'Happy birthday ❤ น้องครับ..จูบนี้พี่ให้
“ผมเพียงอยาก จะขอรักคุณได้ไหม…”
ผมไล่โน้ตตัวสุดท้ายไปตามคอร์ดทันทีที่เสียงร้องจบลงเสียงปรบมือก็ดังขึ้นย่อมๆ ก่อนที่พี่รหัสของผมซึ่งเป็นเจ้าของงานจะเดินมาตบไหล่เชิงขอบใจผมกับเพื่อน พร้อมให้สัญญาว่าจะพาไปเลี้ยงต่อ ระหว่างที่ยืนคุยก็เหลือบตาไปมองทั่วงานแต่ไม่พบกับร่างสูงของเขาที่คุ้นตา
ผิดหวังไม่น้อย…
เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดคนพิเศษของพี่รหัส ผมกับพวกเพื่อนเลยจัดไปตามคำขอของพี่ที่มารบกวนการนอนของพวกผมตอนเช้า โดยให้เลือกเพลงที่ถนัดที่สุดเรียกได้ว่า จวนตัวสุดๆเพราะพี่เขาบอกว่าจัดงานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแต่ดันพลาดตรงที่เพิ่งฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า สิ่งที่แฟนเขาปรารถนามากที่สุดคือเสียงเพลง
นั่งล้อมวงโต๊ะไม้กลมก่อนจะหยิบปิ๊กกีตาร์รูป Paul Frank ที่มีลิงอยู่ตรงกลางแผ่นโลหะสีเทาเกลี้ยงมาไล้นิ้วไปตามขอบมน ก่อนจะบรรจงประทับรอยจูบแล้วรีบร้อยสร้อยคล้องคอตามเดิม
“สั่งทำพิเศษให้เลยนะเนี่ย” น้ำเสียงภูมิใจของเขาเรียกรอยยิ้มผมได้ทุกครั้งที่นึกถึง
พี่รหัสเดินยิ้มหน้าแป้นแล้นเข้ามาหลังจากหายออกไปพักใหญ่ๆ “เฮ้ย ไปกันเว้ย”
“เพิร์ธๆ” แรงสะกิดทำเอาผมหันหน้าไปทางเพื่อนอย่างไม่พอใจเล็กน้อยเนื่องจากความง่วงใกล้คืบคลานเข้ามา พอพ้นประตูบานใหญ่ก็พบกับร่างสูงโปร่งที่คุ้นเคยเขายืนพิงผนังสีขาวสะอาด แถมยังจ้องมองมาที่ผมราวกับจ้องอยู่นานแล้ว ทั้งเพื่อนและพี่รหัสรีบผลักออกจากกลุ่มจึงต้องเดินเข้าไปหาแต่เว้นระยะห่างไว้
“จะไปไหนครับ” น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับคิ้วที่เริ่มขมวดเข้าหากัน
“พี่รหัสจะพาไ…”
“ไม่” ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกเสียงทุ้มนั้นขัดขึ้นมาอีก
“จะพาไปเลี้…”
“ให้”
“เพื่อนก็ไ…”
“ไป”
เมื่อเห็นว่าหากพูดต่อไปรังแต่จะไร้ประโยชน์เพราะคนตัวโตกว่าตรงหน้าพูดขัดทุกประโยค ผมจึงหันหลังกลับไปหมายจะเข้ากลุ่มดังเดิมที่จ้องดูสถานการณ์อยู่ก่อนแล้ว
แรงดึงข้อมือเบาๆทำให้ผมเลิกคิ้วหันกลับไปมองคนข้างหลัง “แต่วันนี้ก็วันเกิดพีมเหมือนกันนะ...”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย จะเดินไปบอกเพื่อนว่าไปไม่ได้แล้ว”
พีมยืนยิ้มกว้างก่อนจะกำชับไม่ให้ผมไปไหนเพราะเขาเสนอตัวเองว่าจะขอจัดการเอง สักพักกลุ่มเพื่อนและพี่รหัสก็ตะโกนแซวพร้อมกระโดดขึ้นรถยนต์ของแต่ละคนกันไป ร่างสูงเดินยิ้มมาทางผมที่กอดอกจ้องเพราะอยากรู้ว่าเขาพูดอะไร แต่คำถามก็หมดลงไปเมื่อเขายื่นมือเรียวหนาออกมารอให้ผมยื่นมือไปจับ
“เดี๋ยวพีม ขอแวะเอาของก่อน” มืออุ่นที่คอยกุมมือของผมมาตลอดทางทำให้ผมที่จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ตระหนักขึ้นมาได้ว่าวันทั้งวันยุ่งอยู่กับแต่วันเกิดคนพิเศษของพี่รหัส โดยกลับลืมของขวัญที่เตรียมล่วงหน้าเกือบเดือนให้คนข้างๆเสียได้ ทางไปคอนโดเขาผ่านคอนโดผมพอดีดังนั้นจึงเป็นอีกครั้งในรอบวันที่ผมจวนตัวต้องวิ่งขึ้นไปหยิบของขวัญอย่างรีบเร่ง
“พี่เพิร์ธอวยพรให้พีมหน่อยได้ไหมครับ” พีมพาผมมาที่คอนโดของเขาหลังจากหายไปอยู่ในห้องครัวนานสองนานร่างสูงกลับถือถาดเค้กก้อนโตที่จุดเทียนสว่างไสว ทำให้ผมที่นั่งดูทีวีเพลินๆต้องกระเด้งออกมาจากโซฟามะหยี่สีแดง ทั้งรู้สึกละอายตอนเห้นว่าเขาเตรียมเค้กเองทั้งเกือบลืมว่าของขวัญเขาอยู่ในกระเป๋า
“ไม่ต้องเดินตามมาเลยนะ” ผมแกล้งใช้เสียงขรึมห้ามพีมที่กำลังจะเดินตามมาแล้วรีบเดินไปดูกระเป๋าที่วางบนโต๊ะอาหารพอเห็นกล่องยังอยู่ในสภาพเดิมก็เดินกลับที่เดิม
“เป็นอะไรไปครับ” น้ำเสียงเป็นห่วงดังขึ้นทั้งๆที่เค้กก้อนโตวางบนโต๊ะกลางห้องนั่งเล่น เทียนละลายตัวเองให้สั้นลงเล็กน้อย ผมเดินเข้าไปประคองหน้าคมที่เอี้ยวตัวกลับมามองบนโซฟา
“เปล่า ไปคิดคำอวยพรมาให้พีมไงครับ” ผมค่อยๆบรรจงประทับริมฝีปากลงไปบนกลีบปากเรียวได้รูปนั้น ก่อนจะใช้ลิ้นละเมียดไปตามกลีบปากเรียวลิ้นชื้นของร่างสูงตวัดสลับกับผมอย่างรู้งาน มือหนากดท้ายทอยผมให้อยู่ค้างนานก่อนจะกระแทกปากนุ่มลงมาหนักๆสองถึงสามรอบ
พีมเดินมาดึงข้อมือผมมาอยู่หน้าโทรทัศน์ที่เบื้องหน้าคือเค้กก้อนโตให้ไปนั่งตักหนา พร้อมกดจูบแรงๆมาบนหัวไหล่ “เป็นคำอวยพรที่ดีที่สุดเลย” น้ำเสียงดีใจดังขึ้นพ่วงด้วยแรงกอดแน่นๆที่รัดตัวผมอยู่ ทั้งๆที่เป็นวันเกิดของเจ้าตัวแท้ๆแต่กลับต้องซื้อเค้กเองแถมผมยังสังเกตได้ว่ายังเป็นเค้กรสชาติที่ผมชอบอีกด้วย
ผมเอื้อมมือไปขยี้ผมคนที่เด็กกว่า “พี่เพิร์ธจะเป่าเค้กไหมครับ”
“ได้ไงเล่า วันเกิดใครก็คนนั้นเป่าดิ” ร่างสูงหันหน้ามายิ้มให้
“แต่วันเกิดพีม พีมอยากให้พี่เป่านี่นา”
วันเกิดผมเขาจะเป็นคนจัดการให้หมดหนำซ้ำถ้าเขาไม่เกริ่นก่อนว่าใกล้ถึงวันเกิดแล้วผมก็คงไม่รู้ เป็นคนเลือกเค้ก จัดสถานที่หรือแม้กระทั่งชวนเพื่อนที่ผมสนิทมา
แต่วันเกิดเขาผมกลับไปนั่งเล่นกีตาร์ให้กับคนพิเศษของคนอื่นเกือบทั้งวัน กว่าจะคิดได้ว่าวันนี้ก็เป็นอีกวันสำคัญของผมเช่นกัน ก็ตอนนึกถึงแหวนโลหะสีเงินรูป Paul Frank ที่เมื่อเช้ารีบออกมาจากคอนโดแล้วลืมหยิบกล่องแหวนออกมาด้วย มิหนำซ้ำยังลืมซื้อเค้กให้อีก
ที่จำได้ก็คงแค่พีมชอบแบรนด์นี้มาก อะไรๆก็ลิงแบรนด์นี้ตลอด
“พี่เพิร์ธ กินอิ่มแล้วหลับเลยนะไปอาบน้ำเลย” เผลอหลับไปงีบหนึ่งก่อนจะรู้ตัวว่ายังอยู่ชุดเดิมบนโซฟา พีมยื่นชุดนอนตัวโปรดที่ชอบให้ผมใส่แถมยังดันเข้าห้องน้ำ
เปิดประตูห้องน้ำออกมาก็เห็นเด็กน้อยนอนอยู่บนเตียงกว้าง ผมยิ้มก่อนจะปรี่ไปหยิบแหวนออกมาจากกระเป๋าสะพาย แล้วทำทีสอดตัวเองเข้าในอ้อมแขนแกร่งนั้น
“นี่... หลับแล้วหรอ” ทันใดเขาแทบจะลืมตาขึ้นแม้สักพักแล้วที่หลับไป แต่อีกไม่นานก็กำลังจะพ้นวันสำคัญวันนี้ไปผมจึงต้องเร่งมือ
เขาออกแรงกระชับอ้อมกอด “ยังครับ มีอะไรหรอ” แต่กลับหาวออกมาอย่างอ่อนแรง
ผมจับมือข้างซ้ายของเขามาไว้ในระดับสายตาท่ามกลางความมืด มืออีกข้างของเขาหมายจะไปเปิดโคมไฟหัวเตียงแต่ผมก็ฉวยห้ามการกระทำนั้นก่อน
ความเย็นจากแหวนโลหะทำให้ร่างสูงชักมือหนีออกนิดหน่อย พอสวมเสร็จก็น้ำเสียงดีใจเหมือนเด็กๆดังนั้นทันใด “พีม จะตื่นเต้นอะไรนักหนา พรุ่งนี้ค่อยดูก็ได้ห้ามเปิดไฟดิไม่งั้นพี่โกรธนะ” มือที่กำลังจะสานต่อการกระทำเดิมกลับกระชับกอดผมแน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม
แรงจูบรับอรุณที่กดหนักลงบนหน้าผากผมทำให้ต้องรีบปรับสายตาดูผู้คุกคาม พีมนั่งยิ้มกว้างแถมมือหนายังโชว์แหวนที่สวมให้เมื่อคืนอย่างภูมิใจนำเสนอ
“ขอโทษนะที่เมื่อวานไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเลย พี่ก็ไม่ได้ซื้อเค้กให้พีมอีก ขอโทษนะ” ผมกล่าวพลางไล้มือตามโครงหน้าของน้อง ที่ยังคงยิ้มกว้างให้อยู่
“ไม่เป็นไรครับพีมเข้าใจ…” ริมฝีปากหนาค่อยๆโน้มลงเข้ามาก่อนลิ้นชื้นจะไล้ไปทั่วทั้งปาก ลิ้นชื้นตวัดสลับกันไปมาลิ้นเล็กจะตอบสนอง เมื่อผละออกจากกันมือหนาก็ดึงมือบางไปไว้บนข้างที่มีแหวน
“ขอบคุณนะครับ” เสียงทุ้มกล่าวอย่างอ่อนโยน มืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ขยี้ลงบนผมของคนที่โตกว่าเบาๆ
“ไม่เป็นไร… สุขสันต์วันเกิดครับน้องพีม”
'the end❤