ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
อันเก่าหายไปกับเหตุการณ์เล้าล่ม... ขอลงใหม่นะคะ
ชี้แจง....
แฟนฟิคชั่นเรื่องนี้นิแต่งไว้ให้เจ๊เห็ดเมื่อสองปีที่แล้วค่ะ
ตอนแรกลงไว้ที่เด็กดีค่ะ ได้แจ้งเจ๊เห็ดไว้แล้วว่าจะนำมาลงไว้ที่นี่แทนที่เก่า
ลิ้งค์ต้นฉบับ LOVE SICK :: ชุลมุนกางเกงน้ำเงิน By INDRYTIMES (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=5669.0)
Fan fiction***love sick
~หนุ่มนักดนตรีจอมซ่า+เลขาสภาผู้น่ารัก~(ปุณณ์+โน่)
BY ๛NaaribuS๛
ตอนนี้ผมกำลังเดินเข้าโรงเรียนเหมือนทุกๆ วันครับ และเหมือนทุกๆ วันคือผมมองเห็นใครบางคนแวบๆ อยู่ที่ตึกเรียนด้วย แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกๆวัน ผมไม่ได้โบกมือทักทายคนคนนั้นอย่างที่ใจอยากครับ แม้ว่าอีกฝ่ายจะมองเห็นผมแล้วก็ตาม รอยยิ้มหวานจ๋อยส่งมากระชากใจอย่างเคย แต่วันนี้ขอสักวันเหอะ ผมสะบัดหน้าแล้วเดินหลบไปทันที
แต่แล้วยังไม่ทันถึงครึ่งวัน คนที่ผมพยายามหลบหน้าก็มาโผล่ที่หน้าห้องเรียนอีกจนได้
“เฮ้ย โน่ ผัวเมิงมาหาแน่ะ” เหมือนเสียงไอ้โอมครับที่ตะโกนโคตรดัง นี่เมิงพูดเบาๆ หน่อยไม่ได้เหรอไงวะ กูอาย.... กระนั้น ผมก็ยังไม่ได้หันไปมองที่หน้าห้อง เพราะรู้แล้วแหละว่าใครมา รู้สึกคุ้นครับๆ เหมือนคราวก่อนที่มันโกรธผมเลย ผมส่งคนไปตามมันที่กวนตีนไม่มาหาผมจนมันโดนตบกะโหลกไปหลายที แต่คราวนี้ มันไม่ได้ส่งใครมาครับ ดูเหมือนคนที่ยืนรออยู่หน้าห้องจะหมดความพยายามจึงได้แต่ทำหน้าสลดก่อนจะพาร่างผอมๆ ของตัวเองเดินหายไป เออดี ขืนเมิงอยู่อีกกูก็ตบะแตกแน่....
ว่าแล้วว่ามันต้องยังไม่เลิก...ขณะที่ผมนั่งเฝ้าห้องชมรมอยู่นั้น ไอ้เลขาสภาก็เยี่ยมหน้ามาอยู่หน้าห้องอีกจนได้
“อ้าว...เข้ามาสิปุณณ์ ไอ้โน่อยู่ข้างในเนี่ย” รู้สึกว่าจะเป็นเสียงไอ้โอมที่เชื้อเชิญเสียงดังอย่างกะโทรโข่ง
“.......” อีกฝ่ายว่าอะไรวะ แม่ง...พูดดังกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงวะ กูละเซ็ง...
“โธ่ กลัวไรมันวะมึงเข้ามาเลย” เสียงปลายเท้าดังกุกๆ ผมปรายตามองกลายเป็นปุณณ์ถูกผลักเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ว “คนอื่นมีธุระกันหมดเนี่ย ส่วนกูก็ไม่อยู่แล้ว มึงง้อแฟนมึงตามสบายเลย ถ้ามันงอนนักก็จับกดแม่งอยู่เนี่ยเดี๋ยวกูล็อคห้องให้ ถ้ายังไม่หายกูไม่ปล่อยกลับ ไว้เสร็จเมื่อไรค่อยโทรตามนะ” อ้าวเฮ้ย ไอ้เชี่ยโอมแม่งถึงกับขังเพื่อนเลยเหรอวะ
“ขอบใจนะ” ปุณณ์หันไปบอก ไอ้เชี่ยมึงก็โดนขังกับกูด้วย แล้วยังไปขอบใจมันเพื่อ...
และแล้วผมก็ต้องทำหน้าเหวอเมื่อประตูห้องชมรมปิดลง เสียงดังก๊อกแก๊กตามมา เฮ้ยไอ้โอมเมิงเอาจริงเหรอวะ...มึงกล้าขังเพื่อนอย่างกูลงได้ไงวะ....สาดดดดดดดดด
ระหว่างที่ด่าเพื่อนอยู่ในใจ ผัว?? เอ๊ย..ปุณณ์ก็เดินเข้ามาหา ผมรีบหันขวับไปมองทางอื่นทันที
“โน่ครับ” นั่น....มันส่งเสียงอ้อนมาแล้ว...
“โกรธอะไรผมครับ”
“.....” กูไม่บอกเมิงหรอก อย่ามาถามให้เหนื่อยเลย...
“มึงอ่ะ...หันมามองกูหน่อยดิ...” อ้าว...ตอนแรกยังพูดเพราะอยู่เลย มันว่าพลางเอามือมาเคาะนิ้วอยู่บนหลังมือผม เฮ้ย...เมิงหยุดๆๆๆ กูจั๊กจี้โว้ย....
“เล่นบ้าไรเนี่ยกูจั๊กจี้” เอาล่ะ ผมเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองพกปากมาครับ เหอๆ
“โน่นั่นแหละเป็นอะไร เมินผมทั้งวัน นี่ผมเซ็งจนจะโดดเรียนอยู่แล้วนะ”
อ้าว เฮ้ยเมิงอย่ามาเลียนแบบกูดิ
“เมิงอยากโดดก็เรื่องของมึง แต่ทำไรอย่ามาโบ้ยว่าเป็นเพราะกู”
“โกรธอะไรแน่ครับเนี่ย เดี๋ยวผมเลี้ยงไอติมมั๊ยจะได้หาย..” อ้าว กูไม่ใช่เด็กมะมึง
“เฮ้ยกูไม่ใช่เด็ก” ผมโวยวายออกไปจริงๆ
“ก็โน่ทำตัวเหมือนเด็ก” ปุณณ์เถียงกลับมา “มีอะไรก็บอกมาเถอะครับอย่าปิดบังเลย ไม่งั้นผมคิดว่าโน่ไม่ไว้ใจผมนะ”
“มึงนั่นแหละมีอะไรไม่บอกกูตรงๆ” ผมทำเสียงงอนกลับไปอย่างเหลืออด ที่จะเก็บงำความรู้สึกนั้นแล้ว
“ผม...ทำอะไรเหรอครับ?” เลขาสภาตัวดียังมีหน้าถามมาหน้าตาใสซื่อ
“ก็ตอนปิดเทอมที่ไปเที่ยวมา ทำไมมึงไม่บอก ไม่เล่าให้กูฟัง มึงเสือกเขียนจดหมายมาทำส้นเท้าอะไรครับ”
“อ๋อ....โปสการ์ดน่ะเหรอ?”
“นั่นแหละ จะโปสการ์ดโปสเตอร์หรืออะไรก็ช่าง”
“ผมอยากเขียนหาโน่นี่ครับ แล้วโน่โกรธผมทำไมล่ะ” อีกฝ่ายยังคงถามอย่างสงสัย
นั่นสิ แค่เขียนจดหมายหามันก็คงไม่ผิดอะไร แต่เพราะความโง่ที่มันไม่ยอมส่งโปสการ์ดพวกนั้น...ไปที่บ้านผมนี่สิ ดันส่งมาที่โรงเรียน แล้วประจวบเหมาะกับที่โปสการ์ดนั้นมาส่งตอนปิดเทอม มันก็เลยค้างอยู่อย่างนั้นจนไอ้โอมตัวดีแอบแวะมาโรงเรียนตอนปิดเทอม แล้วได้ๆด้เจ้านั่นจากใครสักคนเพราะคิดว่าน่าจะถึงมือผมเร็วกว่ารอจนเปิดเทอม เพราะเป็นเพื่อนสนิท แต่เพื่อนชั่วอย่างไอ้โอมน่ะเหรอครับที่จะปล่อยโอกาสนี้หลุดลอยไป นอกจากมันจะไม่ยอมเอาโปสการ์ดมาให้ผมแล้ว มันยังนัดเพื่อนมาเจอแล้วแบ่งปันจดหมายหวานแหววที่ไอ้ปุณณ์อุตส่าห์เขียนให้ผมกันไม่เกรงหน้าโน่หน้าปุณณ์ เอ๊ยหน้าอินทร์หน้าพรหมเลย แล้วกว่ามันจะถึงมือผมก็ก่อนเปิดเทอมสักสองอาทิตย์ได้ มันดองกันนานขนาดแทบท่องเนื้อหาทั้งหมดมาล้อกันได้น่ะคิดดูเอาครับ
ทีนี้ความซวยก็ไม่บังเกิดกับใครนอกจากโน่คนเดียวครับ โน่อีกแล้วครับท่าน ที่ต้องมานั่งฟังไอ้เพื่อนเวรทั้งหลายล้อเลียนกันจนเปิดเทอม แล้วเรื่องนี้จะโทษใครก็ต้องโทษไอ้โอม แต่เอาผิดใครไม่ได้นอกจากไอ้ปุณณ์...อ้าว ทำไมเป็นไอ้ปุณณ์เหรอ? ก็เพราะว่าไอ้โอมมันไม่สนใจเลยที่ผมทำท่างอนใส่มัน...แต่สำหรับปุณณ์มันต้องแคร์ไง...อย่าหาว่าผมร้ายนะก็มันเป็นคนทำเรื่องโง่ให้เป็นเรื่องใหญ่เองนะ
แง่มๆ ที่จริงแล้วไม่ได้งอนอะไรหรอกครับแค่เอาคืนที่ผมต้องอับอายอยู่คนเดียว เลยแกล้งงอนให้มันง้อเล่นอย่างนั้นแหละ ฮา...
เมื่อมันถามมา....มีเหรอผมจะตอบ 555 กวนได้อีกครับ ผมเสหันไปมองทางอื่นทั้งที่ตอนนี้เริ่มยิ้มละที่ได้แกล้งคนสำเร็จ ดูดิ๊จะทำไงต่อ รู้สึกเหมือนว่าเคยมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเลยนะที่ผมไปตามง้อมันแล้วมันหายโกรธแล้วยังให้ผมหลงง้อ ตั้งนานแล้วนะแต่ผมยังขุดมาแก้แค้นได้อีกนะครับ ฮา...
“โกรธเรื่องที่มีผู้หญิงมาขอเบอร์ผมที่เชียงใหม่เหรอครับ?”
อ้าว...ปุณณ์ ในโปสการ์ดมึงไม่ได้บอกกูนี่!!
“ว่าไงนะ...มึงไม่เคยบอกกูนะ”
“จะบอกทำไมล่ะ ก็เขาขอแต่ผมไม่ได้ให้นี่...” อ้าว ไอ้นี่กวน!!
“หรือว่าของฝากที่ผมเอามาฝากน้อยไป” อ้าว...ไปกันใหญ่ละ มึงเห็นกูเป็นปอบเรอะไอ้ปุณณ์
“กูไม่ใช่คนตะกละนะมึง” เอาล่ะขอด่ากลับหน่อยแต่ละเรื่องที่คิดไม่เข้าแก๊บสักนิด
“ถ้าไม่บอกว่าเรื่องอะไร...และถ้าไม่ยอมหายโกรธภายใน 5 นาทีนี้เดี๋ยวผมจับโน่กดตามคำเสนอแนะโอมนะครับ” นี่มึงอย่าพูดเรื่องรุนแรงแบบนี้ด้วย ถ้อยคำสุภาพได้ไหมวะ มันไม่เข้ากันเล้ย...ผมเถียงในใจขณะแสยะยิ้มให้
“ยอมง่ายๆ ก็ไม่ใช่โน่ละ มึงเถอะระวัง ....กูจะจับมึงกดแทน” ผมตอบกลับไปไม่ค่อยรู้สึกกลัวคำขู่เท่าไรแถมมีคุยข่มอีกต่างหาก
“ก็ได้ครับ ถ้าโน่จะหายโกรธ” อีกฝ่ายตอบมาโคตรจริงจัง แบบว่าทำผมใจสั่น เอ๊ยใจอ่อนต่างหาก ไหงเรื่องมันเลยเถิดมาขนาดนี้ได้เนี่ย?? ผมถามตัวเองขณะที่เพียงนั่งนิ่งมองหน้าปุณณ์แบบเหมือนคนฟังอะไรซึ้งๆ สักอย่าง หน้าปุณณ์ส่งสายตาจริงจังๆ ปนเครียดมาให้ เหมือนจะบอกว่า ผมยอมทุกอย่างขอแค่ ให้โน่หายโกรธ
เออ...ไอ้พระเอก กูยอมมึงละ
“เออ...งั้นมึงหลับตาเลย ห้ามขยับเลยนะมึง...” ผมบอกแล้วก็เห็นมันหลับตาตามที่ผมบอก แม่ง...โคตรว่าง่าย มึงเลิกน่ารักหน่อยได้ป่าววะ มึงเห็นกูไหม....ว่ารักมึงจะตายอยู่แล้ว ไอ้นี่.... ในใจกำลังด่าแต่หน้าผมมันยิ้มตาแทบปิด ก่อนจะเอียงแก้มตัวเองให้ไปชนปากมันจนกลายเป็นว่าผมกำลังถูกมันหอมแก้มอยู่ ปุณณ์ลืมตาขึ้นทำสีหน้าแปลกใจนิด ๆ
“ก็ไม่ได้หื่นขนาดจะทำอะไรมึงที่นี่หรอก มึงผิดหวังอ่ะดิ ไอ้นี่...” ผมแซวมัน แบบหน้าตอนนี้ดูโคตรตลก
“ก็ไม่ได้ผิดหวังหรอก ก็ดีแล้วที่โน่ไม่ทำอะไร ไม่งั้นผมไม่รู้ว่าจะห้ามโน่หรือปล่อยเลยตามเลยดี แต่ถ้าไม่ห้ามโน่ก็คงโกรธอีกแน่...”
“มึงพูดอะไรวะ เอาชัดๆ กระจ่างๆ ดิ๊ เห็นหน้ากูไหม มีแต่งองูละเนี่ย”
“ก็ถึงห้องนี้เราอยู่กันสองต่อสองก็จริง แต่หน้าห้องผมว่าเพื่อนๆ โน่คงอยู่กันบาน...
งานเข้าละกู ละมันได้ยินอะไรมั่งเนี่ย โอ๊ยยยย....กูอยากตาย....
“มึงรู้แต่แรกเลยเรอะ ทำไมไม่บอกกู” ผมโวยวายขึ้นมาทันที นึกไม่ออกว่าจะทำหน้าแบบไหน
“จะว่ารู้ก็ไม่เชิง แต่ได้ยินเสียงกุกกัก เหมือนคนโดนประตู แล้วก็เสียงคุยเบาๆ ก็เลยเดาว่าต้องมีคนมาอยู่หน้าห้อง ฟังจากเสียงก็ไม่มากไม่น้อย แล้วก็ไม่รู้ว่าใครแต่เดาว่าอาจจะเป็นเพื่อนโน่หรือคนในชมรม
ไอ้เพื่อนชั่ว....มึงจะให้กูอายจนจมธรณี แบบไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเลยเหรอไงวะไอ้.... ผมเก็บคำด่าไว้ในใจ ทั้งอายทั้งโมโห ทั้งพวกเพื่อนๆ และเลขาสภาที่ทำหน้าเป็นทองไม่รู้ร้อนนั่นเหลือเกิน
“ใจเย็นๆ ครับโน่ ผมมีความคิดอะไรดีๆ สนใจไหม?” ผมขมวดคิ้วกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้น แต่ก็ตั้งใจฟังสิ่งที่มันพูดอย่างตั้งใจ...
5นาทีต่อมา ปุณณ์โทรตามโอมให้มาเปิดห้องให้พวกเรา ตอนที่กำลังโทร ผมได้ยินเสียงเรียกเข้าเสี่ยวๆ ของมันเบาๆ ทำให้รู้ว่าข้อสันนิษฐานเป็นจริงว่า ไอ้โอมไม่ได้ไปไหนแต่อยู่หน้าห้องนั่นแหละ โอมมาเปิดห้องให้เราแบบรวดเร็ว แล้วก็ทำหน้ายุ่งเมื่อเห็นผมกับปุณณ์ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ ปุณณ์เดินออกจากห้องโดยไม่พูดจาตัดกับสมาชิกชมรมอีก2-3คน มีไอ้ฟิล์มและน้องมิกซ์ยืนอยู่หน้าห้องด้วย
“ยังไม่ดีกันอีกเหรอวะ” โอมหันมาถามผมเมื่อเห็นท่าทางไร้อารมณ์ของปุณณ์
“เออ เลิกกันแล้วด้วย...” ผมตอบหลับไปเสียงดัง
“เฮ้ย!!” ทุกคนตะโกนขึ้นพร้อมกัน ผมตีหน้าเศร้าเหมือนคนอยากร้องไห้เต็มแก่ทั้งที่ในใจ โคตรสะใจที่เห็นหน้าเจื่อนของไอ้โอมมากๆ
“มึง...เป็นห่าไร มึงโกรธอะไรปุณณ์มันนักหนาวะ มันก็ออกรักมึง”
“ก็กูเบื่อพวกมึง อยากแซวกันดีนัก กูเลิกกะมันซะพวกมึงจะได้เลิกแซวไง พอใจไหม” ผมตะคอกกลับไป เล่นเอาไอ้โอมทำหน้าอึ้งพูดอะไรไม่ออก ผมทำหน้าเครียดก่อนจะเดินผ่านประตูออกไปไม่สนใจคนอื่นๆ เลย เดินหน้าบึ้งปนเศร้าไปจนถึงหน้าโรงเรียนที่ปุณณ์ยังยืนรอยู่
ปุณณ์โบกแท็กซี่ทันทีที่เห็นผม แล้วผมก็มุดขึ้นแท็กซี่คันเดียวกันกับมัน ผมระเบิดเสียงหัวเราะที่เก็บมานานจนแทบระเบิด ตั้งแต่เห็นหน้าสลดเหมือนเป็นความผิดของมันจากไอ้โอมเพื่อนจอมแสบของผม
“ทองหล่อครับ” ปุณณ์บอกคนขับโดยไม่ปรึกษาผม
“แทนที่มึงจะไปส่งกู โทษฐานที่ทำให้กูอับอายตั้งหลายครั้งหลายหน” ผมต่อว่ามันทันที
“ไปส่งแน่ แต่ไม่ใช่วันนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าไปส่ง”
“อ้าวเฮ้ย ใครบอกกูจะค้างบ้านมึง”
“ก็...โน่บอกจะจับกดผมไม่ใช่เรอะ” ปุณณ์กระซิบที่ข้างหูผมเบาๆ ทำเอาผมขนลุก เสียงหัวเราะหึๆ ที่ตามมาทำให้ไม่แน่ใจว่ามันคิดอย่างที่พูดรึเปล่า
“กู...ก็พูดเล่น กูไม่ทำหรอก” ผมตอบกลับไปอ้อมแอ้ม
“ก็ดี...งั้นผมทำเอง...”
“เฮ้ย....”...ผมร้องขึ้นมาอีก แล้วก็ต้องเบาเสียงเมื่อคนขับแอบชำเลือกกระจกหลังหลายรอบ
“ก็ผมคิดถึงนี่..ไปเชียงใหม่ก็ไม่ได้เจอกันเลย มีโอกาสเจอโน่ตอนเอาของฝากไปให้แป๊บเดียวเอง แล้วโน่มัวแต่สนใจเรื่องโครงการของชมรมก่อนเปิดเทอมจนไม่มีเวลาให้ผมเลย พอเปิดเทอมยังงอนอีก อยู่ด้วยกันสักวันนะ ...นะ...นะ...” ไม่น่าเชื่อว่าไอ้ปุณณ์มันขี้อ้อนได้ขนาดนี้ พอฟังเสียงอ้อนละใจอ่อนอีกแล้ว ขอร้องเถอะเลิกทำหน้าตาน่ารักเถอะ มึงไม่ทำกูก็รักแล้ว...
“เออ...ก็ได้” ผมตอบกลับไปทั้งที่ใจนึงก็อยากจะบอกมันว่า ผมก็คิดถึงมันเหมือนกัน แต่ไม่บอกหรอก เดี๋ยวมันได้ใจ เหอๆ นอกจากนั้นแล้วยังไม่วายแอบบ่นเบาๆอีกว่า
“แม่ง ขอคืบแต่จะเอาศอก...”
“อะไรนะโน่” มันถามกลับมาแบบงงนิดๆ
“ก็ในโปสการ์ดมึงไม่ได้ขออย่างนี้นี่หว่า...” ผมตอบกลับ “แล้วไอ้ที่มึงขอกูให้ไปแล้วด้วย”
ปุณณ์ทำหน้านึกนิดหนึ่งก่อนจะร้อง
“อ๋อ....” แล้วยิ้มกริ่ม เพิ่งนึกได้เรอะ??
“ขอบคุณนะโน่ รักโน่จัง” เออ...กูรู้แล้ว ผมบอกมันในใจก่อนจะคุยเรื่องอื่นๆ ไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงเรือนหอ....เอ๊ยไม่ใช่ๆ บ้านภูมิพัฒน์ต่างหาก อิอิ
***********************
มาดูข้อความในโปสการ์ดที่โน่บอกว่าเวลาฟังเสียงไอ้โอม//ฟิล์ม เพื่อนคนอื่นๆ เอามาท่องให้ฟังแล้วมันโคตรอายกัน
เชียงใหม่...
โน่ครับ ตอนนี้ผมอยู่เชียงใหม่กับแป้งครับ คุณพ่อคุณแม่พาเรามาเที่ยวกันครับ เสียดายมากที่โน่มาไม่ได้ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมถ่ายรูปไว้ให้ดูเยอะเลย ไว้วันหลังว่างๆ มากันสองคนนะครับ...
ที่นี่สาวๆ ขาวๆ สวยๆ น่ารักเยอะเลยครับ เกี่ยวไหมว่าอยู่ภาคเหนือแล้วต้องขาว? แต่อาจไม่เกี่ยวเพราะโน่อยู่กรุงเทพก็ยังขาวไม่แพ้สาวเชียงใหม่นี่ครับ ^_^
โน่คงแปลกใจที่เห็นโปสการ์ดตั้งเยอะแบบนี้ ทีแรกก็ไม่ได้ตั้งใจจะเขียนหรอกครับ แต่พอมาถึงที่นี่แล้วคิดถึงแต่โน่ครับ อยากโทรหาแต่ดันลืมเอาที่ชาร์ตแบตมาด้วย แล้วแบ็ตมันหมดไปตอนไหนก็ไม่รู้ แย่จัง ...เพราะเก็บความรู้สึกคิดถึงแบบนี้ไม่ไหวเลยหาโปสการ์ดมาเขียนหาโน่แทนครับ
ที่เชียงใหม่ ส้มกับสตอเบอร์รี่ถูกมาก ไว้กลับไปแล้วจะซื้อไปฝาก เอาแคบหมูด้วยไหม? แต่อย่างโน่คงไม่อยากได้อะไรนอกจากอยากให้ผมกลับไปหาเร็วๆ ใช้ม้า ผมรู้นะ
เออ...แย่ละ อุตส่าห์เขียนตั้งนาน ที่อยู่บ้านโน่มันว่ายังไงล่ะ เอาล่ะสิ จะส่งหรือว่าจะเอาไปให้ด้วยตัวเองดี แต่เขาว่าเวลาเก็บสะสมแสตมป์ให้เก็บซองด้วยเพราะบางครั้งตราปั๊มอำเภอก็สำคัญนะ อีกอย่างอุตส่าห์เขียนแล้วก็อยากส่งทางไปรษณีย์ อืม...ส่งไปที่โรงเรียนแล้วกันนะครับ
ถามว่ามาเชียงใหม่ละสนุกไหม ก็สนุกนะ ได้อยู่กับครอบครัวมากกว่าปกติ ก็ที่บ้านผมเขางานยุ่งไม่ค่อยอยู่บ้านกัน แต่ข้อเสียอย่างนึงของที่นี่ก็คือไม่มีโน่....คิดถึงมาก พรุ่งนี้จะกลับแล้ว
พรุ่งนี้จะกลับแล้ว กลับไปแล้วขอ....หอมสักฟอดให้หายคิดถึงนะครับ *-*
THE END