-
ติดตามประกาศเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆนะครับ จะอัพเดทบ่อยๆ
ถ้าผู้ใดตั้งกระทู้ไปแล้ว รบกวนแก้ไขโดยการกด modify ที่รีพลายแรกหน้าแรกของกระทู้ตัวเอง
จะเข้าไปแก้ไขรีพลายและชื่อกระทู้แรกได้นะครับ
1.นักเขียน นักโพสทุกท่านกรุณานำข้อความใต้เส้นขึ้นต้นเรื่องด้วยนะครับ
จะได้เป็นการเตือนให้คนอ่าน รู้และตระหนักถึงความสำคัญในการอยู่ร่วมกันอย่างสงบนะครับ
จะได้ไม่มีเรื่องผิดใจ อื่นๆตามาภายหลังนะครับ
2.กรณีที่เป็นเรื่องสั้น ให้ขึ้นต้นหัวกระทู้ว่า (เรื่องสั้น) ทุกเรื่องนะครับ เรื่องสั้นเอาแค่ว่าใช้กับเรื่องที่ยาวไม่มาก
3.ถ้า เป็นเรื่องที่ไม่ได้แต่งเอง ให้ขออนุญาตคนเขียนจนกว่าคนเขียนจะอนุญาตจึงจะนำมาโพส และให้ต่อท้ายด้วย by ชื่อคนเขียน เช่น by somebazaay
****************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
A Little Destiny
#บังเอิญ
เสียงกองเชียร์กับเสียงดนตรีในงานกีฬาสีของมหาวิทยาลัยฟังดูครึกครื้น นักกีฬาเองก็คงจะรู้สึกคึกคักไม่แพ้กัน ยิ่งได้ยินเสียงโห่ร้องตะโกนกับเสียงกรีดร้องของบรรดาสาวๆที่อยู่ข้างสนามดังแข่งกับเสียงนกหวีดของกรรมการ การแข่งขันบาสชายที่กำลังระอุอยู่ในขณะนี้เมื่อแต้มของทั้งสองทีมสูสีกันมา ชนิดที่ว่าหากทีมใดพลาดอีกทีมก็มีโอกาสลุ้น
"พี่เบอร์ 9 กรี๊ดดดดดดดดดดด"
"เบอร์ 9 สู้ๆๆๆๆๆ"
เสียงกรี๊ดยิ่งดังสนั่น เมื่อนักศึกษาหนุ่มหน้าตาระดับนายแบบตัวสูง หน้าตาดี เจ้าของเสื้อเบอร์ 9 หันมาโบกไม้โบกมือให้กองเชียร์ข้างสนาม เมื่อเสียงนกหวีดหมดเวลาการแข่งขันสิ้นสุดลงและฝ่ายของตนได้รับชัยชนะไปอย่างเฉียดฉิวเพียงแค่ 4 แต้ม ทิ้งห่างฝ่ายตรงข้ามเพียงแค่ 2 ลูกเท่านั้น
"สุดยอดเลยว่ะ แบบนี้ต้องฉลองโว้ย" เสียงเพื่อนร่วมทีมตะโกนทั้งที่ยังหอบแฮ่ก ตอนที่วิ่งออกมาสมทบข้างสนาม เสียงกรี๊ดยังคงดังต่อไม่หยุดแม้ว่าเกมจะสิ้นสุดลงไปแล้ว แถมยังมีสาวๆที่ใจกล้าวิ่งเอาผ้าเย็นกับน้ำมาเสิร์ฟให้รุ่นพี่ที่หมายปองอีกต่างหาก
"ดูมันดิ!! หล่อแล้วยังเก่งอีก สาวๆแมร่งติดตรึม น่าอิจฉา!!!" หนึ่งในเพื่อนร่วมทีมอดเอ่ยแซวไม่ได้ เจ้าตัวหันมายักคิ้วพร้อมกับคลี่ยิ้มตรงมุมปาก เหมือนกับจะบอกเป็นนัยว่าตัวเองแน่..ตามคำชมที่ได้ยิน แล้วสายตาก็ดันไปสะดุดเข้ากับใบหน้าของใครบางคนที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ข้างสนาม สายตาอีกฝ่ายที่มองตรงมาอย่างไม่คิดจะปิดบัง หากแต่ก็ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ สายตาที่เดาไม่ออกถึงสิ่งที่ต้องการ เพียงแค่ทอดมองมาแบบนั้นไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน แม้ว่าทางนี้จะรู้ตัวแล้ว..ว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตาและจ้องตอบกลับไปบ้าง ทางนั้นก็ยังไม่ยอมละสายตา
"ใครวะ เห็นยืนมองอยู่นานแล้ว คนรู้จักเหรอ"
"ไม่รู้ดิ!! เห็นมองมา ก็เลยจ้องกลับแล้วดูมันดิ"
"เฮ่ย!! หรือว่า...มันจะชอบมึงวะ" เจ้าของเสื้อเบอร์9 ถึงกับสะดุ้งทำหน้าเบ้ แล้วจ้องกลับไปทางเดิม ที่ยังมีสายตาคู่นั้นจ้องมองมา
"กู ไม่ ชอบ ตุ๊....." ตรู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
.
.
.
.
.
สะดุ้งตื่นตาหูแหก!!!! ก่อนจะควานมือหาเจ้าของเสียงแสบแก้วหูขึ้นมากดปิด แล้วทำท่าจะขว้างใส่กำแพง แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเดือนนี้พังไป 3 เรือนแล้ว เพราะงั้น...ต้องอดใจเอาไว้ก่อน ขี้เกียจไปตามหาซื้อนาฬิกาปลุกเรือนใหม่
แต่...!!! ทำไมต้องฝันถึงเรื่องบ้าๆนั่นด้วยวะ!!
เรื่องก็ผ่านมาตั้งนานหลายปี ก็น่าจะลืมมันไปได้ซักทีซิ!!
'บัดซบเหอะ!!!! ไม่ใช่ตุ๊ดเว้ย ก็แค่ชอบผู้ชายผิดตรงไหน ใครๆก็เป็นกัน' อารมณ์หนังจีนกำลังภายในที่เพิ่งดูไปเมื่อคืนก่อนนอนเหมือนจะปะทุคลายจุดชีพจรทั่วร่าง มันจะไม่ผิดหรอกถ้าไอ้แว่น...มันไม่ใช่ผู้ชายทั้งแท่งเหมือนกัน!!
'นายเขมทิน กฤษณาพิทักษ์' มีชื่อเล่นจริงๆว่า'เข้ม' แต่หลังจากหันมาใส่แว่นจากเข้มก็เลยกลายเป็นไอ้แว่นไปโดยปริยาย ไอ้แว่นเรียนจบแค่ ป.4(ปริญญาตรี 4 ปี) ด้านการบริหารธุรกิจ เกรดเฉลี่ยแค่พอไปวัดไปวาได้ไม่อายใคร ประมาณว่าจบปุ๊บได้งานปั๊บ แต่เนื่องจากเบื่องานนั่งโต๊ะประจำตำแหน่งหาเช้ากินค่ำ(และต่อด้วยเมาหัวราน้ำ) ก็เลยตัดสินใจลาออกมาเปิดร้านของตัวเอง
ปัจจุบันเป็นเจ้าของร้านกาแฟเล็กๆ ที่มีชื่อว่า'แก้วกลม'(ตอนแรกจะเป็นแก้วกลมกล่อม แต่มันยาวเกินเลยตัดเอาแค่สองพยางค์) ตั้งอยู่ชั้นล่างสุดของตึกสำนักงานใหญ่ใจกลางเมือง ภายในร้านจะมีที่ให้นั่งเพียงสามสี่โต๊ะ เพราะลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นพนักงานในตึกและ take away เสียส่วนใหญ่หรือไม่ก็โทรมาสั่งให้ขึ้นไปส่งข้างบนแบบ delivery ขนาดว่าเพิ่มรายการอาหารเป็นพวกขนมชิ้นเล็กๆ กับอาหารชุดแบบง่ายๆ โต๊ะก็ยังคงสะอาดเอี่ยมแทบทุกวัน(เพราะไม่มีคนมานั่ง)
"พี่แว่น!! อย่ามัวเหม่อ เดี๋ยวก็เสร็จไม่ทันบ่าย เบื้องบนจะได้โทรมาฉีกอกเอาอีก" เจ้าของร้านที่กำลังจัดกล่องอาหารชุดแบบที่เค้าเรียกกันว่า'Snack box' กลับมาสู่โลกความเป็นจริงอีกครั้ง เมื่อเกือบจะโดนน้องสาวที่เคารพนามว่าน้องขิงงับหูเอา เพราะมัวเหม่อเมาค้างจนมือไม่ทำงาน
"อื้อ!! ก็เร่งมืออยู่นี่ไง" ที่จริงเกือบแล้ว...!! ไอ้แว่นเกือบนั่งหลับในน้ำลายไหลยืดลงกล่องที่กำลังพับอยู่
เบื้องบนที่ว่าไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นพี่ทิพย์ลูกค้าเจ้าประจำที่มักจะโทรมาสั่งของสำหรับจัดเลี้ยงยามที่มีประชุมหรือสัมมนาบนตึก เป็นลูกค้ารายใหญ่ที่น่าเคารพนับถือเพราะหาเงินมาเข้ากระเป๋าไอ้แว่นได้เสมอ และแกจะน่ารักกว่านี้มากเหอะ..ถ้า....ไม่ติดคำว่า 'ของพี่ด่วนนะ' แม่เจ้า!! ถ้าได้ยินประโยคนี้เมื่อไหร่ แทบจะต้องทิ้งงานทั้งหมดหน้าร้านมาจัดของให้ทันที
กรุ๊งกริ๊ง เสียงกระดิ่งที่หน้าร้านดังบอกว่ามีคนเปิดเข้ามา เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งกันนะ!! ตอนไหนไม่มีลูกค้าก็นั่งง่วงงึม ถ้าช่วงไหนกำลังยุ่งหัวปั่นลูกค้าก็ตรึมจนงานล้นมือ จนไม่รู้จะหยิบฉวยอะไรก่อนดี
"พี่ไปดูหน้าร้านนะ" ขิงหันมาพยักหน้าแบบขอไปที ประมาณว่าถึงอยู่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร
ลูกค้าตัวเป็นๆ คนแรกของวัน ค่อยๆเดินเข้ามาเหมือนระวังอะไรซักอย่าง มีการมองซ้ายมองขวาคล้ายจะข้ามถนนก็ไม่ปาน ก่อนจะก้าวเข้ามาในร้านพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า ถ้า..ตรงประตูไม่มีเสียงกระดิ่งดังให้ได้ยินล่ะก็..คงไม่มีใครรู้ว่ามีลูกค้าเดินเข้ามาในร้านแน่
"แก้วกลม,สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ" คำทักทายแบบฉบับพนักงานขายทั่วไป ลูกค้าเท้าเบาหันมามองหน้าตามเสียง แต่ก็ยังคงจดจ้องอยู่แบบนั้นเหมือนกับว่ากำลังลังเลอะไรบางอย่าง
"คือว่า...ผมได้กลิ่นขนมอบ ก็เลยเข้ามาไม่ทราบว่า....." ผมเหลือบไปมองที่ป้ายกระดานข้างหน้าร้าน ที่เอาไว้เขียนบอกเมนูอาหารให้คุณลูกค้าที่ผ่านไปมาได้แวะเวียนเข้ามาเลือกซื้อ เพราะไม่อยากทำอะไรที่ซ้ำๆเดิมๆ รายการอาหารจึงเปลี่ยนไปทุกวันแล้วแต่อารมณ์ของคนทำ
"วันนี้ทางเราทำ snack box ก็เลยมี ชินามอนโรลกับพายสับปะรดนะครับ เพิ่งจะอบเสร็จ แล้วก็มีเค้กชิ้นทางด้านนี้...ส่วนเครื่องดื่มแนะนำวันนี้ก็มี....ฯลฯ" ไอ้แว่นก็พูดร่ายรายการอาหารและเครื่องดื่มยาวเหยียดพร้อมออกท่าทางประกอบคล้ายทำกายบริหารให้ตัวเองตื่นไปด้วยในตัว
"เอ่อ..คือว่า...ผมอยากได้โกโก้เย็นซักแก้ว กับพายซักชิ้นก็พอครับ" คุณลูกค้าบอกเสียงเบาราวกับว่าเกรงใจ ที่น่าแปลกก็คือคุณเค้ายังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปทางไหน ไม่หาที่นั่ง ไม่สนใจตู้ขนมเค้กที่ชี้ชวนให้ดู หรือแม้กระทั่งการขอดูรายการอาหารกลับจ้องมองหน้าคนที่กำลังชงโกโก้ไม่วางตา
"ทานที่นี่หรือรับกลับบ้านดีครับ" ไอ้แว่นก็เริ่มถามอีกรอบลดความกดดันของบรรยากาศโดยรอบ
"อ้อ..เอ่อ...ผมนั่งตรงนี้ได้ไหมครับ" อยากจะยกมือขึ้นเกาหัวตัวเอง ติดที่มือกำลังคนผงโกโก้ให้เข้ากันอยู่ 'อยากนั่งก็นั่งไปดิวะ' แล้วช่วยเลิกส่งสายตาปริบๆกระพริบถี่ๆมาซักทีเหอะ เดี๋ยวปั๊ดลองจิ้มให้ตาบอดซักข้างซะหรอก
"เชิญครับ" คนที่อยู่หลังเคาท์เตอร์ตอบกลับเสียงเรียบ ...มองมาแบบนี้จะให้คิดเข้าข้างตัวเองรึยังงายยยยยย เป็นแบบนี้แต่ก็เลือกนะเว้ยเฮ้ย ไม่ใช่จะใจง่ายกับใครๆ
"พี่แว่น!! ได้เวลาเอาของขึ้นไปส่งแล้ว มาช่วยกันหน่อย" เสียงน้องสาวตะโกนเรียกมาจากข้างใน เพราะไม่เห็นลูกค้าที่ยังนั่งตาแป๋วอยู่ในร้าน และไอ้แว่นก็ไม่บอก.......ก็ได้เวลาชิ่งแล้วใครไหนจะอยู่รอ ....ไม่ชอบถูกจีบเว้ย ต้องเป็นฝ่ายรุกซิถึงจะเข้ากับคนอย่างไอ้เข้ม หึหึ...
กล่อง snack box ที่เสร็จเรียบร้อยแล้วถูกจัดเรียงใส่ถุงใบใหญ่อีกรอบเพื่อความสะดวกในการขนย้ายขึ้นไปข้างบน นอกจากนั้นยังมีรายการเครื่องดื่มของลูกค้าตามชั้นต่างๆที่สั่งให้เอาขึ้นไปให้ข้างบนอีกถุง
"เดี๋ยวพี่เอาไปส่งเอง ขิงไปอยู่หน้าร้านนะ" ยัยขิงหันมามองด้วยหางตาเหมือนไม่เชื่อฝีมือพี่มัน แต่ก็ยอมพยักหน้าตกลงแต่โดยดี พร้อมกับยืดตัวบิดขี้เกียจ แล้วเดินออกไปหน้าร้านแต่โดยดี พอชะโงกหน้าตามไปดูก็ไม่เห็นเงาของลูกค้าตาหวานคนเมื่อกี้แล้ว มีเพียงแก้วโกโก้แก้วเดิมวางทับเงินแบงก์ใหญ่อยู่บนเคาท์เตอร์
สองศรีพี่น้องหันมาสบตากันอย่างงงๆ โกโก้แก้วละพันเหอะครับท่าน แหม่ๆถ้าขายได้แบบนี้วันละสองสามแก้วก็พออยู่ได้แล้วนะ ไม่ต้องเหนื่อยด้วย
============ :mc4: จบตอนแรก==============
:o8: แหะ แหะ ในขณะที่กำลังจิตตกสุดขีด
ข้าพเจ้าหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ แล้ว....แล้วพล็อตมันก็มา :jul3:
ตั้งใจให้เป็นเรื่องสั้น(จริงๆนะ) จะสั้นไรยังไง ฝากติดตามต่อไปด้วยขอรับ
คิดถึงทุกคนจัง
:กอด1:
-
มาบวกให้จ้า
แค่เปิดเรื่องมาก็น่าติดตามแล้ว
ว่าแต่ว่าจะเป็นแค่เรื่องสั้นจริงอ่ะ :m12:
-
:กอด1:ดาด้า
ปล.คุณลูกค้าตาหวาน >//////////<
ส่วน น้องเข้มแว่นโมเอ้ ก็นะ :impress2:
-
ขอมานั่งจิบกาแฟ ทานขนมด้วยคนคะ
-
เดินตามกลิ่นกาแฟเข้ามาอ่าน ^^
-
:mc4:ชอบๆกาแฟ
เจ้าของร้านคงน่ารัก :กอด1:
-
พ่อตาหวานคงไม่ใช่พี่เบอร์9 เจ้าสิเน่ห์แต่ปากม้า ของน้องเข้มหรอกใช่มะ
ไม่งั้นน้องเข้มคงเอาแก้วโกโก้ขว้างหัวให้แล้ว(หรือจะแอบใส่ยาเสน่ห์ลงไปแทน)
จิ้มๆดาด้า รออ่านตอนต่อไปอยู่จ้า จุ๊บๆ :กอด1:
-
โอ๊ะ กรี๊ดดดดดด เรื่องใหม่ คุณด้า โหเปิดเรื่องมาที่ร้านกาเเฟ คิกๆๆ ว่าเเต่คุณลูกค้าคือใคร หายไปไหน คงไม่ใช่จะมาเเนวเรื่องลึกลับ สยองขวัญนะ ฮี่ฮี่ฮี่ ตึกที่อยู่เนี่ย ตึกเดียวกับ เฮียกับลูกหมี เปล่านิ
+1 รับขวัญร้านกาเเฟ
-
บวกหนึ่งเพราะหนุ่มแว่นค่า~~
-
ช่วงนี้หนุ่มแว่นมาแรง
อ่านสนุกตั้งแต่ตอนเปิดเรื่อง แต่เดี๊ยนกำลังพยายามต่อติดกันระหว่างตอนฉากเปิดเรื่องกับตอนพี่แว่นว่าใครเป็นใคร :z3: คงต้องรอตอนต่อไป อิอิ
-
เรื่องสั้นเหรอ สั้นขนาดไหนน๊อ สั้นซัก 15-20 ตอน แบบนี้รึเปล่า อิ อิ อิ
-
ชอบกินกาแฟ ชอบหนุ่มแว่น
บวกให้เรื่องใหม่คุณด้าค่ะ
-
อยากอ่านต่อ
+1
-
มารออ่านจ้าา
หนุ่มแว่นๆ จะเป็นรุกจริงๆหรือเปล่าน่าาา
-
พลอตน่ารัก บวกๆๆๆ ค่า
-
โกโก้แก้วละพัน ดื่มบ่อยๆไม่ดีนะครับ เดี่ยวป่วย ป่วยเป็นโรคทรัพย์จาง หึหึหึหึหึ คิดถึงคนแต่ง มางับ แล้วก็จากเราไป พี่เข้ม พี่เข้ม จะเข้มสมชื่อม่ะน๊อออออ :-[ เพ้ออออออ
-
โก้โก้ แก้วละพัน คนขายรวยตายเลย อิอิอิ
อยากอ่านต่ออะ
-
โกโก้แก้วละพัน เหอๆ กินอย่างนี้หมดตัวเลยนะเนี่ย คนขายรวยตาย
-
:z2: :z2: พล็อตเรื่องน่าสนใจ
-
หนูด้าจ๋า แค่ได้กลิ่นกาแฟกับกลิ่นขนมอบ ก็รู้แล้วว่าอร่อย และต้องติดหนึบอีกเรื่องแน่ๆจ้า
-
ฮ้า หอมกลิ่นกาแฟจัง
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ฉลองเรื่องใหม่ด้วยคนค่ะ :3123:
http://www.youtube.com/v/pONaJ5_Iw8o?fs=1&hl=en_US&rel=0
-
มาอุดหนุนจ้า
-
แปะ ไว้ก่อนนะหนูป้ายังไม่ว่างอ่านเลยค่ะ ไม่รู้เป็นเพราะใครเนาะ 555
-
มาต่อเร็วๆน้าคร้าา
:L2: :L2:
-
+1 ต้อนรับเรื่องใหม่ของดาด้าค่า
ได้กลิ่นกาแฟลอยมาแต่ไกลเลยนะเนี่ย
แล้วจะเข้ามาอุดหนุนร้านกาแฟของหนุ่มแว่นบ่อยๆนะคะ
-
เเวะเข้ามาดู หายไปไหนนิ ยังไม่อัพอีก งุงิงุงิ เด๋วร้านยอดตกนา มาอัพเร็วๆๆ เข้างิ
-
#พบกัน
รถเข็นของคันเล็กถูกยัดจนเต็มยังมีบรรดาแก้วกาแฟพร้อมดื่มที่ชงเสร็จเรียบร้อยตามรายการห้อยอยู่ข้างๆด้วย เจ้าของร้านยกมือปาดหน้าผากตัวเองพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวเหยียดก่อนจะเริ่มเข็นไปทางลิฟท์ขนของทางด้านหลังของตึก เพราะสะดวกกว่าการไปเบียดกับผู้คนที่เข้ามาติดต่อธุระ
ตึกของที่นี่แบ่งเป็นออฟฟิสสำหรับเช่า เพราะงั้นก็เลยมีหลายบริษัทรายย่อยสังกัดอยู่ภายในอาคารสูงกว่าสิบชั้นนี้ และโชคดีมากๆถึงมากที่สุดที่ไอ้เข้มแว่นได้รับสิทธิพิเศษได้แบ่งเช่าพื้นที่เล็กๆที่ชั้นล่างสุด แม้ว่าทำเลจะไม่ได้ดีที่สุด แต่ภายในตึกนี้ก็มีร้านกาแฟพร้อมเสิร์ฟถึงที่ถึงโต๊ะผู้สั่งผูกขาดเพียงร้านเดียว สิทธิพิเศษที่ว่านั่นก็เพราะ....ลูกชายเจ้าของตึกเคยเป็นหนึ่งในกิ๊กของไอ้เข้มยังไงล่ะ หึหึ แต่คบกันได้แค่ปีเดียวน้องก็ต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ ชีวิตรักสุดหรูเลิศที่อุตส่าห์ฝันเอาไว้ก็เลยเป็นอันต้องจบลงด้วยระยะทางที่ช่างห่างไกล แต่ก็ยังเป็นเหมือนพี่น้องที่ดีต่อกันอยู่
ดูจากสภาพของไอ้เข้มตอนนี้คงไม่แคล้วต้องขึ้นไปส่ง snack box ก่อนสิ่งอื่นใด เพราะมิเช่นนั้นองค์นางฟ้าของพี่ทิพย์อาจจะกลายเป็นนางร้ายในละครตอนเย็นได้ แกไม่ได้ยืนเต้นกรี๊ดแบบในละครหรอก เพียงแต่ลุกขึ้นยืดเต็มความสูง 170 กว่าๆ เอามือกอดอกตัวยืดตรงแล้วมองด้วยสายตาลอดแว่น แบบที่ไอ้แว่นอย่างกระผมไม่ชอบเลยซักนิด มันทำให้คิดถึงอาจารย์สอนภาษาไทยสมัยเรียนอยู่เรื่อย
"หวัดดีครับคุณแว่น ให้ผมเดาต้องไปส่งชั้น 8 แน่ๆเลยใช่ไหม มาๆผมกดลิฟท์ให้" พี่ยอดยาม(จริงๆแล้วพี่แกชื่อสุพชัยอะไรนี่แหละ แต่ด้วยความที่แกเป็น รปภ หลังตึกที่ปฏิบัติหน้าที่ได้ดีเยี่ยม ไอ้แว่นเข้มก็เลยแอบตั้งฉายาพี่แกว่า'ยอดยาม') พี่แกจะคอยเข้ามาช่วยยกของ กดลิฟท์ขึ้นไปส่งถึงจุดหมายปลายทาง แล้วก็ตะเบ๊ะส่งก่อนจะลงมาทุกครั้ง
"ขอบคุณครับ" พี่ยอดยามยกมือตะเบ๊ะทำตัวตรง ก่อนจะกดลิฟท์ลงไปปฏิบัติหน้าที่ของตัวเองต่อ เดี๋ยวตอนกลับลงไปคงต้องเอากาแฟไปขอบคุณพี่แกซักแก้ว
วันนี้ออฟฟิสของพี่ทิพย์ดูเหมือนจะวุ่นวายมากกว่าทุกครั้ง สงสัยคงจะมีบรรดานายใหญ่ๆเข้าประชุมด้วยซินะ ถึงได้โกลาหลกันเยี่ยงตลาดสดขนาดนี้ ก็นี่แหละ...ถึงไม่ชอบเป็นลูกจ้างใคร ไม่ชอบความวุ่นวายยามนายมาเยือนแบบนี้
"น้องแว่นมาทางนี้เร็ว พี่กำลังจะโทรไปตามอยู่พอดี" เสียงพี่ทิพย์แปดหลอดดังแทรกเสียงทุกคน ด้วยความที่แกตัวสูงเด่นเป็นสง่าสมกับหน้าที่เลขานายใหญ่แล้วก็ยิ่งหาตัวไม่ยาก
"โทษทีครับพี่ จำนวนเยอะเลยทำเกือบไม่ทัน" ข้ออ้างแค่พอให้พ้นจากการโดนมองด้วยหางตาเท่านั้น
"ไม่เป็นไรจ๊ะ ช่วยยกไปไว้ในห้องเลยนะ เดี๋ยวพี่ไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้"
"เดี๋ยวผมลงมานะครับพี่ เอาของไปส่งลูกค้าก่อน" พี่ทิพย์พยักหน้าอย่างเร็วพร้อมกับยื่นมือมาคว้าใบเสร็จ แล้วเดินตัวปลิวจากไป ปล่อยให้ไอ้แว่นเข้มยืนเคว้งคว้างเดียวดายกลางไฟหลากสี(เว่อร์เหอะ)
ไอ้แว่นเข้มก็หยิบใบรายการที่น้องสาวจัดมาให้ออกมาสะบัดไปมา ไล่รายชื่อตั้งแต่ชั้นนี้ และชั้นใกล้เคียงเพื่อเดินส่งก่อนที่จะละลายจนกลายเป็นกาแฟก้นถ้วย ทิ้งรถเข็นไว้ที่ชั้นเดิมหอบหิ้วเอาแก้วกาแฟกับขนมอบที่จัดคู่กันตามออร์เดอร์ติดมือวิ่งขึ้นไปทางบันได
.
.
.
.
นาฬิกาสุดหรูที่ข้อมือถูกยกขึ้นมาดูรอบที่สาม เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนที่มาติดต่องานด้วยกันมันหายหัวไปไหน แค่เดินก้มหน้าก้มตาดูแบบร่างของงานที่จะมานำเสนอวันนี้ พอเข้าลิฟท์แล้วหันกลับไปหาหมายจะขอคำปรึกษา....ไร้ซึ้งเงาคนรู้จักข้างกายเสียแล้ว จะตะเกียกตะกายออกไปจากลิฟท์ก็ไม่ทันแล้ว ในช่วงเวลาเร่งรีบแบบนี้หากคุณเป็นคนแรกที่ได้เดินเข้าลิฟท์ คุณจะเป็นคนสุดท้ายที่ได้ออกมา
หงุงหงิดชอบกล ไม่ชอบยืนอยู่ท่ามกลางสถานที่ ที่ไม่คุ้นเคยแล้วไหนจะยังมีสายตาของคนที่ไม่รู้จักมองมาอีก เพราะแบบนี้ไงถึงต้องหนีบไอ้คุณญาติมาด้วย แล้วมันก็หายหัว!! โทรศัพท์ก็ดันลืมไว้ในรถอีก ไว้เจอตัวเมื่อไหร่จะเตะโชว์คนแถวนี้ซักชุด นั่นไง.....ไอ้เพื่อนเวร!!
"ไปไหนมาวะ" ในขณะที่กำลังคิดว่าจะลงไปตามสายตาก็เหลือบไปเห็นพอดี คนที่กำลังตามหากระหืดกระหอบออกมาจากลิฟท์อีกตัวพร้อมกระเป๋าใส่โน้ตบุ๊ค
"โทษทีแรร์ แวบไปหากาแฟกิน ก็นึกว่าเดินตามมาด้วยกันนี่หว่า" คำแก้ตัวมาพร้อมรอยยิ้มแหยๆเหมือนทุกที
"เพิ่งรู้ว่ากินกาแฟ!?" หรี่ตามองเพราะรู้จักกันมานาน แถมเป็นญาติกันอีก ยังไม่เคยเห็นคนเจ้าสำอางอย่างไอ้ปั่นกินอะไรที่เสี่ยงจะทำให้เสียสุขภาพ อนามัยยิ่งกว่าคุณหมอที่โรงพยาบาลอีกมั้ง แต่ดันมาเป็นโปรแกรมเมอร์(อาชีพที่ขนานนามกันว่ายามที่งานเข้าจะขลุกอยู่กับคอมพิวเตอร์ ซกมก น้ำท่าไม่อาบ)
"โกโก้กับขนมเขาอร่อยนะ" ไอ้คุณปันยื่นหน้าเข้ามากระซิบบอกพร้อมรอยยิ้มจนตาหยี ก็ว่าแล้ว!! มันไม่กินกาแฟ แล้วเจือกเข้าร้านกาแฟ แถมกินโกโก้กับขนมแต่เช้า...แล้ว...ไม่เรียก...!!
"มาทำงานเว้ย ไม่ได้มาหาของกินเดี๋ยวก็ไปสายจนได้" บอกไปก็ไม่สำนึก มันยังยิ้มแล้วก็ยักไหล่มาให้เหมือนไม่สนใจ
"เฮ่ย!! ผิดชั้นวะ นี่มันสำนักงานกฏหมาย ต้องขึ้นไปอีกสองชั้น" เวร!! แล้วเพิ่งมาบอก เวลากระชั้นชิดขนาดนี้แล้วด้วย จะวิ่งกลับไปขึ้นลิฟท์มันก็ปิดสนิทไปแล้วต่อหน้าต่อตา
"บันไดล่ะกัน ขี้เกียจรอ" ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายตกลงปลงใจ แรร์ก็ยื่นมือไปรั้งสายกระเป๋าโน้ตบุ้คที่พาดอยู่บนไหล่เพื่อนร่วมงานให้ตามหลังไปติดๆ
ผลั่ก!!
"เฮ้ย!!" เหตุเกิดตอนหักเลี้ยวตรงมุมทางเดินที่จะออกไปทางบันได ด้วยความรีบร้อนไม่ทันมองเกรงว่าจะไม่ทันพรีเซ็นต์งาน กะจะวิ่งขึ้นไปเลย แต่ก็ไม่รู้ว่าชนเข้ากับอะไร รู้แค่เย็นวาบไปทั่วทั้งอก แล้วก็...เสื้อสูทสุดหรูที่นานๆจะอุตส่าห์หยิบยกมาใส่ก็….
.....เปียกโชก~~~ เย็นฉ่ำ....เยี่ยม~~ กลิ่นนี้มัน.....
"ซวยแล้วไง" เสียงคู่กรณีอุทานคล้ายเสียงคราง ในมือยังมีหลักฐานเป็นแก้วกระดาษแต่เครื่องดื่มที่เคยอยู่ข้างในตอนนี้มันมาอยู่บนตัวของไอ้แรร์หมดแล้ว แถมยังเผื่อแผ่ไหลโชกไปบนพื้น
"เออ...ซวยดิวะ เดินยังไงไม่ดูทาง"
ไอ้แว่นเข้มที่กำลังรู้สึกและเสียดายของแทบจะเปลี่ยนใจในทันใด เมื่อได้ยินประโยคบ่นพึมพำแมวๆของคู่กรณี ไอ้ที่เหลือในมืออีกครึ่งแก้วชักอยากจะยกให้ทั้งหมด แกล้งลื่นล้มแล้วสาดไปอีกรอบซะดีมั้ง ไหนๆก็เสียของแล้ว แต่....ทางนั้นมีสองคนวะครับ ไอ้เข้มไม่อยากมีเรื่องในขณะที่ตัวเองเป็นฝ่ายรับ เอ๊ย!! เป็นฝ่ายที่อยู่ข้างน้อย
"อ้าว...คุณกาแฟ"
งืม...เสียงคุ้นๆแฮะ หลังจากที่ยืนมองปลายเท้าสองคู่ กับกาแฟที่ไหลนองพื้นอยู่นาน ไอ้แว่นก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองเลยไปยังคนที่เอ่ยทักซึ่งยืนยิ้มอยู่ข้างหลังไอ้ตัวตึกคู่กรณี แววตาหวานระยิบระยับคู่นี้....ไม่ต้องใช้เวลานึกก็จำได้ เพราะเพิ่งเจอกันเมื่อกี้ที่ร้าน 'เจ้าของโกโก้แก้วละพัน' ลูกค้าผู้มีพระคุณของไอ้เข้มนั่นเอง ส่วนไอ้ตึกราดกาแฟตรงหน้า....
"เฮ้ยยยยยยยยยย" เจี๊ยกกกกกกกกกกกก ไอ้แว่นอยากจะตะกุยขาหน้าวิ่งให้ไว ไม่ใช่ว่าหันไปเจอหน้าคู่กรณีสุดโหดหรอก....ตรงกันข้าม...คู่กรณีของไอ้เข้มมันดูดีมากตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วหน้าตาแบบนี้ สายตาเยี่ยงนี้.....แม่เจ้า!!!!!!!! ชาตินี้ก็ไม่ลืม........
'.........พรหมลิขิตบันดาลชักพา ดลให้มาพบกันทันใด ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล พรหมลิขิตดลจิตใจ ฉันจึงได้มาใกล้กับเธอ.........'
อ๊ากกกกกก....ใครช่วยปิดเพลงนี้ในหัวกระผมที ปากอยากจะฉีกยิ้ม แต่ขามันกำลังจะก้าวถอยหลังเตรียมโกย....แย่แล้ว!!
===============> o :-[
กาแฟแก้วที่สองมาเสิร์ฟแล้วขอรับ
วางแก้วไว้ แล้ววิ่งหนี อิอิ :oni1:
-
พรหมลิขิตแน่เหรอ 555 น้องแว่นซวยแน่ ๆ
-
พี่แว่นคราวหน้าเรียกผมไปด้วยดิ จะยกถังน้ำแข็งไปด้วยทั้งถังเลย 5555
-
พรหมลิขิตอะป่าวยังไม่รู้
แต่ที่รู้แน่ๆตอนนี้อะซวยแน่ๆ
-
พรหมลิขิตพาน้องแว่นซวยซะแล้วววววววว
วิ่งไปฉกแก้วที่ดาด้าวางไว้ คิคิ ((งกได้อีกตรู >_<))
-
อร๊ายย น้องแว่นเจอกันอีกแล้ว พรหมลิขิต หรือ เคราะห์กรรมไม่รู้เนอะ
-
แวะมา + ให้ด้าคร้าบ o13
-
กรี๊ดดดดดดด ทวงได้เหมือนสั่ง จำไม่ผิดพึ่งมาทวงเมื่อวาน สงสัยว่า.......(เติมเองนะดาด้า) หวายๆๆ พรหมลิขิต หรืออะไร ตายเเน่เลยพ่อหนุ่มร้านกาเเฟ สูทเค้าเลยนะนั่น คุคุคุ รอตอนต่อไป งุงิงุงิ
-
พรหมลิขิต หรือ กรรมลิขิต
งานเข้าน้องเข้มเต็มๆ
-
ใครพระเอกกันแน่
:กอด1:
-
มาต้อนรับเรื่องใหม่ของดาด้าจ้า
+1 กันเลย
สงสัยพี่เบอร์ 9 ได้ออกโรงแล้วแน่เลย
ส่วนน้องปัน ก็ชอบโกโก้เหรอจ๊ะ
จะเป็นยังไงต่อไป ลุ้นระทึก
-
พรหมลิขิตบันดาลชักพา.....ปิดเพลงนี้ไม่ได้หรอกหนูแว่น เพราะเพลงนี้มันดังในหัวป้าเช่นกัน 555
-
มาให้กำลังใจน้องแว่น
+1
-
แว่นเอ๊ย ทำไมไม่สาดให้สูงอีกหน่อย เอาแบบเปียกหัวจรดเท้าไปโลด!!
-
มันจำฝังแน่น ถึงขนาดไม่มีวันลืมเลยเหรอพี่เข้ม ตกลงจะเรียกว่าพรหมลิขิตหรือกรรมลิขิตดีล่ะทีนี้ เหอๆ
-
พรหมลิขิตจริงเหรอ
งานนี้ซวยแน่ๆพี่แว่นเข้ม
-
งานนี้นายแว่นเสร็จแน่ๆเลย เจอโจทย์เก่าซะงั้น
ไม่รู้จะเรียกพรหมลิขิตดีหรือเปล่านะเนี่ย
-
ว้าวววววว
เรื่องใหม่ของดาด้า
แรน์เนี่ยใช่พี่เบอร์ 9 รึป่าวอ่ะ
โอ้ยยยยอยากรู้ๆๆๆๆๆ
มาต่อไวไวนะ
-
โห ดาด้าหายไปกับสายน้ำวันสงกรานต์เปล่าเนี่ย สี่วันเเล้วนะเออ มาต่อได้เเล้วมั้งนิ
-
พระเอกเรื่องนี้สงสัย นิสัยกวนใช่ย่อย :z6:
-
:mc4: :mc4: :mc4: ฮุเร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เรื่องใหม่พี่ดาด้ามาแล้ววววว...
เปิดมาด้วยร้านกาแฟ แก้วกลม ชั่งน่าชมอะไรเยี่ยงนี้ (เห็นหัวเรื่อง แต่ไม่ได้เข้ามาอ่าน เพราะหนูไม่ได้ดูที่ชื่อคนแต่ง กร๊ากกกก)
เป็นการเปิดการพบกันระหว่าง พระ-นาย หรือเยี่ยงไร ชั่งน่าติดตราตรึงใจจริง
หนูจะรอตอนต่อไปนะค่ะ อยากรู้ว่าพรหมลิขิต จะมีจริงไหม..อิอิ
ปล. เป็นกำลังใจให้พี่ดาด้า :กอด1: :L2:
-
เรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิตก็ช่าง แต่ชอบบบบบบบบ
ว่าแต่ภาพประจำตัวน้องด้านี่ คือจีมัสกับริโอหรือเปล่าอ่ะ
-
#...พรหมลิขิต(?)
"ในที่สุด...ก็เจอกันจนได้ซินะ"
.
.
.
เสียงทุ้มรอดไรฟัน แบบไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนพูดอยู่ในอารมณ์ไหน คนฟังที่หันหน้ามามองคู่กรณีกำลังยืนสงบนิ่งเหมือนโดนสะกดให้อยู่กับที่ แถมตอนนี้สายเสื้อกันเปื้อนของร้านก็ถูกอีกฝ่ายคว้าเอาไว้เสียแล้ว เวรแล้วไงล่ะ ถึงว่าซิ เมื่อเช้าตื่นมาถึงได้ขยิบตาขวาไม่หยุด
.
.
~ท้าวความหลังความแค้นฝังหุ่น~
ตื้ด ตื้ด~~~ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นบอกว่ามีสายโทรเข้า เจ้าของโทรศัพท์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างหงุดหงิด เพราะชื่อที่ขึ้นตรงหน้าจอเป็นคนที่ปล่อยให้รอมานานชาติแล้ว ทั้งที่มันก็รู้อยู่ว่าไม่ชอบให้รอ นี่ปาไปเกือบสองชั่วโมง กินข้าวหมดไปสองจาน น้ำอีกสองแก้ว ไอ้เพื่อนเลวมันเพิ่งจะโทรมา..นิสัย!!
