.
.
.
เคยโต้วาทีหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ...
เลยเคยหาข้อมูลมาประกอบอ้างอิง เจอแล้วก็อึ้งไปเหมือนกัน ...
ตอนแรกเห็นกระทู้ ไม่ได้ดูชื่อคนตั้งกะว่าเดี๋ยวต้องเห็นน้องมิมารีพลายแน่ๆๆ
ปรากฏว่าอ้าว น้องมิ เป็นเจ้าของกระทู้เองเลยนี่หว่า :laugh: :laugh:
ขำคอนที่สังคามาระตาหัวเราะตอนสุดท้ายไม่รู้หัวเราเพราะตลกหรือเพราะ"ชอบ"กันแน่
:laugh: จริงๆ มีต่ออีกนิดนะคะ มาลองอ่านดู จะได้รู้ว่าเพราะตลกหรือชอบ
"เมื่อนั้น
สังคามาระตาอัชฌาสัย
สรวลพลางทางปิดโอษฐ์ไว้
ด้วยกลัวภูวนัยจะโกรธา"
มาค่ะ มาดูฉากอิเหนางอนกันดีกว่าค่ะ ว่าจะน่ารักเท่าพระเอกนิยายวายงอนนายเอกไหม :z1:
เรามาดูฉากพ่อแง่แม่งอนของเราสามคน ระหว่าง อิเหนา สียะตรา และ จรกา กันบ้างดีกว่าค่ะ เป็นตอนที่อิเหนารบชนะศึกกะหมังกุหนิงแล้วกลับเข้าเมืองดาหา มาพร้อมกับจรกา มาเฝ้าท้าวดาหาซึ่งสียะตราก็อยู่ในท้องพระโรงอยู่ก่อนแล้ว จรกาเห็นหน้าสียะตราก็นึกเอ็นดูเลยเรียกมาใกล้ๆ ทีแรกสียะตราก็ไม่ไปนะคะ แต่อิเหนาเองนั่นแหละบอกให้ไป
เมื่อนั้น
ระตูจรกาเรืองศรี
เห็นพระกุมารก็ยินดี
ภูมีจีงพยักเรียกไป
เมื่อนั้น
สียะตราจะไปก็หาไม่
ต่อพระเชษฐาให้คลาไคล
จึงไปบังคมคัลวันทา
เมื่อนั้น
ระตูเกษมสันต์หรรษา
จึงโอบอุ้มองค์กุมารา
พิศเพียนไปมาน่าชม
ดวงพักตร์ลักขณาราศี
ถ้าเป็นกุมารีจะงามสม
กล้องแกล้งแน่งน้อยเพราะคม
แต่กอดจูบลูบชมไปมา
อิเหนาเห็นแบบนี้แล้วคุณคิดว่าจะทนได้ไหม ลองมาดูอิเหนางอนกันดีกว่าค่ะ
เมื่อนั้น
อิเหนาแค้นขัดสหัสสา
พิศเพ่งเขม็งนัยนา
ให้สบเนตรสียะตราผู้ร่วมใจ
สียะตราเห็นเป็นเด็กๆ แต่ก็รู้ประสานะคะ รู้ใจอิเหนาเชียวค่ะ รู้ว่าอิเหนางอนก้รีบเข้าไปง้อเลย
เมื่อนั้น
สียะตรารู้แจ้งอัขฌาสัย
จึงกลับมากอดเชษฐาไว้
เห็นพระเมินพักตร์ไปก็โศกา
แต่แรกเรียกน้องก็ไม่จร
ภูธรขืนขับให้ไปหา
แล้วมากริ้วโกรธา
โทษน้องผิดสิ่งใด
อิเหนาเห็นสียะตราร้องไห้ก็ตกใจสิคะ รีบเอามือปิดปากสียะตราไว้ ไม่รู้ว่าอิเหนากลัวอะไรนะคะ ต้องเอามือปิดปากสียะตราไว้ด้วย
เมื่อนั้น
ระเด่นมนตรีศรีใส
ปิดโอษฐ์สียะตราหนึ่งรัดไว้
ปลอบว่าดวงใจอย่าจาบัลย์
ท้าวดาหาเห็นลูกชายร้องไห้ก็สงสัยสิคะ ว่าอิเหนาทำอะไรลูกชายพอเข้าไปหาปุ๊บร้องไห้ปั๊บ มีการปิดปากห้ามร้องห้ามพูดอีก เลยถามอิเหนาไปว่า
เมื่อนั้น
พระองค์ผู้ทรงเขตขัณฑ์
จึงถามอิเหนากุเรปัน
ว่าไรให้น้องร่ำไร
อิเหนาก็ฉลาดนะคะทูลแก้ตัวไปว่าที่สียะตราร้องเพราะอยากขี่ม้า???!!! เลยร้องอ้อนให้พาไปขี่(ม้า) ท้าวดาหาก็พาซื่อค่ะ ลูกชายอยากขี่(ม้า) ก็ตามใจให้อิเหนาพาออกไป “ขี่ให้สำราญ” o22 เสร็จอิเหนาค่ะทีนี้!!!! เสร็จเรื่องอะไรน่ะหรอคะ ลองตามอ่านกัน
เมื่อนั้น
ระเด่นมนตรีก็แก้ไข
ทูลว่าวอนขี่อาชาไนย
รบจะให้พาไปบัดนี้
เมื่อนั้น
ท้าวดาหาเรืองศรี
จึงตรัสแก่ระเด่นมนตรี
จงพาน้องไปขึ่ให้สำราญ
เมื่อนั้น
อิเหนาคำนับรับบรรหาร
อุ้มองค์สียะตรากุมาร
ออกจากราชฐานมิทันช้า
จึงเล้าโลมเอาใจพระน้องรัก
อย่าร้องไห้ไปนักฟังพี่ว่า
ทีนี้จะไปหาจรกา
เขาจะจูบเจ้าอย่าตามใจ
ที่แท้ก็สบโอกาสพากันออกไปปรับความเข้าใจกันข้างนอกนี่เอง :เฮ้อ:
ปล. จัดหน้าเวลาพิมพ์คำประพันธ์ลำบากมากค่ะ ดูตอนหน้าที่พิมพ์ก็ว่าตรงแล้ว แต่พอคลิก Save เบี้ยวเฉยเลย
.
.
เคยโต้วาทีหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ...
เลยเคยหาข้อมูลมาประกอบอ้างอิง เจอแล้วก็อึ้งไปเหมือนกัน ...
ตอนแรกเห็นกระทู้ ไม่ได้ดูชื่อคนตั้งกะว่าเดี๋ยวต้องเห็นน้องมิมารีพลายแน่ๆๆ
ปรากฏว่าอ้าว น้องมิ เป็นเจ้าของกระทู้เองเลยนี่หว่า :laugh: :laugh:
ขำๆ ค่ะ ถือว่าเป็นการสร้างแรงบันดาลใจให้กับเพื่อนๆ ชาวเล้าอยากอ่านวรรณคดีไทย :z1:
แล้วโต้วาทีเป็นยังไงบ้างคะ อาจารย์รับได้ไหมคะ ขนาดน้องมิโต้ญัตติเบาๆ "แต่งก่อนอยู่ หรือ อยู่ก่อนแต่ง" อาจารย์ก็อนุญาตนะคะ แต่ก็ไม่เห็นด้วยกับการอยู่ก่อนแต่งหรอกค่ะ แล้วเอาข้อมูลมาจากวรรณคดีเรื่องอะไรบ้าง ถ้ายังไม่ได้ทิ้งไป เอามาแบ่งกันอ่านบ้างนะคะ :กอด1:
“พอได้ยินสรวลขิกก็คิดได้ จึงลืมเนตรพิศอยู่เป็นคู่
เห็นสังคามาระตาโฉมตรู พระอดสูทิ้งลงเสียฉับพลัน
ให้ขวยเขินสะเทินวิญญา เอนองค์นิทราผินผัน
คิดละอายฤทัยพระทรงธรรม์ ทำบรรทมหลับนิ่งไป”
^
^
^
"โอ้ว่าพี่ อิเหนา ของเรานี้
ใยจึงมี ฤทัย ดั่งนิลสี
เพียงสบพักตร์ เห็นน้อง เป็นชาตรี
มิใยดี ทิ้งขว้าง เสียกลางคัน
พี่คงลืม เสียกระมัง เมื่อครั้งก่อน
ผู้ใดนอน แนบข้าง มิอ้างถึง
โอ้...อิเหนา ท้าวเธอ โปรดคำนึง
พี่เคยถึง ซึ่งรสรัก นั้นกับใคร
สังคามา ระตา คือน้องนี้
มิได้มี เจตนา พาลหาเหตุ
เพียงอยากถาม ว่าพี่เสร็จ ได้ไฉน
หากมิใช่ ด้วยศึกรัก ร่วมกับเรา
แต่ช่างเถิด กรรมแท้ เป็นแต่ชู้
รู้ทั้งรู้ ว่าอิเหนา เนาแนบแอบสมสู่
ทั้งสียะตรา จรกา มาพันตู
จำตัดใจ อดสู แต่ผู้เดียว"ปล.แต่งเองสดๆ ได้แรงบันดาลใจ จากชีวิตของ สังคามาระตา (ท่าทางตอนถูกทิ้งลงที่เดิม อารมณ์คงค้างสุดๆเนาะ)
สนุกดีจังครับ ได้ความรู้ด้วย ในบรรดาวรรณคดีไทยนี่ อิเหนาเป็นเรื่องที่ไม่เคยอ่านเลย เพราะคิดว่าคำยาก ชื่อคนก็ยาก ชื่อเมืองก็ยาก เพราะมีกลินอายมาจากทางใต้ ทั้ง ๆ ที่มีหนังสือเรื่องนี้อยู่ในบ้านแท้ ๆ
ทำให้คิดไปถึงเรื่องอื่น ๆ ด้วยนะครับ ว่าจะมีอะไรแบบนี้ด้วยหรือเปล่า
แต่มีความเห็นแย้งอยู่หน่อยเรื่องการใช้ตัวละคนหญิงเล่นบทชายทำให้ต้องบรรยายออกมาให้ตัวพระดูอ้อนแอ้นไม่สมกับความเป็นชายน่ะ ผมว่ามันก็ฟังดูไม่ค่อยจะสมเหตุสมผลนะ เข้าใจว่าที่แย้งนี่แย้งอาจารย์ ผู้เขียนบทความใช่ไม๊ครับ แหะ ๆ เพราะตอนเรียนมหาวิทยาลัย ต้องได้แสดงละครการกุศลทุกปี แล้วอาจารย์ก็มักจะเลือกละครนอกมาเล่น
มันก็จะกลับกันนะครับ คือละครในใช้ผู้หญิงล้วนเล่น พอมาเป็นละครนอกก็ใช้ผู้ชายล้วนเล่น อ่าน ๆ บท ผมว่าเค้าก็ไม่ได้เขียนให้ตัวนางของละครนอกดูห้าว ๆ เป็นทอมบอยเท่าไหร่ แต่คิดอีกทีก็มีความเป็ฯไปได้เรื่องความละเมียดละไมในการประพันธ์ ละครใน ก็แสดงในวัง ผู้ชมก็มักจะเป็นคนชั้นสูง เชื้อพระวงศ์ หรือหน้าพระพักตร์ด้วยซ้ำ ก็ต้องมีความาพิถีพิถันมากกว่า ในขณะที่ละครนอกเล่นกันนอกวัง เอาสนุกสนานเป็นหลัก ก็เลยอาจจะไม่ค่อยซีเรียสในรายละเอียดมากนักก็ได้
แต่แอบชอบชื่อบทความนะครับ 55 อิเหนาเป็นเอง ชัดเจนเลยแฮะ
ปล.มีนวนิยายไทยเรื่องหนึ่งชื่อ หลังม่านนางรำ มั้งครับ เล่าถึงชีวิตนางเอกในคณะละครนอกนี่ล่ะ ที่มีหนุ่ม ๆ มารุมรัก อ่าน สนุกได้ความรู้ แล้วก็ วายกระจาย (ทำมือด้วย เหมือนดาวกระจาย หุหุ)
คือบทพระราชนิพนธ์อิเหนาในรัชกาลที่ 2 เนี่ย ทรงเอาโครงเรื่องมาจากอิเหนาเล็กที่แต่งสมัยกรุงศรีอยุธยาน่ะค่ะ เรื่องอิเหนาเล็กเจ้าฟ้ามงกุฎผู้แต่งท่านก็ทรงเอาโครงเรื่องมาจากนิทานของชวาที่นางกำนัลชาวปัตตานีเล่าถวายมาแต่งเหมือนกัน แต่ถึงโครงเรื่องและชื่อตัวละครจะมาจากนิทานชวา แต่สภาพสังคม วัฒนธรรม โดยเฉพาะฉากที่ใช้บรรยายกรุงกุเรปันบ้านอิเหนา ถ้าสังเกตดีๆ ถ่ายแบบมาจากพระนครกรุงรัตนโกสินทร์ดีๆ นี่เองค่ะ
จริงๆ แล้วน้องมิคิดว่าเรื่องการบรรยาภาพพระเอกให้อรชร อ้อนแอ้น มันเป็นขนบมากกว่า ถ้าเคยอ่านลิลิตพระลอซึ่งเป็นวรรณคดีสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนต้น พระลอก็งาม อ้อนแอ้น อรชร เอวกลมอ่อนอันแท่งไม่แพ้พระเพื่อน พระแพงหรอกค่ะ เผลอๆ อาจสวยกว่าด้วยซ้ำ เพราะใครๆ ที่ได้เห็นก็ต่างหลงรูปโฉมพระลอทั้งนั้นไม่ว่าหญิงหรือชาย
พอมาถึงสมัยรัชกาลที่ 2 พอทรงพระราชนิพนธ์กลอนบทละครสำหรับเล่นละครในซึ่งตามพระราชนิยมตั้งแต่ครั้งอดีต ใช้นักแสดงหญิงล้วน เพราะเป็นละครที่เล่นเพื่อสำราญพระราชหฤทัยของพระมหากษัตริย์ในเขตพระราชฐานยามเสร็จสิ้นพระราชภารกิจซึ่งบางทีเป็นช่วงเวลามืดค่ำ ธรรมเนี่ยมในวังเขาห้ามผู้ชายอยู่ในเขตพระราชฐานชั้นในยามค่ำคืน ด้วยเหตุนี้กระมังละครในจึงนิยมใช้ผู้หญิงแสดงทั้งหมด
ด้วยขนบในการแต่งประกอบกับธรรมเนียมในวังนี้เองเลยทำให้บทพระราชนิพนธ์ละครในสมัยรัชกาลที่ 2 ยังคงสร้างให้รูปลักษณ์ของพระเอกให้อรชร อ้อนแอ้น เพื่อให้เลือกตัวนางละครมาสวมบทบาทได้ง่ายด้วย
^
^
^
"โอ้ว่าพี่ อิเหนา ของเรานี้
ใยจึงมี ฤทัย ดั่งนิลสี
เพียงสบพักตร์ เห็นน้อง เป็นชาตรี
มิใยดี ทิ้งขว้าง เสียกลางคัน
พี่คงลืม เสียกระมัง เมื่อครั้งก่อน
ผู้ใดนอน แนบข้าง มิอ้างถึง
โอ้...อิเหนา ท้าวเธอ โปรดคำนึง
พี่เคยถึง ซึ่งรสรัก นั้นกับใคร
สังคามา ระตา คือน้องนี้
มิได้มี เจตนา พาลหาเหตุ
เพียงอยากถาม ว่าพี่เสร็จ ได้ไฉน
หากมิใช่ ด้วยศึกรัก ร่วมกับเรา
แต่ช่างเถิด กรรมแท้ เป็นแต่ชู้
รู้ทั้งรู้ ว่าอิเหนา เนาแนบแอบสมสู่
ทั้งสียะตรา จรกา มาพันตู
จำตัดใจ อดสู แต่ผู้เดียว"
ปล.แต่งเองสดๆ ได้แรงบันดาลใจ จากชีวิตของ สังคามาระตา (ท่าทางตอนถูกทิ้งลงที่เดิม อารมณ์คงค้างสุดๆเนาะ)
เจ้าคารี่สีคารมนักนะคะพี่นิว :laugh:
แต่เอ่อ...ในตัวบทเขาไม่ได้บอกนะคะว่า "เสร็จ" หรือ "ไม่เสร็จ" เขาบอกแค่ว่ากอดจูบลูบคลำพอหนำใจ เฉยๆ :z1:
กรี๊ดดดดดดดดดด
มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอคะ
รู้สึกรักวรรณคดีไทยขึ้นมาทันที
+1ให้คุณน้องมิเลยค่า
ขอบคุณมากนะคะพระสนม :กอด1:
มีอีกบทนึงนะคะ ตอนศึกกะหมังกุหนิง
หลังจากที่วิหยาสะกำตายแล้วน่ะค่ะ
บทแสดงความเสียใจที่อิเหนามีต่อวิหยาสะกำ
ตรัสพลางย่างเยื้องยุรยาตร องอาจดังไกรสรสีห์
สองระตูตามเสด็จจรลี ไปที่วิหยาสะกำตาย
มาเห็นศพทอดทิ้งกลิ้งอยู่ พระพินิจพิศดูแล้วใจหาย
หนุ่มน้อยโสภาน่าเสียดาย ควรจะนับว่าชายโฉมยง
ทนต์แดงดั่งแสงทับทิม เพริศพริ้มเพรารับกับขนง
เกศาปลายงอนงามทรง เององค์สารพัดไม่ขัดตา
กระนี้ฤๅบิดามิพิศวาส จนพินาศด้วยโอรสา
แม้นว่าระตูจรกา งามเหมือนวิหยาสะกำนี้
จะมิได้ร้อนรนด้วยปนศักดิ์ น่ารักรูปทรงส่งศรี
ตรัสแล้วลีลาขึ้นพาชี กลับไปยังที่พลับพลาพลัน
นั่นเลยค่ะเพื่อนรัก 555
บทนี้ก็ชวนคิดนะคะเนี่ย o18