-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
1 (ก้าวแรกของการเดินทาง)
บันทิตจบใหม่จากรั้วมหาลัยชื่อดังกำลังจะก้าวออกสู่สังคมภายนอก ที่มองไปทางไหนก็มีแต่การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน สิ่งใดที่สามาถกอบโกยได้ ต้องเอาไว้ก่อน นคร เด็กหนุ่มที่มีใจมุ่งมั่นที่จะหางานทำให้ได้หลังจากที่จบมา ไม่อยากจะกลับไปหาพ่อแม่ ณ ตอนนี้ น้อง ๆ ที่อยู่ที่บ้านก็กำลังเข้าสู่วัยกำลังเรียน นครมีครอบครัวที่อบอุ่น พ่อแม่น้องชาย และน้องสาว อยู่ด้วยกันทั่วหน้า แต่ด้วยที่ต้องเข้ามาเรียนถึงเมืองหลวง จึงไม่อยากจะกลับไปตอนนี้ ขออยู่สู้กับชะตาชีวิตสักครั้งก่อน แม้ว่านครจะไม่ทำงานที่เมืองหลวง ที่ ๆ นครจากมาก็สามารถทำให้ชีวิตครอบครัวนครอยู่ได้ แต่อยากที่จะพิสูจน์ตัวเอง ที่ร่ำเรียนมาขนาดนี้แล้ว ต้องทำให้ได้
“ไอ้คร มึงจะไม่กลับบ้านหรอ” เพื่อนที่เรียนมาด้วยกันและอยู่หอพักเดียวกัน
“กูอยากหางานทำก่อน แล้วค่อยกลับวะ ตึง” นครตอบเพื่อน
“เฮ้ย มึงจะหาที่นี้ทำไม บ้านมึงก็มีที่ให้ทำ กลับไปพลิกพื้นดินพ่อมึงซิวะ” เพื่อนตึงแนะนำ
“เอาไว้กูตกงานก่อน แล้วค่อยกลับ แล้วมึงละจะไปไหนต่อ” ถามเพื่อนร่วมห้อง
“กูว่าจะกลับบ้านก่อนวะ ญาติกูให้กูไปต่างประเทศ”
“เอาอย่างนั้นเลยหรือวะตึง”
“เออ ก็เขาปูทางให้กูมาอย่างนี้ กูก็ต้องไป” พื่อนร่วมห้องพูด
“ทำไงวะ กูอยากไปมั่งจัง”
“ไอ้นี้ เห็นคนอื่นไปก็อยากไป แล้วมึงจะเอายังไงกับชีวิตมึงวะ พรุ่งนี้จะต่อหอหรือจะย้ายออกเลย”
“กูว่าจะต่อซะก่อน แล้วมึงจะเดินทางกลับตอนไหน”
“ก็ถ้ามึงยังอยู่ ก็จะฝากของไว้ให้มึงก่อน แล้วมึงก็ค่อย ๆ ส่งกลับไปบ้านให้กูที เพราะกูอาจจะต้องไปทำเรื่องไปต่างประเทศเลย กูฝากด้วยนะ”
“เออ ๆ ไม่มีปัญหา ขอค่าจัดส่งมาให้กูก็แล้วกัน” นคร กล่าว
“ไอ้ห่า กับเพื่อนกับฝูงมึงก็ไม่เว้นเลยหรือวะ”
“อาวกูยังไม่ได้ทำงาน กูก็ยังกินเงินเก็บจากพ่อกูอยู่”
“แล้วมึงจะไปไหนก่อนวะ อันดับแรก”
“กูว่าจะไปสถาบันสิ่งแวดล้อม ก่อน เห็นเขารับสมัครพนักงานหลายตำแหน่ง”
“มันตรงสายเราไหมนั้น มึง”
“ทำไงได้ สายเราก็ยังไม่มีการเปิดรับสมัครนี้หว่า เอาอันไหนได้ก็เอาก่อน นี้ก็ว่าจะไปซื้อหนังสือเตรียมสอบมาไว้อ่านเหมือนกัน”
“กูเอาใจช่วยก็แล้วกัน แต่ตอนนี้กูหิว ออกไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า” เพื่อนร่วมห้องชวน
“เออ ขอกูเก็บของอีกนิดหนึ่ง” จากนั้นก็เก็บของเครื่องใช้ต่าง ๆ ให้เข้าที่ นิสัยของนครจะเป็นคนเจ้าระเบียบหน่อยหนึ่ง แต่ไม่ใช่กระเดียดออกทางเกย์ หรือกระเทย เพียงแต่เป็นผู้ชายเจ้าระเบียบ แม้แต่การวางรองเท้าหน้าห้อง มันก็ต้องให้หัวท้ายเท่ากัน บางครั้งตึงกลับมามันก็เขี่ย ๆ ออก แล้วไอ้ครก็จะไปเก็บ ซึ่งตึงรู้ดีและชอบด้วยเพราะเวลาที่ทำสกปรก นครก็จะเป็นคนจัดเก็บให้เรียบร้อย แม้ว่าจะแลกกับเสียงบ่น ก็ถือว่าคุ้มดี หรือแม้แต่บางครั้งที่ทั้งสองเอาแฟนสาวมาเที่ยวที่ห้องก็จะได้รับการชมจากเพื่อนสาวว่าห้องเป็นระเบียบดูดี น่ามาพักบ่อย ๆ
“งั้น กูออกไปรอมึงที่หน้าหอนะเว้ย” เพื่อนร่วมห้องบอก แล้วเดินออกจากห้องไป นครจึงต้องรีบเก็บห้องให้เรียบร้อย โดยเร็ว
“ไอ้ห่า แทนที่จะช่วยกู มึงเสือกชิงหนี” เสียงบ่นไปตามเรื่องตามราว
“ที่ทำรก ๆ ไม่รู้จักเก็บ พอกูทำเสร็จมึงก็มานอนสบาย แต่ก็เออ ยังไงมันก็จะไปแล้วนี้หว่า แล้วกูมาบ่นมันทำไมวะ บ่นมันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง จนจบแล้ว กูโง่หรือเปล่าวะ” พึมพร่ำกับตัวเอง รีบ ๆ ออกจากห้อง มาถึงหน้าหอพักก็เห็นเพื่อนตัวดี นั่งหลีหญิงอยู่หน้าหอพัก
“ไอ้ตึง มึงนี้ ระวังยายส้มมาจับได้เถอะมึง แล้วมึงจะรู้สึก”
“ไอ้ห่า ระวังปาก ถ้าเขารู้ก็จากปากมึงละหว่า” เพื่อนตอบกลับ
“ปากกู หรือว่าพฤติกรรมมึง” นครตอบกลับบ้าง
“ไป ๆ กูหิว อยากกินสุกี้วะ ไปกันไหม” สองเกลอเดินกอดคอกันไป จากหอพัก กำลังเดินตามริมฟุตบาท ส่งถนนหลวงด้านนอกที่มีการจราจรที่ติดคัด คนต่างเดินวิ่งกันตามวิถีชีวิตของตัวเอง สองเกลอเดินมาถึงร้านอาหารเล็ก ๆ ที่ทำขึ้นเป็นร้านอาหารตามสั่ง บนเนื้อที่เล็ก ๆ ของตัวตึก โดยชั้นบนแบ่งให้เป็นห้องเช่า วันนี้ดูคนจะบางตามาก ขนาดว่าบางตา ก็ยังแน่นร้าน ถือว่าร้านอร่อย คนถึงนิยมมาทาน มองเห็นโต๊ะด้านในสุดว่างอยู่ ก็เลยเดินเข้าไป
“แดกอะไรดี ไอ้ตูดหมึก” เสียงพ่อครัวร้องทักไอ้ตึง
“อาวเส้นหน่อยวันนี้ อยากกินเส้นเฮีย”
“แล้ว คร มึงเอาอะไร” พ่อครัวหันมาถาม
“ดู น่าเสียใจจังเฮีย เวลาคุยกับไอ้คร เสียงอ่อนเชียว เวลาคุยกับผมนี้เหมือนจะไปรบกันที่ไหน”
“ก็กูไมถูกชะตากับมึง ว่าไง คร จะเอาอะไร” พ่อครัวตอบดื้อ ๆ
“ตามใจเฮียครับ ฝีมือเฮียผมกินได้อยู่แล้ว” นครก็มีฝีปากเปราะทานเหมือนกัน
“ไอ้นี้ก็ โห กูเชื่อเลย เล่นพูดอ่อนพูดหวานให้เขาเห็นใจให้ของแดกเยอะๆ”
“ไอ้ตึงมึงอย่าพาล ก็เท่าเดิมทุกครั้ง มึงยังมาเอาส่วนของกูไปกินด้วยซ้ำ”
“ก็ของมึงมันได้เยอะนี้หว่า กูได้นิดเดียว” ไอ้ตึงยังคงเถียง
“หรือว่ามึงจะเอาทั้งร้านเลยไหม ฮะไอ้หมึก” เสียงพ่อครัวดังขึ้น คนในร้านหันมาดูเป็นตาเดียว เมื่อไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นก็ก้มหน้าก้มตาทานอาหารที่ตัวเองสั่งต่อ แต่ถ้าใครมาที่นี้บ่อยจะรู้เลยว่านี้เป็นการทักทายกันแบบธรรมดาของเจ้าของร้านกับไอ้คนที่ชื่อว่าตึง
“ไม่เอา เดียวกินไม่หมด สงสารหมามัน” ยังที่จะเถียงกลับไป
“ไอ้ตึง มึงก็ คนทำให้มึกแดกนะโว้ย ตั้งแต่ปีหนึ่งจนจบจะกลับบ้านแล้ว”
“ก็กูจะไม่ได้เจอแก แล้วนี้หว่า ฝากความคิดถึงไว้หน่อย จะเป็นไรไป”
“เดียวมึงก็ได้ กระทะที่กำลังทอดอะไรลอยมาฝากรักมึงหรอกไอ้ตึง กูไม่อยากร่วมชะตากรรม”
“เฮีย เอาอร่อย ๆ สุดฝีมือหน่อยนะ วันนี้มื้อสุดท้ายแล้ว”
“มึงจะไปตายแล้วหรอ” พ่อครัวตอบกลับมา
“เปล่า ครับเฮีย ไอ้ตึงมันจะกลับไปบ้านแล้วครับ พวกเราจบกันแล้ว”
“อาวหรอ งั้น วันนี้เฮียเลี้ยงเต็มที่ แสดงความยินดีที่มันจบวะ คร”
“จริงหรอเฮีย ทำไมวันนี้เฮียน่ารักกว่าปกติอะ” ไอ้ตึงทำตาเล็กตาน้อยใส่
“เออ ขอบใจ แต่กูก็เป็นของกูมาอย่างนี้ ตั้งนานแล้วโว้ย” จากนั้นอาหารหลาย ๆ อย่างก็ถูกลำเลียงออกมา สองเกลอต่างโชยกันอย่างเต็มที่
“กูอิ่มแล้วกูจะไปหาน้องไก่ก่อนถึงจะกลับหอ” นครบอกเพื่อน
“เออ กูก็ว่าจะไปหายายส้มจี๊ดก่อน จะไปลามันหน่อยก่อนไปเมืองนอกด้วย”
“อืม งั้นก็แยกกันก็แล้วกัน”
“เออ ๆ ไม่มีปัญหา รีบกินเถอะ” สองหนุ่มทานข้าวเสร็จก็ออกจากร้านไป
“ไอ้เสือ วันนี้ฉลองเต็มที่นะเว้ย กันเลี้ยง” เพื่อน ๆ ร่วมวงที่ร้านอาหารกล่าวขึ้น
“เออ ขอบใจถ้ากันได้กลับมา กันจะเลี้ยงพวกแกคืนวะ” ชายที่เพื่อน ๆ เรียกว่าเสือตอบ
“แล้วต้องไปนานกี่ปีวะ กว่าจะกลับ”
“ระวังตัวหน่อยก็แล้วกันนะเพื่อน กับภารกิจที่ต้องแบกรับ”
“อือ ก็ต้องเอาชีวิตเข้าแลกวะ” คนที่แบกรับภารกิจเอย
“แกนี้เก่ง กันทึ่งตัวแกวะ เข้าไปได้ไงถึงในรังมัน”
“ก็ มันหน้าที่นี้หว่า ก็อยากจะเลิกอยู่เหมือนกัน อยากกลับมาเป็น ตชด. เล็ก ๆ ที่ไม่ต้องออกไปไหนมาไหน หรือทำอะไรเสี่ยง ๆ นัก”
“แล้วของที่มันตามล่าอยู่นี้ ยังอยู่ไหมวะ”
“คงหนักละซิเมื่อคืน หน้าตาซีดเลย” เพื่อนแหย่ เป็นการขัดจังหวะการพูดคุย
“บ้า จริงหรอวะ” แต่ก็ทำไม่เชื่อ
“เออ เป็นไก่ต้ม เอาไปกี่ทีวะ สาวที่ไหน” เพื่อน ๆ แซว
“มันก็ต้อง แม้ ต้องคุ้ม ๆ หน่อยซิวะ” แล้วแก้วเหล้า หกใบก็ถูกยกขึ้นมาชนกันกลางอากาศ จนเวลาล่วงเลยมาเกือบห้าทุ่ม ที่จะต้องไปรายงานตัว
“เฮ้ย เกือบห้าทุ่มแล้ว กันไปก่อนนะเพื่อน อีกปีเจอกัน” คนกล่าวลุกขึ้นเก็บสัมภาระ
“เออ เพื่อนโชคดีนะเว้ย” เพื่อน ๆ กล่าว แทบจะลุกขึ้นเดินไม่ไหว คนที่จะไปรายงานตัวเดินออกจากร้าน มุ่งหน้าไปที่จุดนัดหมาย ในสภาพที่เมาเดินแทบจะไม่ตรง เดินเข้าซอยเปลี่ยวที่จะลัดออกถนนใหญ่อีกสายหนึ่ง
“เฮ้ย พี่เหยื่อมา” เสียงคนที่โตกว่า เอยขึ้น
“เฮ้ย ระวังหน่อยนะเว้ย แผนที่คงอยู่กับมัน” ลูกพี่กล่าว พร้อมทำสัญญาณให้ลูกน้องหลบ คนที่สภาพเมาเดินเข้ามาในวงล้อมของพวกมัน ที่บางส่วนแอบซุ่มตรงข้างทาง
“สิบตำรวจตรีจุติ ขอของเราคืน” เสียงหัวหน้ากลุ่มถาม
“ของอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง” คนสภาพเมาตอบกลับไป
“เมาขนาดนี้จะไปไหนได้ เฮ้ยพวกเราลุย” เมื่อหัวหน้าให้สัญญาณ เหล่าสมุน ก็ออกมารวบตัวคนเมา คนเมาก็ถูกฝึกมาดี ทำให้ไม่ยอมให้จับง่าย ๆ แต่คนน้อยย้อมแพ้คนเยอะ คนที่เมาก็โดนซ้อมซะสะบัดสะบอมไปทั้งตัว นอนแน่นิ่ง
“เฮ้ย ดูซิมีของอยู่ด้วยหรือเปล่า” เสียงหัวหน้าทีมสั่งลูกน้อง เหล่าลูกน้องก็ลงมือค้นหา
“เฮ้ย ทำอะไรวะ ตำรวจครับทางนี้ครับ” เสียงเรียกทำให้คนเหล่านั้นหันไปมอง เมื่อได้ยินคำว่าตำรวจแค่นั้นก็เผ่นกันหางจุดตูด
“พี่ ๆ เป็นไงบ้างครับ พี่” นครเข้าไปเขย่าร่างคนนอนแน่นิ่ง สักครู่คนที่โดนซ้อมก็ปรือตาขึ้นมอง
“น้อง... เอานี้ไป...แล้วบอกพวกเขามาช่วยพี่ อย่าให้ของข้างในตกในมือพวกนี้ เอาไปให้คนที่ชื่อ คริต” คนที่บาดเจ็บจับกระเป๋าใส่มือ
“อะไรครับพี่” นครยังคงถาม
“เอาไปที่จุดนัดหมายที่ หน้าโรงพยาบาล พวกเรารออยู่ที่นั้น”
“เฮ้ย มันหลอกพวกเราโว้ย ไปเอามันให้ตาย” สิ้นเสียงหัวหน้ากลุ่ม พวกคนเหล่านั้นก็กรูกันเข้ามา นครต้องรีบวิ่งออกไปที่จุดนัดหมายตามที่ คนบาดเจ็บสั่ง วิ่งแบบไม่คิดชีวิต
“เฮ้ย ของอยู่โน้น เอามันไปโน้นแล้ว จะเก็บมันไว้ทำไมวะ มันหมดความหมายแล้ว” สิ้นเสียงพูด เสียงที่ดังก้องขึ้นก็ทำให้กลายคนหยุดนิ่งหนึ่ง แต่นครกับรีบวิ่งหลบหายไปในพงป่าเปลี่ยวกลางใจเมืองนั้น หาทางออกไปโรงพยาบาลตามคนที่มอบหมายของให้ โดยเร็วที่สุด เสียงตามล่ายังคงตามมาเรื่อย ๆ นครพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับสภาพแวดล้อมให้มากที่สุด ฝั่งหนึ่งของป่าเป็นโกดังเก็บสินค้า นครและพยายามหลบเข้าไปในบริเวณนั้น โชคดีอย่างหนึ่งคือมันมืดสนิท ทำให้การตามล่าทำไปด้วยความยากลำบาก
โผล่พ้นโกดังเก็บของออกมาได้ รีบหาทางไปที่โรงพยาบาล แล้วคนที่จะเอาสิ่งที่อยู่ในมือนี้ไปส่ง มันคืออะไร นครมองดูกระเป๋าลายพรางนั้นอีกครั้ง สูดลมหายใจอีกครั้ง เอาไงก็เอากันวะ วิ่งออกตัวสุดชีวิต มาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าโรงพยาบาล แม้ว่าจะเงียบเฉียบแต่ก็ยังมีคนเดินไปมาอยู่ นครเคว้งไม่รู้จะไปทางไหนต่อ มองซ้ายขวา หมุนรอบ ๆ ก็ไม่เห็นใครมา นครหอบหายใจตัวโย จนต้องก้มตัวด้วยความเหน็ดเหนื่อย
“ปลาบินบนฟ้า” เสียงทักขึ้น จากขอทานสวมแว่นตาดำ เสื้อผ้าขาดรุ่งหริ่งที่ถือขันและไม้เท้าเข้ามา
“ปลาบินบนฟ้า” กล่าวขึ้นอีกครั้ง นครมองงง คืออะไร ทำหน้างง
“ลุง ผมไม่มีครับ ผมเพิ่งหนีเขามา เอาสิ่งนี้มาส่งเขา”
“แล้วคนที่ให้ไปไหนแล้ว” เสียงขอทานยังคงพูดต่อ
“ผมไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนที่ผมออกมานั้น ได้ยินเสียงปืนครับ” ขอทานจับมือนครได้ รีบหลบเข้าไปหลังโรงพยาบาล
“จะ ๆ พาผมไปไหน” นครตะกุกตะกัก ตกใจ
“จะรอให้มันมาฆ่าหรอ ไปกันก่อน”
“ผมไม่เข้าใจ มันคืออะไร” ปากก็ถาม แต่เท้าก็ยังเดินตามหลังไปเรื่อย ๆ
“ไม่ต้องรู้มาก ไปกันเถอะ”
“ไปไหน แล้วผมมาเกี่ยวอะไรด้วย” พอมาหยุดที่ห้องหนึ่ง ขอทานผลักประตูเข้าไป และดึงนครเข้าไปด้วย ภายในห้องที่เป็นห้องซักรีด
“ขอของที่หมู่เขาฝากมาให้ผม” นครเริ่มลังเล กอดกระเป๋าเข้าอก
“ไม่ได้ครับ ผมไม่รู้ว่าคุณอยู่ฝ่ายไหนของคนที่ฝากของมา แล้วคุณชื่ออะไร”
“ทำไม ชื่อเสียงใยสำคัญ” ถูกถามย้อนมา
“เฮ้ย ค้นให้ทั่วโรงพยาบาล ถ้าไม่ได้ตัว พวกมึงไม่ได้กลับไปหานายแน่ ๆ” เสียงจากข้างนอกทำให้คนที่อยู่ข้างในเริ่มกังวล
“ยิงปืนเป็นหรอเปล่า เอานี้” หยิบปืนออกมาจากกองผ้าโยนให้นคร นครรับทั้งที่ยิงไม่เป็น มือไม้สั่น
“ผม...ยิง ...ๆ ...ไม่เป็นครับ”
“เอาเถอะ ไว้ป้องกันตัว มันเก็บเสียง ระวังหน่อยก็แล้วกัน” ขอทานที่ตอนนี้สลัดคราบขอทานออกไปแล้ว กลายเป็นชายชุดดำที่ทะมัดทะแมน จับมือนครเดินออกมาจากห้องด้วยความระมัดระวัง
“เฮ้ยมันอยู่นั้น” แล้วเสียงปืนก็กระหน่ำ ตามมา
“หมอบลง แล้วตามมาเร็ว” พูดและเล็งปลายปืนกลับไป ลั่นไกออกไป แม่นเหมือนจับว่าง คนที่วิ่งตามมาล่วงเหมือนใบไม้
“ถ้าเป็นอย่างนี้ ข่าวมันรั่วแน่ ๆ” คนชุดดำพูดขึ้น นครยังคงทั้งคลานทั้งวิ่งสลับกัน
“เราต้องออกด้านข้างโรงพยาบาลแล้ว มันเป็นป่า ฉันบอกให้กระโดดก็กระโดดนะ”
“ผมไม่เคยครับ”
“ไม่เคยก็ต้องเคย ไม่งั้นเราไม่รอดแน่ ไป๊ ไปกันได้แล้ว” ชายชุดดำดุนหลังนครให้กระโดขึ้นกำแพง
“มันอยู่นั้น เร็ว” แล้วเสียงปืนก็ตามมาอีก ภาพที่เห็นด้านตรงข้ามก็คือ ป่าที่เป็นปลัก และรกทึบมาก ๆ ไม่มีเวลาที่จะตัดสินใจอีกแล้ว ตัดสินใจกอดกระเป๋าใบนั้นแล้วกระโดดลง โชคดีที่ตรงที่โดดลงเป็นดินที่แห้ง ติดกับกำแพง ชายชุดดำตามลงมาอย่างรวดเร็ว
“ไปทางนี้” ชายชุดดำฉุด แต่ขาเจ้ากรรม เกิดอาการเจ็บแปลบขึ้น
“ไม่ไหวครับพี่ ผมเจ็บขา”
“เจ็บก็ต้องไป ไม่งั้นจะเป็นศพเหมือนกับหมู่ติ” คำว่าเป็นศพทำให้นครต้องรีบตะเกียกตะกายออกจากบริเวณนั้นให้ได้ วิ่งตามหลังชายชุดดำออกมาเรื่อย ๆ
“เราจะไปออกไหนครับ”
“เราจะต้องติดต่อคริตให้ได้ก่อนตอนนี้” ชื่อนี้ทำให้นครตื่นตัว เราต้องทำภารกิจนี้ให้ได้
“แล้วเขาอยู่ไหน”
“กองบัญชาการ ตอนนี้เราหาทางออกจากตรงนี้ให้ได้ก่อน ไปเร็ว” นครรีบวิ่งตามหลังไปเรื่อย ๆ เสียงปืนดังแว่วตามมา ถือว่าไกลมาก และอีกอย่างเสียงรถตำรวจก็ดังขึ้นมา :m31:
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
รีแรก แล้วจะรออ่านนะ
:z2:
-
:z3:
รีฯที่สอง
รออ่านนะจ้ะ
:L2:
-
รีที่สาม พี่หมอเรื่องนี้ท่าจะบู๊เลือดสาดนิ :impress2:
-
เรื่องใหม่ :mc4:
:L2: :L2: :L2:
-
:mc4: เรื่องใหม่
:L2:
-
:mc4: เรื่องใหม่ ๆ ๆ เย๊ ๆ :m4: :m4:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
:L2: :L2: :L2:
-
ตอนแรกก็วิ่งกันตับแลบแล้ว ท่าจะมันนะเรื่องนี้ ติดตามตอนต่อไปจ้า :mc4: :L2:
-
:z2: รีที่ 9 เลขสวย
-
:m11: :m11:
-
:mc4: มาให้กำลังใจพี่หมอ :mc4:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เรื่องใหม่ท่าทางจะดุเดือดเลือดพล่าน :z4:
[attachment deleted by admin]
-
เย้.....มาแล้วเรื่องใหม่ :m4:
เรื่องนี้บู๊ล้างผลาญแน่ๆ :haun5:
ขอบคุณค้าบ สำหรับเรื่องใหม่ :pig4:
-
ว๊าว
Action เลยแฮ๊ะ
อิอิ ตามมาเป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่คับ
:L2: :L2: :L2:
-
:L2:
ตามมาให้กำลังใจด้วยคนคร้าบ
:L2:
-
ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ครับ
สำหรับคำชม และแฟนคลับจาก เรื่องเดิม ที่ตามมาให้กำลังใจ
-
จิ้มตาปลัด คงใช่ปลัดวัตรเป็นคนแต่งเรื่องนี้ใช่เปล่า
เห็นหมอเคยเปรยไว้ แต่ได้ข่าวว่าจะมาหลังปีใหม่
มาก่อนเวลา :mc4: ร่วมฉลองด้วยคน +1 ให้นะครับ
-
เรื่องใหม่ท่าทางจะดุเดือดเลือดพล่าน ชอบๆๆๆ :m4:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ตื่นเต้นแต่ตอนแรกเลยหรอพี่หมอ
ลุ้นอีกแล้ว
เล็ก
-
หืม เรื่องแนวนี้ไม่ค่อยมีแฮะ สู้เค้าคุณปลัด :mc4: :mc4:
-
มา+1 ให้คับ
เป้นกำลังใจให้คับ สู้ๆๆๆ :pig4:
-
:กอด1:
ให้กำลังใจเรื่องใหม่พี่หมอ
-
หวัดดีคะ พี่หมอและพี่ปลัด
มารายงานตัวกับเรื่องใหม่ :-[ :-[
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ตามอ่านอยู่เน้อออออออออ o13
-
พี่หมอออ เรื่องใหม่แอคชั่นสนุกมากเลยค่ะ ลุ้นตัวโก่งเลย :z10:
-
ตื่นเต้นดีค่ะ ลุ้นมากมาย o13
-
รอลุ้นคับ
-
ป้าขวัญมาลงทะเบียนรอด้วยคนจ๊ะ
-
กลัว แฟน ๆ จะรอเก้อครับ ก็เลยลง ให้ก่อน เป็นน้ำจิ้ม ก็ส่งต้นฉบับให้ เจ้าหมอ ครับ รายนั้นเขาคล่องพิมพ์เร็วทันใจ
แต่ก็ผิด เหมือนกัน ว่าแตคนตรวจพิสูจน์อักษรยังไม่มารายงานตัวเลย
2 (นกน้อยจากรัง)
เมื่อสู่ถนนใหญ่ได้ คนชุดดำ ก็พาไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านหลังเล็ก ใกล้ ๆ ชุมชนแออัด
“เข้ามาได้แล้ว ยืนรออะไร” เสียงจากคนชุดดำ ทำให้นครรีบเข้าไปในบ้าน ในใจไม่ได้คิดว่าจะเจออะไรภายในบ้าน แต่กลัวพวกที่อยู่นอกบ้านมากกว่า ภายในบ้านไม่ต่างอะไรกับห้องตอนที่ไอ้ตึงอยู่ เพราะรกมาก มีเพียงโซฟาเก่า ๆ หนึ่งหลังกับเก้าอี้ไม่กี่ตัว และโต๊ะกินข้าว และมีห้องนอนสองห้อง
“ตรงนี้ที่ไหนครับพี่” นครถามขึ้น
“ส่วนหนึ่งของเมืองหลวง เดียวขอติดต่อคริตก่อน นั่งรอ” ชายชุดดำเข้าห้องหนึ่ง นครมองดูเป้ในมือที่ตอนนี้ถือไม่ปล่อย มันคืออะไร ชักสงสัย แล้วพวกที่ตามล่านี้มันต้องการอะไรภายในเป้นี้ แล้วคนที่ช่วยชีวิตนี้เขาเป็นใคร แล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้าของเป้ และเป้ใบนี้ด้วย เมื่อมองพิจารณาดูอย่างถี่ถ้วน ก็เลยจะแกะดู ปรากฏว่าประตูบ้านถูกเปิดออก
“เฮ้ย เป็นใครเข้ามาได้ไง” คนที่ถือเป้ ตกใจ มองดูผู้ที่เข้ามาใหม่ ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาให้บ้าน มองคนที่ถือเป้อย่างไม่ไว้วางใจ
“ขโมยหรอ เข้ามาล้วงคองูเห่าหรือ”
“เปล่า ๆ ครับ ผมก็ไม่รู้ ไม่รู้จะอธิบายอย่างไง คือ.....”กำลังจะอธิบาย พลั้ว หน้าแข็งลำใหญ่ปะทะเข้าที่ท้องน้อย นครลอยไปตามแรงกระแทกติดข้างฝาบ้าน จุก คนร่างใหญ่เดินเข้ามาดูผลงาน เสียงดังที่เกิดขึ้นทำให้คนที่เข้าไปในห้องออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“เฮ้ย ไอ้อ้วน ไอ้ห่า มึงมาตอนไหน อาวแล้วไปทำอะไรน้องเขาวะ” พูดแล้วก็รีบเข้าไปดูคนที่เจ็บ สลบแน่นิ่งไปแล้ว
“กูไม่รู้ มันมาได้ไงวะ ก็เข้าใจว่าเป็นขโมย” คนที่ชื่ออ้วน แก้ตัว
“ไอ้ห่า น้องเขาตัวนิดเดียวนะมึง ถ้าขโมยมันคงไปนานแล้ว ไม่รอให้มึงมาอัดเขาอย่างนี้หรอก” แล้วก็เอาตัว หนุ่มน้อย ไปวางที่โซฟา
“น้อง ๆ เป็นไงบ้างวะ อุตสาห์หนีตายมาด้วยกัน จะมาตายเพราะตีนไอ้อ้วนหรือวะ” ตบเบา ๆ ที่ใบหน้าของคนที่ยังสลบ
“แล้วเขาเป็นใคร” คนที่ชื่ออ้วนถาม แล้วเข้ามาดูคนที่นอนสลบอยู่
“คนของไอ้ติ มาส่งสินค้า เราเสียเพื่อนไปอีกหนึ่งวะอ้วน” คนพูดพยายามปฐมพยาบาลต่อ
“ทำไมวะ มันรู้ได้ไงว่าไอ้ติจะลงมา” คนชื่ออ้วนตั้งข้อสังเกต
“กูว่า มันต้องรู้ความเคลื่อนไหวของพวกเรา กูรายงานคริตไปแล้ว นี้กำลังเข้ามา คริตให้เราย้ายที่อยู่ วะ มึงไปเตรียมตัวด้วย”
“แล้วน้องนี้ละเอาไงดี” มองหน้าคนที่ยังนอนสลบไปเพราะลำแข้งของตัวเอง
“ก็ทำให้ฟื้น แล้วก็ส่งตัวกลับซิวะ มึงไปเอาน้ำมา” สั่งคนที่ทำให้หนุ่มน้อยสลบไปเอาน้ำมาทำให้ตื่น เมื่อความเย็นของน้ำปะทะใบหน้า คนที่นอนสลบอยู่ก็ลืมตาขึ้นมา
“ผมไม่ใช่......ช่วยผมด้วย ผมไม่รู้ ผมอยู่ที่ไหน” คนที่ฟื้นลนลาน
“เฮ้ย ไอ้น้อง ไม่เป็นไรแล้ว อยู่บ้านฮั๊ว” คนที่ปฐมพยาบาลอธิบาย ทำให้คนที่เพิ่งจะฟื้นสงบสติลง
“แล้วผมจะกลับได้หรือยังครับ” ถามปากสั่น
“ไม่ได้” เสียงเข้มจากคนที่ยื่นอยู่ข้างหลัง ทำให้คนที่เพิ่งจะฟื้นเกิดอาการกลัว
“ไอ้อ้วน มึงจะแกล้งน้องเขาหาหอกอะไรวะ ดูเขากลัวขนาดนั้น”
“ไอ้ติมันตายยังไง” คนข้างหลังยังคงซักต่อ
“ติไหนครับ ผมไม่รู้จัก” คนตอบเกิดอาการเกร็ง
“ก็ติ คนที่น้องไปรับเป้นี้มา” คนชุดดำชูกระเป๋าเป้ขึ้นให้ดู และเปิดดูของข้างใน
“ผมไม่รู้ครับ ตอนที่เขาให้ผม ก็โดนคนหลายคนกำลังทำร้าย ผมก็นึกว่าพวกขี้ยา ก็เลยร้องว่าตำรวจมา คนพวกนั้นก็วิ่งกัน ผมเข้าไปดู เขาก็ให้ไอ้สิ่งที่พี่ถือมาให้ผม แล้วบอกให้ผมเอามาให้คนที่ชื่อ คริต ที่หน้าโรงพยาบาลแล้ว แล้วคนเหล่านั้น ก็กลับมา ผมเห็นมันเอาปืนยิงใส่ ผมก็เลยตัดสินใจวิ่งมา ผมไม่รู้ว่าต้องทำอะไร แต่สมองสั่งให้มาหาคนที่ชื่อ คริต แล้วพี่ชื่อคริตหรือเปล่า”
“เปล่า แต่เขากำลังจะมา” ว่ายังไม่ขาดคำ ก็มีเสียงเคาะประตูบ้าน คนที่ยืนด้านหลังนครออกไปแอบดูที่หน้าต่าง
“กันเอง” เสียงจากข้างนอกบอกให้รู้ว่าคนกันเอง จึงเปิดประตูให้ขณะที่คนข้างนอกเข้ามาในบ้าน สองคนที่อยู่ในบ้านก็ยืนตรงเท้าชิด เหมือนกับการทำความเคารพ
“ตามสบาย เป็นไงบ้าง” คนที่เข้ามาถามขึ้น
“เราเสียกำลังไปหนึ่งครับ แต่ของได้ครับ” คนชุดดำรายงาน
“ดี เราจะปูนบำเหน็จให้ทางครอบครัวเขา แล้วของได้มายังไง”
“พอดีได้น้องคนนี้ช่วยครับ” คนชุดดำรายงานต่อ และหันมาทางนครที่นั่งเหวออยู่
“ขอบใจมากนะ ที่ช่วยประเทศชาติเราจะได้เจริญรุ่งเรือง”
“ครับ” นครไม่รู้อะไร งงไปหมดแล้ว มองกลับอย่างสงสัย
“ไม่ต้องสงสัยหรอก ฉันชื่อคริต” นครมองดูคนที่ชื่อคริต เป็นคนร่างสูงใหญ่ หุ่นสมาร์ท แต่งกายดูเรียบง่าย ผมออกสองสีเพราะสูงอายุแล้ว แต่เค้าหน้ายังดูความหล่ออยู่
“ครับ ผมชื่อ นครครับ” นครไม่รู้จะพูดอะไร
“ยินดีที่รู้จัก นคร เธออยู่ไหน เธอทำงานอะไร”
“ผมเพิ่งจบครับ ตอนนี้พักอยู่หอหน้ามหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ครับ ผมอยากกลับบ้านแล้วครับ ในเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว”
“การันต์ ตอนเช้าไปส่งน้องเขาด้วยดูแลความปลอดภัยน้องเขาถึงที่” คนที่ถวายแข้งให้นครยืนตรงยืดอกรับคำสั่ง
“แล้ว ก็หลบ ๆ ไปสักพัก มีงานแล้วจะเรียกอีกครั้ง” คนของคริตอีกสองคนเข้ามารับกระเป๋าเป้ แล้วออกจากบ้าน สองคนนั้นทำท่าเหมือนทำความเคารพ คนที่ชื่อการันต์ ไปปิดประตู
“พี่ผมจะกลับยังไงครับ” นครหันมาหาคนชุดดำ
“เดี๋ยวให้ไอ้อ้วนไปส่ง ตามที่นายสั่งนั้นละ” คนชุดดำกล่าว หันมามองหน้าคนที่เดินกลับเข้ามา
“เออ ๆ เฮ้ย ไอ้น้อง พี่ขอโทษก็แล้วกันที่ทำร้ายน้อง ตอนเช้าค่อยกลับได้ไหมวะ นี้มันตีสองแล้ว เดี๋ยวขอเก็บสัมภาระด้วย” นครนั่งลงตามเดิม ก็ไม่รู้นี้ว่าออกไปแล้วจะเจออะไรบ้าง อยู่ที่นี้มีคนคุ้มครองฟรี ๆ ตั้งสองคน
“ไอ้จัก มึงจะกลับฐานมึงเลยไหมวะ”
“ก็อย่างนั้นละมึง กูกลับไปเก็บตัวที่นั้นก่อนดีกว่า” ว่าแล้วก็กลับเข้าห้องเพื่อเก็บสัมภาระตัวเอง เมื่อเห็นว่าเพื่อนกลับเข้าห้อง ก็เข้าห้องปิดประตูเหมือนกัน ทิ้งให้นครอยู่ด้านนอกคนเดียว จึงได้มีโอกาสสำรวจ เดินดูรอบ ๆ บ้านอย่างละเอียดอีกครั้ง แม้จะบ้านชั้นเดียวกลางเก่ากลางใหม่ รกด้วยต้นไม้ แต่ก็แน่นหนาดี มีเหล็กดัดปิดทุกบานหน้าต่าง
“ไอ้อ้วน ไอ้อ้วน” เสียงเรียกและเคาะประตูทำให้ นครตกใจ หันไปดูอีกคนที่สะพายเป้เตรียมเดินทาง อีกคนออกมาในสภาพผ้าเซ็ดตัวพันกาย คงเตรียมอาบน้ำ
“มีอะไร อาวมึงจะไปเลยหรอ” เมื่อเห็นว่าเพื่อนสะพายเป้จะออกเดินทาง
“อือ กูต้องออกก่อนวะ เดียวไปหัวลำโพงแล้วออกเดินทางเลย กูฝากน้องเขาด้วยนะ”
“เออ โชคดีนะเพื่อน” คนอยู่ในห้องอวยพร คนสะพายเป้โบกมือลา
“น้องพี่ไปก่อน เจอกันเมื่อมีโอกาส” คนสะพายเป้ตบลงที่ไหล่ แล้วออกจากบ้าน นครหันมาดูคนที่ยืนค้างที่ประตูอีกครั้ง ร่างกายสูงสมส่วน หน้าอกกว้างผาย ไหล่ผึงออก หน้าท้องเป็นซิตแพก เหมือนคนที่ออกกำลังกายตลอดเวลา ไม่ได้อ้วนสมชื่อเลย
“อะไร มองอะไร เป็นเกย์หรือเปล่าเรา มองอยู่ได้”
“ก็....เออ.....” ไม่รู้จะพูดไงดีแล้ว
“จะนอนข้างนอกหรือในห้อง นี้ก็เพิ่งตีสองเอง อีกนานกว่าจะสว่าง” คนที่ยื่นอยู่หน้าประตูถาม นครจึงตัดสินใจเดินเข้าห้อง คนที่จากไป
เมื่อมาถึงหอพักก็ปาเข้าไปสิบเอ็ดโมงกว่า วันนี้มันวันอะไรวะวุ่นวายอะไรกันนักหนาวะตั้งแต่เช้าเลย แต่ความคิดหนึ่งก็แว๊บเข้ามายังไม่ทันที่จะพูดอะไร เจ้าของหอก็เข้ามา
“คร ไปไหนมา รู้หรือเปล่า เพื่อนเราโดนซ้อม ไม่รู้ไปมีเรื่องกับใคร” เจ้าของหอกล่าว
“ห๊า จริงหรอครับ” ยังไม่รอคำตอบก็วิ่งขึ้นไปชั้นบน ที่เป็นห้องพัก สภาพห้องกระจัดกระจายมีการรื้อค้นสิ่งของต่าง ๆ
“แล้วเพื่อนผมไปไหน ไอ้ตึงไปไหนครับ” ตะโกนถามหลาย ๆ คนที่ยังดูอยู่หน้าห้อง
“มีคนส่งโรงพยาบาลแล้ว ตำรวจมาดูและตามไปที่โรงพยาบาล ดูซิมีอะไรเสียหายหรือเปล่า” คนอยู่ข้างนอกถามด้วยความเป็นห่วง
“เขาเข้ามาตอนไหนพอจะทราบไหมครับ” คนที่สะพายเป้มาส่งถามขึ้น
“มาเมื่อเช้านี้ ตอนเช้า ๆ เข้ามาก็มาค้นและก็ชกต่อย คนที่อยู่ในห้องนี้”
“อย่างนั้นก็หมายความว่า มันจำนายได้ ดูของมีค่าซิ มีอะไรสูญหายหรือเปล่า” คนสะพายเป้กล่าว นครรีบสำรวจ แต่ก็ไม่มีอะไรเสียหาย จึงจะเก็บของเข้าที่
“นั้นไง มันมาอีกแล้ว” คนที่อยู่หน้าห้องบอก คนสะพายเป้วิ่งออกไปดู แล้วกลับเข้ามา
“อยู่ไม่ได้แล้ว รีบไปกันเถอะ” คนสะพายเป้ ดึงมือนครที่กำลังเก็บของเข้าที่ จนต้องวางทิ้งไว้
“ผมฝากบอกเจ้าของหอด้วยนะแล้วผมจะติดต่อมาอีกครั้ง” ตะโกนบอกคนที่อยู่ข้างหน้าห้อง แล้วออกไปตามแรงดึง มาถึงบันไดลง
“ปัง ๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงกัปนาท แผดไปทั่ว เสียงร้องของคนในห้องพักดังขึ้น
“หมอบ” เสียงคนตัวโตจับกดหัวลงกับพื้น เสียงกระจกบานใหญ่ตรงบันได แตกละเอียด
“โดด เร็ว” คนตัวโตดึงคนตัวเล็กกว่าลงจากชั้นสอง ลงไปถูกหลังคาบังแดดตรงหน้าต่างก่อนจะถึงพื้น
“ไปเร็ววิ่ง” คนตัวโตดึงแขนวิ่งต่อ
“ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงปืนดัง เสียงลูกปืนแหวกเสียงอากาศเข้ามาติด ๆ วิ่งออกด้านหลังหอที่เป็นซอยเล็ก ๆ ตาคนพลุกล่านมาก
“จะไปไหนดี” คนตัวเล็กหอบ ตัวโย คนตัวโตไม่ฟังเสียง ยังคงลัดเลาะไปตามที่ต่าง ๆ
“ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงปืนที่ดังขึ้นฟ้า ทำให้หลายคนที่อยู่ในบริเวณนั้นหมอบคลาน คนที่จะหนีจึงเป็นเป้าสายตา
“เร็ว ทางนี้” นครยังคงวิ่งตามคนตัวโต ที่วิ่งนำหน้า ตอนนี้คิดอะไรไม่ออก ตามอย่างเดียวก็แล้วกัน พอดีมีแท็กซี่กำลังส่งผู้โดยสาร คนตัวโตโผล่เข้าไปและตามด้วยคนตัวเล็ก
“ไปไหนครับ” คนขับถาม
“ไปใต้” คนตัวโตสั่ง
“พี่ผมไปไม่ได้ จะหมดกะผมพอดี จะต้องส่งรถด้วยครับ ถ้ารอบ ๆในเมืองนี้ได้ครับ”
“ออกไปจากเมืองก่อนได้ไหม เร็ว ด่วนด้วย”
“ได้ครับ” รถออกตัวอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าที่จะออกจากเมืองหลวง
“ก้มลง อย่าให้เขาเห็น” หันมาบอกคนตัวเล็ก ก้มหัวให้ต่ำกว่าเบาะ คนตัวเล็กทำตาม
“พวกคุณหนีอะไรมาครับ” คนขับรถถาม
“ลูกปืน ถ้ายังช้าอาจไม่ได้ส่งรถแน่” คนตัวโตพูด ทำให้คนขับรีบเหยียบคันเร่งออกจากพื้นที่ ขึ้นทางด่วนออกสู่รอบนอก เมือง
“เราอยู่ส่วนไหน” คนตัวโตไม่คุ้นกับสถานที่
“คือ ผมก็คิดอะไรไม่ออก ก็เลยพามาส่งที่นี้ครับ ฟิวเจอร์รังสิต”คนขับรายงาน
“เราต้องหารถออกจากนี้แล้วครับ” นครหันไปพูดกับคนตัวโต รถจอดหน้าห้างใหญ่ คนตัวโตจ่ายเงินค่าแท็กซี่แล้วเข้าไปในห้าง มองหาตู้โทรศัพท์สาธารณะ พอเจอก็รีบเข้าไป ยกหู กดหมายเลยXXXX ‘หมายเลขที่คุณเรียกยังไม่เปิดใช้บริการ หากต้องการสอบถามกรุณากดศูนย์’กดหมายเลข XXXXXXX ‘โปรดรอสักครู่ระบบกำลังรอเรียกสัญญาณ’
“ฮัลโหล คริตพูด” เสียงปลายสายดังขึ้น
“การันต์ครับ ตอนนี้ผมและน้อง...”
“นครครับ”
“ครับนครกำลังถูกตามล่า ขอที่หมายด้วยครับ”
“EN 47000 คนของฉันรออยู่ที่นั้น” วางหูปั๊บ นครมองหน้าคนตัวใหญ่กว่า แบบปรึกษาว่าไปไหนดี
“ไปเราไปได้แล้ว ได้พิกัดแล้ว”
“แล้วเราจะไปยังไง” นครปรึกษา
“เราอยู่ในนี้ก่อนให้มืดก่อนแล้วค่อยเดินทาง ไปกัน” คนตัวโตฉุดดึงคนตัวเล็กว่าเข้าไปในห้าง พยายามอยู่ปะปนกับผู้คนให้มากที่สุด
“เดี๋ยวผมโทรหาพ่อกับแม่ก่อน” คนตัวเล็กหาเหรียญที่ยังพอติดกระเป๋า กดหมายเลขปลายทาง
“R R R R R R R R R R R R ฮัลโหล ไร่ส้มสุรเสียงครับ” เสียงปลายสายดังขึ้น
“ชัยหรอ พ่ออยู่ไหม”
“พี่ครหรอ อยู่กับ เดี๋ยวแป๊ปครับพี่ พ่อพี่ครโทรมา” ผู้เป็นบิดาเข้ามารับสาย
“พ่อ ตอนนี้ครอบครัวเราระวังตัวด้วยนะ ระวังคนแปลกหน้า ผมโดนตามล่า ผมกำลัง... ตูด ๆๆๆๆๆๆๆๆ” คนตัวโตตัดสาย
“ไปกันเถอะ โน้นมันมากันแล้ว” มองไปยังทางเข้าห้างก็เห็นกลุ่มคนชุดสูทสีดำเข้ามากันมาก คนตัวใหญ่พาลัดเลาะข้ามไปยังประตูอีกด้านหนึ่ง
“เราจะออกจากนี้ได้ยังไงครับ”
“มันต้องมีวิธีซิ กำลังคิด” คนตัวโตคิดและมองออกด้านนอก
“คิดออกแล้ว มานี้ ตามมาเร็ว” คนตัวโตวิ่งเข้าหารถขนสินค้า ที่มีเปลญวนผูกไว้ด้านล่างใต้ท้องรถ มองป้ายทะเบียนสระบุรี ก็รีบมุดเข้าไป คนตัวเล็กก็มุดตาม
“ขึ้นเปล แล้วก็เงียบ ๆ ไว้” คนตัวโตสั่ง รีบขึ้นเปลญวน พอดีกับรถก็เคลื่อนตัวออก รถมุ่งหน้าสู่สระบุรี การเดินทางที่ต้องระเห็จออกมา ทำให้นครต้องคิดหนัก ภายภาคหน้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ จะติดต่อกับคนที่นี้ได้ไง ไอ้ตึงมันจะเป็นอย่างไร คนที่บ้านอีก กลัวไปสารพัด แค่ต้องเข้าไปรับรู้เรื่องราวอะไรก็ไม่รู้ ต้องมาหนีหัวซุกหัวซุน
“เป็นอะไร” เสียงคนที่นอนเปลข้าง ปลูกจากความคิด
“ไม่มีอะไรครับ กำลังคิดถึงชะตากรรม”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า.....ตึก..” คนตัวโตมองที่สายเปล จึงเหวี่ยงตัวขึ้นมาจับเปลนครไว้ เปลรับน้ำหนักไม่ไหว กำลังจะขาดในขณะที่รถกำลังวิ่งด้วยความเร็ว
“เป็นอะไรพี่” นครถาม
“เปลขาด” ว่าแล้วก็เหวี่ยงตัวข้ามมานอนคว่ำหน้าทับคนตัวเล็กบนเปล อะไรมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนกันขนาดนี้ จมูกโดนจมูก ตาจ้องตา นครทนมองสายตานั้นไม่ไหว จึงหลบมองออกด้านข้าง คนตัวโตจึงว่างปลายคางลงบนบ่าคนตัวเล็กที่นอนทับอยู่ มองพื้นลอดตาข่ายเปล
-
พี่วัตรมาต่อแล้ว
ท่าทางเรื่องนี้จะบู๊เลือดสาด o13
-
รักจนหวานกว่า ทางรักสองเราอีก
5555555555555555555+
-
ชอบเรื่องนี้จังเลย มันส์ดีเจรงๆๆๆ o13
-
สนุกมากมายเลยค่ะ ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตรค่ะ :pig4:
สงสารนคร โดนเตะไม่ทันตั้งตัว สลบเลย :monkeysad:
-
รักระหว่างรบเอ๊ย..รักระหว่างหนี งานนี้น่าจะหืดขึ้นคอ :13223:
-
เปล่าครับ
ยังไม่ทันได้รักเลย
5555555555+
ต้องทำภารกิจหา king ก่อน
5555555555+
-
พี่อ้วนคงเตะหนักน่าดู...นครสลบเลย
น่าสงสารที่สู้ดดดดดด
-
เกิดอุบัติเหตุรักได้อีก แล้วแบบนี้เรียกว่าตกกระไดพลอยโจนรึป่าวเนี่ย
นครดวงนู๋มะดีเลยนะอิอิ
พี่ปลัด o13 ส่วนพี่หมอ :man1: ( :-[)
-
สนุกมากๆรอลุ้นตอนต่อไปค่ะ o13
-
:o8:
จินตนาการซะเห็นภาพตามเลยผม
-
:serius2: ไม่ยอมโดนปาด
-
หุหุ ยังเดาไม่ถูกว่าใครเป็นพระเอกเลยแฮะ :z1: :z1:
-
เป้พี่อ้วนขาดเพราะรับน้ำหนักไม่ไหว แล้วมาอยู่เปลครกันสองคนไม่หลุดลุ่ยเลยเหรอคะ :fox2:
กว่าจะถึงสระบุรี หึๆ
-
หนีกันอุตลุดเลยง่ะ
สยองแทนมากๆ
แต่มันส์ดีครับ อิอิ
o13 o13
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
แล้วยังงี้ตอนรถตกหลุมกระเด้งกระดอนอะไรต่อมิอะไรมันไม่ ทิ่ม ไม่ แทง กันหมดเลยหรอครับ
:pig4:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
....หมอมาแนวใหม่เลย..
...คุณปลัดคิดเรื่องนี้หรอครับ :pig4:
-
โห.....พี่อ้วน o12
เตะได้ใจ ทีเดียวสลบ :z6:
ตอนนี้หน้าชนหน้าแล้ว
ต่อไปก็.......หุหุ :haun5:
หนุกหนานมากมาย เกาะติดหน้าจอรออ่านค้าบ :impress:
ขอบคุณที่มาต่อ จารอทุกวันนนนนนคืนนนนน นะ :yeb:
-
มันส์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
3 (ก้าวที่เริ่มต้น)
นอนอยู่บนเปลเดียวกันนานพอดู คนข้างล่างจะขยับตัวอย่างไรก็ทำไม่ได้เพราะหนักคนตัวใหญ่มาก คงได้แต่นอนเฉย ๆ ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจ จากใบหน้าที่ปกติ ก็เริ่มเกิดอาการแดงขึ้นจนร้อน ด้วยความอาย ที่คนตัวใหญ่ ๆ หายใจรดต้นคอ รดใบหู ซอกคอ จนสยิว อีกอย่างก็นอนมาเป็นชั่วโมงแล้ว ไม่เห็นทีท่าว่าจะหยุดจอดสักที
“เป็นอะไร” คนอยู่ข้างบนถาม
“เปล่าครับ แค่อึดอัดเท่านั้น” คนข้างล่างตอบ
“พี่ต้องขอโทษด้วย ที่ทำให้ลำบาก เราต้องไปกบดานสักพัก”
“ผมไม่เข้าใจว่าพี่ทำงานของหน่วยงานอะไร ทำไมต้องเสี่ยงอันตรายด้วย”
“ราชการลับ รู้แค่นี้ก็พอ”
“ลับขนาดที่ผมต้องเอาชีวิตมาเสี่ยงนี้หรอครับ” คนตัวเล็กเริ่มอาการไม่พอใจ
“พี่ต้องขอโทษด้วยอีกครั้ง” คนตัวโตยังคงพูด
“แล้วเมื่อไหร่จะถึงสักทีครับ” นครถามขึ้น แต่ยังไม่ได้คำตอบ รถจี๊ปสีดำหลายคันก็เข้าประกบรถขนสินค้า ทั้งสองข้าง คนตัวโตหันมองทั้งสองด้าน ก่อนตัดสินใจ
“มันตามเราไม่เลือกเลยหรอ มันคงนึกว่าของอยู่กับเรา ระวังตัว เอาปืนนี้ไว้” ยัดปืนใส่มือนคร
“รักษาตัวด้วย ไปหาคนชื่อมาโปรด เขาจะช่วย”
“แล้วพี่จะไปไหน” นครตื่นกลัว สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
“พี่จะต้านมันไว้ก่อน เอาการ์ดพี่ไป รหัส XXXX แล้วไปตาม EN 47000” หยิบการ์ดคล้ายกับบัตรเอทีเอ็ม
“มันคืออะไรครับ แล้วมันที่ไหน” นครถามขึ้น
“เป็นบัตรสายลับ มาโปรดเขาจะสานต่อเอง ไปตามสถานที่นัดพบ” พูดดังนั้นก็กระตุกเปลที่กำลังจะขาดให้ขาดลง ตัวของการันต์ หล่นลงกลิ้งผ่านล้อรถด้านหลัง แล้วหันกลับมากราดปืนใส่รถที่ตามขนาบข้าง รถเหล่านั้นทั้งเบรก และกระหน่ำยิงตอบโต้ ร่างที่นอนอยู่เริ่มมีเลือดสาดกระเด็นเต็มท้องถนน ร่างนั้นพรุนไปด้วยลูกปืน แต่ยังไม่ทันไร รถจี๊ปเหล่านั้นก็ถูกตอบโต้โดยทีมตำรวจในพื้นที่ นครมองร่างพี่อ้วนที่นอนแน่นิ่ง ค่อย ๆ ห่างออกไป รถขนสิ่งค้ารีบเร่งออกจากพื้นที่ให้เร็วที่สุด เสียงปืนยังคงดังสนั่นทั่วท้องถนน
“พี่ผมขอให้พี่ไปสู่สุขติขอบคุณที่พี่ปกป้อง แม้ว่าเราไม่เคยรู้จักกันก็ตาม” นครกล่าว ๆ เบา ๆ ลอยตามลม ก้มมองบัตรที่พี่เขาให้มา มืออีกข้างกำปืนมั่น แล้วรีบเก็บเข้ากระเป๋าเป้ที่พี่เขาทิ้งไว้
“EN 47000 มันคืออะไร” นอนคบคิดไปเรื่อย ๆ รถเข้าจอดข้างทาง นครรีบมุดออกด้านหลังแล้ววิ่งเข้าป่าข้างทาง
“เฮ้ย เมื่อกี้ กูว่ากูจะไม่รอดเป็นผีเฝ้าถนนแน่ ๆ มันยิงอะไรกันวะ” คนขับรถสองคนเดินลงมา
“กูก็ไม่รู้ ก็มาด้วยกัน”
“ดีที่กูตั้งสติได้ ชิ่งออกมาก่อน ไม่อย่างนั้น มึงกับกูตาย”
“เออ ขอบใจที่ช่วยชีวิตกู” แล้วสองคนก็เดินไปร่วมกลุ่มกับเพื่อน ๆ นครออกจากที่ซ่อน เดินเลียบถนนใหญ่ ตามทิศทางของรถ หนุ่มน้อยมีเป้ใบเล็ก ๆ สะพายหลังเดินก้มหน้าไปเรื่อย ๆ รถหลายคนวิ่งผ่านไป หนุ่มน้อยมองตามหลังรถที่วิ่งผ่านเลยไป คันแล้วคันเล่า
“หนุ่ม ๆ จะไปไหน ไปด้วยกันไหม พวกเรากำลังจะกลับอีสาน” คนที่อยู่บนรถตะโกนถาม นครมองหน้ากลุ่มคนที่นั่งกันอยู่เต็มคันรถ หลายคนพยักหน้า นครตัดสินใจปีนขึ้นรถ อย่างน้อยก็ต้องออกจากตรงนี้ให้ได้ก่อน เรื่องอื่นค่อยคิด
“นี้น้อง เมื่อกี่พวกเราผ่านมา ตำรวจปะทะกับตำรวจ อย่างกับในหนังพวกเราต่างหลบกันแทบจะเอาชีวิตไม่รอด” คนหนึ่งในจำนวนเจ็ดคนกล่าว
“ใช่ เกือบไม่ได้กลับไปดูหน้าลูกเมียแล้ว” อีกคนสนับสนุน
“แต่น่าสงสาร คนที่นอนตรงถนนนั้น ตอนที่รถพวกเราผ่าน ร่างเละไม่มีชิ้นดีเลย” ได้ยินดังนั้น นครกอดเป้ที่ได้จกพี่เข้าไว้
“เออ เห็นแล้วยังติดตาอยู่เลย เลือดเต็มท้องถนน” อีกคนกล่าวทำสีหน้าน่าหวาดกลัว
“แล้วน้องจะไปไหน” อีกคนถามนคร
“ผมยังไม่รู้เลยครับ กำลังจะไปตามหาคนชื่อมาโปรด”
“แล้วเขาอยู่ไหน” นครส่ายศีรษะ ไม่รู้จริง ๆ แม้แต่ รหัสอะไรนั้นก็ไม่รู้
“อาว คนที่ชื่อมาโปรดในประเทศมีเป็นล้าน แล้วมีอะไรที่สามารถติดต่อเขาได้ไหม” นครนั่งคิดสักครู่ ตอนที่ฟิวเจอร์ พี่อ้วนใช้บัตรที่ยื่นให้สอดเข้าช่องบัตร แล้วกดหมายเลข มันน่าจะใช้ได้ ตอนนี้น่าจะเป็นตัวนี้ที่ใช้ได้
“ผมว่าผมมีทางติดต่อแล้วครับ” นครตอบ
“เออ ดี ๆ วะ โล่งอก” หลายคนโล่งอกตาม ๆ กัน
“อย่างนั้นไปเที่ยวบ้านพี่ก่อนดีไหม บ้านพี่มีงานมีเทศกาล” อีกคนชวน
“เทศกาลอะไรครับ” นครถาม
“บุญบั้งไฟ” เสียงตอบพร้อมกัน
“คงไม่ได้หรอกครับ ขอบคุณ ผมขอแค่ลงในเมืองนี้ก็พอแล้วครับ”
“เรากำลังจะเข้าโคราชนะ”
“ครับส่งผมที่โคราชก็ได้” นครตอบ เมื่อรถเข้ามาถึงตัวเมืองโคราช รถก็จอดให้นครลง
“ขอบคุณครับ ขอบคุณทุกคนครับ”
“ไม่เป็นไร ไม่เปลี่ยนใจแน่นะไอ้น้อง” อีกคนถามอีกครั้ง
“ไม่ครับ เดี๋ยวผมจะติดต่อคนที่ชื่อมาโปรดครับ” นครยังยืนยันเหมือนเดิม รถจึงเคลื่อนตัวออก นครเริ่มมองหาตู้โทรศัพท์แบบใช้บัตร หาอยู่นานจึงเหตุตู้รีบเข้าไป ยกหูเมื่อได้ยินสัญญาณว่าเครื่องพร้อม จึงเสียบบัตรเข้าช่องเสียบ
‘กรุณาสักครู่ ระบบกำลังโหลด’ เสียงสัญญาณกำลังโหลดข้อมูล
‘กรุณาใส่รหัสผู้ติดต่อ ขอบคุณค่ะ’ แล้วสัญญาณก็โหลดอีกครั้ง แต่ยังไม่ถึงไหน สัญญาณถูกตัด
“ฮัลโห ใครใช้บัตรนี้” เสียงปลายสายดังขึ้น
“ผม .. ผม..นครครับ ขอสาย คุณมาโปรดครับ”
“บัตรนี้เป็นของผู้กองการัตน์ คุณเป็นใคร” เสียงนั้นยังคงถามกลับมา
“ผมได้รับจากพี่การันต์อีกทีครับ ตอนนี้พี่การัตน์เสียแล้วครับ” นครตกใจเสียงจากปลายสาย กำลังดึงการ์ดออก
“นครหรอ คริตนะ” เสียงนั้นดังเข้ามา
“ครับ คุณคริต ผมนคร”
“อือ ตอนนี้คุณต้องเดินทางคนเดียวก่อน ไปที่พิกัด EN 47000 จะมีคนรอคุณอยู่ที่โน้น รอให้เรื่องเงียบ ๆ ก่อน เรื่องทางนี้พวกเรากำลังจัดการ”
“เออ คุณคริตครับ จัดการเรื่องที่อยู่ของผมด้วยครับ”
“ไม่มีปัญหา จะจัดการส่งให้ถึงบ้านไม่มีปัญหาอะไรเลิกกัน”
“เดียวครับ EN 47000 มันคือที่ไหนครับ”
“ถ้าอยากเป็นสายลับลองแก้ปัญหาง่าย ๆ นี้ก่อน บอกใบ้หน่อย เป็นหนึ่งในจังหวัดของประเทศเรา ทีมงานโหลดแผนที่ให้นครด้วย” หันไปสั่งทีมงาน
“นคร เอาบัตรนี้ไปใช้ที่ ตู้เอทีเอม มันจะโหลดข้อมูลให้นาย เลิกกัน”
‘ระบบยกเลิกการติดต่อ’เสียงตอบรับของตู้โทรศัพท์ดังขึ้นแทน
“ผู้กองครับ โทรศัพท์จากส่วนกลางครับ” พลทหารเข้ามารายงานกับผู้กองหนุ่ม ที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอยู่ตรงหน้า
“สวัสดีครับ ผมร้อยเอกอัศวิน เกียรติชาย พูดสายครับ”
“มาโปรดหรอ ฉันเองคริต”
“ครับ กำลังพูดสายครับ”
“มีกระต่ายป่าไปที่โน้น ฉันฝากหน่อยนะ ฝึกขึ้นมาแทนคนของเราหน่อย หมู่ติกับผู้กองอ้วน เสร็จมันแล้ว คนนี้พลเรือน ไม่ใช่แบบเรา ๆ ฉันฝากด้วย ตอนนี้อยู่โคราช กำลังหาทางไปหานาย”
“ครับ เป็นคนยังไงครับ”
“เราโหลดข้อมูลให้แล้ว เปลี่ยนกระต่ายป่าเป็นราชสีห์ที”
“ครับผม” สัญญาณถูกตัดไป อัศวิน หน้าเสียเล็กน้อย ที่ต้องสูญเสียเพื่อนไปทั้งสองคน หมู่ติเป็นตำรวจตระเวนชายแดนฝีมือดีคนหนึ่ง ที่เคยร่วมมือกันมาแล้วหลายครั้ง ส่วนผู้กองการันต์ก็เพื่อนรักสมัยเรียนมาด้วยกันตั้งแต่ประถมศึกษา หน่วยงานเราเป็นหน่วยงานเฉพาะกิจ ที่รวบรวมคนฝีมือดีเข้าทำงานให้หน่วยข่าวกรองแห่งชาติ สงสารแต่ภรรยาไอ้อ้วน ที่ต้องมาเป็นหม้ายตั้งแต่สาว แถมมีลูกติดอีกตั้งสองคน สมัยก่อน พวกเขาสองคนตามจีบ แคทียา เธอเป็นสาวแสนสวย น่ารัก แต่เธอก็เลือกคนที่ดีพร้อมกว่าก็คือจ่าอากาศตรีการันต์ ยศในขณะนั้น แต่เขายังไม่ได้ประดับยศ แต่ตอนนี้เธอต้องมาเป็นหม้าย คิดแล้วก็เสียใจแทนเพื่อน เข้าห้องพัก หยิบเอาช่องคีย์การ์ดขึ้นมาต่อเข้ากับคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ แล้วนำการ์ดเสียบเข้าอีกครั้ง
‘ระบบกำลังโหลด’ ‘รหัสผ่าน’ ‘ยืนยันรหัส’ ‘ยินดีต้อนรับเข้าสู่ Dragon’‘ยินดีคุณมาโปรด มีจดหมายถึงคุณหนึ่งฉบับ’ เมื่อเลือกเปิดจดหมาย ระบบก็รันข้อมูลทั้งหมดออกมา ทั้งรูปภาพ ผู้ชายตัวเล็ก ๆ ใส่ชุดนักศึกษา ตาเล็กแต่ดุเอาเรื่อง จมูกโด่ง ปากรูปกระจับ คิ้วบาง ใบหน้ารูปไข่ ไว้ผมรองทรง สีดำ เปิดหน้าผากกว้าง ชื่อ นายนคร เปี่ยมจริต เกิดเมื่อวันที่ xx เดือน xx ปี พ.ศ. xxxx อายุ 23 ปี หนัก 62 สูง 176 การศึกษา ปริญญาตรี วทบ. วิชาเอกวนศาสตร์ โทสิ่งแวดล้อม ความสามารถพิเศษด้านสมุนไพร
“มาแล้วหรอ กระต่ายป่า” พึมพำกับตัวเอง มองดูภาพที่กำลังรันสลับไปมา ทั้งภาพหน้าตรงเต็มตัว ด้านข้าง
“ตัวแค่นี้หรอ จะเป็นราชสีห์ สงสัยตายก่อนละมั่ง งานหนักหรือเปล่า ที่ต้องฝึกพลเรือนตั้งแต่เริ่มต้น”
“ศักดิ์สิทธิ์” เสียงเรียก ทำให้พลทหารหน้าห้อง รีบเข้ามา
“ครับ” ยืนตรงรอรับคำสั่ง
“เดียวไปที่บ้าน แล้วบอกให้ไอ้มานพจัดห้องรับรองอีกห้อง จะมีแขกมาพัก” สั่งทหารเสร็จก็ปิดเครื่อง
“ครับ” พลทหารหน้าห้องทำความเคารพ แล้วรีบไปที่บ้านพักผู้กองหนุ่มที่หน้าค่าย
‘ดีเหมือนกัน พอดีกับทหารเข้ามาด้วย จะฝากผู้กองคำนึงหน่วยฝึก ฝึกอีกทีขั้นเบื้องต้น และไม่ต้องมีใครสงสัย’ คิดได้ดังนั้นก็ออกไปหาผู้กองหน่วยฝึก ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับกองร้อยที่ผู้กองบังคับบัญชาอยู่
“สวัสดีครับ” พลทหารหน้าร้อยฝึกทำความเคารพ
“เฮ้ย ผู้กองคำนึงอยู่ไหมวะ”
“อยู่ครับ” เสียงรายงาน จึงเดินเข้าห้องร้อยฝึก
“สวัสดีพี่ มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผู้กองคำนึง ถามขึ้นเมื่อเห็นผู้ที่สูงวัยกว่าเข้ามาห้องพัก
“ไม่มีอะไรหรอก แค่เปรี้ยวปาก อยากหาอะไรมากระแทก”
“โอ้โห ผู้กองอัศวินเปรี้ยวปาก อย่างนี้ต้องเอากันหน่อย มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง”
“ครับ” พลทหารเข้ามา
“ไปเอา น้ำเมามาให้ผู้กองที บอกเมียอั๊วด้วยทำกับแกล้มไว้รอ เดียวกันกับผู้กองอัศวินจะไป” พลทหารรับคำสั่งแล้ววิ่งออกไปที่บ้าน
“ปกติไม่ค่อยเห็นพี่ดื่มนี้ครับ ต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ ๆ”
“มันก็นิดหน่อยนะ เข้าเรื่องแล้วกัน คือเพื่อนพี่ฝากลูกชายมาดัดนิสัยหน่อย ก็เลยอยากให้คำนึงฝึกให้หน่อย”
“อาว ทำไมพี่ไม่ฝึกเองครับ ผมฝึกหนักนะ เกิดเป็นอะไรมา อย่ามาว่ากันนะ”
“ไม่ว่า ขอให้ฝึกให้ได้ เพิ่งจบมาใหม่ ๆ เกเรด้วย ช่วยหน่อย”
“ได้ ๆ พี่ไม่มีปัญหา แล้วเพื่อนพี่ เขาเป็นอะไรพี่ถึงฝึกไม่ได้”
“ก็หมดปัญญาไง สู้ไม่ไหวแล้ว จึงเอามาให้พี่จัดการ ไอ้พี่จะจัดการก็กลัวเด็กมันจะกลัว ก็จะมาให้คำนึงจัดการให้ก่อน เอาแบบเบื้องต้น แล้วค่อยไปขั้นที่สองกับพี่”
“แล้วจะมาตอนไหนพี่”
“คงไม่กี่วันจะถึง พ่อมันปล่อยให้มันลองมาคนเดียวนะ ไม่รู้จะมาถึงหรือเปล่า”
“พอดีเลยพี่ เอาเข้ากับทหารใหม่ที่จะมาอีกไม่กี่วันนี้พอดีเลย แล้วน้องเขาชื่ออะไร”
“นคร เปี่ยมจริต” ผู้กองหนุ่มตอบอย่างมาดหมั่น
“ได้ พี่ผมจะเอาเข้ารายชื่อพลทหารเลย”
“อือ ขอบใจมาก ๆ เลย”
“ไม่มีปัญหาครับพี่ เอาดีไม่ได้จากไหน จะกลายเป็นเอาดีได้ แน่ ๆ แต่ตอนนี้เราไปกันเถอะ เมียที่บ้านคงรอแล้วครับ” คนอายุอ่อนกว่าชวน
“อือ เดี๋ยวให้พี่ไปจัดการเอกสารที่โต๊ะก่อน จะตามไป”
“อย่าเบี้ยวน่าพี่น่า”
“อือ ไม่เบี้ยว เปรี้ยวปากจริง ๆ” ว่าแล้วก็กลับออกไปที่กองร้อยสนับสนุนการช่วยรบ
************************************
ปล. ช่วย นคร หา รหัส EN 47000 ให้หน่อยครับ จะได้เขียนออก
**** หมายเหตุ สถานที่บางที่ ถูกสร้างขึ้นเพื่อให้สมกับสถานการณ์เท่านั้น บางที่อาจไม่มีอยู่จริง แต่ผู้เขียนจะพยายามอิงกับสถานที่จริงให้มากที่สุด เพื่ออรรถรส ของท่านผู้อ่าน
-
จิ้มปลัด เนื้อเรื่องชวนน่าติดตาม ใครหารหัส 47000 ได้ รีบบอกปลัดที ส่วนผม :z2:
มีน่าที่รออ่านดีกว่า นึกไม่ออก
-
เหวอออออออ โดนจับฝึกเหรอ โธ่ นคร จะตายมั้ยเนี่ย :sad4:
EN 47000
47000 มันน่าจะเป็น สกลนคร
EN เดาไม่ออก East North / North East / engineer :z10:
-
พี่ปลัดค่ะ EN 47000 สกลนครรึป่าวค่ะ :really2:
-
เหตุผล ครับ ทำไม จึงคิดเช่นนั้น
เหตุผลที่ว่าสกล คือ
พี่วัตรไม่เคยไปเลยอยากไปอะ แค่ผ่าน ๆๆๆๆ เท่านั้น
-
อ้าว...............เจอฝึกหนักเข้าไปอีก จะไหวมั้ยเนี่ย
-
เจอ แล้ว เรื่องใหม่ คุณ ปลัด
มาดัน :L2:
-
ที่เดาว่าเป็นจังหวัดนี้ก็เพราะ
47000 เป็นรหัสจังหวัด
แล้วก็มี อุทยาแห่งชาติตั้ง 3 แห่ง ดูเหมาะดีกับ นคร เห็นจบมาทาง วนศาสตร์
อ๋อ มก. มีวิทยาเขตที่นี่ด้วย
ประมาณนี้อะค่ะ ออกแนวมั่วๆ
-
เออ น่าคิดแฮะ
แต่พี่ปลัด คิดว่า
มันเป็นภูมิประเทศ ที่สามารถข้ามฝั่งไปทางโน้นได้ โดยผ่านแขวงคำม้วน
ในการที่จะเจาะฐานข่าว จากต่าง ประเทศ
แล้วคนอื่นมีความคิดยังไงบ้าง แชร์ความคิดหน่อยครับ
-
47000 เดาว่าสกลนครค่ะ
ใช่มั๊ยคะพี่วัตร
ต่ออีกนิด เพราะ 47000 เป็นระหัสจังหวัด แต่ EN เดาไม่ออก 5555
รู้แค่ เป็นจังหวัดหนึ่งในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน มีพื้นที่ติดกับจังหวัดหนองคาย นครพนม มุกดาหาร อุดรธานีและกาฬสินธุ์
นอกนั้นไม่มีความรู้เลยค่ะ
แต่แน่ๆชอบเรื่องนี้ค่ะ สนุก o13
-
เออ น่าคิดแฮะ
แต่พี่ปลัด คิดว่า
มันเป็นภูมิประเทศ ที่สามารถข้ามฝั่งไปทางโน้นได้ โดยผ่านแขวงคำม้วน
ในการที่จะเจาะฐานข่าว จากต่าง ประเทศ
แล้วคนอื่นมีความคิดยังไงบ้าง แชร์ความคิดหน่อยครับ
นครพนม เหรอค่ะ o22
-
คิดว่าเป็น จังหวัดสกลนครครับ
เพราะรหัสไปรษณีย์จังหวัดนี้คือ 47000
ส่วน EN มาจากคำว่า East-north ครับ
น่าจะประมาณนี้
-
แล้วตัวเล็ก ๆ แต่ต้องฝึกโหด ๆ จะไหวไหมนคร
ขอบคุณพี่หมอ พี่วัตรค่ะ :pig4:
-
หูย...ยิงกันทั้งเรื่อง มันส์ดี o13
แต่ยิงจริงตายจริงนี่สิ...เศร้า :m8:
ปล. มีงาน (หนัก) รออยู่ แล้วนครจะรอดไหมเนี่ย :o
-
Topic Summary
Posted on: 22 December, 2008, 12:05:25 AM Posted by: ana_was
Insert Quote
หูย...ยิงกันทั้งเรื่อง มันส์ดี
แต่ยิงจริงตายจริงนี่สิ...เศร้า
ปล. มีงาน (หนัก) รออยู่ แล้ว
*******************************************************************************
เหมาะกับ นี้ไง ที่พวกเราแซว ไง
ช้าง กู อยู่ ไหน
555555555555555555555555555555555
-
แฟนคลับเข้ามาดัน.... อิ อิ
:laugh:
-
เจอฝึกหนักเลยเหรอ o22
-
เพื่อนๆ เดากันไปหมดแร้วง่ะ อิอิ
แต่ว่านครจะรอดมั๊ยนั่น
จับพลัดจับผลูซวยจริงๆ พับผ่า
ขนาดอายุยังไม่ครบ 25 เลยนะนั่น
:a5: :a5: :a5:
-
มาเจิมเรื่องใหม่ แต่ช้าไป 3 ตอนละ
สนุกจัง ลุ้นระทึกดี อ่านไปตื่นเต้นไป
หมวดอัศวินพระเอกเปล่าเนี่ย
นายเอกโดนแกล้งตั้งกะยังมาไม่ถึงเลย
เล่นบอกว่า..พ่อเอาไม่อยู่ส่งให้มาดัดสันดาน... ชิ
เดี๋ยวเจอเค้าจะแอบ..หลงรักเค้านะตัวเอง
ชีวิตนคร..หนีเสื่อปะเจ้าพ่อจระเข้.. เลยนะเนี่ย
เดี๋ยวก่อนตอนหลังๆๆจะให้..นครเอาคืน..ให้สาสม
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะคุณปลัด/คุณหมด :mc4:
-
:o12: นิยายเลือดสาดเร๊อะนี่ มีแต่ศพ อยากพูดว่า ,, ใจร้าว ~~~~~~~~~
เป็นกำลังใจให้ครับพี่หมอ + พี่ปลัด
ปล.เซนครับยินดีที่ได้รู้จัก :L2:
:pig4:
-
บู๊เลือดสาด ไงก็ได้ครับ :jul1:
แต่อย่าจบเศร้าเลยนะ :sad11:
ตามหา king ที่ว่าเนี่ย คือ พระเอก ใช่ป่ะครับ :mc4:
-
ตามหา King
แล้ว King คือ อะไรอ่ะ
บอกห้วย อุ้ย ใบ้หน่อยซิค่ะ พี่ปลัด
:pig4:
-
บอกให้ก็ไม่มันส์สิครับ
5555555555555555+
ไปหาสำหรับไพ่ มาแล้วลองหาคิงส์ นะครับ
เพราะคำนี้แปลได้หลายความหมาย
ลองนั่งเพ็งดู มันจะเกิดความหมายเยอะแยะ
พี่วัตร ก็ได้จากที่ไปจับคนเล่นไพ่ แล้ว เขาก็ตามหาตัว king กัน
พี่วัตรก็เลยเกิดไอเดีย เรื่องนี้ขึ้นมา เอาเป็นว่าอย่าชีเรียสชื่อเรื่องเลยครับ
พี่วัตรเขียน คำว่า king ในเชิงปรัชญาครับ 2 3 4 5 6 7 8 9 10 J Q K A
ตัวไหนคุม แบะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แค่นี้นะ 555555555555555555555+
-
o8 ถ้าพูดเรื่องเล่นไพ่นี่ผมก็ไม่เป็นรองใครนะครับ
แต่เรื่องคิดวิเคราะห์ผมทำไม่ด้ายยยยย ~ :sad5: :sad5: :sad5:
:pig4:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆ เรื่องใหม่ เพิ่งสังเกต อย่างนี้ต้องฉลองๆๆๆๆ :mc2: :mc3:
มาให้กำลังใจพี่หมอ+พี่วัตร เหมือนเดิมค่า ^^
ยังไม่ได้อ่านเลย เดี๋ยวขอตามอ่านก่อนนะคะ เดี๋ยวกลับมาคอมเมนต์
-
EN 47000 o22 ไม่ยู้ :really2: :really2:
-
ไม่รู้เหมือนกันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :really2:
-
จิ้มก้นค่ะ
มาต่อเร็วๆๆน่ะค่ะ
เพิ่งมีแนวนี่เนอะ แนวๆบู๊ๆอ่ะ
ถ้าได้หื่นเยอะๆก็คงดี :-[
เค้าชอบอ่ะ :กอด1:
-
ยิงกันเลือดอาบเลยน่ะเนี่ยสุดยอดดดดดด
เอ๋เดาไ่ม่ออกอ่ะว่า EN 47000 คือไร
มาต่อไวไวน้าค้าบบบบบบบบบบบบ
-
ตามมาอ่านเรื่องของคุณหมอกับคุณปลัดด้วยคนนะค่ะ
ชอบแนวเรื่องค่ะ แปลกไม่เหมือนใครดี ประมาณว่าจะ
ออกแนวยามศึกเรารบ ยามสงบเรารักหรือเปล่าค่ะ
...............
-
เลือกตัวไหนดี o7
-
เมื่อไหร่จะมาลงต่อละครับ คุณปลัดใหญ่ ....... :z2:
-
มาช้าหน่อยครับ
เพิ่งกลับมาจากข้างนอก
มาคราวนี้ หาคนแก้ รหัส ชื่อ นครหน่อยนะครับ
แฟนคลับรักกันจริง แก้ให้หน่อยครับ
4 (ชื่อใหม่ .... 14 # 10 01 03 11)
นครหาตู้เอทีเอม ที่อยู่ใกล้ที่สุด อย่างน้อยเข้าห้างดังกลางมือโคราชนี้ ก็ดี ปัญหาที่ตามมาก็คือ ไม่รู้กระเป๋าตังส์หายไปไหน ตอนนี้ไม่มีเงินแม้สักบาทติดตัว เมื่อเข้าไปในห้างก็มองหาตู้เอทีเอม โชคดีที่วันนี้ไม่ค่อยจะมีคนเข้าไปใช้ เหลืออีกสองคนก็หมด จึงเข้าไปต่อคิว ใบหน้าที่อิดโรย เกิดจากการเหนื่อย และตกใจ หัวใจดวงน้อยรู้สึกท้อ เป็นอย่างยิ่ง ตั้งแต่ออกมาจากบ้านพักพี่การันต์ หอพัก จนมาถึงนี้ น้ำสักหยด ข้าวสักเม็ด ก็ยังไม่ตกถึงท้อง เพราะไม่มีเงิน
เมื่อคนที่มากดเงินจากตู้ออกหมดแล้ว นครเข้าไปสอดใบเข้าไป สักครู่หน้าจอมอนิเตอร์ดับวูบไป แล้วก็รันระบบขึ้นมาใหม่ พร้อมข้อความขึ้นมาใหม่แปลก ๆ
‘สวัสดีคุณนคร กรุณาเปลี่ยนชื่อของคุณ’ ชื่ออะไรละเนี้ย หันออกมามองคนข้างนอก ก็ไม่เจอใคร กลับมามองที่หน้าจออีกครั้ง มีการแจ้งคีย์บอร์ดตัวเลขเป็นรหัสตัวอักษร (คล้าย ๆ รหัสมอส) นครใช้ความคิด มองดูหน้าจอนานก็กดตามกดหมายเลข 2 เพื่อทำการเปลี่ยนภาษา 14 # 10 01 03 11
‘ขอบคุณ กรุณากรอกรหัสผ่าน และยืนยันอีกครั้ง’เมื่อทำการยืนยันเรียบร้อยแล้ว ปรากฏหน้าจอเข้าหน้าต่างหลัก ซึ่งมีภาพของนคร และประวัติต่าง ๆ ข้อความสุดท้าย คือ ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัว ระบบกำลังรายงาน EN 47000 พร้อมภาพถ่ายทางดาวเทียม เข้าสู่จุดพิกัดเรียบร้อย จุดที่ต้องไปคือ จังหวัดสกลนคร ‘มาโปรดรับทราบการมาของคุณแล้ว รอรับที่พิกัด 45’ ภาพพิกัดที่ 45 คือ ลานจอดเครื่องบินด้านทิศตะวันตก แล้วจะไปยังไง ไม่เงินสักบาทเดียว กำลังจะถอดการ์ดออกจากเครื่อง สายตาก็พลันไปเห็นคำถามเล็ก ๆ ข้างจอภาพ ‘คุณจะกลับเข้าระบบธนาคารหรือไม่’ จึงลองกดเข้าไปดู ก็ปรากฏเป็นหน้าต่างของธนาคารแบบปกติ นครลองจิ้มหมายเลย เอทีเอมตัวเอง และจำนวนเงิน เครื่องยอมรับ โล่งอก ที่มีเงินเหลืออยู่ แต่ก็ไม่มากอะไร เพราะเป็นเงินเก็บก่อนจะออกหางานทำ เมื่อได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้วก็หาอะไรรองท้องก่อน เข้าไปหาร้านอาหารแผงลอยที่อยู่ด้านนอก เอาอาหารที่ได้มานั่งที่ม้านั่งสาธารณะ
“เฮ้ ไอ้น้องมาจากไหนวะ ไม่เคยเห็นหน้า” เด็กคนหนึ่งเข้ามาทัก นครมองหน้าคนถาม
“ผมมาจากกรุงเทพครับ” ตัดสินใจตอบพอให้แล้ว ๆ
“มาเที่ยวหรอ ไปกับพวกเราไหม มีหลายที” อีกสามคนเข้ามาสมทบ การแต่งกายทำให้รู้เลยว่าเป็นเด็กกุ๋ย
“ไม่หรอกครับ ขอบคุณครับ”
“เฮ้ย ไปน่า พวกเรามีหลายอย่าง” ว่าแล้วอีกคนก็เข้ามาหยิบกระเป๋าเป้ นครรีบดึงกลับคืน
“หวงหรอวะ ก็แค่อยากดู มีอะไร” คนที่ดึงกระเป๋า
“ไม่มีอะไรครับ แค่เสื้อผ้าผม”
“แล้วหวงทำไมวะ” คนหัวโจกถาม
“เฮ้ ตอนนี้เราร้อนเงิน มีมาเท่าไรแบ่งกันใช้มั่งดิ”
“ผมไม่มีครับ ผมก็แค่นักเดินทาง” นครทำใจดีสู้
“เฮ้ย พูดดี ๆ ไม่ชอบ เฮ้ย พวกเรารุม” หัวโจกสั่งลูกน้อง
“เดี๋ยวครับพี่ ไม่ลองถามผมบ้างหรอ” นครทำใจดี หยิบปืนที่ผู้กองอ้วนให้ขึ้น
“ลูกพี่มันมีปืน” ลูกน้อง ก้าวถอยหลังคนละก้าว
“ของเด็กเล่น พวกมึงกลัวทำไมวะ จัดการ” ก่อนที่ลูกน้องจะได้ทำอะไร นครเล็งปืนขึ้นฟ้าแล้วลั่นไกปืน แต่ตาหลับไม่มอง พวกทั้งสี่หนีเอาตรวจรอด นครรีบสะพายเป้ออกจากพื้นที่โดยด่วน วิ่งออกไปตามถนนสายหลักออกมาเรื่อย ๆ ไม่คิดชีวิต กลัวพวกมันจะตามมารุม กลัวตำรวจ กลัวพวกนั้นตามมา กลัวไปหมดทุกอย่าง เมื่อออกถนนใหญ่ ยิ่งเพิ่มแรงวิ่ง ยังคิดว่าไม่เคยวิ่งแบบนี้มาก่อนในชีวิต กลับการรักษาชีวิตเราต้องให้ขาเราช่วยตัวเราก่อน
“ไอ้หนู วิ่งทำไม” เสียงพี่ผู้หญิงของรถขนผักถาม
“ผมหนีพวกวัยรุ่นครับ มันตามมาฆ่าครับ” ยังคงวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ
“แล้วไปทำอะไรให้มันตามมาฆ่าละ”
“ผมไม่รู้ครับ ผมมาจากกรุงเทพ มากดเงิน พวกมันมารีดไถครับก็เลยหนี” หยุดวิ่ง มองคนที่อยู่ในรถ
“แล้วจะไปไหนละไอ้หนู” พี่ผู้ชายถาม
“จะไปสกลนครครับ”
“ไปขึ้นมา พาเราก็จะไปกาฬสินธุ์ ไปด้วยกัน” พี่ผู้หญิงเปิดประตูรับ ให้เข้าไปนั่งในแคป
“แล้วไปไงมายังไงละ”
“ผมจะไปหาพี่ที่สกลนคร พอดีเงินหมด ก็เลยลงไปกดเงิน”
“อือ พวกเราก็ไปซื้อผักซื้อหญ้าไปขาย ไม่มีไรหรอกสบายใจได้ คนไทยด้วยกันมีน้ำใจให้กัน” พี่ผู้ชายพูดให้รู้สึกผ่อนคลาย อย่างน้อยก็ทำให้รู้สึกว่านิสัยคนไทยไม่ได้แห้งแล้งเสมอไป นครยิ้มให้รู้สึกโล่งอก
“ไปถึงกาฬสินธุ์แล้ว ค่อยหารถต่อไป”พี่ผู้ชายบอก แต่นครกลับหลับลงภายในแคป
“อาวหลับ ไปแล้วแม่” พี่ผู้หญิงหันไปมองดู นครนอนหนุนประเป๋าตัวเอง หลับตาพริ้ม
“อือ เด็กมันน่ารักดีนะพ่อ คิดถึงลูกเรา”
“เขาไปดีแล้ว แม่เอย เราคนมีชีวิตอยู่ก็ต้องดิ้นรนต่อไป”
“ถ้าเจ้าเอฟ มันอยู่น่าจะประมาณนี้นะพ่อ”
“อือ” ผู้เป็นสามีได้แต่ยอมรับ รถมุ่งหน้าเข้าสู่จังหวัดมหาสารคามแล้วออกสู่จังหวัดกาฬสินธุ์ การเดินทางอันยาวนานทำให้นครนอนได้อย่างเต็มที่
“อาวไอ้หนู ตื่นแล้วหรอ อีก สี่สิบกิโลก็ถึงแล้ว”
“ตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้วครับ”
“ก็เย็น ๆ แล้วละ รถมันน่าจะมีนะ เดี๋ยวพี่เขาไปส่งให้ก็ได้” พี่ผู้หญิงกล่าว
“ไม่เป็นไรครับ” ด้วยความเกรงใจ
“อือ ไม่ต้องเกรงใจหรอกไอ้หนู ถือว่าเราเอาผักไปขายทางโน้นก็ได้”
“ครับ แต่เอาอย่างนี้ไหมครับ ไปส่งผมที่ บขส. ถ้ามีรถผมจะไปโดยสาร ถ้าไม่มีผมจะไปรถคุณอาครับ” นครเสนอความคิด
“อือ อย่างนั้นก็ได้ไอ้หนู” รถที่มีเข่งผักเต็มหลังรถเข้ามาในตัวอำเภอ ก็มีด่านสกัดขึ้น ตำรวจโบกให้รถจอด จึงจำเป็นต้องจอด
“ขอโทษครับ ขอดูใบขัยขี่ด้วยครับ” เจ้าพนักงานชะโงกหน้าเข้ามาถามและกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ภายในแคป
“มาจากไหนครับ” เจ้าพนักงานถาม
“มาจากซื้อผักครับ ก็ไปกันเป็นครอบครัวครับ”
“ครับ ก็มีคนรายงานว่า มีวัยรุ่น เอาอาวุธสงครามออกมาถล่มกันแล้วหนีออกมา ก็เลยต้องตั้งด่านครับ” พนักงานอธิบาย และมองหน้านคร ที่มองหน้าเจ้าพนักงานกลับเช่นกัน
“ออ หรอคะ พอดีพวกเรา สามคนพ่อแม่ลูกไป ซื้อของเมื่อคืนนี้ ก็กลับมาคะ ถ้าจะค้นก็ได้นะคะ” พี่ผู้หญิง กล้าที่จะให้ค้น ถือว่าทำใจดีสู้เสือ
“ออ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ” พนักงานยื่นใบขับขี่คืนคนขับ ทำความเคารพแล้วก็ปล่อยให้รถเคลื่อนออกไป
“ไอ้หนู ใช่กลุ่มเดียวกันหรอเปล่า” พี่ผู้หญิงหันกลับมาถาม
“ผมไม่มีอาวุธสงครามครับ” นครรีบปฏิเสธ ถ้าเกิดพี่สองคนนี้ไม่ไว้ใจ อาจจะตกที่นั่งลำบาก
“พวกเราเชื่อ ก็วิ่งหน้าตาตื่นมาขนาดนั้น”
“อือ ดูนี้ยังกับนักวิ่งลมกรด” พี่ผู้ชายแซว
“ตอนนี้ผมแทบจะกระตุกขาไม่ได้เลยครับ ยอมรับว่าล้ามาก ๆ” นครกล่าว
“อือ โอ้ นั้นไง รถโดยสายที่จะไปสกล” ว่าแล้วก็ขับรถไล่ตาม และโบกให้รถจอด
“ขอบคุณอาทั้งสองคนมากนะครับ ผมจะไม่ลืมพระคุณ” นครล่ำลาสองสามีภรรยา แล้วก้าวขึ้นรถ ตอนก้าวขา แทบจะไม่มีแรงที่จะขึ้น จนกระเป๋ารถต้องมาฉุดขึ้น
“โชคดีนะไอ้หนู คงได้มีโอกาสได้เจอกัน” พี่ผู้หญิงตะโกนตามหลัง
“ทำไมไอ้มานพ เป็นอะไรลุกลน” ผู้กองหนุ่มหันมาดูลูกน้องที่นั่ง ลุก นั่ง ลุก อยู่จนนับครั้งไม่ได้
“เบื่อครับ ผู้กอง เมื่อไหร่จะมา” พลทหารรับใช้กล่าวอาการเซ็ง ๆ
“ก็เบื่อเหมือนกัน นั่งกระดกเหล้ากับผู้กองคำนึงตั้งสองกรมยังไม่มาอีก รู้อย่างนี้ไปกินเหล้าต่อดีกว่า ไอ้นพแกเฝ้านะ กันจะไปกระดกต่อ”
“อาวผู้กอง ทิ้งหรอครับ ผมก็อยากจะไปเหมือนกันครับ” ลูกน้องทันลูกพี่
“บ๊ะไอ้นี้ จะมาเป็นลูกพี่กันแล้วหรอ เดี๋ยวสั่งขังเลย”
“คราบ ก็ได้ครับ ผู้กองไปเถอะ” กลับมานั่งที่เดิม แล้วไปไล่ลูกพี่ไป
“แต่ผู้กองครับ แล้วผมจะรู้ไหมว่าเขาเป็นยังไง”
“ก็เป็นคนเหมือนแก ตัวสูงหน่อย หน้าเข้ม ๆ ฉันนัดมาที่นี้ ก็คงมาหรอก ไม่มีใครนัดมาตรงนี้”
“ก็เพราะอย่างนี้ผมถึงถาม ทำไมนัดมาตรงสนามบิน เครื่องบินไม่หล่นทับหรอครับ”
“ก็มันสังเกตได้ง่ายสุดนี้หว่า กันไปละ อย่าทิ้งหน้าที่” กำชับลูกน้อง
นี้มันก็เกือบจะหกโมงเย็นแล้ว ยังไม่เห็นที่คนผู้กองนัดหมายเลย บรรยากาศก็เริ่มที่จะเย็นลงแล้ว แม้ว่าจะอยู่ในช่วงฤดูร้อนก็ตาม
“แล้วกูมาเฝ้าอะไรหว่า กลับไปบอกลูกพี่ว่าไม่มีใครมาก็ได้วะ” พูดกับตัวเอง
“ไปชวนไอ้เป้ ไอ้ป๋อง ไปกงดีกว่า” ว่าแล้วก็หันหลังกลับจากที่เฝ้าคอย มุ่งหน้าไปหาเพื่อน ๆ ที่กองร้อย
กว่าจะหาพิกัดของสถานที่ได้ก็เล่นเอาตับแทบแล็ป มองดูจุดหมายตามรันเวย์เครื่องบิน สุดลูกตา มองหาคนที่จะมารับก็ไม่เจอ ตัดสินใจนั่งรอตรงนี้ดีกว่า มืดก็มือยุงก็เริ่มชุม ทำไมตัวเราต้องมานั่งทำอะไร สักพักก็ได้ยินเสียง คนสองคนกำลังถกเถียงกันมา รู้สึกคนที่เป็นคนอายุน้อยกว่าจะเสียเปรียบ
“ไอ้นพ กูบอกให้มึงเฝ้ารอ มึงหายไปไหน”
“ไปเมาเหมือนผู้กองครับ”
“สิบ ไอ้ห่า เถียง วิดพื้นสิบ”
“สิบคราบ 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10”
“ไป ไปดูซิมีใครมาแล้วหรอยัง” พลทหารรับใช้วิ่งมาดูจุด นครหลบลงข้าง ๆ ทาง
“ไม่เห็นมีใครเลยครับผู้กอง ผมว่ามาเสียเทียวแล้ว”
“ก็กูนัดมันให้มาตรงนี้ นี้หว่า มันหายหัวไปไหนวะ หรือมันตายไปกับไอ้อ้วนแล้ววะ” คำสบถทำให้ นครคิดได้ จึงลุกขึ้น สภาพก็คือ เสื้อผ้าเปื้อนสิ่งปฏิกูลต่าง ๆ เต็ม ๆ
“ผมมาแล้วครับ” ลุกขึ้น สองคนลูกพี่ลูกน้องต่างตกใจ
“เฮ้ย ผีหรือเปล่า” ลูกน้องวิ่งไปกอดขาลูกพี่
“กาบินหางหงส์” ลูกพี่เอยขึ้นก่อน
“อะไรครับผู้กอง กาเกอไหน” ลูกน้องดูลนลานมาก ๆ
“ข้ามแสงตะวัน ลาลับขอบฟ้า” นครเอยรหัสลับที่มาโปรดทิ้งไว้ให้
“ยินดีต้อนรับสูง สกลนคร ค่ายกฤษศรีวรา นคร”
“ครับ พี่มาโปรด”
“ไอ้มานพ คนโว้ยคน ไม่ใช่ผี ไอ้ห่านี้ เป็นทหารได้ไงกลัวผี”
“ผีมันไม่เข้าใครออกใคร ครับผู้กอง”
“เป็นอย่างไรการเดินทาง” นครถึงกับเศร้า เพราะกว่าจะมาถึงนี้ได้ ก็ต้องฝ่าฝันอุปสรรต่าง ๆ
“เรากลับบ้านกันก่อนดีกว่า มันเหม็น” นครมองดูตัวเองในสภาพที่นอนลงทับน้ำคลำ
“ไอ้มานพ ไปเลยรีบไปกลับบ้าน” ไล่ลูกน้องกลับ
“ไปไอ้น้องรัก ต่อไปนี้เรายังจะเจอกันอีกหลายรูปแบบ” ผู้กองหนุ่มดึงเอาร่างสูงที่เกือบ ๆ เท่านั้นตามไป
“แล้วมีอะไรที่ติดตัวมาบ้าง” นครยื่น มฤตยูสีดำให้ผู้กองกับกระเป๋าและคีย์การ์ด
“อืม ของบางส่วนจะถูกสั่งมาให้ใหม่ ต้องรอสักก่อน ตอนนี้กลบดานที่นี้ก่อน”
“พี่ผมอยาก คุยกับครอบครัว”
“คริตคงจัดการให้ ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้เราต้องทำให้เธอหายสาบสูญไปจากโลกใบนี้” นครมองหน้าคนพูด
“เปล่า ๆ ไม่ใช่อย่างที่คิด หมายถึงจะต้องเปลี่ยนให้นาย เป็นคนใหม่ เอาน่า กันเตรียมแผนไว้แล้ว ว่าแต่ตอนนี้ เราไปที่บ้านกันก่อน ปวดหัวมาก ๆ อยากนอนด้วย ไปไอ้มานพ” สารถีทำหน้าที่ขับออกสถานที่มุ่งหน้าสู่บ้านพักราชการในสังกัด
“ไปเดิน ให้ไอ้มานพมันขับกลับแล้ว” รับสภาพตัวเหม็น ๆ นั้น โดยการเดินกลับไปพร้อมกับคนเมาที่สภาพแทบจะเดินไม่ไหว นครแหงนมองท้องฟ้า ที่มีดวงดาวเต็มไปหมด จะมีไหมดวงดาวดวงไหนที่มีคนกำลังมองดุเหมือนกัน เป็นจุดเดียวกัน ต่อไปนี้ทิศทางของชีวิตจะต้องมีคนคอยกำหนดแล้วหรอนี้ ชีวิตจะเป็นอย่างไร
-
จิ้มก่อน.............อิอิ
-
:serius2:
เริ่มตื่นเต้น
-
ชื่ออะไรล่ะเนี่ย ภาษาไทยหรือเปล่าค่ะ
N3 Jack :z3:
-
ชีวิตผกผันแบบไม่คาดคิดและได้ตั้งตัว อ้วนตายไปซะแล้ว พระเอกออกยังคะเนี่ย :sad4:
-
ต่อไปนครต้องเก่งมากแน่ๆๆๆ
-
ไพ่ตัว J Q K มีรูปแทนเป็นรูปภาพ คือคนหนุ่ม ผู้หญิง ชายแก่ เรียงตามลำดับ แล้วรูปที่หน้าไพ่ก็จะมีลักษณะต่างกันไปในแต่ละใบ และมีความหมายไม่เหมือนกันด้วย ถ้าตามไพ่ ไม่ต้องตามหา king ถึง 4 คนเหรอค่ะพี่วัตร แล้วมันเกี่ยวกับไพ่จริง ๆ เหรอค่ะ :serius2:
ส่วนรหัส นคร คือ JACK ตัวเลข 4 ตัวมาจากอักษรภาษาอังกฤษ 10 =J 01=A 03=C 11=K ใช่หรือเปล่าค่ะ
-
อืมๆๆๆ เก่งๆๆ
แล้วไมเรา :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
นครเก่งจังรอดมาได้ o13
-
:L2:
jack รึป่าว
-
King หมายถึง ราชาคือหัวหน้าใหญ่หรือเปล่า :fire:
เหนื่อยแทนนครต้องระหกระเหินแทบตาย ต้องมาโดนฝึกหนักอีก เมื่อไหร่จะมีบทให้ชุ่มชื่นหัวใจบ้าง :serius2:
-
มันตื่นเต้นทุกตอนเลย
ประเภทเกือบเอา...ชีวิตไม่รอด
แต่ไม่มีความสามารถในการถอดรหัสเลย
ไพ่ก็เล่นไม่เป็นรอน้องๆมาถอดให้ดีกว่า :call:
-
อ่านไปใจระทึก.... ตื่นเต้นดีจัง o13
-
เหอะๆ...
นครจารอดมั๊ยน๊า
:call:
-
อืม อ่านนิยายเรื่องนี้ ไม่ใช่แค่อ่านเน๊อะ ต้องคิดด้วย o22 o22
-
มันส์สุดๆเลย
ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องบู๊เบบนี้
จะรอตอนต่อไปนะครับ
-
:L1:มาขอติดตามด้วยคนครับ :L2:
-
อาว วันนี้ แฟนคลับไม่ได้อ่านครับ
แฟนพี่ปลัด เขางอน ช่วย ๆ หน่อย พี่ปลัดก็ยังเอาไม่อยู่ เนี้ย
เมื่อกี้ไปขออาศัย น้อง(ป้า) จิ ก็ยังไม่ได้ผลเลย เร็ว ๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ้าวววววววววว พี่ปลัดไปทำเรื่องอะไรมาอีกเนี่ย :a5:
-
^
^
^
คำถามถูกใจมาก ๆ ค่ะ
-
ไปทำอะไรให้หมองอนละ พี่ปลัด ง้อเข้าไว้ เดี๋ยวใจอ่อนเองแหละ
หมอนะใจดีจะตาย ง้อเสร็จรีบชวนกันมาแต่งเรื่องต่อเลยนะครับ
หรือว่าจะ..... ก่อนก็ได้ไม่ว่ากัน ถือซะว่าแก้หนาว :z1:
-
อยากช่วย อยู่หรอก ครับ
แต่กลัวอยู่ข้าง พี่ปลัด แล้ว
ยังไม่รู้ว่าพี่ปลัดไป ทำอะไรมา พี่หมอถึงงอน คับ
เด๋วจะอยู่ข้างคนผิด จะซวยเอา :laugh:
ปล. รีบง้อพี่หมอเชียว ครับ ไม่งั้น :m31:
ปล.2 เป็นกำลังใจให้ครับ :L2:
-
เอาใจช่วยนะคะ ดีกันไวๆ รักกันๆ ดีกว่า :n1:
-
มาติดตามเรื่องนี้ด้วยคนจ้ะ :L2:
แล้วพี่ปลัดไปทำไรไว้อ่ะ พี่หมอถึงได้งอนน่ะ :m12: ง้อให้หนักเลย เราเชียร์ข้างพี่หมอ อิอิ :m1:
รออ่านตอนต่อไปนะจ้ะ :a1:
-
มารออ่านด้วยคนค่ะ บู๊กันดุเดือดเลยอ่ะ :3123:
-
K พี่ปลัดไม่มาเหรอ อยากอ่านต่ออ่ะ
ขาดตอน อย่าแรง :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เดี๋ยวลงให้ตอนเย็น ๆ ครับ
ก็ไอ้คุณปลัด...........ฉุนจัด :fire: :m31: :fire: :m31: :fire: :m31: :fire: :m16: :m16: :m16:
พูดแต่ น้องมาใหม่ ดีอย่างโน้น ดีอย่างนี้ มันน่าสงสัย มาทำให้หมอเป็นเกย์แล้ว จะทิ้งกันไปหรอ อย่างนี้มันต้องเจอ เข่าคู่ ช้างฉันอยู่ไหน :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :fire: :fire: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :serius2: :serius2: :serius2:
พี่หมอ ให้เปลี่ยนข้างได้ ตอนนี้ ใครจะเข้าข้างพี่ปลัด ก็ไปเตรียมรับ
-
คุณหมอเดือดใหญ่แล้ว :m31: คุณปลัดริอ่านมีกิ๊กเหรอ :z6:
เข้าข้างคุณหมอเต็มที่เลย :กอด1:
-
เดี๋ยวลงให้ตอนเย็น ๆ ครับ
ก็ไอ้คุณปลัด...........ฉุนจัด :fire: :m31: :fire: :m31: :fire: :m31: :fire: :m16: :m16: :m16:
พูดแต่ น้องมาให้ ดีอย่างโน้น ดีอย่างนี้ มันน่าสงสัย มาทำให้หมอเป็นเกย์แล้ว จะทิ้งกันไปหรอ อย่างนี้มันต้องเจอ เข่าคู่ ช้างฉันอยู่ไหน :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :fire: :fire: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :serius2: :serius2: :serius2:
พี่หมอ ให้เปลี่ยนข้างได้ ตอนนี้ ใครจะเข้าข้างพี่ปลัด ก็ไปเตรียมรับ
:serius2: ไม่เข้าใจอ่ะ
-
น้องมาให้คือใครอ่ะ แล้วมาชมต่อหน้ากันงี้ได้งัย เดี๊ยะ ยุให้คุณหมอ เข่าคู่ จริงๆ ซะเลย
เข้าข้างคุณหมอสุดฤทธิ์นะเนี่ย ดูท่าคุณหมอจะฉุนจัด Emo เพียบเลย :3125: :m16: :m31: :fire:
-
นั่นไง พี่ปลัด ก่อเรื่องจริงๆๆ ด้วย
งานนี้ก็ตัวใครตัวมันนะคะ ท่าทางพี่หมอจะจัดฉลอง X'mas + ปีใหม่ ให้พี่ปลัดชุดใหญ่
ไฟลุกท่วมขนาดนั้น :m2:
-
ใครคือน้องมาให้
มึงเตรียมตัวตายได้เลย
พี่่หมอเดือดขนานนี้ o18
-
ฉุนจัดครับ พิมพ์ผิด
น้องใหม่ ที่ทำงานของคุณปลัด น่ารักดี หมอก็เห็นแล้ว
ชมกันอย่างนั้น อย่างนี้ มันเจ็บใจ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
โทโท่ นึกว่าอะไร เล่นไม่อยาก
มามะมาซบอกพี่มะเดวพี่จะปลอกหมอ
ให้ลืมปลัดไปเลย อิอิ
แอบตีท้ายครัวเห็นๆ
-
โอ๋ๆๆๆ ใจร่มๆ นะคะพี่หมอ :กอด1:
พี่ปลัด เหอๆๆๆ o18 o18
-
ใจเย็นๆค่ะ พี่หมอ
-
พี่ปลัดทำอย่างนี้ได้ไง มาชมคนอื่นน่ารักตอหน้าพี่หมอ
อย่านี้ต้องโดน :z6: :beat:
พี่ปลัดมาเคลียร์ด่วน :m16:
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/Merry_Christmas_Glitter_Wreath.gif)
-
เจออย่างนี้ต้องเข้าพี่หมอ
ส่วนพี่วัตรเรื่องนี้ทั้งลุ้นทั้งต้องคิด
ถ้าจบเรื่องผมไปเป็นตำรวจ่ายสืบสวนได้เลยมังเนี้ย
แต่พี่วัตรก็คิดได้ดีมากๆแต่ละอย่างต้องติดตามตลอดเลย
-
Merry Christmas & Happy New Year 2009 :3123:
-
ฉุนจัดครับ พิมพ์ผิด
น้องใหม่ ที่ทำงานของคุณปลัด น่ารักดี หมอก็เห็นแล้ว
ชมกันอย่างนั้น อย่างนี้ มันเจ็บใจ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
:m26: คุณหมอค่ะ คุณปลัดคงแหย่เล่น อยากให้คุณหมอหึงมั้งค่ะ ถ้าให้ดีคุณหมอเฉยๆ ไปเลย แล้วก็ไม่ให้กอด ไม่ให้สัมผัส เอาให้คุณปลัดลงแดงเลยค่ะ (ไม่ได้ยุน่ะค่ะ แต่สร้างความร้าวฉานคืองานของเรา อิอิ ล้อเล่นนะค่ะ คุณปลัด )
:L1: Merry Christmas :L1:
-
:L1: Merry Christmas :L1:
ขอบคุณครับ สำหรับคำแนะนำ ก็งอนกลับอะดิ หมอไม่ผิด พี่ปลัดทำเหมือนพี่หมอผิด
ที่จริงก็ปัญหาครอบครัวเนาะ ๆๆ 555555 เดี๋ยวพี่หมอ จัดการเอง ครับ
5 (คนขี้ตู่)
บ้านพักเป็นหลังอาคารชั้นเดี่ยว บริเวณบ้านร่มรื่นด้วยพันธุ์ไม้นานาพันธุ์ ที่ส่งกลิ่นหอม อย่างกับบ้านในวรรณคดี ที่มาดอกกระดังงา การเวก ส่งกลิ่นหอมอบอวน แต่บ้านหลังนี้กลับปลูกต้นมะม่วง แล้วเอากล้วยไม้ดินมาปลูกรอบต้น จำพวกม้าวิ่ง เอื้องพร้าว และด้านหน้ามีต้นวาสนาสองต้นใหญ่ แปรงล้างขวดก็มี ต้นนี้นครจะชอบ เพราะเป็นต้นที่ลู่ไปตามลม แต่ถ้าใครมาทำลายก็จะโดนเหมือนกันตรงปลายใบจะเล็กเรียวแหลมจนเป็นหนาม ด้านข้างบ้านก็เป็นโรงรถที่เปิดโล่ง คล้าย ๆ เพิงหมาแหงน อีกด้านจะเหมือนห้องครัวและต่อออกเป็นห้องนอน
“เป็นไงบ้าน พออยู่ได้ไหม”
“น่าอยู่ครับ ร่มรื่นดี” นครบอกยิ้ม ๆ แสดงอาการพอใจอย่างมาก
“ก็ดีแล้ว จะได้อยู่นาน ๆ”
“แต่ผมก็ ต้องกลับบ้านไม่ใช่หรอครับ”
“เอาไว้เมื่อถึงเวลาค่อยว่าก่อน แต่ตอนนี้ เข้าบ้านด้านหลัง ไปอาบน้ำก่อน” มาโปรดบอกนคร เด็กหนุ่มเดินไปด้านหลังบ้านที่เห็นพลทหารกำลังเตรียมอาหารอยู่
“พี่กินแบบนี้ได้ไหมครับ” พลทหารรับใช้นามว่ามานพชี้ให้ดู กับข้าวที่ทำ
“เดี๋ยวขออาบน้ำก่อน แล้วจะมาช่วย” ว่าแล้วนครก็รับเข้าไปในบ้าน ผู้กองหนุ่มยื่นผ้าเช็ดตัวแล้วชี้มือไปด้านห้องน้ำ นครรีบทำตาม สักพักใหญ่นครออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวพันกาย หิ้วเสื้อผ้าเปื้อนออกไปที่เครื่องซักผ้า อาบน้ำแล้วรู้สึกดีมาก ๆ กระชุ่มกระชวยกระปรี้กระเปร่า อาวแล้วเสื้อผ้าเราจะเอาที่ไหนดี จึงกลับเข้าบ้านอีก ไปเคาะห้อง
“เข้ามา” เสียงได้รับอนุญาตจากคนข้างใน นครเปิดประตูเข้าไป ฝั่งนั้นก็กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าจะอาบน้ำเหมือนกัน ต่างคนต่างตะลึงกันนิดหน่อย อัศวินหรือมาโปรดนั้นถึงแม้ว่าจะเคยเห็นทหารในกองร้อยแก้ผ้า อาบน้ำบ่อย ๆ ก็ไม่เคยเห็นใครที่ขาวเนียนอย่างกับไข่ขาวอย่างนี้ อยากจะลองเอามือไปจับดู แต่คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าก็กลับจ้องมองตัวเองอยู่ หุ่นทำไมเหนือนักรบกรีกโรมันมาก ๆ หน้าท้องไร้ไขมัน แบนราบ ขนบาง ๆ ลามตั้งแต่หน้าอกจนลงไปในร่มผ้า ผิวสีแทนเนียน ๆ ใบหน้าเรียว รับกับทรงผมรองทรงที่ตัดสั้น ตาโตดำสนิท เวลามองแข็งกล้า จนต้องหลบสายตา
“ผมไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนครับ”
“เออ... มาเลือกเอาของพี่ไปใช้ก่อน” สะดุ้งตกใจที่มัวแต่ยืนมองเขาอยู่ ก้าวออกมาจากหน้าตู้เสื้อผ้า นครก้าวเข้าไปดู เลือกเสื้อยืดสีดำ กับกางเกงบอลสีน้ำเงิน มาได้ก็เปลี่ยน คนตัวใหญ่ยังคงยืนดูอยู่
“อาว พี่ไม่อาบน้ำหรอครับ” นครเตือน ทำให้คนที่เหม่อสติกลับมา
“เออ ใช่ ลืม เลย ปกติไม่เคยมีคนเข้ามาในห้องด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นผมไปอยู่กับน้องเขาก็ได้ครับ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร นายมาอยู่ในฐานะหลานกัน” ว่าแล้วก็ออกไปอาบน้ำ นครสำรวจตัวเองที่หน้ากระจกบานขนาดกลาง นั้น มองดูการก้าวผ่านของชีวิตที่ต้องระเห็จออกมาจนปานนี้ พ่อแม่น้อง ๆ พวกเขาจะเป็นยังไงบ้านหนอ พวกที่ตามล่าจะโดนจับหมดแล้วหรือยัง แล้วเมื่อไหร่จะได้กลับบ้าน ไอ้ตึงละจะเป็นอย่างไร แล้วด่านเขาจะให้มันเดินทางไหมนั้น กำลังคิดอะไรเพลินก็ได้กลิ่นอะไรไหม้ จึงออกไปดูข้างนอก
“เป็นอะไรครับ มีอะไรไหม้” นครชะโงกหน้าออกดู เห็นพลทหารรับใช้นอนหลับตรงแคร่นั้นปล่อยให้กับข้าวในหม้อไหม้หมด
“ไอ้มานพ มึงจะเผาบ้านอั๊วหรอวะ” เสียงตะโกนจากห้องน้ำ นครรับไปปิดแก๊ส ยกหม้อออกมาตั้งไว้ให้เย็น ก่อนแล้วค่อยเทน้ำลง มิเช่นนั้นหม้อจะรั่ว ส่วนคนนอนก็ไม่มีทีท่าว่าจะลุกแต่อย่างใด ก็สภาพเมาขนาดนั้น นครจึงดูกับข้าวที่พลทหารรับใช้ทำเสร็จไปแล้วหนึ่งอย่าง ก็อย่างว่านะ มันเป็นอาหารพื้นบ้านทางภาคอีสานจริง ๆ นครจึงต้องลงมือทำใหม่ ดีที่แม่สอนตอนที่ยังเด็ก เพราะทุกคนก็ต้องทำงาน ตอนนั้นสวนส้มยังไม่เป็นรูปเป็นร่างขนาดนี้ ทุกคนก็ต้องมีงาน ตอนนี้แม่ยังเลี้ยงน้องคนเล็ก ต้องคอยหอบคอยหิ้ว จึงไม่ค่อยมีเวลาทำอาหารให้พ่อนัก แม่ก็จะจับนครมาสอน โดยที่น้องคนเล็กยังอยู่ที่เอวของแม่ ๆ ก็จะบอกว่าหั่นยังไง ใส่อะไรบ้าง ต้องเติมอะไร จนเดียวนี้เวลากลับบ้านนครจะทำหน้าที่เป็นพ่อครัวของบ้านไปโดยปริยาย บางครั้งก็ทำช่วยแม่บ้านที่อาคารสวนส้ม นครก็จะไปเอาหนังสือมาอ่านหรือท่องในโลกอินเตอร์เน็ต ก็จะมีสูตรอาหารต่าง ๆ ให้ทดลองทำ แต่นครก็ไม่ได้ทำง่าย ๆ มาอยู่หอที่เมืองหลวงก็ไม่ได้ทำ จะทำก็ตอนกลับบ้านเท่านั้น ด้วยความจำกัดของพื้นที่ด้วย
นครลงมือทำอาหารใหม่สองสามอย่าง มีแกงจืด กับผัดพริกหยวก และอาหารของ มานพอีกอย่างหนึ่ง กลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งบ้าน จนคนในบ้านออกมาตามกลิ่น
“ไอ้นพ วันนี้ครึ้มใจอะไรวะ กลิ่นนี้หอมถึงในบ้าน” พูดพร้อมออกมา แต่ก็เห็นเด็กหนุ่มที่ใสเสื้อตัวโคร่ง กางเกงพอได้ อวดขาขาว ๆ นั้น
“อาวไอ้เวร จะทำให้กินหน่อย ก็มาเสือกหลับได้ไงวะ” ว่าแล้วก็มานั่งที่โต๊ะกินข้าวม้าหินอ่อน ดูอาหาร
“ปกติ พี่ไม่ได้กินแบบนี้อยู่ที่บ้านนี้เลย นอกจากซื้อมาหรือไม่ก็ออกไปกินข้างนอก” ว่าแล้วก็ลองยกซ้อนตักซดน้ำแกง
“อร่อย ใสอะไรลงไปบ้าง สอนให้ไอ้นพมันทำที”
“ก็ใส่ใจไงครับ ไม่มีอะไรมากหรอก”
“เออ ดี ๆ พี่หิวแล้ว ขอข้าวหน่อยซิ” พรางชี้นิ้วไปที่หม้อหูข้าว นครไปเปิดดู ข้าวยังเป็นน้ำอยู่เลย ก็หุงข้าวแต่ดันลืมกดสวิทซ์หุงข้าว มันจะเป็นข้าวได้ไง
“มันยังไม่ได้หุงเลยครับ”
“ไอ้นพ มึงมานี้เลย” เท้ายกขึ้นถีบคนที่นอนบนแคร่ร่วงตกพื้น คงสร่างเมา ลุกขึ้นยืนตัวตรง มองหน้าผู้บังคับบัญชา
“ไปเลยไปซื้อข้าวมา ที่ตลาด ไม่ต้องเอารถไป กูให้เวลา 20 นาที ต้องกลับมาพร้อมข้าวหุงร้อน ๆ ปฏิบัติ” เสียงสั่งเข้ม ทำให้พลทหารรีบวิ่งออกไปจากบ้าน
“แล้วกี่กิโลครับ ถึงไม่ให้เอารถไป”
“5 กิโล มันทำไม่ได้ก็ขัง”
“ไม่ยุติธรรม” นครแย้ง
“ไม่มีความยุติธรรมในหมู่ทหารครับ น้อง คำสั่งคือคำสั่ง ห้ามบิดพลิ้ว แต่ก็ไม่ได้บอกนี้ว่ามันจะใช้สมองหามา แต่พี่ว่า คงไม่ทันแล้วละ โน้นมันกลับมาแล้ว” จริงอย่างว่า มานพกลับมาพร้อมถุงข้าวถุงใหญ่สามถุง
“เป็นไง มานพเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า”
“พี่ว่าอย่าไปออเซาะมัน มากินข้าว” สิ้นเสียงคำสั่ง พลทหารก็รีบจัดแจงข้าวสวยร้อน ๆ ลงจานแล้วยกมานั่งลงทานด้วยกัน ต้องยอมรับนะว่าเขาไม่มีการแบ่งชั้นวรรณะ เพราะถือว่าคนสีเดียวกันต้องรักใคร่สมัครสมานสามัคคีต่อกัน
“อร่อยครับพี่ ผมทำไม่เคยอร่อยอย่างนี้เลย” พลทหารชม
“ทำเป็นชมเชียวนะมึง แต่ขอโทษเขาอยู่ไม่ถึงอาทิตย์ก็ต้องไปฝึก” นครมองหน้าคนผู้
“ไปฝึก หมายถึงอะไรครับ”
“อาว ก็มาอยู่นี้ก็ต้องมาฝึก ความเป็นระเบียบวินัยก่อนจะก้าวสู่ขึ้นต่อไป”
“ผมไม่เข้าใจอยู่ดี”
“เอาเป็นว่า มาอยู่นี้พี่จะให้นครไปฝึกศิลปะป้องกันตัวกับผู้กองคำนึงในค่ายทหาร”
“ผมไม่ได้เป็นทหารนี้ครับ ผมยังผ่อนผันอยู่เลย”
“อย่างนั้นดีเลย เดี๋ยวพี่จะเขาเอาเข้ามาประจำที่นี้เลยไม่ต้องผ่อนไม่ต้องผันแล้ว” นครมองหน้าเหรอหรา
“เอาน่าพี่ วิทยาลัยลูกผู้ชายครับ” พลทหารกล่าวปลอบ
“แต่..”
“ไม่ต้องมีแต่ หรือจะให้เขาตามฆ่า” เหตุผลนี้ทำให้นครชะงัก
“ถ้าอย่างนั้นญาติ ๆ ผมละ”
“มันเขาไม่ถึงหรอก เพราะคริตเขาวางกำลังไว้แล้ว”
“ก็นี้ไง ผมนี้ไง มันต้องมาตามฆ่าผมซิ”
“คริตถึงส่งนายมาอยู่กับกันนี้ไง นคร” นครได้แต่อึ้ง ทานข้าวไม่ลง ลุกออกไปเดินดูดอกไม้ที่ขึ้นเต็มหน้าบ้าน คนที่อยู่บ้านคนก่อนคงชอบปลูกต้นไม้ ถ้าให้เป็นคนนี้หรอ ไม่มีทางที่จะชอบธรรมชาติ ดูก็รู้ขนาดในห้องนอนก็ยังดูทื่อ ๆ ไม่มีความเป็นสุนทรีเลย เอ้าไปสำรวจห้องเขาตอนไหน มานั่งคิดอะไรเพลินที่เปลไม้ไผ่สานใต้ต้นมะม่วงที่ผูกไว้ด้านหลังสุด ติดกับโรงรถ
“ไอ้มานพ คุณอัศวินอยู่ไหน” เสียงเล็กแหลมดังจากหน้าบ้าน และปรากฏสาวเจ้านวยนาดเข้ามา
“เออ ผู้กองกำลังพักผ่อนครับ คุณรุจี” มานพวิ่งออกมารับหน้า
“พักผ่อนยังไง ฉันเห็นแว๊บ ๆนะไอ้มานพ แกไม่ต้องมาขวางฉัน” ว่าแล้วก็ผลักพลทหารรับใช้จนล้มลง
“คุณอัศวินขา รุจีมาแล้วคะ อยู่ไหนคะคุณอัศวิน” เสียงก้องอยู่ภายในบ้าน สักพักคนที่ถูกตามก็ออกมาถึงหลังบ้าน
“ขยับให้พี่นั่งด้วยคน” ปีนขึ้นมาอีกด้านของเปลไม้ไผ่สาน
“อะไรพี่ ที่อื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะ” นครหันมามองหน้า
“เงียบ บังพี่ที” พยายามทำตัวให้ลีบมากที่สุด
“บังได้ไงตัวใหญ่เท่ายักษ์ปานนี้”
“งั้นก็เงียบ” นครจึงจำเป็นต้องเงียบ
“คุณอัศวินขา อยู่ไหมคะ” แล้วอีกเสียงก็ดังตามมาจากหน้าบ้าน
“มิ้นเอาแกงส้มมาฝากคะ มิ้นจะมาทานข้าวเป็นเพื่อน”
“เออ ผู้กองไม่อยู่ครับ” เสียงพลทหารยังคงขวาง
“ไม่อยู่ยังไง รถก็ยังอยู่นี้ ไอ้มานพ หลบไป แกอย่างมาขวางฉัน” ทำให้รู้แล้วว่าทำไมเจ้านายกับลูกน้องถึงขาดกันไม่ได้
“ว้ายยายรุจี มาทำไมยะ ทำไมไม่ไปร้านเสริมสวยของหล่อน” คุณมิ้นตกใจเมื่อเห็นรถรุจีออกมาจากบ้านผู้กองอัศวิน
“ตาย หล่อนก็เหมือนกัน กลับไปขายข้าวแกงหน้าปากซอยซิยะ คิดอยากเป็นคุณนาย จนตัวสั่น” อีกฝ่ายโต้กลับทันควัน
“ใคร ไม่ใช่แกหรอ ที่เร่มาหาเขา ทั้งที่เขาไม่ต้องการ คอยหลบคอยหลีก ไปหาฉันไปพร่ำรำพันว่าถูกแกตามจิกตามทึ้ง”
“เป็นซากศพหรือ พี่มาโปรด” นครที่นอนฟังเงียบ ๆ เอยขึ้น
“ปากหรือนั้น” คนที่นอนข้าง ๆ เอยขึ้น
“แกนั้นแหละ อาหารก็บูดก็เน่าก็ยังมาขาย ให้ชาวบ้านชาวเมือง”
“ตายของฉัน สดใหม่ถอดด้าม ไม่เน่าเหมือนของหล่อน ที่ค้างมากี่ปีแล้ว”
“แก ๆ ว่าให้ฉัน” จากนั้นฉากชุนละมุนก็ตามมาที่หน้าบ้าน สองสาวตามตบตีกันด้วยแรงพิศวาส
“น่าภูมิในเนาะ มีผู้หญิงตบกันแย่ง” นครมันเขี้ยว
“มันก็น่าภูมิใจไหมละครับ คนหล่อนี้ครับ” ยืดอกรับหน้าบาน
“อาวหรอครับ ผู้กองอัศวินครับ มานั่งทำอะไรที่นี้ครับ” เสียงนี้ทำให้สองสาวที่กำลังตบตีกันหันมามองเป็นตาเดียว
“ผู้กองขา ช่วยรุจีด้วย” วิ่งมาหลังบ้านใส่มารยามจริตนิด ๆ
“ผู้กองอัศวินขา ช่วยมิ้นด้วยซิคะ นางรุจีมันทำร้ายร่างกายมิ้น” สภาพมิ้นที่โดนแกงส้มตัวเองเลอะตามตัว
“เออ ผมว่า กลับไปชำระร่างกายกันไหมครับ อีกอย่างนี้มันก็มืดก็ค่ำแล้ว” ผู้กองหนุ่มออกหน้ารับ มองมาที่คนปากโป้ง ยิ้มอวดฟันขาว สายตาทุกคู่มองมาที่คนยิ้มร่า
“คนนี้ใครคะผู้กอง” น้องมิ้นถามขึ้นก่อน
“ออ แฟนพี่เองครับ”
“ห๊า” เสียงทั้งสามทักขึ้นพร้อมกัน
“อาว ก็พี่บอกแล้ว ว่าอย่าให้พี่พูด น้องก็ไม่เชื่อ” ย่อตัวลงมานั่งข้าง ๆ คนที่นอนบนเปล
“เออ ไม่ ...”
“ว๊าย ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จริงหรอคะ มิ้นไม่เชื่อ ไปเลยนะอีชะมด” มาผลักนครออกจากอ้อมกอดของผู้กอง
“อีกระเทย มาจากไหนไปเลยนะ ไปออกไป อีลักเพศ” ช่วยน้องมิ้นอีกแรงหนึ่ง
“ครับ ผมไปก็ได้” ลุกขึ้นออกเดิน แต่ก็โดนดึงกลับลงมานั่งตักและโดนขโมยหอมแก้ม
“มาทิ้งพี่อย่างนี้ ไม่เอานะครับ พี่ไม่ยอม เราเข้าห้องดีกว่าเนาะ” ว่าแล้วก็อุ้มนครขึ้นทั้งตัวเดินเข้าบ้าน ปล่อยให้สองสาวนั้น อ้าปากค้าง
“กรี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อายฉันแพ้อีชะมดหน้าวอกนั้น”
“ฉันแพ้อีกกระเทย” สองสาวหันหน้าเข้าหากัน
“ปล่อย ผู้กอง ปล่อย ไม่ปล่อยหรอ” ฝากคมเขี้ยวลงกล้ามหัวไหล่เต็ม ๆ ปาก
“โอ้ย ๆๆๆๆๆ” พร้อมกับปล่อยคนกัด ซึ่งตกลงพื้นเต็ม ๆ ไม่มีอะไรรองรับ นครนอนแอ่งแมงแทบเท้า
“อะไรวะ ตัวแค่นี้พิษสง เหลือขนาดนะมิตเตอร์แจ๊ก” ก้มลงอุ้มคนที่นอนตัวขดอยู่บนพื้นเข้าห้องนอน
“ปล่อยผมนะ ผู้กอง”
“ปล่อยเดียวก็มีเรื่องอีก เข้าห้องนอน ง่วงแล้วโว้ย ไอ้นพส่งแขก กันกับแฟนกันจะเข้าห้องนอน” พูดชะดังให้สองสาวด้านนอกได้ยิน
“จริงหรอ ไอ้มานพ ที่เจ้านายแกเป็น......” สองสาวมองหน้ากันไม่อยากจะคิด
“ไม่รู้ครับ เรื่องเจ้านายลูกน้องไม่เกี่ยว”
“ไม่เกี่ยวหรือว่าแกก็เป็นหนึ่งในนั้น”
“อย่าเหมานะครับ แต่เอ ถ้าผู้หญิงทั้งโลกเป็นแบบคุณสองคน ผมก็คิดว่า น้องเทย น้องชะมดนี้ก็ดีครับ ผมชักอยากจะชอบแล้ว”
“ไอ้............” เดินลงส้นเท้าออกจากบ้านไป คนละทิศคนละทาง มานพรีบไปปิดบ้านแล้วเก็บของที่กินค้างไว้แล้วเข้านอน
“ปล่อยได้แล้ว อยู่ในห้องไม่ต้องกอดครับ” นครดันหน้าออกคนที่ตัวใหญ่กว่า
“ใช้สบู่อะไรหอมจัง หมอตั้งแต่อยู่ที่เปลแล้ว” คนตัวใหญ่ยังคงสูดดูดกลิ่นกายหนุ่มน้อยเข้าเต็มปอด
“ก็สบู่ที่ห้องน้ำนั้นไงครับ”
“เอ แต่ทุกทีไม่เห็นหอม เหมือนวันนี้”
“ปล่อยผมได้แล้วครับ พี่มาโปรด” เอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“เออ ๆๆ นอนได้แล้วง่วงแล้ว หาว ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” อาการหาวเข้ามาทันที หันหลังกลับคลานขึ้นเตียงนอน
“มานี้ มานอนได้แล้ว ไม่อยากจะเถียงแล้ว” นครยังคงยืนดูอยู่ ไม่กล้าที่จะขึ้นนอน
“มิตเตอร์แจ๊ก จะขึ้นมาดี ๆ หรือจะให้ลงไปลากขึ้นมา”
“เออ ผมนอนข้างล่างก็ได้ครับ หรือนอนกับมานพก็ได้”
“ไม่ต้อง มานี้มานอนนี้” กำลังจะลุกขึ้นมา นครรีบโดดขึ้นเตียง
“มาแล้วครับมาแล้ว” เกิดอาการกล้า ๆ กลัว ๆ
-
^
^
^
ขอจิ้มคุณหมอก่อน เดี๋ยวค่อยไปอ่านนะค่ะ ดึกแล้ว นอนหลับฝันดีค่ะ
ผู้กองอัศวินเสน่ห์แรงจริงๆ สงสัยนครต้องรับศึกหนักซะแล้ว คุณปลัดแต่งเรื่องอ่านแล้วเนียนขึ้นเยอะเลยค่ะ
รอลุ้นนะค่ะว่านครจะเจออะไรต่อไปอีก
ขอบคุณนะคะ
-
(http://i234.photobucket.com/albums/ee208/decnote/Christmas/merry-chrismas.jpg)
-
merry cristmas ค้าบบบบบบบบบบบบบ
โหยเนียนเลยน่ะที่มาโปรดกอดเค้าซะขนาดนั้น
-
:o8:
-
Merry Christmas ค่ะพี่หมอ พี่วัตร และเด็ก ๆ :L2:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
มาถึงคืนแรกก็..........................
-
:-[น่ารักสุดๆเลยค่ะหมอ ฮิ้วๆ อยากรู้ว่าพ่อหนุ่มมานพจะได้คู่กับใครนี่สิ
ดูท่าจะยวนดีแท้ อิอิ ไม่รู้โตมาจะล่ำเหมือนผู้กองรึเปล่า
-
คืนนี้ยังอีกยาวไกล จะเกิดอารายขึ้นบ้างละเนี่ย :z1:
-
รับสมอ้างไปเถอะ :laugh:
-
ราตรีนี้จะเป็นของสองเราหรือเปล่าหว่า :z2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เนียนมากเลยผู้กอง แล้วนี้ มิสเตอร์แจ๊ค จะโดนฝึกหนักแค่ไหนเนี่ย ช้ำหมดพอดี
(http://i64.photobucket.com/albums/h200/BlackCrescent/Avatar/merry_christmas2.jpg)
Merry Christmas ...... Best wishes to you all
-
:mc1:สุขสันต์วันคริสตมาส
ขอองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงอวยพระพรมายัง
เพื่อนๆทุกคนให้มีความสุขตลอดไป
MERRY X'MAS :pig3:
-
เหอะๆ...
แอ๊บเนียนเป็นแฟนเลยนะนั่น
Merry X'Mas
นะค้าบพี่หมอ & พี่วัตร
:mc3: :mc3:
-
หมอจ๊ะ..ตอนนี้ผู้กองอัศวินเนื้อหอมเหมือน..คุณปลัดของหมอไหมเนี่ย
ชะนีมาตบกันต่อหน้า แต่ผู้กองรุกเร็ว รุกหนัก นครเอ๊ยจะรอดไหมเนี่ย
วันแรกก็โดน...กอด..หอม..อุ้ม..จะโดนนอนกอดด้วยหรือเปล่าหว่า
หมอส่วนเรื่องชมชะนีต่อหน้าเนี่ยนะมีบางคู่เค้าจัดการโดยใช้
................กรรไกร.............เลยนะ
อะล้อเล่นนนนนนนนนนนนนนนน
...หมอเอาให้อยู่นะหมอ... ช่วยเชียร์อีกแรงงงงงงงง:กอด1:
-
เช่นกันครับ
พรใดประเสริญก็มาประทานพรให้นะครับ
เดี่ยวพี่วัตรบอกภรรเมียให้กับลูก ๆ นะ
ขอบคุณ ขอบคุณ หลับฝันเห็นเงินหมื่น ยามตื่นได้เห็นเงินแสน
เงินจริง ๆ อยู่กับพี่วัตรครับ
*********************************************************************
อะจ๊าก กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อย่าแนะนำเมียผมอย่างนั้นดิ
พี่วัตรเป็นขันที ขันสองที อะ ทำไง
โดนเมียทิ้งแน่ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จ๊าก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ผู้กองเนียนได้อีกนะค่ะ
:กอด1:
-
นคร นี่
เจอเหมือน พี่หมอ เลย 5555 :m20:
-
merry christmas แด่ พี่หมอ พี่ปาหลัดดดดดดดดดด :mc1: :mc3:
-
(http://img384.imageshack.us/img384/3328/08hp1.gif) (http://img384.imageshack.us/my.php?image=08hp1.gif)
MERRY X'MAS นะคะ พี่หมอ พี่ปลัด รวมทั้งน้องหน่อยเนและน้องพิซ่าด้วย มีความสุขมากๆนะคะ HO HO HO (หัวเราะแบบลุงซานต้า = =) :mc1: :mc1: :mc1:
แหะๆ มารายงานตัว :m23:
คืนแรก ผู้กองก็ค้ากำไรเกินควรซะแล้ว
ดีนะเนี่ย เด๋วก็ต้องไปฝึกแล้ว ไม่ต้องอยู่ด้วยกันสองต่อสองให้ขาดทุน
เออ แต่ว่าไปฝึกเี่นี่ยต้องกลับมานอนบ้านรึป่าวเนี่ย
เพราะดูท่าผู้กองจะไม่ปล่อยให้นครต้องไปนอนรวมกับชายอื่น = =' เป็นแน่
นคร ขาดทุนๆๆๆๆไม่ยอม :serius2: :serius2: นครไปค้ากำไรกับผู้กองบ้างนะ เอิ๊กซ์
พี่หมอคะ (เสียงหวานมาก) :man1: :man1: :man1: :-[ :-[
พี่ปลัดคะ (เสียงปกติ)ขอบคุณคะ สนุกมากกกก o13
-
MERRY X'MAS
พี่หมอ พี่วัตร กับลูกๆค่ะ
:mc1: :mc1: :mc1:
พี่หมอหายงอนหรือยังคะ
พี่วัตรทำพี่หมอน้อยใจบ่อยๆเดี๋ยวไปปลอบพี่หมอเองดีกว่า :man1:
-
ลองคิดเล่นๆ ผู้กองคนนี้จะอยู่ได้กี่ตอน สองคนที่แล้ว โผล่มาก็ตาย โผล่มาก็ตาย เหอ เหอ :z2: :z2:
-
ดูท่าเราจะได้พระเอกแล้ว (รึเปล่า)
สวัสดีพี่หมอและพี่ปลัดนะคะ น้องใหม่มาฝากเนื้อฝากตัวค่ะ
ตอนนี้กำลังอ่านเรื่องของพี่หมออยู่ แต่ยังอ่านไม่จบเลย :sad4:
ชื่นชมพี่ทั้งสองคนมากๆเลย น่ารักที่สุด
วันนี้วันดี หายงอนกันแล้วรักกันให้มากๆนะคะ
ฝากความคิดถึงให้หน่อยเนและพิซซ่าด้วย
จะรอติดตามผลงานอย่างใจจดใจจ่อค่ะ
-
:a5:
ศพต่อไปโผล่แล้วหร๋อ ?
:pig4:
-
เอาแล้ว.... นคร...งานเข้า
ปล. ชอบอ่ะอ่านแล้วครบรส....จริง จริง
-
ขาดงานตามป้าจิเด้อ
ป้าจิขออนุญาต ไปตามหัวใจ 4-5 วัน ก็เลยขาดงาน
อีกอย่าง ขอเคลียร์ที่นี้ด้วย เอาใจหน่อย ผิดแล้วครับ
พี่วัตรพี่เองครับ ผิดแล้วครับ ผิดไปแล้วคราบ
-
หุหุ ผู้กองจะเนียนไปไหน
สวมรอยนี่หว่า
หุหุ :z1:
-
เรียนแฟนคลับทุกคน
พี่วัตรมาสำนึกผิด ที่ทำให้ทุกคนต้องคอย เป็นกำลังใจช่วยพี่วัตรด้วยครับ
มาขอร้องแฟนคลับ แล้ว ช่วยพูดกับเจ้าหมอที ครับ
ถึงขั้นแยกห้องนอน แล้ว พี่วัตรจนปัญญาแล้ว ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
หนักใจมาก ๆ เลย ขอโทษแฟนคลับด้วยนะครับ ขอโทษจริง ๆ
-
จับปล้ำเหมือนเดิมดิ อิอิ :laugh:
-
พี่วัตร หนอ พี่วัตร ไม่น่าก่อเรื่องเลย :z3:
พี่วัตร เขาสำนึกผิดแล้ว o18
พี่หมอไม่เห็นใจมั้งเหรอค่ะ รักกันๆๆ ดีกว่า :กอด1:
-
ไม่เป็นไรค่ะคอยได้ คุณปลัดไปเคลียร์ปัญหาให้เสร็จ สบายใจค่อยมานะค่ะ
แต่เรื่องช่วยเนี่ย บ่ ฮู้ ว่าจะช่วยยังไง แต่ที่รู้ตอนนี้อากาศหนาวแล้ว นอนคนเดียวคงไม่อุ่นเท่าสองคนนะค่ะ
เอาใจช่วยคุณปลัดค่ะ แต่เข้าข้างคุณหมอ คริๆ
:กอด1: คิดถึงคุณหมอนะค่ะ
-
คุณปลัด..พี่เป็นกำลังใจให้นะ
แต่...คุณปลัด...ต้องให้เวลาและสร้างความมั่นใจ..ให้หมอใหม่
"พูดแต่ น้องมาใหม่ ดีอย่างโน้น ดีอย่างนี้ มันน่าสงสัย มาทำให้หมอเป็นเกย์แล้ว จะทิ้งกันไปหรอ"
ประโยคนี้ของหมอมันบอกอะไรได้หลายๆๆอย่างนะ :น้อยใจ..เสียใจ..ความมั่นใจมันหายไปหมดแล้ว
...แต่พี่เชื่อว่า...ความรัก....ที่หมอมีให้คุณปลัด...ยังคงมีอยู่อย่างมากมาย
ให้เวลาหมอหน่อยค่ะ แล้วคุณปลัดก็ต้องสร้างความมั่นใจให้หมอด้วยอย่าพึ่งเร่งรัดหมอค่ะ
นิยายยังไม่ต้องลงก็ได้ เอาเวลาทั้งหมดตอนนี้ไปดูแลหมอก่อน
อึกอย่าง...มีสตินะจ๊ะ..อย่าใช้อารมณ์...ในการแก้ปัญหา
หวังว่าจะได้รับข่าวดี...ต้อนรับปีใหม่..พยายามเข้านะคุณปลัด..
..เอาหมอคนเดิม..กลับมาเป็นของขวัญปีใหม่ให้แฟนคลับนะ..ปลัดสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ชื่อตอนว่า :กอด1:...ภารกิจตามหาหัวใจรักของปลัดคืนมา... :กอด1:
-
เอาในเรื่องก่อน คุณปลัดเอาประสบการณ์ของตัวเองใส่เข้าไปด้วยใช่เปล่า
เหมือนตอนเจอหมอใหม่ ๆ เลย ได้ทีปล้ำเอาทำเมีย แล้วอย่างนี้นครจะรอดจาก
ผู้กองอัศวินไหมน้า
ส่วนเรื่องส่วนตัวเป็นกำลังใจให้แล้วกัน เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เอาเอง :z2:
ต่อไปจะได้ไม่เผลอปากอีก :z3: สู้เพื่อตัวเองอีกสักครั้งนะครับ ปลัดวัตร จอม.....
-
พูดแต่ น้องมาใหม่ ดีอย่างโน้น ดีอย่างนี้ มันน่าสงสัย มาทำให้หมอเป็นเกย์แล้ว จะทิ้งกันไปหรอ
ดูเหมือนกับพี่หมอจะน้อยใจนะพี่วัตร
ค่อยๆพูดกันนะคะ...เชื่อว่าพี่หมอก็ยังรักพี่วัตร
พี่วัตรก็ต้องทำให้พี่หมอกลับมามั่นใจในพี่วัตรอย่างเดิม
ยังไม่ต้องลงนิยายก็ได้ค่ะ.......ดูแลพี่หมอก่อน
สบายใจแล้วค่อยมาลง
สู้...สู้..ค่ะพี่วัตร :man1:
-
จำปล้ำเหมือนเดิมแหละถูกแล้ว
ผัวเมียอ่ะเค้านอนคุยกัน
นั่งจับเข่าคุยกันจะได้เรื่องอะไร
ซื่อบื้อ
-
ว้าแย่จัง... งอนกันตอนปีใหม่....
เป็นกำลังใจให้นะครับ.. จะได้ไปฉลองปีใหม่อย่างมีึความสุข
:impress2:
-
ลากแล้วจับกดคับ :laugh:
อ่านแล้วหนุกคับ
-
ต้องค่อยๆ คุยกันคับ
คิดว่าพี่หมอน่าจะมีเหตุผลพอนะ
พี่วัตรก็ลากมานั่งคุยกันเลย
แต่ว่าระวังจะโดนเข่าคู่ก่อนจะได้คุย
:m29: :m29:
-
พี วัตรต้องแสดงความ จิงใจในการง้อเลยครับ พูดวามในใจออกไป ให้หมดเลยคับ
ต้องจริงจังเลยครับ ไม่งั้นปัญหาปาน ปลาย
พวกผมให้ได้แต่กำลังใจครับ :L2: นอกนั้นเป็นเรื่องของคนสองตนครับ
ปล.เรื่องไม่เป็นเรื่อง ถ้าเราทำให้เป็นเรื่อง มันก็จะบานปลายครับ
หากยังรัก กันอยู่ เรื่องเหตุผลลืมๆมันไปบ้างก็ดีครับ เพราะความรักไม่มีเหตุผลหรอกครับ
ปล.2 เอาใจช่วยครับ เพราะเคยเจอมาแล้วเรื่องเล็กๆน้อยๆ เอามาทะเลาะกัน ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมา ในที่สุด
ต้องเลิกกัน ทั้งๆที่ไม่มีอะไร และก็คบกันมาตั้งนาน มารู้ตัวอีกทีก็เสียสิ่งที่ดีที่สุดไปแล้ว :sad4:
เพราะเอาแต่ใจนี่ละน้า
อภัยได้ก็อภัยครับ
รักกันนานนานนะครับ :monkeysad:
ปล.3 คืนดีกันเร็วๆน้า
ด้วยรักและเป็นห่วง พี่หมอ และ พี่ปลัด :กอด1:
-
เข้าใจกันเร็ว ๆ นะครับ จะปีใหม่แล้ว มีความสุขดีกว่า :กอด1:
-
:L2: มาช้าแต่ก็มานะ เหะเหะ
ให้กำลังใจพี่วัตรกะพี่หมอจ้ะ จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ป๋อหลอ1...พี่วัตร จับตัวพี่หมอมาคุยด้วยภาษากายซะเยยยยย Body Language อ่ะ
ฮู่ก่อ อ้ายยยยยยยยวัตร หุหุ :impress2:
ป๋อหลอ2...พี่หมอพจน์จ๋า ตอนพี่วัตรมา Body Language ใส่อ่ะ
ก็อย่าไปใส่เข่าคู่...ช้างตูอยู่ไสน้า ยั้งๆมือไว้มั่ง เด๋วแทนที่จะง้อกันสำเร็จ
จากลายเป็นอีลุ๊บตุ๊บตั๊บ วางมวยกันไปซะ กลัวพี่วัตรช้ำในรับปีใหม่อ่ะ 5555555
พี่วัตรช้ำในแต่แฟนคลับช้ำจายยยยยยยเพราะรักพี่ทั้งคู่ :กอด1:อ่ะจ๊ากกกกกกกกกก
-
6(ภารกิจที่ 1)
นอนลงข้าง ๆ คนที่นอนอยู่ก่อนแล้ว มองดูหน้าแดงกล่ำ ดวงตาแดง ๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์นั้นเอง
“นอนนิ่ง ๆ” วาดวงแขนลงมารองหมอนที่รองศีรษะนคร
“เออ พี่ ๆ ผมว่าผมนอนได้ครับ ไม่ต้องขนาดนั้น”
“ได้ไง เกิดหนีไปตอนกลางคืน ก็เดี้ยงซิ”
“จะหนีไปไหนได้ นอนคุมขนาดนี้”
“ไม่ต้องพูดมา ขยับมา” ว่าแล้วก็ดึงนครเข้ามาในอ้อมกอด นครพยายามขัดขืน
“อย่างน้อยก็ต้องอุ่นใจ”
“ทำอย่างนี้ คิดหรอว่าผมจะไม่หนี”
“นั้นไง ว่าแล้ว มองดูตอนกินข้าวแล้ว ยังไงก็หนีแน่ ๆ” เออคิดได้ไง คิดเองเออเองเลย ทั้งที่ไม่ได้คิดอะไรเลย ก็ยังคิดว่ามาอยู่นี้ก็ดี พัก ๆ สักหน่อยแล้วค่อยออกไปสู้กับสังคมภายนอก หรือไม่ก็กลับไปทำสวนส้มต่อ อะไรนี้คิดอะไรไปแล้วเนี้ย คนข้าง ๆ นอนตะแคงเอาแขนมากอดไว้ เอาหน้ามุดเข้าซอกคอ ยี้ ๆๆๆๆๆ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยถูกทำอย่างนี้เลย มีแต่เคยไปทำกับคนอื่น พอโดนบ้างมันจักจี้ยังไงไม่รู้ จึงเอามือดันศีรษะออก
“อือ” หันออกแต่ก็กลับเข้ามาใหม่ แล้วซบลงจุดเดิม ตรงซอกคอ
“เอาหน้าออกไปคับ พี่มาโปรดผมจักจี้” แต่เปล่าเลย กลับยื่นริมฝีปากลองมาจุ๊บตรงที่หลังใบหู ขนลุกซู้ ไปทั้งตัว ดีดตัวลุกขึ้น แต่ก็เจอท่อนแขนที่กดกักตัวไว้
“อือ” ยังคงกอดแน่น นครหันข้างตะแคง ก็ยังดึงเข้ามาปะทะอกกว้างตัวเอง
“อะไรวะ พี่มาโปรด ผู้ชายด้วยกันนะพี่ อย่าทำให้ผมไม่ไว้ใจ” นครพูดขึ้นมา เป็นผลให้คนที่นอนคลายวงแขนออก
“วันนี้เรามารวมกลุ่มลูกผู้ชายจากทั่วสารทิศ ต่อไปจะเป็นการแบ่งกลุ่มทหารใหม่ออกเป็นสองกองพัน รายชื่อทหารใหม่กองพันจังหวัด กับเหล่าราบ มีดังนี้” แล้วรายชื่อทหารใหม่ที่เข้ามาเมื่อเช้าก็ถูกแบ่งออกเป็นสองกลุ่มใหญ่ ตามเหล่าตามสังกัดตัวเอง
“พลฯสมคิด กางประพันธ์ ราบ พลฯบุรักษ์ เพชรคำ จังหวัด พลฯ สินชัด สร้างสุข ราบ” ฯลฯ ทหารใหม่ต่างแยกย้ายการจับกลุ่มใหม่ จนคนสุดท้าย
“ทั้งหมดจัดแถว” เสียงผู้ฝึก ตะโกนบอก
“ครบกันแล้วใช่ไหม ครบก็ไปได้” ทหารเหล่าราบจำนวนร้อยกว่านาย ถูกพาไปที่กองร้อยฝึก
“เจ้ง เก่ง มาจากไหน มาอยู่นี้ต้องอยู่ในระเบียบ” เสียงผู้ฝึกอบรมตอนที่พาทหารใหม่เข้ามาที่อาคารโรงนอน
“ลูกใครก็ช่าง มาอยู่นี้ต้องเท่ากันหมด ไม่มีอภิสิทธิ์อะไรทั้งนั้น”
“มึงมาจากไหนวะไอ้หน้าขาว” เสียงกระซิบจากคนข้าง ๆ
“กูมาจากเมือง” กระซิบตอบเบา ๆ
“อะไร ไอ้ห่า พวกมึงไม่ค่อยมีระเบียบกันเลย หมอบ กลิ้ง” พลฯทั้งหมดต่างล้มลงกลิ้งตามพื้นถนน
“ช้าอีก พวกมึง อยากลองดีหรอไง กลิ้งไปทางซ้ายสิบ ทางขวาสิบ” จากนั้นพลทหารทั้งหมดก็กลิ้งไปตามคำสั่ง เหมือนกับปลาที่ถูกเทกระจาด
“ปลาหมอหนีน้ำ” เสียงคำสั่งอีกครั้ง ปลาหมอหนีน้ำก็คือ การใช้มือทั้งสองข้างจับที่ด้านหลังแล้วใช้หัวไหล่ทั้งสองข้างคลานไปตามพื้นถนน สักตามแต่บางพื้นที่เรียกวิธีการทำโทษ
“ลุก” เหมือนเสียงคำสั่งสวรรค์ ต่างพากันรีบลุกจากพื้นแล้วปัดฝุ่นตามเนื้อตัว
“สะอาด พวกมึงชอบสะอาด หมอบ กลิ้ง” คำสั่งนั้นทำให้ทหารใหม่เริ่มตื่นตัว จนกว่าจะได้กลับถึงกองร้อยเสื้อผ้าใหม่ ๆ ที่ใส่มาจากบ้านก็เป็นกะปิตราแม่ประนอมไปซะแล้ว
นครรีบเดินตามหลังมานพเข้ามาในหน่วยทหาร ตามคำสั่งของผู้กองอัศวิน ขณะนี้นครอยู่ที่นี้ได้สามวันแล้ว ก็ปกติดีมีแต่วันแรกเท่านั้นที่โดน บล็อกตัว มานพเดินจ้ำอ้าวลัดเลาะไปตามต้นไม้ที่ขึ้นเรียงรายกัน
“ทำไมไม่เดินตามท้องถนนละนพ”
“ผมเบื่อทำความเคารพไอ้พวกหมู่พวกจ่าพี่” มานพตอบ
“ทำไมละ” นครทำหน้าสงสัย
“ก็ดูมันซิพี่เต๊ะท่า อย่างกับกูนี้มีอำนาจในมือ ทั้งที่จริงแล้วไม่ต่างอะไรกับพวกเราเมื่อออกไปข้างนอก” หันไปมองรอบ ๆ กลัวมีคนมาได้ยิน
“อือ ถ้าไม่ทำอย่างนั้นก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์ซินพ”
“ไอ้ที่ศักดิ์สิทธิ์นะมีอยู่แล้วครับ ระดับผู้กองขึ้นไปครับ พวกเขารู้ว่าพวกเรามายังไง และไปยังไง” มานพอธิบายและเดินต่อไปเรื่อย ๆ
“เหมือนพี่มาโปรดนะหรอ”
“มาโปรดไหนครับพี่ ผมว่าจะถามพี่หลายครั้งเหมือนกัน” มานพหยุดเดินหันมาคุย
“เอ้า ก็ผู้กองคนดีของมานพนั้นไง พี่มาโปรด”
“ผมไม่เคยได้ยินนะพี่ ผมได้ยินแต่ผู้กองอัศวิน มาปงมาโปรดไม่เคยได้ยิน หรืออีกชื่อหนึ่งของผู้กอง แต่ชักเถอะ รีบไปเถอะครับ เดี๋ยวผมโดนทำโทษจากพี่มาโปรดของพี่” ว่าแล้วก็รีบเดิน
“มีอะไรหรือเปล่า มาตามกันตอนสาย ๆ เมื่อเช้าไม่เห็นพูดอะไร”
“วันนี้ทหารใหม่เข้าครับ ผู้กองก็เลยมาทำงานแต่เช้า”
“จริงหรอ เป็นยังไงอยากเห็น อยากรู้บ้าง” แสดงอาการดีใจ หารู้ไม่ว่านั้นก็คือชะตาชีวิตตัวเอง
“ก็เดินเร็วๆ ครับพี่ เดี๋ยวได้เห็น ผมก็คงต้องแกไปอีก หกเดือนหน้าผมก็จะปลดแล้วครับ”
“อาว แล้วใครจะมาอยู่กับผู้กองละนพ”
“ก็จะมีทหารใหม่ขึ้นมาเรื่อย ๆ ครับ ผมก็คงจะคิดถึงผู้กอง” เมื่อเดินมาถึงหน้ากองร้อยสนับสนุนการรบ มานพรีบเข้าไปใต้ถุนกองร้อย จนนครแทบตามไม่ทัน สายตาของทหารหลายคู่มองมาที่นคร บางคนก็มองแบบตื่น ๆ บางคนมองแบบสงสัย
“ครับ” มานพทำความเคารพทหารที่ใส่ปลอกแขนสีแดง
“มึงมาอะไรไอ้นพ แล้วนั้นพาใครมา มึงไม่รู้กฎหรือไงว่าอย่าเอาคนนอกเข้ามาในกองร้อย ไอ้ห่าสิบก่อนมึง” อาวซะงั้น สิบเวรสั่งทำโทษมานพ นครเริ่มเชื่อมานพแล้ว
“นพมาแล้วหรอ พี่แกอยู่ไหน” เสียงผู้กองดังออกมาจากห้อง มานพกำลังจะทำโทษตัวเองก็หยุดชะงักก่อน
“ครับ มาตามคำสั่งแล้วครับ”
“อาว ไอ้ห่า มึงไม่บอกกูว่า ผู้กองสั่ง” เสียงสิบเวรบ่นอุ๊บอิบ
“แจ๊กกี้ เข้ามา” ใครละแจ๊กกี้ นครหยุดมองหาคนที่ชื่อแจ๊กกี้ เพราะพี่มาโปรดเรียกเข้าพบก่อน
“อ้าว นคร เข้ามาซิ พี่เรียกตั้งนานแล้วนะ” นครมองหน้ามานพ ๆ เองก็เกราศีรษะเลย ไม่รู้ใครชื่ออะไรกันแน่ นครเดินเข้าห้องผู้กองอัศวินผ่านห้องโถงที่มีทหารนั่งทำงานกันหลายคน นครรีบยกมือไหว้แล้วเข้าห้องผู้กอง
“ใครอะไอ้นพ” สิบเวรถามมานพที่กำลังปลีกตัวออกจากกองร้อย
“น้องผู้กอง”
“เฮ้ย น้องหรอว่า ที่กำลังเป็นข่าววะ”
“ข่าวอะไรหมู่” มานพอยากรู้บ้าง
“มึงมานี้ไอ้นพ” เพื่อนอีกคนของมานพดึงออกไป
“ก็ข่าวที่ว่าผู้กองชอบผู้ชายด้วยกัน แล้วแฟนผู้กองก็เป็นกระเทยแต่งหน้าทาปากแดง มาเลยไง ทุกวันต้องอ่อยแก อ่อยผู้กอง กูนึกว่ามึงก็เสร็จมันไปแล้วด้วยอีกคน”
“ใครปล่อยข่าววะ” มานพมองหน้าเพื่อน
“เขารู้กันทั้งกองพันแล้วมึง แล้วจริงหรือเปล่าวะ”
“เฮ้ย กูไม่รู้จริง ๆ พวกกูก็อยู่กันสามคน มีกู ผู้กอง แล้วก็น้องผู้กอง”
“อาว แล้วทำไมข่าวมันออกมาอย่างนั้นและวะ”
“กูพอจะรู้แล้วว่าออกมาจากใคร”
“ใครวะ พวกกูนี้ยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุเลยนะมึง”
“ก็เจ้มิ้นกะน้องรุจีบาร์เบอไง เฮ้อ กูว่าผู้กองเจอศึกหนักแน่ๆ” มานพส่ายศีรษะ
“ยังไงกูไม่เข้าใจอยู่ดี”
“อาวไอ้นี้ สมแล้วที่มาอยู่กับผู้หมู่ผู้จ่าพวกนี้”
“ก็จริง ๆ กูไม่รู้ จึงมาถามมึงผู้อยู่ในเหตุการณ์”
“เออ บอกก็ได้ ก็สองเจ้นั้นไปตบตีแย่งผู้กองกันที่บ้านพักไง แล้วผู้กองประกาศว่าน้องชายผู้กองเป็นแฟนผู้กอง สองเจ้แกก็เลยออกอาการเออเหรอเลยมั่ง เดินขาเขกันกลับบ้านไปเลย”
“555555555555555555 จริงหรอวะ”
“อาว มานพทำไมไม่กลับบ้าน อยู่นี้ทำไม” เสียงผู้กองดังขึ้น ทำให้มานพสะดุ้ง หันกลับมาดูสองคนที่หน้าประตูห้อง เพื่อน ๆ ข้างกายต่างหลบหนีหาย
“ครับ กำลังจะกลับเดี๋ยวนี้ครับ” ว่าแล้วก็รีบกลับบ้านพัก
“ไป เราไปกันได้แล้ว” ว่าแล้วก็เดินนำหน้าออกหน้ากองร้อย แล้วเรียบถนนออกไปด้านข้างกองร้อย สองหนุ่มต่างวัยเดินตามหลังกันไปเรื่อย ๆ ทหารที่ผ่านไปมาทำความเคารพ
“ไปฝึกให้ได้อย่างที่คริตเขาหวัง” พูดไปไม่มองหน้าคนฟัง
“แล้วนานไหมครับ”
“คริตเขาว่ายังไงบ้างละ” ถามคืนบ้าง
“ถ้าฝึกอยู่ตรงนี้น่าจะสองเดือน ทำใจให้สบาย ๆ เดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว แล้วจะได้ฝึกขั้นสองต่อไป”
“ผมจะได้กลับออกไปตอนไหน” นครยังคงชั่งใจ
“เอ้ยกลัวอะไรวะ ไหนว่าเก่งนักไง พี่ก็อยู่นี้ มีอะไรพี่ช่วยแน่นอนไม่ต้องห่วง” หันกลับมามองคนที่เดินก้มหน้าไม่มองว่าคนข้างหน้าหยุดเดินหันกลับมาดูแล้ว เป็นผลให้หนุ่มน้อยชนโครมเข้าเต็มเปา หนุ่มใหญ่จึงต้องคว้าตัวไว้
“อย่าใจลอย มองตาพี่ซิ พี่ยังอยู่ไม่ต้องกลัว” นครมองหน้ามาโปรด
“แต่ผมก็กลัวอยู่ดี ไม่เคยมาก่อนนี้ครับ แต่เอะพี่มาโปรดตื่นขึ้นมาแกะขี้ตาหรอยัง” หนุ่มใหญ่รีบเอามือจับตรงหัวตา แต่ก็รู้ว่าโดนคนข้างหน้าหลอกเข้าแล้ว จึงรีบเอามือตะปบลงบนศีรษะฝ่ายตรงข้าม
“โอ้ย เจ็บพี่ เล่นแรง” พยายามปัดมือคนข้างหน้าออก
“ก็มาหลอกพี่ ต้องเจอแบบนี้” ว่าแล้วก็สั่นศีรษะหนุ่มน้อยไปมา พร้อมหัวเราะดัง ๆ ถ้ามีคนมองก็จะเห็นผู้กองหนุ่มกำลังเล่นหัวหยอกเอินกับเด็กหนุ่มตามที่เป็นข่าว แล้ววิ่งออกไปคนอายุน้อยก็วิ่งตามไปติด ๆ จนมาถึงร้อยฝึก
“หมู่ ผู้กองอยู่ไหม”
“กระผมสิบตรีเงินแดง สอนเต็ม สิบเวรร้อยฝึก ปฏิบัติหน้าที่ตั้งแต่เวลาแปดนาฬิกาจนถึงเวลาสิบแปดนาฬิกา เหตุการณ์ปกติครับ” เสียงคำรายงานตัวของสิบเวร พี่มาโปรดพยักหน้ารับทราบ
“อาวพี่ มาแล้วหรอ มาเลยครับ กำลังรออยู่” ผู้กองคำนึงออกมาต้อนรับ
“ก็เอามาฝาก อย่าที่ว่านั้นละ” ชายตามามองคนที่ยืนด้านหลัง นครจึงจำเป็นต้องยกมือไหว้
“ทหารเขาต้องยืนตรงเท้าชิดเวลาทำความเคารพ” ผู้กองคำนึงสอน
“จะให้ผมฝึกตามกระบวนการทหารเลยนะพี่”
“ครับ ได้เลย เขาบอกว่าเขาทำได้อยู่แล้ว” ผู้กองอัศวินกล่าว
“หมู่ เอาไปร่วมกลุ่มกับเพื่อน ๆ เขา” ผู้กองคำนึงสั่งสิบเวร ซึ่งพาไปที่ห้องโถงข้างล่างที่มีทหารใหม่หน้าตาแต่ละคนดูไม่ได้ทั้งนั้น
“เฮ้ย เด็กใหม่ ต้อนรับหน่อย” เขาจะตอนรับอะไรเนี้ย
-
^
^
^
ฮึๆ นครหนีผู้กองไม่รอดแหงมๆงานนี้ o13
-
^
^
^
^
^
จิ้มใครหว่า.....
คุณหมอ หรือคุณปลัด
ถ้าคุณหมอแสดงว่า...คุณปลัดทำภารกิจตามล่าหัวใจรักคืนมา...สำเร็จ
โอ๊ย..นคร จะไหวไหมเนี่ย ฝึกหนักๆๆอย่างนี้
คุณมาโปรดนี่ส่งสัย...หนีชะนีมาหา..นคร แหงๆๆๆ
หนุกอะคุณปลัด ขอบคุณที่มาลงให้ทั้งๆๆที่ยังมีปัญหาครอบครัวอยู่ หรือปล่าวหว่า:L2:
-
เอาใจช่วยนครให้ได้กับผู้กองไวๆ :z1:
:a5: อ๊ากกกกกกกกกกกกกกมิใช่ๆ :serius2:
เอาใจช่วยนครในการฝึกนะค๊าบบบบบ :m29:
-
นครต้องเจอกับอะไรบ้างนี่ :z3:
-
นครจะไหวมั๊ย....ฝึกหนักอย่างนี้ :z1:
คนลงนี่พี่หมอหรือพี่วัตร
:man1: ทั้งสองคนนะคะ
-
นคร จะโดนอะไรบ้างเนี่ย นึกแล้วสยองแทน :a5:
ขอบคุณนะคะ
-
รอลุ้นการฝึกของนครค่ะ :3123:
-
พี่วัตรพูด
ซู้ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
พ่อเสือมาเอง อย่าเพิ่งพูดอะไร พี่วัตร ไปกล่อมมาเอง
ตอนนี้ต้องอยู่ห่าง ๆ คอยเอาใจ ต้องดูว่าต้องการอะไร แล้วรีบเข้าไปทำให้
เอาใจช่วยพี่วัตรด้วยเน้อ กำลังอ่อนลงแล้ว อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ที่ได้ผลบ้าง ไม่ได้ผลบ้าง เพราะหมอเขาก็แอบมาดูพวกเราเม้นท์ไว้
เขาก็ห่วงแฟนคลับมาก ๆ เลยเมื่อเช้า เห็นแต่อยู่ในห้องนึกว่าทำอะไร ที่แท้มาเขียนให้แฟนคลับนี้เอง
ซู้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ใจเย็นๆ ค่ะพี่หมอ ค่อยพูดค่อยเจรจา มีอะไรก็ต้องบอกกันนะค่ะ
พี่วัตรแกจะได้ปรับปรุงตัว แกจะได้ไม่นอกกรอบอีก นะคะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล. พี่วัตร สู้ ๆๆๆ :call: :call:
-
เอาแล้วววววววววว จะฝึกโหด นรก ขนาดไหนเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เป็นกำลังใจให้พี่หมอ กับพี่วัตรนะครับ...
-
:ped149: พี่วัตรสู้ๆ
:ped149: พี่วัตรสู้แค่ตาย
:ped149: พี่วัตรไร้ลายแล้วพี่หมอสู้ๆๆ
-
:ped149: :ped149: พี่วัตรไร้ลายแล้วพี่หมอสู้ๆๆ
:laugh: :laugh:
:110011: :z7:พี่วัตรสู้ๆ ถึงอะไรจะบินมาบ้างก็ทนเอาไว้ :z7: :110011:
พี่หมอเอาแค่บาดเจ็บเล็กน้อยก็พอนะคะ
-
เอาใจช่วยด้วยคนค่ะ
-
สู้ๆ ค่ะ ทั้งพี่สองคน แล้วก็นครด้วย
-
เริ่มสงสารนครซ๊ะแล้ว
ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล้ย
โดนเค้าทำนู่นทำนี่ตลอด
จับพลัดจับผลูจริงๆ เลย
:a5: :a5:
-
ขอบคุณนะค่ะ พี่หมอ ที่มาลงนิยายให้อ่านกัน
มีเรื่องอยากเม้นท์อ่ะ แต่ไม่รู้ว่าเม้นท์ได้เปล่า แบบที่จริงก็แต่งนิยายไม่เป็นเหมือนกัน แต่อ่านบางท่อนของบางช่วง รู้สึกมันจะเหมือนอารมณ์ไม่ต่อเนื่องกันนะค่ะ อย่างประโยคนี้อ่ะค่ะ
6(ภารกิจที่ 1)
“อือ” ยังคงกอดแน่น นครหันข้างตะแคง ก็ยังดึงเข้ามาปะทะอกกว้างตัวเอง
“อะไรวะ พี่มาโปรด ผู้ชายด้วยกันนะพี่ อย่าทำให้ผมไม่ไว้ใจ” นครพูดขึ้นมา เป็นผลให้คนที่นอนคลายวงแขนออก
“วันนี้เรามารวมกลุ่มลูกผู้ชายจากทั่วสารทิศ ต่อไปจะเป็นการแบ่งกลุ่มทหารใหม่ออกเป็นสองกองพัน รายชื่อทหารใหม่กองพันจังหวัด กับเหล่าราบ มีดังนี้” แล้วรายชื่อทหารใหม่ที่เข้ามาเมื่อเช้าก็ถูกแบ่งออกเป็นสองกลุ่มใหญ่ ตามเหล่าตามสังกัดตัวเอง
คือเหมือนว่าอ่านท่อนบนมันยังไม่จบดีอ่ะค่ะ หรือไม่พอขึ้น ประโยคใหม่ก็ใช้คำที่แสดงว่าเป็นคนละเหตุการณ์นะค่ะ คือไม่รู้จะอธิบายยังไง ถ้าผิดพลาดตรงไหนต้องขอโทษด้วยนะค่ะ
ปล.เป็นห่วงคุณหมอนะค่ะ รักษาสุขภาพด้วย (ส่วนคุณปลัดไม่เอ่ย เพราะงอนแทนคุณหมอค่ะ คริๆ)
-
สงสารนครจังเลย
ชีวิตเจอแต่มรสุม
เอาใจช่วยให้ฟันฝ่าอุปสรรคไปให้ไก้
เอาใจช่วย
สู้ๆๆ
-
นิยายยังไม่ว่าอะไรดีกว่า
มาลุ้นตาปลัด ให้ง้อหมอให้สำเร็จดีกว่า เอาเป็นว่า ช่วยตาปลัดหน่อย หมอพจน์ครับ อากาศหนาวนะครับ
ปล่อยให้นอนข้างนอกเดี๋ยวเกิดตาปลัดวัตรไม่สบายมา หมอจะเจอลูกอ้อนจนงอแง จะเสียเปรียบกว่านี้นะครับ
แค่ทำโทษนิดหน่อย แล้วคาดโทษไว้ ทีหลังอย่าทำอีก ก็คงพอ แต่ไอ้ที่จะทำโทษนะ แล้วแต่หมอพจน์
จะเป็นผู้พิจารณานะครับ
ปล. ช่วยแล้วนะครับปลัดวัตร ยังไงช่วยแจ้งผลด้วย รอด้วยใจระทึก :z2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เป็นกำลังใจให้เช่นเคยนะครับ
:L2:
-
:-[ตามมาอ่าน ตามมาเป็นกำลังใจ ตามมาเป็น FC ด้วยอีกคน :laugh:
คุณปลัดกะคุณหมอ จู้ ๆๆ ไฮว้ตริ้ง (Fighting!!) o18 o13
ป.ล. แจก :L2: แจก :กอด1:
-
ขอบคุณ คุณ wan
ได้ผลครับ น้ำมูกย้อย มาดูแลแต่เช้าเลย ลงไปต้มข้าวต้มให้
ป้อนยาให้ แล้วผมก็มานั่งดู เม้นท์ครับ ลูก ๆ สองคนก็ออกอยู่ห่าง ๆ
ก็เลยมีแต่พ่อกับพ่ออยู่กันเพียงลำพัง
แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรมากหรอ กำลังดูดีแล้ว
-
พี่วัตรใช่มั๊ยคะ
พี่หมอใจอ่อนแล้วละซี.....อ้อนเข้าค่ะ :L2:
แต่คราวหลังอย่าทำอีกน๊า
พี่หมอ.......อย่ารุนแรงกับคนป่วยเลยนะ
ดีกับพี่วัตรเถอะค่ะ :man1:
ช่วยแล้วนะพี่วัตร
-
มาเกาะติดขอบจอคอมฯรออ่านแล้วก็ลุ้นพี่วัตรกะพี่หมอ :impress:
เอาใจช่วยทั้งคู่แหละค้าบ :amen:
แต่เอียงมาทางพี่หมอนิดหน่อย :-[
เพราะพี่วัตรทำเรื่องหลายครั้งแล้วไม่เข็ดซักที o16
ดีกันเร็วๆนะค้าบ :impress2:
:fcuk:
-
พี่วัตรเนี่ยน้า ..ขยันทำเรื่องให้พี่หมองอนเรื่อยเลย เป็นเค้าเค้าก็น้อยใจอ่ะ
พี่หมอคะเป็นกำลังใจให้พี่หมอนะคะ หนนี้อยู่ข้างพี่หมอเต็มที่
แต่...
พี่วัตรสำนึกผิดแล้ว พี่หมอให้อภัยพี่วัตรเถอะนะ :m15:
-
งานนี้เข้าข้างพี่หมอนะครับ แต่ว่าคนอยู่ร่วมกันมันก้อต้องอภัยให้กันและกันแหล่ะครับ
ไหนๆพี่วัตรก้อรับผิดแล้ว สภาพตอนนี้ก้อดูดิน้ำมูกไหลย้อยเลย น่าฉงฉาน :sad11: (ซะเมื่อไหร่ อิอิ )
หมดเคสนี้ก้อคงเข็ดไปอีกนาน (จริงเร้อ :m28: )
รีบๆดีกันนะ สงสารเด็กๆ
ปล คิดถึงนครจะแย่อยู่แล้วคร๊าบ จะโดนแกล้งมั๊ยน๊อ :กอด1:
-
งืมๆๆๆ รออ่านต่อคะ :o12: :o12: :o12:
รอพี่วัตร และพี่หมอ ดีกัน แล้วมาต่อให้น้องๆ อ่าน
ปล. อยู่ข้างพี่หมอค่ะ (มาทำให้เค้าเป็น....แล้วไม่ดูแล เดี๋ยวเหอะ o18 o18)
แต่พี่หมอย่างอนนานนะคะ น้องๆ คิดถึง :L2: :L2: :L2:
-
มาติดตามสถานการณ์อีกรอบ
พี่หมอดีกับพี่วัตรหรือยังคะ .....ดีกันเถอะนะ น้องๆรอ o18
ทุบสักทีสองทีก็พอนะพี่หมอ...อย่าถึงกับเข่าคู่เลย...สงสารพี่วัตร :o12: :o12:
พี่วัตร....มาเล่าความคืบหน้าด้วยนะคะ
ลุ้นยิ่งกว่านครกับพี่มาโปรดอีก
-
:L2: :L1: :L2: :L1: :L2:
-
ขอบคุณทุกคนครับ
แต่พี่หมออยู่ในอาการนี้ครับ
http://www.youtube.com/watch?v=skuUh5DcWhQ
พี่หมอขอทำใจให้มากกว่านี้ก่อนครับ
http://www.youtube.com/watch?v=lp79ZWz6dxs
-
เป็นกำลังใจให้พี่หมอนะครับ ให้พี่หมอเข้มแข็งไวๆนะครับ :L1:
-
เป็นกำลังใจให้ พี่หมอครับ :กอด1:
โอว้ คุณปลัดทำขนาดนี้เลยเหรอครับ :m15:
คุณปลัด ช่างจัย ร้าย ทำกับ พี่หมอ ผู้แสนน่ารักได้ลงคอ :monkeysad:
ไม่รัก คุณปลัด แล้ว :pigangry2: มาทำกับพี่หมอได้ไง
ปล. ขอให้ดีกันไวนะครับ :impress3:
ใครมาเป็นอุปสรรคเดี๋ยวเราเราจะยกขบวนไปช่วยจัดการ :z6:
-
โอ๋..โอ๋.....พี่หมอใจเย็นๆนะ :man1:
พี่หมอไม่ได้เป็นอย่างนั้นซะหน่อย
กลับมาเป็นพี่หมอคนเดิมของน้องๆเร็วๆนะคะ :L2: :L2:
เดี๋ยวไปตีพี่วัตรให้ :m16: :m16:
-
เอาใจช่วยทั้งคู่เลยแล้วกัน ขอให้ทุกอย่าง ..... ลงเอยกันด้วยดี ...... :กอด1:
-
ดู MV เข้าใจอารมณ์คุณหมอนะค่ะ แต่ทำไมต้องยอมด้วย คือมันคล้ายชื่อเพลงแต่ไม่ทั้งหมดอ่ะ คือคุณหมอต้องมั่นใจตัวเองนะค่ะ และก็เชื่อว่าคุณปลัดยังเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลงหรอกค่ะ
เพลงเนี่ยคล้ายอารมณ์คุณหมอนะค่ะ http://musicstation.kapook.com/newmusicstation/play.php?id=6805
ส่วนเพลงเนี่ยคุณปลัดฝากมาให้ค่ะ
http://www.dseason.com/musicbox.swf?media=2534
คุณปลัดรักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ ขอให้หายไวๆ นะค่ะ
-
เรียกมาคุยกันไม่ดีกว่าเหรอ
ในเมื่องพากันเดินมาถึงขนาดนี้แล้ว
ก็พร้อมแล้วไม่ใช่เหรอที่จะเจอ
ขอความจริงเลยอย่าโกหกกันเลย
ถ้าคุณคิดว่าคุณเป็นลูกผู้ชายพอ
ยอมรับความจริงกันไปเลย
-
รายงานผล
พี่(วัตร) โดนเจ้าหมอถีบตกหนองน้ำ ครับ
แต่ไม่เป็นไรมากหรอ เมียทำ เมียรัก ยอมเมีย ครับ ก็เลยจับกดน้ำทั้งสองเลย
ที่น่าอายคือ คนที่มาในงาน เขามองเห็นทั้งหมด ว่าพี่วัตรจูบเมียต่อหน้าฐารกำนัน
เจ้าหมอหน้าแดง เป็นลูกตำลึงสุก กลับมาก็มีอาการงอน ๆ บ้าง เย็นนี้พี่(วัตร) จะเคลียร์ครับ
เอาให้หนักเลย ปล่อยเรานอนนอกห้องสามวันติดต่อกัน ไม่ได้ พูดมากไม่ได้ เดียวเจ้าหมอเข้ามาอ่านก่อน
ความแตก ทำอะไรไม่ได้พอดี ตอนนี้ไปตลาดกับลูกชาย เอาใจช่วยพี่(วัตร)นะครับ จะเอาข่าวดีมาฝากพรุ่งนี้
-
ยอมๆพี่หมอเถอะพี่วัตร แค่ตกน้ำเอง :z13:
ขอให้เคลียร์กันได้นะคะ
รอฟังข่าวดีค่ะ :man1:
-
เบาๆนะพี่วัตรสงสารหมอ :impress2:
เอาแค่น้ำแตกก็พอ ว๊ากกกกกกกกกกกก :jul3:
-
เฮ้อ ตะกี้พิมพ์ไว้แล้วกำลังจะกดเม้นต์ หายซะงั้น เอาใหม่นะ (บ่นๆ)
พี่หมอคะ>>:L2: :L2: ให้กำลังพี่หมอมากกกกกๆๆๆนะคะ เป็นห่วงพี่หมอด้วยนะ :sad11:
พี่วัตรคะ >> ถ้าเกิดว่าเรื่องนี้กลับกันเป็นพี่หมอที่กระทำกับพี่วัตร พี่วัตรทนได้ไหม ? ถามแค่นี้แหละ
เรื่องของจิตใจไม่ใช่สิ่งที่จะมาล้อเล่น รักษาและถนอมจิตใจกันและกันให้มากๆๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ค่ะ >>>
-
เฮ้ยๆๆ พี่หมอระวังตัวดีๆๆ นะ พี่วัตร จะบุกแล้ว :laugh:
ลุ้นๆๆ ดีกันนะคะโกรธกันนานๆ โลกมันร้อน :n1:
-
อิอิลุ้นๆๆพี่หมอ55555
-
โอ๊ย...คู่นี้...
กำลังจะมายกสองมือ....หนับหนุน 2 เพลงของคุณหมอ
มาเจอโพสคุณปลัดเข้า...ขำกร๊ากกกกกเลย :laugh:
......ไม่รู้จะว่ายังไง....สองคนพอพอกัน......
แล้วจะง้อกันสำเร็จไหมเนี่ย..ไปจูบโชว์ซะยังงั้นน่ะ..คุณหมออายแย่...
:กอด1: ..สุดยอด...ปลัดเลยยยยยยยยยยยยยยย... :กอด1:
เป็นกำลังให้คุณปลัด....ง้อคุณหมอให้สำเร็จนะ..ดูท่าจะยากส์..หลายคดี
-
เอาใจช่วยคุณปลัดนะคะ แสดงความจริงใจของคุณปลัดให้คุณหมอเห็น เชื่อว่าคุณหมอต้องให้อภัยแน่นอนค่ะ :กอด1:
ความไว้ใจ เชื่อใจ และความเชื่อมั่น เป็นสิ่งสำคัญของชีวิตคู่ รักจะมั่นคงนะค่ะ ถ้าหมั่นเติมให้กัน :L2:
ปล.คุณปลัด เจอคู่หมอ :z6: ท่าไหนค่ะ เข่าคู่ แบบองค์บากเปล่าค่ะ
-
เอา กันเข้าไปคู่นี้
อีกคน :z6: ส่วนอีกคนก็ :oo1:
ช่างเป็นคู่ที่หวานแหวว แห่งปีจริงๆ คืนดีกันไวๆนะครับ
เข้าข้างพี่หมออยู่แล้ว แต่ดว่าไม่น่าจะรอด มือ ปลัด :laugh:
-
เข้าข้างพี่หมออยู่นะค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ก็พี่วัตรอ่ะ ผิดเอง พูดไรไม่คิดถึงจิตใจคนฟังเลย :z13:
แต่ว่า......................พี่หมอก็ :z6: พี่วัตรแล้ว :m20: :m20: :m20:
ยังไม่หายโกรธพี่วัตรอีกเหรอค่ะ สงสารแกอ่ะ :monkeysad: (แต่ก็อยู่ข้างพี่หมออยู่ดี)
เอาเป็นว่าพี่หมอว่าไง ว่าตามกัน :laugh: :laugh: :laugh:
ปล. มีแบบถีบแล้วจูบด้วยอ่ะ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:z1:จัดเวทีศึกมวยปล่ำดีป่ะพี่
ศึกหมอพจน์เข่าคู่แบบองค์บาก :z6:
ปะทะ
ปลัดวัตรจูบมาราธอนx3 :จุ๊บๆ:
หาทุนเพื่อการศึกษาของหนอยเน่กะพิช่าท่าจะดี :laugh5:
-
:z1:จัดเวทีศึกมวยปล่ำดีป่ะพี่
ศึกหมอพจน์เข่าคู่แบบองค์บาก :z6:
ปะทะ
ปลัดวัตรจูบมาราธอนx3 :จุ๊บๆ:
หาทุนเพื่อการศึกษาของหนอยเน่กะพิช่าท่าจะดี :laugh5:
เหมาแถวหน้าติดเวทีทั้งหมดค่ะ :laugh:
-
:z1:จัดเวทีศึกมวยปล่ำดีป่ะพี่
ศึกหมอพจน์เข่าคู่แบบองค์บาก :z6:
ปะทะ
ปลัดวัตรจูบมาราธอนx3 :จุ๊บๆ:
หาทุนเพื่อการศึกษาของหนอยเน่กะพิช่าท่าจะดี :laugh5:
เหมาแถวหน้าติดเวทีทั้งหมดค่ะ :laugh:
ต่อแถวสองค่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :angry2: :angry2: :angry2: :serius2: :serius2: :serius2: :z1: :z1: :m20: :m20: :m20: :m20: :laugh:
เห็นพี่หมอ เป็น ออตัสหรือ สโตนโฮล หรือ JBL Y2J
ขอบคุณที่ให้กำลังใจ ครับ ก็คุยกันแล้ว ครับ อืม บางครั้งเส้นผมมันก็บังภูเขามิดเลยครับ
ต้องขอโทษทุกคน ที่ทำให้เป็นห่วง
ครับเดี๋ยว พี่หมอจะพยายามหลาย ๆ ด้าน แต่ตอนนี้ก็ต้องดูเจ้าตัวปัญหาก่อนว่าจะก่อเรื่องก่อราวอีกไหม อาจจะย้ายหนีเลยก็ได้ เนาะ
-
ภาระกิจปราบหมอ ฮุฮุ
เอาใจช่วยค้าบ
จับกดเลยเพ่ กองเชียร์เยอะมาก
พี่หมอค้าบ ปืนฉีดยาสลบไง เตรียมไว้เลย
( เชียร์ทั้งคู่ เพราะรักทั้งคู่ อิอิ ) :z13:
-
เพิ่งมาอ่าน แงมๆๆ :o8:
เป็นกำลังใจให้พี่หมอ กะพี่วัตรนะคะ
o13 o13 o13 o13 o13
ปล. หนูอ ยุ่ข้า งพี่หม อเ น้อ อออออ
กิ๊ วๆๆ :z2:
-
o9 o9คิดถึงแทบดิ้นตายย!!! o9 o9
:amen: :call::amen: โอมม!!!จงมาๆๆๆ :amen: :call: :amen:
:L2:
-
..คุณหมอ...เห็นใจอย่างมากแต่อย่าให้ถึงกับ..ย้ายหนีกันเลย..
..บางที่ความรักมันก็ทำให้ต้องอดทน..ถึงแม้ว่าบางคนจะบอกว่าถ้าต้องทน แล้วอยู่ด้วยกัน..ก็อย่าทนเลย
..แต่บางที่เราต้องทนเพื่อที่จะอยู่ ..กับคนที่เรารัก..เพื่อความรักของเรา...
...มันคงไม่ผิดมากหรอกมั้ง...ที่จะทนเพื่อ..ที่จะขออยู่ต่อกับคนที่..เรารัก..ตลอดไป...
..เมื่ออาทิตย์ที่แล้วครอบครัวพี่มีคู่นึงชายอายุ 80 กว่าหญิงอายุ 70กว่า พี่สองคน
อายุห่างกัน 10 ปี ทะเลาะกันและเกือบจะเลิกกันเพราะมีบางอย่างที่ทนกันไม่ได้
และอีกอย่างคือพี่น้องฝ่ายหญิง ต้องการให้แยก ซึ่งพี่ไม่เห็นด้วยเลย แต่ทำอะไรไม่ได้
พูดก็ไม่ได้..ยืนฟังพี่ๆๆน้องๆๆเค้าเถียงกัน สาเหตุเพราะว่า..เราเป็นน้องสุดเลยต้องนิ่ง
สุดท้ายเมื่อไม่มีใครพูดแล้ว พี่พูดได้ประโยคเดียว..เดี๋ยวใจเย็นแล้วค่อยมาคุยกันใหม่พี่..
เวลาผ่านไปหนึ่งอาทิตย์..เมื่อใจเย็นลง..สิ่งต่าง..มันกลับมาสู่สภาพเดิม..
พี่นึกว่าปีใหม่ปีนี้พี่จะขาด..พี่เขยคนนี้..ร่วมงานปีใหม่ของบ้านเราซะแล้ว
แต่ก็ดีใจมากทึ่ยังมีแกอยู่..บางที่เขาเป็นคนอื่นก็จริงนะ แต่มันอยู่รวมกันเป็นครอบครัว
ใหญ่นานๆๆเข้ามันซึมซับความผูกพันธ์..ทำให้ไม่อยากให้ขาดคนใดคนหนึ่งไป
พี่คิดว่าตอนนี้คุณปลัดก็คงจะ..ทุกข์ใจมาก..เช่นกัน คงเก็บเรื่องที่เกิดขึ้นไว้เป็นบทเรียน
คิดซะว่าปัญหาต่างๆๆที่เกิดขึ้นมันมาเพิ่ม..สีสรร..รสชาติ..ให้กับความรักของคุณหมอ
..........ลิ้นกับฟันของเรานะมันยังกัดกัน...เลือดซกเลย.......
:กอด1: ..และพี่ว่ามันจะทำให้..ทั้งสองรักกันมากขึ้น..แคร์ความรู้สึกกันมากขึ้น..
..อีกอย่าง..การมีเค้าอยู่ข้างกาย...ดีกว่า..การที่หันไปหาแล้วไม่มีใครอยู่ข้างกาย... :กอด1:
:L2:ปีใหม่นี้ขอให้ครอบคร้วคุณหมอ คุณปลัด น้องหน่อยเน่ และน้องพิซซ่า..ได้รับสิ่งดีๆๆเข้ามาในชิวิต..ตลอดไป :L2:
-
เข้ามาอัพเดทเรื่องราว เป็นไงบ้างคะ พี่วัตรพี่หมอ สถานการณ์ดีขึ้นยัง
HAPPY NEW YEARพี่วัตร+พี่หมอ ด้วยนะคะ :L2: บอกไว้ล่วงหน้าวันที่1 คงไม่ได้เข้าบอร์ด
ขอให้ทั้งคู่มีความสุขค่ะ :o8:
-
:mc4: เย้ ดีใจ สถานการณ์เริ่มคลี่คลาย
คุณปลัดเค้าคงไม่กล้ากับคุณหมอ แล้วค่ะ ตั้งแต่เจอ :z6: ตกคลอง
แต่ถ้ามีครั้งหน้า คุณหมอ เตรียมกรรไกรเลยนะค่ะ o18
(ตัดให้ขาดเลย ชับ ชับ แบบเพลงเจมส์นะค่ะ)
................ :กอด1:
-
ดีจัง....พี่ทั้งสองคนคุยกันแล้ว...
คิดถึงพี่ทั้งสอง และเด็ก ๆ ค่ะ
-
มาติดตามสถานการณ์
ดีใจที่คุยกันแล้ว
พี่หมอไม่ต้องย้ายหนีพี่วัตรหรอกค่ะ..ถ้าเกเรอีกก็ :z6: :z6:
:man1: กอดพี่หมอทีนึง
:z13: อันนี้ให้พี่วัตร
-
รักกันๆๆๆ อยู่ใกล้กันๆ ดีกว่า ถ้าย้ายไปอยู่คนเดียว ผีหลอกนะคะ
คิดถึงพี่หมอ กอดหน่อยนะ :กอด1:
-
:sad4: :sad4: :sad4: อย่าโกรธกันข้ามปีเลยนะคะ
ออกแนวฤกษ์ ไม่ดีง่ะ ดีๆ กันเหอะนะคะ สงสารเด็กง่ะ มะรุเป็นไงกันบ้าง
พรุ่งนี้ก็จะวันสิ้นปีแล้ว ขอให้อะไรไม่ดีที่ผ่านเข้ามาให้มันผ่านไปเถอะนะคะ
(ถึงจะยากก็เหอะ) เก็บเรื่องวันนี้ไว้เป็นบทเรียนนะคะ พี่วัตร พวกพี่ผ่านอะไรมาเยอะกว่าพวกเราอีก
อย่าให้วันเวลาที่ดี ที่เคยผ่านเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านไปเลยนะคะ
ปีใหม่แล้วขอให้พวกพี่มีความสุขรักกันไปนานๆ นะคะ อยากเห็นทุกคนรักกันค่ะ
ไม่ว่าจะเพศเดียวกัน หรือต่างเพศ ทุกคนมีหัวใจค่ะ มีความรัก
และเราก็ควรแบ่งปันความรักให้กันและกันนะคะ :L2: :L2: :L2:
:L2: :กอด1: Happy new year :กอด1: :L2:
:pig3: :pig3: :pig3:
-
:L2: เอาดอกไม้มาฝากพี่หมอ แบ่งให้พี่วัตรด้วยนะคะ
-
คิดถึงพี่หมอ อยู่ข้างพี่หมอ
แต่เป็นกองเชียร์พี่วัตร ฮ่า ฮ่า :กอด1:
-
เย้ ๆๆๆ คุยกัน แล้ว
"แค่คุยกัน ก็เข้าใจกัน 70 % "
" หากกอดกัน ก็ เข้าใจกัน 80 % "
" เพิ่มจูบไปอีกนิด ก็ 90% "
" แต่ถ้าจะได้ 100% ก็ :haun4: "
ปล. รัก พี่หมอ+พี่ปลัดนะครับ :กอด1:
-
มาสวัสดีปีใหม่พี่หมอ+พี่วัตร
น้องปิซ่ากับหน่อยเนค่ะ
(http://widget.sanook.com/static_content/full/diy_1/2336/278336/dfdd02485324d18231fefbd439c48061_1230628573.gif) (http://widget.sanook.com/view-widget/graphic/?widget=278336) (http://widget.sanook.com/)
-
happy new year นะคร้าบ :mc4:
พี่หมอ พี่วัตร
ดีกันแล้ว ก็ให้ happy มากกว่าเดิมอีกนะคร้าบ :z2:
-
:mc4:สวัสดีปีใหม่ค้าบพี่น้องค้าบ
ขอให้มีความสุข สนุกกับการใช้ชีวิตนะค้าบ :L1:
-
HAPPY NEW YEAR!!!!!
:z2: :z2: :L2: :L2:
ป.ล. :กอด1: :กอด1:
-
(http://i242.photobucket.com/albums/ff298/akapong999/glitter/newyear/30-12-2008_03K.gif)
(http://i242.photobucket.com/albums/ff298/akapong999/glitter/newyear/27-12-2008_03.gif)
-
happy new year จ๊ะ
อิจฉาคนมีคู่ :a6:
ขอให้ปี 2009 เป็นปีแห่งการก้าวย่างเข้าส่สิ่งดีๆ นะคะ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :pig3: :pig3:
-
(http://i242.photobucket.com/albums/ff298/akapong999/glitter/newyear/16-12-2008_03.gif)
ขอพระบารมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่วสากลโลก
ดลบันดาลให้พี่ทั้งสองและครอบครัว
มีความสุขมากๆ นะครับ
คิดสิ่งใดที่ดีงามก็ขอให้สมปรารถนา
ไร้ภยันตรายทั้งหลายมาเบียดเบียนครับ
-
Have a great Year. Happy New Year 2009
:L2:
-
:L2:สวัสดีปีใหม่ค่ะ :L2:
ขอให้มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรงมั้งครอบครัวนะค่ะ :กอด1:
-
สวัดดีปีใหม่อย่างเป็น ทางการ
มีความสุขกันมากๆๆ นะครับ :กอด1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ พี่
ขอมีความสุข และสุขภาพแข็งแรงนะค่ะ
-
สวัสดีปีใหม่นะครับ หมอพจน์ ปลัดวัตร และเจ้าลิงน้อยทั้งสอง
ขอให้มีความสุขกับปีฉลู ( เค้าว่าวัวบ้า แต่ผมว่าวัวน่ารักมากกว่า )
ขอให้หมอพจน์อยู่ที่ไหนมีแต่คนรักและเมตตา ส่วนปลัด ฯ วัตรขอให้ แข็ง แรงดีไม่มีตก
ลิงน้อยทั้งสองขอให้หัวสมองแล่นฉิวติดเทอร์โบว์ เรียนหนังสือได้เกรด 4 ทุกวิชานะครับ :กอด1: :bye2:
-
สุขสันต์ปีใหม่นะคะ มีความสุขมากมายก่ายกอง
(http://i64.photobucket.com/albums/h200/BlackCrescent/Avatar/2009.png)
-
:duck1: HAPPY NEW YEAR 2009 รักคือความไว้ใจ รักคือรัก ความสุขอยู่ที่ใจ เราเป็นคนกำหนดเอง ขอให้มีความสุขมากๆนะ :จุ๊บๆ:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณหมอ คุณปลัด หลานหนอยเน่ หลานพิซ่า :L2: สุขกาย สุขใจ ไร้โรคา จากนี้
และตลอดไป :L2: :กอด1: :L2:
-
เข้ามาอวยพรให้พี่หมอ กะ พี่ปลัดนะครับ...
เป็นกำลังใจให้คู่นี้ตลอดไป....
:กอด1:
-
:L2:หวัดดีปีใหม่ 2009 คุณหมอ คุณปลัด น้องหน่อยเน่ น้องพิซซ่า
..ไปเรากลับไปอยู่หน้า 1 กันนะ...มาอยู่ทำไมหน้า 2.. :L2:
..คิดถึงทุกคนรอตอน 7 อยู่นะคุณปลัด คุณหมอ..
..เรื่องหัวใจเคียร์กันเรียบร้อยยังอะ แอบอยากรู้..
..ขอให้เหมือนเดิม..หวีดๆๆกันนะ.. :กอด1:
-
ขอบคุณครับ
วันพรุ่งนี้ พี่หมอจะลงตอน 7 ให้เน้อ
วันนี้ เหนื่อยมาก ๆ ครับ เพิ่งกลับมาครับ
แล้ววันนี้ยังต้องเข้าเวรอีก ยังไงก็จะพยายามครับ
ขอบคุณทุกคน ให้มีความสุขทั่วหน้า ปีใหม่แล้ว รักกันมาก ๆ นะ
พี่หมอครับ
-
^
^^
^^^
จิ้มๆพี่หมอหายไปหลายวันเลย ดีกะพี่วัตรยังคะ :กอด1:
พักผ่อนมากๆน้า
-
หวัดดีค่ะพี่หมอ
เห็นวันก่อนพูดว่าต้องเข้าเวร7วันอันตราย
พักผ่อนบ้างนะคะ :man1:
-
ทำงานหนัก แล้วอย่าลืมพักผ่อนนะคะ :กอด1:
-
ช่วง 7 วันอันตรายเป็นไงบ้างค่ะ พี่หมอ เหนื่อยแย่เลย
สู้ๆๆๆ ค่ะ เพราะถ้าไม่มพวกพี่หมอ คงแย่เนอะ
ให้ :L2: :L2: :L2: พี่หมอคนเก่ง
ปล แล้วจะรออ่านค่ะ
-
:m15: หน้าสงสารหมอพจน์
หน้าที่ต้องมาก่อนรอได้ฮ่ะ :กอด1:
-
7(มหาลัยชีวิต)
สิบเวรหิ้วปีก ต้องบอกว่าหิ้วปีกจริง ๆ เพราะตัวสิบเวรใหญ่มาก สู่และกล้ามเป็นมัด ๆ พลักร่างนครให้ถลาเข้าไปในห้องโถงรวม ซึ่งตอนนี้ ทุกคนกำลังเปลือยกายท่อนบนกัน เห็นทั้งดำทั้งขาว ทั้งกระดำกระด่าง บางคนก็กำลังถูกกร่อนหัว ทรงผมที่ว่าเท่ห์ มาเจอ ปัตตะเลี่ยนของทหารรุ่นพี่ทั้งหมด
“ชื่อไร” เสียงนายสิบอีกคนถามขึ้น
“นครครับ ชื่อนคร” นครบอกเสียงตะกุกตะกัก
“พี่ไม่มีชื่อนี้ครับ” นายสิบดูรายชื่อแล้วบอกกับสิบเวร
“เออ ผู้กองอัศวินฝากมา ก็เพิ่มชื่อเข้าไปซิวะ”
“ครับ ๆๆ” รีบเพิ่มชื่อเข้าบัญชี
“ชื่อ นามสกุลด้วยครับ” หันมาทางนคร
“นายนคร เปี่ยมจริตครับ” นครบอกเบา ๆ
“ถอดเสื้อออก” เสียงสิบเวร ตะคอกด้านหลัง นครรีบถอดเสื้อออก ผู้ชายที่ไม่เคยโดนแดด ไม่เคยทำงานหนักร่างกายภายในร่มผ้าก็จะขาวเนียน ผ่องเป็นธรรมดา สายตาหลาย ๆ คู่หันมามอง
“เฮ้ยถ้ามึงเป็นผู้หญิงนี้ เสร็จกูแน่” เสียงสิบเวรพูดต่อ
“เอาชุดนี้ไปเปลี่ยน E1” E1 คือ รหัสเรียกตัวพลทหาร ก็จะมี A1-A20, B1-B20, C1-C20, D1-D20 นครมาแบบพิเศษ จึงได้ E1 แทน ชุดที่ได้เป็นเสื้อคอวีสีเขียวขี้ม้า กางเกงขาสั้นสีเขียวขี้ม้าเหมือนกัน
“เปลี่ยนชุด แล้วก็ไปตัดผมนะ” นายสิบบอกนครเบา ๆ นครหันไปมองตรงหน้าประตู เห็นมาโปรดยืนยิ้มให้ ก็เลยไปหาที่มีฉากเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เฮ้ย มึงจะไปไหน” เสียงสิบเวรตะคอกอีกครั้ง
“เปลี่ยนเสื้อผ้าครับ” นครตอบหน้าตาตื่น
“เปลี่ยนมันตรงนี้ อายอะไรผู้ชายด้วยกัน หรือมึงเป็นตุ๊ดเป็นแต๋ววะ”
“เปล่าครับ”
“เปล่ามึงก็รีบเปลี่ยน” นครรีบถอดกางเกงออก พอกางเกงหลุด สายตาหลาย ๆ คู่ก็หันมามอง คงวิจารณ์หุ่นมั่งหรืออย่างไรก็ไม่ทราบได้
“หุ่นมึงนี้น่าฟัดวะ ถ้ามึงไม่ใช่ลูกหลานผู้กอง กูเอามึงแล้ว” เสียงเปรย ๆ ดังมาจากข้าง ๆ นครจึงรีบใส่เสื้อผ้า และเก็บสิ่งของทั้งหมดลงถุงพลาสติก เพื่อเก็บเข้าคลัง
“มาทางนี้ E1” เสียงนายสิบ คนเมื่อกี้เข้ามารับถุงเสื้อผ้าและสิ่งของมีค้าของนคร
“นายมาแบบพิเศษ จะไม่มีบัดดี้ ผมจะเป็นบัดดี้คุณ” นครมองหน้าคนพูดเหรอหรา
“ไม่รู้ว่าผมเป็นพี่หรือคุณเป็นพี่” ยังคงถามต่อ เมื่อเอาถุงเข้าเก็บในชั้น
“ผม 23 ครับ” นครตอบ
“อือ ถ้าอย่างนั้นเราก็เท่ากัน ผมชื่อ สิบตรีศรีไพร เรียกหมู่ไพรก็ได้ครับ”
“ครับหมู่ไพร”
“เดี๋ยวเราไปตัดผมกัน” หมู่ไพรพานครกลับออกมาจากห้องคลังอาวุธที่ใช้เก็บสิ่งของพลทหารใหม่ชั่วคราว ออกมาหลายคนกำลังโดนตัดผม อีกหลายคนก็นั่งรอ บางคนก็นอนหมดสภาพเนื่องจากเมานั้นเอง แต่เขาก็มีวิธีแก้ ก็คือ ลากออกไปหลังกองร้อย แล้วใช้น้ำสาดให้ฟื้นจากนั้นก็สั่งกลิ้งไปมา จนไม่เห็นสภาพคนเลย
“มาตรงนี้ครับ E1” หมู่ไพรพาไปนั่งข้างนอกแล้วเอาปัตตะเลี่ยนอีกอันออกมา เสียงปัตตะเลี่ยนทำให้รู้ว่าการใช้งานคงหนักหนาสาหัสมาแล้ว เพราะเสียงมันไม่คงที่ แม้แต่ตอนที่ปลายปัตตะเลี่ยนจรดลงผิวหนังมันก็กัดผิวหนังแล้ว จนสะดุ้ง
“เออ น่า อดทนหน่อยวะ กันไม่ทำให้เลือดออกหรอก ต้องเสร็จก่อนไปกินข้าวเย็นแน่” ก็เลยนั่งให้หมู่ไพรตัดผมต่อไป สักพักใหญ่ ก็เสร็จ แล้วอีกหลายคนก็มาเตรียมตัวรอ
“ไปล้างน้ำก่อน แล้วมารอผมอยู่ในห้องนี้นะครับ” หมู่ไพรบอกก่อนตัดผมให้คนต่อไป นครจึงเข้าห้องอาบน้ำทหาร ที่เป็นบ่อปูนซีเมนต์ขนาดใหญ่ ถูกแบ่งออกเป็นสองบล็อก ข้างในนั้นโล่งมีเพียงฝาผนังกั้นข้างนอก แต่ก็ไม่ปิดมิด คนที่ยื่นข้างนอกจะมองไม่ค่อยเห็นแต่คนข้างในมองออกไปข้างนอกจะเห็น หรือคนที่ยื่นบนกองร้อยก็จะเห็นว่าภายในเขาทำอะไร เนื่องจากช่องลมนั้นไม่มี มันโล่ง เป็นการป้องกันการหลบหนี การเอายาเสพติดมาเสพ หรือการทำร้ายกัน ภายในห้องอาบน้ำมีพลทหารรุ่นพี่ยืนคุมอยู่สามสีคน เมื่อนครเข้าไป รู้สึกจะได้รับความสนใจมาก ๆ เหมือนกัน
“เฮ้ย เด็กผู้กองหรอมึง” พลทหารรุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้น
“ระวังนะเว้ย มึงกูจะสวนรูมึง ขาว ๆ เนียนอย่างนี้กูชอบ” อีกคนเสริม ทำให้หลายคนยิ้มบางก็หัวเราะ
“เป็นเด็กพี่ไหมน้อง พี่จะดูแลอย่างดี” อีกคนแซวบ้าง นครไม่พูดรีบกวักน้ำขึ้นล้างตามตัว
“หยิงด้วยโว้ย มาเจอพี่แล้วน้องจะไม่ลืมเลย” คนเดิมยังคงแซวต่อ
“แจ็กล้างตัวเสร็จยัง” เสียงมาโปรดนั้นเอง พอปรากฏตัวขึ้น พลทหารรุ่นพี่รีบทำความเคารพ
“เสร็จแล้วก็รีบออกไป อย่ามาอ้อแอ้ที่นี้” นครจึงรีบออกมา
“เกือบไปแล้วไหมมึง จะแซวมึงก็ดู ๆ หน่อย ซิวะ”
“กูเอาจริงโว้ยคนนี้” สายตามาดหมั้น
“เฮ้ย ไอ้ห่า เดียวมึงก็ติดคุกหรอก”
“กูไม่กลัว กูรู้สึกถูกชะตา มันต้องเป็นของกู”
“ไอ้กริช เกิดน้องเขาไม่ได้เป็นละมึง” อีกคนทักขึ้น
“อาว มึงก็ดูอย่างไอ้วิเศษไง ผู้ชายทั้งแท่ง มาเจอกู ติดกูไม่ห่างเลย” อวดสรรพคุณตัวเอง
“เออ กูเชื่อ แต่นี้ลูกน้องผู้กองอัศวินนะมึง” เพื่อนที่ยืนข้าง ๆ เตือน
“อย่างนี้กูชอบ ท้าทายดี”
“ไอ้ห่าเฮ้ย คุกนะมึง เกิดมึงได้เขาแล้วมึงจะไม่สลัดเขาทิ้งเหมือนไอ้เศษหรือวะ”
“ก็ไม่แน่ กูเอาจริงบอกก่อน คนนี้กูจอง”
“มึงผ่านด่านแรกให้ได้ก่อนเถอะ ด่านหมู่ไพร กูพึ่งรู้ว่าบัดดี้หมู่ไพรนะมึง”
“อันไหนยาก กูชอบ กูจะเอาให้น้องเขามาซบอกกูให้ได้”
“พยายามอยู่ใกล้ ๆ หมู่ศรีไพรไว้ และเรียนรู้ให้ได้มากที่สุด” มาโปรดบอกก่อนเดินมาส่งที่หมู่ศรีไพรที่กำลังตัดผมให้ผลทหารคนอื่น ๆ
“หมู่ กันฝากคนของกันด้วย เขามีอนาคตอีกไกล” พยายามเน้นคำว่า คนของกัน
“ครับ” หมู่ศรีไพรรับคำ
“พี่ไปก่อน เดี๋ยวเย็น ๆ จะมาดูอีกที” หันมาคุยกับนคร
“ปรี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงนกหวีดดังขึ้นภายใน
“ทุกคนมารวมกัน ภายใน ยกเว้นคนที่ยังตัดผมไม่เสร็จ” สิ้นเสียงสิบเวร พลทหารใหม่ก็กรูกันเข้าไปภายในอาคารจัดแถวเรียบร้อย
“ตอนนี้ทุกคนมารวมกัน จะให้พลทหารใหม่เลือกหัวหน้าฝูง” ทุกคนเริ่มมองหน้ากัน
“ตอนนี้ให้เวลาคิด หาตัวผู้ฝูง แล้วตอนเย็น ๆ ค่อยมาคุยกัน ตอนนี้ให้ครูพี่เลี้ยงพาไปที่พักได้” จากนั้นครูพี่เลี้ยง แต่ละแถวก็พาขึ้นโรงนอน ที่มีลักษณะเป็นอาคารชั้นบน ที่โล่ง มีตู้เหล็กและเตียงเหล็กวางเรียงรายอยู่ จำนวนสี่แถวยาว อีกฝั่งโรงนอนก็เป็นประตูเหมือนกันแต่ถูกปิดตายไว้ และมีที่ประกอบศาสนกิจ ครูพี่เลี้ยงพาพลทหารทุกคนไปยืนตามหมายเลขของตัวเอง นครนั้นยังไม่มีตู้และเตียงก็เลยยืนมองดูคนอื่น ๆ ทำ
“เมื่อยืนได้ดีที่แล้ว นั้นคือสมบัติของพลทหารใหม่ ให้พลทหารใหม่จัดตู้เตียงให้เรียบร้อย เช็คสิ่งของว่าขาดเหลืออะไรบ้าง” เสียงสิบเวรดังขึ้น พลทหารใหม่กรูเข้าไปที่ตู้เหล็กเปิดเสียงดังกัน
“ปรี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมึงจะให้เขามาทิ้งระเบิดลงนี้หรือวะ” เขามาทิ้งก็เพราะเสียงนกหวีดพี่นี้ละ
“วิดพื้น ห้าสิบครั้ง” เอาละซิ นครก็ต้องทำตามด้วยเพราะเพื่อนทำเราก็ต้องทำ
“ห้าสิบครั้ง” แล้วเสียงนับจำนวนก็ดังขึ้น เมื่อครบแล้วก็ต้องรอคำสั่งให้ลุกจึงจะลุกขึ้นได้ เสร็จทุกคนก็ค่อย ๆ เปิดดูอุปกรณ์ต่าง ๆภายในตู้เหล็ก
“เอาผ้าขาวออกมาปู ให้ตึงแล้วถ้ากูไปดูแล้วมันไม่ตึง เตรียมตัวซ่อม” เสียงเท้าสิบเวรเดินตรวจตรา
“นคร เป็นไงบ้าง” เสียงหมู่ศรีไพร มาข้าง ๆ
“ไม่ครับ ผมไม่มีเตียงนอนเฉย ๆ”
“นอนเดียงเรานี้แหละ สิบเวรเขาไม่ทำอะไรหรอก”
“จะดีหรอครับ คนอื่นเขาจะไม่มองหรอ”
“อือ เส้นผู้กองอัศวิน อีกอย่างนครมาแบบพิเศษ เอาเสื้อผ้ามาเก็บตู้นี้” หมู่ศรีไพรยื่นกุญแจตู้ให้
“มึงจะเด็กเส้นเกินไปแล้วมั่งไอ้หน้าขาว” เสียงสิบเวรดังมา ทำให้ทุกคนมองมาที่นคร
“พี่ ผมขอเถอะครับ คนนี้ผู้กองฝากมา” หมู่ศรีไพรขัดขึ้น
“เออ ฉันให้แต่ตอนฝึกอย่าว่ากันนะเว้ย”
******************************************************************
เดี๋ยวมาต่อครับ ไปงานเลี้ยงก่อน คืนนี้มาต่อตอนนี้ให้จบครับ
สวัสดีปีใหม่ทุกคนครับ
-
:z13: จิ้มหมอพจน์ไว้ก่อน อิอิ
-
ว่าไวแล้วนะ มีคนไวกว่าอีก
หุหุ
แล้วนครจะรอดปากเหยี่ยวปากกาเหรอกว่าจะถึงมือผู้กองงงง
เย้ยยย พูดอะไรออกไป
อิอิ
-
....มาให้กำลังใจพี่หมอครับ
....ช่วงปีใหม่ท่าจะงานเยอะน่ะครับ...เหมือนเหนื่อยๆ...ยังไงก็"สู้โว้ยยย" o13
-
....มาให้กำลังใจพี่หมอครับ
.....ยังไงก็"สู้โว้ยยย"
:3123: :L2:
-
เย้มาแล้ว :impress2:
นครสู้ๆๆๆๆ :กอด1:
-
นครจะรอดปากเหยี่ยวปากกามั๊ย :z3: :z3:
-
เอาใจช่วยนคร...
:z2:
-
นครจะรอดมั๊ยนี่ :z3:
พี่หมอ+พี่วัตร สู้ๆ
แต่อย่าลืมพักผ่อนบ้างนะคะ :man1:
-
เหอะๆ...
รู้สึกว่า เสือ สิงห์ กระทิง แรด จะเยอะเป็นพิเศษเลย
นครจะรักษาเอกราชเอาไว้ได้ไหมน๊า
:really2: :really2:
-
ไปเป็นทหารแบบเด็กเส้นอย่างนี้แล้วจะโดนไรบ้างนะ
ยิ่งน่ารักอยู่ด้วย
เอาใจช่วยครับ
-
o22 ทำไมนครต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วย
หนีผู้ร้าย แล้วยังมาเจอ คนจ้องจะปล้ำอีก ชีวิตเน๊อะ :เฮ้อ:
........... :กอด1:.............
-
นครสู้ ๆ จะเจอกับอะไรอีกเนี่ย
-
ตอนนี้ นคร คงสับสนกับชีวิตตัวเองน่าดู :sad4:
-
เอาใจช่วยนครให้รอดจากการฝึก และคนที่จ้องจะปล้ำนะ :sad4:
-
จะไหวมั้ยเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
สงสัยนคร คงไม่มาละ
ไปนอนดีก่า
:z13:
:z13:
-
:z3: ยังไม่มาต่ออีกเหรอ
-
บรรยายซะเหมือนเข้าไปในซาวน่า มีแต่คนมองจ้องจะกิน
แต่ รู้สึกว่ายังไง นครก็คงมีรัศมีป้องกันเอาไว้แล้วด่านหนึ่ง
คงต้องผจญภัยกับสิ่งต่าง ๆ ในค่ายทหารแห่งนี้อีกหลายเดือน :เฮ้อ:
ขอบคุณนะครับ และเป็นกำลังใจให้
ปล. จัดการกับปลัด ฯ ขิกของหมอยังไง ช่วยบอกด้วย :z2:
-
แล้วเรื่องทางรักสองเราพี่หมอจะไม่เล่าตอนเหรอค่ะ อยากรู้จักว่าเรื่องอะไรนะเป็นเหตุให้พี่วัตรตัองนอนนอกห้องตั้ง3วัน จะบอกได้ไหมค่ะ :call: :really2:
-
นครสู้ๆ ชีวิตจับพลัดจับพลู จริงๆ
-
555 พี่หมอ ไปงานเลี้ยง ป่านนี้ยังไม่มาเรยยย
พี่หมอ พี่วัตร ถ้า ทางรักฯ ทำเป็นหนังสือแล้ว บอกด้วยนะค้าบ
-
“พี่ ผมขอเถอะครับ คนนี้ผู้กองฝากมา” หมู่ศรีไพรขัดขึ้น
“เออ ฉันให้ แต่ตอนฝึกอย่าว่ากันนะเว้ย” นครได้ยินก็มีความรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ เหมือนกัน
“หมายถึงอะไรหมู่ไพร” นครเริ่มใจคอไม่ดี
“ไม่เป็นไรหรอก หมู่เขาก็พูดโดยใช้หลักจิตวิทยาเท่านั้น” หมู่ศรีไพรปลอบ ก็ขอให้มันจริงก็แล้วกัน อย่าให้ต้องมีใครต้องเป็นอะไรมาก นครรีบเก็บของทั้งหมดเข้าที่ ซึ่งส่วนมากก็ไม่มีอะไรหรอกก็ชุดฝึกเท่านั้น เพราะนครมาแบบฝากเข้ามา ซึ่งมันก็หมายถึงการเกินโควตาอยู่แล้ว แต่ด้วยความที่ต้องการฝึกฝน จึงได้เข้ามา เครื่องใช้หลายส่วนจึงไม่มีกับเขา ก็คงต้องใช้กับหมู่ศรีไพรไปก่อน
“ให้เวลาอีก สิบนาที แล้วลงไปร่วมกันข้างล่าง จับคนช้าห้านาย” เสียงสิบเวรที่เดินไปเดินมาที่โรงนอน พลทหารหลายคนเริ่มทำเสร็จก็ทยอยลงข้างล่างไปรอ หมู่ศรีไพรก็ยังคงนั่งอยู่ที่ปลายเตียง นครจึงไม่ยอมลงไปด้วย เมื่อถึงเวลาสิบเวรก็เป่านกหวีด
“ปรี๊ด ๆ ๆๆๆๆ ทุกคนร่วมตัวกันที่หน้ากองร้อย” พลทหารทั้งหมดรวมกันเป็นแถว ตามความสูงของระดับไหล่
“พวกไหนที่ลงมาก่อนเพื่อน ก้าวออกมาด้านข้าง” สิบเวรร้องถาม พลทหารที่รู้ตัวว่าลงมาก่อนเพื่อน ๆ ก็ก้าวออกมาด้านขวาของแถว หลายคนมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าคนส่วนใหญ่หรือส่วนน้อยจะโดน
“พวกมึงไม่มีความสามัคคีกัน คอยแต่เอาเปรียบกัน ทิ้งแม้กระทั้งเพื่อนฝูงที่นอนรอความตายอยู่เบื้องหลัง หรือว่ามึงอยากเป็นฮีโร่ กูจะให้มึงเป็น ลงคลองข้างทาง” สิ้นเสียงคำสั่งคนส่วนน้อยที่ลงมาจากโรงนอนก่อนจำเป็นต้องลงไปกลิ้งในคลองข้างถนน
“พวกที่เหลือ มอบลง” ไอระอุจากพื้นดินแทรกเข้าอณูผิวหนัง
“พวกมึงขึ้นมาแล้วทำให้เสื้อผ้าพวกมึงแห้งทำยังไงก็ได้” สิ้นเสียงคำสั่งพลทหารที่อยู่ในคลองรีบลุกขึ้นไปนอนกลิ้นคลุกฝุ่น
“พวกที่เหลือลุก จัดแถว” พลทหารทั้งหมดลุกขึ้นจัดแถว ไม่ต้องห่วงความหล่อหรอก ต้องเข้าใจและสามัคคีกันให้มาก
“หน้าเดิน” สิ้นเสียงสั่ง ด้านหน้าก็หน้าเดิน แต่เพราะเพิ่งจะเข้ามาก็ยังไม่รู้ว่าจะเดินอย่างไร ผลก็คือเหยียบเท้ากันล้มระเนระนาด
“พวกมึกชอบคลานใช้ไหม คลานไปเลย” พลทหารทั้งหมดก็ต้องคลาน ไม่มีเสียงบ่นแม้แต่น้อย
“ลุก จัดแถว” เป็นอย่างนี้เสียส่วนใหญ่
“ครูพี่เลี้ยงไปช่วยสอนวิธีเดินวิ่งที” ครูพี่เลี้ยงจึงต้องมาทำการสอนให้ช่วงคราวก่อน ก่อนที่จะสอนจริวในวันรุ่งขึ้น
“วันนี้จะพาพวกมึงไป ทัศนาจรรอบค่ายกัน” สิบเวรกล่าว
“พร้อมแล้วก็จัดแถว” สิ้นเสียงพลทหารทั้งหมดก็รีบจัดแถวตามระดับไหล่อีกครั้ง
“หน้าเดิน” สิบเวรพาเดินไปตามกองร้อยต่าง ๆ กองร้อยแรกคือ ร้อยสนับสนุนการรบ กองร้อยอาวุธเบาที่สาม กองร้อยอาวุธเบาที่สอง กองร้อยอาวุธเบาที่หนึ่ง บก.พัน บก.จังหวัด และกองร้อยสนับสนุนการช่วยรบ ระหว่างที่เดินก็จะมีการวิ่งสลับกันไปบ้าง จนมาถึงหลังค่าย ที่มีป่าไมยราบและป่าสาบเสือ
“หมอบ กลิ้ง” พลทหารทั้งหมดก็ต้องทำตาม จนสะใจสิบเวร จึงกลับเข้ามาภายในค่าย นครไม่ต้องพูดถึง ตัวยิ่งขาวอยู่แล้ว โดนขนาดนั้นก็มีเลือดไหลซิบ ๆ บ้าง
“เป็นไงบ้างน้อง เจ็บตรงไหนบ้าง” ครูพี่เลี้ยงคนหนึ่งเขามาจับที่แขน
“เออ ไม่เป็นไรครับ” พอจำได้ว่าเป็นคนเดียวที่พูดกันในห้องน้ำ ก็เลยถอยออก
“ไม่เป็นไรได้ไง ให้พี่ดูไหม”
“ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไรจริง ๆ”
“อย่างนั้นคืนนี้พี่จะไปทายาให้นะครับ” ส่งสายตาหวานมาให้ นครรีบตามให้ทันเพื่อน ๆ สถานที่ต่อมาก็คือโรงอาหาร ที่มีกลิ่นอาหารลอยออกมา
“แถวหยุด ขวาหัน เข้าที่ละแถว ครูพี่เลี้ยงดูด้วย” ตอนนี้หมู่ศรีไพรหายไปไหนแล้วหว่า
“น้อง พี่ซื้อยานวดมาแล้วนะ” พลางชูขวดยา นครเงียบเป็นดีที่สุด พอเข้าไปในโรงอาหาร รู้เลย รู้ซึ้งถึงอาหารที่เลี้ยงหมูแล้ว มะเขือหนึ่งไร่ไก่หนึ่งตัวหาซากแทบไม่เจอ มีแต่น้ำไหลนองเต็มตลิ่ง ข้าวเป็นข้าวแดงที่หมดคุณภาพแล้ว ก็ต้องทำใจกินเข้าไป เมื่อความหิวมันเข้ามาแล้วนี้
“กินได้ไหมน้อง ถ้าไม่ได้คืนนี้พี่จะเตรียมไว้ให้” คนเดิมมาอีกครั้ง มานั่งข้าง ๆ เลย ส่งสายตาหวานมาให้
“ไม่ครับ ขอบคุณครับ” นครรีบตัดบท
“ไม่เป็นไรหรอก พี่จะไปที่เตียงเลย” สายตาเพื่อนหลาย ๆ คนหันมามอง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะกลัวการถูกทำโทษ วันนี้ก็เล่นอวบมาทั้งวัน
“ไม่ครับ ผมอยู่กับหมู่ศรีไพรไม่มีปัญหาอะไรครับ”
“ก็ไม่เป็นไรครับ อย่างนั้นคืนนี้พี่ไปนอนคุยได้ไหมครับ”
“พี่ไม่กลัวหมู่ศรีไพรหรือครับ” นครทำใจดีสู้ไว้
“ไม่หรอก คืนนี้เวรหมู่ไพร เตียงแกน้องก็นอนคนเดียว พี่จะไปคุยด้วย” อาวไม่รู้นะนี้
“ไม่สะดวกครับ เดี๋ยวโดนทำโทษกันหมด”
“ไม่เป็นไร พี่ไปคุยเบา ๆ” จะไปให้ได้ว่างั้นเถอะ
“อิ่มแล้วลุก จัดแถวหน้าโรงเลี้ยง” เสียงสิบเวรดังขึ้นก่อน พลทหารทั้งหมดออกไปจัดแถวรอกลับกองร้อย
-
คืนนี้นครจะรอดมั๊ยนี่ :serius2:
พี่หมอหายเหนื่อยหรือยังคะ :man1:
-
o22 คืนนี้ นคร จะรอดมั้ยเนี่ย
แล้วพี่มาโปรดไปไหน จะรู้มั้ยว่านครจะเจออะไร
รู้สึกว่าสถานการณ์ล่อแหลม ให้นครเสียตัวมากๆเลย ไอ้พี่คนนั่น มันไม่คุยอย่างเดียว แน่ๆ
............... :L2:................
-
จะรอดไหมนคร???
โดนรุกมากมาย
-
เอาแล้วมั้ยละนคร
คืนนี้จะเจออารายยยยยยยย
ระวัง!!!!!!!!คุณจะซวยไม่รู้ตัว :laugh:
-
อุ้ย .... พี่หมอเพิ่งกลับจากงานเลี้ยงเหรอค่ะ
อ่ะ ล้อเล่นนะ :z2: :z2:
-
คืนนี้มีเรื่องแน่ ไม่รู้ใครจะเสร็จใคร o18
-
รอด ไม่รอด :z2: :z2:
-
คืนนี้ครูพี่เลี้ยง จะได้นวดแต่ นคร คนเดียว หรือมีตัวแถมโผล่มาให้นวดด้วยอีกคน อยากรู้จริงๆๆ :m20:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:m32:
คืนนี้แล้วสินะ
หึหึหึ
:pig4:
-
มาลุ้นกันว่าใครจะนวดใครกันแน่ ฮี่ ฮี่ :z2:
-
..คุณปลัด..นี่ประสบการณ์ตรงหรือเปล่า..
ได้ความรู้เรื่องในค่ายเยอะดีเนอะ
..แต่นายเอกของฉันเหมือนกวางน้อย...ใน..ดงเสือเลย...
..อย่าลืม..ไปตามสิงโต มาคอยช่วยกวางน้อยด้วยนะ..
ไม่งั้นโดนขย้ำแน่ๆๆๆมันรอเวลาจะฟัดอยู่.. :L2:
-
เหอะๆ...
ระวังก้นไว้ด้วยนะนคร ฮ่าๆ
ถูกเพ่งเล็งเป็นพิเศษเลย
:laugh:
+1 ให้พี่หมอ&พี่ปลัด
-
ลุ้นระทึกขวัญ
นครจะรอดคืนนี้ไหมเอ่ย
รอด........
ไมรอด......
:z10: :z2: :z10:
-
ตื่นตุ้น เอ้ย! ตื่นเต้น มะรุนายเอกจะเสียตัว ณ ค่ายทหารรึเปล่าหนอ หมู่ไพร ไปเข้าเวรแร้นงี้ พี่มาโปรดจะมาช่วยได้ป่าวหว่า พี่คับ (คิดว่าเป็นพี่เราอะนะ) ช่วยมาไขข้อข้องใจเราเร็ว ๆ เน่อ รอ ๆๆๆ :L2:
ป.ล. จะ :กอด1: ให้กำลังใจก้อมะได้เรากลัวโดนเจี๋ยน o18 (หึหึ) :L2: :L2: แทนละกันนะ
-
8 (รอดไม่รอด)
หลังจากกลับมาจากไปทานข้าวกันแล้ว สิบเวรให้พัก สิบนาที พวกพลทหารก็จะรวมกลุ่มกันภายในอาคารโรงนอนนั้น ต่างก็ดูบาดแผลที่ได้ จากการฝึกในวันแรก หลาย ๆ คนเริ่มมีอาการคิดถึงบ้าน แต่ก็ไม่ได้คิดนานหรอก เพราะสิบเวรและครูพี่เลี้ยงจะเดินผ่านไปผ่านมาให้ตกใจเล่น ๆ
“ปรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงนกหวีดบอกสัญญาณให้รวมตัวกันหน้าร้อยฝึก พลทหารทุกคนวิ่งกันเข้าแถวตามลำดับ เตรียมตัวเคารพธงชาติ เวลาสิบแปดนาฬิกา
“จัดแถว พวกมึงนี้ช้าจริง จะเอาสักทีไหม” เงียบ ไม่มีเสียงใด ๆ เกิดขึ้น ทุกคนก้มหน้า
“จะปล่อยให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เวลา สิบห้านาที แล้วลงมารวมกันที่นี้” สิ้นเสียงคำสั่งบอกว่าไปได้ ทุกคนวิ่งขึ้นโรงนอน แต่เมื่อเหยียบขั้นบันใดขั้นแรก
“ปรี๊ดๆๆๆๆๆๆ” ทุกคนหยุดชะงัก
“ไอ้คนไหนที่มันทำเสียงดัง ม้วนหน้าลงมา” ผลก็คือ คนที่อยู่บนบันไดต้องม้วนหน้าลงมาจากชั้นบน และตามลงมาเรื่อย ๆ ส่วนที่ยังไม่ขึ้นก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ต้องมาเจออะไรอีกไหมหว่า นครก็มีส่วนรวมเช่นเดียวกัน เมื่อลงมาหมดแล้ว สิบเวรจึงให้ขึ้นไปใหม่อีกครั้ง คราวนี้ต้องค่อย ๆ ขึ้นแบบไม่ให้มีเสียงเลย เย็นนั้นการอาบน้ำของเหล่าทหารใหม่ก็เป็นไปด้วยดี ต่างคนต่างอาบให้เสร็จ กังวลกับเวลาที่เสียไปด้วย
“มึงชื่ออะไรไอ้หน้าขาว” เสียงทักจากด้านหลัง
“นครครับ แล้วคุณชื่ออะไร”
“เฮ้ยไม่ต้องเรียกคุณหรอกวะ เราก็เท่า ๆ กันกูชื่อพิทักษ์ เรียกทักเฉย ๆ ก็ได้ ” ผู้ชายตัวใหญ่สูง ๆ ที่นุ่งผ้าขาวม้า เปลือยท่อนบน มือถือขัน มายืนอยู่ปลายเตียง
“ยินดีครับคุณทัก ผมนครหรือคอนก็ได้เช่นกัน”
“มึงมาจากอำเภอไหนวะ ตัวขาวแบบนี้ไม่ใช่คนในพื้นที่แน่ ๆ”
“ผมมาจาก กรุงเทพครับ เพิ่งกลับมา”
“โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่วะที่มาเป็นทหาร” พิทักษ์สายศีรษะ
“มึงมัวแต่คุยอยู่นั้นแหละ เดียวนกหวีดก็ดังหรอก ได้พิทักษ์” เพื่อนอีกคนพูดข้ามเตียง เป็นผลให้พิทักษ์รีบไปใส่เสื้อผ้า ตอนนี้ไม่มีใครอายใครแล้ว ขึ้นมาถึงก็สลัดผ้าออกจากตัวปล่อยให้น้องน้อยออกมาโชว์กันว่าเล่น นครเห็นยังอายแทนเลย แต่ก็ทำเป็นปกติ นั่งทาแป้งหมู่ไพร
“คอน นี้เพื่อนกูอีกคน ไอ้เกรียงสิทธิ์” พิทักษ์เรียกข้ามเตียงมาแนะนำเพื่อนบัดดี้
“ยินดีเกียงสิทธิ์”
“เช่นกันวะเพื่อน ให้เราเรียกนายว่าคอนได้ไหม” เกรียงสิทธิ์ เดินมานั่งที่เตียงหมู่ไพร รูปร่างหน้าตาออกจะตี๋ ๆ สักหน่อยแต่ดันตัวสูง
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา” นครรีบใส่เสื้อผ้า
“ผิวนายเนียนจัง ไม่น่ามาโดนแบบนี้เลย” เกียงสิทธิ์บ่น
“ทำไงได้ ก็มันได้มาแล้วนี้ครับ” นครตอบตามตรง พิทักษ์เข้ามาร่วมสมทบ หลาย ๆ คนที่ขึ้นมารีบแต่งตัวกัน บางคนก็ลงไปด้านล่างแล้ว
“เราว่า ไปข้างล่างกันก่อนดีไหมคอน” เกรียงสิทธิ์ชวน
“อือ ไปกันเดียวโดนทำโทษอีก” นครเห็นด้วย
“อะไรวะไอ้พวกนี้ กูจะมานั่งด้วยก็เสือกจะลงไปข้างล่าง”
“มึงจะนั่งให้พ่อมึงมาเรียกหรอไอ้ทัก” เกรียงสิทธิ์พูดให้ แล้วรีบดึงนครให้ลุกตาม ลงไปข้างล่าง พิทักษ์จึงตามลงมาด้วย
“พวกมึงนี้ ได้เพื่อนใหม่แล้วทิ้งกูนะมึง” ผู้ชายตัวทึกสูงใหญ่ ผิวสีดำแดง พูดมาตามหลัง
“ไม่ทิ้งครับ ทัก ก็รีบตามลงมาซิ”
“เออ ไอ้นี้ตัวใหญ่ชะเปล่านะมึง ขี้น้อยใจไปได้”
“ก็มันน่าไหมละ กูอุตสาห์เข้ามาทักมันก่อน มึงก็ดันสนิทกับมันก่อน” สองคนที่เดินลงไปก่อนจึงต้องยืนรอ คนตัวใหญ่ขี้ใจน้อย พอมาถึงพร้อมกัน นครก็เลยกอดคอทั้งสองคนเข้าหัวตัวเอง
“เป็นไง ไม่ต้องน้อยใจ ก็เพื่อนกันทั้งนั้น เดี๋ยวเข้าไปนี้ก็จะมีเพื่อนอีกเยอะแยะ” เมื่อเดินเข้าไปในห้องก็พบเพื่อน ๆ หลายคนนั่งจับกลุ่มสนทนาโดยมีครูพี่เลี้ยงคอยดูอยู่ห่าง ๆ เพื่อป้องกันการหลบหนีของพลทหารใหม่ และอีกอย่างก็คอยหากิจกรรมต่าง ๆ เข้ามาให้พลทหารใหม่ทำตลอดจะได้ไม่ต้องคิดถึงบ้าน ทั้งสามคนเลือกมุมหนึ่งของห้องที่มีหน้าต่าง แต่ก็มองอะไรไม่เห็นแล้วเพราะมันมืดแล้ว
“ไอ้คอนมึงจับฉลากได้หรือวะ” พิทักษ์ถามขึ้น
“เปล่าครับ พอดีมีคนฝากเข้ามาครับ”
“เฮ้ย ยอมหรอวะคอน ขนาดผมยังต้องจับฉลากมา” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“อาว ตกลงกูคนเดียวที่สมัครมา” พิทักษ์เอย
“อาว แล้วทำไมจึงสมัครมาละ” นครสงสัย
“ก็กูอยากหล่อเหมือนศรรามนี้หว่า”
“บ้าดาราหรอ ไอ้ทัก” เกรียงสิทธิ์ว่าให้
“ก็ สาว ๆ บอกกูว่า ศรรามหล่ออย่างนั้น หล่ออย่างนี้ อีกอย่างได้เป็นทหารแล้งเท่ห์” ทำยืดอกน่าภูมิใจ
“ใช่มันก็น่าภูมิใจ ใคร ๆ เขาก็อยากจะเป็นทหารกันทั้งนั้น” นครกล่าว
“ว้าย ตายแล้ว ครูก็ อย่าจับหนูซิคะ” เสียงน้องเทืองดังมาจากประตูทางเข้าทำให้ทั้งสามหันไปมองก็เห็นครุฝึกกำลังลวนลาม
“เอาน่า เย็นนี้พี่ไปหาได้ไหม”
“อุ้ยได้ซิคะ ยอมคะยอม” จีบปากจีบคอทำดัดจริต
“อย่างนั้นพี่ฟากรอยหน่อย” พร้อมกับจับหน้าอกน้องเทือง ซึ่งน้องเขาก็ยอมแล้วรีบวิ่งเข้ามาในห้อง
“สวัสดีค่ะเพื่อน ๆ ดิฉันเจนจิรานะคะเรียกน้องเจนก็ได้” เจ้าหล่อนแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ แปลกว่าทำไมจึงมีน้องเทืองหลุดเข้ามาได้ แต่ก็เป็นสีสันดี เพราะจากที่บางคนเศร้า ๆ ก็เริ่มยิ้มได้
“น้องเจนฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” โค้งคำนับ
“พลทหารพิเชนทร์ เป็นอะไร” เสียงครูฝึกพูด
“เป็นกระเทยคะ วาย เป็นทหารครับ” เปลี่ยนเสียงทันทีทันใด
“หลุดเข้ามาได้ไง แบบนี้พลทหารทั้งกองร้อยมิได้แย่กันหรอ”
“ไม่ครับ ครู พวกผมชอบ ยิ่งไอ้กริช ยิ่งชอบครับ” ครูพี่เลี้ยงแซว
“มึง ระวังตัวดี ๆ นะ ไอ้นั้นมันเอาลุกไม่ขึ้นแน่” ครูฝึกหันมากำชับพลทหารเจนจิรา เอ้ย พิเชนทร์
“บ่ ย้าน ดอกคะครูหนูชอบ” เอายังไปต่อปากต่อคำทำตาหวานใส่อีก
“ปรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงนกหวีดดังขึ้น พลทหารทุกคนรวมตัวกันเรียบร้อย หมู่ศรีไพรใส่ปลอกแขนสีแดง แสดงให้รู้ว่าเป็นสิบเวรหรือไม่ก็ผู้ช่วยสิบเวรในคืนนี้
“ต่อไปเราจะมีการเรียนภาคทฤษฏีกันในเวลานี้จนถึงสองทุ่มครึ่งทุกวัน สำหรับวันนี้จะให้ผู้กองร้อยฝึก ร้อยโทคำนึงมาให้โอวาทแก่พลทหาร ท่านจะแนะนำการอยู่ร่วมกันของพวกเราในที่นี้ ทั้งหมดตรง” พลทหารทั้งหมดลุกขึ้นยืนทำความเคารพผู้กองคำนึง มาให้โอวาท ส่วนมากจะเป็นเรื่องโดยทั่วไปเพราะจะมีการบรรยายในเนื้อหาในวันต่อ ๆ ไป จากนั้นครูฝึกท่านอื่น ๆ ก็จะพาพลทหารร้องเพลงมาร์ช ต่าง ๆ ของทหาร ทั้งสามเหล่าทับ จนถึงเวลาสองทุ่มครึ่งจึงขึ้นไปทำพิธีศาสนากิจ จนเสร็จสิ้น
“วันนี้จะให้พวกเราพลทหาร ไปกางมุ่งเข้านอนกันเร็วกว่าปกติ อย่างลืมพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเวลาห้านาฬิกา และตอนเข้านอนรอฟังเสียงแตรสัญญาณด้วย จากนั้นจะปิดไฟ ใครที่จะลงไปข้างล่างต้องขออนุญาตสิบเวรเท่านั้น เข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ” เปล่งเสียงโดยพร้อมเพียง
“อย่างนั้นไปได้ ค่อยด้วย ผู้กองท่านอยู่ข้างล่าง” จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปที่เตียงนอนของตัวเอง ค่อย ๆ เอาขามุ่งขึ้นมาเสียบไว้ก่อน แต่ยังไม่กาง เพราะรอให้สัญญาณก่อน แล้วนั่งรอกันที่ข้างเตียงหน้าตู้เหล็ก ยังไม่มีใครกล้าที่จะขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วก็คุยกันเบา ๆ ลักษณะกางวางเตียงนอนจะเป็นแบบสี่แถวหัวเตียงชนกันสองฝั่งเรียงกันไปจนสุด แล้วหลังตู้เหล็กก็ชนกัน ปล่อยที่ว่างตรงกลางและฝั่งชายขวา
“ไอ้คอนมึงจะนอนที่นั้นหรือวะ ที่นอนสิบเวรนะมึง” พิทักษ์หันมาคุยกับนคร
“ก็มันไม่มีแล้วนี้ครับ”
“มานอนกับกูก่อนไหม พรุ่งนี้คงได้อันใหม่”
“นอนกับเราก็ได้คอน”เกียงสิทธิ์เดินมาแล้วนั่งลงข้าง ๆ
“ขอบคุณทุกคน ไม่เป็นไรผมนอนได้ครับ”
“แน่ใจหรอ เราเป็นห่วงวะ เราได้ยินไอ้ครูพี่เลี้ยงคุยกันตอนไปล้างตัวนะคอน”
“คงไม่เป็นไรมาก หมู่ไพรไม่ทิ้งผมแน่ครับ” บอกเพื่อนให้ความสบายใจ
“อือ ถ้าอย่างนั้นเกิดอะไรขึ้นก็ร้องหน่อยแล้วกันนะเพื่อน”
“ใช่ กูอยู่ใกล้มึงสุด กูจะช่วยมึงทันที แต่ตอนนี้กูขอนอนก่อนวะปวดไปทั้งตัว” ว่าแล้วก็ล้มตัวนอนบนเตียง
“ไอ้นี้ระวังหน่อยซิ คนอื่นเขายังนั่งอยู่ข้าง ๆ เตียงกัน มึงนี้นอนเลย แล้วก็โดนหรอก” เป็นผลพิทักษ์กลิ้งลงจากเตียงแทบไม่ทัน
“แล้วคอนเป็นคนที่ไหน” เกรียงสิทธิ์ถามเพื่อนต่อ
“คนทุกทีครับ” อึ้ง เกรียงสิทธิ์อึ้ง รับมุขไม่ทัน
“อารมณ์ขันก็เป็นนะมึง” พิทักษ์คลานมาที่ปลายเตียง
“ผมเป็นคนเหนือครับ ก็ไปเรียนหนังสือที่กรุงเทพ แล้วก็มาเป็นทหารอยู่ที่นี้”
“แล้วพ่อแม่มึงละคร”
“พ่อแม่ยังอยู่ครบครับ มีน้องอีกสองคน ผมเป็นคนโต ครอบครัวเราทำไร่ส้มเล็ก ๆ”
“อืม ผมก็เป็นลูกชายคนเดียวของบ้านครับ ไม่มีพี่น้อง พ่อแม่ทำร้านอาหารที่ตัวจังหวัด ถ้าเราได้พักผมจะพาพวกเราไปทานกัน”
“กูกินเยอะนะมึงไอ้เกรียง”
“แล้วแต่ จะมีพุงใส่ พ่อทำอาหารอร่อยด้วยนะทัก”
“แล้วนายละทัก”
“กูก็ไม่มีอะไรมากมาย เป็นลูกคนจน ๆ ทำไร่ทำนา ตัวกูถึงโตยังกะควายนี้ไง ก็มีแต่แม่ กับน้อง ๆ อีกเจ็ดคนรวมทั้งกูด้วยเป็นคนที่สาม กูไม่รู้พ่อกะแม่กูขยันอะไรกันนักหนา ถึงผลิตลูกได้มาปานนี้ ขนาดตอนพ่อกูตาย น้องคนเล็กกูอยู่ในท้องอยู่เลย ก็อดอยาก ๆ นี้ละหว่ากูก็เลยสมัครมาเป็นทหารเลยปล่อยให้พี่สาวสองคนกูเลี้ยงแม่เลี้ยงน้อง ๆ ไปก่อน ก็อยากจะเรียนต่อนายสิบด้วย”
“แล้วทักจบอะไรมาครับ” นครถามขึ้น
“ก็ปวส.เครื่องยนต์ ทำไมหรอ”
“ไม่มีไรก็ต่อได้ครับ ต้องขยันหน่อย”
“ผม ปวส.คอมพิวเตอร์ แล้วคอนจบอะไรมา” เกรียงสิทธิ์ถามขึ้น
“ผมปริญญาตรีเกษตรศาสตร์ครับ”
“อาว งั้นมึงก็อายุมากกว่าพวกกูซิ” พิทักษ์เอยขึ้น
“ผม 21 ครับ” เกรียงสิทธิ์เอย
“กู 21 เท่ามึง”
“ผม 23 ครับ แต่ไม่เป็นไร เราก็เป็นเพื่อนกันได้นี้ครับ” พอดีกับเสียงแตรให้สัญญาณการเข้านอนดังขึ้น ทั้งสามต้องแยกย้ายกับรีบกางมุงเข้านอน ก่อนไฟฟ้าจะดับลง นครล้มตัวนอนเอามือก่ายที่หน้าผาก กำลังคิดถึงอนาคตของตัวเอง สิบเวรขึ้นมาตรวจตราอีกครั้ง
“ใครนอนไม่หลับ” เสียงสิบเวรถาม แต่ก็เงียบ
“ใครนอนไม่หลับบ้าง” ถามขึ้นอีกครั้ง
“ผมครับ” เสียงตอบจากใครไม่รู้
“รอไปรอหมู่อยู่ข้างล่าง” แล้วเสียงลุกจากเตียงก็ดังขึ้น
“ผมด้วยครับ” แล้วตามด้วยการลุกจากเตียงนอน ลงไปประมาณ ห้าคน เพราะเตียงนอนนครอยู่ติดกับประตู
“พวกมึงลงมาทำไม” เสียงสิบเวรถามขึ้น
“พวกผมนอนไม่หลับครับ” เสียงตอบพร้อมกัน
“หรอ งั้นพวกมึงรอบกองร้อยห้าสิบรอบ ตะโกนดัง ๆ ด้วยว่านอนไม่หลับ” จากนั้นเสียงตะโกนผมนอนไม่หลับครับก็ดังรอบกองร้อย เป็นเสียงกล่อมที่ดีมากๆ เลย คนที่อยู่บนโรงนอนอดกลั่นหัวเราะไว้ หลาย ๆ คนเริ่มหลับเข้าสู่นิทรากันแล้ว เปลือกตาของนครก็เริ่มหนักอึ้งเช่นกัน กำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราก็ต้องตกใจเมื่อมีคนมาเปิดมุงขึ้น แล้วเอนตัวลงนอนข้าง ๆ นครขยับจะลุกขึ้น
“แจ็กพี่เอง” จำเสียงนี้ได้
“เงียบ แล้วนอนเฉย ๆ” เจ้าของเสียงยังคงสั่งต่อ นครนอนตามปกติ พยายามข่มตาให้หลับลงไปด้วย จนสักครู่ใหญ่ ก็กำลังจะหลับลง ก็มีมือเข้ามาดึงผ้าห่มออกจากตัว
“น้องจ๋า พี่มาแล้ว อาวทำไมมีอีกสองขา ใครมานอนก่อนกูแล้ววะ” เสียงครูพี่เลี้ยงดังขึ้น ปลุกให้นครตื่น
“ก็ของกูนี้ไง” พร้อมกับยันเท้าติดหน้าอก ทำให้คนที่ถูกยันตกเตียง
“ใครวะ ใครกล้ามาถีบกู” ลุกขึ้นจะหาเรื่อง เพื่อนอีกคนวิ่งมาเปิดไฟสว่างจ้า
“มันกล้าดียังไง มาถีบกู” ดึงมุงออกจนหมด ก็ปรากฏคนตัวสูงนั่งมองหน้า นครนั่งข้างหลัง
“ผู้.......ผู้กองอัศวิน” ลนร่าน
“เออ แล้วมาทำอะไร” มาโปรดถามคืน
“คือ .....คือ.....เออ....” หาคำตอบไม่ได้
-
พี่มาโปรด มาช่วยแล้ว :z2:
นึกว่านครจะแย่เสียอีก
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มก่อน อ่านทีหลัง
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ให้มันรู้เสียบ้างเด็กใคร 55555
ว่าแต่เตียงทหารมันนอเข้าไปได้อย่างงั้ยสองคนหว่า แล้วผู้กองมางั้ย หรือกะมาลักหลับหว่า แล้วใครย่องมาอีกคน หรือเป็นหมู่ไพร แอบงงกับระบบการจัดที่พักของทหารเกณฑ์นิดๆๆ
แต่พล็อดเรื่องน่าสนใจติดตามมากๆๆๆๆเลยอ่ะ สนุกดี ชอบบบบบบบ o13
-
ใครมันบังอาจมาเข้าถ้ำเสือ
อย่างนี้ต้องโดน :beat:
-
ผู้กองมาเองเลย สุดยอดดดดดดดดดดด :sad4:
ผู้กองสั่งวิ่งรอบกองร้อยหาคำตอบให้เจอเลย
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
สมน้ำหน้า รู้ซะมั่งไผ่ป็นไผ
-
เป็นไงล่ะท่านผู้กองมาเองเลยรอดมาได้
5555555555
แล้วยังงี้ท่านผู้กองจะมาช่วยได้ตลอดเหรอ
เอานครไปฝึกเองเลยจิจะได้ไม่มีใครมายุ่งอิอิ
-
ต่อด่วนๆ
มีสายรายงานว่าจะมีคนตีกัน
5555 o18 o18
-
:L2:....สะใจ...วุ้ย....
...เจ้าของเขามาคุมเองเลย... :L2:
-
5555 พี่มาโปรดมาช่วยนิเอง o13
-
:กอด1:
มาให้กำลังใจเช่นเคยครับ
-
โว้วววว ของเค้าหวงจริงๆ ถึงขั้นต้องมานอนเฝ้า
อิอิ
-
โดนซะเลย สมน้ำหน้า :z6:
-
มาเฝ้าเองเลย :laugh:
-
มาให้กำลังใจ พี่หมอ กะพี่วัตร :L1:
-
มาโปรด สมชื่อเลย อิอิ
รีบมาเป็น"อัศวิน" พิทักษ์ "นคร" (อ้าว พิทักษ์มีเอี่ยวด้วยเลย)
ปล. ฉลาก พบข้างผลิตภัณฑ์ต่างๆ ที่มีไว้ลุ้นคือ สลาก
“มันกล้าดียังไง มาถีบกู” ดึงมุงออกจนหมด ก็ปรากฏคนตัวสูงนั่งมองหน้า นครนั่งข้างหลัง
“ผู้.......ผู้กองอัศวิน” ลนร่าน
ยังไงอ่ะ ร่าน แบบ ลน (อ่านไปก็นึกภาพตาม o22 :jul3:)
ใช้ "ลนลาน" นะ
:L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:z1: ให้มันรู้ซะมั่ง เด็กใคร :z2: :z2:
-
จัดการมันเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
มีสายรายงานว่าจะมีคนตีกัน
:z6: :z6: :z6:
มาต่อด่วนเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
นครรอดแล้ว ฮ่าๆ
ดีใจได้โล่เลย
+1 ให้พี่วัตร&พี่หมอคับ
o13 o13
-
อ่านชื่อตอน แล้วแอบลุ้น รอดไม่รอด ตกลง รอดจากคนนี้ แต่ไม่รอดจากอีกคนใช่ปะ
รอดครั้งนี้แต่ไม่รอดครั้งหน้า :jul3:
......................
:กอด1: ขอบคุณนะคะ
-
พี่วัตรสมเป็นปลัดมาก
วางแผนตลอด
ลุ้นทุกตอน
แต่ตอนนี้มาต่อเร็วเถอะนะ
ขอร้อง
ลุ้นมากๆ
-
พระเอกขี่ม้าขาวมาแว้วววว....
:z6:
-
ตายแน่ไอ้นักมุด เจอของแข็ง :z2:
ตอบชื่อตอนให้ปลัด ฯ หน่อย รอดครับ ( คราวนี้นะ )
-
พี่หมอ
แบบนี้ขังลืมเลยดีก่า
o18 o18 o18 o18
-
ลักษณะการฝึก พี่วัตรจะไม่ค่อยอธิบายนะครับ เพราะคนที่เป็นทหารจริง ๆ เขาจะรู้ว่าปฏิบัติอย่างไร
พี่วัตรจะเขียนคร่าว ๆ ครับ
*****************************************************************
9 (การทดสอบ)
นับจากที่มาอยู่กองร้อยฝึกวันนี้ก็เป็นวันที่สิบแล้ว ระเบียบวินัยก็เริ่มที่จะเข้าที่เข้าทาง ตื่นเช้ามาตอนเช้าในเวลาห้านาฬิกา ต้องรีบลงไปล้างหน้าแปรงฟัน สำหรับวันนี้จะมีการทดสอบสมรรถภาพก่อนการฝึก คือเหมือนกับการทำแบบทดสอบก่อนเรียนและหลังเรียน การทดสอบวันนี้มีการวิ่งหกกิโลเมตร ไปกลับ ดันพื้น ดึงข้อ
“ไอ้คอน มึงคิดว่ามึงทำได้ไหมวะ”
“ไม่รู้ซิ ผมยังไม่รู้เลย วิ่งมาสิบกว่าวันนี้ แข้งขาล้าไปหมด”
“ผมก็เช่นกัน เราจะเอาไงดี” เกียงสิทธิ์ ทำหน้าละห้อย
“เอาก็เอาวะกูช่วยพวกมึงเอง กูจะดึงพวกมึงวิ่ง” พิทักษ์เสนอ
“พวกมึงคุยอะไรกันวะ ไอ้พวกนี้รู้สึกว่าพวกมึงนี้จะรักกันจริง ๆ นะ” สิบเวรพูดขึ้น สามคนเงียบไม่พูดไม่จาอะไร
“ปรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงสัญญาณนกหวีดทุกคนต่างออกวิ่งไปตามท้องถนน นครตัวเล็กวิ่งไปเรื่อย ๆ ตามด้วยเกรียงสิทธิ์ คนที่รั้งท้าย ก็คนที่สัญญาว่าจะดูแล วิ่งกระหืดกระหอบมาเรื่อย ๆ
“คอยกูด้วย พวกนี้นี้ฝีเท้าดีกว่ากูอีก”
“อาว ก็เร่งเข้าซิวะ ไอ้บัดดี้ คอนมันไปโน้นแล้ว”
“พวกมึงนี้ทิ้งกู” พิทักษ์คงบ่นวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ
“คอน ๆ ช่วยมันทีวะ มันบ่นใหญ่แล้ว” เกรียงสิทธิ์ตะโกนไล่หลัง นครหยุดวิ่งหันมามองเพื่อน
“ก็เร่งฝีเท่าหน่อยซิครับ ทัก”
“กูไม่ไหวแล้ว ไหนว่ามึงไม่ไหวไง”
“ผมไม่ได้พูดสักคำว่าไม่ไหว ก็แค่แข้งขาล้าเท่านั้น”
“กูถามมึงตรง ๆ มึงเป็นนักวิ่งหรอเปล่า”
“ครับ นักวิ่งกีฬาคณะครับ ถึงไม่ถึงกับกีฬามหาลัยก็เถอะ” ความจริงเริ่มเปิด
“ถึงว่าผมเห็นคอนวิ่งไม่เหนื่อยเลย วิ่งได้เรื่อย ๆ” เกรียงสิทธิ์รีบฉุดเพื่อน ๆ ออกวิ่ง
“พวกมึงอย่าทิ้งกู เอากูไปด้วย”
“ก็แหกปากอยู่นั้นละแล้วเมื่อไหร่จะถึง” เกรียงสิทธิ์พูดให้บัดดี้
“ไปเถอะครับตั้งสามกิโล”
“หา สามกิโล แล้วมึงรู้ได้ไงไอ้คอน”
“ก็กะเอาครับ ปกตินี้ก็น่าจะครบสามกิโลแล้วนะครับ เราต้องวิ่งกลับอีกสามกิโล”
“ถ้าอย่างนั้นไปกันเร็ว อย่าเป็นตัวถ่วงเพื่อนซิไอ้บัดดี้ คนอื่น ๆ เขามากันแล้ว” เกรียงสิทธิ์รีบฉุดกระชากลากถูไป นครก็รีบเอาเพื่อนไปด้วย
“ฝีเท้ามันดีวะ ไอ้ต่อ” ครูพี่เลี้ยงเอย
“ใครวะ ไอ้กริช” ครูต่อถาม
“ก็ว่าที่เมียกูไง” ครูกริช
“ไอ้ห่ากริช โดนวันก่อนมึงยังไม่เข็ดอีกหรอมึง”
“เออ กูถือว่าเป้ฯการท้าทายดี ดูซิ มันวิ่งไปช่างน่ารักจริง ๆ กูอยากเป็นไอ้ทึกนั้นวะ ดูมันจับมือว่าที่เมียก็ไม่ปล่อย” ทำหน้าขึงขัง
“โดนคราวก่อนมึงนี้ไม่จำ ต้องให้ผู้กองสั่งขังหรือไง”
“กูไม่กลัว เพื่อความรักของกู กูยอม”
“กูว่าไม่พ้นมึง ได้กินน้ำข้าวแน่ ๆ ไอ้ห่ากริชเอ้ย”
“ว่าไง น้อง วิ่งกลับได้ครับ วิ่งดี ๆ นะ พี่เป็นห่วง” เมื่อกลุ่มของนครเข้ามาถึงที่หมายแล้วต้องวิ่งกลับไปที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง
“ไอ้คอน ครูกริชโดนไม่จำวะ” พิทักษ์เอยขึ้น
“อือ ก็ปล่อยเขาไปเถอะครับ ผมก็ระวังตัวอยู่”
“ถ้าวันนั้นผู้กองไม่มาช่วยนะ กูว่ามึงต้องได้เป็นอะไรกับมันแน่ ๆ กูไม่อยากจะคิด”
“พวกเราจึงต้องดูแลเพื่อนเราแทนผู้กองด้วยไง ไอ้บัดดี้”
“กูอยากเห็นวันนั้นที่ผู้กองซ่อมมันจนสะบัดสบอม จัง”
“ก็ลองทำผิดซิ สักอย่างซิ หรือว่าไงคอน”
“ผมว่าตอนนี้เรารีบดีกว่าครับ รักษาเวลาด้วย เพื่อน ๆ คนอื่นเริ่มจะแซงเราแล้ว”
“วิญญาณนักวิ่งเก่ามันเข้าสิง จนไม่หวงเพื่อนอย่างกูเลยนะไอ้คอน”
“ก็มันห่วงไงถึงคอยวิ่งฉุดแกอยู่นี้ไอ้ทัก” เกรียงสิทธิ์มันเขี้ยว ทั้งสามก็ช่วยกันผลักช่วยกันดันจนถึงเส้นชัยจนได้ แล้วการทดสอบต่อไปก็เริ่มขึ้นเรื่อย ๆ
วันนี้มีการเรียนการสอนการต่อสู้ท่ามือเปล่า การเรียงรู้การซุ้มโจมตีแบบกองโจรมีการพลางตัว และยุทธวิถีการสู้รบแบบต่าง ๆ
“น้องเจน มาตรงนี้ซิจ๊ะ พี่มีครีมหน้าเด้งให้น้องจ๊ะ”
“จริงหรอครูใจ น้องเจนไม่ค่อยมีเวลาแต่งหน้าอยู่”
“ยื่นหน้ามาซิจ๊ะ” น้องเจนยื่นหน้าเข้ามาหาครูใจ ครูใจก็เลยเอาสีพรางตัวโป๊ะลงไปที่ใบหน้าเป็นสีเขียวสีแดง สร้างเสียงหัวเราะให้กับทุกคน
“บัดดี้กันหันหน้าเข้าหากันแล้วแต่งหน้าให้กัน” ครูฝึกสั่ง
“น้องเจนถนัดการใช้ลูกระเบิดคะ”
“ลูกระเบิดเอาไว้ตอน ใกล้สิ้นเดือน ได้เล่นจริงๆ”
“จริงหรอคะครู แม้นอยากโดน อยากล้วง”
“พลทหารพิเชนทร์”
“โอ๊ะ ค่ะครับ” นี้ก็เป็นสีสันอย่างหนึ่งที่ทำให้เพื่อนไม่เบื่อ หลาย ๆ คนก็เริ่มสนิทชิดเชื้อกัน รักสมัครสมานสามัคคีกัน
“ปรี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆรวมหลังกองร้อย” พลทหารทั้งหมดรวมตัวหลังกองร้อยในตอนเย็น
“ใครที่แอบสูบบุหรี่ในห้องน้ำ” สิบเวรพูดทุกคนมองหน้าแต่ละคน
“ใครสูบ สารภาพมา นี้หลักฐาน” สิบเวรชูก้นบุหรี่ขึ้นให้ดู
“อยู่ในนี้เขาห้ามสิ่งเสพติดทุกชนิด พวกมึงยังกล้าอีกหรอ” พลทหารเงียบ ไม่มีใครกล้ายอมรับ
“พวกมึงไม่ยอมรับใช่ไหม ถ้าไม่ยอมรับหมอบ”
“หมอบ” เสียงพลทหารทั้งหมดดังขึ้นแล้วมอบลงกับพื้น จากนั้นบทลงโทษต่าง ๆ ก็เข้ามา ทุกคนก็ร่วมใจกันปฏิบัติไม่มีปริปากบ่นสักคำ สิบเวรสั่งลงโทษจนพอใจ
“พวกมึงไม่รับใช่ไหม ถ้าไม่รับเอามานี้เลย เฮ้ย ไปตักน้ำมา” ครูพี่เลี้ยงรีบไปตักน้ำออกมาจากห้องส้วม มาให้สิบเวร จากนั้นสิบเวรก็บี้ละลายก้นบุหรี่ลงในน้ำ
“พวกมึงถ้าไม่มีใครรับ ก็เอาไปแบ่งกันกิน” ขันน้ำที่ละลายก้นบุหรี่ถูกแจกจ่ายกันดื่มกันทุกคน
พวกมึงนี้รักกันจริง ถ้างั้นพวกมึง กูให้เวลา 5 นาทีขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาอาบน้ำพร้อมกัน” สิ้นเสียงนกหวีดพลทหารทั้งหมดรีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และลงมาพร้อมกับขันอาบน้ำ
“ในเมื่อพวกมึงเล่นกันจนเลอะแล้ว ถึงเวลาอาบน้ำสักที ไปตักน้ำมาคนละขันปฏิบัติ” พลทหารรีบไปตักน้ำกลับมาแล้วเข้าแถวตามเดิม
“ขยายแถวออกคนละสองช่วงแขนปฏิบัติ เวลาอาบน้ำมันต้องถอดออกให้หมด ถอดผ้าออก” และแล้วลานชีเปลือยก็เริ่มขึ้น ผิวดำผิวขาว กระดำกระด่าง ละลานตาไปหมด
“พวกมึงหาวิธีการอาบน้ำขันเดียวให้เสร็จ” จากนั้นการอาบน้ำกลางลานกว้าง
“พวกมึงหา ไซต์ใหญ่ มาแข่งกันซิ”
“ไอ้คอน มึงนี้ ขาวจริง ๆ วะ สมแล้วเป็นคนเหนือ” พิทักษ์ ขึ้นมานอนบนเตียง ของครูไพรซึ่งตอนนี้นครยึดไปโดยปริยาย
“ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ ก็ว่าไปนั้น”
“เออ ไอ้ทักมันพูดถูก ขนาดเรายังมองนายตาไม่กระพริบเลย”
“มึงก็มั่วแต่อีน้องเจนนะซิ ตัวเล็ก แต่ไซต์นี้”
“ไอ้บ้า กันว่าแกนั้นและมองมันตาไม่กระพริบ” เกรียงสิทธิ์เข้ามานอนบ้าง
“ก็พอ ๆ กันและมั่ง แล้วมองเห็นผมได้ไง ผมอยู่แถวสุดเลย”
“ไม่มองได้ไง ไอ้ครูกริชมอง คอนตาไม่กระพริบเลย ผมก็หวงนะซิ ก็เลยมองดูคุณตลอด”
“กูว่าคืนนี้มึงไปนอนเตียงกูก็แล้วกัน แล้วกูจะมานอนที่นี้เอง”
“เอาอย่างนั้นเลยหรือวะ น้องเจนมันไม่สามารถดึงพี่แกไปได้เลยหรอ”
“ดึงอะไร มึงนะซิดึงให้มันมาเร็วขึ้น ไม่เอานะกูห่วง” พร้อมกับจับมือนครขึ้นมาดม
“ไอ้ทัก แกก็เล่นอย่างนี้นะดูคอนหน้าแดงแล้ว”
“เออ ก็กูจะดูแลองค์ชายกูนี้หว่า” นครค่อย ๆ ดึงมือออก ตอนนี้ภายในโรงนอนก็จะมีเสียงลือเสียงเล่าอ้างอันใดพี่เอย เสียงย่อมยอยศใครทั่วหล้า
“น้องคอนครับ พี่นั่งคุยด้วยได้ไหม”
“อาวครูกริช ไม่กลัวครั้งก่อนหรอพี่”
“ไม่กลัวครับ พี่เอาจริง” แล้วนั่งลงบนเตียงนอนอีกคน นครขยับตัวเล็กน้อย
“เออ พี่กริชมีอะไรหรือเปล่าครับ” นครทำใจดีสู้
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ เพียงแต่พี่คิดว่าเรายังได้ทำความรู้จักกันจริง ๆ จัง ๆสักทีครับ”
“ก็รู้แล้วไม่ใช่หรอครับพี่” เกรียงสิทธิ์ สวนขึ้น
“เอ พวกนี้กลับไปที่เตียงนอนไป” หันไปไล่ทั้งสองคน ลุกไป นครลุกบ้าง
“อาวน้องคอนจะไปไหนครับ”
“ผมจะลงไปข้างล่างครับ”
“งั้นดีเลยพี่ไปด้วย” ว่าแล้วก็ลุกเดินลงไปด้วย เมื่อสบโอกาสก็เอามือเข้ามากอดคอ
“เออ พี่ครับมันไม่ค่อย…”
“ไม่เป็นไร ผู้ชายเหมือนกันน่า อยากจับน้องบ้าง”
“แจ๊ก จะไปไหน” เมื่อลงมาถึงบันไดขั้นล่างสุด เสียงนี้ทำให้นครยิ้มออกมาได้ ทั้งที่สมองคิดหาวิธีที่จะหลบพี่กริช พี่กริชเห็นว่าเป็นใครก็รีบผละออก
“เออ ลงมาข้างล่างเฉย ๆ ครับ แล้วพี่มาทำอะไร”
“พี่ว่าจะมาพาเรากลับบ้าน สักคืน ไปพี่ขออนุญาตผู้กองเราแล้ว” มาโปรดเข้ามากอดคอนครแล้วเดินออกหน้ากองร้อย ขึ้นรถจี๊ปกลับไปที่บ้าน
-
:z1: :z1: :z1:
แล้งไงต่ออะคร้าบบ...
:z1: :z1: :z1:
-
ฮิฮิ...
รอดไปอีก 1 ครั้ง
มาได้ทันเวลาอีกแล้ว ฮ่าๆ
ได้จายมากๆ พี่มาโปรด
:laugh: :laugh:
-
พี่มาโปรดพากลับบ้าน
แล้วยังไงต่อ.......อยากรู้ :z2:
-
วันนี้นึกว่าจะไม่มาซะละ
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
นี่พี่วัตรลงมืเองเลยเหรอคะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
5555++ ได้อีกพี่มาโปรด มาโปรดสมชื่อจริงๆ
หรือหวงเลยมาคุมตลอดก็ไม่รู้ :m20:
-
ครับ ขอบคุณครับ
ที่แรก ก็ว่าจะไม่ลงแล้ว
อิอิอิ
เป็นหวัดอะดิ อากาศเปลี่ยนที่จริงติดหวัดจาดคนไข้ด้วย
-
พี่มาโปรดแกต้องมีสายแน่ หรือไม่ก็มี หูทิพย์ ตาทิพย์ มาได้จังหวะทุกที :laugh:
ขอบคุณค่ะ
ปล. พักผ่อนเยอะนคะ :กอด1:
-
พระมาโปรดจริงๆ 555
-
พระมาโปรด เอ้ยไม่ใช่ พี่มาโปรดมาทันเวลาอีกแล้ว
อ้าวแล้วนั่นจะพานครไปไหนกันละนะ
แหมๆๆๆๆ
-
รอดไปได้อีกคราน่ะนคร
พี่มาโปรดเอาไปอยู่ด้วยกันเลยดิ
เดี๋ยวจะไม่รอดเอาซักวันน่ะนั่นกับนายกริชเนี่ย
-
อ่าว
วันนี้ก็รอดอีกแล้ว
หุหุหุ
สั่งขังมันโลด!!
-
แล้วคราวนี้จะรอดไหมน้า :z1:
รักษาสุขภาพด้วยนะครับ หมอพจน์ เป็นห่วงนะครับ
ตาปลัดไปไหน ไม่ดูแลหมอ เลย มันน่า :m16:
-
นครรอดไปได้อีกวัน
แนะนำให้มารับกลับไปนอนบ้านกะพี่มาโปรดทุกวันท่าจะดี :impress2:
-
มันเป็นเรื่องบังเอิ๊น บังเอินที่มาโปรดมาทัน
มันบังเอินจริงจริง ให้ฟ้าผ่า...ตายดิ :z3:
-
มาโปรดสมชื่อจริงๆ :laugh:
-
พี่มาโปรดพูดผิดเปล่า พี่มารับไปต่อที่บ้านถึงจะถูกม้างงง ต่อจากคราวโน้นไงแหะ แหะ :haun5:
-
ตามมาอ่านนิยายของคุณปลัดนะจ๊ะ
เพิ่งอ่านได้2ตอน สนุกดีนะ
ยิงกันไฟแลบ บู๊ๆๆแบบนี้ชอบ
ไปอ่านต่อก่อนนะ
-
:z1: เหมือนมีพรายกระซิบแฮะ มาโปรดนี่ :z1:
-
มาได้จังหวะทุกทีเลยพี่มาโปรด เหมือนนกรู้ สงสัยมีสปาย แหงๆ
.................
:กอด1: คุณปลัด & คุณหมอ :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
พี่มาโปรด มาโปรดสมชื่อจริงๆ
:man1: :man1:
-
ไม่สบายหายไวๆนะครับ
เป็นห่วงพี่มากๆ
แล้วก้อรอตอนต่อไปด้วย
แล้วเด็กๆสบายดีไหมครับ
คิดถึงลูกลิงทั้ง 2 คนเลย
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
พี่หมอหายไวๆนะคะ
-
อ่านทันแล้วนะ สนุกมาก
สงสารนคร.....
-
ภาระกิจที่สอง นั้นสักพักนะครับ หมอจะพิมพ์ให้เสร็จก่อนไป ระยองครับ หมอต้องไประยอง 16-23 นี้
ขอสักแปป นะครับ แฟนครับ
ต้องขอโทษด้วย
-
พี่หมอไม่สบายหายหรือยัง
พักผ่อนเยอะนะคะ นิยายรอได้
พี่วัตรดูแลพี่หมอดีๆน๊า :man1: :man1:
-
:3123: รอได้ฮะ
-
:monkeysad:
น่าสงสารพี่หมอจัง งานย่งเนอะ
ไม่มีเวลาสำหรับน้องๆ ที่น่ารัก
แต่มะปงไรค่ะ น้องๆ รอได้ ไม่รีบร้อน
แต่เร็วๆก็ดี :laugh: :laugh: :laugh:
ปล.พี่หมอรักษาสุขภาพนะคะ พี่วัตรด้วย
-
รอ ค่ะ รอ อย่างไงก็รอ
ทำงานหนักแล้วพักผ่อนเยอะๆ ด้วยนะคะ
-
รอได้ค้าบ
รักน้า หายยังค้าบ :L1:
-
พี่หมอหายดีแล้วเหรอครับ แล้วพี่วัตรไปไหนอ่ะครับ ไม่เห็นแวะมาเลยครับ :กอด1:
-
รอได้ฮะ
:impress2: :-[ :impress2:
-
พี่วัตรไปอบรม สัมนาครับ (นิสัยไม่ดี ก็เลยถูกส่งตัวไปสัมนา) ไปตั้งแต่วันพุธที่ 7 มกราคม แล้ว
ปานนี้ คงไปอยู่ที่ไหนสักแห่ง ของ กทม. โทรมาบอกพี่หมอว่า กทม.ก็เริ่มเย็นแล้วครับ
อย่างไงคน กทม. ก็ดูแลสุขภาพด้วย ไม่ใช่แต่ กทม ที่เดียวนะ ทุกที่ดูแลสุขภาพด้วยครับ
ส่วนพี่หมอไปอาทิตย์หน้า ที่ระยองครับ ก็คงต้องห่าง จากนครกับมาโปรดประมาณสัก อาทิตย์
ให้ได้กลับมาก่อน แล้วจะมาเขียนให้ครับ
-
รอได้ค่ะพี่หมอ ทั้งสี่คนดูแลสุขภาพด้วยนะคะ น้องก็เป็นหวัดเหมือนกัน
อยากบอกว่า ขอนแก่นหนาวมากกกกกกกกกกกกกก
-
หนาวเหมือนกันครับ ไม่อยากออกจากห้องเลยอ่ะ o21
-
ยุ่งทั้งพี่วัตรทั้งพี่หมอเลย
อย่าลืมพักผ่อนบ้างนะคะ
วันนี้กรุงเทพเย็นเหมือนกัน o22
-
สู้ๆ นะค่ะ
สนุกมากเลย :impress2: :impress2:
รักษาสุขภาพนะค่ะ
:bye2: :bye2:
-
:กอด1: สู้เพื่อพ่อ :3123:
-
หนาวเย็นมากเลยค่ะ หนาวๆ แบบนี้ต้องกอดกันเนอะมันถึงจะอุ่น
พี่วัตร + พี่หมอแล้วก็เด็กๆ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
:กอด1:
-
รอค่ะ :z2:
คิดถึงพี่วัตร+พี่หมอนะ :กอด1:
-
อยู่กทม. มาจนยี่สิบกว่าปี ยอมรับเลยว่า
ปีนี้หนาววววววววววววววววววววววววววว ม๊าก มาก
ไม่เคยหนาวอย่างนี้มาก่อนเลย
แต่กัวว่าหน้าร้อนจะสุดๆ ไม่เลยอะจิ เฮ้อ...คิดแล้วเซ็ง
ยังไงก็ช่วยกันดูแลรักษาสุขภาพของตัวองนะจ๊ะ
พี่หมอและพี่วัตรที่อยู่กทม.ด้วย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แว๊บมาเยี่ยมครับ :L1:
-
รอภารกิจต่อไปคับ
รีบๆมานะคับ
ยังไงก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะคับ
-
มา :z13:ไว้ :laugh:
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้พี่หมอ กับพีี่วัตรคับ
:a2:
-
สู้ ๆ o13
-
:z10: :z10: :z10: :z10:
รอ รอ รอ ๆๆๆๆ
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
คุณหมอไประยอง คุณปลัดกลับจากกทม.หรือยางงง คิดถึงทั้ง2คนเลย :L2:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
:t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
-
:z2: :z2:
มาเต้นรอเดี่ยวจะง่วงซะก่อน
-
ยู้ฮู ๆ ๆ :m18: :m18:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
เค้าจามาต่อใหม่อ่า จิ้มๆๆๆ ดันๆๆๆ เอาใจช่วยยยย
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
10(ภารกิจที่ 2)
รถมุ่งหน้ากลับเข้าสู่หมู่บ้าน นครถอนหายใจแอบมองหน้าคนขับที่มองออกไปด้านหน้า ดูอารมณ์ราบเรียบ
“ไอ้ครูพี่เลี้ยงมันไม่เลิกที่จะมาเกาะแกะอีกหรอ” เสียงทุ่มทำลายความเงียบ
“ไม่ครับ ก็ปกติดีครับ ไม่มีอะไรครับ” นครพยายามปกป้อง อย่างน้อยก็เลือดทหารมันทำให้รู้รักและสามัคคีกัน
“อย่าโกหกพี่เลย พี่ดูออก” ยังคงมองตรงไปด้านหน้า
“เขาก็มาดู มาคอยดูแล เหมือนคนอื่น ๆ ครับ”
“อือ อย่าให้รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกัน”
“แล้วอะไรจะเกิดครับ พี่มาโปรด”
“ไม่มีอะไรหรอก ดูแลตัวเองดี ๆ ก็แล้วกัน เข้าบ้านแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้า พี่จะพาไปดูของ” นครมองหน้าคนพูด
“สงสัยอะไร ทำตามพี่บอก” เมื่อรถจอดอยู่หน้าบ้าน นครรีบเข้าไปในบ้าน
“อาว คอนมาได้ไง ผู้กองให้มาหรอ” นพออกมาจากห้องพัก
“ครับ แล้วนพจะทำอะไร” มองดูมานพเตรียมของบางอย่าง
“เตรียมของให้ผู้กองครับ แต่งงทำไมผู้กองเอาไปสองกระบอก” ชู KZ-45 ขึ้นมา จำได้ว่าเป็นของผู้กองอ้วนที่นครถือมา
“เสร็จหรือยัง ไอ้นพ” เสียงมาโปรด ทำให้ทั้งสองต้องสะดุ้ง
“อะไร เป็นอะไร”
“ก็มันตกใจนี้ครับ มาเงียบ”
“ใช่ครับ ยิ่งเป็นปืนผาหน้าไม้ เกิดผมทำหลุดมือนี้มันจะไม่โป้งกันเลยหรอ” มานพประชดเจ้านาย มาโปรดเดินเข้าห้อง และกลับออกมาพร้อมกับชุดลำลอง
“เปลี่ยนชุดนี้ แล้วออกไปข้างนอกด้วยกัน”
“จะไปไหนครับ” นครถาม
“เอาเถอะ ไปก็เจอเอง” แต่ยังไม่ทันไร ร่างสาวสายของรุจีก็เข้ามาในบ้าน
“ผู้กองขา เพิ่งกลับมาหรอคะ รุจีรออยู่” สาวสวยในชุดสีแดงเพลิง เข้ามาในบ้าน ทุกคนในบ้านตะลึง
“แม้ อ้าปากค้างกันเลยหรอคะ เซอร์ไพร์ วันนี้รุจีจะมาชวนผู้กองไปเที่ยวคะ” รุจีเข้ามาเคลียคลอ
“แจ๊กเอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยน” รีบเอาชุดจัดใส่มือนคร และดันหลังให้เข้าห้องไป
“ไหนว่าไปเป็นทหารเกณฑ์แล้ว เอากลับมาทำไมค่ะ”
“รุจีวันนี้ผมไปไหนไม่ได้ครับ ผมต้องออกไปทำงาน”
“รุจีไปด้วยคะ รุจีจะช่วยอีกแรง” สาวสวยยืดอกขึ้นทำเป็นเข้มแข็ง
“เสร็จแล้วครับผู้กอง” มานพยกปืนขึ้นให้มาโปรด
“ว้าย ต้องใช้ปืนผาหน้าไม้ด้วยหรอคะ” รุจีรีบวิ่งเข้ามาสวมกอด ทำเป็นตกอกตกใจ มาโปรดจนต้องแกะมือหนวดปลาหมึกออกจากตัว
“เดี๋ยวผมขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนครับ” รีบผละออก แล้วเข้าไปในห้องที่นครเปลี่ยนเสื้อ ประตูถูกผลักเข้ามา นครสะดุ้ง
“เข้ามาทำไมครับ” รีบหาผ้าเช็ดตัว
“อาว โป๊อยู่หรอ ขอโทษ พี่เข้ามาหลบ” ปากพูดแต่ตามองจ้องมาที่ร่างเปลือยเปล่าที่กำลังหาผ้ามาปกปิดร่างกาย นครหาผ้าเช็ดตัวไม่เจอ ก็ไม่รู้จะทำไง ก็เลยปล่อยเลยตามเลย ทหารสอนให้รู้มามากขึ้นแล้วนี้ อยากมองก็มองไป นครทำตัวตามปกติ รีบหาเสื้อผ้ามาใส่
“เพิ่งรู้คนเหนือนี้ขาวดังคำล่ำลือ” พลางหาชุดลำลองเข้ามาใส่ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่อาย ก็เลยปลดปล่อยสิ่งที่ปกปิดร่างกายออกเช่นกัน นครยืนตัวแข็งทื่อ ไม่คิดว่าจะกล้าทำ มาโปรดยังยั่วโดยการเดินไปมาในห้องทั้งที่ไม่มีอะไรปกปิดร่างกาย นครอายจนต้องหันหน้าหนี
“อาว ก็ไม่เสียบเปรียบไง” แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้น
“ผมไม่ได้บ้ากามอย่างพี่นะ”
“ใครว่าพี่บ้ากาม พี่แค่อยากปลดปล่อยอารมณ์เท่านั้น” ปากพูดมือก็ใส่เสื้อผ้าไป
“แล้วเราจะไปไหนครับ” นครเริ่มเข้าเรื่อง
“ก็จะลองให้แจ๊กดูสถานการณ์จริงบ้าง เอานี้สายรัดปืน ยังไงก็อย่าเพิ่งใช้ จะใช้ปืนก็ต่อเมือคับขันจริง ๆ” พร้อมใส่สายรัดปืนให้
“สายรายงานว่าจะมีการส่งยากันที่ริมฝั่งโขง”
“ฝั่งโขง ไกลไหม”
“ก็ห่างจากนี้ 100 กว่ากิโล เอาเสื้อกันหนาวไปด้วย แต่อย่าทำให้เป็นจุดเด่น”
“จะเอา คุณคนสวยไปด้วยหรอเปล่า”
“ไม่หรอกเกะกะ ไปกันสองคนนี้พอแล้ว”
“แล้วผมต้องทำไงบ้าง”
“ก็คอยสังเกตการณ์ จะค่อย ๆ สอน ไม่ต้องกังวล ไปได้แล้ว” เข้ามากอดคอ คนที่อายุน้อยกว่าพร้อมออกจากห้อง ท่าทีที่สนิทสนมกันนั้นทำให้สาวเจ้าอารมณ์เริ่มปูด ๆ ขึ้นมา
“ไปทำอะไรคะนานจัง รุจีรอตั้งนาน”
“ก็ไม่มีอะไรครับ ก็แค่ แฟนกันมาเจอกันต้องทำอะไรละ” นครเอยปากเองเลยที่นี้
“ตายแล้ว ผู้กองเป็นจริง ๆ หรอคะ รุจีรับไม่ได้ ไปนะอีกะเทย” เข้ามากระชากนครออกจากอ้อมกอดของมาโปรด แต่ผู้ชายก็ยังเป็นผู้ชายวันยังค้ำ แรงหญิงหรอจะสู้แรงชาย สาวสวยดึงเท่าไหร่ก็ไม่เขยื้อนนครเลยแกล้งบ้าง โดยการดึงกลับแล้วหลบออก เป็นผลให้ร่างสาวสวยปะทะกับร่างชายหนุ่มที่ยืนด้านหลังเข้าเต็ม ๆ
“อีกะเทย แกแกล้งฉัน” ลุกขึ้นได้ก็จะถลาเข้าหาอีก
“หยุด” เสียงมาโปรดเฉียบขาด สาวสวยชะงัก
“รุจี ถ้าไม่อยากให้ผมเสียมารยาท กรุณาครับ” มาโปรดพูดช้า ๆ
“ก็มันแกล้วรุจีนี้คะ”
“ผมบอกแล้วว่าผมจะไปทำงาน อย่าให้ผมลำบากใจ”
“แต่” อ้าปากค้าง
“ไม่แต่ นพ ส่งแขกด้วย” หันไปสั่งลูกน้องคู่ใจ มานพยื่น KZ-45 ใส่ซองข้างตัวของนคร มาโปรดเดินเลยออกไปนอกบ้าน จนนครรีบเดินตามออกไปเช่นกัน ออกมาหน้าบ้าน มาโปรดก็รออยู่บนรถแล้ว นครจึงรีบทำอะไรให้เร็วขึ้นกว่าเดิมอีก
“รีบหน่อยเราเสียเวลามากแล้ว เดี๋ยวงานจะเสร็จไปก่อน”
“อาวไม่มีเฉพาะเราหรอครับ” นครสงสัย
“ก็มีสันติบาลเข้าร่วมด้วย เราเป็นผู้อยู่ในฐานะผู้สังเกตการณ์ด้วย” แรงรถกระชากออกจากที่มุ่งหน้าสู่จุดหมาย
“เราต้องจอดรถไว้ตรงนี้” เมื่อรถเข้ามาจอดเรียบริมฝั่งแม่น้ำที่กำลังไหลเอื่อย ๆ
“เราจะทำทีไปเดินดูแม่น้ำ แล้วหาอะไรกินกัน ทำเหมือนกับนักท่องเที่ยวธรรมดา อย่าแสดงพิรุธอะไร พี่จะค่อย ๆ บอก” นครลงจากรถเดินเคียงข้างคนที่อายุมากกว่า อีกฝ่ายเห็นว่ามีคนมายืนข้าง ๆ ก็สอดแขนเข้าคล้องคออีกฝ่าย ทำเหมือนหนุ่มชาวบ้านมาเที่ยวกัน
“เราจะไปไหนครับ”
“ก็ลงไปหาอะไรดื่มหน่อยดีไหม” ว่าแล้วก็เดินนำหน้าพร้อมลากตัวคนอายุอ่อนกว่าให้เดินตามหลังเข้าไปในเพิงที่ทำขึ้นสำหรับขายเหล้าพื้นบ้าน
“เชิญคะ มากันกี่คนคะ” พนักงานต้อนรับที่นุ่งสั้น ๆ เข้ามาเรียกแขกเข้าไปนั่งภายในเพิงนั้น
“เท่าที่เห็น เอาแรง ๆ มาสักแก้วสองแก้วก่อนนะ” มาโปรดสั่งพนักงาน
“ผมไม่ดื่มนะครับ”
“ว้าว จริงหรอคะ เดี๋ยวหนูเอาน้ำผลไม้มาให้ลองคะ”
“ครับ ขอบคุณครับ” แม้จะรู้ว่าโดนดูถูกจากพนักงานว่าเป็นไก่อ่อนก็ตาม ไม่อยากกลับไปแล้วเหมือนมีอภิสิทธิ์ในการทำอะไรก็ได้
“แจ็ก คนซ้ายมือหลังสุด สันติบาล” มาโปรดกล่าวค่อย ๆ นครค่อย ๆ มองเหมือนกับมองดูบรรยากาศภายในร้าน
“บรรยากาศดีนะครับ เจอปลาบึกตัวโตแล้วด้วย”
“พรานปลาด้านขวา นอกเพิง”
“ออ ครับ เจอตาข่ายด้วย” บรรยากาศภายในร้านเต็มไปด้วยคนที่มาหาความสุขกัน อายุมากน้อยต่างกัน บ้างก็เมาแล้ว บ้างก็กำลังร้องรำทำเพลงกัน
“มาแล้วคะ น้ำส้ม กับพญาช้างสาร แล้ววันนี้จะเมาหรอคะ” สาวสวยทำตาหวานมาที่นคร
“ไม่เป็นไรครับ ผมให้น้องผมมาเอาผมกลับด้วย” มาโปรดรีบแย้งขึ้นก่อน การนั่งดื่มกินกันใช้เวลานานออกไปเรื่อย ๆ และแล้วเสียงเครื่องยนต์เรือก็ดังเข้ามา จากอีกฝั่งของแม่น้ำโขง
“เราไปกันเถอะ น้องคิดเงินด้วยครับ” คนอายุมากกว่าเมาแล้ว ลุกขึ้นยืน แทบจะทรงตัวไม่อยู่ นครรีบเข้าไปประคอง แล้วนี้จะมาทำงาน เมาขนาดนี้นะ
“ไหวไหมคะน้อง พักที่นี้ก็ได้คะ เรามีห้องให้” พนักงานอยากให้พัก
“ไหวครับ เดียวผมพากลับแล้ว” นครยื่นเงินให้ แล้วพาคนอายุมากกว่าออกมาจากร้าน
“อย่าเพิ่งรีบออกจากร้านเร็วเกินไป หลบ ๆ ไปด้านข้างก่อน” อาวนึกว่าเมา ที่แท้แกล้งนี้เอง นครพาคนแกล้งเมาออกมาด้านข้างร้านเพิงนั้น เมื่อเห็นว่ามีดงหญ้าขึ้นสูง จึงรีบเข้าไปหลบสังเกตการณ์ สักครู่ใหญ่ เรือประมงก็เข้าจอดเทียบท่า และมีชายฉกรรจ์ขึ้นมาจากเรือสามคน เดินตรงเข้าไปในเพิงร้านเหล้านั้น
“สายรายงานว่าพวกมันจะมาส่งยาบ้ากันที่นี้” อาการของคนเมาหายเป็นปลิดทิ้ง ทั้งที่ดื่มเข้าไปมาก
“ระวังตัวด้วย ถ้ามันเกิดการปะทะกัน” พูดยังไม่ขาดคำ
“ปัง ๆๆๆๆ” แล้วชายฉกรรจ์เหล่านั้นก็วิ่งออกมา และตามด้วยคนที่วิ่งตามาอีกห้าคน
“หยุดนะมึง ไอ้พวกขายชาติ” เสียงคนที่ตามตะโกน
“ปัง” เสียงตอบของมัน แล้วบางสิ่งก็ลอยละลิ่วมาตรงหน้านคร
“หยุด” คนแกล้งเมา ยกปืนขึ้นเล็งตรงด้านข้างคนร้าย คนเหล่านั้นหยุด แต่ก็เหวี่ยงแขนขึ้นปัดปืนที่เล็งอยู่ออก
“ปัง” คนร้ายที่ต่อสู้ทรุดฮวบลง
“หนีไปพี่ หนีไป” เสียงคนโดนยิงบอกให้พวกพ้องรีบหนี นครที่หมอบอยู่ ลุกขึ้นกระโดดถีบเข้าที่ชายโครงของอีกคนที่กำลังคิดหนี เป็นผลให้อีกคนล้มลง นครหวังจะเข้าซ้ำ แต่โดนอีกฝ่ายกวาดขาด้านล่างล้มลง และหวังเข้าร่วมซ้ำอีก มีผลให้ใบหน้าอีกข้างโดนหมัดเข้าเต็ม ๆ มาโปรดรีบเข้ามาช่วยเมื่อคนโดนยิงโดนเขาจัดการจนหมอบแล้ว ความชุลมุนเกิดขึ้น จนได้ยินเสียง
“ปัง” ทั้งสามคนชะงัก ไม่รู้ว่าใครโดนยิง แต่เมื่อหันไปดูก็เห็นคนที่มาโปรดจัดการล้มลงอีกครั้ง บนมือถือมีก้อนหินขนาดใหญ่ ร่างนั้นทรุดฮวบลงก่อนสิ้นใจตาย
“หยุด” คนร้ายอีกคนยอมจำนน
“เป็นไงบ้างครับผู้กอง” ชายคนหนึ่งเข้ามาดึงมาโปรดลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรมากครับ” หันมาดึงนครลุกขึ้น
“ขอบคุณครับที่เข้ามาช่วยเราด้วย”
“ไม่เป็นไร คราวก่อนสารวัตรก็ช่วยผม คราวนี้ผมก็ต้องช่วยครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” มาโปรดยื่นมือออกไปจับแล้วเดินออกมา นครวิ่งตาม
“เป็นไงบ้างเจ็บหรือเปล่า” หันมาดูคนที่วิ่งตามหลัง
“นิดหน่อย พี่เจ็บบ้างหรือเปล่า”
“ไม่หรอก” ตอบสั้น ๆ แล้วเดินกลับไปที่รถ
“ทำไมต้องให้ผลงานเขาด้วย” นครตัดสินใจถาม
“ไม่มีไร ก็คราวก่อนเขาช่วยเรา คราวนี้เราก็ช่วยเขา”
“แต่ผมว่ามันไม่แฟร์”
“อย่าเก่งเกินกว่านี้เลย เพิ่งเข้ามา” เสียงพูดดูเข้มขึ้น นครเงียบไม่ตอบ นั่งข้างคนขับ
-
ว้าว...ตอนใหม่
นครบู๊ด้วย หุหุ แหล่มเลย
ได้จิ้มพี่วัตรด้วย ฮ่าๆ
:laugh: :laugh:
-
พี่วัตรกลับมาแล้ว
นครชักเก่งขึ้นแล้วนะ o13
-
นครเก่งเหมือนกันนะ o13
สวัสดีพี่หมอและพี่วัตร รวมทั้งเด็ก ๆ ค่ะ
-
มาต่อแล้ว :L2:
ปล.
ความชุนละมุนเกิดขึ้น จนได้ยินเสียง“ปัง” ทั้งสามคนชะงัก ไม่รู้ว่าใครโดนยิง
ชุน = ซ่อมผ้าหรือแหเป็นต้นที่ขาดทะลุเป็นรูให้เป็นเนื้อเดียวกัน
ละมุน = อ่อนนุ่ม, นุ่มนวล
สะกดแบบนี้ครับ > ชุลมุน
-
งานแรกก็ได้ลุยเลยยยยยยยยยยยยยยย อิอิ เมื่อไหร่จะมีฉาก NC ละเนี่ย อิอิ
-
มาต่ิอแล้วอิอิเก่งจิงๆๆพี่มาโปรดฉากบู้ล้างผลาญเยอะเหลือเกินชอบบบบบบ
แหมแต่อยากให้มีฉากหวานๆๆบ้างอ่ะ รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบ
-
..เริ่มเสริมสร้างประสบการณ์ชีวิต...ให้นครละ..
อ่านแล้วเห็นเหตุการณ์ได้ทะลุปรุโปร่งจริงๆๆ
..มาโปรดมาววววว..กลับไปนครจะเจอแกล้งไหมเนี่ย...
...ก่อนมาก็เจอ..แก้ผ้าโชว์ ไปทีละ... :haun4:
-
มาต่อแล้ว :m4:
นคร ก็เก่งพอตัวเหมือนกัน ว่าแต่ พี่มาโปรด คอแข็งมาก
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
+1 ต้อนรับพี่หมอ พี่วัตร หายไปนาน คิดถึงมากๆๆๆๆๆ :pig2:
-
ต้อนรับพี่หมอ พี่วัตร หายไปนาน คิดถึงมากๆๆๆๆๆ
:pig2: :pig2:
ว่าแต่ พี่มาโปรด คอแข็งมาก
:L1:
-
11(อะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้)
รถมุ่งหน้าออกจากตัวเมืองนครพนมเข้าสู่จังหวัดสกลนคร ผ่านมาได้สักพักใหญ่ รถก็เกิดอาการเอียงวูบลง
“พี่เป็นอะไรครับ” นครถาม
“ไม่รู้ เหยียบตะปูหรือเปล่า” ชะลอรถให้ค่อย ๆ จอดริมถนน บริเวณที่จอดไม่ค่อยจะมีหมู่บ้านนัก
“แล้วเราจะทำไงดี” นครไม่มีความรู้ด้านช่างก็เลยดูไม่ค่อยจะสบายใจนัก
“มากับพี่จะกลัวอะไร”
“ก็ไม่รู้ เกิดเขามาปล้นทำไง”
“มีของอยู่กับตัวต้องกลัวอะไร” มาโปรดตบลงที่ซอง KZ-45 นครเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองก็มีเหมือนกัน จึงลงจากรถไปสำรวจล้อรถ
“สงสัยเราจะต้องทิ้งรถไว้ที่นี้แล้ว” มาโปรดเอยขึ้น
“ทำไมพี่”
“ก็ซิ ทั้งสองข้างเลย สงสัยโดนตะปู” ว่าแล้วก็กลับขึ้นไปเก็บของบนรถ
“ไปกันได้แล้ว พี่ง่วงนอน”
“แล้วจะไปไหนครับ”
“ก็เดินมันไปเรื่อย ๆ นี้ละ” นครเดินตาม ดีที่วันนี้เป็นคืนข้างขึ้น รอบ ๆ ทิศทางมีแต่ความมืดก็ไม่มากนัก เวลาขนาดนี้ประมาณสี่ถึงห้าทุ่มน่าจะได้ ป่าไม้สูงใหญ่ข้าง ๆ ทางทำให้ดูน่ากลัว นาน ๆ ครั้งถึงมีรถวิ่งผ่าน แต่ก็วิ่งมาด้วยความเร็ว
“เราไม่ขอความช่วยเหลือจากรถที่ผ่านไปมาหรือพี่มาโปรด” กำลังชวนคุย แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือ คนที่เมากำลังลวงคออาเจียน โก่งคอสุดฤทธิ์ นครรีบเข้าไปดู
“ผลของการดื่มมาก”
“ไม่ต้องพูด ลูบที่หลังเร็ว ๆ” แล้วก็พุ่งตามมาอีก
“ทำไมมาซวยขนาดนี้หว่าเรา” นครบ่น
“บ่นอะไร ดูแลพี่แค่นี้ไม่ได้หรอ”
“ได้นะได้ แต่ทำไมต้องมาเป็นตอนนี้ด้วยอะ รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ดีก็ยังดื่ม มาทำงานกลับไม่ได้งานอีก โดนเขาแซงตัดหน้าไป ผลงานก็ไม่ได้ ต้องมาเดินกลับ”
“หยุดบ่นเลยไอ้แจ๊ก ไม่ใช่เมีย”
“ก็ไม่ใช่ครับ ใครว่าใช่ แต่เอาผมมาตกระกำลำบากด้วยนี้ซิ ไม่แฟร์เลย”
“พูดมากจริงโว้ย” ว่าแล้วก็เดินออกไปเรื่อย ๆ นครมองงง แล้ววิ่งตาม
“พี่โปรด อย่าทิ้งกันอย่างนี้ซิ” นครตะโกนตามหลัง แต่คนที่เดินออกไปก่อนก็ไม่หันมาดูสักนิด กลับเร่งความเร็วของฝีเท้าเข้าไปอีก จนนครต้องวิ่งตาม
“จะพากันไปไหนครับ” เสียงชายแก่เรียกจากข้างทาง
“จะหาที่พักครับ พอดีรถเสียตรงโน้นครับ” มาโปรดกล่าวและชี้ไปตรงที่รถเสีย
“อาวหรอครับ เข้าก่อนซิครับ จะเข้าไปในหมู่บ้านก็ตั้งอีกสิบกิโลครับ” ผู้เฒ่าจุดตะเกียงเจ้าพายุ เสียงสุนัข 2-3 ตัวเห่ากันเกรียวกราว มาโปรดเข้าไปที่ห้างนา ของตาเฒ่า สภาพก็เหมือนห้างนาทั่วๆ ไป ที่มีการปลูกผัก พืชผลต่าง ๆ รวมทั้งสัตว์เลี้ยง
“แจ๊กมานี้” เสียงเรียกทำให้คนที่เดินตามหลังหยุดเดินนั่งลงตรงริมถนน สุนัขสองตัววิ่งออกมา เข้ามาดมกลิ่น แล้วส่ายหางยอมรับ บางตัวก็เข้าไปเลียที่ใบหน้า
“เข้ามาก่อนครับ คุณ” เสียงตาเฒ่าตะโกนออกมาให้นครเข้าไป
“คุณลุงอยู่คนเดียวหรอครับ” มาโปรดถามขึ้น
“เปล่าครับอยู่หลายคน แต่วันนี้ลูกหลานเขาเข้าไปดูหนังกันที่หมู่บ้าน ปล่อยให้ลุงอยู่คนเดียว ก็อยู่กับสัตว์เลี้ยงพวกนี้ครับ” ตาเฒ่าชี้ให้ดูวัวควายใต้ถุนห้างนา
“แล้วไปยังไงมายังไงครับถึงรถเสีย” ตาเฒ่าถามต่อ
“ก็พอดีไปงาน ราชการครับ จะกลับเข้าสกลครับ”
“เอ้าหรอ คงเป็นพรุ่งนี้แล้วละครับที่จะซ่อมได้”
“ผมก็ว่าอย่างนั้นนะครับ ก็เลยเดินจะไปหาที่พัก”
“อือ ถ้าไม่รังเกียจพักที่นี้ก็ได้ครับ แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปตามช่างในหมู่บ้าน”
“ครับขอบคุณครับ”
“แล้วอีกคนไม่เข้ามาหรอ” ตาเฒ่าหมายถึงนครที่กำลังเล่นสนุกกับเจ้าด่าง เจ้าดำที่หน้าห้างนา
“แจ๊ก มาได้แล้ว” เสียงเข้ม จนนครก็ตกใจ จึงต้องผละออกจากสัตว์เลี้ยงตาเฒ่านั้น
“มากันแค่สองคนนี้หรอครับ”
“ครับแค่สองคน ลุงครับ ค่ายทหารอยู่ไกลไหมครับ”
“ก็เกือบ ๆ 20 กิโลครับ ทำไมหรอครับ”
“ก็จะให้เพื่อน ๆ ที่นั้นออกมาช่วยนะครับ”
“คุณเป็นทหารหรือครับ” ตาเฒ่าหันมาดูให้เต็มตา ชายในชุดลำลองตัวใหญ่สูง
“ครับ ทำไมหรอครับ”
“เปล่า ๆ ครับไม่มีอะไร เชิญ ๆ ครับขึ้นเถียงนาก่อนครับ อาน้ำอาบท่าจะได้นอนกันครับ” เมื่อขึ้นไปบนห้างนา ไม่น่าเชื่อว่าภายในห้างนาจะมีเครื่องมือเครื่องใช้ที่ทันสมัยเต็มไปหมด
“ของลูก ๆ นะครับ อยู่ในหมู่บ้านไม่ได้ เพราะลูก ๆ จะมีเพื่อนเยอะ ก็จะมาทำอะไรกินกันที่นี้ ผมอุ่นใจก็เพราะพวกเขานี้แหละครับ” ตาเฒ่าอธิบายให้คลายความสงสัย เมื่อเห็นมาโปรดทำหน้าสงสัย
“เขาทำงานอะไรครับ” นครถามขึ้น
“ออ ขายวัวควายพวกนี้ไงครับ พวกเราซื้อมาแล้วก็ขายออกไปครับ” ตาเฒ่าอธิบาย
“แปลกไหมพี่โปรด” นครกระซิบ
“อือ แปลกเหมือนกัน”
“นอนตรงนี้ได้ไหมครับ ที่นอนลูกชายผมเอง” ตาเฒ่าพาไปนอนตรงที่เป็นเบาะธรรมดาบนพื้นบ้าน ตรงหน้าบ้าน
“ได้ครับ ขอบคุณครับ พวกเรานอนได้” มาโปรดตอบและล้มตัวนอน
“ไม่อาบน้ำหรอพี่โปรด”
“ไม่เอา ขอนอนก่อนปวดหัว นายก็มานอนได้แล้ว” พลางตะมือลงบนเบาะ นครจึงต้องล้มตัวลงนอน ตาเฒ่าเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนนอนก็เข้าไปภายในบ้าน
“พี่โปรดไม่สงสัยบ้างหรอ” นครตั้งข้อสงสัย
“อือ แต่เรายังไม่มีหลักฐานยังพูดอะไรไม่ได้ อาจจะเป็นอย่างที่ตาลุงพูดก็ได้”
“ยังไง ผมไม่เข้าใจ” นอนลงข้าง ๆ ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่ม
“เคยได้ยิน นายฮ้อยวัวควายไหม”
“นายฮ้อย วัวควาย เขาทำกันยังไงครับ” นครยังสงสัย ชะโงกหัวขึ้นมาถามมาโปรด
“สมัยก่อนเขาจะมีการซื้อวัวควายจากชาวบ้าน แล้วนำไปขายที่กรุงเทพไง คนสมัยก่อนคนที่ทำหน้าที่ควบคุมคารวานไปเขาเรียกนายฮ้อย เคยดูเรื่องนายฮ้อยทมิฬไหม” มาโปรดหันมามองหน้าคนถามที่มองมาตาโต เอามือจับที่ต้นคอแล้วดึงเข้าหาตัว นครรู้สึกก็ขัดขืน
“พี่มาโปรดจะทำ.....” ยังไม่ได้พูดอะไร ริมฝีปากก็โดนประกบเสียแล้ว นครเบิกตากว้าง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยจูบกับผู้ชายด้วยกัน มากสุดก็หอมกับพ่อและน้องชาย มาโปรดค่อยแทะเล็มริมฝีปากนั้น จนนครต้องโอนอ่อนตาม หลับตาพริ้ม มาโปรดดึงเอาทั้งตัวนครมาบนตัวของตัวเอง อารมณ์กฤษณาเริ่มพาสองคนดำดิ่งเข้าสู่ห้วงเสน่หา ห้วงอารมณ์รักใคร่ อารมณ์ห่วงหา ทำให้ทั้งสองสุขสม
“แจ็ก ตื่นได้แล้วครับ เช้าแล้ว” มาโปรดปลุกชายหนุ่มที่ตัวเองนอนกอดไว้ ให้ลุกขึ้น ทั้งที่ยังมืดอยู่กลัวตาเฒ่าจะออกมาเห็น เพราะยังโป๊ด้วยกันทั้งคู่ นครบิดตัวไปมา ลืมตาขึ้น เห็นสภาพของตัวเองและมาโปรด ก็คิดคำนึงถึงว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ก็เกิดอาการอาย รับหาเสื้อผ้าตัวเองขึ้นมาใส่
“อายพี่หรอ อายทำไม” มาโปรดดึงนครมาหอมตรงแก้มอีก
“ไอ้พี่บ้า เดี๋ยวคนอื่นเห็น” นครรีบใส่เสื้อผ้า
“ใส่ให้พี่ด้วย คนดี” อ้อนทำอ้อน
“พ่อ ๆ พ่อมึง” เสียงคนเรียกจากหน้าบ้าน ทำให้ทั้งสองรีบใส่เสื้อผ้า
“หือ อะไร” เสียงตาเฒ่าดังจากในบ้าน พร้อมกับออกมาจากในบ้าน และหันมามองสองคนที่ยังนอนอยู่ภายในผ้าห่ม
“มีอะไร ยายจันทร์” แกตะโกนกลับออกไปจากห้างนา
“ลูกเราตายแล้ว” แล้วเสียงร้องไห้โฮ ก็ดังขึ้น ทำให้ทั้งสองออกมาจากผ้าห่ม
“ฮ้า มันเป็นอะไร ใครทำมัน” ตาเฒ่ารีบลงจากบ้าน
“เมื่อคืน มันข้ามไปฝั่งของ (ฝั่งโขง) มันไปกับบักจิต กับบักยันต์ ไปเอายามา แล้วโดนตำรวจยิง” คำพูดสองสามีภรรยาทำให้คนทั้งสองลุกขึ้นนั่งมองหน้ากัน
“พี่โปรดไม่ใช่คนเมื่อคืนนี้นะ” นครกระซิบ
“ฟังก่อนซิ” มาโปรดห้ามและมองลอดออกไป สองสามีภรรยาต่างเศร้าสร้อยฝ่ายภรรยานั้นร้องไห้ปานใจจะขาด
“มันทำยังไง ถึงให้ถูกจับได้”
“ไม่รู้ ฮือ ๆๆๆๆ บักยันต์โดนจับ บักจิตหนีข้ามของได้”
“แล้วยาที่มันเอามาเป็นยังไง”
“มันมัดตัวบักยันต์เลย เราซิทำยังไงต่อ”
“มึงอย่าพูดดังไป กูมีแขกพักอยู่ด้วย มาทางนี้” แล้วสองคนนั้นก็หลบไปหลังบ้าน
“ผมว่าคนเมื่อคืนนี้แน่พี่โปรด”
“อือ คิดเหมือนกัน แต่ตอนนี้เราไปกันเถอะ จะได้หาช่างซ่อมรถมาเปลี่ยนยางให้” ว่าแล้วก็ลงจากบ้าน
“คุณลุงครับ ผมต้องไปแล้วครับ จะไปตามช่างครับ” มาโปรดตะโกนบอกตาเฒ่า
“อาวกลับแล้วหรอครับ”
“ครับขอบคุณคุณลุงด้วยที่ให้ที่พักพวกเรา”
“ไม่เป็นไรครับ คนไทยต้องช่วยกันครับ พอดีผมก็ไม่ค่อยสะดวกด้วย ถ้าอย่างนั้นผมจะตามช่างให้ ให้คุณทหารไปรอที่รถก็ได้ครับ จะให้ช่างไปพบที่รถก็ได้ ออ นี้เมียผมครับ”
“สวัสดีครับ” มาโปรดและนครยกมือไหว้พร้อมกัน
“ถ้าอย่างนั้นผมขอบคุณอีกครั้งครับ ผมจะไปรอที่รถครับ” ว่าแล้วก็ออกจากห้างนา
“ไอ้แก่ แกแน่ใจหรอว่าพวกเขาไม่ได้มาสืบดูพวกเรา”
“ไม่หรอก กูว่าเขาคงจะรถเสียจริง”
“ไม่แน่ อาจเป็นพวกสายตำรวจก็ได้ หรือเขารู้ว่าลูกเราจะไปเอายาก็เลยมาดูลาดเลา”
“เอ้อ มึงก็อย่าพูดส่งเดชไป แต่กูรู้ว่าไม่ใช่ เพราะเมื่อคืนกูก็ระวัง รู้ว่าพวกมันทำอะไร อย่ามองอย่างนั้นเลย”
“พวกมันทำอะไร ไอ้ยุ บอกฉันมานะ” แม่เฒ่ายื้อยุด
“ไม่มีอะไรหรอกเรื่องของคนมันรักกันนะ”
-
จิ้ม ^^ ตาปลัด หวังว่าฟ้าไม่ผ่านะ :jul3:
ถ้าเป็นหมอคงจะดีกว่านี้ หายไปหลายวันเลยนะครับ หวังว่าคงสบายดี
ทั้งหมอ - ปลัด และลิงน้อยทั้งสอง นะครับ
มารอตอนต่อไปดีกว่า :z2:
-
รอตอนต่อไปค่ะ สนุกมาก ๆ ค่ะ o13
-
:z13:คนเขียน
ในที่สุดนครก็เสดมาโปรดจนได้
เหอๆ :haun4:
-
โดนลุงแอบดูแล้ว :o8:
-
:haun4:....เรียบร้อยโรงเรียน..มาโปรด... :haun4:
-
เอ้า...
จุดไต้ตำตอซ๊ะขนาด
แต่กล้าเนาะพี่มาโปรด บ้านคนอื่นก็ยังกล้าทำ หุหุ
:z1: :z1:
-
“เอ้อ มึงก็อย่าพูดส่งเดชไป แต่กูรู้ว่าไม่ใช่ เพราะเมื่อคืนกูก็ระวัง รู้ว่าพวกมันทำอะไร อย่ามองอย่างนั้นเลย”
อ้าว ลุงแอบดู เขาทำกันเรอะ ตั้งแต่ต้นเลยรึเปล่าเนี่ย :laugh:
-
คุณลุงนิสัยไม่ดี...แอบดูคนอื่น :m16:
พี่มาโปรด "แรง" บ้านคนอื่นยังกล้านะ
แรงได้ออกอ่ะ
:laugh:
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกในที่สุดนครก
กลายเป็นของพี่มาโปรดอิอิอิอิอิอิอิ
แล้วจะกลับถึงค่ายทหารมั้ยเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบอิ็
-
นครไม่รอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อิอิ
-
ชอบมากมายเรยเรื่องนี้
มันส์ ๆๆๆๆๆ มากมายเรยยยยยยย
มาต่อีก
สุดท้าย นคร ก็เสด 55+
-
สนุกดีค่ะ
ชอบมาโปรด ดูเจ้าเล่ห์ดี
:t3: :t3:
-
พี่มาโปรดเมาดิบหรือเปล่าค่ะ อะไรๆๆ ก็เกิดขึ้นได้จริงๆ ด้วย :o8:
หรือพี่มาโปรด ทำให้ตาเฒ่าแก ตายใจ
-
:-[ นคร กับ พี่มาโปรด .... ไปแล้วหรอ
ชอบอ่ะ สนุกดี พี่มาโปรดเนี่ย นิสัยคล้ายคุณปลัดเลยเปล่าค่ะ
.................. :L2:...........................
-
เรียบร้อยไปแล้วน้องแจ๊ก
สมกับเป็นทหารนะ ทำที่ไหนก็ได้ :laugh:
-
ในที่สุดน้องแจ๊คก็........เรียบร้อย
สงสัยพี่มาโปรดนี่จะเหมือนพี่วัตรหรือเปล่า o18
-
ใช่ๆ เราก็เห็นด้วยว่าพี่มาโปรด นิสัยถอดแบบพี่วัตรมาเลย o18
-
:pighaun: แบบนี้เค้าเรียกว่าเรียบร้อยโรงเรียนมาโปรดหรือเปล่า :z1:
-
มา รอ ค้าบบบบบ
:call: :call: :call: :call: :call:
มาเร็วๆ สาธุ!!
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
เอ๊ะ :m26: รึว่า พี่มาโปรด แกจะรู้ตัว
ว่าลุง สงสัย และแอบดู
แกเลยโชว์ซะเลย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ปล....คิดถึงพี่หมอ พี่วัตร และ น้องๆ ทั้ง 2 คน จังเลย
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: สวัสดีวันตรุษจีน :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
โห.....พี่มาโปรด
แจ็กก็ด้วย ยอมซะง่ายๆเลย :-[
บ้านใครก็ม่ายรู้
พี่วัตรเคยทำแบบนี้เปล่าค้าบ
นิสัยคล้ายกันเลย
-
มันเป็นการตบตา ตาเฒ่าไปในตัว พร้อม กับการเสียตัว อิอิ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ซิน เจีย ยู่ อี่ ซิน นี้ ฮวด ไช้
:mc4: :mc4: :mc4:
-
อืม.... เป็นการเล่นละครตบตาที่เนียน มั่ก มั่ก :fox2:
ปล. รอตอนต่อไปของพี่หมอกะพี่ปลัดคร๊าบ
-
(http://widget.sanook.com/static_content/widget/full/graphic_1/0425/297425/afabb0fcb92bd427ef7551e4c085170a_1232374726.gif) (http://widget.sanook.com/view-widget/graphic/?widget=297425)
สุขสันต์วันตรุษจีน พี่หมอ พี่วัตร และเด็กๆด้วยค่ะ :mc4: :mc4: :mc4: (http://widget.sanook.com/)
-
:mc4:ซิน เจีย ยู่ อี่ ซิน นี้ ฮวด ไช้ :mc4:
-
เรียบร้อยไปแล้ว :o8:
-
ขอบคุณครับ
ขอบคุณมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ซิน เจีย ยู่ อี่ ซิน นี้ ฮวด ไช้ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เฮง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กันทั่วหน้า
-
เช่นกันค้า พี่วัตรพี่หมอ สุขสันต์วันตรุษจีน
-
ท่าทางพี่มาโปรดจะประสาทไวสมเป็นทหารอะ รู้ว่าถูกจับตาดู ก้อเลยจัดให้ลุงดูสมใจ เนียนเนอะ ( :fox2: )
ยิงนัดเดียวได้นกสองตัว :eiei1: ว่าแต่ถ้าน้องแจ็คเค้ามารู้ทีหลังเค้าจะว่างัยหงะ ก้อ ครั้งแรกมันดันไม่ได้เกิดจากความร๊ากกนิ
ซินเจีย ยู่ อี่ ซินนี้ ฮวด ไช้ อั่งเปา ตั่ว ๆ ไก๊ เน้อออออ
ป.ล. ไม่กล้า :กอด1: ให้กำลังใจ เอา :L2: ไปแทนละกัน เชิ้บ ๆ
-
หุหุ เขาเรียกพลิกวิกฤตเป็นโอกาสชิมิ :z1: :z1:
-
:m24: :m24: :m24: :m24: :m24: :m24:
แอบถ่าย คนน่ารัก
-
12 (สิ่งที่หายไปจากใจ)
หลังจากที่ไปจับยาคราวนั้น นครได้พักที่บ้านพักของมาโปรดแต่ก็ไม่ได้อะไรมากมายเพราะ สองสาวยังคงมาวุ่นวาย อีกอย่างนครเองก็กำลังปรับตัว กับสิ่งใหม่ ๆ ที่กำลังเข้ามารบกวนชีวิตตัวเอง แม้จะพยายามสลัดสิ่งเหล่านั้นออกเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้นครยิ่งท้อ เหมือนกับยิ่งต่อต้านมันยิ่งเข้ามารบกวนจิตใจอยู่ร่ำไป
นครจึงพยายามที่จะอยู่คนเดียว หรือไม่ก็จะอยู่กับนพมากกว่าที่จะอยู่กับมาโปรด แต่กระนั้นมาโปรดก็จะเที่ยวมาดู มาคอยดูแล ไม่เคยห่างหายในสายตา
“เป็นอะไรหรอเปล่า” มาโปรดเข้ามานั่งลงตรงเปลไม้ไผ่ ที่นครนอนคิดอะไรอยู่ นครจะลุกออกไป มาโปรดจึงดึงมือรั้งไว้ จึงอยู่ในลักษณะที่หันหลังให้กันแต่มือก็ยังคงถูกจับไว้
“โกรธพี่หรอ” มาโปรดเริ่มเอยอีกครั้ง นครได้แต่เงียบ
“พี่ขอโทษ พี่ยับยั้งใจไม่อยู่เอง” นครยังคงเงียบอยู่
“วันนี้เราไปกินข้าวข้างนอกกันไหม เบื่อฝีมือไอ้นพมันแล้ว” มาโปรดชวนหาเรื่องคุยไปเรื่อง ๆ เมื่อไม่เห็นอีกฝ่ายตอบก็เลยล้มตัวลงนอนในเปลไม้ไผ่ ปล่อยให้อีกคนยังคงนั่งนิ่งอยู่ มาโปรดหันไปมองเสี้ยวหน้าของเด็กหนุ่มคนนี้ ที่เข้ามารบกวนจิตใจเขาอยู่มิรู้คลาย
“จะไม่พูดกับพี่สักคำหรอ ชีวิตนี้พี่ไม่มีใคร หลังจากที่อกหักมาพี่ก็อยู่ตัวคนเดียวมาเรื่อย ๆ ไม่เคยคิดจะรักใคร อีกอย่างงานแบบเรามันทำให้ต้องเสี่ยงอันตรายด้วย ก็กลัวมันจะเหมือนกับไอ้อ้วน แต่เมื่อแจ๊กมา พี่มีความรู้สึกว่าชีวิตพี่ยังมีค่าอีก ยังมีความหมายที่จะดูแลปกป้องคน ๆ นี้” มาโปรดคงกล่าวไปเรื่อย ๆ และมองเสี้ยวหน้าคนฟังนั้น นครเพียงแค่หันมามองนิดหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไป มาโปรดจึงสอดแขนเข้าตรงเอวของนคร แล้วดึงรั้งเข้าหาตัวเอง
“พี่โปรดจะทำอะไร” นครประท้วง
“ก็จะนอนด้วยกันไง” แรงดึงของมาโปรดทำให้นครล้มตัวลงมานอนทับบนตัว มาโปรดจัดท่าให้นครมานอนแนบที่หัวไหล่ พลางก้มลงหอมที่ศีรษะของนคร
“หยุดพี่โปรด ผมยังทำใจไม่ได้”
“ทำไมละ พี่คิดว่าพี่ชอบแจ็ก”
“พี่โปรด ถามใจตัวเองก่อนเถอะครับ ผมยังมีความเป็นผู้ชายอยู่” ว่าแล้วนครก็จะลุกขึ้น แต่มาโปรดก็รั้งตัวไว้อีก
“จะไปไหน พี่อยากนอนกอดหน่อย เมื่อคืนกอดไม่ถนัด กลับมาถึงก็ไม่ได้พูดไม่จากันเลยคอยแต่หลบหน้าพี่ตลอด”
“ผมอยากอยู่คนเดียวครับ” นครให้เหตุผล
“อยากกลับไปหาเพื่อน ๆ หรืออยากไปหาพวกนั้น” คงหมายถึงพวกครูฝึก
“ครับอยากกลับไป” นครประชดบ้าง รีบลุกจากเปลแต่ก็ไปไม่รอด
“จะไปไหน พี่ไม่ให้ไป อยู่กับพี่ตรงนี้” มาโปรดรั้งตัวนครกลับมาอีกครั้ง คนตัวเล็กกว่าลอยตามมาตรงที่เดิม
“ต๊าย ๆๆ มาอยู่กันตรงนี้เอง” เสียงเจ้มิ้นดังมาก่อนตัว
“อีกอย่างผมไม่อยากเป็น พวกชะมด พวกกะเทยครับ” นครลุกขึ้นเลี่ยงออกไปอีกด้าน
“มานอนเล่นที่นี้เองหรอคะผู้กอง วันนี้มิ้นทำอาหารเย็นมาฝาก ว่าจะมาทานข้าวกับผู้กองด้วย” เจ้มิ้นนั่งลงบนขอบเปลไม้ไผ่ พยายามจะโผล่เข้ากอด มาโปรด
“เออ ครับ ขอบคุณครับ แต่ว่าผมว่าจะพาน้องไปทานในเมืองกันครับ”
“แม้ นานแล้วนะคะที่ผู้กองไม่ได้ทานข้าวกับมิ้น อย่างนี้มิ้นเสียใจแย่เลย” น้องมิ้นตัดพ้อ
“RRR RRR RRR RRR RRR RRR RRR ไร่ส้มสุรเสียงค่ะ” เสียงนี้นครจำได้ดี น้องสาวเขาเอง
“ส้มหรอ” นครกรอดเสียงตามสายไป
“พี่คอน พี่คอนจริง ๆ ด้วย พ่อ แม่ พี่ชัย พี่คอนโทรมา รอสักครู่นะพี่คอน เดี๋ยวส้มไปตามก่อน ตอนนี้ส้มกำลังสุกจ๊ะ” น้องสาววิ่งออกไปที่หน้าบ้าน
“พ่อ แม่ พี่ชัย พี่คอนโทรมาค่ะ” เสียงที่ดังเข้ามาในสายทำให้นครยิ้ม เพราะคิดถึงบ้าน คิดถึงทุกคน ยิ่งตอนนี้ไม่รู้จะหันไปคุยกับใครดี
“ไหน ๆ คอนหรอลูก นี้แม่เอง” แม่ยกหูขึ้นมาพูด
“แม่ครับ คอนเองครับ” เมื่อแม่ได้ยินเสียง แม่ยิ้มดีใจจนน้ำตาไหล ๆ
“แม่ครับ ผมว่าเราเปิดลำโพงให้ทุกคนได้ยินดีกว่า” ชัยกล่าว
“ใช่ ๆ แม่ คุยคนเดียว” ส้มสนับสนุน พร้อมกับเปิดลำโพง
“สวัสดีคะพี่คอน คุยได้แล้วคะ”
“กราบขอโทษคุณพ่อคุณแม่ด้วยที่ทำให้เป็นห่วงครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกลูกพ่อ พวกเรารู้แล้ว ตอนนี้ก็เก็บกันเป็นความลับอยู่ ช่วงแรก ๆ ก็มีตำรวจเข้ามาดูแลพ่อแม่ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว”
“พี่คอนเท่ห์จังคับ” น้องชายชม
“อือ ตอนนี้พี่ก็ต้องเรียนรู้ อะไรอีกเยอะ อย่างน้อยก็ต้องสองเดือนก่อน ทุกคนสบายดีนะครับ”
“สบายดีจ๊ะ ลูกละเป็นไงบ้าง” แม่พูดพร้อมเสียงสะอื้น
“สบายดีครับ ผมสบายดี แม่ตอนนี้ตังส์ผมจะหมดแล้ว ผมต้องไปก่อน เอาไว้ผมฝึกเสร็จผมจะไปหาแม่ครับ”
“จ๊ะ พวกเราจะรอนะลูกรัก”
“ครับ รักษาสุขภาพด้วยทุกคน ดูแลพ่อกับแม่ด้วยนะชัย ส้ม”
“ครับ/ค่ะ” ตุ๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงสัญญาณถูกตัดไป
“พ่อ ลูกเราจะไหวไหม” แม่หันไปพูดกับพ่อ
“ไหวซิ เชื่อใจเขา เราต้องเชื่อใจเขา ขนาดหัวหน้าเขายังเชื่อใจ” พ่อให้ความเชื่อมั่น
“นพตังส์หมดแล้วครับ” นครหันไปคุยกับมานพที่ออกมาโทรศัพท์ด้วย
“เราก็มีเศษตังส์แค่นี้ เหลือแต่แบงค์ใหญ่ ๆ จะเอาไหม”
“ไม่ละครับ เดียวผมไม่มีตังส์คืนนพ”
“โอ้ยไม่มีปัญหาหรอก ขอผู้กอง” มานพทำเหมือนเป็นเรื่องเล็ก
“ไม่ต้องหรอก ผมจะเอามาคืนให้ครับ แต่ตอนนี้ทุกอย่างเก็บไว้ที่คลังหมดเลย ไว้ผมฝึกเสร็จผมจะคืนนะครับ”
“ไม่เป็นไรจริง ๆ อย่าคิดมากนะ แต่ตอนนี้เราเปรี้ยวปากวะไปร้านอาหารดีกว่า” ว่าแล้วมานพก็พานครเข้าร้านค้าหน้าค่าย
“เออ นพเราจะไม่โดนทำโทษหรอครับ”
“ไม่หรอก มากับผมไม่มีปัญหา เขารู้ว่าผมเด็กใคร”
“แล้วผมละ” นครชี้มาที่ตัวเอง
“ไม่มีปัญหาน่า มากับผมไปเถอะ” มานพดึงนครเข้าร้านอาหารหน้าค่าย พอเข้าไปในร้านอาหารก็เจอทหารหลายคนที่กำลังยกแก้วชน บ้างก็กำลังร้องรำทำเพลง พอนครเข้าไปภายในร้านสายตาทุกคู่ก็หันมามอง เพราะหน้าตาบอกยี่ห้อว่าน่าจะเป็นทหารใหม่ แม้ว่าการแต่งกายจะไม่ใช่ เพราะนครใช่กางเกงขาสั้นสีดำแบบนักเรียน และเสื้อคอกลมสีขาวเทา แต่ทรงผมก็ทำให้รู้ว่านี้พลทหารใหม่แน่ ๆ
“เฮ้ ไอ้นพ มึงพาทหารใหม่ออกมาเลยหรอวะ” เพื่อนทหารร้องทัก
“เปล่า นี้น้องผู้กองอัศวิน” มานพตอบ
“อภิสิทธิ์หรอวะ เป็นน้องก็เป็นทหารใหม่ เฮ้ยไอ้น้องมึงอย่าซ่า” นครนิ่งไม่ตอบโต้
“พูดด้วย ไม่พูดด้วย ปากมึงไม่มีหรือไง” ว่าแล้วก็เข้าประชิดตัว นครถอยหลังหนึ่งก้าวเตรียมตัวรับ
“เฮ้ย กูขอมึงทำอะไรน้องผู้กองเป็นแผลมึงรู้ว่ามึงจะไปอยู่ตรงไหน” มานพเข้ามาแทรก
“เฮ้ย มึงอย่ามาขู่กู มึงเอาของกูไปกินก่อน”พร้อมกับหมัดเข้ามุมปากมานพ นครเข้าขัดพร้อมส่งหมัดกลับไปเต็ม ๆ เบ้าตาของฝั่งตรงข้าม ความชุลมุนก็เข้ามา
“เฮ้ย ๆๆ ไอ้พวกหมา กินข้าวหม้อเดียวกันยังกัดกันอีก” พร้อมน้ำเต็มกะละมังที่สาดเข้ามากลางวง
“ไอ้พวกหมา หยุดนะมึง” เจ้าของร้านเข้ามาแยก
“พี่จ่ามันชกผมก่อน” มานพฟ้องเจ้าของร้านพลางชี้ไปที่เพื่อนตัวเองที่ตอนนี้อยู่ใต้ฝ่าเท้านคร มานพเห็นจึงดึงนครออกจากร่างที่นอนแน่นิ่งนั้น
“พวกมึงกลับไปก่อนไป เดี๋ยวเรื่องมันจะใหญ่โต” พี่จ่าไล่กลับบ้าน นครและมานพจึงต้องกลับไปที่บ้านกัน
“ซวยจริง ๆ อยากดื่มสักหน่อยก็ไม่ได้” มานพบ่น
“ไม่ต้องเลย เกือบโดนสั่งขังไหมละ” นครรีบแย้ง
“หายไปไหนกันมา” เสียงเข้ม มาโปรดยืนกอดอกตีหน้ายักษ์อยู่หน้าบ้าน
“ไปโทรศัพท์มา” นครตอบ
“ต๊าย เด็กในปกครองผู้กองทำไมตอบไม่มีหางเสียเลยคะ” เสียงน้องมิ้นดังตามออกมาจากในบ้าน สภาพการแต่งตัวเหมือนกับมีอะไรเกิดขึ้น นครมองสำรวจน้องมิ้น แล้วกลับมามองมาโปรดอีกครั้ง จนมาโปรดร้อนตัวเอง
“ไปกินข้าวได้แล้ว หิวข้าว” มาโปรดกล่าวเรียบ ๆ
“ผมยังไม่ได้ทำเลยครับ” มานพอออกตัว
“ก็ไปทำซิ ยืนเซอร์ทำไม” ทำเป็นเสียงแข็งเข้าข่ม นครและมานพจึงเดินอ้อมไปด้านข้างบ้าน
“ไปกินรังแตนมาจากไหนว้าคอน” มานพแซว
“ไม่รู้ครับ” นครกล่าวสั้น ๆ เดินลงส้นเท้าเข้าไปในครัว พอดีประตูห้องน้ำเปิดออกมา
“ว๊าย” สภาพเจ้าของเสียงเปียกโซกไปทั้งตัว น้องรุจีบาร์เบอร์นั้นเอง นครและมานพอดอมยิ้มไม่ได้
“ยิ้มอะไร พวกแก หึ ไปนะ ถอยไป” รุจีออกไปหน้าบ้าน แล้วเสียงวี้ดว๊ายก็ดังมาตามมาอีก
“ไปดูไหมคอน” มานพชวน
“หึ ไม่เอา หิวข้าว ทำกับข้าวเถอะ” นครกล่าวยิ้ม ๆ คงรู้แล้วว่าสภาพน้องมิ้นกับรุจีเกิดจากอะไร ก็เลยเข้าครัวทำกับข้าว
“ไอ้นพ มึงมาช่วยกูที” เสียงจากด้านหน้าเรียก
“ผมไปก่อนนะ” มานพหันมากล่าวก่อนออกไปดูเจ้านายตัวเอง
“ตอนเย็นไม่มาช่วยพี่บ้างเลย” คำตัดพ้อพร้อมตัวคนขึ้นบนเตียงนอน นครจึงหอบหมอนและผ้าห่มจะออกจากห้อง
“จะไปไหน” มาโปรดเกาศีรษะ
“จะออกไปนอนข้างนอก”
“อาวไม่นอนที่นี้” มาโปรดเดินมาประชิดตัว
“ขอผมทำใจก่อนครับ”
“ไม่เอา นอนด้วยกัน ถ้าจะไปนอนข้างนอก พี่ไปด้วย” ว่าแล้วก็หันมาหยิบหมอนอีกใบ
“ถ้าพี่ไปนอนข้างนอก ผมจะนอนข้างใน”
“อาว แฟนกันจะนอนคนละที่ได้ไง” มาโปรดประท้วง
“ไม่ครับ ผมยังทำใจไม่ได้” นครจึงออกจากห้องนอนไป มองหามุมดี ๆ คงจะโดนอีกคนตามมาแน่ ๆ จึง เลยออกจากบ้านไปด้านหลังบ้าน ตรงที่มีเปลไม้ไผ่ล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มชักขึ้นหัว นอนคิดอะไรต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น จนเพลินหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่พอตื่นมาอีกครั้งตอนเช้าก็มีหมอนข้างใบใหญ่ให้กอดอยู่บนเปลไม้ไผ่
“มึงหายไปไหนมาตั้งสองวันไอ้คอน” เสียงตะโกนเรียกจากบันไดชั้นบนสุด นครแหงนมองขึ้นไปเห็นพิทักษ์กำลังลงมาจากโรงนอน
“ไม่ได้ไปไหนครับอยู่บ้าน” นครตอบเรียบ ๆ หลบสายตาเพื่อน
“ปล่อยให้พวกเราเป็นห่วงกันนะครับคอน” เกรียงสิทธิ์เข้ามาทักอีกคน
“ขอบคุณครับ ไม่เป็นไรครับ ผู้กองมารับไปพักที่บ้านครับ”
“ถืออภิสิทธิ์นะมึง พวกกูคิดถึงบ้าน มึงดันได้กลับบ้าน”
“เออ ก็รู้อย่าพูดดังซิวะ คนอื่นเขายิ่งอิจฉาอยู่” เกรียงสิทธิ์ปรามเพื่อนอีกคน
“ผมขอตัวก่อนนะ รู้สึกเหนื่อย ๆ ครับ”
-
ไม่ให้เวลา นคร สักหน่อยเหรอ พี่มาโปรด คนเขายังปรับใจไม่ทันนะ เล่นเปลี่ยนสถานะไวแบบนี้ :m17:
-
ทำใจให้ได้เร็ว ๆ นะ นคร :z1:
-
...คุณพี่มาโปรดคะ ช่วยเอาเท้าเขี่ยชะนีออกไปบ้างสิคะ..
...น้องคอน..ทำจายไม่ด้ายยยยยยยยยยยยยยย... :angry2:
-
เง้อพี่มาโปรดอย่ารีบร้อนไปเร่งมากเดี๋ยวคอนปรับตัวไม่ทัน
-
พี่มาโปรด รุกเร็วจริงๆเลย
ให้เวลานครหน่อยสิ :z1:
แต่คุณมิ้นกับคุณรุจีอะไรนั่น
ช่วยเขี่ยออกไปไกลๆหน่อยแล้วกัน
-
พี่มาโปรด..ปากว่ามือถึงจริงๆๆ 555
เอ๊ะ... เหมือนใครหว่า :o9:
-
อะไรหรอ
ทำไม มาโปรด เหมือนพี่ขนาดนั้นเชียว
ว้า เจ้าหมอก็ใช่ย่อยไม่ใช่หรอ อิอิอิอิอิ
ไม่รู้ซิ เอาชีวิตตัวเองไปอิงด้วยมั่ง
ถึงว่า เจ้าหมอ พิมพ์บ่นไป
เอาน่าพี่ เอา ทางรักสองเรา ภาคสองมาลง 555555555555555555
:really2: o22 :a5: :really2: o22 :a5:
-
พี่มาโปรดเมื่อไหรจาจัดการกับชะนี 2 ตัวนี้อ่ะ :beat:
น้องคอนไม่ชอบนะ :serius2:
-
ปล. รายงาน ข่าว ครับ ๆๆ เดี่ยวพี่วัตร จัดการให้ มีชะนี มาห้อยโหน เจ้าหมอเหมือนกัน จะส่งเจ้าพิซ่าไปจัดการอยู่
พี่ ๆ น้อง ๆ จะช่วยพี่วัตรยังไง :pighaun: :haun4: :m20: :z1: .
บาปกรรมตามทัน
-
:z13:
เอาใจช่วยค่ะ :laugh:
-
กรรมสนองแล้วมั๊ยล่ะพี่วัตร
บาปกรรมสมัยนี้มันเร็วจริงๆ :pigha2: :pigha2:
-
ไม่ค่อยเชื่อว่า บาปกรรมมันตามมาเร็ว แต่สงสัยวันนี้ต้องเชื่อซะแล้ว จริงมั้ยค่ะพี่วัตร :laugh:
-
อุปนิสัยพี่มาโปรดเนี่ย
ถอดแบบมาจากคุณปลัดเลย :laugh:
-
อ้าวววววววววววววววตายสิ นครนอยซะแล้ว
-
ที่ผ่านไปไม่กลับมา
ถ้าไม่อยากเป็นก็ตัดใจ
ใจต้องแข็ง ทำได้ป่ะ :3123:
-
13(กำลังจะกลับบ้าน)
หลังจากเหตุการณ์ต่าง ๆ ครั้งนั้นทำให้นครต้องเก็บตัวเงียบ ไม่ยอมพูดยอมจากกับใคร หรือแม้แต่มาโปรดมาหาบ้างก็ไม่ลงมาพบหรือจะมารอรับกลับบ้านก็ไม่กลับ มันเป็นสิ่งที่ดีที่ทำให้นครใช้ความคิดแล้ว มองโลกให้กว้างขึ้น การฝึกเป็นไปด้วยดีมาก เพราะในเมื่อจะถอยก็ถอยไม่ได้เสียแล้ว คงต้องก้าวต่อไปข้างหน้า คริพเองก็ฝากความหวังไว้ว่าจะได้สายลับที่เป็นพลเรือนจริง ๆ เสียที การหาข่าวจะต้องอาศัยกำลังจากพลเรือนด้วย แต่มาโปรดก็ยังขัดใจอยู่ดี ที่ไม่สามารถเข้าถึงตัวนครได้สะดวกนัก เรื่องที่จะโดนคนรอบข้างรังแกนั้นคงไม่มี เนื่องจากสอบถามกับหมู่ไพร กับเจ้าเกลอทั้งสองคนนั้นก็ได้รับการยืนยันว่า นครแค่แยกตัวออกจากเพื่อนเท่านั้นชอบอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ทิ้งเพื่อน คือ ทำกิจกรรมร่วม แต่ไม่สุงสิงกับเพื่อน ซึ่งตอนแรกครูฝึกก็กลัวว่าจะเกิดแรงกดดันแต่นครก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้ดี แม้ว่ามันจะฝืน อาทิเช่น การฝึกใช้อาวุธ นครจะถนัดการใช้อาวุธมีดสั้นกับปืนสั้น มากกว่า M 16 ศิลปะการป้องกันตัวนครใช้ได้ดีกับการประชิดศัตรู สำหรับการฝึกฝนนั้นมาโปรดก็รายงานความก้าวหน้าให้กับคริพรับรู้อยู่เสมอ จนคริพจะลองให้นครออกงานสักครั้ง
การฝึกลุล่วงมาอีกสองอาทิตย์ก็จะจบภาคการฝึกแล้ว ทุกคนก็จะคลายความกังวลและสนุกสนานกันมากขึ้น แต่นครกลับเข้มงวดกับการฝึกของตัวเอง จนครั้งหนึ่งที่ต้องต่อสู้กับครูพี่เลี้ยงที่มารังแก จนครูพี่เลี้ยงขอยอมแพ้ การต่อสู้ครั้งนั้นก็มีการสอบสวนกันยกใหญ่ นครถือว่าตัวเองป้องกันตัวจากการหาเรื่องของครูพี่เลี้ยง
“อีกสิบสี่วัน ก็จะได้กลับบ้านแล้วโว้ย” พิทักษ์ร้องขึ้นของตอนเย็น ขณะที่กำลังทำความสะอาดปืน
“ไอ้นี้ ร้องไปเดี๋ยวพ่อเองก็มาหรอก”
“กูไม่กลัว ว่าแต่พวกมึงจะกลับบ้านกับกูไหม แล้วเราก็ไปบ้านแต่ละคนกัน”
“ผมยังไม่รู้เลยครับ” นครออกตัว
“หรือว่าเราจะไปไร่ส้มคอนก่อนดีไหม” เกรียงสิทธิ์ออกความเห็น
“ก็ดี แต่ไกลจังเลยวะ กูขี้เกียจนั่งรถ”
“มึงไม่นั่งรถไปมึงจะบินไปหรอ”
“แน่นอน มึงรู้ว่ากูจบอะไร” พิทักษ์อวดสรรพคุณ
“ผมยังไม่รู้เยว่าจะได้กลับบ้านหรือเปล่า ใจอยากกลับครับ แต่ก็ต้องฝึกต่อไป”
“ผมอยากรู้ว่าสิ่งที่คอนกำลังทำนี้ มันหมายถึงอะไร” เกรียงสิทธิ์ถามเพื่อน
“ผมก็อยากบอก แต่บอกไปมันก็ไม่ดีต่อคุณ ๆ ทั้งสองคน เอาเป็นว่า ผมได้ทำงานสุจริตก็พอ” นครตอบ ให้ทั้งสองคนหายสงสัย
“ถ้าอย่างนั้นมีอะไรให้พวกเราช่วยก็บอกนะ ผมช่วยเต็มที่”
“ใช่ มึงยังมีพวกกู”
“ขอบคุณครับ ขอบคุณจริง”
“แล้วเย็นนี้ต้องเข้าโรงยิมอีกหรอเปล่า” เกรียงสิทธิ์ถามเพื่อน
“เข้าครับ ทำไมหรอ” นครหันมาหาเพื่อน
“ก็เขาจะให้เบิกของที่พวกเราเอามาวันแรกคืนไง”
“อาวแล้วอย่างนี้เขาไม่กลัวพลทหารหนีหรอครับ” นครสงสัย
“อีกอาทิตย์เดียวเขาคงไม่กลัวหรอก ดูซิแต่ละคน อยู่ดีกินดีขึ้นแล้ว”
“เออ ใช่ แต่ละคนดูดีกว่าตอนที่เข้ามาใหม่ ๆ เลย” พิทักษ์ออกความเห็นหันไปดูเพื่อน ๆ แต่ละคน
“ก็มีแต่คอนที่เหมือนจะทำตัวออกห่างจากพวกเรา แต่ก็อย่างว่าครับ คอนมาแบบพิเศษ เพราะต้องไปตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย”
“คุณรู้หรอ” นครมองดูเพื่อน
“ไม่รู้นะเหมือนมีอะไรบอกให้ผมรู้หลาย ๆ อย่าง ผมเดาเอา”
“หมายความว่าไงวะ บอกกูที กูโง่”
“ก็เหมือนกับคอนต้องได้รับภารกิจอะไรสักอย่างเพื่อที่จะช่วยเหลือหรือปกป้องไงครับ ที่จริงผมก็อยากทำด้วยนะ ท้าทายดี จำวันก่อนโน้นได้ไหม ที่คอนกลับมา ผมพบอะไรผิดปกติจากคุณหลายอย่าง อย่างหนึ่งละที่ผมพบก็คือรอยแผลที่เกิดจากการต่อสู้”
“คุณช่างสังเกตจังเกรียง ผมอุตสาห์เก็บอาการหลาย ๆ อย่างไว้ ” นครทึ่ง
“ถ้าอย่างนั้นจะเป็นเพื่อนคุณได้ไง อีกอย่างการทำงานถ้าทำคนเดียวมันไม่ค่อยจะประสบผลสำเร็จ ผมว่าทีมน่าจะเหมาะกว่า” เกรียงสิทธิ์พูดอย่างภาคภูมิใจ
“คุยอะไรกันหว่ากูงง จะให้กูเอาไปเก็บให้ด้วยไหม” ว่าแล้วก็เอาปืนที่ทำความสะอาดไปเก็บ
“นี้แหละที่พวกเรายอมคบกับนายไอ้พิทักษ์” เกรียงสิทธิ์แซวเพื่อน
“เป็นยังไงบ้างของที่รับคืน มีอะไรเสียหายไหม” เสียงสิบเวรกล่าวกับพลทหาร
“ไม่มีครับ” เสียงตอบพร้อมเพียงกัน
“แล้วของเพื่อนผมละครับ พี่จ่า” เกรียงสิทธิ์ถาม
“ของใคร”
“นครครับพี่จ่า”
“เอาไว้เขามาเบิกของเอง” ตอนนี้ทุกคนจะรู้แล้วว่านครต้องฝึกหนักขึ้นไปอีกเพื่อจะก้าวขึ้นไปอยู่ในระดับสูงขึ้นไปอีก หลาย ๆ คนก็ส่ายหน้า หลาย ๆ คนก็ชื่นชม
“แต่ก็เผื่อจะหลับเข้ามาก็ค่ำแล้วนะครับ”
“เอา ๆ ได้ ๆ ดูแลของให้เพื่อนด้วยละ” สิบเวรกลับเข้าไปเอาของ ๆ นครออกมาให้เกรียงสิทธิ์ ดูแล
“ไอ้เกรียงมึงจะทำอะไร” พิทักษ์เข้ามาถามเพื่อน
“ไม่มีอะไร แค่กันก็อย่างรู้ว่ามันทำอะไรแค่นั้น ไปกันเถอะขึ้นข้างบน” ว่าแล้วก็หอบของทุกอย่างขึ้นข้างบนโรงนอน
“มึงจะทำอะไรเพื่อนวะไอ้เกรียง” พิทักษ์ชักไม่แน่ใจ
“เปล่าก็ไม่ได้ทำอะไร ก็แค่อยากติดตามพวกมึงไปทุกหนทุกแห่ง เหมือนมึงที่สร้างเครื่องร่อนของมึงเองไง กูก็มีของกูเหมือนกัน” และแล้วสิ่งที่เกรียงสิทธิ์พูดก็ถูกเปิดเผยออกมา มันคือคอมพิวเตอร์เครื่องเล็ก ๆ แบบพกพา เมื่อเครื่องถูกเปิดออกก็จะถามหาลายนิ้วมือ
“มันทำงานไง”
“อย่าเพิ่งซิวะ กันจะติดเครื่องติดตามตัวไว้กับสิ่งของที่คิดว่าใช้ประจำมันมีคุณสมบัติในการโต้ตอบกับเครือข่ายแม่ ก็คือเครื่องนี้ ตอนนี้ดูซิว่าอะไรที่คอนมันน่าจะใช้ประจำ” ว่าแล้วก็ค้นหาสิ่งที่ต้องการ ก็พบนาฬิกาเรือนหนึ่งเข้า
“เจ๋งเลยวะ เอานาฬิกาเรือนนี้ดีกว่า” หยิบนาฬิกาแบบดิจิตอลขึ้นมา
“แล้วมันจะใช้ได้หรอ” พิทักษ์ยังงง
“ได้ซิ แกะข้างหลังนาฬิกาออกซิ แล้วติดเครื่องติดตามตัวนี้ไว้” เกรียงสิทธิ์ หยิบอุปกรณ์ติดตามด้วยชิ้นเล็ก ๆ ขึ้นมา
“แล้วของกู มึงจะเอาไว้ไหน กูไม่มีนาฬิกา มีแต่นี้กรอบพระ” ชูกรอบพระให้เพื่อนดู
“เออ ก็ใช้ได้ แล้วค่อยหามาใส่ใหม่ อย่างนี้พวกเราก็ไม่พลาดการติดตาม”
“แล้วมันใช้ประโยชน์ยังไงวะ กูมึน”
“โอ้ ไอ้นี้เรียนจบมาได้ไงวะ ก็เวลาพากเราคนใดคนหนึ่งหายไป หรือขาดการติดต่อไง จะได้รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของโลก”
“แล้วมันทำงานยังไง”
“มันใช้พลังงานจากดวงอาทิตย์” ตอนนี้เพื่อนหลาย ๆ คนเริ่มให้ความสนใจ เข้ามามุงดูว่าเกรียงสิทธิ์กำลังเสนอขายสินค้าอะไรอยู่
“อย่างนี้ก็ต้องตากแดดทุกวันซิวะ ตัวกูยิ่งดำอยู่”
“ไอ้เครื่องนี้มันมีคุณสมบัติอีกอย่างก็คือ ถ้าเข้าใกล้อุปกรณ์ที่มีลำโพงมันจะเปลี่ยนสัญญาณไฟฟ้าเป็นสัญญาณเสียง แล้วเราก็จะติดต่อกันได้”
“ช่างคิดเหมือนกันนะมึง” เพื่อนชี้ประชด พรางเอานาฬิกานครขึ้นมาดู
“อาว ก็ต้องมีดีบ้างละหว่า ว่าแต่ทดสอบก่อนซิ” เกรียงสิทธิ์ทำการสอบเครื่องติดตามตัว ให้ทำการออนไลน์กันไว้
“เสร็จกันหรอยังวะ จะได้ไปกินข้าว” เสียงสิบเวรทำลายความตื่นเต้น จากนั้นทุกคนก็รีบเก็บของเข้าตู้เหล็กแล้วลงไปข้างล่าง
“เหนื่อยไหม พี่มารับ” มาโปรดเข้ามาเอาใจ พร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้า ให้ นครจับข้อมือแล้วกวดเท้าเข้าเกี่ยวขาของมาโปรดงัดลง ทำให้มาโปรดที่ยังไม่ทันระวังตัวทรุดลงเต็ม ๆ
“อ้าย จะฆ่าพี่หรอไง” มาโปรดประท้วง นครปล่อย และอยู่ในท่าการตั้งรับ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมก็เลยเข้าจู่โจมเตะเท้าซ้ายขึ้น มาโปรดรู้ทิศทางจับข้อเท้าไว้ แต่นครพลิกสถานการณ์เป็นการฝากเท้าซ้ายไว้แทนแล้วเหวี่ยงเท้าขวาเขาซอกคอเต็ม ๆ มาโปรดถึงขนาดล้ม
“ไอ้แจ๊ก แกเห็นพี่เป็นยังไง คู่ซ้อมหรอ ได้จะซ้อมตลอดชีวิตก็ได้” มาโปรดเข้าจู่โจมโดยการพุ่งเข้าทั้งตัวใช้ไหล่ข้างซ้ายกระแทก จนนครล้มลง มาโปรดได้ทีจับมือทั้งสองข้าง แล้วใช้ขาทั้งสองข้างกดที่ขานครอีกที่ แล้วขโมยจูบไปหนึ่งที แต่มีหรือจะโดนเอาเปรียบนครพลิกลำตัวทำให้มาโปรดเสียหลัก นครแทงเข่าขึ้นหวุดหวิดจุดยุทธศาสตร์ ปานนั้นก็ทำให้จุกไม่ใช่น้อย
“พี่ยอมแล้ว สงสัยพี่ต้องฝึกบ่อย ๆ แล้ว แพ้ราบคราบ” นอนหงายสองมือกุมท้อง
“ถ้าโดนตรงจุดนั้นใช้ไม่ได้ตลอดชีวิตทำไง แฟนพี่ก็ทิ้งพี่ไปหาคนอื่นซิ” พลางยักคิ้วให้ นครเดินไปดื่มน้ำ แล้วออกจากโรงยิม กลับไปที่กองร้อย ในความคิดนครตอนนี้ ถ้ายอมเล่นกับมาโปรด อะไรหลาย ๆ มันทำให้นครไม่แน่ใจ พ่อแม่พี่น้องละ คนรอบข้าง อีกอย่างแฟนนครก็มีอยู่แล้ว ถ้าง่ายกับมาโปรด เขาจะมองเห็นความสำคัญของนครไหม เขาจะยังรักยังชอบนครอยู่อีกหรือ ถ้าเกิดมีคนใหม่ที่ดูดีกว่าละ ไม่น่าเลยการพลาดพลั้งไปครั้งเดียวมันทำให้อะไรหลาย ๆ อย่างเปลี่ยนไป นครสลัดความคิดเหล่านี้ออก และอีกอย่างงานข้างหน้าที่ต้องปฏิบัติที่ต้องทำมันจะไม่ทำให้ใครเป็นอะไรหรือเปล่า ขนาดไปด้วยกันครั้งก่อนนั้นก็ถือว่าเสี่ยงมากแล้ว
“แจ็ก รอพี่ด้วย พี่หิวข้าว” มาโปรดวิ่งตามมา
“ไม่คิดจะคุยกับพี่บ้างเลยหรอ” เมื่อมายืนอยู่ด้านหน้าอีกคน นครมองหน้าคนตัวโตกว่า
“ทำไม พี่ผิดจนไม่ให้อภัยพี่ขนาดนั้นเลยหรอ”
“ผมไม่แน่ใจในพี่” นครเอยขึ้นมา
“เรื่องอะไรบ้าง จะให้พี่พิสูจน์ยังไง แจ๊กถึงจะเชื่อพี่”
“ไม่ครับ ไม่ต้องพิสูจน์อะไรทั้งนั้น” ใจนครตอนนี้มีความกลัวขึ้นมาแล้ว
“เราไปกินข้าวตรงนี้ดีกว่า พี่หิว”
“ผมไม่หิวครับ เดี๋ยวเพื่อน ๆ รอ”
“อะไรก็เพื่อน ๆ รู้หรือเปล่าว่าเรานะจะติดเพื่อนมากกว่าพี่แล้ว” นครมองหน้าคนพูด ที่พูดเข้าข้างตัวเอง ใครจะไปติดละ ก็ตั้งแต่มาถึงก็จับยัดเข้ามาฝึกกับเพื่อนทหาร เขาก็ติดเพื่อนทหารมากกว่าตัวเองซิ ว่าแล้วมาโปรดดึงแขนแกมบังคับให้เข้าไปในร้านอาหารภายในค่าย แล้วก็สั่งอะไรมากินเยอะแยะ
“ว้า ไม่อร่อยเท่าฝีมือเมียผมเลย” เอยขึ้นมาลอย ๆ
“ใครคะผู้กอง คุณนายมิ้นหรือคุณนายรุจี” เสียงแม่ค้าดักคอทำให้มาโปรดสะอึก นครยิ้มกริ่ม
“ยิ้มอะไร กินได้แล้ว” มาโปรดทำทีมีโมโห
“ผมไม่หิวครับ ขอบคุณ” นครตอบเบา ๆ
“อาจะรับอะไรไหมคะ” เสียงแม่ค้าหันมาหานครบ้าง พลทหารทุกคนที่เข้ามาจะถูกเมียทหารลูกทหารเรียกว่าอาทุกคน
“ไม่ครับ ไม่เป็นไรครับ” นครบอกปัดไป
“อย่างนั้นพี่เอาน้ำหวานเย็น ๆ ดีกว่า พี่ให้ดื่มฟรี” พรางตักน้ำหวานในแก้วมาเสิร์ฟ
“ขอบคุณครับ” นครรับน้ำหวานมาดื่ม ทำให้ชื่นใจเนื่องจากเสียพลังงานจากการฝึกไปหน่อย
“เขาให้พักสิบกว่าวันจะไปไหน” อยู่ ๆ มาโปรดก็เอยขึ้น
“กะว่าจะกลับเหนือ กลับไปบ้าน”
“อือ เดี๋ยวให้พี่เคลียร์งานก่อน พี่จะขึ้นไปด้วย” ปากยังเคี้ยวอาหารตุ๋ย ๆๆๆ
“ไม่ต้องครับ ผมไปเองได้ ตอนมาก็ยังมาได้เลย”
“ไม่เอา พี่จะไปด้วย” จริง ๆ แล้ว มาโปรดกลัวว่านครจะไม่กลับมา เพราะภารกิจการฝึกนั้นจบแล้ว นครอาจจะได้งานชิ้นแรกในไม่ช้านี้ก็ได้ มาโปรดจึงอยากอยู่ด้วยกันนาน ๆ อย่างน้อยก็ได้แหวนแลกใจหรือไปขอพ่อแม่เป็นลูกเขยเลย ก็คนอะไรไม่รู้น่ารักขนาดนี้ ว่าแล้วก็ยิ้มตาหยี
“เป็นอะไร ยิ้มอยู่ได้” นครรู้สึกเขินอายที่มาโปรดจ้องมองแล้วยิ้ม
“ยิ้มให้แฟนตัวเองไม่ได้หรอ” ไม่มีความอ่อนหวานกันเลย พูดตรง ๆ ยิ่งทำให้นครคอแข็งขึ้น
“อิ่มหรือยัง กินอะไรกันนักหนา อ้วนเป็นหมูแล้ว” นครเตือน
“ไม่เป็นไร มีแฟนแล้ว ปล่อยตัวได้แล้ว” พรางซดน้ำแกงชะ
“ไหนว่าไม่อร่อย” นครสัพยอกคืน
“แฮะ ๆ ก็เมียทำอร่อยกว่านี้จริง ๆ แต่เมียผมไม่ค่อยได้กลับบ้าน กลับไปเหนือคราวนี้จะได้นอนกินให้พุงกาง”
“......” พูดไปก็เข้าเนื้อตัวเองทั้งหมดเลย ก็เลยนั่งนิ่งดูคนตัวโตกว่ากินอาหารทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเกลี้ยงไม่เหลืออะไรสักอย่าง
“วันนี้อยากกลับบ้านไหม กลับไปนอนเปลเหมือนวันก่อน” พร้อมยิ้มกรุ่มกริ่ม
“ไม่ครับ นอนที่กองร้อยดีกว่า มีคนดูแลอย่างดี”
“ออ เดี๋ยวนี้อกใหญ่ ๆ นี้มันไม่อุ่นแล้วหรอ คราวก่อนใครที่ทั้งอ้อนทั้งกอดซุกอกนี้” พลางตบหน้าอก
“......” พูดขึ้นทีไร คนที่นั่งตรงข้ามยิ้มอย่างมีชัย
“ไป พี่อิ่มแล้วเอาไว้ไปเหนือด้วยกัน ไม่ปล่อยหรอก” มาโปรดหมาดหมาย นครจึงลุกขึ้นออกจากร้านวิ่งกลับกองร้อย
“อะไรวะ กินอิ่ม ๆ ใครจะวิ่งไหว” ว่าแล้วก็เดินตามต้อย ๆ กลับกองร้อย
-
:z13:
รอตอนต่อไปนะ
-
พี่โปรดสู้ๆ
พี่มาโปรดนี่เหมือนพี่วัตรเลยนะ :z2:
-
คิดเหมือนรีบนเลยคับ
คล้ายๆ พี่วัตรจริงอะแหละ หุหุ
:laugh: :laugh:
-
นครก็งอนอยู่ได้
-
เมื่อไหรจาหวานกันอ่ะ :impress2:
-
เมื่อไหร่นครจะใจอ่อนกับมาโปรดสักทีน่ะ
ลุ้นจนหืดขึ้นหัวแล้วขึ้นคอมันน้อยไปนะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ลุ้นจนหืดขึ้นคอ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
p'มาโปรดสู้ๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
เป็นกำลังใจให้พี่มาโปรด หรือ พี่วัตร นั่นเอง อิ อิ
ปล. ช่วยพิซ่าสั่งสอนคนที่มายุ่งกะพี่หมอ :beat:
-
กลับบ้านเรา :mc4: :mc4:
-
o13 o13 o13 o13
:z13: :z13: :z13: :z13:
มาจิ้ม รอตอนต่อไป
-
มาเอาใจช่วย พี่วัตร เอ๊ย พี่มาโปรด อะ ง้อๆๆๆ เข้า :mc4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
14 (กลับบ้านเรารักรออยู่)
ในที่สุดภาระกิจการฝึกฝนก็จบลงด้วยดี คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่จะได้นอนโรงฝึก ทุกคนดูตื่นเต้นมาก ๆ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้มาก
“กูกลับบ้านกูจะคิดถึงพวกมึง” พิทักษ์เอยขึ้นก่อน
“อะไร พวกเรากลับไปแค่สิบกว่าวัน ทำจะเป็นจะตายหรอ” นครแซวเอนกลับ
“ก็คนมันคิดถึงกันนี้หว่า กินอยู่ด้วยกันมา รู้ไส้รู้พุง จนไม่เหลืออะไรหมดแล้ว” พิทักษ์เอยกลับคืนบ้าง
“คอนครับ ผมติดสัญญาณติดตามตัวในนาฬิกาคุณนะ” เกรียงสิทธิ์กล่าวขึ้นเบา ๆ นครมองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย
“ติดไว้ไม่เป็นไรครับ เกิดคอนไม่ได้กลับมาที่ค่ายนี้อีก พวกเราจะติดต่อคอนได้ไง”
“ทำยังไงครับ” นครถามคืน
“ก็เพียงแต่คอนเอานาฬิกานี้ไปว่างใกล้กลับลำโพงอะไรก็ได้มันจะเปลี่ยนสัญญาณไฟฟ้าเป็นสัญญาณเสียงครับ”
“ที่จริงกูก็ไม่รู้อะไรมากหรอก งานวิจัยมันนะคอน ลอง ๆ ดู สนับสนุนมันหน่อย”
“อือครับ ขอบคุณครับ ที่จริงผมก็ยังไม่รู้ว่าจะได้กลับมาที่นี้อีกหรือเปล่า คิด ๆ ไปก็ใจหาย”
“อาวก็ผู้กองอัศวินยังอยู่นี้ เดี๋ยวเราเขียนจดหมายหากันก็ได้นี้ครับคอน”
“ต่อไปผมอาจจะไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่งครับ ต้องตะลอนไปเรื่อย ๆ ผู้กองคงไม่มีเวลาแล้ว”
“ก็ไม่เป็นไร เรามีเครื่องติดตามตัวอยู่เรารู้ว่าคอนอยู่ตรงไหน แค่คอนส่งสัญญาณกลับมา พวกเราก็จะตอบทันที”
“แล้วเวลาผมติดต่อมาทำไง”
“คุณก็บีบตรงตัวเรือนนาฬิกานี้ ตรงหลังเรือน มันจะส่งสัญญาณเข้าคอมเรา”
“อือ อย่างนี้เราก็ไม่ขาดการติดต่อ”
“แจ๊ก” เสียงนี้ทำให้เจ้าตัวสะดุ้ง ก็เพราะจำเสียงได้ เพื่อน ๆ มองไปที่ต้นเสียงก็เห็นมาโปรดมายื่นที่หน้าประตู
“ทั้งหมดตรง” เสียงพลทหารคนหนึ่งสั่งทำความเคารพ ทหารทั้งหมดยืนตรงทำความรพ
“ไม่ต้องมากพิธี” มาโปรดรับการเคารพ แล้วเดินมาที่นคร
“เสร็จหรือยัง กลับได้แล้ว”
“กะ กลับไหนครับ” นครสงสัย
“กลับเหนือ” เพื่อน ๆ มองหน้า
“ผมยังไม่ได้อยู่กลับเพื่อน ๆ จนถึงพรุ่งนี้เลย”
“ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวได้หลับมาอยู่กับเพื่อน ๆ แน่ ๆ” คำตอบทำให้เพื่อนเกลอสองคนยิ้ม
“ไปเก็บของซิคอน” เกรียงสิทธิ์เตือนสติ นครจึงลุกไปเก็บของที่เป็นของตัวเองออกมา เก็บใส่ห่อผ้า มาโปรกเข้ามาเก็บช่วยและถือเอาเสียเอง ก่อนกลับก็แวะลงไปหาผู้กองคำนึง
“ไอ้น้องพี่มาลูกน้องพี่คืนแล้วนะ”
“ครับพี่ อย่าลืมค่าเลี้ยงดูนะพี่”
“ผู้กองครับ ผมกลับก่อนนะครับ” นครลาผู้กอง
“ครับ ยังไงก็เป็นเด็กดีของพ่อแม่ และอย่าทำให้ผู้กองอัศวินเอามาฝากดัดนิสัยอีกละ” มาโปรดสะดุ้งกับคำพูดของรุ่นน้อง
“เฮ้ย ไอ้คำนึง มึงก็อย่างพูดไป” มาโปรดรู้สึกเสี้ยวสันหลัง แอบมองคนที่ยืนข้าง ๆ ยังคงทำหน้าเรียบ ๆ ก็ยังไม่รู้จะออกหัวออกก้อย
“ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนครับ” นครทำความเคารพ แล้วออกไปจากห้องก่อน
“พี่ผมสงสัย หลานพี่ก็เป็นคนเรียบร้อยดี ไม่เห็นเกเรอย่างที่พี่บอกนี้ครับ เห็นสิบเวรรายงานว่าก็เข้ากับทุกคนได้ ทุกคนก็รักเขานี้ครับ” คำนึงยังคงถามต่อ
“เออ กันแค่อยากดัดนิสัยเด็กก็เท่านั้น ไปละ กลับถึงบ้านไม่รู้จะหมู่หรือจ่า”
“แม้พี่ดูจะกลัวเด็กคนนี้มากเกินไปแล้วน่า”
“เฮ้ย เปล่า ๆ ก็แค่กันโกหกให้มาฝึกนี้ไง กลัวเด็กถอนหงอก” ตัดปัญหาโดยการเดินกลับไปที่รถ ก็เห็นนครนั่งรออยู่ในรถแล้ว โดยอาการท่าทีที่เงียบสงบดั่งขุนเขา
“กลับถึงบ้านแล้วจะออกเดินทางเลย” เงียบไม่มีการตอบรับหรือกระดุกกระดิกใด ๆ
“พี่ลาพักร้อนด้วย จะไปที่ไร่ด้วย เห็นพ่อบอกว่าส้มกำลังจะสุก” คนข้าง ๆ ก็ยังนิ่งไม่ตอบ มาโปรดออกรถกลับไปบ้าน เมื่อถึงบ้าน บ้านดูเงียบ
“พี่ให้มานพกลับบ้าน เดี๋ยวก็จะมีพลทหารอีกคนมาสับเปลี่ยนตอนที่เราไม่อยู่บ้าน” นครรับทราบแล้วเดินเข้าบ้านไป
“งอนพี่หรอ พี่ขอโทษครับ พี่ต้องปกปิด คำนึงมันด้วย ไปบอกว่าส่งน้องมาฝึกเป็นสายลับขั้นต้นได้ไง” มาโปรดอธิบาย
“ครับ” นครรับคำแค่นั้น ก่อนจะนั่งลง ตรงหน้าทีวี ปล่อยให้มาโปรดวุ่นคนเดียว
“เก็บเสื้อผ้าให้พี่หน่อย” มาอ้อน
“พี่นพไม่เก็บให้หรือครับ” น้ำเสียงยังคงราบเรียบ หันไปมองคนยืนมองแล้วส่ายศีรษะ
“ของส่วนตัวก็ต้องเก็บเองซิครับ” บ่นแต่ก็ยอมเข้าไปเก็บเสื้อผ้าให้มาโปรด เพราะใจมันถึงบ้านแล้ว พอเข้าไปในห้อง ก็เห็นกระเป๋าใบใหญ่ ที่ว่างอยู่ นครเข้าไปเปิดประตูเสื้อผ้า ก็ยังเห็นแขวนเต็ม มีทั้งชุดใหม่ชุดเก่า มาโปรดก็เข้ามาดู
“อันนี้พี่ชื้อให้ ไม่อยากให้ใส่ชุดนี้กลับบ้าน” หมายถึงชุดฝึก
“เอากลับสักสี่ห้าชุดพอ เอาลงกระเป๋าเดียวกันนี้นะ” มาโปรดทำทีดีใจ เหมือนคนกำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน จับชุดนั้นชุดนี้มา จนจะเหมือนกับตัวเองเป็นคนเก็บเองซะมากกว่า มาโปรดเลือกชุดใหม่ให้นครใส่กลับ แยกต่างหาก
“เสร็จแล้ว” เสียงพูดก็เหมือนเด็ก ๆ ได้ของเล่นที่ถูกใจ แต่เมื่อหันมาเจอสายตาที่จ้องมองก็อายม้วนโดดขึ้นเตียงเอาผ้าห่มปิดหน้าตัวเอง เด็กทำไม่เท่าไหร่หรอก ผู้ใหญ่นี้ซิ นครหยิบเอาเสื้อผ้าใหม่มาจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้าน ก็โดนมาโปรดเข้าซาร์ต เต็ม ๆ
“อุ๊บ เจ็บครับ” นครประท้วง
“อือ เจ็บหรอ เจ็บตรงไหนครับ” จ้องตากันแป๋ว และแล้วมาโปรดก็ระดมหอมไปทั่วใบหน้า นครผลักออกจากตัว
“หยุดพี่โปรด” มีหรือจะหยุดมาโปรดยิ่งรุกหนักเข้าไปอีก อารมณ์นี้ใครถูกปลุกมันก็ต้องอ่อนโอนผ่อนตาม จากที่แข็งกระด้างก็อ่อนตามแรงปรารถนา พายุกำลังตั้งเค้า สายลมพัดโบกแรงเร็วขึ้นตามลำดับ หมู่มวลวิหกต่างก็ต้องรีบเร่งกลับรัง สายฝนโปรยปรายลงมาเรื่อย ๆ โหมแรงตามแรงลมบ้างหรือผ่อนตามสายลมที่พัด ไฟราคะไฟปรารถนาก็เช่นเดียวกัน กว่าพายุจะสงบลง สายน้ำก็เอ่อขึ้นเต็มตลิ่ง ฟ้าที่มืดครึ้มก็ก็ถูกลมอ่อนพัดพาไปกลับเป็นท้องฟ้าที่สดใสอีกครั้ง เสียงนกน้อยร้องเรียกออกมาหาอาหารกันต่อ
“ผู้กองครับ เอารถมาส่งครับ” เสียงเรียกจากประตูรั้ว นครลืมตาขึ้นมองเช้าแล้วหรอ ก็หนักอึ้งจากร่างของอีกคนที่นอนทับอยู่
“ผู้กองครับ เอารถมาส่งครับ” เสียงเดิมยังคงเรียก นครพลักให้ร่างโตนั้นออกจากตัว แต่เจ้าตัวกลับกอดรัดเข้าไปอีก
“พี่โปรดรู้ว่าตื่นแล้ว มีคนตะโกนเรียก”
“อือ ออกไปดูหน่อยซิ” ตายังคงหลับแต่ปากก็ขยับพูด
“เขาเอาอะไรมาส่ง ไปดูซิเขาเรียกพี่ไม่ได้เรียกผม” ว่าแล้วสองเท้าคู่ก็กำลังคุดคู้
“หยุด พี่ไปแล้ว” มาโปรดรีบลุก ก่อนจะโดนแทนมอร์นิ่งคิส กำลังจะลุกก็กลับมาขโมยจูบคนที่นอนทับอีกครั้งแล้วผ้าผ้าเช็ดตัวพันกายออกจากห้อง นครก็ต้องลุกไปหาผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำอาบน้ำชำระคราบไคล
“เอารถมาส่งครับ”
“อาวหรอ อย่างนั้นรอแปปครับ ขอผมอาบน้ำแต่งตัวก่อน เชิญเข้ามาข้างในก่อนครับ” ว่างแล้วก็หันหลังกลับเข้าห้อง
“แจ๊ก อยู่ไหน”
“ห้องน้ำครับ มีอะไร” เสียงอีกคนตอบออกมาจากห้องน้ำ
“เขาเอารถมาส่ง ออกไปดู”
“ออกได้ไงอาบน้ำอยู่”
“งั้นก็เร็ว ๆ เขารอ” อีกฝ่ายเร่ง ทำเหมือนเด็ก ๆ อีกแล้ว
รถแคปสีบลอนใหม่เอี่ยมยังไม่แกะพลาสติกหุ้ม มุ่งหน้าออกจากตัวเมืองสกลนครเข้าอุดรธานี เลย พิษณุโลก อุตรดิตถ์ แพร่ ลำปาง พะเยา
“ตกลงเมื่อคืน เรียกตัวผมกลับมาเพื่อจุดประสงค์นี้หรอ” นครทำลายความเงียบระหว่างทาง คิดถึงเมื่อคืนหน้าแดง
“ก็คนมันคิดถึงนี้ ปล่อยไปอยู่กับเพื่อน ๆ ไม่รู้จะเป็นอะไรหรือเปล่า”
“เป็นอะไร ก็ยังเหมือนเดิม”
“รู้ครับว่าเหมือนเดิม พิสูจน์แล้ว” พูดยิ้ม ๆ คนฟังยิ่งหน้าแดงเข้าไปอีก จึงหันหน้าออกไปที่หน้าต่าง
“หิวหรือยัง พี่หิวเช้าแล้ว แวะกินอะไรก่อนไหม” ยังไม่ได้รับคำตอบ รถก็เลี้ยวเข้าศูนย์อาหาร สองชายหนุ่มเดินออกจากรถ คนที่เล็กกว่าใส่เสื้อยืดสีเทากางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบสวมทับด้วยเสื้อลาย สก๊อตเปิดอกสวมหมวกแค๊ป อีกคนใส่เสื้อยืดสีขาวรัดติ้วเห็นแผงอก กางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบ สวมแว่นตาดำ เท่ห์ไปคนละแบบ เมื่อเดินเข้าร้าน สาว ๆ ตาสายตามอง บางคนก็ให้ท่าบ้าง อวดความเซ็กชี่
“รับอะไรดีคะ” นครยืนประชิดเคาร์เตอร์อาหาร กำลังเลือกอาหารอยู่มาโปรดมาก็มายืนแนบชิดกันอีกมองดูอาหารข้ามไหล่คนข้างหน้า ทำให้สาวสวยหลายคนเบิ่งตากว้าง
“ผมเอาแบบเขานะ” มาโปรดสั่งพนักงานตักอาหาร แล้วออกไปหาน้ำดื่ม นครนั้นอายแล้วอายอีก กลับมานั่งที่คนตัวใหญ่กว่านั่งรออยู่แล้ว
“เป็นอะไรหน้าแดง” อีกคนแซว ทำให้นครนั่งตัวตรงนิ่ง จนพนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ
“ได้แล้วคะ” นครได้อาหารมาก็ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว อยากจะหลบสายตาทุกคู่ที่มองมา แม้แต่สายตาคนที่อยู่ข้างหน้านี้ก็อยากจะหลบ ถึงแม้จะมองไม่เห็นสายตาอีกคนก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่ รีบทานเสร็จแล้วก็คว้าเอาแก้วน้ำลุกขึ้น แต่อีกมือก็คว้าไว้ก่อน
“จะไปไหน” ถามเสียงเรียบ ๆ
“จะออกไปตรงโน้น” ชี้นิ้วไปที่สวนของร้าน
“ไม่เอา นั่งเป็นเพื่อนพี่ก่อน”
“นั่งมาจนปานนี้แล้ว ยังไม่เบื่อขี้หน้ากันบ้างหรอ”
“ไม่เบื่อ นั่งเป็นไม้กันเข้พวกนี้ให้พี่หน่อย หรือไม่หึงพี่บ้างเลย”
“หึ ไม่หึง จะทำอะไรก็ทำไปซิ” ปากว่าไม่ แต่ใจนะหึงแล้ว
“แต่พี่หึงครับ นั่งลงก่อน จะไปให้ใครเมี่ยงมองอีก พี่ไม่ชอบ” นครก็เลยต้องกลับลงนั่งตามเดิม สาวสายหลายรายก็เลยต้องแห้ว หวังจะเข้ามาสานไมตรี ก็มีไม้กันหมาชิ้นใหญ่อยู่
-
^
^
สวัสดีค่ะพี่วัตร+พี่หมอ
เดี๋ยวอ่านเสร็จมาเม้นท์ใหม่
-
ขอบคุณค้าบพี่วัตร พี่หมอ :3123:
บอกได้คำเดียวว่า สนุก :-[
-
ครับผม วันนี้พี่หมอ ว่างก็เลยมานั่งพิมพ์ให้ ส่วนพ่อลูกเขาดูแลกันเองครับ ปล่อย ๆ เป็นวันครอบครัวเขา อิอิอิอิ
เรื่องนี้ อาจจะไม่เหมือน ทางรักสองเรานะ พี่วัตรฝากมา เพราะทางรักฯ นั้นพี่หมอเขียนเอง
ภารกิจนี้ พี่วัตรไม่ค่อยจะหวานหรอก 555555 แต่พี่หมอจะพยายามสอดแทรกเข้าไปด้วยเน้อ
เพราะบางตอนก็จืดชืดมาก ๆ จนถึงมากที่สุด
-
^
^
:z13: น้องหมอ :z13:
-
มาเเร้วๆ :impress2:
ยังรอ ทางรักฯ รวมเล่มอยู่นะค้าบ
-
:o8: :-[ น่ารักกกกกกกกกกก รอต่อไปค่ะๆๆๆๆๆ :impress2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เขินแทนนนน
-
หุหุ เขิลจังแหมน่ารักมากกกกกกกกคับ
-
15(ไร่ส้มสุรเสียง)
ขับรถออกมาจากบ้านตั้งแต่เก้าโมง มาถึงนี้ก็จะสามทุ่มอยู่แล้ว คนที่นั่งข้าง ๆ ก็ไม่ช่วยอะไรเลย เอาแต่นอนกับนอนอย่างเดียว เอาหมวกปิดใบหน้าไว้อีก มองเห็นปั๊มก็เลยจอดแวะลงไปทำธุระส่วนตัวสักหน่อย เอาน้ำล้างหน่อยก็ดี กว่าจะทำธุระเสร็จกลับมา คนที่นอนข้าง ๆ หายไปไหน ก็เลยตัดสินใจเอนเบาะลงนอนรอ นานพอดูกว่าจะกลับมา
“มีตังส์ไหม ตังไม่พอซื้อของ” มาเปิดประตูข้างคนขับ
“ขอดี ๆ ซิ” อีกคนยังไม่ให้ ทำให้คนที่ยืนอยู่ทำหน้าหัก แต่ก็รู้ว่าถ้าไม่ทำอดแน่ ๆ
“พี่โปรดครับ ขอตังส์หน่อย ตังส์ไม่พอจ่ายเขาครับ”
“เอาเท่าไหร่” คนขับลุกขึ้นล้วงกระเป๋า
“5,000 เอ้ย 100 พอครับ”
“เออ จะรวมกับค่าสินสอด” บ่นเบา ๆ ยื่นตังส์ให้ กลับไปที่ร้านสะดวกซื้อ
“อะไรวะ นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็น.....” บ่นอะไรมาโปรด สักพักกลับมาพร้อมของกินอีกมากมาย
“กินได้ไหม ในรถใหม่” ขออนุญาตก่อน
“เชิญ ขี้เกียจพูด” คนพูดยังคงนอนหลับตาอยู่ คนฟังนี้ซิ ก็เลยต้องหอบของกลับออกไปนั่งท้าย
“อาว ไปไหน”
“ไปกินข้างนอก เดี๋ยวมีกลิ่น จะโดนว่าเอา”
“ใครจะกล้าว่าครับ ดุขนาดนั้น” ว่าแล้วก็ลงจากรถมานั่งท้ายกระบะด้วย
“ไหนมีอะไรมาทานมั่งหิวเหมือนกัน” คว้าได้ไส้กรอก ลูกชิ้น แล้วก็เคี่ยวตุ้ย ๆๆๆๆ
“อีกนานไหมกว่าจะถึง” นครถาม
“ไม่รู้ บ้านตัวเองไม่รู้มาถามได้ไง”
“จะกินไหม ถามดี ๆ แล้วนะ” หอบเอาของทานเข้าอกตัวเอง
“เฮ้ย หวง ๆ เอามาเลย หิวเหมือนกัน นั่งนอนมานี้หิว คนขับก็หิว มาขับเปลี่ยนกันไหม”
“หึ คนนั่งสบายกว่า” แต่ก็ยอมเอาของทานกลับมาเหมือนเดิม พร้อมกับจิ้มลูกชิ้นจิ้มผักยกขึ้นมาจอริมฝีปากคนตรงข้าม มาโปรดมองดูคนยื่นให้แต่ยังไม่กล้ารับกลัวเหมือนกัน นครเห็นว่าไม่รับ ก็เลยว่างไม้เสียบลูกชิ้นลง นั่งก้มหน้านิ่ง มาโปรดชะงัก
“จะกิน พี่จะกินไม่ป้อนพี่” เมื่อรู้ว่าผิดแล้วก็ทำอ้อน ลุกขึ้นไปนั่งข้างหลังคนที่นั่งนิ่งเอาคางเกยหัวไหล่คนข้างหน้า
“พี่อยากกินลูกชิ้น นี้จังคงอร่อยเนาะ มีคนจะป้อนด้วย พี่ไม่รู้ว่าแฟนพี่หวานก็เป็น พี่ขอโทษพี่แก้ตัว พี่รออยู่อ้า......” เงียบไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เกิดขึ้นทั้งนั้น แถมยังหันหน้าหนีอีก
‘ซวยแล้วตู ไม่รู้นี้หว่า ว่าจะหวานเป็นเหมือนกัน เห็นแมน ๆ’ แต่ก็จับมือคนข้างหน้าไปจับไม้เสียบลูกชิ้นเมื่อกี้ขึ้นมาป้อนตัวเอง
“อือ อร่อย แต่สู้ฝีมือทำกับข้าวไม่ได้กลับถึงบ้าน จะให้ทำให้กิน อ้ายอยากกินน้ำปิกหนุ่มขะเจ้า”เป็นผล
“พูดไม่เป็นก็ไม่ต้องพูด อายเจ้าของภาษาบ้าง” แค่นี้ก็ดีแล้ว
“พี่อยากกินอีก” พรางอ้าปากรอ คนที่เดินผ่านไปมาก็มองอย่างสงสัย เขาทำอะไรกัน
“หิวก็กินเอง ไม่มีอารมณ์ป้อน แล้วกรุณาไปนั่งที่เดิมด้วย คนเขามอง”
“มองก็เรื่องของมอง แฟนเขากินข้าวกันทำไมหรอ” ตอบแบบไม่แคร์
“คงเคยทำบ่อยละซิ กับน้องรุจีน้องมิ้น” มาโปรดเบิกตากว้าง
“ไชโย แฟนผมหึงโว้ย” กระโดดโลดเต้นบนหลังรถ นครเห็นอาการดังนั้นก็รีบลงจากรถไปนั่งข้างคนขับ อายคนที่เดินผ่านไปมา มาโปรดรีบเก็บของเช่นกัน เอาขยะไปทิ้งแล้วกลับมาขับรถต่อ
“อีกไม่นานก็ถึงแล้วบ้าน” มาโปรดกล่าวก่อนออกรถ
ชื่อไร่ มีป้ายขนาดเล็ก ๆ พอให้รู้ว่าไร่เข้าตรงไหน มาโปรดขับตามป้ายบอกไปเรื่อย ๆ กลัวจะหลงด้วยแม้ว่าจะศึกษาจากแผนที่ที่ชัยมงคลส่งมาให้ก็กลัวจะพลาด ส่วนเจ้าของไร่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวตามเดิม รถเลี้ยวเข้าหน้าไร่
“มาหาใครครับ” ยามหน้าไร่ถามขึ้น
“พาเจ้านายเรามาส่ง” พลางชี้ให้ดูคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ
“ครับ ๆ นายคอนกับมาแล้ว” ยามแก่ ๆ กล่าว ก่อนจะเปิดประตูไร่ขึ้น รถวิ่งเข้าไปไม่ถึง 500 เมตรก็เป็นบ้านเรือนไทยยกสูงตั้งตระหง่านอยู่ รถจอดหน้าบ้าน ไฟบนบ้านก็เปิดขึ้น
“มากันแล้ว” เสียงแม่ดังขึ้นก่อนเดินลงมาจากบ้าน มาโปรดเดินลงมาก่อน
“สวัสดีครับคุณแม่” มาโปรดยกมือไหว้
“จ๊ะสวัสดีลูก เป็นไงการเดินทาง” หญิงวัยกลางคนที่ยังสดสวยอยู่เดินมาถึง
“สะดวกดีครับ”
“มากันแล้วหรอ” ชายวัยกลางคนแต่ดูแก่น ๆ เพราะจากการทำงานหนักเดินตามลงมาพร้อมกับหัวหน้า
“สวัสดีครับคุณพ่อ” ยกมือไหว้ผู้เป็นบิดาแฟน
“ครับ” และยืนตรงทำความเคารพเจ้านาย
“แล้วอีกคนไปไหน” มาโปรดหันไปมองในรถ
“สงสัยยังไม่ตื่นมั่ง” คุณพ่อกล่าว มาโปรดกลับไปเปิดประตูอีกข้าง ก็เห็นคนนอนหลับอุตุอยู่ได้
“แจ๊ก ตื่นได้แล้ว” มาโปรดเขย่า
“คอนลูก ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้วลูก” แม่มาปลูกลูกชาย มาโปรดต้องถอย
“อือ” คนนอนยังบิดขี้เกียจ
“ถึงแล้วหรอไอ้ตัวโต” อาวสรรพนามเปลี่ยนเลย
“อะไร เรียกใครไอ้ตัวโต” แม่ปรามอีกที คนที่ตื่นขยี้ตาแล้วมองดู ตายละหว่าเอาความฝันมาพูด ว่าแล้วก็เอามืออุดปากเงียบ
“เป็นอะไร ลูกมาให้แม่กอดที” แม่เข้ากอดลูกชาย มาโปรดไปเปิดประตูอีกด้านยกกระเป๋าลงจากรถ
“พี่คอนกลับมาแล้ว” น้องส้มเซ้งวิ่งลงจากบ้าน
“สวัสดีค่ะ” ส้มเจอมาโปรดก่อนยกมือไหว้
“สวัสดีครับผู้กอง” ชัย ยกมือไหว้อีกคน
“สวัสดีครับ เรียกพี่โปรดก็ได้ครับ”
“ครับ/ค่ะพี่โปรด” ทั้งสองลงไปดูพี่ชายตัวเอง พอดีกับคนงานในบ้านเข้ามารับกระเป๋าจากมาโปรด มาโปรดจึงลงไปสมทบกับทุกคนที่หน้าบ้าน
“สวัสดีครับคุณพ่อ”
“อือ สวัสดี” พ่อเข้ามากอดลูกชายอีกคน นครมองเห็นคริพจึงทำความเคารพ
“ครับ” เช่นเดียวกันกับทหาร
“อือ สวัสดี เป็นไงการเดินทาง” คริพถาม นครกำลังอ้าปากจะตอบ
“นอนกับนอนครับหัวหน้า” มาโปรดตอบก่อน
“ไอ้...” จะกระโจนเข้าหา แม้มาอยู่ในถิ่นตัวเองนี้ เก่งกาจสามารถ
“อะไร ต่หน้าผู้บังคับบัญชา ยังทำตัวแบบนี้ จับส่งฝึกต่ออีกไหมครับหัวหน้า” มาโปรดพูดขึงขังทำให้นครอ่อนลงบ้าง จึงเดินกลับเข้าบ้านไปเลย
“ไป ๆ เราก็ไปนอนได้แล้ว ตอนเช้าค่อยว่ากัน” พ่อเป็นคนตัดสิน
“ทน ๆ เอาหน่อย ๆ นะลูก น้องเขาก็เป็นแบบนี้แหละ ที่จริงก็ใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่นตลอด” แม่มาปลอบใจมาโปรด
“ครับก็ต้องศึกษากันอีกนานครับ”
“เฮ้ยผู้กอง คุยกันนิดหนึ่ง” คริพเรียกตัวมาโปรดไว้ก่อน ทุกคนกลับขึ้นไปบนบ้าน
“ครับ” มาโปรดรับคำสั้น ๆ
“ผมว่าจะลองให้แจ๊กเขาทำงานสักชิ้นดู ตอนอยู่เหนือนี้ จะให้เขาไปสอดแนมกองกำลังที่สามเหลี่ยมทองคำ สายรายงานว่าข้าราชการบางคนเริ่มทำตัวมีเอี่ยวแล้ว คุณคิดว่าไง”
“ในสายตาผม คิดว่าเขาทำได้ครับ แต่ก็ต้องปรับอารมณ์หน่อย”
“ผมว่าอารมณ์เกิดจากคุณมากกว่ามั่ง” คริพดักคอ
“ครับ” มาโปรดรับจำนน
“มานี้ผมก็จะจัดการให้เสร็จแล้วก็จะกลับสายใต้ก็เริ่มมีปัญหาเหมือนกัน หลังจากที่เสียคนของเราหลายคน คิดว่าแจ๊กคงจะช่วยเราได้มาก ไปนอนกันเถอะ” ว่าแล้วคริพก็กลับขึ้นไปนอน มาโปรดเดินตามหลังไป ถึงแม้ว่าจะเป็นบ้านโบราณ บ้านแบ่งเป็นสองฝากมีห้องหกห้อง ตรงกลางมีที่นั่งสำหรับทานข้าว เหมือนในละครทีวีเลย แต่ก็มีข้าวของที่ทันสมัย การจัดวางเรียงก็เป็นระบบระเบียบแบบแผน มีการแบ่งโซนเป็นที่ ๆ มีตรงที่ทำงานก็จะมีตั่งเตี้ย ๆ มีเอกสารวางไว้ ตรงที่ดูทีวีก็เป็นอีกฟากหนึ่ง มีหมอนสามเหลี่ยมลายขิดวางไว้ แต่คิดว่ากิจกรรมส่วนมากจะมานั่งกันที่โถงตรงกลางนี้มากกว่า เพราะมีชั้นเอกสารเล็ก ๆ วางอยู่ตรงใกล้เสา มาโปรดเดินสำรวจไปเรื่อย ๆ จนไปถึงห้องน้ำก็เลยทำการล้างหน้าล้างตาหน่อยก็ดี พอออกมาบ้านก็ปิดไฟเงียบหมดแล้ว แล้วห้องนอนอยู่ตรงไหนที่นี้ คลำทางจากแสงจันทร์ข้างนอกมาล้มตัวลงนอนบนที่นอนหมอนขิดหน้าทีวีซะหมดเรื่อง เสียงยุงก็เริ่มส่งเสียงรบกวนไม่หาย แต่ก็กลั้นใจนอนได้สักพัก
“อาวพี่โปรด มานอนตรงนี้ทำไมครับ” เสียงชัยนั้นเอง ที่มาปลุก
“พี่ไม่รู้ห้องไหนห้องนอน” มาโปรดสารภาพ
“เดี๋ยวผมจัดการเองพี่ไม่ต้องห่วง” ชัยลุกขึ้นเดินไปห้องแรกอีกฝั่งหนึ่ง
“ไอ้พี่คอนลุกมาเดี๋ยวนี้เลย” ชัยทุบประตูห้อง แสงไฟในบ้านเปิดพริบ
“อะไรพี่ชัย ไม่หลับไม่นอน” ส้มเช้งออกมาดูบ้าง
“อาวพี่โปรดก็ยังไม่นอนหรอคะ”
“มาดูพี่ชายเธอซิ ปล่อยให้แฟนตัวเองนอนนอกห้อง”
“ไอ้พี่คอน แผลงฤทธิ์อะไรอีกแล้ว” ส้มเซ้งเดินส่ายอาด ๆ มาหน้าห้อง
“ตึ้ง ๆๆๆๆ ไอ้พี่คอน จะเปิดไม่เปิด” เงียบไร้เสียงตอบรับ
“ไม่เปิดใช่ไหม” ส้มเซ้งยกเท้าถีบผลักเข้าไป เป็นผลประตูเปิดออก แต่เป็นอีกด้าน รู้เลยนิสัยคนบ้านนี้
“อะไร พี่อยู่นี้ นอนกับพ่อกับแม่” นครอิดออดออกมาจากห้อง
“รอแปบนะพี่โปรด พี่เข้าห้องก่อนก็ได้ เดี๋ยวเราสองคนจัดการค่ะ ไปพี่ชัย”
“เดี๋ยวพี่ไปห้องน้ำก่อน จัดการก่อนเดียวพี่มาซ้ำอีก” น้องสาวสุดรักเดินข้ามไปอีกฝั่งไปลากตัวพี่ชายลงไปข้างล่าง
“จะพาพี่ไปไหน พี่ไม่ได้เจอพ่อแม่มาเป็นครึ่งปีแล้ว คิดถึงก็เลยนอนกับพ่อแม่”
“แล้วปล่อยให้แฟนตัวเองนอนตากยุ่งนี้นะ” ส้มเซ้งยังคงลากพี่ชายลงไปด้านล่างหน้าบ้าน นครหยุดขื่นตัว แต่ก็มีอีกคนดันข้างหลัง
“ลงไปเลยพี่คอน ลงไป” ชัยนั้นเองตามมาสมทบ
“พวกเรารู้เหรอว่าพี่มีแฟนเป็นผู้ชาย”
“รู้ทั้งบ้านแล้ว แล้วรู้ไหมหัวหน้าพี่มานี้ก็เพราะเรื่องนี้”
“อาวไอ้ตัวโตมันไปพูดอะไรวะ” นครสีหน้าไม่สู่ดี จะหันกลับไปเล่นงานคนที่อยู่ข้างบน
“ไม่ต้องไปเลย ลงไปข้างล่าง” น้องสาวดึงตัวนครต่อ จนลงไปถึงซุ้มดอกกระดังงา
“แล้วพ่อแม่ว่าไง” นครกลัวความรู้สึกของพ่อแม่แต่เท่าที่สังเกตตอนที่นอนกับท่านก็ไม่เห็นท่านว่าอะไร ต่างกอดหอมแก้มไปมาเหมือนตอนที่เขายังเป็นเด็ก ๆ อยู่เลย ท่านยังบอกว่าเลี้ยงไม่รู้จักโต น้อง ๆ เขามองเป็นแบบอย่าง
“พ่อแม่ก็ตกใจมาก กินไม่ได้นอนไม่หลับตอนที่รู้ข่าวใหม่” ชัยกล่าว
“แต่ตอนนี้พ่อกับแม่รับได้แล้ว ก็พวกเรานี้แหละพูดให้เข้าใจ ดีเสียอีกมีเขยเป็นถึงผู้กอง ไร่เราจะได้ไม่ต้องมีใครมากร่าง”
“แล้วทิ้งแฟนตัวเองไว้ข้างนอกอย่างนี้ไม่สงสารเขาหรือไง”
“ก็หานอนเองซิ ที่ออกตั้งกว้าง”
“กว้างนะเขาเคยมาไหม” ชัยดูจะเป็นผู้ใหญ่กว่าเสียอีกตอนนี้
“แล้วรู้ไหมว่า เขาจะมาหมั้นพี่” น้องสาวเอยขึ้น
“หา ใครหมั้นใคร” นครเบิกตากว้าง
“เอ้า พี่โปรดไม่บอกหรอ” ชัยหัวเราะขึ้น
“บอกอะไรเรื่องอะไร พี่ไม่เข้าใจ”
“ก็หัวหน้าพี่มาขอพี่กับพ่อแม่ให้พี่โปรด” น้องสาวเฉลย
“เฮ้ย ไอ้ตัวโตมันทำอะไรไม่คิดเลยหรือวะ ไม่ถามกันเลยหรอ”
“ใครจะบอกพี่ ถ้าบอกไม่ได้มาถึงนี้หรอก” น้องชายและน้องสาวหัวเราะขึ้นพร้อมกัน พร้อมกับเสียงไก่ขันเจี้ยวแจ้วมาแต่ไกล
“อาวจะเช้าแล้วหรอ” ส้มเซ้งอุทาน
“กี่โมงกี่ยามแล้ว” นครถามขึ้น ชัยเข้าไปดูนาฬิกาใต้ถุนบ้าน ที่ทำเป็นสำนักงานชั่วคราว
“อาวนาย ตื่นแต่เช้าจังครับ” นายพัฒหัวหน้าคนงานเข้าใต้ถุนบ้านพอดี
“ลุงพัฒ ยังไม่นอนเลยครับกำลังคุยกันกับพี่คอน”
“นายใหญ่มาแล้วหรอครับ” ที่นี้จะเรียกพ่อแม่ว่านายพ่อนายแม่ พี่คอนเรียกนายใหญ่ ชัยเรียก นายรอง แล้วน้องส้มเซ้งจะเรียกนายน้อย
“อือ กลับมาแล้ว กำลังมาดูว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว”
“ออ จะตีห้าอยู่แล้วครับ ผมมาเสียบกาน้ำร้อนครับ”
“ครับ” ชัยกลับออกมา ตามด้วยลุงพัฒ
“ตีห้าแล้วพี่”
“ถึงว่า ตาพี่สว่าง มันติดนิสัย อาวลุงพัฒเป็นไงครับ สบายดีไหม ป้าสายหยุดเป็นไงบ้าง น้อง ๆ ละนั่งก่อนครับลุง” นครขยับให้ลุงพัฒมานั่งด้วย
“สบายดีครับ นายใหญ่ ๆ กลับมาแล้วจะมาอยู่กับพวกเราเลยไหมครับ”
“ครับ ก็คงอย่างนั้น”
“ไม่หรอก ลุงพัฒ ต่อไปเรียกผมนายใหญ่แทนแล้ว”
“ทำไมครับ”
“ก็พี่คอนจะต้องกลับไปอยู่อีสานคะลุง” ส้มเซ้งกล่าวยิ้ม ๆ
“ไม่ไป พี่ไม่ไป พี่จะอยู่กับพ่อกับแม่”
“ใครว่า พ่อแม่ส้มนะ คืออย่างนี้ พี่คอนได้รับราชการแล้ว ต้องไปบรรจุที่ภาคอีสานจ้าลุงพัฒ” ส้มอธิบายให้ลุงพัฒหายสงสัย
“อย่างนี้มันต้องฉลอง ไร่เราจะฉลองสองงานพร้อมเลย”
“งานอะไรครับลุง” นครงง
“งานนายใหญ่กลับมา แล้วก็งานนายใหญ่ได้เป็นราชการไงครับ” โล่งอก สองพี่น้องหัวเราะร่า
“ออ ครับ” นครรับคำ
“ส้มไปอาบน้ำก่อนนะ จะต้องเอาส้มไปส่งเขา จะรีบกลับมางาน” ส้มเซ้งรีบขึ้นไปบนบ้าน
“ครับ ผมก็ต้องไปดูรถก่อนครับ ให้เขาขนส้มขึ้นเมื่อคืนเสร็จ จึงได้นอน”
“อือ ครับ เดียวผมไปดูด้วยดีกว่า งานนี้ยายส้มเซ้งรับอาสาไปส่งเองที่สหกรณ์ เดียวไม่ปลอดภัย” ว่าแล้วทั้งสองก็ออกไปดูรถขนส้มที่โรงเก็บส้มด้านหลังบ้าน นครนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ ต่อ
-
ขอบคุณครับ
นี่พี่มาโปรดตามมาสู่ขอนครเองเหรอ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
พี่มาโปรดมาสู่ขอเลยเหรอเนี่ย
สุดยอดดดดดดเทห์มากกกกกพี่
-
ผู้กองร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
พี่มาโปรดมาสู่ขอเลยเหรอ
แมนมากพี่ :mc4: :mc4:
-
:man1: ชอบพี่มาโปรด ที่มาขอหมั้น นคร กับพ่อแม่ เป็นลูกผู้ชายสุดๆ แต่ว่านคร จะยอมหรือเปล่าอ่ะ
เอาใจช่วยพี่มาโปรดนะค่ะ
................. :กอด1:.........................
-
โอ้้้.......
ที่แท้มาสู้ ขอที่เอง
ไวไฟ จิงๆ ผู้กอง
55+
-
พี่มาโปรดนี้สุดยอดจริงๆ :o8:
รักจริงหวังแต่ง o13
ปล. คิดถึงพี่หมอ+พี่วัตร และเด็กๆ เหมือนเดิม :impress2:
-
:man1: :man1:
-
พี่มาโปรดสุุภาพบุรุษมั่กๆๆ... o13
-
พี่มาโปรดแน่จริง ๆ
แต่เริ่มมีแววเกรงใจนครนะเนี่ย 5555
-
16 (การเรียนรู้)
คิดอะไรต่อมิอะไรมากมายที่เข้ามาในสมองตั้งแต่เริ่มแรกที่เข้ามาในวงการนี้ เข้ามาโดยช่วยพี่อีกคน แล้วก็มีคนตายหลาย ๆ คน จนตัวเองต้องมาเป็นเองนี้ ยากลำบากเหมือนกัน พยายามสลัดความคิดเหล่านั้นออก เพราะมันมีเรื่องที่ต้องคิดใหม่ ก็คือ เรื่องของคนที่นอนในห้องเขาตอนนี้ ว่าแล้วก็กลับขึ้นบนบ้าน เลยออกไปหลังบ้านที่เป็นครัว ดูภายนอกอาจจะดูโทรม ๆ เพราะเป็นไม้ แต่เข้าไปภายในจะมีสิ่งของอำนวยความสะดวกมากมาย เต็มห้องครัว นครกำลังสาละวนกับการตักเข้าใส่หม้อ ปกติแล้วเขาจะเข้าครัวพร้อมกับแม่ตั้งแต่เด็กแล้ว ช่วยท่านจับนั้นถือนี้ตลอด ก็เลยเกิดการซึมซับ
“ใครนะ” เสียงแหลมจากประตูครัว ทำให้นครหันกลับไปดู เป็นแม่หญิงทาแป้งขาวผ่อง
“เข้ามาทำอะไรที่นี้ ขโมยหรอ ช่วยด้วยขโมย” คว้าได้ไม้กวาด
“หยุด เธอเป็นใคร” นครทำเสียงเข้ม
“เป็นอะไร มะขวิด” น้องสาวที่อยู่ห้องน้ำใกล้ ๆ ออกมาดู
“ขโมยค่ะนายน้อย อยู่ข้างหลังมะขิดนะคะ”
“ขโมยที่ไหน นั้นนายใหญ่” ส้มเช้งเฉลย
“นายใหญ่ ๆ ๆ มีนายพ่อ นายแม่ นายรอง นายน้อย นายใหญ่” กำลังใช้ความคิด
“พี่ชายฉันเอง” ส้มเซ้งกล่าว แล้วออกไปอาบน้ำต่อ
“อาวหรอคะ สวัสดีคะ” มะขวิดยกมือไหว้ปล่อยไม้กวาดในมือ หันหลังกลับ
“หยุดไม่ต้องไป มานี้เลย” นครทำเสียงเข้ม
“คะ นายใหญ่” มะขวิดจึงต้องกลับมาเข้าครัว
“เอาข้าวไปล้าง แล้วต้มข้าวด้วย” นครสั่งต่อ มะขวิดทำตาม นครไปเปิดดูตู้กับข้าวและตู้แช่ว่ามีอะไรหรือไหมอยากทำอาหารไปใส่บาตรด้วย มะขวิดต้มข้าวตามที่นายสั่ง แต่ก็ดูลนลานเพราะไม่เคยเจอนายใหญ่ เคยได้ยินมาว่านายใหญ่ใจดีแต่เวลาโมโหนี้เก็บไม่อยู่เหมือนกัน
“หุงข้าวด้วยนะมะขวิด จะใส่บาตรตอนเช้า” ปากบอกมือสาละวนกับการเตรียมอาหารใส่บาตร โดยไม่ดูว่าตอนนี้เหลือตัวเองคนเดียวในห้องครัว
“พี่ทำอะไรทานตอนเช้า ว่าจะทำข้าวต้ม แล้วก็เตรียมของใส่บาตร ไปถึงไหนแล้วมะขวิด อาว” น้องสาวออกมาจากห้องน้ำเข้ามาถาม น้องสาวต้องเข้ามาช่วยพี่ชายคนข้าวเพราะจะติดก้นหม้อ
“อย่าไปว่ามันเลยคะพี่ มันก็ขาด ๆ เกิน ๆ อย่างนี้แหละ แม่สงสารก็เลยเอามันมาอยู่ด้วย” น้องสาวกล่าว พลางคนข้าว
“แล้วจะทำทันไหมนี้ ไหนหุงข้าวยัง” น้องสาวหันมาดูอีกครั้ง เมื่อไม่เห็นหม้อหุงข้าวตั้งไฟก็เลยต้องทำเอง
“ไปเถอะส้ม เดี๋ยวพี่ทำเองไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย”
“คะเดี๋ยวไปตามลูกมือมาช่วย” ว่าแล้วก็วิ่งออกจากห้องครัว สักครู่ใหญ่ ก็มีคนเข้ามา
“ไปไหนมามะขวิด เอาเครื่องแกงเผ็ดในตู้ออกมาซิเดี๋ยวก็ไม่ทันพระ” ปากพูดตาไม่ดู มัวแต่สับไก่อยู่
“เอาลงกระทะเลยนะ” ปากก็ยังสั่งต่อ คนที่ปฏิบัติก็ยังปฏิบัติต่อไปเรื่อย ๆ โดยการเอาเครื่องแกงลงใส่กระทะตามที่ว่าแล้วจุดไฟตอนแรกมันก็เริ่มหอมอยู่หรอก แต่สักพักก็กลายเป็นกลิ่นไหม้
“เฮ้ยอะไรนะ” หันกลับมาดู คนตัวโตกับกระทะไหม้
“เอาออกจากเตาเลย” มาโปรดรีบยกลง
“อุ้ย” กระทะร้อนทำให้โดนนิ้วมือ
“ไหนเป็นอะไรหรือเปล่า” นครรีบเข้าไปดูมือคนที่โดนกระทะลวก
“ใครใช้ให้มาทำ”
“ก็น้องสาวไปเรียก ว่ามีคนต้องการความช่วยเหลือในครัว” มาโปรดอธิบาย
“กลิ่นอะไรไหมลูก” เสียงแม่เข้ามา
“กระทะครับแม่” มาโปรดตอบเอง
“แล้วจะทำอะไร” แม่เดินเข้าไปดูหม้อข้าวต้ม และช่วยคน
“จะทำของใส่บาตรครับแม่” นครตอบ
“ไปยืนห่าง ๆ ไม่ต้องมาช่วย” นครไล่มาโปรดออกห่างจากเตาแก๊ส แล้วหยิบหม้อใบใหม่ เอาเครื่องแกงออกมา
“อาวหมด แกงคั่วกลิ้งกลายเป็นแกงเขียวหวานไหมแม่” นครจัดการอย่างรวดเร็ว จับโน้นวางนี้ ส่วนแม่ก็ปรุงข้าวต้มหมูต่อ
“อย่ามายืนเป็นยักษ์เฝ้าวัด คดข้าวใส่ถุง ปกติกี่องค์แม่” หันไปถามแม่
“สิบสององค์จ้า ใส่หน้าบ้านเรานี้แหละ” นครหยิบถุงร้อนขึ้นมายื่นให้มาโปรดคดข้าว ส่วนตัวเองก็ตักแกงเขียวหวานใส่ถุงเหมือนกัน
“สงสัย ความรักมีแต่จะหวานนะ” แม่มาซิบข้างมาโปรด
“จริงหรอแม่”
“จริงซิ ก็ดูซิ จะทำของใส่บาตรก็เป็นแกงเขียนหวาน”
“สองคนคุยอะไรกัน” นครหันกลับมาเจอแม่กับมาโปรดคุยกันซุบซิบ
“เปล่าไม่มีอะไร แม่ทำตรงนี้เสร็จแล้ว คอนมาปรุงเองนะ” ว่าแล้วก็ปิดแก๊สแล้วออกจากครัว นครลำเลียงสำหรับอาหารลงในตะกร้าหวาย เพื่อไปใส่บาตร
“จะไปด้วยไหม” นครก้มหน้าถาม
“ไปซิ” หิ้วเอาตะกร้าได้เดินลงบ้าน นครจึงต้องรีบหาน้ำสำหรับกรวดส่งผลบุญแล้วเดินลงตามหลัง มาถึงบ้านไร่พระก็มาถึงพอดี นครหยิบข้าวและแกงลงบาตร มาโปรดก็จะจับมือนครอีกครั้งหนึ่ง ถือว่าเห็นการใส่บาตรของคู่บ่าวสาว
“อายุวรรโนสุขขังพลัง” พระให้ศีลให้พรเสร็จก็ออกรับบาตรต่อ
“ชักอยากซิมแกงเขียวหวานแล้วซิ จะอร่อยไหม”
“จะเป็นเปรตหรอ ส่วนบุญไปไม่ถึงหรอไง”
“อือ ดูพูดเข้า”
“ขอโทษครับ” นครยกมือไหว้ขอโทษ
“พี่คอนเดียวมาทานข้าวด้วย” เสียงน้องสาวที่เอาส้มไปส่งทัก
“อือ กลับเร็ว ๆ ละ”
“จ้า จะรีบไปรีบกลับ”
“สวัสดีครับนายใหญ่” เสียงคนงานทักจากหลังรถ
“หา นี้หรอนายใหญ่ ว้า กร่างไม่ได้ซิเรา ลูกน้องเยอะขนาดนี้”
“ก็ลอง ๆ นับดูไม่ต่ำกว่าร้อยแน่” เดินกลับเข้าบ้าน มาโปรดจึงเดินเลยเข้าไปดูภายในโรงเก็บส้ม
“พี่จะไปไหนหรอครับ” ชัยถามขึ้นเมื่อเห็นมาโปรดเดินออกมาทางตน
“อยากมาดูสวนส้ม” มาโปรดตอบ
“ให้พี่คอนพามาดูดีกว่า ครับตอนี้เราเรากลับขึ้นข้างบนดีกว่า ผมรู้สึกหิว”
“ใครครับนาย” ลุงพัฒแอบถาม
“เจ้านายใหม่อีกคนมั่งลุง” ชัยแซวลุง
“สวัสดีครับลุง” มาโปรดยกมือไหว้
“ครับ ๆ สวัสดีครับ” ลุงไหว้ตอบ
“ลุงหัวหน้าคนงานครับพี่โปรด ไปเถอะครับ ลุงเขาจะได้ไปกินข้าวด้วย” ชัยแนะนำ และเดินกลับขึ้นบ้าน มาโปรดรีบตามมา พอขึ้นมาบนบ้านได้ กลิ่นหอมออกมาจากครัวลอยมาเตะจมูก
“หอมจัง”
“นั้นแหละ ฝีมือแฟนพี่ ผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่า” เลี่ยงเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า มาโปรดเดินเข้าห้องครัว
“หอมจังคุณ หิวแล้วครับ”
“เอ้ามะขวิดยกไปตั้งโต๊ะ หิวแล้วหรอลูก โน้นอยู่โน้น” แม่ชี้ไปที่ห้อง มาโปรดหน้าแตก คิดว่าแฟนตัวเองอยู่ที่ครัว หันหลังกลับเข้าห้อง พอเข้าไปในห้อง อีกคนก็กำลังโป๊อยู่
“อะไรเข้ามาได้ไง ทำไมไม่เคาะประตู” รีบไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกาย
“อะไร ๆ กลับมาจากใส่บาตรก็มายั่วแล้วหรอ” มาโปรดทำตากรุ้มกริ่ม
“ยั่วอะไร ไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว น้อง ๆ เขารอกินข้าว” พลางจัดผ้าเช็ดตัวให้ มาโปรดกลับล้มตัวลงนอนที่นอนเหมือนเดิม
“เอ้า ไปอาบน้ำได้แล้ว ยังมานอนอีก ไป ผมจะเก็บที่นอน” ลงไปลากคนที่นอนให้ลุกแต่ผิดคาดคนที่นอนกลับดึงให้มาปะทะบนอกกว้างแล้วกลิ้งตัวมาอยู่ด้านบน ตาต่อตาประสานกัน
“คอนเสร็จหรือ....ว้าย ทำอะไรกัน เด็กพวกนี้ แต่ก็เออ ลืมไปแม่ผิดเอง ออกไปทานข้าวได้แล้ว ผู้ใหญ่รออยู่” แม่หันหลังกลับ
“แม่ ๆๆ รอผมด้วย” ผลักคนตัวใหญ่ให้ลุก แต่ผ้าก็หลุดตาม
“ว้าย โต ๆ กันแล้วนะลูก ไปๆๆๆ แม่ไปก่อน” นครใบหน้าร้อนผ่าว ที่ต้องมาโป๊ให้แม่เห็นตอนโตอีก แถมคนที่นอนยิ้มที่มองตาเป็นมันอยู่ข้าง ๆ
“ไปเลย ไอ้คนตัวโต” แก้อาการอายโดยการไล่อีกคนออกไปจากห้อง
“ชัยเขายังใช้อยู่ จะไปยืนรอหรอ” มาโปรดกล่าว ก็เลยทำให้คนที่โป๊อยู่อายอีก จึงต้องรีบใส่เสื้อผ้าแล้วออกจากห้อง
นครออกมานั่งรวมสำหรับกับผู้ใหญ่ที่นั่งตรงหัวโต๊ะเตี้ย ๆ ลูก ๆ ก็ออกมานั่งตรงปลายโต๊ะอีกข้าง นำทีมโดยนคร ชัยมงคล และอรปรียา
“แจ๊ก เดี๋ยวตอนนี้ไม่ต้องกลับอีสานก็ได้นะ ผมให้คุณลองไปดูงานที่สามเหลี่ยมทองคำหน่อย” คริพเอยขึ้นขณะที่ล้อมวงทานข้าวต้มตอนเช้า พ่อแม่วางช้อนมองหน้าลูกชาย
“ครับ จะให้ผมขึ้นไปตอนไหนครับ”
“แต่” เสียงแม่ขัดขึ้น
“มันเป็นหน้าที่นะคุณ คุณควรส่งเสริมลูกซิ ทำให้เต็มที่นะคอน” พ่อให้กำลังใจ
“แม่ครับ คอนมาทางสายนี้แล้วคอนก็ต้องพิสูจน์ตัวเองให้ได้ซิครับว่าทำได้”
“จ๊ะ ๆๆ แต่แม่ก็อดห่วงไม่ได้”
“แม่ครับผมว่า คนที่น่าจะห่วงพี่คอนมากว่านะ โน้นออกจากห้องน้ำโน้น” ชัยแซว
“อะไรพี่ชัยแซวพี่คอนอยู่ได้ ทีตัวเองเมื่อไหร่จะเอามาให้พ่อแม่รู้จักบ้าง ส้มไปทางไหนนะมีแต่คนพูดให้ฟังไปเจอพี่เราที่โน้นที่นี้ ไปกับ...”
“หยุดเลยไอ้ส้มเช้ง” ชัยใช้เสียงข่มน้องสาว
“บ้านเราก็แบบนี้ละครับ ต้องขอโทษด้วยถ้าเสียมารยาท” พ่อเป็นคนเอยขอโทษกับคริพ
“ไม่เป็นไร บ้านผมก็แบบนี้เหมือนกัน แต่ที่โน้นก็สองพี่น้องครับ หญิงชาย”
“โปรดเร็ว ๆ ลูก ข้าวต้มจะเย็นก่อนไม่อร่อย” แม่เป็นคนเร่งเมื่อให้มาโปรดกำลังเข้าห้องแต่งตัว
“ครับแม่” รีบเข้าไปแต่งตัว
“อือ จะมาพักก็ไม่ได้พักนะแจ๊ก ช่วยทางเราหน่อย” คริพเอยขึ้น
“ไม่เป็นไรครับถือว่าเป็นหน้าที่”
“เออ มาครั้งนี้ ผมก็จะมาคุยเรื่องของเด็กสองคนนี้ด้วย คุยกันตรงนี้เลยไหมครับ” คริพหันไปทางพ่อแม่
“อือ ได้ครับ ไม่เป็นไร พวกเราเข้าใจ กันเองแบบนี้ดีแล้ว ที่จริงก็คุยกันเมื่อคืนนี้แล้ว อยากให้เจ้าตัวมาคุยเองดีกว่า”
“ถ้างั้นก็รอให้เจ้าตัวออกมาดีกว่าครับ”
“พี่ พี่โปรดเอาจริงพี่ว่าไง” น้องสาวโน้มตัวเข้าหาพี่ ๆ กระซิบถาม
“ใช่ ผมยังทำตัวไม่ถูกเลย จะมีพี่ชายเพิ่มอีกคน”
“ไม่ยอม ยังไงก็ไม่ยอม” นครมาดมั่น
“ไม่ยอมแล้วมากับเขาอย่างนี้นะพี่ชายฉัน”
“เอา แล้วเขามาขอขนาดนี้จะไม่ยอมได้ไงทำไมพี่ไม่บอกเขาไป” ชัยกล่าว
“ก็ตอนที่มาพี่รู้ซะที่ไหน”
“จริง พี่ ส้มก็ไม่ยอม”
“อะไรเด็กพวกนี้ ซุบซิบอะไรกัน” พ่อถามจากอีกฝั่ง
“เปล่าครับไม่มีอะไรพ่อ” ชัยกล่าวตอบ
“ไอ้เด็กพวกนี้ถ้ารวมหัวกันเมื่อไหร่มีเรื่องแน่” พ่อพูดอีกครั้งเหมือนจะรู้ใจลูกทั้งสาม สามคนจึงต้องนิ่งเงียบกินข้าวต้มต่อ สักครู่มาโปรดก็เข้ามานั่งข้าง ๆ นคร
“กินอะไรหอมจัง” มาโปรดพูดเบา ๆ
“ตาไม่ดูหรือไง” นครตอบ
“คอนตักข้าวต้มให้พี่เขาซิ” แม่เป็นคนสั่ง นครจึงต้องตักข้าวต้มหมูสับมาให้
“ขอบคุณครับ หอมจริง ๆ อย่างนี้อ้วนก็ไม่เป็นไร”
“อุ้ย ๆๆ พี่ ๆ มดเต็มถ้วย” ส้มเช้งชี้ไปที่ถ้วยข้าวต้ม
“ไหนไอ้เช้ง ไม่เห็นมีสักตัว” ชัยรับมุขไม่ทัน
“โอ้ย เบื่อคนรับไม่ทัน” น้องสาวค้อนวงใหญ่ให้พี่ชาย
“โปรด กันเกริ่นให้แล้วนะ” คริพเอยขึ้น ขณะที่มาโปรดตักข้าวต้มได้สี่ห้าคำ มาโปรดวางช้อนลง แล้วขยับตัวออกมานิดหนึ่ง นั่งพับเพียบเรียบร้อย เป็นงานเป็นการ
“พี่คอน เขาจะเริ่มแล้ว” ส้มเช้งบอกพี่ชาย
“ผมไม่ตกลงครับ” นครโพลงออกมา
“อะไร ไม่ตกลง รู้หรอว่าเขาจะพูดอะไร” พ่อพูดขึ้น
“แม่ตกลง แม่ยกให้โปรดดูแลน้องด้วย”
“ห๊า แม่” สามเสียงประสานขึ้นพร้อมกัน
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
คนแรกเรยยยย
นะ
แม่ให้ท้ายด้วย
พี่โปรด ผ่านไปแล้ว
เหลือแต่ คอนจะว่างัยละล๊ะ
55
-
5555
แม่ของนครได้อีก
พี่มาโปรดมีคนหนุน สบายเลย 555
-
ว้าวแม่นี้เจ๋งสุดๆเลยนะ
เอาแล้วไงละนคร
เสร็จมาโปรดแน่ๆ
อะ ลืมไปคู่นี้เค้าเสร็จกันนานแล้วนี่นา :z1:
-
พี่มาโปรดมีคุณแม่สนับสนุนอย่างนี้
นครจะไปไหนรอด :z1:
พี่หมอฟิตจังอัพ3ตอนรวด
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
นครน่ารักจังเลยยยยยยยย ป้อนลูกชิ้นพี่โปรดซะด้วย น่ารักโคตๆ
แต่แม่ยายสนับสนุนไปหน่อยนะเนี่ย หมดมันส์เลย
-
ตอนแรกคิดว่า พี่มาโปรด สุดยอดแล้วนะ
มาเจอคุณแม่เข้าไป สุดยอดยิ่งกว่า คุณแม่เจ๋งสุดไปเลยค่ะ :m4:
-
อิ๊ว..............มีแม่หนุนหลัง :m18:
แล้วพี่แจ๊กจาทำยังไง
แม่ค้าบ............แม่ยอดเยี่ยมมากๆเลย o13
เรื่องนี้คงมีพี่หมอช่วยแน่ๆ
แค่พี่วัตรคงไม่หวานอย่างนี้......ใช่ม๊า :m3:
-
555555555555555+
ก็แก้ตัวอาทิตย์ที่แล้ว ที่ไม่ได้เข้ามาเขียนให้ ก็เลบ ลง 3 ตอนรวด
อิอิอิอิอิน้องหรือพี่หว่า kunkai ก็บทที่ส่งมาให้พี่หมอจืดมาก ๆๆ ก็เลยหยอดน้ำตาลลงหน่อย
บทจากนี้ไปก็จะเข้มข้นแล้วครับ ก็มีน้ำหูน้ำตาบ้างตาม สไตล์พี่หมอ ห้าว ๆ ตามสไตล์พี่วัตร
ขอบคุณทุกคนที่มาคอมเม้นท์ และเข้ามาอ่าน
คนไม่คอมเม้นท์ก็เม้นท์ให้หน่อย ตอนนี้พี่วัตรเขาจะเขียนตามทิศทางของผู้อ่านด้วย
ถ้าคอมเม้นม์ก้จะได้ปรับปรุงบทด้วยครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ
-
ง่า...
มาตามอ่าน
ได้อ่านทีเดียวสามตอนเลย
แม่นครแจ่มมาก
สนับสนุนลูกเขยเต็มที่
:laugh: :laugh:
-
สนุกดีครับ แต่ทำไมเรื่องนี้ทางบ้าน นายแจ๊ค ยอมง่าย ๆ ละครับ ปลัดวัตร
หรือว่าไม่หยากให้เหมือนเรื่องของตัวเอง เลย จับรวบรัดเอาตามใจตัว :z2:
มารอตอนต่อไปหลังจากสู่ขอแล้ว นายแจ๊คจะทำยังไงกับผู้กองมาโปรด
หรือว่าผู้กองจะเป็นคนจัดการกันแน่ :z1:
ขอบคุณนะครับ ที่ลงให้ 3 ตอนรวด +1 ให้ด้วยนะครับ :กอด1:
-
พี่หมอ พี่วัตร
มาดันก่อนนอนครับ :bye2:
-
คุณแม่สนับสนุนเต็มที่อย่างนี้เลยเหรอเนี่ย
สุดยอดคุณแม่จริงๆๆๆๆคับบบบบบ
-
ขออนุญาต เม้นท์ น้า....
คือ...คุณปลัด กะ คุณหมอ เรื่องอะ เขียนได้สนุกมากเลย...แต่...งงอะ อันไหนเป็นใครพูด งงจริง ๆ นะ อ่านแล้วไม่รู้ว่าตอนไหนเป็นใครพูด บางอันก้อพอจะเข้าใจว่าเป็นใคร แต่ส่วนใหญ่จะไม่เข้าใจอะ เดา ล้วน ๆ เด๋วว่างคงต้องอ่านวนอีกสักหน่อย
คือ.. จะให้คิดเอาตาม wording มันก้อได้อยู่นะ แต่ว่ามันไม่ clear นี่สิ ถ้าเป็นคำพูดของผู้ชายกับผู้หญิงมันก้อพอจะดูออก แต่ถ้าเป็นคำพูดของผู้ชายด้วยกันแล้ว มันแยกไม่ออกว่าเป็นของใครน่ะ
แล้วก้อรบกวนตรวจสอบเรื่องของวรรณยุกต์ กับ ตัวสะกด นิดนึง จะ perfect มากเลย
ป.ล. :L2: :L2: สำหรับกำลังใจ แล้วมาปล่อยของบ่อย ๆ เน่อ ชอบ ๆ ขอบคุณจากใจ อะ แถม ๆ :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ผมอยากให้มีภารกิจผจญภัยในป่าครับ (ถ้าได้นะครับ อิอิ :o8: ) เอาพี่มาโปรดไปด้วยนะครับ
-
มีแน่นอนครับ
หลังจากงานหมั่น
นครเข้าป่าแล้วครับ
มาโปรดก็จะตามไปช่วย เริ่มสนุกแล้วมั่ง พี่วัตรว่า
-
^
^
พี่หมอพี่วัตร เรื่องนี้สนุกค่ะ +1
ว่าแต่ คิดถึงทางรักของสองเราจัง :impress2:
-
พี่มาโปรดมีคุณแม่สนับสนุนอย่างนี้
นครจะไปไหนรอด
รู้เข้าทางผู้ใหญ่ นครจะไปไหนรอด
:L2: :L2: :L2:
-
อืม
-
มาแอบ :z13: :z13: :z13: :z13:
อิอิ
มาต่อไวๆน้าค้าบ
-
ตอนแรกอ่านช่วงแรก ๆ แล้วแบบว่า โห เกริ่นยาวได้อีกกว่าจะเข้าเรื่องความรัก หุ ๆ แต่พอมาหลัง ๆ แล้วมันส์แฮะ น่าสนใจ ๆ คับ
อิอิ คนเขียนขยันดีนะคับ งัยก็จะรออ่านต่อไปคับผม
ปล. +1 ให้ละนะค้าบ
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
พี่วัตรพี่หมอ อีกรอบ
อิอิ
-
17 (ความรักเอย....ตกลงที่ใคร)
สร้างความตกตะลึงกับคนทั้งหมดที่นั่งล้อมวงทานอาหารเช้ากัน นครทำทีฮึดฮัดไม่พอใจที่แม่บอกไปอย่างนั้น ส่วนมาโปรดรอยยิ้มเต็มใบหน้า หันไปมองคนที่เขาขอ กลับทำหน้าบึ้งใส่ก็เลยจ๋อยก่อน เอาไว้อยู่สองต่อสองเมื่อไร ค่อยเคลียร์
“แม่ ยกพี่คอนให้เขาง่าย ๆ ได้ไง” ส้มเช้งค้าน
“แม่รู้ว่า พวกเรานะกำลังรวมหัวกันทำอะไร ทำไมแม่จะยกให้ใครไม่ได้ ลูกแม่ทั้งสาม หนูก็เหมือนกันอีกหน่อยก็จะมีคนมาขอ แม่ก็จะยกให้” แม่ให้เหตุผล
“แต่มันไม่เหมือนกันนะแม่” ชัยค้านอีกคน
“มาอีกคนไหม เจ้าคอน” แม่ดักคอ เพราะเห็นท่าที่ของลูกสามคนที่ปรึกษาหารือกันระหว่างทานข้าวต้มก็รู้ว่าน่าจะมีปัญหาอีกแน่
“แม่ พ่อไม่เข้าใจอธิบายให้พ่อฟังที” พ่อถามขึ้น เมื่อมองหน้าลูก ๆ
“จะไม่อธิบงอธิบายอะไรหรอก มันอายปาก” แม่ค้อนมาทางนคร ซึ่งหน้าแดงก็รู้ว่าแม่พูดถึงคืออะไร
“แต่” กำลังจะค้าน
“ไม่ต้อง เงียบเลยเจ้าคอน พ่อโปรดว่ามาของหมั่นมีอะไรบ้าง” แม่หันไปหามาโปรดทันที่ ในเมื่อว่าที่แม่ยายเปิดทางสะดวกอย่างนี้มีหรือมาโปรดจะพลาด
“คือ ผมมีของหมั้นทั้งหมดที่มีครับ ที่เกิดขึ้นจากอดีตและกำลังจะเกิดในอนาคต” มาโปรดกล่าว
“ว้า เอาอย่างนั้นเลยหรือผู้กอง เลือดหนุ่มมันแรงนะครับ” ประโยคหลัง คริพ หันไปพูดกับพ่อ
“เออ ดี ๆ พ่อยกให้แล้วไม่รับคืนน่า”
“แม่ก็มาเอา ดูแลกันเองนะ”
“อาว แม่ผมลูกแม่นะ” นครค้านขึ้นบ้าง
“รถยนต์คันนี้ผมก็ชื้อเป็นของหมั่นครับ” มาโปรดกล่าว
“ดีเลยพี่โปรด ผมจะเอาไปขนส้ม” ชัยประชดพี่ชายและว่าที่พี่เขย รู้ว่าพี่ชายตัวเองรักเขา แค่กลัวเสียฟอร์ม มากกว่า
“อะไร ใครจะให้ไปขนส้ม พี่เอาไว้ไปทำงาน” นครแย้งน้อง มองไปที่มาโปรดที่ตอนนี้นั่งทานข้าวต้มอร่อย อย่างมีความสุข ตักข้าวต้มขึ้นก็ยิ้ม
“เอ้า ห่วงของด้วยพี่เรา” ชัยแย้งคืน
“แต่หนูไม่ยอมนะแม่ พ่อด้วย หนูไม่ยอม” ส้มเช้งแสดงอาการขัดใจ
“เรื่องอะไรอีกละ หรืออยากได้เหมือนเขา” แม่หันมาถามลูกสาว ทำให้ทุกคนหัวเราะ
“อือ ดีครับ ง่าย ๆ สบาย ๆ ดี ผมว่าเด็กเขารักกันชอบกันก็ให้เขาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขดีกว่าเนาะ เราเป็นผู้ใหญ่ก็คอยแต่ดู” คริพกล่าวขึ้น
“คะ พวกเราก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ลูก ๆ มีความสุขพ่อแม่ก็สุข ลูกทุกข์พ่อแม่ก็คอยปลอบใจ”
“ผมให้สัญญาว่าจะดูแลลูกแม่ให้ดีที่สุด เท่ากับชีวิตของลูกผู้ชายคนหนึ่งจะปกป้องคนที่ตนรักได้ครับ” มาโปรดยืดอกกล่าว
“สัญญาต้องทำให้ได้นะ” คริพกล่าวสำทับอีกครั้ง
“ครับ ด้วยเกียรติลูกผู้ชาย ชายชาติทหารครับ”
“ว่าไงเรา จะรับไม่รับ ไม่รับแม่ให้ยายส้มเช้ง” แม่หันมาทางลูกชาย
“ไม่รับ” นครลูกจ้องมองหน้ามาโปรด
“ทำไม พี่มีอะไรน่ารังเกียจ” มาโปรดกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทุกคนมองมาที่นคร
“จนกว่าเออ.........งานของผมจะเสร็จก่อน”
“ห๊า รับงานแล้วหรอ” มาโปรดหันไปมองหน้าคริพ
“ครับ ผมกลับมาจะให้คำตอบอีกครั้ง ช่วงนี้ผมอยากพักผ่อน ไปโดนคนที่โน้นกดขี่มาตั้งสองเดือน” นครเปรย ๆ
“พี่คอนเย็นนี้ส้มเช้งนอนด้วยนะอยากฟังที่พี่ไปฝึกมา”
“ห้องตัวเองก็มีไปกวนพี่เขา” พ่อปราม
“ดี ๆ พี่ยินดีตอนรับเมื่อคืนก็นอนกับพ่อแม่แล้ว” นครรับปาก มาโปรดหันไปขอความช่วยเหลือจากแม่ แต่แม่ก็ทำทีไม่เห็นหันไปสั่งงานมะขวิด แล้วเดินลงหลังบ้านไป หันไปทางพ่อก็มั่วแต่คุยกับลูก ๆ และชวนลูกสาวออกไปสวน คริพก็เดินออกไปดูนกดูไม้นอกชานบ้าน หันมามองคนนั่งข้าง ๆ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มาโปรดนั่งคอตก ทานข้าวต้มไปเรื่อย ๆ จนหมดถ้วย แล้วยื่นถ้วยเปล่าไปหาคนรัก นครทำทีไม่เห็น หันไปคุยกับชัย จะลงไปดูสวนส้ม มองดูตัวเองแล้วรู้สึกน้อยใจจัง ไม่มีใครสนใจ ก็เลยจะถอยออกจากโต๊ะทานข้าว
“จะไปไหน” นครทักขึ้น ทำให้คนที่จะถอยชะงัก
“อย่างนั้นผมไปไร่ก่อนพี่แล้วพี่ตามไปนะ มีเอกสารหลายอย่างไว้ให้พี่ตรวจด้วย จะให้คุณสมภพ เตรียมเอกสารให้พี่ด้วย ไปแล้วพี่โปรด” ชัยหันมาทักว่าที่พี่เขยอีกครั้งก่อนออกจากบ้าน
“อิ่มหรือไม่อิ่ม” นครถามเพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่อิ่มปกติทานทีข้าวสองจาน ถ้าเป็นข้าวเหนี่ยวก็ต้องหนึ่งกระติบสำหรับคนเดียว จึงหันไปตักข้าวต้มแต่ โชคก็ไม่เข้าข้าง มะขวิดเอาไปเก็บหมดแล้ว จึงหันมาดูคนที่คอยอยู่
“หมด เดี๋ยวไปดูในครัวก่อน” ว่าแล้วก็เข้าไปในครัว ผลปรากฏก็คือ มะขวิดเอาไปทานและล้างเรียบร้อย ก็เหลือแต่แกงเขียวหวานเมื่อเช้าที่เหลือก้นหม้อ ไปดูข้าวที่หุงก็ยังเหลือ จึงหันไปทอดไข่สักจานให้
“อาวโปรด ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเลยหรอ” คริพกลับขึ้นมา และเข้ามานั่งตรงข้ามกับมาโปรด
“อยู่ครับ กำลังไปเอาข้าวต้มมาอีกครับ”
“อือ ผมว่าจะให้คุณลองดูงานนี้กับน้องเขาด้วยนะ ยังไงก็ค่อย ๆ สอน งานที่แล้วก็พลาดไป แต่ไม่เป็นไร ถือว่าช่วยกัน”
“ครับ” มาโปรดรับคำ
“แล้วลามากี่วัน” คริพถามต่อ
“ผมลามาสิบวันครับ ถ้าจะให้ทำงานต่อผมต้องลงไปลากลับต้นสังกัดอีกครั้งครับ”
“อือ สงสัยแจ๊กจะไปก่อนแน่ ๆ” จริงอย่างที่คริพพูด นครต้องออกเดินทางตอนที่เขากลับลงไปที่สกลนครก่อนแน่ ๆ มาโปรดมองหน้าผู้บังคับบัญชา
“อะไร ผมไม่ช่วย ก็คนของคุณเอง ก็ต้องดูแลเอง นี้ผมก็ว่าจะกลับแล้ว มารอคุณตั้งสองวันแล้วเห็นที่ต้องกลับงานเยอะ สายใต้ก็กำลังตึง ๆ กันอยู่” คริพให้เหตุผล พอดีนครยกสำรับอาหารออกมาอีกครั้ง
“หัวหน้าจะรับเพิ่มไหมครับ” นครถาม พรางว่างสำรับอาหารลง
“หึ ไม่เอาอิ่มข้าวต้มฝีมือแม่เราเต็มพุงเลย” พลางลูบพุงกางให้ดู
“ใครว่าฝีมือ ดิฉันคะ โน้นคะ ลูกน้องหัวหน้า” แม่เดินกลับขึ้นมาบนบ้าน แล้วมานั่งสมทบอีกคน
“อาวหรอครับ เพิ่งรู้ เฮ้ยอย่างนี้ผู้กองก็อ้วนขึ้นแน่ ๆ” ว่าแล้วก็หัวเราะ
“ไม่เป็นไรครับหัวหน้าผม เตรียมรับแล้ว” มองหน้าคนรักอย่างรักใคร่
“คงได้กินอยู่หรอ” นครประชดน้อย ๆ
“อาว ไม่ทำให้กินแล้ว จะทำไง” มาโปรดหันไปพูด
“ผมก็จะไปทำงานกับหัวหน้าทุก ๆ งานที่หัวหน้ามอบหมาย” นครพูด
“จะไปจากเหนือจรดใต้เลยว่างั้น” มาโปรดกล่าวต่อ
“ใช่ ใช่ไหมครับหัวหน้า” นครขอการสนับสนุนจากคริพ
“อันนี้เคลียร์กันเอง ผมไปเก็บของก่อน ผมจะกลับแล้วนะครับ” คริพคุยกับแม่
“อาว จะกลับแล้วหรอคะ คิดว่าจะมาพักผ่อนกับเด็ก ๆ ด้วย”
“ไม่ได้หรอกครับ เพราะงานยังเยอะ”
“อย่างนั้นจะให้ใครไปส่ง”
“เดี๋ยวผมส่งก็ได้ครับคุณแม่” มาโปรดอาสา ก่อนจะรับตักข้าวทานต่อ
“แม่ใคร” นครแย้ง
“อะไร จะมาแย่งอะไรกันอีก” แม่ปรามลูกชาย มาโปรดยิ้มได้ที
“แม่ จะลงไปไร่กับคอนไหม” นครเปลี่ยนเรื่องทันที
“ไปทำไม แม่ยังทำงานไม่เสร็จเลย” งานที่แม่ว่าก็คือ งานแม่บ้านทั่วไปที่แม่ทำแบบนี้มาตั้งแต่นครตัวเล็ก ๆ แล้ว แม่เป็นแบบอย่างที่ดีให้ลูก ๆ ดู และพ่อก็รักแม่มาก
“อาว ก็ลงไปดูลูกน้องแม่ไง ปานนี้เขาไม่บ่นถึงนายแม่แย่แล้วหรอ” นครมาอ้อนแม่
“ไม่ไปหรอก จะไปก็โน้น กับพี่เขาโน้น” แม่โบ้ยมาทางว่าที่ลูกเขยใหญ่
“หึ ไม่เอาหรอก จะไปส่งหัวหน้าอยู่นี้ งั้นผมไปกับพี่ภูมิก็ได้” หมายถึงคนงานคนสนิทในไร่ มาโปรดรู้ว่า นครอยากให้พาไป จึงรีบทานข้าวให้เสร็จแล้วค่อยกลับมารับไปไร่อีก
“เดี๋ยวพี่มารับ ให้พี่ส่งหัวหน้าก่อน” มาโปรดกล่าวเอาใจ
“หึ ไปส่งหัวหน้านะดีแล้ว กว่าจะกลับมาโน้นสิบโมงโน้น” นครกล่าวแล้วเดินลงหลังบ้าน
“มันไกลขนาดนั้นเลยหรอ” มาโปรดสงสัย
“มันไม่ไกลหรอก แต่มันคดเคี้ยว” แม่เป็นคนตอบ
“พี่ภูมิ ๆ อยู่ไหน พาผมไปไร่หน่อยครับ” นครวิ่งลงมาหลังบ้าน
“ครับนายใหญ่” พี่ภูมิหรือนายภูมิ ชายวัยอายุสามสิบกว่า รูปร่างกำยำดูน่าเกรงขาม เนื่องจากต้องดูแลคนงานช่วยลุงพัฒอีกแรง ถือว่าเป็นคนสนิทของไร่ เพราะภูมิเกิดที่นี้ตั้งแต่พ่อของเขามาเป็นคนงานในไร่ของพ่อนครเข้ามาทำไร่นี้ใหม่ ๆ จนเป็นรูปเป็นร่างจึงได้แต่งงานกับแม่นคร ตอนที่นครเกิดนั้นภูมิอายุได้สัก 6-7 ขวบแล้ว พอนครโตก็จะได้พี่ภูมิคอยเป็นพี่เลี้ยง ไปไหนมาไหนก็จะพี่ภูมิ และพ่อนครก็ส่งเสียให้เรียนจนจบ ปวส. ภูมิจึงกลับมาช่วยเป็นแขนขาของไร่อีกแรง
“บอกไม่ต้องเรียกนายใหญ่ เรียกคอนเฉย ๆ” ต่างคนต่างก็เจริญเติบโต ก็ยังมีความเกรงใจกันบ้าง แต่คอนจะชอบให้พี่ภูมิเรียกคอนเฉย ๆ เหมือนพ่อแม่และน้องเรียก
“แล้วคอนจะไปไหน” เมื่อผู้เป็นนายอยากให้เรียกก็เลยทำตัวตามปกติ
“จะไปไร่ เตรียมรถด้วย ผมจะกลับขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
“ได้ ๆ พี่จะไปรอที่โรงรถ” ว่าแล้วก็ไปที่โรงรถ นครวิ่งกลับขึ้นมาที่บ้าน เลยเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะผ่านห้องนอนก็ยังเห็นคนตัวโตยังทานข้าวไม่เสร็จอยู่เลย จึงเมินเลยไปที่ห้อง
‘นี้เราเป็นอะไร’ ความคิดบางอย่างมันถามเจ้าตัวว่าเกิดอะไร จึงรู้สึกน้อยใจลึก ๆ
‘ช่าง คนละเรื่อง’ อีกใจก็ค้าน นครรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าสำหรับออกไร่ แบบคาบอยหนุ่มน้อย ใส่หมวกแค๊ปที่เขาชอบ ออกจากห้อง
“นั้นจะไปแล้วหรอ” แม่เรียกถาม ขณะที่นั่งชุนเสื้อผ้าอีกมุมหนึ่ง
“ครับแม่ ค่ำ ๆ จะกลับ หรืออาจจะนอนที่โน้นนะแม่” ปากพูดแต่ตาชายมองคนที่กำลังอิ่มข้าว
“อย่างนั้นแม่ไม่ทำกับข้าเผื่อนะ” แม่ตอบก่อนจะกลับไปนั่งทำงานของตัวเองต่อ
“ครับแม่” ตอบแล้วก็หันหลังออกไป
“แม่ ไม่กลับนี้ยังไงครับ” มาโปรดเองที่เป็นคนร้อนใจ
“ออ เขาคงนอนค้างกับเจ้าภูมิ มั่งเขาค้างด้วยกันบ่อย ๆ ไป” แม่มาเงยหน้ามาตอบ
“เขาเป็นใครครับแม่ คนชื่อภูมิ” มาโปรดยังติดใจคนชื่อภูมิ
“ออ พี่เลี้ยงเขานะ ติดกันยังกับตังเม แต่ก่อนภูมิอยู่ไหนต้องเจอเจ้าคอน คู่นี้เขารักกันจะตาย” แม่ใส่ไฟเข้าอีก สังเกตท่าทีของมาโปรด ที่ทำที ลุกขึ้นไปดูตรงชานบ้าน ท่าทีเหมือนกับสัตว์ติดบ่วงพรานไม่อยากไปส่งหัวหน้า
“ไม่มีอะไรหรอก เขาโตมาด้วยกัน ไปส่งหัวหน้าเถอะ” แม่เตือนสติ พอดีกับคริพออกจากห้อง
“ผมต้องกลับแล้ว ลาก่อนนะครับ โอกาสหน้าผมจะพาครอบครัวมาเที่ยว” คริพกล่าวลา
“คะ ยินดีต้อนรับเสมอ มาหลาย ๆ คนจะได้สนุกสนานกัน” แม่กล่าวตอบ
“อาวจะกลับแล้วหรือครับคุณคริพ” เสียงพ่อดังขึ้นมาจากหน้าบ้าน
“ครับต้องกลับแล้ว งานนี้ก็เสร็จแล้ว ทางคุณยอมรับลูกน้องผม ๆ ก็สบายใจแล้วครับ” หันไปมองมาโปรดนิดหนึ่ง
“แม่ พี่คอนไปไหน” ส้มเช้งถามหาพี่ชาย
“ไปกับเจ้าภูมิแล้ว” พอได้ยินอย่างนั้น ส้มเช้งวิ่งลงจากบ้านไปทันที่
“พี่ภูมิ พี่คอนรอส้มด้วย” เสียงดังตะโกนไปด้านข้างบ้าน
‘ดีแล้วอย่างน้อยก็มีส้มเช้งเป็นไม้กันหมาให้หน่อย’ มาโปรดโล่งอกนิดหนึ่ง
“อย่างไงก็มาอีกนะครับ ไร่เราต้อนรับเสมอ เดียวผมจะส่งส้มไปให้ที่บ้าน” พ่อกล่าวพรางพาผู้มาเยือนลงจากบ้าน มาโปรดถือกระเป๋าเอาไปไว้หลังรถ
“ครับผม ขอบคุณมากครับ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกอย่าง” คริพกล่าวขอบคุณ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเสียอีกที่ขอบคุณ อย่างน้อยบ้านผมก็มีลูกที่ทำงานดี” พ่อกล่าวด้วยความตื้นตัน
“อันนั้นมันขึ้นอยู่กับนครครับ ส่วนเรื่องการเข้ารับราชการนั้น ผมจะดูจากผลงานก่อนครับ อย่างนั้นผมไปก่อนเดียวทันรถ” คริพก้าวขึ้นรถ
“เจ้าโปรดขับรถดี ๆ ละ เดี๋ยว ๆ ใครอยู่ใต้ถุนบ้าน ไปกับผู้กองที” พ่อหันไปสั่งลูกน้องที่นั่งทำงานใต้ถุนบ้าน ลูกน้องสองคนจึงวิ่งขึ้นหลังรถ
“ไปได้แล้ว เดียวไม่รถหมดเทียวก่อน” พ่อบอก
“ผมไปละครับ สวัสดีครับ” คริพยกมือไว้
“พี่ภูมิ มาตอนไหนส้มไม่เห็น” เมื่อมาทันพี่ชาย น้องสาวก็กระโดดขึ้นรถนั่งแค๊ปหลัง
“มาเมื่อเช้า เราไปไหนมาละ” ภูมิถามคืน
“ไปส่งส้มมาที่สหกรณ์” ส้มตอบ ในสายตาของส้ม พี่ภูมิคือฮีโร่
-
พี่มาโปรดสู้ ๆๆๆๆๆๆ
-
ยินดีด้วยนะจ๊ะคอน.....มีคู่หมั้นเป็นของตัวเองแล้ว :mc4:
พี่ภูมิจาคิดอารายกับคอนรึป่าว :m28:
-
จะมีคู่แข่งมั้ยนี่ :laugh:
-
คอน มี การ รอ กลับเสดจากทำงานด้วยอ่า
อย่างนี้แสดงว่ารับ แล้ว ป่าว
55+
อิอิ
ผู้กอง สู้ๆๆๆ
-
...คอน งอล มาโปรด เรื่องไรอะ....
...ภูมิ มาจะมีหึงไม๊..โปรดติดตามตอนต่อไป... :L2:
-
หวันไหวละซิ
มารอดูดีกว่าว่า พี่ภูมิ จะมีบทบาทอะไรที่จะทำให้ผู้กองมาโปรด :fire:
รีบมาต่อด่วนนะครับ หมอ หรือ ปลัด ก็ได้ +1 ให้ด้วยนะครับ
ปล. ไม่รู้สองลิงน้อยเป็นยังไงบ้าง ส่งข่าวหน่อยก็ดีนะครับหมอ :กอด1:
-
เหอะๆ...
ระวังพี่มาโปรดจะน้อยใจเอาเน่อ
ดูๆ ไป ส้มเช้งจะชอบพี่ภูมิรึเปล่าหว่า
o13 o13
-
คอนงอนพี่มาโปรดเรื่องอะไร
พี่โปรดสู้ๆ :z2:
-
คอนเล่นตัวเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ดีจัง
เข้ากับพ่อแม่ได้ มีชัยไปกว่าครึ่ง
อีกครึ่งขึ้นกับทั้งสองคนหล่ะ :L1:
-
o18 o13 พี่มาโปรดสู้ๆๆๆๆๆๆค่า
-
4 ตอนรวด มันส์ จิงๆๆ
:กอด1: :กอด1:
มาต่อบ่อบๆ นะคะ
พี่หมอ & พี่วัตร o13 o13
-
ขอเวลาแปปครับ
พี่หมอกำลังปั่น ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad4: :o12: :L3: :impress3: :sad11: :monkeysad: :m15:
-
รอพี่หมอคร้า +1 เป็นกำลังใจ ในการปั่น o13
-
รอครับ รอ
ยังรออยู่
ว่าแต่
ทำไมนครทำกับพี่มาโปรดอย่างนี้
น้อยใจแทนจัง
-
รอค่ะ พี่หมอ
+1 เป็นกำลังใจค่ะ o13
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มพี่หมอ อิอิ
ไงก็รอค้าบ
-
ท่าทางส้มจะชอบพี่ภูมิน่ะเนี่ยอิอิ
-
:z2:
มาเต้นให้กำลังใจพี่หมอกะพี่วัตร
-
มีคู่หมั้นเป็นของตัวเองแล้ว :mc4:
แบบนี้ปล่อยไปทำงานคนเดียว พี่มาโปรดไม่ห่วงแย่เหรอ :laugh:
-
ขอโทษครับ เมื่อคืนเด็กไม่สบาย ต้องนั่งเฝ้าทั้งคืน ตอนนี้ก็ปกติแล้ว ก็เลยมาเขียนให้ต่อ
18 (ปัญหา......ที่ยังคาใจ)
สาเหตุหนึ่งที่นครสนิทกับพี่ภูมิมากนั้น ก็เนื่องจาก ตอนที่พ่อของนครขยายไร่ใหม่ ๆ โดยซื้อไร่ข้าง ๆ แล้วรวมเข้าด้วยกัน ตอนนั้นนครยังซุกชนมาก อ้อนอยากไปดูสวนใหม่กับพ่อแต่พ่อก็ไม่ไม่ไห้ไปด้วย นครจึงชวนพี่ภูมิแอบออกจากบ้านไปดูสวนใหม่ แต่ด้วยระยะทางที่ไกล จึงทำให้ทั้งสองนั้นเหนื่อยอ่อน ต้องพักริมทางบ้าง และหลงเข้าไปในสวนส้มที่ซื้อใหม่ นครก็ได้พี่ภูมิคอยปลอบทั้งที่ตัวเองเป็นคนชวนพี่เขามา แล้วตัวเองก็เป็นคนพาพี่เขาหลงด้วย วันนั้นต้องนอนหนุนแขนพี่ภูมิทั้งคืนจนกว่าพ่อพี่ภูมิกับพ่อของนครมาเจอ หลังจากนั้นนครก็จะติดกับพี่ภูมิแจ ถ้ากลับมาจากเรียนที่กรุงเทพ นครก็จะไปคลุกอยู่กับพี่ภูมิที่บ้านพักคนงาน ท้ายไร่ ซึ่งที่นั้นก็จะเป็นบ้านพักกึ่งสำนักงานอีกที่หนึ่ง ก็ได้พี่ภูมิเป็นคนดูแลบ้าน และก็จะมีบ้านพักคนงานอีกหลายหลัง
“พี่ภูมิ มาทำอะไร ยังไม่ตอบเช้งเลย” ส้มเช้งยื่นหน้ามาดูหน้าคนขับ ส่วนคนขับก็มองหน้าคนนั่งข้าง ๆ อีกที
“ก็อยากมาดู ว่าคนกรุงกลับมา” พี่ภูมิกล่าวไม่มองหน้า
“ว้า ทำไมข่าวไปเร็วจัง อย่างนี้ข่าวอื่น ๆ ก็ไปเร็วซิ” ส้มเช้งยังคงคุยจ้อต่อ
“มีข่าวอะไรหนอ เช้ง บอกพี่บ้างซิ” ส้มเช้งหันมาดูพี่ชายตัวเอง ที่นั่งคอแข็งนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่
“ข่าวอะไรหรอ พี่คอน” ส้มเช้งชวนพี่ชายคุย
“ไม่มี” นครตอบสั้น แสดงว่าอารมณ์ไม่ดี
“มีอะไร บอกพี่ภูมิได้ไหมครับ” พี่ภูมิ ค่อย ๆ ถามคนนั่งข้าง ๆ
“ลมจะไป ลมจะมามั่งพี่ภูมิ” ส้มเช้งกล่าว นครถอนหายใจ เฮือกใหญ่
“ไม่มีอะไรครับพี่ภูมิ แค่คอนเหนื่อย ๆ เท่านั้น” เสียงตอบที่เอยเนือง ๆ แล้วเอาหัวหนุนประตูรถ
“มีอะไรก็บอกพี่ได้นะ ลืมสัญญาระหว่างแล้วหรอ” ภูมิยังคงคุยต่อ ส้มเช้งมองหน้าทั้งสอง
“สัญยงสัญญาอะไรกัน เช้งไม่เห็นรู้เรื่อง” ส้มเช้งเริ่มออกอาการ
“สัญญาลูกผู้ชายนะ ส้มเช้งไม่มีอะไร” ภูมิพูดให้ส้มเช้งเข้าใจ
“แล้วนี้ พี่คอนเป็นอะไรกันแน่ โกรธคนที่บ้านหรอ” ส้มเช้งคุยต่อ
“ใครทำให้น้องพี่โกรธหรอ คอน” ภูมิหันมาคุย
“จะมีใครละคะพี่ภูมิ ก็คู่หมั้นเขา”
“ห๊า อะไรนะ” เสียงรถเบรก ทำให้ทั้งสามแทบจะพุ่งออกมาจากตัวรถ
“อะไรพี่ภูมิ เป็นอะไรไหมพี่คอน” น้องสาวหันมาหาพี่ ๆ ทั้งสอง
“ขอโทษ พี่ตกใจ” ภูมิขอโทษน้อง ๆ
“ไม่เป็นไรครับ ออกรถเถอะครับ จะได้ไปถึงไร่เร็ว ๆ” คอนตอบ
“ดูคอนเหนื่อย ๆ นะ งั้นไปถึงบ้านสวนแล้วก็พักก่อนนะ” ภูมิเสนอและเร่งรอบรถ
“ใช่ ๆ เช้งจะได้เล่นกะมูมู่” ท่าที่สดใสร่าเริงของส้มเช้งกลับมาอีกครั้ง
“ใครหรือ เช้งมูมู่” ชื่อนี้ทำนครสนใจหันมาหาน้องสาว
“ลูกเจ้าทองดำของพี่คอนไง เพิ่งตกเดือนที่แล้ว กำลังน่ารักมาก ๆ” น้องสาวเฉลย
“หรอ อาวมันท้องตอนไหน ไม่รู้เลย” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้านคร
“ไปเร็ว ๆ พี่ภูมิ อยากเห็นเจ้ามูมู่กับเจ้าทองดำแล้ว” หันไปทางคนขับ คนพูดก็ใจจดจ่อ
“มันคงดีใจนะที่เจ้าของมันมาแล้ว” ภูมิเอยยิ้มกับใบหน้าที่เปื้อนยิ้มนั้น
เมื่อมาถึงบ้านปีกไม้หลังใหญ่ ที่ชั้นล่างเป็นสำนักงานย่อย ที่ภูมิประจำอยู่ที่นี้ ชั้นบนแบ่งเป็นห้องนอนหลายห้อง ซึ่งก็เป็นที่พักของภูมิด้วย
“นายใหญ่มา พวกเรานายใหญ่มา” ลูกน้องหลายคนวางมือจากการคัดส้ม หันมาดูเจ้านายของตน
“สวัสดีครับ” หลาย ๆ คนทักทาย
“สวัสดีครับ เป็นไงบ้างครับ สบายดีกันทุกคนนะ” นครเอยตอบกลับ
“นายใหญ่กลับมาอยู่กับพวกเราเลยไหมจ๊ะ”
“เออ อันนี้ยังไม่แน่ครับ เดียวผมขอไปดูงานก่อนนะครับแล้วจะออกมาคุยด้วย” นครเลี่ยงเพื่อเข้าสำนักงาน
“พี่คอน ไปดูมูมู่ก่อน” น้องสาวมาดึงพี่ชายไปก่อน ภูมิเห็นก็ได้แต่สายหน้า แล้วเดินตามสองคนไป
“ค่อย ๆ ก็ได้ เดี๋ยวล้ม” คอนปรามน้องสาวที่มัวแต่ดึงพี่ชาย
“อุ้ย ขอโทษคะ แต่มันตื่นเต้น อยากให้พี่เห็นเร็ว ๆ”
“ดู อยากจะอวดให้พี่ดูจัง”
“ของรักเขาเลยละครับ คอน” ภูมิเอยตามหลัง นครหันมามองคนพูดและมองน้องสาว
“ก็มันน่ารักนี้พี่คอน สีขาวกับสีน้ำตาลตัดกัน” ว่าแล้วก็วิ่งไปที่คอกม้า
“มูมู่มาหาแม่มะ มาเร็ว” เสียงน้องสาวที่ร้องเรียกลูกม้า
“ก็มานอนเฝ้าตอนทองดำตกลูกนะครับ” ภูมิเล่าให้ฟัง
“ขนาดนั้นเลยหรอ อย่างนี้ผมจะขี่ได้ไหม” นครถาม
“ก็ได้ครับ ก็ยังเหมือนเดิม” ภูมิตอบ
“ผมคงไม่แล้วละ ให้มันเป็นแม่เจ้ามูมู่ ไปดีกว่า”
“อือ คอนกลับมาคราวนี้ดูแกร่ง ๆ ขึ้นนะ ภาพน้องชายขี้แยหายไปนะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ภูมิ ก็เวลามันทำให้แกร่งขึ้น” หันกลับลงไปตามน้องสาว
“พี่คอนมาดูนี้” ส้มเช้ง ลากเจ้ามูมู่น้อยออกมาจากแม่ม้า ลูกม้าคาดขาวน้ำตาลวิ่งกลับไปดูนมแม่ตามเดิม แต่สาวเจ้าก็ไปลากมันกลับมาอวดพี่ชาย
“ไหน มูมู่มานี้ซิ ไหนเจ้านายแกอยากอวดแกให้ฉันเห็น” นครเข้าไปคลอเคลีย แม่ม้าเดินเข้าหาลูกเหมือนจะห่วงลูก
“ทองดำ ฉันเอง” แม่ม้าหยุดเดิน แล้วร้องตอบ ลูกม้าร้องตอบแม่ม้าบ้าง
“มันจำพี่ได้”น้องสาวร้องดีใจ
“อือ แกจำฉันได้นะทองดำ” นครเข้าไปคลอเคลียกับแม่ม้า
“ถ้าอย่างนั้นพี่ไปเตรียมเอกสารให้คอนก่อนก็แล้วกัน” ภูมิกล่าวแล้วหันหลังกลับ
“เช้งไปด้วยพี่ภูมิ” ส้มเช้งวิ่งตามภูมิ ทิ้งให้นครอยู่คนเดียว นครก็เลยนั่งเล่นกับลูกม้าในคอก
“ไง แกนี้ซนบ้างหรือเปล่า” นครลูบหัวเจ้าลูกม้า
“เฮ้อ ดีเนาะแก เกิดมาไม่ต้องมีเรื่องทุกข์ใจเหมือนฉัน” พลางจูงเจ้าทองดำออกไปนอกคอก
“เป็นไงบ้าง ฉันไม่อยู่ คงไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอกละซิ” ลูกม้าเมื่อออกมาข้างนอกก็ดูคึกคัก
“ฉันยังขี่แกได้ไหมทองดำ” เจ้าทองดำยืนนิ่ง นครจึงลองปีนขึ้นหลังเจ้าทองดำทั้งยังไม่มีบังเหียน เมื่อขึ้นม้าได้ เจ้าทองดำก็พาเจ้านายมันเดินไปเรื่อย ๆ
“เฮ้ย ใครปล่อยเจ้ามูมู่ออกมา” เสียงคนงานร้องเรียก เมื่อเจ้ามูมู่วิ่งซนไปถึงหน้าสำนักงาน คนงานหลายคนก็มาไล่เจ้ามูมู่กลับ เจ้าลูกม้าก็วิ่งหาแม่พร้อมร้องหาแม่ ส่วนเจ้าทองดำได้ยินเสียงลูกก็ทำทีฮึดฮัด อยากไปหาลูก
“ไม่เป็นไรทองดำ เขาไม่ทำอันตรายมูมู่หรอก” นครตบลงที่แผงคอ ให้สงบสติอารมณ์ แล้วพาให้มันไปหน้าสำนักงาน ตามหาเจ้ามูมู่
“อาวนายใหญ่ปล่อยมันนี้เอง” เสียงคนงานบอกเพื่อน ๆ ที่กำลังไล่ตอนเจ้ามูมู่ แล้วกลับไปทำงานกันต่อ นครอยู่เล่นกับสัตว์เลี้ยงตัวโปรดตัวเองพักใหญ่ ก็กลับขึ้นสำนักงาน
“เป็นไงบ้างคอน สบายใจหรอยัง” คอนมองหน้าคนทัก แล้วหันไปดูคนที่นอนดูทีวี ที่โซฟารับแขก คงเป็นยายส้มเช้ง
“ครับ ก็ดีขึ้นหน่อย” นครตอบภูมิ
“ไม่รู้ ไม่สบายใจอะไร ดีเสียอีก” ส้มเช้งเอยขึ้น
“แล้วเขาเป็นไง ถึงทำให้น้องพี่ไม่สบายใจ” ภูมิเปิดเอกสารให้นครแล้วกล่าวเบา ๆ
“เป็นคนแบบเรานี้แหละพี่ภูมิ อยากรู้จักหรอ ส้มว่าคงตามมาแน่ ๆ เชื่อเถอะ”
“ขนาดนั้นเลยหรอส้ม” ภูมิไม่อยากเชื่อ นครดูเอกสารต่าง ๆ ที่ภูมิเอาเข้ามาเสนอ
“พวกพี่คุยอะไรกัน” นครปราม
“เอ้า ก็อยากดูหน้าน้องเขยพี่ไง” พี่ภูมิแซว
“หึ ยังไงคอนก็จะอยู่กับพี่ภูมิ ไม่ไปไหนทั้งนั้น” นครพูดขึ้น
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวพี่โดน กระทืบ เห็นว่าเป็นถึงผู้กงผู้กอง” ภูมิกล่าวแล้วไปนั่งโต๊ะทำงานตัวเอง ตรวจเอกสารต่อ
“แล้วที่งอน ๆ เขานี้ คืออะไรพี่คอนบอกหน่อยซิ” ส้มเช้ง เข้ามานั่งหน้าโต๊ะ
“เปล่าไม่ได้งอน” นครปฏิเสธ
“เปล่า แล้วหนีหน้ามาอย่างนี้” ส้มเช้งยังเซ้าซี้
“ก็ใคร ชวนให้ตั้งป้อม แล้วเป็นไง”
“ออ สาเหตุอยู่นี้เอง ฮา ๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะส้มเช้งดังมา
“ก็ใครจะรู้ว่าแม่ จะมาผ่ากลางอย่างนี้”
“ไม่ใช่สาเหตุหลักหรอก” นครก้มหน้าดูเอกสารต่อไป
“แล้วอะไรละ คือสาเหตุหลัก บอกหน่อยซิ จะได้แก้ไขไง” น้องสาวยังคงถามต่อ
“ก็.....ก็...ทำงานต่ออย่ากวน” ส้มเช้งหันไปสบตากับภูมิ ที่ทำท่าทีว่าอยากไปเซ้าซี้
“วันนี้ กินกันท่ามกลางแสงดาวเลยหรอพี่ภูมิ” ส้มเช้งมานั่งข้าง ๆ ภูมิที่กำลังหันไก่สองตัวบนเตาไฟลานกลางแจ้ง
“อือ คิดถึงวันเก่า ๆ เนาะคอน” หันไปแซวน้อง
“ใช่ ถ้าไม่ได้พี่ นะวันนั้นคอนตายแล้ว” พลางยกเครื่องดื่มขึ้นจิบ
“อยากรู้จัง วันนั้นที่ไปหลงป่า พวกพี่ทำไง” ส้มเช้งชวนคุย คนสองคนมองหน้ากันสบตากัน
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่สัญญาลูกผู้ชาย” ภูมิกล่าว
“อือ อยากรู้จักสัญญาอะไรกันไว้” ส้มเช้งไม่ลดละ
“อย่าทำตัวเป็นคนเจ้าคำถามหน่อยเลย มากินได้แล้ว” ภูมิยกไก่หันจากเตามานั่งรวมกลุ่มกับน้อง ๆ
“อือ น่ากินจังพี่ภูมิ ไก่ใครอะ” นครถามพี่ชาย
“ก็ซื้อของคนงานเรานี้แหละ ที่จริงเขาก็อยากมา แต่พี่ห้ามเขาไว้ก่อน เพราะคอนยังไม่ได้พักผ่อนเลย” ภูมิกล่าวแบบห่วงใย
“ใช่ เมื่อวานกลับมาก็ยังไม่ได้นอนเลย ก็เลยอยากให้พี่คอนเยอะ” ส้มเช้งกล่าวสนับสนุน
“อือ อยากนอนดูดาวจังพี่ภูมิ” นครกล่าว
“เอาซิ เดียวพี่ไปเอาเปลมาผูกให้” ภูมิจะบริการน้อง
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมนอนตรงนี้ก็ได้” พลางชี้ไปลานหญ้าหน้าบ้าน
“ว้า เช้งอยากอยู่ด้วยจัง ถ้าไม่เกรงใจพ่อกับแม่ เช้งนอนที่นี้แน่” ส้มเช้งทำหน้าเสียดาย
“ก็ไม่เป็นไรนี้ พี่ก็อยู่ที่นี้” นครเอยบ้าง
“แต่พ่อแม่จะไม่ว่าหรอ” ส้มเช้งไม่อยากจะเชื่อ
“เออ โตขนาดหมาเลียตูไม่ถึงแล้ว ยังจะมาทำเป็นห่วงเนื้อห่วงตัว” นครแซวน้อง
“ก็ไม่ใช่พี่นี้ กลับมาบ้านเอาคู่หมั้นมาด้วย” นครเงียบ ไม่ตอบ ลุกขึ้นเดินไปที่คอกม้าเจ้าทองคำ
“เช้งพูดอะไรผิดหรือพี่ภูมิ” ส้มเช้งเข้ามาพูดกับภูมิ
“ก็ไปสะกิดปมเขา ว่าแต่เราจะพักที่นี้จริงหรอ” ภูมิกล่าว
“จริง ถ้ากลับใครจะไปส่ง” ส้มเช้งถาม
“ก็พี่นี้ไง ปกติให้ใครไปส่งละ” ภูมิชี้ลงอกตัวเอง ส้มเช้งอายม้วน
นครเข้ามาในคอกม้าเห็นแม่ม้านอนบนหญ้าแห้งมีลูกม้านอนอยู่ข้าง ๆ นครเข้าไปนั่งข้าง ๆ ทองดำ ๆ ทำจมูกฟิดฟัด นครเข้าไปนอนกอดเจ้าทองคำ
“อยากนอนกอดเจ้าอย่างนี้ทั้งคืน” เจ้าทองคำผงกหัวกลับมาดมกลิ่นนคร
“ไม่เอา อย่าหายใจรดหน้าซิ” นครเอยเบาๆ เอามือลูบหน้าเจ้าทองคำ
“รู้ไหม เขาไม่เคยบอกรักสักคำ เขามีแต่ข่มเหง มีแต่ฉุดกระชากไปทางนั้น ไปทางนี้ ไม่เคยถามใจเราเลย” น้ำตาเล็ดออกมา นครกอดเจ้าทองคำ ซุกตัวเอาไออุ่นจากเจ้าม้านั้น หลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีก็มานอนที่เตียงนอนภายใต้อ้อมกอดคนตัวใหญ่ที่ห่มกายให้คลายหนาว
-
:z13:
-
พี่หมอมาต่อแล้ว
ขอให้หลานๆ แข็งแรงไวๆนะครับ
พี่หมอ พี่วัตร ก็รักษาสุขภาพด้วย
รอ...ฉากบู๊ 5555 หมายถึง บู๊ จริงๆนะ :z13:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
นั่นๆๆ พี่มาโปรด รีบปรับปรุงตัวใหม่ คนเขาแอบน้ำตาซึมแล้วนะ :sad4:
ปล. ขอให้เด็กๆ แข็งแรงกลับมาซนเหมือนเดิมเร็วๆ นะคะ
-
...คนบางคน..ก็ต้องการคำว่า..รัก...
...คนบางคน..ก็ต้องการแค่..การกระทำ...
...แต่บทสรุปที่ได้รับมันก็เหมือนกันคือ..ความรัก.. :กอด1:
-
ขอให้เด็ก ๆ หายเร็ว ๆนะค่ะ
-
มาให้กำลังใจพี่หมอกะพี่วัตรค้าบ
เด็กๆหายหรือยังค้าบ
ขอให้แข็งแรงเร็วๆน้า
พี่วัตรกะพี่หมอก็รักษาสุขภาพด้วยนะค้าบ :L1:
-
เด็กๆไม่สบายเหรอครับ
เป็นห่วงนะครับ
หายไวๆๆๆนะครับ
เป็นห่วง
-
นครน้อยใจเรื่องพี่มาโปรดไม่ได้บอกรักนั่นเอง
พี่โปรดรีบปรับปรุงตัวด่วน o18
เด็กๆไม่สบายหายแล้วเหรอพี่หมอ
คงไม่เป็นไรมากนะ คุณพ่อเป็นหมอทั้งคน o13
-
คำว่ารัก.... ต้องพูดดังๆๆๆ....นะครับพี่มาโปรด... อิ อิ
-
ที่แท้ งอล ที่ ที่โปรด ไม่บอกรักนี่เอง
อิอิ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เด็กเล็กนะหายแล้ว แต่เด็กโตกำลัง จะซน
:pig4: :m1: :m3: :m7:ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ
ตอนนี้ก็เตรียมตัวอาหนังสือสอบปลายภาคกัน
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลง ดูแลสุขภาพด้วย ดูแลคนข้าง ๆๆ ด้วย
พ่อแม่ด้วยเน้อ พี่หมอไม่มีก็อยากมีดูแลบ้าง :a2: :a9: :a11: :a1: :a12: :จุ๊บๆ: : 222222:
-
เด็กโต ที่กำลังจะซน เนี่ย ปราบยากมั้ยค่ะพี่หมอ :laugh:
-
ที่แท้ก็ต้องการคำว่ารักคำเดียว
ผู้กองจัดไปอย่าให้เสียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:z13: คุณหมอ :z13:
-
อ๋อ ที่นครเศร้า ก็เรื่องที่พี่มาโปรดไม่เคยบอกรักนี่เอง จริงด้วยเน๊อะมาขอเค้าก็ยังไม่บอกให้เค้ารู้ มันน่าน้อยใจจริงๆ แบบนี้ต้องเอาคืน แกล้งพี่มาโปรดให้เข็ดเลย
ปล.คุณหมอ คุณปลัด และ เด็กก็รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยจริง ๆ คนอ่านยังไอ คุกๆ เลย
................ :กอด1:.................
-
19 (ความไม่เข้าใจ.....ความเหินห่าง)
รู้สึกตัวว่าอากาศภายนอกเย็นลง ก็เลยควานหาผ้าห่ม แต่มือก็ไปโดนอะไร เหมือนคนที่นอนกอดอยู่ก็ลืมตาขึ้น ก็เห็นเห็นมาโปรดนอนหลับตาเสียงหายใจปกติ คงยังหลับอยู่ จึงขยับจะออกจากอ้อมกอด
“อือ จะไปไหน หาตั้งนานเมื่อคืน” ตาหลับปากบ่น นครจึงผลักคนตัวใหญ่ไปอีกฝั่งของเตียง
“โอ้ย มันยังมืดค่ำอยู่นะ เดี๋ยวเขาก็ตื่นมาดูทั้งบ้าน” ว่าแล้วก็คลานกลับขึ้นเตียง
“มาให้หอมหน่อย” ยื่นปากมาหา นครคว้าได้หมอนอัดเข้าเต็ม ๆ หน้า คนที่เข้ามาสะดุด มองหน้าคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเตียงนอนนิ่ง แล้วล้มตัวนอนตามเดิม นครแปลกใจ ปกติแล้วจะต้องตามตอแยนคร มาโปรดนอนหันหลังให้ไม่หันมามองคนที่ยืนมอง นครยิ่งน้อยใจกันหลังกลับออกจากห้องลงไปชั้นล่างหันไปดูนาฬิกาข้างฝา นี้ก็ตี 4 กว่า ๆ นครเดินออกจากบ้านมุ่งหน้ากลับเรือนใหญ่ ด้วยการเดิน ไม่อยากจะปลุกคนในบ้าน ใช้วิชาที่ร่ำเรียนมาดีกว่า ก้าวเท้าที่มั่นคง มุ่งหน้ากลับไปบ้าน 6 กิโล แค่นี้สบายมาก ๆ วิ่งไป ก็คิดไป
‘แจ๊ก พี่หิวข้าวแล้ว เมื่อไหร่เสร็จ’ ชายตัวโตลูบท้องมาดูคนตัวเล็กที่กำลังทำกับข้าวแต่มัวแต่คุยกับมานพ
‘หิวก็มาช่วยกันซิครับ ทำไมไม่รู้จักช่วยกัน’ ตัวเล็กตอบ
‘เฮ้ยไอ้นพ ออกไปซื้อเหล้าให้กันหน่อย มีกับแกล้มขาดเหล้าวะ’ หันไปสั่งลูกน้อง มานพมองหน้าคนตัวเล็ก
‘รีบไปรับมานะนพ’ คนตัวเล็กสั่ง
‘ไปไกล ๆ เลยก็ได้ ไม่ต้องรีบกลับมา’ หันมายักคิ้วให้คนพูด มานพรีบออกไป
‘ไหน ทำอะไรกิน มาให้พี่ช่วย’ มานั่งข้าง ๆ
‘อือ ดีแล้ว หิวก็ต้องช่วยกัน’ นครแก้เขิน
‘อยากกินคนทำมากกว่า’ ว่าแล้วก็ขโมยหอมแก้ม
‘หอมจัง กินคนนี้อิ่มแล้ว’ ว่าแล้วก็หอมอีกข้าง
‘ว้าย อีกะเทย แกอ๋อยผู้กองฉันได้ไง’ เสียงรุจีดังมา พอถึงตัวก็ดึงมาโปรดออก แล้วผลักนครหงายหลังตกพื้น
‘หัดเจียมบ้าง แกไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวผู้กอง ผู้กองก็แค่เล่น ๆ ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น’ นครมองหน้าคนตัวโตที่นิ่งไม่ปกป้องอะไรเลย นครลุกขึ้นเดนออกจากบ้านกลับร้อยฝึก
‘เออ ให้มันรู้ซะมั่ง ว่าใครเป็นใคร อีกะเทย’ เสียงไล่หลังมา
“อาว นายใหญ่ ทำไมตื่นเช้าจังคะ” มะขวิดออกมาเห็นพอดี
“ออกกำลังนะ มะขวิดจะไปไหน” ถามคืนบ้าง
“จะขึ้นครัวก่อนคะ” ว่าแล้วก็วิ่งขึ้นบนบ้าน นครขึ้นบ้านตาม เดินเข้าห้องนอน ครุ่นคิดอะไรจนได้ยินเสียงแม่ออกมาจากห้อง จึงเดินออกมาหาแม่ มานั่งที่โต๊ะทานข้าว แม่ก็เลยตามมานั่งด้วย
“อาว คอนมานอนที่บ้านหรอ แล้วพ่อโปรดละ น้องแกด้วยกลับมาด้วยหรอเปล่า”
“แม่ครับ ผมพึ่งกลับมาจากบ้านสวนโน้นครับ ผมคิดว่าผมจะต้องออกไปทำงานแล้ว” นครกล่าว
“แล้วคู่หมั้นคอนว่าไงบ้าง” แม่เป็นห่วง
“ผมคิดว่าผมไปคนเดียวดีกว่าครับ ไม่อยากรบกวนเขา”
“รบกวนอะไร นั้นคู่หมั้นของลูกนะ”
“เปล่าครับแม่ แม่เป็นคนรับผมยังไม่รับ แล้วนี้ผมว่าจะออกเดินทางแต่เช้า แม่ไม่ต้องบอกเขาหรอกครับ ให้เขากลับไปที่ ๆ เขาจากมา แม่ครับ ผมว่าเขาคงมีแฟนที่เป็นผู้หญิงรออยู่ที่โน้น ที่เขาทำอย่างนี้ก็เพื่ออยากจะผละผู้หญิงเหล่านั้นมากกว่า แม่ก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันคงเข้าใจหัวอกผู้หญิงด้วยกัน”
“แล้วสิ่งที่ลูกเสียไป”
“ไม่เป็นไรครับแม่ ผมไม่เสียหายอะไร ผมว่าผมคงจะทำใจได้ ผมทำงานนี้เสร็จผมสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้มากขึ้น อาจจะหาแฟนได้สักคน” หลบหน้าแม่ กดสิ่งที่มันตื้อ ๆ ที่หัวอกกลับลงสู่ห้วงลึกของหัวใจ
“อือ แม่เป็นกำลังใจให้ลูกเสมอ แม่คิดว่าลูกแม่ทำดีที่สุด” แม่เข้ามากอดลูกชาย
“อย่างนั้นผมต้องไปแล้วครับแม่ ไม่อยากให้เขาเห็น เดียวผมไปไม่ได้”
“แล้วแน่ใจแล้วหรอว่า เขาจะไม่ตาม”
“ตามก็หาไม่เจอหรอกครับแม่ แล้วผมจะติดต่อมานะครับแม่ ผมไปไม่นาน” ลูกชายให้คำมั่น แล้วเดินกลับไปเก็บของที่จำเป็นไม่อยากเอาไปมากให้เกิดความสงสัย เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เอาชุดเก่า ๆ มาทำให้ขาด ๆ เหมือนขอทาน กลับออกมาห้องนอน
“ใครนะ ใครขึ้นบ้าน” มะขวิดตะโกนถาม
“ตายแล้ว นายแม่ ขอทานขึ้นบ้าน” มะขวิดวิ่งมาตามนายแม่
“อะไร มะขวิดวิ่งหน้าตื่น” นายแม่หันกลับมาหามะขวิด
“ก็ ... ก็ ขโมยหรือขอทานขึ้นบ้านคะ ออกจากห้องนายใหญ่” มะขวิดรายงาน
“จะมีใคร บ้านก็ปิดมิดชิด ไม่ใช่นายใหญ่หรอมะขวิด”
“ไม่ใช่คะ นายแม่ นายใหญ่ไม่แต่งตัวอย่างนั้นแน่ ๆ”
“อือ ออกไปดูซิมีอะไรหายบ้าง” แม่วางทัพพีแล้วออกมา มะขวิดตามมาด้วยสากอันเหมาะมือ
“ไหน ดูซิไม่มีใคร ตาฝาดหรือเปล่า มะขวิด”
“ก็หนูเห็นจริง ๆ นี้คะ”
“อือ ไป ๆ ไปทำกับข้าวต่อ เดี๋ยวทุกคนก็จะมาทานแล้ว”
นครออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปทางข้างไร่ที่ติดกับถนน ที่มุ่งสู่เมือง ลอดออกด้านที่มีลวดหนาม มุ่งสู่ถนน รถหลายคันผ่านไป ก็จะเห็นผู้ชายตัวเล็ก แต่งตัวปอน ๆ เดินไปตามถนน หลายคนอาจจะคิดว่าขอทาน หรืออาจจะเป็นคนงานไร่ไหนสักแห่ง
“ไอ้หนู จะไปไหนหรอ” เสียงเรียกจากรถขนส้ม
“ผมจะไปในเมืองครับ” นครตอบ
“มา ๆ มาด้วยกัน” คนขับเอื้อเฟื้อให้ขึ้นหลังรถ นครรีบกระโดดขึ้นหลังรถ
“จะกลับบ้านหรอ” เสียงคนงานหลังรถถาม เข้าใจว่านครเป็นคนต่างด้าว
“ออ ครับ ผมจะกลับบ้าน คิดถึงบ้านครับ” นครตามน้ำ
“แล้วบ้านอยู่ไหนน้อง” คนงานยังถามต่อ นครคิดจะเอายังดี
“บ่อแก้วครับ” คิดชื่อได้ก็ตอบออกไป
“อีหลีบ่ ฝากความคิดฮอดถึงคนบ้านเฮาเด้อหล้า” นครพยักหน้ารับ
“อ้ายกะอยากกลับ หมดหน้าฝนอ้ายจังซิกลับ คิดฮอดอีพ่ออีแม่หลาย” คนพูดคิดถึงบ้าน
“ครับ ผมกลับไปจะบอกให้เน้อ” นครเห็นใจ รถวิ่งเข้าสหกรณ์ นครจำเป็นต้องเดินเท้าต่ออีกครั้ง พยายามอย่าทำให้เป็นที่สนใจมากนัก โดยสารกับรถประจำทางบ้าง โดยสารรถชาวบ้านบ้าง
“เป็นไงบ้างครับผู้กอง”ภูมิเห็นมาโปรดลงมาจากห้อง
“ออ ครับก็หลับสบายดีครับ” มาโปรดตอบ ภูมิ แม้ว่าจะหลงหึงอยู่ตั้งนาน หันซ้ายที่ขวาที
“รับกาแฟไหมครับ” ภูมิยังคงชวนคุยต่อ
“ออ ครับ” มาโปรดรับ แล้วนั่งตรงโต๊ะรับแขก
“ผมคิดไม่ออกนะว่าน้องชายผมจะเลือกผู้กอง ไม่น่าเชื่อ ผู้กองไปทำยังไง”
“ไม่มีไรหรอกครับ ก็ถูกชะตาครับ” หันออกไปข้างนอก หาคนตัวเล็ก ๆ นั้นหายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ขี้เกียจง้อ
“ผู้กองหาใครหรอครับ” ภูมิยกกาแฟมาให้
“ออ ไม่มีไรครับ ก็อยากเห็น บริเวณบ้านตอนกลางวันนะครับ” ลุกขึ้นถือแก้วกาแฟเดินออกมาดูหน้าบ้าน
“ก็บ้านไร่นะครับ” ภูมิถือแก้วตามมา ออกมาสูดเอาอากาศที่บริสุทธิ์ ม่านหมอกบาง ๆ กำลังจะถูกแสงของอาทิตย์ไล่ออกไป
“พี่โปรด พี่คอนตื่นยัง ส้มจะไปเล่นกับมูมู่ก่อน” ส้มเช้งวิ่งลงจากบ้าน
“อือ ไม่รู้เหมือนกัน ตื่นมาก็ไม่เห็นแล้ว” มาโปรดตอบ
“อาว แล้วหายไปไหนแต่เช้า” ภูมิรำพึง
“สงสัยอยู่กับทองคำแล้วมั่งคะ ส้มไปก่อนดีกว่า” ว่าแล้วก็ลงจากบ้าน ไปที่คอกม้า
“เดี๋ยวพี่ไปด้วย” มาโปรดกล่าว อยากไปง้อหน่อย หายไปตั้งแต่เมื่อคืน
“ผมขอตัวก่อนครับ” หันมาบอกเจ้าของบ้าน
“เชิญครับ เดี๋ยวผมก็จะไปไร่ก่อน” ภูมิกล่าวแล้วกลับไปหยิบหมวกที่ห้องทำงาน กลับออกมาก็เห็นมาโปรดไปที่คอกม้าแล้ว
“พี่คอน อยู่ไหม” เสียงร้องเรียกของส้มเช้งทำให้ทองคำกับมูมู่ตื่น ร้องรับ
“อยู่กับทองคำหรือ” ส้มเช้งผลักประตูเข้าไป แต่ก็ไม่พบพี่ชายตัวเอง
“พี่คอน อยู่ไหมคะ” พยายามปรับม่านตาให้คุ้นกับภายใน แต่ก็ไม่มีเสียงใด ๆ ออกมา เจ้ามูมู่วิ่งมาหาเจ้านาย
“มาแล้วเจ้ามูมู่ พี่คอนอยู่ไหน” เข้ากอดคอเจ้าลูกม้า พอดีกับมาโปรดเข้ามา
“แจ๊ก อยู่ไหน” มาโปรดเรียก เงียบไม่มีเสียงตอบรับ มาโปรดมองหน้าน้องสาว มาโปรดร้อนใจ
“แจ๊ก” ไม่มีเสียงตอบ
“เช้ง กลับบ้าน” มาโปรดพูดเสียงเข้มจนส้มเช้งก็ตกใจ
“อะไรคะพี่โปรด เกิดอะไรขึ้น”
“พี่สังหรณ์ใจไม่ดี” รีบกลับไปที่บ้าน
“พี่โปรด รอด้วย” ส้มเช้งทิ้งลูกม้าวิ่งตาม ว่าที่พี่เขย
“พี่เรายิ่ง อารมณ์ไม่อยู่กับตัว”
“เพิ่งรู้หรอ เกลียดแรงด้วย อย่าทำให้พี่คอนโกรธเกลียดละ” มาโปรดสะดุ้ง หันมาทางน้องสาว
“จริงหรอ” ถามเพราะไม่แน่ใจ
“อาวพี่โปรดไม่รู้หรอ รักแรงเกลียดแรง ดูไม่ออกหรอ ดูพี่ภูมิซิ พี่คอนเขารัก เพราะเขาช่วยชีวิตพี่คอนไว้ ใครแตะพี่ภูมิได้ที่ไหน”
“เรารีบกลับกันเถอะ เมื่อคืนยังไม่ได้ง้อเลย”
“อะไรพี่โปรด ทำอะไรที่บ้านเนี้ย”
“เปล่า ไม่ได้ทำอะไร ก็แค่อยากจะหยอกแต่ไม่รับมุข พี่ก็เลยงอนบ้าง พี่เราก็ออกจากห้อง นึกว่าจะไปหาเช้ง” ว่าแล้วก็สตาร์ทรถออกไป
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
คอน งอล พี่โปรด
หนีไปแล้ว
พี่โปรด รีบๆๆ ตามไปง้อน้า
อิอิ
ปล เป็นกำลังใจให้พี่วัตรกะพี่หมด ค้าบบ
-
หนีไปแล้ว พี่โปรดตามเร็ว ๆ
นครเข้าใจผิด น้อยใจพี่โปรดทำไม พี่โปรดง้อด่วนนนน
-
อ้าว :a6: พี่โปรดงอน ซะงั้น :o10: :o10:
ไม่ได้ดูวลาเลย o12 o12 o12
ช่างเหมือนคนแต่งจริงๆๆ :haun5: :haun5:
-
อ๋อ เข้าใจแระ มาโปรดไม่ชัดเจนนี่เอง เด่ออ คนเก่งตายน้ำตื้นนี่ฝ่า :เฮ้อ:
อ่านแต่ละตอนบอกตามตรง ใจหายวาบ วาบ ตลอดอะ คุณหมอ คุณปลัด ไอ่หวาน ๆ เหวิน ๆ ไรเนี่ย มาเยอะ ๆ หน่อยมะได้หรือ
ป.ล.อากาศมันไม่ค่อยดี ผู้ใหญ่ยังป่วย แล้วเด็กจะเหลือเรอะ :L2: :L2: เป็นกำลังใจให้อะ
-
Dangerous_patz ขอบคุณครับ
tawada_j ขอบคุณจริง ๆ ครับ ที่ตามช่วยอ่าน
RAKDEK_KA ก็แฮะ ๆ พี่วัตรไม่มีตัวละครที่หลากหลายนี้ครับ ก็เลยเอาตัวเองไง อิอิอิอิ
RealReal เดี๋ยวพี่วัตรจะให้เจ้าหมอ หยอดผงชูรส ลงไปอีก (บอกตามตรง พี่วัตรไม่เก่งเรื่องหวาน ๆ มีแต่แอบไปซิมจากเจ้าหมอ)
-
คอนหนีไปแล้ว
พี่โปรดมัวแต่ไม่ชัดเจนอยู่นั่นแหละ :z10:
พี่วัตรให้พี่หมอเติมน้ำตาลหน่อยสิคะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ชิส์................สมน้ำหน้าผู้กอง ปากแข็งดีนัก
-
นครหนีไปทำงานซ๊ะแล้ว
ตัดสินใจด้วยอารมณ์ป่าวง่า
พี่มาโปรดก็ไม่ชัดเจนซักที
ปากหนักดีนัก ชิส์ๆๆๆๆ
+1 ให้พี่หมอกับพี่วัตรคับ ^^"
o13 o13
-
มาโปรด เหมือนกับพี่วัตร
ส่วนนคร ก้อเหมือนกับพี่หมอ
คล้ายๆกับ ทางเราสองเราภาคพิเศษเลย
ชอบจัง
-
Dangerous_patz ขอบคุณครับ
tawada_j ขอบคุณจริง ๆ ครับ ที่ตามช่วยอ่าน
RAKDEK_KA ก็แฮะ ๆ พี่วัตรไม่มีตัวละครที่หลากหลายนี้ครับ ก็เลยเอาตัวเองไง อิอิอิอิ
RealReal เดี๋ยวพี่วัตรจะให้เจ้าหมอ หยอดผงชูรส ลงไปอีก (บอกตามตรง พี่วัตรไม่เก่งเรื่องหวาน ๆ มีแต่แอบไปซิมจากเจ้าหมอ)
หงะ พี่วัตร ผงชูรส ไม่เอาอะ เด๋วผมร่วง ( :laugh3: ) แบบปลอดสารพิษก้อดีนะ ^^
แล้วพี่หมอหวานแบบไหนอะ พี่วัตร (ผลจากการชิมของพี่วัตรคิดว่าส่วนไหนของพี่หมอหวานที่สุดล่ะ :haun5: )
ป.ล. :L2: :L2: ให้กำลังใจ แถม ๆๆ :z13: ทะลุไปถึงลิ้นไก่ ( :laugh: )
-
19 (ความไม่เข้าใจ.....ความเหินห่าง)
‘ว้าย อีกะเทย แกอ๋อยผู้กองฉันได้ไง’ เสียงรุจีดังมา พอถึงตัวก็ดึงมาโปรดออก แล้วผลักนครหงายหลังตกพื้น
‘หัดเจียมบ้าง แกไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวผู้กอง ผู้กองก็แค่เล่น ๆ ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น’ นครมองหน้าคนตัวโตที่นิ่งไม่ปกป้องอะไรเลย นครลุกขึ้นเดนออกจากบ้านกลับร้อยฝึก
งง ตรงนี้อะค่ะ ตอนนี้ทุกคนอยู่กันที่ไร่ไม่ใช่เหรอค่ะ แต่ตรงช่วงนี้มันเหมือนเป็นบ้านพักของพี่มาโปรด :m28:
หรือข้าพเจ้าเข้าใจผิดเอง :o8:
-
dahlia
ออ
เป็นช่วงที่ นครวิ่งกลับมาบ้านแล้ว ห้วงความคิดขณะนั้นไงครับ
นครเขาเก็บหลาย ๆ เรี่องไว้ ที่มาโปรดไม่ชัดเจนไงครับ
เขายังงอนตรงนี้มาเรื่อย
อีกอย่างหลักการเขียนของพี่หมอ
ถ้าเป็นห้วง ความคิด พี่หมอจะใช้ ('....') แต่ถ้าเป็นคำพูดพี่หมอจะใช้อัญประกาศ (".......") ครับ ตรงตามหลักการเขียนหนังสือครับ
วันนี่พี่หมอ ขอตัวก่อนนะ ต้องดูแลเด็กโต ไข้หวัดติดอะครับ
เด็กโต ทำตาแดง ๆ ไอ อะโครก ๆๆๆๆๆ อยู่เลย ตกลงพี่หมอมีลูก 3 คน ไม่เป็นไรมากหรอก พี่หมอจับให้พยาบาลฉีดยาแล้ว
คงไม่เป็นพิษสุนัขบ้าหรอก
-
เป็นไข้หวัด หรือไปโดนสุนัขกัดค่ะนั้น เด็กโตของพี่หมออ่ะค่ะ
ขอให้หายเร็ว ๆ นะค่ะ ลูกชายคนโตของพี่หมอ อิอิ
-
ลูกชายคนโตไม่สบายเหรอคะพี่หมอ
ไปดูแลก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวจะงอแง :z2:
ขอให้หายป่วยเร็วๆนะคะ :L2:
-
โรคสำออยครับ นี้ก็มานั่งข้าง ๆ อยู่นี้ครับ
-
จับฉีดยาเข็มใหญ่เลยพี่หมอ :-[
(ใครจาฉีดใคร จิ้นเอาเองเด้อ )
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
แอบจิ้มพี่หมอ พี่วัตร อิอิ
หายหวัดเร็วน้าค้าบเพ่ วัตร
-
ลูก ๆ เป็นไข้หวัดหรือครับหมอ ลูกชายคนโต สงสัยดื้อน่าดู
แบบนี้คงต้องดูแลมากกว่าปกติแล้ว :z2:
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ หมอ อยากดูว่า อีตาผู้กองจะแก้ปัญหายังไง
เรื่องอื่นละฉลาด แต่พอเรื่องนี้นะทำไม.... จัง
-
ขอบคุณค่ะ พี่หมอ
ปล. เด็กโต เด็กเล็ก หายป่วยไวๆ แข็งแรงเร็วๆ นะคะ :กอด1:
-
เป็นไงหละ.......ไมยอมง้อตั้งแต่แรก
งานเข้าเลย........... :เฮ้อ:
ชัดเจนหน่อยผู้กอง :impress2:
-
(http://i294.photobucket.com/albums/mm81/sumyating/Valentine/valentine.gif)
(http://i670.photobucket.com/albums/vv66/doublenguiik/valentine.jpg)
ป.ล. ไปฉลองที่ไหนกันน้อ จะมีคลิปมาฝากป่าวหว่า
ป.ลล. ขอบคุณมากสำหรับคำอธิบายอย่างชัดเจน คือ พอดีว่าเป็นคนอ่านนิยายหรือเรื่องอะไรก็แล้วแต่ จะจินตนาการจนเห็นภาพหงะ พออ่านแล้วภาพที่จิ้นมันไม่ชัดเจนก้อเลยงง แล้วการที่ใช้เครื่องหมายแบ่งแยก ความคิด กับ คำพูด อันนี้ดีแล้วเน่อ
ป.ลลล. :L2: :L2: :L2: ให้กำลังใจ แถม ๆ ฝาก :z13: ตรุ๊ดคนป่วยด้วยเน่อ (จิง ๆ ไม่รุใคร :z13: ตรุ๊ดใครเนอะ)
-
:L2:
happy valentine พี่หมอ พี่วัตร ครับ
.
.
หายไวๆ นะค้าบบบ
:pig3:.
.
รอตอนบู๊ระห่ำของนคร กะ มาโปรด 55555 o11
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2:....Happy Valentine's Day...คุณหมอ+คุณปลัด..
....คู่นี้ก้เป็น..คู่รักถาวร...เหมือนกัน..มีความสุขตลอดไปนะจ๊ะ..
....แล้วลูกชายคนโต เป็นไข้หวัดแล้วคืนนี้จะไปเดทกันได้ยังไงล่ะ...
....แต่จริงๆๆแล้วอยู่กับลูกๆๆก็มีความสุขมากแล้วเนอะ...
....ได้รสชาติความสุข..ของชีวิตครอบครัวดี... :L2:
-
:L1: Happy Valentine's Day :L1:
-
HAPPY VALENTINE's DAY ครับ
-
ขอบคุณครับ
HAPPY VALENTINE's DAY ขอให้แฟนคลับทุกคนมีความสุขเช่นกัน ตอนนี้พี่หมอเป็นเอง(ไข้หวัด) อุตสาห์ป้องกันซะดิบดี แต่ก็พลาดจนได้ :L1: :L2: :3123:
20(ราชการลับ...ลับที่ใจ)
แว่วเสียงจักจั่นเรไร กรีดร้องท่ามกลางเวลาแดดอัสดง แสงของดวงอาทิตพาดผ่านหมู่แมกไม้พอร่ำไร บุคคลหลายคนกำลังหาบค่อนสิ่งของลงมาจากดอย เข้าสู่ตัวใหม่
“ปัง ๆๆๆๆๆๆ” เสียง พญามัจจุราชแผดมาแต่ไกล ทำให้คนที่ได้ยินหยุดหันไปดูที่มาของเสียง
“ผมกลัวแล้วครับ อย่าทำผมเลย ไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถอะ” ผู้ที่ถูกมัดมือมัดเท้าร้องขอชีวิต
“มึงยังมีหน้ามาขอชีวิตอยู่อีกหรอ” คนที่ตัวใหญ่ยังกะตึกพูดขึ้น
“ปัง ๆๆ” แต่ยังไม่ได้ทันที่จะพูดอะไรมาก ร่างนั้นก็ทรุดฮวบลงก่อนแล้ว
“พี่กะยอ” เสียงเด็กสาว ร้องมาแต่ไกล วิ่งถลามาหาร่างพี่ชายตน ร้องไห้สะอึกสะอื้น
“เฮ้ย ไปได้แล้ว” คนตัวโตสุด ดึงคนที่ถือปืนอยู่ออกห่างจากจุดวิสามัญ
“พวกมึงดูไว้ ถ้าใครคิดทรยศกู มันจะตายแบบนี้” ก่อนจะออกไป คนในหมู่บ้านหลายคน หวาดกลัว ต่างก็ก้มหน้าไม่กล้าสบตา
“ปัง ๆๆๆๆๆๆ ฮาฮาฮาฮาฮา” เสียงหัวเราะ ดังกึกก้องไพร
“ยูซอ หักห้ามใจเถอะ พี่แกมันฝ่าฝืนเขา” หญิงกลางคนเข้ามาปลอบหญิงสาวที่ยังกอดศพพี่ชายตัวเองร้องไห้ ปานใจจะขาด
“พวกเราจะช่วยฝังศพมันเอง มันก็เพื่อนเราเหมือนกัน” ชายหนุ่มหลายคนเข้ามาเอาศพออกไป
“มันฆ่าพี่เฮาแล้วเฮาจะอยู่กับใคร” ยูซอเอย มองหน้าคนที่เข้ามาล้อมรอบ
“ก็อยู่กับพวกเรานี้ละ จะไปไหนได้ พวกเรามันเป็นคนของเขาแล้ว” ผู้เฒ่าคนหนึ่งพูด
“แล้วนั้น เองพาใครมา” ผู้เฒ่าอีกคนหันมาทางชายหนุ่มที่ยืนหอบหิ้วของพะรุงพะรัง
“เขา....เขา....ช่วยฉันไว้จากพวกไอ้ผีห่าซาตานนั้น ฮือ ๆๆๆๆๆ” เสียงร่ำไห้ยิ่งดังขึ้นอีก
“พวกมันจะทำถึงขนาดนั้นเลยหรอ”
“ใช่จ๊ะพ่อเฒ่า ถ้าไม่ได้พี่เขา ฉันก็คงเป็นผีเฝ้าป่าแถบนั้นแน่” ยูซอกล่าวทั้งน้ำตา
“อย่างนี้ ข้าอดทนไม่ไหวแล้วนะพ่อเฒ่า” เด็กหนุ่มคนหนึ่งลุกขึ้นพูด
“เองอย่าพูดดังไป อยากเป็นเหมือนไอ้กะยอหรอ” ผู้เฒ่าห้าม กลุ่มคนเริ่มเอาศพกะยอและอีกคนหนึ่งไปทำพิธี แล้วพ่อเฒ่าแม่เฒ่าในหมู่บ้านก็คุยกัน
“พ่อหนุ่มมานี้” หญิงวัยกลางคนเรียก ชายหนุ่มเดินเข้าไปวางสัมภาระที่เด็กสาวทิ้งตอนวิ่งเข้ามาดูพี่ชาย แล้วเดินมาทางกลุ่มคน
“ชื่ออะไรเองนะ” ผู้เฒ่าสุดในที่นั้นถาม
“กิมคับ” สำเนียงออกเหนอ ๆ หน่อย
“กิมอะไร เป็นคนที่ไหน ข้าไม่เคยเห็น” ผู้เฒ่าอีกคนซัก
“กิมเฉย ๆ คับ ผมเป็นคนฝั่งโน้นคับ มาทำงานฝั่งไทย แล้วจะกลับบ้านคับ” กิมอธิบาย
“ไปยังไงมายังไง ถึงมาถึงฝั่งนี้ได้” หญิงวัยกลางคนถามบ้าง
“ผมหลงคับ ตอนขึ้นเรือหลับ แล้วหลงมาฝั่งนี้คับ กะว่าจะกลับ ก็เจอน้องสาวคนนี้ถูกเขากำลังข่มเหงน้ำใจ”
“อือ ดีแท้ น้ำใจงาม” หญิงกลางคนกล่าว
“พ่อเฒ่าพวกเราทนไม่ไหวแล้วนะ อีกหน่อยมันก็จะมาข่มเหงพวกฉันเหมือนที่จะทำกะยูซอ” หญิงสาวอีกคนเอยขึ้น
“ใช่ ๆ มันทำกับพวกเรามากเกินไปแล้วนะ เราก็เป็นคนเหมือนมัน” เด็กหนุ่มฮึดขึ้น
“เดี๋ยวไอ้นี้ไม่เจียม สายตาพวกมันยิ่งกว่าสับปะรด” ผู้เฒ่าปรามอีก
“แล้วนี้จะพักที่ไหนละ กลับก็กลับไม่ได้แล้ว มันมืดค่ำแล้ว” ผู้เฒ่าหันมากล่าวกับกิม
“ไม่เป็นไรครับ ขอที่พักได้หลับนอนก็ดีได้ครับ” กิมกล่าวอย่างนอบน้อม
“เออ อย่างนั้น ไอ้ขะย่า เองเอาเจ้าหนุ่มคนนี้ไปพักด้วยก็แล้วกัน” ผู้เฒ่ากล่าว
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา” ขะย่าเอย
“ถ้าอย่างนั้นก็แยกย้ายกันก่อนเถอะมันก็มืดก็ค่ำแล้ว ยูซอก็อย่าเสียใจมากเลย มันกลับมาไม่ได้แล้ว” ผู้เฒ่ากล่าว แต่ในใจยูซอนั้น จะเอากลับคืนพวกมันอย่างสาสม ที่ทำให้ครอบครัวของเธอพัง ทุกคนเริ่มแยกย้าย กิมเดินตามหลังขะย่า ออกมา ขะข่าชายหนุ่มหน้าตาซื่อ ๆ ตาชั้นเดียวจมูกหน่อย ชอบสะพายเป้ใบเก่า ๆ และหน้าไม้ กิมหิวกระเป๋าใบเล็ก ๆ ที่ที่ถือมาด้วย ความตั้งใจจะกลับไปฝั่งลาว แต่ดันต้องมาฝั่งพม่า
“อีกไกลไหมคับ” กิมเอยถาม ขณะเดินตามหลัง
“ไม่ไกลหรอก บ้านเราอยู่ติดป่าฝั่งโน้น” ขะย่าชี้ออกไป
“ทำไมอยู่ไกลจากหมู่บ้านนี้คับ” กิมตั้งข้อสังเกต
“ไม่มีอะไรหรอก ก็พอดีพ่อแม่ขะย่าออกมาอยู่นอกหมู่บ้าน”
“แล้วไม่กลัวหรอจะเหมือน พี่ของยูซอ” กิมเอยต่อ
“ไม่หรอก ขะย่าไม่ทำอย่างนั้นหรอก มันไม่ดี แล้วนี้นายกินอะไรมาหรือยัง” ขะย่าถามด้วยความหวงใย
“ยังคับ ก็หิว ๆ เหมือนกัน” กิมตอบ พลางลูบที่ท้อง
“งั้นกิมไปที่บ้านก่อนนะ เห็นหลังคาบ้านขะย่าไหม นั้นตรงนั้น เดี๋ยวขะย่าไปหาไก่ป่ามาทำให้กิน”
“อาว ๆ แล้ว....” ยังไม่ได้ถามอะไรเลยขะย่าก็หายไปในความมืด
‘อาวแล้วเราจะไปยังไง ในบ้านจะเจอใครไหมเนี้ย แต่เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วมันก็ต้องเดินวะ’ เดินเล็งลังคาบ้านไว้ รีบเดินเพราะมันมืดค่ำแล้ว เมื่อมาถึงบ้าน ที่สร้างจากปีกไม้แบบหยาบ ๆ บนบ้านมืดสักหน่อย กิมเพ็งมองหาคบไฟ ก่อนจะจุดขึ้นภายในบ้านก็สว่างขึ้น ก็ทำให้เห็นอะไรลาง ๆ ขึ้นมา แต่บรรยากาศรอบนอกมันกำลังมืดลง กิมนั่งลงตรงประตูหน้าบ้าน กอดกระเป๋าใบเล็ก ๆ นั้น
“มาแล้ว” ขะย่าชูไก่ตัวเขืองขึ้น กิมค่อยชื่นใจขึ้น
“เดี๋ยว เราจะทำไก่ย่างให้กิน” ขะย่าเกินผ่านไป กิมเดินตาม
“ให้เราช่วย” กิมอาสาช่วย และแล้วสองหนุ่มก็ช่วยกันทำไก่ย่าง จนเสร็จ และมานั่งทานกัน
“แล้วนายจะกลับบ้านตอนไหน” ขย่าเอยขึ้น
“ก็ยังไม่รู้ ทำไมหรอ” กิมถามคืน ไก่ยังคาปากอยู่เลย
“ไม่มีอะไรก็ถามดู กลัวจะได้รับอันตรายด้วย” ขะย่ากล่าว
“ทำไม เกิดอะไรขึ้นหรอ” กิมถามต่อ
“อย่ารู้เลย นายเป็นคนนอก” พลางล้างมือแล้วออกไปนั่งที่ระเบียงบ้าน
“เล่าเรื่องของกิมดีกว่า เป็นไงบ้างไปทำงานหาเงินที่ฝั่งโน้น” ขะย่าเอยต่อ
“ก็....ไม่มีอะไรมาก ก็ออกจากบ้านมาทำงานที่ตั้งแต่เล็ก ๆ ตามพ่อแม่ไปทำงาน พอพ่อแม่เสีย ก็เลยจะกลับบ้าน เกิด แต่ดันหลงมาอยู่ที่นี้”
“เราต้องขอบใจนายแทนยูซออีกครั้ง คนในหมู่บ้านก็คงอยากขอบคุณนายเช่นกัน” ขะย่ากล่าว
“ไม่เป็นไร แต่ไอ้พวกนั้นมันเป็นใคร” กิมสงสัย
“ถ้าฟังตามที่ยูซอว่า พวกมันก็ไอ้พวกทหารของนายพลมูเต”
“นายพลมูเต ไม่เคยได้ยิน”
“โอ้ย....อย่ารู้เลย รู้ไปเดี๋ยวก็เหมือนได้กะยอ”
“แล้วกะยอ เขาไปทำอะไร เขาถึงถูกยิง” กิมลองถามดู
“มันขนยา” ขะย่าเอยแล้วเดินเข้าบ้าน กิมรีบกินแล้วรีบเก็บของ เดินตามเข้าภายในบ้าน
“นายนอนตรงนี้นะ บ้านเรานี้ไม่มีพ่อกับแม่แล้ว ก็เลยไม่มีสิ่งของเหมือนบ้านอื่นเขา”
“อือได้ ไม่มีปัญหา อยู่ได้” กิมหยิบเอาผ้าห่มสีขี้ม้า แล้วไปนอนที่ ๆ ขะย่าจัดให้
“ขะย่า เราพักกับขะย่าได้ไหม” กิมกล่าว ขะย่ามองหน้า
“ได้ซิทำไมหรอ เราก็อยู่คนเดียวมานานแล้ว” ขะย่ากล่าว
“เราก็ไม่มีพ่อแม่ เราก็แค่อยากกลับบ้านเกิดไปหาญาติ ๆ ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าพวกเราเหล่านั้นจะจำเราได้อยู่อีกหรือเปล่า” กิมล้มตัวนอน
“นอนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” ว่าแล้วขะย่าก็ดับไฟ ปล่อยให้ความเงียบเข้ามาแทนที่ กิมมองดูเงาแสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาภายในบ้าน
“แม่ครับ คอนเขาไม่บอกอะไรเลยหรอ” มาโปรดนั่งลงคุยกับแม่
“คอนเขาไม่ได้บอกอะไรแม่สักคำ แม่สังเกตนะว่าคอนกลับมาคราวนี้ คอนไม่ค่อยจะสดใส ซึ่งแม่ก็คิดว่าเขาคงเป็นผู้ใหญ่ หรือว่าเราสองคนมีเรื่องอะไรกัน” แม่ตั้งข้อสังเกต
“ผมจะตามไปครับแม่”
“ตามไป ปานนี้พี่คอนไปถึงไหนแล้ว พี่โปรดจะตามทันหรอ” ส้มเช้งกล่าว มาโปรดได้แต่นั่งนิ่ง แม่และส้มเช้งจึงปล่อยให้มาโปรดใช้ความคิด
“แม่ครับ ผมจะตามคอนไปครับ แต่ตอนนี้ผมต้องกลับไปที่กองพันก่อน แล้วผมจะกลับขึ้นมาใหม่” มาโปรดเอยขึ้น
“สุดแล้วแต่โปรดเถอะ จะให้แม่ช่วยอะไร” แม่หันมายิ้มให้
“ผมจะรีบไปรีบกลับครับ ผมจะกลับเครื่องบินครับ แล้วจะรีบกลับมา” ว่าแล้วมาโปรดก็ลงจากบ้าน
“ไอ้ทัก มาดูนี้” เกรียงสิทธิ์ เรียกเพื่อนมาดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ พิทักษ์ตัดสินใจว่าจะมาเที่ยวบ้านเกียงสิทธิ์ก่อนแล้วค่อยกลับบ้านตัวเอง
“อะไร มีอะไรตื่นเต้นวะ” พิทักษ์ผละออกจากแม็กกาซีน
“เห็นจุดแดงนี้ไหม” เกรียงสิทธิ์ชี้จุดแดงกระพริบ แล้วซูมเข้าไป
“เฮ้ย นี้มันไม่ใช่ประเทศไทยนี้หว่า” พิทักษ์อุทาน
“ใช่ แล้วคอนมันไปทำอะไรถึงนี้วะ” เกรียงสิทธิ์พึมพร่ำ
“ดูพิกัดซิวะ ไอ้เกรียง” เกรียงสิทธิ์ดูพิกัดและทำการซูมเข้าไป
“สามเหลี่ยมทองคำ ฝั่งพม่า” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“มันไปทำอะไรวะ ติดต่อมันได้ไหมนี้” พิทักษ์กล่าว
“เดี๋ยวกันจะลองดู” เกรียงสิทธิ์ลองส่งสัญญาณ สัญญาณฝั่งตรงข้ามตอบรับ แต่ไม่มีการตอบกลับ
“เฮ้ย มันไม่ตอบกลับ” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“หรือว่ามันไปเที่ยวที่นั้นวะ”พิทักษ์ออกความเห็น
“ดูก่อนซิได้ทัก จุดที่เจอคอนมันกลางป่ากลางเขานะ” เกรียงสิทธิ์ชี้ให้ดู
“อาวแล้วมันไปทำอะไรวะ แล้วผู้กองอัศวินไปด้วยหรือเปล่า” พิทักษ์เอยอย่างสงสัย
“ทักกันว่า ทันชักยังไง ๆ อยู่นะ” เกรียงสิทธิ์เอยมองหน้าเพื่อน
“ยังไง คืออะไร” พิทักษ์เกาศีรษะ
“ก็คอนมาฝึกกับพวกเราแบบพิเศษ แล้วช่วงหลัง ๆ ก็มีสิทธิ์ในการฝึกที่โรงยิม แกไม่สังเกตหรอวะ”
“อาวก็หลานผู้กอง มันก็มีอภิสิทธิ์หลาย ๆ อย่าง” เกรียงสิทธิ์ส่ายศีรษะ
“กันว่า คอนมันอาจจะเป็นสาย” เกรียงกล่าวแล้วหันไปมองจุดแดงบนหน้าจอ
“เฮ้ยจริงหรอวะ” พิทักษ์แย้ง
-
โห...คนแรก :jul3:
กิมจะมีบทบาทสำคัญใช่เปล่า
ปล. คุณหมอหายไวๆ นะ :L2:
V
V
V
เห็นคุณ pongsj บอกว่า กิมคือคอนปลอมตัวมา
ไอ้เราก็นึกว่าเป็นตัวละครใหม่ซะอีก :m19:
-
คอนกลายเป็นกิมไปแล้วววววววววววววววววววววววววว
-
กลายเป็นกิมซะแล้ว
พี่โปรดล่ะหายไปไหน
พี่หมอหายเร็วๆนะคะ :L2:
-
พี่โปรดจะรู้ไหมว่าคอนไปไหน???
พี่โปรดตามไปเร็ว ๆ เลยยย
พี่หมอหายเร็ว ๆ นะค่ะ
-
แล้ว จะหากันเจอ มั้ยอ่า
เห้อ!!!!
o22 o22 o22 o22
-
อย่างนี้พี่มาโปรดจะตามเจอไหมนั่น
สงสัยเพื่อนนครจะเป็นตัวช่วยให้พี่โปรดตามเจอแน่ๆๆ
-
เหอะๆ...
เพื่อนคอนนี่ก็ฉลาดใช่ย่อย
เริ่มระแคะระคายกันแระ
พี่มาโปรดจะตามไปได้รึเปล่าน้อ ลุ้นๆ
o13 o13
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ก่อนอื่น :L2: เยี่ยมไข้ หมอก่อน หายไว ๆ นะครับ
แล้วผู้กองจะจัดการยังไงกับปัญหาที่เกิดขึ้น ตามกันต่อไปดีกว่า
-
:L2: ขอหายป่วยไวๆ นะค่ะ คุณหมอ
แอบงอนพี่มาโปรดอ่ะ ทำไมทำนิสัยแบบนี้อ่ะ ได้เค้าแล้ว ดูแลเค้าไม่ดีอีก แถมตอนนครโดนว่า ก็ไม่ปกป้อง
แบบนี้ ต้องแช่งให้นคร เจอคนใหม่เอาดีกว่านี้ เลย ชิส์
-
เยี่ยมไข้พี่หมอค้าบ
หายเร็วๆน้า :L2:
-
ขอบคุณครับ
ตอนนี้ก็มีแค่น้ำมูกไหล อดใจอีกนิดครับ จะลงให้เต็มอิ่มเลย
เพราะกลับมาถึงบ้านก็ล้มตัวนอนเลย
ต้องขอโทษแฟนครับด้วยนะครับ :call: :pig2: :n1: :mc4:
-
:z13: :z13:
ตั้งท่า จะอ่าน จ้า
ฝากเนื้อฝากตัวจ้ะ
-
ขอหายป่วยไวๆ นะครับ
:L1: :L2: :L1:
-
หวัดดีพี่หมอ มาเป็นแฟนคลับด้วยคน
ไปมาหลายก็ทู้ละ มีแต่หมอกะอาจารย์หมอ งง ตกลงเป็นแหล่งร่วมหมอหรือเปล่าครับ
ชอบเรื่องของพี่หมอครับ เด่ยวตามอ่านนะครับ :3123:
-
มาโปรดมะค่อยเข้าใจอารมณ์นครเลยเนาะ :เฮ้อ:
มาโปรดจะตามนครเจอมะเนี่ย
มาต่อไว ๆ นะค้าบ ^^
-
21 (เตรียมตัว.....ได้งานใหม่)
การกลับบ้านครั้งนี้มาโปรดรีบเคลียร์งานและส่งมอบงานในหลายส่วนให้กับรองฯ และติดตามข่าวจากคริต จากที่ตั้งใจว่าจะรีบกลับไปช่วยนคร ก็กลายเป็นว่าต้องอยู่ทำงานถึงอาทิตย์
“ขอข่าวของแจ๊กหน่อยคริต” มาโปรดติดต่อเข้าไปที่ศูนย์
“ผู้พันครับ มาโปรดของข่าวแจ๊กครับ” เจ้าหน้าที่หน้าเครื่องรายงาน
“ให้ไป” คริตอนุญาต จากนั้นรายงานข่าวที่ได้จากนครก็ถูกโหลดเข้ามาใน E-mail มาโปรด
‘ตอนนี้ผมเข้าไปที่หมู่บ้านใกล้กับแหล่งผลิตเรียบร้อย มีอะไรใหม่จะติดต่อกลับไป’ นี้คือข้อความสั้น ๆ ที่ได้จากนคร
“คริต ไม่มีพิกัดเลยหรอ” มาโปรดติดต่อกลับไปอีกครั้ง
“ไม่มี พิกัดที่แน่นอน เพราะแจ๊กไม่ได้เอาเครื่องมือสื่อสารใด ๆ ไป” ได้รับการตอบกลับมา
‘เขาทำอะไรของเขา ยังไม่ถึงไหนก็ร้อนวิชา’ มาโปรดเครียด ความรู้สึกที่ไม่มีเจ้าตัวป่วนอยู่นี้ก็เหงาเป็นเหมือนกัน แต่ก่อนหันไปทางไหนก็จะเจอ อยู่ในอ้อมกอดบ้าง นั่งข้าง ๆ บ้าง พูดคุย ง้องอนกัน ก็สุขไปอีกแบบ พอไม่เห็นแบบนี้ เหงาจัง ทำไมนะ ตอนที่เขาอยู่จึงไม่พูดไม่ถนอมน้ำใจ พอห่างไกลใจคิดคะนึงหา
“ขออนุญาตครับ” เสียงพลทหารบก.ร้อยฯ ดังขึ้นที่หน้าประตู
“มีอะไร”
“มีสายจากนอกมาถึงผู้กองครับ” มาโปรดขมวดคิ้ว ใครกัน จึงลุกขึ้นออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอก
“ผมร้อยเอกอัศวิน เกียรติชายพูดสายครับ” กรอกเสียงตามสาย
“ผมพลทหารเกรียงสิทธิ์ สุทธินันท์ครับ ผู้กองครับ ผมเป็นเพื่อนกับคอนครับ ตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่าคอนเขาทำอะไร แต่ผมรู้ว่าคอนเขาไม่ได้อยู่ในประเทศครับ”
“พลทหารรู้ได้ไง” มาโปรดตื่นเต้น
“คือ ตอนที่เราฝึกด้วยกันผมสามคน มี ผม พลทหารพิทักษ์ และนคร ผมใส่เครื่องติดตามตัวที่นาฬิกานครครับ”
“แล้วตอนนี้ นครอยู่ตรงไหน” มาโปรดตื่นเต้น
“ตอนนี้นครอยู่ที่สามเหลี่ยมทองคำ เลยเข้าประเทศพม่าครับ 20o 24’03.33 N 100o03’35.33 E จุดนี้ผมจับได้ครั้งล่าสุดครับ สงสัยแบบเตอรี่อ่อนครับ ตอนนี้ผมจับไม่ได้แล้ว”
“สะดวกไหมที่ ผู้กองจะขอความร่วมมือกับเรา” มาโปรดถาม
“เรื่องอะไรครับ” เกรียงสิทธิ์ถามบ้าง
“ก็เรื่องติดตามเพื่อนเรานั้นแหละ ตอนนี้เพื่อนเราเขาออกนอกประเทศไปแล้ว” มาโปรดกล่าว
“แล้วไปทำอะไรครับ” เกรียงสิทธิ์ถามอีกครั้ง
“สอดแนมกองกำลัง จะไปด้วยกันไหม ทหาร”
“ไปครับ ไป ผมจะให้ได้ทักไปด้วยอีกคนครับ”
“อย่างนั้น มารายงานตัวที่กองร้อยวันพรุ่งนี้ และพร้อมเดินทาง” มาโปรดสั่งเป็นงานเป็นการ
“ครับ”เกรียงสิทธิ์รับคำสั่ง มาโปรดรีบติดต่อคริตทันที
“มีอะไรหรอผู้กอง” ฝั่งตรงข้ามกล่าวขึ้น เมื่อได้รับรายงานว่ามาโปรดติดต่อเข้ามา
“ผมว่าเราได้ มันสมองเพิ่มอีก 2 คน ผมจะส่งรายละเอียดให้ครับ” มาโปรดรายงาน
“เป็นใคร จากไหน”
“เพื่อนแจ๊กครับ ผมรู้ว่าตอนนี้เขาสองคนนี้ก็กำลังติดตามแจ๊กอยู่ แต่สัญญาณแจ๊กหายไปครับ”
“พวกเขารู้เรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน” คริตถามเพราะกลัวความลับจะแตก
“ผมว่าคงไม่รู้มากครับ และอีกอย่างพวกเขาอยู่ในความรับผิดชอบของผมคงไม่มีปัญหาอะไรมากครับ” มาโปรดอธิบาย
“อือ ก็อย่าให้มันมีอะไรมากก็แล้วกัน เดี๋ยวทางเราจะสืบดูทางนี้อีกทีหนึ่ง” คริตกล่าวก่อนตัดสาย
“หมู่ตรวจสอบข้อมูลที่มาโปรดส่งมาให้หน่อย” คริตสั่งลูกน้อง
“ครับ” เมื่อคีย์ข้อมูลที่มาโปรดส่งมาให้ ข้อมูลต่าง ๆ ก็ออนไลน์ขึ้นมาข้อมูลถูกส่งขึ้นมอนิเตอร์ หลัก ภาพและข้อมูลสำคัญปรากฏขึ้น
“เกียงสิทธิ์ ยังไม่จบปริญญาตรีครับ เรียนสาขาวิศวคอมพ์ พิทักษ์ จบ ปวส. สาขาเครื่องยนต์ ดีกรีถึงแข่งโอลิมปิกหุ่นยนต์” เสียงลูกน้องรายงาน
“อือ เก่งคนละด้าน มารวมตัวกันได้นี้เยี่ยมเลย” คริตเปรย
“ครับ ผมก็คิดว่าถ้ามาอยู่รวมกัน ทีมงานเราแข็งขึ้นแน่ครับ”
“ลองเจาะฐานข้อมูลเกรียงสิทธิ์ได้ไหม” คริตถามขึ้น
“ผมจะลองดูครับ” ลูกน้องคนสนิทกล่าว
“ผมคิดว่าเราน่าจะได้ลูกทีมใหม่ที่ฝีมือดีทั้งทีม” คริตกล่าว
“ปี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” สัญญาณเตือนจากระบบป้องกันดังขึ้น
“ไอ้สิทธิ์ มันเป็นอะไรมันดังอยู่อย่างนี้ กูไม่ได้ทำอะไรนะ กูเพิ่งกลับมา” พิทักษ์เอย เมื่อได้ยินสัญญาณเตือนจากโน้ตบุกส์
“มีคนเข้ามาแฮ็กข้อมูล” เกรียงสิทธิ์รีบเข้าไปดูระบบ
“ใครกล้าวะ” ไอ้ทักษ์เข้ามาดูด้วย
“มาแล้วโวย กำลังมา มันต้องเจอ อินเลิฟลูกพ่อ” เกรียงสิทธิ์ คีย์ข้อมูลบล็อก
“มันคืออะไรอินเลิฟลูกมึง” พิทักษ์สงสัย
“มันก็แค่ ตัวการแฮ็กข้อมูลกลับไง นายไปเก็บเสื้อผ้าได้แล้ว ผู้กองให้รายงานตัวพรุ่งนี้ กันขอโหลดข้อมูลก่อน” เกรียงสิทธิ์อธิบาย
“อะไรวะ กลับมาแค่ อาทิตย์เดียวกูว่าจะกลับไปกราบสวัสดีแม่กู”
“เออ ไปเถอะ คำสั่งผู้กองอัศวิน จะคัดคำสั่งผู้บังคับบัญชาหรอ หรือนายไม่อยากรู้ว่าคอนไปทำอะไรที่ไหนอย่างไร”
“หรอ ไปโว้ย แต่ยังไม่ซักผ้ากูเลย กูขอซักก่อน”
“เออ ไปเลย ให้พี่เหงี่ยม จัดการเลย มาอยู่เป็นอาทิตย์ อยู่ได้ไงวะ ไม่ซักผ้าซักผ่อน ไป๊ ๆ” ว่าแล้วก็หอบโน้ตบุกส์เข้าห้อง
“หัวหน้าครับ เข้าไม่ถึงข้อมูล” หันมารายงานหัวหน้า
“หัวหน้าครับ พบไฟล์ไม่ทราบชนิด ยิงเข้าระบบเราแล้วครับ กำลังเข้าระบบใหญ่ครับ” ลูกน้องอีกคนรายงาน
“ตัดออกจากระบบ” คริตสั่งการ
“ตัดระบบแล้วครับ กำลังมาใช้ระบบอนาล็อก” ลูกน้องรายงาน
“เราเจอคนฝีมือเหนือชั้นแล้วหมู่” คริตกล่าว
“ของรัฐบาลก็ได้แค่นี้ครับ ผู้พัน” ลูกน้องปลงตก เพราะระบบรัฐจะสู้ระบบเอกชนไม่ค่อยได้ หรือคนที่เป็นแฮกเกอร์ตัวจริงเขาจะพัฒนาตัวเองอยู่เรื่อย ๆ
“กู้ข้อมูลได้ไหม” คริตถาม
“เราเสียเครื่องไป 6 ตัวครับ โชคดีระบบใหญ่ไม่เสียหาย” ลูกน้องรายงาน
“ซ่อมได้ไหม สงสัยเราประเมินฝีมือเจ้านี้ผิดจริง” คริตถาม
“ต้องตรวจสอบรายละเอียดก่อนครับ” บรรยากาศภายในห้องทำงานดูโกลาหลอยากหนัก เพราะไวรัสไม่ทราบชนิดเข้าทำลาย คริตคิดหนักจะเอายังไงดี จะเจรจาด้วยตัวเองหรือจะให้มาโปรดช่วยอีกแรง
“ติดต่อมาโปรดให้ผมที” คริตสั่ง
“ระบบยังใช้การไม่ได้ครับ” ลูกน้องหันกลับมารายงาน
“ก็ใช้โทรศัพท์กลับซิ” คริพเริ่มฉุน
“ครับ ๆ สักครู่ครับ” ลูกน้องทำการต่อสายเข้ากองร้อยสนับสนุนการรบ
“ผู้พันครับ เครื่องสองครับ” ลูกน้องรายงานอีกครั้ง
“สวัสดีผู้กอง” คริตกรอกเสียงตามสาย
“ครับ มีอะไรด่วนครับ”
“มี ช่วยคุยกะลูกน้องคุณสองนายนั้นที ปล่อยไวรัสเข้าทำลายระบบเราซะเดี้ยง เสียเครื่องไปตั้ง 6 เครื่อง เอาสองคนนั้นมาเป็นลูกทีมให้ได้”
“เป็นคำสั่งหรอเปล่าครับ แล้วไปทำยังไงครับถึงโดน” มาโปรดกล่าวยิ้ม ๆ
“ก็ไม่มีอะไร แค่ต้องการข้อมูลที่เขามีทั้งหมด”
“ก็เลยโดนโต้กลับ นี้แหละครับเหมือนกันเลยครับสามคนเขาแสบกันทั้งแก๊ง คริตจะเอาทำงานด้วยหรอก” มาโปรดกล่าว
“ก็ยังดีกว่า พวกที่นั่งอยู่นี้ละ” หันไปมองลูกน้อง เหมือนตำหนิกลาย ๆ
“ครับ พรุ่งนี้ผมจะให้เขาแก้ไขคืนครับ” มาโปรดกล่าวกลั้นหัวเราะ
“ผมพลทหารเกรียงสิทธิ์ สุทธินันท์ รายงานตัวครับ”
“ผมพลทหารพิทักษ์ โสตมนัส รายงานตัวครับ”
“ดี ทหาร ผมต้องขอโทษที่เรียกตัวคุณกลับมาก่อน จ่ารายละเอียดต่าง ๆ เรียบร้อยไหม” มาโปรดหันไปที่จ่ากอง
“เรียบร้อยครับ พลทหารเกรียงสิทธิ์ ประจำกองร้อยอาวุธเบาที่2 พลทหารพิทักษ์กองร้อยอาวุธเบาที่3 ครับ ตอนนี้เราขอตัวพลทหารทั้งสองออกปฏิบัติหน้าที่นอกเขตพื้นที่รับผิดชอบครับ” จ่ากองรายงาน
“ทหารคงจะรู้ประจำตำแหน่งแล้ว ผู้กองขอตัวเราสองนายไปปฏิบัติหน้าที่ก่อนกลับมาถึงจะให้ประจำการที่กองร้อยตัวเอง” มาโปรดอธิบาย
“ครับ” ทั้งสองรับคำสั่ง
“ถ้าอย่างนั้นไปพักผ่อนก่อน เราจะเดินทางบ่าย ๆ”
“ครับ” ทั้งสองคนทำความเคารพ
“เออ ว่าแต่เกรียงสิทธิ์ อยู่คุยกับผมก่อน” เกรียงสิทธิ์ชะงักนิดหนึ่งหันไปมองหน้าพิทักษ์ พิทักษ์พยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง
“ครับ” เกรียงสิทธิ์เข้ามานั่งลงตรงหน้า
“คุณอยากรู้ใช่ไหมว่า คอนเขาทำงานอะไร” เกรียงสิทธิ์ ทำหน้าตื่น
“คะ...ครับ อยากรู้ครับ” เกรียงสิทธิ์ยอมรับ
“เมื่อวาน หัวหน้านครเขาก็เลยอยากได้ข้อมูลคุณกับเพื่อนของคุณ แต่..”
“แต่โดนผมบล็อกและโดนไวรัสที่ผมปล่อยกลับไป” เกรียงสิทธิ์กล่าวต่อ
“ใช่ ตอนนี้เขาเดี้ยงกันครึ่งสำนักงาน” มาโปรดพูดต่อ
“ก็ ไม่เคารพสิทธิ์ส่วนบุคคลนี้ครับ” เกรียงสิทธิ์แย้ง
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่หัวหน้านครเขาต้องการพวกคุณทำงานร่วมด้วย เหมือนนครที่เขาไปก่อนหน้านี้ เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่คิดต่อเรากลับมา” มาโปรดถึงโอกาสโกหกนิดหนึ่ง เพราะที่จริงแจ๊กเขาติดต่อคริตอยู่แล้ว
“แล้วพวกผมจะได้อะไรครับ” เกรียงสิทธิ์ถาม
“สิทธิเท่าเทียมกับพวกผมและที่อยู่ในหน่วยพิเศษที่รัฐบาลตั้งขึ้น เราเป็นองค์ลับจึงไม่อยากเปิดเผยตัวมากนัก ทางเราเห็นว่าคุณน่าจะเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรเรา ใช้ความรู้ความสามารถที่เรียนมาช่วยเหลือรัฐบาล” มาโปรดอธิบาย
“แล้วตอนนี้ต้องการให้พวกผมทำอะไร” เกรียงสิทธิ์ถามกลับ
“ต้องการให้จัดการไวรัสที่คุณส่งไป”
“ได้ครับ ผมขอเตรียมอุปกรณ์สักครู่” เกรียงสิทธิ์กลับออกมาเอาเป้และอุปกรณ์ที่ขนมาจากบ้าน
“ไอ้สิทธิ์ ผู้กองว่าไง” พิทักษ์ที่รอข้างนอกถามขึ้น
“ไม่ว่าอะไร นายถืออุปกรณ์นี้เข้ามาด้วย” เกรียงสิทธิ์ให้เพื่อนช่วยอย่างน้อยจะลงเรือลำเดียวกันแล้วมันก็จะต้องรู้ลึกตื้นหนาบางเท่ากัน
“จะให้ผมติดต่อกับหน่วยอย่างไงครับ” เมื่อเปิดเครื่องเรียบร้อยแล้ว
“เอาคีย์การ์ดผมไป” มาโปรดหยิบคีย์การ์ดส่งให้เกรียงสิทธิ์ ทดลองภูมิเกรียงสิทธิ์ด้วย
“ผู้กองไม่มีบล็อกขาคีย์การ์ดหรือครับ” มาโปรดมองหน้า สำคัญใช่เล่นเหมือนกันแฮะ จึงต้องหยิบบล็อกมาให้เกรียงสิทธิ์ สักพักหันมาเครื่องมาให้มาโปรด
“ขอรหัสผ่านครับผู้กองมาโปรด”
“บะไอ้นี้ แค่นี้มันเจาะข้อมูลกันหมดเลยหรอ แล้วแป้นกดนี้ไม่ลอกรหัสกันนะ”
“ไม่ครับ เคารพสิทธิ์ครับ จนกว่าจะได้รับอนุญาต”
‘มาโปรดระบบกำลังออนไลน์ ขอรหัสผ่าน’ เสียงตอบรับจากระบบ
‘ขอบคุณคะ ระบบกำลังขัดข้อง กำลังติดต่อระบบอนาล็อก กรุณารอสักครู่’
“ผู้พันครับ มาโปรดติดต่อเข้ามาครับ” ลูกน้องรายงาน สักครู่ระบบล้มทั้งสำนักงาน แล้วระบบรีสตาร์ทอีกครั้งหนึ่ง
“หมู่ระบบเป็นอะไร” เพื่อนอีกคนถาม
“ไม่ทราบครับ ผู้พันครับ มาโปรดออนไลน์อยู่ครับ”
‘สวัสดีครับ หัวหน้า ผมกำลังรีสตาร์ทเครื่องนะครับ เครื่องกำลังตรวจสอบระบบไวรัสที่ผมส่งไปรอสักครู่’ หน้าจอหลักปรากฏรูปอุลต้าแมนกำลังทำความสะอาดคอมพิวเตอร์
“โทรหาผู้กองอัศวินที” คริตส่ายหน้า ‘นี้หน่วยเราจะได้คนสติสะตังดีไหมนี้’
“อัศวินผู้สายครับ” อีกฝ่ายรับสาย
“ตกลงว่าไง เรียบร้อยไหม”
“ครับคริต ไม่มีปัญหาครับ”
“ยังไงคุณก็ดูแลดี ๆ นะ ผมเริ่มชักไม่ค่อยมั่นใจแล้ว” คริต ปลง
“ครับไม่มีปัญหาครับ ผมจะเดินทางบ่ายนี้ครับ”
“อือ ขอให้โชคดี”
-
o13 o13 o13 o13
ตอนต่อไป ตอนต่อไป
อิอิ
-
แต่ละคนเก่งๆกันทั้งนั้นเลยนะ
รอๆ ตอนต่อไป o13
ขอบคุณค่ะพี่หมอ :L2:
-
ขอบคุณหมอ
:L1: :L1: :L1:
รอๆ ตอนต่อไป
ตอนต่อไป
ตอนต่อไป
:z2: :z2: :z2:
-
มีแต่คนเก่ง ๆ ทั้งนั้นเลยยยยย
ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตรค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาเม้นท์ก่อนไปอาบน้ำ
ชอบค่ะ ชอบ
เป็นกำลังใจให้ทุกตัวอักษรเลย o13
-
ได้ตัวแสบเพิ่มอีก 2 แต่ดู ๆ แล้ว เหมือนมีอะไรแอบแฝงนะ
คอยตามดูตอนต่อไปดีกว่า
หวังว่าคงไม่ต้องรอนานนะครับ หมอ +1 ให้ด้วยนะเนี่ย
-
สนุกดีครับ.... โดยเฉพาะตอนบู๊ๆๆอ่ะครับ....ชอบเป็นพิเศษ...
รอตอนต่อไปครับพี่หมอกะพี่วัตร....
-
พิทักษ์ยังไมได้โชว์เลย
อย่ายอมแพ้ สู้เค้าทาเคชิ! :z2:
หุหุหุ
-
:haun4: มายรู้ว่าทาเคชิของคุณcharusจะสู้ไหวหรือเปล่า
-
ตั้งตารอตอนต่อไปด้วยใจระทึก :impress:
-
ชักจะไซไฟขึ้นทุกทีๆ แล้วนะครับนี่
แต่สนุกมากๆ เลยครับป๋มพี่วัตร
+1 ให้เป็นกำลังใจน่ะครับ
o13 o13
-
เก่งจังเลยแฮ็คคอมได้แล้วยังใส่ไวรัสกลับไปให้อีก
ได้คนมีฝีมือมาร่วมทีมจะต้องเป็นทีมที่สุดยอดมากกแน่ๆๆ
-
เอาใจช่วยให้พี่มาโปรด เจอนครเร็วๆ แล้วก็ไปง้อเค้าให้สำเร็จด้วย
คุณหมอหายป่วยยังค่ะ ขอให้หายป่วยเร็ว แล้วก็ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงกันทั้งครอบครัวเลยนะค่ะ
.......................... :กอด1:......................
-
มาดันไว้รอคุณหมอครับ
มาต่อไว ๆ นะครับ
:z2: :z2: :z2:
-
มานั่งรอด้วยคน สู้ สู้ คุณหมอ คุณวัตร
-
หวาว เป็นองค์กรไฮเทค ล้ำยุคเจง ๆ อิอิ
แต่ชอบนะ รูปอุลตราแมนทำความสะอาด อิอิ
มารอตอนต่อไปค้าบผม ^^
-
หมอยังไม่มาอีกเหรอครับ
ไม่สบายเปล่านี่
:call: :call: :call:
-
หมอมาแล้วครับ
ต้องขอโทษด้วยครับ ที่หายไป หนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ
พอดีมีงานเข้าซ้อนกันครับ ก็เลยยุ่ง ๆ อยู่ พี่วัตรก็ตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อต
วันนี้จะพยายามลงให้ได้ก่อน 1บทคับ แต่จะเขียนให้ได้ 3 บท
ขอบคุณที่เป็นห่วง น้อง nai
-
22(สัญญาณชีวิต)
เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว การเตรียมความพร้อมของทีมชุดตามหาภารกิจนี้ ก็พร้อมตามด้วย ภายในใจนั้นร้อนลุ่ม เพราะผ่านมาหลายวันแล้ว สัญญากับแม่เจ้าตัวเล็กนั้นจากวันนั้นถึงวันนี้ก็ปาเข้าไปสิบกว่าวัน
“ผู้กองเป็นอะไรหรือเปล่า” พิทักษ์เอยถามจากอาการลุกลี้ลุกลนของมาโปรด
“เออ พวกนายเสร็จกันหรือยัง จะได้ออกเดินทางสักที” มาโปรดหันมาพูดกับลูกทีม
“ผมพร้อมแล้วครับผู้กอง” เกรียงสิทธิ์ยืนตรงเตรียมออกเดินทาง
“ปี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” สัญญาภายในระบบติดตามตัวดังขึ้นมาโปรดและพิทักษ์หันมามองหน้า
“อะไร” มาโปรดเอย
“ได้รับสัญญาณจากดาวเทียมครับ” เกรียงสิทธิ์วางเป้สะพาย ค้นเอาคอมพ์ตัวเล็กขึ้นมาเปิด รับสัญญาณ
“คือ ผมไปแฮกดาวเทียมทหารครับ” เกรียงสิทธิ์เอยเบา ๆ
“ให้คอยจับสัญญาณเจ้าคอนไว้ครับ สงสัยจะได้รับการติดต่อ” เกรียงสิทธิ์อธิบายต่อ มองที่หน้าจอมอนิเตอร์
“สัญญาณอ่อนมากครับ มีสัญญาณเสียงแทรกเข้ามาด้วย ผมจะขยายสัญญาณครับ” เกรียงสิทธิ์ขยายช่องความถี่ขึ้น
‘ไอ้พวก.......เอ้ย คนยิ่งน้อยอยู่ ไปฆ่ามันทำไมวะ กูจะให้มันขนสินค้าเข้าไทยวันสองวัน’
‘จะเอาไว้ทำไมครับ นาย เลี้ยงก็เสียข้าวสุก’
‘พวกมึงนี้ซิเลี้ยงเสียข้าวสุก หรือพวกมึงจะขนของแทนมัน ไปเลยพวกมึงไปหาคนมาแทนมันเลย รีบ ๆ ไป ท่านนายพลรู้เข้าพวกมึงจะตายแบบมัน’
“ปี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ” สัญญาณขาดการติดต่อ
“สัญญาณเสียงขาดครับ แต่สัญญาณระบบติดตามตัวทำงานอยู่ครับ” เกรียงสิทธิ์รายงาน
“ส่งรายงานให้คริตรับทราบด้วย” มาโปรดสั่งการ
“ครับ” เกรียงสิทธิ์รับคำสั่ง และส่งรายงานให้ทางหน่วยทราบ
“สัญญาณติดตามตัวเริ่มอ่อนแล้วครับผู้กอง” พิทักษ์เอย
“สงสัย แบตจะหมดครับ นครอาจจะอยู่ภายในนั้นแล้วก็ได้ แล้วไม่ค่อยได้ออกมารับแสงครับ” เกรียงสิทธิ์สันนิฐาน
“เป็นไปได้ พวกเราต้องรีบกันสักหน่อย แจ๊กเข้าไปนานแล้ว”
“ใครแจ๊กครับผู้กอง” พิทักษ์เกาศีรษะ พอดีกับมือเกรียงสิทธิ์ที่ฟาดลงบนกระหม่อมอีกที
“รหัสเจ้านครเพื่อนเรา” เกรียงสิทธิ์อธิบาย
“รู้ได้ไง” มาโปรดมองหน้าอย่างสงสัย
“มือชั้นนี้แล้ว ผมดึงข้อมูลจากฐานของหน่วยมาส่วนหนึ่งครับ” เกรียงสิทธิ์สารภาพ
“สุดยอดนะเรานี้ พลทหารเกรียงสิทธิ์ สุทธินันท์”
“ครับพี่มาโปรด” มาโปรดสะดุ้ง มองหน้าลูกทีม ขอภาวนาอย่าให้รู้อะไรมากกว่านี้เลย เกิดรู้นี้เขานี้แหละคนแรกที่จะต้องรับเละ จากเจ้าตัวเล็กนั้น
“ผมรายงานคริตไปแล้วครับ ว่าผมเจาะฐานข้อมูลหน่วย แล้วก็กลับจากงานนี้ผมจะต้องเข้าไปรับโทษครับ” เกรียงสิทธิ์ทำหน้าเศร้า
“เออ รู้ว่าอันไหนควร อันไหนไม่ควร” มาโปรดเอยปลอบใจลูกน้อง
“อาว แล้วอย่างนี้กูจะไม่เข้าไปกับมึงหรอวะไอ้เกรียง” พิทักษ์กล่าวมองหน้าเพื่อนอย่างเห็นใจ
“ขะย่าเป็นไงบ้างวะ” เสียงเพื่อน ๆ ที่โดนจับมาขังและให้มาทำงานภายในโรงงานผลิตยา
“กูไม่เป็นไร แต่กูสงสารไอ้กิม พามันมาเจอชะตากรรมกับพวกเรา” หันไปมองเพื่อนร่วมบ้านที่นอนแผ่สลบอยู่นั้น
“ไอ้กิมตื่น ๆ” ขะย่าเข้าไปตบเบา ๆที่หน้าเพื่อน
“สงสัยมันจะตายไหมวะไอ้ขะย่า” เพื่อนอีกคนเข้ามาดูด้วย
“มึงอย่าปากเสีย แช่งมัน เพื่อนกูคนนี้มันอึดจะตาย ไม่ตายง่าย ๆ หรอก ไอ้กิม มึงตื่นขึ้นมาซิวะ ไอ้กิม” ใจคอเริ่มไม่ค่อยดี เมื่อยังไม่เห็นปฏิกิริยาโต้ตอบจากเพื่อนที่นอนแน่นิ่งอยู่นั้น
“ไอ้กิมมึงอย่าจากกูไปนะมึง” ขะย่าเริ่มน้ำตาหยด หยดน้ำตาหยดหนึ่งตกลงใบหน้าของกิม กิมรู้สึกตัว ขยับเปลือกตาขึ้นมองและหลับตาลงอีกครั้งเพื่อปรับแสง
“ไอ้กิม มึงไม่เป็นไรแล้ว” ขะย่าเขย่าเพื่อน
“เราไม่เป็นไร แต่ตอนนี้กำลังจะเป็น” กิมกล่าวเบา ๆ เจ็บปวดทั้งตัว เพราะโดนซ้อมจากทหารของนายพลมูเต
“เราขอโทษนาย” ขะย่ายิ้มทั้งน้ำตา ดีใจที่เพื่อนไม่เป็นไรมาก
“ไม่เป็นไร อย่าร้องซิลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง” กิมปลอบใจเพื่อน
“อือ เราไม่ร้องแล้ว ไปกันเถอะ เข้าไปข้างในก่อนดีกว่า เดี๋ยวมันมาเห็นก็ซ้อมเอา” ขะย่าพยุงเพื่อนเข้าข้างในถ้ำที่ใช้เป็นเสมือนโรงงานผลิตยาเสพติด
“แล้วไอ้มูย่าละ มันเป็นไงบ้าง” กิมหันไปถามเพื่อน ๆ
“มันไปดีแล้ว อย่าถามหามันอีกเลย” เพื่อนอีกคนตอบ
“ต่อไปนี้พวกเราต้องระวังตัวให้มากขึ้น เวลาทำอะไร พูดอะไร” กิมกระซิบเพื่อน ๆ ที่เดินเข้าโรงงาน
“พวกมันบอกว่าจะให้พวกเราขนยาพวกนี้อีกสองสามวันนี้ จะเอาไงดี” เพื่อนอีกคนกล่าวขึ้น
“ทำไมหรอ” อีกคนถาม
“ก็ข้าไม่อยากทำ ข้าอยากกลับไปหาพ่อข้าแม่ข้า” พูดพร้อมน้ำตาก็พร่างพลูออกมา
“เอาน่า ทำใจดี ๆ ไว้ เราต้องมีวิธีหาทางออกจากนี้ได้ซิ” เพื่อนปลอบขวัญ
“ใช่ เราว่าต้องหาวิธีการหนีได้ซิ” กิมให้กำลังใจเพื่อน แต่ตอนนี้ต้องคิดหนักก่อนว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี จะติดต่อคริตได้อย่างไร
“กิม นายจะลงไปด้วยไหม ตอนที่เขาให้ลงจากเขานะ” ขะย่ากล่าวเบา ๆ
“ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้รีบ ๆ ไปกันเถอะ” กิมรีบชวนเพื่อนเข้าห้องผสมยา ในหัวสมองก็กำลังคบคิดว่าจะทำอย่างไร
“คริตให้เราออกเดินทางล่วงหน้าไปก่อน ยังไงก็ต้องระวังตัวด้วยนะ” มาโปรดบอกลูกน้อง
“ครับผู้กอง” พลทหารทั้งรับคำแล้วรีบขึ้นเครื่องบินพาณิชย์ที่คริตจัดมาให้เป็นพาหนะไปลงที่สามเหลี่ยมทองคำ
“เราจะไปยังไงครับพี่โปรด” เกรียงสิทธิ์ถาม
“เราอาจจะต้องเดินเท้าเข้าไป ตามเส้นทางดาวเทียม” มาโปรดกล่าวเบา ๆ
“แล้วเราจะไม่รอกำลังสนับสนุนหรอครับพี่โปรด” พิทักษ์กล่าวอย่างสงสัย ใจมาโปรดตอนนี้อยากเข้าไปที่ชนกลุ่มน้อยนั้นอย่างเร็วที่สุด
“พี่ว่าเราเข้าไปดีกว่าไหม” มาโปรดขอความเห็น
“แล้วเราจะขาดการติดต่อกับหน่วยไหมเกรียง” พิทักษ์หันมาถามเกรียงสิทธิ์
“สลับสัญญาณได้ แต่ตอนนี้มันจะค่ำแล้วนะจะไปยังไง”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง มึงว่ากูเป็นใคร” พลางหยิบอุปกรณ์บางอย่างขึ้นมา เหมือนใบพัดเล็ก ๆ สามสี่ตัว
“กูให้เพื่อนกูมาส่งเมื่อเช้านี้ แต่ตอนนี้เราต้องหาอุปกรณ์ที่จะทำให้ไอ้นี้มันลอยได้ก่อน” ชูพลาสติกหนาที่พับเป็นสี่เหลี่ยมไว้อยากเป็นระเบียบ
“มันคืออะไร” มาโปรดถามอย่างสงสัย
“เดี๋ยวรู้ครับ แต่ตอนนี้เราหาวัสดุที่จะรองรับน้ำหนักเราได้ก่อนดีกว่า” พิทักษ์เริ่มหา
“มันจะใช้ได้ไหมวะ” เกรียงสิทธิ์ยังไม่แน่ใจเพื่อน
“มึงคิดว่ากูเป็นใคร แชมป์โอลิมปิค” พิทักษ์ตบหน้าอก
“กันกว่าว่าจะพากันตายหมู่อะดิ” เกรียงสิทธิ์แย้งเพื่อน
“บ๊ะ ไอ้นี้ มึงดูระบบของมึง ไปพี่โปรดหาวัสดุก่อนจะมืดคำกว่านี้” พิทักษ์ชวนมาโปรดหาวัสดุที่จะรองรับน้ำหนักได้เสียก่อน และสิ่งที่ได้มาก็คือแพไม้ไผ่ที่เบาและสามารถรับน้ำหนักได้ เมื่อทุกอย่างมารวมกันและประกอบกันเสร็จแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือการเติมอากาศเข้าสู่ถุงพลาสติกหนาเพื่อที่จะยกแพไม้ไผ่ขึ้น
“จะเอายังไงให้มันยกขึ้น” มาโปรดสงสัย
“ไม่มีปัญหาครับพี่โปรด เพื่อนผมเตรียมให้หมดแล้ว” พิทักษ์ชูกระป๋องบางอย่างขึ้นให้ดูแล้วยัดเข้าไปภายในแล้วทุบลงวัสดุนั้น พลาสติกนั้นเริ่มขยายตัวขึ้นไปเรื่อย ๆ
“เรามีเวลาอยู่บนนี้ประมาณ สามชั่วโมงก่อนที่แก๊สจะระเหยออกหมด ผมจะติดใบพัดให้ไปตามตำแหน่งที่ต้องการ ไอ้เกรียงมึงต้องค้นหาที่อยู่ไอ้คอนให้ได้แล้วเร็วก่อนเครื่องจะตกด้วย” หันไปสั่งเพื่อน
“ของที่เหลือเราเอาไว้ที่นี้ก็แล้วกัน หาที่ซ่อนก่อนดีกว่า” มาโปรดหยิบปืนและสรรพาวุธเท่าที่จำเป็นติดตัวแล้วนำของที่เหลือไปซ่อนไว้ เมื่อกลับออกมาอุปกรณ์ทุกอย่างก็พร้อม ลูกทีมพร้อมอาวุธ และมันสมอง
“ไอ้เกรียงมึงกำหนดทิศ” พิทักษ์เอยบอกเพื่อน
“ตะวันตกเฉียงเหนือ” เกรียงสิทธิ์บอกพิกัด พิทักษ์ค่อย ๆ ปล่อยเชือกยึด บอลลูนอากาศค่อย ๆ ลอยขึ้น แต่กะนั้นก็เกือบจะไม่พ้นปลายยอดไม้ พิทักษ์กำหนดทิศทางโดยการหมุนของใบพัดที่ทำงานจากถ่านอัลคาไลน์ และตามทิศทางลม โชคดีที่บอลลูนอากาศนั้นเป็นสีดำสนิทจึงเหมาะแก่การพรางตัว บอลลูนอากาศลอยผ่านหมู่บ้านหลายหมู่บ้าน ถ้าคนในหมู่บ้านรู้จักการสังเกตท้องฟ้าก็จะเห็นอะไรกลม ๆ ลอยไปเรื่อย ๆ
“ภาวนาให้มันอย่าตกก่อนนะทัก” เกรียงปากโป้ง
“มึงดูถูกกูแล้วนะ คอยดูก่อนซิวะ” หันมาต่อว่าเพื่อน
“ผู้กองผมจะพยายามติดต่อนครดูนะครับ” เบื่อที่จะต่อล้อต่อเถียงเพื่อนหันไปคุยกับมาโปรด
“อือ ลองดูซิจะได้ไหม” เมื่อได้รับการเห็นดีด้วย เกรียงสิทธิ์ ส่งสัญญาณไปที่เครื่องตามตัวนคร
“ยังไม่มีการตอบรับครับผู้กอง” เกรียงสิทธิ์พูด
“ลองต่อไปเรื่อย ๆ เผื่อจะได้”
“ครับ” เกรียงสิทธิ์ส่งสัญญาณต่อไป
“ไอ้กิม ทำไมนาฬิกานายมีแสงกระพริบ” ขะย่าสังเกตเห็น กิมยกนาฬิกาขึ้นดู เฮ้ เกรียงสิทธิ์บอกว่าต้องให้เครื่องรับพลังงานแสงนี้หว่า
“เจ้านายครับ เจ้านายผมปวดท้องครับ” กิมร้องบอกพวกคนคุมการทำงาน ซึ่งหันมาทางกิมทันที
“สงสัยผมกินอาหารเมื่อเช้าแล้วทำให้ท้องเสีย” กิมพยายามกุมท้องทำให้เหมือนปวดท้องมากที่สุด
“อะไรของมึง แดกมากไปนะซิ ไป ๆ อย่าช้านะมึง”
“ครับ ๆ” ว่าแล้วก็รีบเข้าห้องน้ำ ที่มีแสงสว่างจากไฟฟ้าดวงเล็ก ๆ กิมชูนาฬิกาให้ได้รับแสงมากที่สุด
“ขอให้ได้ทีเถอะวะ จะได้ติดต่อเกรียงสิทธิ์ได้” บ่นพึมพำ
“มีสัญญาณตอบรับแล้วครับผู้กอง” ได้ยินเช่นนั้น มาโปรดรู้สึกโล่งอกขึ้นมาหน่อย
“แล้วเราจะติดต่อได้ไหม” มาโปรดรีบถาม
“อันนี้ขึ้นอยู่กับว่า เจ้าคอนมันหาแหล่งกำเนิดเสียงได้ไหม”
“เจ้าประคุณขอให้มันฉลาดกว่ากูด้วยเถอะ” พิทักษ์ยกมือท้วมหัว
-
จะติดต่อกันได้ไหมเนี่ย
พี่มาโปรดจะตามตัวเจอไหมเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ
-
พี่มาโปรด รีบๆ ตามไปเร็วๆๆ :sad4:
-
เย้......มาแล้ว :z2:
หายไปนานคิดถึงนะเนี่ย
เกาะติดทุกสถานการณ์เลยค้าบ
เอาใจช่วยพี่มาโปรด
ขอบคุณค้าบที่มาต่อ :pig4:
-
23(โปรดช่วยด้วย)
แรงลมและแรงแก๊สพาให้บอลลูนลูกเล็กค่อย ๆ ลอยต่ำลงเรื่อย ๆ อาจจะมาจากน้ำหนักของทั้งสามคนด้วยก็เป็นไปได้ ที่ทำให้บอลลูนจะตก
“ทัก มันเป็นอะไร” มาโปรดถามตื่นเต้น
“มันอยู่ในช่วงของการทดลองครับ ยังไม่ทราบสาเหตุ” พิทักษ์ก็ไม่รู้เช่นกัน
“อาว แล้วเราจะกลับยังไง ทัก” เกรียงสิทธิ์มองหน้าเพื่อน
“เออ อันนี้กูลืมคิด” พิทักษ์ตอบเพื่อน
“เราต้องใช้เส้นทางขนยาของไอ้นายพลมูเต หรือไม่ก็ใช้เส้นทางหาของป่าของชาวบ้าน เกรียงหาพิกัดที่จะลงได้และใกล้ที่สุด” มาโปรดสั่งการ
“ปี๊ด ๆๆๆๆๆๆ” เสียงสัญญาณดังขึ้น
“สัญญาณติดต่อเข้ามาครับ” เกรียงสิทธิ์ขยายสัญญาณ
‘เกรียงอยู่ไหมเพื่อน ตอนนี้กันต้องการการช่วยเหลือด่วน เอาพิกัดกันไปให้ผู้กองอัศวินนะ เราต้องไปก่อน พวกมันมากันแล้ว’
“ปี๊ด ๆๆๆๆๆๆ” สัญญาณถูกตัดขาด
“ผมว่าคอนอยู่ในอันตรายแน่ครับ เพราะช่วงสุดท้ายผมได้ยินเสียงฝีเท้าคนวิ่งหลายคน” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“ถ้าอย่างนั้นเราจะต้องรีบแล้ว หาพิกัดที่ลงแล้วเดินเท้าเข้าไปต่อ” มาโปรดใจไม่ค่อยดี เร่งให้ทั้งสองคนรีบด้วย
“หามันให้เจอนะเว้ย ไอ้นี้สำคัญนัก” เสียงสั่งลูกน้อง
“จับได้มันได้ตายแน่ ๆ” เสียงสถบดังมา
“มันเกิดอะไรขึ้น ชาลี” เสียงทรงพลังดังขึ้น
“ครับท่านนายพล คือ มีเจ้าเด็กในหมู่บ้านมันกำลังป่วนโรงงานเราครับ ทีแรกมันก็บอกว่าอยากเข้าห้องน้ำ แต่สักพักมันก็ตีลูกน้องเราสลบไปครับ ตอนนี้กำลังตาหามันอยู่” ก้มหน้ารายงาน
“คนในหมู่บ้านจริงหรอเปล่า ๆได้ชาลี ยิ่งตอนนี้ของระบายไม่ค่อยจะออก เกิดเป็นสายที่เข้ามาจะทำยังไงวะ” ท่านนายพลอาการฉุน
“ครับ ผมจะตามให้เจอแล้วเอามาฆ่ามันต่อหน้าท่านนายพลเลยครับ” ชาลีรีบออกตามหา
“ตามหามันไม่ได้ พวกแก่ไม่ต้องกลับมาหาข้าอีก” เสียงนายพลสั่งตามหลัง ยิ่งเป็นแรงกดดันให้ลูกน้องทุกคนแทบจะพลิกแผ่นดินหนี
“ไม่มีปัญหาหรอกครับท่าน พวกนี้หนีหายไปไหนไม่ไกลหรอกครับ เพราะมันกำลังติดยา” ลูกน้องคนสนิทรายงาน
“ยาอะไรวะ” ท่านนายพลหันมาถาม
“พอดีเราผลิตตัวใหม่ขึ้นมาครับ ผมเห็นว่าผง มันส่งยากก็เลยลองปรับมาเป็นยาขยันครับ”
“มันเป็นยังไง” นายพลถามสรรพคุณ
“ก็จะทำงานหามรุ่งหามค้ำได้ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ผมลองให้ชาลีผสมลงในน้ำดื่มให้พวกมันดื่มกินกันครับ”
“เออ ดี อาณาจักรข้าจะได้ขยายต่อไปเรื่อย ๆ” ว่าแล้วก็กลับขึ้นไปบนที่พัก
กิมรีบปั่นป่วนโรงงานโดยการจัดการเผาอุปกรณ์บางตัวในโรงงาน ที่ได้ไฟแซ็คจากตัวของยาม เป็นตัวจุด สารเคมีบางตัวยิ่งติดไฟง่ายอยู่แล้วก็ลุกโหมติดไฟขึ้นมา
‘ไอ้พวกยานรก อย่าอยู่เลย มันทำให้อีกหลายคนต้องพลัดพราก จากของที่รัก’ เมื่อเห็นแสงไฟภายในโรงงานความโกลาหลก็ตามมา
“ขะย่า เร็ว ตื่นเร็ว” กิมมาเขย่าร่างที่นอนคุดคู้อยู่
“มีอะไรหรือกิม” สีหูสีตาลุกขึ้นมาดู
“ลุก หนีออกไปได้แล้ว” กิมพยายามดึงเพื่อนให้ลุกขึ้นวิ่ง
“หนีไปไหนวะ” ขะย่าและเพื่อนอีกหลายคนรีบวิ่งตามออกมาจากเรือนพัก
“ไฟไหม้ไม่เห็นหรอ” กิมชี้ให้ดูที่โรงงาน
“นั้นไง มันอยู่นั้นไง จับมันไว้เร็ว” เสียงตะโกนบอกลูกน้องให้รู้จุด
“ไปเร็ว” กลุ่มของกิมแตกออกทันที ต่างก็วิ่งกันเพื่อหาทางออก
“ไอ้กิม มาทางนี้” ขะย่าดึงแขนวิ่งตาม
“ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงรั่วปืนดังขึ้น
“ไฟไหม้ ๆๆๆๆๆๆๆ”
“เฮ้ย มันเกิดอะไรขึ้นวะ เฮ้ยไปดูซิ พวกมึงไปตามจับตัวมันมาให้ได้”
“กิม ทางนี้ เข้าไปตรงนี้ก่อน” ขะย่าดึงกิมมุดเข้าช่องขนาดใหญ่คล้ายถ้ำ แต่มีต้นไม้ใบไม้ปิดไว้มิดชิด
“มันจะไปถึงไหน ขะย่า” กิมถาม
“ไม่รู้เหมือนกัน ไปดูก่อนเถอะ”ขะย่าเดินนำหน้าเข้าไปเรื่อย ๆ มืดก็มืด พยายามเพ่งสายตา มองไปรอบ ๆ
“เราต้องรออยู่ในนี้ให้ถึงเช้าแล้วค่อยหาทางออกไป” ขะย่ากล่าว คลำหาช่องทางที่จะหลบซ่อนได้
“อือ ตอนนี้เหนื่อยมาก ๆ เลยขะย่า” กิมรู้สึกปวดตามเนื้อตัว
“เป็นอะไรมากหรือเปล่า กิม มาตรงนี้ก่อน หลบตรงนี้ก่อน” อาการของกิมเริ่มแสดงให้เห็น ขะย่าดูอาการของเพื่อน ซึ่งตอนนี้ตัวเองก็มีความรู้สึกเหมือนกัน
“กิม เราไม่รู้เป็นไรเหมือนกัน ร้อน ๆ หนาว ๆ ยังไงชอบกล” ขะย่ากอดตัวเองไว้
“อดทนหน่อยนะขะย่า เดี๋ยวสว่างแล้ว เราจะต้องออกไปให้ได้” กิมกอดร่างเพื่อนร่วมชะตากรรมไว้
“ได้พิกัดแล้วครับผู้กอง ด้านตรงทิศตะวันตกจะเป็นทางหน้าผา ไม่ชันเท่าไหร่” เกรียงสิทธิ์ลากภาพสามมิติให้มาโปรดดู
“เราจะต้องลงตรงนี้ แล้วค่อยเดินเท้าขึ้นไป เราจะไปโผล่ที่หลังโรงงานมันพอดี” เกรียงสิทธิ์อธิบาย
“ดีแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราเตรียมตัวกันได้” มาโปรดกล่าว พิทักษ์ทำหน้าที่เป็นสารถีนำบอลลูนอ้อมหลังเขาไป
“ผมจะส่งพิกัดไปที่หน่วยนะครับ จะได้แจ้งให้เขามารับเราที่จุดนี้ด้วย” เกรียงสิทธิ์กล่าวต่อ
“แผนเราจะเอายังไงครับผู้กอง” พิทักษ์กล่าวเป็นงานเป็นการ
“ต้องตามหานครให้เจอก่อน แล้วทำลายมันให้สิ้น” มาโปรดกล่าว
“แต่มันเหลือกำลังเรานะครับ” เกรียงสิทธิ์แย้ง
“แบบกองโจรที่เคยเรียนมาไง น้อยคนยิ่งได้ผล แต่ทุกคนต้องระวังตัวให้มาก เพราะมาครั้งนี้ถือว่าเข้ามารังของมันด้วย”
“ครับ” เสียงตอบรับดังพร้อมกัน
“แล้วนี้เป็นงานแรกของเราสองคน คิดว่าอย่างไร” มาโปรดถามความคิดของลูกทีม
“ผมสู้ไม่ถอยครับผู้กอง” พิทักษ์กล่าว
“ผมอยากได้เพื่อนกลับมาครับ” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“แต่การมาครั้งนี้ มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายของพวกเราก็ได้นะ” มาโปรดกล่าวต่อ
“ไม่เป็นไรครับผมขอให้ผมมีส่วนช่วยเพื่อนผมบ้าง เพื่อนต้องช่วยเพื่อนครับ” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“ผมก็เช่นกัน ชีวิตนี้ผมมีห่วงแค่แม่กับน้อง ๆ ถ้าผมตาย เงินจากรัฐบาลคงทำให้พวกเขาได้สบายครับ”
“ผู้กองก็ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์อย่างนั้นนะ”
“ครับ พวกเราเข้าใจผู้กองครับ เพื่อนของเราก็สำคัญครับ” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“ขอบใจพวกเรามาก คอนได้ยินคงดีใจ ที่มีเพื่อนแบบพวกเรา”
“ก็เราเป็นทีมเดียวกันนี้ครับ” พิทักษ์กล่าวและยิ้มให้ทุกคน
“เพื่อนต้องไม่ทิ้งเพื่อนครับ”เกรียงสิทธิ์กล่าว พร้อมยื่นมือออกมา พิทักษ์ยื่นมือมาจับ มาโปรดยื่นมาจับด้วย
“เราต้องเป็นทีมเดียวกันครับ” พิทักษ์กล่าว ทุกคนมุ่งมั่น ที่จะทำให้ได้
“ขะย่าเราหนาวจังเลย” กิมเริ่มแสดงอาการออกมาให้เห็น
“เราก็หนาว ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน” ขะย่ากอดตอบเพื่อน
“แล้ว...เรา..จะ..ทำ..ไง..ต่อ..ไป” กิมมองหน้าเพื่อนในความมืด
“มันต้องเอาอะไรให้พวกเรากินแน่ ๆ พวกที่เหลือ คงจะเป็นเหมือนกัน” ขะย่าพูด
“มันให้ยาเสพติดเราแน่ ๆ” กิมกล่าว
“มันให้ทางไหน เราก็ระวังตัว”
“น้ำไง ขะย่า น้ำ รู้สึกไหมว่าตอนดึก ทุกคนจะลุกขึ้นมาดื่มน้ำ” กิมสังเกต
“ใช่ มันเลวขนาดนี้เชียวหรอ” ขะย่าจะลุกขึ้น แต่ก็ต้องกลับลงมานั่งตามเดิม เพราะอากาศเจ็บปวดกล้ามเนื้อมันรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
“มันกะจะให้พวกเราเป็นทาสมันไปจนตายหรอวะ” ขะย่าฮึดสู้ หันมาทางกิมที่ตอนนี้กอดเข่าตัวเอง
“กิม เป็นอะไรหรือเปล่า” ขะย่าเขย่าเพื่อน
“ทำไมมันทรมานเหลือเกิน โปรดช่วยผมด้วย” ประโยคหลังกิมเอยเบา ๆ
“อะไรหรอ กิม เป็นอะไรมากหรอเปล่า เราว่าเราเข้าไปข้างในกันเถอะ ถ้าเกิดพวกมันตามมาจะได้หนีได้ก่อน” ขะย่าหิ้วปีกกิมเข้าไปภายในถ้ำ
“ทำไม มันรกจัง ขะย่า จะไปไหวไหม” ห่วงเพื่อนที่หิวปีกไป
“ไหวเราต้องไหว เร็วเราต้องไปให้ได้” ขะย่ากัดฟันสู้หิวปีกเพื่อนเข้าไปภายใน
“นายครับจับมาได้แค่นี้ครับ” ลูกน้องรายงาน
“อีกสองคนหายไปครับ”
“มันหายไปได้ยังไง”
“พวกเราหากันจดหมดแล้วครับ”
“แน่ใจหรอว่าหมดแล้ว”
“โอ้ยเจ็บเหลือกัน ช่วยพวกเราด้วย” กลุ่มนักโทษที่โดนจับกลับมาร้องขอความช่วยเหลือ
“พวกมันเป็นอะไรครับหัวหน้า”
“มันเป็นอะไร มันกำลังจะลงแดงไง”
“จริงหรือครับหัวหน้า หน่อยมึง แค่ให้ช่วยผสมแค่นี้มึงเล่นเลยหรอวะ” ว่าแล้วหน้าแข้งและเท้าก็ประเดประดังเข้ามา
“อุ๊บ โอ้ย ช่วยด้วย”
“เฮ้ย ๆ พอ ๆ เดียวมันตายก่อน นายพลจะว่าเอา” ชาลีเข้ามาแยกลูกน้องออก
“พวกมึงไปเอาน้ำที่พวกมันดื่มมา” หันไปสั่งลูกน้องอีกคน เมื่อทุกคนดื่มน้ำแล้วอาการเจ็บปวดก็เริ่มคลาย
“พวกมึงไปตาไอ้สองตัวนั้น มันต้องอยู่ที่ไหนสักแห่ง มันไปไม่ไกลหรอก มันต้องกลับมาหาพวกเราเหมือนเดิม” ลูกสมุนต่างออกแยกย้ายกันออกตามหา
“ผู้กองครับ ตรงนั้นมีถ้ำด้วยครับ” พิทักษ์ชี้ให้ดูปากถ้ำ
“แปลก ทำไมในแผนที่ไม่มีถ้ำครับ” เกรียงสิทธิ์หันมาพูดกับมาโปรด
“เราลองสำรวจก่อนไหม บางที่อาจจะเป็นจุดพักของก็ได้” มาโปรดปีนเขานำหน้า
“แล้วถ้ามันคนเฝ้าละครับ” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“ระวังตัวไว้ พลทหาร” มาโปรดกล่าวเบา ๆ และให้สัญญาณให้ระวังตัว ทั้งสามคนค่อย ๆ ขึ้นไปถึงบริเวณปากถ้ำที่เป็นลานกว้าง
“ผู้กองครับ ทำไมมันโล่งเตียนอย่างนี้ครับ” พิทักษ์สังเกต ลักษณะพื้นที่ ที่เป็นพื้นที่โล่งเตียนไปจนถึงปากถ้ำ เมื่อหันหลังมองกลับออกไปจะเห็นทิวทัศน์ของในมุมกว้างของพื้นที่ทั้งหมด
“เป็นที่ทำเลได้ดีมากเลย” มาโปรดกล่าว
“ยังไงครับ” พิทักษ์เอย
“ก็ขึ้นมายาก มองจากมุมนี้ก็จะเห็นผู้บุกรุกได้ด้วย ถ้ามันใช้เป็นฐานในการขนยา” มาโปรดอธิบาย แล้วเดินเข้าไปภายในถ้ำ บรรยากาศภายในถ้ำอบอวนด้วยกลิ่นเหม็น เหมือนมีสัตว์เข้ามาตายภายใน จนต้องหาผ้ามาปิดปากปิดจมูก
“ระวังตัวด้วยนะ” มาโปรดกำชับลูกทีมอีกครั้ง เปิดไฟฉายสำรวจ และค่อย ๆ เดิน แต่ก็ยังมีพลาด เกรียงสิทธิ์เดินไม่ทันระวังจึงเตะสะดุดเอากับก้อนหินที่วางอยู่ข้างทาง จนกลิ้งตกลงไปด้านล่าง
“กิม ระวัง มีคนเข้ามาแล้ว” ขะย่ากระซิบเบา ๆ ที่หูเพื่อน ตอนนี้กิมหนาวสั่นจับใจ รับรู้เพื่อน ข้าง ๆ ไม่ทิ้งแน่
“มาทางนี้” ขะย่าดึงให้กิมลุกขึ้นแล้วค่อย ๆ หลบเข้าไปอีกด้าน
“โปรด ช่วยผมด้วย” กิมพึมพำ เหงือเม็ดเท่านิ้วโป้งไหลออกมา
“ไปเถอะ กิม เราก็จะไม่ไหวเหมือนกัน” ขะย่าพยายามเอาเพื่อนหลบ
“ผู้กองครับ ทำไมเหม็นอย่างนี้ครับ” พิทักษ์เอยเบาๆ
“มันต้องกลบกลิ่นยาไง กลัวทางการมาสำรวจได้กลิ่นมันต้องอำพราง” หันมาพูดเบา ๆ แล้วค่อย ๆ เดินส่องไฟฉายต่อไป
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มันส์หยดติ๋งๆ
-
24 เสี่ยงเพื่อรัก
บรรยากาศภายในถ้ำ อับและมีกลิ่นเหม็นเหมือนซากศพ แต่ตอนนี้กิมไม่สนอะไรอีกแล้ว เพราะอาการภายในร่างกาย มันกำลังรุมเร้ามากกว่า
“ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงปืนดังขึ้น
“ปัง ๆๆๆๆๆๆ” เสียงโต้ตอบอีกฝ่าย ทำให้คนที่อยู่ในถ้ำต้องหาที่หลบกัน
“ระวัง กิม มันเกิดอะไรขึ้นวะ” ขะย่าปกป้องกิมสุดความสามารถ
“อย่าออกไปขะย่า อยู่นี้ก่อน มันอันตราย” กิมพยายามดึงเพื่อนไว้ แต่ก็ไม่ทัน เข้าเพื่อนยากกลับออกไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตามเสียงปืน
“ผู้กองครับ เราต้านพวกมันไม่ไหวแน่ครับ” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“พวกเรากลับเข้าไปข้างในก่อน หาที่หลบ ปิดไฟด้วย” เมื่อได้รับคำสั่ง พลทหารสองนายก็ถอยเข้าไปในถ้ำ ตามมาด้วยผู้กอง
“มันจะตามเราเข้ามาไหมครับผู้กอง” พิทักษ์ถาม
“มันตามแน่ เราต้องหาที่ซ่อนกันก่อน ต้องติดต่อกับนครให้ได้ด้วย” มาโปรดกล่าว รีบเข้าไปภายในถ้ำ
“ถ้ำกว้างใหญ่อย่างนี้เราจะไปทางไหนครับผู้กอง” เกียงสิทธิ์เอย
“ไปเถอะ รักษาชีวิตเราไว้ก่อน” มาโปรดกล่าว
“ครับผู้กอง” พลทหารวิ่งกลับเข้าไปภายในถ้ำ
“ปัง ๆๆ” เสียงปืนของฝั่งตรงข้ามยังตามมา ทหารทั้งสามนายวิ่งหลบกันจ้าละหวั่น
“อย่าให้พวกมันหนีไปได้ ฆ่ามัน ใครฆ่ามันได้ กูจะให้รางวัลอย่างงาม” เสียงคำสั่งจากนายพล
“ไป พวกเรา” เสียงชาลีดังมา
“ปัง ๆ” เสียงปืนยังคงตามมาเรื่อย ๆ
“ไอ้ชาลี เอาคนไปคุ้มกันสินค้าด้วย” นายพลสั่งการ
“ผมว่าแล้ว ว่ามันจะต้องมีสายเข้ามาแฝงตัวกับเรา” ลูกน้องคนสนิทกล่าว
“เออ กูชะล้าใจไปหน่อย อย่าให้พวกมันออกไปได้นะเว้ย”
ร่างชายหนุ่มผอมโซวิ่งมายื่นตรงหน้า ทหารทั้งสามนายหยุดพร้อมเล็งปืนไปที่ร่างคนที่ยืนดักรอ
“แกเป็นใคร” พิทักษ์เอยก่อน
“ทางนี้ครับ ทางนี้” ขะย่านำทาง
“เอาไงดีครับพี่โปรด” เกรียงสิทธิ์หันมาปรึกษา
“ตามไปก่อน อย่างน้อยก็คิดว่าจะพาเราออกจากตรงนี้ไปได้” ทหารทั้งสามนายตามหนุ่มร่างผอมโซนั้นไป
“มันจะพาเราไปไหน ไม่ใช่ล่อไปให้นายมันนะ” พิทักษ์เอย
“เงียบ ๆ ดูท่าทีมันก่อน” มาโปรดกล่าว แล้วเดินตาม เพราะเสียงฝีเท้าดังตามมาติด ๆ
“ขะย่าเป็นไงบ้าง” กิมพยายามปรือตาขึ้นมองเพื่อนที่ออกไปดูลาดเลา แต่ก็ไม่สามารถทำได้ดีนัก
“กิม อยู่ไหนกิม” ขะย่าพยายามมองหาเพื่อน แต่ก็ยังมองไม่เห็น พิทักษ์จึงเปิดไฟฉายขึ้น ภาพตรงหน้าทำให้ทุกคนตะลึง เพราะซากศพทั้งมนุษย์และสัตว์ทับถมกัน มีหนอนตัวใหญ่ ๆ ไต่กันยั่วเยี้ย อยู่มุมหนึ่ง และอีกมุมเต็มไปด้วยลังไม้วางซ้อนกันจำนวนมาก
“อุ๊บ” เกรียงสิทธิ์เอามืออุดปากไว้
“กิม อยู่ไหนกิม” ขะย่ามองหาเพื่อน พิทักษ์มองหาสิ่งที่หนุ่มผอมโซหา
“พี่โปรด มันคืออะไรครับ” พิทักษ์เอย
“เข้าไปดูซิเกรียง” มาโปรดสั่ง เกรียงสิทธิ์เข้าไปดู เปิดดูลังต่าง ๆ
“อาวุธครับพี่โปรด” เกรียงสิทธิ์ชูอาวุธสงครามขึ้น
“ตรงนี้ ผงครับพี่โปรด” พิทักษ์ร้องบอก
“เอ้ย เข้าไปดูซิว่า มันซ่อนอยู่ในนั้นหรือเปล่า” เสียงสั่งจากหัวหน้าดังเข้ามา คนที่อยู่ข้างในมองหน้ากัน เกรียงรีบหยิบอาวุธสงครามสะพายหลังสามสี่กระบอก พร้อมกับเครื่องกระสุน
“พวกเราเร็วเข้า” มาโปรดให้สัญญาณเงียบ และปิดไฟฉาย สักพักใหญ่แสงไฟจากคบก็สว่างจ้าเข้ามา
“เฮ้ย” ลูกสมุนตกใจกับภาพที่เห็น
“ตกใจอะไรวะ” หัวหน้าดังเข้ามา
“ก็กองกระดูดนั้น” ลูกสมุนชี้
“เออ กลัวอะไร นั้นก็เพื่อนพวกมึงนั้นแหละ หาได้แล้ว”
“ผมว่า มันคงไม่เข้ามาหรอกครับ กลิ่นเหม็นขนาดนี้” ลูกสมุนกล้า ๆ กลัว ๆ
“มึงจะเข้าหรือไม่เข้า” ปลายกระบอกปืนเล็งมาที่ลูกน้องสองคนนั้น ทั้งสองมองหน้ากัน ต้องจำใจเดินเข้าไปค้นหา
ก่อนที่จะค้นหา กองกระดูกและซากศพก็ทะลายลงมา ร่างศพหลายร่างกลิ้งลงมาตามพื้นห้อง
“เฮ้ย หัวหน้า ผีหลอก” ลูกสมุนวิ่งกัน
“ขะย่า เกิดไรคืน” ชายร่างเล็กกำลังขยับเขยื้อน
“อะไรพวกมึง นั้นมันไอ้ตัวปัญหา ไปเอามันมา”
“คอน/แจ๊ก/กิม” เสียงเรียกพร้อมกัน แล้วทุกคนก็มองหน้ากัน
“เก่งมากหรือมึง” ว่าแล้วก็ส่งหมัดเข้าที่ชายโครง
“อุ๊บ” กิมทรุดลง
“ย๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ขะย่าวิ่งออกมาจากมุมมืด เข้าไปยังกลุ่มคนเหล่านั้น
“อะไรของมึง” ชาลียกปืนขึ้นเล็ง
“ปัง” ร่างนั้นทรุดฮวบ
“ขะย่า” เสียงนั้นเปร่งออกมาสุดเสียงแต่ก็แค่แผ่วเบาเหลือเกิน กิมพยายามเหวี่ยงตัวออกจากการจับตัวแต่ก็ไม่สำเร็จ
“ไอ้ขะย่า” เสียงที่เปร่งออกมาครั้งสุดท้ายก่อนจะหมดแรงไป
“ปัง ๆๆๆ” เสียงปืนตามมาอีกสามนัดพร้อมกัน ทำให้คนที่จับตัวกิมทรุดลง
“เฮ้ย มันอยู่ที่นี้”เสียงชาลีบอกสมุนที่เหลือ แล้วตามด้วยเสียงปืน พิทักษ์ออกซ้าย เกรียงสิทธิ์ออกขวา และเริ่มประทะ แต่ด้วยคนน้อย จึงต้องยิงเพื่อหวังเป้ามากที่สุด เสียงปืนทำให้ลูกสมุนที่อยู่ข้างนอกตามเข้ามาเรื่อย ๆ กิมค่อย ๆ คลานมาหาร่างของขะย่า ที่นอนแน่นิ่ง
“ขะย่า อย่าเป็นอะไรนะเว้ย” เสียงร้องและน้ำตาไหลพรูออกมา
“ขะย่า อย่าเป็นอะไร” เขย่าร่างที่แน่นิ่ง ท่ามกลางเสียงลูกปืนที่แหวกอากาศข้างบน
“แจ็กมานี้” มือใหญ่ดึงเอาร่างที่หอบแรงมา กิมลุกตามแรงดึงเข้าปะทะอกกว้างนั้น
“ปูบ โอ้ย” ร่างใหญ่เซล้มทับตามแรงเหวี่ยงของกระสุนปืน
“ผู้กอง” พลทหารทั้งสองร้องขึ้นพร้อมกัน
“ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เกรียงสิทธิ์กราดอาวุธที่ยึดมาออกไป ทำให้ฝั่งตรงข้ามหลบกันเป็นแถบ
“เกรียงคุ้มกันกูด้วย” พิทักษ์ตะโกนก่อนวิ่งออกไปหามาโปรด
“ลุกครับ ผู้กอง ไอ้คอน” พิทักษ์พยายามดึงร่างผู้กองและนคร
“ไม่เป็นไรทัก หลบก่อน พี่โดนที่แขนเท่านั้น” มาโปรดพยายามเอาร่างบังกระสุนให้คนที่ตนเองรักมากที่สุด ต่อไปนี้เขาจะไม่ปล่อยให้คนในอ้อมกอดไปไหนห่างตาอีกแล้ว พยายามดึงร่างที่อยู่ในอกตามไปด้วย พิทักษ์ลุกขึ้นยืนยิงคุ้มกัน แต่พลาด พิทักษ์โดนยิงเข้าที่ขาซ้าย
“โอ้ย” พิทักษ์ล้มลง
“ไอ้ทัก มึงห้ามทิ้งกู ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เกรียงสิทธิ์กราดปืนออกไป วิ่งมาดูเพื่อน
“มึงอย่าออกมาไอ้เกรียง” พิทักษ์ห้ามเพื่อน แล้วยิงปืนกับฝั่งตรงข้าม
“เร็วมึง หลบเร็ว เอาผู้กองกับไอ้คอนไปด้วย” ปากสั่งการ มือลั่นไกปืน พิทักษ์รีบมาดึงให้มาโปรดและนครออกไป เกรียงสิทธิ์ตามมา
“ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แฉะ ๆๆ” เกรียงสิทธิ์มองดูปืนตัวเอง
“ไอ้ทัก กระสุนหมด”
“เอานี้ เอาของกูไปก่อน” พิทักษ์หยิบปืนสั้นโยนให้เพื่อนรัก
“ต้องหวังผลนะมึง กูก็จะหมดแล้ว”พิทักษ์เตือน
“อย่างนั้น มึงคุ้มกันกูหน่อย” เกรียงสิทธิ์หันมาหาเพื่อน
“มึงจะไปไหน” พิทักษ์สวนกลับทันที
“กูจะเข้าไป” ว่าแล้ว ก็วิ่งเข้าไป
“ไอ้เกรียง มึงไอ้ห่านี้” ว่าแล้วก็เล็งปืนคุ้มกันให้เพื่อน เกรียงสิทธิ์เข้าถึงลังไม้ใบหนึ่ง เปิดออกมาเจออาวุธสงครามเพรียบ พร้อมกับลูกเกลี้ยงเต็มหลัง
“เฮ้ย มึง วางลง” ปืนจ่อที่หัว เกรียงสิทธิ์วางลง ภาวนาถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น
“โอ๊ะ” แล้วร่างนั้นกระตุกเฮือก
“เราฝากเพื่อนเราด้วย โอ๊ะ” เสียงขะย่านั้นเอง แล้วร่างก็ทรุดลง
“ไอ้ทัก มึงคุ้มกันกูที” ตะโกนบอกเพื่อนข้างนอก
“เออ กูดูอยู่ ออกมาเลย”
“ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ห่ากระสุนเข้ามาหาเกรียงสิทธิ์
“ไอ้เกรียง กูอยู่นี้ ปัง ปัง ปัง ปัง ” พิทักษ์กระเพลกเข้ามาเข้ามาช่วยเพื่อน เมื่อเกรียงสิทธิ์พร้อมก็เล็งปืนออกไปลั่นไกล
“พวกเราหลบนะเว้ย” ว่าแล้วเกรียงสิทธิ์ก็เล็งกระบอกปืนไปที่ลังไม้เก่าหลังหนึ่ง
“ตูม” เกิดเสียงดังสนั่นทั่วห้อง ผนังหินปูนเริ่มแตกลงมา
“เร็วไอ้เกรียง กูอยู่นี้” พิทักษ์ร้องหาเพื่อน เกรียงสิทธิ์รีบเข้ามาพยุงพิทักษ์ออกมา
“ผู้กองทางนี้ครับ” เกียงสิทธิ์เรียกหัวหน้าทีม ที่กำลังกอดคนรักเข้าอกตัว พยายามรีบออกจากถ้ำก่อนที่ผนังถ้ำจะถล่ม ทุกคนออกมาสู่ลานกว้าง ฟ้าเริ่มสางแล้ว
“จะเอายังไงครับผู้กอง ลงไหวไหมครับ” เกรียงสิทธิ์เอย
“ยังไงก็ต้องลงไปอย่างนี้” มาโปรดกำลังจะก้าวเท้าต่อ
“พวกมึงจะไปไหน” เสียงนายพลมูเตดังขึ้น
“ปัง” ลูกปืนแหวกอากาศมา กิมเห็นดังนั้นกระโดดเอาตัวเข้าขวางกระสุน
“คอนนนนนนนนนนนนนนนน” เสียงเรียกดังขึ้นพร้อม เกรียงสิทธิ์ลั่นไกลปืนตอบโต้
“ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” จนร่างของนายพลมูเตพรุน ทรุดลงแน่นิ่ง
“ไอ้คอนมึงอย่าเป็นอะไรนะ มึงต้องอยู่กับกู” พิทักษ์เข้ามาหาเพื่อนที่อยู่ในอ้อมกอดของมาโปรด
“ผู้กองครับ รีบพาคอนลงไปจากนี้เถอะครับ” เกรียงสิทธิ์เตือน
“แจ๊ก ต้องอยู่กับพี่นะ พี่รักแจ๊กนะ อย่าเป็นอะไรนะ พี่รักนะ อยู่กับพี่นะ” มาโปรดกอดเอาร่างที่แน่นิ่งนั้นอุ้มขึ้นแทบอกรีบเดินลงจากหน้าผา
“ไอ้เกรียงมึงมาเอากูด้วย” พิทักษ์ร้องหาเพื่อน
“ตูม ๆๆๆๆๆๆ” ภูเขาทั้งลูกพังทลายลงมา นายทหารร่างใหญ่อุ้มคนตัวเล็กลงมาใบหน้าที่ทะมึงขึงตึงแต่น้ำตาก็ไหลอาบแก้ม ส่วนอีกคู่เกรียงสิทธิ์ต้องให้พิทักษ์ขี่หลังลงจากเขา
-
ขยันลงดีจังครับ ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกครับ :pig4: :L1:
-
เป็นกำลังใจให้ คอน/แจ๊ก/กิม พี่โปรด แล้วก็ พลทหารเกรียง พลทหารทักษ์ ด้วย
ลุ้นแทบแย่ :z10:
ปล. เป็นกำลังใจให้คนสำคัญ คุณ thanawat ด้วยจ้ะ :L2:
-
สามตอนติด
อ๊าก สุดยอด
:call: :call: :call: :call:
คอนอย่าเป็นอารายเลย
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย อะไรกันเนี่ย คอนจะรอดมั้ย
-
ตื่นเต้น....ตื่นเต้น.....ตื่นเต้น :z2:
รีบมาต่อนะค้าบ.......ตื่นเต้น :z2:
-
สามตอนติด
ขอบคุณครับ
รอตอนต่อไป
:impress2: :impress2:
-
:o12: ทำไมตอนนี้มันเศร้าแบบนี้ละ นครต้องไม่เป็นอะไรใช่มั้ยค่ะ เป็นทหารเนี่ยต้องเสียสละ และก็เสี่ยง เพื่อชาติจริงๆ คุณปลัด เขียนได้ดีเลยค่ะ ได้ข่าวว่างานยุ่ง แต่ยังมาลงให้อ่านกัน ต้องขอบคุณมากๆ เลยนะค่ะ
....................... :L2:....................... +
-
มาก็ลงทีเดียว 3 ตอนรวด +1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ
หมอ :n1: ปลัด
-
สู้ๆๆๆน่ะๆ
ค๊าฟ
ห้ามตายน่ะ
-
มันส์สุดๆ :z2: :z2:
-
ขอบคุณค่ะ
สนุกมาก ๆ
-
อ้ากกกกกกคอนโดนยิงซะแล้วอย่างงี้จะไหวไหมเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบบบ
-
คุณวัตรสู้ๆ เอ๊ย..มาโปรดสู้ๆ คริสจะส่งคนมาช่วยทันไหมเนี่ย
อ่านแล้วลุ้นดีจริงๆ ขอบคุณที่เขียนให้หลายตอน ทั้งๆที่งานก็ยุ่งทั้งสองคน :กอด1:
-
ขยันมาก ๆ เลยอ่ะคับ 3 ตอนรวดเลย กะลังมันส์เลยอ่าคับ ลุ้น ๆ ๆ
แต่บทตอนหลัง ๆ นี่นึกภาพตามมะทันเลย หุ ๆ ดูฉุกละหุก ชุลมุนมาก ๆ เหอ ๆ
มาต่อไว ๆ นะค้าบ ;) :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
แง้ๆ...
ทั้งตายทั้งบาดเจ็บ
:sad4: :sad4:
+1 ให้เป็นกำลังใจนะคับ
-
อย่ามีใครตายนะ ม่ายยยยยยย :sad4:
-
แจ๊กห้ามตายนะ :m15:
-
หงะ พี่วัตร อีกละ ๆ อ่านแล้วใจหายว๊าบ ๆ อีกตอนหวาน ปะแล่ม ๆ ก้อใจหายว๊าบ ๆ ว่าแต่ไอ่เครื่องที่ พิทักษ์ประดิษฐ์ นี่มานยกคนได้ตั้ง 3 เลยเนอะ ทีมเก่ง ๆ กันทุกคนเรย พี่หมอว่าง ๆ ช่วยเติมน้ำตาลหน่อยนะ เราอยากอ่านที่หวาน ๆ :sad4: ไม่ใช่หวานปะแล่ม ๆ เหมือนอันก่อน ๆ น้า....
ป.ล. :L2: :L2: ให้กำลังใจ แล้วก้อขออนุญาต :กอด1: น้องตัวน้อย ๆ ด้วย น้องตัวโตมะ :กอด1: เก็บไว้ให้พี่สองคน :กอด1: กันเอง อิอิ
-
ดัน ดัน ดันหน่อยมาอยู่หน้าสองแย้ว
ร้อนและแห้งแล้งสุดๆ มองทางไหนก็เป็นสีนํ้าตาลของใบไม้แห้ง กับสีดำเป็นหย่อมๆจากร่องรอยไฟป่า
อากาศแห้งแสบจมูกอีกแล้วไปล่ะ
-
รอพี่มาโปรดกับน้องแจ๊ก
-
ลุ้นๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4:
-
มารอ 25 ค่ะ :L2:
-
มาดันง่ะๆ
-
รอพี่วัตร กะพี่หมอ
:z13:
:z13:
:z13:
ต่อไวๆๆ นะคะ
-
ขอกราบขอบพระคุณแฟนคลับทุกท่าน
ที่ให้กำลังใจ และช่วยดันบอร์ดให้อยู่ที่หน้า 1 ตลอด
หมอและพี่วัตร ซาบซึ้งอย่างยิ่งครับ
สัญญาจะพยายามเขียนให้มากขึ้น ครับ ตอนนี้เด็ก ๆ ก็ปิดเทมอแล้ว ก็ส่งไปอยู่กับปู่กับย่าครับ
พี่วัตรได้พอต เรื่องใหม่อีกแล้ว แต่พี่หมอ ยังคิดไม่ออก ครับ พี่วัตรมาเล่าคราว ๆ ให้ฟังก็สนุกดี
แต่ต้องให้เรื่องนี้จบก่อนครับ และไปรวมเล่ม ทางรักสองเราเป็นเล่มก่อน จะมาเขียนเรื่องใหม่ครับ
25 (ลมหายใจ......สุดท้าย)
ชายตัวสูงใหญ่ ยืนมองร่างที่แน่นิ่งไร้สติในอ้อมอก ด้วยความรันทดใจ ความมุ่งมั่นกำลังจะเลือนหายไป ใจหาย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ความยากลำบากที่ฝ่าฟันมาเพื่อช่วย แต่กลับทำไม่ได้ดังหมาย
“คอนอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ พี่จะไม่ไม้น้องพี่เป็นอะไร” กระซิบเบาที่หู
“พี่จะรีบพากลับ” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นแบกร่างไร้สตินั้นขึ้นบนบ่า
“ทั้งสองคนไหวไหม ผู้กองออกเดินทางก่อนนะ” หันไปสั่งลูกทีมอีกสองคน
“ครับ ผู้กองไปก่อนเถอะครับ ผมเชื่อว่า ทางฝั่งเราคงจะมารอรับแล้ว” เกรียงสิทธิ์กล่าว ทั้งที่ยังแบกเพื่อนไว้ที่หลัง
“พวกเราดูแลกันได้ครับผู้กอง ไปก่อนเถอะครับ ไม่ต้องห่วงพวกเรา” คนที่อยู่บนหลังกล่าว แม้ว่าจะบาดเจ็บพอ ๆ กันแต่ก็ยังแข็งใจ
“ไอ้ทัก มึงอย่าขย่มกูหนัก ไอ้บัดดี้” เกรียงสิทธิ์ประท้วง มองดูมาโปรดที่แบกร่างไร้สตินั้นวิ่งลงจากเขา ฝ่าป่าดงไปเรื่อย ๆ
“มึงก็รีบตามไปซิ ไอ้เพื่อนเลิฟ” คนอยู่บนหลังพูดบ้าง
“ไปกินอะไรมาวะ หนักขนาดนี้”
“เอา น่ากลับไปนี้กูให้รางวัลมึง กูจะให้แม่กูไปขอมึง” คนที่แบกตลึง ผลักคนที่อยู่บนหลังลงก้นกระแทก
“โอ้ย มึงทิ้งกูทำไม” คนเจ็บร้องโอดโอย
“พูดอะไรวะ กันเพื่อนนะโว้ย”
“เพื่อนรักเพื่อนไม่ได้หรอ ไป ๆ เอากูขึ้นเร็ว” เกรียงสิทธิ์จำใจต้องย่อตัวลงแบกคนที่เดินแทบไม่ได้ขึ้นหลังอีกครั้ง
‘ปับ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ’
“ไปเร็วไอ้เกรียง หัวหน้าเอาเครื่องมารับแล้ว” พิทักษ์ รีบเร่งให้เกรียงสิทธิ์ไปตามเสียงเครื่องบิน
“เฮ้ย แล้วถ้าเกิดเป็นข้าศึก หรือทหารพม่าละ” เกรียงสิทธิ์ค้าน
“ก็รีบไปก่อน จะได้รู้ ตามผู้กองเร็ว”
“อยากเร็วขนาดนั้น มาเลย มาลงมาวิ่งเอง หนักนะโว้ย” เกรียงสิทธิ์ชักไม่พอใจ แต่เท้าก็ก้าวตามผู้กองที่วิ่งไปข้างหน้า
เมื่อมาโปรดออกมาถึงชายป่าก็สุ่มมองดูเฮอลิคอปเตอร์ที่จอดรอที่ชายป่า เห็นคนที่ลงมาจากเครื่อง เป็นลูกน้องที่อยู่ในสำนักงานก็โล่งอก
“เรารอดแล้วครับที่รัก ของพี่ ทำใจดี ๆ ไว้นะครับ กลับไปนี้พี่จะพูดกับเราทุอกย่างนะครับ” มาโปรดลุกอุ้มร่างที่ยังมีลมหายใจอ่อน ๆ ไปยังที่เครื่องจอด
“ผู้กองครับ เรามารับ” ลูกน้องวิ่งมาช่วย
“มีเครื่องมือช่วยชีวิตไหม เล็ก เราต้องการด่วน อีกคนที่บาดเจ็บ แจ็กเจ็บหนักกว่า” มาโปรดอุ้มนครขึ้นเครื่อง เล็กขนอุปกรณ์ช่วยชีวิตออกมาก่อน
“โดนจุดสำคัญด้วยนะเล็ก ต้องระวัง” มาโปรดรู้สึกเจ็บปวดที่ใจ อยากให้คนที่นอนแน่นิ่งมามองหน้าเขา อยากให้ลุกขึ้นมาเถียง อยากให้คนที่นอนอยู่ลุกขึ้นมางอน
“ครับ” เล็กช่วยประถมพยาบาล
“เราต้องรีบหน่อยนะครับ เราเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตด้วย” นักบินคนที่หนึ่งกล่าว
“อีก 2 คนครับ คนหนึ่งบาดเจ็บ อย่างนั้นพี่ฝากแจ็กก่อน พี่จะตามไปช่วยอีก 2 คนนั้น” มาโปรดวิ่งกลับเข้าป่าอีกครั้ง
ปับๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“หมู่ มีเครื่องบิน ๆ มาที่พิกัดเรา เราต้องเอาเครื่องขึ้นก่อน” นักบินคนที่หนึ่งรายงาน พร้อมยกเครื่องขึ้น มาโปรดหันมาดู และรู้ว่ามีเครื่องบินขับไล่เข้ามา จึงส่งสัญญาณไปที่เล็ก ไปเจอกันที่ปากแม่น้ำ ก่อนจะวิ่งลับหายไปในป่าอีกครั้ง เครื่องบินสองลำกำลังไล่ล่ากันออกไปจากน่านฟ้า
“ผู้กองครับทางนี้ครับ” เกรียงสิทธิ์เรียกก่อน
“แล้วคอนละครับผู้กอง” คนเจ็บอีกคนห่วงเพื่อน
“เราต้องหลบออกไปด้านทิศตะวันออกโดยเร็ว” มาโปรดรีบดึงเอาพิทักษ์ขึ้นขี่หลัง
“ทำไมครับผู้กอง” พิทักษ์ถาม
“ทหารของพม่ารู้พิกัดเราแล้ว เราต้องรีบออกจากที่นี้โดยด่วน” ว่าแล้วก็พาทั้งสองคนมุ่งหน้าไปด้านด้านทิศตัวออก
“เราจะไปที่ไหนครับผู้กอง” เกรียงสิทธิ์ใจไม่ดี เพราะตอนนี้ไม่มีอาวุธอะไรที่จะมาต่อสู้อีกแล้ว
“เราจะออกไปที่แม่น้ำ ลัดเลาะไปตามนั้น คริพจะส่งคนมารับเราที่นั้น” พูดพร้อมเร่งฝีเท้า
“ไหวไหมทัก” เกรียงสิทธิ์หันมาพูดกับเพื่อน
“ไหว กูต้องกลับไปพร้อมมึงให้ได้” พิทักษ์พูด
“แต่เลือดนายออกมากแล้วนะ” เกรียงสิทธิ์อดห่วงไม่ได้
“มันไกลหัวใจเพื่อน ตามผู้กองเร็ว” พิทักษ์กำชับ
ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงปืนดังกระหน่ำไปทั่วผืนป่า ทำให้ทั้งสามคนต้องรีบเร่งฝีเท้าออกมาจากพื้นที่โดยเร็ว
“มันมาเร็วจังครับ” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“พวกมันคงรายงานกันแล้วมัง รีบเถอะ” มาโปรดกล่าว
“ผู้กองไหวไหมครับ ผมช่วยก็ได้ครับ” เกรียงสิทธิ์รีบอาสา
“ไม่เป็นไร ออกนำหน้าผู้กองก่อนเลย” มาโปรดบอก เกรียงสิทธิ์รีบวิ่งนำไปข้างหน้า พยายามอย่าทำให้เกิดความเคลื่อนไหวมากนัก จนทีมไล่ล่าจับจุดได้
“ทักไหวไหม” มาโปรดกล่าวกับคนที่อยู่หลัง
“ไหวครับ ผมต้องกลับไปตายที่เมืองไทยครับ” สภาพคนพูดตอนนี้เริ่มที่จะอ่อนเพลีย เนื่องจากเสียเลือดมาก
“อย่าหลับนะ ผู้กองจะพากลับให้ได้” มาโปรดให้กำลังใจ
“ครับ ผมจะพยายาม แม้ว่าตอนนี้ผมจะหลับให้ได้” พิทักษ์กล่าวติดตลก
“อือ เกาะผู้กองไว้” มาโปรดเตือนพิทักษ์
“ตอนนี้เพื่อนผมอยู่ไหนแล้วครับ” พิทักษ์ถาม ตาเริ่มที่จะปิดลงแล้ว
“นำทางไปแล้ว” มาโปรดตอบ แต่ก็รู้สึกได้ว่าคนที่อยู่บนหลังนั้นหมดสติไปแล้ว ดีแล้วที่หมดสติจะได้มีต้องทนกับความเจ็บปวด มาโปรดรีบเริ่งฝีเท้า ผ่าดงก้อนหิน ผ่าดงป่าไม้ที่รกทึบ หนา เสียงเรไรไม่ได้ยินอีกแล้ว เพราะโดยรอบนั้นเริ่มมืดจากความหนาของต้นไม้
“ผู้กองครับ หน้าผาครับข้างหน้า” เกรียงสิทธิ์กลับมารายงาน
“มีทางลงไหม” ถามตอบกลับไป
“อาวไอ้ทัก เป็นไรครับ”
“คงหมดสตินะ” พยายามดันร่างที่ไร้สตินั้นให้มั่นคงอีกครั้ง
“ผมยังหาทางลงไม่ได้ครับ” เกรียงสิทธิ์ตอบ
“เราหาที่พักกันก่อนไหมเกรียง” มาโปรดปรึกษา เกรียงสิทธิ์พยักหน้า แต่ถ้าจ้องดูดี ๆ จะเห็นแววกังวลจากดวงตาแข็งกร้าวของมาโปรด
“ไม่เป็นไรน่า เกรียง ผู้กองพาออกไปได้” มาโปรดให้กำลังใจ
“ครับผมเชื่อผู้กองครับ ผมห่วงแต่เพื่อนผมครับ กับไอ้บัดดี้นี้ครับ”
“ไปกันเถอะ เราเลียบริมแม่น้ำนี้ไป” มาโปรดเริ่มออกเดิน
“หมู่ คนเจ็บเป็นไงบ้าง” เสียงผู้บังคับบัญชาเรียก
“ครับ” ลูกน้องทำความเคารพ
“ยังไม่รู้เลยครับ หมอยังไม่ออกจากห้องผ่าตัดเลยครับ”
“แล้วนานหรอยัง”
“ตั้งแต่มาถึงก็ 3 ชั่วโมงกว่า ๆ ครับ”
“แล้วผู้กอง กับพวกที่เหลือละ”
“ขึ้นไม่ทันครับ ผู้กองบอกว่า มีผู้บาดเจ็บอีกคน ผมก็เลยให้เฮอลิคอปเตอร์อีกลำไปรับแล้วครับ”
“รู้พิกัดกันไหม”
“ผู้กองให้สัญญาณไปเจอกันที่ปากแม่น้ำครับ”
“พอรู้หรือเปล่า คนบาดเจ็บ ๆ แค่ไหน”
“ไม่ทราบครับ ผู้กองยังไม่ทันจะบอกครับ” พอดีกับหมอที่ออกมาจากห้อง
“ใครเป็นญาติคนป่วยครับ”
“ผมเองครับ ผมเป็นผู้บังคับบัญชาครับ” คริตกล่าวกับหมอ
“ต้องทำใจดี ๆ ไว้ด้วยนะครับ ตอนนี้คนไข้อยู่ในขั้นโคม่า ลูกปินเข้าที่จุดสำคัญด้วย อีกอย่างทางโรงพยาบาลขาดเลือด AB ของคนไข้ ถ้ามีญาติก็ขอให้บริจาคด้วยครับ”
“ญาติกำลังเดินทางมาครับ คงจะประมาณเย็น ๆ” คริตกล่าว
“ต้องรีบ ๆ หน่อยนะครับ เพราะคนไข้หัวใจหยุดเต้นไปสองครั้งแล้วครับ ผมจะรอดูอาการก่อน” หมอกล่าวและกลับเข้าห้องผ่าตัดอีกครั้ง
“หมู่ไปถามว่าใครมีเลือดหมู่เดียวกับคนป่วยให้มาบริจาคโดยด่วน” คริตหันมาสั่งลูกน้อง
“ครับ” ลูกน้องออกไปหาพรรคพวกที่มีเลือด AB
“คุณคริตลูกดิฉันเป็นไงบ้างคะ” แม่ร้องถามมาแต่ไกล คริตหันไปมอง กลุ่มครอบครัวต่างมากันทั้ง
“ทำไมมาเร็วจังครับ” คริตสงสัย
“พอรู้ข่าว พวกเราก็ออกมาเลยครับ” ชัยตอบ
“ตอนนี้หมอต้องการเลือดหมู่ AB ครับ โรงพยาบาลขาดเลือดตัวนี้ครับ”
“ผมครับ ผม” ภูมิรีบยกมือ
“ภูมิมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับน้องหรอลูก” แม่ถามอย่างร้อนใจ
“ครับ คุณแม่”
“ถ้าอย่างนั้นรีบไปเลยพี่ภูมิ” ส้มเช้งดึงตัวภูมิไปห้องฉุกเฉิน
“คือ คอนเขา เออ ....” คริตพยายามอธิบาย
“อะไรครับ หัวหน้า” ชัยมงคลร้อนใจ
“คอน เขาหัวใจหยุดเต้นไปสองครั้งแล้วครับ ตอนนี้หมอก็ดูอาการอยู่” แม่สะดุ้งมองไปที่ห้องผ่าตัด แล้วค่อยลูดลงพื้น
“แม่ครับ ๆ” ชัยมงคลรีบประคองแม่ ไปนั่งหน้าห้องผ่าตัด
“แม่เอง ลูกเราคงไม่เป็นไรมากหรอกน่า” พ่อให้กำลังใจ บีบนวดมือภรรยาตัวเอง คริพไปขอยาดมจากพยาบาล
“แม่พี่คอนไม่เป็นไรหรอครับ” ชัยมงคลปลอบแม่อีกคน
“ใช่ ๆ เจ้าภูมิกำลังเอาเลือดให้กับเจ้าคอน คงจะฟื้นเร็ว ๆนี้แน่ ๆ” พ่อให้กำลังใจ ชัยมงคลรีบรับเอายาดมจากคริพ ปฐมพยาบาลแม่ พอดีกับหมอออกมาจากห้องผ่าตัดอีกครั้ง
“หมอครับลูกผมเป็นไงบ้างครับ” พ่อรีบเข้าไปหาหมอ
“อือ คือ อย่างนี้นะครับ ตอนนี้ระดับชีพจรไม่คงที หมอว่าอาจจะไม่พ้นคืนนี้ครับ” หมอกล่าว
“หมอครับ ช่วยชีวิตลูกผมด้วย จะเอาอะไรจากผมก็ยอมครับ ผมยอมยกให้” พ่อน้ำตาไหล
“ตอนนี้หมอหมดหวังจริง ๆ ครับ ขอตัวนะครับ” หมอกลับเข้าไปอีกครั้ง
“หมอ ๆ ช่วยลูกผมด้วย” พ่อทรุดลงอีกคน
-
เย้ ๆๆๆๆ มาขอบคุณคนแรกเลย
แจ๊คอย่าเป็นอะไรไปเลยนะครับ
ทัก ก็ด้วย......
ปล. หมู่เลือด AB รับเลือดหมู่อื่นได้ทุกหมู่นะครับ
-
:sad4: :sad4: ตอนนี้ของพี่หมอกะพี่วัตร มันช่างร้าวววววววววววววววววววใจ จริงจิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ป.ล. :กอด1: :กอด1: มาต่อไว ๆ น้า เอาหวาน ๆ ด้วยน้า :-[
-
จบแบบ ต้องลุ้นอีกนะหมอ งั้นอย่าให้รอนานนะครับ :z3:
-
อ้าว
แล้วอย่างนี้หนูคอนจะเป็นยังไง
แล้วพี่โปรดว่าจะอยู่ยังไงล่ะเนี่ย
-
หว่าๆ
คอนจาตายจิงๆๆหรอเนี้ยๆ
อย่านะ....................... :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
คุณวัตรขอจบแบบแฮปปี้ไม่ได้เหรอ
:m15:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ขอบคุณค่ะ แต่มาต่อเร็ว ๆ นะคะ เป็นห่วง แจ๊กอ่ะค่ะ
คิคิ วันนี้ได้จิ้มคนคอยให้กำลังใจ :z13:
ขอบคุณ คุณ ken_krub ที่คอยให้กำลังใจ
-
ลมหายใจของใครคับ :sad4:
-
26 (ความทรงจำที่เหลือไว้)
สายลมพัดผ่าน หอบเอาสายลมแห่งความรักและความคิดถึง กลับมาหาคนที่ยังรอคอยความหวัง แว่วเสียงนกร้องคลอเคลีย ดังขึ้นที่ริมหน้าต่างห้อง ชายหนุ่มตัวเล็กนั่งมองออกไปภายนอก ดูความวุ่นวายของโลกภายนอก
“ตื่นแล้วหรอลูกแม่” หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหาร คนที่นั่งอยู่ในห้องมองหน้าหญิงที่เรียกตัวเองว่าแม่อย่างสงสัย
“ตื่นนานหรือยัง เดี๋ยวแม่เช็ดตัวให้นะ” หญิงคนนั้นยังคงถามต่อ เอาถาดอาหารวางลงข้าง ๆ เตียง หาผ้าเช็ดตัวผืนขนาดกลาง ชุบน้ำอุ่น ๆ มาเช็ดตัวให้ ชายหนุ่มนั่งให้คนที่เรียกตัวเองว่าแม่เช็ดตัวให้อย่างทะนุถนอม สักพักประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง
“เอ้า ตื่นนานหรือยังครับแม่” ชายตัวสูงก้าวเข้ามานั่งข้างหลังชายตัวเล็ก
“แม่ก็เพิ่งเข้ามา เห็นนั่งมองออกไปที่หน้าต่างโน้น”
“มาให้ผมทำให้ดีกว่าครับ แม่ลำบากมากแล้ว” ชายตัวใหญ่รับผ้ามาเช็ดตัวให้
“เดี๋ยวเช็ดตัวกินข้าวเสร็จพี่จะพาไปเดินเล่นนะ เพื่อน ๆ เขารออยู่” ชายหนุ่มชวนคุย
“จับถอดเลยดีไหมนี้ ไหนแก้เลยดีกว่าพี่เช็ดไม่ค่อยถนัด” ว่าแล้วก็มองหน้าผู้เป็นแม่ ซึ่งนางก็เข้าใจ โดยการเดินออกจากห้องพักไป
“เพื่อน ๆ เอาอยากพบ ยิ่งเจ้าเกรียงยิ่งมาหาทุกเย็น” ปากว่ามือก็เช็ดตัวให้คนตัวเล็กต่อไป
“เมื่อวานคริตก็โทรมา อยากมาเยี่ยม เราก็นอนหลับอยู่นั้น ก็เลยไม่กล้าปลุก” คนที่ถูกเช็ดตัวยังคงนั่งนิ่งดวงตาเหม่อลอย ไม่รับรู้และตอบสนองต่อสิ่งรอบข้าง
“วันนี้ใส่ชุดไหนดี วันก่อนส้มเช้งส่งชุดใหม่มาให้ ยังไม่ใส่เลย เดี๋ยวพี่ไปดูให้นะ” ว่าแล้วก็ปล่อยให้คนตัวเล็กนั่งอยู่คนเดียว ออกไปค้นดูเสื้อผ้าจากตู้ข้างนอก
“เสร็จแล้วหรอโปรด” เสียงแม่ถามขึ้น
“ครับแม่ กำลังหาเสื้อผ้า ที่เช้งส่งมาให้ไปลองใส่ดู” คนตัวโตตอบ พลางค้นดูตู้เสื้อผ้า
“โปรด แม่เกรงใจโปรดนะ” แม่ตัดสินใจเอยขึ้น ยิ่งเมื่อเห็นว่าที่ลูกเขยเอาใจใส่ดูแลลูกชายตัวเองไม่ขาดตกบกพร่อง
“ทำไมครับแม่ ทำไมแม่ต้องพูดอย่างนี้ด้วย” มาโปรดหันไปมองหน้าผู้เป็นมารดาของคนรัก
“แม่ไม่อยากให้ โปรดต้องมา ทนอยู่กับคนที่ไม่รับรู้อะไรเลย คนที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้” แม่พูดพร้อมน้ำตาที่ไหลร่วงลงมาอาบสองแก้ม
“แม่ครับ ผมรักลูกแม่ครับ รักมากด้วย ผมรักในตัวตนของเขา แม่ครับตอนที่เขาโดดเขามารับกระสุนแทนผม มันทำให้ผมรู้สึกเสียใจอย่างมาก แค่นี้มันคงยังไม่เท่ากับสิ่งที่คอนยอมสละชีวิตเพื่อผม” มาโปรดเอย พร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายคนหนึ่งที่ไหลรินออกมา
“นี้ก็สามเดือนกว่าแล้วนะลูก ที่ออกจากโรงพยาบาลมา แล้วน้องไม่รับรู้อะไรอีกเลย” แม่ทุกข์ใจหนักเข้าอีก
“จะนานกี่เดือนกี่ปีผมก็จะรอ รอให้น้องกลับมาครับแม่ กลับมาเป็นคนเดิม หรือไม่เดิมก็ขอให้รับรู้ว่าผมรักเขา” มาโปรดกลับเข้าห้องพร้อมชุดใหม่อีกครั้ง แม่ตามเข้ามาช่วยป้อนข้าว
“แม่ครับ” มาโปรดตะลึงกับภาพที่เห็น หันไปมองแม่ที่เดินตามหลังเข้ามา ภาพที่ปรากฏตรงหน้า เป็นภาพชายหนุ่มร่างเล็กร่างเปลือยเปล่า กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ติดหน้าต่าง มองออกไปข้างนอกห้อง ไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้อง สามเดือนที่คนที่นอนในห้องนี้ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน นอนอยู่เฉพาะที่เตียงนอน แต่วันนี้กลับเห็นมานั่งที่ริมหน้าต่าง
“คอนลูกแม่” แม่ดีใจน้ำตาไหลริน กำลังจะวิ่งไปกอดลูกชาย
“อย่าเพิ่งครับแม่ ให้น้องอยู่แบบนั้นก่อนครับ ผมอยากให้น้องมีความสุข” มาโปรดพูดเบาๆ แล้วค่อย ๆ เดินไปที่คนที่นั่งริมหน้าต่าง
“โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่า ๆ ทำ ขะย่าๆๆๆ” ชายหนุ่มร่างเปลือยเปล่าคุ้ดคู่เอามือกุมศีรษะ ล้มตัวลงนอนกับพื้น
“คอน ๆ พี่อยู่นี้ครับพี่อยู่นี้” มาโปรดถลาเข้าไปกอดร่างที่ร้องโอยควาญนั้นไว้
“โปรดน้องเป็นอะไรลูก” แม่ถามจากอีกฝั่งเตียง มองดูลูกชายที่ร้องอย่างเจ็บปวดเวทนา ยิ่งทำให้ใจตัวเองไม่ดีขึ้น
“ไม่ทราบครับแม่” ชายหนุ่มตอบพร้อมอุ้มร่างที่นอนนิ่งนั้นไปที่เตียงนอน ค่อย ๆ ว่างลง เอาผ้าห่มมาห่มคลุมกาย แม่เข้ามานั่งอีกข้าง
“โธ่ ลูกแม่ เป็นอะไรหรือเปล่า บอกแม่บ้าง” แม่ก้มลงหอมที่หน้าผากและแก้มของคนที่นอนนิ่งนั้น มาโปรดเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปสำรวจสิ่งรอบ ๆ ที่ทำให้คนป่วยสามารถเดินจากเตียงนอนไปหาได้ และแล้วสายตาก็พลันไปเห็นนกกินปลีอกเหลืองสองตัวที่กำลังกินน้ำหวานแล้วร้องเรียกกันอยู่ที่ต้นไม้ เสียงร้องจะเป็นเสียงแหลมเสียงสูงบ้าง ต่ำบ้าง
“แม่ครับผมลืมเสียสนิทเลย” มาโปรดหันมาคุยกับมารดาคนรัก
“มีอะไรลูก” แม่ตั้งใจฟัง มาโปรดกลับออกไปสักครู่ก่อนกลับเข้ามา พร้อมด้วยเครื่องเล่นตัวเล็ก ๆ แล้วเปิดเสียงเพลงบรรเลงเบา ๆ
“ผมลืมคนตรีบำบัดครับแม่” มาโปรดขึ้นมานั่งบนเตียงอีกคน แม่จึงลุกขึ้นไปดูอาหารและนั่งอยู่ห่าง ๆ ปล่อยให้คนรักกันปฏิบัติดูแลกันเอง คนที่นอนแน่นิ่งค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น มองหน้าคนที่นั่งจ้องอยู่แล้ว คนที่นั่งอยู่ส่งยิ้มให้
“ยังไม่ใส่เสื้อผ้าเลย อายคุณแม่บ้างชิ” พลางชูชุดใหม่ที่เตรียมมาให้
“ชอบไหม” คนที่นอนนิ่งจ้องหน้าคนพูด
“เปล่า พี่หมายถึงเพลง” ว่าแล้วก็จับที่สันจมูกบีบเบา ๆ
“ไหนลุกมาใส่เสื้อผ้าก่อน เดียวจะได้กินข้าว เดี๋ยวเพื่อน ๆ จะมาเยี่ยมนะ” ว่าแล้วก็อุ้มคนตัวเล็กขึ้นแล้วจับใส่ผ้าอ้อมสำหรับผู้ใหญ่ ตามด้วยเสื้อผ้า จนเสร็จ แม่จึงเข้ามาป้อนข้าวลูกชายตัวเอง
“โปรดไปทานข้าวได้แล้วลูก จะได้ไปทำงาน เดี๋ยวตรงนี้แม่จัดการเองไม่มีปัญหาอะไรหรอก ไปทำงานเถอะ” แม่ไล่ออกจากห้อง
“ครับ เดี๋ยวผมไปทำงาน เที่ยง ๆ ผมจะมาดูอีกครั้งครับ ทานข้าวนะตัวเล็ก จะได้หายไว ๆ” ส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มมาให้ มันยิ่งทำให้ผู้เป็นแม่รู้สึกทุกข์ไปกับลูก
“คนไข้ขาดออกซิเจนไปนานกว่า 10 นาทีครับ อาการตอนนี้โดยรวมปลอดภัยแล้วครับ แต่ต้องรอดูผลที่จะตามมา” หมอเข้ามาบอก ให้กับทุกคนรับรู้ ว่าตอนที่มีการเคลื่อนย้ายคนเจ็บนั้น คนเจ็บได้หมดสติไปอีกครั้ง หมอต้องใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่ตลอดเวลา
“ผลที่จะเกิดเป็นยังไงบ้างคะหมอ” ส้มเช้งพยายามถาม
“ก็อาจจะไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ เพราะทางเราตรวจพบสิ่งเสพติดอยู่ในร่างกายคนป่วยมากเกิน ซึ่งมันมีผลต่อระบบประสาทด้วย ซึ่งอันนี้ขึ้นอยู่กับคนป่วยเองว่าจะฟื้นฟูความรู้สึกนึกคิดได้แค่ไหน” หมอกล่าว
“หมายความว่ายังไงคะหมอ” ส้มเช้งไม่เข้าใจ
“เออ คือเราตรวจพบปริมาณสิ่งเสพติดมากเกินปริมาณที่ร่างกายคนเรารับได้อยู่ในร่างกายคนป่วย แล้วมันส่งผลต่อระบบประสาท ทำให้คนป่วยฟื้นขึ้นมานั้นอาการไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์”
“แล้วอย่างนี้จะมีโอกาสหายใช่ไหมคะหมอ” แม่รีบรุกต่อ
“ครับ แต่ผมก็ไม่แน่ใจชักทีเดียว บางทีการผ่าตัดอาจช่วยได้ แต่ต้องรอให้คนป่วยพร้อมกว่านี้ก่อนครับ ผมขอตัวไปดูคนไข้คนอื่นก่อนนะครับ” หมอออกจากห้องพักผู้ป่วย บรรดาญาติพี่น้องทุกคนมาล้อมรอบเตียงนอนของคนป่วยที่ตอนนี้มีสายอะไรต่อมิอะไรโยงไปหมด
“อย่างน้อยตอนนี้เราก็ได้พี่คอนกลับมาครับแม่” ชัยมงคลเข้ามาปลอดผู้เป็นมารดา
“แต่แม่ไม่อยากเห็นพี่เราต้องเจ็บปวด” แม่ว่าพร้อมน้ำตาที่ไหลริน
“หมอว่าอย่างไรบ้างครับ” คริตเข้ามา
“หัวหน้าครับ หมอบอกว่า พี่คอนเสพยา” ชัยรีบรายงาน
“จากความบังเอิญมากกว่า” คริตกล่าวหน้าตาตึงเครียด
“หมายความว่าไงครับบังเอิญ” ภูมิถามบ้าง
“จากสายที่รายงาน นายพลตูเมจะให้คนงานดื่มน้ำที่ผสมยาลงไป เพื่อที่จะไม่ให้ลูกน้องหนี ทุกคนต้องกลับมาดื่มน้ำนี้ตลอดไป จนกว่าร่างกายจะรับไม่ไหว ผมคิดว่าคอนก็คงจะได้รับผลจากการดื่มน้ำเข้าไป”
“ลูกพ่อ ต้องไม่เป็นอะไรนะ ต้องเข้มแข็งไว้” พ่อเข้ากอดร่างลูกชาย
“พวกเราเอาใจช่วยให้พี่คอนของเราดีขึ้นเถอะคะพ่อ”ส้มเช้งไปกอดพ่อบ้าง
“แล้วมาโปรดละ หัวหน้า ตั้งแต่มาฉันยังไม่เห็นเลย” แม่ได้สติเอยหาคนที่ตามช่วยลูกชาย
“ตอนนี้ผมส่งทีมช่วยเหลือออกไปแล้วครับ” คริตกล่าว แต่ก็ถูกมองจากทุกคนที่อยู่ในห้อง
“คือย่างนี้ครับ ผู้กองอัศวินนั้นเข้าไปช่วยคอนออกมาก่อน แล้วต้องกลับไปช่วยลูกน้องอีกสองคนที่ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน แต่ทางรัฐบาลฝั่งโน้นเขาไล่เราออกมาก่อน เราจึงไม่สามารถรับตัวผู้กองและลูกทีมที่บาดเจ็บออกมาได้ ตอนนี้ทางเราก็เลยส่งคนลงพื้นที่และเข้าไปรับออกมาอีกครั้ง”
“ผู้กองจะได้ออกมาไหมครับ” ชัยมงคล อยากถามความแน่ใจ
“อันนี้ยังไม่รู้ครับ แต่ผมว่าผู้กองคงต้องออกมาได้” คริตตอบ
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย” แม่เริ่มอ่อนใจ สงสารลูกก็สงสาร สงสารคนที่ยังอยู่ในป่าก็สงสาร เกิดมารับรู้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้จะทำอย่างไร
“หัวหน้าครับ เราได้รับการติดต่อครับ” ลูกน้องเข้ามารายงาน
“จากใคร” คริตรีบถามกลับไป
“ไม่แน่ใจครับ แต่เป็นสัญญาณเดียวกันกับที่แจ๊กเคยมีครับ”
“ลูกทีมติดต่อกับมา ให้ได้อย่างนี้ซิ จับพิกัดได้ไหม” พร้อมออกจากห้อง
“ผู้กองครับ เราเข้าไปตรงใต้น้ำตกนั้นดีไหมครับ” เกรียงสิทธิ์ชี้เข้าไป
“ดีเหมือนกัน จะได้หลบพวกที่ติดตามเราได้” มาโปรดจับคนที่ไร้สติให้มั่นคงแล้วรีบเข้าไปหลังม่านน้ำตก แล้วค่อย ๆ วางร่างลงจากบ่า ให้นอนลงตรงที่ราบ
“ทัก แกอย่าเป็นอะไรนะเว้ย” เกรียงสิทธิ์เอาน้ำมาลูบที่ใบหน้าเพื่อน
“อือ ดีแล้ว จะได้สดชื่นขึ้น” มาโปรดกล่าว พร้อมกับเดินไปที่น้ำตก กวักเอาน้ำขึ้นมาใส่หน้าให้ความสดชื่นและเรียกกำลังขึ้นมา
“เป็นไงฟื้นไหม” มาโปรดถามเกรียงสิทธิ์
“ครับกำลังฟื้นครับ” เกรียงสิทธิ์กล่าวแล้วหันไปดูแลเพื่อนต่อ
“ติดต่อศูนย์ได้ไหม” มาโปรดถามอีกครั้ง
“ผมให้ที่อยู่ครั้งสุดท้ายตอนที่เรากำลังปีนเขาขึ้นไป หลังจากนั้นแบตเตอรี่เราก็หมดครับ” เกรียงสิทธิ์รายงาน
“สงสัยเราต้องออกไปทางแม่น้ำนี้เสียแล้ว” มาโปรดพึมพำ เกรียงสิทธิ์ ยกนาฬิกาขึ้นดู
“ผู้กองครับ เราอาจโชคดีก็ได้ครับ” พลางชูนาฬิกาของตัวเองขึ้น
“ผมติดตั้งเครื่องติดตามไว้ที่เครื่องของคอน ทัก และก็ผม ระบบแมนแฟรมของผมยังออนไลน์ผมอยู่ที่บ้าน ถ้าเครื่องคอมชุดนี้ใช้ไม่ได้มันจะออนไลน์แทนครับ ตอนนี้ภาวนาให้ศูนย์ของคริตเห็นด้วยเถอะ ตอนที่ผมแก้ไขระบบของศูนย์ผมฝังระบบตัวนี้เข้าไปด้วย เป็นเครื่องสำรอง ผมจะลองส่งนะครับ” เกรียงสิทธิ์รีบออกมาหาที่แจ้ง กดตัวส่งสัญญาณที่ข้างตัวเรือนนาฬิกา พยายามกดย้ำ ๆ
“ขอให้ได้รับด้วยเถอะ ขอให้ได้ด้วยเถอะ” เกรียงสิทธิ์กล่าวเบาๆ
“ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ห่ากระสุนแหกอากาศเข้ามา
“เร็วเกรียง มันตามมาทันแล้ว” มาโปรดมาดึงเกรียงสิทธิ์เข้าที่หลบ
“ผู้กองครับ ผม....ผม...คง...ไม่รอด...ผู้กองงหนีไปก่อนครับ” เกรียงสิทธิ์ค่อย ๆ พูด มาโปรดมองดูที่ร่างของเกรียงสิทธิ์ที่ตอนนี้เลือดแดงฉานกำลังไหลออกมา
“พวกนายจะไม่ต้องเป็นอะไร ผู้กองให้สัญญา” มาโปรดดึงร่างของเกรียงสิทธิ์ลุกขึ้นหิ้วปีก
“ผมไม่ไหวครับผู้กอง” เกรียงสิทธิ์พยายามแข็งใจ
“ไปเราต้องไปด้วยกัน” มาโปรดไปฉุดร่างของพิทักษ์อีกคนแล้วดึงลงสูงแม่น้ำ
“ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ร่างทั้งสามจมหายลงสู่ก้นแม่น้ำ
-
ทำไมมันเป็นแบบนี้ ไหนว่าคนดีเทวดาคุ้มครองไง
ม่ายยยยย :z3: :serius2:
-
ลุ้นมากมาย
สู้ ๆ นะนคร
ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตร
-
บอกได้คำเดียวว่า :m15: :monkeysad:
-
เฮ้อ สงสารน้องจัง
ยาเสพติดมันไม่ดี ใครอย่าได้ไปลองเชียว
อย่านึกว่าเมิงแน่ เพราะว่ามันแน่กว่าเมิง
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
วันนี้อ่านเรื่องไหน ก็มีแต่บาดเจ็บ กับตาย :เฮ้อ:
แต่ก็รู้ผลแล้วละว่า เป็นยังไง มารอตอนต่อไปอยู่นะครับ หมอ :กอด1:
และหลบ กลัวปลัด ฯ :z6:
-
น้ำตาไหลเลย สงสารทุกคน
-
จาจบยังไงหรอ
เนี้ยๆ
อ่านแล้วเครียดอ่ะ
สาูธุ
อย่าเป็นไรกันเลยน่ะ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
อ่านะ คาดว่าเรื่องคงดำเนินไปได้ด้วยดี เพราะตอนนี้ใจเราไม่ได้หายว๊าบ ๆ เหมือนทุกตอน ฮ่า ๆๆ
ป.ล. เอาไป ๆ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: จะได้มีแรงเขียนเยอะ ๆ อิอิ
-
ทำไมเป็นแบบนี้ :sad4:
-
:m15: :m15: :m15:
ทำไมมันเศร้าจัง
น้ำตาไหลเลย สงสารทุกคน
โหดร้ายจริง ๆ เลย
:impress3:
-
โอย ตื่นเต้นอ่ะ ลุ้น และ เศร้า
มาต่อเร้ซๆ นะค้าบ รอหนังสือ พี่หมอ พี่วัตรด้วย o13
-
อ่านแล้วปลื้มพี่มาโปรดมากๆเลย ทำไมเป็นคนดี แบบนี้ อ่ะ สงสัยคุณปลัดจะเอานิสัยตัวเองมาเขียนหรือเปล่าเนี่ย ถ้าเป็นแบบนั้น ก็น่าปลื้มใจแทนคุณหมอ ได้คนดีๆ แบบนี้ แล้วตอนหน้านครจะหายเหมือนเดิมมั้ยอ่ะ ไม่อยากอ่านเรื่องเศร้าแล้ว
ขอบคุณนะค่ะ ..............+
-
หลังๆๆ มานี่ระทึกทุกตอนเลยอะ
ลุ้น ๆๆๆ ทุกคนจะเป็นไงต่อไป
มาต่อเร็วๆ นะคะ พี่หมอ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
27(เพื่อนกูรักมึง )
ดนตรีบำบัดทำให้ผู้ป่วยเริ่มที่จะตอบสนองต่อสิ่งรอบข้างมากขึ้น ก็ยังไม่เท่าที่ควร หลาย ๆ คนถือว่าเป็นนิมิตรหมายอันดีที่จะทำให้คนที่ไม่รับรู้สิ่งรอบข้างรู้อะไรมากขึ้น
“สวัสดีครับแม่” ทหารหนุ่มยกมือไหว้ตั้งแต่รั้วบ้าน
“เอ้า มาแล้วหรอลูก เข้ามาก่อน” แม่ออกไปตอนรับ
“เพื่อนผมอยู่ไหนครับ” มาถึงถามหาเพื่อนก่อน
“อยู่โน้นจ๊ะ มุมโปรดของเขา” แม่ชี้ไปที่ใต้ต้นมะม่วงใหญ่ เห็นคนป่วยยังนอนอยู่บนเปลไม้ไผ่สาน ข้าง ๆ มีวิทยุเทปวางอยู่
“ผมไปหาเพื่อนก่อนครับแม่” ทหารหนุ่มขอตัว
“อือ จ๊ะเดี๋ยวแม่เอาขนมไปให้ทานกัน เออ วันนี้ทำไมฉายเดียวได้”
“ขี้เกียจรอคนขาเป้ครับแม่” ตอบแม่แล้วเดินไปหาเพื่อน ก่อนถึงเพื่อนไปลากเอาเก้าอี้นอนมาสำหรับตัวเอง
“ดูพูดเข้า” แม่บ่นนิด ๆ เพราะถือว่าสนิทกัน
“วันนี้เป็นไงบ้างวะ” ถามไปอย่างนั้นเพราะรู้ว่าคนข้าง ๆ ไม่ตอบสนองอะไร
“วันนี้กันเบื่ออะ ก็เลยออกมาหา อยากหาอะไรกิน ไม่อยากกินกับข้าวโรงเลี้ยง คิดถึงฝีมือแม่ด้วย” คนกล่าวล้มตัวลงนอนข้าง ๆ มองดูใบหน้าข้างหน้าเหมือนคนข้าง ๆ หลายที่คนป่วยตอบสนองอย่างเช่นการกระพริบตาถี่ ๆ การหันมองบ้างอาจจะช้า การตั้งใจฟังเสียงเพลงบรรเลงแบบคลาสสิก ที่ผู้กองเปิดให้ฟัง
“วันนี้ กันอยากออกไปเที่ยวไกล ๆ เบื่อไอ้เป้นั้นด้วย ไม่รู้มันจะตามไปถึงไหน อยู่คนละกองร้อยก็” คนพูดเหมือนจะมาปรับทุกข์มากกว่า
“อยากให้คอนกลับมาเร็ว ๆ จะได้ไปเที่ยวด้วยกัน แต่ก็นั้นแหละ เราต้องอยู่กองร้อยไม่สามารถออกไปไหนได้ไกล จนกว่าจะปลดแต่ก็ดีที่คริตยอมรับเข้าทำงานด้วย ก็ดีหน่อยไม่ต้องมาตกงาน กว่าจะถึงวันนั้น อีกตั้งเจ็ดเดือนกว่า จะรอดไหมเรา”
“ขะ.....หย่า.......ขะย่า” คนป่วยลุกขึ้นนั่ง อย่างรวดเร็วจนทำให้คนที่นอนปรับทุกข์ลุกตามแทบไม่ทัน
“อะ....ไร เป็นอะไร คอนเป็นอะไร” รับเข้าไปจับตัวคนป่วย
“นอนลงก่อนนะ นอนก่อนครับกำลังใช้ความคิดใช่ไหม” พยายามถามคนป่วยช้า ๆ คนป่วยกระพริบตาถี่ ๆ นอนลงตามที่เพื่อนพยายามดันตัวลง
“ขะย่า ขะย่า” คนป่วยกล่าวเบา ๆ จนต้องเอียงหูเข้าไปฟังใกล้ ๆ
“พูดใหม่ซิ ไม่ค่อยได้ยิน” หันกลับมากล่าวกับคนป่วย
“มีอะไรหรอลูก” เสียงแม่นั้นเอง กำลังถือจานของว่างมาให้
“เห็นคอนกำลังพูดถึงอะไรสักอย่างครับแม่”
“จ๊ะ เป็นมาได้สองสามวันแล้ว แม่ก็ดีใจที่เขาตอบสนองแล้ว หมอบอกว่าเป็นอาการที่คนป่วยพยายามรื้อฟื้นความทรงจำ แต่แม่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี เห็นแต่ผู้กองที่พยายามคุยกับเขาเหมือนกัน”
“อย่างนี้โอกาสหายก็เร็วซิครับแม่” เกรียงสิทธิ์รู้สึกดีใจ
“หมอก็ว่าอย่างนั้น ผู้กองจึงชวนเขาคุยไง” แม่เข้ามาดูลูกชาย
“แม่ครับผมว่าแม่พักผ่อนดีกว่าไหม ผมสังเกตแม่เหมือนไม่ได้พักผ่อนเลย ทางนี้ผมจะจัดการเองครับ จนกว่าผู้กองจะกลับมา ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคอนเขาเอง”
“แม่รบกวนหรือเปล่า”
“ไม่ครับไม่รบกวน นี้เพื่อนผมครับ เราไม่ทิ้งกัน แม่ไปพักให้สบาย ๆ เถอะไม่ต้องห่วงครับ” เกรียงสิทธิ์เพราะเห็นแม่ออกจะอิดโรยมาก ๆ
“จ๊ะ ขอบใจลูกมากที่ยังรักและห่วงใยคอน ถ้าอย่างนั้นแม่ฝากด้วย แม่จะงีบสักพักหนึ่ง” ว่าแล้วก็กลับเข้าบ้านพักของผู้กอง สามเดือนกว่าที่มาอยู่แล้วนอนไม่เต็มอิ่มนักเพราะห่วงลูกชายนั้นเอง การมาอยู่ที่นี้ก็เพราะอยากมาดูแลลูกไม่อยากให้มาโปรดต้องเป็นภาระ
“ขะย่า.....ไป.....ไหน...” คนป่วยพูดต่อ เกรียงเข้าไปนั่งใกล้เพื่อน
“ขะย่าคืออะไรอยากรู้จัง อย่าหักโหมนะเว้ย” พูดกับเพื่อนต่อ
“ระวัง” เปลือกตาคนป่วยค่อย ๆ หลับลงอีกครั้ง
“อาว ทิ้งเราเลย อุตสาห์มาคุยด้วย” เกรียงสิทธิ์ได้แต่ส่ายศีรษะ
“อย่างนั้นขอตามด้วยคน” ว่าแล้วก็เอนตัวลงนอนข้าง ๆ คนป่วยจนหลับไปอีกคน
“ที่แท้มาอยู่นี้เอง กูตามหาซะทั่วกองพัน” พิทักษ์พึมพำ ก้าวขากระเพลกเข้ามาในบ้าน ตอนนี้ต้องรอให้กระดูกที่แตกเชื่อมกันก่อนถึงจะเดินได้ปกติ ถึงแม้ว่าจะด้ามด้วยเหล็กและเข้าเฝือกไว้ ก็พยายามจะมาหาเพื่อนรักให้ได้
“มารวมหัวกันว่าอะไรให้กูวะ แต่เออไอ้คอนมันเอ๋อหรออยู่นี้หว่า กูก็หึงไปได้” ว่าแล้วก็เดินไปที่ใต้ต้นมะม่วง หลังจากกลับมาจากออกศึกคราวนั้นความรู้สึกที่มีให้เพื่อนมันเริ่มจะรุ่นแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ จนบางครั้งต้องมานั่งคิดว่าตัวเองเป็นอะไรหรือเปล่า อยากเห็นหน้าอยากพูดคุยอยู่ร่ำไป ซึ่งไม่เคยเจออย่างนี้มาก่อน เห็นไอ้นี้มันไปหัวเราะกับคนนั้นคนนี้รู้สึกอยากจะไปตะบันหน้าไอ้คนที่เข้ามาพูดคุยด้วย
“นี้ ๆ ลุก” ใช้ไม้ค้ำยัน เขี่ยคนที่นอนอยู่
“อะไร อาว มาได้ไง อุตสาห์หลบ” บ่นมีบ่นเล็กน้อย
“จะหลบกูไปไหน กูหาเจอ” ว่าแล้วนั่งลงเบียดคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
“ทับลงมาได้ ตัวก็ใหญ่” ลุกขึ้นให้คนที่เจ็บกว่านั่งแทน
“ไอ้นั้นก็ใหญ่” สวนกลับทันที ยิ้มแก้มแทบปริ จนเกรียงสิทธิ์ไม่อยากต่อล้อต่อเถียง จึงไปหาเอ้าอีกอีกตัวมานั่ง
“มึงมานานแล้วหรอ ไอ้บัดดี้” ถามเพื่อนขึ้น
“ก็นานจนหลับไปตื่นหนึ่ง ถ้าไม่โดนกวน” ตอบเบา ๆ เพราะกลัวคนที่หลับจะตื่นขึ้นมาก่อน
“กูไปหาที่กองร้อย หมู่ก็บอกว่าออกไปไหนไม่รู้ มึงแน่ทำเป็นแวบ ๆ ได้”
“อาว ก็เบื่อนี้หว่า กลับจากงานคราวนั้น ก็โดนสอบซะเดี้ยง” หมายถึงโดนสอบสวนจากกองพันจากที่โดนยิง โดนสอบจากองค์จากที่ไปแฮกข้อมูล
“แต่ก็ขอบใจมากนะมึง ที่มึงไม่ทิ้งกู” ลอบมองเพื่อนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“อย่ามาขอบใจเราเลย โน้นน่าจะของคุณผู้กองมากกว่า ผู้กองบาดเจ็บมากกว่าพวกเรา แต่ก็ยังพาพวกเราออกมาจนได้”
“มันก็หลาย ๆ อย่างละหว่า ถ้าไอ้นี้ มันไม่รับกระสุนแทนผู้กอง เราะได้ลงมาหรอ” ชี้ไปหาคนที่นอนอยู่บนเปลไม้ไผ่สาน
“อือ ก็รู้สึกขอบคุณขอบใจทั้งสองคนที่ทำให้พวกเรารอด” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“ถ้ามีงานหน้าไปไหม” พิทักษ์เอย มองหน้าคนจะตอบตรง ๆ
“ไปซิ ไปแน่ รู้สึกชอบ”
“กูไปด้วย กูจะไปกับมึง” พิทักษ์กล่าว
“เรื่องไร ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด จะเอาคนอื่นไปตายด้วยซิ” เกรียงสิทธิ์แย้งพอหอมปากหอมคอ รู้ว่าถ้าได้ไปอีก พิทักษ์เป็นเงาตามตัวแน่
“กูเป็นบัดดี้มึง แล้วกำลังจะพัฒนาเป็นอย่างอื่น” แซวเพื่อน
“กู....อือ....คิดว่าเสียเวลาเปล่า” เกรียงสิทธิ์กล่าวหลบสายตาเพื่อนที่มองมา ในสายตาที่มองมากกว่าเพื่อน
“ระวัง พี่โปรดระวัง” เสียงตะโกนจากคนที่หลับอยู่ทำให้ทั้งสองรีบลุกขึ้นมาดู
“มันละเมอ” พิพักษ์ชะโงกหน้าเข้าไปดู
“จิตใต้สำนึก กำลังทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นมั่ง แล้วอยากรู้ว่า ขะย่าคืออะไร” เกรียงสิทธิ์สงสัย
“คืออะไร ยังไง” พิทักษ์ถาม
“ก็หลายครั้งที่เรามา แล้วได้ยินคอนว่าถึง ขะย่า ก็เลยงงคืออะไร”
“สงสัยแฟนใหม่ไอ้คอน” พูดยังไม่ขาดคำ มะเหงกก็ลงกลางกระหม่อม
“ปากหรือนั้น อย่าให้ผู้กองได้ยิน เดี๋ยวเกิดเรื่อง” ปรามเพื่อน เพราะเกรียงสิทธิ์ก็เริ่มสงสัยในความสัมพันธ์ของผู้กองกับคนที่นอนอยู่ขณะนี้มันลึกซึ้งแค่ไหน
“ได้ยินก็ดีซิว่า อยากเห็นผู้กองเราหึง” พิทักษ์พูดต่อ เกรียงสิทธิ์ทำหน้างง
“งงอะไร มึงทำเป็นเวอร์จิ้นจริง ยังดูไม่ออกหรอว่า ผู้กองคิดอะไรกับไอ้คอนยังไง ก็เหมือนกูที่กำลังคิดกับมึงนี้ไง” พร้อมส่งสายตาหวานหยาดย้อย ไปให้เพื่อน
“หึ ไม่ต้องมาเลย ไปไกล ๆ เลย” กลับไปนั่งที่เก้าอี้ หันหน้าไม่สบตาไอ้บัดดี้ที่กำลังจะเปลี่ยนสถานะ
“อาว เขินก็เป็นหรอ กูจะได้จีบเลย” พิทักษ์รุกต่อ
“เขินอะไร ก็แค่ไม่อยากคุยด้วย” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“ให้มันแน่เถอะ หน้าแดงอย่างนั้น ไม่เขินก็ไม่รู้จะพูดไงแล้ว” เกรียงสิทธิ์ยกมือมาลูบที่ใบหน้า
“ฮั่นแน่” โดนแซวอีกจึงรู้ว่าเสียรู้เพื่อน จึงลุกขึ้นจะกลับเข้าบ้าน
“มึงจะไปไหน คิดจะหนีกูหรอ”
“ไม่ได้หนี จะไปหาข้าวมาทาน หิวแล้วโว้ย” ทำเสียงดังกลบเกลื่อน แล้วเดินเข้าบ้าน
“รอกูด้วยซิ กูก็หิว แม่ทำอะไรไว้ให้ทานวะ กูอยากกินน้ำพริกหนุ่มฝีมือแม่อีก” ใช้ไม้ค้ำยันตัวเองตามไป
‘วันนี้เราต้องเขาทางแม่ ผู้กองจะได้เห็นคุณค่าเราบ้าง’ เจ้มิ้นคิด พลางสำรวจตัวเองที่หน้าบ้านของผู้กองอัศวิน ยกสำหรับอาหารที่จะเอามาฝากกับแม่ของนครซึ่งเข้าใจว่าเป็นแม่ของมาโปรด ที่มาเยี่ยมลูก ตอนที่ลูกชายบาดเจ็บ ซึ่งตอนนั้นเจ้มิ้นก็ไม่ได้อยู่บ้าน ลงไป กรุงเทพฯ ไปหาญาติอยู่ตั้งสองเดือนกว่า ๆ กลับมาจึงรู้ว่าผู้กองบาดเจ็บ แต่ก็ยังหาเวลาปลีกตัวมาเยี่ยมไม่ได้ วันนี้เป็นโอกาสดีที่จะได้เอาใจแม่ย่า เมื่อมองทุกอย่างพร้อมแล้วก็เดินเข้าไปภายในบ้าน แต่ก็เงียบไม่มีเสียงอะไรสักอย่างที่ทำให้รู้ว่าคนอยู่บ้าน นอกจากเสียงเพลงคลอเบา ๆ ซึ่งมันก็ไม่น่าจะอยู่ในบ้านหลังนี้ ค่อย ๆ ย่องเข้าไปด้านหน้าบ้าน
“อาวเจ้มาทำอะไร” เสียงทักทำให้เจ้มิ้นหยุดกึก หันไปมองพลทหารสองนายที่ถือจานข้าวออกมาจากข้างบ้าน
“ก็มาหาแม่ผู้กอง ทำไม พลทหารรับใช้หรอเรานะถึงรู้จักฉันด้วย” ยืนตัวตรงเชิด ลำคดตั้งตรงอย่างกับคุณหญิงคุณนาย
“รู้ครับ ก็ไปกินข้าวร้านเจ้ วันก่อนไง” พิทักษ์กล่าว
“อาวไปกินตอนไหนไม่บอกกู” เกรียงสิทธิ์ถามคนที่ยืนข้าง ๆ
“กูไปกับเพื่อนนะ มันชวนกูไปแดกเหล้า” หันมาอธิบาย ยิ้มแห้ง ๆ เหมือนตัวเองผิด
“แล้วคุณแม่ผู้กองอยู่ไหม” เจ้มิ้นถามต่อ
“แม่....ผู้กอง.... ออ อยู่ครับ นอนครับเหนื่อยจากการดูแลเจ้าคอน” เกรียงสิทธิ์ตอบ
“แม่ผู้กองไหนวะ กูเห็นแต่แม่ไอ้คอน”พิทักษ์กระชิบ
“ก็ดูซิ ราศีคุณหญิงคุณนายจับ แต่หูเบา โง่เง่าจริง” เกรียงสิทธิ์กระซิบด่าตอบ
“ไปบอกท่านหน่อยซิว่า ฉันมาเอากับข้าวที่ร้านมาฝากท่านเยอะแยะ”
“ตอนนี้ผมไม่ว่างครับ อีกอย่างห้องนอนท่านผมไม่ล้วงเกิน เจ้นั่งคอยนะครับ อีกไม่นานผู้กองก็น่าจะกลับมาแล้ว” ว่าแล้วสองคนนั้นก็เดินไปหาเพื่อนที่ยังนอนอยู่
“อะไรวะ พวกพลทหารรับใช้พวกนี้ ไม่รู้ซะแล้วว่าใครเป็นใคร” ว่าแล้วก็เดินตามหลังสองพลทหารมา
“อะไรครับเจ้ จะมาทานกับพวกเราหรอ” เกรียงสิทธิ์หันมาเจอ
“ไม่หรอก แค่อยากมาบอก สถานะพลทหารรับใช้นะ ว่าอะไรควรไม่ควร” เจ้มิ้นเริ่มก่อน
“อะไรหรอครับที่ว่าควรไม่ควร” พิทักษ์กล่าวขึ้น
“อีกไม่นานฉันก็จะมาเป็นคุณนายบ้านนี้ หัดดูเงากะลาหัวบ้าง” เจ้มิ้นจิก
“ออ เรื่องนั้นหรือครับ ยากครับ นี้ละน้าที่เขาว่า ชะนีร้องโหยหวนหาผัว” เกรียงสิทธิ์กล่าวแล้วนั่งลงวางกับข้าวเตรียมทานกัน
“กรี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มึงว่าใครไอ้พลทหารรับใช้” ชี้หน้าเกรียงสิทธิ์ พิทักษ์รีบเอามืออุดหูไว้
“ก็พูดตามที่คนอื่น ๆ เขาพูดกัน” เกรียงสิทธิ์ไม่ลดละ
“มึงว่ากูหรอ มึง” ปรี่เข้ามาหาเกรียงสิทธิ์ พิทักษ์ห่วงเพื่อนก็เลยเข้าขวางทางก่อน
“หลีกไปไอ้เป้ มึง” ผลักพิทักษ์ให้พ้นทาง พิทักษ์หงายหลังลงไปทับคนที่นอนบนเปลเต็ม ๆ แล้วเปลไม้ไผ่ก็พลิกคว่ำ ทำให้ร่างของคนเจ็บทั้งสองคนตกลงมากระทบกับก้อนหินที่ใช้ทำบล๊อกปลูกต้นไม้ดอกไม้ข้างรั้ว ส่วนอีกฝ่ายก็โยนตะกร้าอาหารหวานคาวเข้าหาคนที่นั่งอยู่เจ้าเต็มเปา จนเลอะเทอะไปหมด
“ไอ้คอน” เสียงของพิทักษ์ ทำให้เกรียงสิทธิ์ตั้งสติ เข้ามาดูเพื่อนก่อน
“ไอ้คอน ไอ้คอน อย่าเป็นอะไรนะเว้ย” เลือดจากศีรษะที่ไปกระทบกับก้อนหินไหลทะลักออกมา
“แม่ครับ แม่ครับ” เสียงตะโกนของเกรียงสิทธิ์ดังจนผู้เป็นแม่ที่นอนอยู่ตกใจรีบออกมาดู เจ้มิ้นทำอะไรไม่ถูก กลัวก็กลัว ไม่คิดว่าเหตุการณ์เล็ก ๆ จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้
“จะอยู่ทำไมวะไปดีกว่า” ขาพาตัวก้าวออกจากบ้านฉับ ๆ
“อะไรลูก” พอเปิดประตูออกมาภาพที่เห็น ทำให้ต้องรีบวิ่งไปดู
“เป็นอะไร เป็นอะไรลูกแม่ คอนลูกแม่เป็นอะไร” แม่เข้ามาดู ลูกชาย เกรียงสิทธิ์จึงไปดูบัดดี้ที่นอนร้องโอดโอยอยู่ข้าง ๆ
“หัวร้างข้างแตกเลยลูกพากันไปโรงพยาบาลเลย เร็ว” แม่กล่าว เกรียงสิทธิ์ตัดสินใจอุ้มเพื่อนออกไปหน้าบ้าน พอดีกับรถนายทหารวิ่งผ่านมา
“เป็นอะไร” นายทหารถาม
“หัวแตกครับ”
“งั้นเอาขึ้นมาเร็ว” นายทหารรีบกุลีกุจอเอาร่างไร้สตินั้นขึ้นรถ
“แม่ไปกับท่านก่อนกลับผมจะไปล้างตัวแล้วจะดูไอ้เป้นั้นด้วย” แม่รีบขึ้นรถตาม เกรียงสิทธิ์เข้ามาดูเพื่อน
“เป็นอะไรมากหรอเปล่า” พิทักษ์ยังคงนอนนิ่งอยู่
“ไอ้ทักเป็นอะไรหรือเปล่า” เกรียงสิทธิ์เขย่าเพื่อนแรง ๆ
“ห่วงกูด้วยหรอ” คำตอบที่ได้รับ พิทักษ์จึงดึงเกรียงสิทธิ์ให้เสียหลักล้มลงมาทับที่ร่างตัวเอง แล้วขโมยจูบริมฝีปากเพื่อน เกรียงสิทธิ์ตะลึง ยิ่งทำให้พิทักษ์ดูดปากอย่างดูดดื่ม
“เฮ้ย ไอ้ทักทำอะไร”
“หวานแกงเขียนหวาน” พิทักษ์เอย
-
:z13: น้องหมอ กับคุณปลัด อิอิ :z2: :z2: :z2:
-
โอย ค้างอีกแล้ว พี่หมอ :m16:
คราวนี้ หัว นคร แตก ค.จำต้องกลับคืนมานะครับ :call:
กลัว อ่ะ กลัวจะจำไม่ได้หนักกว่าเดิม :sad4:
-
พี่หมอ คุณปลัด ทามไมทำอย่านี้
มันค้างงงงงงงงงงงงง :m31:
:เฮ้อ:คอนหัวแตกอีกแล้ว
จะเป็นแบบในละครรึป่าว.....ที่หัวแตกแล้วความจำกลับมา :impress2:
รอตอนต่อไป :z2: :z2:
-
555 ฮาได้อีกสองคนนี้
-
คนป่วยเจ็บตัวอีกแล้ว :sad4:
-
สงสัยความจำจะกลับคืนแล้วแน่ๆ เดาๆๆๆ
-
:-[
"เพื่อน กู รัก มึง ว่ะ" :จุ๊บๆ:
ภารกิจแรกก็เดี้ยงซะแล้วคอน เอ้ย :เฮ้อ:
เกรียงสิทธิ์ น่าจะไป :beat: เจ๊มิ้นซักทีสองที เซ็ง :seng2ped:
รอตอนต่อไป
สู้ๆ พี่วัตร
-
เง้อ...
เรื่องราวยุ่งไปเยอะเรยง่า
คอนก็ระบบประสาทเสียอีก
+1 ให้นะคับป๋ม
:L2: :L2:
-
ตรูก็รักเพื่อน ๆ ในเล้านี้เหมือนกันอ่ะ
-
:serius2: :angry2: :serius2:
ค้างอย่างแรงงงงงงงง
พี่หมอมาต่อด่วน ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:call: :call:
-
หมอครับ รู้ตัวหรือไม่ว่า ยิ่งวันยิ่งสั้น หรือว่าปลัดแต่งแบบสั้น ๆ
แต่ก็เป็นกำลังใจให้นะครับ ไม่ได้ต่อว่า จริง ๆ ( หรือเปล่า )
มารอตอนต่อไปว่า การที่ศีรษะ ได้รับการกระทบกระเทือนอีกครั้ง มันอาจทำให้ความจำ
กลับมาก็ได้ ไม่ได้เป็นหมอนะครับ แต่เห็นในหนังมักเป็นเช่นนี้
ส่วนคู่บัดดี้ คงไม่แคล้วกันแน่ ๆ :z1:
-
ครับขอบคุณครับพี่วัน
คือยาวเท่าเดิมครับ เพียงแต่ว่าฉากมันน้อยลงครับ จะพยายามนะครับ
เสาร์อาทิตย์อยู่กันสองคน ก็เลยได้ไปเที่ยวไหนต่อไหน แบบสวิท อิอิอิอิ
เด็ก ๆ ไปอยู่กับคุณปู่ ครับ
-
" เปล่า อยากเห็นหน้าอยากพูดคุยอยู่ร่ำไป ซึ่งไม่เคยเจออย่างนี้มาก่อน เห็นไอ้นี้มันไปหัวเราะกับคนนั้นคนนี้รู้สึกอยากจะไปตะบันหน้าไอ้คนที่เข้ามาพูดคุยด้วย "
อ่านแล้วนิสัยเหมือนใครเลยคุ้นๆ นะ สงสัยนครจะหายยังไงเนี่ย แล้วยัยเจ้มิ้น เนี่ยน่าจะโดนสักที นะ มาทำให้นครเจ็บตัวได้
ส่วนคู่ใหม่เนี่ย น่าติดตาม ดูจะเป็นคู่ที่สนุกอีกคู่นะ
ขอบคุณค่ะ คุณหมอ & คุณปลัด
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
คอนจะเป็นไงบ้างอ่ะ
แล้วคู่บัดดี้จะเป็นไงต่อเนี่ย อิอิ
ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตรค่ะ
-
อิจฉาคนมีคู่ :impress3: :impress3: :impress3: :impress3:
หวีดแล้วก็อย่าลืมน้องๆ ตาดำๆๆ นะคะ
ปล. คู่ก็ไม่ ไหนจะงานเข้า เซ็ง เลย :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
พี่วัตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรหง่า อันตอนก่อนหน้าก้อยังมะยอมให้จบ มาเปิดอันเพื่อนกรูรักเมิง อีกละ แง ๆๆๆ จะอ่านอ่า...............
มาต่อ ไว ๆ น้า
ป.ล. :L2: :L2: :L2: กำลังใจนะ
-
คู่เพื่อนกูรักมึง(แล้ว)ว่ะ น่ารักเฮฮาดี
ปิดเทอมได้สวีทกัน น่าอิจฉา อุ๊ย..อุ๊ย..มดชักแถวมาแล้ว
คุณวัตรอย่าให้คุณหมอเหนื่อยมากนะ กลัวคุณหมอไม่สบาย
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยอ่ะคับ แต่พอคอนเป็นแบบนี้ก็กัวเลยอ่ะ กัวว่าจะจบเร็วหรือป่าวเนี่ย
คอนจะหายขาดมั๊ยคับเนี่ย จะกลับมาเป็นปกติได้มั๊ยอ่ะคับ สงสารทั้งคอนทั้งมาโปรด
ส่วนเกรียงสิทธิ์กับพิทักษ์นี่เอาใจช่วยนะคับ อิอิ
มาต่อไว ๆ นะค้าบ +1 อีกทีสำหรับความขยันคับผม ^^
-
คอน เจ็บตัวอีกแล้ว เวรกรรม พี่มาโปรดไปไหนเนี่ย :serius2:
-
28(อะไรจะขนาดนั้น)
ณ โรงพยาบาลค่าย คนที่ไร้สติยังคงนอนแน่นิ่งบนเตียงห้องฉุกเฉิน ซึ่งทีมแพทย์และพยาบาลกำลังทำความสะอาดแผล เย็บแผล จากนั้นก็เข้าห้องสแกนสมอง และออกมารอดูอาการและผลจากการสแกน ใบหน้าที่บวมเปล่งที่เกิดจาพิษของแผล เปลือกตาหนาเปิดขึ้น กระพริบถี่ แสงสว่างภายในห้องทำให้ต้องกระพริบตาถี่ ๆ กลิ่นไรโซม(น้ำยาฆ่าเชื้อ) แตะเข้าจมูก ทำให้คนป่วยหันไปดูโดยรอบ
“แม่ ผมอยู่ไหน ที่นี้ที่ไหน” คนป่วยกล่าวเบา ๆ รู้สึกเจ็บที่บาดแผล
“คอนฟื้นแล้วหรอลูก พูดได้แล้วหรอ” ผู้เป็นแม่ดีใจ เข้าหาลูก
“ผมเป็นอะไรครับ ผมจำได้ว่าผมกำลังจะไปสมัครงานครับ” คอนทำหน้านิ้วกำลังทบทวนความจำ
“แล้วที่นี้ที่ไหน ผมมาทำอะไรที่นี้ ความจำครั้งสุดท้าย คุยกะออกไปกับไอ้ตึงหน้าหอพัก แล้วที่นี้ที่ไหนครับแม่ แม่มาทำอะไร ผมเป็นอะไร โอ้ย” พยายามรื้อฟื้นความทรงจำมันเจ็บแปลบ ๆที่หัว
“อย่าเพิ่งพูดอะไรลูก เดี๋ยวหมอมาตรวจ” แม่เข้าไปกอดลูกชาย
“คนไข้ฟื้นแล้วนะครับ เป็นไงบ้างคนไข้ เจ็บตรงไหนอีกไหม นอกจากที่หัวแตก” หมอถามคนป่วย
“ไม่ครับ ส่วนอื่นไม่เจ็บครับ เจ็บแต่ตรงศีรษะ ผมเป็นอะไรครับหมอ” คนป่วยมองหน้ารอคำตอบ
“คุณตกจากเปลครับ ศีรษะกระแทกก้อนหิน” หมอกล่าว ตรวจรูม่านตาอีกครั้ง
“ผมตกที่ไหนครับ” คนไข้ไม่ลดละถามต่อ
“ที่บ้านจ๊ะ คอน เดี๋ยวให้คุณหมอตรวจก่อนนะลูก” แม่ปราม คนเจ็บจึงนิ่ง
“อาการโดยทั่วไปไม่เป็นห่วงนะครับคุณแม่ ๆ จะให้พักที่โรงพยาบาลไหมครับ” หมอสรุปอาการ
“แล้วแต่คุณหมอเถอะค่ะ” แม่กล่าว
“ถ้าอย่างนั้นผมให้กลับบ้านดีกว่าครับ เพราะคนป่วยก็เยอะเตียงจะไม่พอกันครับ”
“ค่ะ ๆ ได้ค่ะ”
“เดี๋ยวพยาบาลจะพาคุณแม่ไปนะครับ คนป่วยอยู่รอตรงนี้ก่อนนะครับ” คนป่วยสำรวจสิ่งรอบข้าง ว่าเป็นที่ไหน มองออกลอดหน้าต่าง เห็นคนหลายคนแต่งชุดทหาร ทั้งชั้นสัญญาบัตร ชั้นประทวน และพลทหาร
“พี่พยาบาลครับ ที่นี้ที่ไหนครับ”
“โรงพยาบาลค่ายค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” พยาบาลกล่าว
“ค่ายไหนอะไรครับ อยู่ในกรุงเทพหรือเปล่าครับ” คนป่วยรุกต่อ
“เปล่าค่ะ ที่สกลนครค่ะ นี้ก็ค่ายทหาร” นครตะลึง เขามาทำอะไรที่นี้ มาที่นี้ได้ไง ครั้งสุดท้ายที่จำได้คือ คุยกับไอ้ตึงจะไปกินข้าวฉลองจบใหม่ สักครู่ใหญ่แม่ก็กลับมา
“เรากลับกันเถอะคอน” แม่มาเอาลูกชายลงจากเตียง
“แม่ครับผมอยากกลับบ้าน” หันมาคุยกับแม่
“ก็กำลังจะกลับนี้ไง” คอนยิ้มดีใจที่จะได้กลับบ้านเสียที
“ผมคิดถึงน้อง ๆ อยากกลับบ้านทำอะไรที่บ้านเราดีกว่า”
“แล้วพี่เขาจะยอมหรอลูก” แม่กล่าวเบา ๆ
“พี่ภูมิหรือครับจะไม่ยอม”
“เอ๊ะ เดี๋ยว ลูกแม่จำอะไรไม่ได้เลยหรอ”
“จำได้ครับ จำได้ว่าเรียนจบแล้ว ก็กำลังจะไปสมัครงาน ไอ้ตึงก็จะไปเมืองนอก แล้วผมมาโผล่ที่นี้ได้ไงครับ งงเหมือนกัน”
“คอน ลูกจำใครไม่ได้อีกหรือ คือ คนที่ใกล้ชิดลูกมากที่สุด” นครมองหน้าผู้เป็นแม่
“มีอะไรที่ผมไม่รู้อีกบ้างครับแม่” สีหน้าจริงจังปรากฏขึ้น
“เออ...เดี๋ยวแม่ไปถามหมอก่อนไหม” แม่ชักลังเล
“ครับ แม่ผมจะนั่งรอตรงนี้” นครนั่งรอตรงหน้าตึกผู้ป่วย
“อาวไอ้คอน มึงเป็นอะไรนั้น” เสียงทักจากใครคนหนึ่ง ทำให้นครหันไปหาต้นเสียง
“เออ มึงเล่นหายหัวไปเลยนะมึง สบายดีไหมวะ” อีกคนถามขึ้น
“ก็สบายดี แล้วพวกนายรู้จักเราด้วยหรอ” นครออกอาการเหวอ
“อาวไอ้นี้ มึงแค่หายไปสามสีเดือนนี้เล่นลืมพวกกูเลยหรอวะ กินข้าวหม้อเดียวกันกับมึงนะเว้ย” คนเดิมกล่าว
“ผมไม่รู้จักคุณครับ” นครตอบตามตรง
“อาวไอ้นี้” พอดีกับแม่กลับออกมาก่อน
“มีอะไรกันหรอจ๊ะ”แม่ถามตกใจเหมือนทหารหลายคนยืนล้อมลูกชาย
“ก็ไอ้นี้มันไม่รู้จักพวกผม ทั้งที่มันกินข้าวหม้อเดียวกับผมครับ” เพื่อนคนหนึ่งเอยขึ้น
“คืออย่างนี้จ๊ะ หนุ่ม ๆ เพื่อนเราตอนนี้ความจำเสื่อม แม่ต้องขอโทษทุกคนด้วย”
“จริงหรอครับ”
“จ๊ะ จริงจ๊ะ แม่ต้องขอโทษทุกคนด้วย”
“แม่ผมไม่ได้ความจำเสื่อมนะครับ” นครแย้ง
“เฮ้อ ไอ้คอน ไม่ความจำเสื่อมแล้วตอนนี้มึงจำพวกกูได้ไหม มึงว่ากูชื่อไร”เพื่อน ๆ ต่างทดสอบ นครสั่นศีรษะ
“เห็นไหม พวกกูจำมึงได้ แต่มึงจำพวกกูไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกผมไปก่อนครับแม่” เพื่อน ๆ ยกมือไหว้แม่
“หายแล้วค่อยมาเล่นกันนะเว้ย” ก่อนจากหันมาคุยกับคนป่วย
“แม่ผมอยากกลับบ้านครับ” นครหันมาคุยกับแม่ ทำหน้าตาละห้อย แม่เห็นลูกชายทำอย่างนั้นก็รู้สึกสงสารจับใจ เข้ากอดลูกไว้
“จ๊ะ แม่จะพากลับ แต่ตอนนี้ ไม่รู้จะกลับยังไง” แม่กล่าว ออกมายืนหน้าตึกโรงพยาบาล สักพักใหญ่ รถยนต์ปิกอัพก็เข้ามาจอด
“แม่ครับ เป็นไงบ้างครับ” มาโปรดกล่าวตั้งแต่ประตูจะยังไม่เปิด
“ไอ้คอนเป็นไงบ้าง” เสียงเพื่อนเข้ามาทัก และมาจับที่แขน ด้วยสัญชาตญาณ ศอกกลับไปที่เพื่อนจนล้ม คิดว่าจะเข้ามาทำร้ายร่างกาย นครมองหน้าคนที่จะเข้ามาอีกคน ถามผู้เป็นแม่
“ใครครับแม่”
“เอ้ย ไอ้คอนพูดได้แล้วโว้ย หายแล้วหรอวะ” เกรียงสิทธิ์รีบลุกขึ้น
“พวกคุณเป็นใคร จะมาทำอะไรพวกเราสองแม่ลูก” นครขู่ฟ่อ
“แม่ครับ เขาเป็นอะไร ผมงงไปหมดแล้ว” มาโปรดทั้งดีใจและตกใจจะเข้าไปก็กลัว
“คอนหยุดลูก เพื่อน ๆ เราทั้งนั้น” นครสงบ
“คอนกันดีใจเว้ยที่พูดได้แล้ว แล้วคอนเป็นอะไรครับแม่” เข้าไปกอดเพื่อน แล้วหันไปทางแม่
“คือ หมอบอกว่า อาจจะความจำเสื่อมชั่วคราว”
“ความจำเสื่อม” กล่าวพร้อมกัน
“มานี้ มาหาพี่นี้” เอาใจสู้ไว้ เดินเข้าหาคนรัก จับแขนทั้งสองข้างแล้วดึงเข้ามาโอบกอด แต่คนป่วยกลับขื่นตัวออกมา
“ใครครับแม่ผมไม่รู้จัก” นครหันมาคุยกับแม่
“กลับบ้านดีกว่าครับ ปล่อยให้คนบาดเจ็บอีกคนเฝ้าบ้าน ไปได้แล้ว” หันมาพยักหน้าให้คนข้าง ๆ แล้วจูงมือไปส่งอีกด้านของรถ เกรียงสิทธิ์รีบเข้าไปก่อน ตามด้วยนคร แม่นั่งข้างคนขับ บรรยากาศภายในรถเงียบ ต่างคนก็ต่างใช้ความคิด มาโปรดมองดูคนที่นั่งข้างหลังผ่านกระจกส่องหลัง เป็นระยะ ๆ คนที่นั่งข้างหลังก็มองออกนอกหน้าต่างใช้ความคิด
บรรยากาศภายในบ้านเงียบ ต่างคนต่างอยู่ในมุมของตัวเอง นครนั่งมองสำรวจสิ่งรอบข้าง แม่กับเกรียงสิทธิ์และพิทักษ์ไปเตรียมอาหารเย็น ส่วนมาโปรดรีบไปอาบน้ำ
“คอนอาบน้ำกับพี่ไหม พี่จะเช็ดตัวให้” ยังไม่วายคนที่อยู่ในห้องออกมาถาม นครมองด้วยความตกใจ สั่นศีรษะ
“ไม่เป็นไร อาบเสร็จแล้วจะได้กินข้าวกินยาไง” มาโปรดเดินเข้ามาหา
“อย่าเข้ามานะ” นครตั้งกาดไว้รอ จนมาโปรดชะงัก
“นี้จะเอากับพี่จริง ๆ เลยหรอ” มาโปรดอ่อนใจ
“อย่าคิดจะเข้ามา ตอนนี้ผมไม่สบาย แต่ถึงไม่สบายผมก็ปกป้องตัวเองได้ครับ คุณอย่าเข้ามา” นครระวังตัวมากขึ้น
“ก็ได้ ไม่อาบก็ไม่อาบ เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้” เอาใจสู้ต่อ
“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการตัวเองได้ ไม่ต้องถึงคุณ” นครถอยหลังไปเรื่อย ๆ
“ระวังนะ เดี๋ยวล้มอีก” มาโปรดห่วง จำต้องถอยหลังออกเอง นครเริ่มสำรวจบ้าน มองออกไปอย่างระแวดระวังภัย เดินเลยออกไปหลังบ้านก็ได้ยินเสียง คนหลายคนกำลังคุยกัน ได้ยินเสียงแม่ก็สบายใจจึงเดินไปสมทบ
“อาวคอน ออกมาทำไม ไม่สบายอยู่” เกรียงสิทธิ์เห็นก่อน
“มีอะไรหรือลูก” แม่ถาม ขณะคนแกงในหม้อ
“ผมอยากกลับบ้านเราครับแม่” คอนกล่าวกับมารดา
“มานั่งนี้ก่อนมะได้คอน กูคิดถึงมึง หลังจากออกจากป่าคราวนั้นก็ไม่ได้คุยกับมึงเลย” พิทักษ์กล่าว เกรียงสิทธิ์ขยับให้นั่ง นครจึงมานั่งร่วมวงด้วย
“ป่าไหนครับ ผมไม่เคยไป นอกจากบ้านที่เหนือแล้วก็ป่าคอนกรีตที่กรุงเทพ” นครอธิบาย
“เออ กูรู้แล้ว นี้กูเพื่อนมึงบัดดี้มึง คนที่รักมึงไม่ต่างจากคนอื่น กูชื่อพิทักษ์ เรียกทักเฉย ๆ ” เอามือชี้ที่อกตัวเอง
“เราเกรียงสิทธิ์ เรียกเกรียงก็ได้ พวกเราเป็นทหารพลัดเดียวกันกับคอนนะ” เกรียงสิทธิ์พยายามอธิบาย นครตั้งใจฟัง
“แม่ผมมาเป็นทหารที่นี้หรอครับ” นครถามมารดา
“เออ จ๊ะลูกมาเป็นทหารที่นี้” แม่ตามน้ำ
“แล้วข้างในใครอะแม่ แฟนแม่หรอ”
“บ้า ลูกคนนี้ พ่อแกได้ยินนี้ โดนเลยนะ” แม่หันมาค้อนลูกชาย สร้างเสียงหัวเราะดังขึ้น
“วันนี้แม่ทำอะไรทานครับ” คนป่วยยังคงจ้อ ไม่เลิก
“ก็ของชอบเราไง แกงเลียงปลาทู” แม่กล่าว
“ว้าวอย่างนี้ต้องเต็มท้องชะแล้ว” ว่าแล้วก็ตบฝ่ามือลงที่ท้องตัวเอง
“เอ้ย เหลือให้กูด้วยไอ้คอน อย่ากินคนเดียว แม่ครับเหลือให้ผมบ้างนะ” หันไปอ้อนมารดาเพื่อน
“ตะกละ” เสียงอีกคนแซว
“อาว ก็ไม่มีคนทำให้ทานนี้หว่า แม่มาทั้งทีก็ต้องเต็มที่ใช่ไหมคอน” หาหน่วยสนับสนุน
“แม่ ผมขาดอะไรไปหรือเปล่า ได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่น” คนตัวโตโผล่ออกมาจากในบ้าน
“ไม่มีอะไร เด็ก ๆ เขาคุยกันนะโปรด” มารดาคนรักกล่าว มาโปรดเข้ามานั่งข้าง ๆ คนที่มีผ้าโพกศีรษะ
“มีอะไรให้ช่วยไหม” ปากพูดกับคนอื่น แต่ตาก็มองคนที่นั่งข้าง ๆ
“ไอ้นพนี้ก็ไปแล้วยังไม่กลับซักที อยากกินอะไรสักหน่อย” ว่าคนเดียว
“ผมก็อยากแต่ไปให้ไม่ได้ครับผู้กอง” พิทักษ์เอย
“ผมไม่สนับสนุนคนดื่มครับ” เกรียงสิทธิ์เอย
“จะให้ผมไปให้ก็ได้” น้ำเสียงอ่อนลงมากเมื่อรู้ว่าอีกคนมีศักดิ์ถึงผู้กอง
“ห๊า ไอ้คอน ปกติมึงไม่ชอบนี้หว่า ไอ้นี้แปลก”
“แต่ผมไม่รู้ร้านอยู่ไหน ต้องเขียนแผนที่ให้ด้วยครับ”
“ไม่เอาดีกว่า แฟนผมไม่ชอบให้ดื่มสักเท่าไหร่” มาโปรดกล่าว แล้วเดินไปดูแม่ที่กำลังทำอาหารอยู่ นครมองตาม สงสัยแม่เรามีกิ๊กเป็นทหารหนุ่มคนนี้แน่ ๆ พ่อจะรู้ไหมหนอ
“ไอ้คอนมองอะไร คิดอกุศลแน่มึง” พิทักษ์เอยกับเพื่อน
“เปล่า แค่สงสัยเท่านั้นไม่มีอะไร” นครปฏิเสธ
“อาวทุกคนเคลียร์พื้นที่จะได้กินกันแล้วจะได้กลับกองร้อย” แม่กล่าว พร้อมยกหม้อแกงหม้อใหญ่มาวางตรงหน้า
เสร็จจากการทานข้าว เพื่อน ๆ ก็กลับกัน นครก็เลยกลับมานั่งที่เปลที่ทำให้ตัวเองเจ็บ มานอนคิดทบทวนอะไรหลาย ๆ อย่าง หันกลับไปมองคนในบ้านก็เดินเข้าเดินออกอยู่บ่อย ๆ
‘สงสัยแม่มีแฟนใหม่เป็น รุ่นลูกแน่ ๆ พ่อจะว่ายังไงบ้างหว่า’ คิดได้แค่นั้นอาการปวดศีรษะก็กำเริบขึ้น จึงต้องปล่อยวาง ไม่คิดอะไร หลับตาหันหน้าไปอีกทาง
“แม่ให้มาตามไปอาบน้ำ ถ้าอย่างนั้นไม่ให้นอนด้วยนะ” เสียงทุ่มทำให้คนที่หลับตาสะดุ้งตื่น
“ใคร .... ใครนอนกับใคร” นครมองหน้าคนพูด มาโปรดนั่งลงในเปลอีกคน
“เฮ้ย มันขาดตัวหนัก” นครประท้วง
“อย่าดิ้นซิ เดี๋ยวขาดจริงไปนอนโรงพยาบาลแน่ คราวนี้” ได้ผลคนที่กำลังปะท้วงหยุดดิ้นนอนเฉย ๆ
“อือ อย่างนี้ซิถึงน่ารัก เฮ้อ วันนี้ไปสอบแนบที่นครพนมก็เลยกลับมาช้า เลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เดียวต่อไปพี่จะไม่ให้ใครมาทำอะไรในบ้านอีกแล้ว” วาดแขนไปโอบไหล่คนที่นอนฟังนิ่ง ๆ
“ตรงไหนบ้างหรือเปล่า” มืออีกข้างก็โอบเอาคนเจ็บเข้ามาหาที่อก
“อุ๊บ” จุเลย นครถองเข้าเต็ม ๆ
“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร และเกี่ยวข้องกับผมยังไง อย่าทำแบบนี้ผมไม่ชอบ” นครกล่าวลอดไรฟัน
“เอ้ย เอาจริงหรอเนี้ย” คนที่โดนหน้านิ้ว
“คอน ๆ มากินยา แล้วไปอาบน้ำนอนได้แล้ว อย่าทำตัวเป็นเด็ก ๆ โตแล้ว” เสียงแม่ตะโกนออกมาจากบ้าน
“ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวผมจัดการเองครับ” คนตัวโตกล่าว หันมามองคนที่นอนหน้านิ่วเพราะปวดที่ศีรษะ
“เป็นอะไร เจ็บตรงไหนบอกพี่ซิ” มาโปรดลุกขึ้นนั่งดูอาการคนที่เจ็บเห็นท่าไม่ดีจึงอุ้มเข้าบ้าน
-
:z13: จิ้มคุณวัตร
ความจำเสื่อมซะแล้วน้องคอนของเรา
ผู้กองงานหนักนะคราวนี้ เอาใจช่วยนะจ๊ะ
-
กำ พอพูดรู้เรื่อง ก็มาความจำเสื่อม จำพี่โปรดไม่ได้อีก
จำได้เร็ว ๆ นะนคร สู้ ๆ
ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตรค่ะ
-
ที่ลงสั้นเพราะ สวีท :z1:
ให้อภัยได้ครับ หมอ เพราะนาน ๆ จะมีโอกาสอยู่กัน สองต่อสอง :impress2:
ตักตวงให้คุ้มค่านะครับ แต่ยังไงก็ให้เวลาปลัด ฯ มาแต่งเรื่องต่อนา ไม่งั้น :a14: ( ล้อเล่นนะครับ )
เป็นกำลังใจให้ทั้งสอง สวีทกันนาน ๆ +1 ให้ด้วยนะครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อิอิอิอิอิอิอิอิอิ ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ 5555555555555555555555555+
ขอบคุณครับ ที่ให้กำลังใจ
แม้มันก็ต้องมีบ้างครับ จะปล่อยไปยัง เลี้ยงปลาก็ต้อให้น้ำให้อาหาร อิอิอิอิอิ คืนนี้(......................) 5555+
ลุ้น ๆๆๆๆๆๆๆๆ นะครับ
-
อ้าววววววววววววววววววววววววววความจำเสื่อม
-
เวรกรรม ความจำเสื่อมซะงั้น :a5: o22
สงสารพี่มาโปรดจัง :m15: :monkeysad:
หายเร็วๆนะคอน :call: :เฮ้อ:
-
ยุ่งได้อีก ... เออ ต่อด้วย ความะเสื่อม ได้อีกๆ :call: :call: :call: :call:
ต่อไปจะอะไรล่ะเนี่ย
-
พี่หมอ พี่วัตร บอกทีครับว่า คอนค.จำเสื่อมพิสูจน์ใจมาโปรด ฺฺฺฺโอย อ่านแล้วปวดใจ 5555 :z3: :z13:
-
อิอิอิอิอิอิอิอิอิ ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ 5555555555555555555555555+
ขอบคุณครับ ที่ให้กำลังใจ
แม้มันก็ต้องมีบ้างครับ จะปล่อยไปยัง เลี้ยงปลาก็ต้อให้น้ำให้อาหาร อิอิอิอิอิ คืนนี้(......................) 5555+
ลุ้น ๆๆๆๆๆๆๆๆ นะครับ
ลุ้นอะไรเหรอ :impress2: (ทำหน้าไร้เดียงสาประกอบ)
นครความจำเสื่อมซะงั้น ไม่เป็นไร ผู้กองก็สร้างความทรงจำใหม่ๆ ซะสิ
:pig4: พี่หมอ+พี่วัตร
-
ความจำเสื่อมซะแล้ว
อย่างอื่นจะเสื่อมไม๊เนี่ย (กริ๊ดดดดดดดด) :z3:
พี่มาโปรดช่วยคอนด้วย
ขอบคุณค้าบ หนุกหนานมากมาย :pig4:
รออ่านต่อนะค้าบ
-
ขอบคุณสำหรับตอนที่ 29 (ล่วงหน้ามาเลยจ้ะ)
-
ลืมช่วงสำคัญซะด้วย :serius2:
-
มาคอยดูสีมือรื้อฟื้นความทรงจำของพี่มาโปรด ขนาดความจำเสื่อม
ยังโดนไปหลายตุ้บแล้ว กว่าความจำจะคืนคงเหนื่อยแน่ๆล่ะ
-
น่วมไปเลย พี่มาโปรด กว่าคอนจะหายดี ช้ำในตายแน่ๆๆ :laugh:
ปล. คืนนี้ (คืนไหนอะ) มีอารายค่ะ :serius2:
-
โห เครียดเลยอ่ะ ความจำเสื่อม สงสารมาโปรดจับใจ จำคนที่รักไม่ได้ซะงั้น ฮือ ๆ
มาต่ออีกนะค้าบ อยากอ่านตอนต่อไปไว ๆ มาก ๆ อ่ะคับ
-
สงสารพี่มาโปรดอ่ะ ต้องเหนื่อยอีกเยอะ ไม่รู้จะต้องทำวิธีไหน ให้นครกลับมาจำได้เหมือนเดิม
แหมๆ ๆ ๆ เห็นเม้นท์คุณปลัดเนี่ย ไม่ค่อยเลยนะ ขอให้สำเร็จนะค่ะ :-[
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เวรกรรม เวรกรรม
-
ดัน ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z2: :z2: :z2:
-
:z10: :z10: :z10:
รอ รอ รอ
ช่วงนี้ยุ่งมากมาย แต่จะพยามยามเข้ามาดู
ว่าพี่หมอ กะพี่วัตรจะมาลงเมื่อไร
:call: :call: :call: :call:
มาไวๆๆนะคะ
-
มาดันๆๆๆๆ คุณหมอ คุณวัตร ปิดเทอมแล้วงานท่าจะเยอะ
หมอกควันขาวขึ้นทุกวัน กลางวันร้อนมากๆ ระวังเป็นหวัดแดดกันด้วยนะ
-
มารอน้องคอนจ๊ะ
-
คิดถึงคนหน้าตาดีเลือกได้แถวนี้จริงๆเลยคะ
:z2: :z2:
-
ขอโทษครับ ที่ทิ้งไป 4 วัน เฮ้อ กลับบ้านครับ ไปฉลองครอบครัวใหญ่กัน
ก็เลยไม่ได้ เข้ามาลงให้
29(ก้าวใหม่ของคิงส์)
เวลาผันผ่านไป เมื่ออยู่ด้วยกันสักระยะหนึ่ง แม่พยายามอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟัง สิ่งที่ทำให้ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ คอยช่วยแนะนำ คอยให้กำลังใจ และอีกคนที่คอยอดทนกับสิ่งที่นครทำและปฏิบัติ จนต้องเรียนรู้กันใหม่ศึกษาใหม่ บางครั้งความคิดจะเหมือนสีดำกับสีขาว แต่ผู้ใหญ่กว่าก็จะทำให้เป็นสีเทา จนเป็นที่ยอมรับกันทั้งสองคน
ถึงแม้จะนอนห้องเดียวกันก็ตาม นครก็ยังไม่มาโปรดเข้าใกล้อยู่ดี มาโปรดก็คอยแตะเล็กแตะน้อยบ้าง พอเป็นกษัย ก็แฟนกันต้องอยู่ใกล้ ๆ กันไว้ คอยดูแลคอยให้กำลังใจ มาโปรดกลับบ้านช้าก็ต้องคอย กลับมาเร็วก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนคนที่บ้าน
“แม่ต้องกลับก่อน ถ้าพ่อไม่เป็นอะไรมากแม่จะลงมาใหม่” แม่เอย ขณะที่กำลังจะขึ้นรถประจำทางเดินทางกลับเหนือ
“แล้วผมจะต้องอยู่กับ” หันหน้าไปมองผู้ชายตัวใหญ่ที่กำลังหอบหิ้วของฝากจากอีสานไปเหนือ ขึ้นรถประจำทาง
“ต้องรักษาน้ำใจพี่เขาด้วย” แม่ถือโอกาสสอน
“ผมจะพยายาม ติดต่อคริตจะลงไปใต้” นครกล่าวเบา ๆ กับแม่
“ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น” อีกคนเดินเฉียดมากล่าวพร้อม
“เรื่องอะไร ผมไม่ใช่ทาสในเรือนเบี้ย” หาเรื่องชวนทะเลา
“อะไร คอน พูดอยู่เมื่อตะกี้” แม่ตีเบา ๆ ที่แขน อีกคนเห็นว่าผู้ใหญ่เข้าข้างก็ยิ้มใหญ่ ยักคิ้วให้
“คอยดู ไม่ต้องมาทำ หนีไปจริง ๆ จะรู้สึก” นครยื่นคำขาด ทำให้อีกฝ่ายหุบรอยยิ้ม
“ไปละ แม่ไปละ ขี้เกียจแยก” แม่เดินขึ้นรถประจำทาง
“แม่ เดี๋ยวผมจะตามไปนะครับ” นครโบกมือ
“จะไปไหนต้องมีพี่ไปด้วย” มากระซิบพูดที่ข้างหู ใบหน้ายิ้มระรื่นส่งไปให้มารดาคนตัวเล็กนั้น
“เรื่อง ผมก็ว่าผมแข็งแรงแล้วนะ จะลองติดต่อคริตดู ว่ามีงานแบบนี้อีกไหม”
“หยุดเลย ไม่ต้องเลย พี่ให้คริตหยุดแล้ว” คนตัวใหญ่ลากคนตัวเล็กกลับรถ
“อาวได้ไง นั้นมันงานผมนะครับ ผู้กอง” นครหยุดมองคนดึง
“พี่ส่งเจ้าเพื่อนเกลอสองคนนั้นไปทำแล้ว”
“ระวังส่งลูกเขาตายทำไง” นครแย้ง
“มันคือหน้าที่ครับ” มาโปรดยืนตัวตรงเหมือนทำความเคารพ นครมั่นเขี้ยว จึงเดินไปชกเข้าที่ท้องน้อย
“อุ๊บ เจ็บนะ หลังจากหายเจ็บนี้ อะไร ๆ ก็เปลี่ยนมากเลยนะ” มีตัดพ้อ
“แน่นอน มันต้องป้องกันตัวให้มากขึ้น” นครชูหมัดอีกข้าง แต่มาโปรดจับไว้ทันก็เลยรวบเอาทั้งตัว ไว้จับยัดเข้าไปในรถ แล้ววิ่งกลับมาทำหน้าที่คนขับ
“กลับไปนี้จะไปรื้อฟื้นความจำให้หนัก” คนพูดมองหน้าหมายมาด
“อะไร แม่ผมไม่อยู่จะทำอะไรผม” นครระวังตัวจะโดดลงจากรถ ดีที่เป็นระบบล๊อกแบบไฟฟ้า มาโปรดผิวปากขับรถกลับ ทำหน้าหื่นบ้าง ทำหน้ายิ้มยั่วบ้าง
“อย่ามาทำเหมือนผมเป็นอีตัวนะ ไม่งั้นโดน” ว่าไม่ทันขาดคำ ปลายเท้าคนตัวเล็กก็เข้าไปที่ชายโครงคนตัวโตกว่า จนจุก
“อะไร ชอบแบบนี้แล้วหรอ มาเลยมานี้เลย” คนขับชะลอรถลงข้างทาง หันมาจัดการกับคนข้าง ๆ เมื่อจับตัวได้แล้ว ก็ดึงข้ามมานั่งที่ตัก ประทับรอยจูบลงที่ต้นคอ จนคนที่นั่งอยู่บนต้องเอี้ยวตัว ยิ่งดิ้นยิ่งแน่ อวัยวะบางส่วนเบื้องล่างก็กำลังยกมือประท้วง
“ขอโทษครับ ผมขอโทษ” นครสิ้นฤทธิ์ แต่มาโปรดไม่ เอามือจับคางแล้วบีบเบา ๆ จนคนถูกจับเผยอปากออกนิดหนึ่งแล้วประทับรอยจูบลงไป คนที่ถูกจูบดิ้นอีกครั้ง แต่ก็สู้แรงไม่ไหว รอรับรอยจูบความหอมหวานที่กำลังตามมา จากที่ดิ้นก็อ่อนระทวยภายในอ้อมกอด จูบนี้เนินนานมากกว่าที่จะละออกมา คนถูกจูบเผลอตามริมฝีปากมาอีก จนคนที่กอดร่างประทับลงอีกครั้ง กว่าจะตั้งสติได้ ก็ปล่อยให้เขาจูบไปตั้งสองที นครผลักมาโปรดติดเบาะ
“ปล่อยได้แล้ว” นครร้องเสียงดัง
“ปล่อยทำไม ใครน่าที่ขอจูบอีกครั้ง” เมื่อโดนยุคนที่อยู่บนตักก็เอานิ้วจับพุงปลามันบิดเอาเต็มแรง
“โอ้ย ไม่สิ้นฤทธิ์แฮะ เอาอีกไหม” ก้มลงอีกครั้ง และดันที่อยู่ข้างล่างขึ้นมาให้คนที่นั่งทับรับรู้ คนที่นั่งทับร่างใหญ่รับรู้ถึงสิ่งที่อยู่ภายในนั้น หน้าแดงซ่านด้วยความอาย
“อายก็เป็นด้วยหรอ” ยังแซวต่ออีก จนคนที่นั่งทับกำลังจะลุก
“จะไปไหน นั่งอยู่นี้แหละ” ขโมยหอมแก้ม โดยที่อีกคนยังไม่ตั้งหลัก
“ไม่เอา โดนรังแกมากเสียเหลือเกิน” ว่าแล้วก็ถองอีกที จนคนตัวใหญ่จุก จึงปล่อยให้กลับมานั่งข้าง ๆ ตามเดิม
“พี่ว่าเรากลับบ้านดีกว่า” ว่าแล้วก็จะออกรถ
“ไม่ ผมไม่กลับ ผมจะไป โน้น” ชี้นิ้วไปด้านข้างรถ
“ไหน ตรงไหน กระท่อมนั้นหรอ น่าสนในแฮะ” เข้าทางอีก
“ไม่ไปแล้ว ไปตรงโน้นดีกว่า” ชี้ไปด้านหน้า
“กลับบ้าน อะดิ กลับ ๆ พี่พร้อมแล้ว” ว่าแล้วก็ออกรถ
“ไม่ไป ผมจะไปห้าง ไปซื้อของใช้” หัวสมองกำลังคิดหาทางออก
“อะไร เมื่อวานก็ไปทีหนึ่งกับแม่แล้วไม่ใช่หรอ” มาดปรดรู้ทัน
“ผมหิวข้าว อยากกินไรอร่อย ๆ” นครหันมาทำทีออดอ้อน ยิ่งทำให้คนขับใจสั่นระริก
“ไม่ไป ไปกินข้าวบ้าน อยากกินฝีมือเรานานแล้วนะ” ว่าแล้วก็ไม่สนใจอีก ขับรถมุ่งหน้ากลับบ้านพัก อย่างรวดเร็ว จนคนที่นั่งข้าง ๆ คิดหาทางออกไม่ได้
“โอ้ย ๆๆๆ ปวดหัวจัง” เอามือกุมขมับ มาโปรดตกใจชะลอรถลงอีกครั้ง ปลดสายรัดหันมาสนใจที่กำลังร้องเจ็บ
“ไหน เจ็บตรงไหน หลับตาลงแล้ว นอนนิ่ง ๆ ” มาโปรดค่อย ๆปรับเอนเบาะลงให้คนเจ็บนอนสบาย ๆ
“เดี๋ยวพี่จะพาไปหาหมอ” เอยกล่าวเมื่อเห็นคนเจ็บนิ่ง ๆ
“ไม่ต้องก็ได้ครับตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้ว” เอยเบา ๆ มาโปรดรู้เลย นี้คือลูกเล่น ก็เลยเล่นตามเกมส์
“หลับตา ไม่งั้น โดนจูบ” ว่าแล้วก็ก้มลงอีกครั้ง
“เออ ไม่ครับ ผมจะนอนนิ่ง ๆ แต่ตอนนี้ผมไม่เป็นไรจริง ๆ ครับหายปวดแล้ว”
“ไม่เป็นไร เกิดเป็นอะไรมา พ่อกับแม่เอาตาย เอาลูกเขามาเลี้ยงแล้วเลี้ยงไม่ได้” มาโปรดกล่าวไป แล้วค่อย ๆ ออกรถ
“ผมไม่ไปโรงพยาบาลนะ” นครคงกล่าวต่อโดยที่ไม่รู้ว่า คนที่ขับก็ขับรถกลับบ้าน
“มาถึงแล้ว เป็นไงบ้าง ยังปวดไหม หลับตาไว้นะ” มาโปรดโกหกเดินมาอีกฝั่ง ปิดประตูออก
“ไหนโรงพยาบาล” นครลืมตาเมื่อประตูรถถูกเปิดออก เพราะมันคือบ้าน แผนนี้ไม่สำเร็จ
“ก็ยั่วพี่ดีนัก มาเลยเร็ว” จัดการอุ้มคนตัวเล็กลงจากรถ
“เฮ้ย ผมไม่เล่นด้วย พี่โปรดผมไม่เล่นด้วย” พยายามขัดขืน
“ไม่เล่น พี่ไม่เล่น พี่เอาจริง” มาโปรดย้ำ พร้อมกับระดมจูบทั่วใบหน้า
“ครับ” เสียงสองหนุ่มทำให้มาโปรดต้องชะงัก จึงหันไปดู สองหนุ่มทำความเคารพ
“เกรียง ๆ ช่วยด้วยเกรียง” คนที่อยู่ในอ้อมกอด ดิ้นสุดฤทธิ์ จนต้องใช้เท้าถีบเข้าที่ท้องน้อย แล้ววิ่งไปหลังเกรียงสิทธิ์
“ช่วยด้วยทักช่วยเราด้วย” สองหนุ่มทำใบหน้านิ่ง แต่รู้ภายในทั้งอดกลั้นเสียงหัวเราะ อดกลั้นกลัวโดนทำโทษ
“ว่าไงได้ข่าวไหม” มาดปรดแก้เก้อโดยการกล่าวเรื่องงานบังหน้า
“ครับ ได้ครับ มีข่าวว่าจะมีการขนของล็อดใหญ่เดือนหน้าครับ แต่จะเป็นกองทับมด” เกรียงสิทธิ์รายงาน เมื่อเห็นว่าทั้งสามกำลังวุ่นกับงาน ก็เลยวิ่งเข้าบ้าน
“รายงานศูนย์หรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วครับ จึงรอรายงานผู้กอง”
“พักได้ เดี๋ยวขอไปจัดการเพื่อนเราก่อน ดื้อมาก” ว่าแล้วก็เดินเข้าบ้าน
“เกรียง อย่าให้เข้ามานะ เกรียง” คนในบ้านตะโกนออกมา พยายามปิดประตูบ้าน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ร่างใหญ่ กระทบประตูมีหรือประตูจะทนทานได้ คนในบ้านจึงวิ่งวุ่น
“เกิดอะไรขึ้นวะ” พิทักษ์เกาศีรษะ
“ตกลงจะช่วยเพื่อนหรือ จนปล่อย” เกรียงสิทธิ์ถาม
“ก็ต้องช่วยซิ เพื่อนเรานะโว้ยมึง” ว่าแล้วก็เดินนำหน้าเพื่อนเข้าไปในบ้าน
“เกิดผู้กองไม่พอใจละ โดนเลยนะนั้น” เกรียงสิทธิ์แย้ง แต่ก็เดินตามเพื่อนเข้าไปในบ้าน แต่เสียงเงียบ เหมือนไม่มีใครอยู่
“อาว เมื่อกี้ยังร้องโวกเวกอยู่เลยไปไหนแล้ววะ” พิทักษ์สงสัย
“หาที่หลังบ้านซิ ไปหลบที่นั้นหรือเปล่า ผู้กองก็หาย” เกรียงสิทธิ์กล่าว จึงเดินออกมาหลังบ้าน พอดีกับหน้าต่างห้องนอนหลังบ้านเปิดแง้มไว้อยู่ ทำให้เกรียงสิทธิ์สนใจ จึงเข้าไปดู ภาพที่เห็นก็คือชีเปลือยสองตัวกำลังกอดรัดฟัดกัน เกรียงสิทธิ์ตัวแข็ง
“อะไรเจอหรอยัง” เพื่อนเกลอตามออกมา เห็นยืนอยู่
“ดูอะไร ไหน” จะเข้าไปดูด้วย
“ออ เออ ไม่มีไร เรากลับกันดีกว่า” เกรียงสิทธิ์เอยชวน
“ไหนมันมีอะไร” มองเขาไปก็เจอภาพเดียวกัน
“เรากลับกันเถอะ” เกรียงสิทธิ์จับมือพิทักษ์ดึงกลับ พิทักษ์เดินถอยหลังออกมา
“ถึงว่า กูเคลือบแคลงพฤติกรรมผู้กองกับไอ้คอนเพื่อนเราตั้งแต่ต้น” พิทักษ์เอย
“อือ ปล่อยเขาไปเถอะ กลับได้แล้ว” เกรียงสิทธิ์รู้สึกใบหน้าร้อนวูบวาบ แต่ก่อนก็เคยแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกัน แม้แต่ไอ้คนข้าง ๆ นี้ก็เคยทำมาแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าจะเจอรูปการนี้เข้า
“กูไม่กลับ กูจะทำเหมือนที่ผู้กองทำ” คนที่ยืนข้างหลังเข้าจูโจมก่อนจะตั้งหลักได้ จนต้องเซลงไปที่โซฟารับแขก
“ไอ้ทักจะทำอะไร” สำลักคำพูด
“ก็ทำแบบที่ผู้กองทำไง ที่รัก” ว่าแล้วก็ระดมจูบใบหน้าเพื่อน กายสัมผัสกายแม้ว่าจะมีปราการขวางกั้น
“โอ้โห ไอ้นี้ มีอารมณ์มากเลยหรือวะ โด่ออกมาขนาดนี้” เพื่อนพูดแบบไม่เกรงใจ
“ทัก เราไม่ชอบนะเว้ย เราไม่ใช่” เกรียงสิทธิ์พยายามดันพิทักษ์ที่ตัวถึกกว่า
“แต่กูคิดว่า กูใช่ เพราะมึงนี้แหละ” จูบปากเพื่อนตอนที่เพื่อนอ้าปากค้าง
เมื่อพายุอารมณ์พัดผ่านไป ฟ้าสดใสก็ตามมา แม้ว่าจะมีเมฆครึ้ม ๆ อยู่บ้าง แต่ก็เป็นเพียงริ้วบาง ๆ ร่างสองร่างกอดซุกในอกของกันและกัน มีผ้าห่มผื่นใหญ่ ที่ห่อหุ้ม
“ออกได้แล้ว ออกไปได้แล้ว” คนที่อยู่ด้านล่างในอ้อมกอดพูดเสียงเครือ ๆ
“ออกไปไหน” คนตัวใหญ่กอดกระชับกล่าวอย่างอ่อนโยน
“หนัก” กล่าวสั้น ๆ พยายามขยับกาย
“ทีเมื่อกี้ไม่เห็นหนักนี้” กล่าวพร้อมกับจูบที่ริมฝีปากบางนั้น
“อือ” เสียงประท้วงแค่ลอดไรฟันออกมา
“ฮืม มีอะไร” คนตัวโตจ้องมองใบหน้าคนที่นอนอยู่ภายใต้อ้อมกอด จนคนข้างล่างต้องหลบหน้า
“จะไปอาบน้ำ ลุกผมจะไปอาบน้ำมันเหนียวตัวไปหมด” ตัวเล็กกล่าวเบา ๆ
“ไม่เอา อีกนิดหนึ่ง เดี๋ยวอาบให้” ยังต่อรอง
“หึ ไม่เอา” ผลักคนตัวใหญ่ออกไป จะลุกขึ้นก็ยังเป็นชีเปลือย ก็เลยเอาผ้าห่มมาพันรอบตัว ทำให้คนที่ยังนอนอยู่ กลายเป็นหุ่นรูปปั้นโรมัน ยิ่งทำให้คนที่ลุกก่อนอาย รีบออกจากห้อง
“ในที่สุดมึงก็เป็นของกู แต่มึงได้กูไปแล้วมึงอย่าทิ้งกูหน่า” พิทักษ์อ้อน ที่จริงต้องบอกว่ามันได้เขาแต่กลัวเขาจะทิ้งมันไปมีคนใหม่
“พูดอะไร ไม่เข้าใจ กูน่าจะเป็นคนพูด” เกรียงสิทธิ์หันมามองเพื่อน
“แฮะ ๆ ก็กูชอบมึงนี้หว่า กูรักมึง ตั้งแต่ครั้งที่กูโดนยิงคราวนั้น ก็คิดว่าชีวิตเราสั้นนัก อยากทำอะไรก็ต้องรีบทำ”
“โดยที่มาทำกับเพื่อนมึงนี้นะไอ้ทัก” เกรียงสิทธิ์บ่น
“หรือไม่ดีวะ กูทำแล้วเป็นไง” พิทักษ์ลุกขึ้นนั่ง
“ก็งั้น ๆ สู้คนอื่นไม่ได้” เกรียงสิทธิ์ยั่วเพื่อน
“อะไรนะ มึงมีหลายคนแล้วหรอ แต่กูว่าไม่ใช่ มึงดูหลักฐาน” ชี้ลงที่พื้นที่นอน
“เอ้ย ทัก ผ้าปูที่นอนแม่นะ” เกรียงสิทธิ์กล่าวอย่างตกใจ ก็เลือดที่ซึมแดงติดที่นอน
“เออ ก็กูไม่ทันคิดนี้หว่า มาต่อดีกว่า กูลุกอีกแล้ว” โหมตัวเข้าหาเพื่อน
“ก๊อก ๆๆๆๆ แม่หรอครับ” เสียงจากข้างนอกทำให้ทั้งสองหยุดชะงักกิจกรรมเข้าจังหวะ
“แม่ไม่ได้กลับบ้านแล้วหรอครับ” ตามด้วยเสียงบิดลูกบิด พิทักษ์รีบกระโจนลงจากที่นอนลงไปที่ประตู โดยลืมนึกว่าตัวเองก็เป็นชีเปลือย ประตูถูกเปิดออกมา
“เฮ้ย” เสียงอุทานจากคนข้างนอก
“อะไร ได้คอน” ก้มมองลงตามสายตาเพื่อน
“เฮ้ย กูขอโทษ ลืม แต่มึงก็เคยเห็นแล้วนี้หว่า” สมัยที่เข้าฝึกด้วยกัน นครมองเข้าไปภายในห้อง ก็เจออีกคนที่ผ้าห่มพันกายเหลือแต่คอ ไม่ต่างอะไรกับตัวเอง
-
2คู่ชู้ชื่น 555
-
หุ ๆ สรุปความทรงจำของนครกลับคืนมาหรือว่า ค่อย ๆ บอกนครไปให้เริ่มทำความรู้จักคนรอบตัวใหม่ จนนครคุ้นเคยอ่ะคับ
อ่านแล้วแอบงงนิด ๆ มะแน่ใจ ว่าเป็นงัยกันแน่
อิอิ แต่ที่ชอบคือกลับมาสวีทกันเหมือนเดิมละ แถม คู่เกรียงสิทธิ์กับพิทักษ์ ก็นะ อิอิ ลงเอยกันแล้วด้วย ดีใจ ๆ
อย่าเิพิ่งจบเร็วนะค้าบ ยังอยากอ่านต่ออยู่เลยอ่ะคับ ^^
-
สวีททั้ง2คู่เลย :กอด1:
-
เข้ามาอ่านครั้งแรก (รึเปล่า)
สนุกดีค่ะ แต่ยังไม่ถึงไหนเลย
:z3:
-
ไปฉลองกับครอบครัวมา สนุกมั้ยคร้าบ แล้วเด็กๆเป็นยังไงบ้าง โต ขนาดไหนแล้ว
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
30(ง้อพี่หน่อย)
ป่าเขาลำนำไพรที่ร่มรื่น เสียงสกุณาร้องก้อง ถ้าตั้งใจฟังก็จะได้ยินเป็นเสียงดนตรีสั้นยาวสูงต่ำ สองคนนั่งนิ่งเหมือนรออะไรสักอย่าง ที่ยังไม่เห็นวี่แววว่าจะปรากฏขึ้น
“กรู๊บ” สิ้นเสียง ริ่งเรไรก็หยุดส่งเสียง ทำให้สองคนหันหาต้นเสียง ก็เจอคนที่ตามมา
“ขอโทษ” เอยเบา ๆ เพื่อนเกลอจึงลุกขึ้นไปหิ้วปีกมารวมกลุ่ม
“มาได้ไง” เสียงเข้มแต่เฉียบขาด
“ก็ เออ ... เออ.. ตามมาตั้งแต่ที่บ้านแล้ว” เอยเบา ๆ
“รู้หรือเปล่าว่าอันตราย” อีกคนกล่าวด้วยความเป็นห่วง
“รู้ แต่ไม่อยากเป็นภาระของทีม อยากมีส่วนช่วยด้วย” คนถูกจับเอยเบา ๆ
“แล้วพี่โปรดรู้ไหม” อีกคนถาม คนถูกถามส่ายศีรษะ
“ว่าแล้ว ความดื้อ ไม่ใครเกินเพื่อนกู” ชัดเปรี้ยงเข้าที่เบ้าตา
“มือไวก็ด้วย ไอ้....ไอ้เพื่อนรัก” กอดคอเพื่อนเข้ามาหอมที่แก้ม ก็เลยโดนอีกตุ๊บจากอีกคน
“รู้ซะมั่ง ของใคร” คนพูดตาเขียวปัด
“แล้วมันจะมาเมื่อไหร่” คนถูกหอมแก้มกล่าว
“ยังไม่รู้ ข่าวบอกเย็น ๆ” เกรียงสิทธิ์ตอบ
“แล้วพร้อมแล้วหรอมึง ที่จะออกรบอีกครั้ง” พิทักษ์เอยบ้าง
“พร้อมซิ ก็ฟิตร่างกายขนาดนี้” ชูกล้ามให้ดู
“หรอ ใช่ซิมีครูฝึกที่ดีนี้หว่า” ตามด้วยหมัดเข้าที่มุมปาก
“โอ้ย ไอ้นี้ มึงไม่คิดจะออมมือให้กูบ้างเลย” พิทักษ์กุมปาก
“หรือจะเอาอีกหมัด” เกรียงสิทธิ์ได้ทีชูกำปั้นขึ้น พิทักษ์มองหน้าชายคนรักตาปริบ ๆ เข้าข้างกันดีนัก กลับไปนี้จะเอาให้หนัก ห่างกันมาตั้งเดือนกว่า หลังจากวันนั้นก็ยังไม่ได้สานต่อมีเพียงแต่กินข้าวด้วยกันไปไหนไปด้วยกันซึ่งก็เป็นปกติ แต่จะมากขึ้นกว่าเดิม จนเพื่อนที่กองร้อยเริ่มที่จะแซว ๆ ว่ามันจะเกินบัดดีไปแล้ว
“พอแล้วครับ กลัวแล้วครับ” ยอมแพ้ก่อน เอาไว้ออกศึกเย็นนี้
“พี่โปรดอยู่อีกฝั่งนะ” เกรียงหันมาพูดกับเพื่อนที่เข้ามาใหม่
“อย่าให้รู้เชียวนะ ไม่งั้นเราโดนแน่” คนพูดใจฟ่อ ก็โดนกักบริเวณไม่ให้ไปไหนอย่างกับนักโทษ
“ก็ใช่นะซิ ถึงไม่อยากให้ปรากฏตัว ให้เป็นห่วง” เกรียงกล่าวต่อ
“ไม่เป็นไร เราพร้อมแล้ว อาวุธพร้อม”ชูมัจจุราชสีดำของผู้กองอ้วน
“เออ ยังไงก็ระวังตัวด้วย พี่โปรดยิ่งรักมึงยังกะแก้วตาดวงใจ” พิทักษ์ยังต่อปากต่อคำ
“เงียบเลยทัก จะเอาให้นอนกลางป่าเลยไหม” คนรักขู่ จึงต้องเงียบ
“เออ กูมันไม่ใช่คนแรกของมึงนี้” ว่าแล้วก็ลุกเดินออกไป
“อะไรของเขา หึเกรียง” หันไปมองคนนั่งงอนใต้ต้นไม้ใหญ่
“ปล่อย ๆ ไปเถอะ ได้รับสัญญาณจากพี่โปรดแล้ว” ยกนาฬิกาขึ้นดูไฟสีเขียวกระพริบ
“แผนยังไงบ้าง” นครถาม
“พี่โปรดจะเข้าตลบหลัง ส่วนพวกเราด้านข้าง อีกทีมจะเข้าด้านหน้า ยังไงก็ระวังตัวหน่อย”
“มากขนาดนั้นเชียวหรอ”
“ก็ มันขนครั้งใหญ่ จากนั้นมันจะกระจายของออกทันที ตอนนี้ขอให้มันขึ้นฝั่งเราได้ก่อน”
“อือ” นครพยักหน้าเข้าใจ
“ตอนนี้คิดว่า หัวขบวนกำลังขึ้นฝั่ง ไปกันเถอะ” ว่าแล้วก็ค่อย ๆ ย่องออกไป
“จะไม่เรียกก่อนหรอ” นครกล่าวกับเกรียงสิทธิ์
“ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละ เบื่ออะไรก็งอนไปเรื่อย”
“แล้วจึงหรือเปล่าที่ไม่ใช่คนแรกของมัน” นครกระซิบเบาๆ
“ก็มันนั้นแหละคนแรก” เกรียงสิทธิ์กล่าวหน้าแดง ค่อย ๆ คลานออกไปหาที่ซ่อนใหม่ ตามด้วยนคร
กลุ่มมดงานหลายกลุ่มกำลังเดินบนสินค้าเข้ามาด้านชายป่า เมื่อใช้กล้องส่องดูจะพบประมาณห้ากลุ่มใหญ่ ซึ่งแต่ละกลุ่มจะมีกำลังพลประมาณ สิบกว่าคน รอจนกว่ากลุ่มสุดท้ายเข้าชายป่าไป จึงเริ่มเคลื่อนตัวเข้าประชิด กลุ่มมดงานเข้าป่าเต็งรัง มุ่งผ่าป่าดิบแล้ง และจะออกสู่ป่าเต็งรังอีกฝากหนึ่ง
“อ้ายคำ ๆ” เสียงเรียกจากเพื่อนที่เดินก่อน เงียบไม่มีเสียงตอบรับ
“เอ้า ไปไซวะ อ้ายคำเจ้าอยู่ไซ”
“อะไรของมึง บักสน” หัวแถวหันกลับมาถาม
“ผมบ่ฮู้ว่า อ้ายคำไปไซคับ” รายงานหัวหน้ากลุ่ม
“มันคงไปทำธุระมันมั่ง ไป ๆ เดินต่อ รอมัน” กลุ่มก็เดินเท้าต่อ
“แต่” กลุ่มเริ่มเดินต่อแต่ช้าลงเพื่อรอ สักพักใหญ่ ชายร่างเล็กก็เดินกลับเข้ากลุ่ม
“อ้ายคำเจ้าไปไซมา เป็นหยังเจ้าจังปิดหน้าไว้จังชัน” บักสนถาม คนที่ตามมาที่หลังไม่ตอบ แต่ทำท่าทางว่าไปทำธุระส่วนตัว
“เห็นบ่บักสน มึงจะไปคิดหยังหลาย ไป ๆ กันได้แล้วเสียเวลามามากแล้ว” กลุ่มมดงานเริ่มทยอยเดินต่อไป จากนั้น กลุ่มก็จะเริ่มหาย ไปทีละคน
“เฮ้ย พี่ผมคิดว่ามันแปลก ๆ แล้วนะ กลุ่มเราหายไปหลายคน” ลูกทีมคนหนึ่งกล่าว
“ไหน จริงหรอวะ” หัวหน้าทีมหันไปมองมดงาน
“เออ เรารีบไปสมทบกลุ่มอื่นเถอะ” หัวหน้าทีมให้สัญญาณรีบออกเดินทาง แต่ลูกทีมก็เริ่มหายไปเรื่อย ๆ จนเหลือไม่กี่คน
“หยุด” ชายสองคนคลุมศีรษะยื่นอยู่ด้านหน้า
“พวกมึงเป็นใคร” อีกฝั่งถาม แต่ยังไม่ได้รับคำตอบ เสียงปืนจากด้านหน้าก็ดังขึ้น
“พี่ เราโดนปล้น” แต่ยังไม่ทันตั้งหลัก ลูกพี่กับลูกน้องก็โดนถีบเข้าเต็ม ๆ สองคนที่คลุมศีรษะก็เข้าช่วยอีกคน กลุ่มมดงานเริ่มแตกฮือ วิ่งกลับหลัง กลุ่มที่ไปก่อนก็วิ่งกลับมา จนทั่งสามคนต้องหลบ จับหัวหน้ากลุ่มมัดไว้กับต้นไม้
“เฮ้ คอนจะไปไหน” เกรียงสิทธิ์ตะโกนถามเมื่อเห็นอีกคนวิ่งตามกลุ่มที่วิ่งผ่านไป
“จับมัดไอ้นี้ก่อนซิ” พิทักษ์กล่าว เพราะกลัวเพื่อนเกลอจะตามไป
“มัดมันทำไม มันต้องนี้” ว่าแล้วหมัดสอยดาวเข้าปลายค้างเต็ม ๆ คนทั้งสองหลับ เกรียงสิทธิ์วิ่งตามเพื่อน
“อาว แล้วนั้นมึงจะไปไหน” พิทักษ์ร้องตาม
“หมู่ครับ ผมฝากไอ้สองคนนี้ด้วยครับ” เมื่อเห็นกองกำลังเข้ามาช่วยเหลือ ก็เลยฝากผู้ต้องหาเลย วิ่งตามเพื่อนไปอีกคน
“ไอ้เกรียงมึงอยู่ไหน กูตามมาช่วยแล้ว” ตะโกนตามหลัง
กว่าภารกิจจะเสร็จก็สะบัดสะบอมกันไปหมด กลุ่มมดงานโดนตอน บางคนคิดต่อสู้ก็ถูกวิสามัญ หัวหน้าใหญ่หนีไปได้ ส่วนหัวหน้าทีมก็โดนจับชะส่วนใหญ่บางคนก็ตาย กลางป่าเขา
“เฮ้ย จับมันให้หมด อย่าให้มันพูดอะไร” เสียงมาโปรดดังขึ้น นครพยายามออกห่างกลุ่ม
“เฮ้ยไอ้คนนั้น จับมันอย่าให้มันหนีไปได้” เสียงเฉียบขาดดังขึ้น ทำให้ต้องรีบหนี
“จะหนีไปไหน” คนตัวโตกว่าวิ่งมาขวางหน้า คนตัวเล็กก็เลยส่งหมัดออกไป ด้วยความคล่องแคล้วว่องไว มาโปรดโดนซะปากแตกเลือดไหลซิบ
“เก่งนักหรอไงตัวแค่นี้” ว่าแล้วก็ปล่อยหมัดตรงและถีบพร้อมกับมีผลให้คนร่างเล็กกระเด็นไปหลายก้าว คนตัวเล็กก็สู้ไม่ถอย เมื่อโดนก็ต้องเอาคืนบ้าง กระโดดเข้ามาฟัดกันคนละตุ๊บสองตุ๊บ ผลัดกันล่อผลัดกันชน
“ผู้กอง อย่า” เสียงเกรียงสิทธิ์ดังมาแต่ไกลทำให้มาโปรดชะงัก อีกฝ่ายได้ทีก็เลยส่งหมัดเด็ดเข้าปลายคาง แล้ววิ่งฝ่ากลุ่มคน
“เก่งเหมือนกันนี้หว่า อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้” กลุ่มเจ้าหน้าที่เข้ากรูจับตัว และยึดไว้ มาโปรดที่วิ่งตามมาถึงตัวพอดี
“เก่งนักหรอ”ส่งหมัดเข้าที่ท้องน้อย จนคนตัวเล็กจุกพูดอะไรไม่ออกแล้วตามด้วยรองเท้าทหารอีกข้างที่ปลายข้าง จนคนถูกจับสลบ
“ไอ้คอน” เสียงเกรียงสิทธิ์ตามมา มาโปรดเอะใจ เข้าไปดึงผ้าคลุมศีรษะออก ต้องตะลึง ก็บอกให้อยู่บ้านแล้วมาทำอะไรตรงนี้ เมื่อเห็นเป็นคนรัก ก็รีบเข้าประคอง
“แจ๊ก ๆ ๆ เป็นไรมากหรือเปล่า”
“คงมากครับผู้กอง โดนเต็ม ๆ” คนที่ช่วยจับกล่าว มาโปรดอุ้มร่างไร้สติพาดบ่า พาออกมาที่ใต้ต้นใหม่ใหญ่ เกรียงกับพิทักษ์เอาน้ำมาให้
“ซวยแล้วไหมละ แล้วตามมาตอนไหน” มาโปรดพูดเบา ๆ
“มานานแล้วครับ ตั้งแต่เราออกจากบ้าน” เกรียงสิทธิ์ตอบ
“แล้วไม่บอก” มาโปรดควบคุมอารมณ์โกรธ
“ผมก็เพิ่งรู้ตอนที่อยู่ในป่านี้ครับ ผู้กอง” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“ตื่นขึ้นมานี้จะอาละวาทไหม” ปากพูดมือก็ปฐมพยาบาลต่อ
“อันนี้แน่นอนครับผู้กอง ตามสูตร” พิทักษ์เอยบ้าง
“ไอ้เราก็นึกว่าพวกขนยาเอาซะเต็มเท้าเลย” นครลืมตาขึ้น
“เป็นไงบ้าง พี่ขอโทษครับ” มาโปรดรีบขอโทษ ส่วนนครนั้นเมื่อลืมตาได้เห็นยังไม่เห็นว่าเป็นใครก็โต้กลับทันที มือคว้าไปถูกท่อนไม้ขณะเหมาะมือ ฟาดลงที่ศีรษะมาโปรดเต็มแรงดีที่เป็นท่อนไม้ผุ จึงไม่ค่อยเจ็บสักเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้คนถูกตีผงะได้เช่นกัน มาโปรดโกรธจนลมออกหู ลุกขึ้นเดินออกไปสมทบกับกลุ่มเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ นครเองก็ตะลึงเช่นกัน
“คอนเป็นไงบ้าง”เกรียงสิทธิ์เข้ามาดูเพื่อนต่อ
“ไม่เป็นไรแล้ว” นครตอบเบา ๆ มองออกไปดูคนที่กำลังสั่งการต่าง ๆ อยู่ รู้ว่าตัวเองผิด จะเข้าไปขอโทษยังไง
“มึงก็แรงไปไอ้คอน” พิทักษ์นั่งลงข้าง ๆ
“แรงยังไง” เกรียงหับควบถามคืน
“ก็แรงไปสู้กับผู้กอง ประเมินศักยภาพสูงเกินไปมั่ง” พิทักษ์ตอบหน้าตาเฉย
“ก็กันไม่อยากให้เขารู้ว่าเป็นกันมาอยู่ที่นี้ จะหลบออกก็ไม่ทัน” นครพูดเสียงอ๋อย ๆ หมดกำลังใจ
“ก็เลยปะทะเอาซะ แม้ที่นี้ ทำเป็นหมาง๋อยเชียวนะมึง” พิทักษ์หมั่นไส้
“ไอ้ทัก มึงอย่าอยู่เลย” เกรียงสิทธิ์ยิ่งหมั่นไส้เพื่อนเกลอ ลุกขึ้นจับคอเสื้อผลักเข้าหาต้นไม้ใหญ่
“อูย เจ็บโว้ย กูเจ็บ” พิทักษ์ประท้วง กอดอกกอดขาตัวเอง
“เจ็บก็ดีมึงจะไม่ต้องพูดมาก หรือจะเอาอีก” ยกเท้าขึ้นจะกระทืบอีกที
“พอ ๆ แล้วครับ เจ็บแล้วครับ ว้า ทำไมเมียกูดุยิ่งกว่าแม่กูอีก” บ่นพึมพำ
“พูดดี เอาไปกินเลย” ว่าแล้วก็ประเคนเท้าเข้าทรวงอก นครเห็นขี้เกียจแยก จนเดินไปหามาโปรด ซึ่งตอนนี้กำลังสั่งงานสั่งการ มองมาที่คนเดินเข้ามาหาเพียงหาตา แล้วก็เดินหลบ ๆ ไปที่อื่น จนนครไม่สามารถเข้าถึงได้ จากนั้นกลุ่มมดงานถูกจับทั้งหมด ต้องเดินเท้าผ่านป่าดิบแล้งเข้าไปเพื่อออกสู่ป่าเต็งรังและออกสู่ถนนที่กองกำลังสนับสนุนรออยู่ งานนี้มาโปรดและพวก ๆ ได้รับคำชมที่สามารถถล่มขบวนการขนยาข้ามชาติ
นครง๋อยไม่รู้จะเข้าไปขอโทษมาโปรดยังไงดี ก็เลยเลี่ยงออกมานั่งคนเดียวที่ริมชายป่า มองการปฏิบัติการเคลียร์พื้นที่ก่อนออกจากป่า พอถึงเวลาจะต้องเดิน นครค่อย ๆ กลืนหายเข้าไปภายในป่านั้น ตอนนี้รู้สึกผิดมาก ๆ น้ำตาเจ้ากรรมที่ไม่อยากให้ใครเห็นก็ไหลอาบสองแก้ม ยิ่งคิดก็ยิ่งไหล
‘ก็ไม่รู้นี้ ก็ไม่ได้ตั้งใจ อย่าทำเหมือนเป็นคนอื่นนะ ไอ้ผู้กอง......อะไรดีหว่า แค่นี้ทำหัวอ่อนหัวบวม แต่ก่อนยังไม่เป็นแบบนี้เลย’
คิดไปเดินไป ร้องไห้ไป ไม่ดูเลยว่าไปถึงไหน มารู้สึกตัวอีกครั้ง หลงป่าซะแล้ว หันไปทางไหนก็ไม่เจอ ใครมีแต่ความเงียบ เสียงนกโพระดกร้องก้องไพร หันหลังเดินกลับ แล้วมาทางไหน
“พี่โปรด พี่โปรด” ป้องปากตะโกนออกไป ริ่งเรไรเงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ
“เกรียง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทัก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมอยู่นี้” พยายามเปล่งเสียงตะโกนหา
“ผู้กอง ..........” เงียบไม่มีเสียงตอบ
“อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวนะ” ในสั่นกลัว กับสิ่งที่จะเกิดขึ้น กลัวไปทุกอย่าง จิตใต้สำนึกที่มันถูกกดไว้กำลังจะเผยออกมา
“ผมกลัวนะ อย่าทิ้งผมไว้นะ” วิ่งกลับออกมา แต่ก็ไปไหนไม่ได้ เพราะไม่รู้เส้นทางนั้นเอง จะไปทางซ้ายหรือขวาดี ไปทางไหนมีแต่ป่าดิบกับป่าดิบ
“พี่โปรด พี่โปรด” ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่เสียงดังหึ่ง ๆ ของเครื่องบิน แสงแดดเริ่มอ่อนแสงลง แต่คนหลงป่ายังหาทางกลับไม่ได้ ขาก็ก้าวพาตัวเองออกไปเรื่อย ๆ
“อะไรนะ เอ้ย ...........ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย” ร่างที่ห้อยต๋องแต๋งจากเครื่องมือดักสัตว์หิ้วตัวคนขึ้นไปลอยเคว้ง บนท้องฟ้า
-
:3123: มาให้กำลังใจคนแรก
-
กำ นครหลงป่า
พี่โปรดมาช่วยด้วยยยยยยย
ขอบคุณพี่หมอกับพี่วัตรค่ะ :L2:
-
ก้อว่าอยู่แว้ววว รักมาก ห่วงมาก พอเจอทำรุนแรงเข้าบ่อย ๆ ไม่เชื่อฟัง ไม่เชื่อใจ มันก้อต้องมีน้อยใจกันมั่ง อะเนอะ
พี่หมอ พี่วัตร กลับไปบ้านมาเป็นงายม่างเอ่ย เด็ก ๆ แฮปปี้กันดีใช่ปะ
ป.ล. อากาศมะค่อยคงที่ดูแล สุขภาพกาย สุขภาพใจ กันดี ๆ น้า :L2: :L2: กำลังใจ
ป.ล.2 มาต่อบ่อย ๆ น้า รอซำเหมอออออออ :laugh:
-
สู้ๆๆๆๆค๊าฟ
เปงกำลังจายให้ง่ะ
ยังไง
เพ่โปรดก้อต้อง
มาช่วยอยู๋แว้วววว
-
เอาละหนา ได้กินข้าวลิงแน่ ๆ เลย นครเอ๋ย....
รีบมาต่อด่วนนะครับ หมอ รออยู่ เอ... หรือไม่ว่างเพราะปิดเทอมแล้ว
คงวุ่นกับเจ้าลิงน้อยทั้งสองแน่ หรือว่า สามนะ
เอาเป็นว่ารอก็แล้ว กัน +1 ให้ด้วยนะครับ
-
วันนี้มาบวกให้เหมือนกัน :กอด1:
-
พี่มาโปรดอยู่ไหน มาช่วยด่วนเลย แอร๊ยยย นคร เจ็บตัวอีกแล้ว :sad4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :sad11: :monkeysad: :m15: :impress3: :L3: :bye2: :mc4: o13 :z3: :z2: :z10: :z13:
มีกำลังใจเขียนแล้ว เย้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล. คอมเม้นท์คือ ลมหายใจของคนเขียนครับ ถ้าไม่ได้รับแรงเชียร์แรงใจ คนเขียนก็เขียนไม่ออก ดูซินอนตะแง๋ว อยู่กับที่นอน ทำตาแป๋ว
:jul3: :laugh: :pigha2: o18 :impress2: :-[ :o8:
-
แอร๊ยยยย ลุกขึ้นมาเขียนต่อสิค่ะ :sad4:
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วนะคะ พี่วัตร เร็วๆๆๆ :serius2:
พี่หมออยู่ไหนอะ ช่วยกระตุ้นหน่อย :laugh:
-
ชื่อตอนง้อพี่หน่อย แต่นครยังมะได้ง้อพี่มาโปรดเลยอ่ะคับ ดันไปหลงป่าซะก่อน ซะงั้น เหอ ๆ
มาต่อไว ๆ นะค้าบ อยากอ่านตอนต่อไปมาก ๆ เลยคับผม ติดพัน ค้างด้วย เหอ ๆ
-
ฝนตก(ไฟดับ)ทั้งคืน ดีใจแทนต้นไม้ใหญ่น้อยทั้งหลาย
พี่มาโปรดรีบมาช่วยนครเลย มาช้าเดี๋ยวโดนงอนกลับนะ
-
กำ นายเอกหลงป่าซะแล้ว
:เฮ้อ:
-
สรุปแล้วใครจะง้อใครแน่
ดันมาหลงป่าซะอีก :เฮ้อ:
-
สงสัยจะเปลี่ยนจากง้อเป็นฆ่าทิ้งป่าว
-
:z13:
-
จะโดนทิ้งไว้ในป่าซะแล้ว :laugh:
-
ซวยซ้ำซวยซ้อนนะคอน :m15: :monkeysad: :sad11:
น่าสงสาร :impress3:
ค้างงงงง :z3:
-
:beat:
:กอด1:
:oo1:
:haun4:
:laugh:
บ้าไปแล้วเรา..... :call:
-
งอน ง้อ แล้วก็ :-[ :-[ :-[
-
สรุปแล้วใครจะง้อใครแน่
ดันมาหลงป่าซะอีก
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ซวยซ้ำซวยซ้อนนะคอน
:serius2: :serius2:
-
5555555555555555555555555555555555555+
ตอนนี้นั่งคุมคนแต่งอยู่ ทำตาปริบ ๆ เดี๋ยวพี่หมอจะรีบพิมพ์ครับ รอหน่อยนะครับ
จัดการผู้แต่งก่อน เกงานอีกแล้ว
:serius2: :angry2: :m20: :laugh: :pigha2: o18 :jul3:
-
:z13: จิ้มหมอ ก่อนนอน :-[ :-[
-
ไม่ได้มาเยี่ยมพี่หมอนานเลย
คุมคนแต่งให้แต่งเร็วๆนะคะ......คอนหลงป่านานแล้ว :man1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
31 (ง้อพี่จริง ๆ นะ)
‘คนเดียวที่คิดถึง ที่รัก ใจเธอคิดอะไร คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า ว่านอนหนาวหัวใจ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว’
พยายามดิ้นรน ช่วยให้ตัวเองหลุดพ้นจาพันธนาการ แต่ก็ไร้ผล เพราะบ่วงที่หอบหิ้วร่างเล็กนั้นทำด้วยเชือกขนาดใหญ่ ดิ้นรนไปก็รั้งจะทำให้เหนื่อยอ่อนลงเรื่อย ออมแรงให้พรานเขามาเก็บบ่วงตอนนั้นค่อยได้ออกจากป่า แต่ถ้าพรานไม่เข้ามา 4-5 วันละ จะทำยังไง
คนเราเมื่อถึงเวลาจนตรอก ความคิดต่าง ๆ ก็พร่างพรูออกมา วันเวลาดี ๆ สั้นนัก ชีวิตคนเราไม่ถึงร้อยปี ทำไมเมื่อมาพบมาเจอกันจึงไม่ทำสิ่งดี ๆ ให้มีความรักความผูกพันกัน
“พี่โปรดผมขอโทษ” ร้องออกมาก็ไม่มีความหมายอะไร มีแต่สิงสาลาสัตว์ที่ร้องแข่ง แล้วก็เงียบลง เมื่อความเงียบเข้ามาใหม่มันก็ต่างแข่งกันร้องออกมา
“พี่โปรดครับ น้องไม่ดื้อแล้วครับ” เสียงอ๋อย ๆ เพราะหมดแรงที่จะดิ้นรน หลับตาลง หยดน้ำตาไหลเอ่อออกมาอีกแล้ว คราวนี้ความคิดมันบาดลึกเข้าสู่จิตใจ ร่างเล็กสั่นด้วยแรงสะอื้นเสียใจ
“พี่โปรด เกรียง ทัก ช่วยด้วย” เสียงร้องแผ่วเบาลง จนหมดสติไป
“ผู้กองครับ เรายังไม่เห็นไอ้คอน” พิทักษ์วิ่งไปหาผู้กองอัศวิน เจ้าตัวเมื่อได้ยินว่าเด็กดื้อหายไป ก็แค่ชะงัก แล้วก็ทำงานต่อไป
“ผู้กองเราหาจนทั่วแล้วครับ” พิทักษ์ร้อนใจ
“เขามาได้ก็ต้องกลับเองได้” เสียงผู้กองหนุ่มกล่าวดัง ๆ
“แต่...” พิทักษ์กำลังจะเอยค้าน
“ไปทำงานได้แล้ว เราต้องต้อนคนพวกนี้ส่งสถานีตำรวจ” ได้ยินอย่างนั้น พิทักษ์คอตก กลับออกมาหาบัดดี้
“เป็นไงเกรียงเจอไหม”
“ไม่เจอ ไม่รู้หายไปไหน นี้ถ้ามีเครื่องติดตามตัวนะ ก็หาเจอแล้ว” หัวเสียออกตามหาเพื่อน
“เราหาอีกสักรอบเถอะ” พิทักษ์กล่าว แล้ววิ่งกลับเข้าป่า ตรงที่แยกออกจากกัน
“ทัก ไปไหน รอผมด้วย” เกรียงสิทธิ์วิ่งตาม
“เร็ว ๆ ซิ เดี๋ยวกลับมาไม่ทัน” เกรียงสิทธิ์เร่งฝีเท้า
‘ตอนสมัยฝึกมันไม่ขยันอย่างนี้เลยนะพิทักษ์ แต่เดี๋ยวนี้เปลี่ยนแปลงไปเยอะ’ คิดแล้วก็ยิ้ม
“ยิ้มอะไร” เมื่อหันมาเจอรอยยิ้มวิ่งตามมา จึงหยุดยืนรอ
“เปล่า แค่คิดว่า ตอนที่เจอกันใหม่ ๆ ไม่เห็นทักเป็นแบบนี้เลย” เดินเคียงข้างคนที่บึกกว่า
“อาว ตอนนี้มีคนอยู่ข้าง ๆ ก็ต้องมีภาวะผู้นำละหว่า” พิทักษ์กล่าวพร้อมมองหน้าคนที่เดินข้าง ๆ
“แล้วคิดยังไง” เกรียงสิทธิ์ อยากรู้ความในใจ
“รู้ว่า เอาใจยากเหมือนกับไอ้เพื่อนอีกคนเลย” แหงนหน้ามองท้องฟ้า
“ตุ๊บ” ยังไมถึงไหนเลย
“อูย วันนี้จะให้กินขนมตุ๊บตั๊บอีกกี่ครั้งหึ” จับมือที่กำลังจะเหวี่ยงตามมาอีก
“ไม่กลัวผมช้ำบ้างหรอครับที่รัก” จุ๊บลงที่หน้าผาก
“เอ้ย ๆ ในป่า ผีสาง เทวดา รีบ ๆ ไปหาเพื่อนได้แล้ว” เกรียงประท้วง
“ถ้าเจอไอ้คอนนะ กูจะจับมันทำ......” พูดแบบมันเขี้ยว
“ตุ๊บ” หมัดตรงเข้ากลางหลัง
“โอ้ย จะเอาอีกกี่ที” ร้องขึ้นมา แต่เกรียงสิทธิ์ก็ชูมือที่โดนตัวเองจับไว้
“อาวแล้วใครวะ หึ” หันควับไปด้านหลัง
“ผู้กอง.... เออ.... ขอโทษครับ” รีบก้มศีรษะขอโทษ
“แล้วเด็กดื้อหายตอนไหน” มาโปรดกล่าว รีบเร่งฝีเท้าก้าวออกก่อนเพื่อน
“หายตอนที่ไปหาผู้กองครับ คือ...เออ ..พวกผมก็กำลัง...” กำลังทะเลาะกันอยู่อีกฝั่งก็เลยไม่ได้สังเกต ว่านครหายไปไหน มาโปรดไม่รอฟังคำตอบ รีบเดินเข้าไปในป่า จนอีกสองคนต้องวิ่งตาม
‘อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะครับ ที่รักของพี่ พี่จะหาน้องให้เจอ ถ้าไม่เจอเล่า พี่จะอยู่ยังไง ไม่ได้ยินเสียงแจ้ว ๆ ของน้องอีก พี่จะอยู่ได้อย่างไร รู้ไหมว่าพี่รัก พี่รักน้อง พี่ยังไม่ได้บอกน้องเต็มปากเต็มคำเลย คราวก่อนก็บาดเจ็บปางตาย ก็ยังอ้ำอึ้งไม่บอกน้องสักที พอน้องหายไปพี่จึงรู้สึกอ้างว้าง’
“ผู้กองครับ ผมรู้สึกว่าเห็นคอนครั้งสุดท้ายตรงนี้ครับ” เกรียงสิทธิ์รีบกล่าวเมื่อจำสถานที่ได้
“แล้วเป็นไปได้ไหมว่า พวกที่หนีได้จะทำร้ายคอน” พิทักษ์เอ๋ย
“ก็อาจเป็นไปได้ ลองหารอยต่อสู้” มาโปรดกล่าวแล้วรีบหาร่องรอย อีกสองคนก็กระจายตัวออกหาร่องรอยการต่อสู้ หรือร่องรอยที่อาจทำไว้ไม่ให้หลง หรือเผื่อมีการติดตาม การหาร่องรอยได้สักพักใหญ่
“ผู้กองครับ ทางนี้ครับ” พิทักษ์ตะโกนเรียก สองคนหยุดหาวิ่งมาทางต้นเสียง
“มีอะไรหรอทัก” พิทักษ์ชี้ให้ทุกคนดูร่องรอยเหมือนกับการต่อสู้ หรือลากอะไรสักอย่าง ลึกเข้าไปในป่า มาโปรดรีบแกะรอยนั้นไปอย่างรีบร้อน
“ผู้กองรอเราด้วย” เกรียงสิทธิ์วิ่งตามไปติด ๆ
“อาวทิ้งกันเลยหรอวะ” พิทักษ์วิ่งตาม มาโปรดนั้นทั้งเดินทั้งวิ่ง เมื่อเจอร่องรอย
“เร็วหน่อยนะครับ มันกำลังจะมืดจะค่ำแล้ว” เกรียงสิทธิ์กระตุ้น ยิ่งทำให้มาโปรดกดดัน เกิดเป็นอะไรขึ้นมา จะทำยังไง คิดแล้วใจหาย
“ผู้กองดูนั้นครับ” เกรียงสิทธิ์ชี้ให้ดูตรงปลายกิ่งไม้สูง มีตาข่ายห้อยอยู่ด้านล่างสูงจากพื้นประมาณ 500 เมตร
“ห้างส่องสัตว์ แล้วนั้นอะไร ระวังหน่อยนะ เกิดเป็นเสือ” มาโปรดอุทาน
“ไม่ไหวติงครับ ผู้กอง” พิทักษ์กล่าวแล้วเข้าไปดูใกล้ ก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น
“ผู้กองเร็วครับ ไอ้คอน มันติดกับดัก เร็ว” พิทักษ์รีบปีนขึ้นห้าง
“ผู้กองรอข้างล่างครับ เดียวผมปลดลงมา ผู้กองคอยรับ” มาโปรดแหงนมองดูสิ่งที่อยู่ภายในตาข่ายแล้วใจไม่ได้ ทำไมไม่มีอาการไหวติง หรือว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า สักพักใหญ่ ตาข่ายก็ลอยริ้วลงมาจากกลางอากาศ มาโปรดเข้าไปรับพอดี ร่างที่ไร้สติลงสู่อ้อมกอดคนที่รัก
“แจ๊กเป็นไงบ้างแจ๊ก” มาโปรดดึงเอาตาข่ายออก
“ผู้กอง น้ำครับ ผมเอาลงมาจากห้างนั้น” พิทักษ์เอาน้ำให้มาโปรดลูกลงบนใบหน้าอ่อนเยาว์นั้น เมื่อหยดน้ำถูกลูบลงใบหน้าก็เรียกความสดชื่นให้คนที่หลับใหลนั้นกลับคืนมาได้
“คอน ๆ ตื่นไหมผู้กอง” เกรียงสิทธิ์ใจร้อน
“เกรียง ขยับออกมาตรงนี้ก่อน ให้คอนเขาได้อากาศที่บริสุทธิ์” พิทักษ์ดึงเอาเกรียงสิทธิ์ออกมา นครค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เห็นใบหน้าที่จ้องมองด้วยความเป็นห่วง นครค่อย ๆ ยื่นมือขึ้นลูบที่ใบหน้าคนจ้องมอง มาโปรดจับมือที่ลูบใบหน้าตนแนบเข้าไปอีกเอาฝ่ามือนั้นมาจูบหอมเบา ๆ
“ผมขอโทษครับ” เอยเบา ๆ
“ไม่เป็นไรแล้วนะ เรากลับบ้านกัน ไปทำแผลที่บ้านนะ” ตัดสินใจอุ้มคนที่รักเดินออกจากห้างป่า
“อะไรไอ้เกรียง” เกรียงสิทธิ์กระโดดขึ้นขี่หลัง
“ผลัดกัน คราวก่อนผมแบกทักหนักแทบแย่ คราวนี้แบกผมบ้าง” ปากก็ว่าจ๋อย ๆ ตัวก็ขย่มให้คนที่แบกหนักขึ้นอีก
“ไม่ต้องขย่ม มันหนัก เอาไว้คืนนี้ ไม่กลับกองร้อยเว้ย เตรียมตัวเลย” คนแบกบ่น
“ตุ๊บ ๆๆๆๆๆ” อีกหลายหมัดตามมา
“เฮ้ย จะให้ตายกันไปเลยหรอไง” ประท้วงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แต่มีความรู้ว่ามีอะไรมาจรดลงที่ต้นคอ พิทักษ์ยิ้มกว้าง คนที่อยู่บนหลังหันหน้าซบลงบนไหล่กว้าง
สายลมพัดโบกเบา ๆ ต้นหญ้าสูงยาวลู่ไปตามแรงลม คนที่นั่งอยู่สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด มองออกไปด้านหน้าที่เป็นผากว้าง
“หอมหรอ” คนที่สูดลมหายใจชะงักก้มมองคนที่นอนหนุนตัก ที่ศีรษะโพกด้วยผ้าขาว
“สดชื่นจังครับ” ตอบเบา ๆ
“แต่พี่หอมจัง เอใช้สบู่ไรหน่า” ชายหนุ่มจรดริมฝีปากลงบนหัวเข่าที่เปลือยเปล่า
“อุย จักจี้” พลางขยับขา
“เหน็บกินหรือเปล่า พี่นอนนานแล้ว” ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง จ้องหน้าคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว มือจับปลายคางริบฝีปากหนาค่อย ๆ เข้าไประทับรอยจูบ
“อือ” เสียงประท้วงจากลำคอคนที่อ่อนเยาว์กว่า คนที่โตกว่าจึงต้องปล่อย นครอายหน้าแดง
“จนปานนี้ยังจะอายอีกหรอ” มาโปรดกล่าวเบาๆ หอมแก้มอีกฟอดใหญ่ แล้วดึงคนข้างหน้ามานั่งบนตัก
“ระวังหน่อยซิครับ เดี๋ยวคนอื่นเห็น ผมอายเขานะ”
“พี่ไม่อาย พี่ยอมรับว่าพี่รักน้องคนนี้ พี่รักสุดหัวใจ หัวใจดวงนี้อยู่กับคนนี้แล้ว แล้วคนนี้รักพี่บ้างไหม” คนที่นั่งภายในอ้อมกอดหอมเบา ๆ ที่ใต้คางคนพูด
“อือ พี่ถือว่านี้คือคำตอบนะ” คนที่อยู่ในอ้อมโผเข้ากอดร่างหนานั้น แล้วล้มตัวกลิ้งตัวลงบนพื้น
“พอแล้วครับ เราเดินทางต่อเถอะ คิดถึงพ่อกับแม่” นครลุกขึ้นนั่ง
“หึ ยังไม่อยากไปไหนเลย อยากอยู่ตรงนี้นาน ๆ จัง” คนตัวใหญ่ยังคงนอนกลิ้งไปมา
“ไม่เอา ผมอยากกลับไปหาพ่อแม่ เจ้าชัย เจ้าเช้ง พี่ภูมิ ปานนี้มิรู้เป็นยังไงบ้าง ลุกได้แล้ว”
“หึ อยากนอนอยู่นี้ก่อน” เมื่อโดนปฏิเสธ ใบหน้าที่ยิ้มก็หุบลงทันที มองหน้าคนนอน คนที่นอนอยู่ก็มองตอบ
“ก็ได้” ล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เอาแขนคนนอนอยู่ก่อนแล้วมาหนุนต่างหมอน มาโปรดโอบเอวคนที่นอนข้างเจ้ามาหาตัวเอง แล้วหอมแก้มคนที่นอนข้าง ๆ
“อือ ไม่เอา นอนเฉย ๆ” นครปัดป้อง
“กลับไปถึงบ้าน ขอนอนกอดเต็มที่หน่อยนะ ห้ามหายไปอีก พี่ไม่ยอมแน่”
“ได้หรอครับ คริตมีคำสั่งออกมาแล้ว ให้ลงใต้ไปช่วยพี่บังเลาะห์” นครสาธยายเจี้ยแจ้ว
“ไม่ให้ไป จะให้สองคนนั้นไป” มาโปรดลุกขึ้นนั่งมองหน้า นครลุกตาม
“อาว มันเป็นงานนี้ครับ ผมกินเงินเดือนเขานะ แล้วสองคนนั้นเขาก็ยังไม่ได้ปลดประจำการ จะให้ขาดราชการไปหรอ” นครเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
“ยังไงพี่ก็ไม่ให้ไป” ว่าแล้วก็เดินกลับไปที่รถ นครมองตาม ใครกันแน่ที่ดื้อ
“ครับ ๆ จะบอกคริต” นครถอนหายใจ แล้วตามขึ้นรถ มุ่งหน้ากลับเหนือไป เหลือบมองหน้าคนขับที่อารมณ์ดีขึ้นมา
“กลับถึงบ้านอยากทานน้ำพริกหนุ่มนคร”
“เฮ้อ ให้ไอ้เช้งทำให้ทานดีกว่าผมไม่อยากตาย แม้จะกินกันได้ไง” นครค้อน
“อะไร แค่นี้ค้อน แม้ทีคนอื่นนี้ ทำกับเขาดีอย่างนั้นอย่างนี้ พอทีพี่นี้ไม่เลย น่าน้อยใจจัง” นครยิ้มหันกลับมามอง
“น้อยใจด้วย อือ เดี๋ยวให้กลับถึงบ้านก่อน” นครเอนเบาะลงนอน
-
ว้าว ได้มาเมนท์ต่อด้วยคับ อิอิ
กำลังสนุกเลย จะหมดเคราะห์หมดโศกกันหรือยังคับเนี่ย หุ ๆ นครเจอเรื่องเยอะ ๆ จิง ๆ แต่ก็ดีคับ ทำให้ห่วงกันมาก รักกันมากขึ้น
รอตอนต่อไป คับผม ^^
-
ต่อไปนี้คงมีความสุขซะทีนะ...คอน
ขอบคุณพี่หมอกับพี่วัตรค่ะ :L2:
-
หวังว่าคงไม่มีอะไรอีกนะ พี่โปรดกับคอนจะได้มีความสุขซะที
ขอบคุณพี่หมอกับพี่วัตรค่ะ
-
อิอิ ลืมเมนท์
น่ารักมากมาย ชอบนะ จุ๊บจุ๊บ (ชอบแจ๊กของพี่โปรด ของพี่ของน้องจัง)
เป็นกามลังใจให้เช่นเคย
-
:pig4:
น่ารักได้อีก
-
อิอิ ที่แท้ติดกับดักนายพราน
-
กรี๊ดดดดดดด น่ารัก :o8:
หมดเคราะห์หมดโศกแล้วใช่ม้ายยยยยยย
-
น่ารัก กุ๊กกิก
:impress2: :impress2: :impress2:
-
พี่โปรดอย่าให้น้องคอนลงใต้นะ
มันน่ากลัว o21
-
:z2: :z2: :z2:
ได้แว้ว หวานแบบนี้แหระ กำลังดี อิอิ ชอบหงะ
อะ อะ อะ ให้กำลังใจกันหน่อยเนอะ :L2: :L2: :L2:
ป.ล. อากาศไม่ดีดูแล เด็ก ๆ ดี ๆ เน่อ :o8:
-
:z13: รีบน 555+ ชิ่งไปนอนก่อนผมอ่ะ ม่ายยอมๆๆๆ
ว่าแต่ หวานวันละนิดจิตแจ่มไสคร้าบ
หั้ยกำลังจายยย :3123:
-
+1 หมอนะครับ ค่าที่คุมตาปลัด ฯ แต่งเรื่องต่อ
ถ้าดื้อ จัดการให้อยู่มัด :oo1: ซัก 3 คงหมดแรงดื้อ :z2:
ขอบคุณ และเป็นกำลังใจให้นะครับ ฝากความคิดถึง ถึงลิงน้อย สองคนด้วย
-
ก่อนอื่นต้อง กล่าวคำว่า ขอโทษครับ
สำหรับแฟนคลับทุกท่าน ขอโทษจริง ๆ ขอกราบแทบเท้าเลยก็ได้ครับ
เรื่อง นั้นหรอ แฮะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่หมอเข้าไปดูนิยายที่โพสจบแล้ว แล้วเข้าไปดูทางรักสองเรา
ปรากฏว่ามีเม้นท์ เยอะมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่หมอไม่รู้จริง ๆ นึกว่าเรื่องเล่าจบแล้วก็คงจะจบไป ก็คงมาต่อเรื่องใหม่
แต่มีคอมเม้นท์ต่ออีกมากมาย อยากมีภาคพิเศษ ได้ครับ พี่หมอถามพี่วัตรแล้ว จะต่อตอนพิเศษให้สักตอนสองตอนนะครับ
แต่คงหลังจาก จบเรื่องนี้ก่อน จะลงต่อเรื่องนี้เลย แล้วคือยไปเรื่องใหม่ สำหรับ รวมเล่มนั้นคงคลอดปลายปีนี้ครับ พี่หมอเขินนะ เอาเรื่องตัวเองลงหนังสือ อิอิอิอิอิ
เออเจอเม้นท์ จากป้าปลา
อยากรู้ค่ะว่า ตกลงเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหริงว่าแต่งขึ้นมา อ่านมาตอนท้ายๆเรื่องเหมือนนวนิยายเลยค่ะ เลยไม่ปน่ใจว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ตอบด้วยนะค่ะ
แต่เรื่องก็สนุก น่ารักดีค่ะ รูปเด็ก2คนนี้เป็นหน่อยเน กับพิซ่าหรือเปล่า พี่หมอ พี่วัตร
พอดีช่วงท้าย ๆ หาทางจบนะครับ ก้เลยออกจะน้ำเน่าสักหน่อย พูดง่าย ๆ หาที่ลงไม่ได้ ครับ เพราะชีวิตจริง ไม่ได้ลงแบบนั้น ยังมีเรื่องราวอีกหลาย ๆ อย่าง ที่เข้ามาสอนชีวิตคู่ของเรา
และดีใจกับ คุณโจ้
หวัดดีคับ พี่หมอพจน์และพี่ปลัดวัตร
ผมน้องใหม่นะ ติดตามมาตลอดเลย และขอเป็นกำลังใจให้พี่ๆและลูกๆพี่นะคับ
ออกเป็นเล่มเมื่อไหล่ รบกวนช่วยแจ้งด้วยนะคับ
หุหุ ผมเอง ก้อมีแฟนเหมือนกัน ผมทำงานลำพูน แฟนผมอยู่พัทยา รักกันดีคับ โทรคุยกันทุกวัน
เป็นกำลังใจให้นะคับ
โจ้ kor-raอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
ยังไงก็ค่อย ๆ ถนอมรักษาน้ำใจกันครับ ผิดนิดผิดหน่อยก็ดูแลกันไป อภัยให้กัน ชีวิตเราไม่ถึง 100 ปี ครับ ชีวิตช่วงที่เป็นเกย์ที่โหลดเล่นก็ประมาณ 27-45 นี้แหละครับ เพราะหลังจากนันก็เริ่มเป็นตาแก่ขี้บ่น (อิอิอิเหมื่อนคนที่บ้านจะเริ่มเป็น)
ยังไงก็ช่วยดูแลคนที่อยู่ข้าง ๆ ครับ เอาใจเขามาใส่ใจเรา
ปล. ลิงสองตัว สบายดี ขอบคุณครับที่เป็นห่วง ก็บอกเขานะครับ ว่ามีป้าๆลุง ๆ น้า ๆ อา ๆ ที่อยู่ในโลกไซเบอร์ฝากความคิดถึงมาให้ เด็กก็ยิ้มดีใจ ยิ่งเจ้าพิซ่ายิ่ง ชอบ ตอนนี้ก็แก่แดด ครับ ไปชอบลูกสาวพี่ทีกับพี่ขจี (แก่แดดไหมครับ) 55555555555555+ คิดจะปีนเกลียว
เริ่มโตเป้นผู้ใหญ่แล้วครับ รู้จักการรับผิดชอบ รู้จักการวางตัว รู้จักการใช้เหตุผล และที่สำคัญ ทั้งหล่อทั้งสวยทั้งคู่ อิอิอิอิอิอิอิอิอิ จนพี่หมอชักจะไว้หนวดเครา
วันนี้อาจจะได้อ่านตอนต่อไป ช่วงเย็น ๆ นะครับ วันนี้จะไปในเมืองซื้อของเข้าบ้านก่อน ของใช้หมดครับ กลับมาจะมาลงต่อให้
ขอบคุณสำหรับแรงเชียร์แรงใจ และกราบขอโทษแฟนคลับทุกท่านที่ผมไม่ได้เข้าไปพูดคุยใน ทางรักสองเราครับ บอกตามตรงครับ น้ำตาเล็ด เพราะรู้สึกดี ว่ามีแฟนคลับตอบรับงานเขียนของเรา
-
จิ้มพี่หมอ :mc4: :z1:
หวานได้อีก หวิ๊วววววววว :-[ :impress2:
-
32 (บทบาทที่ได้รับ)
อาคารพานิชย์หลังใหญ่ แบ่งออกเป็น สามชั้น ชั้นล่างดัดแปลงเป็นที่จำหน่ายสินค้าต่าง ๆ กึ่ง ซุปเปอร์มาเก็ต ชั้นที่สองสำหรับคนงาน ส่วนชั้นที่สามเป็นที่อยู่ของเจ้าของบ้านซึ่งก็มีอยู่ 5 คน ลูกจ้างอีก 3 คน
“ตี๋เล็ก ลื้อกลับมาก็ช่วยขายของหน่อย นี้จะไปไหนอีกแล้ว คราวก่อนกลับมาก็เอาเพื่อนมาด้วย การงานไม่เป็นอันทำ” เสียงแม่บ่น
“ว่าจะออกไปหาเพื่อนซักหน่อย” เจ้าตัวบ่นกลับ แล้วก็มานั่งที่หน้าเคาร์เตอร์แทนผู้เป็นแม่
“เพลา ๆ ลงหน่อยนะไอ้เล่น ๆ เนี้ย แม่ส่งไปดัดนิสัยถึงโน้นก็ยังแก้ไม่หาย ดูตี๋ใหญ่ กะอาหม่อนทำงานตัวเป็นเกลียว” แม่บ่นพูดชื่นชมลูกชายคนโตกับเมีย
“พอได้แล้วแม่ ผมทำอยู่นี้ไง” เจ้าตัวตัดปัญหา
“แล้วไม่ต้องโทรหาเพื่อนนะ นั่งอยู่ตรงนี้ สุนี ดูตี๋เล็กให้ฉันด้วย” หันไปสั่งลูกจ้างที่กำลังจัดของอยู่ใกล้ ๆ
“คุมกันเลยหรอแม่” เจ้าตัวบ่นทำหน้างอเป็นม้าหมากรุก
RRRRRRRRRRR RRRRRRRRR RRRRRRRR
“สวัสดีครับ ร้านฮึ้งแซ่เฮงครับ” คนที่ประจำหน้าเคาร์เตอร์รับสาย
“ไอ้เกรียง แกอยู่ไหน” เสียงปลายสายดังขึ้นมา จนคนรับต้องสะดุ้ง
“กะ....กำ....ลัง....พูดครับ” หันไปดูสปายมาเตอร์ ที่นั่งจัดของอยู่ใกล้ ๆ
“อะไร มึงติดอ่างเลยหรอ” ปลายสายยังคงกล่าวเหมือนเดิม
“เออ ตอนนี้ผมงานยุ่งครับ ยังไปไหนไม่ได้ครับ” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“อาวหรอ เฮ้ยตอนนี้ โดนกักบริเวณเลยหรอ” ปลายสายกล่าวต่อ
“ครับ ก็อย่างนั้น เที่ยง ๆ ค่อยเจอกันนะครับ” รีบ ๆ ตัดบทก่อนที่สปายของแม่จะสงสัยไปมากกว่านี้
“เออ วันนี้พวกเรานัดเพื่อนเก่าไปเล่นกันที่ริมโขง จะข้ามไปฝั่งนั้นด้วย เร็วนะจะรอวะ” ปลายสายยั่ว เพราะรู้ดีว่าเกรียงสิทธิ์ชอบข้ามไปเล่นที่ฝั่งนั้นมาก ๆ ด้วยบรรยากาศ และความเป็นเอง ความเคารพนับถือ และอะไรอีกหลาย ๆ อย่าง พูดง่าย ๆ ก็คือ เหมือนพระราชาประพาสป่า
“ครับ จะพยายามนะครับ” แล้วว่างสายลง คนชื้อกำลังมายืนรอชำระเงิน ตี๋เล็กหรือเกรียงสิทธิ์ต้องรีบทำงาน
“แค่นี้นะครับ รับอะไรเพิ่มอีกไหมครับ” ส่งยิ้มให้ลูกค้า จนลูกค้าสาวอายม้วน เพราะความหล่อเหลาและยิ้มเก่งนี้เอง ที่ทำให้ดึงดูดลูกค้าสาว ๆ ได้เยอะ แม่ของเกรียงสิทธิ์จึงไม่อยากให้ลูกไปไหนจากร้าน
“พี่ตี๋เล็กคะ กลับมาคราวนี้นานไหมคะ กว่าจะกลับกองร้อย” ลูกค้าสาวยังไม่ขยับเขยื้อน
“ก็นานครับ คราวนี้มาพักยาวหน่อยครับ” ตอบแล้วยิ้มหวานส่งคืน สาวเจ้าแทบจะละลายลงตรงนั้น จับมือตัวเองบิดไปบิดมา
“ขอให้ลูกค้าท่านต่อไปด้วยครับ” บอกแบบสุภาพ สาวเจ้าจึงขยับให้นิดหนึ่ง
“แล้ววันนี้ไม่ออกไปไหนหรอคะ ทิพอยากชวนพี่ออกไปเที่ยวบ้านเราคะ” ยังคงชวนคุยต่อ
“เออ คงไม่ว่างหรอครับ รับอะไรเพิ่มไหมครับ” พยายามบอกปัด ๆ ไป แล้วหันไปคุยกับลูกค้าที่มาชำระเงิน
“อีทิพ มึงมาทำอะไร ซื้อแล้วก็ไปซิ พี่ตี๋ของกูนะมึง” ว่าแล้วคนที่ยืนข้างหลังก็กระชากผมคนที่ยืนอยู่เยื้องข้างหลังจนแทบจะหงายหลัง
“อี.....อีเฟิร์น มึง” หันหลังกลับจะตบตีกัน
“หยุด ครับหยุด” เกรียงสิทธิ์รีบออกมาจากเคาร์เตอร์มาห้ามทัพสองสาว
“พี่ตี๋ มันทำทิพก่อน” ฝ่ายหนึ่งได้ทีไปแอบอยู่หลังคนที่ตัวสูงขาวตี๋นั้น
“ผมว่าพอเถอะครับ อายเขา กลับบ้านได้แล้วครับ” เกรียงพยายามแยกสองสาว ที่มีทีท่าว่าจะฟัดกันแน่ ๆ สองสาวจึงแยกย้ายกันออกไป ลูกค้าหลาย ๆ คนมองดูเหตุทะเลาะ เกรียงสิทธิรีบมาทำหน้าที่ตัวเองต่อ
“หล่อจริงพ่อคูณ นางชะนีมันแย่งกันเลยเนาะ ไม่สนใจชะมดอย่างเราบ้างหรอจ๊ะ” ส่งสายตายหวานพริ้มมาให้พ่อค้า
“เออ ครับ ผมไม่บังอาจครับ” พยายามหลบสายตา พี่ชะมดร่างถึกนั้น
“แม้ แค่นี้ทำเป็นอาย พี่ชอบขาว ๆ ตี๋ ๆ แบบนี้แหละ” ยังไม่วายหยดคำหวานต่อ เกรียงสิทธิ์ก้มหน้าเก็บสินค้าลงถุง มือไม้สั่น
“เรียบร้อยครับทั้งหมดก็.......” ยกถุงออกมา ชะมดถึกรีบเข้าไปรับถุงแล้วแอบจับมือจนเจ้าตัวรีบชักมือกลับ ชะมดถึกยิ้มพอใจ
“อันนี้พี่ให้นะจ๊ะ พ่อหนุ่มน้อย” พลางยื่นกระดาษแผ่นเล็กและเงิน มาให้ เกรียงสิทธิ์รีบรับมา
“เงินทอนครับ” เกรียงสิทธิ์ส่งเงินทอนคืน
“พี่ไปก่อนนะพ่อหนุ่ม พี่จะรอนะ” ขยิบตาให้ก่อนออกไป
“เตี่ยมาพอดี มาช่วยผมด้วยครับ” เกรียงสิทธิ์หันไปเจอเตี่ยที่กำลังเดินลงมาจากชั้นบน
“ลื้อเป็นอาไร” เตี่ยของเกรียงสิทธิ์เป็นคนจีนที่ล่องเรือตามลำน้ำโขง พอขึ้นฝั่งที่นี้ก็ได้แต่งงานกับแม่ และมีลูกด้วยกันสามคน ก็มีตี๋ใหญ่เกรียงศักดิ์ดา หมวยสิริยา และตี๋เล็กเกรียงสิทธิ์ พ่อของตี๋เล็กจึงตั้งรกรากที่นี้ จากแต่ก่อนเป็นเพียงร้านชำธรรมดา จนบัดนี้กลับกลายเป็นร้านใหญ่ขึ้นมา ตี๋ใหญ่ไปตั้งร้านใหญ่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งทำด้านอิเล็กทรอนิกส์ ส่วนหมวยไปทำร้านอาหาร บริเวณใกล้เคียงกัน เป็นการบริหารจัดการที่ดีมาก ๆ
“ผมจะไปข้างนอกครับเตี่ย” เกรียงกล่าว
“อะไร ลื้อมาพักแค่คืนเดียว ก็จะตะล่อน ๆ แล้วหรอ ไม่อยู่ช่วยงานบ้านก่อน” เตี่ยบ่น
“นะครับเตี่ย ผมนัดเพื่อนไว้ กลับมาจะมาทำต่อ” พยายามอ้อนให้ดูดีที่สุด
“ครั้งก่อนกลับมาก็เอาเพื่อนมาด้วย ก็ไม่ทำอะไร กินแล้วก็นอน แล้วก็เล่น แล้วก็รีบกลับไป มาคราวนี้อยู่ติดบ้านหน่อยไอ้ตี๋เล็ก” เตี่ยบ่นแต่ก็มายื่นหน้าเคาร์เตอร์ต่อจากลูก
“ขอบคุณครับเตี่ย” กระโดดขึ้นหอมแก้มผู้เป็นพ่อ
“ไอ้หย่า ไอ้นี้มาแปลก” เตี่ยสะดุ้ง
“เถ้าแก่ ดีนะครับมีลูก ๆ ดี ๆ แบบนี้” ลูกค้าเอยชม
“ดียังไง” เตี่ยสงสัย
“ก็ดีที่รู้จัก ทำมาหากิน ดูลูกคนโตของเถ้าแก่ซิ ตั้งร้านใหญ่โต ลูกสาวคนรองก็ไม่แพ้กัน นี้ลูกชายคนเล็กก็ไปเป็นรั้วของชาติอีก ผมว่าดีกว่าลูกของใครหลาย ๆ คนน่าเถ้าแก่” ลูกค้าสาธยาย
“ยังไม่ดีหรอก ดูซิเนี้ยออกไปเที่ยวกับเพื่อนแล้ว ไม่มาช่วยครอบครัวเลย” เตี่ยค้านลูกค้า
“มันก็ช่วงนี้เท่านั้นแหละเถ้าแก่ ก็เขาไปฝึกอยู่ข้างในเหนื่อยมาก ๆ พอได้ออกมาก็ให้เปิดหูเปิดตาหน่อย สักหน่อยก็จะเป็นกำลังสำคัญของร้านเถ้าแก่น่า เชื่อผมเถอะ” ลูกค้าชม เตี่ยยิ้มแก้มแทบปริ
“แล้วนี้ มีสาว ๆ มาเมี่ยงมองหรือยัง” ลูกค้าอีกคนถาม
“ออ อั้วก็ดู ๆ ไว้อยู่ คิดว่าออกจากทหารเมื่อไหร่ก็จะหมั่นเลย” เตี่ยพูดอย่างภาคภูมิใจ
“ใครหรือเถ้าแก่ คงจะเป็นเชื้อสายเดียวกันเนาะ” ลูกค้าแซว
“ก็คิดว่าอย่างนั้น ตอนนี้ให้ตี๋เล็กเขาดู ๆ คนอื่น ๆ ไว้ก่อน ถ้าตัดสินใจไม่ได้ อั้วก็จะเป็นคนหาให้ลื้อเอง” ปากว่ามือก็กดเครื่องคิดเลขคำนวณเงิน
“ถ้าอย่างนั้นอีกสักหน่อยบ้านเราก็จะมีงานใหญ่ซิ คงจะไม่น้อยหน้างานพี่ ๆ เขานะเถ้าแก่”
“ก็คงอย่างนั้น แต่ตอนนี้ให้ตี๋เล็กมันตัดสินใจก่อน” เตี่ยวกล่าวเรื่อย ๆ
“กลัวว่าสาวน้อยสาวใหญ่บ้านเราคงอกหักกันหลายคน เมื่อกี้ก็จะตบจะตีกันให้ได้” แล้วเสียงแซ่ซ้องก็ดังขึ้น
“อาวเตี่ย ตี๋เล็กไปไหนแล้ว หึ สุนี” เสียงแม่ดังขึ้น หันไปยังลูกน้อง
“ออกข้างนอกแล้วคะ” สุนีตอบ
“เออ น่าเดี๋ยวอีก็กลับมา อย่าไปห่วงอีมากนัก โต ๆ กันแล้ว” เตี่ยตัดบท
“พวกกูนึกว่ามึงจะไม่โผล่หัวเสียอีก ไอ้นายพล นายพัน” เสียงทักจากเพื่อนร่วมแก๊ง ที่เคยร่วมหัวหกก้นขวิดมาแล้วทักเมื่อเห็นอีกคนเดินเข้ามาร่วมสมทบ
“เออ ก็ไม่ค่อยมีเวลานี้หว่า แล้วนี้จะพากันไปไหน” นั่งลงข้าง ๆ เพื่อน
“พวกกูเปรี้ยวปาก อยากไปหาเหล้าลาวแดกกัน ก็เลยชวนมึง” เพื่อนอีกคนพูดขึ้น
“กูว่ามึงไม่เปรี้ยวปากธรรมดาแน่ไอ้ดำ” เพื่อนอีกคนกล่าว
“มึงอย่าสูรู้นักไอ้บรรพ์” โดนสรรพยอกคืน
“เออ ถ้างั้นก็ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวกลับมาไม่ทัน เตี่ยเอาตาย” พลางลุกขึ้นเตรียมตัวออกเดินทาง
“ยัง รอไอ้พวกผู้หญิงก่อน” ดำกล่าว
“อาวจะมีใครไปกับเราอีกละ” เกรียงสิทธิ์สงสัย เพราะปกติก็จะไปกันแค่สามคน
“ก็ ยายมด ยายแจ๋ว เพื่อนสมัยมัธยมไง” ดำกล่าว
“พวกมันอยากไปหาบ่าว(ผู้ชาย)ที่ฝั่งโน้นบ้าง เห็นว่าเมืองไทยไม่ค่อยจะมี” แล้วเสียงหัวเราะก็ดังขึ้น
“อะไร หัวเราะเยาะอะไรพวกเรา” เสียงแหลมดังมาจากด้านหลัง
“มากันครบแล้วใช่ไหม” ดำถามขึ้น
“ยะ ครบ แต่เรามีเพื่อนมาด้วยอีกคนหนึ่ง นี้ชื่อ ปิยะ” ปิยะคือน้องเทืองที่แต่งหญิง ส่งยิ้มให้เพื่อนใหม่
“เฮ้ย มาจากไหนวะ” บรรพ์ถามเหมือนเสียอารมณ์
“ไอ้บรรพ์มึงอย่าทำให้เพื่อนกูรู้สึกไม่ดี” มดออกมาว่าให้เพื่อน
“เออ ครับ สวัสดี ผมเกรียงครับ” เกรียงสิทธิ์แนะนำตัวเอง
“คะ ยะคะ” จริตบีบเสียงให้เล็กแหลม ชายตามองคนที่สุภาพ
“เออ กูบรรพ์ยินดีที่รู้จัก” อดแนะนำตัวเองเสียมิได้
“กูชื่อดำ” ดำก็อีกคน
“ครบแล้วใช่ไหม ไปกันได้แล้ว” สาว ๆ เดินนำหน้า หนุ่มเดินตามหลัง พอดีกับหางตาเห็นไฟบนหน้าปัดนาฬิกากระพริบ คงจะเป็นจากคนอีกอำเภอหนึ่งแน่ๆ ที่ส่งมา กลับมาค่อยมาว่ากัน เกรียงสิทธิ์เดินตามเพื่อนลงเรือ
“กูกร่อยแล้ว ยายมดเอาเพื่อนอย่างนี้มาด้วย อารมณ์ทางเพศกูกร่อยเลย” ดำกล่าวเบา ๆ
“กูก็เหมือนกัน กูกะว่าจะไปหาสาว ๆ ฝั่งโน้นมานั่งคุยด้วย พอมองหน้าอียะกูหมดอารมณ์” บรรพ์สนับสนุนเพื่อน
“เอาน่า นั้นก็เพื่อนของเพื่อน เราก็คบไว้หลากหลาย เขาดีมาเราก็ดีตอบซิวะ” เกรียงให้แนวคิด
“ก็มีแต่มึงนี้แหละ ที่คิดร้ายกับใคร เออ ถึงว่ามีสาว ๆ กรี๊ดจนกูต้องเอามึงมาเป็นตัวดึงดูด” ว่าแล้วสาเหตุที่ตามให้มาเที่ยวด้วย
“คุณเกรียง เป็นทหารหรอคะ ยะอยากเป็นจัง” ยะหันกลับมาคุยกับเกรียง สองหนุ่มที่เหลือก็เลยชิ่งหนีลงเรือ
“ออ ครับ ก็ทหารเกณฑ์นะครับ”
“หรือ คะ อย่างนี้ก็สนุกซิคะ” ยะยิ้มหวานให้ ก่อนลงเรือ เกรียงสิทธิ์จึงตามลงไปนั่งอีกฝั่งหนึ่งของเรือ ปิยะก็เลยตามมานั่งข้าง ๆ
“ยังไม่ตอบยะเลยว่า สนุกอย่างไร” ส่งสายตาหวานมาให้รู้ว่ากำลังทอดสะพาน แต่เกรียงสิทธิ์ยังคงไว้ท่าที
“ก็บางครั้งนะครับ บางครั้งก็หนักเหมือนกัน”
“ยังไงคะ หนัก” ยะเบียดเข้ามา ทำเหมือนหญิงสาวกลัวตกน้ำ
“ก็ ฝึกจนแทบจะไม่ได้ทานข้าวเลยครับ จนไม่ได้หลับไม่ได้นอน”
“ว้าว จริงหรือคะ ยะอยากเข้าไปจัง” ปิยะทำเนียมอาย เกียงสิทธิ์พยายามถอยออก หันไปดูสาว ๆ จะขอความช่วยเหลือก็ไม่สนใจ หันไปหาหนุ่ม ๆ ก็พยายามหลบสายตา ปิยะก็ขยับเข้าใกล้อีก
“ตื่นเต้นจังคะ ยะเพิ่งเคยข้ามโขงนะคะ” ยะชวนคุย
“หรือครับ ผมหลายเที่ยวแล้ว”
“ยะกลัวจังคะ กลัวเรือจะล่ม” ปิยะเกาะแขน
“ไม่หรอกครับ มีเรือผ่านไปมาหลายลำ ถ้าล่มก็จะมีชูชีพให้และช่วยเหลือได้ทัน” เกรียงสิทธิ์พยายามแกะมือออกอย่างสุภาพ พอดีกับแสงไฟกระพริบที่หน้าจอถี่ขึ้น
“มันคืออะไรหรอคะ” ปิยะเห็นเข้า
“ออ เป็นแฟชั่นนาฬิกานะครับ สมัยใหม่” เกรียงกล่าวออกตัว
“หรือคะ เก๋จังคะ ยะต้องไปหาซื้อมาแล้ว” ซึ่งพอดีกับหัวเรือชนฝั่งพอดี ทุกคนจึงลุกขึ้นเพื่อขึ้นฝั่ง เกรียงรีบขึ้นไปก่อน
-
+1 พร้อมจิ้มพี่วัตร อิอิ
:z13: :z13:
-
เอาแว้ววว เกรียง งานเข้าแว้วววว
ป.ล. :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เกรียง....งานเข้าแล้ว
+1ให้พี่หมอกับพี่วัตร
ฝากความคิดถึงให้เด็กๆด้วยค่ะ :L2:
-
555 อ้าววววววววววเกรียงโดนอำเหรอ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
งานเข้าแน่ ๆ เกรียง
ขอบคุณพี่หมอกับพี่วัตรค่ะ
-
อีกคู่ก็เริ่มมีอะไรกันบ้างแล้ว :mc4: :mc4:
-
กำลังสนุกเลย รอตอนต่อไปนะคะ :sad4:
-
อ่าค๊าฟ
รอต่อออ
-
รอตอนต่อไป
:o8: :o8: :o8:
-
33 (ความไม่เข้าใจ)
ชายร่างหนาบิดรถจักรยานยนต์ฝ่าเปลวแดด ที่ร้อนระอุ ใบหน้าที่มุ่งมั่นเต็มเปี่ยมด้วยความรัก จะไปหาคนรัก หลังจากที่พักเอาแรงได้หนึ่งวันเต็ม ใจโหยหาคนรัก ไม่อยากจะอยู่ห่างกันเลย อยากเห็นหน้าทุก ๆ ที่ ไปไหนไปด้วยกัน วันนี้ก็เช่นกัน รีบบิดคันเร่งไปพบคนรัก
“เตี่ย สวัสดีครับ” ชายหนุ่มผมเกรียนผิวเข้ม ยกมือไหว้พ่อของแฟน
“ออ อาทัก ลื้อมาหาอาตี๋หรอ อีไม่อยู่ อรไปไหนแล้วไม่รู้” ปากพูดมือก็สารวนกับการคิดเงินให้ลูกค้า
“แล้วได้บอกไหมครับ ว่าไปไหน” ชายหนุ่มถามอีกครั้ง
“เห็นอีบอกว่าเพื่อน ๆ นัดเที่ยว อีไม่ได้บอกลื้อหรออาทัก” เตี่ยวถามกลับ
“ไม่ครับไม่ได้บอก” พิทักษ์ถอดใจ ส่งสัญญาณมาแล้วเชียวว่าจะมาหา
“ใครก็ได้ มาช่วยยกของพวกนี้เข้าชั้นหน่อย” เสียงแม่ดังมาจากหลังร้าน พิทักษ์จึงเดินเลยเข้าไปช่วย ยกกล่องสินค้าต่าง ๆ
“ออ ทักหรือลูก ตี๋เล็กมันไม่อยู่ไม่ได้บอกหรอลูก”แม่ยกสินค้าลงมาเรื่อย ๆ
“เปล่าครับ จะเอาไปไหวตรงไหนครับ” พิทักษ์ยกของขึ้นบ่า
“โน้นตรง ที่พวกคนงานเขาอยู่โน้นลูก ช่วยที ไม่มีใครช่วยเลย” แม่บ่นตามหลัง
“ขอบคุณคะพี่ เอาวางตรงนี้เลยคะ เดี๋ยวหนูจัดเอง” น้องคนงานกล่าวขอบคุณ
“ถ้าตี๋เล็กอยู่ก็คงได้ช่วยกันทำบ้าง” แม่บ่น
“มีอะไรให้ผมช่วยอีกไหมครับ”
“หมดแล้วลูก ไปเถอะ ไปห้องรับแขกก็ได้ หรือจะไปห้องตี๋เล็กก็ไป” แม่ไล่ พิทักษ์ไปที่ห้องรับแขกที่อยู่หลังร้าน จะเป็นห้องที่ใช้ดูทีวีกินข้าวและรับแขกไปในตัว พิทักษ์เลือกโซฟาตัวในสุดที่มีแจกันดอกไม้ขนาดใหญ่ตั้งบังตาไว้ หยิบหนังสือคอมที่เจ้าของบ้านคนเล็กถนัดมาอ่านฆ่าเวลา เผื่อกลับมาแล้วจะได้เจอกันเลย ยอมรับว่าคิดถึงมาก ๆ หนังสือเรียนกับคนเรียนมีถูกกันนี้กระไร อ่านไปได้สักพักหนังตาก็หย่อนลงเรื่อย ๆ จนหลับไป
“เอ้ย พวกมึงจะไปไหนกันวะ” ดำเอ่ยขึ้น
“ก็จะไปไหนก็ไป อยากเที่ยวตลาดร้านค้าก่อน” มดกล่าวตอบ
“จะทำอะไรก็เร็ว ๆ ก็แล้วกัน เดี๋ยวกลับไม่ทันเรือหมด” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“ก็ดีซิคะ ยะอยากนอนพักซักคืนจะได้บรรยากาศไหมน่า” ยะเดินมาคล้องแขนเกรียงสิทธิ์ ๆ มองหน้าเพื่อน ขอความช่วยเหลือ
“ยะ มาตรงนี้กับพวกเราซิ จะไปดูของสวย ๆงามๆ” แจ๋วเห็นใจเพื่อน เพราะปิยะก็เริ่มทำเกินงามแล้ว
“ก็ยะไม่อยากจะไปนี้ ยะจะไปกับเกรียง” ปิยะออกอาการไม่ชอบใจ
“ไปเถอะครับ เดี๋ยวพวกผมรอที่ร้านครับ” เกรียงสิทธิ์รักษาน้ำใจ
“ก็ได้คะ แล้วเจอกันอีกนะคะ” ปิยะส่งสายตาหวาน มาให้ แล้วเดินตามเพื่อนสาวสองคนไป
“มึงนี้เสน่ห์แรงจังวะ กูว่าอีกระเทยนี้มันไม่ปล่อยมึงแน่ไอ้เกรียง” ดำแซวเพื่อน
“เฮ้ย ไม่เอา แฟนกูรู้ โดนแน่” เกรียงสิทธิเผลอกล่าวออกไป
“ฮะฮ้า ข่าวใหม่ ข่าวใหญ่ น้องหมวยเล็กนั้นหรอวะ” บรรพ์ถามเพื่อความแน่ใจ เพราะข่าวแว่วออกมาว่า ผู้ใหญ่สองฝ่ายเคย ๆ คุยกันไว้นาแล้ว
“เฮ้ ไม่ใช่นะเว้ย” เกรียงสิทธิ์รีบปฏิเสธ
“อาว แล้วเป็นใครวะ มึงไปมีตอนไหน สมัยเรียน ตรี กูก็ดูมึงไม่เห็นว่ามึงจะสนใจใคร” ดำกล่าวพลางเดินไปหาร้านประจำ ที่เคยมานั่งกัน
“เออ บอกไม่ได้ ตอนนี้ เดี๋ยวพวกมึงก็เอาไปพูดเสีย ๆ หาย ๆ” เกรียงสิทธิ์พยายามหลบสายตาที่จ้องมอง
“สงสัยลูกสาวผู้พัน แน่ๆ” บรรพ์แหย่
“เออ น้องเขาน่ารักดี” ตอบเพื่อนแกมประชด จะได้จบ ๆ เรื่อง
“อย่างนี้คนที่นี้ก็อกหักเป็นแถบ ๆ ยิ่งยายหมวยเล็กนะมึงเอ้ย อกหักดังเปราะเลย” แล้วเสียงหัวเราะของพองเพื่อนสองคนก็ดังขึ้น
เกรียงสิทธิ์นั่งคิดถึงหมวยเล็ก เป็นลูกของเฮีย สมบูรณ์ผู้รับเหมาก่อสร้าง หมวยเล็กมีอายุอ่อนกว่าเกรียงสิทธิ์ปีหนึ่งพอดี สมัยเด็ก ๆ เตี่ยของเกรียงสิทธิ์เคยพูดคุยกับเตี่ยของหมวยเล็กทำนองการสู่ขอ ตอนที่เรียนประถมหมวยเล็กจะติดพี่ตี๋เล็กแจ เช่นกัน ไปไหนก็จะไปด้วย ไม่ถอยห่าง
“เตี่ย บอกว่า โตขึ้นหมวยจะเป็นเมียพี่ตี๋” ปากน้อย ๆ รูปกระจับพูดจ้อย ๆ ออกมา
“พี่ตี๋จะต้องไม่ทำให้หมวยเสียใจ หมวยจะเป็นเมียที่ดี” มันเป็นคำพูดสมัยเด็ก ๆ
“พี่ยังไม่รู้เลย พี่อาจไม่แต่งกับหมวยก็ได้” เกรียงสิทธิ์ปฏิเสธ จากนั้นเสียงร้องไห้ก็ดังลั่น เกรียงจึงต้องเอาอกเอาใจหมวยเป็นพิเศษ เพราะความเอาแต่ใจตัว พอโตขึ้นมาก็เริ่มห่าง ๆกันไป และยิ่งช่วงหลัง ๆ ที่เกรียงไปเป็นทหาร หมวยจะมาหาเตี่ยกับแม่นาน ๆ ครั้ง ส่งข้าวส่งน้ำเป็นธรรมดา
“คิดอะไรไอ้เกรียง” ดำทำลายห้วงความคิด
“เปล่า ๆไม่ได้คิดอะไร” เกรียงสิทธิ์ปฏิเสธ ขณะเดียวกันเหล้าลาวก็ลำเลียงเข้ามา พร้อมกับแกล้ม ลิ้นจี้(ลิ้นย่าง) หมากขามป้อม (มะขามป้อม) และอะไร ๆ อีกหลาย ๆ อย่าง
“มันกำลังคิดถึงน้องที่ค่ายมัน อย่าไปสนใจมันเลยวะ คนกำลังมีความรัก” บรรพ์สัพยอก
“เฮ้ ธรรมดา ต้องเข้าใจ เอ้าดื่ม” เกรียงสิทธิ์ชนแก้ว กับเพื่อน ๆ
“อาวเฮีย ว่าไงคะมาถึงนี้เลย” แม่ของเกรียงออกไปรับแขกคนสำคัญ
“ก็มา เยี่ยมเยี่ยน ได้ยินว่าเจ้าตี๋เล็กกลับมาแล้ว” เฮียสมบูรณ์กล่าว
“ออ อีกลับมาแล้วจริง ๆ แต่ตอนนี้อีไม่อยู่” เตี่ยออกจากเคาร์เตอร์เก็บตังส์ให้ลูกน้องทำต่อ
“สวัสดีคะเตี่ย สัสดีคะแม่” หญิงสาว สวย หมวยน่ารัก ที่เดินตามมาที่หลัง ยกมือไหว้
“จ้า สวัสดีจ้าหมวยเล็ก โตเป็นสาวสวยแล้วนะ” หญิงสาวยืนบิดกระมิดกระเมี้ยน
“ไป ๆ ไปข้างในกันก่อน คอยคุยกันมาเหนื่อย ๆ อาสุนีขอน้ำเย็น ๆ ” เตี่ยหันไปสั่งลูกน้อง เข้าไปห้องรับแขก
“หมวยเอาตุ๋นยาจีนมาฝาก เตี่ยกับแม่ด้วยคะ” หมวยชูโถตุ๋นยาจีนให้ดู
“จ้าขอบใจลูกมาก ๆ” แม่กล่าว
“หมวยจัดเสิร์ฟเลยคะ” หมวยเล็กเลี่ยงไปจัดตุ๋นยาจีนให้เตียกับแม่ของตี๋เล็ก
“ดีจังนะ น่ารักมากๆ ใครได้เป็นศรีสะใภ้ คงโชคดี” แม่กล่าวตามหลัง
“มาวันนี้ มีธุระเรื่องอะไรหรือ อาสมบูรณ์” เตี่ยพูดขึ้น
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก อั๊ว มาสั่งสิ้นค้าที่ตลาด ได้ยินว่าอาตี๋เล็กกลับมาแล้ว ก็เลยมาดูมันหน่อย” เฮียสมบูรณ์กล่าว คำว่าตี๋เล็กปลูกคนที่นอนหลับอยู่โซฟาข้างในสุด แต่ก็ยังไม่ลุกขึ้น
“อีก็สบายดี ตอนนี้ออกไปกับเพื่อน ๆ ก็เที่ยว ๆ กันนะ” เตี่ยตอบ
“หรอ ก็อย่างนี้แหละ ไปฝึกมา ก็เปิดหูเปิดตาบ้าง”
“แล้วนี้ทานอะไรกันมาหรอยังคะเฮีย” แม่เอยถาม
“ออ ยังหรอก ก็ว่าจะมาชวนพวกเราไปทานกัน ไปร้านหมวยสิไหม” เฮียสมบูรณ์เอยปากชวน
“มาแล้วคะเตี่ย แม่” หมวยเล็กยกตุ๋นยาจีนให้ทั้งสอง และพ่อของตัวเองอีก
“อืม อร่อยเนาะ” แม่เอย
“ก็หมวยเล็กเขาทำ ว่าจะเอามาฝากเจ้าตี๋เล็กมันด้วย” พ่อเป็นคงชงลูกสาว
“หรอจริงหรอลูก ดีจริง ๆ อยากให้เจ้าตี๋เล็กมันมาชิมฝีมือหมวยจังลูก” แม่เอยชม
“อีไปเป็นลูกสะใภ้บ้านใคร โชคดีจริง ๆ” เตี่ยเสริม
“ออ มาวันนี้ก็อยากมาคุยเรื่องที่เราคุยกันไว้ เมื่อตอนที่พวกนี้ยังเล็ก ๆ อยู่นะ” เตี่ยทำหน้าสงสัยเมื่อเฮียสมบูรณ์เอย
“ก็เรื่องที่เราจะเป้นทองแผ่นเดียวกันไง” แล้วเฮียสมบูรณ์ก็หัวเราะอารมณ์ดี หมวยเล็กก้มหน้าเขินอาย
“อันนี้มันก็ขึ้นอยู่กับเด็กแล้วมั่งเฮีย” แม่เป็นคนบอก
“เออ แล้วตี๋เล็กมันมีใครหรือยัง” เฮียสมบูรณ์ถาม
“ยัง อั๊วรับประกัน ว่าตี๋เล็กยังไม่มีใคร” เตี่ยตอบอย่างใจเย็น
“งั้นก็ดีซิ หมวยเล็กก็ยังไม่มีใคร”
“จะเอาอย่างนั้นเลยหรอ ถามเด็กมันหรือยัง” แม่เป็นคนเอยขึ้น หันหน้าไปมองสามี
“ก็หมั่น ๆ ไว้ก่อนก็ได้นี้หน่า ออกจากราชการ ก็ให้อีแต่งกันเลย” เตี่ยสนับสนุน
“จะเอาอย่างนั้นเลยหรอ ว่าไงหมวยเล็ก” เฮียสมบูรณ์หันไปถามลูกสามที่นั่งบิดไปบิดมาไม่ตอบ
“ฉันว่าเอาไว้ถามเจ้าตี๋เล็กก่อนไหมเตี่ย” แม่พยายามไม่หักหาญน้ำใจลูก เพราะอย่างน้อยเขาก็ต้องมีสิทธิ์ที่จะเป็นคนเลือก
“ไม่เป็นไหร่ซ้อ วันนี้เราแค่มาพูดคุยกันเฉย เอาไว้ให้เด็กเขาเจอกันก่อน แล้วค่อยมาพูดกันใหม่” เฮียสมบูรณ์ไม่เร่งรัด เพราะจะเหมือนว่าเป็นคนมาเร่ขายลูกสาวให้คนอื่น
“แต่ที่มาก็อยากเป็นดองทองแผ่นเดี๋ยวกันกับทางนี้ ที่จริงก็มีคนมาสนใจหมวยเล็กหลายคน แต่ผมก็ถือว่าเราเคย ๆ คุยกันไว้แล้วก็เลยอยากมาลองคุยดู” เฮียสมบูรณ์พูดให้ตัวเองดูดีขึ้น
“ออ ไม่หรอก ฉันก็อยากให้ลูก ๆ รักกันจะได้อยู่กันยืดยาว ว่าไงหมวยเล็ก อยากมาเป็นลูกแม่หรอ” หมวยเล็กยิ่งอาย จึงลุกขึ้นเดินเลี่ยงเข้าไปข้างใน
“อุ้ย” เสียงอุทานจากสาวเจ้า
“อะไรหมวยเล็ก” แม่รีบเดินมาดู
“ไม่มีอะไรครับ น้องเขาตกใจผมครับ” พิทักษ์ลุกขึ้นจากโซฟา
“อาวทักหรือลูก แม่นึกว่าอยู่ข้างบน”
“พอดีผมเข้ามาอ่านหนังสือก็เลยหลับอยู่ตรงนี้ครับ” แม่พนักหน้าเข้าใจ
“ออ นี้หมวยเล็ก หมวยเล็กจ๊ะนี้พิทักษ์เพื่อนตี๋เล็กนะ” หมวยเล็กยิ้มให้อย่างเปิดใจ พิทักษ์จึงเลี่ยงออกมา
“ใครอะซ้อ” เฮียสมบูรณ์ถาม
“ออ เพื่อนตี๋เล็ก มารอตี๋เล็กเหมือนกัน” แม่กลับมานั่ง พิทักษ์เดินเลี่ยงออกไปหน้าร้าน
“ไว้ใจได้หรือ” เฮียสมบูรณ์ไม่ไว้ใจ
“เขามาอยู่แล้วครั้งหนึ่งก็ไม่มีอะไรเสียหายนี้” แม่อธิบาย
“ระวังน่า ดูชักไม่น่าไว้ใจ เกิดเป็นโจร เป็นขโมยเข้ามาตีสนิทกับตี๋เล็ก มันจะไม่ยกเค้าบ้านเราเลยหรอ” เฮียสมบูรณ์เรื่องใส่ไฟ
“ไม่หรอก อีเป็นคนดี อั๊วเคยลองใจอีแล้ว” เตี่ยกล่าว
“หรอ ทำยังไง อั๊วจะได้ลองทำบ้าง” เฮียสมบูรณ์ถาม
“ก็อั๊วลองเอาเงินวางที่โต๊ะหน้าห้องชั้นบน อีก็เดินผ่านไปมาไม่เห็นจับแตะต้องเลย”
“ทำให้ตายใจหรือเปล่า แล้วย้อนกลับมายกเค้าที่หลัง” เฮียสมบูรณ์ไม่ค่อยเชื่อ
“หึ คงไม่หรอ ฉันดูอยู่ ก็ช่วยงานช่วยการบ้านนี้ดี ที่แรกฉันก็ไม่ไว้ใจ แต่เห็นเขาสนิทกันมากก็คงไม่มีอะไรมากมั่ง” แม่กล่าวเสริม
“ว่าแต่อั๊วหิวแล้วเหมือนกัน ไปเถอะไปหาอะไรทานกัน” เตี่ยชวนทุกคนออกไปที่ร้านหมวยสิ
“สุนี พิทักษ์ละไปไหนแล้ว”
“กลับแล้วค่ะเจ้ เห็นเดินออกมาจากข้างในก็เลยออกไปหน้าร้านสตาร์ทรถกลับไปแล้วคะ”
“อีไม่ฝากอะไรไว้ให้ตี๋เล็กหรอ” หมายถึงให้บอกอะไรบ้างหรือเปล่า สุนีสั้นศีรษะ ทุกคนจึงออกไปทานข้าวข้างนอก
“เป็นไง มด ได้เยอะไหมผู้บ่าวเมืองลาว” ดำแซวเพื่อนที่หอบหิ้วของพะรุงพะรัง
“ก็ได้นะ เยอะแยะไปหมด” ประชดเพื่อน แล้วนั่งลง
“อือ หิวน้ำ มีอะไรทานบ้าง ว้า มีแต่กลับแกล้ม” แจ๋วมองอาหารบนโต๊ะ
“ก็สั่งใหม่ซิวะ” บรรพ์กล่าว
“เกรียง เราซื้อสายนี้มาฝาก” ปิยะเข้าหาเกรียงสิทธิ์ทันที พร้อมชูเชือกถักของฝากมาให้ดู
“เออ ครับ ไม่ต้องลำบากก็ได้ครับ” เกรียงสิทธิ์เกรงใจ
“ไม่เป็นไร ยะอยากให้เกรียงไว้ดูต่างหน้า”
“ฮู้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เว่อนะปิยะ เพื่อนฉันนะโว้ย” แจ๋วเหลืออด ปิยะหันมาค้อนวงใหญ่ให้เพื่อนสาว
“น้องยะคนสวย อย่าเอาไปให้มันเลย ยังไงมันก็ไม่สนน้องยะหรอกครับ เพราะมันมีแฟนอยู่แล้ว” บรรพ์เห็นทีทั้งประชดทั้งกัด ปิยะหันมามองหน้าเกรียงสิทธิ์
“จริงหรอคะ แต่ไม่เป็นไร ยะยอมรับได้” ไม่มีอาการสะทกสะท้านใด ๆ
“จริงหรอ เกรียง ว้าอย่างนี้ฉันก็อกหักซิวะ อุตสาห์แอบชอบแกอยู่” แจ๋วแซว เกรียงสิทธิ์ได้แต่ยิ้ม ๆ
“ถามมันเอาเองถ้าไม่เชื่อ” ดำแซวต่อ
“ลูกสาวนายพัน” บรรพ์ใส่ไฟ
“ไม่เชื่อหรอ ไม่จริงใช่ไหมคะเกรียง” ปิยะอดทนไม่ไหว
“จริงครับ” เกรียงสิทธิ์พุดตัดปัญหา มองหน้าเพื่อนสองคนรู้สึกขอบคุณ
“ไม่เชื่อหรอก สามคนเนี้ยสร้างเรื่องโกหก” ปิยะไม่ยอมแพ้
“เอ้า เรื่องจริงหาว่าโกหก ทีเรื่องโกหกชอบนัก” ดำพูดให้
“แล้วว่าที่คู่หมั่นที่สมัยเด็กละเกรียง” มดถามขึ้น
“หมวยเล็กนั้นหรอ” เกรียงถอนหายใจ
“มีใครอีกละเนี้ย” ปิยะบ่นอุบอิบ
กว่าจะกลับก็ปาเข้าเกือบหกโมงเย็น ต้องรีบกลับเพราะเรือมีเที่ยวสุดท้ายตอนหกโมงเย็น สภาพแต่ละคนเมามาย เกรียงสิทธิ์ทอสังขารกลับมาถึงบ้านก็ปาไปทุ่มกว่าเกือบสองทุ่ม
“ตี๋เล็ก ดื่มขนาดนี้เลยหรอ” แม่ออกมารับ
“ไม่เมาครับแม่ สบายมาก ๆ” ปากว่าไม่เมาแต่ตาแทบจะปิด
“น้องมาหาเมื่อกลางวันก็ไม่เจอ มันน่านักนะ” เกรียงสิทธิ์นั่งลงแทบบันไดทางเข้าร้าน
“มานั่งตรงนี้ได้ไง ไปลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า” แม่พยายามดึงลูกชายขึ้น
“แม่ขาให้หนูช่วยคะ” เสียงแหลมแต่มีลูกกระเดือก
“จ๊ะ ๆ ขอบใจจ๊ะ” แม่กล่าวขอบคุณ
“ไม่เป็นไรคะ ยะก็ตามเกรียงมาส่งคะ” ปิยะแนะนำตัวเอง แม่มองหน้าลูกชายแล้วมองหน้าคนพูด ตายแล้วลูกฉันคบกับคนอย่างนี้ด้วยหรอ
“หรั่ง ๆ มาเอาน้องเข้าไปหน่อย” แม่เรียกคนในร้านออกมาเอาลูกชาย ไม่อยากให้คนที่ไม่รู้จักเข้าไปในบ้าน
“ไม่เป็นคะ คุณแม่เดียวหนูไปส่งถึงห้องก็ได้” ปิยะอาสา
“แม่สวัสดีคะ ปิยะกลับกันได้แล้ว” แจ๋วเข้ามาลากเพื่อนกลับออกมา
“ออกแจ๋วหรอลูก ขับรถดี ๆ นะ” แม่สั่งเพื่อนลูกชาย แล้วหันมาดูลูกตัวเอง
“เออ ลืมไปวันนี้ทักมาหาลูกนะ อยู่ช่วยร้านเราตั้งนานจึงกลับ”
“ใครหรอ แม่ ไอ้ทักหรอ” อาการเมาสักครู่สร่างทันที
“อือ วันนี้เฮียสมบูรณ์ก็มาคุยเรื่องการหมั่นหมายของลูกกับหมวยเล็ก” พลางพยุงลูกชายขึ้นชั้นบน
“ห๊าอะไรแนะแม่” เกรียงสิทธิ์นิ่ง
“แล้วไอ้ทักอยู่ด้วยหรือเปล่า” กลั้นลมหายใจถาม
“อยู่ ก็อยู่ในห้องนั้นด้วย” เมื่อได้รับคำตอบจากแม่ อาการเมาหายเป็นปลิดทิ้งเลย วิ่งลงชั้นล่าง แทบจะล้มลุกคลุกคลาน
“แม่ผมยืมรถหน่อยนะ” ตะโกนกลับมาบอกแม่
“แล้วนั้นจะไปไหน” ยังไม่ทันไหน
“โครม” ตรงหน้าบ้านพอดี
-
^
^
จิ้มพี่หมอก่อน ....แล้วไปอ่าน :z2:
-
เกรียง รีบตามไปง้อทัก เร็วๆเลยนะ แอบเที่ยวแล้วยังไม่สนใจเค้าอีก คุณปลัดแต่งคู่นี้ได้น่ารักดีเหมือนกันนะค่ะ แต่รู้สึกว่าจะมือหนักตลอดเลย กว่าจะดีกันได้ ช้ำในพอดี จะตามตอนต่อไปนะค่ะ ตกลงแล้วเกรียงจะถูกจับคลุมถุงชนมั้ยนะ
ขอบคุณค่ะ +
.............. :L2:..........
-
สงสัยทักจะเข้าใจผิดซะแล้ว
เตี่ยยัยหมวยเล็กปากน่าให้รางวัลจังเลย
-
เกรียง งานเข้าอย่างสมบูรณ์แบบ จะง้อได้ไหมเนี่ย
ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตร
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หว่าๆ
ๆ
สู้ๆๆๆค๊าฟ
คุณเกรียงๆ
อย่าเครียดๆ
55555+
o13 o13 o13 :t3: :t3: :t3: :t3:
-
โหย ๆ เด๋วทักเข้าใจผิดทำงัยเนี่ย แย่เลย
แล้วเสียงอะไรดัง โึครม อ่ะ ค้างง่าาาาาาาา :serius2:
มาต่อไว ๆ นะค้าบ ติดพันมั่ก ๆ
-
:impress2: สู้ๆนะครับ อ่านแล้วชอบมาก สนุก ตื่นเต้น บางส่วนเข้ากับชีวิตผมจัง มาลงต่อเร็วๆนะครับ :pig4:
-
ตายแว้วรถชนปะเนี่ยยย น่าสงสารตี๋เล็กเจง ๆ ป่านนี้พิทักษ์หึงลมออกทั้งตัวแล้วม๊ายยย
เอาเหอะมาต่อไว ๆ น้า
ป.ล. :L2: :L2: กำลังใจเน่อ
-
งานเข้าแล้วตี๋เล็กทำไงล่ะที่นี้
ยังจะต้องหมั้นอีกวู้ๆๆๆชักจะวุ่นวายแล้ว
-
เอาละหว่า งานเข้าแล้วเกรียงเอ๋ย....
แล้วไอ้ที่เสียงดัง โครม..นะ เสียอะไร หมอพจน์ ถามปลัด ฯ ให้หน่อย
+1 ฝากให้ปลัด ฯ วัตรมั่ง เดี๋ยวมีงอน :z2:
-
อิอิ เป็นกำลังใจให้ สำหรับตอนต่อไป
ปล. แต่ตอนที่ 32-33 ไม่ให้อ่ะ ไว้รอตอน 34 นะ (แอบงก)
-
:L2: :L2:
ให้กำลังใจคนแต่ง
สนุกมากมายค่ะ
o13
-
:a5: ตายๆๆๆๆๆๆ แล้วเหมือนเตี๋ยจะอยากจับแต่งอีกด้วยสิ
-
:really2:รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ... :impress2:
-
:t3: วันนี้ก็เข้ามารอพี่ปลัดอีกวันนะครับ.... :เฮ้อ:
-
ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตร
:เฮ้อ:
เกรียง งานเข้าอย่างสมบูรณ์แบบ
จะง้อได้ไหมเนี่ย
:กอด1: :กอด1:
-
ขอโทษครับ
วันนี้ มีคนไข้อาหารเป็นพิษ ครับ 30 กว่าคน
เหนื่อยกันเลย พี่วัตรกลับมาก็ต้องมาช่วยพี่หมออีก
ตอนนี้พี่วัตร สลบ(หลับ)ไปแล้ว สงสัยต้องเช็ดตัวให้ คงไม่ได้อาบน้ำแน่
แล้วพี่หมอจะ ลงให้นักครับ อาจจะเป็นวันเสาร์ ครับ ต้องขอโทษล่วงหน้า ครับ
-
30 คนเลยเหรอคะพี่หมอ...เหนื่อยแย่เลย
พักผ่อนก็ได้ค่ะ หายเหนื่อยแล้วค่อยมาต่อ :L2:
-
:a5: ไปกินไรกันม๊า..... เหนื่อยกันแย่เรย ไม่ต้องห่วงทางนี้เน่อ ถึงต้องรออีกหน่อยก้อรอได้ มันเป็นสิ่งที่ต้องทำนี่เนอะ
แล้วก้อดูแลตัวเองด้วยเน่อพี่หมออออออออ มัวแต่เป็นห่วงคนอื่นตัวเองก้อสำคัญนะถ้าเป็นไรขึ้นมามันจะไม่ได้ช่วยคนอื่นเน่อ
ป.ล. o13 o13 สู้ ๆ เนอะ
-
พี่หมอสู้ ๆ ครับ
:L1: :L1: :L1:
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ว่าแต่ เช็ดตัวอ่ะ เช็ดเฉย ๆ พอนะคะ เดี๋ยวจะไม่ได้พัก :-[
-
. ..หวัดดีค่ะ พี่หมอ พี่วัตร หึหึ (กระหยิ่มยิ้มหย่องในใจ ) กว่าจะได้โพส ก็อ่านทันพอดีค่ะ ตามมาจากเรื่อง ทางรักสองเรา
นะคะ .. . ของเม้นท์เรื่องเก่าในทู้นี้หน่อยนะคะ เพิ่งอ่านจบได้ไม่กี่วันเลยค่ะ ซึ้งดีค่ะ ดีใจที่พี่ยังคิดจะต่อตอนพิเศษอีก
จริงทำเป็นไดฯ ส่วนตัวก็ได้นะคะ หนูว่ามีคนอ่านแน่ๆ ค่ะ เพราะเรื่องของพี่จริงๆ ก็น่าสนใจอยู่นะคะ โดยส่วนตัวชอบน้องหน่อยเน กะน้องพิซ่ามากนะคะ น้ำตาไหลกะคำพูดของน้องตอนเด็กเกือบทั้งเรื่องเลยค่ะ อยากถามด้วยว่าทำไมพี่วัตรตั้งชื่อ
ให้น้องเค้าแบบนี้คะ มีความหมายมั้ยอ่ะ ชื่อแปลกดีค่ะ .. . ตอนพิเศษทางรักสองเราขอเป็นตอนเบิ่งอีสาน3 ได้ป่ะคะ อยากรู้ค่ะว่า ตอนเช้าพี่วัตรตื่นมาจะโดนไรอีก หนูโคตรซะใจตอนที่พี่หมอเอาน้ำราดตัวพี่วัตรเลยอ่ะ ( "เมียจ๋า กลัวแล้ว อย่างฮา) .. .
-
เต็มใจรอครับ...
-
เหนื่อยแย่นะคุณวัตรและคุณหมอ เอาดอกไม้มาฝากนะคะ :L2:
รอได้จ๊ะ
-
34 (มึงกล้าทิ้ง..........กู)
“คุณหมอคะ คุณหมอสุพจน์คะ ฉุกเฉินคะ รถชนรั้ว สภาพเมาคะ” พยาบาลวิชาชีพวิ่งเข้ามาที่บ้านพัก
“สภาพโดยทั่วไป” หมอสุพจน์ถาม
“อะไรอะคุณ จะไปไหน” ปลัดหนุ่มตะโกนออกมาจากห้องนอน
“ดูแลเด็ก ๆ เดี๋ยวกลับมา มีคนไข้หนัก” ตะโกนกลับเข้าไปในบ้าน
“จะกลับมาตอนไหนครับคุณพ่อ” เด็กชายวิ่งออกมาถาม
“เสร็จงานครับ” บอกลูกชาย
“คุณพ่อขา หนูจะรอทานข้าวกะคุณพ่อคะ” เด็กหญิงยิ้มแป้น
“จ้า พ่อจะรีบกลับ ไปบอกพ่อวัตรมาทำกับข้าวต่อ”รีบกลับเข้าโรงพยาบาล
“คนไข้ยังรู้สึกตัวคะ ไม่ได้เป็นอะไรมาก” พยาบาลรายงานอาการโดยทั่วไป
“หมอคะ ช่วยลูกฉันด้วยคะหมอ” ญาติคนป่วย รอที่ห้องฉุกเฉิน
“ครับ” รีบ ๆ เข้าไปในห้อง ตรวจดูอาการ
สภาพคนเจ็บแม้จะไม่เป็นไรมาก แค่หน้าอกช้ำจากการกระแทก จนต้องพันผ้าไว้เพื่อให้ยาที่ทาซึมเข้าไปในร่างกาย อาจจะเป็นเพราะความเร็วของรถที่พุ่งออกตัวนั้นยังค่อยอยู่
“อาเฮีย กินซุปนี้หน่อย หมวยทำให้เมื่อคืน” หญิงสาวรีบยกชุปยาจีน มาเมื่อเห็นคนป่วยฟื้นตัว
“พี่อยู่ไหน หมวย” พยายามขยับตัว แต่ก็รู้สึกเจ็บ
“อาเฮียอยู่ ที่โรงพยาบาล อาเฮียขับรถชนรั้วบ้าน” หมวยเล็กบอกชายหนุ่ม เกรียงสิทธิ์หน้านิ่ว คิดทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และพร้อมที่จะลุกขึ้น
“อุ๊บ” เกรียงสิทธิ์ยังรู้สึกเจ็บขัดยอก
“อาเฮียจะไปไหน เจ็บอยู่นะ” หมวยเล็กรีบเขามาดันร่างที่พยายามลุกขึ้นให้นอนตามเดิม พอดีกับประตูห้องถูกเปิดออกมา
“อะไรหรอหมวยเล็ก” แม่เข้ามาพร้อมของใช้พะรุงพะรัง
“ก็อาเฮียจะกลับบ้านคะคุณป้า” หญิงสาวรีบฟ้อง
“ตี๋เล็ก เจ็บปานนี้จะกลับบ้านได้ไง” แม่เข้ามาจับลูกชายให้นอนลงอีกคน
“ผม เออ .....” พูดไม่ได้ จึงจำต้องนอนนิ่ง ๆ หันหน้าออกหน้าตา ส่งใจไปหาคนที่คะนึงหา
‘แม้ปานนี้จะรับรู้ไหม ว่าคนที่มันแคร์ความรู้สึกว่าไม่สบาย สายลมวอนฝากความรู้สึกนี้ไป ปะทะใบหน้าปะทะหัวใจดวงนั้น ให้กลับมามองคนที่นอนอยู่ตรงนี้บ้าง กูก็รักมึง แม้ว่ากูจะไม่แสดงออก แต่กูก็รักมึง กูอายที่จะแสดงความรักกับมึง มึงมันปากโป้ง พูดอะไรไม่คิดว่ากูจะอายบ้างเลย แทนที่มึงจะมาพิสูจน์ตัวให้พ่อแม่กูดูบ้าง กูก็อยากให้พ่อแม่กูรู้ ว่ากูกับมึงเป็นยังไงบ้าง กูอยากเหมือนพี่โปรดกับไอ้คอน ที่รักและเข้าใจกัน กูก็อยากเป็นอย่างนั้น มึงไม่คิดถึงกูบ้างเลยหรอ’ นอนนิ่งปล่อยความคิดให้ล่องลอย
“อาเฮีย กินนี้หน่อยนะ หมวยทำมาให้” หมวยเล็กพยายามให้คะยั้นคะยอให้คนเจ็บทานให้ได้
“พี่ไม่หิว พี่อยากพัก” เกรียงสิทธิ์เลี่ยง
“หึ อาเฮียนะ หมวยอุตสาห์นั่งเคี้ยวเกือบค่อนคืน” หญิงสาวบึ้งตึง ไม่พอใจ หันไปทางแม่ของว่าที่คู่หมั่น เพื่อขอความเห็นใจ เกรียงสิทธิ์รู้ว่าต่อไปต้องเป็นแม่ตัวเองแน่ จึงทำทีเป็นหลับต่อ
“ฮือ ตี๋เล็กคงอยากจะนอนจริง ๆ อย่าเพิ่งกวนเขาเลยหมวยเล็ก ไปนั่งอยู่ตรงโน้นกับแม่ก่อน” แม่ของเกรียงสิทธิ์พาหมวยเล็กมานั่งที่โซฟา
“ก็หมวยอยากให้อาเฮีย ดีขึ้น” หมวยเล็กบ่นนิดหน่อย
“ว่าไงครับ คนป่วยตื่นหรือยัง” คุณหมอเดินเข้ามากับพยาบาล
“ตื่นแล้ว แล้วก็นอนอีกครั้งคะคุณหมอ” หมวยเล็กรายงาน
“ออ ครับ เดี๋ยวหมอขอตรวจสักหน่อย” หมอเข้าไปตรวจดูร่างกาย กำลังตรวจ
“หมอ เสร็จยัง ไปรับเด็กๆ ไม่ทัน” ทุกคนหันไปดูที่ประตู
“ไปรอที่รถ ผมยังไม่เสร็จ” พลางรับเพจจากพยาบาลเขียนรายงานการรักษาลงไป อีกคนมาจึงมายืนข้าง ๆ
“เป็นอะไร” ถามค่อยที่ข้างเตียง
“ขับรถชนรั้วบ้าน เข้ามาทำไมไปรอที่รถ เสร็จแล้วจะตามไป” พูดเบา ๆ ให้ได้ยินสองคน พอดีคนไข้ลืมตาขึ้นดู
“เป็นไง เสือ คิดยังไงถึงทดลองความทนทานของรั้วบ้านตัวเอง” เสียงพูดปนยิ้มของคนแซว ทำให้คนที่นอนอยู่ยิ้มออกมา
“ไม่เป็นอะไรมากนะครับ หายฟกซ้ำก็คงเป็นปกติ ดีที่ถุงลมช่วยชีวิตครับ” หมอกล่าว
“หรอ หมอ ดวงแข็งมากเลยน้อง” ยังคงหันไปพูดคุยกับคนป่วยต่อ
“พอแล้วมั่ง ให้คนป่วยพักได้แล้วพี่วัตร” หมอดึงตัวคนคุยออกจากห้อง
“ไปก่อนไอ้น้อง ถ้ายังไม่ออก จะมาคุยด้วย” ยกมือโบกมือลา
“อาเฮีย ตื่นแล้วหรอ เฮียต้องการอะไรไหม หมวยจะไปเอามาให้” พอหมอออกจากห้องหมวยเล็กก็วิ่งถลามาที่เตียงคนป่วย
“เฮ้อ คนที่อยากให้มาดู ใยไม่มา” เกรียงสิทธิ์บ่นเบา ๆ
“อะไรนะ เฮียอยากได้อะไร” หมวยเล็กก้มลงหาเกรียงสิทธิ์
“คริต บราวล์ติดต่อมาครับ” เสียงเจ้าหน้าที่ด้านล่างเข้ามารายงาน ตริตขมวดคิ้ว
“เรื่องด่วนหรือเปล่า ต่อสายเข้ามา” คริตกล่าว
“บราวล์ มีอะไรหรือเปล่า” คริตติดต่อกลับไป
“มีงานใหม่ไหมครับคริต ผมอยากออกพื้นที่” บราวล์ติดต่อเข้ามา
“มีนะ แต่คิดว่าจะให้แจ๊กไป” คริตกล่าว
“ไม่ต้องให้แจ๊กหรอครับ ผมไปเอง” เสียงบราวล์กล่าว หลังจากที่คิดทบทวนอยู่หลายวัน
“แล้วไม่กระทบกับที่ทำอยู่หรอ” คริตกล่าว
“คงไม่หรอกครับ ผมทำได้ครับ” เสียงบราวล์ยังคงมั่นคง
“แล้ววิหคละ จะไปด้วยหรือเปล่า” คริตถามถึงอีกคน
“คงไปไม่ได้ครับ เพราะมันมีงานใหญ่รอมันอยู่ งานที่บ้านนะครับ”
“อือ ก็ติดต่อไปที่บังเลาะห์ ตามที่ให้ไป” บราวล์ดูคีย์การ์ดที่ได้รับ
“เกรียงเป็นไงบ้าง เราเพิ่งรู้ก็รีบกลับลงมาเลย” นครเข้ามาดูเพื่อนที่นอนอยู่ในห้องตัวเอง
“อือ ครับ” รับรู้เพื่อน แล้วทำความเคารพผู้บังคับบัญชา
“หนักมากไหม” มาโปรดถาม
“ไม่เท่าไหร่ครับ ตอนไปช่วยคอนหนักกว่านี้ยังไหว” คนป่วยยิ้ม
“แต่ผมเบื่อ ๆ นะ กว่าออกจากโรงพยาบาลมาได้นี้ก็เข้าไปตั้ง 5 วัน แล้วมานั่ง ๆ นอนที่บ้านอีก 3 วันแล้วไปไหนก็ไม่ได้ แม่นะควบคุมเลยครับ”
“ก็เขาห่วงนะ ไม่อยากให้เป็นอะไร” มาโปรดกล่าวให้กำลังใจ
“เกรียง ห้องดูดีนะ” นครกล่าวเมื่อเดินสำรวจห้อง
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอก ก็ไม่มีไรทำก็เลยจัดห้องไป นั่งเล่นเกมส์” คนที่นอนเล่นลุกขึ้นนั่ง
“อือ เฮ้ นี้อะไรหรอ ใครอะเกรียง” พลางชูกรอบรูปหวาน ๆ แล้วมีรูปเกรียงสิทธิ์ตอนเล็กและเด็กหญิงอีกด้าน
“คอน” มาโปรดปราม เพราะเห็นนครแซวเพื่อนมากขึ้น เพื่อนก็เริ่มหน้าแดง
“อะไร ก็อยากรู้ พี่โปรดไม่อยากรู้หรอ” เข้ามานั่งบนตัก มาโปรดก็กอดประคองคนรักไว้
“คือ หมวยเล็ก เออ ตอนนี้มันมีเรื่องนิดหน่อย แล้วที่ผมเป็นอย่างนี้ ก็เพราะเรื่องนี้ด้วย” เกรียงสิทธิ์หน้าเศร้า
“มีอะไรหรือเปล่า” มาโปรดมองหน้าคนเจ็บ
“คือที่บ้าน จะให้ผมหมั้นกับหมวยเล็ก ก็คือ คนที่อยู่ในรูป” นครหยิบรูปขึ้นมาดู
“หมั้น” นครนิ่ง
“ครับ ผมก็ยังไม่รู้อะไร รู้แต่ว่าผู้ใหญ่พูดคุยกันมานานแล้ว” เกรียงกล่าวต่อ
“เฮ้ย จริงหรอเกรียง” นครทำหน้าไม่เชื่อ
“แล้ว ๆ .....ทักละ” นครกล่าวต่อ
“ทักมันก็มารับรู้เรื่องนี้ด้วย เราก็เลยว่าจะตามไปอธิบาย แต่สภาพไม่ไหว” เกรียงสิทธิ์กล่าวต่อ
“ก็เลยออกมาสภาพอย่างนี้” นครกล่าวต่อ
“อือ” เกรียงสิทธิ์รับสารภาพ
“แล้วทักไม่มาดูเลย นายเลยหรอ” นครสงสัย
“พิทักษ์ลงไปใต้แล้วครับ พี่อนุญาตด้วย” มาโปรดกล่าวเบา ๆ
“อะไรนะ” นครกับเกรียงสิทธิ์อุทานขึ้นพร้อมกัน
“ก็วันก่อน คริต mail มาว่าบราวล์ของทำงานแทนคอน พี่เห็นว่าคงไม่มีอะไรเสีย เพราะบังเลาะห์ก็ฝีมือดี เผื่อบราวล์จะได้ฝึกฝนตัวเองด้วย”
“แล้วไม่บอกผมก่อน” นครลุกขึ้นไปนั่งที่เตียงกับเกรียงสิทธิ์
“ถึงว่า ตั้งแต่ผมเข้าโรงพยาบาลจนถึงบ้าน มันไม่มาหาผมเลย” ปากว่าน้ำตาไหลริน
“เฮ้ ๆ เกรียงไม่เป็นไรนะ เดียวผมจะติดตามลงไปเอง” นครปลอบเพื่อน
“ไม่ต้องหรอก ในเมื่อเขาจะไปก็ให้เขาไปเถอะ ผมไม่มีอะไรจะดึงเขาไว้” เกรียงสิทธิ์นิ่ง
“พี่โปรด ทำไมไม่บอกกันสักคำ ผมจะตามบราวล์ไป” นครเริ่มโมโห
“เฮ้ย ไม่เอา ไม่ให้ไป” มาโปรดเริ่มใจคอไม่ดี
“เห็นไหม ทีคนอื่นให้ไปได้ แล้วทีผมไม่ให้ไป คิดถึงใจเขาใจเราบ้างซิ” นครถือโอกาสสอน
“ยังไง ก็ไม่อยากให้ใครเป็นอะไร เราเป็นทีม ก็ทำเป็นทีม ทำไมต้องปล่อยให้ไปด้วย” นครเริ่มฉุนมากขึ้น
“ถ้ารู้พี่เป็นอย่างนี้ ผมไม่อยู่กับพี่หรอก ไปเลย กลับไปเลย ผมจะอยู่กับเกรียง จะดูแลเกรียง” นครกล่าว
“อาว แล้ว พี่ละ” มาโปรดคอตก
“คอนกลับไปกับผู้กองเถอะ เราอยากอยู่คนเดียว” เกรียงสิทธิ์กล่าวเบา ๆ
“ไม่ได้ เราเป็นทีมนะเกรียง” นครอ้างหันไปมองหน้าผู้บังคับบัญชา
“เราจะลงไปตาม บราวล์กลับมา” นครมองหน้าชายคนรัก ที่ทำหน้าปูเลี่ยน กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ไม่ต้องหรอกคอน เราจะหมั้น ตามที่เตี่ยกับแม่ต้องการ” เกรียงสิทธิ์ตัดสินใจ
“พี่โปรดมานี้เลย” นครส่งหมัดตรงเข้ามุมปาก
“โอ้ย” มาโปรดกุมริมฝีปาก
“อะไร มาลงที่พี่” มาโปรดประท้วง
“ก็ทำอะไรไม่เคยถาม ไม่คิดถึงคนอื่นบ้างเลย” นครนั่งหน้าบึ้งที่อีกมุมหนึ่งของห้อง
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
“สวัสดีครับ เกรียงพูดครับ” กรอกเสียงตามสาย
“เกรียงพี่ไปแล้วนะตามที่เกรียงขอร้อง ไม่เจอคนที่เกรียงอยากพบ เห็นแม่ของเขาบอกว่ากลับกองร้อยไปหลายวันแล้ว”
“ครับ ผมก็เพิ่งรู้เมื่อตะกี้ครับ พอดีเพื่อนมาที่บ้านครับ”
“อาวหรอ วันนี้พี่ไปหาได้ไหมครับ อยากเห็นหน้าอยากเจอ” เสียงอ้อนจากอีกฝ่ายตามสาย
“ไม่ต้องครับพี่วัตร ผมมีแฟนอยู่แล้ว ผมกำลังหมั้น” พร้อมกับวางสาย
“ใครอะ” นครทำหน้าอยากรู้อยากเห็น
“ตาปลัด อบต...... ตามจีบ” เกรียงสิทธิ์ถอนหายใจ
“ว้าว ขนาดนี้เลยหรอเพื่อนเรา จะเปลี่ยนจริง ๆ หรอ” พลางหันไปหาคนที่นั่งลูบริมฝีปากอยู่
“ถ้าเกรียงไม่เอา ให้ผมนะ ผมจะเอาเอง อยากเปลี่ยน” คนฟังมองหน้านิ่ง รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังประชด
-
555 ผู้กองซวยเลย
-
ใช่ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผู้กองซวย
:impress2: :impress2: :impress2:
-
เหอะๆ...
ผู้กองเลยรับความซวยไปเยย
แล้วจะเข้าจายกานมะนี่เกรียงกะทัก
+1 ให้พี่หมอ พี่วัตร งับ
:m29: :m29:
-
อ้าว...งานเข้าซะแล้วพี่น้อง... :z1:
-
งานเข้ากันทั้งนั้นอ่ะ ทั้งพี่โปรด เกรียง ทัก หรือแม้แต่พี่วัตร ถ้าพี่หมอรู้จะเป็นไง 555
ขอบคุณค่พี่หมอพี่วัตร
-
:laugh: :laugh: พี่วัตรกับพี่หมอร่วมแสดงเอง :laugh: :laugh: แต่พี่วัตรแสดงตัวว่าจีบเกรียงจะดีเร้ออออ
ป.ล. :L2: :L2: กำลังใจดี ๆ เนอะ สู้ต่อปายย
-
อาว พี่หมอพจน์ กับตาปลัด ฯ วัตร ทำไมเข้ามาแจมละ
แต่ก็ดีเพิ่มสีสัน แล้วคนที่หนีไปใต้รู้ตัวหรือยังว่า แมวกำลังขโมยปลาเกรียง :jul3:
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ หมอพจน์ รีบไปดึงหู อีตาปลัด ฯ กลับมาแต่งว่อง ๆ เลย
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองนะครับ +1 อีกด้วย :กอด1:
-
ขอบคุณค๊าฟ
ที่มา
ต่อให้
-
555 มีดารารับเชิญด้วย น่ารักจัง
เป็นกำลังใจให้จ้ะ :bye2:
-
อ้าวววววคุณวัตรรับเชิญเฉยๆก็พอ หาเรื่องเจ็บตัวอีกแล้วไง
คุณหมอเอาให้เข็ดเลย เอ..หรือนี่เป็นเรื่องปกติ :m28:
ลุ้น ลุ้นคราวนี้จะยกขบวนไปใต้กันหรือเปล่า
-
กด + ให้คุณปลัดกับคุณหมอค่ะ
เรื่องน่ารักมาก
o13
-
โหยยย ๆๆๆๆ ค้างอย่างแรงอ่ะคับ แล้วเกรียงจะตัดสินใจแบบนี้จริง ๆ เหรอคับ ฝืนหมั้นไปก็มะมีความสุขอยู่ดีนะ
แล้วทักล่ะ (เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว) ฮือ ๆๆ ทำมัยต่างคนต่างคิดกันไปคนละทางแบบนี้ละคับเนี่ย โอยยยยยยยย ทรมานใจ
พี่มาโปรดหรือนครทำอะไรกันสักหน่อยสิ
มาต่อไว ๆ นะค้าบ อยากอ่านต่อมากมากกกกกกกกกอ่ะค้าบ
-
. . อ้าวว วว ว ไหง พี่วัตรต้องแสดงธาตุแท้ออกมาในนิยายละคะ ชีวิตจริงอัดอั้นใช่ป่ะ .. . ว่าแต่ เกรียงจะหมั้นจริงๆ
แล้วคนที่ไปใต้ไม่ใจขาดเลยเหรอคะ เนี้ย . . . ใจร่มๆ ไว้ค่ะ มีไรคุยกันก่อนยิ่งทำงานแบบนี้ด้วยแล้ว ชีวิตแขวนอยู่บนเส้น
ด้าย .. . พี่หมอดูแล สุขภาพด้วยนะคะ ฝาก :กอด1: ลูกลิง2 ตัวด้วยค่ะ . . .
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สงสารพี่โปรด 555 งานเข้าตลอดเลย
ว่าแต่ ดารารับเชิญ ค่าตัวแพงมั้ยค่ะ :laugh:
-
แม่ไล่แล้วง่า
เด๋วจะมาอ่านต่อนะค้า
แต่ขอบอกว่าสนุกมั่กมาก ลุ้นทุกฉากทุกตอนจริงๆ
o13 o13 o13
-
. . . รอคุณพ่อลูกลิง :onion_asleep: .. .
-
มีงานเสริมเป็นคิวปิดหรอคร้าบ
-
อ้าวคุณปลัดเอาเรื่องจริงมาเขียนได้ไงเนี่ย เดี๋ยวคุณหมอก็รู้หรอก ว่าไปตามจีบใครอยู่ 5555 <ล้อเล่นนะค่ะ>
มีนักแสดงสมทบเพิ่มเยอะเลยนะค่ะ มาทั้งครอบครัวเลย
-
รอออออ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:mc4:
มีหมอพจน์กับปลัดมาแจมด้วย
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
“สวัสดีครับ เกรียงพูดครับ” กรอกเสียงตามสาย
“เกรียงพี่ไปแล้วนะตามที่เกรียงขอร้อง ไม่เจอคนที่เกรียงอยากพบ เห็นแม่ของเขาบอกว่ากลับกองร้อยไปหลายวันแล้ว”
“ครับ ผมก็เพิ่งรู้เมื่อตะกี้ครับ พอดีเพื่อนมาที่บ้านครับ”
“อาวหรอ วันนี้พี่ไปหาได้ไหมครับ อยากเห็นหน้าอยากเจอ” เสียงอ้อนจากอีกฝ่ายตามสาย
“ไม่ต้องครับพี่วัตร ผมมีแฟนอยู่แล้ว ผมกำลังหมั้น” พร้อมกับวางสาย
“ใครอะ” นครทำหน้าอยากรู้อยากเห็น
“ตาปลัด อบต...... ตามจีบ” เกรียงสิทธิ์ถอนหายใจ
ปลัดไม่กลัวหมอพจน์จับได้หรอ :m16:
โดนแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :angry2: o18
-
ก็ตอนนี้ ตาม ง้อเมียพี่อยู่ อะคราบ ไม่น่า พลาดเลยเรา
เอาใจช่วยหน่อย :เฮ้อ: ก็คิดว่า เป็นนิยายเนาะ ไม่คิดว่า จะเป็นเอาจริง ๆ
-
พี่วัตร งานเข้าอีกแล้วเหรอค่ะ :เฮ้อ:
เอาใจช่วยแล้วกันนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
... ที่ว่าคิดว่าเป็นนิยายอ่ะ เข้าใจนะคะ พี่วัตร แต่ที่ว่า" เป็นเอาจริงๆ" เนี้ย . .. คือพี่วัต รร ร ร นอกใจจริงๆ เหรอ :m16:
ถ้าจริงจะพากันตามไปถึงที่ จัดการพี่วัตรเลย :z6: .. . รอนิยายอยู่นะคะ . . . พยายามเข้าแล้วกัน :กอด1:
-
เอาใจช่วยหมอพจน์ดีก่า
คุณปลัดน่าสังสัยอ่ะ o18
(อ๊า ล้อเล่นค่ะคุณปลัด)
แผ่นออกจากทู้อย่างเร็ว ฟิ้วววววววว
-
:z1:
งานเข้าซะแล้วไหมล่ะ พี่วัตร...
-
พี่วัตรไหงงั้นมาตามจีบเกรียงได้ไงพี่หมอรู้ป่ะเนี่ย
เง้อเกรียงจะแต่งงานจิงอ่ะคิดให้ดีก่อนเน้อ
-
สนุกจัง
จะรอติดตามตอนต่อไป
:mc4: :mc4:
:call: :call:
-
เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน
การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
***ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***
ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน แฟนคลับ นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ
โพสต์ได้ เล่นได้ แต่อย่าพากระทู้ออกทะเลก็พอ
สงสารคนที่จะเข้ามาอ่านนิยายบ้าง หาเนื้อนิยายอ่านยากมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง กะเทยอาวุโส อิอิ :bye2:
-
:sad11:เข้ามารออีกวันนะครับ...
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ...มาไวๆ นะครับ
:m15: :m15:
-
ครับผม รับทราบครับ โมฯ oaw_eang
กระทู้ของ ภารกิจฯ ก็จะเขียนในแนวผจนภัย จะไม่เข้าไปข้องเกี่ยวกับการขัดแย้งครับ
ส่วนจะมาต่อนั้น ขออีกนิดครับ จะพยายาม ช่วงนี้ ปวดต้นคอมาก ๆ ก็เลยต้องเข้านอนเร็ว
ตามคำสั่งหมอครับ ต้องขอโทษด้วย
พี่วัตร จะพยายามต่อนะ ครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รับทราบค่ะพี่วัตร
หายเร็วๆนะคะ :L2:
-
หายเร็วๆนะ
เป็นกำลังใจให้ครับ
:L1: :L2: :L1:
-
ไปทำอีท่าไหนถึงปวดต้นคอได้ล่ะน้องวัตร แล้วทำไมต้อง
เข้านอนเร็วๆด้วยล่ะน้องหมอ เออ..แล้วตูจะสงสัยไปทำไมเนี่ย
พี่ล้อเล่นน่ะ จะเข้ามาดันกระทู้เฉยๆ หายเร็วๆนะจ๊ะ
คิดถึงทั้งสองคน ปีนี้พาเด็กๆไปเที่ยวไหนกัน
-
ตกลงมาหน้าสองแล้ว...ต้องช่วยดันกลับไป
มาต่อเร็วๆ นะครับ...แต่รักษาตัวให้หายก่อนนะครับ... :L1:
-
คืนนี้พี่ลงให้นะครับ
แต่ตอนนี้ ไปดินเน้อก่อน
พาลูกพาเมียไปกินข้าวก่อนครับ
ฮิ้ว ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จะรอนะครับ
แต่อย่าลงดึกมากนักนะครับ
กลัวหลับก่อนนะ
:-[ :o8:
-
ไปทานข้าวให้อร่อย
แล้วอย่าลืมกลับมาต่อนะคะ พี่วัตร o18
-
จะรออ่านน้า กินข้าวให้อร่อยจ้า
:bye2:
-
555 พี่วัตรไป dinner แล้วหายไปเรยย
สงกะสัย จะ โรแมนติค มากกกก 555
พักผ่อนเยอะๆนะครับ จะได้หายเร็วๆมาอัพต่อ พี่หมอด้วยนะครับพักผ่อนเยอะๆ
-
ว้า พี่วัตร Dinner เพลิน จนลืมมาต่อ
:m31: :m31: :m31:
-
:laugh: :laugh: พี่วัตรไปดินเน่อเสร็จก้อกลับมาทำการบ้านต่ออะเดะ :-[ ท่าทางจะหนักไปหน่อยใช่ปะล่ะ
เอาเป็นว่า รอยู่เน่อ เที่ยวนี้ขอยาว ๆ 2 - 3 ตอนรวดก้อดีนะแก้คิดเถิงแล้วก้อใช้หนี้ที่ปล่อยให้รอกันเก้อ :laugh:
ป.ล. :L2: กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญเนอะ ดูแลสุขภาพใจดี ๆ นะ ส่วนสุขภาพกายมีคนเค้าดูให้อยู่แว้ว o13
-
. . . ครอบครัวอบอุ่นพากันไปกินข้าว แต่ว่ายังไม่มาต่อเนี้ย ไม่ใช่ว่าปวดคอมากกว่าเดิมเหรอคะ . . . พี่วัตรหายไวไวเน้อ :กอด1: . .. .
-
:m32: :m7: :m22:
-
ขอโทษจริง ๆ ครับ พอดีเหตุบ้านการเมืองเข้ามาแทรกก่อน
ต้องขอโทษขออภัย เดียวให้เจ้าหมอมาต่อให้ วันนี้
พี่วัตรจะไปติดตามสถานการณ์ต่อสักหน่อยครับ คงไม่ได้กลับบ้าน
-
รอได้ค่ะพี่วัตร...
ระวังตัวด้วยนะคะ :L2:
-
ไม่เป็นไรครับ
รรอได้
ระวังตัวด้วยนะครับ
:z2: :z2:
-
35 (วิหคคล้องใจ)
ในป่ารกทึบ แม้แสงดวงอาทิตย์ก็ยากที่จะส่องลงมาถึงพื้นได้ เสียงแว่วไก่ป่าดังระงมไพร สายสองคนนั่งบนห้างส่องสัตว์ มาได้สามวัน พยายามสอดส่องการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตเบื้องล่าง
“บัง อีกนานไหมกว่าเราจะได้เข้าไปในเมือง” คนที่มาจากดินแดนที่ราบสูงถาม
“ทำไม ท้อใจแล้วหรอ” บังที่นั่งข้าง ๆ ถามขึ้น
“เปล่า เพียงแต่เซ็ง อยู่แต่บนนี้ไม่ลงจากต้นไม้สักที” คนที่ราบสูงคุยต่อ
“ลงไปให้มันจับ แล้วจะได้กลับดินแดนปลาร้าหรอ”
“ก็ ..เออ...” ก้มหน้ามองออกนอกหน้าต่าง นกยูงสองสามตัวบินขึ้นจับกิ่งไม้ แล้วส่งเสียงร้องเรียกคู่
“มีอะไรในใจหรือเปล่า” คนสูงอายุถามขึ้น พิทักษ์รู้สึกอึดอัด
“คนเรา ถ้ามีอะไรในใจกันก็ทำให้กายไม่สบายด้วย ใจเป็นทุกข์” บังเลาะห์ ผู้ผ่านชีวิตมามาก พิทักษ์ถอนหายใจครั้งใหญ่ ที่ไม่สามารถปิดผู้ที่อายุมากกว่า
“สงสัยผมจะปิดอะไรบังไม่ได้เสียแล้ว” พิทักษ์เอยขึ้นมองหน้าผู้มีอายุมากกว่า ก่อนตัดสินใจกล่าว
“ผมหนีหัวใจตัวเองมาครับบัง” กล่าวเสร็จก็ก้มหน้า
“เฮ้อ คนเรา ไม่รักก็ทุกข์ รักก็ทุกข์ แล้วทางโน้นเขาไม่คิดเหรอว่าหนีมาอย่างนี้แล้วมันจะจบปัญหา” บังพยายามคุย
“ผมก็ไม่รู้ ครับรู้แต่ว่าเขากำลังจะหมั้น” เฉหันไปมองป่าเขาลำเนาไพร
“แค่หมั้น แล้วเราแสดงท่าทีให้เขารู้ไหมว่าเรารักเขา” บังคุยต่อ
“รู้ครับ เขารู้ว่าผมรักเขา” ส่งใจกลับไปหาคนที่รัก ‘รู้ไหมหนอว่ากูรักมึงไอ้เกรียง’
“แล้วเราลุกขึ้นสู้เพื่อความรักหรือยัง” บังกล่าวต่อ
“ไอ้หนุ่ม ความรักนะมันเป็นสิ่งที่สวยงาม ถ้าเรารู้จักเติมเต็มความรักนั้น บังว่าเขาก็คงต้องการคุยกับเราเหมือนกัน แล้วหนีเขามาอย่างนี้ เขาก็ไปหมั่นกับชายที่ดีกว่าอยู่แล้ว” บังยังไม่รับรู้ความรักที่พิทักษ์มีต่อเกรียง
“แต่เขาก็ไม่เคยบอกรักผมสักคำ” พิทักษ์ยังคงตั้งแง่
“คำว่ารัก บางครั้งมันไม่จำเป็นต้องเป็นคำพูด มันอาจจะเป็นการกระทำก็ได้ ลองคิดดูดี ๆ ซิว่าเคยแสดงความรักอย่างไรบ้าง” บังกล่าวให้ข้อคิด
“บังว่า เรานะกลับไปปรับความเข้าใจกับหญิงคนรักดีกว่า อย่าปล่อยให้มันคาราคาชัง บางที่อะไร ๆ มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้ ไปปรับความเข้าใจ มันจะไม่ต้องเป็นสิ่งที่เกาะกินใจเราไปตลอดชีวิต” บังกล่าวยืดยาว
“เกียงเป็นไงบ้างวันนี้” นครเข้ามาหาเพื่อนที่กองร้อย หลังจากที่พักรักษาตัวมาเป็นอาทิตย์ที่บ้าน ก็ต้องกลับมารับราชการตามเดิม
“อือ ไม่เป็นไรมาก จ่ากองก็ไม่ให้ทำอะไรมาก” เกรียงสิทธิ์ตอบเสียงเหนื่อย ๆ เดินนำหน้าไปหาซุ้มเยื้องกองร้อย เพื่อคุยกันสองคน ไม่อยากให้คนอื่นรบกวน
“ได้รับการติดต่อมาจากทักบ้างหรือเปล่า” นครจี้ใจดำ เกรียงสิทธิส่ายหน้า
“บ๊ะ ไอ้นี้ ทำไมทำตัวอย่างนี้วะ” นครยิ่งอารมณ์ไม่ดีตาม
“เขาคงเลือกทางเดินของเขาเอง บางครั้งเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะคอน” เกรียงสิทธิ์จ้องมองหน้านคร
“เราก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เหมือนกันเกรียง ดูอย่างเรา ไม่รู้จับพลัดจับพลูมาเป็นอย่างนี้ได้ไงก็ไม่รู้” ปลงสภาพตัวเองตอนนี้
“แต่ก็ยังดีที่นครยังมีผู้กองที่ดูแล และรักนครอย่างจริงใจ” เกรียงสิทธิ์กล่าวเศร้า ๆ กับชีวิตตัวเอง
“ไอ้ทักกลับมานะ ผมจะจัดการสักหมัดสองหมัด นี้ผมก็ติดต่อไม่ได้เลย ส่งmail ไปก็เงียบ”
“เฮ้ มันเป็นหรือเปล่าครับคอน สมองมันทื่อ ๆ ขนาดนั้น” เกรียงสิทธิ์กล่าวยิ้ม ๆ
“ไม่รู้ แต่ก็น่าจะเป็นนะครับ ถ้าอย่างนั้นคริตจะไม่เอาตัวไว้หรอ” กล้าเย้าเมื่อเห็นเพื่อนยิ้มได้
“ผมอยากให้คอนเห็นตอนสมัยที่ไปช่วยคอนนะครับ ดูทักแบกเป้อุปกรณ์อะไรต่อมิอะไรไปด้วย แต่ก็ต้องโดยยิงกลับมา ผมนี้แทบแย่ลากลงจากเขา” เกรียงสิทธิ์คิดถึงเหตุการณ์เก่า ๆ ที่ผ่านมาแล้วยิ้ม
“ผมว่าไม่ใช่ตอนที่ไปช่วยผมด้วยละมั่ง ตอนที่อยู่หน่วยฝึกทักก็ช่วยอะไรพวกเราเยอะแยะหลายอย่าง” นครกล่าว
“อือ ยังจำได้ ตอนที่ครูฝึกให้ผมโดดถังส้วม ไอ้ทักมันโดดลงไปก่อน แล้วรอรับผมข้างล่าง” ความรู้ใหม่ที่ได้รับฟังจากเกรียงสิทธิ์
“ขนาดนั้นเลยหรอครับเกรียง” นครทำหน้าไม่เชื่อ
“เอ้าจริง ผู้กองไม่ได้เล่าให้ฟังเลยหรอ” เกรียงสิทธิ์จ้องหน้าเพื่อน
“หึ ไม่เล่า ส่วนมากก็เล่าเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับผมกับเขาเท่านั้น มีแม่ที่เล่าให้ฟังบ้างแต่ก็ไม่ได้ละเอียดอะไร แล้วมีอะไรที่ผมยังไม่รู้อีกเยอะเลยใช่ไหม” นครหน้านิ่ว กลับไปนี้ไปจัดการคนที่กองร้อยแน่ ๆ
“ก็ไปถามผู้กองเองครับ ผมว่าผมจะลาผู้กองกองร้อยผมไปตามทัก” เกรียงสิทธิ์กล่าวเมื่อนึกได้
“แล้วรู้หรอว่าทักอยู่ไหน” นครกล่าว
“ผมขอพิกัดจากคริตแล้วครับ” เกรียงสิทธิ์ตอบ กล่าวถึงพิทักษ์ครั้งใด ทำให้บรรยากาศรอบ ๆ ข้างเศร้าลงไปด้วยแม้แต่เสียงนกร้องใกล้ ๆ ก็ยังดูเศร้า
“จะให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม” นครรีบเสนอตัว
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมจะลงไปปรับความเข้าใจ แล้วก็ให้เขาทำงานอย่างสบายใจ เวลากลับมาจะได้เหมือนเดิม” เกรียงสิทธิ์จินตนาการ
“อือ ถ้าอย่างนั้นมีอะไรให้ผมช่วยผมยินดีนะครับ” นครรีบเสนอตัวอีกครั้ง
“อะไร ยินดีช่วยอะไร” เสียงทุ้ม ทำให้ทั้งสองคนที่นั่งคุยกันในศาลาสะดุ้ง
“ครับ” เกรียงสิทธิ์ลุกขึ้นทำความเคารพผู้บังคับบัญชาสายทหาร
“ไม่บอกพี่เลย คุยอะไรกัน” เมื่อรับการเคารพก็นั่งลงข้าง ๆ คนที่นั่งอยู่ก่อน
“ไม่เป็นไรเกรียง นั่งเถอะ” มาโปรดกล่าวอนุญาตให้นั่งตามเดิม
“ไม่มีไร สักหน่อย” นครเอย
“อย่าให้รู้ที่หลังนะ” คาดโทษอีกที
“ทำไม จะทำไม จะทำอะไรผมได้” นครยิ้มยียวน มาโปรดเลยเขกกะโหลกชะทีหนึ่ง ภาพการหยอกล้อกันของคนทั้งสอง มันทำให้เกรียงสิทธิ์อดที่จะคิดถึงคนที่อยู่ที่โน้นไม่ได้
“ผู้กองครับ ผมว่าผมจะลากลับบ้านครับ” เกรียงสิทธิ์เอยขึ้นขัดจังหวะการหยอกล้อกันของคนทั้งสอง มาโปรดหันไปสนใจลูกน้องสายงาน
“อาวทำไมละ เพิ่งกลับมาได้สองอาทิตย์เอง” มาโปรดสงสัย
“คือ ผมคิดว่าผมจะไปหาหมอที่โรงพยาบาล แล้วจะตรวจเช็ดร่างกายอีกครั้งครับ” เกรียงสิทธิ์อ้างเหตุผล
“แล้วที่โรงพยาบาลค่ายละ คุณหมอก็มีนี้” มาโปรดไม่เข้าใจ
“ก็ เออ.....” ลำบากใจที่จะตอบ
“ไม่มีอะไรผม ก็จะกลับบ้านเหมือนกัน คิดถึงเจ้ามูมู่” นครทำท่าคิดถึง
“เฮ้ย กลับได้ไง เพิ่งกลับมา” มาโปรดประท้วง
“ไม่ได้ นายใหญ่จะไปดูไร่ ทิ้งไว้นานไม่ได้” พูดเสียงยาน ๆ
“แล้วพี่ละ ใครจะอยู่กับพี่” มาโปรดยังคงไม่ยอม
“แต่ก่อน เคยอยู่กับใครไม่เห็น จะเดือดร้อนนี้หนา” นครไม่ยอม
“เออ ผมขออนุญาตนะครับ ผมจะไปทำเรื่องขอลาพัก” เกรียงสิทธิ์ขัดจังหวะคนทั้งสอง
“อือ ไปเถอะเกรียง อย่าลืมโทรมาบอกด้วยนะ” นครกล่าว เกรียงสิทธิ์จึงถอยออกไปกลับไปที่กองร้อย
“อะไร คุยอะไรกัน” มาโปรดออกอาการเครียดนิด ๆ นครรู้ว่าโมโหที่ทำอะไรไม่ได้
“พี่โปรดครับ อย่าหน้าหงิก ไม่ชอบมีแฟนหน้าหงิก เดี๋ยวคนอื่นว่าได้แฟนแก่” นครเข้าไปประชิดตัว แอบอิงอกกว้าง ท่าไม้ตายของนคร ซึ่งก็ทำให้มาโปรดอ่อนลงได้ทุกครั้ง
“เรานี้จริง ๆ เลย ทำอะไรไม่ค่อยจะปรึกษา คราวก่อนเกือบเอาชีวิตไม่รอดก็ครั้งหนึ่งแล้ว” มาโปรดถือโอกาสสอน
“ขออนุญาตครับ” พลทหารถือแฟ้มเสนอยื่นอยู่ทางเข้าซุ้มก้มหน้า ทั้งสองคนรีบผละออกจากกัน
“มาซิ มีอะไรด่วนหรือเปล่า” มาโปรดเอยอนุญาต
“เป็นขี้ปากแน่ ๆ” นครเอยเบา ๆ
“เป็นไงบ้างไอ้น้อง เดี๋ยวก็ได้กลับแล้ว” บังเลาะห์เอยเมื่อเห็นหน้าคนที่ราบสูงแสดงอาการเหนื่อย
“ก็พอไหวครับพี่ แต่ยอมรับว่าเหนื่อยมากครับ” พิทักษ์หอบ เพราะวิ่งตามกลุ่มคนร้าย พวกลักลอกเข้าเมือง
“อือ เดียวก็ได้กลับแล้ว เสร็จภารกิจนี้แล้ว จะได้กลับไปปรับความเข้าใจกับคนรักซะที” บังกล่าว ยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวตัดกับสีผิวอันเข้ม
“เราจะเอายังไงดีครับกับกลุ่มคนพวกนี้” พิทักษ์เอย เมื่อเห็นกลุ่มคนที่ลักลอกเข้าเมืองโดยผิดกฎหมาย ซึ่งภารกิจที่จะมาทำวันนี้คือ ดักจับการขนยาตามแนวตะเข็บชายแดน ซึ่งเป็นหน้าที่หลักของหน่วยงานอยู่แล้ว
“ก็ต้องให้หน่วยงานอื่นมาจัดการต่อ ว่าแต่เรากลับกันเถอะ” บังชวนพิทักษ์กลับบ้านพัก
“ครับ พี่ครับผมขอกลับอีสานได้ไหมครับ” พิทักษ์เอย ขณะที่กำลังก้าวขึ้นรถ
“เอาซิ ได้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว พอดีหน่วยเหนือเขาจะส่งอีกคนมาช่วยเหมือนกัน ถือว่าผลัดกำลังกันก็แล้วกัน” บังเลาะห์กล่าว
“ผม ...เออ...ไม่หนีงานนะครับ” พิทักษ์เกรงใจ
“เปล่า ไม่ได้หนี ภารกิจนี้ก็สำเร็จ เพียงแต่เราไม่ได้สิ่งที่เราต้องการ เราได้สิ่งอื่นมาแทน บังก็ต้องอยู่รอดูต่อไป มันต้องมีสักวันที่พลาดมาให้เรา” บังเลาะห์ตบไหล่เบา ๆ แล้วก้าวขึ้นรถบูโซ พิทักษ์จึงก้าวตาม รถวิ่งกลับเข้าเมือง
“กลับไปนี้ก็ไปทำให้อะไร ๆ มันดีขึ้น ให้มันถูกที่ถูกทางซะ” บังเลาะห์กล่าวให้กำลังใจ
“ผมก็กลัวว่ามันจะผิดที่ผิดทางมากกว่า” พิทักษ์เอยเศร้า ๆ
“เฮ้ย เอาน่า บังเชื่อว่าน้องพี่คนนี้ต้องทำได้”
“บังครับ บังคิดยังไงกับความรักของเกย์” พิทักษ์เอยขึ้นดื้อ บังเลาะห์นิ่งเงียบ จ้องหน้าคนพูดที่นั่งข้าง ๆ สักครู่ใหญ่บังเลาะห์จึงกล่าว
“เฮ้ย ...เออ....คำถามนี้ เออ ...สำหรับพี่ไม่คิดว่ามันทำให้พี่เสียอะไร” เมื่อตั้งสติได้
“แม้ว่ามันจะขัดต่อหลักคำสอนของบังหรอครับ” พิทักษ์เอย บังเลาะห์ค่อย ๆ ยื่นมือมาตบลงที่บ่าของพิทักษ์
“น้องพี่ พี่คิดว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้ สิ่งที่ทำตรงนี้ ตอนนี้ซิมันคือความจริง พี่ไม่เคยรังเกียด พวกตุ๊ดพวกกระเทย เขามีสิทธิ์ที่จะเลือกทางเดินของเขา เหมือนกันกับพี่กับน้องนี้ไง พี่ไม่เคยคิดว่าน้องเป็นอื่น น้องก็คือน้องของพี่” บังเลาะห์บีบหัวไหล่เบาๆ
“ผมเข้าใจ คำพูดของพี่ครับ ขอบคุณที่พี่ไม่รังเกียจผม” พิทักษ์ใจชื่นขึ้น บังเลาะห์พยักหน้า
“ตกลงคนรักของเราก็เป็นผู้ชาย” บังเลาะห์กล่าวเบา ๆ
“ครับ เขาเป็นเพื่อนผมเอง พอดีผมไปได้ยินพ่อแม่ของเขาจะให้หมั้นกับน้องคนที่เคยหมั้นหมายกันไว้ตั้งแต่เด็ก” พิทักษ์กล่าว บังเลาะห์ถอนหายใจ
“บางครั้งความรักของคนแบบนี้มันก็เป็นทุกข์นะ” บังกล่าวอย่างเห็นใจ
“ครับ เป็นทุกข์ผมถึงอยากลับไปพูดกับเขาให้มันกระจ่าง” พิทักษ์หมายมาดในใจ
“อาตี๋เล็ก ลือจะเอารถไปไหนนะ” เตี่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ผมจะเอารถลงไปตามเพื่อนที่ทำงานกลับมาครับ” เกรียงสิทธิ์ยืนยันคำพูดเดิม
“ลื้อจะไปได้ไง นี้ก็เพิ่งจะหายจากบาดเจ็บคราวก่อน” เตี่ยยังคงหาเหตุผล
“ผมหายแล้ว และอีกอย่างผมอยากไปตามเพื่อนกลับมา เพราะผมเป็นคนที่ทำให้เพื่อนมันหนีไป” เกรียงสิทธิ์กล่าว
“ถ้าอย่างนั้นอั้วให้อาหมวยเล็กไปเป็นเพื่อน” เตี่ยยื่นคำขาด
“ไม่ได้ครับ ผมต้องไปพูดคุยกับเพื่อนให้เข้าใจมันเป็นเรื่องของศักดิ์และศรีด้วยเตี่ย” เกรียงสิทธิ์เริ่มโกหก
“ทำไม อีสำคัญกะลื้อมากขนาดนั้นเลยหรือ” เตี่ยถามอีกครั้ง
“ครับเตี่ย ถ้าผมไม่ได้ปรับความเข้าใจกันชาตินี้ตายผมก็ตายตานอนไม่หลับ” เกรียงสิทธิ์กล่าวหนักแน่น
“ถ้าอย่างนั้นลื้อเอาเด็กที่ร้านไปด้วย” เตี่ยกล่าวอ่อนใจ
“ไม่เป็นไรเตี่ย ผมเสร็จธุระแล้วผมจะรีบกลับ” นั้นคือคำพูดที่เกรียงสิทธิ์กล่าวกับเตี่ยกับแม่ เมื่อสิบแปดชั่วโมงที่แล้ว ขณะนี้รถปิกอัพกำลังมุ่งหน้าลงใต้ เข้าสู่จังหวัดชุมพร
‘ไอ้ทักมึงต้องแปลกใจแน่ที่เจอกู กูจะลากคอมึงกลับมาคุยกับเตี่ยกับแม่กู กูกับมึงต้องคุยกันยาว มึงห้ามทิ้งกู มึงต้องมาดูแลกูเท่ากับชีวิตมึงจะหาไม่’
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดโครมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด และแล้วทุกอย่างก็ดับมืดลง
-
ใจร้ายยยย :m15:
ทำไมมี เอี๊ยด โครม ทิ้งท้ายไว้อย่างงี้
ใจคอไม่ดีเลยครับ :call:
-
:serius2: ทำไมต้องค้างแบบนี้ค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
สมกับได้แฟนเป็นหมอเลยน้องวัตร ไปๆมาๆจะพาเข้าโรงพยาบาล
อีกแล้วไง เอาใจช่วยให้ปฎิบัติภารกิจราบรื่นนะ
-
พี่ว๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เกรียงเพิ่งหาย ให้ชนอีกแล้วเร้ออออออออออ จะดีเร้ออออออออออออออ
ชนแต่ละทีมันเจ็บหน่า................... :sad4:
ป.ล. รู้ว่างานเข้าเอ้า เอาไป :L2: กำลังใจดี ๆ เนอะ
-
ขอบคุณพี่หมอพี่วัตรค่ะ
บีบหัวใจอ่ะ รอตอนต่อไปค่ะ
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ :L2:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
พี่หมอ พี่วัตร มาต่อด่วนนนนนนนน
:angry2: :angry2: :angry2:
-
ยังอุตส่าห์มีเอี๊ยดโครม ทิ้งท้าย :z3: :z3: :z3:
-
ว๊าก......เกิดอะไรขึ้น :a5:
อย่านะค้าบ
อย่าแม้แต่จะคิด...
เกรียงต้องไม่เป็นอะไรน้า :z3:
:pig4:พี่หมอกะพี่วัตรค้าบ
-
ได้โปรด ..... อย่าให้เกรียงขับรถให้ผู้ใดเลย
ยังไม่ทันไรก็เอี๊ยด.....โครม
ได้ข่าวว่าเพิ่งหาย นิ .....เอาอีกแระ
-
. . พี่วัตรอ่า . . .เกรียงแค่เหยียบแมวตายใช่ป่ะคะ .. . . อึก ... อึก โหดร้าย ย ย ย :m15: . . .. จะได้ปรับความเข้า
ใจกันอยุ่แล้วอ่ะ .. . ไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ .. .
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อย่าบอกนะว่า..... รถยางแตกอ่า <--- แง คิดมุกที่ดีกว่านี้ไม่ได้แย้วอ่า
คุณพี่ปลัดอย่าใจร้ายซิค้า :o12: :o12:
:call: :call:
รอต่อไป เป็นกำลังใจให้นะค้า สู้ๆ
-
อ้าว...
เง้อวววววววว
แบบนี้อีกแย้ววว
ไม่อาวน๊า
:sad4: :sad4:
-
เอี๊ยดดดดด โครมมมมมมมมมม แล้วก็ .................. ค้าง เลยอะ :monkeysad:
-
ตอนนี้เรื่องมันแตกเป็น 2 ประเด็นครับ จะเอาไงดี คือ ผม(พี่วัตร) เห็นว่าหลายคนไม่อยากให้เป้นไปตามที่คิดครับ
เออ โหวด ๆๆๆๆๆๆๆ ดีกว่า
กด 1 ถ้าให้เกรียงอยู่ (สู้เพื่อ.....กู)
กด 2 ถ้าให้เกรียงจากไป (วิหคล่องลอย อิอิอิบทนี้ เสร็จแล้ว)
ละครเรื่องนี้กำลังจะจบแล้วครับ อยากให้แฟนคลับมีส่วนรวมด้วย
โหวดเข้ามาเยอะ ๆๆ นะครับ ผมจะรอ (แต่ตอนนี้ปวดหัว คิดพอร์ต 2 แนวทาง)
ขอบคุณสำหรับทีมงานพิสูจน์อักษร ทำไมตอนนี้ผิดเยอะจัง
-
เสนอว่า ให้เป็นไปตามพล็อตเดิมของคนแต่งอ่ะค่ะ o18
จะยังไงก็ได้ทั้งนั้น แต่ก็แอบโวยวายไปตามประสาคนที่อินเท่านั้นเอง :laugh:
-
ตามใจคนแต่งนะ
แต่ก็อยากให้เกรียงอยู่
-
ยังไงก็ตามใจคนแต่งแล้วกันครับ
แต่ส่วนตั๊ว..ส่วนตัวโหวต 1 ครับผม :z1:
แบบว่าไม่อยากให้จบแบบมีใครต้องเจ็บอ่ะ...แบบนั้นอ่านแล้วปวดใจ :monkeysad:
เอาแบบมีความสุขด้วยกันทุกฝ่ายดีกว่าเน้อ....
:o8: :o8:
-
อยากให้อยู่ต่อครับ เกรียงต้องอยู่ต่อ ครับ ชอบนะครับ สนุกมากเรื่องนี้ ทั้งRomance & Action ขยายตอนเพิ่มนะครับ เป็นกำลังใจให้
-
กด 1 เกรียงอยู่ต่อ
ไม่อยากให้จบเศร้าเกินไปอ่า
:o12: :o12:
แต่ถ้าคนแต่งแต่งยังไงก็จะติดตามต่อไปค่า
o7 o7
-
กด 1 เพื่อให้ครบ 2 คู่ชู้ชื่น
ทำเป็นลีลานะ ตาวัตร เดี๋ยวให้หมอพจน์จัดการเฆี่ยนด้วยแซหนังซะเลย :z1:
รีบแต่งให้เร็วด่วน แล้วให้หมอพจน์ลงให้ก็ได้ :m5:+1 ให้เป็นการติดสินบน นะตะเอง
-
ตามใจคนแต่งอะนะ
แต่ไม่อยากให้จบเศร้า :serius2:
-
พี่วัตร ท่าจะได้คำตอบแล้วดิเนอะ เห็นพ้องต้องกันขนาดนี้ จริง ๆ เราก้ออยากให้จบแบบสมหวังกันทุกฝ่ายนะ มันเป็นความชอบของคนไทยหงะ(รวมทั้งเราด้วย) ที่ชอบจะเห็น Happy Ending มากกว่าต้องเห็นตอนจบที่เจ็บปวด
ป.ล. อยากตามใจคนแต่ง แต่สุดท้ายแล้วตามใจตัวเองดีก่า :o8:
ป.ล.2 :L2: :L2: เผื่อจะหายเหนื่อยเนอะ
-
36 (วิหคล่องลอย)
เสียงหวีดร้องของคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ทำให้คนอยู่บริเวณใกล้เคียงหันไปดู รถปิคอัพส่ายหัวไปมาแล้วเลยข้ามไปอีกเลน ทำให้รถที่สวนมาหักหลบ เสียงเบรกดังสนั่นปิคอัพสีบลอนประสานงาเข้าอย่างจังกับรถพวงขนสินค้าอย่างจัง ในชั่วโมงที่รีบเร่งการจราจรเริ่มติดขัดมากขึ้น รถมูลนิธิและรถพยาบาลเริ่มส่งเสียงไซเรน สภาพรถดูแทบไม่ได้
“เกิดอะไรขึ้น” เสียงคนขับรถที่อยู่ข้างหน้ากล่าวกัน ดังเข้ามาภายในรถ ผู้โดยสารหลายคนเริ่มรู้สึกตัว
“โอ้โห พี่มันอัดก๊อปปี้ขนาดนั้นเลยหรอ แล้วมันจะรอดไหมเนี้ย” เด็กรถเอย คนที่อยู่ในรถหันไปดูอุบัติเหตุข้างทาง เพราะรถค่อย ๆ เคลื่อนตัวอย่างช้า ๆ เจ้าหน้าที่มูลนิธิกำลังใช้เครื่องตัดเล็กตัดช่วยเหลือคนที่อยู่ภายใน ซึ่งไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า
“จะเหลือเหรอนั้น” คนข้าง ๆ หนุ่มน้อยเอย
“คงไม่รอดหรอกครับผมว่า” หนุ่มน้อยกล่าว
“อูยน่าสยดสยองจัง” ว่าแล้วก็กลับไปนั่งที่เดิม หนุ่มน้อยที่นั่งติดหน้าต่างยังคงมองดูซากรถคนนั้นไม่วางตา ใครหนอจะเป็นคนโชคร้ายคนนั้น
“รายงานข่าวด่วน เมื่อเวลา 24.35 นาที เกิดอุบัติเหตุขึ้นที่ถนนหลวงสายหลักระหว่างประจวบคิรีขันธ์ ไปชุมพร โดยเหตุเกิดจากคนขับรถปิกอัพสีบลอน เลขทะเบียน ........สกลนคร เกิดหลับในแล้ววิ่งข้ามเลนไปประสานงากับรถขนสินค้า ทำให้คนขับรถปิกอัพเสียชีวิตคาที่ ซึ่งตอนนี้เจ้าหน้าที่กำลังช่วยกันงัดเอาร่างผู้เสียชีวิตออกจากซากรถ จึงขอให้ผู้ใช้ถนนเส้นดังกล่าวระมัดระวัง” เสียงรายงานจากวิทยุ ทำให้ทุกคนตั้งใจฟัง หูอื้อ ไม่สามารถจะรับฟังอะไรต่อไปได้
‘ไอ้เกรียง’ ชื่อนี้ผุดขึ้นมาในใจ ทำให้หัวใจชายหนุ่มวูบลง ชายหนุ่มลุกขึ้นมองกลับไปด้านหลัง ที่มีกลุ่มคนกำลังช่วยกันตัดเจาะรถ
“พี่ ๆ ๆ จอดด้วยครับ ผมจะลงตรงนี้” ชายหนุ่มลุกขึ้นหิ้วเป้เดินไปที่ประตูรถ
“ยังไม่ถึงที่นะครับ ลงไม่ได้ครับ” พนักงานตอนรับกล่าว
“ไม่เป็นไรครับ ผมขอลงก่อนครับ” ชายหนุ่มยังคงยืนยันเจตนารมณ์
“พี่เปิดประตู” หันไปบอกพนักงานขับ จึงเปิดประตูชายหนุ่มรีบลง
“เกิดอะไรขึ้นอย่าโทษบริษัทเรานะครับ” พนักงานต้อนรับกล่าวก่อนประตูจะปิด ชายหนุ่มยืนนิ่งสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด หันกลับไปที่เกิดอุบัติเหตุ ในใจคิดว่า
‘ขอดูเหตุการณ์ก่อนถ้าไม่ใช่คนที่เกี่ยวข้องก็จะหาที่พักเอาแรงสักคืนแล้วค่อยเดินทางต่อ บางทีไอ้เกียงมันคงไม่คิดถึงเรา มันจึงเงียบแบบนี้ ตั้งแต่กลับมาคราวนั้น ไอ้เกรียงไม่ติดต่อมาเลย กลับไปนี้จะเอาให้มันหายคิดถึง จะอยู่กับมันไม่ไปไหน จะยอมรับกะเตี่ยมันกะแม่มัน ว่าเป็นคนรักของมัน จะให้ผู้กองสอนยุทธวิธีจีบมาใช้กับไอ้เกรียงดู’
“เออ ขอทราบข้อมูลด้วยครับคุณตำรวจ” ชายหนุ่มเลียบเคียงถาม
“เป็นญาติผู้เสียชีวิตหรือเปล่า” ตำรวจมองหน้า
“เออ คือ ยังไม่รู้ครับ คือ ผมคิดว่าจะเป็นคนจังหวัดเดียวกันกับผมนะครับ” ชายหนุ่มอธิบาย
“หรอ อยู่สกลเหมือนกันหรอ”
“ครับ อยู่สกลเหมือนกันครับ”
“เราค้นดูในที่เกิดเหตุแล้ว ชื่อ นายเกรียงสิทธิ์...”ตำรวจกำลังกล่าวต่อ
“สุทธินันท์” พิทักษ์ต่อนามสกุล
“ครับ สุทธินันท์ อาวคุณรู้จักเขาด้วยหรอ”
“ไอ้เกรียง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงตะโกนแผดขึ้น น้ำตาเอ่อล้นออกมาจากขอบตา
“มึงทิ้งกู มึงทิ้งกูทำไม” พยายามเข้าไปตรงจุดเกิดเหตุ ที่เจ้าหน้าที่กำลังงัดซากรถและซากคนออกมา
“กูรักมึง ไอ้เกรียงกูรักมึง” ตะโกนไปร่างที่แน่นิ่งนั้นก็ไม่ไหวติง รับรู้สิ่งที่ตะโกนออกไป
“เขาเป็นใคร ครับผู้กอง” นายตำรวจอีกคนถาม
“คงเป็นเพื่อนเขานะ ก็สอบปากคำเขาด้วยก็แล้วกัน” นายตำรวจเอยตอบ
“ไอ้เกรียง แล้วกูจะอยู่กับใคร มึงทิ้งกูอย่างนี้” พิทักษ์นั่งลงข้าง ๆ ซากรถที่เจ้าหน้าที่กำลังงัดออก
“เราได้ร่างผู้เสียชีวิตแล้วครับ” เสียงเจ้าหน้าที่ทำให้คนที่นั่งเสียใจลุกขึ้นไปหาร่างที่ถูกอัด
“เกรียง มึง.....”เข้าไปกอดร่างไร้วิญญาณนั้น ทั้งกอดทั้งหอมร่างนั้นเย็นไปทั่วร่าง ดวงตาที่เบิกกว้างยังคงค้างอยู่
“เกรียง กูรักมึง กูรักมึง” ซบลงกับร่างนั้น
“คุณครับขอให้พวกเราทำงานครับ ยังไงเขาก็จากไปแล้วครับ” เจ้าหน้าที่มูลนิธิเข้ามาปลอบ พิทักษ์จำต้องปล่อยให้เจ้าหน้าที่จัดการกับศพต่อไป
“คุณครับ มีเบอร์ติดต่อทางบ้านไหมครับ” เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาเตือนสติ
“ครับ..... เออ .....ครับ มีครับ” เมื่อคิดได้ เจ้าหน้าที่จึงยืดโทรศัพท์มือถือให้ พิทักษ์รีบกดหมายเลขบ้านของเกรียง
RRRRR RRRRR RRRRR RRRRR RRRRR RRRR ไม่มีการตอบรับ จึงกดเข้าศูนย์ เพื่อติดต่อคริต
RRRR ‘ระบบกำลังดำเนินการ โปรดรอสักครู่ กรุณากดรหัสผ่าน’ RRRR
“สวัสดี บราวล์ ถึงไหนแล้ว” เสียงคริตติดต่อมา
“คริพ....... วิ....หค..... เสีย......ชีวิต.....แล้ว” กล่าวปนเสียงสะอื้น
“อะไรนะ วิหค เสียยังไง” เสียงปลายสายร้อนรน
“ขับ....รถ...ประสาน....งานครับ” สะอื้นตัวโย้
“แจ้งที่บ้านหรือยัง” คริตกล่าว
“ผม....ติดต่อ.....ไปแล้วครับ ....แต่ไม่มี.....ใครรับสาย” พิทักษ์ยังคงสะอื้น
“บราวล์เป็นธุระให้ด้วย จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ทางโน้นผมจะให้แจ๊กกับมาโปรดจัดการอีกชั้นหนึ่ง” คริตสั่งงาน
“มันมาตามผม มันก็เลย.....” พิทักษ์โทษตัวเอง
“บราวล์คุณต้องเข้มแข็งนะ วิหคเขาก็คงต้องการให้คุณเข้มแข็ง จัดการเป็นธุระแล้วนำวิหคกลับบ้าน บอกเขาด้วย ให้เขาไม่ต้องห่วงอะไร” คริตเตือนสติ
“ครับ” พิทักษ์รับคำหนักแน่น
อยากต่อว่าฟ้าดินที่ให้เราพบเจอ แต่ไม่ยอมจับเราคู่กัน
แค่ให้ฉันได้บอกเธอสักคำ พูดในวันที่ต้องจาก
อยากให้รู้ว่ารักเธอมาก และจะรัก รักตลอดไป
เกิดชาตินี้ได้แค่เพียงพบเจอ เกิดชาติหน้าค่อยฝันกันใหม่
วันนี้ใจสลาย ยอมจำนนให้ฟ้าดินแยกเราไกลกัน
“พอได้แล้วมั่ง มานอนได้แล้วพี่ง่วงแล้วครับที่รัก” เสียงพูดริมใบหู พร้อมลมหายใจที่เป่ารดต้นคอ
“อือ เดี๋ยว ส่ง mail ให้ส้มเช้งก่อน พี่ไปนอนก่อนไป” ใช้มือยันหน้าอกที่เปลือยเปล่าของคนโอบกอดจากข้างหลัง
“นานแล้ว พี่รออยู่ อยากกอด” พร้อมจุ๊บลงที่ริมฝีปาก
“ไม่เอา เดี๋ยวไม่เสร็จ” นครเลี่ยงเอาใบหน้าออกห่าง ชายหนุ่มเอาตัวเข้าแนบกับคนตัวเล็กที่นั่งหน้าคอมฯเอาสัดส่วนร่างกายเบียดเสียดเข้าหา นครตาโตมองหน้าคนที่กำลังมองมาสายตาหยาดเยิ้ม มองเลยลงไปตรงกึ่งกลางกาย ที่ตอนนี้มีเพียง อันเดอร์แวร์ตัวเล็ก แต่สิ่งที่อยู่ภายในนั้นมันล้นออกมาทักทาย จนน่าเจ็บแทน
“จะไปดี ๆ หรือจะให้พี่เอาไปอย่างนี้” ว่าแล้วก็อุ้มร่างเล็กกว่านั้นลอยขึ้น แล้วโยนลงบนเตียงนอนอันหนานุ่ม แล้วกระโจนเข้าหา
“ปี๊ด ๆๆๆๆๆๆ” เสียงสัญญาณแจ้งเตือน
“พอก่อนพี่โปรด” ปากบอกว่าพอ แต่ตัวเองก็ระดมจูบลงที่ใบหน้าคนที่นอนทับอยู่
“อะไร ไม่ยอมเด็ดขาด ไม่ให้นอนด้วยมาสามวันแล้วอั้นไม่อยู่แล้ว” มาโปรดประท้วงโดยการระดมจูบกลับ
“ข้อความจากคริต” นครกล่าวเตือน
“อะไร ดึกจนปานนี้แล้ว ยังมีธุระอะไรอีก” มาโปรดหัวเสีย แต่ก็ยอมให้คนที่อยู่ด้านล่างลุกขึ้นไปดูข้อความที่หน้าคอมฯ ตัวเองล้มตัวนอนลงรอ ยิ้มหวานว่าวันนี้คงจะได้ให้เมียรักตรวจการบ้านสักทีหลังจากที่อัดอั้นมาตั้งสามวันกว่า
“พี่โปรด ลุกแต่งตัว เอารถออก” เสียงคนสั่งเข้ม พร้อมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า เลือกชุดมาให้ตัวเองและชายคนรักที่ยังนอนอยู่บนเตียงนอน
“จะไปไหน มีอะไร พี่ไม่ไป” ยังคงนอนอยู่บนเตียงไม่ยอมลุกขึ้น
“เราต้องไปบ้านเกรียง ด่วน” พลางใส่เสื้อผ้า
“ทำไม เกรียงมีอะไร” ลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าที่ภรรยาที่รักเลือกให้มาใส่
“เกรียง .... เกรียง ...เสียแล้ว” แล้วเสียงสะอื้นก็ดังขึ้นมาตาม
“อะไรนะ อะไร เกรียงเป็นไร” รีบมากอดเมียรักปลอบโยน แล้วพาไปที่หน้าคอมฯอ่านข้อความที่ คริตฝากเข้ามา
‘วิหค เสียแล้ว แจ้งญาติให้ด้วย บราวล์กำลังจัดการทางโน้น’
“ปี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ข้อความเตือนอีกครั้ง มาโปรดจึงคลิกขึ้นมาอ่าน
‘เป็นธุระจัดงาน อย่างสมเกียรติ เลื่อนยศ ร้อยตรี’ มาโปรดตัวชา ดึงเอาคนที่กำลังสะอื้นเข้ามากอด
“ไปเถอะ เราไปจัดการตามที่คริตฝากมา” จูบเบา ๆ ที่เปลือกตาที่ยังมีน้ำตา แล้วตอบ mail คริตกลับไป
“เราจะ....บอกพ่อกับแม่....เกรียงยังไง” มาโปรดจูงนครไปที่รถ ขับรถออกจากบ้านพักไปที่ร้าน
“พี่โปรด” เอยขึ้นเบา ๆ จ้องมองหน้าคนขับ ที่ทำหน้าที่ขับรถอย่างมีสมาธิ คนตัวเล็กขยับตัวเข้าใกล้เอาศีรษะเอียงซบลงบนไหล่หนานั้น
“พี่โปรด รักผมไหม” ริมฝีปากแดงน้อย ๆ ค่อย ๆ เอย คนขับหันมามอง
“รักซิ รักมากด้วย” คนฟังได้ยิน เงยมองคนพูด
“ผมกลัวพี่โปรดผมกลัว” น้ำตานองหน้า จนมาโปรดต้องชะลอรถลงข้างทาง
“เป็นอะไร พี่อยู่นี้” มาโปรดเข็มขัดนิรภัยของคนตัวเล็ก แล้วดึงมานั่งบนตัก คนตัวเล็กซบหน้าลงบนอกกว้าง พลางจูบที่ปลายคางคนตัวโต
“กลัวว่าพี่จะเป็นแบบเกรียงหรอ” คนที่นั่งบนตักเอามือมาปิดตรงปากคนพูด แล้วซบหน้าลงซอกคอ มาโปรดจับมือจูบลงที่ฝ่ามือ
“พี่ให้สัญญาณว่าพี่จะรักษาชีวิตของพี่ให้เมียรักของพี่ดูแลพี่ตลอดไป” จูบลงที่กลางกระหม่อมคนที่นั่งบนตัก
“แล้วเมียพี่คนนี้รักพี่ไหมหนอ” ถามกลับบ้าง ทำให้คนที่นั่งอยู่อาย
“รักครับ รักพี่โปรดเท่าชีวิต” พร้อมจูบที่ริมฝีปาก
“อือ พอก่อน อย่าปลุกอารมณ์พี่ เราไปบ้านเกรียงก่อน” มาโปรดดันร่างเล็กนั้นออก ก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้นมากกว่านี้ ยิ่งอารมณ์ยังคลุกกรุ่นอยู่ จับคนตัวเล็กกลับไปนั่งที่เดิม
“เอาไว้งานเสร็จก่อน จะคิดทั้งต้นทั้งดอก” หันมายิ้มยั่วแฟนที่นั่งข้าง ๆ พลางออกรถ
“ไม่ให้หรอก ไม่ให้สักแดงเดียว” พลางแลบลิ้นออกมา
“แม้ อารมณ์ดีเนาะ เอ หรือ หลอกถามว่าแฟนรักตัวเองหรือเปล่า” ปากพูดตามองทาง จึงไม่เห็นคนที่นั่งข้าง ๆ หน้าแดงแล้วแดงอีก
“พี่นะรักเราตั้งแต่ ตอนที่คริตส่งรูปมาให้ดูแล้ว ตอนแรกก็คิดว่าจะหัวอ่อน ที่ไหนได้ มดคันไฟเหมือนกัน” มาโปรดกล่าว
“เพิ่งรู้หรอ ไม่งั้นพี่ภูมิไม่หัวหมุนด้วยหรอก” ต่อปากต่อคำ
“เออ ตอนแรกก็หึงเจ้าภูมิเหมือนกัน นึกว่าเมียเรามีคนรักอยู่แล้ว”
“บ้า ผมกับพี่ภูมิ เราสัญญากันจะเป็นพี่เป็นน้องกัน ตอนนั้นเจ้าชัยกับส้ม ยังไม่เกิด ผมก็เลยเป็นเด็กแง เพราะถือว่าอ่อนกว่าใคร ๆ” เล่าให้คนข้าง ๆ ฟัง
“แต่เอาไปเอามา เป็นนายใหญ่ซะงั้น” คนข้าง ๆ แซว
“ก็ต้องคุ้มคนทั้งไร่นี้หนา ก็พี่ภูมินั้นแหละให้ทำ สร้างภาพไว้”
“เลยติดเป็นนิสัยเลย” ต่อให้โดยไม่คิด
“มาหาใคร ครับ” ลูกจ้างร้านออกมาที่หน้าประตู
“เตี่ยกะแม่นอนหนือยัง” นครตอบกลับ
“ออ คุณนั้นเอง มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ เถ้าแก่นอนแล้ว ส่วนอาซ้อ ยังครับ” ปากบอกพลางเปิดประตูให้
“ใครมา จันทร์ อาว ลูก ๆ นี้เอง มาก่อน เกรียงไม่อยู่นะลูก เห็นว่าไปตามเพื่อน ไม่ได้บอกลูกหรอคอน”
“บอกครับแม่ เรามาก็เรื่องนี้ครับ” นครตอบ
“แม่ครับ เรื่องต่อไปนี้ ให้แม่ตั้งสตินะครับ” มาโปรดกล่าวเป็นจริงเป็นจัง แม่เกรียงสิทธิ์ มองหน้าคนทั้งสอง
“คือ ตอนนี้เกรียงเสียชีวิตแล้วครับ” มาโปรดเอยเบา ๆ
“ห๊า อะไรนะ พูดใหม่ซิ” แม่ไม่เชื่อ
“เกรียงเสียแล้ว...ครับแม่ ตอนนี้ทักกำลังนำศพกลับมาครับ” นครตัดสินใจบอก
“ตี๋เล็ก เตี่ย ๆๆๆๆๆ โอ้ๆ” แล้วก็ลมจับล้มพับไป จนลูกน้องที่อยู่ด้วยต้องช่วยกันปฐมพยาบาลกันยกใหญ่ เตี๋ยเกรียงสิทธิ์ลงมาดูเมื่อได้ยินเสียงโวยวาย
“อีเป็นอะไร” เสียงเตี่ยเข้มเมื่อเห็นเมียตัวเองถูกลูกจ้างบีบนวด จนฟื้นขึ้นมา
“เตี่ย ตีเล็ก ๆ”
RRRR RRRRRR RRRRR RRRR เตี่ย รีบไปรับโทรศัพท์
“ครับ สวัสดีครับ ครับ ๆๆ ห๊าอะไรนะครับ” โทรศัพท์หลุดมือ
-
ไม่ได้เข้ามาโหวตอะ :z3:
สงสาร เกรียง ...... พี่วัตร ใจร้ายยยยยยยยยยย :serius2:
-
:z3: :z3: ตายจริงๆด้วย :z3: :z3:
แต่อุตส่าห์ทิ้งท้ายให้มีความหวังอีก :z3: :z3:
-
ตามมาอ่านทันตอนเศร้าพอดีเลย :o12:
เกรียงตายจริงๆหรอ :serius2:
-
ทำไมเป็นอย่างนี้อ่ะ
:m15: :m15: :m15:
-
:o12: :sad4: ทามมาย เป็นแบบนี้อ่ะคับ เศร้าเลยอ่ะ ทำมัยให้เกรียงตายซะงั้น สงสารทักเลยอ่ะคับ ฮือ ๆๆๆๆ
คนแต่งใจร้ายยยย
-
พี่วัตรให้เวลาโหวตน้อยอะ เค้าจะเาอ ข้อ 1 อะ
:o12: :o12: :o12:
เส้าเกินไปทำใจไม่ได้ :z3:
ปล.พี่หมอสบายดีไหมค่ะน้องๆๆด้วย o18
-
:m15: :m15: :m15:
-
ตอนนี้ทำไมมันเศร้าจัง :sad4:
ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตรค่ะ :L2:
-
:m15: :m15: :m15:
สงสารเกรียงมาก ๆ เลย
พี่วัตรใจร้ายจัง
:sad4: :sad4:
เรามาโหวดไม่ทันด้วยนะ
:impress3: :impress3:
-
โหหห..... ตาปลัด ฯ ก็เห็น ๆ อยู่ว่าแต่ละรีพลาย โหวตข้อ 1 แต่ทำไม่ออกมาเป็นอย่างงี้ละ
หมอพจน์ จัดการอีตาปลัด ฯ วัตรหน่อย โทษฐานทำร้ายจิตใจ FC เอ... หรือว่าทั้งหมอพจน์
กะอีตาปลัด ฯ วัตร สมรู้ร่วมคิดกัน :m16:
มารออย่างใจจด ใจจ่อว่าจะมีการหักมุมเกิดขึ้น
+1 ให้หลานทั้งสองแล้วกัน :a14:
-
:sad4: พี่ว๊าดดดดดดดดด
:o12: เสียใจ
:serius2: เศร้าได้อีก เค้าจะเอาหวาน ๆ แต่ไมมานขมหง่า :serius2:
ป.ล. พี่วัตรหงะ :m15: เสียใจ แต่....อะ ๆๆ ยังงัยก้อยัง :L2: เป็นกำลังใจอยู่ดีอะ
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เกรียงไม่น่าเลยอ่ะโฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮแล้วทักจะอยู่กับใคร
น่าสงสารจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หมอพจน์ครับ
คือ หมอไม่ได้เข้าข้างปลัดขี้เก๊กนั้นนะ หมอก็บอกอยู่ว่า อย่าให้เกรียงตายเลยแต่แพ้เหตุและผล ครับ
ผลที่ฟังแล้วคล้องตามก็คือ ไม่อยากให้ในเรื่องเป็นเรื่องเพ้อฟันมากเกินไป ควรเอาเรื่องความเป็นจริงเข้าไปบ้าง
เผื่อ FC คนไหน จะตั้งสติได้ ตาปลัดบอกว่า คนเรามีชีวิตไม่ถึง 100 ปี จะทำอะไรก็รีบทำ อยากจะรักก็บอกรัก
อยากจะทำก็ให้ทำ ชีวิตคนเราแขวนอยู่บนเส้นด้าย จำตอนที่นครร้องไห้ได้ไหม ที่ไม่อยากให้มาโปรดเป็นอะไร
นั้นก็สื่ออกมาให้รู้แล้วว่า เราไม่รู้อนาคตที่แน่นอน
หมอก็เลยเข้าใจ ก็เลยให้ลงครับ ก็ต้องขอโทษแฟนคลับด้วยที่ทำให้สะเทือนใจ
-
อ่านเหตุผลที่พี่หมอเล่ามา มันก็จริงอย่างที่ว่า ค่ะ :m17:
แต่เค้าเศร้าไปแล้วอะนะ :m15:
-
ไม่เป็นไรค่ะพี่หมอ....
ตามพล็อตเดิมของพี่วัตรไปเลย....ทนได้ :monkeysad: :monkeysad:
-
. .. ดีที่มาช้า ขอผ่านตอนนี้แล้วกันค่ะ กลัวทำใจไม่ได้อ่ะ ค่ะ .. . . :m15: . . .ชีวิตมันเศร้าเน้อ
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เข้าใจค่ะว่าเป็นพล็อตเดิม แต่เวลาอ่านมันอินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z3: :z3: :z3:
-
ไม่เป็นไรค่ะ ตามใจคนแต่งอยู่แล้ว
มันก็แค่เศร้ากับสงสารทักอ่ะค่ะ แต่ก็จริงอย่างที่พี่วัตรบอก คือ อะไรก็ไม่แน่นอน ถ้าจะทำอะไรต้องรีบทำ ถ้ารักใครก็ควรจะบอกเขา
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านมาเมนท์ซะนานเลยเรา
ยังติดตามเรื่องของพี่หมอกะพี่วัตรค้าบ
ตอนนี้ก๊อบใสเวิร์ดเอาไว้อ่านแล้วค้าบ
ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาอ่านในบอร์ดเลย
เป็นกำลังใจให้พี่ๆทั้งสองคนเหมือนเดิมค้าบ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:monkeysad: :monkeysad:
เกรียงจ๋า หลับฝันดีนะ
ทักเอง ก็ต้องโตได้แล้วนะ แม้ว่าข้างกายจะไม่มีเกรียงมาเคียงข้างแล้วก็ตาม แต่ทักเองก็ต้องก้าวไป ก้าวต่อไปข้างหน้า อย่าทำให้เกรียงเป็นห่วงนะ
โอ้วววววววว อินฯ ไปป่ะเรา ^^
แหะๆแค่ตอนล่าสุดมันตรงกับชีวิตไปหน่อย เลย :o12:
เพิ่งอ่านตามทันค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :L2:
-
พีวัตรพี่หมออะ เรื่องนั้นเข้าใจดีอยู่หรอก ชีวิตเรามันสั้นอ่า
โดยเฉลี่ยแล้วคนจะมีอายุกันราว ๆ 80 ปีอะแหระ
พอมาคำนวนเป็นชั่วโมงกันก้อดูเหมือนเยอะ แต่...เมื่อมาหักกลบลบกับเวลาวัยเด็ก วัยที่โตขึ้นจนถึงปัจจุบันมันก้อเหลือไม่กี่ชั่วโมงเอง
แล้วตั้งแต่เด็กจนโต ก้อมาดูสิว่าเสียเวลาไปกับการ :m15: ไปเท่าไหร่
แล้วตั้งแต่เล็กจนโต เราใช้เวลากับการ :laugh: ไปมากน้อยแค่ไหน
ลองเปรียบเทียบกันดู ว่า เวลาที่เหลือ เราอยากจะ :m15: หรือ :laugh: มากกว่ากัน อะ
แต่สำหรับเรานะ เราอยากที่จะให้เวลาที่เหลือของเรามีแต่ :laugh: แหละ
ป.ล. ขอบคุณพี่วัตร กับ พี่หมอมากมาย อะ ๆ ให้ ๆ o13 o13 เอานี่ไปด้วย :L2: :L2:
-
:sad11: :sad11: :sad11:
-
:monkeysad: :sad11:
-
โห :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
ไม่น่าเลยอ่ะ :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
เซงจิตๆ :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
แย่ๆๆๆ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
37 (ฟ้าคงเห็นใจ)
หลังจากที่จัดงานของร้อยตรี(พิเศษ)เกรียงสิทธิ์ สุทธินันท์เรียบร้อย ภารกิจต่าง ๆ ก็เข้ามามากมาย นครต้องออกสนามประจำจนบางครั้งที่มาโปรดใจหาย แต่ก็รอดกลับมาได้ทุกครั้ง ส่วนพิทักษ์ขอพักภารกิจก่อน โดยกลับมารับใช้ชาติตามเดิมก่อน ซึ่งตอนนี้พิทักษ์ได้เข้าร่วมเป็นผู้ช่วยครูฝึกทหารใหม่ หาอะไรทำเพื่อจะลบรอยฝังลึก หาอะไรทำให้ลืมจะได้ไม่เหงา
“เป็นไงบ้างวันนี้” พอเห็นตัวเล็กเดินโซเซกลับมา
“ถ้า รู้ว่าหนักขนาดนี้ ไม่เป็นแล้ว”สลัดรองเท้าไปคนละที
“มันก็มีบ้าง ตอนพี่ไปพี่ก็เหนื่อยเหมือนกัน” มาโปรดเปรียบ เข้ามากอดคนที่เหนื่อย ๆ หอมที่แก้มให้กำลังใจ
“หึ ไม่เอาเหนื่อย เหม็นด้วย” บ่นไปอย่างนั้น ที่จริงนะชอบ ชอบนั่งตักคนตัวโต แอบอิงอกกว้าง
“เหนื่อยก็ไปนั่งพักที่โน้นดีกว่า” กอดคอคนตัวเล็กไปที่เปลไม้ไผ่ ตัวใหญ่นอนลง ตัวเล็กนอนตาม เกาะไหล่ไว้หลวม ๆ ส่งสายตาหวานให้กันและกัน
“ไม่เหม็นบ้างหรอ” คนตัวเล็กถาม
“นอนทุกวัน ถามทุกวัน ก็เหม็นซิ” แย่แกมเหย้า คนตัวเล็กลุกขึ้น มาโปรดรีบตะครุบไว้ ดึงร่างเข้ามาปะทะอกกว้าง แล้วขโมยจูบ
“อือ ว่าไปแล้วก็คิดถึง ทัก เนาะไม่รู้เป็นไงบ้าง” ปากรูปกระจับยังคงชวนคุยจ้อย ๆ
“อีกไม่กี่วัน ทหารใหม่ก็มาแล้ว คงไม่มีเวลาคิดถึงตี๋เล็กหรอก” มาโปรดกล่าว
“หรอ อยากไปดูจัง จะเหมือนที่พวกเราเข้าไปไหมหน่า” พร้อมจูบที่ใต้คางนั้น
“ก็เหมือนกันนั้นแหละ” พร้อมจับจมูกน้อย ๆ บีบและดึงเบา ๆ
“อี้ ๆๆ อยากกลับบ้าน อยากไปหาพ่อกะแม่” บ่นออกมาเบา ๆ คนตัวโตจึงกอดกระชับเอาอีกครั้ง
“ไม่เอา หายใจไม่ออก” คนตัวเล็กประท้วง
“ให้พี่เคลียร์งานก่อน อยากกลับไปแบบจริง ๆ จัง ๆ เหมือนกัน เอาทักไปด้วย ลาพักร้อนยาว” กล่าวพลางมองหน้าคนที่นอนอยู่บนอก
“อืม ดี ๆ จะได้คลายความเหงาลงบ้าง” คนที่อยู่บนอกสนับสนุน
“แต่เอ้ เอาไปด้วยเกิดเราจูจี้กัน แล้วทักมันจะไม่หงอยหรอ” มาโปรดท้วง
“บ้า ใครจะไปทำประเจิดประเจ้อ” พร้อมด้วยหมัดทุบลงบนอกเบา ๆ
รถขนทหารใหม่ 3 คันวิ่งเข้ามาผ่านหน้ากองร้อย เรื่อย ๆ จนไปหยุดที่หน้า อาคารเอนกประสงค์ จากนั้นทหารใหม่ก็เริ่มทยอยลงมาจากรถ
“เข้าแถว เข้าแถว” เสียงตะโกนของ สิบเวรดังขึ้น ทำให้ทหารใหม่เริ่มสับสน จากนั้นสิบเวรก็เริ่มเรียกชื่อ
“เฮ้ย” สิ้นเสียง ก็มีเหตุการณ์เกิดขึ้น ทหารใหม่คนหนึ่งเดินบุกข้ามอีกแถวหนึ่ง มาชกทหารใหม่อีกคนที่ยืนรออยู่
“หมอบลง หมอบลงเลยพวกมึง” เสียงสิบเวรตะโกน ทหารใหม่เริ่มหมอบ จนหรออีกสองสามคนที่กำลังชุนละมุนกันอยู่
“เฮ้ย ไปแยกซิ” สิบเวรสั่งผู้ช่วยครูฝึกไปแยกออก
“ใครเริ่มก่อน”สิบเวรถาม พร้อมด้วยรองเท้าประเคนเข้าเต็มที่ อีกคนโดนตบที่หน้า ทั้งสองแสดงท่าที่ฮึดฮัดจะสู้ ทั้งที่โดนบล็อกหลังไว้แล้ว
“สู้หรือมึง พวกมึงเอาไปจัดการ” สิบเวรสั่งผู้ช่วยครูฝึก ลากสองคนที่ก่อเรื่องไปหลังอาคาร จากนั้นการเรียกชื่อเพื่อแยกพลทหารใหม่ก็เริ่มต่อ จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับร้อยฝึก ของแต่ละกองพัน
“เฮ้ย ไปถูกอะไรมา” ผู้ช่วยครูนทีที่รออยู่ร้อยฝึกทักขึ้น
“กัดกัน มึงดูมันที” ผู้ช่วยครูสุเทพ ลากพลทหารที่โดนซ้อม
“อะไรวะ จะกินข้าวหม้อเดียวกัน ยังกัดกันยังกะหมา” นทีกล่าวแล้วดึงสองคนที่โดนผู้ช่วยครูฝึกสะกรำ
“ชื่ออะไรมึง” นทีลากเจ้าสองคนเข้าห้องทำแผล
“อนุชิตครับ” คนฝั่งซ้ายพูดก่อน
“ดำรงครับ” คนฝั่งขวากล่าวตาม
“ใครเป็นคนเริ่มก่อน ถึงโดนเขาทำขนาดนี้” นทีถาม คนฝั่งซ้ายชี้ไปหาคนฝั่งขวา
“ระวังนะมึงเขาหมายหัวพวกมึงแน่ อาวทัก มึงเอาไอ้นี้ไปทำแผลให้ที กูจะเอาไอ้นี้” ลากคนฝั่งซ้ายไปให้
“ไปทำอะไรมา” ทักเอยเบา ๆ
“ไอ้เหี้ยนั้นมันต่อยผมก่อนครับ” ชี้หน้าอีกคน ทักรีบหายาทำแผล พิจารณาจากผิวพรรณคงเป็นลูกผู้ดีมีเงิน ผิวขาว ใบหน้าเรียวยาว ผมทำยาวปะบ่า ตาโต ๆ ดูเอาเรื่องเหมือนกันทำให้ใบหน้าที่ยาว ยิ่งดูยาวไปอีก แต่ก็ไม่ตี๋อย่างกับไอ้เกรียง
“สมัครหรือจับมา” ทักเอยถาม พรางทำแผลและพิจารณา คนที่ครางซี๊ดซ๊าด เพราะเจ็บแผล
“สมัครมาครับ” ตอบเบา ๆ
“อือ ดีแล้ว อยู่กี่ปีละ” พิทักษ์ให้ความสนใจ น้องใหม่
“ปีหนึ่งครับ” ตอบอย่างภาคภูมิใจ
“ออ ก็ออกพร้อมกันชิ เอาละเสร็จแล้ว” พิทักษ์กล่าว พร้อมกับทำแผลเสร็จ
“ขอบคุณครับ” อนุชิตกล่าวขอบคุณ
“อือ ไม่เป็นไร ออกไปสมทบกับเพื่อนได้แล้ว” พิทักษ์ตบเบา ๆ ที่ไหล่
“เป็นไง ไอ้ดำรง มึงระวังตัวหน่อยนะมึง” นทีพูดให้ดำรงระแวง
“ออกไปสมทบกับเพื่อนได้แล้ว ดำรง” พิทักษ์เตือนสติ
“เป็นไงบ้างวะ ไอทัก กูเห็นมึงดูไม่ค่อยดีขึ้นเลยนะมึง” นทีกล่าวกับเพื่อน
“อือ กูก็เรื่อย ๆ อย่างน้อยมันก็ทำให้กูลดความคิดถึงไอ้เกรียงน้อยลงบ้าง” ตอบเพื่อนมือก็สารวนกับการเก็บอุปกรณ์
“อืม กูเข้าใจมึงวะ เพื่อนรักกันขนาดนั้น แล้วยังเสียเพราะไปตามมึงอีก” เพื่อนตอกย้ำ พิทักษ์นิ่งเมื่อเจอคำพูดแบบนี้
“เฮ้ย กูขอโทษกูไม่ได้ตั้งใจ” นทีเข้าไปตบหัวไหล่เพื่อน
“อือ ไม่เป็นไร ที่จริงมันตายเพราะไปตามกูจริง ๆ” น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบสองแก้ม พอดีกับประตูห้องถูกเปิดออกมา
“เฮ้ย พวกมึงช่วยเอากรรไกรไปตัดผมให้พวกทหารใหม่หน่อย ตัดไม่ทันโว้ย อาวเป็นอะไรอีกวะไอ้ทัก” เพื่อนที่เข้ามาใหม่กล่าวแล้วเดินมาหาเพื่อน พิทักษ์รีบเช็ดน้ำตา
“กูไม่เป็นไร” พิทักษ์หันไปมองเพื่อน
“มึงนี้ก็อีกคนไอ้ที มึงก็รู้ว่ามันเศร้าเรื่องนี้ ไปเลยมึงไปเอาปัตตาเลียนเลย” หันไปพูดให้เพื่อนอีกคน
“ขอบใจมึงวะ ไอ้เจน” พิทักษ์เอย
“ไปเถอะ อย่าคิดอะไรมาก อย่างน้อยมึงก็ยังมีพวกกูอยู่อีก” เจนลากเพื่อนออกจากห้อง ก็พบเจ้าเพื่อนตัวเล็กกำลังจับปัตตาเลียนโกรนหัวทหารใหม่
“ไอ้คอน มานอนตอนไหนวะ” เจนทัก
“เก งานอะครับ ก็เลยมาเยี่ยมพวกคุณ”
“แล้วผู้กองรู้หรือเปล่า” ทักเข้ามาดูข้าง ๆ
“ไม่รู้ อย่าให้รู้นะ อุตสาห์หนีมาก่อน อยากสัมผัสชีวิตครั้งก่อน” ปากพูดตาก็ดูหัวทหารใหม่กับปัตตาเลียนที่มือ หารู้ไหมว่า คนที่กำลังโดนกล่าวถึง อยู่ใกล้ ๆ แต่ให้สัญญาณไม่ให้เอะอะไป
“กูว่ามึงนะกลับไปทำงานไม่ดีกว่าหรอ เกิดผู้กองรู้” ทัก กล่าว หายใจไม่ทั่วท้อง
“รู้ ก็ไม่กลัวโวย แค่ผมกระแอมนิดเดียว ขี้คร้านจะถอยออกห่าง ไม่กล้าหรอก” คุยโอ้อวด หารู้ไหม เพื่อน ๆ ที่ได้ยินต่างก็ยิ้มกัน
“ไอ้นี้ ไม่รู้ชะตาตัวเองซะแล้ว” พิทักษ์ยังคงคุยต่อ
“ก็รู้ไง ว่าใครคือใคร ไผเป็นไผ” ยังคะนองปาก
“กระแอม” เสียงนี้ ทำให้คนที่กำลังตัดผมให้ทหารใหม่หยุด นิ่ง เงยหน้ามองไปดูเพื่อน ๆ ที่ยิ่งนิ่งทำความเคารพอยู่
“ทัก รับช่วงต่อไป” นครรีบยัดปัตตาเลียนใส่มือเพื่อน แล้วออกวิ่ง
“จะไปไหน ไหนว่าไม่กลัว” คนตัวใหญ่ตะโกนตามหลัง
“ไว้เจอกันที่บ้าน ไปแล้ว ไปทำงานแล้ว” นครตะโกนบอก คนตัวใหญ่ส่ายศีรษะ เพื่อน ๆ ต่างพากัน หัวเราะชอบใจ
“มาหาผู้กองเรา อยู่ไหม” ถามผู้ช่วยครูฝึกคนหนึ่ง
“ครับ อยู่ครับ” ผู้ช่วยครูฝึกเดินพาไปพบผู้กองร้อยฝึก
“ทัก ๆ มึงดูนี้ซิ” เพื่อนอีกคนเรียกให้ทักดู ทุกคนหันไปดู ภาพที่เห็น พลทหารใหม่ที่ถอดเสื้อตัวขาวไปทั้งตัว ผมตัดสั้นเกือบโกรน ใบหน้าบอบซ้ำจากการชกต่อย และโดนพี่ทหารรุม
“ไอ้เกรียง!!!!!” ทุกคนเรียกขึ้นพร้อมกัน จนพลทหารใหม่ทั้งหมดตกใจ ว่าเกิดอะไรขึ้น
“เฮ้ย เดี๋ยว พวกมึงดูดี ๆ ซิ ไม่ใช่ผีหลอกหรอวะ” เพื่อนคนหนึ่งเข้ามาดูใกล้ ๆ
“เฮ้ย คล้ายวะ แต่ไม่เหมือน เพ่งดูดี ๆ ก็ไม่ใช่” เพื่อนคนที่เดินเข้าดูตอบ
“มีอะไรผิดปกติหรอครับ” อนุชิตถามผู้ช่วยครู
“ไม่มีอะไรหรอก แค่หน้านายเหมือนเพื่อนพวกเรา ว่าจริงไหมไอ้ทัก” เพื่อนหันมาพูดกับพิทักษ์
“เออ....ไปอาบล้างน้ำได้แล้ว จากนั้นไปรวมกลุ่มกับเพื่อน จะได้แจกของใช้” พิทักษ์เอยไล่ทหารใหม่ออกไปล้างตัว
“อาว ไอ้นี้มึงก็” เพื่อนไม่สบอารมณ์
“เออ เอาน่ามึงก็ไอ้ห่าทัก มันยังทำใจไม่ได้ แม้แต่กูเองก็ยังทำใจไม่ได้ เพื่อนเราทั้งคนนะมึง” เจนเข้ามาพูดไกล่เกลี่ย ทุกคนเงียบต่างทำงานตัวเองไป
“ปรี๊ด ๆๆๆๆๆ” นกหวีดสิบเวรดังขึ้น ทุกกิจกรรมต้องหยุด รอฟังคำสั่ง
“พวกที่ตัดผมเสร็จแล้วเข้าไปรวมกันในห้อง พวกที่ยังไม่เสร็จก็ตัดไป แล้วพวกที่ยังไม่ตัด มึงไปรวมในห้องด้วย” สิ้นเสียงคำสั่ง ทหารใหม่ทุกคนรีบเข้าห้องเรียน จัดแถวแล้วทำการเรียงลำดับความสูง จากนั้นให้นับแปด แล้วแบ่งออกเป็นหมวดหมู่ จากนั้นทุกคนในกลุ่มให้ทำความรู้จักกันไว้ ซึ่งตอนนี้ทุกคนยังเกรงกันอยู่ยังไม่กล้าเอยปากพูดอะไร ก็จะแนะนำชื่อ และจับคู่บัดดี๊ตัวเอง พูดคุยกันไปพลาง ๆ
“ไอ้ทักมึงจะเปลี่ยนหมู่กับกูไหม” ผู้ช่วยครูฝึกเอกสิทธิ์ เดินมาถาม
“ทำไมหรือไอ้ห่าเอก” พิทักษ์เอยถามคืน
“กูเห็นมึงมองไปพลทหารใหม่หมู่กู ๆ รู้ว่ามึงกำลังคิดถึงไอ้เกรียง ก็หน้าน้องเขาก็คล้ายไอ้เกรียงวะอย่างน้อยก็ทำให้มึงคลายความคิดถึงไอ้เกรียงได้บ้าง”เอกสิทธิ์ให้เหตุผล
“ไม่หรอก กูอยู่ได้แล้ว กูสบายดี มึงอย่าทำให้กูคิดมากกว่านี้เลยวะ แค่นี้กูก็แย่พอตัวแล้ว” แอบมองคนที่นั่งกำลังคุยกับเพื่อนนิดหนึ่ง
“ไม่เปลี่ยนก็ไม่เป็นไร กูก็หวังดี เผื่อมึงอยากดูแลมัน เหมือนที่มึงดูแลไอ้เกรียง พูดง่าย ๆ ตัวแทนไงมึง” เอกสิทธิ์ยังคุยต่อละมองไปหมู่ที่ตัวเองรับผิดชอบ และพอดีกีบจุดหมายหันมาสบตาพอดี เมื่อตาต่อตาเจอกัน ก็ชะงักนิดหนึ่ง แล้วหันกลับไปคุยกับเพื่อนต่อ
“ก็ว่าน้องมันคงรู้ ว่าพวกเราแอบมองมันอยู่” เอกสิทธิ์กล่าวต่อ
“มึงก็นะ กูไปดูแลผู้กองก่อนดีกว่า” เฉหาเรื่องออกไปจากห้องเรียน
-
:z13: :z13: :z13:
โหพี่วัตร
มีตัวแทนเกรียงด้วยเหรอครับ
แล้วทักจะทำไงละครับคราวนี้
:L1: :L1: :L1:
-
คอน..ไหนบอกไม่กลัว แล้ววิ่งหนีทำไม
ส่วนทัก...คราวนี้คงไม่ผิดหวังอีกนะ
ขอบคุณค่ะพี่วัตร+พี่หมอ :L2:
สงกรานต์ไปเที่ยวไหนหรือเปล่าคะ
-
น่าสงสารทักจิงๆๆๆไม่เอาแค่เป็นตัวแทนแต่จะเป็นคนที่มารักษาบาดแผลที่เจ็บช้ำของทักจิ
-
ตัวแทนเกรียง คุณปลัดกับคุณหมอช่างหานะ
-
สงสารทักอ่ะ อนุชิตจะมาเป็นเกรียงสิทธิ์เบอร์ 2 มารักษาแผลใจ ทักได้มั๊ยนะ
ส่วนคู่ มาโปรดกับนครนี่ สวีทหวานแหววกันเหลือเิกิน อิอิ
รอตอนต่อไปนะค้าบ
สุขสันต์วันปีใหม่ไทยและสงกรานต์ล่วงหน้านะคับ ;)
-
คอนไม่กลัวแต่เกรงใจใช่ป่ะ ที่วิ่งออกไป เพราะลืมไปว่ามีงานด่วนใช่ป่ะ :m20:
ถ้าคล้ายเกรียงขนาดนั้น ทักจะทำไงต่อไป
รอตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตรค่ะ
-
อืมฟ้าเห็นใจ..................แต่การเป็นตัวแทนของใคร นี้มันไม่สนุกเลยเนอะ
-
นคร น่ารัก :-[
ว่าแต่ พิทักษ์ เจอแบบนี้จะดีขึ้นหรือเปล่าเอ่ย
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
เสียน้ำตาไปหลายแหมะเลย (แต่อ่านแค่คร่าวๆ นะ ไม่กล้านจิงจัง ) :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
เอาไว้ทำใจได้แล้วค่อยอ่าน แต่ว่าตอนใหม่เนี่ยอ่านแล้ว มีลุ้นนิ :laugh: :laugh: :laugh:
รักแรกมักฝังใจ แต่รักใหม่ช่วยให้คลายเหงาได้นะจ๊ะ ทัก
ปล. แต่ว่าพี่วัตรจะหักมุมอีกปะเนี่ย หลอกให้เราดีจาย อะเปล่าเนี่ย
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
เมากลับมา ไม่รูจาเม้นไรดี....
ขอบคุณที่ให้ทักยังมีคู่ละกันคับ
-
พี่หมอครับ
ขอบคุณครับ ที่เข้ามาชี้แนะ จะเก็บไว้ครับเป็นพอตเรื่องต่อไป
สงกรานต์ปีนี้ แย่หน่อยครับ ต้องกลับบ้านไปงานศพญาติพี่วัตร
ไม่มีไรมากครับ โรคชรา ก็คงเล่นกันที่บ้าน พี่ต้องไปล้วนะ พี่วัรเร่งแล้ว
เก็บของก็แทบไม่ทัน ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วย อย่าเล่นน้ำเพลินจนลืม เป็นหวัดขึ้นมา
กลับมา คงมีเรื่องให้ลงอีก เหลืออีกสองตอนครับ ก็ จบแล้ว
-
เสียใจด้วยนะคะ..พี่วัตร พี่หมอ
เดินทางปลอดภัย....
สวัสดีปีใหม่ไทยล่วงหน้าค่ะ :L2:
-
เสียด้วยค่ะ พี่วัตร
สวัสดีวันปีใหม่ไทยค่ะ :3123:
-
เห้อออ
นึกว่าไอ้เกรียงมา
5555555+
รอลุ้นต่อไปค๊าฟผม
:really2: :really2: :really2:
-
หงะ ขอบคุณมากมายมาต่อแว้ววว น้องเค้าเป็นตัวแทนให้ใครมะได้หรอก แล้วใครก้อมาแทนเกรียงมะได้หรอกเนอะ
แสดงความเสียใจด้วยนะพี่วัตร
พี่วัตร พี่หมอ เดินทางปลอดภัยน้า ดูแลกันดี ๆ เน่อ เที่ยวให้สนุกแล้วมาเล่าแบ่งกันมั่งน้า :teach:
ป.ล. :L2: กำลังใจให้ทู๊กกกโครนนน :haun5:
-
สวัสดีปีใหม่ไทยนะค่ะ ขอให้พี่หมอและคุณปลัดเดินทางโดยสวัสดิภาพ นะค่ะ
เห็นด้วยเลยค่ะ ที่ว่าอยากจะพูด อยากจะบอก อะไร ก็ให้รีบบอก ตอนที่ยังบอกกันได้ ไม่งั้นก็เหมือนกับเกรียงและทัก
ยังไงชีวิตคนเราก็ต้องมีจากกันอยู่แล้ว จะช้าหรือเร็วแค่นั้นเอง เอาใจช่วยทักษ์ หายเศร้าเร็วๆ นะค่ะ
ขอบคุณพี่หมอและคุณปลัดนะค่ะ :กอด1:
-
...แอบมาอ่านคับ ตามคำบอกของพี่สาว...
และแล้วเราก้อต้องอ่าน..........
poom_โอ๋
-
สวัสดี ปี๋ใหม่เมือง นะครับ หมอพจน์ ปลัด ฯ วัตร และลิงน้อย 2 คน
ขอบคุณ หมอพจน์นะที่เข้ามาอธิบาย ถึงยังไงก็โหวง ๆ อยู่ดี
ฟ้า ส่งคนมาแทนเกรียงแล้วหรือ แต่ยังไงก็สงสารพิทักษ์นะ จริงเปล่าหมอพจน์
มารอตอนต่อไปอยู่นะครับ และขอให้สนุกกับสงกรานต์ปี๋ใหม่เมืองนะครับ :กอด1:
-
เดินทางโดยปลอดภัยนะครับ
-
:z2: :z2: :z2:
-
+1 ให้คร้าบบบบ
อยากให้เป็นเกรียงตัวจริงมากกว่างะ ฮือๆ
ยังทำใจไม่ได้เหมอืนกาน T-T
:m15: :monkeysad:
-
.. . สุขสันต์วันสงกรานต์ภาคพิเศษ รัฐฯเพิ่มให้อีกสองวันดีจัง ..... อนุชิตเป็นตัวแทนเกรียงหรือนี่ ....
... ทักจะเอาเหรอ ...
-
:L2:
-
38 (ปัญหาคาใจ ปัญหาหัวใจ)
การฝึกทหารใหม่เข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ จากสัปดาห์แรก จะค่อย ๆ ฝึก และยังมีปัญหาบ้าง แต่ทุกคนก็สู้ เพราะต้องเข้าอยู่ในที่เดียวกัน เรื่องบาดหมางก็ลดลง มีแต่ความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันมากขึ้น ค่อยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ล้มก็ล้มทั้งหมด จนเข้าสัปดาห์ที่สี่ บางรายก็จะออกแววดีในการฝึก พร้อมที่จะก้าวต่อไปถ้าได้รับการสนับสนุน
“หมอบ” เสียงครูผู้ช่วยฝึกสั่ง เพราะพลทหารใหม่ทำไม่ถูกตามคำสั่ง ทุกคนในหมู่มอบลง
“คลาน” สิ้นเสียงก็เริ่มเคลื่อนที่ เอาหน้าอกคลานไปกับพื้นดินลูกรัง
“ไอ้ทัก มึงดูไอ้เอกมันสั่ง ทหารใหม่ซิวะ” เพื่อนกล่าวให้ไอ้ทักหันไปดูเพื่อนอีกคนออกคำสั่ง
“เออ ไม่เกี่ยวกับอะไรกับกู มึงก็ดู ๆ น้อง ๆ พวกนี้ให้ดี ๆ เท่ากับมันซิ” กล่าวดัง ๆ
“ห๊า ครู อย่าเอาพวกผมแบบนั้นนะครับ” เสียงทหารใหม่ที่นั่งพัก ร้องขึ้น
“ถ้าพวกนายไม่ทำอะไรผิด ก็คงไม่โดน แต่ตอนนี้ โน้นรอบสนาม สิบรอบ ฐานสอดขึ้นมา” ครูผู้ช่วยฝึกทหารใหม่สั่ง
“สิบรอบครับ” สิ้นเสียง ทั้งหมดก็วิ่งลงสนามตามกันเป็นขบวน
“กูว่า ไอ้เอกคิดลองใจมึงแน่ ๆ” ยังไม่วายหันมาคุยกับเพื่อน
“มันคิดทำไมวะ ลองใจกูเรื่องอะไร” พิทักษ์สงสัย
“ก็ไอ้เกรียงสองไง” โพล่งออกไป พิทักษ์หันมองหน้าเพื่อนแล้วมองไปดูกลุ่มของอนุชิตที่ถูกทำโทษ
“กูว่าเรื่องนี้มันจบลงแล้ว ไอ้เกรียงกับไอ้เด็กนั้นมันคนละเรื่อง พวกมึงก็เถอะ” ตัดสินใจเดินไปหาเอกสิทธิ์
“มึงจะทำอะไรนักหนาวะไอ้เอก เอ้ย เพลา ๆ ก็ได้” พิทักษ์เอ่ยขึ้น เห็นใจรุ่นน้อง
“อะไรวะ มึงมีปัญหาอะไร กูก็ฝึกของกู” เอกสิทธิ์ไม่มองหน้า สั่งทำโทษทหารใหม่ต่อ
“เฮ้ย ไอ้เอก” พิทักษ์ยึดคอเสื้อ เพื่อดึงกระชากออกมา
“พวกมึงเป็นอะไรกัน” เสียงนายสิบที่อยู่ใกล้ ๆ เข้ามาแยก ทั้งสองคนก้มหน้า
“พวกมึงสองคนไปรอกูที่กองร้อย” สิ้นเสียงคำสั่ง ทั้งสองก็ต้องไปรอที่กองร้อยฝึก
“มึงเป็นอะไรไอ้ทัก” เอกสิทธิ์อดทนไม่ไหว เอ่ยขึ้นก่อน เมื่อนั่งที่กองร้อย
“ก็มึง ทำอะไรชักจะเกินเลยไปแล้วนะเว้ย เกิดพวกน้อง ๆ เขาทำไม่ได้ เกิดบาดเจ็บขึ้นมา มึงจะลำบาก” พิทักษ์เถียง
“ลำบากอะไร พวกหมู่ พวกจ่า เขาก็ดูกูอยู่ ถ้ามันเกินเลยเขาต้องมาพูดกับกูแล้ว” เอกสิทธิ์เป็นต่อมองหน้าเพื่อนที่คอยแต่ก้มหน้า พอเงยหน้ามาก็เจอหน้าเพื่อนเข้าอย่างจัง
“มึงไม่ต้องหลบหน้ากูเลย กูสงเสียความเป็นบัดดี๊มึงกับไอ้เกรียงนานแล้ว ตั้งแต่มึงกลับมาจากไปช่วยไอ้ห่าคอนนั้น มึงตัดขาดพวกกูในรุ่นทั้งหมด อยู่กับไอ้เกรียงกับไอ้คอน กับผู้กองอัศวิน มึงมีอะไรกันแน่” เพื่อนระบายความสงสัย
“เรื่องนี้กูตอบไม่ได้” พิทักษ์กล่าวเบา ๆ
“มันเป็นความลับอะไรกันหนักหนาวะ กูก็เพื่อนมึงนะเว้ย กูก็ตายแทนมึงได้ ไอ้เกรียงกูก็รัก แล้วพวกมึงจะมีความลับอะไรกันวะ” เอกสิทธิ์เซ้าซี้
“ไม่มีอะไรมากหรอกเอก เราบอกนายเองก็ได้” นครเดินเข้ามาในกองร้อยฝึก สภาพชุดที่ใส่รัดกุม เหงื่อเม็ดโป้งผุดขึ้นเต็มใบหน้า
“ไอ้คอนมึงมาทำไม” พิทักษ์เอยขึ้น
“ก็คิดถึงเพื่อน ๆ นี้หว่า ไปทำงานคนเดียวมันไม่สนุกเหมือนแต่ก่อน เห็นหน้าทักแล้วก็พลอยให้คิดถึงเกรียง” นครเข้าไปนั่งข้าง ๆ พิทักษ์
“บอกกูมาเลยไอ้คอน กูสับสนกับพวกมึงเต็มทนแล้วนะ” เอกสิทธิ์พูดขึ้น
“ก็ไม่มีไรมาก ก็แค่....” นครกำลังจะกล่าว
“เอ้ย คอน มันจะดีหรอ” พิทักษ์ขัดขึ้น
“ไม่เป็นไร หรอก แต่เอกนายต้องสัญญานะว่าเรื่องนี้จะเป็นความลับตลอดไป” นครหันกลับมาพูดกับเอกสิทธิ์
“กูให้สัญญาด้วยเกียรติลูกผู้ชายเยี่ยงกู” เอกสิทธิ์กำหมัดขวาทุบลงที่อกข้างซ้าย
“นายจำ ยศครั้งล่าสุดของเกรียงได้ไหม” นครกล่าวทิ้งช่วงให้เอกสิทธิ์ทบทวน
“ร้อยตรีพิเศษเกรียงสิทธิ์ สุทธินันท์ เออ ที่จริงกูก็สงสัย” เอกสิทธิ์มองหน้าทั้งสองคน
“แล้วมึงเข้าใจว่าไง” พิทักษ์เอย
“กูก็ไม่เข้าใจอยู่ดี” เอกสิทธิ์เกาศีรษะ
“เอาง่าย ๆ นะเว้ย พวกเรา เป็นเจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบ” พิทักษ์ตัดสินใจกล่าวเสียเอง เอกสิทธิ์มองหน้าทั้งสองคนสลับไปมา
“จำที่เราเข้ามาฝึกได้ไหมเอก ที่เราเข้ามาโดยไม่ได้ผ่านการคัดเลือก เข้ามาฝึกโดยคำสั่ง” นครอธิบายเสริม
“ถ้าอย่างนั้นหมายความว่า ทั้งหมดก็คือ...” เอกสิทธิ์กล่าวดัง ๆ
“เอ้ย เอกอย่าพูดดังไป แม้ว่าที่นี้จะเป็นที่ที่อันตรายน้อยสุด แต่ก็ประมาทไม่ได้ เราขอให้เพื่อนปิดเป็นความลับ” นครขอร้อง
“อาวพวกมึงมาทำอะไรตรงนี้ ไปเลยพวกมึงออกไปพาทหารให้ไปวิ่ง แล้วก็จะสะสางเรื่องของพวกมึง” เสียงสิบเวร ดังเข้ามา ทำให้ทั้งสามต้องแยกจากกัน
“เราไปด้วย” นครวิ่งตามหลังเพื่อนสองคนที่วิ่งออกไปแล้ว
“ไอ้นี้ก็อีกคน ไม่รู้จะทำการทำงานอะไร คอยแต่จะเกาะผู้กองกินไปวัน ๆ” สิบเวรกล่าวตามหลัง
“ถ้าอย่างนั้นกูขอโทษมึงด้วยก็แล้วกัน ไอ้ทัก” เอกสิทธิ์กล่าวขอโทษเพื่อน
“ไม่เป็นไร คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด ว่าแต่ว่าวิ่งกี่รอบอะทัก” นครวิ่งมาทันเพื่อน
“อืม กูไม่ถือโกรธหรอก กูก็แค่สงสารน้อง ๆ มัน” พิทักษ์กล่าว
“กูก็นึกว่า มึงจะห่วงน้องอนุชิตมัน” สองคนวิ่งไปสมทบกับเพื่อน ๆ ไม่สนใจคนที่วิ่งตามหลัง ก็เลยหยุดกึก ไม่วิ่งตามให้มันรู้ไปเลย
“อาว ไอ้คอน มึงทำเป็นเด็กไปได้ ตามกูมา” เอกสิทธิ์ด่าตามหลัง
“เออ นึกว่าลืมเรา”
“จะลืมได้ไงครับ ท่านผู้หมวด ไปดูเกรียงน้อยซิวะ มันกลับมาหลอกมาหลอนพวกเรา” เอกสิทธิ์แซว เพราะถ้าคิดตามศักดิ์ของเกรียงสิทธิ์ สามคนนี้ยศต้องเท่ากัน นครจึงวิ่งเข้ากลุ่มเพื่อน ๆ
“อาวไอ้นี้ มาอีกแล้ว มึงไม่มีการไม่มีงานทำหรือไงไอ้คอน” เสียงเพื่อน ๆ ทัก นครได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ
“ก็คิดถึงพวกนายนี้ มาหาไม่ได้หรอ” นครตอบแบบเอาใจ
“มานะมาได้ แต่นี้มันชักบ่อยนะมึง ถ้าเป็นกูนะ ถ้าฝึกเสร็จแล้วก็ไม่กลับมาให้พวกนี้เห็นหัวหรอกไปไหนต่อไหนไกลแล้ว” เพื่อนอีกคนกล่าว
“พวกมึงก็ว่ามัน มันอยู่นี้ไม่ดีหรอ” เอกสิทธิ์ชักรำคาญเพื่อน
“เออ มึงก็เหมือนกัน กูเห็นผู้กองจะซ้อมมึงสองคนอยู่นะเว้ย” เพื่อนอีกคนกล่าว
“ใครบอกมึงว่ามันสองคน พวกเราทั้งหมดต่างหาก” อีกคนเสริม
“เฮ้ยข้อหาอะไร” หันกลับไปพูดกับคนพูดล่าสุด
“ข้อหาแดกข้าวหม้อเดียวกัน ทำไม มึงลืมแล้วหรอข้อนี้” เป็นอันว่าหน้าจ๋อย ทั้งหมด แล้วจึงพาทหารใหม่ออกวิ่ง ถ้ามองกันดี ๆ ก็จะเห็นชายชุดดำวิ่งตามหลังมาเรื่อย ๆ
“คอนมึงมาตรงนี้” เอกสิทธิ์ดึงนครลงมาวิ่งรั้งท้าย
“อะไรหรอ มีอะไร” นครวิ่งตามลงมา
“นั้นไง มึงมองซิ คล้ายไหม กูว่าคล้าย” นครชายตามองไปตามตำแหน่งที่เพื่อนบอก จนชะงักนิดหนึ่ง
“เฮ้ย มาได้ไงวะ” นครกล่าวเบา ๆ
“ตอนแรกก็ไม่มีใครสังเกตหรอก เพราะตอนมันมามันก็ฟัดกันจนน่วม หลังจากคัดผมเสร็จถึงรู้ว่าคล้าย” เอกสิทธิ์กล่าว
“หรือ ถึงว่า..” พร้อมกับมีมือมาตะปบลงที่บ่า เจ้าของร่างก็ไวเท่าความคิดจับหมับเข้าหมุนตัวกลับ เสยหมัดหวังเข้าปลายคาง แต่คนที่ถูกจับกลับหลบหมัดได้เพราะคอยระวังแต่ด้านบนจึงปล่อยด้านล่างเป็นเป้าโล่ง ก็เลยโดนเท้าขวาเข้าเต็ม ๆตรงจุดสำคัญ จุกเหมือนกัน พลทหารใหม่แตกฮือ ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“ไอ้คอน นั้นผู้กอง” เอกสิทธิ์ร้องเตือนสติ เจ้าตัวมองดูคนที่นอนกลิ้งจุกอยู่ข้างทาง
“เอ้ย พวกมึงยืนมองทำห่าอะไร ช่วยกันส่งโรงพยาบาล” เอกสิทธิ์ได้สติบอกเพื่อน ๆ นครได้สติจึงเข้าไปดู
“เจ็บมากไหม ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงๆ” นคร พนมมือไหว้ลงที่หัวไหล่ แต่คนเจ็บหน้านิ่ว ผู้ช่วยครูฝึกหลายคนต้องมาหิ้วปีก
“โอ้ย ซี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถ้าใช้การไม่ได้คอยดูนะ” ยังมีแรงมาอาฆาต
“ไอ้คอนมันเกิดไรขึ้น” พิทักษ์เข้ามายืนข้าง ๆ
“ก็ .... หลุดไปหน่อย เลยไม่ได้ออมมือ” ยิ้มแฮ ๆ ทางท่านผู้กองที่ถูกหามไปโรงพยาบาล
“ไปเลยมึง ไปดูแลเขาเลย” พิทักษ์ตบกะบาลทีหนึ่ง นครจึงวิ่งตามกลุ่มคนที่หอบหิ้วไปที่โรงพยาบาล
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” นครนั่งลงบนเตียงที่คนเจ็บนอนอยู่ มาโปรดเงียบไม่พูด ไม่กล่าว แค่มองธรรมดา แค่นี้นครก็แทบดิ้นตายเสียให้ได้ จะโกรธจะเกลียดกันขนาดไหน ก็ขอให้พูดแบบนี้นครรับไม่ได้
“ไม่พูดกับผมเลยหรอ ผมรู้ว่าผิด ก็มันพลั้งมือไปจริง ๆ ไม่คิดว่าจะมีคนมาวิ่งตามอีก ทุกทีก็เห็นแต่เซ็นเอกสารอยู่ในห้อง” นครเริ่มจะหาข้ออ้าง แต่คนเจ็บก็เงียบ
“อย่าเงียบนะ เขาใจไม่ดีนะ” นครเข้าไปหอมตรงใต้คางของผู้กองหนุ่ม
“จุ๊บ ขอโทษแล้วทีหนึ่ง ยังไม่หายอยู่หรอ” แล้วกลิ้งลงมาทับเข้ากับจุดเดิม
“อ๊อ โอย” คนเจ็บได้แต่คราง
“ขอโทษไม่ได้ตั้งใจ” ดีดตัวขึ้นมานั่งตัวตรง ตาจ้องมองคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอน ซึ่งแม้แต่ตอนนี้ใบหน้าก็ไม่หันมามอง
“หันมามองเขานี้” นครจับใบหน้าที่บึ่งหันมามองหน้าตัวเอง แต่คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนก็ฝืนไว้ไม่หันกลับมา
“จะไม่พูดกับเขาเลยใช่ไหม” นครกล่าวอย่างเสียใจ
“กี่ครั้งที่ทำให้พี่เจ็บ พี่ไม่เคยว่า แต่คนที่อยู่ด้วยกันน่าจะรู้ว่า คนรักของตัวเองเป็นแบบไหน อย่างน้อยก็น่าจะจำกลิ่นกันได้บ้างนอนด้วยกันทุกวัน” มาโปรดพูดขึ้น นครนิ่ง จริงอย่างที่ว่าจริง อย่างน้อยก็ต้องจำได้ว่า คนที่นอนด้วยกันทุกคนมีลักษณะอย่างไร กลิ่นกายอย่างไร
“ทุกครั้ง คอนเอาแต่ใจตัวเอง พี่ก็ไม่ว่า พี่ไม่ถือ แต่พี่ถามคำเดียว คอนจำอะไรพี่ได้บ้าง” เจอคำถามนี้เข้า นครเงียบมองหน้าคนพูดอย่างเดียว
“ออกไปได้แล้ว พี่ต้องการพักผ่อน” ออกปากไล่ นครสะดุ้ง เพราะตั้งแต่รู้จักกันมามาโปรดไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่ก็ฝืนคำสั่ง ยังคงนั่งนิ่งมองคนที่เฉหันหน้าออกนอกหน้าต่าง
“บอกให้ออกไป” สิ้นเสียงคำพูด นครลุกขึ้นมองคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอน ซึ่งตอนนี้ดวงตาพรางด้วยน้ำที่รื้อขึ้นมา แล้วก้าวออกไปจากห้อง เลยออกจากบ้าน เดินสองเท้าไปอย่างไร้จุดหมาย
‘ใช่ ตัวเรามันจำไม่ได้ แต่ใครว่าจำไม่ได้ เราจำพี่โปรดได้ทุกละอองอณู แต่เดินผ่านเราก็รู้แล้วว่าพี่โปรดอยู่ใกล้ ๆ รู้ไหมว่ากลิ่นกายมันทำให้รู้สึกอบอุ่น มันทำให้เราพร้อมที่จะลุกขึ้น พร้อมที่จะเดินเคียงข้าง เราทำให้เจ็บเราก็มาดูแลทุกครั้ง ไม่ได้ทิ้งไปไหน คอยเอาอกเอาใจ ตัวเองยังบอกว่าชอบเสียอีก หรือหมดรักเราแล้ว ใช่เขาคงหมดรักเราแล้วนคร เขาคงไม่รักเราแล้ว’ คิดได้ดังนี้น้ำตาเจ้ากรรมก็ยิ่งหลั่งไหลออกมาไม่หยุด
“ว้าย อีกระเทย นั้นอีกระเทย” เสียงหวีดว้ายของเจ้มิ้นดังออกมาจากร้าน
“อุ้ย มันเป็นอะไรอะ พี่ ๆ มาดูกับฉันหน่อยซิ” ชายร่างท้วมเดินออกมาจากร้าน
“อะไร น้องมิ้นเรียกพี่ทำไม” ชายร่างท้วมออกมาหน้าร้าน
“มาดูนี้พี่มา ดูซิ อีกระเทยนั้นมันเป็นอะไร” สองคนจ้องมองคนที่กำลังเดินผ่านหน้าร้านไป
“ตายมันร้องไห้ สงสัยมันโดนเฉดหัวออกจากบ้านแน่ ๆ สมน้ำหนัก ไป๊ ซิว ๆ” ออกปากไล่
“อย่าไปยุ่งกับเขาน่าน้องมิ้นเข้าบ้านเถอะ” ฝ่ายชายดึงร่างอ่อนแอ่นเข้าบ้าน นครพยายามเช็ดน้ำตา เดินออกจนถึงถนนใหญ่ ‘ไม่ต้องการให้ใครมาง้องอน โตแล้ว รู้แล้วว่าไม่ต้องการก็จะไป ไปอยู่ในที่ๆ ไม่ต้องพบกันอีกเลย’
อีกสามอาทิตย์ก็จะปิดการฝึก ช่วงนี้ทหารใหม่ที่ได้รับการฝึกก็จะเห็นแววการฝึกว่าจะเก่งด้านใด ก็จะให้ออกมาฝึกอาวุธแต่ละชนิดตามที่ถนัดมากขึ้น บางคนชอบ อาวุธปืนสั้นก็จะไปปืนสั้น ปืนกลก็ไปปืนกล ท่ามือเปล่าก็ไปท่ามือเปล่า ระเบิดก็ไประเบิด
“วันนี้เป็นวันที่ทุกคนจะต้องรู้ขีดความสามารถของตนเองว่าชอบด้านใด ทางเราจะให้ทหารทุกคนเลือกการฝึกฝนตนเองตามที่ตัวเองคิดว่าถนัด ก่อนที่จะปิดภาคการฝึก” เสียงผู้กองร้อยฝึกประกาศต่อทหารทุกคน จากนั้นทุกคนก็แยกย้าย ตามความถนัด ซึ่งการฝึกส่วนมากก็จะเข้าโรงยิม
“ครู ผมอยู่กับครูด้วย” เสียงนี้ทำให้พิทักษ์ชะงักนิดหนึ่ง แม้ว่าการปฏิบัติพิทักษ์จะบอกตัวเองเสมอว่าเขาไม่ใช่ตัวแทนไอ้เกรียง ๆ คือ คนที่ตนเองรักที่สุด แต่ส่วนลึกก็ทำให้เขาแอบมองเจ้าหนุ่มคนนี้ไม่ได้ มองไปบางครั้งมีความรู้สึกเหมือนกับไอ้เกรียงอยู่ใกล้ แต่นิสัยนี้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ไอ้เกรียงมันจะเป็นผู้ใหญ่มองการณ์ไกล แต่ไอ้นี้มันจะเอาเรื่องอย่างเดียว ไม่อยากให้มันเป็นตัวแทนไอ้เกรียงหรอก
“เอาซิ ชอบหรือ เห็นปกติชอบการขว้างระเบิด” พิทักษ์เอย
“ก็อยากเรียนรู้ให้มาก ๆ ครับครู อยากเป็นแบบครู เคยฟังครูเอกเล่าให้ฟัง ครูไปช่วยเพื่อนที่อยู่ต่างประเทศ แล้วรู้สึกทึ่งครับ” อนุชิตกล่าว
“อือ มันก็ไม่เสมอไป แล้วครูเอกเล่าอะไรอีกละ” พิทักษ์ชวนคุยเพื่อรอให้มีลูกทีมเข้ามาเยอะ ๆ
“ก็เยอะนะครับ เห็นบอกตอนที่โดนทหารฝ่ายตรงข้ามไล่ยิง” ปากก็เล่าเรื่องตามที่ได้รับฟังมา แต่คนที่นั่งฟังกลับคิดถึงตอนที่เพื่อนรักให้ขี่หลังลงมาจากเขา แล้วยังดึงตัวเองตกลงน้ำตกนั้น
“ครู ๆ ๆ” อนุชิตกระตุกแขนเสื้อทำให้ความคิดกลับคืนมา
“อะไร มีอะไรหรือ” พิทักษ์กลับคืน
“คือ ผมอยากเป็นฮีโร่แบบครูครับ” พูดแล้วยิ้มกว้าง ๆ เห็นฟันเกือบทั้งสามสิบสองซี่ พิทักษ์มองเห็นความสว่างไสวของรอยยิ้มตรงหน้า
“ก็เอาซิ ต้องตั้งใจฝึกด้วย อาวุธพวกนี้ถ้าใช้เป็นมันก็คือเพื่อนตายของเรา แต่ตอนนี้เราต้องรอให้เพื่อน ๆ หลายคนเขามาสมทบกับเราก่อน”
“ครับครู” จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปดูอาวุธต่าง ๆ ส่วนมากจะเป็นเอ็มสิบหก ที่เป็นอาวุธที่พิทักษ์ถนัดด้วยเช่นกัน ต่างก็เดินดูอาวุธจากคลังอาวุธ จนคนข้างหน้าสะดุดขาตัวเอง พิทักษ์จึงต้องดึงรั้งไว้ทำให้น้ำหนักถูกถ่ายเทมาด้านหลัง เป็นผลให้ทั้งคู่ล้มลงโดยที่ลูกศิษย์อยู่บนครูอยู่ด้านล่าง ตาสองคู่กำลังจ้องมองซึ่งกันและกัน
“ไอ้ทัก.... อาว....ฮันแน่ มึงทำอะไรน้องกูวะ” เอกสิทธิ์เข้ามาพอดี ทำให้ทักสองรีบผละออกจากกันโดยเร็ว จนลูกศิษย์ไปชนกับปืนหลายกระบอกที่ตั้งไว้
“ไอ้ห่านุเอ้ย มึงจะรีบไปไหนวะ” เอกสิทธิ์กล่าวหัวเสีย รีบมาจัดปืนให้เข้าที
“เออ ผม เออ ขอ..โทษ..ครับ” อาการติดอ่าง
“ขอโทษอะไร ไม่ได้ทำอะไรผิดชักหน่อย รีบเก็บเร็วก่อนสิบเวรจะมาเห็น” เอกสิทธิ์กล่าวพลางเก็บปืนอีกหลายกระบอก
“แล้วมึงเข้ามานี้มีอะไรหรือเปล่าวะ” พิทักษ์เอยถาม
“ก็ว่าจะมาบอกมึงว่า เราสองคนมีลูกศิษย์คนเดียวกัน แม่งแห่ไประเบิด มีดสั้น ท่ามือเปล่า ปืนสั้นเกือบหมด มีไอ้ห่านุคนเดียวที่มาฝ่ายเรา สงสัยมันเบื่อที่จะแบกปืน”
“ก็ดีซิวะ จะได้เรียนรู้เร็ว” พิทักษ์กล่าว
“เออ มึงนะดี กูนิซิ จะให้ไปช่วยท่ามือเปล่าอีก หรือว่าไงไอ้นุ มึงจะอยู่กะกูหรือว่าจะไปกับเพื่อน ๆ มึง กูจะได้ปิดฝ่ายกูลง” หันไปพูดกับลูกศิษย์ที่ยืนฟังอยู่
“ไม่ครับ ผมจะอยู่นี้” อนุชิตตอบแบบหนักแน่น
“เออ กูว่าบุพเพแน่นอน” พูดแล้วก็ออกจากห้องไป
“โปรดหรือลูก” เสียงกรอกสายของอีกฝั่ง
“ครับคุณพ่อ มีอะไรหรือเปล่าครับ” มาโปรดผละออกจากเอกสารตรงหน้า
“ไปทำอะไรท่าไหน นายใหญ่กลับมา ลูกน้องพ่อหัวหดกันหมด” พ่อคนรักเอ่ยท่าทีขำ
“ยังไงครับคุณพ่อ” มาโปรดสงสัย ก็ตั้งแต่วันนั้น มาโปรดดัดนิสัยไม่ยอมพูดจาไม่โทรหา ฝั่งนั้นก็เช่นกัน เงียบไปเลย ก็คิดว่าฝึกทหารใหม่เสร็จก็จะลาพักไปเยี่ยมสักหน่อย
“ตอนนี้ไม่มีใครเข้าหน้าติดเลย แม้แต่ไอ้เช้ง ที่ว่าแน่ยังโดนไล่ตะเพิดกลับมาบ้านใหญ่เลย ใครทำอะไรที่ไหนนะ ถ้ารู้เจ็บกันเป็นแทบ ๆ” เล่าแบบกึ่งเอ็นดูกึ่งหมั่นไส้
“ขนาดนั้นเลยหรือครับคุณพ่อ” แทบไม่เชื่อหู
“โปรด นี้แม่เองเน้อ มีอะไรกันหรือเปล่า” มาโปรดนิ่ง
“แม่เห็น นายใหญ่กลับมา อารมณ์ฉุนเฉียว แม่ถามก็ไม่พูด บอกแต่ว่าไม่มีไร”
“เรามีปัญหากันนิดหน่อยครับแม่” มาโปรดสารภาพ
“พ่อครับ แม่ครับ คุยกะใครนะ” เสียงเจ้าตัวยุ่ง ที่ทำให้ใจคะนึงหาอยู่ชั่วนาที ทำให้มาโปรดกลั้นลมหายใจฟัง
“เปล่า ๆ แม่กำลังคุยกะลูกค้าเรา เขาจะสั่งของ” แม่แก้ต่าง
“อย่าให้รู้นะว่าโทรไปโน้น จะมาบอกแม่ว่า ผมจะไปหาไอ้ตึง” เจ้าตัวบอกแล้วก็เดินกลับ
“ห๊า ออสเตรเลียโน้นนะ” เสียงแม่อุทาน ทำให้คนปลายสายสะดุ้งลุกขึ้นแทบไม่ทัน
“โฮล ๆๆๆ แม่ อย่าให้ไปนะครับ” มาโปรดรีบกล่าว
“เดี๋ยวแม่จะคุยให้ แค่นี้ก่อน” สัญญาณเสียงถูกตัด ทำเรื่องอีกแล้วเจ้าตัวยุ่ง มาโปรดเป็นหนูติดจั่น
-
เหอ เหอ ไปเลยนคร ไปโลด อย่าให้หาเจอ :z1: :z1:
-
ไปเลยคอน ให้รุ้ว่าอย่ามาแกล้งกันแบบนี้ :laugh:
-
ไปเลยคอนไปเลย
ปล่อยพี่มาโปรดอยู่คนเดียวให้เข็ดเลย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
งานเข้าพี่โปรดจะไปออสเลยเหรอนี่จะมาตามทันไหมล่ะ
-
สมน้ำหน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
งานเข้าเลยพี่โปรด :laugh:
ขอบคุณค่ะพี่หมอ พี่วัตร
-
เอาแล้วซิผู้กอง ไปไกลขนาดนั้นง้อยากนะครับ
รีบตามด่วน แต่การง้อครั้งนี้คงต้องลงทุนมากหน่อยแล้ว ฮิ ฮิ .....
รอตอนต่อไปอยู่นะครับ ปลัด ฯ วัตร หมอพจน์ +1 ให้อีกเช่นเคย
-
นี่แหละ งานเข้า ของจริง
ถ้าไปจริงๆ ก็ใช้ทุนง้อเยอะหน่อยเน้อ ผู้กอง :jul3:
-
งอนอีกแล้วน้องคอน :เฮ้อ:
ผู้กองรีบง้อหน่อยนะเดี๋ยวจะไปไกล :เฮ้อ:
-
ขอบคุณมากๆคะ คุณหมอ คุณปลัด รู้สึกแต่งตอนนี้มาให้อ่านเริ่มจะหมั่นไส้พี่มาโปรดนิดๆแล้วเนี่ยตกลงใครเป็นคนเอาแต่ใจกันแน่ ดูไปแล้วน่าจะเป็น พี่มาโปรดนะเนี่ย ทำเป็นดัดนิสัยเค้า เดี๋ยวก้อโดนทิ้งจริงๆ แล้วจะหนาว
-
ผู้กองงอลดีนัก
สมน้ำหน้า :laugh:
-
ส่งกำลังใจไปให้ที่บ้าน รอรับที่หน้าประตูนะครับ
และมาฝากตัวอ่านด้วยคนครับ
ฝากด้วยนะครับ
โจ้คับ
-
เข้ามา โสน้าหน้า มาโปรดดดดด :laugh: ก้ออยู่ ๆ ไปแตะเค้าจากข้างหลังถึงจะจำกลิ่นได้ก้อเหอะ แต่คนไวต่อการสัมผัสก้อต้องป้องกันตัวไว้ตลอดแหระ จะมางอนอาร๊ายย
ป.ล. เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าต๊ะหารเค้าก้อขี้เม้าท์เหมียนกัน ฮ่า ๆๆ
ป.ล.2 :L2: :L2: กำลังใจเน่อ
-
ดีค่ะ :L2: :L2: :L2:
อ่านมะเช้านี้ แต่เม้นมะได้เพราะไม่ได้login เลยเข้ามาเม้นท์ให้ตอนนี้นะคะ o22 o22
อ่านแล้วก็เออ รักใหม่ก็น่าจะดีสำหรับทักนะ :impress2: :impress2: :impress2: :oo1: :oo1:
แล้วก็นู๋คอนเปลี่ยนไปง่า.........ทำไมเดี๋ยวนี้นู๋คอนโหดจังอะคะ แม้แต่พี่โปรดก็มะเว้น (เห็นใจพี่โปรดง่ะ) :3125:
พอกลับไปไร่ก็พาลได้อีก จนเค้ากัวหมดแล้วเนี้ย :m16:
เอ......รึพี่วัตรจะเอาชีวิตจริงมาเขียนกันคะเนี่ย :jul3: :jul3: (ถึงพี่หมอจะโหดก็รักพี่หมออย่ดี :laugh: :laugh: :laugh:)
-
ออสเตรเลีย :a5: พี่โปรดรีบเลยเร็วเข้าไม่งั้นได้บินตามกันเหนื่อยแน่
-
:a5: พี่โปรดงานเข้า
-
:z1:ไกลนะน่ะเฮีย...รีบๆเลย เดี๋ยวงานเข้าแล้วจะหาว่าไม่เตือน.. :z2:
เป็นกำลังใจให้นะครับ...
-
วันนี้ก็เข้ามาช่วยดันอีกวัน...ตกมาหน้า 2 แล้ว.. :เฮ้อ:
-
ไปเลยนคร.....เอาให้พี่โปรดตามไม่เจอเลย :a14: :a14:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
อยากเล่นตัวนัก แล้วจะตามทันไหมนั่น
คุณหมอ คุณวัตร ไปพักร้อนที่ไหนหรือเปล่า เอาตอนพิเศษมาฝากด้วย
คิดถึงน้าาาาาา
-
555 เจอนครเอาจิง พี่มาโปรดสะดุ้งเฮือกเลย 55555 สะใจ แกล้งนครดีนัก
โดนบ้าง หนักเลยด้วย อิอิ ไปออสเตรเลียเลย คริ ๆ ดูซิจะตามมาห้ามทันมั๊ย อิอิ
-
เย้!!~
ตามอ่านทันแล้ววววว^O^
(อ่านมาตั้งแต่เย็นจบเอาตอนตีสามกว่า อ่านช้ามากฉัน -*-)
ว่าแต่...เอ่อ...ออสเตรเลียเลยหรอ :z3:
พี่มาโปรดรีบๆมานะ เด่วไม่ทัน :monkeysad:
:L2:รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ^^ :L2:
-
เข้ามาเอาใจช่วยหน่อยครับ....
-
อ่า...ท่าจะงานหนักซะแล้วผู้กอง
-
ขอบคุณมากคับ
ไม่ได้อ่านนาน
ตามทันละ
สู้ๆๆๆๆค๊าฟฟ
o13 o13 o13 o13
-
:call: :call: สาธุ...ให้วันนี้พี่วัตรมาต่อเรื่องด้วยเถิด..
-
พี่หมออะดิ
อีตาปลัดใจร้าย :m31: :m16: :angry2: :serius2:ทิ้งบท อวสาน ให้พี่หมอแต่ง
กลัวแฟน ๆ จะ รับไม่ได้ เฮ้อ เย็น ๆ พี่หมอจะลงให้นะครับ
ขอไปตรวจคนไข้ก่อน สัญญาครับ จะมาลงให้เย็น ๆ
-
กลับมาต่อเถอะนะครับ
รอรอรอรอรอรอรอรอรอรอรอ
-
เย็นนี้ๆ
เย้ๆ
รอๆๆ
:really2:
-
:impress2: :impress2: เย็นนี้ ๆๆๆๆๆ
พี่หมอแต่งล่ะก็ แนวโน้ม :-[ :-[
ถ้าจบไม่สวยล่ะก็ :m16: :m16:
ล้อเล่งน่า :z2: :z2:
-
39 (บทส่งท้าย)
สายฝนนอกฤดูพร่างพรูลงมาอย่างลืมหูลืมตา บรรยากาศภายนอกครึ้มจนมืด คนที่นั่งทำงานภายในห่อไหล่ซุกลงกับเก้าอี้นวม มองสายฝนที่ไหลรินลงมา
‘ไม่มีแม้เสียงโทรหา ไม่มีแม้จดหมาย ไม่มีแม้อีเมล์ จะลืมกันก็แล้วไป คงไม่ดีพอ คงไม่มีค่าพอ จบกันแล้ว จบกันเสียที เรามานั่งเศร้าทำไม เหตุเกิดที่ไหน เราต้องจบมันลง’
“นายใหญ่คะ” เจ้าตัวสะดุ้ง หันไปมองที่มาของเสียง
“เอ่อ คือ เอ่อ” กล้า ๆ กลัว ๆ
“มีอะไรว่ามา” ผิดคาด เสียงที่กล่าวออกมานุ่มนวลผิดกับครั้งก่อน ๆ
“คือ เอ่อ นายแม่ให้มาตามนายใหญ่กลับบ้านคะ” สาวร่างเล็กที่ทำหน้าที่เสมียนหน้าห้องรายงาน
“อือ” เมื่อเจ้านายรับทราบก็รีบออกจากห้อง
“เดี๋ยว” เจ้าของร่างเล็กสะดุ้งหันกลับมา
“บอกใครก็ได้เตรียมทองดำให้ผมด้วย” สั่งเสร็จก็มองดูงานที่โต๊ะ
“คะ นายใหญ่จะทานข้าวก่อนไหมคะ” สาวเจ้าคงรู้ว่านายใหญ่คงไปไกลแน่ถ้าให้เจ้าทองดำออก
“อือ ขอเหมือนเดิมแล้วกัน ก่อนออก” ปากกล่าวตามองดูงาน สาวเจ้าก็เลยออกไปเตรียมอาหารโปรดหรืออาหารเหมือนเดิมของเจ้านาย คือ ไข่เจียวหมูสับ ฝ่ายเจ้าตัวเมื่อเคลียร์เอกสารสั่งซื้อและขายส้มเรียบร้อย ก็ยังคงมองออกไปที่หน้าต่าง มองสายฝนที่ยังโปรยปรายไม่ขาดสาย
“ป้า เหมือนเดิมจ๊ะ” สาวเจ้าออกมาหลังบ้านไร่ ที่ติดกับอาคารคัดส้ม และโรงเรือนของคนงาน
“อะไรเหมือนเดิม” แม่ครัวทำหน้าสงสัย
“ก็อาหารเที่ยงนายใหญ่ ฉันจะไปบอกพี่วายุภักษ์เตรียมม้าก่อน” ว่าแล้วก็วิ่งฝ่าฝนไปอาคารคัดส้ม
“อาว ฝนตกขนาดนี้นายใหญ่จะไปไหน” สงสัยแต่ก็ทำอาหารของโปรดให้
ละอองฝนบางเบาที่ยังโปรยลงมา มิทำให้คนที่บังคับม้าให้เดินผ่านดงส้มไปเรื่อย ๆ สายตามุ่งมั่นที่จะไปให้ถึงยอดเขาลูกย่อม ๆ ที่อยู่ท้ายสวน สมัยก่อนหลังจากปิดเทอมก็จะกลับมาทำงานเป็นลูกจ้างพ่อ หาเงินค่าเทอม บางครั้งที่โดนขัดใจก็จะไปที่ท้ายไร่ ที่นั้นจะมีต้นไม้สูงใหญ่อยู่หลายต้น แล้วเจ้าของความคิดก็ให้พี่ภูมิ สร้างบ้านต้นไม้ เอาไว้พักเล่นกันสี่คนพี่น้อง
“ทองดำ เหนื่อยหรอ เราอ้วนขึ้นหรือ เจ้าแก่ลงกันแน่” พลางเอามือตบที่ต้นคอ ม้าคู่ใจก็สะบัดหัวไปมา
“เจ้าต้องว่าเราอ้วนแน่นอน ต่อไปเราจะกินให้น้อยลง” โน้มตัวลงกอดเจ้าทองดำเอาใบหน้าแนบแผงขน
“เราผิดใช่ไหม ทองดำ เราผิดเอง ที่รักเขาใช่ไหม ถ้าเรากลับมาเป็นผู้ชายปกติเหมือนเดิมไหม หึ ทองดำ หรือเราต้องอยู่อย่างนี้ไปเรื่อย อยู่กับเจ้าไงทองดำ อยู่กับมูมู่ลูกแกไง แต่...” น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาหยดลงแผงขนเจ้าทองดำ
“ฉันไม่ได้ร้องนะ ทองดำ มันออกมาเอง” ปากว่ามือก็ปาดน้ำตาออกไปเรื่อย ๆ ทองดำพาเจ้านายมาถึงที่
“ฉันจะไปอยู่กะไอ้ตึง ไม่รู้มันจะให้อยู่ด้วยหรือเปล่า” ปากพูดไปเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าเจ้าทองดำพามาถึงที่แล้ว ตาก็เริ่มพล่ามัว พยายามดันตัวเองให้ตั้งตรง แต่อาการพร่ามัวก็เพิ่มมากขึ้นจนตัวเริ่มโอนเอนทรงตัวไม่อยู่ ร่างนั้นลอยลิ่วลงสู่พื้น แต่ร่างนั้นกลับถูกโอบอุ้มจากใครบางคน..........
“มะขวิด เร็ว ๆ น้ำได้หรือยัง” เสียงแม่ที่ร้องเรียก ทำให้คนที่นอนนิ่ง เริ่มรู้สึกตัว ปรือตามองรอบ ๆ เตียงนอนยุบลงยวบ
“เป็นไงบ้าง คอนลูกแม่” นายแม่เข้ามาดูลูก แต่ดวงตาก็หนักจังเลยแทบจะลืมไม่ขึ้น
“มะขวิดได้หรือยัง” นายแม่หันไปเร่งสาวใช้
“มาเดี๋ยวผมทำเองครับ” ชายร่างใหญ่รับขันผสมน้ำหอมอ่อน ๆ มาเช็ดที่ใบหน้า และตามเนื้อตัว
“ใคร ปล่อยให้นายใหญ่ตากลมตากฝน” นายแม่เริ่มไล่เบี้ย
“คือ ..เอ่อ” เลขาหน้าห้องติดอ่าง รู้เลยว่านายใหญ่ได้นิสัยมาจากใคร
“มา ออ มาเอ่อ อะไร ฉันถาม ไม่คิดจะห้ามนายใหญ่เลยหรอไง” นายแม่มองหน้าลูกน้องที่มายืนออกันหน้าห้องนายใหญ่
“ใครมันจะกล้าละครับ แม่ ก็ นายใหญ่นะเหมือนแม่เด๊ะเลย” ชัยมงคลเข้ามาขัดก่อนที่ลูกน้องจะโดนมากกว่านี้ ชัยมงคลให้สัญญาณลูกน้องออกไป ทุกคนจึงเริ่มทยอยกลับลงไป
“เป็นไงบ้างลูก ตัวเย็นลงหรือยัง” นายแม่หันกลับมาดูลูกชาย ที่กำลังถูกผู้ชายอีกคนกำลังถอดเสื้อผ้าแกะกางเกง
“มะขวิด ออกไปได้แล้ว มานั่งตาแป๋วอะไรตรงนี้” ว่าแล้วนายแม่ก็ออกไปก่อนเพื่อน ตามด้วยมะขวิด
“ไปเจอที่ไหนพี่โปรด” ชัยมงคลเดินไปนั่งริมหน้าต่าง
“คนงานบอกว่าออกไปที่ท้ายสวน ก็เลยรีบตามไป” มาโปรดตอบ แต่มือก็ค่อยเช็ดตัวให้คนรัก ตามจุดอับต่าง ๆ
“ผมเห็นทำงานหามรุ่งหามค่ำตั้งแต่มา นอนก็น้อยอีก” น้องชายเริ่มคุยให้ฟัง
“เป็นเพราะพี่หรือเปล่า” มาโปรดหันมาดูคนที่นอนนิ่ง
“พี่โปรดครับ ผมก็มีนายใหญ่เป็นพี่ชายคนเดียว พี่ผมเป็นอะไรไปทุกคนเขาก็ทุกข์ร้อนกันหมดทั้งบ้าน” ชัยมงคลมองดูว่าที่พี่เขย ที่นั่งเช็ดตัวให้พี่ชายตัวเองก็เลยหยุดพูด เพราะรู้ว่าพี่ชายตัวเองก็ดื้อสุด ๆ เหมือนกัน
“พี่เข้าใจครับ” มาโปรดกล่าวเบา ๆ
“พี่โปรดครับ ผมไม่ได้กล่าวโทษพี่โปรดครับ ผมก็รู้ว่าพี่คอน ก็ดื้อเหมือนกัน” ชัยมงคลปลอบใจ
“บางครั้งพี่อาจจะไม่เข้าใจพี่ชายเราก็ได้” พอดีกับเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“พี่โปรด คุณหมอมาแล้วคะ” เสียงส้มเช้งนั้นเอง พร้อมกับเปิดประตูเข้ามา
เมื่อพลิกตัวก็รู้สึกหนัก ๆ เหมือนมีอะไรทับอยู่บนตัว จึงหันกลับไป ก็เจอกับใบหน้าที่ยังหลับตาลมหายใจเข้าออกปกติ จนต้องขยี้ตามองดูเต็ม ๆ
“ไม่รักเขาแล้วมาหาเขาทำไม” พูดเบา ๆ กับอกกว้าง
“ใครว่าไม่รัก รักเมียคนนี้มากเลยรู้ไหม” ต้องตกใจก็คนหลับอยู่ไม่ใช่หรอ เงยหน้ามองคนพูดก็มองมาตาแป๋วเช่นกัน นครผลักคนที่กอดออกจากตัว
“อือ ไม่รักพี่หรอ ถึงไล่พี่” แขนใหญ่กอดรัดยิ่งขึ้น ยิ่งทำให้รู้ว่าตัวเองเปลือยเปล่า คนที่กอดก็เปลือยเปล่า
“ตอนผมไม่ได้สติ ทำอะไรผมหรือเปล่า” มืออีกข้างไปจับตรงก้นตัวเอง สำรวจว่ามีอาการบวมหรือไม่
“เปล่า ไม่ได้ทำทั้งใจอยากทำจะตาย” ใจกำลังสนใจสิ่งที่ผิดปกติตัวเองจนลืม คนตัวใหญ่จึงประทับรอยจูบลงริมฝีปากนั้น
“อือ” นครได้แค่ประท้วง เพราะโดนจู่โจม อารมณ์กฤษณาเริ่มคุโชนขึ้น จากประท้วงธรรมดาก็เริ่มสมยอม จากที่ห่างหายและด้วยวัยยิ่งทำให้เกิดความร้อนแรงมากขึ้น
“อย่าหนีพี่อีกนะ” ปากพูดพร้อมพรมจูบไปทั่วร่าง
“คิดถึงพี่ไหม คิดถึงมันไหม” ไม่มีคำตอบ มีแต่ภาษากายที่ทั้งสองต่างพลอดรักกันอย่างดูดดื่ม ชดเชยสิ่งที่ขาดหายไป
อีกฟากฝั่งหนึ่งของขอบฟ้า มีชายกลุ่มหนึ่งกำลังนั่ง ดวดสุรากันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่คิดจะหยุดตั้งแต่กลับมาจากกองร้อย ก็นั่งก๊งกันแก้วต่อแก้ว
“ไอ้นุ มึงจะนอนไหมนี้ กูอยากนอน” เสียงตะโกนจากบนเถียงนาน้อย
“ครูจะนอนก็นอนไปดิ พวกผมยังไม่อยากจะนอนเลย” เสียงตอบจากข้างล่าง ทำให้คนที่ตะโกนอยู่นั่งลงแล้วล้มตัวนอน
“กูไม่น่าตามมึงมาเลย ไอ้ห่านุ แดกลงไปได้ไง วันนี้ทั้งวัน” ปากก็พรำ ตาก็จะหลับ
“ครูกางมุ้งเองนะ” ตะโกนกลับขึ้นมาอีกครั้ง
“ไอ้นุ ครูมึงนี้คออ่อนจริงโว้ย” เพื่อนร่วมวงกล่าว
“กูก็เพิ่งจะรู้ ฮ้า ฮ้า เอ้าต่อโว้ย” อนุชิตยกแก้วต่อไปให้เพื่อน
“แล้วเล่าให้กูฟังบ้างซิ ว่ามึงไปเจออะไรมาบ้าง” เพื่อนร่วมกวนถาม
“จะเจออะไร ก็เจอทั้งตีน ทั้งรองเท้า มึงคิดว่ากูไปสนุกหรอ” อนุชิตตอบเพื่อน
“โหดขนาดนั้นเลยหรอ กูไม่ไปหรอกปีหน้า” อีกคนกล่าว
“อาวถึงมึงแล้วหรอ ไอ้ห่าคิด เร็วนะมึง” อีกคนหันไปพูดกับคนที่ชื่อคิด
“อืม พี่ ฟังไอ้นุแล้ว กลัวอะ” คนชื่อคิดกล่าว
“ไอ้ห่า มึงกลัวอะไร สนุกจะตาย เขาฝึกให้มึงมีระเบียบวินัย แต่เออ กูไปเจอไอ้รง แม่งเอากูตอนกำลังคัดเลือกแยกกลุ่ม ดีที่ครูกูมาช่วย” อนุชิตกล่าว
“ห๊า จริงหรือมึง” ลูกพี่ใหญ่ตกใจ
“ว่าแล้วก็ กลับกันได้ยังพี่ อยากนอน” สมคิดชวนกลับบ้าน
“มึงอยากกลับหรืออยากไป อะไร” คนสูงวัยรู้ทัน
“ก็ น่าพี่ ไปส่งส่วยมันหน่อย” สมคิดกล่าว
“เออ ๆ แล้วพวกมึงสองคนจะนอนกันที่นากันก่อนหรอวะ หรือจะไปตีหม้อเหมือนไอ้คิดมัน” ลูกพี่ใหญ่กล่าว
“ไม่หรอกพี่ ผมคงทิ้งครูผมไม่ได้ เมาขนาดนั้น แล้วไม่รู้ที่รู้ทางด้วย” อนุชิตกล่าวปฏิเสธ
“ไปแล้วค่อยกลับมาก็ได้” สมคิดชวนอีก
“ไม่ละ ไปเถอะ อยากนอนเหมือนกัน” อนุชิตยืนยันคำเดิม
“เออ ๆ งั้นไปเถอะไอ้คิด กูก็อยากเหมือนมึง” ว่าแล้วทั้งสามคนก็แตกวง สองคนนั้นขับซ้อนท้ายจักรยานยนต์ออกไป อนุชิตเก็บรถของตัวเองเข้าใต้ถุนเถียงนา ของตัวเอง จากนั้นก็ขึ้นไปบนเถียงนา เข้าไปดูครูที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง
“ครู ๆ” เขย่าตัวแรง ไม่มีเสียงตอบรับ
“ครู อาบน้ำหรือยัง” นั่งลงข้าง ๆ สภาพเมาแทบจะประคองตัวเองไม่ไหว แต่ก็ต้องลุกไปถอดเสื้อผ้าออก แล้วเดินออกไปนอกชานเล็ก ๆ เอาขันตักน้ำขึ้นราดตัวเอง ความเย็นของน้ำทำให้ความกระชุ่มกระชวยกลับขึ้นมาหน่อย อาบน้ำจนเสร็จ ก็กลับเข้ามาที่ครูนอนอยู่ ไม่คิดจะใส่เสื้อผ้าปกปิดร่างกาย ตอนอยู่กองร้อยก็เห็นกันหมดแล้ว ไม่รู้จะอายกันไปทำไม
“ครูขยับหน่อย ผมนอนด้วย” ใช้มือผลักให้อีกคนนอนตะแคงข้าง แล้วล้มตัวลงนอนเนื่องจากหัวที่หนักอึ้ง อีกฝ่ายก็นอนหลับไปสักพักเมื่อโดนปลุกแล้วยิ่งได้กลิ่นหอมของสบู่เข้าจมูก จิตใต้สำนึกที่ถูกกดไว้ก็ถูกเผยออกมา
“ไอ้เกรียง มึงทิ้งกูไป แล้วกูจะอยู่กับใคร” มือก็ป่ายไปมา เมื่อยึดได้แล้วก็ทั้งกอดทั้งหอม
“ครู ๆ เป็นอะไร เฮ้ยครู ทำอะไรผม” แต่ก็ช้าไปที่จะพูดมากไปกว่านี้ ทั้งความเมาและอารมณ์การสัมผัสจากอีกคนทำให้อีกคนก็คล้อยตาม ยอมแต่โดยดี ตามอารมณ์ที่ปลดปล่อยออกมา ต่างกลับหัวกลับหางกันช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
“เป็นไง นายใหญ่ หายแล้วหรอ ถึงออกมาได้” เมื่อออกมาจากห้องก็โดนทักจากน้องชาย
“อือ ค่อยยังชั่วแล้ว” นครตอบพยามยามหลบตาน้องชายที่จ้องมองมา
“คนทั้งบ้านตกอกตกใจกันหมด นึกว่า..” ชัยมงคลทิ้งท้าย
“อาว ออกมาทำไมครับ นายใหญ่” เสียงพี่ภูมิเข้ามาในสำนักงาน
“ก็ค่อยยังชั่วแล้วพี่ภูมิ หมอใหญ่มาฉีดยาให้ ฮ้า ๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะแบบสะใจของชัยมงคลดังขึ้น
“นาย ก็พูดเข้า” พี่ภูมิกล่าวแบบรู้กัน
“เฮ้อ ปล่อยให้พวกเราเป็นห่วงที่ตัวเองมีความสุข อิจฉาโว้ย หาเมียดีกว่าอย่างนี้ ว่าไหมพี่ภูมิ” ชัยมงคลกัดนิด ๆ
ปล.ยังไม่จบครับ จะมาต่อให้อีกครับ ไปวิ่งก่อน พักผ่อนสมองครับ จะกลับมาต่อให้ตอนดึก ๆ ก่อนออกตรวจคนไข้รอบดึก
-
อ่าวจะจบแล้วหรือนี่
รออ่านตอนจบตอนดึกคับ
ขอบคุณคนแต่งน้าที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะ
-
จะจบแล้วรึป่าว
เริ่มสงสัยจากชื่อบท
แล้วจะรออ่านนะครับ
ตอนดึกๆๆๆ
-
น่ารักอิ อิ น้องวัตรเขียนมาตั้งแต่ต้น แต่ตอนจบให้น้องหมอ
เขียน ช่วยกันทำมาหากินดี ตอนจบแล้วแต่น้องหมอหรือเปล่าเนี่ย
-
“อาว นายใหญ่ นายเล็ก นายภูมิ รับกาแฟไหมคะ” แม่บ้านเข้ามาเจอสามหนุ่มที่นั่งคุยกัน
“ของนายใหญ่เอาไข่ลวกนะป้า” พร้อมหัวเราะคิก ๆ
“เอา อย่างนั้นเลยหรือคะ นายใหญ่ เพิ่งหายป่วยจะโด๊ปเลยหรอคะ” แม่บ้านสงสัย
“ผมขอนมสดก็ได้ครับป้า” นครกล่าวก่อนเดินไปเขกกะโหลกน้องชาย
“พี่ภูมิจะไปไหนหรอพี่” นั่งลงชุดรับแขกดูพี่อีกคนที่กำลังดูเอกสารบนโต๊ะ
“พี่ว่าจะไปดูที่ข้าง ๆ เห็นว่าอยากขายแล้ว การเกษตรอย่างเดียวไปไม่ไหว” พี่ภูมิอธิบาย
“อือ ใช่พี่ ไม่เหมือนเราที่ใช้เกษตรผสมผสาน ถึงอยู่รอด” ชัยมงคลกล่าว ก็นครนั้นแหละที่เอาวิทยาการเข้ามาทดลองใช้ตอนที่เรียนปีหนึ่งใหม่ ๆ ถ้าไม่เช่นนั้นไร่ส้มนี้ก็คงไปไม่รอดเช่นกัน
“แล้ว มีกำลังพอที่จะซื้อได้ไหมพี่” นครถาม
“นายพ่อจะใช้เงินกองกลาง ออกมาซื้อก่อนครับ พี่คิดว่าจะทำไร่องุ่น น่าจะไปได้สวย” ภูมิถือแผนที่กางออกชี้แนวเขต
“นี้ไร่ของเรา แล้วนี้อาณาเขตของไร่ที่จะซื้อ”
“ใหญ่เหมือนกันนะพี่ แล้วจะทำไหวหรอ” ชัยมงคลหันมาปรึกษากับนคร
“ไหวไหมพี่ภูมิ” นครเงยหน้าพูดกับภูมิ แต่ภูมิก็ทำท่าทางแบบหนักใจ
“ง่าย ๆ พี่ภูมิ ผมพูดตามตรง ไร่นี้ก็ไร่พี่นั้นแหละ ไหวไหม” นครพูดตรง ๆ
“ก็ต้องช่วยกันครับ พี่คนเดียวไม่ไหวแน่” ภูมิถ่อมตัว
“โน้น มาแล้ว โน้นผู้ช่วยพี่” ชัยมงคล ชี้ออกไปหน้าบ้าน ทุกคนหันไปมอง ก็เจ้าส้มเช้งที่กำลังดึงเจ้ามูมู่ออกมาเล่นหน้าบ้าน ภูมิหน้าแดง
“มาเช้าเหมือนกันนะยายเล็ก” นครกล่าว
“ไม่มาได้ไงพี่ เจ้ามูมู่นั้น และคนที่อยู่บ้านนี้อยู่ครบ มีหรือยายนี้จะพลาด” ชัยมงคลกล่าว
“แล้วนี้ผู้กองไม่ตื่นอยู่หรอครับ” ภูมิเหความสนใจ ยิ่งทำให้นครเงียบลง
“คงอยากมั่ง นั่งเฝ้าไข้นายใหญ่ จนตีสอง ผมจึงออกจากห้องนายใหญ่ คิดเอาแล้วกัน ว่าแล้วผมไปส่งผลไม้ก่อน จะกลับมากินเช้ากับพี่ ๆ น้อง ๆ แบบเต็มที่สักที” ชัยมงคลกล่าวก่อนลุกออกจากบ้าน
“งั้นผมก็ไปไร่ข้างก่อนนะครับ” ภูมิก็จะเลี่ยงออกไป
“อะอาว แล้วกาแฟป้าก็หมันอะดิคะ” แม่บ้านเดินยกถาดกาแฟเข้ามา
“ป้าเดี๋ยวผมกลับมาดื่มครับ พวกเราจะมาทานเช้าที่นี้” ชัยมงคลกล่าวก่อนออกไป
“วันนี้ทำอะไรทานครับป้า” นครยกนมขึ้นดื่ม
“ง่าย ๆ คะ ถ้าจะมาทานเช้าที่นี้แล้วไม่มีกับข้าวจากบ้านใหญ่ ก็ไม่มีอะไรแล้วคะนาย”
“งั้นให้ใครไปตลาดก็แล้วกัน เดี๋ยวผมจะจดรายการให้” นครรีบจดรายการอาหารเช้าให้แม่บ้านออกไปตลาดตอนเช้า
“เฮ้ย ครู มันอะไรครับ” อนุชิตลุกขึ้นเกาศีรษะ
“อะไร มันเกิดอะไร” พิทักษ์ลุกขึ้นตาม มองสภาพตอนนี้ไม่จืดเลย ต่างคนต่างอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่
“เอ้ย” สภาพที่เห็นทำให้ตกใจ
“มึงทำอะไรกู” พร้อมหมัดพุ่งเข้าที่ใบหน้า
“อุ๊บ ไอ้นุ มึงเป็นบ้าอะไร” พิทักษ์รีบหลบ คว้าได้เสื้อผ้าตัวเอง
“ก็มึง ทำอะไรกูเมื่อคืน” อนุชิตตามประชิด พุ่งหมัดและเท้าเข้าหาพิทักษ์
“มึงว่ากูทำมึง แล้วสภาพกู เมามายขนาดนี้จะทำอะไรมึงได้” พิทักษ์คอยหลบและพูดให้สติ
“ก็มึงทำอะไรกู ไอ้ครูเหี้ย” อนุชิตกระโดดเข้าหา
“อยากรู้หรอว่าเกิดอะไร” พิทักษ์กอดรัดฟัดเหวียงอีกครั้ง แล้วจู่โจมตามแบบฉบับตัวเองที่ห้าว ๆ หักดิบ ๆ
“ไอ้พิทักษ์ มึงอยากโดนหรืออุ๊บ...” ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรมากมายปากก็โดนประกบรสจูบที่ดูดดื่มดำดิ่งลึกลง จนลมหายจะขาดหายไป พิทักษ์จึงถอนริมฝีปากออก ตาจ้องตา อนุชิตเองกลับเป็นคนจูบพิทักษ์อีกครั้ง พิทักษ์พอใจที่คนที่กำลังกอดอยู่นี้ชอบรสจูบนี้ จึงจูบตอบอีกครั้ง แบบเนิ่นนาน จนได้ยินเสียงจักรยานยนต์ดังเข้ามา จึงผละออกจากกัน ทั้งสองรีบควานหาเสื้อผ้ามาปกปิดร่างกาย
“ไอ้นุ มึงตื่นหรือยังวะ กูจะมาถอน” เสียงตะโกนมาก่อนตัว
“ใช่ ๆ นี้ไปเอาไก่มาต้มให้ครูมึงด้วย ทำไมเงียบนักพี่” คนที่นั่งซ้อนท้ายสงสัย
“คงยังไม่ตื่นมั่ง ขนาดกูกับมึงก็ยังไม่ตื่นถ้า อีเพลินพิศไม่ลุกขึ้นมาถีบพวกเราออกจากบ้านมัน” คิดถึงเมื่อคืนที่ไปค้างบ้านแม่ ๆ
“ เออ ใช่พี่ นี้ก็ยังเพลีย ๆ อยู่เลย แต่ว่าเมื่อคืน สุดยอด”
“ไอ้นุ มึงจะนอนกินบ้านกินเมืองหรือไงวะ” สมคิดยังคงพูดต่อ แล้วสภาพที่เห็น ก็คืออนุชิตเดินออกมาจากเถียงนามีเพียงผ้าขาวม้าขาด ๆ พันรอบกาย
“ไอ้ห่า มึงนี้ อาบน้ำแต่เช้าเลยหรอวะ แล้วครูมึงตื่นหรือยัง” ถามเผื่อถึงอีกคน
“เออ กูเพิ่งตื่น ว่าจะอาบน้ำ เมื่อคืนกูไม่รู้ทิ้งเสื้อผ้าไว้ไหน” อนุชิตเดินลงจากเถียงนา แล้วพิทักษ์ก็ตามออกมา
“อาวครู มาเลยครับ พวกเราเอาไก่มาต้ม ถอนพิษเมื่อคืน” หมายถึงถอนเหล้าขาวที่ก๊งกันเมื่อคืน
“ทำอะไรทานครับ” ตายังปิดอยู่แต่เสียงมาก่อน
“ตื่นได้แล้ว ไปอาบน้ำ จะได้กินข้าว พ่อกับแม่มารอทานข้าว” คนที่อยู่ในชุดกันเปื้อนดึงผ้าห่มออกจากร่างแต่ก็โดนคนที่นอนอยู่รวบไว้แล้วดึงลงบนที่นอน
“ อะไร พี่โปรด ปล่อยเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า พี่โปรดไปอาบน้ำใส่เสื้อผ้า” นครรีบลุกออกจากอ้อมกอด
“หอมทั้งตัว หอมแกงอ่อมฝีมือเมีย” ยิ้มร่า ส่งสายตาหวานให้คนรัก
“ไปได้แล้ว พ่อแม่รอทานข้าว เดี๋ยวให้คนงานทานหมดหรอก” นครกลับมาลากคนตัวโตให้ลุกไปอาบน้ำ
“ไม่เอาอาบด้วยกัน เร็วพี่จะอาบให้” เข้ามาตะครุบร่างเล็กนั้นแล้วดึงเข้าห้องน้ำด้วยกัน
“ไม่เอา ผมอาบเองได้” นครประท้วง
“ไม่ได้ ต่อไปนี้พี่จะอาบให้ทุกวันเลย” พร้อมประทับรอยจูบลงเปลือกตา และริมฝีปากรูปกระจับ
“ต่อไปนี้ พี่จะไม่ตามหาอีกแล้ว พี่จะมัดติดตัวพี่ไปทุกหนทุกแห่ง” ชายหนุ่มรีบดันตัวคนรักเข้าใต้ฝักบัว
ต่อไปนี้ สองคู่คงก้าวเดินต่อไป แม้จะมีอุปสรรคขวากหนาม มาขวางกั้นก็ตาม แต่กำลังใจและความรักจะเป็นแรงใจในการฝ่าฟันต่อไป มองไปข้างหน้า แล้วก้าวต่อไป อย่าหวั่นไหวกับปัญหา มุ่งมั่นเชื่อใจกับรักที่มีต่อกัน
มั่นคงในรัก/ จบบริบูรณ์
ปล.ขอขอบคุณทีมงานพิสูจน์อักษร อย่างสูง/อย่างมาก
-
ขอบคุณครับ :pig4:
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตรค่ะ :pig4:
สนุกมาก ๆ ค่ะ :L2:
-
จบแล้วจริงๆเหรอคุณวัตร
แล้วพิทักษ์กับอนุชิตล่ะ มันยังค้างอยู่นะ
มาต่อก่อนเถอะ ได้โปรด :call:
-
:a5:
หง่าพี่วัตร ทำไมจบเร็วจังอ่า
เป็นไรอะป่าว
-
เย้ๆๆๆๆๆ
ในที่สุดพี่มาโปรดกะอ้ายนครก็ลงเอยด้วยดี
แล้วเฮียทักษ์กะเฮียนุล่ะว่าไง
ลงเอยไมนั้น
-
มิได้เป็นอะไรครับ
คือ พี่หมอกะพี่วัตร จะดูความเหมาะสมของความยาวของเนื้อหาด้วยครับ
ที่จริงก็ไม่อยากจะจบ แต่ บางครั้งก็คิด ถึงคนอ่านท่านอื่นด้วย ที่บางครั้ง
เห็นว่ายาวเกินไปก็ไม่อยากจะอ่านครับ(อันนี้ขอโทษด้วยนะครับ มิได้พูดถึงเรื่องอื่น เป็นข้อคิดส่วนตัวเท่านั้นครับ)
พี่หมอก็เลยยึดการเขียนแบบ นิยายหลังข่าว ที่จะมีประมาณ 37-40 ตอนครับ
พี่หมอกับพี่วัตรสัญญาว่ามีเรื่องใหม่มาให้แน่นอน ไปเจอประเด็นหลาย ๆ ประเด็นก็ต่างเก็บกันมาไว้ แล้วจะค่อย ๆ เขียนให้อ่านนะครับ ตอนนี้พี่หมอขอตรวจสอบ ทางรักสองเราก่อนรวมเล่มก่อน และจะเขียน ทางรักสองเราต่ออีกสอง ตอนครับ
-
รับทราบค่ะ
ว่าแต่จะลงในเน็ทปะค่ะตอนพิเศษอะคะ
-
ขอบคุณมากมาย พี่หมอพี่วัตร อ่านมันส์มาก อิอิ
ถ้าพี่หมอ กะ พี่วัตร ยึดแบบละครหลังข่าวนะ ละครหลังข่าวบางเรื่องเค้าจะมีเบื้องหลังด้วย แล้วเรื่องนี้จะมีปะ ถ้ามีก้อดีเนอะ (อิอิ :-[ )
ป.ล. :L2: :L2:
-
:pig4:ค้าบ
รอเรื่องใหม่ค้าบ
-
ขอบคุณค่ะ
จะรอติดตามผลงานเรื่องใหม่นะค่ะ
:L2:
-
:L2: :L2: :L2:
ขอบคุณครับ
-
ขอบคุณค่ะ
จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะค่ะ
:L2:
-
ขอตอนพิเศษ ทัก กะ นุ ได้มั้ยคับ อิอิ
อยากรู้ว่าคู่นี้จะเป็นไงต่อ
-
ขอบคุณค่ะ ^^
จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปนะค่ะ ^^
:L2:
-
ขอบคุณครับ
:pig4:
:L1: :L2: :L1:
-
จบซะแล้วง่ะ :monkeysad: ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย เหอ ๆ
งัยก็ขอบคุณมากนะค้าบ สำหรับเรื่องดี ๆ ที่เขียนมาให้อ่านกัน
ผมสังสัยนิดนึงอ่ะคับ แ้ล้วมะมีบทสรุปให้ พิทักษ์กับอนุชิตเหรอคับ เหมือนมันยังมะรู้ว่า สรุปรู้สึกงัยกัน เอางัยกันต่อไปไรงั้นอ่ะคับ หุ ๆ
แ้ล้วจะมีตอนพิเศษป่ะคับ งัยจะรออ่านอีกนะคับ^^
-
ขอบคุณคับ
สำหรับเรื่องดีๆๆแบบนี้
เปงกำลังใจ
ค๊าฟผม
สู้ๆๆๆ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
คู่ของทัก นั้นอีกยาวครับ กว่าจะลงรอยกันได้ กว่าจะได้ ร้อยตรีกัน เอาเป็นว่า ค้าง ๆ ไว้แบบนี้แล้วให้แฟนคลับ จิตนาการ ดีกว่า
:m20: :laugh: :pigha2: :jul3:
หรือไปขอร้องเจ้าหมอ ให้มาเขียนให้ รายนั้นเจ้าคิด เจ้าจินตนาการ พี่วัตรจะตามไม่ทัน
-
^
^
^
จิ้มเบาๆ
กร๊ากกกกกกกก
-
ขอบคุณมากกกกคับจะติดตามผลงานอื่นๆๆต่อไปค้าบ
น่ารักมากกกกกในที่สุดก็คงได้อยู่ด้วยกันตลอดไปอ่ะน่ะ
-
ตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้ทั้งหมอและปลัด ฯ คิดและแต่งนิยายสนุก ๆ มาให้ได้อ่านอีกนะครับ
ขอบคุณอีกครั้ง
-
:angry2: :angry2:
ไมมีวัตรกะพี่หมอ ทำงี้อ่ะ มาต่อเรื่องของทักเลย (ทำให้ค้างแล้วจากไป o7)
:seng2ped: เลยอ่ะ เอ๊ะหรือว่า จะเป็นโครงเรื่องของเรื่องใหม่หว่า
:monkeysad:พี่หมอขา มาต่อเรื่อง ทัก เหอะนะ ข้อร้อง
ปล.รวมเรื่องทางรักสองเราเสร็จเมื่อไรก็บอกด้วยนะค่ะ
-
ขอบคุณ พี่หมอ+พี่วัตร สำหรับนิยายดีๆ
จะติดตามเรื่องต่อไปอีกเช่นเคย
:pig4:
-
o13 เรื่องน่าอ่าน ตื่นเต้นดีด้วย ติดตาม
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ :L2:
-
ค่ะ ขอบคุณค่ะ จบแล้วหรอค่ะ ค้างคู่ใหม่ไว้ให้คนอ่าน จิ้นเอง
ไม่รู้จะจิ้นยังไงขอตอนพิเศษ ได้มั้ยค่ะ น่ารักดี ค่ะ คู่ ทัก กับ อนุชิต มีต่อยจูบด้วย
-
อยากอ่านคู่ใหม่จัง :z10:
-
ขอบคุณครับ จบแบบมีความสุขละ :กอด1:
อยากให้มีตอนพิเศษ ทัก กับ นุ จังเลย :o8:
-
มีโอกาสได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ก่อน และอ่านจบนานแล้ว แต่ได้เจอว่ามีการ
พูดถึงเรื่องทางรักสองเราเอาไว้ด้วย เลยตามไปอ่านต่อ ปรากฏว่าติดเรื่องนั้น
จนวางไม่ลงแล้วเลยลืมกลับมาเขียนคอมเม้นท์เรื่องนี้ซะอย่างนั้น :m5:
อยากบอกว่าเรื่องนี้ก็สนุก และมีเนื้อหาที่น่าติดตามมากค่ะ มีเรื่อง
ให้ลุ้นตลอด แอบเสียดายเรื่องตี๋เล็กอยู่เหมือนกัน แต่เมื่อพี่ๆ ได้วาง
พล็อตเรื่องเอาไว้อย่างนั้นแล้วก็เคารพในการตัดสินใจค่ะ อนุชิตเองก็
น่าสนใจไม่น้อย จริงๆ แล้วก็อยากเห็นเหมือนกันว่าเรื่องราวระหว่างพิทักษ์
กับอนุชิตจะลงเอยในรูปแบบไหน ก็จะรอติดตามต่อไปเรื่อยๆ นะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล. เรื่องนี้นี่แบบว่าเลือดสาดตั้งแต่ต้นจนจบเลยนะคะ ถ้าทำเป็นหนัง
คงเสียค่าตัวประกอบเยอะมาก เพราะแค่เปิดมาฉากแรกๆ ตัวประกอบก็ล้ม
ตายกันเป็นเบือแล้ว 5555
-
:serius2:รับไม่ได้ :m15:ร้องไห้ไว้อาลัยแด่เกรียง เสียใจที่สุด สงสารทักง่ะ เรียกน้ำตาไปหลายฉากเลยค่ะพี่หมอ พี่ปลัด
สนุกจนไม่หลับไม่นอน อ่านรวดเดียวจบ ตอนแรกมันลุ้นไปกะคอนตลอดเลยง่ะ พอตอนหลัง น้ำตาก็ไหลตลอดเหมือนกัน
ชอบจัง ผู้กองมาโปรดเนี่ย รักจริงหวังแต่ง ฟันก่อนได้เปรียบวุ้ย ฮี่ฮี่ จบไปอย่างแฮปปี้ ขอบคุณที่ไม่ทำให้ทักเหงา เมื่อไม่มีเกรียง
ปล.รอผลงานและจะติดตามผลงานชิ้นต่อไปของพี่หมอกะพี่ปลัิดน่ะจ้า :กอด1: ขอให้รักยั่งยืน o13
-
ในที่สุดก็อ่านจนจบ..
:L2:ขอบคุณ สำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้ค่า..
สงสารคู่ทักกับเกรียงจัง..จากกันทั้งที่ยังไม่เข้าใจกันแบบนี้..:m15:โดยเฉพาะคนที่ยังอยู่..ไหนจะยังรู้สึกผิดว่าเค้าตายเพราะเราอีก..
ว่าแต่ทักกับนุนี่อยากให้ทักรักนุนะไม่อยากให้เห็นเป็นตัวแทนของใคร..ไม่งั้นคนที่น่าสงสารที่สุดคงจะเป็นนุอย่างแน่นอน..
ส่วนพี่มาโปรดกับคอนนี่..โดยส่วนตัวแอบรู้สึกว่าคอนใช้อารมณ์เป็นหลักเอามากๆ จนเกือบทำให้อะไรหลายๆ อย่างมันแย่ลงไปอีก..คิดว่าเหมาะแล้วล่ะที่คู่กับพี่มาโปรดเพราะเป็นคนตามง้อ ตามเก็บเด็กดื้อกับบ้านตลอด ไม่ว่าตัวเองจะผิดหรือไม่ก็มตาม..ถ้าไม่รักจริงคงทนไม่ได้ขนาดนี้..
แล้วเรื่องข้อคิดที่พี่ทั้งสองให้ไว้หนูเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งเลยล่ะค่ะ..เพราะเคยสูญเสียคนสำคัญที่สุดในชีวิตไปแล้ว..รู้เลยว่าต่อให้ทำดีเท่าไรก็ไม่อาจได้เค้ากลับคืนมา..และเค้าก็ไม่รับรู้ในสิ่งที่เราทำอีกแล้ว..เพราะงั้นถ้าสิ่งที่อยากทำแล้วมันไม่ผิดต่อใครก็ทำไปเถอะ..
แล้วจะติดตามเรื่องอื่นๆ ของพี่ทั้งสองคนจะคะ..
-
สวัสดีค่ะ
ติดตามผลงานพี่หมอตั้งแต่เรื่องที่แล้วค่ะ ชอบมาก ๆ (แต่เรื่องนี้ใจร้ายอ่ะ ให้เกรียงจากทักไปเร็วจัง :monkeysad:)
แต่ชีวิตคนเราจะมีแต่สุขได้ยังไงเนอะ :เฮ้อ:
อยากอ่านตอนพิเศษของทักกะนุค่า แอนว่าสามารถเขียนเรื่องของคู่นี้เป็น side story ได้เลยนะค่ะ
จะติดตามผลงานต่อไปค่า
ปล.แนวการเขียนตอนต้นเรื่อง อ่านแล้วประติดประต่อดีกว่าช่วงหลังอ่ะค่ะ อ่านแล้วลื่นไหลดีกว่าอ่ะ
-
น่ารักมากๆ เลยครับ อิอิ
-
น่ารักอ่ะ :-[
แต่เรื่องทักจบอย่างนี้เลยเหรอ
มาต่อหน่อยนะ :sad4:
-
สุดยอด...............น่ารักจริงๆ ครับผม.........
-
:impress2: :impress2: สนุกมากกกกกค่ะ
น่ารักสุดดดๆๆๆๆๆๆๆ :L2: :L2:
แต่ไม่น่ารีบจบเรยยยยยย :เฮ้อ:
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ
แต่แอบน้ำตาร่วงให้กะคู่ทักกะเกรียง :m15:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีนะคะ
-
สนุกมากค่า อ่านรวดเดียวจบเลย
รออ่านเรื่องต่อไปนะ
-
ขอบคุณครับ
ตอนนี้ก็มีเรื่อง ฟ้าหลังฝน แล้วเรื่องใหม่ก็เตรียมลง แล้วครับ ที่พี่หมอหายไปก็เพราะ
ไม่ค่อยจะมีเวลา จะมีเวลาพิมพ์เรื่อง วันละบรรทัด สองบรรทัด ก็เลย จะทิ้งช่วง
-
ตามอ่านเรื่องนี้จบแล้วค่ะพี่หมอ
สนุกมากค่ะ คนละรส กับ เรื่อง ทางรักสองเราเลยค่ะ
แต่ตอนนี้อยากรู้เรื่องทัก กะ นุ มากๆค่ะ ภาวนาว่าอย่าให้ นุ รู้ว่านุคล้ายกับเกรียงไม่งั้นไม่อยากจะคิดว่า นุจะคิดไปในแง่ลบขนาดไหนอ่ะค่ะ
-
แวะมาตามอ่านขอรับ :กอด1:
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่เต็มไปด้วยอรรถรส ที่ถูกปรุงแต่งอย่ากลมกล่อม
ขอคุณมากๆคับผม
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
สนุกมากค่ะ ตามมาอ่าน 2 รอบแล้ว
-
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักมากค้าบบบบบบบบ
-
lสนุกมาก ๆ ค่ะ :laugh: :laugh:
มีทั้ง :sad11: :sad11: และ :กอด1: :กอด1:
จะรออ่านเรื่องต่อไปนะค่ะ :call: :call:
น้าอุ๊
-
ตามหากันจนเจอจนได้ อิจฉาจังเลย
-
อ่านแล้วมีครบทุกรสเลยคะ เสียดายคู่รองจบไม่ค่อยสวย เหมือนจะมีต่อเลย o13 o13 o13
-
ชอบๆ ^6^
-
สนุกมาก ๆ ครับเรื่องนี้
ขอบคุณครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1:
-
รักกันนานๆนะจ้าา