"โหล!! นึกว่าตายไปแล้ว" โทรไปสิบกว่าสายได้มั้ง มันไม่ยอมรับ แถมไม่โทรกลับ จนเวลาล่วงเลยมาจนถึงป่านนี้
"โทษทีไอ้แว่น ลืมบอกว่ะ ว่าวันนี้มีนัดดวลกับพวกเด็กวิทย์ ตอนนี้อยู่ในสนามมาเอาเองได้ไหม" ไอ้แว่นเข้มกำลังสูดลมหายใจเข้าลึกสุดปอด เพื่อข่มอารมณ์โมโหทั้งหมดทั้งมวลที่มีตอนนี้ เพียงเพื่อเห็นแก่สมุดรายงานที่จะต้องขอยืมมันมาลอก
"เออ ไม่บอกพรุ่งนี้ไปเลยล่ะวะ นั่งรอจนรากงอกแล้วโว้ย" แต่ด่าไปก็คงเท่านั้น เข้าหูมันรึป่าวก็ไม่รู้ เสียงรอบข้างดังอย่างกับตลาดแตก แถมด้วยสัญญาณไฟจราจรเสียอะไรประมาณนั้น(เสียงนกหวีดปี๊ดป๊าดดังอยู่ไม่ห่าง)
"เฮ้ย หมดพักครึ่งแล้วว่ะ มาเอาที่ยิมเลยนะ แค่นี้นะ..." ติ๊ด~~~ เป็นการมัดมือชกสมบูรณ์แบบ ไม่มีทางเลือกแล้วซินะไอ้แว่น ถ้าไม่ไปก็ต้องไปค้นรายงานเอาเอง ที่จริงจะทำก็ได้อยู่ เพียงแต่....ไม่มีเวลาแล้ว ไฟลนก้นขนาดนี้ จำต้องใช้วิทยายุทธรอบตัวหาทางเลี่ยงตายเอาดาบนี้
โรงยิมของมหาลัยวันนี้ดูเหมือนมีมหกรรมอะไรซักอย่าง แม้ว่าผู้คนจะไม่ได้เนื่องแน่นเท่าตอนที่มีกีฬาคณะ แต่ก็นับว่ามีคนเข้าชมเยอะพอสมควรโดยเฉพาะคุณสาวๆทั้งหลายที่ต่างพากันมายืนกรี๊ดกร๊าดที่ข้างสนาม ก็แหงล่ะ ไอ้พวกที่วิ่งๆกันอยู่นั่นมันน่ามองน้อยอยู่ซะเมื่อไร แต่...ไม่ใช่แนวของไอ้เข้มหรอกเหอะ
นั่งอดทนรอกว่าสามสิบนาทีเกมการแข่งขันก็จบลง เสียงเชียร์บวกกับเสียงกรี๊ดยังคงดังไม่หยุด ทีมสายวิทย์เหนือกว่าวันนี้ก็เลยเอาชนะไปอย่างใสๆ ณ จุดนี้ ไอ้แว่นกำลังพยายามชะเง้อคอมองหาคุณเพื่อนแสนดี ไม่รู้ว่าแอบไปช้ำในอยู่ตรงไหนของขอบสนาม ยังไม่ทันจะหาเจอ เสียงกรี๊ดกร๊าดของแม่นางทั้งหลายก็ดังขึ้นให้สมาธิแตกกระเจิง
'กรี๊ดดดดดด เบอร์ 9'
"พี่เบอร์ 9 กรี๊ดดดดดดดดดดด"
"เบอร์ 9 สู้ๆๆๆๆๆ"
ไรฟ่ะ!! ไอ้เบอร์เก้ามันมีอะไรดี ถึงต้องกรี๊ดกร๊าดมันถึงขนาดนั้น คนยิ่งกำลังหงุดหงิดอยู่ด้วย ขอดูชมให้เป็นขวัญตาหน่อยเหอะ มีอะไรดีถึงขนาดนั้น ไอ้เบอร์ 9 ที่ว่า..มันก็แค่ นักศึกษาหนุ่มหน้าตาดี ตัวสูง แถมยังมีแก่ใจส่งยิ้มและโบกไม้โบกมือมาให้สาวๆที่ข้างสนาม รอยยิ้มที่แบบว่าใครมองก็เหมือนถูกสะกดให้ต้องมองอยู่แบบนั้น.....ก็แค่ไอ้เบอร์ 9 ที่เผลอมองนานไปหน่อย จนอีกฝ่ายจ้องมองตอบกลับมา ริมฝีปากน่าลูบ เอ๊ย!! ได้รูปก็ขยับพูด พร้อมกับสายตาที่มองตรงมาอย่างไม่คิดปิดบัง....
"กู ไม่ ชอบ ตุ๊ด" บัดดล...เหมือนมีไฟลุกท่วมตัวของไอ้แว่นเข้ม ที่อยู่ห่างไปเกือบสองร้อยลี้(เว่อร์ไป..แค่ข้างสนามก็พอ) มันดันอ่านปากจับเป็นใจความได้อย่างครบถ้วนสมบูรณ์ไม่มีตกซักคำ เพราะฝ่ายนั้นมันเล่นพูดแบบช้าๆ และชัดๆ ซักพักพวกเพื่อนร่วมทีมที่อยู่ใกล้ๆพอได้ยิน ก็ร่วมวงฮาเกรียว
แล้ว ณ วินาทีนั้น จะด้วยความโกรธบังตา หรือโทสะทั้งหมดที่มีในกายมันกำลังปะทุคล้ายลมปราณแตกซ่านไปทั่วร่าง ไอ้แว่นก็เดินลิ่วๆเข้าไปในสนามตอนที่พวกมันกำลังหัวร่อต่อกระซิกกันอย่างเพลิดเพลิน
"เฮ้ย!!"
ผลั่ก!!
"นี่คือรางวัลสำหรับผู้ชนะ แต่ปากเสียว่ะครับ" ตั้งแต่เกิดมาจนอายุป่านฉะนี้ ไอ้เข้มไม่เคยจะมีเรื่องต่อยตีหรือต้องใช้กำลัง และกำปั้นที่ไม่เคยคิดว่าชาตินี้จะได้ฟาดปากใคร ตอนนี้มีผู้โชคดีหนึ่งท่าน ที่ลงไปนอนคลุกฝุ่นทำหน้างง พร้อมกับเอามือแตะมุมปากตัวเองที่มีเลือดซิบ....ไอ้เบอร์ 9 ของทุกคน
แล้ว ณ วินาทีนั้นเอง ไอ้เข้มก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าได้กระทำการอันบ้าบิ่นลงไป คล้ายเดินถือมีดบุกเดี่ยวเข้าไปปล้นโรงพักอะไรทำนองนั้น เพื่อนร่วมทีมนักบาสที่ยังยืนหัวเราะกันอยู่เมื่อครู่กลายเป็นยืนอ้าปากค้าง มองหน้าเพื่อนที่ลงไปนั่งเจ็บสลับกับไอ้แว่นตัวแห้งๆที่ใจกล้าซัดนักกีฬาสุดป๊อบลงนั่งพับเพียบกับเพื่อนต่อหน้าต่อตา.....แล้ว....จะอยู่รอให้พวกมันรู้ตัวว่าควรทำอะไรต่อหรือครับท่าน ไอ้แว่นก็รีบตะกุยขาหน้าทั้งสองตามด้วยขาหลัง ออกแรงวิ่งแบบสุดชีวิตต่อให้ปอดปลิ้นก็ไม่มีทางหยุดไอ้เข้มคนนี้ได้
แล้ว....นับจากวันนั้น...ความซวยก็บังเกิด แม้ว่าในวันนั้นจะรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิดก็ตาม แต่ทุกครั้งที่ไปมหาลัย ไอ้เข้มคนนี้ก็ต้องเช็คตารางเรียนทั้งของตัวเองและของไอ้อริเบอร์ 9 ไปด้วย
"โหลๆ วอหนึ่งเรียกวอสองเปลี่ยน สถานการณ์หน้าห้องปลอดโปร่งดีป่าวว่ะ" จะมีใครลำบากเท่ากระผมอีกล่ะไม่มีแล้วมั้งชาตินี้ ก่อนจะเข้าห้องเรียนต้องโทรไปเช็คความปลอดภัยให้ตัวเองเสียก่อน เพราะอะไรนะรึ
เหตุก็เพราะไอ้คุณแรร์(เพิ่งรู้ชื่อมันหลังจากเรียกว่าไอ้เบอร์ 9 มาช้านาน) ก็นับจากวันที่มีเรื่องมีราวกันครานั้น คุณพี่ท่านแกก็ช่างขยันหาเวลาว่างมาตามพบสบตาไอ้แว่นได้ทุกเช้าค่ำ ประเด็นคือ โดนต่อยไม่เท่าไร แต่ดันไปทำมันเสียหน้าต่อหน้าประชาชีนี่แหละข้อหาหนัก
"ไอ้แว่นขึ้นวอ อาจารย์เข้าห้องแล้วเว้ย เดี๋ยวก็โดนเช็คขาดหรอกไอ้บ้า" โดนเช็คชื่อขาดยังไม่น่ากลัวเท่าชะตาชีวิตของไอ้แว่นจะขาดเอานะซิ เกิดไอ้คุณของหายากเบอร์9 นั่นมายืนเฝ้ายามอยู่หน้าห้องอีกล่ะ คงได้โดนลากไปชิมยำเท้านักบาสในมุมอัพของซอกตึกเป็นแน่แท้
"จะหลบไปได้นานแค่ไหนเชียวหว่า สู้เคลียร์ให้จบๆไปก็สิ้นเรื่อง" ขอบคุณมากไอ้คุณเพื่อน เป็นแนวทางหาเรื่องเสี่ยงตายโดยใช่เหตุ ถึงแม้ว่าความสูงดูด้วยตาเปล่าจะไม่ได้ต่างกันมากนัก แต่...ขนาดลำตัวกับชั้นเชิงมันต่างกันเว้ยเฮ้ย ได้ข่าวว่าอีกฝ่ายเป็นนักกีฬาคณะ แล้วไอ้แว่นที่เอาแต่กิน เที่ยว เปรี้ยว นอน จะเอาแรงที่ไหนไปเคลียร์ คราวที่แล้วทีเผลอหรอกถึงได้สอยไปได้หนึ่งหมัดแล้วชิ่งหนีมาได้
แล้วก็ต้องใช้ชีวิตหลบๆซ่อนๆแบบนั้นเกือบเดือน กว่าที่ไอ้คุณแรร์จะเลิกล้มความตั้งใจไปเสียเอง อันที่จริงเป็นเพราะทางนี้ออกฝึกงานด้วยต่างหาก ก็เลยตัดสินใจทิ้งทุกสิ่งอย่างไว้ข้างหลังแล้วหนีมา แม้ว่าไอ้คุณเพื่อนๆมันจะบอกว่ายังมีมาตามเฝ้าที่คณะเป็นระยะๆก็ตาม ด้วยความโชคดีบุญพาวาสนาส่งไอ้เข้มก็รอดตายมาได้จนถึงวันนี้...แต่...ตอนนี้....กรรมเก่ากำลังจะเข้ามาแทนที่ล่ะครับท่าน...
"ในที่สุดก็เจอกันจนได้นะ ไอ้ลิงแว่น" เวรแต๊ล่ะ!! ไม่เจอกันตั้งหลายปีอุตส่าห์คิดว่ามันจะจำกันไม่ได้ ไฉนจึงได้แค้นฝังหุ่นขนาดนี้เล่า
"คะ..ใครเป็นลิงวะ ไอ้คิงคองมุมตึก!!" ไหมล่ะ อย่าคิดว่าตัวใหญ่แล้วไอ้เข้มจะกลัวน่ะเฟ้ย ที่นี่ถิ่นใครให้มันรู้ซะบ้าง อย่าได้บังอาจมาอวดเบ่ง เดี๋ยวปั๊ด!!.....เรียกพี่ยอดยามมาลากตัวไปซะหรอก
"อุ๊บ!! ฮ่าๆ" ในขณะที่สถานการณ์กำลังตึงเครียด บุคคลนอกอีกหนึ่งก็ดันหัวเราะพรวดออกมาซะงั้น
"หัวเราะไร ไอ้ปั่น!" คนที่กำลังหงุดหงิดเพราะตัวเหนียว แถมต้นเหตุยังไม่ใช่ใครอื่นไกลเป็นโจทก์เก่าเมื่อครั้งวันวานแต่ยังคงจำได้ติดตาเพราะหาทางเอาคืนแต่ไม่ได้เอาคืนจนกลายเป็นฝังใจ อย่างที่เค้าว่า 'แก้แค้นสิบปีก็ยังไม่สาย'
"ฮ่าๆ ช่างเถอะๆ แต่สายแล้วว่ะแรร์ เราว่าจะขึ้นไปพรีเซ็นต์งานเอง ไปหาเสื้อผ้าเปลี่ยนซะล่ะ แล้วอีกชั่วโมงเจอกันข้างล่างนะ" ไอ้คุณเพื่อนปั่นมันยื่นมือมาตบไหล่สองสามที ปากพูดแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ไอ้แว่นเจ้าของกาแฟพร้อมกับคลี่ยิ้มให้(ตาหวานเยิ้มเชียวนะมึง!!) ก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าแผ่นงานแล้วก้าวยาวๆขึ้นบันไดไป จะเรียกเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์ในเมื่อทั้งตัวตอนนี้ไม่เหลือสภาพ เหนียวเหนอะไปทั้งตัว
"แล้วทีนี้ จะเอายังไง?" แรร์หันไปถามไอ้แว่นเจ้าของกาแฟที่ยังคงขยับไปไหนไม่ได้เพราะติดที่สายผ้ากันเปื้อนยังอยู่ในมือ
"เออ...แค่เสื้อผ้าจะชดใช้ให้ก็ได้ ถอดมาดิ" ประโยคแรกก็ฟังดูดี แต่ประโยคจบพร้อมกับรอยยิ้มแล้วก็ยักคิ้วแบบกวนประสาทนี่ซิ....ไม่น่าจะปล่อยให้รอด ท้าใครไม่ท้ามาท้าไอ้แรร์
"เออ...ถอดก็ถอดซิวะ"
=======================
o22 เค้าจะถอดกันแล้วติ๊ล่ะ ว่องไวจริงๆ :laugh3:
:กอด1: กอดทุกคน ไปเล่นน้ำที่ไหนกันมา ตัวดำปิ๊ดกลับมารึป่าว :laugh:
ตอนนี้ที่ลงยังมิได้ตวจคำผิดแต่อย่างใด เนื่องจากคุงครูกำลังยุ่งอยู่กับต้นฉบับ
และผู้ตรวจการลาหยุดสงกรานต์ อิอิ ผิดพลาดประการใด จะตามมาแก้ที่หลังขอรับ :really2:
แอบมาลงยามดึกก่อนไปนอน ขอให้ทุกคนฝันดีขอรับ :oni3:
ปล.
เรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิตก็ช่าง แต่ชอบบบบบบบบ
ว่าแต่ภาพประจำตัวน้องด้านี่ คือจีมัสกับริโอหรือเปล่าอ่ะ
o13 แม่นแล้วเจ้าค่ะ ลูกหมาของด้าเอง เอิ๊กๆ
-
ถะ ถะ ถอดผ้าเหรอ เอ๊ยยย ทำไมไม่เข้าห้องเข้าหับก่อนล่ะ
เผื่อว่าจะอะไร ๆ กัน จะได้ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาเห็นงัย
-
พรหมลิขิตจริงๆแหะ
ป๊ะกันตอนเรียน ก็มีเรื่อง
ป๊ะกันตอนทำงานปัจจุบัน ก็มีเรื่อง
พบกันแต่ละทีก็นะ
ตอนท้ายเนี่ย ถอดดด ตรงนี้เลยหร่อ
แล้วจะอะไรยังไงต่ออะ
-
แววว่าความวุ่นวายกำลังจะมาเยือน
บรื๊อออออออ
-
ถอดหมดเลยป่ะ ฮ่าๆๆ
-
หลบหน้ามาได้ตั้งนานกลับได้มาเจอโจทย์เก่าซะงั้น ทีนี้แว่นคงไม่ได้อยู่อย่างสงบแล้วล่ะ
-
น้องแว่นร้องพรหมลิขิตบันดาลชักพา ไงจะก้าวเท้าหนีล่ะ
จะรออ่านนะ มาต่อไวๆเน้อ
-
แวะมาอ่านค่ะ สนุกดี แต่ว่า ตอนต่อไปจะมาเมื่อไหร่คะ 555
แล้วเทศกาลวันหยุด ด้าไม่อัพ
ไวไวกับเฮีย
เสือน้อยตัวแสบกับคุณหมอรูปหล่อ
ตอนพิเศษเหรอคะ กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
เค้ารออ่านอยู่นะคะ :จุ๊บๆ:
-
สนุกดีนะครับ
จะติดตามต่อไปนะ
-
พรหมลิขิตบันดาลให้พี่แว่นเจอโจทก์เก่า^^
-
กร๊ากกกกกกก 5+++ อย่างฮาอะ พี่เเรเป็นญาติกับ ชัคกี้เหรอ (หนังบอกอายุโคตรอะ) เเค้นฝังหุ่นขนาด น้องเเว่นก็นะ ไปจ้องเค้าซะขนาดนั้น ถ้าไม่หนีอาจจะเป็นเเฟนกันเเล้วก็ได้นาใครจะรู้ งุงิงุงิ ฮี่ฮี่ฮี่ ปวดเเก้มอะ ขำโคตร +1 นะ เรียบร้อยเเล้ว ให้พี่เเรร์
-
พ่อพระเอกแค้นฝังหุ่น หุหุ
-
พี่แรร์เอาจริงอ่ะ
จะถอดจริงๆๆเหรอ
กลางที่สาธารณะชนเลยนะนั่นอ่ะ
5555555
ปล.ต้องไปนั่งฟังเพลง "ถอด" ของพี่โดม ประกอบฉากอ่ะป่าวเนี่ย
-
พันด้า เเซ่เอ๋อ ท่านได้โปรดอย่ามาทำเนียนนิ หายไปนานเเร้น มาต่อได้เเร้น รู้นะว่าอยู่เเถวนี้ ฮี่ฮี่ฮี่
-
5555
น้องแว่นน่ารักอ่า
นึกว่าจะหนีรอด ที่ไหนได้ดันมาป๊ะกันแหมซะแล้ว
ลุ้นๆ เชียร์ๆ ถอดๆๆ ฮ่าๆๆๆ
-
#เวลาเปลี่ยน...คนเปลี่ยน...
"เออ...ถอดก็ถอดซิวะ"
คำประกาศก้องดังไปทั่วโถงบันได คนฟังคนเดียวที่ถูกยึดเอาไว้กำลังยืนอึ้ง อ้าปากค้าง ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเกรงแมลงจะบินเข้าไปหาที่พักอาศัยก็จำต้องหุบปากลงแล้วกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก เมื่อไอ้คิงคองมุมตึกมันเริ่มถอดสูทตัวนอกออก แล้วทำท่าจะปลดกระดุม(แค่เม็ดแรกที่คอ)
“จะบ้าเรอะ!!” หลังจากที่ยืนอึ้งอยู่นานก็ได้สติ ไอ้เข้มเป็นฝ่ายหันมาคว้าต้นแขนของศัตรูแต่ครั้งอดีต ก่อนจะออกแรงลากๆ แล้วยัดเข้าไปในลิฟท์ขนของที่ไม่ค่อยมีคนใช้บริการ
ขืนให้คุณท่าน ‘ถอด’ ณ สถานที่ปลอดคนเยี่ยงนั้น ใครมาเห็นเข้าคงจะไม่ดีแน่ ก็ใช่ว่าจะไม่มีคนรู้จักซะเมื่อไร เกิดมีใครดันอยากขึ้นลงบันไดเพื่อออกกำลังกายขึ้นมาล่ะ คงจะได้เห็นภาพที่จะไปเสริมสร้างจินตนาการแน่ๆ
“ลงไปที่ร้านก่อน เดี๋ยวจะส่งไปซักให้”
.
.
.
ถอดจริงอะไรจริงเหอะ!!
"จะหัวเราะอีกนานไหมวะ" น้ำเสียงคนพูดบ่งบอกได้อย่างชัดเจนแม้ว่าจะไม่ได้หันไปมองหน้าและสบตา ว่าตอนนี้อยู่ในอารมณ์ไหน...แต่ไอ้คนถูกถามนี่ซิ มันยังคงยืนก้มหน้าหันหลังเอามือเท้ากำแพงตัวสั่น เนื่องจากกลั้นหัวเราะจนสุดกำลัง
"อุ๊บ!! วะ ฮ่าๆ มะ...ไม่นาน ขอเวลาแป๊บ ก๊ากกกกกก" จะไม่ให้ไอ้เข้มหัวเราะก๊ากเยี่ยงนั้นได้อย่างไร ก็ในเมื่อไอ้คิงคองมุมตึกที่ดูดีโคตรๆ ใส่สูทผูกเนคไทมาดอย่างเนี้ยบ สาวๆนี่มองตามกันตาเป็นมัน
แล้วดู...ตอนนี้...โดนลอกคราบจนเหลือแค่เสื้อกล้าม กับกางเกงใน เอ๊ย!! กางเกงบ๊อกเซอร์ (อันเนื่องมาจากว่าเสื้อผ้าที่เลอะต้องส่งซัก) แล้วที่มันฮาก็ตรงที่...มีผ้ากันเปื้อนสีชมพูชายระบายลูกไม้หวานแหววของยัยขิงคล้องไว้ข้างหน้ากันอุจาดตา...ดูช่างเข้ากั๊น เข้ากันดีเหลือเกิน
หลังจากที่ไอ้คิงคองมันพยายามจะเปลื้องผ้าต่อในที่สาธารณะ ไอ้เข้มก็เลยต้องลากมาเก็บไว้หลังร้าน ส่วนเสื้อผ้าชุดสูทสุดหรูที่เลอะคราบกาแฟต้องถอดออกแล้วฝากน้องสาวที่กำลังจะไปเรียน เอาไปทิ้งไว้ที่ร้านซักแห้ง รอเวลาที่เจ้าของร้านโทรมาตามให้ไปรับ...ส่วนไอ้คุณเจ้าของมันก็เลยต้องมานั่งเกือบเปลือยอยู่ข้างหลังร้าน
ก๊ากกกกกกกก....ไอ้คนหล่อเมื่อกี้ ตอนนี้สารรูปเหมือน...พนักงานทำความสะอาดที่ใส่ชุดกันเปื้อนสีหวานติดลูกไม้...!!
"ถ้าหยุดไม่ได้ จะช่วยให้เอาไหม"
"ไม่ต้อง! ขอบคุณว่ะครับ" ไอ้แว่นเข้มรีบเอามืออุดปากตัวเองทันทีแล้วถอยกรูดจนหลังชนกำแพงพร้อมกับส่ายหน้ารัวประกอบคำพูดตัวเอง เมื่อเห็นไอ้คิงคองผ้ากันเปื้อนสาวเท้าเข้ามาใกล้ ทั้งที่ปฏิเสธไปแบบนั้น แต่มันก็ยังไม่เลิกสาวเท้าเข้ามา....เวรล่ะ!
"ไม่เจอกันนานเลยนะ ไอ้แว่น!" ผิดล่ะ!! ใครบอกไม่เจอกันนาน ตั้งใจไม่ให้เจอกันเลยต่างหากเว้ย แล้วดูมันทำท่า...ยกมือขึ้นปาดที่มุมปากตัวเอง คล้ายจะบอกอะไรเป็นนัยๆซินะ ..ใครจะไปบอกฟ่ะ ว่ายังจำได้ หึ!!
"กะ..เออ..ก็ไม่มีธุระ ไม่รู้จักกันนี่หว่า" พอพูดไปแบบนั้น ไอ้คิงคองมันก็หันมาถลึงตาใส่ ไอ้เข้มพูดไรผิด?
"เหรออออออ?"
"เออดิ!" นี่ก็ตอบกลับทันที หาได้กลัวตายไม่ ต้องแกล้งทำตาใสไม่รู้เรื่องรู้ราวต่อไป (ใครจะไปบอกให้มันรู้ฟะ ว่าความแค้นในครั้งนั้นยังฝังใจ ไอ้บ้านี่มันยิ่งไม่ยอมใครอยู่ด้วย)
ไอ้คิงคองหายากมันหรี่ตามองมาเหมือนโกรธเคืองเรื่องใด จ้องมาจนคิ้วกระตุก แต่ไม่ยอมพูดอะไร ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้อง ได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจ กับ...เสียงหัวใจเต้นรัวเป็นกลองของไอ้เข้ม
"อยากกินกาแฟ ไปชงมาให้หน่อยดิ" อ้าว!...สรุปว่าที่เงียบไป....มันกำลังคิดว่าจะกินอะไร...เหรอวะ ไอ้เราก็ลุ้นนึกว่าจะโดนต่อยกลับ กะตั้งการ์ดป้องกันตัวเต็มที่แล้วนะ
"ก็หลบดิ กาแฟอยู่หน้าร้านโน่น" มันเลิกคิ้วมองกลับมา ไม่รู้ตัวเลยเหอะพ่อคุณว่าห้องนี้มันแคบเพียงใด ไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะจะเอาไว้พักผ่อนหย่อนใจหรอกนะ แค่ห้องเก็บของหลังร้าน ยังจะมายืนทำตัวใหญ่ขวางทางออก
"เดี๋ยว ไอ้ลิงแว่น"
"ไรฟะ" ไอ้นี่! คำก็ลิงสองคำก็ลิง เดี๋ยวปั๊ดเอาเกลือใส่แทนน้ำตาลซะหรอก
"เอาเข้มๆนะ"
"หะ!? ไรนะ?" ไม่รู้พึมพำไรของมัน ฟังไม่ถนัด
"บอกว่าชงให้อร่อย ไอ้ลิงแว่นซื่อบื้อ" ไม่น่าหันกลับไปถามเลยเว้ย แง่ง!! เดี๋ยวปั๊ดโดดกัด
.
.
เจ้าของร้านกาแฟเดินลับหลังออกไปนอกร้านแล้ว ผมยืนมองตัวเองในกระจกแล้วยกมือตบกบาลตัวเองไปหนึ่งที หมดกัน...!! อุตส่าห์กลับมาเจอกันอีกครั้ง 'ใครคนหนึ่งที่เอาแต่วิ่งหนีผมอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อหลายปีก่อน' ทั้งที่คนอย่างนายแรร์แทบจะไม่เคยต้องตามงอนง้อผู้หญิงคนไหน ใครจะไปใครจะมารับได้หมด แต่...ไอ้ลิงแว่นนั่นมันบังอาจชกแล้วหนี ไม่หนีธรรมดามีอำพรางตัวซะแนบเนียน...แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยหลังจากนั้น...ทำไม...ถึงยังจำได้แม่น เพียงแค่เห็นแวบเดียวมุมปากก็เกือบจะกระตุกยิ้มออกไปเสียแล้ว
ที่จริงมาติดต่องานที่ตึกนี้บ่อยครั้ง แต่ไม่เคยคิดสนใจจะแวะร้านกาแฟระหว่างทางเดินไปที่ลิฟต์เลยซักครั้ง...ถ้ารู้...คงจะไม่ต้องเจอกันในสภาพแบบนี้...แล้ว...จะมานั่งกลุ้มใจ...เพื่อ..?
"เอาไป เสร็จแล้ว!" กาแฟเย็นพร้อมดื่มถูกยื่นมาให้ตรงหน้า
"ไม่ได้ใส่อะไรอื่นลงไปนะ" ไอ้ลิงแว่นขมวดคิ้วเข้าหากัน มือข้างที่ว่างยกเท้าที่เอวเหมือนไม่พอใจ พร้อมหาเรื่อง
"มีจรรยาบรรณพอเหอะครับคุณ!" พูดจบก็คว้าหลอดที่เสียบอยู่ในแก้วไปดูดให้ดูต่อหน้าคล้ายจะพิสูจน์ให้เห็นว่าไม่ได้ใส่อะไรลงไปจริงๆ พอกลืนลงคอไปแล้วก็ยื่นแก้วกลับคืนมาให้พร้อมยักคิ้วให้อีก
"ทำอะไร?"
"พิสูจน์ไง ไม่มีพิษ กินได้ หรือถ้าจะตาย โรงพยาบาลอยู่ใกล้ๆไม่ต้องกลัว" ดูมัน..!! เอากาแฟที่จะมาให้ลูกค้าไปดูดแล้วมีหน้ามาบอกว่าพิสูจน์พิษ ไอ้ลิงนี่มันเอาสมองไปเก็บไว้ตรงไหนวะ!? แล้ว...หลอดนั่น...จะติดเชื้อลิงบ้าไหม?
"เจ้าของร้านกาแฟที่ไหนเขาทำแบบนี้ อย่าบอกนะว่าแอบชิมของลูกค้าคนอื่นด้วย" ปากก็บ่นมือก็ยื่นไปรับแก้วมาถือไว้เมื่อเห็นว่าคนเอามาให้มันทำท่าจะดึงมือกลับ
"ก็ไม่ใช่ลูกค้านี่หว่า" ไอ้คุณแรร์ที่กำลังอ้าปากงับหลอดเหลือบมองคนพูดที่กำลังก้มเก็บของโน่นนี่วางบนชั้น ...แค่รู้สึกติดใจกับประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่...มันเหมือนกับว่าในใจมันลิงโลดแบบแปลกๆ แล้วจะว่าไปกาแฟแก้วนี้ก็อร่อยดี
"ไอ้แว่น.." กว่าจะรู้ตัวว่าสายตาตัวเองจับมองเจ้าของร้านที่กำลังวุ่นกับการเก็บของโน่นนี่ ปากก็เอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายไปแล้ว ลิงแว่นทำหน้าเอ๋อหันกลับมามองเหมือนรอคอยเอาคำตอบ สายตาสองคู่สบกันเพียงแวบหนึ่ง ก่อนที่ต่างฝ่ายจะเบือนหน้าหนีไปคนละทางอย่างไม่ได้ตั้งใจ และไม่รู้ว่าทำไม...
.
.
"อะไร เรียกแล้วเฉย" คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาหยิบแก้วมาเช็ดทำความสะอาดเป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นมาในที่สุด ..ในใจของไอ้แว่นเหมือนกำลังคาดหวังและรอคอยอะไรบางอย่างจากแววตาของอีกฝ่าย
"เปล่า..แค่จะบอกว่าอร่อยดี" ....ก็แค่คำชมเรื่องกาแฟ...แล้วทำไม...ต้องใจเต้นแรง มุมปากกระตุกยิ้มโดยไม่รู้ตัว บ้าเอ๊ย!! หัวใจบ้านี่มันดันตื่นเต้นไปกับรอยยิ้มของศัตรูได้ไงฟะ อย่าลืมซิเว้ย! ว่ามีความแค้นต่อกัน จะปล่อยใจให้ไม่ได้เด็ดขาด
“หึ หึ กาแฟแก้วกลมอร่อยสุดในใต้หล้า ถ้าไอ้เข้มเป็นคนชง” คำโอ้อวดที่พูดออกไปเหมือนแค่ต้องการกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างที่ก่อเกิดขึ้นในใจ..นานมาแล้ว...ที่อยากจะเห็น รอยยิ้มมีเสน่ห์จนสาวๆต่างคลั่งไคล้แบบนั้นอีกซักครั้ง
"ขี้โม้นะซิ" นายแรร์ยกกาแฟขึ้นมาชิมอีกรอบ ..กาแฟขมแต่กลมกล่อม และหอมละมุน พอมองหน้าเจ้าของร้านที่กำลังพยายามหยิบโน่นจับนี่อยู่ตรงหน้าก็คลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว..
“อะ..เอ่อ..เดี๋ยวต้องขึ้นไปเก็บเงินข้างบน อยู่คนเดียวไปก่อนนะ ได้ไหม?” ทั้งๆที่จะไปก็ไปได้เลย ไอ้เข้มก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องห่วงหน้าพะวงหลัง พอหันกลับมามองหน้าสบตากันอีกรอบสายตาที่จ้องมองตรงมาพร้อมรอยยิ้มและพยักหน้าน้อยๆแทนคำตอบ ก็ทำให้หัวใจของคนมองเต้นตึกตักรุนแรงขึ้นมาอีกรอบ...
ยังดีที่ตอนเดินออกมาจากร้านไม่ลืมที่จะแขวนป้าย และปิดล็อคร้าน เนื่องจากในหัวตอนนี้มันสับสนปั่นป่วน ไม่อยากคาดหวังแต่เหมือนบังคับตัวเองไม่ได้ เพราะคำบางคำตั้งแต่ครั้งเก่าก่อนยังคงติดอยู่ในความทรงจำ ‘กู ไม่ ชอบ ตุ๊ด’ (บร้ะ!! ก็ไม่ใช่นี่หว่า) แต่ว่าเหอะ...ใครก็ได้ช่วยเอาภาพรอยยิ้มของไอ้คิงคองออกไปจากหัวไอ้เข้มทีเหอะครับ หวังว่าคืนนี้คงไม่ตามมาเข้าฝันหลอกหลอนอีกนะ!! :serius2:
=============>รับกาแฟอีกซักแก้วไหมเจ้าค่ะ อิอิ
:กอด1: หายหน้าหา่ยตาไปนานหลาย เนื่องจากร้านกาแฟปิดช่วงวันหยุด ก๊ากกกกกก ( :z6: นี่มันข้ออ้างชัดๆ)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามเจ้าค่ะ
แก้วกลมยินดีให้บริการ หวานมาก หวานน้อย หวานกำลังดี อิอิ
แล้วแต่ชอบเจ้าค่ะ o1
-
^
^
^
จิ้มจึก
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่แรร์ไปไป๊ อย่ามาเนียนกินฟรีร้านน้องแว่นของข้าพเจ้าหนา
ชิชะ :m14:
-
ลาเต้เย็นหวานน้อย แก้วนึงค่ะ ค่าอดนอนเมื่อคืน
ตอนนี้ ตาเป็นหมีแพนด้า ตามดาด้าไปติด ๆ แล้ว
กรรม ริวรอยรอบดวงตาของฉัน กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
-
ขอแบบเข้มๆ ให้คิงคองกินแล้วล้มตึง :o8:
-
ขอม็อคค่าซักแก้วได้ป่าวคะ อิอิ
-
จัดมาอีกได้ป่ะ
กำลังอินเลยเนี่ย
:o8:
-
แอบมีใจให้กันและกันแต่ก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง อิอิ รีบๆเข้าล่ะเดี๋ยวน้องแว่นโดนงาบไปก่อน
-
เราขอเอสเปรสโซ่นะ
เข้มถึงใจ
55555
-
:กอด1:ขอเอสเปรสโซ่แก้วนึง
:L1:
-
แรร์แอบมีใจให้พี่แว่นล่ะสิ
ขอคาปูชิโน่ปั่นค่ะ :กอด1:
-
อั้นนล้ะ ! ฮ่าๆ
ดูท่ามดจะขึ้นเพราะสายตาแรร์ ก๊ากก
ชอบคะน่ารักดี ฮาด้วย หนูแว่นนนน
เสน่ห์แรงนะเรา เหมือนฝุ่นจะเล็งๆไงไม่รู้(คิดไปเองป่าวหว่า 55)
รออ่านตอนต่อไปจ้า +1 ให้นะคะ สู้ๆ :L2:
-
ขอไอซ์คาราเมลแก้วนึงง
ขอแบบหวานๆๆ :o8:
เหมือนต่างฝ่ายต่างก็มีใจให้กันเนอะ
-
ขอเบิ้ล หลายๆ เเก้วเลยได้มัยยยครับบ ว่าแต่ไม่มีกาแฟเเจกฟรีเหมือนสตาร์บัค หรอครับบบ อิอิอิ จะไป ต่อเเถวรอ
เอาเล้วไง ต่างฝ่ายเริ่ม มีใจให้กันเเล้ว
ชอบบ กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เปลี่ยนใจจากหมี มาโฉบลักพาตัวน้องแว่นไปไว้ในอ้อมใจเจ๊ได้ไหมจ๊ะ :m20:
-
ขอเข้มๆหวานๆมันๆ 2 คนค่ะ เอ้ย!!!! 2 แก้วค่า~~ :haun5:
-
อิอิ ... แอบซุ่มอ่านของพี่ด้า มาสองเรื่องแล้วค่ะ ติดใจมาก
แอบมาเห็นเรื่องนี้กำลังออนแอร์ ก็เลยรีบเข้ามาสนับสนุน
สองเรื่องนั้นหวานจนสำลักน้ำตาล เบาหวานขึ้น
เลยมารอลุ้นเรื่องนี้ว่าจะหวานสู้สองเรื่องนั้นได้รึเปล่า
สนุกค่ะน้องแว่นกับพี่แรร์ ><,,
แอบหวานปนฮา
เอาใจช่วยนะค่ะ
แอบมาปูฟูกนุ่มๆรอเหมือนกันค่ะ ^^
:z1:
-
กระโดดงับเจ้ :laugh: ก่อนเสิร์ฟกาแฟตามใบสั่งเจ้าค่ะ
เริ่มที่แก้วแรก ลาเต้ของคุณจงกลนีเจ้าค่ะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/6144d933.jpg)
ใช้ครีมลดริ้วรอยตราหมีแพนด้าวิ้ง~~ ซิเจ้าค่ะ รับรองตาใสวิ้งๆ :m13:
มอคค่าของคุณ Nus@nT@R@ เจ้าค่ะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/d54d5881.jpg)
กินกาแฟรสเดียวกันเลย :o8: เพื่อความปรองดองไม่แย่งกัน ด้าจะเสียสละกินวิปครีมให้นะเจ้าค่ะ :laugh3:
เอสเปรสโซ่ของคุณ Wins_Sha กับคุณ roseen เจ้่าค่ะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/espressoconpanna.jpg)
แก้วนี้เสิร์ฟพร้อมแจกหลอดคนละอัน ใครจิ้มหลอดเร็วกว่าได้เปรียบนะเออ :laugh:
คาปูชิโนปั่นของคุณ ~DosTresCuatro~ เจ้่าค่ะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/6a5536f6.jpg)
:กอด1: โอบกอดพร้อมกับกระซิบเบาๆ "คาปูแก้วนี้ราคา....฿" :laugh3:
ไอซ์คาราเมลของคุณ Margarin_Butter เจ้่าค่ะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/icecaramellatte.jpg)
รับรองว่าหวานเย็นชื่นจายยยยย แน่นอนเจ้าค่ะ :z1:
จัดมาอีกได้ป่ะ
กำลังอินเลยเนี่ย
:o8:
:m26: กำลังจัดที่ทาง เอ๊ย!! จัดร้านให้เข้าที่เข้าทาง(ไอ้แว่น) กรุณารอซักระยะ จะเปิดร้านเจ้าค่ะ :impress2:
แอบมีใจให้กันและกันแต่ก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง อิอิ รีบๆเข้าล่ะเดี๋ยวน้องแว่นโดนงาบไปก่อน
ไอ้แว่น...มันมี....คิงคอง....มาคุม!! ก๊ากกกกกกก คิงคองอาฆาตด้วยนะเออ
ขอแบบเข้มๆ ให้คิงคองกินแล้วล้มตึง :o8:
คิงคองมุมตึก ใช่จะล้มง่ายๆด้วยกาแฟเพียงแก้วเดียว ต้องดักตีหัวแล้วลากเข้าร้าน ก๊ากกกกกกกก จากนั้นก็......นู๋มิรู้ววววววว์ :jul3:
ขอเข้มๆหวานๆมันๆ 2 คนค่ะ เอ้ย!!!! 2 แก้วค่า~~ :haun5:
กาแฟที่แว่นเข้มชงรับรองว่า'เข้มกลมกล่อม'แน่นอนเจ้าค่ะ อิอิ รอปรุงให้รสซักครู่นะเจ้่าค่ะ :z1:
อั้นนล้ะ ! ฮ่าๆ
ดูท่ามดจะขึ้นเพราะสายตาแรร์ ก๊ากก
ชอบคะน่ารักดี ฮาด้วย หนูแว่นนนน
เสน่ห์แรงนะเรา เหมือนฝุ่นจะเล็งๆไงไม่รู้(คิดไปเองป่าวหว่า 55)
รออ่านตอนต่อไปจ้า +1 ให้นะคะ สู้ๆ :L2:
ช่วงนั้นอิพี่แรร์อาจจะกำลัง...เมากาแฟอยู่ก็เป็นได้ อิอิ
ฝุ่นผงที่ไหนมี๊ :haun5:
ขอเบิ้ล หลายๆ เเก้วเลยได้มัยยยครับบ ว่าแต่ไม่มีกาแฟเเจกฟรีเหมือนสตาร์บัค หรอครับบบ อิอิอิ จะไป ต่อเเถวรอ
กาแฟฟรี!!..ไปต่อแถวโน่นเร้ยยยยย ร้านแก้วกลมยังจนมิได้มีสาขามากนักเหมือนตาบักนะ :m15:
เอาล่ะโปรฯพิเศษ...ซื้อกาแฟวันนี้เป็นหนี้ได้ถึงปีหน้า(ดอกเบี้ยร้อยละ 30) คนกันเอ๊งงงงงง หึหึ
อิอิ ... แอบซุ่มอ่านของพี่ด้า มาสองเรื่องแล้วค่ะ ติดใจมาก
แอบมาเห็นเรื่องนี้กำลังออนแอร์ ก็เลยรีบเข้ามาสนับสนุน
สองเรื่องนั้นหวานจนสำลักน้ำตาล เบาหวานขึ้น
เลยมารอลุ้นเรื่องนี้ว่าจะหวานสู้สองเรื่องนั้นได้รึเปล่า
สนุกค่ะน้องแว่นกับพี่แรร์ ><,,
แอบหวานปนฮา
เอาใจช่วยนะค่ะ
แอบมาปูฟูกนุ่มๆรอเหมือนกันค่ะ ^^
:z1:
อิอิ ในที่สุดแก้วกลมก็มีคนเฝ้าร้านให้ ไม่ต้องพึ่งพี่ยอดยามอีกต่อไป แถมมีอุปกรณ์พร้อม - -b เดี๋ยวเลี้ยงชอคแล็ตเย็นแก้วหนึ่งเป็นค่าจ้างไปนะ :laugh:
ช่วงนี้..ฝนตก น้ำท่วม และไฟดับ ร้านก็เลยยังมิเปิด :serius2:
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม ก่อนลุกออกไปจากร้านอย่าลืมจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์ด้วยนะเจ้าค่ะ o11 ก๊ากกกกกกกก
แล้วเจอกันร้านตอนเปิดค่ะ o8
-
ขอบคุณนะคะ สำหรับตอนใหม่ ดาด้า มีเสิร์ฟกาเเฟด้วย โฮะๆๆ ขอมั่งได้เปล่า เอามอคค่าใส่ ช็อคชิพ เพิ่มวิปฯช็อค + หัวใจใส่ความรัก กรั๊กกกก จะอ้วกเปล่าเนี่ย พี่เเร์ น่ารัก 55++น้องเข้มจะฝันร้ายจริงเหรอ ไม่ใช่ฝันดีเหรอ หึหึหึ +1 นะ รอตอนต่อไปด้วย
-
ชอบเรื่องนี้จังเลย อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป จะติดตามต่อไปเช่นเดิมนะ
-
จะทำเป็น"เข้ม"กลบเกลื่อนกันอีกนานมั้ย คนอ่านเขินแทน ฮ่าๆๆๆ
น่ารักดีค่ะ อ่านแล้วอยากกินช็อคโกแลตเย็นขึ้นมาทันที ^^
-
#..ทีละเล็กทีละน้อย
"....เข้ม..."
"ไอ้พี่เข้มโว้ย!!" เสียงตะโกนใช่เบาที่ข้างหูทำเอาคนที่กำลังนั่งเหม่อเอามือเท้าคางสะดุ้ง เสียหลักศอกที่ยันอยู่กับโต๊ะพลาดจนหน้าแทบจะทิ่มลงไปบนเคานท์เตอร์ ...พอกันกลับไปมองเจ้าของเสียงก็พบน้องสาวกำลังยืนเอามือเท้าเอวหน้าโหดอยู่ข้างๆ ...ตะโกนใส่หูพี่มันทำไมวุ้ย
"อะไรขิง เรียกซะเสียงดัง เกิดลูกค้าเข้ามาคงได้วิ่งหนีไปพอดี" ไอ้เข้มแกล้งเก๊กมาดขรึมใส่
"ลูกค้าน่ะมาโน่นแล้วพี่ ขิงก็จดออร์เดอร์ให้แล้ว มัวเหม่ออยู่ได้" อ้าวเวร!! มาตั้งกะเมื่อไร ไม่เห็นได้ยินเสียงกระดิ่งหน้าร้านเลยฟะ
พอหยิบใบจดออร์เดอร์ขึ้นมาดูก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองหน้าเจ้าของกาแฟถ้วยแรกของตอนบ่าย แล้ว....ก็ต้องมีอันเป็นไป เย้ย!! ไม่ใช่ดิ มีเหตุให้เจ้าของร้านกาแฟต้องใจหล่นวูบกระเด้งกระเด็นกระดอนไปมา(เว่อร์ได้อีกเหอะ) เพราะไอ้เจ้าของกาแฟแก้วนี้ มันเป็นคนๆเดียวกับคนที่ทำให้ไอ้เข้มต้องมานั่งถอนหายใจทิ้งตั้งแต่เช้า ก็หลังจากวันที่เกิดอุบัติเหตุกาแฟราดตัวมันวันนั้น...พอได้ของที่ต้องการแล้ว มันก็หายไป หายหัวไปเลย แน่ล่ะ....ก็ที่นี่เป็นแค่ร้านกาแฟ แค่เดินมาซื้อ จ่ายเงิน แล้วก็ถือแก้วแล้วเดินจากไป จะเอาที่ไหนมาผูกพันในเมื่อมันเป็นการซื้อขายขาด แล้ว....วันนี้มันมานั่งยิ้มแบบเดิมทำไม....!!
สายตาสองคู่กำลังมองสบกัน คนหนึ่งยืนหน้างออยู่หลังเคานท์เตอร์ ส่วนอีกคนกำลังนั่งอมยิ้มน่าหมั่นไส้อยู่ตรงโต๊ะเล็กๆข้างในสุดของร้าน แม้จะอยู่ในระยะไกลจนไม่อาจรับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร แต่สิ่งที่ได้ยินชัดเจนก็คือ...เสียงหัวใจตัวเองกำลังเต้นรัว...บ้าไปแล้วจะมือสั่นทำไมวะ!!
"ขิงจะไปเรียนแล้วนะ พี่เข้มอยู่คนเดียวได้เปล่า" เสียงเรียกของน้องสาวเหมือนระฆังหมดยก ช่วยเรียกให้สติกลับมาอยู่ที่ถ้วยตวงส่วนผสมกาแฟตรงหน้า
"อยู่ได้ดิ แล้วตอนเย็นจะเข้ามาร้านอีกรึเปล่า" คำตอบที่ได้คืออาการส่ายหน้าคล้ายเบื่อหน่ายพร้อมกับถอดผ้ากันเปื้อนหวานแหววของตัวเองออก
"วันนี้คงกลับบ้านเลย มีรายงานต้องส่งน่ะ พี่...ไม่เป็นไรแน่นะ" ไอ้ขิงยังขมวดคิ้วมองมาอย่างสงสัย
"เออน่า ไปเถอะ เดี๋ยวก็สายหรอก" ยื่นมือ(ที่เปื้อน)ไปขยี้หัวน้องสาว แล้วจับโยกไปมา จนไอ้ขิงหันมามองตาเขียวเพราะรู้ทันนั่นแหละถึงได้โดนปัดมือออก เสียงหัวเราะเบาๆตามหลังน้องสาวพร้อมกับโบกไม้โบกมือส่ง รอจนน้องเดินลับสายตาไปกาแฟที่กำลังคนอยู่ก็ได้ที่เสร็จพอดีพร้อมเสิร์ฟ
ใช่ว่าจะไม่เคยอยู่เฝ้าร้านกาแฟคนเดียว
ใช่ว่าจะไม่เคยยกกาแฟไปเสิร์ฟด้วยตัวเองซะเมื่อไร
แล้วทำไม....ใจมันสั่นๆ ไม่ใช่ความกลัวแน่ๆ รอยยิ้มของไอ้คุณลูกค้าที่หายหน้าไปหลายวันนั่นแหละ...อันตราย...สายตาที่มองตรงมาอีก ...มันไม่คิดจะมองบรรยากาศรอบๆตัวบ้างรึไง เกิดเดินสะดุดขาตัวเองหัวทิ่ม กาแฟหกรดบนหัวมันขึ้นมาอีกล่ะ....ซวยซิครานี้ เจอตามอาฆาตถึงชาติหน้าแหงมๆ
"กาแฟที่สั่งได้แล้ว" ห้วนได้อีกเหอะ...นี่ถ้าไอ้ขิงอยู่พี่มันคงโดนค้อนเข้าให้แน่แท้ แล้วพอวางแก้วปุ๊บไอ้เข้มก็หมุนตัวกะเดินกลับไปนั่งเฝ้าเคานท์เตอร์ทันทีทันใด แต่...
"ดูว่างๆนี่ นั่งคุยกันก่อนดิ" จะเรียกทำไมวะครับไอ้คุณลูกค้ากิตติมศักดิ์ นี่ถิ่นใครให้มันรู้ซะบ้างอย่ามาทำเสียงดุใส่นะเว้ยเฮ้ย แล้วก็ไม่ได้ว่างถึงขนาดจะมานั่งเซอร์วิสลูกค้าทุกโต๊ะด้วย(ได้ข่าวว่าตอนนี้มีอยู่โต๊ะเดียว และคนเดียวในร้าน)
"นี่ร้านกาแฟ ไม่ใช่ร้านเครื่องดื่มแบบมีเด็กนั่งดริงค์เว้ย" ไอ้คุณลูกค้าที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นจรดริมฝีปาก หยุดชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วมองเหมือนกับว่าแปลกใจอะไรนักหนา
"หน้าตาแบบนี้เป็นได้ด้วยรึ?" ฮ่วย!! ไอ้นี่มันจะมากินกาแฟหรือมาหาเรื่องฟะ เดี๋ยวปั๊ดเอาหัวมาลองความแข็งของถาดซะนี่ ..ไม่เข้าใจทั้งที่ปากมันแบบนี้ไอ้เข้มยังใจเต้นไปได้ สงสัยจะเพี้ยน
กรุ๊งกริ๊ง ยังไม่ทันจะได้หย่อนตัวลงนั่ง เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่ที่ประตูสั่นบ่งบอกให้รู้ว่ามีลูกค้าอีกรายหลงเข้ามาร้านกาแฟตอนบ่ายแก่ๆแบบนี้ พอหันไปมองก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย ก็ใบหน้าของคนที่เดินเข้ามามันคุ้นตาว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แน่ะ....มียิ้มให้อีก คิดจะให้ท่าไอ้เข้มรึไงคร้าบบบบ
"กลับมาแล้วครับ" ???....ใครฟะ...?? เสียงมันไม่คุ้น แต่ว่าสายตากับรอยยิ้มอารมณ์ดีแบบนี้....มันเหมือน...เด็กหนุ่มคนหนึ่ง...เมื่อหลายปีมาแล้ว...
"เฮ้ย! กันต์เหรอ? จริงอ้ะ?" ไอ้หนุ่มตรงหน้ายังคงคลี่ยิ้มตาหยี พร้อมกับพยักหน้ายืนยันคำตอบ แขนสองข้างอ้าออกตอนที่ผมเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะคว้าตัวเอาไปรัดแน่นอยู่กับอก แถมด้วยการกดจมูกลงมา ก็...เฉียดๆแก้มไปนิดหนึ่ง ถ้าไม่ยกถาดในมือบังเอาไว้ล่ะก็นะ
ไอ้หนุ่มที่กำลังลวนลามไอ้เข้มเป็นใครมาจากไหน....ย้อนไปเมื่อวันวานหลายปีมาแล้ว จากเด็กหนุ่ม'น้องกันต์' กิ๊กเก่าใสกิ๊งๆของผมเอง ตอนนี้กลายเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว เราสองเจอกันโดยบังเอิญ น้องมีปัญหากับคนในครอบครัว ผมเองก็เพิ่งแยกออกมาจากครอบครัวเพื่อมาเปิดร้าน จะยังไงก็แล้วแต่...เพราะเราสองคนมีปัญหาที่เกิดมาจากสาเหตุเดียวกัน พอเริ่มคุยกันถูกคอ ก็เริ่มพบกันบ่อยขึ้น ความสัมพันธ์จากพี่น้องอยู่ดีๆ วันหนึ่งกันต์ก็บอกว่า'ชอบ' ไม่ใช่แค่พี่ชาย แต่เป็น'ชอบ'คนๆหนึ่ง
เราเลยเริ่มคบกันตั้งแต่บัดนั้น แต่หลังจากที่น้องไปเรียน..ความห่าง ระยะทาง และเวลา มันเป็นอุปสรรคมากมายมากกว่าที่คิด ใครที่ทนผ่านไปได้ ผมคนหนึ่งที่จะยอมยกนิ้วโป้งให้สองข้างแล้วตะโกนบอกเลยว่า 'เยี่ยมมาก คุณได้ผ่านการทดสอบแล้ว'
ผมเข้าใจว่าตอนนั้นน้องยังเด็กมากที่จะต้องมาแบกรับความสัมพันธ์ภายใต้เงื่อนไขอะไรเหล่านั้น...มันหนักไป ...และผม..ก็กลัวเหลือเกินที่จะต้องผิดหวัง หากต้องถลำลึกลงไปมากกว่านี้ ถึงได้เว้นระยะห่างจิกหัวตัวเองกลับมายืนตรงกลางทาง ปล่อยให้เวลามันพิสูจน์ทุกสิ่งไปตามทิศทางอย่างที่มันควรจะเป็น
"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นบอก" น้องกันต์ทำเสียง 'หึ' ในลำคอ เพิ่งสังเกตว่าตอนนี้ตัวสูงกว่าแล้ว แรงก็เยอะ กอดทีกระดูกแทบแหลก
"ผมเดินผ่านมาตั้งแต่เมื่อวาน ว่าจะแวะเข้ามาเซอร์ไพรส์ แต่ป้ายหน้าร้านเป็น 'close' นะ"
"ตอนไหนฟะ" ไอ้นี่ก็ยืนคิดไม่ได้รู้ตัวเลยว่ายังอยู่ในอ้อมกอดผู้ชายด้วยกัน หน้าร้านก็เป็นกระจก แถมยังมีผู้ร่วมชมฉากสวีทอยู่อีกคน จนได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังสำลักโก่งคอไอแบบเอาเป็นเอาตายอยู่ข้างหลัง ไอ้เข้มถึงได้นึกได้แล้วดันตัวออกมาจากอ้อมแขนกิ๊กเก่า แล้วหันมาขมวดคิ้วมองคุณลูกค้าเพียงคนเดียวในร้าน
"ตายไหม?" ไอ้คุณลูกค้ามองตรงมา แต่สายตาไม่เหมือนตอนแรกแล้ว เหมือนกับไปโกรธใครมาซักชาติ ...เหมือน....ตอนที่โดนตามล่าครั้งเก่าก่อน...ไปทำไรให้มันโกรธอีกวะ อุตส่าห์ทำเป็นเนียนลืมเรื่องคดีเก่าแล้วนะ...อย่ามามองไอ้เข้มด้วยสายตาพิศวาสซาตานแบบนั้น(น่ากลัวเว้ย!!)
"ขอน้ำเปล่า!!" สำลักเองนะ..แล้วมันจะมาทำเสียงดุ หน้าโหดเพื่อ....??
"วันนี้ร้านปิดกี่โมงครับ ทานข้าวกันนะ" ไอ้คุณน้องกันต์ก็ยังคงลั้นลา แม้จะยอมคลายอ้อมแขนจากตัว แต่ก็ยังไม่ยอมถอยออกห่าง ส่งสายตาออดอ้อนหากแต่แฝงไปด้วยความเอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิดมาให้
"แค่กๆ" เสียงไอ้คนข้างหลังก็ยังคงกระหน่ำไอแบบเอาเป็นเอาตายคล้ายลูกกระเดือกจะกระเด็นกระดอนออกมาข้างนอกได้ยังงั้น
"เออ..เดี๋ยวนะ ไม่ซิ วันนี้ต้องอยู่เก็บร้านด้วย แล้ว...." ยังไม่ทันพูดจบ โทรศัพท์มือถือของน้องกันต์ก็ดังขึ้นเสียก่อน ชื่อที่ขึ้นบนจอเป็นใครไม่รู้มองไม่เห็นแต่ดูเหมือนเจ้าของโทรศัพท์จะขมวดคิ้วพร้อมกับถอนหายใจอีกหนึ่งเฮือกก่อนจะกดรับ และด้วยความมีมารยาท ไอ้เข้มก็เลยต้องเดินเลี่ยงไปอีกทาง...ประเด็นคือมีสายตาอาฆาตคู่หนึ่งกำลังเพ่งมาทางนี้ คล้ายจะโดนฆาตกรรมในไม่ช้า ถ้าไม่ได้เอาน้ำเปล่าไปเสิร์ฟให้..ไอ้คุณชายคิงคอง
หมับ!!
"เย้ย!! อะไร?" ตกใจดิครับท่าน พอยกแก้วน้ำเปล่าไปให้ไอ้คุณชายแทนที่มันจะคว้าแก้ว ดันคว้าข้อมือคนเสิร์ฟซะงั้น ไม่หนำใจยังจ้องมองมายังกับจะกินเลือดกินเนื้อ มืออีกข้างที่ว่างล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ...อย่าบอกนะ..ว่าจะเอาอาวุธสังหารออกมา....แว้กกกกกกกกก!!
"เก็บร้านเสร็จแล้วโทรหาด้วย ไม่งั้น..." อาวุธสังหารที่ว่าเป็นกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่ยัดเยียดใส่มือแทนที่จะเป็นมีดหรือปืนพก มาพร้อมกับสายตาข่มขู่และท่าทางที่ยกนิ้วปาดคอตัวเอง ก่อนจะลุกพรวดแล้วเดินออกไปจากร้านหน้าตาเฉย....!
"ดะ..เดี๋ยว..." เฮ้ย!!! ค่ากาแฟล่ะครับท่าน นามบัตรมันจ่ายหนี้ตามกฎหมายไม่ได้โว้ยยยยยย
แล้ว....โทรหา!?...ทำไมต้องโทรหาด้วยฟะ....กลับมาก่อน ไอ้บ้าาาาาาาา ไอ้เข้มงง!!
===========>รับกาแฟเย็นๆซักแก้วไหมค่ะ o18
อิอิ..เพิ่งได้ฤกษ์เปิดร้าน หยุดนานจนลืม ขาดรายได้ กรั่กๆ
ขอบพระคุณลูกค้าทุกท่านที่เข้ามาอุดหนุนเจ้าค่ะ
กาแฟแก้วกลมพร้อมเปิดให้บริการ คึคึ
: 222222:
-
น้องเข้มบ้า จะงงทำไมเล่า
แหมๆๆๆๆๆๆๆๆ ก็แบบว่าๆ แบบว่า...... :-[
ไอ้บ้านั่น เค้าอยากจะเป็นกันและกันของน้องเข้มแต่เลือกวิธีการได้น่าด่า...เหมือนเด็กที่ชอบแกล้งคนที่ชอบไง :m20:
-
กรี๊ดดดดดดด อะ น้องกันต์ใครไม่รู้ ไม่สน รู้เเต่ว่า ชอบพี่เเรร์ เเบบนี้เเหละค่ะ พี่ขา เอากฏ "คาร์ลมาร์กซ์"ไปใช้เลย คริคริ เต็มที่ คนเเต่งมัวเเต่ไปกินขนมอยู่อะจิ ไม่ยอมมาเปิดร้าน ฮี่ฮี่ฮี่
-
^
^
^
:z13:
จิ้มตูดนุ่น ทะลุขึ้นไปหาดาด้า
แหม จะจีบทั้งทีมีปาดคงปาดคอนะอิพี่แรร์ แน่จริงแข่งจีบกะเด็กดิ อิอิ :laugh:
-
:กอด1: :กอด1:
-
เข้ามากรี๊ดดดดดดดดดด
เข้มอะ อย่าเอ๋อให้มันมากสิจ๊ะ
นามบัตรน่ะมีเบอร์โทรให้โทรไปทวงค่ากาแฟไง 555555
-
แรร์หึงอะดิ เค้ารู้น่ะ
o18 o18
-
กริ๊ดด พี่แรร์=ฮิตเลอร์ มีการบังคับให้โทรด้วยอ่ะ บร้าที่สุด :o8:
แล้วแบบนี้แว่นจะเลือกใครดี แต่ยังไงเค้าก็เชียร์พี่คิงคองเท่าน้าน :laugh:
-
ได้เข้ามาอ่านเรื่องใหม่ของหนูด้าอย่างจริงๆจังๆซะที สองครั้งที่ผ่านมากำลังอ่านได้ครึ่งๆ
มีเหตุให้ต้องวางกลางคันทุกที กาแฟร้านนี้หน้าตาดีมีสกุลทุกแก้ว ต้องมากินบ่อยๆ
แล้วเปลี่ยนรสชาติทุกครั้งไปดีกว่า ได้กินครบทุกรส
นายเข้ม(ที่ไม่เข้มดังชื่อ..มั้ง)กิ๊กเก่าก็กลับมา คนใหม่ก็มาแรง ดวงคู่กำลังเปล่งรังสีเจิดจ้า
-
ปากบอกว่าไม่ชอบแต่ก็เห็นได้ทุกรายเนอะ +1
-
ยังไงก็ต้องโทรอยู่แล้ว เนอะ ก็อยากได้ยินเสียงนี่ เอ้ย ก็อยากได้ค่ากาแฟนิี่ หุหุ
-
หึงเค้าอะดี๊ตัวเอง
:laugh:
หึงโหดซะด้วย พี่เข้มโดนแน่
คนแต่ง เค้ากินกาแฟไม่ได้
ขอน้ำสตอแทนได้ป่ะ
-
โหหหหห
ท่าทางแรร์จะหึงน่าดูชม
เข้มแย่แน่ๆๆเลยเจอศึกสองด้าน
-
:fox2:มีกิ๊กเก่ากลับมาให้คนอ่านกิ๊วก๊าวซะแล้ว
นู๋เข้มสู้ๆ
-
หึงเค้าล่ะสิ
กินฟรีไม่พอยังบังคับให้โทรอีก
พี่เข้มโทรเลยโทรไปทวงค่ากาแฟ :laugh:
:กอด1:+1ค่ะคุณด้าคาปูปั่นเหมือนเดิม(ของเก่าติดไว้ก่อนนะคะ)
-
^
^
^
จิ้มจึกๆน้องหนึ่ง
เจ้าของทุนตั้งร้านแถวนี้ไปตามพี่นุ่นมาทวงหนี้ค่ะ
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แว่นเข้มน่ารักเน้ออออออออออ >///////<
-
กรี๊ด!!!!!!!!!!!
กอดกับแฟนเก่า ต่อหน้าว่าที่แฟนด้วยเหรอคะ
555 คาปูชิโน ปั่นราดวิปปิ้งครีมกับเมเปิ้ลคาราเมล แก้วนึงด้วยนะคะที่รัก
-
ว่าแต่ว่าพี่แรร์ เป็นพระเอกใช่มั้ย
หรือว่าเป็นนายเอก
ขอกาแฟดับความหื่นด้วยค่ะ
-
พี่คิงคอง มีหึงนะมีหึงง
พี่แว่น อย่าเอ๋อมากก
โทรไปสะ โทรไปคุย เอ๋ย โทรไปทวงค่ากาแฟ
+1 ค่าาาาาา :L2:
-
:เฮ้อ:ยังไม่รู้ตัวอีกว่างานเข้า
-
งานเข้ามั๊ยนะ
-
ขากไอเสือ มาไอหมี..ตอนนี้ ไอคิงคอง o18
(พี่ด้าชอบสัตว์ถึกๆๆหรอค่ะ :laugh:)แต่ก็น่ารักอ่ะ.... :impress2:
แหมๆๆๆๆๆ มีแอบโหด หน้าเหี้ยมนะพี่คิงคอง..
ส่วนน้องกันต์ อึมมมมม จะรอดูต่อไป คิดว่าคงเป็นคู่รอง :m28:ใช่ปะ
พี่คิงคองก็นะ...ให้เบอร์นะค่ะไม่ได้มาเรียกเก็บหนี้สิน o18 เดี๋ยวกระต่ายเข้ม ตื่นตูมกันพอดี :laugh: :laugh:
ปอลิง ขอดับเบิ้ลชอร์ต เอ็กเพรชโซ นะค่ะ (แยกนม กับน้ำตาล) :z1: :z1:
-
หูยยย สถานการณ์แบบนี้พี่ชอบมากกกกกก 5555
มีหนุ่ม ๆ มารุมแย่ง +1 เลยจ้า
-
พี่เข้มมีกิ๊กด้วยเหรอเนี่ย
พี่แรร์ท่าจะต้องตื้อหน่อยแล้วล่ะเนี่ย
-
รอตอนใหม่อยู่นะครับ
-
รู้สึกว่า จะมีการหึงหวงเกิดขึ้น :laugh:
อยากอ่านตอนใหม่ ไวๆ :m15:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ฉึก ฉึก พี่ด้า!!! ... ไม่มีไรทักทาย อิอิ :call:
พี่เข้มน่ะ แอบมีกิ๊กเก่าวัยใสซะด้วย ทีนี้พี่แรร์จะทำไง? ห้าาาาา
มีแอบหึงด้วย แถมยังเต๊ะท่าให้เบอร์ชักหมั่นพี่แรร์แระ
คิดถึงพี่ด้าสวดจายยยย
ปล. สงสัยฟูกที่นอนรอจะนุ่มนิ่มไปแฮะ พี่ด้ามาเมื่อไรยังบ่ฮู๊!!
-
มาแปะไว้ก่อนนะ ยังไม่ได้อ่านเลย
ตามอ่านของเก่าหัวฟู
แต่ของใหม่ก็อยากอ่าน
แอร๊ยยยยยย เดี๋ยวจะเข้ามาอ่านจ้า
-
ชอบชื่อพระเอกดีจังแปลกแตเท่ดี แรร์ แสดงว่าหายากนะ เข้มโชคดีแล้วละ 555
มาติดตามด้วยอีกคนครับ กลายเป็น FC ลับๆ ของคุณคนเขียนไปแล้ว เหอๆ
เรื่องนี้ขอกัดกันเยอะๆหน่อยนะครับ เรื่องก่อนๆเล่นเอาทะเลหวาน น้ำเชื่อมขมปี๋กันไปเลยทีเดียว 555
-
ตกมาถึงนี่เลยหรอ ไอ้เราก็หาตั้งนาน ดันๆๆๆๆ
-
เข้มจ๋าาาาาาาาาาาาาาาาา ค่ากาแฟ เมือไรจะไปเอา เเรร์รอนานเเล้วนะ เเรร์บอกว่ามาเอาช้าเพิ่มดอกนะ
-
ชอบชื่อพระเอกดีจังแปลกแตเท่ดี แรร์ แสดงว่าหายากนะ เข้มโชคดีแล้วละ 555
มาติดตามด้วยอีกคนครับ กลายเป็น FC ลับๆ ของคุณคนเขียนไปแล้ว เหอๆ
เรื่องนี้ขอกัดกันเยอะๆหน่อยนะครับ เรื่องก่อนๆเล่นเอาทะเลหวาน น้ำเชื่อมขมปี๋กันไปเลยทีเดียว 555
ยินดีตอนรับลูกค้าใหม่ของร้านกาแฟ แก้วกลมยินดีให้บริการ อิอิ
ด้าก็เป็น FC ลึกลับของคุณคนเม้นท์ไปแล้ว :haun5:
เข้มจ๋าาาาาาาาาาาาาาาาา ค่ากาแฟ เมือไรจะไปเอา เเรร์รอนานเเล้วนะ เเรร์บอกว่ามาเอาช้าเพิ่มดอกนะ
ได้ข่าวว่าไอ้คุณแรร์มันติดหนี้ไม่ใช่เรอะ ยังจะมาคิดดอก เดี๊ยะ!! o12
ขอบพระคุณทุกท่านที่อุดหนุนกาแฟแก้วกลม ขอเวลาเปิดทำการอีกครั้งซัก 2-3 วัน :jul3:
คิดถึงลูกค้าทุกท่านมากมาย ใครที่เดินออกไปตัวเปล่ากลับมาจ่ายตังค์ด้วย
คิดดอกจดบัญชีดำก่อน เดี๋ยวให้เจ้าของร้านไปทวงรายตัว กรั่กๆ
(ได้ข่าวว่ายังไม่ได้กฤษ์เปิดร้านรอบหน้า วิ่งตัวพลิ้วไปผลิตก่อนนะ :oni1:)
-
อาไรๆกันเนี้ย ร้านกาเเฟร้านนี้ เห็นว่าขายกาเเฟเเก้วละพัน เลยเปิดวัน เว้น4-5วัน หรอ
เมือไรจะเปิดครับบ ลุกค้าเต็มหน้าร้านเเล้ว
-
#ผูกมัด
แม้ว่าแอร์ข้างในรถจะเย็นฉ่ำ แต่ในใจเจ้าของรถกำลังร้อนรนปลายนิ้วเคาะเป็นจังหวะบนพวงมาลัยรถ สายตามองตรงไปยังประตูกระจกของตึก พร้อมกับเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือสลับกับโทรศัพท์เป็นระยะ ...กำลัง'รอ'สายจากใครบางคน จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่โทรมา จะให้ไปลากตัวออกมารึไงนะ...แล้ว...ทำไมจะต้องหงุดหงิดขนาดนี้ด้วยฟะ..ไอ้คุณแรร์
ภาพเมื่อตอนบ่าย..ยิ่งคิดถึงมันก็ยิ่งหงุดหงิด ไม่เข้าใจว่าทำไม แต่อยากจะเข้าไปกระชากตัวไอ้ลิงแว่นนั่นออกมาจากอ้อมกอดของคนแปลกหน้า กอดกันกลมขนาดนั้นคนก็มอง ไม่สนใจสายตาคนอื่นไม่เท่าไรไอ้ที่ทำท่าเหมือนจะไม่ปล่อยนี่ซิ!! ไอ้แว่นก็เหมือนกันไม่รู้สึกอะไรบ้างรึไงฟะ ไม่รู้ตัวรึไงว่าร้านเป็นกระจก แถมมีลูกค้านั่งอยู่ด้วยอีกคน
หรือ'ไม่สนใจ' ....นี่ล่ะมั้งสาเหตุที่หงุดหงิดอยู่
หรือไม่ก็เป็นเพราะอยากรู้ว่า...ไอ้คนแปลกหน้าผู้กล้าหาญคนนั้น มันเป็นใคร??
ครืด ครืด
โทรศัพท์ที่วางนิ่งอยู่นานสั่นเป็นจังหวะ เบอร์ที่โชว์บนหน้าจอเป็นเลขสิบหลักแทนที่จะเป็นชื่อคนรู้จัก ริมฝีปากคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะกดปุ่มรับสาย ..ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าใครโทรมา เพราะไอ้คนโทรมันยืนทำหน้าเอ๋ออยู่หน้าตึก
"ว่าไง?" กดรับโทรศัพท์ แต่สายตามองตรงไปยังหน้าตึก ไอ้ลิงแว่นกำลังยืนทำหน้าเอ๋อ เหมือนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเบอร์ให้แน่ใจอีกครั้ง แล้วค่อยเอากลับไปแนบหูตัวเองอีกรอบ
"ลืมจ่ายค่ากาแฟป่ะครับ ไอ้คุณลูกค้า" คุณลูกค้าคนที่ว่าแทบหลุดหัวเราะพรืดออกมาตอนที่ได้ยินเสียงเก๊กโหดบวกกับเจ้าตัวที่กำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ...จะว่าลืมก็ไม่ใช่หรอก ตั้งใจต่างหาก เพราะไม่งั้นจะหาเหตุอะไรให้อีกฝ่ายโทรมา จะให้ขอนามบัตรหรือเบอร์โทรเหรอ...ไม่เคยทำ...!
"เก็บร้านเสร็จยังล่ะ" ถามไปงั้นทั้งที่ก็เห็นอยู่ว่าอีกฝ่ายยืนอยู่หน้าตึกพร้อมกลับ ก็พอแกล้งทำเสียงเข้มใส่ไปแบบนั้น ไอ้แว่นมันก็ยิ้มออกมา...ยิ้มทำไมวะ ทางนี้ก็เลยยิ้มตามซิ
"เสร็จแล้ว แต่หนี้ยังไม่ลืมนะโว้ย มาคราวหน้าจะคิดดอกเบี้ย" ยังจะทวงหนี้ไม่เลิกอีกนะ
"งั้นจ่ายเลยแล้วกัน" ไอ้ลิงแว่นทำหน้าเอ๋อ ตอนที่เปิดประตูรถลงไปแล้วกวักมือเรียก...ทำเป็นเก๊กหน้านิ่งแทบตาย แต่ในใจกำลังอมยิ้มเริงร่า ตอนที่เห็นหน้าเจ้าของร้านกาแฟเหวอค้าง เม้มริมฝีปากตัวเองก่อนจะกดวางสาย แล้วเดินกระแทกเท้ามาตามคำเรียก
"ไรฟ่ะ อยู่แถวนี้ก็เรียกดิ ให้โทรอยู่ได้ เปลืองค่าโทรศัพท์!!"
"ทำเป็นงก! ขึ้นรถซิ"
"ขึ้นทำไม?" ไอ้ลิงแว่นทำหน้าเอ๋อ ขมวดคิ้วเหล่มองมาเหมือนไม่ไว้ใจ ทำยังกับว่าใครจะจับไปทำมิดีมิร้ายยังงั้น?
"ขึ้นมาก่อนเหอะน่า อย่าให้ต้องบอกอีกรอบได้ป่ะ" พูดจบก็ก้าวเข้าไปนั่งในรถ ส่งสายตาดุแกมบังคับพนักหน้าเป็นสัญญาณบอกให้ไอ้ลิงแว่นเดินอ้อมไปนั่งฝั่งข้างคนขับ เสียงถอนหายใจออกคล้ายหงุดหงิดมาพร้อมกับคำบ่นพึมพำเบาๆ 'เอาแต่ใจว่ะ' แต่ก็ยอมเดินอ้อมมานั่งประจำตำแหน่งแต่โดยดี
'ความเอาแต่ใจ' อาจเป็นของที่อยู่คู่กับนายแรร์คนนี้มาช้านานแล้วมั้ง ไอ้คุณเพื่อนปั่นก็ด่าแบบนี้บ่อยๆ ก็ไม่เห็นจะเอาแต่ใจตรงไหน ไม่เคย'บังคับ'ใครเกินสองประโยคด้วยซ้ำ แบบนั้นเขาเรียกว่าเอาแต่ใจตรงไหนกัน งั้นก็ต้องด่ากลับคนที่ชอบ'ตามใจ'ด้วยซิ ทำมาตามใจแล้วพอทางนี้ได้ใจก็หาว่าเอาแต่ใจ..ผิดตรงไหน?
"จะพาไปไหน" ผู้โดยสารที่เข้ามานั่งหายใจเงียบๆในรถได้พักใหญ่เริ่มเปิดปากถาม ตอนที่รถเลี้ยวขึ้นถนนเส้นหลัก
"พาไปจ่ายค่ากาแฟไง นั่งเฉยๆเหอะน่า" เห็นไหม? นายแรร์เอาแต่ใจตรงไหน ใจดีซิไม่ว่า ไอ้ลิงแว่นดันหันมาทำตาขวางใส่ แถมด้วยการส่งเสียงจิ๊กจั๊กเหมือนไม่พอใจ แล้วก็หันหน้าจ้องมองข้างทางแบบเอาเป็นเอาตาย ปล่อยให้โชเฟอร์เอาแต่ใจนั่งอมยิ้มอารมณ์ดีไปตลอดทาง
เสียงลมหายใจยาวเหยียดเป็นจังหวะทำให้คนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถฝ่ารถติดหันมามองตอนที่ขับรถมาถึงที่หมาย ผู้โดยสารคนที่นั่งอยู่ข้างๆคงจะเพลินจัดจนหลับไปในที่สุด บางครั้ง...แค่มีคนบางคนอยู่เคียงข้าง แม้ไม่ต้องพูดกันเลยซักคำ ก็ทำให้รู้สึกเหมือนถูกเติมเต็มได้อย่างน่าแปลก จำต้องยื่นมือไปแตะเบาๆเพื่อปลุกให้ตื่น ทั้งที่ยังอยากจะอยู่เงียบๆแบบนี้ให้นานอีกซักนิด...ทำไมวะ??
"อื้อ..อะไร?" ลิงแว่นมัวขี้ตาทำเสียงครางหงิงๆเหมือนรำคาญที่โดนรบกวนตอนหลับ
"ถึงแล้ว"
ร้านอาหารติดแม่น้ำที่ดูเหมือนจะเป็นแหล่งรวมคนเมืองที่ชอบออกมาเสาะหาของกินนอกบ้านได้เป็นอย่างดี เวลาหลังเลิกงานแบบนี้ทั้งร้านจึงแน่นขนัดไปด้วยผู้คน แต่ด้วยความที่มีสิทธิพิเศษเหนือผู้ใดอย่างนายแรร์ แม้จะไม่ต้องโทรมาจองโต๊ะก็สามารถมีโต๊ะที่วิวดีที่สุดนั่งเสมอ
"อ้าว พี่แรร์มาได้ไงครับ มาๆเข้ามาข้างในก่อน" เสียงตะโกนทักเพราะคุ้นเคยกันดี ก็ไม่เท่าไร แค่เป็นหลานของเจ้าของร้าน ต่อให้โต๊ะข้างนอกเต็มก็ยังมีที่นั่งพิเศษหลังร้านที่เงียบสงบเตรียมไว้พร้อมเสมอ
"คุณน้ายุ่งอยู่เหรอ" เจ้านัดลูกชายคนเล็กของเจ้าของร้านที่กำลังนั่งคิดราคาค่าอาหารพยักหน้า พร้อมกับบุ้ยปากไปทางในครัว ก่อนจะเหล่มองไปยังคนข้างหลัง แล้วหันกลับมาสบตาลูกพี่ลูกน้องของมันแล้วคลี่ยิ้มล้อเลียน
"เปลี่ยนคนเร็วเหมือนเดิมเลยนะพี่ คราวนี้แปลกนะ แต่น่าสน..โอ๊ย!" ยังพูดไม่ทันจบก็เจอฝ่ามือพิฆาตของญาติผู้พี่ฟาดกบาลเข้าเสียก่อน
"ยุ่ง!! ไปนั่งข้างหลังนะ เอารายการอาหารไปให้ด้วย อย่าให้ช้าล่ะ" คำสั่งหรือคำขู่ก็ไม่รู้ พอพูดจบนายแรร์ก็หันมาคว้าข้อมือลิงแว่นที่ยืนเอ๋ออยู่ข้างหลังติดมือไปด้วย ไม่สนใจเสียงเป่าปากแซวของลูกพี่ลูกน้องที่ยังยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์คอยคิดเงิน
"ไหนบอกพามาจ่ายค่ากาแฟไง" ไอ้นี่ก็เพิ่งจะมาสงสัยถาม คนเขาพามาจนถึงที่แล้วยังเอ๋อไม่เลิก ..ถึงได้ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้คนอื่นกอด ให้คนอื่นจูงมาได้โดยไม่ระวังตัว
"นี่ไงค่ากาแฟ แลกกับมื้อเย็น" หน้าตานิ่งมากเหอะพ่อคุณ บอกพร้อมกับชี้ไปที่เก้าอี้ ส่วนตัวเองก็เลื่อนเก้าอี้นั่งเรียบร้อย ไอ้ลิงแว่นทำคิ้วย่นยืนกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะเดินบ่นพึมพำไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
"ไรฟะ ไม่ได้บอกซักคำว่าหิว"
20 นาทีผ่านไป....
นี่...ขนาด...บอก....ไม่หิว....นะ....สาบานได้เหอะครับ อาหารที่วางเรียงอยู่ตรงหน้าอย่างพร้อมเพรียงเยี่ยงพาลูกค้าทั้งคณะมาเลี้ยง ขอบอกว่างานนี้ไอ้คุณแรร์ไม่ได้จับเมนูเลยซักกะติ๊ด ฝีมือไอ้ลิงแว่นที่บอกว่าไม่หิวตอนแรกนั่นแหละ กินยังกับนักโทษที่พรุ่งนี้จะโดนประหาร ตัวก็ผอมนิดเดียวกินแล้วเอาไปเก็บที่ส่วนไหนหมดวะนั่น
"ถ้ากินไม่หมดล่ะน่าดู" คำขู่เสียงต่ำรอดไรฟัน ทำให้คนที่กำลังหยิบอุปกรณ์พร้อมรบ ชะงักละสายตาจากอาหาร ก่อนจะคลี่ยิ้มที่มุมปากแล้วทำหัวเราะเสียง'หึๆ'ในลำคอ ยังกับจะประกาศตนว่าตัวเองแน่ ตัวเองเก่ง
"นี่ก็ขู่จั๊ง! ไม่ได้สั่งมากินคนเดียวนี่หว่า แต่ถ้าเจ้าภาพมื้อนี้อยากนั่งกินลมชมวิวอย่างเดียวก็ตามสบายเหอะ" พูดจบก็ตักอาหารอย่างแรกเข้าปากตัวเอง แล้วทำหน้าซาบซึ้งราวกับว่าอร่อยนักหนา จนเจ้าภาพที่ยังคงนั่งเก๊กต้องแกล้งเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อซ่อนรอยยิ้มขบขัน เพราะมันเป็นไอ้ลิงแว่นจอม'ยั่ว'โมโหมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่
"ใครเหรอ? คนที่เห็นเมื่อตอนบ่าย" นั่งนิ่งเนียนกินไปนาน กว่าที่ไอ้คุณแรร์จะตัดสินใจเอ่ยถาม เพราะยามกินนอกจากจะตั้งใจกินแบบเอาเป็นเอาตายแล้ว ไอ้ลิงแว่นมันไม่สนใจอะไรเลย ไม่แม้แต่จะปริปากบ่นตอนที่แกะเปลือกกุ้งกระเด็นไปโดนแว่นตัวเอง หรือแม้แต่ตอนที่แงะฝาหอยแล้วปลิวหลุดมือตกลงไปข้างจาน มันตั้งใจกินมากจริงๆเหอะ
"กิ๊กเก่า" ไอ้นี่ก็ตอบได้หน้าซื่อตาใสมากเหอะ
"แค่ก!ๆ อะไรนะ?" ไม่ได้สนใจนะ แต่สำลักน้ำซุปร้อนๆของต้มยำทะเลหม้อไฟต่างหาก ไอ้ลิงแว่นเหล่มองลอดแว่น ยื่นมือไปหยิบกระดาษทิชชู แล้วยกแก้วน้ำกระดกกลั้วคอก่อนจะหันมาจ้องตรงมา
"สนใจด้วยเหรอ ไหนเคยบอกไม่ชอบตุ๊....!!" ยังพูดไม่ทันจบ มันก็ทำท่าเหมือนกับกำลังตะครุบปากตัวเอง ใบหน้าที่เคยอวดเก่งตั้งแต่ตอนมากลายเป็นซีดสลดลงไปในทันที....เรื่องในตอนนั้นเอง....
"ยังจำได้ซินะ ว่าเคยทำอะไรเอาไว้" ไอ้คุณแรร์แกล้งวางช้อนข้าวลงบนจานคล้ายหมดอารมณ์กินพร้อมกับเก๊กหน้าโหด ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายส่ายหน้าไปมาทำท่าลนลานเหมือนคนใกล้ขาดใจตายก็ยิ่งสนุก นี่ถ้าไม่ติดว่าโต๊ะที่นั่งอยู่ตอนนี้อยู่หลังร้านล่ะก็ เดาได้เลยว่ามันต้องหาทางชิ่งวิ่งหนีเหมือนครานั้นอย่างแน่นอน ...ปล่อยให้วิ่งไล่จับอยู่ได้ตั้งนาน ในที่สุดก็ฆ่าตัวตายแท้ๆ ...ไอ้ลิงแว่นจอมเอ๋อ
"ขะ..ขอตัวไปห้องน้ำตอนนี้ จะทันไหม..?" แรร์แสร้งโยกตัวมาข้างหน้าใช้ศอกเท้ากับโต๊ะแล้วยกมือสองข้างมาประสานกันไว้เพื่อปกปิดรอยยิ้มขบขัน ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆแทนคำตอบ สายตามองตรงไปทางคนที่คิดว่าความผิดครั้งนั้นยังไม่ได้รับการให้อภัย
"ถ้ารู้ตัวแล้ว ก็ชดใช้มาซะดีๆ อย่าให้ต้องใช้กำลัง" คนฟังเริ่มหน้าถอดสี แต่คนพูดยังคงแอบอมยิ้มกับตัวเอง ...เจอแล้วซินะ เหตุผลที่จะผูกมัดให้อยู่หมัดจนดิ้นไม่หลุด
.
.
.
.
ไม่น่าหลงผิดติดรถมันมาด้วยเลยให้ตายเหอะ เห็นแก่กินจนเป็นเหตุ หรือไม่พรุ่งนี้ก็อาจจะมีพาดหัวข่าวหน้าหนึ่ง ซวยดีแท้...จะเอาชีวิตมาทิ้งเพราะค่ากาแฟแค่แก้วเดียว
ใครก็ได้ช่วยที ไอ้เข้ม....กำลังจะโดนฆาตกรรมมมมมมมม อ๊ากกกกกกก :serius2:
==============> :oni1:
จดๆ รับออร์เดอร์กาแฟและจดหนี้
ใครยังไม่ได้จ่ายคิดดอกเบี้ยด้วย :jul3:
หลายวันเปิดทีอยู่ได้เพราะสิ่งนี้ 555555
ขอบคุณทุกท่านที่อุดหนุน แก้วกลมยินดีให้บริการเจ้าค่ะ
:กอด1:
ปล. ลงเสร็จแล้วเพิ่งรู้ว่าสั้น -///- เก็บไว้แก้ตัวคราหน้าเนอะ :o8:
-
เจอเหตุผลที่จะผูกมัดจนได้นะคะ แต่จะง่ายกว่าไหมแค่กระซิบเบาๆ ว่ารักมานานแล้ว
ลิงจะได้หายเอ๋อค่ะคุณคิงคอง
ปล. โอเลี้ยงแก้วดิดาด้า
-
บร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่แรร์อ้ะ :-[
ตบๆฟาดๆๆๆๆๆๆ มันเขินนะเข้าใจมิ? :impress2:
ว่าแต่ น้องเข้มแว่นจ๋า ทำไมรังสีความน่ารักน่าใคร่ของหนูเริ่มชัดเจนขึ้นทุกตอนแบบนี้ล่ะคะ
คิกๆ ปกติเป็นแว่นคุงอิเจ้นี่ก็ตกหลุมโดยง่ายอยู่แล้ว นี่ยังแว่นด้วย เอ๋อด้วย เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย มากอดที!
-
จิ้มนุ่นเฉยๆ
-
หลังจากกินข้าวแล้ว ลิงจะโดนพาไปไหนต่อนะ
-
ลาเต้ไม่ใส่น้ำตาลแก้วใหญ๋สุดค่า
จ่ายค่ากาแฟเป็นหนุ่มแว่นสุดหล่อแทนได้มั้ย
-
จะโดนฆาตกรรมที่หนายยยย ก็แค่โดนลวนลามเอ๊งงง
-
แอร๊ยย ทำเป็นเข้มๆนะคุณแรร์ 55555
หึงง เขายังทำเก๊ก หุหุ ชอบจ้าๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า ><
-
มาวันนี้ขอสั่งเครื่องดื่มแบบคนรุ่นเก่า เอิ่ม...โอยัวะ แก้วจ้ะ
น้องแว่น อย่ามองลอดแว่นแบบนั้นดิ
-
กรั๊กกกกกกก น่ารักอะ ชอบๆๆ พี่เเรร์ ยิ่งท่อนนี้นะ โดนโคตรๆอะ 'ความเอาแต่ใจ' อาจเป็นของที่อยู่คู่กับนายแรร์คนนี้มาช้านานแล้วมั้ง ไอ้คุณเพื่อนปั่นก็ด่าแบบนี้บ่อยๆ ก็ไม่เห็นจะเอาแต่ใจตรงไหน ไม่เคย'บังคับ'ใครเกินสองประโยคด้วยซ้ำ แบบนั้นเขาเรียกว่าเอาแต่ใจตรงไหนกัน งั้นก็ต้องด่ากลับคนที่ชอบ'ตามใจ'ด้วยซิ ทำมาตามใจแล้วพอทางนี้ได้ใจก็หาว่าเอาแต่ใจ..ผิดตรงไหน?
ใช่ๆๆพี่เเรร์ไม่ผิด ไม่เคยผิดเลย หนูยกให้ 2เเขน ฮี่ฮี่ฮี่
เห็นด้วย เราชอบ กระทืบไลค์ ให้ 10 กะโหลกเลย เหอๆๆๆ
ค่ากาเเฟถ้าได้เเบบนี้ก็ยอมหนาาา พันด้า ของเก่้ายังไม่ให้กินเลย จะมาทวงหนี้อะไร เอามอคค่าใส่ วิปปิ้งครีม ช็อคโกเเลตนะ
-
แหมๆๆ เจอเหตุผลผูกมัดขึ้นมาทันทีนะคะ
พี่เข้มไม่ต้องกลัวพาดหน้าหนึ่งหรอก
เพราะคาดว่าสิ่งที่พี่คิงคองจะทำหลังจากนี้
พี่เข้มไม่เสียชีวิต แต่อาจจะเสียตัวก็เป็นได้
:z1: :z1:
-
ไม่ถูกฆ่าหรอกพี่เข้ม
แต่จะถูกกินต่างหาก
555555555555555
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้
สนุกมากค่ะชอบๆ
พี่เข้มน่ารัก ดูเอ๋อๆดี :laugh:
-
หาเหตุผลจนได้นะพี่แรร์
พี่แว่นไม่โดนฆ่าหรอกจ้า อาจโดนอย่างอี่นแทน :impress2:
-
:angry2: :angry2:ฆ่าตัวตายชัดๆเลยน้องแว่น
-
อ่านตอนนี้แล้วต้องหัวเราะด้วยความเขิน แบบว่าน่ารักดีอ่ะ
-
น้องแว่นอย่าไปยอมน้า อิอิ
-
มี A Little Vampire เรื่องนี้ A Little Destiny
แต่ไม่ว่าจะ A Little ไหนก็จะตามมาอ่านนะคะ :กอด1:
ของเขาดีจริง o13
-
ขอกาแฟอึชะมด แพงสุดในร้าน อร่อยสุดในร้านค่า :impress2:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2: :L2:
-
คราวนี้จะชิ่งยังไงดีล่ะ
สั่งม็อคค่าเย็นมากินแก้ขัดก่อนดีกว่า 555
-
งานนี้คงไม่ได้โดนฆ่าหรอก จะโดน :oo1: มากกว่า :laugh: :laugh: :laugh:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขออีกแก้ว
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้ะ สนุกมากกกก
ลิงเอ๋อน่ารักอ่ะ รั่วเหลือเกิน
+1 ให้ค่าา :กอด1:
-
สงสัยค่ากาแฟต้องจ่ายกันอีกยาว..แต่ใครจะได้กำไรจากค่ากาแฟนี่ น่าคิด :z1:
-
จะติดตามต่อไปนะครับ
-
หนุ่มแว่น :o8:
-
มาลุ้นค่า นึกสภาพสามหนุ่มล่ำๆในร้านกาแฟเล็กๆ แค่จิ้นก็ฟินไปแล้ว 555
-
โอ้ยโดนตรงจุดจะรอดไหมเนี่ย
-
น้องเข้มกับพี่แรร์ ไอเทมหายากราคาแพง ใครๆก็อยากได้ไว้ครอบครอง น้องเข้มก็อย่าเล่นตัวนักเลยเนอะ
-
เห็นกาแฟแล้วอยากดื่มบ้างจัง ชอบๆ ย่ิงกาแฟเข้มๆ นะใช่เลย
-
" เจอแล้วซินะ เหตุผลที่จะผูกมัดให้อยู่หมัดจนดิ้นไม่หลุด " :m25: :m25:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
,,ลิงเอ๋อรั่วน่ารักได้ใจ อิอิ ,, เมื่อไรพี่แรร์จะเก๊กหลุดซะกะที ฮ่าๆๆ :laugh:
เปนกำลังใจให้พี่ด้าต่อไปนะค่ะ ^^
:really2:
-
อยากอ่านต่อคร้าบบบบ อยากอ่านต่อๆๆ
-
รู้สึกว่าโชคจะเข้าข้างพระเอกของเรามากมาย อิอิ
เข้มเอ้ยยยย หึหึ แรร์เขามีใจให้หรอกน่า
-
แหม ๆ คุณแรร์หาข้อผูกมัดได้เนียนดีจริง ๆ เลยนะ o13
ข้อผูกมัดนี้ตีตั๋วตลอดไปหรือเปล่าหว่า :laugh:
รอตอนต่อไปเจ้าค้ะ :L1:
-
:-[ หาข้ออ้างได้แล้ว
-
เข้ามาทวงนิยายครับ
-
กระโดดงับเจ้ :laugh: ก่อนเสิร์ฟกาแฟตามใบสั่งเจ้าค่ะ
เริ่มที่แก้วแรก ลาเต้ของคุณจงกลนีเจ้าค่ะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/6144d933.jpg)
ใช้ครีมลดริ้วรอยตราหมีแพนด้าวิ้ง~~ ซิเจ้าค่ะ รับรองตาใสวิ้งๆ :m13:
มอคค่าของคุณ Nus@nT@R@ เจ้าค่ะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/d54d5881.jpg)
กินกาแฟรสเดียวกันเลย :o8: เพื่อความปรองดองไม่แย่งกัน ด้าจะเสียสละกินวิปครีมให้นะเจ้าค่ะ :laugh3:
เอสเปรสโซ่ของคุณ Wins_Sha กับคุณ roseen เจ้่าค่ะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/espressoconpanna.jpg)
แก้วนี้เสิร์ฟพร้อมแจกหลอดคนละอัน ใครจิ้มหลอดเร็วกว่าได้เปรียบนะเออ :laugh:
คาปูชิโนปั่นของคุณ ~DosTresCuatro~ เจ้่าค่ะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/6a5536f6.jpg)
:กอด1: โอบกอดพร้อมกับกระซิบเบาๆ "คาปูแก้วนี้ราคา....฿" :laugh3:
ไอซ์คาราเมลของคุณ Margarin_Butter เจ้่าค่ะ
(http://i620.photobucket.com/albums/tt285/yyza/mamarain/icecaramellatte.jpg)
รับรองว่าหวานเย็นชื่นจายยยยย แน่นอนเจ้าค่ะ :z1:
จัดมาอีกได้ป่ะ
กำลังอินเลยเนี่ย
:o8:
:m26: กำลังจัดที่ทาง เอ๊ย!! จัดร้านให้เข้าที่เข้าทาง(ไอ้แว่น) กรุณารอซักระยะ จะเปิดร้านเจ้าค่ะ :impress2:
แอบมีใจให้กันและกันแต่ก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง อิอิ รีบๆเข้าล่ะเดี๋ยวน้องแว่นโดนงาบไปก่อน
ไอ้แว่น...มันมี....คิงคอง....มาคุม!! ก๊ากกกกกกก คิงคองอาฆาตด้วยนะเออ
ขอแบบเข้มๆ ให้คิงคองกินแล้วล้มตึง :o8:
คิงคองมุมตึก ใช่จะล้มง่ายๆด้วยกาแฟเพียงแก้วเดียว ต้องดักตีหัวแล้วลากเข้าร้าน ก๊ากกกกกกกก จากนั้นก็......นู๋มิรู้ววววววว์ :jul3:
ขอเข้มๆหวานๆมันๆ 2 คนค่ะ เอ้ย!!!! 2 แก้วค่า~~ :haun5:
กาแฟที่แว่นเข้มชงรับรองว่า'เข้มกลมกล่อม'แน่นอนเจ้าค่ะ อิอิ รอปรุงให้รสซักครู่นะเจ้่าค่ะ :z1:
อั้นนล้ะ ! ฮ่าๆ
ดูท่ามดจะขึ้นเพราะสายตาแรร์ ก๊ากก
ชอบคะน่ารักดี ฮาด้วย หนูแว่นนนน
เสน่ห์แรงนะเรา เหมือนฝุ่นจะเล็งๆไงไม่รู้(คิดไปเองป่าวหว่า 55)
รออ่านตอนต่อไปจ้า +1 ให้นะคะ สู้ๆ :L2:
ช่วงนั้นอิพี่แรร์อาจจะกำลัง...เมากาแฟอยู่ก็เป็นได้ อิอิ
ฝุ่นผงที่ไหนมี๊ :haun5:
ขอเบิ้ล หลายๆ เเก้วเลยได้มัยยยครับบ ว่าแต่ไม่มีกาแฟเเจกฟรีเหมือนสตาร์บัค หรอครับบบ อิอิอิ จะไป ต่อเเถวรอ
กาแฟฟรี!!..ไปต่อแถวโน่นเร้ยยยยย ร้านแก้วกลมยังจนมิได้มีสาขามากนักเหมือนตาบักนะ :m15:
เอาล่ะโปรฯพิเศษ...ซื้อกาแฟวันนี้เป็นหนี้ได้ถึงปีหน้า(ดอกเบี้ยร้อยละ 30) คนกันเอ๊งงงงงง หึหึ
อิอิ ... แอบซุ่มอ่านของพี่ด้า มาสองเรื่องแล้วค่ะ ติดใจมาก
แอบมาเห็นเรื่องนี้กำลังออนแอร์ ก็เลยรีบเข้ามาสนับสนุน
สองเรื่องนั้นหวานจนสำลักน้ำตาล เบาหวานขึ้น
เลยมารอลุ้นเรื่องนี้ว่าจะหวานสู้สองเรื่องนั้นได้รึเปล่า
สนุกค่ะน้องแว่นกับพี่แรร์ ><,,
แอบหวานปนฮา
เอาใจช่วยนะค่ะ
แอบมาปูฟูกนุ่มๆรอเหมือนกันค่ะ ^^
:z1:
อิอิ ในที่สุดแก้วกลมก็มีคนเฝ้าร้านให้ ไม่ต้องพึ่งพี่ยอดยามอีกต่อไป แถมมีอุปกรณ์พร้อม - -b เดี๋ยวเลี้ยงชอคแล็ตเย็นแก้วหนึ่งเป็นค่าจ้างไปนะ :laugh:
ช่วงนี้..ฝนตก น้ำท่วม และไฟดับ ร้านก็เลยยังมิเปิด :serius2:
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม ก่อนลุกออกไปจากร้านอย่าลืมจ่ายเงินที่เคาท์เตอร์ด้วยนะเจ้าค่ะ o11 ก๊ากกกกกกกก
แล้วเจอกันร้านตอนเปิดค่ะ o8
เห็นแล้วน้ำลายไหล :z1:
-
หายไปไหนแล้วอ่าา
-
รออยู่นร๊า :o12:
-
พี่ด้า หายไปนานแล้วน้าๆๆๆๆๆๆๆ
หนูเป็นห่วง :monkeysad:
-
รออ่่านนะค่ะ
-
อยากกินกาแฟจัง เมื่อไรจะเปิดร้านง่วง เเล้วน้าาาา
-
##คำตอบคือ...?
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ยังคงสั่นไม่หยุดอยู่บนชั้นวางของ อยากให้มีบริการรอสายแบบ 'ขอโทษเหอะครับ เจ้าของเครื่องไม่ว่างรับ
สายตอนนี้(โว้ย)' หรือไม่ก็ 'ถ้าโทรมาแล้วไม่มีคนรับซักสองรอบ ก็ช่วยกดวางสายไปก่อนได้ไหม(ว่ะ)ครับ' อย่าให้เดาเลยว่าไอ้คน
โทรเข้าเอาแต่ใจมันเป็นใคร..มีอยู่คนเดียวและจำนวนจำกัด...ไอ้คิงคองโหด!!
"พี่เข้ม โทรศัพท์น่ะไม่รับเหรอ"
น้องสาวหันมาถามด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง พอๆกับงานที่มันล้นมือ ..ก็ถ้ามันเห็นว่าพี่มันมีมืองอกออกมาจากหลังอีกคู่ได้ล่ะก็ คงจะพอ
หยิบโทรศัพท์มารับได้ล่ะมั้ง ไอ้คนโทรก็ช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลย นี่มันเวลาไหนครับท่าน! ช่วงเที่ยงแบบนี้กาแฟขายดีจะตาย
ทั้งของที่สั่งให้ขึ้นไปส่ง กับของขายหน้าร้านอีก ไม่ไหวจะแยกร่างแล้วเหอะ
"มือไม่ว่าง ปล่อยไปก่อน" .
.เอาไว้ค่อยไปตายเอาดาบหน้าวุ้ย เหตุผลก็มีทำไมจะต้องไปกลัวมันด้วย ไอ้คนเอาแต่ใจ ชอบบังคับคนอื่น..นิสัย....
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์!!"
"เย้ยยยยย" อะ...อะ....อ๊ากกกกกกกกก แว้ก!!!!
ตกใจดิ! ...ไอ้เข้มใจร่วงไปตาตุ่ม แก้วตวงกาแฟแทบหลุดมือ ก็ในเมื่อไอ้คนที่กำลังก่นด่าในใจมันโผล่มาจากไหนไม่รู้
มาถึงก็ตบมือลงบนเคาท์เตอร์เสียงดังสนั่น(เจ็บไหมนั่น) ขนาดไอ้ขิงที่กำลังขายเบเกอรี่อยู่ยังหันมาสะดุ้ง ก็ดูหน้าพี่แกอย่างโหด
มาเลย..จะมาทวงหนี้รึไงคร้าบบบบ
"กะ..ก็ยุ่งอยู่"
เวรกรรม!! นอกจากมือสั่นแล้วเสียงยังสั่นอีกล่ะวะ ไม่ได้กลัวนะเว้ย อย่าทำเป็นได้ใจ...ก็แค่...สั่นเพราะเหนื่อยหรอก
"คราวหน้ารับ แล้วบอกว่า'ยุ่ง'ค่อยกดวาง"
ไรฟะ!! อารมณ์ไหนของมันเนี่ย เห็นไหมว่ามีสองมือ มือหนึ่งจับที่เครื่องชงกาแฟ ส่วนอีกมือก็ถือแก้วตวง จะเอาเวลาที่ไหนไปกด
โทรศัพท์รายงานตัว
"พี่เข้ม มอคฯเย็นไม่หวาน เพิ่มวิปฯ"
เสียงไอ้ขิงตะโกนบอกออร์เดอร์ ...มันเห็นไหมว่าพี่มันกำลังโดนทวงหนี้เก่าตามมาอาฆาตถึงถิ่น
"มีอะไรให้ช่วยไหมล่ะ?"
เห้อออออออออ...ไอ้คิงคองมันเพี้ยนหรือไรคร้าบบบบบ หรือผมจะหูเฝื่อนไป จะช่วยเนี่ยะนะ!? จะมาช่วยขายของอะนะ (กำลังนึก
ภาพหนุ่มหล่อ ดีกรีนักกีฬาของคณะ ใส่ชุดพนักงานเสิร์ฟเหมือนในละครเกาหลี เอริ๊กๆ) ไอ้แว่นเพ้อไปแล้วครับท่าน!!
"งั้น..ช่วยเอานี่ไปให้โต๊ะโน้นให้ที"
ไอ้แว่นกำลังประมวลสติตัวเองให้อยู่ในระดับคงที่ ยกแก้วกาแฟที่ชงเสร็จแล้วมาวางบนเคาท์เตอร์ตรงหน้าพนักงานกิตติมศักดิ์
แล้วชี้ไปที่โต๊ะคุณลูกค้า ตอนแรกนึกว่าจะแค่พูดเล่น...แต่....มันเอาจริงครับท่าน ไอ้คิงคองมันปลดกระดุมเสื้อ(-*-)
ไม่ช่ายยยยยยย แค่ปลดกระดุมที่แขนเสื้อแล้วพับขึ้น ก่อนจะฉวยเอาถาดเครื่องดื่มไปเสิร์ฟให้จริงๆ
แล้ววันนั้นตั้งแต่ช่วงก่อนเที่ยง จนถึงบ่ายแก่ๆ ร้านแก้วกลมก็มีพนักงานเสิร์ฟเพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง ขยันและไม่บ่น ไม่ว่าจะโดนยัย
ขิงใช้ให้หยิบโน่นนี่ให้ก็ตาม กลายเป็นว่า...ผมต้องจ้างพนักงานแบบ Part time เพิ่มรึนี่ แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนหาตังค์มาจ่ายล่ะ
จะได้ซักเศษเสี้ยวของเงินเดือนมันไหม??
"อ้ะ.." ไอ้คุณแรร์เหลือบตามองแก้วน้ำเปล่าเย็นฉ่ำชื่นใจที่เจ้าของร้านมีน้ำใจยื่นให้ ก่อนจะพ่นหายใจ
ออกมาเหมือนเหนื่อยอ่อนซะเหลือเกิน
"แค่เนี่ยะนะ งก!!"
อ้าว..ไอ้คิงคองนี่!! ใครขอให้มันมาช่วยเหรอเหอะ บริการขนาดนี้แล้วมันยังจะมามองด้วยหางตาแล้วถอนหายใจ
"แล้วคุณชายจะรับเครื่องดื่มอะไร ถึงจะสมใจล่ะขอรับ"
แน่ะ..! คนเราโดนประชดยังจะมายิ้ม น้ำก็รับไปดื่มแล้วจะเอาอะไรอีกฟะ
"กินข้าวยัง?"
ถามแปลกอีกครับคุณ? ก็เห็นอยู่ว่าตั้งแต่ 11 โมง จนถึงบ่ายกว่าๆนี้ เจ้าของร้านอย่างกระผม ยังไม่ได้กระดุกกระดิกตัวออกไปจาก
หลังเคาท์เตอร์ชงกาแฟเลยแม้แต่น้อย แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปออกหากิน
"กินแล้วมั้ง!!" ประชดครับ (จะประชดเพื่อ...??)
"น้องขิงล่ะครับ กินอะไรดี?" ...?... ถามพี่ที ถามน้องที ไอ้คิงคองนี่มันคงจะเพี้ยนล่ะมั้ง
"ขิงกินอะไรก็ได้ ถ้าเป็นของฟรีนะ" เวรกรรม! แล้วน้องสาวเรา ไปสนิทสนมกับมันตอนไหนล่ะหว่า มีเวลาเจอหน้ากันแค่สอง
สามชั่วโมง มันสามารถยิ้มหวานให้กันได้ขนาดนั้น มีชวนกินข้าว มีแซวกันอีกเหอะ ไรฟะ!!?
"งั้นเดี๋ยวพี่ซื้อมาฝากนะครับ ไปเร็วๆดิไอ้แว่น อย่าชักช้า คนกำลังหิว!"
ดูเอาเหอะ สำเนียงการพูดจา แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ที่กับไอ้ขิงล่ะก็ 'ครับ' งั้นงี้ 'พี่' ทุกคำ แล้วดูกะไอเข้มดิ! ยังกับจะกินหัว
...แต่เดี๋ยวนะ...เมื่อกี้มันว่าไงนะ...!!
"อะไรนะ? เอาใหม่ดิ?"
ยัง....ไอ้แว่นแข้มยังยืนงง ก็เลยโดนคว้าหมับที่ข้อมือแล้วโดนลากออกไปจากเคาท์เตอร์ เฮ้ยยยยย!! ยังไม่ได้ตอบตกลงไรเลยไม่
ใช่เหรอวะ
"รู้ว่าหิว ไปกินข้าวซะ เร็วๆ" แล้วมันมาตรัสรู้อะไรเรื่องท้องไส้ของคนอื่นว่ะครับ ไอ้เข้มไม่ได้....
จ๊อก~~~
'เวร!! ท้องดันมาร้องเสียงดังอะไรต้อนนี้ฟะ' (หน้าร้อนวูบเลยดิไอ้เข้ม อ๊ากกกกกกกกกก อาย~~)
"ดะ...เดี๋ยว...เอาผ้ากันเปื้อนออกก่อน..."
อับอายแทบสิ้น จะปฏิเสธก็ไม่ได้แล้วเหอะ ไอ้คิงคองมันคงได้ยินเสียงตะกี้ ถึงได้ยิ้มเยาะเย้ยออกมาขนาดนั้น หมั่นไส้ว่ะ เดี๋ยวปั๊ด
โดดชก แต่เอาเหอะ...ตอนนี้หิวอยู่ ยังไม่มีแรง กองทัพมันต้องเดินด้วยท้องนี่หว่า
"อย่าสวีทกันจนลืมน้องล่ะ!"
เย้ย!! ใครมันช่างเอาความคิดสุดสยองนี้ไปใส่ในหัวสมองไอ้ขิง บ้าแหละ!! ใครมันจะไปสวีทกับไอ้คิงคองตอนกลางวันแสกๆที่ร้อน
ตับแตกแบบนี้ได้ แต่ถ้าเป็น'สวีทสยอง'ล่ะก็ไม่แน่.... !!
"ครับ"
"..?..." ให้ทายว่านั่นเสียงรับปากของใคร...ไม่ใช่ไอ้เข้มแน่ๆ (เพราะยังคงยืนเอ๋อ) รับคำไอ้ขิงไม่พอยังมีการยักคิ้วหลิวตาให้กันอีก
นะ ....ไอ้สองคนนี่มัน....มีอะไรกัน??...ชักสงสัย..!!
"พร้อมแล้วใช่ไหม งั้นไปกันเถอะ"
.
.
.
ทำไม..ชอบ'บังคับ'
แค่คิดในใจ...ไม่กล้าถาม ได้แต่ก้มหน้าก้มตากินอาหารจานด่วนตรงหน้า แล้วก็ไม่คิดด้วยว่าอย่างไอ้คุณแรร์จะสามารถมา
นั่งกินข้าวจานละไม่ถึงครึ่งร้อย ไม่มีแอร์ ไม่มีพัดลม แถมยังเสียงดังโหวกเหวกแบบนี้ได้...ร้านอาหารตามสั่งที่ตึกฝั่งตรงข้ามกับ
ร้าน นั่งจากตรงนี้สามารถมองเห็นร้านแก้วกลมได้ด้วย แล้วทำไมมันต้องทำเหมือนบังคับให้มาด้วย ไปช่วยงาน แล้วยังจะมารอกิน
ข้าวกลางวันตอนบ่ายอีก เพื่อไรเนี่ยะ?
"จ้องอยู่นั่นแหละ จะบริโภคอาหารทางสายตารึไง"
เสียงกึ่งดุที่ได้ยินทำเอาไอ้แว่นเข้มหลุดจากความคิดสับสนในหัวตัวเองชั่วคราว
"แปลก?"
พูดออกไปแค่นั้น ก็โดนสายตาของผู้ร่วมโต๊ะมองกลับมาพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน..อย่ามา...หาเรื่องกันในร้านข้าวชาวบ้าน
เหมือนในละครนะเว้ย...! ไอ้เข้มก็แค่สงสัยหลายสิ่งซึ่งสมควรจะรู้บ้างอะไรบ้างนะ
"อะไรแปลก?" ไอ้คิงคองหายากยกแก้วน้ำอัดลมขึ้นดื่มจนหมดแล้วหันมานั่งจ้องกันแบบเต็มตา
"ก็กินอะไรแบบนี้ได้ด้วย"
ต้องรีบเบี่ยงประเด็น มิเช่นนั้นชีวิตอาจจะไม่ปลอดภัย ขืนถามออกไปตอนนี้อาจจะงานเข้าก็เป็นได้
"ไม่เห็นแปลก เขาไม่ได้แปะป้ายห้ามเข้านี่" แปลกดิเว้ย ก็ธรรมดาแล้ว'คิงคอง'มันก็ต้องกินกล้วยดิ ก๊ากกกกกกกก
"แค่กๆ" เวรกรรมของไอ้เข้ม คิดอะไรไม่เข้าท่า กลั้นหัวเราะจนตัวเองสำลักข้าว อนาถดีแท้
"เอ้าๆ กินดีๆซิ" กระดาษทิชชู่กับแก้วน้ำถูกส่งมาให้ตรงหน้า แถมไอ้คุณแรร์มันยังขยับตัวย้ายจากฝั่งตรง
ข้ามมานั่งข้างๆกันอีก ฝ่ามือที่ลูบหลังให้เบาๆอย่างอ่อนโยนทำเอาคนที่กำลังสำลักหน้าดำหน้าแดง....ออกอาการใจเต้นผิดจังหวะ
อีกระรอก
"ทำไม..ต้องมาทำเหมือนใจดีด้วยล่ะ"
แหงก!! อยากจะกัดลิ้นตัวเอง ตอนที่หลุดถามออกไป ไอ้คิงคองแรร์ชะงักมือที่กำลังลูบหลังให้ แล้วขมวดคิ้วเข้าหากันจ้องมองมา
เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างในใจ(ก็ได้แต่หวัง...ว่าคงไม่ใช่แผนการฆาตกรรมไอ้เข้มหรอกนะ)
"แว่น!!" เจี๊ยก!! เรียกเสียงเข้มแบบนี้ทำไมหว่า ตกใจนะเว้ย
"อะ...อะไร...?" สาบานได้ว่าไม่ได้กลัว...จริงๆนะ ก็แค่ยังไม่หายจากอาการสำลักข้าวเท่านั้นเหอะ
"รากที่สองของสามคูณสิบ ยกกำลังห้า หารสอง &$@฿#@$ฯ~% บลาๆๆๆ....ได้เท่าไร?"
"O_o!!??" งง++ (งงบวกบวกซิครับท่าน) โจทย์สมการบ้าบอคอแตกอะไรของมันว่ะ!!! ยาวยัง
กับทางรถไฟ ใครมันจะไปหาคำตอบได้ล่ะเฟ้ยยยยย
"คิด คำ ตอบ มา" ไอ้คุณแรร์มันบ้าไปแล้ว อ๊ากกกกกกกก...ใครมันจะไปคิดหาคำตอบได้ว่ะ แค่เวลาเสี้ยววินาที ไอ้เข้ม
ตกวิชาคณิตศาสตร์เว้ยยยยยยย
"ขอคำถามอีกรอบดิ" พอรีเควสไปแบบนั้น คุณแกก็ยกศอกมาตั้งบนโต๊ะเท้าคาง แบบว่าตั้งใจมองมาคาดคั้นจะเอาๆคำ
ตอบของโจทย์ปัญหาระดับชาตินั่นให้ได้
"ถ้าตอบไม่ได้ ต้องบอกว่าไง..." จิ๊!! ไอ้เข้มไม่ได้อยากจะยอมแพ้หรอกนะ
"ไม่รู้เว้ย!!"
"เออ..ก็เหมือนกันนั่นแหละ" ห่ะ!!?.... พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วมันก็ย้ายกลับไปนั่งที่เดิม ....อะไรวะ งง??
"เพี้ยนป่าววะ"
"อะไรนะ ได้ยินไม่ชัด" ก็แหงล่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะให้ได้ยินนี่หว่า
"ก็แค่บอกว่า จะสั่งอะไรกลับไปให้ไอ้ขิงที่ร้านดีวะ"
เนียนสนิทล่ะ หึหึ ไอ้คิงคองเหล่มองมาเหมือนจะไม่เชื่อ แต่ในเมื่อเราไม่ยอมรับซะอย่าง ใครจะทำไม?
แปลกดีวุ้ย..หลังจากตอบคำถามโจทย์คณิตศาสตร์บ้าบอไรนั่นของมันไม่ได้ ไอ้คิงคองมันก็ไม่ถามอะไรเซ้าซี้อีก แต่ก็ยัง
ว่างมากถึงขนาดเดินกลับมาส่งที่ร้าน งานการไม่มีให้ทำรึไงก็ไม่รู้ แถมยังมานั่งเป็นเพื่อนอยู่หน้าร้าน ตอนที่ไอ้ขิงเอาข้าวไปนั่งกิน
หลังร้านอีก ก่อนจะขอตัวกลับไปตอนที่มีโทรศัพท์เข้ามา
"ไอ้แว่น! คราวหน้าต้องรับโทรศัพท์ด้วยนะ อย่าเป็นแบบนี้อีก"
ทำเป็นสั่งเสียงเข้มเหอะ ไปเป็นทาสมันตั้งแต่ตอนไหนวะ แล้วก็ดู
ทำท่ายังกับว่าเป็นห่วงกันงั้นอ่ะ ....เป็นห่วง?...ไม่มั้ง...!
"อืม โทษที วันนี้มันยุ่งจริงๆ"
ไอ้คุณแรร์พยักหน้าให้เหมือนไม่ได้ถือโทษโกรธจริงจัง วูบหนึ่งตอนที่เห็นว่าไอ้คิงคองกำลังจะเดินออกไปจากร้าน
ทำไม....รู้สึกเหมือนอยากจะเรียกแล้วรั้งเอาไว้นะ หรือเป็นเพราะมันมาทำใจดีด้วย...
ยังไม่ทันคิดตัดสินใจจะทำอะไรอย่างที่ใจต้องการ คนที่กำลังจะก้าวขาออกไปจากร้านก็หยุดเดิน แล้วหมุนตัวกลับมา....
"ปิดร้านแล้วรออยู่นี่แหละ ตอนเย็นจะแวะมารับ" พอพูดจบก็หมุนตัวกลับแล้วเดินออกไปทันที ไม่รอฟังว่าทางนี้จะตอบรับ
หรือตกลงว่าจะรอ หรือจะไปด้วยรึป่าว'ไอ้คนเอาแต่ใจ' ชอบบังคับ! แล้ว...ทำไมไอ้เข้มต้องใจเต้นตึกตัก แล้วก็ยิ้มคนเดียวเหมือน
คนบ้าเลยฟะ!!
นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!
==========================
สวัสดีค่ะ ขอเมาท์มอร์ นิดนึง เนื่องจากนิยายเรื่องนี้ อย่างที่ทราบกันว่า บูตะจัง มิได้เป็นคนเเต่ง เเละคนที่เเต่งคือ
panda123 หรือ เรียกง่ายๆว่า พันด้า ก็ๆด้ เนื่องจากว่า ช่วงนี้ คนเเต่งมีปัญหา ในชีวิตมากมาย อกหัก รักคุด ตุ๊ดเมิน หมาไม่เเล
เเมวไม่เหลียว เอ่อ ไม่ใช่เเระ เลยมิสามารถมาลงได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นบูตะจังคนดี( กล้าเนอะเเก ---> พันด้า ) ก็จะขอรับหน้าที่
ต่อจากนี้ในการโพสต์ นิยายต่อให้ทุกท่านได้อ่านนะคะ อย่าพึงลืม พี่เเรร์เเละน้องเเว่นเข้ม ฝากกลับเข้าไปในอ้อมอก อ้อมใจ เเละ
รักกันตลอดไปด้วยนะคะ เจอกันตอนหน้าค่ะ
-
แทบไม่เชื่อสายตา
ว่าร้านกาแฟเปิดแล้ว
เย้ๆๆๆๆๆ
-
###ในที่สุดก็รู้ตัว...
'ไม่ใช่...'
'ทำไมคิดไม่ได้วะ'
'โอ๊ยยาก...เลิกเหอะ'
เสียงบ่นพึมพำๆซ้ำไปซ้ำมา บางครั้งก็ยกมือกุมหัวตัวเองจนผมเผ้ายุ่งเหยิง ในมือมีดินสออยู่หนึ่งแท่งกับกระดาษแผ่นหนึ่ง
ว่างอยู่ตรงหน้า ไม่รู้ว่าขีดๆเขียนอะไรยุกยิกลงไป แล้วก็บ่นว่า'เลิกๆ' แต่สุดท้ายก็กลับมานั่งขมวดคิ้วขีดเขียนลงไปอีกรอบ
"ทำอะไรนะพี่เข้ม ตัวเลขในบัญชีไม่ตรงกันรึไง" ด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าพี่ชายจะเสียสติไปเสียก่อน น้องขิงที่กำลังเรียง
เค้กใส่ตู้โชว์ก็เลยต้องเอ่ยปากถามพร้อมกับชะโงกหน้าเข้ามาดูและเห็นว่าสาเหตุที่พี่ชายตัวเองกำลังกลุ้มคือจำนวนตัวเลขอะไร
บางอย่าง..ที่มองยังไงก็ไม่เข้าใจ
"ให้มันเป็นแบบนั้นซะยังจะดีกว่า เฮ่อ~~"
ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ที่ทำให้กลุ้มแทบตายอยู่นี่ ของมันคาใจยังไงก็ไม่ลืมซักทีโจทย์ปัญหาบ้าบอยาวเป็นวาของไอ้คิงคองหา
ยากตั้งแต่ครานั้น ถามไปกับเจ้าตัวมันก็ไม่ยอมเฉลย ให้มานั่งคิดเอง..นี่ก็ปาเข้าไปสามวันแหละ ยังไม่ได้เบาะแสอะไร แล้วที่
สำคัญคือ....ทุกครั้งที่เริ่มคิด ภาพหน้ากวนๆของไอ้เจ้าของโจทย์มันก็ลอยมาให้เห็นซะเต็มตา อยากรู้คำตอบโว้ยยย!!
"โจทย์ปัญหาอะไรของพี่เนี่ยะ จะเรียนต่อรึไง" ไอ้ขิงหยิบกระดาษทดเลขของพี่มันไปดู ก่อนจะทำหน้าเบ้แล้วโยนทิ้งที่เดิม
ด้วยสีหน้ารังเกียจ (ไม่รู้ว่าเกลียดพี่มันหรือตัวเลขในกระดาษกันแน่)
"ไม่ได้จะเรียน แต่มันอยากคิดให้ออก" อ๊ากกกกก...คิดแล้วก็อยากจะเอาดินสอจิ้มหัวให้คนออกโจทย์
เอาให้เลือดกระฉูด นิสัยไม่ดีอย่างยิ่งเหอะ มาทำให้คนเขากลุ้มอยู่ได้เว้ย
"โจทย์ขนาดนี้ ยังกับปัญหาระดับประเทศ" ไอ้ขิงทำหน้ามุ่ยเดินกลับไปที่ตู้เค้กตามเดิม อยากจะบอกมันจริ๊ง.. ว่าไอ้เจ้าของ
โจทย์ปัญหาระดับประเทศที่ว่ามันคือไอ้หนุ่มที่น้องสุดปลื้มหาใช่ใครอื่น ก๊อปปี้สีหน้ารังเกียจตะกี้เอาไว้มองมันเหอะ
"กลุ้มวุ้ย ไอ้คิงคองบ้านั่น ฮึม!!" ไอ้ขิงหันมามองพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากัน
"อย่าบอกนะ...ว่าของพี่แรร์!" ไอ้เข้มก็ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะพยักหน้าแทนคำตอบของน้องสาว แล้วไอ้ขิงมันก็กลอกตาไป
มาก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา...มันหมายความว่าไงฟะ
(http://img19.imageshack.us/img19/2632/19line07.gif)
"อะไร?" มันหัวเราะครับ ไอ้น้องประสาทมันหัวเราะซะงั้น ยิ่งปล่อยให้ไปสนิทกับไอ้คิงคองนั่นมากขึ้น
เท่าไรนับวันจะยิ่งเพี้ยนตาม
"พี่แรร์นะฉลาด แต่พี่เข้มอ้ะ..ซื่อบื้อออออออออ" เอ้า!!! ไอ้น้องบ้านี่ ดูมันว่าพี่ชายที่ทำงานเลี้ยงส่งเสียมันเรียนดิ ทำไมไป
เห็นคนอื่นดีกว่าพี่มันได้ฟะ
กรุ้งกริ่ง กระดิ่งที่แขวนไว้หน้าประตูดังขึ้น ทำให้สองพี่น้องหันไปสนใจหน้าร้านแทนการถกเรื่องปัญหาคณิตศาสตร์ระดับ
ชาติ แต่แล้วที่สมควรจะเป็นลูกค้าก็ดันไม่ใช่ กลายเป็นคนคุ้นหน้าที่ทำให้เจ้าของร้านคลี่ยิ้มออกมา และโดนน้องสาวเหล่มองด้วย
หางตาประหนึ่งว่าหมั่นไส้จัด ก็มีน้องสาวอยู่คนเดียว...ทำไมมันจะไม่รู้ว่าพี่มันเป็น'ยังไง'และชอบ 'อะไร'
สาเหตุที่มาของการไม่ชอบขี้หน้าน้องกันต์แบบเล็กๆของยัยขิงก็เพราะว่า ตอนที่เริ่มคบกับน้องความแตกรู้ไปถึงหูที่
บ้าน...และแน่นอนว่า...มันเป็นเรื่องยากที่ใครทุกคนจะยอมรับ ผมจำต้องแยกตัวออกมาอยู่ข้างนอก จนถึงบัดนี้ก็ไม่กล้าเข้าไป
เหยียบที่บ้าน ไม่ได้กลัว...แต่เพราะไม่อยากเห็นครอบครัวที่เราต้องเสียใจ และผมไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ ซึ่งตอนที่มีเรื่องน้อง
กันต์ก็ต้องไปเรียนต่อต่างประเทศพอดี มันก็เลยกลายเป็นเหมือนว่า...ไอ้พี่เข้มเป็นฝ่าถูกทิ้งในตอนที่มีปัญหา
"เลิกงานแล้วเหรอ" จากลูกค้ากลายเป็นแขกผู้มีเกียรติหน้าตาดี เดินยิ้มกริ่มเข้ามาในร้านแทนคำตอบ
..น้องกันต์เป็นแบบนี้เสมอแม้จะเด็กกว่าแต่บรรยากาศรอบๆตัวก็ดูอบอุ่นละมุนละไมทุกครั้งที่มอง
"เลิกแล้วครับ พี่ล่ะ..ทำอะไรอยู่" แหงะ!! กำลังฝันเพ้อเยี่ยงอยู่ในฉากละครสุดโรแมนติก จำต้องมาตกม้า
ตายเอาตอนที่ได้ยินคำถาม ..ก็ดันไปคิดถึงหน้าของไอ้ตัวต้นเหตุของคำถามที่ว่าเข้าให้นะซิ วันๆไอ้เข้มไม่เป็นอันทำอะไร เอาแต่
คิดหาคำตอบถอดรหัสลับของโจทย์ปัญหาบ้าบอคอแตก เพียงเพื่ออยากจะล่วงรู้อะไรบางอย่าง...ซึ่งเป็นอะไรก็ยังไม่รู้(??)
"กำลัง...เออ...อ่ะ..."ยังไม่ทันจะได้นินทาให้ฟัง กระดาษคิดเลขก็ถูกดึงไปจากมือ น้องกันต์ขมวดคิ้วเข้า
หากันตอนที่เห็นรอยขีดเขียนกับตัวเลขมัวๆในนั้น (ทำไงดี ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าตัวเองโง่แค่ไหน กับวิชาที่เกี่ยวกับตัวเลขพวกนี้ - -ll)
"อะไรเนี่ยะ!! พี่จะคำนวณหาสูตรกาแฟเหรอ" เออเนอะ!! ไอ้น้องมันก็คิดได้ แหม...เดี๋ยวปั๊ดเอาดินสอจิ้ม
เข้าให้หรอก ถึงจะโง่แต่ก็แม่นนะขอบอก ระยะนี้ไม่มีพลาด
"มันใช่ซะที่ไหนล่ะ ช่างเหอะ กินไรไหม เดี๋ยวพี่ทำให้" ทำเป็นเนียนยื่นมือไปดึงกระดาษคิดเลขในมือน้องกันมาพับเก็บไว้
แล้วเบี่ยงเบนความสนใจไปที่เมนูเครื่องดื่มและขนมหวานแทน แต่คุณน้องก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะขยับขึ้นมานั่งเอามือเท้า
ค้างบนเคาท์เตอร์แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนไอ้เข้มแทบหงายตอนที่เบี่ยงตัวหลบ
"เมื่อไหร่น้า~~ พี่จะยอมใจอ่อนยอมรับคำชวนของผมซักที" น้องกันต์ทำเสียงอ่อนใจ ก็ตั้งแต่กลับมายัง
ไม่ได้มีโอกาสตอบตกลงตามคำชวนของน้องมันเลยซักครั้ง สาเหตุก็เพราะ....มัวไป'ตามใจ'ใครบางคนอยู่นะซิ ไอ้คิงคองบ้าที่เอา
แต่ใจจะเอาโน่นนี่ ..เดี๋ยวเหอะซักพักมันจะโผล่หน้ามา...นั่น...!!...ว่าแล้ว...
"เอ่อ..คือว่า...พี่...."
"หวัดดีค่ะพี่แรร์ วันนี้มาเร็วนะ" น้านนนนน..น้องสาวใครทำไมว่องไวจริงๆ ออกไปรับหน้าไอ้คิงคองจอมโหดโดยไม่ต้องรอ
ให้พี่มันบอก
"อืม...พี่ซื้อของมาฝาก" ของฝาก!! ตลอดเวลา!! ถึงว่าดิ ยัยขิงถึงได้ปลื้มนักปลื้มหนา ตอนเย็นก็มาช่วยเก็บ
ร้านแถมไปส่งถึงบ้าน โดยมีกระผมไอ้เข้มนั่งรถติดไปด้วย แล้วก็ไม่รู้ว่ามันจะขับวนมาส่งที่หน้าคอนโดทำไมทุกคืนด้วยซิ เอ๊ะ...!!
หรือว่าไอ้เข้มจะพลาดอะไรไป??
.
.
.
.
ที่จริงวันนี้มีออกไปพรีเซ็นต์งานข้างนอกตอนบ่าย พอเสร็จก็เกือบจะได้เวลาเลือกงานพอดี เลยไม่ได้กลับเข้าไปที่ออฟฟิส
อีก ตอนนี้เวลาประจำของผม...คือการไปเป็นพนักงานตำแหน่งพิเศษของร้านกาแฟ ..ค่าจ้างนะเหรอ ...แค่ได้เถียงได้กัดไอ้ลิง
แว่นเจ้าของร้าน ก็เหมือนได้กำไรชีวิตแล้วล่ะผมว่า ...แต่...วันนี้...ทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิดเหมือนมีอะไรมาขวางหูขวางตาชอบกล
"เสร็จรึยัง" เผลอถามออกไปเสียงห้วนจนได้ซิน่า ไม่ได้ตั้งใจจะโมโห...ก็แค่รู้สึกหงุดหงิด และไม่ชอบหน้า
ไอ้หนุ่มหน้าอ่อนคนนั้นที่มันนั่งอยู่ที่เคาท์เตอร์ มันพาลจะคิดไปถึงภาพวันที่มีฉากสวีทกลางร้านวันนั้น
"ยังไม่ถึงเวลาซักหน่อยเหอะ อยากมาเร็วเองทำไม!" นั่น!! ไอ้ลิงเอ๋อผู้ไม่รู้อะไรหลายสิ่งมันยังกล้ามาทำ
ปากดีใส่ แล้วดูมันทำหน้าเข้า แก้มป่อง ปากยื่น ขมวดคิ้วบ่นพึมพำ ถ้าเป็นวันอื่น..คงจะทำให้มองแล้วอมยิ้มตาม แต่วันนี้ไม่
ใช่......ไม่อยากให้ใครมาเห็นด้วยกับผมหรอกนะ
"วันนี้ผมก็ผิดหวังอีกแล้วเหรอ" คนกลางที่มานั่งจับจองที่นั่งอยู่ก่อนมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา ก่อน
จะหันไปทำตาประจบใส่เจ้าของร้าน ไม่สนว่ายังมีใครอีกคนยืนหัวโด่อยู่ข้างหลัง คล้ายจะประกาศเขตพื้นที่ของตน
"แว่น!! ชงกาแฟให้แก้วดิ" ไอ้หน้าละอ่อน....หึ! ใครจะไปยอมเป็นคนนอกล่ะวะครับ ไม่สนหรอกว่าจะมา
ก่อนมาหลัง ของแบบนี้มันอยู่ที่ฝีมือล้วนๆ
"เอาแต่สั่ง ตังค์ไม่เคยจ่ายเหอะ" ปากก็พูด หน้าก็งอ แต่มือก็เอื้อมไปหยิบแก้วตวงพร้อมกับอุปกรณ์ชง
กาแฟเรียบร้อยแล้ว ..นี่แหละไอ้ลิงแว่น ปากอย่าง แต่ทำอีกอย่าง..คงไม่รู้ตัวเองเลยซินะ ว่าปากไม่ตรงกับใจ แต่ยังเอ๋อได้ตลอด
เวลา
"ขอเข้มๆนะ ชอบ...." มุมปากคนสั่งกาแฟยกขยับรอยยิ้มอย่างมีชัยตอนที่เห็นเจ้าของร้านเหลือบมองมาแล้วทำตาปริบๆ
พอมันรู้ตัวว่าโดนจ้องอยู่ก่อน แล้ว ก็เลยเบือนหน้าหลบไปอีกทางพร้อมกับกัดริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาชงกาแฟไป
....ขอคิดเอาเองได้ไหม...ว่าไอ้แว่นมันกำลัง'เขิน' แล้วทำไมไอ้แรร์จะต้องมานั่งกลั้นยิ้มจนปวดแก้มด้วยฟ่ะ
พอกลบเกลื่อนด้วยการหาจุดโฟกัสอื่นในการการมองบ้าง สายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งถูกสอดทับเอาไว้ใต้ถาด
สำหรับใส่พวกครีมเทียมกับน้ำตาล...มันก็เลยอดไม่ได้ที่จะหยิบออกมาคลี่ดู
"เอามานี่เลย ห้ามดู!" ยังไม่ทันจะได้ดูให้แน่ชัดว่ามันคืออะไร ก็ดันโดนแย่งไปจากมือเสียแล้ว เจ้า
ของกระดาษทำหน้างอ ก่อนจะจับมันยัดลงไปในกระเป๋าหน้าของผ้ากันเปื้อน แล้ววางแก้วกาแฟลงตรงหน้าแทน
"อย่าบอกนะว่ายังคิดไม่ได้ หึหึ" ไอ้แว่นหันมาแยกเขี้ยวใส่ แล้วกลับไปทำหน้างอตามเดิม ทั้งอย่างงั้นแต่
นายแรร์คนนี้ก็ยังคงยิ้มออกมาได้เหอะ.... แต่ก็ต้องแกล้งกลบเกลื่อนด้วยการยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบเพื่อซ้อนรอยยิ้ม กาแฟรส
เข้มอย่างที่สั่ง ให้รสขมลิ้นในตอนแรก...แต่ก็หอมกรุ่นน่าลิ้มลอง
(http://img19.imageshack.us/img19/2632/19line07.gif)
ก็จะไม่ให้นายแรร์คนนี้ยิ้มออกได้ยังไง ในเมื่อตัวเลขในกระดาษมันคุ้นๆว่าเคยเห็นที่ไหน ...ไอ้แว่นซื่อบื้อ นี่คงคิดวิธีหาคำ
ตอบมาตลอดเลยซินะ แค่คิดถึงสีหน้าตอนที่ไอ้ลิงแว่นมันกำลังหมกมุ่นขีดเขียนตัวเลขถอดสมการแต่ละตัว ก็ทำให้อดยิ้มออกมา
ไม่ได้ (เพราะอย่างน้อยก็ต้องมีบ้างแหละที่จะคิดถึงหน้าคนให้โจทย์) ดี....ให้คิดถึงทั้งวันจนทำอะไรไม่ได้เลยยิ่งดี
หึหึ...จะได้ไม่มีเวลาว่างไปคิดถึงอะไร หรือใครอื่น!
"ให้ผมช่วยไหม"
"ไม่ได้!!/ไม่ต้อง!!" สองเสียงประสานออกมาแทบจะพร้อมกัน แต่ความหมายช่าง
แตกต่าง ‘คำว่า ‘ไม่ได้’ ของไอ้แว่นก็เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่ากำลังคิดโจทย์ปัญหาโลกแตกของไอ้คิงคองกวนประสาท
ส่วนคำว่า ‘ไม่ต้อง’ ของไอ้คุณแรร์หมายถึง...อย่ามายุ่ง...อย่างชัดเจน!!
น้องกันต์ผู้หวังดีถึงกับทำหน้ามึน เมื่อทั้งสองคนพูดออกมาแทบจะพร้อมกัน อาจจะไม่ต้องถามออกมา แต่ก็พอจะรู้ว่ามีกลิ่น
แปลกๆระหว่างคนคู่นี้ ซึ่ง...คนนอกไม่สามารถเข้าถึงได้ เจ็บใจ...แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มออกมา
"เฮ่อ...นี่ผมคงต้องกลับแล้วเหรอเนี่ยะ" เสียงบ่นพึมพำเบาๆ พร้อมกับเสียงถอนหายใจแล้วลุกขึ้นจาก
เก้าอี้ที่นั่ง
"โทษทีนะกันต์ ยังไม่ได้เลี้ยงตอนรับกลับมาเลย เอาไว้นัดกันอีกทีนะ" คนที่นั่งจิบกาแฟรสเข้มอยู่ข้างๆ
เริ่มจ้องหน้าคนพูดด้วยสายตาเหมือนพยายามจะขู่อาฆาต
"ไว้ผมจะมาใหม่นะครับ" ก่อนไปก็ยังไม่วายหว่านยิ้มให้เจ้าของร้านอีกรอบ ก็ในเมื่อ'อะไรๆ'มันดูชัดเจน
ขนาดนี้แล้ว จะเอาตัวไปขวางก็คงไม่ใช่นิสัย เรื่องจะทำให้ใครลำบากใจคงไม่ทำอีกแล้ว...
ลูกค้ารายหยายยยยคนเดิมยังคงนั่งจิบกาแฟอมยิ้มอยู่ตรงเคาเตอร์ จู่ๆอารมณ์ก็ดีขึ้นมาทันทีตั้งแต่ตอนที่เห็นกระดาษคิด
เลขแผ่นนั้น จะใครอะไรยังไงที่ผ่านมาก็ช่างมัน เพราะยังไงก็ต้องทำใจ ในเมื่อคนตรงหน้ามันแค่ไอ้ลิงเอ๋อ...แต่ก็เพราะมันเป็นของ
มันแบบนั้นแหละถึงได้ชอบ
.
.
.
หืม???
'ชอบ'".......................................??
"อุ๊บ!! แค่กๆ" .....!? (หมายเหตุ* ไอ้คุณแรร์มันย้ำถามตัวเองในใจ แต่ดันสำลักกาแฟของจริง
ซะงั้น)
"เป็นไร?" ไอ้แว่นที่กำลังเริ่มต้นเก็บร้านหันมาถาม พร้อมกับยื่นทิชชูให้อย่างรู้งาน แต่มันหารู้ไม่ว่าคน
ทางนี้กำลังจิตสับสนจนไม่ได้เอื้อมมือไปรับ แล้วจะด้วยความหวังดีหรือปฏิกิริยาอัตโนมัติอะไรก็แล้วแต่ คนที่มือยังถือกระดาษทิช
ชูค้างอยู่ก็เลยยื่นมาซับคราบกาแฟที่มุมปากให้เสียเองด้วยสีหน้าหงุดหงิดปนรำคาญ ...และจะด้วยความบังเอิญหรืออะไรก็ตาม
ช่างเล่นตลก ปลายนิ้วดันไปแตะผ่านริมฝีปากได้รูปนั้นเข้าให้ เพียงแค่แผ่วผ่านเบาแต่กลับทำให้สะดุ้งใจเต้นโครมครามเยี่ยงจะ
หลุดออกมานอกอก สายตาสองคู่ประสานกันเหมือนเวลาหยุดนิ่งลงชั่วครู่ ก่อนที่ไอ้แว่นจะชักมือกลับไปราวกับโดนของร้อน
นายแรร์ยังคงทอดสายตาจับจ้องใบหน้าอีกฝ่ายไม่ลดละราวกับจะหาคำตอบยืนยันกับตัวเองให้ชัดเจนอีกครั้ง ว่า...ในที่สุดก็เจอ
แล้ว เหตุที่ทำให้ตีตัวออกห่างจากไอ้ลิงเอ๋อตรงหน้านี้ไม่ได้ แต่...จะทำยังไงก็ในเมื่อเคยลั่นวาจาเอาไว้เมื่อครั้งเก่าก่อน หากจะ
บอกว่า’เปลี่ยนใจ’ตอนนี้จะยังทันไหมนะ
แต่...อันที่จริงแล้วมันก็ไม่ได้ขัดกับคำประกาศิตนั้นซักหน่อยนี่.. ก็ในเมื่อไอ้แว่นตรงหน้ามันไม่ได้เป็นอย่างที่ว่า และไอ้คุณแรร์คน
นี้ก็ไม่ได้รู้สึกกับใครอื่นใดเหมือนกันหมด ก็เพียงแค่ ‘พิเศษ’ กับคนตรงหน้านี้เพียงคนเดียว
สำคัญคือ...ไอ้แว่นมันรู้ตัวหรือยังเหอะ!
(http://img19.imageshack.us/img19/2632/19line07.gif)
อิอิ เเวะมาอัพเรื่องนี้ซักเเปบ มีคนอ่าน ดีใจ ขอบคุณนะคะ ไปก่อนเน้อเจอกันตอนหน้าเดี๋ยวบูตะจัง ขอไปเตรียมงานต่อก่อน อิอิ
(http://img19.imageshack.us/img19/2632/19line07.gif)
-
ดีใจจงได้อ่านต่อ หวงว่าดาด้าของป้าคงสบายดีนะคะ
บูตะจัง ป้าขอฝากความคิดถึงไปให้ดาด้าด้วยนะคะ
ขอบคุณมาก.............
-
:mc4:
ดีใจจังได้อ่านต่อแล้ว
น้องแว่นเราก็ยังคงเอ๋อเช่นเดิม
ส่วนพี่คิงคองก็ชอบแกล้งเค้านะ ว่าแต่ตอนนี้ "เปลี่ยนใจ" ยังอะ 55555555
-
เป็นข่าวดีนะค่ะ ที่เรื่องนี้จะได้มาลงต่ออีก
เป็นกำลังใจให้คุณพันด้า กับ คุณ Butajang ค่ะ ~
-
เพิ่งเข้ามาตามอ่านเรื่องนี้ ฝากตัวด้วยคร้าบบบบ :กอด1:
และก็ขอบคุณทั้งคนเขียนและคนโพสมากๆ เลยนะคะ เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ค่า :pig4:
-
อ่านไปยิ้มไป
ชิมกาแฟไป อร่อยลิ้น
แรร์เริ่มรู้ตัวแล้ว ว่าแต่อยากรู้สมการนั้นจังว่าคำตอบคืออะไร
-
### การเดิมพันครั้งใหญ่ (ภาคเข้ม)
2 วันก็แล้ว
นี่ก็ปาเข้าไปวันที่ 3 ชักเริ่มหงุดหงิดที่ไม่ได้เห็นน้ำหน้าของใครบางคน เคยมากวนประสาทตรงต่อเวลาไม่ได้ขาด แล้วนี่....จู่ๆก็
หายไปซะอย่างงั้น หยิบโทรศัพท์มากดดูเบอร์ก็หลายครั้ง แต่ไม่กล้าจะกดปุ่มโทรออก ...เคยเป็นไหมล่ะ ที่บางครั้งก็คิดว่าคนไม่
ได้เป็นอะไรกัน จะโทรหาแค่ตอนมีธุระ แต่แล้วไอ้เข้มก็นึก'ธุระ'ที่จะโทรไม่ได้เสียที...แล้วนี่เราจะอยากโทรหามันเพราะอะไร
ล่ะ...!?
"สวัสดีครับ"
ยึ้ย!! เพราะมัวแต่เหม่อมองโทรศัพท์ก็เลยไม่ได้ยินเสียงกระดิ่งที่หน้าประตู มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คุณลูกค้าหน้าใสเดินเข้ามาประชิด
ตัวเสียแล้ว ..ดีนะไม่ใช่โจร ไม่งั้นคงไม่รอดแน่
"อ้าว...คุณโกโก้สวัสดีครับ"
"โกโก้??"
คุณลูกค้าที่ไอ้เข้มแอบตั้งชื่อให้กำลังทำหน้างงใหญ่ ที่มาของชื่อก็ไม่ใช่ที่ไหนไกลก็คุณพี่แกนี่แหละที่มาใช้บริการร้าน
แก้วกลม แล้วจ่ายค่าโกโก้ปั่นไว้หนึ่งพันบาท ด้วยความรู้สึกผิดชอบชั่วดี จนป่านนี้ก็ยังเก็บเงินทอนเอาไว้ให้ ก็เลยเรียกเล่นๆ จน
ติดปากจริงๆว่าคุณโกโก้
"อ้อ..เอ่อ..คือ..ผมเก็บเงินทอนค่าโกโก้ไว้ให้นะ ยังไม่มีโอกาสได้คืนให้ซักที"
ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องโดยเร็วพลัน มิเช่นนั้นจะต้องอธิบายอีกยืดยาว
"เงินทอน??" คุณแกทำหน้างงหนักเข้าไปอีก หรือไอ้เข้มจะจำคนผิดหว่า..ก็ไม่น่าใช่นะ จำได้ว่าเป็นเพื่อนไอ้คิงคองแน่ๆ
"วันที่เราเจอกันตรงบันไดไงครับ"
ไอ้เข้มก็เลยจำใจต้องยกเหตุการณ์ครั้งประวัติศาสตร์มาอ้างอิง พร้อมกับหยิบเงินทอนมาวางไว้ให้ตรงหน้า
"อ้อ..วันนั้นเอง ถึงว่า..."
คุณโกโก้เหม่อลอยเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่าง เดาเอาว่ากำลังนึกย้อนไปวันนั้นแล้วก็คลี่ยิ้มออกมา พร้อมกับเก็บเงินทอนบน
เคาท์เตอร์อย่างว่าง่าย ...อืม...ไอ้เข้มก็เพิ่งนึกออกเหมือนกันว่า โอกาสที่จะแนมถามข่าวคราวคิงคองผู้สูญหายได้มาถึงแล้ว
"มาทำงานแถวนี้เหรอครับ" กลัวว่าถามออกไปตรงๆก็เกรงว่าจะโดนจับพิรุธได้ ก็เลยต้องอ้อมโลกกันซักหน่อย
"มารับงานแทนนะครับ เอ่อ...นายแรร์เขาไม่สบายมาสองสามวันแล้ว ผมก็เลยต้องมาแทน..."
ก็แค่นั้นแหละที่ไอ้เข้มอยากจะรู้ แหม....น่าจะเลี้ยงโกโก้คุณแกอีกซักแก้วสองแก้วนะ ..เออ...จะว่าไปก็เพิ่งจะรู้ว่าชื่อคุณลูกค้าช่าง
เข้ากับฉายาที่ตั้งให้ซะไม่มีอ้ะ โกโก้'ปั่น' หึหึ จะมีใครฉลาดเกินไอ้เข้มไม่มีล่ะ ฮ่าๆ
"เออ..คือว่า..ถ้าผมจะขอร้องอะไรซักอย่างจะได้ไหมครับ..."
คุณโกโก้ปั่นเงยหน้าขึ้นมาสบตาด้วยความประหลาดใจ.... คงไม่ได้คิดว่าทางนี้จะทวงเงินคืนหรอกนะ จะเลี้ยงตอบแทนที่เผย
ข้อมูลลับซิไม่ว่า...ในที่สุดก็รู้ฐานที่ตั้งแหล่งกบดานของไอ้คิงคองมันแล้ว หึหึ
(http://img19.imageshack.us/img19/4859/19line08.gif)
วันนั้นร้านแก้วกลมก็เลยปิดเร็วกว่าปกติไป 1 ชม. ก็นะ...การจะไปเยี่ยมคนป่วย จะไปมือเปล่าก็ใช่ที่ แล้วจะให้ไปซื้อของสดไปทำ
ให้กินเอง ก็ไม่รู้ว่าคนป่วยเอาแต่ใจท่านนั้นจะใจเย็นทนรอกินได้หรือเปล่า และที่สำคัญ..ไอ้เข้มก็ไม่กล้าทำให้ด้วยแหละเหอะ...ก็
นะ...แบบว่าบางทีการที่มีใครมารอและคาดหวังเอากับฝีมือบ้านๆของเรามันก็'เขิน'มากกว่า'อาย'อีกนะ
แล้วในที่สุดก็เดินทางมาถึงจนได้...คอนโดสุดหรูใจกลางเมือง แต่...ตอนนี้ไอ้เข้มก็กำลังประสบปัญหาภาวะขาดแคลน
ความกล้าอย่างหนัก ที่จะยกมือขึ้นกดกริ่งหน้าประตูห้องของใครบางคน ทำได้แค่เดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบ ถอนหายใจทิ้งไปก็
หลายทีก็ยังคงรวบรวมความกล้าไม่ได้...หนักจิต!! คำท่านแม่เคยสอนเอาไว้ตั้งแต่สมัยยังเด็ก ว่าตอนที่เราไร้ซึ่งหนทางจะแก้
ปัญหา ให้ตั้งสติแล้วหาเหตุผลมาสามข้อ แล้วจากนั้นก็ค่อยๆแก้ไปทีละขั้นๆ
"เอาวะ หาเหตุสามข้อ" (<---- บ่นกับตัวเอง พร้อมกับยกมือขึ้นมากำแน่นรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี
เยี่ยงจะออกรบที่ไหน)
เหตุผลข้อแรก...เพราะไอ้คิงคองมันมาช่วยงานประจำ จึงไม่สามารถทนทำใจดำนิ่งเฉยอยู่ได้ ยามเมื่อรู้ว่า
มันกำลังเจ็บป่วยจนไปไหนไม่ไหว(เอาล่ะ นี่แหละเหตุผลข้อแรก..)
ข้อสอง...ก็เพราะว่ามันไม่ยอมโทรมาบอก ทั้งที่ก่อนหน้านั้นโทรจิกเป็นเวลา มาหายเงียบไปแบบนี้มันใช้
ได้ที่ไหน!!
ส่วนข้อสาม...ก็เพราะ...เอ่อ....เอ่อ...เพราะข้อสอง ไอ้คุณเข้มคนนี้ก็เลยต้องมาดูให้เห็นกับตาไง เพราะมัน
ไม่โทรหา ก็เลยต้องมาเอง
"หึหึ ในที่สุดก็ครบสามข้อ เอาล่ะนะ..."
ไอ้คนที่ยืนคิดหาเหตุผลมาอ้างให้ตัวเอง หัวเราะเสียงต่ำคล้ายคนป่วยโรคจิต ก่อนจะรวบรวมความกล้ากดกริ่งที่หน้าประตูทันที
(มันคิดว่าตัวเองคิดดีแล้วนะนั่น)
ปิ๊งป่อง!~~~
~~กริบ~~
ไหงเงียบกริบเยี่ยงนี้ละครับท่าน หรือว่า?...ไม่นะ...? มันคงจะไม่ป่วยหนักจนลุกไม่ไหวสิ้นใจตายไปแล้ว
หรอกนะ ถะ...ถ้างั้น..ควรจะโทรเรียกรถพยาบาลมาเลยดีไหมหว่า...
กุกกัก กึก ตึงๆ
เสียงโครมครามในห้องที่ได้ยิน ทำให้รู้ว่ายังมีคนตัวเป็นๆอยู่ข้างใน แต่ไม่รู้ว่าเกิดสงครามอะไรในนั้นนะซิ ....ไอ้เข้มค่อยๆ
เอาหูแนบกับประตูอย่างระแวง แล้วมันก็เงียบไป เหมือนกับว่าที่ได้ยินตะกี้เพียงแค่หูฝาด หรือว่า...ไอ้คิงคองมันจะพยายามลุกขึ้น
มาแล้วล้มหัวทิ่ม
แกร๊ก
"เย้ย!!!"
หมับ~
แหม..รับได้อย่างสวยงามเสียนี่กระไร ก็ตอนที่แนบทั้งหูและทั้งตัวไปกับประตูทำตัวเยี่ยงจิ้งจก แต่ยังไม่ทันจะได้รู้ความ
เคลื่อนไหวข้างใน ประตูก็ถูกกระชากเข้าไปข้างในแบบไม่มีบอกกล่าว...แล้วไอ้จิ้งจกแว่นมันจะเหลือเรอะ! โชคยังดีที่ไม่ไถลไป
ฟาดกับพื้น แต่...ก็ใช่ว่าจะไม่ซวย จากที่ตัวแปะแนบกับประตูเมื่อกี้ กลายเป็นแปะหนึบอยู่ในอ้อมแขนเจ้าของห้องแทน ที่น่าตกใจ
ก็คือออออออ...มันดันเปลือยท่อนบนด้วย แว้กกกกกกกกกกก หัวใจไอ้เข้มกกระเด็นหายไปไหนไม่รู้แล้ว!!
"อะ...เอ่อ...โทษที...คือ..."
หวั่นไหวครับ มันหวั่นๆไหวๆในใจยังไงก็ไม่รู้ อ๊ากกกกกกก....เข้มแข็งไว้ไอ้เข้ม เข้มแข็งไว้!!!...
อึ้ยยยย..ซะ...ซะ...ซิคแพค!!
"เข้ามาก่อนซิ"
เอาอีกแล้วครับท่าน ยังไม่ทันได้ตอบตกลงหรือปฏิเสธ ไอ้คิงคองมันก็รั้งตัวเข้าไปในห้องพร้อมกับปิดประตูเรียบร้อยแล้ว
"เป็นไงบ้าง ได้ข่าวว่าป่วย"
เอาล่ะ...ต้องรีบเบนความสนใจไปถามเรื่องธุระ มิเช่นนั้นอาจจะกำเดาไหลได้ เอ๊ย!!...ไม่ใช่ซิ อาจจะหวั่นไหวไปมากกว่านี้
ต่างหากเล่า!!
"ก็ดีขึ้นแล้ว"
ไอ้คิงคองป่วยหันมาตอบเสียงเรียบ แล้วเดินไปเปิดตู้เย็นเทน้ำใส่แก้วมาให้ ..แปลกแฮะ ไม่กวนประสาท สงสัยจะป่วยจริงอะไรจริง
"อ้ะ..เอาของกินมาฝาก ไม่เป็นไรแล้วจะได้กลับ"
คือแบบว่า..ไม่ได้รีบร้อนอะไรหรอก..แต่มัน...ทรมานจิตที่จะอยู่น่ะ ขืนทนไม่ไหว
จับไอ้คิงคองกดขึ้นมาล่ะ ไอ้เข้มอาจจะถึงตายได้เชียวนะ ไม่โดนฆ่าหมกส้วม ก็คงจะโดนจับโยนลงไปจากชั้นสิบกว่าของคอนโด
แห่งนี้แหละ...ฮื้อ..ยังไม่อยากโดนพาดหัวข่าวหน้าหนึ่งตายเพราะความจิตของตัวเองหรอกนะ
"เดี๋ยว!!" ส่งของฝากให้ถึงมือ และกำลังจะหมุนตัวกลับ ก็โดนเจ้าของห้องตะโกนเรียกไว้เสียก่อน
"อะไร??"
ไอ้เจ้าของห้อง มันวางถุงของกินเดินตรงเข้ามาหา ..เออ...คือ...ช่วยสำนึกตัวด้วยเหอะว่ามันไม่ได้อยู่ต่อหน้าผู้ชายปกติทั่วไป
ทางนี้ไม่รู้ว่าจะเอาลูกกะตาไปไว้ไหนแล้วครับท่าน
"มาเพื่อแค่นี้จริงๆนะเหรอ"
อึ้ยยยย...ก็อยากจะตอบอยู่หรอกว่า'ใช่' แต่ทำไมมันจะต้องมาเอาคำตอบซะใกล้แบบนี้ด้วยเหรอ ยืนถามห่างๆก็ได้ ไอ้เข้มหายใจ
ไม่ถนัด เกรงว่าจะเป็นลมไปเสียก่อน ...อืม...กลิ่นหอมอ่อนเหมือนสบู่สงสัยจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จซินะ ...
'เย้ยยยยย! ไม่ใช่ดิ..อย่าเพิ่งเพ้อ'
"กะ..ก็ผ่านมา ก็เลยแวะมาดู เห็นคุณปั่นบอกว่าไม่สบาย"
ไอ้คิงคองหายากมันขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วพยักหน้าหงึกๆกับตัวเอง
"แล้วผ่านมาทำไมแถวนี้"
อ้าวเวร!! ดันไปเอ่ยวาจาฆ่าตัวเองซะงั้นล่ะไอ้เข้ม ก่อนหน้านั้นมัวแต่คิดหาเหตุผลอะไรมากมายเกินจะบรรยาย พอมาเจอคำถาม
ของไอ้คิงคองเจ้าปัญหา...ก็เลยแป๊กอีกคราซิทีนี้ จะให้ตอบได้ยังไงว่า'ตั้งใจมาเลยว่ะครับ' มันไม่ใช่นี่หว่า
"ก็...เออน่า...ไม่รู้ซักเรื่องจะได้ไหมล่ะ กลับล่ะนะ...อึ้ย!!"
เกือบไปแล้วไหมล่ะ กำลังตั้งท่าจะเดินตรงไปที่ประตูห้องหาทางชิ่ง แต่ไอ้เจ้าของห้องมันดันยกแขนมากั้นเอาไว้เสียก่อน โชคดีที่
ระบบเบรคยังใช้งานได้ดี ไม่งั้นก็คงได้จูบกับแขนล่ำๆนั่นเข้าให้
"ทำไมถึงต้องทำเป็น'ผ่าน'มาล่ะ อยากจะมาก็ไม่มีใครว่าอะไรนี่ ไหนบอกมาซิ เหตุผลที่ผ่านมาซะไกลถึงห้องแบบนี้?"
อ๊าก!!อยากจะกัดลิ้นตัวเอง แล้วแกล้งทำเป็นสิ้นใจลงตรงนี้ เขาว่าเจอหมีให้แกล้งตาย แล้วถ้าเจอคิงคองเอาแต่ใจ...จะทำไงดีล่ะ
ครับท่านผู้ชม!?
ไอ้แว่นเข้มค่อยๆเบือนหน้าไปสบตาคนถาม คนอย่างไอ้คุณแรร์จะมัวมาทำเป็นกลัวตัวงอไม่ได้ มิเช่นนั้นมันจะยิ่งได้ใจ เห็น
ว่าข่มขู่ได้ก็จะยิ่งเห็นเป็นเรื่องสนุก ตะ....แต่....ด้วยความสูงที่ต่างกันไม่ถึงห้าเซ็นแบบนี้ พอมันเท้าแขนข้างหนึ่งกั้นตัวเอาไว้ ระยะ
ความห่างของใบหน้าก็เลยฉิวเฉียด แบบว่า...ในระยะอันตรายต่ออัตราการเต้นของหัวใจเป็นอย่างยิ่ง แล้ว....สายตาของ
ไอ้คิงคองทำไมมันมองต่ำกว่าระดับสายตาอย่างที่ควรจะเป็นล่ะ
"หืม...? บอกซิอยากได้ยิน"
หือ?? หรือไอ้เข้มจะมีปัญหาด้านการได้ยิน หรือไม่ก็เป็นเพราะระดับการเต้นของหัวใจมันผิดจังหวะ หูก็เลยอื้อจนฟังไม่รู้เรื่อง....ก็
แทนที่จะได้ยินคำสั่งเหมือนเคย แต่ไหงกลับได้ยินเหมือนเสียงอ้อนวอนขอร้องมากกว่า แบบนี้มัน...ใจ
หวิวกว่าเดิมอีกเว้ย จะฆ่ากันรึไง!!
"กะ...ก็...เป็นห่วงนี่ หายไปหลายวัน"
แว้กกกกก ตบๆ ไอ้เข้มขอตบปากตัวเองแล้ววิ่งแอบ พูดเสียงหวานแบบนั้นออกไปได้ยังไง มันไม่ช่ายยยยยยย
'แล้วทำไม...ไอ้คิงคองมันถึงยิ้ม' โอ๊ยยยยยยย ไอ้เข้มมึน!....นี่หรือจะฝันไป...!!??
"หึ! ไอ้ลิงแว่น เสร็จแน่"
เอ้า...!! แล้วนี่อะไรอีก ไอ้คิงคองบ้ามันต้องกำลังวางแผนอะไรเป็นแน่แท้..แล้วผมจะรอดออกไปจากถิ่นมันได้ไหม...ใครก็
ได้....ช่วยเรียกรถพยาบาลมารอรับผมที่ข้างล่างที ไอ้เข้มกำลังจะพลีชีพแล้ววววว
(http://img19.imageshack.us/img19/4859/19line08.gif)
กร๊ากกกกก ก่อนจะพลีชีพ(ต้องครรลอง // รึเปล่า??) ต้องยอมพลีกายให้พี่เเรร์ซะก่อนล่ะมั้ง คิกๆๆ น้องเเว่นอย่างขำ ตอนนี้มา
เเบบฮา ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะคะ เเละคนที่ติดตาม อิอิ บอกพันด้าให้เเล้วนะคะว่าคนอ่านคิดถึง เเละเป็นห่วง พันด้าบอก
ว่า "คิดถึงคนอ่านมากมายเช่นกัน พันด้ารักทุกคนเลย ฝากพี่เเรร์เเละ น้องเเว่นเข้ม ในอ้อมใจด้วย ช่วงนี้หน้าฝนขอจำศีลชั่ว
คราว" คิกๆๆ พันด้าเป็นตัวอะไร เจอกันตอนหน้านะคะ
(http://img19.imageshack.us/img19/4859/19line08.gif)
-
ดีใจจังค่ะที่เรื่องนี้มาต่อ คิดถึงแว่น กับ แรว์ มากๆ
คนหนึ่งรู้ใจแล้ว แต่อีกคนคงต้องขอเวลาอีกหน่อยโน๊ะ555
ชอบกาแฟหวานมันนะคะ
o13
-
:กอด1:ชอบๆๆๆๆๆๆๆ
-
รออยู่ตั้งนานในที่สุดก็มาต่อแล้ววว
ปล.ขอบคุณบูตะจังด้วยนะค่ะที่มาลงให้อ่านต่อ
ปล2.พันด้าสู้ๆๆ
-
:impress2: เอาอีกๆ เอาอีก เพิ่งเคยอ่านจ้า แต่ชอบมากมาย
..ชอบพี่แรร์ และจะแลดูตลอดไป
สู้ๆ ค่ะ
:pig4:
-
วิ้ววววววววว พี่แรร์จะทำอะไรพี่เข้มของเรา
ลุ้นๆๆๆ
-
#การเดิมพันครั้งใหญ่(ภาคแรร์)
ในเมื่อรู้ใจตัวเองแล้วไซร้...ก็มิใช่ปัญหา....แต่มันขึ้นอยู่กับว่าอีกฝ่ายจะรู้ใจตัวเองแล้วหรือยัง
คือถ้าจะให้คิดแบบนายแรร์ ก็จะขอบอกว่า จะคิดบวกแบบเข้าข้างตัวเองสุดๆ
ซึ่งตามที่คำนวณเอาไว้ ไม่น่าจะพลาด...ปฏิบัติการครั้งนี้มีหัวใจทั้งหมดหนึ่งดวงเป็นเดิมพัน
หากไม่รอบคอบก็อาจจะหมดตัวได้เลยทีเดียว
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line15/w02_022.gif)
เริ่มต้นแผนการด้วย..การหายหน้า
ไม่โทรหา ไม่ไปวนเวียนใกล้ๆเหมือนเคย แต่ผลที่ตอบกลับมา คือความ'เงียบ'ซะงั้น
ไอ้ลิงเอ๋อมันไม่ยอมเคลื่อนไหวใดๆ นิ่งสนิท! ....ฮึ่ม
ด้วยสมองอันชาญฉลาด
นายแรร์คนนี้จึงได้คิดแผนการอันแยบยลออกมาได้
โทรศัพท์มือถือที่ถูกโยนทิ้งไว้ข้างเตียงถูกควานหามาใช้งานอีกครั้ง
ไล่กดหาเบอร์ 'เพื่อนปั่น' แล้วใช้วิชามารทั้งหมดที่มี'แกล้งป่วย' จะเป็นจะตาย ทำเสียงแหบแห้งไอค่อกๆแค่กๆ หอบแห่กๆคล้าย
จะตายได้ในเร็ววัน
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line15/w02_022.gif)
"ปั่น ช่วยไปเอางานที่ตึกนั้นให้หน่อย แค่กๆ"
ทิ้งท้ายด้วยอาการไอนิดหน่อยแต่พองาม
"เป็นมากเหรอแรร์ ไปหาหมอไหม?" ไอ้คุณเพื่อนผู้แสนดีก็หลงเชื่อเข้าเต็มเปา
(ขอโทษว่ะครับ...เอาไว้จะพาไปเลี้ยงมื้อใหญ่)
เพราะงานนี้นายแรร์คนนี้ลงทุนทุ่มหมดตัวไปแล้ว เหลือแต่รอ...ว่าผลตอบกลับจะมาแบบไหน
และคงต้องใช้ตัวช่วยส่งสารยามจำเป็นเช่นเพื่อนปั่นนี่แหละ หึหึ
"ไม่เป็นไร แค่พักซักวันคงดีขึ้นเอง ช่วยหน่อยนะ"
น้ำเสียงเรียกความสงสารทีใช้ได้ผลมานักต่อนัก
"อืมๆ ได้ๆ เรื่องงานไม่ต้องเป็นห่วงนะ พักผ่อนให้สบาย..."
เออ...ท่อนแรกก็พอจะฟังดูดี แต่มาท่อนหลังนี่ซิ ทำไมมันแหม่งๆคล้ายคำแช่งเลยวะ
"เออ..เพิ่งนึกขึ้นมาได้ ที่ร้านกาแฟเขาบอกว่าลืมเงินทอนไว้ แวะไปเอาด้วยล่ะ
จะเอามาให้หลายครั้งแล้วก็ลืมเหมือนกัน ไหนๆก็แวะไปแล้ว..." หึหึ
ไอ้คุณแรร์ก็ยังไม่วายเนียนหยอดไปอีกมุข เพื่อความแน่ใจว่าไอ้คุณเพื่อนมันจะต้องแวะไปแน่ๆ
"ได้ๆ หายเร็วๆนะ"
หลังจากเสร็จสิ้นกระบวนการกระชับวงล้อม(กรอบ)ไอ้ลิงแว่นได้แล้ว
คราวนี้ก็ได้เวลารอผลลัพท์ซิครับท่าน
แล้วมันก็...เงียบ!! ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้ต่างไปจากเดิมเลยแม้แต่น้อย
ไม่มีแม้ข้อความถามไถ่อาการ หรือแม้แต่โทรมาหาถามโน่นนี่หรือจี้ให้ไปช่วยงานที่ร้าน
วันนี้วันที่สามแล้วนะ ทำไมไม่มีอะไรตอบกลับมา...นิ่งสนิท!...หรือที่คิดไว้..จะผิดไป...
ณ ตอนนี้
ไอ้คุณแรร์ผู้มาดมั่น กำลังนั่งชั่งใจตัวเองอยู่ ว่าจะ 'ตัดใจ'หรือ 'ลุยต่อ'ประเด็นหนึ่งมาจากความท้อใจ สิ้นหวัง(ที่ตัวเองเดาพลาด
มิใช่อย่างอื่น)
แต่แล้วตอนที่กำลังจะลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อไปตามล่าไอ้ลิงแว่น
เสียงออดที่หน้าประตูห้องก็ดังขึ้น
ทำเอานายแรร์ผู้มาดมั่นถึงกับเซไปสะดุดเข้ากับขาโต๊ะ
..อย่านะ...อย่าได้เข้าใจผิดว่าตื่นเต้นจนเกินเหตุ
ก็แค่รีบไปหน่อย..เพียงเพราะอยากรู้ว่าใครมาก็แค่นั้น
....แล้วมันก็มาส่ง....ของที่กำลังรอ....
(ผ่านไปสามวันเนี่ยะนะ ฮึ่ม!!)
.
.
.
.
"อะ..ถอยออกไปให้ห่างหน่อยได้ไหมเล่า!"
ไอ้แว่นเอ๋อมันยังมีหน้ามาร้องขอความเห็นใจ..ทั้งที่ปล่อยให้ทางนี้เกือบจะต้องรอเก้อ
กระวนกระวายใจอยู่ได้ตั้งหลายวัน พอมาได้แวบเดียวก็จะหนีกลับงั้นรึ
ไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆหรอกครับท่าน
"มาเพื่อแค่นี้จริงๆนะเหรอ" เพราะไอ้คนมาเยี่ยม มันดันบอกว่า'ผ่านมา'
ทั้งที่คอนโดมันอยู่ห่างจากที่นี่แทบจะเรียกได้ว่าคนละฝั่งเมือง
แล้วมันจะผ่านมาทำซากอะไรแถวนี้ แล้วก็อาการแบบนี้..ต่อให้มันอมเทพเจ้าลิงมาพูดก็ไม่มีใครเชื่อหรอกเหอะ
ทั้งอาการหลบสายตาหน้าแดงก่ำแบบนั้น
"จะกลับแล้ว หละ..หลบไปดิ" ยิ่งเจอคำสั่งแบบนั้น
แขนสองข้างจึงยกขึ้นกั้นไอ้ลิงเอ๋อเอาไว้แน่นหนายิ่งกว่าเดิม แล้วมันจะทำอะไรได้
ก็ในเมื่อหลงเข้ามาเอง ใครจะยอมปล่อยให้ออกไปต้องต้อนให้จนมุม หึหึ
"ก็ไม่ยอมตอบคำถามดีๆ ไหนบอกมาซักข้อซิ" พอลองยื่นหน้าเข้าไปใกล้
ก็ได้กลิ่นเหมือนกาแฟ สมกับที่เป็นเจ้าของร้านจริงๆ
แล้วพอยิ่งเข้าใกล้มันก็เหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้อยากเข้าไปใกล้ยิ่งกว่าเดิม
แต่ก่อนที่จะได้แตะต้องลองชิมซาลาเปาขาวเนียนตรงหน้า ไอ้เจ้าของร้านมันก็ยกมือมากันเอาไว้
"ยะ..อย่านะเว้ย ถึงเป็นแบบนี้แต่ก็เลือกนะ ไม่ใช่....อึ้ย!"
ไอ้แว่นคนเก่งชะงักคำพูดตอนที่ทางนี้แกล้งฝืนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
ไม่ได้ชิมซาลาเปา แต่ก็ได้แกล้งแตะริมฝีปากลงไปกลางฝ่ามืออย่างจงใจ
จนเจ้าตัวรีบดึงมือกลับไปเยี่ยงเจอของร้อน
"ไม่ให้เลือก!
หมดสิทธิ์ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องนี้แล้วแว่น หึหึ" งงดิ..ไอ้แว่นเอ๋อมันทำหน้างง
พยายามทำตัวลีบติดกับกำแพงคล้ายจะหายตัวเข้าไป แต่ด้วยความที่มันเป็นลิงเผือก
ไม่ใช่จิ้งจกก็เลยทำได้แค่หลับตาปี๋หน้าแดงจัดตอนที่จมูกแตะกัน
อืม....ทางนี้ก็ดูท่าจะห้ามใจยากแหะ
"อะ..อะไรเล่า อย่ามาบังคับกันง่ายๆแบบนี้นะเว้ย" หึหึ
ขนาดเสียงสั่นมันยังทำปากดีหาญกล้าเชิดหน้าขึ้นมาเถียงจนได้
"ก็ไม่เห็นจะยากนี่"
ไอ้แว่นมันเงยหน้าขึ้นมามองค้อนด้วยความไม่พอใจพร้อมกับเม้มริมฝีปากตัวเอง..คงกำลังโกรธจัด
แต่ทำไมไอ้แรร์มันถึงกำลังยิ้มได้ล่ะครับท่าน ยิ่งเห็นกิริยาแบบนี้แล้ว..ทำไมคำว่า'น่ารัก'ถึงผุดขึ้นมาในหัว ทั้งที่ก็เป็น 'ผู้ชาย'ด้วย
กัน
"ไอ้คิงคองอย่ามายั่วให้โมโหนะ!!"
"หึ! ใครกันแน่ที่ยั่ว?"
"จะเอายังไงกันแน่วะ ไม่อยากให้มาก็บอกดีๆก็ได้" อ้าว...มันนึกว่าโดนแกล้งอีกเหอะ
ไอ้ลิงแว่นนี่มันคงเอ๋อระยะสุดท้ายแบบแก้
ไม่หาย กู่ไม่กลับเสียแล้ว สรุปว่าที่พูดที่แสดงออกไปทั้งหมดนั่น
มันเข้าใจแค่'แกล้ง' สังสัยว่าถ้าไม่เอาจริงเชือดลิงให้ใครๆดู มันคงไม่รู้สำนึก
“แล้วทำไมเพิ่งจะมาเอาป่านนี้ ไม่รอให้ตายก่อน!!” เออ..ทางนี้ก็มีน้ำโหนะเว้ยเฮ่ย ปล่อยทิ้งไว้ตั้งสามวัน
ถ้าป่วยจริงป่านนี้ก็นอนอืดแล้วเหอะ
“อะไรวะ ก็เพิ่งรู้จากคุณปั่นวันนี้
แล้วก็ไม่เห็นจะต้องแกล้งกันแบบนี้เลยนี่หว่า!” ห่ะ..!!
โทรไปบอกมันตั้งแต่เมื่อวาน ไอ้คุณเพื่อนมันเพิ่งแวะไปวันนี้อะนะ ถึงว่าดิ
ทางนี้นอนรอแล้วรออีก ประเด็นที่บอกจะพาไปเลี้ยงเป็นอันปิดจบโครงการ ณ บัดเดี๋ยวนี้เลยเหอะ
งั้น...แสดงว่าพอรู้ความปุ๊บ
ไอ้แว่นมันก็รีบมาเลยใช่ไหม...แบบนี้..ก็สมควรจะดีใจซินะ..
"ไม่ได้แกล้งแต่ 'เอา'จริงๆ"
"ห่ะ!!...ว่าอะ..อุ๊บ..อื้ออออออ" ณ ตอนนี้ไอ้คุณแรร์ขี้เกียจจะหาอะไรมาเคลียร์ เพลียจะอธิบายความ
ให้ยืดเยื้อในเมื่อมันซื่อเหลือเกิน ก็เลยตอบยืนยันทุกสิ่งอันด้วยการ..จูบ..มันซะเดี๋ยวนั้น
แรกเริ่มก็เพียงแค่ริมฝีปากแตะกันธรรมดา
คล้ายว่าจะลิ้มรส แต่พอได้ลอง ก็เหมือนกับเด็กที่มีคนหยิบยื่นของหวานมาให้
ยิ่งอีกฝ่ายเผลอตัวยอมเปิดรับด้วยแล้วก็เหมือนจะยิ่งยั้งตัวห้ามใจเอาไม่อยู่
ได้แต่โทษตัวเองที่อาจจะไม่ได้ลิ้มรสหวานนี้มานาน
หรือไม่ก็เพราะหมายตาไว้แต่ไม่ได้แตะต้องซักที
พอได้ก็โอกาสก็เหมือนคนมูมมามอยากได้ทั้งหมดทุกสิ่ง
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line15/w02_022.gif)
ท่อนแขนที่ยันผนังห้องไว้ในตอนแรก
กลายเป็นเลื่อนมารั้งตัวอีกฝ่ายเข้ามาหาจนแนบชิด แต่ก็เหมือนยังไม่พอ ยังอยากได้ทุกสิ่งทุกอย่าง
อยากเป็นเจ้าของคนตรงหน้าผูกขาดแต่เพียงผู้เดียว
ฝ่ามือข้างหนึ่งจับช้อนท้ายทอยอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ให้หันหนี
สองมือที่ดันอยู่บนอกตอนแรก กลายเป็นโอบรอบคอเพราะหมดแรง
"คราวนี้รู้ยัง หืม?" ไอ้ลิงแว่นเบือนหน้าหลบสายตา
ริมฝีปากที่เผยอหอบหายใจแดงช้ำ
ก่อนจะซบหน้าลงบนไหล่เพราะทำท่าจะยืนด้วยตัวเองไม่อยู่
"ทะ..ทำไม..?" มันยังจะมีข้อสงสัยอีกนะ
เจ้าของห้องหิ้วปีกลิงแว่นที่หมดแรงเข้าไปข้างใน
พอวางมันลงบนโซฟาได้
ไอ้แว่นมันก็รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีกระเสือกกระสนลนลานพาตัวเองไปซุกอยู่ตรงมุมด้านในของโซฟาด้วยท่านั่งกอดเข่า
เอาหน้าซุกกับขาตัวเอง ทำยังกับใครจะฆ่ามันอย่างงั้น
“กลัวอะไร เห็นทุกทีทำเก่ง” ไอ้แว่นคนเก่งขมวดคิ้วมองมา
มันคงคิดจะเถียงแต่แล้วก็เปลี่ยนใจเป็นนั่งกอดเข่าหงอยเหมือนเดิม
ยิ่งพอย่อตัวลงไปนั่งข้างๆมันถึงกับสะดุ้ง พยายามจะเบียดตัวเข้าไปในโซฟาให้ได้
...หมดทางหนีแล้ว หึหึ
“เพราะใครกันล่ะ! ก็ไหนบอกไม่ชอบ!” เถียงไปก็หน้าแดงไป แถมยังไม่ยอมหันมาสบตาตรงๆ ทำไมกันนะ
ยิ่งได้อยู่ใกล้ก็ยิ่งหลงใหล ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร
ไม่เคยอยากได้มากมาย ไม่เคยมีความรู้สึกอยากยึดเอาไว้ อยากครอบครองมากมายถึงขนาดนี้
โป๊ก!!
“โอ๊ย!! เจ็บนะ”
สมควรจะร้องโอดครวญอยู่หรอก เพราะโดนทางนี้ดีดมะเหงกหน้าผากไปที เรื่องแต่ครั้งเก่า...ไอ้แว่นมันก็ยังคงฝังใจไม่เลิกรา
ไอ้ที่อยากให้รู้ อยากให้เข้าใจมันกลับซื่อบื้อ
แต่ไอ้เรื่องที่สมควรจะลืมมันกลับจำแน่นหนึบ แบบนี้มันน่า...ไหม??
“สม!! ซื่อระยะสุดท้ายจริงๆ” พอเห็นผิวขาวๆ แดงเป็นรอยก็นึกสงสาร
นายแรร์คนนี้ก็เลยใจดียื่นหน้าเข้าไปเป่าให้ คนเจ็บถึงกับนั่งตัวแข็ง
ที่ควรจะแดงแค่ตรงที่โดนดีดก็กลายเป็นแดงมันทั้งหน้า
“อย่ามาว่านะ”
ยังจะมาทำเก่งเถียงเสียงแข็งอีกนะ
“ไม่ได้แกล้ง แล้วก็ไม่ได้ชอบ’คนอื่น’เหมือนกัน แค่คนเดียว เข้าใจไหม?”
เอานิ้วจิ้มหน้าผากไอ้ลิงแว่นประกอบคำ
ต่อให้เป็นคนที่มีความมั่นใจแค่ไหนก็เถอะครับ
ให้มาพูดความในใจกันตรงต่อหน้าเจ้าตัวแบบแบบนี้ มันก็ต้องมีเขินกันบ้างเหอะ
“ตะ..ตั้งแต่เมื่อไรกัน อื้อ..อย่าเพิ่งซิ”
ไอ้ลิงแว่นถามเสียงสั่น คราวนี้ไม่ได้ยื่นไปเป่าหน้าผากให้เฉยๆ
แต่ลองแตะลงบนแก้มเนียนนิ่มตรงหน้าด้วย
...ไม่ใช่อะไรแค่อยากทดลองความรู้สึกของตัวเอง ว่าไม่ใช่แค่อยากได้ของเล่น
แต่เป็นจริงจังจริงๆ
“ก็....ไม่รู้เหมือนกัน ต้องมีระยะเวลาด้วยเหรอ เอาแค่ปริมาณพอไหม”
ไม่มีคำตอบกลับ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นยังคงจ้องมองตรงมา
แล้วกระพริบปริบๆเหมือนยังคลางแคลงใจ ...พิสูจน์มันอีกซักรอบ เอ๊ย!! ซักทีดีไหมนะ
“แล้ว...อย่าบอกนะว่าที่ป่วย เป็นแผน!?” อ่า...ในที่สุดลิงเอ๋อมันก็รวบรวมสติตัวเองได้เสียที
ที่นั่งนิ่งคงกำลังคิดทบทวนอยู่ซินะ
“ไม่รอให้โดนจับกดก่อนแล้วค่อยนึกได้ล่ะ”
ยื่นหน้าเข้าไปฟัดแก้มมันอีกที โทษฐานที่มาฉลาดเอาตอนนี้ ไอ้แว่นเบี่ยงตัวหลบพัลวัน
แถมด้วยการพยายามจะประทุษร้ายด้วยการต่อย แต่มันก็ทำได้ไม่ถนัด
อย่างเก่งก็ได้แค่ทุบอกไปหลายที
“ขี้โกงนี่หว่า แบบนี้เขาเรียกมัดมือชก!”
ด่าไปก็หน้าแดงไป ....นี่คิดเข้าข้างตัวเองได้ไหม ว่ามันไม่ได้ปฏิเสธ
“กล้าชกไหมล่ะ แลกกัน..”
นายแรร์จอมเจ้าเล่ห์แตะที่ริมฝีปากตัวเอง
ส่วนสายตาก็จับจ้องไปที่ริมฝีปากของฝ่ายตรงข้าม แทบไม่ต้องเดา
คำตอบก็คือ...ไอ้ลิงเอ๋อรีบตะครุบปากตัวเองแล้วส่ายหน้ารัว
“นิสัยไม่ดีว่ะ ชอบบังคับ”
คนที่โดนกล่าวหาไม่มีวี่แววว่าจะโกรธเคือง แต่กลับคลี่ยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาแทนคล้ายจะบอกว่า
ยอมรับข้อกล่าวหาแต่โดยดี
“ก็ได้..งั้นต่อไปนี้ ห้ามยิ้มให้คนอื่นง่ายๆ ห้ามให้ใครมาแตะ
ห้ามให้ใครมากอด แล้วก็..ห้ามอยู่กับคนอื่นตามลำพังแบบนี้เด็ดขาด นี่คือคำสั่ง
เข้าใจ๋!” คำสั่งที่ได้ยินทำเอาไอ้ลิงแว่นอ้าปากค้าง
นั่งกระพริบตาปริบๆ
“จะ..จะบ้าเหรอ คนขายของไม่ให้ยิ้มได้ไง อย่ามาสั่งนะเว้ย
มีสิทธิ์ไรเหอะ” ยัง...ยังอีก...ไอ้ลิงแว่นมันยังเอ๋อไม่เลิก
ยังจะมากล้าเรียกร้องสิทธิ์อีกงั้นเรอะ
ถ้าไม่พูดให้ชัดเจนมันคงจะไม่เข้าใจใช่ไหม...ได้...!
“สิทธิ์ของคนเป็น’แฟน’มีไรไหม?"
ชัดเจน...ไม่เปลี่ยน...นายแรร์คนนี้ไม่ยื่นคำขาด
แต่พูดคำไหนคำนั้นว่ะครับ
“เฮ้ย!...เป็นตั้งแต่เมื่อไร??” ขนาดนี้แล้วมันยังจะถามไม่เลิกนะ สงสัยต้องจับมาอบรมหลักสูตร’แฟน’ใหม่เสียแล้ว
“ตอนนี้ เมื่อกี้ และนับจากนี้เป็นต้นไป” มันยังคงทำหน้าเอ๋อ
..จะให้อธิบายความไหมว่า นับเป็นลิงในกำมือของนายแรร์ไปแล้วตั้งแต่มันตัดสินใจ’ผ่าน’มาแถวนี้นั่นแหละ
จะให้ยอมปล่อยให้หลุดมือไปนะหรือ...ขอบอกว่ายาก!!
“ไอ้คนเอาแต่ใจ ไอ้...!!”
“จะเอามากกว่าใจอีก คอยดูล่ะกัน หึหึ”
คำขู่กลับทำเอาคนฟังถดถอยหนีไปจนติดผนังด้านหลัง นึกสงสารอยู่หรอก
แต่พอเห็นแบบนั้นแล้วก็อยากแกล้งต่ออีกหน่อย
การเดิมพันครั้งนี้ไอ้แรร์ทุ่มไปหมดตัวแล้วนี่...เพราะงั้น...ก็ต้องได้กลับมาทั้งหมดเหมือนกันซิ...หึหึ
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line15/w02_022.gif)
สวัสดีค่ะ ตอนใหม่มาเเล้ว อิอิ บูตะจังเน็ตเน่าค่ะเลยพึ่งมาลงได้ ขอให้มีความสุขกับพี่เเรร์น้องเข้มนะคะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ ตอนหน้ามาวันพรุ่งนี้ค่ะ อิอิ เจอกันค่ะ เจอกัน บวกให้หมดเลยนะคะ ทุกคนเลย
-
เป็นแฟนกันแบบงง เพิ่งจะรู้ตัวเหรอคะลิงแว่น กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
แต่จะว่าไป คิงคองไม่น่าจะปล่อยให้หลุดรอดมือไปได้เลยจริง ๆ พะผ่าซิเอ้า.....
-
งานนี้น้องแว่นเสร็จคิงคองแน่นอนอ่ะ
ขอบคุณบูตะจังที่มาโพสต์ต่อนะคะ :L2:
-
เค้าจีบกันน่าร้ากกกกกกกก
พี่แรร์สุดยอด น้องเข้มปากว่าแต่ในใจตีปีกพึ่บๆ
-
แรร์สุดยอด
รวบรัดตัดตอนได้เป็นแฟนแว่นไวแท้ๆๆ
-
:กอด1:
-
เพิ่งเห็นว่าร้านเปิด
แรร์สุดยอดมาก เป็นแฟนกันแล้ว :o8:
+1 :กอด1:
-
o13 พี่แรร์ ได้ใจมากมาย .....
ขอให้เน็ตเร็วปื้ดป้าด อย่าได้เน่าอีกเลยนะ :call: จะได้มาต่ออีกเร็วๆ ฮี่ๆ
:pig4:
-
ใครจะไปรอน้องลิงไหวล่ะเนาะ ซื่อโก๊ะซะขนาดนั้น คิงคองเลยต้องวางแผนล่อลิงลงจากต้นไม้มาให้คิงคองขย้ำซะดีๆ :z1:
:pig4: คนเขียนมากๆ ค่า
-
แรร์ รวดเร็วได้ใจ ได้น้องเข้มเป็นแฟนแล้ว รอดูแรร์นะว่าที่ีทุ่มลงไปจะได้กลับมาคุ้มมั๊ย :z1:
-
คุณเข้มมีแววจะไม่รอดเงือมมือคุณแรร์ตั้งแต่หน้าประตูแล้วมั้งค่ะเนี่ย?
งานนี้คิงคองดักทุกทาง เตรียมรวบหัวรวบหาง ไม่มีทางปล่อยให้รอดแน่นอน :-[
-
เสร็จ เเน่
-
น้องเข้มตอนนี้คงรู้สึกเหมือนปลาถูกทุบหัวเนาะ งงๆ มึนๆ
ส่วนอิพี่แรร์ก็คงจะเป็นคนจับปลา งงๆมึนๆนี่แหละดี จับง่าย 555555555
-
##'สิทธิ์ของคนเป็น’แฟน’
'สิทธิ์ของคนเป็น’แฟน’
'แฟน'
น้ำเสียงกึ่งบังคับของใครบางคนยังคงดังก้องอยู่ในหัว ทั้งที่น่าจะโมโห ...ให้ตายเหอะ ทุกครั้งที่นึกถึง กลับเป็นว่า'เขิน'เสีย
นี่ แล้วก็นะ..ทำไมจะต้องใจเต้นรัวแล้วก็ร้อนไปทั้งตัวแบบนี้ด้วยล่ะวะไอ้เข้ม เอ็งกำลังโดนบังคับข่มขู่อยู่นะโว้ย ไอ้คิงคองบ้านั่น
มันจะเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ
"แฟนเนี่ยนะ" ไม่จริงหรอกมั้ง หรือวันนั้นเราจะแค่ฝันไป...แต่ก็ไม่นะ...ก็ๆ...ก็...มีจูบด้วยนี่หว่า...>///<
"เหรอ..?"
"เฮ้ย..!"
ตกใจดิครับท่าน คนกำลังคิดอะไรเพลินๆ ไอ้ขิงไม่รู้ว่าโผล่มาตอนไหน ชะโงกหน้าเข้ามา แล้วก็ลากเสียงยานเหมือนหนังผี แก้วที่
กำลังเช็ดอยู่เกือบหลุดมือร่วงแล้วไหมล่ะ ไอ้น้องบ้านิ
"ใครจะเอาแต่ใจไม่รู้นะ? แต่ขิงว่าพี่เข้มนั่นแหละ เอาแต่ใจ....ลอย...อยู่ได้!"
แหม่ะ!! คุณน้องบังเกิดเกล้าขอรับ ...ดูมันเหล่มองพี่มันดิ ด้วยหางตา ค้อนใส่ แถมเชิดหน้าให้อีกที ..มันจะรู้ไหม
ว่าตอนนี้พี่ชายมันกำลังตกที่นั่งลำบากอยู่น่ะ
"เขาไม่ได้เรียกใจลอย แค่คิดอะไรเพลินๆเอง ใส่ร้ายพี่นะเรา"
นี่ๆ เอามือที่ยังเปียกน้ำไปขยี้หัวไอ้ขิงเป็นการแก้แค้น
"เหรออออออ ขิงนึกว่าพี่กำลังคิดถึงใครอยู่" ไม่มี๊!! คนอย่างไอ้เข้มไม่เคยไปคิดถึงใครก่อนให้เสียเกียรติเหอะ (จริงๆนะ)
"ขิงอย่ามา.. ไปเก็บแก้วหน้าร้านเลยไป"
ขืนลองปล่อยให้ไอ้ขิงมันสอบสวนดิ คงได้คายออกมาหมดแหละ ...ไม่ได้จะปิดบังอะไรหรอก ก็แค่...
"เอ่อ..พี่เข้ม แม่ถามว่าเมื่อไรจะกลับบ้าน"
สิ้นเสียงถามของน้องสาว ทุกสิ่งอย่างในห้องเหมือนจะเงียบลงทันที เหมือนไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตที่มีลมหายหายใจ
"อื้อ ไว้จะกลับแล้วจะบอกนะ"
..ไม่ใช่ว่าไม่อยากกลับ แต่เพราะกลัวจะยิ่งไปสร้างปัญหาต่างหาก ไม่อยากเห็นอีกแล้วเรื่องของตัวเองที่ทำให้คนอื่นทะเลาะกัน
"พาพี่แรร์ไปด้วยนะ เปิดตัวว่าที่ลูกเขยไง"
เออใช่...เปิดตัวซะเลยมันจะได้ดิ้นไม่หลุด กรั่กๆ แต่...เฮ้ย!! เดี๋ยวดิ ใครเป็นเขยเป็นสะใภ้ แล้วที่สำคัญ ไอ้ขิงมันรู้เรื่องนี้ได้ไง
อ๊ากกกก เผลอทำความแตกตอนไหนว่ะ
"ขิง! ไม่ใช่นะ ไอ้คิงคองนั่นมัน...."
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line14/picline2.gif)
"แว่น!!"
เจี๊ยกกกกกกก สะดุ้งดิครับท่าน กำลังจะอ้าปากนินทา มันก็ดันโผล่ทางข้างหลังระยะประชิด แล้วก็นะ...เดี๋ยวนี้ไอ้คุณคิงคองมัน
ไม่นั่งรอที่โต๊ะข้างหน้าร้านแล้วเหอะ ชอบถือวิสาสะเดินเข้ามาหลังร้านบ้างล่ะ ประชิดตัวเจ้าของร้านบ้างล่ะ ขนาดว่ายัยขิง
อยู่ยังไม่มีการละอายแก่ใจ แถมยังแซวกันได้สนุกปากเยี่ยงสนิทกันมาแต่ชาติปางก่อน
"พี่เข้มก็เหม่อตลอด วันนี้ชงกาแฟผิดไปสองแก้วด้วยนะ"
เอ้า!! แล้วน้องสาวข้าพเจ้าจะไปรายงานไอ้คิงคองมันทำเพื่อ....!!? แบบนี้มันไส้ศึกนี่หว่าเฮ่ย!
แล้วไอ้คุณแขกพิเศษมันก็หันมายิ้มให้ สาบานได้เลยเหอะท่านผู้ชม นั่นคือยิ้มเยาะจากใจชัดๆ หาใช่ยิ้มอ่อนโยนตราบเท่า
ที่มีคำว่าแฟนกันค้ำคอ แล้วแบบนี้จะให้ไอ้เข้มเชื่อได้ยังไงว่าเรื่องเมื่อวันก่อน มันไม่ได้ล้อเล่นหรือหาเรื่องแกล้ง
"พอเลย อย่ามาใส่ร้ายพี่นะ"
หงุดหงิดงึมงำเฟ้ย ยิ่งได้เห็นหน้ากับรอยยิ้มกวนประสาทแบบนั้น ก็ยิ่งก่อให้เกิดอารมณ์โมโห
"ถ้าคิดถึงกันก็บอกซิ เหม่อแบบนี้เสียงานเสียการนะ"
อ๊ากกกกกกกก....!! ไอ้บ้านั่น มันโฉบมากระซิบที่ข้างหู แล้วเดินไปยืนกอดอกพิงกำแพงคลี่ยิ้มอย่างที่เกลียด...
ทำท่าแบบนั้นมันคิดว่ามันหล่อตายล่ะเหอะ(ฮึ้ยยย...ด่าออกไมค์ไม่ได้เพราะมันเรื่องจริง)
"อย่ามายั่วโมโหนะ ยังทำงานไม่เสร็จ ไปรอหน้าร้านโน่นเลยไป"
ไม่พูดปล่าวด้วยนะ แกล้งทำตัวยุ่งเรียงแก้วเก็บจาน แล้วหันไป
เหล่ด้วยหางตาพร้อมกับโบกมือไล่ชิ่วๆ แทนที่จะได้เห็นใบหน้าโกรธบูดบึ้ง แต่..มันดันยิ้มแล้วเดินเข้ามาใกล้
"มีไรให้ช่วยไหม จะได้เสร็จเร็วๆ ไม่ชอบรอนานก็รู้นี่"
แล้ว...ใครใช้ให้คุณท่านมาเร็วเองล่ะว่ะครับ ที่จริงต้องบอกว่าไม่ได้ใช้ให้มาเลยด้วยเหอะ แล้วยังจะมาเอาแต่ใจ สั่งโน่นนี่
กระผมคนนี้ไปเป็นนายทาสของไอ้คิงคองโหดตั้งแต่ชาติปางไหนเหรอ?
"ก็ไม่ได้บังคับนี่หว่า รีบก็ไปก่อนดิ"
หึหึ เป็นยังไงเล่า!! ไอ้เข้มก็กล้านะ ไม่ใช่ไม่กล้าขึ้นเสียง อย่าคิดว่าแค่มีซิกแพคแล้วจะมาข่มกันได้ ไม่มีทางหรอกเว้ย ...อยาก
เห็นหน้าตอนมันโกรธหงุดหงิดบ้างอะไรบ้าง เพราะนับจากวันนั้นมันก็เอาแต่ยิ้มกรุ้มกริ่มไม่เลิก ไอ้คิงคองบ้า!!
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line14/picline2.gif)
"จะรอ มีไรม่ะ?"
เวร!! ไอ้บ้านี่มันจะรู้ตัวไหม ว่าเป็นโรคร้ายที่รักษาไม่หาย 'โรคเอาแต่ใจ' ระยะสุดท้าย ถ้าเทียบกับระยะมะเร็งก็เข้าขั้นโคม่าไม่
ต้องรอตัวยาไหนมาช่วย เหตุด้วยรักษาไม่หายแล้วชาตินี้ อย่าคิดว่ามุขนี้จะใช้ได้ผลบ่อยๆนะ ไม่มีทางหรอกเว้ย
"ถ้ารอได้ ก็อย่าบ่นดิว่ะ" เอาดิๆ ทางนี้ก็เอาแต่ใจได้นะ ไม่ใช่ว่ามันจะทำได้คนเดียว
พูดไปแล้วก็แกล้งยุ่งกับงานต่อ เก็บ ล้าง เช็ด แล้วเรียงแก้วเข้าชั้น เตรียมของสำหรับวางขายพรุ่งนี้ ไม่ใช่เรื่องที่ทำเสร็จได้
แค่กระพริบตา ไหนจะต้องช่วยไอ้ขิงทำความสะอาดหน้าร้านอีกล่ะ สารพัดจะยุ่ง ไม่มีเวลามาตามใจคุณคิงคองบ้าอำนาจแถวนี้
เหอะ...ว่าแต่...ทำไมมันเงียบไปเลยฟ่ะ?
"เฮ้ย!! ยะ..อย่ามาใกล้ๆแบบไม่ให้รู้ตัวดิ ตกใจนะเว้ย" เกือบไปแล้ว..เกือบจะตะโกนลั่นห้องเก็บของ
ก็พอจังหวะจะหันกลับไปดู ไอ้คิงคองเอาแต่ใจมันก็มายืนซ้อนอยู่ข้างหลังตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ประจันหน้ากันในระยะประชิดแบบ
ไม่ให้ตั้งตัวระยะนี้ทำเอาหัวใจดวงน้อยของไอ้เข้มกระเด็นกระดอนไปไหนไม่รู้
"ชื่อก็มี ไม่เห็นเคยเรียก ไหนลองเรียกดิ" (??) อะไรของมันฟ่ะ?
"อะไร? ก็เรียกอยู่ อย่ามาทำบ้าๆอะไรแถวนี้นะ เดี๋ยวไอ้ขิงเข้ามา"
รู้หรอกเหอะ แผนของมันจากสายตาระยิบระยับที่มองมานั่นนะ แถมยังเอาแขนมายันกับอ่างล้างจานข้างหลังอีก.... ไอ้เข้ม...
ไปไหนไม่รอดแม้กระทั่งในถิ่นของตัวเอง...ชีวิต!!
"ไม่เคยได้ยิน ไหนลองเรียกซิ เร็วๆ"
อึ้ยยยยย...ก็ถ้าอยากให้เรียกล่ะก็...อย่ายื่นหน้าเข้ามาติดๆแบบนี้ซิโว้ยยยยยย ก็แค่เรียกชื่อกันแค่นี้จะต้องทำมาเป็นข่มขู่ ไอ้บ้า
นี่มันเป็นยากุซ่าเก่ารึยังไงฟ่ะ
"ระ...แรร์...พอใจยัง ถอยออกไปก่อนได้ไหม อึ้ยยย"
หลบดิ เกือบไปแล้วไหมล่ะ เกือบต้องเสียเอกราชพื้นที่บนแก้มให้มันอีก
...คือ...ไม่ใช่อะไร....ทำงานหัวฟูมาทั้งวัน หน้าตาไม่ได้ล้าง เช้ามายังไง เย็นก็อย่างงั้น ...แล้วจะให้ใครมาหอมแก้มตอนนี้....ไม่
เอาด้วยหรอกนะ(ผมยังมีจรรยาบรรณนะเออ)
"ไม่พอใจ ต่อไปต้องเรียกให้ได้ยินบ่อยๆเข้าใจ๋"
ปลายนิ้วชี้ของไอ้คิงคองจิ้มลงมาบนเหม่งจนหัวโยกไปข้างหลังพร้อมกับคำสั่งเอาแต่ใจนั่น
"เออ!! ก็แค่ชื่อเหอะ ทีตัวเองยังไม่เคยเรียก!!"
แล้วก็หาได้ยอมแพ้ไม่ ...ไอ้คิงคองปรายตามองมาพร้อมกับรอยยิ้มกวนประสาทประดับบนใบหน้า
"ที่ไม่เรียกก็เพราะ...'แว่น'มันน่ารักกว่าเยอะ หึหึ"
ห่ะ...!! อะไรนะ ประโยคเมื่อกี้ มันอะไรกันล่ะว่ะครับ เหมือนว่าหูของไอ้เข้มจะเพี้ยนไปแล้วที่ได้ยินคำชมออกมาจากปาก
ไอ้คิงคอง 'น่ารัก' อย่างงั้นเหรอ คนอย่างไอ้เข้มเนี่ยะนะ ไม่จริงอะ!! เป็น ไป ไม่ ด้ายยยยยย
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line14/picline2.gif)
กว่าจะเก็บร้านเสร็จเรียบร้อยก็เกือบหนึ่งชั่วโมง ไอ้คุณคิงคองมันก็นะ...ยังมานั่งกระดิกเท้ารอ (ที่จริงมันออกไปช่วยไอ้ขิงถู
ร้านข้างนอกด้วย ที่ไม่อยากกล่าวถึงเพราะมันหมั่นไส้อ่ะ) ขากลับแวะไปส่งน้องที่หน้าปากซอยเข้าบ้านเหมือนเคย โบกไม้โบก
มือลา รอจนกระทั่งน้องสาวขึ้นรถสองแถวเข้าซอยไปนั่นแหละ ไอ้คุณแรร์ถึงได้ออกรถเพื่อกลับมาส่งอีกรอบ
"ทำไมไม่เข้าบ้าน?"
หลังจากเลี้ยวรถออกมาจากปากซอย ไอ้คุณโชเฟอร์มันก็หันมาถามเสียงเรียบ ในขณะที่ไอ้เข้มกำลังเหม่อและเผลอนั่งนิ่งไป
ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินคำถามพร้อมกับสายตาจับผิดที่มองมา
"ก็พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า เดี๋ยวไปเปิดร้านไม่ทัน"
เลี่ยงสุดๆ เป็นการตอบคำถามแบบหลบเลี่ยงทั้งรูปประโยคและเลี่ยงจะสบตากับผู้ถามตรงๆ
"เอาความจริง" จิ๊!! อยากโดดงับหัวไอ้หมอนี่จริง กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุหรอกนะถึงได้ยอมมันอยู่นี่
"จริงแท้แน่นอน แล้วก็กระผมไม่อยากรบกวนให้คุณชายรอนานด้วย"
ใครว่าไอ้เข้มกลัว หึหึ ยื่นหน้าเข้าไปตอบเลยเหอะ (เพราะมือมันไม่ว่าง และกำลังขับรถกลางถนน ทำอะไรไม่ได้แน่ หึหึ)
ไอ้คิงคองหันมามองด้วยสายตาจิกกัด
"ที่ถามเพราะห่วงหรอกนะ"
กึก!! เจอประโยคนี้เข้าไป เยี่ยงโดนสอยหมัดตรงเข้ากลางใจ ไอ้เข้มผู้หาญกล้าถึงกับทำหน้าจ๋อยสนิททั้งที่ยังมิได้โดนทำมิดีมิ
ร้ายอะไร เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำทำเอาจุกได้โดยง่าย
"เรื่องไม่สำคัญอะไรหรอก ไว้จะเล่าให้ฟัง"
รู้สึกผิดดิครับท่าน เจอของจริงเข้าไปถึงกับกะล่อนต่อไม่เป็น
"เรื่องไม่สำคัญ แต่ถ้าของคนสำคัญก็สำคัญหมดนั่นแหละ"
อึ้งเด่ะ!! รอบสอง.... ไอ้คิงคองนี่มันจะเอาจริงใช่ไหม หยอดลูกตรงแบบนี้บ่อยๆไม่ไหวนะ
หัวใจจะวายด้วยความที่เต้นแรงเกินพิกัด
"แรร์..สรุปว่าเรื่อง...เอ่อ...เรื่องเป็นแฟน..เอาจริงใช่ไหม?"
อึ๊ก!! ต้องใจกล้าหน้าด้านที่สุดในชีวิตแล้วเหอะ
"ใช่!"
กรรม...เสียงตอบกลับแบบอย่างโหด แล้วก็สั้น กระชับ ฉับไวมากเหอะ แบบว่าไม่ต้องให้เวลานับหนึ่งถึงสามในการคิด
พอถามจบปุ๊บมันสวนตอบกลับมาปั๊บ ส่วนไอ้คนถามก็ได้แต่นั่งอ้าปากค้างพะงาบๆ ถามเอง...อายเอง...!!
"ละ..แล้วรู้เหรอ เป็นแฟนกันต้องคบกันยังไงน่ะ?"
อึ้ย...!! ไอ้นี่ก็ช่างกล้า ถามไปแล้วก็อยากโดดตบปากตัวเอง ถ้าตอนนี้เอาหัวมุดคอนโซลรถได้คงจะทำไปแล้ว ก็เจือกถามปูทาง
ไปแบบนั้น อายว่ะครับ กับไอ้คนที่ไม่เคยคบผู้ชายมันจะไปรู้ได้ไงล่ะ
"หึหึ ลองดูไหมล่ะ"
ห่ะ!!? หรือหูจะเพี้ยนเป็นรอบที่สองของวัน 'ลอง' เนี่ยะนะ จะบร้าาาาาาาาาเร้อออออออออ
"บะ..บ้าเหอะ ทำเป็นรึไง"
อ๊ากกกกกกกกก.....หยุดตัวเองไม่ได้ นี่ผมพูดอะไรออกป๊ายยยยยยยย
"แว่น!! ท้าเหรอ กล้าท้าใช่ไหม?? ได้...."
"ไม่ๆ เฮ้ย!...นี่ไม่ใช่ทางกลับคอนโดนี่ จะพาไปไหนไอ้คิงคอง จอดๆ จ๊อดดดดดดด"
ตะโกนให้ตายเหอะ จะโดดเข้าใส่มันก็ใช่ที่ ไม่ทันเสียแล้ว ไอ้คิงคองมันหักพวงมาลัยเลี้ยวไปอีกทางเสร็จสรรพ พร้อมกับเสียง
หัวเราะราวกับปิศาจหื่นกาม
“ลองดูน่า ไม่เสียหายอะไรหรอกคุณแฟน”
อะ...ไอ้...ไอ้บ้าอย่ามาทำเสียงทุ้มนุ่มลึกแบบนี้นะเว้ย จากที่กลัวจนตัวสั่น ก็จะกลายเป็นใจสั่นสมยอมแทนนะซิ ไม่เอา
ไอ้เข้มยังบริสุทธิ์นะ!!
“ยะ..อย่ามาทำเสียง ทำตาแบบนี้นะ กลับทางเดิมเลย”
มันไม่ตอบ และไม่ยอมทำตาม แต่กลับส่งยิ้มพร้อมกับยักคิ้วมาให้..
ฮึ่ม!! ไอ้คิงคองกวนประสาท!!
“แรร์.. พากลับเถอะนะ”
เอาเถอะ คราวนี้ไอ้เข้มจะยอมอ่อนข้อให้ก็ได้ (อ่อนข้อ = อ้อนวอน) ได้ยินเสียงอ้อนๆของตัวเองแล้วก็ทนไม่ได้ อยากจะจิ้มหูตัว
เองให้บอด อึ้ยยย...อดทนไว้เพื่อความอยู่รอด
“ช้าไป ถึงแล้ว...”
ห่ะ...บ้าน่า ถึงไวแท้ล่ะ แล้วแบบนี้ผมจะมีเวลาห้ามใจตัวเองได้ยังไงล่ะเว้ยเฮ้ย พุทโธ นะโม นิ่งไว้ ไอ้เข้มนิ่งๆไว้
อึ้ยยยยย...ภะ..ภาพซิคแพคยังคงติดตาทำไงดี!!
“ระ..แรร์!!” ไอ้คิงคอง ช่วยหันมาฟังคำร้องขอทางนี้บ้างได้ม้ายยยยย
“ไปเถอะ ปฏิบัติการขั้นแรกของการเป็นแฟน” มันใช่เหรอว่ะเฮ้ย เผลอก้าวข้ามอะไรไปรึป่าว ไอ้บ้า!!!!!!
ยังไม่ทันจะเอ่ยปากต่อรอง รถก็เคลื่อนเข้าไปในช่องจอดรถของคอนโดสุดหรูเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และเพราะไอ้เข้มมัว
แต่นั่ง นิ่ง อึ้งอยู่ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ประตูรถเปิดออกแล้วไอ้คุณแฟนเอาแต่ใจ มันก็คว้าหมับเข้าให้ที่ต้นแขน เหวออออออ
อ๊ากกกกกกกกก....ใครก็ได้ ช่วยด้วย ไอ้เข้มกำลังจะเสียเอกราช!!!!!!!
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line14/picline2.gif)
สวัสดีค่ะ วันนี้เน็ตดี ทัศนะวิสัยปลอดโปร่งเอาพี่เเรร์เเละน้องเข้มมาฝาก กรี๊ดดด ฮาตอนเเว่นร้อง "เจี๊ยก" เเต่เอบตื่นเต้นพี่เเรร์ขราา จะทำอะไรน้องเข้ม ลุ้นๆๆ ไปเเอบดูที่บนดาดฟ้า เจอกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามพี่เเรร์เเละน้องเข้มค่ะ
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line14/picline2.gif)
-
:z13: :z13: :z13:
ดีใจค่ะ มาต่อได้เร็วเชียว เนื้อเรื่องสนุก น่ารัก อ่านแล้วอารมณ์ดี
ลุ้นอยู่ว่าคนเขียนจะมาต่อหรือเปล่า เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
:a5:จัดการเลย
-
มาอ่านอีกที3ตอนแล้ว แบบไม่รู้ว่าอัพอ่ะค่ะ
ขอให้ใส่ตอนที่ หรือ วันที่อัพหน้าชื่อนิยายได้มั้ยอ่ะคะ พลีสสสสส
แรว์สุดยอดรุกแว่นจนอ่อนระทวย รอตอนหน้าพิสูจน์ว่า
ทำเป็นป่ะ :laugh:
-
รอๆๆๆ "ปฏิบัติการขั้นแรกของการเป็นแฟน" :z1: แต่อย่าบอกว่าเป็นการทำกับข้าวทานกันเองล่ะ :z10:
ขอบคุณคนเขียนมากๆ นะค้า :pig4:
-
พี่แว่นไม่รอดแน่ปฏิบัติการขั้นแรกของการเป็นแฟน :z1:
+1 :กอด1:
-
เรียกแว่นน่ารักกว่าเข้มจริงๆๆนั่นแหละ
ชื่อเข้มไม่เข้ากับน่าตาเลยยย
ปล.หน้าที่ของแฟนขั้นแรกต้องทำไงอ่ะแรร์รีบๆๆบอกมาเร็วๆๆเลย
-
คุณแว่น เดี๋ยวก็รู้นะว่าพี่แรร์ ทำเป็นหรือไม่เป็น ฮา ฮ่าๆ.. :laugh:
พี่แรร์ จัดไปอย่าได้เสีย 1 ชุด หนักๆ :impress2:
ขอเน็ตดีๆๆๆ อย่างนี้ บ่อยๆ นะจ๊ะ
:pig4:
-
ขั้นแรก มันต้อง กินข้า ดูหนัง ฟังเพลง เดินเล่น
หรือว่า ออกกำลังกายเรียกเลือดลมดีหนอ
-
##มีได้ ก็ต้องมีเสีย
"กะ...เกลียดคนเอาแต่ใจวะ"
ตัดพ้อต่อว่าได้ก็แค่นั้น สถานการณ์ดูเหมือนไม่เอื้ออำนวยอย่างแรง หลังจากที่โดนลากมาจากรถจนมาถึงห้องหอ เอ๊ย!! ห้องของ
ไอ้คิงคองหื่น ก็โดนไอ้บ้าหุ่นนักกีฬาตัวหนาคล่อมทับไว้ทั้งตัวแบบนี้ ทำได้แค่ยกมือดันอกหนาเอาไว้ก็แค่นั้น
"อะไร...? ก็เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าจะเอาให้มากกว่านั้น จะเอาทั้งหมดไม่เอาแต่ใจอย่างเดียว"
อึ้ยยยย!! มีใครเคยบอกเคยเตือนไอ้คิงคองมันไหมว่าน้ำเน่าเข้าขั้นวิกฤติ ชนิดที่ว่าไม่สามารถบำบัดได้ ก็ดูเอาเถอะ ความ
หมาย'เอาแต่ใจ'ที่มันแปลเอง เออเอง แล้วก็นะ...ไอ้คิงคองไร้ยางอาย นิสัยเสียเหอะ!!
"ลุกออกไปเลย เมื่อยแล้วนะ"
ให้ตาย!! ขนาดว่าออกแรงผลักมันแล้วนะ ยังไม่ยอมขยับ ไอ้คิงคองถึก! ยังมีหน้ามายิ้มกวนประสาท
"อ้าว..ไม่อยากลองแล้วเหรอ หน่อยน่า" ไอ้...!! ฮึ่ม!!...กวนประสาท
"เคยลองแล้วเหอะ ลุกออกไปเลย ไอ้คิงคองลามก"
หึหึ อาศัยจังหวะที่ไอ้คิงคองมันเผลอทำหน้าเหวอตอนที่ได้ยินคำคุยโม้ กลิ้งออกมาจากร่างหนาบึกของมันได้ในที่สุด ฮ่า....อิสระ
ของไอ้เข้ม...ในที่สุด..
(http://www.yenta4.com/cutie/upload/603/1603/4b94d7485afb5.gif)
"กับใคร!!?"
"เฮ้ย!! โอ๊ย! เจ็บนะโว้ย"
ไอ้แรงควายยยยยยย กระชากทีตัวปลิวติดมือไปหาอกมันเลย คนนะเว้ยไม่ใช่หมาแมว ...แล้วยังจะมาตีหน้ายักษ์ใส่อะไรของมัน
ว่ะครับ
"ถามว่าไปลองกับใครมา ไอ้หน้าอ่อนนั่นรึไง!?"
ห่ะ!!? ไอ้หน้าอ่อนไหนอีกว่ะ ..อึ้ยยยย หรือเมื่อกี้มันคิดจิงจัง ไอ้บ้าาาาาาาา จะบอกให้รู้นะเว้ย แม้ไอ้เข้มจะรักทุกคนแต่ก็ไม่เคย
มั่วนะว่ะครับ ยังคงครองความบริสุทธิ์จวบจนวันเข้าหอจะมาถึงเหอะ!!
"แล้วจะทำไม ทำกับใครแล้ว.....อุ๊บ!!"
ไอ้นี่ก็ปากดี แต่ยังหนีเร็วไม่พอ ต่อให้ตะกุยขาหน้าเข้าช่วยความซวยก็มาเยือนจนได้
(http://www.yenta4.com/cutie/upload/603/1603/4b94d7485afb5.gif)
อ๊ากกกกกกกกก...(กรีดร้องในใจ) อยากจะร้องออกมาให้เป็นภาษาที่มนุษย์ฟังออก แต่ก็จนใจ ในเมื่อปากถูกปิดเอาไว้ ด้วย
ฝีมือใคร...คงรู้นะ ในเมื่อห้องนี้มีกันอยู่สองคน ..อืม...ชักเคลิ้ม..เฮ้ยล่ะเหวยยยยย ไม่ใช่ซิว่ะ ตูข้ากำลังโดนลวนลามอยู่นะ
"ไอ้!! อื้อ..."
มันไม่ยอมปล่อยครับท่าน จะพิศวาสอะไรขนาดนั้น เดี๋ยวไอ้เข้มเคลิ้มจะซวยช่วยไม่ได้นะครับท่าน อ่า....จะว่าไป
ไอ้บ้านี่มันก็จูบเก่งชะมัด ทั้งริมฝีปากได้รูป กับลิ้นที่สอดเข้ามาตักตวงควานหาทุกสิ่งอย่าง ที่บดขยี้ลงมาอย่างรุนแรงในคราแรก
กลายเป็นนุ่มนวลชวนฝันตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ฝ่ามือไอ้เข้มที่ตอนแรกก็ผลักไสกลายเป็นยึดเอาเสื้อตรงอกกว้างเอาไว้ แข้งขาสั่น
อ่อนแรงจนต้องทรุดลงไปนั่งแหมะบนโซฟาตัวเดิม กระนั้นมันก็ยังไม่ยอมลด ละ เลิก ลากปลายลิ้นตามติดหนึบคล้ายยังไม่พอ
"แฮ่ก...พะ...พอก่อน..." จะขาดใจตายให้ได้เหอะ หายใจไม่ทัน
"จากนี้ไป ห้ามเด็ดขาด ไม่ว่ากับใครที่ไหน นอกจากไอ้แรร์คนนี้ เข้าใจ๋!"
เสียงกระซิบขู่ข้างหู และถ้าหูไม่ฝาดไปเหมือนจะได้ยิน
เสียงกัดฟันกรอด ...น่ากลัวเป็นบ้าเหอะ.!!
"จะ..จะไปทำกับใครล่ะ มะ...ไม่เคยซักหน่อย"
สะ...สั่นซิ ไม่ใช่แค่ตัว เสียงก็สั่น แล้วก็เหอะจะบ้าตาย ไอ้เข้มโดนรุกบนโซฟาตัวเดิม และมุมเดิม แถม....ยังถอยไปนั่งซุกกอด
เข่าตัวเองเหมือนเดิมเป๊ะ ไม่รู้เวรกรรมอะไรซะนะ
"แล้วเมื่อกี้บอกไปทำกับใครมา!!?"
โว้ย!! อย่าก็อย่าเพิ่งดุซิวะ คนยิ่งกลัวๆ เอ๊ย! เหนื่อยๆอยู่ ..อ๊ะ!! พอไม่ตอบมันก็ขยับรุกเข้ามาใกล้อีกรอบ แถมยังคว้าหมับเข้าที่
แขนแล้วออกแรงบีบ ไอ้คิงคองบ้าอำนาจมันจะโมโหอะไรของมัน ไม่เคยหยุดฟังคนอื่นพูดเลยเว้ย
"เดี๋ยว! ขอเวลานอก" จริงๆน่าจะบอกว่าขอเวลาหายใจหน่อยเหอะ ขโมยลมหายใจคนอื่นเขายังจะมาบังคับอยู่ได้
"อย่าช้า! ไม่ชอบรอ!" เออ!! ข้อนั้นกระผมดูแววตาก็พอจะรู้แล้วว่ะครับ ทำยังกับจะโดดขย้ำคอ ไอ้เข้มทำ
ผิดอะไรนักหนาว่ะ เดี๋ยวปั๊ดสวมบทนางเอกบีบน้ำตาซะเลยนี่ (แต่เดาว่าใช้แผนนี้กับไอ้คิงคองไม่ได้แน่) เพราะงั้น....
"ก็...เมื่อกี้...แค่พูดไปงั้น"
"หมายความว่า..?"
จิ๊!! จะมาซื่ออะไรตอนนี้วะ ก็บอกอยู่ว่าล้อเล่นไง ล้อเล่นๆๆ ก็หมายถึงว่าชาตินี้ยังไม่เคยลองสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิตสุด
หรรษาลั่นล้ากับใครทั้งนั้นแหละ แถมไอ้ที่โดนปล้ำจูบเอาๆอยู่นี่ก็มีอยู่คนเดียวแหละ ชัดม่ะ!!(ปล.ทั้งหมดทั้งมวลนั่น...แค่...เถียง
ในใจและใช้สายตาจิกกัดเท่านั้นแล)
"ก็หมายความว่าไม่เคยไงเล่า ไม่เคยอ่ะเข้าใจป่ะว่ะ ใครจะไปเชี่ยวเที่ยวกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเหมือนใครบาง
คนล่ะ!"
เจ็บใจ! ใส่เป็นชุดครับท่าน(ชุดลิงผยองขนด้วย หึ!) ปากก็ด่ามัน แต่ทำไมหน้าเรามันร้อนวูบๆว่ะ หรือว่าอาย ไม่ก็เขิน ไม่ซิ!!
ต้องโกรธต่างหาก...โมโหด้วย เออ!!
"แล้วใครใช้ให้ยั่วโมโห" แหม่ะ! พอรู้ตัวว่าผิดล่ะมาทำเสียงอ่อน ไม่ต้องมาทำใจดีด้วยเลยนะ งอน!!
ไอ้คิงคองพันธุ์หายากทรุดตัวลงนั่งข้างๆ แทนที่จะเป็นคล่อมทั้งตัวแบบตะกี้ แถมยังยกนิ้วขึ้นมาแตะเบาๆบนริมฝีปาก ใช้หัวแม่
มือปาดแผ่วเบา สายตาดุดันที่มองมาเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนจนคนมองเริ่มใจสั่น
"แล้วใครใช้ให้ลากคนอื่นมาโยนโครมๆ นิสัยเหอะ!" สั่นไปทั้งตัวแต่ก็ยังจะกล้า....ปากดีไม่เลิกรา
"ก็ใครมันชอบยั่วให้โมโหล่ะ หึ!? มันน่าโดนไหม?"
ชิ!! ไอ้บ้านี่มันกำลังดุ แต่มันดันยิ้มไปด้วยนะซิ อารมณ์ดีขึ้นมาเลยซิ ไอ้คนบ้าอำนาจ ขู่อาฆาตก่อนฟังความตลอดเวลา
"เออ!! ผิดตลอดแหละ เกิดเป็นไอ้เข้มผิดตลอด"
พอพูดประชดออกไปแบบนั้น ไอ้คิงคองมันก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียด
...เริ่มเบื่อแล้วล่ะซิ
"จะบอกไรให้นะแว่น..."
อ้าว...นึกว่าจะลุกเดินหนีด้วยความเบื่อหน่าย ที่ไหนได้มันขยับเข้ามาประชิดใกล้ เอาสองแขนเท้าพนักพิงโซฟาไว้ คล้ายจะกั้น
ไอ้เข้มไว้ตรงกลางไม่ให้ขยับหนีไปไหน (ทำยังกับว่าจะมีช่องว่าง) เท่านั้นพ่อคุณพ่อทูนหัวท่านยังไม่พอใจ โน้มหน้าเข้ามา
ใกล้...อึ้ยยยย..นึกว่าจะโดนจูบอีกแล้ว ที่ไหนได้มันเอาหน้าผากมาแปะกันไว้ แถมยังจับจ้องมองมาในระยะประชิดแบบนี้
อีก....ขะ....เขินว่ะ!!
"อะไร? มันต้องใกล้..ขนาดนี้เลยเหรอ?"
ใจเต้นตูมตามใกล้ระเบิดเป็นท้องทุ่งโกโก้ครั้นในบัดดล หรือ...มัน...จะให้ทำสัญญาทาส...!!
"เป็นแฟนกันแล้ว ห้ามมอง ห้ามสนใจ แล้วก็ห้ามยั่วโมโหคนอื่นแบบนี้ นอกจากนายแรร์คนเดียว เข้าใจไหม?"
บร้ะ!! ไอ้บ้านี่มัน....!!
"เผด็จการที่สุดเหอะ"
มิอาจจะเอื้อนเอ่ยคำใดที่พอจะบรรยายสรรพคุณไอ้คุณแรร์คนนี้ได้เหอะครับท่านผู้ชม ไม่ว่าจะเป็นหลงตัวเอง หน้าด้าน
เอาแต่ใจ ชอบบังคับ สารพัดมารวมอยู่ในคนๆเดียว
"แล้วชอบไหมล่ะ..?"
"บอกซักคำยัง?"
ปากดีไม่พอ ไอ้เข้มริบังอาจจะอวดดีด้วย เลยโดนไอ้คิงคองมันยกมือขึ้นมาบีบจมูกเอานะซิ ชิ!!เพิ่มข้อหาชอบทำร้ายร่างกายไป
ด้วยอีกกระทง
"หน้ามันฟ้องนะแว่น อย่ามา..." จิ๊!! หน้าตาดีแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร อย่ามาอ้างเหอะ
"หลงตัวเองซิไม่ว่า"
ดูมันดิ...!! ว่าไม่เคยสลด ยังมาทำเป็นยิ้มหล่อใส่ นิสัยไม่ดีว่ะคนเรา แล้ว...ไอ้สายตาแพรวพราวนั่นมันอะไรครับท่าน
"แว่น.." ทะ...ทำไมโทนเสียงมันนุ่มทุ้มลึกผิดไปจากตะกี้วะ
"อะไร?" ตีหน้าซื่อไว้ก่อนวุ้ยไอ้แว่น กันตายต้องซื่อๆเซ่อๆไว้ก่อน
"มาลองสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิตกันเถอะ"
ห่ะ!!? หรือ.............ผมจะหูฝาดไป บ้าาาาาาาาา.....ใครเขามาชวนอะไรกันง่ายๆตรงๆแบบนี้ล่ะ หูฝาดแน่ๆ ไม่จริงงงงงงงงงงง
ไอ้เข้มยังใสซื่อ
"บะ..บ้าเหอะ"
"บ้าก็ยอมล่ะ เหอะนะ" อ๊ากกกกกกกก...หัวใจกระเด็นกระดอนหลุดไปไกลไหนแล้ว อย่ามา....ทำหน้าตาเซ็กซี่แล้วชวน
กันง่ายๆแบบนี้นะเว้ยเฮ่ย ถึงเราจะเป็นแฟนกันแล้วก็เหอะ
"ไอ้คิงคองลามก อย่านะเว้ย อึ้ยยยยยย" มันเริ่มก่อน สาบานได้ว่าไอ้คิงคองมันเริ่นก๊อนนนนนนนนนน เจือกเอาจมูกมา
ซุกไซ้นิสัยว่ะ...ผู้ชายเหมือนกันนะเว้ย...(มันติดง่ายเหมือนกันนะซิ ฮึ้ยยยยย...อดทนไว้ไอ้เข้ม!!)
"ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ มาว่าลามก งั้นทำจริงเลยแล้วกัน"
แว้ก!!!! อย่าเข้ามานะเว้ย ไม่งั้น....ไม่งั้น.....อดใจไว้ไม่อยู่จริงๆด้วย!!
"......." พึมพำๆ
"อะไรนะ พูดอะไรไม่เห็นได้ยิน" ขัดใจเข้มเสียจริง!!
"ปะ...ปิดไฟก่อน...ดะ..ได้ไหม..?"
อึ้ยยยยยย...นี่ผมพูดอะไรออกป๊ายยยยยยยย นั่นมันไอ้เข้มตัวปลอมแน่แท้ (แม่รู้ตีตาย!)
"จัดไป ที่รัก..."
"เหวอออออออ"
ไอ้คิงคองมันไม่ได้เดินไปปิดไฟหรอกครับท่านผู้ชม แต่มันหอบหิ้วกระผมจากโซฟาแล้วเดินไปทางห้องนอนที่มืดตึ้บแทนนะซิ
.
.
.
.
บ้าไปแล้ว...ไหนใครบอกว่านี่เป็นครั้งแรกของเราสอง มันสมควรจะต้องเงอะงะๆใช่ม่ะ (?)
พอเข้ามาในสมรภูมิรบขนาดคิงไซต์อันมืดมิดเท่านั้นแลท่าน ไม่มีใครยอมใครกันเลยทีเดียว ก็นะ...มีสองมือเหมือนกันนี่หว่า
ใครจะไปยอมให้โดนถอดอยู่ฝ่ายเดียว เสียเปรียบดิ!
แม้ไฟจะมืดมิดก็ใช่ว่าจะเป็นอุปสรรค ใช้มือไม้คลำไปทั่วก็พอใช้ได้ อาจจะเป็นเพราะมองไม่ชัด ไม่ถนัดก็เป็นได้ เสื้อผ้าถึงได้
ลอยหายไปจากร่างกายทางไหนบ้างก็ไม่รู้(มองไม่เห็น หรืออาจจะไม่ได้สนใจจะมองแล้วนาทีนั้น) ตาต่อตา ฟันต่อฟัน...เอ่อ...ที่
จริงจะบอกว่าปากต่อปาก ลิ้นต่อลิ้นก็ได้ สงครามน้ำลายที่ไม่ได้ใช้เสียงมากไปกว่าเสียงหายใจ
"อ๊ะ! ดะ..เดี๋ยว...อื้อ..." มันไม่ยอมครับ ไอ้คิงคองมันไม่ยอมให้เอ่ยห้าม ทุกครั้งที่พอจะอ้าปากพูด
เป็นคำได้ จะต้องโดนมันปิดด้วยปากทุกครั้งไป ตอนนี้ไอ้เข้มกำลังเจอเหตุวิกฤติเข้าขั้น โดนดันให้หงายไปกับเตียง ตามมาด้วย
ร่างใหญ่ยักษ์ของเจ้าของห้อง
"อ่า..แว่น...แว่น..."
อึ้ยยยยย ทีนี้ล่ะเรียกซะเสียงหวานเชียวนะ เล่นเอาขนลุกไปทั้งตัวเลยเหอะ มือไม้ก็ไม่อยู่นิ่งแปะป่ายไปทั่วตัว ทำยังกับว่าจะ
สำรวจให้ทุกซอกทุกมุม แต่เอ๊ะ!! เดี๋ยวก่อนนะ....ไอ้คิงคอง...หรือมันจะเคยกับแม่หญิงใด...(หงุดหงิดพลัน!!)
"เดี๋ยวก่อนแรร์!!"
รวบรวมสติเท่าที่ยังมีเหลือออกแรงดันตัวหนักๆมันออก แม้จะมองเห็นหน้ากันไม่ถนัด แต่ก็พอจะรู้ได้ว่าตอนนี้ไอ้คุณแรร์มันกำลัง
ทำหน้างงปนหงุดหงิดอยู่แน่แท้
"เป็นอะไรไป"
"เลิกเหอะ มันไม่เหมือนทำกับผู้หญิงหรอกนะ" เวรแท้ พูดเองเจ็บเอง มันจี๊ดๆในอกยังไงก็ไม่รู้
"ชักจะโมโหจริงๆแล้วนะแว่น ขนาดนี้แล้วยังไม่เชื่อกันอีก!!" แม้จะไม่ใช่เสียงตวาดหรือเสียงดุอย่างที่มันเคยทำ แต่ที่
สะดุ้งก็เพราะไอ้คุณแรร์มันคว้ามือไปวางแนบกับแผ่นอกของมัน ...ไร้ซึ้งคำพูดใดอธิบายต่อ ได้ยินแค่เสียง 'ตึกตักๆ' แต่มันรัว
เร็ว.....เป็นจังหวะเดียวกันกับทางนี้
"ก็...อืม..." รสจูบอ่อนโยนแตะลงบนริมฝีปากทั้งที่ยังพูดไม่จบ ไอ้เข้มถึงกับไปต่อไม่เป็น
"ถ้าไม่อยากทำ เลิกก็ได้ เดี๋ยวไปส่งที่ห้อง เข้าใจนะว่าทำไมไม่ชวนค้าง"
ถ้าตอนนี้ไฟสว่าง คงได้โดนล้อว่าหน้าแดงอีกแน่ เพราะ 'รู้สึก' เหมือนกัน ก็เลยไม่ต้องอธิบายว่าอะไรยังไงให้ยุ่งยาก ไอ้คุณแรร์
ก้าวลงไปจากเตียงอย่างที่บอก
หมับ!!
อ๊ากกกกกกก....เอ็งทำอะไรลงไปไอ้เข้ม!! จะรอดอยู่แล้วเชียว แค่รอให้ไอ้คิงคองมันเดินออกไปสงบจิตนอกห้อง แล้วจากนั้น
มันก็จะไปส่งที่คอนโดไง แล้วทีนี้เจือกไปโดดกอดเอวมันเอาไว้ทำม้ายยยยยยย รนหาที่ตายชัดๆ
"ไม่สงสัยแล้ว แต่....ได้แล้วห้ามทิ้งขว้างนะ จะตามเผาบ้านให้ดู"
แทนที่มันจะกลัวคำขู่ กลับได้ยินเสียงหัวเราะพอใจในลำคอแทน
"โหดว่ะ" จะบอกว่ายังไม่ได้ครึ่งของคุณแรร์เลยเหอะ
"แล้วกลัวไหมล่ะ" มันก้มหน้าลงมา เอาปลายจมูกแตะกันแล้วส่ายหัวไปมา
"ไม่เลยซักนิด" ไอ้คนเก่ง...เก่งให้มันตลอดล่ะกันว่ะ
(http://www.yenta4.com/cutie/upload/603/1603/4b94d7485afb5.gif)
จูบคราวนี้ไม่ได้รุนแรงเหมือนคราแรก อ่อนโยน นุ่มนวล แต่กลับทำให้ใจเต้นแรงไม่แพ้กัน ไอ้คิงคองกลับเข้าโหมดหื่นอีก
ครา...เพราะใครปลุกล่ะ...(- -ll) โดนผลักให้ล้มนอนหงายลงไปกับเตียง อาภรณ์ตัวจิ๋วชิ้นสุดท้ายของไอ้เข้มหลุดลอยไปทาง
ปลายเท้าแล้ว ส่วนของไอ้คุณแรร์นะรึ? มันก็หลุดติดมือท่านเข้มคนนี้ไปแเล้วเหมือนกัน หึหึ..ให้มันรู้ซะมั่งว่าเร็วปานวอก
และด้วยความมืดหรอกนะ ก็เลยต้องใช้มือไม้คลำไปทั่ว แล้วในที่สุดก็ต้องรวบ'เรา'เอาไว้ด้วยกัน เพียงแค่เปิดใจให้กว้าง เราก็
สามารถเรียนรู้ประสบการณ์ได้ด้วยตัวของเราเอง ไม่ต้องมีคู่มือ เพียงแค่คิดถึงใจอีกฝ่ายให้มาก เราก็จะรู้วิธีทำให้อีกฝ่าย'รู้สึก
ดี'ได้ไม่ยาก
"อ๊ะ!" ไอ้คุณแรร์มันเล่นจูบไปทั้งตัว งับไปทั่วทั้งที่ไม่มีอะไร
"อืม..ดี..." ตอนนี้คิงคองน้อยอยู่ในมือกระผมล่ะครับท่าน จะบีบก็คราง จะคลายก็....หึหึ...อ๊ะ..!!
เหมือนไม่ทันใจ เพราะคนมันใจร้อน ไอ้คิงคองมันถึงได้แทรกตัวเข้ามากลางหว่างขา(เสียวไส้) แล้วจับแยกออกใช้มือที่ว่าง
คลำหาจุดยุทธศาสตร์ที่พอจะแทรกตัวเข้าไปได้อีก ...ไอ้เข้มนะรึ?...เริ่มอยู่ไม่สุขซิครับท่าน ส่ายไปมาหาที่หนีกันจริงจังล่ะคราวนี้
"อ๊า...เบาๆ หน่อย....อื้อ...." หนีไม่ได้ซิครับท่าน โดนคิงคองตะปบสะโพกเอาไว้ จากท่าหงายกลายเป็นนอนคว่ำให้
สาสมแก่ใจมัน แถมมันยังเอาขามาสอดไว้ให้ต้องยกสะโพกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ...แม้ตอนนี้จะอยากเห็นซิคแพคของ
ไอ้คิงคองปานใด แต่ก็ยังรู้สึกดีที่ห้องไม่ได้เปิดไฟ!! อายว่ะเหอะ!!
"ตรงนี้ใช่ไหม"
ใครบ้านไหนเขาจะไปตอบมันได้ฟะว่า 'ใช่, นั่นแหละ, ตรงนั้น' บ้าาาาาาา ไม่ได้ดูหนังกำลังภายในอยู่นะเว้ยถึงจะได้ตอบทุกคำ
ถามได้แบบนั้น
เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับ ไอ้คุณแรร์มันก็คงใช้สัญชาตญาณในการสืบค้นเอาเอง รู้ได้ไงนะรึ..? ก็เพราะมันเอานิ้วแตะๆลงมานะซิ
อยากถามว่ารังเกียจไหม แต่ไม่ทันล่ะ มันไม่ได้กดๆแตะๆ แต่มันสอดเข้ามาด้วยนะซิ
"เจ็บ...แรร์..เจ็บ!" จากใจเลยทีเดียวเชียว อารมณ์แทบหดหายหมด
"โทษทีๆ ลืมไปน่ะ" ไอ้คิงคองขยับตัวยุบยับ ไม่รู้ว่ามันค้นอะไรที่โต๊ะข้างเตียง เพราะมัวแต่เอาหน้าซุกไปกับหมอนก็
เลยได้ยินแค่เสียงกุกกัก แล้วซักพักมันก็กลับมานั่งท่าเดิม
"อึ้ย..!!" ความรู้สึกเย็นๆลื่นๆข้างหลังทำเอาเสียววูบ ไม่ต้องถามเลยเหอะว่าเมื่อกี้มันหา
อะไร...เตรียมพร้อมเหลือเกินเหอะ ถามทางนี้ซักคำไหมว่าพร้อมยังอะไรยัง อ่า....
"เอาล่ะนะ" ยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรยังไง เจ้าคิงคองน้อยที่ยังอยู่ในกำมือไอ้เข้มตะกี้แวบๆ ก็ถูกดันเข้า
มาในกาย วูบแรกที่เจ็บ...แต่...ไอ้คิงคองที่เคยเอาแต่ใจ ร้อนเป็นไฟ กลับไม่ดึงดันเข้ามา อดทนรอคอยอย่างใจเย็น จูบปลอบ
ประโลมอย่างอ่อนโยนแถมยังลูบปลอบใจเข้มน้อยให้ด้วย จากที่เจ็บ....ก็กลายเป็นเจ็บกว่า....แต่เป็นเจ็บใจตัวเอง
"อ๋า...แรร์..แรร์..." ไม่ไหว...หยุดเรียกชื่อมันไม่ได้ ก็ไม่รู้จะพูดอะไร คิดอะไรไม่ออกแล้วตอนนั้น ในหัวมันขาวโพลน
ไปหมด ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของตัวเอง ปล่อยให้ไอ้คิงคองบ้าพลังมันทำตามใจอยาก
สาบานได้..ว่าครั้งแรก!! ...ขนาดนี้....เออลืม!! ไอ้คุณท่านมันเป็นนักกีฬา ไอ้คิงคองถึก!!
"ดี...แว่น....ดีไหม?" ยังจะมีหน้ามาถาม ถ้าตอบว่า 'ไม่' โดนจัดหนักแน่
"แรร์...จะ....แล้ว....เร็ว....อื้อ~~~" นั่นแหละ หลุดปากไปแค่นั้น เท่านั้นจริงๆ จากนั้นไอ้คิงคองมันก็เร่งเต็มสปีด แบบ
ไม่มีชะลอความเร็ว เหมือนกลัวว่าจะส่งไปไม่ถึงฝั่งฝัน สะโพกถูกยึดเป็นของมันชั่วคราว ทางนี้ทำได้แค่หายใจให้ทันก็จะแย่
"แว่น...แว่น...เข้มข้น..." อ๊ากกกกกกก......ไม่จริง!! ไอ้เข้มไปก่อนได้ยังไง หลักฐานคาตาเลอะเต็มมือไอ้คุณแรร์มัน
เลยทีเดียวเชียว เพราะใครกันล่ะ!!
"ไอ้..ไอ้บ้า..อ๊ะ...อ๊ะ...อืม~~~"
ด่าได้แค่นั้น เพราะมันยังไม่ถึงฝั่ง ยังคงบรรเลงเพลงร้อนแรงไม่เลิกรา ก่อนจะเร่งเครื่องจนตาลาย แล้วสุดท้ายก็สิ้นสุด
(http://www.yenta4.com/cutie/upload/603/1603/4b94d7485afb5.gif)
คิงคอง(ไม่)น้อย...(เพิ่งรู้?) ค่อยๆถอดถอนออกไปจากทางที่เข้ามา ก่อนที่พ่อมันจะนอนทาบทับลงมาทั้งตัว มันหนักนะเว้ย
เฮ้ย ทีตอนเร่งเครื่องไม่เห็นเหนื่อย พอเสร็จทำมาหมดแรง เหนื่อยล่ะซิ..สมน้ำหน้าเหอะ!! (เพราะทางนี้ก็เจ็บว่ะ เพิ่งรู้ตัว - -ll)
"หนักนะ อึ้ยยยยย" ไอ้คิงคองยอมขยับออกไป แต่ก็คว้าตัวเข้าไปกอดแน่นในอ้อมแขน อาการเหนื่อยเหรอ พอได้ดู
หน้ามันใกล้ๆแบบนี้แล้ว....ไม่เห็นอาการเลยแหะ แถมตอนที่มันเหงื่อออก แทนที่จะโทรมแต่ทำไมยิ่งดูเซ็กซี่กว่าเดิมก็ไม่รู้
"ถ้ารู้ว่าดีแบบนี้ ไม่รอตั้งหลายปีหรอก"
"อะไรนะ?" เสียงพึมพำงึมงำข้างหูฟังไม่ถนัด ได้ยินแค่อะไรรอหลายปี
"ลุกไปล้างตัวไหม คืนนี้ค้างเถอะนะ"
ก็อยากจะกลับห้องอยู่หรอก แต่....ถ้าได้นอนซุกอยู่ในอ้อมแขนอุ่นนี้ทั้งคืนล่ะก็ ขอเลือกเสี่ยงที่จะอยู่ดีกว่า
"ค้างเฉยๆนะ" ยังมีข้อต่อรอง เพื่อความปลอดภัย
"อยากได้ออพชั่นอะไรเพิ่มรึไงล่ะ"
ส่ายหัวทันทีแบบไม่ต้องสงสัย ก่อนจะตะเกียกตะกายตะกุยสองขาหน้าหาทางไปห้องน้ำ ทั้งที่ไม่รู้ว่ามันอยู่ทิศไหน พอไอ้เจ้า
ของห้องมันคว้าตัวเข้าไปหาอีกรอบคราวนี้ไอ้เข้มถึงกับลนลานกลัวจะเริ่มอีกรอบ
แต่มันก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าการช่วยหิ้วปีกไอ้เข้มที่กำลังเดินโซเซมาส่งหน้าห้องน้ำโดยสวัสดิภาพ บริการหยิบผ้าเช็ดตัว
มาส่งให้เสร็จสรรพ ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มอีกฟอด แหม...ไอ้คิงคองมันก็มีมุมน่ารักกุ๊กกิ๊กนะ ถ้าไม่ติดประโยคคำพูดที่มัน
กระซิบทิ้งท้ายเอาไว้....
"ไว้หายดีค่อยมาฝึกใหม่ให้ชินนะ หึหึ"
ฝึก!!? อะไรคือฝึกให้ชิน บ้าไปแล้วไอ้คุณแรร์ แล้วก็...ไอ้เสียงหัวเราะแบบนั้นมัน...น่าโดดชกมาก -*- มันคิดว่ามันแน่คน
เดียวใช่ไหม?
เอาไว้คราวหน้า....ท่านเข้มผู้นี้จะ'รุก'เอง วะ ฮ่า ฮ่า
(http://www.yenta4.com/cutie/upload/603/1603/4b94d7485afb5.gif)
สวัสดีค่ะ อิอิ เเละเเล้วเเว่นเข้มก็เป็น ผู้ชายเต็มตัว เป็นเเฟนเต็มที่ รู้กันเเล้วใช่ไม๊คะ ว่าพี่เเรร์พาไปสร้างเสริม
ประสบการณ์อะไร ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ พันด้าฝากมากอดรวบส่วนบูตะจังทำได้เเค่บวกเรียบค่ะ อิอิ เรื่องวันที่กับหน้าที่หัว
เรื่องบูตะจังเเก้ไม่ได้นะคะ มันเป็นของพันด้านะคะ โพสต์ได้อย่างเดียว อิอิ ขอโทษนะคะ เจอกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณค่ะ
(http://www.yenta4.com/cutie/upload/603/1603/4b94d7485afb5.gif)
-
แอบแวะมาดูก่อนนอน
แหม๋ ได้เสียเลือดตอนรับวันใหม่
น่ารักจริงๆพี่แว่นเนี่ย :-[
-
:impress2:น่ารักน้องแว่น
-
น้องแว่น จะรุกพี่แรร์ไหวเหรอคะ :z1:
-
ยังคิดจะรุกอีกหรือแว่น :m20:
-
:m20: นึกว่าจะปฏิเสธเสียงแข็ง แต่กลายเป็น "ปิด...ฟะ..ไฟก่อนได้ไหม?"
o13 พี่แรร์ รีบๆสร้างเสริมประสบการณ์ เยอะๆ น้องแว่นเค้าจะได้ชิน 555+
:pig4:
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสต์จ้า
-
แรร์อยากทำแบบนี้มานานแล้วอ่ะดิ
ถึงได้พูดประโยคนี้อ่ะ >>> "ถ้ารู้ว่าดีแบบนี้ ไม่รอตั้งหลายปีหรอก"
-
น่ารักมากเลยค่ะ ทั้งแว่นและแรร์ โฮกกกกกกกกกกกกกก
และแล้วก็ผ่านขั้นตอนการรวมร่างสำเร็จแล้วนะ เขิลจังค่ะ ^////^
-
555555 คิงคองเผด็จศึกน้องแว่นไปแล้ว
-
ชอบวิชา สปช. นี้จัง น้องเข้มโดนแรว์ติวซะ เดินโซเซเลย555
จะรอทั้ง2มาติววิชานี้อีกค่ะ
ปล.เรื่องวันที่ที่ลง ลงไม่ได้ไม่เป็นไรเดี๋ยวเข้ามาดูบ่อยๆแทนค่ะ
:กอด1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ
อ่านทันตอนเรียกเลือดพอดีเลย :m25:
แล้วจะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
สร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต ~ :m25:
พูดอะไรไม่ออกเลย รู้อย่างเดียว ดีใจที่เค้าได้กันแล้ว... :m3:
-
รอๆๆๆๆ
-
โถ่วววววววว............. หนูเข้มจ๋า คิดว่าจะกดคิงคองได้ลง(คอ)หรือไร
(ของแบบนี้มันอยู่ที่ประสิทธิภาพประสบการณ์และความสามารถค่ะ)
แต่จะว่าไป ผลัดกันก็ดีเหมือนกันนะคะ อิ ๆ
-
เป็นประสบการณ์ที่แว่นต้องจำไปตลอดชีวิต
เพราะมันเร้าใจตลอดเวลา
-
น่ารักมากกกกกกกกก ชอบอะ 5555+
หนูแว่นจะรุกได้เร้อะ ต่อเร็วๆนะจ้ะ
-
น่ารักจริงนะแว่นน้อยยยยย สุดท้ายก้......
-
คิงคองกับแว่นน้อย...หายไปหนายยยยยยยยยยยยย...นานแล้วน้า ป้าคิดถึง
-
ตามทันแล้ว อิอิ :o8:
-
เข้ม จะรุก อ๊ายยยยยยยยยยยยยย
-
หายไปไหนหนอ~~
-
อยู่ตรงไหน หรือเธอ
หลับสบายดี หรือไร
อยู่กับใคร ที่ไหน
รู้ไหมยังมีใคร คิดถึงเธอ
สุดขอบฟ้า แสนไกล
ส่งใจไป ให้ถึงเธอ
อยากให้เธอ รู้ไว้
ฉันขอเป็นส่วนหนึ่ง ของเธอ
วันที่เธอร้อนรน จิตใจ
วอนให้ลมพัดไป ที่เธอ
ให้พัดเอาความรู้สึก
ของฉันไปบอกเธอ
บอกว่าฉัน รักเธอ
ห่วงเสมอ ทุกคราว
ฝากกับฟ้า และก็ดวงดาว
ให้คอยดูแล เธออยู่
อยู่ที่ไหน ก็ตาม
ส่งความรัก ให้เธอ
ตรงข้างกายเธอ
รักฉันวนเวียน อยู่ไม่ไกล
หากชีวิต ของเธอ
เจอะเจอวัน ที่ทุกข์ใจ
อยากให้เธอ รู้ไว้
ฉันนั้นยังไม่เคย จะทิ้งเธอ
วันที่เธอร้อนรน จิตใจ
วอนให้ลมพัดไป ที่เธอ
ให้พัดเอาความรู้สึก
ของฉันไปบอกเธอ
บอกว่าฉัน รักเธอ
ห่วงเสมอ ทุกคราว
ฝากกับฟ้า และก็ดวงดาว
ให้คอยดูแล เธออยู่
อยู่ที่ไหน ก็ตาม
ส่งความรัก ให้เธอ
ตรงข้างกายเธอ
รักฉันวนเวียน อยู่ไม่ไกล
ทำอะไร ก็นึกในใจ
ให้เธอปลอดภัย ทุกอย่าง
เจอกับใคร
ก็ขอให้ไป บอกเธอ
บอกว่าฉัน รักเธอ
ห่วงเสมอ ทุกคราว
ฝากกับฟ้า และก็ดวงดาว
ให้คอยดูแล เธออยู่
อยู่ที่ไหน ก็ตาม
ส่งความรัก ให้เธอ
ตรงข้างกายเธอ
รักฉันวนเวียน อยู่ไม่ไกล
ตรงข้างกายเธอ
รักฉันวนเวียน อยู่ไม่ไกล
เพลง ด้วยความคิดถึง
ศิลปิน อัญชลี จงคดีกิจ
-
##อาจเป็นเพราะพรหมลิขิต
ก่อนอื่นใดๆ พันด้าต้องน้อมตัวลงนับพับเพียบเรียบร้อย
จากนั้นก็ขอบอกว่า"ขออภัยเจ้าค่ะ" อิชั้นผิดไปแล้ว :m15:
มาลงตอนจบให้เจ้าค่ะ ขอโทษที่หายหัวไปนานเนิ่น
วันนี้ติดฝน สิงอยู่ที่ร้านเน็ตก็เลยมารับผิดเจ้่าค่ะ
ขอบคุณป้าๆ พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ นักอ่านทุกท่านที่คอยให้กำลังใจเสมอมา
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
กอดชดเชยส่วนที่หายไป ขอบคุณ และ ขอบคุณค่ะล
อ่านต่อได้เลยเจ้าค่ะ... :a5:
***************************
เสียงครางหวีดหวิว ร่างข้างใต้ที่คอยขยับตอบรับทุกการกระทำอย่างเต็มใจ แม้ว่าในห้องจะมืดจนมองแทบไม่เห็น แต่ก็ขอจินตนาการว่าใบหน้าขาวไร้กรอบแว่นคงกำลังแดงเรื่อ ริมฝีปากบางแดงช้ำเพราะถูกกระทำหลายต่อหลายครา หากไม่ได้ยินเสียงครางนั่นก็เพราะโดนคว้ามาจูบสนิท ไม่ใช่ว่าไม่อยากฟังเสียง แต่เพราะทนฟังไม่ไหวต่างหาก
ยิ่งกระหน่ำซ้ำลงไปก็ยิ่งหลงใหล ลืมหมดสิ้นทุกสิ่งอย่างรอบตัว รู้เพียงแค่ต้องไขว่คว้าเจ้าของร่างตรงหน้าเอาไว้ไม่ให้ถดถอยหนี และจะไม่ยอมปล่อยมืออีกเด็ดขาด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เพิ่งจะเข้าใจคำว่าลุ่มหลงมัวเมาจนถอนตัวไม่ขึ้น จวบจนรสรักร้อนแรงสิ้นสุดลง
ยังคงชัดเจน...ทุกท่วงท่า....แม้ว่าตอนนี้เจ้าตัวจะเพลียหลับไปแล้วในอ้อมแขนนี้ คงเพราะเพลียเหนื่อยอ่อน ไม่น่าเชื่อและไม่อยากจะเชื่อว่า 'ครั้งแรก' ทั้งที่ร้อนแรงให้หลงใหลได้มากมายขนาดนี้ อยากกอด อยากจูบ อยากตีตราจองให้ทั่วผิวขาวๆนั้นเป็นรอย แสดงความเป็นเจ้าของและบอกใครต่อใครว่าลิงแว่นตัวนี้เป็นของนายแรร์และผูกขาดแต่เพียงผู้เดียว
ริมฝีปากได้รูปแตะลงบนไหล่ขาวที่โผล่พ้นชายผ้า คนที่กำลังหลับขยับตัวคล้ายจะหนีทั้งที่ยังหลับตา แต่แล้วก็พลิกตัวกลับมาหาแล้วซุกหัวมุดเข้ามาในอ้อมกอด ..นายแรร์คลี่ยิ้มกว้างกับตัวเอง...เพิ่งจะรู้ว่า 'ความรัก' ทำให้ใครบางคนสุขจนใกล้บ้าได้ขนาดนี้...'รัก' มันเป็นแบบนี้เอง
"ฝันดี...ที่รัก..."
.
.
.
"พี่แรร์..."
"พี่แรร์ค่ะ เหม่ออะไรอยู่ได้นะ" น้องหมิวสาวสวยคณะบัญชีที่ใครหลายคนหมายปอง เพราะเธอเป็นถึงเชียร์รีดเดอร์ประจำคณะ ตัวเล็ก ผิวขาว หน้าตาจิ้มลิ้มพอที่จะมีแมวมองมาทาบทาม เธอคนนั้นที่เป็นที่กล่าวถึงตอนนี้กำลังควงแขนอยู่กับนายแรร์คนนี้ให้เพื่อนๆมันอิจฉาเล่นว่ะครับ
"เหม่อเหรอ ไม่นี่" ผมตอบไปแบบนั้น น้องหมิวทำหน้ามุ่ย..ช่างน่ารักในสายตาคนมอง
แต่สำหรับผม....มันเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป ทั้งที่ไม่เข้าใจและหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ แต่ตอนที่เพื่อนๆมันยุให้ไปจีบ ไอ้แรร์คนนี้ก็เดินหน้าแล้วก็ได้มาซึ่งของที่ต้องการ แถมด้วยการยืดอกพกแฟนสุดน่ารักมาอวดเพื่อนๆ
ตอนแรกๆก็ยังไม่มีอะไร น้องหมิวน่ารัก ไม่เรื่องมากเหมือนคนอื่นๆที่ชอบให้เอาใจ ชอบนั่งเฉยๆ และไม่บ่นตอนที่ผมติดเล่นเกมส์กีฬากับพวกเพื่อนๆ ไม่งี่เง่าเวลามีสาวๆ มากรี๊ดกร๊าดตอนเลิกเล่น แล้ว...สิ่งที่ผมขาดไป...คืออะไร..?
"หมิวมีอะไรรึป่าว?" น้องหมิวส่ายหัวก่อนจะก้มหน้าก้มตามองตัวหนังสือเล่มที่เปิดค้างไว้...และผมก็ไม่ชอบเซ้าซี้...บรรยากาศระหว่างเราก็เลยเงียบกริบเข้าขั้นวิกฤติ
"หมิวแค่ถามว่าพี่แรร์กำลังมองหาอะไร" คำถามที่น้องหมิวหลุดปากบอกออกมาในที่สุด
"มองหา? ไม่นี่!" เออ...นั่นดิ...มองหาอะไร
แค่....วันนี้ยังไม่ได้เห็นนะซิ ไอ้อริที่กล้ามาชกปากนายแรร์คนนี้ท่ามกลางสายตาท่านผู้ชมมากมายที่สนามเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน แม้ว่าแรกๆจะไปตามมันถึงถิ่น ไอ้ลิงแว่นนั้นมันก็ยังสามารถสับขาหลอกหลบหลีกได้เนียนกริบ จนป่านนี้แผลหาย เลิกเจ็บใจ แต่ความแค้นมันยังฝังรากซึมลึก อาจจะเป็นเพราะความเคยชินที่ตามล่าตัวมันมาหลายอาทิตย์ พอวันไหนไม่ได้มองหามันก็เลยเหมือนขาดอะไรบางสิ่งในชีวิตประจำวันไป
แล้วก็...เวลาที่ได้สบตากันบ้างชั่วเสี้ยววินาที ตอนที่ไอ้ลิงเอ๋อมันโดดหลบ(ถ้าคิดจะเอาจริงมันไม่พ้นมือหรอกเหอะ) หรือตอนที่มันหลบสายตา แทนที่จะโกรธ ไอ้แรร์คนนี้ก็หลุดขำทุกครั้งไป ได้ข่าวว่าตอนนี้มันออกไปฝึกงานแล้ว...แต่ทุกครั้งที่เผลอก็อดมองหาไม่ได้...ไม่รู้ทำไม
.
.
.
.
"เราเลิกกันเถอะพี่แรร์..." อึ้ง....ดิ...!! โดนสาวบอกเลิกเป็นคราที่เท่าไหร่แล้วก็...ไม่ได้จำ...อย่างที่เขาว่า...มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งต่อๆมานั่นแหละ ก็ตั้งแต่น้องหมิวที่โดนบอกเลิกตั้งแต่ตอนที่ผมเริ่มฝึกงาน เหตุเพราะเราไม่มีเวลาให้กัน และน้องก็เจอคนที่เข้าใจกว่า..ประมาณนั้น แล้วผมก็ไม่ใช่คนช่างตื้อ พอน้องบอกมาตรงๆเราก็เลยจากกันด้วยดี
รายล่าสุดตรงหน้าตอนนี้ยังไม่ทันจะได้ครึ่งปี เจอกันที่ทำงาน เราเป็นพนักงานใหม่ทั้งคู่ แต่ผมย้ายที่ทำงานตั้งแต่ได้สองเดือนแรกจากนั้นเราก็ติดต่อกันเรื่อยมา นัดกินข้าว ไปเที่ยวกันบ้างเป็นครั้งคราว แล้ววันนี้เราก็นัดมาเจอกันเหมือนทุกครั้งที่แตกต่างไปก็...แค่...ครั้งสุดท้าย
"ทำไมล่ะ...." ผมถามเสียงเย็น แต่พอเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ก็เลยหยุดไว้แค่นั้น
คำตอบก็เหมือนเดิม...และผมไม่เคยรู้สึกว่าสูญเสีย หรือเสียใจ อาจะเป็นเพราะชินชาก็ได้ เพราะงั้นหัวใจมันก็เลยชิน
จากนั้นชีวิตนายแรร์ก็เลยมีแต่งาน และงาน ทำงาน บอกตัวเองว่าไม่ได้ขาดเหลืออะไร ชินชากับสายตาที่มองมา บางครั้งรูปกายภายนอกก็ไม่ได้ช่วยอะไร ขี้เกียจจะต้องมาทนนั่งฟังสาเหตุของการเลิกรา และสัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าหากเจอคนที่ใช่ นายแรร์คนนี้จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปด้วยเหตุผลบ้าบอคอแตกเหมือนที่ผ่านมา ต่อจะให้สูญเสียอะไรไป ความรักครั้งต่อไปจะต้องได้มันมาครอบครอง....
แล้ว....ก็เหมือนโชคชะตาเล่นตลก...
"โอ๊ะ...!!" กลิ่นกาแฟ และสัมผัสชื้นๆตั้งแต่อกเสื้อลงไป ทำเอาอารมณ์ขึ้นอีกครั้งของวันหลังจากตามหาเพื่อนร่วมงานไม่เจอมาได้ซักพัก แล้วในที่สุด...ก็เจอ...เข้าให้แล้ว....
.
.
.
.
.
.
"แรร์...ไอ้คุณแรร์ครับ! หนัก..." เสียงเรียกปนหงุดหงิดของใครบางคนที่กำลังมุ่ยเงยหน้าขึ้นมากระพริบตาปริบๆ ทั้งตัวยังคงถูกขังเอาไว้ในอ้อมแขน ..หึหึ หนีไปไหนไม่ได้แล้วซินะ ไอ้ลิงเอ๋อ
เจ้าของเตียงที่แกล้งขมวดคิ้วเหลือบมองนาฬิกาที่ผนัง แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ จะตื่นเช้าอะไรนักหนา จำได้ว่าเมื่อคืนเพิ่งรับศึกหนักจนเพลียหลับไปไม่ใช่เหรอ แล้วจะมาปลุกให้ตื่นอะไรตอน 6 โมงเช้าแบบนี้ พอแกล้งกอดมันแน่นๆก็ได้ยินเสียงครางขัดใจ และอาการดิ้นไปมา...คงสู้ได้หรอกนะ...ผอมแห้งแรงน้อยขนาดนี้
"อึ้ย~ อย่าซิ...ไอ้บ้านี่!" ขัดใจไปก็เท่านั้นแหละ ยังไงนายแรร์คนนี้ก็ยังได้หอมแก้มหลายฟอด ไอ้ลิงเอ๋อที่ตอนนี้ไร้แว่นยังคงทำหน้าตาหงุดหงิด แต่ก็ซ่อนเอาไว้ไม่มิดหรอกนะ อาการเขินจนหน้าแดงแบบนั้น
"ปลุกทำไม ยังเช้าอยู่เลย" ยังฟัดแก้ม ไล่เรื่อยไปตามใบหู งับไหล่ซุกไซ้ซอกคอไม่เลิก จะว่าไป..ไอ้แว่นมันตัวหอมแบบนี้เลยแหะ รู้แบบนี้ ตอนที่วิ่งไล่ตามมันตั้งแต่ตอนเรียน เปลี่ยนจากเตะ เป็นแตะต้องแบบนี้....ก็ดีหรอก...หึหึ
"เช้าไรล่ะ สายแล้ว ต้องไปเตรียมของเปิดร้าน" เจ้าของร้านคนขยันพยายามอย่างยิ่งที่จะกลิ้งออกไปจากอ้อมแขนให้ได้ แต่ก็โดนไอ้คุณแรร์เอาขาเกี่ยวกลับมาอยู่ท่าเดิมทุกครั้งไป
"หยุดซักวันไม่ได้เหรอ" ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างไอ้คุณแรร์จะทำตัวเหมือนอ้อนใครเป็น ที่ผ่านมาไม่มีแน่ สาบานได้
"หยุดได้ไงล่ะ ต้องทำงานเลี้ยงชีพโว้ย ปล่อยซักทีดิ๊ หนักนะ!" แหมๆ ทีนี้ล่ะทำบ่น แค่กอดบ้างอะไรบ้าง ทีเมื่อคืนรับไว้ทั้งตัวยังไม่เห็นบ่นซักคำ เอ๊ะ! หรือว่ามันบ่น...แต่ไม่เป็นภาษา...(?)
"เดี๋ยวเลี้ยงเองก็ได้ แฟนคนเดียวเลี้ยงไหว" ไอ้แว่นเหมือนกำลังพยายามอย่างยิ่งที่จะกลั้นยิ้ม เออเนอะ!...เพิ่งเห็นว่าตอนมันเขินก็น่ารักดี ยิ่งตอนพยายามกลั้นไว้แบบนี้ก็ยิ่งน่าแกล้ง
"เว่อร์เหอะ ไม่ได้ขอซักหน่อย" เสียงบ่นหงุงหงิงๆ เขินอ่ะดิ ไอ้แว่นมันกำลังเขินจัดหนัก หน้าแดงไปจนถึงหู....น่าฟัดชะมัด
"ไม่ขอก็ให้ บังคับให้รับด้วย โอ๊ย! กัดเหรอ ใช้กำลังเหรอแว่น!" ไอ้แว่นทำหน้างอ ก่อนจะงับหมับเข้าให้ที่ต้นแขนที่โอบอยู่รอบคอมันนั่นแหละ ...ปีนี้ได้ฉีดยารึป่าวว่ะ เดี๋ยวติดเชื้อเอ๋อเข้า
โดนกัดไปที ไม่ใช่ว่าเจ็บเจียนตาย ก็แค่คมเขี้ยวที่งับเล่นๆ แม้ไม่ได้ผูกใจเจ็บ แต่นายแรร์คนนี้..ก็จะเอาคืนล่ะ หึหึ แต่เป็นการเอาคืนที่ละมุนละม่อมที่สุดเท่าที่จะทำได้ ..ไอ้ลิงเอ๋อดิ้นพล่านไปมาในอ้อมแขนพร้อมกับเสียงหัวเราะลั่น ก็เพราะ....เมื่อคืนมันเพลียจนหลับไปก่อน ทั้งตัวก็เลยมีแต่กางเกงนอนตัวเดียว จะจับจะแตะอะไรก็สะดวกมือนายแรร์ซิงานนี้ หึหึ
"โอ๊ยๆ ฮ่าๆ แรร์ ฮ่าๆ อย่าๆ มันจั๊กจี้ ฮ่าๆ" ไอ้แว่นกำลังดิ้นไปดิ้นมาพร้อมกับอาการหัวเราะอย่างบ้าคลั่งที่โดนฟัดไปทั่วตัว อาการหอบหนักเพราะเหนื่อย..ทำไม..มองเหมือนมันกำลังยั่วเลยวะ...เดี๋ยวปั๊ดจัดอีกรอบหรอก!
"ห่วงหรอกนะ กลัวไปทำไม่ไหว ไม่นอนพักซักหน่อยเหรอ"
"ทำพูดดี เพราะใครกันล่ะ" เสียงบ่นอุบอิบๆกับอกเพราะมันมุดหน้าลงไป คงจะซ่อนความอายนั่นแหละ แต่...ทำแบบนี้...เจ้าของอ้อมแขนจะทนไม่ไหวเอา
"หึหึ เพราะโดนยั่วต่างหาก" ไอ้แว่นเงยหน้าขึ้นมาค้อนขวับ ก่อนจะซัดกำปั้นเข้าให้กลางอก แล้วแถมด้วยการจับเนื้อตรงพุงบิดเข้าให้ ทำเอาทางนี้เอี้ยวตัวหลบแทบไม่ทัน
"ไอ้คิงคองหื่น" ดูมันด่า
"ไอ้ลิงยั่ว" ยอมที่ไหนล่ะครับ
"ไอ้...!"
"ถ้ายังมีแรงรบ ลองออกศึกอีกซักรอบดีไหม" จากที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาจะด่า ไอ้ลิงแว่นก็ตาเหลือกส่ายหน้าลนลานพยายามคลานหนีออกจากอ้อมแขน แต่...ช้าไปไหม..เพราะมันมัวเอ๋อ กว่าจะได้ลงจากเตียงกันเช้านั้น....ก็เกือบๆจะได้เวลาเข้างาน(งานเข้า)กันทั้งคู่
ชดเชยช่วงเวลาที่สูญเสียไป ให้วิ่งอ้อมโลกตามหาอยู่ตั้งนานกว่าจะรู้ใจ ในที่สุดก็มาบรรจบเสียทีพรหมลิขิตของกันและกัน....
*****************************
ตอนจบของร้านกาแฟแล้วเจ้าค่ะ
ท่านใดที่กำลังลุกออกไป แต่ยังไม่ได้จ่ายตังค์ เชิญที่เคาเตอร์นะคะ :laugh:
(ก็ยังงกถึงวินาทีสุดท้าย :-[)
ได้เวลาปิดร้านแล้ว ขอบพระคุณผู้มีอุปการคุณทุกท่านเจ้าค่ะ
"รักทุกคนที่สุดเลยเจ้าค่ะ"
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
o13 เยี่ยมจนหยดสุดท้าย
+1และเป็ดให้แล้วนะคะ
-
:-[ :o8:
"ฝันดี...ที่รัก"
.
.
บร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!
-
คู่แล้วไม่แคล้วกัน
ลิงน้อยน่ารัก
ว่างๆมาต่อตอนพิเศษบ้างเน้อ
-
อ่า กรี๊ดดด หวานหลายพี่เเรร์ ขา(ขาไหนไม่รู้เกาะทั้ง สองขาละกัน อิอิ) เนื่องจากเมางานเเลหน้ามึนโผล่มาอีกทีจบเเล้ว หงิงๆๆ
-
น่ารักค่ะ สลับฉากระหว่างพระเอกกับนายเอกได้อย่างรื่นไหล ตัวละคนไม่เยอะมา แค่ตัวเอกสองคนก็เดินเรื่องได้อย่างน่าติดตามแล้ว .....สนุกค่ะ
-
กรี๊ด ! จบแล้ว
แก้วต่อไปก็โกโก้ปั่นใช่ไหมจ๊ะ
ป้าจะรอแก้วต่อไปนะคะ อิๆ
-
ขอบคุณคนเขียนมากค่า Happy Ending ไปอีกเรื่อง
แต่ก็ยังเสียดายอยู่ว่าเรื่องนี้น่าจะทำเป็นเรื่องยาวได้ ให้พระเอกนายเอกแง่งอนไปมาอีกนิด นายเอกเหวี่ยงๆ อีกหน่อย 555+
ขอบคุณคนเขียนอีกครั้งนะคะ :pig4:
-
จบแล้วมันสั้นจัง น่าจะมีตอนพิเศษหวานๆอีกสักหน่อยนะ
มาว่าเขาเป็นลิงเอ๋อ สุดท้ายก็มาเป็นแฟนเขานะแรร์
-
:L2: :L2: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
แต่จบสั้น ห้วนไปนิดนะ
+1
-
เรื่องนี้ น่ารักมากกกกกกกกก :-[ :impress2:
แว่น ฮาได้ตลอด จริงๆ :laugh:
นายแรร์ก็ฮิตเลอร์ตัวพ่อ แต่น่ารักอ่ะ :impress2:
:กอด1: :pig4: :L2: :3123:
-
:L2: :กอด1:
-
เรื่องราวหวานๆอ่านได้ทั้งวัน :pighaun:
-
ลิงเอ๋อ กับคิงคองเอาแต่ใจ น่ารักอ่ะ ชอบ
-
น่ารักมากๆเลยจ้า สนุกมาก อยากอ่านตอนพิเศษจัง!
-
อิอิ
มาอ่านเอาตอนที่เค้าบอกว่าจบแล้วซะงั้น
:jul3:
แบบว่าตอนแรกที่อ่านคิดว่าน้องแว่นจะคู่กับน้องปั่นซะอีก
เห็นมีส่งตาหวานกัน
แต่แค่แป๊บเดียวพระเอกตัวจริงก็โผล่มาแย่งซีนซะแหล่ว
เรื่องน่ารักดีค่า :-[
ถ้ามีต่อขอเรื่องของน้องปั่นบ้างน้า
หรือจะให้คู่กับกิ๊กเก่าของน้องแว่นดี
น่ารักทั้งคู่เรย
o13
-
:-[ น่ารัก อ่ะ ...พี่แรร์ และน้องแว่น 555
ไม่อยากให้จบ เร็วเลย .. ร้องขอ ตอนพิเศษ จะมีไหม? :กอด1:
:pig4:
-
สนุกมากค่ะ อ่านแล้วไม่มีสะดุดเลย อยากอ่านตอนพิเศษจังงิ
-
เนื้อคู่กันแล้ว ต่อให้ต้องไกลกันแค่ไหน หรือว่านานกี่ปี สุดท้ายแล้วก็ได้อยู่ด้วยกันอยู่ดีแหละ ^^
-
สนุกดีๆ แว่นน่ารักมากอ่ะ ส่วนแรร์นี้จะโหดไปไหนคะ (แต่ก็น่ารักนะ ) ^^
-
อร๊าย ยิ่งอ่าน ยิ่งชอบ
หลงมาเป็นแฟนคลับ ลิงแว่น กับคิงคองกับเค้าด้วย :L2: :3123:
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากคร๊า มีหึงมีหวง อิอิ
-
นึกว่าจบไปแล้วนะเนี่ย มีตอนสุดท้ายโผล่มาอีก ก็ยังน่ารักๆ :o8:
มีตอนพิเศษอีกมั้ยคะ แบบว่านายแรร์ไปขอน้องแว่นจากที่บ้าน
คลายปมในใจน้องแว่นซ๊ะที
-
น่ารักจังเลย
จะมีตอนพิเศษ ใช่มะ อิอิ
-
น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดด
-
o13 เยี่ยมที่สุดดดดดด
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะคะ :กอด1:
-
น่ารักมากกกกกกกกก ชอบอะ
-
น่ารักจัง
รู้สึกว่าแว่นเค้าจะความรู้สึกช้านะขอรับ
ขอกาแฟนุ่มละมุนสักแก้วได้มั้ยขอรับ
กั่กๆๆๆ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
น่ารัก...น่ารักอะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
น่ารักอ่ะ!!!
-
เข้ามาชิมกาแฟแก้วนี้... รสชาดเข้ม กลมกล่อม กำลังดีเลยครับ o13
แถมกินไปก็ได้ความเพลิดเพลินอีกต่างหาก
ขอบคุณ พันดาผู้ปรุงกาแฟแก้วนี้มากครับ :L2:
-
:impress3: เรื่องนี้น่ารักมากกกก
ชอบๆๆๆๆๆๆ
-
น่ารักอ่ะ :-[ :-[ :-[
-
ลิงเผือก กะ คิงคอง (ก็สปีชี่ส์ ใกล้ๆ กันนะเนี่ย)
พรหมลิขิตนะเนี่ย สมกับชื่อเรื่องเลยอ๊ะ
ชอบที่แรร์ว่า ลิงแว่น
"เรื่องที่อยากให้เข้าใจก็ไม่เข้าใจ เรื่องที่อยากให้ลืมก็ไม่ยอมลืม"
แถมมีวิชาการด้วยน่ะเรื่องนี้ สปช
สร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต (แบบส่วนตัวสองต่อสอง) :m12:
สรุปว่า ชอบอ๋ะ
ชอบนิยายแนวนี้ นายเอกเอ๋อๆ มองโลกในแง่ดี น่ารัก
พระเอก โหด (SM เล็กน้อยถึงปานกลาง) รู้ตัวช้าไปนิส
แต่เพราะพรหมลิขิต
-
o13 แงๆๆ ไม่อยากให้จบเลย
น่ารักมากอ่ะ ชอบๆๆ
มาต่อเถอะน๊าคะ
เดี๋ยวไปจ่ายค่ากาแฟใฟ้ยี่สิบแก้วเลย 555
-
น่ารักมากเลยค่ะ อ่านไปลุ้นไป ว่าเมื่อไหร่แว่นจะรู้ใจแรร์ซะที :impress2:
ชอบมากๆค่ะ ขอบคุณมากนะคะ :L2:
-
ท้ายๆเนี่ย :jul1: :jul1: :jul1:
-
เรื่องนี้น่ารักมากกกก :impress2:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :L2:
-
http://writer.dek-d.com/dek-d/story/view.php?id=715271 (http://writer.dek-d.com/dek-d/story/view.php?id=715271) :z13:
-
น่ารักอ่ะ
-
น่ารักทั้งคู่เลยค่ะ
ชอบมาก
-
น่ารักมากก สนุกมากๆเลยค่ะ
เรื่องสั้นแบบนี้สิเป็นเรื่องสั้นที่รอคอย
ที่ไม่มาเร็วไปเร็ว แต่เป็นเรื่องที่สร้างความสุขให้ผู้อ่านได้แม้เป็นเรื่องสั้น
ชอบมากๆค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านจบอย่างรวดเร็ว อิอิ :impress2:
เรื่องนี้น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกก~~
-
อร๊าย อร๊าย อร๊ายยยยยยยยยยย *ลงไปชักดิ้นชักงอ*
น่ารักมากๆๆๆๆค่ะเรื่องนี้ พระเอกก็เอาแต่ใจได้อย่างน่ารัก
นายเอกก็ฮาได้ใจ ชอบที่สุด เลิศๆค่ะ o13
-
ลิงน้อย :n1: คิงคอง
น่ารักที่สุด
:-[ :-[ :-[
-
แล้วปั่นกับน้องกันต์ละหายไปไหน
-
มีตอนพิเศษอีกรึเปล่าคะ
กำลังสนุกเลย o13
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
โอ๊ยน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :m3:
แว่นนอกจากโคดจะเอ๋อแล้วยังน่ารักมากๆ :-[
ชอบพี่แรร์ ได้ใจจริงๆ o13
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :กอด1:
-
น่ารักทั้งคู่เลยอ๊าาาาาาาาาาา
-
จบได้น่ารักมากๆ :กอด1:
ในที่สุดก็ได้กันสินะสองคนนี้ ฮ่าๆ :L2:
-
เรื่องน่ารักค่ะ ขอบคุณนะคะ ^^
-
o13
-
:pig4: :pig4:
-
เพิ่งได้อ่าน ชอบมากเลยฮะ :-[
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่มาแบ่งเป็นฮะ :L2:
-
น่าักจริงๆๆๆๆๆ
-
น่ารักอ่าาาาาาาาาาา
ไม่มีคำไหนจะอธิบายได้ดีไปกว่าคำนี้แล้วละ
สนุกมากอะ
-
Coffee.- ทะเลาะ
"เคยเตือนแล้วใช่ไหม ว่าอย่าเล่นหูเล่นตากับผู้ชายอื่น"
คือ...ไอ้ความรู้สึกโดนหึงหวงอะไรงี้มันก็ดูจั๊กจี๊มีนัยว่าเราสำคัญดีอยู่หรอก...แต่แบบ..ไอ้ท่าทางขึงขังจริงจังเว่อร์ๆ ยกมือกอดอกทำหน้าดุจ้องตรงมาแบบนี้มัน....ไม?ไม่เอาไฟส่องหน้ากันเลยล่ะฟะ!!
"ค้าขายเว้ย จะให้ทำหน้าบูดออกไปรับลูกค้ารึง่ะ!!" ไอ้คนตอบมันก็ก๊วนนนนนน ไม่กลัวตายใดๆทั้งสิ้น ทำลอยหน้าลอยตาแถมยักคิ้วกวนประสาทอีกต่างหาก
....หารู้ไม่ว่าท่าทางแบบนั้น...มันเท่ากับกำลัง'ยั่ว'ให้ทางนี้คิ้วกระตุก ฉุกใจคิดกระทำการใหญ่อะไรบางอย่าง แต่ปล่อยให้ลิงหลอกเจ้ามันได้ใจไปก่อนเหอะ หลังๆ นี่ชักจะตามใจเกินไปจะเหลิง...เดี๋ยวเถอะ....!!!...มันจะรู้สึก!! ฮึม!! (หนวดกระดิก)
"ทำได้ป่ะล่ะ"
ไอ้แว่นทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจอย่างยิ่ง เริ่มจะมีน้ำโห! ก็รู้หรอกว่าไอ้คิงคองมันกำลังกวนประสาทไม่ได้หมายความตามที่พูดจริงๆ จังๆ ไอ้คนหนึ่งก็ชอบยั่ว อีกคนก็ชอบท้า เคยยอมกันที่ไหน
"คุณครับ...รับอะไรดีครับ..." (อ๊ากกกกกกกก...รับเสียงตัวเองไม่ได้) คือแบบแค่อยากจะยั่วไอ้คิงคองถึกมันเป็นการเอาคืน เลยทำเสียงซะหวานซึ้องพร้อมกับเลียนแบบตัวยั่วในละครหลังข่าว(ทำปากเจ่อด้วยนะเอ่อ!!) ...และนั่น..ไอ้แว่นก็สาบานได้ว่าเห็นควันลอยปู๊นๆ พุงออกมาจากหูไอ้คิงคองยักษ์
ปึ้ก!!
ถึงกับสะดุ้งสิครับท่าน เมื่อมันพุ่งเข้ามาประชิดตัวแบบไม่เว้นช่องว่างให้ลอดหนี ไอ้เข้มตัวติดกับอ่างล้างจาน มีสองแขนกำยำกางกั้นเอาไว้ทั้งสองข้าง แล้ว...มันจะสอดขาเข้ามาทำม้ายยยยยยยยย(ไอ้เข้มกรีดร้องได้แค่ในใจ)
"เอาใหญ่แล้วนะเราน่ะ!"
ชิ! ทำมาเป็นดุ ทีตัวเองตอนออกไปช่วยเสิร์ฟนะ สาวๆ งี้มองตามกันตาละห้อย แจกยิ้มไปทีเดียวโต๊ะที่เคยว่างพวกนางถึงกับนั่งจองกันเต็มพรึบ อย่าว่างั้นงี้ทางนี้ก็หวงของนะเฟ้ยเฮ้ย! กว่าจะได้มาครอบครองต้องลงทุนไปทั้งตัวและหัวใจ(ณ จุดนี้พักอ้วกได้ - -ll) การที่ไอ้เข้มแค่ทำหน้าตายิ้มแย้มรับแขกมันผิดตรงไหนหึ!
"อย่ามาทำบ้าๆ ในร้านนะ!" ขู่ฟ่อขนฟูกันเลยทีเดียว แต่เหอะ! มีรึที่ไอ้คิงคองมันจะสะทกสะท้าน กลับเหยียดยิ้มมุมปาก...ทำมาเป็นหล่อ ชิ!!
ที่เตือนนี่ก็ฟังกันบ้างเหอะ!! ขาก็อย่าขยับมากสิเว้ยเฮ้ย!! เดี๋ยวมีอารมณ์ร่วมขึ้นมาล่ะก็....
"ทำในร้านสิดี ต่อไปนี้จะมองมุมไหน นายก็จะคิดถึงฉัน"
ไอ้หน้าด้าน!! ใครเคยเห็นมนุษย์มนาที่ไหนหน้าด้านไร้อย่างอายที่สุด! ได้เท่าไอ้คุณแรร์อีกไหม(ของเขาพิเศษจริง!) แล้วประเด็นไอ้ที่ว่าจะ...'ทำ'...มันคืออะไร? อย่ามาทำให้ไอ้เข้มคิดลามก เอ๊ย!! คิดลึกนะ!!
“พอเหอะ ไม่เล่นนะ” ปากก็ห้ามจริงจังหรอกนะ แต่ใจนี่เต้นรัวเป็นจังหวะร็อค มือไม้ไม่รู้จะเอาไปเก็บไว้ไหน หน้าหล่อๆ มันก็ไม่อยากจะมอง แบบว่ากลัวอดใจไม่ไหว พุ่งเข้าใส่เสียเอง...ใครก็ได้ช่วยฉุดไอ้เข้มออกไปจากห้องทีเหอะ ก่อนจะเกิดคดี!
“ก็ไม่ได้เล่นนี่” นายแรร์พูดเสียงสูงเหยียดยิ้มอย่างผู้ที่ถือชัยชนะไว้ในกำมือ อยู่ด้วยกันมานานทำไมจะมองไม่ออกว่าอีกคนกำลังคิดอะไร ...ไอ้ลิงแว่นเอ๊ย! ไม่เคยปากตรงกับใจ แล้วก็ชอบยั่งหาเรื่องใส่ตัว ปล่อยวางได้ที่ไหน...ที่จริงฝ่ายที่คิดถึงจนไม่เป็นอันทำอะไรมันคือทางนี้ต่างหาก และเพื่อความยุติธรรมอย่างสุดซึ้ง ไอ้แว่นมันก็ต้องร่วมรับผิดชอบด้วย อยากมาทำให้รักให้หลงดีนัก!
“อย่านะแรร์ โกรธจริงด้วย” ไอ้แว่นชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ(อ๊าาาา...) ก็ดูมันสิ! ขาที่สอดเข้าตรงกลางก็ขยับไปมา ส่วนมือก็เลื่อนมาเกาะหมับติดหนึบอยู่แถวสะโพก จะไม่ให้ไอ้เข้มมีรมณ์ได้ไง ผู้ชายเหมือนกันนะเฟ้ย!!(ยืดอกยอมรับแบบแมนๆ)
“พอทำจริงก็ไม่เห็นจะมีเวลาให้โกรธ”
จริงของมันครับข้อนี้! ( - -)
“แต่ไม่ใช่ที่นี่นะ อึ๋ยยยย” พอทำใจกล้าหันหน้าไปห้ามแบบจริงจังและหนักแน่น ไอ้บ้าแรร์มันดันยื่นหน้าเข้ามา ไอ้แว่นสะดุดลมหายใจตัวเองกึก นึกว่าจะโดนปล้ำจูบร้อนแรงเหมือนเคย แต่ก็เปล่าเลย....
ไอ้คิงคองเวอร์ชั่นยั่ว!! มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนปากแทบจะบรรจบกันแต่มันไม่ได้จูบ กลับลากปลายลิ้นแตะผ่านริมฝีปากไปเฉยๆ ทิ้งให้ผู้ถูกกระทำยืนนิ่งประหนึ่งเหมือนโดนกระแสไฟฟ้าแรงสูงช็อตให้อยู่นิ่ง แม้จะสัมผัสแค่เฉียดฉิวแต่ก็อุ่นวาบไปทั้งตัว
“ยอมรับมาเถอะ ว่าตัวเองก็ต้องการ” ไอ้คุณแรร์คลี่ยิ้มอย่างผู้ชนะ แล้วยักคิ้วกวนๆ ให้
ไอ้แว่น...หมดความอดทนสิ้นแล้วทุกสิ่ง!!
“แรร์!! ก็บอกแล้วว่าอย่า....!!” บอกแล้วใช่ไหมว่าจะโมโหน่ะ เมื่อกี้ไอ้เข้มเตือนแล้วใช่ไหม!!
“ทำไม? จะทำไม!?”
ว่ากันว่าคนแบบนี้ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาท่าจะจริง เพราะฉะนั้นต้องจัดการขั้นเด็ดขาด
“เฮ้ย...อุ๊บ..!”
กึก!
“ซี้ดดดด”
ไอ้แว่นครับท่าน! ลงทัณฑ์ไอ้คิงคองด้วยการกระชากคอเสื้อเข้าหาแล้วพุ่งเข้าใส่อย่างแรง(ไป) เสียงฟันกระทบกันดังกึก ริมฝีปากบดเบียดกันด้วยความรุนแรงเป็นการลงโทษ.....
อ้าวเฮ้ยยยยยย......นี่ไอ้เข้มทำไรลงไป!!!
“ซี้ด...เจ็บนะแว่น สู้เหรอ...เดี๋ยวนี้สู้เหรอ!!” โดนไอ้คิงคองถึกขู่กลับ พร้อมกับออกแรกยกสะโพกจนตัวลอย บัดนี้ไอ้ลิงแว่นก็ขึ้นไปนั่งอยู่บนขอบอ่าง เนื่องด้วยแข้งขามันอ่อนแรงไม่รู้เป็นไร(...ได้ข่าวว่าเอ็งจะลงโทษเขาอยู่ไม่ใช่เรอะ!!)
“จะ...จะยอมไหม? ยะ....ยอมยัง!?” ไอ้แว่นเหิมเกริมด้วยการล็อครอบคออีกฝ่ายเอาไว้ ท้าทายด้วยการกัดเม้มริมฝีปากหนาแรงๆ ...แต่ไอ้คิงคองมันก็ไม่มีท่าทีว่าจะยอมแพ้เลยล่ะครับท่าน!! กลับหาเรื่องเบียดตัวเข้ามาดึงรั้งเสื้อผ้าไอ้เข้มจนหลุดลุ่ยไปหมด (คือชายเสื้อที่ใส่ไว้ในกางเกงนะที่หลุด)
“อืม...เข้ม...”
ยิ่งได้ยินเสียงครางไอ้ลิงแว่นก็ยิ่งได้ใจสิครับท่าน งานนี้กัดไม่ปล่อยแน่
“แว่น...ซี้ด...”
“บะ..บอกสิว่ายอม...บอกก่อน...” เสียงสั่นไปนะไอ้แว่น!!
แล้วก็เป็นไอ้คิงคองที่ยอมกระชากตัวเองออกไปยืนหอบแฮ่ก หน้าแดงปากเจ่อไม่ต่างจากทางนี้ สายตาที่มองมายังหวานหยดย้อยบ่งบอกว่าเจ้าตัวต้องใช้ความพยามแค่ไหนที่จะห้ามใจยุติข้อพิพาษทั้งหมดลง.....นี่เรื่องราวมันเลยเถิดมา ณ จุดนี้ได้เยี่ยงไร
คนหนึ่งนั่งหอบอยู่บนซิ้งล้างจานเสื้อผ้าหลุดลุ่ยหน้าตาแดงก่ำ
อีกคนก็ผมเผ้ายุ่งเหยิงยืนหอบกระเส่าแล้วยกมือขึ้นสองข้างขึ้นเป็นการ...ยอมแพ้...แค่นี้ก่อน
“ยอมให้ก่อน...ฮึม...!” พูดว่ายอมก็จริงแต่เสียงกัดฟันกรอด...มันโดนแน่ไอ้ลิงแว่น! มันโดนจัดหนักจัดเต็มแน่คืนนี้ไม่มียื่นอุทธรณ์ แต่ตอนนี้คงต้องพอก่อนสถานที่ไม่เอื้อ แล้วไหนจะต้องออกไปรับหน้าลูกค้าอีก...สภาพ...ที่เห็นตอนนี้ก็ยากล่ะ!
“แล้วอย่าให้รู้ว่าไปเจ้าชู้กับผู้หญิงอื่นนะ ไม่งั้นโดนหนักกว่านี้แน่” ก็ยังจะมีหน้าไปขู่เขา!!! ดูสภาพตัวเองก่อนเหอะไอ้แว่น!!
“โดนแน่แว่น คืนนี้โดนแน่” ในเมื่อคดีพลิกนายแรร์ก็ขี้เกียจจะฟื้นฝอยพลิกตะเข็บหาต้นเรื่อง ณ จุดนี้ ถ้าลากไอ้แว่นกลับห้องได้คงทำไปนานแล้ว
“เคยกลัวเหรอเหอะ!” ณ จุดนี้ ไอ้ลิงเอ๋อมันก็ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังหาเรื่องใส่ตัว
นายแรร์ยืดตัวเต็มความสูง สูดลมหายใจเข้าปอดด้วยสีหน้าที่ปรับมาอยู่ในโหมดปกติ จัดแจงแต่งตัวให้เรียบร้อย เพราะขืนอยู่นานกว่านี้มีหวังได้จับลิงปากดีกดกลางห้องครัว
“เย็นนี้จะมารับ เตรียมตัวรอไว้เลย ห้ามหนีด้วยไม่งั้นเจอสองเท่า” คำขู่สุดท้ายก่อนจะตัดใจจูบไอ้ลิงปากดีไปอีกทีก่อนจะเดินลิ่วๆ ออกไปจากห้องแบบไม่เหลียวหลังปล่อยให้ไอ้ลิงแว่นนั่งเอ๋อกัดปากตัวเอง หายใจรวยริน เอ๊ย! ระรัวอยู่ที่เดิม
...เขาว่ากันว่าชีวิตคู่ต้องอยู่ด้วยกันแบบถ้อยทีถ้อยอาศัยมีอะไรหนักนิดเบาหน่อยก็ยอมๆ กันไป แต่...ไหงคู่ของไอ้ลิงกะคิงคองถึกมันช่างหาเรื่องทะเลาะกันได้ตลอดๆ แล้วแถม...ไม่มีใครยอมใครด้วย
ฮึ้ย!! คืนนี้ก็จะเปิดศึกอีกแล้วเนี่ยะ!!....ว่าแต่...เราทะเลาะกันเรื่องไรนะ!?
*********************************************
ป้อล้อ : ตอนนี้พิเศษด้วยคิดถึงอย่างสุดซึ้งเจ้าค่ะ :m3:
นั่งอ่านเม้นท์แล้วมีความสุขจังค่ะ :give2:
ขอบคุณเจ้าค่ะ
๑ด้า
:m1:
-
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: คิดถึงเหมือนกัน
-
ใครยอมก่อนยอมหลังก็ได้ทั้งนั้น อิป้าไม่เกี่ยง อิอิ เดี๋ยวไปอ่านใหม่อีกรอบ
-
ก๊ากๆ ทะเลาะเเทบตาย ลิงเเว่นยังไม่รุ้อีกทะเลาะกันเรื่องอะไร
คิงคองจัดหนักๆ อิอิ
-
อึ้ยยยย >.< ทะเลาะกันซ้าาาา ลืมเรื่องเลย
-
ว๊าาาา มาไม่ทัน ร้านปิดซะแล้ววว :z13:
ไอ้ลิงแว่น กะ คิงคองหื่น ก็เหมาะกันดีนะคะ :impress2:
-
แว่น ยอมๆพี่เค้าไปเถอะ
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ่าาาา น่ารักมาก แต่ยังคาใจเลย
ประโยคนั่นอ่ะ กูไม่ชอบตุ๊ด อ่ะ
คืออะรายยยย
-
แว่นเข้มน่ารักกกกกกก
เอ๋อได้เอ๋อดีจริงๆ
เสียรู้คิงคองไปหลายเลยนะ 555
-
น้องแว่นน่ารักอะ!!! :o8: :-[
พี่แรร์จัดหนักแน่ อิิอิ
-
แอร๊ยยยยยยย แว่นน่าร๊ากกกกกกกก
แรร์ก็กรุบกริบ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
หึหึทะเลาะกันบ่อยๆนะ
-
พาตัวว่าที่ลูกเขยไปเปิดตัวรึยังเนี่ย? เหอเหอ
-
ว่ากันว่านี่คือชีวิตคู่
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านตอนพิเศษ อิอิ
ตกลงว่าเขาทะเลาะกันเรื่องอะไรอ่ะ??? ฮ่าๆ
-
โหยยยย คิดถึงทั้งนักเขียน ทั้งตัวละครเลยน้าาาาาา ^^
-
น่ารักมากกก ทั้งน้องแว่นทั้งพี่แรร์
-
อ๊ากกกกกกกกคิดถึงน้องแว่นพี่แรร์
-
แหมมมม ตกลงนี่หาเรื่องทะเลาะกันเพื่อ..... ชิมิ รู้หรอกน่า ฮี่ๆๆๆ ^^
-
น่ารักมากๆๆๆๆ :o8: :-[ :o8: :-[
-
อ่านกี่ครั้งก็ชอบ
เเว่นเอ๋อดี ฮ่าๆ
-
น่ารักอ่ะ :-[ :-[ :-[ :-[
o13 o13
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยยยย :-[
คิงคองเอาแต่ใจกับลิงแว่นจอมเอ๋อ :hao7:
-
อร๊ายยยย น้องแว่นกับพี่แรร์น่ารักมากกกกกกกก
><!! สนุกมากคะ :-[ :-[
-
:pig4:
-
น่ารักมากกกกกกกก
เสียดายเพิ่งมาเห็น
เรื่องนี้สนุกอะ
น่ารักสุดๆ
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนมาโพสท์ให้นะครับ
สนุก หวาน แล้วก็หว้านนนนหวานนน
บอกไม่ถูก แต่อมยิ้มสุดๆเลยละ
-
น่ารักจังเลยยยยย คู่นี้แลเผ็ดนะคะ
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายน่ารักๆแบบนี้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารัก .................
-
เนื้อเรื่องไม่ยาว แต่ทำไมน่าร้ากกกกกกกกกก
ชอบแว่นเอ๋อๆ เหมือนตามแรร์ไม่ค่อยทัน ฮ่าาาา
ขอตอนพิเศษอีกได้มั้ยคะ o13
-
น่ารักจริงคู่นี้ 555+
-
ชอบตอนพิเศษที่เขาหาเรื่องทะเลากัน ^^