พิมพ์หน้านี้ - Re: คุณหมอเป็นโรคกับคุณตำรวจขโมยหัวใจ : เอาตอนพิเศษมาให้เป็นของขวัญปีใหม่นะจ๊ะ :) (1/1/2555)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Orchids ที่ 20-10-2011 19:30:35
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 1
คอยบอกตัวเอง ว่าต้องมีซักวัน ที่เจอคนที่เค้าจริงใจ ยังคอยบอกตัวเองว่าต้องมีซักวัน แต่ว่ามันก็ไม่รู้เมื่อไหร่ ...
“โปรดส่งใครมาร้ากกกกฉันที อยู่อย่างงี้มันเหงาเกินปายยยยยย” ก็ถ้าเพลงมันจะตรงกับผมขนาดนี้!! แงงงงง TT
“ไอกล้อง!!” เสียงนรก เอ๊ย เสียงสวรรค์จากเพื่อนๆของผมพร้อมใจกันเรียกสติผมกลับคืนมา วันนี้ผมและเพื่อนๆที่เรียนหมอมาด้ยวกัน มาปาร์ตี้สละโสดของเพื่อนรักในกลุ่มของผมครับซึ่งเรามาอยู่กันที่คาราโอเกะแห่งหนึ่ง
“อะไร?” ผมละสายตาจากเนื้อเพลงบนหน้าจอทีวีมามองเพื่อนๆอย่างงงๆ
“นี่มันของไอพิชญ์ร้อง แกมาเจือกโพล่งร้องดังโซโล่เด่นคนเดียวทำไมวะ - -‘” เพื่อนคนนึงพูด อ่า ก็จริงแฮะ ไอพิชญ์กำลังร้องอยู่ดีๆ แต่ด้วยความอินกับเพลงจัด ผมก็เลยร้องตะโกนเสียงดังอย่างท้อแท้ในชีวิต
“แหะๆ ขอโทษว่ะ ลืมตัวไปหน่อย” ผมขอโทษ ทุกคนก็ได้แต่ส่ายหัว แต่เราก็ยังสนุกกันต่อ
“แย่งซีนผมเลยนะกล้อง ฮ่าๆๆๆ” พิชญ์มานั่งข้างๆผมที่ยังอินกับเพลงอย่างเศร้าๆระหว่างที่คนอื่นร้องเพลงและเต้นเหยงๆกันอย่างสนุกสนาน พิชญ์เป็นเหมือนเทพเจ้ากลางหมู่มาร พูดเพราะ เรียบร้อย เป็นผู้ดีกรุงเก่ามาก ส่วนพวกผมที่เหลือ.. ก็ตรงข้ามจากพิชญ์น่ะครับ ._.
“แหะๆ ขอโทษว่ะ เราอินกับเพลงไปหน่อย” ผมก้มหน้า ก็มันเหงานี่นา เกิดมาทั้งชีวิต ผมยังเป็นคุณหมอหน้าตาดี นิสัยก็ไม่เลวร้ายอะไรแต่ไม่มีใครเอา นี่ก็ใกล้จะสามสิบแล้วนะ ผมก็ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เคยผ่านมือใครเลย นอกจากมือตัวเอง ทำไมฟ้าช่างโหดร้ายอะไรกับผมเช่นนี้!! แงงงงงงง TT
“อืม..”พิชญ์ไม่พูดอะไร เราทั้งสองคนก็นั่งมองเพื่อนๆรั่วกันไป
“ความจริงกล้องก็อายุพอสมควรแล้ว หาใครซักคนมาดูแลก็ดีเหมือนกันนะครับ ถ้าหาไกลๆไม่ได้ ใกล้ๆก็ยังมีนะ” พิชญ์พูด ทั้งที่สายตายังมองไปทางเพื่อนๆ ผมหันไปมอง ผมแอบเห็นนะว่ามันแอบอมยิ้มน่ะ “ผมขอตัวไปสนุกก่อนนะ เพลงนี้เพลงโปรดผมเลย” พิชญ์ลุกขึ้นไป เอ่อ.. พิชญ์ แกชอบเพลงบางระจันงั้นหรอ ‘_’? อ๊ะๆๆ หรือว่าพิชญ์เขินผม ?! พิชญ์ชอบผมรึเปล่าเนี่ยยยยย ><’
นี่ก็ดึกพอสมควร คงถึงเวลากลับ พรุ่งนี้ยังต้องทำงาน ผมอาสาไปส่งวาวกับอิ้ง ผู้หญิงสองคนในกลุ่มชายโฉดของผม จริงๆ ไอนี่ก็ไม่ใช่ว่าจะหญิงซักเท่าไหร่หรอกนะครับ แถมยังชอบจิ้นผู้ชายในกลุ่มผม จิ้นไปจิ้นมา ผมล่ะเอือมมมม = =’
“ยิ้มอารมณ์ดีไรวะวาว?”อิ้งถามวาวที่นั่งอยู่เบาะหลังด้วยกันทั้งคู่ ปล่อยให้สุภาพบุรุษอย่างผมนั่งขับอยู่ข้างหน้าคนเดียว
“แกไม่เห็นหรอ?” วาวถามอิ้ง
“เห็นไรวะ?”
“ก็วันนี้ก่อนกลับ ไอพิชญ์บอกไอกล้องว่าเดินทางปลอดภัยด้วยนะ” วาวพูด นี่พวกแกกลัวเราไม่ได้ยินมากเลยใช่มั้ยเนี่ย - -‘
“แล้วไงวะวาว?” อันนี้ผมถาม
“ชั้นว่าไอพิชญ์ชอบแกชัวร์” วาวลุกมาจับที่เบาะคนขับแล้วบอกผม
“เออว่ะ ชั้นก็แอบสังเกตอยู่ตั้งแต่แกจู๋จี๋กะไอพิชญ์ตอนในร้านละ” อิ้งใส่ไฟ
“ก็แย่ละไอพวกนี้ พิชญ์เค้าพูดเพราะเราต้องมาส่งพวกแกนี่ไงโว๊ยยย” ผมพูดแก้ตัว ทั้งๆที่ในใจ .. เขินชิบหายวายวอดแล้วค๊าบบบบบบบบบ
“อ่ะแหน่ะๆ เขินอ่ะเดดดดดด้ กิ๊วๆๆๆ” ไออิ้งแซว อย่ามาทำเป็นรู้ดี ไอนี่
“อยากกลับบ้านนี้หรืออยากกลับบ้านเก่าครับคุณอิ้ง” ผมแกล้งทำเป็นเสียงเข้ม เพื่อไม่ให้ไอพวกนี้ล้อไปมากกว่านี้
“เชอะ อย่าให้รู้แล้วกันว่าในที่สุดแกก็ชอบมันเหมือนกัน” วาวพูด แล้วกลับไปพิงที่เบาะหลัง ผมเห็นวาวกับอิ้งยังกระซิบกระซาบกันอีกนิดหน่อย ก่อนที่ทั้งคู่จะผล็อยหลับไป ...
“คุณครับ คุณ” เสียงใครวะเนี่ย ? ผมขยี้ตา ก่อนจะมองไปรอบตัว เจอคุณตำรวจสามสี่คนมุงที่กระจกรถผม และเคาะแรงๆ เฮ้ย! เบาๆ เดี๋ยวกระจกเป็นรอย ว่าแต่ .. ผมมาจอดรถนอนอยู่ที่สี่แยกไฟแดงนี่ได้ไงเนี่ยยยยยยย!
“คุณรอไฟแดงแล้วคุณก็หลับไป ผมเรียกตั้งนานกว่าคุณจะตื่น สงสัยดื่มด้วยมั้งเนี่ย” คุณตำรวจพูดเป็นชุด ขณะเขียนบันทึกประจำวันให้ผม
“ผมไม่ได้ดื่มนะคุณตำรวจ สงสัยง่วงอ่ะ เมื่อกี้ไปงานเลี้ยงมา” ผมรีบเถียงก่อนจะโดนข้อหาเมาและขับอีกหนึ่งกระทง ดีนะส่งวาวกับอิ้งไปแล้ว ไม่งั้นจะลำบากกว่านี้อีก ยิ่งง่วงๆอยู่ด้วย
“นั่นไง ไปกินเลี้ยงมา ผมคงต้องขอตรวจแอลกอฮอล์นะครับ” คุณตำรวจยังสั่ง
“เอ๊ะ คุณตำรวจ บอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องไง ผมยังโอเค อิสออลไรท์” ผมยกมือโอเคให้ตำรวจ เผื่อจะเท่แบบบี้เดอะสตาร์บ้างอะไรบ้าง ตำรวจหัวเราะเล็กๆ ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะก้มลงไปเขียนอะไรนิดหน่อย
“เฮ้ยยยย! พี่กล้อง! ไมมาอยู่นี่อ่ะ?” เสียง..นรกหรือสวรรค์ดีล่ะ อ่ะแฮ่มๆ ขออวดซะหน่อย ผมกล้อง มีน้องชื่อกล้า เป็นตำรวจอยู่ที่สน.นี้ครับ หึหึ ไอตำรวจชะตาขาดคนนี้ไม่รู้ซะแล้วว่าน้องชายผมน่ะมียศอยู่นะเว่ยย อันที่จริงผมก็ไม่รู้อ่ะนะว่ายศไร แต่ว่าก็มีห้องทำงานส่วนตัวแล้วกันหุหุหุหุ
“พี่หลับตรงสี่แยก ตำรวจคนนี้ก็จับพี่มา” ผมชี้หน้าไปที่ตำรวจ พร้อมส่งซิกให้กล้าประมาณว่า ไอนี่มันจับพี่มา เล่นมันเลยน้องชายพี่!!
“อ่าวพี่ก้อง!” เรียกพี่อีกทำไม จัดการมันเลยสิน้องชายเอ๋ยย
“หื้ม? จะจับพี่หรอ หึหึ” นี่ไม่ใช่เสียงผม แต่เป็นเสียงตำรวจคนที่จับผมมาต่างหาก เอ๊ะ มันอะไรยังไงเนี่ย ? ชักงงแล้วนะ
“ฮ่าๆๆ พี่ก้อง นี่พี่ชายแท้ๆผมเองพี่กล้อง แล้วก็พี่กล้อง นี่รุ่นพี่ผมพี่ก้อง แล้วก็ยศมากกว่าผมด้วย ผมช่วยไรไม่ได้หรอกนะ” กล้ายิ้ม ส่วนผมตกใจเล็กน้อย เออว่ะ ยศไอนี่มันมากกว่าน้องผมนี่หว่า ความจริงผมก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันยศอะไร แต่เห็นมันมีอะไรติดอยู่เยอะแยะมากกว่ากล้า ก็คิดเองเออเองว่าคงยศมากกว่าล่ะมั้ง
“ชื่อกล้องหรอครับ ผมชื่อก้องนะ” ไอคุณตำรวจก้องพูด
“เออ รู้แล้ว ยินดีที่ได้รู้จัก” ผมพูดเร็วๆอย่างไม่ใส่ใจ “กล้า พี่กลับได้ยัง?” ผมหันไปทางกล้า ปล่อยไอคุณตำรวจก้องยิ้มเก้ออยู่คนเดียว
“อีก15นาทีนะพี่กล้อง เดี๋ยวผมออกเวรแล้วติดรถกลับด้วย นานๆจะได้กลับกับพี่ชาย ไปแวะกินเกี๊ยวน้ำหน้าปากซอยก่อนด้วยนะๆ” ผมยิ้มและกล้ายิ้ม ก็นะ ตำรวจกับหมอ ต่างคนต่างทำงานเยอะ ไม่ค่อยมีเวลากันทั้งคู่ นานๆได้กินข้าวด้วยกันพี่น้องก็ดีเหมือนกัน เกี๊ยวน้ำหน้าปากซอย ของโปรดกล้าเค้าหล่ะ ปกติ ผมจะซื้อใส่ถุงมาฝากกล้า เพราะไอน้องชายคนนี้กลับบ้านดึกประจำ
“งั้นผมขอไปด้วยนะครับ” ไอคุณตำรวจก้องพูด “เดี๋ยวคุณเผลอไปจอดรถหลับกลางถนนที่ไหนอีก” หนอย ไอนี่!!
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมมีกล้าทั้งคน” ผมลุกขึ้นไปโอบไหล่น้องชายผม
“ร้อยตำรวจโทเก่งกล้า ผมจะกลับด้วยได้มั้ย ?” ไอคุณก้องถามน้องชายผม
“ได้ครับ” กล้าตอบ ไอคุณตำรวจก้องยิ้มอย่างพอใจ ส่วนผม .. ไม่มีอะไรจะเซ้ดกันเลยทีเดียว อันที่จริงไอคุณตำรวจนี่มาด้วยก็ดีนะ คุณตำรวจก้องอาสาเป็นคนขับรถ เพราะบอกว่ากลัวผมไปจอดหลับที่ไหนอีก ปัดโธ่เว๊ยย - - ผมก็เลยส่งน้องกล้าสุดที่รักไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถส่วนผมก็นั่งข้างหลังหลับชิวๆของผมไป อิอิ ภายหลังผมถามกล้า กล้าบอกว่าตำรวจชั้นผู้น้อยไม่สามารถขัดคำสั่งตำรวจยศมากกว่าได้ โธ่ น้องพี่ผู้น่าสงสาร
----------------------------------- TBC-----------------------------------------------
อ่านแล้วเป็นไงกันมั่งค๊าาาา >< บอกหน่อย เค้าอยากรู้ เจอกันตอนหน้าค่าาาา =]
-
ชอบค่ะ
ผู้ชายในเครื่องแบบ แบบว่า สเปกอ่ะ
:laugh: :laugh:
-
ชอบค่า :L2: รอลุ้นต่อไป
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
รีบนโดนใจมากกก ในเครื่องแบบนี่เสป็คเลย
5555
สนุกดีค่ะ แต่จะให้ดีต้องอัพไวๆจะได้อ่านที่เหลือด้วยว่าสนุกรึป่าว หุหุหุ
+1 ให้จ้าาา
-
เป๊ะเลย
เค้าชอบหมอกับตำรวจ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
-
ชอบๆๆ ตำรวจกับหมอ อ๊ากกก
-
:m3: หมวดก้อง... หรือว่าผู้กองก้อง? ผู้พันก้อง? (ยศไรอ่ะ?)
เค้าแพ้เครื่องแบบอ่ะ (http://a6677.myweb.hinet.net/msn/popo/popo%20(70).gif)
-
นั่นแน่คุณตำหนวดดดดแอบหลงคุณหมอแล้วใช่มะ
-
เรื่องนี้ฮา
คุณตำรวจค่ะ เจอปุ๊บจีบปั๊บเลยนะ
-
ชื่อคล้องจองกันเชียวแอบเรียกยากนะเนี่ยต้องควบกล้ำดีๆๆอิอิ
คุณตำรวจไวไฟปะเนี่ยรุกเร็วมากอ่ะ
-
ทั้งหมอ ทั้งตำรวจ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด,,,
:L2: :L2: :L2:
-
นายเอกเรื่องนี้บริสุทธิ์ุผุดผ่องมาตลอด 30 ปีเลยอ่อ
ชื่อพ้องเสียงกันเลย, รอตอนใหม่นะ :กอด1:
-
*แวะมาคุย*
ขอบคุณสำหรับการตอบรับที่ท่วมท้นขนาดเนนนนนน้ ><
รู้สึกว่าสเปคคนในเครื่องแบบเยอะนะเนี่ยเล้านี้ ฮ่าๆๆ
น้ำท่วมนี้ ทุกคนเป็นไงบ้างคะ ยังดีอยู่ป่าว ?
อันที่จริงน้ำท่วมนี่ก็มีข้อดีนะ ออร์คิสเลยเอาเรื่องนี้มาลงได้ ว่างค่ะ อยู่บ้านทั้งวัน -3-
(อยากไปช่วยเป็นอาสาอะไรอย่างงี้นะ แต่ที่บ้านบอกว่าอาสาช่วยเฝ้าระวังที่บ้านก่อนจะดีกว่า)
ทำไมถึงเขียนเรื่องนี้ ? : บอกได้คำเดียว สนองนี้ดตัวเองค่ะ 5555555555555 อยากอ่านฟิคหมอกับตำรวจ แต่หาไม่เจอ แต่งเองแม่มเลย หุหุ (ใครเจอฟิคตำรวจกะหมออีกบอกด้วยนะคะ ชอบบบบ ><)
ทำไมถึงต้องตำรวจ ? : ชอบตำรวจค่ะ เอ๊ะ ง่ายไปมั้ย ไม่หรอก << ก็ดีอ่ะถามเองตอบเอง >> ชอบคนในเครื่องแบบมว๊ากกกก ก็เลย ถ้าจะมีฟิคเป็นของตัวเองซักเรื่อง ต้องตำรวจ ... แล้วอะไรคู่กับตำรวจดี ... หมอละกัน เลยออกมาเป็นตำรวจกะหมออย่างงี้
*ฟิคนี้เป็นฟิคที่ออร์คิสตั้งใจมาก เพราะที่ผ่านมาไม่เคยแต่งนิยายจบ (ปกติแต่งในเด็กดี และปล่อยค้างไว้งั้นแหล่ะ หะหะ) มาร่วมลุ้นให้แต่งจบด้วยละกันนะ ><*
แวะมาคุยกันได้นะคะ ออร์คิสชอบ ^^
ยินดีต้อนรับนักอ่านชอบเม้นและนักอ่านเงาทุกคนค่ะ C: (ทำไมถึงต้อนรับนักอ่านเงา? : เพราะออร์คิสก็ชอบซุ่มอ่านเหมือนกัน <<อีนี่เลว - -')
ปล.เรทติ้งดีมากขนาดนี้ เดี๋ยวคืนนี้มาต่อให้อีกตอนละกัน เวทอะมินิท รอหน่อยๆ อยากอัพมากจริงๆ .. ถ้าจะตรงท่อนขนาดนี้ ฮ่าๆๆ
-
ชื่อพ้องกันด้วยอ่ะ เวลาเรียกต้องฟังดีๆนะเนี่ย
เพิ่งเริ่มเรื่อง เลยยังเดาอะไรต่อไปไม่ได้
เป็นกำลังใจให้แต่งจบนะคะ :-)
คืนนี้จะอยู่รออ่านตอนต่อด้วยค่า
-
หนุ่มในเครื่องแบบ อร๊ายยยย :m1:
-
มารอตอนต่อไปครับ ฮ่า ๆ คนในเครื่องแบบ :impress2:
-
มาต่อบ่อย ๆ นะครับ
-
ชอบพล๊อตอาชีพตัวละครอ่่ะ สนุกแน่ๆ
.
ก็ได้แต่หวังว่า คนแต่งจะไม่ดองเป็นเดือนๆลงที
-
ตอน2
ตอนเที่ยง เวลาพักกินข้าว บางคนก็ชวนแฟนชวนเพื่อนไปกินข้าว ส่วนผม กินคนเดียวดีกว่า สะดวก ง่ายๆ แป๊บเดียวกลับไปทำงานต่อได้เลย ฮี่ฮี่
“เฮ้! คุณกล้อง! คุณกล้องครับ!” เสียงใครบางคนดังขึ้นปลุกผมจากภวังค์ ขณะนี้ผมเดินเล่นอยู่ในห้าง เพราะยังขี้เกียจกลับไปทำงานนี่นา ข้าวเที่ยงผมก็ยังไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ “คุณก้อง!!”ผมอุทานเบาๆ คุณตำรวจรุ่นพี่ของน้องชายผมวิ่งเหยาะๆจนมาถึงผม หน้าตาตื่นๆเหมือนหนีอะไรมา
“คุณกล้องช่วยด้วยๆ” ไอคุณตำรวจจับแขนผมไว้แน่น นี่ ผมตัวแค่นี้จะช่วยอะไรคนตัวเท่าหมีอย่างคุณได้ล่ะเนี่ย
“อะไรครับอะไร?”ผมถาม งงนิ
“ก้องค้าาาาาาาา” ไม่ทันที่คุณตำรวจจะตอบ เสียงผู้หญิงที่ท่าทางจะแรงไม่ใช่น้อยก็ดังขึ้น “ก้องคะ นี่มันอะไรกัน? คนนี้ใครคะ?” ผมสีบลอนยาวดัดลอนใหญ่ๆ ปากสีแดง ผิวสีน้ำผึ้ง ชุดเดรสสั้นเกาะอกรัดรูปสีน้ำเงินโชว์ขาสวยเรียวเล็ก แม่เจ้า สวยอะไรขนาดนี้คุณเธอ ไอคุณก้อง ถ้าคุณไม่เอา ผมขอละกันนะ แต่เอ๊ะ ทำไมคุณคนสวยทำหน้าอึ้งๆโกรธๆอย่างงั้น อ่าวเฮ้ย ตอนนี้ไอคุณตำรวจใจกล้าถึงมายืนกอดผมจากข้างหลังอย่างงี้ล่ะ สรุปแล้วนี่มันอะไรกันเนี่ยย
“เอ่อ.. คุณครับ ใจเย็นๆนะครับ” ผมพยายามใจดีสู้เสือ ไอ้หยา ผู้หญิงสวยๆเวลาโกรธก็น่ากลัวเหมือนกันนะครับ
“แกเป็นใคร ก้องถึงได้มายืนกอดแกอย่างงี้!!” อ่าวคุณคนสวย มาวีนใส่ผมทำไมล่ะเนี่ยยย
“หยุดได้แล้วจินนี่” เออดี ออกมาซะทีไอคุณตำรวจ กว่าจะออกมา กูเกือบจะโดนกระซวกซะแล้ว
“นี่คุณปกป้องมันหรอคะ?” เอ๊ะ ทำไมมันเหมือนแพทเทิลในละครน้ำเน่า นางร้ายโกรธที่พระเอกป้องกันนางเอกจากนางร้าย .. เดี๋ยวววว ผมไม่ใช่นางเอกนะเฟ่ยยย
“จินนี่ คุณกลับไปก่อนไป แล้วจำไว้ อย่ามาทำอะไรแฟนผม” อ่าดีๆ ปกป้องผม ยัยนี่น่ากลัวชะมัด เย้ยย!! ใคร? ใครแฟนแกไอตำรวจขี้ตู่? 0_o
“ว่าไงนะ เนี่ยหรอแฟนคุณ เหอะ ไร้รสนิยมสิ้นดี” คุณคนสวยมองผมที่ยืนเอ๋อกินตั้งแต่หัวจรดปลายเล็บขบ ล้อเล่นครับ เล็บผมไม่ขบหรอก บรรยายตัวเองเอาฮาน่ะ ฮ่าๆๆ “เฮอะ! ถ้าสวยกว่าชั้นนี่จะไม่ว่าอะไรเลย” พูดเสร็จคุณคนสวยที่น่ากลัวมากก็สะบัดผมยาวของเธอและเดินเหวี่ยงๆออกไป น่ากลัวจริงๆเลย งือออ
“ไม่ต้องกลัวนะไม่ต้องกลัว” ไอคุณตำรวจหนวดหมึกพยายามจะดึงผมเข้าไปกอดเหมือนจะปลอบผม แต่ขอโทษเหอะ พี่ดูหนังมาเยอะน้อง ถึงประสบการณ์ตรงไม่มี แต่อย่างงี้เหมือนป๋าจะลวนลามอีหนู อย่ามาทำงี้กะหมอกล้องสุดหล่อซะให้ยาก
“โออ๊ยย!” ผมถองสีข้างคุณตำรวจตูดหมึก เอ๊ย หนวดหมึกไปเต็มรัก
“แบร่! สมน้ำหน้า ไอคุณตำรวจลามก” ผมแลบลิ้นใส่
“โอ๊ยคุณผมเจ็บนะ” ไอคุณก้องทำหน้าเหยเก มันจะเจ็บอะไรนักหนาวะ
“เรื่องของคุณดิ ผมไปละ” ผมพูด แต่ก็แอบห่วง จะเป็นไรป่ะวะ? เป็นตำรวจอยู่ด้วย เดี๋ยวมาจับเราล่ะซวยเลย
“เดี๋ยวคุณ ช่วยอะไรผมหน่อยดิ..”
“ตลกแล้ว !! ล้อเล่นเหอะ !!” ผมพูดคำสองคำนี้สลับกันไปมาอยู่ซักพักนึง ตั้งแต่ไอน้องชายตัวดีหาเรื่องมาให้ผม
“หน่าาาา พี่กล้อง ช่วยพี่ก้องเค้าหน่อยเหอะ แค่คุณจินนี่ยอมยกเลิกงานหมั้นก็จบแล้ว” กล้าพยายามพูดเกลี่ยกล่อม เห๊อะ! เสียเวลาเปล่าว่ะน้องชาย
“กล้า มันไม่ใช่อะไรที่จะพูดง่ายๆทำง่ายๆนะเว่ย ไม่เอาอ่ะ พี่ทำไม่ได้จริงๆ” ผมปฏิเสธ ก็คิดดูแล้วกัน ว่าจะให้ผม ไปช่วยหลอกคุณหญิงแม่ของไอคุณตำรวจก้องกับคุณคนสวยสุดโหดวาที่คู่หมั้นมันว่าเป็นแฟนกัน ไอคุณตำรวจจะได้ไม่ต้องโดนจับคลุมถุงชนแต่งงาน ขนาดผมปฏิเสธเสียงแข็งไปแล้วว่ายังไงก็ไม่ช่วย ยังจะอุตส่าห์ให้น้องชายผมมาขอร้อง เฮ้ยสรุปไอกล้านี่น้องผมหรือน้องไอคุณตำรวจก้องกันแน่เนี่ย? - -‘ โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย บอกผมที ว่าผมกำลังอยู่ในฟิคเรื่องไหรรึเปล่าเนี่ยยย อีกอย่างนะ เพิ่งเจอกันแป๊บเดียวเองนะเว่ยย แถมผมเป็นผู้ชายร้อยเปอร์เซ็นต์ จะให้ทำอะไรอย่างงี้ได้ไงเล่าาาาา
“ขอร้องเหอะนะ พี่ชายสุดหล่อของกล้า นะนะนะนะนะ” ไอน้องตัวแสบยังคงวิงวอนผม แหม รักกันเหลือเกินนะไอรุ่นพี่รุ่นน้องสองตัวนี้เนี่ย
“ไม่โว๊ยยยยย ยังไงก็ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่” ผมยังคงปฏิเสธ “แกอยากช่วย แกก็เล่นเองดิวะ”
“โธ่ ได้ไงล่ะพี่ ผมเป็นตำรวจนะ” อ่าวไอนี่
“อ๊ะ พี่ก็เป็นหมอนะเฮ้ย” ผมแย้งบ้าง
“ถ้าไม่ทำให้กล้าจะให้พี่ก้องเอาความที่พี่กล้องไปจอดรถกลางถนน” ไอกล้ายื่นข้อเสนอ เฮ้ย!
“เฮ้ย! นี่พี่แกนะเว่ย” ผมท้วง นี่เห็นรุ่นพี่ร่วมโรงเรียนสำคัญกว่าพี่แท้ๆคลานตามกันมาหรอวะเนี่ย!!
“ขอโทษครับ” เหมือนมันจะรู้สึกตัว หึหึ “เอางี้ ถ้าพี่ช่วยนะ ผมสัญญา ผมจะให้อะไรพี่ก็ได้เลยอ่ะ อยากได้ไรเดี๋ยวจัดให้เลย” อ๊ะๆ น่าสนใจ ผมอยากไปเที่ยวมัลดีฟอยู่ด้วยสิ
“อืม...” ผมทำท่าคิด ไอนี่มันพูดจริงทำจริงครับ ดังนั้นถ้ามันบอกว่ามันจะให้ ยังไงมันก็ต้องให้ผมอยู่แล้ว “เอาไงดีน้า..” ผมแกล้งให้มันลุ้นอีกซักนิด
“นะนะนะนะพี่ชายสุดหล่อคนเดียวของกล้า” กล้ามากอดเอวผมอย่างอ้อนวอน
“อ่ะอ่ะอ่ะ ก็ได้ๆ” เป็นไงครับมารยาชายของผม ฮ่าๆๆๆ เสร็จพี่ล่ะไอน้องเอ๋ย เสร็จงานนี้เตรียมถังแตกได้เลย อุวะฮะฮ่า
“เย่ ขอบคุณมากพี่ชาย รักจริงๆเลยคนนี้น่ะ” กล้ากอดผมแน่นกว่าเดิม รักพี่จริงแล้วเอานรกมาให้พี่ทำไมไอน้องเวร - -‘
“ข้อหนึ่ง คุณคือแฟนผม ผมรักคุณ คุณรักผม เรารักกันมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ปิ๊งๆกันจากเหตุการณ์วันนั้น” ไอตำรวจเวรจอมเผด็จการ หลังจากที่ผมตกลงช่วยไอหมอนี่ก็มาหาผมที่คลินิกทันที บอกว่าผมเกี่ยวข้องกับคดีเวรอะไรไม่รู้ จะเรียกไปสอบปากคำ แต่ไหงกลับกลายมาเป็นร้านอาหารสุดหรูซะอย่างงั้น เออ อยากพูดไรพูดไปเหอะ ผมกินก่อนละกัน บุญปากจริงๆ
“ข้อสอง ผมอยู่สน.เดียวกับกล้า ตอนจีบคุณผมก็เลยฝากของไปให้คุณผ่านทางกล้า” นั่นไง สะพานพากูไปนรก ในที่สุดก็พูดถึง
“ข้อสาม เรามีอะไรกันแล้ว”
พรู่ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมพ่นน้ำพันช์ที่กำลังดื่มไปเต็มปากทันทีที่ได้ยิน ฮ๊ะ อะไรนะ เมื่อกี้ผมหูแว่วสินะ
“คุณพูดอะไรนะ” ผมย้ำเพื่อความมั่นใจ
“เรามีอะไรกันแล้ว” .... ถ้าไอคุณตำรวจจะพูดเรื่องอย่างงี้ง่ายๆเหมือนพูดเรื่องโจทย์1+1=2ขนาดนี้!!
“จะบ้าหรอคุณ”ผมแย้ง บ้าไปแล้ว จูบ.. ไม่สิ อย่าว่าแต่จูบเลย เกิดมาทั้งชีวิตผมยังไม่เคยหอมแก้มใครเลยด้วยซ้ำ อยู่ตัวคนเดียวกับไอน้องกล้าสะพานนรกของสองเราแค่นั้น
“เอ้า ทำไม เป็นแฟนกันมีอะไรกันมันผิดตรงไหน อีกอย่าง อายุเราสองคนก็ปานนี้แล้ว คุณก็น่าจะเคย..” โอ๊ย ไอตาบ้า พูดง่ายไปม๊ายยยย
“ก็ผมยังไม่เคยน่ะสิ” ผมพูดออกไปตรงๆ ถามว่าอายมั้ย ตอบได้คำเดียว อายชิบหายวายวอดเลยครับ
“ฮ่าๆๆๆ อันที่จริงกล้าบอกผมแล้วล่ะ” อ่าวไอนี่แกล้งกู “อ่ะๆ งั้นตัดข้อนี้ก็ได้ไปก็ได้ครับ”
“คุณอายุเท่าไหร่” ผมถามเสียงเรียบ เปลี่ยนเรื่องจากเรื่องที่ผมยังเวอร์จิ้นอยู่นี่ซะทีเห๊อะ
“30” ไอคุณตำรวจก้องตอบเสียงเรียบเหมือนกัน อ่า เข้าโหมดจริงจังๆ
“ยศอะไร?”ผมรีบยิงคำถามต่อ ไอคุณตำรวจจะได้ไม่ต้องพูดอะไรอีก
“พันตำรวจตรี” สารวัตรสินะ หืม? ผมรู้ได้ไงอ่ะหรอ? แหม่ มีน้องเป็นตำรวจทั้งทีไม่รู้ได้ไงล่ะครับ
“บ้านอยู่ไหน ?”
“เฮ้ให้ผมถามมั่งสิ...” ไอคุณสารวัตรก้องพยายามจะหยุด แต่เสียใจ ผมเป็นหมอ การซักประวัติเป็นเรื่องชิวๆ
“บ้านคุณอยู่ไหน”ผมย้ำ
“ตัวผมอยู่คอนโดย่านสาธร แต่บ้านจริงๆอยู่นครนายก” แสดงว่าไอหมอนี่ เอ๊ย! ไอตำรวจนี่ก็รวยไม่ใช่น้อยแฮะ เออ แกล้งเป็นแฟน เผลอๆได้ของใช้ฟรี อิอิ
“โอเค” ผมพูดสรุปหลังจากที่ได้ซักประวัติคนไข้ เอ๊ย! ซักประวัติว่าที่แฟนหลอกๆเสร็จ ซึ่งแน่นอนผมไม่ยอมเปิดโอกาสให้คุณตำรวจได้ถามอะไรผมทั้งนั้น
“คุณจะกลับบ้านหรือจะไปคลินิกล่ะ หลังจากนี้ ผมจะได้ไปส่งคุณ” สารวัตรก้องถามผม
“ไม่เป็นไรหรอก ผมกลับเองได้” ผมแกล้งยิ้มเหมือนจะเกรงใจ แต่ความจริงก็คือ กูจะได้ไปให้พ้นๆมึงซะที!!
“หน่าาา คนเป็นแฟนกัน ไปส่งกัน ผิดตรงไหน?” ไอคุณสารวัตรลุกมาโอบผมซะอย่างงั้น ก็ถ้าจะฉวยโอกาสเร็วขนาดนี้ก็นะ เฮ้อ = =’
“ไม่ต้องครับ ผมกลับเอง” ผมดิ้นจนหลุดออกมาจากหนวดปลาหมึกอันใหญ่ๆ
“งั้นตอนเย็นเจอกันที่บ้านคุณนะครับ” หื้ม?!
“แล้วคุณจะไปบ้านผมได้ไงล่ะ?”ผมถาม กากก ทำเป็นจะไปบ้านผม รู้บ้านผมแล้วหรอ อ่ะโด่
“ผมรู้แล้วกัน” ไอสารวัตรยักคิ้วให้ผมอย่างเจ้าเล่ห์
“รู้มาจากไหนบอกมานะ” ผมซัก ทั้งๆที่ก็พอจะรู้อยู่แล้วล่ะนะ
“ก็..คุณว่าผมมีรุ่นน้องไว้ทำไมล่ะ” ไอกล้า กลับบ้านพี่ได้รับขวัญน้องแน่ อ๊ากกกกกกกกก
----------------------------------TBC---------------------------------------------------
มาตามนัดนะฮ่ะ ที่จริงต้องมาเสิร์ฟเร็วกว่านี้ โทษทีเน็ตกากมากกกกกกกกกกก
ตอนนี้กำลังใจดีมาก วิวเยอะเม้นเยอะ ขอเยอะๆขึ้นอย่างงี้เรื่อยๆเลยน๊าาาา ><
ขอบคุณที่อ่านค่ะ =]
-
ย่องมาอ่าน
หึหึ ไวไฟนะคุณตำรวจ
ย่องกลับไปนอน :a12:
-
เริ่มแล้ววว
ปฏิบัติการเส้นทางแห่งรัก<<<<<เวอร์ = =
หึหึ เสร็จแน่น้องหมอ พี่ตำรวจเจ้าเล่ห์แบบนี้อ่ะ
ขอบคุณคับที่มาต่อ :กอด1: :pig4:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ชอบบ อ่ะ
-
ไอ้ย่ะ ดูท่าจะมันไม่ใช่น้อยนะเรื่องนี้ ชิชะ!!
-
แอบรักหมอ แล้วชิมิ
-
คุณตำรวจเนียนตลอดเลยนะ แต๊ะอั๋งกล้องเค้าอยู่เรื่อยอ่ะ
-
+1 ให้จ้า
ชอบหมอ รั่วดี :really2:
คุณตำรวจ ก็หลอกได้สำเร็จไหม :m14:
รอ :call: :call:
-
สารวัตรก้อง :impress3: น่าร็อกอ่ะ!
-
มาเร็วดี มาเร็วแบบนี้บ่อยๆน้า 555
เอาล่ะสิ คุณตำรวจ...คิดอะไรกับคุณหมอใช่ม้าาาา อิอิ
-
เข้าใจหาตัวช่วยนะสารวัตร :m12:
-
เนียนเกิ๊นนะคุณตำหนวด แต๊ะอั๋งหมอไปเท่าไหร่แล้ว o18
-
เข้าทาง o22
-
ชอบ ๆ
-
หมอกล้อง รั่ว น่ารักและงก
หมอกล้อง 30 แล้วยังซิง ยั่วน้ำลายสารวัตรก้องยิ่งนัก :laugh:
:call: :pig4:
-
ว้าว วว ววๆ ชอบๆ ♥♥
-
คุณตำรวจน่าร๊ากกกกก คุณหมอชอบจริงๆเลย :z1:
-
โห...อ่ะนะ นี่กะว่าจะทำให้ปลอมๆกลายเป็นจริงๆเลยล่ะมั่ง...เดาออกหรอกเจ้าเล่ห์มากๆ
-
น้องกล้าเข้าข้างพี่ชายหรือรุ่นพี่กันแน่
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ขอบคุณทุกการต้อนรับนะค้าาาาาา><
แต่ขอแจ้งข่าวร้ายว่าคอมส่งซ่อมค่ะ กรี๊ดดดดดดด
(ตอนนี้เล่นจากมือถือยี่ห้อผลไม้แหว่งอยู่ค่ะ)
แต่ไม่ต้องห่วงฟิคที่แต่งไว้ยังอยู่จ้าา. เจอกันเมื่อคปมมาจู๊๊บบบบบบ>3<
ขอโทษจีจีนะคะTT
-
:sad4:คนแต่งคอมป่วย
คุณตำรวจนี่ไม่ค่อยเลยนะ :-[ น้องชายคุณหมอก็อีกคน
รอตอนต่อไปนะคะ +1 :กอด1:
-
เฮียก้อง เนียนได้โล่ :m20:
-
แอบแตะอั๋งตลอดเลยนะคุณตำรวจ
-
น่ารักดีอยากอ่านต่อแล้วมาต่อไว ๆนะ
-
คุณหมอจะรั่วไปไหม อิอิ
-
น่ารักดีค่ะ แล้วมาต่ออีกนะค่ะ
-
โดนคุณตำรวจรุกซะขนาดนี้ เขินแทนเลย ฮ่า ๆ
-
น้องกล้าขายพี่ชายซะหมดเลย ช่างทำกันได้
-
เมข่าวลีมาบอกกกกกกกก><
พรุ่งนี้ได้คอมละจ้าเตรียมตัวพบสารวัตรหนวดปลาหมึกกะหมอสุดรั่วกันได้เลอออออออ
ซียูทูมอโร่!
-
เอาละเหวยก้องกับกล้อง น่าจะสนุกล่ะ
ว่าแต่ ......มีรุ่นน้องไว้ทำไมน้า เป็นคำถามที่เรารู้คำตอบอยู่แล้วล่ะ หึหึ
-
พี่ตำรวจเรา ไม่ค่อยนะพี่ไม่ค่อย
-
:o8: :o8: :o8:
-
มารอหนุ่มในเครื่องแบบ ^^
-
“อิจฉาคนแถวนี้จัง อยู่ๆก็ได้แฟนเป็นคนในเครื่องแบบ” ไอวาวครับ -*- หลังจากที่ผมเจรจาประสาทกินกับไอสารวัตรจอมฉวยโอกาส ผมก็กลับบ้านไปท้อใจโชคชะตา แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าไอวาวไม่ได้เข้าเวรตรวจวันนี้นี่หว่า เป็นบุญของไอวาวจริงๆที่ผมได้ระบายให้มันฟัง แต่เป็นกรรมของผม เพราะแทนที่มันจะสงสาร กลับกลายเป็นว่ามันกลับแฮปปี้ มันบอกดีใจ จะมีเพื่อนเขยเป็นตำรวจ เฮ้ย! แฟนหลอกๆโว๊ยยย พอมาวันนี้ที่ผมมาถึงโรงพยาบาล ก็เจอไปเลยหนึ่งดอก
“ใครหรอวาว?” ไออิ้งผู้ไม่เคยทันโลกแต่ดีที่มีวาวเป็นหนังสือพิมพ์เคลื่อนที่ส่วนตัว
“แถวนี้แหล่ะ ไม่รู้ใครเหมือนกัน” มันพูดกับอิ้งแต่สายตามันยังส่งมาให้ผมอย่างยั่วประสาท ถ้าไม่เห็นเป็นผู้หญิง พ่อจะถีบให้ -*-
“เอ้า แล้ววาวไปรู้ได้ไงอ่ะ ถ้ายังไม่รู้ว่าใคร” อิ้ง จะซื่อไปไหน - -‘
“เอาเป็นว่าชั้นรู้ละกัน ช่างมันเหอะๆ” วาวตอบส่งๆอย่างอารมณ์เสีย บางทีผมก็สงสารอิ้งนะ มีเพื่อนสนิทอย่างนี้ แต่อิ้งกับวาวก็คบกันมาตั้งแต่เด็กๆ เรียนด้วยกันมาตลอด ตัวติดหนึบยันเรียนมหาลัยและทำงานก็ยังที่เดียวกัน
“ใครวะวาว? อยากรู้ด้วย” ผมแกล้งไขสือว่าไม่ใช่ตัวเองชัวร์ๆ
“ก็คนแถวนี้แหล่ะ ที่แบบ..โง่อ่ะแก คนอื่นพูดถึงตัวเองแล้วยังไม่รู้อีก” แว๊กกกกกกกกกกกกก ไอวาวววววววว!!!
“ไม่ต้องอ่ะ ผมมีรถ เดี๋ยวผมกลับเองได้” ผมกำลังคุยโทรศัพท์กับตำรวจโรคจิตนายหนึ่งอยู่ครับ
“ผมไม่ไปจอดนอนที่ไหนหรอกหน่า” ตำรวจคนนั้นยังตื้อจะไปส่งผมให้ได้
“ถ้าคุณยังไม่เลิก ผมจะวางสายแล้วนะ” นี่ก็ปาไปยี่สิบนาที จะคุยอะไรกับผมนักหนาฮะสารวัตรบ้า งานการไม่ทำรึไง --*
“พี่กล้อง! เกิดเรื่องใหญ่แล้วว!!” เต้ย หมอรุ่นน้องของผมวิ่งเข้ามาในห้องตรวจของผม สีหน้าแลดูตื่นๆ
“เกิดไรขึ้น?”ผมถาม “คุณ แค่นี้ก่อนนะผมมีธุระ” ผมบอกสารวัตรกวนประสาท แต่ไม่ต้องรอคำตอบผมรีบวางสายทันที
“ไอกล้า น้องชายพี่อ่ะ ตอนนี้อยู่ICU” กล้าาาาาา!! ผมรีบวิ่งไปที่ห้องICU เกิดอะไรขึ้นกับน้องชายคนเก่งของผม?!
“พี่กล้อง ไอกล้ามันไม่เป็นไรหรอก อาจารย์ของพวกเราเก่งจะตาย” เต้ยปลอบผมหน้าห้องICU อาจารย์หมอกำลังพยายามช่วยน้องชายของผมอยู่ กล้ากับเต้ยมันเคยเรียนห้องเดียวกับกล้าก่อนที่กล้าจะย้ายไปเรียนนายร้อยตำรวจ
“เต้ย เล่าให้พี่ฟังซิ มันเกิดอะไรขึ้น?” ผมถามเต้ย น้องชายผม..ไปโดนอะไรมา
“ตำรวจบอกว่ากล้าขี่มอเตอร์ไซด์ไล่ตามคนร้ายบนทางด่วนแล้วรถคว่ำ...”เต้ยสรุปให้ผมสั้นๆ น้ำตาของผมค่อยๆล้นตาจนใกล้ที่จะไหลออกมา รถคว่ำ..อุบัติเหตุที่เอาชีวิตพ่อและแม่ของผมไป ตอนนี้มันจะเอาน้องชายของผมไปอีกหรอ?
“สวัสดีครับสารวัตร”ตำรวจคนหนึ่งที่ยืนเฝ้าหน้าห้องICUอยู่ข้างๆผมพูดขึ้น ผมเหลือบไปมอง
“คุณก้อง!”ผมเรียก พยายามจะเช็ดน้ำตา ผมไม่อยากให้ใครเห็นว่าผมอ่อนแอ
“คุณกล้อง น้องชายคุณจะต้องปลอดภัย” สารวัตรนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆผม สีหน้าตึงเครียดไม่แพ้กัน ไม่รู้สิ แต่ผมรู้สึกว่าตั้งแต่มีคุณตำรวจจอมกวนมานั่งข้างๆตรงนี้ ผมรู้สึกอบอุ่นจัง... นี่ อย่าคิดนะว่าผมชอบตาสารวัตรเนี่ย ผมแต่รู้สึกอุ่นกระเป๋าตังค์เพราะมีคนออกตังค์ค่ารักษาพยาบาลให้ต่างหากหล่ะหึ่ยย -^-
ผมกับกล้าเสียพ่อและแม่ไปตอนผมอยู่ปีหนึ่ง ท่านทั้งสองไปงานเลี้ยงรุ่นกันที่ต่างจังหวัด และตอนพ่อกับแม่กำลังเดินทางกลับในค่ำคืนหนึ่ง มีอะไรบางอย่างมาเฉี่ยวรถ พ่อหักเลี้ยวจนรถคว่ำ ท่านทั้งคู่เสียชีวิตทันที ผมจึงต้องเป็นเสาหลักให้แก่น้องชาย เราสองคนเป็นพี่น้องที่รักกันมาก เคยทะเลาะกันหนักๆก็ตอนที่กล้าจะไปสอบตำรวจ ซึ่งผมไม่อยากให้เป็น เพราะมันอันตราย แล้วในที่สุด สิ่งที่ผมกลัวก็เป็นจริง
ตอนนี้ผมลางานมานั่งเฝ้ากล้าที่ยังนอนหลับไม่ได้สติ มีผ้าพันแผลโพกที่หัวและเข้าเฝือกที่แขน แต่ตอนนี้ก็นับว่าพ้นขีดอันตรายแล้วล่ะ และตอนนี้ผมกำลังปอกผลไม้ที่มีคนเอามาเยี่ยมกล้ากินแก้เบื่อ กล้านี่ก็พวกเยอะครับ มีคนมาเยี่ยมมันเต็มไปหมด ทั้งเพื่อนตำรวจ เพื่อนมัธยม ญาติห่างๆของผม และบรรดาแฟนเก่ามัน ที่ยกขโยงมาเยี่ยม มีรถไฟชนกันให้ผมปวดหัวเล่นก็หลายครั้ง -*- นี่ตำรวจเจ้าชู้ทุกคนรึเปล่าครับเนี่ย ?
“คุณกล้อง น้องแฟนผมเป็นไงมั่ง?” คุณคิดว่าใครล่ะครับ ถ้าไม่ใช่ไอตำรวจขี้ตู่อย่างสารวัตรก้อง
“ใครแฟนคุณมิทราบ”ผมถาม
“ก็คุณไง” สารวัตรหนวดปลาหมึกเลื้อยแขนตัวเองมาหาผมแต่มีหรือจะยอม ผมก็ขยับตัวหนีทันที
“ก็แย่แล้ว แค่แฟนหลอกๆเว่ยย”ผมเถียง
“อ้าว! คุณ ก็ผมก็ไม่ได้บอกว่าคุณเป็นแฟนจริงๆซะหน่อย เป็นแฟนหลอกๆต่างหาก” หึหึ มันยังแถ
“ผมไม่คุยกับคุณละ คุยทีไรประสาทจะกิน” ผมบ่นและนั่งปลอกผลไม้กินเองต่อ
“คุยกับผมสนุกจะตาย คุณนี่ไม่รู้เรื่องเลย” ไอสารวัตรนั่งข้างๆผมแล้วหยิบผลไม้ที่ผมปลอกใส่จานไว้ไปกิน ก็ดีอ่ะ ถ้าจะเนียนขนาดนี้ -*-
“พรุ่งนี้แม่ผมจะมาเยี่ยมกล้า”สารวัตรพูดหลังจากนั่งโทรศัพท์กับใครซักคนที่ทำให้สารวัตรจอมกวนกลายเป็นลูกแมวเหมียวขี้อ้อนไปได้
“แม่คุณ? แล้วแม่คุณมาเยี่ยมกล้าทำไม?”ผมถาม มันใช่เรื่องมั้ยเนี่ยมาเยี่ยมกล้าเนี่ย?
“ก็กล้าเคยช่วยพาแม่ผมมาหาผมตอนเรียนตำรวจ แม่ผมมาเยี่ยมแต่หาผมไม่เจอ กล้าเลยพามาหาผม” เอ่อ..ถ้าจะบุญคุณยิ่งใหญ่ขนาดนี้ -*-
“แล้วมันเกี่ยวยังไงวะ?”ผมพึมพำกับตัวเอง
“เอาหน่า คุณก็ ยังไงก็ช่วยทำเนียนๆด้วยแล้วกัน” ยังไม่วายได้ยินอีกนะไอสารวัตร
“นี่คุณ จะให้ผมแกล้งเป็นแฟนหลอกๆคุณอีกนานแค่ไหนเนี่ย?” ผมถาม
“ก็จนกว่าคุณจะเป็นแฟนผมจริงๆ” ไม่ต้องคิดหน้าคิดหลังผมทำท่าจะต่อยหน้าคุณสารวัตรทันที “โอ๊ยคุณ ผมล้อเล่นๆ ก็จนกว่างานหมั้นของผมกับจินนี่จะยกเลิกอ่ะ” ไอสารวัตรตั้งการ์ดเตรียมตั้งรับผมทันที
“แล้วพรุ่งนี้คุณจะยังเฝ้ากล้าอยู่มั้ย?” สารวัตรถาม
“เฝ้าดิ ก็น้องผมหนิ”ผมตอบ
“อืม งั้นผมจะเปิดตัวคุณกับแม่เลยนะ” สารวัตรพูด ฮ๊ะ!
“บ้าหรอคุณ ไม่อ่ะ ผมยังไม่พร้อม!!” ผมรีบปฏิเสธ ไม่เอาๆ ผมยังไม่กล้าจะเป็นแฟนของชายร่างใหญ่ ซึ่งดูจากรูปการแล้ว ผมต้องเป็นฝ่ายรับแน่ๆ ไม่เอา ผมยังไม่อยากให้ใครมาทะลวงไส้ผม โน๊ววววววววววว
“นี่คุณ แค่เล่นเป็นแฟนผม แกล้งให้แม่ผมเชื่อแค่นั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรอย่างงั้นๆกันให้แม่ผมดูซะหน่อย” เออว่ะ แค่ทำตัวรักกันดูดดื่มแค่นั้นนี่หน่า ผมจะคิดมากทำไมนะเนี่ย แหะๆ
“คิดลึกจริงๆ..” ไอสารวัตรยังคงบ่นต่อ “หรือว่าอยากทำจริงๆ” มันส่งสายตาหื่นๆมาให้ผม แหวะ! อยากทำกับนาย ไปทำกับหมีแพนด้าน่าจะดีกว่า อ่ะโด่
“ปากเสีย!”ผมว่าไปทีนึง ก่อนจะกินผลไม้ที่อุตส่าห์ปลอกอย่างตั้งใจมาตั้งนานต่อ
“ชิมแล้วรึไงมาบอกว่าปากผมเสีย” สารวัตรพูดเบาๆแต่ก็เหมือนตั้งใจจะให้ผมได้ยิน ฮึ่ยย ผมจึงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วมาลงกับการกัดผลไม้แรงๆแทน(แถวบ้านเรียกโรคจิต) ใครก็ได้เอากระดาษมาหยิบไอสารวัตรนี่ออกไปที ผมเหนื่อยที่จะทำสงครามประสาทกับมันแล้วครับบบบบบบบบบบบ!
--------------------------------------------TBC----------------------------------------------------------
แงงงงง้ มาเลทไปสองวัน ต้องขอโทษด้วยจีจี TT :monkeysad:
แต่มาช้าก็ยังดีกว่าไม่มาละเนอะ ^W^
ซียูตอนหน้าค่าาาาาา
-
กล้าไม่เป็นอะไรน้าาาา
เชียร์ๆก้องรุกๆๆอีก 5555
+1 ให้น้า
-
กล้า หายไวๆน้าาาาาา :กอด1:
-
กล้าไม่เป็นไรมากหรอกเนอะ! (ปลอบใจตัวเอง)
ชอบคุณตำรวจอะ
:-[
-
"ใครก็ได้เอากระดาษมาหยิบไอสารวัตรนี่ออกไปที"
คุณหมอนึกว่า คุณตำรวจเป็นแมลงสาบ รึเปล่าเนี้ย :z1:
ถ้าจะเอากระดาษมาหยิบ ตีให้ตายคามือก่อนน่ะ :m20: :laugh:
-
คุณตำรวจนี่ยียวนดีจริง ๆ เลยนะครับ ฮ่า ๆ
-
น้องกล้า....ขอให้ปลอดภัยนะ
-
น้องกล้าหายเร็ว ๆ นะจ๊ะ
:L2: :L2:
-
เรื่อราว น่ารัก น่าเอ็นดูจังเลยค่ะ... :m1:
คุณหมอ ได้แฟนในเครื่องแบบชนิดตกกระไดพลอยโจน
แต่คุณตำรวจเหมือนจะตั้งใจอย่างไงไม่ทราบ (ก็หยอดเอา ๆ :-[ )
-
กล้าเอ๊ยยย หายเร็วๆเน้อ
อิอิ จะได้เวลาเปิดตัวลูกสะใภ้แล้วสิเนี่ยย
-
พีี่่ก้องคงไม่ปล่อยให้หมอกล้องหลุดมือ
พาแม่มาดูตัวลูกสะํใภ้แน่ๆ ฮ่าๆ :o8:
-
คุณตำรวจนี่เนียนจริง ๆ
-
กำลังสนุกเลยนะ
รอตอนต่อไปนะจ้า อิอิ
-
ที่จริงไม่ค่อยชอบคนในเครื่องแบบเท่าไหร่ (แต่เห็นอ่านทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเครื่องแบบ) แต่เรื่องนี้ดูคุณตำรวจเขาเนียนดีนะ :m20:
-
“นี่น่ะหรอแฟนหนู” คุณหญิงแม่ผู้ตีโป่งกระบังลมของไอสารวัตรกำลังสำรวจผมด้วยสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้า ซึ่งผมและไอสารวัตรก็ได้แต่ยืนนิ่งๆให้สำรวจ ไหนบอกแม่มึงใจดีไงไอก๋อย!! แต่แอบฮาว่ะ คุณตำรวจตัวเท่ายักษ์แต่คุณหญิงแม่กลับเรียกมันว่าหนู ฮ่าๆๆๆๆๆ
“ครับ ชื่อกล้อง เป็นพี่ชายของกล้า” ไอสารวัตรตอบนิ่งๆ คือมึงไม่กล้ากวนตีนแม่มึงแล้วเก็บกดรึเปล่าแล้วมากวนตีนที่กูแทนเนี่ย
“เธอทำงานอะไร?” คุณหญิงแม่ส่งสายตาดุดันมาถามผม
“ผมเป็นแพทย์อยู่ที่โรงพยาบาลนี้ครับ”ผมตอบ อั๊ยยะ! น่ากลัวชะมัดคนๆนี้
“หนู ออกไปคุยข้างนอกกับแม่”คุณหญิงแม่จับมือไอสารวัตรแล้วลากมันออกไปนอกห้อง ทิ้งผมและน้องชายผู้หลับใหลไว้สองคน ถ้าตามในนิยายหรือละคร ผมคงต้องไปแอบฟังสองคนคุยกัน ดังนั้น..ผมไม่หรอก แบร่ๆ (เพี้ยนไปแล้ว -0-)
“กล้า เมื่อไหร่จะตื่นซะทีหื้ม?” ผมหันมาสนใจน้องชายนิทราที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวกับสิ่งที่พี่ชายของมันต้องเผชิญ ผมตัดสินใจเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียงแล้วจ้องน้องชายผม ตอนนี้สิ่งที่ผมหวังอย่างเดียวคือให้กล้าตื่น
แกร๊ก
เสียงประตูเปิดออก ความอึดอัดกลับเข้ามาอีกครั้ง คุณหญิงแม่และไอสารวัตรเดินเข้ามาในห้อง คุณหญิงแม่เธอยังทำหน้าขัดใจ อารมณ์เสียเหมือนลูกหนี้ไม่ยอมคืนเงิน ส่วนไอสารวัตรก็ทำหน้าไม่สบายใจเหมือนโดนสั่งย้ายไปทำงานที่ชายแดน
“พี่กล้อง...” ใครเรียกกู ไม่น่าใช่ไอสารวัตรเพราะมันแก่กว่าผม ไม่ใช่คุณหญิงแม่ของมันด้วย เพราะชื่อผมคุณหญิงแม่ยังไม่เคยเรียก งั้นก็...
“กล้า!! ฟื้นแล้วหรอลูก เป็นไงบ้างจ๊ะ?” ไม่ใช่ผมครับ แต่เป็นคุณหญิงแม่ที่ปรี่เข้ามาหาน้องชายของผม แล้วบังผมอยู่ด้านหลัง
“คุณผู้หญิง..” กล้าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง มึงกลัวเหมือนกันน่ะสิ หึหึ
“ฟื้นแล้วหรอไอลูกหมา” ไอสารวัตรไปยืนข้างๆแม่มันก่อนจะพูดแกมหยอกกับน้องผม เออดี บังกูกันเข้าไป
ประเด็นคือนั่นน้องผมไง แล้วคือกล้าก็เรียกผมคนแรกไง แล้วทำไมผมได้ทักเป็นคนสุดท้าย -*-
“พี่กล้องล่ะพี่ก้อง?” นั่น ได้เวลาพระเอกออกโรง
“พี่อยู่นี่ กล้าเป็นไงมั่ง?” ผมเดินออกมาจากฉากอย่างโคตรหล่อ แล้วยิ้มให้กล้า
“ผมโอเค” กล้าพูดพยายามจะยกมือข้างที่ไม่ได้เข้าเฝือกขึ้นมาทำท่าโอเค
“พักเยอะๆนะลูก นี่เป็นยังไงบ้างล่ะ? เจ็บตรงไหนมั้ยลูก” คุณหญิงแลดูเป็นห่วงน้องผมมาก แต่ว่า..นี่มันน้องผมไง คือผมก็ดูแลได้อ่ะ
“คุณแม่ครับ กลับกันเถอะ ให้พี่น้องเค้าดูแลกันเองเถอะครับ” ไอสารวัตรพูดเมื่อเห็นหน้าผมกระอักกระอ่วน สงสัยจะรู้ซะทีว่าผมอยากอยู่แบบไพรเวท แม่มันยึกยักนิดหน่อยแต่ก็ยอมไปแต่โดยดี
“แม่ไปแล้วนะลูก มีอะไรบอกเจ้าก้องมันได้ แล้วแม่จะมาเยี่ยมใหม่นะจ๊ะ” คุณหญิงแม่พูดกับกล้าอย่างเอ็นดูแล้วคล้องแขนสารวัตรก้องลูกรักของนาง กล้าก็พยักหน้าให้คุณหญิงแม่ เป็นผม ผมคงไม่อยากให้คุณหญิงแม่มาแล้วล่ะ อึดอัดชิบหาย
“ไปก่อนนะกล้า ไปก่อนนะกล้อง”ไอสารวัตร พูดถึงกูทำไม กูหายไปจากตรงนี้ตั้งแต่แม่มึงคุยแต่กับมึงกับกล้าแล้ว
“สวัสดีครับคุณผู้หญิง”กล้าพยายามจะยกมือขึ้นไหว้ คุณหญิงแม่ยิ้ม เออ ก็ยิ้มสวย แต่ทำไมใจร้ายกับกูจังงง
“สวั...”
“ไปกันเถอะก้อง”ไม่ทันที่ผมจะกล่าวลา คุณหญิงแม่ก็พูดตัดบทผมแล้วลากก้องกับไป แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
“พี่กล้อง..”กล้าเรียกผม
“ว่าไงไอตัวแสบ”ผมยิ้มแล้วดูแลกล้า ตั้งแต่ฟื้นกล้าก็เล่าเรื่องภารกิจเสี่ยงตายที่ตัวเองไปไล่ล่าจับคนร้าย เล่าซ้ำไปซ้ำมา จนผม..จะท่องเรื่องของมันได้อยู่แล้ว
“ขอโทษนะพี่กล้อง” น้ำเสียงตื่นเต้นของกล้าจากการเล่าเรื่องเปลี่ยนไปกลายเป็นเสียงสลด
“หืม? อะไร?”ผมถาม อยู่ๆมาดราม่าอะไรเนี่ย? เมื่อกี้ยังฮาๆกันอยู่เลย
“ที่กล้าไปรถคว่ำไง” กล้าก้มหน้างุดอยู่บนเตียง ผมว่าอาการอย่างงี้..ใกล้น้ำตาแตกแล้วล่ะ
“ไม่เป็นไรหรอก แต่ทีหลังอย่าไปเสี่ยงอะไรขนาดนี้อีกนะ” ผมนั่งข้างๆกล้าบนเตียงแล้วโอบไหล่น้องชายของผม น้ำตามันปริ่มๆจริงๆด้วย
“อะไรว๊าาา ตัวออกใหญ่ เป็นตำรวจอีกต่างหาก ขี้แยได้ไง หื้มมม?”ผมจับหัวเจ้าน้องชายโยกไปมา
“ใครบอก ไม่ได้ร้องซะหน่อย”ไอกล้ารีบยกมือมาปิดหน้า เนียนมากมั้ยไอน้องชาย - -‘
“เออพี่กล้อง คุณผู้หญิงเค้าเป็นไงมั่ง?” กล้าถามหลังจากพยายามจะทำเนียนเช็ดน้ำตา กลัวไอคุณหญิงแม่สุดโหดเหมือนกันล่ะสิ
“หู่ยยย โคตรน่ากลัวเลย รู้มั้ยเค้ามองพี่ตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วหลังจากนั้นก็ทำเป็นไม่เห็นหัวพี่เลย น่ากลัวมาก” ผมรีบสาธยายความน่ากลัว
“เนียนจริงๆ” ฮะ อะไร? ใครเนียน?
“เนียนไรวะ?”ผมถาม
“เปล่าๆๆๆๆ” ไอกล้ารีบปัด
“ไอกล้า ใครเนียน?”ผมยังถาม
“นอนแล้วๆ ต้องพักผ่อน” ไอกล้ารีบเอนตัวลงไปนอน อะไรของแม่งเนี่ยยยย!!
“น่ากลัวที่สุดในโลกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมตอบคำถามไอสารวัตรที่มันถามฟีตแบคแม่มันระหว่างที่เรากำลังกินข้าวเย็น อ๊ะๆ เราไม่ได้มาเดทกันครับ แต่ตอนเย็นไอสารวัตรแวะมาเยี่ยมกล้าอีกครั้ง ไอสองคนนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ปล่อยให้ผมนั่งง่อยอยู่คนเดียว ผมชักจะสงสัยแล้วว่าไอนี่มันน้องใคร พอผมหิวก็กะจะลงมาหาอะไรกินข้างล่าง ไอสารวัตรเลยอาสาพาผมมากินข้าว แต่กลายเป็นร้านอาหารไฮโซ คือกูรู้ว่ามึงรวยไงแต่บางทีก็เกรงใจอ่ะ
“คุณก็พูดเกินไป ความจริงแล้วแม่ผมใจดีมากเลยนะ” ไอสารวัตรแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“ใจดีก็แย่แล้ว แทบไม่เห็นหัวผมเลยด้วยซ้ำ”ผมแย้ง
“เค้าอาจจะลองใจว่าที่ลูกสะใภ้เค้าก็ได้...” ไอสารวัตรพูดส่งสายตาหวานมาให้ผม เห็นแล้วอยากอ้วก!
“ลูกสะใภ้อะไรๆ แฟนหลอกๆเหอะ” ผมแก้ให้
“อ้าว ก็แม่ผมก็ยังไม่รู้ไงว่าคุณเป็นแฟนหลอก” เออว่ะ ก็มาเป็นแฟนมันหลอกแม่มันนี่หว่า
“คุณกล้อง...” ไอสารวัตรเรียกผมขณะที่เรากำลังเดินทางกลับ
“หื้ม?”
“เวลาคนมาจีบคุณ คุณทำยังไงหรอ?” ไอสารวัตรถาม ถามทำไมวะ?
“ถามไมอ่ะ?”
“หน่า ตอบมาเหอะ” อ่าวอีนี่
“อืม....” ผมทำเสียงเหมือนคิด แต่ที่จริงแล้วไม่ต้องหรอกครับ
“ผมไม่เคยมีคนมาจีบอ่ะ” นี่คือข้อเท็จจริงที่น่าสะเทือนใจของผม ประสบความสำเร็จทุกด้านยกเว้นด้านความรัก แงงงงงTT
“จริงป้ะเนี่ย? อายุเท่านี้ หน้าตาแบบนี้น่ะนะ?” ไอสารวัตรทำหน้าไม่เชื่อ อ่าว ไหนว่าสืบมาจากไอหนอนบ่อนไส้แล้วไง
“กล้าไม่ได้บอกคุณหรอกหรอ?”ผมแกล้งประชด
“กล้าบอกแค่คุณไม่เคยมีแฟนไม่ได้บอกว่าคุณไม่เคยมีคนมาจีบนี่นา” ไอสารวัตรพูดเหมือนมันเป็นอะไรที่พูดกันง่ายๆ ย๊ากก!!
“แล้วถ้ามีคนมาจีบคุณล่ะ??” ไอสารวัตรถามต่อ เนื่องจากผมเงียบไป ขี้เกียจทำสงครามประสาทกับมันครับ เถียงกันทีไร เคยมีมั้ยที่ผมชนะเนี่ย - -
“ก็ดูก่อนว่าเป็นใครอ่ะ”ผมตอบ นึกไม่ออกจริงๆว่ะว่าใครจะกล้ามาจีบผม หมอรั่วๆ ซุ่มซ่าม ทำงานตัวเป็นเกลียว แทบไม่ได้หลับได้นอน มีน้องชายตัวน้อยๆ(?)ต้องดูแล แถมเงินเดือนก็เอาไปบริจาคตั้งครึ่งนึงเพราะคิดไว้แล้วว่าเงิน ได้เยอะก็คงไม่ได้ใช้เนื่องจากตายก่อนแน่ๆทำงานหนักขนาดนี้
“แล้วคุณมีสเปคอะไรงี้บ้างรึเปล่า?” ไอสารวัตรยังถามต่อ เอาไปเขียนชีวประวัติกูเลยมั้ยไอคุณตำรวจ -*-
“ก็...ขอ รวยๆเพราะผมเงินเดือนมีแค่อยู่ได้สำหรับผมกับกล้า ทำอาหารเป็น เพราะผมทำไม่เป็น มีเวลาให้ผม เพราะผมไม่ค่อยมีเวลาให้เท่าไหร่ เข้าใจหน้าที่การงานของผม ช่วยดูแลไอกล้าได้ดูแลผมด้วย อยู่ด้วยแล้วผมมีความสุข แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ” ผมตอบตามความคิดของผม
“อืม...” ไอสารวัตรพยักหน้า
“ผมรู้จักคนประมาณนี้อยู่คนนึงนะ” ไอสารวัตรทำหน้าใช้ความคิด
“ใครอ่ะ?” ผมถาม อุตส่าห์ตั้งสเปคสูงขนาดนี้ ยังมีได้อีกหรอวะ?
“แล้วถ้าเค้าจีบคุณ คุณจะโอเคมั้ยล่ะคนนี้อ่ะ?”
“ก็น่าจะได้ล่ะมั้ง” ผมตอบ เออ มีจริงด้วยหรอวะคนแบบนี้
“แล้วใครอ่ะ?” ผมถามอีกครั้ง
“ผมไง” ผมพูดอะไรไม่ออกแล้วครับ ณ จุดนี้ ขอตัวไปเขินก่อนแล้วกัน
-------------------------------------------------------TBC------------------------------------------------------------
ครั้งนี้สั้นไปป่าวอ่าาา T^T
คือแต่งไว้ยาวววววววววววมากๆแล้วใช้ตัดตอนๆเอาอ่ะ แล้วอยากให้ตอนนี้จบแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าสั้นไปรึเปล่า
แล้วมาอ่านต่อตอนหน้านะคะ =]
-
ชอบครับ
น่าร๊ากกกกดีอะ
-
ครั้งนี้สั้นไปป่าวอ่าาา T^T
สั้นค่ะ o18
คุณหญิงแม่นี่ท่าทางจะดุไม่จริงนะเนี่ย
-
สั้นนะ แต่เขินมากกก
-
สั้นๆแต่ได้ใจความ 5555
-
คุณแม่แกล้งลองใจใช่ไหม๊
:L2: :L2:
-
เขินด้วยคนจิ
-
เขินอ่ะ :-[ คุณหมอโดนจีบอีกแล้ว
-
ขอตอบแบบโลภมากว่า...
สั้นไปนิดนึงค่ะแต่ก็ได้ใจความในเนื้อหา
ไม่ได้ตัดจบให้ค้างคา
สารวัตรก้องนี่คารมเหลือรับ
ขอเขินกับหมอกล้องด้วยคน
:call: :call: :call:
:pig4:
-
เขินอะ
-
พล๊อตโปรดเลยอ่ะ หมอกับตำรวจ
-
ผมไง อ๊ายยยย เขินอ่ะ>///<
-
สั้น!!!!!!!!!!!
คุณหญิงแม่ก็เป็นไปกับตาหนูด้วยหรอ จอมวางแผนพอกัน
-
คุณหญิงแม่เนียนน่ะเนี่ย o13
-
สุด ๆอ่ะคุณตำรวจไม่ค่อยเลยนะ
ถามว่าสั้นมั้ยตอบได้คำเดียวว่า สั้น
-
ชอบตำรวจดูดี แค่นี้จบ
-
ฮิ้วววว โดนรุกแล้วหมอหนุ่มของเรา
-
เขินทั้งหมอกล้องทั้งคนอ่านเลย คิคิ
คุณหญฺงแม่อย่าดุ มากเดี๋ยวหนูดักกระทืบ 555
มาต่อเร็วนะจ๊ะ >.,<b
:L2:
-
หมอ มีการการขอตัวไปเขิน อิอิ
-
คุณหญิงแม่แอบน่ากลัวนะเนี่ย
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ชอบอ่ะะะ ชอบคนในเครื่องแบบ (ไม่ได้อ่านเรื่องของคนในเครื่องแบบมานานแล้วนะเนี้ยยย :-[ )
ติดตามนะคะ รอมาต่อ :mc4:
-
มาได้แล้วครับ
-
:o8: :o8: :o8:
สารวัตรน่าร๊ากกกกกกกกก
เมื่อไหร่จะมาต่อออออออออ :call: :call: :call:
-
ชอบจังน่ารักดี :กอด1:
-
รออยู่นะครับ
-
นานแล้วนะ
-
รอคอยเญอมาแสนนาน ทรมานวิณญานหนักหนา
-
จ๊ะเอ๋!
สวัสดีค่ะทุกคน^^
หายใปนานเลยอ่ะ
ขอโทษที่ให้รอนะคะแต่ตอนนี้ออคิดกำลังเป็นผู้อพยพ งือออออออTT
คงยังอัพไม่ได้แต่สัญญาเลยนะ เจอคอมเมื่อไหร่อัพให้ทันทีเลยจ้าาา
ขอบคุณทุกคนท่ีตามมาจิก(?)ออคิดนะคะ รักทุกคนจุ๊บบ<3
-
จ้า
-
สนุกดี... o13
แล้วไงต่อ...นั่นสิแล้วไงต่อ(คนเ้ม้นท์บ้าไปแล้ว :z3:)
-
:o8:
มาต่อไวๆนะครับ
-
หายไปไหนแล้วนะ
-
ตอนที่ 4.1
“ไอกล้านี่มันร้ายจริงๆว่ะพี่ ฮ่าๆๆ” เต้ยพูดอย่างตลกๆ เมื่อผมตัดสินใจไม่ปรึกษาไอวาวแล้ว ปรึกษาไปก็โดนล้อตลอดเวลา แล้วเปลี่ยนมาเล่าให้เต้ยเพื่อนไอกล้าที่เป็นรุ่นน้องผมฟัง ผมเล่าเรื่องราวต่างๆตั้งแต่วันนั้นที่ไปจอดรถหลับกลางถนนจนกระทั่งเมื่อไอสารวัตรจอมกวนประกาศว่าจะจีบผม .////.
“แล้วพี่เอาไงอ่ะ? จะชอบพี่ตำรวจคนนั้นมั้ยอ่ะ?”ไอเต้ยถามต่ออย่างสนใจ ผมได้แต่นั่งนิ่งๆ
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ” ผมตอบ ผมไม่เคยมีความรักมาก่อน ผมก็ไม่รู้ว่านี่มันคือความรักแน่หรือ? หรือเป็นแค่ความรู้สึกดีที่มีคนมาคอยดูแลห่วงใย บอกตามตรง ผมไม่ค่อยอยากจะผิดหวังในความรักซักเท่าไหร่ เพราะเคยมีประสบการณ์ทางอ้อมจากน้องชายสุดที่รักที่อกหักทีไรแทบเป็นแทบตายทุกที
“เอ้า! ได้ไงล่ะพี่ แล้วตอนนี้พี่รู้สึกยังไงล่ะ?” สรุปไอเต้ยเป็นศิราณีใช่มั้ยเนี่ย - -
“ก็แค่รู้สึกดีๆกับเค้าเฉยๆมั้ง” ผมตอบ ก็มันก็ยังสับสนในตัวเองอยู่นี่หว่า
“ผมว่าพี่ชอบพี่ตำรวจนั่นชัวร์ๆ” อ่าว ไอนี่ สรุปง่ายไปป่ะวะ
“บ้า ชอบเชิบอะไรล่ะ” ผมปัด อั๊ยย่ะ! มันเขินมิใช่น้อยเลยนะเนี่ย
“เออ แล้วอย่างงี้พี่พิชญ์ล่ะ?” เต้ยยังถามไม่เลิก
“พิชญ์เกี่ยวไรวะ?”
“ก็พี่วาวบอกว่าพี่พิชญ์จีบพี่อยู่ไง แต่พี่อ่ะโง่ไม่รู้ว่าพี่พิชญ์จีบ” ผมตกใจนิดหน่อยก่อนตบกะโหลกไอน้องปากดีไปที
“ผมไม่ได้บอกว่าพี่โง่ซะหน่อย พี่วาวบอกก”ไอเต้ยแก้ตัวพลางลูบหัวตัวเองที่ผมฟาดมันไปทีนึง
“ก็ไม่ต้องก๊อปคำมาทั้งหมดก็ได้โว๊ยยยยย”ผมบอก อ่าว พิชญ์ชอบเราอ่อวะเนี่ย? ตายละ ผมก็มีเสน่ห์เหมือนกันนะเนี่ยๆ
“แล้วเอาไงอ่ะ?” เอ่อคือไอเต้ยไม่ต้องทำหน้าจริงจังขนาดนี้ก็ได้ คือมันเรื่องของผมไง ผมควรจะเครียดไม่ใช่มันไง - -‘
“เออนั่นดิ” ผมจะทำไงดีล่ะทีนี้?
“พิชญ์ จะเที่ยงแล้วไปกินข้าวกัน” ผมตัดสินใจชวนพิชญ์ไปกินข้าวเที่ยง ทั้งๆที่ปกติแล้วตอนเที่ยงเดี๋ยวนี้ผมต้องแยกออกมาจากกลุ่มเพราะมีตาสารวัตรพาไปเลี้ยงข้าวเที่ยงร้านไฮโซๆทุกวัน จะว่าเกรงใจก็เกรงใจนะครับ แต่ก็แอบดีนะ ไม่เปลืองดี แหะๆ
“แล้ววันนี้ไม่ไปกับคุณก้องสุดรักสุดดวงใจหรอยะ” ไอ้วาวเจ้าประจำครับ มันโผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้ ส่วนพิชญ์ก็ทำหน้างงๆตั้งแต่ผมชวนไปกินข้าว
“ไม่อ่ะ”ผมตอบปัดๆ ความจริงก็คือผมบอกหมอนั่น เฮ้ยไม่ใช่ดิ หมอน่ะผม ส่วนตานั่นน่ะตำรวจ คือผมบอกตำรวจนั่นว่าวันนี้ผมไม่ว่างไปกินข้าวกับมัน เพราะผมต้องการจะเคลียร์อะไรให้เรียบร้อยซะหน่อย
“อ้าว ทำไมวะ? ข้าวใหม่ปลามัน ทะเลาะกันแล้วหรอ?” ไอวาวมันน่าจับไปฆ่ายิ่งนัก
“พอเลยๆ เลิกพูดเรื่องนี้เหอะ ไปกินข้าวกันได้แล้วววววววว”ผมดันหลังสองคนนี้เพื่อให้ไปโรงอาหารของโรงพยาบาลให้ได้ซักที
“พิชญ์ ปวดฉี่อ่ะ”ผมพูดหลังจากซัดอาหารของผมไปเรียบร้อย
“ก็ไปฉี่ดิวะบอกพิชญ์มันทำไม” ไม่ใช่พิชญ์ ไม่ใช่ผม ครับ ไอวาวปากสว่างเจ้าเก่าเจ้าเดิม
“ก็อยากให้พิชญ์ไปเป็นเพื่อนอ่ะ ไปนะๆๆ”ผมพยายามอ้อน
“อ่ะครับๆ”พิชญทำหน้างงๆเล็กน้อยแต่ก็ตอบรับโดยดี ตามแผนครับหุหุ
“จะนอกใจสารวัตรก้องอ่อ? เดี๋ยวมีฟ้องๆ”ไอวาวยังเห่าไม่เลิก
“หุบปากไปเลยๆ”ผมพูดก่อนจะลากเหยื่อ(?)เข้าไปในห้องน้ำ ทำไมเหมือนผมเป็นคนโรคจิตเลยแฮะ -_______-
“พิชญ์..”ผมทำเสียงจริงจัง ตอนนี้เราสองคนอยู่ที่อ่างล้างมือในห้องน้ำชาย ผมจ้องหน้าพิชญ์อย่างจริงจัง อ่าห์พิชญ์ก็หล่อนะเนี่ย เฮ้ย!ไม่ใช่ละ
“ครับ?”ถ้าพิชญ์จะเหรอหราขนาดนี้ -*-
“เราถามตรงๆนะ”
“อ่าฮะ” พิชญ์ยังทำหน้านิ่งๆ ผมเงียบไปซักพัก แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดออกมา
“พิชญ์ชอบเราหรอ?”
...
...
...
นิ่ง และ เงียบ ผมจ้องหน้าพิชญ์ พิชญ์จ้องหน้าผม แต่ที่ต่างกันคือหน้าผมที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นกับหน้าพิชญ์ที่เหรอหราขั้นสุดท้าย
“ทะ..ทำไมกล้องคิดอย่างงั้นหล่ะครับ?”พิชญ์ถามแม้หน้าตาจะยังอึ้งๆอยู่
“พิชญ์ชอบเราหรอ?”ผมยังถามซ้ำ หน้าที่จริงจังตอนนี้เพิ่มคิ้วขมวดเป็นไอเทมเสริมว่า บอกมานะไม่บอกเดี๋ยวมีเสย
“เปล่านะครับ” เป็นอย่างที่คิดไว้ด้วย... ห๊ะ?! อ้าว! อะไร? เฮ๊ะ? อ่าว ไม่ได้ชอบผมหรอ? ตลกเหอะ โกหกไม่เนียนนะเพื่อนพิชญ์
“บอกความจริงมาเถอะหน่า”ผมเอื้อมมือไปจับไหล่พิชญ์
“ผมไม่ได้ชอบกล้องจริงๆ จะเชื่อผมหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่กล้องแล้วกัน”พิชญ์พูด เท่าที่เป็นเพื่อนกันมา พิชญ์ไม่เคยโกหกใคร ก็บอกแล้วเทวดาในหมู่มารอย่างพวกผม เพราะงั้นผมจะเชื่อแล้วกัน
“อ่าว แล้วพิชญ์ชอบใครอ่ะ?” เมื่อความสงสัยเป็นที่กระจ่าง ความเจือกก็เข้ามาแทนที่ทันที
“ผมชอบ...”
“กล้อง!!” อะไรอีกวะเนี่ย?!
“อ่าว สารวัตร มาทำไรเนี่ย?”สารวัตรก้องเจ้าเก่าเจ้าเดิมตัวจริงเสียงจริงไม่ใช้สลิงไม่ใช่ตัวแสดงแทน(?)จ้องเขม็งมาที่ผมกับพิชญ์ แต่ประเด็นคือมันมาขัดขวางความอยากรู้อยากเห็นของผมนะ!!
“สวัสดีครับคุณก้อง” พิชญ์ คุณชายเทวดาผู้มีมารยาทและอัธยาศัยดีกล่าวทักสารวัตรที่กำลังทำหน้าโหดแทบจะกินหัวคนได้แล้ว
“สวัสดี กล้องมานี่กับผม”ประโยคแรกมันพูดกับพิชญ์ด้วยเสียงที่โคตรเชือดเฉือน ประโยคหลังมันพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่เชือดเฉือนกว่า ไม่พูดพล่ำทำเพลงมันก็ลากผมไปเลย พ่อแก้วแม่ถ้วยช่วยผมด้วยยยยยยยย!!
“แล้วก็ไม่บอกผมตั้งแต่แรก” หนอย ไอสารวัตรโรคจิตเปลี่ยนเป็นอารมณ์ดีเชียวนะ ตอนนี้ผมมานั่งจุมปุ๊กที่เบาะข้างคนขับบนรถที่จอดอยู่นิ่งๆในโรงพยาบาลของไอสารวัตรที่กวนประสาทที่สุดในประเทศไทย แต่กว่ามันจะอารมณ์ดีขนาดนี้ยากมากนะครับ ความจริงแล้วผมบอกมันว่าผมไม่ว่างไปกินข้าวเที่ยงกับมันวันนี้ มันก็เพราะผมจะเคลียร์เรื่องพิชญ์ แต่อีตาตำรวจบ้านี่มันบอกว่า ‘ก็ผมอดคิดถึงคุณไม่ไหวนี่นา’ มันเลยทะลึ่งจะมาเซอร์ไพรส์ผมที่โรงพยาบาล แล้วมันเห็นผมยืนจ้องหน้าคุยอะไรกระซิบกระซาบกับพิชญ์ก็เลยโมโหอย่างนั้น เออ เซอร์ไพรส์จริงๆ -______-
“น่ารักจริงๆเลยนะ”ไอสารวัตรยิ้มแล้วมองไปที่ลานจอดรถฝั่งตรงข้ามที่มีรถกระบะจอดอยู่ รถกระบะน่ารักตรงไหนวะ?
“รถกระบะน่ารักตรงไหนวะ?”ไวกว่าอะไรทั้งปวง ปากผมน่ะครับ ถามมันไปเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ใช่รถกระบะหรอก”ไอสารวัตรยังยิ้มให้รถกระบะ
“อ่าวแล้วไรอ่ะ?”
“คุณไง”ไอสารวัตรบ้า บ้านขายทองหยอดรึไง หยอดมาได้แต่ละครั้งๆ เขินเป็นนะเว่ย ผมรีบก้มหน้างุดลงไปกลัวมันเห็นว่าผมเขิน เดี๋ยวมันได้ใจ
“น่ารักบ้าไร บ้าแล้ว”ผมพยายามพูดปัดโดยที่ยังก้มหน้าอยู่ เดี๋ยวมันเห็นผมอมยิ้มล่ะก็ไม่ดีแน่ๆ
“บ้าที่ไหนเล่า น่ารักจริงๆ มีที่ไหนไปทำความเข้าใจกับคนที่คิดว่าชอบตัวเองเพื่อจะได้ให้แฟนไม่เข้าใจผิด น่ารักจริงๆเลยหึหึ” ได้ทีมันก็เอามือมาโยกหัวผมเบาๆ
“บ้าเหอะ แค่อยากรู้ว่าเค้าคิดยังไง ไม่ได้กลัวแฟนเข้าใจผิด อีกอย่างนะ ผมยังไม่มีแฟนเหอะ อย่ามาซี้ซั้วนะ”ผมปัดมือไอสารวัตรบ้าออกก่อนจะแก้ตัว หูยย มาให้ซี้ซั้วมั่วนิ่มอย่างงี้ได้ไงล่ะ ผิดผี(?)หมด อย่างงี้ผมเสียหายนะ
“อะไรๆผมหมายถึงแฟนหลอกๆไง คุณนี้ชอบคิดเป็นจริงเป็นตุเป็นตะไปได้หึหึ” ไอสารวัตรหัวเราะน้อยๆ
“ก็..ก็..”ก็ไม่รู้จะเถียงอะไรต่อดี อ๊ากกกกกกก สารวัตรบ้า! มาทำผมตันไปหมด ไปต่อไม่ถูกเลย!
“แต่คุณน่ะน่ารักจริงๆนะ” ไอสารวัตรประสาทกลับยังยิ้มไม่เลิกคราวนี้หันมามองผมอีกต่างหาก ทำไรดีๆ ทำตัวไม่ถูกนะโดนยิ้มใส่อย่างงี้เนี่ย
“ผม..ผมว่า..ผมไปทำงานแล้วดีกว่า ใกล้ได้เวลาแล้ว เอ่อ..ลาก่อนนะครับ” ผมรีบเปิดประตูลงจากรถจ้ำอ้าวเข้าโรงพยาบาล หึ่ยยย ไอสารวัตรบ้า!!คราวหน้าผมไม่ยอมแพ้แน่ มาขัดความอยากรู้อยากเห็นเรื่องคนที่พิชญ์ชอบแล้วยังมาทำให้ผมทางตันไม่รู้จะเถียงอะไรต่ออีก ฝากไว้ก่อนเหอะตาสารวัตร!! :<
-----------------------------------------TBC---------------------------------------------------
มาแล้วนะ อิ้_อิ้
ที่ให้เป็นตอนที่4.1เพราะว่าสั้น+สั้น=ยาว(มาก)
มาต่อให้แล้วนะ ตามสัญญาแล้วนะ ชอบไม่ชอบก็บอกกันด้วยนะคะ รักนักอ่านจอมเม้นและนักอ่านเงาทุกท่านนะเจ้าา=]
-
ลงอีกนะ
จุ๊บๆ
-
มาลงแล้วขอบคุณนะครับ
.
ตอนนี้ยาวมากๆเลยนะครับ หมายถึง ลากยาวหายไปนานเลยกว่าจะลงต่อเนี่ย ! 555+
-
เย่ ๆ ดีใจมาต่อแล้ว
แล้วตกลงนายพิชญ์นั่น จะชอบใครเนี่ย
-
มาอีกนะครับ
-
อย่าหายไปนานอีกน๊าาาาา
-
ขัดจังหวะจริง ๆ
เลยไม่รู้เลยว่าชอบใคร
:L2: :L2:
-
เลยไม่รู้คำตอบเลย (เสือกด้วยคน)
-
"ไอ" คำนี้อ่านว่า "ไอ้" หรือเปล่าคะ
-
น่ารักอ่ะ คุณหมอ >.<
เค้าบอกเป็ดในหน้าแรกให้น้า รอ 4.2 ค่ะ ^^
-
สารวัตแกลีลาเหลือเกินจริงๆๆ
-
55555555 สารวัตเค้าทั้งหึงทั้งหวงจริงๆ
กล้องก็เชื่อเนอะ แล้วเล่นไปถามพิชญ์ตรงๆเลย เคลียร์มาก :impress2:
รอตอนต่อไปนะคะะะะ :really2:
-
:mc4:เย้ๆๆๆๆ เรื่องใหม่อ่านตามทันแล้วว หนุกๆๆๆๆ o13
แล้วมาต่ออีกนะจ๊ะ :pig4:
-
อย่าง ฮา หมอ เจอ ตำรวจ หยอด ทำ เอา หมอ ไป ไม่ เป็น เลย 555
-
สารวัตรมีแอบหึงคุณหมอด้วย :m1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมากๆ
ติดตามนะคะ่
รีบๆมาต่อนะ
-
ตอนที่ 5
ตอนนี้สิ่งที่ค้างคาใจผมอยู่ก็คือ..พิชญ์ชอบใคร(วะ?)ครับ
“วาววววว แกไม่รู้จริงๆอ่อ?”ครับ ในฐานะที่วาวเป็นคนที่รู้ลึกรู้จริงเรื่องชาวบ้าน ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะถามมัน
“ไม่..ไม่รู้โว๊ยยย จะรู้ได้ไงเล่า ไม่ได้เป็นมันซะหน่อย” วาวตะโกนใส่ผมแล้วดูหงุดหงิดเล็กน้อย อะไรวะถามแค่นี้เอง
“เป็นไปไม่ได้อ่ะ คนอย่างแกเนี่ยนะ ไม่รู้ว่าเพื่อนชอบใคร”ผมพึมพำเบาๆ
“ก็บอกว่าไม่รู้ก็ไม่รู้ดิวะ ถามอยู่นั่นแหล่ะ ไปดูคนไข้ดีกว่า”ไอวาวว่าแล้วก็ลุกออกไปดูคนไข้ มาขยันอะไรตอนนี้วะเฮ้อ..แล้วผมก็ต้องเก็บความอยากรู้ไว้ต่อไป
“สารวัตร” ตอนเที่ยงขณะที่ผมกำลังทานอาหารที่ร้านสุดหรูที่ไอตำรวจนี่พามา
“หื้ม?”สารวัตรเงยหน้ามาจากอาหารมองผมงงๆ คิดว่าน่ารักอ่อ?
“สืบไรให้หน่อยดิ”
“อะไออ่ะ?”ขณะที่มันยังเคี้ยวมันยังอุตส่าห์มาตอบผม กินก่อนก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอพอดี -*-
“สืบให้หน่อยว่าเพื่อนผมชอบใคร”
พรืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อี๋!! ไอตำรวจพ่นอาหารที่เคี้ยวอยู่ในปากทั้งหมดออกมา แอ๋น่าเกลียดที่สวดถึงที่สวด
“เฮ้ย! ไอสารวัตร! ทำไรเนี่ยสกปรกที่สุด!” ผมตะโกนว่า
“ขอโทษๆ แต่ว่าคุณนี่ตลกอ่ะ”ไอตำรวจหยิบทิชชู่มาเช็ดปากเช็ดโต๊ะ น่าเกลียดที่สุด
“ตลกอะไรห๊ะ?”ผมจะหงุดหงิดละนะ
“ก็คุณคิดได้ไงเนี่ย ให้ตำรวจมาสืบหาว่าเพื่อนคุณชอบใคร เพี้ยนนะเนี่ยๆ” ไอสารวัตรบ้าหัวเราะผมเบาๆ
ชิ! ผมจิ๊ปากเบาๆแต่ทำไรไม่ได้
“เออไม่ช่วยอย่าช่วย ใจร้ายที่สุดเลย”ผมว่า
“อ้าว คุณนี่ อย่ามางอนนะ ผมเป็นตำรวจ จะสืบได้แต่เรื่องอะไรที่สำคัญๆ ไม่ใช่อะไรแบบนี้ เข้าใจป่าว”
“หูยยย ก็ได้วะ”ผมยอม ไรวะ แค่นี้ก็ทำไม่ได้ จ๊วด(?)อ่ะ
“เออคุณกล้อง พรุ่งนี้วันเกิดผมนะ” ไอตำรวจพูด
“จะเอาของขวัญหรอ?”ผมถาม
“เปล่า...”ไอตำรวจพูดนิ่งๆ แล้วหยุดไปแป๊บนึง
“ไปงานเลี้ยงวันเกิดผมหน่อยดิ” มันพูดนิ่งๆ
“หื้มมมมมม?”ผมทำหน้ามึนใส่ อะไรวะ? งานเลี้ยงอะไร? เกิดมาผมเคยแค่ร้องเพลงเป่าเค้กแกะของขวัญจากเพื่อนและกล้า แล้วไอนี่ทำไมมีงานเลี้ยงวันเกิดอ่ะ ไฮโซไปไหนพี่น้อง?! - -‘
“ไม่ต้องห่วงหรอกกล้อง งานเล็กๆมีแค่ญาติพี่น้องแค่นั้นเอง” อืม...ญาติพี่น้องแค่นั้นหรอ...
“ไอตาสารวัตรบ้า ไหนบอกแค่ญาติพี่น้องไง” ตอนนี้ผมอยู่ในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมสุดหรูแห่งหนึ่ง มีคนเยอะแยะไปหมดแลดูไฮโซๆกันทั้งนั้นด้วย
“ก็ญาติพี่น้องไง เออ ผมลืมบอกไปว่าครอบครัวผมเป็นครอบครัวใหญ่น่ะ” เออขอบใจมากนะไอด๋อย -____-
“นี่มันไม่ใช่ครอบครัวใหญ่แล้ว นี่มันครอบครัวโคตรใหญ่แล้วเนี่ยย” ผมทำเสียงโมโห บ้ารึเปล่าครับครอบครัวบ้าอะไรใหญ่ขนาดนี้ หูยย อย่างกะงานแต่งงาน
“ก็ฝ่ายแม่มีพี่น้อง9คน แต่ละคนก็มีลูกคนสองคน ฝ่ายพ่ออีก13คน มีลูกมีหลานกันแล้วทั้งนั้น ก็เลยเยอะขนาดนี้อ่ะ” หูยย แม่มึงเป็นเกิร์ลเจนพ่อมึงเป็นเอสเจใช่มั้ยเนี่ย เยอะไปไหน ยิ่งกว่าแผงปลาในตลาด แล้วดูมันทำหน้าเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา นี่มันเป็นอะไรกับยุ้ยญาติเยอะรึเปล่าเนี่ย ญาติเยอะจริงๆ
“อ้าว!พี่ก้อง!” ผู้หญิงน่าจะอายุน้อยกว่าผม เพราะเรียกสารวัตรว่าพี่ หน้าตาน่ารัก พร้อมกับชุดเดรสสีชมพูอ่อนสดใส ยิ้มแล้วเดินมาทางผมและไอเจ้าของวันเกิด
“ว่าไงยัยจ๋า กลับมาจากบอสตันตั้งแต่เมื่อไหร่หื้มม?” ไอสารวัตรยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะโยกหัวผู้หญิงที่ชื่อจ๋าตรงหน้าโดยที่ผู้หญิงที่ชื่อจ๋าทำท่าไม่พอใจอยู่น้อยๆ
“ซักพักแล้ว เออพี่ก้อง คุณแม่จ๋ากับคุณแม่พี่ก้องอยู่ตรงนั้นอ่ะ คุณแม่จ๋าอยากเจอ ไปหาท่านหน่อยดิ”คุณจ๋าชี้ไปทางผู้หญิงผมสิงโตตีโป่งผมซะใหญ่โตพร้อมแต่งหน้าจัดๆแบบไฮโซๆ(?) คนนึงผมจำได้แม่นคุณหญิงแม่งของไอสารวัตรนี่ งั้นอีกคนก็คือคุณแม่ของคุณจ๋าสินะ
“อืมๆ งั้นพี่ไปหาท่านหน่อยแล้วกัน” ไอสารวัตรทำท่าจะเดินไป อ่าว ทิ้งกู - -‘ “เออจ๋า ฝากดูกล้องหน่อยนะ แฟนพี่เอง เดี๋ยวมาเอาคืน เดี๋ยวมานะ ไม่ต้องคิดถึง” ว๊ากกกกก เดินไปก็เดินไปสิวะ ไม่ต้องมาพูดไรงี้ได้ป้ะ อึ๊ยยยยย
“มะ..มะ..ไม่ใช่นะครับคุณจ๋าเอ่อ...”ผมพยายามปฏิเสธแต่คงไม่ทันซะแล้วเมื่อคุณจ๋าหัวเราะคิกๆเบาๆแล้วมองผมอย่างสนใจไม่วางตา
“เรียกจ๋าก็ได้ค่าาา พี่กล้อง^^” น้องจ๋า(เปลี่ยนสรรพนามไวจริงนะ - -‘)บอกผมแล้วยิ้มเบาๆ ความจริงแล้วจ๋าก็น่ารักดีเหมือนกันนะเนี่ย ยิ้มทีโลกเปิดเลยแฮะ “แบบพี่กล้องเนี่ยต้องเคะสินะ ส่วนพี่ก้องเมะ” จ๋าพิมพำกับตัวเอง แต่ผมก็ดันได้ยิน อะไรวะครับ เค้กเมคอะไรงง??
“เมคเค้กอะไรครับน้องจ๋า อยากทำเค้กหรอ?”ผมถาม น้องจ๋าที่ยืนสำรวจผมไปทั้งเรือนร่าง(?)ก็มองหน้าผมอย่างประหลาดใจแล้วหัวเราะอีกครั้ง อะไรของเค้าวะเนี่ยยยย
“ไม่ใช่ค่าาา เคะน่ะคือพี่กล้อง ส่วนเมะน่ะคือพี่ก้องนู่น”น้องจ๋าอธิบายเหมือนว่าจะทำให้ผมเข้าใจ - -‘
“แล้วเคะกับเมะอะไรนี่คืออะไรล่ะครับ?”ผมถาม ไม่เก็ทอ่ะไม่เก็ทจริงๆ
“ก็เคะน่ะก็คือฝ่ายรับไง ส่วนเมะน่ะคือฝ่ายรุก^^”อ๋ออออ งั้นผมก็เป็นฝ่ายรับใช่มะ? อ๋ออออ เฮ้ย!! ไม่ใช่ดิ! ผมต้องรุกดิ เฮ้ย!ไม่ใช่ บ้าใหญ่แล้ว แฟนปลอมๆเฉยๆมารุกรับอะไรล่ะ?!
“เฮ้ย! ไม่ใช่อย่างงั้นนะน้องจ๋า ไม่ใช่นะครับ”ผมพยายามปฏิเสธ แต่ก็โดนถ้อยคำที่จบสิ้นชีวิตผม
“ก็หน้าหวานซะขนาดนี้ ตัวก็เล็กๆนิดเดียว ก็ต้องเป็นเคะสิคะ ส่วนพี่ก้องหล่อๆเข้มๆอย่างงั้นน่ะก็เป็นเมะไป เชื่อสาววายอย่างจ๋าเหอะ ไม่เคยพลาด^^” อ๊ากกกกกกกกกกกกก ผมจะเป็นบ้าตาย ตระกูลนี้นี่มัน หึ๋ยยยยยยยยยยย!!
“คิดถึงพี่ก้องหรอคะ?” น้องจ๋าถามผม หลังจากที่ไอสารวัตรเอาเจ้าสาววายตัวป่วนสุดรั่วมาจะให้ดูแลผม เออดูและแลจริงๆ สังเกตผมทุกอย่าง น้องจ๋าบอกว่าปลื้ม นานๆจะได้เจอเคะในอุดมคติแบบในฟิคทั้งที เลยจ้องผมทุกอย่าง ทำนั่นก็น่ารัก ทำนี่ก็น่ารัก น้องจ๋าครับ พี่หล่อครับ พี่เท่ครับ ไม่ใช่น่ารักครับ - -‘ แล้วตอนนี้ผมกำลังมองหาตัวช่วยตัวเดียวในนี้เพราะนอกจากไอสารวัตรและน้องจ๋าสาววาย ผมก็ไม่รู้อะไรใครอีกเลย
“ไม่ใช่นะน้องจ๋า มั่วแล้ว” น้องจ๋าเป็นคนมีความสามารถพิเศษครับ สามารถแซวผมแล้ววกกลับหาไอสารวัตรนั่นได้ เป็นความสามารถที่ไม่จำเป็นต้องมีก็ได้นะผมว่า -*-
“ไม่มั่วเหอะ อะไรๆ ห่างกันแค่นี้คิดถึงกันซะและ วู้ว! หวานยิ่งกว่าฟิคที่เคยอ่านอีกอ่ะ” คำศัพท์น้องจ๋าเยอะมากครับ เคะ เมะ วาย ฟิค เฮ้อออออ
“จ้องอยู่นั่นแหล่ะ เดี๋ยวพี่ก้องก็ผุหมด” น้องจ๋ายังแซวต่อได้โดยไม่ต้องให้ผมโต้แย้งใดๆ พอผมแย้งก็หาว่าผมแก้ตัวแล้วก็เพ้ออะไรของเธอต่อไป เพราะงั้นผมก็จะไม่พูดอะไรให้ตัวเองเข้าตาจนอีก แต่ความจริงแล้ว ผมละสายตาจากไอสารวัตรมาซักพักแล้วล่ะ แต่มองผู้หญิงคนที่ยืนคุยกับไอสารวัตรและแม่ของมัน ดูท่าทางสนิทสนม สามคนยิ้มและหัวเราะกันอย่างไม่สนใจใคร ใช่แล้วครับ ผู้หญิงคนนั้นก็คือคุณจินนี่ ที่ไอสารวัตรมันบอกว่าต้องถูกคลุมถุงชนกับคนนี้ เลยให้ผมมาเล่นละครเป็นแฟนมัน แล้วไหงมาพูดคุยหัวเราะร่าเริงกันอย่างนี้หล่ะ เดี๋ยวๆไอสารวัตรก็โยกหัวคุณจินนี่บ้างล่ะ เดี๋ยวคุณจินนี่ก็กระโดดเกาะแขนไอสารวัตรบ้างล่ะ อ๊ะๆ อย่าคิดว่าผมหึงนะ ผมเปล่าหึงเลย ผมแค่..ผมแค่ไม่เข้าใจว่าก็ในเมื่อไม่ได้ผิดพลาดอะไร ก็แต่งๆกันไปเลยสิ ผมเปล่าหึงหรอก เชื่อผมสิ :(
----------------------------------TBC------------------------------------------
มาแล้วนะๆ ไม่ปล่อยให้คอยเก้อชะเง้อคอยหาอีกต่อไป :))
ปล.เห็นดิสคนอ่านเป็นยุนแจกันเยอะเลย ออคิสเป็นแคสนะคะ เม้ามอยกันได้
มีทวิตเตอร์กันรึเปล่า? อยากเม้าเวิ่นเรื่องยุนแจยูซู(เอ่อ..ใครไม่ชอบหรือไม่รู้จักข้ามปล.นี้ไปก็ได้นะคะ ._.) ก็ส่งข้อความมาหาแล้วกันแล้วเดี๋ยวส่งทวิตเตอร์ไปให้ ฟอลแล้วมาคุยกันได้เน่อ ><
รักทุกคนเหมือนเดิม แล้วเจอกันตอนต่อไปจ้าาา
-
อ้าว สารวัตรทำแบบนี้ไม่ปลื้มนะย่ะ
ทิ้งหมอกล้องแล้วไปหัวเราะกับสาวที่แม่อยากให้แต่งด้วยเนี๊ยะ
:z6: :z6: :z6:
-
เอ๊ะ อะไรยังไง มีอะไรในก่อไผรึเปล่าเนี่ยยยท่านสารวัตร :confuse:
-
ไหนว่าจินมีแฟนแล้วไง
-
วิ่งเข้ามากระโดดกอดหมอกล้อง อร๊ายยยย ชอบอ่ะ เคะในอุดมคติ ซื่อๆอึนๆดี 555+ :-[
จริงๆไม่อยากเดาแต่คิดว่าทั้งหมดนี่เป็นแผนที่คุณสารวัตรใช่มั้ย แบบแอบชอบหมออยู่เลยวางแผนเรื่องจินนี่ o18
แต่ถ้าไม่ใช่ เตรียมตัวโดนโบกได้เลย บังอาจทิ้งหมอไว้แล้วไปจี้จ๋ากับจินนี่เนี่ยนะ :m16:
ปล้ำลิง.ฝากตัวด้วยค่า สมาชิกใหม่เรื่องนี้ อิอิ :L2:
-
ให้เดา(เล่นๆ) เรื่องคลุมถุงชนกับสาวจินนี่ อาจจะเป็นแผนของคุณสารวัตรก็ได้ (โดยที่สาวเจ้าให้ความร่วมมือ )
เพื่อจะได้ขอคุณหมอเป็นแฟนหลอก ๆ แล้วเร่งจีบเพื่อเลือนขั้นเป็นแฟนจริง ๆ
ท่าทางแผนการนี้จะวางมาอย่างดีและมีผู้สมรู้ร่วมคิดมิใช่น้อยนะ o3
-
หมอกล้องแอบมั่วเองป่าว ความจริงไม่ใช่ก็ได้มั้ง ?
-
มาต่อไวๆเน้อ
-
จริงๆคุณหมอก็หึงเหอะ :laugh:
-
น่ารักครับ
-
มาทีละนิดทีละหน่อย หุหุ
-
สับสนชื่อพระเอกกะนายเอกอ่ะ
-
คุณหมอหึงก็บอกมาเหอะ
รอตอนต่อไปจ้า
-
มารอครับ
-
ทั้งคุณสารวัตร ทั้งคุณหมอ น่ารักทั้งคู่ 55555
-
ตอนที่ 6
“น้องจ๋า ผู้หญิงข้างๆสารวัตรคือใครหรอ?” และแล้วผมก็ทนความสงสัยไว้ไม่ไหว จึงถามน้องจ๋าที่เริ่มเปลี่ยนอิริยาบถมายืนกินขนมไปสังเกตผมไปเพ้อเจ้อไป -*- นับถือจริงๆครับเด็กผู้หญิงคนนี้ จินตนาการล้ำเลิศเกินสามัญชนจริงๆ
“อ๋ออออ แม่ของพี่ก้องไง” อ๋ออออ ก็ว่าใคร ทำไมคุ้นๆ ไม่ใช่แล้วโว๊ยครับน้องจ๋า พี่หมายถึงอีกคน - -‘
“ไม่ๆ หมายถึงคนสาวๆนะ”
“อ๋ออออ นั่นก็พี่จินนี่ น้องสาวคนเดียวของพี่ก้องไง” อ๋อออ อย่างงี้นี่เอง.. ฮ๊ะ!? อะไรนะ น้องสาวไอสารวัตร หมายความว่า..นี่ทั้งหมด..มันหมายความว่าผม..นี่ผมโดนหลอกหรอ?! แล้วไอสารวัตร..ไอคนปั่นหัวผมคนนั้น เค้าต้องการอะไรจากผมถึงต้องมาหลอกผมแบบนี้ นี่มันอะไรกัน(วะ)?!!
“น้องจ๋า พี่ขอตัวกลับก่อนนะครับ” ผมเอ่ยออกมา รู้สึกไม่มีแรง คล้ายโลกหมุนเร็วเกินไป ผมว่าผมคงต้องการการพักผ่อนโดยด่วน
“อ้าว จะกลับแล้วหรอ ยังไม่เป่าเค้กพี่ก้องเลยนะพี่กล้อง” น้องจ๋าพูด
“อื้อ ไม่เป็นไรหรอก พี่กลับก่อนนะ” ผมยิ้มให้น้องจ๋าเตรียมจะเดินออกจากงาน
“แล้วพี่กล้องไม่บอกพี่ก้องก่อนหรอ?” น้องจ๋าถาม จริงด้วยสินะ ไม่ไปลาเจ้าของวันเกิดหน่อยหรอ?
“ไม่ล่ะ ฝากบอกด้วยแล้วกันว่าพี่ไปแล้ว พี่ไม่ค่อยสบายน่ะ” ความจริงแล้วคือผมต้องการจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด จะว่าไงดี ออกไปจากที่ที่มีคนคนนี้อยู่ให้เร็วที่สุดซะมากกว่า สิ่งที่ผมเกลียดมากที่สุดในโลกคือการโดนหลอก แล้วมาโดนหลอกโดยคนที่ผมไว้ใจด้วยนี่สิ มันก็คงไม่แปลกอะไรหรอกมั้ง ถ้าผมจะทำอะไรแบบนี้น่ะ
“อื้อ ไม่เป็นไร ทำความสะอาดนิดหน่อยก็อยู่ได้แล้วล่ะ” ผมคุยโทรศัพท์ระหว่างที่สำรวจบ้านพักตากอากาศหลังเล็กๆริมชายหาดทะเลหัวหิน ที่น่าจะถูกปล่อยทิ้งร้างมานาน โดยปลายสายก็คือไอเต้ย รุ่นน้องของผมเจ้าของบ้านหลังนี้นี่เอง
“แล้วพี่ไม่คิดจะให้ผมบอกไอกล้าจริงๆหรอ? มันเป็นห่วงพี่แทบบ้าแล้วนะ” ไอเต้ยพูด น้ำเสียงดูตึงเครียด หลังจากที่ผมออกมาจากงานวันเกิดของคนหลอกลวง ผมก็โทรไปขอที่สงบๆไว้หลีกหนีทุกอย่างที่ช่างสับสนจากเจ้ารุ่นน้องคนนี้โดยที่ไม่ได้บอกใครและขอร้องไม่ให้มันบอกคนอื่นด้วย ผมไม่อยากแวะกลับไปที่บ้านกลัวจะเจอกล้า ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น อยากหลบหน้าทุกคน ต้องการแค่ที่ที่จะมีผมอยู่คนเดียว คิดไปก็สมเพชตัวเองที่โดนหลอกซะเต็มเปา นี่ผมโง่ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย? ฮะฮะ
“อื้อ ขอพี่อยู่คนเดียวซักพักเถอะนะ” ผมพูดอีกครั้ง ก่อนจะโยนตัวเองลงแผ่บนเตียงที่ยังคลุมผ้าเพื่อกันฝุ่นอยู่ แต่ผมไม่สนใจแล้ว ขอแค่ได้ล้มตัว ได้มีหลักให้พิงก็พอแล้ว
“แต่ตอนนี้ทุกคนกระวนกระวายกันใหญ่เลยนะพี่ ตั้งแต่พี่กล้องรู้ว่าพี่หายไป ทั้งพี่กล้องทั้งไอเต้ย ออกตามหาพี่กันใหญ่เลย มันโทรมาถามผมด้วยว่ารู้มั้ยว่าพี่ไปไหน นี่เดี๋ยวผมก็ต้องไปแกล้งตามหาพี่กับไอกล้าอีก ลำบากผมด้วยเนี่ยประเด็น” ไอน้องนี่ พูดมาเป็นชุดนี่ประเด็นคือลำบากมันใช่มั้ยเนี่ย - -‘ ความจริงแล้วผมก็เป็นห่วงไอกล้ามันนะ เพราะผมกับกล้ามีอะไรก็จะบอกกันตลอด แต่มันไม่ใช่ในช่วงเวลาแบบนี้ ผมกลัวว่าถ้ากล้ารู้ที่อยู่ผมแล้วจะเอาไปบอกคนหลอกลวงคนนั้น พูดถึงคนคนนั้น นานแค่ไหนนะกว่าจะรู้ว่าผมออกจากงานมาแล้ว จะทำหน้ายังไง จะตกใจรึเปล่านะ ป่านนี้ก็คงจะรู้แล้วว่าผมตาสว่างแล้ว จะรู้สึกยังไงนะ? เฮ้ย!! แล้วนี่ผมจะไปคิดถึงหมอนั่นทำไมกันนะ? ผมสะบัดหัวไล่ความคิดไร้สาระเล็กน้อย
“ขอเวลาพี่หน่อยแล้วกัน แค่นี้นะ” ผมตัดบท
“เฮ้ยพี่..” ผมกดตัดสาย แล้วหลับตาลง ..เรื่องอะไรก็แล้วแต่ ไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะ
ถ้าถามว่าตอนนี้รู้สึกยังไง..สิ่งที่ผมรู้สึกคือโคตรเหนื่อยครับ ตอนนี้ผมกำลังทำความสะอาดห้องนอนให้พออยู่ได้ บ้านหลังนี้เป็นบ้านพักตกอากาศของครอบครัวไอเต้ย แต่ตั้งแต่ป๊ากับม๊ามันเสียชีวิตเมื่อหลายเดือนก่อน มันก็ไม่กลับมาที่นี่อีกเลย มันบอกว่าป๊ากับม๊ามันรักบ้านหลังนี้มาก มันเห็นแล้วมันเศร้า ทำใจไม่ได้ ฝุ่นและคราบอะไรทั้งหลายแหล่จึงเยอะมาก โชคดีที่เครื่องเรือนต่างๆมีผ้าคลุม ผมจึงไม่ต้องทำอะไรมากนัก ส่วนเรื่องเสื้อผ้า ก็มีเสื้อผ้าเก่าๆของไอเต้ยที่ผมตัดสินใจเอาไปซักทั้งหมด ถ้าเอามาใส่เลยมีหวังคันคะเยอไปทั้งตัวแน่ๆ
อยากจะรู้ตอนนี้เธอนั้นอยู่ที่ไหน.. อยากจะรู้เธอคิดถึงฉันมั้ย...
เสียงริงโทนใหม่ผมครับ มันจะอยากรู้อะไรนักหนา เอาเป็นว่าหลังจากรับสายนี่ผมเปลี่ยนเพลงละ ตอนนี้ผมซื้อมือถือถูกๆและซิมง่ายๆมาใช้เพื่อติดต่อกับเต้ยคนเดียว ส่วนเครื่องปกติของผมปิดเครื่องไปเรียบร้อยแล้วล่ะ
“ว่าไง”ผมขานรับ ทิ้งตัวนั่งบนเตียงนิ่มๆ พลางปาดเหงื่อ การทำความสะอาดนี่มันลำบากจริงๆนะครับ
“พี่ กล้ากับพี่ก้องออกตามหาพี่ทั้งคืนเลยนะ หาวววววว” ไอเต้ยพูดไปหาวไป
“อย่าบอกนะว่าแกก็เลยไม่ได้นอนไปด้วย” ผมถาม นี่ผมทำให้ทุกคนลำบากกันขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?
“ก็ใช่ดิ เนี่ยกล้าเพิ่งมาส่งถึงบ้าน หาววววว นี่พี่ ผมไม่รู้อ่ะนะว่าพี่กับพี่ก้องมีเรื่องอะไร แต่ผมว่าพี่ก้องเค้าเป็นห่วงพี่มากนะ รีบกลับมาเหอะ อย่าเบียดเบียนผมกะไอกล้ามันอีกเลย หาวววววว” ไอเต้ยยังสามารถวกกลับมาว่าว่าผมทำให้มันเดือดร้อนได้อีก ดูมันสิ - -‘
เป็นห่วงงั้นหรอ.. เป็นห่วงแล้วทำไมต้องหลอกกันล่ะ หลอกกันอย่างงี้ก็ไม่ต้องมาเป็นห่วงก็ได้นะ
“มีไรอีกมั้ย จะไปทำความสะอาดต่อ”
“เออๆ ไม่มีไรแล้ว ฟื้นใจแล้วก็กลับมาเร็วๆนะพี่ ผมไม่อยากโต้รุ่งทุกคืน”
“เออ ไม่นานเดี๋ยวก็กลับไปแล้วล่ะน่า” ผมพูดก่อนจะเอ่ยคำล่ำลาและวางสายไป
หลายวันผ่านไป ผมได้ทบทวนอะไรๆหลายๆอย่าง ทั้งเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น ทั้งความรู้สึกทุกอย่างของผม ถามว่าผมโกรธสารวัตรมั้ย? ตอนแรกเลยรับว่าโกรธ แต่ตอนี้ความรู้สึกที่เข้ามามันเหมือนว่า เค้ามาหลอกเราทำไมมากกว่า ผมไม่ใช่คนโง่เง่าที่ใครๆจะมาหลอกก็ได้นะ ตอนนี้ที่จริงแล้วผมต้องการแค่คำขอโทษและเหตุผลของทุกอย่างผมก็จะหายโกรธเค้าแล้วล่ะ..ว่าแต่เค้าจะมาหาผมได้ยังไงล่ะเนี่ย? ในเมื่อผมไม่ให้ไอเต้ยมันบอกใครนี่นา
กุกกัก กุกกัก
ตอนนี้ผมกำลังทำเตรียมอาหารอยู่ในห้องครัวครับ ห้องครัวอยู่ที่ด้านหลังของบ้าน แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างหน้าบ้าน อย่าบอกนะว่าหนู!!
กุกกัก กุกกัก
เสียงนี้ยังไม่หยุด ไอพวกหนูบ้าทั้งหลาย ออกไปจากบ้านได้แล้วจ้า - -‘ เฮ้ย! หรือจะเป็นโจร 0o!!
หมับ!
ผมรู้สึกได้ถึงอ้อมกอดอุ่นๆของใครบางคนจากด้านหลัง ผมชะงัก หน้าคงซีดไปหมดแล้ว ผมไม่กล้าหันหลังไป ไม่อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
“ผมขอโทษ” เสียงทุ้มนุ่มคุ้นหู ผมรู้สึกร้อนผ่าวที่ตา อย่าร้องสิไอกล้อง จะร้องทำไม ผมรู้สึกหนักๆที่ไหล่ข้างหนึ่ง เมื่อคนที่อยู่ข้างหลังผมเอาคางมาวาง ซักพักมันก็รู้สึกได้ถึงความชื้น เค้าร้องไห้หรอ? ความจริงผมควรจะผลักคนข้างหลังผมออกแล้วหนีไปให้ไกล แต่ตอนนี้เรี่ยวแรงทั้งหมด ความรู้สึกทุกอย่างมันหายไปหมดแล้ว มีเพียงแต่น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ไหลเพราะอะไรก็ไม่รู้
“มาทำไม”ผมและคนข้างหลังยืนในสภาพที่ผมยืนน้ำตาไหลโดยมีผู้ชายกอดจากด้านหลังเอาคางมาเกยและร้องไห้เหมือนกันอยู่ในห้องครัวแห่งนี้เป็นชั่วโมงก่อนที่จะเป็นผมเองที่จะปาดน้ำตาที่เริ่มแห้งแล้วพูดขึ้น
“คิดถึง”คนข้างหลังตอบผมสั้นๆแต่ก็ทำให้ใจของผมอบอุ่นขึ้นเยอะเลย
“เหมือนกัน”ผมตอบกลับไปสั้นๆก่อนจะก้มหน้างุด ไม่อยากให้เห็นว่าแก้มผมแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“ผมขอโทษ”
“...”ผมไม่พูดอะไร เพราะอยากให้เค้ารู้เองมากกว่าว่าเค้าควรจะพูดอะไร
“ที่ผมหลอกคุณ”
“งั้นอธิบายเหตุผลและทุกๆอย่างหน่อยได้มั้ย?” ผมพลิกตัวให้เราสองคนหันหน้าหากันโดยที่ผมยังอยู่ในอ้อมกอดของคนคนนี้ ผมไม่อยากไปไกลจากอ้อมกอดนี้เลยจริงๆสิ นี่เค้ามาขโมยหัวใจผมไปตอนไหนกันเนี่ย?!
“ถ้าอธิบายแล้วจะไม่โกรธใช่มั้ย?”สารวัตรตาบวมๆแดงๆจากการร้องไห้เอาหน้าผากมาแตะที่หน้าผากของผม ผมหลับตา เพราะเขินเกินกว่าจะสบตาคนคนนี้ตอนนี้จริงๆ
“อธิบายมาก่อนสิ” ผมยิ้ม
ผมพาสารวัตรที่ตอนนี้กลายเป็นเด็กน้อยว่านอนสอนง่ายไปนั่งที่โซฟาโดยที่ผมนั่งบนตักของสารวัตรและพาดแขนไปที่คอของเขา สรุปก็คือสารวัตรชอบผมตั้งแต่ผมหลับที่สี่แยก แล้วพอเห็นว่าผมเป็นพี่ชายของกล้า จึงขอให้กล้าช่วยจีบ กล้าจึงเสนอไอเดียว่าให้ผมแกล้งเป็นแฟนแล้วเอาจินนี่มาเล่นละครซ้อนแผนอีกที ประเด็นนี้ผมจะกลับไปคิดบัญชีกับไอกล้าทีหลัง -*- ความจริงแล้วงานวันเกิด สารวัตรกะจะประกาศตัวผมกับทุกคนและจะเฉลยความจริงทั้งหมด แต่เกิดเรื่องนี้ขึ้นซะก่อน ส่วนที่มาที่หัวหินได้ก็เพราะไอเต้ยสงสารจึงบอกความจริงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว อันนี้จะต้องไปคิดบัญชีกับไอเต้ยด้วย
“คุณอมยิ้มอะไรน่ะ?” สารวัตรถามผม ก็อมยิ้มในความน่ารักของนายไงเจ้าสารวัตรบ้า!
“เปล่าซะหน่อย”ผมอมลมเข้าไปในปากเพื่อจะปิดรอยยิ้ม
ฟอด
“งื้ออ”ผมจับที่แก้มที่เพิ่งถูกขโมยหอมไปเมื่อกี้
“หอมจัง”สารวัตรยิ้ม
“ตาบ้า หอมไรล่ะ ฉวยโอกาส นิสัยไม่ดี”ผมตีแขนของสารวัตร แต่ดูท่าทางไม่สะทกสะท้านอะไรเลยนะ - -‘
“ก็เป็นแฟนกันหอมกันผิดตรงไหนล่ะ?”หนอยแหน่ะ ไอสารวัตรบ้า พูดมาได้หน้าตาเฉย
“ใคร ใครเป็นแฟนคุณ? อย่ามามั่วนะ” ผมพยายามดิ้นออกจากตักของสารวัตร แต่ก็โดนรวบแขนทั้งสองข้าง แถมยังโดนบังคับให้สบตาเจ้าสารวัตรบ้านี่อีก มันเขินนะเว่ย ไม่รู้รึไง!!
“ก็คุณไง” สารวัตรกระชับอ้อมกอดที่กอดบริเวณเอวของผมอยู่ ทำให้ผมและสารวัตรมีช่องว่างระหว่างกันไม่มากนัก ผมเผลอจ้องตากับสารวัตรโดยที่ไม่สามารถจะถอนสายตาออกจากเค้าได้
“ผมรักคุณนะ”สารวัตรพูด ก่อนที่หน้าของเราสองคนจะขยับเข้ามาใกล้ๆกันมากขึ้น ไอ้หยา ตอนนี้ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลย นี่มันอะไรกันเนี่ย จะฉากเลิฟซีนแล้วหรอ?
“ผมก็รักคุณ” ผมพูดก่อนที่ปากของเราจะสัมผัสกันอย่างแผ่วเบาก่อนจะหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากของคนขี้แกล้งบดเบียริมฝีปากผมจนผมต้องเผลอเผยอมันออก ลิ้นสากเข้ามาหยอกล้อกับลิ้นของผม มีหรือที่ผมจะยอม ผมจึงดันลิ้นสู้ กลายเป็นว่าลิ้นของเราสองคนเกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ให้ตายเหอะ ผมรู้สึกว่าเรี่ยวแรงของผมมันหายไปหมดแล้ว สารวัตรเอามือข้างหนึ่งกดบริเวณคอของผม อีกข้างก็สอดเข้าไปในเสื้อยืดตัวบาง มือของสารวัตรมันร้อนอะไรขนาดนี้ ผมและสารวัตรจูบกันนัวเนีย จนกระทั่งผมรู้สึกหายใจไม่ทัน ผมบีบที่แขนของสารวัตรก่อนจะได้สติแล้วพบว่าเสื้อผ้าผมหายไปไหนหมดแล้ว!! .////////.
“ไปที่เตียงกันเถอะ” ไม่รอคำตอบ ไอสารวัตรจอมหื่นก็อุ้มผมเข้าไปในห้องนอน ส่วนทำอะไรกันนั้น ขออนุญาตไม่บอกแล้วกันนะครับ เขิน >///< ขอตัวก่อนนะครับ!
-------------------------------------END------------------------------------------------
เย้เย้เย้ จบแล้วจ้าาาาาาาาา :mc4:
หูยในที่สุดก็จบจนได้อ่ะ ><
มาซะช้าเลยเนอะ แต่งแล้วแต่งอีกแก้แล้วแก้อีกจริงๆตอนสุดท้ายเนี่ย ในที่สุดก็ได้ออกมาอย่างงี้อ่ะ :really2:
ตอนจบนี่ออคิดส์หมายถึงจบเรื่องของหมอกล้องแลสารวัตรก้องอ่ะนะจ๊ะ อาจจะมีต่อเล็กๆน้อยๆในพาร์ทของคนอื่นนะ
ติดตามกันไปอีกนัดแล้วกันน XD
ปล.มีใครสนใจอ่านเรื่องราวในห้องนอนมั้ยคะ? ถึงคุณหมอกล้องของพวกเราจะไม่บอก แต่ออคิดส์มีกุญแจนะคะ อิอิ
อยากตามเข้าไปในห้องกันม๊าาา :impress2:
-
ขอไปนั่งเฝ้าข้างเตียง เอ้......ไม่ดีกว่า......ออคิดส์เอากล้องไปติดตั้งไว้นะ แล้วเราไปหาห้องเงียบ ๆ แอบส่องข้างในกัน :z1:
ยินดีด้วยที่แต่งจบแล้วค่ะ :กอด1:ให้กำลังใจ
-
:a5: จบแล้ว?
แต่ก็ยังอยากตามไปดูนะ :z1:
o13
-
:-[น่ารักที่สุดดดดด
ปล.ไม่ให้ตามไปดูในห้องเหรอ :z3:
-
:กอด1:น่ารักดีทั้งคู่
-
น่ารักดี
-
:z1:
-
คุณตำรวจน่ารักเนาะ อิอิ เขินนนน :-[ :o8:
-
จบแล้วเหรอตัดจบเลยนะอิอิ
-
ว้าจบไวจังเลยครับ
ความจริงเรทติ้งดีต้องยืดเหมือนละครนะครับเนี่ย ^^
-
อิอิ ถึงไม่บอกก็เดาได้ว่าทำไรกัน :z1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[
น่ารักจัง
:กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2:
-
อยากรู้เกิดอะไรขึ้นในห้อง
:z1: :z1:
-
:oจบแล้วเหรอ
อยากอ่านในห้องนอนต่ออ่า :z3:
เปิดประตูๆๆๆๆๆ :interest:
-
น่ารักอ่ะ ขอกุญแจเข้าไปดูได้มั้ย >///<
-
อ่านรวดเดียวเลย6ตอน
ฮ่าๆๆ
คุณหมอ&คุณตำรวจน่ารักเว่อร์~!!
-
ตกลงคุณแม่กะแกล้งด้วยใช่มะ ฮาาา
-
ใจร้ายกันจัง แกล้งคุณหมอได้ลงนะคุณตำรวจ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
แอบมาแว๊บ ๆ ดูก่อน เดี๋ยวไปอ่านนะคะ
-
แกล้งนัก รักซะเลย อิอิ
น่าร๊ากกกกกก :o8:
:L2: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
-
คุณหมอเป็นโรคไตหาหัวจาม (เคอะๆ) โอย สารวัตรคะ > ///// <
เรื่องนี้น่ารัก โคตรๆ!!
-
อยากตามไปดู อิอิ :z1:
-
"ไปที่เตียงกันเถอะ"
...อยากตามไปเกาะติดสถานการณ์หลังจากนี้จัง ^///^
-
จบแ้้ล้ว น่ารักดีคับ
-
:z1: :z2:
-
คนแต่งสายยุนแจ
แต่คนอ่านสายยูซู จ้า
น่าจะมีตอนพิเศษนะคะ
คิดบัญชีกับเจ้าน้องตัวแสบ
-
มาเกาะขอบเตียงรอลุ้นตอนพิเศษ.......
:z1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เขินจัง.....
o13 o13
-
คุณตำรวจแอบชอบคุณหมอตั้งแต่แรกพบจริง ๆ ด้วย ( ประทับใจที่สามารถไปหลับกลางสี่แยก ???)
อืม...แต่เราว่าจะไปสารภาพรัก + เฉลยความจริงกันกลางงานก็ไม่แคล้วโดนโกรธอยู่ดี แค่อาจจะไม่ต้องตามหาตัวเพื่อง้อ
เอาเถอะ...สุดท้าย เค้าเคลียร์กันลงตัว Happy Ending เรียบร้อย น่ายินดี ๆ :กอด1:
-
จบ จบ จบ แล้ว ??? พี่กล้องเขินแต่คนอ่านค้างงงงงงงงงง สุดๆๆๆ แหม่ะ nc ซักหน่อย จะได้มั้ย?? ขอบคุณค่ะ
-
จบ จบ จบ ?????? :monkeysad: :monkeysad:
มะเอาอยากอ่านต่ออ่า
มาต่อนะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :L2:
-
เกาะขอบเตียงรอจ้า :m3:
-
รวดเดียวจบ
น่่ารักดีค่ะ
ว่าแต่คุณตำรวจนี่นะ แกล้งคุณหมอซะหนักเลย
คุณหญิงแม่ก็ด้วย
ปล.ว่าแต่เขาทำไรกันอ่ะ บนเตียง :impress2:
-
ขออีกนิดนึงจิ
จะเชียติดขอบเตียงเลย
ว่าบนเตียงจะสนุกแค่ไหน
นะนะอีกนิดนึง
ปล.เราไม่ได้ลามกนะ
-
สนุกอะ อยากได้ตอนพิเศษ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะชาวเล้าเป็ดที่รักกกก :mc4:
ออคิดส์ก็มีข่าวดีมาให้นะ><
นั่นก็คือต่อตอนพิเศษอีกนิดๆหน่อยๆ(แต่ถ้าฟีดแบคดีอาจจะตอนพิเศษเยอะก็ได้นะอิอิ)
รอแป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวเอามาใหหหห้ :)
-
อ่ะแฮ่มๆ
ออร์คิดส์มีกุญแจห้องหมอกล้องกับคุณตำรวจก้องนะ มีใครสนใจมั้ยยย *ชูกุญแจแกว่งไปแกว่งมา*
เอาหล่ะๆ ตามออร์คิดส์เข้าห้องกันมาเลยยย แต่เบาๆหน่อยนะ เดี๋ยวสองคนนั้นรู้ว่าเราตามมา อิอิ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ร่างสองร่างฟัดกันอย่างมัวเมา เสื้อผ้าของทั้งสองอันตรธารไปไหนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้เหลือกันเพียงปราการชิ้นน้อยที่ปกป้องน้องชายของทั้งคู่ไม่ให้ออกมาประชันกัน แต่ถึงอย่างนั้นน้องชายของทั้งคู่ก็ดูพร้อมที่จะออกมาพบโลกภายนอกเต็มที่แล้วล่ะนะ ร่างหนาวางร่างเล็กเพรียวบางลงบนเตียงสีขาวก่อนจะทาบร่างของตัวเองลงไปแล้วพรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้าหวาน เสียงครางอย่างพึงพอใจในความใคร่ดังระงมไปทั้งห้อง
“คุณหวานจัง”สารวัตรยิ้มหวานให้กับหน้าหวานๆ ที่ขึ้นสีด้วยแรงอารมณ์ ตาปรือและปากที่เผยอออกเล็กน้อย ยิ่งทำให้สารวัตรสติกระเจิดกระเจิง แต่ใช่แค่สารวัตรซะที่ไหน คุณหมอผู้น่ารักก็สติหลุดลอยไปหมดแล้วเหมือนกัน
“ผมอยากสัมผัสคุณจัง”ไม่พูดเปล่า มือซุกซนก็ไล้ไปตามเนินอกที่มีตุ่มเล็กๆสีชมพูที่ชูชัน ร่างสูงออกแรงบิดตุ่มนั้นเบาๆก็เรียกเสียงหวานของคนข้างล่างได้อย่างไม่ยากนัก แต่ด้วยความไม่เคย ร่างบางจึงได้แต่กัดปากเพราะไม่อยากส่งเสียงร้องที่น่าอับอายอะไรออกไปอีก
“อย่ากัดปากแบบนั้นสิ ผมอยากได้ยินเสียงครางของคุณนะ” สารวัตรกระซิบที่หูนิ่มของคุณหมอด้วยเสียงที่แหบพร่า ก่อนที่จะไล้มือลงไปถึงโคนขาขาว แล้วไล้วนรอบๆแก่นกายสีชมพูน่ารัก สร้างความเสียวซ่านให้คนใต้ร่างได้ดียิ่งนัก ร่างบางจึงทำได้เพียงยกมือขึ้นจิกที่ไหล่หนาเพื่อลดความเสียวซ่าน และครางออกมาอย่างที่คนข้างบนต้องการ มือก็ลูบไล้ไป ปากก็ประกบเข้ากันลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดแทบจะหลอมรวมเป็นลิ้นเดียวกัน ร่างหนาถอนจูบออกเมื่อร่างบางจิกไหล่เบาๆเป็นสัญญาณว่าหายใจไม่ทันแล้ว สารวัตรจ้องมองเข้าไปในตาทั้งคู่ของคุณหมอ ก่อนจะก้มหน้าลากลิ้นร้อนไล่จากคางไปที่ลำคอแล้วฝากรอยรักสีกุหลาบไว้ทั่ว คุณหมอคนเก่งได้แต่เอียงคอเพื่อสร้างความสะดวกให้แก่คนรัก ลิ้นสากยังไม่หยุดแค่นั้น แต่กลับลากลงไปถึงติ่งสีชมพูข้างหนึ่ง แล้วกัดดูดดึงอย่างเอาแต่ใจ มือข้างหนึ่งก็เลื่อนมาบีบขยี้ปุ่มที่ยังว่างอยู่ มืออีกข้างก็ย้ายไปขยำก้อนเนื้อบริเวณบั้นท้ายอย่างมันส์มือ เรือนร่างเปลือยเปล่าของคุณหมอบิดม้วนไปด้วยแรงอารมณ์ เสียงครวญครางดังระงมไปหมด ทั้งจากคุณหมอและสารวัตรจนไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร
“เจ็บๆๆ เอาออกไปนะๆ”ร่างบางร้อง เมื่อรู้สึกได้ถึงบางอย่างทีแทรกเข้ามาในช่องทางที่ปิดสนิทไม่เคยมีอะไรลุกล้ำเข้ามาก่อน
“อย่าเกร็งนะ เดี๋ยวก็จะหายเจ็บแล้ว”สารวัตรกระซิบที่หูของคุณหมอ ก่อนจะขบเบาๆที่ติ่งหู แล้วใส่นิ้วที่สองและสามเข้าไป นั่นยิ่งทำให้ช่องทางเล็กๆคับแน่น น้ำตาของคุณหมอเริ่มไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ สารวัตรจึงได้แต่เลื่อนไปจูบซับน้ำตาให้
“อย่าเกร็งนะครับที่รัก” คำพูดปลอบประโลมเบาๆทำให้คุณหมอของเราอ่อนโอนลง ไม่เกร็งมากอีกต่อไป สารวัตรค่อยๆดึงทั้งสามนิ้วออกมาช้าๆทำให้คุณหมอรู้สึกโล่งแบบแปลกๆ ร่างหนาพลิกร่างบางคว่ำแล้วยกสะโพกขึ้น สารวัตรฉกลิ้นเข้าไปในช่องทางสีหวานที่เต้นตุบๆรอการเข้าไปของเขา เมื่อทางข้างหลังรับรู้ได้ถึงสิ่งสากๆที่เข้ามา ร่างทั้งร่างของคุณหมอก็สะดุ้งเฮือก ที่ปลายแก่นกายชูชันเริ่มมีน้ำเหนียวปริ่มออกมา สารวัตรยังฉกลิ้นเข้าแล้วหดลิ้นออกมาหลายครั้งเพื่อช่วยให้ช่องทางที่เขากำลังจะเข้าไปไหลลื่นยิ่งขึ้น แต่นั่นก็ทำให้คุณหมอเสียวซ่านเข้าไปใหญ่จนเริ่มจะทนไม่ไหว
“ขะ..เข้า..เข้ามาเร็วๆ”ร่างบางพยายามอ้าปากพูด
“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย”คนขี้แกล้งถาม แต่ก็ลอบอมยิ้มในความร้อนแรงของคนรัก
“เอานั่นเข้ามา”ร่างบางหน้าขึ้นสีอย่างอับอายในสิ่งที่พูดออกไป แต่นั่นก็ทำให้สารวัตรยิ้มดีใจอย่างกับลิงโลด ก่อนจะทาบแก่นกายของเขาไปกับบั้นท้ายของคุณหมอ
“จะเข้าไปแล้วนะครับ”ร่างสูงกระซิบที่ใบหูนิ่ม พลิกตัวคุณหมอให้นอนหงาย ก่อนจะค่อยๆสอดแทรกแก่นกายแข็งของตนเข้าไปในช่องทางรักที่ตอดรับเป็นอย่างดี
“อ๊ากกก เจ็บบบบ ไม่เอาแล้วๆ” คุณหมอสั่นไหวไปทั้งตัว ทั้งเจ็บทั้งจุก ด้วยความรู้สึกคับแน่นที่แสนทรมาน
“อีกนิดนะครับ เดี๋ยวก็จะหายเจ็บแล้วนะ”สารวัตรประกบปากคุณหมออีกครั้งเพื่อหวังให้คนรักบรรเทาความเจ็บลงมาได้ แล้วค่อยๆสอดเข้าไปจนสุดความยาว
“หยะ..หยุดทำไมล่ะ?”คุณหมอถาม เพราะถึงแม้มันจะเจ็บ แต่ส่วนปลายของเจ้าหนูของสารวัตรก็มาแตะโดนจุดกระสันของเขาเข้าพอดี ทำให้เกิดความเสียวซ่านเกินบรรยายที่มากกว่าความเจ็บหลายเท่าตัว
“ให้คุณชินกับตัวผมก่อนไง”สารวัตรตอบ แม้ช่องทางของคุณหมอจะเต้นตุบๆและตอดรัดเขาอย่างดีจนเขาอย่างจะกระแทกเข้าไปแรงๆแต่เขาก็ไม่อยากเอาแต่ใจจนทำให้คนที่เขารักที่สุดเจ็บ
“งะ..งั้น...งั้นต่อเถอะ”คุณหมอนึกอยากจะตบปากตัวเองแรงๆที่พูดอะไรน่าไม่อายแบบนั้นออกไป แต่หารู้ไม่ว่ามันทำให้ร่างสูงยิ้มอย่างประหลาดใจและดีใจ เห็นเงียบๆอย่างนี้ก็ร้อนแรงใช่ย่อยนะเนี่ย
“ผมรักคุณนะ”สารวัตรพูดก่อนจะกระแทกแก่นกายของเขาเข้าออก จนคุณหมอต้องครางดังๆอีกหลายๆครั้งเพราะความเสียวกระสัน เพราะความสุขที่ได้รับทั้งทางด้านหลังจากแก่นกายของสารวัตรที่กระแทกย้ำที่จุดกระสันของเขาอยู่ร่ำไป ด้านหน้าที่โดนมือร้อนที่อ้อมมากำของของเขาแน่นและรูดไปมาอย่างถือสิทธิ์ และทางปากที่มีลิ้นสากหนาเข้ามาหยอกเย้าลิ้นของเขาไม่ยอมหยุด ส่วนสารวัตรก็ครางออกมาดังไม่แพ้กัน เพราะช่องทางที่ยิ่งเขาเข้าไปลึกเท่าไหร่ ก็ยิ่งตอดรัดเขามากขึ้นเท่านั้น นี่เป็นการมีเพศสัมพันธ์ที่ดีที่สุดในชีวิตของเขาจริงๆ
“ไม่ไหว..อื้อออ..แล้ว อื้อออ..จะ..จะ..ออกแล้ว..นะ”คุณหมอพยายามพูดท่ามกลางเสียงครวญครางของทั้งคู่
“ครั้งแรกของคุณกับผม งั้นเราเสร็จไปด้วยกันนะ” คุณตำรวจรีบซอยถี่ขึ้นเพื่อที่จะได้ถึงฝั่งฝันไปพร้อมกับคนรักจนกระทั่ง..
อ๊า....ห์
น้ำรักของคุณหมอปล่อยออกมาเปื้อนท้องน้อยเต็มไปหมด ส่วนในตัวก็มีน้ำรักของคุณตำรวจเข้ามาจนรู้สึกโหวงๆ แต่ก็ยังรู้สึกดีมากอยู่ดี
“ต่ออีกรอบได้มั้ยครับคนดี?”คุณตำรวจมองเข้าไปในตาของคุณหมอที่นอนเหนื่อยหอบทั้งๆที่ร่างกายข้างล่างของทั้งสองยังเชื่อมกันอยู่
“ไม่เอาแล้วเหนื่อยแล้วหน่า”คุณหมอพูด
“งั้นผมให้คุณพักก่อนก็ได้...คุณอยู่เฉยๆไปละกันเดี๋ยวผมจัดการเอง” คำพูดต่อท้ายทำให้จากคุณหมอที่กำลังปรือตาหลับกลับเบิกตากว้าง แต่คุณตำรวจก็ไม่สนใจปฏิบัติภารกิจต่อทันที
และทั้งวันนั้นเสียงครางก็ดังระงมไปทั่วทั้งบ้านเหมือนกับเสียงคลื่นที่ยังซัดเข้ฝั่งอยู่ตลอดเวลา...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อ่า..ออร์คิดส์ขอความเห็นหน่อยนะคะ
คือว่าออร์คิดส์อยากเขียนเรื่องของน้องตำรวจกล้า(น้องหมอกล้อง) ถ้าเขียนแล้วจะมีใครสนใจติดตามอ่านมั้ยเอ่ย??
แล้วกำลังคิดอยู่ว่าจะเอาเป็นตอนพิเศษของเรื่องนี้หรือว่าจะเอาเป็นภาคสองขึ้นใหม่เลยดีหว่าา
ขอความเห็นหน่อยสิคะะะ :V
-
น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆๆๆ
หมอนี้ก็ร้อนแรงใช่ย่อยนะเนี้ย ส่วนน้องกล้าเอาเป็นภาค2ก็ได้ค่ะ ^^
-
คุณหมอร้อนแรงเชียวนะ :m25:
-
รออ่านเรื่องน้องกล้าครับ :mc4:
-
:oo1:น้อยๆรับปีใหม่
-
เรื่องน้องกล้า เป็นภาค 2 ก็ได้จ้า
+1 ให้หมอกล้องและสารวัตรก้อง
-
:haun4: ชอบของขวัญชิ้นนี้จังเลยอ่า
สวัสดีปีมะโรงจ้า
รออ่านภาค2นะค่ะ
-
:z1: หมอห่ืนแต่สารวัตรห่ืนกะ
เอาภาค2!!!!!!!!
-
:jul1:
ภาค 2 น่าจะเป็นเรื่องของกล้านะ :z1:
-
มีกุญแจก็ไม่บอก ^^
รออ่านภาค 2 นะครับ
-
พอจะรักก็รักเค้าซะงั้นหนอคุณหมอกล้อง...เฮ้อ~~~
-
อ๊ากกกก
เขินแทนคุณหมออ่ะ :-[
-
หืออออ ตอนของน้องกล้า 0.0
อ่านค้าบบบบ คู่กับพี่ำพิญช์ใช่อะป่าว
รออ่านต่อไป หุหุ
-
o13 ขอคุณมากจ้าที่มาต่อตอนพิเศษให้...ว่าถึงถ้าจะมีภาค 2
ก็ดีนะ สัก 12 ตอนไปเลยจะได้ เอาคู่กล้องกะก้องเข้าแทรกบ้างบางตอนก็ดี
ปล. คุณเขียน nc ได้โอมาก จริงๆ วงศ์เล็บเปิด ในระดับนึ่งของแนวนี้555 วงศ์เล็บปิด /สงสัยเราจะเยอะไปเปล่า :m20:
-
ยังไงก็ได้คะ อยากอ่านหมดเลย สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบมากจริงๆ เป็นเรื่องที่ความยาวกำลังดี นายเอกน่ารักมีเสน่์ห์ดีอะ ชอบมากๆ
-
:impress3: เรื่องนี้น่ารักมากเลย
-
อยากให้มีต่อๆๆๆๆๆๆอ่าค้าบบ
-
:pighaun: :pighaun: สุด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลย น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทั้งหมอ ทั้งสารวัตรเลย
-
ชอบๆ :mc4:
-
ขอบคุณค่ะ ^^
-
ขอบคุณครับ
o13
-
แวะมาเม้นก่อน เดี๋ยวจะกลับไปอ่านอย่างละเอียด :z1:
นี่เท่าที่ผ่านๆสายตามา ก็น่าจะสนุกและน่ารักเนอะๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่ะ
-
ถูกใจพี่นิน้อง
-
เขิลอ่ะ :-[ :-[ :-[
-
เย้ๆมาต่อไวๆนะ
-
หมอโดนฉีดยา o3
-
:z1:
-
หมอกล้องน่ารักกกกก คุณตำรวจเกือบจะอดแล้วไหมหล่ะ
-
:haun4: :haun4: o13 o13 o13
-
น่ารักกกกกกกก คุณหมอน่ารักมาก! สารวัตรเท่โฮกกก กรี๊ด ต้มคุณหมอซะเปื่อยเลยย 5555
แต่ว่า! ยังไม่รุเลยว่าพิชญ์ชอบคัยอ่า ><
-
อ่านกี่ครั้งๆ ก็น่ารักเหมือนเดิม :o8:
-
สนุก น่ารักมากเลยครับมขอบคุณนะคร้าบ
-
น่ารักดีครับ เบาๆสบายๆ ขอบคุณครับ ยินดีมากหากจะมีมาเพิ่ม 55+
-
:impress2: ขอบคุณสำหรับncนะคะ :pig4:
-
:-[ สนุกมากค่ะ ชอบๆๆๆ :กอด1:
-
สนุกดีค่ะ ฮาๆ บวกน่ารัก
ว่าแต่อยากรู้จังว่าพิชญ์ชอบใคร กล้าหรือเปล่า อิอิ
-
:กอด1:
-
น่ารักมากเลย
-
:o8: ขอบคุณค่ะ อ่านจบแระ (อีกรอบ)
-
อ่านไปขำไปค่ะ ตลกคุณหมอกล้องไม่รู้ตัวเลยว่าโดนจีบเข้าให้แล้ว แถมตัวช่วยฝั่งโน้นเขาล้านแปดโดนเฉพาะมีหนอนบ่อนไส้อยู่ในบ้านอีกต่างหาก ไม่มีใครช่วยคุณหมอเลยน้า~ โปรดส่งใครมารักฉันที...อยู่อย่างนี้มันหนาวเกินไป...ร้องปุ้บได้ปั้บทันใจมากๆ เลย ไอ้เรารึก็คิดว่าเหื่อนพีชจะมีใจให้หมอกล้องซะอีกแต่สรุปไม่ใช่ซะงั้น แถมยังมาทำให้เราอยากรู้อีกนะว่าแอบชอบใครอยู่ ขอทายได้มิ เพื่อนในกลุ่มชัวร์...น้องแววววววว 555+ ไม่รู้ดิเซ้นมันบอกงั้น แต่ไม่แน่อาจจะอิ้งซึ่งยากนะเราว่า (อย่าถามนะคะว่าทำไม) แต่ถ้าไม่ใช่สองคนนี้ก็คิดไว้อีกหนึ่งคน อิอิ น้องกล้า กรี๊ดดดดดด ไม่รู้จิถ้าไม่ใช้ผญ.ก็ต้องผช.คนนี้ จิ้นเองล้วนๆ ค่ะถูกผิดหาได้แคร์ไม่ 555+ รู้สึกนอกเรื่องมาไกลมากเลยเข้าเรื่องเถอะ สุดท้ายสารวัตรพี่ก้องก็สอยพี่ชายรุ่นน้องมากกกอดจนได้ แถมแรงสนับสนุนจากทางบ้านก็เต็มที่ คุณหญิงแม่ก็ท่าทางจะชอบนะแต่เนียนๆ ไปงั้นอย่างที่กล้าบอก นึกว่าจะจบแบบล็อคห้องแล้วส่องตามรอยปูนแตกเอาแต่คนแต่งใจดีมีของแถมให้เป็นกุญแจห้องเราเลยสบายไม่ต้องหลี่ตาดูให้ปวดเบ้า 555+ ขอบคุณนะคะ
-
อ่านจบแบบรวดเดียว น่ารักมากกกกกกกก
คุณหมอทีแรกดูใสๆ พอมาเจอตอนพิเศษนี่ไม่ใสละ :-[
น่ารักทั้งเรื่องค่ะ ชอบมาก ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
คุณหมอกะคุณตำรวจน่ารักดีครับ :L2:
-
หมอกล้องดูโก๊ะ ๆ ดีค่ะ
น่ารักทั้งตำรวจทั้งหมอเลยน๊าา~^^
-
น่ารักก
-
:pig4:
-
:impress2:
-
สนุก น่ารักมากๆเลยคะ ขอบคุณนะคะ ^^
-
สนุก น่ารักมากๆเลยคะ
ชอบๆๆๆ ค่าาาาาาาา
-
เอ็นดูคุณหมอมากมายค่ะ อิอิ
-
:pig4:
-
น่าร้ากกกกก
-
คุณหมอน่ารักมากกกกก เฮฮาดีจริงๆค่ะ5555 :m20:
คุณตำรวจก็เนียนจริงๆนะ สุดยอดอ่ะ (แอบอยากได้แบบนี้บ้างงงงง
-
น่ารัก ..... ขอบคุณครับ
-
น่ารักค่ะ
-
น่ารักมาก
-
คุณหมอน่ารักอ่ะ แอบอ้อนเบาๆน่ะตอนที่งอนอ่ะ
คุณตำรวจแผนเยอะจริงๆพอคุณ
-
หวาน น่าร๊ากกกกก
-
น่ารักแบบมึนๆ อ่ะ :mew1: :mew1:
-
อยากให้แต่งเป็นเรื่องยาวๆ จังเลยย สนุกมาก หมอกล้องน่ารักก :-[ :-[
-
คุณหมอน่ารักน่าแกล้งมากๆๆๆ
จบเร็วจัง อยากให้ยาวๆ กว่านี้ค่า
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ นะคะ
-
ขอบคุณครับ
-
ทำกับข้าว ค้างไส้หรือป่าวคะเนี่ย :mew2: