พิมพ์หน้านี้ - เรื่องสั้น รักตลอดไป
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: kyoya11 ที่ 07-08-2010 19:30:31
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
สวัสดีจ้า
มาอีกแล้ว หลังจากที่เมื่อวานเอามาลง 1 เรื่อง
ช่วงนี้ฝนตกบ่อย เลยได้แต่แต่งเรื่องเศร้า ๆ 55+
ถ้าไม่ชอบหรือไม่สนุกก็ขออภัยด้วยนะ :o12:
“รักพีนะครับ และจะรักพีตลอดไป” คำพูดนี้ผมยังคงจำได้เสมอ จำได้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะทำอะไร อยู่ที่ไหน อยู่กับใคร คำพูดนี้จะสะท้อนกลับมายังตัวของผมตลอด มันทำให้ผมรู้ว่า ผมยังรักเขาอยู่ แม้ว่าเขา.........จะไม่ได้........อยู่ตรงนี้.......ก็ตาม.......
ผมขอบอกเรื่องราวชีวิตของผม ซึ่งมันก็ไม่ได้วิเศษอะไร เพียงแต่........ถ้าใครได้อ่าน คงอยากจะทำให้คนที่คุณรักมีความสุขมากขึ้น ก่อนที่จะ........สายไป
ตอนนั้นผมอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ผมเรียนสายวิทย์-คณิตครับ ก็อย่างที่รู้ว่ามันยากมาก ผมต้องตั้งใจเรียนให้มากขึ้นกว่าตอนมัธยมต้น ซึ่งก็ลำบากพอ เพราะมันต้องแข่งขันกัน คงไม่มีใครอยากเป็นที่โหล่ของห้องหรอกครับ แต่ยกเว้น.........นัด คน ๆ นี้ต้องการจะเป็นที่โหล่ของห้อง ทำตัวเป็นเด็กเกเร ชอบชกต่อยกับคนอื่น ผมเคยแอบเห็นเขาคุยโทรศัพท์แล้วบอกสูตรของฟิสิกซ์ด้วย ซึ่งตอนนั้นก็ทำให้ผมรู้ว่า......เขาฉลาด...... แต่ทำไมล่ะ ทำไมเขาต้องทำตัวแบบนี้ทั้ง ๆ ที่ถ้าเขาตั้งใจทำก็เป็นที่ 1 ของห้องได้อย่างสบาย แต่สงสัยผมจะแสดงออกมากไปหน่อย เขามองผมเขม็งเลย ตอนนั้นคำแรกที่นึกได้คือกลัวครับ กลัวจริง ๆ เขาไม่เคยคุยกับผมทั้ง ๆ ที่อยู่ห้องเดียวกัน ตอนนั้นผมคงทำท่าที่มันตลกออกไปเขาถึงได้หัวเราะผม แต่นั่นก็เป็นจุดเปลี่ยน ซึ่งทำให้ผมได้รู้จักกับ นายณัฐพงศ์ หรือนายนัดนั่นเอง ตั้งแต่วันที่เขาหัวเราะผม เขาก็เริ่มที่จะพูดจากับผมบ้าง แล้วก็เริ่มที่จะคุยกันเยอะขึ้นจนกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ผมรู้มาว่าที่เขามาเรียนสายนี้เพราะพ่อกับแม่ของเขาให้มาเรียน ทั้งที่เขาไม่ชอบเลยสักนิด และรู้ว่าเขาเองก็มีปัญหากับพ่อของเขา ซึ่งก็หนักพอสมควร เขาเลยออกจากบ้านมาอยู่คนเดียว เราทั้ง 2 คน ต่างปรึกษาปัญหาของกันและกัน จนในที่สุดเรื่องไม่ค่ดฝันก็เกิดขึ้น เขาพาผมไปที่ห้องของเขา แล้วก็ปรึกษาปัญหาของเขาเรื่องที่ทะเลาะกับพ่อของเขา แล้วสุดท้ายก็จบลงที่........เซ็กส์ มันเป็นครั้งแรกของผม แต่ผมไม่แน่ใจว่าครั้งแรกของเขาหรือเปล่า ตอนนั้นผมได้แต่หลบหน้าของนัด ทั้ง ๆ ที่จริงๆแล้วคิดถึงเขามาก อยากเข้าไปคุยด้วย อยากเข้าไปกอดเขา ใครที่คุยกับเขาผมก็ไม่ชอบ อยากให้เขาเป็นของผมคนเดียว ผมหลบหน้าเขาอยู่อาทิตย์นึงเต็ม ๆ จนผมคิดว่าควรจะจบปัญหานี้ได้แล้ว ผมเลยเข้าไปหาเขา เขาเองก็เข้ามากอดผม จูบผม ผมก็ไม่ได้ห้ามหรือขัดขืนอะไร เพราะเหมือนกับต่างคนต่างรู้ใจของตัวเองแล้ว และวันนั้นผมก็มีเซ็กส์กับเขาอีกครั้ง แล้วก็ตกลงที่จะเป็นแฟนกัน ผมไม่เคยคิดว่าการเป็นแฟนกันจะต้องมีเซ็กส์ หรือเซ็กส์คือการแสดงความเป็นเจ้าของ แต่มันคือส่วนที่จะทำให้เรารักกันมากยิ่งขึ้น มันทำให้เราทั้ง 2 คนผูกพันกัน ผมไม่ใช่คนที่ชอบมีเซ็กส์หรือคนเซ็กส์จัด เขาก็ไม่ใช่ ฉะนั้นที่ผมมีเซ็กส์เพราะพวกเรารักกัน ถึงจะไม่ถูกต้องก็เถอะนะ ผมกับเขาคบกันมาเรื่อย ๆ ดูแลกันและกันอย่างดี ช่วยเหลือกัน ติวให้กันในเรื่องที่อีกฝ่ายไม่เข้าใจ ช่วงนี้เหมือนผมได้ขึ้นสวรรค์น้อย ๆ เลย ผมมีความสุขมาก แต่ความสุขมันก็ไม่ได้ยืนยาวอะไร วันนั้นผมกลับมาทีหลังนัดเพราะผมต้องคุยกับอาจารย์เรื่องกิจกรรม ช่วงนี้ผมยุ่งมาก มาถึงผมก็ล้มตัวลงนอน ใครพูดอะไรก็หงุดหงิดใส่ ซึ่งก็เป็นกับนัดด้วย ผมบอกเขาว่าอย่าเพิ่งมายุ่งได้มั้ย เพราะเดี๋ยวจะพาล เพราะผมนิสัยไม่ดี เวลามีเรื่องเครียดชอบพาลไปหาคนอื่นบ่อย ๆ ซึ่งเขาก็เข้าใจ ผมอยู่ทำกิจกรรมของโรงเรียนจนเสร็จ โดยไม่ได้สนใจนัดเลย ช่วงนั้นผมจำได้ว่าผมคิดแต่เรื่องกิจกรรมจริง ๆ ผมคิดว่ายังไงก็ได้คุยกับนัดอยู่แล้ว เพราะกิจกรรมมันมีแค่ไม่กี่วันเอง แต่ผมคิดผิดมหันต์ หลังจากที่ผมทำกิจกรรมเสร็จ ผมก็ตรงไปที่ห้องของนัด แต่กลับไม่พบนัด ผมคิดว่าเขาคงไปหาอะไรทาน หรือไม่ก็รถติดก็ได้ ขณะที่ผมกำลังจะเดินไปหาอะไรทานบ้างโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ทางโรงพยาบาลได้โทรมาหาผมบอกว่าตอนนี้นัดโดนรถชน ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรเลย นอกจากต้องไปนัดให้ได้ ผมนั่งแท็กซี่ไปลงที่โรงพยาบาลแห่งนั้นแล้วก็ตรงไปหาห้องผ่าตัดทันที ตอนนั้นได้แต่ร้องไห้ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้อีก ผมได้แต่รอคอยให้หมอออกจากห้องแล้วบอกว่านัดจะไม่เป็นอะไร แต่มันคงเป็นได้แค่ความคิด หมอออกมาบอกว่านัด.......เสียแล้ว เพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว พอผมฟังประโยคนั้นสติที่เลือนลางของผมก็ดับวูบ ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ไม่อยากแล้ว.........ผมตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่โรงพยาบาล วินาทีนั้นผมอยากจะไปหานัดเหลือ นัดที่ผมเคยละเลยหน้าที่ของการเป็นคนรักที่ดี นัดที่ผมรักมากที่สุด ขณะที่ผมกำลังร้องไห้พ่ำเพ้อถึงนัด ก็มีผู้ใหญ่ 2 ท่านเข้ามาหาผมแล้วเข้ามากอดผม ผมรับรู้ได้ทันทีว่านี่เป็นพ่อกับแม่ของนัด ท่านบอกว่าเห็นผมสลบลงขณะที่คุยกับหมอ ท่านทั้ง2 รู้เรื่องของนัดแล้ว ตอนนี้แม่ของนัดกำลังร้องไห้ ซึ่งก็พอๆกับผมที่กำลังร้องไห้อยู่เหมือนกัน ท่านบอกว่าพยาบาลโทรหาผมคนแรก เพราะเขาเห็นรายชื่อว่า “ที่รักของนัด” พอผมได้ยินคำนี้ผมก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ทั้ง ๆ ที่นัดดูแลผมดีขนาดนี้ ทำไมผมกลับไม่เคยได้ดูแลเขาเลย พ่อกับแม่ของนัดก็รู้เรื่องของผมกับนัดเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่ได้แย้งอะไร เพียงแต่ขอให้ผมเป็นลูกของท่านได้มั้ย เพราะผมก็เป็นคนที่นัดรัก ตอนแรกผมคิดว่าจะปฏิเสธ แต่พอเห็นหน้าของท่านแล้วก็ทำไม่ได้ แม่ของนัดได้ยื่นโทรศัพท์ของนัดให้กับผม บอกว่าให้ผมเก็บไว้ วันนั้นผมก็ลองกด ๆ ไปเรื่อย ๆ ซึ่งมันก็ทำให้ผมเกิดความรู้สึกหลายอย่างปะปนกันไป โทรศัพท์ของนัดมีรูปของผมกับนัด มีรูปผมตอนนอนหลับ ตอนทานอาหาร ตอนคุยกับเพื่อน ตอนอ่านหนังสือ ตอนทำการบ้าน หรือแม้กระทั่งตอนทำงานกิจกรรม แล้วผมก็เข้าไปในโฟลเดอร์หนึ่ง เป็นไฟล์เสียง มีอยู่เยอะแยะเต็มไปหมด ผมก็ค่อย ๆ กดฟังทีละไฟล์ ซึ่งทุกไฟล์นัดได้พูดถึงผม แต่ไฟล์ที่ทำให้ผมร้องไห้มากที่สุดคือ “รักพีนะครับ และจะรักพีตลอดไป” เพียงประโยคเดียวก็สามารถทำให้จิตใจของผมตกเป็นของเขาเพียงคนเดียวได้ ผมก็ “จะรักนัดเสมอไปเหมือนกัน” ผมอยากจะบอกประโยคนี้ให้นัดได้รับรู้มากที่สุด แต่เขาก็ไม่อาจจะมารับรู้ความรู้สึกของผมได้อีกแล้ว หลังจากที่ผ่านงานอันแสนโศกเศร้ามาได้ 1 อาทิตย์ ผมซึ่งเอาแต่เหม่อลอยก็ต้องทำให้คนที่ผมรักเป็นห่วงผมอีกแล้ว นั่นก็คือพ่อกับแม่ของผม ผมเพิ่งได้สังเกตุท่านก็วันนี้แหละว่า ท่านเสียใจมากแค่ไหนที่ต้องเห็นลูกที่ตัวเองรักและทะนุถนอมมาเป็นแบบนี้ มันทำให้ผมคิดได้ว่า ผมต้องยืนขึ้นและก้าวเดินต่อไปได้แล้ว วันนั้นพ่อกับแม่ของนัดมาที่บ้านของผมและขอผมไปเป็นลูกบุญธรรม ซึ่งพ่อกับแม่ของผมก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเพราะรู้ว่าทางพ่อกับแม่ของนัดก็ยังเสียใจอยู่ เลยทำให้ผมได้เป็นลูกบุญธรรมของท่านทั้ง2ในที่สุด
ปัจจุบันนี้ผมจบมหาวิทยาลัยแล้ว ยืนและก้าวเดือนด้วยเท้าทั้ง2ได้แล้ว แต่ไม่ใช่ว่าผมลืมอดีต ผมยังจำได้ทุกอย่าง เพียงแต่ถ้าเราไม่คิดที่จะลุกขึ้นยืนแล้วก้าวต่อไป คนที่เขารักเราจะต้องเป็นทุกข์ขนาดไหน ผมไม่อยากเห็นคนที่ผมรักต้องทุกข์ทรมานอีกแล้ว ตอนนี้ผมก็ยังคงรักคน ๆ นั้นเหมือนเดิม คนที่ทำให้ผมได้รู้จักความรักที่มีค่า คนที่สอนประสบการณ์ต่าง ๆ ในชีวิตให้กับผม คนที่เป็นกำลังให้ผมก้าวเดินต่อไป และเป็นคนที่ผมจะ “รัก” ตลอดไป
The End ~
-
เศร้าอีกแล้ว
เคร้ากับความรักที่สมหวัง แต่อยู่ด้วยกันไม่ได้
-
เศร้า อ่านแล้วเสียน้ำตา :monkeysad: :sad11:
-
เศร้ามากเลยอ่า :o12: :o12:
จะรักกันมากแค่ไหน สุดท้ายก้อไม่ได้อยู่ด้วยกัน
-
:m15: เศร้าจังเลย
-
เศร้ามากๆเลยค่ะ
ขอบคุณนะค่ะที่นำเรื่องราวมาเล่าให้ฟัง
-
:monkeysad:
-
เป็นเรื่องที่เศร้าแต่ก็น่าประทับใจมากๆเลย
ตอนจบนี่ซึ้งไปเลยทั้งๆที่เรื่องก็ได้ยาวมากมายอะไร
เล่าง่ายๆ แต่ว่าอ่านแล้วเสียใจไปด้วยจริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้มากๆนะคะ : ))
-
ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะ^^
เราแต่งขึ้นในวันที่ฝนตก มันเลยกลายเป็นแบบนี้
ทุกเรื่องเราจะแต่งตอนฝนตกน่ะ มันได้อารมณ์ดี
ตอนนี้ไม่มีฝนแล้วเลยแต่งไม่ออก 55+
ยังไงก็ต้องขอบคุณที่มาอ่านนะ ^^
-
:o12:
-
:sad11: ดีครับที่ยังมีคนให้รัก--*
-
:m15:เศร้าซะงั้นเลย
ฮือๆๆๆ ไม่น่าเลย อุตส่าได้เจอคนที่ใช่
เสียดายช่วงเวลาที่ละเลยไป
-
ถึงจะเป็นเรื่องสั้นๆ แต่ก็กระชากความรู้สึกจริงๆค่ะ :sad11: :sad11:
-
บอกได้คำเดียวว่า "เศร้า"
ไม่ใช่เศร้าธรรมดา เศร้าค้างค่ะ
จากกันเร็วไปเกิ๊น แต่พีทำถูกแล้ว
ที่เข้มแข็งขึ้นได้ ชีวิตต้องเดินต่อไปค่ะ
-
โห... :monkeysadเป็นเพราะฝนตกหรือเปล่าคะ ถึงได้แต่งเรื่องเศร้ามากมายขนาดนี้
ทุกอย่างที่ผ่านมาคนมักไม่เห็นค่าจนกระทั่งเสียมันไป
-
คิดจะทำอะไร อยากจะทำอะไรเพื่อใคร
ลงมือทำตั้งแต่ตอนนี้ ก่อนที่คุณจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว
:monkeysad:
-
เป็นเรื่องที่เศร้าแต่ก็ประทับใจครับ
เล่าง่ายๆ แต่ว่าอ่านแล้วเสียใจไปด้วยจริงๆ
ขอบคุณมากมายครับ
-
เศร้าเหอะ เข้าใจ เพราะเจอกับตัวาองเลย :m15:
-
:m15:
:monkeysad:
:sad11:
:n1:
บังเอิงกำลัง อ่อนไหว
เลยน้ำตาท่วมจอ
-
เศร้าจัง :sad11:
-
เศร้าอะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟ
แต่ก็ขอบคุณนะฮ๊าฟฟฟฟ
-
:sad4:เศร้าจังเลยอ่า
-
:sad2:
-
:m15: :m15: :m15: