มีหลายสีทั้งสีขาว สีเทา หรือแม้แต่น้ำตาลแดงก็ยังมี
“หู้หหหหหหหหหห” เสียงเรย์ที่เห่าบ่งบอกถึงการกลับมา และเหมือนจะบอกอะไรบางอย่างให้กับฝูงได้รับรู้ถึงการกลับมาของ
เขา ซึ่งทำให้หมาป่าในนั้นทุกตัวต่างหยุดและหันไปฟังเสียงที่เรย์กำลังบอก.....
ผมก็ไม่รู้ว่าเรย์บอกอะไรพวกเขาเช่นกัน.... แต่มีเสียหอนตอบกลับมา...ซึ่งน้ำเสียงที่ตอบกลับทำให้ผมรับรู้ได้ว่าเป็นสิ่งดีแน่ๆ
ก่อนที่เรย์จะเดินนำหน้าเข้าไปที่โพรงถ้ำแห่งหนึ่งซึ่งผมคิดว่าน่าจะเป็นบ้านของเรย์ก็ว่าได้ ผมเดินผ่านหมาป่าหลายตัวที่หันมา
มองผม
“เอ๊ะ.....อะไร..” อยู่ๆ ผมเหมือนจะได้ยินเสียงคนคุยกันก็ว่าได้.... ผมพยายามยืนหยุดกับที่ เพื่อฟังว่าผมได้ยินหรือหูฟาดกัน
แน่...แต่ผมกลับได้ยินเสียงเหมือนคนพูดกันจริงๆ ด้วย..ผมหันไปมองรอบตัวว่ามีมนุษย์คนไหนอยู่ที่นี่นอกจากผม..ซึ่งผมก็ไม่เห็น
วี่แววแต่อย่างใด......
“เรย์...มีใครนอกจากผมหรือเปล่า...” ผมถามเรย์ซึ่งเดินเข้าไปในโพรงแล้ว..
สายตาที่มองมาที่ผม “ไม่มี..........ถ้ามีก็เป็นเจ้าเท่านั้นแหละ..” ดวงตาผมขยายโต
เพราะเรย์ซึ่งอยู่ในร่างของหมาป่ากำลังพูดกับผม และผมก็ได้ยินเต็มสองหูเลย.....
“เรย์......เรย์...นายกำลังพูดอยู่...” เสียงที่ติดขัดเมื่อผมบอกออกไป
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
++++++++++++++++++++
ปล.ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ....
ไม่รู้จะสนุกกันหรือเปล่า สำหรับตอนนี้ เพราะต้องใช้จินตนาการล้วนๆ
เอ้อ เรื่อง "เมื่อความกลัวมาเยือน" มีตอนพิเศษใหม่มานะคะ เพื่อคนที่อ่านเรื่องนี้ไม่รู้กัน
ตอนหน้าจะให้พบกับญาติๆ ของเรย์ และลูกๆ หลานๆ ของเรย์ด้วยค่ะ..
(สงสัยจังว่า คาโอรุจะหึงลูกๆ เรย์ไหมน้าน...)..
แล้วเจอกันค่ะ....
-
ติดตามต่อ
กำลังสนุกเลย
:L2: :L2:
-
พาไปเปิดตัวสะใภ้รึเปล่านะ ^^
ว่าแต่เรย์ไม่เรียกคาโอรุว่าคาโอ๊ยแล้วเหรอ o18
-
พาไปเปิดตัวสะใภ้รึเปล่านะ ^^
ว่าแต่เรย์ไม่เรียกคาโอรุว่าคาโอ๊ยแล้วเหรอ o18
ขออนุญาตเปลี่ยนชื่อที่เรย์เรียก เนื่องจากคนอ่านบอกว่ารู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก
(แต่ใจจริงอยากใช้ คาโอ้ย.. เหมือนเดิม เพราะมันคล้ายๆ การเรียกชื่อเล่นอะนะ ดิสนิทกันมากกว่า)
เหอะๆๆๆ
-
:กอด1:
ลูกของเรย์เลยเหรอคะ ถ้าแค่ลูกคาโอรุก็คงรักเพราะชอบขนนุ่มๆของหมาป่าอยู่แล้ว
แต่ถ้ามีตัวแม่นี่ไม่แน่น้า
กดเป็ด
-
:กอด1:
-
เรย์ในร่างหมาป่าพูดได้ด้วย
ตอนหน้าเจอลูกของเรย์ แล้วจะมีเมียเรย์รึเปล่าเนี่ย
-
เออ ,, แล้วกลับฝูงงี้
ไม่เจอ กิ๊กเค้า เรย์เค้าหรอ??????
-
คาโอรุจะหึงเรย์มั๊ยเนี่ย
ถ้าต้องเจอแม่ของลูก :z2:
1+จ๊า
-
น้ำสีแดงท่าทางจะมีความพิเศษเนอะ
เรย์มีลูกหลานด้วย :a5: เออเนอะ อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย แล้วลูกหลานจะรับแม่ใหม่ ย่าใหม่ ได้ป่าวน้อ
+1จ้า
-
เง้อ เรย์มีเมียแล้วหรอ แถมยังมีหลานอีก โอ้วววววว
-
คาโอรุจะทำยังไงล่ะทีนี้
-
อ่านแล้วอยากไปด้วยจังเลย
-
ตอน10 บอกว่าเป็นเรื่องสั้น ดันมาถึงตอน 10 ซะได้(ทุกที่ซิหน่า)
“เรย์......เรย์...นายกำลังพูดอยู่...” เสียงที่ติดขัด เมื่อผมบอกออกไป
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้ยินเสียงพูดของหมาป่าในที่นี่ รวมทั้งเรย์ด้วย
“เพราะสร้อยที่รากุให้นายใส่ไงหล่ะ...” นั้นทำให้ผมหายสงสัยว่าทำไมผมถึงได้ยินเรย์ในเวลาที่เรย์กลายเป็นหมาป่า
ผมเดินเข้าถ้ำที่เป็นที่พักของเรย์..พร้อมทั้งจับสร้อยที่อยู่บนคอขอผมด้วยเช่นกัน..มันมหัศจรรย์เกินคำบรรยายที่ผมได้พบเจอ....
พวกเราเดินทางมาถึงที่นี้ก็ตกเย็นแล้ว..... “เรย์..เมื่อกี้นายพูดอะไรกับฝูงหรอ..” ผมถามเพราะก่อนหน้าที่ผมไม่ได้ยินสิ่งที่เรย์
บอกกับฝูง
“อือ...ข้าก็บอกว่ามีคนมาด้วย..และให้ช่วยกันดูแลเจ้านะ..”
“หรอ...ไม่น่าผมถึงรู้สึกว่าเสียงตอบกลับมาของหมาป่าที่นี่ดูอ่อนโยนจัง..”
“เพราะพวกเขารู้ว่าเจ้าเป็นอะไรนะสิ..”
“อ้าว..แล้วผมเป็นอะไรหรอ...” ผมถามด้วยความสงสัย แต่อยู่ ๆ เรย์ก็เลิกที่จะพูดแล้วเดินลึกเข้าไปในถ้ำ
“คืนนี้เจ้าก็พักก็แล้วพรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปเยี่ยมญาติๆ และลูกหลานข้า..”
ผมดีใจจนเข้าไปกอดเรย์..และลูบหัวเป็นการขอบคุณ พร้อมทั้งจุ๊บที่จมูกเรย์อีกทีหนึ่ง ก่อนที่ลิ้นสากๆ จะมาเลียที่หน้าผม
เป็นการตอบแทนเช่นกัน....
“ฮ่าๆๆๆ...เรย์ที่ชอบเลียจริงๆ เลยน่า......” ผมซบลงไปที่คอของเรย์พร้อมทั้งลูบไล้ แผงอกและขนที่หลัง...
ผมแยกจากเรย์....เพราะเขาต้องไปดูแลฝูง...ซึ่งเป็นความรับผิดชอบของเขา...
ซึ่งตอนนี้ผมก็ทำหน้าที่สำรวจทีพักของค้ำคืนนี้...ในถ้ำกว้างซึ่งเป็นที่พักของเรย์ มีก้อนหินขนาดใหญ่ที่สามารถใช้เป็นที่นอน
ได้..และบนแท่นหินนั้นมีกองฟางที่ไว้สำหรับใช้ปูนอนแทนเสื่อด้วยเช่นกัน...
ที่จริงผมคาดคิดว่า น่าจะได้เห็นของใช้ที่เหมือนกับมนุษย์ใช้บ้าง...ซึ่งในถ้ำนี้ไม่เลยด้วยซ้ำ..คงเป็นเพราะเวลาที่เรย์อยู่ที่นี้ เขา
คงไม่ได้อยู่ในร่างของมนุษย์เป็นแน่.....
อากาศที่นี้ค่อนข้างเย็น..ถึงแม้ว่าจะเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้วก็ตาม และกองฟางที่วางแทนเสื่อสามารถช่วยให้ผมหายหนาวได้ดีที
เดียว....ผมนอนนึกถึงสิ่งที่เรย์เล่าให้ผมฟัง...เรื่องการเป็นผู้นำที่เขาเป็นอยู่ หรือเรื่องครอบครัว..ญาติ..และการเป็นอยู่ของเรย์.....
เรย์เล่าให้ผมฟังว่า ลูกๆ และหลานที่เกิดจากเขา...บางตัวก็ไม่สามารถที่เป็นเปลี่ยนร่างได้...หรือบางตัวก็ตายตอนคลอด..ดังนั้น
หมาป่าที่อาศัยอยู่ในป่าแห่งนี้..จึงมีจำนวนน้อย...ซึ่งเรย์จะดูแลพวกเขาอย่างดี..และคอยปกป้องพวกเขาเช่นที่เรย์ปกป้องผมเช่น
กัน............ผมนอนคิดเรื่องของเรย์จนตัวเองหลับ...
“อืออ......เรย์...หรอ.....มะ...มานอนข้างๆๆ นี่....” ผมลืมตาตื่นเห็นเรย์จึงเรียกเขาเข้ามานอนข้างๆ ก่อนที่ตัวเองจะหลับอีกครั้ง
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เรย์...คนๆ หรอที่ช่วยท่านไว้!...”
“ใช่...เขาเป็นคนช่วยข้าไว้จากการบาดเจ็บ....และข้าต้องปกป้องเขาตลอดไป....”
“พวกเราเข้าใจ..กฎของหมาป่าดี....แต่ท่านคิดดีแล้วใช่ไหมที่พาเขามาที่นี่...เขาจะไม่บอกเรื่องที่นี่ กับมนุษย์อื่นใช่ไหม..”
“ข้าคิดดีแล้ว....และข้าหวังว่าพวกท่านคงจะเข้าใจด้วยเช่นกัน...”
“แล้วท่านจะเอายังไงกับกฎของหมาป่าในข้อที่เหลือหละ..”
“ข้ากำลัง....พยายามทำมันอยู่...”
“เรย์....พวกข้ารู้ว่าท่านเป็นเทพที่ปกป้องรักษาพวกข้าไว้...และพวกข้ายอมรับสิ่งที่ท่านกระทำทั้งหมด...เพียงแต่ข้ายังไม่ไว้ใจ
มนุษย์คนนี้เท่านั้น...ให้เวลาพวกเราหน่อย...ขอให้พวกเราได้ศึกษาและเรียนรู้นิสัยของเขา...”
“ได้...ข้ายินดี..ที่พวกเจ้ายอมรับคาโอรุในตอนนี้.....และข้าเชื่อว่าพวกเจ้าต้องรักคาโอรุเหมือนที่ข้ารักเขาเหมือนกัน..”
“แล้วท่านจะไปเยี่ยมลูกๆ ท่านเมื่อไหร่..ท่านจะพาเขาไปด้วยใช่ไหม...”
“อือ...พรุ่งนี้ข้าจะพาเข้าไปหาลูกๆ ของข้า...”
ผมเดินจากฝูงหมาป่าที่ถือว่าเป็นหมาป่าที่มีภาวะที่ผู้ใหญ่ของฝูงแล้ว...เพียงแต่พวกนั้นไม่มีอายุยืนนานเท่า....
เมื่อพูดถึงลูกๆ แล้ว.....หมาป่าตัวเล็กที่ข้าให้กำเนิดนั้น..ช่างเป็นสิ่งเล็กๆที่อ่อนแอยิ่งนั้น..เพราะบางตัวต้องตายทั้งที่ยังไม่ได้
ลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ....และยิ่งกว่านั้น..หมาป่าตัวเมียที่คลอดลูกของข้าต้องตาย...เพราะพลังชีวิตที่ลูกของข้าสูบเพื่อหล่อเลี้ยง
ชีวิต..มีตัวเมียน้อยตัวนั้นที่จะรอด....ซึ่งนั้นทำให้ข้ารู้สึกผิดทุกครั้งที่ต้องให้กำเนินลูกๆ ของข้า...
+++++++++++
“ว้าว......ลูกเรย์ที่น่ารักทุกตัวเลยนะ.....ดูสิดวงตาของแต่ละตัวสีเหมือนเรย์เลย..” ความตื่นเต้นดีใจที่ได้เห็นลูกหมาป่า 3 ตัวที่วิ่ง
มาหาเรย์....และกัดเบาๆ ที่ขาของเรย์เพื่อแสดงความดีใจ...บางตัวก็กระโดด 2 ขาตะกรุยไปที่ขาของเรย์
“เรย์..แล้วแม่ๆ ของเจ้าตัวเล็กนี่แหละ...” ผมถามออกไปเพราะในถ้ำที่ผมมาถึงมีเพียงลูกหมาป่า 3 ตัว กับ หมาป่าเพศผู้ผู้
ดูแล...
“แม่ๆ ของลูกข้าต้องเสียสละตัวเองเพื่อให้กำเนิดลูกๆ ของข้า...” ผมอยากจะตบปากตัวเองด้วยซ้ำเพราะคำตอบที่เรย์ตอบออก
มามันดูเศร้าสร้อยยิ่งนัก..และน้ำเสียงเรย์ที่เหมือนจะรู้สึกผิด...ที่พูดถึงเรื่องนี้
“ผมขอโทษ.....” ผมกล่าวออกไปใจจากที่ทำให้เรย์ต้องมารู้สึกผิดในสิ่งที่ผมถาม
“ไม่หรอ..มันเป็นวัฎจักรนะ...แต่คู่อื่นๆ ก็ไม่เป็นหรอกนะ ......” นั้นทำให้ผมรู้สึกแย่เข้าไปอีก เพราะมีเพียงคู่ของเรย์เท่านั้นที่ไม่
สามารถอยู่ด้วยกันได้....
“เรย์..อย่าเศร้าเลยนะ...ผมจะอยู่ข้างๆ แทนส่วนของหมาป่าตัวอื่นๆ ที่ต้องเสียสละเอง..” ผมเดินมาลูบแผงคอเป็นบอกสิ่งที่ตัว
เองคิด
“เจ้ารู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไร.....”
“หรือ...ทำไมหรอ..ผมพูดเพราะตั้งใจจะอยู่ข้างๆ จริงๆ” ผมย้ำอีกครั้งตามความหมายที่ตัวเองบอกออกไป
“หือ หือ เจ้าไม่รู้ความหมายของมันจริงๆ หรอ ....แต่ข้าดีใจที่เจ้าคิดเช่นนั้น..” เขาพูดก่อนที่จะเดินออกไปจากถ้ำนั้น
ตอนนี้เรย์ปล่อยผมให้ทำความรู้จักเจ้าตัวเล็ก 3 ตัวที่ดูจะเกร็งเมื่อเห็นผม...ก่อนที่ผมจะเอื้อมมือไปอุ้มลูกหมาป่าตัวหนึ่งออกมา
และลูบขนนุ่มๆ นั้นเพื่อทำความคุ้นเคย....จนเจ้า 2 ตัวที่เหลือค่อยๆ ขยับมาใกล้ๆ และเข้ามาไซร้ที่แขนของผมเหมือนต้องการให้
ผมทำให้บ้าง.....ซึ่งผมก็อุ้มแต่ละตัวและลูบไล้ไปที่ขนนุ่มๆ นั้น
“ท่าน....ชื่อคาโอรุใช่ไหม...” เสียงหมาป่าที่คอยดูแลลูกๆ ของเรย์
“ครับ..ผมชื่อคาโอรุ..”
“ข้าได้รับมอบหมายหน้าที่ให้ดูแลลูกๆ ของท่านเรย์...ชื่อของข้าคือ มิคุ..”
“ท่าน..ข้าเรียนท่านว่า มิคุได้ใช่ไหม....” “อือ....ได้สิ..”
ผมดูจากลักษณะท่าทางของมิคุ ผมคิดว่าเขาคงเป็นหมาป่าวัยรุ่นมากกว่าที่จะเป็นหมาป่าที่มีอายุแล้ว
“มิคุ...ท่านสามารถอยู่ในร่างมนุษย์เหมือนเรย์ได้ใช่ไหม..”
“ไม่เลย...พวกเราทุกคนไม่สามารถอยู่ในร่างมนุษย์ได้...แต่ลูกๆ ที่เกิดจากท่านเรย์จะมีตัวหนึ่งเท่านั้นในหลายๆ รุ่นที่มีเชื้อเทพ
ของท่านเรย์...และเขาจะเป็นผู้นำคนต่อไปของท่านเรย์...” น้ำเสียงที่มิคุฟังดูชื่นชมเรย์มากๆ
“หมาป่าที่นี้ทุกตัวรักเรย์ใช่ไหม..”
“ใช้...พวกเราที่อยู่ที่นี่ รักและเคารพท่านเรย์....”
“มิคุ..เมื่อกี้เจ้าฟังเรื่องที่ผมพูดกับเรย์ใช่ไหม...แต่ผมไม่เข้าใจสิ่งที่เรย์บอก..มิคุจะอธิบายให้ผมฟังได้ไหม.”
“เอ้อ...เรื่องนั้นหรือ....ได้สิ....กฏของหมาป่าแห่งนี้คือ ถ้าใครก็ตามที่ช่วยเหลือท่านเรย์หรือว่าหมาป่าตนอื่น..หมาป่าตนนั้นต้อง
คอยปกป้องและดูแลคนที่ช่วยเหลือจนกว่าคนๆ นั้นจะตายหรือไม่ก็ตัวของหมาป่าเอง...”
“อือ เรื่องนี้ผมเข้าใจอยู่แล้ว..แล้วมีอย่างอื่นอีกไหม..”
“อือ..อีกข้อ..ที่ผมรู้นะ ..ซึ่งเป็นข้อพิเศษสำหรับผู้นำ ..คือเข้าจะต้องรับคนที่ช่วยชีวิต มาเป็นคู่ชีวิต หรือถ้าใครคนนั้น...ผมหมาย
ถึงคนที่ช่วยชีวิตนะปฏิเสธ ท่านเรย์ก็สามารถที่จะยกเลิกข้อตกลงในการดูแลและปกป้องได้...และสามารถฆ่าคนๆ นั้นได้เช่น
กัน...”
“ทำไมแหละ..ให้เมื่อเขาช่วยชีวิตนะ...”
“มันมีกฎนี้เพราะว่า...ท่านเรย์สามารถที่จะอยู่ในร่างของมนุษย์ได้...แต่ท่านเรย์ก็ต้องเป็นผู้นำของฝูงหมาป่าที่นี้ด้วย..นั้น
หมายความว่าคนๆ นั้นต้องอยู่เคียงข้างท่านเรย์ตลอด....และเมื่อคนๆๆ นั้นเป็นอะไรหรือมีเหตุให้ต้องจากไป..นั้นก็เป็นเหตุให้ท่าน
เรย์ต้องจากตามไปด้วยเช่นกัน...ซึ่งก่อนหน้าท่านเรย์ คือพ่อของท่านเรย์ก็จากไปเพราะคู่ของท่านจากไปเช่นกัน....”
ผมแปลกใจกับกฎที่มันฟังดูไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่....แต่มันก็ทำให้ผมเข้าใจถึงความหมายที่ว่าอยู่เคียงข้างได้ดีเช่นกัน
นั้น...ทำให้ผมเริ่มวิตกเรื่องของเรย์และตัวผมมากขึ้น..เพราะผมเป็นคนช่วยเรย์ซึ่งเป็นหัวหน้าฝูงหมาป่าที่นี่...แต่ชีวิตของมนุษย์
นั้นสั้นนัก....ผมคงไม่สามารถอยู่เคียงข้างเรย์ได้นาน.....แต่ถ้าวันใดเรย์ต้องการให้ผมอยู่เคียงข้าง แต่ผมกลับปฏิเสธ...ผมก็อาจ
ต้องตายด้วยน้ำมือของเรย์..หรือไม่ก็ไม่อาจเห็นเขาได้อีกต่อไป...ซึ่งนั้นก็ทำให้ผมกลัวเช่นกัน...
“คาโอรุ...ท่านคิดอะไรอยู่....” เสียงของมิคุทำให้ผมรู้สึกตัว
“เปล่า..ผมคิดอะไรเพลินๆ อยู่นะ..”
“ที่จริงกฎมันมีมากกว่านี้อีกนะ...แต่ที่ผมรู้ก็มีแค่นี้ แต่ถ้าท่านอยากรู้มากกว่านี้คงต้องถามท่านเรย์เองนะ..”
“อือ..ขอบใจนะ...” ผมกล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนที่จะพุ่งความสนใจมาที่เจ้า 3 ตัวที่คลอเคลียผมอยู่
.............เอา ช่วงแรกไปก่อน ช่วงหลังขอพรุ่งนี้...ไข้ขึ้นอีกแล้ว..มะไหว มะไหว แล้ว.........
-
:z13: :z13: :z13: จิ้มๆๆๆ ทันจนได้
อยากอุ้มมันอ่ะ ลูกหมาป่า คาวาอี้~~ :man1:
รอ รอ รอ พรุ่งนี้มาต่อนะค่ะ :z3:
:กอด1:กอดที หึหึหึหึ
-
อย่าลูบขนลูกๆเรย์เพลินนะคาโอรุ เด๋วพ่อเค้าหึง 555
-
แล้วมันจะไปต่อยังไงน้า เรย์กับคาโอรุจะรักกันยังไงอ่ะ
บวกเป็ด
ดูแลตัวเองดีๆนะคะเป็นห่วงค่ะ^^
-
ต้องมีทางให้ทั้งเรย์และคาโอรุ ได้อยู่ด้วยกันซิ
:L2: :L2:
-
มาอยู่กันในป่านี้เลยเถอะ :เฮ้อ:
-
ทำไมตอนมันกระโดดมายี่สิบเลยคะ ใส่ผิดรึเปล่า
รอมาอ่านต่อพรุ่งนี้ด้วยคนนะคะ
-
โอ๊ะ,,การจะอยู่กับเรย์มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆแล้วอะสิ
-
:L2: :L2: :L2:
-
ให้เป็ด :3123:
ลูกหมาป่าที่น่ารักทั้งสาม คาบไปทึ้งกินกันอย่างเอร็ดอร่อย หัว อก สะโพก ง่ำๆๆ o18
-
มาต่อครึ่งหลัง..
เจ้า 3 ตัวที่มาคลอเคลียตอนนี้หลับอยู่ในตักผมหมดเรียบร้อยแล้ว...
หน้าตาตอนหลับน่ารักซะไม่มีอ่ะ...ขนฟู่ๆ ที่ชี้โด่เด่ เหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จนั้น ช่างนุ่มนิ่มซะจริงๆ
“มิคุ....ท่านดูแลเด็กๆ พวกนี้ตั้งแต่แม่พวกเค้าตายเลยหรอ”
“อือ...ใช่..เราดูแลเจ้าพวกนี้เอง...ที่จริงพวกนี้ซนกว่าที่เจ้าเห็นนัก..แต่ดูสิตอนนี้กลับหลับสนิทอยู่บนตักเจ้าซะได้..”
“มิคุ..แล้วจะรู้เรื่องไร ว่าเจ้าตัวเล็กๆ นี่ตัวไหนได้เชื้อสายของเรย์มาแหละ..”
“อือ...คงต้องโตกว่านี้หน่อยนะ...แล้วท่านเรย์จะรู้เองความเจ้าพวกนี้มีเชื้อสายไหม หรือไม่มีหมดเลย..”
“มิคุ..ปกติเรย์ออกไปจากที่นี่บ้างไหม..”
“ท่านเรย์ก็มีออกไปตรวจตราฝูงหมาป่าที่อยู่นอกสถานที่นี้เหมือนกัน...คาโอรุถามทำไมหรอ..”
“เปล่า...ผมแค่อยากรู้นะ..”
ผมต้องหยุดที่จะพูดกับมิคุเพราะว่า...ผมตั้งใจจะขยับตัวเบาๆ เพื่อไม่ให้เจ้าตัวเล็กตื่น...แต่สัตว์ป่ามักมีความรู้สึกไว
ดังนั้นเจ้าตัวเล็กเลยลืมตาตื่นซะงั้น....
“มิคุ..ลูกๆ ของเรย์มีชื่อหรือยัง..” ผมถามอีกครั้งหลังจากเห็นเจ้าตัวเล็ก หาววอดๆๆ แถมยังใช้ขาหลังเกาใบหูอีก...น่าร๊ากอ่ะ...
“อือ..เจ้าตัวที่มีสีดำนั้นชื่อ ชาโดว...ส่วนตรงคอมีขนสีขาวชื่อฮิมะ ส่วนตัวสุดท้ายก็ชื่อเรนะ....”
ผมมองดูแต่ละตัวอย่างพิถีพิถันเพื่อจดจำชื่อและลักษณะต่างๆ ที่มิคุบอก
“มิคุผมพาเจ้าตัวเล็กนี่ไปเดินเล่นได้ไหม...” ผมถามเพราะคิดว่าเจ้าตัวเล็กคงอยากไปสูดอากาศข้างนอกเช่นกัน...
“อือ ได้สิ..เดี๋ยวผมจะไปเป็นเพื่อน..เพราะเจ้า 3 ตัว นี่ซนซะเหลือเกิน คาโอรุคงดูไม่ทันแน่นๆ..”
พวกเรา 4 ตัวกับ 1 คน เดินออกจากโพรงถ้ำที่เป็นที่พักของลูกๆ ของเรย์ เพื่อเดินออกมายังป่าที่มีลานกว้างไว้สำหรับวิ่งเล่นของ
ฝูงหมาป่าที่นี่...
ผมมองดูเจ้าเด็กตัวเล็กวิ่งกันอย่างสนุกสนาน โดยมีมิคุนั่งเฝ้าอยู่ ส่วนตัวผมก็เข้าร่วมวงกันเจ้าตัวเล็กด้วย...
เพราะเราวิ่งกันอย่างสนุกสนาน จนผมคิดว่าตัวเองกลับเป็นเด็กอีกครั้ง ตอนที่ปู่ผมยังมีชีวิตอยู่
“เจ้าตัวเล็ก ตรงนั้นมีแอ่งน้ำอยู่..ไปกินกันไหม..” ผมชวนเจ้ามาตัวเล็กที่วิ่งกันจนเหนื่อยแล้ว ตอนนี้เจ้า3 ตัวยังพูดไม่ได้แต่ผม
คิดว่าคงจะเข้าใจสิ่งที่ผมพูดไม่มากก็น้อย ก่อนที่ผมจะเดินนำหน้าไปยังแอ่งน้ำนั้น.... ผมพาเจ้าตัวเล็กมาดื่มน้ำก่อนที่จะพาเดิน
กลับไปยังที่ๆ มิคุนอนรออยู่...
“อ่า นี่ก็เย็นแล้ว เร็วจริงๆ เลยเนอะ...” ผมบอกกับมิคุ ที่ลืมตาขึ้นมามองผมก่อนที่จะลุกขึ้นเพื่อพาเจ้าตัวเล็กกลับเข้าถ้ำเช่นเดิม
“คาโอรุ..เจ้านี่ชอบพวกเราซะจริงนะ....” เสียงที่มิคุถามด้วยความอ่อนโยนทำให้ผมถึงกับอมยิ้ม..
พวกเราเดินมาถึงถ้ำของเด็กๆ ก่อนที่ผมจะขอตัวกลับไปยังที่พักของผม......
“เรย์....กลับตั้งแต่เมื่อไหร่..” ผมมองเห็นเรย์ที่นอนอยู่บนเตียงที่มีฟางปูรองไว้
“อืม..ข้ากลับมาซักพักแล้ว..หลังจากออกไปดูแลฝูงนะ...เจ้าเป็นไงบ้างหละคาโอรุ...”
“อืม..ลูกๆ ของเรย์น่ารักทุกตัวเลยนะ...ผมว่าถ้าพวกเขาโตขึ้นต้องเป็นหมาป่าที่แข็งแกร่งไม่แพ้เรย์แน่ๆ”
“เจ้านี่...ก็ใจดีกับลูกๆ ข้าเกินไป..ถ้าเจ้าเห็นว่าที่ เจ้าตัวเล็กแผงฤทธิ์เจ้าอาจจะขยาดก็ได้...5555”
“เรย์..พวกเราจะอยู่ที่นี่กันนานไหม...”
“เจ้าอยากกลับแล้วหรอ.......คิดถึงบ้านหรอ..”
“เปล่า..ผมนะยังอยากอยู่ตอน...แต่ก็เป็นห่วงบ้านเหมือนกัน..” ผมพูดพร้อมทั้งเดินเข้ามานั่งข้างๆ เรย์ ก่อนที่จะโอบคอเรย์ไว้
“อือ ซักวัน 2 วัน เราจะเดินทางกลับ....”
“แล้วฝูงหมาป่าที่นี่แหละ..ไหนจะลูกของเรย์อีก.”
“อืม..พวกเขาอยู่กันได้..ข้าบอกไว้แล้วว่าถ้ามีอะไรก็ให้มาบอก เพราะข้าอยู่ที่บ้านเจ้านั้นแหละ...”
“แล้วลูกๆ..ของเรย์อ่ะ...”
“อะไร..เจ้าอยากเอากลับไปด้วยหรือไง..”
“เปล่าๆๆ....แค่เรย์คนเดียวก็รับมือยากแล้ว...แต่ข้าสามารถกลับมาเยี่ยมพวกเขาอีกได้ไหม..”
“ได้สิ...คาโอรุเจ้าสามารถมาได้.....” คำอนุญาตของเรย์ทำให้ผมดีใจมากๆ ที่เขาเอื้อเฟื้อผมเป็นอย่างดี
“เรย์..ผมถามมิคุเรื่องกฎของหมาป่า....เออออออ..” ผมมองหน้าของเรย์ที่กำลังจ้องผมอยู่
“เจ้ารู้ความหมายของการอยู่เคียงกันแล้วหรอไง หละคาโอรุ...ตอนนี้ชีวิตข้าก็แขวนไว้ที่เจ้าแล้วนั้นแหละ...” คำพูดของเรย์ที่บอก
ผมทำให้ผมงง เพราะผมยังไม่ได้ตอบว่าจะอยู่เคียงข้างเรย์เลย
“เรย์..แต่ผมยังไม่ได้ให้คำตอบเรย์เรย์นะ...”
“คาโอรุ เจ้านี้ช่างใสบริสุทธิ์จริงๆ เลย............คำตอบไม่จำเป็นต้องออกมาเป็นคำพูดหรอก...เจ้ามอบมันให้ข้าไปแล้ว ในครั้ง
แรก...และนั้นเป็นคำตอบที่ดีที่สุด....ตอนนี้เจ้าก็ดูแลชีวิตเจ้าให้ดีๆ เพราะว่าถ้าเจ้าเป็นอะไรขึ้นมา..ข้าก็คงอยู่ไม่ได้เช่นกัน”
ตาผมขยายกว้างขึ้นเมื่อนึกถึงครั้งแรกที่เรามีอะไรกัน ซึ่งเขาบอกแค่เพียงว่าต้องการปลดปล่อยเท่านั้น และผมไม่คิดว่าความ
หมายมันจะมากเท่านี้มาก่อน....
“เรย์....ท่าน...” ผมพูดยังไม่ทันจบเรย์ก็เอาหน้ามาพาดไหล่ผม.....เหมือนจะกอดผมก็ว่าได้
“คาโอรุ ชีวิตเจ้าเป็นของข้า และชีวิตข้าก็เป็นของเจ้า......ถ้าไงข้าก็ขอฝากไว้ด้วยนะคาโอรุ..” เสียงของเรย์ที่นิ่มนวลเหมือนจะ
อ้อนผมก็ว่าได้ สิ่งที่ผมทำคือเพียงกอดเรย์..และพยายามปกป้องชีวิตตัวเองให้ดีที่สุดเท่านั้น
เพราะชีวิตมนุษย์นั้นสั้น และผมก็มีโรคประหลาดด้วย...นั้นยิ่งทำให้ผมต้องรักชีวิตตัวเองมากยิ่งขึ้นไปอีกเพื่อส่วนของเรย์ เพราะ
ถ้าวันหนึ่งเกิดเรย์เป็นอะไรผมซึ่งเป็นมนุษย์คงไม่ได้ตายตามแน่นอน (นอกจากผมจะตายตามด้วยตัวเองเท่านั้น)
+++++++++++++
ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ผมได้มาเห็นฝูงหมาป่าที่เรย์เป็นคนดูแลอยู่ ทำให้ผมดีใจมากๆ เพราะเหมือนตัวเองได้พบครอบครัวอีกครั้งหนึ่ง
ซึ่งหมาป่าที่นี่ไม่เหมือนภาพที่ผมเห็นหรือเคยได้ยินมา ในเรื่องความดุร้าย...โดยพื้นฐานพวกเขาชอบที่จะอยู่กันอย่างสงบ
มากกว่า แต่ถ้าใครร้ายมากพวกเขาก็จะร้ายกลับเช่นกัน....
พวกเรากลับมายังเส้นทางเดิมที่มาในตอนแรก ก่อนที่เรย์จะแวะหาท่านรากุอีกครั้ง ซึ่งผมก็คิดว่าจะคืนสร้อยที่ห้อยคอไว้เพราะ
คิดว่าที่ท่านรากุให้คงเป็นเพราะต้องการให้ผมสามารถที่จะได้ยินสิ่งที่เรย์และพวกหมาป่าพูดกัน...
“ท่านรากุ ผมเอาสร้อยมาคืนและขอบคุณนะครับ..”
“เจ้าเก็บไว้เถอะ....มันคงจะมีประโยชน์มากกว่าที่จะอยู่กับข้า...”
ผมกล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนที่ท่านรากุจะกลับไปสนทนากับเรย์ ซึ่งผมก็ปลีกตัวออกมาเพื่อให้เพื่อนทั้ง 2 ได้มีโอกาสคุยกันมาก
ขึ้น...ผมเดินเข้ามาในป่าซึ่งไม่ไกลจากที่ทั้ง2 สนทนากันมากนัก สายตาผมก็สอดส่องต้นไม้ใบหญ้าตามความเคยชิน
“เอ๊ะ....” ผมหวนคิดถึงสิ่งที่เรย์บอกว่าห้าม ไม่ให้ผมจับต้นไม้ใบหญ้าในป่าแห่งนี้เด็ดขาด...
ซึ่งตอนนี้ผมก็กำลังเด็ดเห็ดสีม่วง..ซึ่งตรงกลางของดอกเห็ดเป็นรูปคลายๆ วงกลมเป็นสีเทาๆๆ
ผมรีบชักมือออกและทิ้งเห็ดนั้นไป.....เพราะกลัวว่าเรย์จะเห็นเข้าและจะโดนว่าได้...
“คาโอรุ..เจ้าทำไร..” เสียงเรย์ที่เดินเข้ามาบอกให้ผมรู้ว่าพวกเขาคุยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“เปล่าๆ ผมก็เดินดูต้นไม่ไม่เรื่อยๆ “
“แล้วเจ้าได้จับอะไรบ้างไหม..” เสียงเรย์เหมือนจะทวนให้ผมนึกสิ่งที่ตัวเองเพิ่งทิ้งไป
“เปล่า.ผมแค่ดูเฉยเท่านั้น....” ผมบอกออกไปก่อนที่จะเริ่มออกเดินทางกลับบ้าน....
การเดินทางกลับของเราใช้เวลาสั้นกว่าเพราะว่าเป็นเส้นทางที่เราเดินมาให้ตอนแรกนั้นเอง....
ดังนั้นผมเลยเดินทางได้เร็วกว่าปกติด้วยซ้ำ...พวกเรามาถึงบ้านในตอนเที่ยงคืน
เพราะผมไม่ต้องการพักค้างคืนที่ไหน......พวกเรากลับมาถึงด้วยความปลอดภัย....
+++++++++++++++++++++
(http://image.free.in.th/z/ic/bjoke.jpg) (http://pic.free.in.th/id/34b8ac1a4cb0b8804de1acdecf3581b4)
ตอนหน้าเรารู้ดู nc น้อยๆ กันดีกว่าค่ะ....แต่ปิดไว้ก่อนนะ :o8:
-
รอ ... :z1:
-
อยากเล่นกับลูกเรย์บ้าง :laugh: :laugh:
เค้ารอตอนหน้าอยู่น้า า :z1:
-
คาโอ ทำอะไรไม่บอกเรย์อีกแล้ว
แล้วที่จับไปนั้นจะทำให้เกิดอะไรขึ้นล่ะนั้น
-
ลูกเรย์น่ารัก
ว่าแต่เห็ดม่วงมันจะเป็นอะไรกับคาโอรุป่าวเนี่ย
-
เห็ดอะไร(วะ)!!
-
ที่จับน่ะจะเป็นเห็ดพิษเปล่านะ :serius2:
-
เห็ดต้นนั้นเป็นเหมือนยาปลุกเซ็กซ์ป่ะเนี่ย
ฮุๆๆๆ
กดเป็ด
-
ลูกเรย์น่ารักอ่ะ
-
เข้ามารอ NC น้อยๆของคนแต่งค่ะ :haun4: :haun4:
-
ขอสมัครเป็นเมียน้อยเรย์ได้ไหมคะ
พั๊วะ!!!! อร้ายยยยย ใครตบหัวเดี๊ยนนนนนนนน
-
เห็ดสีม่วงจะเป็นปัญหารึปล่าว
คาโอรุน่าจะบอกเรย์นะ
รอncน้อยๆ :o8:
-
ตอน11
“เรย์.....อย่าเบียดมันร้อน....”
พวกเราเดินทางมาถึงบ้าน...และเก็บของเข้าที่นิดน้อยก่อนที่ผมจะพาตัวเองเข้าห้องนอน...
ความง่วงเข้ามาเกาะที่เปลือกตาของผม...ก่อนที่ผมจะฟลุ๊บหลับไปก่อนเรย์ที่เดินตามเข้ามาที่หลัง
“บอกว่าอย่าเบียดไง....” ผมรู้สึกว่าตัวเองร้อนเหมือนจะเป็นไข้ทั้งที่หมดหน้าหนาวไปแล้วด้วยซ้ำ
แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกอึดอัด แต่ดูเหมือนเรย์จะไม่สนใจสิ่งที่ผมบอกดังนั้นผมเลยขยับตัวออกห่างเรย์ออกไป
เพื่อให้ได้พื้นที่ๆ ผมคิดว่าสบายมากขึ้น
“อืมมม ร้อน.......” สุดท้ายผมต้องลุกขึ้นเพราะนอนไม่ได้ตั้งใจว่าจะลุกขึ้นมาล้างหน้าคลายความร้อนซักหน่อย
แต่ผมกลับเห็นมือตัวเองเป็นสีม่วงช้ำตรงบริเวณฝ่ามือ.. ผมนั่งมองดูมือตัวเองที่เปลี่ยนเป็นสีม่วงอย่างช้าๆ ส่วนมืออีกข้างก็เริ่มจะ
เป็นแล้วเช่นกัน พร้อมด้วยความร้อนที่แผ่จากมือมากขึ้น
“เรย์ ตื่นๆ...” ผมเรียกเรย์ที่กำลังนอนหลับอยู่... จนเรย์หันมามอง ผมยกมือขึ้นให้เรย์ดู
“เรย์...มือผมทำไมเป็นแบบนี้อ่ะ...” ผมถามเรย์ เพราะคิดว่าเขาน่าจะรู้บ้าง ไม่มากก็น้อย
“คาโอรุ นายไปโดนอะไรมา...” สีหน้างงของเรย์เหมือนจะบอกว่าเขาก็ไม่รู้เช่นกัน...
“เปล่านะ...ผมไม่ได้โดนอะไรเลย....หรือว่า...........”ผมดันนึกขึ้นได้เพราะมือที่มีสีม่วง มันเหมือนกันต้นเห็ดที่ผมเด็ดมันขึ้นมา
“หรือว่าอะไร....นายขัดคำสั่งอีกแล้วใช่ไหม...นายนี้อยู่เฉยๆๆ ไม่ได้เลยนะ..” เสียงเรย์ที่พูดแบบขัดใจตัวเองดังขึ้นเพราะผมลืมที่
จะฟังคำสั่งของเขานั้นแหละ
“คือว่า ผมไม่ได้ตั้งใจขัดคำสั่งเรย์นะ...แต่พอรู้ตัวมือก็ดันไปเด็ดมันขึ้นมาแล้ว..” คำสารภาพของผม
“นั้นบอกมาว่านายไปเด็ดต้นไม้อะไรเข้า...”
“เรย์....มันร้อนๆๆ แล้วอยู่ มันก็เย็นๆๆ มือนะ..”
“ก็บอกมาสิว่าไปเด็ดอะไรมา”...ขณะที่บอกเรย์ จากมือที่เป็นสีม่วงๆ ตอนนี้เป็นกลางเป็นที่ขาวเหมือนกับไม่มีเลือดมาเลี้ยงเลย
“ผมเด็ดเห็ดสีม่วงๆ ที่อยู่ใกล้ๆ กับที่ท่านรากุอาศัยอยู่นะ....” สีหน้าเรย์เหมือนกำลังใช้ความคิดก่อนที่จะก้มลงมามองที่มือผม
และให้ผมพลิกมือไปมา....
“รู้แหละ....ตอนนี้พิษกำลังเริ่มแสดงผลสินะ..” เหมือนเรย์จะพูดอยู่คนเดียวงึมงำอยู่ได้
“เรย์ตกลงว่าไง...” ผมทนไม่ได้จึงถามออกไปทั้งที่ไม่สมควรถามด้วยซ้ำเพราะตัวเองทำตัวเองแท้ๆๆ
“อ้อ...เดี๋ยวพรุ่งนี้นายก็รู้เองแหละ...ปล่อยไว้แบบนี้แหละ..คืนนี้ก็นอนแบบร้อนๆ หนาวๆ ไปก่อน...เดี๋ยวสายๆๆ ก็หายแล้ว..” คำ
พูดที่เรย์บอก ทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้น เพราะพรุ่งนี้สายๆ ผมก็จะเป็นปกติเหมือนเดิม ในใจก็คิดว่า ต่อไปจะไม่ทำให้เรย์ต้อง
ลำบากใจอีก...ผมจะพยายามเก็บไม้เก็บมือตัวเองเป็นอย่างดี..
ผมเลยต้องทนนอนทั้งๆ ที่ร้อนมือไปทั้งสองข้าง..ผมดึงที่นอนตัวเองออกมาให้ห่างเรย์เพราะว่าผมรู้สึกอึดอัดกับความร้อนที่มันแผ่
ไปทั่วมือ และเปลี่ยนเป็นความเย็นอีก...ซึ่งเรย์ก็นอนมองผมก่อนที่จะหลับไปโดยไม่สนใจเลย
ส่วนผมก็ต้องข่มใจหลับ....ก่อนที่ผมจะหลับจริงๆ....
+++++++++++++
เสียงนกที่ร้องขับขานในยามเช้าของวันใหม่...
“ไง คาโอรุ....” ผมลืมตาขึ้นเพราะคาโอรุนั่งคร่อมผมอยู่ ซึ่งสาเหตุมาจากเห็ดอิราชิสะ นั้นเอง ตาเยิ้มๆ ที่มองมาที่ผม
สายตาผมมองไปดูที่มือทั้งสองข้างของคาโอรุซึ่งตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว ซึ่งอีกไม่นานพิษเห็ดอิราชิสะก็คงหมดฤทธิ์เช่นกัน
“เรย์.....เค้าร้อนอ่ะ...ช่วยเข้าหน่อยสิ....” คำพูดที่คาโอรุพูดเป็นเพราะพิษของเห็ดล้วนๆ ก่อนที่คาโอรุจะเริ่มปลดเชือกที่ใช้ผูก
เสื้อผ้าไว้...
“คาโอรุ.......ก็รู้อยู่หรอกนะว่าเป็นเพราะพิษ แต่จะให้นายข่มแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ..”
“นั้นเรย์ก็ทำซิ.....ผมจะได้หายร้อนไง นะ นะ...” เสียงยั่วของคาโอรุ และขาทั้งสองข้างที่คร่อมผมอยู่ก็ถูไถที่สีข้างของผม
“คาโอรุ ..นั้นนายถอดเสื้อให้หน่อยซิ...” ผมบอกออกไปก่อนที่เจ้าตัวจะตั้งใจทำมันอย่างจริงจัง จนพวกเราไม่เหลือเสื้อผ้าแม้แต่
ชิ้นเดียว
“คาโอรุ..นายบอกให้เราทำแต่นายยังไม่ตื่นเลย...” ผมมองดูเจ้าน้องชายของคาโอรุที่ยังนอนหลับอยู่ซึ่งผิดกับท่าทางและหน้าตา
สุดๆ
“เรย์ นั้นนายก็ทำให้ตื่นซิ..” คาโอรุพูดพร้อมกับพลิกตัวเองให้นอนลงบนที่นอน ก่อนที่ผมจะกลายเป็นคนลุกขึ้นและทำให้น้อย
ชายของคาโอรุตื่น....
ผมใช้นิ้วเขี่ยที่หัวนมเบาๆ ก่อนที่ผมจะแลกลิ้นกับคาโอรุ แต่เจ้าน้องชายของคาโอรุกลับขยับโดยที่ผมยังไม่แตะซักนิด
“คาโอรุนายนี่มันอยากจริงๆ”
คำพูดของผมทำให้มือของคาโอรุจับเข้าที่น้องชายของผม “อืมมมม”
“คริ คริ ๆๆ เรย์..นายก็อยากเหมือนกันแหละ” เสียงหัวเราะ เพราะผมดันหลุดครางตอนที่คาโอรุจับเจ้าน้องชายผมนั้นแหละ
ผมครอบครอบเจ้าน้องชายตัวดีของคาโอรุก่อนที่จะไซ้เพื่อให้ส่วนบนเปิดออก ซึ่งเจ้าน้องชายก็เริ่มที่จะขยายขึ้นเรื่อยๆ
“เอ๊ะ อืม......อึก..” เสียงคาโอรุที่ผมกำลังปรนเปรอให้ ตอนนี้ร่างกายของคาโอรุกระตุ้น เมื่อผมเม้มท์ไปที่น้องชายและหัวนม
เสียงของคาโอรุที่ครางทุกการกระทำของผม ดังบ้าง เบาบ้าง มันช่างยั่วอารมณ์ผมซะจริง
ผมสอดขาของตัวเองข้างหนึ่งไว้ตรงหว่างขาของคาโอรุ ซึ่งเขาก็ฉีกขาให้กว้างขึ้น จนผมเห็นประตูสีชมพูที่ปิดอยู่ได้ชัด
“อ่า อ่า อ่า....” ขาทั้ง 2 ข้างที่ส่ายไปมา เหมือนจะให้ผมทำอะไรซักอย่าง ซึ่งผมก็ตอบสนองด้วยการใช้มือดันเข้าไปที่ประตูที่
ปิดอยู่ก่อนที่จะวน เพื่อสัมผัสด้านในอีกฝั่งของประตู
“อึก อึก อื้อ อื้อ...” เสียงหอบหายใจแรงๆ ของคาโอรุที่มือและลิ้นของผมกำลังทำให้เขามีความสุข ผมดูดหัวนมของเขา ส่วน
นิ้วก็เพิ่มเข้าไปอีกนิ้วเพื่อขยายประตูน้อยๆ นั้น..
ผมเปลี่ยนมานั่งคุกเข่าทับขาตัวเอง “คาโอรุนายมาหนุนตักมะ..” ผมเรียกให้เขามาหนุนตัก ทั้งที่มือผมก็วนอยู่ในประตู
“โอ๊ะ เอออออออ” เสียงเมื่อเวลาคาโอรุขยับตัวจะมาหนุนตักผม ซึ่งมือผมก็ขยับแรงๆ เพื่อให้เขารู้สึกหวาบหวาม
คาโอรุมานอนบนตักได้สำเร็จพร้อมทั้งครอบครองเจ้าของชายผมที่ตั้งตะหง่านอยู่ตรงหน้า
“อือออออออ” ผมครางด้วยความพอใจที่เขาทำให้ผมมีความสุขเช่นกัน....
“อึก เรย์....เค้าไม่ไหวแล้ว.....” เสียงร่ำร้องเพื่อให้ผมช่วยให้เขาไปถึงฝั่ง....
ก่อนที่ผมจะใช้มือรูดเจ้าน้องชายของคาโอรุขึ้นลง ด้วยความเร็วและแรงจนน้ำสีแดงที่เป็นพิษของเห็ดพุ่งออกมานั้นแหละ...
“อ๊าๆๆๆๆๆๆ” เสียงร้องพร้อมกับน้ำที่พุ่งออกมา....
ตอนนี้มือของคาโอรุมีสีที่ปกติแล้วเพราะพิษที่ถูกรีดออกมานั้นแหละ เห็ดที่คาโอรุจับเป็นเห็ดที่เพิ่มอารมณ์แต่ไม่มีผลร้ายกับ
ร่างกายเท่าไหร่ แต่น้ำสีแดงที่ออกมาไม่สามารถกินได้....
“คาโอรุ...ดีขึ้นยัง...”ผมถามออกไปเพราะเห็นว่าเขาเหมือนจะรู้สึกดีขึ้น
“เรย์....และของเรย์อ่ะ....” คาโอรุมองที่น้องชายของผมและถามอย่างสงสัย
“นายจะช่วยมันไหมหละ....” ผมตอบออกออกไป ก่อนที่เขาจะหน้าแดง แล้วครอบครองเจ้าน้องชายผมอีกครั้ง
พร้อมทั้งอม ทั้งดูดและเลียเหมือนที่ผมทำให้....
“อึกๆๆๆ คาโอรุ........” ก่อนที่ผมจะพุ่งมันออกมาเช่นกัน...ซึ่งเต็มอยู่ในปากของคาโอรุ
ซึ่งเขาก็กลืนกินมันเข้าไป....
“ขอบคุณนะเรย์.......” ผมก้มไปหอมแก้มเรย์ก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำ
“เอ๊ะ....” แต่เรย์กับดึงมือผมไว้ เลยทำให้ผมล้มไปอยู่หน้าอกของเขา
เราแลกจูบกันพักใหญ่ก่อนที่ผมจะลุกอีกครั้ง เพราะไม่งั้นผมกับเรย์คงได้ไปไกลกว่าที่ทำเมื่อครู่แน่ๆๆ
+++++++++++++++++
ผมเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนที่จะมาถามข้อข้องใจ
“เรย์..เห็ดนั้นมันเป็นเห็ดอะไรหรอ.....”
..................เงียบ...................
“ตอบหน่อยดิ เค้าอยากรู้อ่ะ..............”
..............เงียบ..............ผมถามยังไง เรย์ก็ไม่ยอมพูดกับผม สงสัยคงงอนที่ผมไม่เล่นด้วยแล้วเดินเข้าห้องน้ำ
“นี่แหนะ..............”
“ฮ่า ฮ่า คาโอรุ....อย่า...”
“แล้วโกรธเค้าทำไมอ่ะ.......” ผมจักกี้อยู่แบบนั้นจนเรย์ดิ้นหลุดออกมาได้นั้นแหละ
“ข้าเปล่าโกรธเจ้าซักหน่อย....ข้าเพียงเป็นห่วงนิสัยของเจ้าเท่านั้น....”
“เรย์ ข้าสัญญาต่อไปข้าจะไม่ทำอะไรที่ทำให้เจ้าไม่สบายใจอีก...” ผมยกมือขึ้นเหมือนสัญญา แต่เรย์ก็มาปิดปากผมก่อน
“คาโอรุ ข้าอยู่กับเจ้ามาก็นาน..ข้ารู้ว่าเจ้าเลิกนิสัยและความยากรู้นั้นไม่ได้หรอก ข้าเพียงอยากให้เจ้าบอกว่าเจ้าทำอะไรบ้าง
โดยที่ไม่โกหกข้าก็เท่านั้น..”
ผมรู้ว่าตัวเองโง่แค่ไหน เพราะสิ่งที่ผมสัญญาออกมา ผมคิดว่าตัวเองทำได้ยากมาก แต่เรย์กลับรู้ในสิ่งที่ผมไม่รู้และเขายอมที่จะ
ให้ผมทำตามใจตัวเองเหมือนเคย เพียงแต่ต้องบอกเขาเท่านั้น....ซึ่งผมคิดว่าเรย์ให้ผมมีอิสระในการใช้ชีวิตอย่างมาก..
“อืม...เรย์ผมสัญญานะว่าต่อไปจะดูแลตัวเองให้ดียิ่งขึ้น และผมจะพยายามลดความอยากรู้อยากเห็นลดนิดหนึ่ง..”
ผมยิ้มให้เรย์ ซึ่งรอยยิ้มของเรย์ก็ยิ้มตอบกลับมาที่ผมเช่นกัน...
....แกร๊ก.....เสียงอะไรบางอย่างทำให้ผมและเรย์หันไปมอง
มันคือนกพิราบสื่อสารที่หมอยาในหมู่บ้านใช้ นอกเหนือจากการให้คนมาตาม
“ผมหยิบจดหมายที่รัดอยู่ที่ขาของนกพิราบขึ้นมาอ่านก่อนที่จะปล่อยนกพิราบให้บินกลับไป
“คาโอรุมีอะไรหรือ..”
“อืม...ภรรยาหมอยา ส่งสารมาบอกว่า หมอยาป่วยนะ...และอยากให้ผมไปช่วยดูแลรักษา..”
“จะให้ข้าไปเป็นเพื่อนไหม...”
“ไม่ต้องหรอก..เรย์อยู่นี้แหละ..เดี๋ยววันสองวันผมก็กลับมาแล้ว..” ผมบอกออกไปก่อนที่จะเก็บข้าวของที่เพิ่งจะจัดเข้าที่ได้เมื่อ
คืนด้วยซ้ำ พร้อมทั้งหยิบสมุนไพรที่คาดว่าจะใช้รักษาอาการป่วยของหมอยาได้...
และออกเดินทางเข้าหมู่บ้านทันที................
ปล.ขอบคุณที่อ่าน nc น้อยๆ ในตอนนี้ค่ะ
คิดว่าอ่านแล้วคงไม่งงกันนะ..จิ้นตามเรื่อยๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ ฝากเม้นท์ด้วยนะ
ปล สุดท้ายแหละ จะบอกว่าที่มาลงเร็วเพราะว่า
นอนป่วยอยู่บ้านไม่ได้ไปทำงานเลยมีเวลาพิมพ์
แต่พรุ่งนี้จะไปทำงานแล้ว ถ้าจะมาลงคงดึกเช่นเคยนะคะ ไม่ต้องแปลกใจไป หุ หุ หุ
-
:กอด1: :กอด1:
-
กลัวจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับ คาโอรุ จังเลย
:กอด1: :กอด1:
-
อย่าหักโหมนะครับคนเขียน สู้ๆ
อืมม หมอยาเป็นอะไรมากเปล่านะ
-
หมอยาป่วย??? เอ๊ะ!! ยังไงกัน มันแปลกๆน :serius2:าา
-
ncเด็กน้อย
จะมีเรื่องเมื่อคาโอรุไม่อยู่อ่ะเปล่าน้า
กดเป็ด
-
:haun4: :haun4: น่ารักกดี อิอิ
-
เห็ดทำพิษซะแระ อิอิิ
-
ตอน12
เห้ย!....เสียงถอนหายใจของใครบางคนที่กำลังรอการกลับมาของเจ้านาย(หรือเปล่า)......
“เห้ย....คาโอรรรรรุ๊................”
ผมนั่งประตูหน้าบ้านที่เป็นของเจ้าของบ้านตัวจริงอยู่ แต่มองยังไงก็ไม่เห็นมีใครเดินเข้ามาสักที
ที่จริงมันก็ผ่านไปแค่ครึ่งวันเท่านั้น...แต่ผมดันคิดถึงคาโอรุซะงั้น....
ผมเดินวนไปเวียนมาอยู่ตรงลานหน้าบ้าน....เพราะไม่มีอะไรทำ...จนสายตาผมมองไปเห็นต้นไม้ที่คาโอรุตั้งใจจะปลูก
ผมเลือกที่จะจัดการต้นไม้ที่วางไว้อยู่ เพื่อทำให้สมองไม่ต้องคิดถึงเขามากนัก
..........ดูสิให้หมาป่ามานั่งขุดดิน...ผมมองมือตัวเองที่กำลังนั่งกวาดดินออกจากหลุม ทั้งสมเพชตัวเองแต่ก็ต้องทำเพราะไม่อยาก
ว่างมือ....ต้นไม้หลายต้นถูกวางลงหลุมแต่และหลุด ก่อนที่ผมจะใช้เท้าเขี่ยเอาดินปิดหลุมไว้พร้อมให้ใช้อุ้มมือโปะดินให้แน่น
ขึ้น....
พอเสร็จจากงานที่ทำผมก็มานั่งพักเหนื่อยที่เดิม....แต่สายตาผมก็ยังคอยมองอยู่ที่หน้าประตูบ้านเหมือนเดิม
“ไม่ๆๆๆ จะไม่คิดคาโอรุแล้ว..ไปหาไรทำก่อนดีกว่า” ผมบอกกับตัวเองก่อนที่จะกระโจนไปทางหลังบ้าน เพื่อไปยังน้ำตกที่มีปลา
น่าหม่ำรออยู่
หงับ! หลังจากใช้สมาธิจ้องปลาให้แม่น้ำอยู่นาน ผมใช้ความเร็วและสายตาที่เฉียบคม จับเจ้าปลาโชคร้ายเอาไว้ให้ปาก
ก่อนที่จะแกว่งมันโยนขึ้นไปบนบก ปล่อยมันมันดิ้นแง่วๆๆ ผมใช้เวลาในการจับปลาอยู่นานจนคิดว่าน่าจะพอก่อนที่จะรวบมันเอา
มาไว้ในมือก่อนและเดินหิ้วปลาพวกนั้นเดินเข้าบ้าน..
“คาโอรุ ได้ปลามาเยอะเลย..” เสียงผมตะโกนเรียนเจ้าหนุ่มน้อยที่มักจะคอยส่งรอยยิ้มมาให้หลังผมกลับมาถึง
“คาโออออออ เห้ย! ลืมไป เขาไม่อยู่นี่หว่า แล้วทำยังไงกับปลาเยอะๆๆ นี่..” ผมยกปลาที่ถืออยู่ขึ้นมาดูก่อนที่จะเดินคอตก และ
เอาปลาไปใส่อ่างในครัวเพื่อที่มันจะไม่ตายก่อนเวลาอันสมควร
การที่ต้องอยู่คนเดียวมันก็มีเหงาบ้างอันนี้ผมรู้ดี เพราะชีวิตผมเจอมาก็บ่อย แต่การคิดถึงใครบางคนนี้สิมันก็อาการหนักพอๆๆ
กัน..หลังๆ นี่อยากอยู่กับคาโอรุให้นานขึ้นอีกนิด แต่เจ้าตัวดันชอบแอบเนียแล้วชิ่งหนีซะงั้น....
วันนี้กิจวัตประจำวันคือการนั่ง นอน รอให้คาโอรุกลับมาจากการไปหาหมอยา..
..........เรย์ อยู่นี้แหละ อีก สอง สาม วัน ผมก็กลับ.............. ผมนั่งคิดถึงคำพูดที่คาโอรุบอกก่อนไปว่าให้ผมรออยู่ที่นี่ ซึ่ง...ผมก็
รออยู่อะนะ..แต่อยากให้คาโรรุกลับมาเร็วๆ อ่ะ ............
จ๊อกๆๆ เสียงท้องร้องบอกให้ผมรู้ว่าถึงเวลาอาหารแล้ว .....ปกติอาหารที่คาโอรุทำมักจะต้องทำให้สุกอยู่เสมอซึ่งผมไม่ค่อยชอบ
นัก..เพราะหมาป่าอย่างผมชอบของคาวซะมากกว่า...วันนี้เป็นโอกาสดีที่จะได้กินปลาสดๆ ที่ผมเป็นคนจับมาเอง....
ง้ำๆๆๆๆๆ “ไม่ร่อยเลยอ่ะ...” เนื้อปลาสดๆที่คาอยู่ในปากของผม ไม่อร่อยดังที่คิดไว้...ปกติเนื้อสดๆ มักเป็นของโปรดก็ว่าได้แต่
ตั้งแต่ได้กิน (เหอะๆ) คาโอคุ อะไรๆ ก็งั้นๆ
ค่ำคืนที่ต้องนอนขดตัวอยู่บนที่นอนคนเดียวทำให้ดูเหมือนห้องนี้ใหญ่ขึ้นมาทักที และบ้านดูเงียบกว่าปกติ ขนาดแมลงกลางคืนบิน
มายังได้ยิน....ผมนอนคิดถึงมือที่ชอบลูบขนของผม เหมือนกับว่าขนของผมเป็นยาขับกล่อมให้ใครบางคนหลับได้อย่างสบาย
ใจ..แม้บางคืนเขาจะมีละเมอพูดอะไรที่ไม่เข้าใจออกมาบ้าง แต่เมื่อได้สัมผัสขนนุ่มของผมก็ทำให้เจ้าตัวสงบลงและนอนหลับได้
อีกครั้ง...
+++++++++++++
เช้าของความเงียบ ผมได้แต่เดินเข้าห้องนู๋ออกห้องนี้เพราะไม่มีอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอัน..เพราะโดยปกติดแล้วตัวเองไม่ต้องทำ
อะไรเลยนอกจากออกไปหาเนื้อสัตว์ เพื่อเอามาทำเป็นอาหาร นอกนั้นคาโอรุทำเองหมด แม้แต่เสื้อผ้าที่ผมใส่อยู่ตอนนี้คาโอรุก็
เป็นคนซักให้.............
“เอ๋.....ลองทำมั่ง......ดูไหม....” ความคิดบางอย่างแล่นเข้าสมองก่อนที่ผมจะตัดสินใจ ทำบางอย่างเพื่อให้คาโอรุกลับมาแล้ว
อาจมีรางวัลให้กับความพยายามของผมก็ได้..
ความคิดแบบเด็กๆ เริ่มโลดแล่นว่าตัวเองต้องทำอะไรบ้าง ก่อนอีกคือซักผ้า..เสื้อผ้าที่กองอยู่ทำให้รู้ว่าเป็นเสื้อผ้าที่ต้องได้รับการ
ทำความสะอาดอย่างแน่นอน เพราะในนั้นมีชุดที่ผมใส่อยู่ด้วย กองผ้าถูกหอมรวมกันไว้ในมือ ก่อนที่ผมจะเดินไปที่น้ำตกเพื่อเริ่ม
ที่จะซักผ้าแต่ละชิ้น...ผมใช้แรงให้การตีผ้าให้สะอาดซึ่งเวลามองคาโอรุทำไม่ได้มีความยากอะไรเลย
แต่เมื่อตัวเองต้องมานั่งทำเอง เม็ดเหงื่อที่เริ่มซึมออกมาตามแผ่นหลังและใบหน้าทำให้รู้ว่าการซักผ้าไม่ใช่เล่นๆ ผมใช้เวลา
นานกว่าปกติในการซักผ้าแต่ละตัว..เพราะต้องคอยคิดว่าคาโอรุทำอะไรกับเสื้อผ้าบางเมื่อเสร็จขั้นตอนหนึ่ง เพื่อจะไปสู่อีกขั้นตอน
หนึ่ง......เสื้อผ้าที่ถูกตากอยู่ที่ราวหลังบ้านในผ้าสภาพเกือบขาด..แต่ก็สำเร็จด้วยดี...
ผมยิ้มให้กับความสำเร็จเล็กๆ ที่ตัวเองทำได้ ก่อนที่จะลงมือถูกบ้าน..ซึ่งคาโอรุมักที่จะใช้เวลาว่างทำงานนี้เสมอ
เขามักบอกกับผมว่าบ้านที่ดีต้องไม่มีฝุ่นและเวลาเดินรู้สึกได้ถึงเนื้อไม้บนไม้..ซึ่งผมมักจะชอบนอนที่ชานหน้าบ้านเช่นกันเพราะ
ได้กลิ่นไม้ที่เอามาทำบ้าน..และความเย็นของไม้ทำให้คลายความร้อนในตัวด้วย...
ผ้าและถังน้ำถูกเตรียมพร้อมก่อนที่ผมจะละเลงพื้นบ้านด้วยผ้าที่เตรียมไว้.....ผมวิ่งจากด้านหนึ่งไม่จนสุดอีกด้าน......งานถูบ้าน
ง่ายกว่า การซักผ้าเป็นไหนๆ เพราะการวิ่งไปมาก็เป็นนิสัยของหมาป่าเช่นกัน ดังนั้นการถูกบ้านจึงถือว่าเป็นเรื่องง่ายๆ
“เยี่ยม..” เสียงชมตัวเอง เพราะพื้นผ้าที่ถูอย่างหมดจดน่านอน...เหมือนจะเห็นแสงระยิบระยังไปทั่วบ้านก็ว่าได้...
“คาโอรุ นายกลับมานายก็ชมเราแน่นอน...” ผมพูดกับตัวเองด้วยความมั่นใจ ก่อนที่จะกลับมานอนตรงชานหน้าบ้านอีกครั้งพร้อม
สายตาที่มองไปยังประตูบ้าน เพื่อให้ใครบางคนกลับมาซักที
“นี่มันก็เย็นแล้วน้าน เมื่อไรนายจะกลับมาเนี้ย ฮู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงหอนด้วยความน้อยใจเมื่อเจ้าของไม่ยอมกลับมาซักที
ผมเดินเข้าตัวบ้านเพื่อจะเข้าไปนอน เพราะไม่ต้องการจะทำอะไรอีกแล้ว....ในเมื่อคนที่ให้ชมไม่เห็นกลับมาซักที...
+++++++++++
“เรย์ เรย์” เหมือนผมจะหูฟาดหรือเปล่าที่ได้ยินเสียงของคาโอรุ
ครืดดดดด เสียงบานประตูเลื่อนเปิดออกระหว่างที่ผมนอนอยู่หน้าเตาไฟที่ตั้งอยู่กลางบ้าน
ด้วยความดีใจที่เห็นคนที่ผมเฝ้ารอมาตั้ง 2 วัน ผมวิ่งไปหาคาโอรุพร้อมทั้งกระโดดสุดตัว เพื่อจะเข้าไปหาเขา
แต่น้ำหนักที่ผมกระโจนไปทำให้ คาโอรุหงายหลังแทน แต่คิดว่าผมจะสนหรอ เพราะตอนนี้ผมได้ลิ้มรสใบหน้าของคาโอรุเรียบ
ร้อยแล้ว ผมทั้งหอมทั้งเลีย เป็นการต้อนรับการกลับมาก็ว่าได้
“เรย์ๆๆ พอก่อน เรย์หน้าผมเปียกไปหมดแล้ว” เสียงคาโอรุที่พยายามหนีเพื่อไม่ให้ผมเลียมากไปกว่านี้ มือก็พยายามดัน
แต่คิดหรือว่าจะสู้แรงผมที่ทนรอได้..อย่างนี้ต้องเอาให้ชุ่มปอดหน่อย....
“ฮ่า ๆๆๆๆๆ เรย์ มันจักกะจี้น่า.....แล้วน้ำลายเรย์ เต็มหน้าผมหมดแล้ว...” เสียงหัวเราะที่ผมไม่ได้ยินมาตั้ง 2 วัน มันช่างน่าคิดถึง
จริงๆ
สุดท้ายผมก็โดนคาโอรุจับหน้าได้ก่อนที่จะปิดปากไม่ให้หมดแสดงความรักออกไป...
.ผมเลยเปลี่ยนวิธีการโดยการเดินกลับมายืนกลางบ้านแล้ว กลิ้งตัวไปมาบนพื้นบ้านที่ผมถูกมาแล้วอย่างดี....ผมกลิ้งไปมาสี่ห้า
ตลบ แต่ก็ยังไม่เห็นว่าคาโอรุจะรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงตรงไหน....
“เรย์ทำไรนะ แปลกๆๆ นะเราเนี้ย ไม่อยู่แค่ 2 วัน” ผมอยากจะบอกว่าตัวเองทำอะไรบ้างตอนคาโอรุไม่อยู่แต่ก็ไม่กล้า
ผมเลยถไลตัวเองลงบนพื้นอีกรอบ..ไม่เหมือนคาโอรุจะไม่เข้าใจอีกเหมือนเดิน ผมเลยเลิกที่จะทำ แล้วเดินกลับมานอนที่เดิมที่
หน้าเตาไฟที่ตั้งอยู่กลางบ้าน....
“เรย์ กินข้าวยัง...ผมเอาข้าวมาเพื่อด้วยนะ..ภรรยาหมอยาทำมาฝากเรย์นะ..” เสียงคาโอรุดังแจ๊วๆ ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงขุ
ขัก.....พร้อมทั้งอาหารที่ทำแล้วส่งมาให้ผม
++++++++++++++
มันน่านน้อยนัก จนผมไม่อยากนอนใกล้คาโอรุเลย....จะทำไม..เพราะกลับมาเขาไม่เคยพูดว่าคิดถึงผมหรือเป็นห่วงเลยซักคำ
เวลาเรานั่งกินข้าวคาโอรุก็คุยแต่เรื่องในหมู่บ้านซะส่วนใหญ่ ซึ่งผมไม่ค่อยอยากฟังเท่าไหร่...
ตอนนี้ผมเลยขยับตัวไม่ได้ติดคาโอรุ ซึ่งปกติผมมักจะนอนติดจนบางครั้งเขารำคาญด้วยซ้ำ
“เรย์เป็นไรอ่ะ “ เสียงเรย์ที่นอนอยู่ข้างๆ ถามถึงอาการที่ผมเป็น แต่ผมได้แต่เงียบเพราะน้อยใจคนข้างๆ แทน
“ไม่บอกแล้วจะรู้ได้ไง..........” เสียงคาโอรุดังขึ้นอีกครั้ง
///////////
////////////////
//////////////////////////
จู่ๆ วงแขนของคาโอรุก็มากอดที่คอผม พร้อมด้วยขาที่พาดมาเกี่ยวที่ขาของผม
“เรย์..งอนไรอ่ะ....ผมอุตส่าห์รีบกลับมาหาเรย์เลยนะ..พอหมอยาดีขึ้นผมก็กลับมาเลย...ขนาดภรรยาหมอยาชวนให้พักอีกคืนผม
ยังปฏิเสธเพราะอยากมานอนกอดเรย์ ..แต่เรย์ไม่ยอมให้กอด..ผมก็แย่ซิ..” ผมนอนฟังคำพูดของคาโอรุก่อนที่หัวใจผมจะเต้น
เร็วขึ้นเพราะคำพูดของคนที่กำลังกอดผมอยู่
“คาโอรุ...คิดถึงนะ นายไม่อยู่ บ้านดูใหญ่ และก็เงียบด้วย..” ผมบอกออกไป
“อือ..คิดถึงเหมือนกันแหละ..และขอบคุณที่ซักผ้าให้นะ เห็นแหละ...อ้อ..อีกอย่าง...ที่นายลงไปนอนกลิ้งที่พื้นเมื่อตอนที่ผมกลับ
มา..ตั้งใจจะบอกว่าถูกบ้านด้วยใช่มะ........ขอโทษนะที่ตอนนั้นไม่เข้าใจนะ.....หลับตาดิ..เดี๋ยวจะให้รางวัลที่ทำบ้านให้สะอาดละ
กัน....” ที่จริงแค่คำว่าคิดถึงของคาโอรุก็เพียงพอสำหรับผมแล้ว แต่เมื่อเขาต้องการผมก็ไม่ขัดศรัทธา
จุ๊บ......... เสียงมาพร้อมกับความรู้สึกว่าคาโอรุให้รางวัลผมจริงๆๆ ก่อนที่ผมและเราจะเขานอนกันจริงๆ ซะที
++++++++++++++++++++
-
น่ารักจัง :กอด1:
-
เรย์เริ่มแสดงออกมากขึ้นแล้วแต่ก่อนดูเฉยๆกับคาโอรุเหมือนไม่คิดอะไรด้วย
แต่นี่พัฒนาแล้ววววว :impress2:
กดเป็ด
-
เรย์น่ารักจริงๆ
คาโอรุก็หวานได้อีกนะเนี่ย
:-[ :-[
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ลูกเรย์น่ารัก
-
ว๊าววววววตอนนี้หมดคราบหมาป่าเลยนะนู๋เรย์ หึหึ
ขนนุ่มๆก็มีแค่เรย์ตัวเดียวนี่แหละ จะให้คาโอรุเค้าไปคิดถึงใครได้อีกนอกจากเรย์หล่ะฮึ :o8:
-
เรย์แอบงอน :m20: :m20:
-
เรย์ทำตัวเหมือนลูกหมาตัวเล็กๆเลยอะ ฮ่าๆๆๆ
-
การทำอะไรเพื่อคนรักนี่มันช่างแสนสุขใจจริงๆเลยน๊า :กอด1:
-
อิอิอิ :-[ :-[
-
น่ารักกกก
-
เรย์น่ารัก
:กอด1: :กอด1:
-
น่ารัก น่าร้ากกก :m1:
-
เรย์...นายอายุเท่าไหร่
-
น่ารักกกกกกกก
-
เฮอะๆ หมาป่าขี้อ้อนนะเนี่ย
-
เรย์ทำตัวน่ารักมากเลย ><!!
สนใจไปถูบ้านให้กระผมบ้างไหมงับ *0* (โดนรุมกระืทืบ )
-
ต้องขอโทษด้วยนะจร้า
ช่วงนี้ตะเวณ กินเลี้ยงตลอด กลับมาก็ดึก
เลยไม่มีเวลาพิมพ์และอัพลงเลย ไว้หมดปีใหม่จะเอามาลงเหมือนเดินแล้วจร้า
กราบขอโทษเพื่อนๆๆ ทุกคนที่ติดตามด้วยนะคะ
และปีใหม่นี้ขอให้มีความสุขกันถ้วนหน้าเลยนะคะ....
และเจอกันหลังปีใหม่ค่ะ...บายๆๆ
-
เรย์ทำตัวน่ารักนะเนี่ย จับปลา ซักผ้า ถูบ้าน กลิ้งๆตัว อยากให้ชม พอไม่ชมก็น้อยใจ งอนซะงั้น
หมดมาดเทพหมากันทีเดียว :m20:
Happy New year 2012 :pig3: เจอกันปีหน้าเนาะ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ (ล่วงหน้า 4 วัน)
เที่ยวให้สนุกนะคะ เดินทางอย่างระมัดระวัง แล้วเจอกันปีหน้าค่ะ
-
พรุ่งนี้เจอกันค่ะ......อดใจรอหน่อยนะคะ
-
รอค่ะ
-
น่าจะโดนพิษเห็ดเยอะๆ ฮุฮุ
-
รอคร้าบบบ
-
รอค่ะ :)
-
รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ สุดท้ายแล้วก้อรอคับ ^^
-
ตอน13
“เรย์ ทำอะไรอยู่หรอ.....”
ผมถามเรย์เพราะเห็นว่าเรย์กำลังคุยอยู่กับหมาป่าอีกตัวซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ผมนั่ง เหมือนกับว่าจะมาแจ้งข่าว มากว่าที่จะมา
เยี่ยม....หมาป่าตัวนั้นอยู่คุยกับเรย์สักพักก่อนที่จะจากไป
ผมนั่งมองเรย์ที่กำลังเดินเข้ามาหาผม...........
“เรย์มีอะไรหรือเปล่า........” เสียงของผมที่ถามด้วยความเป็นห่วง เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นหมาป่าตัวอื่นมาหาเรย์ โดยปกติ
เรย์ไม่มีใครมาเยี่ยม มีแต่ผมเท่านั้นที่มีคนในหมู่บ้านมาตามตัว...
“อือ.....ซาคิมาแจ้งข่าวเรื่องลูกๆ ของข้านะ.....”
“ลูกๆ ของเรย์เป็นอะไร...” น้ำเสียงตกใจเกิดขึ้นโดยที่ผมไม่ทันได้สังเกต
“ไม่ต้องตกใจหรอก คาอุโร...ซาคิมาบอกว่า ชาโดวได้สายเลือดของข้านะ.....”
ผมนั่งนึกถึงลูกๆ ของเรย์ที่ผมได้ไปหาตอนที่เรย์พาไปเยี่ยมฝูง.....ชาโดวเป็นลูกหมาป่าตัวผู้ตัวเดียว....ชาโดวมีลักษณะคล้าย
เรย์มากที่สุดจากที่ผมเคยสังเกต ยิ่งขนสีดำสนิทนั้นสมเป็นชื่อชาโดวจริงๆ.......
“เรย์....แล้วนายต้องทำยังไงต่อหรอ....” ผมถามเรย์อีกครั้งถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
“อย่าหว่งเลยคาโอรุ ชาโดวยังเด็กนัก อีกหลายปีกว่าเขาจะเริ่มรู้เรื่อง..เพราะชีวิตของชาโดวจะยืนยาวว่าหมาป่าตัวใดในฝูง......"
“แล้วเรย์ หล่ะ..”
“ข้ารึ.............ข้าก็อยู่กับเจ้าไง....” น้ำเสียงที่ฟังดูนุ่นนวลของเรย์ก่อนที่เขาจะประทับจูบเบาๆ ที่หน้าผากของผม...
แขนของเรย์ที่โอบกระชับรอบตัวผมทำให้ผมรู้สึกมั่นคงและอบอุ่นได้อย่างน่าแปลกใจ.... ณ ตอนนี้ผมมีความรู้สึกที่ดีๆ กับเรย์
มากขึ้นทุกวันแต่ แต่ผมไม่เข้าใจว่าความรู้สึกเหล่านี้จะเพิ่มขึ้นอีกมากเท่าใด และมันจะมีวันสิ้นสุดไหม....
“เรย์...เลิกกอดได้แล้ว...นายต้องออกไปเอากระต่ายนี้....” ผมพูดแก้เขิน..ก่อนที่จะผละตัวเองออกจากอ้อมแขนของเรย์
“เรย์...รีบไปซิ...ด้วยก็ไม่ได้กินกันพอดี....” ผมดันเรย์ให้ลุกขึ้นก่อนที่จะผลักให้เรย์ขยับเพื่อลุกขึ้น....
“คาโอรุ นายนี้...ชักเอาใหญ่แล้วนะ...กล้าใช้ข้าหาอาหารรึ...”
“อ้าว! ก็ถ้าเรย์ไม่ไปหาแล้วพวกเราจะกินอะไรหละ..อีกอย่างใช้ว่าผมจะอยู่เฉยๆ ซักหน่อย.. ปะ.....เรย์รีบไปเถอะเดี๋ยวจะเย็น
ซะ....”
ผมส่งยิ้มให้ก่อนที่จะยืนมองเรย์เดินหายเข้าไปในป่า... เรย์เดินหายลับจากไปก่อนที่ผมจะเดินขึ้นบ้านเพื่อจัดการเก็บกวาดเรื่อง
ต่างๆ ภายในบ้าน......
พักหลังมานี้ผมไม่ค่อยได้ออกไปล่าสัตว์แล้ว เพราะเรื่องพวกนี้กลายเป็นหน้าที่ของเรย์ไปโดยปริยาย......แต่ผมก็ยังเข้าป่าไป
เก็บสมุนไพรเหมือนเดิม...ตอนนี้ผมกลับเรย์ พวกเราอยู่กันเป็นเหมือนครอบครัวมากยิ่งขึ้น...ผมไว้ใจเรย์..และผมก็มักจะเล่าเรื่อง
สมัยเด็กให้เรย์ฟัง......แต่ถ้าเป็นเรื่องของเรย์ผมก็ต้องเป็นคนถาม เพราะเรย์ไม่ค่อยชอบเล่าเรื่องตัวเอง...อาจเป็นเพราะเขาอยู่
นานกว่าใครๆ..และเห็นพวกพ้องที่อยู่ด้วยกันต้องมาจากกันในตอนที่พวกเขาหมดอายุขัยก็ได้......
ชีวิตของพวกผมเป็นอะไรที่แสนจะธรรมดา...ไม่ได้มีเรื่องน่าตื่นเต้น...หรือเรื่องตลกขบขันเท่าไร..และผมดีใจที่ชีวิตของผมตอนนี้
มีเรย์อยู่ข้างๆ ......
+++++++++++++++++++++++
แกร๊ก!!!!!!! “เรย์ กลับมาเร็วจัง...นายเอากระต่ายไปไว้ในครัวเลย..เดี๋ยวผมทำตรงนี้เสร็จจะไปทำอาหารให้..”
ผมนั่งเช็ดพื้นอยู่ ก่อนที่เสียงฝีเท้าของเรย์จะเข้ามาใกล้.....
“เรย์บอกว่าให้เอาไปไว้ในครัวไง..” ผมหันกลับไปเพื่อจะดุเรย์ที่ยังไม่ยอมทำตามที่บอก
+++++++++++++++++++++
ตุ๊บ! .......................ผมรู้สึกถึงบางอย่างมากระแทกที่ใบหน้า ร่างกายของผมกระเด็น เพราะแรงกระแทกนั้น
“มึง........” เสียงของผมที่เห็นว่าคนที่ส่งหมัดมานั้นเป็นใคร
“ไง.....ไม่เจอกันนานเลยนะ....ไหน ไอหมาป่าเพื่อนแกอยู่ไหน...วันนี้กูจะมาเอามันมาทำให้เกิดกำไรซะหน่อย....”
เสียงของพรานที่ผมเคยเจอในถ้ำ เมื่อครั้งก่อน...........
“มึง พูดถึงอะไร....หมาป่ามีที่ไหน....” ผมพยายามประวิงเวลาเพื่อให้ตัวเองหายมึนกับหมัดที่มันส่งมาให้
“อ๊ากกกกก......” แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ค่อยพอใจกับคนพูดของผมเท่าไหร่นัก ก่อนที่มีดเล่มพอดีมือจะปักลงมาที่แขนซ้ายของ
ผมโดยที่ไม่พูดพร่ำทำเพลงใดๆ ทั้งสิ้น..........
“ถ้าไม่เจ็บก็คงไม่ยอมบอกซินะ......แต่ไม่เป็นไร เพราะกูทำกับดักไว้รอบๆ บ้านมึงแหละ..เมื่อคราวที่แล้วมันรอดไปได้เพราะมึง
ช่วยไว้ แต่คราวนี้คงไม่รอดทั้งคู่...”
เสียงของมันที่กำลังพูดถึงกับดักบางอย่าง จนผมนึกได้ว่าครั้งแรกที่เจอเรย์เพราะว่าเขาบาดเจ็บมานั้นเอง
“มึงนั้นเอง ที่ทำกับดักแปลกๆ นั้น.....”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใช่กูเอง.............”
เสียงหัวเราะของมันทำให้ผมโกรธ..............ผมมองหาอะไรที่สามารถใช้เป็นอาวุธ ก่อนที่จะเห็นถังน้ำที่อยู่ข้างพร้อมกับผ้าที่ผม
กำลังเช็ดพื้นอยู่..............ผมมองดูเลือดที่แขนซ้ายที่ถูกมันเอามีดแทงเข้ามา......และสลับกับมองมันที่ยืนค้ำหัวอยู่
“กูรู้แหละว่าจะทำอย่าไงดี ฆ่ามึงก่อน..ข้อหาแส่ดีนัก...ส่วนไอหมาป่านั้นกูมีวิธีจัดการ...”
สิ้นคำพูดมันก็เงื้อมือจากแทงผมอีกครั้งกะให้ตายจริงอย่างที่พูด.....ผมใช้มือหยิบถังน้ำสาด ก่อนที่จะพุ่งตัวชนเพื่อให้มันเสีย
หลัก.......ปึก!...เสียงกระแทกที่ผมกระแทกทำให้มันเซได้.......ผมหลีกตัวออกมาก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในห้องนอนซึ่งผมมั่นใจว่า
มันต้องตามมาแน่นอน............
ภายในห้องย่ามที่ถูกแขวนพร้อมอาวุธคู่กายของผม.... ปัง! เสียงเปิดประตูตามมาทำให้ผมหันกลับไปมองเห็นมันถือมีดพร้อมทั้ง
เดินเข้ามาช้า..........มือของผมกำลังควานหามีดอยู่เช่นกัน....ก่อนที่ผมจะหยิบมันออกเพื่อป้องกันตัวจากมีดที่พุ่งเข้ามาหา
แกร็ง! ผมปัดมีดที่พุ่งเข้ามาได้อย่างฉิวเฉียด...ก่อนที่ผมจะพุ่งตัวเผชิญหน้ากับมัน....
“กูไม่เคยทำอะไรให้..ทำไมถึงคิดจะฆ่ากู....”
“ฮ่าๆๆๆ กูข้ามึงก็เพื่อความซะใจล้วนๆ...” สิ้นคำพูดก่อนที่ร่างของผมและมันจะเข้าปะทะกัน...ซึ่งผมเสียเปรียบกว่านิดหน่อยใน
เรื่องแผลที่แขน...
ปลายมีดเฉียวที่แก้มของผม...ซึ่งผมจะไม่ยอมที่จะถูกทำฝ่ายเดียวก่อนที่ผมจะเอาเลือดมันออกมาได้เช่นกัน...
พวกเราปะทะกัน นานทั้งต่อย จ้วงแทงทั้งถูกและไม่ถูก
และผมมองหาจุดที่จะทำให้มันถึงตายและรอให้มันเปิดช่องโหว่งนั้น...
“มึงงงงงงงงงงง” ไม่นานนักโอกาสก็เป็นของผม....มีดด้ามยาวของผมเสียบเข้าไปที่สีข้างของมัน ก่อนที่ผมจะชักมีดออกมาโดย
ไว้..เพื่อใช้ป้องกันตัวอีกครั้ง........
ตอนนี้ความรู้สึกว่ามือหนักขึ้นและเหนื่อยมากขึ้นเพราะเลือดที่ไหวออกมาไม่หยุดของผม....
ผมตั้งท่ารับการโจมตีของมันอีกครั้ง...ก่อนที่มันจะพุ่งตัวเข้ามาเพื่อจะแทงผมอีก.......มีดเล่มยาวพุ่งมาที่ผมหมายจะฆ่าในครั้ง
เดียว แต่ผมหลบทัน ผมกลับตัวหมุนทุบมันจากด้านหลัง ทำให้มันลงไปกองกับพื้น และมีดของผมก็ปักลงบนหลังของมันได้
สำเร็จ ผมแทงซ้ำอีกรอบ อีกรอบและอีกรอบจนมั่นใจว่ามันจะไม่ลุกขึ้นมาได้อีก....
“มึงสมควรตายแล้ว...” ผมยันตัวเองลงขึ้นก่อนที่จะเดินออกจากห้องนอนที่เป็นเหมือนสมรภูมิย่อยให้การต่อสู้ครั้งนี้
ผมพาตัวเองออกมานอกบ้านจนได้.............. “เรย์.................” เสียงตะโกนของผมดังก้องไปทั่วป่า จนเป็นเสียงก้องกังวาน
“เรย์.........ระวังกับดัก...” ผมพยายามตะโกนให้รู้ว่ามีกับดักวางไว้...
“เรย์.......ระวังกับดัก..” เสียงตะโกนครั้งแล้วครั้งเล่าจนเสียงเริ่มหมดลง....ผมพยายามกลืนน้ำลายเพราะคอที่แห้งทำให้ผม
ตะโกนออกมายากลำบาก “เรย์................” ผมมองแผลตัวเองที่แขน และท้องซึ่งผมเพิ่งสักเกตว่าคนเองก็โดน.....แต่ร่างกาย
ผมกับไม่รู้สึกเจ็บ.อย่างที่คิด........เพราะสายตาของผมที่กำลังมองหาเรย์ที่จะกลับมาอย่างปลอดภัยนั้นมีมากกว่าความรู้สึกเจ็บ
“เรย์........” ผมตะโกนอีกครั้ง....ตอนนี้หัวใจของผมร้อนลุ่มและเต้นไม่เป็นจังหวะ...เป็นเพราะผมยังมองไม่เห็นเรย์เลยก็ว่า
ได้...... “เรย์............” ผมตะโกนอีกครั้งพร้อมทั้งน้ำตาที่แสนเป็นห่วง.....ความปลอดภัยของเขามากกว่าตัวเอง
ตอนนี้เสียงของผมหมดไปแล้ว.. ผมทรุดนั่งลงกับพื้นเพราะแรงที่ผมใช้นั้นไม่เหลือพอที่จะพยุงตัวเองได้อีกต่อไป
“เรย์....อย่าเป็นอะไรนะ...”
ฮู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงที่ผมจะได้ยินเหมือนเป็นของขวัญจากสวรรค์ก็ได้..... ผมรู้ทันทีว่านั้นเป็นเสียงของเรย์
เพียงแค่นี้ผมก็พอใจแล้ว.......
+++++++++++++++++++++
เหมือนความฝันผมมักจะเห็นตาอยู่ใกล้ๆ ผมเสมอ.... ในความฝัน ผมเดินจูงมือไปกับตาและผมก็มองเห็นเรย์ยืนอยู่ที่ธาร
น้ำตก..... “ตาครับ..ตอนนี้ผมเจอคนที่ผมจะฝากชีวิตไว้แล้ว....แต่ผมคงไม่ไหวแล้ว ตาช่วยดูแลเรย์ต่อด้วยนะครับ”
“คาโอรุ....เจ้าไม่อยากอยู่กับเรย์แล้วหรือไง ถึงจะมาให้ตาดูแล...” ตาหยุดเดินและหันมามองที่ผม พร้อมทั้งชี้ไปที่เรย์ที่ยืนอยู่
“ตาครับ...ผมอยากอยู่กับเรย์....แต่ผมกลัวที่จะทำให้เรย์ต้องมาเป็นอันตรายถ้าอยู่กับผม...”
“คาโอรุ แล้วเจ้าจะไม่ปกป้องเรย์หรือไงถ้าเกิดมีอันตรายจริงๆ”
“ตาครับ.........ผมต้องปกป้องเขาแน่อยู่แล้ว.....เขาเป็นเหมือนอีกครั้งหนึ่งของชีวิตผม...ถ้าเขาเป็นอะไรผมคงอยู่ไม่ได้แน่น”
ผมบอกกับตาที่ยังยืนมองหน้าผมอยู่พร้อมกับรอยยิ้มของความรักที่ตามักจะยิ้มแบบนี้เสมอๆ
“คาโอรุ...เรย์ก็คิดแบบเดียวกับเจ้า....ถ้าเจ้าไม่อยู่...เรย์ก็คงอยู่ไม่ได้เช่นกัน...” คำพูดของตาทำให้ผมหันไปมองเรย์ที่กำลังยืน
มือมาที่ส่งพร้อมส่งยิ้มมาให้ผมเช่นเดียวกัน......
“คาโอรุ...ถ้าเจ้าพร้อมที่จะร่วมทุกข์ ร่วมสุขกับเรย์..เจ้าก็ไปหาเขาเถอะ...แต่ถ้าเจ้าไม่...ตาจะพาเจ้าไปกับตา....”
ผมยื่นมองไปที่เรย์ และตาสลับกัน.......
>>>>>>>>>>>>>
>>>>>>>>>
>>>>>>
>>>
ก่อนที่ผมจะตัดสินใจเดินไปหาเรย์อีกครั้ง.....
ปล.ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะคะ หายไปนานเหมือนกัน กลับมาเลยรู้สึกจะฝืดๆ อ่ะ
และก็สวัสดีปีใหม่ วันเด็ก และตรุษจีน ด้วยค่ะ.....
ใกล้จบแล้วแหละค่ะ.. ถ้าไงรบกวนเม้นหน่อยนะคะ
รักทุกคนมาติดตามและอ่านเสมอมานะคะ
-
กรี๊สนึกว่าคาโอรุจะเป็นอะไรซะแล้วอีกเป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
โอยยยย ใจหายใจคว่ำกับบทนี้ค่ะ
-
มาต่ออีกนะครับ สงสารคาโอรุอ่ะ
อย่าทิ้งเรย์ด้วยนะ
-
หวังว่าคาโอรุจะปลอดภัยไม่งั้นเรย์อยู่ไม่ได้แน่ๆเลย
ดีใจจังกลับมาต่อแล้ว รออยู่นะรออยู่ ฮุๆๆ
:กอด1: บวกเป็ด
-
:z2: :z2: :z2: มารอตอนต่อไป อ่านแล้ :z2:วตกใจเหมือนกัน กลัวว่าจะเป็นอะไรกันไป< ดันจำชื่อเคะไม่ได้ = = >
เป็นกำลังใจให้ค๊าา :L2: :L2: :L2:
-
อย่าเป็นอะไรไปนะคาโอรุ สงสารเรย์
-
จะไปหาเรย์
-
ดีจังที่คาโอรุเลือกเรย์ U_U
-
+1
คราวที่แล้วไม่น่าปล่อยให้นายพรานรอดเลย :m16:
มาทำให้คาโอรุเจ็บจนได้ :serius2:
ใกล้จบแล้ว (แอบไม่อยากให้จบเลย ><)
-
พรานคนนั้นมันชั่วจริงๆ :fire: :fire:
-
พรานนั้น..ต้องซ้ำอีกซักรอบ :z6: :z6:
-
สุขสันต์กับปีใหม่ค้าาา ถึงจะหายไปหายวันแต่ความสนุกไม่ได้ลดลงเลยค่ะ
หนูคาโอรุของเราก็ยังคงเข้มแข็งตลอดอ่ะ
คิดแล้วอยากฆ่านายพรานนั่นมั๊กมาก
-
พราน ชั่ว ตายซะดีแล้ว
-
น่ารัก น่ารักมาก.......คิดถึงอีนุยาชะเลย><
เปงเรื่องที่ทำให้ยิ้มได้ ทั้งๆที่เกินจิง แถมเรย์ยังเปงหมาป่าจอมหื่นอีก อิอิ
น่ารักจิงๆเล๊ย หวังว่ามันคงไม่แย่หรอกเนอะ มันต้องมีทุกข์ที่สามารถเรียนรู้ให้เปงสุขได้จิ อิอิ
ยังไงก้อขอมารอด้วยคนน้า อิอิ
เปงกำลังใจให้น้อ ฝากตัวไว้เพื่ออ่านเรื่องนี่ด้วยน้า อิอิ><
-
ไอ้พรายบ้า ทำร้ายคารุโอได้ลงคอ
-
:กอด1:รวบ
กด+จ๊า
-
ตอน14 ภาคเรย์
“เรย์...............”
เสียงที่ได้ยินดังก้องทั่วผืนป่า......เป็นเสียงที่ฟังไม่ถนัดแต่รู้ว่าชื่อที่เรียกคือตัวเรา.....
กระต่ายที่ถูกไล่ต้อนจนจนมุมอยู่ใต้อุ้มมือที่ตะปบไว้เหมือนกับกงเหล็ที่ไม่สามารถจะหลุดปได้
“เรย์................” อีกครั้งที่เสียงนั้นยังตะโกนก้อง จนใจคอชักไม่ค่อยดี...จนต้องหยุดทุกการกระทำ...และกระต่ายน้อยผู้โชคร้าย
ก็ได้วิ่งหนีหายเข้าไปในป่าเรียบร้อย.........
“เรย์..........ระวังกับดัก..” เสียงที่สามซึ่งตอนนี้ขาทั้ง 4 วิ่งไปหาเจ้าของเสียงด้วยความแม่นยำ....
คาโอรุไม่เคยตะโกนอย่างนี้มาก่อน ตั้งแต่พวกเราอยู่ด้วยกันมา....น้ำเสียงที่ฟังดูไม่สู้ดีนัก ทำให้ผมวิ่งหน้าตาตื่นกลับไปยังบ้านที่
จากมา...พร้อมกับเสียงที่คาโอรุตะโกนบอกถึงกับดักอะไรสักอย่าง
จนได้มารู้ว่า สิ่งที่คาโอรุตะโกนนั้นหมายถึงอะไร ได้มาเห็นเองกับตา กับดักรูปทรงแปลกๆที่เคยโดนมันทำร้ายมาแล้วหนหนึ่งเมื่อ
ครั้งอดีต...แต่มันก็ทำให้ได้พบกับคาโอรุเช่นกัน..... กับดักหลายอันถูกวางไว้...แต่ผมก็สามารถที่จะหลบหลีกได้ จนวิ่งมาถึงบ้าน
ที่เป็นที่อาศัยของเราสองคน.......
แต่เสียงของคาโอรุกลับหายไป..มีเหลือเพียงกลิ่นคาวเลือดที่โชยตลบอบอวนอยู่รอบๆๆ บ้านของเรา....กลิ่นที่โชยมาทำให้นึกถึง
อดีตที่มันย้อนเข้ามาในหัว....ร่างของคาโอรุที่ผมเป็นคนทำร้ายเมื่อครั้งก่อน...บาดแผลที่แหวะหวะทั่วร่างราย จนต้องสัญญากับ
ตัวเองว่าจะไม่ทำให้คาโอรุต้องมาเจ็บอีกเป็นอันขาด....แต่กลิ่นเลือดที่โชยมาทำให้ขาที่กำลังวิ่งกลับอ่อนแรงลงยิ่งกว่าเดิม.......
++++++++++++
ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ผมเกือบตายได้............ร่างกายของคาโอรุที่นั่งพิงเสาอยู่หน้าบ้านเหมือนคนกำลังหลับอยู่ เพียงแต่ว่า
เลือดที่ไหลซึมออกมา จนเสื้อผ้าฉาบไปด้วยสีแดงของเลือดนั้นทำให้ไม่สามารถคิดได้เลยว่า.....คาโอรุกำลังหลับ
“คาโอรุ............คาโอรุ......” ร่างกายที่เย็น...กับสภาพไร้ความรู้สึก แม้จะเรียกก็ไม่มีเสียงตอบรับ ลมหายใจที่อ่อนระรินดัง
แผ่วๆ อยู่ในอกของผม.....เลือดที่ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดกลับยิ่งไหลเหมือนดังน้ำตกที่ไหลลงมา.......
ผมพยายามที่จะหยุดเลือดที่ไหลออกมาของคาโอรุ........แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากเท่าไหร่ เพราะโรคที่คาโอรุเป็น
ใจแทบแหลกสลาย.....ผมอุ้มร่างที่ไม่ได้สติเดินไปยังธารน้ำด้วยใจที่ร้อนรน..พยายามที่จะไม่ให้ร่างกายต้องได้รับความเจ็บปวด
อีก....ปากก็พร่ำเรียกชื่อของคาโอรุเพื่อให้เขารู้สึกตัวสักนิดก็ยังดี
++++++++++++
“รากุ...........รากุ............” ผมใช้มือแตะลงไปที่ผิวน้ำซึ่งอยู่หลังบ้าน พร้อมกับสร้อยคอที่รากุเคยให้คาโอรุไว้เมื่อครั้งก่อน
“ในนามแห่งข้า....ข้าของเชิญรากุเทพแห่งน้ำ...” อัญมณีที่รากุให้กับคาโอรุเปล่งประกายแวววับ....จนเกิดละรอกน้ำเป็นวงๆๆ
ตรงกลางธารน้ำ จากน้ำใสๆของลำธารเริ่มมีสีแดงปรากฏพร้อมกับวงน้ำที่เป็นละลอกวงใหญ่ขึ้นเช่นกัน ก่อนที่ผมจะเห็นร่างของ
รากุค่อยๆ ขึ้นมาจากน้ำ.......
“รากุ เจ้าต้องช่วยข้านะ....” เสียงของผมที่ตะโกนเรียกรากุให้มายังสถานที่นี่
“เรย์..เจ้ามีเหตุอันใดถึงได้เรียกข้าให้มาในสถานที่เช่นนี้...”
ผมได้เพียงแต่ก้มลงไปมองคาโอรุที่นอนนิ่งอยู่ข้างๆ ริมธารน้ำ และนั่นก็ทำให้รากุรู้สาเหตุที่ผมเรียกเขามา
“เรย์.....มนุษย์นั้นคือคนที่ข้ามอบสร้อยให้......”
“รากุ...เจ้าเป็นเพื่อนข้า...และเจ้าก็จะต้องช่วยข้า...” มันไม่ใช่การขอร้องแต่เป็นเหมือนคำสั่งที่ผมพูดกับรากุก็ว่าได้
“เรย์...เด็กนั้นใกล้จะตายแล้ว..เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือ....” น้ำเสียงที่ราบเรียบของรากุสะท้านเข้าไปในใจของผมทันที อาจเป็นเพราะ
ผมไม่อยากยอมรับความจริงนั้นก็ได้
“รากุ ข้ารู้ว่าเจ้าช่วยคาโอรุได้...” สายตาของผมที่มองไปยังรากุ
“เรย์...แม้ข้าจะเคยช่วยสัตว์ต่างๆ ที่บาดเจ็บมา เหมือนที่เจ้าคอยรักษาฝูงของเจ้า แต่สภาพของเขาตอนนี้มันยากที่จะ
ช่วย....เจ้าก็รู้..”
“รากุ.....ข้าขอเพียงอย่างเดียวช่วยคาโอรุด้วย...เจ้าจะให้ข้าทำอะไรข้าก็ยอม...”
“เรย์ ไม่ใช่ข้าไม่อยากช่วย....แต่ข้าช่วยไม่ได้ตั้งหาก....ข้าช่วยได้เพียงให้เขาไม่ตาย..แต่ข้าไม่สามารถทำให้เขาฟื้นเหมือนคน
ปกติได้อีกแล้ว...เขาจะต้องหลับอย่างนี้ตลอดไป...แล้วเจ้าจะเอาชีวิตของเจ้ามาอยู่กับคนที่ไม่รู้สึกและหลับแบบนี้หรือ....ทำไม่
เจ้าไปปล่อยให้มนุษย์ผู้นี้..หลับอย่างสบายหละ..........”
คำพูดที่รากุพูดไม่ได้มีความหมายร้ายแฝง แต่เป็นคำพูดที่เป็นความจริง แม้ผมจะรู้อยู่เต็มอกว่าตอนนี้คาโอรุไม่สามารถที่จะตื่นขึ้น
มาเป็นปกติได้แล้ว....แต่ผมก็ไม่สามารถที่จะปล่อยคาโอรุไปได้ในตอนนี้....
“รากุ...เจ้าช่วยดูแลคาโอรุให้ข้าหน่อยได้ไหม...” ผมเงยหน้ามองรากุอีกครั้งหลังจากที่จ้องมองร่างที่นอนแนบนิ่ง
ผมนิ่งมองร่างกายของคาโอรุ....ที่นอนหลับอยู่ ใบหน้าที่ซีด...ปรากฏให้เห็นอยู่ตรงหน้า
“เรย์ เจ้าจะทำอะไร....” น้ำเสียงตกใจที่ส่งมายังผม
“เรย์..เจ้ายิ้มแบบนั้นหมายความว่าอะไร....นี่เจ้า......”
“ใช่ รากุอย่างที่เจ้าคิดนั้นแหละ.....เจ้าจะช่วยดูแลคาโอรุของข้าหน่อยได้ไหม..จนกว่าข้าจะกลับมา..”
“เรย์..เจ้าคิดใหม่ได้นะ...เจ้าจะ........”
“รากุ หยุดพูดเถอะ ข้าตัดสินใจแล้ว......เจ้าก็เคยทำแบบที่ข้าจะทำนี่...เพราะเจ้าไม่สามารถปล่อยให้คนของเจ้าจากไปได้...แม้
ต้องแลกด้วยชีวิตเจ้าก็เคยลองมันมาแล้ว...แล้วข้าหละ...ทำไม่ข้าจะทำเพื่อคนของข้าไม่ได้...แม้มันจะยาก ก็เถอะ...”
สิ่งที่ผมพูดกับรากุ..ทำให้สีหน้าของรากุดูเศร้า....เพราะสิ่งที่รากุทำไม่ประสบผลสำเร็จ..รากุต้องเสียงนางอันเป็นที่รักไป...ทำให้
เขาไม่คิดที่จะมีใครอีก.............
“เรย์...ข้ารับปากเจ้า...ข้าจะดูแลคาโอรุให้เจ้า...เขาจะได้รับการรักษา....จนร่างกายเป็นปกติ...แต่ที่เหลือ เจ้าเท่านั้นที่จะต้อง
ทำให้คาโอรุกลับมาให้ได้.....ข้าคงช่วยเจ้าได้เพียงเท่านี้....”
ผมส่งคาโอรุให้กับรากุ.....ร่างของคาโอรุที่อยู่ให้อ้อมแขนของรากุ...ภาพที่เป็นมีเพียงชายสองคนที่ยืนอยู่บนผิวน้ำพร้อมกับอุ้ม
ร่างที่เปื้อนไปด้วยเลือด......แขนที่ตกลงมาพร้อมกับเลือดที่ไหลลงมาตามแขนและมือด้วยเช่นกัน.....นั้นเป็นภาพสุดท้ายก่อนที่
รากุจะหายลับไปกับสายน้ำ พร้อมกับสีของลำธารกลายเป็นสีน้ำใสๆ เหมือนเดิม
มีบางอย่างที่ต้องเตรียมก่อนที่จะเดินทางออกไปยังจุดมุ่งหมายที่ผมตั้งไว้....
ผมเดินกลับมายังบ้านที่มีกลิ่นเลือดของคาโอรุโชยตลบอยู่ สภาพบ้านที่มีการต่อสู้ เลือดที่สาดกระจาย ก่อนที่ผมจะเดินเข้า
มายังห้องนอนที่เปิดกว้าง พร้อมกับร่างของชายอีกคนหนึ่งที่นอนตายอยู่ในห้อง.....ผมผลิกร่างที่นอนคว่ำ ชายที่เคยเห็นใน
ถ้ำ...ผมแทบจะหักคอมันอีกรอบให้หายแค้น....แต่ถึงทำไปมันก็คงไม่รู้สึกแล้ว...เพราะแผลที่คาโอรุทำไว้...
จดหมายถูกเขียนเพื่อเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น.....ให้หมอยาซึ่งเป็นญาติคนเดียวของคาโอรุก็ว่าได้.....ก่อนที่จะถูกยัดใส่ขานกพิราบ
และปล่อยให้มันบินไปยังเป้าหมายที่มันถูกฝึกมา......
ผมวิ่งออกไปยืนตรงหน้าผาสูงชันก่อนที่จะส่งเสียงเรียกให้หมาป่าที่อยู่ใกล้ๆ มาหา พร้อมทั้งสั่งให้กลับไปบอกฝูงถึงเรื่องที่เกิด
ขึ้น......ก่อนที่จะเริ่มออกเดินทางไปหาบางสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่......แต่มันคุ้มที่จะได้ลอง.....
+++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“คาโอรุ...ถ้าเจ้าพร้อมที่จะร่วมทุกข์ ร่วมสุขกับเรย์..เจ้าก็ไปหาเขาเถอะ...แต่ถ้าเจ้าไม่...ตาจะพาเจ้าไปกับตา....”
ผมยืนมองเรย์ และตาสลับกัน.......ก่อนที่ผมจะเดินไปหาเรย์
“เรย์......นายไม่ได้ยินที่พูดหรอ...ผมอยู่นี่ไง....” ผมยืนมองคาโอรุเขียนจดหมายให้หมอยาในหมู่บ้าน และเรียกหมาป่าตัวอื่นมา
ก่อนที่จะสั่งบางอย่างซึ่งผมไม่เข้าใจ อาจเป็นเพราะสร้อยที่ท่านรากุให้ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ตัวของผม
“เรย์..นายเป็นเทพประสาอะไรถึงไม่เห็นผมนะ...” ผมโวยวายใส่เรย์....ที่ทำเป็นเหมือนไม่ได้ยิน ซึ่งจริงๆ เรย์ก็คงไม่ได้ยินนั้น
แหละ....
สิ่งที่ผมจำได้คือ ผมเดินมาหาเรย์และปล่อยให้ตายืนอยู่อีกฝั่ง นั่งคือสิ่งที่ผมจำได้ และผมก็มารู้อีกทีก็ตอนที่เรย์เขียนจดหมาย
ให้หมอยาในหมู่บ้านนั้นแหละ....
ผมรู้สึกว่าบางช่วงขาดหายไป....ผมไม่เข้าใจว่าร่างกายที่เป็นเนื้อหนังอยู่ไหน...ผมรู้ว่าตอนนี้ผมเป็นเพียงวิญญาณที่ตายแล้ว.....
(ประมาณนั้น)....แต่ถ้าผมตายแล้วทำไมผมถึงกลับมาอยู่ใกล้ๆ เรย์ได้ ทำไมตาถึงปล่อยผมมา..นั้นเป็นปัญหาที่ผมต้อง
คิด....ผมพยายามดึงหาง ดึงหูเรย์ แต่เรย์ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
“เรย์...นายจะทำอะไร..นายจะไปไหน..” จู่ๆ เรย์ก็เริ่มออกเดินเข้าไปในป่า ตามเส้นทางที่ผมเคยเดินไปเยี่ยมฝูงหมาป่า....ผม
ได้เพียงแต่เดินตามเรย์อยู่ใกล้ๆ....เพราะพูดอะไรเรย์ก็ไม่ได้ยิน..แต่ผมก็ไม่สามารถทิ้งเรย์ให้ไปไหนต่อไหนคนเดียวได้เช่น
กัน...ดังนั้นการเดินทางของเราจึงเริ่มขึ้น..โดยมีผมที่ไม่มีตัวตนของอยู่ใกล้ๆ เรย์
ปล.ฝาก แนะนำ ติ ชม ด้วยนะคะ เพื่อขวัญกำลังใจที่ดี 5555
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้เสมอมาค่ะ
-
:m15: :m15: :m15: อ่านแล้วใจไม่ดีเลย
คาโอรุจะเป็นอะไรไหม๊เนี่ย จะกลับมาเป็นคนได้ไหม (เริ่มวิกลจริต) อินมากอ่า คนเขียนอย่าใจร้ายให้คาโอรุเป็นอะไรไปนร๊า
เป็นกำลังใจให้เรย์ช่วยคาโอรุให้ได้ แต่ดูเหมือนจะมีลางร้ายพิกลๆ แงแง รอตอนต่อไปนะ คนเขียนสู้ๆค่ะ :m15: :m15:
-
เรย์ไปหาอะไรมารักษาคาโอรุน้อ
แต่ขอให้ปลอดภัยกลับมา
:กอด1:
บวกเป็ดค่ะ^^
-
ไม่เอานะ ถ้าช่วยคาโอรุได้ก็ต้องอยู่คู่กันสิ อยากให้ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดจากไป ไม่เอาดราม่าาาาา
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่า
น่าติดตามมากๆเลย
-
แงๆๆ เรย์ ทำให้สำเร็จนะ ช่วยคาโอรุให้ได้นะ
-
ไม่รู้ว่าเรย์ไปหาอะไร แต่ขอให้หาเจอ :monkeysad:
ไม่เอามาม่านะคะ :serius2: อิ่มแล้ว ><
-
ขอให้คาโอรุ กับเรย์อย่าเป็นอะไรเลย
เรย์หาอะไรขอให้เจอไวๆนะ ช่วยคาโอรุให้ได้ :m15:
-
อย่าดราม่าเลย
อิ่มจนอืดแล้ว :z3:
+1จ๊า
-
น้ำตาแตกอีกแล้วสินะ ทามมั้ยมันต้องเปงแบบนี้ด้วยนะ
แต่อุปสรรคมันจะต้องทดสอบให้ความรักมันสมบูรณ์สิ
มันต้องเปงแบบนั้น เชื่อแบบนั้น
รีบๆมาต่อนะคับ รอนะ ไม่อยากให้เกิดอารายขึ้นเลย><
-
อ๊ากกกค้างงงงงง เรย์จะไปไหนอ่่ะ
-
เรย์กำลังจะทำอะไรน่ะ แล้วเรย์ไม่สามารถมองเห็นคาโอรุไ้ด้อย่างนั้นรึ !??
ตอนต่อจากนี้จะเป็นบทพิสูจน์ความรักของเรย์กับคาโอรุสินะ
รออ่านต่อจ้า ^^~
-
มารอน้า อย่าลืมมาต่ออีกนะคับT^T
-
ผมแทงซ้ำอีกรอบ อีกรอบและอีกรอบจนมั่นใจว่ามันจะไม่ลุกขึ้นมาได้อีก....
คาโอรุสุดยอดดด แต่ยังไม่สะใจ :angry2: ขอปลุกมันขึ้นมาแทงๆๆๆๆๆ กระทืบๆๆๆๆ แล่เนื้อเอาเกลือทา ตัดให้เป็ดในเล้ากิน เหอๆๆ
เรย์สู้ๆเน้อ
-
ตอน 15
การเดินทางของเรย์เริ่มต้นโดยที่ผมไม่รู้ว่าเขากำลังจะไปไหน.....เรย์เริ่มออกเดินทางจากบ้านของพวกเราเข้าสู่ป่าที่ผมคุ้นเคย
(ทางเดินที่เรย์พาไปยังบ้านของเขานะครับ) ผมนั่งอยู่บนหลังของเรย์....จนมาถึงทางแยกที่ผมไม่คุ้นเคยเพราะเป็นเส้นทางที่
แยกออกมาอีกเส้นหนึ่ง
“เรย์....นายจะไปไหนหรอ......” ผมนั่งอยู่บนหลังของเรย์โดยที่มีมือของผม โอบรอบขนคอสีดำสนิท
มันน่าเบื่อมาก.....ที่ผมต้องมานั่งคุยกับคนที่ไม่ได้ยินเสียงผม....
หมาป่าตัวใหญ่ไม่แสดงท่าทีว่าจะเหนื่อยง่ายๆ...เพราะมันยังวิ่งไปอย่างไม่ยอมหยุด........ตอนนี้รอบๆ ข้างผมเป็นสิ่งที่ดูน่าหวาด
กลัวใช่ย่อย...อาจเป็นเพราะมันทั้งมืดและดูเหมือนเส้นทางที่ใช้เดินทางก็มองไม่เห็นด้วย....ผมยังคิดเลยว่า.ถ้าผมหลงเข้ามาคง
ต้องเอาชีวิตมาทิ้งแน่ๆ....
ตลอดทั้งวัน..เรย์เอาแต่วิ่งและวิ่ง เรย์หยุดกินน้ำที่ลำธารนิดหน่อยก่อนที่จะออกเดินทางต่อ.....ตลอดทั้งวันเหงื่อที่ซึมออกมา
ทำให้ขนนุ่มๆ ของเรย์ดูเปียก... เศษกิ่งไม้ที่เกี่ยวที่เนื้อและขนของเรย์ ทำให้เกิดบาดแผลนิดหน่อย...แต่ถึงอย่างไรผมก็ไม่
สบายใจอยู่ดี...ที่ต้องเห็นเรย์มาเจ็บตัวแบบนี้...
ตอนนี้เรย์วิ่งมาถึงสถานที่ๆ เหมาะแก่การพักผ่อน...แม้ว่ารอบๆ ข้างจะมืดสนิทก็ตาม...แต่เรย์ก็สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆ ในความ
มืดได้ดี....จนผมนึกอิจฉาเรย์ที่สามารถเดินทางในตอนกลางคืนได้....
“เรย์...นายน่าจะพักได้แล้ว............” ผมบอกเรย์ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาไม่ได้ยิน...แต่ผมก็รู้สึกเหมือนว่าเรย์คงสัมผัสอะไรจากผมได้บ้าง
(คิดเอาเองนะครับ) เพราะอยู่ๆ เรย์ก็หยุด และเริ่มมองหาที่พักอย่างจริงจัง..สายตาที่มองกิ่งไม้ใหญ่ เพื่อเป็นที่พักเอาแรงใน
ค่ำคืนนี้.....................
“เรย์......ผมไม่รู้หรอกว่าเรย์จะไปไหน ไปทำอะไร....แต่เรย์ก็น่าจะดูแลตัวเองดีๆ กว่านี้หน่อย.....” มือของผมที่ลูบไล้ไปที่ขน
ของเรย์ จนเหมือนจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของผมไปแล้ว..... เวลาผมอยู่กับเขา...ผมมักจะชอบลูบไล้ขนนุ่มๆ และจับขนเหล่านั้น
มาแปรงจนขึ้นเงาด้วยซ้ำ...........
ตั้งแต่ออกมาจากบ้านเรย์อยู่ในร่างของหมาป่า....ตลอด...สายตาที่มุ่งมั่นของเรย์ทำให้ผมหลงใหลเสมอ...แม้บางครั้งเรย์จะชอบ
ทำตัวไม่มีเหตุผล และชอบชักแม่น้ำทั้งห้าก็ตาม........ผมโดนเรย์ขโมยจูบเสมอ....ซึ่งแรกๆ ผมก็คิดว่ามันยังไงอยู่..แต่อยู่ๆ ผมก็
เกิดชอบรสจูบของเรย์ซะงั้น....
“คาโอรุ....นายรีบๆๆ กลับมานะ.....เวลาข้าเรียกเจ้าก็ต้องเดินมาหาข้านะ.....” อยู่ๆ เรย์ก็พูดออกมา...เหมือนรู้ว่าผมอยู่ใกล้ๆ ก่อ
นที่เรย์จะหลับตาลง....
“เรย์...ผมกลับมาแล้ว...” ผมตอบกลับไปทั้งๆ ที่นั่งมองเรย์หลับตาอยู่.....
ผมลุกออกมาจากหลังของเรย์ที่ใช้นั่งมาทั้งวัน...ก่อนที่จะมานั่งข้างๆ บนกิ่งไม้ที่เรย์เลือก...ตอนนี้ตัวผมเบาหวิวเหมือนจะลอยได้
ด้วยซ้ำ....ตอนนี้ร่างกายของผมไม่หิวและไม่ห่วงนอนด้วย..ความรู้สึกแบบนั้นไม่เกิดขึ้นเลยตลอดทั้งวัน....ซึ่งผมว่าเป็นการดีด้วย
ซ้ำเพราะจะได้ไม่เป็นภาระให้กับตัวเอง....รอบๆ ตัวผม..ที่ตอนแรกมองอะไรไม่เห็น ตอนนี้กลับกลายเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์...เพราะ
มีดอกไม้บางดอกที่สะท้อนแสง จนทำให้เห็นเป็นรูปร่างของดอกไม้เหล่านั้น เหมือนพวกมันกำลังเต้นระบำกันอยู่ด้วยซ้ำ เกสร
ของพวกมันที่ลอยละล่องอยู่บนอากาศกำลังส่องแสงเหมือนหิ่งห้อยแวววาม......
ผมปืนลงมาจากต้นไม้ที่นั่งอยู่...แม้ว่าผมจะไม่เหนื่อย ไม่หิว แต่ความอยากรู้อยากเห็นของผมกลับไม่ได้หมดไปเลย...ผมเดิน
สังเกตรอบๆ บริเวณโคนต้นไม้ที่มีดอกไม้เหล่านั้นทอแสงอยู่...จากบริเวณที่มองไม่เห็นกลับกลายเป็นบริเวณที่เต็มไปด้วยแสงที่
สวยงาม.....
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่....” ผมหันกลับไปมองต้นเสียงที่อยู่ด้านหลังผม....ซึ่งสิ่งที่ผมเห็นกลับกลายเป็นแมลงที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์
ตัวเล็กๆ เท่านิ้วก้อย...เธอมีปีกที่ขาวใสที่เรืองแสงที่เป็นขาว.....
“ข้าถามว่าเจ้ามาทำอะไรที่นี่...” ต้นเสียงถามผมอีกครั้ง
“คุณเห็นผมหรอ.....” คำพูดแรกของผม เพราะผมไม่แน่นใจว่า...เธอนั้นเห็นผมจริงๆ หรือเปล่า
“อ้าว...............ตรงนี่มีแค่เจ้ากับข้า.....ไม่ถามเจ้าแล้วจะถามใคร...” เธอตอบคำถามในสิ่งที่ผมสงสัย....
“เจ้ายิ้มอะไร...”
“เปล่าครับ..ผมแค่ดีใจที่มีคนเห็นผม...เพราะหมาป่าที่นอนอยู่บนต้นไม้มองไม่เห็นผมครับ”..... สายตาผมมองไปยังภูตที่มีปีกสี
ขาวใส.....
“อ้อ..เจ้าหมาป่านั้นนะหรอ....”
“ครับ...ผมมากลับเขา....คุณอยู่ที่นี้ หรอครับ”
“อือ...เราอาศัยอยู่ที่ป่าแห่งนี้แหละ...เราเป็นเพียงภูตตัวเล็กๆ ที่อยู่ที่นี่....นานแล้วที่เราไม่ได้เห็นใครเข้ามาบริเวณนี้นะ...แล้วเจ้า
มาทำอะไรที่นี่..” คำถามเดิมที่ผมก็ไม่รู้ว่าจะตอบอะไร...ให้ภูตตัวเล็กที่บินอยู่ตรงหน้ารู้ได้ เพราะผมยังไม่รู้เลยว่าเรย์จะไปไหน
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ....” นั้นเป็นคำตอบที่ผมตอบออกไป
“เราเป็นเพียงภูตธรรมดา....ที่ไม่สามารถไปไหนได้ไกลๆ..แต่เรารู้ว่าทางเดินต่อไปข้างหน้ามันอันตราย...เจ้าบอกให้เพื่อนของ
เจ้ากลับไป....ดีกว่าจะมาทิ้งชีวิตไว้ในป่าแห่งนี้...” เสียงของภูติน้อยที่เตือนผมให้บอกเรย์ถึงอันตรายข้างหน้า
“เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมอยู่ใกล้ๆ ...แล้วผมจะเอาอะไรมาพูดกับเขาละครับ....คุณช่วยบอกเขาแทนผมได้ไหม..” น้ำเสียงของผมที่
ขอร้องให้ภูติตัวน้อยนั้น เป็นสื่อแทนผม....
“เจ้าจะให้เราบอก หมาป่าตนนั้นหรือ.....”
“ครับ........” ผมยืนมองภูติน้อยใช้ความคิด......อยู่นาน
“เรานะทำได้...แต่มันต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกับสิ่งที่เราจะทำ....”
“คุณต้องการอะไร....ผมยอมทำให้..เพียงแต่คุณบอกให้เขาหยุดที่จะเดินทางก็พอ...” นั้นเป็นคำตอบ...ที่ผมตอบภูตน้อยโดยที่
ไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ
“ได้.......เรายอมเป็นสื่อให้....แต่เจ้าต้องเล่าเรื่องอีกฝั่งหนึ่งของป่าให้เราฟังตลอดคืนนี้ได้ไหม....” ตาโตๆ ของภูติน้อยที่ทำท่า
ตื่นเต้นกับอีกฝั่งของป่าทำให้ผมโล่งใจ เพราะสิ่งที่เธอต้องการเป็นอะไรที่ผมทำได้สบายอยู่แล้ว..แม้เธอจะดูขี้เก๊กในตอน
แรก....แต่ตอนนี้สายตาของเธอนั้นอยากรู้อยากเห็นพอๆ กับผมนั้นแหละ....
ผมเล่าเรื่องของมนุษย์และคนในหมู่บ้านให้ภูติน้อยตนนั้นฟัง....ผมเหล่าถึงการใช้ชีวิตของมนุษย์รวมถึงสิ่งต่างๆ ที่ภูติน้อย
ถาม....รวมทั้งสัตว์อื่นๆ ที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของป่าด้วย...นั่นทำให้ผมรู้ว่าป่าผืนนี้มีอะไรพิเศษๆ อยู่ เพราะสัตว์ป่าโดยทั่วไปไม่
สามารถที่จะเดินทางเข้ามาได้..........
แต่ที่ผมเข้ามาได้คงเป็นเพราะตอนที่เรย์เข้ามาผมนั่งบนหลังเรย์ก็เป็นได้ ทำให้ผมสามารถเข้ามาได้
ตลอดเกือบทั้งคืนผมเหล่าสิ่งต่างๆ ให้ภูติน้อยฟังจนหมด....ทั้งสิ่งที่ดีและไม่ดี...จนเกือบรุ่งสาง
“เจ้านี่เป็นนักเล่าได้ดีเลยนะคาโอรุ...”
“ขอบคุณครับ....” ตลอดคืนที่ผมอยู่กับภูติน้อยทำให้เราเริ่มคุ้นเคยกันมากขึ้น
“คราวนี้ก็ถึงตาของเราที่สัญญาไว้แล้วซินะ...”
“ครับ..” ผมยักหน้าก่อนที่ภูติน้อยจะบินขึ้นไปอยู่ตรงหน้าของเรย์ที่นอนอยู่บนต้นไม้....
“เจ้าหมาป่า.......” เสียงเรียกที่ภูติน้อยเรียก พร้อมทั้งให้เท้าเตะไปที่ปลายจมูกของเรย์ เหมือนเป็นการสะกิด นั้นทำให้ผมอมยิ้ม
เล็กน้อย...กับความน่ารักของภูติน้อย...ที่เธอพยายามปลุกสัตว์ป่าที่มีขนทั้งตัว ยกเว้นจมูกเท่านั้น
“เจ้าหมาป่า....” สายตาของเรย์ค่อยๆ ลืมขึ้น เพื่อจ้องมองภูติน้อยที่แตะอยู่นั้น...
“เพื่อนของเจ้าฝากให้ข้ามาบอก...ว่าไม่ให้เจ้าเดินทางต่อ....”
“เพื่อนข้า......ใคร...” เสียงของเรย์ที่ยังดูงง กับคำพูดของภูติน้อย
“คุณภูติ...บอกเขาว่า....คาโอรุบอกให้กลับบ้าน...” ผมตะโกนบอก
“....คาโอรุบอกให้กลับบ้าน....” นั้นเป็นเสียงของภูติน้อย ก่อนที่เรย์จะยันตัวลุกขึ้นอย่างเร็วทำให้เขาตกต้นไม้....
ตุ๊บ! “”””””””””””””””””"
“เจ้าหมาป่า...คาโอรุฝากบอกมา..” ภูติน้อยบินลงมาอยู่บนหัวของเรย์ที่ตกต้นไม้อยู่ใกล้ๆ กับที่ผมยืนอยู่
“คาโอรุอยู่ไหน.......” เสียงเรย์ที่มองไปที่ภูติน้อย
“เขาก็ยืนอยู่ข้างๆ เจ้านั้นแหละ...” สายตาเรย์ที่มองมายังผม...สายตาที่จ้องมองมาที่ผม....
“เจ้าหมาป่า.....คาโอรุเป็นห่วงเจ้า..และอยากให้เจ้ากลับไป..ไม่ต้องเดินทางต่อ..”
สายตาของเรย์ที่จ้องมองมาที่ผม...พร้อมเสียงของเรย์ “นั้นข้าฝากเจ้าบอกคาโอรุที่ว่า..ข้าทำไปก็เพื่อเขา...”
“เจ้าหมาป่า..เจ้าก็บอกเองซิ...คาโอรุยืนฟังเจ้าอยู่นั้นแหละ...”
“คาโอรุ...ข้าคิดถึงเจ้านะ...แม้ผ่านไปแค่วันเดียว แต่มันนานมากสำหรับข้า...” เสียงของเรย์ที่พูดออกมาทำให้ผมถึงกับน้ำตา
ซึม....เพราะทุกคำพูดที่เรย์พูด ทำให้หัวใจของผมรู้สึกโหว่งๆ และใจหายได้ทีเดียว เหมือนตัวผมทำสิ่งที่ผิดต่อเขาอยู่
“คาโอรุ...แต่ข้าหยุดและหันหลังกลับไม่ได้....”
“คุณภูติ..ถามเขาหน่อยได้ไหมว่าจะไปไหน....ถ้าเขากลับไม่ได้.ผมก็อยากจะรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร...”
คำถามนั้นถูกบอกกล่าวโดยภูติตัวน้อยที่เป็นสื่อให้....
“ห๊ะ!...........ไปหาเทพมังกร..” นั้นเป็นเสียงของผมกับภูติน้อย....จะเรียกได้ว่าตกใจกันทั้งคู่นั้นแหละ....
“เจ้าหมาป่า..เจ้ารู้ใช่ไหมว่ามันอันตราย....” นั้นเป็นคำถามของภูติน้อย
“ใช่...”
“แล้วเจ้าก็ยังจะไปอีกงั้นหรอ.........”
“ใช่....ข้าจะไป..แม้มันจะอันตรายก็ตาม.................คาโอรุเจ้าจะไปกลับข้าไหม...” คำตอบที่เรย์ตอบภูติน้อย และถามผมให้
คราวเดียว
“เรย์............ผมจะไปกับเรย์ด้วย.....” นั้นเป็นคำตอบของผมที่เรย์ไม่ได้ยิน
“หืมๆๆๆ ถึงเวลาที่ข้าต้องไปแล้ว” เสียงขัดของภูติน้อยทำให้ความเงียบหายไป
“คาโอรุ....เจ้าหมาป่า..ได้เวลาที่เราต้องไปแล้ว....พวกเจ้าเดินทางกันดีๆๆ แหละ..ข้าอวยพรให้เจ้าประสบผลสำเร็จ...” นั้นเป็นคำ
พูดสุดท้ายก่อนที่ภูติน้อยตนนั้นจะบินจากไป
“คาโอรุ...เจ้ายังอยู่ที่เดิมใช่ไหม.......ข้าอยากให้เจ้าสัมผัสตัวข้า....เจ้าลูบขนคอข้าได้ไหมคาโอรุ...เหมือนอย่างที่เจ้าทำ
บ่อยๆ.......” ทุกคำพูดที่เรย์พูด...ทำให้ผม....ทำอย่างที่เขาบอก....อย่างน้อยผมก็อยากให้เขารู้ว่าผมอยู่ใกล้ๆ เขา
“คาโอรุ....ข้าต้องเดินทางต่อแล้ว....เจ้าขึ้นมาอยู่บนหลังข้าดีกว่า....พวกเราจะได้ไปกัน..” ทุกคำพูดที่เรย์พูด...และผมปฏิบัติ
ตาม....เพราะว่าผมพูดไปแล้วเรย์ไม่ได้ยิน...ดังนั้นผมจึงทำให้สิ่งที่เรย์พูดแทน....เพราะอย่างน้อยเขาก็คงรู้ว่าผมจะทำตามอย่าง
ที่เขาพูดแน่นอน...............
“คาโอรุ ข้าดีใจนะที่เจ้ามาด้วยกับข้า....ความเหงาเวลาที่ไม่มีเจ้า..แทบทำให้ข้าหายใจไม่ออกด้วยซ้ำ.....แต่เพราะรู้ว่าเจ้ามา
กับข้า..ทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก....แรงของข้าเพิ่มขึ้น.....จนแทบอยากจะให้พรุ่งภูเขามังกรในวันนี้ด้วยซ้ำ...”
การเดินทางครั้งใหม่กำลังเริ่มต้น.....พร้อมกับรุ่งอรุณ...ที่ทอแสงลงมาบนผืนป่า และน้ำค้างที่เกาะบนกิ่งไม้...
ปล. ต้องขออภัยที่ล่าช้าอย่างมากมาย....
เขาไม่ได้แก้ตัวนะ แต่ว่ากลับบ้านดึกตลอดเลยอ่ะ เลยไม่มีเวลาพิมพ์
ทั้งทีสัญญาว่าจะมาทุกทุกวันด้วยซ้ำ (ขอโทษอีกครั้งจร้า)
แต่ถึงช้า เขาก็มาลงอยู่น้าน..... :กอด1:
รักทุกคนนะคะ ฝันดีราตรีสวัสจร้า...
-
อ่านแล้วซึ้งจัง ในที่สุดเรย์ก็รู้ตัวว่าคาโอรุไม่ได้ไปไหน
-
เอาใจช่วยทั้งเรย์และคาโอรุให้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
ฝ่าฟันไปถึงเทพมังกร เอ่อให้นึกถึงดราก้อนบอลเลยอ่ะ
หวังว่าท่านเทพจะใจดีน้า
เอาใจช่วยคนแต่งนะคะ สู้ๆ
บวกเป็ดจ้า^^
-
เจอเทพเจ้ามังกรไวๆนะ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ให้ช้าแค่ไหนก้อจะรอน้อ........เพราะอยากจะรุ็ว่ามันจะเปงยังไง
คาโอรุก่ะเรย์จะฟันฝ่ามันไปได้สิจิงมั้ย??
อย่าลืมมาต่ออีกนะคับ
รอรอต่อไป^^
-
ขอให้เรย์ทำให้สำเร็จนะ ต้องช่วยคาโอรุให้ได้นะ
-
สู้สู้น๊า :ped149:
+1จ๊า
-
หวังว่าเทพมังกรจะช่วยคาโอรุได้เน้อ
-
สนุกมากๆเลย ขอให้เรย์ทำให้สำเร็จนะ :กอด1: :กอด1:
-
เอาใจช่วยเรย์กับคาโอรุค่ะ^^
-
คาโอรุต้องฟื้นนะ เอาใจช่วยเรย์กับคาโอรุ :กอด1: :กอด1:
-
+1 ให้จ้าตามอ่านจนทันแล้ว
เรย์ ต้องช่วยคาโอ๊ย ได้แน่ ๆ เรามั่นใจในความรัก :-[
รอ :call:
-
น่าสงสารอ่ะ ><
-
ดัน ดันค๊าฟฟฟฟฟฟ
มาต่อด้วยน้า รอรอค๊าฟฟ
-
น้ำตาจะไหลกับความรักของเรย์และคาโอรุ
เรย์ต้องทำสำเร็จแน่ๆ
-
ตอน16
“คาโอรุ.....เจ้าเหนื่อยหรือยัง....” นั้นเป็นเสียงที่เรย์ถามผมขณะที่เขากำลังเดินลึกเข้ามาในป่า....
ยิ่งพวกเราเข้ามาลึกเท่าใด..สิ่งที่เหนือธรรมชาติก็มากขึ้นเท่านั้น...
“คาโอรุ...ข้าได้กลิ่นของน้ำ เดี๋ยวเราจะพักกันแถวนั้นก็แล้วกัน...” ตั้งแต่เรย์รู้ว่าผมอยู่ด้วยกันเขา เขาก็พูดมากขึ้นกว่าเดิม
เยอะ....คงเป็นเพราะเขาอยากจะพูดกับผมมากกว่า....ที่จริงมันทรมานมากนะที่ไม่สามารถโต้ตอบให้อีกฝ่ายหนึ่งรู้ได้....มันให้
ความรู้สึกอึดอัดมากกว่า...........
พวกเราเดินมาสักพักและหยุดพักตรงบริเวณบ่อน้ำที่เป็นรูปวงรี.....มีต้นไม้เป็นเหมือนรั่วที่คอยกั้นอณาเขตของบ่อน้ำแห่งนี้....เรย์
หยุดยื่นที่บ่อ ก่อนที่จะนอนพักเอาแรงเพื่อเดินทางต่อ....ตั้งแต่คืนที่ผมได้เจอภูติตัวน้อย..นี้ก็ข้ามมา 2 คืนแล้ว...ผมจะคอยเฝ้า
ยามให้เรย์ในตอนกลางคืน พร้อมกันสำรวจบริเวณรอบๆ ไปในตัวด้วย...
อากาศในป่าแห่งนี้มีหลายแบบมากๆ ทั้งร้อน และชื้นผสมกันไป...บ้างก็มีฝนพร่ำๆ ทำให้การเดินทางเข้ามาให้นี้เริ่มลำบากขึ้น
เรื่อยๆ
สายตาผมจ้องมองเรย์ที่กำลังนอนรับลมที่พัดผ่านบ่อน้ำนี้...ตั้งแต่ผมอยู่ในสภาพนี้ผมก็ไม่ได้กินหรือดื่มอีกเลย...แต่บ่อน้ำที่ล่อตา
ล่อใจผมอยู่ตรงหน้า เหมือนกับต้นพืชหลายชนิดที่ชอบทำให้ผมอยากรู้อยากเห็นไปซะเรื่อย.............
ผมพาตัวเองลงไปว่ายน้ำเล่น...ขณะที่รอเรย์พักให้หายเหนื่อย.....ผมสัมผัสได้ถึงน้ำที่อยู่รอบๆ ตัว...ซึ่งตอนแรกผมคิดว่าตัวเอง
คงจะไม่ได้รู้สึกอะไร.....แต่เมื่อตัวเองได้ลงไปแล้ว...ผมกลับรู้สึกดี เหมือนกับตัวเองได้อาบน้ำเลยก็ว่าได้..
จ๋อม!.........ผมเริ่มออกว่าย...
“คาโอรุ..นั้นนายเล่นน้ำอยู่หรอ...” อยู่ๆ เสียงเรย์ก็ตะโกนมา ทำให้ผมหยุดที่จะว่ายต่อ
“ข้าเห็นผิวน้ำมันไหวๆ ใช่เจ้าหรือเปล่า...” (“เรย์......”) ผมเรียกออกไปแต่ก็เหมือนกับตัวเองพูดแต่ไม่มีเสียง เพราะเรย์ไม่
ได้ยินเสียงเรียกจากผม.....
“คาโอรุ..ใช่เจ้าเล่นน้ำอยู่จริง....เจ้าลองทำให้น้ำมันกระเพื่อมอีกครั้งสิ....” ร่างเรย์ที่นอนอยู่ตอนนี้กลับลุกขึ้นและมองมาที่ๆ ผม
ยื่นอยู่....
จ๋อมๆๆๆๆ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใช่เจ้าจริงๆ ด้วยคาโอรุ...” เพราะเรย์นั้นแหละครับที่บอกให้ผมทำ ก็พอได้ยินคำสั่งปุ๊บ ผมก็ตีน้ำสุดแรง
เลยก็ว่าได้.... ผมแค่ต้องการบอกว่าผมอยู่ตรงนี้ก็เท่านั้น
“คาโอรุ..ข้าอยากลงไปด้วยจัง....เจ้าตีอยู่อย่างนี้แหละเดี๋ยวข้าจะลงไป..” สิ้นคำสั่ง เรย์ก็กลายร่างและเดินลงมาตรงที่ผมยื่นอยู่
เลยทีเดียว.....
เขาเดินเข้ามาใกล้ จนผมหยุดตีน้ำนั้นแหละ....ผมไม่ได้เห็นเรย์ในสภาพแบบนี้มาก็หลายวันแล้ว...ร่างกายมนุษย์ที่ไม่มีขนดำ
ขลิบปกคลุม...กล้ามเนื้อแขน ไหนจะโครงหน้าที่ยิ่งมองก็ยิ่งไม่สามารถถอนสายตาไปได้.....
“คาโอรุ....เจ้าอยู่ตรงหน้าข้าใช่ไหม...” ผมได้เพียงแต่พยักหน้า..พร้อมทั้งจ้องมองดวงตา ที่จ้องกลับมา สายตาที่แน่วแน่
เหมือนเขาจะเห็นผมจริงๆ ก็ว่าได้
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เรย์....ผมคิดถึงเรย์จัง แม้จะอยู่ใกล้กันทุกวันและเราก็ไม่รู้ถึงสัมผัสได้.....” เสียงที่ผมกล่าวออกไปเป็นเหมือนคำพูดที่ล่อ
ยลอยไปตามสายลม
“คาโอรุ.......เจ้าลูบหน้าข้าอยู่ใช่ไหม...” มือของผมที่อยู่ใบแก้มของเรย์จริงอย่างที่เข้าพูด
“คาโอรุ....ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม....เจ้าลูบหน้าข้าจริงๆ...” มือของเรย์ยกขึ้นจะมาจับที่มือของผมแต่ดูเหมือนว่าเขาจะคว้าลม
เปล่าแทนที่จะเป็นมือผม
+++++++++++++++
“โอ๊ย!.............. คาโอรุ..เจ้าทำอะไรนะ.......คนกำลังซึ้งอยู่เลย......”
(“ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆ...........”) นั้นเป็นเสียงหัวเราะของผมเองครับ.......ที่จริงผมก็กำลังซึ้งอยู่เหมือนกันนั้นและ แต่เรย์ดันบอกว่า
เหมือนจะรู้สึกว่าผมสัมผัสที่แก้มเขา ซึ่งผมก็ทำจริงๆ นั้นแหละ.....ผมเลยเปลี่ยนจากสัมผัสเบาๆ มาเป็นหยิกแทน....ซึ่งผลที่เกิด
คือ...เรย์ดันเจ็บจริง......
ความดีใจและความสุขใจของผมพุ่งพรวดเลยที่เดียว...ที่เรย์รู้สึกได้ว่าผมได้สัมผัสเขา...แม้ว่าเขาจะไม่สามารถสัมผัสผมกลับมา
ได้ หรือได้ยินเสียงผมก็ตาม...แต่ผมว่าป่าแห่งนี้มันสุดยอดก็ว่าได้
“คาโอรุ....ข้า...ข้ารู้สึกได้ว่าเจ้าหยิกข้า.....ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม....”
ผมตอบคำถามเขาด้วยการหยิกที่แก้มทั้งสองของเรย์อีกครั้ง...เป็นการยืนยันว่าเขาไม่ได้ฝันไป.....
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ......ข้าดีใจจริงๆ นะคาโอรุ..” อยู่ๆ เหมือนเรย์จะบ้าเสียงให้ได้ เพราะเสียงหัวเราะของเรย์ดังก้องกังวาลไปทั่ว
ป่าเลย....แถมเสียงมันสะท้อน จนเหมือนมีเรย์อยู่ในป่าสัก 3-4 คนงั้นแหละ.......
“คาโอรุ..เจ้าจะไม่ยินดีกลับข้าหน่อยหรือ...ที่เจ้าแตะต้องข้าได้นะ....” ผมหละมั่นไส้เรย์นัก....เหมือนว่าได้คืบจะเอาศอก...
“น่านะ.....นายก็รู้นี้ว่า..ข้านะอยากแตะต้องเจ้าเท่าไหน.....แต่ข้าทำไม่ได้...นั้นเจ้าต้องก็ทำมันแล้ว” เสียงอ้อนของเรย์...ไหนจะ
ตาแบ๋วๆ ที่เรย์ส่งมาอีก...ทำผมหน้าแดงได้เลย...ขนาดเขามองไม่เห็นผมด้วยซ้ำ.....
“ข้าหลับตาก็ได้.....แต่เจ้าต้องทำให้ข้ารู้สึกว่าเจ้าจูบข้าหน่อยนะ....” นั้นแหละคือบทสรุปของเรย์ คือผมต้องทำตามที่เขาบอก
อยู่ดี....สุดท้ายผมก็จุ๊บเขาไปหลายทีเหมือนกัน เพราะเรย์ดันเล่นมุขใส่ผม....กว่าผมจะรู้ตัวว่าโดนหลอก..ผมก็ให้จูบเรย์ไปหลาย
รอบแล้วครับ......แตผมก็เอาคืนด้วยการหยิบแก้มก่อนที่ผมจะเดินขึ้นมาจากบ่อน้ำ...
“คาโอรุ..นายจะขึ้นแล้วหรอ...” เสียงที่ตามมาด้านหลังทำให้ผมรู้ว่า เขาก็เดินตามมาเพื่อจะขึ้นจากบ่อน้ำเช่นกัน
“คาโอรุ..ข้ารู้สึกดีจัง...ที่จริงข้าก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมเจ้าถึงสัมผัสข้าได้...แต่มันก็ดีกว่ารู้ว่านายอยู่ใกล้ๆ แต่ไม่รู้สึกเลย....”
ผมได้เพียงแต่อมยิ้มพร้อมทั้งลูบขนที่เปียกน้ำของเรย์....
“อืม.....ดีจัง...” หมาป่าตัวใหญ่นอนอยู่ข้างริมบ่อน้ำเช่นเดิม..ผมใช้มือลูบไล้ไปมาบนขนหมาป่าตัวใหญ่....ก่อนที่ผมและเขา
นอนนอนพักเอาแรง..และออกเดินทางในช่วงบ่ายกันต่อ
+++++++++++++++++
เราเริ่มออกเดินทางในช่วงบ่ายหลังจากที่พักกันมาพอสมควร.......พวกเราเดินเข้ามาในป่า....เพื่อจะขึ้นไปยังภูเขาที่เทพมังกร
สถิตย์อยู่.......
ต้นไม้หนาทึกปกคลุมท้องฟ้าด้านบนทำให้เหมือนค่ำ ซึ่งแท้จริงมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย.....พวกเราระวังมากขึ้น
ครืน.............ซวบ........ อยู่ๆผมก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจากด้านหลัง ซึ่งเรย์ก็หันไปมองเช่นกัน สิ่งที่เราทั้งคู่เห็นคือ กิ่งไม้
ที่พุ่งมาหาเราทั้งคู่ ด้วยความเร็ว....กิ่งไม้เหล่านั้นกำลังโจมตีพวกเราอยู่..พร้อมทั้งทางที่เราผ่านมา ก็ถูกกิ่งไม้เหล่านั้นขยับเข้า
มาเรื่อยๆ เหมือนจะปิดทางไม่ได้เราผ่านไปได้ เรย์ต้องวิ่งด้วยความเร็วเพื่อออกมาจากกิ่งไม้พวกนั้น....ผมหันไปมองกิ่งไม้ที่ยัง
ไล่ตามเรามาอย่างไม่ลดละ...หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะกลัวว่าเรย์จะเสียท่าให้กับกิ่งไม้เหล่านั้นด้วยซ้ำ.....เพราะถ้าพวก
เราถูกกิ่งไม้เหล่านั้นจับตัวไว้ได้ คงจะโดนรัดเหมือนงูเหลือมที่คอยรัดเหยื่อของมัน...และทำให้เหยื่อค่อยๆ ตายอย่างช้า...เป็น
แน่น.....เรย์ยังวิ่งอยู่เพื่อให้พ้นจากกิ่งไม้เหล่านั้น...........
ครืดดดดดดดด...แค่ชั่ววินาที่เรย์วิ่ง...พวกเราตกลงมา.........จากหน้าผา.....
ผมมองขึ้นไปยังที่เราตกมา..ก่อนที่จะมองไปรอบๆ
“เรย์..เรย์...” สิ่งที่ผมเห็นคือร่างของหมาป่าตัวใหญ่ที่นอนหลับอยู่....ร่างที่ไม่ไหวติง....หัวใจผมเหมือนจะหยุดเต้นไปด้วย
ซ้ำ.....ที่เห็นร่างของเรย์นอนอยู่...ผมคลานเข้าไปใกล้ๆ พร้อมทั้งเขย่าให้เรย์ตื่น.....
“เรย์....เรย์ นายตื่นเดี๋ยวนี้นะ....” เสียงเครือๆ ของผมพยายามเรียกและเขย่าเรย์แรงๆ เพื่อนให้รู้สึกตัว...
จนเรย์เริ่มขยับหัวตัวเองนั้นแหละ ทำให้ผมเหมือนว่าตัวเองได้เกิดใหม่เลย....เพราะว่าเรย์สลบ จากการตกที่สูงนั้นแหละ
“อือ..........” เรย์ขยับหัวนิดหน่อย...ก่อนที่จะเริ่มขยับส่วนอื่นๆ ของร่างกาย....
“คาโอรุ...เจ้าไม่ต้องห่วงนะ...ข้าไม่เป็นอะไรมาก...นอนแบบนี้สักพักเดี๋ยวก็หาย..” น้ำตาผมไหลอาบแก้ม เพราะคำพูดของเรย์ที่
เป็นห่วงความรู้สึกของผมมากกว่า....ถ้าเป็นเวลาอื่นผมคงคิดว่าเขาหลงตัวเองอยู่..แต่ในเวลาแบบนี้คำพูดของเขาทำให้ผมรู้สึกดี
ขึ้นมากๆๆ ผมรู้ว่าเรย์สามารถรักษาตัวเองได้...แต่ถ้าให้ผมต้องเห็นแบบนี้บ่อยๆ ผมคงแย่เอาเหมือนกัน
...ความเจ็บปวดจากการตกที่สูง แม้ความสูงจะไม่มาก แต่ถ้าตกมาแบบไม่รู้ตัวก็บาดเจ็บได้เช่นกัน...ผมนั่งเฝ้ามองเรย์อยู่
ข้างๆ.....ผมค่อยแตะ ลูบ ไปที่ขนหนานุ่มนั้น เพื่อให้เขารู้ว่าผมอยู่ใกล้ๆ ตลอดช่วงบ่ายที่พวกเราตั้งใจจะเดินทางต่อ กลายเป็น
ว่าเรย์ต้องมานอนอยู่นิ่งๆ เพื่อจะรักษาอาการบาดเจ็บที่ได้รับมา....
ถ้าเป็นไปได้ตอนนี้ผมอยากย้อนเวลากลับไปเมื่อตอนที่เราเจอพรานชั่วนั้นจริงๆ ผมอยากกลับไปตัดสินใจใหม่....ที่จริงผมไม่น่า
จะห้ามเรย์เลยด้วยซ้ำ....ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะผมคนเดียว..ที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้...ทำให้เรย์ต้องมาอยู่ใน
สภาพนี้...ผมรู้สึกเกลียดตัวเองมากขึ้น ที่ต้องให้เรย์มาทำอะไรที่เสี่ยงอันตราย....และสิ่งที่เรย์ทำ..ผลจะออกมายังไงผมยังกับเรย์
ก็ไม่มีใครรู้ได้..
“คาโอรุ เจ้ากังวนหรือ....มือที่เจ้าสัมผัสข้าทำให้ข้ารู้สึกได้...เจ้าอย่ารู้สึกเช่นนั้นเลย...ทุกอย่างที่ข้าทำก็เพื่อตัวของข้าด้วยเช่น
กัน...” เสียงเรย์พูดขึ้น ทำให้ความคิดของผมหยุดลง เพื่อฟังสิ่งที่เรย์บอก
(“เรย์....ผมขอโทษ....ผมมันไม่ดีเอง..ที่ทำให้เรย์ต้องเป็นแบบนี้..”) ถ้าเป็นไปได้ตอนนี้ผมอย่างให้ตัวเองเจ็บแทนเรย์จริงๆ..ผม
คงรู้สึกดีกว่าที่ต้องมานั่งมองเรย์เจ็บ...
++++++++++++++++++++++++
ชู่ว์......................ฟู่..............มีเสียงบางอย่างที่ตั้งขึ้นเรื่อยๆ และดูเหมือนจะใกล้พวกเรามากขึ้นทุกที.....
สายตาผมเพ็งมองเสียงนั้น...พร้อมทั้งเรย์ที่ลืมตามองด้วยเช่นกัน....เรย์ขยับตัวนิดหน่อยเหมือนจะพยายามลุกขึ้น.....
“คาโอรุ...หนี...” นั้นเป็นคำพูดเรย์ ที่เหมือนจะทำตามที่พูดด้วยเช่นกัน...
ผมไม่รู้ว่าเสียงอะไรแต่เสียงนั้นมันน่ากลัวยิ่งกว่าต้นไม้หรือหน้าผาที่เราตกมา หลายเท่านั้น......เรย์พยายามพาตัวเองกึ่งวิ่งกึ่งเดิน
เพื่อให้พ้นจากเสียงนั้น....แต่ดูเหมือนเสียงนั้นก็ยังดังตามมาเรื่อยๆ...
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองซวยซ้ำซวยซ้อน....ที่ต้องมาเจออะไรหลายๆ อย่างประดังเข้ามา.....แต่คนที่ต้องเจอกับมันจริงคือเรย์คน
เดียว....
“คาโอรุ..เจ้าอยู่ใช่ไหม...” เสียงที่เป็นห่วงผมถามขึ้น ซึ่งผมตอบกลับไปโดยการดึงที่หูของเรย์เบาๆ...
พวกเราวิ่งออกมาได้เรื่อยๆ จนเสียงที่พวกเราหนีมาค่อยๆ เบาลง เบาลง เบาลง จนไม่มีเสียงนั้นอีก.....พวกเราเริ่มหยุดที่จะวิ่ง
และเปลี่ยนมาเป็นเดินแทน......ก่อนที่เรย์จะหาที่พักในวันนี้......พวกเราเดินมาเรื่อยจนเจอถ้ำเล็กๆ ที่พอจะอาศัยเป็นที่พัก
ได้......สภาพเรย์ที่ดูเหนื่อยอ่อน...เพราะแผลที่ยังไม่หาย แถมยังต้องวิ่งหนีอะไรบางอย่างด้วย....
ตอนนี้เรย์ทรุดตัวนั่งลงในถ้ำและนอนหลับทันที...เพื่อเอาแรงและรักษาแผล........
!!!!!!!!!!!!!!!!!
(“พระเจ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยเขาได้บ้าง......ผมทนไม่ไหวแล้ว....ถ้าต้องให้เรย์มาอยู่ในสภาพนี้สู้ให้ผมตายยังจะดีกว่า...ฮือๆ
ๆๆ....ตาจ๋า...ตาให้ผมกลับมาทำไม....ตาให้ผมกลับมาดูเรย์อยู่ในสภาพนี้ใช่ไหม.....ฮือๆๆๆ.....”) ผมเหมือนคนบ้าที่นั่งร้องไห้
ฟูมฟาย....สิ่งที่ผมเจอวันนี้ไม่เคยคิดว่าจะต้องเกิดเลยด้วยซ้ำ...ชีวิตผมเหมือนก่อนที่แสนจะธรรมดาไม่มีเรื่องน่าตื่นเต้นใดๆ แต่
ตอนนี้สิ่งเหล่านั้นกลับประดังเข้ามาภายในวันเดียว.....
(“เรย์...ผมไม่ไหวแล้ว...ที่ต้องให้เรย์มาเป็นแบบนี้...”) ผมก้มลงไปหอมแก้มเรย์ก่อนที่จะลุกขึ้นจะเดินออกไปจากถ้ำ...
++++++++++++++++++++
ปล. ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
ฝากแนะนำ ติ ชม ด้วยนะคะ.....
รู้สึกว่าแต่งตอนนี้แล้วเหนื่อยมากๆๆ เพราะมันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเกิดขึ้นได้ในชีวิตประจำวัน
กลายเป็นว่ายิ่งแต่ยิ่งลำบาก.....(แต่จะพยายามสู้ๆ ต่อไปค่ะ..)
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเพื่อนๆๆ ที่อ่าน และเพื่อนๆ ที่เพิ่งอ่านค่ะ
รอตอนต่อไปนะค่ะ :bye2:
-
:monkeysad: คาโอรุคิดจะทำอะำไรอะ
-
:m15: :m15: ปวดใจอ่ะ เป็นกำลังใจให้นะ คาโอรุ TT_TT
-
คาโอรุจะไปไหนอ่ะ
สงสารเรย์ที่สุด :m15:
-
เรื่องมันเศร้า :m15:
-
มันดูหดหู่แต่ก้อยังมีความหวัง
หวังว่าคงไม่แย่ไปกว่าีนี้นะ.....ไม่ชอบเลย!!
แต่ยังไงอนุภาพความรักต้องชนะทุกสิ่งเนอะๆ
รอรอนะค๊าฟฟ อย่าลืมมาต่ออีกน้า :bye2: :bye2:
-
ง่าา น่าสงสารทั้งเรย์และคาโอรุที่สุดเลย
-
ดีที่ได้สัมผัส แต่อุปสรรคเยอะจัง
ลุ้นต่อไปจ้า
-
น่าเศร้า คาโอรุจะไปไหน
-
:m15:
เอาแล้วซิงานนี้จะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย
เอาใจช่วยทั้งเรย์และคาโอรุ
กลับมาแล้วดีใจจังเลย
กดเป็ด
-
เศร้าจัง
-
:กอด1: :L2:
-
ชอบอ่ะ มาต่อไวๆนะ
-
ตอน17
ขาทั้งสองข้างเดินก้าวออกมาจากที่พัก.....โดยไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหนด้วยซ้ำ...แต่ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียวมาก....
หนทางตรงหน้ามืดเกินกว่าที่ผมจะสามารถเดินได้..แต่ขาของผมก็ยังเดินต่อไปเรื่อยๆ...
ผมมารู้ตัวและตั้งสติได้...ก็ตอนที่รอบๆ ข้างมีแต่ความมืด มองไปรอบๆ เห็นเพียงแต่ต้นไม้.....ผมต้องมานึกด่าตัวเองที่ทำตัวงี้เง่า
อีกครั้ง...ผมตั้งใจจะจากเรย์ไปจริงๆ.....แต่ตอนนี้ผมกลับมาคิดว่ายิ่งผมจากเขาไป เขาก็จะยิ่งเป็นทุกข์ขึ้น....เพราะอารมณ์ชั่ววูบ
ทำให้ผมทำอะไรไม่ยังคิด....
ตอนนี้สติผมกลับมาแล้ว...และผมตั้งใจจะกลับไปหาเรย์อีกครั้ง....แต่ผมกลับจำไม่ได้ว่าตัวเองเดินมาจากทางไหน....รอบตัวมีแต่
ต้นไม้ที่เหมือนกันหมด แถมต้นไม้พวกนี้ยังไม่เรืองแสงด้วย..
ผมพยายามหันหลังและเดินกลับ เพราะความคิดว่าถ้าหันหลังกลับคงจะสามารถกลับทางเดิมได้ ซึ่งนั้นเป็นความคิดที่งี้เง่าซ้ำสอง
เพราะผมเดินหันกลับทางเดิม แต่ดูเหมือนเส้นทางที่เดินกลับทำให้รู้สึกว่าตัวเองเดินออกมาไกลยิ่งขึ้น....
จนสุดท้ายผมต้องหยุดเดิน...เพราะไม่ต้องการที่จะหลงไปมากว่านี้...ผมยืนท่ามกลางความมืด...ภาพในหัวก็ชวนคิดถึงเรย์ ว่าถ้า
เขาตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าผมไม่อยู่..เขาต้องแบกสังขารที่บาดเจ็บนั้นออกตามหาผมเป็นแน่น...และถ้าเป็นเช่นนั้นผมคงต้องยิ่งรู้สึกแย่
กว่าเดิมเป็นหลายเท่านัก....
ผมใช้สายตาตัวเองเพ่งมองดูสิ่งต่างๆ ในความมืด...เพื่อให้สายตาตัวเองปรับตัวได้...ผมพยายามมองสิ่งที่คิดว่าน่าจะเป็นที่พัก
สำหรับตอนนี้....
ฟู่ๆๆ..............เสียงเมื่อกลางวันนั้น ทำให้ผมตัวแข็งได้โดยอัตโนมัติ...เพราะเสียงนี้ทำให้ผมกับเรย์ต้องวิ่งหนีเพื่อเอาตัวรอด
ผมภาวนาอย่าให้เสียงนี้เข้ามาใกล้ผม....หรือไม่ก็อย่าให้เห็นผมเลย......
ฟู่ๆๆๆ.....เสียงที่ดังเข้ามาใกล้....ยิ่งกว่าเดิมทำให้ขนลุกไปทั้งตัว..ผมพยายามค่อยๆ ก้าวเพื่อไปหลบหลังต้นไม้...
เสียงขู่ของสัตว์บางชนิดกำลังใกล้เข้ามาทุกที.......ตอนนี้สายตาของผมเห็นเจ้าสัตว์ร้ายที่น่ากลัวแล้ว ..เพราะมันอยู่ห่างจากผม
ไม่มากนัก ดีที่มีต้นไม้ค่อยเป็นเกาะกำบังไว้.....
“เมื่อกลางวันข้าปล่อยพวกเจ้าพวก..แต่ตอนนี้เจ้ากับกลับมาเป็นอาหารให้ข้าหรือ..เจ้าวิญญาณตัวน้อย...” ผมตัวแข็งเพราะคำ
พูดของงูยักษ์ที่เลื้อยและขดเป็นวงโดยที่หัวของมัน ชูตั้งและมองมาที่ต้นไม้ที่ผมหลบอยู่
ไม่ต้องสงสัยเลย....ว่าเจ้างูยักษ์นั้นต้องพูดกับผมแน่นๆ
“สงสัยเจ้าคงอยากตายนัก...นั้นข้าก็ไม่ปล่อยหละนะ..” สิ้นเสียงของเจ้างูยักษ์ ก่อนที่มันจะโฉบมาด้านหลังของต้นไม้...ทำให้
ตอนนี้ผมกับมันเผชิญหน้ากัน
ผมวิ่งอ้อมมาอีกฝั่งก่อนที่จะวิ่งหนี ซึ่งดูเหมือนมันคงอยากจะเล่นกับอาหารของมัน (หมายถึงผมเองอ่ะนะ) ผมวิ่งออกมาซึ่งมีเจ้า
งูเผือกยักษ์คอยวิ่งเลื้อยตามมาเลื่อยๆ ผมวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตและไม่รู้หนทางข้างหน้าด้วยซ้ำ ก่อนที่ผมจะเริ่มหมดแรง จาก
ความเร็วก็เปลี่ยนเป็นช้าลงๆ จนในที่สุดเจ้างูยักษ์ก็รัดผมไว้ได้......
ขนาดความใหญ่โตของงูไม่ใช่ขนาดธรรมดา..ถ้าเทียบกับความใหญ่ของงูธรรมดาแล้ว มันคงใหญ่กว่าเป็น สิบๆเท่าก็ว่าได้..
“เจ้าปล่อยข้าไปเถอะ...เจ้าเป็นงูต้องกินเนื้อเป็นอาหาร...เจ้ามาจะกินด้วยวิญญาณอย่างข้าทำไม...”
“เหอะๆๆ ปกติอาหารของข้าคือเนื้อ....แต่เจ้านะถึงข้ากินไปก็ไม่ทำให้อร่อยหรอ...แต่สิ่งที่มากับเจ้านั้นน่าจะอร่อยกว่า...”
ผมเป็นใบ้ทันทีเมื่อนึกคิดสิ่งที่เจ้างูยักษ์นั้นพูดถึง....
“ข้าเพิ่งอิ่มจากอาหารที่กินข้า....ตอนนี้เจ้ายังรอดเพราะข้าอิ่มหรอนะ...แต่ไม่นานสิ่งที่มากลับเจ้าต้องตามเจ้ามาแน่นอน...เมื่อถึง
เวลานั้น พวกเจ้าก็จะเป็นอาหารมื้อต่อไปของข้า...” สิ้นคำพูดของเจ้างูยักษ์มันก็คายอะไรบางอย่างออกมาจากปากของมัน
คล้ายๆ ฟองอากาศก่อนที่มันจะเอาผมไปอยู่ในฟองอากาศที่มันคลายออกมา
ภายในฟองอากาศนั้น เหมือนคุกก็ว่าได้เพราะว่าเมือกของฟองทำให้ผมไม่สามารถจะฉีก หรือทำให้ฟองนั้นแตกได้...ฟองใสๆ
ทำให้ผมเห็นภายนอก...ผมเห็นเจ้างูยักษ์เริ่มคดอีกครั้งก่อนที่หัวของมันจะมุดลงไปในวงที่ตัวมันขดอยู่
“ปล่อยผมออกไปนะ....” ผมทุบเยื้อที่เจ้างูนั้นขังผมเอาไว้
“ปล่อยผมมมมม...” หลายชั่วโมงที่ผมนั่งตะโกนและพยายามที่จะหลุดออกมาให้ได้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่มีรอยขีดข่วนแม้แต่นิด
เดียวด้วยซ้ำ
แสงอาทิตย์เริ่มสาดแสงอีกครั้งสำหรับวันใหม่ นั้นยิ่งทำให้ผมกลุ่มใจกว่าเดิม เพราะเรย์ต้องออกตามหาผมแน่น ถ้าเขารู้ว่าผมไม่
อยู่ที่นั้นกับเขาด้วย.........
แสงแดดสาดส่องมาที่ตัวของเจ้างูยักษ์สีขาวใหญ่..เกล็ดมันสะท้อนกับแสงแดด ทำให้เป็นเป็นสีรุ้งอยู่บนตัวของเจ้างูยักษ์นั้น....
“เน่ๆๆ เจ้างูยักษ์เอ๋ย ถ้าเจ้าอยากจะกินข้า ก็ทำเสียก่อนที่ข้าจะหลุดออกไปฆ่าเจ้า...” ผมใจกล้าท้าความตายอยู่ตรงหน้า
เพราะดีกว่าให้เรย์มาตายแทนผม
“ข้ารู้ว่า เนื้อ หรือวิญญาณข้า อาจไม่อร่อยเท่า...แต่เจ้าจะเสียเวลารออยู่ทำไม...” ผมตะโกนอีกครั้ง แต่เสียงของผมไม่ทำให้เจ้า
งูยักษ์นั้นขยับได้แม้สักนิดเดียว นั้นยิ่งทำให้ผมโมโห
และในเวลาไม่นาน (ซึ่งถ้าเป็นละครคงจะมาถูกจังหวะจริงๆ) ผมเห็นเจ้าหมาป่าตัวใหญ่ที่ไม่ได้รับเชิญกำลังค่อยๆ หย่องเข้ามาใน
บริเวณที่เจ้างูยักษ์ปกครองอยู่
ผมพยายามตะโกนให้เรย์หนีไป...ซึ่งดูเหมือนเรย์ไม่เห็นผม หรือแกล้งโง่ก็ไม่รู้...เพราะผมรู้ว่าเรย์จ้องมองผมอยู่แน่นๆ...ดวงตา
ของเราสองคนประสานกันเลยก็ว่าได้....แต่ตอนนี้ผมคงดีใจไม่ไหว เพราะว่าเรย์ต้องกลายมาเป็นอาหารเจ้างูยักษ์
“เน่ๆๆ ไองูบ้า แกจะกินก็รีบกินเร็วๆ เข้า.....ข้าเบื่อที่จะรอแล้ว..” ผมเริ่มขย่มกรงเพื่อให้มันไปกระแทกกับเจ้างูที่นอนอยู่
“เจ้ามนุษย์...นี่เจ้าอยากตายขนาดนั้นเลยหรือไง....ถึงดวงวิญญาณของเจ้าจะไม่อร่อยแต่มันก็ทำให้ข้าอิ่มได้แหละ...”
หัวเจ้างูยักษ์โผล่หัวออกมา พร้อมทั้งชูหัวจ้องมาที่ผม....
“ใช่...ที่จริงข้าก็ไม่อยากเท่าไหร่หรอกนะความตายนะ..แต่ข้าเบื่อที่ต้องมารอให้ตัวเองเป็นอาหารงูเช่นกัน...ทำไมเจ้ากับข้าไม่
ลองสู้กันแหละ ถ้าข้าแพ้ข้าจะยอมเป็นอาหารให้เจ้า...”
“ฮ่า ฮ่า เจ้ามนุษย์หน้าโง่...อยากเจ้าจะเอาอะไรมาสู้กับข้า..เพียงข้ากัดเจ้าทีเดียว.ชีวิตของเจ้าของไม่ต้องไปไหนแล้ว...”
“เจ้างูยักษ์ ถ้าเจ้าคิดเช่นนั้น เรามาลองซักตั้งไหมหละ....” ความพยายามของผมใกล้จะสัมฤทธิ์แล้ว...
ผมเพียงต้องการเป็นอิสระจากกรงบ้าๆ นี่....
ผมภาวนาของให้เจ้างูยักษ์นั้น...คิดบ้าๆ ตามผม เพื่อมันจะได้ปล่อยและให้ผมกับมันมาสู้กันสักตั้งจริงๆ
ผมจ้องหน้ามันอยากไม่ลดละ...ดวงตาเจ้างูยักษ์ที่ผมจ้องเข้าไป ทำให้รู้สึกว่า ภายในดวงตานั้นเหมือนมีประตูเข้าไปสู้อีกโลกหนึ่ง
เลย.....
และความตั้งใจผมก็สำเร็จ เพราะเจ้างูยักษ์ใช้ปากกัดกรงที่ผมถูกขังอยู่.. เมือกพวกนั้นแตกกระจายเต็มพื้น รวมทั้งผมที่ยืนอยู่บน
พื้นอีกครั้ง......
“ข้าปล่อยเจ้าแล้ว...ข้าก็อยากรู้ว่าเจ้าจะเอาอะไรมาสู้กับข้า...”
“ข้าไม่มีอะไรสู้กับเจ้าหรอกเจ้างูยักษ์ แต่ขาสองข้างจะพาข้าหนี.............เรย์วิ่ง....” ผมตะโกนบอกเรย์ก่อนที่ตัวเองจะวิ่งหนี
จากตรงนั้น ซึ่งต้นไม้บริเวณนี้เป็นที่หลบเลี่ยงได้เป็นอย่างดี เพราะต้นไม้ที่ขดไปขดมา ทำให้การเคลื่อนไหวของเจ้างูยักษ์นั้นช้า
ลง.....
“ฮ่า ฮ่า เจ้ามนุษย์หน้าโง่ เจ้าคิดว่าจะพ้นจากการเป็นอาหารข้างั้นรือ..... “ เสียงนั้นพูดออกมา ตอนที่ผมวิ่งหนีออกมาแล้วด้วย
ซ้ำ
ทั้งผมและเรย์เราต่างเร่งฝีเท้า เพื่อหนีจากเจ้างูยักษ์ที่เลื้อยตามมาอย่างรวดเร็ว...กว่าที่ผมคิดไว้มาก..
“เรย์..เราต้องแยกกัน.....”
“ไม่...”
“เรย์....นายอยากตายหรือไง..” ผมถามขณะที่ยังวิ่งอยู่
“ไม่..และเจ้าก็ต้องไม่ด้วย..”
“โอเค ผมสัญญา..แต่ตอนนี้ถ้าเราต้องแยก ไม่งั้นเราจะตายทั้งคู่” ผมบอกเหตุผมไป
“ได้...”
“นั้นเรย์ไปทางนั้น...” ผมชี้เส้นทางที่คาดว่าจะทำให้เราทุกคนรอด...ก่อนที่ผมจะวิ่งปลีกไปอีกทางเช่นกัน พร้อมทั้งเสียงเลื้อย
ของเจ้างูก็ยังตามมาอย่างไม่ลดละ เช่นกัน...
“ฮ่า ฮ่า ข้าไม่ได้สนุกอย่างนี้มานานแล้วเจ้ามนุษย์เอ๋ย...” เสียงที่ดังมาทำให้ผมหวาดวิตกเช่นกัน
ตอนนี้ฝีเท้ามีเท่าไหร่ผมใช้ไม่ยั้ง........... “หวืออออออ” ตุ๊บ! เพราะผมวิ่งไม่ดูทางนั้นแหละทำให้ตัวเองสะดุดรากไม้ที่ยื้อออก
มา...ตัวผมลอยก่อนที่จะล้มลงไปกระแทกพื้น... กว่าจะลุกได้ เจ้างูนั้นก็มาถึงผม มันรัดร่างผมไว้ไม่ให้ขยับ
“เจ้ามนุษย์ เจ้านี่ชั่งแสนโง่ และอ่อนแอยิ่งนัก.......” ลำตัวของมันรัดผมแน่นขึ้น..จนผมรู้สึกอึดอัดได้
“เจ้างูยักษ์ ในเมื่อเจ้าจับข้าได้แล้ว...เจ้าก็รีบๆๆ กินข้าซะ..ไม่งั้นข้านี่แหละที่จะฆ่าเจ้า...”
ปากใหญ่ๆ ที่อ้าพร้อมทั้งเขี้ยวของงูที่ยาวออกมา แทบจะเจาะร่างผมให้ตายได้ในทีเดียวจริงๆ
หัวของเจ้างูยักษ์ค่อยๆ ใกล้เข้ามาๆ ก่อนที่จะฝังเขี้ยว “โอ๊ย...” ผมได้ยินเสียงที่คิดว่าตัวเองเป็นคนร้อง แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น
เพราะเรย์ได้ฝังเขี้ยวของเรย์ ไว้ที่ตัวของเจ้างูยักษ์พร้อมทั้งกระชากเนื้อหลุดออกไปด้วยเช่นกัน.....
ผมหันไปมองเรย์ที่ตั้งหลักอีกครั้ง เหมือนจะกระโดด เพื่อจะฝังเขี้ยวตัวเองลงไปที่เจ้างูยักษ์
“เรย์................”
“เจ้างูเอ๋ย ข้าไม่เคยมีเรื่องอะไรกับเจ้า...เจ้าจงปล่อยคนของข้าซะ...ก่อนที....” ยังไม่ทันที่เรย์จะพูดจบ หางของเจ้างูก็สะบัดตรง
ไปที่เรย์.....แต่ดีที่เรย์กระโดดหลบทัน... และความเจ็บทำให้ร่างที่ผมโดนรัดอยู่คลายนิดหน่อย..
“เจ้าหมาป่า...เจ้าคงอยากตายมากซินะ..” ปลายหางของงูยักษ์ยังสะบัดเพราะที่จะฟาดลงบนตัวของเรย์ให้ได้
มันเคลื่อนไหวด้วยความเจ็บปวด เพราะเมื่อมันฟาดพลาด เรย์ก็จะกระโดดฝังเขี้ยวไว้ที่ตัวของเจ้างูยักษ์แทน และนั้นยิ่งทำให้มัน
คลายรัดผมมากขึ้นเรื่อยๆ และสิ่งที่เรย์ทำก็กระตุ้นให้เจ้างูโกรธยิ่งขึ้นด้วยเช่นกัน
“เรย์..” ผมหลุดออกมาได้ ก็วิ่งเข้าไปหา.... แต่เพราะผมตะโกนทำให้เรย์มันมามอง เลยทำให้ปลายหางฟาดโดนเรย์เต็มๆ ก่อน
ที่จะกระเด็นไปฟาดกับก้อนหิน......
ผมวิ่งตรงไปหาเรย์ที่ล้มลงอยู่ตรงก้อนหินนั้น.... เรย์ลุกขึ้นอีกครั้ง ซึ่งผมหลบออกไปอยู่ด้านหลัง ก่อนที่เรย์จะกระโดดเพื่อจะฝัง
เขี้ยว...แต่ดูเหมือนความเร็วของเรย์จะลดลง..ทำให้โดยฟาดด้วยหางอีกครั้ง
ร่างของเรย์ตกลงพื้นอีกครั้ง..... ผมเห็นเขาพยายามพยุงตัวเองขึ้นแต่ก็โดนหางของเจ้างูนั้นฟาดอีก...เป็นครั้งที่สามติดกัน
จนเรย์กระอักเลือด
“พอ....หยุดดดดด..” ผมวิ่งมาเพื่อที่จะกั้นไม่ได้เรย์โดยฟาดอีก.....แต่กลับกลายเป็นผมที่โดนฟาด....
เจ้างูยักษ์พอเห็นผมและเรย์ไม่มีแรง ก็เริ่มที่จะฟาดหางลงมาอีกครั้ง ซึ่งผมก็พยายามใช้ตัวเองเป็นโล่ปกป้องเรย์ เท่าที่ตัวเองจะ
ทำได้...
“เจ้างูเอ๋ย....ก่อนที่เจ้าจะกินข้า..ข้าของอะไรอย่างได้ไหม..” ผมพูดออกไป และนั้นทำให้เจ้างูยักษ์หยุดที่จะใช้หางของมันฟาด
พวกเรา
“เจ้าจะปล่อยหมาป่าตัวนี้ได้ไหม....” ผมพูดอีก “ถึงอย่างไรพวกเจ้าก็เป็นสัตว์ป่าด้วยกัน...เจ้ากินข้าคนเดียวได้ไหม...”
“คาโอรุ..เจ้าสัญญากับข้าแล้วไง...” เสียงของเรย์ที่ฟังไม่ถนัด
“เจ้างูเอ๋ย..ข้าขอเพียงเท่านี้...ปล่อยหมาป่าตัวนี้ไป...แล้วข้าจะยอมเจ้าทุกอย่าง...ได้โปรดปล่อยเขาไปเถอะ...”
“เจ้ามนุษย์เอ๋ย ถ้าข้าทำตามเจ้าแล้วข้าจะได้อะไร....ที่จริงเจ้าไม่สมควรเรียกร้องอะไรด้วยซ้ำ...”
“ใช่...ข้าไม่สมควรเรียกร้องอยากที่เจ้าพูดจริง..แต่เพื่อเห็นแก่บุญที่เจ้าจะได้รับ...เจ้าช่วยปล่อยเขาได้ไหม...”
“ไม่....ถ้าเจ้าตายแล้วข้าจะอยู่อย่างไง...ถ้างั้นก็ให้มันฆ่าเราทั้งคู่ไม่ดีกว่าหรือ...” เสียงเรย์ที่ขัดขึ้น
“เรย์...เจ้าต้องมีหน้าที่ๆ ต้องรับผิดชอบอีกมากมาย เจ้าจะเอาชีวิตมาทิ้งที่นี้ไม่ได้..”
“ไม่ๆ.....ข้าไม่...”
“เรย์ เจ้าหยุดเถอะ.........เจ้างูยักษ์ข้าพร้อมแล้ว...” ผมตะโกนบอกไป พร้อมกับที่มันอ้าปากกว้างๆ และพุ่งตรงมาที่ผม
ฉึก......
“ไม่มมม.....” สติผมแทบหลุด เพราะเขี้ยวที่ฝั่งอยู่ที่ร่างของเรย์ ผมโดนผลักออกไป เขี้ยวอันใหญ่โตที่ฝังทะลุอยู่บนร่างของ
เรย์ ก่อนที่เจ้างูยักษ์จะค่อยๆ กลืนเรย์เข้าไป
แค่ชั่วพริบตาร่างของเรย์ก็เจ้าไปอยู่ในปากของเจ้างูยักษ์นั้น......
“อือ......ไม่ๆๆๆๆ เรย์ นายต้องไม่ตายแบบนี้ซิ....เรย์ เรย์ เจ้าหมาป่าบ้า อย่าตายน้า..” ผมวิ่งอย่างไม่เกรงกลัวตรงเข้าไปที่ลำ
ตัวของมัน ทั้งทุบ ทั้งเตะ ต่อย และกัด เพื่อที่จะทำร้ายมันให้ได้....
“ฮือออออ ปล่อย เรย์นะ....” ผมพยายามทำทุกทาง แต่เจ้างูบ้าก็ยังค่อยๆๆ กินเรย์เข้าไป
“ไองูเลว.....แกกินเรย์.....”
“ข้าไม่ได้บอกว่าจะไม่กิน..แต่ข้าก็ตั้งใจจะไม่กินเจ้าหมาป่านี้หรอก...แต่มันอยากเอาร่างมาขวางไว้เอง...”
“ฮือ.......ไองูเลว...มึงอย่าอยู่เลย...”
“...เจ้าจะทำอะไรข้าได้..ขนาดช่วยตัวเองยังช่วยไม่ได้เลย....”
“กะ แกกกกกก..........” ตอนนี้ร่างของเรย์หายไปอยู่ในท้องของเจ้างูนั้นแล้ว
“ในเมื่อข้าได้กินหมาป่าตัวนี้แล้ว นั้นข้าจะปล่อยเจ้าไปแทนแล้วกัน....”
“ฮือๆๆ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อคนที่ข้ารักได้จากไปแล้ว....”
“เจ้ามนุษย์....เมื่อกี้ เจ้าบอกว่าเจ้ารักหมาป่างั้นหรอ..”
“ใช่ๆๆ ข้ารัก...แต่เจ้ากับกินคนที่ข้ารัก...ทำไมเจ้าไม่ฆ่าข้าด้วยอีกคนหละ...”
“ฮ่าๆๆๆ ชั่งน่าขำนัก..คนกับสัตว์จะมีความรักกันได้เช่นไร..ข้าไม่เคยเห็น..”
“เจ้าไม่ต้องพูด เจ้ามาเอาชีวิตข้าอีกคน....ข้าพร้อมที่จะตายแล้ว....ดีกว่าให้ข้าอยู่เหมือนตายทั้งเป็น..”
“นั้น......เจ้าอยากได้คนที่เจ้ารักคืนไหม...” อยู่เจ้างูยักษ์ก็พูดสิ่งที่ไม่เข้าใจออกมา
“เจ้าพูดอะไร...ใครๆ ก็อยากได้คนรักอยู่เคียงข้างทั้งนั้น...” ผมตอบไป
“นั้นเจ้าไปเอาชีวิตของเทพมังกรให้ข้าซิ แล้วข้าจะคืนชีวิตคนที่เจ้ารักให้..เอานี้ กริชเล่มนี้จะทำให้เจ้าสามารถฆ่าเทพมังกร
ได้....เจ้าจะยอมทำไหมหละ....”
“ได้...ข้ายอม...แต่เจ้าจะต้องคืนเขาให้กับข้า..เจ้าสัญญาไหม..”
“ได้ซิ ..ข้าสัญญา...” ข้อตกลงของผมกับเจ้างูที่ทำไว้....พร้อมทั้งกริชด้ามหนึ่งที่มันให้มา เพื่อจะฆ่าเทพมังกร ซึ่งผมยังไม่รู้จะ
ใช้วิธีไหน..แต่นี้เป็นโอกาสที่ผมจะได้เรย์คืนมาอีกครั้ง...ซึ่งผมพร้อมที่จะสละทุกอย่างเพื่อให้ได้เขาเช่นกัน
++++++++++++++++++++++++
ภาคเรย์
“เทพหมาป่าเอ๋ย..เจ้าได้ยินเสียงของข้าใช่ไหม...อย่าขี้เกียจแล้วลุกขึ้น...” ผมได้ยินเสียงบางอย่างก้องอยู่ในหัวของผม
เสียงที่ฟังดูมีพลังอำนาจ....ซึ่งผมต้องทำตามโดยดี..ผมตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในที่มืดสนิท ก่อนที่จะมีแสงสีขาวค่อยสว่างขึ้น
ตรงหน้าผม
“เทพหมาป่า...เจ้าต้องวัดดวงกับมนุษย์ที่เจ้าพามาแล้ว.....ถ้ามนุษย์ผู้นี้ไม่สมควร...ที่จะให้ชีวิต เขาก็จะต้องจากเจ้าไปตลอด
แต่ถ้ามนุษย์ผู้นี้สมควร ..สิ่งที่เจ้าดิ้นรนมา เจ้าจะผมหวัง....ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับมนุษย์ที่เจ้าพามาแล้ว....”
เสียงที่ยังดังอยู่ในหัว ทำให้ผมรู้ได้ว่า เสียงที่ได้ยินคือเสียงของเทพมังกร... และภาพตรงหน้าที่ผมเห็นคือคำพูดที่เจ้างูยักษ์และ
คาโอรุกำลังตกลงกัน....เรื่องที่จะให้คาโอรุฆ่าเทพมังกรด้วยกริชที่เจ้างูนั้นมอบให้....
ภาพที่ผมเห็นเหมือนกระจกสะท้อนเหตุการณ์ต่างๆ และคำพูดต่างๆ ด้วยเช่นกัน....จนผมต้องมานั่งนึกว่าทำไมตัวเองต้องมาอยู่ที่
นี่ และที่จริงผมตายไปแล้วไม่ใช่หรือ เพราะโดนเจ้างูยักษ์นั้นฆ่า.........งูยักษ์ เทพมังกร...งูยักษ์ เทพมังกร ผมทวนคำเหล่านี้
ในความคิดของผม
“ท่านเทพมังกร...งูยักษ์ตัวนั้นคือท่านใช่ไหม...”ผมตะโกนในความมืด.....
“หือ หือ...ข้าก็อยากรู้เช่นกันว่ามนุษย์จะมีความคิดเช่นไรกับเรื่องนี้.....” เสียงนั้นดังกังวานในหัวผมเช่นเดิม...ซึ่งนั้นยิ่งทำให้ผม
กระจ่างว่า....นั้นคือเทพมังกรที่มาลองใจพวกเรา.....
ผมกลับไปมองที่แสงนั้นอีกครั้ง ก่อนที่จะเห็นคาโอรุเดินจากเทพมังกรในร่างงูยักษ์.....พร้อมในมือถือกริชไว้ด้วย...
++++++++++++++++++++++++++++++
ปล. ขอบคุณสำหรับตอนนี้นะคะ
ใครอ่านแล้วรู้สึกว่าตอนนี้เรื่องดำเนินเร็ว..ก็อย่าว่ากันนะค่ะ...
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ
-
อร๊ากก........อย่าบอกนะว่ามันใกล้จะจบเข้ามาแล้วทุกที
อะไรกานนะ ไม่อยากให้มันเปงแบบนี้เลยT^T
แต่เชื่อว่าทั้งสองจะฟันฝ่ามันไปได้แน่นอน เชื่ออย่างนั้น!!
อย่าลืมมาต่ออีกนะค๊าฟฟ รอรอน้า
-
เพี้ยงๆๆๆๆ ขอให้ภารกิจครั้งนี้สำเร็จทีเถอะนะ
ทั้งสองจะได้ครองคู่กันอย่างมีความสุขเสียที
สนุกมากๆเลยครับ
-
+1 ให้จ้า
สงสารคาโอรุ และ เรย์ :เฮ้อ:
จะถูกลองใจอีกนานไหม :z3:
รอ :call:
-
คาโอรุสู้สู้ :ped149:
-
คาโอรุ สู้ๆๆๆๆ
-
จะเจอบททดสอบอะไรอีกเนี่ย
+1จ๊า
-
เทพเจ้ามังกรมาลองของคาโอรุซะด้วยอ่ะ
เชียร์คาโอรุขาดใจค่ะ
บวกเป็ด
-
คาโอรุจะต้องทำยังไงถึงจะผ่านบททดสอบล่ะเนี่ย
ฆ่า...หรือไม่ฆ่า
-
เทพมังกร คือ งูยักษ์หรอO o
คาโอะจัง สู้ๆ
-
คาโอรุสู้ๆ
-
ตอน18
ผมเดินตามเส้นทางที่เจ้างูร้ายนั้นบอก เพื่อจะเดินทางไปยังที่อยู่ของเทพมังกร พร้อมในมือที่ถือมืดที่เจ้างูร้ายให้มา....
ผมเกลียดไองูบ้านั้นมาก...และก็เกลียดตัวเองด้วยเช่นกัน... ภาพที่เรย์ถูกเจ้างูบ้านั้นใช้เขี้ยวกัดลงมาบนร่าง ผมยังจำได้
ติดตา......เลือดที่ไหลซึมออกมาจากลำตัวของเรย์..ก่อนที่มันจะค่อยๆ เขมือบเรย์เข้าไปในท้อง..โดยที่ผมไม่สามารถช่วยอะไร
ได้เลย...
ปากทางข้างหน้าที่เป็นถ้ำที่อยู่ใต้ภูเขา...ผมมองเห็นปากถ้ำแต่ไกลๆ ใจหนึ่งก็หวั่นที่จะต้องเจอเทพที่มีพลังอำนาจ..และคอยปก
ปักษ์รักษาทุกสรรพสิ่ง....แต่อีกใจหนึ่งผมก็ไม่สามารถที่จะเสียเรย์ไปได้....ถึงอย่างน้อยผมก็อยากให้เรย์ที่จะกลับมาอีก
ครั้ง...ส่วนตัวผมนั้นจะเป็นอย่างไรก็ได้...ถ้าผมยังมีชีวิตอยู่ผมคงไม่กล้าสู้หน้าฝูงหมาป่าของเรย์ได้แน่นอน และไหนจะลูกๆ ของ
เรย์ที่ต้องขาดพ่อ ขาดผู้นำอีก....
ความคิดของผมตอนนี้...เหมือนกำลังคิดแผนการบางอย่าง....ชีวิตของผมตั้งแต่เด็กจนตอนนี้....ผมมีชีวิตอยู่โดยอาศัยป่าแห่งนี้มา
ตลอด..คนในหมู่บ้านก็พึ่งพาอาศัยป่าแห่งนี้ด้วยเช่นกัน...และถ้าผมต้องทำอะไรบางอย่าง...มันคงทำให้วัฐจักรแปรปรวนเป็น
แน่น....แต่ถ้าผมไม่ทำผมก็จะไม่ได้เรย์คืนมา....ตอนนี้มันสมองของผมกำลังต่อสู้กันอย่างหนัก....การตัดสินใจเป็นสิ่งที่ยาก
สำหรับผม ณ ตอนนี้ แต่ถึงแม้ว่าผมจะตัดสินใจอะไรยังไม่ได้แต่ขาของผมก็ยังก้าวตรงไปยังปากถ้ำเช่นกัน..........
ผมเดินเข้ามาในถ้ำ ซึ่งทั้งสองข้างเป็นผนังหิน...ซึ่งหินเหล่านี้แปร่งประกายแวววับดุจมณีล้ำค่า....เพดานในถ้ำสูงจนน่าตกใจ
สำหรับถ้ำแห่งนี้.....หินย้อยที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ พร้อมทั้งหยดน้ำที่ตกลงมากระทบพื้นทำให้เกิดเสียงดังก้อง เหมือนเสียง
ดนตรีบรรเลง...
ตาดู หูฟัง และขาที่ย่างก้าวของผม มีความสัมพันธ์กันอย่างประหลาด...ขนแขนที่ลุกชัน ตั้งแต่เดินเข้ามา..เพราะบรรยายกาศที่ดู
หน้าเกรงขาม...และไอของบางสิ่งที่กำลังสิ่งมาหาผม..ยังให้ผมต้องมีสติอยู่กับตัวเสมอ....ผมคิดต่างๆ นาๆ ถึงรูปลักษณ์ของเทพ
มังกรว่าต้องมีลักษณะอย่างไร....
เรื่องเล่าจากอดีตสู่ปัจจุบันที่ถูกกล่าวขานต่อๆๆ กันมา จากรุ่นสู่รุ่น ทำให้ผมนึกภาพเหล่านั้นขึ้นมาได้ทันที...ความน่ากลัว..ความน่า
เกรงขาม รวมถึงความร้ายกาจของเทพมังกรที่ผมได้ฟังมา....ผมมองมือที่ถือมีดอยู่..ซึ่งมันสั่นเล็กน้อยโดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจ...
ผมเดินเข้าจนถึงจุดที่น่าจะเป็นใจกลางของภูเขาก็ว่าได้ ซึ่งทางข้างหน้า มีช่องซึ่งคล้ายกับประตู....มันอยู่แยกกัน..โดยที่ผมต้อง
เลือกว่าจะเดินไปทางช่องไหนที่จะเจอเทพมังกร.....ผมตัดสินใจเลือกเดินช่องทางด้านขวา.....
ผมเดินเข้าไปและเห็นบันไดหินที่มีความยาว จนผมไม่สามารถเห็นปลายทางได้...แต่ส่วนลึกของจิตใจผมบอกว่าต้องเป็นที่นี่
แน่นอน..ผมก้าวขึ้นบันไดที่ละขั้นด้วยความมั่งคง...แสงที่ส่องอยู่บนผนังหิน ทำให้ผมสามารถเดินขึ้นได้อย่างสบาย ก่อนที่ผมจะ
เดินถึงบนสุดของบันได พร้อมกันแสงที่เขียวที่ส่องเจิดจ้าจนผมไม่สามารถลืมตาได้ด้วยซ้ำ
ความสว่างที่ส่องมายังผมเหมือนกับดวงอาทิตย์ที่เข้ามาใกล้ผม พร้อมด้วยไอเย็นๆ ของแสงนั้น คอของผมฝืดขึ้นมาทั้งที ขนแขน
ลุกไปทั่วทั้งตัว..เพราะสติกำลังบอกให้ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมไม่สามารถมองเห็นได้นั้นคือเทพมังกรอย่างไม่ต้องสงสัย
“ท่านเทพมังกร.....” ผมตะโกนเรียกเทพมังกรทำไมก็ไม่รู้..แต่ปากของผมก็เอ่ยเรียกนามของท่านไปเสียแล้ว
ผมก้มหน้าอยู่อย่างนั้น จนรู้สึกได้ว่าแสงสีเขียวที่สาดส่องมา ลดลงได้อย่างน่าประหลาด ก่อนที่ผมจะเงยหน้าเพื่อสู้แสงสีเขียวที่
หลงเหลือเหล่านั้น....
เกร็ดมังกรสีเขียนที่เรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ ผมกวาดตามองเห็นร่างทั้งร่างของเทพมังกร ซึ่งไม่แตกต่างอะไร จากสิ่งที่ได้ยินมา
แม้แต่น้อย...ความน่าเกรงขาม ความใหญ่โต และความน่ากลัวอยู่ในร่างของเทพมังกรอย่างไม่ต้องสงสัย...
ผมต้องยืนตะลึงด้วยภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า ก่อนที่ร่างของเทพมังกรค่อยเปลี่ยนแปลงไป ......จนกลายมาเป็นมนุษย์เหมือนกับ
ผมทุกอย่าง...เพียงแต่ร่างทิพย์ของเทพมังกรนั้นยังเป็นสีเขียนอ่อนๆ เช่นเดิม....
“ท่านเทพมังกร.......” ผมหลุดเรียกชื่อท่านอีกครั้ง
“เจ้ามีอะไรกับข้างั้นหรือเจ้ามนุษย์ตัวน้อย...” ผมได้ยินเสียงของท่านดังก้องอยู่ในหัว..ในขณะที่ริมฝีปากของท่านไม่ขยับแม้สัก
นิดเดียว
“ท่านกำลังพูดกับผมอยู่ใช่ไหมครับ...ในหัวของผมนี้...” ผมชี้นิ้วไปที่หัวของตัวเองเพื่อเป็นการยืนยัน
“ข้ากำลังพูดกำลังอยู่...จนดั้นด้นเดินทางจากอีกฝากหนึ่งของภูเขาเพื่อมาหาข้า...เจ้าประสงค์อะไร..”
เสียงที่ดังก้องในหัวผมเป็นเสียงที่อาจจะแปลกไปสักหน่อย สำหรับเรื่องที่ผมเคยได้ยินมา ผมหมายถึงความดุร้าย เพราะน้ำ
เสียงที่ผมได้ยิน แฝงไปด้วยความเถรตรง และมีอำนาจ มากกว่าที่จะดุร้าย....
ผมบอกจุดประสงค์ที่แท้จริงในการมาพบเทพมังกร.......
“เจ้ามนุษย์เอ๋ย..สิ่งที่เจ้าพูดมา..เจ้าคิดว่าเจ้าจะทำข้าได้อย่างงั้นหรือ”
“เปล่า...ผมคิดว่าผมจะไม่ทำมันด้วย.....แต่ผมอยากขอร้องท่านช่วยเทพหมาป่าที่ถูกเจ้างูยักษ์นั้นฆ่าไป ให้ฟื้นขึ้นมาอีกครั้งได้
ไหมครับ......”
“หือๆๆๆ นี่จริงเจ้าต้องการมาขอร้องข้า หรือมาฆ่าข้ากันแน่ หึ...เจ้ามนุษย์..”
“ผมอย่างให้ท่านช่วย เทพหมาป่า...เพราะเข้าปกป้องข้า..ทำให้ต้องมาตาย.....”
“เจ้ามนุษย์..เทพหมาป่าตนนั้น ที่จริงอาจถึงคราวสิ้นอายุขัยแล้วก็ได้..เจ้าไม่คิดเช่นนั้นหรือ...”
“ข้าไม่คิดเช่นนั้นครับ......ท่านเทพมังกรท่านจะกรุณาช่วยเทพหมาป่าได้ไหมครับ....”
“เจ้ารู้ไหมว่ากฎของการเปลี่ยนแปลงคืออะไร......คือการแลกเปลี่ยนยังไงหล่ะ...”
“แลกเปลี่ยน.......ท่านหมายถึง เอาชีวิตแลกชีวิตใช้ไหมครับ....”
เทพมังกรพยักหน้าเล็กน้อย...นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ผมรู้ความหมายทั้งหมดได้
“เทพมังกร..ผมยินดีที่จะใช้ชีวิตของผม...แลกกับอีกชีวิตหนึ่งให้ฟื้นขึ้นมา....ผมยอมทำทุกอย่างขอเพียงท่านช่วยเขาให้ฟื้นก็พอ
ครับ...”
“นั้นข้าขอผมถามหน่อยว่า....ทำไมเจ้าคิดจะแลกชีวิตของเจ้า..กับเทพหมาป่าตนนี้...”
คำถามของเทพมังกรที่ถามออกมา....ซึ่งผมมีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้ว..มันเกิดขึ้นเองโดยที่ผมไม่ต้องคิดหาคำตอบด้วย
ซ้ำ....ร่างกาย และหัวใจของผม สามารถตอบได้ในทั้งที กับคำถามที่เทพมังกรถามผม
“เพราะเขาช่วยผมไว้......และที่สำคัญทีสุดคือ ผมรักเขามากกว่าที่ผมรักตัวเองด้วยซ้ำ...ผมพร้อมที่จะตายแทนเขา
ได้....ครับ.....”
ใช่.......นั้นเป็นผมตอบที่ผมตอบออกไป....ผมไม่เคยมีความรู้สึกอยากตายเพื่อใคร...แต่ตอนนี้ความรู้สึกนี้กลับล้นขึ้นมาเต็มอก
ของผม ผมไม่กลัวที่ต้องตายเลย.....ความเศร้าที่ต้องตายก็ไม่มี...หัวสมองของผมต้องนี้มีเพียงความว่า...รัก...รัก...และรักมาก
ขึ้น ทุกที.....
“ได้...ในเมื่อเจ้าพูดอย่างงี้...ข้าจะให้ความปรารถนาของเจ้าสมหวังเป็นครั้งสุดท้าย.....”
“..ครับ....ขอบคุณเทพมังกรที่ฟังคำขอร้องขอผม...”
“เจ้าเห็นมีดที่อยู่ในมือของเจ้าไหม....เจ้าจงชักมันออกจากฝักและแทงไปที่หัวใจของเจ้า...แต่เจ้าจะไม่ตายในทักที..ความเจ็บ
ปวดอย่างสุดแสนจะทรมานนนั้น...พร้อมทั้งเลือดของเจ้า...จะทำให้เทพหมาป่ากลับมามีชีวิตอีกครั้ง.....เจ้าพร้อมจะทำแล้วใช่
หรือไม่...”
“ครับ...” ผมฟังสิ่งที่เทพมังกรบอก ผมดึงมีดออกมาก่อนที่จะชูขึ้น..หัวของผมก็คิดถึงภาพเก่าๆ ของเรย์และตัวผมเอง..สิ่งที่เรา
ทำร่วมกัน เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน....รอยยิ้มของเรย์ในมโนภาพทำให้ผมยิ้มได้....ก่อนที่ผมจะค่อยๆๆ แทงมีดเล่นนั้นลงไปที่
หน้าอกของตัวเอง....
ฉึก!!!!!
“เรย์..ผมรักคุณนะ....และผมจะรักตลอดไป...”
ร่างกายของผมทรุดลงทันทีพร้อมกับความเจ็บปวดที่มีดกรีดเนื้อของผมเข้ามา เหมือนหัวใจของผมจะฉีก ความร้อนผ่าวพร้อม
ด้วยความเจ็บแสบและทรมานค่อยๆ เพิ่มขึ้น.... สติผมเริ่มพล่าเลือน...แต่เพียงพอให้ผมเห็นเลือดที่ออกมากจากร่างกายของตัว
เอง
“เรย์...” เหมือนผมจะเริ่มจมดิ่งสู่ความฝันอีกครั้ง เพราะผมเห็นเรย์ เข้ามาใกล้พร้อมกับช้อนร่างของผมประคองไว้
ฝ่ามือของผมลูบไล้ไปที่ใบหน้าของเรย์...ความคิดถึงทำให้ผมอย่างที่จะสัมผัสครั้งเป็นครั้งสุดท้าย
“เรย์....อย่างเสียใจเลย...จงมีชีวิตอยู่ในส่วนของผมด้วย....” น้ำตาของเรย์หยดลงมา
และนั้นเป็นความรู้สึกสุดท้ายของผม..............................
+++++++++++++++++++++++++
ปล. ครอบคลุมที่มีคนเข้ามาชม จนครบหมื่น ค่ะ
ใกล้จบเต็มทนแล้วเนอะ แต่ยังไงก็อย่าที่จะอ่านกันนะคะ
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
:m15: คาโอรุ อย่าตายนะ
-
:monkeysad: ซาบซึ้งอ่า ต่างฝ่ายต่างยอมตาย ยอมทรมาน เพื่อกันและกันได้
-
การเสียสละครั้งยิ่งใหญ่ เศร้าอ่ะ
-
คาโอรุจะไม่ตายใช่ไหม :sad4: :sad4:
-
แงๆๆๆ คาโอรุอย่าเป็นอะไรนะ อย่าทิ้งเรย์ไวสิคาโอรุ
-
เป็นแผนของเทพเจ้ามังกรใช่มั้ยอ่ะ บททดสอบคนดีใช่มั้ย
ขออย่าให้คาโอรุตายเลย รอตอนต่อไปนะคะ
:กอด1:
บวกเป็ด
-
คาโอรุรรรรรรรรุ :dont2:
-
คาโอรุิ :o12: :o12: :o12:
-
โฮกกกกกก อะไรกัน อย่าเป็นอะไรนะ คาโอรุ
-
รีบมาต่อด่วน ค้างงงงงงงงงงง อย่างแรงงงงงง พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากกกกกกกก
-
มันเป็นแผนใช่มั้ย? :serius2:
ไม่อยากให้จบเลยค่ะ :sad4:
-
เทพเจ้ามังกรใจดี ชุบชีวิตคาโอรุนะๆๆๆ
-
ไม่น๊า :o12:
+1จ๊า
-
มาตามอ่านรวดเดียวจนถึงตอนที่ทำให้ค้างพอดีเลย (เหมือนมาอ่านผิดเวลา ฮ่าๆๆ)
มาต่อด่วนค่ะ ค้างมากกกกกกกกกกก คาโอรุจะเป็นยังไง แล้วเรย์จะฟื้นไหม
ปล.เทพเจ้ามังกรคงแค่ลองใจใช่ไหมหละ ขอให้เป็นแบบนั้น
-
งะไม่อยากให้จบเลย ไม่จบไม่ได้อ๋อ
ใจไม่ค่อยดีเลยนะเนี่ย อยากอ่านไปเรื่อยๆ
ยิ่งมาเจอตอนนี้ยิ่งน้ำตาไหล
อย่าลืมมาต่ออีกนะคับ
รอรอนะ
-
:o12: :o12: ง่า มาม่า..... :o12: :o12:
รีบฟื้นนะคะ :m15:
-
ตอน 19
“ท่านเทพมังกร...........คาโอรุ............” ผมประคองกอดร่างที่นอนแนบนิ่ง....เพราะผมไม่รู้ว่าคาโอรุจะยอมตาย เพื่อให้ผมได้
กลับมามีชีวิตอีกครั้ง...หยดน้ำตาที่ไหลออกมาของผม..มากยิ่งกว่าครั้งไหนๆ....
“เทพหมาป่า...ความรักของพวกเจ้า..ข้าได้พิสูจน์แล้ว....พวกเจ้าแม้ว่าจะคนละเผ่าพันธุ์ แต่ความรักของพวกเจ้านั้นยิ่งใหญ่
นัก...ข้าจะคืนชีวิตให้มนุษย์คนนี้....และเจ้าอีกครั้ง.....” ผมฟังสิ่งที่เทพมังกรได้กล่าวขึ้น ซึ่งทำสิ่งนั้นทำให้หัวใจของผมเต้นโลด
ด้วยความเปรมปรีดิ์ยิ่งนัก....
“เทพหมาป่า..เจ้าจงวางมนุษย์ผู้นี้....แล้วปล่อยให้วิญญาณดวงนี้กลับร่างไปซะ...ส่วนเจ้า...ต้องนั่งชาญอยู่ที่นี่จนกว่าร่างกายของ
เจ้าจะมีกำลังเพียงพอที่จะฝ่าป่าแห่งนี้กลับไปหาคนรักของเจ้าได้....” นั้นเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่เทพมังกรจะค่อยๆ เลือนหายไป
จากสายตาของผม
ผมค่อยๆ วางร่างที่เป็นวิญญาณอยู่แล้วนั้นลง ก่อนที่ร่างของคาโอรุจะค่อยๆ ขดม้วนกันเป็นดวงไฟที่เขียวอ่อนๆ และลอยสูงขึ้น สูง
ขึ้นไปบนอากาศ เพื่อกลับไปยังร่างกายที่รากุค่อยดูแลอยู่นั้น...ผมมองดวงวิญญาณนั้นค่อยๆ หายลับไปกับตา ใจจริงผมอยากจะ
กลับไปซะเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ แต่อย่างที่เทพมังกรบอก ตอนนี้ร่างกายของผมไม่พร้อมที่จะเดินทางกลับจริงๆ อาการบาดเจ็บที่
โดยเขี้ยวของงูยักษ์ ซึ่งก็คือเทพมังกรนั้น มีผลทำให้ร่างกายของผมต้องสูญเสียงพลังงานมหาศาล.. และทางกลับออกไปจาก
ภูเขาลูกนี้ ปกติซะที่ไหน....ดังนั้นผมจะต้องทำตามที่เทพมังกรแนะนำจริงๆ ผมพาตัวเองเดินลงบันไดเพื่อเดินเข้าไปอีกห้องของ
ทางขึ้น.....ซึ่งเป็นห้องที่ผมสามารถพักอาศัยเป็นการชั่วคราว เพื่อนั่งสมาธิและรักษาร่างกายของตัวเอง....
++++++++++++++
ภาคคาโอรุ....รากุ
“อืม.....อืม....”
“คาโอรุ........คาโอรุ....” ผมเรียกคาโอรุเบาๆ เพราะดวงวิญาณที่ล่อยผ่านหน้าของผม ก่อนที่มันจะเข้าไปในร่างของคาโอรุ ซึ่ง
นั้นทำให้ผมรู้สึกดีใจ และอึดอัดในเวลาเดียวกัน
ที่ผมรู้สึกเช่นนั้นเพราะ ผมทำไม่สำเร็จ ผมไม่สามารถพาหญิงอันเป็นที่รักกลับมาได้ เฉกเช่นเรย์ที่นำวิญญาณของคาโอรุกลับ
มา.....แต่อีกใจผมก็ดีใจที่เรย์ทำสำเร็จ..ซึ่งนั้นสามารถลบคำว่า “เป็นไปไม่ได้ “ ออกจากสารบทให้การชุบชีวิตของเทพมังกร....
“คาโอรุ...คาโอรุ..” ผมกระซิบเบาที่ใบหูของคาโอรุ...ซึ่งส่งผมให้เข้าค่อยๆ ขยับตาถี่ขึ้น เพราะปรับสายตาให้เข้ากับแสงของที่
นี่......
ระยะเวลา 1 อาทิตย์ตั้งแต่ที่เรย์ให้ผมดูแลคาโอรุ และรักษาบาดแผลที่เกิดขึ้นจากการต่อสู้..ซึ่งผมก็ทำให้บาดแผลเหล่านั้นหาย
ได้ในไม่ช้า....ซึ่งเหลือเพียงดวงวิญญาณของคาโอรุเท่านั้น ตอนนี้ผมกำลังมองคาโอรุฟื้นขึ้นมาอีกครั้งจริงๆ
ดวงตาที่กำลังจ้องมองมาที่ผมอย่างสงสัย.......และกระพริบมากขึ้น..กำลังจ้องมองผมอย่างใคร่รู้ เหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่าง
อยู่...ซึ่งผมคงใจดีมากไป เพราะไม่อยากให้คาโอรุต้องมานั่งนึกอะไรให้ปวดหัวในเวลานี้
“คาโอรุ....ข้าคือรากุ เพื่อนของเรย์....ไง....” ผมแนะนำตัวเองอีกครั้งเพื่อให้สมองของคาโอรุประมวลผมให้มากขึ้น
ก่อนที่ริมฝีปากน้อยๆ นั้นจะค่อยฉีกยิ้มละมุนละไมส่งตอบกลับมายังผมอีกครั้ง
“เจ้าควรจะดื่มน้ำมะนาวนี้ซักหน่อย...เพราะเจ้านอนมานานเกินไปแล้ว...” ผมค่อยๆ ช้อนตัวของคาโอรุขึ้น พร้อมทั้งให้เขาได้จิบ
น้ำมะนาวเล็กน้อย เพื่อให้ชุ่มคอ..ซึ่งแม้จะมีเสียงไอเล็กน้อย..แต่สำหรับผมก็เป็นที่น่าพอใจ...
“...................” เสียงแหบแห้งที่คาโอรุกำลังขยับพูดนั้น
“..เจ้าหมายถึงเรย์ งั้นหรือ..” มีเพียงศีรษะที่พยักไปมาเหมือนตอบสิ่งที่ผมถามไป
“เขาไปหาเทพมังกร เพื่อขอให้ช่วยชีวิตเจ้า...ซึ่งเขาทำสำเร็จ..และข้าเดาว่า คงพรุ่งนี้เจ้าคงจะได้พบเขาแล้ว...” ผมบอกสิ่งที่ตัว
เองเดาออกไป เพื่อให้คาโอรุรู้ ซึ่งตอนนี้คาโอรุยิ่งทำหน้าตาเหรอร่าอยู่....ผมเดาว่าเขาคงจำเรื่องต่างๆ หลังจากนั้นไม่ได้แน่ๆ
และคงไม่รู้ว่าตัวเองเกือบตายไปแล้วด้วยซ้ำ.....
“และถ้าเจ้าจะถามมากกว่านี้ ข้าขอบอกว่าไม่รู้...และข้ามีความเห็นว่าเจ้าควรจะถามเรย์เอง เป็นดีที่สุด...ซึ่งตอนนี้เจ้าควรพักผ่อน
เอาแรงไว้...และรอเรย์กลับมาจะดีกว่า....” ผมพูดและทำในสิ่งที่ตัวเองต้องทำ ก่อนที่จะปล่อยให้คาโอรุได้พักผ่อนอีกครั้ง....
ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่บนที่นอนซึ่งทำมาจากน้ำ.....ภายในห้องไม่มีอะไรเลยนอกจากที่นอน...ผนังและเพดานห้องดูเหมือนจะทำ
ด้วยน้ำเช่นกัน...ซึ่งผมเดาว่าตอนนี้ผมคงอยู่ใต้บ่อน้ำที่เทพรากุอาศัยอยู่เป็นแน่น.....
แม้เทพรากุจะให้ผมพักผ่อนเพื่อเพิ่มแรง แต่สมองผมตอนนี้กลับไม่หยุดที่จะคิดด้วยซ้ำ...ผมพยายามนึกและประติดประต่อ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น....ซึ่งความทรงจำของผมเหลือเพียงตอนไอพรานชั่วนั้นเข้ามาและเราต่อสู้กัน...ซึ่งต่อจากนั้นผมจำอะไรไม่ได้
สักนิด...ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องเองชนะหรือเปล่า...และเรย์เป็นอันตรายไหม..จากกับดักที่พรานชั่ววางไว้.....
แต่สิ่งที่เทพรากุกล่าวออกมาเมื่อกี้ ทำให้ผมคิดว่าตัวเองต้องตายแน่นอน.....และเรย์ต้องไปหาเทพมังกรช่วยชีวิตผม และสำเร็จ
เพราะตอนนี้ผมกลับมามีชีวิตอีกครั้ง และนั้นทำให้ผมรู้ว่าเรย์ยังมีชีวิตและปลอดภัยดี......ซึ่งตอนนี้ผมเพียงแค่รอให้เขากลับมา
รับผมกลับบ้านเท่านั้น....
++++++++++++++++++++++
วันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันที่ผมเฝ้ารอให้เรย์กลับมาหา.....เมื่อวานผมได้พักผ่อนเพียงพอ.....
เสียงฝีเท้าเดินดังมา...ก่อนที่จะหยุดอยู่หน้าประตู....นั้นทำให้ผมยิ้มได้ในทันที..ก่อนที่ประตูจะเปิดออก
“มนุษย์เช่นเจ้านี่ก็เรื่องมากเช่นกันนะ.....ข้านำอาหารมาให้เจ้า..ก่อนที่ท้องเจ้าจะหิวมากไปกว่านี้...” เสียงของเทพรากุดังขึ้น
พร้อมทั้งถาดอาหาร ซึ่งเตรียมมาให้ผมเป็นอาหารเช้า....
รอยยิ้มของผมค่อยๆ หุบลงก่อนที่จะหยิบถาดอาหารจากท่านรากุ..มาวางที่ตักของตัวเอง และกล่าวขอบคุณที่เขามีน้ำใจสำหรับ
มนุษย์เช่นผม
“คาโอรุ...ถ้าเจ้ากินเสร็จแล้ว..เจ้าสามารถเดินเที่ยวชม..วังของข้าได้...ซึ่งนั้นคงทำให้เจ้าคลายเหงาระหว่างรอเรย์ ก็ได้หนะ..”
“ครับ...ขอบคุณท่านรากุมากๆ ครับที่ดูแลผมเป็นอย่างดี..” ผมกล่าวขอบคุณ และคิดว่าท่านคงปล่อยให้ผมกินอาหารคนเดียว
ซึ่งนั้นไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะเพียงเทพซากุกวาดมือไปตรงพื้นที่ว่างภายในห้องที่ผมอาศัยอยู่ ก็มีน้ำจากพื้นกองตัวรวมกัน จน
เกิดเป็นรูปทรงเหมือนโต๊ะอาหาร พร้อมทั้งเก้าอี้ อีกสองตัวที่วางตรงข้ามกัน...ซึ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาของผมเสมอ....
“เจ้ามานั่ง กินอาหารตรงนี้..น่าจะสบายกว่า...”
ผมยกถาดอาหารพร้อมทั้งวางลงบนโต๊ะที่ทำจากน้ำ พร้อมกับเราทั้งคู่ที่ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้....
“คาโอรุ เจ้ารู้ไหมว่าข้า อิจฉาพวกเจ้านัก...” เพราะคำพูดนั้นทำให้ผมต้องย่นคิ้วเข้ามากันด้วยความสงสัย แต่สิ่งที่ท่านรากุพูด
เหมือนเป็นประโยคบอกเล่าซะมากกว่า...ซึ่งผมไม่ได้รับคำตอบว่าทำไม...ก่อนที่ท่านรากุจะนั่งมองผมกินอาหารมื้อแรกของการ
มาเยือนวังแห่งนี้.....
ตลอดวันผมเฝ้ารอให้เรย์กลับมา และมารับผม....ซึ่งผมมักจะเดินไปที่หน้าต่าง พร้อมทั้งมองขึ้นไปบนผิวน้ำ ซึ่งผมคิดว่านั้นคง
เป็นการฆ่าเวลาได้...ซึ่งจริงๆ แล้วมันไม่ได้ช่วยให้จิตใจผมสงบได้เลย...เพราะท่านรากุบอกว่าวันนี้เรย์น่าจะมาถึงแล้ว แต่นี่ผม
กลับยังไม่เห็นวี่แววเลยด้วยซ้ำ ครั้นจะถามท่านรากุก็คงไม่สมควร....
เทพรากุ เข้ามาชักชวนผมให้ออกไปเที่ยวชมวังของท่าน ซึ่งผมปฏิเสธไปเพราะใจผมต้องการเพียงแต่รอเจอเรย์เท่านั้น ซึ่ง
ตอนนี้ก็หมดไปอีกวันแล้ว.. อาหารมื้อเย็นที่ท่านรากุนำเข้ามา และชวนผมเล่นกระดานหมากรุก เป็นการฆ่าเวลา ซึ่งผมก็ตอบ
รับ...พวกเราเล่นกันจนดึก..ก่อนที่ท่านรากุจะขอตัวกลับไปพัก...ซึ่งผมก็เหนื่อยเช่นกัน......
ช่วงเวลาที่ผมกับท่านรากุเล่นหมากรุก....ท่านได้เล่าเรื่องมากมายให้ผมฟัง....ซึ่งผมรับฟังด้วยความยินดี..เพราะนั้นเป็นวิธีที่
ทำให้ผมไม่ต้องห่วงเรย์มาก....
ค่ำคืนที่แสนยาวนานเหมือนหลายวัน...ผมข่มตาหลับเพียงเพื่อให้ข้ามวันและเป็นเช้าวันใหม่....ซึ่งผมคาดว่าจะได้เจอเรย์ในวันนี้
อีกเช่นเคย...ซึ่งตลอดวันผมได้แต่คอยมองๆๆ ว่าเรย์กลับมาเมื่อใด....และความอดกลั้นผมก็ต้องหมดลงในวันที่สองนี้เอง ผม
ถามเทพรากุถึงการเดินทางไปหาเทพมังกรและกลับมายังที่นี้...ซึ่งคำตอบของเทพรากุ...ยิ่งทำให้ผมเป็นกังวล เพราะที่จริงเรย์
น่าจะกลับตั้งแต่เมื่อวานด้วยซ้ำ.....
“เทพรากุ ผมออกไปตามหาเรย์ได้ไหมครับ....”
“ข้าว่าเจ้าอย่าดีกว่า..เพราะถ้าพวกเจ้าสวนกัน..จะยิ่งลำบาก..และป่าแห่งนั้นมนุษย์เช่นเจ้าไม่สามารถเข้าไปได้หรอก...”
“แต่.....”
“คาโอรุ..ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงเรย์....ซึ่งข้าก็เป็นห่วงไม่แพ้เจ้านักหรอก..แต่สิ่งที่ข้าทำได้ตอนนี้คือรอให้เรย์กลับมาเท่านั้น...”
น้ำเสียงที่ดุแต่อ่อนโยนในที ทำให้ผมต้องสงบลงอีกครั้ง ซึ่งถ้าผมออกไปจริง แล้วเรย์กลับมาไม่เจอผมที่นี่..เพียงผมคิดก็ทำให้
ผู้ต้องหยุดอยู่ที่วังนี้จนได้...
“ข้าว่า..ช่วงเวลาที่เจ้ารอเรย์กลับมา...เจ้าก็หาอะไรทำ...หรือไม่ก็ไปอ่านหนังสือที่ห้องหนังสือของข้าก็ได้...เจ้าจะไม่ต้อง
คิดมาก...”
ตอนนี้ผมกับท่านรากุ เราสนิทกันมากขึ้น เพียงเพราะหมากรุกที่เราเล่นกัน.....
+++++++++++++
เห้ย!!!!!!!!!!!
ตอนนี้ปาเข้าไปวันที่ห้าแล้ว ซึ่งผมเริ่มใจไม่ดีจริงๆ ซึ่งเช้านี้ผมตั้งใจจะออกไปจากวังของท่านรากุและไปรอเรย์ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่า
ทางเข้าป่าอยู่ไหน แต่จะให้ผมรออยู่ที่นี้โดยไม่รู้อะไรเลย ผมคงทำไม่ได้..ซึ่งท่านรากุก็คงคัดค้านผมไม่ได้เช่นกัน....
ผมกำลังเตรียมตัวออกเดินทางเพื่อเข้าไปยังป่าซึ่งผมไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน...สัมภาระที่เตรียมไว้สำหรับการเดินทางถูกจัดเตรียมไว้
สำหรับผม...ผมเตรียมมีดเล่มหนึ่งซึ่งท่านรากุมอบให้ไว้สำหรับป้องกันตัว..และอาหารไว้สำหรับการเดินทาง..ถูกบรรจุไว้ในถุงซึ่ง
ท่านรากุมอบให้....
เอี้ยดดดดดด! เสียงเปิดประตู......พร้อมทั้งเสียงเดียวที่ผมได้ยินมาตลอดตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา
“คาโอรุ........เจ้าเก็บของเสร็จแล้วหรือ....” ผมได้เพียงแต่ก้มหน้าและรีบจัดให้เสร็จโดยเร็ว
“ครับ..ใกล้เสร็จแล้ว...”
“เจ้าจะไปไหนหรือ คาโอรุ..............” น้ำเสียงที่ดังขึ้นทำให้ผมหยุดทันที เพราะน้ำเสียงที่ผมเฝ้ารอมาตลอด..ผมหันไปเพื่อจะ
มองว่าผมไม่ได้ฝันกลางวัน.....ซึ่งภาพตรงหน้าคือเรย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ท่านรากุ
“เระ....เรย์.....” ผมโผกอดเรย์ ซึ่งเรย์ก็ทำในสิ่งที่ผมทำเช่นกัน.....
ผมกอดเรย์แน่นมาก เพราะผมไม่ต้องการฝัน...ผมอยากให้ร่างกายตัวเองรับรู้ว่าคนที่ผมกอดอยู่นั้นมีชีวิตจริงๆ และยืนอยู่ในอ้อม
กอดของผมจริงๆ....ผมใช้เวลานาน ก่อนที่จะคลายวงแขนนั้น...พร้อมทั้งฝ่ามือผมที่ประกบไปที่แก้มทั้งสองของเรย์
แป๊ะ!!!!!
“โอ๊ย!.....คาโอรุเจ้าตบข้าทำไม....” สงสัยผมคงคุมแรงมือตัวเองไม่อยู่ เพราะจากที่จะประกบนั้นกลายเป็นตบไปซะ
ดวงตาของผมจ้องไปที่เรย์ ซึ่งเขาจ้องกลับมาที่ผมเหมือนกัน พร้อมทั้งรอยแดงๆ ที่แก้มของเขา
“ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆๆ” นั้นเป็นเสียงของเราสองคนที่ยืนจ้องมองหน้าและหัวเราะ.....ด้วยความยินดี
“เอาๆๆ พอได้แล้วทั้งคู่นั้นแหละ เล่นกันเป็นเด็กๆ ไปได้...” เสียงท่านรากุที่ขัดเสียงหัวเราะที่เราเป็นอยู่ ทำให้เราทั้งคู่ต้องหยุด
หัวเราะ ก่อนที่จะกลับมายิ้มให้กันอีกครั้ง
“เรย์...ยินดีต้อนรับกลับนะ..” เสียงหวานๆ ของผมพูดออกไป
“คาโอรุ....ข้ารอที่จะเจอเจ้ามานาน.....ยินดีต้อนรับกลับนะ...” นั้นเป็นเสียงเรย์ที่พูดกับผมเช่นกัน
“นี่..พวกเจ้าจะไม่คุยกับข้าเลยหรือไง.....” น้ำเสียงงอนๆ ดังมาที่พวกเรา... ก่อนที่ผมและเรย์จะเลิกจ้องตากันและหันไปมองที่
ท่านซากุ..
“รากุ...ข้าขอบใจเจ้ามาก..ที่ดูแลคาโอรุให้.....” ผมซาบซึ้งในน้ำใจของรากุจริงๆ
“อือ....ข้าดีใจที่เจ้ากลับมาซักที...เพราะถ้าเจ้าไม่กลับ คาโอรุต้องไปตามเจ้ากลับแน่นอน..”
“รากุ..ข้าไม่รู้จะตอบแทนเจ้าอย่างไรดี....”
“เรย์..เจ้ากับข้ารู้จักกันมานาน.....และข้าดีใจกับเจ้าอีกครั้งที่เทพมังกรฟังสิ่งที่เจ้าขอ.....ข้าดีใจด้วยจริงๆ....”
“อือ........”
“นั้นข้าไม่กวนพวกเจ้าแหละ...เจ้าจะได้พักผ่อน....”
เทพซากุขยิบตาให้ผมนิดหนึ่งก่อนที่จะเดินจากไป..และปล่อยให้เราสองคนอยู่ด้วยกัน
ปล. ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจะจบค่ะ
ตอนนี้ก็ได้เลิกปิด ซะที เนอะ 20 ตอนคงไม่มากไม่น้อยเกินไป
ดีใจที่มีคนติดตามเสมอมาค่ะ...แม้เราจะยังแต่งไม่เก่งเท่าไหร่
แต่เพราะได้กำลังใจ จากผู้อ่านทุกคนทำให้มีวันนี้ได้จริงๆๆ นะคะ
ถ้าไงฝากผลงานทั้งในอดีต และอนาคตต่อไปเรื่อยๆ อย่าเบื่อกันก่อนนะคะ...
ตอนหน้าเจอกันค่ะ (ปล1>>.ใครอ่านแล้วถูกใจ ฝากน้องเป็ดเป็นรางวัลด้วยนะคะ)
ขอบคุณค่ะ ...............
-
สู้ๆนะคร้าบ เฮ้อ ปัญหาทุกอย่างก็จบลงด้วยดีแล้ว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะครับ สู้ๆๆๆๆ
-
เรย์กลับมาแล้ว คาโอรุก็หายดีแล้ว ตรงท่านซากุเหมือนจะพิมพ์ผิดนะคะ
-
:-[
ในที่สุดทั้งคู่ก็กลับมาเจอกันจนได้ ลุ้นจนเหนื่อยเลยค่ะ
แต่ก็คุ้มที่รักกลับคืน ฮุๆๆ จบแล้วเหรอคะถัายังไงขอหวานๆอีกสักตอน
สองตอนได้มั้ยเอ่ย น้าตะเอง
บวกเป็ดจ้า
-
แฮปปี้ เอนดิ้ง :impress2:
-
เย้ แฮปปี้ ๆ o13 ละมุนละไมอ่านแล้วมีความสุขกั๊บ :กอด1:
-
happy ^^
-
จบแล้วเหรอ เค้าอยากอ่านต่อๆ :serius2: :serius2:
+เป็ดให้จ้า :กอด1:
-
เห้อ!! จะจบแระจิงๆนะหลอ
ใจไม่ดีเลย ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกนะคับ ^^!!
รอรอน้อ
-
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
จะตามอ่านเรื่องต่อไปจ๊ะ
กด+เป็ดจ๊า
-
ในที่สุดก็ผ่านอุปสรรคได้แล้ว คงไม่มีอะไรอีกแล้วเนาะ
ตอนจบขอหวานๆน้า
+1+เป็ดจ้า
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
ในที่สุดทั้งสองก็ฝ่าฟันอุปสรรคไปได้แล้ว
ดีใจที่กลับมาเจอกันแล้ว อิอิ ^^
-
เย้ happy หนุกมากคร้าบ คุงมากมาย o13
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: ในที่สุดก็ผ่านเรื่องร้ายๆไปได้ซะที
อยากอ่านฉากหวานอีกมั้ง จัดมาเยอะๆนะ อิอิ :z1: :z1:
-
แฮปปี้แล้ววว เย่ๆ :mc4:
-
ตอน20 จบ
“เฮ้ยยย...เรื่องร้ายๆ ก็ผ่านไปแล้ว..หวังว่า ต่อไปคงมีแต่สิ่งดีๆๆ นะ คาโอรุ เรย์...” คำพูดที่พูดกับตัวเอง และหวังว่าต่อไปคงมีแต่
เรื่องดีๆ สำหรับสองคนนั้นจริงๆ
ผมและคาโอรุตั้งตารอให้เรย์กลับมาหลายวันจน จนผมไม่สามารถที่จะหยุด ไม่ให้คาโอรุออกไปได้อีกต่อไป....ผมใช้หลายวิธีที่
จะทำให้คาโอรุเปลี่ยนใจ...จนสุดท้ายผมต้องผมให้เขาออกไปจริงๆ ....ผมพูดกับตัวเองตลอด “ว่าอยากให้เรย์กลับมาทันที่คาโอ
รุจะไป...แล้วเขาก็มาจริงๆ...” ซึ่งคำพูดแรกของเพื่อนที่ไม่ได้เจอหน้ากันหลายวัน กลายเป็นว่า “คาโอรุอยู่ไหน.....” นั้นเป็นคำ
พูดแรกของเพื่อนรัก..ซึ่งผมก็คิดว่าถ้าเจอเรย์ ก็คงได้คำถามประมาณนี้.....
ผมได้ถามเขาด้วยความเป็นห่วงเช่นกันว่า ทำไมถึงเดินทางกลับนาน...และคำตอบของเขาทำให้ผมตกใจ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ระหว่าการเดินทางของทั้งสองคน... โดยที่คาโอรุจำเหตุการณ์ต่างๆ ไม่ได้ด้วยซ้ำ.....
พวกเราเดินมาถึงหน้าห้องที่คาโอรุพักอยู่ สุดท้ายเขาทั้งคู่ก็ได้พบกันจริงๆๆ ตอนที่ผมเห็นพวกเขาเจอกัน...เกิดคำบางคำผุด
ขึ้น...ซึ่งเหมือนจะยืนยันว่า “คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน” นั้นเป็นความจริง แม้จะต้องเจออุปสรรคแค่ไหน..แต่สุดท้ายพวกเขาก็จะได้
อยู่ด้วยกัน.......
ผมขอตัวออกจากห้อง เพื่อให้ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกัน...
+++++++++++++++++++++++++
“เรย์..ดูเรย์ผอมลงไปนะ...” ผมทักเขาหลังจากที่เราไม่ได้เจอกันมาสักพักก็ว่าได้
“อือ...ข้ารีบเดินทางกลับมาหาเจ้านะ..” นั้นเป็นคำตอบส่งๆ ที่ผมตอบกลับ
“เรย์.....หิวไหม..เดี๋ยวผมไม่หาอะไรมาให้....” ผมรีบจะไปหาอาหารมาให้เพราะคิดว่าเขาคงหิวจริง
แต่มือของเรย์ก็มีดึงผมและนำผมเข้าไปสู่โอบแขนโดยง่าย
“อือ....ข้าหิวเจ้ามากว่านะ คาโอรุ...” สายตาเยิ้มๆ ที่เรย์ส่งมาให้ผม..ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองร้องวูบขึ้นทันที... ร่างกายที่ไม่ได้
สัมผัสมานาน..ทำให้ผมหวนจะอยากจะสัมผัสเขาเช่นกัน
ผมเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจุมพิตไปที่ริมฝีปากของเรย์อย่างอดไม่ได้...ก่อนที่มือทั้งสองข้างของผมจะโอบรอบคอของเรย์ เพื่อใช้
พยุงตัวเอง มือทั้งสองของเรย์กดลงมาที่สะโพกของผม..... ปลายลิ้นที่แทรกสู่ริมฝีปากที่อ้าง เพื่อรอรับผมอย่างยินดี
ผมให้ความรู้สึกเป็นตัวนำทาง ผมให้ความหิวโหยในตัวเรย์เป็นเครื่องนำทาง...และความใช้ความรักที่ผมมี ตอบสนองความ
ต้องการของผมและเรย์...พวกเราสัมผัสกัน และเราแลกลิ้นกันและกัน ความหอมหวานที่เกิดขึ้นเหมือนกันผมตายยอดตายอยาก
เลยทีเดียว...เพราะเพียงสัมผัสเล็กน้อยก็ทำให้ไฟราคะของผมโหมขึ้นได้....
“อืม....ฮึ่ก...” เสียงครางของผมที่ได้รับการปลดปล่อยโดยเรย์..คนที่ทำให้ผม ทำเสียงน่าอายแบบนี้ได้
สะโพกของตัวเองส่ายเล็กน้อย...เหมือนผมกำลังจะยั่วอารมณ์ของอีกฝ่ายให้แตกกระเจิง
“ฮึ่ก....คา โอ รุ...” เสียงกลืนน้ำลายของเขากับท่าทางที่ผมทำ.... ก่อนที่เขาจะกดสะโพกของผมให้แนบชิดที่สะโพกของเรย์
เช่นกัน... “อ๊าาาาาาา........” เพียงแค่จุมพิตเท่านั้น แต่เรย์กำลังจะบอกอะไรผมบางอย่าง ผ่านทางฝ่ามือที่เขากดสะโพกของ
ผม
++++++++++++++++++++++
“อ๊าาาาาา....คาโอรุ...เจ้าช่างน่า......” ฝ่ามือของผมเริ่มเคล้าคลึงไปที่สะโพกของคาโอรุ และค่อยเลื่อนชุดของคาโอรุขึ้นอย่าง
ช้าๆ.....ชุดกิโมโนชุดดึงขึ้นจนฝ่ามือได้สัมผัสกับเนื้อหนังที่แอบอยู่ใต้ผ้าเหล่านั้น
“เอ๊ะ...................” เสียงตกใจเล็กน้อยของเขา เมื่อฝ่ามือของผมสัมผัส....แต่ผมก็ทำให้เขาเคลิ้มได้เช่นกัน
ร่างของคาโอถูกช้อนด้วยแขนของผมก่อนที่จะพาไปวางบนเตียงที่ถูกอัดไปด้วยน้ำ ร่างของคาโอรุค่อยๆๆ ถูกวางด้วยความทะนุ
ทะนอมเหมือนของที่แตกง่าย......
มือผมค่อยๆ สอดเข้าไปเพื่อจะสัมผัสเขาให้มากยิ่งขึ้น ก่อนที่จะค่อยๆ ปลดเชือกที่ผูกนั้นออก....ร่างกายที่ไร้สิ่งปกปิด โดดเด่น
อยู่ภายใต้ร่างของผมที่ค่อมอยู่ ก่อนที่ผมจะถอยเสื้อของตัวเองด้วยเช่นกัน ร่างกายของเราไร้สิ่งปกปิดใด.....
ผมค่อยโน้มตัวลงมายังร่างที่นอน สายตาที่จ้องผมทุกการกระทำ ดวงตาที่สื่อความหมายอย่างชัดเจน....
ผมก้มลงประทับจูบลงบนริมฝีปากของคาโอรุอีกครั้ง........................และเลื่อนต่ำสู่ต้นคอที่แหงนขึ้น เพื่อให้ผมประทับรอย
ความเป็นเจ้าของไว้.......มือทั้งสองของผมไล้จากแผ่นอกลงมายังขนที่ขึ้นดกกลางลำตัว และค่อยๆ ครอบปลายโคนไว้ในอุ้มมือ
หัวนมถูกควบคุมด้วยไร้ฟันที่ขบเม้นและดูดดื่มอย่างกระหาย
“อ่า อ่า....” เสียงครางเป็นระยะ บ่งบอกความรู้สึกที่มิอาจปิดกันไว้ได้ แต่ยิ่งได้ยินกับยิ่งเห่อเหิม ที่จะทำมากยิ่งขึ้น....
ตอนนี้มือของผมเหมือนกำลังได้ของเล่นชิ้นสำคัญ...และมีค่ามาก...หัวแม่มือถูไถ่ไปที่ปลายยอดซึ่งเริ่มที่จะตั้งชั้นด้วยมือของ
ผม........มืออีกข้างก็บดขยี้หัวนมที่ตั้งชูชัน ที่เรียกร้องการสัมผัส...ร่างกายของคาโอรุที่บิดร่า..อยู่ภายใต้การควบคุมของ
ผม...ช่างเป็นภาพวาดที่มีชีวิตเสียจริง....ผมเริ่มโหมกระหน่ำตามใจของตัวเองมากขึ้น...เพียงแค่ได้สัมผัสคาโอรุ ..ร่างกายของ
ผมก็ตั้งชันไม่แพ้กัน.....แต่ผมก็ต้องยับยั้งตัวเอง...เพราะผมไม่อยากให้คนรักของตัวเองตัวมาเจ็บตัวกับตัณหาราคะของตัวผม
“อืมมมมม...อ่า .......อ่า.....อ่า.......ดีจัง......” แม้จะเป็นเสียงที่แผ่วเบาที่หลุดออกมา..แต่ผมก็สามารถได้ยินและรู้สึกตาม
ได้......ผมพาตัวเองมาอยู่กลางหว่างขาทั้งสองของคาโอรุ ก่อนที่จะก้มและโม๊คส่วนลึกลับนั้น ลิ้นของผมเลียไปที่ปลาย
ยอด..ซึ่งทำให้ร่างกายของคาโอรุแอ่นขึ้น นิ้วมือของเขาขยุ้มที่เส้นผมพร้อมทั้งกดหัวของผมให้สัมผัสเขามากขึ้น....
ผมใช้ลิ้มเลียรอบคอเต่า..ของเขาที่ตั้งเด่นอยู่ในปากของผม.... จ๊วบบบบบบ เสียงที่กำลังบำเรอคาโอรุอยู่....
ผมเริ่มที่จะเล่นถุงที่เต่งตึงนั้น....ผมค่อยๆ ขย่ำและคลายเป็นจังหวะ... เสียงหอบหายใจแรง กระชั้นของเขานั้นทำให้ผมเริ่มอม
ถุงที่อยู่ใต้แท่งไอติมพร้อมทั้งแท่งไอติมไปพร้อมๆๆ กัน
“ดีไหม.....คาโอรุ.....” สูดดดดดด!!
“อ่า............อ่า...........” คำตอบที่ผมได้รับ
ท่องเนื้อที่ผมจับไว้ ทำให้ผมถึงกับกล่าวชม.....นั้นยิ่งทำให้คาโอรุหน้าแดง เพราะคำชมของผมได้...
มือขอคาโอรุเปลี่ยนมายึดที่นอนแทน..แผ่นอกที่หอบแรงเร็วขึ้น ผมยันตัวเองขั้นและขยับมายืนคร่อมกลางหน้าอกของคาโอ
รุ...............ร่างกายที่นอนอยู่ยันตัวเองขึ้นก่อนที่จะเริ่มครอบครองท่องเนื้อของผมเช่นกัน....ซึ่งความรู้สึกแรกที่คาโอรุสัมผัส
นั้น..ช่างวิเศษ....นัก...ริมฝีปากที่รูดออมท่องเนื้อ....เหนือคำบรรยายใดๆๆๆ........จนผมต้องขยุ้มเส้นผมของเขาแทน พร้อมทั้ง
ขยับตัวตามแรงที่ริมฝีปากคู่นั้นส่งมาให้......ไม่เพียงแค่รูดเท่านั้น เขายังดูดจนเหมือนจะกลืนเจ้าแท่งของผม...
และแล้วความอดทนของผมก็ต้องสิ้นสุดลง....ผมเอาแท่งเนื้อออกจากปากของเรา..พร้อมทั้งพลิกร่างนั้นให้หันหลัง ....แท่งเนื้อ
ค่อยๆ ถูกดันเข้าไปในร่างของคนรักที่ร้องคราญ...เมื่อแท่นเนื้อค่อยๆๆ เข้าไปที่ละนิด ผมพาตัวเองเข้าไปในร่างกายของคนรัก
ได้....ผมหยุดเพื่อให้เราทั้งสอง..รู้สึกคุ้นเคยกัน..หลังจากที่ผมไม่ได้ทำเสียนาน......”อืมมมมมมมม.....” เสียงครางยาวๆๆ ของ
เขาทำให้ผมรู้สึกยินดีนัก.....ร่างกายของคาโอรุกลับเริ่มที่จะเคลื่อนไหวก่อนโดยการส่ายไปมาเล็กน้อย...เหมือนนางแมวยั่วสวาท
ก็ไม่ปาน....แต่ผมกลับชอบเสียยิ่งกว่า ที่ร่างกายของเขาต้องการผม....ผมเริ่มถอดแท่งเนื้อออกและดันกลับเข้าไปอีกครั้งอย่าง
เนิบๆๆ และเน้นไปที่จุดที่จะทำให้คาโอรุสามารถคลั่งได้ทีเดียว
“เรย์...ผม...เร็ว..ๆ...ได้โปรด อืม....” แต่เหมือนกับเป็นผมที่ไม่ทันใจคาโอรุ ซึ่งคำสั่งของเขาก็สำคัญเช่นกัน ผมเริ่มที่จะขยับ
เร็วขึ้นเรื่อยๆ “อ่าาาาาา..............” เสียงร้องไม่หยุดของเขา ซึ่งทำให้ผมอยากเห็นหน้าในเวลานี้นัก.....ผมหยุดและพลิกร่าง
ของเขาให้หันมาหาผม ซึ่งร่างกายของเราทั้งคู่ยังผสานกันเช่นเดิม....การเปลี่ยนท่าทางนั้นคำให้เกิดความรู้สึกเสียวได้เลยที
เดียว.....
ผมเริ่มปฏิบัติการอีกครั้งซึ่งสีหน้าของคาโอรุอยู่ในสายตาของผม....ร่างกายผมโน้มลงมาอยู่เหนือหน้าอกของเขา ลิ้มของเราทั้งคู่
ออกมาอยู่นอกริมฝีปาก พร้อมทั้งสัมผัสที่ปลายลิ้มของแต่ละคน....ซึ่งสร้างความรู้สึกวาบหวิวได้เช่นกัน....ก่อนที่ผมจะรวบปลาย
ลิ้นนั้นไว้เป็นของผมคนเดียว “อ๊ะ.........อ้า..” ร่างกายเริ่มขยับเร็วและแรงขึ้น “คาโอรุ..พร้อมกันนะ...” เขาพยักหน้าพร้อมทั้ง
โอบคอผมอีกครั้ง ซึ่งร่างกายของผมก็ขยับเร็วและแรง ...............อ้าาาาาา..............ผมได้ปล่อยปลดความรักของผมเข้าสู่
ร่างกายของคนที่ผมรัก....ความรักของผมพุ่งและกระตุก ซึ่งร่างกายของคาโอรุก็กระตุกตอบเช่นกัน น้ำสีขาวขุ่นที่เราทั้งคู่สร้างมัน
ขึ้นมาก....กระจายเต็มหน้าท้องของเขา........และผมไม่อาจปล่อยให้มันออกมาแบบเปล่าประโยชน์ได้....ลิ้นของผมจัดการเลีย
และชิมสิ่งที่ผมให้เขาต้องปลดปล่อยมันออกมา
“เรย์....อย่า......” เสียงห้ามปราบเบาๆ ที่ส่งมา.......แม้ว่าผมจะไปปลดปล่อยแล้ว..แต่ความต้องการของผมกับ กลับมา
ทันที.....ซึ่งแท่งเนื้อที่อยู่ในร่างของคาโอรุนั้น...มันยังต้องการมากยิ่งขึ้น....
“คาโอรุ....เจ้า.....ข้ายัง...”
“อืมมมมมม...........ผมรู้...และผมก็ยังต้องการเช่นกัน...” คำพูดเขินอายของเขา ทำให้ผมเริ่มขยับอีกครั้ง การเล้าโลมเกิด
ขึ้น........ผมยกขาข้างหนึ่งของเขาขึ้นแอบกับหน้าอกของคาโอรุ...ซึ่งนั้นทำให้ผมเห็นส่วนลึกลับนั้น ต่อหน้าอย่างชัดเจน..และ
นั้นทำให้ผมสัมผัสเขาได้ลึกมากยิ่งขึ้นไปอีก......แรงขยับเข้าออก..เกิดขึ้นอีกครั้ง และเป็นไฟราคาที่โหมแรงกว่าครั้งไหนๆๆ
ร่างกายของเราเหมือนกันหลอมละลาย...เป็นชิ้นเดียวกัน...........เสียงเนื้อแนบเนื้อของเราทั้งคู่ดังก้องไปทั่วห้องนอน.........ก่อน
ที่ร่างของผมจะเกร็งกระตุกอีกครั้ง ส่งผลให้น้ำรักพุ่งสาดภายในร่างของคาโอรุ..ซึ่งครั้งนี้น้ำรักแทบทะลักออกมา.......ผมถอน
ร่างกายของตัวเองออกจากร่างของคาโอรุ......สายตาของคาโอรุซึ่งจมอยู่กับความอัศจรรย์ของโลกและร่างกายที่ได้รับ....ผม
กระชับร่างของคนรักมาไว้แนบอก.....
“คาโอรุ........ข้ารักเจ้า...อย่าทิ้งข้า..และอย่าทำอะไรโง่ๆๆ อีกนะ...” นิ้วมือที่ลูบเส้นผมของคาโอรุ...
“อืม.......ผมเคยบอกเรย์หรือยัง.....คาโอรุคนนี้..รัก..เรย์...นะ....” คำตอบที่ตอบกลับมาถึงผม...ซึ่งผมได้รับรู้สึกความรู้สึก
ภายในของคาโอรุ.......และคำพูดที่กลั่นออกมาจากใจของเขา....
เราสองคนต่างโอบกอดกันและกัน......เราสัญญาจะปกป้องกันและกัน....แม้ว่าความสุขหรือทุกข์จะเคลือบคลานเข้ามา แต่เราจะ
มีกันและกันตลอดไป..................
END…
ปล. และแล้วเรื่องนี้ก็จบเป็นอันเรียบร้อยแล้วค่ะ
ดีใจที่ทุกคนติดตามอ่านมาจนจบเรื่องได้......
ถ้าผิดพลาดประการใด ต้องขอโทษด้วยนะคะ
และสัญญาว่าจะพยายามพัฒนาฝีมือให้ดีๆๆ ยิ่งขึ้นค่ะ
(พล็อตเรื่องใหม่มานานแล้วค่ะ แต่ว่าจะรอให้เรื่องนี้จบก่อน เป็นเรื่องเกี่ยวกับ มอเตอร์ไซค์...)
ถ้าไงฝากเรื่องใหม่ให้ติดตามด้วยนะคะ......... :กอด1:
ขอบคุณค่ะ........From...ModYLove
-
ดีใจกับเรย์ด้วยที่ได้คาโอรุกลับมา :L1: :L1:
คนแรกนะินี่ดีใจจัง :mc4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
o13 o13 o13 o13 o13 o13
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2:
ชอบมากถึงแม้จะไม่ได้เข้ามาเม้นตั้งแต่แรกๆ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆให้เราได้อ่านกันนนะ
:กอด1: :impress2: :impress2: :mc4:
-
+1 ให้จ้า
ชอบท่อนตอนจบ เลือดหมดตัวเลยอะ :haun4:
รอเรื่องใหม่นะ :L1: :pig4:
-
จบแล้ว
สุดท้ายก็ได้อยู่ด้วยกัน
-
จบแล้วหรอคะ อย่าลืมมาอัพเดทตอนพิเศษมั่งน้า
ในที่สุดคู่กันแล้วก็ต้องคู่กันนะ
-
อ่านทันตอนจบพอดีเลย :กอด1:
+เป็ดให้ค่ะ
-
:haun4:
เลือดหมดตัวแล้ว
:pig4: สำหรับเรื่องสนุกๆค่ะ และรอเรื่องต่อไปน้า
+เป็ด
-
ชอบอ่ะ o13
-
สุขสมหวัง :n1:
กด+เป็ดจร้า
-
งะจบซะวาบหวิวเลย อิอิ
อยากให้มีภาคต่อจัง เปงภาคของลูกก้อได้ อิอิ
มีรุ่นพ่อแระก้อต้องมีรุ่นลูกไง อิอิ
ไว้จะรอติดตามน้า อิอิ
-
+1 ให้คนแต่ง สนุกมากจ้า จะติดตามเรื่องต่อไปนะ
+เป็ด ให้ตอนจบอุ่นๆหวานๆตามคำขอ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z1: :z1: :z1:
เรื่องต่อไปจะเป็นแนวไหนน้อ :a3:
-
ยังไม่ได้อ่านครับ แต่มาแสดงตัวก่อน ขอบคุณนะครับ
-
ขอบคุณทุกคนนะค่ะ
เรื่องใหม่มาแล้ว ตามอ่านกันได้เลยค่ะ
-
เย้้้ ตอนจบเรียกเลือดให้ทะลักอีกด้วย
เฺ้ฮ้อ ทั้งสองก็ครองรักกันอย่างมีความสุข
-
เพิ่งอ่านแบบรวดเดียวจบ ชอบมากกกกกก ชวนฝันดีจัง อยากได้ตอนพิเศษอ่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะครับ
-
เพิ่งมาอ่านจบแบบรวดเดียวจบ
ดีใจที่จบแบบมีความสุข อุตส่าห์นั่งลุ้น :impress2:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้ฮะ :กอด1:
-
ตอนจบ :z1:
-
o13 จบแล้วเหรอ คนเขียนดำเนินเรื่องสนุกมากเลยค่ะ
ยังรู้สึกอยากอ่านต่อ อิอิ
จะติดตามผลงานนะค่ะ :L2:
-
น่ารักจังเลยอ่า
อยากได้ตอนพิเศษจังงง
-
สนุกมากเลยค่ะ :pig4:
-
สนุกมากค่ะ +1ให้เลย o13
แต่งเนื้อเรื่องได้เก่งมากๆเลยค่ะ แต่อยากให้ปรับปรุงเรื่องภาษานิดหนึ่งนะค่ะ
สรรพนามที่ใช้แทนตัวละครสับสนไปหน่อย นาย ท่าน ข้า เจ้า
เลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่งน่าจะดีกว่านะค่ะ สู้ๆค่ะ
-
หวาน
น่ารัก
มีความสุข
ชอบมาก
รักและขอบคุณคนเขียนมากกกก
:กอด1: :-[ o13 :bye2:
-
เอาภาคเด็กชาย shadow ด้วยนะค้า ^^
-
สนุกดี น่ารักมาก
-
เรื่องนี้สนุกชอบมาก ๆ เลย
สนุก ฮา ซึ้ง เศร้า สุดท้ายก็จบอย่างมีความสุข ^^
-
o13
-
น่ารักจัง
เนื้อเรื่องดำเนินไปอย่างเรื่อยๆ
แต่ก็สนุกดี
มีให้ลุ้นฉากNCตลอดๆด้วย
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านตอนเรื่องจบแล้วนะ พล็อตเรื่องสนุกดี น่าติดตามมากๆ เนื้อเรื่องมีอะไรให้ตื่นเต้นตลอด สนุกดี
แต่ตอนจบนี่จบที่วังเทพรากุซะงั้น คิดว่าจะได้จบที่บ้านหรือที่ฝูงหมาป่าของเรย์ซะอีก
แล้วตกลงว่าทั้งสองคนก็จะกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมที่บ้าน แล้วก็คอยไปเยี่ยมฝูงหมาป่าเรื่อยๆหรอ
กล่าวถึงเรื่องภาษาสักนิด
การใช้คำแปลกๆและก็เรียบเรียงคำก็งงๆด้วยนะ บางทีในประโยคเหมือนคำจะขาดๆเกินๆหรือไม่ก็สลับตำแหน่งกัน(คิดว่าคงเพราะพิมพ์ผิด ซึ่งก็เกิดขึ้นได้เป็นเรื่องปกติของทุคน เรื่องนี้เข้าใจไม่ว่ากัน(แต่เรื่องอื่นก็ไม่ได้ว่านะ แนะเฉยๆ) แค่ต้องตรวจทานเพิ่มเท่านั้น)
แต่ก็พอเข้าใจประโยคที่ต้องก็จะสื่อได้ แต่อาจงงนิดหน่อยและสะดุดเท่านั้น แล้วก็คำสรรพนามที่ใช้แทนตัวดูจะมีหลากหลายมากไป
อย่าง คาโอรุ ที่แทนตัวเอง ว่า "ผม"บ้าง/ "ข้า"บ้าง กับเรย์ และ เรย์ ที่แทนตัวเองว่า "เรา"บ้าง/ "ข้า"บ้าง กับคาโอรุ
ซึ่งถ้าเป็นการใช้กับต่างบุคคลก็ได้ เช่น คาโอรุ ใช้ "ผม" กับคนในหมูบ้าน และใช้ "ข้า" กับเรย์ ก็ได้
แต่นี่คาโอรุและเรย์ใช้สรรพนามแทนสลับไปมา ทั้งสรรนามบุรุษที่หนึ่งและสรรพนามบุรุษที่สองเลย
ถึงแม้ว่าจะอ่านแล้วไม่งง แต่มันรุ้สึกขัดๆกันเอง เพราะคำแต่ละคำให้อารมณ์ความรุ้สึกที่ต่างกันออกไป
(ซึ่งตอนเราอ่านเราก็รุ้สึกว่า "อ้าว เมื่อกี้ใช้ผม แล้วทำไมตอนนี้ใช้ข้าหล่ะ")
ดังนั้นน่าจะเลือกใช้คำสรรพนามคำใดคำหนึ่ง แค่คำเดียวน่าจะดีกว่า แต่ทั้งนี้ก็อาจมีกรณียกเว้น ซึ่งต้องขึ้นกับเนื้อเรื่องที่เขียนด้วย
เช่น เรื่องเวลา อย่างเจอกันตอนแรกยังไม่สนิทกัน อาจใช้สรพพนามอย่างหนึ่ง พอเริ่มสนิทกันก็เปลี่ยนมาใช้อีกอย่างหนึ่งก็ได้ แต่ถ้าเปลี่ยนแล้วก็ควรจะเปลี่ยนเลย ไม่กลับไปใช้สลับกันไปมาอีก
หรือเช่น เรื่องสถานการณ์ เช่นถ้าพระเอกนายเอกอยู่กันสองต่อสองอาจใช้สรรพนามหนึ่ง แต่ถ้าอยู่ที่สาธรณะอาจใช้สรรพนามอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งสถานการณ์เหล่านี้ต้องขึ้นอยู่กับพล็อตเรื่อง เช่น พระเอกนายเอก เป็นเจ้านายกับลูกน้องกัน
ส่วนเรื่องที่ใช้คำแปลกๆ เราเข้าใจว่าน่าจะเป็นเพราะภาษาของตัวคนเขียนเอง ที่ใช้คำๆนั้นในชีวิตประจำวันจนชิน
เวลาเขียนนิยายจึงใช้คำที่ตัวเองใช้เป็นประจำ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นคำที่ใช้ในภาษาพูด หรือคำอุทาน
เช่น "นั้น" น่าจะหมายถึง งั้น / "เฮ้ยยยยย" หมายถึง เฮ้อออออ ซึ่งเป็นเสียงถอนหายใจ อันนี้ไม่รุ้ว่าพิมผิดหรือจงใจนะ
แต่ถ้าไม่มีคำบรรยายต่อท้ายตามหลัง เราคงคิดว่า "เฮ้ยยยย" เป็นเสียงอุทานตกใจ ไม่คิดว่าเป็นเสียงถอนหายใจนะ
แม้เวลาเราถอนหายใจจะออกเสียงได้ทั้งเฮ้ยยยย และเฮ้อออออ แต่ถ้าไม่มีบรรยายก็อาจทำให้เข้าใจผิดไปคนละความหมายได้
ดังนั้น แม้คนเขียนอาจจะต้องลำบากสัหหน่อยที่ใช้คำที่ไม่ชิน แต่ถ้าเป็นไปได้น่าจะใช้คำที่คนส่วนใหญ่ใช้กันน่าจะดีกว่า
แต่ถ้าจะใช้คำที่ตัวเองชินก็ไม่เป็นไร มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรมากเพราะยังมีคำบรรยายกำกับอยู่
(ชื่อของคาโอรุ ที่เรียกย่อเป็น คาโอ๊ย ในตอนแรกซึ่งน่าจะผันตามการออกเสียง ก็น่าจะใช้ คาโอย ที่เป็นภาษาเขียนน่าจะดีกว่า เพราะหลายคนจะได้ไม่งง(แต่เราก็ไม่งงนะ แต่เรางงตรงใช้โอ๊ยเฉยๆอ่ะ ในตอนแรกๆ) และใช้จนจบเรื่องได้)
ปล.ขอออกตัวก่อนว่า สิ่งที่เราออกความเห็นไม่ได้มีเจตนาจะทำให้คนเขียนต้องท้อใจ หรือเสียใจกับผลงานเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สนุกและคนชมก็เยอะแล้ว เราเองก็ชมในตอนแรกแม้จะน้อยเพราะไม่รุ้จะอธิบายยังไง เราเพียงแนะนำไปตามความคิดตัวเองเท่านั้น แม้เราจะจำความรุ้เรื่องหลักภาษาได้ไม่มากและประสบการณ์การอ่านก็มีไม่มาก ดังนั้น ถ้าความคิดเห็นของเราทำให้คนที่ชื่นชอบเรื่องนี้ไม่พอใจก็ต้องขอโทษไว้ด้วย และถ้าทำให้คนเขียนเรื่องนี้ไม่พอใจก็ต้องขอโทษไว้ด้วยเช่นกัน และถ้าเจ้าของเรื่องมีความต้องการให้เราลบความเห็นของเราออก ก็ขอให้แจ้งเราได้เลย เราพร้อมจะลบให้โดยไม่ติดใจใดๆทั้งสิ้น
และขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆมาให้พวกเราได้อ่านกัน
ปล.2 ไม่รุ้ว่ามีตอนพิเศษไหม แต่ถ้ามีก็จะเข้ามาตามอ่านนะ อยากเห็นชาโดวกลายร่างเป็นคนบ้าง คงกลายเป็นเด็กหน้าตาน่ารัก แต่นิสัยคงจะซนป่วนน่าดู (ไม่คิดว่าจะเมนต์ยาวขนาดนี้ พิมพ์ไปพิมพ์มายาวพลืดเลย -_-")
:L2: :pig4: :L2:
-
พล๊อตเรื่องแปลกดีแต่ก็อ่านสนุกแม้จะสะดุดกับสรรพนามที่เรียกในบางครั้ง
-
:L2: :L2: :L2:
-
สนุกมากมายเลย
อยากอ่านแนวนี้มานานแว้ววว อิอิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
-
ชอบมากเลย น่ารักมากๆเลยค่ะ อยากไห้มีตอนพิเศษจังเลยอ่ะค่ะ จะมีไหมคะ อยากอ่าน แล้วแต่งเรื่องอื่นอีกไหมคะ เอามาไห้อ่านอีกน้า
-
สนุกมากกกกก ชอบค่ะ ขอบคุณนะคะ ที่เขียนเรื่องสนุกให้ได้อ่านกัน กอดๆๆๆๆ :กอด1:
-
เป็นหมาป่าที่หื่นกามมาก
-
อยากได้เรย์มานอนกอดมั่งจัง แอร๊ยยยยยยย :o8:
-
:pig4:
-
สนุกมากกกกก ชอบเรื่องนี้จัง ^______^
ชอบทั้งเรย์ทั้งคารุโอ เลยยยย น่ารักจัง
อ่านรวดเดียวจบเลยยยย
-
อยากเจอเทพหมาป่าอย่างนี้ซักตัวบ้าง ><
เรย์น่าร๊ากกก ซึ้งงง
รักกันไปนานๆนะจ้ะหนูคาโอรุกับเรย์ :impress2:
-
ลุ้นแทบแย่!
แต่ในที่สุดเรย์กับคาโอรุก็ได้อยู่ด้วยกัน อิอิ
ปล.อยากอ่านรุ่นลูกจัง
-
สนุกมากคับ
-
สนุกมาก อ่านไปจินตนาการภาพไป เป็นคู่ที่รักกันมากๆ o13
-
สนุกมากๆครับ ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
-
ชอบมากค่ะ
-
สนุก ซึ้ง มากๆ อ่านรวดเดียวจบ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีมาให้อ่านน๊า :bye2:
-
น่ารัก
-
สนุกกกกกกก ก ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านงับ ><
-
อ่านรวดเดียวจบเลยย
:-[ :-[
เป็นเนื้อเรื่องที่น่ารักมากๆ อ่านแล้วอิจฉาตาร้อน
:haun4:
-
จบแล้ว
จะมีตอนพิเศษไหมขอรับ
ยังไม่รู้เลยว่าทั้งคู่จะอยู่บ้านใคร
หมาป่าหื่นจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดด
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน
ไม่เคยเจอพล็อตทำนองนี้มาก่อนเลย รู้สึกว่าคนเขียนบรรยายเรย์ได้เห็นภาพมาก
ว่าเป็นหมาป่าที่ดูยิ่งใหญ่น่าเกรงขามจริงๆ
แถมยังลามกมากด้วย ..
:hao7:
คาโอรุเองก็น่ารักมาก ชอบความคิดดีๆของคาโอรุ
ดูบอบบางแต่ก็เข้มแข็งพอที่จะต่อสู้เพื่อเรย์ได้ หลงรักจินตนาการของคนเขียนจริงๆค่ะ
ขอเก็บเรื่องนี้เป็นเรื่องในดวงใจอีกเรื่องนะคะ
จะติดตามผลงานต่อไปค่ะ
:mew1:
-
สนุกจ้า :z1:
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง อ่านมานานมาก :กอด1:
-
ขอบคุณมาก สำหรับนิยายเรื่องนี้
ชอบนะ ไม่ค่อยมีใครเขียนแนวนี้เท่าไร
และก็ขอบคุณที่ไม่จบเศร้าด้วย ^^
-
:katai2-1: :katai2-1: สนุกมากกก o18 o18
-
จบแล้ว สนุกมากกกก อยากบอกว่า "รักแท้ยังมีอยู่จริง " นะจ๊ะคาโอรุ เรย์ :mew1:.
-
:mew1:
-
เหอๆๆๆๆ เป็นผมก็เอา5555
-
เป็นคู่ที่น่ารักมาก อ่านแล้วอยากมีแฟนเป็นหมาป่าจัง555
-
สนุกมากจ้าา ชอบแนวนี้มากเลย o13
-
หายหน้า ไป 5 ปี....ไปทำภาระกิจกู้ชาติ....และฝึกการมองโลกให้กว้างขึ้น
ตอนนี้ คนเขียนกลับมาทำหน้าที่ต่อแล้วนะคะ
ใครอยากอ่านต่อ ขอเสียงหน่อยคะ...........
ปล.กลับมาอ่านผลงานตัวเอง ยังรู้สึกเขินเลย 5555 ไม่รู้เราแต่งออกมาได้ไง55
ฝากผลงานด้วยนะคะ :-[
-
:pig4: