พิมพ์หน้านี้ - เรื่องสั้น Kiss of Ice-cream by HAKURO # ตอนเดียวจบ
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: wan_sugi ที่ 21-09-2010 11:44:44
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
.....
เรื่องสั้นที่ลงจบไปแล้ว
“Hilight & Deep shade”
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17315.0
“ในค่ำคืนอันเงียบงัน”
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17805.0
"SINLESS"
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18056.0
-
เป็นเรื่องสั้นใสๆ เบาๆ แบบฮะคุโร่เอามาลงเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้างนะคะ
ส่วนเรื่อง SINLESS ยังยุฮะคุโร่ให้เขียนต่อไม่ได้อ่ะ (-_-!!)
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านมากๆ เลยคะ
....
วันนี้ก็เป็นอีกวันปกติของภัตตาคารในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง
“อากิโตะ ลาเต้ของโต๊ะห้าได้แล้ว” บาริสต้าหนุ่มส่งกาแฟหอมกรุ่นให้กับบริกรร่างสูง
“อื้ม ส่วนนี่ออร์เดอร์ของโต๊ะยี่สิบ” อากิโตะส่งใบออร์เดอร์ให้ทาคุยะแล้วรับกาแฟมา ชายหนุ่มเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นานแต่ก็เข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ดี
“ทาคุยะ เค้กได้แล้ว เอาใส่ตู้เลยนะ” ซาคาฮาระเชฟขนมหวานยกถาดเค้กหน้าตาหน้ากินออกมา
“วางไว้ก็ได้ เดี๋ยวฉันเอาใส่เอง”
“นายกำลังยุ่งน่า ชงกาแฟไปเหอะ” พูดพลางก็จัดขนมเข้าตู้
“แล้วไอติมล่ะ?”
“อิโนะกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ เดี๋ยวก็คงเสร็จแล้ว” ที่พูดถึงคือเชฟไอศครีมที่ชื่ออิโนะ
“ที่ว่าทำอะไรสักอย่างนั่น...หมายความว่าไง คงไม่ได้ใส่อะไรแปลก ๆ ลงไปใช่มั้ย?” ทาคุยะทำหน้าไม่ไว้ใจ
“ก็...ไม่รู้สิ ใครจะกล้าถาม” ซาคาฮาระยักไหล่
“ถามอะไรเหรอ?” อากิโตะเดินกลับมารับกาแฟไปเสิร์ฟ
“ถามว่าอิโนะทำอะไรกับไอติม”
“หือ? ไอติมที่คุณอิโนะทำก็อร่อยดีนี่”
“โฮ้ย ไม่ต้องเรียกคุณแล้ว ทีกับพวกฉันยังไม่เรียกแล้วเลย มันเรื่องอะไรถึงเรียกอิโนะแบบนั้นคนเดียว ฮึ?” ซาคาฮาระว่า
“ก็...ลักษณะมันน่าเรียก”
“ลักษณะอะไรนักหนาเชียว เจ้ากระต่ายพูดไม่เป็นนั่น คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ทำไอติมแต่ละทีก็นึกว่ากำลังเรียนวิชาปรุงยาอยู่ในฮอกวอตต์ เคยเห็นตอนหมอนั่นทำไอติมมั้ย? บางทีฉันก็คิดว่าตัวเองตาฝาดว่ามันมีควันสีฟ้า ๆ ม่วง ๆ ลอยออกมาจากถังไอติมด้วยนะ แล้วก็ไอ้วิปครีมอีก...”
ในขณะที่ซาคาฮาระพล่ามไม่หยุด อากิโตะก็อุทานออกมาว่า
“อ๊ะ...”
“หือ? อะไร?”
“นายอยากลองเอาไขสันหลังตัวเองไปทำวิปครีมมั้ย ซาคะจัง?”
เสียงแหบ ๆ ต่ำ ๆ ดังขึ้นเรียบ ๆ เบื้องหลัง เล่นเอาซาคาฮาระสะดุ้งสุดตัว โดดผึงไปกอดทาคุยะทันที
“มะ...มะ...มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ดวงตาเหม่อซึมเหมือนง่วงนอนอยู่ตลอดเวลามองหน้าซาคาฮาระอย่างไร้อารมณ์โดยไม่มีคำตอบ แต่ทำไมไม่รู้ อุณหภูมิห้องมันเหมือนจะลดต่ำลงกว่าปกติ อิโนะเอาไอศครีมไปใส่ตู้แช่พร้อมกับดูรายการออร์เดอร์
“แขกรอนานแล้ว บอกว่ายังไม่เสร็จก็บอกว่าจะรอ นี่แปลว่าไอติมของคุณอิโนะเนี่ย สุดยอดสินะ” อากิโตะบอก...ทีจริงก็เพื่อกระตุ้นประสาทเชฟคนเก่งที่ดูเหมือนจะหลับไปทั้งที่ยังดูรายการอยู่อย่างนั้น
อิโนะยักไหล่นิดหน่อยก่อนจะหยิบถ้วยไอศครีมออกมา แล้วก็...แว้บ...อากิโตะรู้สึกเหมือนเห็นแสงสีน้ำเงิน ๆ เป็นประกายประหลาดวาบขึ้นตรงหน้าอิโนะ ก่อนที่เจ้าตัวจะหันมาพร้อมกับไอศครีมห้าถ้วยที่ตกแต่งหรูหราอลังการไม่เหมือนกันเลยสักถ้วย
อึ้งรับประทาน...อากิโตะอ้าปากค้าง...เข้าใจแล้วว่าทำไมซาคาฮาระถึงได้บอกว่าอิโนะทำไอศครีมเหมือนปรุงยา
“ฮะ...ฮะ ๆ ๆ สุดยอดไปเลยจริง ๆ ด้วย” อากิโตะหัวเราะเสียงดัง...แต่พองาม ถ้าดังมากไปแขกจะตกใจ เดี๋ยวจะตกงาน “นี่ขนาดทำหน้าง่วง ๆ นะเนี่ย”
ทาคุยะกับซาคาฮาระสะดุ้งเฮือกกับคำพูดของอากิโตะ แม้แต่อิโนะก็ยังเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจหน่อย ๆ...ทั้งโรงแรมนี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรทำนองนี้กับเชฟไอศครีมมือหนึ่งแม้แต่คนเดียว
แต่ในตอนที่ทาคุยะกับซาคาฮาระกำลังเสียวอากิโตะจะถูกเอาไขสันหลังไปทำวิปครีมอยู่นั้น อิโนะก็ยิ้มน้อย ๆ
“ไม่ขนาดนั้นหรอก เอาไปเสิร์ฟสิ ลูกค้ารอนานแล้ว”
“อื้ม” อากิโตะคว้าถาดไปเสิร์ฟในขณะที่ทาคุยะกับซาคาฮาระทำหน้าเหมือนถูกผีหลอก
“เห็นเหมือนที่ฉันเห็นมั้ย ทาคุ?” ซาคาฮาระเอื้อมมือไปหยิกแก้มทาคุยะ...แก้มแม่ง...ดึงยืดได้ยังกะตุ๊กตายาง หนังย้วยเชียว
“เห็น...ว่าแต่...ปล่อยแก้มฉันเดี๋ยวนี้นะ” ทาคุยะตีมือเพี๊ยะ...ยิ่งเหี่ยวเกินวัยอยู่ด้วย ยังจะมาดึงอีก
“อิโนะมันยิ้มด้วยว่ะ”
“เออ ตั้งแต่คบกันมา นี่เป็นครั้งที่สอง”
“หรือพวกเราตาฝาด?”
“เป็นไปได้...แต่...นับว่าเป็นภาพลวงตาที่หาดูได้ยากที่สุดในโลกเลยนะ”
“นั่นสิ ถ้าเป็นภาพลวงตาก็เสียดายนะ”
“นายสองคน...อยากเป็นวิปครีมจริง ๆ สินะ” เสียงแหบ ๆ แทรกขึ้นมากลางบทสนทนา
“ไม่!!” ทั้งสองคนตอบเสียงแข็งแต่สีหน้าตื่นกลัว
“งั้นอย่าพูดมาก” อิโนะพูดแล้วก็ทำท่าจะเดินจากไป แม้ว่าทางที่ตั้งท่าจะเดินไปจะเป็นกำแพงก็ตาม
“เดี๋ยว อิโนะ” ซาคาฮาระคว้าไว้
“อะไร?” น้ำเสียงราบเรียบแต่ประกายในตาเหมือนพร้อมจะฆ่าคนได้สักสองสามคน
“คือ...เมื่อกี้ นายยิ้มจริง ๆ เหรอ?”
อิโนะทำหน้าเหมือนได้ยินคำถามทำนองว่าทำไมแขนถึงเรียกว่าแขนด้วย นิ่งไปหลายวินาที ก่อนจะยกมุมปากขึ้น
“คิดว่าไงล่ะ?”
“แน่ะ ยิ้มอีกแล้ว มีอะไรดี ๆ หรือไง?”
อิโนะเอียงคอน่ารัก ซึ่งทาคุยะกับซาคาฮาระนึกอยากจะเก็บภาพนี้ไปทั้งชีวิต แต่คำตอบกลับทำให้ทั้งสองคนขนหัวลุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ก็แค่อยากกินของหวาน”
อิโนะเป็นเชฟไอศครีม แต่ไม่ชอบกินของหวาน ไม่ว่าเค้กสุดวิเศษของซาคาฮาระหรือแม้แต่ไอศครีมที่ตัวเองทำก็ไม่กิน จะว่าไปก็ดูเหมือนจะไม่กินอะไรเลยนอกจากบุหรี่ แต่เมื่อไรที่อิโนะบอกว่าอยากกินของหวาน เมื่อนั้นแปลว่าความซวยจะต้องมาเยือนใครสักคนอย่างจั๋งหนับ...เพราะนั่นคือการสังเวยให้อิโนะด้วยชีวิตทั้งชีวิต
“ไม่ใช่ฉันใช่มะ?” ซาคาฮาระปล่อยมือที่จับแขนอิโนะไว้ทันที
“ซาคะจังเคยกินแล้ว ไม่กินแล้ว” พูดแล้วก็ทำหน้าเหมือนได้กลิ่นครีมบูด
“แล้ว...ไม่ใช่ฉันด้วยใช่มะ?” ทาคุยะเริ่มร้อนตัวบ้าง
คราวนี้อิโนะทำหน้าเหมือนเห็นหนอนขึ้นไอศครีมที่รังสรรค์มากับมือจนทาคุยะนึกอยากขว้างด้วยเครื่องชงกาแฟ แต่ไม่คุ้มหรอก เพราะนอกจากอิโนะจะไม่ตายแล้ว เครื่องกาแฟจะต้องพังแน่นอน แถมตัวเขาเองอาจจะโดนจับไปทำวิปครีมอีกด้วย
“แบบนี้ก็แปลว่า...” ทาคุยะกับซาคาฮาระหันขวับไปที่บริกรหนุ่มที่กำลังพูดคุยกับลูกค้าสาว ๆ อยู่ทันที
“...น่ารัก”
“หา?” เป็นคำที่ไม่เข้ากับบริกรดวงซวยมาก ๆ
“เพราะงั้นนะ มีเรื่องอยากให้ช่วยหละ” อิโนะพูดกับทั้งสองคน
ไอ้อะไรที่อยากให้ช่วยนั่นไม่ใช่เรื่องดีแน่
“เดี๋ยว...ฉันต้องทำเค้กเพิ่ม” ซาคาฮาระทำท่าจะชิ่ง
“ฉันต้องล้างเครื่องบดกาแฟ” ทาคุยะชิ่งด้วย
“จะไม่ช่วยจริง ๆ เหรอ?” อิโนะเอียงคอ ทำหน้าเศร้า
...รู้ทั้งรู้ว่ามันมารยา แต่ในใจก็อดเจ็บจี๊ดไม่ได้...แต่ถ้าตกปากรับคำไป นั่นคือการขายอากิโตะให้ปีศาจเชียวนะ
“คือ...ก็ไม่ใช่แบบนั้น...แต่...” ทาคุยะพยายามแก้ตัว
“ไม่ช่วยสินะ” น้ำตากระต่ายคลอเบ้า
“ไม่ใช่...แต่...มันก็...” ซาคาฮาระพยายามด้วยอีกคน
“...ขอโทษที่รบกวนนะ” น้ำตากระต่ายร่วงเผาะ ๆ
...เส้นอะไรบางอย่างในสมองขาดผึง...ซาคาฮาระคว้าอิโนะมากอดหมับ แถมมีทาคุยะกอดซ้อนอีกคน แขกสาว ๆ ในร้านปิดปากกรี๊ดกันเป็นแถว
“อย่าร้องนะ อิโนะ เดี๋ยวฉันจะช่วยทุกอย่างเลย”
“ใช่ ขอให้บอกเถอะ ทุกอย่างเลย”
“จริงเหรอ?” กระต่ายยิ้มกว้าง เสียงสดใสขึ้นมาทันที ไอ้น้ำตาที่หยดอยู่เมื่อกี้หายไปยังกับปิดก๊อก
ทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่าไอ้เป็ดโรคจิตนี่มันชอบมารยาเป็นกระต่าย แต่เขาสองคนก็ยอมตายได้ ขอแค่ให้กระต่ายมันยิ้ม
...ขอโทษนะ อากิโตะ...
...
-
...
ดวงตาเรียวรีเปิดขึ้นช้า ๆ เพดานที่ไม่คุ้นเคยปรากฎแก่สายตา อากิโตะกระพริบตาถี่ ๆ หรือเขาจะฝันไป...ในหัวมันมึน ๆ แปลก ๆ หรือไม่อีกทีเขาก็คงจะดื่มมากเกินไป...แต่เลิกงานแล้วเขาไม่ได้ไปดื่มที่ไหนนี่นา ที่กินเข้าไปก็แค่เค้กที่ซาคาฮาระบอกว่าทดลองทำสูตรใหม่ กับกาแฟที่ทาคุยะชงให้ดื่ม...แล้วหลังจากนั้นล่ะ...
เพดานที่เห็นเป็นสีส้มและมีเงาไหววูบวาบด้วยแสงจากเทียนไข ไม่ใช่ห้องของเขาแน่ละ เขาไม่มีของแบบนั้นอยู่ในห้องหรอก แล้วที่นี่ที่ไหนกันนะ...พลันก็ปรากฎเงาคนทาบขึ้นกับผนังให้เห็น อากิโตะหันไปมองที่มาของเงานั้น
“คุณอิโนะ?”
“ยังเรียกคุณอยู่อีกเหรอ? เรียกอิโนะเฉย ๆ ก็ได้” อิโนะที่พูดมาด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ ดูแปลกไปกว่าปกติ
“คุณ...ไม่สิ อิโนะ นี่ที่ไหนเนี่ย แล้วทำไม...?” อากิโตะถาม อิโนะที่ไม่ได้อยู่ในเครื่องแบบทำงานดูไม่คุ้นตาเลย ไหนจะสีหน้าท่าทางแบบนั้นอีกเล่า
“ที่นี่ก็...ห้องจัดเลี้ยงที่สอง”
“หา?” คำตอบชวนให้งุนงงกว่าเดิมอีก แล้วมันเรื่องอะไรเขาถึงได้มานอนแอ้งแม้งอยู่ในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมได้...แล้วทำไมถึง...นอน?
“ทาคุกับซาคะจังช่วยกันพาอากิโตะมาหละ เห็นหลับไปตั้งนาน นึกว่ายาแรงเกินไปเสียอีก แต่ในที่สุดก็ตื่นเสียที” อิโนะเดินเข้ามาหาแล้วก็ลูบลงบนแผ่นอกของคนที่นอนอยู่เบา ๆ
อากิโตะสะดุ้งเฮือก รู้สึกตัวขึ้นมาในวินาทีนั้นว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไรอยู่เลย...แล้วที่อิโนะพูดออกมานั่นมันหมายความว่าไง?
“นี่มันอะไรกัน อิโนะ...อุ๊บ!” พยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้ด้วยถูกพันธนาการเอาไว้แน่นด้วยริบบิ้นสีแดงทั้งแขนและขา
“ก็...ฉันแค่อยากกินของหวานน่ะ”
“อยากกินของหวานก็ไปกินเซ่ แล้วนี่เล่นอะไรกันเนี่ย อธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวพ่อก็เตะไส้แตกหรอก” ขนาดลุกยังลุกไม่ได้เลย...จะเอาอะไรกับเตะไส้แตก มันก็แค่โวยวายไปตามที่เคยปากเท่านั้นเอง
“ก็ของหวานที่อยากกิน...ทาคุกับซาคะจังเขาก็เสิร์ฟให้ตรงนี้แล้วนี่ไง...”
พูดแล้วก็โฉบริมฝีปากวูบลงไปแนบกับเรียวปากอิ่ม อากิโตะตะลึงงัน...นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!
“ยะ...อย่า...อิโนะ...”
พอเปิดปากห้ามก็เข้าทางกระต่ายหื่นพอดี เรียวลิ้นร้อนแทรกเข้าไปลองรสหวามทันที ไม่แต่ริมฝีปากที่ถูกจู่โจม หากร่างกายยังรู้สึกได้ว่าถูกลูบไล้เปะปะไปหมด
กว่าอิโนะจะยอมปล่อยริมฝีปากนั้นให้เป็นอิสระ อากิโตะก็รู้สึกราวกับจะขาดใจ แต่ความรู้สึกบางอย่างในใจมันปั่นป่วนไปหมด...ของหวานที่ว่านั่น...ริมฝีปากของอิโนะนั่นแหละที่หวาน
“งั้น...เริ่มเลยละกันนะ”
วิปครีมที่ใช้ตกแต่งไอศครีมถูกบีบลงบนแผ่นอกของอากิโตะ ตามมาด้วยซอสช็อกโกแลตข้น ๆ ยังไม่ทันที่อากิโตะจะเอ่ยปากห้าม อิโนะก็ตวัดปลายลิ้นกลืนกินวิปครีมก้อนนั้นลงไป อากิโตะสะท้านเยือกรู้สึกหวิว ๆ อย่างบอกไม่ถูก
“เดี๋ยวจะแต่งให้สวยเลย...เอาแบบสเปเชียลพาร์เฟต์เลยเนอะ”
พูดพลางก็บีบวิปครีมลงตรงนั้นตรงนี้ของร่างที่ไม่มีทางขัดขืน อัลมอนด์บดและเกล็ดน้ำตาลถูกโปรยลงมาตกแต่งจนเป็นประกาย แต่ที่แย่คือไอศครีมหลากรส ทุกที่ที่มันถูกวางลงไปทำเอาอากิโตะถึงกับสะดุ้ง
“เดี๋ยว...ไม่เอานะ อิโนะ พอแล้ว”
“อย่าโวยวายน่า เสียสมาธิกันหมดพอดี” พูดพลางก็ใส่แอปเปิ้ลที่ปอกเป็นรูปกระต่ายเข้าไปในปากที่กำลังจะร้องทวงอิสรภาพ
ไอศครีมเย็นเฉียบทำให้ประสาทตื่นเกร็งไปหมดทั้งร่าง อากิโตะไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าอิโนะจะทำอะไรกับเขาต่อ ซอสช็อกโกแลตและคาราเมลถูกละเลงลงมาเป็นลวดลายสวยงาม รวมถึงน้ำผึ้งที่ค่อย ๆ รินลงบนริมฝีปากของเขาด้วย
“อากิโตะชอบผลไม้อะไร?” อิโนะถามพลางยกชามใส่ผลไม้มาวางใกล้ ๆ ก่อนจะใช้ปากงับแอปเปิ้ลที่ใช้ต่างที่ปิดปากดึงออก
“ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ” ทันทีที่พูดได้ก็โวย...ถ้าบอกไปก็จะเอามาเล่นพิเรนทร์กับเขาอีกละสิท่า
“ไม่ชอบเหรอ? แต่ฉันชอบสตรอเบอร์รี่หละ” พูดแล้วก็หยิบสตรอเบอร์รี่สดลูกโต ๆ มาวางบนวิปครีมที่บีบแต่งไว้ก่อนแล้ว “ไม่ต้องห่วงนะ ถึงจะใช้เยอะแต่ก็ฉันไม่เหลือให้เสียของหรอก เดี๋ยวจะกินให้หมดเลย แต่ตอนนี้ต้องตกแต่งก่อน”
ผลไม้สีแดงสดถูกวางไล่ตั้งแต่แผ่นอกลงไปยังหน้าท้อง ระหว่างนั้นอิโนะก็ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี...ดีจนน่ากลัว...
“อ๊ะ...อย่า! อิโนะ...ตรงนั้น...ไม่...”
“เฮ้ อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวก็เสียหมดหรอก” ทำเสียงดุ ๆ แล้วก็ค่อย ๆ ดุนดันสตรอเบอร์รี่ลูกโตเข้าไปในช่องทางเร้นลับที่ยังไม่เคยมีใครแตะต้อง
“หยุดนะ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”
“รังเกียจเหรอ?” เชฟหนุ่มผละจากผลไม้ที่สอดคาไว้แค่ครึ่งเดียว
“ก็นายเล่นบ้าอะไรของนายเล่า!”
“ก็นายอยากน่ารักทำไมล่ะ”
...น่ารักเนี่ยนะ...อากิโตะอึ้งรับประทาน มันไม่ใช่คำที่จะมาใช้กับคนอย่างเขาเลยสักนิด
“ดูสิ...ผิวก็ขาวยังกับไอติมวานิลลา แถมปากก็เป็นสีชมพูเรื่อ ๆ อีก...ใครจะอดใจไหว” ปลายนิ้วกร้านไล้ไปบนริมฝีปากของอากิโตะ “ที่จริงฉันอยากลองชิมนายตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้ว แต่ไอติมน่ะ มันก็ต้องบ่มสักนิดถึงจะอร่อยใช่มั้ยล่ะ ก็เลยอดใจรอไว้ก่อน...แต่...วันนี้นายอยากหัวเราะแบบนั้นเองทำไม ใครจะไปทนได้”
อย่ามาพูดแบบนี้ด้วยสายตาแบบนั้นได้มั้ย...เห็นแล้วในใจมันวาบหวิวไปหมด แววตาที่เย็นชาไร้ความรู้สึกนั่นดูจะมีแววเรียกร้องอ้อนวอนอยู่ในที และมันทำให้อากิโตะใจอ่อนอย่างไม่มีทางเลือก
หลังจากนั้นก็แทบจะไม่รู้เลยว่าอะไรเป็นอะไร มีเพียงสัมผัสของเรียวลิ้นร้อนที่และเล็มไปตามเรือนร่างของเขา บางครั้งก็เชื่องช้า บางครั้งก็หนักหน่วง ไอศครีมและเครื่องตกแต่งต่าง ๆ ค่อย ๆ ถูกเก็บกลืนไป แล้วแทนทีด้วยสัมผัสอุ่นร้อนของอิโนะ ทั้งหมดนั่นทำให้เขาตื่นตัวขึ้นอย่างเกินจะกลั้นไว้
สตรอเบอร์รี่ที่ฝังอยู่ในร่างถูกดึงออกในขณะที่อิโนะค่อย ๆ ลิ้มรสร่างของอากิโตะอย่างเพลิดเพลิน ในตอนที่รู้สึกทั้งโล่งทั้งเสียดายไปพร้อม ๆ กัน อะไรบางอย่างก็ถูกใส่เข้ามาแทนที่ บริกรหนุ่มผวาขึ้นทั้งร่าง...สัมผัสเย็นจัดที่แทรกเข้ามานั่นมัน...ไอศครีมแท่งงั้นหรือ!
“หนาวเหรอ? เกร็งเชียว” คำถามมาพร้อมเสียงหัวเราะคิกคักและดวงตาเป็นประกายพราวอย่างคนขี้แกล้ง
“อะ...เอาออกไป...”
“เดี๋ยวมันก็ละลายหมดแล้ว ทนหน่อยน่า” ว่าพลางก็จูบไซ้ไปตามใบหน้า
“มันเย็น...” ช่างหาอะไรแผลง ๆ มาเล่นนัก
“เอาน่า...เดี๋ยวจะทำให้ร้อนจนลุกเป็นไฟเลย” น้ำเสียงนั้นราวกับจะปลอบโยน
แล้วอิโนะก็ทำอย่างที่พูดไว้จริง ๆ ความเร่าร้อนที่ถาโถมเข้ามาแผดเผาสติให้กระเจิดกระเจิง แม้จะไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แต่อากิโตะก็หลงเพริดไปกับสิ่งที่อิโนะให้ชนิดกู่ไม่กลับ ลุ่มหลงมัวเมาไปกับห้วงอารมณ์หวามไหวและไฟราคะที่ลุกโชนขึ้น...รุ่มร้อน รุนแรง...หากแสนหวาน
บางที...การทำไอศครีมที่เหมือนจะปรุงยาของอิโนะนั่น...คงไม่ได้หมายถึงยาพิษหรอก แต่เป็นยาเสน่ห์เสียมากกว่า...และอากิโตะก็โดนยานั้นเข้าไปเต็มรัก...
“อิโนะ...อิโนะ...” อากิโตะเผลอไขว่คว้าเมื่อร่างนั้นผละห่างออกไป
“อยู่ตรงนี้...ไม่เป็นไรนะ” อิโนะจับมือนั้นมาแนบแก้ม “พักซะ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เอง”
อากิโตะพยักหน้าแล้วหลับตาลง สัมผัสสุดท้ายที่รู้สึกได้คือความนุ่มนวลที่แนบลงมาที่ริมฝีปาก
“ยอดไปเลย ของหวานของฉัน...แบบนี้ต้องกินได้ไม่เบื่อแน่ ๆ”
...
“บางที...ฉันก็อยากถูกกินอีกสักครั้งเหมือนกันนะ ทาคุ”
“แต่ฉันไม่อยากว่ะ”
“ต่อให้นายอยาก อิโนะก็คงไม่กินนายหรอก”
“ปากรึนั่น นายมันก็ของที่อิโนะไม่กินแล้วละวะ”
“นั่นปากเรอะ”
“จะทำไม? อยากถูกกินใช่มั้ย มา...เดี๋ยวจะจัดให้ เอาเป็นกาแฟโฟรซเซ่นแบบพิเศษเลยเป็นไง มาเลย”
“เดี๋ยว...ทาคุ...เฮ้ย! อย่าเพิ่ง...ทาคุ อย่า!!!!”
END
-
:z13:
-
กริ๊บกริ๊วอย่างแรง!!
อยากกินของหวานแบบนี้มั่งอ่ะ...
-
:L1:
-
เขิน เขินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
>/////////////<
อิโนะซัง ไอติมแท่งนั้น สตรอเบอรรี่กับซอสช๊อคโกแลตและคาราเมล >///////////////////<
แล้ว......แบบว่า เอ่อ.....หวานมากเลยมิคะคุณอิโนะ เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
(แวะไปดูหน้าตัวเองหน้ากระจกมา แดงจริงอะไรจริง หงิงๆ)
ปล.คำว่าเพริด ยังไม่ได้แก้อีกแล้วนะคะ ตรงนี้....แต่อากิโตะก็หลงเพลิดไปกับสิ่งที่อิโนะให้ชนิดกู่ไม่กลับ
-
แล้วตกลงว่าอากิโตะ โดนกินไปจริงๆแล้วรึยังเนี่ย
แต่เค้าว่าความจริงแล้วอิโนะน่าจะเป็นฝ่ายถูกกินมากกว่านะ
อิอิ ^^
-
อิโนะ ร้ายหว่ะ
-
HAKURO ฝากขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเม้นท์มากๆ เลย ยอดคนอ่านเขาก็ว่าตกใจพอควร อยู่บอร์ดปิดมานาน พอเห็นคนอ่านคนเม้นท์มากแบบในเล้าเป็ด แต่เจ้าตัวก็ดีใจมาก
aeecd: :z13: คืน
Rinze: อยากลองกินเหมือนกันค่า... :-[
roseen: ขอบคุณสำหรับกำลังใจ
anajulia: เป็นพาเฟ่ต์ที่ไม่เลี่ยน...เลยเนอะ 55+ (แก้ไขแล้วคะ)
PeeYar: แหม...แล้วอิโนะจะปล่อยให้ไอศครีมที่ทำ มันเสียของได้ยังไง ก็เรื่องนี้เปลี่ยนบรรยากาศให้พ่อครัวเป็นคนกินบ้างไงค่ะ
*-*คาเมะ*-*: เห็นด้วยคะ
-
กึกกึก ของหวานน่ากินขนาด :o8:
-
เป็นของหวานที่น่ากินจริง ๆ ด้วย
:-[ :-[
-
น่าจะเป็นบราวนี่บีบวิปครีม อ๊ากกก
หวานไม่ไหวแล้ววววววว :impress2:
-
แอร๋ย ไอติมมม
น่ากินมากๆ ตอนแรกอ่านนึกว่าจะเคะซะอีก เป็นเมะซะงั้นเรยเนอะกระต่าย^^
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้อีกรอบ
แล้วก็เพิ่งเห็นว่า ครั้งที่แล้วยังไม่ได้เมนท์เรื่องนี้ :m28:
ขอบคุณอีกครั้งตอนนี้เลยค่ะ บวก 1 แต้มด้วยนะคะ :3123:
-
กินของหวานแบบนี้จินไม่ถูกเลยเรา
-
กรี๊ดดดด ขอบคุณค่ะ อ่านเรื่องสั้นที่คุณwan_sugi นำมาลงทีไร สุขใจทุกทีค่ะ
ฝากขอบพระคุณคุณ HAKURO ด้วยนะค่ะ แล้วเอามาลงอีกเรื่อยๆนะค่ะ
ปล...ตอนนี้ขอไปเปิดตู้เย็นดูก่อน ว่ามีไอติมโคนเหลือบ้างไหม เผื่อจะเอามาประยุกต์และเลียนแบบบ้างคริ คริ คริ :-[
-
ของหวานอันนี้น่ากินมากกกกก
อ๊ากกกก น่ารักอ่าา หวาน :-[ :-[
ชอบเรื่องนี้ค่ะ +1 :กอด1: :กอด1:
-
แรงมาก
กินกันอย่างนี้เลยเหรอ
:pighaun:
-
อ๊ากกกเปนของหวานที่น่ารักมากเลย >..<
-
กรี๊ดดดดดดด ของหวาน
อิโนะร้ายนะเนี้ย กินจนเบื่อไปแล้วสอง
หวังว่าของหวานอันหลังคงไม่เบื่อง่ายๆนะ ^^
-
-- เหอะ ๆ ไอติมทั้งแท่ง...
เป็นของหวานที่น่ากินมาก.....>_<
-
อ่านแค่เริ่มต้นนิดหน่อย แต่รู้สึกว่าจะชอบค่ะ ^^
-
อยากไปนั่งดูอิโนะซังกินไอศครีม :-[
-
กรี้ดๆ ถึงจะสั้น แต่ก็ชอบบบบ :-[
-
:o8: :o8: :-[ :-[
-
แอร๊ยย!! อยากกินติม
-
เป็นวิธีการทานของหวานที่เร่าร้อนแบบสุด ๆ
-
ทำไมเราเพิ่งได้อ่านล่ะเนี่ย
จับมัดแบบหวานๆนะ
-
o13 o13
-
เป็นการกินของหวานที่ระทึกมากกกกกกกกกกกก :z1:
-
เอร๊ยยยย~ น่ารักมากค่ะ
เพิ่งมีโอกาสได้มาอ่าน
น่าจะมีของทาคุกับซาคะสักหน่อย อิอิ
-
ตอนแรกนึกว่าอิโนะที่จะโดนกิน
แต่ที่ไหนได้ดันเป็นอากิโตะซะนี่
แต่ก็น่ารัก อยากให้เป็นเรื่องยาว คงสนุก (+หื่น) แน่ๆ
-
:-[ น่ารักมากๆอ่ะ แถมยัง :pighaun:
-
แอร๊ยยยยย แอบอยากกินติมเบา ๆ
-
คงเป็นการกินไอติมที่อร่อยและสนุกมว๊าก :hao6:
-
โอ้ว ไอติมระทึก 555
-
วิธีกินของหวานสุดยอดจริง ๆ ..... ขอบคุณครับ