พิมพ์หน้านี้ - (เรื่องสั้นๆ สองตอนจบ) นอกใจ... The diary (จบแล้วครับพี่น้อง ฮ่าฮ่า)
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: naitae.ks ที่ 04-11-2010 22:50:03
-
***********************************************
โค๊ด:
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
:กอด1:
-
:z13:
-
รออ่านน่ะครับ
เต่เต้
:กอด1:
-
เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นเป็นสัญญาณให้ผู้โดยสารทราบว่ารถไฟขบวนนี้กำลังเข้าเทียบท่าชานชาลาของสถานีแล้ว เสียงวงล้อบดเบียดกับรางรถไฟจนเสียงดังแสบแก้วหู เสียงเอี๊ยดอาดของโบกี้รถไฟดังต่อเนื่อง ก่อนจะจอดสงบนิ่งไม่ไหวติง ราวกับว่ามันถูกมือลึกลับจับมาวางไว้เฉยๆ
‘สถานีรถไฟจักราช’
ปลายทางการเดินทางของผม กว่าสี่ชั่วโมงที่ผมนั่งสัปหงกโครงเครงตลอดทาง จะว่าทรมาณก็ไม่ใช่ เพราะผมก็มีความสุขกับการเดินทางด้วยการขนส่งสาธารณะสุดคลาสสิกตัวนี้อยู่พอควร
‘...บอกมาคืนนี้ อยากได้กี่ครั้ง...’
เสียงโทรศัพท์ของผมแผดร้องขึ้นอย่างไม่อายใคร ไม่ทันที่จะหยิบออกจากกระเป๋ามาดู โทรศัพท์ก็อ่านชื่อคนโทรเข้าอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“นายสรxx มีxxxxx
084xxxxxxx”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าผมบางๆ ถ้าตรงหน้ามีกระจก คงจะเห็นว่าสีหน้าผมเป็นอย่างไร
“ครับ...”
ผมรับโทรศัพท์ทันที ปลายเสียงเงียบพักหนึ่งก่อนจะเอ่อยออกมา
‘เต้ถึงไหนแล้ว...’
ปลายเสียงยังคงไม่กล้าพอที่จะเอ่ยอะไรกับผมมากนัก
“สถานีรถไฟ”
‘เฮ้ย... จริงนะ’
“เออ... จะโกหกทำไม”
‘ถ้าอย่างนั้น เห็นอะไรอยู่แถวนั้นไหม’
คำพูดมันแปลกๆ เว้ย ผมเพิ่งเคยมาที่นี่นะ ถึงจะเห็นก็ไม่รู้จักหรอก
“อะไรวะ...”
‘หัวใจกู...’
เกิดสุญญากาศขึ้นสักครู่ ก่อนที่ผมจะเปลี่ยนเรื่องคุยและเร่งเร้าให้มันมารับผมโดยเร็ว
“เล่นอะไรไม่ดูเวลา...”
การที่ผมมาถึงที่นี่คงไม่ได้มาเพื่อให้ใครหรือผมเองก็เหอะ มาสารภาพรักสารภาพบาปกับใคร แต่ธุระที่มานั้นเป็นเรื่องที่ผมแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีวันนี้
-งานศพ-
ผมต้องมางานศพเพื่อนที่เรียนจบปริญญาตรีมาด้วยกัน เป็นเรื่องที่ทำใจยอมรับได้ยากมาก จนทำให้ผมเริ่มคิดได้ว่า ชีวิตของเราไม่ได้ยาวอะไรเลย...
“คิดถึงแกหวะ...”
เสียงๆ หนึ่งดังขึ้นทางด้านหลังของผม บุคคลตรงหน้าผมยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย หลังจากรับปริญญานี่ก็สี่ปีแล้ว ไม่คิดว่าการเจอกันครั้งนี้ จะเป็นการเจอกันในงานศพของเพื่อน
บรรยากาศในวัดเงียบสงบตามแบบของวัดป่า หีบศพวางอยู่กลางศาลารายล้อมไปด้วยพวงหรีดสีขาวดำ ทำให้ผมหดหู่ใจมากขึ้นกว่าเดิม
ผมจุดธูปเคารพศพเรียบร้อยแล้วก็เดินออกไปสมทบกับเพื่อนคนอื่นๆ คำถามมากมายก็เกิดขึ้นจากเพื่อนหลายๆ คน รวมถึงผมที่เอ่ยถามเพื่อนคนอื่นเช่นกัน
“แก... มีคนอยากคุยกับแกแนะ...”
เพื่อนคนหนึ่งสะกิดผม พร้อมกับผายมือไปยังคนๆ หนึ่ง คนที่โทรศัพท์ถามว่าผมถึงไหน คนที่ขับรถไปรับผมนั่นแหล่ะ...
“...”
ไม่รู้สิครับ ทุกครั้งที่ผมมองตาผู้ชายคนนี้แล้ว หัวใจผมมันเต้นเร็วผิดปกติทุกที
“ขอคุยอะไรหน่อยสิ...”
คุณคงคิดว่าคำพูดนี้ออกมาจากปากผู้ชายคนนั้นสินะ คุณคิดผิด เพราะมันดังออกมาจากปากต่างหากหละ
ผมกับผู้ชายคนนั้นเลี่ยงไปคุยห่างๆ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทต่อแขกคนอื่น
“สบายดีไหม...”
“สบายดีไหม...”
ต่างคนต่างเอ่ยออกมาพร้อมกันทำให้เราทั้งสองยิ้มออกมา ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“สี่ปีไม่เปลี่ยนไปเลยนะเต้...”
“ทำไมต้องเปลี่ยนหละ อยู่แบบที่อยู่ เป็นแบบที่เป็น มันสบายใจดีออกจะตาย”
ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ นะครับ เป็นแบบที่เป็น ดีสุดแล้ว
“แล้วนายหละ... ได้ข่าวว่าจะมีข่าวดีเร็วๆ”
มันชะงักครู่หนึ่ง ก่อนจะปรับสีหน้าแล้วคลี่ยิ้มบางๆ ให้ผม
“ไม่รู้หลังจากวันนี้แล้วจะมีโอกาสได้เจอกันอีกหรือเปล่า...”
“นั่นสินะ แปลกที่ต้องมาเจอกันกับโอกาสแบบนี้...”
เราสองคนเงียบลง ก่อนจะหันเข้าไปมองในศาลา บริเวณที่นำความหดหู่เข้ามาในใจผมได้ตลอดเวลา
“ไม่รู้ว่าเราจะมีเวลากับชีวิตมากขนาดไหน ชีวิตมันสั้นนะ แป๊บๆ หมดวัน แป๊บๆ หมดปี แป๊บๆ ก็แปดปีที่เรารู้จักกัน...”
ผมหันกลับไปมองหน้าผู้ชายข้างหน้า พร้อมคำพูดที่ผมทิ้งไว้
“เรารู้ว่ามันอาจจะไม่เหมาะเท่าไหร่นัก ถ้าเราจะพูดอะไรไม่ดีออกไป เพียงแต่ว่าอยากจะพูด เพราะมันตกผลึกแล้ว ต่อให้กวนมันเท่าไหร่ก็คงไม่มีฝุ่นผงให้ขุ่นอีก...
... ทั้งๆ ที่เราก็ไม่รู้ว่าผลของการพูดมันจะดีหรือไม่ก็ตาม แต่ก็คงอยากพูด...
... เราอยากพูดเพื่อให้ตัวเองโล่ง ไม่อยากอึดอัด...”
ผู้ชายข้างหน้าผมยังคงเงียบ แต่สายตาไม่วางไปจากผมเลย ผมเดาไม่ออกหรอกว่าเขารู้สึกอย่างไร แต่มันทำให้ผมรู้สึก...
-อึดอัด-
แม้เพื่อนๆ จะแซวผมกับผู้ชายตรงหน้าว่าเป็น
-คู่เกย์-
สิ่งที่ออกจากปากเราสองคน เป็นเพียงรอยยิ้มเท่านั้น
“เรารักโก๋...”
“เรารักเต้...”
อีกครั้งที่เราสองคนพูดพร้อมกัน ผมไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ผมได้ยิน เขารักผมเหรอ นี่แปลว่าตลอดเวลาแปดปีเราสองคนคิดตรงกัน แต่กลับไม่เคยพูดเลย...
“ดีใจนะที่เราคิดตรงกัน... เมื่อมันสายไปแล้ว...”
เสียงของผู้ชายตรงหน้าสั่นเล็กน้อย ส่วนผมนะเหรอน้ำตาไหลอาบทั้งสองแก้มแล้ว
“ถ้าเราสองคนรู้ตัวเร็วกว่านี้... คงจะดี...”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...............................
-
ง่ะ เศร้า :sad4:
รอตอนที่สอง
-
เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นเป็นสัญญาณให้ผู้โดยสารทราบว่ารถไฟขบวนนี้กำลังเข้าเทียบท่าชานชาลาของสถานีแล้ว เสียงวงล้อบดเบียดกับรางรถไฟจนเสียงดังแสบแก้วหู เสียงเอี๊ยดอาดของโบกี้รถไฟดังต่อเนื่อง ก่อนจะจอดสงบนิ่งไม่ไหวติง ราวกับว่ามันถูกมือลึกลับจับมาวางไว้เฉยๆ
‘สถานีรถไฟห้วยขะยุง’
ปลายทางการเดินทางของผม กว่าสี่ชั่วโมงที่ผมนั่งสัปหงกโครงเครงตลอดทาง จะว่าทรมาณก็ไม่ใช่ เพราะผมก็มีความสุขกับการเดินทางด้วยการขนส่งสาธารณะสุดคลาสสิกตัวนี้อยู่พอควร
‘...บอกมาคืนนี้ อยากได้กี่ครั้ง...’
เสียงโทรศัพท์ของผมแผดร้องขึ้นอย่างไม่อายใคร ไม่ทันที่จะหยิบออกจากกระเป๋ามาดู โทรศัพท์ก็อ่านชื่อคนโทรเข้าอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“นายอมรxx รักxxxxx
083xxxxxxx”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าผมบางๆ ถ้าตรงหน้ามีกระจก คงจะเห็นว่าสีหน้าผมเป็นอย่างไร
“ครับ...”
ผมรับโทรศัพท์ทันที ปลายเสียงเงียบพักหนึ่งก่อนจะเอ่อยออกมา
‘เต้ถึงไหนแล้ว...’
ปลายสายถามผมเสียงดุๆ ไม่รู้ทำไม น้ำตาผมมันไหลอาบแก้มอีกแล้ว ผมจำต้องหลบมุมกันสายตาผู้คน
“เต้เป็นอะไรครับ...”
“ตัวเอง... เขาขอโทษ วันนี้เขานอกใจตัวเอง...”
ปลายสายเงียบสักพัก เพื่อปล่อยให้ผมสะอื้นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจและเอ่ยกับผมอย่างเป็นห่วง
“พี่ให้วันนี้วันเดียว พรุ่งนี้เต้ต้องรักพี่เหมือนเดิม”
ผมไม่อยากบอกหรอก ไม่ว่าตอนไหน ผมก็รักผู้ชายคนนี้ตลอดไป อาจจะนอกใจบ้าง แต่ก็แค่สายตา คำพูด เท่านั้น...
แต่การกระทำ ร่างกาย และหัวใจผม มันเตือนผมให้รับรู้เสมอว่า...
“ผมรักพี่ต้อนะครับ...”
ปลายสายหัวเราะชอบใจเล็กน้อย ก่อนที่จะมีวงแขนอุ่นๆ กอดที่เอวผม คงไม่มีใครที่จะทำให้ผมแปลกใจได้มากกว่านี้อีกแล้ว
“พี่ก็รักเต้ครับผม...”
มีความสุขจังเลย.....
........................
จบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
:laugh:
-
เรื่องสั้น เรื่องเศร้า
-
ง่ะ
จบแล้ว
ยังงงอยู่เลย
-
หึๆๆๆๆๆๆๆเอาเข้าไป ทั้งงงทั้งมึนเลยทีนี้
-
จิ้ม ๆ เง้อออออออออออออ :a5: อ่านะ ง่าย ๆ พอจะเข้าใจ แต่ก็นะ จะกระชากอารมณ์ไปไหนคาฟพี่ เหมือนจะเศร้า แต่ก้ไม่เศร้า เออ นะ เอากับเขา :really2:
แต่ก็ชอบอ่ะ น่ารักดี นอกใจมีรายงานซะมีด้วย เอิ้ก ๆ น่าร๊ากกกก กอดไรท์เตอร์ทีนะคาฟ :กอด1:
-
- - งงด้วยคน
-
:เฮ้อ:
ทำกันได้
ซะงั้น
เอ่ออ..เต้ นี่เล่าแล้วเหรอ
:m31:
อ๊ากสสสสสสส
มึนหัวอย่างแรง
-
แอะ... งง จริงๆ เหรอครับ
T_T
ข้าน้อยผิดไปแล้วววววววว
-
นอกใจ แต่ไม่นอกกาย
ยังไงเต้ก็รักพี่ต้อ เพราะ โก๋ คืออดีตในใจแค่นั้นเอง
แต่ขนาดสั้นๆ ยังรู้สึกว่าพี่ต้อน่ารักจัง แบบนี้เต้ถึงกล้าบอกความจริง
บวกไป 1 แต้ม สั้นๆ ง่ายๆ สบายๆ
มีคำสะกดผิดนะคะ ทรมาน ไม่ใช่ ทรมาณ
เอี๊ยดอ๊าด ไม่ใช่ เอี๊ยดอาด ค่ะ
-
ไม่ต้องคิดไรมากหรอก ดีซะอีกมีเรื่องราวมาได้อ่านกัน
-
อืม มาเร็ว เคลมเร็ว
จบเร็ว
แต่ก็รู้เรื่องนะ :mc2:
-
เศร้าๆๆ แต่แอบอบอุ่นอ่ะ
-
มา แบบ สั้น ๆ
จบ แบบ สั้น ๆ
สั้น แบบ งง ๆ
แต่ ก็ ขอบ คุณ สั้น ๆ เช่น กัน
-
สั้น ๆ ได้ใจความ :pig4:
-
มีความสุขจังเลย......
เพราะคำนี้แท้ๆ ทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องเศร้าที่ดูอบอุ่นใจดีจัง ^^ ชอบค่ะ :L1:
ไอไม่งงหรอกนะ สั้นๆแต่ได้ใจความดี คุณคนเขียนเขียนสื่ออารมณ์ได้ดีทีเดียวเลยค่ะ o13
-
:pig4: :pig4:
-
หืม......................
จบแล้วหรอยังงงยู่เลย :really2:
-
คนอื่นเค้าเศร้ากัน แต่เรา :laugh: ท่าจะบ้านะเรา เอาชื่อจริงตัวเองเลยเหรอ
คิดถึงหลายๆคุณน้อง เขียนมาลงอีกสิค่ะ จะรออ่านนะ :กอด1:
-
เอิ่มมมม มาไว้ เคลมไว
ตอนแรกขอบอกคับว่าแอบเศร้าอ่ะ ต่างฝ่ายต่างรักแต่ก็ไม่มีใครเอ่ยปากบอก แต่อ่านตอนที่สองแล้วถึงบางอ้อคับ
มีแฟนแล้วนี่เอง แถมพอนอกใจมีรายงานด้วย น่ารักมากคับ :กอด1: สั้นๆแต่กระชับได้ใจความและได้ใจคนอ่านไปด้วย ชอบคับ
ขอบคุณนะคับ :pig4:
-
เป็นเรื่องสั้นที่เนื้อหากระชับ
สั้นๆ แต่ได้อะไรเยอะเชียวค่ะ
-
อืมมม อะไรหลาย ๆ อย่างเราพลาดไป แต่ก็ยังมีอะไรหลาย ๆ อย่างที่เราจะได้มันมาเปเนของเราจริง ๆ อิอิ
อดีตก็เป็นแค่อดีต ปัจจุบัน เราต้องอยู่กับปัจจุบันเจ้าค่ะอิอิ
ขอบคุณเจ้าค่ะ งง เศร้า แอนด์ ค้าง อย่างแร๊งงงงงงงงงงงงงงงงง
โฮะ ๆ
-
คือแบบว่าตอนที่เขียน มันเป็นอารมณ์ตอนนั้นพอดี ก่อนลงก็ลองอ่านดู ยอมรับว่างงๆ แต่ไม่คิดจะแก้ เพราะคิดว่ามันตรงอารมณ์ ณ ขณะนั้นพอดี
ขอบคุณครับที่อ่านกัน
พี่ฟาง ที่เอาชื่อจริงๆ เลย เพราะมันเป็นความจริงไง อีกอย่างมันเป็อารมณ์ตอนนั้นคร้าบบ
=^^=
-
สั้น แต่ได้ใจความ o13
-
สั้น ๆ แต่กระแทกใจ ><
-
:a5: สั้น กระชับ ได้ใจมาก
ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
สั้น แต่ว่าทั้ง :monkeysad: ทั้ง :-[ เลยนะ
:pig4: :pig4:
-
เมื่อไหร่จะมีคนมารักเราแบบนี้มั่งนะ :o12:
:m15:
-
สั้นๆเเต่ ชอบ
เป้นกำลังใจให้นะครับบบ
-
คับผม o13
-
เนื้อเรื่องสั้น
แต่ได้ใจ และก็กระชากอารมณ์ จริง ๆ
o13
-
:a5:
สั้นจริงๆ
o13
-
จบแบบมึนๆแฮะ ตอนแรกอ่านตอนที่ 2 นึกว่าลงซ้ำ เหมือนทุกตัวอักษรเลย ไปๆมาๆ อ๋อ!ขากลับนี่หว่า 5555555
-
มีความสุขจังเลย.... :o8:
-
สั้น ๆ แต่ได้ใจความ :a5:
-
พี่ต้อน่ารักมากกกก ดูเข้าใจเต้มากๆเลย
สองคนนี้ดูอบอุ่นจัง ขนาดเป็นเรื่องสั้นยังรู้สึกได้เลย
สงสารเต้กะโก๋เหมือนกันนะ แต่มันผ่านมาแล้ว แก้อะไรไม่ได้เเล้ว รักคนปัจจุบันของเราดีกว่าเนอะ
-
:L2:
รถไฟไทย มาไว ไปเร็ว ตั้งแต่เมื่อไหร่ :sad4:
-
:กอด1:
-
เริ่มต้นด้วยเศร้าแต่ลงท้ายด้วยสุข :L1:
-
รักแรกที่เปิดเผยเมื่อสายไป
รักสุดท้าย ที่คงอยู่ตลอดไป
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
สั้น ๆ ซึ้ง
-
หักมุมอ่าาาา
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ :กอด1: :pig4:
-
ขอบคุณครับ :a9: