-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
........................
นิยายเรื่องนี้ได้รับอนุญาตจากคุณ Noir เรียบร้อยแล้วค่ะ เรื่องนี้มีแค่ 3 ตอนจบ ยังไงก็จะทยอยลงทีละครึ่งตอนนะคะ
-
ตอนที่ 1 ครึ่งแรก
ผมมองไฟที่เสาไฟฟ้าข้างถนนติดๆดับๆแล้วน่าโมโห เป็นอย่างนี้มาเกือบเดือนแล้ว ไม่มีใครคิดจะแก้ไขบ้างรึไงวะ หรือต้องรอให้มีคนถูกฆ่าข่มขืนก่อนแล้วถึงจะสำนึกได้ว่า กูควรจะไปเปลี่ยนหลอดไฟตั้งนานแล้ว ผมไม่เข้าใจสังคมของเราเลยครับ มันต้องให้วัวหายหมดก่อนถึงจะเริ่มล้อมคอกไว้เก็บฟางกับขี้วัวหรือไงกัน ทั้งที่เหตุการณ์ตัวอย่างมีให้เห็นเยอะจนถ้าครูจะยกตัวอย่างไปสอนเด็ก รับรองว่าครูทั่วประเทศไม่มีคนไหนเลือกเรื่องซ้ำกันแน่
ขอโทษครับที่ขึ้นมาก็โวยเลย แต่มันอดค่อนขอดไม่ได้นี่นา คงเป็นเพราะผมอารมณ์ไม่ค่อยดีล่ะมั้ง
ผมเดินเตะกระป๋องน้ำอัดลมที่คนมักง่ายทิ้งให้เกลื่อนแทนที่จะเก็บไปใส่ตู้ทำขาเทียม เตะจนมันลอยกระเด็นไปชนกำแพงบ้านใครก็ไม่รู้อย่างหงุดหงิด แล้วด้วยสำนึกอันดีงามของผมก็ต้องเดินไปเก็บมาใส่ถังขยะอีก แอลกอฮอร์สองแก้วที่เพิ่งดื่มเข้าไปไม่ได้ช่วยให้ลืมไอ้ความจริงงี่เง่าที่หลอนประสาทผมมาครึ่งวันเลยสักนิด อาจจะเป็นเพราะมันเป็นแค่เหล้านอกดีกรีต่ำหรือผมคอแข็งก็ไม่รู้ รู้งี้ล่อแม่งทั้งกลมก็ดี ให้เมาเหมือนหมาแล้วคลานกลับบ้านไปเลย
สาเหตุที่ผมอยากเมาก็ไม่พ้นเรื่องมาตรฐานของคนทั่วไป
...อกหักครับ...
ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก เพราะคนที่เพิ่งหักอกผมก็คบกันมาได้ไม่ถึงเดือน ยังไม่ทันจะได้รักใคร่ผูกพันกันมากมาย อย่างว่ากันไปแค่ครั้งเดียว ลีลาเจ้าหล่อนก็ไม่ได้ถูกอกถูกใจผมเท่าไหร่ สู้อีกคนก็ไม่ได้ แต่ที่มันเซ็งจนอยากเมาเป็นหมาตกถังเหล้านี่น่ะมันเป็นเพราะ
...ยายนั่นเป็นคนที่ 20 พอดี๊พอดีในชีวิต 21 ปีของผมนี่สิ...เป็นไงครับสถิติของผม??
ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไม คนหล่อๆอย่างผมมันจะต้องโดนหักอกอยู่ร่ำไป อย่าเพิ่งหมั่นไส้ครับ ผมไม่ได้หลงตัวเองแต่อย่างใด หน้าตาผมก็ดีระดับถ่ายแบบลงหนังสือแฟชั่นได้ล่ะครับ เกือบจะได้เข้าวงการประกบศรรามด้วยบทเพื่อนพระเอกอยู่แล้ว แต่ดันมือไวไปต่อยบรรณาธิการปากหมาที่จะชวนผมไปทำผัวทั้งที่ตัวเองมีเมียอยู่แล้ว
...ไม่ครับ...ผมพูดไม่ผิดหรอกครับ มันเป็นตัวผู้แน่นอน มีเดือยครบ ตัวใหญ่ประมาณ ดอม ลงพุงน่ะ อายุอานามก็คงประมาณรุ่นที่ต้องย้อมผมอาทิตย์ละครั้งแล้ว แต่ดันกระแดะอยากทำตัวเป็นปลั๊กตัวเมียให้ชาวบ้านเขาเสียบเล่น และผมมั่นใจว่า มันคงไม่เหลือกระแสไฟให้ใครเขาสปาร์คแล้วล่ะครับ
ผมไม่ได้ดูถูกหรือรังเกียจเพศที่สามที่สี่ของสังคมเลยนะครับ อันที่จริงผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกันแหละ ไม่ได้นิยมชมชอบเพศใดเพศหนึ่งโดยเฉพาะ ถูกใจเป็นใช้ได้ ที่ผ่านๆมาผมก็ถูกใจอยู่หลายคน แต่ไม่มีคนไหนคบกันได้นานเกิน 3 เดือน ก็ต้องมีอันเลิกรา โดยที่ผมเป็นฝ่ายอกหักทุกที
แรกๆผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ก็ผมหน้าตาดีนี่ครับ จะหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ แต่หลังจากอกหักมาครั้งที่ 10 ผมก็เริ่มคิดแล้วครับ หน้าตาดีอย่างผมน่าจะเป็นคนหักอกเขาไม่ใช่หรือ แล้วทำไมมันกลับตาลปัตรอย่างนี้ไปได้ คนที่11กับ12 ผมก็ยังใจเย็นอยู่ครับ ยังสงบปากสงบคำไม่ถามเหตุผลจากเจ้าหล่อน และที่ไม่หล่อน พอคนที่13นี่สิ เลขชักจะสวยเกินไปแล้วก็เลยลองถามดู คำตอบที่ได้มาแทบจะเป็นคำตอบเดียวกันกับคนที่14ถึงคนล่าสุดเลย
...พวกเขาบอกว่า...ผมไม่เคยเข้าใจเขาเลย...
...แล้วจะให้ผมไปเข้าใจอะไรวะ?...อยากให้ผมเข้าใจอะไรก็บอกสิ ไม่ได้มีพลังจิตเป็นมนุษย์พันธุ์ใหม่นะเฟ้ย จะได้รู้ว่าคิดอะไรอยู่
ผมเคยเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทคนนึงฟัง มันก็เจือกเห็นดีเห็นงามไปกับเขาด้วย มันบอกว่าคนอย่างผมน่ะไม่เคยเข้าใจอะไรนอกจากเรื่องง่ายๆ ประเภทกิน นอน แล้วก็เซ็กซ์ เข้าใจแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง คิดอะไรไม่เคยเกินชั้นเดียวถ้าต้องใช้เหตุผลเกินคำว่าง่ายๆนิดเดียวก็แป้ก แม้แต่ความรู้สึกตัวเองผมก็ยังไม่เข้าใจ ความรู้สึกคนอื่นก็ไม่ต้องไปหวังให้ผมเข้าใจหรอก
...แล้วมันมาเจือกรู้ได้ยังไงว่าผมไม่เข้าใจตัวเอง? ตัวผมเองนะ ใครจะมาเข้าใจตัวเองได้ดีกว่าตัวเองบ้างล่ะ ผมรู้ว่าผมต้องการอะไรบ้าง อย่างเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วผมหิวข้าวก็ไปหาอะไรกิน พอเซ็งก็กินเหล้า แล้วตอนนี้ผมก็อยากทำอย่างว่าก็เท่านั้น ผมไม่เข้าใจตัวเองตรงไหน??
ถึงมันกับผมจะคบกันมานานตั้งแต่ยังไม่หัดเดิน แต่ผมไม่เห็นว่ามันจะมาเข้าใจตัวผมได้ดีกว่าตัวผมเองได้ยังไง ตัวหมอนั่นผมยังไม่เข้าใจเลย หมอนั่นก็ไม่น่าจะเข้าใจผมเหมือนกันสิ ใช่มั้ยครับ??
พูดถึงไอ้เพื่อนคนนี้แล้วก็อดไม่ได้ มันเป็นคนที่โคตรแปลกเลยครับ จูงมือกันไปเรียนตั้งกะอนุบาล มารู้ตัวอีกทีมันก็กลายเป็นเกย์ไปแล้วครับ...รู้ตอนไหนน่ะเหรอ ก็ประมาณตอนที่ผมมีแฟนคนที่ห้าซึ่งเป็นหนุ่มน้อยน่ารักผิดกับนิสัยราวฟ้ากับสะดือทะเลน่ะสิ และเพราะไอ้นิสัยไม่ตรงหน้าตานี่แหละที่ทำให้ผมกินแห้วไปเกือบครึ่งไร่
ตอนนั้นผมไม่ค่อยกล้าบอกใครว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย ก็ผมยังเด็กนี่ครับ ยังกลัวสังคมประณามหยามเหยียดเสียดสีตีฆ้องร้องป่าวประจานให้ผมอับอายขายขี้หน้าประชาชี แต่ไม่บอกใครเลยมันก็อึดอัด ก็เลยไปสารภาพกับเจ้าซาว ก็ไอ้เพื่อนผมที่เป็นเกย์น่ะแหละครับ มันชื่อซาว
ตอนเด็กๆไม่เคยสนใจว่าแปลว่าอะไร คิดว่าคงเป็นซาวข้าว อะไรอย่างนั้นแหละ เพิ่งมารู้ทีหลังว่ามันเป็นภาษาปะกิต ที่แปลว่าเปรี้ยวน่ะครับ เห็นน้าทิพย์...แม่มันน่ะบอกว่าตอนท้องมันต้องกินน้ำมะนาวกับมะยมทุกวันก็เลยให้มันชื่อนี้ แต่ผมว่าเปรี้ยวของเจ้าซาวน่าจะเป็นเปรี้ยวตีนมากกว่านะครับ เพราะปากกับนิสัยมันน่ะ...สุดตีนเลยครับ ผิดกับหน้าตาลิบลับ หน้าตามันก็หล่อสูสีกับผม สาวๆกรี๊ดกันให้ลั่นสนั่นเมือง จะแพ้ผมก็ตรงที่ผมดูแมนกว่า บึกบึนกว่า แล้วก็ความสูงมันนี่ล่ะครับ ค่อนไปทางมาตรฐานชายไทยเมื่อหลายสิบปีก่อนไปนิดนึง ผมแพ้มันอย่างเดียวก็ตรงตานี่ล่ะครับ ตามันน่ะสวยโคตร มันยิ้มหวานตาเยิ้มให้สาวหลงมาหลายคนแล้วครับ
กลับมาที่เรื่องเจ้าซาวเป็นเกย์ก่อนครับ เดี๋ยวผมจะลืม พอผมไปสารภาพกับมัน กะว่ามันคงด่าผมให้แสบไปถึงกึ๋นก่อนแล้วค่อยให้กำลังใจ...เป็นสไตล์ของมันครับ...ตบหัวแล้วลูบหลัง แต่มันไม่ยักกะด่าผมอย่างที่ตั้งใจฟัง เจ้าซาวนิ่งไปสักพักก่อนจะบอกกับผมว่ามันเป็น เกย์ ด้วยเสียงดังฟังชัดเข้าไปถึงเซี่ยงจี๊ ตอนนั้นผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเป็นเพราะมีคนอยู่ในฐานะที่แย่กว่าผมมั้งครับ
พอผมถามถึงแม่มัน เจ้าซาวก็บอกว่าแม่มันรู้มานานแล้ว ไม่ว่าอะไรด้วย แหม...ชาติหน้าขอเกิดเป็นลูกน้าทิพย์ด้วยคนสิ...ตามใจลูกชะมัด แม่ผมเองก็ไม่ว่าครับ แต่คนละเหตุผลกับแม่ของเจ้าซาว แม่ผมเลี้ยงลูกมาด้วยลำแข้งและกำปั้น ลูกจะเป็นอะไรก็ช่างแต่ต้องรับผิดชอบตัวเอง ตอนนี้แม่แต่งงานใหม่กับเศรษฐีพ่อม่ายเมียตายไร้เรือพ่วง ก็ดีแล้วครับเพราะผมได้เงินใช้เยอะขึ้น
พูดไปพูดมาออกนอกเรื่องเจ้าซาวอีกแล้วครับ แล้วทำไมผมต้องพูดเรื่องเจ้าซาวด้วยวะ?? ไม่รู้ดิ แต่ผมอยากพูด อ้ะ
หลังจากวันนั้นผมก็ไปหาเจ้าซาวบ่อยขึ้นกว่าเดิม ไปอยู่ด้วยกันเลยล่ะครับ รู้สึกว่าประมาณม.5มั้ง ตอนนั้นเจ้าซาวย้ายออกมาอยู่คนเดียวที่คอนโดใกล้โรงเรียน ผมก็เลยถือโอกาสมาพึ่งใบบุญอาศัยมันอยู่ด้วยจะได้ไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นแต่เช้ามาโรงเรียน ยังไงก็โรงเรียนเดียวกันอยู่แล้ว คอนโดมันใหญ่ครับ มีตั้ง 2 ห้องนอน ผมเลยไม่ต้องอาศัยเก้าอี้รับแขกเป็นที่พักพิง เพราะเจ้าซาวไม่ยอมให้ผมนอนด้วย มันบอกว่ามันเป็นโรคหัวใจ ตื่นเช้ามาเจอหน้าหล่อๆอย่างผม เดี๋ยวมันจะหัวใจวายตาย
หลังจากสารภาพกับเจ้าซาวได้ไม่ถึง 1 เดือน ชีวิตรักครั้งที่ห้าของผมก็มีอันจบสิ้น แฟนผมบอกเลิกอย่างไร้เยื่อใยพร้อมควงหนุ่มใหม่มาเย้ย เสียใจครับ เสียใจมาก ยังไม่ทันได้แอ้ม ก็ดันชิ่งไปเสียก่อน ผมร้องไห้ฟูมฟายไปซบอกเจ้าซาว หมอนั่นลูบหลังปลอบผมดังปึ้กๆ จนกระดูกสันหลังข้อที่สี่มีรอยแยกขนาดสองมิล แล้วพูดปลอบผมอย่างนุ่มนวลด้วยคำขึ้นต้นที่ว่า
"กูว่าแล้วเอี้ยพี สมน้ำหน้า" ...เอ่อ...พีน่ะชื่อผมครับ ส่วนคำนำหน้านั่นเป็นแค่คำขยายที่ไม่ควรจดจำนะครับ
ผมปลื้มใจกับคำพูดมันเลยปล่อยโฮออกมาจนมันสงสาร หรืออายคนข้างห้องก็ไม่รู้ มันก็เลยถามผมว่า
"จะเสียใจทำไมวะ พี" เวลาปกติมันไม่ค่อยขึ้นกูมึงกับผมหรอกครับ มันเป็นคนพูดจาไพเราะเพราะพริ้ง แม่มันสอนมาดี
"ก็กูยังไม่ได้แอ้มเค้าเลยนี่หว่า นี่กูกะว่าจะให้เค้าเป็นผู้ชายคนแรกเลยนะ" ผมไม่ได้โกหกครับ ก็ผมเพิ่งเคยคบกับผู้ชายเป็นคนแรก เขาก็น่าจะเป็นผู้ชายคนแรกด้วยสิ แม้ว่าผมจะไม่ยอมเป็นฝ่ายรับเด็ดๆ และผมก็เคยมีอะไรกับผู้หญิงมาแล้วด้วย
"โธ่ ไอ้เวร ฉันนึกว่านายจะรักเค้า แค่ผู้ชายคนแรก ไปหาเอาแถวสีลมดิวะ มีให้เลือกเพียบ ทุกไซส์" ทำไมมันรู้ดีนักวะ? พอมันใช้ฉันกับนาย ผมก็เลยต้องเปลี่ยนมาใช้ด้วย พูดกูมึงอยู่คนเดียวเดี๋ยวจะหาว่าไม่สุภาพ
"ไม่เอาอ้ะ ฉันกลัวติดเอดส์" ผมบอกมันเสียงอ่อย ก็เอดส์มันน่ากลัวนี่ครับ
"วะ ไอ้นี่ ถุงยางบ้านนายมีไว้ใส่แกงไก่ขายรึไงวะ" แม่ผมเคยขายข้าวแกงมาก่อนครับ ตอนพ่อตายแม่ก็ขาดรายได้เลยต้องมาขายข้าวแกง แต่ก็เลิกขายมาตั้งกะผมยังเด็กๆโน่น แม่ถูกหวยรัฐครับ เลยมาเปิดร้านขายของชำแทน แกงไก่ของแม่ผมนี่อร่อยเหาะ แม่ได้แต่งงานใหม่ก็เพราะแกงไก่ใส่ยาเสน่ห์...แหะ แหะ ไม่ใช่ครับ เพราะแกงไก่เลิศรสน่ะครับ ทำไปฝากคุณพ่อเลี้ยงแล้วเขาติดใจน่ะ
รู้สึกผมจะนอกเรื่องอีกแล้ว ต่อครับต่อ ผมทำหน้าแหยก็ถ้าถุงยางมันรั่วล่ะ ไม่เอาอ้ะ ไม่ไว้ใจ คนรู้จักนี่ยังพอเดาได้ ไม่รู้จักนี่ตามหาตัวมากระทืบไม่ถูกแน่ ก็โรคที่น่ากลัวไม่ได้มีเอดส์แค่โรคเดียวนี่ครับ
"ไม่เอา ก็นั่นมันคนไม่รู้จัก ไม่มีอารมณ์หรอก" อันนี้ก็จริงนะครับ ผมคิดว่าการมีอะไรกับคนที่ไม่รู้จักนี่มันไม่ทำให้รู้สึกดีเลยสักนิด ถึงแม้จะไม่เคยลองก็เถอะ
ฟังแค่นี้เจ้าซาวมันก็ถอนหายใจแรงจนลมเป่ากลางกบาลผม ก็ผมซบอกมันอยู่นี่
"อยากได้ประสบการณ์ครั้งแรก?" มันถามผมพร้อมกับหน้าเซ็งๆ
"อื้อ"ผมก็พยักหน้าหงึก
"งั้นตามมา ฉันสงเคราะห์นายเอง" หลังจากนั้นมันก็ปิดไฟลากผมขึ้นเตียงครับ
รายละเอียดของฉากอย่างว่านี่ผมขอข้ามนะครับ ประสบการณ์(กับผู้ชาย) ครั้งแรกนี่ไม่อยากให้ใครรู้เห็นด้วยครับ ผมบอกได้แต่ว่า เห็นนิ่งๆอย่างเจ้าซาว แต่ไม่นึกเลยว่าเวลามันอยู่บนเตียงจะทำให้ผมหายใจไม่ทันเกือบช็อคตายมาหลายรอบแล้ว ขนาดมันไม่ได้ทำอะไรมาก แต่ผมก็รู้สึกดีเป็นบ้า
ครั้งแรกมันทำท่าจะเป็นฝ่ายปล้ำผม โดยที่ผมอยู่ข้างล่างน่ะ ผมก็เลยโวยลั่น ใช้กำลังวังชาที่มีมากกว่ามันอย่างเหลือล้นพลิกมันลงไปอยู่ข้างล่าง นึกว่ามันจะสู้ครับ ที่ไหนได้ดันนอนนิ่ง ผมก็เลยนิ่งด้วย มันพูดประโยคเดียว
"...ไม่ทำก็ลุกไป" แล้วเรื่องอะไรผมจะลุกล่ะครับ มันอุตส่าห์ยอมผมขนาดนี้แล้ว...ถึงจะปากเสียแต่เจ้าซาวก็เป็นคนใจดีนะครับ อย่างตอนไปตกปลา ผมไม่กล้าเอาไส้เดือนเกี่ยวกับตะขอ มันก็ทำให้ ตกปลาเสร็จ ผมก็ไม่กล้าทุบหัวแร่เนื้อ มันก็โบ๊ะให้ทีเดียวจอด ลับมีดขวับๆอย่างกับพ่อค้าหมูแล้วก็ปาดสองทีเนื้อปลาออกมาเป็นชิ้นสวยงาม เห็นมั้ยครับมันใจดี (กับผม) จะตาย
กลับมาเรื่องเดิมก่อนครับ เรื่องครั้งแรกของผมน่ะ ตอนที่ผมกำลังฟัดกับเจ้าซาวอย่างเมามัน ตัวมันนิ่มๆหอมๆน่าฟัดเล่นน่ะครับ ผมนึกขึ้นมาได้ว่า นี่ครั้งแรกของผม แล้วเจ้าซาวล่ะ ครั้งแรกด้วยรึเปล่า เพราะผมยังไม่เคยเห็นมันมีแฟนสักที หรือมีแล้วผมไม่รู้หว่า? พอคิดแล้วปากก็คันยิบๆ ถามออกไปเลย มันก็เงียบไปพักแล้วก็ตอบด้วยเสียงขุ่นๆ
"ถ้าอ้าปากพูดอีกที เอาไอ้ที่นายกำลังจะเสียบฉันกลับบ้านไปด้วย" พอมันพูดงี้ผมก็เลยต้องหุบปากฉับเลยครับ จะให้เลิกกลางทางผมก็แย่สิครับ กำลังจะเคาะประตูเมืองของเจ้าซาวอยู่แล้วนี่
สรุปแล้ว ผมก็ไม่รู้ว่าครั้งแรกของเจ้าซาวรึเปล่า รู้แต่ว่ามันคงเจ็บมาก จิกแขนผมถลอกเลือดซึมเลย แล้วคงจะร้องไห้ด้วย ทำไมต้องใช้คำว่า คงจะ เหรอครับ? ก็ผมมองไม่เห็นนี่ มืดขนาดนั้น แต่ตรงหางตามันเปียกๆอ้ะครับ ผมก็เลยเดาว่าเป็นน้ำตา คงไม่ใช่น้ำลาย
หลังจากนั้นผมก็มีอะไรกับมันอีก 2 - 3 ครั้ง ผมรู้สึกเลยว่าทุกครั้งที่มีอะไรกับมัน ผมจะรู้สึกดีมากขึ้นทุกๆที เจ้าซาวมันเก่งครับ
1 เดือนให้หลัง ผมก็มีแฟนอีก คราวนี้เป็นสาวมหา'ลัย อายุมากว่าผม 3ปี คบกันได้ไม่ถึงสองเดือนก็เลิกอีก ถึงจะแบนไปนิดแต่พี่เขาก็สวยครับ เสียแต่ชอบทำตัวเป็นเด็กอนุบาล แล้วก็พูดเสียงอ้อแอ้เหมือนเด็กเพิ่งหัดพูด ไอ้นั่นก็ทำไม่ได้ ไอ้นี่ก็ทำไม่เป็น อยู่ด้วยแล้วน่าเบื่อ เหมือนเป็นคนใช้ส่วนตัวยังไงพิกล ผมก็พยายามอดทนนะ แต่สุดท้ายพี่เขาก็ตัดหน้าบอกเลิกผมเฉยเลย
ผมก็เลยถลาไปซบอกเจ้าซาวอีกรอบ แต่มันดันเอาฝ่าเท้าลูบหลังปลอบผม จนผมมีโลโก้สีเขียวเหลือบม่วงของเสื้อผ้ายี่ห้อ Hang Ten ติดหลังไปหลายวัน ทำไมผมไม่สวนกลับเหรอครับ? แรงผมเยอะกว่าก็จริง แต่ใจสิครับใจ มันไม่กล้าพออ้ะครับ ให้ไปกระทืบคนอื่นยังพอว่า แต่กับเจ้าซาวเว้นไว้คนเถอะครับ
ผมบีบน้ำตากระซิกๆ โอบๆลูบๆมันอยู่พักนึง มันก็ยอมใจอ่อนให้ผมลาก...เอ๊ย ...อุ้มขึ้นเตียงจนได้ครับ
หลังจากนั้นก็กลายเป็นว่า เวลาผมอกหัก เศร้า เหงาเพราะรัก เจ้าซาวก็จะกลายเป็นคนปลอบผม อันที่จริงมันก็ปลอบผมมาตั้งนานแล้วล่ะ เพียงแต่เพิ่ม option ด้วยเรื่องอย่างว่าเข้ามาด้วยเท่านั้นเอง
พูดถึงเรื่องอย่างว่ากับเจ้าซาว ผมพูดได้คำเดียวว่า สุดยอด...
ถึงแม้ลีลาของมันอาจจะสู้ใครหลายๆคนไม่ได้ แต่มันทำให้ผมรู้สึกดีกว่าพวกที่เก่งๆ อย่างเทียบกันไม่ติดเลยทีเดียว ผมไม่ได้ชมมันเกินความจริงนะครับ ผมแค่พูดตามที่ผมรู้สึกเท่านั้นเอง ถ้าจะแย่ก็แค่เรื่องเดียวเท่านั้นแหละ
...มันไม่ยอมให้ผมเปิดไฟตอนมีอะไรกันสักครั้ง...
จะว่ามันเป็นกลากเป็นเกลื้อนก็ไม่น่าจะใช่ เจ้าซาวมันรักความสะอาดจะตาย อย่างว่ากับผมเสร็จก็ต้องรีบอาบน้ำทุกที เปลี่ยนผ้าปูที่นอนอีกต่างหาก พอผมต่อว่ามันอย่างน้อยใจว่า ทำเหมือนผมเป็นตัวเชื้อโรค ต้องรีบอาบน้ำฆ่าเชื้อ มันก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง ไซด์คิกเข้าปลายคางให้ผมลงไปนอนหงายกับเตียง แล้วกระโจนขึ้นมาบีบคอตะคอกผม
"นายก็ใช้ถุงยางสิโว้ย!!" มันพูดแค่นี้แล้วสะบัดหน้าเข้าห้องครัวอย่างไม่ใยดี ผมเลยต้องรีบตามไปง้อสักหน่อย
"ก็ฉันไม่ชอบนี่" ผมบอกเสียงอ่อย
"งั้นก็อย่าบ่น" มันหันมาแยกเขี้ยวใส่ แล้วไล่ผมออกนอกห้องครัว
ก็เวลามีอะไรกับเจ้าซาวน่ะ ผมไม่ชอบให้อะไรมาขวาง แต่กับคนอื่น...หมายถึง แฟนผมน่ะครับ ไม่ใช้ไม่ได้เลยครับ พอไม่ใช้ก็ทำไม่สำเร็จ ไม่มีอารมณ์เอาดื้อๆงั้นแหละ
เคยลองปรึกษาเจ้าซาวดูเหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร มันตอกหน้าผมมาด้วยประโยคสั้นๆ
"สมองนายเคยใช้งานบ้างป่าววะ" ผมก็เลยปิดประเด็นไป เพราะถ้ายังตื๊อไม่เลิก ผมอาจจะโดนมันขุดโคตรด่า ดีไม่ดีอาจจะแช่งไปจนถึงรุ่นลูกรุ่นหลาน
จะว่าไปแล้วผมมีอะไรกับมันเฉลี่ยแล้วก็เดือนละประมาณ ครั้งหรือสองครั้ง ช่วงที่ผมมีแฟนก็จะไม่ได้มีอะไรกับเจ้าซาวเลย แต่เลิกปุ๊บ ผมก็ให้มันปลอบทบต้นทบดอก จะมาห่างไปบ้างก็ช่วงเตรียมตัวเอ็นทรานซ์ ซาวน่ะมันเก่งอยู่แล้ว ไม่เคยเกินที่ 10 ของชั้นปี เก่งขนาดติวให้สมองปานกลางค่อนไปด้านล่างอย่างผมเอ็นท์ติดที่เดียวกับมันได้ก็แล้วกัน คณะเดียวกันด้วย แค่คนละภาควิชาเท่านั้นเอง
เข้ามหาวิทยาลัยได้ผมก็ดี๊ด๊าหาแฟนได้อีก แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม หน้าตาที่หล่อวันหล่อคืนอย่างผมก็ยังถูกทิ้งซ้ำทิ้งซาก ให้อนาถใจตัวเองอย่างนี้ แต่ก็ยังดีครับที่เจ้าซาวมันยังคอยปลอบผมอยู่เหมือนเดิม
จะแย่อยู่นิดเดียวก็คือเวลาที่จะให้มันปลอบต้องมาหามันเองครับ เพราะผมไม่ได้อาศัยอยู่ที่คอนโดเจ้าซาวอีกแล้ว เนื่องจากมันไกลจากมหาวิทยาลัยของผมอยู่ประมาณล้านปีแสง น้าทิพย์แม่เจ้าซาวซื้อคอนโดให้ลูกชายเพิ่มอีกแห่ง เห็นว่าเก็งราคาที่ดินได้กำไรอยู่มากโข คอนโดเก่าก็ให้เช่าหารายได้คุ้มค่า
ตอนแรกผมกะจะอาศัยมันอยู่อีกน่ะแหละ มันก็ชวน น้าทิพย์ก็ชวน บอกว่าจะได้ช่วยๆดูแลกัน แต่คุณพ่อเลี้ยงของผมนี่สิดันใจดี อยากเอาใจแม่ผม ซื้อคอนโดห่างจากคอนโดของเจ้าซาวประมาณ 500 เมตรให้ ราคาก็คงน่าดูชมเหมือนกัน แถมซื้อในชื่อผมอีกต่างหาก ผมแกล้งทำเป็นเกรงใจ แล้วก็รับมาตามประสาเด็กดี ผู้ใหญ่ให้ของต้องรับครับ
แรกๆก็ดีครับ มีที่มีทางเป็นของตัวเอง มันรู้สึกเป็นส่วนตัวดี จะทำอะไรก็ไม่ต้องเกรงใจใคร แต่หลังๆชักรู้สึกว่า คนอย่างผมอยู่คนเดียวอาจจะทำให้ห้องสวยๆกลายเป็นรังหนูได้ อยู่แค่เดือนกว่าๆแม่ก็มาเยี่ยมแล้วก็อาละวาดจน รปภ.ต้องขึ้นมาดูเพราะนึกว่ามีการฆาตกรรม แม่ผมโวยเกินเหตุไปเองครับ แค่พื้นห้องที่ปูไม้ปาเก้ทายูริเทนวาววับโดนกลบด้วยเศษกระดาษ และขยะ จนมองไม่เห็นลายไม้เท่านั้นเอง แม่ผมโวยแต่ไม่ช่วยแก้ไข บอกแค่ว่าถ้าไม่ดีขึ้นจะยึดคืน...ก็ยึดสิ ผมไปอยู่กับเจ้าซาวก็ได้ ไม่เหงาด้วย
ส่วนเจ้าซาวมาเยี่ยมครั้งแรก มันไม่พูดอะไรเลยครับ ไม่มีเสียงสักแอะเดียว นอกจากถีบผมออกนอกห้อง...2 ชั่วโมงต่อมา ห้องผมก็อยู่ในสภาพเดียวกับตอนย้ายเข้ามาอยู่...มันทิ้งแม่งหมดห้องเลยครับ กระทั่งหนังสือเพนเฮาส์ที่ผมจิ๊กเพื่อนมามันก็ยังยัดใส่ถุงดำผูกปากถุงแน่นหนา ผมกะจะไปรื้อออกมา มันก็ขู่แค่ว่า
"ถ้านายเฉียดเข้าใกล้นิดเดียว ฉันจะเอากลับไปละเลงในห้องนายให้หมดเลย" ฮือ ฮือ...หน้ามัน ดุ๊ ดุ ผมเลยไม่กล้าหืออ้ะครับ
ผมเดาว่าแม่ผมคงฝากให้มาดูแล เจ้าซาวถึงมาห้องผมเดือนละครั้ง เพื่อตรวจดูสภาพห้อง ผมก็เลยต้องขยันขึ้นมานิดนึง เพราะถ้าปล่อยให้เจ้าซาวมาเก็บห้องให้ทุกครั้ง ผมคงจะไม่เหลือสมบัติส่วนตัวที่สะสมมาเลยสักชิ้น รวมทั้งจะโดนมันกระทืบๆๆๆ ไม่ช่วยทำรายงาน แล้วก็ไม่พูดด้วยอีกต่างหาก
วิธีแก้ไขไม่ให้ห้องรกเหรอครับ...ไม่ยากครับไม่ยาก...แค่ผมไม่อยู่ห้องเท่านั้นเอง... ผมอยู่ห้องน้อยลงความสกปรกมันก็น้อยตาม แล้วผมไปอยู่ไหนน่ะเหรอ จะที่ไหนล่ะครับ ถ้าไม่ใช่ห้องเจ้าซาว แม้มันจะไล่ผมทุกครั้งก็เถอะ ผมทำเป็นคนหูหนวกเข้าหน่อย มันก็เลิกบ่น อยู่ได้สบายใจเฉิบครับ
มานึกๆดูแล้ว เข้ามหาวิทยาลัยมาก็จะ 3 ปี ผมมีแฟนเฉลี่ยปีนึงเกือบ 4 คนแน่ะ มันควรจะหยุดอยู่ที่คนต่อไปได้แล้วนะผมว่า อีกปีเดียวก็จะเรียนจบ เข้าวัยทำงาน จะมัวแต่รักเล่นๆไม่เห็นเป็นไรอย่างนี้ไม่ได้แล้วล่ะครับ ผมเองก็อยากมีคนรู้ใจ อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าเหมือนคนอื่นนั่นแหละครับ ถ้าไม่มองๆไว้ก่อน กว่าจะได้แต่งผมอาจจะปาเข้าไป 40 แล้วก็ได้
แต่ปัญหาก็คือ ผมยังไม่รู้ว่าผมโดนทิ้งเพราะอะไรนี่สิ ไอ้ที่บอกว่าไม่เข้าใจเขา ผมก็ไม่รู้จะแก้ไขยังไงให้ผมมีพลังจิตอ่านใจคนออกได้ ถ้าผมไม่รู้สาเหตุแล้วหาทางแก้ไข มันคงจะลงเอยเหมือนที่ผ่านมาแน่ๆอ้ะครับ
ถ้าผมไปปรึกษาเจ้าซาว มันจะประทับตราที่หลังผมอีกมั้ยเนี่ย เรื่องโดนตื้บนี่ยังไม่เท่าไหร่หรอกครับถ้าได้คำตอบ กลัวแต่ว่าจะโดนตื้บฟรีมากกว่า
เอาเถอะครับ ผมยังมีเวลาอีกตั้งปีนึงกว่าจะเรียนจบ ค่อยๆคิดไปก็ได้ บางทีอาจจะมีสักวันที่เจ้าซาวมันใจดียอมเป็นที่ปรึกษาโดยไม่ลงฝ่าพระบาทกลางหลังผมก็เป็นได้ และกว่าผมจะหาตัวจริงเจอ อาจจะต้องมาเซ็ง ซึมเศร้าให้เจ้าซาวมันปลอบอีกหลายครั้ง เพราะโดนหักอกเหมือนเมื่อตอนบ่ายที่ผ่านมา
...และตอนนี้ผมก็เห็นว่าถึงเวลาอันควรที่เจ้าซาวจะต้องมาปลอบผมอีกแล้วล่ะครับ...
-
ขออนุญาต จิ้มจุมไว้นะครับ
เด๋ยวมาอ่าน
-
เข้ามาอ่านเรื่องใหม่ด้วยคนค๊า
แต่ สงสารซาวอ่าาาาาา
-
ไรว้าไอ้คู้นี่ ซาวกลายเป็นที่ร้องรับอารมณ์หรอกเหรอไม่มีค่ามากกว่านั้น เวลามีแฟนก็ไม่เห็นค่าพออกหักมาก็กลับมาหาที่ลง
-
ทิืพขยันจริงๆ o13 ขนาดครึ่งตอนนะเนี่ยยังยาวขนาดนี้
ปล. ขอเรื่อง All in All มาลงด้วยจิ เค้าชอบอะ :impress2:
-
น่าอ่านมาก o18
-
พี มันโง่ ใช่ป่ะ
ตอนหน้าขอให้พีไปเจอซาวกะ ผช อีกคน สาธุ!
-
:z3: เฉลี่ยละ4ต่อปี :z3: อยากมีบ้างอ่ะ ซามี 20ปี 0 คน 55555555
ปล. เรื่องนี้ ให้ความรู้สึกว่าเราต้องเรียนรุ้ความคิดของพีดูว่าเมื่อไรจะ "รัก" กับเขาเป็นบ้าง
ปล. อีกที ซาว เปรี้ยว แล้วยังหวานด้วยใช่มะ พี :z1: :pighaun:
-
เอาเรื่องน่าอ่านมา เดลิเวอรี่ อีกแล้ว พี่ทิพ โย่ๆ
-
คิดเหมือน IIMisssoMII เปะ!!
-
พีทำไมแกเป็นคนแบบนี้เนี่ย :serius2:
อกหักก็มาให้ซาวปลอบ
ซาวน่าสงสารนะ :monkeysad:
-
พีบ้า คิดถึงจิตใจซาวบ้างดิ
ปล.มีหักมุมอะเปล่า อิอิ
-
ไฉนเป็นคนแบบนี้ล่ะค่ะพี -*-
เห็นเขายอมง่ายๆ ก็เอาใหญ่
เหมือนซาวจะรู้อะไรนะ *0*
รีบๆ มาต่อนะค่ะ อยากเม้นท์ยาวๆ >w<
-
อ๊า~ เรื่องนี้ชอบมากเลยยยยย ><
อ่านกี่ที ก็ชอบบบบบบบ
ซาวน่ารักมากกกกก มากที่สุดของมากที่สุดดดดดด
พระเอกนี้ทั้งทึ่มทั้งหื่น :jul3:
ขอเซฟเก็บเลยได้มั้ยคะเนี้ย นิยายในดวงใจเลยเรื่องนี้
ได้อ่านตั้งแต่สมัยบอร์ด Angelico Mew นู้นนน (ใช่เปล่าหว่า -*-)
นานมากกก คิดถึงงงงงง งื้ดดดด T^T
-
เรื่องใหม่มาแล้ววว
น่าสนใจอีกแล้วเรื่องนี้ หุหุ
-
อืมม นายพี่นี่ไม่รู้ใจตัวเองจริงๆเลยนะเนี่ย ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าซื่อบื้อได้มั้ยแบบนี้
-
นายพีนิโง่ได้ใจจริงๆๆๆ 55 สงสารซาวอ่ะ
-
อีพีบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล. รีบนเอาไปหนึ่งบนสำหรับ อวตาร ของเธอ เจ้ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
ตามมาอ่านเรื่องใหม่ค่ะ
น่าจะตบกระโหลกพีสักทีจะได้ฉลาดขึ้น
ซาวทำให้ขนาดนี้ก้อยังไม่รุ้
แล้วแกจะไปเข้าใจคนอื่นได้ไง
ขนาดคนใกล้ตัวยังไม่รุ้เลย
ขอบคุณนะคะ
-
เห็นใจ+สงสารซาวอ่ะ
ที่ต้องมาหลงรักไอ้ควายโง่ที่เสือกไม่รู้ใจตัวเอง
-
ช่วย ซาว :z6: พี ทำไมมันถึงได้บื้อเกินนะ
ขอบคุณ คุณTHIP ค่ััะ สำหรับเรื่องใหม่คุณ Noir
-
ไหงพีทำกับซาวเหมือนเป็นเครื่องรองรับอารมณ์อย่างงั้นอะ
-
เอร๊ยยยยยยยยยยยย ชอบเรื่องนี้อ้ะ
พีดูเป้นคนจริงๆ แบบว่าคนธรรมดาพบเจอได้ทั่วไปตามสยามสแควร์มากๆ
ซาวก็โก้ดน่ารักเลย ปลื้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่......แล้วเมื่อไหร่จะรู้ว่าที่ไม่เข้าใจก็เพราะไม่ได้รักล่ะ?
พี คนธรรมดา ทั้งโง่ทั้งความรู้สึกช้าจริงๆวุ้ย
รออ่านตอนต่อไนะคะ ^o^
-
super P
พระเอกดีเยี่ยมแห่งปี
เหอะๆ
สาธุ ขอให้ซาวมีแฟนสักที
-
พี...ซื่อบื้อ
แหม เป็นพระเอกซื่อบื้อๆ ธรรมดาที่น่ารักดีนะ
รู้ใจตัวเองเร็วๆน่อ ว่าไอ้ที่เลิกไปไม่ได้รักจริงน่ะ
-
How can anyone be so thick???? How can P not see love when it's staring him in the face? Wake up!!! :z3:
-
ตอนที่ 1 ครึ่งหลัง
ผมเดิน เดินและเดินจากคอนโดตัวเอง ไปยังคอนโดของเจ้าซาว หลังจากแวะเอาเสื้อผ้า เพราะเป็นตายร้ายดียังไง คืนนี้ผมก็จะค้างกับเจ้าซาวให้ได้ ก็ตอนนี้มันปาเข้าไปเกือบสามทุ่มแล้วนี่ครับ กว่าจะให้มันปลอบเสร็จ ผมคงไม่มีปัญญาเดินฝ่าความมืดกลับห้องตัวเองแน่ กลัวเจอพวกดักตีเอามือถือน่ะครับ
ที่สำคัญเวลามีอะไรกับเจ้าซาวแล้ว ผมชอบที่จะนอนกอดมันเฉยๆต่อไปอีกสักหน่อย บางทีก็เผลอหลับไปจนเช้า แต่ไม่เคยตื่นมาแล้วเจอเจ้าซาวนอนอยู่ด้วยสักที ไม่รู้แอบลุกไปตอนไหน สงสัยมันยังจะกลัวตกใจเวลาที่ตื่นมาแล้วเห็นหน้าหล่อๆของผมอยู่ใกล้ๆล่ะมั้ง คงทำใจให้ชินยากครับ เพราะผมหล่อขึ้นทุกวัน
ผมยิ้มหวานให้เจ้าหน้าที่สาวไม่น้อยเท่าไหร่ที่เคาน์เตอร์ชั้นล่าง ก่อนจะเดินเข้าลิฟท์โดยไม่ต้องใช้ใบอนุญาตแต่อย่างใด มาบ่อยครับ ห้องเพื่อนก็เหมือนห้องตัวเอง
ถ่อสังขารมายืนหน้าห้องเจ้าซาวเป็นที่เรียบร้อย กำลังตั้งท่ากระหน่ำกดออดให้มันหงุดหงิดเล่น คือเวลามันหงุดหงิดนิดๆ มันน่าดูดีน่ะครับ แต่ขอย้ำนะครับว่านิดๆ เพราะถ้ามันหงุดหงิดมากเมื่อไหร่ ผมก็ต้องรีบเงียบเป็นเป่าสาก ไม่กล้าพูดอะไรระคายหูมัน ไม่งั้นมันจะทำให้ผมระคายหลังแทน
"เฮ้ย จุล อันนี้ไว้ตรงไหนวะ"
ผมชะงักมือเมื่อได้ยินเสียงเจ้าซาว รู้สึกหงุดหงิดพิกล ก็ไอ้คนที่เจ้าซาวมันพูดด้วยน่ะ เป็นเพื่อนที่ภาคเดียวกับมันครับ หน้าตามันก็ดี ขาวๆตี๋หน่อยๆ รวยอีกต่างหาก
นิสัยก็เห็นว่าดีนะครับ แต่ผมโคตรไม่ชอบขี้หน้าหมอนี่เลยให้ตายเหอะ นี่ถ้าไม่เห็นว่ามันชอบไปไหนมาไหนกับเพื่อนเจ้าซาวอีกคนที่ชื่อกานต์ (ซึ่งหน้าตาน่ารักโคตรๆ แต่พี่ชายหล่อๆของมันดุฉิบหายวายป่วง) ผมคงบอกให้เจ้าซาวมันเลิกคบไปแล้วครับ
นิสัยดี แล้วทำไมถึงต้องเลิกคบเหรอครับ? ก็บอกแล้วว่าผมไม่ชอบขี้หน้า เวลาที่เจ้าซาวอยู่กับไอ้จุลน่ะ มันทำตัวดี๊ดี ไม่ได้หมายถึงการพูดจานะครับ เพราะเจ้าซาวก็ยังพูดเหมือนเดิม เพียงแต่ไม่เห็นมันกระทืบไอ้จุลอย่างที่กระทืบผมบ้างเลย เวลาพูดก็ไม่ได้ตะคอกด้วย แถมยิ้มแย้มหัวเราะร่าเริงผิดเวลาอยู่กับผม ที่สำคัญมันยังสามารถคลุกวงในกับเจ้าซาวได้อย่างเป็นธรรมชาติ อย่างที่ผมไม่เคยทำได้( เพราะโดนเจ้าซาวถีบออกมาก่อน) ถ้าไม่มีกานต์รวมหัวอยู่ด้วยบ่อยๆผมคงนึกว่าไอ้จุลเป็นแฟนเจ้าซาวไปแล้วล่ะครับ
ความจริงผมกับไอ้จุลเคยรู้จักกันสมัยปี 1 อ้ะครับ ตอนนั้นรุ่นพี่มาตามให้ไปแข่งกีฬาเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างคณะ ผมกับไอ้จุลก็ได้อยู่ทีมเดียวกัน เพราะพวกรุ่นพี่เขาเลือกตามหุ่น สูง ใหญ่ เป็นใช้ได้ ไม่มีการทดสอบฝีมือกันสักนิด พวกพี่ๆเขาบอกว่า คณะเราไม่เคยชนะมาก่อน ครั้งนี้ก็คงจะไม่ชนะอีก เพราะงั้นเอาหุ่นไปขู่ก็ยังดี ผลก็ออกมาตามคาดครับ...แพ้หลุดลุ่ย... ก็คิดดูสิครับ ไอ้กีฬาที่ให้ไปแข่งน่ะ มันรักบี้นะครับ ถึงพวกผมจะตัวใหญ่ แต่ไม่ได้มีความอึดระดับคูโบต้านะครับ ชาร์จกันสองทีก็ลงไปนอนจุกหน้าเขียวแล้วล่ะ
ส่วนกานต์นี่ก็รู้จักครับ ก็มันเป็นปาท่องโก๋กับไอ้จุล ตอนแข่งรักบี้มันยังมานั่งอ่านหนังสือข้างสนาม ไม่ได้เชียร์ครับ เพราะคงจะรู้ว่าแพ้แน่ๆ แต่เห็นว่าเป็นคำสั่งของพี่ชายน่ะครับ ว่าให้มานั่งให้ไอ้จุลมันเฝ้าไว้ พี่ชายของกานต์รู้สึกว่าจะชื่อเจตน์ หวงน้องจนไม่รู้จะเปรียบกับอะไร แต่ก็น่าหวงล่ะครับ เปิดเทอมได้อาทิตย์เดียว พวกรุ่นพี่ก็เดินตามอย่างกับขบวนขันหมาก ทำเอาพวกผู้หญิงค้อนกันเป็นแถว ไม่ยอมพูดกับกานต์จนเป็นข่าวข้ามคณะ แต่ขอโทษครับ กานต์มันไม่ง้อใครเลย มันก็อยู่ของมันอย่างไม่สนใจใคร แต่พอคะแนนมิดเทอมออกมาเท่านั้นแหละ ศัตรูมันก็หายวับเหมือนกับไม่เคยมีมาก่อน ก็กานต์มันเล่นท็อปทุกวิชาเลยนี่ครับ ไม่ใช่ท็อประดับ section นะ แต่ระดับวิชาเลย ตัวพื้นฐานที่เป็นวิชาของคณะอื่นยังโกยเก็บมาไม่มีเหลือ ขนาดเด็กเมเจอร์เองยังต้องมาขอเล็กเชอร์จากมันเลยคิดดู กานต์เองก็ใจดีให้เขาไปทั่ว ก็อปปี้ของกานต์ก็เลยร่อนไปครบทุกคณะ ยิ่งไอ้จุลประกาศว่าได้ติดกลุ่มบนกับเขาด้วยเพราะกานต์ติวให้ คราวนี้ไม่ว่ายายคนไหนที่เคยไม่พอใจมันก็ต้องมาง้อล่ะครับ ได้ยินมาว่านอกจากมันจะมีพี่ชายขี้หวงแล้ว กานต์มันก็หวงพี่ชายไม่แพ้กันด้วย ใครคิดจะจีบพี่ชายมันก็จะโดนมันเลิกคบไปเลยครับ
ผมตั้งท่าจะเข้าไปขวางการทำงานของพวกมันสักหน่อยก็ได้ยินอีกเสียงนึงดังขึ้นมาก่อนซึ่งไม่ใช่ทั้งเสียงเจ้าซาวและไอ้จุล ก็เลยเดาไว้ก่อนว่าเป็นเสียงของกานต์แน่ๆ เพราะพวกนี้ชอบจับกลุ่มทำรายงานด้วยกัน
"นี่ ซาว"
"อะไร" เสียงเจ้าซาวมันตอบห้วนๆเหมือนเดิมครับ แต่ฟังยังไงน้ำเสียงก็ยังน่าฟังกว่าเวลาที่พูดกับผม
"พีเป็นไงมั่งอ้ะ" กานต์ถามถึงผมครับ คนน่ารักถามถึง แหม...อดดีใจไม่ได้ ตามประสาคน (เพิ่ง) โสดล่ะครับ
"เป็น? เป็นไร อย่างมันเป็นได้อย่างเดียวแหละ เป็นบ้าน่ะ" เสียงเจ้าซาวพูดเยาะๆ หนอย...นินทาลับหลัง
"เอาจริงๆสิซาว นายรักพีไม่ใช่เหรอ" ผมกำลังบริภาษในใจที่ได้ยินเสียงไอ้จุลแทรกขึ้นมา แต่ประโยคนั่นน่ะ ทำเอาผมนิ่งอึ้ง หูฝาดป่าววะ? ซาวรักผม? คนที่ชอบกระทืบผมเนี่ยนะ?
"จะพูดถึงมันทำไมวะ" นั่นไง ผมคิดไม่ผิดหรอก เสียงเจ้าซาวพูดอย่างหงุดหงิดเชียว กระทืบมันเลยซาว โทษฐานพูดไม่เข้าหู
"ก็พวกฉันไม่อยากให้นายอยู่สภาพนี้น่ะสิ" สภาพนี้? สภาพไหนวะ
"รักข้างเดียวไม่เหนื่อยเหรอวะ"
"นายก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ จุล" อ้าวไอ้จุลก็รักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งเรอะ สมน้ำหน้า เอ๊ะ ไม่ใช่สิ ตอนนี้ผมต้องสนใจเรื่องเจ้าซาวต่างหาก
"ต่างกันโว้ย ฉันน่ะ บอกให้เค้ารู้มาตั้งนานแล้ว แล้วเค้าเองก็ไม่ได้รังเกียจฉันด้วย แค่ยังไม่ตอบรับ" ประโยคท้ายๆ ไอ้จุลมันงุบงิบๆพูดยังไงก็ไม่รู้
"ไม่คิดจะบอกพีเหรอ บางทีถ้าพีรู้เค้าอาจจะ..." เสียงกานต์พูดไม่ทันจบ เจ้าซาวก็แทรกขึ้นมา
"มันไม่สนฉันหรอกว่ะ กานต์"
"มันก็ไม่แน่"
"ฉันเป็นเพื่อนพีมาตั้งแต่ก่อนเข้าอนุบาล พีมันยังไม่เคยมองฉันอย่างอื่นเลย ขนาดมีอะไรกันแล้ว มันก็ยังไปมีแฟนได้หน้าตาเฉย ไม่บอกฉันสักคำ"
"แล้วพอพีอกหักนายก็ต้องคอยปลอบเพื่อรอเวลาให้มันหาแฟนใหม่ นายไม่คิดทำอะไรบ้างเหรอ ซาว"
"อย่างฉันน่ะ หวังอะไรขนาดนั้นไม่ได้หรอก ทุกวันนี้ที่ฉันยังมีความสำคัญกับพีบ้าง ฉันก็ควรจะพอใจแล้ว ถ้าหวังมากกว่านี้มันจะกลายเป็นว่าฉันคิดอะไรเกินตัวไปน่ะสิ"
ผมยืนนิ่งรู้สึกมึนไปหมด ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง ตกลงว่า เจ้าซาวมันรักผมจริงๆใช่มั้ย แล้วทำไมผมไม่เคยรู้เลยล่ะ แล้วน้ำเสียงของเจ้าซาวน่ะ มันเศร้าอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน และไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากมันด้วย
"เกินตัวยังไงวะ"
"ก็หมอนั่นมีคนต่อคิวรอตั้งเยอะ แล้วฉันก็เป็นแค่เพื่อนมัน ไปหวังขนาดนั้นจะโดนมันเกลียดขี้หน้าเอาน่ะสิ"
"แล้วนาย จะยอมนอนกับหมอนั่นทั้งที่ มันไม่ได้รู้เลยเนี่ยนะว่านาย รู้สึกยังไง นายไม่เจ็บรึไงซาว" เสียงใครพูดผมไม่รู้แล้วล่ะ ผมแค่อยากรู้ว่าซาวจะตอบว่ายังไง
"เจ็บแล้วทำอะไรได้ล่ะ ฉันทำให้พีได้แค่นี้ ฉันมีให้พีแค่นี้เท่านั้นเอง" ทำไมเสียงเจ้าซาวมันถึงได้สั่นขนาดนั้นล่ะ แค่ได้ยินผมก็รู้สึกจุกที่หน้าอกจนต้องเอามือกุมไว้ เสียงมันยังขนาดนี้ แล้วหน้ามันล่ะ ผมไม่เคยเห็นเจ้าซาวทำหน้าเศร้า จนเคยอยากแกล้งให้ร้องไห้มาหลายครั้ง แต่ตอนนี้ผมไม่นึกอยากเห็นสักนิดเดียว
"เฮ้ย อย่าร้องนะซาว ฉันปลอบไม่เป็นนะ"
"ไม่หรอกน่า ฉันชินแล้ว อยู่อย่างนี้มาตั้งกี่ปีแล้วล่ะ" เสียงเจ้าซาวมันหัวเราะขื่นๆ จนผมอยากจะลุกหนีจากตรงนั้น
"แล้วนายจะทำไงต่อไป" ใช่...ผมก็อยากรู้เหมือนกัน เจ้าซาวเงียบไปอึดใจก่อนผมจะได้ยินเสียงมันแผ่วๆ
"...ไม่รู้สิ...คงรอให้พีมันเจอตัวจริงมั้ง เห็นมันใช้แฟนเปลืองอย่างนั้น แต่มันก็คบทีละคนนะ ไม่เคยนอกใจใครหรอก พอมันเจอตัวจริงก็คง...ไม่ต้องการฉันไปเองแหละ...แล้วถ้าฉันไม่ต้องเจอมันบ่อยๆอีก...ฉันก็คงตัดใจได้ล่ะนะ"
ตัดใจ? ตัดใจจากผมน่ะเหรอ? ไม่เอาอ้ะ
...แล้วทำไมผมต้องไม่เอาด้วยวะ?...
ความจริงถ้ามันตัดใจ เจ้าซาวคงไม่ต้องทำเสียงให้ผมจุกหน้าอกอย่างนี้อีก มันน่าจะดีกว่าไม่ใช่เหรอ?
"ยังไง ฉันก็คิดว่านายควรจะบอกไอ้พีอยู่ดีแหละ" อ้าว...ทำไมกานต์ขึ้นไอ้กับชื่อผมล่ะครับนั่น เมื่อกี้ยังเรียกพีเฉยๆอยู่เลย แต่จะไอ้จะอีก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ผมกำลังคิดว่า ผมอยากให้เจ้าซาวมันบอกผมรึเปล่า แล้วถ้ามันบอก ผมจะตอบมันว่าอะไร?
"ไม่ล่ะ ฉันยังอยากเป็นเพื่อนกับมันอยู่ ถ้าบอกไปแล้วมันเกิดตกลงกับฉัน คบๆกันไปแล้วต้องเลิกเหมือนแฟนคนอื่นของมัน สุดท้ายก็เข้าหน้ากันไม่ติด...ฉันยอมอยู่อย่างนี้ดีกว่าว่ะ ให้มันคิดว่าฉันมีอะไรกับมันเพราะอยากสนุก พีมันจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด ฉันเองก็ยังเป็นเพื่อนกับมันได้"
...พีมันจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด...
...พีจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด...
...ผมจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด...
...แต่ผมผิด...
ผมไม่เคยรู้เลยว่า ซาวมันจะคิดถึงความรู้สึกผมขนาดนี้ ห่วงความรู้สึกผมจนยอมเจ็บอยู่คนเดียว
เวลาอยู่กับเจ้าซาว มันจะชอบโมโหใส่ผม ลงไม้ลงมือกับผมบ่อยๆจนผมนึกน้อยใจอยู่หลายครั้งหลายหน แต่ความจริงแล้วมันต่างหากที่เจ็บและน่าจะน้อยใจยิ่งกว่าผมไม่รู้กี่เท่า
"นายมันขี้ขลาดจริงๆว่ะ ซาว" เสียงไอ้จุลพูดขึ้นจนผมอยากเข้าไปกระโดดถีบมัน ซาวน่ะไม่ขี้ขลาดหรอกโว้ย ตอนเด็กๆเป็นหัวหน้าแก๊งยกพวกตีกับเด็กซอยอื่นด้วยซ้ำ หมา 3 ตัววิ่งไล่ผม ซาวมันยังช่วยเอาไม้ไล่ตีจนหมากระเจิง แล้วตอนผมเตะลูกบอลไปโดนกระจกห้องพักครูแตก ซาวมันยังมารับโทษด้วยทั้งที่เป็นคนนั่งดูอยู่ข้างสนาม เพื่อให้พวกผมโดนตีน้อยลง คนอย่างนี้บ้านป๊ะไอ้จุลเรียกว่าขี้ขลาดเหรอวะ
"ฉันก็ว่างั้นแหละว่ะ" เสียง 3 คนในห้องหัวเราะกันลั่น เจ้าซาวมันยอมรับทำไมวะ ลองมาพูดต่อหน้าผมดิ จะกระทืบให้แบน ถึงจะน่ารักอย่างกานต์ แถมพี่ชายดุๆของมันด้วยผมก็ไม่เอาไว้หรอก
เสียงดนตรีเพลง LOVE ME TENDER จากโทรศัพท์ในห้องเจ้าซาวทำเอาผมถึงกับสะดุ้ง แล้วได้ยินเสียงกานต์พูดว่า
"พี่เจตน์มารับแล้ว"
"วางไว้นั่นแหละ เดี๋ยวฉันล้างเอง"
"งั้นฉันกลับก่อนนะซาว ไปไอ้จุ่น"
กานต์กับจุลออกมาจากห้องโดยที่ผมยังนั่งอยู่ข้างประตูอย่างคนคิดหนัก สองคนนั้นเห็นก็อึ้งไปพัก ก่อนจะรีบปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว ไอ้จุลกระดิกนิ้วให้ผมเดินตามลงไปข้างล่าง หนอย..ทำอย่างกับผมเป็นหมา แต่เอาเหอะ จะหมาหรือแมวผมก็ยอมเป็น เพราะผมกำลังต้องการที่พึ่ง...ที่ไม่ใช่เจ้าซาว
กานต์วิ่งไปที่รถคันใหญ่ก่อนจะวิ่งกลับมา
"นายได้ยินแล้ว?" ไอ้จุลมันถามผม ผมก็ได้แต่พยักหน้า
"แล้วจะเอาไง"
"...ไม่รู้เหมือนกัน" พวกมันถอนหายใจหนักหน่วง ก็ผมไม่รู้จริงๆนี่ครับ ถ้ารู้ เรื่องทั้งหมดคงไม่เป็นอย่างนี้หรอก
"เอางี้" ไอ้จุลเอาปากกาที่มีตัวหนังสือภาษาอังกฤษที่ด้ามว่า WATER PROOF เขียนเบอร์โทรศัพท์มันบนแขนผม "พรุ่งนี้พวกกูว่างตอนบ่ายโมง ไอ้ซาวมันเรียนตัวเลือก ถ้ามึงอยากคุยก็โทรมาหากู" ผมมองไอ้จุลกับกานต์ขึ้นรถโดยไม่ได้พูดอะไร เงยหน้ามองตึกชั้นที่เจ้าซาวมันอยู่ ก่อนตัดสินใจเดินกลับห้องตัวเอง
ผมยังไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง ยังสับสนกับเรื่องที่ได้ยิน ยังไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป...ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะพบหน้าเจ้าซาว
...กลัวจะทำมันเจ็บอีก...
-
โอ้ นิยายคุณNoir แต่เราชอบพีนะ โง่ๆซื่อๆดี ฮ่าๆ :man1:
-
เมื่อพีเปิดไฟดู ก็จะรู้ถึงสาเหตุที่ทำไมซาวถึงต้องปิดไฟทุกครั้งที่มีอะไรกัน
ชอบเรื่องนี้เหมือนกันครับ ถึงจะเคยอ่านแล้วแต่ก็ลืมไปเกือบหมดแล้วว่าเนื้อเรื่องเป็นไงมั่ง ฮ่าๆ
เพราะงั้นเลยจะรอติดตามอ่านต่อไปนะครับผม :L2:
-
รู้เรื่องแล้ว หวังว่าต่อไปจะทำให้ซาวมีความสุขสักทีนะ :z10:
-
เริ่มจะเศร้าแล้วอ่า สงสารซาวจังเลย
ตั้งกี่ปีแล้วละที่ทนเจ็บขนาดนี้ เฮ้อ :m15:
-
ให้ไอ้พี มันเจ็บ สมกับ ความโง่ของมัน
ผู้ชายที่ไหนจะยอมนอนให้มันเอาถ้าไม่ได้รัก
ชิ
-
ง่า.......อิคนอ่านถึงกับจุกอกจนร้องไห้สะอึกสะอื้นเลย
หงิงๆ T________T
ทั้งที่จากครึ่งแรกก็รู้อยู่หรอกนะว่าซาวมันรักพี แต่พอมาอ่านเอาจริงๆ มันก็จุกอยู่ดี แหงะ.......
-
พี คิดอะไรให้ถ้วนถี่ก่อนตัดสินใจนะ สงสารซาว
-
เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือซาว
-
รู้ซักทีนะพี ทำซาวเสียใจมาตั้งนานน
แล้วจะทำไงต่อล่ะเนี่ย
-
สงสารซาวอ่า พีจะทำยังไงเน้อ
-
:monkeysad: :monkeysad:
สงสารซาวด์อ่ะ ยอมเจ็บอยู่คนเดียว
สู้ๆๆๆๆน่ะค่ะ
-
รู้ความจริงซะทีนะพี
แต่ไม่ต้องสงสารซาวล่ะ
ถ้าหากว่า
จะคบกับซาวเพราะความสงสาร
ก็เลิกเถอะ
ปล่อยให้ซาวได้เจอกับคนที่ดีกว่าแก จะดีกว่า
-
ให้ร้อยคะแนนกับน้องซาวเลย
-
พีนี่อึนได้อีก.. รู้ตัวเมื่อไหร่ก็ พยายามเข้านะ... ขออย่างเดียว อย่ารู้ตัวเมื่อสาย
-
ขอให้ซาวสมหวัง
-
โง่ บื้อ ประสาท
กะแล้ววววววว !!! ว่าซาวต้องรักพีจริงๆด้วย
เจ็บสุดสุด ฮือออออออออ ไอ้พี ไอ้โง่ ไิอ้บื้อ ไอ้ ~!@#%$฿
ที่ซาวบังคับให้พีปิดไฟ เพราะซาวร้องไห้อยู่หรือเปล่า TT______________TT
ทำไมถึงทำอย่างนี้ ไม่มีความสุขเลยนะซาวว เจ็บปวดดดด โอ้ย อยากจะรับความเจ็บมาแทนซาวแทน ฮือออออ
มันเป็นยังงี้มาตั้งกี่ปี ตั้งแต่ม.๕ ใช่มั๊ยค่ะ 6 ปี !!! ยังไม่นับรวมก่อนหน้านี้ที่ซาวรักพี
โอ้ย อกอีแป้นจะแตกกกก ซาวรักพีจริงๆ
ประเด็นคือ พระเอกแม่งโง่ !!!
รู้ใจตัวเองซักทีนะค่ะ อย่างอื่นไม่รู้ก็ช่างเหอะ รู้ใจตัวเองซะนะ ไ้อ้จวย (ภาษาพม่าค่ะ แปลว่าควาย)
-
เก็ทแล้วก็ทำตัวดีล่ะนายพี
แค่นี้ซาวก็เจ็บมามากพอแล้ว...สงสารเค้ามั่ง :angry2:
-
ิปิดไฟทุกครั้ง เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นแววตาที่แสดงความรู้สึกว่า "รักเหลือเกิน" ชิมิซาว
ไอ้ซาวเอ้ย :sad2: ข้าวเหนียวนึ่งเจงๆ
-
ขอบอกก่อนว่า ที่มาอ่านเรื่องนี้ เพราะชื่อคนโพส คือ THIP
ไม่เคยผิดหวังเลยค่ะ ทุกเรื่องที่เอามาโพส สนุกมาจริงๆ
ขอบคุณมากนะคะ :pig4:
และที่สำคัญ ขอบคุณคุณ Noir สำหรับนิยายสนุกๆ ด้วยนะคะ
สงสารซาว แต่อย่างน้อย ซาวก็คงมีความสุขบ้าง
เวลาที่ได้อยู่กับพี ได้ทำสิ่งต่างๆ ให้กับพี
พีเองต่างหาก ที่ทุกข์หนัก เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนรักตัวเองอยู่
มัวแต่หาความรักอยู่ร่ำไป
หวังว่าเรื่องนี้จะจบไม่เศร้านะคะ
ให้รางวัลกับเวลาที่ซาวต้องเจ็บช้ำ
-
:serius2:
สงสารซาวจัง จะบอกก็กลัวเสียเพื่อน
ต้องทนรับสภาพไป
พีเอ้ย เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองซะที
-
:z3: อึดอัดแทนซาวจังเลย รักเค้าแต่ก็บอกไม่ได้ กล้วเสียเพื่อน
เฮ้อ...อิตาพี รู้แล้วว่าเพื่อนมีใจ ก็รีบๆตัดสินใจซะทีสิ อย่าทำเหมือนซาวไม่มีหัวใจนะ
:z6:ซักที ก่อนจาก
-
เรื่องสั้นหรอค่ะ? สนุกจัง น่าสงสารซาว น่ากระทืบพี
-
ตอนนี้หาที่ตัดไม่เจอ เลยลงให้ทั้งตอนเลยค่ะ
ตอนที่ 2
ผมเดินออกจากห้องเรียนด้วยอาการเซื่องซึมเหมือนหมาป่วย เมื่อคืนผมนอนคิดว่าจะทำยังไงต่อไป คิดจนเก็บไปฝันว่าเห็นเจ้าซาวร้องไห้...นั่งซุกตัวร้องไห้อยู่ในมุมมืดๆโดยที่ผมทำอะไรไม่ได้เลย ผมกลัวจะฝันจนไม่กล้านอนอีกทั้งคืน เสียงสั่นๆของมันจะก้องอยู่ในหูจนแทบบ้า ผมไม่อยากให้ซาวต้องทำเสียงอย่างนั้นอีก...ผมควรจะทำยังไงดี
ตัวเลข 9 ตัวที่แขนยังติดชัดเหมือนไอ้จุลมันจงใจบังคับให้ผมโทร.หามัน มันคงมีอะไรอยากบอกผมอีกหลายอย่างกระมัง
ผมนั่งคิดบ้าบออยู่พักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขตามแขนตัวเอง นึกด่าไอ้จุลไปในใจ...ดันเขียนบนแขนขวา มือซ้ายมันกดไม่ถนัดโว้ย
บ่ายโมงตรงเป๊ะ ไอ้จุลกับกานต์ก็เดินมาหาผมตรงที่นัดกันไว้ มันเป็นโต๊ะสนามที่อยู่ลึกเข้ามาหลังตึก จนไม่ค่อยมีใครเดินผ่านกัน ถึงจะวังเวงไปหน่อยแต่...ก็ดี ผมอยากคุยกันเงียบๆ
"ฉันควรจะทำยังไง" ผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเพราะสองคนนั่นก็นั่งเป็นใบ้แข่งกับผม...เออ...กูยอมแพ้ก็ได้
"แล้วมึงอยากทำยังไง" ไอ้จุลมันดันถามกลับ ถ้ารู้ผมจะถามมันทำไม มันใช้ภาษาพ่อขุนรามกับผมอีกต่างหาก อย่านึกว่ามึงใช้เป็นคนเดียว กูก็ใช้เป็นโว้ย
"กูไม่รู้ว่ะ กูยังไม่ค่อยเข้าใจ" ผมบอกมันเบาๆ ไม่กล้าขึ้นเสียงกับมันเดี๋ยวมันจะพาลไม่ช่วยผมเปล่าๆ
"ไม่เข้าใจซาวหรือไม่เข้าใจตัวเองวะ" กานต์ถามผมเสียงแข็งเชียว แต่นั่นก็ทำให้ผมนึกได้
...ผมไม่เข้าใจใคร...
...ซาว...
...หรือตัวผมเอง...
ผมคิดแล้วคิดอีกว่าผมไม่เข้าใจอะไร และผมก็สรุปได้ว่า
"กูไม่เข้าใจอะไรสักอย่างเลยว่ะ ทั้งเรื่องเมื่อวาน ซาว หรือตัวกูเอง" ผมกุมหัวอย่างคนคิดไม่ตก สองคนนั้นมันก็คงจะสงสารล่ะมั้ง ถึงได้ถอนหายใจแรงอย่างกับทอร์นาโด
"ซาวแม่งตาบอด ชอบคนโง่ๆอย่างมึงได้ไงวะ" ผมมองไอ้จุลตาเขียว แต่สิ่งที่ทำได้คือการส่งเสียงอ่อยๆตอบมันไปเท่านั้นเอง เพราะผมเพิ่งนึกได้ว่า สิ่งที่ใครๆหลายๆคนเคยพูดกับผมไว้มันเป็นความจริง
...ผมไม่เคยเข้าใจใครเขาเลย...
และเป็นอย่างที่เจ้าซาวมันเคยว่าผมไว้
...แม้แต่ตัวเองผมก็ไม่เข้าใจ...
ผมคงโง่อย่างที่ไอ้จุลว่าจริงๆนั่นแหละ แล้วผมจะไปโกรธมันทำไม
"งั้นเอาทีละเรื่อง เริ่มจากเรื่องเมื่อวานก่อน" กานต์เป็นฝ่ายเริ่มเปิดฉาก
"เรื่องที่พูดกันเมื่อวาน มึงเชื่อรึเปล่า?" กานต์คงกลัวนอกคอก เลยขุดภาษาเดียวกันมาใช้
...เชื่อมั้ย?... มันน่าตกใจเกินกว่าจะเชื่อด้วยซ้ำ
"กู...ไม่ค่อยอยากเชื่อว่ะ" ผมตอบมันเสียงเบา
"แปลว่ามึงเชื่อ" ไอ้จุลสวนกลับมาชนิดกามนิตยังอาย ผมก็ได้แต่อึ้ง...เพราะผมเชื่อน่ะสิ...ผมถึงไม่อยากเชื่อ...
"ก็ใช่ แต่ซาวมันชอบถีบกูเป็นประจำ ชอบโมโหกูด้วย...ก็เลยไม่อยากเชื่อ" ผมตอบพร้อมบอกเหตุผลมันเสร็จสรรพ ก็มันจริงนี่ครับ รักแล้วต้องกระทืบนี่...ผมยังไม่เคยเห็นคนปกติเขาทำกัน...หรือว่าซาวมันไม่ปกติวะ?
"แล้วมึงไม่คิดเหรอว่า ไอ้คนที่โดนซาวทำอย่างนั้น มีแต่มึงคนเดียว"
"กูคนเดียว?" ผมทวนคำอย่างแปลกใจ นึกว่าซาวมันจะตีนโหดกับคนทั่วไปเสียอีก
"เออ...เห็นมั้ยว่ามึงพิเศษกว่าใคร" ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก พิเศษมันก็ดีหรอก แต่ด้วยฝ่าเท้าเนี่ยนะ
"แล้วพวกนายรู้ได้ไง" ผมปรับระดับคำพูดให้ขึ้นมาอยู่ในเกณฑ์สูงอีกนิด
เพราะตอนนี้เจ้าสองคนนั่นมีสีหน้าดีขึ้นแล้ว...คือ...ไม่ทำหน้าตาเหมือนโกรธผมแล้วน่ะ คงจะยอมพูดดีๆด้วยล่ะนะ
"พวกฉันมีตานี่หว่า" สำเร็จครับ ไอ้จุลมันพูดสุภาพกับผมขึ้นมาหน่อย แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาฝึกมารยาทการพูดนี่นา ที่สำคัญมันด่าผมอีกแล้วครับ
"ที่ซาวมันชอบโวยใส่นายก็เพราะมันเขินน่ะ เคยอ่านเจอในการ์ตูนมั้ย" ไอ้จุลมันถาม ผมก็พยายามนึกๆดู...อืม...ผมไม่เคยอ่านการ์ตูนนี่หว่า แต่ในหนังไทยยังพอเคยเจอบ้าง...เอาเป็นว่าผมเข้าใจแล้วกัน
"โอเค ฉันเข้าใจแล้ว" ผมพยักหน้าสำทับอีกที เพราะสีหน้าสองคนนั่นดูไม่ค่อยจะเชื่อถือผมเท่าไหร่
"งั้นเรื่องต่อไป เรื่องซาว นายไม่เข้าใจอะไร" กานต์พูดขึ้นมาอีก อย่างกับผู้ดำเนินรายการ
"ฉันสงสัยว่า ฉันมีดีขนาดที่ซาวมันหลงรักฉันมาหลายปีเลยเหรอวะ" ผมถามอย่างที่ผมรู้สึกจริงๆ ขนาดคนที่เคยคบกัน ชมผมดีอย่างนู้นเก่งอย่างนี้...ไม่ถึง 3 เดือนสะบัดก้นหายกันไปหมด แล้วเจ้าซาวที่ไม่เคยชมผมเลย ขนาดตอนเอ็นท์ติดมันยังหันไปชมตัวเองว่าเก่ง เพราะติวคนโง่อย่างผมได้ แล้วมันจะชอบผมตรงไหนได้วะเนี่ย
"ไม่มีสักอย่างว่ะ" ไอ้จุลกับกานต์มันตอบกันอย่างพร้อมเพรียง
"อ้าว" ผมร้องประท้วง "แล้วมันรักฉันได้ไงวะ"
"ไม่เห็นต้องมีอะไรดีก็รักได้ ถ้ารักแล้ว แม้แต่ความโง่ของนาย ซาวมันก็เห็นว่าน่ารัก" คำพูดของกานต์ทำเอาผมอึ้งเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ววะ
"เหมือนที่เค้าพูดกันว่า รักไม่มีเหตุผล" ผมฟังคำพูดน้ำเน่าของไอ้จุลอย่างสงบ ถ้าเป็นเวลาปกติ ผมคงจะกุมท้องลงไปหัวเราะกลิ้งไปกลิ้งมาแล้วล่ะ แต่ตอนนี้คำพูดนี้มันอาจจะเป็นจริงก็ได้ ผมนึกไปถึงคำพูดของแม่ ที่พูดถึงพ่อว่า พ่อก็ไม่ได้มีอะไรดีกว่าคนอื่นหรอก ไม่รวย ไม่หล่อ เรียนก็ไม่สูง...แต่แม่ก็รักพ่อที่สุด
ผมอยากจะถามต่อว่าทำไมซาวมันถึงไม่บอกผม แต่คำตอบนั้นผมได้ฟังมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว มันจะบอกได้ยังไง ในเมื่อมันมั่นใจเหลือเกินว่า ผมไม่มีทางสนใจเจ้าซาวมันเด็ดขาด และซาวคงรู้ว่าถึงบอกมา ผมก็คงไม่มีคำตอบอะไรให้มันแน่นอน
ผมไม่เคยนึกเลยว่าเวลาผมมีแฟนแล้วไปเล่าให้เจ้าซาวฟัง มันอยากฟังไปกับด้วยหรือเปล่า...จะฟังด้วยความรู้สึกไหน เวลาที่ผมกอดมัน...จะเจ็บแค่ไหนที่ยอมให้กอดทั้งที่รู้ว่า ผมก็จะไปมีแฟนอีกอยู่ดี
...ยิ่งคิดผมก็รู้สึกว่าตัวเองเลวขึ้นทุกๆที...
...แต่ซาวก็ยังรักผม...
ถึงตอนนี้ผมคงไม่ต้องหาคำตอบให้กับตัวเองแล้วว่า ทำไมซาวถึงรักผม เพราะมันไม่มีเหตุผลอย่างที่ไอ้จุลมันพูดจริงๆนั่นแหละ ขนาดคนบางคนกลัวเข็มฉีดยาจนทนมองไม่ได้ ทั้งที่เข็มฉีดยามันไม่มีชีวิต มันไม่สามารถทำร้ายใครได้ด้วยซ้ำ แต่คนก็ยังกลัวโดยไม่มีสาเหตุ แล้วเรื่องความรู้สึก มันซับซ้อนยิ่งกว่า จะไปหาเหตุผลได้ยังไงกัน
"โอเค เรื่องซาวฉันเข้าใจแล้ว" ผมพยักหน้าบอกที่ปรึกษาจำเป็นทั้งสองคนอย่างจริงจัง
จุลกับกานต์มองหน้ากัน แล้วหันมามองผมก่อนจะเริ่มเรื่องต่อไป
"งั้นปัญหาสุดท้ายก็อยู่ที่นาย นายคิดยังไงกับซาว" กานต์ยังคงรักษาหน้าที่เดิม แต่ดันเริ่มประโยคแรกที่ผมหาคำตอบไม่ได้น่ะสิ
"ฉัน...ไม่รู้ว่ะ" ผมตอบปุ๊บ เสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายโคตรๆ ของสองคนนั่นก็ดังแบบเจตนาให้ผมรู้เลยว่า กูเบื่อคนโง่อย่างมึงว่ะ กานต์กำลังจะอ้าปากที่ผมคิดว่าน่าจะด่าผมอ้ะนะ ผมเลยรีบสวนออกไปก่อน
"ก็ซาวมันเป็นเพื่อนมาตั้งแต่เด็ก ฉันก็ต้องมองมันแบบเพื่อนสิ" พูดจบไอ้จุลก็ทุบโต๊ะดังปั้ง ชี้หน้าด่าผมเลย
"ถ้ามึงคิดแบบเพื่อน ก็อย่าเสือกไปนอนกับมันสิวะ เพื่อนห่าอะไร เห็นเพื่อนเป็นที่ระบายอารมณ์" ฟังแค่นี้ผมก็มีน้ำโหล่ะครับ จริงอยู่ว่าผมนอนกับเจ้าซาว แต่ผมไม่เคยคิดสักครั้งว่ามันเป็นที่ระบายอารมณ์
"กูไม่เคยเห็นซาวเป็นที่ระบายอารมณ์โว้ย!!" ผมลุกขึ้นโวยกลับ ประจันหน้ากับไอ้จุลอย่างไม่เกรงกลัว แม้รูปร่างจะใกล้เคียงกัน แต่ดูจากประสบการณ์ผมคงไม่ชนะไอ้จุลหรอกครับ เห็นว่ามันเคยเป็นนักเลงมาก่อน
กานต์ลุกขึ้นมาไกล่เกลี่ยได้ทันเวลา ดึงไอ้จุลลงนั่งแล้วบอกให้ผมนั่งด้วย ผมกับไอ้จุลสะบัดหน้าเมินไม่ยอมกัน จนกานต์ถามขึ้นอีก
"ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์แล้วไปทำกับซาวอย่างนั้นทำไม ถ้าอยากได้คนปลอบ อย่างนายก็น่าจะมีเยอะแยะ ไม่เห็นต้องเป็นซาวนี่" ถ้าผมฟังไม่ผิดเสียงของกานต์เหมือนคนที่พยายามจะทำใจให้เย็น...คงเป็นเพราะคำตอบเมื่อครู่ของผมมันเลวร้ายเกินกว่าจะรับได้...ซึ่งผมเองก็เพิ่งคิดได้ว่า...ผมเลวจริงๆอย่างที่ไอ้จุลสมควรโกรธ
ผมนั่งนิ่ง พยายามคิดตามที่กานต์ถาม...นั่นสิ
ผมไม่เคยคิดเลยว่าทำไมถึงต้องมีอะไรกับซาว...แล้วก็เป็นอย่างที่กานต์ว่านั่นแหละ
ถ้าอยากได้คนปลอบถึงจะไม่เยอะแยะอย่างกานต์ว่าแต่ก็มีรออยู่เหมือนกัน เคยมีบางคนเสนอตัวเข้ามาทันทีที่ผมเลิกกับแฟนด้วยซ้ำ แต่ผมก็ปฏิเสธเพราะ...เพราะคนนั้นไม่ใช่ซาว
"ไม่รู้ว่ะ...รู้แต่ว่าต้องเป็นซาว คนอื่นไม่เอา" ไอ้จุลคลายหมัดทันทีที่ผมพูดจบประโยค
จะเพราะมันปลงกับผมหรือหายโกรธผมอันนี้ก็ไม่ทราบได้ ผมรู้แค่ว่าผมตอบตามความรู้สึกจริงๆเท่านั้นเอง
สองคนนั้นมองหน้ากันเหมือนพูดกันด้วยด้วยพลังจิต ก่อนจะยิ้มแปลกๆจนผมเสียวสันหลังนิดๆ ไอ้คู่นั้นหันขวับมามองหน้าผมเหมือนนัดกัน
"ต้องเป็นซาว?" ไอ้จุลถามผมแบบต้องการย้ำๆๆๆๆ
"เออ ต้องเป็นซาวเท่านั้น!! คนอื่นไม่เอา!! ไม่ชอบ!!" ผมย้ำกลับด้วยความมั่นใจเต็มพิกัด
"แล้วกับแฟนมึงล่ะ ชอบมั้ย" ไอ้จุลถามอีก ผมก็เลยนั่งประมวลความรู้สึกเวลามี...กับคนที่เคยคบมา
"...ก็ดีว่ะ...แต่ซาวดีกว่า" อันนี้ผมไม่ได้โกหกเพื่อเอาใจไอ้สองตัวนี้แต่ประการใดเลยนะครับ อย่างที่เคยบอกล่ะครับ ถึงซาวมันจะไม่ได้เก่งเรื่องบนเตียงเหมือนคนอื่นๆที่ผมเคยคบมา แต่กับมันรู้สึกดีที่สุดครับ
"งั้น..." กานต์มันทำท่าคิดนาน แล้วเริ่มใหม่ "ฉันว่าเราเริ่มไล่ไปทีละเรื่องดีกว่า"
"ฉันว่ารวบๆไปเลยเหอะเร็วดี" ไอ้จุลมันค้าน แล้วมันก็เถียงกันโดยที่มีผมนั่งบื้อฟังอยู่
"ทีละเรื่องเหอะว่ะจุ่น เชื่อฉัน สอนคนโง่ต้องเริ่มจากพื้นฐาน ฐานไม่แน่น เรียนไปก็ไม่เข้าใจ" อืม...หลักการเข้าท่าครับ คนเราต้องค่อยๆเรียนรู้ กระโดดข้ามขั้นไปจะเข้าใจไม่ถ่องแท้...อืม...แต่ที่มันว่าคนโง่น่ะ...มันหมายถึงผมนี่หว่า...เออ...กูโง่
"ก็จริงว่ะ งั้นเอาอย่างที่ว่าน่ะแหละ นายเริ่มเลยกานต์" ไอ้จุลมันเห็นดีเห็นงามด้วย กานต์หันกลับมาทางผมอีกที
"เอาเรื่องนี้ก่อนละกัน นายว่าซาวมันชอบถีบชอบโวยใส่นายใช่มั้ย"
"อือ...ก็พวกนายบอกว่าซาวมันเขินนี่" ผมก็ตอบตามที่พวกมันพูดน่ะแหละ พวกมันจะได้รู้ว่าผมจำได้ ก็เรื่องนี้พูดแล้วนี่หว่า ไม่เห็นต้องทบทวนกันขนาดนั้นเลย ผมไม่ได้ความจำสั้นนะ
"แล้วนายโกรธซาวบ้างเปล่าวะ" ทำไมกานต์มันชอบถามอะไรอึ้งๆเรื่อยเลยวะ
แต่จะว่าไป ผมโดนเจ้าซาวถีบเป็นกิจวัตร แต่ผมไม่ยักจะโกรธมันเลยสักครั้ง อย่างมากก็ทำเป็นงอนๆมัน แล้วมันก็ไม่ง้อ ให้ผมเป็นฝ่ายไปง้อเองเรื่อยเลย
"ไม่ว่ะ" ผมส่ายหัวดิก คนที่โดนโกรธมีแต่ผมฝ่ายเดียวมากกว่า
"แล้วทำไมไม่โกรธ" อืม...นั่นดิ
"ก็...ซาวชอบถีบชอบโวยฉันก็จริง แต่มันก็ทำเวลาที่ฉันทำให้มันรำคาญ...แล้วมันก็ตามใจฉันเองแหละ" ผมยืดอกตอบอย่างภูมิใจ อวดสองคนนั่นนิดๆว่า ซาวตามใจผมด้วยแหละ อย่างพวกมันน่ะซาวไม่สนหรอก
"โอเค งั้นต่อไป ตานายไอ้จุ่น" กานต์โยนต่อให้ไอ้จุล พวกนี้มันโยนรับกันคล่องดีแฮะ
"ทำไมนายถึงเลิกกับแฟนบ่อยนักวะ" ไอ้เวรจุลมาด้วยคำถามที่ผมยังหาคำตอบไม่ได้อีกแล้ว
"ไม่รู้ว่ะ แต่พวกเค้าบอกว่า ฉันไม่เข้าใจเค้า" ผมก็ตอบตามความจริง
"อืม งั้นเอาใหม่ เวลาอยู่กับแฟนนาย นายรู้สึกยังไง" จุลเปลี่ยนคำถามหน้าตาเฉย
"บางคนก็ดี คุยสนุกไม่น่าเบื่อ แต่เรื่องมาก ทำเหมือนฉันเป็นนักเรียนต้องทำตามครูสั่ง บางคนแม่งน่าเบื่อ พูดอย่างกับโดนผีเจาะปาก บางคนก็เป็นง่อย เอาแต่ใจโคตรๆ" ผมตอบเท่าที่นึกได้ ความจริงมันก็มีมากกว่านี้ แต่เลิกกันแล้วก็ไม่อยากไปนินทาเขา
"ถ้าเทียบกับเวลาอยู่กับซาว อย่างไหนดีกว่า"
"กับซาวสิ สนุกกว่ากันเยอะ" ผมตอบทันควัน สนุกกว่าจริงๆนี่ครับ คุยภาษาเดียวกัน เรื่องเดียวกัน สบายใจกว่าเยอะ
"ทั้งที่โดนถีบ"
"เออ...โดนซาวถีบ ยังดีกว่าอยู่กับพวกนั้นอีก" ผมนั่งยันอย่างหนักแน่น อยู่กับแฟนผมบางคนแล้วอึดอัด
ต้องคอยหาเรื่องเพื่อจะได้ไปคุยกับเขา สู้ซาวก็ไม่ได้ ไม่ต้องคุยอะไร นั่งมองหน้ามันเฉยๆก็สบายใจแล้วครับ แม้ว่าพอมองมากๆแล้ว มันจะเอาเท้ามาปิดตาผมก็เถอะ
"อย่างว่าก็ต้องซาว โดนซาวถีบก็ไม่โกรธ แล้วยังชอบอยู่กับซาวอีก แล้วจะมีแฟนไปหาพระแสงอะไรวะ" ไอ้จุลส่งเสียงถามเรียบๆ แต่สายตาประณามผมอย่างรุนแรง...จ้องได้จ้องไป ไม่กลัวหรอก
-
ผมนั่งคิด คิดแล้วคิดอีก ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ก็เลยใช้วิธีของกานต์ คือ คิดไปทีละขั้น
...ผมชอบไปหาซาวเพราะอยู่กับมันแล้วสบายใจ...
...แต่...ถ้าไปหามันเฉยๆมันก็จะหงุดหงิด...แล้วผมก็จะโดนถีบบ่อยขึ้น...
"ก็ถ้าไม่มีธุระ ซาวมันไม่ชอบให้ฉันไปหาอ้ะ ฉันก็ต้องไปอยู่กับคนอื่นสิ จะไปหาซาวแต่ละทีฉันต้องคอยหาข้ออ้าง" ผมตอบมันเชิงบ่น จริงอยู่ว่าถ้าผมทำหูทวนลม เดี๋ยวซาวก็เลิกไล่ผมออกจากห้องเอง แต่บ่อยๆเข้าก็กลัวมันจะโกรธจริง เลยต้องหาข้ออ้างไปเจอมัน
"โดยการไปเอาเรื่องแฟนไปเล่าให้ซาวฟัง" ไอ้จุลต่อคำพูดได้ฉับไว แต่มันก็พูดถูกนะ การเอาเรื่องคนที่ผมคบด้วยไปเล่าให้ซาวฟังนี่เป็นข้ออ้างชั้นดีเลยแหละ
"ก็ใช่" ผมยอมรับโดยดี
"งั้นแสดงว่านาย มีแฟนเพื่อเป็นข้ออ้างไปหาซาว" กานต์สรุปให้ ซึ่งผมคิดว่ามันเป็นการสรุปที่ค่อนข้างจะรวบรัดไปหน่อย แต่มานั่งคิดๆแล้วมันก็ถูกของกานต์น่ะแหละ ช่วงไหนที่ผมหาข้ออ้างไม่ได้ หรือขุดข้ออ้างมารีไซเคิลจนหมดมุขแล้ว ผมก็เริ่มมองหาคนอื่น และเมื่อมีคนตกลงคบกับผมปุ๊บ ผมก็จะรีบไปหาซาวทันที หลังจากนั้นผมจะไม่ค่อยได้ไปหาซาวเลย จนกว่าจะเลิกกับแฟน เพราะซาวจะขี้หงุดหงิดกว่าเดิมมากๆ บางครั้งปิดประตูใส่หน้าผมทันทีที่เห็นผมยืนอยู่หน้าห้องเลยทีเดียว
"ก็คงจะใช่มั้ง ฉันไม่แน่ใจหรอก แต่ถ้าฉันไม่ไปหาซาวในสภาพถูกหักอก ซาวจะไม่ค่อยพูดดีกับฉันน่ะ" ผมบอกแล้วนึกถึงเวลาที่ผมถูกแฟนบอกเลิก ถึงซาวมันจะด่า จะสมน้ำหน้าผมยังไง แต่สุดท้ายมันก็จะโอ๋ผมจนได้น่ะแหละ แล้วผมก็จะอ้อนได้ ขอนู่นขอนี่ได้โดยที่ซาวมันจะตามใจสุดๆ ไม่โดนถีบแรงๆด้วยนะ
"แปลว่านายอยากอกหัก จะได้ไปหาซาว ให้มันพูดดีๆด้วย" กานต์มันถามหรี่ตามองเหมือนจะจับผิด...แล้วเรื่องที่มันถามน่ะ มีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละที่คิดทำ
"ใครเค้าอยากอกหักกันบ้างวะ" ผมถามมันกลับ ถึงผมจะอยากให้ซาวพูดดีๆด้วย แต่ไม่ได้อยากอกหักนี่ครับ
"มึงน่ะแหละไอ้พี" จุลพูดขึ้นมา และต่อได้รวดเร็วอย่างที่ผมอ้าปากไม่ทัน "ไม่ต้องเถียงกูเลย มึงลองคิดดีๆนะ เวลามึงอกหักน่ะ มึงรู้สึกยังไง"
"เซ็งดิวะ แม่งเซ็งโคตร ถามอะไรโง่ๆ" ผมก็ตอบได้อย่างรวดเร็วไม่แพ้ไอ้จุล ก็ประสบการณ์ผมเยอะนี่ครับ เซ็งมาครบ 20 รอบเมื่อวานนี้เอง
"มึงสิโง่ เวลาอกหักน่ะ เค้าต้องเสียใจกันโว้ย ถ้าแค่เซ็งแปลว่าไม่ได้รักเค้าจริง" ผมสะอึกเถียงไม่ออก เพิ่งรู้ว่าคนอื่นเขาเสียใจกันด้วย พยายามนึกว่าตัวเองเสียใจบ้างรึเปล่า คำตอบที่ได้ก็...ไม่อ้ะ อาจจะมีบ้างนิดหน่อยล่ะมั้ง ก็แต่ละคนผมใช้เวลาคบกับเขาน้อยๆทั้งนั้นเลย แถมจีบติดเร็วอีกต่างหาก...ผมผิดปกติเหรอเนี่ย
"แล้วเวลาเซ็งนายทำไง" กานต์ถามผมด้วยหน้าตาซีเรียสนิดๆ
"ก็...ไปหาซาว" นั่นเป็นคำตอบที่ผมให้สองคนนั่นครับ ก็อยู่กับซาวแล้วผมสบายใจที่สุดนี่
"แล้วหายเซ็งเลยมั้ย หรือหายชั่วคราว"
"หายเลยดิ" ใครมันจะไปเซ็งข้ามวันข้ามคืนขนาดนั้นล่ะครับ เจอหน้าซาวก็หายแล้ว หายแล้วหายเลยสิครับ
กานต์ดึงไอ้จุล ไปซุบซิบงุบงิบกันสองคนไม่ยอมให้ผมได้ยินด้วย แล้วเดินกลับมาตั้งคำถามใหม่กับผม
"ย้อนกลับไปเรื่องแฟนนายอีกนิด มีแฟนมากี่คนแล้ว"
"...20" ผมตอบไม่เต็มเสียงนัก เหมือนนักมวยขึ้นชก 20 ครั้ง แต่แพ้เรียบ
กานต์มันทำหน้าเหมือนกระดากปากแล้วถามต่อ "มีอะไรกับทุกคนเลยเปล่า"
"เปล่า มีแค่ 5-6 คนเท่านั้นแหละ" ก็บอกแล้วว่าเวลาคบกับแต่ละมันสั้นกุดเหมือนนกขยับปีก ใครมันจะยอมไปมีอะไรกับผมทุกคนล่ะครับ แล้วผมเองก็ไม่ได้ยอมมีอะไรกับทุกคนด้วย...ก็บางคนน่ะทำหน้าเหมือน กูจะตั้งท้องลูกมึงให้ได้ในคืนนี้...ผมยังไม่อยากมีลูกตอนเรียนนะครับ...
"เคยเอามาเทียบ...แบบ...ชอบคนไหนมากกว่า...หรือแบบกำลังมีกับคนนี้แต่ไปคิดถึงอีกคนอะไรทำนองเนี้ย" พูดจบกานต์มันก็ถูหน้าแรงๆ...เขินแล้วถามทำไมวะ
"เคยเอามาเทียบมั้ยเหรอ" ผมคิดไปตอบไป "ก็มีบ้าง แต่สู้ซาวไม่ได้สักคน แต่เคยโดนตบเพราะเรียกชื่อผิดอ้ะ"
"ชื่อใคร?"
"...ซาว" ผมตอบมันเบาๆ เมื่อนึกได้ว่าเผลอปากพูดเรื่องน่าอายออกไป ตอนนั้นโดนตบหน้าบวมไปสองวัน บอกเลิกอีกต่างหาก พอไปเล่าให้ซาวฟังก็โดนมันถีบกระเด็น ไม่พูดกับผมตั้งหลายวัน ยังดีนะที่แฟนคนนั้นของผมไม่รู้จักซาว แล้วก็ฟังไม่ชัดด้วยว่าผมเรียกชื่อใคร ไม่งั้นผมต้องโดนเจ้าซาวฆ่าแน่ๆ
สองคนนั้นมองหน้าผมตาปริบๆ แล้วหันไปมองหน้ากันเองอีก
"โง่ของแท้เลยว่ะไอ้จุ่น"
"กรุณาระบุชื่อด้วยนะไอ้คุณมึง เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจคุณกูผิดหมด" ผมนึกด่าในใจที่ไอ้สองตัวนี้ยังมีเวลามาเล่นมุขสังกะสี ในขณะที่ชาวบ้านชาวช่องเขาหันมาใช้กระเบื้องซีแพคกันหมดแล้ว นึกด่าไอ้จุลเป็นพิเศษที่ไม่เห็นใจเพื่อนฝูง...โง่แทนกูสักหน่อยไม่ได้เหรอวะ
"เอางี้แล้วกันนะพี นายลองจินตนาการตามที่ฉันพูดหน่อย" ผมพยักหน้ารับ หลับตาเตรียมตัวเต็มที่ คิดว่าไม่ใช่เรื่องยากอะไร ยกเว้นว่ามันจะพูดเรื่องมนุษย์ต่างดาว หรือเอเลี่ยนบุกโลก
"นึกหน้าซาวเอาไว้นะ" อืม...หน้าซาวเหรอ ไม่ยาก ไม่ยาก
"แต่งตัวเซ็กส์ซี่โคตรๆ" อื่ม...อันนี้ค่อนข้างยาก เจ้าซาวไม่ค่อยสนใจเรื่องแต่งตัวเท่าไหร่
"ซาวยิ้ม...ยิ้มหวานเลยด้วย" ยิ้มหวาน...อืม...น่ารัก
"ยิ้มให้หนุ่มหล่อประมาณวิลลี่" จะไปยิ้มให้มันทำไมวะ กะแค่ดาราระดับพระเอก ยิ้มให้ผมดีกว่าตั้งเยอะ
"ซาวเดินเข้าไปกอดเค้าอย่างสนิทสนม" กอด...กอด อย่างสนิทสนม ฮึ่ม!!...วิลลี่อาจจะเป็นพี่ชายที่พลัดพรากของเจ้าซาวก็ได้...รู้สึกเกลียดขี้หน้าวิลลี่ขึ้นมาตะหงิดๆ
"แล้วก็จูบกันอย่างดูดดื่ม" ผมลืมตาตบโต๊ะอย่างไม่พอใจ
"ไม่ได้โว้ย!!" ให้ผมจินตนาการอะไรบ้าๆงี้วะ ถ้าเป็นจริงล่ะก็...วิลลี่ก็วิลลี่เถอะ ผมกระทืบไม่เลี้ยงแน่
"ไม่ได้ยังไงวะ" ไอ้จุลมันนั่งกอดอกถามผม เสียงเยาะเย้ยเชียวนะมึง
"ก็...ฉันไม่ชอบนี่" เสียงผมอึกอักๆยังไงพิกล
"ทำไมไม่ชอบ" ทำไมชอบถามแต่เรื่องที่ผมตอบไม่ได้ทั้งนั้นเลยวะ
"ไม่รู้...แต่ไม่ชอบ...ห้ามเด็ดขาด แค่คิดก็ห้าม" จุลถอนหายใจเฮือกใหญ่
"รู้มั้ยพี อย่างนี้เค้าเรียกว่าหึง"
"หึง?" ผมทวนคำอย่างมึนๆ
"แล้วถ้าหึงก็แปลว่ารัก"
"รัก?"
"เออ นายรักซาว"
...รักซาว...
...ผมรักซาว...
...จริงอ้ะ?...
ระหว่างที่ผมกำลังเมามันกับความโง่ของตัวเองอยู่นั้น กานต์กับจุลมันก็หันไปซุบซิบกัน แต่ผมขี้เกียจจะให้ความสนใจพวกมัน แค่เรื่องในหัวผมก็สร้างความมึนจนซึมออกมาจากรอยรั่วของกะโหลกแล้ว ยังไม่อยากให้มันระเบิดก่อนจะสรุปเรื่องทุกอย่างได้
"นายไม่ชอบหน้าฉันใช่มั้ยพี" เสียงเจ้าจุลดังจนผมสะดุ้ง...มันรู้ได้ไงวะ
"เออ"
"เพราะอะไร"
"ก็นายชอบมายุ่งกับซาว..." ผมตอบแล้วก็ต้องเงียบเอง อย่างนี้มันก็ไม่ต่างกับเรื่องที่กานต์ให้ผมจินตนาการเมื่อกี้เลยสิ ผมไม่ชอบไอ้จุลกับวิลลี่ เพราะมายุ่งกับซาว...ผม...หึงจริงๆด้วย
ไอ้จุลมันยิ้มเยาะเหมือนจะถามผมว่า คิดออกหรือยัง เรื่องคิดออกน่ะมันออกแล้ว แต่ตอนนี้ผมกำลังด่าความโง่ของตัวเองอยู่น่ะสิครับ ผมไม่ชอบขี้หน้าไอ้จุลมาตั้งสามปีโดยที่ไม่รู้สาเหตุ ทั้งที่เป็นเรื่องง่ายๆ เป็นเรื่องที่ใครๆเขาเข้าใจกัน
...แต่ผมก็ไม่เคยเข้าใจ...
...ไม่เคยเข้าใจจนทำให้คนที่ผมรักที่สุดต้องเจ็บ...
...เอ่อ...ง่า...
...เมื่อกี้ผมคิดอะไรออกไปนะ....คนที่รักที่สุดงั้นเหรอ...
...ตกลงว่าผมรักซาวจริงๆใช่มั้ย??...
"ที่เหลือคงคิดเองได้นะ" กานต์มันถามผมยิ้มๆ
"ถ้ายังคิดไม่ได้ กูจะยุให้ซาวมันมีแฟน" ไอ้จุลมันรีบต่อ ผมก็รีบโวยทันที
"อย่านะโว้ย!! ซาวของกู..." คำหลุดปากโดยไม่ได้ตั้งใจของผม มันแทงใจตัวเองเข้าอย่างจัง ทำไมผมไม่คิดได้ก่อนหน้านี้ ทั้งที่มันเป็นความรู้สึกของตัวเองแท้ๆ
...ผมรักซาวจริงๆนั่นแหละ...
"เฮ้ย บ่ายสามแล้ว ฉันต้องไปรับวีร์แล้วว่ะ" ไอ้จุลแหกปากทำหน้าเหมือนโลกจะแตก
"ไอ้จุ่น วีร์เลิกบ่ายสามครึ่ง" กานต์พูดเสียงหน่ายๆ
"ไม่ได้โว้ย ต้องไปรอก่อนเวลา" ผมฟังความเวอร์ของมันอย่างสงสัย แฟนมันสวยขนาดนั้นเลยเหรอวะ
"วีร์ไหน" อดปากไม่ได้ก็เลยถาม
"วีร์ภาคเดียวกับพีน่ะแหละ" กานต์มันหันมาตอบให้
"วีร์? ภาคฉันมี2วีร์เป็นผู้ชายทั้งคู่" เพื่อนที่ภาควิชาเดียวกับผมครับพูดน้อยทั้งคู่ คนแรกชื่อ ชัชวีร์ ตัวเล็กมากๆ ผอมอีกต่างหาก
แต่ขยันโคตรๆครับ เรียนก็เก่งจนได้ทุนเรียนดีทุกเทอม เห็นว่ายายที่เลี้ยงมันมาตายไปเมื่อตอนปลายปี 2 มันเลยต้องทำงานส่งตัวเองเรียนด้วยน่ะครับ ผมเองก็ไม่ค่อยสนิทกับวีร์นัก เพราะเวลาว่างที่เพื่อนๆไปเฮฮากัน จะเป็นเวลาที่วีร์ไปทำงาน วีร์มันคงว่างเฉพาะตอนหลับเท่านั้นแหละครับ อีกคนชื่อวีร์เฉยๆ ตัวเล็กยิ่งกว่า เห็นครั้งแรกนึกว่าเด็กม.ต้น เด็กประถมบางคนยังตัวโตกว่าอีก นี่ก็เรียนเก่งเป็นเด็กโควต้าพิเศษได้ทุนทุกปี ผมไม่ค่อยรู้เรื่องเจ้าวีร์นี่เท่าไหร่ เห็นว่าหาเงินเรียนเองเหมือนกัน แต่ที่สำคัญมันมีแฟนเป็นผู้ชายอย่างเปิดเผยมาตั้งแต่ก่อนเข้ามหาวิทยาลัย มันน่ะไม่เปิดเท่าไหร่หรอกแต่แฟนมันนี่สิสุดยอด เป็นลูกครึ่งตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ผมยังเคยสงสัยว่ามันหาซื้อเสื้อใส่ได้ยังไง แถมหน้าตาแบบชาตินี้กูจะไม่ยิ้ม แล้วก็ขี้หวงขี้หึงสุดๆใครอย่าแตะเจ้าวีร์เชียว อาจโดนไอ้วัตชกเปรี้ยงเดียวลงไปนอนนับดาวไม่รู้ตัว ไอ้จุลมันก็คงไม่บ้าไปจีบเจ้าวีร์หรอกนะ "วีร์ ชัชวีร์น่ะเหรอ" ผมถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ
"เออ คนนั้นแหละ ทำไม มึงมีปัญหาอะไรไอ้พี" ไอ้จุลถามเสียงเขียว ผมก็ได้แต่ส่ายหัวดิก ซาวของผมก็ผู้ชายนี่ครับ ไอ้จุลมันจะชอบผู้ชายด้วยแล้วจะเป็นไรไป
"เปล่า กูแค่จะช่วยเชียร์เท่านั้นแหละ" ผมตอบเอาใจมัน ไหนๆมันก็ช่วยผมตั้งเยอะแล้วนี่
"ช่วยก็แล้วไป แต่ถ้าไปแซวให้วีร์อาย กูหาแฟนให้ซาวจริงๆด้วย ไปล่ะ" มันขู่ผมเสร็จก็สะบัดก้นวิ่งออกไป ทิ้งผมไว้กับกานต์ กานต์ก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจแก้เมื่อย เดินออกไปพร้อมผม
"แถมให้อีกอย่างนะพี"
"อะไรเหรอ"
"ฉันไม่แน่ใจว่านายเข้าใจตัวเองจริงๆหรือยังว่าคิดยังไงกับซาว แต่ฉันอยากบอกว่าความรักน่ะมันไม่มีรูปแบบ มันไม่มีอะไรมาชี้วัดได้หรอกว่าความรู้สึกนั้นใช่รักหรือเปล่า นอกจากตรงนี้ของนาย" กานต์เอานิ้วจิ้มหน้าอกข้างซ้ายของผมแล้วยิ้มให้
มันอาจจะไม่ถูกต้องนักที่ผมตัดสินใจว่าผมรักซาวด้วยคำพูดของจุลและกานต์ มันอาจจะเป็นแค่การพูดชี้นำให้ผมคล้อยตามก็ได้ แต่ความรู้สึกเจ็บหน้าอกตอนที่ได้ยินเสียงสั่นๆของซาว ความไม่พอใจที่มีคนอื่นมายุ่งกับซาว และความสุขเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆหรือเวลาที่คิดถึงเจ้าซาว มันชัดเจนจนผมไม่อยากจะคิดให้เป็นอย่างอื่น
"ขอบคุณนะกานต์" ผมยิ้มให้กานต์อย่างจริงใจ ก่อนจะพูดความรู้สึกของตัวเองออกไป "ฉันอาจจะยังไม่เข้าอย่างที่นายบอก แต่ความรู้สึกของฉันที่มีต่อซาว ถ้ายังไม่เรียกว่ารัก ฉันก็ไม่รู้ว่าชีวิตนี้ฉันจะไปหาความรักมาจากไหนแล้วล่ะ"
"งั้นก็ดีแล้ว คุยกับซาวให้รู้เรื่องนะ" กานต์ยิ้มกว้างพูดจบก็โบกมือลาไปทันที ผมก็เพิ่งนึกได้ว่า ไม่ใช่ว่าผมเข้าใจจิตใจตัวเองแล้วเรื่องทุกอย่างมันจะลงตัวนี่นา ผมยังต้องอธิบายให้ซาวฟังถึงความรู้สึกของผมเองอีก
...ซาวจะฟังผมมั้ยนะ?...
ผมเดินทอดน่องไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อกลับห้องพัก ผมต้องกลับไปเตรียมวางแผนให้เรียบร้อยว่าจะพูดกับซาวเรื่องอะไรบ้าง และพูดยังไง
หลังจากอาบน้ำปะแป้ง ไหว้พระขอพรมาเป็นที่เรียบร้อย ผมก็เดินเท้ามานั่งรอที่หน้าห้องของซาว ซึ่งจากการคำนวณของผมซาวน่าจะกลับถึงบ้านไม่เกิน 6 โมงเย็น
ผมนั่งคิดเรื่องสมัยเด็กๆของซาวและผม มีทะเลาะกันบ้าง แต่ก็ดีกันได้รวดเร็วทุกครั้ง ไม่ว่าเรื่องไหนๆผมก็มักจะมีซาวอยู่ด้วยเสมอๆ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่สนุกหรือตอนที่เศร้าแค่ไหนก็ตาม แล้วจะให้ชีวิตผมขาดซาวไปได้ยังไงกัน
ผมจำได้ว่าตอนที่พ่อผมตายใหม่ๆนั้น พ่อกับแม่ของซาวก็หย่ากันพอดี พวกผมสองคนแม้จะยังเด็กและไม่เข้าใจอะไรดีนัก แต่ก็รู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก ตอนนั้นซาวมันคงรู้สึกน้อยใจที่พ่อไม่ยอมอยู่กับมัน มานั่งบ่นตัดพ้อพ่อจนพาลไปว่าไม่มีใครรักไม่มีใครอยากอยู่กับมันสักคน ผมสงสารเพื่อนก็เลยสัญญาอย่างเด็กๆว่าจะรัก จะอยู่กับมันไปตลอดชีวิต
...และตอนนี้ผมคิดว่าผมอยากทำตามสัญญานั้นจริงๆ...
-
:z13:
ไอย๊ะ
คุณพีรู้ใจตัวเองแล้วเหรอ
โง่อยู่ได้ตั้งนานนะ
กร๊ากกกกกกก
:laugh:
-
พีนี่มัน....โง่..บื้อจริง ๆ เลยอ่ะ
ซาวอย่างเพิ่งยอมรับง่าย ๆนะ ปั่นหัว พี ก่อน เอาให้สาสมกะที่ต้องทน :laugh: ฮิฮิ
-
^^ :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
อืมนะพี สมชื่ือเรื่องซะจริง ๆ พระเอกเรื่องนี้
แต่ก็ดีแล้วที่ไม่รู้เอาเมื่อตอนสายไป
-
พระเอกที่บื้อที่สุดในรอบปี
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอบคุณจุลกับกานต์มากค่ะ ที่ช่วยมาทำให้พีเลิกเคี้ยวหญ้ามากินข้าวแทนได้
ซาวอย่าเพิ่งน้อยใจนะ
พีมันรู้ใจตัวเองแล้ว เพราะที่ผ่านมาไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองรักใคร จิตใต้สำนึกก็เลยบังคับใ้ห้ทำอะไรบ้าๆ ยังงั้นตลอด
มาอัพต่อเร็วๆ นะค่ะ
อยากรู้ว่าพีจะง้อซาวยังไง >,<
-
ซาวจ๊ะ อย่ารีบยอมเจ้าพีนะ ปั่นหัวมันเล่นๆอีกหลายๆตอน 55555
:z2:
-
ถ้าไม่ได้จุลกับกานต์
แกจะรู้ใจตัวเองมั้ยฟระบักพี
คงโง่งมอีกนานแหละ
ความจริงจุลน่าจะยุให้ซาวมีแฟนใหม่ซะก็สิ้นเรื่อง หมั่นไส้อิพี :angry2:
-
แอบรักเพื่อนสนิท
จนกลัวเพื่อนไม่รักกลับล่ะสิ
แต่รู้ใจตัวเองแล้วแบบนี้
ขอให้โชคดีนะพีนะ
-
อยากอ่านอีกอะ :z10: พีจะคุยอะไรกับซาวน๊าา
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
โง่บรมเลยไอ้พี
จะมีใครโง่กว่าแกอีกมั๊ยเนี่ย???? :เฮ้อ:
-
อ่านบทนี้แล้วยิ่งตอกย้ำว่านายพีโคตรโง่ บรมโง่! o12
-
นายพีเอ๋ย คนธรรมดาจริงๆ ชอบอ้ะ พระเอกโก้ดธรรมดา
โง่จริงอะไรจริง มันมีอยู่ทั่วไปจริงๆนะคนแบบนี้ คอนเฟิร์มเลย
ปล.รอตอนต่อไปแบบจดจ่อพิเศษ อยากรู้ว่าจะพูดยังไง จะใช้วิธีไหน แล้วผลล่ะ.....การอธิบายของคนโง่ๆ จะให้ผลยังไง กรี๊ดดดดดดด
-
:o10: ในที่สุดก็เข้าใจความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อซาว
ถึงแม้ว่าจะใช้เวลาในการคิดซับซ้อนกว่าชาวบ้านหน่อยนึง ไปทีละสเต็ป
แต่ก็ยังดีกว่านึกไม่ออกละนะ ไ่อ่พีเอ้ย
-
ซาวก็หนุ่มซึน พีก็หนุ่มอึน เป็นคู่รักที่ลงตัว
-
มีเพื่อนดีๆอย่างจุลกับกานต์
ก็ดีอย่างนี้แหละเนอะซาว+พี
จะได้รักกันซะที :กอด1:
-
แอร๊ยยยยยยย
พี่ทิพจะขนเรื่องของนัวร์มาลงหมดทุกเรื่องเลยป่ะเนี่ย
ไม่ใช่อะไร จะบอกว่าเอามาให้หมดเลยนะ
ชอบทุกเรื่องเลย
:laugh:
-
เฮ้อออออออออออออออออออออออ
กว่าจะรุ้ใจตัวเอง ต้องมีตัวช่วยอย่างมากอะ
เหนื่อยแทนผู้ช่วยจริงจริงเลย
-
พีสู้ๆๆ
-
พีไม่ได้โง่นะ แต่แค่ไม่รู้ใจตัวเองเท่านั้น :P
-
อ่านมาตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ มีแต่คนด่าพีแทนแล้ว เลยจะไม่ซ้ำเติมพีอีกหรอกนะ
สงสารคนโง่ที่ไม่รู้ใจตัวเองอ่ะ (อ้าว..ว่าจะไม่ด่า..แต่แอบกัดไปดอกแระ)
ก็ตอนนี้พีเริ่มฉลาดแล้ว และก็เริ่มรู้ใจตัวเองแล้ว ก็มาถึงตอนที่พีจะทำยังไง ให้ซาวรู้ว่าพีเองรักซาวด้วยใจของพีจริงๆ
ไม่ใช่รักเพราะการชี้แนะของจุลกับกานต์ แล้วพีจะทำใหซาววางใจในตัวพีได้อย่างไร ทำให้ซาวมั่นใจและมีความสุขเพียงใด
เป็นการทดแทนที่พีทำให้ซาวเจ็บปวดมาตั้งเนิ่นนาน แม้ทำไปโดยไม่รู้ตัวก็เถอะ (ก็คนมันโง่อ่ะ อ้าวกัดอีกดอกแระ)
ขอให้รักระหว่างพีกับซาวเป็นไปด้วยดี และHappy ๆ ๆ ก็แล้วกัน
-
พระเอกที่บื้อที่สุดในรอบปี
+1ครับ
quoteได้ตรงเป้าเข้าประเด็นดีมาก
-
พีฉลาดแล้ว 5555
ต่อไปก็เหลือแค่คุยกับซาวให้เข้าใจเนอะ ๆๆ :)
-
กว่าจะเข้าใจ ฟายจริงๆเล๊ย!!
-
มารอตอนจบค่ะ ซาวจะได้สมหวังซ้าที :กอด1:
-
พีตอนนี้มีสถานภาพ "คนโง่ที่ตาสว่าง" รอลุ้นตอนจบว่า ซาวจะมีท่าทียังไง
กับรักตอบแทนของพี ไม่เคยผิดหวังที่จะอ่านเรื่องที่คุณ Thip เอามาโพสต์
โดยเฉพาะเรื่องของคุณ Nior :pig4:
-
:laugh: :laugh:
ไอพีหายโง่แล้วโว๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
5555.
อยากรู้จังจะคุยไรกันอ่า
-
บทที่ 3 ครึ่งแรก
"เฮ้ย ตื่น ไอ้พี มานั่งหลับหน้าห้องคนอื่นได้ไงวะ" ผมขยี้ตาอย่างงัวเงียเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นแสนคุ้น
พร้อมปลายเท้าที่โดนประทับจนจำได้แม่นยำสะกิดที่เข่า แสงไฟนีออนหน้าห้องสว่างจ้าจนแยงตา บ่งบอกว่าข้างนอกคงจะมืดสนิทแล้ว
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ โทรตามก็ได้ มาหลับอยู่ตรงนี้เดี๋ยวก็ยุงหามหรอก" ซาวถามพลางไขกุญแจห้อง ขนาดมันทำหน้าหงิกๆ แต่คำพูดมันก็ยังแฝงความเป็นห่วงไว้ด้วย ซาวเป็นอย่างนี้เสมอแต่ผมไม่เคยสังเกต
ผมลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากแข้งขาและก้นให้สะอาด ดูนาฬิกาข้อมือแล้วเข็มสั้นมันชี้ไปที่เลข 8...ผมกะเวลาพลาดไปตั้งสองชั่วโมงเชียว เดินตามเจ้าซาวเข้าห้อง ไปนั่งเจี๋ยมเจี้ยมตรงเก้าอี้ รอซาวไปล้างหน้าล้างตาเรียบร้อย
"กลับช้าจัง" ผมถามเก็บความหงุดหงิดนิดๆไว้ในใจ ไม่ได้หงุดหงิดที่รอนานหรอกครับ แต่หงุดหงิดที่ว่า ซาวมันเลิกเรียน 5 โมงเย็น แต่กลับ 2 ทุ่มแสดงว่าอาจจะออกไปกับใคร
"อ๋อ เอางานไปส่งมาน่ะดิ รถติดโคตร" งานพิเศษของซาวน่ะครับ รับโครงการมาเขียนที่บ้าน ท่าทางจะเพิ่งได้รับค่าจ้างมา อารมณ์ดีเชียว...ไหนๆซาวก็อารมณ์ดีแล้ว ผมก็ควรจะรีบพูด...ผมกระโดดเข้าไปคว้าตัวมันมากอดแน่น
"เฮ้ย เป็นบ้าอะไรวะ ปล่อยโว้ย!!" อย่างที่คิดไม่ผิดครับว่าซาวต้องโวย และถีบ แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอกครับ อุตส่าห์ไปคิดหาท่ากอดที่จะไม่ถูกถีบ แล้วก็ได้วิธีง่ายๆครับ...กอดแน่นๆให้ดิ้นไม่หลุดเลย
" ซาว ฉันรักซาว รักที่สุดเลย" ดูเหมือนซาวจะตกใจอ้ะครับ ยืนนิ่งเป็นหุ่นเลย
"เมาเปล่าวะ?" ถามผม แต่ก็ยกมือขึ้นมากอดผมไว้หลวมๆด้วย
"ไม่ได้กินสักหยด พิสูจน์ก็ได้" ผมจูบปากสีเข้มๆของซาวเบาๆ เสียวหลังวูบๆว่าจะโดนถีบมั้ย "จริงๆนะ ฉันรักซาว รักมากๆ รักที่สุด...เชื่อมั้ย" ไม่มีคำตอบครับ ซาวเอาแต่ยืนนิ่ง ผมเองก็เดาไม่ถูกว่าซาวคิดอะไรอยู่
"เพิ่งเลิกกับแฟน?" ผมไม่รู้ว่าทำไม ซาวต้องตัวสั่นด้วย หรือกลัวว่าผมจะบอกรักเพราะผมเพิ่งอกหัก ผมกอดซาวแน่นขึ้น กดหัวเล็กๆไว้กับไหล่ตัวเอง
"เลิกแล้ว เพราะรักนาย" ถึงแม้เหตุผลที่เลิกจะไม่ใช่เหตุผลนี้โดยตรง แต่ผมคิดว่ามันเป็นสาเหตุหลักเลยต่างหาก ถ้าผมไม่ได้รักซาว ผมคงไปได้ดีกับคนที่ผมคบด้วยแล้ว
"จริงนะ" เสียงเจ้าซาวสั่นจนผมชักจะกลัว มือเล็กๆคู่นั้นก็ขยุ้มเสื้อผมไว้แน่น ผมก็เลยต้องรีบตอบ
"จริง ขอโทษนะซาวที่ฉันเพิ่งรู้ตัว" ผมดันร่างเล็กๆออกมามองหน้า ไล้นิ้วโป้งบนแก้มนิ่มๆ ตาเจ้าซาวแดงอย่างกับจะร้องไห้ กำลังจะก้มจูบปลอบเสียหน่อย เจ้าซาวดันโผเข้ากอดผมแน่น ซุกหน้ากับอก แล้วพูดขู่เสียงแข็ง
"ถ้าเปลี่ยนใจ ฉันฆ่านายแน่พี" ถึงเสียงจะดุ...แต่คำพูดน่ารักชะมัด
"ไม่เปลี่ยน ไม่นอกใจด้วย จะมีแต่ซาว รักซาวคนเดียวไปชั่วชีวิตเลย" ผมพูดเสียงหวานที่สุดอย่างที่ผมไม่เคยใช้กับใครมาก่อน อย่างน้อยมันคงช่วยทดแทนที่ผมทำให้ซาวต้องเจ็บได้บ้างสักนิด ผมบอกรักซาวซ้ำๆกันอย่างไม่กลัวคนฟังจะเบื่อ และไม่กลัวตัวเองจะเบื่อด้วยเช่นกัน แม้ว่าผมจะไม่ได้พูดคำว่ารักเป็นครั้งแรก เพราะผมเคยพูดกับคนอื่นมาแล้วก็จริง แต่การบอกรักซาวก็เป็นครั้งแรกที่ผมพูดตามความหมายของคำว่ารักจริงๆ และมันจะมีความหมายมากขึ้นๆทุกวันไม่ว่าผมจะพูดออกมาหรือไม่ก็ตาม
ผมโอบไหล่บางๆของซาว แล้วจูบเส้นผมที่มีกลิ่นแชมพูหอมๆผสมกลิ่นเขม่าควันรถ รู้สึกถึงแรงสั่นของร่างเล็กๆจนผมต้องกอดไว้แน่นขึ้น ผมไม่คิดว่าซาวจะยอมเข้าใจกับคำบอกรักของผมได้ง่ายอย่างนี้ คิดหาวิธีมาล้านแปดเพื่อจะให้ซาวยอมเชื่อความรู้สึกของผม แต่ซาวกลับยอมรับได้รวดเร็ว ผมมานึกๆแล้ว ถ้าเป็นตัวผมเอง ก็คงไม่เสียเวลาเล่นตัวอ้างโน่นอ้างนี่หรอกครับ...ของที่อยากได้ มีคนมายื่นให้ เป็นใครก็ต้องอยากรับ ยิ่งเป็นสิ่งที่ต้องการมากๆและไม่นึกไม่ฝันมาก่อน...น้อยคนครับที่จะปฏิเสธ
...และผมก็โชคดีที่ซาวเป็นคนส่วนมาก...
%%%%%%%%%
ผมนั่งยิ้มหวานมองคนรักของตัวเองที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินหน้าเปียกออกจากห้องน้ำ หลังจากร้องไห้จนพอใจ ตาคู่สวยหวานฉ่ำของซาวตอนนี้ออกจะแดงๆไปบ้าง แต่ผมไม่ยักรู้สึกเสียใจสักนิด...ก็ร้องเพราะดีใจนี่ครับ
"มองทำบ้าอะไร" ปากมันยังเหมือนเดิมครับ แถมหน้าก็งอ...ท่าทางจะเขินอ้ะครับ...น่ารัก...
"มองแฟนตัวเอง...น่ารัก...จ๊าก!!~~" ผมแหกปากไม่เป็นภาษาคน ก็ซาวมันดันเขินรุนแรงอ้ะ ชมนิดหน่อยดันยกเท้าไปยันพนักพิงเก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่...เฉี่ยวกกหูไปสองมิล...แต่...อื้อหือ...กางเกงขาสั้นอ้ะ...ขาขาวจั๊วะเลย ขากางเกงมันกว้างพอยกขึ้นมาก็เห็นเข้าไปลึกดีแท้ ผมเพิ่งเคยเห็นชัดๆ ก็อย่างที่บอกล่ะครับ ซาวไม่ยอมให้เปิดไฟตอนมีอะไรกัน ตาผมมันก็ไม่ได้มองเห็นในที่มืดเสียด้วย และขาเจ้าซาวก็ไม่ได้เคลือบสารเรืองแสง รู้แต่ว่านิ่มมากๆ
พอคิดว่าขาขาวๆของซาวมันนิ่มมือขนาดไหน ผมก็คว้าข้อเท้าเล็กไว้ตามสัญชาติญาณ(แห่งรัก) แล้วที่ขาวๆนี่ถ้ามันมีรอยจะชัดแค่ไหน แต่รู้สึกผมจะคิดช้ากว่าทำ เพราะปากผมแนบอยู่กับน่องขาวๆนิ่มๆเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกับที่เจ้าซาวมันสะบัดขาพาดก้านคอผมตามสัญชาติญาณ(ความเขิน) เช่นเดียวกัน
"แอ๊ก!!" เป็นเสียงเดียวที่ผ่านพ้นลำคอผม ร่างเท่ห์ๆของผมก็ลงไปนอนแบบอยู่กับเก้าอี้รับแขก รับประกันได้ว่าซาวไม่ได้ตั้งใจเตะมากนัก เพราะถ้าตั้งใจ ตัวผมคงจะไป IN LOVE กับพื้นห้องมากกว่า ซาวมันเป็นโรคอะไรผมก็ไม่รู้ล่ะครับ เพราะนอกจากไม่ยอมให้เปิดไฟตอนอย่างว่ากันแล้ว ถ้ายังนั่งมองเห็นหน้ากันชัดเนี่ยผมทำได้อย่างมากก็ลูบนิดจับหน่อยเท่านั้นแหละ อย่าได้ไปจูบ ไปหอมมันเชียว เพราะมีความเป็นไปได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ที่จะต้องแงะตัวเองออกจากฝาผนัง
ตอนแรกกะว่าจะแกล้งร้องโอดโอยให้ซาวหันมาสนใจเสียหน่อย แต่เจ้าตัวดันสะบัดหน้าเดินหนีไปเสียก่อน แต่ตาผมไม่ฝาดครับ ผมเห็นใบหูขาวๆของเจ้าซาวเป็นสีแดงจัด...
...ซาวเขิน...
...อยากเห็นโว้ย~~~...
ผมโห่ร้องในใจแล้วตะเกียกตะกายเข้าไปกอดมันจากด้านหลัง ซาวมันไม่ยักดิ้น แถมก้มหน้างุดหลบผมที่เอี้ยวตัวตามไปเรื่อย หมุนตามหมุนหลบกันเป็นรอบที่ 5 ผมก็ตัดสินใจทำเรื่องที่อาจโดนถีบด้วยการจับคางเจ้าซาวให้เงยหน้าขึ้นมา...แล้วผม็ต้องจูบแก้มทั้งสองข้างของมันแรงๆอย่างอดใจไม่ไหว โดนถีบก็ยอม ทำไมซาวมันเขินได้น่ารักบรรลัยขนาดนี้วะ
"...พอแล้ว" ซาวบีบแขนผมแน่นเหมือนจะขู่ แต่เสียงมันอ่อนๆพิกล...โอย...น่ารักเกินห้ามใจ...นี่ถ้าผมเห็นมันเขินมาก่อนหน้านี้ บางทีความโง่ของผมอาจจะไม่ยืนยาวมาถึงวันนี้ก็ได้
ผมกอดเจ้าซาวแน่น แต่ซาวมันกอดผมแค่หลวมๆ...หลวมๆก็ยังกอดล่ะวะ ดีกว่าโดนมันถีบออกมาก็แล้วกัน ผมยืนโยกตัวกอดร่างนิ่มๆของซาวอย่างมีความสุข
"เป็นไฮเปอร์รึไง ยืนนิ่งๆไม่เป็น" ดูมันสิครับ ด่าผมอีกแล้วอ้ะ แต่ผมยังยิ้มได้ครับ ก็ตอนนี้อะไรๆก็ดูดีสีชมพูไปหมดเลย
"รักซาวจังเลย" ผมกระซิบบอกข้างหูให้จั๊กจี้เล่น คราวนี้เจ้าซาวยืนซุกหน้ากับอกผมไม่ยอมเงย แต่คอมันแด๊งแดงล่ะ
"กินข้าวมายัง" ซาวถามผมแล้วเดินหนีไปเฉยๆ ผมก็เลยเดินตามเข้าไปจับมือพูดเอาใจเต็มที่
"ยังเลย รอกินพร้อมนายนี่แหละ ออกไปกินข้าวกันนะ" ซาวก็พยักหน้าหงึกๆ ไปหยิบกระเป๋าสตางค์เดินนำผมไปที่ประตูห้อง ผมก็รีบวิ่งเข้าไปเบรคไว้ก่อนที่เจ้าซาวจะเปิดประตูออกไป
"อะไรอีกล่ะ" มันขมวดคิ้วถามผมเสียงขุ่นเลยที่อยู่ดีๆผมไปยืนขวางเต็มประตู
"ไปเปลี่ยนกางเกงก่อน" เรื่องอะไรจะให้มันไปโชว์ขาให้คนอื่นใช้สายตาเลียเล่น...ของผมคนเดียวครับ
"เปลี่ยนทำไม ไม่ได้ขาดสักหน่อย" มันตอบหลังจากสำรวจกางเกงตัวเองแล้ว
"ก็มันขาสั้น โป๊อ้ะ" ผมเอามือยันวงกบประตูแน่น ไม่ยอมให้มันออกจากห้อง ไม่ใช่ว่าผมเพิ่งจะมาหวงอะไรมันตอนนี้หรอกนะครับ แต่ปกติเจ้าซาวไม่ค่อยใส่กางเกงขาสั้น รู้สึกว่าจะอายที่หน้าแข้งเนียนใสไร้ขนดกหนาอย่างชายหนุ่มคนอื่นๆ ตัวที่ใส่อยู่นี่ก็ไม่ได้สั้นอะไรมากหรอกครับ ปิดเข่าเท่านั้นเอง แต่เมื่อครู่ผมจินตนาการไปเรียบร้อยแล้วอ้ะ จะให้ผมไปกินข้าวโดยที่มีภาพน่ารักน่าปล้ำติดหัวติดตัวไปด้วยนี่คงจะไม่ไหวล่ะครับ นอกจากจะอยากกินอย่างอื่นมากกว่าแล้ว อาจจะเกิดอาการหวาดระแวงคนรอบข้างด้วยว่าจะมาแย่งกินของผมหรือเปล่า ให้เปลี่ยนน่ะดีที่สุดครับ กินข้าวเสร็จค่อยว่ากันใหม่
"บ้าเรอะ หลบไป หิวข้าวแล้ว" มันแว้ดใส่แล้วพยายามผลักผมให้พ้นทาง แต่ผมอาศัยมือกาวและตัวที่ใหญ่กว่า รวบเอวเจ้าซาวแล้วแบกเข้าห้องนอนไปเลยครับ
"เปลี่ยนเหอะนะ ไม่อยากให้ใครเห็นนี่ ฉันหวง" จบประโยคเจ้าซาวก็หยุดดิ้นเลยครับ พึมพำด่าผมว่าบ้านิดๆหน่อยๆ พอปล่อยมันลงเท่านั้นแหละ ถึงได้เห็นว่าหน้ามันแดงแจ๊ดเลย ซาวผลักผมออกนอกห้องแล้วล็อคประตู
"อดดูเลย"ผมบ่นงึมงำอยู่หน้าห้องอย่างเสียดาย แต่เจ้าซาวดันหูไว เปิดประตูออกมาขว้างดิกชันนารีเล่มเท่าเขียงใส่ผม มันยังใจดีที่ขว้างเข้าตัว ถ้าเข้าหัวผมอาจจะสลบแล้วตื่นมาจำศัพท์ได้ทั้งเล่มก็เป็นได้
%%%%%%%%%%%
หลังจากเส้นหมี่แห้งหมูน้ำตกไม่ใส่ลูกชิ้นของเจ้าซาวกับบะหมี่ปูหมูกรอบของผมหมดไปรวม 5 ชาม (ของผม3 ของซาว2) ผมก็ซื้อเต้าทึงเย็นอีก 2 ถุงหิ้วกลับไปเผื่ออยากด้วย ผมเดินจูงมือแกว่งไปแกว่งมาอย่างคนอารมณ์ดี วางแผนอนาคตไว้เรียบร้อยแล้วครับว่าจะต้องย้ายมาอยู่ด้วยกันให้ได้ จะเป็นห้องของซาวหรือของผมก็ตามใจซาวมันครับ ตอนนี้ก็เหลือแต่หาทางกล่อมเจ้าซาวเท่านั้นเอง
"กลับไปได้แล้ว" ซาวดึงมือออกเมื่อเดินมาถึงทางแยกระหว่างทางไปห้องผมและห้องซาว
"ทำไมอ้ะ" ผมทำหน้างอใส่ ก็ดูมันสิ ไล่ผมหน้าตาเฉย
"แล้วจะเดินไปห้องฉันอีกทำไม เสียเวลาเดินกลับอีก มันดึกแล้วนะ"
"ก็ไม่กลับ จะนอนกับซาว"ผมทำเสียงน่ารักอ้อนมัน กะว่ามันคงด่าแล้วตามใจผม มันดันก้มหน้าเดินหนี พูดเสียงงึมงำพอให้ได้ยิน
"กวาดห้องเอาเองแล้วกัน" มันคงหมายถึงอีกห้องที่ซาวมันไม่ค่อยได้ใช้ ผมรีบวิ่งตามไปจูงมือมันไว้อีก แล้วงอแงใส่
"ไม่เอา จะนอนห้องเดียวกัน" คราวนี้มันไม่พูดอะไรตอบกลับมาเลยอ้ะครับ เดินก้มหน้าก้มตาปล่อยให้ผมจูงมือจนถึงห้องนั่นแหละครับ
%%%%%%%%%%%%%%
"ปิดไฟก่อน" มือนิ่มๆของซาวดันหน้าผมออกจากซอกคอขาวๆ หอมๆ ผมมองหน้ามันแล้วไม่อยากทำตามเลยสักนิด ก็มันหน้าแดงหายใจหอบๆ น่ารักแบบไม่อยากให้ใครเห็นเลย
"ไม่เอา" ผมปฏิเสธ มันก็ทำหน้าหงิกใส่
"ไม่เอาก็ไปนอนที่อื่นเลย" เสียงแข็งเลยง่ะ
"โธ่ ซาว" ผมลากเสียงอ้อนมันสุดชีวิต "อยากเห็นซาวนี่นา"
"นี่ก็เห็นอยู่แล้ว" มันทำเสียงขุ่นๆแต่ไม่แข็งขนาดเมื่อครู่
"อยากเห็นตอนที่ฉันกอดนี่ อยากเห็นคนที่ฉันรักตอนน่ารักที่สุดมันผิดตรงไหนเหรอ" ผมทำเสียงตัดพ้อนิดหน่อย เจ้าซาวตวาดแว้ดกลับมา
"ไอ้ทะลึ่ง" แต่ท่าทางมันจะอายน่ะ ไม่ยอมมองหน้าผมเลย ถ้าเป็นปกติผมต้องโดนถีบแล้วล่ะ ผมเดาเอาว่าซาวคงจะอ่อนไหวกับคำว่ารักของผมไม่น้อยเลยทีเดียวล่ะ เพราะผมพูดทีไรมันนิ่งทุกที
"แค่ไฟหัวเตียงก็ได้" ผมต่อรองอีกครั้ง ของอย่างนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไปครับ ตอนนี้ไฟหัวเตียง ต่อไปไฟเพดาน อนาคตอาจจะเป็นสปอร์ตไลท์ (แหะ แหะ พูดไปงั้นล่ะครับ ร้อนจะตายเอามาทำไม)
เจ้าซาวยืนก้มหน้านิ่งไม่ยอมอ้าปากพูดอะไรออกมาทั้งสิ้น ผมก็เลยคิดเอาว่ามันตกลง เปิดไฟหัวเตียงปิดไฟห้องแล้วก็อุ้มซาวขึ้นเตียงไปเลยครับ
%%%%%%%%%%%%%
ผมจูบขมับชื้นเหงื่อของร่างที่นอนทาบอยู่บนตัวผมอย่างไม่รู้จักเบื่อ ซาวยังคงหายใจแรงๆ ก็แหม...ผมเพิ่งทำให้เหนื่อยมาหยกๆเองนี่ครับ ผมคิดไม่ผิดเลยที่ดื้อจะเปิดไฟ แม้จะเป็นแค่ไฟดวงเล็กๆสีส้มๆที่หัวเตียง แค่นี้ผมก็จะคลั่งแล้วล่ะครับ ไม่นึกว่าเจ้าซาวจะมีหน้าตาที่...เอ่อ...ผมเห็นแล้วไม่อยากหยุดเลยอ้ะครับ มันหลับตาแน่น หายใจหอบๆ เอามืออุดปากตัวเองเพราะกลัวเสียงจะออก ผมก็เลยรวบมือจับกดไว้เหนือหัว บังคับให้มันส่งเสียงออกมาจนได้...เสียงก็...น่ารัก...น่ารัก...น่ารัก...น่ารักโว้ย~~~
ปกติมันไม่ค่อยยอมปล่อยให้เสียงตัวเองเล็ดลอดออกมาสักเท่าไหร่ จะมีก็แค่นิดๆหน่อยๆ แค่นั้นผมก็ว่าน่ารักจนอยากทำหลายๆรอบอยู่แล้ว (แต่ซาวไม่ยอมอ้ะครับ) แต่นี่ยิ่งกว่าเดิมไม่รู้กี่เท่า อาจจะเป็นเพราะพวกผมเข้าใจกันก็เป็นได้นะครับ
"...พี" ซาวเรียกผมเสียงเบา ขยับตัวเหมือนจะให้แนบแน่นกับตัวผมให้มากขึ้นทั้งที่ชิดกันจนไม่มีที่ว่างแล้ว...แต่ไม่เป็นไรครับ ผมสนองได้เสมอ กระชับแขนกอดมันให้แน่นขึ้นอีก
"หือ..." ผมรับคำเบาๆ แล้วแตะริมฝีปากไปตามไรผมหอมๆ...ทำไมมันหอมได้ขนาดนี้วะ
"ทำไม...จู่ๆถึงบอกว่ารักล่ะ" เสียงมันขนาดความมั่นใจยังไงชอบกล ความจริงผมเองก็กังวลอยู่ว่าจะบอกมันยังไงดี กลัวจะถูกหาว่าแอบฟัง แต่ดันไม่ถามตั้งแต่แรก ก็เลยนึกว่าจะไม่ถามแล้ว
"บอกแล้วห้ามโกรธนะ" ต้องให้สัญญาไว้ก่อนครับ ไม่งั้นผมอาจจะไม่ได้ต่อรอบสองอย่างที่ตั้งใจไว้
"อือ"
"...เมื่อวานฉันมาหานาย...ตอนที่จุลกับกานต์อยู่น่ะ แล้วได้ยินที่พวกนายพูดกัน" เจ้าซาวเงียบไปนานก่อนจะพูดกลับมาด้วยประโยคที่ผมไม่คิดมาก่อนเลย
"...ก็เลยสงสารฉัน..." ผมรู้สึกถึงอาการห่อตัวของร่างที่ทาบทับผมอยู่อย่างชัดเจน...แล้วเสียงมันก็เหมือนเมื่อวานไม่มีผิด...เสียงสั่นๆที่กระเทือนจนผมเจ็บไปด้วย
"บ้า...ถ้าสงสารก็ไม่บอกว่ารักหรอก" ผมกอดซาวแน่นแล้วพลิกตัวมันลงไปอยู่ข้างล่างเพื่อจะได้มองหน้าได้ถนัดๆ ซาวไม่ยอมสบตาผม แต่ตามันแดงแล้วก็มีน้ำคลอๆ...ดูท่ามันคงจะไม่เชื่อที่ผมพูดสักเท่าไร
"ซาว..." ผมจูบแก้ม ไล่ขึ้นไปที่หน้าผากเบาๆ เห็นมันทำหน้าอย่างนี้แล้วรู้สึกเจ็บหน้าอกไปหมด "เมื่อวานตอนที่ได้ยิน ฉันสับสนคิดอะไรไม่ออกเลย แล้วกานต์กับจุลก็ออกมาพอดี ก็เลยนัดคุยกัน"
"คุยกัน? กับสองคนนั่น" ซาวมันยอมหันมามองผมแล้วครับ แต่มันทำหน้าสงสัยปนคาดคั้นยังไงพิกล ถ้าผมไม่เล่าให้มันฟังมีหวังคืนนี้ได้นอนนอกห้องแน่ๆ
"อืม...ก็ สองคนนั้นช่วยทำให้ฉันเข้าใจอะไรๆดีขึ้นเยอะเลย อย่างที่นายว่าแหละซาว ฉันไม่เคยเข้าใจอะไรเลย แม้กระทั่งความรู้สึกฉันเอง ต้องให้คนอื่นมาบอก" ผมบอกมันอย่างที่มีความรู้สึกผิดค้างอยู่ในใจตั้งแต่เมื่อวาน
"แล้วนายก็เชื่อ..."
"ไม่ได้เชื่อ ฉันเชื่อตัวเอง" ผมรีบบอกก่อนที่มันจะพูดจบประโยค "ฉันไม่ได้รักนายเพราะใครบอก ฉันรักนายจริงๆนะซาว รักมากๆ คงจะรักมาตั้งนานแล้วด้วย แต่ฉันไม่เคยรู้"
"จริงนะ" ซาวถามขึ้นหลังจากทำตาแดงๆจ้องหน้าผมอยู่นาน ผมพยักหน้าแล้วทิ้งตัวกอดมันแน่นๆ ถึงซาวมันจะอึดอัดก็ช่าง แต่ผมอยากให้ซาวรู้ว่าผมรักมันมากแค่ไหน แขนเล็กๆของเจ้าซาวกอดรัดผมไว้แน่น ผมไม่เคยรู้สึกมีความสุขเท่าตอนนี้มาก่อนเลย เพราะผมมีคนที่ผมรักมากที่สุด และเขาก็เองก็ต้องการความรักจากผมด้วยเช่นกัน
"รู้อะไรมั้ย" ผมถามแล้วพลิกตัวลงนอนข้างๆ กลัวแฟนตัวเองจะแบนเป็นปลาหมึกบดไปเสียก่อน แต่ก็ยังดึงมันตามขึ้นมาเกยเอาไว้ จะได้กอดได้ถนัดๆ ตัวเจ้าซาวนี่นิ่มจริงๆครับ ขนาดมันผอมๆช่วงหลังช่วงเอวที่ไม่ค่อยมีเนื้อยังรู้สึกนุ่มนิ่มไม่อยากปล่อยมือเลย
"อะไรล่ะ ถามแล้วเงียบ" ซาวถามผมห้วนๆ อุตส่าห์คิดว่าเข้าใจกันแล้วมันจะพูดจาหวานๆกับผมบ้าง...ไม่เป็นไรครับ เพราะแค่ตัวของเจ้าซาวก็หวานจนผมจะสำลักตายอยู่แล้ว
"กานต์กับจุลน่ะทำให้ฉันเกลียดวิลลี่" ผมตอบแล้วนึกขำตัวเองที่หึงกระทั่งภาพในความคิด
"วิลลี่? ที่เป็นดารา?"
"นั่นแหละ" ผมตอบแล้วอดจูบแก้มนิ่มแรงๆไม่ได้ เจ้าซาวก้มหน้าไปซุกอก...ซาวนี่ขี้อายเหมือนกันแฮะ
"ไปเกลียดเค้าทำไม" มันถามผมเสียงอู้อี้...เขินได้น่าปล้ำดีแท้
"ก็กานต์น่ะดิ ดันให้ฉันจินตนาการอะไรบ้าๆก็ไม่รู้ โฮ่ย นึกแล้วยังอยากกระทืบวิลลี่ไม่หาย" ผมพูดอย่างมีอารมณ์ ก็มันน่าโมโหจริงๆนี่ครับ
"ยังไงเหรอ" ผมอ้ำอึ้งไม่รู้จะเล่าดีหรือเปล่า กลัวซาวจะหาว่าบ้า แต่ถ้าไม่เล่าผมอาจจะเศร้าแทน
"ก็...ก็กานต์บอกให้นึกถึงนายกำลังยิ้มแล้วไปกอดไอ้วิลลี่ ยังไม่พอ ให้ไปจูบมันอีก จะไม่ให้ฉันเกลียดได้ไงเล่า" เจ้าซาวหน้าแดงแล้วหัวเราะคิกจนตัวงอ ดูแล้วก็น่ารักดี แต่ผมเขินนะ เหมือนตัวเองทำอะไรเปิ่นๆออกไป "จริงๆนะซาว เพราะนายนั่นแหละทำให้ฉันไม่ชอบวิลลี่กับไอ้จุล"
"แล้วจุลไปเกี่ยวอะไรด้วย" ซาวกลั้นหัวเราะแล้วถาม ผมยิ่งพูดไม่ออกเข้าไปอีก ก็...แหม มันน่าอายนี่นา
"ก็ไอ้จุลอยากสนิทกับนายทำไมล่ะ ยังดีนะที่มันไปชอบวีร์แล้ว ไม่งั้นฉันจะเกลียดมันต่อไปเรื่อยๆ"
"บ้า...คิดอะไรไม่เข้าท่าเลย จุลน่ะมันจีบวีร์มาตั้งแต่ปี 1 แล้ว" โห~~ ไอ้จุลไร้ฝีมือว่ะ จีบตั้งสามปียังไม่ติด แล้วทำไมซาวมันต้องว่าผมด้วยเสียงน่ารักอย่างนี้ด้วยล่ะครับ เดี๋ยวผมอดใจไม่ไหวต่อรอบสองกะทันหันขึ้นมา ซาวนั่นแหละจะลำบาก ขณะกำลังยับยั้งชั่งใจหรือไม่ก็ยุส่งตัวเองอยู่นั้นเจ้าซาวก็พูดคำที่ผมยังไม่อยากได้ยินตอนนี้
"ปล่อยได้แล้วจะไปอาบน้ำ" มันดันอกผมออกห่าง แต่ผมไวกว่า คว้าตัวนิ่มๆมากอดไว้แน่น ใช้ขาก่ายไว้ด้วย
"ไม่เอา" ผมรีบพลิกตัวคร่อมไว้ก่อนที่จะถูกโวย ช้อนเอวเล็กๆของเจ้าซาวให้ขึ้นมาแนบตัว...อ้าว...แล้วเจ้าซาวมันสะดุ้งหน้าแดงทำไมล่ะครับนั่น ไม่ดิ้นด้วย ผมยังไม่ได้ขอมันเลยด้วยซ้ำ พอผมขยับตัวนิดนึงถึงได้รู้คำตอบ แหะ แหะ ร่างกายซื่อสัตย์ต่อจิตใจครับ มันขอเจ้าซาวแทนผมเรียบร้อยแล้วล่ะครับ
-
:-[ :-[ อายแทนน้องซาว
ในที่สุดก็รักกันแล้ว เย้ๆๆๆ
พอเป็นแฟนกันแล้ว รู้สึกซาวน่ารักไงไม่รู้
-
:z2: :z2:
เข้าใจกันแล้ว กริ๊บกริ๊ววว
น้องซาวน่ารักง่ะ ชอบจริงอะไรจริง :man1:
แต่เวลาอายน้องซาวโคตะระโหด
น้องซาวตะรีนหนัก :laugh:
รอครึ่งหลังค่ะ :L2:
-
นอกจากจะซื่อบื้อแล้วยัง หื่นอีกด้วย
สงสารซาวเสียจริง ๆ
รอเรื่องนี้ตั้งแต่เย็นแล้ว
ขอบคุณคะ
-
ในที่สุดก็แฮปปี้ จะไม่มีดราม่าทิ้งท้ายแล้วใช่มั้ยคะ
-
ซาวน่ารัก !!!!!!!!!
อยากกอดมั้งอ่ะพี่ >///<
งื้อออออออออออออออออ ดีใจที่มีความสุขน๊า ทั้งสองคนนนน
-
น่ารักโว๊ย! :-[
-
อยากกอดซาวมั่ง
อยากรักใครสักคนแบบซาวมั่ง
อยากรู้ว่าตัวเองรักใครแบบซาวกับพีมั่ง
อรั๊ยยยยยยยยยยยยยยย มีความสุขจังเลยค่ะ ^o^
-
น่ารักจังเลย :-[ :-[ :-[
-
เปงแฟนกัลแร้วหวานซะ
-
อ๊ากกกกกก
ซาวด์น่ารักอ่าาาาา
พี่ก็น่ารักเหมือนกันอ่ะ เหมาะสมกันที่สุดเลย :-[ :-[
แต่แอบหน้าสงสารพี่วิลลี่นะเนี่ย :laugh: :laugh:
-
:impress2:
-
น่ารักทีี่สุดอ่ะ ๆๆๆๆ
สงสารวิลลี่นะเนี่ยย ฮร่า ๆๆๆๆ
-
หวานกันแล้ว :-[ รอตอนจบจ้า
-
เรื่องนี้น่ารักจังเลย ชอบแล้วจะมารออ่านต่อตอนจบน๊า
-
น่ารัก
-
หวานมาก มากจนเลี่ยนเลยอ่ะ
อิอิ
แต่มันรู้สึกยังไงๆไม่รู้อ่ะ
หวังว่าคงไม่จบแบบเศร้านะ
-
รักกันแล้ว เย้เย้ แต่ว่าพี่วิลลี่ไม่เกี่ยวกันเลยนะคะ โดนเกลียดไม่รู้ตัว
-
พอหายบื้อก็เข้าโหมดน่ารักเชียวนะยะ คุณพี
-
อ่านไปแล้วมันเหมือนคนละคนกับตอนแรกเลยนะ เนี้ย
คนเราเปลี่ยนได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ = = "
-
ดูท่าซาวจะอ่อนไหวไม่เบา
ที่สำคัญอาจจะยังไม่แน่ใจว่าพีรักหรือสงสาร
พีต้องพิสูจน์ตัวเองอีกเยอะๆนะ
หื่นเข้าไว้ พี่เอาใจช่วย ...
-
เห็นด้วยค่ะคุณMaeMoo ที่ว่าพีต้องพิสูจน์ตัวเองให้มากกว่านี้ และให้หื่นเข้าไว้
อีตรงหื่นเข้าไว้นี่เพื่อพีกับซาว หรือคนอ่านชอบกันแน่เนอะ 555
มะอยากบอกว่าของชอบเหมือนกันจ้า
-
เพราะพี่วิลลี่ ทำให้พีรู้ตัวว่ารักซาว และทำให้ซาวเชื่อว่าพีรักตัวเองจริงๆ
แหม่...มุกนี้ต้องทำไปใช้บ้าง :laugh:
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เคยอ่านแล้วพบว่า พระเอกโง่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
มันกินไรเป็นอาหารฟ่ะ มีลูกจะได้ไม่ซื้อให้ลูกกิน แต่จะให้ลูกเรียนตามมันแทน
เพราะมันซื่อสัตย์ต่อ(ความรู้สึก)ตัวเองสุดๆๆ พระเอกไรหว่ะ เอ๋อขั้นสูงสุดจริงๆๆๆ
แต่ชอบที่สุดก็ตรงหื่นนี่ล่ะ :z1:
สุโค่ยมากกกกกกกกกพี่ทิพย์
-
กรี๊ดดดดดดดด น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก :m3:
ไอ้พีนี่โง้โง่ๆๆๆๆๆๆได้โล่เลยว่ะ :laugh:
ซาวก็นะ :กอด1:
ปล.ขอบคุณพี่ทิพย์&คุณNoirด้วยค่ะ :L2:
-
เเหม ออกอาการไวจริงนะจ๊ะคุณ
-
ดีใจที่เปิดใจให้กันแล้วครับ
อย่ามีอะไรหักมุมนะครับ ใจสลายแน่
-
หวานจนน่าอิจฉา แถมหื่นได้ใจเลยนะนายพี อย่าทำให้น้องซาวต้องน้ำตาตกอีกนะ
ไม่งั้นจะยุให้ไปรักคนอื่นด้วย .....รอตอนต่อไป....... :pig4:
-
กดบวกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
บทที่ 3 ครึ่งหลัง จบ
...อือ...อะไรนิ่มๆ...อุ่นๆ...หอมด้วย...อือ...ขยับได้ด้วย...เฮ้ย!!
ผมลืมตาโพลงขึ้นมาอย่างตกใจ แล้วก็ยิ้มออกเมื่อเห็นว่าไอ้ตัวที่ขยับจนผมตกใจตื่นคือแฟนที่แสนน่ารักเลิศเลอเพอร์เฟ็คของผมเอง ผมมองหน้าที่ยังหลับตาพริ้มแล้วต้องออกแรงกอดแน่นขึ้นอย่างอดใจไม่ไหว ตาของเจ้าซาวนี่สวยจริงๆครับ ขนาดหลับตายังสวยเลย ขนตามันเยอะ หนาเป็นแพเชียว ทั้งยาวทั้งงอน นี่ถ้ามันใส่แว่น ขนตาต้องไปชนเลนส์แน่ๆเลย
ผมมองไล่ลงไปที่จมูกและแก้มใสๆ ใสจริงๆครับเห็นเส้นเลือดเลย หน้ามันอย่างกับเด็กแน่ะ ขนาดเชียร์ลีดเดอร์หน้าใสแจ๋วที่ผมเคยคบยังไม่ขนาดนี้เลย และที่แน่ๆ แก้มของเจ้าซาวหอมที่สุดครับ ปากมันก็บ๊างบาง (แต่ด่าเจ็บ) ตอนนี้สีแดงกว่าปกติอีกครับ สงสัยฝีมือผมเองแหละ แต่ไม่ใช่ความผิดผมนะ ก็มันอยากเขินน่ารักน่าปล้ำทำไมล่ะ ผมก็เลยจูบๆๆๆ แบบไม่บันยะบันยัง
พอมองลงมาถึงคอ ผมก็เป็นฝ่ายเขินเสียเอง ก็แหม...คอมันเล็กนิดเดียว แต่รอยจ้ำๆนี่...อืม เท่าที่มองเห็นก็ 7 เข้าไปแล้ว ดูๆไปก็คล้ายสร้อยคอ สวยดีเหมือนกัน ปกติผมไม่ค่อยกล้าทำรอยอะไรทิ้งไว้หรอกครับ เคยเผลอไปที เจ้าซาวกระทืบผมแรงขนาดที่รอยที่เจ้าซาวหายไปแล้ว แต่ที่หลังผมยังติดไปเกือบครึ่งเดือน
อยากมองต่ำลงไปอีกหน่อย แต่มันติดชุดนอนแล้วน่ะสิครับ เห็นแล้วอยากจับมันแก้ผ้าอีกสักรอบ แต่นึกอีกทีก็สงสารเหมือนกัน ก็เมื่อคืนน่ะ ผมตั้งใจไว้ว่าจะขอแค่สองรอบ แต่มันน่ารักจนทนไม่ไหวก็เลยกลายเป็นสาม พอเจ้าซาวจะไปอาบน้ำ เห็นมันกระย่องกระแย่งก็เลยสำนึก ไปช่วยมันอาบ มันก็ไม่ยอมหรอกครับ ไฟห้องน้ำน่ะมันสีขาวสว่างจ้า แต่ผมใช้กำลังบังคับลากซาวเข้าห้องน้ำ พอเห็นเต็มตาเท่านั้นแหละครับ เลยต้องปลุกปล้ำแฟนตัวเองในห้องน้ำไปอีกรอบ กว่าจะช่วยเจ้าซาวอาบน้ำ แล้วก็ล้างเอาที่ผมเหลือไว้ในตัวมันออกเสร็จ (ผมทำให้เองแหละ แต่กว่าจะทำสำเร็จเกือบจะมีรอบที่ 5 ก็ตอนผมล้างๆล้วงๆ มันอยากทำหน้าน่ารักทำไมล่ะ) เจ้าซาวเกือบจะไม่มีสติแล้วล่ะครับ ผมต้องแต่งตัวให้แล้วอุ้มขึ้นมานอนกอดจนเช้านี่แหละ
ร่างเล็กๆในอ้อมกอดผม ขยับตัวจะเปลี่ยนท่า ผมก็เลยดึงมันขึ้นมานอนอยู่บนตัว ท่าทางมันจะเพลียเอาหนักเหมือนกันถึงไม่ยอมตื่นเสียที ผมเลยถือโอกาสลูบๆคลำๆไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ไหล่ หลัง เอว แล้วก็สะโพก นิ่มมือจริงๆให้ตายเหอะ นี่ถ้าผมจะขอลูบเข้าไปข้างในจะผิดมากมั้ยเนี่ย ยังไม่ทันจะได้ทำอย่างใจคิด ผมก็แหกปากลั่น
“โอ๊ย หยิกฉันทำไมอ้ะ” ซาวตื่นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หยิกเจ๊บเจ็บ ไม่หยิกธรรมดานะครับ บิดด้วย
“อยากลามกตั้งแต่เช้าทำไมล่ะ” พูดเสียงขุ่นเลย แต่หน้ามันก็เขินๆอยู่เหมือนกัน สุดที่รักของผมพยายามยันตัวลุกขึ้น แต่จู่ๆก็ทำหน้าแปลกๆแล้วสะดุ้งกลิ้งตกจากตัวผมลงไปนอนกับเตียง ผมรีบพลิกตัวตามไป ค้ำแขนไว้กับเตียง หน้ามันซีดๆ จนน่าตกใจ
“เป็นอะไรซาว” เสยผมนิ่มๆออกให้พ้นหน้าผากเจ้าซาวแล้วผมก็เจอสายตาเขียวปั้ด มันผลักอกผมออกห่างได้นิดนึง เพราะดูเหมือนมือมันจะไม่มีแรงเอาเสียเลย
“เจ็บสิวะ ถามได้” มันดุผมแล้วพยายามจะลุกขึ้นนั่ง ผมเลยรีบตะครุบตัวหวานใจของผมให้ลงนอนเหมือนเดิม
“ก็อย่าเพิ่งลุกสิ”
“ไม่ลุกได้ไงวะ ตั้ง10โมงครึ่งแล้ว” มันพูดแล้วพยายามจะดันผมออกห่างอีก เรื่องอะไรจะยอมล่ะครับ คราวนี้ผมใช้ตัวกดมันไว้กับเตียงเลย
“วันนี้วันศุกร์นายไม่มีเรียนนี่ ไม่เห็นต้องรีบลุก” ผมให้เหตุผลกับหน้างอๆ ที่ดูน่ารักกว่าทุกที
“ไม่มีเรียนแล้วต้องนอนเป็นอัมพาตรึไง ถอยไป หิวแล้ว” ผมจ้องคนที่ใช้แขนไม่มีแรงผลักผม โดยที่ไม่อาศัยอวัยวะส่วนอื่นเลย ทั้งที่ปกติมันถนัดใช้เท้ามากกว่ามือ สงสัยเมื่อคืนผมจะแสดงความรักมากไปนิด เจ้าซาวถึงเหนื่อยจนกระดิกท่อนล่างไม่ได้เลย และเมื่อต้นเหตุมาจากผม ผมก็ควรเอาใจซาวสักหน่อย...ไม่หน่อยก็ได้ ผมอยากเอาใจมันเยอะๆเลยด้วย ก็รักนี่ครับ
“เดี๋ยวฉันทำให้กิน นายนอนเถอะ นะ” ผมรอจนซาวพยักหน้ารับ ถึงได้ยอมขยับออกห่างตัวมันนิดหน่อย “อยากกินอะไรล่ะ” ผมถามสุดที่รักอย่างอารมณ์ดี ผมรู้ครับว่าเจ้าซาวเองก็ชอบอาหารฝีมือผม เพราะผมโดนมันใช้เป็นพ่อครัวจำเป็นอยู่เรื่อยแหละ ไม่ใช่ว่าผมจะชอบทำอาหารอะไรนักหรอก แต่มีแม่เคยขายข้าวแกงนี่ทำไม่เป็นก็กระไรอยู่นะครับ
เจ้าซาวเงียบไปพัก แล้วพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้ พูดเสียงเบาพอให้ผมได้ยิน
“ในตู้มีกระเทียมดอง ฟักทอง กับไข่...” ผมฟังส่วนผสมแล้วเข้าใจทันที เป็นเมนูพิเศษของพวกผมสองคนที่คิดขึ้นตอนอายุประมาณ 11 ขวบ ตอนนั้นผมกับซาวต้องไปค้างด้วยกัน เพราะแม่ผมและแม่เจ้าซาวต้องไปต่างจังหวัดพร้อมกัน ทิ้งพวกผมสองคนเฝ้าบ้าน ทิ้งค่าอาหารไว้ให้ แต่เจ้าซาวซึ่งตอนนั้นยังไม่เคยทำอาหารเกิดอยากลอง มันอยากกินข้าวต้มกับไข่เจียว แล้วก็ขนมหวานเป็นฟักทองเชื่อม ผมเจียวไข่ใส่กระเทียมดองไว้เตรียมไว้ก่อน ซาวก็หั่นฟักทองระหว่างรอข้าวต้มเดือด แล้วค่อยเชื่อมฟักทองระหว่างกินข้าว (เตาแก๊สมีแค่หัวเดียวครับ ทำได้ทีละอย่าง) แต่พอผมหันไปมองโทรทัศน์หน่อยเดียว เจ้าซาวก็เอาฟักทองกับไข่เจียวเทใส่หม้อข้าวต้มไปเรียบร้อย มันบอกว่าจะได้สุกเร็วๆ ก็เลยได้เมนูข้าวต้มหน้าตาพิลึกแต่อร่อย ที่กลายเป็นสูตรลับของพวกผมสองคน ซึ่งผมเองก็ไม่ได้ทำกินมานานแล้วล่ะครับ
ผมมองคอแดงๆของเจ้าซาวแล้วยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข ซาวเองก็คงอยากรำลึกความหลังเหมือนกัน ผมก้มลงไปจูบแก้มสุดที่รักของผมแรงๆพร้อมกับคำบอกรักเบาๆ แล้วจึงเดินไปจัดการทำข้าวต้มฟักทองใส่ไข่เจียว เมนูรักของพวกผมสองคน...
%%%%%%%%%%%%%%%%
ผมยกหม้อข้าวต้มขนาดกลางมาวางไว้บนโต๊ะกินข้าว กลิ่นหอมๆของฟักทองและไข่เจียวกระเทียมดองยั่วน้ำลายไม่ใช่เล่น แม้หน้าตามันจะดูเละๆเหลืองๆไปหน่อยก็เถอะ เตรียมถ้วยชามเรียบร้อยก็จะเข้าไปปลุกหวานใจ กะว่าจะค่อยๆย่องไปจ๊ะเอ๋ให้ตกใจเล่น แต่แล้วผมก็ต้องเปลี่ยนความคิด เมื่อเห็นเจ้าซาวนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม หลับสนิทเลยด้วย
ผมค่อยๆย่อตัวลงนั่งกับพื้นห้องข้างเตียงช้าๆ กลัวเจ้าของใบหน้าที่ผมกำลังจ้องจะตื่นมาทำตาเขียวใส่ ผมวางแขนทั้งสองข้างลงบนเตียงเอียงหน้าซบเอาไว้ ตาของเจ้าซาวยังปิดสนิท เหมือนไม่รู้ว่ามีคนที่รักมันสุดๆมานั่งจ้องน้ำลายยืดอยู่ใกล้ๆ
ผมถามตัวเองในใจว่า อะไรที่ดลบันดาลให้ผมรักษาความโง่ได้ยาวนานขนาดนี้ ทั้งๆที่เจ้าซาวอยู่เคียงข้างผมมาตลอดเวลา ดูแลและเอาใจใส่ผมเกินกว่าที่เพื่อนทั่วไปเขาจะมีให้กัน แต่ผมกลับไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่ซาวทำเลยสักครั้ง ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของคนที่อยู่เคียงข้างผมมากว่า20ปี และที่ผมคิดว่าตัวเองโง่ที่สุดก็คงเป็นเรื่องที่ผมไม่เคยเข้าใจความรู้สึก ความต้องการของตัวเอง ทั้งๆที่ผมรักมันจนเข้าขั้นบ้าด้วยซ้ำ บ้าถึงขนาดหึงกระทั่งภาพในจินตนาการ และผมอาจจะไม่ได้เข้าใจถ้าไม่บังเอิญไปได้ยินเรื่องที่พูดกันในคืนนั้น และอาจจะไม่ได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ ถ้าขาดความช่วยเหลือจากกานต์และจุล
ผมไม่คิดว่าผมจะฉลาดขึ้น และเข้าใจอะไรได้ง่ายๆกว่าที่เคยเป็น แม้ว่าผมจะเข้าใจตัวเองและซาวแล้วก็ตาม ผมคิดว่าอาจจะต้องมีเรื่องอีกมากที่ผมคงจะได้แสดงความโง่ของตัวเองออกมาอีก และตอนนั้นผมอาจจะทำให้คนที่ผมรักที่สุดต้องเสียใจโดยไม่รู้ตัวอีกก็เป็นได้
มานึกดูแล้ว ผมไม่จำเป็นต้องเข้าใจอะไรทุกอย่างนี่นา บางเรื่องอาจจะต้องใช้เวลายาวนานในการเรียนรู้แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีวันเข้าใจ และผมก็มั่นใจในความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อซาว ต่อคนที่ผมรักและรักผม ว่ามันไม่มีทางเปลี่ยนแปลงแม้จะมีอะไรเกิดขึ้น และเพียงความรู้สึกนี้ผมว่ามันก็มากเกินพอที่จะทำให้ผมและซาวก้าวผ่านทุกเรื่องได้อย่างดีที่สุด
ผมดึงปลายนิ้วเล็กๆมาจูบเบาๆแทนคำสัญญาที่มีให้กับซาวและตัวผมเอง ว่าผมจะพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อคนที่ผมรัก อาจจะเริ่มต้นจากหัดคิดอะไรให้มากขึ้นล่ะมั้ง
ผมเอามือเจ้าซาววางแนบแก้ม หลับตาซาบซึ้งกับความตั้งใจที่ผมคิดได้อย่างไม่เคยคิดมาก่อน
...อืม...มือนิ้มนิ่ม...นี่ถ้าไม่กลัวแฟนตัวเองมือด้วน จะขอตัดไว้พกติดตัวเลย...
...อืม...ถ้าพกได้...เอาแก้มหอมๆของซาวโปะจมูกไปด้วยดีกว่า เวลาเข้าห้องน้ำสาธารณะก็ไม่ต้องอุดจมูก...สะดวกดี...
...อืม...ปากก็หวานดีน่าเอาติดตัวไปด้วย เผื่อหน้ามืดขาดน้ำตาลขึ้นมากะทันหัน...
...อืม...จะว่าไปมันน่าจะเอาไปทั้งตัวน่ะแหละ...อยากได้ไฟฉายย่อส่วนจากโดราเอมอนจัง...
กำลังจินตนาการให้ผมกับสุดที่รักตัวติดกันทั้งวันทั้งคืนอยู่ดีๆ ผมก็ได้ยินเสียงดังลั่นสะเทือนแก้วหูซ้ายกระแทกไปถึงหูขวา ตามมาด้วยอาการเจ็บแปลบบริเวณแก้มข้างที่มีมือนิ่มๆวางทาบอยู่
“โอ๊ย!! ซาวอ้ะ เจ็บนะ” มือนิ่มๆที่ว่าตบผมดังผัวะเลยอ้ะครับ
“ไอ้บ้า เอาหน้าเสร่อๆมาวางตรงนี้ ไม่ต่อยก็บุญแล้ว ตกใจหมด” โห ลืมตามาก็ด่าได้เลย
“ออกจะหล่อ น่าตกใจตรงไหน” ผมถูแก้มตัวเอง อดพ้อไม่ได้
“ไม่รู้โว้ย” เจ้าซาวหน้าแดงตะโกนใส่ผม แล้วพลิกตัวหันไปอีกทาง แหม...เขินอีกแล้ว ผมเลยตะกายขึ้นไปดูหน้าสุดที่รักสักหน่อย ถ้ามันเขินบ่อยๆอย่างนี้ ผมอาจจะต้องสูญเสียพลังงานด้วยการปล้ำแฟนตัวเองวันละหลายๆรอบเป็นแน่
ผมจุ๊บเบาๆบนแก้มแดงๆ ซาวก็ยกมือขึ้นมาเช็ดปุ๊บ ผมก็เลยจุ๊บอีก มันก็เช็ดอีก จูบๆเช็ดๆกันเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่เจ้าซาวคงจะหมดความอดทนก็เลยยอมพลิกตัวกลับมาพูดเสียงดุ แต่เบาหวิว
“พอแล้ว” ผมมองหน้าเขินๆตาขวางๆแล้วอดยิ้มไม่ได้ เมื่อนึกได้ว่า ที่ผ่านมานั้นเวลาเจ้าซาวโกรธหรืองอน อาจจะมีหลายครั้งที่มีสาเหตุมาจากความเขินอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้
“ยิ้มทำบ้าอะไร” ซาวมันขี้อายจริงๆนะครับ
“รักซาว” ผมพูดอย่างมีความสุข เจ้าซาวก็คงมีความสุขเหมือนกัน...นิ่งเชียว
พอซาวนิ่งก็เป็นโอกาสของผมล่ะครับ ผมค่อยๆบรรจงแตะริมฝีปากลงไปทั่วหน้าเนียนๆ จบลงที่ริมฝีปากสีเข้มที่เผยอรับแต่โดยดี ผมไม่รู้ว่าผมใช้เวลาจูบเจ้าซาวนานเท่าไหร่ เพราะสำหรับผมมันสั้นนิดเดียวแต่ เจ้าซาวท่าจะแย่ หอบจนตัวโยนเลย
“ข้าวเสร็จแล้ว กินเลยมั้ย” ผมค่อยๆช้อนหลังให้ซาวขึ้นนั่งอย่างระมัดระวัง เพราะเห็นมันนิ่วหน้าตอนขยับตัว
“อืม” ซาวทำท่าจะลุก แต่ผมรีบสอดแขนเข้าไปอุ้มมันขึ้นมาก่อน
“เดินเองได้ ปล่อย...ปล่อยสิวะ” มันดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมา แต่นิ่วหน้าเหมือนเจ็บไปด้วย ขี้อายแล้วก็ดื้อด้วยแฮะแฟนผมเนี่ย ต้องรวบตัวไว้แน่นๆหน่อยครับ เดี๋ยวตกไปเดี้ยงแล้วผมอาจจะต้องเดี้ยงยิ่งกว่า
“โห เหมือนที่อยู่ในชักโครกตอนท้องเสียเลยว่ะ” นั่นเป็นคำแรกที่เจ้าซาวใช้ชมเมนูรักจากอดีตที่ผมทำครับ จะให้ทำไงล่ะครับ ฟักทองมันก็เป็นฟักทอง จะให้สีมันเปลี่ยนเป็นลิ้นจี่หรือผักคะน้าก็คงทำไม่ได้ แถมฟักทองที่ผมใช้ทำนี่ สีก็ได้ใจเหลือเกินครับ เหลืองๆส้มๆ โรยผัก กับไข่เจียวสีเหลืองทองออกน้ำตาลนี่ก็...ใช่เลย...
“แต่อร่อยนะ” ผมพูดแล้วรีบตักข้าวต้มไปวางตรงหน้าเจ้าซาว ยังร้อนๆอยู่เลยครับ
“อืม อร่อย ฟักทองหวานดี” เป็นคำชมที่ฟังแล้วมันชมจริงๆหน่อยครับ ผมกับเจ้าซาวโซ้ยข้าวต้มฟักทองใส่ไข่เจียวกระเทียมดองหมดหม้ออย่างรวดเร็ว แล้วผมก็เอาใจมันด้วยการล้างจานล้างหม้อให้เรียบร้อย เดินออกมาจากห้องครัวก็เห็นเจ้าซาวนั่งตัวเบี้ยวๆอยู่บนเก้าอี้นวมตัวยาว อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว แหม...น่าจะเรียกให้ผมช่วย
ผมลงไปนั่งเบียดข้างๆ มันก็หันมามองตาขวางเหมือนจะบอกว่า ‘จะยุ่งอะไรกับกูเนี่ย’ ผมโอบร่างเล็กๆมานั่งพิงอก มันขืนตัวนิดเดียวแล้วก็ยอมตามผม ได้ยินเสียงมันผ่อนลมหายใจเบาๆ...คงจะอารมณ์ดีล่ะนะ ผมก็ควรจะใช้โอกาสพูดเรื่องที่วางแผนไว้
“ซาว”
“หือ” เสียงเหมือนจะหลับ
“ห้องนายกับห้องฉัน ชอบห้องไหนมากกว่า”
“ห้องฉัน ห้องนายสกปรก” มันตอบแบบไม่ต้องคิดเลยอ้ะครับ
“ไม่เอาสิ เอาแบบสะอาดทั้งคู่น่ะ ถ้าให้เลือกจะอยู่ห้องไหน”
“อืม...” ซาวทำเสียงอืม แล้วเงียบจนผมนึกว่ามันหลับไปแล้ว “ห้องนายมั้ง ใกล้ป้ายรถเมล์” คราวนี้ผมก็ทำเสียงอือบ้าง ห้องผมน่ะป้ายรถมันอยู่หน้าตึกพอดี แต่ห้องเจ้าซาวต้องเดินย้อนไปอีกกว่า 50 เมตร มันใช้วิธีตัดสินง่ายดีแฮะ ไม่ต้องดูฮวงจุ้ยเหมือนบางคน ดูแล้วดูอีกจนได้ที่ดีๆแบบด้านหน้ามีน้ำด้านหลังมีภูเขาแต่ไฟฟ้าไปไม่ถึง
“งั้นย้ายไปอยู่ห้องฉันนะ” ซาวหันมามองทำหน้างงๆ
“ย้ายทำไม”
“ย้ายไปอยู่ด้วยกัน” เจ้าซาวนั่งตัวแข็งเงียบไปพักใหญ่เลย แล้วผมก็เห็นว่าคอมันแดงอีกแล้วอ้ะครับ อยากจะจับตัวหมุนมาดู แต่กลัวกำปั้นลอยตามมาด้วย
“เอาจริงเหรอ” เสียงเบ๊าเบา
“จริงสิ” ผมตอบอย่างหนักแน่นสุดขีด
“...ถ้าทำอย่างนั้นจริงๆ ฉันไม่ให้โอกาสกลับใจแล้วนะ” เสียงนิ่งตามตัวเลย
“ฉันไม่คิดจะใช้โอกาสที่นายว่าหรอกนะ จะให้ฉันกลับไปไหนอีก หือ? ฉันให้นายคนเดียว ให้ไปทั้งชีวิตแล้วด้วย” ที่ผมพูดออกไปอาจจะฟังดูเน่าๆ แต่ผมก็พูดความจริงล่ะครับ จู่ๆซาวก็ตัวสั่น ผมรีบประคองมันให้หันกลับมาด้วยความตกใจ...ซาวร้องไห้ทำไมอ้ะ...
“จริงๆนะ อย่าหลอกฉันนะพี” มันกอดคอผมแน่น ผมถึงได้เข้าใจว่ามันกังวลอะไร แต่ที่ไม่เข้าใจน่ะคือ มันไม่เชื่อผมเลยรึไงวะเนี่ย จะงอนที่มันไม่เชื่อใจก็ใช่ที่ เป็นผมอาจจะไม่เชื่อยิ่งกว่ามันก็ได้
“ไปอยู่ด้วยกันนะซาว” ผมตอบแล้วลูบหัวซาวเบาๆ รู้สึกเหมือนมันพยักหน้าหงึกๆอยู่กับซอกคอ
ผมรอจนเจ้าซาวหยุดสะอื้นถึงได้จุ๊บแก้มเช็ดน้ำตาให้ ตาบวมหมดแล้วครับแฟนผม เมื่อวานก็ร้อง เมื่อคืนก็ร้อง วันนี้ร้องอีก บวมจนตาจะปิดอยู่แล้ว แต่ไหนๆพูดแล้วก็พูดเลยละกันครับ ผมไม่อยากให้ซาวร้องไห้หลายๆรอบ
“นี่ นายจำเมื่อปีก่อนที่ฉันไปโคราชกับแม่ได้ป่าว” ผมถามมันระหว่างที่กำลังทำตัวเป็นเด็กไฮเปอร์โยกไปโยกมาขณะที่กอดสุดที่รักไปด้วย
“ที่ว่าไปดูที่สวนของอาวิทย์น่ะเหรอ” แฟนผมความจำเป็นเลิศครับ ส่วนวิทย์น่ะพ่อบังเกิดเกล้าของผมเองครับ
“อืม นั่นแหละ แม่ไปโอนให้เป็นชื่อฉัน” สมบัติหนึ่งในไม่กี่ชิ้นของพ่อครับซื้อตั้งแต่ผมยังไม่ลืมตาดูโลก ราคาไร่ละ 500 บาท บ้านนอกสุดๆ น้ำไฟไม่มี ถนนทางเกวียน ปัจจุบันรีสอร์ทขึ้นกันอุตลุด แม่เพิ่งโอนให้ตอนผมอายุ20 บอกให้ไปดูแลเอาเอง ตอนนี้ก็ให้เขาเช่าทำรีสอร์ทนั่นแหละครับ (แต่แม่เป็นคนเก็บค่าเช่า) ที่เหลืออีกส่วนก็เป็นสวนผลไม้กับฟาร์มวัวนมจ้างคนดูแลไว้ (แม่เก็บรายได้อีกเช่นกัน) กลัวโดนบุกรุกครับ
“ก็ดีแล้วนี่” เจ้าของใบหน้าที่ซบอยู่กับอกผมพูดง่วงๆ ตาปรือเชียว ทั้งร้องไห้ทั้งโดนปล้ำจนเหนื่อยเลยมั้งครับ ผมกำลังชั่งใจอีกครั้งว่าจะพูดเลยดีมั้ย ก็มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องรีบอะไรนักหรอกครับ เมื่อไหร่ก็ได้ แค่อยากพูดเท่านั้นเอง แต่เห็นท่าทางเพลียๆของซาวแล้วอดสงสารไม่ได้ และผมก็ตัดสินใจได้
...เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน...
เพราะยังไงความตั้งใจของผมที่จะชวนซาวไปอยู่ด้วยกันหลังจากเรียนจบและทำงานเก็บเงินได้สักก้อนก็คงไม่เปลี่ยนง่ายๆ เพราะซาวเคยพูดบ่อยๆว่า ถ้าพอมีพอกินไม่ลำบากอะไร ก็อยากทำไร่ทำสวนมากกว่าจะต้องมานั่งโต๊ะทำงานมีตารางเวลากำหนดชีวิตเป็นไหนๆ และผมก็คิดว่านั่นเป็นวิถีชีวิตอีกแบบหนึ่งที่น่าสนใจมากๆ ไม่ต้องดิ้นรนไขว่คว้าแก่งแย่งเหมือนอย่างในเมืองใหญ่ อยู่กันสองคนในเรือกสวนไร่นาและทุ่งหญ้า มีวัวตัวขาวๆดำๆเดินไปเดินมา...แค่คิดก็มีความสุขแล้วครับ
ความตั้งใจของผมอาจจะฟังดูเลื่อนลอยไปบ้าง แต่ผมคิดว่าการมีเป้าหมายในชีวิตไม่ใช่เรื่องที่เพ้อฝันแต่อย่างใด อย่างน้อยเรื่องที่ผมคิดนี้ก็มีทางเป็นไปได้ใช่มั้ยล่ะครับ และถ้ามีจุดมุ่งหมาย ก็มีโอกาสที่มันจะกลายเป็นจริงได้มาก
...แต่ตอนนี้...
...ผมขอพับเรื่องนี้เก็บไว้เป็นจุดมุ่งหมายระยะยาวก่อนนะครับ...
เพราะตอนนี้จุดมุ่งหมายถาวรของผมกำลังจะหลับแล้ว ผมคลี่ผ้านวมเนื้อบางข้างตัวคลุมให้ร่างเล็กๆที่ซุกแนบกับตัวผม จูบขมับเจ้าซาวทีนึงก่อนจะปล่อยให้มันหลับอยู่ในอ้อมกอด
อนาคตจะเป็นอย่างที่ผมตั้งใจไว้หรือเปล่านั้น ผมเองก็ตอบไม่ได้ แต่ที่แน่ๆ ขอให้มีซาวอยู่ใกล้ๆ รักกันอย่างตอนนี้ และที่สำคัญ ผมไม่โง่จนทำให้ซาวต้องเสียใจ ก็มีความสุขที่สุดแล้วล่ะครับ
End
-
ขอบคุณสำหรับตอนจบค่า หวานดีจังเลยค่า
พระเอกจากตอนแรก ๆ ถึงปานกลางอาจจะซื่อบื้อเรื่องความรัก
แต่ท้ายแล้วก็ได้มีความสุขกับคนที่รักจริง ๆ นะ อ่า มีความสุข อิอิ
-
อ๊าย ย
หวานมากกกกกกกกก ก
ซาวน่ารักที่สุดอะ
กว่าพีจะเข้าใจตัวเองนะ. .. ใช้เวลานานมากกก
แต่ก็ยังดีที่ยังเข้าใจ
ฮี่ฮี่
-
น่ารักมากๆเลยอ่ะ
อ่านไปยิ้มไป มีความสุข :o8:
-
ไรเตอร์ "จบ"นี่หมายถึงจบตอนหรือจบเรื่องอ่ะ???
อ๊ากกกก ทำไมหวานกันได้เยี่ยงนี้ :-[ :-[
อยากกินข้าวต้มฟักทองไข่เจียวมั่งจัง :เฮ้อ: แต่ดันไม่มีคนทำให้กิน :monkeysad:
-
เริ่มต้นจากระกำ ลงท้ายด้วยอ้อย หวานซ๊า
-
ก็ว่าอยู่เหมือนกันว่าคนๆนึงทำไมถึงเก่งขนาดที่สามารถ
รักษาความโง่ของตัวเองได้ยาวนานขนาดนี้ :laugh:
แต่สุดท้ายต่อให้โง่ยังไงก็มีคนมาช่วยคิดช่วยสอน
ช่วยอยู่ข้างๆกันไปตลอดชีวิตแล้ว น่าอิจฉาจัง
เพิ่งมาอ่านวันนี้ก็จบวันนี้ซะแล้ว เสียดาย
จุ๊บพี่ทิพย์ :จุ๊บๆ:แทนคำขอบคุณ
-
พีน่ารัก
พอรู้ตัวว่ารักแล้วมันน่ารักอย่างนี้นี่เอง
ซาวก็เขินได้น่ารัก ทำพระเอกเราช้ำตลอด 55555555555555
เหมือนกับว่าพีคิดอยู่มานานแล้ว แต่มีหมอกมาับังไว้ตลอด ทำให้ไม่รู้สึกตัวซักที
ฮ๊า~
รักกันได้หวานนนนนนน จริงๆ !
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
ชอบนิยายของคุณ Noir มากเคย เคยอ่านตอนม.1-ม.2 ตอนนี้ปีสองแหละ
>,,<!!
-
หวานแบบนี้ :-[...ค่อยคุ้มกะความโง่หน่อย :laugh:
ว่าแต่จบจริงเหรอคะ อยากให้มีตอนพิเศษอ่ะ
ตอนโตก็ได้อยากเห็นทั้งสองช่วยกันทำไร่ทำสวน(และทำรัก :oo1: ฮ่าๆๆหื่นจังตรู)
-
หวานอีกแล้วเจ้านี้ คุณ Noir หวานมากกกกก :-[ ชอบพระเิอกกับนายเอกจัง น่ารักดี ซื่ิอบื้อแบบพระเอกเรา คงจะรักซาวไปจนวันตาย 555555
-
อยากอ่านต่อ เอาตอนชีวิตในไร่ที่สองคนช่วยกันบริหาร อิอิอิ
-
หวานจนเชื่อมเลยค่ะ ตอนสุดท้ายเนี่ยยยย ^^ ในที่สุดก็หายโง่เนอะนายพี ส่วนซาวก็คงเหมือนฝันล่ะสิ ~เข้าใจๆ...
เอออ..ตอนพูดถึงฟักทองเป็นของหวานนะ ไอละเปิดตู้เย็นหยิบเงาะกระป๋องออกมากินเลย 555+ (เกี่ยวกันไหมเนอะ) ^O^
ขอบคุณไรเตอร์&คนโพสอีกครั้งค่ะ :L2:
-
ว้าว
จบแล้ว
ซึ้ง สุข สนุก หวาน
น่ารักได้ใจจริงๆเลย
-
อุ่น ซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มีความสุขจังเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอบคุณพี่ทิพกับคุณNoir มากๆๆๆนะคะ ^o^
ปล.เมนูพรุ่งนี้ ข้าวต้มกับฟักทองใส่ไข่เจียวกระเทียมดอง >////////<
-
ก้อไม่อะไรนะ
รักซาวที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:pighaun:
-
หวานอ่ะ
น่ารักจัง พีกับซาว
มีตอนพิเศษมั๊ยคร๊า ๆๆๆๆๆ :)
-
+1 แทนคำขอบคุณสำหรับคุณทิพ จบแบบ happy
แม้ซาวจะมีน้ำตาแต่ก็เป็นน้ำตาแห่งความสุข พี่น่ารักได้
ในตอนจบนี่เอง มีการวางอนาคตร่วมกันอีก เฮ้อ อิจฉาจัง
....... :pig4:
-
อ่านไปแล้วคิดถึงเพลง รักล้นใจ เวอร์ชั่นสมหวังนะเนี้ย
พอรักก็รักซะไม่เผื่ออะไรเลยนะนายพี
ดีใจที่ซาวสมหวัง
-
ว๊าา จบเร็วจังง
ชอบมากๆค่ะ เนื้อเรื่องสนุก อ่านเพลินดี
ขอบคุณที่มาแบ่งปันนะคะ~
-
สนุกค่ะ น่ารักดี ><
-
ยินดีกับซาวด้วย
อย่างน้อยไอ้บื้อมันก็คิดวางแผนใช้เวลาชั่วชีวิตกะซาวแล้ว
ดีไม่ดี ซาวนี่แหละจะถีบพีไปไกล ๆ เอะอะๆ ก็หื่นตลอด
ตอนจบน่ารักมากคะ
ขอบคุณคุณทิปที่เอาเรื่องสนุก ๆมาให้อ่านนะคะ
แล้วก็ขอบคุณผู้แต่งคุณ Noir ด้วย
-
น่ารักมากๆเลย
อ่านไปยิ้มไป มีความสุข
ขอบคุณผู้แต่งนะครับ
-
โอ่ยยยย เบาหวานกำเริบเลยอะ :-[
ตอนจบพีหวานมาก แสดงออกชัดเจนเลยว่ารักซาวจริงๆ
หลังจากโง่มาซะนาน :laugh:
ข้าวต้มฟักทองไข่เจียว ไม่เคยกินอะ
เคยกินแต่ข้าวต้มไข่เจียว อร่อยนะ ขอบอก :z2:
-
อ่านแล้วมีความสุขมาก ๆ
ขอบคุณคร๊าบบบบ
จะมีตอนพิเศษไหมนะ
-
ตอนแรกอ่านเรื่องนี้คิดได้อย่างเดียว ทำไมพีมันบื้อ แถมโง่ขนาดนี้เนี่ย
แต่พอเริ่มฉลาดขึ้น แหม น้ำตาลเรียกพี่เลยนะ
ส่วนซาว เขินได้โหดมากก น่ารักจริง ๆ
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
จะมีพารท์special ต่อมั้ยคะนี่ ?
-
:-[ หวานซะพีนี่พอคิดได้หายโง่ นี่น่ารักขึ้นเป็นกองเลย
ขอบคุณจ้า รอเรื่องใหม่นะ :z2:
-
:กอด1: น่ารัก
หวานมากจนอิจฉา
ขอให้มีความสุขมากๆนะจ๊ะ
ปล.ขอบคุณที่นำเรื่องราวน่ารักๆมาแบ่งปันนะคะ
-
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านนะคะ ขอแจ้งว่าเรื่องนี้ไม่มีตอนพิเศษค่ะ
สำหรับนิยายของคุณ Noir พี่ยังไม่มีโครงการจะนำมาโพสต์เพิ่ม เพราะความขี้เกียจเริ่มเข้าสิง และก็ขอมาแค่สองเรื่องเอง ถ้าใครสนใจลองเซิร์จหาเอานะคะ นิยายของเค้าสนุกทุกเรื่องเลย
-
น่ารักมากค่ะ รอจนครบสามตอนแล้วมาอ่านทีเดียว
ไม่ผิดหวัง กรี๊ด
ปล. แอบชอบพีที่โง่เนี่ยแหละ
ฮ่าฮ่า
-
:impress2:
-
หวาน :impress2:
-
พอรู้ตัวว่ารัก ก็หวานกันซะน่าอิจฉาเชียว >.<
-
หวานซะ :o8:
-
อ๊ากกกกกก น่ารักอะ :impress2:
เห็นแค่ชื่อคนโพสก็รีบวิ่งตาลีตาเหลือกมาอ่านแล้ว
+1 จ้า
-
น่ารักมากๆเลยอ่ะ
ขอบคุณคนเขียน + คนโพส ด้วยค่ะ :L2:
-
น่ารักมากกกกกกก...หวานและน่าประทับใจ
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ สนุกจริงๆนะ
เศร้าบ้าง ซึ้งบ้าง หวานบ้าง
เป็นชีวิตรักที่ดีนะ
ไม่ได้เศร้าจนเเทบตายเเต่ก็ทำให้รักกัน
ไม่ได้ซึ้งจนน้ำตาไหล เเต่ก็เป็นสิ่งที่อยู่ในรัก
ไม่ได้หวานจนมดขึ้น เเต่ก็รักกันมากกว่าที่จะหวาน
คู่รักที่หวานกันมากๆ เลิกกันเร็ว เเล้วไม่เจอหน้ากันเลยนั้น มีถมไป
รักแบบนี้ดีกว่าเป็นไหนๆ นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่เราชอบ Y
^^ ก็รัก มันไม่มีพรมเเดนนี่นะ ใช่มั้ยล่ะ?
-
จบแบบน่ารักๆ >,,,< ต้องอมยิ้มแก้มปริ
-
อ่านรวดเดียวจบ ซาวน่ารัก :man1:
หลังจากที่พีรู้ใจตัวเองว่าคิดยังไงกะซาวแล้ว หวานมากๆๆๆๆๆๆ :-[
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
จบหวานม๊ากๆๆๆๆๆๆๆ พีนี่น่าจะฉลาดตั้งนานแระ 55
-
ขอตอนพิเศษ ตอนต่อ ภาคสองจะเรียกอะไรก็ช่างเอาเป็นว่าอยากอ่านต่อค่า!
คุณนัวร์ขา แต่งต่อเถ๊อะ~
ขอบคุณคนโพสด้วยเช่นกันนะคะ งุงิๆ
ปล.จุลจีบติดรึยังหนอ 555+
-
น่ารักมากกกกกกกก
กว่าพีจะรู้ตัว
ดีนะไม่สายเกินไป
แอบสงสารซาวต้องทนเจ็บ
แต่น้ำตาจะไหลตอนที่พีแอบฟังซาวกะกานต์และจุนคุยกัน
ซึ้งดี
คึคึคึ
-
:-[ :-[ พูดไรกันก้อไม่รู้
-
น่ารักกกกกกกก
><
โชคดีที่พี ไหวตัวทันนะ
(จริงๆ ถ้าไม่ได้ยินเค้าคุยกัน ก็น่าจะยังโง่อยู่)
แต่แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ ซาวจะได้มีความสุข
อ่อออ มาอยู่ที่โคราชแล้วบอกด้วยนะคะ
จะไปเยี่ยมมมมม ^^
-
เรื่องน่ารักจังค่ะ :impress2:
หวานมากกกกกกกกกกกกกกก
บริโภคของหวานแล้วจิตใจเบิกบาน กระชุ่มกระชวยดีจริง
:pig4:ผู้แต่งและคุณทิพย์มือโพสต์ด้วยค่า
-
:-[ น่าฮักหลายยยยย
-
รู้ตัวช้าจริงนะนายพี...3 ปีผ่านไป
เล่นเอาหนูซาวย้ำอยู่หลายปี
น่ารักจัง
จะมีเรื่องจุลต่ออีกมั๊ย
-
หวานมากๆๆ
ชอบค่ะ ขอบคุณที่เอาเรื่องน่ารักมาให้อ่านนะคะ
-
ว้าวววว น่ารักมากๆเลยค่ะ
หวานสุดๆ ชอบจังๆๆ :-[
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสต์เลยนะคะ ><
-
ลุ้นตั้งนานกว่าพระเอกจะหายโง่
-
สนุกมากกกก น่ารักมาก
กว่าจะรู้ตัวดีนะซาวไม่หนีไปรักคนอื่นแล้วนะ
หึงซะมากมายขนาดนั้นแต่ไม่เคยรู้ใจตัวเองเลย
-
มาอ่านตอนท้ายๆ ถึงเข้าใจว่าทำไมซาวถึงรักพีขนาดนี้
จริงๆ พีเป็นคนน่ารักมาก ช่างเอาใจใส่คนรอบข้าง
ยิ่งเวลารู้ใจตัวเองแล้ว จะเดินหน้าขวางไม่หยุดเลยทีเดียว
น่ารักมากๆ จ้า
ขอบคุณ คุณTHIP และ คุณ Noir ด้วยนะคะ
-
ขอบคุณมากครับที่จบแบบมีความสุข โลกข้างนอกมันโหดร้ายพอแล้ว ยังไงคอยเขียนเรื่องใหม่ๆมาฝากด้วยนะครับ จะคอยอ่านอย่างจดจ่อ
-
:L2: ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ น่ะค่ะ
หลังจากที่พี่รู้ใจตัวเองแล้วทำตัวน่ารักมาก
ดีใจกับทั้งคู่ด้วย
-
หวาน น่ารักมากอ่ะ ถูกใจเจ้จังเลย......
พระเอกแอบเซ่ออ่ะ ดีที่รู้ตัวสักที
อยากได้ตอนพิเศษแบบน่ารักๆจัง
-
น่ารักมากกกกจริงๆ o13
-
น่ารักกุ๊กกิ๊ก อิอิ น่ารักจังเลย มีncนิดๆพอหอมปากหอมคอ (แต่ถ้ามีเต็มๆก็จะเลิศ ฮะๆๆ )
ขอบคุณจ้า :bye2:
-
หวาน น่ารักมากๆเลย
:L2:
-
รักมากมาย แต่ไม่รู้ไม่รู้ใจตัวเองเอาซะเลยนะพี
ทำให้หนูซาวเจ็บอยู่ตั้งนาน
โชคดีที่ได้เพื่อนดี ความหวานจึงบังเกิด
ขอบคุณมากๆนะคะที่นำเรื่องสนุกๆมาโพสต์ บวก 1 แต้มด้วยค่ะ
-
จบได้น่ารักมากอ่ะ
แต่ พีโง่จิงอะไรจิงอ่ะ ถึงขนาดไม่รู้ตัวเองเลยเนี้ยนะว่ารักซาว 555
แต่ก็ยังกลับตัวทันนิเนอะ ให้อภัย แถมหวานเว่อร์ๆอีกด้วย น้ำตาลขึ้นกันเลยทีเดียว
-
ขอตอนพิเศษ ๆๆๆๆ :call: :call: :call:
ขอต่อเรื่อง จุล ด้วย กั๊บ :call: :call: :call:
-
น่ารักมากเลยอ่าาาาาาาาาาาาาาาาา >/////<
ทั้งพีทั้งซาวเลย
น่าจะมีตอนพิเศษต่อไปเรื่อยๆเนาะ
-
อ่านไปยิ้มไป
-
รักเรื่องนี้
รักคนแต่ง
รักคนโพส
รักพีกะซาว
:-[
-
งานนี้ต้องขอบคุณจุลและกานต์ ดันกันสุดๆ
กว่าพีจะรู้ตัว แต่ว่าชอบเหตุผลน่าดูใสซื่อจนน่าปวดหัว
-
สำลักความหวานติดคอ ตอนแรกพีนี่สุดๆเลย
ซาวทนได้นานมาก ถ้าเป็นคนอื่นคงจะทิ้งพีเลย
แต่ว่าพอมารักกันจากคู่หยอกกัน กลายเป็นคู่รักที่หวานที่สุดเลยค่ะ
-
ซาวน่ารักกกกกกกกกกกกก :-[
ซาวสุดยอดมากๆ เพราะรักจึงยอมจริงๆ ซึ้งอ้ะ
ดีนะที่ได้จุลกับกานต์ ไม่งั้นพีอาจจะงมชีวิตอีกนาน ฮ่าๆๆ
o13
-
น่ารักน้อ กว่าจะรู้ใจตัวเอง แทบแย่
ถ้าไม่ได้สองคนนั้นช่วยก็คงกินหญ้าไปอีกนาน ต้องขอบคุณสองคนนั้นนะ
ซาวน่ารักมากๆ ทนเจ็บ ทนมาได้ตั้งมากมาย
พีก็นะ ทำร้ายจัง แต่ไม่รุหนิเนอะ แต่พอรู้ว่ารักแล้วก็ทำตัวน่ารัก ให้อภัย
-
ซาวน่ารักกมากมาย เวลาเขินก็น่ารักสุดยอด :-[
พีก็ซื่อบื้อเกินบรรยายแต่น่าร๊าก :laugh:
จุลกับกานต์เป็นเพื่อนที่ดีมากมายจิมๆ o13
:L2: :L2:
-
น้องซาวน่ารักมากมาย เขินรุนแรงด้วย ส่วนไอ้พี ดีนะที่รู้ตัวทันไม่งั้น!!!
เสร็จพี่วิลลี่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
เนื้อเรื่องน่ารัก ภาษาสนุกดี ขอบคุณครับ
-
ว่าจะอ่านเรื่องนี้หลายรอบแระ
แฮ่~
ในที่สุดก็ได้ฤกษ์
โอ๊ยย หวานนนจังเลยย
ชอบคะ >\\\<
-
ดีที่พีรู้ใจตัวเอง ดีที่ยังไม่สายเกินไป ดีที่ซาวรักแต่พี ความรักนี่ดีจริงๆ :-[
ขอบคุณค่า สนุกมากๆเลย :man1:
-
ตอนจบนี่หวานจริงๆ คะ ดีใจแทนซาวด้วย ในที่สุดรักก็สมหวัง แต่พีนี่ซื่อบื้อจริงๆ กว่าจะรู้ตัว ดีนะเนี่ยที่ซาวรักเดียวใจเดียว ไม่งั้นนะกว่าพีจะรู้ตัวคงเสียซาวไปให้คนอื่นแน่ๆ :L1:
:pig4: ขอบคุณคนแต่งนะคะ แต่งได้สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ
-
อ่านมาตลอดแบบพีมั่นไม่ได้โง่นะ แค่ซื่อ แต่ซื่อมากกว่าคนปกติไปหน่อย
เลยปล่อยให้คนน่ารักๆอย่างซาวรอนานกว่าจะสมหวัง
ตอนสุดท้ายน่ารักดีนะมีอ้อนกันด้วยหวานจ๊ะ
-
แหมๆๆๆๆ คุณพีคร๊า าาาาาาาาาาาาาาาาาา
นานไปมั้ยเนี่ย กว่าจิรู้ใจตัวเอง
ดีนะ ที่ยังตามหาหัวใจทันอ่ะ
น่าจะให้จุลยุให้ซาวทีแฟนไปซะเลย...ชิชิ
เขาสวยเลยนะตาพี...คริคริ
ซาวนี่แบบว่านายเอ๊ก กกกกก นายเอก....ยอมทุกอย่างเลย
แต่เขิลอ่ะ...ตอนหลังๆ..../หน้าแดง/ ซาวแบบว่า เขิลบ่อยมว๊าก กกก
แอบโมเอ้นะเรา...ฮ่าๆๆ
อ้อ....คุณพีอย่าลืมนะ ทำพิธีเลี้ยงขอบคุณจุลกะกานซะด้วยล่ั....ฮ่าๆๆ
ขอบคุณคนโพสและไรท์เตอร์นะคะ
-
อ่านตอนแรก ๆ อารมณ์แบบ... :beat: อยากตบพีหลาย ๆ ที แล้วเชิดใส่ :a14:
ดีนะมาแก้ตัวให้หวานจนฟักทองยังอา่ยได้ :jul3:
เนื้อเรื่องน่ารักมาก ๆ ขอบคุณคนแต่ง และคนแปะด้วย ขยันหาเรื่องราวดี ๆ มาแบ่งปัน :กอด1:
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆ
ชอบอะ ดีนะที่พีไม่โง่นานไปกว่านี้
เสียดายคนน่ารักๆอย่างซาว อิอิ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกก
-
น่ารักมากเลยยยย :-[
ยังดีนะที่พีรู้ตัวว่ารักแล้ว ไม่ได้ปล่อยให้ซาวรักข้างเดียวไปอีกนานเท่าไรไม่รู้ :กอด1:
-
น่ารักจริงๆเลยอ่ะ
แม้เจ้าพีจะโง่ไปหน่อย
แต่เจ้าซาวมีความอดทนเป็นเลิศ
รวมกันแล้วก็กำลังดีเลย
-
แบบนี้จะเรียกว่า "ยิ่งกว่ารัก" จะได้ไหม?
-
น่ารักสุดๆ อยากอ่านตอนพิเศษจัง
-
อ่านจบแล้วไม่คิดว่าพีโง่นะคะ
แต่บื้อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แยกแยะความคิดไม่ได้เรื่องจริงๆ แต่พอเข้าใจแล้วก็ชัดเจนมาก นับถือเลย
เป็นพระเอกบื้อในดวงใจเลยเอ้า
-
เรื่องนี้อ่านกี่ทีกี่ทีก็สนุกค่ะ เคยอ่านเมื่อนานนนนนนน นานมากแล้ว จากบอร์ดไหนไม่รู้ สนุก แล้วก็ประทับใจมาก แต่พระเอกเนี่ย โง่ได้ใจจริงๆ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วประทับใจดีจัง ^^
กว่าพีจะรู้สึก - - ดีนะที่ซาวไม่หันไปสนใจคนอื่น ไม่งั้นล่ะเจ้าพีเอ๊ยยยยย!!
ชอบอ่ะ ดีใจแทนซาวเลย 5555
ขอบคุณค่ะ ^^
-
น่ารักมากกกกกกกก :-[
ชอบตอนซาวเขินน่ารักดี อิอิ :กอด1:
-
ชอบเรื่องแนวนี้จังเลย
ดีนะที่พีรู้ตัวเอง โดยที่ไม่สายไปซะก่อน
สงสารซาวจังเลย ต้องเจ็บกี่รอบแล้วนะกว่า พีจะรู้ตัว
อยากได้แฟนแบบซาวจังเลย ขอสักคนได้ไหมน้าาา
คนแต่ง แต่ง ได้สนุกมากค่ะ
o13 o13 o13
-
เรือ่งน่ารักดี
กว่าซาวจะโปร่งได้นี่ :เฮ้อ: :เฮ้อ:บื้อจริง
แต่ก็น่ารักนะ
ว่าก็ว่าเหอะแอบสงสารพี่วิลลี่
อยู่ดีๆโดนเกลียดซะงั้น :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ่านจบแล้วครับ ถึงจะสั้นแต่ก็ประทับใจมาก
ดีที่ได้เพื่อนๆ ช่วยชี้ทางสว่าง ไม่งั้นคงอีกนานกว่าพีจะเข้าใจอะไรๆ
-
คนธรรมดา ใช้ชีวิตธรรมดา ในสถานที่และสถานการณ์แบบธรรมดา
แต่เป็นเรื่องที่ดูค่อนข้างสมจริงและหวานน่ารักมากๆ เลยค่ะ
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสท์นะคะ
+1 ให้ค่ะ
-
เบาหวาน กำเริบ ก่อนนอน
เอิ๊กกกกกก เข้าโรงบาล ด่วน
อยากได้อย่างนี้สักคนมาไว้ในชีวิต
-
คู่นี้น่ารักดี พี&ซาว
อยากอ่านตอนพิเศษจัง
-
อ่านเป็นรอบที่ 4 แล้ว
ชอบเรื่องนี้จังเลย
ดีจังที่พียังรู้ตัวตอนที่ยังไม่สาย .... สงสารซาวที่รอให้พีรู้ตัวจริงๆ
o13 o13
-
:L2:
ขอบคุณครับ
-
น่ารักมากเลย
กว่าจะรู้ใจตัวเองว่าซาว
แค่มีแฟนมาแล้วยี่สิบคนเอง
น้องซาวน่ารักมาก เวลาเขินอ่ะ
:-[
-
อ่านกี่ทีกี่ทีก็ชอบอ่า
:L2: :L2:
-
พี่โง่ โครตหวานเลยว่ะ
พอเลิกโง่ เป็นเบาหวานซะงั้น
ชอบอ่ะ
-
ซาวน่ารักมากๆ เขินรุนเเรงได้อีก ส่วนพีดีนะที่รู้ตัวทัน
-
น่ารักมากเลย
:-[
:pig4:
-
น่ารักโคตร ๆ :กอด1:
-
พระเอกซื่อบื้อไปหน่อย แต่ก็น่ารักดี
ส่วนนายเอก โหย น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบ ฮ่าๆๆๆๆ
ขอบคุณคุณ THIP สำหรับเรื่องดีๆที่นำมาแบ่งปันนะคะ
แล้วก็ขอบคุณคุณ Noir สำหรับเรื่องดีๆ น่ารักๆ แบบนี้นะคะ :'D
-
เรื่องนี้น่ารักจังเลย ตอนหลังหวานซะไม่มี
แต่น่าให้ซาวแกล้งเจ้าพีบ้างนะเนี่ย หมั่นไส้จัง กว่าจะรู้ตัวก็ตั้งนาน
:pig4: ทั้งคนเขียนและคนโพสนะคะ
-
น่ารักอ๊ะ
-
o13. ให้คนเขียน
สนุกมากเลยค่ะ. ขอบคุนนะคะ
-
น่ารักมาก o13
-
คนดีๆอย่างซาวในที่สุดก็สมหวัง
แม้จะช้าไปบ้าง เจ็บไปบ้าง
แต่ในที่สุดพีมันก็รู้ใจตัวเอง
ต้องขอบคุณพระเอกตัวจริงอย่างจุลและกานต์
ถ้าไม่ได้สองคนนี้ ป่านนี้พีมันคงไปงมโข่งอยู่ที่ไหนเป็นแน่!
สั้นไปหน่อย อยากอ่านเยอะๆกว่านี้
แต่น่ารักมากเลยค่ะ สนุกด้วย ชอบมาก!
ขอบคุณนะคะ :)
-
โอ๊ยยย อ่านจบแล้ว >/////<
ทั้งรัก ทั้งหลงซาวเลยอ่ะ
น่ารัก น่ารัก น่ารัก อยากเห็นขาขาวๆของน้องซาวมั่งจัง
/โดนพีถีบ แอร๊กกกก
ขอบคุณทั้งคนโพส คนแต่งเลยค๊าบบบ ชอบมากๆ น่ารักมากๆ และ หวานมากกกกกกก ฮิ้วววววว~
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หวานได้อีก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
อ๊ายยย ซาวน่ารักมากมายย อ่านแล้วหลง :-[
ส่วนนายพีนี่ก็โง่สุดๆ นี่ถ้าไม่ได้จุลกับกานต์ช่วย ชาตินี้มันจะรู้ตัวมั้ยเนี่ย
-
เป็นปลื้ม :impress2:
-
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมซาวถึงไม่ค่อยเชื่อใจ
แต่ก็นะเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์
หวานมากๆ ชอบ~~~~
-
น่ารักอ่ะ
หวานมากกกก
-
ชอบสำนวนอ่ะ ครับ
น่าอ่านมาก
พระเอกก็นะ อะไรมันจะต้องให้ชี้นำกันขนาดน้าาานนนน ?
แต่ก็ชอบเรื่องนี้มากๆ ครับ
จนแบบว่า ตอนแรกจะค่อยๆทยอยขอบคุณไปทีละกระทู้ ตามตัวเลข (ให้อ่านจบหมด 400 เรื่องที่จบแล้วก่อน ค่อยไล่ขอบคุณ)
อันนี้ต้องแซงคิวอ่ะ ครับ เพราะชอบมากๆ จริง
-
เย่ สนุกมากๆเลยอะ น่าร๊ากกสุดๆ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารัก ๆ
น่าจะยาวกว่านี้อีกนิด
-
พีนี่โง่จริงๆๆ กว่าจะรู้ว่ารักซาว ต้องอาศัยพี่วิลลี่ 5555
อยากอ่านต่อตอนพิเศษจังคะ
เรื่องนี้สนุกดี ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีมาให้อ่านกันคะ
-
มีเรื่องของกานต์ไหมค่ะ อยากอ่านค่ะ :กอด1:
-
น่ารักเวอร์
พี่นี่โครตจะซื่อ บื้อ ทึ่ม ซะจริงๆ กว่าจะรู้ตัวก็ต้องให้คนอื่นมาบอก
การแสดงความรักของซาวนี่คงเป็นแบบรักด้วยลำแข้ง อิอิ
ชอบบบ~
ขอคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
-
เป็นอะไรที่หวานมากกกกกกก
ขอบคุณคนเขียนนะฮ้า
o13
-
:L2:
-
แอร้ยย ชอบบบบ :hao6:
อ่านแล้วเขินตามซาวมากมาย
-
อ่านๆไป :a5: เฮ้ย คนแบบพระเอก :m20: ฮามาก เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ ขอบคุณน๊า
-
อยากให้มีต่อจังเลย~ >____<
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ตอนแรกๆพระเอกนี่ก็ซื่อ(บื้อ)ซะจนอยากจะเข้าไปตบเบาๆให้รู้ใจตัวเองสักที (ฮา)
แต่หลังๆพอรู้ตัวแล้วนี่หวานนนนนนนเจี๊ยบบบบบบบบบบ ซาวน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะคนเขียน ♥
-
อ่านตอนที่พระเอกอยากกระทืบพี่วิลลี่แล้วแทบขำจนตัวงอ :laugh: กร๊ากกกก มันก็ช่างคิดเนอะ
แต่จบแฮปปี้ พระเอกหายโง่ด้วย ปลื้มๆ :katai2-1:
-
น่ารักจัง o13 o13 o13 o13
-
น่ารักจังค่ะ ไม่รู้ว่าพลาดเรื่องนี้ได้ยังไง :try2: :try2: :try2:
-
สนุกอะเรื่องนี้ ชอบๆๆ อยากให้ยาวกว่านี้จัง
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ :pig4:
-
หวานและน่ารักมากค่ะ ถึงตอนแรกพระเอกจะซื่อบื้อไปหน่อย 555
ส่วนซาวน่ารักมากๆๆๆๆๆ ถ้าเราเป็นพีคงอดใจไม่ไหวเหมือนกัน ^^
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสที่น่ารักค่ะ ^^
-
น่ารักกกกกกกกก >\\<
-
หวานมากๆ (: อ่านแล้วสบายใจดีจัง
-
น่ารักมาก จะโกรธพีก็โกรธไม่ลง ออกแนวซื่อจนบื้ออ่ะ :m20:
-
น่ารักจังเลยค่ะ พึ่งๆด้มาอ่าน เรามาช้าหลายปีเนอะ5555555
-
น่ารักกกกกก. :o8: :-[ :impress2:
-
:m1: :m1:
-
น่าร๊ากกกกกกก o13 o13
-
ขอบคุณค่ะ เป็นเรื่องที่น่ารักมาก :-[ ถึงพีจะบื้อไปหน่อย? (หราาาา~) แต่สุดท้ายก็รู้ใจตัวเองจนได้ ยังดีนะเนี่ยที่ซาวไม่รอพีจนเหนื่อยแล้วถอดใจไปเสียก่อน อวยพรให้สองคนรักกันไปนานๆ เลยน้า~ :L2:
-
รักเรื่องนี้ที่สุดดดด!! ไม่อยากให้จบเลยยย ซาวน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆ
พีก็ทั้งรักทั้งหลง แม้ว่าตอนแรกๆจะอยาก...ไปซักหน่อย55555+
ขอบอกเลยว่า สมัคสมาชิกเข้ามาเพื่อเรื่องนี้โดยเฉพาะ ต้องขอโทษด้วย
ที่มาอ่านตอนนิยายจบไปแล้ว(รู้ตัวว่าช้าเกินไปอย่างไม่น่าให้อภัย)
ปล.อยากบอกว่ารักเรื่องนี้มากๆๆๆๆ ถ้าคนเขียนมาอ่าน และเกิดมีเมฆตา
แต่งตอนพิเศษมาให้อ่านซักตอนสองตอนจะขอบพระคุณมากเลยนะคะ
:impress2: :L1: :pig4: :c4:
-
พีซือบือมาก สงสารซาวอ่ะ
สุดท้ายก็จบลงด้วยดีนะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
น่ารักมากเลย พีซื่อบี้อมาก แต่ดีนะที่รู้ตัว
ไม่งั้นซาวคงเศร้าอีกนาน
-
พีต้องรักและดีกับซาวมากๆนะ กว่าจะรู้ใจตัวเองซาวเสียใจไปนานเท่าไหร่เเล้ว :mew2: :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกก มากกกกกกกกกกกกกก ขอบคุณคนโพสด้วยจ้า
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองนะนายพี
-
อ่านตอนเริ่มเรื่องรู้สึกเกลียดพีมาก แต่พออ่าน ๆ ไปก็ เออ มันซื่อ ๆ น่ารักดีว่า ซาวก็น่ารักอดทนมาก พอเข้าใจกันโคตรน่ารักเลย
ขอบคุณครับ
-
มีแต่คนว่าพระเอกโง่เยอะพอแล้ว เราจะข้ามจุดนั้นไป5555
ซาวน่ารักน่าฟัดน่ากดมาก ชอบบบบบบ
:กอด1:
-
น่ารักจังเลยค่ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านจบแล้ว
ขอบน้องชาวจังค่ะ น่ารักกก :-[
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ
ตอนจบหวานมากค่ะ ^^
-
ถือเป็นเรื่องสั้นแต่อิ่มมากค่ะ ชอบ><
-
ซาวน่ารัก :mew1:
-
ซาวน่ารัก :mew1:
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)