-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ฝากนิยายเรื่อง Prince love ด้วยนะค่ะ เป็นเรื่องแรกที่แจงแต่งเอง ชอบไม่ชอบยังไงช่วยเม้นกำลังใจด้วยนะค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
Prince Love
ร้าย1
“เฮ้ย พอร์ทเย็นนี้ไปดริ๊งค์ที่คลับกูป่าว” ไอเกมส์ เจอกันที่ไรมึงชวนกูดริ๊งค์ตลอด
“ไม่หว่ะ” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเซ็งนิดๆ
“ไมหว่ะ ปกติมึงก็ไม่ปฏิเสธกูหนิ”
“กูเพิ่งเลิกกับเจนมาหว่ะ ผู้หญิงไรไม่รู้ แมร่ง วีนสุดๆ กูละเอือม” ผมส่ายหน้า สุดจะทนจริงๆ
ไอเฮริทมันก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ เพราะผมหนะเลือกได้อยู่แล้วนิ จะหาว่าผมเจ้าชู้ก็ได้นะครับ
ก็ผมมันเบื่อง่ายหน่ายเร็ว
“ถ้ามึงเบื่อผู้หญิงแล้ว ก็ลองเอากับผู้ชายดูดิมึง รับรองมันส์!” ไอ้วิน มันเป็นเสือไบครับพยายาม
ดึงผมเข้าวงการอนุรักษ์ไม้ป่ารณรงค์ช่วยโลกหลายหนแหละ แต่ผมยังชอบผู้หญิงอยู่เลยไม่คิดจะ
ไปลองกับมันสักครั้ง แค่คิดก็สยองแหละ = =
“กูบอกมึงกี่หนแหละ ว่ากูเป็นผู้ชาย ชอบผู้หญิง สัส!” รู้ว่ากูอารมณ์ไม่ดีแล้วยังจะแหย่กูอีกนะมึง
แล้วมันก็หัวเราะผมกันทั้งแก๊งค์ครับ
“ไม่ลอง ไม่รู้นะมึง” แหนะยังไม่หยุดครับ ผมเลยยกตีนเตะมัน มันหัวเราะใส่หน้าผมก่อนจะ
วิ่งไปหาเหล่าสาวๆ หนุ่มๆที่รออยู่หน้าโรงเรียน แมร่งไอวิน เจอตีนกูแน่
“ฮ่าๆๆ เห็นหน้ามึงตอนนี้ฮาหว่ะ อย่าไปจริงจังกับไอ้วินมันมาก มันแค่อยากให้มึงหายเครียด
แหละ ไอ้พอร์ท” ไอ้เกมส์พูดพลางตบบ่าผมเบาๆ
“เออ กูไม่ถือสามันหรอก กูกลับบ้านก่อนนะมึงแล้วเจอกันพรุ้งนี้” หลังจากลากับไอ้เกมส์แล้ว
ผมก็เดินออกมาหาไรกินก่อนกลับบ้านหน้าโรงเรียน
“เฮ้ย อ่ ทะ โทดครับ” ไรอีกว่ะ เดินอยู่ดีๆก็มีน้ำส้มมาราดใส่ตัวซะงั้น แมร่ง มึงตายแน่!!! ไม่รู้ซะแล้วว่ากูเป็นใคร
“มึงเดินประสาไรของมึงหว่ะ เห็นไหม๊ว่าเสื้อกูเลอะเทอะหมดแล้ว ห๊า!!!” ผมตวาดคนข้างหน้าเสียงดังจนร่างบางที่อยู่ตรงหน้าสะดุ้งเฮือก กูพูดแค่นี้ดัดจริตสะดุ้งอีกนะมึง
“เอ่อ ผะ ผม ขอโทดจริงๆนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
ผมมองมันเหมือนจะหาอะไรบางอย่างในกางเกง แล้วมันก็เงยหน้าชูผ้าเช็ดหน้าให้ผม นี่มึงเดินชนกุแล้วยังให้กุเช็ดเองอีกเหรอว่ะ? มองไปมองมามันก็ดุดีนะครับ ตัวเล็กนิดเดียวเอง สูงแค่ไหล่ผมเองได้มั้ง หน้าขาวๆซีด จืดๆ ปากบางๆ ตากลมโต เฮ้ย!แล้วนี่กูจะยืนวิพากษ์วิจารณ์มันทำไมเนี่ย แต่หมอนี้หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน
“ทีหลังเวลาจะเดินมึงก็หัดมองทางซะบ้างนะ ไอ้เตี้ย วันนี้ถือว่ามึงโชคดี ที่กูยังไม่เอาเรื่องกับมึง”
ผมก้มหน้าลงไปใกล้หน้ามันก่อนจะดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากมือมัน หน้ามันตอนนี้ซีดมากเลยครับ เห็นแล้วตลกดี ฮ่าๆๆๆ แล้วผมเช็ดรอยเปื้อนตามชุดนักเรียนสีขาวที่ตอนนี้กลายเป็นสีส้มเรียบร้อยแล้ว
“ครับ” ผมไม่ได้สนใจเสียงมันเท่าไหร่หรอกครับเพราะตอนนี้รถของป๊ามารับผมกลับบ้านเรียบร้อยแล้ว
นี้มันจำผมไม่ได้จริงๆเหรอทั้งๆที่ผมอยู่ห้องเดียวกับมันมาตั้ง2ปีแล้วนะ
ทำไมผมต้องสนใจมันหล่ะ ในเมื่อคนอย่างผมก็มีคนสนใจมากพอแล้ว หึ!!!
ชอบไม่ชอบก็ช่วยเม้นด้วยจร๊า จะได้ปรังปรุง อิอิ :bye2: :sad4: :L2:
-
ไหนเอ่ย
-
ร้าย 2
หลังจากกลับมาบ้าน อาบน้ำ กินข้าว ทำการบ้าน ผมก็ไม่สามารถลืมเจ้าของใบหน้าคนที่ผมเผลอสาดน้ำส้มใส่เสื้อจนเปื้อนไปหมด
ซะที จะใครไปได้อีกหล่ะนอกจากนายพอร์ท ลูกชายเจ้าของโรงเรียนที่มีนิสัยโหดร้ายจนใครๆเขาก็กลัว แต่ถึงอย่างนั้นกลับมี
เสน่ห์ดึงดูดได้ทั้งเพศชายและหญิง ยิ่งได้มองเห็นใกล้ๆแบบนี้กลับทำให้ใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าที่ชวนให้หลงใหล
นัยน์ตาที่ดุดัน แต่พอมองแล้วกลับเร้าใจ จมูกโด่งได้รูปรับกับใบหน้า ริมฝีปากหนาชวนหลงใหล ส่วนหุ่นก็ไม่ต้องพูดถึง ดีกรี
นักกีฬาโรงเรียนแบบนั้น รวมๆแล้วเป็นผู้ชายที่โครตจะเพอร์เฟค ส่วนผมนะเหรอ นายภาคภูมิ ชื่อเล่น คิวท์ ฐานะที่บ้านก็ไม่ค่อย
จะดี เพราะก่อนที่พ่อผมจะเสีย จะได้ทิ้งหนี้สินให้กับแม่และผมมากมาย แต่ก็ยังโชคดีที่ผมขยันเรียนสามารถสอบเข้าทุนเรียนฟรี
โรงเรียนมัธยมสุดหรู ค่าเทอมโคตรแพงที่นั้นได้ สูง 168 ซม. ผมว่ามันก็โอเคแล้วนะ = = หุ่นก็ผอมบาง ตัวก็ยังขาวซีดอีก ผมได้
ทุกอย่างมาจากแม่เต็มๆเลยครับ ถ้าไม่ติดที่ผมสั้น แล้วใส่กางเกงนะ ป้าข้างบ้านยังคิดว่าผมเป็นสาววัยแรกเยิ้มเลย เฮ้อ ทำไมผม
ไม่เกิดมาแมนๆหล่อๆเหมือนไอ้คุณหนุพอร์ทนั้นบางนะ พระเจ้าไม่ยุติธรรม
หลังจากที่ผมเพ้ออยู่นานแสนนานนั้น รู้สึกเหมือนหนักๆตา มึนๆสุดท้ายผมก็เข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนหวาน เรียบร้อยแล้ว
“แม่ คร๊าบ คิวท์ไปเรียนแล้วนะครับบบ”
“จร๊ ตั้งใจเรียนนะลูก”
“ครับแม่” ผมเดินเข้าไปหอมแก้มแม่ดัง ฟ๊อดด เรียกพลังฮึดก่อนไปเรียน
หยิบกระเป๋าแล้วก็เดินไปตามซอยเล็กๆเพื่อรอรถเมล์ที่ป้ายเหมือนทุกวัน พอถึงป้ายที่จะลงผมก็ต้องเดินเข้าไปอีกกว่าจะถึงหน้า
โรงเรียนก็เล่นเอาเหนื่อย ทำไงได้หล่ะครับก็ผมไม่ได้รวยเหมือนพวกคุณหนูพวกนี้หรอกอะไรประหยัดได้ก็ต้องประหยัด
“อ๊ะ อะไรเนี่ย!” ก็ระหว่างที่ผมเดินอยู่ดีๆน้ำขังที่เกาะอยู่ตามถนนก็กระเซ็นมาโดนผมซะเปียกไปทั้งตัว ซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรเนี่ย
พอหันไปข้างๆก็เห็นรถยุโรปคันหรูขับผ่านไปซะแล้ว ถ้ามองไม่ผิดนี้มันรถของไอ้คุณหนูพอร์ทนี่นา บ้าจริง!!! ผมสบถออกมา
อย่างหัวเสีย สกปรกยังไม่พอแถมมีกลิ่นตุๆออกมาด้วยสิ กรรม = =
พอถึงโรงเรียนผมก็รีบวิ่งไปยังห้องน้ำทันที
“เฮ้ย คิวท์ มึงไปเล่นน้ำที่ไหนมาว่ะ ฮ่าๆ” เออหัวเราะเข้าไป ไอเซนต์เพื่อนผมเองครับ
“ไม่ได้ไปเล่นน้ำที่ไหนหรอก เห็นอยู่แล้วยังมาถาม เดียวเราไปห้องน้ำก่อนนะ ฝากกระเป๋าด้วย”
“เออๆ” มันพยักหน้าแล้วถือกระเป๋าผมขึ้นห้องเรียนไป
เห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำผมเลย ถอดเสื้อแล้วล้างตัวเสร็จผมก็ต้องมายืนซักเสื้อตัวเองอยู่บนอ่างล้างหน้า โชคดีที่วันนี้อาจารย์
ติดประชุมคาบแรก ไม่งั้นผมคงโดนอาจารย์ดุเอาแน่ๆ อุตส่าห์ได้ทุนมาเรียน บลาๆๆๆ~ เพื่อนผมเคยโดนมาแล้วครับ ถึงกับไม่กล้า
โดดอีกเลย
“กึก กึก กึก” เสียงคนเดินครับพี่ น้อง เห้ย!!!ผมจะทำยังไงดีเนี่ย ! ก็สภาพผมตอนนี้เปลือยท่อนบน แถมยังโป๊ แต่ลืมไปว่าผมมันก็
ผู้ชายอย่างพวกมันนิหว่า จะอายไร
“ฮ่าๆ” เสียงเดินของพวกนักเรียนชายเริ่มใกล้มาแล้วครับ
“…” เงียบ เสียงพูดคุยเริ่มหยุดลงทันทีเมื่อผมเผลอไปสบตากับพวกมัน แต่ที่แย่กว่านั้นพวกที่เข้าห้องน้ำมานี่มันแก็งปริ๊น การ
รวมตัวของผู้ชายที่ฮอตที่สุดในโรงเรียนแห่งนี้ประกอบด้วย
เกมส์ ผู้ชายที่เฮฮา และอ่อนโยน ใครจะไปรู้หล่ะว่านี้แหละ ซาตาน
วิน หรือ วินเทอร์ ฉายาเสือไบ ไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็ต้องอยู่ในมนสะกดความเสน่ห์หา
พอร์ท ไฟแห่งรักอันเร่าร้อน เพียงสบตาก็อาจจะทำให้คุณละลายไปกับสายตาของอสูร
นี่เป็นฉายาที่พวกผู้หญิงตั้งให้พวกมันครับ ฟังดูแล้วปัญญาอ่อนชะมัด
“…” ผมเริ่มรู้สึกถึงลางไม่ดีแล้วสิครับ ก็พวกนี้มันเป็นตัวอันตรายชัดๆ ทั้งซาตาน ทั้งเสือไบ และอสูร พวกมันกำลังจ้องผมตั้งแต่
หัวจรดตีน แล้วยิ่งไอ้พอร์ท !!! หนีกันไม่พ้นแท้ๆ
“หึ” เสียงไอ้เกมส์ครับ
“น่า…” เสียงไอ้วินครับ รู้สึกหน้ามันจะหื่นๆด้วยสิ
“ของเล่นของกูพวกมึงอย่าแตะ” พอร์ท ใครของเล่นของมันกันครับ!!! รู้สึกว่าขาผมจะสั่นนิดๆแล้วครับ ขืนอยู่ต่อผมอาจไม่รอดก็ได้
ผมรีบเอาเสื้อที่ตอนนี้เริ่มจะแห้งแล้วมาใส่แบบลวกๆ มือไม้สั่นไปหมด
“เอ่อ ขอทางด้วยครับ” ผมไม่กล้าสบตากับพวกมันเลย
“ยั่วขนาดนี้คิดว่าจะรอด?” เสียงไอ้วินครับ มันก้มหน้ามาใกล้ผมด้วย ทำไงดี!!!
“ลองหน่อยไม๊หว่ะ กำลังน่า…” ไอ้วินพูดเสียงยาว ตามันยั่วสุดๆแหล่ไปทางไอ้พอร์ทนิดนึง
ผมไม่เข้าใจที่มันพูดกันหรอกครับ ลองไร ของเล่นอะไร? แต่ที่รู้ๆมันไม่ใช่เรื่องดีแน่!!!
“ก็น่าสนใจดี” เสียงไอ้พอร์ท พร้อมแสระยิ้มอันร้ายกาจออกมา
นี่มันอะไรกัน ทำไม!!! พวกนี้มันบ้าไปแล้วแน่ๆ!!!
กริ๊ง~
เสียงออดบ่งบอกว่าคาบเรียนวิชาแรกได้หมดลงแล้ว แต่ความสนุกของพวกมันคงไม่จบหลังจากเสียงออดดังไม่นานพวกมันก็ออก
จากห้องน้ำไป
ทิ้งไว้เพียงปริศนา สำหรับผม
ว่าพวกมันกำลังเล่นตลกอะไร!!!............
ชื่อเรื่องอาจยังไม่แน่นอนนะ ยังไงก็ชวนเม้นเป็นแรงใจหน่อยนะค่ะ :กอด1: :L2: :sad4:
-
o13 o13 o13 o13
-
ร้าย 3
“ไปซะนานเลยนะมึง” ไอ้เซนต์ครับ
“นั้นดิ มึงไปทำเหี้ยไรในห้องน้ำว่ะ” ไอ้โจ๊กเพื่อนผมอีกคนครับ
“ก็ไปซักเสื้อมาเนี่ย”
“เหรออออ” มันคงคิดว่าผมโกหกมันแน่เลย
“อืม ทำไมเหรอ”
“ป่าว เห็นหายไปซะนาน พวกกูเลยเป็นห่วงไงคิดว่ามึงโดนแกล้ง”ไอ้โจ๊ก พูดพลางยิ้มให้ผม
โจ๊กกับเซนต์เป็นเพื่อนสนิทของผม เวลาที่ผมโดนคนอื่นแกล้ง ก็ได้มันนี้แหละครับดูแล
โจ๊ก เป็นผู้ชายตัวเล็กๆสูงกว่าผมหน่อย มีกล้ามนิดๆพอดูดี ขาวจีนๆ รวมๆแล้วมันดูน่ารักดีครับ
เพียงแต่ว่ามันโหดมากครับ ขัดกับหน้าตามันสิ้นเชิง แล้วยังฮอตในหมู่ผู้ชายด้วย
ส่วนเซนต์เป็นผู้ชายตัวสูงๆ เข็มนิดๆ ไอ้นี่ไม่ต้องบรรยายไรมากครับเพราะมันฮอตพอๆกับพวกปริ๊นนั้นแหละ
“อ้าว นักเรียนทุกคนค่ะ เงียบเสียง” การสนทนาของพวกผมต้องหยุดลงทันทีเพราะอาจารย์ได้เข้ามาสอนแล้ว ทุกคนในห้องต่าง
แยกย้ายกันไปนั่งตามโต๊ะของตัวเอง แต่ผมยังไม่เห็นไอ้พอร์ทเข้ามาเรียนเลย สงสัยคงโดดอีกตามเคย
กริ๊ง~
เสียงออดดังเป็นการบอกลาการเรียนสำหรับวันนี้ นักเรียนบางส่วนเริ่มเก็บข้าวของ กลับบ้าน
บางส่วนก็เล่นกีฬาต่อที่โรงเรียน ส่วนผมตอนนี้วิ่งปรื้อมาหน้าโรงเรียนแล้วครับ เพราะวันนี้ตอนเย็นผมมีงานพาร์ทไทม์ไปทำต่อ
เป็นเด็กเสิร์ฟเหล้าในคลับแห่งหนึ่งครับ เห็นว่ารายได้ดี แม่เองก็ไม่รู้หรอกครับว่าผมทำงานแบบนี้ ผมแค่อยากช่วยแบ่งเบาภาระ
ของแม่บ้างเท่านั้นเอง
“อ้าว คิวท์ ทำไมวันนี้มาเร็วจัง” เฮียเล็กผู้จัดการร้านครับ
“วันนี้ไม่ได้ชมรมไม่มีซ้อมฮ่ะ เลยมาเร็วไปหน่อย” ผมตอบพลางยิ้มๆให้เฮียแกครับ
“เหรอ เอองั้นไปเปลี่ยนชุดแล้วก็ทำงานได้เลยนะ”
“ครับ” ผมเดินไปหลังร้านเปลี่ยนชุดเสร็จผมก็เดินไปเสิร์ฟเครื่องดื่มให้โต๊ะนู้นโต๊ะนี้ ไม่กี่โต๊ะเองครับเพราะร้านเพิ่งเปิดลูกค้ายังไม่
เยอะ
“เฮ้ย เกมส์วันนี้มึงรีบไปไหนหว่ะ” ไอ้วิน
“กูก็รีบไปคลับใหม่กูดิ เปิดมาหลายเดือนแล้วกูยังไม่ได้ไปดูเลย” ไอ้เกมส์
“คลับใหม่ ที่ไหนหว่ะ” ผม
“ก็แถว XXXไง กูชวนพวกมึงหลายรอบแหละ เออวันนี้พวกมึงจะไปกับกูป่าว”
“ไปป่ะ มึง” วินหันมาถามผม
“ไปก็ไปวะ เซงมานานแหละ” ผมกับไอ้วินตัดสินใจขึ้นไปนั่งบนรถสปอร์ตคันหรูของไอ้วิน
รถแล่นไปเรื่อยๆจนมาจอดอยู่หน้าคลับย่าน XXX
“ โห อย่างหรูเลยมึง” ไอ้วิน
“ป่ะ วันนี้กูเลี้ยงเต็มที่เลยพวกมึง”ไอ้เกมส์
“เฮ่!!!” เสียงเฮของผมกับไอ้วิน ไปคลับมันทีไรมันให้เราออกเองตลอด งกโครตอ่มึง
“วันนี้ไอ้เกมส์มันเลี้ยงเหล้าว่ะ สงสัยร้านมันคงใกล้เจ๊งเต็มทีแล้วมึง” หน้าไอ้เกมส์ตอนนี้เหมือนอยากจะถีบไอ้วินมากครับ ศึกวิน
เกมส์กำลังจะเริ่มแล้วครับ ไอ้เกมส์วิ่งเตะไอ้วิน หน้าร้านแบบไม่อายใครเลย ส่วนไอ้วินมันก็ไม่ ยอมวิ่งวนสุดชีวิต จนไอ้เกมส์เริ่ม
หยุดและหอบ เหมือนหมา
“ ฮ่าๆ พวกมึงเล่นไรกันว่ะ รีบๆเข้าร้านเหอะ กูอายคน”
“ระวังปากมึงไว้นะไอ้วิน เจอตีนกุแน่” ไอ้เกมส์ชี้หน้าไอ้วินคาดโทษ
“แบร่!!!” ไอ้วินแลบลิ้นใส่ไอ้เกมส์ สองคนนี้มันเล่นกันเหมือนเด็กๆ น่าถ่ายคลิปประจานความรั่วของพวกมึงจริงๆ
“ไอ้วิน มึง!!!”
“เฮ้ยๆพอๆเลยพวกมึง ชาตินี้กูจะได้กินเหล้าฟรีไม๊หว่ะ”
“เออๆ ไปกูจองที่นั่งวีไอพีพร้อมสาวๆเพียบเตรียมไว้ให้มึงสองคนโดยเฉพาะเลยนะเว้ย”
ไอ้เกมส์ว่าพลางยักคิ้วหน้าหื่น จริงๆมันคิดว่าหล่อครับ ผมกับไอ้วินมองยังไงมันก็หน้ากวน
อวัยวะเบื้องล่างมากว่า
“เออ น่าสนหว่ะ กูจะเอาให้มันส์ลืมโลกไปเลย” ผมว่า ก็แหงล่ะเรื่องแบบนี้ผู้ชายทุกคนก็ต้องการปลดปล่อยเป็นธรรมดายิ่งพวก
ขาดความอบอุ่นแบบผมเนี่ยขาดวันเดียวก็หวิวๆแล้ว
“น้อยๆหน่อยเหอะมึง เพิ่งเลิกกับเจนไม่กี่วัน สัญดารเดิมก็ออกเลยนะ” ไอ้วินว่า พวกมันหัวเราะ หึหึ หลังจากที่ผมยอมสละโสด
คบเจนเป็นแฟน เธอก็ห้ามผมต่างๆนาๆ กินเหล้าไม่ได้
เที่ยวกลางคืนก็ไม่ได้ ห้ามมีกิ๊ก บลาๆ เหตุผลที่ผมยอมเธอเหรอ เธอเป็นผู้หญิงที่ฮอตที่สุดในโรงเรียน เรียนเก่ง แถมยังฉลาด ผู้
หญิงแบบนี้ใครไม่สนก็แปลกแล้ว แต่สุดท้ายเป็นไงหล่ะ เธอแอบมีกิ๊กครับ ผมก็ยอมๆได้นะครับ ถือว่าหยวนๆกันไป แต่พอเธอเจอ
ผมกำลังมีอะไรกับผู้หญิงในห้องน้ำเท่านั้นแหละเธออาละวาดห้องน้ำแทบทรุด แถมยังวีนแตกจนผมอาย เลิกเป็นแฟนกับเธอ สวย
แค่ไหน น่ารักแค่ไหน ดีแค่ไหน แต่นิสัยแบบนี้ก็สุดจะไม่ไหว แต่อย่างผมให้คิดจะหยุดที่ใครยาก!~
“อย่าคิดมากหน๊ ไปนี่ๆสาวๆที่กูเตรียมไว้เป็นไง แจ่มป่ะ” ไอ้เกมส์ตบที่นั่งเบาเป็นสัญญาณให้พวกผมนั่ง เสียงเพลงเบาๆฟังแล้วก็
รู้สึกสบายหูดี
“ชื่อไรเหรอค่ะ” สาวน้อยข้างผมหยอดลุกอ้อนให้เอาแล้วไง
“พอร์ท ครับ” ผมส่งสายตายั่วเล่นกับเธอหน่อย
“เราชื่อพลอยนะ หล่อจังเลยอายุเท่าไหร่เนี่ย ฮึ” พลอยพูดพลาง มือไม้เริ่มอยู่ไม่เป็นสุข ถูๆไถขาผมเล่นอย่างสนุก
“17 ครับ” ผมว่าพลอยเธอนี่ก็สวยดีนะครับหุ่นโครตเอ็กซ์ ลาบปาก หึหึหึ
“ห๊า!!! ยังไม่ 18 แล้วเข้าผับมาได้ไงเนี่ย” เธอตกใจ
“พอดีเพื่อนผมเป็นเจ้าของที่นี่ไงครับ คนสวย” ผมเริ่มเลื่อยเธอแล้วครับ
“เห้ยๆได้สาวแล้วลืมเพื่อนเลยนะมึง”ไอ้วิน แมร่ง ขัดจังหวะกู
“มึงก็ไปล่าสาวมานั่งเล่นสักคนดิ ใครห้ามมึง สัด” ผมเริ่มเคืองๆมันแล้ว
“ก็กูไม่ได้ตัณตาจัดเหมือนมึงนิ K” ไอ้วิน มึงปาก!!! ผมมองพลอยตอนนี้เริ่มหน้าเสียแล้วครับ
“เอ่อๆน้องๆค่ะอย่าเพิ่งทะเลาะกันนะ มามะ เดี๋ยวพี่รินเหล้าให้”พูดเสร็จเธอก็แจกแจงชงเหล้าให้ผมกับไอ้วินมัน ส่วนเธอไม่ดื่มครับ
“โทดทีครับ พอดีผมเบื่อๆเซงๆอย่าไปยุ่งกับไอ้พอร์ทมันเลยครับ ผมเด็ดกว่าเยอะ”
ไอ้วินยักคิ้วนิ่วตาใส่พี่พลอยด้วยครับ สาส มึงคิดว่ามึงหล่อแล้วสิเนี่ย ไอ้วินมึงนี่จอมกวนตีนเลยนะมึง!!!
“ฮ่าๆน้องวินนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ยย” อ้าว ไหงเป็นงี้อ่ะ
“พอๆเลิกเล่นได้แหละ แล้วนี่ไอ้เกมส์หายไปไหนว่ะ รึว่ามันคิดจะชิ่งหนี”ผมยกเหล้าขึ้นมาดื่ม
“ลองมันชิ่งดิ กูพังร้าน แมร่งเลย” ไอ้วินว่า ตาเยิ้มไปทางพี่พลอยอีกแหละ
“หน้าอย่างมึงเนี่ยนะจะไปพังร้านมัน กูว่ามึงเอาเวลาไปดูดนมแม่ดีกว่าหว่ะ”ไอ้วินซ่าส์ไม่มองสารรูปตัวเองเลย ตัวก็เตี้ยถ้าเทียบ
กับพวกผมที่สูง 180อัพ หน้าก็หวานนิดๆครับเพราะมันเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น แต่เสือกซ่าส์ทำตัวเป็นเสือไบ ผมหล่ะหมั่นไส้มันจริง
“นมแม่กูไม่ดื่มหว่ะ แต่ถ้าเป็นนมแบบอื่นกูไม่แน่” มันว่า แถมยังเล้าโลมพลอยทางสายตาอีก
แมร่ง มึงแย่งซีนกูอีกสัส!!! :m16:
“ฮ่าๆๆ วินเค้าแกล้งเล่นเองดูหน้าพอร์ทสิ บึ้งยังกับตูดห่านเลย อิอิ” พลอยเธอหัวเราะ
หน้าผมเป็นแบบนั้นจริงอ่า ไม่เชื่อหรอก ผมออกจะหล่อ
“อ้าว เฮ้ย ไอ้เกมส์มึงไสหัวไปอยู่ไหนมาหว่ะ สัส ปล่อยให้พวกกูหงอยเป็นหมาแดกขี้เลย”
ไอ้วินช่างเปรียบเทียบนะมึง
“อ้าวเหรอ เอองั้นเชิญพวกมึงแดกขี้ต่อไปนะ กูไปหล่ะ” ไอ้เกมส์
“เฮ้ย พูดแค่นี้ทำงอนนะมึง” ไอ้วิน
“ป่าว ที่กูหายไปเนี่ยไปจัดการพวกรัยรุ่นหน้าร้านมา” มันว่า
“มีปัญหาไรว่ะ” ผม
“ก็พวกมันมาตามหาเมีย แล้วเกิดกรณีชู้สาวกันกูเลยให้ลูกน้องเก็บไปจัดการหน้าร้านให้เป็นอุทาหรณ์ว่าร้านกูไม่ได้คลับๆกระ
จอกๆให้พวกมันมาปล่อย สัด คลับกูระดับตกหมด”
ไอ้เกมส์แมร่งโหด
“เออๆ มาดื่นกันเหอะ ฮ่ ชนแก้ววว” ผมว่า
“แกร๊ง~”
ผมกับพวกมันอีกสองตัวชนกันไปไม่รู้กี่ยกครับ ตอนนี้เริ่มมึนๆแหละ พลอยเองก็ไม่ได้อยู่แล้วครับเพราะว่ามันดึกแล้ว ผมเลยอด
แอ้มเลย ที่จริงพลอยเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงไม่ดีอะไรมากหรอกครับ เที่ยวบ้างตามประสาแหละ
“เฮ้ย ไอ้พอร์ทมึงเอามากูอยากเมา แอ๋ เอิ๊กๆ” ไอ้วินมาแย่งวิสกี้ในมือผมไปดื่มเฉยเลย
“เกมส์กูว่ามันเริ่มเมาแล้วหว่ะ” ผมเห็นสภาพไอ้วินตอนนี้เริ่มเมาแอ๋ไม่รู้เรื่องเลยครับ คออ่อนจังมึงเนี่ย
“เออ กูรู้แหละ เดี๋ยวกูพามันกลับคอนโดเอง ถ้าป๊ากะม๊าเห็นมันนะ กูคงโดนสวดยับหว่ะ”
ไอ้วินกับไอ้เกมส์เป็นญาติกันครับ แม่มันมีครอบครัวที่ญี่ปุ่น แต่มันเสือกอยากมาอยู่ประเทศไทย แม่ไอ้เกมส์เลยรับมาเป็นลูกชาย
หัวแก้วหัวแหวนอีกคน ไอ้เกมส์เลยหมั่นไส้มัน
แต่เห็นมันด่ากันอย่างนี้มันก็รักกันดีครับ เพราะเห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว
“เออ งั้นมึงลากคอมันกลับไปด้วยนะ เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อน”
“เออๆ แล้วมึงกลับไงหว่ะ”
“ก็รถมึงไง” ผมยิ้มกวนมันครับ
“เจริญนะมึง เอาไป กุญแจรถ” มันโยนกุญแจรถมาให้ผม แล้วยกแบกไอ้วินกลับรถตู้ให้ลูกน้องมันไปส่ง
“ปะ ปล่อยครับ”
“มาสนุกับพวกพี่ดีกว่าน้อง”
“ฮึก ปล่อยผมไปนะครับ ฮือ” เสียงนั้นเริ่มสั่น
“ปล่อยไปให้โง่ดิมึง”
พลั่กก!!!
“…”
แล้วทุกอย่างก็เงียบลง ผมเดินงัวเงียเข้าห้องน้ำไป แต่ภาพที่เห็นทำให้ผมแทบคลั่ง!!!
[/size]
อัพยาวๆจร๊า เม้นกันมั้งเน้ออ จะได้มีกำลังใจในการแต่งจร๊าา :L2: :L2: :L2: :กอด1:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ค้างนะเนี่ย
เกิดอะไรขึ้น
-
ฉลองเรื่องใหม่ :mc4: :mc4:
...แต่ทำไมค้างง่ะ o22 o22
มาต่อไวๆน้าาา. กำลังลุ้น :a5:
-
ร้าย 4 ผมไม่ได้ตั้งใจจะยั่วมันนะ!!!
“ปะ ปล่อยครับ”
“มาสนุกกับพวกพี่ดีกว่าน้อง”
“ฮึก ปล่อยผมไปนะครับ ฮือ” เสียงนั้นเริ่มสั่น
“ปล่อยไปให้โง่ดิมึง”
พลั่กก!!!
“…”
แล้วทุกอย่างก็เงียบลง ผมเดินงัวเงียเข้าห้องน้ำไป ภาพที่เห็นทำให้ผมแทบคลั่ง!!!
“มึง!!!”
พลั่ก!!!! อักกกกกก!!! แฮกๆ!!!
ผมกระโจนถีบหน้ามันไม่ยั้งเลยครับ แตะที่ท้องอีกหลายที มันเองก็ดูตกใจไม่ใช่น้อยที่เห็นผม
แต่ก่อนที่มันจะลุกขึ้น ผมใช้เท้ายันอกมันทับพื้นพร้อมกระแทกที่อกแรงๆ
“มึงกำลังทำไรของของกู!!!” มันอ้าปากเหมือนจะพูดไร ผมก็เตะไปที่หน้ามันทีนึง ตอนนี้อารมณ์ผมแทบระเบิดออกมา ไหนจะร่าง
บางนี่อีกแหละ ไปทำท่าไหนเข้าถึงได้เกือบโดนขมขื่นแบบนี้ หรือว่ามันเต็มใจ? แล้วมันมาทำงานในร้านนี้ได้ไง? คำถามมากมายตี
กันวุ่นวายอยู่ในหัว ดูเหมือนไอ้ยักษ์นี้มันจะสลบไปแล้ว มันจึงหันไปให้ความสนใจกับร่างบางที่กำลังสลบสภาพเปลือยท่อนบน
กางเกงถูกรูปซิบ ถือว่าเป็นโชคดีของไอ้อ่อนมัน ที่ช่วยมันไว้ทัน ไม่งั้นสงสัยมันคงได้ผัวเป็นยักษ์หน้าปลาบู่นี่แน่
ณ คอนโด XXX
ผมค่อยๆวางร่างบางนอนราบลงกับเตียง ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด เผยให้เห็นอกขาวๆ หัวนมสีชมพูน่าดูด อึ๊ยย! เห็น
แล้วอยากว่ะ !!! คืนนี้ขอกูกระแทกมันได้ไหม๊หว่ะ!!!ความคิดอกุศลผมมีอันต้องชะงักลงทันที เมื่อร่างบางนี่เริ่มขยับเล็กน้อย
“เฮ้ย! มึงตื่นดิว่ะ” ผมเขย่าตัวมันเบาๆ?
“ฮื่อๆๆ อย่า!!! ผมกลัวแล้วอย่าทำไรผม!~” ไอ้บ้านี่เริ่มโวยวาย
“!~”
“เฮ้ย ตื่นดิว่ะ มึงจะเพ้อหาพระแสงวิมารอะไร ห่า!!!” ผมเริ่มเขย่าตัวมันแรงขึ้น แขนมันจะหักไม๊หว่ะ? แต่ช่างมันเหอะ ขอแค่ให้มัน
ตื่นขึ้นมาผมก็พอใจแล้ว
“โอ๊ย!~ เฮ้ย นาย!!! นายจับตัวเรามาทำไม เรา ขะ ขอโทษเรื่องวันนั้นเราไม่ได้ตั้งใจทำน้ำหกใส่นายนะ นายโกรธเราเรื่องอะไร
เราขอโทษ อย่าทำอะไรเราเลยนะ ฮืออๆๆ”
ตื่นขึ้นมาก็บ่นเป็นวัชพืชเลยนะมึง - - ตอนนี้มันร้องไห้แล้วด้วยจะทำยังไงดีหว่ะ มึงจะร้องไมหว่ะ สาส!!! ผมก้ได้บ่นอุบอิบด่ามันใน
ใจแหละครับ เผลอด่ามันไปตอนนี้อาการยิ่งหนัก
มันมองหน้าผมยังกับยักษ์มารผุดมาจากสรรค์ ? ยักษ์ที่ไหนหล่อปานนี้
“…”
“ฮึกๆ ฮือๆ” 1 2 3 4 5 I love you เฮ้ย!!!สัด มึงจะร้องทำไมเนี่ยย ความอดทนผมเริ่มขาดผึ่งแล้วครับ ยิ่งเงียบมันยิ่งร้องไห้นัก
เข้าไปอีก
“หยุดร้องสักทีได้ไหม๊หว่ะ กูรำคาน!!!” มันสะดุ้ง ก้มหน้าแล้วรีบติดประดุมเสื้อที่ผมปลดออก
“…” กว่าจะหยุดได้นะมึง ต้องให้กุอารมณ์เสีย แต่ดูเหมือนมันจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ
คงคิดว่าผมทำไม่ดีกับมันแน่ๆ หึหึหึ ความคิดชั่วๆเริ่มแล่นปล๊าดด เข้ามาในหัวผมทันที
“ผมจะกลับได้ยัง” มันเงยหน้าสบตากับผม ก่อนที่จะก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ตาก็เริ่มบวม
แล้วด้วย กูจะสงสารมึงดีมะ ไอ้หน้าอ่อน
“มึงจะกลับได้ไง ในเมื่อมึงเป็นเมียกู!” ผมจงใจเน้นคำว่าเมียใส่หน้ามันเต็มๆเลย หึ หน้าเหว่อเลยนะมึง
“เมีย?” ดูเหมือนมันจะช็อคนะครับ ฮ่าๆๆ อย่างนี้ค่อยสนุกหน่อย
“เออ เมีย! หลังจากที่มึงเสร็จกับไอ้ยักษ์นั้น มันก็เอามึงมาเสนอกูทันที” ผมค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้ๆมัน ปาก เอิ่มม น่ากิน!!!
“ไม่ ไม่จริง!!!ปล่อยนะ ผมจะกลับบ้าน!!! ฮือๆ” มันอาละวาดอีกหนครับ แถมยังผลักผม แล้ววิ่งไปที่ประตู
“มึงจะไปไหน!!!” กุเริ่มจะหมดความอนทนกับมึงแล้วนะ ไอ้คิวท์!!! อ๋อ ว่ายุทำไมหน้ามันคุ้นๆที่จริงมึงมันก็ไอ้คิวท์เด็กทุนห้องผม
นั้นเอง ผมไม่ค่อยสนใจมันเท่าไหรหรอก แต่เห็นมันโดนแกล้งบ่อย ๆ เท่านั้นเอง
“ปล่อย!!! กูจะกลับบ้าน ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ปล่อยกูนะ!!!” มึงจะดิ้นทำไม กูอารมณ์เสียแล้วนะ!!!ผมบีบข้อมือมันแรงขึ้น ส่วนมันก็ยังดิ้น
ไม่หยุด ผมใช้แรงลากไอ้คิวท์ไปที่ห้องนอน แล้วเหวี่ยงมันลงเตียง ชิ้นส่วนไหนมึงจะหักกูไม่สนแล้ว วันนี้ขอกระแทกมันแรงๆ
หน่อยเหอะ
อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะตอดและรัดกุแค่ไหน!!! มันทำท่าจะหนีแต่ดีที่ผมกระโดดคร่อมตัวมันซะก่อน
“กูคุยกับมึงดีๆแล้วนะ แต่มึงก็ทำตัวให้กูอารมณ์เสียตลอด เอ๊ะ! รึนี่เป็นวิธีการยั่วแบบใหม่ของมึง” ตอนนี้ผมหน้ามืดตามัวไปหมด
แล้ว ความรู้สึกอยากจะเอามันให้มันส์ เบื่อแล้วค่อยทิ้ง จะสนใจทำไม ใช่ไหม๊ครับ?
“ป่าวนะ เราไม่ได้ยั่วนายจริงๆนะ ปล่อยเรากลับบ้านไปเหอะนะ” บีบน้ำตาเก่งจริงนะมึง
ผมไม่สนใจคำขอร้องมันเลยซักนิด กลับรู้สึกว่าเป็นการเชื้อเชิญวิธีใหม่ที่ดูน่าสนใจอยู่ไม่น้อย
ผมกระชากเสื้อของมันออก เกะกะชะมัด เผยให้เห็นอกขาวๆน่าดูด ผมค่อยๆโน้มริมฝีปากลงไปประกบกับริมฝีปากนุ่มๆของคนตรง
หน้า แล้วแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากหอมหวาน
ผมจูบมันอยู่หลายนาทีก่อนจะเริ่มมาซุกไซร้ที่คอขาวๆ แล้วดูดอย่างเมามัน ผมเผลอกัดคอมันไปด้วยจนเลือดซึมออกมา แต่เอ๊ะ!?
ไมเสียงมันเงียบๆไปหว่ะ พอเงยหน้าออกจากซอกขาวผมก็ถึงกับบางอ้อ มันสลบไปแล้วครับ มึงนะมึง ปล่อยให้กูค้างแล้วก็หลับ
ไปเฉยเลย!!! สรุปคืนนี้ผมต้องไปต่อในห้องน้ำ เช็ดตัวและใส่เสื้อให้มัน ทำเอาผมแข็งแล้วแข็งอีก หลังจากนั้นผมก็ล้มตัวนอน
ข้างๆมันกว่าจะทำภารกิจกับน้องชายเสร็จแล้วต้องมาค่อยดูแลมันแบบนี้เล่นเอาผมหน่อยไปเหมือนกันถือว่าคืนนี้กูปล่อยไปก่อน
แล้วกัน เพราะมึงต้องอยู่กับกูไปอีกนาน ไอ้คิวท์!!! หึหึหึ
ฮ๊ะ!!! หนัก ทำไมผมรู้สึกหนักๆที่ท้อง หายใจไม่ออก แถมยังปวดหัวมากๆด้วย ผมค่อยลืมตาขึ้น
อย่างช้าๆ ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าของไอ้พอร์ท! เฮ้ย ไอ้พอร์ทมานอนอยู่ในห้องผมได้ไง?
ผมหลับตาลงอีกครั้ง ภาพเมื่อคืนตีกันแปรปรวนไปหมด จำได้ว่า ผมกำลังเลิกงานแล้วไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ แต่อยู่ก็มีผู้ชายร่าง
ยักษ์คำนึงเข้ามาลวนลามผม แล้วอยู่ๆผมก็สลบไป
ตื่นขึ้นมาอีกครั้งผมก็เจอไอ้พอร์ทบอกว่าผมเป็นเมียมัน แล้วเมื่อคืนมันก็พยายามข่มขื่นผม!!!
โอ๊ย!!!นี่มันเรื่องบ้าบอไรกัน ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง ไอ้พอร์ทก็ยังหลับอยู่เหมือนเดิม ส่วนขามันพาดมาวางที่ท้องผม เราสองคน
กำลังนอนกอดกันอยู่ครับ พอได้มองหน้ามันใกล้ๆแบบนี้ทำไมใจผมเต้นแรงก็ไม่รู้
“มองหน้ากูทำไม” ผมสะดุ้งครับ มันตื่นมาเมื่อไหร่
“ป่ะ ป่าว”
“ก็เห็นอยู่ว่ามึงมองหน้ากู” มันโน้มหน้ามาใกล้กับผม อีกนิดปากเราก็จะชนกันอยู่แล้ว
“….”
“เป็นไง ผัวมึงหล่อป่าว” มันจับคางผมให้สบตากับมัน จมูกเราชนกัน ใจผมเต้นแรงเป็นจังหวะชะชะช่า
“…”
“ทำไมเมียเงียบหล่ะ อย่างนี้ผัวน้อยใจแย่” มันก้มลงมาจุ๊บเบาๆที่ปากผม
“….” ทำไมผมรู้สึกร้อนๆที่หน้า บอกไม่ถูกเลยครับ นี่มันจูบแรกของผมนินา
“มึงไปอาบน้ำได้แล้วกูจะพามึงไปหาไรกิน” มันบอก
“เราขอกลับบ้านได้ไหม๊” ผมหายไปทั้งคืนนี้แบบนี้มีหวังแม่เป็นห่วงแน่ โทรศัพท์ผมก็ไม่มี
“ไม่ได้!!!” มันขึ้นเสียงจนผมสะดุ้งเฮือก ถ้ามันโกรธผมขึ้นมาอีก คงไม่ใช่เรื่องดีแน่
“แต่เราหายไปทั้งคืนแบบนี้ แม่เราเป็นห่วงแย่สิ” เสียงผมเริ่มสั่น ก็มันเล่นจ้องหน้าผมเขม่งเลย
“เออๆ มึงไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวกูพาไปหาไรกิน แล้วพาไปส่งบ้าน”
“อืม” แต่ว่าผมจะลุกยังไงหล่ะ ในเมื่อมันยังนอนทับผมแบบนี้
“นายลุกออกไปสิ ทับเราแบบนี้เราจะลุกไปอาบน้ำได้ไง” ผมบอกมัน
“มึงมีสิทธิไรมาสั่งกู” เดี๋ยวร้ายเดี๋ยวดี ผมเริ่มตามอารมณ์มันไม่ทันแล้ว
“อ่ะ นี่” มันทำแก้มป่องๆแล้วชี้ไปที่หน้ามัน
“อะไรเหรอ” ผมมองแก้มขาวๆของมันแบบ งงๆ
“K มึงนี่จะซื่อไปไหน กูอุสส่าห์แอ๊บแบ๊วทำแก้มป่องๆให้มึงชกกูมั้ง” ให้ผมชกมันเหรอ?
สงสัยคงรู้ว่าผมแค้นมันมาก ผมเลยชกเบาๆที่แก้มมัน
“….”
“สัส!!! มึงนี่ ชกกูไม”
“ก็นายสั่งให้เราชกไง” ผม
“เออๆ ช่างเหอะ มีงนี่ซื่อหรือโง่กันแน่ว่ะ” พูดเสร็จมันก็ก้มลงจูบที่ปากผมเบาๆ แล้วลุกออกจากห้องไป
“……” เห็นแบบนี้ไอ้พอร์ทมันก็น่ารักดีนะครับ บางทีมันก็น่ากลัว ทำตัวยังกับผู้หญิงมีเมนส์อารมณ์แปรปรวนอยู่ตลอดเวลา
:L2: :L2: :L2: อยากเขียนNCมากกก แต่ท่าจะไม่รุ่งเลยได้เท่านี้แหละจร๊า :sad4: :sad4: :sad4:
-
o18ร้าย 5
ซ่าส์ๆๆๆ !~
พอได้อาบน้ำแบบนี้แล้วรู้สึกสดชื้นชะมัด ผมมองร่างกายที่เปลือยเปล่าของผมบนกระจก
ที่คอมีรอยแดงช้ำ และก็ปื้นแดงๆที่อก รู้สึกสมเพชตัวเองชะมัดที่ไม่เคยหนีเรื่องพวกนี้พ้นเลย
ตั้งแต่ผมทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในคลับผมก็โดนลูกค้าลวนลามตลอด ผมก็ยอมๆไป บางครั้งก็หลบทันบ้างก็ถือว่าโชคดีไป พอ
นึกถึงเรื่องไอ้พอร์ทเมื่อคืนแล้วรู้สึกใจเต้นแรง หน้าร้อนผ่าว
“อะนี่ เสื้อผ้ามึงกูซื้อให้” มันยื่นถุง สองสามใบให้ผม ที่แท้ก็ออกไปซื้อเสื้อผ้าให้ผมนั้นเอง ที่จริงไอ้พอร์ทก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร
“ขอบใจ” ผมตอบมันสั้นๆแล้วรับถุงในมือมันมา
“เออ แล้วรีบไปแต่งตัวได้แล้ว ” มันมองผม พร้อมรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม แล้วเดินไปล้มตัวลงนอนที่เตียง
“อืม” ผมพยักหน้า แล้วรีบเอาผ้าเช็ดตัวมาปกปิดร่างกายตัวเองให้มิดชิดที่สุด เพราะยังไงคนอย่างไอ้พอร์ทก็ไม่น่าไว้ใจอยู่ดี ดีไม่
ดีมันอาจจะปล้ำผมก่อนไปกินข้าวก็ได้ อึ๊ย นี่เราคิดไรอยู่เนี่ย!!!
“เป็นไรมึง หน้าแดงๆไม่สบายเหรอ”
“ป่าว” ใครจะกล้าบอกหล่ะ ว่ากำลังคิดเรื่องบ้าบอแบบนั้นอยู่
“แล้วนั้นจะไปไหน”
“ไปใส่เสื้อ”
“เปลี่ยนมันตรงนี้แหละ”
“ห๊า!!!”
“ห๊า อะไร มีก็มีเหมือนกู เร็วๆด้วย กูหิว” มันว่า แถมยังทำหน้าดุๆใส่ผมด้วย
“ไม่ได้หรอก ให้เราไปใส่ในห้องน้ำนะ” บ้าเหรอ!!! ผมก็อายเป็นนะ
“ไม่ได้!!!กูบอกให้ใส่ตรงนี้ก็ใส่ไปดิหว่ะ รึว่ามึงจะยั่วกู ให้กูโมโหแล้วเอามึง!!!”
เผด็จการ!!!ชอบบังคับคนอื่น วันๆคิดแต่เรื่องเลวๆ ผมยังยื่นนิ่งไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน
“เอ๊ะ!!!มึงนี่ยังไง อย่าทำเป็นดัดจริตไปหน่อยเลย กูรู้มึงมันร่าน บ้าผู้ชายนักเหรอไง ถึงก็ยั่วให้กูอารมณ์เสียอยู่เรื่อย!!!” มันลุกขึ้น
จากเตียงแล้วกระชากผ้าขนหนูออกจากตัวผม เผยให้เห็นร่างกายที่เปลือยเปล่า ผิวขาวซีด รอยแดงยาวเถือกที่หน้าอก คอที่เริ่ม
เปลี่ยนสีเป็นม่วงห่อเลือด
ร่างบางเริ่มสั้นไม่รู้เพราะความเย็นของแอร์หรือสายตาของชายตรงหน้าที่จ้องเขาไม่วางตากันแน่
“….” ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ไอ้พอร์ทไม่มีท่าทีว่าจะขยับเขยื้อนไปไหน มันยังยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า ผมได้แต่ก้มหน้าซ่อน
ใบหน้าที่แดงก่ำของตนเองไว้ นึกโกรธคำพูดที่เลวร้ายของมัน
ความรู้สึกต่างๆตีกันแปรปรวนไปหมด น้อยใจ? เสียใจ? ผมมันก็แค่ผู้ชายร่านๆในสายตามันเท่านั้นเองเหรอ หึ!~ ทำไมมันรู้สึก
แปล๊บๆที่อก จุกเหมือนมีคนมาบีบหัวใจผมเอาไว้
“เดี๋ยวกูจะออกไปรอข้างนอก เร็วๆด้วยอย่าให้กูรอนาน!~” มันว่า เดินออกไปปิดประตูดัง ปึง!
“เฮ้ออ” โล่งอกที่ไอ้พอร์ทไม่คิดจะทำอะไร ผมจึงรีบใส่รีบแต่งตัว เพราะถ้าช้าไอ้พอร์ทอาจจะเปลี่ยนร่างเป็นซาตานเมื่อไหร่ก็ได้
“ไป กูหิวแล้ว”
“……….” ผมไม่ทันได้ตอบอะไรมันก็ดึงมือผม ก้าวฉับๆเดินออกจากห้องมันไป ลงลิฟต์ถึงชั้นล่างแล้วผลักผมนั่งลงบนเบาะรถคัน
หรูทันที ตลอดทางผมก็นั่งเงียบ มันก็ไม่ได้พูดอะไร
“ตื่นๆๆ เร็วดิหว่ะ”
“ฮือ อ” อะไรเนี่ย ผมกำลังฝันดีอยู่แท้ๆ
“โอ๊ยย!!!” ตื่นทันทีครับ รู้สึกเจ็บที่แขนด้วย ไม่รู้ว่าเผลอหลับไม่นานเท่าไหร่ แต่หน้าไอ้พอร์ทตอนนี้ทำเอาผมหายสะลึมสะลือเลย
“ลงมา” พอผมลงจากรถมันก็ดึงมือผม แล้วก้าวเร็วๆตรงดิ่งไปที่ร้านอาหารหรูทันที
“กินไร”
“ไม่เป็นไร เรายังไม่หิว”
“ไม่หิว มึงก็ต้องกิน” แล้วมันก็สั่งอาหารของมันไป
“คิวท์ มึงไปทำอะไรที่คลับนั้น”
“ทำงาน” ผมตอบสั้นๆ
“งานไร”
“พนักงานเสิร์ฟ”
“วันนี้มึงไม่ต้องไปทำงานที่นั้นแหละ เพราะกูลาออกให้มึงเรียบร้อยแล้ว”
ห๊า!!!มันว่าไงนะ
“ไม่!!! ทำไมเราต้องออก เราต้องทำงานหาเงิน ไม่ได้เกาะพ่อแม่กินไปวันๆแบบนายหรอก!”
ผมเริ่มเสียงดังจนคนในร้านเริ่มหันมามอง โกรธจนห้ามปากไม่อยู่ ตัวเริ่มสั้น เพราะหน้าไอ้พอร์ทตอนนี้เหมือนอยากจะฆ่าผม
“ภูมิใจนักสิ งานของมึงนะ ไปเสิร์ฟเหล้าหรือยั่วผู้ชายกันแน่” มันยิ้มเยาะ มองผมด้วยสายตาสมเพช
“จะทำอะไรมันก็เรื่องของผม คุณไม่ต้องมายุ่ง!!!” ความอดทนผมขาดผึ่งทันที ผมลุกขึ้นออกจากโต๊ะ ไม่ทันจะก้าว ขาผมก็ชะงัก
ลงทันที
“ถ้าอยากมีปัญหากับกูมึงก็ลองเดินออกไป”มันว่าด้วยน้ำเสียงน้ำเสียงฟังผิดไปจากปกติ จริงจัง โหดเหี้ยม ทุ้มต่ำจนน่าใจหาย ผม
ไม่ได้หันหลังไปมองหน้ามัน ผมเป็นคนมีความรู้สึกมีจิตใจ
มีศักดิ์ศรี จะยอมเป็นหุ่นยนต์ทำตามที่มันสั่ง ผมทำไม่ได้หรอก ถึงการเดินออกมาแบบนี้จะเป็นการประกาศศัตรูกับไอ้พอร์ท
ไม่ใช้ทางเลือกที่ฉลาดนัก แต่สุดท้ายผมเองที่เลือกให้มันเป็นแบบนี้
"ผมแค่ไม่อยากเป็นของเล่นของใคร เพราะหัวใจของผมมันมีคามรู้สึก"
"อย่าคิดว่าจะหนีกูพ้น!!! ใครที่กูเกลียดก็อย่าคิดว่าจะได้อยู่อย่างเป็นสุข!!!"
เม้นมั้งเน้อออ :seng2ped: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :กอด1:
-
วุบวับ ไวจิงๆ เกือบได้กัน ติดตามนะครับ
-
คิวท์จะโดนไรบ้างเนี่ยยยย :a5: :a5:
-
ติดตามจ้าา
มีต่อด้วยน่ะ
สงสารคิวอะ
-
ติดตามจ้า
:L2: :L2:
จะใจร้ายกันไปถึงไหน
-
อ่ะไอ้คุณพระเอกจะโหดไปใหนนี่.......
ขอถามนิดสิเรื่องนี้มีทั้งหมด3คู่ใช่ป่ะ....รอตอนต่อไปนะ...อิอิ
ปล.จะดราม่าใหม??
-
สงสารหนูคิวท์จริงๆ
พระเอกใจร้ายยยยย
-
เรื่องนี้ไม่ดราม่าแน่นอนจร๊า มีกี่คู่อันนี้ตามลุ้นกันนะคร๊าา :z1: :z1:
-
o13 o13
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
อย่าลืมมาต่อนะ
-
ตอนนี้อาจจะสั้นไปนิดนะค่ะ :sad4: :sad4: :sad4:
ร้าย 6
ผมมองไปรอบๆไม่รู้จะหาทางกลับบ้านยังไง ตังค์ติดตัวก็ไม่มีสักบาท
โทรศัพท์ผมก็ไม่มี ป่านนี้แม่คงจะเป็นห่วงผมแย่ ความร้อนของอากาศในกรุงเทพยิ่งเที่ยงๆแบบนี้อีก ทำให้เหงื่อผมแตกผลั่ก
ไม่รู้จะเดินไปทางไหนดี สมองมันตันไปหมด ผมเดินไปตามถนนเรื่อยๆไร้จุดมุ่งหมาย ท้องผมเริ่มร้องด้วยความหิว เหนื่อยจน
อยากจะหยุดเดิน
ผมตรงไปยังป้ายรถเมล์ด้านหน้า เพื่อหลบแดด นั่งพักไปเรื่อยๆ มองรถที่ขับผ่านไปผ่านมาตามท้องถนน เห็นรถเมล์จอดแล้ววิ่ง
ผ่านไปไม่รู้กี่คัน รู้สึกหวิวๆในใจ นี่ก็เริ่มเย็นแล้ว ผมยังนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์ไม่ได้ไปไหน อยู่ๆน้ำตาก็ไหลขึ้นมา ผมเอามือปิดหน้า
ปล่อยให้น้ำตามันไหล
ใครก็ได้ช่วยพาผมกลับไปที….
“อยู่นี่เองมึง!!!” รู้สึกเหมือนมีคนมากระชากแขนผม น้ำเสียงคุ้นหู
“…………………” ไอ้พอร์ท!!!
“มานั่งทำไรที่มืดๆ รึมาหาเหยื่อพวกกุ๊ยแถวนี้ คงเร้าใจมึงดีสิท่า” มันยิ้มเยาะ
“……………...” ผมเงียบไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจ ที่เจอมัน
“กูถามทำไมไม่ตอบห๊า!!!” มันตวาดเสียงดังจนผมสะดุ้ง แต่ดีที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่
“กูจะทำอะไรก็เรื่องของกู มึงไม่ต้องมายุ่ง!!!” ผมตอบกลับเสียงดัง เสียงผมเริ่มสั้นด้วยแรงสะอื้น น้ำตาเริ่มจะไหลมาอีกครั้ง
“มึงอย่ามาเล่นตัวให้มันมาก กูเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ ไปกลับบ้าน” มันว่า แล้วดึงตัวผมผลักลงนั่งบนรถมันทันที
“เป็นอะไรทำไมหน้ามึงซีดๆ” มันเข้ามาในรถแล้วจับคางผม
“ป่าว”
“ตัวก็ร้อน เหรอว่ามึงเสร็จกับพวกนั้นแล้ว หึ!” มันบีบคางผมจนแน่น
“เออ!!!” ผมกระแทกเสียงใส่มัน
“เป็นไงคงเด็ดถูกใจมึงหล่ะสิ” มันเหยียดยิ้มที่มุมปากก่อนจะออกรถคันหรูของมัน
“…..” ผมเงียบไม่ได้โต้ตอบอะไร เหนื่อยเกินกว่าจะเถียงกับมัน
“ตื่นแล้วเหรอเรา แม่ทำข้าวต้มกุ้งของโปรดลูกด้วยนะ”
“มะ…แม่” ผมปวดหัว ผมเห็นแม่นั่งอยู่ๆข้างตัวผม นี่คงเป็นความฝัน
“ร้องไห้ทำไมคิวท์”
“ผมรักแม่นะ” ผมว่าพลางดึงมาตัวแม่มากอด อุ่นเหลือเกิน เอ๊ะ! รึว่าผมไม่ได้ฝันไป
“ไม่สบายแล้วอ้อนจังนะเรา” แม่ว่าพลางลูบหัวผมเบาๆ
“หิวจังเลย แม่ป้อนคิวท์หน่อยสิ”ผมอ้อน มือชี้ไปที่ข้าวต้ม
“โตป่านนี้แล้ว ต้องให้แม่ป้อนอีกเหรอ ฮึ” แม่บ่นยิ้มๆหยิบถ้วยข้าวต้มถือไว้ในมือ
“ฮึ้มม แม่ฮ่ะ แล้วทำไมผมมานอนอยู่นี่ได้หล่ะฮ่ะ” ผมถาม ปากเคี้ยวกุ้งตุ๊ยๆ ผมจำได้ว่าผมนั่งอยู่ในรถไอ้พอร์ทนินา
แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้กลับมานอนป่วยที่บ้านอยู่ได้หล่ะ?
“เห็นว่าเพื่อนลูกที่ชื่อพอร์ทนี่แหละ อุ้มคิวท์รออยู่หน้าประตู แม่หล่ะตกใจแทบแย่คิดว่าลูกแม่เป็นอะไรไป” แม่ว่า แล้วยิ้มให้ผม
“เหรอฮะ” แต่ว่าไอ้พอร์ทมันจะรู้ได้ไงว่าบ้านผมอยู่ไหน?
แล้วทำไมแม่ผมถึงแปลกไป ผมหายไปแบบนี้ไม่ถามเลยเหรอว่าผมไปไหนมา ?
“เป็นไรคิวท์ ปวดหัวเหรอ กินข้าวแล้วกินยานะ”
“ป่าวฮะ แค่สงสัย ผมหายไปแบบนี้แม่ไม่ถามไรหน่อยเลยเหรอฮะ?” ผมว่า น้ำเสียงน้อยใจ
“พอร์ทเค้าเล่าให้แม่ฟังหมดแล้วหละ”
ห๊า!!! ไอ้พอร์ทไปเล่าไรให้แม่ผมฟังเนี่ย!?
“อิ่มแล้วฮะ”
“งั้นกินยาแล้วนอนต่อเลยนะ” แม่ว่า ป้อนยาแล้วยกน้ำให้ผมดื่ม
“แม่จะไปไหนฮะ” อยู่ๆแม่ก็เดินออกจากห้อง ปกติผมกับแม่นอนห้องเดียวกัน
“อ่อ คืนนี้แม่จะไปนอนห้องแม่จร๊”
“ทำไมฮะ” ผมถาม
“ก็คืนนี้พอร์ทเค้าจะมานอนกับเราด้วย แม่เห็นว่าดึกแล้ว แม่เลยให้เค้าค้างที่นี้”
หา!!! ไอ้พอร์ทจะนอนที่นี่ ห้องเดียวกับผมนี่นะ ?
“แต่….”
ไม่ต้องว่าไรแล้ว นอนซะ แม่ไปละ” แม่ว่าแล้วเปิดประตูออกจากห้องผมไปเลย
อยู่ๆประตูก็เปิดออกอีกครั้งปรากฏร่างสูงผู้มาใหม่อีกคน
“ไงมึง”
“ออกไป”
“หึ พออยู่บ้านแล้วปากดีเลยนะมึง” มันว่า เดินเข้ามาใกล้ๆเตียงแล้วนั่งลงข้างๆผม
“ไหนดีขึ้นยัง?” มันมือลงแตะเบาๆที่หน้าผากผม ผมมองมันนิ่ง ไม่เข้าใจการกระทำมันเลย
“มะ … ไม่เป็นไรแล้ว” ผมว่า ปัดมือมันออก รู้สึกใจเต้นแรง
“ดีละ”
เพราะมึงต้องอยู่กับกูไปอีกนาน….
มันว่าพร้อมเหยียดยิ้มออกมา................. :z4:
เม้นมั้งเน้อออ เปนกำลังใจไห้คนเขียนหน่อยเร้วว :sad4: :sad4: :sad4: :กอด1: :L2:
-
สรุปมันเป็นคนดีหรือคนเลวเนี่ย
-
เอารูปพอร์ทมาแปะๆค่ะ อย่าเพิ่งเกลียดนู๊พอร์ทของคนเขียนเลยนะ :กอด1:
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/poss1.jpg)
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/Poss.jpg)
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/ss.jpg)
ในรูปเป็นหนุ่มชอนดุง วง MBLAQค่ะ ชอบไม่ชอบก้แล้วแต่จะจิ้นเลยนะ :-[
-
มักเน่ชอนดุงอ่า
น้ารักจ้า ซารางเฮ
-
แวะมาอ่านเรื่องใหม่ฮะ
พร้อมอุ้มพอร์ทกลับบ้าน :m3:
-
หนุกดีรอตอนต่อไป ตกลงพระเอกนี่ยังไงแน่อ่ะนี่งงเน้อ
-
+1ให้กับเรื่องใหม้ครับบบบ
รอๆๆๆๆ
-
:กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2:
Up ตอนใหม่เร็วมากๆเลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ตอนนี้หลายๆคนกำลังเครียดกับหลายๆอย่าง
ได้อ่านนิยายบ้างก็ เป็นแนวทางในการผ่อนคลายได้ครับ
รีบมาต่อด้วยนะครับ
:L1: :L1: :L1: :L1:
:call: :call: :call: :call:
-
พิมพ์เสร็จแหละ อ่านโล้ดด :a1: :laugh: :laugh:
ร้าย พิเศษ พอร์ท
“เชี้ยเฮ้ยย!!!” ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก็ไอ้ตัวเล็กนั้นสิ ไอ้คิวท์นั้นแหละ ทำไมมันต้องขัดใจผมอยู่เรื่อย แค่สั่งให้มันกินข้าวเรื่องง่ายๆ แค่นี้ทำไม่ได้ ที่จริงก็ไม่ได้อยากบังคับไรมันหรอก เห็นว่ามันยังไม่กินไรตั้งแต่เมื่อคืนนี่ก็เที่ยงแล้ว คนเราก็ต้องหิวกันบ้างแหละ ยังทำเป็นหยิ่งไม่อยากกินข้าวกับผมอีก แล้วเรื่องที่ลาออกจากงานให้มันก็เห็นว่า ทำงานแบบนั้นมันอันตราย
หากเจอแบบวันนั้นอีกจะทำไง ใครจะช่วย? อยากยั่วผู้ชายมากรึไง ถ้าร่านนักแค่บอก ผมพร้อมสนองอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องไปทำงานเสี่ยงๆแบบนั้นเลย แถมยังมาด่าว่าผมเกาะพ่อแม่กินอีก
แมร่งเฮ้ยย!!!
ผมก็แค่เป็นห่วงมันเท่านั้นแหละ!!!
แล้วทำไมผมต้องเป็นห่วงมันด้วยเนี่ย! ฮึย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
ผมขับรถตามหาคนตัวเล็กอยู่หลายชั่วโมง เวียนไปเวียนมาอยู่หลายรอบก็ไม่เจอ ตกลงมันอยู่ไหนกันแน่เนี่ย!?
แล้วทำไมผมต้องตามหามันด้วย? ทำไมต้องแคร์มันด้วยฟร่ะ!?
กูเป็นห่าไรเนี่ย!!!
ปรี๊ดดๆ!!!
เร็วๆสิหว่ะ แม่ง ร้อนก็ร้อน รถก็ติด เฮ้ออ!!~
อากาศร้อนๆแบบนี้มันจะเป็นลมตายไปรึยัง?
รึว่ามันจะกลับบ้านไปแล้ว? แต่มันไม่มีตังค์ติดตัวเลยนินา
ไอ้คิวมึงทำกูเป็นห่วงแทบคลั่งแล้วนะ!!!
ติ๊ดๆ ต๊องงๆ~ (เสียงโทรศัพท์ผมเองครับ)
( โหล ไอ้พอร์ท ตอนนี้มึงอยู่ไหนหว่ะ แล้วรถกูเมื่อไหร่จะเอามาคืน คันนั้นกูหวงนะสัส!
เห็นเฮียแกบอกว่ามึงให้ลูกน้องกูไปซ้อมแขกในคลับ แล้วตอนนี้มันพาลูกน้องมาเอาเรื่องกุถึงร้าน กูยังยังไม่รู้เรื่องไรเลย แมร่ง!!!...แล้ว --- ~)
‘สัส มึงก็จัดการไปดิ โทรมาแว๊ดใส่กูไมหว่ะ!!!’ถ้าผมไม่ขัดซะก่อน ไอ้เกมส์คงบ่นอีกนานแน่
(เชี่ย!มึงนี่สร้างปัญหาให้กู แล้วมันเรื่องไรหว่ะ เล่าให้กูฟังเดี๋ยวนี้เลยนะมึง!) ไอ้เกมส์
‘ไอ้เหี้ยนั้นมันกำลังจะข่มขื่นของของกู’ ผมว่าพลางนึกถึงไอ้ยักษ์นั้นแล้วโมโหชะมัด
(อะไรคือของ ของมึง ห๊า กูงง!)
(ก็ไอ้คิวท์ ผู้ชายที่พวกมึงเจอในห้องน้ำนั้นแหละ มันกำลังข่มขื่นคนของกู เข้าใจป่ะ!?)
‘อ่อ ไอ้หน้าอ่อนนั้น ของของมึงกูจะอ้วก เป็นผัว-เมียกันแล้วก็บอกกูมาเหอะ ฮ่าๆ’
ไอ้เกมส์หัวเราะน้ำเสียงฟังดูผ่อนคลายกว่าเดิม
(อย่ามารู้มากมึงหุบปากไปเลย วันจันทร์กูจะเอารถมึงไปคืน ส่วนเรื่องไอ้เหี้ยนั้นมึงจัดการให้กูด้วย ยังแค้นไม่หายเลย แมร่ง!!!)
‘เออๆ เดี๋ยวกูจัดการให้เละดังใจมึงเลย หึหึ ไม่รู้ซะแล้วว่าทำกำลังเล่นกับใครอยู่’ ไอ้เกมส์หัวเราะเหมือนพวกโรคจิต มันนี่แหละ
มาเฟียตัวน้อยในวงการมาเฟียเลยก็ได้ สืบทอดกิจการมาจากครอบครัวมัน แต่เป็นธุรกิจที่ถูกกฎหมายทั้งสิ้น อาจจะมีเรื่องกับมาเฟียรุ่นใหญ่บ้างแต่ก็ได้อำนาจพ่อมันนี้แหละช่วยไว้
(เออๆ แค่นี้ก่อนนะ กูขับรถอยู่)
‘เออ’ มันว่าแล้วตัดสายผมทันที มารยามทรามจริงๆนะมึง
ผมวางโทรศัพท์แล้วหันมาสนใจถนนหนทางรอบๆ ไม่มีวี่แววของไอ้คิวท์เลย ตัวเล็กนิดเดียวทำไมหายไปไวจังว่ะ!? ผมมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือบอกเวลาบ่ายสามแล้ว ป่านนี้ไอ้คิวท์จะเป็นไงมั้งก็ไม่รู้ รึจะถูกโจรฉุดไปแล้ว? เชี่ยเห้ย!!! ถ้ารู้ว่าสุดท้ายกูต้องมาตามหามึงแบบนี้นะ
กูฉุดมึงตั้งแต่ที่ร้านอาหารแล้ว แม่งเฮ้ย!!!
เหนื่อยหว่ะ !!! ผมบ่นอุบอิบป่านนี้มันคงหาทางกลับบ้านแล้วมั้ง ผมคิดแล้วเลี้ยวรถกลับ
คอนโด พอถึงคอนโดผมก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง หวนคิดถึงเรื่องเมื่อคืน กลิ่นหอมๆของตัวไอ้คิวท์ยังติดจมูก ปากนุ่มๆที่ผมจูบเมื่อคืน หวาน จนอยาก ……อยากจะทำมากกว่านั้น!!!
แล้วยิ่งตอนที่ร่างกายมันเปลือยเปล่า ผมอยากจะก้มลงไปดูดเม็ดสีชมพูสองข้างนั้นให้มันส์ปาก
ทำไมร่างกายของไอ้คิวท์มันถึงได้ยั่วยวนผมแบบนี้นะ ฮึ้ย! นี่กูกำลังคิดไรอยู่หว่ะ!!?
เห็นมะน้องชายกูตื่นเลย!!!
ผมลุกจากเตียงจัดการตัวเองในห้องน้ำเสร็จ ก็กลับเข้ามานอนบนเตียงอีกครั้ง
เข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความเหนื่อยล้า…
ติ๊ดๆๆ ต๊องๆ~
เสียงโทรศัพท์ป่วนจิตดังลั่นไปทั้งห้อง
“แม่ง ใครโทรหากูอีกหว่ะ” ผมงัวเงียลุกออกจากเตียง
27ิมิสคอ เจน
จะโทรมาทำไมหว่ะ?
ติ๊ดๆ!ต๊องๆ!~
‘ฮัลโหล ครับเจน’
(พอร์ท ฮึกๆ- - ) เสียงเจนเหมือนกำลังจะร้องไห้ มาไม้ไหนอีกหว่ะ?
‘เจนหยุดร้องไห้ก่อนนะ แล้วโทรมามีอะไรป่าว’ ผมปลอบเธอ พยายามปรับเสียงให้ดูปกติ
(เจนอยากขอโทษ เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมนะ ฮึกๆนะ พอร์ทนะ) มารยา ผมคิดในใจ
ถ้าอยากจะขอโทษกันจริงๆทำไมเพิ่งโทรมาตอนนี้ ผัวทิ้งหล่ะสิไม่ว่า หึ!
‘โทดนะเจน เราคงกลับไปคบกันเหมือนเดิมไม่ได้หรอก’
(ทำไม!? ทำไม พอร์ทจะกลับมาคบกับเจนไม่ได้ รึพอร์ทมีคนใหม่ นี่พอร์ทกล้าทิ้งเจนเหรอ!?) เธอขึ้นเสียง แล้วไหนตะกี้กำลัง
ร้องไห้อยู่เลย?
‘แค่นี้นะครับ’ผมว่าแล้วตัดสายเธอทิ้งทันที ผู้หญิงที่สวย เก่ง แต่ทำตัวเน่าๆแบบนั้นผมไม่สนหรอก ไม่อยากจะแคร์ แมร่ง ไร้สาระ!
ผมสะบัดหัวแรงๆไล่ความมึนงงในหัว ก่อนจะถอดเสื้อแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
หลังจากอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จผมก็ขับรถสปอร์ตของผมออกจากคอนโด
เรื่องไอ้คิวท์เริ่มแล่นเข้ามาป่วนในหัวผมอีกครั้ง รถวิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมายปลายทาง
กูเป็นห่วงมึงอ่ สัส!!!
ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย หันออกไปมองทางด้านข้างของถนน
เสื้อเหมือนที่กูซื้อให้ไอ้คิวท์เลยหว่ะ!?
ตัวเล็กๆเหมือนไอ้คิวท์ด้วย!?
ผมรีบกลับรถ ตรงดิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ข้างๆทันที
ไอ้คิวท์!!!จริงๆด้วย!!!
ใจผมเริ่มเต้นจังหวะแปลกๆ พอเจอไอ้คิวท์แล้ว ความรู้สึกดีใจที่เจอ โกรธที่มันหนีออกมา ตีกันรวน แต่ที่รู้ๆเกิดมาผมไม่เคยต้องแคร์ใครแบบนี้เลย มึงพิเศษกูใส่ไข่ให้ด้วยนะไอ้คิวท์ หึหึหึ!!!~
แต่ว่ามันเอามือปิดหน้าตัวเองทำไม? แถมร่างบางนั้นยังสั่นๆด้วย
“อยู่นี่เองมึง!!!” ผมว่าพร้อมกระชากมือที่ปิดหน้าตัวเองออก ตามันแดงกล่ำสงสัยร้องไห้แน่ๆ ขี้แยนะมึง
“มานั่งทำไรที่มืดๆ รึมาหาเหยื่อพวกกุ๊ยแถวนี้ คงเร้าใจมึงดีสิท่า” ผมยิ้มเยาะ หน้ามันซีดๆมองผมด้วยสายตาแปลกๆ ทำไมกูไม่
ชอบสายตาเศร้าๆมึงแบบนั้นเลยหว่ะ!
“……………...” มันเงียบ มองหน้าผมนิ่ง
“กูถามทำไมไม่ตอบห๊า!!!” ผมตวาดใส่หน้ามัน รู้ไหม๊ กูตามหามึงมาเหนื่อยแค่ไหน ไอ้ตัวแสบ อึ๊ย!!!
“กูจะทำอะไรก็เรื่องของกู มึงไม่ต้องมายุ่ง!!!” มันว่าเสียงแข็ง ตามันรื้นๆเหมือนจะร้องไห้
“มึงอย่ามาเล่นตัวให้มันมาก กูเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ ไปกลับบ้าน” ผมผลักมันไปนั่งบนรถ
ไม่อยากเห็นมันร้องไห้…
“เป็นอะไรทำไมหน้ามึงซีดๆ” ผมเอื้อมมือไปจับคางมัน ตัวร้อนด้วย
“ป่าว” มันตอบสั้นๆ
“ตัวก็ร้อน เหรอว่ามึงเสร็จกับพวกนั้นแล้ว หึ!” ผมบีบคางมันแน่น ตาสำรวจไปตามตัวมันไม่มีร่องรอยอะไร ค่อยสบายใจหน่อย
“เออ!!!” มันกระแทกเสียงใส่ ไม่สบายแล้วยังอวดดีอีกนะมึง
“เป็นไงคงเด็ดถูกใจมึงหล่ะสิ” ผมว่าพลางเหยียดยิ้มให้กับคนตัวเล็กทำเป็นปากดี แต่ไม่ดูสภาพตัวเอง
“…..” มันเงียบพูดอะไร
เงียบ….
ผมขับรถไปเรื่อยๆกะจะพามันกลับไปคอนโด พอหันกลับไปอีกทีคนตัวเล็กก็หลับไปซะแหละ
แต่นึกอีกทีผมน่าจะพาไอ้คิวท์กลับบ้าน พ่อกับแม่มันคงจะเป็นห่วงแย่ ผมคิด ก่อนจะจอดรถ
อยากจะปลุกมัน แต่น่าจะให้มันพักผ่อนไปดีกว่า ทำไมวันนี้กูเป็นคนดีจังหว่ะ!? = =
(….ตืดดดด ….ตืดดดด……)
(ฮัลโหล่ ฮาววว~ ใครครับ) ไอ้ตี๋หาว
‘กุเอง’
(กุเองแล้วกุไหนหล่ะ สัส!)
‘มึงก็ดูดิ ว่ามึงรับสายใคร K!’ ผมว่าเดือดๆ
(อ้าว ไอพอร์ท มึงมีไร โทรหากูดึกๆดื่นๆป่านนี้หว่ะ!!!)
‘กูจะโทรมาถามที่อยู่ไอ้คิวท์’ไอ้ตี๋เป็นหัวหน้าห้องครับ มันจะมีประวัติและที่อยู่ของนักเรียนทุกคนในห้องเสมอ
(โทรหากูดึกๆดื่นๆแบบนี้เพราะเรื่องแค่นี้นี่นะ K!) มันว่าน้ำเสียงหงุดหงิด
‘ถ้าไม่อยากให้กูไปกระทืบมึงวันจันทร์ก็รีบเอาที่อยู่ไอ้คิวท์มาเร็วๆ’สัส! พูดมากจริง
(เออๆแปบกูหาก่อน—ฮาวว) หาวใส่กูอีก - -
(อ่ะ เจอแล้วๆ บ้านไอ้คิวท์อยู่แถวXXX @#$%&*())%$##@)
‘เออใจหว่ะ’
(คร๊าฟฟ คุณชายพอร์ทจะโทรมาก็หัดเกรงใจชาวบ้านเค้ามั้งนะครับ) บ่นเสร็จมันก็ตัดสายทิ้งไป
กูยังไม่ทันด่ามึงเลยนะ เหี้ยตี๋! แต่ช่างมันเหอะ ตอนนี้ผมสนใจไอ้ตัวเล็กข้างๆมากกว่า
หลับเป็นตายเลยนะมึง!~ ผมบ่นเบาๆ เวลาหลับมึงก็น่ารักดีนะ ผมว่า พลางก้มลงไปจูบที่ปากนุ่มๆนั้นแผ่วเบา
ผมจอดรถลงหน้าบ้านสองชั้นหลังเล็กๆ ไฟในบ้านยังเปิดอยู่ ผมจึงตัดสินใจอุ้มไอ้คิวท์ลงจากรถแล้วกดออดหน้าบ้านสองสามครั้ง
ซะพักก็มีผู้หญิงออกมาจากประตูบ้าน คงจะเป็นแม่ไอ้คิวท์นั้นแหละ
“เอ่อ มาหาใครเหรอค่ะหนู - -ห่ะ ห๊า!คิวท์ คนที่หนูอุ้มอยู่เป็นคิวท์ใช่ไหม๊จร๊”เธอว่าสีหน้าดูตกใจและดีใจปนกัน แม่ไอ้คิวท์ท่าทาง
เป็นคนใจดี แถมยังสวยด้วย มิน่าไอ้คิวท์เลยได้แม่มาเต็ๆ
“ครับ” ผมตอบสั้นๆ เวลาอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ต้องเรียบร้อยครับ แม่ผมสอนมา
“งั้นแม่ว่าเราไปคุยกันในบ้านดีกว่านะ”เธอว่าพลางเปิดประตูรั่วให้ผมพาร่างไอ้คิวท์เข้าบ้าน
“คุณน้าฮ่ะ คิวท์มันไม่ค่อยไม่สบายผมว่าให้มันขึ้นไปนอนในห้องดีกว่าฮ่ะ”เวลาคุยกับผู้ใหญ่แล้วรู้สึกเกร็งๆยังไงไม่รู้
“คิวท์ไม่สบายเหรอ งั้นหนูตามแม่มาเลยนะ” แล้วคุณน้าเธอก็เดินขึ้นไปบนบันได
“เข้ามาเลยจร๊” ผมค่อยวางร่างไอ้ตัวเล็กที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวลงบนเตียงก่อนจะมองไปรอบๆห้องสีชมพูหวานจ๋อย = =
“อยู่ๆตอนเย็นหลังเลิกเรียนไอ้คิวท์ก็ไม่กลับบ้าน แม่ก็เป็นห่วงแทบแย่จะไปแจ้งความกับโรงพักก็ไม่ได้ แล้วตกลงทำไมคิวท์ถึงไป
หนูกับหนูได้หล่ะ”
“เอ่อ….” จะตอบยังไงดีหว่ะ = = สร้างเรื่องไปก่อนละกัน
“อ่อ พอดีวันนั้นเป็นวันเกิดผมพอดี เลยชวนกันไปเลี้ยงแต่ว่าไอ้คิวท์ดันเมาซะก่อน ผมก็ไม่รู้จะพามันกลับบ้านยังไง” ผมโกหกหน้า
ด้านๆ = = นักเรียนทุนอย่างไอ้คิวท์จะไปดื่มเหล้า กรรม
“เหรอ คิวท์นะคิวท์ไปไหนก็ไม่ยอมบอกแม่ก่อน โทรศัพท์ก็ไม่ยอมซื้อ เฮ้อ !~แต่ก็ยังดี ที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก”เธอว่าพลางลูบหัว
ไอ้คิวท์ ทำไมแม่มันเชื่ออะไรง่ายแบบนี้หว่ะ
“ผมขอโทษนะฮ่ะ”
“ไม่เป็นไรจร๊ แม่เข้าใจ เรื่องเที่ยวเรื่องดื่มมันก็มีบ้างตามประสาเด็กผู้ชาย แค่แปลกใจปกติคิวท์เค้าก็ไม่ค่อยไปเที่ยวไหนกับเพื่อน
หรอก” คุณน้าเธอว่ายิ้มๆ
“เหรอคับ”
“แล้วหนูชื่อไรเหรอจร๊”
“พอร์ทครับ”
“นี่ก็ดึกแล้วกินไรมายังหล่ะเรา”
“ยังครับ” ผมตอบยิ้มๆ
“งั้นพอร์ทก็ลงไปหาอะไรกินในครัวได้เลยนะ เดี๋ยวแม่จะเช็ดตัวให้คิวท์ก่อน”
“อ่อ ไม่เป็นไรครับ” แต่ท้องนี่สิ ร้องไม่หยุดแล้ว
“ไม่ต้องเกรงใจ ตามสบายเลยคิดว่าเป็นบ้านของพอร์ทนั้นแหละ แล้วนอนที่นี่เลยแล้วกัน ดึกแล้วขับรถกลางดึกมันไม่ดีนะ”คุณน้าเธอว่าเองเออเองเสร็จสรรพ
“ครับ” ผมว่ายิ้มๆแล้วลงไปหาอะไรกินในครัวว โอ๊ย! ปวดท้องแมร่ง!!!~
แต่ทำไมไม่เห็นพ่อไอ้คิวท์มันเลยหล่ะ?
กับข้าวฝีมือแม่ไอ้คิวท์นี่อร่อยสุดๆไปเลย กินเสร็จผมก็เอาจานไปเก็บแล้วเดินขึ้นไปบนห้องไอ้คิวท์ สงสัยคงจะตื่นแล้วแน่ๆเพราะ
ตะกี้เห็นคุณน้าลงมาทำข้าวต้มบอกว่าจะทำให้ไอ้คิวท์มัน
“ไงมึง” ผมทัก
“ออกไป” ปากดีไม่เคยเปลี่ยน เห็นว่าป่วยหรอกจึงไม่เอาเรื่อง
“หึ พออยู่บ้านแล้วปากดีเลยนะมึง” ผมว่า เดินเข้ามาใกล้ๆเตียงแล้วนั่งลงข้างๆมัน
“ไหนดีขึ้นยัง?” ผมเอื้อมมือลงเบาๆที่หน้าผากมัน ตัวมันยังอุ่นๆอยู่เลย
“มะ … ไม่เป็นไรแล้ว” ไอ้ตัวเล็กว่า ปัดมือผมออก หน้าแดงด้วยนะมึง
“ดีละ”
เพราะมึงต้องอยู่กับกูไปอีกนาน…
ผมไม่ยอมปล่อยเนื้อหวานๆแบบนี้ไปหรอก เป็นคุณ คุณจะยอมเหรอ!?
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/5140-ti0dgbnlm0.jpg)
เพิ่งเขียนเสร็จเป็นการอัพนิยายที่รันทดมาก เพราะใกล้จะเปิดเทอมแร้ววว อยากจะรีบแต่งให้ไวที่สุดแต่งเสร็จก็รีบอัพทันที :really2:
ตอนนี้คนเขียนเริ่มเมา&ง่วงแร้วว ยังไงอ่านแล้วก็ช่วยเม้นกันด้วยนร๊ เพราะเม้นนี่แหละ เป็นกำลังใจให้คนเขียนแถมยังเป็นแนวไห้คนเขียนคิดพล๊อตที่จะเขียนต่อได้ ไม่ใช่เรื่องนี้ไม่ได้วางพล๊อตไว้หรอกนะ แต่อยากเขียนตามที่คนอ่านพอใจ ทำให้เนื้อเรื่องมันเข็มข้นขึ้นเรื่อยๆ ฉะนั้นคนเขียนจึงมีพล๊อตไว้ในหัวตลอดไม่ว่ายามตื่นหรือหลับ เหอๆ = =
ชอบไม่ชอบยังไงได้ปรับปรุงจร๊า เพราะวายเรื่องแรก นู๊จึงซีเรียสมากกก :sad4: :sad4: อิอิ
ขอบคุณทุกเม้นนะค่ะ อ่านแล้วมีกำลังใจในการเขียนมากเลยค่ะ :กอด1: :m3: :m3:
*ตอนนี้ประเทศไทยอยู่ในภาวะน้ำท่วม ยังไงก็ฝากเป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ อย่าเพิ่งท้อ อย่าเพิ่งเศร้า ยังไงเราก็ต้องผ่านมันไปได้อยู่แล้วค่ะ สู้ๆ :L2: :L2: :L2: :a2: :a2: :a2:
ปล.ตอนหน้าีอะไรให้ลุ้นกันยังไงก้ขอแรงใจด้วยนะ :z1: :z1:
-
สงสารน้องคิวท์
-
ชอบค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
สงสารน้องคิวท์ โดนวาจาที่เหยียดๆตลอดอ่ะ
พอร์ทเมื่อไหร่จะรู้สักทีว่า น้องคิวท์ ยังไม่เคย......
เป็นกำลังใจให้นะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากบอกว่าชอบมากค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :L1:
:pig4: :pig4:
-
ร้าย 7
อยู่ๆประตูก็เปิดออกอีกครั้งปรากฏร่างสูงผู้มาใหม่อีกคน
“ไงมึง”
“ออกไป”
“หึ พออยู่บ้านแล้วปากดีเลยนะมึง” มันว่า เดินเข้ามาใกล้ๆเตียงแล้วนั่งลงข้างๆผม
“ไหนดีขึ้นยัง?” มันมือลงแตะเบาๆที่หน้าผากผม ผมมองมันนิ่ง ไม่เข้าใจการกระทำมันเลย
“มะ … ไม่เป็นไรแล้ว” ผมว่า ปัดมือมันออก รู้สึกใจเต้นแรง
“ดีละ” มันว่าล้มตัวนอนข้างๆ
ผมหลับตาลง นึกถึงเรื่องของไอ้พอร์ท หลังจากวันนั้นที่เขาทำน้ำส้มหกใส่เสื้อไอ้พอร์ท
เป็นเหมือนจุดฉนวนเหตุการณ์ทั้งหมดให้ไอ้พอร์ทเข้ามาในชีวิตที่เงียบเหงาของผม
บางครั้งมันก็ดี บางครั้งมันก็ร้ายจนผมกลัว แต่ความรู้สึกนึกๆในใจแล้วผมรู้สึกดีและรู้สึกปลอดภัยเวลาที่ได้อยู่ใกล้มัน รู้สึกใจเต้น
แรงทุกครั้งเวลาได้มองหน้า มันทำให้ใจผมปั่นป่วน
“ฮื้อออ”ผมปัดมือที่กำลังกอดผมอย่างหงุดหงิด
“ทำเป็นหวงตัว ผัวมึงจับนิดจับหน่อยไม่ได้รึไง?” มันว่า ผมไม่ได้เป็นเมียมันซะหน่อย เฮ้อ!~
“ใครเป็นเมียนาย”ผมว่า โจ๊กเคยบอกว่าเวลาที่พวกเกย์เค้าเอากันทางประตูหลัง เราจะเจ็บก้นมากๆ แต่วันนั้นผมไม่เห็นรู้สึกปวด
ก้นตรงไหนเลย
“มึงไง รึอยากให้กูรื้อความจำ” มันกระซิบที่หูผมแผ่วเบา พลางกอดผมแน่นขึ้นไปอีก
“ปล่อย เราหายใจไม่ออก” ผมพยายามดิ้นแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีผลอะไรเลย
“นิ่งๆดิหว่ะ ยั่วกูอีกแล้วนะ รึอยากให้กูเอา” ผมนิ่ง ปล่อยให้มันกอดผมไป ไม่อยากจะเถียง
เพราะไม่ว่ายังไงผมมันก็แค่ผู้ชายร่านๆในสายตามันเท่านั้น…
“เฮ้ย!~ ตื่นๆๆๆ”
“ฮื่ออ”ผมครางออกมาอย่างขัดใจ แรงเขย่าที่แขนแรงขึ้นจนรู้สึกเจ็บ ผมปรือตาขึ้น
ภาพแรกที่เห็นคือไอ้พอร์ทพยายามตั้งหน้าตั้งตาเขย่าตัวผมอย่างแรง
“โถ่ สัส!~กูคิดว่ามึงจะตายห่าไปแล้ว ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น”
“ตื่นๆไปกินข้าวได้แหละ”มันว่า ผมยังนิ่ง รู้สึกปวดหัวจน
“เอ๊ะ!~ กูบอกให้มึงลุกมากินข้าวอย่ามาลีลา” มันว่าเสียงดุ แต่ว่าผมไม่แรงจะลุกจริงๆ
“มึงนี่!!!” มันกระชากมือผมอย่างแรง ไอ้คนใจร้าย ผมเจ็บนะ!
“โอ๊ย!~” รู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด
“สำออย” มันมองผมอย่างสมเพช ใช้สิ ผมมันเป็นได้แค่นี้จริงๆ
“แม่ไปไหน”ผมถามเสียงแหบ
“ไปทำงาน” วันนี้เป็นอาทิตย์นี่นา งานอะไรนะ?
“ไหนอ่า ข้าว” ผมถาม ไม่เห็นมีอะไรที่กินได้อยู่ในห้องเลย
“มึงก็ลงไปหากินเองดิ” เฮ้อ~ ไม่คิดว่าไอ้พอร์ทจะเป็นคนไร้น้ำใจขนาดนี้
“แต่เราลุกไม่ไหว”ผมก้มหน้านิ่ง เสียงแหบพร่า
“เรื่องมาก!”มันกระแทกเสียง แล้วเดินออกจากห้องผมไป
ซะพักไอ้พอร์ทก็โผล่มาในมือถือถ้วยอะไรสักอย่างแล้วยื่นมาให้ผม
“เอาไป” ผมรับถ้วยอุ่นๆจากมือไอ้พอร์ท ที่แท้ก็เป็นโจ๊กอุ่นๆที่แม่ผมทำไว้นั้นเอง
ผมกินโจ๊กเข้าไปไม่กี่คำก็รู้สึกหนักท้อง จึงวางช้อนลงแลตั้งถ้วยไว้บ่นโต๊ะข้างๆแล้วค่อยๆลุกขึ้นกะจะไปอาบน้ำ ให้หายมึนหัว
“ไปไหน!!!” ผมสะดุ้ง อยู่ๆก็ตวาดจะเสียงดังทำไมไม่รู้ บ้านทั้งบ้านก็มีมันกับผมแค่สองคน
“ไปอาบน้ำ”ผมตอบสั้นๆ
“ไม่ต้อง! เดี๋ยวกูเช็ดตัวให้ มึงไม่สบายอยู่จะไปอาบน้ำได้ไง” มันว่า เดินมาผลักผมให้ล้มลงไปนอนราบบนเตียงนุ่ม
“ไม่เป็นไร เราดีขึ้นแล้ว” ผมตอบเตรียมจะลุกแต่อยู่ๆร่างสูงก็ขึ้นคร่อมตัวผมไว้ก่อน
ไอ้พอร์ท มันจะทำอะไร!!!
“ออกไปนะ ออกไป !!!~”ผมเริ่มโวยวาย รู้สึกกลัวไอ้พอร์ทขึ้นมา
“มึงบอกกูเองว่ามึงดีขึ้นแล้วนิ วันนี้มึงก็ต้องรับใช้ผัวมั้งสิ!” มันเหยียดยิ้มชั่วร้ายออกมาทางมุมปาก
“คืนนั้นมึงก็รอดกูไปหนนึงแหละ แถมตอนไปกินข้าวมึงก็ยังจะเดินออกไปอีก มึงคงจะจำคำพูดกูได้นะว่ากูบอกมึงไว้ว่าอะไร หมด
เวลาเล่นสนุกกับมึงแหละ วันนี้มึงโดนกูเอาหนักแน่!!!”
ไอ้พอร์ทไม่พุดพร่ำทำเพลงมันกระชากเสื้อผมออกจากตัวทันที
“ฮึก ปล่อยนะ ไอ้ชั่ว ไอ้เลว แม่ๆๆ ช่วยคิวท์ด้วย!!!~” ผมเริ่มร้องไห้ ร่างกายสั่นด้วยความกลัว
พยายามทั้งดิ้นทั้งตบทั้งถีบแต่เหมือนร่างสูงจะไม่สะทกสะท้านอะไร
“มึงยิ่งดิ้น กูยิ่งชอบ นั้นแหละดิ้นเข้าไปเพราะมันเร้าใจกู” มันเหยียดยิ้มเหมือนคนโรคจิตก่อนจะ
โน้มหน้าเข้ามาซุกไซร้กับซอกคอของผม ดูดเม้มมันอย่างเมามัน
“อ๊ะ เจ็บๆปล่อยกูนะ ไอ้เหี้ย!~ มึงมันเลวยิ่งกว่าสัตว์ ไอ้บ้ากาม ปล่อยกูนะ!~” ฮึกๆน้ำตาอุ่นๆไหลอาบสองแก้ม ผมพยายามดิ้น
และร้องให้หยุด ดูเหมือนไอ้พอร์ทจะไม่สนใจเสียงของผมเลย มันยังคงกัดและดูดเม้มรุนแรงขึ้นเข้าไปอีก
“ฮึ!~กูรู้ว่าของแบบนี้มันเคยๆกันอยู่แล้วมึงจะกลัวอะไรห๊า!!! วิธียั่วแบบใหม่ของมึงนี่เร้าใจกูโครตหว่ะ ร้องเลยนะร้องให้กูได้ยิน
เสียงหวานๆมึงดังๆก่อนที่มึงจะครางออกมา!!!”
มันว่าก่อนลากลิ้นร้อนๆลงมาดูดเม้มตรงหัวนมของผม มืออีกข้างก็สะกิดมันเบาๆ
ร่างกายผมบิดเร้าด้วยความเสียว ไม่มีแรงแม้แต่จะต่อต้านมันเลย ฮึก!สุดท้ายจุดจบของผู้ชายร่านๆอย่างผมก็คงหนีไม่พ้นเตียง
ผู้ชายธรรมดาที่ไอ้พอร์ทพยายามยัดเยียดความร่านและความเป็นผัวให้อย่างง่ายดาย
“มึงจะร้องทำไม” มันปาดน้ำตาที่แก้มผมสองข้าง ไอ้พอร์ทก้มลงมาจูบผม ลิ้นอุ่นๆแทรกเข้ามาในปาก
“อ่ะ อาส์” ร่างบางเผลอครางเสียงหวาน หลังจากที่ร่างสูงผละจากริมฝีปากนุ่ม มากหยอกเย้ากับเม็ดสีชมพูแทน
“อ่าส์ พะ…พอร์ท” คนตัวเล็กหายใจถี่หอบ มือที่เคยปัดป้องกลับอ่อนระหวย
“หอม…หอมไปทั้งตัวเลย อ่าส์...”ร่างสูงว่าก่อนจะก้มไปดูดยอดอกเสียงดังจ๊วบ สร้างความรัญจวนใจให้กับร่างบาง บิดเร้าๆความ
ความเสียซ่าน
“พอร์ท! อะ… อย่า ตรงนั้น อ่าส์~” คนตัวเล็กครางกระเซ่าเสียงแหบเมื่อร่างสูงพยยามใช้มือลูบส่วนที่แข็งตึง
“เห็นไหม ว่ามันต้องการจะปลดปล่อยแค่ไหน ให้กูช่วงมึงนะ?”
ร่างสูงนั่งคร่อมตัวก่อนจะค่อยถอดกางเกงของคนตัวเล็กอย่างชำนาญ เผยให้เห็นแกนกายที่แข็งชูชันท้าทายสายตา รอรับการ
ปลดปล่อยจากคนตรงหน้า
น่ากิน…อยากกินไปทั้งตัวเลย…
“มะ…อ่าส์…อ่าส์!~” ร่างบางร้องห้ามก่อนจะส่งเสียงหวานครางออกมา เมื่อคนตรงหน้าก้มลงมาดูดกลืนแกนกายของเขาด้วยลิ้น
ที่ช่ำชอง รูดขึ้นรูดลงด้วยความชำนาญไม่กี่อึกใจน้ำขุ่นที่ขาวก็ถูกปลดปล่อย
“อ่าส์!!!~”
“ที่นี่ก็ถึงคราวกูบ้างหล่ะ” ร่างสูงค่อยๆถอดเสื้อและกางเกงออกจนหมด เผยให้เห็นแกนกายขนาดใหญ่จนหน้ากลัวที่ลุกตั้งพร้อมจะ
เตรียมศึก
“ฮ่ะ อะ…อย่านะ” ร่างบางถดตัวหนี ตัวสั้นเทิ้มตัวความกลัว
“หึ!~ กูทำให้มึงแตกไปแล้ว ก็ถึงคราวที่กูจะเอามึงมั้ง อย่ามากเรื่อง!!!” ร่างสูงว่าก่อนจะขึ้นคร่อมตัวคนตัวเล็กอีกครั้ง
“ให้พอร์ทนะครับ…” พอร์ทว่าด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ขาเรียวค่อยถูกมือหนาแยกออกก่อนจะสอดนิ้วสองนิ้วเข้าไปในช่องทางที่คับแคบ
“อ๊ะ…เจ็บ…เอาออกไป!” แค่นิ้วยังรู้สึกเจ็บขนาดนี้ แล้วถ้ามันยัดไอ้นั้นเข้ามาหล่ะ!? จะเจ็บขนาดไหน? ร่างบางคิด
“ตอด สัส!” ร่างสูงสบถก่อนจะคอยเคลื่อนนิ้วเข้าออกอย่าช้าๆ
“ฮึก… เจ็บ” ร่างบางร้องเสียงสะอึก
“ตอดๆสุดเลยหว่ะ สงสัยคงไม่ค่อยมีผู้ชายตกถึงท้องล่ะสิ”มันเหยียดยิ้ม มองผมด้วยสายตาเย้ยยัน ก่อนจะเริ่มขยับนิ้วเข้าออกเร็ว
ขึ้น
“อ๊า!!!” ร่างบางกระตุกเฮือก เมื่อจู่ๆสิ่งแปลกปลอมก็ถูกดันเข้ามาในทางที่ตับแคบจนมิด
“เจ็บๆ ๆ เอาออกไปนะ ไอ้เลวว !!!”
“เลวที่ไหน ผัวแค่อยากสนองให้เมียตัวเองบ้าง หึ!”มันว่า ก่อนจะเริ่มขยับอย่างเชื่องช้าก่อนจะเพิ่มจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ !!!~ ตูดมึงตอดกูสุดๆอ่า อ๊าส์” เจ็บ…น้ำหน้าไหลริน คนตรงหน้าครางอย่างมีความสุขในขณะที่เขาเจ็บจนมันเหมือนจะ
ร่างกายมันจะฉีกออก มือกำผ้าปูที่นอนแน่น ความทรมานค่อยๆดำเนินไปอย่างช้าๆ
เมื่อไหร่จะหยุดซะที!!!
“อ๊ะ… อ๊ะ… อ๊า …หย…หยุด” ร่างบางพยายามส่งเสียงขอร้องทั้งน้ำตา แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่สนใจดี ร่างกายที่ไม่เคยให้
ใครเข้ามาก่อน ร่างสูงกลับขยับแรงขึ้น เร็วขึ้นตามความกระสันที่เร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊าส์!!!” ร่างสูงครางออกมาด้วยความสุขที่ล้นปรี่ มันขยับเข้าออกสองสามที พร้อมกับมีน้ำเหนียวๆไหลออกจากก้นของผม
“เป็นไงลีลากู คงเร้าร้อนพอไม่ต้องให้มึงออกไปยั่วผู้ชายของนอกใช่ไหม๊?” มันว่า ยิ้มเยาะ ค่อยๆถอนกายเดินเข้าห้องน้ำ
ก่อนภาพในห้องจะค่อยๆมืดไปเพราะพิษไข้เล่นงานผมหนักอีกครั้ง…
เป็นไงมั้งค่ะ พยายามเขียนให้ออกมาเป็นNC สุดๆแล้ว ได้แค่นี้ละเน้อออ กว่าจะพ้นตอนนี้ไปได้เล่นเอาเหนื่อย เพระาไม่เคยเขียนฉากแบบนี้มาก่อน :m17: ชอบไม่ชอบก็เม้นให้กำลังใจกันได้ค่ะ
ปล.ขอบคุณทุกเม้นเลยนะค่ะ พรุ่งนี้ โรงเรียนเปิดเทอมล่ะ เซง! :o12: :o12: :o12: อาจมา 2วันตอนนะค่ะ ตามแต่จะว่าง อิอิ แต่เข้ามาแวะดูบ่อยๆจร๊าา :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2:
-
ไม่เม้นส์นิยายนะ
เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ
รีบมาต่อนะครับ กำลังมันส์
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ติดตามค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะค้า~ :man1:
-
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ สู้ๆ
-
ผ่านจ๊ะเป็นกำลังใจให้นะ
ตัวพระเอกนายเอกก็ผ่าน
รอตอนต่อไปอยู่นะ
:call:
-
รักแบบ โหด หื่น !!!!!
-
คนอ่านเป็นกำลังให้คนเขียนนะจ๊ะ
-
ว่างจากการบ้านก็มาพิมนิยายอ่านโลดดด อิอิ :m4: :m4:
ร้าย 8
เหมือนมีอะไรเปียกๆมาลูบตามตัวผม ผมจำได้ว่าผมสลบไปหลังจากที่ไอ้พอร์ทมันข่มขื่นผม
และผมมันก็ง่าย เสียตัวให้มันด้วยสิ!
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น
ที่แท้ไอ้พอร์ทก็กำลังเช็ดตัวผมอยู่นี่เอง
“อ๊ะ โอ๊ย” ผมร้องเสียงแหบ พิษไข้ยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ บวกกับความปวดร้าวบริเวรสะโพกที่ฉีกขาดทำให้ผมไม่สามารถลุกออกจาก
เตียงได้
“ฟื้นแล้วเหรอมึง ขยันสำออยจริงนะ” ไอ้บ้าพอร์ทว่า ยิ้มเยาะ มือยังเช็ดแถวอกแล้วลากขึ้นไปแถวซอกคอที่มีรอยขบฟัน แดงๆ
“ออกไป!!!” ผมตวาดสุดเสียง ความรู้สึกโกรธ เกลียด บอกไม่ถูกแต่เจ็บ มันจี๊ดอยู่ที่ใจที่มันไม่เคยเห็นค่าของผมในสายตามันเลย
“กล้าไล่คนที่ขึ้นชื่อว่าผึวมึงเหรอไง” มันวางผ้าที่กำลังเช็ดตัวผมลง ก่อนจะกลายขึ้นมาคร่อมตัวผมแทน
“มึงมันหน้าตัวเมีย รังแกได้แม้กระทั้งคนไม่มีทางสู้!”
“หึ!!!อย่ามาปากดี คนอ่อนแอแบบมึงจะทำอะไรกูได้?” มันว่าเข้ามาบีบคางผมแน่น
“และจำใส่หัวมึงไว้ด้วยว่าอย่าเอาร่างกายร่านๆของมึงไปอ่อยใครอีก เพราะมึงเป็นของกูคนเดียว!!!~”
“กูไม่เคยเป็นของมึง!!! และไม่เคยเป็นของใครด้วย!!!”
“เออ กูลืมไปมึงมันร่านนิ ผัวคงเยอะจนจำไม่ได้ใช่ไหม๊?” มันยิ้มยั่ว ตาดุๆยังจ้องผมไม่ละ
เมื่อไหร่จะเข้าใจว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้น!!!
“เพี๊ยะ!!!” ความอดทนผมขาดผึ่ง ง้างมือตบใบหน้าคนตรงหน้าอย่างแรง ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่คุยกันทำไมต้องมาดูถูกผมแบบนี้ด้วย
การที่ผมแค่ไปทำงานในที่แบบนั้น จำเป็นด้วยเหรอที่ผมจะต้องร่านและอยากผู้ชาย ก็แค่พนักงานเสิร์ฟเหล้าธรรมดา ทำไมมัน
ต้องมาว่าผมแบบนี้ด้วย!!!
“อ๊ะ”
หน้าผมสะบัดตามแรงตบของมือหนา ความปวดเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั้งแก้ม กลิ่นเลือดแตะจมูกก่อนที่ผมจะเอามือลูบที่ปาก น้ำสี
แดงสดติดมากับนิ้วมือเรียว
นี่สินะ ความรู้สึกโดนตบจนเลือดกบปากมันเป็นอย่างนี้นี่เอง …
“จำใส่สมองของมึงไว้ อย่ามาเล่นกับคนอย่างกู!!!”
พอร์ท Part
“จำใส่สมองของมึงไว้ อย่ามาเล่นกับคนอย่างกู!!!”
“…” มันเงียบไม่พูดอะไร ผมมองหน้าซีดๆของมัน แก้มซ้ายที่ผมลงมือฟาดลงไปเต็มๆบวมแดงจนน่ากลัว ปากบางสั้นระริก น้ำตา
เอ่อล้นออกมาจากนัยน์ตาคู่สวย
“อึก…อือๆ ออกไปนะ ไอ้เลว! ไอ้พอร์ท! ไอ้เหี้ย !กุเกลียดมึง! ออกไป!!!”
มันเอามือปิดหน้า แต่ผมมองออกว่ามันกำลังร้องไห้อยู่ ร่างบางสั้นด้วยแรงสะอื้น
ผมมองไอ้คิวท์ร้องไห้ ทำไมผมกลับรู้สึกผิด ทำไมต้องแคร์ ได้มันแล้วก็น่าจะจบๆไป
ทำไมต้องมาเช็ดตัว เฝ้าไข้มัน ทำไมกลับไม่ชอบฟังเสียงร้องไห้ของมัน ไม่อยากเห็นตาเศร้าๆของมัน แต่กลับอยากให้มันรัก และ
เป็นของผมคนเดียว!!!
จริงอยู่ที่คนอย่างผมไม่เคยรักใคร
และอาจจะจริงที่ผู้หญิงพวกนั้นด่าผมว่าไร้หัวใจ
และอาจจะจริงที่ไอ้คิวท์มันจะเกลียดผม
แต่สำหรับผม…ไอ้คิวท์เป็นคนพิเศษ…ไม่เหมือนใคร
ผมจับข้อมือเล็กๆของไอ้คิวท์ให้เอามือออกจากหน้า เผยให้เห็นหน้าที่เปื้อนน้ำมูกน้ำตาเลอะเทะกันไปหมด ตาแดงๆที่เพิ่งผ่านการ
ร้องไห้มาเมื่อกี้ มุมปากที่มีเลือดติดอยู่ ผมอาจจะทำรุนแรงกับมันเกินไป ครั้งนี้มันจะรู้สึกดี แน่นอน!!!…
“อ๊ะ ” ร่างบางสะดุ้งเมื่อผมเผลอไปแตะแผลที่ยังเจ็บอยู่ ผมค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวาน ตวัดลิ้นหยอกเย้ากับลิ้นบางที่
ไร้ประสีประสา
“พะ…พอ” ร่างบางร้องห้าม เมื่อผมผละจากริมฝีปากสีแดงสด ซุกหน้าลงซอกคอขาวที่มีปื้นแดงๆ ลิ้นสากเลียปื้นแดงๆนั้นเป็นการ
ปลอบโยนก่อนจะงับหูบางๆนั้นดูดเลียอย่างสนุก
“อ๊า” ร่างบางครางอย่างลืมตัว ผมมองหน้ามันที่แดงซ่านด้วยไฟรักที่ผมบรรเลงให้อย่างเร่าร้อน
“เป็นไง เคลิ้มเลยหล่ะสิ”ผมยิ้ม ร่างบางหายใจหอบ อกกระเพื่อมขึ้นลง หลับตาพริ้ม เม็ดสีชมพูสองข้างกำลังยั่วยวนสายตาผม
เหลือเกิน
“อ๊าส์ !!!” ร่างบางลืมตาโพลง บิดเร้าอ่อนตัวด้วยความเสียวซ่าน หลังจากเห็นอาการของคนตรงหน้าแล้วยิ่งทำให้ผมได้ใจ ดูดเม้น
หัวนมของมันแรงขึ้นไปอีกก่อนจะเลียรอบๆแล้วขบเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว มืออีกข้างสะกิดเม็ดสีชมพูนั้นแผ่วเบา ก่อนจะบี้มัน
เล่นอย่างสนุก
“อ๊าส์!~ห…หยุด” คิวท์ครางเสียงหวาน ปากสั่งให้หยุดแต่ส่วนข้างล่างกับพองตัวจนคับกางเกง
“ให้หยุดจริงเหรอ?” ผมแสร้งว่า เงยหน้ามองร่างคนตัวเล็ก
“แล้วตรงนี้หล่ะ?” ผมพลิกตัวลงจากร่างบาง สะกิดส่วนที่อ่อนไหวนั้น
“อื้อ” ร่างบางคราง
“มันแข็งแล้วนะ ดูสิ” ผมยังแกล้งมันต่อ เอื้อมมือไปจับส่วนที่แข็งนั้นแล้วรูดขึ้นลงเบาๆ
“อ๊าส์ อย่…า…” มันว่าเสียงแผ่ว บิดกายเร้าๆ อยากขนาดนั้นทำไมไม่ยอมเอ่ยปากขอหล่ะ กูเต็มใจสนองมึงเลยนะ!~
“ไม่อยากให้ช่วยก็ตามใจ” ผมแกล้งงอนพลิกตัวหันหลังให้มัน ได้ยินเพียงเสียงหายใจหืดหอบของคนข้างๆ
“พ…พอร์ท” เสียงหวานเอ่ย
“มีไร”ผมตอบเสียงห้วน
“พอร์ท…” เรียกทำไมจะให้ทำไรก็รีบๆบอกสิหว่ะ กู(อยาก)จะบ้าอยู่แล้ว!!!
ผมพลิกตัวหันไปมองมันอีกครั้ง
“มีไร เรียกอยู่ได้” ผมว่าพยายามปรับเสียงให้ดูผ่อนคลายลง
“ชะ…ช่วยด้วย” มันว่า หน้าแดง
“อะไรนะ”ผมแสร้งเป็นไม่ได้ยิน
“พอร์ท ช่วย คิวท์ด้วยนะ”มันว่า หลับตาพริ้มด้วยความอาย
ผมไม่รีรอขึ้นประกบปากบางนั้นอีกครั้ง มือซ้ายบี้หัวนมมันอย่างเมามือ
ส่วนอีกข้างก็เลื่อยเข้าไปในเป้ากางเกง สะกิดตรงหัวมันเบาๆ เรียกเสียงครางหวานๆจากร่างบางได้เป็นอย่างดี
อ๊าส์ อ๊า!...ฮึ …ตรงนั้น …อ๊าส์ พอร์…ท” ร่างบางดิ้นเร้าๆครางไม่เป็นศัพท์ เสียงครางของไอ้คิวท์ปลุกอารมณ์ผมได้เป็นอย่างดี ผม
ผละจากปากคู่สวยลากลิ้นร้อนผ่านต้นคอเนียน
ดูดเม้นเบาๆ เพราะดูเหมือนไอ้คิวท์จะเป็นพวกกลัวความเจ็บปวด ทั้งๆที่ผมกลับชอบ
หยุดลงที่หัวนมสีชมพู ผมจูบเบาๆก่อนจะลงไปกัดและดูดดังเสียงจ๊วบบวกกับเสียงครางกระเซ้าของไอ้คิวท์แล้ว ยิ่งทำให้ผมอยาก
ปลดปล่อยเร็วขึ้นไปอีก
“พอร์ท~ มะ…อ๊าส์…ไม่ไหวแล้ว อ๊.” คนตัวเล็กว่า ผมค่อยๆดึงกางเกงมันออก
ก้มหน้าลงไปจุมพิตกับเป้ากางเกง ก่อนจะใช้ปากดึงกางเกงในตัวจิ๋วออกไป
“ตรงนี้ใช้ไหม๊ ที่อยากให้ช่วย”ผมว่า มองส่วนที่แข็งที่ยื่นออกมาท้าทาย
“อื้ม…”ร่างบางบิดตัวหนีบขาแอ่นสะโพก ยั่วกันด้วยท่าทางอ่อนประสบการณ์แบบนี้ เร้าใจสุดๆไปเลย
ผมลงลิ้นค่อยๆเลียส่วนหัวก่อนจะลากยาวไปตามแก่นกาย ก่อนจะอมไปทั้งแท่งรูดขึ้นรุดลงอย่างช้าๆ และเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊า ฮ๊า!~พอร์ทท~” ร่างบางปล่อยน้ำรักออกมา ผมกลืนน้ำสีขาวขุ่นลงคออย่างไม่รู้สึกรังเกียจ
ก่อนจะค่อยๆเลียแก่นกลางให้ร่างบางเสียวเล่น
ร่างบางหลับตาพริ้มด้วยความสุข
ส่วนผมก็ถอดเสื้อและกางเกงจนเปลือยทั้งตัวด้วยความอยาก
“คิวท์~” ผมเรียก
“อื้อ”ตายังคงหลับพริ้มอยู่
“ช่วยพอร์ทด้วยสิ” ผมว่าน้ำเสียงกระเซ้า แก่นกายของผมลุกชันพร้อมที่จะเข้าไปสำรวจช่องทางที่คับแคบนั้น
“หื้อ?” มันลืมตาสีหน้าตกใจ ถดตัวจะหนี แต่ก็หนีได้เท่านี้แหละ
ผมจับขาเรียวของไอ้คิวท์ไว้ก่อนจะแยกออกแล้วแทรกกายนั่งคุกเข่าระหว่างขามัน
“นะ!~ คิวท์ไม่สงสารพอร์ทเหรอ” ผมอ้อนเสียงหวาน ร่างบางสีหน้ากังวล จะกลัวอะไรอีก ทำอย่างกับไม่เคยนั้นแหละ ผมคิดในใจ
“แต่…มันเจ็บบ”
“พอร์ทจะค่อยทำเบาๆนะ”ร่างบางขยับคอเล็กน้อยเป็นการยินยอม
ผมค่อยๆสอดนิ้วเข้าไป ร่างบางกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะเพิ่มเป็นสองนิ้วพร้อมขยับช้าๆ
ตอดโครต!!! ขนาดนิ้วก็แทบขยับไม่ได้ ผมไม่รีรอค่อยถอนนิ้วออกก่อนจะจับแก่นกายของผม
ที่ขยายใหญ่จนเกินขนาดมาตรฐานชายไทยไปแล้ว จ่อช่องทางรักก่อนจะค่อยๆสอดเข้าไป
แค่ส่วนหัวก็คับจนขยับไม่ได้
“โอ๊ย!~ เจ็บ พอร์ท เจ็บ!~”ร่างบางเหมือนจะดิ้นหนีอีกครั้ง ผมจับสะโพกไว้แน่นก่อนจะค่อยๆสอดลึกเข้าไปอีก
“อดทนหน่อยนะ” ผมว่า อารมณ์กระสันแทบจะระเบิดออกมา
“พอร์ทขอแรงๆนะ” ผมดันพรวดแก่นกายเข้าไปจนมิด ร่างบางกระตุก ตาเบิกกว้าง สะดุ้งเฮือก
ผมเริ่มขยับเข้าออกช้าๆแต่ช่องทางนั้นรัดจนผมไม่สามารถจะขยับได้มากนัก
“อ๊าส์!~ อย่าเกร็งนะ มันตอดพอร์ท จนจะแตกอยู่แล้ว” ผมคราง ช่องทางเริ่มคุ้นชินกับการรุกล้ำ
ผมจับสะโพกของร่างบางกดลงมากระแทกเข้าออกอย่างช้าๆก่อนจะเพิ่มจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊า…อ๊ะ…อ๊าส์!!!~”ผมครางด้วยความเสียว
“พอร์ท!!!~ เจ็บฮึก”ร่างบางเริ่มร้องไห้ ผมก้มลงมองสะโพกของไอ้คิวท์ที่เริ่มฉีกขาดอีกครั้ง
“อีกนิดนะ จะเสร็จแหละ”ผมขยับเข้าออกอย่างรุนแรงสองสามรั้งก่อนจะปล่อยน้ำสีขาวขุ่นในสะโพกกลมมนของร่างบาง
“อ๊าส์!!!!~” ผมครางอย่างสุขล้นก่อนจะล้มตัวลงข้างๆ คนตัวเล็ก ที่สะอื้นนิ่งไม่ขยับไปไหน
“เป็นไร” ผมถามเสียงแข็ง ทำหน้าเหมือนกับว่าผมไปขมขื่นมันทั้งๆที่ตัวเองเต็มใจเองแท้ๆ
“ป่ะ…ป่าว” มันว่า พลางหลบตา
“ไปอาบน้ำ”ผมลุกขึ้นจากเตียง
“ไม่เป็นไร” มันว่าไม่มีท่าทีจะขยับ
“ลุก!!!”นอนไปได้ไง เลอะเทอะขนาดนั้น ผมฉุดมือมันให้ลุกออกจากเตียง
“โอ๊ย!~” มันร้อง อะไรอีกหว่ะ!!?
“ร้องทำไม เป็นอะไรห๊า?” ผมถาม พลางสำรวจไปตามเนื้อตัวมัน ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่รอยจูบไม่ก็รอยกัดเต็มไปหมดทั้งๆที่ผมก็
พยายามทำเบาๆแล้วแท้ๆ จะเบาะบางไปไหน
“ลุกไม่ไหว” ดูเหมือนว่ามันจะไม่ไหวเอาจริงๆ ผมเดินเข้าไปช้อนร่างบางออกจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำ
‘ไม่ว่ายังไงผมมันก็ง่าย’
‘ผมแค่ไม่เคยรักใคร’
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฝากอ่านฝากเม้นด้วยละกันเน้อออ ดูข่าวน้ำท่วมแล้วใจหาย ยังไงก็ดูแลตัวเองกันด้วยนะค่ะ :L2:
เปิดเทอมวันแรกสงสัยอาจารย์คงเก็บกดมากสั่งการบ้านรัวเลย เฮ้ออ :a6:
:bye2: :bye2: :bye2: :กอด1: :L2:
-
อ่า......สงสารคิวจัง
พระเอกเรื่องนี้หื่น+อึนมึนเนอะ
-
รู้สึกไม่ชอบพอร์ทเลยอ่ะ จะนิสัยไม่ดีไปถึงไหน น่าสงสารคิวท์จริงๆ~>.<~
-
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/princelove.jpg)
ร้าย 9
“มึงลุกไปโรงเรียนไหวป่าว” เสียงทุ้มๆดังขึ้นหลังจากที่ผมลืมตา ตื่นขึ้นมาก็เจอหน้าไอ้พอร์ทชีวิตผมเมื่อไหร่จะหลุดไปจากวง โคจรมันเนี่ย!~
“ก็..พอไหว”ผมตอบ พยายามยกหน้าออกจากหมอน ดันแขนให้ลุกขึ้น
“เหอะ…กูสมเพชหว่ะ!?”หนอยย เพราะใครหล่ะ ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้หลังจากมันอุ้มผมเข้าไปในห้องน้ำผมก็เสร็จมันไปอีกรอบ
คนบ้าอะไรหื่นชะมัด แล้วทำไมผมต้องหน้าแดงด้วยนี่ เฮ้อ!~
ผมซุกหน้าลงกับหมอน
“เป็นไร ว่านิดว่าหน่อยไม่ได้รึไง”มันว่า พาลหาเรื่อง
“ป่าว…เป็นไร”
“ถ้าไม่เป็นไรก็ลุกขึ้นมากินข้าวดิ”
“ลุกไม่ไหว”
“เหอะ …..ปากดี”
“แล้วแม่หล่ะ”
“ไปทำงานแล้ว” แม่ผมเป็นพยาบาลครับ ส่วนใหญ่ใช้เวลาอยู่กับโรงพยาบาลไม่ค่อยมีเวลาดูแลผมหรอก แต่ผมก็รู้ว่าแม่รักผม
มาก เหมือนที่ผมรักแม่ของผมมากเหมือนกัน
“อือ” ผมซุกหน้าลงกับหมอนอีกครั้ง ไม่อยากตื่นขึ้นมาแล้วเจอปีศาจอย่างไอ้พอร์ทเลย
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเดาอารมณ์ยากจริงๆ
“อย่าเพิ่งหลับ ตื่นมากินข้าวก่อน” มันสั่ง ไม่ได้ดูสภาพผมเลยรึไง? สุดท้ายผมก็ยอมลุกขึ้นด้วยท่าทางเกๆกังๆแผลที่ฉีกขาดเริ่ม
เกิดอาการเจ็บปวดขึ้นอีกครั้ง เพราะไม่อยากมีปัญหากับมัน คนอะไรไม่รู้ บ้าอำนาจชะมัด!!!
“โอ๊ย!~”ผมร้องเสียงหลงเมื่อขาเกิดอ่อนล้มลงก้นจ้ำอ้าวกับพื้น กระแทรกตรงเข้าแผลที่สะโพกอย่างจัง
“อะไรนักหนาว่ะ!!~ มึงนี่เรื่องมากจริง” มันบ่น น้ำเสียงฟังหงุดหงิด เดินเข้ามาทางผมกระชากแขนให้ลุก
“เจ็บนะ ไอ้บ้า!!!”
“มึงว่าใครบ้าฮ่ะ!!!”
“นายนั้นแหละ บ้า!!!”
“มึง!!!”
มันง้างมือขึ้น ผมหลับตาปี๋ กลัวว่าไอ้พอร์ทจะตบผมเหมือนครั้งนั้น…
มืออุ่นช้อนตัวผมขึ้นไปบนอ้อมแขน ผมลืมตาขึ้น ไอ้พอร์ทกำลังอุ้มผม เดินดิ่งไปยังเตียง
เฮ้ย!!!
“ปล่อยนะ!”
“นิ่งๆดิหว่ะ!”
“นายจะทำไร ปล่อยนะ!!!”
“กูไม่ปล้ำมึงหรอกหน่า!” มันว่า วางผมลงบนเตียง
“มึงไปต้องห่วงนะว่ากูจะปล้ำมึง เพราะสุดท้ายมึงก็สมยอมกูเองแหละ”มันยิ้มยั่ว
“เดี๋ยวกูจะเช็ดตัวให้มึง แล้วเราออกไปข้างนอกกัน” มันว่า ปลดกระดุมชุดนอนเมื่อคืนที่มันน่าจะใส่ให้ผมออก
“ไม่ต้อง เช็ดเองได้”
“อย่าขัดได้ป่ะ กูจะทำให้เมียบ้างมีปัญหาเหรอไง” บ้า! คนอะไรโรคจิตชะมัด แล้วทำไมใจผมต้องเต้นแรงผิดปกติด้วยนี่
มันหายไปในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาพร้อมกับกะละมังใบเล็กๆ
“ถอดกางเกงออกดิ”
“ต้องถอดด้วยเหรอ?”
“อยากให้กูถอดให้ก็ไม่บอก” มันยิ้มมีเลศนัย คิดอะไรของมันกันนะ ผมไม่ได้อยากให้มันถอดให้ซะหน่อย
ผมค่อยๆถอดกางเกงนอนชุดยาวออก เหลือไว้แต่กางเกงในตัวจิ๋ว
นัยน์ตาดุๆมองผมไม่วางตา จะจ้องอะไรนักหนา!~
“ถอดให้หมดดิ”
“ไม่เอา~”
“ทำไม ยังไงกูก็เห็นหมดแล้วทุกซอก… ทุกมุม” ผมยื่นหน้ากระซิบที่หูผม ใบหน้าหล่อๆห่างกับผมไม่ถึงคืบ จะเขินทำไมเนี่ย! มันทำอะไรกับมึงไว้บ้าง จำๆๆๆๆไว้สิหว่ะ ไอ้คิวท์
หลังจากการเช็ดตัวสุดสยิวของไอ้พอร์ทเสร็จไป มันก็ลากๆถูผม มาถึงรถของมัน
“ไปไหน” ผมถาม
“ไปกินข้าว”
“ไม่เห็นต้องออกไปกินข้างนอก เดี๋ยวทำให้กินก็ได้” ผมว่า
“ไม่ต้องพูดมาก หุบปากมึงไปเลย รำคานเสียง!” มันว่า อะไรของมันอีกหว่ะ
ผมนั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรไปตลอดทาง มีแต่เสียงเพลงสากลที่ดังคลอไปเรื่อยๆ ทำให้บรรยากาศในรถไม่น่าเบื่อนัก
“ลงมาดิ”
“อืม” ผมลงออกจากรถของไอ้พอร์ท พอได้ดูมันเต็มตา (เวลาใส่เสื้อ)แบบนี้ก็หล่อไปอีกแบบ
เสื้อยืด กางเกงยีนต์ธรรมดา แต่ใบหน้าที่เด่นสะดุดหน้ากลับไม่ธรรมดาเลยซะนิด
“จ้องอยู่นั้นแหละมึง” มันว่าดึงมือผมไปกุมไว้ อย่างนี้เค้าเรียกว่าจูงมือเหรอเปล่านะ?
“จ้องไม่ได้เหรอไง” ผมค้อนมัน แค่มองเฉยๆไม่ได้เหรอไง ทำไมต้องดุด้วย
“ได้สิ”
“เพราะกูเป็นผัวมึงไง….”
“…………..” อึ้ง ทำไมวันนี้ไอ้พอร์ทมาแปลกแฮะ
กินข้าวอะไรเสร็จไอ้พอร์ทก็ชวนผมดูโน่นดูนี่ซื้อของให้บ้างหล่ะ
ชวนผมกินไอติม กินนู่นกินนี่ บอกว่าผมตัวเล็กไปต้องกินเยอะๆจะได้ตัวอวบๆน่ากอด
ก่อนจะมาต่อที่ร้านโทรศัพท์ แต่ว่าวันนี้ไอ้พอร์ทมันใจดีแปลกๆนะ
“ซื้อโทรศัพท์ใหม่เหรอ” ผมเริ่มกล้าที่จะคุยกับมันมากแล้ว
“ก็ประมาณนั้น มึงชอบรุ่นไหนเลือกให้กูหน่อยดิ”
“เราดูไม่เป็นหรอก” ผมว่า ตาจ้องโทรศัพท์ไปตามรุ่นต่างๆ
“รุ่นนี้น่ารักดี มึงชอบป่ะ”มันว่าชี้ไปที่โทรศัพท์รุ่นอะไรสักอย่างสีฟ้าน่ารักดีครับ
“อื้ม ชอบ น่ารักดี” ผมยิ้มให้มัน ก็วันนี้มันดูอบอุ่นดี แต่ว่ากับไอ้พอร์ทจะเหมาะกับโทรศัพท์ผู้หญิงสีฟ้าสดใสแบบนี้เหรอ?
“งั้นเอารุ่นนี้ครับ” มันว่า หยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาจ่ายเงิน
“ซื้อไปให้แฟนเหรอ” ผมถาม เพราะอย่างไอ้พอร์ทคงไม่ซื้อไปใช้เองแน่ๆ แต่ทำไมมันกลับรู้สึกแปลกๆในใจ หึงเหรอ? ก็ไม่น่าใช่
มันจะรักใครก็เรื่องของมันสิ
“เออ ก็ประมาณนั้น” มันตอบหน้านิ่ง แต่ใจผมกลับหวิวๆเหมือนโดดบีบรัดก้อนเนื้อที่อกเจ็บแปล๊บๆ
“น่าอิจฉา ผู้หญิงคนนั้นจัง” เฮ้ย!!! พูดไรไปหว่ะ แต่ดีที่ไอ้พอร์ทไม่ได้ยิน เพราะมันมั่วแต่สนใจเสื้อราคาแพงลิบของมันอยู่
“ฮื้อ มึงว่าไรนะ”
“ป่าว…” ก็แค่อิจฉาผู้หญิงที่มันใส่ใจขนาดนั้นเอง
“ไป กลับบ้านเหอะ จะมืดแล้ว กูเมื่อย”มันชักหน้านิ่ว ขมวดคิ้ว เหงื่อไหลซึมตามคอ สงสัยคงจะเหนื่อยจริง
“อืม”
ติ๊ดๆ ~ ~
‘ดีค่ะ เจน’
‘บอกแล้วไงว่าพอร์ทกลับไปคบกับเจนไม่ได้’
‘พอร์ทว่าเจนคุยไม่รู้เรื่องแล้วนะ บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับพอร์ทอีก!!!’
ผลั่ก!!! ผมสะดุ้งเฮือกมองหน้าไอ้พอร์ทคิ้วเริ่มผูกกันเป็นปม แอบเสียดายโทรศัพท์ราคาแพงของมัน
สงสัยคงทะเลาะกับแฟนแน่ๆเลย ผมคิด เหลือบตามองหน้าดุของคนที่ข้างๆที่กำลังขับรถด้วยความเร็วชนิดหนีความเร็วแสง
มีแฟนแล้วมายุ่งกับผมทำไม?
“เป็นไรทำหน้าแปลกๆ นั่งดีๆดิ มึงจะหมุดลงไปสิงในเบาะรถกูเลยรึไง?”
“ป่าว”
“โกหก!”
“ก็นายขับรถเร็วอ่ะ เรากลัว”ผมตอบไป ไม่อยากจะขัดใจมัน
“เออ กลัวก็บอกกูดีๆดิ”มันว่า
วันนี้แปลกจริงๆด้วย รู้สึกว่าไอ้พอร์ทจะดีกับผมมากด้วย
แต่ ผู้หญิงคนนั้นใครกัน…
“แผลที่ก้นมึงหายดียัง”
“ก็ดีขึ้นแล้ว”
“งั้นพรุ่งนี้กูจะมารับมึง 7.30 รอกูหน้าบ้าน เข้าใจป่ะ!?” มันว่าแกมบังคับ
“อือ” ถึงขัดไปผลที่ตามมาผมจะเจ็บตัวเสียเปล่าๆ ไอ้พอร์ทหันหน้ากลับไปสนใจถนนข้างหน้า ส่วนผมผิงกระจกรถสนใจภาพข้างๆ
ถนนแทน
“ไอ้คิวท์!!!~”
“ฮื้ออ~” ผมงัวเงียลืมตาขึ้น จำไม่ได้ว่าเผลอหลับไปเมื่อไหร่ แต่เดี๋ยวนี้ผมเผลอหลับบ่อยจัง สงสัยช่วงนี้คงนอนน้อยไปหน่อย
“ถึงบ้านแล้ว”
“อื้ม” ผมทำท่าจะเปิดประตูรถออก แต่มือหนาๆของไอ้พอร์ทจับแขนผมอีกข้างไว้ก่อน
“เดี๋ยว”
“หื้อ?” ผมเลิกคิ้วสูง มองหน้ามันปนสงสัย ไอ้พอร์ทเหมือนจะหาอะไรบางอย่างก่อนจะยื่นโทรศัพท์เครื่องนึงให้ผม
โทรศัพท์ที่มันเลือกให้หนิ!?
“เอาไป กูซื้อให้ ในเครื่องนี้กูเมมเบอร์กูไว้แล้ว อีกอย่างห้ามมีเบอร์ใครนอกจากกูและแม่มึงเด็ดขาด!” มันว่าเสียงดุ ผมรับใน
โทรศัพท์ในมือมันมาอย่างงงๆ
“ขอบคุณนะ~” ผมตอบเสียงแผ่ว พลางมองหน้าดุๆของไอ้พอร์ท
โทรศัพท์เครื่องนี้มันซื้อให้ผมเองเหรอ…
'ซื้อไปให้แฟนเหรอ'
'เออ ก็ประมาณนั้น'
“ที่จริงกูไม่ได้ซื้อให้แฟน แต่กูซื้อให้เมีย~” ไอ้พอร์ทว่า หอมแก้มผมฟอด ฝังจมูกลงบนคอผมเบาๆ
ทำไมครั้งนี้ผมกลับรู้สึกดี…
ใจมันเต้นแรงจนบอกไม่ถูก…
จะบอกว่าผมรักมันเหรอ…
แต่ผมเป็นผู้ชายจะรักมันได้ไง…
ยังไงมันก็คงเป็นไปไม่ได้…
ถึงผมจะรักมันแล้วก็ตาม……………..
ผมลงออกจากรถ มองรถไอ้พอร์ทค่อยๆขับออกไปเรื่อยๆ
มันทำกับผมขนาดนั้น แล้วผมยังจะไปรักมันลงได้ยังไง?
บ้าชะมัด!!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพซะทีกว่าจะเสร็จการบ้านช่างมัน = =
เม้นกำลังใจให้คนเขียนหน่อยนร๊าา
ช่วงนี้การบ้านเยอะมว๊ากกก :z3: :z3: :z3: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: ขอบคุณค่ะ
-
สู้ๆจ้า คนแต่ง
-
มารอตอนต่อไป สู้ๆ
-
อ้าวๆชอบเขาแล้วสินี่น้องคิว..อิอิ
-
ติดตามมคร๊าา พอร์ทนี่มึนๆจังเลย ปากอย่างใจอย่าง คิวท์น่าสงสารร มาอัพไวไวนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เมะของเรื่องอะไรมันจะร้ายขนาดน้าน น น
พอร์ทมันจะโหดไปไหน ไม่สินี่ไม่ใช่พอร์ท นี่มัน
หฤษฎ์ จำเลยรัก ต้องใช่แน่ๆๆ ส่วนคิวท์ก็เป็นโส
โส อะไรนะ จำไม่ได้ :z3: // คนอ่านจิตหลุดไปแล้ว
เบาๆๆมือกะคิวท์หน่อยสิ เดี๋ยวช้ำในหมดพอดี ถึงนิยาย
จะดูโหดร้ายไปมาก ก แต่คนอ่านก็ชอบ :laugh: // นี่เราโรคจิตป่าวฟะ?
เอาเป็นว่าสั้นๆๆเลยแล้วกัน รออ่านตอนหน้าอยู่นะครับ :กอด1:
-
สงสารหนูคิวท์
-
เริ่มหวานแล้วนะ
-
ร้าย 10 นับหนึ่ง
ปี๊ดๆๆ!~
“แม่ฮ่ะ คิวท์ไปโรงเรียนก่อนนะครับ”
“จ้า” ผมวิ่งไปหอมแก้มแม่ดั่งเคย ก่อนจะวิ่งไปเปิดรั่วหน้าบ้าน รถสปอร์ตของไอ้พอร์ทจอดรอหน้าบ้านตั้งแต่ 15 นาทีที่แล้ว
สายไป15นาที !!!
เมื่อคืนผมมัวแต่จ้องโทรศัพท์ที่ไอ้พอร์ทซื้อให้ ไม่รู้จะดีใจอะไรหนักหนา แต่มองทีไรก็อดยิ้มไม่ได้ซะที
“ทำไมสาย”
“….”
“กูถามทำไมไม่ตอบ”
เมื่อวานยังดีอยู่แท้ๆ ทำไมวันนี้ถึงได้เย็นชากับเราจังนะ
เหรอว่าทั้งหมด
ผมคิดไปเอง…
“ขึ้นมาดิ”
“….”
ตลอดทางผมนั่งเงียบๆมองไปข้างกระจก ไอ้พอร์ทไม่ได้คุยอะไรกับผม
เงียบจนน่ากลัว…
นิ่งเหมือนผมไม่มีตัวตน…….
เจ็บดีนะ
เค้าดีกับเราแค่น้อยนิด
แค่ความสัมพันธ์ทางกาย
แค่ สองสามวัน
มันทำให้ผม ชอบ มันง่ายๆขนาดนี้เลยเหรอ?
เหรอว่า
บางที
ผมก็
ง่าย
อย่างที่มันว่าหล่ะมั้ง!?
นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ผมจมดิ่งสู่ห้วงความคิด
รถไอ้พอร์ทจอดลงหน้าโรงเรียน
“ลงไปดิ”
“ขอบคุณนะ” ผมตอบเสียงอ่อย เดินลงมาจากรถเหมือนคนไม่มีแรง
ไม่มีคำอธิบายอะไรมากมายก็พอรู้ว่ามันกำลังไล่ผม
ก็น่าจะรู้ตัวดี…
ผมคงจะหวังมากไปจริงๆ
“เฮ้ย!!!”
“ปล่อยนะ!!!” ผมพยายามกระชากมืออกจากการเกาะกุมของมือหนา ก็ไอ้พอร์ทนะสิ อยู่ๆก็เอามือผมไปกุมไว้เฉยเลย
“ไม่ปล่อย”
“แต่—คนเค้ามองกันหมดแล้วนะ”
“ทำไม ก็ให้เค้ารู้กันไปสิ เหรอมึงอาย”
“แต่”
“ไม่ต้องพูดมาก เดินขึ้นไปบนห้องเหอะ”
มันลากๆถูผม ท่ามกลางสายตานักเรียนนับพัน แค่มันก้าวเข้ามาในโรงเรียนก็กลายเป็นเป้าสายตาของเด็กนักเรียนเกือบทั้ง
โรงเรียนแล้ว
“สัสพอร์ท แค่มึงเหยียบมาโรงเรียนนี่ก็ดังไปทั้งโรงเลยนะมึง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“เหอะ ธรรมดาหว่ะ”
“แล้วนั้นเด็กมึงเหรอ”
“เมีย!~”
“อย่างมึงนี่นะ จะเปิดตัว !?”
“กูก็แค่คบแก้เซ็ง เอาไว้กันเจนด้วย น่ารำคาน”
“แก้เซ็งจริงเหรอว่ะ”ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทัน
“เสือก”
“แล้วไอ้วินไปไหนหว่ะ !?”
“ไม่สบาย เมื่อคืนไปที่คลับกับมันดื่มไปนิดเดียวแฮ๊งค์อยู่ที่บ้าน กูนะโดนม๊าโวยใส่ หาว่าไม่ดูแลน้อง กูอยากจะถีบมันให้ตายคาตีน
ตัวปัญหาชัดๆ” ผู้ชายที่ชื่อเกมส์บ่นกระฟัดกระเฟียด
“ฮ่าๆเหรอว่ะ ไอ้วินเดี๋ยวนี้กูว่าแปลกๆ”
“เออ กูก็ว่างั้น แต่ว่าไม่ต้องไปสนใจมันหรอก เอาเรื่องมึงให้รอดเหอะ คิดไงเอาไอ้หน้าอ่อนนี่มาเป็นแฟน”
“ก็ไม่ได้คิดไร กูบอกแล้วไงว่าแค่เอากันหนุกๆ”
“เหรอว่ะ แต่ว่าถ้าเบื่อแล้วก็เอามาให้กูชิมบ้างดิ!~” เกมส์เดินเข้ามาใกล้ผม จับปลายคางผมเชิดขึ้น
“เอามือมึงออกไปเลยนะ !”ไอ้พอร์ทขู่ปัดมือเกมส์ออก
“ทำหวง ชิ!~”เกมส์ว่าพลางยิ้ม คงสนุกที่ได้ยั่วโมโหไอ้พอร์ท
“กูไม่ได้หวง แค่ไม่ชอบ มึงก็เหมือนกันยืนนิ่งให้มันจับอยู่ได้ เหรออยากได้มันเป็นผัวอีกคนห๊า!!!”
“เปล่านะ!~”ผมว่าพลางหลบสายตาดุๆของไอ้พอร์ท หาเรื่องกันชัดๆ
“มึงไปด่าเค้าทำไมหว่ะ ดูดิหน้าง๋อยเลย แต่ว่าเด็กมึงหน้าคุ้นๆหว่ะ?”ร่างสูงว่าทำหน้าคิดไปคิดมาจะว่าไปแล้วคนชื่อเกมส์นี่ก็น่ารัก
ดีนะ ไม่เห็นใจร้ายอย่างไอ้พอร์ทเลย
“อ๋อ!~ กูนึกออกแหละ ไอ้หน้าอ่อนที่ยั่วพวกกูในห้องน้ำป่าวหว่ะ?”
“เออ!ไอ้นี่แหละ”
“เห็นหน้าอ่อนๆแบบนี้ลีลาเด็ดขนาดมัดใจมึงอยู่เลยเหรอหว่ะ”เอ่อ…ขอถอนคำพูด เพื่อนกันยังไงก็นิสัยเดียวกันจริงๆชอบดูถูกคน
อื่น!~
“เอวดีโครต!!!เดี๋ยวกูเบื่อเมื่อไหร่พวกมึงค่อยต่อคิวรอหล่ะกัน”ไอ้พอร์ทหันมามองผมเหยียดยิ้มให้ ในสายตาผมเป็นอะไรสำหรับ
ผมอันแน่ถึงได้ยกผมให้คนนู้นทีคนนี้ที
“พอเหอะๆ กูว่าเลิกแกล้งมันได้แล้ว ดูหน้าสิ จะร้องแล้ว ฮ่าๆๆ”เกมส์หัวเราะร่วน ขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู แกล้งคนอื่นมันสนุกนักเหรอ
“เลิกทำหน้างอแบบนั้นได้แล้ว มึงนี่ขี้น้อยใจจัง”
“อ้วกกกกกก !!!~”
“เสือก! กูจะคุยกับเมียกูมึงออกจากห้องไปเลย!!!~”
“เออ !!! กูก็ไม่อยากจะดูมึงเอากับไอ้หน้าอ่อนนี้หรอก”เกมส์ว่า บ่นยุบยิบหน้างอออกจากห้องไป ทิ้งผมกับไอ้พอร์ทอยู่กันเพียง
ลำพัง
แก๊งค์ปริ๊นเป็นกลุ่มนักเรียนที่มีอิทธิพลในโรงเรียน พวกมันจึงมีห้องส่วนตัวเหมือนกับพวกคณะกรรมการนักเรียน ผมมองไปรอบๆห้องที่มีเครื่องอำนวยความสะดวกมากมายทั้งทีวี ห้องนอน โซฟา ห้องน้ำ ตู้เย็น บลาๆ~ ภายในห้องตกแต่งอย่างหรูสมกับห้องส่วนตัวของพวกคุณหนูอย่างพวกนั้นจริงๆ
“วันนี้คาบแรกไม่มีเรียนใช่ไหม๊?”
“อืม”
“งั้นมึงก็อยู่เป็นเพื่อนกูในนี้แหละ”
“ไม่ได้นะ!!!”
“ทำไม!!?”มันถามเสียงเดือดๆ
“ถ้าแค่เอากันหนุกๆก็ไม่ต้องใส่ใจกันขนาดนั้นก็ได้!!!” ผมพูดไปตามที่ใจคิด จะหวังอะไรให้มันมากมาย
“มึงว่าไรนะ!!?”
“เจ็บนะ!”
“กูไม่สน”
“อ๊ะ จะทำไรหนะ ปล่อยนะ!!!”
“ก็ทำอะไรหนุกๆกันไง”
“โอ๊ย!!! อ๊ะ เจ็บ!~”
“กูไม่จำเป็นต้องสน” มันก้มลงไปดูดคอผม แล้วกัดจนเผลอมีเลือดซึมออกมาจนผมรู้สึกได้
รู้สึกเหมือนมีน้ำใสๆไหลออกมาจากตา นี่ผมร้องไห้อีกแล้วเหรอ ?
“กูจะเอามึงทีไร ดัดจริตร้องไห้ทุกที รังเกียจกูนักรึไงห๊า!!!”
“คนอย่างนายใครจะไปรัก!”
“ผู้ชายร่านรักอย่างมึงกูก็ไม่อยากจะเอาหรอก!!!”
อ๊ะ!!! ทำไมมันเจ็บ เจ็บตรงที่หัวใจแบบนี้นะ จะดูถูกกันไปถึงไหน จะทำร้ายกันไปถึงไหน!!!
คนอย่างผมมันไม่มีหัวใจเหรอไง!?
เฮ้ย!!!
“ไอ้พอร์ทมึงทำไรหว่ะ”เกมส์เปิดประตูเข้ามาฉุดร่างหนาๆของไอ้พอร์ทออกจากตัวผม
“เอากับเมีย มึงเสือกไร!?”
“มึงรักกันแบบไหนหว่ะ เนี่ย!?”
“กูไม่เคยบอกมันว่ารัก ก็แค่ที่ระบายความใคร่”มันเหยียดตามองผมนิดนึง
แค่ที่ระบายความใคร่!!!?
“เฮ้ย มึงใจเย็นๆดิ”
“เสือก”
“กูพูดกับมึงดีๆนะ ดูดิไอ้คิวท์มันระบมไปหมดแล้ว ไหนมึงบอกว่า…”
“หุบปาก!”เกมส์เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หยุดชะงักไปก่อน
“เออ เรื่องของมึงกูไม่ยุ่ง แต่ก่อนจะทำไรมึงก็หัดคิดถึงใจมันบ้างดิ”
“อืม” ไอ้พอร์ทพยักหน้ายิ่ง มองมาทางผมนิ่ง
“กูไปเรียนละ อย่าเอาแต่กกมันมาก อาจารย์ถามหา เมื่อวานก็ขาดเรียนไปแล้วนี่ ใช่มะ”
ผมผยักหน้าตอบ เมื่อวานก็ไม่ได้มาเรียน ขาดอีกวันคงแย่
“เออ มึงไปเรียนเหอะ เดี๋ยวกูตามไป”
“เจ็บป่าว”มันถามเสียงนิ่งๆ
เจ็บ เจ็บมากด้วยมันเจ็บอยู่ตรงนี้
อกข้างซ้ายของผม…
“ป่าว”
“ต่อไปนี้ มึงเป็นแฟนกู”
“พอร์ท แฟนคิวท์”
“จำใส่สมองมึงด้วยนะ”
“…..” มันก้มลงจูบปากผมเบาๆ
ผมมองมันอย่าง งงๆ ใครก็ได้ช่วยบอกที ว่าผมไม่ได้ฝันไป!!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ชอบไม่ชอบก็เม้นได้นะ ได้ปรับปรุง อิอิ ไม่รุ้จะถูกใจกันรึป่าว รู้สึกว่าพระเอกเราจะมึนมาก ก็ทำใจมันไปหน่อย คนแต่งก็มึน = =
ฝากอ่านฝากเม้น อิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:เฮ้อ: พอร์ทมันนี่ ผีเข้าผีออกดีแท้
เบาๆๆมือหน่อยไม่ได้รึไง เดี๋ยวคิวท์ก็ช้ำใน
ตายกันพอดี แมร่งไม่ถนอมคิวท์เลย
ถ้าคิวท์ไม่รักขึ้นมาแล้วจะรู้สึก หึ!!
-
พอร์ทแมร่งเอาไงกันแน่ !!! o12
คนแต่งสู้ๆๆจ้าา :a2: :a2: :a2:
-
ชอบบบบบบ :กอด1:
แต่ถ้ารีบมาต่อจะรักเลย :-[
:call:
-
ไอ้พอร์ท เมิงเป็นซาดิสต์เหรอฮะ
ทำคิวท์เจ็บอยู่เรื่อยอ่ะ
มาต่อเร็วๆๆนะ
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิวท์จ๋าาาาา อดทนหน่อยนะ ไว้แก้แค้นทีหลัง
แก้แค้น สิบปี ก้อยังไม่สาย
55555555555555+++++++++
ตายแน่ไอ้พอร์ท
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งทุกเมื่อเชื่อวันนะครับ
กำลังสนุกเลย รีบมาต่อนะครับ
-
:เฮ้อ:
ตามอารมพอร์ทไม่ทันเลยเรา
ปากไม่ตรงกะใจจริงๆๆ
จะแกล้งน้องคิวท์ปถึงไหนเนี้ย :m31: :angry2:
:กอด1: :L2:เอากำลังใจมาฝากน้องแจงเผื่อมีกำลังใจแต่งตอนต่อๆๆไป
-
ตกลงจะเอายังไง ชอบหรือเกลียด
พอร์ท เอาแต่ใจและก็ไม่ยอมฟัง
-
มาแร้ววว :m13: :m13: :m13:
เอารูปหนูคิวท์มาฝาก :กอด1:
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/298578_273872589302821_205434822813265_893830_305145780_n.jpg)
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/309868_273854202637993_205434822813265_893596_916994068_n.jpg)
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/270533_140403932704773_133664236712076_264976_6903879_n.jpg)
ร้าย 11
“คิวท์!!!”
“อ้าว โจ๊ก”
“มึงหายไปไหนมา เมื่อวานทำไมไม่มาโรงเรียน”
“ไม่สบาย”
“เหรอ แล้วหายดียัง”
มันงายหลังมือแตะหน้าผากผมเบาๆ
“ก็ดีแล้ว”
“ตัวมึงยังอุ่นๆเลย ไปห้องพยายามป่ะ”
“ไม่เป็นไร”ผมส่ายหน้า
“กูถามไรหน่อยดิ”
“อืม ถามไรเหรอ”
“กูได้ยินข่าวจากพวกนักเรียนหญิงว่ามึงคบกับไอ้พอร์ท จริงป่าว”
“อืม” ผมพยักหน้า ก้มลงมองหนังสือวิทย์ที่กำลังอ่านค้างอยู่
แฟนหลอกๆ แฟนที่มันไม่เคยจะรัก
ก็แค่เอากันหนุกๆ…
“เห้ย!!!จริงดิ”น้ำเสียงฟังดูตกใจ
“อืม”
“ไอ้โจ๊ก!!! อ้าวไอ้คิวท์”
“มึงหายไปไหนมา รู้ไหม๊กูเป็นห่วงมึงมาก แถมยังมีข่าวลือบ้าๆเกี่ยวกับมึงอีก!”
ไอ้เซนต์ร่ายยาวเดินเข้ามาที่โต๊ะผม
“ป่าว แค่ไม่สบายนิดหน่อยหนะ”ผมยิ้ม
“อืม กูก็คิดว่าเป็นไร คิวท์คอมึงไปโดนไรมาหว่ะ” เซนต์ว่าดึงตัวผมเข้าไปใกล้แล้วจับแผลตรงที่คอ
“เออ นั้นดิ กูเพิ่งเห็น”ไอ้โจ๊กว่าบ้าง
“เอ่อ…”ผมอึดอัดสายตาของมันสองคนกำลังจับผิดผมอยู่ จะตอบไปว่ายังไงดี
“อ่อ เราเป็นลมพิษอ่า เกาเพลินไปหน่อย เป็นแผลเลย แฮะๆ” ผมยิ้มบางๆให้ พยายามคิดคำโกหกที่คิดว่าเนียนที่สุด แต่ดูจาก
หน้าพวกมันแล้ว คงไม่เชื่อผมอยู่ดี
“ลมพิษ บ้าบอมึงดิ ยังกับโดนกัดมา เหรอว่ามึงกับไอ้พอร์ท….”ไอ้โจ๊กมองผมตาเขม็ง ส่วนไอ้เซนต์ก็มองผมกับไอ้โจ๊กสลับไปมา
ด้วยความสงสัย
“มึงกับไอ้พอร์ท อะไรกัน กูงง”
“ไอ้คิวท์กับไอ้พอร์ทคบกัน!”โจ๊กตะโกนใส่หน้าเซนต์ ร่างสูงชะงักอ้าปากเหวอด้วยความตกใจ
“….”
“มึงว่าไงนะ!!! คิวท์มึงคิดไงไปคบกับไอ้เหี้ยนั้น!?”ไอ้เซนต์เริ่มขึ้นเสียง บีบไหล่ผมเบาๆ
“ชอบ…”ผมโกหก
“มึงเนี่ยนะ ชอบมัน!?”โจ๊ก
“อืม”
“กูไม่เชื่อ!!”เซนต์
“มึงไม่เชื่อก็เรื่องของมึง!!” เสียงทุ้มคุ้นหูเอ่ย ปรากฏร่างผู้มาเยือนอีกสองคน
เกมส์…
ไอ้พอร์ท!!!
“มึงเอามือมึงออกจากตัวแฟน…เอ๊ะ ไม่ใช่สิ เมีย!!กูได้หล่ะ!!!”ไอ้พอร์ทตั้งใจเน้นคำว่าเมียใส่หน้าไอ้เซนต์อย่างแรง
“สัส มึงทำไรเพื่อนกู”เซนต์ว่าเดือดๆกำมือเน้นจนปูดเป็นเส้นเลือดพยยามระงับความโกรธที่กำลังจะระเบิดออก
“กูไม่ได้ทำไร”มันว่าเหยียดยิ้มที่มุมปาก
“ไอ้เซนต์กูว่ากลับไปนั่งที่โต๊ะมึงเหอะ”โจ๊กดึงแขนเซนต์พยายามดึงร่างสูงกลับไประงับสติ
“ไม่มีอะไรจริงๆนะ เชื่อเราสิ”ผมว่า พยยามอ้อนให้เซนต์กับโจ๊กออกไปก่อน ไม่อยากให้เพื่อนของผมเดือดร้อน คนเลวๆอย่างไอ้
พอร์ทขอแค่ผมก็พอที่ต้องพบเจอคนอย่างมัน!
“อืม”เซนต์ว่าเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง ส่วนโจ๊กยิ้มให้ผมอย่างห่วงๆก่อนจะเดินตามเซนต์ไป
“เฮ้อ!”ผมถอนหายใจ
“มึงนี่ร่านกว่าที่กูคิดไว้นะ ควบสองเลยเหรอไง ก่อนได้กูคงเคยเป็นเมียเพื่อนมึงมาแล้วสิ หึ!?”มันก้มลงากระซิบที่หู น้ำเสียงแฝง
ด้วยความเย้ยยันปนรังเกียจจนผมรู้สึกได้
“…”
“กูคงพูดแทงใจดำมึงหล่ะสิ!~”มันว่าก่อนจะเดินออกไปจากโต๊ะผม
“ต่อไปนี้ มึงเป็นแฟนกู”
“พอร์ท แฟนคิวท์”
“จำใส่สมองมึงด้วยนะ”
“แต่อย่าเพิ่งดีใจ คิดเหรอว่าผู้ชายอย่างกูจะเอาผู้ชายร่านๆอย่างมึงมาเป็นแฟน”
“…”
“กูจะจ้างให้มึงมาเป็นแฟนหลอกๆเรื่องเงินไม่ต้องห่วงกูจ่ายให้ไม่อั้นอยู่แล้ว แค่มึงดูแลกูอย่างดีก็พอ..!~”
“ไม่!!!”ผมสะบัดหน้า มองใบหน้าขรึมนั้นด้วยความกลัว
ไม่เคยเจอใครใจร้ายแบบนี้มาก่อนเลย…
“จุ๊ๆอย่าดื้อสิ ยังไงมึงก็เป็นเมียกูนะ ถ้าไม่อยากมีเรื่องก็แค่ทำตามที่กูสั่งก็พอ!!!”
“….”
“จัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วออกไปเรียนได้แหละ”
“ออ ถ้าไม่อยากให้คนอื่นเดือดร้อนก็อยากขัดคำสั่งกู!!!”
ปัง!!!
“ภาคภูมิ นายภาคภิม!”
“อ๊ ฮ่ะ อาจารย์”
“ฉันเรียกเธอนานแล้วนะ มัวแต่เหม่ออะไรอยู่”
“ขะ- -โทดครับ”
“ถ้าไม่ตั้งใจเรียนในคลาสของฉันก็ออกจากห้องไปซะ”
“ผมจะตั้งใจเรียนครับ”
ผมก้มลงสนใจหนังสือเรียน
รู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องผมอยู่…
แต่ช่างมันเหอะ คงไม่มีอะไรเลวร้ายเท่านี้แล้วหล่ะ
“คิวท์พักแล้วไปกินข้าวกันเหอะ”โจ๊ก
“เออ ไปกูหิวจะตายอยู่แล้ว”เซนต์
“อืม ไปหิวแล้วเหมือนกัน”ผมยิ้ม
พวกเราสามคนเดินลงบันไดดิ่งตรงไปยังโรงอาหารชั้นล่าง ตลอดทางผมก็ไม่ได้คุยอะไรมาก ดูเหมือนโจ๊กกับเซนต์พยายามที่จะ
หลีกเลี่ยงการพูดถึงเรื่องไอ้พอร์ทให้ผมได้ยินเช่นกัน
“กินไรดี”โจ๊กหันมาถามผม
“ยังไม่รู้เลย”
“กูว่าพวกมึงนั่งตรงนี้แหละ เดี๋ยวกูไปซื้อข้าวมาให้”
“กูไปเองได้”โจ๊ก
“เรื่องของมึง คนเยอะจะตายกูไปซื้อให้ฟรีๆไม่เอาอีก”เซนต์ว่าเสียงดุ
“อื้ม เซนต์ไปเหอะ เดี๋ยวเราไปซื้อน้ำกับโจ๊กนะ”
“อืม”เซนต์พยักหน้าเดินออกไปยังร้านอาหาร ส่วนผมกับโจ๊กก็มาต่อคิวซื้อน้ำของโรงอาหารอีกฝั่ง
“คิวท์ มึงโอเคป่ะ”
“เรื่อง?”
“ที่มึงคบกับไอ้พอร์ท”
“สบายมาก ก็เราชอบพอร์ทนิ”ผมโกหกพยายามสร้างเรื่อง ไม่อยากให้เพื่อนไม่สบายใจ
“แต่กูไม่เห็นมามึงจะไปชอบไอ้พอร์ทตอนไหน”
“ก็เราไม่กล้าบอก มันน่าอาย”
“แต่กูเป็นเพื่อนมึงนะ”โจ๊กหน้านิ่ง
“วันนี้คนเยอะจังเนอะ”ผมเปลี่ยนเรื่อง โจ๊กเองก็ไม่ติดใจจะถามอะไรผมต่อ
อย่าให้ผมต้องโกหกไปมากกว่านี้เลย…
“เออ นั้นดิกูร้อนหว่ะ”โจ๊กหน้านิ่ว โบกมือพัดลม เหงื่อไหลพลั่ก
“เดี๋ยวเราซื้อน้ำคนเดียวก็ได้ โจ๊กไปนั่งที่โต๊ะเหอะ”ผมว่า
“ไม่เป็นไร กูยืนเป็นเพื่อนมึงนี่แหละ รู้ป่าวว่ามีพวกนักเรียนหญิงอยากดักตบมึงแค่ไหน”โจ๊กว่ายิ้มๆ ส่วนผมก็ยังไม่เข้าใจความ
หมายของประโยคเมื่อกี้อยู่ดี
“ยังไง”
“ก็ตอนเช้ามึงเล่นควงคุณชายพอร์ท หนุ่มหล่อหวานใจสาวๆทั้งโรงเรียนมานะสิ”มันว่าขยี้หัวผมจนยุ่ง
“พวกนั้นก็หมั่นไส้มึงไง แถมมันยังประกาศทั้งโรงเรียน ว่าห้ามใครยุ่งกับมึง”
“หื้อ?”
“นี่มึงไม่รู้เหรอ”โจ๊กว่าขมวดคิ้วเชิงสงสัย
“ไม่รู้อ่า ก็ตอนเช้าเราอยู่บนห้อง…อุ๊บ”เผลอบอกไปแล้วว่าอยู่บนห้องกับไอ้พอร์ท
“ฮ่าๆอยู่บนห้องอะไรเหร๊ออออ”
“ป่าวซะหน่อย”ผมก้มหน้า
“ฮ่าๆมึงหน้าแดงอ่า”มันว่าจิ้มแก้มผมเบาๆ
“ป่าวนะ แล้วทำไมเซนต์มันถึงไม่รู้หล่ะ”ผมถาม
“ก็มันแอบหลับอยู่ในห้องสมุด”
“อืม”
ไอ้พอร์ทคิดจะทำอะไรของมันนะ…
“ไป”ผมกับโจ๊กช่วยกันถือน้ำ เดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร
“ไปซะนานเลยนะพวกมึง กูมารออยู่นานแล้วเนี่ย”เซนต์บ่น
“บ่นมาก อ่ะ- -น้ำแดกข้าวไปเหอะมึง”โจ๊กว่ากระแทกแก้วน้ำลงกับโต๊ะ
“โจ๊ก- -มึง นิสัยเสีย ตั้งดีๆดิ กระแทกใส่กูเพื่อ?”เซนต์โวยใส่ สองคนนี้อะไรกัน
“เอ่อ นั่งเหอะ ใจเย็นๆนะ”ผมดึงมือโจ๊กให้นั่ง ร่างเล็กทำเสียงฟุดฟิดไม่พอใจก่อนจะนั่งลงตั้งหน้าตั้งตากินข้าว
“!!?”ผมเอียงคอถามคนที่นั่งตรงข้ามกับผมด้วยความสงสัย
“…”อีกคนสะบัดหัวพอแปลความหมายได้ว่า ‘กูก็ไม่รู้’
ผมทิ้งความสงสัยแล้วหันมาสนใจกับข้าวในจาน ตักเข้าปากได้สองสามคำก็รู้สึกอิ่ม ผมวางช้อนลง ในหัวไม่วายคิดเรื่องไอ้พอร์ท
แฟนหลอกๆเหรอ ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน
“อิ่มแล้วเหรอ”เซนต์ถาม
“อื้ม”
“กินอีกหน่อยเหอะ ยังไม่ถึงครึ่งจานเลย”
“ไม่ล่ะ อิ่มแล้ว”ผมว่า ก้มลงดูดน้ำในแก้วต่อ
“อยู่ที่นี่เอง!!!” ผมสะดุ้งรู้สึกเจ็บที่แขน เงยหน้ามองหาต้นทางของเสียง
“อ๊ะ” ไอ้พอร์ท!!!
“ตกใจอะไร ลุกขึ้นมาได้แล้ว”มันออกแรงกระชากจนผมต้องลุกขึ้น
“ปล่อยมือมึงออกจากเพื่อนกูนะ!!!”เซนต์ลุกขึ้น กะจะต่อยไอ้พอร์ทดีที่โจ๊กเอามือไปกันไว้ก่อน
“เพื่อนมึงแต่เมียกู!!!”มันตวาดลั่น
“มึง!!!”
“ใจเย็นๆดิไอ้เซนต์”โจ๊กว่าหน้าซีด
“มึงออกไปเลย ถ้าไม่ช่วยมันก็อย่ามาถ่วงกู!~”เซนต์กระแทกเสียงใส่หน้าโจ๊ก
“พอ!!!เราไปกันเถอะ”ผมดึงมือไอ้พอร์ทออก ลากตัวมันออกมาจากโรงอาหารไม่งั้นก็มีเรื่องกันมากกว่านี้แน่
“เป็นห่วงพวกมันมากขนาดนั้นเลยรึไง”อยู่ๆมันก็หยุดเดิน มองหน้าผมนิ่ง
“ก็แค่ไม่อยากให้มีเรื่อง”ผมตอบเสียงแผ่ว
“เหอะ!!!”
“มีอะไร”ผมถาม
“ป่าว แค่หิว”มันว่า
“หิวก็ไปซื้อข้าวกินสิ เกี่ยวไรกับเรา”ผมขมวดคิ้วหน้ามุ่ย อย่างนี้หาเรื่องกันชัดๆกะจะไม่ให้ผมอยู่อย่างสงบสุขเลยเหรอไง?
“ไม่ได้ หิวข้าว”
“หื้อ?”
“แต่หิวคิวท์ อยากกินคิวท์ไปทั้งตัวเลย~”
“!!!?”
“ให้พอร์ทกินคิวท์นะ~?
“เฮ้ย!!~ไอ้บ้าพอร์ทปล่อยนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ว่างจากการบ้านก็อัพนิยายอย่างเร่งด่วน อิอิ ชอบไม่ชอบก็เม้นได้นะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ฝากติดตามพอร์ทกับคิวท์ด้วยจร๊าาา :bye2: :bye2: :bye2:
-
o22 o22 o22 มาเม้นไห้กำลังใจ พอร์ทจะกินคิวท์เหรออ :z1: :z1:
แล้วจะมีลุ้นคู่โจ๊ก+เซนต์ป่ะเนี่ยย :impress2: :impress2: :impress2:
-
พอร์ทครับ ถ้ารักกันจริงๆๆ ดูแลคิว ให้ดีๆๆหน่อยคร๊าบ
-
อีพอร์ท ทำไมเมิงทำตัวอย่างนี้
ปากไม่ตรงกับใจนะ
เด๋วโดนทิ้งหรอกกกกกก
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารคิวอ่ะ.....ไม่ชอบนิสัยพระเอกอย่างแรง(ชิส์ๆไม่อยากเอ่ยชื่อ)
-
พอร์ทแมร่งผีเข้ามีออก
เดี๋ยวก็ทำเสียงออดอ้อน(บาทา)
เดี๋ยวก็ว๊าก ใส่ บ้าชะมัด
-
พอร์ทท ท ชั้นไม่ชอบแกกกก
-
:เฮ้อ:อ่านแล้วสงสารคิวท์จัง
ต้องเจอคนผีเข้าผีออกแบบพอยท์ :seng2ped:
:L2: :L2: :L2:
-
พอร์ท ชั้นก็ไม่ชอบแกเหมือนกัน หมั่นไส้เหลือเกิน :beat:
จะร้ายกับน้องคิวไปถึงไหน :m16:
o13 เป็นกำลังใจให้คนเขียน..จะคอยติดตามตอนต่อไปจ๊ะ :3123:
-
ผิดไหมเนี่ยถ้าไม่ชอบพอร์ททเนี่ย :m16: :m16:
-
พอร์ท นายเป็นอะไรของนายอ่ะ
สงสารน้องคิวท์ มากเลย
:impress3: :impress3: :impress3:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ
:L2: :L2: :L2:
-
พอร์ทแกเลือกเอาสักอย่างสิว่า
แกจะดีหรือจะร้าย
สงสารคิวท์จังเลยเป็นที่รองรับอารมณ์พอร์ทมัน
+1 นะคะ สนุกมากแล้วมาอัพต่อนะ
-
พอร์ทแม่งหื่นวะ :z1:
:call:
-
เฮ้อ ปวดจิตกับพอร์ท
-
รักแบบโหดๆๆๆๆจริงๆๆๆๆคู่นี้
จะหวานมั่งก็ไม่ได้
-
ปวดตับกะพอร์ท :m31: :fire:
หล่อซะเปล่านิสัยแย่มาก :angry2: :serius2:
น้องคิวท์สู้ๆๆนะ :กอด1: :L2:
-
น่ารักเวอร์ๆ ชอบ บ บ บ บสุดๆ
-
สามคำให้พอร์ท
ผี เข้า ออก - -*
-
หนุกมากกก ชอบๆๆ มาเม้นกำลังใจให้แจง ยี่เอง :t2: :t2: :t2: อีพอร์ท แมร่ง ถีบ!!! :angry2: :angry2: :angry2:
-
ตามมาอ่านแร้ววนะ อุสส่าสมัครมาเพื่อเม้นนิยายไห้แกโดยเฉพาะ = = ไมพระเอกนิ ปากกะใจไม่ตรงกันเลยยยเนี่ย!!!?
-
ร้าย 12.1
“อย่าดิ้นดิ”
“ไม่เอา ปล่อยนะ!!!~”
“ไม่ปล่อย!~”
“อ๊ะ…”
ริมฝีปากนุ่มโดนประกบจากคนตัวสูงอย่างรวดเร็ว คนตัวเล็กพยายามใช้แรงผลักร่างสูงออกแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเมื่อคนตัวสูง
ยิ่งมอบรสจูบอันเร้าร้อนแรงขึ้นไปอีก
“พะ…พอ”
“เคลิ้มเลยหล่ะสิ”ร่างสูงว่าประคองคนตัวเล็กที่เสียการทรงตัว
“…”ผมงุดหน้าหนี ไอ้พอร์ทก็ไม่วายยื่นหน้าจะเข้ามาจูบผมอีกครั้ง แต่โดนมือผมปิดปากไว้ทัน
ลิ้นอุ่นของไอ้พอร์ทกำลังเลียที่ฝ่ามือมือผมจนต้องชักมือกลับ
“หึหึ”มันยิ้มเหมือนคนโรคจิต กระชับเอวผมแน่น จมูกโด่งๆกำลังคลอเคลียอยู่กับแก้มผม
“ปล่อยได้แล้ว”
“เจ็บป่าว”มันว่า ถกคอเสื้อผมลงเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยบนต้นคอที่แดงจ้ำ และเริ่มออกเป็นม่วงช้ำ
“ไม่เจ็บแล้ว”
“อึดดีนะมึง”มันมองผมยิ้มๆ
ทำร้ายคนอื่นแล้วยังไม่สำนึกอีก
ฟอดดดดดด
“อ๊ะ”อยู่ๆไอ้พอร์ทก็กดจมูกลงผมแก้มผม
“อย่าให้กูเห็นว่ามีร่องรอยของผู้ชายอื่นที่ไม่ใช้กู”
“…”
“ไม่ต้องมาเงียบ อย่าให้รู้ว่ามึงไปร่านกับผู้ชายคนอื่นนะไม่งั้นกูเอามึงตายแน่”
“ไม่ได้ไปยุ่งกับใครซะหน่อย”ผมเถียง ชอบหาว่าผมชอบไปยั่วคนอื่น ตัวเองนั้นแหละที่มองโลกในแง่ร้ายจนเกินไป
“โกหก”
“ไม่ได้โกหก”
“แล้วตอนเที่ยงกูเห็นไอ้โจ๊กมันจับแก้มมึงหมายความว่าไง”มันเริ่มขึ้นเสียง
“โจ๊กมันเป็นเพื่อนเรานะ”
“แล้วไง”
“นิสัยไม่ดี”
“มึงว่าไงนะ”
“คนอะไรไม่รู้ นิสัยไม่ดี ไอ้คนใจแคบ”
“ผัวมึงนั้นแหละ” มันว่า จับแก้มผมสองข้างแล้วจุ๊บที่ปากผม ตะกี้ยังหน้ามุ่ยอยู่เลย
เฮ้ออออ~
“…”
“ยืนนิ่งอยู่ได้ ไม่ไปเรียนเหรอไง”
“ไป” ผมตอบผลักไอ้พอร์ทออก แต่มันยังยืนกันผมอยู่แบบนี้แล้วผมจะไปเรียนได้ไงหล่ะ
“ก่อนไป หอมแก้มกูหน่อยดิ”มันยื่นหน้าเข้าใกล้
“ไม่เอา”
“งั้นไม่ต้องไปเรียน”มันทำหน้าดุ จ้องผมนิ่ง ทำไงดีเนี่ย!~ ถ้าเข้าเรียนสายผมต้องโดนดุอีกแน่
จุ๊ฟ~
ผมรั้งคอให้พอร์ทลงมาหลับตาปี๋ จูบลงริมฝีปากหนานั้นอย่างรวดเร็วก่อนจะผลักไอ้พอร์ทออกแล้วรีบวิ่งขึ้นบันได
“ไอ้คิวท์กูให้มึงหอมแก้มกูนะ ไม่ใช่จูบ ฮ่าๆๆ”
เสียงไอ้พอร์ทโวยลั่น โอ๊ย นี่ผมทำไรลงไปเนี่ย น่าอายชะมัด!!!
‘ยั่วนัก เดี๋ยวกูก็รักซะหรอก ’
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สั้นไปนิดนะค่ะ :sad4: อยากพิมต่อแต่มรสุมการบ้านเยอะม๊ากกก ขนาดพยยามรีบทำการบ้านแบบไม่ให้ค้างครูก็ดันสั่งมาเรื่อยๆ
กะจะไม่ไห้พักหายใจกันเลยที่เดียว เฮ้อออ อ่านเม้นไห้กำลังหน่อยนร๊าาา ไปทำการบ้านแระ ฟิ้วๆๆ บะบายคร๊าา :bye2: :เฮ้อ:
-
ถึงตอนนี้จะสั้นมาก แต่ก็ขอบคุณนะครับ ที่มาลงให้อ่านบ่อยๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนิยายและมาลงตอนใหม่ๆอย่างต่อเนื่องครับ
-
ขอบอกว่า....สั้นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m16: :m31: :fire:
แต่ให้อภัยเห็นว่าน้องเรียนหนักพี่ขอเอาใจช่วยค่ะ
จะนั้งรอนอนรอทั้งงงงงคืนเครียงานให้เสร็จก่อนก่ได้ค่ะ
ไม่ว่าค่ะเพราะเรียนคืองานหลักส่วนรักคืองานรอง(นอกเรื่องปะ)
อิอิพี่รั่วๆๆนะอย่าได้ถือสาแบบว่ามาวันละนิดก็ได้
จิตใจจะได้แจ่มใส :bye2:
-
โดดถีบพอร์ทแล้วจากไป...ชอบคิวก็บอกไปเส่ะ ฮึ๊ย!!
-
ก้อรักเด่ ครัยห้ามฟร๊ะ
รอต่ออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
ถนอมคิวหน่อยดิ กว่าจะรักก็ช้ำตายพอดี
-
ชอบคิวท์ก็บอกไปเลย
-
เออ............ รู้สึกว่าจะไม่นิดนะ แต่มันสั้นมากจริงๆ ==
-
ฟินอ่ะ
-
จัดหนักกกกกกก :z1:
:call:
-
แอบสงสารนายเอกเราจับใจจริง ๆ
ถ้ารู้ว่าคนที่เปิดซิงน้องคิวท์เป็นตัวเองจะทำหน้าไงนะ5555+ :laugh: :laugh:
ไรเตอร์ที่รักก็รีบมาลงต่อนะ :impress2: :impress2:
-
มาตอนไหม่แบบสั้นได้ใจมาก ไม่เป็นไรเป็นกำลังใจให้นร๊าา :L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักจัง
รีบๆๆมาต่อนะค่ะ ^^
-
บอกตรงๆนะแจง "เกลียด ไอ พอร์ท"!!! เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย :m16:
เดี๊ยะ เดี๊ยะ ถีบไปนู่น =,.= :z6:
-
รีบมาต่อน่ะ
:L2: :L2:
-
ร้าย 12 <2.1+2.2>
“อย่าดิ้นดิ”
“ไม่เอา ปล่อยนะ!!!~”
“ไม่ปล่อย!~”
“อ๊ะ…”
ริมฝีปากนุ่มโดนประกบจากคนตัวสูงอย่างรวดเร็ว คนตัวเล็กพยายามใช้แรงผลักร่างสูงออกแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเมื่อคนตัวสูง
ยิ่งมอบรสจูบอันเร้าร้อนแรงขึ้นไปอีก
“พะ…พอ”
“เคลิ้มเลยหล่ะสิ”ร่างสูงว่าประคองคนตัวเล็กที่เสียการทรงตัว
“…”ผมงุดหน้าหนี ไอ้พอร์ทก็ไม่วายยื่นหน้าจะเข้ามาจูบผมอีกครั้ง แต่โดนมือผมปิดปากไว้ทัน
ลิ้นอุ่นของไอ้พอร์ทกำลังเลียที่ฝ่ามือมือผมจนต้องชักมือกลับ
“หึหึ”มันยิ้มเหมือนคนโรคจิต กระชับเอวผมแน่น จมูกโด่งๆกำลังคลอเคลียอยู่กับแก้มผม
“ปล่อยได้แล้ว”
“เจ็บป่าว”มันว่า ถกคอเสื้อผมลงเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยบนต้นคอที่แดงจ้ำ และเริ่มออกเป็นม่วงช้ำ
“ไม่เจ็บแล้ว”
“อึดดีนะมึง”มันมองผมยิ้มๆ
ทำร้ายคนอื่นแล้วยังไม่สำนึกอีก
ฟอดดดดดด
“อ๊ะ”อยู่ๆไอ้พอร์ทก็กดจมูกลงผมแก้มผม
“อย่าให้กูเห็นว่ามีร่องรอยของผู้ชายอื่นที่ไม่ใช้กู”
“…”
“ไม่ต้องมาเงียบ อย่าให้รู้ว่ามึงไปร่านกับผู้ชายคนอื่นนะไม่งั้นกูเอามึงตายแน่”
“ไม่ได้ไปยุ่งกับใครซะหน่อย”ผมเถียง ชอบหาว่าผมชอบไปยั่วคนอื่น ตัวเองนั้นแหละที่มองโลกในแง่ร้ายจนเกินไป
“โกหก”
“ไม่ได้โกหก”
“แล้วตอนเที่ยงกูเห็นไอ้โจ๊กมันจับแก้มมึงหมายความว่าไง”มันเริ่มขึ้นเสียง
“โจ๊กมันเป็นเพื่อนเรานะ”
“แล้วไง”
“นิสัยไม่ดี”
“มึงว่าไงนะ”
“คนอะไรไม่รู้ นิสัยไม่ดี ไอ้คนใจแคบ”
“ผัวมึงนั้นแหละ” มันว่า จับแก้มผมสองข้างแล้วจุ๊บที่ปากผม ตะกี้ยังหน้ามุ่ยอยู่เลย
เฮ้ออออ~
“…”
“ยืนนิ่งอยู่ได้ ไม่ไปเรียนเหรอไง”
“ไป” ผมตอบผลักไอ้พอร์ทออก แต่มันยังยืนกันผมอยู่แบบนี้แล้วผมจะไปเรียนได้ไงหล่ะ
“ก่อนไป หอมแก้มกูหน่อยดิ”มันยื่นหน้าเข้าใกล้
“ไม่เอา”
“งั้นไม่ต้องไปเรียน”มันทำหน้าดุ จ้องผมนิ่ง ทำไงดีเนี่ย!~ ถ้าเข้าเรียนสายผมต้องโดนดุอีกแน่
จุ๊ฟ~
ผมรั้งคอให้พอร์ทลงมาหลับตาปี๋ จูบลงริมฝีปากหนานั้นอย่างรวดเร็วก่อนจะผลักไอ้พอร์ทออกแล้วรีบวิ่งขึ้นบันได
“ไอ้คิวท์กูให้มึงหอมแก้มกูนะ ไม่ใช่จูบ ฮ่าๆๆ”
เสียงไอ้พอร์ทโวยลั่น โอ๊ย นี่ผมทำไรลงไปเนี่ย น่าอายชะมัด!!!
‘ยั่วนัก เดี๋ยวกูก็รักซะหรอก หึๆ’
ผมจ้องคนตัวเล็กที่วิ่งหนีไปสุดตา
แต่จะว่าไปแล้วนะ………
แก้มมัน…..
“ไอ้พอร์ท มึงไม่ขึ้นไปเรียนเหรอหว่ะ” ไอ้ตี๋นั้นเอง
“ไปดิ” ผมก้าวฉับๆเดินขึ้นห้อง เห็นไอ้คิวท์นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ หน้าแดงๆนั้น หึหึ
“ทำไรอยู่”ผมก้มลงไปกระซิบที่หูคนตัวเล็ก มันสะดุ้ง เงยหน้ามองผม หน้าเริ่มขึ้นสีจัด
“อ่า- -น หนังสือ”มันว่าตะกุตะกัก
“ปากนุ่มดีหว่ะ”ผมงับหูมันเบาๆ ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะเรียนหลังห้อง น่าแกล้งน่า…
“เหอะๆ”
“หัวเราะไรมึง”
“หัวเราะพวกปากกับใจไม่ตรงกัน”
“ไรมึง ไอ้เกมส์”
“ป๊าวว”
“กวนตีน!!!”
“กูว่านะ มองไปมองมาไอ้คิวท์มันก็น่ารักดีหว่ะ!?” ไรมึงเนี่ย อย่ามายุ่งกับไอ้คิวท์กูนะ
“ก็งั้นๆ”
“เหรอว่ะ กูว่าติ๋มๆน่าเอาดี หึหึ”
“มึงสน?”
“ถ้ากูสนมึงจะให้กูป่ะ”
ไอ้เกมส์ มึงกวนตีนกูมากไปแล้ว!!!
“อย่ามายุ่งกับเมียกู!!!” ผมตวาดลั่น มองไอ้เกมส์เดือดๆสายตาที่มันมองไอ้คิวท์จากข้างหลังเหมือนจะไปงับมันอย่างนั้นแหละ กูหวงนะ สัส!!!
“ฮ่าๆๆๆ”
ไอ้เกมส์หัวเราะรวน มือทุบโต๊ะแบบซะใจ คนในห้องเริ่มหันมามองผมกับไอ้เกมส์
มึงคนเดียวเลยไอ้คิวท์!!!
“มองไรหว่ะ!!!” ผมตวาด พวกนักเรียนต่างหันกลับไปอย่างหวาดกลัว
“หวงแรง”
“เสือก”
“เหอะ ไหนบอกว่าชอบมันแล้วทำไมทำร้ายมันขนาดนั้นว่ะ”
“เรื่องของกู”
“มึงก็ถนอมมันหน่อยดิ อย่าร้ายใส่มันมาก กูว่ามันก็ไม่เห็นจะร่านอย่างที่มึงบอก”
“มึงไม่รู้อะไร มันก็ชอบทำตาซื่อๆยั่วผู้ชายไปทั่ว”
“มึงบ้าป่าวว่ะ มันก็ทำหน้าปกติของมัน”
“เออ เรื่องของกู กูจะทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับมึง”
“เอออออออออ กูไม่ยุ่งก็ได้ว่ะ สัส!!!” มันว่า หันหน้ากลับไปวุ่นกับการเชทกับสาวๆของมันต่อ
ไอ้คิวท์!!!กูจะเอาไงกับมึงดีว่ะ
“คิวท์เลิกเรียนแล้วกลับบ้านกับกูป่ะ”เซนต์ถาม
“เอ่อ”ผมจะไปกับเซนต์ดีไหมนะ
“มันมีแฟนแล้ว ก็ให้แฟนมันไปส่งดิ มึงเสือกไร”โจ๊ก
“แล้วมึงเสือกไรกับกู”เซนต์
“กลับไปก่อนเหอะ วันนี้เรามีธุระ”ผมตัดบท ก่อนสองคนนี้จะทะเลาะกันไปมากกว่านี้
“งั้นกูกลับก่อนนะ”โจ๊กว่า โบกมือลา เดินออกจากห้อง
“โจ๊กมึงกลับไงว่ะ!!!”เซนต์ตะโกนออกไปนอกห้อง
“คิวท์กูกลับก่อนนะ ไอ้โจ๊ก เป็นไรว่ะ!!?”เซนต์สบถออกจากห้องไป
ผมเก็บกระเป๋าเดินออกจากห้องเรียน ไม่มีวี่แววของไอ้พอร์ท มันคงกลับบ้านไปแล้วมั้ง
เป็นแค่แฟนหลอกๆจะมีสิทธิไปหวังอะไรมากมาย…
ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงหน้าโรงเรียนตลอดทางสายตาหลายๆคู่กลับจ้องมาที่ผม นักเรียนหญิงต่างจับกลุ่มชี้มาที่ผม แล้วซุบซิบกัน
ผมรีบก้าวขาให้เร็วขึ้นให้พ้นจากสายตาพวกนั้น
ปี๊ดดๆ!!!~
รถสปอร์ตคันหรูหยุดจอดอยู่ตรงหน้าผม กระจกรถค่อยเลื่อนลงมา เผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นตา
“ขึ้นมาดิ”
ผมขึ้นไปนั่งบนรถ มองใบหน้าไอ้พอร์ทอย่างหวาดๆไม่รู้ว่ามันจะมาอารมณ์ไหนอีก
“มองกูมีไร”
“ป่าว”
“วันนี้ไปนอนที่คอนโดกูนะ”มันว่า พลางออกรถไปตามถนนใหญ่
“แล้วแม่ล่ะ” ไปนอนที่คอนโดมันเหรอ? ผมต้องโดนมันทำแบบนั้นอีกรึเปล่า?
“โทรไปบอกแม่มึงสิ ว่ามาค้างที่บ้านกู”
“แต่- -”ผมอึดอัด ไม่อยากไปนอนกับมันเลย
“งั้นก็ไม่ต้องโทร เดี๋ยวกูโทรไปบอกเอง”
ผมเงียบ บังคับกันอีกแล้ว
รถค่อยๆจอดลงหน้าร้านคลับใหญ่แห่งหนึ่งย่าน XXX แต่นี้เป็นคลับที่ผมเคยทำงานนี่ ไอ้พอร์ทมาที่นี่ทำไมกัน?
“ลงมา”ไอ้พอร์ทว่าเสียงดุ
“พาเรามาที่นี่ทำไมเหรอ”ผมถาม ยืนข้างๆคนตัวสูง
“ไม่ต้องถาม เดินตามกูมาก็พอ แต่อย่างมึงคงไม่หลงใช่ป่ะ คุ้นเคยอยู่เลยนี่”มันว่า เดินเข้าไปในหลังร้าน ส่วนผมก็เดินตามมันไป
แบบเงียบๆ
“เปลี่ยนชุดซะ”มันยื่นถุงผ้าที่มีเสื้อผ้าข้างในให้
ผมออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อยืดสีฟ้า กางเกงสามส่วนสบายๆ ส่วนไอ้พอร์ทอยู่ในชุดที่เรียกได้ว่าหล่อครบเซต
“ไป” มันเข้ามาจับมือผมไว้ก่อนจะพาเข้าไปในร้านที่เต็มไปด้วยผู้คนที่เบียดกันไปมา
“เฮ้ย ไอ้พอร์ท ทางนี้เว่ย”เสียงหนึ่งตะโกน ไอ้พอร์ทโบกมือ เดินไปยังโต๊ะข้างหน้า
“พาเด็กที่ไหนมาด้วยว่ะ”
“ไอ้คิวท์”
“คนนี้เหรอไอ้คิวท์ ที่มึงเล่าให้กูฟัง”
“เออ”
ผมมองไอ้พอร์ทกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง หน้าคุ้นๆแต่เพราะความมืดของแสงไฟทำให้ผมมองเห็นหน้าไม่ถนัดนัก
“แล้วไอ้เกมส์หายหัวไปไหนอีกว่ะ”ไอ้พอร์ทว่า หยิบแก้วเหล้าดื่ม
“เห็นว่าไปเข้าห้องน้ำ”
“เฮ้ย!!! ไอ้พอร์ทมาแล้วเหรอมึง”เกมส์เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้ผม
“ไอ้เกมส์มึงลุกออกไปนั่งข้างไอ้วินเลยนะ”ไอ้พอร์ทว่าเสียงเข้ม ผู้ชายคนนั้นที่แท้ก็ชื่อวินนี่เอง
“ทำไมนี่มันร้านกู กูจะนั่งตรงไหนก็ได้”
“กวนแล้วมึง ไอ้คิวท์มึงลุกขึ้นมานั่งตักกูเลยนะ”ไอ้พอร์ทมองเกมส์ตาขวาง ก่อนจะกระชากผมให้ไปนั่งที่ตัก
“อ๊ะ”
“เฮ้ย เบาๆหน่อยสิว่ะ”วิน
“นั้นดิ คนยิ่งตัวเล็กๆอยู่เกิดกระดูกมันหักขึ้นมาทำไง”เกมส์เสริม
“พวกมึงเวอร์ไปป่าว มันยังไม่ว่าไรกูซะคำ”
“ไอ้พอร์ท เหี้ย!”วิน
“ฮ่าๆๆ”เกมส์หัวเราะ ส่วนไอ้พอร์ทนั่งหน้านิ่ง ยังกับไปโกรธอะไรใครมา
“เป็นอะไรเหรอ”ผมหันหน้ากลับไปถามคนตัวสูงที่นั่งหน้านิ่ง
“เสือก” คำตอบที่ได้มาทำให้ผมรีบเอาหน้างุดลงทันที อุสส่าเป็นห่วง เฮ้อ
“มึง!~อย่าเครียดดิกูแหย่เล่น”เกมส์ว่า
“แค่นี้ทำหวงว่ะ มาๆชนๆ”วินยกแก้วเหล้าให้ไอ้พอร์ท ก่อนจะยื่นมาให้ผม ถัดไปก็เป็นแก้วของเกมส์
“มึงดื่มเป็นเหรอ”ไอ้พอร์ทก้มลงมาถามผม
“…”ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“งั้นก็ไม่ต้องกิน”ร่างสูงเอาแก้วเหล้าออกจากมือผม วางลงบนโต๊ะแทน
“ไรว่ะ เปิดตัวแฟนมึงทั้งที ชนแก้วกันก่อนดิ”วินว่า
“นะ”วินมองมาทางผมด้วยสายตาออดอ้อน ผมจำใจยกแก้วเหล้าบนโต๊ะมาถือไว้ในมือ
เกร๊ง! ~
เสียงแก้วกระทบกัน ทุกๆคนกระดกเหล้าจนหมดแก้ว ผมค่อยยกแก้วดื่ม แหวะ! กินไปได้ไงเนี่ย~
“ดื่มให้หมดเลยย”เกมส์เชียร์
“พอแล้ว พวกมึงจะมอมเหล้ามันรึไง”ผมทำท่าจะกรอกเหล้าเข้าไปใหม่แต่ไอ้พอร์ทกระชากแก้วออกไปซะก่อน
“ให้หมดดิว่ะ”วินว่าเอาแก้วน้ำยัดเข้ามาในมือผม
“อืม”ผมยกเหล้าขึ้นดื่มไปจนหมดแล้ว รู้สึกมึนๆหัวยังไงไม่รู้
“กูว่ามันเริ่มเมาแล้วว่ะ”เสียงไอ้พอร์ท
“พอร์ท~ ร้อนน!”ผมเข้าไปคลอเคลียกับร่างสูง ร่างกายเริ่มอ่อนแรง ร้อนรุ่มผิดปกติ อยาก…ปลดปล่อยความร้อนรุ่มนี่ออกจากตัว
“ไอ้วินมึงใส่ไรลงไปในเหล้าว่ะ”
“เชิญสนุกกับของขวัญสุดพิเศษกูได้เลยนะ หึหึ”วินยิ้มเจ้าเล่ห์ มองคนร่างเล็กที่อ่อนระทวยอย่างถูกใจกับของขวัญที่ตนเองมอบ
ให้
“ไอ้สัสวิน กูไม่ได้ขอให้มึงช่วยเลยนะ”
“กูรู้ว่ามึงอยาก”
คนทั้งสามเหยียดยิ้มออกมาอย่างรู้ทันในความคิดของกันและกัน ร่างสูงอุ้มร่างคนตัวเล็กที่มือไม้เริ่มอยู่ไม่เป็นสุข
คืนนี้ผมจะมอบความสุขให้มันเอง
แมวน้อยของผม....
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอโทษจริงๆนะค่ะ ร้าย 12.1 จะสั้นไปมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แต่ก็พยยามอัพวันนี้วันศุกร์สุด
สัปดาห์แล้วยังไงก็อย่าโกรธกันนะค่ะ :sad4: :sad4: ชอบไม่ชอบก็เม้นนะ อิอิ อยากได้เม้นเยอะๆๆม๊างง แง๊ๆๆ รอตอนต่อไป
กันด้วยนะ อิอิ บะบายคร๊าา :กอด1: :กอด1:
-
เอิ่มรักคิวก็บอกเส่ะ ระวังจะเสียคิวไปนะพอร์ท ชิชิดุจัง
+1ให้จ้า
-
ต่อได้อีก
-
ต่อๆๆๆๆคับ
-
อะไรของพอร์ทมันวะเนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย นิสัยอย่างนี้เดี๋ยวแช่งให้โดนปลดจากพระเอกเลย
--------------
โดนยา คิวท์เอ๊ย ไม่รอดแน่
-
ขอบคุณนะคะ คนเเต่งขยันเเต่ เรื่องมันยังห้วนๆ สั้นๆ บางตอนก็เเบบยังขัดขืน พอวักพักอ้าวเฮ้ยยอมกันเเล้ว ยิ่งช่วงเเรกๆ งง บทใคร คือใคร หลังๆ มีเขียนไว้ให้เลยเข้าใจ พระเอกของเราอารมณ์เเบบ วัยทองมากเถอะ ไม่ต้องนายเอกตรูก็ "งง" 55+++ ค่อยๆพัฒนาไปนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ บวกหนึ่งเน้อออ
-
55555555555555
วินทำได้ดีมากๆๆๆๆ
พอร์ทนี่หึงเหมือนกันนะเนี่ย
-
อยากอ่านต่อออ ออ >w< :impress2:
เอิ่ม....ไม่ได้อะไรขนาดนั้นนะ - -''''' :z1:
-
:sad4: :sad4:
ความหื่นมันเข้าตา
อยากอ่านต่อ :sad4:
:call:
-
รักเค้าแต่ชอบแอ๊บแบบพอร์ทนี่ไม่ไหว - -"
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วสิ่ :z1: :z1:
แล้วจะมีคู่โจ๊ก-เซนต์มะนี่ อยากให้มีอ่า :call: :call: :call:
-
ขอบคุณมากครับ สนุกดี
มาต่อเร็วๆนะครับ
ขอเป็ฯกำลังใจให้คนแต่งเสมอนะครับ
-
อืมสนุกดีค่ะ o13
เซ็งกะพอร์ทผีเข้าผีออก
จะรอคืนนี้ค่ะ
-
อารมณ์พอร์ทวัยทองเหมือนอารมณ์คนแต่งป่าวอ่า :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
มาเป็นกำลังใจให้ รอตอนต่อไปนะ อิอิ :L2: :L2: :L2:
-
คืนนี้ผมจะมอบความสุขให้มันเอง แมวน้อยของผม
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
ยังก็ช่วยถนอมนู๋คิวท์บ้างนะ คริคริ
-
โดนยาซะแล้ว
ค้างมากๆมาต่อเร็วๆนะ
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
มาต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อารมณ์พอร์ทวัยทองเหมือนอารมณ์คนแต่งป่าวอ่า :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ูู^
^
^
คนแต่งยังไม่วัยทองงเลยนะคร๊าาา ยังเอ๊าะๆยุเลย ฮ่าๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ร้าย 13
“พอร์ทท~”ร่างเล็กคราง รั้งหน้าก้มลงประกบปากผมอีกครั้ง
“เฮ้ย!ใจเย็นๆดิจะถึงห้องแล้ว”ผมว่า ปัดหน้าคนตัวเล็กออก สงสัยยาไอ้วินดีจริงๆว่ะ อึ๊ยย
“เดินเร็วๆสิ มะไหวแล้วนร๊า”ร่างเล็กอ้อน มือเรียวลูบไล้ตามแผงอกผมลงมาก่อนจะวกขึ้นมาแลบลิ้นเลียที่หูผมแผ่วเบา
“อ๊า ไอ้คิวท์หยุด!”ผมขึ้นเสียงใส่คนตัวเล็ก มันหน้างอเหมือนจะร้องไห้ ชะงักมือก้มลงซบที่อกผม
เอ่อ…กูทำไรผิดว่ะ!?
“อึกก อือ”
“ร้องทำไม”
“พอร์ทไม่รักเราเลยเหรอ~”มันว่าเสียงเบลอ ดวงตาเปียกชื้นด้วยคราบน้ำตา
“…”ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไรรีบสาวเท้าให้ไปถึงห้องให้เร็วที่สุด ในใจนึกสับสนผมเองก็ไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับมัน แต่ทำไมไม่รู้ถึง
ไม่ยอมปล่อยมือมันไปได้ซะที
คงติดใจมั้ง
แต่ผมไม่ใช่เกย์ จะรักผู้ชายด้วยกันได้ยังไง!?
แต่ช่างเหอะ!! คืนนี้ผมกับมันแค่มีความสุขด้วยกันก็พอ!!
ผมโอบคนตัวเล็กไว้ข้างตัว อีกมือล้วงคีย์การ์ดรูดก่อนจะผลักประตูออก
“พอร์ททท~”
“หื้อ”
“ร้อนน”
“เดี๋ยวกูถอดเสื้อให้”ผมว่าค่อยๆดึงเสื้อยืดสีชมพูออกจากตัวร่างบาง
“หายร้อนยัง”
“ยัง~ เป็นอะไรไม่รู้ อ๊ะส์ พอร์ทท~”ร่างเล็กบิดตัวงออยู่บนเตียง หน้าขึ้นสีจัด เหงื่อแตกพลั่ก
“ให้ช่วยป่ะ!?”
“หื้อ ยังไง~”มันว่าหลับตาพริ้ม เม้มปากแน่นพยายามข่มความอยากที่กำลังปะทุ
ถ้ารู้ว่าเวลาง่ายจะน่ารักแบบนี้นะ จะจับยากรอกปากทุกวันเลย หึหึ
“อย่างที่มึงต้องการ~”ผมว่า ปลดกระดุมเสื้อออก ก่อนจะรูดซิบที่กางเกงลง ขึ้นคร่อมตัวร่างบาง
“ไม่อ้าว กลัวว!~”มันงอแง ผลักอกผมออก
มารยา…
ผมคิด
“ไม่เห็นต้องกลัว ไม่ใช่ครั้งแรกของมึงซะหน่อย”ผมจับข้อมือมันรวบขึ้นไปบนหัวพลางก้มลงไปดูดเม็ดไตสีสดสองข้างนั้นอย่างเมา
มันส์อย่างเต็มอิ่ม ลิ้นอุ่นๆค่อยลากมาหยุดอยู่ที่เป๋ากางเกงก่อนจะฝังหน้าลงไปจูบจุดนั้นสร้างความเสียวซ่านให้แก่ร่างบางยิ่งขึ้น
ไปอีก
“อ๊าส์!!~”
“ชอบไหม”ผมผละจากส่วนแกนกลาง เงยหน้ามองคนเล็กที่แก้มเริ่มขึ้นสีจัด ปากหอบแฮ่กๆ
“…” มันไม่ตอบกลับจ้องมองหน้าผมแทน
“ชอบ…”
เหอะ…ง่ายดีว่ะ
ไหนตะกี้บอกว่ากลัว!?
“หึ”
“อ๊าส์!!!”ร่างบางหลับตาแน่นข่มความเจ็บเมื่อผมขบที่หัวนมมันอย่างแรงด้วยความหมั่นเขี้ยว
“เรามาเริ่มสนุกกันเถอะ” ผมว่ากระชากกางเกงของคนตัวเล็กออก ก่อนจะจัดการเสื้อผ้าผมออกสรุปแล้วผมกับมันก็ต่างอยู่ใน
สภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่
“ฮึก พอร์ทท~”
“ไร”
“อุ๊บส์!!!”ไอ้คิวท์รั้งคอผมไปประกบปากมันอย่างรวดเร็ว ลิ้นบางสอดเข้ามาในปาก ผมตอบจูบลิ้นบางนั้นอย่างดุเดือด ควานลิ้น
เข้าไปหาความหวานของโพรงปากของร่างบาง
“อื้ออ อ”ไอ้คิวท์คราง หายใจหอบถี่เมื่อเริ่มรู้สึกขาดอากาศหายใจ ผมผละจากริมฝีปากให้เจ้าตัวได้พักหายใจ เลี้อยจูบลงมาหยุด
ที่ซอกคอหอมๆแทน
“พอร์ททท~”
“ไร”
“มะ- -ไหวแล้ว”
“หื้ออ?”
“ช่วยที!~”
“อ๊าส์ !!!!~”
ผมมองร่างบางที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียง อกกระเพรื่อมขึ้นลงเมื่อไฟรักเพิ่งจบไป ตามตัวมีรอยจ้ำแดงๆเต็มไปหมดรวมถึงซอกคอขาวนั้นที่ผมได้แสดงความเป็นเจ้าของไว้ก่อนแล้ว ปากบวมเจ่อช้ำเลือด แก้มสองข้างยังคงเป็นสีเข้มจัด เหงื่อแตกพลั่กตามตัว สงสัยคงจะเหนื่อยมากเพราะคืนนี้ผมเอามันไปห้ายกได้ก่อนที่มันจะสลบคาส่วนของผมยังอยู่ในสะโพกมันอยู่ ผมจึงจำใจยอมถอนกายออกไปจัดการตัวเองที่ห้องน้ำ ปล่อยให้มันพักผ่อนไป
ลูกแมวยั่วสวาทชัดๆ!!! ผมคิด
ก้มลงสูดความหอมจากแก้มของคนตัวเล็ก ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆสวดกอดร่างบางจากข้างหลัง
ถึงคืนนี้ผมจะกินมันแบบไม่หน่ำใจแต่ได้กอดมันแบบนี้ก็คุ้มละหว่ะ !!!
'ชอบบ...'
'จะผิดไหม ถ้าผมจะรักคนที่ข่มขื่นผม เหรอว่าผมเต็มใจ?'
'จะผิดรึเปล่านะ ถ้าใจผมจะเต้นแรงกับคนที่เคยด่าผมต่างๆนาๆ'
'จะเป็นไปได้ไหม ที่มันจะรักผม'
'ไม่ใช่แค่ที่ระบายความใคร่!!!'
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาแบบสั้นๆอีกตอน ต้องขอโทษจริงๆนะค่ะ :sad4: พยายามรีบอัพไม่อยากให้มันชนกับการบ้าน เรียนพิเศษก็หนัก ยังเจือกไปซื้อไหมพรมมาถักอีกก กร๊ากกก = =" กว่าจะถักเป็นเฮ้อ ปวดตับ ความเป็นกุลสตรีมีน้อยนิด T-T ซึ่งตอนนี้ก็ยังถักไม่เป็น เฮ้อออ <<<อย่าสนใจเราบ่นเลยนะ :z3: :z3: :z3:
ขอบคุณสำหรับเม้นนะค่ะ ตั้งกำลังใจและติชมค่ะ อ่านมีกำลังใจแต่งต่อมาก ยังไงก็ฝากพอร์ท คิวท์ด้วยนะ อยากจะแต่งได้ไม่ดีมากก็อ่านเถอะค่ะ อิอิ :L2: :L2: :L2:
-
น้องคิวนี่เหมือนจะรักพอร์ทแล้ว
พอร์ทก็ควรจะรู้ตัวได้แล้วนะว่ารัก หวงซะขนาดนั้น
-
สั้นอะ :sad4:
รับมาต่อนะ
:call:
-
อัพบ่อยๆๆได้มั้ยจ๊ะ (ถ้าไม่ติดธุระหรือว่าการบ้าน)
คนอ่านรออ่านมากกกกกกกกกก
-
รักคิวแล้วยังไม่รู้ตัวอีกนะพอร์ท คิวเอาใจช่วยจ๊ะ
อัพน้อยๆก็ไม่ว่ากันจ๊ะขออย่างเดียวอย่างหายไปก็พอละ
-
สั้นมากค้าบ
-
ถ้าพอร์ทไม่รักก็อย่าทำแบบนี้เลยสงสารคิวท์
-
มาแล้ววว อัพบ่อยๆไม่เหนื่อยเหอะ ไอ่จุ๊บ = =" เป็นกำลังใจให้นะ อิอิ :m4: :m4: :m28:
-
:call: :call: :call:
:z13: :z13:
:L2:
-
สั้นไปนะครับ แต่ก็ยังดีที่มา ลงให้อ่านบ่อยๆไม่หายไปเลย
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มาสั้นๆอีกแร้ววว แต่ดีนะที่มาต่อ เป็นกำลังใจให้จ้าา :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ปากไม่ตรงกับใจจิงๆ ไอพอร์ท = =' :เฮ้อ:
อัพต่อด้วยยยยไอหมาแจง o13
-
มาต่ออีกนร๊าา พอร์ทนิ อะไรของมัน!!~ :pigangry2: :pigangry2:
-
สั้นอีกแล้วง่าา มาต่อให้อีกนร๊าา :m5: :m5: :m5:
-
ร้าย 14
แสงแดดจากหน้าต่างสอดส่องเข้ามาในห้องนอนตอนสายๆ ผมลุกตื่นขึ้นนั่งบนเตียงอย่าทุลักทุเลเมื่อความเจ็บปวดบริเวณสะโพก
ยังไม่ทุเลาลง ท้องเริ่มร้องด้วยความหิว ผมมองไปรอบๆห้องไม่มีวี่แววของไอ้พอร์ท ผมตัดสินใจคลานลงจากเตียงเกาะหัวเตียง
เป็นที่ยึดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยความปวดเมื่อยไปทั้งตัว
เมื่อคืนผมกับไอ้พอร์ท…
อีกแล้ว
เฮ้ออ ผมถอนหายใจ ก่อนจะล้มตัวนอนแช่ลงไปในอ่างน้ำขนาดใหญ่ กลิ่นหอมๆของครีมอาบน้ำทำให้สมองผมปลอดโปร่งขึ้น
ผมก้มดูร่างกายที่เปลือยเปล่าของตนเอง มีแต่รอยช้ำแดงๆเต็มไปหมด ผมพอจะจำเรื่องเมื่อคืนอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่ผสมอยู่
ในเหล้าใบนั้นทำให้ผมทำอะไรบ้าๆลงไป
ผมหลับตาลงอีกครั้งทบทวนเรื่องทั้งหมดในสมอง ผมไม่รู้ว่าผมอยู่ในฐานะอะไรสำหรับมัน แฟนกำมะลอ เพื่อนร่วมห้อง หรือคู่นอน
กันแน่?
แอด!~ ปัง
ผมหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องที่เปิดออกแล้วปิดลง หรือว่าจะเป็นไอ้พอร์ท?
แต่ทำไมมันเงียบๆผิดปกติ หรือว่าจะเป็นโจร!? ใจผมเต้นตึกๆ เมื่อไม่มีเสียงอะไรเกิดขึ้นอีก
ตึก
ตึก
ตึก
เสียงฝีเท้าเริ่มเคลื่อนไหว
ตึก
ตึก
ตึก
ผมคิดไปเองรึเปล่านะว่ามันกำลังจะเดินเข้ามาที่ผม
ตึก
ตึก
ตึก
ผมลุกออกจากอ่างมองไปรอบห้องน้ำ มือควานหาสิ่งที่สามารถป้องกันตัวเองได้
ตึก
ตึก
ตึก
แอด!~
“โอ๊ยย!!!เฮ้ย”
“หยุดดิว่ะ!!~”
ผมหลับหูหลับตาใช้ไม้ถูพื้นฟาดบุคคลปริศนาอย่างแรง
“นายเป็นใครอ่า ออกไปนะ!!! ไอ้โจรโรคจิต!?”
ผมไม่ยั้งมือ ฟาดมันแรงขึ้นไปอีก แต่ว่าเสียงมันคุ้นๆ ?
“ไอ้คิวท์ มึงจะหยุดไหม๊!!!”
ผมลืมตาขึ้นเงยหน้ามองคนตัวสูง ที่หน้าแดงจัดด้วยความโกรธ ผมยิ้มแหยะๆวางไม้ถูพื้นลง
“ก็เข้ามาไม่ให้สุ่มให้เสียง เป็นใครใครก็ตกใจกันทั้งนั้นแหละ”
“กูจะเข้าออกยังไงก็ได้ มึงนั้นแหละทำกูตกใจ”มันว่ามองหน้าผมนิ่ง ผมเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงสงสัย
“แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า!?”มันขึ้นเสียงดุ มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ใครเค้าอาบน้ำใส่เสื้อผ้ากันเหล่า!? ผมเถียงในใจ ถ้าพูดออกไป
สงสัยคงจะยาวแน่
“ก็อาบน้ำอยู่”
“แล้วถ้ากูเป็นโจรจริงๆป่านนี้มึงคงโดนเอาไปไม่รู้กี่ยกแล้ว ชอบยั่วนักเหรอไง”
“ป่าว”
“ไม่ต้องเถียง ออกไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย” มันสั่ง ยังคงยืนนึ่งอยู่ตรงหน้าผม
ผมหยิบผ้าขนหนูมาคลุมตัวไว้ เดินออกจากห้องน้ำด้วยความลำบากนิดๆ อาจเป็นเพราะผมขยับร่ากายมากเกินไปจนแผลที่ก้นมัน
อาจจะเกิดการอักเสบ ผมเหลือบมองไอ้พอร์ท อยากจะให้มันช่วยแต่คงจะไร้ประโยชน์
“เดินชักช้าอยู่นั้นแหละ”ผมรู้สึกเหมือนร่างกายจะลอยขึ้นจากพื้น ไอ้พอร์ทกำลังอุ้มผม เหมือนกับเจ้าหญิงกับเจ้าชายในนิยาย จะ
ต่างกันที่ผมเป็นผู้ชายเท่านั้น แต่รู้สึกถึงความอ่อนโยนและอบอุ่น
มันวางผมนั่งลงกับเตียงก่อนจะเดินไปรื้อเสื้อผ้าที่พอจะใส่ได้ออกมาสองสามชุดโยนมาทางผม
พร้อมกับกางเกงในตัวจิ๋วให้ผมอีกหนึ่งตัว
“เดี๋ยวกูจะออกไปข้างนอก มึงต้องไปกับกูด้วย”
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้”
มันเดินเข้ามาจับผมใส่เสื้อผ้าแบบลวกๆมีเสียงผมร้องโอ๊ยเป็นระยะ ก่อนมันจะอุ้มผมลงจากคอนโดแล้วจับยัดใส่ลงไปในรถ
รถค่อยๆเลี้ยวเข้าไปในโรงพยาบาล
สีหน้าไอ้พอร์ทดูร้อนรนหลังจากได้รับโทรศัพท์จากเกมส์ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมอยู่ๆไอ้พอร์ทก็เลี้ยวรถกลับอย่างกะทันหัน
ทั้งๆที่บอกผมว่าจะพาไปกินข้าว แต่กลับพาผมมาอยู่โรงพยาบาลแทน
“ไอ้วินเป็นไงมั้งหว่ะ”
“ปลอดภัยแล้ว แต่อาการหนักเอาการอยู่ ”
“มันไปทำอะไรทำไมถึงได้มานอนอยู่โรงบาลอาการเจียนตายแบบนี้?”
“ไอ้กัส ศัตรูเก่ากูไง มันพาพวกนักเลงมาดักรอกูอยู่ที่หน้าบ้าน แต่วันนั้นไม่มีใครอยู่บ้านไอ้พวกนั้นเลยเอาคืนกับไอ้วินแทน หมาหมู่
ชัดๆกูก็ไม่รู้ไรมากหรอก กลับมาก็เห็นไอ้วินนอนสภาพเป็นศพอยู่หน้าบ้าน”
“ไอ้อันธพาลโรงเรียนข้างๆที่มึงไปแย่งเมียกะหรี่ของมันมาใช่ป่าวว่ะ”
“เออ ประมาณนั้นแหละ แต่เรื่องมันยาวว่ะ กลับไปกูค่อยเล่าให้ฟัง กูว่ามึงอย่ายุ่งเรื่องของกูเหอะเดี๋ยวคนใกล้ตัวมึงพลอยจะโดน
ลูกหลงไปหมด”เกมส์ว่าพลางมองมาที่ผม
“กูยอมไม่ได้หรอก ทำแบบนี้หยามหน้ากูชัดๆ ไอ้วินมันก็เพื่อนกู เหมือนน้องกูคนนึง กูไม่ปล่อยไอ้เวรนั้นไว้แน่!”
“ตามใจมึง กูว่ามึงระงับอารมณ์หน่อยเหอะ ไอ้คิวท์มันหน้าเสียหมดแล้ว”
“เออ ออกจากห้องไอซียูเมื่อไหร่โทรบอกกูด้วยล่ะกัน กูได้มาเยี่ยม”
“อืมๆ กูว่ามึงไม่ต้องมาก็ได้ให้ไอ้คิวท์มันมาดูแล ไอ้วินคงหายวันหายคืน ฮ่าๆ”
“มึงกับมันได้หายจากไปโลกนี้ดิ สัส!!!”
“ฮ่าๆ”
“เป็นไงมั้ง ยาไอ้วินใช้ได้ป่ะไอ้คิวท์”เกมส์ถามเสียงล้อๆผมคิดว่าจะคุยกันยาวจนลืมผมไปซะแล้ว
“ยั่วกูทั้งคืนอ่ะ”ไอ้พอร์ทตอบเสียงกวนๆนัยน์ตาสีน้ำตาลดุมองผมแกมยิ้มๆ
“เบื่อไอ้พอร์ทเมื่อไหร่ก็แวะมาหากูได้นะ ยินดีบริการทำรักให้ทั้งวันทั้งคืนเลย”
“Kมึงสิ อย่ามายุ่งกับเมียกู”ไอ้พอร์ทว่าดึงตัวผมเข้าไปกอดแบบลวกๆก่อนจะฝังจมูกโด่งที่แก้มผมอย่างหมั่นเขี้ยว
“หมั่นไส้ว่ะ นี่มันโรงพยายามบาลนะมึง ถ้าอยากจะเอากับก็กลับหลุมมึงไปโน้น!~”
“ฮ่าๆ”ไอ้พอร์ทหัวเราะขึ้นบ้าง มันเงยหน้ามองมัน เวลามันยิ้มแบบนี้ก็หล่อดีนะ
“กูเฝ้าไอ้วินมาคืนนึงเต็มๆแล้วพวกมึงกินไรกันมายังว่ะ”
“ยัง ไปหาไรกินกันเหอะ ไอ้คิวท์มันยังไม่กินไรมาสองวันแล้ว”ผมเบิกตาขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อวานผมก็กินข้าวแล้วนี่นา
“ไม่ต้องมาทำหน้า เอ๋อเลยนะมึง สลบไปสองวันเต็มๆเล่นเอากูตกใจแย่”
“ห๊า!~”ผมอุทานด้วยความตกใจ นี่ผมนอนไปสองวันเลยเหรอ แล้วแม่หล่ะ คงเป็นห่วงผมมากแน่ๆ
“ไอ้พอร์ทมึงไปอดอยากมาจากไหนว่ะ จัดหนักเลยอ่าดิ”
“ก็มันยั่วกู กูก็ต้องสนอง”
“…”
“ปากนะมึง ไอ้พอร์ทมันก็ปากเสียงี้แหละ คิวท์มึงไม่ต้องไปสนใจมัน เดี๋ยวกูโอ๋นะ”
เกมส์ว่าอ้างแขนจะเข้ามาโอบผมไว้อีกคนแต่โดนมือไอ้พอร์ทปัดออกซะก่อน
“ลามปาม ไปๆกูว่าไปหาไรกินเหอะ กูหิวว่ะ”ไอ้พอร์ทว่า
“เออ ไปๆท้องกูร้องหมดแล้วเนี่ย”เกมส์บ่นลูบท้องตัวเองปอยๆ
“ผมก็หิวนะ”ผมพูดขึ้นบ้าง ไอ้พอร์ทสบตากับไอ้เกมส์แล้วมองผมแบบ งงๆ ก่อนจะลากกันไปขึ้นรถแล้วมุ่งหน้าสู่ร้านอาหารแถวนั้น
ทันที
“เป็นไงมันตายยังว่ะ”
“ยังครับ พวกผมซัดมันไปหนักเอาการอยู่”
“นี่เงิน ทำงานได้ดีมาก ออกไปได้”
“ครับ”
“มึงเล่นส่งคนไปอัดเพื่อนมันแบบนั้นมันไม่เกินไปหน่อยเหรอว่ะ”เสียงทุ้มอีกคนเอ่ยขึ้น
“มันยังน้อยไปด้วยซ้ำที่ไอ้เกมส์มันทำกับกู มึงค่อยดูนะ กูจะส่งคนที่มันรักลงไปนรกทีละคนทีละคน ให้สาแก่ใจกู และกูนี่แหละจะ
ทำให้มันเจ็บเหมือนกับกู!!!”
ไอ้วินมึงมันก็แค่หมากตัวแรกของกูเท่านั้น!!!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หายไปหลายวันเลย ขอโทษจริงๆนะค่ะ T-T พักนี้หาดใหญ่ฝนตกบ่อยมากกก อากาศแปรปรวน = =" คนเขียนเลยเกิดอาการป่วย
ไข้จับ ตัวร้อน เป็นๆหายๆ เซงจิต มาต่อให้แล้วนะค่ะ :sad4: :sad4: :sad4: เม้นกำลังใจให้ด้วนะ ขอบคุณค่ะ :L2: :L2: :L2:
ปล. ขอบคุณทุกเม้นที่ติดตามนิยายของเรานะค่ะื ขอบคุณมากค่ะ ^^
-
ง่าาาาาา ค้างงงงงง
T^T :dont2: :dont2:
รีบมาอัพต่อน้า :m1: :m1:
-
:serius2: มันเรื่องอะไรกันนนนนน
:L2: :L2:
-
เหมือนน้องคิวท์จะโดนด้วยเลย
-
รีบมานะ :impress2:
:call:
:call:
-
อะไรอีก ค้าง
มาต่อเร็วนะครับ
คนแต่งรักษาสุขภาพด้วยนะครับ
-
อ่ะอะไรยังไงละนี่ลุ้นๆ
-
เป็นห่วงคิวท์ซะแล้วละสิ
กลัวจะโดนเหมือนวิน
-
ไอ้กัสเกลียดไรกันกะเกมส์อ่า แล้ววินไปเกี่ยวไรด้วย เป็นห่วงคิวท์อ่า :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: ดูแลสุขภาพจร๊า :3123: :3123:
-
อร้าก ก ก คิวน์จะเป็นไรมั้ยเนี่ยย :serius2:
มาต่อเร็วๆหนั่นน หมาแจง :z3: :z3:
-
รักเค้าไม่ยอมบอก
แล้วเมื่อไรจะเข้าใจกันละ ห๊ะ o16 o16
-
สงสารบ้างอะไร
ตัวช้ำหมดแล้ววว ไม่คิดดจะถนอมบ้างเลยหรืออย่างไร
คิดว่าเป็นตุ๊กตายางเรอะ!!!
-
เหมือนมีรางร้ายจะมาเยือนคิวท์
-
จะเป็นไงต่อหล่ะเนี่ยย ? ดูแลสุขภาพด้วยนะ o13 o13 o13
-
อ้าว อยู่ดีๆเกิดอะไรขึ้น เกมส์ แย่แน่ๆ วินเป็นอะไรมากมั้ย
เอาใจช่วยหนูคิวท์ ให้พอร์ท รัก พอร์ทหลง
-
แล้วคิวท์จะโดนลูกหลงป่าวเนี่ย :m29:
-
สงสาร คิวท์ ตัวช้ำหมด พอร์ทแม่ง งี่เง่ารักเค้าชอบเค้าแต่ไม่ถนอมเลย SD ชัด ๆ
เห้อ
คิวท์ หาคนใหม่ดีกว่า ช้ำไปทั้งตัว สงสาร ว่ะ
-
รีบมาต่อเร็วๆๆนะ
อยากรู้เรื่องต่อไำปแล้ววว
-
มาต่อให้อีกนะ ไอ้กัสนี่เป็นใคร อยากรู้ๆๆ :o :o
-
มาต่ออีกเน้อ สนุกมากๆๆ ชอบๆ ฮิฮิ o13
-
ร้าย 15
“พวกมึงสองคน กินช้าๆดิ เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก” ผมมองแก้มตุ้ยๆของไอ้คิวท์ที่ยัดข้าวไปเต็มปาก ส่วนไอ้เกมส์ก็รีบกินอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ก็คนมันหิวหนิ” ตั้งแต่กูดีกับมันขึ้นมาหน่อยก็หัดจีบปากตีบคอเถียงเลยนะ
“แล้วทำไมมึงไม่กินว่ะ นั่งมองไอ้คิวท์อยู่นั้นแหละ”ไอ้เกมส์
“กูไม่ได้มองมัน”
“งั้นมึงมองกูอ่าดิ อย่ามองนะว่ามึงคิดไรกับกู!”ไอ้เกมส์ขึ้นเสียงดัดจริตตกใจ มันนั่งข้างๆกับไอ้คิวท์ ส่วนผมนั่งหน้ามุ้ย เสือกเข้า กันเป็นปี่เป็นขลุ่ย เหอะ!!!
“คิด”
“คิดไรว่ะ”ไอ้เกมส์ถาม
“กูคิดว่าจะถีบมึงตรงนี้ดีไหม๊”
“โหย ไรว่ะ สาส”ไอ้เกมส์
แกร๊ง~
เสียงช้อนวางกระทบลงกับจาน ก่อนคนตัวเล็กจะยกน้ำเปล่าในมือขึ้นดื่ม
“อิ่มแล้วเหรอมึง”ผมถาม
“อื้ม”มันว่าพลางผยักหน้า
“กูว่ามันดูซูบๆไปนะ มึงให้มันกินข้าวมั้งป่าวว่ะ ”ไอ้เกมส์หันไปจับไหล่ไอ้คิวท์ผลิกไปมา ร่างบางได้แต่ทำตาโตไม่ว่าอะไร
พวกมึงกำลังจะทำอะไรต่อหน้าต่อตากูว่ะ!?
“ช่วงนี้ไม่สบายบ่อยเลยดูซูบๆไปหนะ”ไอ้คิวท์ยิ้ม ก่อนจะปัดมือไอ้เกมส์ออก เมื่อตามันเกิดปะทะกับสายตาผมเข้า
หน้าซีดลง
เห็นกูเป็นผีรึไง
แต่จะว่าไปมันก็ผอมลงไปจริงนั้นแหละ กลับไปผมต้องขุนมันให้อวบๆแต่จะอวบหรือผอมสำหรับผมมันก็น่ารักอยู่ดี
.
.
.
.
.
.
.
เฮ้ย!!! กูคิดไรว่ะ น่ารักตรงไหน ขี้เหร่จะตาย!?
“เป็นไร ทำหน้าเหมือนคนเจ็บอึ”ไอ้เกมส์
เอามือมึงห่างๆไอ้คิวท์เลยนะ ไอ้***เกมส์
ผมบ่นในใจ
“เสือก กูพาไอ้คิวท์กลับบ้านหล่ะ ส่วนมึงหารถแถวนี้กลับ โอเค๊?”
ผมลุกขึ้นดึงร่างบางออกจากโต๊ะอาหาร ได้ยินเสียงไอ้เกมส์โวยวายแว่ว อยากยุ่งกับเมียกูดีนักทิ้งแมร่งมันตรงนั้นแหละ ร่างบาง
ในมือนี่ก็ตัวดี ชอบเหรอไงให้มันจับ
“แล้วเกมส์เค้าจะกลับไงเหรอ”ไอ้คิวท์ถาม หันหลังกลับไปมองหาเสียงโวยวายของไอ้เกมส์
“แท็กซี่เยอะแยะ เดี๋ยวมันก็หาทางกลับของมันได้เองแหละ”ผมว่า
“แต่ว่า…”
“ทำไมมึงเป็นห่วงมันมากเหรอไง”ผมเริ่มขึ้นเสียงหงุดหงิดใส่ เหรอมึงจะชอบไอ้เกมส์อีกคน กูคนเดียวไม่พอเหรอว่ะ แมร่งเฮ้ย!!!
“ห่วง แต่แค่เป็นห่วงกันตามคนรู้จักเท่านั้นเอง นายเองก็เพื่อนเกมส์หนิ ทิ้งเพื่อนแบบนั้นได้ยังไง”
คนตัวเล็กโวยวาย
“ถ้าเข้าไปตามไอ้เกมส์ คืนนี้กูเอามึง 5 ยก ”
“ไม่เอา พากลับบ้านที”
“งั้นก็กลับ แล้วอย่าไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นอีก”ผมสั่ง
“ทำไมเหรอ?”
“พูดงี้แสดงว่ามึงอยากมั่วผู้ชายเหรอไง”ผมขึ้นเสียงบีบข้อมือมันแน่น
“ป่าวซะหน่อย แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงชอบสั่งไม่ให้เรายุ่งกับใคร ทุกคนเขาคิดกับเราแค่เพื่อนนายนั้นแหละอคติไปเอง”
ไอ้คิวท์ว่า พยายามปกปิดอาการเจ็บที่ข้อมือตัวเอง ผมค่อยๆคลายมือออกจากร่างบาง ก็จริงอย่าที่มันว่า แต่ผมก็ไม่ชอบอยู่ดีที่
จะให้ผู้ชายที่ไหนมาถูกตัวมัน เฮ้อ!!! กูเป็นไรหว่ะ?
“กูไม่ชอบ มึงก็ไม่ต้องทำฟังคำสั่งกูไปก็พอ”
“อื้ม”มันว่า หน้าดูซีดลงไปกว่าเดิม ขอบตาดูแดงๆ
กูทำไรผิด?
“เดี๋ยวไปห้องน้ำก่อนนะ”มันสะบัดมือผมออกวิ่งตรงออกไปยังห้องน้ำทางหัวมุมของห้าง
คิดว่าผมเป็นตัวอะไร
หุ่นยนต์เหรอ...ถึงจะสั่งอะไรก็ต้องทำตามไปซะหมด...
คิดว่าผมไม่มีหัวใจเหรอไง... ผมก็หัวใจนะและรักใครเป็นด้วย...
ผมวิ่งตามร่างบางไป ไม่รู้ดิ รู้สึกแปลกๆ
ผมหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ มองกระจกที่แสดงสีหน้าของคนร่างบางที่ดวงตาแดงก่ำ
“ร้องไห้ทำไม”
มันสะดุ้ง หน้าซีดๆหันมามองผมที่ขอบประตูห้องน้ำ ตาแดงกก่ำเบิกกว้างก่อนจะรีบยกมือสองข้างปิดหน้าตัวเองเอาไว้
“ป่าว”มันว่าเสียงสั่น
“มึงปวดเมนส์เหรอไง ไปเดี๋ยวกูพาไปกินไอติม”
ผู้ชายที่ไหนเค้ามีเมนส์กันเหล่า ไอ้บ้าพอร์ท!~
“จะพาไปกินไอติมเหรอ”คนตัวเล็กว่ายกมือเช็ดน้ำตาออก
เอาของกินมาล่อแค่นี้ ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ? - -
“มึงจะไปไหม๊ ถ้าไปก็รีบล้างหน้าล้างตาเช็ดขี้มูกมึงออกด้วย”
ไอบ้าพอร์ท! พูดไรน่าเกลียด ติดอยู่จริงอ่า?
“ไม่เห็นจะมี”
“เหอะ รีบๆออกมาดิให้กูรอนานเดี๋ยวก็เปลี่ยนใจหรอก”
“เดี๋ยวสิ หน้ามันยังเปียกน้ำอยู่เลย รอให้แห้งก่อน”
“เอาผ้าเช็ดหน้ากูไปใช้ก่อน”ผมว่าเดินเข้าไปเช็ดหน้าให้ไอ้คิวท์มันลวกๆ ก่อนจะดึงมือมันออกจากห้องน้ำเดินไปอีกทางหนึ่งของ
ห้าง ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ร้านไอศกรีมที่มีการตกแต่งร้านแบบกุ๊กกิ๊กน่ารัก ผมเห็นร้านแล้วอยากจะอ้วก ปกติกูเข้าแต่ร้านเหล้า ไม่
ผับ ก็ บาร์ ไม่เคยพาใครมากินไอติมแบบนี้มาก่อนเลย ส่วนร่างเล็กๆข้างยิ้มแก้มแทบปริ ตะกี้ยังร้องไห้อยู่เลย หรือว่ามึงแกล้ง
ทำตัวน่าสงสารให้กูรู้สึกผิดว่ะ?
“ร้านน่ารักจัง”
“เข้าไปสิมึงจะยืนเพ้อยู่หน้าร้ายเลยเหรอไง”
“ถ้าไม่อยากกิน ก็หลับบ้านกันก่อนก็ได้นะ”มันหุบยิ้มลง มองร้านไอติมตาละห้อย
คิดว่ากูจะสงสารเหรอไง!?
“ไม่กลับ ทำไมกูจะให้มึงกิน เข้าไปสิ”ผมว่ากุมมือไอ้คิวท์เข้าไปในร้าน ตรงเข้าไปหาโต๊ะมุมที่ไม่ค่อยมีคนเยอะ เพราะผมไม่ชอบ
การถูกมองซะเท่าไหร่
“กินดีๆดิว่ะ เลอะหมดแล้ว”
“อื้มๆ”มันพยักหน้าให้มันผ่านๆไปไม่ได้หันมาสนใจผมแต่อย่างใด
“ทำอย่างกับไม่เคยกิน”
“ตั้งแต่พ่อจากไปเราก็ไม่เคยได้กินไอติมอร่อยๆแพงๆแบบนี้หรอก ทั้งๆที่ไอติมเป็นสิ่งที่เราชอบที่สุด”
ว่าหล่ะ เวลาผมไปบ้านมันถึงไม่เคยเห็นพ่อมันเลย อยู่กับแม่สองคนเองเหรอว่ะ?
“…”
“โทดทีนะ ไม่น่าพูดอะไรบ้าบอแบบนี้เลย”มันยิ้มก่อนจะก้มหน้าก้มตากินไอติมของมันต่อไป
ขอโทษกูทำไมว่ะ เรื่องแค่นี้เอง
“อิ่มแล้วเหรอ”
“อื้ม”มันว่าพลางเช็ดปากไปมา
“งั้นกลับบ้าน”
จ่ายตังค์ไรเสร็จผมกุมมือมันออกจากร้าน ก่อนจะเดินออกจากห้างแล้วขึ้นไปนั่งบนรถ
“จะกลับบ้านหรือจะกลับคอนโด”ผมถาม
“กลับบ้าน”มันว่า
“อืม”ผมสตาร์ทรถออกจากห้าง หันมองร่างบางที่ค่อยๆหลับตาลงด้วยความเพลีย
วันนี้กูตามใจมึงสักวันก็ได้ว่ะ
.
.
.
.
.
.
แต่รวันนี้iรู้สึกเหมือนผมมาเดตกับมันเลยหว่ะ
“ไอ้คิทว์ๆ”ผมเขย่าตัวมันเบาๆเริ่มจะกลัวว่ากระดูกมันจะหักจริงๆแหละ
“อื้ออ”มันค่อยๆปรื่อตาขึ้น บิดขี้เกียจก่อนจะเอามือขยี้ตา หันคอไปมามองออกไปนอกกระจก
“ถึงแล้ว”
“อื้ม ขอบคุณนะ”มันว่า
“เรื่องไร”ผมถาม
“ก็เรื่องไอติมไง”
“แค่ขอบคุณเหรอ”
“…”
“จูบกูก่อนดิ”
“หื้อ!?”
“ถ้าไม่จูบกูอุ้มมึงขึ้นไปต่อบนบ้านนะ”
มันหลับตาลงริมฝีปากบางค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ ยั่วกูดีแท้ ผมคิด
จุ๊ฟฟ~
“อื้ออ”ผมก้มลงประทับจูบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะค่อยๆลงลิ้นเข้าไปทำสำรวจโพรงปากหวาน
นุ่มและหวานกว่าไอติมที่ผมเพิ่งกินมาเมื่อกี้อีก
“อื้มม จ๊วบบ~”ผมดูดปากมันทีสองทีก่อนจะก้มลงซุกที่ซอกคอหอมๆโดยมีมือเล็กๆพยายามดันผมให้ออกจากตัว
“อืออ พอได้แล้ว”ร่างเล็กโวยวาย ปากบอกว่าไม่แต่ร่างกายสิเคลิ้ม
ฟ๊อดดด
ผมฝั่งจมูกลงบนแก้มนุ่มๆอีกครั้ง ก่อนจะคลายตัวออกจากคนตัวเล็ก
“พรุ่งนี้เดี๋ยวกูมารับไปโรงงเรียนเรียน ห้ามสายอีก”
“อื้ม”มันว่าแล้วก็เดินลงจากรถไป
ผมมองร่างบางที่ค่อยๆหายเข้าไปในบ้านหลังเล็กๆ ทุกครั้งที่ผมอยู่กับมันแล้วรู้สึกมีความสุขจัง
ความรู้สึกแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไรนะ?
.
.
.
.
.
แล้วกูเพ้อไรของกูว่ะ อึ๊ยย!!!
ผมสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนั้นออก ก่อนจะสตาร์ทรถคันหรูออกไปในที่สุด
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้วว ตอนนี้เป็นตอนหวานของพอร์ทและคิวท์เนอะ ไม่รู้จะถูกใจกันรึเปล่า รู้สึกว่าพอร์ทจะเริ่มชอบคิวท์แล้วนะเนี่ย ยังไงก็ช่วยลุ้นๆคู่นี่นะค่ะ ส่วนปริศนากัส วิน เกมส์ แอบสปอย - -* อันนี้ก็รอติดตามกันนะจ๊ะ :L2: :L2: :L2: รักคนอ่านทุกคนค่ะ
อ่านแล้วไม่รู้ว่าฝีมือเราพัฒนาขึ้นรึเปล่า อ่านแล้วยังมึนๆก็ติ กันได้นะ ขอบคุณค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
ปล. อากาศหนาวๆแล้วอยากลืมดูแลสุขภาพกันด้วยนร๊า :bye2: :bye2: :bye2:
-
เนี่ยขนาดเป็นตอนหวานนะ.. พอร์ทแกจะซึนไปถึงไหน :3125:
เมื่อไรจะพูดดีๆกับคิวท์บ้างนะ..เอาแบบหวานๆนะ :กอด1:.
แอบสงสารคิวท์ คงน้อยใจอยู่แต่ไม่รู้จะทำยังไง :เฮ้อ:
-
ชอบๆๆ
โหด
เถื่อน
มัน
ฮา
-
หวานตามคนปากหนักอย่างไอ้พอร์ทมันนั้นแหละ - -" ชอบเค้าแล้วยังไม่ยอมรับอีกอย่างเน้มันเจอ :z6: :z6: :z6: :fcuk: :fcuk: :fcuk:
-
ไอ้บ้าพอร์ทแกมันน่าแตะนัก เดี๋ยวจับแยกเลยดีมั้ย ชอบทำคิวท์น้อยๆ ของเค้าเสียใจอยู่เรื่อยเลย
-
อ่อนโยนกับเค้าก็เป็นเนี๊ยะ :o8:
:L2: :L2:
-
>w< น่ารักตามประสามันนั่นแหละ :call:
-
พอร์ทขี้หึงอ่า ปากหนักด้วย เป็นกำลังใจให้แจงจ๋าจ๊ะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้พอร์ทขี้หึงโคตร จะไม่ให้คิวน์คบเพื่อนเลยหรอไงวะ :z3: :z3:
-
หวานได้อีกนะจ๊ะ
-
ถึงจะโหด แต่พอร์ทก็แอบหวานนะ :m1:
-
เค้าเรียกว่ารักกกกกก
:call:
-
หวานๆ น่าร้ากกกก <3 :-[
-
แหมมมมรักเขาแล้วไงละหุหุหุ
-
พอร์ทน่ารักขี้นนะเนี่ยยย คิวท์น่าสงสาร :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: พอร์ทซึน
-
อินเลย จะบอกว่า ชื่อของเรา เหมือนกับใครบางคนนึงในเรื่องนี้เลย
เป็นกำลังใจให้ คนแต่งนะครับ
-
ร้าย 16
ปี๊ดๆๆ
เสียงแตรดังแว่วมาทางหน้าบ้าน เป็นสัญญาณว่าร่างสูงได้จอดรถรอผมอยู่หน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว
“แม่ฮ่ะ คิวท์ไปก่อนนะครับ”ผมว่าเดินไปกอดแม่ในชุดนางพยาบาลสีขาวทีนึง ก่อนจะเดินออกวิ่งอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้คน
บนรถรอนาน
“แฮ่กๆ”ผมขึ้นไปนั้งบนเบาะรถข้างๆคนขับหายใจหอบแฮก
“วันนี้กูจะไปโรงพยาบาล”มันว่า
“ไปทำไมเหรอ”
“ไอ้วินมันฟื้นแล้ว”
“จริงเหรอ เราน่าจะแวะไปซื้อของฝากก่อนนะ”ผมคิด
“ไม่ต้องหรอก”ไอ้พอร์ทว่า ก่อนจะหันไปสนใจจุดหมายปลายทางบนถนนต่อ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร นั่งมองทางรอบๆไปเรื่อย
ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์กว่าๆที่วินนอนป่วยอยู่โรงพยาบาลโดยมีไอ้พอร์ทกับเกมส์สลับกันไปเฝ้าวินอยู่เสมอ จนทำให้ทั้งคู่ดูซูบๆผอมๆ
ไป ไอ้พอร์ทเองก็ไม่ได้ดุด่าผมเหมือนแต่ก่อน ตรงข้ามกลับดีกับผมมากกว่าเดิมไปอีก ตอนเย็นๆหลังกลับจากบ้านผมจะยกปิ่นโต
ที่แม่เตรียมอาหารไว้ให้ใส่ไว้ในรถของไอ้พอร์ทให้มันกับเกมส์ไปกินที่โรงพยาบาล อาจเป็นเพราะวินป่วยหนักเกมส์เลยไม่กล้า
บอกพ่อกับแม่ เกมส์จึงรับผิดชอบดูแลวิน ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก ความสัมพันธุ์มันดูซับซ้อนพิกล ก่อนความคิดผมจะ
เตลิดไปมากกว่านี้มือหนาลูบหัวผมแผ่วเบา
ผมหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาของไอ้พอร์ท พลางขมวดคิ้วสงสัย
“มีอะไรเหรอ”
“คิวท์”
“หื้อ?”
“กูกับมึงไม่ได้เอากันกี่คืนแล้ว”
“…” ถามไรบ้าๆ ผมคิด
“ก็อาทิตย์กว่าๆ”ผมตอบงุดหน้าลงด้วยความอาย
“คิดถึงกูป่ะ”มันหันมาถาม
“อื้ม”ผมพยักหน้าไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะเข้าใจในความหมายไหนแต่สำหรับผม ผมคิดถึงมันจริงๆ
“กูโครตคิดถึงมึงเลย”มันว่าพลางส่งยิ้มให้ผม
ตึก ตึก ตึก
ผมยิ้มตอบ ใจกลับเต้นผิดปกติ เขินจัง…
“ไงไอ้วินมึง”พอร์ท
“ยังไม่ตาย หึหึหึ”วินว่าพลางทำตายียวนชวนตีน = =
“ตื่นขึ้นมาไม่ถึงวันก็ซ่าส์เลยนะมึง”เกมส์ว่าพลางผลักหัววินเบาๆ
ตอนนี้สภาพวินก็ถือว่าดูดีกว่าตอนที่ผมเห็นครั้งแรกมาก ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ผ้าพันแผลแต่ตอนนี้ดูแข็งแรงขึ้นและเหลือเพียง
บาดแผลไม่กี่ที่
“เฮ้ย ไอ้คิวท์มึงก็มาด้วยเหรอว่ะ”วินว่า
“ครับ”
“น่ารักขึ้นนะเนี่ยคู่มึง เหรอว่ายากูดีว่ะ ฮ่าๆ”วินหัวเราะร่า พลอยทำให้คนอื่นหัวเราะตามกันไป
“ไรมึงอย่ามามั่ว น้ำยากูดีตั้งหาก”พอร์ท
“พอเหอะมึง กูจะอ้วกเมื่อก่อนกูเห็นด่ามันจะเป็นจะตายเดี๋ยวนี้ง่อยเป็นหมาเหอะ”วินว่าทำหน้าทำตาเหมือนไอ้พอร์ทจะเป็นหมา
จริงๆ
“ไอ้วินปากดีนักนะมึง อยากให้กูถีบอยู่โรงบาลต่อเหรอไง”ไอ้พอร์ทขึ้นเสียงทำท่าจะไปถีบคนป่วยลงจากเตียงจริงแต่ดีที่ผมฉุดมือ
มันไว้ก่อน
“ใจเย็นๆสิ”ผมว่าดึงมือคนตัวโตไปนั่งอีกฝั่งของห้อง
“ไอ้เกมส์มึงดูดิ กูนอนไปไม่เท่าไหร่ไอ้พอร์ทกลายเป็นหมากลัวเมียไปแร- -”เกมส์เอามือปิดปากวินไว้ก่อนไอ้พอร์ทจะลุกขึ้นไป
ถีบวินมันจริงๆผมได้แต่อมยิ้มท่าทางของวินที่ดิ้นพล่านพยายามสะบัดหน้าให้หลุดจากมือแกร่งของเกมส์
“โอ๊ย!!!”
“ไอ้เหี้ย!!! เอามือเหม็นขี้มึงมาอุดปากกูไมว่ะ”
“กัดมือกูไม ตื่นขึ้นมาก็ปากดีเลยนะมึง เที่ยวแซวชาวบ้านเค้าไปทั่ว รู้ตัวบ้างไหม๊ว่าทำพวกกูเหนื่อยแค่ไหนที่ต้องมาเฝ้ามึงอยู่ทุกวี่
ทุกวัน เรียนก็ไม่ได้ไป ไอ้พอร์ทมันก็ไม่มีเวลาไปเอากับเมียมัน ไอ้คิวท์มันก็ต้องมาค่อยทำการบ้านให้กูกับไอ้พอร์ท ป๊ากับม๊าก็บ่
บกูจนหูชาว่ามึงหายหัวไปไหน- -”
“เออกูผิดงั้นดิ ที่เดินเข้าโง่เข้าไปให้พวกมันอัดกู กูผิดเหรอว่ะที่สู้พวกมันไม่ได้ มึงคิดว่ากูอยากมานอนป่วยอยู่แบบนี้เหรอ มึงรู้
ไหม๊ว่ากูเจ็บแค่ไหน กูขอให้มันหยุด แต่มันกลับกระทืบเท้าลงบนตัวกูแรงขึ้นไปอีก ทั้งๆฮึกทั้งๆที่กูไม่รู้อะไรเลย กูไม่เคยไปมีเรื่อง
ไรกับใครแต่อยู่ๆไอ้เหี้ยที่ไหนก็ไม่รู้ส่งคนมากระทืบกู มึงคิดว่ากูมีความสุขเหรอว่ะ ไอ้เชี่ยยเกมส์!!!”วินตะคอกทั้งน้ำตาที่ไหลอาบ
แก้มทั้งสองข้าง ห้องทั้งห้องอยู่ในความเงียบ ผมเองก็อึดอัดพูดไรไม่ออก มองวินกับเกมส์อีกด้านของห้องโดยมือใหญ่กุมไว้ไม่
พูดไรเช่นกัน
Win Part
ผมมองหน้าไอ้เกมส์นิ่ง ผมพูดออกมาได้ยังไงว่ามันเหนื่อย ทั้งๆที่ผมก็เจ็บเหมือนกัน
วันนี้เป็นวันแรกที่ผมฟื้นขึ้นมา ความรู้สึกปวดบริเวณท้อง หลัง หัว แขน ขา ระบมเจ็บรวนกันไปซะหมด แต่ผมก็ยังปากดีปกปิด
ความเจ็บตัวเองไว้ ก็นี่มันกี่ครั้งแล้วที่พวกมันต้องมาดูแลคนอย่างผม ผมย้ายเข้ามาอยู่กับไอ้เกมส์ตอนอายุ11ขวบ พ่อผมเสียไป
ตั้งแต่ผมยังไม่เกิดส่วนแม่ก็มีครอบครัวใหม่ที่ญี่ปุ่น คุณแม่ของไอ้วินซึ่งเป็นพี่สาวของแม่ผมรับผมเข้ามาเลี้ยงเพราะความเอ็นดู
หวังว่าผมจะได้เป็นเพื่อนเล่นของไอ้เกมส์มัน ผมย้ายเข้ามาอยู่กับครอบครัวใหม่ด้วยความเดียวดายขนาดแม่ผมแท้ๆก็ยังไม่
ต้องการผม ความเดียวดายทำให้ผมอ่อนแอไม่ค่อยกล้าคบกับใครตลอดจนมีปมในใจมากมายจนไอ้เกมส์มันสงสารยอมรับผมเป็น
น้องชายอีกคนทั้งๆที่ไม่เต็มใจ ผมเองก็รู้ แต่บางทีผมแค่ต้องการความรักความห่วงใยจากใครบ้างเท่านั้นเอง
“เรื่องแค่นี้มึงจะร้องทำไม”ไอ้เกมส์
เออสิกูมันอ่อนแอไม่เหมือนมึงนิ!!!
มึงไม่โดนอย่างกูมึงไม่รู้หรอก!!!
“ออกไป!!!”ผมตวาดลั่น ไอ้เกมส์มองผมเดือดๆก่อนจะออกไปปิดประตูดัง ปัง!
ไอ้พอร์ทจูงมือคนตัวเล็กที่หน้าซีดเผือกตามออกไป
“มึงไม่ใช่เด็กๆแล้ว”ไอ้พอร์ทว่าก่อนจะปิดประตูหายไปกับร่างเล็กข้างๆ
ฮึกๆฮึกกก ฮืออ
ผมปล่อยโฮออกมาแรงสะอื้นทำใจผมเจ็บหน้าท้องแต่ถึงอย่างนั้นน้ำตามันก็ไม่ยอมหายไปซะที
ถ้าตื่นมาจะรู้ว่าเป็นแบบนี้นะ…
สู้ไม่ตื่นขึ้นมายังจะดีกว่า… เกมส์ทำไมมึงไม่เคยเป็นห่วงกูเลย?
ตึก ตึก ตึก
ผมเผลอหลับไปด้วยความเพลีย ก่อนจะตื่นขึ้นมารู้สึกเหมือนมีใครเข้ามาในห้อง ผมกลอกตาไปมาปรับแสงไฟ
ให้มองเห็นภาพชัดขึ้น
“ไงครับ”
…
“มึง!!!”ผมถดตัวหนีจากเตียงคนไข้ด้วยความตกใจเมื่อภาพที่เห็นคือชายหนุ่มรูปร่างกำยำตัวสูงผิวสีแทนสะอาดจมูกโด่งรับกับริม
ฝีปากบาง นัยต์ดุจ้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ กำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม
“หึ! ยังจำกูได้อีกไหม๊”
ทำไมยังจำไม่ได้หล่ะ !? กูเอาคืนกับมึงแน่!!!
“ทำไมกูจะต้องจำเสดสวะอย่างมึง!”
“อย่ามาปากดีกับกู!!!”
พลั่กก!!!
มือหนาตบลงที่แก้มอย่างแรง
อั่กกก!!!
ก่อนตบอีกข้างด้วยความเลือดเย็น
ถุยย!!!
ผมถุยน้ำลายปนเลือดพ้นใส่คนตรงหน้าด้วยความรังเกียจปบเกลียดชัง
กูไม่เคยทำไรให้มึง!!!
แต่แมร่งเสือกเอาความแค้นมาลงที่กู!!!
“มึง!!!”มันดึงชายเสื้อเช็ดน้ำลายที่เกาะหน้ามันออก ผมยิ้มด้วยความสะใจ ก่อนจะรีบหุบยิ้มลงเมื่อใบหน้านั้นหันมามองผมนิ่ง นัยน์
ดุดูเปลี่ยนไปจากเดิม นิ่ง เย็นชา ไร้ความรู้สึก น่ากลัว…
“อ๊ะส์!!!”
ผมร้องเจ็บปวดบริเวณหน้าท้องเมื่อหมัดหนักๆต่อยลงมาอย่างแรงสองสามที ก่อนมือหนาๆจะจับลงที่คอแล้วบีบมันอย่างไร้ความปราณี
แค่กๆ
ไอ้เหี้ย!!! ปล่อยกูสิว่ะ กูจะตายแล้ว …
แค่กๆแค่ก มันปล่อยมือออกจากคอผมออก
“อย่ามาเล่นกับคนอย่างกู จำใส่หัวมึงไว้ซะ!!!”
“สวะอย่างมึงกูไม่อยากจะจำใส่สมองหรอกนะ ออกไปจากห้องกูด้วยก่อนที่กูจะร้องให้คนมาช่วย”
“อ่อคิดว่าที่กูมาเนี่ยคงมาเยี่ยมมึงงั้นสิ”มันว่า
“แล้วมึงมาทำไม กูก็ไม่ได้อยากเห็นหน้ามึงหรอกนะ เหรอว่าจะให้กูกราบมึงเหรอที่หมาหมู่กับกูหึ!!!”
ผมยังปากดีไม่เลิกพยายามแหกปากตะคอกใส่มันทั้งๆที่ใจผมนั้นกลัว ตามตัวเริ่มมีแผลระบม ความปวดแสบที่หน้าก็ยังไม่หาย ใจ
หวั่นๆที่ไอ้กัสมันมาหาผมคงไม่ได้มาดีแน่ ผมคิด แถมไอ้เกมส์ ไอ้พอร์ทยังจะมาทิ้งผมถูกเวลาแบบนี้อีก เฮ้ออ เป็นไงเป็นกันว่ะ ยัง
ไงกุก้ไม่ยอมถูกรังแกหรอก!
“กูก็มารับมึงไปรับใช้ผลกรรมที่มึงก่อไว้หนะสิ”
พลั่กกก!!!
…………………………………………………………………………………………….......................................................................
:serius2: :serius2: :serius2: ติดตามกันด้วยนะค่ะ เด๊ววันถ้าพิมทันก็จะมาต่อให้นะค่ะ ไปละ ทำการบ้านก่อน ฟิ้ววๆ :pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณสำหรับเม้นนะค่ะ
-
รีบๆๆมาต่อนะค่ะ
อยากรู้แล้วว่าจะเป็นยังไงต่อ
มีคนมาช่วยวินหน่อยเร็วๆๆๆๆๆ
-
เฮ๊ย อย่าบอกนะ ว่าคู่ กัส-วิน-เกมส์ จะสามเศร้า เราสามคนอ่ะ
มาต่อเร็วๆๆนะ
-
อะไรกันหล่ะเนี่ยยย มาต่อเร็วๆนะ อีกัสXวินป่ะ คู่นี้แนวโหดป่าวป่ะเนี่ย :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: จิ้มๆ :call: :call:
-
โว้ว วว -0-
ไม่รุจะเม้นไร 5 55 :z2:
-
แอบเขินไปด้วยจัง น่าอิจฉา เบื่อจังพวกที่ปากไม่ตรงกลับใจ
-
เฮ้อ รอนะครับ
-
ร้าย 17
ซ่าส์!!!~
“อ๊าส์”เสียงน้ำสาดใส่ผมอย่างแรง รู้สึกเหมือนหัวมันจะระเบิดออก ผมค่อยๆลืมตาขึ้นภาพที่เห็นคือห้องมืดๆที่ไม่มีช่องลัดลอดของ
แสงไฟ และชายรูปร่างสูงโปร่ง 2 คน พร้อมกับลูกน้องมากมายที่กำลังยืนล้อมอยู่ จ้องผมไม่วางตา
เสื้อผ้ากูไปไหน!?
“ตื่นแล้วเหรอมึง”ไอ้กัส
“มึง!พากูกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ ไอ้เหี้ย!!!”ผมว่า พยายามดิ้นให้เชือกที่มัดข้อมือผมอยู่ขาดออก
“พากลับไปให้โง่ดิ กูอุสส่าไปรับมึงเองถึงมือเลยนะ”มันว่าย่างเท้าเข้ามาทางผม
“มึงจับกูมาไม กูไม่เคยไปทำไรให้มึง!”
“แน่ใจเหรอว่ามึงกับไอ้เหี้ยเกมส์ไม่เคยทำไรไว้กับกู!”มันตรงเข้ามายองเข่าจับคางผมขึ้น มือหนาบีบคางผมอย่างแรงจนเห็นเส้น
รอยเอ็นปูดขึ้นมา
เจ็บ!!!
“กูไม่รู้!!!”ผมตะคอกกลับ ให้ตายเหอะ เรื่องบ้าบอชัดๆ แล้วทำไมผมต้องมานั่งอยู่ในสภาพเปลือยเปียกน้ำด้วยนี่ แมร่ง!!!
“ทำเลวไว้มากจนจำเรื่องเลวๆของมึงไม่ได้ล่ะสิ!!!”มันว่า นัยน์ตาดุมองผมปนรังเกียจแรงบีบที่คางไม่ได้ลดลงแต่กลับบีบแรงขึ้นไป
อีก ผมเม้นปากข่มความเจ็บไว้ แรงแค่นี้ทำไรกูไม่ได้หรอก กูไม่กลัวมึงหรอก
ไอ้กัส!!! ไอ้หมาหมู่!!!
“พูดอย่างกับมึงเป็นคนดี หึ!~”
“กูก็ไม่เคยพูดว่ากูเป็นคนดีนะ”
เพี๊ยะ!!!
ไอ้เกมส์มึงอยู่ไหน กูกลัวว…
ช่วยกูที…
“รู้เหรอยังว่ากูไม่ใช่คนดี!!!”
มันตวาดลั่น ใบหน้านั้นนิ่งแววตาดูโกรธ เกลียด แค้น ปวดร้าว ปนกัน ผมไม่เข้าใจกูไปทำอะไรให้มัน? ทำไมต้องจับตัวกูมาแบบนี้
ด้วย!!?
“มึงมันบ้า!!! จับตัวกูมาไม สัส! กูจำความได้ก็ไม่เคยลดตัวไปยุ่งกับอันธพาลชั้นต่ำอย่างพวกมึงเลยซักครั้ง แค่เดินผ่านกูก็กลัว
เสนียดติดตัวล่ะ กูว่ามึงไปหาหมอรักษาอาการทางจิตมึงเหอะ!!!”ผมตะคอกใส่หน้าคนร่างสูงใบหน้าโหดตรงหน้า ถึงกูจะกลัวแต่ก็
ไม่ยอมอะไรง่ายๆหรอก
“ปากดีนักนะมึง อยู่ในสภาพอย่างนี้ยังซ่าส์อีก มึงแหกตาดูให้ดีๆว่าพวกกูมีกี่คน ถ้าไม่อยากมีผัวเป็นร้อยก็อย่าลองดี”มันว่าเสียง
ขรึมผมกับมันต่างจ้องตากันไม่ลดละ ผมมองมันอย่างท้าทาย ไม่มีอะไรให้เสียแล้วนิ ชีวิตกู!!!
“กูไม่กลัว!”
“เหอะ!!!จำคำมึงไว้ให้ดีๆ”
“จัดการ”เสียงทุ้มหันไปสั่งกับชายฉกรรจ์ด้านหลัง เหยียดตามองผมนิดนึง ก่อนจะลุกตัวขึ้น เดินออกไปตรงประตู
“แค่เบาะๆอย่าให้ถึงตาย หวังว่ามึงจะจำได้นะว่ากูอะไรไว้กับกู”
ปัง..งงง!!!
แค่กๆ แค่ก
ผมไอออกมาอีกครั้งเมื่อความเจ็บปวดบริเวณหน้าท้องแล่นพล่านไปทั้งตัว
กลิ่นเลือดที่ถูกขับออกมาพร้อมกับไอแตะจมูกจนทำให้ผมรู้สึกวิงหัว
ร่างกายที่เปลือยเปล่าและบอบช้ำไร้สิ่งใดห่อหุ้มกำลังสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็นที่คืบคลาน
ไอ้กัส
ไอ้เลว
กูเกลียดมึง!!!
หลังจากที่มันออกไป
ผมก็ถูกล้อมด้วยชายฉกรรจ์ 3-5 คน พวกมันรุมทำร้ายผมอย่างบ้าคลั่ง ทั้งแตะลงที่ท้องหลายทีก่อนจะปล่อยหมัดหนักลงมาที่แก้ม
ผมกัดปากจนเลือดซึมออกมา นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่มันทำร้ายผมอยู่ต่างๆนาๆ ผมรู้สึกหนักๆที่ตา ก่อนจะสลบไป ผมไม่ได้เอ่ยปาก
แม้แต่จะขอให้มันหยุด
อย่าให้กูรอดไปก่อนเหอะ มึงตายแน่ ไอ้กัส!!!
“โอ๊ย~ เจ็บชิบบ”ผมสบถอย่างหัวเสียเมื่อผมพยายามยันกายลุกขึ้นแต่ขามันกลับอ่อนแรง ทิ้งร่างลงจ้ำอ้าวกับพื้นอีกครั้ง
ขากูหัก!!!
ผมมองไปรอบห้องสี่เหลี่ยม ไม่มีแม้แต่หน้าต่าง มีเพียงความมืดมัวที่พอจะมองเห็นห้องได้คร่าวๆ
ผมชันขาขึ้นมือกอดเข่าตัวเองไว้
ก็ยังดีที่มันแก้มัดที่มือให้…
ฮึกๆ ผมปล่อยน้ำตาแห่งความอ่อนแอไหลผ่านแก้ม ชีวิตกูไมต้องมาเจออะไรแบบนี้!?
ผมไม่ได้แข็งแกร่งพอที่จะมารับมือกับอะไรน่ากลัวแบบนี้ ขอให้วันพรุ่งนี้ผมเข้มแข็งพอ ขอให้วันนี้เป็นแค่ความฝัน ตื่นขึ้นมาผมจะ
เจอไอ้เกมส์เฝ้าไข้ผมข้างเตียงใช่ไหม มันไม่ใช่เรื่องจริง!!!
ใครก็ได้มาปลุกกูออกจากความฝันน่ากลัวแบบนี้ที!!!
“แอด~”
ผมเงยหน้าขึ้นจากเข่าของตัวเองมองไปยังแสงสว่างจากประตูที่เปิดออก
เงาของชายร่างสูงค่อยๆย่างเข้ามา ใจผมหวั่นลึกๆด้วยความกลัว ไม่กูจะมาอ่อนแอแบบนี้ไม่ได้
ผมเช็ดน้ำตาออก มองร่างสูงนั้นไม่วางตา กัดปากแน่น
“หึ!!!พอจะจำได้ไหม๊ว่ามึงทำไรไว้กับกู!!!”มันตรงเข้ามาเตะที่หน้าท้องผมอีกหนึ่งดอก ผมบิดงอร่างกายด้วยความเจ็บปวด
“กูไม่เคย- -อ๊ะ!”ผมพูดไม่ทันจบ ลำแข้งใหญ่ก็ฟาดเข้ามาที่หน้าผมพอดี
ฮึก !
เลือด!
เจ็บ!
“มองหน้ากูสิ!? มองหน้ากู มองไว้ให้ดี กูคนนี้แหละจะส่งมึงไปลงนรกเองไอ้วินเทอร์!!!”
มันกระชากเส้นผม ผมขึ้นมา หน้าผมปะทะอยู่กับหน้ามันแค่เอื้อม ผมหายใจถี่หอบ ตาปรื้อลงด้วยความอ่อนแรง ก่อนจะหลับตาลง
สติหลุดลอย
“มึงทำเกินไปป่าวว่ะ”เสียงทุ้มถามขึ้น
“มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ชีวิตมันต้องแลกด้วยชีวิต ถ้ามึงโดนอย่างกูมึงจะพูดงี้เหรอหว่ะ!?”
“แต่กูคิดว่ามันเกินไป”ร่างสูงว่าพลิกร่างคนตัวเล็กกว่าในมือโอบไว้ก่อนจะออกแรงยกตัวอุ้มขึ้นพาดบ่า
“ไอ้ซันมึงกำลังทำไร ปล่อยมันลง”
“เอาไปไว้ห้องมึง”
“เอาไปไว้ห้องกูไม”
“มึงจะได้แก้แค้นมันง่ายๆ”
“หึ!เยี่ยมเลยว่ะ”ผมแสะยิ้มชอบใจความคิดของไอ้ซันมัน ถ้าไอ้วินมันอยู่ใกล้มือใกล้ตีนผมแบบนี้ค่อยสนุกหน่อย
“ยังไงกูก็อยู่ข้างมึงอยู่แล้ว”ไอ้ซัน
“ใจที่เข้าใจกู”
ผมให้ไอ้ซันโยนไอ้วินลงบนพื้นห้องน้ำแฉะๆในห้องผมแต่มันกลับวางลงเบาๆแทน
ไม่สะใจกูเลย!!!
“โทดที พอดีกูกลัวมันช้ำ”
“มึงกลับบ้านเหอะ เดี๋ยวกูจัดการเอง”
“อื้มๆ”มันพยักหน้าเดินออกหายไป
ผมมองร่างขาวๆของคนตรงหน้า…เกลียดมัน!!! คำเดียวเท่านั้นที่ผมคิดได้
ถึงร่างที่เปลือยเปล่าจะเย้ายวนผมมากเพียงใดก็ตาม แต่ก็ไม่สามารถทำให้ผมไขว่เขวได้เพราะความแค้นในใจยังมีมากกว่า…
ซ่าส์!!!~
ผมเปิดฝักบัวรดใส่ร่างบางที่นอนคดคู้ด้วยความซะใจอีกครั้ง
ร่างกายมันที่มีรอยช้ำเลือดไปทั้งตัว เห็นแล้วอยากให้มันเจ็บ…เจ็บ…ขึ้นไปอีก
ตื่นขึ้นมาสิ…กูไม่ยอมให้มึงได้อยู่สบายหรอก!!!
“หนาว~ ปิดน้ำที ฝนมาจากไหน โอ๊ย!~”มันกระชับวงแขนนอนม้วนกอดตัวเอง ริมฝีปากบางสั้นระริกด้วยความหนาว ตัวซีดเผือก
เปลือกตายังคงปิดสนิท
หึ!!! แค่นี้ไม่พอ…ยังไม่พอ…สำหรับความแค้นของกู
“ฮ๊ะๆ”ผมลงเท้าหนักๆลงบนตัวของไอ้วิน
“ตื่นขึ้นมาดิ ไอ้วิน!!!”ผมแตะเข้าไปอีกนับครั้งไม่ถ้วน ผิวขาวซีดเริ่มขึ้นสี ปรากฎรอยแดงช้ำงกลางหน้าท้อง
น่าสมเพชดี!!! นี่เหรอว่ะ Prince ที่สาวๆกรี๊ดนักกรี๊ดหนาถ้าพวกนั้นเห็นสภาพมันตอนนี้ยังจะชอบมันลงอีกเหรอ!? ผมว่าน่าเวทนา
มากกว่า
“อ๊ะ! กูเจ็บ พ…อ พอที”’
มันลืมตาขึ้นมา มองไปรอบๆอย่างตกใจก่อนจะสะดุ้งสุดตัวมองเห็นผม หน้าซีดเผือกลงกว่าเดิมเหมือนไม่มีเลือดผ่านไปเลี้ยง เงย
หน้ามองผมสายตาเลื่อนลอย
“ชอบไหม๊ ที่อยู่ใหม่ของมึง”
ในห้องน้ำ!!!
“กูมีสิทธิ์เลือกเหรอ”มันว่าเสียงแผ่วหลับตาลงด้วยความล้า
มึงไม่มีสิทธิ์หรอก!!!
…………………………………………………………………………………………….
ความฝันใช่ไหม
ตื่นขึ้นมาทำไมผมเห็นแต่หน้าของไอ้กัส
เกมส์ …มึงมาช่วยกูทีสิ ใครก็ได้…!!?
มาช่วยผมที…
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อให้แล้วนะ ^^ :L2: :L2: :L2:
-
ช่วยด้วย ช่วยวินด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z3: :z6: o22
-
o22 o22 o22 o22 o22 อะไรเนี่ยย มาต่อเร็วๆนร๊า อยากรู้ว่าทำไมกัสถึงแค้น วินกับเกมส์นัก :serius2: :serius2:
-
ตาบซะก่อนมั่งกว่าจะมีคนมาช่วย :m16:
:call:
:call:
-
:m15: :m15: สงสาร วิน อะ :monkeysad: :monkeysad: :sad11:
-
ม่าย ยย =[]=!! :z3: :z3:
วินเทอร์จ๋าาา T^T :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: อะไรเนี่ยยยย น่าสงสารวิน :call: :call:
-
วินจะตายก่อนไม๊เนี่ยย = = มาต่อแร้วๆๆนร๊าา คิดถึงนู๊คิวท์แล้วสิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ วิน และ คนแต่งนะครับ
-
เขามีเรื่องอะไรกัน o22
-
กัสคู่กับวิน หรือเกมคู่กับวิน
เมะเรื่องนี้มีแต่เถื่อนๆ กว่าจะรักกันสงสัยเคะช้ำตายก่อน
-
ไอ้กัส ไรกันเี่นี่ยยย ค่อยๆพูดค่อยๆจากันสิโว๊ยย :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
น่าสงสาร วินมาก :sad4: โดนหนักจริง ๆ
-
แล้วกัสกับวินไปมีเรื่องอะไรกันตอนไหนเนี่ยยย o22
กัสก็โหดไปมั๊ยอ่ะ? :sad5:
-
ร้าย 18
“อ๊ากก”
“พอที...ไอ้เหี้ย กูบอกให้พอ”
ผมร้องบอกมันทั้งน้ำตา เมื่อร่างกายมันไม่มีเรี่ยวแรงแบบนี้ผมจะทำอะไรได้ ปากผมพร่ำแต่ขอให้มันหยุด แต่ดูเหมือนไอ้กัสมันจะ
ยิ่งได้ใจ เปลี่ยนจากฝักบัวมาเป็นขันน้ำใบโตราดน้ำเย็นใส่ตัวผมอย่างแรง
หนาว...
แสบ...
ทรมาน....
“ฮ่าๆ”มันหัวเราะคล้ายคนบ้า ใช่เท้าเขี่ยร่างกายน่าสมเพชของผม
“สะใจกูชะมัด สภาพมึงตอนนี้ไม่ต่างกับสุนัขข้างถนนเลยว่ะ ฮ่าๆ”
“ปล่อยกูไปได้ยัง”ผมว่าเสียงแหบแห้ง มือสั้นลูบร่างกายตัวเองไปมา เพื่อคลายความหนาวจากพื้นแฉะๆของห้องน้ำ
“แค่นี้มึงคิดจะชดใช้ความผิดของมึงได้เหรอ หึ!”มันกระชากหัวผมขึ้น ใบหน้าเกรี้ยวโกรธมองผมอย่างเกลียดชัง
กูไปทำไรให้มึงกัน!!!?
“กูไปทำไรให้มึง!”
“มึงทำให้น้องสาวกูตาย มึงได้ยินไหม๊!? น้องสาวกูตายเพราะมึงกับไอ้เกมส์!!”
น้องสาว?
ใคร?
“กูไม่รู้เรื่อง มึงพูดเรื่องไร”ผมว่า คิ้วขมวดเข้าหากัน รู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิด ผมไม่เคยรู้ว่าไอ้กัสมันจะมีน้องสาว แต่ที่แน่ๆผม
ไม่เคยมีเรื่องกับมัน ผมเพิ่งรู้จักมันเพราะมันมีเรื่องกับไอ้เกมส์เมื่อ6เดือนก่อน สาเหตุก็เพราะไอ้เกมส์เสือกไปมีอะไรกับแฟนไอ้กัส
มันทั้งๆที่ฝ่ายผู้หญิงเองนั้นแหละเป็นฝ่ายยั่วไอ้เกมส์มันก่อน และก็สาเหตุทางธุรกิจเพราะพวกมันดันเป็นมาเฟียจิ๋วเหมือนกันอีก
นอกนั้นผมก็ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับมันเลย
“การิดา”
การิดา
...
“ยูกิซัง!!”ผมอุทานอย่างตกใจ เบิกตากว้าง เป็นไปได้ยังไงที่ยูกิจะเป็นน้องสาวของไอ้กัส?
อีกอย่างเธอตายแล้วเหรอ!?
ผมหลับตาหวนคิดถึงหญิงสาวใบหน้ารูปไข่ ผู้ที่มีรอยยิ้มน่ารักชวนหลงใหลอยู่เสมอ
การิดา
...
ยูกิซัง!!!
ปีก่อนมีนักเรียนย้ายมาใหม่เธอเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น การิดา หรือว่ายูกิ
เกมส์ชวนผมแข่งกันจีบยูกิ ใครได้เธอเป็นแฟนก่อนเป็นฝ่ายชนะ
แต่ผมไม่เล่นด้วยเพราะในใจผมเองก็แอบชอบไอ้เกมส์อยู่ ถึงมันจะเจ็บนิดๆก็เถอะ
ไม่นานข่าวไอ้เกมส์กำลังคบกับยูกิก็สะพัดไปทั้งโรงเรียน
ผมถามไอ้เกมส์ว่ากำลังคบกับยูกิอยู่เหรอ
อืม...ใช่...
อึก! อย่างที่ผมคิดไว้ไม่ผิด...
ไม่นานยูกิเธอก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ไม่มีใครเจอเธอที่โรงเรียน
ผมถามไอ้เกมส์ว่า ยูกิ หายไปไหน...?
กูไม่รู้... กูเสียใจ...!!!
ไม่นานข่าวคราวและข่าวลือเกี่ยวกับยูกิได้หายไปพร้อมกับกาลเวลา
ไม่เคยมีใครพูดถึงเธออีก แม้แต่กระทั่งไอ้เกมส์!!!
“เป็นไงพอจะระลึกถึงความเลวที่มึงได้ทำไว้พอรึยัง!!!”
แต่ที่ผมไม่เข้าใจ
มันเกี่ยวไรกับผม?
“เพราะไอ้เกมส์ทำให้น้องกูต้องเสียใจ ถ้ามึงกับไอ้เกมส์ไม่ปั่นหัวหลอกน้องกู วันนั้นยูกิก็ไม่ต้องเสียใจจนเกิดอุบัติเหตุ เพราะมึง!!!
สองคน!!!”
ผมมองเห็นแววตาความเจ็บปวดของไอ้กัส ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวมองผมอย่างโกรธเคือง แต่เหตุผลคือ กูไปปั่นหัวใคร
ตั้งแต่เมื่อไหร่!!!
“กูไม่เคยปั่นหัวยูกิ และกูไม่เข้าใจเรื่องที่มึงพูดด้วย!!!”
โอ๊ย!~
ผมงอตัวด้วยความจุก เมื่อฝ่าเท้าของร่างสูงถีบลงกลางท้องอย่างแรง
ไอ้เหี้ย!!! ฆ่ากูให้ตายยังทรมานน้อยกว่าอีก ผมคิด
ร่างกายผมตอนนี้ช้ำไปด้วยรอยเท้า หมัด มือ ตบ สารพัดที่จะโดน
ขาซ้ายผมโดนซ้อมจนเดินไม่ได้
แถมท้องก็ยังร้องอย่างหิวโหย ตัวที่เปียกน้ำนานจนอุณภูมิในร่างกายเริ่มสูงขึ้น
ปวดหัว...
เสียใจ...
ไม่เข้าใจ...
แค่คงไม่นานคืนนี้ ความแค้นของไอ้กัสมันจะจบ...
จบลงที่ผมเพียงคนเดียว...
“มึงอย่ามาโกหก ถึงโกหกไปกูก็ไม่ปล่อยมึงไปหรอก !!”
ถึงให้ผมพูดความจริง มันก็คงไม่เชื่อ~
“หึ!มันก็ไม่มีความจำเป็นที่กูต้องโกหกมึงแล้วสิ ยัยผู้หญิงร่านๆแบบนั้นก็สมควรปล่อยให้มันตายไปซะ ก็ถูกแล้วนี่ อีกอย่างเรื่อง
ทั้งหมดก็เป็นเพราะกู กูนี่แหละทำให้ยูกิต้องตายมันไม่เกี่ยวกับไอ้เกมส์!! กูนี่แหละ เป็นคนฆ่าน้องสาวน่าสมเพชของมึง!!! ฮ่าๆๆ”
ผมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดมันไหลอาบแก้มที่เปียกชื้นทั้งสองข้าง
ผมกำลังหัวเราะและร้องไห้ไปพร้อมๆกัน หัวเราะให้กับความน่าสมเพชและอดสู่ของผม
ร้องไห้ให้กับความเสียใจ กลัว หรืออะไรทั้งหมด ผมกำลังเอาความเป็นความตายของตัวเองแลกกับชีวิตของอีกคนเพื่อไม่ต้องมา
เจออะไรที่น่ากลัวอย่างผม หนึ่งวันที่ตื่นมามันช่างโหดร้ายเหลือเกิน... ทำไมมันถึงน่ากลัวเหลือเกิน!!?
“กูว่าแล้ว ว่าต้องเป็นมึง !! มึงที่ทำให้น้องสาวกูตาย !! ไอ้สัตว์นรกเฮ้ย!!”เสียงที่ผมได้ยินคือเสียงสบถของไอ้กัส น้ำเสียงอาฆาต
เหมือนอยากจะฆ่าให้ผมตายไปกับเธอ ยูกิซัง!! มันเย็นเชียบและน่ากลัว ตัวผมสั้นสะท้าน ผมเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง นัยต์ตาดุจ้อง
ผมเหมือนจะฉีกเป็นชิ้นๆ
มันโค้งตัวลงมา ง้างมือขึ้นหมายจะฟาดหน้าผม
เฮือก!!!
สติผมดับวูบลง จะหาว่าผมใจเสาะก็ได้นะ...
แต่ขอ...
ขอ...
ให้ผมตายไปเถอะ...
และ...
ผมอยากบอกว่า...
ไอ้เกมส์...
กูรักมึง...
ถึงแม้...แม้ว่า...
มึงจะไม่เคยรักกูเลยก็ตาม !!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่มีไรจะพูดมากมายสำหรับตอนนี้ ยังไงก็อย่าหายหรือลืมเลือนกันเลยนะค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงอัพมาราธอน อิอิ การบ้านเยอะแต่มี
เวลาว่าง o18 ตัวละครทุกตัวทำไปต่างมีเหตุผลนะค่ะ ไม่ได้โหดใส่กันอย่างเดียว คู่กัส-วิน จะโหดมาก รับได้ไม่ได้ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะค่ะ ส่วนพอร์ท-คิวท์ ก็อย่าเพิ่งลืมกันไป คงจะไม่เจอเรื่องร้ายๆแล้วแหละ สำหรับคู่นี้เพราะ เปนแนวน่ารักๆ? = =
อ่านแล้วก็อย่าลืมเม้นกำลังใจด้วยนะ เพื่อคนเขียนจะได้มีกำลังใจอัพต่อไปนะค่ะ ^^ :pig4: :pig4: :pig4:
-
เกมมันไปทำอะไรทิ้งไว้เนี่ย แล้วดันกลายเป็นวินที่ต้องมานั่งรับผิดแทน เฮ้อ
-
บอกหนูที
วินทำไรให้แก๊!!! :m31: :m31:
-
คู่กัส-วิน จะโหดมาก
อึ๋ย หนูกลัว หนูขวัญอ่อน :a5:
-
วินนี่นางเอกจริงๆเลยอ่ะ รับผิดแทนเกมส์ได้งัย
สุดท้ายจะลงเอยยังงัยอ่ะ
-
โหดร้ายยย :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
อ่านไปอ่านมารู้สึกขัดๆ ยังไงชอบกล
เป็นกำลังใจให่คนเขียนครับ
-
ดูเหมือนว่าจะโหดเกินไปหรือเปล่า?
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเหมือนเดมครับ
อัพเร็วแบบนี้ชอบมากเลย ขอกอดหน่อยนะครับ
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารวิน..... :เฮ้อ: ทำไมเป็นคนดีอย่างนี้นะ แล้วนายกัสนี่ :3125: ทำร้ายวินได้
-
โอ๊ววววววว ใครก็ได้ ช่วยที :z3: :z3:
-
:serius2: :serius2: :serius2: ทำไมวินต้องมาโดนอะไรแบบนี้ด้วยย!!!
แล้วยูกิคายเพราะเรื่องอะไร อยากรู้จังง
มาต่อเร็วๆนะ :L2: :L2: :L2:
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
:dont2: ใครก็ได้ช่วยวินที :เศร้า2:
กัสแม่งโหดไปไหน ไม่เข้าใจใครทำก็ไปลงกะคนนั้นสิ :serius2:
มันน่า :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: นัก
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
น่าสงสารวินน :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
จะใจร้ายกันไปถึงไหนเนี่ยยย เฮ้ออ :m31: :m31: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รอ รอ รอ รอ ความกระจาย ตอนนี้ อ่านแล้ง งง อึน มึน สงสารวิน อยากกระทืบกัสกับเกมส์
-
ThankS
-
:laugh: :laugh:
:m15: :m15: :monkeysad: :monkeysad:
สงสาร วิน ที่ สุด อะ !!
-
วินเป็นอะไรมากมั้ย :o12: :o12:
อย่าตายนะ :serius2: :serius2:
-
สงสารวินจัง o18
-
ร้าย 19
ปัง!!!
ผมปิดประตูห้องน้ำด้วยความหงุดหงิด เมื่อร่างบางได้สลบไปโดยที่เขายังไม่ได้มอบบทลงโทษอันแสนสาหัสให้ แต่ช่างเถอะ วันนี้
ปล่อยไปก่อน เพราะยังไงผมก็ไม่ปล่อยมันไว้แน่!!
ผมเข้าไปในห้องนอนสีขาว หยิบกรอบรูปในลิ้นชักห้องนอนขึ้นมา นิ้วมือหนาลูบมันอย่างแผ่วเบา นัยต์ตาสีน้ำตาลลูบไหวอย่าง
อ่อนโยน
ยูกิ...
เพราะมันสองคน!!
แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว
ไอ้วิน!!
ไม่ผิดแน่!!
‘พี่กัส อือๆๆฮึกๆ’
‘เป็นไรยูกิ ใจเย็นๆแล้วค่อยๆพูดนะ’
‘พี่เกมส์ อือๆ พี่เกมส์ไม่รักกี้แล้ว อึกๆกี้จะทำไงดี!!?’
‘ไม่เป็นไรนะ ยูกิใจเย็นนะๆอยู่ไหนเดี๋ยวพี่ไปรับ’
‘กี้ขับรถอยู่ พี่กัสช่วยกี้ไม่ได้หรอก พี่เกมส์รักคนอื่น!ได้ยินไหม๊ว่าพี่เกมส์ไม่ได้รักกี้ พี่เกมส์รักคนอื่น ฮึกๆ ทำไม!~ ทำไม!!!’
‘ไม่เป็นไรนะๆอย่าร้องสิ จอดรถก่อนแล้วโทรคุยกับพี่ดีๆนะ’
‘ฮือๆทำไมพี่เกมส์ไม่รักกี้ ทำไมพี่เกมส์ต้องไปรักผู้ชายคนนั้นด้วย ทำไม!!!ทั้งๆที่กี้ก็รักพี่เกมส์คนเดียวแท้ๆ ดูแล ใส่ใจตลอด แต่-
-พี่เกมส์กลับมากี้ว่าพี่เกมส์รักผู้ชาย!!!ฮึกๆ ทำไมต้องเป็นพี่วินด้วย!!! หลอกลวง อึกๆ ทุกคนหลอกลวงกี้!! เห็นกี้เป็นตัวอะไร
ห๊ะ!!?’
‘ยูกิ!! พอทีได้ไหม๊ !! หยุดบ้าถึงมันซักที !! เธอไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกนี้นะ พี่- -พี่เอง...’
ครืดด!! ปรี๊ดดดดด!! กรี๊ดดดด!!
ตู๊ดดด ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดด!!~
คืนนั้นเป็นคืนสุดท้ายที่ผมได้คุยกับเธอ ผู้หญิงที่ผมรัก ถึงแม้เธอจะเป็นน้องสาวของผม แต่ที่จริงแล้วเธอเป็นแค่ลูกบุญธรรมของ
พ่อกับแม่ผมเท่านั้น
ตั้งแต่เธอย้ายมาจากญี่ปุ่น มาอยู่กับผมที่ไทย
ผมดีใจมาก แต่สุดท้ายเธอก็เปลี่ยนไปเพราะไปอยู่โรงเรียนบ้าๆนั้น เธอพร่ำบอกแต่ว่าเธอชอบไอ้เกมส์ บอกให้ผมเป็นกำลังให้กับ
รักครั้งแรกของเธอ วันที่ไอ้เกมส์ขอยูกิเป็นแฟนเธอกลับบ้านมาพร้อมรอยยิ้มสดใสให้ผม บอกว่าวันนี้เธอมีความสุขที่สุด ผมเองก็
ไม่อยากจะขัดขวางความรักของเธอ จึงยอมถอยห่าง ปล่อยเลยตามเลย
งี่เง่าไปหน่อย พูดไปใครเขาจะเชื่อผู้ชายโหดๆหน้าดุอย่างผมจะยอมเสียสละเพราะความรัก
ผมไม่อยากให้เธอเสียใจ...
ไม่นานผมรับโทรศัพท์พร้อมกับหัวใจที่กระตุกวูบอีกครั้ง
เธอโทรมาพร่ำเพ้อเสียใจเรื่องไอ้เกมส์
เธอร้องไห้
ไม่ฟังแม้แต่เสียงคำเตือนของผม
เธอคุ้มคลั่ง
ผมกำลังจะบอกว่าผมรักเธอ ...
อีกนิดหนึ่งเท่านั้น
อีกแค่เสี้ยววินาที
ความตายก็พรากเธอจากไป...
ตู๊ดด ตู๊ดด ตู๊ดด~
เหมือนกับหัวใจของผมที่ดับสลายไปเช่นกัน...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กลัวมีคนคิดถึงเลยมาอัพให้สั้นๆ เรียกน้ำย่อย ร้าย 19 เต็มๆอิอิ ถ้าว่างจากการบ้านหรือภารกิจลัลล้ากับพ่อยังไงก็จะมาพิมต่อให้ตอนดึกๆนะค่ะ ฝาติดตามด้วยจร้าๆ
มะรู้มีใครแอบคิดถึง พอร์ท-คิวท์ของคนเขียนบ้างรึเปล่า อิอิ :กอด1: :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี :sad11:
เกมส์ก็รักวินเหมือนกันหรอ? o22
-
เกมส์รักวินๆจริงๆอ่า เหมือนมีอะไรยังเคลือบแคลงใจพิกลๆ ยังไงก็จะรอติดตามต่อคีนนี้จ้าา :call: :call: :call:
-
"มะรู้มีใครแอบคิดถึง พอร์ท-คิวท์ของคนเขียนบ้างรึเปล่า อิอิ"
คิดถึงหนูคิวท์คนงามที่สุด :-[
-
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ย :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:เฮ้อ:
-
งงอ่ะ เกมส์กันวินเป็นลูกพี่ลูกน้องกันไม่ใช่เหรอ งง ค้าง
-
คนผิดมันก็คือเกมนิ วินไม่ได้มารู้เรื้องด้วยเลย
เกมเองนั้นแหละ ที่ไปทำให้ผู้หญิงเขารัก แล้วก็ทิ้งเขา
สงสารวิน
-
โอ๊วววววว ใครรักใคร ตอนนี้ไม่ขอรับรู้ รู้แต่ว่า ใครก็ได้ช่วยวินที
:m15: :monkeysad:
-
โหด ดิบ เถื่อน เลือดสาด ซาดิสต์ มาโซ
แต่หนุกดี
-
มาเป็นกำลังใจให้อัพตอนต่อไปจ้าา
กัส-วิน ดูโหดกันจังเลย เฮ้ออ คิดถึงหนูคิวท์เหมือนกัน อยากอ่านฉากหวานๆ อิอิ บ้าง :z1: :z1:
-
ณ จุดนี้ก็เข้าใจอะนะว่าเจ็บกันทุกฝ่ายนั้นแหละ
แต่ไม่เข้าใจ ตกลงเกมส์รักวินเหรอ :confuse:
แต่ที่แน่ๆ วินสาหัสสุด เพราะรับกรรมจากการกระทำของคนอื่นมาเต็มๆ เลย :sad4:
:serius2: ตอนนี้มีใครไปช่วยวินรึยังเนี้ย :dont2: ใครก็ได้ช่วยวินที
-
ใครคู่ใครวะเนี่ย :really2:
:call:
-
กะว่าจะมาอัพต่อให้สุดท้าย มรสุมการบ้านสับดานี้เยอะมากกก ทั้งสอบทั้งการบ้านเวง - -* ยังไงก็ขอโทดด้วยนะ ทั้งๆที่อยากจะอัพเมื่อวานแท้ T-T :impress3: :impress3: :m15: :m15:
-
ไม่เป็นไรครับ อิอิ :L2:
-
แล้วจะมาอ้พเมื่อใดเอย
-
แล้วจะมาอ้พเมื่อใดเอย
คงจะวันศุกร์เหรอวันเสาร์นี่แหละเนอะ = =" หายไม่นานหรอกจ้า
แต่ว่าอยากอัพนิยายยย อยากอ่านนิยายในเล้า แง๊ๆๆๆ :m15: :m15: :serius2: :serius2:
-
มาเร็วๆน๊าาาาา :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เป็นกำลังใจให้ทำการบ้านเสดไวไวนร๊าา มารอตอนต่อไปจ้าา :z2: :z2: :z2: :z2:
-
จะรอจร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ไม่เป็นไรรอได้คะ
สงสารวินจังเลย
-
รอได้จ๊ะ แต่อย่าลืมสัญญานะ
-
ร้าย 19
ปัง!!!
ผมปิดประตูห้องน้ำด้วยความหงุดหงิด เมื่อร่างบางได้สลบไปโดยที่เขายังไม่ได้มอบบทลงโทษอันแสนสาหัสให้ แต่ช่างเถอะ วันนี้
ปล่อยไปก่อน เพราะยังไงผมก็ไม่ปล่อยมันไว้แน่!!
ผมเข้าไปในห้องนอนสีขาว หยิบกรอบรูปในลิ้นชักห้องนอนขึ้นมา นิ้วมือหนาลูบมันอย่างแผ่วเบา นัยต์ตาสีน้ำตาลลูบไหวอย่าง
อ่อนโยน
ยูกิ...
เพราะมันสองคน!!
แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว
ไอ้วิน!!
ไม่ผิดแน่!!
‘พี่กัส อือๆๆฮึกๆ’
‘เป็นไรยูกิ ใจเย็นๆแล้วค่อยๆพูดนะ’
‘พี่เกมส์ อือๆ พี่เกมส์ไม่รักกี้แล้ว อึกๆกี้จะทำไงดี!!?’
‘ไม่เป็นไรนะ ยูกิใจเย็นนะๆอยู่ไหนเดี๋ยวพี่ไปรับ’
‘กี้ขับรถอยู่ พี่กัสช่วยกี้ไม่ได้หรอก พี่เกมส์รักคนอื่น!ได้ยินไหม๊ว่าพี่เกมส์ไม่ได้รักกี้ พี่เกมส์รักคนอื่น ฮึกๆ ทำไม!~ ทำไม!!!’
‘ไม่เป็นไรนะๆอย่าร้องสิ จอดรถก่อนแล้วโทรคุยกับพี่ดีๆนะ’
‘ฮือๆทำไมพี่เกมส์ไม่รักกี้ ทำไมพี่เกมส์ต้องไปรักผู้ชายคนนั้นด้วย ทำไม!!!ทั้งๆที่กี้ก็รักพี่เกมส์คนเดียวแท้ๆ ดูแล ใส่ใจตลอด แต่-
-พี่เกมส์กลับมากี้ว่าพี่เกมส์รักผู้ชาย!!!ฮึกๆ ทำไมต้องเป็นพี่วินด้วย!!! หลอกลวง อึกๆ ทุกคนหลอกลวงกี้!! เห็นกี้เป็นตัวอะไร
ห๊ะ!!?’
‘ยูกิ!! พอทีได้ไหม๊ !! หยุดบ้าถึงมันซักที !! เธอไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกนี้นะ พี่- -พี่เอง...’
ครืดด!! ปรี๊ดดดดด!! กรี๊ดดดด!!
ตู๊ดดด ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดด!!~
คืนนั้นเป็นคืนสุดท้ายที่ผมได้คุยกับเธอ ผู้หญิงที่ผมรัก ถึงแม้เธอจะเป็นน้องสาวของผม แต่ที่จริงแล้วเธอเป็นแค่ลูกบุญธรรมของ
พ่อกับแม่ผมเท่านั้น
ตั้งแต่เธอย้ายมาจากญี่ปุ่น มาอยู่กับผมที่ไทย
ผมดีใจมาก แต่สุดท้ายเธอก็เปลี่ยนไปเพราะไปอยู่โรงเรียนบ้าๆนั้น เธอพร่ำบอกแต่ว่าเธอชอบไอ้เกมส์ บอกให้ผมเป็นกำลังให้กับ
รักครั้งแรกของเธอ วันที่ไอ้เกมส์ขอยูกิเป็นแฟนเธอกลับบ้านมาพร้อมรอยยิ้มสดใสให้ผม บอกว่าวันนี้เธอมีความสุขที่สุด ผมเองก็
ไม่อยากจะขัดขวางความรักของเธอ จึงยอมถอยห่าง ปล่อยเลยตามเลย
งี่เง่าไปหน่อย พูดไปใครเขาจะเชื่อผู้ชายโหดๆหน้าดุอย่างผมจะยอมเสียสละเพราะความรัก
ผมไม่อยากให้เธอเสียใจ...
ไม่นานผมรับโทรศัพท์พร้อมกับหัวใจที่กระตุกวูบอีกครั้ง
เธอโทรมาพร่ำเพ้อเสียใจเรื่องไอ้เกมส์
เธอร้องไห้
ไม่ฟังแม้แต่เสียงคำเตือนของผม
เธอคุ้มคลั่ง
ผมกำลังจะบอกว่าผมรักเธอ ...
อีกนิดหนึ่งเท่านั้น
อีกแค่เสี้ยววินาที
ความตายก็พรากเธอจากไป...
ตู๊ดด ตู๊ดด ตู๊ดด~
เหมือนกับหัวใจของผมที่ดับสลายไปเช่นกัน...
“คุณหนูค่ะ คุณหนู ตื่นๆค่ะ”
“อืออ...ครับ”
ผมงัวเงียลืมตาตื่นจากความง่วง มองใบหน้าเหี่ยวย่นของแม่นมวัยชราที่ทำหน้าตื่นตะหนก
“คุณหนูค่ะ ตื่นมาก่อน ใครไม่รู้ว่านอนป่วยอยู่ในห้องน้ำคุณหนูมาช่วยยกหน่อยสิค่ะ นมยกไม่ไหว อาการแย่แล้ว จะตายรึเปล่าก็
ไม่รู้”
ผมยันกายลุกออกจากเตียงในมือยังถือกรอบรูปของยูกิอยู่
หลับไปเมื่อไหร่...
“คุณหนูอย่างทำหน้าอย่างนั้นสิค่ะ มาช่วยนมก่อน”
นมว่า มือเหี่ยวดึงมือผมให้ลุกจากเตียง เดินนำไปทางประตูห้องน้ำ
“ปล่อยให้มันนอนไปอย่างนั้นแหละ”ผมว่าเสียงแข็ง เมื่อนมพยายามยกร่างบางที่นอนสลบอยู่ด้วยความทุลักทุเล
“ไม่ได้นะค่ะ ตัวขาวซีดยังกับศพ ตัวร้อนจี๋ แถมยังมีแผลเต็มตัวแบบนี้มันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอค่ะ” นมว่า ยังไม่ละความพยายาม
ที่จะยกร่างบางนั้นขึ้น ผมยืนมองนิ่ง ไม่อยากจะจับตัวมันให้เป็นเสนียดมือด้วยซ้ำ
ให้มันตายซะหนะดีแล้ว!!!
แต่ว่า...
ผมคิดว่าน่าจะยื้อความตายมันไว้อีกหน่อยนะ เอาไว้ทรมานเล่นมันคงสนุกพิลึก!
“ก็ได้”ผมว่า ก้าวเข้าไปยกร่างบางที่ร่างกายเปียกแฉะด้วยพื้นของห้องน้ำ ตัวร้อนจี๋อย่างที่นมว่า
พอมองหน้าใกล้ๆแบบนี้เหมือนคนจะตายอย่างที่นมบอก ตัวขาวซีดยังกับไม่มีเลือดไปเลี้ยงร่างกาย
อย่างนี้แหละ ดีแล้ว!!!
ผมแสะยิ้ม
อุ้มร่างไอ้วินเข้าไปในห้องนอนโดยมีนมเดินตามมาติดๆด้วยความเป็นห่วง
ตุ๊บ!
ผมโยนร่างไอ้วินลงกับพื้นแข็งๆของห้อง
เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ยูกิต้องตาย โดนแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ!!!
ว๊าย!!!
“ทำไมไม่วางลงบนเตียงหล่ะค่ะ คุณหนูของนมเป็นคนอำมหิตอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”น้ำเสียงผิดหวังเอ่ยจากปากหญิงวัยชราที่
เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก แววตามองร่างบางซีดอย่างเวทนา
เพราะมันทำให้ผมต้องกลายเป็นคนเลวแบบนี้ !!?
ถ้ามันไม่เป็นมารขัดขวางความรักของยูกิเธอคงไม่ตาย
ผมเองก็คงไม่เจ็บปวด...
“มันเป็นเรื่องของผมกับมัน นมไม่เกี่ยว”
“คุณหนูคิดว่าทำแบบนี้มันดีแล้วเหรอ?”
“...”
ผมไม่ตอบ ไม่รู้ว่าการทำแบบนี้มันจะมีผลดีกลับใคร แต่เพื่อความสะใจ ผมก็ยอม!!!
“งั้นนมไม่ยุ่งกับเรื่องนี้ก็ได้ แต่ถ้าอีหนูคนนั้นเกิดตายขึ้นมา สุดท้ายคนที่เดือดร้อนก็คือคนคุณหนูนะค่ะ”
นมพูดทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้ห้องนอนทั้งห้องเกิดความเงียบเมื่อมีแค่ผมกับไอ้วินที่นอนสลบที่อยู่เท่านั้น
“หนาวว”
“...”
“อื้ออ หนาวว ขอน้ำหน่อย ขอนำ- -น้ำ”
ผมพลิกกายลงจากเตียงเมื่อได้ยินเสียงคนข้างล่างละเมอขอน้ำด้วยเสียงแหบแห้ง
นมจัดการใส่เสื้อผ้าให้มันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แผลตามตัวมันก็ถูกจัดการล้างทำแผลเรียบร้อย
สงสัยคงตามหมอมาดูอาการด้วย เพราะมีถุงยาตั้งอยู่บนโต๊ะข้างๆเตียงผม
ช่วยมันสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก
ผมลงจากเตียงประคองตัวไอ้วินขึ้นมาบ่นบ่า ก่อนจะทุ่มร่างบางลงบนเตียง
ตัวหนักชิบ!!!
“อ๊ะ โอ๊ย”
มันร้อง เปลือกตายังคงปิดสนิท ริมฝีปากบางสั่นระริก อาจจะแอร์ในห้องมันเย็นเกินไปหรือเพราะพิษไข้ที่สั่งสมทำให้คนป่วยข้างๆ
ถึงไม่ยอมฟื้นขึ้นมาสักที
“เฮ้อ”ผมถอนหายใจยาวเหยียด มองใบหน้าซีดนั่นอย่างเซ็งๆรู้สึกเบื่อชะมัด
พลางดึงผ้าห่มผืนหน้าห่มร่างกายที่สั่นเทาของคนตรงหน้า ก่อนจะลุกขึ้นออกจากห้องไป
ตื่นขึ้นมาเร็วๆสิว่ะ มันรู้สึกคันไม้คันมือยังไงไม่รู้ หึ!!
“โถ่เว้ย!!!”
เพล้งง!!!
“กูว่ามึงหยุดดื่มเหอะ มึงเมามากแล้วรู้ป่ะ”
“ไอ้พอร์ทมึงพาเมียมึงกลับบ้านไปเหอะ ไม่ต้องมายุ่งกับกู”
“มึงก็เป็นซะเงี้ย แล้วไอ้วินมันจะกลับมาไหมว่ะ?”
“กูไม่รู้ว่าไอ้วินมันอยู่ไหน แมร่ง กูตามหามันทั่วแล้วนะ ขนาดส่งตัวลูกน้องกูไปหาแล้วก็ยังไม่เจอ มันหายไปไหนว่ะ โอ๊ย!!! สัด
เฮ้ย!!!”
“พอเหอะ มึงหยุดเลย ไปกูจะพากลับบ้าน ไอ้คิวท์มันก็ง่วงแล้วเนี่ย”
ผมว่าพลางดึงไอ้เจ้าตัวปัญหาที่ดื่มเหล้าน้ำเมาอย่างเอาเป็นเอาตาย หลังจากที่ไอ้เกมส์ต่อว่าไอ้วินที่โรงพยาบาล กลับมาอีกที
ไอ้เกมส์ก็โทรมาบอกผมว่าไอ้วินหายตัวไป ตอนแรกๆผมกับมันคิดว่าไอ้วินคงน้อยใจ หายไปพักๆก็คงกลับมา แต่นี้เล่นหายไปห้า
วัน ยังไม่มีวี่แววของไอ้วินมันเลย ขนาดส่งนักสืบและลูกน้องไปตามหาแล้วก็ยังไม่ได้ข่าวคราว ไอ้เกมส์ก็เลยสงสัยจะเป็นฝีมือของ
ไอ้กัสรึเปล่า? แต่ผมว่าไม่มีมูลเหตุใดที่ไอ้กัสต้องทำร้ายไอ้วินมันเลยหนิ
“พอร์ท ปล่อยเกมส์ไปเถอะ เรายังไม่ง่วง”ไอ้คิวท์ว่า ตาแทบปิด
“สภาพอย่างนี้บ้านมึงเรียกว่าไม่ง่วงเหรอ?”ผมถามเสียงนิ่ง จ้องคนตัวเล็กที่กำลังนั่งสัปหงกหลับๆตื่นๆอย่างน่าเอ็นดู
“ก็ไม่รู้..”
“กูว่าปล่อยไอ้เกมส์แมร่งไว้นี่แหละ ไปคิวท์เดี๋ยวกูไปส่งบ้าน”ผมว่ากวักมือเรียกไอ้คนตัวเล็กที่งัวเงียลุกจากที่นั่งแบบเซข้าง
“ทิ้งเกมส์ไว้แบบนี้จะดีเหรอ?”ไอ้คิวท์ปลายตาไปมองไอ้เกมส์ที่ยกแกล้วเหล้ากรอกปากอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่มีท่าทีว่าจะเดิน
ตามมาง่ายๆ
“เหรอมึงจะอยู่กับมัน”ผมว่าเสียงนิ่ง คนตัวเล็กเริ่มหน้าเสีย ไอ่เป็นห่วงก็ห่วงอยู่หรอก แต่ไอ้เกมส์มันพูดไปรู้เรื่องก็ปล่อยไว้แบบ
นั้นแหละ ก็คลับมัน คงไม่มีใครกล้าทำไร แต่ไอ้คนตัวเล็กนี่สิจะเป็นห่วงเป็นใยอะไรกันนักหนา กับที่ผมหล่ะ อึ๊ยย!!! หงุดหงิดเว้ย!!
“....”มันส่ายตัวเบาๆเดินตรงมา มือนุ่มจับมือผมแน่น
“กลัวหลง”
ผมบีบมือมันแน่น ยิ้ม หึหึ ในใจ จูงมือคนตัวเล้กเดินออกไปทางประตูหน้าร้าน
อ๊ะ!
“ขอโทษครับ”
“มะ..ไม่เป็นไรครับ”
ไอ้คิวท์ว่า ผมมองคนชายร่างสูงอีกคนที่เดินชนคนตัวเล็กอย่างจัง ไม่รู้ว่าจงใจหรืออย่างไร
ผมโอบไอ้คิวท์ออกห่าง มองมันนิ่ง รู้สึกไม่ไว้ใจสายตาที่มันมองแมวน้อยของผม
แต่หน้ามันคุ้นๆ ไมกูจำใครไม่ค่อยได้เลยว่ะ!?
“แฟนเหรอครับ”มันถามมองหน้าผมพร้อมกระตุกยิ้ม
กวนตีนหว่ะ!
“เออ!”ผมว่าจูงมือไอ้คิวท์ออกจากร้านอย่างหงุดหงิด เสน่ห์แรงเหลือเกินนะมึง!!!
พอร์ท-คิวท์?
“เป็นไรเหรอ”คิวท์
“ยุ่ง!”
ผมขึ้นเสียงก่อนจะออกรถ ปึง! ไปทันที มุ่งหน้าไปคอนโดผมอย่างรวดเร็ว
“ไหนบอกว่าจะพากลับบ้านไง”มันเริ่มโวยวาย เมื่อถนนหนทางไม่ได้มุ่งไปที่บ้านของตัวเอง
“ก็นี้จะพากลับบ้านไง”
“นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านซะหน่อย”
“ก็บ้านกูไง ถูกแล้วหนิ”
“หง่ะ ไรอ่ะ ไม่ใช่บ้านเราเหรอ?”มันค้อนใส่ คิดว่าน่ารักตายหล่ะ ?
“อะไร จำหน้าที่ของมึงไม่ได้เหรอไง”
“ที่ระบายนั้นเหรอ?”มันว่าเสียงแผ่ว ริมฝีปากขบกันแน่น
“นั้นก็ส่วน แต่หน้าที่มึงจริงๆคือเป็นเมียกูตะหาก”
“หื้ออ?”
“ไม่ต้องมาสงสัยอยู่เงียบๆไปเหอะ”
ผมบอกปัดๆสนใจถนนหนทางข้างหน้าแทน เหลือบมองคนข้างๆที่เงียบๆไป ที่แท้ก็หลับไปแล้วนี่เอง เฮ้อ
NC-Cute
“ฮื้ออ ไม่เอาสิ มันจั๊กจี๊!~”ผมผลักคนตัวโตออก รู้สึกถึงลิ้นสากๆที่เลียวนๆอยู่บริเวณสะดือ กับหน้าท้อง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้
สนใจเสียงผมเลย ลิ้นอุ่นยังซุกซนไปเรื่อยๆไล่ลงมาถึงเป้ากางเกงในตัวจิ๊ว
“อื้ออ~”ความรู้สึกเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั้งท้อง เมื่อคนไอ้พอร์ทฝังจมูกลงบนแกนกลางลำตัวของผม พลางพรมจูบหนักๆลงบน
เจ้าน้องชายที่เริ่มขยายตัวออกพองจนคับเป้า
ผมลืมตาขึ้นเมื่อการรุกรานของอีกคนไม่สามารถทำให้ผมนอนหลับลงต่อได้อีก ผมกับพอร์ทอยู่ในสภาพเปลือยทั้งคู่เหลือไว้แต่
กางเกงในเท่านั้นที่ยังปกปิดส่วนตรงนั้นเอาไว้
“พอร์ท พอร์ท!!~”
“ไร”มันว่าเสียงห้วนๆ
“พอก่อน วันนี้ไม่ไหวแล้ว”
“มึงก็นอนไปดิ เดี๋ยวกูทำเบาๆ”มันว่า ก่อนจะก้มลงไปถอดกางเกงในสีขาวผมออก
“อ๊าส์!!”
หลับลงก็ให้มันรู้ไปสิ หึหึๆ!!!
“ใครมันจะไป- -อื้ออ หลับลง..ง”
“เรื่องของมึงดิ”คนตัวโตว่า ก้มลงเลียส่วนนั้นของผม อย่างเมามันด้วยลิ้นที่ช่ำชอง แกนกลางค่อยๆชูชันขึ้นจากอารมณ์รักที่พอร์
ทมอบให้กับผมอย่างเร่าร้อนปนอ่อนโยนระคนไปด้วยความสุข
“อ๊าส์!!!~”
“ไอ้คิวท์มึงอมให้กูหน่อยดิ”ไอ้พอร์ทว่าหลังจากที่ผมปล่อยเสียงอันน่าอายพร้อมกับน้ำรักสีขาวขุ่นที่แตกเต็มปากมันไปแล้ว
“ไม่เอา~”
“มึงมันเห็นแก่ตัว!”ไอ้ตัวโตว่า ทำหน้าค้อนใส่ แต่จริงๆผมว่าไม่เหมาะกับผู้ชายตัวใหญ่ๆแบบมันเลย
แต่ว่า...
ผมอายนี่นา...
“ไม่เห็นต้องอาย นานะ อมให้กูหน่อยดิ”ไอ้พอร์ทว่า ทำตาวิ๊งๆใส่ แต่เวลาที่มัน เอ่อ..อม ผมก็รู้สึกดีจริงๆ แต่ผมไม่เคยทำแบบนั้น
ให้มันเลย
“ก็ได้”
“แต่ว่านายต้องหลับตานะ”
ผมว่ายื่นข้อเสนอให้ไอ้พอร์ท คนตัวโตพยักหน้ารับอย่างง่าย ลุกออกจากร่างของผม
ก่อนจะล้มตัวนอนหงายข้างๆผมแทน
“เหมือนกับตอนที่กินไอติมแท่งใช่ไหม๊”ผมถามมองหน้าไอ้พอร์ทที่มองผมอย่างขัดใจ
“ก็เหมือนที่กูทำให้มึงนั้นแหละ”มันว่า ปิดตาลง
ทำๆไปเหอะ..
ผมค่อยๆดึงกางเกงในของไอ้พอร์ทออก เฉยให้เห็นแกนกายที่ชูชันขนาดมหึมาที่แข็งตัวอย่างเต็มที รอการปลดปล่อย
“อื้มส์ อ๊าส์ๆ เก็บฟันหน่อย อย่างนั้นแหละ อ๊ะ..”
ผมเลียส่วนหัวรอบๆก่อนจะอมส่วนนั้นลงไปเต็มปาก รูดขึ้นลงเหมือนที่ไอ้พอร์ทเคยทำให้
“ดูดแรงๆดิ”ไอ้พอร์ทว่ากดหัวผมจมลงไปส่วนกลางของลำตัวจนมิดด้าม จุกไปถึงคอหอย
“#$%^&*(()^%$##”
(พอได้แล้ว ไอ้บ้าพอร์ท!!!)
“ไรหว่ะ! ไม่ไดดั่งใจกูเลย ลุกขึ้นมา!”มันโวยใส่ ปล่อยมือที่กดหัวผมอยู่ออก ลุกขึ้นจากเตียงด้วยความขัดใจ ผมนั่งตาปริบๆก่อนจะ
โดนมือหนาผลักราบให้นอนคว่ำอยู่บนเตียง
“อย่าดิ้นนะ ถ้าดิ้นกูเอาเจ็บแน่”มันขัดขึ้นอย่างรู้ทัน ผมหันไปฟุบหน้าลงกับหมอน รอคอยความเจ็บปวดที่หอมหวานแทน
“กูจะทำเบาๆนะ”มันว่าก่อนจะค่อยๆแยกขาผมออก นิ้วหนาถูดสอดเข้าไปที่ก้นผมอย่างช้าๆหนึ่งนิ้ว เพิ่มเป็นสอง ก่อนจะกลายเป็น
สาม ผมกัดปากแน่นด้วยความเจ็บ มือจิกผ้าปูที่นอนเพื่อคลายความเจ็บ
=Post =
ผมค่อยๆขยับมือเข้าออกอย่างช้าๆเมื่อร่างเล็กที่นอนคว่ำอยู่จิกผ้าปูที่นอนแน่นถึงปากไม่ร้องว่าเจ็บแต่ผมก็พอดูออกว่ามันกลั้น
เสียงอยู่ ผมถอนนิ้วออกก้นมนของร่างบาง พลิกร่างมันให้หงายขึ้น ใบหน้าแดงก่ำ เหงื่อแตกพลั่กตามไรผม อกกระเพรื่อมขึ้นลง
ด้วยความเหนื่อยหอบ
ผมก้มประทับจูบที่หน้าผากมันเบาๆ
ใจร้อนไปเองแท้ๆ
ก่อนจะก้มลงมาจุ๊บที่ปากบาง ซุกไซร้ลงที่ซอกคอหอม
“อ๊ะ...อย่ากัดนะ”
คนตัวเล็กร้องห้าม ผมเลยดูดที่คอมันเบาๆแทน เพราะเวลามีอะไรกับผมทีไรเนื้อตัวมันจะมีรอยฟกช้ำไปหมด
“โอบกูดิ”
“หื้ออ?”
“มือมึงอ่ะ โอบคอกูดิ”ผมว่า ดึงมือไอ้คิวท์ให้โอบอยู่รอบๆคอผมก่อนจะก้มลงไปดูดเม้มกับหัวนมทั้งสองข้างๆที่เย้ายวนอีกครั้ง
ม๊วฟ จ๊วบๆ~
ผมใช้บี้หัวนมอีกข้างอย่างเมามือ ส่วนอีกข้างก็ถูกบำเรอด้วยลิ้นอุ่นของผม ร่างบางที่ถูกคร่อมอยู่แอ่นอกรับด้วยความเสียว ปาก
ร้องครางเบาๆ อย่างลืมตัว
“อื้ออ.. พอร์ท..~”
“เป็นไรครับ”ผมถามไล้ลิ้นวนจูบหนักลงบนท้อง ก่อนไล้ลิ้นลงมาถึงแกนกลางลำตัว
“อ๊า...”
ผมค่อยๆแยกขาร่างบางออกพาดไว้ที่บ่าทั้งสองข้าง
ท่อนเอ็นขนาดใหญ่ค่อยๆสอดเข้าไปในสะโพกมน
“พอร์ทท~อึกก..”
“ไม่เป็นไร อย่าเกร็ง”
ผมปลอบใจร่างบางที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ก็เมียผมมันขี้แยหนิครับ เฮ้อ!!
“เจ็บ...อึกก”
ผมค่อยๆขยับช้าๆให้ไอ้คิวท์ได้ปรับตัวกับสิ่งแปลกปลอมที่เข้าไปในสะโพก
เมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าตัว ผมจึงเพิ่มจังหวะซอยถี่ยิบมากขึ้น
พร้อมกับเสียงครางของผมกับไอ้คิวท์ที่ร้องออกมาอย่างไม่ขาดสาย
“อ๊าส์ๆ...อ๊า.. ซี๊ดด”
แน่นชิบ!!!
ผมซอยถี่ๆแรงๆอีกสองสามที ก่อนจะพุ่งน้ำรักเข้าไปในสะโพกมน
ส่วนที่แข็งทื่อยังคงค้างอยู่ในตัวของร่างบางโดยไม่มีท่าทีว่าจะยอมหดตัวลงง่ายๆ
ร่างบางหลับตาพริ้มๆหายใจหอบถี่ด้วยความเหนื่อย ใบหน้าแดงก่ำเพราะไฟรักที่จบลงเมื่อครู่
“คิวท์”
“อะไร”
“อีกรอบนะ”ร่างบางทำท่าจะโวยวายก่อนริมฝีปากผมจะประกบติดแน่น อุณภมิในห้องที่คลายลงกลับร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ ความเงียบ
ของเวลาค่ำคืนกำลังจะกลบไปด้วยเสียงครางของคนใต้ร่างผมอีก
อ๊าส์!!!
ให้ตายเถอะ มันจะทำคลั่งมันขึ้นทุกวันแล้วนะ!!
...
อัพมาให้แร้ว ไวกว่าที่คิด อิอิ ส่วนวันศุกร์นี้ก็ดูก่อนเนอะว่าว่างป่าว ยังไงก็จะมาอัพให้ต่อนะค่ะ กลัวว่าจะลืม พอร์ท-คิวท์ ของคนเขียนไปวะก่อนเลยจัด NC หวานให้แบบ เบาๆ (จัดหนักจัดเบามันก็ได้แค่นี้แหละ เหอๆๆ - -*)
ฝากอ่านฝากมเ้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ ขอบคุณมากๆค่ะ :L2: :L2: :L2: ไปอ่านหนังสือสอบแระ ฟิ้วๆๆ :o12: :o12: :o12:
-
พอร์ท-คิวท์ มาทีทำเอาหายคิดถึงเลย
กัส-วิน เมื่อไหร่ กัสจะเลิกกินหญ้าซะที สงสารวินแทบขาดใจ
-
ก็ดีใจนะที่ได้เจอ คู่เอก แต่ช่วยน้องวินที อิเจ๊ ไม่ไหวแล้ววววว :m31: :m31:
-
สงสารวินมากๆ
-
พอร์ท-คิวท์ น่ารักกดีจัง ><
ส่วนวิน คู่ กัสแน่ๆใช่ป่ะ เฮ้อ ลุ้นคู่นี้ต่อ - -*
แล้วคู่โจ๊ก-เซนต์จะมีไม๊ ? ขอสามคู่เลยได้ป่ะ ฮ่าๆๆๆ :impress2: :impress2: :impress2:
:z13: :z13: :z13:
-
:L2: :L2: :L2:
ขอคุณจ้า
:call:
-
สนุก
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง ในเรื่องการสอบด้วยนะครับ
-
มาเป็นกำลังใจให้วิน พร้อมคนแต่งจ้า
:L1: :L1: :L1:
-
Win-Cus
‘ ผมอยากจะหลับตาแล้วตื่นขึ้นมาเหมือนทุกอย่างเป็นอย่างฝันร้าย หลอกตัวเองเท่าไหร่ ฝันร้ายก็ยังตามหลอกหลอนผมอยู่ซ้ำๆ’
ร้าย 20
ผมยกแก้วเหล้ากรอกปากช้าๆกินเหล้าเคล้านารีมันสุขยิ่งนัก เสียงเพลงดังกระหมึ่มอย่างเมามันส์
ชายหญิงต่างเล้าโลมยั่วยวนท่ามกลางความมืดมัวปนแสงไฟกระพริบ ไฟรักเล็กๆจุดประกายอยู่ในมุมมืดลับตาคน
“อ้าว!พี่กัส ขอนั่งด้วยคนนะค่ะ”ผมผละจากภาพคู่รักชายหญิงตรงหน้าหันไปมองที่มาของเสียงหวานที่อยู่ในชุดเซ็กซี่เกาะอกโชว์
ร่องอกอวบอิ่มกระโปรงรัดติ้วอวดสัดส่วน
“ครับ”
“วันนี้พี่กัสมาทำอะไรที่คลับของพี่เกมส์เหรอค่ะ เห็นว่าเป็นศัตรูด้านธุรกิจกันอยู่”เธอจีบปากจีบคอว่า ก่อนจะนั่งลงข้างๆร่างกายนุ่ม
กำลังเบียดผมเล็กน้อยพอให้เคลิ้ม
“ก็มาเที่ยวตามประสาผู้ชาย แล้วก็แวะมาส่องศัตรูด้วยไงครับ”
“แหม ขยันดีจริงๆนะค่ะ แต่ช่วงนี้แพรไม่ค่อยเห็นพี่เกมส์เข้ามาดูแลคลับเท่าไหร่ ยิ่งช่วงนี้พี่วิน
กลับหายไปเลย แพรหนะ เหง๊า เหงา..~”เธอว่าพร้อมเอียงตัวซบลงไหล่ผม มือบาง เริ่มลูบไล้ไปตามแผงอกเลี้อยไปถึงหน้าท้อง
อกอวบเริ่มเบียดเข้าหาแนบกันชิดขึ้น
“อยากได้คนแก้เหงาเหรอครับ”ผมขัดการรุกรานของเธอโดยการจับมือเธอกุมไว้แนบอก
ยื่นหน้าเข้าหาใบหน้าสวยเด่นตรงหน้า ใบหน้าเย้ายวนชวนมองไม่ได้ทำให้ผมหลงไหลกับมารยาที่เธอแกล้งทำนัก แต่ถ้าหากคืนนี้
จะปล่อยเนื้อหวานๆแบบนี้ไป คงไม่ใช่ความคิดที่ฉลาดซักเท่าไหร่
“ถ้าเป็นพี่กัสยังไงแพรก็ยอมค่ะ”เธอกระซิบเสียงเบาหวิวที่ใบหู มืออีกข้างกลับซุกซนรั้งคอผมให้ประชิดกับใบหน้าเธอ ริมฝีปาก
บางสีจัดลงประกบปากผมอย่างรวดเร็ว ผมแลกลิ้นยิงฟันเธออย่างเมามันส์ มืออีกข้างลูกไล้ไปตามสัดส่วนเว้าส่วนโค้ง บีบเคล้นที่
เต้าอวบ
“อาส์..อื้ม..”
แพรเองลีลาก็ใช่ย่อยลูบๆคลำๆแถวน้องชายที่เริ่มขยายออกจนล้นเป้า ลิ้นบางตวัดจูบตอบผมอย่างชำนาญ
ตื๊ดด ตื๊ดดดดดดด!!~
“อ๊าส์..พี่กัส แพรเสียว~”
ตื๊ดดด !!!
“พี่กัส ไม่รับโทรศัพท์เหรอคะ..ค่ะ”เธอว่า พร้อมหลับตาพริ้ม ซี๊ดปากเย้ายวนชวนหลง
ผมกำลังซุกหน้าอยู่กับอกอวบขาวๆของแพรโดยไม่ได้สนใจเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มหรือผู้คนรอบข้างแต่อย่างใดแม้แต่โทรศัพท์ที่
ดังกวนประสาทผมอยู่เช่นกัน
“เดี๋ยวมันก็หยุดไปเองแหละครับ”ผมว่า บีบเคล้นอกอวบของแพรต่อ ก่อนจะเลื้อยมือไปหยุดที่สะโพกกลมมนได้รูป
ติ๊ดดดดดดดดดดดด!!!
โถ่เว้ย!!!
ผมผละจากร่างของหญิงสาว ล่วงมือหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงอย่างหงุดหงิด
“โหล ใครว่ะ!!!”ผมกรอกเสียงตามสายไปด้วยความโมโหโดยไม่ได้มองว่าใครโทรมา
“คุณหนูนี่นมเองนะค่ะ คือว่าคนที่คุณหนูจับตัวมาเขาฟื้นแล้ว แต่ว่า...”
“แต่ว่าไรครับ”ผมปรับเสียงให้อ่อนลง ฟังจากที่นมว่ามาไอ้วินคนสร้างเรื่องอีกแน่
“แต่ว่า ตอนนี้ไม่รู้หนูเด็กหนุ่มคนนั้นหายไปไหน นมหาทั้งบ้านแล้วก็ยังไม่เจอ แต่ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นยังหลบอยู่ในบ้าน นมเลย
โทรมาบอกให้คุณหนูรู้ นมขอโทษที่ดูแลคนของคุณหนูไม่ดี”
“ไม่เป็นไรครับ นมสั่งให้ลูกน้องที่เฝ้าอยู่รอบบ้านตามตัวไอ้วินด่วน ถ้าไม่เจอบอกมันว่าเตรียมออกจากงานได้เลย!!!”ผมว่าเสียง
เรียบก่อนจะกดตัดสายจากนม ลุกขึ้นจากที่นั่ง มือบางฉุดข้อผมไว้
“พี่กัสจะไปไหนค่ะ”
“โทดนะ คืนนี้พอดีไม่ว่าง ไปก่อนนะ”ผมว่าพลางแกะมือเธอออกเดินออกร้านด้วยความเร่งรีบ
ไอ้นี่ทำผมหงุดหงิดได้ทุกเวลาจริง ฟื้นขึ้นมาก็หาเรื่องเจ็บตัว ค่อยดูเหอะ คืนนี้ถ้าหาตัวเจอมึงเสร็จกูแน่ !!
ปี๊ดด!!!
ผมบีบแตรพร้อมกับยามที่เปิดประตูรั้วออก ผมจอดรถก่อนจะลงจากรถอย่างรวดเร็ว
ก้าวฉับๆเข้าไปในบ้าน เห็นนมที่ยืนอยู่กับหัวหน้าบอดี้การ์ดที่ผมจ้างมาดูแลบ้านสีหน้าตื่นๆ
“หาตัวไอ้วินเจอยัง!!”ผมหันไปตะหอกกับลูกน้องที่ก้มหน้าก้มตานิ่งไม่ยอมสบตา ไม่ต้องรอคำตอบก็รู้ว่ายังหาไม่เจอ
เพี๊ยะ!!!
“กูบอกแล้วใช่ไหมว่าต้องหาตัวมันไปเจอก่อนที่กูจะกลับมา !!”
“ครับ”
“งั้นพวกมึงก็แยกย้ายกันไปตามตัวมันก่อนที่กูจะโมโห ส่วนนมไปพักผ่อนเถอะครับเดี๋ยว
ผมจัดการเอง”ผมหันไปพูดกับนมที่หน้าซีดด้วยความตกใจ
ก่อนจะก้าวฉับๆไปตามราวบันไดขึ้นไปชั้นสองของบ้าน หรืออาจจะเรียกว่าคฤหาสน์ก็ได้ เพราะบ้านหลังนี้มีขนาดใหญ่มาก จึง
ไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะตามหาใครสักคนที่หลบซ่อนอยู่ คฤหาส์นหลังนี้เป็นมรดกที่พ่อผมทิ้งไว้ให้ที่เมืองไทย ก่อนจะไปสร้างธุรกิจ
มาเฟียที่ญี่ปุ่น ทิ้งให้ผมอยู่กับนมแค่สองคน พร้อมกับลูกน้องส่วนๆต่างอีกมากมาย แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เงินและสมบัติ แก้ว
แหวน เงิน ทอง ต่างๆกลับซื้อความรัก และชีวิตของคนที่ผมรักไม่ได้เลย
อยู่ไหนว่ะ !!
ผมสบถอย่างหัวเสีย เมื่อเดินไปค้นดูทุกๆห้องไม่มีวี่แววของไอ้วิน
ก่อนจะเดินลงไปสวนสนามหน้าบ้าน
น้ำใสๆไหลเปียกไปตามตัว
เหรอว่าจะหนีออกจากบ้านไปแล้ว?
แต่ระบบความปลอดภัยแน่นหนาขนาดนี้จะไปไหนได้ บ้านผมไม่ใช่ใครจะเขาจะออกกันได้ง่าย
มันยังอยู่ในบ้านหลังนี้นี่แหละ !!
Win
แฮ่กๆๆ ๆๆ
ผมปิดปากระงับเสียงหอบของตัวเองไว้ ผมเห็นไอ้กัสกำลังยื่นหัวฟัดหัวเฟี้ยดอยู่
ผมซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ที่ผมยื่นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากไอ้กัสมากหนัก ใจผมเต้นรัวด้วยความกลัว บ้านตั้งกว้างทำไมต้องมายื่นแถว
นี้ด้วยหว่ะ!?
“ไรออน ปล่อยหมาออกมา เผื่อมันจะเจออะไรดีๆ”ไอ้กัสหันไปตะโกนบอกชายอีกคน
พร้อมกับสุนัขตัวโตๆสูดจมูดฟุดฟิด ดูแข็งแกร่งน่ากลัว งานงอกแล้วตรูจะโดนมันกัดตายไหมหว่ะ ยิ่งไม่ถูกกับหมาอยู่ด้วย
โฮ่งๆๆ!!!
“เฮ้ยย!!!”
ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจอยู่ๆไอ้เจ้าสุนัขตัวโตก็กระโจนเข้าหาผมอย่างจัง
“เหวออออออ”
“ที่แท้ก็อยู่นี่เอง !!”
“ปล่อยกู!!”
“ปล่อยไว้ดีๆแล้วไม่ชอบ อยากหนีนัก !!”
อึก!!
มันต่อยลงที่ท้องผมอย่างหลังก่อนจะแบกผมขึ้นบ่าโดยมีเจ้าหมาบ้านั้นเห่าใส่ผมไม่หยุด
เจ็บชิบ !!
ดีขึ้นไม่เท่าไหร่แผลใหม่ก็ซ้ำแผลเก่าซะแล้ว
หาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเองแท้ๆ !!
“ปล่อย!!”ผมรัวกำปั้นทุบที่หลังมัน ไอ้กัสทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างขัดใจ พลางก้าวฉับๆขึ้นไปบนห้องชั้นสองของบ้าน
ตุ๊บบ!! โอ๊ยย
มันเขวี้ยงผมลงบนเตียงนุ่มด้วยแรงมหาศาล รู้สึกเหมือนซีกโครงมันจะหักออกมา ก่อนจะกระโจนขึ้นคร่อมผมอย่างรวดเร็ว
“ฤทธิ์เยอะนักนะมึง!! คิดว่าจะหนีกูพ้น!!?”
ใบหน้าเกี้ยวกร้าวกล่าวลั่น มือหนาฉีกกระชากเสื้อเชิ้ตตัวบางผมออก ตัวผมเริ่มสั่นโดยอัติโนมัติ
หน้าไอ้กัสดูเหมือนจะโกรธแค้นผมมาร้อยชาติพันชาติ ทั้งๆที่ผมไม่เคยไปทำอะไรให้มันเลย!!
เรื่องยูกิตายกูยังไม่รู้เรื่องเลย สัส!!
“ไอ้เชี่ยกัส มึงจะทำไรกูปล่อยโว๊ย!!”ผมโวยวาย ดิ้นถีบตรงน้องชายไอ้กัสเต็มตีน คนตัวโตหน้านิ่วด้วยความเจ็บ ผมออกแรงผลัก
ร่างมัน แล้วออกตัววิ่ง ไม่ทันถึงประตูห้องข้อมือผมกลับโดนคนข้างหลังฉุดเอาไว้ก่อน
“อยากเจ็บตัวนักใช่ไหม๊!!!”
มันว่าเสียงแข็ง หมัดหนักๆถูกต่อยลงมาที่ท้อง
อึก! จุกจนบอกไม่ถูก สู้ไปก็ไร้ประโยชน์..
แขว๊กก!
เสื้อซับชั้นในถูกฉีกด้วยน้ำมือของร่างสูงทที่โกรธจัดอีกครั้ง ท่อนบนอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า
ก่อนจะถูกโยนลงเตียงอีกครั้ง
“เก่งให้ได้ตลอดเถอะ แล้วอย่ามาครางให้กูได้ยินที่หลังแล้วกัน แสบนักนะมึง
เดี๋ยวกูจะยัดแมร่งให้ขาถ่าง เอาให้เดินไปไหนไม่ได้เลยคอยดู”
ร่างสูงประกาศกร้าว กดไหล่ผมแนบลงกับเตียง ริมฝีปากโดนประกบอย่างจาบจ้วง ลิ้มหนาค่อยๆสอดเข้ามา ก่อนจะขบริมฝีปาก
ล่างได้กลิ่นคาวเลือดฟุ้งแตะจมูก พยายามดันตัวมันออก
ดิ้นอย่างสุดฤทธิ์เพื่อไม่ให้มันทำอะไรผมได้ แต่แรงกลับมีอยู่น้อยนิดเหลือเกิน ผมไม่อาจจะรอดเงื้อมมือของศัตรูไปได้อยู่ดี
“ไอ้เหี้ย ไปปล่อยกู ไอ้สัสกูผู้ชายนะเว้ย!!”ผมตะโกนสุดเสียง แต่น้ำเสียงฟังดูแผ่วเบาจนแถบไม่ได้ยิน ลิ้นสากๆผละจากปาก มา
ดูดและกัดบริเวณต้นคอจนรู้สึกแสบ มืออีกข้างทั้งบี้ทั้งดึงหัวนมผมไม่ปราณี ขอบตาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา กลัว.. เจ็บ.. อย่าทำ..
“อย่ามาสำออย ลีลาคงเร้าใจไอ้เกมส์น่าดูมันถึงได้ทิ้งน้องสาวกูแล้วไปเอากับต๊ดเน่าๆแบบมึง!!”
ถึงผมจะชอบผมก็เถอะ แต่ผมไม่เคยหวังเรื่องเซ็กส์กับมันเลย ..
“กูกับไอ้เกมส์เป็นพี่น้องกัน”ผมว่าเสียงแผ่ว น้ำตายังไหลอาบอยู่สองแก้ม เมื่อคนที่คร่อมตัวอยู่ทั้งกัดทั้งดูดและเลียจนแสบไปทั่ว
ทั่งตัว มืออีกข้างของมันกำลังจะรูปซิบกางเกงผมออก
อยากจะดิ้นแล้ววิ่งหนีไป แต่ก็คงทำได้แค่คิดแล้วปล่อยเลยตามเลย
“หึ!อย่ามาหาข้ออ้างหน่อยเลย ถ้ามึงไม่หนีวันนี้บางทีมึงอาจจะไม่ต้องเจ็บตัว แต่เพราะมึงมาหายไปช่วงที่กูกำลังหวิวบวกอารมณ์
โกรธนิดๆเซ็กส์ครั้งนี้คงซาดิสถึงใจมึงแน่!!”
มันว่าพร้อมกับกระชากเกงผมออก มืออีกข้างของมันกำลังขยุ้มน้องชายผมอยู่ ส่วนอีกข้างก็รั้งคอผมพร้อมกับกดจูบหนักๆลงบน
ปากที่บวมเจ่ออีกครั้ง
“อึก..เจ็บ..ปล่อย..กู..กลัว..”ผมจิกเล็บข่วนลงบนไหล่ของไอ้กัสที่กำลังถอดเสื้อตัวเองออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่โตเป็นมัดๆ
เรียงสวยอยู่บนหน้าท้อง มันแสยะยิ้มเยาะมองผมอย่างเย้ยยัน มือหนารวบข้อมือผมทั้งสองข้างแนบกับศรีษะก่อนจะหยิบเศษผ้าที่
มันฉีกทิ้งไว้มามัดข้อมือผมแน่น พลางก้มลงลิ้นเลียยอดอกของผมทั้งสองข้างไปมา ผมแอ่นอกรับด้วยความเสียว
“โอ๊ยย!!”ผมร้องอย่างตกใจเมื่อคนตัวโตขบลงหัวนมผมอย่างแรง มือสองข้างไม่สามารถช่วยตัวเองได้เพราะถูกมัดตรึงไว้กับหัว
เตียง ผมยิ่งร้องไห้หนักไปอีกด้วยความตกใจ ไอ้กัสไม่ท่าทีว่าจะอ่อนโยน กลับรุนแรงและซาดิสขึ้นเรื่อยๆจนผมกลัว
“โอ๋ๆจะร้องทำไมฮึ! ของมันเคยๆอยู่แล้วหน่า ไม่ต้องแสร้งบีบน้ำตาเหมือนนางเอกละครหรอก”
“เหี้ย!! กูเจ็บ..”
“ยิ่งมึงเจ็บมากเท่าไหร่ กูก็ยิ่งสะใจมากขึ้นเท่านั้น หึ!”มันว่าพลางใช้ลิ้นขยี้หัวนมทั้งสองข้างจนแสบไปหมด ก่อนจะลงลิ้นมาบน
ท้องพร้อมลงต่ำมาเรื่อยๆจนถึงหว่างขา
“อ๊ะ ..”ผมรีบกัดปากแทบไม่ทันเมื่อคนตัวโตซุกหน้าลงหว่างขาผมอย่างตั้งใจ ความเสียวซาบซ่าส์แพร่กระจายไปทั้งท้อง ใจเต้น
กระส่ำอย่างหื่นกระหาย แม้จะกลัวแต่ความกระสันกลับต้องการให้ไอ้กัสทำมันมากกว่านั้นก็ตาม
“หึ”
กางเกงในสีขาวถูกไอ้กัสถอดออกอย่างง่ายดาย ผมนอนหอบนิ่งอยู่บนเตียง ไม่ได้ขัดขืนเพราะไม่มีแรง มองไอ้กัสที่เหยียดยิ้มให้
ผมอย่างสมเพช ก่อนจะก้มลงไปที่หว่างขาพร้อมกับลิ้นอุ่นๆที่เลียส่วนนั้นของผมอยู่ เหงื่อผมแตกพลั่ก ทั้งเสียวทั้งกลัว..
“อมแค่นี้แข็งแล้ว อ่อนหว่ะ!”
“ปล่อยกูนะ สัสกัส!!”
“ปล่อยแน่ แต่ต้องให้กูเอามึงก่อนนะ หึหึหึ!!!” มันว่าพลางควักก้อนเนื้อขนาดใหญ่โตเกินขนาดออกจากกางเกงใน ใช้มือรูดขึ้นลง
สองสามที ปลายหัวมีน้ำเยิ้มออกมา ขาผมเริ่มดิ้นทันทีเมื่อมันจับขาผมแยกออก แต่ก็ไม่สามารถหยุดการกระทำของคนตรงหน้าได้
เมื่อหัวของท่อนเอ็นกำลังจ่ออยู่ที่ก้นของผม
อึก!!!
“นิ่งๆสิว่ะ อย่าให้กูโมโห!!”
“อย่าเกร็งดิ อูยย ทั้งฟิคทั้งตอด K กูเจ็บหมดแล้วเนี่ย!!”มันว่าพร้อมกับเริ่มขยับเข้าออกอย่างช้าๆ
หน้านิ่ว ซี๊ดดปาก เสียวสุดๆ โดยไม่ได้สนใจคนที่โดนกระทำอยู่เลยว่าจะรู้สึกอย่างไร
“อึกๆ..ปล่อย ยย กูเจ็บบ ไอ้กัส ไอ้เชี่ยย เอาออก”ผมร้องไห้ ตัวสั้นไปด้วยแรงสะอื้น
ทั้งเจ็บทั้งจุก..
ไม่มีการปลอบโยน..
ไม่มีการหล่อลื้น..ไม่มีความรู้สึกใดๆบรรยายนอกจากคำว่า เจ็บ!!
พึ๊บๆ!! พึ๊บบ
เสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่นไปทั้งห้อง เมื่อคนตัวโตเริ่มขยับจังหวะรุนแรงยิ่งขึ้น ร่างบางก็ได้แค่นอนสะอื้นด้วยความกลัวปนตกใจ
รู้สึกเหมือนมีเลือดไหลออกจากสะโพกที่ถูกกระทำอย่างบ้าคลั่งเยี้ยงสัตว์ ไม่ได้มีความรู้สึก ยิ่งเขาร้องไห้และอ้อนวอนมากขึ้นเท่า
ไหร่คนตัวโตก็ยิ่งกระแทกลงไปแรงยิ่งกว่านั้น
“ซี๊ดดด ดด แน่นชิบ..อ๊าส์ มันส์ดีว่ะ ฮ่าๆๆ”ไอ้กัสหัวเราะพลางกระแทกท่อนเอ็นอย่างแรง สะโพกที่ฉีกขาดกลับอักเสบสาหัสขึ้นไป
อีก เลือดไหลซึมลงมาถึงหว่างขา แต่ดูเหมือนคนบนร่างจะไม่สนใจยังคงสนุกกับร่างกายที่บอบช้ำของร่างบางที่น้ำตาท่วมหน้า
ไม่แยแสแม้แต่คำอ้อนวอนที่ร่างบางพร่ำเพ้ออยู่ไม่ขาดปาก
“เจ็บบ!! อื้อออ กูกลัว...แล้วว ปล่อย ย ย ...”
ร่างบางตัวสั่นเทิ่ม เสียงครางกับเสียงเนื้อกระทบกันทำให้เขาแทบบ้า เจ็บ..
ไม่ไหวแล้วว อืออๆ ..
ไม่เอาแล้ว..
พอที..เมื่อไหร่จะหยุดสักที !!
ครั้งแรกของผม ทำไมมันถึงได้โหดร้ายนัก..
ทั้งๆที่อยากเก็บครั้งแรกไว้กับคนที่เรารัก..
สักวัน..ผมหวังว่าจะเจอ..
แต่ต้องไม่ใช้แบบนี้!!!
นี่มันบ้าไรกัน!!
ไม่คิดเลยสักนิดว่า ผมจะถูกผู้ชายข่มขืน
ถึงผมจะเป็นไบก็เถอะ แต่ผมก็ไม่เคยเอากับใคร มีแต่พวกสาวๆเท่านั้นที่ชอบตั้งฉายาให้ผมเกินความจริง..
“ร้องไมว่ะ ทำไมมีไรกับกูมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเหรอว่ะ เหรอลีลากูสู้ไอ้เกมส์มึงไม่ได้รึไงห๊า!!”
“เซ็กส์ห่วยแตกของมึง ลีลาเท่ากับเด็กอนุบาล คนละชั้นกับไอ้เกมส์กรุณาอย่าเอาไปเทียบ!!”
“ปากดีนะมึง เก่งให้ได้ตลอดเหอะ ตะกี้ยังบีบน้ำตาให้กูหยุดอยู่เลย คราวนี้ละกูใส่ไม่ยั้งแน่!!”
ไอ้กัสว่ากระแทกท่อนเนื้อลงสะโพกผมอีกครั้ง ซอยถี่แรงๆจนเตียงเริ่มขยับ
ผมขบริมฝีปากแน่น จะไม่ร้องขอให้มันเห็นใจผม จะเอาอะไรอีกหล่ะกับพวกเลือดเย็นอย่างมัน!!
“อื้มม อ๊าส์...ซี๊ดดด”
“น่าสมเพชมึงว่ะ คงผ่านผู้ชายมาเยอะหล่ะ ก่อนๆไอ้เกมส์และกูมึง เคยโดนใครเอามามั้ง หึ!!”
“เคยเอากับน้องสาวมึงก็แล้วกัน!!”ผมตะคอกใส่คนตรงหน้า ผมไม่เคยมีอะไรกับยูกิหรอกนอกจากความเป็นเพื่อนกัน แต่การได้จี้
ใจดำมันแบบนี้ผมสะใจดี ถึงแม้ว่าผมจะเจ็บตัวมากขึ้นก็ตาม
“หรอ?”มันจ้องผมนิ่ง ถอดกายออกจากตัวผม
“...”
เพี๊ยะ!!!
อึก!!
ผมสะบัดหน้าใบตามแรงตบของมือหนา เลือดไหลออกมาจากมุมปากซ้าย
“ถ้ามากุเรื่องใส่ร้ายน้องสาวของกู!!”
ถุย!
ผมพ้นลำลายปนเลือดสีแดงใส่หน้าไอ้กัสที่ขบกรามแน่นเป็นสัน มือหนายกเช็ดหน้าตัวเอง
ใบหน้าขึ้นสีแดงจัดด้วยความโกรธ มือโตง้างหมายจะตบผมอีกครั้ง ตัวผมสั่นเทา วันนี้คงได้ตายสมใจอยากแน่ มองหน้าคนตัวโต
อย่างหวาดกลัว แต่จู่ๆมันกลับชักมือลง แล้วจับแยกขาผมออก
ท่อนเอ็นถูกกระแทกเข้ามา รุนแรง แหละนักหน่วงกว่าทุกครั้ง ผมกรีดร้องด้วยความทรมาน น้ำตากลับไหลพรั่งพรูเต็มสองแก้ม
สะโพกที่สาหัสแล้วสาหัสเล่าถูกกระแทกจนฉีกขาดไม่เหลือชิ้นดี เลือดยังคงไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
ไอ้กัสเหมือนจะพูดอะไรกับผมสักอย่าง..
ก่อนที่สติมันค่อยๆหลุดหายไปเหมือนกับว่าผมกำลังจะตายลงจริงๆ..
มาอัพอีกตอนก่อนไปเรียนพิเศษ ไม่รู้ว่าจะโหดร้ายกันไปรึเปล่า?
ชี้แจงนิดนึงนะ
วิน-เกมส์ เป็นญาติลูกพี่ลูกน้องกันค่ะ บางคนอาจสงสัยเอ๊ะ? แล้ววินไปชอบเกมส์ได้ไง มันเป็นความผูกพันธ์ตอนเด็กค่ะ
แล้วทำไมตอนที่ 20 วินถึงบอกกัสว่าเป็นพี่น้องกัน เพราะว่าวินย้ายมาจากญี่ปุ่นในฐานะน้องชายเกมส์อีกคน
ไม่รู้จะ งง ๆ คนรึเปล่า = =" เอาเป็นว่าให้เข้าใจเหมือนคนเขียนละกันเน้อจะได้ไปรู้สึกขัดๆกันเวลาอ่านจ้า
*** เมื่อวานเม้นนิยายไม่ได้เล่นเอาแทบคลั่ง - -* ตอนนี้เล่นได้แหละ ดีใจสุดๆเลย ใจหายใจคว่ำหมด เฮ้อ :o12: :o12:
-
กัสโหดเกินไปแล้วมั้ง :sad3:
สงสารวินอ่ะ :เฮ้อ:
-
อย่านานเกินนะ :sad4:
:call:
-
กัส ไอ้ชั่ว
:z6: :z6: :z6:
:beat: :beat: :beat:
-
กัสโหดร้ายอะ สงสารวิน บอบช้ำไปหมดแล้ว
-
สงสารหนูวินอ่ะ
-
โหดร้ายวะ
วินเดินไม่ได้แหงเลย :m16: :m16: :m31: :m31:
-
:m31: โหด จริง ๆ น่าสงสาร วิน
-
กัสแม่งเหี้ย!!! :m31: :m31: :m31: :m31:
-
สงสารวินน กัสแม่ง! ไม่คิดจะถนอมกันบ้างเหรอว่ะ วินช้ำตายขึ้นมา อึ๊ยยย :beat: :beat: :beat: :beat:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด วิน คู่ กัส จริงๆเหรอ ? :serius2: :serius2: :serius2:
-
วินไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ทำไมกัสโหดจัง
สงสาร(โศรยา)วิน :monkeysad:
นี่กำลังอ่าน..จำเลยรัก...รึเปล่าเนี้ย :m15:
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น
ปรักปรำฉันเป็นจำเลยของคุณ นี่หรือพ่อนักบุญ แท้จริงคุณคือคนป่า
-
คนเขียนจ๋า คนอ่านปวดใจ ให้เกมส์มาช่วยน้องวินทีเถอะ :o12:
-
น้ำตาจะไหลTT^TT
สสงสารวิน
คนอ่านปวดใจ แง๊ :monkeysad:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านใหม่ค่ะ
สงสารวินมากเลยอ่า ทำไมกัสโหดร้ายยังงี้ :sad4: :sad4: :sad4:
-
สงสารวินมากมายอ่ะ o18
-
กัสโหดร้ายกับวินนจังเลย :a5: :a5: :a5:
:z6: :z6: :z6:
-
สงสารวินมากๆ
-
กัสโหดเพราะเข้าใจผิด :z3:
วินน่าสงสารมากอะ :sad4:
ไปดีกว่า :o12:
-
โว้ว จะโหดร้ายไปใหน
-
:m31: :fire:
หมดคำพูดค่ะ
-
โหดร้ายยกันเกินไปแล้วนะ :beat: :beat: :beat: :beat: อีกัสส :z6: :z6: :z6:
-
:sad11: :sad11:สงสารวินมากมายอ่ะ เกมส์มาช่วยวินทีดิ ฮือๆๆๆ กัสใจร้ายเว่อร์อ่ะ :sad11: :sad11:
-
กัสใจร้ายอ่าาาา วินไม่ได้ทำอาไยซักกะหน่อยงิ :m16:
อ่า ค้างๆๆๆ มาต่อไวๆนะคะ :call: :call: :call:
-
ร้าย 21
ในสายตาใครต่อใครผมเหมือนคนเลว.. แม้แต่คุณเองก็ตาม !
แต่ถ้าสักวันหนึ่งคนรักของคุณโดนพรากจากหายไป.. คุณจะให้อภัยมันง่ายๆเหรอ?
แต่สำหรับผมมันไม่ใช่… เพราะ…
ถ้ามีโอกาสผมก็พร้อมจะขย้ำมันให้แหลกคามือผมไปได้ทุกเมื่อ!!!
‘มันฟื้นยัง’
‘ยังไม่ฟื้นเลยค่ะ แต่นมให้หมอมาตรวจดูอาการเรียบร้อยแล้ว อีกไม่กี่วันคงฟื้น’
‘ครับ’
แอดด
เสียงทุ้มคุ้นหูดังแว่วอยู่ข้างๆก่อนเสียงประตูจะปิด ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง ไม่รู้หลับไปนานเท่าไหร่
ไม่มีเรี่ยวแรงจะลุก รู้สึกเจ็บและล้าไปหมดทั้งตัว ข้อมือซ้ายมีสายน้ำเกลือติดอยู่ ผมเบิ่งตามองรอบๆห้องอีกครั้ง ผมยังนอนอยู่ใน
ห้องของไอ้กัส และที่สำคัญผมยังไม่ตาย !!
“ฟื้นแล้วเหรอมึง”
“…”
“มีปากไมไม่พูดหว่ะ!!”
“มีตามึงก็มองดูดิ”
“อย่ามากวนตีน ”มันว่าพลาง นั่งลงบนตัวเตียงข้างๆ
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหนื่อยเหลือเกินที่จะเถียงกับคนเลือดเย็นอย่างมัน ทอดสายตาไปยังหน้าต่างบานใหญ่ เมื่อไหร่จะหลุด
พ้นจากไอ้กัสมันซะที เมื่อไหร่นะ ที่ความแค้นของมันจะหาย
ต้องทดแทนด้วยอะไร ชีวิตผมเหรอ ผมยกให้แล้วหนิ เมื่อไหร่จะจบกันไปซะที
“อย่ามาเมิน หันหน้ามาคุยกับกูนี่”มือหนาบีบคางผมแน่น หันไปปะทะกับนัยน์ตาดุของอีกคน
“มึงต้องการอะไรจากกู”น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยถาม ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ ไม่เจ็บ ไม่ปวด
หรือว่าเจ็บจนไม่รู้สึกอะไร?
“เกลียดกูมากก็ฆ่ากูให้ตาย มันจะได้จบๆ”
ความตายเท่านั้นแหละ ที่จะสามารถลบล้างความแค้นของไอ้กัสมันได้ ผมจ้องไปนัยน์ตา
สีน้ำตาลที่สะท้อนใบหน้าซูดๆของผม จากผู้ชายที่หุ่นพอเหมาะพอดี กลับกลายเป็นผู้ชายผอมโซลงขนาดนี้เลยเหรอ ผิวขาวๆ
แบบคุณหนูกลับมามีรอยช้ำแดงๆ ขึ้นมาแทน ร่างกายที่แข็งแรงกลับอ่อนแอลงอย่างน่าใจหาย
คงเป็นเวรเป็นกรรมของผม..
“ฆ่ามึงดูจะง่ายไป ค่อยๆทรมาน เป็นของเล่นกูไปอีกนาน จนตายแบบนี้แหละซะใจกูดี”
แอดด
เสียงประตูห้องเปิดออกปรากฏชายร่างสูง ผิวสีแทนสวย แววตาดูเป็นมิตร เดินเข้ามาในห้องอย่างคุ้นเคย ไอ้กัสปล่อยมือจากคาง
ผม หันไปยิ้มกับชายผู้มาใหม่ สีหน้าดูเปลี่ยนไป แววตาซุกซน เสียงหัวเราะ หึหึ ในลำคอ ทำให้ใจผมเสียววาบ เหมือนมีลางร้าย
มาเยือน
“ไงไอ้ซัน”
“ไงหว่ะ กำลังทำไรกันอยู่ ไม่รอกูเลย”
“กูแค่เข้ามาดูมัน โชคดีที่มันฟื้นขึ้นมาพอดี”
“ไหนๆขอดูหน้าใกล้ๆหน่อย”ไอ้คนที่ชื่อซันเดินเข้ามาใกล้เตียง โค้งตัวลงมาจ้องที่หน้าผม
ริมฝีปากห่างกันแค่ไม่กี่เซนต์
“ทำไรเกรงใจกูบ้าง”ไอ้กัสว่าเสียงเรียบๆ ในใจผมเต้นตึกตึกเหมือนจะหายใจไม่ออก
กลัว…
“น่ารักดี แต่ว่าช้ำไปทั้งตัวแบบนี้กูเซย์โนหว่ะ ไม่ไหวหรอก ดีไม่ดี สลบไปกลางคันกูก็ค้างดิ”
“เหอะน่า กูลองมาแล้ว อยากให้มึงได้ชิม จะได้แชร์ๆกันไป ของเล่นกูน่ารักขนาดนี้ก็เผื่อแผ่ให้เพื่อนให้ฝูงไป”
ไอ้ระยำ !! ไอ้สารเลว !!
บทสนทนาของชายทั้งสองทำให้ผมจุกแทบดิ้น นึกสังเวชตัวเอง เป็นของเล่น เป็นตุ๊กตาทั้งๆที่ผมก็เป็นคนมีชิวิตจิตใจเหมือนพวก
มัน โยนไปโยนมา โสมมแล้วโสมมเล่า หากเป็นอย่างนั้นจริงๆต่อให้ผมรอดไป ก็คงไม่มีความหมายอะไร เพราะร่างกายผมมัน
สกปรกเหลือเกิน
ร่างกายเจ็บปวดจนขยับไม่ได้ ยิ่งพูดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บ นิ่งๆเงียบๆเหมือนไม่ได้ห้ามอะไร
ทั้งๆที่ในใจมันท้ออยากจะดับกายไปซะที ผมได้แต่จ้องใบหน้าของชายทั้งสองไว้ จดจำไว้ให้ลึกในความทรงจำที่เลวร้าย อยากวิ่ง
หนีออกไป หลับตาลงแล้วผมจะขอพรกับพระเจ้า บอกผมทีว่าทุกอย่างเป็นแค่ความฝันที่หลอกลวง!!
หรือมันเป็นความจริงที่ผมเฝ้าหลอกตัวเองอยู่ทุกวี่วัน
“เอาจริงเหรอว่ะ”
“เออ”
เสื้อผมถูกไอ้คนชื่อซันกระชากออก รู้สึกได้ถึงความเย็นของอุญหภูมิห้อง ร่างสูงขึ้นคร่อมตัวผมพลางโน้มลงมา ผมนอนนิ่งไม่ได้
ขัดขืน หลับตาลงยอมรับความเจ็บปวดที่แปลกใหม่จากชายแปลกหน้าคนที่สอง
กึก
…
เวลาผ่านไปชั่วอึกใจ รู้สึกอุ่นขึ้นจากผ้าห่มที่ร่างสูงห่มให้ ผมลืมตาขึ้น เห็นไอ้ซันตืนอยู่ตรงหน้าผมแทน
“ไม่ไหวหว่ะ นอนนิ่งกับตุ๊กตา หมดอารมณ์”
“เหอะ โรคขี้สงสารมึงกำเริบตลอด”
ร่างสูงยิ้มให้ไอ้กัส
“มึงเบื่อไหร่เอามาให้กูแล้วกัน น่ารักดี ถ้ามีคนน่ารักแบบนี้อยู่ที่บ้าน กูไม่ทำเหี้ยๆแบบมึงหรอก”
“นั้นมึง ไม่ใช่กู”
“กูไปแล้วนะ กูไม่รู้ว่ามึงคิดไรของมึงอยู่ แต่กูว่าที่มึงทำมันไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่”
“เออ บาย”
แอดด เสียงประตูปิดลงอีกครั้ง พร้อมกับร่างสูงของซันที่ก้าวออกไป ผมถอนหายใจโล่งอก หลับตาลงด้วยความเพลีย ในใจนึกขอบคุณร่างสูงที่จากไปเมื่อกี้ ขอบคุณที่ไม่ทำอะไรผม ขอบคุณที่เขาพอมองเห็นผมเป็นคนที่มีชีวิตจิตใจ ไม่ได้ใช้กำลังย่ำยีเหมือนไอ้กัส คนไร้หัวใจ!! อยู่ๆผ้าห่มก็ถูกกระชากออก ผมลืมตาขึ้น พร้อมกับร่างสูงที่กำลังขึ้นคร่อมบนตัวผมแทน !!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพแบบน้ำๆให้ รอเนื้อวันศุกร์ วันเสาร์ เน้ออ กลัวคนอ่านจะลืมกันไปซะก่อน เลยมาลงให้นิดนุง เขียนไปลบไปหลายรอบหลาย
แบบ - -* เซง การบ้านเยอะมากกกกกกก แง๊ๆ หยุดบ่นไปแระ อ่านแล้วเม้นติชม ได้นะ ^^ ขอบคุณจ้าา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:m31: เลวแบบกู่ไม่กลับ หลับไม่ตื่นจริงๆ...หมาบ้าอ่ะ
-
ไอ้กัส ชั่วมาก
:z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
ปล่อยน้องไปได้มั้ย ไม่ไหวแล้วววววว
:o12: :sad4: :o12:
-
:เฮ้อ:
อย่าให้หลุดไปได้นะ :fire:
รอเนื้อๆ
-
กัสแกอย่ามาหลงรักวินแล้วกัน
-
เลวจริง อะไรจริง
สั้นจริง อะไรจริง
-
ทำไมพระเอกเรื่องนี้ เลวๆ ร้ายๆ ดีโผล่นิดๆแล้วกลับไปร้ายต่อ เหอๆๆน่าสงสารเคะของเรื่อง :impress3: :impress3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ รู้สึกกัสนี่เลวจริงๆ :z6: :z6: :z6: :z6:
-
สงสารวินนนนนนนนนน ฮือออออออออออ
ถ้าเมื่อไรไอ้กัสรักนะเอาคืนให้สุดดดดดดด
เอาให้เสียใจมากกกกกกกกกกกเลยยยยยย
แค้นนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
:z6: :z6:
ถ้ากัสจะโหดขนาดนี้ จะรักกันได้ไงเนี่ยยย :3125: :3125:
-
โหดอ่า รอตอนต่อไปนร๊าา สงสารวินน :impress3: :impress3:
-
ร้าย 21 +
“อยู่นิ่งๆสิว่ะ !!”
“ปล่อย มึงออกไปนะ..”
“อย่ามาสำออย ทีกับเพื่อนกู ทำเป็นนอนนิ่ง เต็มใจอยากเป็นเมียมันใจจะขาด ทีกับกูทำสะดีดสะดิ้งเล่นตัว ร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตาย”
“กูเจ็บ !!”ผมร้องเมื่อไอ้กัสบีบข้อมือผมแน่น เลือดสีแดงๆซึมออกมาจากผ้าพันแผล
น้ำใสๆไหลออกจากตา ไม่นะ! อย่าไหลออกมา ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น
“คิดว่าน้ำตาจากผู้ชายเลวๆอย่างมึงจะทำให้กูเห็นใจเหรอ ห๊า !!”มันตะคอกเสียงดัง สีหน้าขึ้นแดงจัดด้วยความโกรธ พลางค่อยๆ
ถอดเข็มขัดที่กางเกงออก
“หลับไปสามวันเต็ม ผัวคนนี้อยากเอาจะแย่ ครั้งก่อนกูยังไม่เสร็จเลย คราวนี้อย่ารีบหลับไปก่อนหล่ะ เพราะไม่ว่าจะวิธีไหนกูจะ
ปลุกให้มึงตื่นขึ้นมาเอง !!”
มันเหยียดยิ้ม คนใจโหดมองผมอย่างโหดเหี้ยม มือหนากระชากกางเกงผมออกจากตัว พลางก้มลงมาประกบกับริมฝีปากบาง
อย่างดุเดือด ทำเอาคนตัวเล็กกว่าหายใจแทบไม่ทัน สองมือดันไหล่กว้างออก แต่ดูเหมือนเรี่ยวแรงมันจะหายลิบหรี่ลงทุกที
“อืออ เจ็บบ อย่า อืออ..”คนใต้ร่างร้องครางอย่างเจ็บปวดเหมือนเมื่อฟันขาวของคนตัวโตขบลงอย่างแรงจากเม็ดสีสดสองเต้า
พลางใช้ลิ้นขยี้หัวนมสองข้างไปมา ร่างสูงใช้ลิ้นและฟันขบกัดอกและท้องขาวอย่างป่าเถื่อน รอยช้ำแดงๆปรากฎขึ้นอย่างน่ากลัว
“อือออ จะ…เจ็บบ”
เพี๊ยะ !!!
มือหนาปะทะกับแก้มนวลอย่างจัง เลือดสีสดทะลักออกมาจากปากเรียว คนโดนตบนอนนิ่ง น้ำใสๆไหลออกจากดวงตาที่แดงก่ำ
“หุบปาก อย่าให้กูได้ยินเสียงร้องอันสังเวชของมึง !!”
ผมหลับตา ไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยิน อยากทำไรก็ทำไป เกลียดผมแค่ไหนก็ทำซะให้พอ
หมับ!!
“ลืมตา อย่าหลับบ มองกูให้ดี มองร่างกายของกูที่กำลังเข้าไปในตัวมึง ดูซะ!! ผู้ชายเลวๆแบบมึงมันช่ำชองเรื่องนี้อยู่แล้ว อยาก
นักเดี๋ยวกูจะสนองให้!!”
ร่างสูงประกาศกร้าว มือหนาจับแยกขาเรียวออก ช่องทางที่เคยมีบาดแผลอยู่แล้วกลับถูกรุกรานจากท่อนเนื้อที่สอดเข้ามาอย่างไร้
ความปราณี แม้ช่องทางจะบีบและรัดแน่นมากแค่ไหน คนใจเถื่อนก็ยิ่งกระแทกเข้าไปจนสุดแรง ร่างบางสะดุ้งเฮือกกัดริม
ฝีปากแน่น เพื่อไม่ให้เสียงร้องเล็ดลอดออก แก้มสองข้างเปอะไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสาย มือบางกำจิกเล็บลงบนฝ่ามือ
ส่ายหน้าไปมาอย่างรวดร้าว เมื่อเห็นดังนั้นร่างสูงยิ่งได้ใจกระแทกกายเข้าออกอย่างรุนแรง
นัยน์ตาดุมองร่างบางอย่างสมเพช นึกสนุกที่ได้เห็นไอ้คนที่ทำลายคนที่เขารักได้ทุกข์ทนเจ็บปวดกับความแค้นที่ตนมอบให้ พลาง
หวนนึกถึงน้องสาวต่างสายเลือดที่ตายจากไปอย่างไร้ตัวตน กลับทำให้ความโกรธครุกครุ่นขึ้นไปอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นคนร่างบางนัก
ท่อนเนื้อกระแทกเข้าช่องคับแคบที่ตอดรัดเขาอย่างรุนแรง คนใต้ร่างเบิกตากว้างอย่างตกใจ มือปิดปากตัวเองไว้ น้ำตาไหลผ่าน
สองแก้ม ตัวสั่นไปด้วยแรงสะอื้น แต่คนอย่างเขาจะแยแสกับศัตรูที่ต้องการทำลายให้ย่อยยับเหรอ?
“ซี๊ดดด!~ ตูดมึงตอดกูแน่นเลยว่ะ ฮ่าๆ อย่างทำมาเป็นร้องไห้ทั้งๆที่มึงก็ต้องการ!”
ร่างสูงว่าเริ่มจังหวะเกมส์เซ็กส์อย่างเร่าร้อนและบ้าคลั่ง ร่างบางโยกตัวเนื่องจากการสอดใส่จากคนตัวโตที่เพิ่มจังหวะเร็วและรัวขึ้น
การเข้าออกแต่ละครั้งทำให้ร่างบางจุกแทบกระอัก ต้องปิดเสียงสะอื้นของตัวเองแน่นกลัวว่าคนตัวโตได้ยินเมื่อไหร่ เขาอาจจะโดน
ฝ่ามือหนักประทับลงแก้มอีกแน่
“อึก~”
“ซี๊ดดด!~อ่า”
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังระงมไปทั้งห้อง ความรุนแรงทำให้ร่างบางไม่สามารถสกัดกลั้นเสียงร้องของตนเองได้..
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด เจ็บบบ..”เสียงหวานกรีดร้องอย่างอ่อนแรง คนบนร่างไม่ได้ลงมือตบเขา กลับมอบยิ้มซาตานที่ทำให้ใจ
เขากระตุกวูบ
“อือออ ไม่เอาแล้วว ขอร้อง หยุดดที เอาออกไป ฮึกๆ”
เจ็บ…
ไม่ไหว…
เหนื่อย…
กลัว…
จะขอร้องหรืออ้อนวอนสักกี่ครั้ง… ไม่เคยได้รับแม้แต่ความสงสาร…
“อ๊าส์ !!~ ซี๊ดดดด อีกนิดด อ่าส์”ร่างสูงซอยถี่ๆ น้ำสีขาวกระตุกพุ่งใส่ช่องทางภายในอย่างแรง ก่อนจะกระแทกเข้าไปอีกสองสาม
ครั้ง แล้วถอนกายออก ริมฝีปากหนาประกบลงกับร่างบางอย่างรวดเร็ว
“เลอะเทอะหมดแหละ ไปอาบน้ำกันดีกว่านะ”รอยยิ้มน่ากลัวผุดขึ้นบนใบหน้าคนตัวโต
มือหนาดึงสายน้ำเกลือออกจากข้อมือ แขนแกร่งยกร่างบางที่หมดแรงออกจากเตียง ตรงไปยังห้องน้ำ
ตุ๊บบบ ตู้มมม !!
ทันทีที่ประตูห้องน้ำเปิดออก ร่างบางก็ถูกโยนลงไปในอ่างกุชชี่ขนาดใหญ่ บาดแผลที่โดนกัดเมื่อสัมผัสกับผิวน้ำทำให้เจ้าตัวต้อง
ร้องอิดโรยเพราะความแสบ ตาแดงบวมก่ำ มองคนตรงหน้าอย่างหวาดกลัว
“แค่กกๆ”
“น้ำแค่นี้จะทำให้ร่างกายมึงสะอาดขึ้นบ้างไหม๊ หรือว่าต้องเอาสบู่มาถูล้างเสนียดของมึงอีกที!”
“ไม่เอา พะ…พอแล้ว อืออ อึกก”
“อาบไป เดี๋ยวกูอาบน้ำก่อน” ไอ้กัสว่า หันไปเปิดน้ำตรงฟักบัว ผมสอดแขนกอดตัวเองด้วยความหนาว รอให้ไอ้คนที่เพิ่งทำร้ายผม
ไปอาบน้ำเสร็จ
………….
……………….
…………………………..
เมื่อไหร่จะเสร็จหนาวจะตายอยู่แล้ว ผมมองไอ้กัสอยู่นานแสนนาน ผ่านไป15นาทีมันก็ไม่ยอมเสร็จซะที ร่างสูงยังหยิบสบู่ครั้งและ
ครั้งเล่า จะถูทำไมมากมาย คิดจะแกล้งกันเหรอไง
ซ่าส์ !!!
ไอ้กัสปิดฝักบัว เดินไปหยิบผ้าขนหนูที่ราวมาเช็ดตัว พลางเหยียดตามามองผม ผมหลบตา มองน้ำในอ่างที่เปลี่ยนสีเป็นแดงอ่อนๆ
แทน
แม้ผมลงไปแช่น้ำมันยังเปลี่ยนสี เพราะเลือดที่ซึมออกจากก้น น่าสมเพชตัวเองดี สำหรับผมผู้ชายที่สกปรก ไม่เหลือค้าแม้แต่
ความเป็นคนในสายตามัน
“กูเสร็จแล้ว ลุกขึ้นมา”ไอ้กัสสั่ง ผมเบิกตา
“ทำไม ต้องให้กูต้องอุ้มมึงเหรอ มีหวังกูต้องไปอาบน้ำอีกรอบหนะสิ ”
ผมหน้าซีดลง อยากจะร้องไห้อีกรอบ ผมตัดสินใจดันตัวขึ้นจากอ่าง ขาสั้นด้วยความเจ็บปวดที่สะโพก
ตู้มม
โอ๊ย เจ็บชะมัด ผมล้มลง ก้นกระแทกกับอ่าง น้ำเปลี่ยนเป็นสีเลือดเข้มขึ้น ผมลุกขึ้นอีกครั้ง
ยกขาขึ้นก้าวออกจากอ่าง แค่นิดเดียว
พรวด
“ชักช้า เดินมาเร็วๆ”มือหนาเข้ามากระชากมือผม ร่างเหมือนจะปลิวติดมือไป ผมค่อยก้าวขาตามอย่างทุลักทุแล แผลที่สะโพก
เหมือนจะอักเสบขึ้นเรื่อยๆ ร่างสูงก้าวฉับอย่างรวดเร็ว จนผมเดินตามแทบไม่ทัน อยู่ๆขาก็อ่อนล้มไปนั่งลงกับพื้น ไอ้กัสหันมามอง
ผมอย่างขัดใจ ก่อนจะกระตุกแขนกระชากตัวผมให้ลุก ผมส่ายหน้าพร้อมกับน้ำใสๆที่เริ่มจะไหลออกมา
“ลุกขึ้นมาสิหว่ะ!! จะได้ไปนอน”
“เจ็บ…”
“โธ่เว้ย!!" มันตวาดก้มลงมาอุ้มตัวผมขึ้น แขนแกร่งโอบตัวผมแน่น
ก่อนจะก้าวฉับๆเดินไปที่เตียง ผ้าปูที่นอนถูกเปลี่ยนใหม่ ไอ้กัสค่อยๆวางผมลงบนเตียง
ไม่ได้รุนแรงเหมือนครั้งก่อนๆ ก่อนร่างสูงจะเดินออกไปที่ตู้เสี้อผ้าเปลี่ยนเป็นชุดนอน ในมือถือเสื้อกับเกงกางใน โยนลง
มาบนตัวผม
“นอนไปเดี๋ยวกูใส่ให้”ร่างสูงจัดการแต่งตัวให้ผม ก่อนจะเดินออกไปปิดประตูดัง ปัง!
ผมหลับตาลง ดึงผ้านวมขึ้นมาห่มกาย ความหนาวของแอร์บวกกับพิษไข้ที่เริ่มก่อตัว ทำให้ผมขนลุกซู่ ในใจกำลัง
ภาวนาขอให้เรื่องร้ายจบลงซะที
แอดด
“เป็นไงบ้าง”
“หมอฉีดยาให้แล้วครับ ตอนนี้คนไข้ร่างกายอ่อนเพลียมากหมอเลยให้น้ำเกลือ พยายามอย่าให้คนไข้โดนน้ำมาก ห่มผ้าหนาๆ ดื่ม
น้ำอุ่นบ่อยๆจะดีขึ้น ส่วนยาหมอได้บอกให้นมจัดการเรียบร้อยส่วนนี่ยาทาครับ แก้การอับเสบของแผล แล้วเอ่อ..ช่วงนี้งดการมีเพศ
สัมพันธุ์…”
“ครับๆ”
“งั้นขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“ครับ”
ปัง
ประตูปิดลง ผมเดินเข้าไปมองร่างบางที่นอนสลบอยู่บนเตียง แสงไฟอ่อนๆจากหัวเตียงสะท้อนให้เห็นใบหน้าขาวซีดของไอ้วิน ผม
วางมือที่หน้าผากมันเบาๆ ตัวเย็นเฉียบ ผมชักมือกลับ เดินไปหยิบผ้าห่มอีกผืนในตู้ กางแผ่ออกห่มลงบนตัวไอ้วินอีกชั้น ก่อนล้ม
ตัวลงข้างๆมัน
ยกมือก่ายหน้าผาก พลางคิดถึงคนข้างๆที่ผมเพิ่งทำร้ายไป มันเลวร้ายเกินไปรึเปล่า?
แววตาสั้นๆที่มองผมอย่างอ้อนวอน
เสียงหวานที่พร่ำบอกผมว่าเจ็บ
ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลที่ผมทำร้าย
แม้แต่หัวใจที่ถูกผมย่ำยี แม้ว่าผมจะทำเป็นเหมือนไม่ใส่ใจ ในทุกค่ำคืนผมได้ยินเสียงละเมอของร้องห่มร้องไห้ ปากบ่นพร่ำบอก
แต่ อย่า..และกลัว คอยกวนใจผมอยู่ทุกคืน อยากจะกระชากตัวมันขึ้นมาแล้วบอกให้หยุดแหกปากซะที แต่พอเป็นน้ำตาใสๆของ
มัน ผมก็ต้องทำใจนอนอดหูไปจนกว่าร่างบางจะสงบลง
“อืออ…กรี๊ดดดดดดด ไม่เอา อย่าเข้ามา แม่ๆ แม่อยู่ไหน ช่วยวินด้วย อย่าไอ้กัสกูกลัว อย่าเข้ามา
อึกกๆ ปล่อยย…”ร่างบางเริ่มละเมอ ส่ายตัวไปมา จนผ้าห่มหลุดออกจากตัว ผมจัดการห่มผ้าให้ร่างบางพลางโอบกอดตัวมันไว้ ไอ้
วินค่อยๆสงบลง ผมเกลี่ยน้ำตาที่ติดอยู่บนแก้มนุ่ม ก่อนจะซุกหน้าลงบนคอหอมๆของมัน
ราตรีสวัสดิ์ค่ำคืนที่โหดร้ายได้ผ่านพ้นไปอีกคืน...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อให้แล้วนะ ช่วงนี้อาจมา อาทิตย์ละตอนจริงๆแล้วหล่ะ เพราะใกล้ช่วงสอบ เข้าค่าย โอ๊ยปวดหัว - -
เรียนยังไม่เข้าหัวเลย แง่ง การบ้านก็เยอะๆๆๆๆ!!! บอกไม่ถูก :z3: :z3: :z3:
ฝากเม้นกำลังใจให้ด้วยนะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:sad4: สงสารวินจริง ๆ
:กอด1:เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
ปล่อยวินไปเถอะนะ :o12: :o12:
-
ไอกัส แม่ง!!! ไอนรกส่งมาเกิด ไอเวร ##@%@^$#@#% :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
^
^
^
รีบนรุนแรงมาก แต่ก็จริงนั้นแหละ สงสารวิน ช้ำในจะตายอยู่แล้วววว เลว! ทั้งอีกัส และอีเกมส์ ไปทำไรเหี้ยๆไว้หล่ะ วินถึงต้องมาเจ็บแทนแบบนี้ :beat: :beat: :beat: :beat:
-
แงสงสารวินอ่ะ เม่ือไหร่กัสจะรู้ความจริงซักทีอ่ะ
-
ซวยแล้ว อ่านไปใจกระตุก ปลายมือปลายเท้าเย็นวาบ ตูจะช๊อคตามวิน มั้ยเนี่ย :monkeysad:
อิกัส นอกจากบ้าแล้วยังโง่ ไม่ควรค่าแก่การเป็นลูกชายมาเฟีย ลูกน้องมีไม่รู้จักเท่าไหร่
สืบข้อมูล วิน ง่ายๆ ทำไมไม่ทำ ไอ้ควายยยยยยยยย :z6:
-
ไอ้เลว กัส มรึงต้องเจ็บกว่าวินเป็นร้อยเท่า
สารเลว ชั่วจริงๆๆ
ไปตายซะ
-
โหดร้ายยย !!!
ไอ้เชี่ยกัสส!!! สงสารวิน
แล้วจะรักกันได้ไงเนี่ย วินต้องเอาคืนให้เจ็บแสบเป็นร้อยเท่าพันเท่าไปเลย หึ!~ รอเวลาสมน้ำหน้าอีกัส
เกลียดอีเกมส์ด้วยไปทำไรไว้ฟระ!!! :beat: :beat: :beat:
-
สสงสารวินTT^TT
กัสใจร้ายมาก :m15: :monkeysad:
-
Win
(http://i1091.photobucket.com/albums/i393/joopjoopjoop/165776_191001397583730_191000614250475_795644_7345134_n.jpg)
(http://i1091.photobucket.com/albums/i393/joopjoopjoop/minjunkwak4.jpg)
(http://i1091.photobucket.com/albums/i393/joopjoopjoop/36054_106907846039943_100001621853078_51487_4457578_n.jpg)
(http://i1091.photobucket.com/albums/i393/joopjoopjoop/260551_241495662527411_229963033680674_1048262_385150_n.jpg)
(http://i1091.photobucket.com/albums/i393/joopjoopjoop/draft_lens16727201module142169101photo_1292922303gwak_min_jun.jpg)
(http://i1091.photobucket.com/albums/i393/joopjoopjoop/minjunkwak15.jpg)
(http://i1091.photobucket.com/albums/i393/joopjoopjoop/minjunkwak6.jpg)
(http://i1091.photobucket.com/albums/i393/joopjoopjoop/264484_249768865040316_191000614250475_1213145_5104823_n.jpg[img]http://i1091.photobucket.com/albums/i393/joopjoopjoop/tumblr_l65tiyH0iA1qbu1tso1_500.jpg)
(http://i1091.photobucket.com/albums/i393/joopjoopjoop/minjunkwak11.jpg)
คนในรูปนี้ ชื่อ กวั๊กมินจุน ซึ่งไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับนิยาย แต่ปัญหาอยู่ที่คนเขียนจิ้นเอง ชอบไม่ชอบก็แล้วแต่จะจิ้นนะ
เม้นรุนแรงมาก เหมือนโดนด่าเอง - -" <ก็ตรูเขียนนี่หว่า 555 > ไม่เป็นไรค่ะ สะใจอีกัสโดนด่า อิอิ ^^
-
กัสเลววว :m15: :m15: :m15:
-
เเบบว่า สงสารวินมาก :o12:
อยากให้กัสเข้าใจว่าวินไม่ได้ทำอะไรเร็วๆจัง
จะได้รุ้สึกผิดเยอะๆๆๆ ให้มันเยอะไปกว่านี้เลย
วินจะได้เอาคืนบ้าง :monkeysad:
กัสมีใจให้วินบ้างเเล้วใช่มั้ยอ่ะ ถึงได้ตามหมอมาดูเเล
เเละก็ดูเเลวินตอนหลับบ้างเเบบนี้อ่ะ
ไม่ได้เกลียดกัสขนาดนั้นนะ เข้าใจว่ายังไม่รู้ความจิง
เเต่ว่าเกมส์ไปทำไรไว้เนี่ย :z3:
ถึงขนาดทำให้เสียใจจนเกิดอุบัติเหตุกันเลยทีเดียว
-
สงสารวินมากกกกก ทำไมกัสถึงทำแบบนั้น
โหดเหี้ยม ใจเย็นช้า แบบต้องไม่ให้วินมารักมัน
เอาให้ใจขาดไปเลยยยยยยยยยยยย
-
จะโหดไปใหน
-
รูปกวั๊กมิน น่ารักจัง ><' สงสารวินนนน แงงงงงงงงงงงงงงง คนเขียนใจร้ายย จะช้ำในตายกันอยู่แล้วว :serius2: :serius2:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกก :o12: :o12: :o12:
สงสารวินมากมาย
กัสนายใจร้ายมากไปแล้วนะ :fire: :fire:
ทำไมไม่สืบให้ดีก่อนที่จะมาทำร้ายนู๋วิน :serius2: :serius2:
-
:sad4: :sad4:
-
กัสพอเหอะ สงสารวินแล้วอ่ะ :sad3:
-
:impress3: :impress3:วิน น่า สง สาร มาก มาย อะ :monkeysad: :monkeysad: :sad11:
:angry2:ถ้าได้ ที เอา คืน หนักๆๆๆ แบบ จัด หนักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!! :m16: :m16: :m31: :fire:
เลย น๊าาาา ^^ :angry2: :m16:
-
:monkeysad: ฉงฉาน วิน อ่ะ :monkeysad:
-
แวะมาดัน ไหนๆคนเขียนยังไม่มาอัพหว่าา :mc1: :mc1: :m32: :m32:
-
คนแต่งหายไปเลยอ่ะ หรือว่ายังแต่งตอนโหดๆไม่เสร็จ ฮ่าๆๆๆ
-
คนแต่งหายไปเลยอ่ะ หรือว่ายังแต่งตอนโหดๆไม่เสร็จ ฮ่าๆๆๆ
^
^
^
ไม่หายๆ
ประมาณนั้นเลยค่ะคุณ day9day 555
-
ไอ้กัสเลวจังว่ะ :angry2: :angry2:...สงสารวินอ่ะ :sad11: :sad11: :sad11:
รอตอนต่อไปนะครับ มันค้างอ่ะ :z3: :z3:
เต้นรอ :z2: :z2:
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
รีบๆๆมาต่อเถอะ
สงสารวินอ่ะ
คู่แรกเมื่อไรจะเคลียกันเสร็จอ่ะ
รอๆๆๆๆๆ
-
มาทวงอีกคนนน สู้ๆจ๊ะ แจงจ๋าา ^^
-
อีกัสมึงเลวมาก
ไม่สืบให้รู้เรื่องให้ชัดเจนก่อน สัสเอ๊บ :m16: :m16: :m31: :m31:
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
แวะมาดู แอนด์ ดัน แต่แจงก็ยังไม่มา :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:m7: :m7: :m7: ย่องมาดู ไอแจง = ="
-
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/kwak.jpg)
ร้าย 22
ก๊อกกๆ
แอดด
“โจ๊กค่ะ”
“เอาไปวางที่โต๊ะ”
“ค่ะ”
ผมเปิดประตูให้สาวใช้เข้าไปวางโจ๊กอุ่นๆเพื่อเตรียมไว้ให้วินเป็นอาหารเช้า ร่างบางยังหลับสนิท ผมลูบผมที่ปรกหน้าออก แก้ม
เนียนขึ้นสีอ่อน จากพิษไข้ที่สั่งสมมาหลายวัน
แอดด
“อ้าว คุณหนูวันนี้จะไม่ไปเรียนอีกแล้วเหรอค่ะ”
“ครับ”ผมพยักหน้า มองกะละมังใบพร้อมกับผ้าชุบน้ำในมือของนม
“นมกะว่าจะขึ้นมาเช็ดตัวให้ คุณวิน คุณหนูจะลงไปข้างล่างก่อนไหมค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมทำเอง”ผมยื่นมือไปรับกะละมังใบเล็ก นมพยักหน้าเข้าใจ เดินออกไปจากห้อง ผมดึงผ้านวมผืนใหญ่ออก
ปลดกระดุมเสื้อของร่างบางทีละเม็ด อกขาวๆเผยให้เห็นเม็ดไตสองข้างสีชมพูจัด พร้อมกับแผลกัด รอยช้ำม่วงๆปรากฏให้เห็นไป
ทั่วเจ้าของร่างเนียน กางเกงชุดนอนถูกดึงออกอย่างง่ายดาย ร่างสูงที่คุกเข่าอยู่บนเตียงกลืนน้ำลายดังเฮือก ก่อนจะสะบัดหัวไล่
ความคิดของตัวเองออก ผ้าสีขาวถูกบิดหมาดๆ มือหนาจับแขนร่างบางไว้ ใช้ผ้าเช็ดไปมาตามแขนและซอกคอ
“อืออ..หนาวว”
ไอ้วินกอดตัวเองลูบที่แขนเบาๆบิดตัวไปมา มือบางเริ่มควานหาผ้าห่ม เปลือกตายังคงปิดสนิท
ผมแยกขามันออก เช็ดไปตามซอกขาอ่อนขาวๆถึงก้น เหงื่อไหลซิกตามไรผม ทั้งๆที่แอร์เย็นเฉียบ ผมจ้องร่างบางที่ขดตัวไปมา
ช่างเย้ายวนนัก ความเป็นชายเริ่มพองจนคับกางเกงนูนออกมา
ผมจับมันพลิกตัว มือหนาใช้ผ้าบางลูบไปตามแผ่นหลังไล้มาถึงโคนขา ผมพลิกตัวมันหงายขึ้นอีกครั้ง วางผ้าลงกับกะละมัง ดึง
ผ้าห่มคลุมตัวไอ้วิน
หมับ
“หนาวว”มือบางจับแขนผม
ยั่วนัก เดี๋ยวกูเอาแมร่งซะหรอก…
“…”
ผมก้มลงไปสวมกอดมันเบาๆ ซุกหน้าลงกับซอกคอมันอีกครั้ง เช้าแท้ๆกูยังต้องนอนเป็นเพื่อนมึงอีก…ให้ตื่นมาก่อนแล้วค่อยคิด
บัญชีทีหลัง…
พลั่ก!
โอ๊ยย!~
ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ ตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าไอ้กัสกำลังกอดผมอยู่ เลยเผลอถีบไอ้กัสตกเตียง มันมองผมตาเขียว ผมหลบตา มัน
ลุกขึ้นมากระชากข้อมือ ผมถดตัวหนี ผลักอกมันออก แต่ก็ดูเหมือนไม่เป็นผล
“ขะ…โทษ”
“มึงกล้าทำร้ายกูเหรอ”ผมส่ายหน้า
“…”
“ทำกูเจ็บมันก็ต้องลงโทษ”มันว่าเสียงนิ่ง รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นมาบนใบหน้า
“ไม่…”
คำพูดผมกลืนหายพร้อมริมฝีปากของไอ้กัสที่ประกบลงมา ผมพยายามดันไหล่มันออก รู้สึกเหมือนไม่มีช่องว่างได้หายใจ ริมฝีปาก
ร้อนจูบผมอย่างกระหาย ไม่ได้รุนแรงแต่กลับหนักหน่วงจนน่าหลงไหล มือหนาลูบไปตามแผ่นหลังเนียน ผมหายใจหอบเมื่อไอ้กัส
ถอนปากออก จ้องหน้าผมแทน
“โครตเอ็กซ์เลยหว่ะ”
ไอ้กัสว่าพลางแลบลิ้นลงเลียหัวนมของผม ผมเงยหน้ากัดฟันระงับเสียงครางของตัวเอง
ไม่มีแรงขัดขืน เหมือนร่างกายมันเองก็กำลังจะต้องการ
“อื้ออ~”
จ๊วบบๆ
ผมจิกหัวมันแน่น ลิ้นอุ่นของไอ้กัสกำลังหยอกเย้าอยู่กับความเป็นชายของผม รู้สึกเหมือนตัวเบาหวิว สมองขาวโผน ทั้งกลัวทั้ง
เสียว
ไอ้กัสเงยหน้าจากหว่างขามัน รูปซิบกางเกงออกพร้อมกับควักท่อนเนื้อแข็งโด่ออกมา คุกเข่าขึ้น น้องชายมันกำลังจ่ออยู่ที่ปากผม
“อมเข้าไป กูคงไม่ต้องอธิบายใช่ไหม๊ว่าต้องทำยังไง”
“…”ผมพยักหน้า ไม่อยากขัดขืนให้มันเจ็บตัวมากไปอีก ยังไงผมก็เป็นผู้ชายหากจะมีอะไรกับมันซักกี่ครั้งก็คงไม่เสียหาย
“เร็วๆดิ”ไอ้กัสว่าจับน้องชายยัดเข้ามาในปาก
“ดูดดิ ทำเหมือนที่มึงเคยทำให้ผัวมึงอ่า หรือว่าไม่เคย”มันว่าเยาะๆ ดันน้องชายเข้าไปจนสุดคอ
“แค่กๆๆ”
ผมผลักตัวมันออก รู้สึกถึงรังสีอมหิตของคนตรงหน้า น้ำตาเริ่มรื้นไหล ไม่อยากทำแบบนี้อีกเลย
ไม่อยากมีอะไรกับมัน ผมคิดถึงไอ้เกมส์…
“เล่นตัวเหรอมึง ชอบนักหรือไงให้กูใช้กำลัง”
“ไม่เอา..ไม่อยากทำ”
“แต่มึงต้องทำ เพราะมึงเป็นของกู กูจะทำอะไรกับมึงก็ได้!”ไอ้กัสประกาศกร้าวแยกขาผมออก พร้อมกับยกตัวผมขึ้นลงบนตัก หน้า
เข้ากัน
อึก!
ส่วนนั้นของมันกำลังเข้าไปในร่างกายผม มือหนาของไอ้กัสรั้งเอวผมไว้กดลงไปสุดแรง ผมก้มลงมองหน้าไอ้กัสอย่างเจ็บปวด
มากเกินไป…ใจร้ายกันเกินไปแล้ว…
แค่นี้ผมยังเจ็บไม่พอเหรอ…หรือทั้งหมดมันยังเลวร้ายไม่พอสำหรับคนเลวๆในสายตามันอีก
“ขยับดิ เหรอจะให้กูขยับมึงเอง”
“เจ็บ”
“เหอะ”ไอ้กัสรั้งหน้าผมพรมจูบซับน้ำตา มือหนาลูบหลังผมไปมาเป็นการปลอบ ผมจับไหล่ทั้งสองข้างมันไว้ยึดเป็นหลัก หลับตา
พร้อมกับกัดฟันเสียว เมื่อไอ้กัสเริ่มขยับเอวผมขึ้นลง ลิ้นอุ่นไล้วนเวียนอยู่กับหน้าอกและท้อง การเล้าโลมที่อ่อนโยนของไอ้กัส
ทำให้ผมไม่เจ็บมากนักแต่ผมก็ยังกลัวอยู่ดี
“หายเจ็บยัง”
“…”ผมพยักหน้าตอบ มองใบหน้าเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลดุอย่างไม่เข้าใจ ไอ้กัสเริ่มโยกสะโพกผมเร็วขึ้น มือไม้ผมเริ่มอ่อนเกี่ยว
คอไอ้กัสไว้แน่น เสียงครางระคนกับเสียงหายใจถี่หอบ
อึก!
“อ๊าส์~ สุดยอดเลยไอ้วิน ซี๊ดด อ๊าๆ”
“ฮื่ออๆเจ็บบ อย่า ช้าๆหน่อย”ผมว่าเสียงสั่นเมื่อไอ้กัสกระแทกก้มผมลงอย่างแรงและเร็วจนผมเจ็บ
“อีกนิด ทนๆหน่อย อ๊าส์” มือหนากระชากเอวบางเพิ่มจังหวะรักเร็วขึ้น น้ำอุ่นๆพุ่งเข้าไปในก้นของร่างบาง มือหนารูดขึ้นรูดลงช่วย
ปลดปล่อยให้คนตรงหน้า ร่างบางกดลงที่ไหล่กว้างพร้อมกับน้ำสีขุ่นที่พุ้งออกมาเปรอะมือและหน้าท้องที่เป็นมัดของร่างสูง
ไอ้กัสยกตัวผมออกจากตัก ผมล้มลงไปราบแผ่ราบกับเตียง หายใจถี่หอบ หลับตาลงอย่างเหน็ดเหนื่อย รู้สึกว่าร่างผมสัมผัสกับอก
กว้างของไอ้กัส มุ่งหน้าไปห้องน้ำ…
“จ้องอยู่ได้ ไมไม่กินเข้าไป”
“ไม่หิว”
“อย่ามากเรื่อง กินๆเข้าไป”ไอ้กัสว่าตักโจ๊กเข้าปาก ส่วนผมใช้ช้อนเขี่ยไปมา หิวแต่ไม่อยากกิน
“…”ช้อนโจ๊กถูกตักมาจ่อที่ปาก ผมอ้าปากกิน ไอ้กัสมองผมตาเขียว ตักโจ๊กในจานผมอีกช้อนป้อนผมอีกครั้ง
“ชอบให้คนป้อน ทำเองไม่เป็น กูไม่ป้อน มึงจะไม่กินใช่ไหม?”
“ไม่ใช่…อย่างนั้น”ผมว่าตักโจ๊กเข้าปาก ก้มหน้าก้มตากินไปเงียบๆ ไอ้กัสไม่ได้ว่าไรลุกออกไปจากห้อง ‘กินไปให้หมด’เป็นคำทิ้ง
ท้ายก่อนจะเดินออกไป ผมตักโจ๊กเข้าไปในปากอีกครั้งไม่กี่คำก็จะหมด รู้สึกจุกที่ท้อง ถ้าไม่หมดก็คงมีปัญหาตามมาอีก
แอดด
“กินโจ๊กเสร็จก็กินยา”
“อื้ม”ผมพยักหน้า มองร่างสูงที่นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ
อึก อ้วกกกกกกกกก
ผมวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว โจ๊กที่กินเข้าไปออกมาหมด ไอ้กัสลูบหลังผมขึ้นเบาๆ
ผมล้มลงนั่งยองๆกับพื้นห้องน้ำอย่างหมดแรง ไอ้กัสมาพร้อมกับแก้วน้ำในมือยื่นกรอกปาก
ผมบ้วนปากเสร็จก่อนจะถูกมือหนากระชากให้ลุกขึ้นไป ผมนั่งลงบนเตียง ไอ้กัสยื่นยาให้ ผมหยิบมาพร้อมกับน้ำกลืนเข้าไป พลาง
ล้มตัวนอนกับเตียงหมดแรง ที่จริงอาการผมคงดีขึ้นกว่านี้ถ้ามันไม่ไปเอาผมต่อในห้องน้ำอีกยกจนผมสลบแล้วตื่นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
ในบ่ายแก่ๆ โจ๊กอุ่นๆยกขึ้นมา นมบ่นอุบอิบว่าไอ้กัสทำร้ายผมทั้งๆที่คุณหมอสั่งห้าม ผมยิ้มน้อยๆ ส่วนไอ้กัสไม่ได้สนใจอะไร
“นอนไป เดี๋ยวดึกๆกูจะพาไปข้างนอก”ไอ้กัสว่าพลางเดินออกไปจากห้อง ความอ่อนเพลียของร่างกายทำให้ผมเข้าสู่ห้วงนิทรา
อย่างง่ายดาย
‘ฮัลโหล’
“ไอ้กัส ที่มึงบอกว่าจะเอาของเล่นของมึงมาให้พวกกู คืนนี้ป่ะว่ะ”
‘เออ กูเบื่อแล้ว มึงช่วยเอาไปจัดการต่อล่ะกัน’
‘อึ๊ยย เห็นไอ้ซันบอกว่าน่ารักจริงป่ะว่ะ’
‘จริง แต่อ่อนไปหน่อย ไม่ค่อยถึงใจกู’
‘ไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกกูจัดการเองจะเลี้ยงให้เชื่อง’
‘หึหึหึ’
ตู๊ดดดดๆๆๆ~
โปรดติดตามตอนต่อไป อิอิ
-ขอโทษจริงๆค่ะที่หายไปนาน ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะ เป็นแรงบันดาลใจทำให้เราเขียนต่อจนจบ ถึงแม้สมองมันจะตันเต็มีทีก็ตาม อิอิ เมื่อวานหมดแรงไม่ได้มาอัพ ปั่นวันนี้จนเหนื่อย ฮ่าๆ ก็นะแอบไม่เชียร์บาสมา มหดแรง สลบคาเตียง เฮ้อ = ="
-คนที่ทวงคู่พอร์ท คิวท์มาต้องขอโทษจริงๆค่ะที่ต่อให้ไม่ได้ ขอเขียนช่วง วิน กัสก่อนนะ เพราะเราดันเกิดอารมณ์อยากเขียนคู่วิน
เลยต้องวาพล๊อตใหม่ทั้งหมด ยังไงคู่นี้ก็ออกมาไห้ได้ติดตามแน่นอนจ๊า
ปล.ฝากนิยายอีกเรื่องด้วยนะ เปลี่ยนจากแนวนี้โดยสิ้นเชิง เพื่อนที่เราบังคับให้อ่าน = =? มันบอกว่าชอบแนวน่ารักๆมากมายยังไงก็ติชมกันได้จ้า
ที่รักผมมากับฝน ...
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30379.0
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30379.0)
สุขสันต์วันปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ ^^ :mc1: :mc1: :mc1:
ใครอ่านไม่เม้น จะส่งไอ้กัสไปจัดการถึงบ้าน หึหึหึ~ :z4: :z4: :z4:
-
TT อ่านแก้เครียด :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
TT อ่านแก้เครียด :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
คิดว่าจะไม่อ่านแล้วว ไม่กล้าโพสไปให้ T-T
ยิ้มๆรับปีใหม่ : )
-
เกลียดกัส!!!!!
ระวังจะเสียใจภายหลัง
-
เครียด!!!!!!!! :a5:
-
เพิ่งสอบ gat pat1 ที่โคตรจะเครียดมาแล้ว
มาอ่านเรื่องนี้ เครียดหนักกว่าเดิมอีก :z3:
-
ช่วงนี้ใก้ลปีใหม่ ขอแบบ Happy หน่อยดิ
-
กัสแกเบื่อวินจริงๆเหรอ
อย่าทำกับวินแบบนี้ซิ
สงสารวินมากๆๆ
+ 1 นะคะ
HAPPY NEW YEAR 2012
-
เลวจริงๆ ไอ้นรกกัส
-
สงสารวินอ่ะ
ไม่เอาแล้ว ไม่อยากกินมาม่าแล้ว o18
-
สงสารวินอ่ะ กัสเลวได้อีกอ่ะ เมื่อไรกัสจะได้รับกรรมสักทีนะ เอาให้เลวร้ายกว่าที่วินได้เลย :m15: :monkeysad: :sad11: :o12: :sad4:
-
ขอ แบบวินโดนรุม ให้ถึงใจ น้าครับ
รออ่านด้วยความตื่นเต้น
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
มากไปแล้วนะไอ้เหี้ยกัส!!!!!!!!!!!! :fire: :fire:
-
กัส ไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยหรอ
โหย แอบคิดว่ารักวินนิดๆเเล้วซะอีก :o12:
เเล้วแกจะเสียใจ
โอ๊ยยย วินไม่ได้ทำไรผิด ไมต้องมารับกรรมเเทนคนอื่นด้วยเนี่ย :sad4:
-
สงสารวินอ่ะ อย่าให้กัสทำร้ายวินไปมากกว่านี้เลยนะ
-
กัสโหดร้ายกันเกินไปแล้วว :z3: :z3: :z3:
สงสารวินจะโดนอะไรมากไหม๊เนี่ย ใจนึงก็อยากให้วินโดนรุม แต่ใจนึงก็สงสาร ไม่อยากมาม่าอ่า จิ้มคนเขียนมาอัพก่อนปีใหม่ได้ป่ะ
ขอเวลาทำใจ :o12: :o12: :o12:
-
โหดร้ายกันเหลือเกินเรื่องนี้ :o12: :o12: :o12:
-
:a5:
ไม่น้าาาาาาาาาาาาาา :sad4:
จะโหดร้ายเกินไปแล้วนะเว้ย :angry2:
-
โอยยยย อ่านแล้วปวดตับมากกกก
-
ลงตอนใหม่ ก่อนปีใหม่ น้าครับ
รออ่านวินโดนรุมด้วยความระทึกใจ
จัดเต็มแรงน้าคับ เด่วยกให้เป็นเจ้าแม่SM คนใหม่เลยครับ
ยังงัยถ้าแต่งตอนใหม่แล้ว วินไม่โดนรุม
ขอร้องไปแก้ใหม่ ให้วินโดนรุมน้าคับ
วินอยากปากไม่ดี เรื่องว่าน้องของกัส
กัสก็ต้องแค้นเป็นธรรมดา ขอแก้ตัวแทนกัสหน่อย ฮิฮิ
-
ไอ้กัส ทำไมแก เลวแบบนี้ว่ะ ห่ะ :z6:
-
ลงตอนใหม่ ก่อนปีใหม่ น้าครับ
รออ่านวินโดนรุมด้วยความระทึกใจ
จัดเต็มแรงน้าคับ เด่วยกให้เป็นเจ้าแม่SM คนใหม่เลยครับ
ยังงัยถ้าแต่งตอนใหม่แล้ว วินไม่โดนรุม
ขอร้องไปแก้ใหม่ ให้วินโดนรุมน้าคับ
วินอยากปากไม่ดี เรื่องว่าน้องของกัส
กัสก็ต้องแค้นเป็นธรรมดา ขอแก้ตัวแทนกัสหน่อย ฮิฮิ
วินไม่ได้ปากเสียเรื่องด่าน้องกัสนะค๊า = =" แต่กัสเข้าใจว่าวินเป็นสาเหตุทำให้ยูกิตาย สาเหตุหนึ่งเท่านั้น
ลงให้ก่อนปีใหม่แน่นอนนะค่ะ พิมให้แล้วแต่วินไม่ได้รุมโทรมนะ T-T เดี๋ยวจะลองลงให้อ่านดูนะค่ะ ถ้าไม่พอใจเดวเขียนใหม่ให้จ้า
เลยอยากถามว่า ตอนหน้าอยากให้วินโดนรุมโทรมหนักๆจริงเหรอ เพราะแค่คนเดวคนเขียนก็สงสารวินจะแย่
<คนเขียนใจเสาะนั้นเอง> ToT บะบายไปเรียนก่อนนะค่ะ
ปล.อยากเขียนตามใจคนอ่าน ชอบแบบไหนก็ขอๆมาดูนะ = =
-
อย่าให้วินถูกรุมน้า แค่นี้ก็สงสารจะแย่แล้วอ่ะ
โมโหกัสอ่ะ เมื่อไหร่จะรู้ความจริงสักที ฮือ...
-
วินไม่ได้ปากเสียเรื่องด่าน้องกัสนะค๊า = =" แต่กัสเข้าใจว่าวินเป็นสาเหตุทำให้ยูกิตาย สาเหตุหนึ่งเท่านั้น
ลงให้ก่อนปีใหม่แน่นอนนะค่ะ พิมให้แล้วแต่วินไม่ได้รุมโทรมนะ T-T เดี๋ยวจะลองลงให้อ่านดูนะค่ะ ถ้าไม่พอใจเดวเขียนใหม่ให้จ้า
เลยอยากถามว่า ตอนหน้าอยากให้วินโดนรุมโทรมหนักๆจริงเหรอ เพราะแค่คนเดวคนเขียนก็สงสารวินจะแย่
<คนเขียนใจเสาะนั้นเอง> ToT บะบายไปเรียนก่อนนะค่ะ
ปล.อยากเขียนตามใจคนอ่าน ชอบแบบไหนก็ขอๆมาดูนะ = =
ถ้ามันเลวร้ายถึงขนาดโดนรุมโทรมอ่ะนะ...........หยุดแต่งน่าจะดีกว่า
-
วินไม่ได้ปากเสียเรื่องด่าน้องกัสนะค๊า = =" แต่กัสเข้าใจว่าวินเป็นสาเหตุทำให้ยูกิตาย สาเหตุหนึ่งเท่านั้น
ลงให้ก่อนปีใหม่แน่นอนนะค่ะ พิมให้แล้วแต่วินไม่ได้รุมโทรมนะ T-T เดี๋ยวจะลองลงให้อ่านดูนะค่ะ ถ้าไม่พอใจเดวเขียนใหม่ให้จ้า
เลยอยากถามว่า ตอนหน้าอยากให้วินโดนรุมโทรมหนักๆจริงเหรอ เพราะแค่คนเดวคนเขียนก็สงสารวินจะแย่
<คนเขียนใจเสาะนั้นเอง> ToT บะบายไปเรียนก่อนนะค่ะ
ปล.อยากเขียนตามใจคนอ่าน ชอบแบบไหนก็ขอๆมาดูนะ = =
อย่าให้วินโดนรุมเลย :m15: น่าสงสารมากมาย สงสารทั้งวินและกัสนั่นแหละ
แค่นี้ก็อิ่มเส้นมาม่าเต็มทนแล้วนะ อืดอยู่ในท้อง
-
ไม่รุมนะ ไม่รุมนะๆๆๆ
สงสารอ่ะ TT^TT :sad4:
-
“หึ!มันก็ไม่มีความจำเป็นที่กูต้องโกหกมึงแล้วสิ ยัยผู้หญิงร่านๆแบบนั้นก็สมควรปล่อยให้มันตายไปซะ ก็ถูกแล้วนี่ อีกอย่างเรื่อง
ทั้งหมดก็เป็นเพราะกู กูนี่แหละทำให้ยูกิต้องตายมันไม่เกี่ยวกับไอ้เกมส์!! กูนี่แหละ เป็นคนฆ่าน้องสาวน่าสมเพชของมึง!!! ฮ่าๆๆ”
"คำพูดของวิน" คำนี้ที่ทำให้กัสโกรธ
ถ้ากัสจะพาไปโดนรุม ก็สมควร
ผมขอแบบมีที่มาที่ไป อาคับผู้แต่ง
ส่วนมากที่เข้ามาอ่าน น้อยครั้งที่จะเข้ามาโพสต์
ชอบเรื่องนี้มาก
ที่อ่านมาก็มีนิยายหลายเรื่องในนี้ที่โดนรุม
เช่น รัก...ร้าย..By G_wa มีคนเข้ามาอ่าน 9แสนคน ถือเป็นนิยายอันดับต้นๆในเวปเลย
ถูกใจคนอ่าน ตอนหลังพระเอกก็หลงรักนายเอก
+++ สะดุดรัก ไอ้คิ้วเข้ม +++ นายเอกก็โดนเพื่อนพี่ทั้งหมดรุม อาคับ
แต่ต้องบอกว่าคนแต่ง แต่งอย่างมีคุณภาพ ไม่อย่างนั้นคนคงไม่เข้ามาอ่านเป็นแสน อาคับ
เรื่องนี้คนแต่งก็แต่งอย่างมีคุณภาพ ที่ขอให้วินโดนรุม เพราะมีสาเหตุ ไม่อย่างนั้นไม่กล้าขอ อาคับ
ปีใหม่ให้เป็นของขวัญผม น้าคับ
แต่ผลสุดท้าย วินต้องคู่กับกัสแน่ ใช่ป่าวครับ :call:
:กอด1: :L1: :L1: :L1: :L1: :pig4:
:L1: :L1: :L1: :L1:ห
-
คงต้องถามคนแต่งละค่ะว่าจะแต่งแบบไหน
ใจเราไม่อยากให้โดนรุมเท่าไร มันจิตตกมาก กว่าจะทำใจได้ อย่าว่าแต่คนเขียนเลย
คนอ่านคนนี้ก็ใจเสาะค่ะ
-
เข้าใจคนเขียนนะ ว่าอยากให้นิยายออกมามีคุณภาพตรงใจคนอ่าน แต่ถ้าให้ตัวละครถูกรุมโทรม วินไม่ช้ำในตายไปก่อนเหรอ
อีกอย่างนิยายเรื่องนี้เห็นว่าเป็นเรื่องแรกที่แต่งด้วย อย่าถึงขั้นรุมโทรมกันเลยนะ คงจะหนักไปหน่อย คนอ่านเองก็ไม่เน้นส่วนนั้น
เพราะถ้านึกหลักการเป็นจริง เราคงไม่มาตกหลุมรัก ผช ที่ทำร้ายเราสารพัดหรอกใช่ไหม?
ปล. อินเกินไปปล่าว อิอิ เป็นกำลงัใจให้นะ สู้ๆๆ :L2: :L2: :L2:
-
เข้ามาในห้กำลังใจคนแต่งจ้า ถ้าถามความเห็นก็ใจจริงใจอยากให้วินโดนรุมนะ สงสารมากถ้าว่ากันตามอารมณ์
แต่ถ้าคนแต่งอยากให้มีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพื่อการดำเนินเรื่องหรืออะไรก็แล้วแต่ตามพล็อตก็ น่าจะมีผลตามมาด้วย
เรื่องกฎแห่งกรรมหน่ะ ใช้ได้เลย ถูกต้องสมเหตุสมผล แต่คนแต่งจะไหวรึเปล่านั้นแหละ เพราะเนื้อเรื่องต้องต่อเนื่องแล้วก็เชื่อมโยง
ใครทำอะไรไว้ ทุกคนก็ต้องได้รับหมด ไม่ใช่อยู่ๆโผล่มา แล้วก็หายไป มาทำระยำกับน้องวินไว้ แล้วมันก็พากันหายลอยนวลแบบนั้นไม่เอา
สู้ๆเข้านะ ตามอ่านตามเป็นกำลังใจให้อยู่นะ
-
เป็นกำลังใจให้จ้าาา งานหนักแล้วสิ สู้ๆนะ แบบไหนก็อ่านจ้า :กอด1: :กอด1:
-
รออ่านอยู่นะคะ อัพไวๆค่ะ เป็นกำลังใจให้ :impress3:
-
Still_14OC
'เข้ามาในห้กำลังใจคนแต่งจ้า ถ้าถามความเห็นก็ใจจริงใจอยากให้วินโดนรุมนะ สงสารมากถ้าว่ากันตามอารมณ์
แต่ถ้าคนแต่งอยากให้มีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพื่อการดำเนินเรื่องหรืออะไรก็แล้วแต่ตามพล็อตก็ น่าจะมีผลตามมาด้วย
เรื่องกฎแห่งกรรมหน่ะ ใช้ได้เลย ถูกต้องสมเหตุสมผล แต่คนแต่งจะไหวรึเปล่านั้นแหละ เพราะเนื้อเรื่องต้องต่อเนื่องแล้วก็เชื่อมโยง
ใครทำอะไรไว้ ทุกคนก็ต้องได้รับหมด ไม่ใช่อยู่ๆโผล่มา แล้วก็หายไป มาทำระยำกับน้องวินไว้ แล้วมันก็พากันหายลอยนวลแบบนั้นไม่เอา
สู้ๆเข้านะ ตามอ่านตามเป็นกำลังใจให้อยู่นะ"
เป็นความเห็นที่มีคุณภาพ
ขออนุญาตชอบครับ :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :L1:
-
ไม่โดนรุมนะคะ ทำใจไม่ได้ T^T
-
อย่าโดนรุมโทรมเลยค่า สงสาร คนอ่านก็รับไม่ค่อยได้ด้วยยยย
-
อย่าทำร้ายกันไปมากมากนี้เลยย สงสารวินนนนนนนนนน !! :pig4: :pig4: :pig4:
-
ร้าย 23 เจ้าชายในคราบอสูร
“ไปไหน”
“เดี๋ยวรู้”ไอ้กัสว่า ผมมองไปนอกทาง รู้สึกดีขึ้นหลังจากได้นอนพักผ่อนยาว รถที่ขับผ่านไปผ่านมาทำให้เปลี่ยวใจ ผมอยากกลับ
บ้านจัง
รถแล่นไปเรื่อยๆจนมาจอดอยู่ที่หน้าคอนโดหรูแห่งหนึ่ง ไอ้กัสลงจากรถมาเปิดประตูให้ผมพลางกระชากแขนผมออกมา มือหนา
จับแขนผมไว้แน่น ก่อนจะพาผมเดินเข้าคอนโด
ไอ้กัสกับผมกำลังหยุดตรงที่หน้าประตูห้อง เสียงดังแว่วๆเหมือนข้างในกำลังมีงานเลี้ยงอยู่
ผมเหลือบมองไอ้กัสที่กำลังกดออด มือหนาบีบแขนผมแน่น ก่อนจะประตูจะเปิดออกพร้อมกับรอยยิ้มปิติของร่างสูงอีกคน
“ไงครับเฮีย”
“เออ”ไอ้กัสตอบพลางฉุดร่างผมให้เดินเข้าไป เสียงเพลงดังกระหึ่มพร้อมกับโหวกเหวกของพวกวัยรุ่นที่กำลังดื่มเหล้าเมาเบียร์กัน
อย่างสนุกสนานทำให้ผมใจสั่น รู้สึกไม่ดีโดยสัญชาตญาณ
“เฮีย ทางนี้ๆ”ร่างสูงคนนั้นว่า พลางชูมือให้เราไปนั่งตรงนั้น ผมเดินตามไอ้กัสไป ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆโดยมีร่างสูงคนนั้นนั่ง
ขนาบข้างอยู่
“ไอ้เฮร์ทมึงจัดงานอะไรของมึงว่ะ”
“เลี้ยงกันหนุกๆอ่าเฮีย เพื่อนผมมากันเยอะเลย จะได้หนุกๆ”
“เออ กูรำคาญบอกเพื่อนมึงให้เงียบหน่อย”
“แหม เฮียอย่าบ่นไปหน่อยเลย มาๆมาดื่มกันดีกว่า แล้วคนนี้เหรอที่เฮียเล่าให้ฟัง”ไอ้เฮร์ทว่าพลางมองมาที่ผม อายุมันคงน้อยกว่า
ผมนิดหน่อย แต่ตัวกลับโตเป็นบ้า
“อืม”
“น่ารักจัง ชื่ออะไรเหรอครับ”
“วะ…วินครับ”ผมหลบตาเมื่อเห็นสายตาดุๆของไอ้กัส มือหนาของไอ้เฮร์ทกำลังโอบไหล่ผมพลางลูบไปมา ผมสะดุ้งมองหน้ามัน
อย่างตกใจ
“ตัวนุ๊ม นุ่ม นะครับ”มือหนายังไล้ลงมาถึงแขน ผมปัดมือมันออก ไอ้กัสไม่ได้สนใจผม ยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มอย่างสบายใจ
“ดื่มกันไหมครับ”
“ไม่เป็นไร”ผมว่าเสียงสั่น
“อย่างเรื่องมาก มันให้ดื่มก็ดื่มไปสิ วันนี้กูอุสส่าพามาปลดปล่อยความร่านของมึงนะ”ไอ้กัสโน้มลงมากระซิบที่หู แผ่วเบา…ก่อนจะ
ลุกออกไปคลอเคลียกับสาวสวยอีกด้านหนึ่งของห้อง ทิ้งผมไว้เพียงลำพังกับไอ้เฮร์ท ซาตานร้ายอีกตัว…
“เฮียกัสไม่น่าทิ้งคนน่ารักๆแบบนายไว้เลยนะ รู้ไหม๊ว่ามันไม่ปลอดภัย”ไอ้เฮร์ทว่าเสียงเจ้าเล่ห์ป่านหมาป่าที่กำลังจะงับเหยื่อ ผม
ตัวสั่นอกแตกตื่น เมื่อร่างหนากำลังเบียดผมแน่น มืออุ่นๆกำลังสอดเข้าไปในเสื้อยืดตัวบางของผมที่ไอ้กัสจัดให้ ผมทำท่าจะลุกหนี
แต่มือมันกลับฉุดผมลงจนขยับไปไหนไม่ได้
“สัส! ปล่อยกู”
“พูดไม่เพราะเลยนะ”มันว่าเสียงนิ่ง มือหนาสะกิดหัวนมผมเล่นพลางบี้มันอย่างสนุก
“ปล่อยกู อึก ปล่อย!!!”ผมขึ้นเสียงพยายามดันร่างที่พันธนาการผมอยู่ออก มือหนาของไอ้เฮร์ทบีบคางผมแน่น ก่อนจะเทเหล้า
กรอกปากผม จนสำลัก
“แค่กๆ”ผมกลืนเหล้าในปากจนหมด รู้สึกวิงเวียนหัว อยากอาเจียน ผมเป็นพวกคออ่อนมากๆดื่มเหล้าไม่กี่แก้วก็เมา ยิ่งเจอเหล้า
แรงๆแบบนี้อีก ทำให้ผมปวดหัวแทบระเบิด น้ำตาผมเริ่มเอ่อไหลลงอีกครั้งเมื่อรับรู้ได้ถึงความไม่ธรรมดาของเหล้าแก้วนี้…
“โหยย แมร่งตัวข๊าว ขาวหว่ะ น่ารักชิบหาย”
“เด็ดจริงอะไรจริง เฮีย ไม่มา อ่อ หลายๆคนสนุกออก”
“เฮียเขาเบื่อแล้ว ไม่งั้นมึงไม่ได้แดกหรอกใช่ไหม๊เฮีย แต่ ซี๊ดด~ กูอยากแล้ว”
“สัส! มึงไปเลย กูเอาก่อน”
“#$%^&*”
ผมได้ยินเหมือนคนเถียงกันไปมา รู้สึกหนาวเย็นตัวแปลกๆ เหมือนมีใครกำลังทำอะไรกับร่างกายผมอยู่ ผมลืมตาขึ้น ร่างกายของ
ผมเปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าปกปิด ภาพแรกที่เห็นคือไอ้เฮร์ทกำลังดูดส่วนนั้นของผมอยู่ ส่วนอีกภาพคือชายอีกคนที่กำลังดูดเม้ม
หน้าอกของผม ผมทำท่าจะลุกแต่แขนกลับไม่มีแรงเอาซะดื้อๆ อยากตะโกนร้องบอกให้หยุดแต่เสียงผมกลับ แผ่วลง แผ่วเบา…
“ตื่นแล้วเหรอ ดีสิมาสนุกกับพวกกูดีกว่านะ”ไอ้เฮร์ทว่า ขึ้นคร่อมประกบปากผม ร่างกายร้อนรุ่มไปด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอร์และยา
ที่มันผสมลงไป ผมส่งเสียงครางในลำคอ ในหัวนึกถึงใบหน้าของอีกคน คนเลือดเย็นที่ทำร้ายผมอยู่ทุกวี่วัน แถมยังส่งตัวผมมาให้
พวกระยำนี่อีก ไม่มีแล้วค่าความเป็นคน ผมเกลียดมัน…
อึก!!
เหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ สายตาผมไปปะทะกับเจ้าของนัยน์ตาดุที่คุ้นเคย ไอ้เฮร์ทเกลี่ยน้ำตาที่แก้มผมออกก่อนจะก้มลง
ไป ลิ้นอุ่นเลียซอกคอผมไปมา ก่อนจะกัดลงไปเต็มแรง ผมไม่ได้ส่งเสียงร้องตายังจ้องกับนัยน์ตาดุของไอ้กัสอยู่ มันจ้องผมนิ่ง
ขอบตาผมกลับร้อนผ่าวอีกครั้ง
ช่วยด้วย…
“หอมม อื้มม”
“ไอ้เฮร์ท มันร้องไห้ทำไมว่ะ มึงทำมันเจ็บเหรอ”
“กูป่าวนะเว้ย ร้องไห้บิ้วอารมณ์ไงมึง”
“เออๆเร้าใจดีว่ะ ชอบๆๆ”
ร่างกายของผมกำลังเล้าโลม ย่ำยี ทำลาย ไปเรื่อยๆผมจ้องร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆอย่างโกรธเกลียด ที่ผมร้องไห้และต้อง
ตกอยู่ในสภาพแบบนี้คงสาแก่ใจคนอย่างมันแล้วสิ
กูก็เจ็บและเสียใจเป็นนะ!!!
โอ๊ย!
ผมร้องเมื่อเพื่อนอีกคนของไอ้เฮร์ทขบฟันลงอกผมที่เดิมมีรอยแผลช้ำของไอ้กัสอยู่แล้ว ก่อนมันจะดูดปากล่างผมมืออีกข้างกำลัง
บีบเคล้นคลึงก้นของผมอยู่
ซี๊ดด~
“กูอยากให้มันอมมึงออกไปดิ๊ ไอ้เป๊บ”ไอ้เฮร์ทขึ้นคร่อมผมอีกครั้งพร้อมกับความเป็นชายที่กำลังจ่ออยู่ที่ปาก ผมเบือนหน้าหนี
เกร็งขาแน่น เมื่ออีกคนพยายามฉีกขาผมออก
เพี๊ยะ!
“อย่ามาเล่นตัว อ้าปาก!”ความเจ็บแผ่ซ่านไปทั้งแก้ม ก่อนมือหนาจะบีบลงที่แก้ม ผมร้องไห้ตัวโยน
ก่อนจะยกมือไปสัมผัสกับแขนของไอ้เฮร์ด
“อย่า…ทำ ได้…ไหม”
ถ้าผมอ้อนวอนมันจะเห็นใจผมไหม?
อึก!!!
แขนผมโดนกระชากจากร่างสูงที่เดินย่ำกร่ายเข้ามา ไอ้เฮร์ทกับเพื่อนผละออกจากผมพลางจ้องการกระทำของไอ้กัสอย่างตกใจ
มือหนาจัดการห่มผ้าให้ลวกๆก่อนแขนแกร่งจะอุ้มผมขึ้นแนบอก มือผมขย้ำคอเสื้อมันกลัวตก ไอ้กัสเดินออกจากห้องด้วยสีหน้า
ปึ่งตึงผมซบลงกับอกกว้าง น้ำตามันเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง ถึงผมจะรอดพ้นเงื้อมมือไอ้พวกนั้นมา แต่ใช่ว่าไอ้กัสจะไม่ ทำร้ายผมอีก มันน่าจะชาชินได้แล้ว
“ชอบอ่อยผู้ชายไม่เปลี่ยนนะมึง”
“มึงเป็นคนพากูไปให้มันเอง”
“เหอะ กุก็เห็นมึงนอนนิ่งให้มันเอาง่ายๆทุกราย”
“…” ผมนิ่ง ไม่ได้พูดอะไร หลับตาลงปิดบังใบหน้าที่ตาบวมป่องของตัวเองไว้กับอกกว้าง ถึงแม้จะเกลียดมันเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผม
ไร้ที่พึ่งจริงๆ
เหนื่อย…
ตุบ!
ไอ้กัสโยนผมเข้าไปในรถ ผมดึงผ้าห่มปิดร่างกาย ไอ้กัสนั่งลงส่วนคนขับก่อนจะสตาร์ทรถขับออกไปตามถนนสายใหญ่
ความอัดอั้นและความทรมานเริ่มคุกคาม เมื่อร่างกายผมไม่ได้รับการปลดปล่อย และดูเหมือนมันจะยิ่งทวีคูณมากขึ้น ผมกัดปาก
ระงับอารมณ์ของตัวเอง ตัวสั้นน้อยๆไอ้กัสจับตัวผมพลางแตะไปที่หน้าผาก
“มึงเป็นไร”
“…”
“เป็นไร!!!”
“กูโดนยา..”
“เหอะ เสียใจดิ จะเสร็จกับพวกมันอยู่แล้ว แต่กูดันดึงตัวออกมาก่อน ถ้าติดใจก็บอกกูได้นะ เดี๋ยวจะพาไปอีกรอบ” ไอ้กัสทำท่าจะ
เลี้ยวหัวกลับ ผมดึงมันแขนอย่างรวดเร็ว
“อย่า..”
“…”ไอ้กัสเหยียดยิ้ม มือหนาผลักผมออกจากตัว หลังผมปะทะกับประตูรถอย่างแรง ผมปัดน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นขอบตาอีกครั้ง ผิง
หัวกับกระจกรถ กอดตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ผมจะกอดใครได้ เหมือนกำลังตกนรกอยู่ผู้เดียวอย่างโดดเดี่ยว หากหลับไปจะไม่
ขอตื่นมาเห็นหน้ามันยังจะดีกว่า
“กูจะช่วยมึงเอง”
ร่างสูงว่าพลางเหยียดยิ้ม ผมมองเจ้าของนัยน์ตาคู่สวยอย่างหวาดกลัว ไอ้กัสหันไปสนใจทางบนถนนต่อ ส่วนผมก็จมอยู่ในภวังค์ที่
โหดร้ายอีกครั้ง ..
ผมชักหน้ากลับมองทางบนถนนเช่นเดิม ร่างบางหน้าซีดเผือก ใบหน้าเริ่มเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา
ใบหน้าที่เศร้าสร้อยเหมือนคนไร้ความหวังของมัน ทำให้ผมหดหู่ ทั้งๆที่ผมต้องสะใจสิ ยิ่งเห็นผมเจ็บปวดก็ต้องยิ่งซะใจ ‘แล้วกูจะ
ช่วยมันออกมาทำไม’ ทั้งๆที่ผมกำลังส่งมันไปลงนรกเอง แต่กลับใจอ่อนชวยมันออกมาเพราะน้ำตาใสๆที่มันแกล้งบีบออกมาแค่
นั้นเหรอ?
ไม่หรอก..
ก็แค่สมเพชมันขึ้นทุกวันเท่านั้นเอง!!!
HAPPY NEW YEAR 2011 ค่ะ
ตอนนี้อาจทำให้หลายบางท่านผิดหวัง ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ :monkeysad: แต่ขอบคุณที่ชื่นชอบนิยายของแจงนะ
ถึงบางทีอาจจะเขียนออกมาไม่ดีมาก แต่แจงก็พยายามแต่งออกมาให้ดีที่สุดค่ะ ^^
ปล. เรื่องนี้บางคนอ่านแล้วคิดว่า วิน-กัส จะ SM แต่ที่จริงๆไม่นะ ? แค่เป็นเรื่องของความแค้นและเข้าใจผิด แต่ตัวละครทุกตัวก็ไม่ได้มีจิตใจที่โหดร้าย ทุกคนล้วนทำไปตามเหตุและผล ความคิดและความรักของตนค่ะ ขอบคุณค่ะ :pig4:
ปล.อีกที ใครคิดถึง พอร์ท-คิวท์ติดตามได้ในตอนส่งท้ายปีจ้าาา ^^
-
ถ้ไอ้กัสทำอย่างที่พูดมันจัญไรมาก :z6:
:fire:
-
ขอบคุณค้าาาา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังสงสารวินอยู่ดี
รออ่านคิวท์-พอร์ท นะ :z1: :z1:
-
ค่อยยังชั่ว นึกว่าวินจะโดนซะแล้ววว
-
:เฮ้อ:...นึกว่าจะไม่รอด
+ จ่ะ :L2:
-
เมื่อไรจะเลิกดราม่าสักที :เฮ้อ:
-
สงสารวิน T T
ลุ้นให้คู่นี้ลงเอยกัน(ซะที)เร็วๆ
-
เมื่อไหร่จะดีกันเนี่ย!! :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
ค่อยหายใจโล่งหน่อย ลุ้นวินว่าจะโดนรึไม่มาหลายวันแล้ว
-
เห้อออออออออออ โล่งอก
กัสยังมีความเป็นคนบ้างนะเนี่ย
เเล้วเมื่อไหร่กัสจะรู้ความจริงเนี่ย
สงสารวินจังเลย
เเล้วกัสเป็นเเบบนี้ วินรักลงหรอ? :z3:
โอ๊ย อยากให้วินหนีออกไปได้จัง หรือเกมส์มาช่วยก็ได้
เกมส์ไปทำไรอยู่ไหนเนี่ย ถึงหาวินไปเจอซะที
อยากให้กัสมันโดนเอาคืนเร็วจัง :sad4:
-
นรกสุดๆๆ ไอ้สัสกัสเนี่ย
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ขอให้เกมส์มาช่วยเร็วๆๆ และขอให้ปกป้องให้ดี ส่วนวินถ้ามีคนมาขอโทษและขออภัย ก็อย่ายอมมันง่ายๆๆ
-
อ่านคู่แล้วแล้วอึดอันใจทุกที่ สงสารวิน มาก
-
:เฮ้อ:
ก็ยังดี...ที่ไม่ปล่อยวินไว้
ตอนต่อไปเลือดคงท่วม :haun4:
-
คู่นี้จะเกียดกันจนฃ้ามปีเลยใช่มั้ยอ่ะ
-
ทำไมไม่มีใครมาช่วยซักที??
วินจะช้ำใจตายแล้ว TT^TT
-
โล่งอก นิดๆแต่ยังเจ็บจุก หน่วงๆ :เฮ้อ:
-
ถ้าเค้าเป็นวินนะ พูดตรง ๆ.... รักไอกัสไม่ลงว่ะ!!!! :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:เกือบไม่รอด
-
แล้ว... ? :เฮ้อ:
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ อ่านทีเดียวรวดเลย
จะบอกว่าชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก>O<
โหยหาความดราม่าสุดใจ
แต่อาจจะไม่ชอบนิดหน่อยตรงที่ว่า
เป็นคนไม่ชอบใครมาถูกตัวนายเอก ฮ่าๆ
ให้พระเอกมันทารุณกันได้ เชิญเลยตามสบายอุรา
แต่มีใครมาแตะแทบอยากจะให้มันตาบไปซะตรงนั้นเลย :angry2:
แต่ว่าก็ต้องเป้นไปตามเนื้อเรื่องของเค้าเนอะ
ชอบวินกับกัสค่ะ อยากรู้ว่าเค้าจะรักกันอย่างไง
อยากเห็นมุมหวานๆ ของพวกเขาทั้งสอง
กัสสน่าจะเป็นคนที่อ่อนโยนนะ((หรอออ) เห็ได้จากการรักน้อง
อยากให้รักวินแบบนูกิบ้างจัง
พวกพระเอกทั้งวินทั้งพอร์ชเมื่อไรที่นายเอกแทกทีมเอาคืน
ระวังจะเจอดีเข้านะ ทำเค้าเสียใจไว้มาก เฝ้ารอการเอาคืน อยากเสพดร่ามาของฝ่าย
พระเอกบ้าง ได้เจอแต่ฝ่ายนายเอกลุกเดียว
ตอนนี้เชียร์กัส วินสุดใจค่ะ ภาวนาอย่าให้มันพิเรนเอาวินไปให้สใครถูกตังอีก
ยกให้ได้แต่พอเค้ามาจับแขน จับขา ก็ใจอ่อน ไม่กล้ายกให้>O<
ชอบคนแบบกัส แบบพอร์ช ปากร้าย ใจอ่อนแอเอ๊ย อ่อนโยนนนน
แต่ว่าถนอมเค้าบ้างก็ดีนะ เดี๋ยวช้ำซะก่อน
เฝ้ารอตอนต่อไปนะค่ะ 555555
ปกติไม่ค่อยเม้น(หรือไม่เม้น เลววะ)ให้ให้ยาวเลยนะค่ะเนี่ย พีกัสเปิดซิงหนู>O<
เป็นกำลังใจให้จ๊ะ ปีใหม่มีความสุขมากๆนะ
-
สุขสันต์ปีใหม่จ้าาา รอตอนต่อไปนะ คนเขียนสู้ๆๆ o13 o13 o13
-
สงสารวินสุดใจ :o12: ยังดีนะที่ไอ้กัสยอมพาออกมา ไม่งั้นนะ แก๊ :angry2:
แล้วจะมีใครมาช่วยวินมั้ยเนี่ย ไม่รู้ต้องเจอกับอะไรอีกมั่ง :monkeysad:
เรื่องสนุกมากๆเลย รออ่านต่อนะ เปนกำลังให้จ้า
-
รออ่านตอนต่อไปอยู่นร๊าาาา Happy New year จ้าา สู้ๆ o13 o13 o13 o13
บอกกัสอย่าร้ายกับวินให้มากนัก เดี๋ยวช้ำในตายกันก่อนพอดี :m15:
-
ร้าย 24 ของขวัญ
อื้อออ
รู้สึกเหมือนจะลอยลิ่วบนอากาศ ผมผิงหัวผมอกกว้าง งัวเงียอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะสติจะค่อยดับวูบไป
ตึง!
ผมวางร่างบางที่หลับอยู่ลงบนเตียง ปลดกระดุมเสื้อออก ก่อนจะล้มตัวนอนข้างไอ้วิน มือบางเริ่มยกขึ้นมาวางบนตัวผม ขาพาดเอว
ขยับตัวเข้ามาใกล้ ริมฝีปากแดงเย้ายวนกำลังเชื้อเชิญผมอยู่ตรงหน้า อาจจะเพราะฤทธิ์ยาในเหล้ามากกว่า
“ร้อนชิบ!!”ไอ้วินสบถทั้งตาปิด มือบางฉกผ้าห่มออก ร่างกายเปลือยเปล่ากำลังขดไปมา
น้ำใสใหลไปถึงซอกคอ แก้มแดงสุกกล่ำ กำลังซุกลงบนอกผม
“หนาวอ่ะ”
“มึงจะร้อนเหรอหนาว”ผมพูด ดึงผ้าห่มปิดร่างบาง
“ไม่รู้ มันร้อนๆหนาวๆ”
สงสัยไอ้เฮร์ทผสมยาปลุกเซ็กส์อ่อนๆให้แน่เลย ไม่งั้นไอ้วินคงไม่เข้าใกล้ผมขนาดนี้แน่
“นอนเหอะ กูเหนื่อยจะเอากับมึง”
“….” ผมสวมกอดมันเบาๆหลับตาลงอย่างอ่อนล้า ร่างบางสั่นเล็กน้อย ซุกหน้าลงกับอกเบียดชิดกันยิ่งไปอีก
คืนนี้กูดีกับมึงแล้วนะ
“อือออ ไรว่ะ”ผมรู้สึกหนักที่ท้องหลังจากหลับไปได้สักพัก หรือว่ากูจะโดนผีอำว่ะ!? ผมค่อยลืมตาขึ้น ไม่ใช่ผีที่ไหนหรอก ก็ไอ้วิน
นั้นสิกำลังจะขึ้นผมอยู่!
“ไอ้วินมึงทำไร”
“อืออ…ไม่ไหวแล้ว”
“กูง่วง! มึงเดินไปห้องน้ำเลยไป”
“กู…ไม่ไหว”
“ไรว่ะ!!”ผมฟัดร่างบางลงเบาะอย่างหงุดหงิด มันดูกลัวเล็กน้อยแต่ก็ยังใจกล้ารั้งคอผมลงไปประกบกับปากมันอย่างเก้ๆกังๆ
‘มึงจูบเป็นป่าวว่ะ?’
ผมดูดปากมัน ก่อนจะกวาดลิ้นไปทั่วปากหยอกเย้ากับลิ้นบางที่หดหนี มือผมลูบไล้ไปตามอกนุ่มๆ พลางสอดมือเข้าไปที่ขาหนีบ
บีบคลึงส่วนที่อ่อนไหวของมันเต็มมือ น้องชายของผมเริ่มโด่ออกมาสู้งานอีกครั้ง
“อืออ อ๊ะ อา”ผมจับร่างไอ้วินให้พลิกขึ้นคร่อมผมแทน ความเป็นชายของผมกำลังเบียดเสียดกับขาอ่อนของมัน ไอ้วินค่อยๆปลด
กระดุมเสื้อผมออกอย่างรู้งาน ปากแดงอ้าออกหายใจเข้าปอดอย่างเหนื่อยหอบกับอารมณ์ร้อนที่พุ่ง แก้มเนียนขึ้นสี เหงื่อผุดขึ้น
ตามตัว ก่อนจะปลดตะขอกางเกงพร้อมกับกางเกงในผมออก แกนกลางชูชันขึ้นมาพร้อมท้าทายสายตา มือบางรูดขึ้นรูดลงอย่าง
ช้าๆผมจับเอวมัน ลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง ไอ้วินหยุดมองผม ก่อนจะ…
สลบไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เฮ้ย! ไอ้วินมึงตื่นสิว่ะ!!”ผมเขย่าตัวมันอย่างแรง ไอ้วินหลับไปไม่มีท่าทางจะลืมตาขึ้นมาง่ายๆผมวางร่างมันลงข้างๆก่อนจะลุก
ออกจากเตียงไปห้องน้ำ
“แมร่ง!!!”
“ไอ้คิวท์มึงเดินให้มันเร็วๆหน่อยสิว่ะ”
“ก็เดินอยู่อ่ะ นายนั้นแหละรีบไปไหน”
“ก็เดี๋ยวกูจะพามึงไปแดก!ไอติมกับพาส่งบ้านไง”
“จริงเหรอ พาไปเลี้ยงไอติมจริงๆนะ”
“เออ”
ผมยิ้มแก้มปริ มองคนตัวสูงที่เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว สีหน้าบึ้งตึง ผมรีบวิ่งตามไปให้ทัน
ยิ่งผมวิ่งไล่ตามมันเท่าไหร่ก็ยิ่งเหนื่อย แถมท่าทางมันจะไม่มีทีท่าจะค่อยผมเลยซะนิด..
“วันนี้ทำไมไม่เข้าเรียนวิชาคณิตศาสตร์เหรอ ไปไหนมาอ่ะ”ผมถามคนข้างๆที่กำลังขับรถด้วยความเป็นห่วง
“ก็โดดตามปกติกับไอ้เกมส์”
“อืม”ผมพยักหน้า พลางมองออกไปทางอื่น
‘อื้อออ พอร์ทท ค่ะ’
‘จะ…เจนน อ๊าส์’
แล้วเสียงที่ผมได้ยินในห้องน้ำชายหมายความว่าไงนะ หูฝาดไปงั้นเหรอ สงสัยคงจะจริงนั้นแหละ..
“เป็นไร”
“ป่าวไม่เห็นเป็นไร”
“มึงโกหกกูไม่เนียนหรอกนะ”
“ป่าว ก็แค่ปวดท้องนิดหน่อย”
“เมนท์มาเหรอมึง”
“บอกแล้วว่าไม่มีเมนท์”ผมเผลอค้อนใส่ ไอ้พอร์ทยิ้มน้อยๆ ผมถอนหายใจเฮือก
“อย่ามาโกหกกู”ไอ้พอร์ทว่าเสียงเข้ม
“ก็..ในห้องน้ำเราได้ยิน…”
“อ่อ..กูกับเจน แค่ถ่านไฟเก่ามันคุแล้วรำลึกความหลังกันนิดหน่อย ก็ประมาณนั้นแหละ กูคงไม่ต้องสาธารยายให้มึงฟังหรอกนะ”
“อึก..อื้ม”ผมพยักหน้า เข้าใจทุกอย่างดี อย่าพยายามพาตัวเองก้าวล้ำเส้น สุดท้ายคนที่เจ็บก็คือผม
ปึก
โอ๊ย~
มือใหญ่ตีลงบนหัวผม พลางมองไอ้พอร์ท ที่ทำหน้าเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว ผมกุมหัวตัวเองด้วยความเจ็บปวด
“เจ็บเหรอ”
“อื้ม”ผมผผยักหน้า
“มึงชอบทำให้กูอารมณ์เสียอยู่ได้ ไหนทำหน้าให้มันดีๆหน่อย” ไอ้พอร์ทว่าพลางจับหน้าผม หันไปมา มือหนาหยิกแก้มผม
เบาๆ ผมยิ้มน้อยๆหันมองออกไปนอกทาง รู้สึกปวดใจพิลึก
“กินไอติมเสร็จแล้วอยากทำอะไรต่ออีกดี”
“กลับบ้านเลยก็ได้”
“ไมงั้นหว่ะ กูอุสส่าพามึงออกมาเที่ยว ค่อยคิด ไปเข้าร้านเหอะ”ไอ้พอร์ทจูงมือผมเข้าร้านไอติมตรงไปยังโต๊ะนั่งเล็กๆที่ถูกตกแต่ง
อย่างสวยงาม แนวหวานๆผมมองคู่รักอีกโต๊กฟากหนึ่งของร้าน น่ารักกันจัง เฮ้อ ผู้หญิงคนนั้นก็ส๊วย สวย ผู้ชายก็หล่อดูรักกันดีน่า
อิจฉา
“เตี้ย มึงมองไร”
“มอง…”
“ไอศกรีมมาแล้วค่ะ”
“ครับ”พนักงานสาวยกจานไอติมด้วยความเขินอาย ผมมองสายตาของเธอที่มองไอ้พอร์ท
ไอ้พอร์ทเองก็ไม่มีทีท่าอะไร หันกลับมามองผม พลางตักไอติมจ่อที่ปาก
“ที่รัก ทานสิครับ”พนักสาวดูอึ้งๆไปนิดนึงก่อนจะเดินออกไปหน้าเสีย ไอ้พอร์ทยิ้มเจ้าเล่ห์ ยัดไอติมเข้าในปากผม
“อร่อยป่ะ”
“อร่อยๆ”
“กินเข้าไปเยอะๆผอมจะแย่อยู่แล้วมึงอ่า”
“อืมๆ”ผมยิ้ม ตักไอติมในจานเข้าปากอย่างอายๆนานๆทีไอ้พอร์ทจะเป็นห่วงผม
“คิวท์ มึงเป็นเกย์ป่าวว่ะ”
“ป่าวนะ”ผมเงยหน้าขึ้น อยู่ๆไอ้พอร์ทก็ถามอะไรแปลกๆ
“แล้วที่มึงเอากับกูหมายความว่าไง”
“อื้อ?”
“ถ้ามึงไม่ใช่เกย์แล้วทำไมมึงถึงนอนกับกู”
‘จำความได้ มันข่มขืมผมตลอดเลยนะ’ผมคิด ไม่กล้าพูดออกไปเดี๋ยวไอ้พอร์ทมันจะโกรธซะเปล่า
“ก็ไม่รู้สิ”
“มึงคิดอะไรกับกูมั้งไหม รู้สึกดีป่ะเวลานอนครางใต้ร่างกู”ไอ้พอร์ทว่าเสียงดัง ผมหลบหน้าลง
รู้สึกใบหน้าร้อนวูบวาบ
“ก็…”
“ไร ตอบมาเร็วๆชอบป่ะ เวลากูเอามึงอ่ะ”ไอ้พอร์ทจ้องผมนิ่งเค้นหาคำตอบจากปากผมให้ได้
“เอ่อ..ชะ ชอบ ถ้าทำไม่เจ็บ”ผมกลั้นใจตอบ หน้าแดงปรี๊ดถึงหู ไอ้พอร์ทปล่อยก๊ากฮาลั่นร้าน
พลางขยี้หัวผมจนฟูฟ่องไม่เป็นทรง
“พะ พอได้แล้ว”
“เหอะ ถ้าทำเจ็บมึงไม่ชอบเหรอกูเห็นมึงครางตลอดเลยนะ”
“เอ่อ…”ผมว่าตะกุกตะกักไอ้พอร์ทยังแกล้งให้ผมอายได้ไม่หยุด ทำไมต้องพูดเรื่องแบบนี้เวลากินไอติมด้วย ไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ
“เงยหน้าขึ้นมาดิ ไม่กินแล้วใช่ไหม๊ งั้นไปเอากัน ที่ไหนดี บ้านกูหรือบ้านมึง เอ๊ะ!บนรถก็น่าหนุกกูยังไม่เคยลอง”ไอ้พอร์ทยิ้มยั่ว
ไม่รู้ไปอารมณ์ดีมาจากไหนถึงแกล้งผมได้ตลอดทั้งวัน แต่เวลามันยิ้มนี่น่ารักจัง ดีกว่าทำหน้าโหดๆเยอะ
“ไม่เอา พรุ่งนี้มีสอบย่อย ไม่อยากขาดเรียน” ก็เวลาที่มีอะไรกับไอ้พอร์ทผมจะปวดก้นจนไม่มีแรงไปโรงเรียนทุกที
“เห็นมึงพูดอย่างนี้ทีไร ยอมให้กูเอาทุกทีนั้นแหละ”ไอ้พอร์ทแกล้งว่าลอยๆเดินนำลิ่วไปจ่ายตังค์ผมเดินตามไป ใจเต้นตึก ตึก ตึก ก็
อย่างที่มันว่า จะเอาแรงที่ไหนไปสู้ควายป่าตัวโตอย่างมันได้หล่ะ
“กูอยากไปซื้อเสื้อมึงไปช่วยเลือกกูหน่อย”ไอ้พอร์ทว่าพลางจูงมือผมเดินออกจากร้านไอติมมุ่งไปยังร้านเสื้อผ้าผู้ชายอย่าง
รวดเร็ว ผมรีบเร่งก้าวให้ทันมัน รู้สึกไม่ดีที่เกิดมาเตี่ย เสียความมั่นใจจัง
“คิวท์ตัวนี้เป็นไงว่ะ”
“เท่ส์ดี”
“งั้นกูเอาตัวนี้”
“ไอ้คิวท์ ตัวนี้อ่า แล้ว บลาๆๆๆ~”ไอ้พอร์ทหยิบเสื้อขึ้นมาให้ผมเลือกเป็นยี่สิบกว่าตัวจะซื้อไรเยอะแยะแต่ไซด์เสื้อมันเล็กไปเยอะ
สำหรับมันเลยนะ
“ไปลองเสื้อ”ไอ้พอร์ทดึงผมเข้าไปในห้องลองชุด ผมหยุดกึก พลางส่ายตัว
“ก็ลองไปสิ เดี๋ยวจะรอข้างนอก”
“ไม่ได้ ไม่เห็นเหรอว่ากูซื้อเสื้อให้มึง”
“อื้ม”ผมเบิกตา พลางถูกฉุดเข้าไปในห้องลองชุด แล้วไอ้พอร์ทมันจะเข้ามาทำไมเนี่ย ห้องเล็กจะตาย
“ถอดเสื้อดิ”
“ออกไปดิ จะถอดได้ไง”
“กูบอกให้ถอดก็ถอดเหอะหน๊า!”ไอ้พอร์ทขึ้นเสียง มือหนาถอดชุดที่ผมใส่อยู่ออกอย่างง่ายดาย
พลางนำชุดที่มันเลือกไว้ใส่ให้ผม ก่อนจะหมุนตัวผมไปมา คิ้วขมวดเข้าหากันทำหน้าเคร่งเครียด
“ชุดนี้น่ารักดีว่ะ แต่กูไม่ชอบ”
“ทำไมเหรอ”ผมถาม
“กลัวคนอื่นมารักมึง นอกจากกู”
!!!
หูฝาดไปรึเปล่า
ตะกี้มันว่าไงนะ!?
“ถอดๆเอาตัวนี้แหละ แต่ให้ใส่เฉพาะตอนที่อยู่กับกูเท่านั้นเข้าใจป่ะ”
“อืมๆ”ผมพยักหน้าอ้าปากหวอ ตกใจกับคำที่มันบอกว่ารัก ‘รัก’เหรอ?
หลังจากซื้อเสื้อผ้าผมมาหลายชุดแล้ว ไอ้พอร์ทก็พาผมเดินออกไปดูโน่นดูนี่ไปเรื่อยจนมาหยุดอยู่หน้าร้านตุ๊กตา ไอ้พอร์ทเดินไป
เลือกอะไรของมันไม่รู้เพราะผมยืนรอมันอยู่หน้าร้าน ก่อนจะออกพร้อมห่อของขวัญใบโต ถูกโยนมาทางผม
“ถือให้ด้วย”
“…”
“จะไปไหนต่ออีกป่ะ”
“…”ผมส่ายหน้ารู้สึกปวดขาแทบลาก ไม่เคยเดินช้อบปิ้งนานขนาดมาก่อนเลย แถมรู้สึกอายแปลกๆเมื่อสายตากำลังจับจ้องผมกับ
ไอ้กล่องของขวัญขนาดใหญ่เกือบตัวที่ผมถืออยู่ ส่วนไอ้พอร์ทก็เลินละลิ่วนำไปโดยไม่รอผมเลย เฮ้อ ไรว่ะ?
“เร็วๆสิไอ้เตี่ย ชักช้าอยู่นั้นแหละ คนอื่นเค้าเสร็จกันหมดแล้ว”
“ทะลึ่ง”ผมว่าพลางเดินเข้าไปเก็บของทางท้ายรถ ทั้งถุงเสื้อผ้าของใช้แล้วก็ไอ้ของขวัญนั้นผมถือเองหมด ปวดแขนซะมัด ผม
สะบัดข้อมือไปมา ปากบ่นอุบอิบ ก่อนจะเข้าไปนั่งในรถสปอรตหรูไอ้พอร์ทหันมามองผม ก่อนจะสตาร์ทรถ ปึง! ไปด้วยความเร็วสูง
...........
สวัวดีส่งท้าายปีค่ะ ^^ ว่างๆเลยมานั่งอัพนิยายแต่เช้า อิอิ คืนนี้เจอกันนะ ตอนพิเศษ คิวท์-พอร์ท กัส-วิน ไม่ได้ไปนะ แง๊ๆ T-T
อัพนิยายอยู่บ้าน อย่าลืมมาอ่านกันนะ ขอบคุณค๊า :o8: :o8:
-
กัสโหดร้ายเกินไปไม่ชอบ :monkeysad: :monkeysad:
:call:
-
กัสวินเริ่มจะดีกันแล้ว :oo1:
แต่ทำไมพอร์ททำงี้ล่ะ :angry2:
-
พอร์ท คิวน์ น่ารักมว๊าก กก :impress2: :impress2: :impress2:
-
เฮ้ยยยยย พอร์ทหลุดปากบอกว่ารักคิวท์แล้ววววว :laugh:
ฮากัสอ่ะ โดนวินทำอารมณ์ค้างซะงั้น :o8:
-
อึ๊ยย ตอนนี้น่ารักซ๊าา พอร์ท-คิวท์หวานกันอีกละ แต่ก้แอบร้ายนะเนี่ย :beat:
ซะใจกัสอารมณ์ค้างซะงั้นๆ 555+ อยากได้ดีกันได้แร้วๆๆ อยากอ่านฉากหวานๆมั้ง :-[ :impress2: :impress2:
-
สวัสดีส่งท้ายปีเช่นกันครับ
คืนนี้คนอ่านก็อยู่บ้าน ไม่ได้ไปเที่ยวที่ใหน จะรออ่านตอนพิเศษนะครับ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ปีใหม่ปีนี้ขอให้กัส มันดีกับวินหน่อยนะ ^^
-
รอฉากหวานๆตอนรับปีใหม่นะ พอร์ท-คิวท์ เริ่มรักกันแล้วนะเนี่ย ดูท่าจะหวานจนเลี่ยน 555 :impress2: :impress2:
-
กัสเริ่มดีกะวินมากขึ้นเเล้ว :impress2:
เห้อ เเต่หลังจากนี้จะเป็นไงต่อน้า
-
:L2: :L2: :L2: มารอคืนนี้จ้าา
-
พิเศษ งดร้าย ส่งท้ายปี จ้าา
“อะ โอ๊ยย อึก”ผมบิดตัวไปมาบนเตียง รู้สึกปวดหัวและปวดท้องหิวรัวปนกันหมด พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นแก้วน้ำข้างๆ ก่อนจะ
เอื้อมตัวไปหยิบแก้วน้ำข้างเตียง นิดเดียว จะถึงแล้ว
เพล้ง!!!
ตุบ!!
มือผมดันไปปัดแก้วจนตกลงมาแตกพร้อมกับร่างผมที่ตกลงจากเตียงตามไปด้วย ผมเงยหน้าขึ้น
เศษแก้วใสกำลังปักอยู่ที่ฝ่ามือซ้าย น้ำสีแดงสดใสทะลักออกมา ผมเบิกตาช็อคไปชั่วครู่ก่อนจะตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้นห้อง
แต่ก็ไม่เป็นผล ผมมองเลือดที่ไหลออกไปเรื่อย น้ำตาเริ่มเอ่อนองขอบตาผ่าว กลิ่นคาวคลุ้งของเลือดแตะจมูก ตัวผมสั่น ไอ้กัส
หายไปไหน..
แอด!
เฮ้ย!!
“มึงทำไร!! คิดว่าจะฆ่าตัวตายแล้วมึงจะรอดเหรอ ยังไงกูจะฉุดชีวิตมึงจากยมภาลเอง!!”ไอ้กัสเข้ามาพร้อมกับโวยวายยกใหญ่
“กู ไม่ได้จะฆ่าตัวตาย ชะ ช่วย”ผมเค้นเสียงในลำคอออกมา ทรุดลงกับพื้นอีกครั้ง มือหนารั้งเอวผมขึ้น ก่อนจะอุ้มผมขึ้นเตียง
“ไม่ได้ฆ่าตัวตายแล้วมึงหมายความว่าไง คิดจะโกหกกูเหรอ”
“จะกินน้ำ” ผมว่า ไอ้กัสทำหน้าไม่เชื่อ ดึงเศษแก้วออกจากฝ่ามือผม ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องไป
แอด!~ เสียงประตูเปิดอีกครั้ง ไอ้กัสเข้ามาพร้อมกับกล่องพยาบาลใบโต หน้าดุมองผม ผมหลบตามองใบทางอื่นแทน
“วันนี้นมไม่อยู่กูทำแผลให้มึงเอง เอามือมา”ไอ้กัสว่า นั่งลงข้างๆ เปิดกล่องยาออก มือควานหาอุปกรณ์ทำแผลให้อย่างทุลักทุเล
ผมอดขำ ท่าทีมันไม่ได้ ปกติทำแต่หน้านิ่ง ไม่ก็โหด แต่พอทำหน้ามุ้ยเหมือนเด็กแบบนี้ เหมือนแมวน้อยๆนี่เอง
“มึงยิ้มไร”
“…”ผมส่ายหน้า หันไปมองทางอื่น รอจนมันทำแผลผมจนเสร็จ ไอ้กัสทำแผลได้เบามาก ไม่รู้สึกเจ็บเท่าไหร่ มือหนาจับแก้มผม
สองข้าง ไม่รู้อะไรมาดลใจ ไอ้กัสลงมาจูบผม ริมฝีปากร้อนประกบลงมาอย่างแผ่วเบา พร้อมกับลิ้นอุ่นที่ส่งเข้ามาในปาก ผม
หลับตาพริ้มรู้สึกเพลิดเพลินกับสัมผัสใหม่ที่ไอ้กัสมอบให้ มือสากลูบไล้ไปตามหน้าอก ผมแอ่นอกรับ ลิ้นหนาดูดยอดอกทั้งสอง
ข้างด้วยหื่นกระหาย ผมหายใจหอบถี่ๆบิดตัวไปมาเสียวจนแทบขาดใจ มือหนาเลื่อนลงมาลูบไล้ขาอ่อนของผมมันถอดเสื้อตัวเอง
ออก พร้อมกับก้มลงประกบปากกับผมอีกครั้งทั้งอบอุ่นและเร่าร้อน
ใจผมเต้นกระส่ำไม่เป็นจังหวะ รู้สึกดีกว่าทุกๆครั้ง ที่ผ่านมา ไอ้กัสกดจูบหนักๆลงบนท้องก่อนจะไล่ลิ้นลงต่ำถึงหว่างขา
“อ๊า”
“อื้มมม”เสียงครางในลำคอของผมกับไอ้กัสดังกระหึ่มทั่วห้อง ก่อนไฟรักร้อนแรงขึ้น พร้อมกับเสียงกระทบเนื้อผิวกันดังไปชั่ว
ค่ำคืน…
“ไอ้เกมส์วันนี้มึงจะไปเคาท์ดาวน์ที่ไหนว่ะ”
“ไม่รู้ดิ คงไปดูแลผับตามปกติ”
“ไปบ้านกูป่ะ ป๊าม๊ากูไปฮ่องกงไปเที่ยวนู้น กูกะว่าจะจัดปาร์ตี้”
“เออๆ เดี๋ยวกูตามไปตอนเย็นๆ”
“อย่าลืมมานะมึง”
“อืมๆ”ไอ้เกมส์ผยักหน้า พลางขับรถคันหรูของมันออกไป ผมหันไปมองไอ้คิวท์ที่แบกเป๋าเป้ของผมกับมันอย่างทุลักทุเล ผมยื่น
มือไปรับกระเป๋าจากมือมัน มันทำหน้างงๆก่อนจะยอมปล่อยมือจากกระเป๋าโดยดี
“มีไรเหรอ”
“ป่าว แค่ชวนมันไปปาร์ตี้ที่บ้านคืนนี้”
“ปาร์ตี้?”
“เออ และมึงก็ต้องไปด้วย เข้าใจป่ะ”
“หื้ออ”ไอ้คิวท์เลิกคิ้วสูง ทำหน้างง
“โทรไปบอกแม่มึงด้วย ว่าวันนี้ไม่กลับจะไปนอนที่บ้านกู”
“ไม่เอาอยากกลับบ้าน”ไอ้คิวท์งอแง
“พรุ่งนี้ค่อยกลับ แม่มึงไม่เป็นห่วงหรอก อยู่กับกูมั่นใจได้”
“แต่…”
“…”ผมจ้องมันนิ่ง ไอ้คิวท์หน้าซีด ล้วงโทรศัพท์มือถือสีฟ้าอ่อนออกมา
“แม่ฮ่ะ วันนี้คิวท์ไปบ้านไอ้พอร์ทมันนะ แม่อยู่บ้านดูแลตัวเองด้วยนะ เป็นห่วงครับ”ไอ้คิวท์ร่ายยาวเหมือนสั่งลาโลก ผมทำหน้า
เอือมกับนิสัยเป็นเด็กไม่ยอมโตของมัน บางครั้งก็แอบเอาแต่ใจอยู่ร่ำไป
“ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะกลับแล้ว”
“ครับๆ”ไอ้คิวท์วางหู เก็บโทรศัพท์ใว้ในกระเป๋ากางเกง ดูมันจะหวงมากขนาดไอ้เกมส์ขอเล่นมันยังไม่ให้บอกว่ากลัวไอ้พอร์ทโกรธ
คิดทีไรก็ขำ ผมมันโหดขนาดนัน้เลยเหรอไง
“ไปได้ยัง”
“อืมๆ”
“พอร์ท”
“ไร”
“วินหล่ะ เจอตัวยัง”
“ยังไม่มีวี่แววเลย กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันอยู่ไหน”
“หายไปนานแล้วนะ รู้สึกไม่ดีเลย เกมส์เองก็ดูซึมๆไป”
“อืม กูกับไอ้เกมส์มันก็เริ่มท้อแหละ แต่ช่างเหอะ ปีใหม่ เริ่มต้นใหม่ กูกับไอ้เกมส์จะสู้อีกครั้งเพื่อไอ้วิน”
“อืม สู้ๆนะ”ไอ้คิวท์ยิ้มตาหยี ผมหันกลับไปมองถนนต่ออย่างรวดเร็ว ใจเต้น ตึกๆ น่ารักชิพหาย!
วันนี้กูเสร็จกูแน่ไอ้คิวท์เอ้ยยยย!!!
“ตื่นๆ”ผมเขย่าตัวผมนานอยู่กว่าสิบนาที แต่ไอ้วินมันก็ยังไม่รู้สึกตัว นี่มันหลับข้ามวันไปเต็มๆถึงเวลาต้องกินข้าว ไม่งั้นคงได้ตาย
กันพอดี
“อื้ออ”
“ตื่นเร็วๆ!!!”
“ไม่เอา ปวดหัว อย่ามายุ่ง!”
“มึงจะตื่นเหรอไม่ตื่นห๊า!!”ไอ้วินสะดุ้ง ลืมตาตื่น ตัวสั่น ตามองผมหวาดๆ หายใจหอบถี่ปากบ่นไรสักอย่าง ก่อนน้ำตาจะไหลออกมา
“อยากกลับบ้าน อืออ”
“หยุดเพ้อเจ้อ แล้วลุกไปอาบน้ำซะ”
“อึก อือ”ไอ้วินร้องไห้ไม่ได้หยุด ผมเกลี่ยน้ำตาที่แก้มมัน สงสัยคงฝันร้าย เห็นนอนละเมอโวยวายทั้งวัน ส่วนใหญ่ก็มีแต่ชื่อผมนั้น
แหละที่มันพร่ำละเมอด่าอยู่ทุกค่ำคืน
“มึงจะลุกไปดีๆเหรอให้กูลากไป”
“อึก ๆ ลุกเอง”ไอ้วินยันกายลุกจากเตียงมือกำผ้าห่มแน่นไม่ให้หลุดออก ไม่รู้จะปิดทำไมในเมื่อผมเห็นและสัมผัสมาทุกซอกทุกมุม
แล้ว
ซ่าส์!!
น้ำเย็นๆจากฝักบัวช่วยไล่ความปวดเมื่อยและมึนหัวลงได้บ้าง ผมถูสบู่ไปตามตัว กล้ามที่เคยขึ้นเป็นมัดสวยๆมันหายไปไหนหมดว่ะ
ซิกแพคที่ออกกำลังกายมาเกือบตายก็หายหมด แถมยังมีแผลช้ำๆเต็มไปทั่วตัว เมื่อคืนไอ้กัสเอาผมทั้งคืนกว่าจะหยุดฟ้าก็สางแล้ว
ไม่ได้รุนแรงนัก แต่จำความได้ผมร้องไห้เกือบทั้งคืนเพราะเจ็บมาก แต่ทำไมพอตื่นขึ้นมาแล้วไม่ค่อยปวดหล่ะ แผลมังคงหายไวมั้ง
ปังๆ
“อาบเร็วๆสิว่ะ”
“อืม จะเสร็จแล้ว”ผมรับล้างตัว ล้างหน้า แปรงฟันอย่างรวดเร็ว เช็ดตัวอย่างลวกๆนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวจากห้องน้ำ สะบัดหัวไปมา
อึบ!
ผมเซวาบ ดีที่ไอ้กัสรั้งเอวผมไว้ทันไม่งั้นหัวคงฟาดพื้นห้องน้ำตายแน่ๆ ผมเงยหน้ามองไอ้กัสจะมายืนรอผมอยู่หน้าห้องน้ำทำไม
“ตายขึ้นมากูเดือดร้อน หัดดูแลตัวเองดีๆหน่อยนะ เพราะกูยังแก้แค้นมึงไม่พอ”
ผมหันหน้ามองไปทางอื่น กัดปากแน่น รู้สึกท้อและเจ็บอยู่ในใจ ถ้าตายไปได้ก็ดีสิว่ะ
“เออ มึงไม่ต้องฆ่ากูหรอก สั่งให้กูไปตายก็ยอม ดีกว่าต้องอยู่กับคนเส็งเคร็งแบบมึง!”ผมพ้นคำพูดหยาบคายใส่หน้าคนเลวอย่าง
จัง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน มือหนากระชากผมแนบอกบีบมือที่มีแผลผมแน่น เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมา
“อย่าปากดี! รีบไปแต่งตัวก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจส่งตัวมึงให้ไอ้เฮร์ทอีกรอบ และอย่าหวังว่ากูจะช่วยมึงออกมาอีก !!”
ไอ้กัสผลักผม ก่อนจะเดินออกจากห้อง ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ภาพวันเก่าๆย้อนกลับเข้ามาในหัว
ผมกุมหัวตัวเองนั่งยองๆลงกับพื้น รู้สึกปวดร้าวอยู่ในใจ
แอด
“อ้าว คุณวินตื่นแล้วเป็นไงบ้างค่ะ หลับข้ามวันไปเลย หน้าตาดูซูบๆลงไปนะค่ะ วันนี้จะไปเที่ยวกันไหวเหรอ คุณกัสก็นะ ใจร้าย
เกิน”นมเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำส้มที่ตั้งลงข้างๆเตียง ผมเบิกตาสงสัยหลับข้ามวัน? ไปเที่ยวอะไร? ก่อนจะส่งยิ้มให้นม ถึงจะโชค
ร้ายแต่ก็ยังมีคนดีคอยเป็นหวงเขาอบ้างแค่นี้ก็อุ่นใจ
“ ไปเที่ยวอะไรเหรอครับ”
“เห็นคุณกัสบอกว่าจะไปทะเล เพื่อนๆกับคุณกัสเขาจะไปเคาท์ดาวน์กันที่เกาะส่วนตัวที่ชลบุรีมั้งค่ะ”
“เคาท์ดาวน์ อะไรเหรอครับ”ผมถาม งงกับคำพูดของนม
“ก็วันนี้เป็นวันี่ 31 ไงค่ะ พรุ่งนี้ก็ปีใหม่พอดี”
ห๊า!!!
ปีใหม่แล้วเหรอ? ตั้งแต่อยู่โรงบาลจนโดนพามาอยู่บ้านไอ้กัส ผมก็ไม่เคยรู้เวลาเลยว่าผ่านไปกี่วันกี่วันแล้ว แต่ปีใหม่ที่กำลังมาถึง
นี่เร็วจนน่าใจหาย
“อ่อ ครับ ผมไม่รู้เลยจริงๆ”ผมยิ้ม หน้าสลดลง
“คุณวินดื่มน้ำส้มก่อนเถอะค่ะ คุณกัสรออยู่ด้านล่างเดี๋ยวจะพาลหงุดหงิดเอา”
“ครับ”ผมยกน้ำส้มขึ้นมาดื่น รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ก่อนจะเดินตามนมลงไปด่านลาง
“ผมไปก่อนนะครับ ฝากนมดูแลบ้านด้วย”
“ค่ะ เที่ยวให้สนุกนะค่ะ”นมยิ้ม
“ครับ”
ไอ้กัสจูงมือผมขึ้นรถสปอร์ตคันหรูที่จอดรออยู่หน้าบ้าน ผมเดินตามไปท่าทีเงอะงะ ก้าวขาแทบไม่ทัน เดินช้าๆหน่อยเป็นไร แกล้ง
กันชัดๆ
“ไงไอ้กัส เพื่อนรัก พาเมียมาด้วยเหรอว่ะ”
“ไม่ใช่เมีย พูดให้ดีๆก่อนที่กูจะถีบมึงลงจากรถ”ไอ้กัสว่า
“กูแค่ล้อเล่นนิดเดียว ฮ่าๆ มึงสองคนทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิว่ะ”คนชื่อซันยิ้มหวานมองผมกับไอ้กัสสลับไปมา ส่ายหัวพลางถอน
หายใจ ออกรถมุ่งหน้าไปตามถนนใหญ่
“มือมึง ยังไม่หายอีกเหรอว่ะ”
“ก็มึงบีบซะเจ็บ จะหายได้ไง”
“เหอะ”ไอ้กัสเมินหน้าไปทางอื่น มือหนาโอบเอวผมไว้ ผมขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย พลางเนียนซบลงบนอกมัน ง่วงจัง.."
“โอ้ความรักโปรดมองฉัน บางเวลาเราพบกันเมื่อวันช้ำใจ เธอเข้ามาโอบกอดฉันแผ่วเบา
โอ้ความรักที่อ่อนหวาน โปรยความงามพาหัวใจฉันลอยล่องไป ดูซิดูเธออยู่ไหนเจ้าความรักฉันอยากพบเธอ”
เสียงประสานอันสุดไพเราะของไอ้เฮร์ทกับแป๊ปทำให้ผมกับไอ้ซันแทบอุดหูหนี ส่วนไอ้วินนั้นเหรอยังหลับอยู่ในอกผมอยู่เลย ไม่
กล้าทิ้งไว้ กลัวใครมาลากมันไปก็ซวยกันพอดี
ปรี๊ดดดดดดด
เสียงไมค์กรีดร้อง ไอ้เฮร์ทกอดคอแหกปากดังสนั่นกับไอ้แป๊ป มือถือน้ำเมาซดอย่างเมามันส์
ไอ้ซันออกไปปิ้งบาร์บีคิวท์กับพวกไอ้แซมข้างนอกเพราะทนเสียงพวกมันไม่ไหวเช่นกัน
ผมเขย่าตัวไอ้วินเบาๆมันงัวเงียก่อนจะรีบเอามือปิดหู หน้าบิดเบี้ยว
“หมาที่ไหนหอนว่ะ!” ไอ้วินสบถก่อนจะลืมตาขึ้น ไอ้เฮร์ทหันมามองไอ้วินด้วยสายตาอาฆาต ด่าแรงแค่ไหนก็ไม่โกรธเท่าด่ามัน
เรื่องเสียง ไอ้แป๊บตาปรื่อตบไหล่ไอ้เฮร์ทก่อนจะยกเหล้าในมือกรอกปาก พลางเสียงกรีดร้องของหนุ่มเพื่อนซี้ยังบรรเลงต่อไป คิด
ดีไหม๊ว่ะ ที่ชวนมันมา
“กูอยากออกไปข้างนอก”ไอ้วินว่า
“เออ กูก็อยาก”
ผมจูงมันหนีออกจากเสียงมหาบรรลัยของไอ้เฮร์ทกับไอ้แป๊บ ไอ้วินหาววอดๆมือบางจับผมแน่น
ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ทะเล…”
“???”
“กูไม่เคยมาทะเล”
“มึงว่าไงนะ?”
“กูไม่เคยมาทะเล เมื่อก่อนกูอ้อนให้ไอ้เกมส์พากูมาตั้งหลายหน แต่มันไม่ยอมพากูมาเลย”
ไอ้วินว่าเสียงสลด มองไปยังท้องทะเล แววตาเปล่งประกาย ผมบีบมือมันแน่น ไอ้วินหันมามองผมสีหน้างงงวยปนเจ็บปวด
“เหอะ งั้นกูก็สมนาคุณแทนผัวมึงก็แล้วกัน เห็นแล้วนิ ก็เข้าไปข้างใน”ผมกระชากตัวมันเข้ามาในบ้าน
“อ้าว ไอ้กัส พาไอ้วินมากินไรข้างนอกดิ พวกกูปิ้งไอ้พวกอาหารทะเลไว้เต็มเลยมาๆ”ไอ้ซันกวักมือเรียกผมกับไอ้วิน ผมเห็นมัน
แอบยิ้มตาระรื่น ก่อนจะปล่อยมือผมวิ่งตามไอ้ซันออกไปข้างนอก
“อ้าวเฮีย ลงมาด้วยเหรอ ตัวติดกันตลอดเลยนะ คิดว่าจะกกไว้แต่ในห้อง”ไอ้แซมแซวเบาๆผมนั่งลงเก้าอี้ข้างๆไอ้วิน มันเหล่มอง
ผมนิดนึง ก่อนจะสนใจกับกุ้งตัวโตในมือต่อ
“เออ กูไม่คิดจะกกมันไว้หรอก อยากเอากันไปทำไรก็เชิญ”
“จริงเหรอว่ะ คืนนี้กูขอดิ”ไอ้ซัน
เพล้ง!
เสียงช้อนหล่นกระทบลงกับจาน ผม ไอ้ซัน ไอ้แซม หันไปมองไอ้วินเป็นตาเดียว มันหน้าซีดก่อนจะก้มหัวลงเป็นเชิงขอโทษ
“พูดเล่นหนะ ทำเป็นตกใจไปได้”ไอ้ซันว่า พลางยิ้มให้ ผมกินของผมไปเรื่อย ไม่ได้สนใจ ถึงในหัวผมจะคิดเรื่องมันอยู่ก็ตามเถอะ
“เฮ้ออ อิ่มจัง เดินไม่ไหวแล้วเฮียอุ้มไปที”ไอ้แซมว่า พลางชูมืออ้อน ผมทำหน้าเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แกล้งมัน ไอ้วินแอบยิ้ม พอสบตากับ
ผมเข้าไปก็หลบตามองไปทางอื่นแทน
“ไม่ต้องไปกวนไอ้กัสมันหรอก เดี๋ยวเฮียอุ้มแซมไปเองก็ได้”ไอ้ซันว่าเสียงเข้ม มองไอ้แซมนิ่ง รู้ๆกันอยู่ว่าไอ้ซันมันตอแหล สอง
คนนี้ไม่ค่อยจะถูกกันเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ไอ้ซันนั้นแหละที่ไม่ชอบหน้าไอ้แซมมัน
“ไม่เป็นไรครับ”ไอ้แซมส่ายหน้าเบาๆเขี่ยทรายใต้โต๊ะไปมา
“วินไปเดินเล่นกันป่ะ”ไอ้ซัน
“ไม่ต้อง เดี๋ยวมันไปกับกูเอง”
“เหอะ”
ผมจูงมือไอ้วินเดินออกจากโต๊ะอาหาร ร่างบางเดินตามมาอย่างง่ายดาย ดูมันมีความสุขดี
“ลืมมมมมมมมมมมมมมมมมม ลืมช้าน ลืมไปก่อง ได้หม๊ายยย ลืมไปก่อน มำเหมือนว่าเราไม่เคยได้พ๊บกัน นนน อึกๆ”เสียง
ประสานที่คิดว่าเพราะ ของไอ้เฮร์ทกับไอ้แป๊บเริ่มบรรเลงขึ้นอีกครั้ง ในวินหัวเราะกร๊าก พร้อมกับเสียงหัวเราะของไอ้แซม ผมกับ
ไอ้ซันนั่งอดหูอยู่หน้าบ้าน ก่อกองเพลิงเล็กๆบนชายหาด แสงจากลูกไฟทำให้สว่างสไหวมองดูสวยงามดี
“ดริ๊งกินหน่อยสิว่ะ เร็วๆไอ้วินมามะๆ คนน่ารัก”ไอ้แป๊ปยื่นแก้วเหล้าให้ไอ้วิน ผมปัดมือมันออก ไอ้แป๊บหน้าซีดไป ก่อนจะกรอกแก้ว
เหล้าลงคอไปเอง
“มึงก็ยังไปยุ่งกับเด็กเฮียกัสเขาอีก ปึก โดนซะมั้ง พูดไม่รู้เรื่อง”ไอ้เฮร์ทตบลงบนหัวไอ้แป๊บ สงครามเล็กๆของมันสองคนจะเริ่ม
เสียงโวยวายดังลั่น ก่อนพวกมันจะร่วมใจกันสามัคคีแหกปากร้องเพลงตามประสาต่อ
“ออกมาเร็วๆจะเที่ยงคืนแล้วๆ”ไอ้ซันโวยวายอยู่หน้าบ้าน ไอ้แซม ไอ้วิน ไอ้เฮร์ทกับไอ้แป๊บจับมือแพ็คคู่ออกมาพร้อมกับพลุเต็ม
ตระกร้า
ฟิ้ววววววววววววว~
ตูบบบบบบ~
โว๊ววววววววว
กรี๊ดดด<เสียงไอ้เฮร์ท>
ตุบ!<เสียงตบของไอ้แป๊บ>
“ตุ๊ดออกนะมึง แอ๊บหน่อยสิว่ะ อายคน”ไอ้แป๊บแซว พร้อมกับรอยยิ้มปนเสียงหัวเราะของทุกคน ผมเหลือบมองไอ้วิน ที่ยิ้มจน
ตาหยี รู้สึกแปลกๆในใจเหมือนอะไรบางอย่างที่กำลังเปลี่ยนไป…
“ฮ่าๆๆ”
“จะปีใหม่แล้วววววว นับถอยหลังกันนะครับ”
5
4
3
2
1
HAPPY NEW YEAR !!!
ฟิ้วววววววววววววววววววววววววววววววว พลุ!!!!~
ตูมมมมมมมมมม!! เฮ!!!
อุ๊บบส์
เหวอออออออออออออออ !!!? 0.0
มาไม่ทันส่งท้ายปี T-T แต่มาอัพให้แร้ววว ขอบคุณค่ะ ชอบก็มเ้น ไม่ชอบก็เม้น อิอิ ไม่รุ้จะชอบกันรึเปล่าตอนนี้เป็นฉากหวาน ฮาๆของกลุ่มเพื่อนกัส แต่พอร์ท-คิวท์ต้องพักก่อนไม่ทันจริงๆจร๊าา
HAPPY NEW YEAR จริงๆแล้วสิเนี่ย มีความสุขกับปีใหม่ พ.ศแห่งความสุขค๊า 2555
-
ตอนนี้กัสดูใจดีเว่อร์ๆอ่ะ :impress2:
ถ้าเลิกทำร้ายร่างกายวินไปเลยจะดีมาก
อยากให้รักกันเร็วๆจัง :กอด1:
Happy New Year Kaaaaaaaa!!!!!
-
น่าร้ากกกกกง่าาา :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
อยากอ่านแต่ฉากหวานๆ!!
กัสเลิกทำร้ายวินได้แล้วนะ!! :กอด1:
HNY 2012 na!! :)
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
อยากให้กัสรู้ความจริงเร็วๆอ่ะ
แล้วดูแลวินดีดีนะ
-
พอร์ทกับกัสน่ารักขึ้นเยอะมากๆอ่า :impress2: :impress2: :impress2:
-
น่ารักกกดีจังเลยยย ><
HNY จ้าาา o13 o13 o13 :pig4: :pig4: :pig4:
-
กัส เริ่มดีแระ แต่พอร์ท แม่งยังนิสัย
--------------------------------------------------
สวัสดีปีใหม่ จ้า
-
รีบมาต่ออออออ
น่ารักอะ :impress2:
:call:
-
ตอนนี้น่ารักอ่ะ :impress2:
กัสปากไม่ตรงกับใจ :m12:
-
ตอนพิเศษ คิวท์-พอร์ท อยู่ใหนอ่ะ นี่คืนวันที่ 1 ม.ค 55 แล้วนะ
-
^
^
^
แปบๆค่ะ ขอโทษด้วยที่มาลงช้าา ไปทำธุระ นิดนุง :sad4: :sad4:
-
งดร้ายพิเศษ 2
“…”เสียงคนทั้งงานเงียบลงทันที เมื่อจู่ๆไอ้พอร์ทก็กระชากตัวผมไปจูบกลางงาน มือร่างรั้งเอวผมไว้ ผมหลับตา รู้สึกถึงความหอม
หวานจากปากร้อนๆที่ส่งมาให้
“Happy New Year ครับ”ไอ้พอร์ทกระซิบเสียงแหบพร่า ผมตัวอ่อนยวบ ร่างสูงอุ้มผมขึ้น ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับเสียง
เฮของเพื่อนในงาน ผมปิดหน้าตัวเองไว้กับอกกว้าง รู้สึกอายจนบอกไม่ถูก
“ทำไรมึง เอาหน้าออกมาได้แล้ว”
“ไม่เอา”
“แต่กูจะเอา >>>มึง”
อุ๊บบส์ ริมฝีปากร้อนประกบร่างบางอย่างรวดเร็ว ลิ้นอุ่มสอดเข้าไปหาความหอมหวานของโพรงปากนุ่ม ร่างบางหลับตาพริ้ม แก้ม
เนียนขึ้นสี เพราะอารมณ์รักที่ร่างสูงปลุกขึ้นหรืออาจจะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้สติสัมปชัญญะเลือนลาง มือบางโอบคอคนตัวสูง
ไว้ ก่อนจะลืมตาขึ้นเมื่ออยู่ๆร่างสูงก็ถอนปาก มองหน้าเขาแทน
“อย่าใจร้อนดิ”ไอ้พอร์ทยิ้ม ประตูห้องเปิดออก มันวางผมลงกับเตียงกว้าง ก่อนจะขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว มือหนาสอดเข้ามาในเชิ๊ต
ตัวบาง ไอ้พอร์ทปลดกระดุมเสื้อผมออก ความเย็นของแอร์ทำให้ขนลุกซู่ ผมสอดมือกอดตัวเอง ร่างสูงมองผม ก่อนจะก้มลงมา
ซุกที่คอ
“คืนนี้กูขอ เราจะมีความสุขด้วยกัน แค่มึงเชื่อใจกูนะ”ไอ้พอร์ทกระซิบ ดูดที่คอผมเบาๆ ลิ้นอุ่นกำลังไล้เลียลงมาถึงอก
“อืออ”
“ไหนบอกดิ ว่าคืนนี้มึงเต็มใจมีอะไรกับกู”มันว่า พลางดูดที่หัวนมสองข้าง ผมหายใจติดขัด จับแก้มไอ้พอร์ทสองข้าง ใบหน้า
ของมันเขยิบเข้ามาใกล้ มือสองข้างเขี่ยหน้าอกผม ก่อนจะลูบไล้ลงไปถึงข้างล่าง
“อึก อ่า อืมมม”ผมตอบ ไอ้พอร์ทยิ้ม เริ่มรุกผมหนักขึ้น มันจัดการถอดเสื้อผ้าของผมออก
ใจผมเต้นรัวอย่างตื่นเต้น พลางยื่นมือไปปลดกระดุมเสื้อของไอ้พอร์ทออกบ้าง มันยิ้ม
จุ๊บที่แก้มผมอย่างหมั่นเขี้ยว
“เรียนรู้เร็วดีอย่างนี้ ต้องการจะยั่วกันใช่ไหม๊ หึ!~”ไอ้พอร์ทว่า แสงไฟอ่อนๆจากหัวเตียงกระทบกับใบหน้าเจ้าเล่ห์ ผมจิกมือลง
ผ้าปูที่นอนแน่น หลับตาปี๋ อ้าปากรับออกซิเจนอย่างเหนื่อยหอบ
มือหนาเพิ่มจังหวะเร็วขึ้น ความทรมานกำลังจะถูกปลดปล่อย ไอ้พอร์ทหยุดมือลง สอดมือเข้าไปบีบคลึงก้นผม ตัวผมเกร็งขึ้นอย่าง
อัตโนมัติ เมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้น
“สบายๆอย่าเกร็ง”
ผมค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปเป็นการเบิกทาง ไอ้คิวท์ตอดนิ้วผมแน่น ผมขยับนิ้วเข้าออกก่อนจะเพิ่มเป็นสาม ไอ้คิวท์กัดปาก ยังเกร็งๆ
อยู่ ผมถอนนิ้วออก ก้มลงไปพรมจูบหนักที่แก้มของมัน ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบเจลที่เพิ่งซื้อมาในลิ้นชัก ผมเพิ่งไปศึกษาเรื่องพวก
รับๆไรนี่แหละมา เพิ่งรู้ว่าไอ้คิวท์มันเจ็บมาก ไม่ได้แค่สำออยอย่างที่ผมคิดไว้
ผมชโลมเจลลงนิ้ว สอดเข้าไปอีกครั้ง อีกมือหนึ่งลูบไล้ขาอ่อนมันไปมา ไอ้คิวท์เริ่มผ่อนคลายลง
ผมแยกขามันกว้างอีกครั้ง จับส่วนแกนกลาง สอดเข้าไปในช่องทางที่คับแคบ พยายามไม่ใจร้อนค่อยๆสอดเข้าไป ท่องไว้ อย่า
ใจร้อน
“อึก ไม่เป็นไร อ่า อะ เข้ามาแรงๆเลย”
“มึงเจ็บกูรู้”
“เพิ่งมาแคร์อะไรตอนนี้เล่า!”
“เออ ที่กูแคร์มึง ผิดเหรอไงว่ะ”ผมว่าเดือดๆกระแทกเข้าไปจนมิดด้าม ไอ้คิวท์กัดฟัน ขอบตาเริ่มขึ้นสีแดง ผมก้มลงไปดูดริมฝีปาก
ล่างมัน ก่อนจะจุมพิตที่เปลือกตามันแผ่วเบา
“อึกอื้ออ อ๊า”
“เจ็บไหม”
“…”มันพยักหน้าเป็นคำตอบ น้ำใสเริ่มรื้นเอ่อล้นเต็มขอบตา ผมเช็ดให้ เลื่อนมือไปหยอกเย้ากับน้องชายของมันที่แข็งสู้มือ ไอ้คิวท์
เริ่มครางไม่เป็นภาษา มือบางโอบคอลูบไล้ไปตามแขนที่เป็นหมัดของผม ไอ้คิวท์ยิ้มยั่ว เกี่ยวขาเกาะเอวผม
“ไม่เจ็บแล้ว อึกก เรามามีความสุขด้วยกันนะ อย่าฝืนเลย ทำตามใจพอร์ทเลย”
อ๊าส์!!!~ อึกกก อา
พึ๊บบบบบ ฮึ่มๆๆ ฮี่ๆ โอ๊ยยย ซี๊ดดดดดดดดดดดดดด~
ร่างบางครางไม่เป็นศัพท์ ผมกระแทกกายขึ้นลงเพิ่มจังหวะขึ้นเรื่อย ๆ ร่างบางกระตุกพร้อมกับน้ำสีขุ่นที่ปล่อยออกมา ผมเพิ่ม
จังหวะกระแทกเข้าออกอย่างเร็วและแรง ไม่กี่อึดใจน้ำของผมก็ปล่อยออกมาทางช่องรักของไอ้คิวท์ ผมถอนกายออก แกนกลาง
ยังแข็งโด่ชูชัน บ่งบอกถึงความปรารถนายังไม่จบสิ้น มือสากลูบไล้ไปตามอกนุ่ม เรียวปากบางขบกันแน่น แอ่นอกรับลิ้นของผม
อย่างเสียวซ่าน ผมใช้ลิ้นเขี่ยหัวนมมันสองข้าง ก่อนจะดูดดุนอย่างแรง
อ๊าส์!~ มือบางโอบศรีษะผมไว้ เหงื่อไหลซิกไปทั้งตัว ปากบางเผยอออก ผมขบฟันลงหมั่นเขี้ยวก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆ
“เหนื่อยแล้วเหรอ”
“ห๊า!!”ผมมองไอ้คิวท์ที่นอนบิดตัวไปมา กำลังจะขึ้นคร่อมผมอยู่ มือนุ่มเลื่อนไปสัมผัสกอบกุมกับท่อนเอ็นของผมที่ยังแข็งสู้
“อีกรอบกันนะ คราวนี้พอร์ทจะต้องโดนลงโทษ”
ผมยิ้ม มองไอ้เจ้าแมวน้อยยั่วสวาทตรงหน้า อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะลงโทษผมด้วยวิธีไหนกัน
แต่คืนนี้คงจะสนุกน่าดู ….
“รักมึงนะ ได้ยินไหมว่ากูรักมึง”
“อืมม รักกพอร์ทเหมือนกัน”
!!!
สั้นไปเลย
มาต่อแล้วค่ะ ที่จริงมันเป็นตอนต่อจาก ร้ายพิเศษแรก แต่ปั่นไม่ทัน = =" ขอโทษจริงๆที่มาลงช้านะค่ะ :sad4: :sad4:
ขอบคุณค๊าา :กอด1: :กอด1:
-
:z13: จิ้ม
พอร์ทหื่นว่ะ :haun4:
-
แหม หวานกันซ่ะ เมื่อก่อนล่ะ ร้ายกันจะเป็นจะตาย เดี๋ยวนี้ล่ะยอมสยบให้กับนู๊คิวท์ดีๆแล้วใช่ไหม ไอ้พอร์ทท
:haun4: :haun4: :haun4:
-
คู่กัส & วิน อยากให้หวานอย่างนี้ตลอดไปจังเลย!
-
อยากให้คู่กัส วิน เข้าใจกันมากขึ้นเยอะๆๆ หวานกันมากๆๆด้วยค่า
-
เอาใจช่วยทุกๆ คู่เลยคับ
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๕ มีความสุขกันทุกๆ คนคับ
-
พอร์ท หื่น :-[
ลุ้นวินกะกัสต่อ
ว่าเมื่อไหร่กัสจะรุ้ความริงซะที
-
:pig4: :pig4: :pig4: พอร์ทหื่นได้ใจ คิวท์ก็ไม่ใช่เล่นนะเนี่ยยย :z1: :z1:
-
:z1 พอร์มหื่นนนนนนนนนนน คิวท์ก็น่ารักกก คู่นี้ขอให้หวานกันเยอะๆจะลุ้น คู่ วิน-กัสต่อ รักกันไวไวนร๊าา
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ตอนนี่พอร์ทกับคิวท์บอกรักกันด้วยอ่า :impress2:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
ชอบจังงฉากหวานๆ อิอิ :m25: :m25: :haun4: :haun4:
-
มาช้าแล้วยังสั้นอีกนะ เดี๋ยวโดน >>งอน
ชอบ ชอบ คร้าบบบบบบบ
-
^
^
^
อย่าเพิ่งงอนกันนะคร๊าา มาอัพให้แบบยาวๆแล้ว เป็นการไถ่โทษคร๊าา :impress3: :impress3:
ร้าย 25
“มึงติดใจมันเหรอ”
“อะไร”
“ไอ้วิน มึงชอบมันเหรอว่ะ”
“กูจะชอบมันได้ไง มึงก็รู้ว่ากูจับตัวมันมาเพื่ออะไร”
“แล้วเพื่ออะไร กูไม่เห็นมึงจะทำอย่างที่มึงพูด”
“กูแค่อยากจะเก็บมัน ใช้ร่างกายมันให้สาสม ก็เท่านั้น”
“กูรู้จักมึงดี ถ้ามึงมีใจให้มัน กูไม่เห็นด้วยที่มึงจะทำร้ายมันต่อไป”
“มึงพูดอะไร กูยังรักยูกิ กูจะแก้แค้นให้น้องกู”
“น้องมึงตายไปแล้ว พูดกันจริงๆถ้าไอ้วินมันจะรักกับไอ้เกมส์ก็ไม่ใช่เรื่องผิด เพราะความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอกนะเว่ย”
“แต่มันแย่งคนรักของยูกิ มึงก็รู้ว่ากูรักยูกิมากแค่ไหน มึงก็รู้ใช่ไหม ไอ้ซันมึงรู้ว่ากู…ทำใจไม่ได้ กูปล่อยมันไปไม่ได้”
“ใจเย็นๆ มึงลองปล่อยวาง เรื่องแบบนี้กูเชื่อไม่มีใครอยากให้เกิด ไอ้วินกับไอ้เกมส์เองก็ดูเหมือนจะไม่รู้รื่องการตายของยูกิด้วย
ซ้ำ มีแต่มึงนั้นแหละที่ยัดเยียดความผิดให้มัน”
“เหอะ มันจะรู้อะไร ในเมื่อมันกำลังสมสู่กันอยู่ ทั้งๆที่น้องกูจะตาย แม้แต่ชั่ววินาทีสุดท้าย ยูกิก็ยังเพ้อแต่ไอ้เกมส์ มึงจะไม่ให้กู
เกลียดมันได้ไง”
“มึงเกลียดไอ้เกมส์แล้วมาลงกับไอ้วินทำไม”
“เพราะกูเชื่อ การแก้แค้นที่เจ็บปวดที่สุดคือการได้รับรู้ว่าคนที่รักจากไปโดยไร้คำร่ำลา”
“ถ้ามึงไม่ฆ่ามันทิ้ง ก็ปล่อยมันไป เรื่องจะได้จบๆ”
“กูพอใจเมื่อไหร่ กูจะฆ่ามันเอง”
“เมื่อไหร่”
“ไม่รู้”
“แต่ยังไม่ใช้ตอนนี้”
“เฮียยยยยยย~ สองคนไปทำไรตรงนั้น อย่ามานะว่าจะกินกันเอง”เสียงไอ้แป๊บดังแว่วมาอีกฟากชายหาด ผมกับไอ้ซันหันหน้าไป
มองที่มาของเสียง พลางลุกขึ้นหมายจะแตะปากไอ้แป๊บที่วิ่งเข้าบ้านไปด้วยความเร็วสูง
“ถ้ามึงรัก ก็อย่าร้าย เพราะคงไม่มีใครบ้า ขนาดตกหลุมรักคนที่ข่มขืนตัวเองหรอก มึงว่าไหม”ไอ้ซันว่า เดินนำเข้าบ้านไป ผมถอน
หายใจเฮือก ทอดสายตามองไปยังชายทะเลกว้างสุดลุกหูลุกตาพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างบางที่คุ้นเคยที่นั่งอยู่ริมชายหาด
ผมวิ่งมุ่งไปที่หมายร่างบางลุกขึ้น เดินออกไปอีกทางที่ห่างบ้านพักออกไป
จากที่เดินก็เหมือนจะวิ่งออกไปเรื่อยๆ…
ห่างออกไป………
หมับ !!!
“มึงกำลังจะไปไหน !!”
“กะ กู..ปล่อย!!”
“คิดจะทำอะไร”
“ป่าวๆ”ไอ้วินส่ายหน้าไปมา แววตาสั่นระริกเหมือนผู้ร้ายที่โดนตำรวจจับ ผมออกแรงกระชากข้อมือมันลากตรงเข้าไปบ้านพักข้าง
นอก ร่างบางขัดขืน
“ปล่อย !! ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย !! มันจับตัวผมมา ช่วยด้วย”ไอ้วินร้องให้คนช่วย ผมยิ้มเยาะกับความคิดที่โง่เขลาของมัน นี่มัน
เกาะส่วนตัวผมนะ คนพวกนี้ก็คนงานในเกาะทั้งนั้น
“อย่าไปใส่ใจเลยครับ”
“อ่อ ครับ คุณกัสสนุกกับวันปีใหม่นะ”
“ครับลุง” ไอ้วินอึ้งไป ก่อนจะเริ่มดิ้นอย่างแรง ผมผลักมันลงกับพื้นทราย ไอ้วินตะเกียดตะกายลุกขึ้น ร่างบางเซลงไปอีกครั้งผม
กระตุกข้อมือผม พาก้าวฉับๆตรงไปที่บ้านพัก
“เจ็บ ช้าๆดิว่ะ ไอ้เชี่ย ปล่อยนะโว๊ย”
“มึง!หยุดโวยวายซะที ก่อนที่กูจะหมดความอดทน”ผมหันไปมองไอ้วินที่ลีลาไปยอมเดินตามมาง่ายๆผมบีบข้อมือผมแน่น ฤทธิ์
เยอะนัก ปล่อยไว้ดีๆไม่ชอบ หาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเอง
“มึงช้าๆหน่อย กูเหนื่อย”
“อย่ามาลีลา คิดว่าจะหนีกูพ้น รอดมือรอดตีนกูหน่อยอย่างเหลิง”ผมดึงมือมันไปเรื่อยไม่ใกล้ไม่ไกลจะถึงบ้านพักแล้ว แสงแดดใน
เวลาเที่ยงวันแรงกล้าจนเหงื่อแตกพลั่ก ผมรีบก้าวขาอย่างเร็ว ฉุดร่างบางให้ตามมาทัน
แฮ่ๆ ๆ
“ไปไหนกันมาว่ะ”
“ไปเล่นเกมส์ตำรวจจับผู้ร้ายมา”ผมตอบ หันไปมองไอ้วินที่ยืนหอบ หน้าแดง เหงื่อไหลซิก
“เข้าไปดื่มน้ำข้างในเหอะ เดี๋ยวไอ้วินมันจะเป็นลมไปซะก่อน ปากซีดเชียว เห็นว่ายังไม่ทานไรแต่เช้าแล้วไปทำไรกลางแดดแบบ
นั้นหล่ะ”
ไอ้วินหน้าซีด ไม่ได้ตอบคำถามอะไร ผมเดินเข้าไปในบ้าน หาน้ำเย็นๆดื่ม เดินออกมาอีกก็ไม่เห็นไอ้วินแล้ว ผมเรียกไอ้ซัน มันชี้
มือไปบนชั้นสอง ผมพยักหน้า พลางเดินเข้าไปบนห้องชั้นสองของตัวบ้าน
แอ๊ด
“ทำอะไรอยู่”มันสะดุ้ง ในมือถือรูปถ่าย ลิ้นชักในห้องนอนผมถูกรื้อ ผมเดินเข้าไปใกล้
“รูปอะไร”ผมดึงรูปในมือมันมาดู เป็นภาพถ่ายตอน ม.4 ปีที่แล้วของผมกับยูกิ ไอ้วินหน้าซีดลงอย่างเห็นได้จัด ผมกำรูปถ่ายไว้
แน่น ใต้ภาพบรรยายไว้ว่า ‘ยัยอ้วนกี้ น่ารักขึ้นนะเนี่ย ปีนี้พี่จะบอกรักเธอ’
วันนี้ผมจะบอกรักกับเธอ เหมือนหัวใจผมจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
‘พี่กัส กี้มีแฟนแล้วนะ รักมากๆด้วย’
“มึงกับยูกิไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ มึงรู้เรื่องอะไรของกูกับไอ้เกมส์บ้าง!! ก่อนที่มึงจะจับตัวกูมาแบบนี้ มึงสืบเรื่องอะไรก่อนแล้วยัง
ไม่ใช่เอาคำพร่ำเพ้อของผู้หญิงคนนี้แล้วมาผูกเป็นเรื่องเป็นเอาเอง !!!”
“เออ กูกับยูกิไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆ แล้วไง เพราะมึงนั้นแหละ ไปอ่อยไอ้เกมส์ มันเลยหันไปเอากับเอาผู้ชายเน่าๆแบบมึง
เพราะมึงที่ทำให้น้องกูเสียใจ อุบัติเหตุทั้งหมดก็เพราะต้นเหตุเป็นเพราะมึง !!”
“เหอะ !! น่าสมเพชทั้งพี่ทั้งน้อง อีกคนก็บูชาความรักกับคนที่ตายไปแล้ว อีกคนก็เพ้อเจ้อแต่ผู้ชาย กูก็เห็นแต่น้องมึงนั้นแหละไป
ให้ท่าไอ้เกมส์ก่อน มันก็แค่คบเล่นก็ทำเป็นจริงจัง ถ้ากูกับไอ้เกมส์เป็นคนไม่ดี น้องสาวมึงก็คงเป็นผู้หญิงที่โง่ที่สุดเท่าที่กูเคยเจอมา !!!!”
เพี๊ยะ !!!
โครม !!!
“อย่ามาปากดี มึงไม่รู้อะไรอย่ามาพล่าม”
“มึงนั้นแหละ ไม่รู้อะไร ก็แค่ผู้ชายที่ผู้หญิงไม่เอา เหอะ !! ทุเรศสิ้นดี”
เพี๊ยะ !!!
ผมตบลงแก้มมันอย่างแรงอีกครั้ง เลือดสีแดงไหลทะลักออกมา ไอ้วินมองผมอย่างเคียดแค้น มือกำกันแน่น ก่อนจะต่อยลงที่แก้ม
ผม ผมเหวียงหมัดลงท้องมัน ร่างบางทรุดลงกับพื้นห้อง ร้องไห้อย่างเจ็บปวด
“ถ้ากูรู้ว่ากูไม่ผิด ไอ้เกมส์ไม่ผิด พวกกูไม่รู้เรื่อง แต่เพราะมึงมันพาล!!ไอ้คนเลว ไอ้บ้า! เชิญมึงไปลงนรกกับน้องสาวมึงเหอะ !!!”
ไอ้วินแผดเสียงสั่น กุมท้องตัวเองไว้ เสียงประตูห้องเปิดออก ไอ้แซมวิ่งเข้ามาดูไอ้วิน สีหน้างุนงง ลูบหลังไอ้วินไปมา
“เรื่องอะไรกันครับ”
“มึงไม่เกี่ยว”
“แต่…”
“ออกไป วันนี้กูไม่กลับบ้าน พวกมึงกลับกันไปก่อน”ไอ้แซมพยักหน้า เดินออกจากห้อง
ผมมองไอ้วินที่ฟุบลงไปกับพื้นแน่นิ่งไป ผมใช้เท้าเขี่ยมันเบาๆ ร่างบางตัวอ่อนยวบหมดสติไปแล้ว
“เอ๊ะอะโวยวายไรกันว่ะ ไอ้แซมออกมาหน้าเสียเชียว”
“กูมีเรื่องนิดหน่อยกับไอ้วิน พวกมึงเก็บของกลับกันไปก่อนเลย วันนี้กูคงไม่กลับ”
“แล้วมึงกลับไง รถก็ไม่มี”
“เดี๋ยวกูจะโทรให้คนขับรถเอารถมารับ มึงกลับกับไอ้แซมไปก่อนเลย”
“เออ อย่าเอากันขั้นถึงตายนะเว่ย กูสงสารมัน”
“อืม”
ผมเดินเข้าไปในครัว ไม่มีอะไรที่พอกินได้เลย ตู้เย็นไอ้เฮร์ทกับไอ้แป๊บก็แดกกันเกือบหมด ขนแล้วขนอีกจนไม่เหลือซาก
“เฮียหาไรอ่ะ”
“ของกิน มีเหลือบ้างป่ะ พวกโจ๊กอะไรแบบนี้”
“ไม่เหลือแล้วนะ เดี๋ยวให้พี่ซันออกไปซื้อให้เอาไหม”
“อืม ฝากหน่อยนะ เ ออ ซื้อพวกยามาด้วย เดี๋ยวกูขึ้นไปดูมันก่อน”
“ฮ่ะ”
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง ยกร่างบางวางลงบนเตียง หยิบกะละมังใบเล็กพร้อมกับผ้าขนหนูผืนบางชุบน้ำรด เช็ดไปตามแขนของ
ไอ้วินที่สลบอยู่ ผมถลกเสื้อผมออก แผลช้ำม่วงปรากฏให้เห็นทั่วแผงอกขาว ร่างบางเหมือนงึมงำอะไรบางอย่าง เช็ดตัวใส่เสื้อผ้า
อะไรให้มันเสร็จ ผมก้มลงไปหยิบรูปยูกิลงลิ้นชัก พลันสมองก็คิดถึงเรื่องในอดีต น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง…
“พี่ ออกไปซื้อของให้เฮียหน่อย”
“ซื้ออะไร”
“อาหารกับพวกยา”
“แล้วทำไมไม่ชวนไอ้กัสออกไปเอง”
“เฮียไม่ว่าง พี่เฮร์ทกับแป๊บก็ยังนอนไม่ตื่นอยู่ที่ห้อง แซมไม่รู้จะไปชวนใคร”คนตัวเล็กแจ้ง ก้มหน้าหลบสายตาของคนตัวโต
“อืม”ซันพยักหน้า มือล้วงกุญแจรถออก แซมวิ่งตรงไปที่รถ ก่อนทั้งคู่จะออกไปด้วยกันด้วยอึดอัดเพราะบรรยากาศในรถมันช่าง
เงียบ ไม่มีใครปริปากพูดอะไร
“กูจอดรถรออยู่นี่ จะลงไปซื้ออะไรก็รีบซื้อ
“ไม่ลงไปด้วยกันเหรอ”คนตัวเล็กว่า พลางมองคนขับรถข้างๆแววตาสั้นระริก
“ไม่อยากลง”ง่ายๆสั้นๆ แซมยอมก้าวลงมาจากรถโดยดี มองไปรอบๆตัว ไม่รู้จะไปทางไหนดี เขาไม่เคยไปไหนมาไหนโดยไม่มี
คนดูแลมาก่อน ถึงแม้เขาจะโตจนป่านนี้แล้วก็ตาม
“นั้นไง ซูปเปอร์มาเก็ต”ร่างบางคลี่ยิ้ม รีบวิ่งตรงไปยังที่หมายของถนนอีกฝาก
เฮ้ยยยยยย !!
“ข้ามถนนระวังหน่อยสิหนู อยากตายมากนักรึไง”ร่างบางถอยหลังกรูดอย่างตกใจ
ยกมือไหว้คุณลุงวินที่ขับรถเฉียดตัวเข้าไปเป็นการขอโทษขอโพย
“เกือบไปแล้วไหมเรา”เขาตบอกตัวเองเบาๆเป็นการปลอบขวัญ หันหัวมองซ้ายขวาก่อนจะคอยๆตัดสินใจข้ามออกไป โดยไม่รู้เลย
ว่ามีสายตาอีกคู่หนึ่งกำลังจับตามองทุกการกระทำของเขาอยู่
ครืดดดดดดดดด ~
อึ๊ดดดดดดดด อา
หนักจัง !!
ร่างบางรวบถุงต่างๆที่เพิ่งซื้อมาถือไว้ในมือทั้งสองข้าง ก่อนจะออกแรงยกของออกจากหลังรถแต่ดูเหมือนแรงเขาจะน้อยไปหน่อย
จึงหิ้วออกมาไม่ได้ แซมเหลือบมองซันที่เดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่ทุกข์ร้อน
โอ๊ยย!!
แซมร้องเสียงโอดครวญเมื่อจู่ๆก็ล้มกับพื้นทรายลงไปอย่างแรง ข้าวของในมือกระจัดกระจาย ร่างบางลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล นิ้ว
มือแดงห่อเลือด เขาค่อยๆก้มลงหยิบถุงข้าวของที่หล่นอยู่
รู้สึกถึงเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินมาจากด้านหลัง
“เล่นทรายตอนแดดปรี๊ยงๆแบบนี้มันไม่ดีหรอก”ซันพูด ช่วยเก็บข้าวของที่หล่นอยู่ตามหาดใส่ถุงก่อนจะถือถุงเดินเข้าไปเก็บใน
บ้าน ร่างบางปัดเนื้อทรายตามตัวออก พลางเดินตามคนตัวสูงด้วยท่าทีอายๆกับตัวเองที่ซุ่มซ้ามจนเกินเหตุ
“กัส”
“กัส”
“ไอ้กัส !!!”
“หา มีไร ตะโกนใส่หูกูไมว่ะ”
“กูจะกลับแล้วนะโว๊ย พรุ่งนี้มีสอบย่อยนะมึง”
“เออ กลับไปก่อน กูอยากพักผ่อนอีกหน่อย”
“อืมๆแล้วให้แซมกลับกับกูเลยป่าว”
“เอาไปด้วยเลย กูคงไม่ให้มันอยู่ต่อหรอก แค่ไอ้วินกูก็เหนื่อยจะแย่แล้ว ต้องมาปลอบไอ้แซมอีกคนคงไม่ไหว รายนั้นมันขี้แย”
“ฮ่าๆ”
“งั้นกูขึ้นไปเก็บของก่อน ของที่ซื้อมาไอ้แซมมันเก็บไว้ในตู้เย็นหมดแล้ว มึงก็หาอะไรให้ไอ้วินมันด้วย เดี๋ยวตายซะก่อน”
“เออ”
ก๊อกๆ
ก๊อกๆ
“พี่เฮร์ทพี่แป๊บครับตื่นได้แล้ว นี่มันเที่ยงแล้วจะนอนกินข้าวกินเมืองไปไหนนน”
ร่างบางที่ตะโกนอยู่นานสองนานทำหน้าบิดเบี้ยวอย่างหงุดหงิดบางลองบิดลูกประตูดู
‘อ้าว ไม่ได้ล็อคนี่นา’ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งแตะจมูก คนตัวเล็กค่อยเดินเข้าไปเรื่อยๆจนถึงที่นอน พลางส่าย
ตัว ‘ขี้เซ้าทั้งคู่เลย’
พรึบบ !!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!
“อือออ ไอ้เชี่ยแซมมึงกรี๊ดหาพระแสงวิมารอะไรมึงฟ่ะ กูรำคาญ!!!”
“พะ พี่ แป๊บบ”
“เรียกไม กูจะนอน~”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !! ตึง 0.0"
“เอ๊ะอะไรกันอีกว่ะเนี่ย”
“ไม่รู้อ่าเฮีย ดูไอ้แซมดิ แมร่งอยู่ๆก็หลับกับพื้นไปเฉยเลย หาววว”
“อึ๊ยย แป๊บมึงลองดูสภาพมึงกับไอ้เฮร์ทหน่อยดิ๊”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!
“ไอ้สัตว์เฮร์ทมึงทำอะไรกูเนี่ย ตื่นๆๆ ไอ้สาสสสสสสส มึงตื่นขึ้นมาเลย ไอ้เชี่ย!!”
“อือออออ กูจะนอนกอดกับเมียกู มึงไปโวยวายที่อื่นไป๊!!”ร่างสูงตัวบึกบึนงัวเงียดึงตัวแป๊บที่เข้าใจว่าเมียมันมากอดรัดแน่น คน
โดนกอดเมื่อเห็นสภาพก็หน้าดำหน้าแดงโกรธเป็นฟื้นเป็นไฟทุบตีร่างหนาไม่ได้หยุด
ผมยิ้มงงๆ ลากตัวไอ้แซมที่สลบกองไปกับพื้นออกจากห้อง ใครเห็นก็คงช็อค เพื่อนซี้ดันตีท้ายครัวกันเองแบบนี้ ใครจะคิดหล่ะครับ
ว่าสุดท้ายมันจะได้กันเอง
“เฮ้ยยย อี๋!! กูไปเอามึงตอนไหนฟ่ะ มึงอย่ามาใส่ร้ายกูนะโว๊ย !!”
“สัส ก็กูนอนอยู่กับมึงสองคนแล้วไอ้บ้าที่ไหนจะมาเอากูหล่ะ หลักฐานคาตามึงยังจะมาเถียงอีก!!”
“กูไม่ตาต่ำขนาดมาเอามึง แหวะ!! จะให้กูทำไงก็ได้กันไปแล้วนี่ ให้พ่อกูไปขอเลยมะ!!”
“ไอ้เชี่ย…”
ผมได้ยินเสียงตะโกนด่ากันลั่นจนแว่วค่อยๆเบาไป เหมือนผัว-เมีย ข้าวใหม่ปลามัน
อีกสักพักก็คงดีกันเอง
“มีไรว่ะ ลั่นบ้านเลย แล้วนี่ไอ้แซมเป็นไร”
“มันเป็นลม”
“อ่อ ไปทำไรกันมาถึงได้เป็นลม”ไอ้ซันว่าเสียงขุ่นๆ
“เหอะๆ มันเพิ่งเห็นภาพบาดตาบาดใจมา คาพื้นเลย”
“ภาพไรว่ะ”ผมชี้ไปที่ห้องไอ้แป๊บกับไอ้เฮร์ท ประตูไม่ได้ปิด ไอ้ซันทำหน้างงๆ เลิกคิ้วสูงเชิงสงสัย
“อะไรว่ะ งง”
“……………”
“อย่าบอกนะมึง!!”ไอ้ซันชะเง้อคอไปดูอีกรอบ ภาพเปลือยเปล่าของมันทั้งคู่ทำให้ไอ้ซันถึงกับบางอ้อ ยิ้มแห้งๆให้ผม
“เหอะ ๆ เป็นกู กูก็ช็อคว่ะ”
“ฮ่าๆเดี๋ยวกูเอาไอ้แซมไปนอนที่ห้องก่อนนะ”
“ไม่เป็นไร มันนอนห้องเดียวกับกูเดี๋ยวกูพาไปเอง”
“อืม”ผมยกร่างบางให้ไอ้ซันจัดการแทน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ไม่รู้ไอ้วินมันจะฟื้นรึยัง
แอ๊ดด
ผมค่อยๆปิดประตู เดินไปยังเตียงกว้างที่มีร่างบางนอนอยู่เปลือกตาปิดสนิท ริมฝีปากบางแนบชิดกัน ผมลูบหัวมันเบาๆตัวร้อนรุ่ม
เหมือนมีไข้ ผมห่มผ้าให้มันอีกชั้น กะจะลุกขึ้นไปหากะละมังเช็ดตัวให้มันอีกรอบ แต่มือเรียวกลับจับแขนผมรั้งไว้ก่อน
“เกมส์~”
!!!
“พอร์ท~”
“คิวท์~”
“พวกมึงคือเพื่อนที่ดี…”
“กูอยากกลับบ้าน…………………………..”
“ไม่มีใครเลย !! อึกกกกก ช่วยที แม่วินเจ็บ อื้อออ แม่มารับวินที วินเจ็บ !!”
ร่างบางร้องไห้ฟูมฟาย ดิ้นพรวดพราดอยู่บนเตียง เหมือนหัวใจของมันกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ตัวสั้นคล้ายกับคนวิกลจริต ผมดึง
ตัวผมมากอด ลูบหัวไปมา ไอ้วินร้องไห้ไม่ได้หยุด ผมปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆร่างบางค่อยๆสงบลง ขนตาเปียกชุ่ม ใบหน้า
เรียวดูซูบลงไปมาก ผมวางร่างลงกับเตียง ผมจ้องมันอยู่สักพัก เหมือนมีแรงดึงดูดให้ผมต้องก้มลงไป สัมผัสกับลมหายใจอุ่นๆผม
จูบที่เปลือกตามันแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนมาจุมพิตเบาๆที่ปากนุ่ม ความคิดบางอย่างวิ่งแปลบเข้ามาในหัว ผมรีบผละจากร่างบาง ลุก
ออกจากเตียง รู้สึกปวดใจลึกๆ
หรือควรจะจบซะที?
…………………………………………………………………………………………….
จบเถอะค่ะ 555 = =" สัปดาห์นี้อาจจะหายไปเลยนะค่ะ เพราะมีสอบ T T กลางภาค อยากบอกว่าเรียนไม่รู้เรื่องเลย มันไม่กระจ่าง!!!~ มารู้เรื่อง ติวกันเอาตอนจะสอบทุกที คิดแล้วเซง = ="
บะบายค่ะ ต้องไปอ่านหนังสือแร้ว มีสอบอีกล่ะ แง่งง :กอด1: :กอด1:
ฝากนิ :กอด1:ายเรื่องใหม่ด้วยนะค่ะ ออกแนวต๊องๆรั่วๆต่างจากเรื่องนี้โดยสิ้นเชิง = =" ใครว่างๆก็แวะไปอ่านกันได้จ้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31008.0
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=31008.0)
-
จบเถอะกัสวินจะเดี้ยงแล้วเนี่ย :o12: :o12:
-
จบเหอะ สงสารวิน
-
ทำกับวินขนาดนี้ยังไม่พอใจอีกหรอออออ :m16:
อย่ามารักวินทีหลังละกัน o12
-
จบซักที สงสารวิน
-
โอ๊ยยยยยยยย สงสารวิน
กัส นี่ก่อนที่แกจะทำอะไรวิน ไม่ได้ไปสืบดูอะไรเลยหรอ :a5:
กล่าวหามั่วๆไม่พอ มาทำร้ายเค้าเเบบนี้อีก
ปล่อยวินไปเลยนะ
ขอให้วินโกรธ ให้เเกง้อเยอะๆๆๆเลย :o12:
-
:เฮ้อ: กรรม ขยันอัดขยันซ้อมจริงๆนะพ่อคุณ
-
อ่านรวดเดียวจบน้ำตาแตกไปเยอะT^T
ทำมั้ยต้องโหดร้ายกานขนาดนี้ก้อไม่ได้.........ควรจะรู้ใจตัวเองกานบ้างนะไปพวกพระเอกเนี่ย ชิส์!!
ว่าแต่แบบนี้ คู่ วิน กัส เกมส์ มันจะเปงยังไงละ ไม่อยากจะคิดหวังว่าคงไม่ต้องเสียตัวละครไปสักตัวน้า^^!!
อีกอย่างมันจะมีคู่กานทุกคนเลยช่ายมั้ยนี้ตัวละครเรื่องนี้ง่า 55555
ปล....สมัครเปงสมาชิกเรื่องนี้ด้วยคนน้อ^^ รีบๆมาต่อนะค๊าฟ รอรอ
-
จบซะที =..=
ติดตามเรื่องต่อไป กรี๊ด ด ด~ :impress2: :impress2: :impress2:
-
:monkeysad: :monkeysad: สงสารวินน กัสใจร้ายเหลือเกินน เห็นใจกันบ้าง
แค่เรื่องนี้ดูเหมือนจะมีคู่ออกมาเยอะนะเนี่ยย 555+
-
มันจะโหดร้ายเกินไปหรือเปล่า คนแต่ง?
ที่บอกว่ามีนิยายเรื่องใหม่ให้ติดตาม! (ได้ข่าวว่าเรื่องนี้ก็หายไปนานมากกว่าจะมาอัพ แล้วยังมีเรื่องใหม่อีก?)
เป็นกำลังใจให้คนแต่งสำหรับเรื่องสอบนะครับ (ส่วนนิยาย เฮ้ออออออ)
-
สงสารวิน แต่ก็สงสารกัสไปพร้อมๆกัน เฮ้ออ!! :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
กัสก็เริ่มเห็นใจวินแล้วใช่ไหม แต่สงสารสองคนนี้ไม่รู้จะรักกันอย่างไร ไม่เอามาม่านะ เป็นกำลังใจให้จ้าา
:impress3: :impress3: :3123: :3123: :3123:
-
กัสปล่อยวินไปเห้ออออ
-
พอแล้วเถอะกัส ปล่อยวินไปเถอะ :m15:
-
"รู้สึกปวดใจลึกๆ"
พี่กัสแกจะปวดใจ ปวดตับ ปวดไต อะไรทำไมกันนนน
แกรักน้องวินเค้าหรือไงห๊ะ
ตรงไหนกันที่มันแสดงว่าพี่กัสรักน้องวิน ฮ่าๆๆ
่อนที่กัสเช็ดตัววิน รู้สึกได้เลยว่าเห็นภาพร่างขาวๆ
ที่ทั้งตัวมีแต่รอยม่วงๆ ช้ำๆ
น่าสงสารรรร TOT
คนที่น่าจะด่าที่สุดคงเป็นยูกิ ที่เธอด่วนจาโลกนี้ไปโดยที่ไม่เคลียยยย!!
พี่กัสก็จับโน่นเอานี่ทมาคิดเป็นตุเป็นตะ ไม่ฟังใครเลย
ส่วนน้องวินก็รับกรรมแทนเพื่น โอ๋ๆมามะเดี๋ยวพี่กอดปลอบ
ถ้ากัสปล่ยน้องวินไปแล้วก็คงยากที่จะไปเอาเค้าคืนมา
เพราะว่าทำกับเขาไว้เยอะ
เค้ารออ่านตอนต่อไปอยูี่นะ*-----*
สู้ๆนะค่ะ
-
กัสจ๋า ปล่อยวินไปเต๊อะ เดะเขาก็ช้ำในตายกันก่อนพอดีหรอก :monkeysad:
-
ติดใจคู่ซันแซม ชอบแนวนี้ หุหุ o18
-
ปล่อยเห๊อะ :monkeysad: :monkeysad:
-
น่าสงสารทั้งคู่เลยอ่า
กัสเริ่มชอบวินแล้วใช่ป่ะ แต่เพราะเข้าใจผิดว่าวินเป็นสาเหตุทำให้ยูกิตายเลย ทำใจรักไม่ได้ T T ซึนอีกล่ะ
วินเองก็ช้ำจะตายอยู่แล้ว น่าสงสาร โดนกัสทำร้ายตลอด แอบฮา เฮร์ท แป๊บ ออกแนว รุกxรุกป่ะเนี่ย
ซันแซมก็ดูน่ารักนะเนี่ย ลุ้นๆ รีบๆมาต่อนร๊าา :L2: :L2: :L2:
-
กัสเอ่ย ปล่อยวินได้แล้ว สงสาร สุด ใจ แล้ว :m15:
อย่าถึงที่วินมั๋ง นะ จะยุให้ กินแห้วเลย ค่อยดู ดิ :m16:
กัว ใจ ร้ายโคตร :beat:
-
แง๊ๆ มาต่อด้วยจิค๊าฟฟ รออยุ๋น้า T^T
อยากอ่านต่อแระน้าคีาฟฟฟ
-
ร้าย 26
ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น แสงจากหลอดไฟบนเพดานทำให้ผมต้องหลับตาลงไปอีกครั้ง ความปวดร้านแผ่ซ่านไปทุกอณูของร่างกาย
ผมนอนนิ่งอยู่นาน พิษไข้รุมเร้าจนร่างกายผมแทบจะขยับร่างกายไปไหนไม่ได้ ผมผลิกตัวก่อนจะยันตัวนั่งลงบนเตียง มองไปรอบ
ห้องกว้างสีขาว ไฟถูกเปิดไว้ทั้งห้อง บ้านดูเงียบผิดปกติ ไม่มีวี่แววของใครอีกคน
เพล้งง!!!
เฮ้ยยย!!
เหมี๊ยววววววววววววว~
“ทะ … ที่แท้ก็แค่แมว”
แอ๊ดด ปัง!
แฮ่กๆ ไอ้กัสเปิดประตูเข้ามาดังโครม หยุดหอบ พลางมองหน้าผม ขายาวกำลังก้าวเข้ามาที่เตียง
“มึงตื่นแล้วเหรอ แล้วตะกี้เสียงอะไร”
“มะ… แมว”
“อืม ตื่นขึ้นมาก็ดีละ”ไอ้กัสว่า พลางเดินเข้ามาใกล้อีก ช้อนตัวผมขึ้น
“ไปไหน”
“พาไปกินข้าว ด้านล่าง”
ไอ้กัสวางผมลงกับเก้าอี้ ก่อนจะเดินไปตักโจ๊กมาให้ ผมตักโจ๊กเข้าปากอย่างรวดเร็วด้วยความหิว
ไอ้กัสนั่งลงฝั่งตรงข้าม ตาคมจ้องผมนิ่ง
“หิวขนาดนั้นเลยเหรอ”
“…อืม ..”
ผมเงยหน้ามองมัน ก่อนจะรีบก้มลงไปกินต่อ รู้สึกแปลกๆ เหมือนว่าตรงหน้านี้เปลี่ยนไป
‘มองไรนักหนา’
‘ไปนั่งอื่นดิว่ะ กูจะกินข้าว’
‘แม่ง อึดอัด’
‘ไม่แดกแล้ว’
แต่ว่าผมกินไปหมดถ้วยแล้วนะสิ ผมลุกจากเก้าอี้หยิบจานไปเก็บ ไอ้กัสยื่นน้ำพร้อมกับถุงยามาให้ผมรับมาก่อนจะหยิบยาใส่ใน
ปากแล้วกรอกน้ำตาม ไม่ทันก้าวขา ร่างสูงเดินเข้ามาประชิดกาย
ผมชะงักนิ่ง มือหนาโอบรอบเอวผมไว้ ใบหน้าคมคายกำลังยื่นเข้ามาใกล้ ผมออกแรงผลักออกแต่ดูไม่เป็นผล
“จะไปไหน”
“ปล่อยดิ จะไปนอน”
“นอนด้วยกันดิ เดี๋ยวนี้ลมมันแรง แค่ผ้าห่มมันไม่พอหรอก”
ร่างสูงกระชับวงแขนแน่น ลมหายใจอุ่นๆรดอยู่ที่ใบหน้า ริฝีปากหนากำลังคลอเคลียกับใบหูเล็ก
คนตัวบางขยับตัวไปมา พยายามปลดตัวจากการพันธนาการจากร่างสูง
“นิ่งๆ”
“อึดอัด หายใจไม่ออก ปล่อย!”
“น่ารำคาญ”ร่างสูงขึ้นเสียง แขนแกร่งรัดเอวบางยกขึ้นพาดบ่า ก้าวขาขึ้นไปบนห้อง คนโดนอุ้มดิ้นตัวไปมา ก่อนจะหยุดลงดื้อๆ
เพราะเหนื่อยเกินกว่าจะสู้แรงได้ ร่างสูงยิ้มกริ่มแบกร่างบางเข้าไปในห้องนอนก่อนจะรวบหัวรวบหางนอนกอดรัดคนตัวเล็กแน่น
จมูกโด่งเป็นสันกำลังคลอเคลียอยู่กับซอกคอขาว พยายามสูดดมความหอมจากร่างบางที่ดิ้นขลุกขลิก ก่อนจะกดริมฝีปากหนักๆ
ลงแก้มนุ่มที่แดงฝาดเลือดด้วยความหมั่นเขี้ยว ร่างเล็กหยุดดิ้น มองใบหน้าหล่อคม ตรงหน้า แววตาเต็มไปด้วยคำถาม
เปลี่ยนไป…
แววตาที่เคยมองเขาอย่างเกลียดชังได้เปลี่ยนไปจากเดิม ไร้สึกความเกลียดชัง กลับถูกเติมเต็มด้วยความอ่อนโยน เจ้าตัวจะรู้บ้าง
ไหมว่าสายตาที่มองเขาอยู่นั้นเป็นอย่างไร เหรอไม่ได้ตั้งใจปกปิด หรือว่าเพราะอะไร …….ไม่เข้าใจ….
“มองอะไร”
“ปล่าว”
“ก็เห็นอยู่ว่ามอง”
“…” คนโดนกอดเลือกที่จะเงียบแทนการเถียงต่อ ร่างหนาก็เลือกที่จะคลอเคลียกับซอกคอขาวเมื่อคนตรงหน้าไร้การขัดขืนก็
เท่ากับจำยอม มือหนาสอดเข้าไปในเสื้อยืดตัวบาง ลูบคล้ำบีบเค้น จนร่างบางเริ่มดิ้น หน้างอ มือบางกุมแขนแกร่งไว้เป็นการบอก
ให้หยุด แต่คนตรงหน้าจะหยุดเหรอในเมื่อไม่ว่าเขาจะเจ็บมากมายเท่าไหร่ ขอร้องให้ตาย เขาก็ไม่เคยเหลียวแล
“หยุดทำหน้าเหมือนกูกำลังฆ่ามึงซะที”
“………..”
“อะ”ร่างบางร้องตกใจ เมื่อมือหนาบีบเนื้อที่หน้าอกเขาอย่างแรง ก่อนที่เสื้อยืดจะถูดถอดออกอย่างง่ายดาย ร่างสูงขึ้นค่อมอย่าง
รวดเร็ว จับใบหน้าเรียวสบตากับนัยน์ตาคมเข้มคู่สวย ใบหน้าคมกำลังค่อยๆก้มลงมา ลมหายใจอุ่นรดแก้มเนียน อีกแค่น้อยนิด
ริมฝีปากทั้งสองจะแนบสนิทกัน
“มึง…น่ารัก”
“ขะ…ขอโทษ”
“ไม่ว่ายังไงมึงก็คงไม่มีให้อภัยคนอย่างกู”
“กูเลือกจุดจบให้มึงแล้ว”
วินเทอร์…
หัวใจของผมช่างหนาวเหน็บเหลือเกิน……………
โปรดติดตาม ตอนต่อ...
มาอัพให้สั้นๆ นะค่ะ กลัวว่าคนอ่านจะหายลืมกันไปหมด T-T ไม่ได้ตั้งใจจะดองนะ ช่วงนี้ติวๆกับอ่านหนังสืออย่างเดียว แอบเล่นเล้าบ้าง แต่ไม่มีสมาธิอัพนิยายให้จริงๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็สอบ หยุด สอบ แล้วก็หยุด ก็คงได้อัพปกติแล้ว แค่อาทิตย์เดียว อย่าเพิ่งโกรธกันนะค่ะ :o12: :o12: :sad4: :sad4:
เรื่องนี้ใกล้จบลงไปเกือบ 80%แล้ว คงมีตอนพิเศษของแต่ละคู่ให้ได้อ่านกัน ยังไงก็ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ที่ทำให้เรามีกำลังใจมาต่อนิยายเรื่องแรกของเราเรื่อยเสมอมา ขอบคุณค่ะ :pig4: :pig4:
-
*0* วินเกลียดไอกัสแม่งเลยย 5 55+ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
อร๊ากกก.........สอบเส็ดแระอย่าลืมมาต่อน้า
ค้าง ค้างมากT^T.........แต่ก้อจะรอไม่ว่ายังไงก้อจะรอ
รอต่อไป นานแค่ไหนก้อตาม อิอิ><
-
ขอให้สอบผ่านไร้อุปสรรค คะแนนออกมาสวยงามทุกวิชาเลยนะ
แล้วกลับมาเร็วๆหล่ะ รออยู่นะ รออยู่ :L2:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง เว้ยเฮ้ยยยยยยยยย
-
รู้ว่าจะไปสอบ ยังลงแบบค้างๆอีกนะ
เป็นกำลังใจให้สำหรับการสอบนะครับ
-
ค้างมากกกก
ขอให้เกรดออกมาสวยงามทุกวิชาน่ะค่าา
-
อูย ทำไมกัสมันถึงเปลี่ยนไปเนี่ยยย หรือหลอกให้รัก และทิ้งวินว้าาาา
-
อยากฆ่าคนแต่งมันคาอ่ะ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กัสจะทำอย่างไรกับวินเนี่ยยยย มาต่อไวไวนร๊าาา :z13: :z13:
-
กัสมันเลือกจุดจบอะไรให้วินเนี่ย
ค้างจังงงงง :o12:
ให้วินเลือกเองบ้างได้มั้ยยยยยยยยยยย :เฮ้อ:
โอ๊ย ขอให้เลือกดีๆน้ากัส
อ่อนโยนเเบบนี้ให้เยอะๆๆๆๆๆๆจะดีมาก :impress2:
-
ค้างงงงง กัสจะทำไรน่ะ
ว่าแต่จะจบลงหรอคู่นี้ แล้วเกมส์ล่ะ ดูรักกันพันยุ่งเหยิงไงไม่รู้ เหอๆ
รอจ้า ตั้งใจสอบนะจ๊ะคนเขียน เป็นกำลังใจให้จ้ะ :L2:
-
ตกลงกัสมันจะเอายังไงเนี่ย
-
:z10: :z10: :z10: จุดจบแบบไหนที่กัสเลือกให้วิน ...
จะมาม่าไม๊เนี่ยย ใจไม่ดีล่ะ o22 o22
-
:z13: :z13: :z13:
มาเร็วๆๆแบบว่ามันค้างงงงงงงงงงมากมาย
จะยังไงกันเนี่ยย เฮ้ออ เดาใจไอ้กัสมันไม่ถูก ทำดีแล้วร้ายกันทีหลังรึเปล่าหว่าา :seng2ped: :seng2ped:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ
:call:
รออยู่
ปลื้มวิน-กัสมากมาย
อิอิ :z1:
-
โอ๊ย กัส ใจนายอ่ะ รัก วิน เข้าเต็มเปาแล้ว โอ๊ย เจ๊เครียด
บอกๆไปเลยว่า รักเว่ยเห้ย :serius2: รีบมาต่อเร็วๆ นะค่ะ
-
ร้าย 27
“ไม่ว่ายังไงมึงก็คงไม่มีให้อภัยคนอย่างกู”
“กูเลือกจุดจบให้มึงแล้ว”
“จุดจบ…อะไร”ผมเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา นัยย์ตาคมหลุบต่ำ พลางเหยียดยิ้ม ลูบหัวผมไปมาก่อนจะผละออก ยกแขนก่ายหน้าผาก
“นอนเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงก็รู้เอง”
ผมหันตัวไปอีกทาง รู้สึกดีแปลกๆจุดจบงั้นเหรอ…ช่างน่าเศร้า…ผมควรยิ้มและดีใจอะไรที่ผมจะเจอในวันพรุ่งนี้…
มันไม่ใช่เรื่องดีนักหรอกไอ้วิน… ผมกอดตัวเอง
“ตื่นขึ้นมาสิ”
“จะไปไหนกัน”
“แดดกำลังดี ออกไปเล่นน้ำ”
“อืม”ผมลุกจากที่นอนโดยดี ฉุกคิดเรื่องเมื่อคืนแล้วใจหายแปลกๆ ทะเล เล่นน้ำ ความฝันในตอนเด็กของผม เพราะย้ายมาอยู่กับ
ครอบครัวไอ้เกมส์มานาน ชีวิตของมันไม่ได้ถูกเลี้ยงมาเหมือนเด็กทั่วไปที่กิน เที่ยว เล่น แต่ถูกเลี้ยงออกมาในรูปแบบหลักและ
เหตุผล ช่วยเหลือตัวเองได้และสืบสานธุรกิจที่บ้านในอนาคต ผมเองก็ตามก็ถูกเลี้ยงดูมาอย่างนั้นเหมือนกัน แม้ว่าเราต่างเติบโต
เป็นวัยรุ่นแล้วก็ตาม แต่ชีวิตของมันกับผมส่วนใหญ่ก็สิงอยู่ตามผับและบาร์ กินเหล้าเคร้านารีอย่างเดียวไม่ได้ไปสัมผัสกับ
บรรยากาศของธรรมชาติเท่าไหร่
“ชอบไหม”
“ชอบ น้ำทะเลมันเย็นดีจัง”
“แค่นั้น”
“ไม่ มันสีสวยมาก ทรายก็ดูดเท้ากูดี มันรู้สึกดี”หลังจากที่เหนื่อยมานาน
“ลองเดินไปอีกดิ”มันว่าจูงมือผมค่อยๆขยับ ก้าวไปเรื่อย ลึกขึ้น จนผมเปียกไปถึงเอว คลื่นในทะเลซัดมาจนผมเซล้มลง น้ำเค็มๆ
สาดเข้าหูเข้าตาผมจนอื้อ ร่างผมโดนกระฉากขึ้นจากมือแกร่ง ผมลูบหน้าตัวเอง ไอแค่กๆ แสบตาจัง เค็มๆมากด้วย
“เปียกหมดแล้ว ว่ายน้ำไม่เป็นเหรอมึง”
“ไม่ ไม่เคยเรียนว่ายน้ำ”
“อืม”
“วันนี้อากาศดีว่าไหม”
“ใช่ ดีมาก”
“วิน”
“…..”
“มึงอยากเป็นอิสระจากกู ไม่ใช่เหรอ”
“………..”
“หึหึ เดินออกไปสิ เดินเข้าไปหาคลื่นในทะเล ครั้งแรกของมึงจะเป็นจุดจบของชีวิตมึง ทางเลือก
ของกูมันมีแค่เท่านี้ อาจโหดร้ายไปหน่อย ก็ดีกว่าต้องทนอยู่กับการทรมานไปเรื่อยๆ”
“หึหึ~ ฮ่าๆ นั้นดิ ดีกว่าอยู่กับคนอย่างมึง ขอบใจนะ จุดจบของกูมันสวยมาก”
“อืม ถ้าไม่อยากเดินลงไปก็ขึ้นตามมาที่ริมฝั่ง แต่หลังจากนี้ชีวิตของมึงจะเป็นของกู”
“ไม่หรอก กูอยากอยู่กับทะเล”ผมเงยหน้ามองฟ้า เดินเข้าไปหาคลื่นที่ซัดมา ไอ้กัสไปแล้ว มันขึ้นฝั่งไปแล้ว…ความตายมันน่ากลัว
หรือไม่…ไม่หรอกแค่อึดใจเดียวเท่านั้น ผมก็จะสบายแล้ว
อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา อยากเห็นไอ้เกมส์เป็นครั้งสุดท้าย ไม่พร้อมเลย ยังไม่อยากตาย…
ทันไหมจะผมจะวิ่งหนีขึ้นฝั่ง จะหลบคลื่นใหญ่ที่จะซัดมาหาผมได้ไหม ไกล ลึกไปเหลือเกิน…
ไม่ไหวแล้ว…
ใครก็ได้ ยื่นมือมาช่วยผมที !!! รั้งผมจากความตายไว้ที !!!
“วิน วิน มึงเป็นยังไงมั้ง”
เกมส์…
ฝันไปเหรอ แม้แต่ในฝันมึงก็ยังดูดีในสายตากูเสมอ..แต่มันผอมลงไปนะ…
ขอบคุณพระเจ้า…เช้าวันนี้ผมฝันดี…
แต่ !!!
ผมตายไปแล้ว…
“ไอ้เกมส์ ! มึงจริงๆเหรอกูยังไม่ตายใช่ไหม”ผมดึงหน้ามันดูใกล้ๆมันเบิกตาโต จับตัวผมนิ่ง
“เออ มึงยังไม่ตาย ไม่สบายอยู่ก็อย่าดิ้น เดี๋ยวก็เจ็บแผลหรอก”
“กูไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ไอ้เกมส์ อือๆๆ มึงไม่ได้หลอกกูใช่ไหม”
“ มึงร้องไห้ทำไมว่ะ หายไปนานขี้แยขึ้นนะมึง ไหนลองบอกกูมาสิ ว่าหายไปไหนมา ใครจับตัวมึงไป” ไอ้เกมส์วางมือลูบหัวผมขึ้น
ไปมา
“กู…”ผมอ้ำอึ้งไม่รู้จะบอกดีเหรอปล่าว อีกอย่างที่ผมรอดมา..ก็คงเป็นคนใจมารคนนั้นแหละที่ช่วยไว้
“ช่างเหอะ ค่อยให้มึงหายดีก่อนแล้วเราค่อยว่ากันใหม่”
“อืม”
“แล้วมึงเป็นไงบ้าง”
“กูก็ดี..”ดีมากเลยเกมส์ กูคิดถึงมึง
“หมอบอกว่ามึงมีแผลช้ำตามตัวหลายจุดโดยเฉพาะที่…ก้น..มึงบอกกูได้ไหมว่ามึงไปเจออะไรมาบ้าง”
……….
“วินๆ มึงเป็นอะไร”
“กูแค่เหนื่อย ขอนอนหน่อยนะ”ผมว่าล้มตัวลงไปนอนกับเตียงโรงพยาบาล ไอ้เกมส์ห่มผ้าให้
ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา ผมหันกลับเข้าหาผนังสีขาวที่ว่างเปล่า ไม่อยากนึกย้อนไปถึงเรื่องวันวานกับฝันร้ายที่เขาได้ผ่านพ้นไป
ไม่อยากจะคิดย้อนไป ได้โปรดอย่าถามอะไรจากผมเลย
“มันเป็นยังไงบ้าง”
“ตอนนี้มีรายงานว่าฟื้นแล้วครับ”
“อืม ออกไปได้ ถ้ามีอะไรคืบหน้าก็อย่าลืมมารายงานเรื่อยๆ”
“ครับ”
ร่างสูงนั่งลงกับเก้าอี้ มือควงปากกาไปมา นัยน์ตาคมเหม่อมองไปยังท้องฟ้าผ่านหน้าต่างบานใหญ่ นานแสนนาน ในหัวเขากำลัง
ว้าวุ่นใจไปหมด หลังจากได้รับโทรศัพท์ของเพื่อนรักความจริงทุกอย่างก็กระจ่าง ทุกอย่างที่ยูกิไม่เคยบอก ไอ้วินเองก็ไม่เคยจะ
บอกให้ผมรู้เหรอเพราะว่าผมไม่เปิดโอกาสรับฟังมัน ทุกอย่างเขาเข้าใจไอ้วินมันผิด มันสายเกินไปที่ผมเองจะย้อนเวลาไปแก้ไข
เช่นกัน
ผมเกือบฆ่ามันตาย !
ผมมองร่างบางที่กำลังเดินหายไปในคลื่นท้องทะเล..
กำลังจะหายไป..
ผมบอกตัวเองให้หันหลังกลับ..
ทุกอย่างกำลังจบ เหมือนความแค้นของผมที่มอดไหม้ พร้อมกับร่างของอีกคนกำลังจะสลายไปเช่นกัน แต่ดูเหมือนใจผมยังไม่
แข็งพอ…
ไอ้วิน !
ผมวิ่งตรงไปยังท้องทะเลกว้าง ดำน้ำลงไปตามหาร่างของไอ้วินที่หายลับตา
อยู่ไหน…
แค่กๆๆ
ผมอุ้มร่างบางที่หมดสติลงบนหาดทราย ไอ้วินหน้าซีดเผือก ผมยกมือมันขึ้นมา ชีพจรเล่นเบาจนน่าใจหาย ผมผายปอดมันอยู่นาน
ร่างบางสำลักน้ำออกมา ผมยิ้มโล่งใจก่อนจะอุ้มมันตรงไปยังบ้านพักหลังใหญ่ วินมึงต้องไม่เป็นอะไร !
ปัง !
“นั่งเหม่ออะไรอยู่ว่ะ”
“ป่าว มาทำไม กูไม่ว่างรับแขก”
“มาดูหมาที่ยอมปล่อยเนื้อให้ศัตรู”
“มึงบอกเองว่ามันเป็นพี่น้องกัน แล้วมันจะเอากันเองได้ยังไง”
“ผู้ชายกับผู้ชายจะพี่น้องกันยังไงก็เอากันได้ล่ะหว้า”
“เพ้อเจ้ออะไรของมึง แล้วไม่เอาไอ้แซมมาด้วยเหรอ”
“ช่างหัวมันดิ ปล่อยให้อยู่บ้านนู่น คุณหญิงแม่มันฝากไอ้แซมไว้กับกูอีกล่ะ น่ารำคาญ”ไอ้ซันขมวดคิ้ว นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามผม
“รำคาญจริงเหรอ งั้นเอาเลี้ยงที่บ้านกูนี่ เหงาอยู่พอดี”
“เหอะ ไม่ต้องกูมีปัญญาเลี้ยง”
“…” ผมยิ้ม ไอ้ซันหัวเสีย หมุนเก้าอี้ไปมา
“ไอ้วินเป็นไงมั้ง คิดดีแล้วเหรอที่ปล่อยมันไป ถ้ามันแจ้งตำรวจมาจับมึงที่หลังจะเป็นเรื่อง”
“มันไม่แจ้งหรอก เชื่อกูดิ”
“แล้วถ้าไอ้เกมส์มันรู้ว่ามึง ที่ทำร้ายไอ้วินแบบนั้นมันจะยอมเหรอว่ะ”
“กลัวอะไร กูก็มีอำนาจไม่แพ้ไปกว่ามันหรอก”
“เออ เรื่องของมึง ที่มึงช่วยมันแบบนั้นเพราะมึงรักมันแล้วใช่ป่ะ คนอย่างมึงเป็นเพื่อนกูก็มานานไม่ได้เป็นคนขี้สงสารขนาดนั้นนิ”
“กูไม่รู้ มึงเลิกยิงคำถามบ้าๆเกี่ยวกับไอ้วินใส่กูสักที ที่มาวันนี้เพราะเรื่องไอ้วินรึไงว่ะ”
“ปล่าว”
“แล้วเรื่องอะไร”
“ป๊ากับม๊าจะส่งตัวกูไปเรียนต่อที่เมกา”มันเสียงละห้อย ผมมองมัน หน้านิ่ง
“เมื่อไหร่”
“ปีหน้า กูอยู่ ม.6 พอดี”
“แล้วไอ้แซมหล่ะ”
“ไปกับกูด้วย แม่มันเป็นเพื่อนสนิทกับม๊ากู ดูดิขนาดชื่อมันก็เสือกคล้องกับชื่อกู แล้วม๊ายังบ่นอีกถ้าไอ้แซมเป็นผู้หญิงป่านนี้คงจับ
กูแต่งงานกับมันไปล่ะ”ไอ้ซันบ่น
“ฮ่าๆ สงสัยม๊ามึงคงจะได้ลูกเขยหว่ะ ไปอยู่ที่นู่นกันสองต่อสอง หึหึหึ~”
ฟู่วว!
“สัส ! กูสนใจแต่สาวๆหุ่น XXXX เท่านั้น ไอ้ผู้ชายร่างบางตัวเล็กๆทำอะไรไม่เป็นแบบนั้นกูไม่สนหรอก เหอะ”
“สมพรปากนะมึง อย่ามาได้กันทีหลังล่ะกัน”
“สัส ! กัส กูถีบมึงจริงๆนะ”
“ร้อนตัว !”
“กูไม่เล่นกับมึงแล้ว กูจริงจังนะเว้ย !”
“อะไร”
“ป๊าให้กูมาชวนมึงว่าจะไปด้วยกันป่าว”
“เมกา?”
“เออ”
“กูย้ายมาอยู่ไทยไม่กี่ปี ให้กูไปอยู่เมกาแล้วเหรอว่ะ”
“มึงอยากไปกับกูป่ะ”
“โหยย ไปเล่น3Pกับมึง ไอ้แซมไม่ไหวหรอกกูว่า”
“สัส กัส กูซีเรียส”
“อืม อยู่ไทยน่าเบื่อจะตาย มึงอยู่ไหนกูก็อยู่นั้นแหละ อีกตั้งหลายเดือนรีบไปไหนว่ะ”
“เออ กูค่อยหายเหงาหน่อย อยู่กํบไอ้แซมแค่นึกภาพก็สยองหล่ะ ขนาดข้ามถนนมันยังข้ามไม่เป็นเลยมึง”
“สยองเหรอเสียวกันแน่ว่ะ”
“…”
“ให้กูลองก่อนแล้วค่อยตอบมึงดีกว่าหว่ะ”ไอ้ซันยิ้มเจ้าเล่ห์
“ฮ่าๆๆ”
“เชี่ยกัสนี่ กูบ้าจี้ตามมึงเลย”
“กูกลับก่อนแล้ว ได้ข่าวแว่วๆว่าไอ้วินฟื้นแล้ว ไม่ไปเตรียมหน่อยเหรอหึ”
“ว่างๆค่อยไป กลับไปเลยมึง”
“เออ”
ปัง !
“กินอีกหน่อยดิ มึงผอมไปเยอะมากเลยรู้ตัวป่าว”
“ไม่ไหวแล้ว อิ่ม”
“กินอีก”ไอ้เกมส์ขู้ ตักโจ๊กจ่อปากผมอีกคำ ผมส่ายหน้า รู้สึกปวดท้องมากจริงๆ
“ไม่กินก็ไม่กินหว่ะ เอาน้ำ ยาด้วย”
“อืม ใจ”ผมรับยาพร้อมกับกรอกน้ำตาม ไอ้เกมส์ทำหน้านิ่งใส่ สงสัยโกรธที่ผมกินข้าวไม่หมดแน่ ๆ ก็คนมันจุกอ่ะ จะยัดลงไปได้ไง
“มองอะไร ปิดตาหลับไปเร็วๆเลย” นิสัยเดียวกับไอ้กัสไม่มีผิด…
“จะมอง มองไม่ได้รึไงหว่ะ กูจะมอง !”
“เอ๊ะ มึงนี่เอาแต่ใจอีกแล้วนะ กูบอกให้นอนก็นอนไป ! ไม่สบายอยู่แล้วเสือกซ่าส์อีก”
“กูยังไม่ง่วง”
“นอนไปเหอะน่า เดี๋ยวไข้ก็ขึ้นอีก มึงยิ่งเป็นพวกโรครุมเร้า อยู่ด้วย ไม่ทันไรเดี๋ยวได้ตายไวหรอก”
“มึงก็คงอยากให้กูตายไวไวใช่ไหม แม่ง ! กูมันตัวปัญหามึงนิ” เอาอีกแล้ว ปากมันดันชวนทะเลาะอีกแล้ว ทุกทีๆก็ทำเหมือนผม
ไม่มีค่าอะไรเลยในสายตามัน
“ไม่อยากเถียงกับเด็กแล้ว ! นอนนะครับ”
มันเดินมาข้างเตียงพร้อมกับนั่งลูบหัวผมไปมา เหมือนฝันเลย …
แอ๊ดด…
ตึก
ตึก
ตึก
อื้ออ…
เสียงใครหนะ !!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สอบเสร็จแล้ว อิอิ ดูแลสุขภาพกันด้วยนะค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อร๊ากก มาต่ออีกเลยนะ ต่ออีกนะT^T
รอมาหลายวันเลย แต่ตอนนี้จิตใจวินจะสับสนมั้ยนะ
สงสารกัสเหมือนกานนะนี่T^T
รอ รอน้า มาต่อด้วย^^
-
กัส ปล่อยวินไปแบบนี้จะดีหรอ
:sad4:
-
กัสใช่ไหมที่มาหาวินอะ
ชอบคู่นี้อะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด แล้วใครอ่ะ ที่มา
โอ๊ย ค้างงงงงงงงง :really2:
-
ทิ้งเค้าไม่ลงอ่ะดิกัส นี่ล่ะน้าพวกปากแข็งใจอ่อน
ซันแซมนี่ถ้าจะมันส์ รอคู่นี้อยู่น้า อิอิ :z1:
-
กว่าจะรอดดดดดดดดดดด
-
ทิ้งเค้าไม่ลงอ่ะดิคุนกัส ฮิฮิ :z1: :z1:
ผู้ชายกับผู้ชายจะพี่น้องกันยังไงก็เอากันได้ล่ะหว้า เฮือก เรื่องจริงหรอ 0o0
ประโยคนี้ชวนคิดอ่ะ>>
แต่ดูเหมือนใจผมยังไม่
แข็งพอ… 0o0 โอว์ โนว o13 o13
ไรเตอร์คน(ไม่)สวยเหอ รีบมาอัพด้วยไม่งั้นรีดเดอร์จะฆ่าแก หึหึ :z3: :z3:
:call: :call:
-
กัส ตัดใจไม่ลงอะดิ
รัก วินเข้าแล้ว ทำกับวินไว้เยอะ
แต่ ดู ท่าวิน จะมีใจให้กัส อยู่นะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปดีกว่า อยากรู้ ว่าใคร แอบย่องมานะ สาธุ กัส ทีเถอะ แล้วก็ สารภาพ ซะ ว่ารักวินแล้ว 5555
-
ไม่เอาแบบนี้ มันค้างงงงงงงงงง
-
รอ
-
:3123: :3123: :3123:
มารอด้วยยย อยากรู้ว่ากัสจะทำยังไงกับวินต่อ o13 o13
-
มารอตอนต่อไป :call:
:L2: :L2:
-
กัสต้องเข้ามาแน่ๆ
-
มาต่อเร็วๆ ๆ ๆๆ :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
อยากให้รักกันได้แล้ว สงสารวินน ซันแซมนี่น่าลุ้น รอในหลายๆคู่จ้าา
-
:L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
กัสชอบวินแล้ว เยเย่ๆ แต่วิ :กอด1:นนี่สิ จะรักกัสลงเหรอ เฮ้ออ :เฮ้อ:
-
เกือบตายแล้วมั้ยล่ะ :เฮ้อ:
-
ร้าย 28
ชู่ววววว !!!
“อย่าส่งเสียงดิ”
“มะ …มึง”
“ทำไมตกใจมากจนพูดไม่ออกเลยเหรอไงว่ะ”
“มาทำไม”
“มาเยี่ยมคนป่วย”ร่างสูงยิ้ม ก้าวขาเข้าไปในความมืด คนป่วยเริ่มกระวนกระวายหาทางรอด
มาอีกแล้ว… จะไม่ปล่อยผมไปผมไปจริงใช่ไหม … ไอ้เกมส์หายไปไหน … เวลาที่เขากำลังมี
อันตรายทุกคนต่างหายกันไปทุกที …
หมับ !
“จะไปไหน”
ถึงจะมืดแต่ร่างสูงก็พอจะเดาออกว่าคนตรงหน้านั้นตกใจที่เห็นเขาเพียงใด ซาตานเหยียดยิ้ม กดไหล่ร่างบางตรึงกับเตียง
“ปล่อย …ถ้าไม่ปล่อยกูจะร้องให้คนมาช่วย !”
“ร้องไปสิ กูจะประกาศทั้งโรงพยาบาลเลยว่ามึงเมียกู”
“ไอ้ !!!...”
“อะไร อยู่นิ่งๆเหอะ กูไม่อยากใช้กำลัง”
“จะทำอะไร”
“ก็ทำอย่างว่า ห่างหายไปนาน ไม่คิดถึงกูเหรอไง”ร่างสูงยิ้มยียวน จับแก้มนุ่มนั้นลูบไปมา
“คนอยากมึงกูไม่มีวันคิดถึงหรอก”
“แต่กูคิดถึงมึงนะ”
“………..”
“มึงกำลังจะบอกว่ามึงหลงเสน่ห์กูงั้นสิ”
“กูคิดถึงร่างกายของมึงตะหาก อย่ามาปากดี”
“เหอะ อยากทำอะไรก็ทำไปดิ กูไม่สิทธิที่จะขัดขืนมึงหรอก มึงมันไร้หัวใจ! ยังไงซะกูก็ไม่มีอะไรเหลือแล้ว!!!”
“มึงอนุญาตแล้วนะ”
กูประชดไอ้เหี้ย !!!
มือหนาสอดเข้าไปในชุดผู้ป่วยตัวบาง ลูบไล้หน้าท้องเรียบ ขยับมือขึ้นไปถึงเม็ดไตสองข้าง เคล้นหนักๆตรงหน้าอก ร่างบางเริ่ม
อยู่ไม่เป็นสุข พยายามดันร่างหนาออก
“พอ…”
อืออ
ร่างบางครางในลำคอเมื่อริมฝีปากโดนกระกบจากร่างสูงแผ่วเบาและอ่อนโยน หอมหวาน น่าหลงใหลในรสจูบสัมผัส สมองขาว
โผน ไม่รับรู้อะไรนอกจากสัมผัสที่อ่อนโยนของคนตรงหน้า
มือบางกดลงที่ไหล่แกร่ง ร่างสูงผละจากปากนุ่ม สบตากับร่างบางที่เบียนหน้าไปทางอื่น ปกปิดความน่าอายของตัวเอง เขายิ้ม จับ
ใบหน้าเรียวหันมาสบตา จุมพิตที่เปลือกตาคู่สวย ก่อนจะลูบผมที่ปรกหน้าออก
“นอนเหอะ กูไม่กวนแล้ว แค่แวะมาเยี่ยมเฉยๆ”
“….” ร่างสูงเอ่ยพลางลุกออกจากร่างบางที่หายใจฟืดฟัด ดึงผ้าห่มตัวร่างบาง ก้มลงไปสูดความหอมจากแก้มเนียนอีกครั้งก่อนจะ
เดินออกจากห้อง ทิ้งความว่างเปล่าให้อีกร่างหนึ่งในห้องมืด
“ยิ้มหน้าบานมาเชียว ไปไหนมาเหรอค่ะ คุณหนู”
“ไปทำธุระมาครับ นม”
“ธุระอะไรกันที่ทำให้คุณหนูของนมยิ้มหน้าแป้นได้ขนาดนี้เชียว”
“ธุระสำคัญมากๆครับ”
“ค่ะ นมเชื่อแล้ว”
“ครับ”
ผมเดินขึ้นบันไดตรงไปที่ห้องชั้นบน ผิวปากอารมณ์ดี คิดไม่ผิดจริงๆที่วันนี้ไปเยี่ยมไอ้วิน
มันคงยังเพลียอยู่มั้ง ถึงได้อ่อนข้อให้ผมแบบนี้ ถ้าทำบ่อยๆผมคงได้ลักพาตัวมันมาบำเรอรักที่บ้านสักวัน เฮ้อ…
แต่มันคงเกลียดผมมากกว่าเดิมอีกเป็นแน่
แอ๊ด
.
.
.
.
.
“มึงไปไหนมา”
“ยังไม่นอนอีกเหรอมึง”
“ถามว่าไปไหนมา”
“ไปจัดการเรื่องที่ผับกูนิดหน่อยอ่ะ มึงนอนเหอะ ดึกแล้ว”
“อืม มึงก็พักผ่อนด้วย”
“เออ”
ผมข่มตาให้หลับในความมืดอีกครั้ง เมื่อไอ้เกมส์ได้ออกจากห้องไปแล้ว รู้สึกเหงาแปลกประหลาด ทั้งที่ไอ้กัสก็ปล่อยตัวผมมาแล้ว
ผมก็น่าจะดีใจ แต่มันรู้สึกจุกในอกเมื่อกลับมาไอ้เกมส์ก็ไม่ได้ห่วงใยอะไรผมพิเศษมากนัก ก็ผมไม่ใช่คนสำคัญ จะเป็นจะตายก็คง
ไม่มีความหมาย แม้แต่แม่แท้ๆของผมยังฝากผมให้แม่ไอ้เกมส์ดูแล ผมมันคนไร้ค่าซะจริงๆ…
“อืมๆ”
“ฮ่าๆๆ กินไรกันยังว่ะ”
“อื้ออ โอ๊ยย”
“อ้าว ไอ้วินฟื้นแล้ว ไอ้พอร์ทกับไอ้กัสมาเยี่ยมมึงด้วย”ไอ้เกมส์ยิ้ม ผมลืมตาปรือให้เลนส์ตาปรับกับสภาพไฟ ไอ้พอร์ทเดินเข้าขยุ่ม
หัวผมจนยุ่ง พวกมึงชอบทำเหมือนกูเป็นเด็กอยู่เรื่อย
“ไง แอบหนีไปไหนมาฮึ ลุกมากินข้าว ไหวปล่าวหล่ะมึง”
“อย่างกู เทพโว๊ย”
“หึหึ ไม่ดูสภาพตัวเองเล๊ย มากูช่วยพยุง ลุกมากินอะไรก่อน”
“อืมๆ”ผมพยักหน้าไอ้พอร์ทมันก็ช่วยพยุงผมลุกออกจากเตียง ไอ้เกมส์วางชามโจ๊กลงบนโต๊ะ
ผมมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างไอ้เกมส์ ไอ้คิวท์นั้นเองครับ มันน่ารักน่าชังขึ้นมาก สงสัยไอ้พอร์ทคงดูแลดี เห็นคนรักคนแล้วมันน่า
อิจฉา แล้วเมื่อไหร่ผมค้นเจอคำว่ารักได้ซะที
“ไอ้เกมส์เขยิบออกห่างไอ้คิวท์เลย วินมึงนั่งลงข้างไอ้คิวท์ ส่วนมึงมานั่งด้านเดียวกับกูนี่”ไอ้พอร์ทบ่น กวักมือเรียกไอ้เกมส์ให้มา
นั่งข้างๆ
“ไมไอ้วินได้นั่งข้างไอ้คิวท์ว่ะ แม่ง มึงลำเอียง”
“กูไม่ได้ลำเอียงโว๊ย ดูดิไอ้วินเวลาถอดคราบเสือมันก็น่ารักดีๆนี่เอง ตัวเล็กกว่าไอ้คิวท์อีก”
“สัส ! มึงด่ากูอ่ะ”ผมว่า ตักโจ๊กขึ้นมากิน ไอ้พอร์ทกับไอ้เกมส์หัวเราะ ส่วนคนน่ารักข้างๆผมก็ยิ้มอย่างเดียว ผมยกมือพาดไหล่ๆ
ของไอ้คิวทืไอ้พอร์ทตาโต มือหนักๆตบลงที่หัวผมอย่างแรง
“โอ๊ย !”
“บังอาจนะมึง เดี๋ยวเหอะ”
“ขี้หวง”ไอ้เกมส์
“คิวท์มึงเป็นไรมากป่าว นั่งยิ้มอย่างเดียว ไม่คิดจะพูดไรสักคำเลยเหรอไง”
“แฮะๆ แค่ตกใจนิดหน่อย เห็นวินตัวเล็กๆแบบนี้ก็น่ารักมากเลย”ไอ้คิวท์ มึงเพ้อไรนะ
“เออๆช่ายไอ้คิวท์มันบอกว่ามึงโครต เคะ แคะๆ… อะไรนี้แหละ.. ช่วงนี้..มันติดการ์ตูนยาโยอิเหรอว่าไรนี้แหละของญี่ปุ่น กูอยาก
จะบ้าตาย”
“ยาโออิต่างหาก !”ไอ้คิวท์
“นางเอกหนังAVเหรอว่ะ”ไอ้เกมส์
“ไม่ใช่ เคะ ที่คล้ายๆกับพวกรับอะไรนี่แหละ”ไอ้คิวท์ว่าหน้าแดง
“อ่อ แต่ไอ้วินเป็นไบ หรือมึงจะเปลี่ยนเป็นเกย์ควีนหว่ะ”ไอ้พอร์ท หันมามองผม หน้าส่ายไปมา ตักโจ๊กข้าปาก
“แต่หุ่นงี้กูว่าโดนเขาเอามากกว่าจะเอาเขาอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้พอร์ทแผดเสียงหัวเราะลั่น พร้อมกับไอ้เกมส์ที่หัวเราะตาม ส่วนไอ้คิวท์
ยิ้มกินโจ๊กต่อไป
หุ่นกูบางลงขนาดนั้นเลยว่ะ
ผมจับแขนตัวเอง ไล้ลงมาถึงเอว ก็น่าจะจริงอย่างที่มันกว่า ดูมันซูบๆลงไปเยอะมากเลยทีเดียว
หน้าผมก็เรียวขึ้น แถมตัวก็ไม่สูงมาก จากที่หล่อ เท่ส์ เสน่ห์แรง ก็น่าจะมีแรงดึงดูดกับเกย์คิงตัวล่ำๆไปโดยปริยาย
“กูอยากออกจากโรงพยาบาล”
“อื้อ มึงยังไม่หายดี นอนไปอีกสักพักเหอะ”ไอ้เกมส์
“กูเบื่อ อยู่โรงพยาบาลไม่มีอะไรให้กูทำ นะนะ พากูกลับบ้านที”
“เออๆ เดี๋ยวกูลองคุยกับหมอก่อน มึงก็กินให้มันเยอะๆจะได้หายไวไว”
“แต่กูหายแล้วนะโว๊ย”
“พอๆมึงหยุดเถียงเหอะไอ้วิน แดกๆไป”ไอ้พอร์ท
“เออ”
ผมตักโจ๊กเข้าปากจนหมดถ้วย ก่อนลุกขึ้นไปหยิบยามากิน ไอ้พอร์ทกับไอ้คิวท์กลับกันไปแล้ว
เพราะมีธุระ แต่ผมว่ามันก็คงไปสวีตกันตามประสา ผมนั่งลงบนเตียงผู้ป่วยหยิบรีโมทกดเลื่อนช่องไปเรื่อยๆ ไม่มีรายการไหนน่าดู
เลย ไอ้เกมส์เดินมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ
“นี่ดอกไม้ใครว่ะ กูเห็นตั้งอยู่บนหัวเตียงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“อือ ไม่รู้ดิ ของโรงพยาบาลเขาเข้ามาเปลี่ยนให้มั้ง”ผมว่า กดรีโมทเล่นต่อ พลางฉุกคิดถึงเรื่องเมื่อคืน รึว่าจะเป็นของไอ้กัส
“ออ มึงจะดูช่องไหนก็เลือกเอาซะช่องดิ กูลายตา”
“แล้วมึงจะดูอะไร”ผม
“การ์ตูน”เกมส์
“โคนัน”ผม
“อืมๆดี กูชอบ”เกมส์
“ไม่เอา กูดูโดเรม่อนของกูดีกว่า”ผมว่าพลางกดเลื่อนไปช่องการ์ตูนโดเรม่อนเรื่องโปรดของผมทันที ไอ้เกมส์ทำหน้าเอือมพลาง
หยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านเล่น ผมหยิบหมอนมากอดพลางล้มตัวนอนราบไปกับเตียง จ้องหน้าทีวีนิ่ง …ในหัวต่างคิดเรื่องต่างๆ
มากมายที่เพิ่งผ่านพ้นไปได้ราวกับฝัน
.
.
.
.
มึงไม่เจออะไรมาบ้างนะไอ้วิน รู้ไหม ว่ากูเป็นห่วงมึง…
.................................................................................
มาอัพให้อีกตอนค่ะ วันนี้ไม่มีเรียน แถมหยุดยาวเสาร์อาทิตย์ ไม่มีเรียนพิเศษด้วย อาจแวะมาอัพบ่อยๆยังไงก็เม้นกันให้ทันด้วยเน้อ
ขอบคุณค่ะ ^^ <ไปอัพอีกเรื่องก่อน ชักจะเพลียแล้วสิ แงแง>
-
รักเค้าแล้วก็ยอมรับเห้อ เล่นดอดมาหาซะขนาดนี้ หุหุ
แต่ที่สงสัยคือเกมส์รักวินรึเปล่า.....
-
ตอนนี้เขาเชียร์กัสแล้วแหละ
มีมาหาวินด้วย
แล้วมาต่ออีกนะ
+ 1 นะคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกคิดถึงพอร์ท คิวน์ อ่าาา :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
กัสคงตกหลุมรักวินแย้ว ว >< :impress2: :impress2:
แต่วินไม่ต้องรักมัน มันเลวเกิน!! :m31: :m31: :m31:
-
ลุ้นนน ตามๆๆ มาอัพอีกนะ :bye2: :bye2:
-
เห้อ.......ว่าแต่ช่วงวินหายไป คู่พอร์ทละ อิอิ(แกล้งคนแต่งหน่อย><)
แล้วเมื่อไหร่คู่นี้จะลงตัวนะ มันจะเปงรักสามเศร้ามั้ยนะ เห้อT^T
ยังไงก้อมาต่ออีกน้า รอรอน้อ
-
ชอบเค้าอ่ะดิ
รอตอนต่อไปนะครับ เป็นกำลังใจให้ทุกเมื่อ เชื่อวัน
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
กัสเริ่มรักวินแล้วใช้มั๊ย :o8:
:L2: :L2:
-
กัสก็น่าจะนุ่มนวลกับวินมันหน่อย เด๋วก็รักๆกันไปเองอ่ะ
-
แหม่ๆ พอด(เค้าเปลี่ยนชื่อให้เขียนยากแรง 555)
หวงคิวท์อ่ะ กรึ๋ยๆ จุ๊กกาบุ๋ยๆ
บรุกบึ๋ย การากั๊ก มาราการบุตุ๊ เอชาวัง ละนอย ~
จบบริบูรณ์
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
:pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
รีบอัพ นะค่ะ สู้ๆค่ะ จุ๊กกาบุ๋ยยยย~~
-
มองกัสดีขึ้นอีกเยอะเลย o18
เเต่เมื่อไหร่จะเลิกปากเเข็งนะ
รักวินก็บอกไปเลยสิ
:เฮ้อ:
-
กัสจ๋าาาาา ฉุดอีกก้อได้นะ แต่อย่ารุนแรงเหมือนคราวที่แล้ว
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
กัสรักวินแล้ว เยเย่ๆๆ แต่ม่ค่อจแสดงออกเท่าไหร่ ไม่เป็นไร ค่อยๆ ทำดีกับวินไปเรื่อย ยังไงวินก็ต้องใจอ่อน
ดูเหมือนวินก็ไม่ได้ แข็งข้อ ขัดขืน กัสอะไรมาก ก็คงมีใจให้บ้าง มาต่ออีก ฮ่าๆๆ เป็นกำลังใจให้จ้า :3123: :3123:
-
“มึงอนุญาตแล้วนะ”
กูประชดไอ้เหี้ย !!!
:laugh: :laugh: :laugh:
ก๊ากกกกกกกก ชอบค่ะคำนี้
ตอนนี้กัสเขาเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วนะ เหลือแต่น้องวินนี่แหละ เมื่ไรหนอออ
ที่จะรู้หัวใจตัวเองสักที
-
แต่เราไม่คิดว่า ในความเป็นจริงแล้ว วินจะรักคนที่ทำร้ายตัวเองขนาดนี้ได้ลงนะ
-
o18 วิน-กัส เกือบได้กันแล้วไม๊หล่ะ :-[
กัสดูแลวินดีๆนะ :o12: :o12:
เชียร์กัส วินมันดู = = เฮ้อออ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
กัสจ๋า ดีกับวิน นานๆนะ
-
ตายล่ะ คิวท์อ่านyoaiด้วย :impress2:
กัสวิน กัสวิน กัสวิน :mc4:
-
จิ้มก่อนอ่านนะ
-
:haun4: :m15: :fire: :fire: มีทุกอารมณ์เลยอ่ะ แต่ชอบบบบ
-
รอ รอ รอน้อค๊าฟฟ ........ อยากอ่านต่อแระน้า อิอิ><
-
o18 o18 o18 มาอัพให้แร้วว
ร้าย 29
“คุณกัสครับ มีเรื่องคุณวินจะแจ้งครับ”
“อืม ว่ามาสิ”
“คุณวินจะย้ายออกจากโรงพยาบาลในวันเสาร์นี่ครับ”
“กี่โมง”
“ไม่แน่ใจครับ คุณเกมส์อาจจะมารับคุณวินตอนสายๆ”
“วินอยู่คนเดียวเหรอ”
“ตอนนี้อยู่คนเดียวครับเห็นว่าคุณเกมส์มีธุระด่วน”
“อืม ขอบใจมาก”
“ครับ”
ร่างสูงยิ้ม ลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวยาว เดินออกจากห้องนอน ตรงไปด้านล่าง ก่อนขึ้นไปนั่งบนรถหรู
ออกรถด้วยความเร็ว
คนป่วยจะทิ้งให้อยู่คนเดียวได้อย่างไร
แอ๊ดด
.
.
.
.
“ไหนว่ามีธุ…ไอ้กัส !”
“อะไร”
“มาทำไมอีก”
“มาเยี่ยมมึงไง”
“เอ๊านี่ขนมกูซื้อมาฝากเห็นนมบอกว่ามึงชอบกินของหวาน”
ไอ้กัสเดินเข้ามาพร้อมกับโยนถุงขนมให้ผม ของโปรดทั้งนั้นเลย ตอนที่ผมโดนไอ้กัสจับไปแรกๆก็ได้นมนี่แหละ ยกข้าวยกน้ำให้
ผมกิน เวลาไอ้กัสไม่อยู่ผมก็จะนั่งคุยกับนมแก้เบื่อ นับว่าตอนนั้นชีวิตผมก็ไม่ได้เลวร้ายมากนัก
“ไม่กิน เอาของๆมึงกลับไป”
“แดกไปอย่าให้กูโมโห”มันว่าเสียงเข้มปนดุ แต่สีหน้าไม่ได้จริวจังนัก ผมหยิบขนมไทยในถุงสีขาวออกมา ก็บังคับให้กูกินแล้วนี่ !
ผมจัดการซะเรียบเกลี้ยง หมดทุกชิ้นไม่มีตกหล่น ไอ้กัสยื่นทิชชูเช็ดที่ปากผม ก่อนรินน้ำใส่แก้วให้ผม
“อิ่มแล้วดิ เอาน้ำ”
“อืม” ผมรับแก้วในมือมันมา ดื่มเข้าไปทีเดียวรวด ทั้งฝอยทองเอย ขนมชั้นเอย ทองหยิบทองหยอดเอย เล่นกินเข้าไปซะขนาดนั้น
ถึงกับเลี่ยนคอเลยทีเดียว
“ดีขึ้นบ้างแล้วยัง”
“ดีแล้ว พรุ่งนี้ก็จะกลับ ไม่ต้องมาเยี่ยมอีกหล่ะ”
“ไม่ได้บอกว่าจะมาเยี่ยมมึงซะหน่อย”
“….”
“ล้อเล่น พรุ่งนี้กูจะมารับมึงกลับบ้าน”
“หา ! กลับบ้านมึงเหรอ”
“เออ ก็แค่ปล่อยลูกหมาตาดำๆให้มาเห็นโลกเห็นตะวันบ้างก็แค่นั้น”ไอ้กัสยิ้มเยาะ นั่งลงบนเตียงผม
“กูไม่ยอมไปกับมึงหรอก ! ไอ้เกมส์ก็อยู่ มึงจะเอาตัวกูไปได้ยังไง”ผมเถียง หน้าขึ้นสี ด้วยความโกรธ มันมองผมนิ่ง ผมผลักไอ้กัส
ด้วยแรงอันน้อยนิด ไอ้กัสมันก็ยังนั่งนิ่งไม่สะทกสะท้าน
“แล้วไหนหล่ะ ไอ้เกมส์ของมึง หายไปไหน ฮึ!”
“อึก อืออๆ เดี๋ยวมันก็มา … กูจะฟ้อง…”
“มึงลองฟ้องมันดูสิ ไม่คิดว่ามันจะเดือดร้อนเหรอ หรือมึงรู้จักกูหน่อยไป ทั้งมันและกูต่างเป็นมาเฟียคู่แข่งกัน”
“มึง…”
“ทำไม”
“อย่ายุ่งกับไอ้เกมส์ กูขอร้อง กูไม่อยากให้มันเดือดร้อน จะทำอะไรกูก็ยอมแล้ว”ผมว่าพยายามกลั้นน้ำตาที่ปริ่ม ไม่ใช่ว่าผมจะเป็น
คนดีอะไรหรอก แค่นี้ชีวิตของผมก็ถูกไอ้เกมส์ดูแลมามากพอ ผมไม่อยากให้ที่บ้านและมันต้องมาเดือดร้อนเพราะความทุกข์เล็กๆ
น้อยๆของผม
“มึงรักมันขนาดนั้นเชียว เป็นญาติพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ ฮึ!”
“จะยังไงก็ช่าง กูขอแค่นี้ แล้วพรุ่งนี้กูจะไปกับมึง”ผมบอกถอนหายใจ ก้มลงมองมือของตัวเอง
หดหู่เหลือเกิน อย่างมันนะเหรอจะปล่อยผมไปง่ายๆ คงไม่มีทาง ..
“รอให้ถึงพรุ่งนี้ก่อนเถอะ ! นอนลงไปได้แล้ว พักผ่อนมากๆ”มันผลักให้ผมนอนราบไปกับเตียง พลางจัดแจงห่มผ้าให้ จะมาทำ
เหมือนดูแลกันทำไม สุดท้ายมึงก็ทำร้ายกูอยู่ดี !
“อ้าวหลับเร็วจริง”ร่างสูงเปิดประตู ตรงดิ่งมาที่เตียงก่อนจะวางกล่องอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง
ยืนมองร่างบางที่หลับบุ๋ยอยู่บนเตียง พลางยิ้ม
น่ารักหวะ…
แต่ผมต้องหักห้ามใจไว้…
“อื้ออ หนาว”
“นิ่งดิ ผ้าห่มมันหลุดลุ้ยหมดแล้ว”
“อืออ เอาผ้าห่มม มันหนาว” สุดท้ายผมก็ต้องนั่งเฝ้ามันงอแงทั้งคืน เดี๋ยวบ่นร้อน เดี๋ยวบ่นหนาว
ดิ้นดุกดิกจนผมไม่ได้นอน บ้างครั้งก็ลุกมาโวยวายซะผมตกใจ แต่ชื่อที่มันเอ่ยออกมานั้นชื่อ ไอ้กัส นี่หว่า แล้วไอ้วินไปรู้จักชิดเชื้อ
กับไอ้กัสเมื่อไหร่ ทำไมผมไม่รู้
.
.
.
.
.
.
.
เหรอว่า
คนที่จับไอ้วินไปคือ ไอ้กัส !!!
แต่ผมก็พยายามปฏิเสธตัวเลือกนี้มาตลอดเพราะถึงผมจะเคยมีเรื่องไอ้กัสบ่อยๆอยู่บ้าง เราต่างเป็นคู่แข่งเรื่องธุรกิจกัน ผมกับมัน
ต่างเป็นเจ้าของกิจการวัยจิ๋วด้วยกันทั้งคู่ แน่นอนว่าเรามีอำนาจมากมายที่จะคุมลูกน้องในสาขาต่างๆ แต่เรื่องที่แปลก เป็นไปไม่
ได้เลยที่มันจะมีเรื่องกับไอ้วิน เพราะไอ้วินอยู่แทบจะติดตัวผมตลอดแถมเรายังไม่เคยประกาศให้ใครรู้ว่าเราเป็นญาติเหรออยู่บ้าน
หลังเดียวกัน นอกจากคนในเท่านั้น ที่ผมทำแบบนี้เพราะห่วงความปลอดภัยของไอ้วินมากกว่าถึงแม้มันจะน้อยใจผมขนาดไหน
ก็ตาม
แล้วมันเรื่องอะไรกัน…
ไม่ผิดแน่… ไอ้กัสแน่นอน !!
“มึงไม่บอกกูไม่เป็นไร กูนี่แหละจะแก้แค้นให้มึงเองวิน”
ราตรีสวัสดิ์วินน้อยของผม…..
“ตื่นแล้วเหรอ เตรียมตัวไปอาบน้ำจัดการตัวเองกลับบ้านได้ล่ะ ไหนบอกมาว่ามึงเบื่อนัก”
“อืออ ไหนบอกว่าจะกลับตอนสายๆไง นี่มันเช้าๆอยู่เลยนะ หาวว”
“กูเปลี่ยนใจแล้ว ลุกขึ้นมาอาบน้ำ เหรออยากให้กูไปช่วยขัดถูๆให้”
“บ้าดิมึง”ผมค้อนลุกขึ้นจากเตียง งัวเงียเข้าห้องน้ำ หาวหอดๆนี่มันกี่โมงกันว่ะ ง่วงเฟ้ยย
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมานั่งทานข้าวร้อนๆที่ไอ้เกมส์ซื้อมาให้ ผมนั่งทานข้าวเงียบๆกับไอ้เกมส์พลางคิดอะไรขึ้นมาได้ ไอ้กัส
จะมารับผม แล้วถ้าพวกมันสองคนเจอกัน ทำยังไงดี…ผมต้องไปกับไอ้กัส…ไม่งั้นไอ้เกมส์จะเดือดร้อน…แค่นี้ก็มากแล้ว…ผมได้
เห็นไอ้เกมส์ก่อนไปแบบนี้มันดีเกินพอแล้ว…
“เป็นไรทำหน้าตื่นๆ”
“ปล่าวๆ กูไม่ได้เป็นไร”
“ไมไม่กินต่อ อิ่มแล้วเหรอว่ะ”
“อืมๆอิ่มแล้ว”
ทำยังไงดี …
แอ๊ดดด
.
.
.
.
.
.
ปัง !!!
ไอ้กัส !!
อะไรคุณมึงถึงมาเร็วขนาดนั้น …
“เอ๊า หวัดดีครับ เอ๊ะ ! เกมส์ใช่ป่าว ไม่ได้เจอกันนานหน้าตาดูขี้เหร่ลงไปเยอะนะ”ไอ้กัสวางหมาดทักทาย เรียกด่ากระแดะทุกขึ้น
ตอน ตามด้วยร่างสูงอีกคนที่เดินตามมาติดๆ
ไอ้ซัน
มากันทำไมเยอะแยะ …
“หึ มึงนี่เอง คุณชายกัสมาเฟียเถื่อน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดว่าตายไปแล้วซะอีก”ไอ้เกมส์ตอกกลับได้เจ็บแสบไม่แพ้กัน
“ไม่ได้ตายไปไหนหรอก ก็ยืนประจันหน้ากับมึงอยู่นี่ไง…ไอ้เกมส์”
“แล้วมีอะไรถึงได้ถ่อสังขารมาถึงนี่ได้”
“มารับเมียกลับบ้าน”
“…!!!!....” ไอ้กัสยิ้ม หันมามองทางผม ไอ้เกมส์นิ่งไปชั่วขณะก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเหมือนเดิม
“ไหนหล่ะ เมียมึง ที่นี่มีแต่เพื่อนกูนอนป่วยอยู่นะ”
“งั้นเพื่อนมึง หรือไอ้วินนั้นแหละเมียกู”
“ฮ่าๆพูดอะไรน่าขำ ไอ้วินจะไปเป็นเมียมึงได้ไงห๊า !!”ไอ้กัสขึ้นเสียง
“ตลอดเวลาที่ไอ้วินหายไป กูเองแหละที่พามันไป คงไม่ต้องสงสัยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ถึงแม้มันจะเป็นผู้ชายแต่พอได้ของๆกูยัด
เข้าไปก็ครางเสียงดีเหมือนกันนี่หว่า”
ไอ้กัส !! ผมด่ามันในใจ ไอ้เกมส์เดินเข้าเหวี่ยงหมัดใส่ไอ้กัสจนหน้าหงาย
“ไอ้นรกเฮ้ย !! มึงนี่มันน่าตัวเมียชัดๆ ไอ้วินมันไปทำอะไรให้มึงฮ่ะ ไอ้ชั่ว !!”ไอ้เกมส์ตะโกนลั่น จับคอเสื้อไอ้กัสไว้แน่น ผมวิ่ง
เข้าไปดึงตัวไอ้เกมส์ออก ไอ้กัสมองผมอย่างเย็นชา ก่อนจะผลักไอ้เกมส์ออก ผมรั้งแขนไอ้เกมส์ไว้กลัวว่ามันจะกระโจนใส่คนตรง
หน้าอีกเป็นครั้งที่สอง
“กูไม่อยากจะไปรื้อฟื้นอดีตมันหรอกนะ อยากรู้อะไรให้ไปถามไอ้ซันเอาเองหลังจากที่กูพาตัวไอ้วินกลับบ้านได้แล้ว”
“เหอะ มึงบ้าหรือโง่ คิดเหรอว่ากูจะให้มึงเอาตัวไอ้วินไปทำร้ายได้เป็นครั้งที่สอง ยังไงกูก็ไม่ยอมหรอก !!”ไอ้เกมส์ว่าเสียงมุ่งมั่น
พลางกอดผมไว้แนบอกราวกับเป็นสิ่งของสำคัญ
ในใจของผมกำลังเต้นโลดอย่างดีใจ…ขอบคุณนะเกมส์ที่มึงปกป้องกู…ขอบคุณ
“ถามมันดูดิ ว่าจะยอมไปกับกูไหม วินบอกไอ้เกมส์ไปดิ ว่ามึงต้องการไปกับกู”
“อึก…อืม”ผมพยักหน้า ไอ้เกมส์หันมามองผมพลางกอดไว้แน่น ขอโทษนะเกมส์ กูขอโทษ…
“ทำไมมึงต้องไปอยู่กับมัน กูดูแลมึงไม่ดีเหรอวิน มึงบอกมาดิ ว่ามึงไม่พอใจที่จะอยู่กับกู !”
“ไม่ใช่แบบนั้น มึงดีกับกูมาก แต่…”กูต้องไปเกมส์ มันเลวร้ายจนผมทนไม่ได้ที่ไอ้เกมส์จะต้องมาเดือดร้อนแบบผม
“อะไร แต่อะไรที่มึงต้องไป มันบังคับมึงใช่ไหม กูช่วยมึงได้วิน มึงไม่ต้องกลัว”มันกระชับกอแน่นพลางลูบหลังผมไปมา ไอ้กัสจิก
ตามองผมแทบกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะเดินเข้ามากระชากตัวผมออกจากไอ้เกมส์ ล็อคเอวผมไว้ ไม่ให้เคลื่อนไหวได้
“ถ้ามึงไม่อยากเดือดร้อนก็อย่ามายุ่งกับไอ้วินอีก ไม่งั้นมึงกับกูได้เปิดสงครามกันแน่ !”ไอ้กัสประกาศพลางยกตัวผมอุ้ม เปิดประตู
ออกจากห้อง ผมเห็นผู้ชายสองสามคนนอนสลบอยู่หน้าประตู นี่ไอ้เกมส์ให้ลูกน้องมาเฝ้าผมถึงหน้าประตูเลยเหรอ ทั้งๆที่ผมคิดผิด
ไปคนเดียวว่ามันไม่เคยเป็นห่วงผมเลย
“ไอ้เกมส์ปล่อยให้ไอ้ซันจัดการไปก่อน ส่วนมึง…อยู่นิ่งๆ”
“ไหนว่ามึงจะไม่ทำร้ายไอ้เกมส์”ผมโวย พลางดิ้นจะลงจากอ้อมแขนไอ้กัส มันจับผมแน่น ก่อนจะก้าวไปอีกด้านหนึ่งของโรง
พยาบาล โดยมีรถตู้จอดรออยู่
“มึงยังจะโกรธ เกลียดอะไรกูอีก”ผมถามหลังจากนั่งอยู่บนรถโดยมีไอ้กัสนั่งอยู่ข้างๆ
“ก็ไม่ได้โกรธ หรือ เกลียดอะไรมึงหนิ”มันตอบเสียงนิ่ง ก่อนจะหันหน้ามาใช้นิ้วเขี่ยปากผมเล่น
“เอามือมึงออกไปดิ แล้วจะจับตัวกูมาเพื่อ ! กูเป็นคนมีหัวใจไม่ใช่ของเล่นมึงซะหน่อย ไอ่เลว!”
“กูก็ไม่ได้บอกมามึงเป็นของเล่นมึง จบป่ะ! หุบปากไป น่ารำคาญ”
“มึงบอกมาดิ ว่าจับกูมาทำไม แล้วช่วยกูมาทำไมตอนที่กูจมน้ำทั้งๆที่มึงบอกเองว่าเป็นจุดจบของกู แต่มันก็ยังเสือกช่วยกู แล้วยัง
จะเก็บกูมาทรมานเล่นอีก !”
“มึงอ่อยกู”
กูอ่อยมึงตอนไหนสัส !!
“มึงชอบร้องไห้ต่อหน้ากู มึงชอบทำให้กูเห็นใจ มึงทำให้กูคิดถึงมึง ทั้งหมดนี่เป็นเพราะมึงอ่อยกู”
.
.
.
.
.
.
.
สัสเฮ้ยย !!! อ่อยบ้านมึงดิ !!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพให้ช้าไปหน่อย เมื่อวานไปเที่ยววันเด็กมา เหนื่อยมากเลยมาต่อให้ไม่ไหว โทดนร๊าา
อ่านไม่เม้น เดี๋ยวจะส่งกัส ไปรุกหัวใจถึงบ้าน หึหึหึ :z4:
สั้นไปหน่อย เดี๋ยวพรุ่งจะมาอัพให้ต่อนะ ^^
ปล.ส่วนเรื่องที่ของคู่ คิวท์-พอร์ท ตอนวินไม่อยู่ ให้คิดว่าเราเป็นวินค่ะ ไม่รู้ไม่เห็น ฮ่าๆ อย่าแกล้งคนเขียนเลย T T บะบายๆ
-
นั่นดิ! วิน ไปอ่อย เจ้ากัสตอนไหนเนี่ย? คนอ่านก็งงเหมือนกัน ติดตามความรัก (แบบดิบ ๆ (มั้ง)) ของทั้งคู่ต่อไปจ้า :กอด1:
-
เม้นไม่ออก
-
ไอ้กัส ไอ้ปากแข็ง แพ้น้ำตาวินก็บอกมาตรงๆดิ ทำเป็นเฉไฉ รีบๆเคลียร์กับไอ้เกมส์ ซะ นั่นพี่เมียนะโว้ย
-
“มึงชอบร้องไห้ต่อหน้ากู มึงชอบทำให้กูเห็นใจ มึงทำให้กูคิดถึงมึง ทั้งหมดนี่เป็นเพราะมึงอ่อยกู"
ทั้งหมดที่เค้าเป็นไม่ใช่เพราะมึงทำให้เป็นหรอกหรอ :z10:
-
เกลียดกัสว่ะแม่ง :angry2:
-
โอ๊ย กัส เอ๊ย เค้าไม่ได้เรียกว่า อ่อยโว้ย เค้าเรีกว่า มึงอ่ะ หลงวิน ไอ้ ฟราย :angry2:
รีบกลับมาต่อนะค่ะ กำลังสนุก o13
-
กัสโง่อีกล่ะ - -"
พากลับไปแล้วจะดีกลับวินไหม๊เนี่ยย เฮ้ออ :z3: :z3:
-
“มึงอ่อยกู”
ก๊ากกกก กัสน้องวินไปอ่อยแกตอนไหนนนน
อ่านมานี่ไม่มีฉากไหนบ่งบอกถึงความอ่อยของน้องวินเลยยย
มั่วแล้วฮ่าๆๆๆ
ปากแข็งทั้งคู่เลยนะเนี่ยยยย
กัสก็ปากร้ายซะแต่ใจแกน่ะอ่อนใจไหม เค้ารู้นะหุหุ :z1:
-
วินมันไปอ่อยแกตอนไหนวะกัส
ชอบเขาก็บอกไปซิทำมาเป็นว่าเขาอ่อย
+ 1 นะคะ
-
คู่นี้เข้ารักกันรุงแรงดีจัง :laugh:
:L2: :L2:
-
งะ ทามมั้ยเปงแบบนี้ละ........ไม่ชอบเลยๆ ปากแข็งกานทำมั้ยนะ
เกิดสูญเสียแระจะทำยังไง
มันไม่ได้มีอารายดีเลยสักนิด ไม่ดีเลย
มาต่ออีกนะคับ ยังไงก้อมาต่ออีกน้า รอรอ
-
o18 o18 o18 ชอบก็บอกวินไปเถ๊อะะะะ จะมั่วอ้ำอึ้งบึ้งตึงใส่การทำมายยย
-
กัสมันเข้าใจไรผิดป่ะเนี่ยยย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: ใครไปอ่อยมึงตอนไหนว่ะ SaSSSSS - -
-
วินอ่อยบ้านป้าแกดิ!! -*- สาสสสสสสสสสสส :m31: :m31: :m31: :m31:
-
สรุปผิดที่วินว่างั้น? :oo1:
-
ร้าย 30
ผมว่ามันต้องอ่อยผมแน่เลย จะให้ยังไงได้ในเมื่อก่อนผมเคยนอนกอดมันอยู่ทุกคืน แล้วอยู่ๆมันก็หายไป มันทำให้ผมหงุดหงิด
ทั้งๆที่ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน บอกมันได้แค่อ่อยหล่ะจะหาข้อแก้ตัวยังไง บอกว่าชอบมันเหรอ ทั้งๆที่เมื่อก่อนทำร้ายมัน
สารพัด มันคงเชื่ออยู่หรอก ทำดียังไงก็คงไม่ขึ้นแล้ว ในเมื่อเรื่องทั้งหมดผมเข้าใจผมผิด จะโทษผมฝ่ายเดียวไม่ได้ ไอ้เชี่ยซันก็
เสือกสืบมาไม่หมด แล้ววินเองก็ไม่เคยจะเอ่ยปากผมจริงจัง จำได้ลางๆว่าก่อนที่ผมจะข่มขืนมันครั้งแรก มันเคยบอกผมแล้ว แต่
เพราะทิฐิและความโกรธ เกลียดที่มีมากกว่า ทำให้ผมไม่ยอมฟังเหตุผลใดๆ
ส่วนเรื่องยูกิผมได้ไปสืบดูอีกครั้งแล้ว เธอเองก็เข้าใจผิดเช่นกันว่ามันสองคนเป็นแฟนกัน เพราะไอ้วินกับไอ้เกมส์ไม่เคยบอก แต่ที่
เลวกว่านั้นไอ้เกมส์มันจงใจ คบกับยูกิเล่นๆ แต่ในใจมันก็แอบรักไอ้วิน แต่เพราะข้อขัดแย้งทางสายเลือด อย่างที่ว่า สายเลือด
ญาติพี่น้องจะมารักกันได้ยังไง อีกอย่างไอ้เกมส์มันก็เป็นผู้ชาย ทางครอบครัวมันคงไม่ยอมรับหรอก นี่ก็เป็นข้อมูลคร่าวๆที่ผมรู้
จากไอ้ซัน ไม่ต้องแปลกใจหรอก ที่บ้านไอ้ซันทำงานเป็นนักสืบ หรือสายลับให้ครอบครัวผมมานานแล้ว จึงไม่แปลกที่ผมกับมันจะ
เป็นเพื่อนสนิทกัน ตัวแทบไม่ห่าง
ส่วนไอ้เกมส์ผมไม่คิดจะเอาความหรือแก้แค้นต่อแต่อย่างไร มันเองก็ดูช็อคๆไปหลังจากรู้เรื่องของยูกิ และทำใจยอมรับฝากไอ้วิน
ให้ผมดูแล เรื่องบางเรื่องในอดีตมันยากที่จะย้อนเวลาไปแก้ไขได้จริงๆ ผมนั่งคิดไปคิดมา หากไม่รัก ไม่หวง ไม่โกรธ เรื่องทุก
อย่างก็ไม่เป็นอย่างนี้
ถ้ายูกิไม่ขากสติจนเกินไป เธอก็คงไม่ตาย ไอ้วินก็ต้องไม่มาเจ็บตัว ถ้าทุกคนใช่เหตุผลคิดตัดสินใจ ทบทวนสักนิด ผมก็คงไม่กลาย
เป็นคนเลวร้ายสำหรับไอ้วิน
มันเป็นรู้สึกว่ารัก…หรือว่าผมแค่ต้องการชดใช้ความผิด…
แต่มันคงไม่เลวร้ายไปกว่านี้แล้ว เพราะผมเลือกที่จะหยุดและปรับความเข้าใจ
“คุณหนูทานอะไรกันมารึยังค่ะ นมจะได้เตรียมอาหารไว้”
“ออ ยังเลยครับ ค่อยก่อนดีกว่าครับ ไอ้วินตื่นมาก่อน”
“ค่ะๆ หน้าตาคุณวินดูสดชื่นขึ้นนะค่ะ แต่ท่าทางดูขี้เซาไปเยอะเลย”
“ครับ สงสัยคงเพลียมาก ผมไม่ค่อยอยากไปกวน”
“อืม งั้นนมเตรียมอาหารสดชื่นๆรองรับคุณวินไว้ดีกว่านะค่ะ จะได้ลดอาการเพลียลงด้วย”
“ครับ ขอบคุณครับนม”
“ไม่เป็นไรค่ะ”นมยิ้มพลางค่อยๆเดินปิดประตูออกไป ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ
ตั้งแต่นั่งเถียงกับมันอยู่บนรถตู้ได้ซักพักมันก็ดันหลับ สุดท้ายถึงบ้านก็ยังไม่ตื่น ผมอยากจะปลุกมันมานั่งกินข้าวด้วยกันใจจะขาด
แต่ทำไม่ได้ ปล่อยให้มันหลับไป ทั้งๆที่กระเพราะอาหารผมกำลังจะเป็นรู ได้แล้ว ทน ทน ทน วินเอ้ยย กูหิวข้าว !
“อืออ”
พลั่ก!
โอ๊ย !!
ผมเงยหน้าชะเง้อคอไปตามต้นเสียง ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ตรงไปยังเตียงนอน
“เฮ้ย ! ทำไมลงไปนอนด้านล่างว่ะ”
“อึก ช่วยด้วย กุเจ็บเอว”ผมพยุงร่างที่พันกับผ้าห่มจนยุ่ง ไอ้วินหน้างอ หน้าผากมันบวมๆด้วยสงสัยโขกกับพื้นเข้ากันอย่างจัง หน้า
บึ้งงัวเงียท่าทางไม่ยอมตื่นง่ายๆเสียแล้ว
“ตื่นๆๆๆ ไปแดกข้าว กูหิวว !”ผมเขย่าตัวผมไปมา สนุกดี ตามันเบลอๆเหมือนจะเยิ้มเข้าสู่ห้วงนิทราอีกรอบ ผมก็เขย่าไม่ได้หยุด
จนมันโวยวาย
“โอ๊ย หยุดเขย่าได้ไหม๊ว่ะ คนจะนอน ไอ้บ้า ! กูง่วง”
“มึงลุกมากินข้าวซะที กูหิว แล้วต้องกินยาด้วย ตื่นๆ!”
“กูไม่ได้มีกระเพราะร่วมกับมึงซะหน่อย หิวก็ไปแดกเองสิว่ะ”
“ถ้ามึงไม่ตื่นกูจะกินมึงแทนข้าว ลุกขึ้นมาไวไว”
“อือออออ”มันพ่นลมออกจมูกก่อนลุกขึ้นไปล้างหน้า ทำธุระส่วนตัวอะไรของมันเสร็จสรรพ ก็ออกมาทำหน้านิ่งใส่ผม ก่อนจะโดน
ผมดึงตัวลงไปข้างล่าง
“อ้าวลงกันมาแล้วเหรอค่ะ นมยังเตรียมอาหารไม่เสร็จเลย”
“ออ ไม่เป็นไรครับ”ไอ้วินตอบ สายตาดูเศร้าผิดปกติ
ผมเงียบ อึดใจสาวใช้ต่างก็ยกอาหารขึ้นมาเต็มโต๊ะ ไอ้วินมองผมตาโต
“กินหมดเหรอ”
“ไม่รู้ หิวจนไส้ระเบิดแล้ว”ผมว่า พลางตักอาหาร ให้ไอ้วินสองสามอย่างก่อนจะตักให้ตัวเองบ้าง
“….”
“กินดิ”
“อืม”
“กัส มึงจะปล่อยตัวกูไปอีกไหม๊”อยู่ๆมันก็ถามขึ้น สายตาเหมือนมีความหวังเมื่อสบตาผม ผมชะงักไป ก่อนจะตอบคำถามบ้าบอ
ของมัน
“มึงจะได้เจอมันอีก ไอ้เกมส์ของมึง รวมทั้งเพื่อนของมึงด้วย มึงจะได้ไปเรียนเหมือนเดิม”แต่กูจะย้ายไปอยู่กับมึงด้วย วิน…
“จริงดิ”แววตาตื่นเต้นกำลังเปล่งประกาย ผมยิ้มกับหน้าต๊องๆของมัน ก่อนจะก้มลงกินต่อ ไอ้วินเองก็ตั้งหน้าตั้งตากินขึ้นเยอะ ไม่ได้
เย็นชากับผมมาก
“แต่กูไม่มีชุดนักเรียนเลยนะ หนังสือเรียนอะไรก็อยู่บ้านไอ้เกมส์หมด”มันว่าพลางเคี้ยวกุ้งแก้มตุ๋ย
“อืม กูส่งคนไปเอาของที่บ้านมันแล้ว”
“อึก … อือ”
ผมกับมันตกอยู่ในสภาวะแห่งความเงียบอีกรอบ กินกันไปเรื่อยๆ สุดท้ายอาหารบนโต๊ะก็หมดเพราะต่างคนต่างหิวด้วยกันทั้งคู่
……..
ผมออกไปเดินเล่นนอกบ้าน พร้อมกับสะดุดกับกรงไอ้เจ้าหมาบ้าตัวแสบ ยังพอจำกันได้ไหม
ไอ้หมาบ้าตัวเท่าควายที่เคยตะคุบผมจนโดนไอ้กัสจับได้ ผมเดินเข้าไปใกล้มัน มันมองผมพลางขู่แง่งๆ แฮ่ๆ ตามประสาหมา ขน
มันยาว ขาวฟูน่ากอดมาก อีกทั้งมันเป็นหมาพันธุ์ไซบีเรียนพันธุ์โปรดด้วยแต่ที่บ้านไอ้เกมส์ไม่ได้เลี้ยงสุนัขหรอก มันแพ้ขนหมา
“โฮ่งๆๆ แฮ่ๆๆๆ !!!”
หมาเลว เห่าหาห่าไรมึงเนี่ย ผมด่ามันในใจ
“อ้าวคุณมาเดินเล่นทำไมแถวนี้เดี๋ยวก็โดนเจ้าวินนี่กัดเอาหรอก
อะ อะไรนะ วินนี่เหรอ ?
“นี่หนะ เป็นหมาตัวใหม่ที่คุณกัสเพิ่งซื้อมา ไม่กี่วันก่อน คุณกัสตั้งชื่อให้มันว่าวินนี่ น่ารักดีครับ”
“ฮึก ฮึกๆ น่ารักครับ”ผมหัวเราะแห้งๆ แม่ง ! จงใจเอาชื่อผมไปตั้งให้หมาชัดๆ
“คุณอยากเล่นกับมันไหม ดูท่ามันจะเหงา”แหม อ่านใจหมารู้เรื่อง ผมว่า พลางส่งสายตาจิกกัดกับไอ้เจ้าวินนี่ ทำไมเจ้าของมันถึง
ไม่น่ารักเหมือนหมาที่มันเลี้ยงเลยหว่ะ
“อ้าว ไรออนปล่อยมันออกมาเดินเล่นเหรอ”ผมหันไปมองเจ้าของเสียงที่คุ้นเคย
“ปล่าวครับคุณกัส ปล่อยให้คุณคนนี้เล่นครับ”
“มึงจะเล่นกับมันเหรอ”
“เออ”
“แฮ่ !!!”มันแยกเขี้ยวใส่จนผมหน้าหดไปสองนิ้ว แต่ก็ยังใจกล้าค่อยๆนั่งยองๆเข้าไปหามัน
“ลองลูบหัวมันเบาๆครับ”ไรออน ชายวัยกลางคนกล่าว
“อ่ะครับ”ผมลองยื่นมือลูบหัวมัน มันทำท่าจะกัดผมเลยชักมือกลับ ไอ้กัสปล่อยกร๊ากลั่น ผมมองมันตาเขียวก่อนจะยืนมือไปตบหัว
หมาอย่างหมั่นไส้ ทำมึงไม่ได้ก็ลงที่หมาแทนล่ะกัน
“แง่ง”หงอยไปเลยนะมึง ผมหันไปมองเจ้าหมาที่ร้องแง่งยอมจำนงแด่มือผมแต่โดยดี ผมลูบไปตามขนนุ่มสีขาวฟูฟ่อง อยากได้ไป
กอดที่ห้องจังเลย
“มึงอย่ารุนแรงกับมันสักสิ เดี๋ยวมันก็กัดมึงหรอก” บอกตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ
“เออ”ผมกระแทกเสียง ดูเหมือนไอ้เจ้าวินนี่จะเชี่องขึ้นมากแล้ว ผมบี้หน้ามัน ก่อนจูบลงที่ปาก ก็มันน่ารักจริงๆนี่ครับ
“จูบแต่หมาแล้วเจ้าของหล่ะ”ไอ้กัสว่าพลางเดินเข้ามานั่งยองๆใกล้ผม นายไรออนยิ้มก่อนจะเดินออกไปทั้งให้ผมอยู่กับไอ้กัสสอง
คนพร้อมกับหมาอีกหนึ่งตัว
“หมามันน่ารัก แต่มึงมันไม่น่าจูบ”
“เหอะ”มันหัวเราะแบบไม่เต็มใจ ก่อนจะบี้หน้าไอ้วินนี่
“มึงนี่ หมากูเจ็บหมด”
ผมว่า ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆหมาผมซะเมื่อไหร่หล่ะ
“ชิส์ เอาไปสิตัวนี้กูซื้อให้มึง แก้เหงา”
“เห้ย ให้จริงดิ”ผมตาโต ฉีกยิ้มกว้าง โอบกอดมันด้วยความรัก ต่อไปกูจะเป็นนายมึง ส่วนไอ้เหี้ยกัสจะไม่ได้แตะต้องตัวมึงแน่นอน
ไอ้วินนี่ งืมมม โอ๊ย ละลาย ขนมันนุ่มอ่ะ
“แต่มีข้อแม้”
.
.
.
.
“จูบกูก่อนดิ”
“….”
แม่ง~ ของฟรีไม่มีในโลก
แต่ไอ้เจ้าวินนี่ราคงก็คงแพงอยู่ แค่จูบเอง มากกว่านี่มันก็เคยทำผมมาแล้วนี่
“เออ”ผมว่า ไอ้กัสยิ้ม ก่อนจะอ้าปาก ผมมองมันไหล่ตก ทำไรน่าเกลียด !
“มึงอ้าปากเพื่อ”ผมถาม
“รอรับลิ้น”’
“….”สมองสร้างสรรค์เป็นเลิศ ผมด่า มันหุบปาก ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมรั้งหน้ามันมาใกล้ หลับตากูไม่อยากทำอะไรบ้าๆแบบนี้เลย
ฟุบ
ร่างผมจะถูกผลักลงไปนอนกับพื้นหญ้า พร้อมกับริมฝีปากอุ่นๆที่ประกบลงมาติดๆ ไอ้กัสสอดลิ้นเข้ามาในปากพร้อมกับจูบผมอย่าง
หนักหน่วง ผมตะบักตะบันตบอกมันอย่างแรง แต่ดูเหมือนไอ้กัสจะไม่สนใจ ดูดปากผมพร้อมกับกวาดลิ้นเข้ามาโกยความหอม
หวานจนผมแทบหายใจไม่ออก รู้สึกถึงลิ้นอุ่นๆที่เลียอยู่บนหน้าผากผม พร้อมกับเสียง
โฮ่ง !
โฮ่ง !
โฮ่ง !
โอ๊ยย ! เลวทั้งคนทั้งหมา
สาสสสสสสสสสส !!!
หน้ากูแชะไปหมดแล้ว !!
.........................................
มาแล้วๆ เร็วไปไหม ฮ่าๆ พรุ่งนี้ไม่รู้ได้มาอัพให้ได้รึเปล่า เพราะต้องเคลียร์การบ้าน ที่ค้างคาไว้ ยังไม่ได้ทำ แงแง เกือบลืม :z3:
ตอนนี้หยุดร้ายกันแล้วมาหวานเบา เบา กับคู่ นี้ไม่รู้ชอบกันรึเปล่า ยังไงก็ติชมกันได้นะ หวานตอนแรกเลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆ :laugh:
-
ชอบคู่กัสวินมาก จะดีถ้าอิกัสจะไม่ปากแข็งรักก็บอกว่ารักกับวินไปเลยย
-
ตอนนี้น่ารักเว้ยเฮ้ย
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด ถ้าจะหวานขนาดนี้ วินรีบๆรักกัสเลย :impress2:
-
โอ๊ยอยากได้ วินนี่ อ่ะ แง่งๆๆๆ :o8:จะหวานอะไรปานน๊าน กัส เอ๊ย ว่าแต่ วินนี่ นี้มาเลียหน้า วิน แอะยังไง
เหอะๆๆๆ
-
ตอนนี้น่ารัก ขอแบบหวานๆ อีกสักตอน 222
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก :-[
:call:
-
5555++ หื่นทั้งคนทั้งหมา.........ไม่ไหวๆ
แต่มันก้อคงมีอารายๆลงตัวมากขึ้นสินะ
สุ้ต่อไป อิอิ รออ่านเหมือนกานน้า><
อย่าลืมมาต่ออีกน้า 555++
-
ชอบคู่นี้จริงๆเลย
กัสก็ชอบวินเเล้ว เเต่บอกบ้างก็ดีน้า ^^
วิน ไม่ต้องเศร้าเเล้วน้า กัสไม่ทำไรเเล้ว :o8:
-
ตัวเองงงง ชอบอ่าา :impress2: :impress2: :impress2:
น่ารักดีค่ะ ชอบกัสในมุมแบบนี้
ชอบวินอารมณืแบบนี้
อารมณ์ที่ไม่ยอมรับความจริง ฮ่าๆๆ
ไม่อยากให้วินมีความรู้สึกพอเศษๆให้เกมส์เลย
หึงแทนกัสสสส :z3:
มาต่อเร็วนะค่ะๆ เป็นกำลังใจให้เด้อออ
ว่าจะอ่านใหม่อีกรอบเพราะว่าคิดว่าน่าจะอ่านไรผิดพลาดไป
เลยเม้นให้ไม่ถูกว่าคนเขียนลืมบอกประเด็นไหนไปบ้าง
ขออ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกรอบนะค่ะ
ขอเวลาสามวัน ก๊ากกก มหาลัยเปิดงานเยอะT^T แงงง
-
เออ ใช่ อ่อยบ้านมึงสิกัส ไอ้ปากแข็ง
-
อิกัสบ้า หวานก็เป็นนะแก วินเขินมั้ย ถ้าไม่เค้าเขินแทนเอง อร๊ายยยยยย เขินโว้ย
-
:-[
กัสน่ารักอ่ะ
-
คู่นี้พอหวานแล้วก็ดูน่ารักดีนะครับ (น่าจะหวานตั้งนานแล้ว)
เป็นกำลังใจให้คตนแต่งในการเคลียร์การบ้านให้เสร็จโดยเร็ว (อัพนิยายเร็วๆด้วย)
-
กัสทำตัวหวานก็เป็นเนี๊ยะ :o8:
:L2: :L2:
-
คล้ายกับว่า วิน - กัส เป็นคู่หลักแล้วเน๊าะ
-
:oo1: :oo1: :oo1: กัสดีกับวินจริงๆๆด้วย นู๋วิน ก็รีบรับรักพี่กัส นะคร๊าาา :z2: :z2: :z2:
เอาอีกๆ มาต่ออีก รอนร๊าา :call: :call: :call:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ทีงี้ล่ะมาหวาน ชริๆ :a14:
-
ชอบตอนนี้อ่ะ ;')
หวานนิ๊ คริคริ ชอบอ่านฉากแบบนี้อ่ะ
หมาก็นะ 555
มาต่อด้วยน๊าา
-
:L2: :L2: :o8: :o8: กัสบทจะหวานก็น่ารักซ๊าาา
-
:L2: :L2: :L2: น่ารักๆๆ อิอิ
-
แอบมาดันนิยาย อึคึ อึคึ
พร้อมกับข่าวดี
ตอนหน้าจะเป็นตอนจบแล้วหล่ะค่ะ
ขอบคุณกำลังใจสำหรับ วิน-กัสนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ ^^
ปล. อย่าเพิ่งด่าคนเขียนและคิดไปต่างๆนา
เจอกันพรุ่งนี้ ตอนเย็นๆนร๊า :กอด1: :กอด1:
-
รอรอนะค่ะ
-
เห้ยยยย จบได้ไงตัวเอง
เค้ายังไม่ได้ไปอ่านใหม่เลยนะ ก๊ากกกกก
ความจริงไม่รู้เนอะว่าจบออกมาแง่ไหน
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ^^
ก็อยากได้แฮปปี้เนาะ ทุกข์มาตลอดแล้ว
เห็นเค้าชอบกินมาม่าแต่ก็รักแฮปปิ้งเอนดิ้งน้าาา
ยังไม่อยากให้จบเลย แงงงง
ขอตอนพิเศษ500ตอนนะค่ะ ก๊ากกกก
-
จะจบไงแว๊ o22
-
อ้าวววว จบไวไปมะ
-
งะ ไม่ยอมๆ ไม่ให้จบแง๊ๆ T^T อยากอ่านต่อๆ
อย่าจบเลยน้า T^T
-
อ้าววว จะจบและหรอ
-
รอค่ะ :monkeysad:
-
จะจบแล้วเหรอ ขอบคุณนะครับ ที่มาลงนิยายให้อ่าน
อย่างไรก็ตามขอให้จบแบบทุกอย่าง เคลียร์นะครับ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนจบนี่จบเฉพาะตอนของกัสกับวินหรือเปล่า
ถ้าเป็นจบทั้งเรื่องมันจะไวไปนะ
จะจบได้ไงอะ
-
รอๆๆ
-
กัสกับวิน พอหวานแล้วน่าร้ากกกก :impress2: :impress2:
แต่... จะจบไวไปมั้ยย ยย :z3: :z3:
-
ร้าย 31 ความรักของเรา
“อื้ออออออ โว๊ยย ไอ้บ้า มึงหยุดซะทีดิว่ะ”ผมโวยวายเมื่อไอ้กัสเริ่มไซร้มือเข้าไปในเชิ๊ตตัวบางของผม ไอ้หมาบ้านั้นก็เห่าไม่ได้
หยุด ไอ้กัสยิ้มที่ได้แกล้งผมที่กำลังกระฟัดกระเฟียด
“หยุดไม่ได้แล้ว มึงปลุกมันตื่นก็ต้องรับผิดชอบ ~”แววตามันดูซุกซนและเย้ายวนชวนถีบ
ก่อนก้มหน้าลงไปบดขยี้กับหน้าอกผมสองข้าง ผมพยายามผลักไหล่มันออกแต่ว่า…
“อา…อะ..ไอ้..อือ…กูไม่เอาตรงนี้…”
“จะเอาตรงไหนครับ หึ” มันถาม มือไล้ไปลูบไซร้ที่หว่างขา ก่อนจะลูบทักทายกับวินน้อยเบาๆ
ผมหลบตามัน หน้าร้อนวูบวาบ ไอ้กัสสอดลิ้นเข้ามาในปากผมอีกครั้ง ลมหายใจอุ่นๆกำลังจรดอยู่ที่แก้ม
“ไอ้กัสส…มึง”ผมปรามเมื่อมันสอดมือเข้าไปในกางเกงผม พร้อมกับกอดกุมส่วนตรงนั้นเต็มมือบีบเคล้น ปลุกอารมณ์จนผมต้องกัด
ปากระงับเสียงน่าเกลียดที่กำลังจะเปล่งออก
โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง !!
แล้วมึงจะเห่าเพื่อ ไอ้หมาบ้า เดี๋ยวก็มีคนออกมาหรอก…
“ไม่แกล้งแล้ว เข้าไปในบ้านอาบน้ำกันเหอะ เปื้อนหมดแล้วหว่ะ”มันว่าลุกออกจากตัวผม ก่อนจะพยุงผมลุกขึ้นแล้วอุ้มเข้าไปใน
บ้าน
ไอ้เลว…
“คุณวินเป็นอะไรเหรอค่ะนั่น”
“ออ ปล่าวครับนม เล่นกันนิดหน่อย”ไอ้กัสว่า พลางก้มลงมองหน้าผม
“ค่ะๆ”นมหัวเราะ ตามประสา รู้สึกอายๆสายตาของพวกสาวใช้ที่มองมา ผมซุกหน้ากับอกกว้างจะพาไปไหนก็ไปเร็วๆ
“งั้นผมขึ้นไปข้างบนก่อนครับ ไปทำภารกิจอะไรนิดหน่อย”
“อย่าหักโหมมากนะครับ เดี๋ยวคุณวินเขาจะไม่สบายเอา”
“หึหึ ครับนม”
พูดไรกัน…เรื่องแบบนั้นมัน…
กรี๊สสสสสสสสสสส !!
แต่ผมก็โดนมาเยอะนี่นา…กับมันคนเดียว…
“เป็นไรทำหน้าแปลกๆ”
“ป่าว”
“เหอะ กลัวอยู่เหรอไง”
“อะไร ทำไมต้องกลัว”
“ปากดีอย่างนี้ให้ตลอดเหอะ”มันว่า ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้อง วางผมลงบนเตียงกว้าง
‘ไปอาบน้ำกันเหอะ’
มันกระซิบเสียงแหบพร่า ถกเสื้อยืดผมขึ้นเลยอก ก่อนจะแลบลิ้นลงเลียรอบๆเม็ดไตสีจัดสองข้าง ผมหายใจถี่เร็ว มันถอดเสื้อผ้า
ผมออกจนหมด สภาพเราตอนนี้กำลังเปลือยทั้งคู่ ไอ้กัสอุ้มผมขึ้นจากเตียง พาเข้าไปในห้องน้ำ ต่อจากนั้นก็…
“อ๊าส์ …..”
.
.
.
.
.
“หอมมหว่ะ”
“อืออ มึงอย่ามาไซร้ กูเหนื่อย ไม่ไหวแล้ว”ร่างบางงอแง ผมกระชับกอดมันแน่น เนื้อตัวมันนุ่มนิ่มน่าจับไปซะหมดจนผมอยาก
ขนตาแพยาวปิดสนิท แม้แต่ตามหลับมันก็ยังดูดื้อรั้นและเอาแต่ใจ แก้มเนียนขึ้นสีพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นประปราย ผมสูดความ
หอมจากแก้มเนียน ลูบไปตามไหล่ไต่ลงตรงเอวสอดเข้าไปในขาหนีบ ร่างบางลืมตาขึ้นตกใจ ผมยิ้ม สงสารก็น่าสงสารอยู่หรอกแต่
ความอยากมันมีมากกว่า ทำไงได้ เมียผมน่ารัก
“ไอ้เชี่ย ทำไรอ่ะ ไม่เอาแล้วนะ…นอนๆเหอะ”ไอ้วินหันหน้าเข้ามาผม ก่อนจะรวบหัวผมเข้าไปกอด ผมยิ้มกอดรร่างบางตอบก่อนจะ
หลับไปพร้อมกัน
.
.
.
.
“อือออ ร้อนนน มึงกอดกูไมหว่ะ”
“อื่อออ”ผมงัยเงียตื่นเมื่อมือเล็กกำลังตบและดิ้นอยู่อย่างไม่เป็นสุข ผมสะบัดหัวไล่ความมึนงงยิ้มปนหัวเราะ เขย่าร่างบางให้ลืมตา
ตื่น
“มึงนั้นแหละ กอดเจียนจะขึ้นกูอยู่แล้ว”
“อึก…อือ หิวอ่ะ กี่โมงแล้ว”มันลุกขึ้นนั่งพลางขยี้ตา ผมนอนแพ่ซ่าอยู่บนเตียงมองไอ้วินที่ค่อยลุกออกไปมองนาฬิกาที่หัวเตียง
ก่อนกระโจนกลับมาที่เตียง
“เกืยบเที่ยงคืนแล้ว หิวอ่ะ”
“ลงไปหาไรกินด้านล่างดิ”
“เจ็บ…”
“อืมๆ เดี๋ยวพาไปกินข้างนอกกัน”ผมเห็นมันอมยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นไปล้างหน้าแต่งตัว ไอ้วินนั่งรออยู่บนเตียง ผมพยุงมันเข้าห้องน้ำ
ก่อนจะช่วยใส่เสื้อผ้าให้ แล้วอุ้มลงไปด้านล่าง พาขึ้นรถ
“ไปไหน”
“ไปหาไรกินไง”
“ไม่ใช่ ! ไปกินที่ไหน กูยังเดินไม่ค่อยจะได้เลยนะเว้ย ขืนมึงอุ้มเข้าไปในร้าน กูก็อายแย่”
“อายทำไม กูไม่เห็นจะอาย”ผมว่า พลางมองทาง ขับรถเลี้ยวเข้าไปในซอยข้างหน้า ซึ่งเป็นร้านอาหารเล็กๆของไอ้เฮร์ทที่เปิดไว้
ให้เด็กนักเรียนใจแตก มาดริ้งค์ มาดื่มกันโดยเฉพาะ
“ใครจะไปหน้าด้านเหมือนมึง…”มันว่าเสียงอ่อย สงสัยคงนั่งด่าผมต่อในใจ วันนี้คงรุนแรงไปหน่อยมันเลยเจ็บตูดเดินไม่ค่อยได้ซะ
งั้น ทั้งๆที่ผมทำเบาๆแล้วเนี่ย
“ถึงแล้ว”ผมลงจากรถพร้อมกับเดินออกไปพยุงไอ้วิน ไม่กล้าอุ้มครับ เดี๋ยวมันโกรธ
มันมองร้านตาแป๋ว หันมามองผม
“ผับหนิ”
“ไม่ใช่ แต่คล้ายๆอาหารอร่อยดี มึงคงชอบอะ”
“อืม”ผมกับไอ้วินเดินเข้าไปในร้าน เห็นไอ้เฮร์ทยิ้มเฉ่งมาแต่ไกล เดินเข้ามาหาผมกับไอ้วิน
“อ้าวเฮีย มาไม่บอกไม่กล่าวกันเลย มีอะไรสนุกๆมาให้ผมทำปล่าวเนี่ย”ไอ้เฮร์ทยิ้มพลางมองร่างคนตัวเล็กที่หน้าซีดเผือก
“ออ มีของดีมาฝากเว้ย”
หมับ !
“ไปไหน”
“ไอ้สัสกัส ปล่อยกูนะเว้ยย อึกก พวกมึงคิดจะทำอะไร…”
ไอ้วินว่าเสียงสั้นพร้อมกับผลักตัวผมออก ผมจับมือร่างบางไว้แน่น ปล่อยไปไม่ได้หรอก
“เป็นอะไร วันนี้กูจะมาฝากท้องกับมันตะหาก มึงเป็นไรของมึงเนี่ย”
“เมียเฮีย ขวัญอ่อนจัง มาๆทางนี้ วันนี้เฮียซันก็พาไอ้แซมมาเที่ยวด้วยนะ สงสัยเป็นวันร่วมญาติแน่ๆเลย”
ไอ้เฮร์ทว่าอารมณ์ดี ผมกระชับกอดไอ้วิน ตัวมันสั้นแถมยังหน้าซีดอีก ผมไม่น่าแกล้งมันเลย
“เป็นไร ฮึ”
“แค่กลัว…”
“กูไม่ปล่อยให้ใครมายุ่งกับมึงอีก”ผมว่า พลางเดินตามไอ้เฮร์ทเข้าไปด้านในขึ้นตรงไปชั้นสองซึ่งเป็นชั้นสำหรับพวกผมเท่านั้น
“อ้าวเฮ้ย พาไอ้วินมามอมถึงนี่เลยเหรอว่ะ”
แหม ! สัสซันทักได้จื๊ดใจกูมาก
“เรียบร้อยมาก่อนหน้านี่แล้วตะหากหล่ะ ใช่ไหมที่รัก”
ฮิ้ววววววววว !!
ไม่เขินก็อย่าหน้าแดงสิวินเฮ้ยยย !!~
“เดินกันมาช่วยพยงพยุงกันใหญ่ จัดหนักหล่ะสิท่า”ไอ้ซันว่า คนในวงต่างหัวเราะเฮลั่น ไอ้วินยิ้มแห้งๆหน้ามันแดงมากเลยครับ ผม
ยกมือปราม ก่อนจะเสียงหัวเราะค่อยๆหยุดลง ผมกับไอ้วินนั่งลงที่โต๊ะ ไอ้วินนั่งข้างไอ้แซม กับผม พยายามกันมันห่างๆกับไอ้
เฮร์ทไอ้แป๊บ เห็นหน้ามันสองคนผมก็ปวดใจนะครับ ไม่น่าเลย มันโกรธจนหน้ามืดตามัวเองไปแท้ๆ
“อยากกินไรเป็นพิเศษไหม๊”ผมถามคนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆ
“อะไรก็ได้ มึงสั่งมาเหอะ กูหิว”
“อืม ไอ้เฮร์ทจัดเต็ม ทำมาเยอะๆหิวจะแย่แล้ว”
“ครับ รุ่นพี่ !”มันทำเสียงจริงจัง ก่อนจะเดินออกไป ไอ้เฮร์ทเห็นเถื่อนๆแบบนี้มันเป็นพ่อครัวใหญ่ในร้านของมันหล่ะครับ ทำอาหาร
อร่อยเป็นเลิส ได้วิชาจากแม่มันมาทั้งนั้น
“แล้วนั้นไอ้แซมเป็นอะไรไปแล้วอะ”มันหันไปถามไอ้ซันที่นั่งประคองร่างไอ้แซมอยู่
“เมา”
“ปกติมันไม่กินเหล้าไม่ใช่เหรอว่ะ”
“ไม่รู้มัน ช่างเหอะ เดี๋ยวกูค่อยพากลับ”
“อืมๆ”
“แล้วไอ้แป๊บไปไหนแล้วอ่ะ”ผมถาม ช่วงนี้กูขี้สงสัย
“เดินบิดตูดไปไหนแล้วก็ไม่รู้ งอนผัวมันตามระเบียบ”
“เฮ้ย จริงดิ”
“น่าจะ เห็นเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยล่าเหยื่อ ก็หงอยๆไปทั้งคู่”ไอ้ซัน
ไอ้เฮร์ทไอ้แป๊บเป็นเพื่อนสมัยอนุบาลครับ บ้านก็อยู่ข้างกัน เล่นสามพีด้วยกันมาตลอด แต่จู๋ๆมาได้กันเองแบบนี้ก็นะ สลดกันไปทั้ง
คู่ มันจะเล่นๆกับพวกที่รักสนุก แต่เรื่องรักสำหรับพวกมันแล้วจริงจังครับ รักใครแล้วก็รักจริง
“มาแล้วคร๊าบบบ !! คุณเฮียกับคุณศรีภรรยารอกันนานไหม๊เอ๋ย วันนี้ผมทุ่มฝืมือสุดตัวเลย”
ไอ้เฮร์ทเดินมาพร้อมกับเด็กเสริฟสามสี่คน วางอาหารลงบ่นโต๊ะ เยอะแยะเลยครับ
“โห น่ากินอะ เห็นหน้าเถื่อนๆไม่คิดว่าจะทำอาหารน่ากินแบบนี้”ไอ้วิน เปิดหูเปิดตามือเตรียมถือช้อนซ้อมเรียบร้อย
“กินให้อร่อยนะคุณมึง”ไอ้เฮร์ทยิ้มให้ไอ้วิน ก่อนจะเดินลับหายไป
“กินแล้วนะ”ไอ้วิน
“อืม”
.
.
.
“พี่ซัน ~”
“อะไรมึง”
“ปวดหัว~”
“เออ เสือกแดกไปเองหนิมึง”
“อืออ ๆ ปวดหัวอะ”
“เฮ้ออ !!”
“กัส วิน กูพาไอ้ตัวแสบกลับบ้านก่อนนะ วันจันทร์เจอกันที่โรงเรียน อย่าลืมไปเรียนหล่ะมึง”
“อืม”
ผมมองไอ้ซันที่แบกไอ้แซม หายลงไปชั้นล่าง ก่อนจะนั่งรอให้ไอ้วินกินไปเรื่อยๆ คงหิวมากเพราะไม่มีทีท่าว่าจะอิ่ม
“ไมมึงไม่กินอะ”
“มึงกินไปเหอะ”
“ออ แต่มึงยังไม่กินไรเลย”
“ทำไมเป็นห่วงกูเหรอ”
“ป่าว กูแค่กลัวมึงไม่มีแรงขับรถไปส่งที่บ้าน”
“เหอะ ไม่มีแรงทำอะไรกันแน่ !~”ผมล้อ ดึงมันมากอด ไอ้วินผลักผมออก ก่อนจะหยิบกุ้งเข้ามาปากเคี้ยวแก้มตุ้ยต่อ
ดูท่ามันจะชอบกินกุ้งนะเนี่ย …
กินเสร็จผมก็ชวนไอ้วินขึ้นมาบนชั้นดาดฟ้า ลมเย็นๆโชยพัดผ่านตัวทำให้รู้สึกผ่อนคลาย
ผมนอนลงแผ่ตัว ดูแสงที่เปล่งประกายจากท้องฟ้า ยามค่ำคืนหากไร้แสงจากดวงจันทร์คงไร้ซึ่งเสน่ห์หายามราตรี หากไร้แสงเล็ก
น้อยจากดวงดาว ค่ำคืนนั้นดวงจันทร์คงเหงาน่าดูหากต้องอยู่อย่างเดียวดาย
“กัส”
“….”
“ทำไมมึงดีกับกูจัง ไม่โกรธ ไม่เกลียดกูแล้วรึไง”
.
.
.
“ทำไม เหรอมึงชอบแนวซาดิส จูบ ตบ ตี แล้วข่มขืน”
“…..”มันส่ายหัว หยิบน้ำขึ้นมาดื่ม
“ป่าวแค่แปลกใจ คิดว่ามึงจะ…เป็นเหมือนเดิม บางที อาจจะร้ายใส่กูกว่าเดิม…”
“ทำไมในเมื่อกูเข้าใจเรื่องทุกอย่างหมดแล้ว”
“แล้วทำไม…ยังขู่ให้กูมากับมึง”
ทำไม
ทำไมเหรอ…
กูยังไม่แน่ใจ วิน…
“ไม่รู้ดิ เมื่อก่อนกูอยู่แบบไม่มีใครมาตลอด…เที่ยวเตร่กับดูแลกิจการไปวันๆ”
“พอมีมึงเข้ามา…ก็พอจับพวกมึงมา…มึงก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตกู”
“ที่รู้ๆกูยังไม่พร้อมจะปล่อยมึงไป”
“เข้าใจไหม…”
“…………………………….”
“มึงชอบกูงั้นดิ”
.
.
.
.
“มั้ง กูอาจชอบมึง”
“แต่กูอะ เกลียดมึง”
.
.
.
“จะเกลียดได้นานแค่ไหนเชียว ไอ้ตัวแสบบ”ผมบี้จมูกมันเบาๆครับ มันหัวเราะ
ซบลงบนอกผม
“มึงจะให้กูรักมึงได้ไง มึงทำกับกูไว้เยอะ”
“เยอะจนน่ากลัว…”
“ให้อภัยแล้วเปิดใจรับกูเข้าไปสิ”
“สัส ! ใครจะให้อภัยกันง่ายๆ”
“มึงก็รู้กูไม่ได้เลวโดยสันดาร ที่กูทำกับมึงเพราะกูเข้าใจผิด…บางที…มันอาจจะเป็นพรหมลิขิตก็ได้นะมึง”
ทำไมพรหมลิขิตกูรุนแรงจังหว่ะ !!! (วิน)
“ยังไงก็ช่าง ! มึงต้องดีกับกูมากๆ รักกูมากๆ ดูแลกูมากๆ เพราะสุดท้ายยังไงไอ้เกมส์มันก็ทิ้งกูไปแล้ว มันไม่สนใจด้วยซ้ำว่ากูจะ
ต้องอยู่กับคนเลวๆแบบมึง”
ได้ทีมันก็ด่าใหญ่ (กัส)
“ไอ้เกมส์มันไม่ได้ทิ้งมึง แถมมันยังรักมึงและฝากกูดูแลมึงด้วย”
“จริงดิ มึงโกหกกูป่าว”
“ทำไมกูต้องโกหกมึง”
“เรื่องไอ้เกมส์รักกูไง กูว่าบางทีกูรักมันแบบพี่น้องมากกว่า บ้างครั้งกูก็เผลอไผลไปกับความรู้สึกไปบ้าง แต่ยังไงไอ้เกมส์มันก็เป็น
คนที่ดูแลกูดีที่สุด”
“อืม และต่อไปก็จะเป็นกู กูจะดูแลมึง ชดใช้ความผิดที่เคยทำกับมึงตลอดชั่วชีวิตของกู ดีป่าว”
“เรื่องของมึง ชีวิตกูเป็นของมึงแล้วนี่ อย่าเก็บไว้แล้วเอาไปทิ้งๆขวางๆหล่ะ เพราะสุดท้ายถ้ากูทนไม่ไหวกูจะหนีจากมึงเอง”
“ถ้าเมียวินน่ารักขนาดนี้ ผัวกัสจะกล้าทิ้งลงได้ไงครับ ฮึ”
“ชิส์ ลองมึงร้ายใส่กูดูสิ”
“หึหึ ไม่ร้าย แต่จะทำ ทุกวันเลย ได้ป่าว”
“ไอ้หื่น !”
“ฮ่าๆๆ”
“ไหนลองเรียกผัวกัสดิ๊”
“ฝันไปเหอะมึง”
“นะๆๆๆ”
“โอ๊ย ไอ้บ้ามึงอย่ากัดนิ้วกูดิ”
“มึงไม่ยอมพูดเพราะๆอะ”
“อืออ เจ็บบ ครับผัวกัส !”
“หึหึหึ น่ารักจังเลย ขอจุ๊บปากที”
“อุ๊บ…ส์…”
ผมอยากขอบคุณคนในอ้อมกอดที่ยอมให้อภัย…
กับความผิดมากมายที่ผมเคยทำ…
ตึก ตึก ตึก ~
หัวใจผมเต้นแรงมากมายเมื่ออยู่กับคนตรงหน้า…
ดวงตาที่สุกเปล่งปลั่งกำลังสะท้อนใบหน้าที่มีความสุขของผม…
วันนี้ผมเจอสิ่งที่ดี…
และคงจะไม่มีวันปล่อยมือมันไปอีกแล้ว…
ยูกิ…
ตอนนี้พี่มีความสุขมากเลยนะ…ขอบคุณเธอ…การสูญเสียเธอไม่ได้เป็นสิ่งที่น่ายินดี…
แต่เป็นเหมือนจุดเปลี่ยนชีวิตของเราทั้งสอง…สอนให้ผมรู้จักความแค้น…โกรธ…เกลียด…
เจ็บปวด…พร้อมกับความรักที่แสนข่มขื่น…ความรักสอนให้เรารู้จักกับคำว่าให้อภัย…
เป็นความรู้สึกที่พิเศษจนผมบอกไม่ถูกเลยทีเดียว…
บ้า…
บ้าไปแล้ว…
ผมกำลังรู้สึกดีกับมันนั้นเหรอ…ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน…
ชีวิตผมตั้งแต่เด็ก พ่อผมเสียตั้งแต่ไม่เกิด แม่เป็นคนไทย มีครอบครัวใหม่ที่ญี่ปุ่น
แม่ไม่ต้องการผมซักเท่าไหร่ เพราะเธอมีลูกๆที่น่ารักเป็นอีกหนึ่งครอบครัวแล้ว
ผมก็เหมือนคนนอก…
จำความได้ หญิงวัยกลางคนมาเยี่ยมแม่พร้อมกับเด็กผู้ชายน่ารักคนหนึ่ง เธอเห็นผมน่ารักจึงขอแม่เอามาเลี้ยง ผมร้องไห้…แต่
สุดท้ายผมก็ยอมไปกับเธอ
อยู่เมืองไทยพ่อแม่ของไอ้เกมส์ดูแลผมดีมากจนไอ้เกมส์เองอิจฉา แกล้งผมอยู่บ่อยๆ
คุณแม่เลยดุมัน ผมเรียกมันว่าพี่ มันเรียกผมว่าน้อง ความรู้สึกตอนนั้น เหมือนผมกำลังจะมีครอบครัวแล้วจริงๆ พ่อ แม่ ลูก
ครอบครัวที่เรารักกัน
ผมกับไอ้เกมส์ช่วยเหลือวึ่งกันและกันตั้งแต่เด็กๆจนโต มันเติบโตในบุคลิกที่แสนเย็นชาและเลือดเย็นหากใครยังไม่รู้จักมันดีพอ
เหมือนผม ส่วนผมกลับเป็นไอ้อ่อนที่ติดมันแจ คิดไปคิดมาเรื่องของผมก็เหมือนกับไอ้ซันกับไอ่เจ้าแซม แต่แซมมันน่ารักกว่าเยอะ
ใครๆก็รักมัน แตกต่างจากผมที่ขาดความอบอุ่น และขาดการได้รับการเอาใจใส่
ผมกับไอ้เกมส์ย้ายออกจากบ้านมาอยู่คอนโดด้วยกัน เพราะคุณพ่อเริ่มล้มป่วย ธุรกิจใหญ่โตก็ได้มันถูกฝึกให้ดูแล ส่วนผมมันห้าม
ไม่ให้เข้ามายุ่งกับกิจการบ้านมัน เพราะกลัวผมเดือดร้อนนั้นเอง
จนถึงวันนี้ผมเจอกับไอ้กัสที่โรงพยาบาลพร้อมกับความผิดร้ายแรงที่มันป้ายสีให้
ครั้งแรก…
ในห้องน้ำ…
ไอ้เฮร์ทไอ้แป๊บ…
ทะเล…………………
ทุกอย่างมันเลวร้าย ผมร้องไห้ฟูมฟายและขอร้องกับพระเจ้า ในทุกๆวันขอให้มันเป็นเพียงฝัน
แต่ตอนนี้ไม่ใช่ฝัน อสูรร้ายคนนั้นกำลังนอนดูดาวอยู่ข้างๆผม
พร้อมกับคำสารภาพรักนั้นเหรอ…
.
.
.
แต่ผมก็รู้สึกดี มันอบอุ่น มันไม่ใช่คนเลวร้าย มันให้อภัยไอ้เกมส์ …คนเราหากมีความรัก
บางครั้งเหตุผลมันก็ช่างไร้ค่า…
ผมเข้าใจ…ถ้าหากเรารักใครซักคน…เราก็อยากจะทำอะไรให้คนที่เรารัก…
เหมือนไอ้กัส…
มันไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลย
ผมยังมีวันนี้ได้เพราะมัน บางทีผมอาจตายไปแล้วก็ได้…
เพราะความรักของมันฉุดรั้งความตายของผมไว้…
หากมันเป็นคนเลว…ผมคงตายไปนานแล้ว
.
.
.
วันนี้ผมมีความสุข…
พร้อมจะลืมความทุกข์ในทุกๆเรื่อง
เริ่มต้นใหม่กับชีวิต…
ไอ้เกมส์เองก็เช่นกัน
ผมจะหยุดความรู้สึกที่ไม่ควรออกจากใจ
.
.
.
ตึก~ ตึก~ ตึก~
ใจผมกำลังเต้นแรง…
อีกไม่นานผมคงรักมันเต็มหัวใจ
อีกไม่นานมึงจะรักกูวิน...
สุดท้ายเราจะรักกัน…
อ่านมาถึงตรงนี้คุณกำลังงึมงำด่าคนเขียนอยู่ใช่ไหม
จบแล้วจริงๆครับ….
เรื่องราวความรักที่เลวร้ายในอดีตของผมและไอ้กัส…
แต่จริงๆแล้ว มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นเองนะ…
อิอิ…
.................................................
ตอนจบนี่จบเฉพาะตอนของกัสกับวินหรือเปล่า
ถ้าเป็นจบทั้งเรื่องมันจะไวไปนะ
จะจบได้ไงอะ
ทายถูกแล้วค่ะ ที่จริงเรื่องราวมันยังไม่จบแต่ที่จบคือเรื่องราวร้ายๆของคู่นี้ได้จบพร้อมกับความรักที่กำลงัเจริญงอกงามแทน
(ลิเกมาก) อิอิ แหมๆอย่าเพิ่งโบกมือลากันนะ ยังเหลืออีกหลายคู่เฮ้อ ยังไม่เคลียร์ๆๆ
ส่วนคู่หลัก? วิน-พอร์ท มันยังไม่จบเลยค่ะ อีนังพอร์ทมันไม่เคยบอกรักนู๋คิวท์เราเลยสักครั้ง ทั้งคู่อยู่ในช่วงมึนอึน แต่ที่คนเขียนจะจบวิน-กัส เพราะ ยิ่งเขียนมันยิ่งเพลิน = =" จวนจะลืมคู่หลักไปแร้ววว แงแง
ซัน-แซม
เฮร์ท-แป๊บ คู่พิเศษจ้า
ส่วนคู่หลักเรื่องนี้มี สามคู่ อิอิ นายเกมส์ของเรายังไม่มีเคะน้อยกลอยใจเลย มันจะจบได้ยังไงายยยยย
เห็
(คู่มันเยอะมาก - -") สาเหตุที่คู่เยอะเพราะคนเขียนโรคจิต คิดตัวละคร มันต้องมีคู่ = =" จะปล่อยให้โดดเดี่ยวไม่ได้ น่าสงสาร :o12:
ส่วนคนที่ PM มาหาเรา ขอบคุณมากๆนะค่ะ ได้อ่านแล้สปลื้มมากมายเลยค่ะ อิอิ
ขอบคุณทุกเม้น ทุกความคิดเห็น ที่ช่วยให้เรื่องราวของคู่นี้จบลงด้วยดีค่ะ ^^ :กอด1: :กอด1:
ปล.จบคู่พอร์ทคิวท์เมื่อไหร่ อย่าลืมติดตามคู่เกมส์กันด้วยนะ อิอิ :o8:
ตอนหน้าเจอกันสัปดาห์หน้านะ ช่วงนี้เหนื่อยมากแล้วว :o12: :o12:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบคู่วิน - กัส ได้หวานมาก ก :o8: :o8: :o8:
-
จบซะน่ารักมากกกกก ยินดีกับทั้งคู่คร้า :L2:
รอคู่อื่นๆอย่างใจจดใจจ่อ โดยเฉพาะซันแซม อิอิ :z1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:mc4: :mc4: ยินดี กะ กัส แล้วก็ วิน ด้วยยย นะค่ะ
ในที่สุดก็เข้าใจกัน แล้วก็ รักกันซะที
:-[ :-[
-
อิอิ หวานมากกก
ดีใจอ่ะ ยังไม่จบ หุหุ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
จิ้มก่อนอ่านนน :z13: :z13:
-------------------
ก่อนอื่นแก้คำผิดก่อนนะค่ะ
ผมมองไอ้ซันที่แบกไอ้วิน <<<< น่าจะเป็นแบกไอ้แซมนะ
“มึงจะให้กูรักมึงได้ไงวิน มึงทำกับกูไว้เยอะ” <<<<< น่าจะเป็น "มึงจะให้กูรักมึงได้ไงกัส"
ยังไม่จบบบ *-* อิอิ ขอตอนพิเศษไปสามร้อยตอนนะค่ะ หุหุ
จริงๆชอบคู่ทรหดค่ะ พอร์ท-คิวท์
กัส-วิน ชีวิตามันมีไรให้ดราม่าอีกเยอะ ฮ่าๆๆ
กัส-วิน ลงเอยกันสวยงามแล้ว อยากอ่านมุมน่ารักๆเวลาเค้าสวีทกันอ่า อยากให้มีมือที่สามด้วย มันจะได้ดราม่าอีก>O<
เกือบลืมไปแล้วนะค่ะเนี่ยว่าคู่หลักของเร่องเป็นใคร ฮ่าๆ
ก็ว่าอยู่ จำได้รางๆว่าเขายังไม่ได้บอกรักกันนี่หว่าคู่หลักน่ะ
จะอย่างไงก้แล้วแต่ติดตามต่อนะค่ะ^^ สุ้ๆค่ะ
-
อ่ออออ จบแค่คู่กัส-วินนี่เองง
-
โห่นึกว่าจบน่ะเนี๊ยะ ดีน่าแค่จบเรื่องร้ายๆ :a14:
รอตอนต่อไปน่ะ :m13:
:L2: :L2:
-
จิ้มก่อนอ่านนน :z13: :z13:
-------------------
ก่อนอื่นแก้คำผิดก่อนนะค่ะ
ผมมองไอ้ซันที่แบกไอ้วิน <<<< น่าจะเป็นแบกไอ้แซมนะ
“มึงจะให้กูรักมึงได้ไงวิน มึงทำกับกูไว้เยอะ” <<<<< น่าจะเป็น "มึงจะให้กูรักมึงได้ไงกัส"
ยังไม่จบบบ *-* อิอิ ขอตอนพิเศษไปสามร้อยตอนนะค่ะ หุหุ
จริงๆชอบคู่ทรหดค่ะ พอร์ท-คิวท์
กัส-วิน ชีวิตามันมีไรให้ดราม่าอีกเยอะ ฮ่าๆๆ
กัส-วิน ลงเอยกันสวยงามแล้ว อยากอ่านมุมน่ารักๆเวลาเค้าสวีทกันอ่า อยากให้มีมือที่สามด้วย มันจะได้ดราม่าอีก>O<
เกือบลืมไปแล้วนะค่ะเนี่ยว่าคู่หลักของเร่องเป็นใคร ฮ่าๆ
ก็ว่าอยู่ จำได้รางๆว่าเขายังไม่ได้บอกรักกันนี่หว่าคู่หลักน่ะ
จะอย่างไงก้แล้วแต่ติดตามต่อนะค่ะ^^ สุ้ๆค่ะ
ขอบคุณค่ะ :กอด1: :กอด1: แก้ไขให้เรียบร้อยแล้ว พอดีแต่งไว้ตอนดึก คนเขียนมันมึน = =" อิอิ
-
จบซะทีนะคู่แห่งความโหดอ่ะ
-
รอคู่ต่อไปนะคะ
-
:-[ :-[ :-[
-
ตบเข่าไปฉาดนึงว่าแล้วต้องจบคู่กัส-วัน
ดีค่ะเอามาหลายๆคู่เลยจัดมาค่ะมันดี
-
ในที่สุดดดดดดด ก็มีความสุขกันทุกคน :mc4:
รอคู่อื่นต่อค่ะ
-
น่ารักๆ........เรื่องร้ายมานก้อผ่านไปได้สิน้าา
ยังไงก้อจะรอติดตามต่อไป อิอิ
อย่าลืมมาต่อน้า คนอ่านอ่ะรอนานแล้วมันไม่มีกำลังใจทามอย่างอื่น อิอิ
ยังไงก้อจะรอนะค๊าฟฟ^^!!
-
จบไป แล้ว ตบ จูบ ข่มขืน สุดท้ายหว่านซะ แอบอิจฉาเลย กัส รักวิน เต็มๆๆ
-
อ่านไปไฟท่วงจอ อิจฉาจริงไรจริง พอเลิกโหดก็หวานจนเลี่ยน จะมากไปแล้วเห็นใจคนแก่บ้างเถอะเด็กๆ
-
ขอบคุณค่ะ และรอคู่อื่นด้วยนะจ๊ะ
-
จบด้วยดีนะคู่นี้ >< ตามคู่ต่อไปๆๆ o13 o13
-
:-[ :-[ :-[ น่ารักๆ ดูอบอุ่นดีจัง อิอิ
-
:เฮ้อ: นึกว่าจบแค่นี้ แต่ รอ คู่หลัก นะค่ะ รีบๆมาน่ะ
ส่วนเกส์ม ให้บทเรียน เรื่องความรักหน่อยก็ดีนะ
จะได้รู้ว่าความรักมันต้องรักษาให้ดี จะได้ไม่โดน
ขโมยหัวใจไปอีก o18
-
:L2: :L2: :L2: โอ๊ยย น่ารักอะ อิอิ รอ :L2:ติดตามคู่หลักจ้าาา :z2: :z2:
-
จิ้มก่อนอ่านนะคับ
-
มาต่อเร็วๆๆนะค่ะ อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
-
ร้าย 32
ซ่าส์ ๆ !!!~
เม็ดน้ำใสๆไหลออกมาจากบนท้องฟ้าสีครึ้ม ร่างเล็กวิ่งหลบฝนเข้าไปในใต้ต้นไม้ใหญ่น่าโรงเรียน มือเล็กกอดรัดกันแน่น ปากบาง
ซีดสั่น ชะเง้อคอรอคนที่อยู่ข้างในโรงเรียนอย่างมุ่งมั่น
“อ้าวว นี่ยัยคิวท์รอสามีเธออยู่เหรอจร๊ แหมน่าสงสารโดนพอร์ทเค้าสวมเขาให้แล้วหล่ะสิ ที่รักของเธอหนะ ออกไปกับยัยเจนแฟน
เขาตั้งนานแล้วย่ะ น่าสงสาร น่าสงสาร ฮ่าๆๆๆ”
ร่างบางของเด็กสาว สองสามคน ยืนถือร่มหัวเราะใส่หน้าเขา ร่างบางเฉหน้าไปทางอื่น ไม่ได้เก็บเอาเสียงนกเสียงกามาคิดต่อแต่
อย่างใด พวกเธอเบะปากใส่เชิงสมเพชก่อนจะหัวเราะคิคักออกไป เขาหันไปมองพวกเธอที่เดินผ่านไปแล้วตาแดงก่ำ ยกโทรศัพท์
สีฟ้าออกมา กดไปยังเจ้าของเบอร์ที่ปล่อยให้เขามายืนรอ แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่เขาเรียก…
ไปไหน
ปล่อยให้เราออกมายืนรออยู่ตั้งนาน
ถ้าไม่มาแล้วก็น่าจะโทรบอกกันบ้าง
ไม่ใช่ให้เขามายืนตากฝนรออยู่แบบนี้…
ซ่าส์ ๆๆ !!!
ฝนเทลงมาเม็ดใหญ่ ท้องฟ้ามืดครึ้มลง ตัวผมเปียกโชก นักเรียนต่างทยอยกลับบ้านกัน ผมยืนอยู่คนเดียว รอว่าอีกเดี๋ยวไอ้พอร์
ทมันคงจะมา…
.
.
.
โอ๊ย ~ ไม่ไหวแล้ว มืดแล้ว พอร์ทคงไม่มาแล้ว…
ผมบอกตัวเองหยิบกระเป๋าถือขึ้น เดินกอดกระเป๋าข้ามไปขึ้นรถเมล์อีกฝั่ง ผมนั่งปัดยุงอยู่นานกว่ารถเมล์หันหนึ่งจะมา ผมขึ้นไปบน
รถตัวเปียกชื้นๆคนข้างๆหันมามอง ผมขยับถอยห่างกลัวว่าเขาจะพลอยเปียกไปด้วย
แปะๆ
“น้องครับ”
“อือ ครับ”ผมสะดุ้งตื่น หันไปมองคนข้างๆที่เป็นต้นต่อของเสียงเรียก
“ใกล้จะสุดททางแล้ว จะถึงบ้านยังหล่ะ”
“….อืม ใกล้แล้วครับ ป้ายข้างหน้าก็จะลงแล้ว ขอบคุณที่ปลุกนะครับ”ผมยิ้มให้พี่ชายข้างๆพี่เขาก็ดูเป็นมิตรดี ผมหยิบกระเป๋าขึ้น
ก่อนจะลงจากรถ ลืมไปแล้วว่าผมไม่ได้จ่ายค่ารถเมล์ด้วยซ้ำ
กริ๊งงๆๆ~
เสียงโทรศัพท์ผมสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงผมรีบล้วงมือหา
แม่…
“ฮัลโหลครับแม่”
‘คิวท์ถึงบ้านยังลูก วันนี้แม่อยู่เวรคงไม่กลับ กินข้าวแล้วใช่ไหม๊ อยู่กับพอร์ทรึเปล่าเรา’
อึก…ขอบตาผมร้อนผ่าวเวลาที่เราอ่อนแอที่สุด เรากลับมองข้าม คนที่รัก ผมที่สุดอย่างแม่ไป…
“ครับ ถึงบ้านแล้ว แม่ดูแลด้วยเอง กินข้าวด้วยนะ ผมเป็นห่วง”
‘จร๊ เสียงคิวท์ดูเนือยๆไม่สบายรึเปล่าลูก’
“ป่าวครับ ผมสบายดีฮ่ะ”
‘อืม แค่นี้ก่อนนะคิวท์ แม่มีงานด่วน’
“บายครับ”
ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง เลี้ยวเข้าไปในซอยมืดๆบ้านผม ตอนดึกๆแบบนี้มันจะเปลี่ยวผมกลั้นใจวิ่งเข้าไปอย่างเร็ว
แฮ่กๆๆ
ผมยืนหอบอยู่หน้าบ้าน ไขกุญแจเข้าไป เปิดไฟ เดินขึ้นบันไดชั้นบน ถอดเสื้ออาบน้ำ
แต่งตัวเสร็จผมก็นอนกลิ้งอยู่บนเตียง รอว่าเมื่อไหร่ไอ้พอร์ทจะโทรมา จะโทรไปก่อนก็อาย
หายไปอย่างนี้ ไม่เป็นห่วงผมเลย…
.
.
.
.
.
“อื้ออ อืออ”ผมหงุดหงิดเหมือนมีอะไรเย็นมาลูบแขนผม ก่อนจะปัดออก ผมลืมตาขึ้น เห็นไอ้พอร์ทกำลังถือผ้าเช็ดตัวให้ผมอยู่
ร่างกายรู้สึกหนักอึ้ง ลุกไม่ไหว รู้สึกอุ่นๆร้อนในตัว เหงื่อไหลทั้งๆที่แอร์เย็น ไอ้พอร์ทใช้ผ้าเย็นลูบหน้าผมไปมา
“ไปทำอะไรมาถึงไม่สบาย”มันถามเสียงนิ่งๆ
“ป่าว อากาศมันเย็นๆมั้ง”ผมดันกายลุกขึ้น รู้สึกมึนหัว แค่เห็นไอ้พอร์ทมันก็รู้สึกดีแล้ว ผมซบลงกับอกกว้าง
“มีคนบอกว่าเห็นมึงกับผู่ชายบนรถเมล์”
…
“อ่อ นั้นมันคนที่เรานั่งข้างๆด้วยเอง”
“แล้วทำไมป่านนั้นแล้วยังไม่กลับ”
“ก็นายบอกให้รอ…”
“กูสายไปครึ่งชั่วโมงมึงก็น่ากลับบ้านเองได้แล้ว ถ้าไม่ใช่ไปเถลไถลเที่ยวที่อื่น”
“…..” ผมนิ่ง มองดวงตาของคนตรงหน้ารู้สึกเหมือนหัวใจผมกำลังโดนบีบอย่างหนัก อยากร้องไห้ออกมาดังๆ
เปลี่ยนไป…
พอร์ทคนที่เคยดีกับผม…
ตอนนี้กำลังเปลี่ยนไป…
ให้ร้ายกับผมยังดีกว่าทำเป็นเฉยชามองเหมือนผมไม่มีค่าแล้วในสายตาตอนนี้ยังจะดีกว่า …
“พูดไม่ออกหล่ะสิ ถ้าเพื่อนๆเจนไม่เห็นกูคงไม่รู้เหอะ” ไอ้พอร์ทว่า พลางนอนลงบนเตียง
ผมลุกจากเบาะ ขึ้นไปเข้าห้องน้ำ รู้สึกกลั้นน้ำตาตอนนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ
เจน…
แฟนเก่าของพอร์ท เธอสวย และมีเสน่ห์ เก่ง และเป็นคุณหนู ต่างกับผม ผู้ชายธรรมดาที่มันเผลอตัวมาคลุกคลีด้วย และอีกไม่
นานผมคงโดนเขี่ยออกเมื่อมีเธอเข้ามาแทนที่
อึก…อือออออออออออๆ
ผมปิดหน้าตัวเองร้องไห้ กัดปากปิดเสียงสะอื้นของตัวเอง รู้สึกเหมือนตัวเองใกล้จะโดนทิ้งลงทุกที…
ในขณะที่ผมกำลังรักเต็มหัวใจ
แต่มันกลับหมดรักผมเหลือน้อยลง
“เข้าห้องน้ำทำไมนาน”
“ท้องเสีย”
“เออ มานอนนี่มา ดึกอยู่เลย”ไอ้พอร์ทว่า ตบเบาะข้างๆ ผมล้มตัวลง กอดมัน กลัวจะไม่มีอีกแล้วกอดแบบนี้ มันอึ้งๆก่อนจะกอดผม
ต่อ ผมหลับตาลง รู้สึกอุ่นใจกับกอดของไอ้พอร์ท ผมรู้สึกดี..
“พอร์ท วันนี้ไอ้คิวท์หายไปไหนว่ะ”ไอ้วินทัก เมื่อเห็นผมเข้าไปเรียนโดยปราศจากร่างบางที่ตัวติดกันอยู่เสมอ ส่วนมันก็มีไอ้เชี่ยกัส
เป็นภูตตามตูดประจำตัวแทน
“ไม่สบายนอนซมไข้อยู่บ้าน”ผมว่า วางกระเป๋าลงบนเก้าอี้
“แล้วมึงไม่อยู่เป็นเพื่อนมันเหรอว่ะ”ไอ้วิน
“มันคงดูแลตัวเองได้ กูไม่อยากขาดเพราะมีซ้อมบาสอีก”
“เออ! แล้วไอ้คิวท์มึงไม่สำคัญรึไง”มันขึ้นเสียงเหมือนประชดก่อนจะหันไปจิกตาใส่ไอ้กัสทีนึง
“สำคัญดิว่ะ”ผมขึ้นเสียงใส่ไอ้วิน ก่อนจะหยิบสมุดเรียนขึ้นมาเมื่ออาจารย์เริ่มเข้ามาสอนคาบแรกแล้ว
ผมลืมตาขึ้น รู้สึกว่างเปล่าคล้ายคนข้างๆจะหายไปแล้ว ผมหันไป ภาวนาขอให้ผมคิดไปเองคนเดียว
ว่างเปล่า…
“กัสค่ะ”
“ครับเจน”
“เจนจะมาชวนไปกินข้าวด้วยกัน เอ่อ..กัสว่างไหม๊”เธอว่าเหล่ตามาทางไอ้วิน ไอ้กัส ไอ เกมส์ ที่ทำหน้าเฉยชาราวกับไม่ได้ยิน
เสียงสูงๆจี๊ดใจของเธอ
“ว่างครับ”ผมตอบตกลง เธอยิ้ม ระริกระรี้เข้ามาควงแขนผมอย่างไม่อายใคร แต่ใครจะว่าผู้หญิงสวยๆอย่างเธอคงไม่มีใครปฎิเสธ
“เอิ่ม…วันนี้คิวท์เขาหายไปไหนหล่ะค่ะ”
“ไม่สบาย”
“ออ เป็นอะไรหนักรึปล่าวค่ะ เจนอยากไปเยี่ยมจังเลย”เธอว่า น้ำเสียงดูเสแสร้งปนยิ้มเยาะผมไม่ได้คิดไร
“ไม่ต้องหรอก ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“ค่ะๆ หน้าเครียดเชียว พอร์ทลองกินนี่ดูนะค่ะ อร๊อย อร่อย”เธอตักอาหารใส่จานผม พลางยิ้มใสซื่อ ผมพยักหน้า ตักข้าวกิน รู้สึก
แปลกๆ
ผมเช็ดน้ำใสๆที่ไหลออกจากตา ลุกขึ้นจากเตียงด้วยความเพลียและหิวปนกัน
ร่างผมเซเหมือนจะล้ม ดีที่จับขอบโต๊ะเป็นหลักไว้ทัน ตาผมเหมือนจะพร่ามัว อาจเป็นเพราะเมื่อวานผมตากฝนหนักไปหน่อย
กลับมาข้าวยาก็ยังไม่ได้กิน แถมเมื่อคืนไอ้พอร์ทยังบ่นว่าร้อนเลยเร่งแอร์ให้มันซะตัวเองหนาว สุดท้ายก็เป็นผมที่ต้องมาดูแลตัว
เองอยู่คนเดียว ผมคิดถึงแม่จัง…
เที่ยงแล้ว วันนี้แม่ก็คงไม่กลับมา ผมเดินเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็น ไม่มีอะไรเลย เฮ้อ ~
กำแล้ว เที่ยงนี้ผมคงอดจริงๆซะแล้ว…
“อิ่มแล้วเหรอค่ะ”
“ครับ”
“เจน ก็อิ่มแล้วไปไหนกันต่อดีค่ะ ก่อนขึ้นเรียน”
“….”ผมเงียบไม่ได้ฟังเสียงเธอ ในหัวรู้สึกเป็นห่วงคนตัวเล็กที่นอนอยู่ที่บ้านคนเดียว
“พอร์ท จะลุกไปไหนค่ะ”ผมวิ่งออกจากโต๊ะ ตรงไปลานจอดรถของโรงเรียน เสียงแว่วๆของเจนเรียกผมตามหลัง ผมหยิบกุญแจรถ
ขึ้นมา พร้อมกับขับรถออกจากโรงเรียนอย่างเร็ว
ผมเดินขึ้นไปข้างบนกะจะนอนต่อ รู้สึกท้องไส้มันปั่นป่วนคลายจะอาเจียน ผมวิ่งขึ้นห้องอย่างเร็วตรงไปยังห้องน้ำ ก่อนจะอ้วกออก
มาจนท้องไส้แทบทะลัก ผมผิงกับประตูหายใจหอบ
หลับตารู้สึกทรมาน ผมบ้วนปาก ออกจากห้องน้ำ หมดแรงทรุดลงกับพื้น ผมร้องไห้พลางปล่อยตัวซบลงไปกับพื้น
ปัง ! ปัง !
โครม !!
ผมผลักประตูห้องนอนไอ้คิวท์ ผมค่อยๆเดินเข้าไปจับร่างบางที่นอนยวบหมดสติราบกับพื้นห้อง
หน้ามันซีดเผือก ริมฝีปากก็จางแทบจะไม่มีสี ผมอุ้มมันขึ้น ตัวมันร้อนจี๋ ผมรีบพามันลงจากห้อง
วางมันลงบนรถ
คิวท์กูขอโทษ…
ผมมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย หมอบอกว่าให้มันนอนพักผ่อนอีกไม่นานก็คงดีขึ้น ผมรอให้มันฟื้น ถ้าผมไม่ปล่อยให้มัน
อยู่คนเดียว ไอ้คิวท์มันคงไม่ป่วยหนักลงขนาดนี้ ผมกุมมือมันขึ้นมาจูบ ก่อนจะลูบหน้ามันไปมา ร่างบางลืมตาขึ้น พลางมองผม มัน
ยิ้มลุกขึ้นกอดผม ได้ยินเสียงสะอื้นของไอ้คิวท์ที่กระซิบผ่านหู ผมผลักร่างมันออก ก่อนจะก้มลงประกบปากมันอย่างแผ่วเบา ไอ้คิว
ท์จูบตอบผมแบบเด็กๆตามประสา ผมจูบซับน้ำตาใสๆ ก่อนจะขยี้หัวมันจนยุ่ง
“โอ๊ย ~ เจ็บนะ”
“อะไร”
“เจ็บหัว มันยุ่งหมดแล้ว”มันว่างอนๆ จับผมตัวเองก่อนจะทำท่าจะลุกจากเตียง
“ไปไหน”
“ปวดท้อง มันอยากจะอ้วกอะ”
“ไม่ให้อ้วก กลืนเข้าไป”
“จะกลืนเข้าไปได้ไง ออกไปนะ”
“พูดเล่น ก็เห็นว่ายังไม่ได้กินไร เดี๋ยวพาไปเอง”ผมว่า พลางพยุงร่างบางขึ้น มันดูงอนๆกลัวๆผมยังไงไม่รู้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนจะเอาแต่
ใจและขี้อ้อนสุดๆ
อึก อ้วก~ อืออๆ ฮาๆ อึกก เฮือก อ้วกกกก !!~
ผมลูบหลังให้ มันคลื่นไส้จนตัวงอ ผมยื่นแก้วน้ำให้มันบ้วนปาก อุ้มมันขึ้นไปนอนบนเตียง หน้ามันซีด ยิ้มให้ผม ก่อนจะหลับตาลง
ไปอีกครั้งด้วยความอ่อนล้า…
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
:กอด1: :กอด1: :กอด1: เหนื่อย ง่วง ดูอสูรน้อยในขวดแก้ว 555 เอานิยายมาฝากก่อนนอนคร๊าา
-
เพิ่งหวานเสด เริ่มมาม่ามาอีกคู่และ
-
พอร์ทรักคิวท์ให้มากๆนะ
+ 1 นะคะ
-
มาแล้วๆ..........เริ่มจะมีอารายน่ารักขึ้นบ้าแระสิน้า!!
มันต้องอย่างนี่สิ อิอิ
ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกน้า รอรอน้อ^^
-
พอร์ท แกให้คิวท์รอนานจนาดนั้น เเล้วยังมีหน้ามาว่าอีกหรอ
:z3:
สงสารคิวท์จัง มีหนุ่มาจีบคิวท์ เยอะๆๆๆ เอาให้พอร์ทมันรุ้สึกบ้าง
เชื่อพวกเจนไปได้ไง ทำไมไม่ถามคิวท์ก่อน
เห้อ แต่ก็ยังดีนะที่มีความรุ้สึกห่วง เเล้วกลับไปดูเเลอ่ะ :monkeysad:
-
นางมารร้ายโผล่มาจากหลุมไหนอีกเนี่ย
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
หวานเนาะ น้องเกมส์ ไปไหน
-
จัดคู่นี้แบบเพิ่มรสชาติให้แซ็บๆหน่อนนะ
เอาแบบหลายๆรสชาตินะคะเราอืดกะคู่กัส-วินมาเยาะละ
-
เฮ้ยยย มาม่าซะแล้ว :sad4:
-
แก้คำผิดนะค่ะ
‘จร๊ เสียงคิวท์ดูเนือยๆไม่สบายรึเปล่าลูก’ <<<จ๊ะรึเปล่า
ผมลุกจากเบาะ ขึ้นไปเข้าห้องน้ำ <<<ตรงนี้เรียงคำผิดค่ะ ผมลุกขึ้นจากเบาะ เดินไปเข้าห้องน้ำ น่าจะถูกต้องมากกว่า
ไอ เกมส์ ที่ทำหน้าเฉยชาราวกับไม่ได้ยิน <<<< ไอ เกมส์ ไม่น่าจะเว้นวรรคนะค่ะ
อ๊ายยยคู่่นี้มาแบบมาม่ามากก ชอบบบ :impress2: :impress2:
อ่านไปปวดใจไปสงสารน้องคิวท์ โอ๋ๆๆ :กอด1:
พอร์ทเอาแต่ใจไปนิดนะ แลดูไม่ค่อยสนใจคิวท์เลย
รออ่านต่อค่ะ แอบแปลกใจกัสมาเรียนกับพวกวินได้ไงอ่า
หรือว่าอยู่โรงเรียนเดียวกัน
-
สงสารคิวท์อ่ะ (แนะนำให้คิวมีแฟนใหม่เลยจบเปล่า อ่านแล้วปี๊ด)
-
คิวววววววววววววว หา ใหม่ เลยยยยย!!
-
คู่พอร์ทกับคิวบ์มาแล้ว เห้ย แต่แอบดราม่าเล็กน้อย
คือ พอร์ทเป็นอะไรอ่ะ เราว่าพอร์ทดูเย็นชาขึ้นนิดๆนะ
ทำเอาน้องคิวบ์ไม่สบายใจ แล้วก็ไม่สบายกายเลย
ตอนนี้คิวบ์ไม่สบาย พอร์ทดูแลดีๆหล่ะ
ดูแลไม่ดีจะให้คิวบ์งอนซะให้เข็ด
รอตอนต่อไปจร้าาาา
-
คิวท์ หาคนใหม่เหอะ อย่าไปเอาเลย ไอ้คนที่มันมากรักแบบนี่
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: คู่นี้เริ่มมาม่าแหละ - - :serius2: :serius2:
-
:เฮ้อ: ไม่อยากให้มีเรื่องเลย :call:
:L2: :L2:
-
ไอพอร์ทแม่ง! พอคิวน์รักแล้วก้เฉยชา หึ่ย ย!!! :z3: :z3:
ส่งท้ายคนเก่าตอนรับคนใหม่แม่งเลย! !! :fire: :fire: :fire:
-
อ้ากกก
จิกหัวนังเจนมาตบสักทีสิ ไม่ไหวและบังอาจมากก :z3: :z3:
-
อีเจน อีมารชุมชน :angry2: :angry2: :angry2:
-
มารอเหมือนเดิมน้ออ.......... ^^!!
มาต่อด้วยน้า
-
หาคนใหม่ให้คิวท์เหอะ... :dont2:
-
ต้องเสียน้ำตาปเท่าไหร่นะกับเรื่องนี้ ฮือๆๆๆ แงๆๆๆ ทำไมมันสุขปนเศร้าขนาดนี้ จะติดตามอ่านนะคะ
-
:L2: :L2: :L2:
ไม่อยากกินมาม่าาาาาาาาาาาา !!!
-
แวะมาดัน เย่ๆๆ :mc4: :mc4: - -*
เดี๊ยวจะอัพนิยายมาฝากกันนร๊าา :z3: :z3: :z3:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
รีบๆมาต่อน๊าาา :L1:
รออยู่ :sad11: :monkeysad:
-
ร้าย 33
“คิวท์ เห็นว่าเมื่อวานป่วยหายดีขึ้นยัง”ไอ้โจ๊กเดินมาทักผมที่โต๊ะ ยกมือแตะหัวผมเบาๆ
“ดีขึ้นแล้ว มีไข้นิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมาก”
“ออ อืม คิวท์มึงมีอะไรไม่สบายใจก็พูดกับกูได้นะ ยังไงกูก็เพื่อนมึง”ไอ้โจ๊กว่าน้ำเสียงจริงจัง ผมยิ้มให้ พลางพยักหน้า ไอ้โจ๊กเดิน
กลับไปที่โต๊ะ เมื่อเห็นไอ้พอร์ทเดินเข้ามา มันทำหน้าดุใส่ผม
ตึง !
มันสะบัดตูดนั่งลงข้างๆผม เรานั่งโต๊ะเรียนติดกัน มันบอกว่าไปห้องน้ำแต่ทำไมตอนกลับผมถึงเห็นเจนมากับมันด้วยล่ะ เฮ้อ…
“ไอ้โจ๊กเดินมาคุยอะไรกับมึง”
“ก็คุยปกติ”
“แล้วทำไมมันต้องจับหัวมึงด้วย”มันว่า พลางผลักหัวผมเบาๆ
แล้วทีตัวเองเหอะ !
“ก็มันเป็นเพื่อน จะให้บอกซะอีกหน ก่อนจะระแวงคนอื่นหัดมองตัวเองมั้งเหอะ”
“ทำไม กูทำไม”
โกรธครับ ทั้งโกรธทั้งเสียใจเลย…
“ไม่ยุ่งด้วยแล้ว !!”จะทำอะไรกับใครก็เชิญ ไม่สนใจแล้ว คนแบบนี้
“เป็นอะไรของมึง งอนเหรอ”มันว่าเสียงเย็นลง พลางหยิกแก้มผม
“โรคจิต …เจ็บ…โอ๊ย ! เล่นบ้าอะไร…เจ็บ !!!”
ผมตะโกนลั่นห้อง ลืมไปว่าอาจารย์เข้าคาบสอนแล้ว นักเรียนหันมามองผมกับไอ้พอร์ท มันนั่งหน้าตายเหมือนไม่เกี่ยวด้วย ผมยิ้ม
อายๆ อาจารย์จ้องผมเขม็ง
“พวกเธอสองคนกำลังเล่นอะไรกันอยู่ ~ หัดให้เกียรติฉันบ้าง พอร์ทเธอเองก็เหมือนกันอย่าประเจิดประเจ้อให้มากไม่งั้นฉันจะ
ฟ้องพ่อเธอ”
“ครับ/ครับ”
ผมกับไอ้พอร์ทโดนดุ คนในห้องหันมามองพลางอมยิ้ม นานๆทีจะเห็นไอ้พอร์ทมันหงอย
ครั้งที่แล้วมันเล่นกับผมระหว่างคาบครูขาโหดประจำสายชั้น จนอาจารย์ไปฟ้องพ่อมัน
พ่อมันเป็นเจ้าของโรงเรียน ตอนแรกๆก็ทำใจไม่ได้ที่รู้ว่าผมกำลังคบไอ้พอร์ทแต่พอหลังๆก็เอือมยอมปล่อยเราไปตามประสา ส่วน
แม่มันก็ไม่ได้ว่าอะไร กลับจะสนับสนุนเราซะด้วยซ้ำ
“เพราะมึงเลย เสือกร้องดัง แค่กัดนิดกัดหน่อยทำสำออย ชิส์”มันหันมาแบะปากใส่ ก้มลงไปหยิบสมุดปากกาออกมาจากกระเป๋า
เรียน ก่อนจะพลักหัวผมซ้ำอีก
เชี่ย …
โกรธอะ… ก็มันอยู่ๆก็ก้มลงมากัดแก้มผมเฉยเลย แถมกัดซะเจ็บด้วย แล้วยังมีหน้ามาด่าผมอีก
ทำหน้าเหมือนโกรธผมด้วย …
.
.
.
.
.
.
กริ๊ง ~~~
เลิกคาบสอน
ผมฟุบลงกับโต๊ะ ไม่อยากเห็นหน้ามันเลย รู้สึกอึดอัด มันไม่ยอมปริปากคุยกับผมซะคำ
แถมหน้ายังนิ่งจนผมไม่รู้จะทำตัวยังไง น้อยใจจัง…
“นี่ เป็นไรของมึง”
“………….”
“เป็นไรครับ”
“…….”
“คิวท์ครับบบ งอนเหรอ”
ไม่ต้องมาทำพูด…
“…………..”
“ไอ้คิวท์ !! มึงเงยหน้าขึ้นมา”มันขึ้นเสียงดุ ก่อนกระชากตัวให้ผมเงยหน้าขึ้นอย่างแรง ผมสบตามันก่อนจะ….
TT_TT
“ร้องไห้ทำซากไรมึงเนี่ย”
“….”ปิดหน้าร้องครับ ทั้งอายทั้งน้อยใจ แถมบางทีอาจโดนด่าว่าสำออยอีก
“ทำไม ! เป็นอะไรของมึงอยู่กับกูมันน่ารำคาญมากนักรึไง !!”
“… ไม่ใช่……ไม่รักเราแล้วใช่ไหม…”
“…พูดอะไรของมึง…”
“ไม่ต้องมาโกหก”ผมว่างอนๆ โดนมันดึงเข้าไปซบ
“…ทำไมกูยังดูแลมึงไม่พอรึไง”
“…ก็มึงเปลี่ยนไป”
แปะ มันตบปากผมเบาๆ
“ใครใช้ให้พูดมึง…กู”
“ที่ตัวเองพูดได้”
“แล้วจะทำไม”
“ปล่าว”
“แล้วกูเปลี่ยนไปยังไง”
“ใจร้าย”
“เหอะ…มึงขี้น้อยใจ ! เหมือนกันแหละ”
“วู้~ ผัว-เมียคู่นี้ จะง้อจะงอนกันไปถึงไหนว่ะเนี่ย” วินแซว ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆเกมส์
“ไม่ต้องมาเสือก ไอ้วิน ไปอยู่กับผัวมึงโน่น”
“ผัวกูนั่งอยู่ด้านนู่น ส่วนนี่จะมาดู ผัว-เมียเค้าทะเลาะกันเนอะมึง”วินว่า พลางหันไปทางเกมส์
เกมส์ยิ้ม แต่สำหรับผมมันเป็นยิ้มแปลกๆพิกล
“มึงก็น่าจะชินได้แล้ววิน มันก็ง๊องแง๊งใส่กันตลอด อิจฉาว่ะ !~”เกมส์
“มึงก็รีบๆหาจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับเมียกู !”กัสเดินมาพร้อมกับกระชากวินให้ลุก เกมส์จิกตามองกัส ส่วนวินก็ยอมเดินตามออกไป
ด้วยดีเพราะไม่อยากมีปัญหา
“เออ แมร่ง ~ สุดท้ายคู่กูก็ได้ดูมันทะเลาะกันเอง”ไอ้พอร์ท
“เค้าเป็นอะไรกันอะ”
“มึงไม่ต้องไปเสือกเรื่องของมัน เอาเรื่องผัวมึงนี่ให้รอดก่อน” ไอ้พอร์ทว่า พลางเกลี่ยน้ำตาให้
“ไอ้ผัวไม่รักดี”
“จะรักดีได้ยังไง ก็รักมึงนั้นแหละ …ไอ้คิวท์”มันว่าพลางกระซิบเบาๆที่หูผม
“…จริง….”
“จริง”
ฟ๊อดดดดดดดดดด
“หายงอนยัง”ไอ้พอร์ท
“…อือออออ…หายแล้ว”ผมพยักหน้าแต่ก็ยังไม่ค่อยมั่นใจกับคำบอกรักของมันเลย
“หายแล้วทำไมยังทำหน้าแบบนั้น หึ ~”
“ถ้ารักแล้ว…ทำไมต้องมีผู้หญิงคนนั้นคอยมายุ่งกับเราด้วย” ผมพูดจ้องหน้ามัน มันยิ้มก่อนจะดึงหูผมอีกที
“หึงเหรอ”
“อืม!!”ผมตอบหนักแน่น
“ก็เจนเคยเป็นแฟนเก่ากู มันก็ผูกพันกันบ้างเป็นธรรมดาไม่เห็นเป็นไร”มันตอบหน้าตาเฉย
“………….”
“แต่กูไม่ได้คิดอะไรเกินเลย แค่เพื่อน อีกอย่างที่มึงเคยถามเรื่องเสียงในห้องน้ำวันนั้น…กูก็เกือบมีอะไรกับเจน แต่ทำไมไม่รู้กูกลับ
คิดถึงแต่หน้ามึงแทน”
จริงเหรอ…ไม่ได้มีอะไรกัน
“แล้วทำไมวันนั้นไม่เห็นพูดแบบนี้เลย”
“ก็อยากแกล้งคนขี้งอแง อย่างมึงไง”
.
.
.
“ทำไมต้องเอาแต่แกล้ง แล้วก็ชอบทำให้เราน้อยใจอยู่เรื่อย”
“อยากแกล้ง นั้นไงขี้งอแงอีกแล้วมึงอะ”
ตึง !!!
“ไอ้บ้าพอร์ท !! โกรธแล้วนะโว๊ย !!”
กวนตีนอยู่ได้ !! ไรฟระ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“พอร์ทๆๆ พอร์ทค่ะ !!”
“ไอ้พอร์ท เจนตะโกนชื่อมึงอยู่หน้าห้องนู้น” ไอ้วิน
“มีไรหว่ะ”
“ชวนมึงไปกินข้าวมั้ง ไปสิ !~เจนเค้า เรียกมึงแล้วนี่ เมื่อวานยังทิ้งพวกกูไปกินข้าวกับมันได้”
ไอ้วินประชดประชัน พลางจิกตามองผม จิกแมร่งแรงกว่าเมีย อาจารย์เลิกคาบแล้ว พวกผมกำลังเก็บกระเป๋าจัดของเตรียมลงไป
กินข้าวด้านล่างของโรงอาหาร ผมหันไปมองไอ้คิวท์ที่เก็บของไปเงียบๆ ผมรู้สึกได้ถึงแววตาเศร้าๆของมัน
“วิน…ไปกินข้าวเหอะ มึงไปยุ่งไรกับมันด้วยหว่ะ”ไอ้กัส
“มึงเหมือนกัน กูเห็นนะว่ายัยนั้นแอบให้ท่ามึงอะ”ไอ้วินชี้หน้าด่าไอ้กัส มองตาขวางใส่กัน
“แค่มึงก็เกินพอแล้ววิน…”
“….” ไอ้กัสหยอด ไอ้วินหน้าแดง ยิ้มอารมณ์ดีแล้วก็เดินออกจากห้องไปกับไอ้กัส
“เกมส์…เดี๋ยวไปกินข้าวด้วยสิ”ไอ้คิวท์ ผมหันไปมองหน้ามัน มันหลบตา ผมกระชากแขนมันหันมา
“ทำไมไม่ไปกับกู”ผมถามเสียงเดือด
“เจนรอนายอยู่นะ”
“แล้วจะทำไม มึงเป็นแฟนกูนะ”ผมบอก มันเงยหน้ามองเกือบจะซีด ปากแดงเริ่มสั่น
“คนเป็นแฟนกัน มันเป็นเรื่องของเราสองคน ไม่ใช่มีคนที่สามมาแทรกระหว่างกลาง”มันบอก สะบัดแขนผมแล้วเดินไปดึงมือไอ้
เกมส์ออกจากห้อง ผมกำมือแน่น
เซงโว๊ย !!!
.
.
.
.
.
.
“โทษนะที่ดึงนายมาเกี่ยวด้วย”
“ไม่เป็นไร มันเป็นของมึงไม่ใช่เหรอไอ้พอร์ทหนะ มึงก็แสดงความเป็นเจ้าของไปเลยดิ”
“แต่เราก็เป็นของมัน ถ้าไอ้พอร์ทมันรักเราจริง มันต้องหนักแน่นและปฏิเสธเจนได้สิ ไม่ใช่ให้เธอมาวุ่นวายกับเรา”
“กูเชื่อว่าไอ้พอร์ทรักมึงนะคิวท์ ปกติมันเจ้าชู้จะตาย พอเจอมึง กูก็ไม่เคยเห็นมันยุ่งกับใคร”
“ก็เราใกล้จะหมดความสำคัญกับมันแล้วมั้ง”
“เฮ้อ…ความรักมันน่าเบื่อจังหวะ กูชักอยากจะไม่อยากเจอกับความรักซะแล้ว”
“ฮ่าๆ อย่างเกมส์หาสาวน่ารักๆได้อีกเยอะ”
“อืม..นั้นดิ กูไปก่อนนะ ไอ้เซนต์ไอ้โจ๊กเพื่อนมึงเดินมาแล้วไปกินข้าวกับมันดิ คงสนุกกว่ากินกับกูหล่ะนะ”
“ขอบใจนะ”
“อืม”
.
.
.
.
“อ้าว คิวท์ทำไมมึงมายืนอยู่ตรงนี้”โจ๊ก
“ไปกินข้าวด้วยคนดิ”
“เออไปดิ พวกกูไม่ได้ไปกินข้าวกับมึงนานแล้วนะเว้ย”เซนต์
“อืม…โทษนะ..ที่ไม่ได้คุยกับพวกนายเลย”
“ไม่เป็นไรมึงอะ ไอ้พอร์ทห่วงจัดแทบไม่ให้ห่างตัวเลยนี่หว่า”เซนต์ว่า ก่อนจะยกมือโอบไหล่ผม
“รีบเดินเหอะ กูหิวแล้วเนี่ย วันนี้พิเศษ ให้เซนต์เลี้ยงข้าวเว้ยย !!!”
“บ้านมึงไอ้โจ๊กก !!”
“ฮ่าๆๆ” พวกผมหัวเราะก่อนรีบเดินลงบันไดไปโรงอาหาร คนไม่ค่อยเยอะมาก ผมเดินไปซื้อข้าวกับโจ๊กส่วนเซนต์ก็แยกไปซ้ำน้ำ
ให้
“พอร์ทค่ะ เดินช้าๆหน่อยสิ เจนเดินไม่ทันแล้วนะค่ะ”
“แล้วจะตามมาทำไม”
“ก็เจนอยากมากินข้าวกับพอร์ทนะค่ะๆ”
“เหอะ !!”ผมสบถ หงุดหงิดกับไอ้คิวท์ แมร่ง ! หายไปไหนแล้วเนี่ย ผมเดินสวนกับไอ้เกมส์ มันไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกัน ไอ้เกมส์
บอกว่ามันไปกินข้าวกับเพื่อนมัน ให้ตาย ! ผมไม่ชอบไอ้โจ๊กไอ้เซนต์มันซะเลย สนิทกับเมียกูมากไปน่าโมโห
“เจนว่าเราน่าจะนั่งนู้นกันไหม๊ค่ะๆ”เธอว่าพลางชี้ไปอีกด้านของโรงอาหาร คนไม่เยอะเท่าไหร่
ไอ้คิวท์ !! นั้นไงไอ้ตัวดี !!
หมับ !!
“โอ๊ย...”
“นั่งด้วยคนดิ”
“….”
“ที่นั่งเยอะแยะ มึงจะมานั่งทำไมตรงนี้”ไอ้เซนต์ อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงจ้องจะงาบเมียกู
“มึงไม่ต้องมาเสือก”ผมว่า ก่อนจะฉุดแขนไอ้คิวท์ให้นั่งลงมันถือจานข้าวสองจาน ผมดึงอีกจานพร้อมช้อนซ้อมในมือมันมาตั้งบน
โต๊ะ จัดท่าพร้อมกิน พร้อมตักข้าวเข้าปากอย่างเร็วปนหงุดหงิด ไอ้คิวท์หน้าแดงด้วยความโกรธ
“พอร์ทค่ะ !! ไปนั่งที่อื่นสิค่ะ จะไปเอาข้าวในมือมันทำไมเราไปซื้อกินเองก็ได้นี่ค่ะ”เธอแว๊ดลั่น
ไอ้คิวท์ก็เอาแต่จ้องจานข้าวของมันอย่างเดียวไม่ยอมกิน ส่วนไอ้โจ๊กก็ลากไอ้เซนต์ไปทางอื่นเพราะกลัวจะมีเรื่อง
“หยุดโวยวายซะที น่ารำคาญถ้าจะกินก็ไปซื้อข้าวแล้วมานั่งซะดีๆ”ผมหันไปตะโกนใส่เจน เธอหน้าเสีย ช่วยไม่ได้คนมันโมโห
“เจนไม่ยอมอะไรง่ายๆหรอกนะ”เธอว่าพร้อมเชิดหน้าออกไปซื้อข้าว
“เราก็ไม่ยอมให้ยัยนั้นมาแย่งนายไปหรอกนะ …”
พอร์ท !!!
ยัยเจน…เราคงต้องทำสงครามประสาทกันซักตั้งแล้วหล่ะ !!!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แก้คำผิดนะค่ะ
‘จร๊ เสียงคิวท์ดูเนือยๆไม่สบายรึเปล่าลูก’ <<<จ๊ะรึเปล่า
ผมลุกจากเบาะ ขึ้นไปเข้าห้องน้ำ <<<ตรงนี้เรียงคำผิดค่ะ ผมลุกขึ้นจากเบาะ เดินไปเข้าห้องน้ำ น่าจะถูกต้องมากกว่า
ไอ เกมส์ ที่ทำหน้าเฉยชาราวกับไม่ได้ยิน <<<< ไอ เกมส์ ไม่น่าจะเว้นวรรคนะค่ะ
อ๊ายยยคู่่นี้มาแบบมาม่ามากก ชอบบบ :impress2: :impress2:
อ่านไปปวดใจไปสงสารน้องคิวท์ โอ๋ๆๆ :กอด1:
พอร์ทเอาแต่ใจไปนิดนะ แลดูไม่ค่อยสนใจคิวท์เลย
รออ่านต่อค่ะ แอบแปลกใจกัสมาเรียนกับพวกวินได้ไงอ่า
หรือว่าอยู่โรงเรียนเดียวกัน
ขอบคุณ คุณchisarachi มากค่ะที่ช่วยแก้คำผิดให้ :กอด1: ขอโทษด้วยนะค่ะ หากพิมพ์ตกพิมพ์หล่น พิมพ์หลงๆอยู่บ้าง
ส่วนเรื่องกัสมาอยู่โรงเรียนกับวินได้ไง
ตอบ (ขีดเส้นใต้สองเส้น - -*) มันอยู่คนละโรงเรียนกันค่ะ ถ้าย้อนกลับไปอ่านตอนจบวินกัส - กัสมันจะปล่อยวินให้ไปเรียนปกติตามปกติแต่จะมีมันย้ายตามไปด้วย ปล.แอบบอกนะ ว่าซันแซม ย้ายตามไปด้วยแต่คนล่ะห้องกันค่ะ ^^
คุยนิดหน่อย คิวท์-พอร์ท
คนอ่านอาจ งงๆ ทำไมอยู่ๆยัยเจนโผล่มาจากไหน ตอนปีใหม่(ย้อนกันไป)ยังดีๆกันอยู่ แต่คนเขียนจะย้นระยะมาค่ะ คืือเป็นช่วงเวลาของวิน กัส เริ่มเข้าทีได้มาระยะหนึ่ง ยัยเจนก็เริ่มเข้ามาทำลายความสัมพันธ์ประมาณนี้
ส่วนเกมส์ ไร้คูอยู่เดียวดาย น่าสงสารอะ T _ T คนอ่านคนไหนจะมาสมัครเป็นนายเอกเกมส์ยื่นใบสมัครไปเลยค่ะ รับด่วน 1 อัตรา
ฮ่าๆๆ ขำๆนะ อิอิ
บะบาย จะไปดูหนูน้อยในขวดแก้วต่อล่ะ(แอบเปลี่ยนชื่อเค้าซะงั้นเรา) ใครชอบขอให้รักคนเขียนมากๆ (เกี่ยวไรด้วยเรา 555)
ปล. ใครจะคำผิด ตกหล่นอะไร ก็ช่วยแก้ให้ได้นะ ไม่ได้ว่าอะไรจ้า ขอบคุณมากๆด้วย
พอดีไปอ่านกระทู้ในพูดคุยกัน หงอยเลยเรา เรื่องคำผิด นิยายแนวน่าเบื่อ กรี๊สส :sad4: :sad4:
-
ให้มันได้ แบบนี้ อีหนู สู้มันเลยลูก แต่ทางที่ดี เอา เกมส์ เป็นแฟนใหม่ท่าจะดีไม่น้อย :z1: รีบกลับมาต่อนะค่ะ
-
คิวท์สู้ๆ ชนกะยัยเจนไปเลย
-
คิวท์สู้ๆน่ะ :interest:
:L2: :L2:
-
คิวท์อย่าไปยอมม้านนนน :angry2:
-
อ่ออ จำได้ว่ากัสบอกจะตามไปแต่ไม่คิดว่ามันจะถึงขั้นย้ายโรงเรียนตาม
โครตลงทุนอ่ะ ปลื้มๆ :-[
เราว่าพอร์ทดูเหมือนคนวัยหมดปจด เลย อารมณ์มันขึ้นๆลงๆมาก
แต่เป็นพระเอก น้องให้อภัยค่ะพี่พอร์ท ก๊ากกกก
-
อย่าไปยอมเจนนะคิวท์ o12
-
ร้ายกาจเหมือนกานนะเนี่ย ไม่ยอมแพ้ๆ ^^
ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกน้า
รอรอน้ออ
-
คิวท์สู้ๆๆๆ
-
:fire: :angry2: เอาเลยคิวท์ ตบมันเลย นังเจนงี่เง่า อินสุดๆ :laugh: :laugh:
-
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: นังเจน
-
ไม่เข้าใจสาเหตุที่พอร์ทพูดแรงๆกับคิวท์
เพื่ออะไร รึว่าพูดให้ตัวเองดูดี กลบเกลื่อนเรื่องที่มาได้กะ ผช. ทั้งที่เคยบอกว่าไม่เอา?
ไม่เข้าใจอ่ะ ก็เหมือนจะรู้ตัวว่ารู้สึกดีกับคิวท์ แต่สิ่งที่แสดงออกมันไม่ใช่
มันไม่ใช่ความซึนแล้วนะะ เลยจุดนั้นมาแล้ว เหอะๆ
เป็นคิวท์นะ จะไม่สนแม่งเลย
หาคนใหม่!!!!! 55555
-
ไม่เข้าใจสาเหตุที่พอร์ทพูดแรงๆกับคิวท์
เพื่ออะไร รึว่าพูดให้ตัวเองดูดี กลบเกลื่อนเรื่องที่มาได้กะ ผช. ทั้งที่เคยบอกว่าไม่เอา?
ไม่เข้าใจอ่ะ ก็เหมือนจะรู้ตัวว่ารู้สึกดีกับคิวท์ แต่สิ่งที่แสดงออกมันไม่ใช่
มันไม่ใช่ความซึนแล้วนะะ เลยจุดนั้นมาแล้ว เหอะๆ
เป็นคิวท์นะ จะไม่สนแม่งเลย
หาคนใหม่!!!!! 55555
กด Like เลยครับ
-
http://www.facebook.com/pages/SungMinKRu/311662138876399
ฝากแฟนเพจด้วยนร๊า ไม่รู้ทำ ทำไม แต่อยากทำอะ อิอิ :call: :call: :L2: :L2:
-
อีเจนแม่ง!!! :m16: :m16: :m16:
-
http://www.facebook.com/pages/SungMinKRu/311662138876399
ฝากแฟนเพจด้วยนร๊า ไม่รู้ทำ ทำไม แต่อยากทำอะ อิอิ :call: :call: :L2: :L2:
เรื่อง ล่ารักหนุ่มนักดนตรีฯลฯ ยังไม่มาอีกเหรอ นานแล้วนะ
-
งานนี้คิวท์ไม่ยอมอีนังชะนีเจนฮ่าๆ แอบซะใจ คิดว่าจะโดนพอร์ททำร้ายความรู้สึกจะเหมือนในละครหลังข่าวสะอีก
เชียร์ตบกันให้มันส์นะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
หายไปไหนแล้ววว o18 :monkeysad:
-
คิวท์ลูก หาสามีใหม่ดีกว่า o13
-
ร้าย 34
“อากาศร้อนจังเลยนะค่ะพอร์ท เอานี่ น้ำส้มเย็นๆเจนซื้อมาฝากนะค่ะ”เธอยิ้ม นั่งลงแล้ววางแก้วน้ำลงข้างๆ ผมหันไปมองไอ้คิวท์ที่
นั่งปั้นหน้านิ่ง
“ขอบใจค่ะ เจน”
แหวะ ! ทีกับยัยนั่นทำพูดค่ะ ขา…แต่ที่กับเรา มึง กู ใส่ตลอด…!
“ไม่เป็นไรค่ะพอร์ท”
“ครับ”
“เจนกินข้าวไปก่อนนะ เดี๋ยวเรามา”ผมบอกเจนก่อนจะหันกลับไปดึงข้อมือเล็กให้ลุกขึ้น ไอ้คิวท์หน้างอ แต่ก็ยังจับขอบโต๊ะไว้ไม่
ยอมลุกขึ้นมาง่ายๆ
“พอร์ทจะไปไหนค่ะ”
“ไปเอากับเมียแปบนะค่ะ เจน”
“…….”
เจนนั่งอึ้ง ผมออกแรงกระชากตัวไอ้คิวท์ขึ้น มันเซเล็กน้อยก่อนจะออกแรงขัดขืน ผมอุ้มตัวพาดบ่าเดินออกจากโรงอาหารโดยมี
เสียงอือฮาของเหล่านักเรียนหญิง ชายที่เริ่มหันมามอง
แต่อย่างผมหรือจะสน?
แค่จัดการไอ้ตัวเล็กนี่ได้ก็พอแล้ว
“เจ็บท้องหมดแล้ว…ปล่อยๆ”
“อยู่นิ่งๆ ถ้ายังอยากเรียนช่วงบ่าย”
“ไม่เอา…ปล่อยมันจุก”
“เรื่องมากจริง”
ผมปล่อยไอ้คิวท์ยืนกับพื้น หน้ามันแดง เหมือนจะร้อง ผมฉุดมือมันขึ้นไปบนห้องส่วนตัวในโรงเรียน รู้สึกอยากคุยกับมันให้จริงจัง
“พามาห้องนี้ทำไม อีก 1 ชม. เราก็ต้องมีเรียนอีก”
“ไม่ต้องมาบ่น เดินตามมาๆ”
“….”
“ดูทำหน้า ไม่ปล้ำมึงหรอก มานั่งใกล้ๆนี่มา”
ผมกวักมือเรียก มันเดินตามก่อนจะนั่งซบอกผมหน้างอ ผมลูบหัวมันเบาๆ
“เป็นไร”
“งอน”
“เรื่องไร”
“เจน”
“ทำไม”
“นายสนใจแต่เจน…”
“แล้วไง กูก็เคยชอบเจน จะดีกับเขาบ้างจะเป็นไร”
“ออ…เราลืมไป…โทษนะ”มันว่าก่อนจะวิ่งออกจากห้อง ผมถอนหายใจเฮือก ล้มตัวลงไปนอนบนโซฟา
หรือผมจะหมดรักมันแล้ว?
ทางที่จริงผมอาจไม่ได้เป็นเกย์ก็ได้
‘พอร์ท คิดดีแล้วหรือลูกที่จะจริงจังกับเด็กคนนั้น แม่ไม่ห้ามหรอกนะ ลูกอาจจะอยู่ในช่วงคึกคะนอง ซักพักหนูก็คงเบื่อไปเอง แม่
อยากเลี้ยงหลานนะพอร์ท’
‘แม่ครับ’
“คิวท์เป็นอะไร”
“อือ…ปล่าว..เราขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะเซนต์เจอกันที่ห้องนะๆ”
“เดี๋ยวๆคิวท์ ! เฮ้ย !”
ผมวิ่งหนีจากเซนต์ตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำชั้นล่าง ผมมองตัวเองในกระจก ก่อนจะใช้น้ำลูบคราบน้ำตาเบาๆ ถึงผมไม่ยอมแต่ไอ้พอร์
ทมันคงหมดรักผมแล้ว
ผมกำลังจะถูกโยนทิ้งลงในถังขยะ
เหมือนที่เซนต์กับโจ๊กเคยบอก ไอ้พอร์ทไม่เคยรักใครได้นาน แต่ผมกลับคิดว่าตลอดที่มันดีกับผมคือความรักที่มันแสดงออกจาก
ใจจริงๆ
ผมกำลังหลอกตัวเอง…
ที่มันดีด้วยเพราะแค่อยากจะมีอะไรกับผมเท่านั้นรึเปล่า…
จะอะไรก็ช่างเถอะ อีกไม่นานนิยายในจินตนาการของผมคงจะจบลงแล้วจริงๆ…
เจ้าชายมันก็มีแค่ในฝัน…
“ไอ้คิวท์อยู่ไหน”
“อะไรมึง”
“กูถามว่าไอ้คิวท์อยู่ไหน !!”
“กูไม่รู้ !”
“เฮ้ย!พวกกูไม่รู้ว่าไอ้คิวท์อยู่ไหน มึงกลับไปนั่งระงับความบ้าของมึงที่โต๊ะเหอะ”
“ไอ้โจ๊กมึงอย่าเสือก ! กูถามไอ้เซนต์ไม่ใช่มึง”
“เหอะ!เมียมึงก็หาเอาเองดิ ทำตัวของมึงเอง ไอ้หมาบ้าเฮ้ย! ถ้ามึงไม่รักมันแล้วก็ปล่อยมือมันซะ เพราะกูจะดูแลมันเอง”
ผัวะ !
“………..”
“เฮ้ย! มึงยื่นหน้ามาหาพ่องมึงเหรอไอ้โจ๊ก”ไอ้เซนต์
“อึกก…แม่งเจ็บหว่ะ พวกมึงจะเลิกทะเลาะกันได้ยัง”
“อึยย มึงนี่ …ปากแตกแล้วมึงกูว่าไปทำแผลเหอะ”เซนต์
“กูขอโทษ…”พอร์ท
“เออ ไม่เป็นไร มึงไปตามไอ้คิวท์เหอะ เดี๋ยวจารย์ก็จะเข้าแล้ว”
“เออๆ..”
“ไอ้คิวท์อยู่ห้องน้ำในห้องน้ำชั้นล่าง มึงไปคุยกับมันดีๆ กูไม่ชอบเวลาไอ้คิวท์ร้องไห้”
“อืม”
.
.
.
.
“มึงเป็นไงมั้งหว่ะ”
“เจ็บโค่ดดดด”
“สม…เสือกยื่นหน้าไปหาหมัดมันเอง มึงไม่ต้องช่วยกูทีหลัง กูช่วยตัวเองได้เข้าใจป่ะ ไม่ได้โง่ยื่นหน้าไปรับแบบมึง”
“สัส ! กูอุสส่าห์ช่วยมึงนะโว๊ย!!”
“เออ ไหนให้กูดูหน้าดิ๊ แม่งช้ำหมดแล้วมึงอะ”เซนต์ว่ายื่นมือไปจับหน้าเรียวหันไปมา โจ๊กหน้าบิดงอด้วยความเจ็บ ก่อนจะปัดมือ
หนาออก
“เชี่ย! บีบทำซากมึงดิ กูเจ็บ”
“โทษๆ รีบไปห้องพยาบาลเหอะมึง เดี๋ยวจารย์มา โดนด่าอีก”
“อืมๆ …เฮ้ย..มึงอย่าลากกูวิ่งดิ กูวิ่งไม่ทัน !!”
“วิ่งมาเหอะ ขาแม่งสั้น งี้ไง ผู้ชายถึงจีบมึงเยอะอะ”
“อ้าว สาสส…มันเกี่ยวไรกันหว่ะ?”
.
.
.
.
ผมวิ่งลงบันไดอย่างเร็วตรงไปยังห้องน้ำชั้นล่างอย่างที่ไอ้เซนต์บอก ผมนอนคิดไปคิดมาตอนอยู่ในห้องก่อนหน้านี้ หากมันหมดรัก
มันจริงๆก็ไม่บ้าคิดถึงแต่เรื่องมัน หรือแม้แต่ตอนที่มันคบกับผู้หญิงยังไม่ดูแลดีเท่าไอ้คิวท์เลย มันเป็นเหมือนสิ่งมีค่า ถึงแม้แรกๆ
ผมจะร้ายใส่มัน แต่ทำไงได้ในตอนนี้เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ขี้น้อยใจ แถมยังขี้บ่นเวลาผมกินเหล้า พอผมดีด้วยหน่อยก็เอาแต่จะเถียง
วันๆชวนลากแต่ร้านไอติม แถมยังสนใจไอ้การ์ตูนยาเชี่ยไรไม่รู้มากกว่าผม แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ‘รัก’มันเข้าจริงๆแล้ว
ให้ตายเถอะ!! กูกำลังเป็นเกย์ แถมยังมีเมียสวย โชคดีชิบ !
ถ้าไม่มีไอ้เหี้ยเซนต์คอยงับจะคาบไอ้คิวท์ไปแดก !!
ปัง !!!ๆ
“ไอ้คิวท์ มึงอยู่ไหนออกมา !!”
ปัง !!
ผมทุบไปตามประตูห้องน้ำจากห้องแรกจนถึงห้องสุดท้าย ผมยืนอยู่หน้าห้อง ถอนหายใจเมื่อแอบได้ยินเสียงสะอื้นในห้องเล็ดลอด
ออกมา ผมผิงประตู พลางเคาะเบาๆ
“คิวท์ กูรู้นะมึงอย่ในห้องนี้ …ออกมาเร็ว”
……..
“ออกมา…”
อึก…
ปัง ๆ !!!
“อย่าให้กูกระทืบประตูเข้าไป! ออกมาเร็วๆ”
แอดดด
“…………..”
ฟุบ
“ร้องไห้ทำไม”ผมดึงตัวมันมากอด เห็นหน้ามันตอนแรกแล้วใจหาย ตาบวมก่ำ ตัวสั่นน้อยๆยืนก้มหน้าเหมือนคนไม่มีแรง แถมน้ำตา
มันยังไหลไม่ยอมหยุดซะด้วย
“…ปล่าว”มันกอดผม หน้ายังซบกับอก สูดน้ำมูก ผมกอดมันตอบพลางลูบหลังไปมา ยืนปลอบกันอยู่หน้าห้องน้ำ
“ร้องไห้เสร็จยัง ขี้แยอะ”
“เสร็จแล้ว ปล่าวขี้แยซะหน่อย”มันตบอกผมเบาๆก่อนจะเดินไปล้างหน้า มันดึงมันกลับก่อนจะจับมันกดกับผนังห้องน้ำ
“จะทำไร…”
“ทำมาตั้งเยอะยังไม่รู้อีกเหรอไง หึ!~”
“อืม…ที่มาเพราะอยาก...จะได้รู้”
“….”
อึ้ง
ไอ้คิวท์มันดูเย็นชากับผมมากๆเหมือนไม่สนใจกันเลย ที่มาไม่ใช่เพราะอยากจะเอากับมันซะหน่อย
เพราะกูรักมึงตะหาก !!!
ไอ้เด็กโง่เอ๊ยย !!
“เออ โครตเงี่ยน มึงสนองกูหน่อยดิ ลีลาดี จะพาไปกินไอติม”
แต่มีเหรอ คนอย่างกูจะบอกรักมึง ให้เหลิง
“ไม่เอา ไม่อยากกิน …พอเหอะ เราไม่อยากสนองใคร ถ้าอยากก็ไปทำกับคนที่นายรักสิ”
“ใคร? กูรักใคร”
“เจนไง นายรักเจนไม่ใช่เหรอ เหมาะกันดีนะ เจ้าหญิงกับเจ้าชาย”
มึงเพ้ออะไรของมึง…
“กูอยากก็ต้องทำกับมึงดิ ส่วนเจนกูต้องถนอมไว้มึงไม่รู้เหรอ”พูดเสร็จผมก็ก้มลงไปขยี้ปากมัน ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไป ไอ้คิวท์
พยายามดิ้น ผมดูดปากมันอย่างแรง ก่อนจะสอดมือเข้าไปในเสื้อนักเรียน เคล้นอกมันหนักๆไอ้คิวท์ดิ้นพรวด ผมรุกมันหนักขึ้น ไอ้
คิวท์เริ่มหมดเรี่ยวแรง ผมโอบเอวมันไว้ ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกสองสามเม็ด ก่อนจะก้มลงไปดูดหน้าอกมันอีกครั้ง
“อึก…อืออๆ ปล่อย…”
“ไม่ปล่อย…”
“อื้ออ อย่ากัด…โอะ เจ็บ…”
“ฮ่าๆตัวอ่อนเชียวนะมึง”
“ไม่ๆ ไอ้พอร์ท…อืออออๆๆๆ เจ็บอย่ากัด”มันร้องไห้ ผมเงยหน้าปาดน้ำตาให้
เลียเบาๆที่หน้าอกมัน พลางสบตากับไอ้คิวท์ที่แดงก่ำ
อย่าร้องดิ กูแพ้น้ำตามึงแล้วนะ
“งืออ…ไปเรียนเหอะ”
“ไม่ปล่อย…ไม่ต้องเรียน”
“อึก…ไม่เอาแล้ว…อื้ออ..ถ้าเห็นเราแค่ที่ระบายก็ไม่ต้องมายุ่งได้ไหม !! อือๆ…”
“ไม่ได้ !! มึงนี่เมื่อไหร่จะฟังกูบ้างหะคิวท์ !!”
“……..”
“ขอโทษ”
“……..”
“มึงจะเงียบอีกนานไหม๊”
“……….”
ไอ้นี่ ! ผมดึงมันมาจูบอีกรอบ หมั่นเขี้ยว ทำหน้าทำตาแบบนี้แล้วมันกระตุ้นอารมณ์เวอร์
“อื้ออ…”
“กูรักมึงนะคิวท์”
กูรักมึง
รักมึง
กูรักมึงนะคิวท์ !!!
-------------------
เพิ่งกลับมาจากค่าย เหนื่อยโค่ดดด(โครต) ToT การบ้านก็ยังทำไม่เสร็จดี กรี๊ดดดด
ไปทำการบ้านก่อนนะ บะบาย ^^
-
:z13:
พอร์ทบอกรักแล้ว!! :o8:
-
ฟังพอร์ทเค้านิดนึงนะคิวท์.... :sad4:
-
ในที่สุดก็บอกรักซะที ว่าแต่มันจะมีปัญหาอะไรอีกรึป่าวนิ
-
:o12: :o12: :o12:
ค้างง อ่าา มาต่อเร็วๆ นะค่ะ
-
:z13: :z13: :z13:
------------------------
แถมยังสนใจไอ้การ์ตูนยาเชี่ยไร
การ์ตูนยาอะไรอ่ะค่ะ ใช่วายเปล่า
“ไม่ได้ !! มึงนี่เมื่อไหร่จะฟังกูบ้างหะคิวท์ !!”
อยากจะตะโกนออกไปแทนคิวท์ ว่า"แล้วมึงบอกอะไรกูบ้างละ"
เราชอบอะไรที่อ่านแล้วเจ็บปวดทรมานใจมาก ก๊กกอินี่โรคจิต
แต่เราว่าในตอนๆหนึ่งมีแต่คิวท์กับพอร์ทสลับกันบรรยายก็งงพอแล้ว
มีอันอื่นๆมาอีกทำให้อารมณ์เราไม่ต่อเนื่องเลยค่ะ
อยากให้บทนั้นใครบรรยายก็บรรยายไป
เพราะอ่านสลับแล้วอารมณืไม่ต่อ พอจะเศร้ากับคิวท์ก็มาเจออารมณ์แรงๆของพอร์ท
อ่านแล้วสลับปุ่มอารมณ์ไม่ถุกเลยค่ะ
-
โอ๊ะ.........เจ็บและจุก แต่ค่อนข้างเป้นไปในทางที่ดี><~
พอร์ทนี่จะรุนแรงไปไหนเนอะ
ยังไงก้อมาต่ออีกนะค๊าฟฟ
รอรอน้ออ^^!!
-
"กูรักมึงนะคิวท์ !!!" ตกใจ :a5:
คนรักกันเค้าทำร้ายใจกัน แบบนั้นเหรอ ตกใจ จริงๆนะ
ถ้าผมเป็นคิวท์ เหอๆ เมิงไม่ได้คุยหรอก :เฮ้อ:
-
:z13: :z13: :z13:
------------------------การ์ตูนยาอะไรอ่ะค่ะ ใช่วายเปล่า
อยากจะตะโกนออกไปแทนคิวท์ ว่า"แล้วมึงบอกอะไรกูบ้างละ"
เราชอบอะไรที่อ่านแล้วเจ็บปวดทรมานใจมาก ก๊กกอินี่โรคจิต
แต่เราว่าในตอนๆหนึ่งมีแต่คิวท์กับพอร์ทสลับกันบรรยายก็งงพอแล้ว
มีอันอื่นๆมาอีกทำให้อารมณ์เราไม่ต่อเนื่องเลยค่ะ
อยากให้บทนั้นใครบรรยายก็บรรยายไป
เพราะอ่านสลับแล้วอารมณืไม่ต่อ พอจะเศร้ากับคิวท์ก็มาเจออารมณ์แรงๆของพอร์ท
อ่านแล้วสลับปุ่มอารมณ์ไม่ถุกเลยค่ะ
ยาโออิ นั้นแหละค่ะ ^^
ขอบคุณสำหรับคำติชมนะค่ะๆ
จะได้ปรับปรุงฝืมือ อิอิ
เราเขียนไปแบบ ตามประสาคนเพลีย ซะนั้นเราไม่รู้จริงๆค่ะ ว่าเราเขียนออกมาแนวไหน = =" (ยิ่งอธิบายเดี๋ยวจะโดนคนอ่านตบเอาT T)
บ่นของเราไปเรื่อย บางทีก็ไม่ได้พิมต่อเนื่อง
ตอนหน้าจะพยายามปรังปรุงนะค่ะ อิอิ ^^ :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
พอร์ทบอกรักแล้ว
-
คิวท์ อย่าไปเชื่อ แดวก็โดนมัน หรอก อีก อ่ะ เจ็บแล้วจำ สิ :fire:
-
:เฮ้อ:
:L2: :L2:
-
พอร์ทแม่งเอี้ยยยย :angry2:
แต่ไม่เป็นไรให้อภัยเพราะบอกรักคิวท์แล้ว o18
-
ปากก็แบบนี้คงคุยกันรู้เรื่องหรอก ปวดหัวแทน
-
คิวท์ก่อนที่จะเชื่อพอร์ท ช่วยกระทืบมันคืนให้แม่ยกหน่อยเถอะ :z6:
-
ไอ้พอร์ท ไอ้ซึน แค่บอกรักแค่นี้ยังต้องคิด
อยากจะยุให้คิวท์หาแฟนใหม่จริงๆ
คบกับพอร์ทปวดหัว หาผัวใหม่ดีกว่า เอิ๊กส์ (เขาล้อเล่น)
ตอนแรกนึกว่าจะมาม่า กะเตรียมทีนไว้รอกระทืบพอร์ทแล้วเชียว
ยังดีที่มันหายซึน ยอมบอกรักหนูคิวท์
ว่าแต่ยังไม่มีคนมาเก็บเจนไปอีกหรอ มันรกหูรกตาอ่ะ 555
รอตอนต่อไปจร้า เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ
-
สนุกมากๆ ชอบๆ
-
พอร์ทบอกรักคิวน์แล้ววว :กอด1: :กอด1:
แต่คนรักกันแม่งทำกันอย่างนี้หรอวะ ปากบอกว่ารักแต่การกระทำแม่งตรงกันข้าม
แล้วยังจะมีคนเก่าเข้ามาอีก แบบนี้มันเจ็บนะเว้ย
มีใจเดียวก้เลือกใครไปซักคนดิ! &%$^*&**^%^%^ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
คิวท์เฮ้ยย น่าสงสาร :o12:
ไอ้เชี่ยพอร์ทเป็นเหี้ยอะไร ! บอกรักแล้วไง ความรักมันขึ้นอยู่กับการกระทำเฟ้ย !
พระเอกเรื่องนี้ท่าจะไม่มีใครดีเลย :a5:
เป็นกำลังใจให้จ้า พอร์ทหยุดซึนสะที :m16: :m31:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
พอร์ทบอกรัีกคิวท์แล้ว
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:serius2: :serius2: มาต่ออีกนะคร้าบมันยังคาใจอยู่นอนไม่หลับ
-
สนุกดีฮะ
-
ThankS
-
พอร์ททำถูกแล้วล่ะ ต้องถนอมเจนเอาไว้ ส่วนคิวก็เป็นที่ระบายอารมณ์ เพราะยังไงแม่ก็อยากได้หลาน :bye2:
-
อ่านแล้วเจ็บแทนคิวมากอ่ะ
เศร้าเว่อร์น่ะ นิ๊ถ้าเราเปนคิวคงไม่ไหวอ่ะ :o12: :o12:
แต่ก็เก่งมากเรย..ยังไงก็สู้ๆน่ะจ่ะ o13
-
พอร์ท ทำเหมือนเล่นๆ เดี๋ยวได้เลิกกันเเน่ๆ
-
รออยู่นะ :m15:
สงสารคิวท์ง่ะ :monkeysad:
รีบๆมาต่อนะ :sad4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: มาเร็วๆนะ รออยู่จ้า :bye2:
-
ร้าย 35
“กูรักมึงนะคิวท์”
กูรักมึง
รักมึง
กูรักมึงนะคิวท์ !!!
ผมยืนอึ้ง…
ไอ้พอร์ทดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง ผมลูบหัวผมเบาๆ ผมร้องไห้ กอดตอบมันแน่น
รู้สึกดีจังเลย…
คำๆนี้ฟังแล้วมีความสุขจัง…
“ร้องไห้ทำไมอีก”มันถาม ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาผมแผ่วเบา ผมยกมือเช็ดหน้าลวกๆก่อนจะยกมือรั้งคอมันขึ้นมาจูบอีกครั้ง ตามแบบ
ฉบับของผม
“ฝีมือแค่นี้หัดจะยั่วเหรอมึง อ่อนอะ กลับบ้านไปต้องสอนให้เยอะๆจะได้เชี่ยวดีมะ”มันล้อ ผมก้มหน้ามองพื้นด้วยความอาย ก่อนจะ
ถูกมือหนากระชากเข้าไปในห้องน้ำ
ปัง
“แอบโดดคาบเรียนกันเหรอมึง กูไม่เห็นตั้งแต่ตอนบ่ายเลยนะ”วินกับกัสเดินเข้ามาทักผมกับไอ้พอร์ทหลังเลิกเรียน ไอ้พอร์ทกำลัง
พยุงผมอยู่ ยิ้มระรื้น หันมามองผมน้อยๆ
“เออหนะ กูไม่มีเวลาคุยด้วย ไปก่อนนะวันนี้กูรีบกลับบ้าน”ไอ้พอร์ทว่า ทำท่าจะเดิน แต่กลับโดนวินกันไว้ก่อน
“แล้วนี่ไอ้คิวท์โดนไรมาหว่ะ เป็นจ้ำแดงๆ”วินว่า เดินมาจับตัวผมสำรวจ “อ่อ ที่พวกมึงหายไปเพราะไปเอากันมาใช่ไหม๊ เดินกัน
แทบไม่ไหวเลยนะ”
“เสือกไรมึงหว่ะ หุบปากไปเลยมึงอะ หลีกๆ”
“หมั่นไส้คนรักกันอะ”วินว่างอแง ก่อนจะโดนกัสลากไปที่รถ ไอ้พอร์ทหยุดเดิน ตัวผมลอยขึ้น อยู่บนแขนแกร่งของไอ้พอร์ท มัน
หน้านิ่ง ก้าวขายาวๆไปที่รถ
“เจ็บมากป่าว”
“อะ…ไม่เป็นไร”ผมตอบอายๆ คือว่าผมโครตปวดก้นเลย แต่ไม่อยากบอกมัน หลังที่เรา…กันเสร็จ ขาผมก็แทบทรุด ไอ้พอร์ทมัน
รุนแรงมากเลย อาจเป็นเพราะเราห่างๆกันไปหลายอาทิตย์ อารมณ์มันก็เลยพลุกพล่าน
“อายเหรอ ไม่ต้องโกหกหรอก กูรู้ว่ามึงเจ็บ งั้นวันนี้ไถ่โทษโดยการพาคิวท์ไปเลี้ยงไอติมนะ”
“อื้ออ…ไปไหวเหรอ”ผมถาม คือไม่อยากให้มันอุ้มเข้าไปในห้างหรอก ค่อยวันหลังดีกว่า อยากกินก็อยากกินอยู่หรอก แต่วันนี้ผม
ไม่ไหวจริงๆ
“งั้นเอาให้คิวท์หายดีก่อน พอร์ทค่อยพาไปนะ”ผมพยักหน้าตอบ ไอ้พอร์ทยังขับรถของมันไปเรื่อย สงสัยวันนี้ผมคงได้ไปนอนคอน
โดมันแน่เลย หากกลับบ้านไปสภาพแบบนี้ผมอายแม่มากแน่ๆ
แต่เวลาที่มันพูดเพราะๆแบบนี้…ดูเท่ห์จังเลย…
“ไม่ต้องลงมา”
ไอ้พอร์ทลงจากรถแล้วตรงมาอุ้มผมเข้าคอนโด คนหันมามองกันใหญ่ ผมงุดหน้ากับอกมัน
จนถึงหน้าห้อง ผมยืนกับพื้นโดยมีแขนมันโอบไว้ ก่อนจะถูกยกเข้าในห้อง นอนราบลงกับเตียงกว้าง
“เอาห่มผ้าหนาๆเดี๋ยวไข้ขึ้นอีก นอนไป เดี๋ยวพอร์ท ไปซื้อยากับโจ๊กมาให้นะ”มันยิ้มหวานทำสายตาเจ้าชู้ ผมพยักหน้าตอบยิ้มๆ
ก่อนจะถูกปากหนาฉวยโอกาสที่แก้มอีกครั้ง
“กูออกไปแปบเดียว ห้ามลุกขึ้นมาซนนะมึง ออ…ไม่ถนัดพูดเพราะๆเลยหว่ะ ฮ่าๆ”มันยืนหัวเราะเกาหัวแกรกๆ ทำหน้าต๊อง ผมยิ้ม
ตาม ก่อนจะหลับตาลง เมื่อไอ้พอร์ทออกจากห้องไปแล้ว…
แอด
กึก กึก กึก
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาทางผม ไอ้พอร์ทกลับมาแล้วเหรอ แต่ทำไมเสียงเดินมันกลับแปลกๆ
ผมโงหัวออกจากผ้าห่มหนา มองไปรอบๆห้อง ก่อนจะไปสะดุดกับส้นสูงสีแดงผมเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้หญิงคนใหม่ที่กำลังยืนจ้อง
ผมเขม่ง !
“ฮึ! ไม่คิดเลยนะว่าสวะอย่างนายจะมาอยู่ในคอนโดของพอร์ทได้”
“…..”ผมเงียบไม่ได้ตอบโต้อะไร เธอยิ้ม เดินเข้ามานั่งลงบนเตียงข้างๆ เรียวปากบางกำลังยิ้มน่ากลัว
“ไม่ต้องมาเงียบ ! เมื่อไหร่จะหยุดเลิกยุ่งกับพอร์ทซะทีนะ ไม่รู้ตัวเองอีกรึไง ว่านายมันก็แค่ของแก้เบื่อเท่านั้นแหละ”เจนตะคอก
ผลักผมนอนไปกับเตียงอย่างแรง ผมค่อยๆพยุงตัวขึ้น ก่อนจะผลักเธอตกจากเตียงกลับบ้าง
“กรี๊ด ไอ้ตุ๊ด ! แกกล้าผลักฉันเหรอฮ่ะ รู้จักฉันน้อยเกินไปแล้วนะ”เธอลุกขึ้น ตรงเข้ามากระชากหัวผม ลากลงจากเตียงด้วยแข
นบางๆ แต่ผมไม่คิดเลยว่าผู้หญิงจะแรงเยอะขนาดนี้
“เจ็บนะ…อึก…ยัยบ้า เธอโรคจิตรึไงฮ่ะ !!!”ผมว่า นอนลงไปกับพื้น เจนขึ้นคร่อมผม มือบางตวัดโดนแก้มผมอย่างแรง ผมพยายาม
ปัดป้องมือเธอออก ยังไงเจนก็เป็นผู้หญิง ผมจะทำร้ายเธอไม่ได้ แต่…
อึก…เจนใช้ส้นสูงกระทืบเข้าที่ท้องผมอย่างแรง ผมร้องไห้ตัวงอ เธอยิ้มเยาะก่อนจะฟาดมือลงที่ตัวผมอีก
“จำไว้นะว่าคนอย่างแกฉันไม่ยอมหรอก เลิกยุ่งกับพอร์ทซะอย่าหาว่าฉันไม่เตือน !!”เจนตะคอกคล้ายคนบ้า ตอนนี้ผมกลัวเธอ
จริงๆ
“เรื่องวันนี้แกห้ามเอาไปฟ้องพอร์ทเด็ดขาด ! บะบายนะจ่ะ หวังว่าเราคงไม่ต้องพบกันอีก”เจนเขี่ยร่างผมอีกครั้ง ก่อนจะแต่งตัวจัด
ผมให้เรียบร้อยแล้วก้าวขาออกจากห้อง
“ผมก็หวังว่าเราจะไม่ต้องพบกันอีกเช่นกัน”
“พอร์ท !!!”
เจนอุทานตกใจ ผมพยายามลุกขึ้นนั่ง รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว วันนี้เป็นวันซวยไรกัน
“ตกใจมากไหม๊เจน คิดว่าตัวเองเป็นใครห๊ะ !! ถึงได้กล้าเข้ามาเหยียบที่นี่อีก”
“พอร์ท ! ทำไมเจนจะเข้ามาไม่ได้ในเมื่อ เมื่อก่อนเจนก็เคยมานอนที่นี่อยู่ทุกวัน”
“นั้นมันเมื่อก่อน ไสหัวออกไปได้หล่ะ อย่าคิดว่าตัวเองสูงส่งให้มาก”
“กรี๊ดด !!! พอร์ทกล้าไล่เจนเหรอ !?”
“ก็ไล่อยู่เนี่ยไง ออกไป รำคาญ แล้วมึงไปนั่งทำไมอยู่ด้านล่าง เกิดอะไรขึ้น !?”ไอ้พอร์ทขึ้นเสียงดุ เข้ามาพยุงผมให้นั่งลงบนเตียง
เจนมองผมสายตาเคียดแค้น ไอ้พอร์ทหันไปปะทะคารมกับเธออีกครั้ง
“ทำอะไร ! กูถามว่าทำอะไรฮ่ะ !!!”ไอ้พอร์ทตะโกนลั่น ผมสะดุ้ง เจนหน้าซีดลงจัด ผมจับมือมันแน่น กลัวว่ามันจะทำอะไรบ้าๆลง
ไป
“ปล่อย ! กูจะจัดการยัยนี่ให้มึง เจ็บมากไหม๊หล่ะ ทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเอง”มันว่าสะบัดแขนผมออก พุ่งเข้าหาเจน ก่อนจะผลักเธอ
ล้มไปกับพื้น
“พอร์ท ~ กล้าทำกับเจนแบบนี้เหรอ!?” เจนร้องไห้ ก่อนจะลุกขึ้น เข้ามาตบไอ้พอร์ท
“พอใจแล้วใช่ไหม ฉะนั้นไสหัวออกไปจากห้องเร็วๆไม่งั้นอย่าหาว่าเราใจร้ายไม่ได้นะเจน”มันว่าเสียงทุ้มต่ำ เจนมองมันด้วยความ
น้อยใจ ก่อนจะก้มลงหยิบกระเป๋าออกจากห้อง
ผมจับมือคนที่ยืนอยู่ข้างๆในนั่งลง แต่มันกลับสะบัดมือผมออกอย่างแรง
“………”
“ไหนเป็นไงมั้ง”มันปรับสีหน้าผ่อนคลายลง ก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆ มือหนากำลังตรวจเช็คร่างกายผมไปทั่วตัว
“ถามไม่ตอบอีก เจ็บตรงไหน เจนทำอะไรมึงบ้าง”มันถามน้ำเสียงอ่อนโยน มือของมันกำลังถกเสื้อผมขึ้น ส่วนมืออีกข้างกำลังดึง
กางเกงผมออก
“เฮ้ย …ทำไรอะ”ผมถาม ไอ้พอร์ทหน้านิ่ง ก่อนจะลงมือจับผมแก้ผ้า จนโป๊ ก่อนจะจับโน่นยกนี้ เหมือนจะตรวจอะไรบ้างอย่าง
“นิ่งๆดิ กูจะดูเนี่ยว่ามึงเป็นไรมากป่าว จะได้พาไปให้หมอไปตรวจ”
“พอแล้ว ไม่ได้เป็นไรมาก เจนไม่ได้ทำไรเรา นายคิดมากไปเอง”ผมตอบ มันจ้องผมนิ่งก่อนจะยกมือตีก้นผมเบาๆ
“โกหก มึงนี่ชอบโกหกกูอยู่เรื่อยคิดว่ากูโง่เหรอไง นอกจากรอยตอนบ่ายแล้ว ตัวมึงยังมีรอยช้ำๆแดงๆขึ้นมาอีกด้วย ปากมึงเลือด
ซึมขนาดนั้น คิดว่ากูไม่รู้เหรอ”
“……”ผมเงียบ ไอ้พอร์ทห่มผ้าให้ ก่อนจะเดินออกจากห้องเข้ามาพร้อมกับกล่องยาใบเล็กๆ
“เอาผ้าห่มออกแล้วนอนลงไป เดี๋ยวกูทายาให้”มันว่า พลางวาวกล่องยาลง ผมนอนราบ ถกผ้าห่มลงให้เปลือยแค่อก ก่อนจะโดน
ไอ้พอร์ทดึงออกไป
“เอามาห่มมา”ผมว่า ไอ้พอร์ทยิ้มๆ ก่อนจะผลักหัวผมให้นอนลงไป
“อายเหรอ อยู่แบบนี้แหละ ไม่ใส่อะไรแล้วโครตน่าดู”มันว่า สายตาหื่นๆกำลังจ้องมองผม
หน้าผมแดงซ่าน ใจมันเต้นแรงผิดปกติ
“จะทาก็รีบทา…จะมองอยู่นานไหม๊”
“ครับบบบบ จะรีบทาแล้วจะทำอย่างอื่นไวไวเนอะ”
“บ้า…”
หลังจากทายาแต่งตัวกันเสร็จ ผมกับไอ้พอร์ทก็นั่งกินโจ๊กด้วยกัน มันเงียบๆไม่ได้พูดอะไรผมก็กินของผมไปเรื่อย ก่อนจะถูกไอ้
พอร์ทขยี้หัวเบาๆ
“เจ็บ เล่นไรเนี่ย”
“รีบๆกินเข้า จะได้กินยา แล้วเข้านอน”
“อืม”ผมพยักหน้ารีบตักจีกเข้าปากจนหมดถ้วย ไอ้พอร์ทยื่นยาให้พร้อมน้ำ กินยาเสร็จมันก็อุ้มผมเข้าไปในห้องทันที
‘ขอโทษนะคิวท์ ที่กูต้องเป็นตนเหตุทำให้มึงเจ็บตัว”มันกระซิบที่หู ก่อนจะจุ๊บเบาๆที่หน้าผาก ผมหลับตานอนด้วยความเพลียปน
เหนื่อยล้ามาทั้งวัน
.
.
.
.
“คิวท์ !~”
“หืมม…”
“ลุกไหวป่าว ให้กูพาไปโรงพยาบาลไหม”
“…ไม่เป็นไร…พอไหวอยู่”ผมลุกจากเตียง หัวมันอื้อไปหมดเลย ไอ้พอร์ทมองหน้าผมพลางจับแก้มผมไปมา สีหน้ามันดูกังวล
“กูว่าไม่ไหวหว่ะ นอนนะ เดี๋ยวกูให้ไอ้เกมส์ลาเรียนให้”มันว่า จัดแจงให้ผมนอนลงไป ก่อนจะยกผ้าใบเล็กๆซับไปตามตัวผม
“พอร์ท…ขอบคุณนะ”
“ก็กูรักมึงแล้วหนิ…แค่นี้กูเต็มใจดูแลมึง”
“ขอบคุณที่รักกันนะ…”
ฟู่ววว
ผมเป่าลมออกจากปาก ก่อนจะเช็ดเหงื่อปาดเหงื่อที่ไหลออกมาตากไรผม ไอ้ตัวเล็กหลับไปแล้ว ตัวมันรุ่มๆเหมือนจะมีไข้ ผมไม่
อยากให้มันไม่สบายมากนัก ร่างกายมันก็ยิ่งอ่อนแอ ผมไม่น่ารุนแรงกับมันตอนนี้มีอะไรกันในห้องน้ำเลยจริงๆ แต่สิ่งที่ทำให้ผม
แทบคลั่งเมื่อเห็นเจนมาอยู่ในห้องของผม พร้อมกับสิ่งที่รู้ว่าเธอทำร้ายไอ้คิวท์
ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด !!!
ถ้าเป็นผู้ชายป่านนี้มันอัดน่วมไปแล้ว แต่ตกอยู่ที่เจนเป็นผู้หญิง ผมก็ต้องพยายามระงับอารมณ์แต่หากมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก เห็น
ทีมันก็ต้องมีเรื่องกันบ้าง ถึงจะรู้สึก…
“ยัยเจนเป็นอะไรมาย่ะ หน้าบึ้งมาเชียว เมื่อวานก็หายไปไหนมา”
“หยุดบ่นมากซะที ฉันรำคาญ คนยิ่งเซ็งๆอยู่”เจนสะบัดใส่ ก่อนจะกระแทรกก้นลงบนเก้าอี้ด้วยความหงุดหงิด
“เป็นไรย่ะ คิมเขาดูแลเธอไม่ดีเหรอ”
“คิมบ้าคิมบออะไร ตอนนี้ฉันหันไปสนใจพอร์ทแล้วย่ะ”
“พอร์ท ! แต่นายนั้นมีแฟนเป็นผู้ชายไปแล้ว คนเขารู้กันทั้งโรงเรียน แล้วเธอจะไปแทรกกลางความรักเขาหรือไงจ่ะ”
“กรี๊ดด ! หยุดพูดเรื่องนี้นะ ให้ตายฉันก็ไม่ยอม ไอ้ตุ๊ดนั้นจะมีอะไรดีไปกว่าฉันเชียว แถมยังจนอิ๊ ! ไม่นานหรอก พอร์ท ก็ทิ้งมันเอง”
“แล้วเธอต้องรอไปนานแค่ไหนกัน หึ ! เจน หาวิธีที่ทำให้พวกมันจบกันเร็วๆสิ”
“อื้มม…ใช่อย่างที่เธอบอกด้วย…เราจะเล่นสนุกอะไรกันดีหล่ะคราวนี้ฮ่ะ ยัยฟ้า…”
“ไม่อยากเกินความสามารถเราหรอกย่ะ ฮ่าๆๆๆ” เสียงสองสาวหัวเราะลั่น ในหัวของพวกเธอกำลังคิดแผนชั่วร้ายกันอย่างเมามันส์
ผู้หญิงกี่คนแล้วฉันเขี่ยส่งนรกไปเมื่อมายุ่งกับพอร์ท
ทำให้มันรู้ว่า ฉันนี่แหละ คือ ตัวจริง !!!
.................................................
นอนนึกไปนึกมา พล็อตเก่าๆมันเข้ามาในหัว อูยย คงสนุกพิลึกอ่ะ = ="
ช่วงนี้อาจมาช้าไปนะค่ะ ไม่ได้หายไปไหน แค่ไม่ค่อยอยากจะอัพ นิยายแต่ละตอนกว่าเราจะอัพ เราแต่งนานมาก T^T พอดีแต่งไม่เก่ง จึงใช้เวลาไปเยอะ ไม่ค่อยมีเวลาว่างแบบสบายๆ ยังไง รอกันช่วงปิดเทอมก่อนนะ เพราะเราว่างโลด ไม่น่าเกินเดือนมีนานี้คงได้ปิดเรื่องนี้ซะทีแล้วหล่ะ อิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ชะนีเจน ชะนีฟ้า เหมาะกันจริงๆ
-
สงสารคิวท์จัง :m15:
ไม่รู้จะต้องเจออะไรอีก :เฮ้อ:
:L2: :L2:
-
ผีเน่า เจน กับโล่งผุฟ้า น่าจับไปถ่วงน้ำ มาก ถ้าเราเป็นคิวท์ จะ :z6: ซักที แล้วตามด้วย :beat:
สะใจ สงสารคิวท์มาก
-
ยัยผีเน่าเอ้ย 555 :angry2:
หนุกมากรีบมาต่อน้า o13
-
เง้อ สู้คุณเจนไม่ไหว สงสัยเป็นผู้ชายที่ตัวเล็กมากๆๆๆๆๆๆเลยและ เล็กเกิ้น ! แต่ถ้าสู้ได้ก็ไม่น่ารักสิเนอะ หุหุ
-
เจน หล่อนเป็นอะไรมากมั้ย? ผู้ชายเข้าไม่เอาก็ยังเสนอตัว
แถมยังมาทำร้ายคิวท์อีก แล้วนนี่วางแผนจะทำอะไรคิวท์
ไม่คิดว่าเจนจะร้ายได้ขนาดนี้นะเนี่ย
พอร์ทต้องดูแลคิวท์ดีแล้วแหละ
ไม่งั้นคิวม์ต้องถูกเจนเล่นงานแน่ๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจร้า ^^
-
เกลียดอีนางเจนที่สุด
แกอย่าทำอะไรคิวท์นะ
ถ้าคิวท์เป็นอะไรพอร์ทไม่ปล่อยแกไว้แน่ๆ
+1 นะคะ
-
:angry2: :angry2: นังเจนงี่เง่า เพื่อนแกด้วย เค้าไม่เอายังมายุ่งอีก เดี่ยวปั้ดๆๆ (อินมากๆ55) :fire:
-
อินี่มันชั่วมากกกกก ในหัวคงมีแต่เรื่องจับผู้ชาย
-
อีบ้าไปไกลๆๆไป
-
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
อ้าวอิชะนีนี่ ร่านไม่พอ ยังเลยอีก ส่งไปลงนรกเลยท่าจะดี
-
คือเป็นอะไรมากหรือเปล่า ผู้ชายเขาไม่เอาเเล้วยังไปยุ่งอีก พอร์ทจัดการขั้นเด็ดขาดเลย
-
คิวท์สู้มันสิ !! :beat:
-
อยากตบอีเจนอ่ะ
ใครก็ได้ช่วยพาเราไปหาอีเจนหน่อย :z6:
:call:
-
เจนจ๋า ไปตายซะ !!!!!!!!!!!
-
มาตามอ่านแล้วนะคับ
-
:fire: :fire: :fire: อ๊ากกกกกกก
อยากตบมันที่สุด!! กล้ามาที่มายุ่งกับนู๋คิวของพอร์ท :m31: :m31:
พอร์ทต้องเข้าคืนแทนคิวณ๊าาา :กอด1: :กอด1:
สู้ๆๆๆจ่ะคนเขียน^^
-
อิเจนตบกันปะ
-
นังคุณน้องเจน
หล่อนเป็นชะนีน้อยม.ปลายจริงป่ะเนี่ย
เเรดเกิ้นนนน
นิสัยกับหนังหน้านี่ไปคนละทางกันเลยนะเนี่ย
-
:mc4: :mc4: มาดันก่อนไปนอน วันนี้เหนื่อยมว๊ากกก T^T ขอกำลังจากเม้นยุนร๊าา o18 o18
-
มาให้กำลังใจ คนเขียนจะได้มีแรงแต่งออกมาเร็วๆ ^^
-
ก่อนอื่นขอตบปากแจนแรงๆ พอร์ทกับบคิวท์ไม่ทำใช่ป่ะ
เราเป็นผปู้หญิงทำได้ ก๊ากกกก
มาว่าคิวท์เป็นตุ๊ดได้ไงฟ่ะ
คิวท์ก็แค่เป็นผู้ได้ที่ดันได้เอ๊ย ดันรกกับผู้ชายต่างหากเล่าาาา
แล้วเจนจะทำอะรไต่อห๊ะ??
ถ้าน้องคิวท์ไม่กล้าลงมือกับผู้หญิงเดี๋ยวพี่ซาร่าไปจัดการกระซวกไส้มันให้
สู้ๆนะค่ะคนเขียน เรารู้ว่าตอนๆหนึ่งในการแต่งมันยากแค่ไหน
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :กอด1: :กอด1:
เมื่อใดที่หมดกำลังใจก็มาอ่านเม้นของคนอ่านหลายๆคนเติมกำลังใจนะค่ะ
ไว้ว่างๆค่อยมาต่อก็ได้ค่ะ^^
-
อีเจน พวกมันกำลงัสุ่มหัวทำไรกัน?
น่าถีบ :z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
อีนังเจน นังร้ายกาจ สงสารหนูคิวท์จังเลย พอร์ทก็น่าจะจัดการอะไรๆให้มันเด็ดขาดนะ
-
รู้สึกเกลียดอีนังเจน :m16: :m16: :m16: :m16:
-
:m16:อีนังเจนทำร้ายน้องคิวท์เดี๋ยวจับตบ :fire:
-
ด้าน... :fire:
-
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/large_PzTT_77250o206107.jpg)
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/large_LA5M_4391l204239.jpg)
สวัสดี ตัวโตๆกันเลยนะค่ะ
งดอัพ ไม่ได้ดองนะค่ะ แค่งดอัพถึงสิ้นเดือนนี้เลยไปถึงวันที่ 10 มีนาจ้า เพราะรอให้สอบเสร็จปิดเทอมไปเลย อิอิ
เลยมาแจ้งกันให้ทราบก่อน กลัวคนอ่านหลาย แงแง T^T
พอปิดเทอมเมื่อไหร่จะเร่งอัพ เรื่องนี้กับเรื่องนู้นให้ เกือบจบ แล้วจะมีตอนพิเศษเป็นคู่ๆไป อิอิ อยากอ่านคู่ไหนกันบ้างก็ขอๆกันมานะ จะได้นอนคิดพลางๆ ฮ่าๆๆ
ส่วนเกมส์เอง คนเขียนหาคู่คิดพล๊อตไว้ได้แล้ว ใครชอบแนวร้ายๆ ก็อย่าลืมติดตามกันนะ ^^
ปล. แต่ว่าระหว่างนี้ถ้ามีเคลียงานเสร็จการบ้านไม่เยอะ ก็คงมาอัพให้บ้าง หายไปบ้าง ไม่ว่ากันเน้ออ :bye2: :bye2: :bye2:
บายจ้าาา ^^
-
รีบกลับมาน๊า แล้วจะรอคนโพสต์นะฮะ รีบกลับมานะฮะ ;(
-
จร้า จะรอ แต่ถ้ามาได้สักตอนสองตอนก็ดีเน้ออออ
-
รอค่ะ ไปปฎิบัติหน้าที่ก่อน
แล้วค่อยกลับมาอัพก็ได้ค่ะ
จะรอนะค่ะ
ปล.ช่วงนี้คนเขียนยื่นจดหมายลาเยอะมากกกกกก>O<
-
รอได้จ้า เรื่องเรียนสำคัญที่สุดน๊า คนเขียนทำถูกต้องแล้ว เป็นกำลังใจให้จ้ะ :3123:
-
รอต่อปายย
เดือนเดียวไม่นานหรอกมั้ง T^T รอได้ๆ
-
ขอให้โชคดีกับการสอบน้าา o13
แล้วจะรอออออออออ
-
กลับมาเร็ว ๆ นะเคอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จะรอค่าาา :กอด1:
-
เจนหน้าด้านอ้ะ อย่ามาแย่งผัวของคิวท์นะ อาหึอาหึ
:fire:
เตือนเรื่องคำหยาบ ตังอักษรไม่ต้องใหญ่มากก็ได้นะคะ
-
รอน้าๆๆ :z3: :z3: :z3:
-
:L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :z3:
-
:3123: :3123: :3123: รอได้จ้า
-
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/7c7d4138.jpg)
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/15066378.jpg)
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/2748199439_83bfbf6e36.jpg)
“ซันวันนี้พาน้องออกไปหาอะไรกินด้านนอกกันสิลูก”
“ผมไม่ว่างครับแม่”ชายหนุ่มตอบ ก่อนจะเดินขึ้นไปบนระเบียงบ้าน ผู้เป็นแม่ถอนหายใจ พลางดึงเด็กหนุ่มที่อายุราวเดียวกับลูกชายของตนนั่งลงข้างๆลูบเบาๆที่เส้นผมนุ่มนั้นอย่างอ่อนโยน
“อย่าไปใส่ใจ พี่ซันเขาเลยนะลูก”
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมมารบกวน คุณแม่กับพี่ซันอีกแล้ว”
“อย่าคิดแบบนั้นสิลูก รบกงรบกวนอะไร มามะ น้องแซมของคุณแม่ออกจะน่ารัก ทำไมพี่ซันถึงทำหน้าอย่างนั้นใส่ก็ไม่รู้ น่าจับมาตีก้นเสียจริงๆลูกคนนี้”
หญิงกลางคนเอ่ย มองเด็กหนุ่มรุ่นลูกอย่างเอ็นดู ก่อนจะจับมือนุ่มลุกขึ้น
“ไปไหนเหรอครับ”
“ไปข้างนอกกันจ๊ะ แม่จะพาหนูไปช้อปปิ้งกันดีไหม๊ แล้วก็ออกไปทานอะไรอร่อยๆกินกัน”คุณหญิงยิ้มหวาน เด็กหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ เขาไม่ชอบการช้อปปิ้งของพวกผู้หญิงเท่าไหร่นัก มันทำให้เขาปวดขา และบางครั้งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตุ๊กตา ถูกคุณแม่คนสวยจับแต่งตัวเล่นเสมอ
“คุณแม่จะไปไหนครับ”เสียงห้าวหุ้มเอ่ยจากด้านบน แซมเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนรีบก้มหน้าอย่างเร็ว เมื่อถูกสายดุจ้องเขม็ง
“ถามทำไมฮ่ะ เคยสนใจแม่ด้วยเหรอ” ผู้เป็นแม่เอ่ยน้ำเสียงน้อยใจ ซันเดินลงพร้อมกับกอดเอวมารดา อย่างออดอ้อน
“โถ่ แม่ครับ ผมรักแม่นะ แค่ช่วงนี้ผมยุ่งๆกับเรื่องเรียน”
“ติดเรียนหรือติดอย่างอื่นกันแน่”
“ติดเรียนสิครับ ช่วงนี้ผมแทบจะอยู่บ้านตลอดแม่ก็เห็นนี่ครับ”
“จ๊ะๆ แม่ไม่เถียงด้วยแล้ว สรุป จะออกไปข้างนอกกับแม่และน้องแซมด้วยไหม๊”
“ไอ้แซมไปด้วยเหรอมึง”ซันถาม แซมพยักหน้าตอบ ก่อนจะหลุบตาต่ำมองไปทางอื่น
“ทำไมพูดกับน้องไม่เพราะเลย”
“ธรรมดาตามประสาเด็กผู้ชายนั้นแหละแม่ แต่ไอ้แซมมันบอกว่าไม่ค่อยสบายนี่นา หายแล้วเหรอ”ซันถาม แซมเบิกตางุนงง ก่อนจะถูกหญิงกลางคนจับหน้าผาก
“หนูแซมไม่สบายเหรอลูก งั้นขึ้นไปพักผ่อนนะ ซันช่วงพยุงน้องขึ้นไปนอนเร็วๆ”
“คุณแม่ออกไปช้อปปิ้งเถอะครับ ไอ้แซมผมดูแลเอง”
“ไม่ดีกว่า แม่จะมีอารมณ์ไหนออกไปข้างนอกได้กัน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้เป็นไรมาก”ซันบอก คุณแม่ส่ายหน้า พลางพยุงเขาขึ้นไปข้างบน
“แม่วันนี้มีนัดกับพวกคุณหญิงไม่ใช่เหรอ ผมดูแลมันเอง ไปเถอะครับ”
“ตายจริง แม่เกือบลืมไปสนิท ซันดูแลน้องดีๆนะลูก จะสายแล้วแม่ต้องรีบไปก่อน”เธอเอ่ยอย่างร้อนรน สีหน้ายังดูเป็นห่วงเด็กชายร่างเล็กที่ชายหนุ่มลูกของเธอนั้นพยุง เด็กหนุ่มยิ้มหน้าหวาน แสดงสีหน้าไม่เป็นไร เธอจึงโล่งอก ก้าวขาเรียวสง่าออกจากบ้านพร้อมคนขับรถด้วยความเร่งรีบ
“ปล่อยได้แล้วครับ”
“เออ”
“พี่ซัน แซมไม่ได้เป็นอะไร ทำไมถึงบอกคุณแม่ไปอย่างนั้น”
“อยากอ้อนแม่กูนักหล่ะสิ แล้วนี่ทำไมยังจะมาบ้านกูอีก”
“คุณพ่อกับคุณแม่ไปต่างประเทศ แซมติดเรียนไปด้วยไม่ได้ แถมยังอันตรายด้วย”เขาตอบเสียงสั่น ก้มหน้าลงมองพื้น เมื่อเสียงที่ฟังดูไม่เหลือเยื่อใยทำให้เขาปวดตึบที่ใจ
“เมื่อไหร่จะโตซักที รู้ไหมว่าทำตัวอ่อนแอแบบนี้มันทำให้คนอื่นต้องคอยเป็นห่วง”ชายหนุ่มร่างสูงดุ พลางวางมือบนไหล่เล็ก ดันร่างบางให้เดินขึ้นไปข้างบน
“ขอโทษครับ”
“ไม่ต้องทำหน้างอ ขึ้นไปเปลี่ยนชุดเป็นสีเข้มๆหน่อย แล้วก็เดินมาห้องกู เดี๋ยวกูไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน”
“เอ่อ…จะไปไหนกันเหรอ”
“ไม่ต้องถามมาก เปลี่ยนชุดไวไวด้วย เข้าใจ?”
“ครับ”เด็กหนุ่มตอบ ยกมือบิดลูกประตูที่หน้าห้องตน ก่อนจะถอดเสื้อยืดสีขาวตัวบางออกเป็นเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าเข้มแทน แซมมองตัวเองในกระจก ปากเรียวสีชมพูสดฉีกยิ้มกว้างสดใส ก่อนเจ้าตัวจะหยิบน้ำหอมกลิ่นโปรดที่มักจะถูกพี่ซันชมเสมอว่าหอม ขึ้นฉีดที่ซอกคอ กลิ่นน้ำหอมฟุ้งกระจาย ร่างบางหยิบจี้สร้อยรูปหัวใจขึ้นมาใส่ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องด้วยความกลัวและความดุดันนิดๆที่พุ่งเข้าสู่ห้วงอารมณ์ เด็กหนุ่มสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะบิดลูกบิดเดินเข้าไปในห้องของซันอย่างกล้าๆกลัวๆ
“พะ…พี่”ผมเดินเข้าไปในห้องกว้าง เสียงน้ำในห้องน้ำทำให้ผมรู้ว่าพี่ซันกำลังอาบน้ำอยู่ ผมนั่งลงบนโซฟาเล็ก พลางหยิบหนังสือนิตยสารขึ้นมาอ่าน
“อ้าว มาแล้วเหรอ งั้นกูแปบ ไปแต่งตัวก่อน”ผมพยักหน้า พี่ซันนุ่งผ้าขนหนูออกมาแค่ผืนเดียว ตามแผงอกกว้างเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดน้ำเกาะ ใจผมเต้นสั่นรัว หน้าร้อนวูบวาบ ผมรีบหันไปก้มไปอ่านหนังสือต่อ แม้ว่าภาพเมื่อกี้ยังติดตาจนทำให้สติผมแทบกระเจิงก็ตาม
.
.
.
.
“ลุกขึ้นเร็ว”
“….”ร่างบางลุกขึ้นจากโซฟา เงยหน้ามองคนตรงหน้าที่แต่งตัวซะหล่อเนี๊ยบ เข้าก้าวขาลงไปข้างล่างพร้อมกัน ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถ
“พี่จะไปไหน”
“ไปดูหนัง กินข้าว แล้วก็ไปเยี่ยมไอ้กัส”
“ไปหาเฮียเหรอ”
“เออ พูดถึงไอ้กัสทีไรตาวาวเลยนะมึง”
“แฮะๆ ผมอยากไปเล่นกับไอ้วินนี่ตะหาก เมื่อวานพี่วินชวนผมไปเล่นที่บ้านด้วยแต่ว่า..”
“แต่ว่ากูไม่ให้ไป”
“อะ…อือ”
“จะไปทำไม เกะกะพวกมันเปล่าๆ”
“….”ร่างบางเลือกที่จะเงียบแทน ในเมื่อเขาคิดจะพูดอะไรก็ถูกขัดไปเสียทุกอย่าง เสียงเพลงดังคลอเบาๆ ผมหันไปมองยังนอกกระจก ท้องฟ้ามืดสลัวๆยามค่ำคืน แสงไฟตามถนนกำลังเปิดจ้าทำให้ผมพอมีความสุขอยู่บ้างยามที่ได้มองมัน ด้วยความโดดเดี่ยว
“ทำไมในห้างมันถึงมีพวกช็อคโกแลตออกมาวางขายเยอะจังหว่ะ”ร่างสูงถามอย่างสงสัย เมื่อหันไปทางไหน เขาก็เห็นแต่ช็อคโกแลต ตุ๊กตา และดอกไม้ ที่สาวๆพากันคุยขยุกขยิก ริกรี้กันอย่างไม่ขาดสาย
“พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์ไงครับ”
“อ่าวเหรอ ถึงว่า พวกผู้หญิงถึงได้ต่อแถวกันซื้อช็อคโกแลตกันเยอะเชียว”
“แล้วพี่ไม่ซื้อของให้สาวๆบ้างเหรอ”เด็กหนุ่มถาม ร่างสูงส่ายหน้า ก่อนจะจูงมือเล็กๆเดินเข้าไปในร้านอาหาร
“อย่างกูมีแต่สาวๆซื้อให้เท่านั้นแหละ”
“หืออ…แต่แซมไม่เคยเห็นพี่ซันถือกล่องของขวัญอะไรเลยนี่”ร่างเล็กเอียงคอถาม
“กูก็ทิ้งตั้งแต่ที่ได้นั้นแหละ รับๆรักษาน้ำใจเขาหน่อย กูหนะ เกลียดช็อคโกแลตที่สุด”
“เออใช่ พี่ซันไม่ชอบของหวาน..แต่ไม่คิดว่าพี่จะไม่ชอบช็อคโกแลตด้วย”เสียงเล็กเอ่ย น้ำเสียงสลดลง ซันมองร่างบางเชิงสงสัย ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่พนักงานจัดไว้ให้
“จะกินอะไร”
“ไม่รู้ฮ่ะ ตามใจพี่ซัน”
“เออ งั้นเอา…..”
“กินเยอะๆดิ เดี๋ยวแม่กูก็ด่ากูอีกว่าดูแลมึงไม่ดี”เสียงทุ้มออกคำสั่ง แซมหน้าเสียก่อนจะก้มลงกินต่ออย่างเร็ว
“ขอโทษฮ่ะ”
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย”แซมปรับสีหน้าให้ดูคลายกังวลตามคำสั่งพี่ซัน ก่อนจะตั้งตาตั้งตากินต่อจนแทบจุก เขาวางช้อนลงพร้อมกับดื่มน้ำตาม ซันเชยตามองคนตัวเล็กที่ทำหน้าพะอืดพะอมพลางอมยิ้ม นึกขำกับคนตรงหน้าที่มักจะทำอะไรเก้ๆกังอยู่เสมอๆ
“เดินตามมาเร็วๆดิ”
“พี่…พี่ซัน เดินช้าๆหน่อย แซมจุก”
“เฮ้อ มึงนี่นะ”ร่างสูงถอนหายใจเฮือก ยืนหันหลังรอคนที่วิ่งตามมา คนตัวเล็กยืนหอบ พลางยกมือกุมท้องหน้าเบี้ยว
“ขอโทษ…ผมจะเดินให้เร็วกว่านี้”
“ช่างมัน หน้าซีดหมดแล้ว จะไปนั่งที่ร้านกาแฟสักพักป่ะ”ซันถามเมื่อเห็นคนตัวเล็ก หน้าซีดเหงื่อไหลเป็นเม็ดผุดจากไรผมเส้นอ่อน เขาลืมไปเสียสนิทว่า คนตรงหน้ากินอะไรเยอะๆและหนักท้องไม่ได้เพราะระบบย่อยอาหารไม่ค่อยดี แต่ไอ้แซมมันก็ยังซื่อ ทำตามใจเขาไปซะทุกอย่าง
“ก็ดีฮะ”ร่างเล็กพยักหน้า ซันโอบไหล่แซมเบาๆ เดินไปด้วยกันยังร้านกาแฟเล็กๆตกแต่งอย่างหรู สายตาน้อยใหญ่จับจ้องที่พวกเขาสองคนจนชวนให้หงุดหงิดใจ
“พี่ซัน..ออกไปหน่อยคนเขาหันมาดูเราแล้ว…”
“ไม่ต้อง ถ้าเรื่องมากกูจะอุ้มมันตรงนี้แหละ”
“อืม”
ร่างเล็กจิบน้ำชาเขียวไปทีละนิด เขามองไปรอบๆร้านที่ตกแต่งอย่างน่ารัก กลิ่นกาแฟหอมอบอวลไปทั่ว
“หน้าแซมมีอะไรติดอยู่?”
“ปล่าว รีบกินกูรออยู่”
เขาหันไปทางอื่น ร่างเล็กจ้องมองเขาปนสงสัย ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ เขาไปจ่ายตังค์พร้อมกับจูงมือนิ่มๆออกจากร้าน
“พี่ซันจะไปไหนอีกปล่าว แซมอยากไปบ้านเฮียกัส”
“อยากไปดูหนัง แต่ช่างมันเหอะ ไม่ต้องดู”ซันว่าน้ำเสียงหงุดหงิด ปล่อยมือบางออก แล้วขาฉับยาวๆ ออกจากห้าง ร่างเล็กวิ่งตาม ยืนหอบแฮ่กๆ อยู่หน้ารถ
“พี่ซันเป็นอะไร”
“ขึ้นรถมาเร็วๆ”
“ครับๆ”แซมเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง ซันออกรถอย่างเร็ว ความเงียบกำลังปกคลุมบรรยากาศของทั้งสองอีกครั้ง
.
.
.
.
“ไอ้กัส นี่มึงกำลังทำบ้าอะไรฮ่ะ !”
“มึงหยุดโวยวายได้ไหม หึ !~”
เสียงโหวกเหวกจากในครัวทำให้ผมกับพี่ซันหันหน้ามาจ้องกันทำตาปริบๆ นมยิ้มให้ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นเอือมระอา เมื่อเสียงของทั้งคู่ยังไม่ยอมหยุดลงง่ายๆ
“พี่เขาสองคนกำลังทะลาะกันอยู่เหรอครับ”ผมถาม นมส่ายตาเบาๆ ผมเลิกคิ้วสูงสงสัย ถ้าทะเลาะกันจะขนาดไหนนะคู่นี้
“คุณวินกับคุณกัสกำลังช่วยกันทำช็อคโกแลตไปให้เพื่อนในวันพรุ่งนี้กันค่ะ นมกับนังปริ่มช่วยกันสอนแล้วสอนอีกจนครัวมันเละไปมหดแล้ว”~นมส่ายหน้าระอา ผมอดขำไม่ได้กับท่าทีของนม สงสัยคงจะยุ่งกันน่าดู
“อ้าว ไอ้ซันไอ้แซมมาดูฝืมือกูเร็วๆ ช็อคโกแลตชิ้นแรกเลยนะเว้ย มาเร็วๆ”เฮียกวักมือเรียกผมกับพี่ซันจากครัว ผมรีบวิ่งเข้าดูด้วยความอยากรู้ ห้องครัวสภาพเละอย่างที่นมบอก เฮียชูช็อคโกแลตแทงกลมๆรูปทรงแปลกให้เราดูอย่างภาคภูมิใจ พี่วินกับพี่ซันหัวเราะท้องคัดท้องแข็งพี่วินโชว์ฝืมือตัวเองให้ดูบ้าง สภาพมันก็ไม่ต่างจากของเฮียซะเท่าไหร่
“นั้นมึงแน่ใจนะ ว่ามันคือช็อคโกแลต”พี่ซันถาม พลางหัวเราะ เฮียมองอาฆาตก่อนจะยัดลูกกลมๆดำใส่ปากพี่วินที่หัวเราะอยู่เช่นกัน
“แหวะ มึงยัดใส่ปากกูทำไมเนี่ย”
“อร่อยป่ะ”
“งั้นๆแหละ”
“เออ”
เฮียทำหน้างอน พี่วินจึงเข้าไปง้อ งุ๊งงิ๊งอยู่สองคนในครัว พี่ซันหยิบก้อนช็อคโกแลตจ่อที่ปากผม ผมอ้าปากกิน นิ้วอุ่นๆกดลงบนริมฝีปากผม
“อะ…อร่อยดีฮะ พี่ซันลองกินดูไหม”ผมยื่นให้พี่ซันกินดูบ้าง พี่ซันโค้งตัวลงมา กัดลงบนนิ้วผมพร้อมกับลิ้นอุ่นๆที่เหมือนจงใจเลียปลายนิ้วมือ หน้าผมร้อนผ่าว รีบชักมือกลับ
“รสาติดี ไม่เลวเลย ฝืมือไอ้กัส กับไอ้วินเนี่ย”
“ใครว่า กูทำเองหมดนั้นแหละ ไอ้วิน แม่งเอาแต่สั่งๆๆๆ”เฮียโวยวาย พี่วินมองตาขวาง ก่อนจะสะบัดหน้าหนี
“แล้วมันก็งอนกูจนได้ แมร่ง ! คนไรไม่รู้ เรื่องมาก ขี้งอน มันน่าจัดหนักสักคืนสองคน มึงว่าดีไหมหว่ะ ไอ้ซัน เมียกูจะได้น่ารักๆกว่านี้หน่อย”เฮียว่า ตาเปล่งประกายลุกวาว หน้าหื่น ก่อนจะหัวเราะเหมือนพวกโรคจิต พี่ซันพยักเห็นด้วย ก่อนจะโค้งตัวลงมาระดับผม
“นั้นดิ มันต้องจัดหนัก หึหึหึ~”
พร้อมกับเสียงหัวเราะของเฮียที่เดินขึ้นห้องหน้าระรื่น ผมกับพี่ซันเดินออกจากครัว ลงไปเดินเล่นที่สนามข้างบ้าน
“นั้นเจ้าวินนี่ พี่ฮ่ะ มันหลับอยู่”
“เห็นแล้ว เงียบๆดิ เดี๋ยวก็ตื่นหรอก”
“โถ่ มันหลับไปแล้ว ผมอยากเล่นกับมัน”
“ค่อยวันหลัง”
“พี่ซัน แซมอยากเลี้ยงหมา ซื้อให้แซมตัวสิ แม่ไม่ยอมให้แซมเลี้ยงหมา แซมเหงา”
“มึงแพ้ขนสัตว์ เลี้ยงไปโรคภูมิแพ้กำเริบตายกันพอดี หยุดเพ้อเจ้อได้แหละ”
“อือ..”ร่างเล็กครางในลำคอ ก่อนจะทำหน้าละห้อยเดินออกมาจากกรงเจ้าหมาน้อยที่หลับปุ๋ยน่าเอ็นดู
“กลับบ้านเหอะ น้ำค้างลงแล้ว เดี๋ยวมึงก็เป็นหวัดหรอก”
“ฮ่ะ”คนตัวเล็กพยักหน้า เดินไปที่รถ โดยมีร่างสูงของซันโอบไหล่อยู่ข้างๆ
.
.
.
.
.
.
‘ป้าครับ ผมมารับไอ้แซม มันอยู่ไหนเหรอครับ’
‘อ่อ คุณแซมอยู่ในครัวค่ะ กำลังทำขนมอยู่ ให้ป้าไปตามให้ไหมค่ะ’
‘อะ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมตามไปเอง’
.
.
.
‘หว้า…เสร็จซะที…เล่นเอาเหนื่อยชะมัด ถ้าพี่ซันเห็นจะชอบไหมนะ…พี่ซันจะกินช็อคโกแลตที่เราทำให้รึเปล่า’
.
.
.
‘อึก อืม !’
‘พี่…เอ่อ…มาได้ไง’
‘มารับมึงนั้นแหละ’
‘อื้อ? หา … ผมลืมไปสนิทเลย ขอโทษนะฮ่ะ เดี๋ยวผมขอไปเปลี่ยนชุดก่อน’
‘อืม’
.
.
.
‘ตะกี้พี่ซันคงไม่เห็นหรอกมั้งนะ’
.
.
.
‘ชอบเรางั้นเหรอ ไอ้คัวเล็กนี่มันทำช็อคโกแลตให้เรางั้นเหรอ?’
ปกติไอ้แซมมันทำช็อคโกแลตแบบนี้บ่อยแค่ไหนเหรอครับ…?
ก็สองสามปีมานี่คุณแซมเธอทำบ่อยนะค่ะ แต่ป้าไม่เคยเห็นว่าคุณแซมจะทำให้ใคร มีแต่ห่อเก็บไว้เท่านั้นเอง…
.
.
.
ร่างสูงใบหน้าคมจ้องใบหน้าหวานที่นอนหลับสลบอยู่บนเตียงกว้าง
ก่อนจะจุมพิตที่ปากสีแดงสดเบาๆ เขายิ้มพร้อมกับกระชับผ้าห่มให้ร่างบาง
พรุ่งนี้แล้วสินะ…
วาเลนไทน์ปีนี้ของทั้งคู่จะเป็นอย่างไรหนอ
คนตัวเล็กที่ซุ่มซ่ามน่าขัดใจ ทำอะไรไม่ค่อยเป็น
จะสู้ใจเสือสาวอย่างเขาได้รึเปล่า…
หรือจะเป็นได้แค่ฝันของคนตัวเล็กต่อไป….
.............
วันนี้ไปซื้อช็อกโกแลตกับเพื่อนมาก เศร้าใจ ไม่รู้จะซื้อให้ใครดี ใช่ซี้ฉันมันคนไม่มีคู่เลยมีอารมณ์มาอัพนิยายเป็นตอนหวานๆของ
ซันแซม เปิดตัวรับวันเทศกาลที่พอมีอิทธิพลกับใครบ้างคนอยู่บ้าง อิอิ ยังไงก็ฝากติดตาม ตอนจบพรุ่งนี้ด้วยเน้อ บะบายจ้า
:bye2:
-
:z13:
ซันแซม!! น่ารักจัง!! :o8:
เราก็เป็นหนึ่งในคนไม่มีคู่ :sad4:
ซื้อช็อกโกแลต...กินเองดีกว่า!! :o12:
:กอด1: :L2:
-
มันน่าจัดหนักสักคืนสองคน
<<<< น่าจะคืนนะค่ะ
แอบมีกัสวินโผล่มาให้ชื่นหัวใจ>O<
น่ารักกกกมากค่ะ
ไม่มีคู่เหมือนกันค่ะ วาเลนไทน์ปีนี้เลยจัดหนัก
ทำสวยเลย ไหนๆก็อยู่ด้วยคนเดียวแล้ว
ขอทำสวยแก้เครียดล่ะกัน ก๊ากกกก
-
ลุ้นคู่นี้เหลือเกิน
-
ลุ้นๆๆ :-[
-
ขอคู่นี้ต่อจากคู่พอร์ทได้มั๊ยยยยยอ่ะ .....น่ารักดี :impress2:
-
กรี๊ดดดด~ น่ารักง่าาาาาาาาาาา :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/7c7d4138.jpg)
“แซมหล่ะครับ”
“คุณแซมแต่งตัวอยู่ข้างบนค่ะ ให้แจ่มไปตามเลยไหมค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ”ชายหนุ่มในชุดนักเรียนนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะอาหาร ไม่กี่อึดใจ เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนตัวเล็กก็เดินลงมาด้วยท่าทีกระตือรือร้น
“พี่ซัน…โทษทีฮ่ะ แซมตื่นสายไปหน่อย”น้ำเสียงเล็กเอ่ยด้วยความรู้สึกผิด ก่อนจะวางกระเป๋านักเรียน แล้วนั่งลงข้างๆร่างสูง สีหน้าสลดลงเมื่อคนตรงหน้าทำเหมือนเห็นเขาเป็นแค่อากาศธาตุ ไม่ได้หันมาสนใจมอง
.
.
.
“เสร็จยัง”
“ครับ”ร่างเล็กลุกขึ้นจากที่นั่ง หยิบกระเป๋านักเรียนพร้อมกับถุงใบเล็กสีหวานที่ติดมาด้วย
“กล่องอะไรในถุงนั้นอะ”ร่างสูงที่ขับรถอยู่หันมาถาม คนตัวเล็กตาโต ก่อนจะจับถุงของขวัญของตนไว้แน่น
“ไม่มีอะไรหรอกฮ่ะ แซมรีบเลยเผลอหยิบติดมือมา”
“เหรอ …วันนี้วันวาเลนไทน์จะแวะซื้อดอกกุหลาบให้สาวไหม”
“ไม่ดีกว่า ผมไม่มีสาวที่ไหนหรอก แฮะ”เด็กหนุ่มยิ้ม ยกมือเกาหัวแก้เก้อ ท่าทางน่ารัก
“งั้นก็มีหนุ่มมาจีบดิ”
“เอ่อ…ก็มีบ้าง”
“จริง”
“อืม”
“พวกมันนึกไงมาจีบมึงนะ ไม่เห็นมีไรน่ารักตรงไหนเลย ว่าไหม”ชายหนุ่มยื่นมือมาจับคางเล็กหันไปมา พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ คนตัวเล็กกว่า นิ่ง ริมฝีปากขบกันแน่น เมื่อริมฝีปากหนากำลังเคลื่อนเข้าใกล้ยิ่งขึ้น
“พี่ซัน…ไฟเขียวแล้ว…”
“ออ”คนตัวสูงผละออก ริมฝีปากกระตุกยิ้ม ก่อนจะขับรถของตนไปเรื่อย พลางเหล่ตามองคนข้างๆที่ก้มหน้าก้มตา แก้มขาวขึ้นสีชมพูอ่อนระเรื่อ น่าเอ็นดู
“พี่ยิ้มไรเหรอ”
“ต้องบอกมึงด้วยเหรอ”
“ปล่าวฮ่ะ…ปกติพี่ซันไม่ค่อยยิ้ม”
“กูดูน่ากลัวขนาดนั้นเชียว”ร่างสูงทำท่าเหมือนโกรธ แซมทำหน้าตกใจ ก่อนจะรีบแก้ตัวต่างๆนาๆ
“ไม่นะ พี่ซันใจดี…”
“เหอะ…โกหกเก่งนะมึง คิดว่ากูไม่รู้เหรอว่ามึงกลัวกูจนหัวแทบหดหนะ”
“พี่ซันเอาไรมาพูด…”
“แน่จริงย้ายมานอนกับพี่สิ ผู้ชายด้วยกันไม่เห็นมีไรน่ากลัว”
“แซมไม่ได้กลัว แต่ไม่อยากกวนพี่ซันตะหาก”
“ไม่กวน กูไม่อยากนอนคนเดียว งั้นคืนนี้ย้ายมานอนกับกูนะ”
“เอ่อ…”
“ทำหน้าอย่างนี้แสดงว่ากลัว พี่อยู่หล่ะสิ”
“แซมไม่ได้กลัว งั้นคืนนี้แซมจะไปนอนกับพี่ซัน”ร่างเล็กตอบเสียงมุ่งมั่น ก่อนจะใบหน้าจะเจื่อนลง แค่คิดว่าตัวเองต้องไปนอนกับพี่ซันคงไม่รอด…
“เก่งนี่…ถึงแล้ว เดี๋ยวรอกูด้วยจะได้เดินเข้าโรงเรียนพร้อมกัน”ร่างเล็กพยักหน้าลงจากรถ พร้อมกับร่างสูงของแซมที่เดินเข้ามาใกล้ ปกติพอถึงโรงเรียนทั้งคู่จะแยกกันไปเรียนกันตามปกติ แต่วันนี้แปลกที่พี่ซันชวนเขาเดินเข้าโรงเรียนไปด้วยกัน
“พี่ซันค่ะ !!!”
“อะครับ”
“เอ่อ…ให้พี่ซันนะค่ะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
กรี๊ดดด
เด็กกสาวที่เห็นเพื่อนใจเด็ดของเธอให้ช่อดอกกุหลาบกับพี่ซันรุ่นพี่สุดป๊อบในโรงเรียนที่เพิ่งย้ายเข้ามาได้ไม่กี่เดือน ก็ต่างแห่กรูเข้ามาให้ดอกไม้บ้าง ช็อคโกแลตบ้าง สติ๊กเกอร์รูปหัวใจที่ถูกแปะเต็มทั่วแผงอกกว้าง คนตัวเล็กทนแรงเบียดไม่ไหวจึงคิดจะผละออกจากกลุ่มนักเรียน แต่กลับถูกมือหนารั้งเกี่ยวเอวเอาไว้
“พี่ขอตัวก่อนนะครับ”
“อะ…ค่ะ”
พี่ซัน
กรี๊ดดดดดดดด ……..
“สาวๆเขาคลั่งพี่มากเลยนะ”
“แล้วมึงอะ”
“อือ”
“ปล่าว”
“น้องครับๆ”
“น้องแซม”
เสียงตะโกนทุ้มจากด้นหลังทำให้เจ้าของชื่อต้องหันหลังกลับไปดู ผู้ชายตัวโตผิวสีแทนอ่อน ยืนหอบอยู่ข้างๆ ก่อนจะจับมือเล็กนั้นยกขึ้นยัดช่อดอกไม้เข้าไปในอุ้งมือบางอย่างถือวิสาสะ
“พี่แทน ขอบคุณครับ”
“แฮ่ะๆ ไม่เป็นไร พี่อยากให้ดอกไม้กับคนน่ารักเท่านั้นเอง”
“แซมไม่มีอะไรให้พี่เลย แต่ยังไงก็ขอบคุณจริงๆนะฮ่ะ”คนตัวเล็กยิ้มกว้าง มองช่อดอกกุหลาบสีขาวอย่างเขินอาย การกระทำของคนทั้งสองอยู่ในสายตาของอีกคนที่ยืนนิ่งจ้องอยู่
“ปล่อยมือจากมันได้ยัง”เสียงทุ้มอีกคนเอ่ยอย่างดุๆ รุ่นพี่ตัวโตของแซมรีบปล่อยมือนุ่มลง สีหน้าดูอาลัยกับคนตรงหน้า ก่อนจะหันมาปะทะสายตากับอีกคนที่ยืนอยู่เช่นกัน
“พี่ไปก่อนนะแซม เจอกันตอนเย็นนะ”
“ครับ”แซมโบกมือลา รุ่นพี่ที่เดินไปอีกทาง ก่อนจะถูกมือหนากระชากอย่างแรง
“ใคร”
“รุ่นพี่ที่ชมรมครับ”
“ชอบมันเหรอ”เสียงดุเอ่ย บีบข้อมือเล็กจนขึ้นเป็นรอยสีแดง
“พี่ซัน…เจ็บครับ”
“ถามก็ตอบ !”
“ชะ…ชอบครับ พี่แทนใจดี คอยช่วยเหลือแซมตลอด”เสียงเอ่ยแววตาดูใสซื่อ รีบหลุบตาต่ำอย่างเร็ว เมื่อนัยน์ตาดุกำลังจ้องเขาราวกับโกรธกันมานาน
“แต่กูไม่ชอบ ! ไม่ต้องไปยุ่งกับมันอีกเข้าใจไหม”
“ไม่ได้หรอก…”
“ทำไม”
“……”
“งั้นกูจะให้มึงย้ายโรงเรียน เลือกเอาจะอยู่กับกูที่นี่เหรอจะย้ายไปเรียนที่อื่น”ซันขึ้นเสียงตะคอก คนตัวเล็กหน้าซีด มือบางกุมดอกไม้และถุงใบเล็กไว้แน่น ขอบตาร้อนผ่าว
“ครับ…”
“ขึ้นไปเรียน แล้วไม่ต้องรับของๆใครมาอีก ตอนเย็นรอกูที่รถ เข้าใจไหม”
“ครับ” แซมตอบ ก่อนจะแยกกับซันขึ้นห้องเรียน เขาหันกลับไปดูชายหนุ่มชุดนักเรียนที่เดินแยกไปอีกทาง พี่ซันกำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนนึงอยู่ และผู้หญิงหลายๆคนที่กำลังพุ่งเข้ามาหา ใบหน้าดุที่เคยมองเขาอยู่เสมอกลับฉีกยิ้มกว้าง รอยยิ้มที่เขาไม่เคยได้รับ ไม่ว่ายังไงในสายตาของพี่ซัน คงมองเขาเป็นแค่เด็กผู้ชายที่เขามาก้าวก่ายในชีวิต ทำอะไรไม่เป็น เซ่อซ่าและน่ารำคาญ ผมไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ซะหน่อย ไม่อยากเป็นตัวปัญหาของพี่เขาเลยจริงๆ
.
.
.
.
.
“เฮีย เห็นพี่ซันป่ะ แซมรออยู่นานแล้วเนี่ย”
“ไอ้ซันเหรอ มันเพิ่งออกไปกับสาวที่ไหนไม่รู้เมื่อกี้นี่เอง”
“อ้าวเหรอครับ…”เสียงเล็กสลดลง ก่อนจะถูกมือใหญ่ขยี้จนหัวยุ่ง
“โดนทิ้งสิเรา งั้นไปกะกู เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นไรเฮีย เห็นว่าไปดูหนังกับพี่วินหนิ แซมกลับเองดีกว่า”
“กลับเองได้ไง เคยกลับเหรอ มากับกูมา อย่างเรื่องมาก”กัสดึงมือคนงอแงลาก แซมออกแรงสะบัดมือหนาจนสุดแรง ขาสั้นออกตัววิ่ง ขอบตาร้อนผ่าวพร้อมกับน้ำอุ่นที่ไหลลงอาบแก้ม มือเล็กปัดมันออกอย่างไม่ใยดี ขาสองข้างยังวิ่งต่อไปอย่างไรจุดหมายปลายทาง
“อึกก…อือออ….”
ไหนบอกว่าให้เรารอ…
สุดท้ายเขาก็ไป…
คิดบ้าไรของเราอยู่…
ยังไงพี่เขาก็ไม่มีวันหันมาสนใจมึงหรอก…ไอ้หน้าโง่เอ้ย !
“คุณหนู…คุณหนูค่ะ”
“อะ…อ้าวป้า…แล้วนี่ผมอยู่ไหนครับ”
“คุณหนูเป็นลมคอพับอยู่หน้าบ้านไงค่ะ ดีที่ลุงตาเขาเห็นทันไม่งั้นคงต้องนอนตากแดดตากลมอยู่หน้าบ้าน”
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณแซมนอนพักผ่อนไปก่อนนะค่ะ เดี๋ยวป้าจะลงไปต้มอะไรอุ่นให้ทาน”
“ครับ เอ่อ เดี๋ยวครับ ป้าพอเห็นช่อดอกไม้กับถุงของผมบ้างไหมครับ”
“ออ ป้าเก็บไว้ในห้องแล้วค่ะ คุณแซมพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณซันกลับมาก็คงอาละวาดอีกเป็นแน่”
“อาละวาดเรื่องอะไรเหรอครับ” เด็กหนุ่มถามอย่างสงสัย
“พอคุณซันรู้ว่าคุณแซมกลับบ้านเองก็โวยวายใหญ่เป็นเรื่องเป็นราว อีกสักพักคงจะกลับถึงบ้าน คุณแซมพักผ่อนเอาแรงไว้อธิบายกับคุณซันเถอะค่ะ”
“ครับ…”ซันตอบ พลางทอดสายตาไปยังนอกหน้าต่างที่มืดสนิท ค่ำแล้วเหรอ อีกไม่นานพี่ซันก็กลับมา เขาก็จะโดนดุที่ไม่ยอมกลับกับเฮียกัส แล้วก็จะโดนเกลียดไปอีกหลายวันที่สร้างเรื่องเดือดร้อนให้ จนพี่ซันไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว นึกได้เข้าก็อยากจะเก็บกระเป๋ากลับบ้านไปอยู่คนเดียว ยังรู้สึกดีกว่าอีก
แอด
“แซม”
“………”
“ลุกขึ้นมา รู้นะว่าตื่นแล้ว”
เสียงทุ้มว่า นั่งลงบนเตียงนุ่ม จิ้มหน้าผากของคนตรงหน้าแผ่วเบา
“พี่ซัน”
“เป็นอะไร”
“ไม่สบาย”
“รู้แล้ว ทำไมถึงวิ่งหนีไอ้กัสไป”
“ไม่รู้…”
“แล้วทำไมถึงไม่รอพี่”
“พี่ซันตะหากที่ไม่รอแซม…ผมไม่อยากไปก้าวก่ายเรื่องของพี่”
“เรื่องส่วนตัวอะไร”เขาถามอย่างใจเย็น ประสานตากับแซมที่หน้าซีดสลด
“ก็ผู้หญิงที่นั่งไปกับพี่ไง ไม่ใช่แฟนเหรอ”
“ถ้าพี่บอกไม่ใช่แซมจะเชื่อไหม”
“เชื่อครับ”
“ฟังนะ ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แฟนพี่ พี่มีคนที่รักอยู่แล้ว”
“ใครเหรอครับ…”ใครกัน ที่พี่ซันรัก
“อยากเห็นป่ะ”
“ครับ” จะเห็นไปทำไมให้เจ็บนะ ผมบ้าไปแล้ว
“ลุกขึ้นมา”แซมลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะถูกผ้าทึบปิดตาไว้แน่น ซันพยุงเอวร่างบางออกจากห้องพร้อมกับหยุดกึก แก้ผ้าที่ปิดตาแซมออก ร่างเล็กหันซ้ายหันขวา เมื่อเห็นว่าไม่ได้เจอใคร
“พี่ซันไม่เห็นมีใครเลย”
“มองไปด้านหน้าดิ”
“หือ” เขาหันไปมองด้านหน้า มีเพียงกระจกที่ส่องภาพเขากับพี่ซันที่ยืนยิ้มให้ เขาก็ยังไม่เห็นใครนอกจากตัวเองละพี่ซัน
“ไม่เห็นมีใครเลย นอกจากแซมกับพี่ซัน”
“ไหน มองไม่เห็นเหรอไง คนที่ยืนเตี่ยอยู่ข้างๆพี่อะ”
“อะ….หืออ”
“เห็นยัง”
“หะ…เห็นแล้วครับ”เด็กหนุ่มตอบตะกุกตะกัก หน้าแดงซ่าน คนตัวโตที่ยืนอยู่ข้างๆโอบเอวกอด อดไม่ได้ที่จะฟังจมูกลงกับแก้มเนียนที่ขึ้นสีระเรื่อ น่ารักจนเขาแทบอดใจไม่ไหว แซมดันร่างหนาออกเมื่อรู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัยกำลังมาเยือน
“ขอกอดหน่อย”
“พี่ซัน อย่า…”เสียงหวานขาดหายไปพร้อมกับริมฝีปากที่เข้ามาประกบควานหาความหอมหวานจากโพรงปากนุ่ม ร่างบางตัวอ่อนยวบไปกับสัมผัสที่ร้อนแรงของคนตรงหน้า ก่อนจะหายใจหอบ เมื่อร่างหนาถอนปากออกปล่อยให้คนตัวเล็กได้หายใจ
“พี่มีไรให้แซมด้วยนะ”
“อะไรเหรอฮ่ะ”
“ความรัก”
“…………..”
“พี่ซันไม่ได้เกลียดหรือรำคาญแซมเหรอ”คนตัวเล็กถามด้วยน้ำเสียงปนน้อยใจ เงยหน้ามองคนตัวสูง รอคำตอบ
“พี่รำคาญ และก็เบื่อมากๆๆๆ แต่ในเวลาเดียวกัน พี่กลับชอบที่จะรำคาญ และเบื่อแซม ชอบมองเวลาที่แซมตั้งใจทำอะไรซักอย่าง ชอบเห็นหน้าแซมเวลายิ้ม มันทำให้พี่ยิ้มตามได้… ตลอดเลยรู้ไหม”
“พี่ซัน…”
.
.
.
.
ก๊อก ก๊อกๆ
“เช้าแล้วจ๊ะ หนุ่มๆทำไมถึงไม่ยอมลุกขึ้นอาบน้ำไปโรงเรียนกันอีกนร๊า”
“………………………………………………………”
“คุณแม่ !!!”
.
.
.
The end
.........................
วันแห่งความรักเป็นไงกันบ้าง วันนี้ก็ไม่อะไรมาก ตื่นสาย ไปเรียนและกินลูกอม T-T
รักคนอ่าน คนเม้น ทุกคนจ้า เจอกันคิวท์ พอร์ทต่อนะ อิอิ :L1: :L1: :L1: :L1:
-
คู่นี้น่ารักอ่ะ โดยเฉพาะน้องแซม
เด็กอะไรไม่รู้โมเอะจริง
แล้วเมื่อไหร่หนูจะกล้าบอกพี่ซันหล่ะลูกว่าหนูชอบเขา
รอตอนหลักนะคะ
-
แล้วตกลง แซมซัน เค้าได้กันยัง แต่เดาว่าแซมไม่น่าจะรอดนะ ฮิฮิ
-
กึ๊ยย ย~ :impress2: :impress2: :impress2:
-
ขอคู่นี้อีกนะคะ อิอิ :z2:
สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ!! :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
น่ารัก
-
อะไรกานน้อ เด่วดีเด๋วร้ายแต่ก้อน่ารักเนอะ
แซมช่างเปงคุรหนูน้อยที่น่ารักดีจิงๆ
ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกนะคับ รอรอน้อ!!
-
เอิ่ม.......คุณแม่เข้ามาเจออะไรเนี่ย ถึงกะอึ้ง..................... :m13:
-
อุ้ยตายยยย!!! ชั้นเขินแท้ๆ ทำไมนะ วาเลนไทน์ชั้นถึงไม่มีคู่ ต้องไปดูหนังกลางแปลงที่สวนลุมกับเพื่อนแถมไปเ็นคี่ ไม่ใช่คู่ อาภัพๆๆๆ ฮือๆ
-
:กอด1:
อยากให้มีต่ออีกอ่าาา....คู่นี้น่ารักดี
-
มาเม้นให้แล้วนะ o18
:o12:
สนุกมากกเลยขอรับ
-
รอจร้าาา
:L2: :L2:
-
พี่ซันกับน้องแซมน่ารักมากๆเลย ยังไงก็มาต่ออีกนะ o13 o13 o13
-
เหมือนจะมีเหตุ
-
รอๆๆๆ คนเขียนหายตัวไปไหนนนนน
รอนะคับผม
มาต่อไวๆนะคับ
-
^
^
^
ไม่ได้หายจ้า :sad4: :sad4: ตอนนี้กำลังอ่านนหังสือสอบอยู่ อาทิตย์หน้าก็จะสอบแล้ว เหลืออีก 2 อาทิตย์ คิดถึงคนอ่านจัง
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
o13ไม่ว่ากัจ๊ะขอให้สอบได้นะเป็นกำลังใจให้สูๆๆ(สอบเสร็จแล้วอย่าลืมมาต่อก็แล้วกันนะคิดถึงจัง) :bye2: :bye2:
-
อ่า - [] -
พึ่งได้มาอ่าน ซันแซน น่ารักมากจริง ๆ นะ อิอิ
-
ซันแซมน่ารักโคตรรร
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2: :3123: :3123: :3123: :L1: :L1: :L1:
-
:m27:มาต่อเร็วๆนะครับ
-
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/pr.jpg)
ร้าย 36
“อุ๊ปส์”
“….”
“หึ!!!”
“เฮ้ยพอร์ทวันนี้มึงลงแข่งด้วยเหรอหว่ะ”ไอ้วินยิ้มหน้าแบ๊นแล๊นกวนตีนมาแต่ไกล ผมพยักหน้าก่อนจะเตรียมตัวเปลี่ยนชุดนักเรียนเป็นชุดกีฬา นักแข่งแต่ละทีมต่างเตรียมตัวกันลงสนาม
“แล้วไอ้คิวท์ไปไหนอะ มันไม่มาเชียร์มึงเหรอ”ไอ้วินว่า หันหน้ามองไปมองมา
“มันบอกว่าจะไปซื้อของหน้าโรงเรียน เดี๋ยวก็มา”ผมตอบ ลุกขึ้นเดินเข้าไปในสนามเมื่อ เพื่อนคนอื่นโบกมือเชิงให้ลุก
“อ้าวเรอะ…งั้นสู้ๆนะมึง !”
“เออ ใจ”
ผมโบกมือลาไอ้วิน เตรียมตัวที่จะแข่ง วันนี้ทีมผมมีไอ้เกมส์ ไอ้ซัน แล้วก็ไอ้กัสลงแข่งด้วย ส่วนทีมตรงข้ามที่ผมรู้จักก็มีไอ้แซม น้องสุดในทีม ผมแอบยิ้มเยาะทีมตรงข้ามเล็กน้อย เพราะขนาดและหน้าตาเป็นรองกว่าทีมผมเป็นไหนๆ
ปี๊ดดดด !!!~
“เฮ้ยๆๆ !!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
“Prince สู้ๆๆๆ กรี๊ดด พี่พอร์ท ว๊ายอร๊ายย !!”
“สู้ๆๆ”
เสียงเชียร์ข้างสนามดังลั่น ทีมผมนำคะแนนไปเกินครึ่ง เล่นชิวๆกันไปเหมือนเล่นกับพวกน้องชายมากกว่า เพราะทีมคู่แข่งเป็นรุ่นน้องแถมตัวเล็กน่าหม่ำ (น้อยกว่าไอ้คิวท์) เออพูดถึงไอ้คิวท์ทำไมมองไปทางไหนก็ยังไม่เห็นมัน หรือว่ามันจะลืมว่าผมมีนัดแข่ง แต่ยังไงมันก็ต้องกลับบ้านพร้อมผมทุกวันแล้วนี่มันหายไปไหน !
“พอร์ท อย่าเหม่อ !”
“เย้ !!! Prince”
แข่งเสร็จซะทีบาสรอบหน้าทีมผมต้องเจอกับทีมแกร่ง วันพรุ่งนี้คงต้องซ้อมหนัก แต่ปัญหาตอนนี้ผมยังมองไม่เห็นไอ้คิวท์เลย
“วันนี้มึงเหม่อนะไอ้พอร์ท”ไอ้กัสวางมือตบบ่าผมเบาๆ ไอ้นี่มันเทพมากเลยครับผมนับถือแต่ฝีมือผมในการชูตลูกบาสก็ไม่เป็นรองใครเหมือนกัน
“กูไม่เห็นไอ้คิวท์เลย”ผมตอบ รับขวดน้ำจากมือเจนขึ้นดื่ม
“มันคงออกไปรอมึงด้านนอกมั้ง อยู่ในโดมอากาศร้อนจะตาย สาวก็อัดกันเยอะ”ไอ้กัสว่า ก่อนจะเดินไปหาไอ้วินที่นั่งรออยู่
“วันนี้คิวท์เขาหายไปเลยนะค่ะ”เจนว่า ก่อนจะส่งผ้าเช็ดตัวให้ ผมรับมา ไม่ได้หันมามองหลังจากวันนั้นที่เจนไปหาเรื่องไอ้คิวท์ผมก็แทบจะไม่สนใจ ถึงเธอจะเป็นผู้จัดการทีมของผมก็เถอะ
“อืออ แต่ตะกี้เจนยังเห็นคิวท์อยู่หน้าโรงเรียนนะ เหมือนจะรอใครอยู่ พอร์ทนัดเพื่อนให้ไปรับคิวท์เหรอค่ะ?”
“หึ !?”
“อ้าว พอร์ทไม่รู้เรื่องเหรอค่ะ งั้นเจนไม่พูดดีกว่า ไปนะ”
“มีไรก็พูดมา!”ผมถามห้วนๆ รู้สึกหงุดหงิดชอบกล
“ก็เจนเห็นคิวท์ออกไปกับผู้ชาย หน้าตาดีด้วยนะค่ะ เจนก็คิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของพอร์ท !”
ผู้ชาย !? เจนกำลังพูดเรื่องบ้าบออะไร ผมสะบัดหน้า เดินออกมาก่อนจะรีบวิ่งลงจากโดมกีฬาอย่างเร็ว นี่ก็ทุ่มกว่าๆแล้ว ผมเป็นห่วงมัน !
“โอ๊ย ..”ผมยกมือกุมหัว รู้สึกปวดตึ๊บๆ ผมลืมตาขึ้นมองไปรอบอย่างมึนงง จำความได้ ก่อนหน้านี้ผมยังอยู่หน้าโรงเรียน ออกไปซื้อน้ำและ …อีกไม่นานไอ้พอร์ทก็จะแข่งบาส ! แล้วนี่ผมกำลังอยู่ที่ไหน…
“ตื่นแล้วเหรอ !?”
“คะ…ใคร นายเป็นใคร!?”ผมร้องตอบ แขนขาผมถูกมัดด้วยเชือกหนา นอนอยู่บนเตียง ผมพยายามดิ้นให้เชือกหลุด ร่างหนาตวัดมือลงแก้มผมอย่างแรง ผมไม่รู้ว่าพวกมันจับตัวผมมาทำไม ผมไม่เคยมีเรื่องกับใคร และไม่แน่ใจ ว่าพวกมันต้องการอะไร
“น่ารักดีนี่หว่า…ข๊าวขาว ปากก็แด๊งแดง น่าดูด!”
“ปล่อย! พวกนายทำอย่างนี้ต้องการอะไร เราไม่เคยมีเรื่องกันมาก่อน”
ผมบอก ผู้ชายคนนั้นกำลังเขยิบขาใกล้เข้ามา เขากระชากเสื้อนักเรียนผมออก ผมพยายามจะดิ้นไปมา ต้องการอะไร!? สิ่งที่พวกมันกำลังจะทำมันร้ายแรงเกินกว่าใจผมจะรับได้ ถ้าไอ้พอรร์ทมันรู้…ผมกำลังตกไปเป็นของคนอื่น…ช่วยด้วย !
“อย่า !!! ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ”
“ร้องไปก็เท่านั้นหล่ะว่ะ มาสนุกกับพี่ดีกว่านะ พี่ชื่อนายนะ บอกไว้เผื่อไม่รู้ อนาคตเราอาจได้เจอกันอีก…ไอ้แวนมึงถ่ายคลิปไว้ด้วย!”
“พี่ …อย่า !...”ริมฝีปากผมกำลังถูกฉกฉวยอย่างรุนแรง มือสากพยายามสอดมือเข้ามาในเสื้อนักเรียนที่ขาดวิ่น ผมร้องไห้ตัวโยนเมื่อกางเกงผมกำลังถูกกระชากออก รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว มันไล่ริมฝีปากลงมาถึงหน้าท้อง ก่อนจะขบลงไปอย่างแรงจนรู้สึกปวดร้าว ผมพยายามดิ้นและขัดขืน ตอนนี้ผมกำลังคิดถึงไอ้พอร์ท ผมกำลังถูกข่มขืน ! และผมก้รู้ว่าใครเป็นคนทำ !
เจน !
ไม่ผิดแน่…ถ้าไอ้พอร์ทรู้…ผมจะโดนทิ้งใช่ไหม…มันคงรังเกียจผมมาก
ผมอยากเป็นของมันคนเดียวไม่ใช่คนอื่น…
“อึกก อือออ…”
ผมพยายามกลั้นเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด เข้ามาแล้ว มันกำลังจะเข้ามาในร่างกายผม
เจ็บ !!!
ผมคิดถึงไอ้พอร์ท…น่ากลัว…
“อาส์…เสียวสุดยอดเลยหว่ะ”
“พอ…อือออ หยุดซะที…”
ผมกลัว…
อีกด้าน…
ติ๊ดด ~
“เสียงโทรศัพท์เข้าหว่ะ”วิน
“ของใคร”เกมส์
“ของกู”ผมตอบก่อนจะกดรับ เสียงปลายสายเงียบสงัดผมพยายามกรอกเสียงลงไปอีกครั้งแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ กวนตีน ! ผมทำท่าจะตัดสาย แต่ก็ต้องหยุดมือเมื่อเสียงครางแปลกๆกำลังดังขึ้น และดังขึ้นเรื่อย ๆ ผมพยายามตั้งใจฟัง เสียงครางจริงๆปนกับเสียงสะอื้น
‘น้องคิวท์ ลีลาดีจริงๆนะครับ เสียววสุดๆ’
‘อึกก เจ็บบ …’
เสียงแผ่วจนน่าใจหาย แต่ถึงจะเบาผมก็พอเดาออก
เสียงนั้นมัน…
เสียงไอ้คิวท์ !!
คนทรยศ !!!
เพล้ง !!!
“ไอ้พอร์ทเป็นไรหว่ะ ใจเย็นๆสิมึง”วินถามผมปนสงสัย ก่อนจะลูบหลังผมเบาๆ
“พวกมึงกลับบ้านไปเหอะ เดี๋ยวมันก็มา !”
“ใครจะมา…ใครโทรมา มึงอย่าทำแบบนั้นดิ กูกลัวนะเว้ย”ไอ้วินยังยิ้มแต่หน้ามันซีดเล็กน้อย ไอ้กัสเข้ามาลากไอ้วินกลับ ส่วนไอ้เกมส์ก็ลากลับไปพร้อมกับไอ้วิน
“มึง ใจเย็นๆ ไม่รู้ว่ามึงเป็นไร แต่กูรู้ว่ากำลังเกิดเรื่องไม่ดี”เกมส์ปิดประตูลง ผมกวาดทุกอย่างลงกับพื้น ทำลายข้าวของจนกว่าจะหายโกรธ ไอ้คิวท์ ! ผมเป็นห่วงมันแทบบ้า ถามหามันทุกซอกทุกมุมของโรงเรียน สุดท้าย มันก็กำลังรื่นเริงอยู่กับผู้ชาย ! คิดผิดจริงๆ อุสส่าใส่หน้ากากหลอกผมอย่างแนบเนียน คนอย่างมันคงร่านไม่พอจริงๆ นั้นแหละ !
.
.
.
“พอร์ท…”
“ไปไหนมา”
“ไปบ้านเพื่อนมา ขอเข้าไปหน่อย…”
“หน้าซีดเชียว ไปทำไรมา ทำไมมึงถึงไม่รอดูกูแข่งบาสก่อน?”
“เหนื่อย…ขอนอนก่อนได้ไหม”
“ไม่ได้ ! กูถามว่าไปทำไรมา !?”ผมลุกขึ้นเข้าไปกระชากตัวไอ้คิวท์อย่างแรง สนุกสุดเหวี่ยงกันไปเลยสิ ถึงได้กลับมาสภาพแบบนี้ ไอ้รอยแดงๆที่คอนั้น จงใจหยามกันชัดๆ
“โอ๊ย…จะเจ็บ…ก็บอกไปบ้านเพื่อนมา”มันตอบอย่างอ่อนแรง ลงไปนั่งกับโซฟาก่อนจะงุดหน้าลงกับหมอน
“เพื่อนแบบไหนถึงได้รอยบ้าๆแบบนั้นมาฮ่ะ!!”ผมกระชากแขนมันให้ลุกขึ้น ไอ้คิวท์ร้องไห้ ผมแสยะยิ้ม มารยา !
“อึก…เจ็บ อย่าเพิ่งถามอะไรได้ไหม”คิวท์ร้องไห้ตัวโยน ผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้า กระชากเสื้อยืดตัวบางที่มันใส่มาออก ไอ้คิวท์ตกใจ พยายามปิดร่างกายตัวเองพลางร้องไห้ มันผลักมันล้มกับพื้นก่อนจะดึงตัวมันอุ้มลากขึ้นเตียง!
ผละ
“ปล่อย…”
“ไม่ ! สนุกไหมที่ปั่นหัวกูมาตลอดห๊ะ !!!”ผมตะคอกใส่ ไอ้คิวท์หน้าซีดมองผมอย่างหวาดระแวงสายตาที่ผมมองผมตอนนี้เศร้าจับใจ แต่มันจะร้องไห้ทำไม ต้องเป็นผมสิที่เจ็บที่สุด!
“ไม่ได้ปั่นหัว..ฟังกันก่อนได้ไหม”
“ฟังคำโกหกของมึง!?”
“ปล่อยๆ ๆ…..!!! เจ็บจะตายอยู่แล้ว…อย่าทำแบบนี้…”ผมจับแก้มมัน ก่อนจะก้มลงไปขยี้ริมฝีปากที่บวมเจ่อ เลือดหวานไหลซึมออกมา ผมเลียทุกความหวานของน้ำสีแดงสดเข้าไป ก่อนจะไล้ซุกลงกับซอกคอที่เต็มไปด้วยรอยปื้นแดงๆ ผมขบฟันลงไปแรงกว่า เกิดเป็นรอยแดงช้ำๆแดงซ้ำลงไป ผมกัดลงไปอีกรอบ จนซะใจ ไอ้คิวท์สะอื้นหนักจนตัวสั้นน้อยๆผมกดริมฝีปากลงไปบนท้องที่ช้ำม่วง ใช้ลิ้นเลียๆเบา ก่อนจะขบฟันกัดลงไปซ้ำแผลเดิม ร่างกายตรงไหนที่มีร่องรอยของไอ้ระยำนั้นผมจะลบและสร้างรอยของผมใหม่ลงไปเอง !
“อึก อืออๆ อะ..อย่า เจ็บ …”
“กลัวแล้วยังจะทำ ! ร่านนักเหรอผู้ชายอย่างมึง ผ่านมากี่คนแล้วหล่ะ สภาพถึงได้เน่าเละแบบนี้!?”
“อะ…เจ็บ!!!”มันตะคอกใส่ผม ก่อนจะพยายามดันตัวลุกขึ้น ผมกดมันลงไปแนบกับเตียง ก่อนจะกระชากกางเกงออกแล้วพลิกตัวมันนอนคว่ำ
“กูไปหยิบถุงยางมาก่อนนะ ขยะแขยง กลัวติดโรค !”
“ฮืออๆๆๆๆ…ทำไม…ต้องเป็นแบบนี้ด้วย…อยากทำไรก็ทำ…ทรมาน”
“ที่กูเป็นแบบนี้เพราะมึงไง! กูก็สนองให้มึงทุกคืนอยู่แล้ว ยังไม่อิ่มอีกเหรอฮ่ะ”
ผมกดหัวมันลงไปกับหมอน ก่อนจะยกสะโพกที่แดงช้ำขึ้น รอยแดงต่างๆก็คงชัดเจน ผมสอดนิ้วเข้าไปอย่างแรง ยิ่งมันเจ็บเท่าไหร่ก็ยิ่งซะใจ
“ฮือๆๆ”ผมค่อยๆขยับนิ้ว เป็นการเบิกทางก่อนจะเปลี่ยนเป็นท่อนเอ็นสอดใส่เข้าไป ไอ้คิวท์สะดุ้งเมื่อผมจับยัดเข้าไปพรวดเดียว ก่อนจะจับสะโพกมนแล้วเริ่มขยับอย่างบ้าคลั่ง ระบายความเจ็บและความรักที่โง่งมของผม ที่ทั้งรักและถนอมคนอย่างมัน แต่สุดท้ายผลที่ได้มาคือการที่มันไปมีคนอื่น ไม่รู้จักพอ และผมไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร!!!
.
.
.
“ปวดหัว…ปวดท้อง…เจ็บ…หิวด้วย”
“บอกกูทำไม?”ผมหันไปมองร่างบางที่นอนบ่นลอยๆอยู่ข้างๆ ไอ้คิวท์เหมือนจะสติล่องลอย พูดพร่ำเพ้ออะไรของมันมากมาย จนผมอดไม่ได้ที่จะจับหน้ามันหันมาดู ก็ยังตื่นอยู่ แต่แววตาดูเศร้าจนน่าใจหาย
“หิว”
“เรื่องของมึง”
“อยากอาบน้ำ”มันว่าเสียงแผ่ว หันตะแคงไปอีกด้าน
“…”
“เจ็บ”
“ฮืออออๆ ทำไมถึงไม่เคยฟังคำพูดของเราบ้าง…”
ผมหันไปมองไอ้ตัวเล็กที่นอนซบกับหมอนร้องไห้จนเผลอหลับไป ผมห่มผ้าให้ พลางมองไปยังผิวขาวๆที่ขึ้นสีช้ำม่วงห่อเลือดอย่างชัดเจน ผมลองจับเบาๆที่ไหล่มัน ตัวเย็นเชียบ
ทั้งรักทั้งเจ็บ…จะทำยังไงกับมันดี !!!
สอบเสร็จแล้วค่ะ ตอนนี้เปิดเรื่องใหม่อยู่สองเรื่อง ยังไงก็ฝากด้วยนะ แล้วก็ฝากเพจด้วยอิอิ บ้าบอ ตามสไลต์คนเขียนค่ะ
http://www.facebook.com/pages/SungMinKRu-Boys-Love/311662138876399 (http://www.facebook.com/pages/SungMinKRu-Boys-Love/311662138876399)
ส่วนเรื่องนี้คาดว่า คงจะ 40 ตอนก็จะจบแล้วจ้าา ยังไงก็ฝากเป็นกำลังใจแล้วก็เม้นทุกเม้นสำหรับนิยายเรื่องนี้มากๆเลยนะค่ะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ :man1: :3123: :3123:
-
:z13: :z13: :z13:
-------------
เหมือนเอามีดมากรีดที่อกเราอ่ะ
แค่โโนถูกตัวเราก็รับไม่ได้แล้ว ยิ่งถ้าคิวท์โดนจริงๆแล้วล่ะก็
เอามีดมาปักที่หัวใจเราเหอะT^T
-
:z6:พอร์ทโหดดร้ายมากเลยยย
-
สงสารคิวท์อ่ะ ทำไมต้องโดนข่มขืนด้วยเนี่ยยย
-
สรุปน้องคิวท์ของเราโดนข่มขืนหรือนี่
โอ้ววว ไม่นะ ฝีมือนังเจนใช่มั้ยเนี่ย
แล้วอีพอร์ทก็หึงหน้ามืดตามัวเลย
ฟังคนอื่นพูดบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ความคิดตัว
สงสารน้องคิวท์เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ
-
:m31:อยากฆ่าอีนังเจนสงสารน้องคิวท์จังเลย :o12: :o12: :call: :call:
-
สงสาร คิวท์ อ่ะ :sad4:
-
สงสารคิวท์ อ่านแล้วหมดแรงเลย TT^TT :z3:
-
ไอ้เหี้ย .
ขอคำเดียวจบ
-
อ้าว โดยข่มขืน มันร้ายแรงเกินไป ไม่สนุกแล้ว ไปดีกว่า
-
คิวท์น่าสงสารจัง!! :monkeysad:
พอร์ท...แกลองฟังเค้าบ้างสิฟะ!! :angry2:
สู้ๆนะคะ...มาต่อไวๆนะ!! :กอด1:
-
คิวท์น่าสงสารจัง
-
สงสารคิวท์อ่ะ
-
อีนังเจน ยัยคนเลว :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :angry2: :angry2: :angry2:
-
โหดร้ายจิงๆเลย T^T
ทำมั้ยเจอแต่เรื่องแย่ๆน้า
-
ไม่เชื่อใจกันขนาดนี้อย่าเรียกว่ารักกันเลย
ต่างคนต่างไปเหอะ
มีคนรักแบบนี้ ก็เหมือนโดนข่มขืนจากคนคนเดียวกันซ้ำๆ เท่านั้นเอง
อ่านจนถึงตอนนี้ ยังไม่รู้สึกเลยว่าพอร์ทรักคิ้วท์ตรงไหน เมื่อไหร่ ยังไง
ไอ้บอกรัก หรือไม่บอกยังไม่เท่าไหร่
แต่พฤติกรรมนี่มันรักตรงไหน????? เอาแต่ใจ ใช้ความรุนแรง ไม่ให้ความสำคัญ
ไม่เคยวางคิ้วท์ไว้เป็นลำดับแรกในการตัดสินใจ
เอาแต่ใจตัวเองไว้ก่อน.....
สงสารคิ้วท์
-
สงสารคิวท์อะทำไมต้องโดนข่มขืนอะ
มันก็เข้าแผนนางเจนเลยละสิทีนี้พอร์ทคงจะไปคบกับเจนแน่ๆ
แล้วมาอัพต่อนะคะ
-
เริ่มไม่สนุกแล้ว เฮ้อ
-
ตอนนี้อ่านแล้วโคตรหดหู่อะ = =
ไม่เข้าใจความคิดคน !
ให้โดนข่มขืน ? เลวร้ายเกินไปนะ
-
อร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~~
ทำไมคิวน์ต้องโดนข่มขืนด้วย !! :serius2: :serius2: :serius2:
ฝีมืออีนางเจนใช่มั้ยเนี่ย แม่งง!!! ^%$#%^&$#@#^@&$#@%$#n :z6: :z6:
มาต่อด้วย ย เป็นกำลังใจให้คนเขียนน๊าา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แต่งต่อไวๆนะ :bye2:
-
ทำไมต้องให้คิวท์โดนข่มขืนด้วยอ่ะ
เสียใจอ่ะ
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
อ่านไม่เม้น เดี๋ยวจะส่งกัส ไปรุกหัวใจถึงบ้าน หึหึหึ
-
สงสารคิวจัง
:o12:
-
โฮก คืออุตส่าห์ดีใจตอนของวินที่รอดพ้นมาได้ กลับมาเจอตอนนี้แทน โฮ ใจร้ายมากๆคะคนแต่ง มีถ่ายคลิปอีก อย่าจะบ้า!!! :z3:
-
สงสารคิวท์
แย่ๆๆๆๆๆ ทำไมต้องโดนเเบบนี้ด้วย
มีคนมาช่วยทันไม่ได้หรอ :o12:
ไม่โดนข่มขืนไม่ได้หรอ :m15:
-
ร้าย37
“เกมส์ กูอยากให้มึงสืบเรื่องไอ้คิวท์หน่อย”
“เรื่องอะไรหว่ะ”
“มันมีชู้ ฆ่ามันทิ้ง!”
“เฮ้ย ! แรงไปแล้วมึง ไอ้คิวท์นี่นะ มีชู้ เข้าใจผิดแล้วมั้ง”
“ตอนที่พวกมันมีอะไรกัน ไอ้ระยำนั้นมันโทรมาหากู แล้วเมื่อกี้มันก็ส่งคลิปให้กูด้วย หยามหน้ากูเกินไปละ!”
“หื้อ? คลิป เฮ้ย รู้สึกว่ากูเพิ่งได้รับข้อความมาใหม่ เฮ้ย!คลิปนั้นของไอ้คิวท์เหรอหว่ะ”
“มึงเห็น!?”พอร์ทขึ้นเสียงไม่พอใจ ชายหนุ่มหันหน้าไปทางอื่น ด้วยสีหน้าที่กรุกกรุ่นด้วยความแค้น
“ไอ้วิน ไอ้กัส แซม ซัน มันก็ได้ แต่พวกกูไม่รู้ว่าเป็นคลิปของใคร”เกมส์บอก
“แม่ง! จัดการมันให้กูที ไอ้เหี้ยนั้นมันหยามกู”
“มึงเข้าใจอะไรผิดแล้วมั้ง คลิปนั้นเหมือนคลิปเด็กผู้ชายโดนข่มขืนมากกว่าไม่น่าใช่คนรักกัน อีกอย่างมันก็ไม่ได้เห็นหน้า แล้วมึงรู้ได้ไงว่าเป็นไอ้คิวท์”
“ก็กูนอนกับมันเกือบทุกคืน ทำไมกูจะจำเสียงมันไม่ได้!!!”พอร์ทระเบิดอารมณ์ใส่เกมส์ที่นั่งอยู่ข้างๆ เขากุมขมับด้วยความเครียด รู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก
“มึงใจเย็นๆ กูจะให้ไอ้ซันสืบให้ ส่วนเรื่องตายไม่ตายกูจัดการให้ แล้วนี่ไอ้คิวท์ไปไหนกูยังไม่เห็น”เกมส์พูดพลางชะง้อมองคนร่างเล็กที่มักจะอยู่ตัวติดกับเพื่อนรักเขาเสมอ ในใจเกมส์เอง เขาไม่เชื่อหรอก ว่าคิวท์จะมีคนอื่น เพราะท่าทางซื่อๆนั้น เป็นไปไม่ได้ แล้วถ้าในคลิปนั้นเป็นคิวท์มันจริงๆ แสดงว่ามันไม่ได้เต็มใจแต่กำลังถูกข่มขืนมากกว่า
“นอนอยู่ในห้อง”พอร์ทบอกปัดพลางล้มตัวนอนบนโซฟาอย่างหนักใจ
“มึงทำไรมันปล่าว”เกมส์ถาม สีหน้ากังวลปนเป็นห่วง
“ก็แค่สั่งสอน”
“กูขอเข้าไปดูมันหน่อย”
“อืม เดี๋ยวกูพาไป”พอร์ทลุกขึ้น เดินนำเกมส์เข้าไปในห้อง
“หวงหว่ะ !”เกมส์ตะโกนใส่ ก่อนจะเดินตามไป
“มึงรุนแรงไปปล่าว”เกมส์แตะหน้าผากซีดที่เปลี่ยมชุ่มด้วยเหงื่อเบาๆ สภาพของคนตรงหน้าไม่ต้องให้พรรณนาเขาก็พอเดาได้ว่าเจออะไรหนักหนามาบ้าง เมื่อถกผ้าห้มลงเล็กน้อย รอยช้ำม่วงก็เห็นได้ชัดเจนบนผิวขาวซีด หน้าซูบผอมลงไปมาก เกมส์ไม่ได้คิดไปเอง เขารู้สึกว่าคนตรงหน้าซูบลงไปจริงๆ
“มึงให้กูทำไง…เข้าไปโอ๋มันรึไง เพิ่งเสียตัวให้ผู้ชายคนอื่นมาหมาดๆ มึงให้กูทำไงฮ่ะ ถ้าคนที่มึงรักทรยศ !”พอร์ทตะคอกหน้าแดง หันไปมองร่างบางที่หลับอย่างเจ็บปวด
“คุยอะไรกันบ้างยัง”
“ยัง มันยังไม่ฟื้นเป็นเรื่องเป็นราว”
“กูว่าพาไปโรงบาลเหอะ เดี๋ยวอาการจะแย่เอา”เกมส์จับข้อมือเล็กพิจารณา ตามเนื้อตามตัวมีแต่รอยช้ำ
“กูเรียกหมอมาฉีดยาแล้วก็ให้ยามันแล้ว นอนซะพักเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง มึงไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก อยากทำตัวของมันเอง”
“เฮ้อ ถึงกูจะเป็นแค่คนนอก แต่กูก็เชื่อว่าไอ้คิวท์ไม่มีทางทำแบบนั้น ถ้ามันไม่ได้เป็นอย่างที่มึงกล่าวหาจริงๆ สุดท้าย พอร์ทมึงนั้นแหละจะเสียใจ เพราะมึงกำลังทำร้ายคนที่มึงรัก !”
ผมเดินไปส่งไอ้เกมส์ที่หน้าห้อง ก่อนจะเดินกลับมาหาไอ้คิวท์ที่นอนไม่รู้จักอิ่มอีกครั้ง ผมรอให้ผมตื่นขึ้นมา นานเหลือเกินจนผมแทบทนไม่ไหว อยากจะเดินไปเขย่าตัวให้มันตื่นแล้วพูดความจริงออกมาซะทีว่าทำไมต้องมีคนอื่น !
เปลือกตาบางค่อยๆลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าขาวโผน เปลือกตาปิดลงอีกครั้ง ก่อนจะเปิดขึ้นมาใหม่ภาพต่างๆปรากฏมองเห็นขึ้นอย่างชัดเจน
“พอร์ท…”
“หิวจัง”
พูดไปก็เท่านั้น แกล้งยิ้มไปเพื่ออะไร… ไม่เหลือแล้วมั้งความรักที่คนตรงหน้าจะมีให้
“ในครัวมีโจ๊กลุกขึ้นมากินดิ”เสียงทุ้มเอ่ย ก่อนจะเดินออกไป ร่างเล็กพยายามตะเกียกตะกายลุกจากเตียงอย่างลำบากลำบน ร่างกายเขายังอ่อนเพลียนัก ไม่มีแรงแม้แต่จะทรงตัวให้อยู่นิ่ง
เวียนหัว…
ตุบบ
เพล้งง
เลือด…
“เป็นอะไร!!”
“เลือด…แก้วบาด ล้ม”
ร่างบางขยับตัวลุก เศษแก้วแตกกระจายเต็มพื้น มือเล็กอาบไปด้วยเลือด
“ซุ่มซ่าม ! ลุกขึ้นมาเร็ว ไหนดูมือหน่อย”ดุอีกแล้ว แต่เพราะเป็นห่วงใช่ไหม…
“พอร์ท…”
“เรียนกทำไมหนักหนา!”มันจับมือผมขึ้นมา ก่อนจะทำแผลให้อย่างเบามือ คิ้วขมวดกันเป็นปม
“เรื่องวันนั้น…เราไม่ได้มีคนอื่น…เราโดนข่ม..”
“หยุดเพ้อเจ้อ!!! จะว่ามึงโดนอะไรมาก็ช่าง กูไม่สน เพราะยังไงมึงก็ต้องอยู่กับกู!!! เป็นของกูคนเดียว”ไอ้พอร์ทตวาดลั้น อุ้งมือหนาบีบมือผมแน่นจนเลือดสีแดงซึมไหลออกมา
ผมรู้ว่ามันเจ็บปวดไม่ต่างกับผม แม้แต่ผมก็ยังรังเกียจตัวเอง…
“แผลเรียบร้อยแล้ว ไปกินข้าวกินยา”
ผมลุกขึ้นจากขอบเตียง เดินไปที่ครัว บนโต๊ะมีข้ามต้มกุ้งกับนมแล้วก็ยาตั้งอยู่ ผมนั่งลงตักข้าวต้มเข้าปากอย่างช้าๆ แขนเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง
.
.
.
“อยู่แต่คอนโดน่าเบื่อหว่ะ”
“อือ”
“ไปเที่ยวกันดีไหม”
“อื้อ”ผมหันไปมองไอ้พอร์ทที่นั่งดูทีวีอยู่ จู่ๆมันก็ชวนผมไปเที่ยว ไม่โกรธผมแล้วเหรอ?
“ไปไหม?”มันถามอีกครั้ง ก่อนจะหันหน้ามามองผมที่กำลังอ่านหนังสืออยู่
“ไป”ผมพยักหน้า ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดจากเสื้อยืดเป็นเสื้อตัวใหม่ ลายน่ารักสดใสแทน
“น่ารักดี”มันชมผมเดินเข้าไปใกล้ ไอ้พอร์ทยังใส่ชุดเดิมเสื้อยืดธรรมดาแต่ก็ยังดูหล่อไม่เปลี่ยน
เราเดินลงจากคอนโดไปด้วยกัน ตลอดทางไอ้พอร์ทก็ไม่ได้พูดอะไร ผมเข้าไปนั่งบนรถ ไอ้พอร์ทก็ขับรถของมันไปเรื่อย ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งคนไม่เยอะนัก
“ลงมาดิ”
ผมลงจากรถ ไอ้พอร์ทเดินมากอบกุมมือของผม ผมเงยหน้ามองมัน อยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก สายตามันดูเย็นลง แต่ก็แสดงความไม่พอใจในตัวผมอยู่ เราเดินไปให้อาหารปลาใกล้ๆด้วยกัน
“ทำไมถึงพามาที่นี่”ผมถาม เมื่อเห็นไอ้พอร์ททอดสายตาไปยังสระน้ำกว้าง ผมกอดขาทั้งสองข้างหลับตา รู้สึกผ่อนคลายจากความเจ็บปวดที่มีของร่างกาย พอมาเจอกับธรรมชาติจิตใจของผมก็ดูสงบลง
ผมกลัว…
กลัวมาคนข้างๆจะทิ้งผมไปสักวัน
ผมเสียใจ
ถ้าสักวันมันจะทิ้งผมไปจริงๆ
“ผ่อนคลาย คนบ้างคนทำให้กูเสียใจ มันไปมีคนอื่น! กูไม่รู้ว่าทำไมมันถึงไปมีคนอื่น กูไม่เข้าใจว่ากูทำผิดอะไร ถึงกูจะเลว มันก็น่าจะบอกกูตรงๆ ถ้ามันไม่รักกูแล้ว”ไอ้พอร์ทว่า มองผมนิ่ง ผมหลบตาลง ไม่รู้จะตอบยังไง ไม่รู้จะอธิบายมันยังไง พูดหรืออธิบายอะไรไปมันก็ไม่ยอมเข้าใจและรับฟัง
“ช่างมันเหอะ! กูไม่แคร์ ว่ามันจะเคยไปเป็นของใคร เพราะยังไงร่างกายของมันก็อยู่ที่กู ส่วนหัวใจกูไม่รู้”ไอ้พอร์ทพูดอีกครั้ง ก่อนล้มตัวนอนบนพื้นหญ้า ผมยังนั่งกอดเข่า มือไอ้พอร์ทฉุดตัวผมให้ล้มลงนอนลงไป ผมนอนอยู่บนตัวไอ้พอร์ท
“เรารักพอร์ทคนเดียว”ผมกอดมันแน่น กอดให้แน่นเพราะกลัวว่าสักวันมันจะหายไป กอดให้แน่นเพราะผมรักมันมาก
“กูรักมึงนะคิวท์ กูรักมึงมาก ถึงกูจะทำร้ายมึง มึงเจ็บกูก็เจ็บ”ไอ้พอร์ทกอดผมตอบ เรากอดกันอยู่นาน ไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปเท่าไหร่ น้ำตาผมไหลออกมาเปื้อนเสื้อของไอ้พอร์ท ผมเงยหน้าขึ้น ไอ้พอร์ทใช้นิ้วโป้งสองข้างเกลี่ยน้ำตาให้ ก่อนจะจูบลงที่เปลือกตาผมแผ่วเบาและอ่อนโยน
“จูบที่เปลือกตา เขาหมายถึง ฉันกำลังหลงรักเธอ”
มันว่าก่อนจะจูบที่เปลือกตาบวมๆผมอีกรอบ
“จูบที่ริมฝีปาก เขาว่า ฉันรักเธอ”
มันก้มลงมาประทับที่ริมฝีปาก ผมอมยิ้ม เผยอปากตอบรับ
“จูบที่คอ เขาว่า มึงเสร็จกู”
ไอ้พอร์ทไล้ลงมาที่ลำคอก่อนจะจุมพิตเบาๆ เราสบตากันไอ้พอร์ทยิ้มเจ้าเล่ห์
.
.
.
ผมกับไอ้พอร์ทนอนกลิ้งอยู่บนพื้นหญ้าอยู่นาน เรากอดและหยอกล้อกัน ก่อนจะลุกขึ้นไปให้อาหารปลาริมสระ ผมยิ้มมันหัวเราะ ไอ้พอร์ทไม่เอ่ยปากพูดเรื่องนั้นอีก มันดีกับผมมาก มันบอกว่ามันพร้อมจะให้อภัยผม เพราะมันปล่อยผมไปไม่ได้ เราพยักหน้าตอบรับอย่างจำใจ ถึงมันจะเข้าใจผมผิดก็ไม่เป็นไร…เพราะถึงยังไงตอนนี้มันก็ยังให้อภัย และรักผมมากขึ้นกว่าทุกที…
หลังจากนั้น 1 สัปดาห์
ผมทำอาหารอยู่ในครัว จู่ๆไอ้พอร์ทก็เข้ามากอดผมจากด้านหลังแล้วกระซิบที่หูว่า “ขอโทษ”ผมพยักหน้าถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าไอ้พอร์ทมันขอโทษผมเรื่องอะไร วงแขนที่อบอุ่นกระชับเอวผมแน่นขึ้น ไอ้พอร์ทกอดผมอยู่นาน….
ผมไปโรงเรียนก็แทบจะไม่เห็นวี่แววของผู้หญิงคนนั้น “เจน” ผมเชื่อว่าวันที่เลวร้ายที่สุดของผม เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นจงใจจะทำร้ายผม อยากให้มันเลิกกับไอ้พอร์ทแต่เพราะความรักมันบังคับคนให้ทำความเลวถึงเพียงนี้จริงเหรอ? แต่ผมเชื่อว่าความรักถ้าวันหนึ่งมันกำลังจะเลือนรางหายไป ผมคงจะยื้อและฉุดทุกทางแม้ผมจะเจ็บก็คงจะยอมแลกเพื่อความรักให้ยังมีคงอยู่ ผมเดินออกจากโรงเรียนโดยปราศจากไอ้พอร์ทอยู่เคียงข้าง วันนี้เป็นวันเกิดของมัน ผมเดินออกไปซื้อของคนเดียว ร้านขายของขวัญข้างโรงเรียน ผมเลือกที่จะเดินเข้าไป ตุ๊กตาดีไหม๊? แต่อย่างไอ้พอร์ทคงไม่ชอบหรอกมั้งตุ๊กตา แต่มันเหมาะกับไอ้พอร์ทจริงๆ ผมหยิบตุ๊กตาแมวน้อยสีน้ำตาลออกมา เวลาที่ไอ้พอร์ทอ้อนมันจะอยู่เหมือนลูกแมวน้อยๆ แต่น้อยครั้งนักที่ผมจะเห็น เพราะมันเอาแต่ดุผมอย่างเดียว ผมเลือกตุ๊กตาตัวนั้นหยิบให้เจ้าของร้านพร้อมกับ ห่อของขวัญให้เรียบร้อย ไม่ทันที่ผมจะหันหลังออกจากร้าน จู่ๆก็มีคนเข้ามากอดผมอย่างแรง ผมรู้สึกได้ว่าเป็นไอ้พอร์ท มันปล่อยผมพร้อมกับจูงมือผมออกจากร้าน
“อย่าออกมาคนเดียวอีก”
“รู้แล้ว”
“แล้วไปซื้ออะไรมา”
“ของขวัญ”
“ไม่ได้อยากได้สักหน่อย”มันว่า ของขวัญในมือผมแทบร่วงหล่น ไอ้พอร์ทจูบที่แก้มผมอย่างแรง
“อยากได้คนนี้ตะหาก คนนี้เจอกันนะที่รักห้อง….”ไอ้พอร์ทยิ้มกวน ผมตบลงที่อกหนึ่งทีก่อนจะเดินอมยิ้มพร้อมกับไอ้พอร์ทที่โอบกอดผมไปตลอดทางเข้าโรงเรียน ไม่รู้เมื่อไหร่ผมรู้สึกรักมันมากขึ้นทุกที รักจนไม่อยากจะเสียมันไป รักทั้งๆที่เมื่อก่อนปากเคยบอกว่าเกลียด แต่สุดท้ายผมก็รักมันจริงๆ
“รักคิวท์นะ”
มันกระซิบลงที่หูผมอีกครั้ง พร้อมกับจูบหนักๆ ที่ริมฝีปาก คล้ายจะเป็นคำสัญญาว่ามันจะรักผมตลอดไปจริงๆ….
“ถึงจะเริ่มต้นเลวร้าย แต่รักของเราก็จบลงด้วยดี”
“จบแล้วครับ สำหรับรักร้ายๆของผม”
คิวท์
The end
จบแล้วค่ะนิยายเรื่องแรกของแจงจบแล้วจริงๆ
ก็ไม่มีอะไรเหลือตกค้างแล้วเนอะ สรุปคู่นี้จบสวยใช่ม๊า? (กลัวโดนตบ)
คนเขียนไม่อยากทำร้ายตัวละครไปมากกว่านี้เลว < เลวมาก
ส่วนตอนพิเศษอะไรยังไง ก็แล้วแต่เนอะ หวังว่าจะได้รับการตอบรับอย่างดีสำหรับตอนจบนะค่ะ
ส่วนเรื่องคิวท์ พอร์ทมันเข้าใจหมดแล้วล่ะค่ะ แต่ไม่ได้เขียนลงไป พยายามจบให้กระชับที่สุดเท่านั้นพอ ขอให้พูดแต่เรื่องดีๆกันเน้อ
อ่านมาจนถึงตอนจบแล้วไม่รู้นักอ่านของคนเขียนจะอ่านชื่อ นายเอกของเราถูกกันไหม๊ 555
นายเอกของเราชื่อ คิวท์ (คิ้ว=น่ารัก)
ใครอ่าน คิวอยู่ผิดนร๊าา
ฮ่าๆๆ ขอบคุณสำหรับเม้นกำลังใจทุกคนนะค่ะ ที่อาจจะชอบและไม่ชอบนิยายของคนเขียนเอง
นิยายเรื่องแรกก็จยลงไปแล้ว เหลือเชื่อไม่ดองวุ้ยย 555
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับกำลังใจดีนะค่ะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
^^
:3123: :3123:
ปล. ต้องไปอัพนิยายอีกเรื่องต่อแร้ววเหนื่อยยย กรี๊ดดด 5555
-
จบแบบนี้ก็ดีค่ะ แต่จบแค่ในมุมของคิวท์อย่างเดียวเอง
อยากให้ พอร์ท ได้รับบทเรียนบ้างนะ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดี ๆ ให้ได้อ่านจนจบนะคะ
เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องต่อ ๆ ไป ค่ะ
-
แต่ก็ยังอยากรู้ชะตากรรมของนังเจนว่ามันโดนพอร์ทจัดการยังไง
-
เรายังอย่ารู้เรื่องของเจนอยู่เลย...ว่าเป็นไง!! :serius2:
ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่เขียนแล้วนำมาให้อ่านกัน
สนุกมากๆเลยค่ะ!! :pig4: :pig4:
-
สนุกมากเลยค่า แต่จบสั้นกว่าที่คิดอ้ะ :serius2:ไม่เป็นไรเป็นกำลังใจให้เรื่องต่อๆไปค้า. สู้ๆ :L2:มีกี่เรื่องจัดมาให้หมดเย้เย้ :กอด1:
-
แก้จ้า
ผมรอให้ผมตื่นขึ้นมา
<<<<< น่าจะเป็นผมรอให้มันตื่นขึ้นมา หรือมันรอให้ผมตื่นขึ้นมามากกว่า
โอ๊ยอ่านไปข้ามไปนะจริงๆตอนนี้ สารภาพเลย
เป็นคนที่นิสัยเสียมากคือรับไม่ได้มากๆถ้าใครมาโดนตัวนายเอก แค่กอด จูบ จับมือ อินี่ก็จะไปฆ่ามันแล้วก๊ากกก
แต่นี่ข่มขืนเลยนะ ถึงจะมีเหตุผลมากมายเพียงใดมาหักล้าง แต่เราก็รับไม่ได้อยู่ดี แลเป็นข้อเสียของตัวเองไป
โดยไม่สามารถแก้ได้เลย ฮ่าๆๆๆๆ
จบแล้วววว แบบลุ้นไปด้วยใจหายไปด้วย แต่ก็ยินดีด้วยนะค่ะที่จบเรื่องแรกแล้ว ฮิ้วววววววว
ถ้าจะแต่งเรื่องต่อไปก็จะสนับสนุนค่ะ แต่ว่าอยากให้ปรับในเรื่องของเหตุผลหรือความเป็นจริงมากกว่านี้นิด
ตรงที่รักกัน ก็รู้ว่ารักกันแต่ว่ากิริยาที่แสดงออกมาไม่ได้แสดงให้เห็นว่ารักตรงไหน
ส่วนในเร่องของการใช้ภาษา ถึงคุณจะไม่ใช่คนที่ใช้ได้ดีที่สุดแต่เรากลับชอบค่ะ อ่านแล้วเข้าใจ
อ่านแล้วเจ็บปวดไปด้วย สำหรับเรานะคนอื่นไม่ทราบ ฮ่าๆๆ
-
จบแล้วเหรอ
-
:กอด1:จบแบบนี้ก็ดีนะค่ะแต่อยากรู้ว่าอินังเจนมันโดนอะไรบ้างมันคาใจอะ :bye2: :bye2:
-
รักร้ายๆ จบลงด้วยดีแล้วว :D
อิยัยเจนนั่นเป็นไงมั่ง ?
แล้วยังไง ทำไมพอร์ทถึงรู้
แง้ จบแบบค้าง T.T
-
อีนางเจนมันเป็นยังไงบ้างเนี่ย
จะมีตอนพิเศษไหมอะ
อยากอ่านอีกจังเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบง่ายไปป่ะ :a5:
-
จบแล้ว?? หวาๆๆๆ ยังไม่เคลียร์อีกหลายเรื่องนะเนี่ย แต่ก็จบแบบแฮปปี้ เอนดิ้งดีค่ะ
-
ให้คิวท์โดนข่มขืน!! :เฮ้อ:
เป็นตอนจบที่เจ็บปวดจริงๆ
-
o13 o13
-
:กอด1: :L2:
-
เจนหายไป = ตาย รึเปล่า เหมือนจะอ่านแล้วเข้าใจแบบนั้น
:sad4:เสียใจๆคิ้วไม่น่าโดนตอนท้ายเลย สงสารอ่ะ
เรื่องสนุกมากๆค่ะ ขอบคุณมาก
ร้ายๆแบบนี้ช๊อบ ชอบ :o8:
-
อ่านลุ้นจนตอนสุดท้ายเลย
-
:pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
ชอบมากมากกกกกกกเลยคะ :L2: :L2: :L2:
-
ว้าว..............รักร้ายๆ เม้นก่อนค่อยอ่าน
-
ม่าม่าตั้งแต่ต้นเรื่องเลยอ่ะ แต่สุดท้ายก็จบด้วยดี ชอบมากๆค่ะ
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :really2:
-
> < อ่านตอนแรก สงสารน้องคิวท์ พอซักพักสงสารวินอะ
ทำไมกัสทำแบบนี้ แต่พออ่านจนจบ ก็แฮปปี้ทุกคู่
ขอบคุณมากนะคะ ที่แต่งมาให้อ่าน o13 o13
-
เอิ่ม พึ่งมาอ่าน และอยากบอกว่า
กว่าจะจบนี้....โคตรร้ายเลยอ่ะ T^T
แต่ชอบนะ :L2:
-
รุนแรงกันจัง
-
ร้ายกาจมาก! เกมส์หายหัวไปไหนเนี้ยะ
-
โหดร้ายโคตร! ไอ้เกมส์หายไปไหนวะ มันใช่รองพระเอกไหมเนี้ยะ!
-
นี้ๆ ตกลงว่าไม่เกมส์ไม่ใช่พระเอกแล้วใช่ไหมเนี้ยะ
หรือมันไม่ได้เป็นมาตั้งแต่แรก =.=
เพื่อนตัวเองหายไปนานไม่คิกจะตามหาเลยใช่ไหมเนี้ยะ
-
จบสักที ปล่อยนายเอกที่น่ารักของเราปายยย ~
-
นึกไปนึกมาไม่อยากยกวินให้เกมส์เล้ยย
-
รอรับลิ้น กรี๊ด ชอบบบ
-
ในที่สุดก้พูดสักทีั
-
ยังไม่สำนึกอีกเรอะ
-
เอ่ีอ จะเริ่มละนะ :m29:
นี่เป็นเรื่องแรกใช่มั๊ยครับ อ่า ขอชื่นชมก่อนว่าพล็อตเรื่องดีมาก
แต่ว่าไม่เหมากับการเขียนเป็นเรื่องแรกเท่าไหร่นะครับในความคิดของผม เพราะมันหนักจนเกินไป
ออกตัวก่อนว่าผมเองก็ไม่ได้เก่งเรื่องภาษา แต่ผมเสพนิยายเล้าและนิยายทั่วไปมาไม่น้อย
เรื่องนี้พลาดในเรื่องของรายละเอียดอยู่หลายอย่างนะครับ
คืิอมันดูขาด ๆ แน่นอนว่าผมพอจะเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ไม่รู้ว่ามันจะตรงกับความคิดนักเขียนมั๊ย?
อ่าน ๆ ตอนแรกๆยอมรัับเลยว่างงอยู่นิดหน่อย เพราะคนเขียนเขียนแบบมุมมองของน้องคิวท์กันน้องพอร์ท
สลับกันไปมา บางครั้งก็เขียนในมุมมองของบุคคลที่สาม แต่ว่ามันงง ๆ นะ
ผมว่าน่าจะเขียนในมุมมองเป็นคน ๆ ไปเลยดีกว่า และใช้สีแบ่งมุมมองของแต่ละคนไปนะครับ
มันจะอ่านง่ายและเข้าถึงมากกว่าครับ
มาที่เนื้อเรื่องกันต่อ
น้องพอร์ทปากดี เอาแต่ใจ ไร้เหตผล
น้องคิวท์น่ารักมากครับ
กัส เหมือนพอร์ท
วิน ดูจำเลยรักมากไปหรือเปล่าอ่าวิน วินไม่ใช่โสรยานะ ไปยอมเค้าทำไม :m23:
ซํน หมันใส้คนนี้อ่ะ
แซม น่ารักดีนะ
เกมส์ ผมว่างอยู่นะครับ
เจน :z6: ไปตายซะ :fire:
ใครอีกหล่ะ? เท่านี้เนอะหลักๆ
เนื้อเรื่องก็ดีตามพล็อต แต่ไม่ปลื้มที่น้องคิวท์โดนข่มขืนเลยอ่า มัน...
บอกไม่ถูก มันไม่ใช่อารมณ์แบบนี้อ่า ยังไงดี? มันดูไร้ที่มาที่ไป
รู้ว่าเจนทำ แล้วยังไง? อะไรต่อ? เจนหายไป? พอร์ททำ? รูเรื่องแล้วเลยมาขอโทษ?
โอ๊ะโอ บ่นมายาวแล้วนี่นา
ขออภัยคนเขียนด้วยนะครับถ้าความเห็นนี้ทำให้ขุ่นเคืองใจ
ผมไม่ได้ต้องการให้เป็นเช่นนั้น แค่อยากแสดงทัศนคติต่อนิยายเรื่องนี้เท่านั้น
ที่บ่นมาก เป็นเพราะว่าอินมาก หวังว่าคนเขียนคงจะเข้าใจนะครับ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ เรื่องนี้ :pig4:
สู้ต่อไปนะครับ :L2:
-
ู^
^
^
เพิ่งได้มาอ่านเม้นของทุกๆคนค่ะ
อยากขอโทษจริงๆนะค่ะ ที่อาจทำให้คนอ่านที่อุสส่าห์มาตั้งแต่ตอนแรก ต้องรู้สึกผิดหวังกัน จบไม่ครบ ไม่สมประกอบ แจงเข้าใจค่ะ
เพราะตอนนั้นมีปัญหาจริงๆ เลยรู้สึกไม่อยากเขียนอะไรแล้ว ขอโทษนะค่ะที่งี่เง่า
แต่ก็ขอบคุณมากค่ะ แจงก็ไม่ได้คิดมาก เพราะเราอยากจบแบบนี้เอง ทำให้คนอ่านค้างและงง
ยอมรับทุกข้อคิดเห็นจ้า แต่รู้สึกผิดกับคนอ่านทุกคนจัง ฉะนัน้ขอโทษด้วยนะค่ะ ตอนแรกคิดว่าจะไม่มีใครอ่านซะแล้ว อิอิ
:กอด1: :กอด1: :m23:
-
อ่านวันเดียวจบ สนุกมากๆเลยครับ
-
สนุกมาก แต่น่าสงสารนายเอกทั้งสองเลย ดูพระเอกร้ายอย่างเดียว ไม่ค่อยฟังเหตุผลเลย เอาใจยาก เถื่อนเป็นอย่างเดียว ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆจ้า
-
ู^
^
^
เพิ่งได้มาอ่านเม้นของทุกๆคนค่ะ
อยากขอโทษจริงๆนะค่ะ ที่อาจทำให้คนอ่านที่อุสส่าห์มาตั้งแต่ตอนแรก ต้องรู้สึกผิดหวังกัน จบไม่ครบ ไม่สมประกอบ แจงเข้าใจค่ะ
เพราะตอนนั้นมีปัญหาจริงๆ เลยรู้สึกไม่อยากเขียนอะไรแล้ว ขอโทษนะค่ะที่งี่เง่า
แต่ก็ขอบคุณมากค่ะ แจงก็ไม่ได้คิดมาก เพราะเราอยากจบแบบนี้เอง ทำให้คนอ่านค้างและงง
ยอมรับทุกข้อคิดเห็นจ้า แต่รู้สึกผิดกับคนอ่านทุกคนจัง ฉะนัน้ขอโทษด้วยนะค่ะ ตอนแรกคิดว่าจะไม่มีใครอ่านซะแล้ว อิอิ
:กอด1: :กอด1: :m23:
คุณนักเขียนที่รัก ความเห็นของผมทำให้ไม่สบายใจหรือเปล่าครับ? :m5:
เอามาลงแล้ว ชื่อเรื่องก็สะดุดตาขนาดนี้ ทำไมคิดว่าจะไม่มีคนอ่านหล่ะครับ
ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรอยู่ แต่สู้ๆนะครับ :กอด1:
ยังไงถ้ามีตอนพิเศษจะดีมาก :m26:
ใครไม่อ่านไม่รู้ แต่ผมรออ่านนะครับ อย่าท้อน้า :3123:
อ่อ ชอบที่สุดคือคู่กัสครับ (อยากได้อ่านคู่นี้อีก :m13:)
-
สนุกมาก แต่พระเอก ก็ชั่วมากด้วย
-
กัสโหดร้ายเกินไปแล้ว ฮืออออออออออออ :o12: :o12: :o12: :o12:
-
จบแล้วจริงดิ!!?!
เหมือนโดนตัดจบไงกะไม่รู้แหะ เหอๆ
-
เพิ่งตามมาอ่านค่า ><"
แป่ววววว....จบแล้วแอบเสียดายยังอยากอ่านต่อ 555+
ส่วนตัวคิดว่าพระเอกหูเบาจัง น่าจะฟังนายเอกบ้างเป็นถึงคนรักทั้งที ทั้งๆที่ถูกข่มขืนแต่ก็นะยังหาว่านอกใจหรือหักหลังอีก
(แอบเอือมพระเอกแนวนี้เบาๆ ><")
อ่านก็มีงงบ้างแต่ก็สนุกดีนะคะ
อ่านไปอ่านมาชอบคู่ซันแซมมากที่สุดแย๊ววว แซมน่ารักเว่อร์ :-[ :-[ :o8: :o8:
ส่วนคู่กัสวิน....ฮาร์ดคอร์มั่ก(ฮาาาา) แต่แอบขัดใจตรงที่ว่าวินยกโทษให้กัสเร็วไปน่าจะให้กัสง้อเยอะๆมากกว่านี้ หึหึ
ตาม+คุณเป็ดให้ทุกตอนเลย ขอบคุณสำหรับนิยายนะก๊ะ
-
ThankS
-
เฮ่อ สุดท้ายก็คืนดีกันจนได้นะ
ชอบคู่กัส-วินจัง เริ่มด้วยร้ายสุดๆแต่จบด้วยรักที่ขาดไม่ได้
อยากอ่านคู่ของเกมส์จัง
จะรอน้า
-
แปะไว้ก่อนคับหน้า14
-
กว่าจะอ่านจบ
น้ำตาจะร่วง
เคะเรื่องนี้น่าสงสารเกินไปแล้วววววววววว
แต่ขัดใจ
ตรงอยากรู้ว่าเจนน่าจะโดนลงโทษอะไรบ้าง
-
เรื่องนี้สนุกมากมาย แต่ก็แอบค้างเนอะ
แต่ก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
:3123: :3123: :3123:
-
สนุกมากๆเลยครับ o13
-
o13 o13 o13 o13 thanks สำหรับนิยายเรื่องนี้
:bye2: :bye2: :bye2:
-
อยากรู้ว่าจัดการกะเจนยังไงอ่ะ
คิวท์น่ารักสมชื่อมากกกกก
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รู้สึกค้าง.... ค้างมากๆอ่ะคนเขียนจ๋าาาาาา :sad4:
ต้องมีคู่ของเฮร์ทกับแป๊ปอีกชิมิน้อวววววว
-
อ่านจนจบแล้วเรารู้สึกรวบรัดไปหน่อย รับไม่ค่อยได้กับการที่คิวท์โดนทำแบบนี้ พระเอกดูงี่เง่าเาแต่ใจ ส่วนเจนทำกับคนอื่นขนาดนี้อยากให้ได้ผลตอบแทนบ้าง โดยรวมเนื้อเรื่องสนุกค่ะ ขัดใจก็แต่ตัวละครไม่ค่อยได้อย่างใจ(สงสัยเราอินจัด)
-
จบแล้วเหรอ
อารมณ์ค้าง 55++
เหมือนยังอยากรู้ตอนต่อไปอยู่เลย
เจนหายไปไหน
อยากรู้เฉลยจัง
ขอบคณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปัรขอรับ
-
สงสารวิน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากจริง :mew1: :mew1:ค่ะ
-
:pig4: :bye2:
-
สนุกนะแต่ลำดับเรื่องยังมึนๆแต่เนื้อหาก็ยังน่าอ่านอยู่ดี สรุปสนุกจ๊า
-
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นนิยายที่เพ้อฝันจากดาวอังคารมากกกกก
55555555
เนื้องเรื่องด่วนไปเก็บรายละเอียดไม่ค่อยครบเท่าไรเลย
มันยังเหมือนขาดอะไรไป เวลาอ่านแล้วมันเครียดๆ
-
ชอบคู่ กัส-วิน มากกว่า
ขอบคุณครับ
-
โฮ่ๆๆๆ เล่นเพื่อน555