-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
- - - - - - - - - - - -
เป็นเรื่องสั้นมากและจบในตอนค่ะ ไม่บอกว่าเป็นตอนเดียวจบ เอาไว้จะมาต่อเรื่อยๆ แต่ไม่รู้ว่าต่อตอนไหนดีกว่าค่ะ :)
*ได้แรงบันดาลใจมาจากรูป page สมาคมวิศวกรไทยที่แชร์กันใน facebook พอดีมีน้องวาด fanart ขึ้นมา มีแล้วก็ต้องมีนิยายสนองสักหน่อยค่ะ ฮรือ .. เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ถึงถือกำเนิดขึ้นมาค่ะ //ทำหน้าหื่นใส่ 555
กราบขออภัยเพจสมาคมวิศวกรไทยอีกครั้งค่ะ พวกหนูผิดไปแล้วค่ะ แต่ก็ขอขอบคุณที่ทำให้พวกหนูฟินกันไปค่ะ ก๊ากๆ.
*
สารบัญจากคุณ mpp ขอบคุณนะคะ
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.0)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.30)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ Fanarts (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.60)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.60)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 4+4Koma (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.120)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.150)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.240)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 6.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.270)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 7.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.300)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 7.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.330)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.420)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.450)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 10 (50%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.540)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 10.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.600)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.690)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.750)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.810)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.870)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 14.5 Special Part (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.930)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.960)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.1020)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.1080)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 18 - Part I (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.1140)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 18 - Part II (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.1170)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 19 - Part I (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.1230)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 20 [END]+บทส่งท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.1290)
ฝากพื้นที่โฆษณานิดนึง Special Valentine แต่งไว้ 1 คู่แต่ไม่ใช่คู่จากเรื่องยาวค่ะ เป็นคู่ที่จะมาเฉพาะโปรเจ็คหรือเทศกาลพิเศษต่างๆ ถ้าจะให้ดีอ่าน Halloween 2009 ก่อนนะคะ
{Short Story} Love, Unbelievable! Special Halloween 2009. (http://writer.dek-d.com/k2-karn/writer/view.php?id=1102739)
{Short Story} Love, Unbelievable! Special Valentine 2014. (http://writer.dek-d.com/k2-karn/writer/view.php?id=1102746)
-
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/t1/1546384_367978090011881_86344069_n.jpg)
Cr; Klunatic *
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !”
เสียงโวยวายที่ดังออกทำเอามือขาวที่กำลังยกกาแฟขึ้นดื่มชะงัก ช่วงขายาวในกางเกงผ้าเนื้อดีรีบก้าวเดินเข้าไปภายในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลรัฐที่แสนวุ่นวาย วันนี้เขายังไม่ได้พักทั้งวัน บทจะได้พักทีไรก็มีเหตุการณ์แบบนี้ทยอยเข้ามาอยู่เรื่อย อันที่จริงเขาเองก็ไม่ได้เหนื่อยมากเท่าแพทย์ประจำที่ทำงานเสียจนหามรุ่งหามค่ำเท่าไร แต่การเป็นนักศึกษาแพทย์ชั้นคลินิกปี 5 นั้นก็ไม่ได้ลำบากไปน้อยกว่ากันนักยิ่งเป็นช่วงเวลาเข้าเวรแบบนี้ มือขาวคว้าเสื้อกาวน์ที่พาดอยู่บนเก้าอี้ขึ้นสวม เดินเข้าไปดูเคสที่ส่งเสียงร้องโวยวายอยู่บนเตียงผู้ป่วยใกล้ๆ อาจารย์หมอที่ทำหน้าที่แพทย์ประจำวันนี้กำลังตรวจดูอาการพลางบ่นจุกจิกตามแบบฉบับเจ้าตัว รอบๆเตียงผู้ป่วยมีผู้ชายร่างสูงสองคนที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนผู้ป่วยยืนอยู่ เหลือบตามองแล้วก็ต้องถอนใจ นิ้วเรียวดันแว่นให้เข้าที่พลางขมวดคิ้ว
“ญาติผู้ป่วยเชิญด้านนอกนะครับ” เขาพูดขึ้นอย่างเสียไม่ได้ นึกรำคาญที่คนตัวใหญ่ๆสองคนยืนเกะกะเจ้าหน้าที่พยาบาลอยู่ได้
“ไม่ๆๆ หมออย่าพวกมันออกไป ให้พวกมันอยู่เป็นเพื่อนผมก่อน” ผู้ป่วยบนเตียงโวยวายลั่น นึกอยากจะเห็นหน้าจริงๆ ผู้ชายตัวโตๆ อาจจะโตกว่าเขาด้วยซ้ำร้องโวยวายยังกับเด็กเล็ก แต่ติดที่เจ้าตัวเอาเสื้อปิดหน้าเสียจนน่าหมั่นไส้
“เพื่อนคุณเกะกะ อาจารย์หมอจะตรวจไม่สะดวกนะครับ” เหลือบตามองด้วยหางตาเห็นแพทย์ประจำกำลังจับดูข้อมือที่บวมจนม่วง อาการแบบนี้น่าจะหักเสียล่ะมั้ง
“เดี๋ยวอาจจะต้องเข้าเฝือก ขอพื้นที่ด้วยครับ” พูดแล้วถอนหายใจ
“อ้าว เข้าเฝือกเลยเหรอวะ งั้นเดี๋ยวพวกกูรออยู่ข้างนอกนะเว้ย” ยังดีที่เพื่อนพูดจารู้เรื่อง ไม่วายตบขาเพื่อนผู้ป่วยแรงๆเหมือนให้กำลังใจ
“เชี่ย ขากูก็เจ็บ” ขากระตุกขึ้นเหมือนจะเตะเพื่อน เขาหรี่ตามอง ไม่ได้เจ็บหรอกล่ะมั้งที่ขา สำออยล่ะสิไม่ว่า
“ที่นี่โรงพยาบาลนะครับ ใช้คำสุภาพและงดใช้เสียงดังด้วยครับ มันเป็นการรบกวนผู้ป่วยท่านอื่น” เขาเตือนด้วยความหวังดี ติดจะรำคาญหน่อยๆ อาจารย์หมอหันไปคุยกับเพื่อนของเขาที่ทำหน้าที่เป็นนักศึกษาแพทย์ผู้ช่วยเช่นกันกับเขาสองสามคำ เขาเงี่ยหูฟัง พลางเตรียมการณ์ตามที่ผู้อาวุโสเอ่ย
“ไม่จริงอะ ผมไม่ได้เสียงดังนะ อาม่าเตียงตรงข้ามนี่ร้องโอย โอยดังกว่าผมอีก” พูดเสียงอู้อี้ในกองเสื้อที่ปิดหน้า ... ทำแบบนั้นหายใจออกเหรอนั่น
“คุณจะเอาอะไรกับคนแก่ครับ”
“พี่ๆ อาจารย์บอกให้พาไปเอ็กซเรย์อีกรอบ คราวนี้ให้เอาฟิล์มใหญ่ แต่ผมมีทำแผลให้เตียงสอง พี่พาไปได้ไหมครับ ตอนนี้พยาบาลด้านนอกไม่มีใครว่างเลย” เขาพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ นี่ตั้งแต่เช้าจรดเย็นข้าวก็ยังไม่ได้กินสักคำ ประทังชีวิตได้ด้วยน้ำเปล่าและกาแฟแท้ๆ ไม่รู้ว่าจบวันนี้จะเป็นว่าที่หมออย่างเขาหรือเปล่าที่ต้องลงไปนอนโอดโอยบนเตียงนั่นแทน
“คุณครับ โผล่หน้าออกมาหน่อยครับ คุณลงจากเตียงไหวไหม ลงมานั่งรถเข็นหน่อยนะครับผมจะพาไปห้องเอ็กซเรย์อีกรอบ” เขาสะกิดเบาๆ คนอะไรตัวก็ไม่ได้เล็ก ปอดแหกเป็นบ้าเลย
“ไปไหนอีกอ่ะหมอ” คนไข้โผล่หน้าออกมาจากเสื้อ คุณหมอตัวขาวชะงัก
“จ้องหน้าผมทำไมอะหมอ ผมหล่ออะดิ”
หล่อไหมไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าหน้าตากวนอวัยวะเบื้องล่างแบบนี้เนี่ยแทนที่จะข้อมือหักมันน่าจะปากแตกเลือดกลบพูดไม่ได้แทนซะจะดีกว่า
“ถ้าลุกเองได้ก็ช่วยตัวเองด้วยครับ” เขาถอนหายใจเบาๆ พลางนับหนึ่งถึงสิบในใจ
“ช่วยตัวเองงั้นเหรอหมอ เออ สรุปผมข้อมือหักจนต้องเข้าเฝือกเลยใช่มั้ยอะ ถ้าผมข้อมือหักแบบนี้แถมเป็นมือขวาด้วยอะหมอ แล้วผมจะช่วยตัวเองยังไงอะ !?” คิ้วเรียวชักกระตุกกับคำพูดตื่นตระหนกที่ฟังแล้วกวนอวัยวะเบื้องล่าง ตาสีอ่อนเหลือบมอ เขาจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดใจ
“หมอตอบผมหน่อยสิ นี่มันเรื่องใหญ่ของชีวิตลูกผู้ชายเลยนะหมอ” เขาเห็นท่าขยับลงจากเตียงดูทุลักทุเล แม้ไม่อยากยื่นมือเข้าไปช่วยแต่ด้วยจรรยาบรรณของแพทย์แล้วก็อดไม่ได้ที่จะช่วยประคองให้ลุกขึ้นจากเตียงและพยุงลงมานั่งที่รถเข็น เขาไม่ได้ตอบคำถาม กลับยิ้มมุมปากให้ส่งๆ ก้มลงยกขาคนไข้เพื่อวางเท้าลงกับชั้นวาง เขาเห็นว่าขาอีกฝ่ายก็ขยับไม่สะดวก สงสัยเอ็กซเรย์ขาด้วยท่าจะดี
“หมอนี่ขนตาเยอะชะมัด” บ่นอุบอิบ “ปัดมาสคาร่าเรอะ”
“คุณเคยใช้เหรอครับถึงรู้น่ะ”
“พูดงี้แปลว่าหมอปัดมาสคาร่าเรอะ มันเป็นเทรนด์ตอนนี้เหรอหมอเอาจริงดิ” น้ำเสียงถามเหมือนไม่รู้จริงๆ ยียวนจนต้องกำมือจับที่รถเข็นแน่นๆ ไม่ให้มันกระตุกไปโดนร่างกายของคนไข้
“ไม่ได้ใช้ครับ” กัดฟันตอบ
“หมอต่าย ไปไหนคะเนี่ยให้พี่ช่วยไหม” เสียงพยาบาลวัยรุ่นที่แก่กว่าเขาหน่อยนึงเอ่ยเรียกระหว่างทาง หล่อนคงจะเพิ่งเข้าเวรเพราะเห็นถือเอกสารออกมาจากห้องพัก เขายิ้มตอบ เหล่ต่ำมองกลุ่มผมสีดำสนิท พอเห็นเขาไม่อื้อไม่หือรือ คนไข้ปากมากก็นั่งนิ่งผิวปาก มองนั่นนี่อย่างสบายอารมณ์จนอยากจะบอกว่าถ้าสบายดีขนาดนี้แปลว่าไม่ได้เจ็บมาก กลับบ้านไปเลยก็ได้
“ไม่เป็นไรครับพี่บัว ผมพาคนไข้ไปเอ็กซเรย์น่ะครับ ที่วอร์ดไม่มีใครว่างเลย พี่บัวรีบไปที่ห้องเถอะครับ คงจะยุ่งกันใหญ่”
“หมอชื่อต่ายเหรอ หมอกระต่าย อื้อ ก็เช้ากับหมอดีแฮะ” พอสิ้นร่างนางพยาบาลที่รีบไปเข้าเวร เจ้าผู้ป่วยปากมากก็กลับมาช่างเจรจาเหมือนเดิม
“หมออายุเท่าไรเนี่ย หน้าเด็กจัง คนเป็นหมอนี่ทำไมต้องใส่แว่นกันนะ แต่หมอใส่แล้วน่ารักดี ชื่อก็น่ารัก”
“ถึงห้องเอ็กซเรย์แล้วครับ หมอสุทินครับ ผมฝากด้วยนะครับ” เขาส่งต่อคนไข้พูดมากให้กับหมออีกคนที่เดินออกมาอย่างงุนงง ขืนให้เขาอยู่ต่ออีกนานหน่อยต้องประสาทกินแน่ๆ ผีเจาะปากมาให้พูดหรือยังไงกัน นี่มันคนเดียวกับคนที่ร้องโอดโอยลั่นห้องฉุกเฉินนั่นเรอะ
สาบานเถอะ .. เจอคนแบบนี้ทุกวัน เขาต้องอายุสั้นลงไปอีกหลายปีแน่ๆ !
.
.
แค่สลับเรียกให้เพื่อนที่เพิ่งเลิกคลาสมาอินชาร์จกับคนไข้เคสนี้แทนทำเอาเขาโล่งหูเหมือนกับขึ้นสวรรค์ เพื่อนคงเห็นว่าเขาอิดโรยเต็มที รายงานวันนี้ก็ยังไม่ได้เขียน เขาจึงขอตัวแยกออกมาทำรายงานส่วนของวันนี้ก่อน เวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วได้เวลาออกเวรของวันนั้น เขาถือเสื้อกาวน์พาดบ่า แทบอยากจะหายตัวจากโรงพยาบาลกลับไปหอพักนักศึกษาแพทย์ได้เหมือนด็อบบี้ในแฮร์รี่พอตเตอร์
คุณหมอนักศึกษาแพทย์ตัวขาวเดินพาร่างอิดโรยมานั่งพักตรงจุดจ่ายยา หยิบไอโฟนขึ้นมาสไลด์ดูโปรแกรมไลน์เพื่อพิมพ์บอกเพื่อนว่าเขาจะรออยู่ตรงล็อบบี้ เขียนรายงานเสร็จแล้วให้รีบลงมา เขาเงยหน้าพิงพนักพิงของเข้าอี้ เลื่อนตัวลงพักคอพลางหลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน
.
.
เขาคงเผลอหลับไปเพราะรู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึกว่าเหมือนมีคนมาเขย่าตัวเบาๆ ตกใจที่ว่าตัวเองเผลอเรอจนถึงขั้นแอบงีบในโรงพยาบาล ลืมตามองเห็นเพื่อนตัวดีสองคนยืนมองกรุ้มกริ่ม
“มองอะไรกันวะ” เขาถามด้วยความสงสัย มันสองคนนี่จะซุบซิบอะไรกันนักหนาวะ .. พอขยับตัว เสื้อคุ้นตาสีน้ำเงินเข้มก็ไหลเลื่อนลงจากตัวลงไปกองกับตัก มือขาวหยิบขึ้นมาดูด้วยความงุนงง นี่มันไม่ใช่เสื้อกาวน์ของเขา แล้วเสื้อผ้าหนาสีเข้มนี่มันของใคร เขาคลี่เสื้อดูพลางเงยหน้ามองเพื่อนสองคนที่เลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย
“พวกกูมาถึงก็เห็นมึงนอนหลับมีเสื้อห่มให้มึงอยู่ล่ะ”
ว่าที่คุณหมอสะบัดเสื้อพลิกซ้ายพลิกขวา เห็นบิลจ่ายยาหล่นลงมาจากเสื้อสีเข้ม ที่มีตรามหาวิทยาลัยปักอยู่ตรงอกซ้ายเป็นชื่อมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเขา ..
เจ้าของบิลน่าจะเป็นคนเดียวกับเจ้าของเสื้อด้วย ชื่อว่านายบริรักษ์ ธนบดี อายุ 20 ปี พลิกซ้ายพลิกขวาก็เห็นลายมือหวัดๆ เขียนไว้สองสามบรรทัดว่า
เสื้อกาวน์หมอ มันไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะหรอกนะครับ :)
จากบาส เบอร์ 08x-xxx-xxxx
ปล. อย่าลืมเอาเสื้อมาคืนผมด้วยนะครับ หมอต่าย
.
.
* :P
.
.
see you ! เมื่ออยากมาต่อนะคะ
//อาจจะเร็วๆนีั้
//ฟิ้ว .
-
กรีดร้อง.. ในที่สุดก็มีเป็นนิยาย หลังจากนั่งจิ้นเอาเอง
หมอต่ายน่ารักมากค่ะ ภาวนาให้ตอนต่อไปมาเร็วๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักกกกกกกกมากกกกกกกกกก
มาต่อตอนต่อไปไวไวนะๆ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
น่ารักจังหมอต่ายยย :hao7:
-
:-[ :L1: :กอด1:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ภาวนาขอให้คนแต่งอยากมาต่อเร็วๆ
รอตอนต่อไปค่า
-
หมอต่ายน่ารักอ่ะ
บาสมันเกรียนจริงๆ
-
หมอต่ายยยยยยยยยยยยย หมอซึนนนนนน กรั่กกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องบาสพูดมากจังค่ะ ขอดีดปากที ฮ่าๆๆๆๆๆ
ไอ้เด็กเกรียนเอ้ยยยย XD
-
อัยย่ะ!! แบบนี้รักตายเลย
พี่วิศวะกวนดีเนอะ
คุณหมอก็น่ารักซะ
คนตาเยอะเหมือนปัดมาสคาร่า(เคยเห็นผช.แบบนี้น่ารักมากกก >///<)
รอตอนต่อไป!
:pig4: :pig4:
-
อร๊ายยยย ชอบอ่ะ หมอต่ายน่ารัก รอตอนต่อไปน๊า ^^
-
น่ารักกกกก
มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
น่าร๊ากกกกกกก
รอนะคะ ต่อเถอะๆ :impress2:
-
เรื่องน่ารักดีค่ะ
-
กรี๊ด น่ารักจัง รออ่านตอนต่อไปอยู่แถวนี้นะคะ :really2:
-
อ่านจบแล้วอยากอ่านต่อทันทีเลย ชอบเรื่องน่ารักๆแบบนี้จัง
-
5ชอบอ่ะ 55555555
-
กรีดร้อง
นิยายในฝันเลยแบบนี้
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
หมอต่ายน่ารักอ่ะ อย่าลืมโทรไปนะบาสอุตส่าห์อ่อยเอ้ยยยยให้ยืมเสื้อช๊อป 555
-
ฟินมาจากเพจเดียวกันขอเป็นเรื่องยาวเหอะ พลีสสสสสสสสส :ling1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย ฟินอ่ะ
-
น่ารักจัง จะเอาอีก ๆๆๆๆ :ling1:
-
น่ารักมากกกกก จะเอาอีกๆๆๆ :ling1: คนเขียนมาต่อไวๆนะคะ <3
-
อ่อยเชียะ! 5555555555555
:katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักมากกกก
มาต่ออีกน๊าาา
-
:ling1:
:L2: :pig4:
-
น่ารักอ่ะ น่ารักมากกกก
:mew1:
-
ฟินค่ะ ฟินนนนนนนนนนนนนนนนน
เด็กมันอ่อยหมอขนาดนี้แล้ว หมออย่าลืมสนองนะฮะ คิคิคิ
รีบมาต่อน้า ตัวเธอ
-
น่ารักอ่าาา >< หมอต่ายยย
อยากรู้ชื่อพระเอกเราจริงจัง -3-
-
น่ารักจังเลยอ่ะ :-[ พี่หมอกระต่าย ผู้ใจเย็นและเคร่งครัด
กับน้องบาส ที่สุดแสนจะพูดมาก ช่างโวยวาย แต่ก็ดูซื่อ ๆ เหมือนเด็ก
แล้วท่าทางจะเป็นคนอบอุ่นน่าดูนะเนี่ย ไม่ทันไร ให้เสื้อชอปกันหนาวให้พี่หมอซะแล้ว :o8:
แจกเบอร์โทรให้กันง่าย ๆ อยากได้เสื้อคืน หรือเพื่อจะสร้างสัมพันธ์อันดีกับพี่หมอต่ายกันแน่จ้ะ
น่ารักมากเลย ดีที่ไม่ใช่ตอนเดียวจบ อยากอ่านตอนต่อจัง รอคนเขียนมาต่อนะจ้ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ :L1:
-
:hao6:
วิดวะกะหมอ
ฮี่ๆ
-
เสื้อกาวน์หมอ มันไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะหรอกนะครับ
รู้ได้ไงบาส หรือแอบขโมยเสื้อกาวน์หมอต่ายไปลองดม เอ๊ย ห่ม
อุ๊บๆ ก็เคยเห็นประโยคชวนฟินที่เพจมาไม่คิดว่าจะมีออกมาเป็นนิยาย
ตอนแรกที่อ่าน ไม่ต้องเข้าห้องผเอ็กซเรย์ล่ะ เข้าห้องผ่าตัดเลยดีกว่า
โกนโอ๊ยขนาดนี้ ผ่าความกวนออกไป(ได้เหรอ)
แต่พอเจอเสื้อช็อปบนแผ่นหลังหมอ
โอ๊ย!! คนอ่านต้องตรงไปหาหมอตรวจโรคหัวใจละ :o8:
-
เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ #2
เสียงพูดคุยจ๊อกแจกดังไปทั่วในช่วงเวลาพักกลางวันที่โรงอาหารตึกวิศวะกรรมศาสตร์ถือเป็นเรื่องปกติที่สุด แม้จะโวยวายไปมากกว่าของคณะอื่นก็ตาม ถึงอย่างไรเสีย เด็กวิศวะเองก็ไม่ใช่พวกเรียบร้อยหงุมหงิมเหมือนอย่างเด็กคณะอื่นอยู่แล้วเหมือนกัน คุณจะเห็นนักศึกษาวิศวะผู้หญิงที่สวยราวนางฟ้าแต่สถุลราวกับนางนรกนั่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเท่าไร
กลุ่มนักศึกษาด้านในนั้นดูท่าจะเป็นการรวมตัวกันของที่สุดและที่สุดแห่งวิศวะ เพราะนอกจากจะรวมนักศึกษารุ่นพี่รุ่นน้องเกือบทุกชั้นปีเอาไว้แล้ว ยังจะเสียงดังที่สุดอีกด้วย แม้จะโวยวายไปบ้าง แต่ก็เป็นการรวมตัวกันของตัวเด่นประจำคณะเกือบทั้งโต๊ะ ..
“แล้วไงต่อ”
“ห๊ะ เชี่ยบาสน่ะเหรอ แม่งก็ล้มอะดิ ล้มแบบพระเอกมากอะมึง ท่าสวยจนพวกกูอยากจะอัดวีดีโอเอาไว้”
“เออ คนจะล้มบ้าอะไรวะชูสองนิ้วกลิ้งสามตลบแล้วพึ่งมารู้ตัวว่าปวดข้อมือจนขยับไม่ได้จนต้องไปโรงบาลตอนสี่ทุ่ม มันล้มตั้งแต่หกโมงเย็น ข้อมือนี่ม่วงจนตกใจ”
“เออ กูก็ว่าสมควรแล้ว แล้วข้อมือขวามันเป็นแบบนั้น มันจะเรียนยังไงวะ”
“อาจารย์บอกให้มันดูเพื่อนทำงานไปก่อนพี่ แล้วแขนหายดีแล้วมาตามส่งทีหลังได้ มันเป็นลูกรักว่ะพี่”
“เออ ก็ดีแล้ว”
คนที่ถูกเอ่ยถึงไม่ได้สนใจบทสนทนา แต่กำลังอารมณ์เสียอยู่กับการตักข้าวในชาม เพราะว่าใช้มือได้แค่ข้างเดียว แถมยังเป็นข้างที่ไม่ถนัด การกินข้าวราดแกงในจานเหมือนคนปกติจึงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างลำบาก ขาก็บวม แขนก็หัก คงเป็นไอ้เป๋แบบนี้ไปอีกเกือบเดือนเลยทีเดียว
“แล้วทำไมมันเงียบแบบนั้นวะ หมอเค้าผ่าหมาในปากมาให้มึงเป็นของแถมเหรอวะบาส โรงพยาบาลไหนวะ กูจะให้พ่อกูไปบริจาคเพราะหมอแม่งทำหน้าทีดีมาก”
“กินข้าวอยู่พี่ เอาตาไปมองที่ไหนวะ ทำไมถ้าผมผ่าหมาออกแล้วพี่จะไปผ่าด้วยงั้นเรอะ”
เถียงกลับจนเรียกเสียงหัวเราะไปทั้งกลุ่ม คนโดนย้อนยิ้มเหี่ยม “มึงเคยเห็นจานลอยได้ไหมวะบาส”
“ก๊ากๆ เอาน่ะพี่ หมาผมยังอยู่ดีในปากไม่ได้หายไปไหนสักตัวหรอก แต่ตอนนี้ขอกูกินข้าวก่อนได้ไหมครับพี่ ไม่ได้แดกอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ”
“เออ แดกไปให้เยอะๆเลยมึง ก่อนที่มึงจะไม่มีโอกาสได้แดกอีก แล้วเสื้อช๊อปมึงไปไหน ไอ้แกะขาว” เปรียบเทียบได้ดีเพราะในโต๊ะนี้มีแค่เขาคนเดียวที่ใส่เสื้อนักศึกษาแขนสั้นกับกางเกงยีนส์ที่ไม่ได้ซักมาเกือบเดือนสีเข้ม เรื่องอะไรจะซักง่ายๆ ตัวนี้ซื้อมาแพง กางเกงยีนส์นี่ยิ่งซักยิ่งผ้าเสื่อมนะ สีจะซีด ผ้าจะยืด ไม่ทนทาน ถามเด็กวิศวะได้ ยีนส์กับเรา มันเป็นของคู่กัน ..
“ลืมไว้ที่โรงบาล” ตอบสั้นๆ ไม่ใส่ใจ
“ลืมหรือทิ้งไว้อ่อยใครที่โรงบาลวะ เสื้อช๊อปไม่ใช่ผ้าเช็ดหน้านะเว้ยมึง”
ไม่ตอบ ก้มหน้าลงพุ้ยข้าวเข้าปาก คิ้วขมวดเมื่อคิดถึงเสื้อช๊อปของตัวเองบนร่างของใครอีกคนที่นอนคอพับคออ่อนอยู่ที่ล็อบบี้โรงพยาบาลเมื่อวานนี้ โรงพยาบาลที่เขาไปเมื่อวานเป็นของมหาวิทยาลัย และเขาก็แอบสืบถามกับเภสัชกรห้องจ่ายยาเรียบร้อยแล้วว่าหมอหน้าอ่อนที่นอนคอพับคออ่อนอยู่ที่ล็อบบี้เป็นใคร แม้ไม่ได้ข้อมูลที่เยอะเท่าที่ใจอยากรู้ แต่ก็ช่วยได้เยอะ อย่างน้อยก็รู้ว่าหมอต่ายเป็นนักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่ 5
แก่กว่านิดนึง แต่ก็ดี เขาก็ไม่ได้ชอบเด็กง๊องแง๊งน่ารำคาญอยู่แล้ว หมอต่ายดูซื่อๆ นิ่งๆ แต่ทุกครั้งที่เขาพูดจากวนๆใส่ ก็จะถูกมองด้วยหางตา สายตาที่เหมือนจะตำหนิแต่ไม่ได้พูดออกมา ดวงตาเรียวมีแพขนตาหนาและยาวล้อมกรอบดูเข้ากับหน้าสวยๆนั่นอย่างประหลาด เอาจริงๆก็ไม่ได้คิดจะจริงจังหรอก เขาไม่ได้เป็นประเภทนั้นและหมอต่ายเองก็ดูไม่น่าใช่ด้วยเหมือนกัน ว่าที่คุณหมอตัวสูงพอๆกันกับเขาด้วยซ้ำ แต่คนเป็นหมอมักดูเนี้ยบ สะอาดสะอ้าน เก็บอารมณ์เก่ง ว่าที่คุณหมอเลยดูเป็นคนในอุดมคติของวงการ
ไม่ยอมรับว่าจะจีบ แต่ยอมรับว่าสนใจ ถึงต้อง ‘อ่อย’ โดยการทิ้งเสื้อช๊อปอันเป็นสัญลักษณ์ของวิศวะไว้ ถึงไม่เอามาคืนก็ไม่เป็นไร เสื้อช๊อปแค่เดินไปซื้อที่สหกรณ์คณะใหม่ก็ได้ ไม่เล่นด้วยก็ไม่เห็นเป็นไร แต่ ... หึ! เรื่องนี้ชักน่าสนใจ!
.
.
เป็นคนป่วยแขนหักมันดีแบบนี้เอง เขาเดินผิวปากฮัมรอลิฟท์ลงจากตึกเรียนด้วยความอารมณ์ดีจนเพื่อนอีกสองคนที่ยืนอยู่ด้วยกันหมั่นไส้ เพราะนอกจากที่อาจารย์จะละเว้นการบ้านเขาเป็นพิเศษแล้ว ยังได้สิทธิพิเศษอีกหลายๆอย่าง ดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่แขนเดี้ยงแบบนี้ทำอะไรๆได้เองก็บุญโข
“หมอนัดอีกทีเมื่อไรวะ”
“อีกหนึ่งอาทิตย์มั้ง ไม่แน่ใจว่ะ ใบนัดอยู่ที่ห้อง”
“เออดี แล้วนี่มึงจะไปไหน เดี๋ยวพวกกูจะไปลานกิจกรรม มึงจะกลับหอมั้ย ให้ไอ้ปันไปส่ง”
“ไม่อะ ไปกับพวกมึงอะ กลับหอก็ไม่มีอะไรทำ”
ลงลิฟท์และเดินออกมานอกอาคารเรียนไม่เท่าไร ก็จะถึงลานกิจกรรมของคณะวิศวกรรมศาสตร์ โต๊ะหินเรียงรายอยู่ล้อมรอบถูกจับจองโดยบรรดานักศึกษาที่นั่งเล่นบ้าง ทำงานบ้าง ลานกิจกรรมวันนี้ไม่ได้คึกคักเท่าไร ผ่านพ้นช่วงรับน้องไปแล้วแต่ก็ยังมีพี่ว๊ากบางคนที่ไล่เบี้ยกับรุ่นน้องอยู่บ้าง เป็นเรื่องธรรมดาของวิศวะไปแล้ว คิดถึงตอนปีสองที่เพื่อนสองคนเป็นหัวหน้าและรองว๊ากประจำคณะ แต่ตัวเขาเองกลับไม่เหมาะกับตำแหน่งนั้นเท่าไร หน้าเป็นเกินไปมันก็ไม่ดีแบบนี้แหล่ะ รุ่นน้องไม่กลัว เพราะงั้นพี่สันธนาการแผนกปลอบใจที่ดูตุ๊ดที่สุดในวิศวะเลยกลายเป็นเขาแทน ร่างสูงเดินกะเผลกตรงไปที่โต๊ะนั่งประจำ เจ๊าะแจ๊ะทักทายรุ่นพี่รุ่นน้องตามประสาคนอารมณ์ดีพอเป็นกระษัย
“แดกเหล้ามั้ยมึง วันนี้พวกพี้โจ้นัดกันที่เดิม” เพื่อนในกลุ่มที่นั่งอยู่ก่อนแล้วบอกขึ้นทันทีที่นั่งลงที่โต๊ะหินอ่อน
“ดูก่อนว่ะ ช่วงนี้เบื่อๆ แดกยาแล้วแม่งง่วงด้วย”
“แล้วมึงจะกลับไปเอาเสื้อมั้ยวะ พรุ่งนี้คาบอ.บดินทร์ ดุชิบหายเลยนะเว้ยไม่ใส่ช๊อปอ่ะ ไปลืมทิ้งไว้ได้ไงวะ”
“เมื่อวานหมอบอกให้ถอดเอ็กซเรย์หัวไหล่ด้วย มันเลยต้องถอดออก แล้วคงพาดๆไว้ แต่เออ ตอนกูเดินไปรับยาให้มึงยังอยู่เลยนี่หว่า สงสัยคงหล่นแถวห้องจ่ายยา”
“ว่าไงจะไปเอาคืนมั้ย กูไปเอาให้ก็ได้” ปันเสนอขึ้นด้วยความใจดี จริงๆทั้งกลุ่มนี่ก็มีมันนี่ล่ะที่ใจดีสุดๆแล้ว คนอื่นอย่างหวังอะไรกับพวกมันเลย
บาสมองนาฬิกาข้อมือ เห็นเป็นเวลาสี่โมงกว่าแล้วก็ถอนหายใจ “ไม่ต้องอะมึง กลับไปเอาก็ไม่รู้จะไปตามกับใคร ไปซื้อใหม่เหอะ สหกรณ์ยังไม่ปิด”
“งั้นเดี๋ยวพวกกูไปซื้อให้ อาร์มมันจะไปซื้อของทำงานพอดี ตังค์อะ” แบมือขอจนต้องล้วงกระเป๋าเงินส่งๆไปให้
.
.
เสียงฮือฮาดังไปทั่วลานกิจกรรมของวิศวะจู่ๆก็เงียบลง แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนข้อมือหักสนใจเท่าไร ยิ่งเจ็บแบบนี้ยิ่งทำอะไรลำบากเป็นบ้า มัวแต่ก้มมองข้อมือที่ถูกห้อยอยู่กับคอ พยายามขยับด้วยความหงุดหงิดโดยที่ไม่ได้เอะใจที่เสียงโวยวายกลายเป็นเสียงคุยกันกระซิบมาเป็นทอดๆ
เสียงรองเท้าหนังที่กระทบกับพื้นซีเมนต์ส่งเสียงที่แปลกประหลาดกว่ารองเท้าผ้าใบ คนที่ก้มหน้าอยู่อดจะเงยหน้าขึ้นมองไม่ได้เมื่อเห็นขากางเกงผ้านักศึกษาแบบถูกระเบียบเป๊ะ ไม่ออกเดปหรือยีนส์แบบที่เด็กวิศวะนิยมใส่ รองเท้าหนังสีดำถูกขัดจนขึ้นเงานี่ยิ่งแปลกตากว่ากางเกง
เมื่อไล่สายตามึงขึ้นไปเรื่อยก็อดจะยิ้มออกมาไม่ได้ และยิ่งเห็นมือที่ถือถุงใส่เสื้อช๊อปสีน้ำเงินเข้ม กับใบหน้าคมที่เชิดหน่อยๆ หน้าเนียนมีแว่นกรอบสีดำแบบเว้นขอบบนประดับอยู่ ดวงตาสวยนิ่งเฉย แต่ทำไมไม่รู้ว่าเขารู้ว่าอีกฝ่ายประหม่าน้อยๆ ผมเส้นเล็กสีน้ำตาลเข้มเกือบดำธรรมชาติถูกเซตเปิดข้าง ใบหน้าดูสดชื่นกว่าที่เห็นเมื่อวาน
“สวัสดีครับหมอต่าย เอาเสื้อมาคืนผมเหรอครับ”
.
.
:hao3:
-
อร๊ายย ชอบมากอ่ะ ตอนแรกที่เห็นประโยคนี้แชร์มาก็จิ้นมากแล้ว พอมาอ่านเรื่องนี้ยิ่งไปกันใหญ่อ่ะ :impress2:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ^^
-
หมอต่ายไปเยือนถิ่นวิศวะแล้วจ้า
-
หมอต่ายไม่โทรหาแต่ตามตัวเจอด้วยเก่งมาก ๆ ส่วนบาสควรต้องเดินหน้าจีบหมอต่ายจริงจังได้แล้วนะ
-
กรี๊ดดดด หมอต่ายเอาเสื้อมาคืนหรอจ๊ะ
:mew3:
-
เอาอีก เอาอีก ลงไปแดดิ้น กับพื้น :ling1: น่ารักมากมาก รอตอนต่อไปนะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
หมอต่ายมาแบบนี้ ก็เข้าทางบาสเลยซิ
-
หมอต่ายมาเปิดตัวถึงถิ่นวิศวะเลยนะ เท่ๆ
-
ชิ ช่างอ่อยจริง หมั่นไส้จริงขอให้หมอต่ายเล่นตัวเยอะๆ เลย ฮิฮิๆ :hao7:
-
หมอต่ายถลำมาเยือนถึงถิ่น จากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นมา
:mew5:
-
บุกถึงรังแบบนี้ก็เสร็จสิคร๊าบ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด :o8:
มาถึงถิ่นวิศวะเลยอ่ะหมอต่าย สุดยอดจ้า o13
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
:hao6:
-
:m5: อัพเพิ่มอีกนิดได้ไหมคะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
คนแต่ง!! ถ้าจะปล่อยให้ค้างแบบนี้มาฆ่ากันทีเถอะ!!!!!!!
:call: :call:
-
หมอต่ายไปวิศวะ
แย่แล้ววว เดี๋ยวโดนจับกินนะหมอต่าย 5555
-
:mew1:
-
วรั๋ยย หมอต่ายสะไภ้วิศวะ :katai2-1:
-
พี่หมอต่ายน่ารักอ่ะ :man1: :man1:
-
เราเป็นหมอต่ายนี่ยิ่งกว่าประหม่า
เหยียบสถานที่ที่สาวๆใฝ่ฝันเลยนะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
เรื่องน่ารักมาก
ต่ออีกกกกก
-
อีกนิด กำลังน่ารัก
-
โด่วววววววววววววว นังบาสมันอ่อยเล่นๆนี่หว่า ไม่ได้คิดจะจริงจังอะไรมาก
สัมผัสได้ถึงช่องว่างที่ยากหากจะขยับเข้าหากัน ไม่รู้สินะ ความรู้สึกมันบอกว่ามีอะไรขวางกั้นอยู่
แบบว่า ถึงบาสมันจะดูเฮฮาน่าจะรวดเร็ว แต่เรื่องราวที่จะสานต่อมันคงเป็นอะไรที่ค่อยเป็นค่อยไป
ซึ่งขัดกับสิ่งที่บาสเป็นคือแบบ ถ้ามันคิดจะเอาจริงมันคงรุกหนัก
บาสที่เป็นคนเริ่มประเด็นดันบอกว่าไม่ได้จริงจัง วุ้ย!!
หมอต่ายคงจะเกร็ง ฮ่าๆๆ จริงนะ เข้าคณะไหนเดินไปไม่เกร็งเท่าเดินในวิศวะ เพราะอะไรก็ไม่รู้
ไม่รู้สิ จากประสบการณ์โดยตรง รู้สึกเขินแปลกๆ เขินช็อปสีกรมท่ามากกว่าเสื้อกราวน์สีขาว อิอิ
เชียร์หมอต่ายนะ เราหมั่นไส้นายบาส รู้สึกว่าเป็นผู้ชายที่เราหมั่นหน้าจริงๆ
-
หมอต่ายไม่หลงกลของน้องบาสที่จะโทรแต่ไปเยือนถึงถิ่นวิศวะ คุคุ มาต่อแถวรอพี่หมอต่ายค่ะ
อยากรู้เหมือนกันว่าน้องบาสของคณะวิศวะจะรุกพี่ต่ายอย่างไร
-
:hao7:
-
แกล้งคุณหมอทำไม 5555555555555
-
ตาบาสแกกะเล่นๆเหรอ ระวังเหอะหมอเค้ารู้ทันหรอก เลยไปเยื่อนถิ่น เพราะรู้เขารู้เรารบชนะทุกครั้งล่ะ :hao3:
อ่านแล้วฟิน นึกถึงตัวเองที่ไม่เคยเจอเหตุการณือย่างนี้ :ling1:
-
อ้ายยยย ชอบบบ
พี่หมอต่ายแน่มาก แล้วจะยังไงต่อล่ะนายบาส บอกไม่จริงจังนี่แอบเคืองนะยะ
-
อร้ายยยยยย ค้างงงงงงงงงง
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบ น่ารักสุดๆเลย
มาต่ออีกนะ :katai2-1:
+1 ให้กำลังใจ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7:
-
:ling1: มาต่อแล้ว ดีใจๆ รอตอนต่อไป ใจจดจ่อ :hao5:
-
พอดีว่า .. สัญญิงสัญญากันใน Twitter ว่าถ้า View ครบ 2500 เมื่อไร จะลงตอนที่ 3 ..
แต่มันไวเกินค่ะ ตกใจเลย ดีใจที่ feedbacks กลับมาดีมากสำหรับเรื่องนี้ เพราะฉะนั้น มันจึงกลายเป็นเรื่องสั้นที่ไม่จบง่ายๆค่ะ :hao7:
ขออนุญาตลงตอน 3 วันพรุ่งนี้นะคะ แต่ว่าวันนี้แวะมาใส่ Fanarts ของหมอต่ายและนายบาสแล้วกันค่ะ ตอบแทนที่กระแสตอบรับดีมาก
ใครเล่น Twitter วานช่วยบอก feedbacks หรือคุยกันได้นะคะ ตามแท็ค #เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ เลยค่า .. :DD แวะคุยกันได้ที่ @PhantomzxK2 นะคะ :)
ขอขอบคุณ Narutan สำหรับ Fanarts ที่น่ารักมากกกกกก เลิฟยูว !!!
(http://image.ohozaa.com/i/691/3p4QrF.jpg)
บาส & หมอต่าย
(http://image.ohozaa.com/i/cf6/Q6pNQq.jpg)
เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ
:katai2-1:
-
-3- หมอต่ายเรียบร้อยจังเลยยย
-
หมอต่ายหน้าตารำคาญมากอ่ะ 5555 รอตอนต่อไปพรุ่งนี้ เย้ๆ :katai2-1:
-
มาเร็วๆนะ อิอิ
-
ขอ :z6:สักทีถ้านายคิดจะเล่นๆกับหมอต่าย
ฮุ่ยยยยย
หมอต่ายเขาอุตส่าห์ฝ่าดงวิศวะเอาเสื้อมาคืนเลยเฟ้ยยยย!!
ฮาาาา
จะบอกว่า เรื่องน่ารักมากค่าาา ><!
รอพรุ่งนี้ใจจใจจ่อค่าาา
\\\คาดว่า..ต้องหาเรื่องนี้มาเป็นน้ำหล่อเลี้ยงใจ..หลังสอบ!! :hao5:
-
หมอต่ายมาบุกถิ่นวิศวะแล้ว
ก็มีคนไปอ๋อยไว้
-
โถ๊ะ! อ่อยเขาเล่นๆ นี่นานายบาส นิสัยเสียจริงๆ แต่เนี่ย...เขามาจริงๆ นะ แล้วจะทำยังไงต่อล่ะพ่อคุณ คริๆๆๆๆ :laugh:
-
แหนะะะะะะ
อ่อยเค้าเล่นๆอีกนะ :angry2:
ถ้าเค้าเอาจริงจะว่ายังไงล่ะพ่อคุณ :hao3:
-
รักเรื่องนี้อ่า มันแบบว่า....น่ารักมากกกกกกกอ่า เป็นเรื่องยาวไปเลยได้มั๊ยค่ะ :กอด1: :L2:
-
หมอต่ายอุตส่าห์ฝ่าดงวิศวะมาแบบนี้ การอ่อยแบบนั้นดูมีประสิทธิภาพดี :hao7:
-
หมอต่ายน่ารักนะเนี่ย
ทำหน้าซะ
555
-
มาด่วนค่ะ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ จริงๆสินะ
ฮิ้ววววววว
-
อั้ยยะ หมอมาเยือนถิ่นแล้ววว
-
ติดตามค่ะ
มาต่อเร็วๆน้า
-
แหม่ หนุ่มบาสเป็นหนึ่งในตัวเด่นประจำคณะด้วยเหรอเนี่ย ท่าจะไ่ม่ธรรมดาแฮะ
ปากดีตลอด ๆ ที่เลี้ยงไว้ในปาก คงไม่ใช่แค่ตัวสองตัว แต่เป็นฟาร์มเลยใช่ป่ะ บาส :laugh:
ถูกใจพี่หมอต่าย มีไปแอบถามข้อมูลซะด้วย เจ็บแค่ขากับแขน แต่ปากยังทำงานได้ดีใช่มะ
แต่ขอทีเหอะ ตั้งใจทิ้งเสื้อไว้ 'อ่อย' พี่หมอต่าย ไม่ได้คิดจริงจังงั้นเรอะ ชิชิ :m16:
ไอ้เราก็คิดว่าเป็นคนอบอุ่น กลัวพี่หมอจะหนาว หนอย จากเป็นฝ่ายอ่อยเขาเล่น ๆ นะ
ขอให้เจ้าน้องบาส ทั้งรักทั้งหลง พี่หมอต่าย จนโงหัวไม่ขึ้นเลย เพี้ยง ๆๆ
พี่หมอ บุกมาหาเองถึงที่เชียว ตัวคนเดียวซะด้วย หวังว่าจะรับมือเจ้าน้องบาสจอมแสบได้นะพี่หมอ
เชียร์พี่หมอต่ายสุดใจ รอตอนต่อไปนะจ้ะ น่ารัก ๆ ขอบคุณคนเขียนจ้า :L1:
-
เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ #3
ตั้งแต่เกิดมา 22 ปี ชีวิตเขาไม่เคยรู้สึกลำบากใจเท่าวันนี้
ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าเขตลานกิจกรรมของวิศวกรรมศาสตร์ในชุดนักศึกษาตามระเบียบผูกเน็กไทค์เรียบร้อยเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ผิดที่ผิดทาง ทั้งๆที่ก็อยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกัน สารภาพว่าตั้งแต่เรียนแพทย์มาเขาก็ไม่ได้เดินไปตึกคณะอื่นบ่อยเท่าไรเพราะคณะแพทยศาสตร์นั้นอยู่อีกฟากหนึ่งของถนน เพราะฉะนั้นเด็กแพทย์เลยไม่ได้ค่อยได้ไปสุงสิงกับคณะอื่นเท่าไรนัก ยิ่งวิศวกรรมศาสตร์ที่ขึ้นชื่อในทิศทางตรงกันข้ามแบบฟ้ากับเหวแล้วล่ะก็ไม่ต้องพูดถึง
ตาสวยล้อมกรอบด้วยแพขนตายาวเหลือบมองถุงเสื้อที่อยู่ในมือ เขาไม่รู้หรอกว่าเสื้อช๊อปนี่มันสำคัญต่อวิศวะแค่ไหน แต่คงไม่ต่างอะไรกับนักศึกษาแพทย์ที่เข้าเวรโดยที่ไม่มีเสื้อกาวน์ บรรดาอาจารย์หมอจะดุเสียยกใหญ่ หักคะแนนพร้อมกับสั่งเขียนรายงานจนมือหงิก มันก็คงไม่ต่างกันกับเด็กวิศวะที่ไม่มีเสื้อช๊อป
เสียวเจี๊ยวจ๊าวเงียบลง เขาหันซ้ายหันขวา กะว่าจะฝากใครสักคนในที่นี้ไปให้เจ้าตัว มีทั้งชื่อมีทั้งเบอร์ คงโทรหากันได้ แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นคนใส่เสื้อนักศึกษาขาวหนึ่งเดียวในลานเกียร์ เจ้าตัวกำลังมองเฝือกของตัวเองอยู่พลางใช้มือข้างที่ไม่เจ็บขยับเฝือกเล่น คงนึกรำคาญจนสะบัดแขนที่เจ็บ
‘เดี๋ยวกระดูกข้อมือไม่ต่อกันพอดี เล่นอะไรไม่เข้าท่า’ ทันความคิดขาเรียวเร่งก้าวเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าท่ามกลางสายตาของเด็กวิศวะทั้งลานเกียร์
เจ้าตัวเหมือนสะดุดนิดหน่อยทั้งๆที่ก้มหน้า จากนั้นเงยหน้ามองเขาพร้อมรอยยิ้มแสนกวนเบื้องล่าง เกิดเส้นประสาทบริเวณขากระตุกตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้นกันนะ
“สวัสดีครับหมอต่าย เอาเสื้อมาคืนผมเหรอครับ”
เขาหรุบตามองต่ำไปยังคนที่นั่งยิ้มเผล่ ยื่นถุงเสื้อที่ถูกซักรีดอย่างดีมาให้ จริงๆที่เอามาช้าก็เพราะเพิ่งไปรับมาจากร้านซักรีดใต้หอนี่แหล่ะ
“อือ ไปล่ะ” อีกฝ่ายใช้มือข้างที่ไม่เจ็บรับแล้ววางไว้บนโต๊ะอย่างไม่สนใจ เขาหันหลังกลับทันที มองนาฬิกา วันนี้ต้องเดินกลับคณะไปส่งรายงานให้กับเพื่อนอีกคนด้วย ยุ่งยากเป็นบ้า
“เดี๋ยว เดี๋ยวครับหมอต่าย” เห็นอีกคนวิ่งตาม ขมวดคิ้วแน่น
“วิ่งทำไม เดี่ยวกระดูกไม่เข้าที่ ขาก็เจ็บไม่ใช่เหรอ” ใบหน้าเนียนดูบึ้งตึง แม้จะรำคาญเล็กน้อย แต่ก็ยังหยุดรอ “มีอะไรอีก”
“ทำไมไม่โทรมาล่ะครับหมอ ผมให้เบอร์ไปแล้วนี่”
หมอต่ายถอนหายใจ “ไม่อยากโทร เดี่ยวมีเบอร์แล้ววุ่นวาย”
“โห หมอต่ายอะ ทำไมล่ะ” คนเจ็บโอดครวญเสียน่าหมั่นไส้ ตาสวยเหลือบเห็นตำแหน่งของผ้าคล้องคอที่อยู่ไม่ตรงตำแหน่งที่ควรจะอยู่ มือขาวเลยเอื้อมจัดระเบียบให้อย่างเคยชินกับการปฏิบัติกับคนไข้ที่โรงพยาบาล
“เห็นมั้ยว่าเพราะวิ่งมา ถ้ากระดูกไม่เข้าที่ เคลื่อนมากกว่าเดิม อย่างนี้ได้เข้าเฝือกนานขึ้นแน่ๆ” พูดพลางจับแขนข้างที่เจ็บของคนป่วยขยับให้อยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสม
“หมอต่ายจะรีบไปไหนอะ”
“...”
“แล้วหมอต่ายเดินหาผมเจอได้ยังไงอะ”
“...”
“หมอต่ายเดินมาไกลไหม ต้องข้ามถนนมาสินะ”
“...”
“หมอต่าย ...”
“โอ้ย! หนวกหู” เผลอตะคอกออกไปแล้วก็ต้องชะงัก กระแอมไอในลำคอ เสียงนิ่ง “จะกลับคณะแล้ว”
เขานึกว่าอีกฝ่ายจะตกใจ แต่เมื่องมองใบหน้ากวนๆนั้นกลับมีรอยยิ้มประดับอย่างอารมณ์ดี หึ .. สมกับที่เรียนวิศวะจริงๆคนแบบนี้ ! การกวนประสาทคนอื่นคงเป็นเรื่องสนุกสินะ
“อ้าว บาส ใครวะ เพื่อนคณะอื่นเหรอวะ” เสียงเรียกทำเอาคนเจ็บหันไปมองพร้อมยิ้มกว้าง
“ไม่ใช่เพื่อน นี่หมอต่ายไงมึง”
“อ๋อ คุณหมอเมื่อวาน ยังเรียนอยู่เหรอครับเนี่ย พวกผมนึกว่าพี่เป็นหมอจริงๆไปแล้ว”
“มึงจะบอกว่าพี่เค้าหน้าแก่เหรอวะ เชี่ยนี่”
“ไม่ใช่เว้ย พี่เค้าดูภูมิฐานไงมึง”
“โถโถโถ แล้วคุณหมอมีธุระอะไรที่คณะผมคร๊าบ”
“หมอต่ายเอาเสื้อมาคืนกู” บาสตอบนิ่งๆกลั้วหัวเราะ มองเพื่อนสองคน ที่รวมเขาเข้าไปจะกลายเป็นสามคน สามสหายปีสามแห่งสามแยกปากหมาวิศวะประจำมหาลัย แล้วกลับมามองว่าที่คุณหมอหน้าสวย ที่เริ่มมีสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไร “เมื่อคืนหมอต่ายหลับ กูเห็นแอร์โรงบาลน่าจะหนาว กูเลยให้ยืม”
“ไม่ได้ขอ!” เขาเถียงกลับ
“ผมเป็นห่วง”
“เมื่อวานใส่เสื้อกาวน์อยู่ ไม่หนาว คิดได้ยังไงว่าจะหนาว”
“โธ่หมอต่าย เสื้อกาวน์ของหมอมันจะอุ่นเท่าเสื่อช๊อปของวิศวะได้ยังไงครับ จริงมั้ยพวกมึง”
“ฮิ้ววววววววว”
“ตลก! แขนสั้นมันจะอุ่นกว่าได้ยังไง”
“เออว่ะจริงนะเว้ยบาส เสื้อพวกเราแขนสั้นนะเว้ย มึงเอาสมองส่วนไหนมาคิดวะ”
“ถึงเสื้อช๊อปวิศวะจะแขนสั้น แต่รักของเด็กวิศวะยาวนะครับพี่หมอ”
“ฮิ้ววววววววววววว”
ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงโห่ที่รายล้อมมาจากไหน เพราะตอนนี้เขาทั้งสี่คนกลายเป็นจุดสนใจของทั้งลานเกียร์จนบรรดาคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหินเงี่ยหูฟังกันทุกคน
“หึ เล่นกับหมา หมาเลียปากสินะ” ว่าที่คุณหมอพึมพำ แต่ยังไม่วายที่หูนรกอย่างนายบาสจะได้ยิน
“ผมยังไม่ได้เลียเลยหมอต่าย มาหาว่าผมเลียได้ยังไง เดี่ยวเถอะ”
“อย่ามาพ่นเชื้อโรคใส่แถวนี้ กลับไปอยู่กับเพื่อนนายไป”
“อูย แรงเว้ย หมอเค้ารักสะอาดนะมึง ต้องเอาเดทตอลล้างปากก่อนมั้ยครับพี่หมอ”
“เดทตอลเอาไม่อยู่หรอก ผมว่าเอาน้ำยาล้างห้องน้ำล้างจะดีกว่า”
“ฮิ้วววววววววว”
ว่าที่คุณหมอทำหน้าเบื่อ ชักปวดหัว รู้สึกว่าเส้นประสาทตัวเองเต้นตุบๆแทบจะระเบิด ตัวคนเดียวแบบนี้เสียเปรียบชะมัด อันที่จริงเขาน่าจะรู้ตัวว่าเสียเปรียบตั้งแต่ลงไปต่อล้อต่อเถียงกับพวกนี้แล้ว พวกวิศวะมันบ้า ! คนตัวขาวหันหลังกลับ จะได้เดินให้พ้นๆจากเขตตึกวิศวะเสียที
มือใหญ่สีแทนเพราะกรำแดดจับต้นแขนเล็กอย่างคนผอมแต่ก็มีกล้ามเนื้อสมส่วนแน่น
“หมอต่ายเดี๋ยวสิครับ ขอบคุณนะครับที่เอาเสื้อมาคืน” เขากรอกตาพลางถอนหายใจ พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก็ยังดีที่ยังมีมารยาทบอกขอบคุณ
“เหมือนกัน” ดวงตาสวยหรุบต่ำ เอามืออีกข้างง้างมืออีกฝ่ายออกอย่างรำคาญ
“นี่รู้อะไรมั้ย” ว่าที่คุณหมอเกริ่นขึ้น ใช้นิ้วดันแว่นที่เลื่อนลงมาเพราะเหงื่อออกให้เข้าที่ “เสื้อน่ะซักซะบ้างนะ เหม็นสาบ !”
สิ่นคำพูดยาวๆของคนตัวขาวที่อยู่ผิดที่ผิดทางเรียกเสียงหัวเราะครืนของทั้งลานเกียร์ เขาจิ๊ปากอย่างไม่พอใจ
.
.
ร่างขาวๆของว่าที่คุณหมอกลับไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ร่างของคนแขนเจ็บที่ยืนยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี เดินผิวปากกลับไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนท่ามกลางสายตาของทั้งเพื่อน รุ่นพี่และรุ่นน้องที่มองตาม
“สรุปมึงเอาเสื้อไปอ่อยเค้าไว้จริงๆอย่างที่พี่โก้ว่า”
“เฮ้ย พี่หมอแกผู้ชายนะเว้ยบาส เอาจริงเหรอวะ พวกกูไม่รังเกียจหรอกนะ แต่เค้าก็ไม่เก้งนี่ มึงก็ไม่ใช่”
“ผู้ชายไม่พอ มึงยังใฝ่สูงจีบหมออีกนะเว้ย”
บาสหัวเราะกับเพื่อนที่ถกเถียงเรื่องหมอต่ายอย่างอารมณ์ดี มองใบหน้าสลอนของพวกมันแล้วก็ขำ
.
.
“หึหึ รู้ว่าเสี่ยง แต่คงต้องขอลอง ..”
“ฮิ้ววววววววววววววววววว”
.
.
http://www.youtube-nocookie.com/v/DpqJopvoKAQ?hl=en_US&version=3
-
ขอฮิ้ววววววววววววววววว ด้วยคน
สุดยอดมากนายบาส (สมกับเป็นพวกสามแยกปากหมา)
นายบาสจะเล่นของสูงงงงงงงงงงงงงง
-
เขาเถียงกันสนุกจังเลยค่ะ :m20:
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกก ชอบอ่ะ
-
ยังมองไม่เห็นแววเลยว่าพี่หมอต่ายจะเล่นด้วย
-
อ่านสองตอนแรกก็ยังเฉยๆนะคะ แต่พอมาตอนสาม หมอต่ายฮีมีบทได้พูดเยอะๆ ตอบโต้กับบาสแล้ว เฮ้ยยย ถูกใจอ่ะ!
พอดีอ่านตอนแรกๆบุคลิกยังไม่ชัดเท่าไหร่ อาจเพราะอยู่ในบทบาทของแพทย์ ถึงคนไข้กวนตีนมาก็ต้องเก็บอารมณ์หน่อยอ่ะนะ
พออยู่นอกโรงพยาบาล อยู่ในมหาลัยแล้วก็ไม่ใช่สถานะหมอกับคนไข้แล้ว เลยตอบโต้กันได้แบบเป็นตัวของตัวเอง
ชอบหมอต่ายตรงคำพูดจาที่ตอบกลับบาสไปเนี่ยมันทันกันดี แถมดูมั่น ไม่แคร์ แสดงออกว่ารำคาญชัดเจนด้วย ฮ่าาาา ชอบๆ
:katai2-1:
-
ฮิ้วววววววววว รับสะใภ้วิศวะ
-
ชอบจริงๆ หมอน่ารักกับวิศวะกวนๆ เนี่ย ปะทะฝีปากกันสนุกมาก
-
ดูแล้วหมอต่ายไม่น่าจะสู้ได้ แต่อารมณ์คุณหมอเยอะกว่า เลยได้เปรียบคนแขนเดี้ยง ดุๆ ไป คิดว่ากลัวมั้ย :katai2-1:
-
ชอบมากๆ น่ารักสุดๆ มาต่อเร็วๆ น๊า
-
อั๊ยยะ
น่าลองๆๆๆๆ อิอิ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
แอบสงสารพี่หมอเบาๆ แต่หลักๆ ละจะฟินซะมากกว่า 555 รุกอีกก็ได้ เสี่ยวดี คนอ่านชอบ :hao6:
-
เสี่ยจวได้ที่เลยนายบาส 555
-
อร้ายยยยยยยย จัดเต็มเลยบาสสสสสสสส
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ฮิ้ววววววว
-
ขอฮิ้วด้วยยยยยย!!!
นายบาสมันน่ารักเนอะ กวนทรีนดี -*-
:pig4: :pig4:
-
กิ้ว กิ้ว โดนหมอต่ายเสยมาเจ็บไหมจ้ะ น้องบาส
-
ฮิ้วด้วยคนจิ ><
โอ้ยยบาสน่ารักจังง
-
แก้มเราปริแล้วค่า ><
ส่วนตัวปลื้มวิศวะมากกว่าหมอ แต่เจอเรื่องนี้ ขอเชียร์คู่เลยแล้วกันค่ะ
ขอให้หมอคู่กับวิศวะ >/////<
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ความจริงแล้ว หมอต่ายรีบๆเดินไปก็จบนะ โด่วววววววว ไปต่อปากต่อคำกับเขาก็เจอหยอดเข้าให้ไง
ปกติจะถือหางเด็กวิศวะมากกว่าเด็กฝั่งแพทย์ เห็นทีงานนี้จะขอกลับใจ
จะโบกผ้าเชียร์ให้บังเกอร์ของหมอต่ายจงทนทานต่อแรงหยอดแรงเสี่ยวของบาสมันเหอะ
-
เราอาจนิสัยไม่ดีที่ชอบตัดสินนิยายแค่บทนำหรือบทแรก
แตกแค่ตอนที่1เรื่องนี้เราก็รักแล้วอ่ะ>< :-[
บอกตรงๆนะคะ โคตรฟิน!
-
นึกสภาพตัวเองอยู่ตรงสามแยกปากหมาแล้วคืออออออ
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :katai3: :katai3:
-
อร๊ายยย ขอมาฮิ้วด้วยคนน :m13: :m13:
-
ฟินอะ เหมือนขาวกะดำมาเจอกัน อิอิ :hao6:
ชอบบบบบ คุณหมอกะคุณวิศวะ อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ฟินค่ะ มาขอตามด้วยคนนะคะ
-
หมอต่ายเด็ดมากกกกกก
ชอบมากอ่าา รีบมาต่อน้าา :katai2-1:
-
เอ้าฮิ้วววววว :m11:
ระวังเท้าหมอกระตุกนะบาสสส :m20:
-
ชอบบาสอ่ะ เสี่ยวได้ใจ ก๊ากๆๆ
-
พระเอกเรามาแปลกและแหวกแนว แต่โดน!!!
คุณหมอ(ว่าที่) น่ารัก ชอบคุณหมอ ผมดำ ใส่แว่น สเปคเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ยิ้มจนหุบไม่ลงทีเดียว น่าระกมากค่ะหมอต่าย
คงความเป็นหมอจริงๆ สุภาพ เรียบร้อย
บาสก็ปากนี่ไม่ใช่เล่น ตั้งใจ "อ่อย" จริงๆสินะ ฮิ้ววววว
อดูต่อไปว่าบาสจะได้กระต่ายตัวน้อยๆ(?)มาครอบครองไหมนะ? ฮ่าๆๆๆ
-
โถ ๆ พี่หมอต่ายโดนรุม น่าสงสาร ถึงจะรำคาญเจ้าน้องบาสแค่ไหน
ก็ยังเป็นห่วงในฐานะหมออยู่ดีนะ มีจิตสำนึกความเป็นหมอสุดยอดเลยพี่หมอต่าย
แค่ปากเจ้าบาสคนเดียว พี่หมอก็แย่แล้ว นี่เล่นโดนรุมจากสามสหาย
พร้อมซาวด์เอฟเฟคเป็นระยะ ๆ อีก เป็นใครก็คงอยากกุมขมับเหมือนพี่หมอนั่นแหละ
ท่าทางเจ้าน้องบาส จะสนุกทุกครั้ง ที่สามารถทำให้พี่หมอหลุดจากมาดเนี้ยบ ๆ ได้นะนั่น
เพราะงั้น เราเชียร์พี่หมอสุดใจ อย่ายอมให้น้องบาสปั่นหัวได้ง่าย ๆ นะพี่หมอ
ต้องทำให้เจ้าแสบนี่มาสยบให้ได้เลยนะ เอาใจช่วยพี่หมอสุด ๆ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะจ้ะ :L2:
-
น่ารักเหลือเกิน 555555555555
-
บาสจะทำไงต่อ หมอต่ายดูไม่สนใจ
-
ได้ใจจริงๆ พระเอกเรื่องนี้ ฮิ้วววววววววววว
-
เป็นเรื่องที่...แอบอ่านมาตั้งแต่ตอนแรก!!
ความมาแตกเอาตรงที่วิศวะคิดจะเล่นของสูงนี่แหละ
แต่ก็นะ...แพทย์เป็นคณะที่เฉียดกรายแล้วน่าเกรงใจมากกกก
(ก็เพราะเรามันเด็กอาร์ต...จะขลาดกลัวกะแค่วิศวะก็ใช่ที่ ฮ่าๆๆ)
ชักอยากรู้แล้วว่า-วิศวะ-จะจริงจังกับ-ของสูง-แค่ไหน หุหุ ^^
-
วุ้ย!!! พี่หมอต่ายเอาใจไปเลยค่า โต้ตอบได้เจ็บปวดทุกคำนะคะเนี่ย ทันกันมากๆ ชอบอ่ะ
ส่วนนายบาส ก่อนจะเดินหน้าจีบพี่หมอ กรุณาซักเสื้อผ้าบ้าง เดี๋ยวพี่หมอจะเป็นลมตายซะก่อนที่จะจีบติดนะขอบอก 5555
-
:o8:
-
เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ...ช๊อปวิศวะจะสู้สูทอุ่นๆของบริหารได้ไมเนาะ คิคิ
หนุกมายมาย อ่านรวดเดียวเลย ฮิ้ว....
-
ศึกครานี้ช่างใหญ่หลวงนัก
:hao7:
-
:pigha2: น้องบาส สู้ ๆๆ น่า เพราะพี่ตายอยู่สูงมาก ๆ
-
คู่นี้ท่าจะมันส์
:katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดดด ฟินจริงๆ
แหมๆๆ หมอต่านจะมาดหลุดก็คราวนี้แหละนะ!!
-
ฮิ้วววววววววววว ได้อารมณ์ดีจริง ๆ
แต่หมอต่ายตรงดีเนอะ "....เหม็นสาบ"
-
มาต่อไวๆเด๋อ ชอบแนวนี้มากกกกกกก
ขอยาวๆๆๆด้วยนะะะะะะะะะะะะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เปิดด้วย 4Koma จาก Klunatic ผู้สร้างแรงบันดาลใจให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา :กอด1: :L2:
(http://image.ohozaa.com/i/5ee/bxZwfk.jpg)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
โรงพยาบาลประจำมหาวิทยาลัยยังคงวุ่นวายเป็นปกติเหมือนกับชีวิตของว่าที่คุณหมอ นักศึกษาปี 5 เป็นชั้นเรียน Clinic ที่ถึงแม้ยังไม่ได้มีตำแหน่ง “นายแพทย์” นำหน้า แต่ก็มีหน้าที่รับผิดชอบไม่ต่างกันสักเท่าไรนัก เพราะนอกจากจะต้องเข้าเวร เรียน และทำรายงานประจำวันไปพร้อมๆกันแล้ว เวลาว่างส่วนใหญ่จึงใช้พักผ่อนมากกว่าการออกไปทำกิจกรรมอื่นๆเหมือนนักศึกษาคณะอื่น แต่วันนี้เป็นโชคดีที่ทั้งกลุ่มว่างตรงกัน แกงค์คุณหมอหน้าใสเลยได้โอกาสนัดทานข้าวกันนอกสถานที่ แทนที่จะอุดอู้กินกันแต่ห้องอาหารในโรงพยาบาลดังเช่นทุกวัน
พาราก้อนกลายเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด เพราะนอกจากจะใกล้โรงพยาบาลแล้ว ยังเดินทางไปกลับง่ายด้วย เขาจอดรถไว้ที่โรงพยาบาล มือขาวโบกแท็กซี่ให้ไปส่งยังจุดหมาย ไม่ถึงสิบนาทีก็ลง คิ้วขมวด พลางมองดูนาฬิกาข้อมือ คุยไลน์กับเพื่อนได้ความว่าทุกคนจะไปนัดเจอกันที่ร้านกาแฟสตาร์บัคชั้นล่างสุด ขายาวภายใต้กางเกงผ้าเนื้อดีเลยพาร่างเดินตามเส้นทางที่คุ้นชิน มีเหลือบตามองร้านค้าที่เปิดใหม่เป็นระยะ
“ต่าย ทางนี้” ทันทีที่ก้าวเข้าร้าน คนในกลุ่มที่รออยู่ก่อนโบกมือเรียก หมอต่ายยิ้มมุมปาก
“โห ใครมาแล้วบ้าง เกือบครบยัง” ทักเพื่อนพร้อมกวาดตามองแล้วพบว่าทุกคนมากันครบแล้ว
“ครบแล้ว ส้มกับหมิวไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวคงกลับมา ไปกินไรกันก่อนเลยมั้ย แล้วค่อยเดิน หิวแล้วว่ะ”
“เอาดิ เดี๋ยวรอสองคนนั้นมาแล้วก็ไปเลย”
“ช่วงนี้เป็นไงมั่ง เข้าเวรไม่เคยตรงกันสักคนอะ ตอนเลือกเสือกไม่ค่อยสามัคคีกันก็แบบนี้” ปราชญ์ เพื่อนร่างสูงโย่งถามขึ้นสบายๆ พวกเขามีไลน์กรุ๊ปก็จริงแต่น้อยมากที่จะคุยกัน เพราะทุกคนเรียนแพทย์หมด ต่างคนก็ต่างไม่ว่าง จริงๆเพื่อนต่างคณะที่สนิทกันสมัยมัธยมก็มีเยอะ แต่เพราะเวลาเรียนที่ไม่ตรงกับคณะอื่น นักศึกษาแพทย์เลยไม่ค่อยได้สุงสิงกับเพื่อนนอกคณะเท่าไร ปราชญ์เคยมีแฟนเป็นเด็กบริหาร แต่ก็ต้องเลิกกันเพราะไม่มีเวลาให้ เจ้าตัวกลับบอกว่าเลิกแล้วมีความสุขมากกว่าเดิมเสียอีก
“ก็ดี คนไข้เยอะเหมือนเดิม แต่เคสที่รับผิดชอบไม่ค่อยหนัก ห้องฉุกเฉินก็ไม่ค่อยมีเคสน่าตื่นเต้นเท่าไร ทำแผล อุบติเหตุเล็กๆน้อยไปตามเรื่องๆ นานๆจะหลุดเคสโรคหัวใจกำเริบหรือความดันสูงมาสักวันละคนสองคน” เขาบ่น เอนตัวพิงพนักเก้าอี้โซฟาตัวใหญ่ในร้าน
“โอ้ย ยังดี วันนั้นไอ้หมอโน้ตเจอรถชน ขาร่องแร่งมาจะขาดแหล่มิขาดแหล่ มันบอกเห็นแล้วเสียววูบ” ปราชญ์ตบไหล่เพื่อนข้างๆ ที่นั่งซดกาแฟด้วยสีหน้าง่วงงุน “มันเพิ่งออกเวรเมื่อเช้า นอนไปแป๊บแล้วก็ออกมาเนี่ย”
“กระต่ายยยยยย” เสียงเล็กของสองสาวดังขึ้นพร้อมกัน โผเข้ามาเกาะไหล่คนละฝั่ง
“เลิกเรียกเต็มยศสักที” หมอต่ายบ่นอย่างไม่จริงจัง มองเพื่อนสาวสองคนที่หัวเราะร่า
“ไม่เอา น่ารักดีออก”
“แล้วจะกินไรกันวันนี้” ปราชญ์ถามขึ้น
“อยากกินซูชิ ไปกินซูชิเด็นกันเถอะ!”
“แพง ไม่มีตัง” โน้ตเถียงสองสาว วางแก้วกาแฟลง
“โอ๊ย ก็อยากกินอะ อยากกินนี่ ใช่มั้ยกระต่าย”
“ไม่รู้เรื่อง” หมอต่ายส่ายหน้าดิก ดันแว่นขึ้นให้พอดี
“ไม่ได้กดเงินเมาเยอะ แม่ยังไม่โอนตังให้เลย” โน้ตพึมพำถอนหายใจ
“ยืมกูก่อนละกัน” ปราชญ์เสนอ โน้ตมองหน้าสองสาวที่ทำหน้าร้องขอก่อนพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้
สรุปสองสาวชนะ อันที่จริงมันก็เป็นเรื่องปกติของกลุ่ม หากผู้หญิงสองคนเสนออะไรพวกหล่อนมักจะได้อย่างใจทุกที ไม่รู้ว่าตรรกะนี้ใช้ได้กับทุกกลุ่มหรือเปล่าเหมือนกัน แต่สำหรับกลุ่มเขามันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง เพราะตัวเขาเองไม่มีปากมีเสียงอะไรเท่าไรอยู่แล้ว แต่เป็นอันรู้กันว่าหากเขาเปิดปากพูดเมื่อไร ผู้หญิงสองคนก็เถอะ ต้องยอมเขาเรื่อยไป
.
.
หมอต่ายเดินฮัมเพลงเข้าโรงพยาบาล มุมปากประดับรอยยิ้มน้อยๆให้กับพนักงานต้อนรับที่ทางเข้าโรงพยาบาล วันนี้วันเดียวเหมือนได้หยุดพักผ่อนไปหนึ่งอาทิตย์ แพทย์เป็นอาชีพที่ต้องคิดถึงและให้เวลากับคนอื่นมากกว่าตัวเองเสมอ แม้จะยังไม่ได้บรรจุแต่แค่เวลาเรียนก็หนักหนาแล้ว เพราะฉะนั้นเมื่อมีเวลาให้กับตัวเองและเพื่อนฝูงบ้างจึงถือเป็นช่วงเวลาพักผ่อนที่แสนพิเศษ แขนข้างหนึ่งมีเสื้อกาวน์พาดอยู่ เตรียมตัวเข้าคลาสเรียนช่วงเย็น เขาต้องเข้าห้องผ่าตัดกับอาจารย์หมอที่จะมีเคสผ่าเปิดทรวงอก นึกถึงซูชิแดงๆที่กินไปเมื่อบ่ายยังคิดว่าตัวเองคงไม่หน้าซีดไประหว่างการผ่าตัดหรอก
กำลังจะเดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็เห็นพยาบาลเวรประจำวันนี้ยืนถือถุงกระดาษยิ้มให้เขาตามประสาคนคุ้นเคย
“หมอต่ายคะ มีคนฝากมาให้ค่ะ” เธอยื่นมาให้ ว่าที่คุณหมอรับมาอย่างมึนงง
“ห๊ะ?”
“พอดีมีน้องเขาเอามาให้พี่ที่เคาท์เตอร์น่ะค่ะ บอกว่าฝากให้นักศึกษาแพทย์คลินิกจิระภัทร ชื่อหมอต่ายนี่คะ” ตาเรียวมองของในมือเธออย่างลังเล รับมาอย่างงงๆ ถุงกระดาษของร้านกาแฟชื่อดัง เจ้าเดียวกับที่เขาแวะไปวันนี้
เขามองเข้าไปในถุงที่เปิดปากอ้า ด้านในมีแก้วกาแฟแบบรับกลับบ้าน 1 แก้วและพายชิ้นเล็ก เห็นกระดาษโพสท์อิทสีเขียวสดแปะอยู่ข้างๆถุง ก็ต้องหยิบขึ้นมาดู ลายมือหวัดๆดูคุ้นตา แต่เนื้อความน่าสงสัยกว่านั้นเยอะ มือขาวขยับดันแว่นให้เข้าที่ ก้มหน้าอ่านเนื้อความในโน้ตแผ่นเล็ก
‘ หมอต่ายชอบกินของแพงจัง ผมคงซื้อให้ทุกวันคงไม่ไหว แต่หมอต่ายรู้มั้ยครับ ว่าถึงผมจะจน เด็กวิดวะคนนี้มันก็จริงใจนะครับ :impress2: ‘
คนตัวขาวขนลุกซู่ ไม่รู้ว่ารู้ได้อย่างไรว่าเขาชอบกินอะไร เขาไม่ได้สนใจจุดนั้น แต่สำนวนที่ใช้พร้อมลายมือคุ้นตาพาลให้คิดถึงใบหน้าคมแต่กวนเบื้องล่างของคนให้แล้วก็ตัวสั่น เขากล่าวขอบคุณพี่พยาบาลที่อุตส่าห์ใจดี เดินมาส่งของให้
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะคะ”
“ครับ ขอบคุณมาก วันหลังถ้าเขาฝากอะไรไว้พี่ไม่ต้องรับมานะครับ” เขาบอก เธอทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อยแต่ก็ตอบรับด้วยดี
สิ้นร่างเล็กของนางพยาบาล ขาเรียวก้าวยาวๆไปที่หัวมุมของอาคาร ก่อนที่จะเลี้ยวเข้าห้องฆ่าเชื้อ ปล่อยเจ้าถุงกระดาษที่บรรจุกาแฟและขนมราคาแพงนั่นลงถังขยะสำหรับรีไซเคิล ยกยิ้ม คิดถึงเหตุการณ์เมื่อสองสามวันที่แล้วที่ทำเอาอารมณ์เสียไปเกือบทั้งวัน แต่เพราะงานเยอะเลยลืมๆ วันนี้เมื่อเห็นกลับทำให้อารมณ์ขุ่นมัวขึ้นมาอีกรอบ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะล้อเล่นหรืออะไร ไม่เข้าใจแต่ที่อยากบอก ตอนนี้คือ ..
ไม่มีนโยบายรับของจากคนแปลกหน้าเว้ย !
.
.
-
พี่หมอต่ายใจร้ายยยยย
อย่าทำร้ายจิตใจน้องบาสนักซิ :sad4:
เด็กวิศวะเค้าจริงใจน้าไม่ลองไม่รู้ :hao6:
-
ดูหน้าใสๆ ไม่น่าจะใจร้ายเลย
นี่ถ้าแอบดูอยู่ บาสจะถอยป่าวนะ
-
หมอต่ายอ่ะ จายร้ายยย :mew2: เสียดายของที่ทิ้ง แพงง่ะ :mew5:
-
โหยยยย หมอต่ายยยย ใจร้ายอ่ะ ทิ้งเลยหรอคนให้เสียใจแย่อ่ะดิ :katai5:
-
หมอกระต่ายเป็นสิ่งมีชีวิตที่โหดที่สุดในปฐพี
-
คนสวยมักใจร้ายเสมอ 5555
-
หมอต่ายใจร้ายยย tt'
-
หมอต่ายใจเด็ดกว่าที่คิดนะเนี่ย แหม่
นึกว่าจะใจดี
-
กรีดร้องงง หมอต่ายใจร้ายยยอ่ะ
ไม่กินเองก็เอาไปให้คนอื่นกินหรือโยนมาทางนี้ก็ได้ เสียดายของน่ะ
ไม่รู้บาสรู้แล้วจะเป็นยังไงบ้างนะ นี่ก็ไม่รู้ว่าแอบตามดูคุณหมออยู่หรือเปล่า ฮ่าๆ
-
หมอต่ายใจร้าย
-
:mew2: :mew2: :mew2: บาสจะเห็นป่าวน๊า
-
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆด่วนๆๆ
ยาวววๆหน่อยน่าา :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
หมอแม่ม จีบยากชะมัดดดดดดดด
-
เล่นของสูงต้องทำใจนะบาส หมอต่ายโหดสุด ใจร้ายจัง :sad4:
-
หมอต่ายทิ้งทำไมมมมมมมมมมม
ไม่เห็นใจคนซื้อมาฝากเลย
บาสนายอยู่ไหน มาจัดการด่วน
-
โอยยย หมอต่ายอย่าใจร้ายเลยน้าา
รับของเด็กไปเถอะ :impress2:
-
โอ้ย ตายๆๆ เป็นเรื่องที่น่ารักมากกก :hao7:
เล่นตัวจังเลยนะคะคุณหมอ จีบยากจริงๆ สู้ๆนะจ๊ะ พ่อหนุ่มวิศวะ :impress2:
-
ทิ้งทำไมมมมมมมมมม
ไม่กินก็ให้คนอื่นกินแทนก็ได้
เสียดายของนะหมอ :เฮ้อ:
-
อูย...ท่าจะยาก พี่หมอต่ายไม่เล่นด้วยซะแล้วน้องบาส
-
หมอใจร้ายอ่ะ บาสคงไม่เห็นหรอกเนอะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ใจร้ายจุงเบยพี่หมอ ไม่กินก็เอามาให้เค้ากินแทนก็ได้นะ เสียดายเงินง่ะ :sad4:
ไร้เยื่อใยที่สวดดดดด
-
ใจร้ายยยยยยยยยย
-
หมอต่ายเล่นตัวเยอะๆ
-
พี่หมอใจร้าย ของแพง แถมได้ฟรีอีด ไม่น่าทิ้งเลย
-
เฮ้ยยยยยยย หมอต่ายทิ้งทำไม เสียดายของแพง ก๊ากกกกกกก
หมอทำดีมาก ตัดความหวังไปซ้าาาาาา
จะโดนบาสมันตื้บมะ อิอิ
-
แรงอ่าหมอต่าย บาสเห็นคงเสียใจน่าดู
-
สนุกๆๆอ่ะ
-
บาส สู้ๆ
-
คุณพี่หมอต่าย เค้าเสียดายของ ไม่กินก็โยนมาทางนี้สิคะ ถึงเค้าจะไม่กินกาแฟแต่พายเค้ากินนะ
คนสวยใจร้ายอ่ะ บาสวิ่งร้องไห้กลับบ้านไปแล้วมั้งเนี่ย น่าสงสาร T_T
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ย๊ากก!!! คุณหมอใจร้ายว่ะ
ถ้าอิบาสมาเห็นตอนลงถังขยะ คงเสียใจแย่ T^T
:pig4: :pig4:
-
พี่หมอต่ายใจร้ายอ่ะ
น้องเค้าอุตส่าห์เป็นห่วงกลัวว่าจะทำงานจนไม่มีเวลาจึงได้ซื้อมาฝากไว้
พี่หมอเอาไปทิ้งทำไมอ่ะ
เกิดน้องมาเห็นจะไม่เสียใจหรอ
รอคนเขียนมาต่อนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
หมอต่ายไม่เล่นด้วยอ่ะบาส 55555
-
หมอต่ายเล่นท่ายากซะแล้วววววว
ทำไงล่ะทีนี้น้องเอ้ยยยยยยย
-
หมอใจร้าย.
-
ใจร้ายไปหน่อยป่ะ หมอต่ายยยยยยย ชิ
-
อ้าววววว ไหงหมอทำแบบนี้ล่ะ เสียดายของนะ ในถุงนั้นอย่างน้อยๆ ก็ 200 แล้วนะ :o
-
ตามอ่านทันแล้ว
รบกวนคนเขียนตามมาบวกให้อิชั้นด้วยนะคะ
หมอน่ารักดี ฮือออ
น่าฟัดดด
น้องบาสก็เริ่มรุกแล้ว
จะรอดูว่าหมอจะใจอ่อนยังไง หึหึ
-
สงสารบาสจังเลย
-
เจ้าแสบบาส รู้ได้ยังไงว่าพี่หมอต่ายชอบกินของแพง แอบตามพี่หมอรึเปล่านั่น
ถึงจะเสียดายของแพง ๆ (พี่หมอไม่เอาให้หนูก็ได้นะ หนูอยากกินอ่ะ :heaven ) แต่ก็เข้าใจพี่หมอต่ายนะ
คนเพิ่งรู้จัก เจอกันแค่สองครั้ง แถมในฐานะหมอกับคนไข้ด้วย นิสัยจริง ๆ เป็นยังไงก็ไ่ม่รู้
แล้วที่พี่หมอเพิ่งเจอฤทธิ์ปากน้องบาส และผองเพื่อนมา จะไม่ค่อยอยากยุ่งด้วยก็ไม่แปลก
มาทำตัวเหมือนจีบ แต่ที่แสดงออกกับพี่หมอ ก็เหมือนเล่นกันขำ ๆ จะให้พี่หมอไว้ใจง่าย ๆ ได้ไง
และเอาจริง ๆ เลยนะ ตอนแรกบาสเอง ก็ไม่ได้คิดจริงจังอะไรอยู่แล้วด้วยนิ เราก็เลยยังไม่อยากเชียร์
ให้นายบาส แน่ใจตัวเองซะก่อนเหอะ ว่าจริง ๆ คิดกับพี่หมอยังไงกันแน่ ชอบพี่หมอจริงจัง จริงใจเมื่อไหร่
ตอนนั้นเราเอาใจช่วยบาสเต็มที่แน่ ๆ ตอนนี้ขอเข้าข้างพี่หมอก่อนก็แล้วกันนะ อิอิ
พี่หมอร้ายนิ่ง ๆ อย่างนี้ก็ชอบ รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนค่ะ :mew1:
-
คนน่ารัก..มักใจร้าย
-
บาสน่ารักอ่ะ รูปแฟนอาร์ตก็น่ารัก อิๆ
นิสัยเหมาะกันดีนะ 5555
ว่าแต่วิศวะเสี่ยวจิงๆ 5555
-
โอ๊ะ โอ๊ยยยยยย เจ็บแทนค่ะ
-
ถึงกับทิ้งเลย งื้ออออออ หมอต่ายใจร้ายยยยย :katai1:
บาสสู้ๆ เอาความจริงใจเข้าสู้ แต่อย่ากวนเบื้องล่างหมอเค้าบ่อยนัก
ขอบคุณคนเขียนค่ะ มาต่อนะๆ :katai4:
-
ต่อช้าจัง้ลยอะคนเขียนน
รอนานแล้วน่าาาาาา :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
สรุปแล้วเอาใจช่วยบาสละกัน
ใหม่ๆก็งี้ละนะ
สู้ๆ นายบาส
-
“ไงมึง ข่าวว่าจีบพี่หมอ ถึงไหนแล้ววะ”
เสียงพี่รหัสจอมกวนเอ่ยแซว เรื่องที่ลานเกียร์วันนั้นกลายเป็นที่โจทย์จันท์กันไปทั่วทั้งคณะวิศวกรรมศาสตร์ เรียกได้ว่าไม่มีชั้นปีไหนไม่รู้ อีกอย่างเป็นถึงคนดังระดับคณะอย่างบาสแล้ว เรื่องยิ่งดูน่าสนใจกว่าคนอื่นแน่นอน
“คอยซื้อข้าวซื้อขนมส่งเขาทุกวันว่ะพี่ แต่พี่หมอแกใจแข็งมากกกกกกก” เพื่อนตอบแทนเจ้าตัวที่นั่งเกาเฝือกแม้มันจะไม่ช่วยอะไรเท่าไรนัก
“แน่นอน มึงเล่นของสูงมากไอ้หมาวัด พี่หมอแกปี 5 ด้วย กูเพิ่งรู้ว่ามึงชอบคนแก่กว่า”
“หยิ่งมากด้วยพี่ สมแล้วที่เรียนหมอ มันไปติดสินบนพี่พยาบาลให้ช่วยส่อง พี่รู้มั้ยพี่หมอแกไม่ได้แตะของที่มันซื้อไปเลยสักวันเดียว แถมช่วงนี้พี่หมอแกก็เรียนหนัก เดี๋ยวเข้าห้องผ่าตัด เดี๋ยวออกตรวจคนไข้ตามวอร์ดกับอาจารย์หมอ เรียกว่ามันว่าง พี่หมอไม่ว่างทุกวันเลยว่ะพี่”
“โอ .. แดกแห้วแน่นอนเลยว่ะมึง”
“พี่แดกบ่อยล่ะสิถึงรู้” แซวกวนๆกลับ กลายเป็นโดนรุ่นพี่ตบกะโหลกจนหน้าแทบคว่ำ
“มึงไปรู้ได้ไงว่าพี่หมอเค้าชอบกินอะไรไม่ชอบอะไร พวกมึงคุยกันนี่นับคำได้เลย เค้าไม่ชอบของที่มึงซื้อหรือเปล่า หรือมึงมีสายสืบ”
“พี่มันเป็นใครพี่โก้” เพื่อนปันย้อนถาม
โก้เลิกคิ้ว หัวเราะร่า “เออว่ะ มึงมันน้องไอ้ไบค์ โทษทีกูลืม”
“พี่ไบค์แม่งไม่ได้ช่วย มันยังไม่รู้เลยว่ากูทำไรอยู่ มันมัวแต่หม้อคนไปวันๆ” บาสตอบเนือยๆ “ก็อย่างที่ไอ้โจ๊กมันบอกอะพี่ ไปหลอกถามเจ๊พยาบาลมา บอกคุณหมอต่ายชอบกินกรีนทีลาเต้เปลี่ยนนมธรรมดาเป็นซอยมิลค์โนไซรัป เรื่องมากฉิบหาย ก็สั่งตามที่บอก ไม่เห็นหมอต่ายแตะสักวัน”
“พี่มึงหม้อใครเค้าก็เล่นด้วยทุกคน ทำไมไม่ถามมาจากมันวะ หนังหน้ามึงก็ไม่ได้แย่” โก้เย้า เห็นรุ่นน้องที่สนิทกันมาตั้งแต่มันเข้าเรียนปีหนึ่งก็นึกตลก มันไม่มีวี่แววจะเป็นเก้งกวางอะไรกับเขาหรอก หน้าตามันดีพอๆกับพี่มันด้วยซ้ำแต่มันไม่ดูแลตัวเอง แถมนี่ยังจีบผู้ชาย เอาเถอะถ้ามันชอบ มันเอาจริง ก็ต้องปล่อยให้มันลอง มีคนมาสนใจมันบ้างแต่มันกลับไม่เล่นด้วย พอจะเริ่มเสือกกลายเป็นนักเรียนแพทย์ผู้ชายซะงั้น
“ซื้อสตาร์บัคให้หมอต่ายวันเว้นวัน ตัวเองแดกกาแฟเย็นหน้าม.ถุงละ 15 บ. กูล่ะขำ” ปันหัวเราะเพื่อนตัวเอง
บาสจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสีย ทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่แม่งนอกจากจะไม่ให้กำลังใจแล้วยังบั่นทอนความรู้สึกกันตลอด ดวงตาเหม่อมองแขนตัวเองอย่างใช้ความคิด จะว่าไปแล้วที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็เกือบสองอาทิตย์แล้ว หมอต่ายเองก็ดูไม่สนใจ แต่ก็อย่างว่า คนตัวขาวๆนั่นไม่ใช่เกย์หรืออะไรเถือกๆนี้เลย เขาเองก็ไม่ใช่ ที่ทำอยู่นี่คือแค่สนใจ อยากเอาชนะ หรือว่าชอบจริงๆกันแน่ตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน
โว้ย ถ้าวันนั้นหมอต่ายไม่เอาเสื้อมาคืนทุกอย่างคงง่ายกว่านี้เยอะ ถ้าไม่มาสานต่อมันก็จบไปแล้ว แต่วันนั้นคนตัวสูงพอๆกันกับเขาแต่บางกว่าอย่างคนไม่ค่อยใช้กำลังเท่าไรที่ทำตาดุๆใส่ มือบางขยับจับเฝือกให้เข้าที่ แม้ปากจะร้าย ดูไม่ใส่ใจกันเท่าไร แต่การกระทำกลับตรงกันข้ามยิ่งทำให้เขาสนใจมากกว่าเดิม ยอมรับว่าที่โรงพยาบาลเขาสะดุดที่ใบหน้าใสๆนั่นอย่างประหลาด ใบหน้าสวยได้รูป กับดวงตาที่ล้อมกรอบด้วยแพขนตานั่นน่ารัก หมอต่ายไม่ได้ต่างจากผู้ชายปกติเท่าไร แต่มองมุมไหนก็น่ารัก
“ถ้ามึงแค่อยากเอาชนะก็เลิกเหอะบาส กูว่านี่มึงทั้งเสียเวลา ทั้งเสียเงิน เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่านะเว้ย หรือไม่ก็เลือกจากบรรดาคนที่เข้ามาหามึงดิ ง่ายกว่าเยอะเลย” พี่โก้เตือนอย่างหวังดี ตบบ่ารุ่นน้องก่อนโบกมือลา เดินเข้าตึกเรียนไปก่อน
“พี่โก้พูดถูก ที่พวกกูไม่ห้ามเพราะเห็นว่ามึงอยากลอง แต่เท่าที่กูเห็น พี่หมอแกไม่เล่นด้วย มึงจะทำให้ชายแท้ๆมาสนใจประเภทเดียวกัน ไม่ง่ายว่ะ ถามตัวมึงก่อน มึงสนใจเค้าเพราะชอบ หรือว่าสนใจเพราะอยากเอาชนะ ถ้าเค้าเล่นด้วย มึงจะให้ความสนใจกับเค้าแบบเดิมอย่างที่มึงเป็นตอนนี้หรือเปล่า” นพเตือนอีกเสียง
บาสส่งเสียงอืออาในลำคอตอบส่งๆ ที่เพื่อนเขาพูดก็ถูก หมอต่ายไม่ใช่คนประเภทนั้น ดูก็รู้แล้วว่าเห็นหน้าตาน่ารักแบบนั้น โหดร้ายไม่ใช่เล่น หมอต่ายจำกัดประเภทคนไว้เพียงสองประเภทเท่านั้น คนรู้จักและคนแปลกหน้า ระยะห่างของสองสถานะนั้นมีมากเลยทีเดียว สองอาทิตย์แล้ว แต่คุณหมอหน้าใสกลับไม่เคยใจอ่อนเลยสักครั้งเดียว
“แล้วมึงต้องไปให้หมอดูเฝือกวันไหน วันนี้หรือเปล่าวะ พวกกูไปเป็นเพื่อนมั้ย?” เพื่อนถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง บาสพยักหน้าส่งๆ มีพวกมันไปก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน
“เดี๋ยวไปเลยเนี่ย เริ่มคันล่ะแม่ง”
“จะหายทันฟุตบอลประเพณีมั้ยเนี่ยมึง เดี๋ยวได้นั่งเก้าอี้สำรอง กูจะสมน้ำหน้าให้”
“ทันมั้ง แม่ง มึงอย่าพูด”
“มึงก็ไปหาหมอ ถามเค้าเลยว่าจะเอาเฝือกออกได้ตอนไหน ต้องทำกายภาพต่อหรือเปล่า เดือนหน้าแล้วนะเว้ย”
“เออๆ ใจว่ะ”
บาสเดินนำเพื่อนอีกสองคนขึ้นตึกเรียน ขาที่พลิกหายดีแล้ว อย่างน้อยก็วิ่งไล่เตะเพื่อนและรุ่นน้องได้สะดวกดี วันนี้หมอนัดไปเปลี่ยนเฝือกให้สั้นลงหน่อย ถ้าเจอหมอต่าย ... ชายหนุ่มยกยิ้ม เจอหมอต่ายก็ดีสินะ ...
ร่างสูงผิวแทนพร้อมเพื่อนอีกสองคนในเสื้อช๊อปสีน้ำเงินกรมท่ามีตรามหาวิทยาลัยปักชัดเจนเดินเข้าโรงพยาบาลประจำมหาวิทยาลัย คนใส่เฝือกเบ้หน้า บาสไม่ชอบบรรยากาศของโรงพยาบาล กลิ่นแอลกอฮอล์และยาฆ่าเชื้อคลุ้งไปทั้งตึก แถมคนที่อยู่ในโรงพยาบาลเองก็ไม่ได้มีสีหน้าท่าทางน่ารื่นรมย์ มันเป็นสถานที่แห่งความหดหู่ชัดๆ และยิ่งเป็นโรงพยาบาลรัฐแล้ว ยิ่งมีคนไข้แออัดมากกว่าโรงพยาบาลปกติสองสามเท่าตัว
เขายื่นใบนัดด้วยมือข้างที่ไม่ได้เข้าเฝือกให้กับจุดรับคนไข้ พยาบาลสองคนเช็คข้อมูลในคอมพิวเตอร์ก่อนส่งเข้าขึ้นไปชั้นบนเพื่อเช็คอาการของกระดูก ตาคมเหล่มองนักศึกษาแพทย์ในเสื้อกาวน์สีขาวที่เดินผ่านไปสองสามกลุ่ม แต่ก็ไม่พบใบหน้าใสๆของคนที่ตั้งใจหา เขาเดินเข้าห้องตรวจไปสักสามสิบนาที ก็ออกมาพร้อมกับเฝือกพันใหม่ที่สั้นกว่าเดิม พร้อมข่าวดีว่าอีกไม่ถึงสามอาทิตย์กระดูกก็น่าจะต่อกันปกติแล้ว เพราะเขาแค่กระดูกเคลื่อนไปเท่านั้น ไม่ได้หักจนน่ากลัว เส้นเอ็นที่ข้อเท้าพลิกก็ปกติดีเหมือนเดิม อาจจะมีอาการขัดยอกเล็กน้อย เลยได้ยานวดเพิ่มมาอีกหนึ่งหลอด คุณหมอการันตีว่าน่าจะทันกีฬาประเพณี แต่ว่าอาจจะยังลงเล่นได้ไม่เต็มที่เท่าที่ควร ทางที่ดีให้มาเช็คอีกรอบหลังถอดเฝือกไปแล้วจะดีที่สุด เขาพยักหน้ารับคำนั้น ก่อนถือเอกสารเดินออกมารับยาที่ห้องจ่ายยา
.
.
หมอต่ายเดินสะโหลสะเหลออกมาจากตัวโรงพยาบาล ตากลมแทบจะหรี่ปรือ เขาง่วงจะตายอยู่แล้ว นาฬิกาแท็คฮอยเออร์สีเงินประดับข้อมือบอกเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว วันนี้เขาเขียนรายงานพร้อมส่งให้อาจารย์หมอที่ปรึกษาเสียนานสองนาน มีจุดที่ต้องแก้ไขบ้างตามระเบียบ เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกพับขึ้นมาถึงข้อศอก บนหัวไหล่มีเสื้อกาวน์สีขาวพาดอยู่ลวกๆ เวลานี้ไม่ใช่เวลาเรียบร้อยแล้ว เขาอยากล้มตัวลงนอนตอนนี้เลยเสียด้วยซ้ำ
ลานจอดรถโล่ง เหลือเพียงรถไม่กี่คันที่ยังจอดอยู่ ส่วนใหญ่เป็นของแพทย์ผู้เข้าเวรกลางคืนและบรรดาเจ้าหน้าที่ต่างๆ มีของญาติผู้ป่วยประปรายเพราะเป็นนอกเวลาเยี่ยมไข้ ขายาวก้าวเร็วๆเข้าไปที่รถเบนซ์ ซี 220 cdi สีขาว ปลดล็อกจากกุญแจรถอย่างว่องไว
“เฮ้ย” ร่างขาวสะดุ้งตกใจ เมื่อเห็นเงาคนจากด้านหลัง หวังว่าคงไม่ได้ตาฝาดเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น ตั้งแต่เรียนหมอมา 5 ปียังไม่เคยเจออาถรรพ์อะไรอย่างที่คนอื่นเขาว่ากันเลย ขอโทษที เขามันคนไม่มีเซนส์เสียด้วย
“หมอต่าย ...” เสียงทุ้มเอ่ยเย้า เมื่อเห็นคนหน้าสวยตกใจหน้าซีดเผือด
“นาย !!!” ตวาดเสียงลั่น ตกใจจนหัวใจแทบจะหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเสียแล้ว “ทำอะไรเนี่ย ตกใจนะเว้ย”
“แหม ... ก็หมอต่ายเดินไว๊ไว ผมเดินตามหมอต่ายมาตั้งแต่อยู่ในโรงบาลล่ะ หมอต่ายไม่เห็นเอง”
“ใครจะไปเห็น ง่วงจะตายชักแล้วเนี่ย” ใจเต้นตุบๆ ตาสวยล้อมกรอบด้วยขนตายาวเหล่มองที่เฝือกของอีกคน “เปลี่ยนเป็นเฝือกสั้นแล้วนี่ วันนี้เหรอ?”
“ช่ายๆ ใกล้หายแล้วนะหมอต่าย”
นิ้วขาวดันแว่นให้วางบนดั้งโด่งพอดีอย่างติดเป็นนิสัย “ก็ดี”
“แต่มันคันในเฝือกยุบยิบเลยอะหมอต่าย คันจี๊ดๆไปถึงใจเลย” พูดติดตลก
ว่าที่คุณหมอตัวขาวถอนหายใจ “เพราะโสโครกหรือเปล่า” เหล่มองเสื้อช๊อปที่คลุมไหลอีกคน “เสื้อน่ะซักสิ จะได้หายคัน”
“โห มีสองตัวแล้วหมอต่าย ก็วันนั้นหมอต่ายเอามาคืนช้า เลยให้เพื่อนไปซื้อใหม่ นี่ซักสองสามวันตัวเลยนะหมอต่าย”
“ฉันผิดงั้นสิ ใส่ทุกวัน แต่ซักสองสามวันครั้ง เออ สมควรคันแหล่ะ” ร่างโปร่งตอบอย่างเหนื่อยหน่าย “เอ้า ถอยไปๆ จะกลับบ้านแล้ว”
“โห อย่าเพิ่งสิหมอต่าย ใจร้ายจัง”
“ใครใจร้าย ประสาท” ถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ของวัน แทนที่เขาจะได้รีบกลับบ้านไปอาบน้ำนอน
“หมอต่ายไง คนน่ารักใจร้ายแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าหนอ เป็นหมอต้องใจดีสิ”
“นี่นาย อย่ามาปีนเกลียว ยังไงฉันก็เป็นพี่ เคารพกันบ้าง หรือรุ่นพี่ที่วิศวะเค้าไม่สอนมา”
“ก็หมอต่ายอะ รู้มั้ยสตาร์บัคเนี่ยผมเข้าปีนึงนับครั้งได้เลยนะ มันแพงอะ หมอต่ายโยนทิ้งทุกวันเลย”
“ห๊ะ นี่แอบตามดูด้วยเรอะ นายบ้าหรือเปล่า” ขึ้นเสียงอย่างตกใจ
“เปล่าๆๆๆ คือฝากเจ๊ เอ้ย พี่พยาบาลคนสวยดูให้อะ แหะๆ” ยกมือเกาต้นคอแก้ตัว
“แล้วหมอต่ายไม่ชอบหรอ หมอต่ายชอบกินอะไรอะ จะได้ซื้อมาให้ถูก”
“หา ... ไม่ต้องหรอก ไม่จำเป็น”
“นี่ๆ หมอต่ายชอบกินอาหารญี่ปุ่นมั้ย มีร้านเปิดใหม่ที่สยามนา”
“เหรอ แล้วไง”
“ก็แบบจะชวนหมอต่ายไปกินไง”
“ ... พอเถอะ” ว่าที่คุณหมอทำสีหน้าระอา คิ้วเรียวขมวดยุ่ง ยกมือขึ้นนวดขมับตัวเองเบาๆ พิงหลังกับรถตัวเอง “ถามจริงๆเถอะ ทำแบบนี้เพื่ออะไร”
“ก็แบบ ... “ เออนั่นสิ ... เด็กวิศวะนิ่ง เริ่มควานหาลิ้นตัวเองไม่เจอเหมือนคนคิดไม่ทัน
“อีกนานมั้ย” เสียงแหบถามขึ้นเบาๆ
“ห๊ะ”
“ฉันถามว่าจะคิดอีกนานมั้ย” หนุ่มนักศึกษาแพทย์ถามเสียงนิ่ง
“แบบ ก็หมอต่ายอะ หมอต่ายไม่รู้จริงดิ”
ว่าที่คุณหมอส่ายหน้า “ไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร ถามจริงๆเถอะ คนปกติเค้าให้ของกินคนที่เพิ่งรู้จักกันแค่วันสองวันเหรอ ฉันไม่รู้ว่ารู้จักนายดีพอที่จะรับของกินจากคนแปลกหน้า”
“หมอต่ายอ่า ใจร้าย”
“ ... ” คนตัวขาวถอนใจ ตบบ่าข้างที่ไม่เจ็บของอีกคน “พอเถอะ เหนื่อยแทน ฉันไม่รู้ว่านายต้องการอะไร” ขยับตัวกลับเข้าหารถตัวเองพร้อมเปิดประตูรถ กำลังจะเข้าไปนั่ง มือสีแทนก็รั้งต้นแขนเอาไว้เสียก่อนที่จะได้มุดเข้าไปในตัวรถ
“ผมชื่อนายบริรักษ์ ธนบดี นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ภาควิชาโยธา ชั้นปีที่ 3 ชื่อเล่นชื่อบาส มีพี่ชายหนึ่งคน เป็นลูกคนเล็ก สูง 183 หนัก 71 ที่ผมทำไปทั้งหมด เพราะผมจะจีบหมอต่ายครับ!” พูดเสียงดังฟังชัดจนก้องไปทั้งลานจอดรถของโรงพยาบาล ดีที่ไม่มีใครเดินออกมาพอดี ว่าที่คุณหมอเบิกตาโพลงตกใจ อ้าปากค้าง
“อะไรนะ!!!” ไร้ซึ่งความระวังตัว ว่าที่คุณหมอพูดตะโกนเสียงลั่น
“หมอต่ายถามผมว่า ผมทำไปทำไม ผมเลยตอบหมอต่ายว่า ผมจะจีบหมอต่ายครับ” บาสตอบกลับอย่างฉะฉาน ใบหน้าคมประดับด้วยรอยยิ้มกว้างที่ดูยังไงก็ทำให้อีกคนไม่สบอารมณ์เท่าที่ควร
“ใช่เรื่องล้อกันเล่นมั้ย?”
“ไม่เล่นแล้วครับ ผมจะจีบพี่อย่างจริงจังครับ!”
.
.
วันนี้เป็น fanart หมอต่ายของแป้ง :)
Narutan ล่ะก่ะ ชอบมากที่มีแฟนอาร์ตตอนละรูป กิกิกิกิ *
/ใช้งานน้องคุ้มค่า.
(https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/t1/s720x720/1656242_581430965274332_1640364479_n.jpg)
-
ตอนนี้ยาวมากๆชอบ
มาดันๆก่อน
-
:laugh: :laugh: 5555บาสเอ๊ยยย
-
หมอต่ายก็ใจอ่อนๆหน่อยนะ
เอาใจช่วยบาส
จีบหมอให้ติดเลยนะ อิอิ
-
บอกหมอต่ายไปชัดๆเลยว่าจะจีบหมอต่าย
แล้วหมอต่ายจะทำยังไงกับบาสนะ
-
:laugh :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:บาสสู้ตาย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
บาสแกต้องจริงจังนะเว่ยยย อย่ามาเล่นๆ กะหมอต่ายนะ :mew1:
-
หมอต่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องเขารุกแล้วน้าา
-
oh! my god ตรงดีอ่ะบาส ชอบๆจีบก็บอกว่าจีบ แต่คนที่ตั้งตัวไม่ทันนี่สิ น่าสงสารจริงคุณหมอ เตรียมตัวโดนจีบได้เลยนะ :katai3:
-
อร๊ายยยย ตามอ่านทันแล้ว
หมอต่ายยยย
>.<
-
ตกลงแกจริงจังมั้ยเนี่ยตาบาส เล่นๆ ไม่เชียร์นะโว้ย ตอนนี้ยาวดี เอาอีกๆ :really2:
-
รู้จักดีเลยสินะหมอต่าย
-
หมอต่าย บาสมาจีบอ้ะ
หมอต่ายยอมมั้ย 555555
-
อุดมการณ์แน่วแน่ :katai2-1:
-
-//- บาสน่ารักก
-
แปะสรัางอาณาเขตก่อน ..... กรั่กกกกกกกกกก xD :laugh:
หมอต่ายนี่พันธุ์อะไรคะ ใจแข็งจุงงงงง เอาเถอะแบบนี้น่ะดีแล้ว
เดี๋ยวบาสมันจะได้ใจ หึ! อย่าคิดว่าหน้าใสๆ ปากแดงๆ ตาคมๆ จะใจอ่อนนะเหวยยยย :katai3:
เอาลีะ เดี๋ยวมารอดูกันว่าหมอต่ายรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของอิบาาละหมอจะทำไง เอามีดผ่าตัดปักมันเลยค่ะหมอ หนูว่ามันชอบบบบ ถถถถถถถถ
เห็นชื่อพี่ชายบาสโผล่มาละแช่มชื้นใจจัง คริคริ *
ด้วยรัก
รกซต. :hao7: // ps. Reply นี้นับเป็น 3 นะคะ *โดนเตะออกนอกกระทู้*
-
ชอบเนื้อเรื่อง น่ารักมุ้งมิ้งสุดๆจ้า
บาสก็แหม่ จีบจริงจัง
หมอต่ายถามนี่คือถ้านานจะได้ไม่ทำร้ายจิตใจใช่ไหมเนี่ย
หุหุ
แปลกๆตอนใช้แทนตัวเองว่า ชั้น... แต่พอโอเคอ่านได้
#เป็นที่เราคนเดียวรึเปล่าเนี่ย
อยากให้ใช้คำว่า ฉัน ดีกว่าค่ะ มันจะดูนิ่งกว่า ตามบุคลิกหมอตอนนี้
หุหุ สู้นะจ้ะ :) แต่ชอบเรื่องนี้น้าา :)
-
ชอบเนื้อเรื่อง น่ารักมุ้งมิ้งสุดๆจ้า
บาสก็แหม่ จีบจริงจัง
หมอต่ายถามนี่คือถ้านานจะได้ไม่ทำร้ายจิตใจใช่ไหมเนี่ย
หุหุ
แปลกๆตอนใช้แทนตัวเองว่า ชั้น... แต่พอโอเคอ่านได้
#เป็นที่เราคนเดียวรึเปล่าเนี่ย
อยากให้ใช้คำว่า ฉัน ดีกว่าค่ะ มันจะดูนิ่งกว่า ตามบุคลิกหมอตอนนี้
หุหุ สู้นะจ้ะ :) แต่ชอบเรื่องนี้น้าา :)
แก้ไขเรียบร้อยแล้วค่ะ ติกันได้นะคะ ยินดีมากค่ะ
พอดีตอนแรกลังเลมากๆ ว่าจะฉันหรือชั้น ปกติเวลาเขียนเรื่องจะใช้ฉันมากกว่าอยู่แล้วค่ะ แต่อะไรดลใจให้ใช้ชั้นในเรื่องนี้ไม่รู้เช่นกัน ฮือๆ
ขอบคุณที่เตือนนะคะ ยินดีแก้ไขค่ะ :)
-
ดีมากนายบาส
-
บาสเอ้ย ได้ใจว่ะ o13
พี่หมอต่ายตั้งรับดีๆนะจ๊ะ เด็กมันจะรุกพี่หมออย่างจริงจังแล้วนะ
-
ให้จริงจังนะนายบาส ไม่งั้นจะให้หมอต่ายจับฉีดยาชา(ที่หัวใจ)ซะเลย หึหึ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
555555555 หมอต่าย สงสารน้องมันหน่อยเถอะ
-
บาสน่ารักกกกกก
-
ตอนนี้มาดพี่หมอต่ายดูเหนือกว่าเยอะ มาดูสิว่าอิเด็กบาสมุ้งมิ้งจะเอาอะไรมาชนะใจ
-
ประกาศไปแล้วหมอว่ายังไง
-
พี่หมอต่ายตอบตกลงน้องบาสมันไปเถอะ น้องมัน(น่าจะ)รักจริงนะ
น้องบาสต้องสู้ต่อไป อย่ายอมแพ้
รอดูว่าพี่หมอจะตอบตกลงปลงใจกับน้องรึป่าว
-
ชัดเจนแล้วนะหมอต่าย
น้องมันจะจีบ โอเคนะ จบป่ะ!!!
-
งานนี้คงไม่ใช่แค่หมาเห่าเครื่องบินแล้วหละ ดันไปเห่าถึงสถานีอวกาศนอกโลกนู่นเลย เค้าจะได้ยินรึเปล่านะ
-
น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังอ่อน
แต่หัวใจอ่อนๆๆของหมอต่ายทำด้วยอะไร
เอาใจช่วยบาส :ped149:
-
แน่ะ เจ้าน้องบาส มาโทษว่าเป็นเพราะพี่หมอต่าย เอาเสื้อมาคืนมาสานต่อ ซะงั้นอ่ะ เดี๋ยวเหอะ ๆ
พี่โก้ และเพื่อนนพ เตือนดีมาก ถามตัวเองซะก่อนนะบาส ว่าชอบพี่หมอจริง ๆ หรือแค่อยากเอาชนะ
ยิ่งพี่หมอไม่สนใจ เลยยิ่งอยากเอาชนะหรือเปล่า ถ้ายังไม่แน่ใจ มันจะเป็นการเล่นกับความรู้สึกคนอื่นนะ
แต่ถึงจะบอกว่าไม่แน่ใจ ที่บาสสนใจพี่หมอจริง ๆ ก็ไม่ใช่แค่หน้าตานินะ ชอบที่พี่หมอ ปากร้ายแต่ก็มีน้ำใจสินะ
ชอบที่พี่หมอต่าย ถามตรง ๆ ไปเลย ว่าที่บาสทำอยู่นี่เพื่ออะไร ต้องการอะไรกันแน่ แหม คนตอบก็ตอบซะตรง
จะจีบหมอต่าย ตกลงว่าจะจีบพี่หมอจริงจัง เพราะชอบพี่หมอจริง ๆ แล้วใช่มั้ยบาส เราจะได้เริ่มเชียร์แล้วนะ
แต่คาดว่า จากที่พี่หมอปวดหัวอยู่ทุกวันนี้ คงยิ่งเพิ่มขึ้นอีกทวีคูณ เมื่อนายบาสจริงจังนะเนี่ย :laugh:
รอตอนต่อไปจ้า น่ารักจัง ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
จีบให้ติดให้ได้เลยน๊าาา
-
คิดจะจีบหมอ ก็คงต้องอดทนเยอะล่ะนะ
-
รุกแล้วสินะ หึหึหึ
-
จีบอ้อมๆไม่ได้ผลก็เอามันตรงๆนี่แหละ :katai2-1:
-
:pig4:
-
บาสรุกแล้วเฮ้ย :hao6:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อุต๊ะ :a5: กล้ามากบาส
-
555 ที่ผ่านมาหมอต่ายไม่รู้จริงเหรอ
ว่าน้องบาสเขาให้ของชอบมาทำไมทุกวัน
แต่อย่างส่า หมอคงอยู่ในเหตุผลของชายกับชาย
-
อารมณ์แบบว่า เด็กน้อยอนุบาลแนะนำตัวเลยว่ะ นุ้งบาสสสส >.<
หวัดดีฮับ ผมชื่อน้องบาส อายุสี่ขวบ อนุบาลหนึ่งทับสาม ห้องครูยุ้ย ลูกพ่อตุ้ยกับแม่แพร ว่าที่แฟนพี่ต่ายฮับ
:katai3:
ปล. นามสมมติทั้งนั้นนะแจ๊ะ ยกเว้นน้องบาสกับพี่ต่าย
-
โอ้ย น่ารักมากกกกกกกกกก ฟินรัวๆๆๆๆ
-
ตามอ่านฮะ
ประกาศเสียงดังฟังชัดเลยนายบาส
เยี่ยมมาก ฮ่าๆ
ปล. ยังมีคำิผิดอยู่ประปรายนะครับ เช่น "เลือดกบปาก"
-
อ๊ากกกก...ตามมาอ่านด้วยอีกคน... :haun4:
ชอบจังเลย นิสัยซึนของหมอต่ายเนี่ยย 5555+
บาสสู้ๆนะ ยังไงเราก็อยู่ข้า่งนาย :z1:
เสื้อกาวน์รึจะสู้เสื้อช้อป หึหึ :oo1:
-
ฮ่าๆๆ หมอต่ายโดนรุกหนักกว่าเดิมแน่
บาสสู้ๆ จีบหมอต่ายให้ได้นะ ห้ามทิ้งหมอต่ายด้วย
-
บาสน่ารัด เอ้ย รัก อ่า พี่หมอแบบประมานว่าสวย หยิ่ง เก็กๆนะนี่ อิๆ แถมรวยด้วย นั่งเบนซ์ กี๊ซซซซซ
ตอนหน้าจะรุกไงหว่า นู๋บาส อิๆ
-
หมอใจอ่อนเหอะ
-
:laugh: ชัดเจนมาอีนู๋ที่จะจีบเนี่ย
-
เข้ามาแจ้งว่า เจอกันคืนนี้ค่ะ 8/2 :katai2-1:
-
รอเน้อ
-
ลงชื่อรอ 8/2 ด้วยคนค่า
-
รอด้วยจ้าา
-
รอๆๆๆๆๆ
-
รอๆๆ เกือบจะหมด 8/2 แล้ว แต่ก็ยังรอ^_^
-
แอร๊ยยย เพิ่งเข้ามาอ่านๆ รวดเดียวเลย สนุกมากอ่ะ
บาสประกาศไปแล้วว่าจะจีบพี่หมอต่าย บาสต้องจริงจังกับพี่หมอด้วยนะ
ชอบพี่หมอต่ายจังเลย :mew1:
-
9/2 แล้ว ยังไม่มาเลย
-
ระวังโดนมีดหมอเฉาะปากนะคะน้องบาส :hao7:
-
:L1:
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L1: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:รออออออออออออออออออออออจ้า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เมื่อวานมัวแต่สครีมอะไรบางอย่างเลยลืมก่ะ ต้องขอโทษที่ทำให้ทุกคนรอ
วันนี้กลับบ้านไปจะรีบลงให้นะคะ ขอโทษค่า ฮวือ ๆๆ
-
นายบาสนี่น่ารักนะ เสียงดังฟังชัดกันเลย เอาใจช่วยนะ แต่ท่าทางจีบยากน่าดูอ่ะ พี่หมอทั้งดูโตเป็นผู้ใหญ่ เฉยชาซะ
แต่โมเม้นท์น่ารักๆตอนขยับผ้าเฝือกก็ยังติดตา เพราะฉะนั้น สู้ค่ะบาสสสสส
ขอบคุณค่า
-
ที่หลังบอกบ้านเลขที่ด้วยนะ บาส
5555
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ อยากจะบอกว่าสนุกมากอ่ะ ชอบนายบาส แลดูกวนๆแต่จริงใจดี เอาใจช่วยให้จีบหมอต่ายติดไวๆแล้วกัน
-
ถึงคนเขียน อย่างนี้ต้องเบิ้ลสองตอนไปเลยนะ
อิอิ
มีงอนๆ
-
รักเด็กวิดวะอ่ะค่ะ :hao7:
-
:mc4: คนเขียน อิอิ...มะวานไม่มาวันนี้ขอ2นะ
-
มารอเหมือนใครหลายๆคน :katai4:
-
ลงชื่อด้วยคน อยากอ่านด้วยจ้า :mew1: :mew1: :mew1:
-
แจ้งอะเกน .. ว่าวันนี้ก็น่าจะยังไม่ได้ลงค่ะ TAT;
เพราะว่าลืม share ลง dropbox folder ปกติจะ save ลงเครื่องแล้วค่อยลากลง folder ตลอดค่ะ คราวนี้ลืมจริงๆ ..
เอาเป็นว่าจะรีบมาลงให้ไวที่สุดนะคะ เอายาวๆไปเลยติดกันสองตอนเน้อ :mew1:
*ไม่บอกวันละกลัวจะรอกันเก้อ แต่ไม่เกิน 2 วันนี้แน่นอนค่ะ
ช่วงนี้คนเขียนสอนพิเศษเลิกดึกมากเพราะน้องๆจะสอบ ONET กัน ปล. ใครสอบ ONET ยกมือขึ้น ไปอ่านหนังสือก่อนเดี๋ยวนี้นะ!
:katai4:
-
รอกันต่อไป อย่าลืมนะ 2 ตอนรวด
-
รอค่ะ แต่ต้องมาสองตอนนะ
-
อ่านทันแล้วค่าาา
บาส สู้ ๆ น๊าาา :katai2-1:
-
ยกมือรอต่อไป
-
รอต่อไปอย่างมีความหวัง^^
-
สองตอนรวดเน้อออ .
-
มาส่งกำลังใจให้บาส สู้ๆ จ้า
:mew1:
-
รอครับ :hao5:
-
:m17: เค้าจะรอนะคะ คนแต่งจ๋า
-
โดนคนเขียนไล่ไปอ่านหนังสือซะแล้วเรา :m23: :m23: :m23:
# ปูเสื่อรออยู่ดี :hao7:
-
อ๊ากกกกก อยากร้องกรี๊ดดดดดดดดดดด
-
ลงแดงละค้าบบบบบบบบบบบบ
-
รออยู่นะจ๊ะ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
รอๆๆๆ...2 ตอนรวดๆ :katai2-1:
-
:a11: :a11: :a11: มาเต้นรอ
-
อ๊ายยย มาต่ออีกนะคะ ชอบมากเลย ><
-
รอตอนต่อไปค่าาา :katai2-1:
-
6.
เสียงดังฝ่าความเงียบของห้องนอนสีขาวสะอาด มือขาวประดับด้วยนิ้วเรียวยาวเอื้อมออกมาจากผ้าห่ม ควานหาไอโฟนรุ่นใหม่สีขาวที่ชาร์ตแบตไว้บนหัวเตียง ต้นเหตุของเสียงที่ลั่นไปทั้งห้อง สไลด์ปิดนาฬิกาปลุกอย่างเชื่องช้า สักพัก ร่างโปร่งของว่าที่คุณหมอในชุดนอนเสื้อยืดกับกางเกงย้วยๆก็ค่อยๆขยับลุกขึ้นนั่ง บิดกายไล่ความเมื่อยงบทั้งๆที่ตายังปรือ เขาหันซ้ายหันขวา ยกมือขึ้นขยี้ตาสองสามครั้ง แล้วหยิบแว่นสายตาขึ้นมาสวม
เพิ่งแปดโมง แถมวันนี้ยังเป็นวันอาทิตย์ ไม่มีเวรเข้าโรงพยาบาลและยังไม่มีคลาสเรียน แต่เขาตื่นเช้าจนเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว นึกอยากจะนอนต่ออีกสักสองสามชั่วโมง แต่เพราะเป็นคนที่ถ้านอนเลยเวลาจะปวดหัวไปทั้งวัน เขาจึงต้องลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ เขาเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาแปรงฟันไม่ถึงสิบนาที ก็ลงบันไดมาชั้นล่าง เลี้ยวเข้าห้องครัวหาอะไรกิน ได้นมสดติดมือมาหนึ่งแก้วกับแซนด์วิชที่ซื้อแช่เย็นเอาไว้จากเซเว่น กำลังจะยัดเข้าปากเสียงดังหน้าบ้านก็ดังจนน่ารำคาญ ร่างโปร่งถอนใจเฮือก วางของกินลงบนเคาท์เตอร์ในครัวเดินออกไปดูหน้าบ้าน ต้นเหตุของเสียงคือเจ้าสี่ขาตัวโตที่ปกติมักจะนอนแหมะอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่วันนี้มันไปอยู่ที่โรงจอดรถหน้าบ้าน แถมยังเห่าเสียงดังลั่น ส่วนต้นเหตุคือ ...
“หมอต่าย ...”
“มาได้ยังไงห๊ะ!!!” ว่าที่คุณหมอตวาดเสียงลั่นด้วยความตกใจ ร่างสูงผิวแทนของนักศึกษาวิศวะกำลังเกาะรั้วประตูบ้าน สอดใบหน้าผ่านกรงเหล็กสีเงินสะท้อนกับแสงแดดวูบวาบ
อีกฝ่ายไม่ตอบคำถาม บาสส่งเสียงโอดครวญ “ให้ผมเข้าไปหน่อยสิครับหมอต่าย...”
มือใหญ่ตบหัวเจ้าสี่ขาที่ทำเอาเจ้าของบ้านหน้านิ่ง ดูให้ดีๆแล้ว มันเหมือนจะไม่ได้เห่าเสียงดังเพราะคนแปลกหน้าเสียแล้ว หนอย .. ไอ้หมาไม่รักดี แกแปรพักตร์ไปหาคนแปลกหน้าได้ยังไง !
“นี่มาได้ยังไง ทำไมถึงมาถูก นี่นายเป็นโรคจิตเหรอ สะกดรอยตามชาวบ้านเค้าเนี่ย” คนตัวขาวยืนกอดอก บ่นอุบอิบแต่ก็ไม่ได้ขยับตัวจากหน้าประตูทางเข้าบ้านไปที่รั้วแต่อย่างใด “กลับไป”
“หมอต่าย ...”
“ก็บอกให้กลับไปไง”
“แต่ หมอต่าย ...”
“ลาก่อนวันอาทิตย์อันแสนสุขของฉัน กลับไปที่ๆนายอยู่เลย”
“ผมอยากอยู่กับหมอต่ายนี่ หมอต่ายไม่ให้โอกาสผมเลย เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ”
“เรา!? ฉันคุยกับนายรู้เรื่องแล้ว นายนั่นแหล่ะที่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง!” ว่าที่คุณหมอขมวดคิ้วจนแทบจะผูกกันเป็นโบว์ ใบหน้าได้รูปอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด เขาถอนหายใจ “อยากยืนอยู่ตรงนั้นก็ยืนไป” เขาหันหลังกลับเข้าบ้าน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เดี๊ยวหมอต่ายยยยยย !” บาสตะโกนเสียงดังลั่น แต่ขายาวๆของอีกฝ่ายไม่แม้แต่จะชะงักเลยสักนิด
“หมอต่าย ผมปวดฉี่ !!!” บาสตะโกนลั่น และเหมือนจะได้ผล เพราะว่าที่คุณหมอตัวขาวนั่นสะดุดเล็กน้อย
“เสาไฟฟ้าตรงหน้าปากซอยว่างนะ แต่ตอบคำถามยามที่ยืนมองอยู่เองแล้วกัน”
“โอยหมอต่าย คือมันไม่ไหวแล้วอ่ะ ผมรีบติดรถพี่ออกมาด้วย เลยยังไม่ได้เข้าห้องน้ำเลย นะหมอต่าย ผมไม่ได้โกหก หมอต่าย หมอต่ายไม่รู้เหรอว่าถ้าผมกลั้นไว้นานๆมันจะเป็นนิ่ว หมอต่ายเป็นหมอนะ ไม่สงสารผมเหรอครับ” โอดครวญเสียจนน่าสงสาร แต่ในสายตาเขากลับเห็นว่ามันดูน่ารำคาญมากกว่า แถมเสียงเด็กนั่นยังดังลั่นไปทั้งซอยเสียด้วย หมู่บ้านจัดสรรขนาดไม่ใหญ่มากแถมยังเป็นเช้าวันอาทิตย์คงยังไม่มีใครออกไปข้างนอก เขาเห็นเพื่อนบ้านทยอยออกมามองอย่างช่วยไม่ได้ เสียงสุนัขเห่าดังลั่น แถมยังตั้งสองตัวอีกต่างหาก !!!
เขาลากรองเท้าแตะเดินไปที่รั้วหน้าบ้าน หยิบกุญแจจากตู้พลาสติกสำหรับแขวนกุญแจบ้านข้างในรั้ว ไขประตูเล็กให้เจ้าของเสียงที่ทำเอาคนละแวกนั้นออกมายืนมองวิ่งพรวดเข้ามาพร้อมกับเจ้าสี่ขาที่วิ่งตามเข้าบ้าน
“ห้องน้ำหลังห้องนั่งเล่นซ้ายมือ!!!” เขาตะโกนตาม รองเท้าไนกี้สีดำคู่ค่อนข้างเก่าถูกเจ้าตัวสะบัดไปคนละทิศคนละทาง เขาต้องมาตามเขี่ยให้เป็นที่อย่างระอาใจ ร่างโปร่งเดินเข้าบ้าน เขายืนกอดอกรอหน้าประตูห้องน้ำ ไม่นานก็ได้ยินเสียงล้างมือจากก๊อกน้ำริมประตูไม่ดังมาก พร้อมๆกับที่เจ้าตัวเดินสะบัดมือเบาๆ เช็ดกางเกงยีนส์ผิวปากอารมณ์ดี
“เสร็จธุระแล้วนี่ คุยกันหน่อย”
“ชุดนอนน่ารักอะหมอต่าย ผมนึกว่าหมอต่ายจะใส่เต็มยศเสียอีก”
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง !” เสียงแหบย้อนลั่น ใบหน้าคมบูดบึ้ง “รู้ที่อยู่บ้านฉันได้ยังไง”
“แบบว่า ...”
“...”
“แบบว่า ... หมอต่ายรู้จักแอพพลิเคชั่นสุดล้ำที่ศาสดาแอปเปิ้ลท่านสตีฟ จอปส์ทิ้งไว้ก่อนตายอ๊ะเปล่า” บาสยิ้มแหย มองหน้าคนสวยที่แลดูจะบึ้งตึงหนักกว่าปกติ
“แอพอะไร” หมอต่ายขมวดคิ้ว ก่อนเบิกตาโพลงอย่างคาดไม่ถึง “อย่าบอกนะ ...”
“แบบว่า ... ไอโฟนผมอยู่บนรถหมอต่ายมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไงครับ” เด็กวิศวะที่วันนี้ไม่ได้ใส่เสื้อช๊อปยิ้มจนตาหยี
หมอต่ายอ้าปากค้างอย่างตกใจ ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าแอพพลิเคชั่นค้นหาโทรศัพท์อย่าง Find my iPhone นอกจากจะให้คุณแล้ว มันยังให้โทษอย่างนี้ด้วย คนคิดวิธีนี้ได้มันต้องฉลาดแกมโกงเท่านั้น คนปกติเค้าคิดไม่ออกกันหรอก ว่าที่คุณหมอนึกถึงจังหวะที่แยกกับอีกฝ่ายเมื่อวาน ด้วยความตกใจปนง่วง พาลให้ขาดสติและเหตุผลไปชั่วขณะ เด็กรุ่นน้องนี่คงใช้จังหวะที่โน้มตัวเข้ากั้นประตูรถเขา เขาจำได้แล้ว อีกฝ่ายใช้มือข้างซ้ายที่ไม่เจ็บท้าวเบาะที่นั่งคนขับ หัวไหล่ดันประตูที่เขาพยายามจะยื้อปิด แถมใช้สิทธิคนป่วยทำให้เขาไม่กล้าทำอะไรรุนแรง จังหวะนั้นเองมือข้างที่ไม่เจ็บคงจะหย่อนไอโฟนให้ไปตกอยู่ที่เบาะหลังแน่ๆ
“คิดออกแล้วใช่ม๊า ...” บาสลากเสียงยาว เมื่อเห็นว่าที่คุณหมอขมวดคิ้ว มองหน้าตัวเองเหมือนนึกเรื่องราวได้ “หมอต่ายเก่งจัง”
“มันใช่เรื่องที่น่าชมกันไหมนี่” หมอต่ายกุมขมับ รู้สึกเส้นประสาทเต้นตุบๆอีกแล้ว เขาไม่มีโรคประจำตัว แต่คิดว่าหลังจากเจอเด็กนี่แล้ว สงสัยต้องไปเช็คไมเกรนสักวัน ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “สรุปนี่คือจะจีบให้ได้เลยใช่ไหม?”
“อื้อ” พยักหน้าตอบอย่างแข็งขัน
“ฉันผู้ชายนะ ถ้านายจะยังไม่รู้”
“ผมตาไม่บอดนะหมอต่าย”
“นายเป็นเกย์ แต่ฉันไม่ใช่”
“ผมเป็นเกย์เพราะหมอต่ายเลย หมอต่ายดีใจไหมอะ นี่มันสุดยอดเลยนะเนี่ย”
“บ้าหรือเปล่าห๊ะ” ตวาดลั่น รู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองคุมอารมณ์ไม่อยู่ ตบะแตกมากไปแล้ว “ใครจะดีใจ ไม่มีใครโรคจิตอยู่ๆจะมาดีใจที่มีผู้ชายตัวโตกว่าตัวเอง แถมยังเป็นเด็กกวนตีนแบบนี้บอกว่าชอบแล้วดีใจหรอก แค่เป็นผู้ชายด้วยกันก็แย่แล้ว ฉันไม่ใช่เกย์ ไม่คิดจะเป็นด้วย”
“โอเคๆ แต่ผมจีบหมอต่ายได้ใช่มั้ยอะ”
คนตัวขาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่อธิบายมายืดยาวแถมไม่ให้เยื่อใยกันมันยังหน้ามึนทำไม่รู้เรื่อง “สรุปคือเอาจริงใช่ไหม?”
“ครับ ผมก็ลูกผู้ชายนะ ถ้าไม่จริงจังไม่ตื้อขนาดนี้หรอก”
“เออ จีบได้ก็จีบไป แต่อย่าคิดที่จะสมหวังเลย” ดวงตากลมโตหรี่อย่างคาดโทษ “แล้วนี่คนจีบกัน เขารุกล้ำกันแบบนี้หรือไง จีบทุกคนแล้วทำแบบนี้ทุกครั้งเลยหรือเปล่า?”
ร่างสูงผิวแทนยิ้มหวาน ส่ายหน้า “ไม่เคย หมอต่ายคนแรก!”
.
.
เสียงทุ้มหัวเราะลั่นพร้อมกับเสียงเจ้าสี่ขาของบ้านที่เห่ารับเป็นที่เอ็นดูของคุณป้าบ้านข้างๆ ขวัญใจเพื่อนบ้านคนใหม่เลยได้รับขนมนมเนยทั้งไทยและเทศจากบรรดาคุณลุงคุณป้าเสียเยอะแยะ คนตัวขาวที่ตอนนี้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเป็นเสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงขาสั้นอยู่บ้านนั่งอยู่ที่ชานบันไดทางเข้าบ้าน มองอีกคนที่อาบน้ำให้หมาของเขาจนแชมพูขึ้นฟองฟ่อด
“พี่ต่ายๆ ดูดิ พิซซ่าโคตรน่ารักอะ ฟองเต็มเลย ฮ่าๆๆ” มือใหญ่เกาขนสีน้ำตาลแซมขาว ขยี้จนขึ้นฟองเยอะแยะ “ถ่ายรูปเร็วพี่ เอาไอโฟนผมๆ”
‘พี่ต่าย’ เป็นคำที่เจ้าตัวขอเรียกชื่อให้สนิทขึ้นอีกหน่อย เพราะคำว่า ‘หมอต่าย’ มันชักจะฟังดูห่างเหินเกินไป ...
หมอต่ายถอนใจ นึกขำอย่างเสียไม่ได้ เขาหยิบไอโฟนรุ่นสี่สีดำขึ้นมากดเปิด หน้าจอล็อกสกรีนของอีกฝ่ายเป็นรูปสุนัขฮัสกี้ไซบีเรียนสองตัวที่ยื่นหน้าเข้ามาจนเต็มจอดูน่าเอ็นดูไม่น้อย ใบหน้าสวยลอบยิ้มมุมปาก .. มิน่าถึงรักสัตว์ ..
เขายกไอโฟนเป็นสัญญานบอกให้อีกฝ่ายเตรียมตัว ยกเจ้าสี่ขาตัวเล็กของเขาที่เต็มไปด้วยฟองขึ้น พร้อมยิ้มกว้าง
“พิซซ่าๆ ดูกล้องที่แม่ถือเร็วววววว”
“อะไรนะ” ว่าที่คุณหมอหรี่ตาอย่างคาดโทษอีกครั้ง
“ผมบอกให้พิซซ่ามองกล้อง พี่ต่ายก็ แหม ...”
กดถ่ายส่งๆไปสองสามรูปแล้วค่อยยื่นหน้าจอให้เจ้าตัวดู เมื่อเจ้าของพยักหน้าอย่างพอใจแล้วก็วางลงที่เดิม ร่างโปร่งเอนพิงเสาหน้าบ้าน วันอาทิตย์ลมเย็นๆแบบนี้น่างีบกลางวันมาก อาจจะเพราะได้ผ่อนคลายหลังจากเครียดมาตลอดช่วงเช้า ว่าที่คุณหมอตาโตก็ต้องปลง ปล่อยให้อีกฝ่ายอยากจะทำอะไรก็ทำไป เขาคิดว่าเมื่ออีกฝ่ายเบื่อเดี๋ยวก็ลาไปเอง และวันนั้นชีวิตเขาคงกลับสู่สภาวะปกติเสียที คิดเสียว่าตอนนี้มีน้องชายนอกไส้จอมวุ่นวายโผล่เข้ามาในชีวิตอีกหนึ่งคนแล้วกัน
เขาไม่เชื่อในรักแรกพบ ความโรแมนติกแบบนั้นมันช่างขัดกับเหตุผลของโลกใบนี้มากมายนัก คนเราจะรักกันชอบกันได้อย่างไรเมื่อไม่เคยคุยกันมาก่อนหน้า ไม่เคยได้ใกล้ชิดกัน สนิทกัน เขาเป็นพวกสัจนิยม ทุกสิ่งต้องตั้งอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง เขาจึงเป็นคนที่ไม่ค่อยเชื่ออะไรง่ายๆ และการเรียนแพทย์นั้นก็ตอบสนองความคิดและความสงสัยเขาได้ดีที่สุด
ทุกอย่างที่เป็นวิทยาศาสตร์มีเหตุผลเสมอ
แล้วทำไมเจ้าเด็กวิศวะที่ก็ต่างเป็นสาขาของตรรกะวิทยาอย่างฟิสิกส์นั้น มันช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย (วะ)
.
.
-
หมอต่ายพลาดตั้งแต่เปิดประตูบ้านให้เด็กมันเข้ามา ระวังหัวใจไว้ให้ดี :mew1:
-
หมอต่ายพลาดละ
เปิดประตูให้บาสเข้ามาเนี่ย 5555
-
นายบาสนี่รุกเร็วจริงๆ
-
พลาดแล้วๆ หมอพลาดแล้ว ถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว อิอิ
-
บุกยันบ้านเลย
-
แค่หลุดปากยอมให้จีบก็เสร็จวิดวะแล้วละหมอต่าย :katai3: :katai2-1:
-
นั่นซิคะหมอต่าย คนเราไม่รู้จัก ไม่สนิทสนม
จะมารักมาชอบกันได้อย่างไร เนอะหมอเนอะ
แต่นั่นมันก่อนหน้า แต่ตอนนี้หมอได้เปิดทาง
ให้พ่อหนุ่มวิศวะชื่อบาส เข้ามาในชีวิตแล้วนะ
-
:pig4:
-
เปิดประตูบ้านแล้ว อย่าลืมเปิดประตูใจนะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
นั่นแ่น่ๆๆๆๆๆๆๆ ใจอ่อนแล้วอ่ะเด้้้้้ พี่ต่าย อิๆๆๆๆ
บาสสู้ๆนะลูก
-
ยอมให้นายบาสจีบแล้ว~ ถือว่าพลาดแล้วล่ะหมอต่าย หาความสงบสุขในชีวิตไม่ได้แล้ว 555+
-
บาสบุกบ้านหมอต่ายแล้ว
อ้อนเข้าไว้ เผื่อสักวันหมอต่ายจะเอ็นดู
-
หมอต่าย หลายๆอย่างนะ
บางทีก็ไม่มีเหตุผลหรอกน้ะ <3
#เปิดใจให้พระเอกของเราเหอะ ><
-
หมอต่ายพลาดซะแล้ว คราวนี้เสร็จบาสแน่นอนอ่ะ^^
-
เฉยๆไว้ เดี๋ยวสักพักมันก็เบื่อ
แนะนำเลยว่าความคิดนี้ไม่เวิร์คค่ะหมอพี่ต่าย
อีกอย่างพี่พลาดตั้งแต่ปล่อยให้มันเอาไอโฟนหย่อนมาในรถแล้ว
ไม่นับว่ายอมให้เข้าบ้านด้วยนะเออ ให้โอกาสเด็กเกรียนเต็มที่
-
สนุกอะ ดูพี่หมอต่ายจะใจแข็งนะ
เจาะกำแพงเข้าไปให้ได้นะ น้องบาสสส
-
จากหมอต่ายกลายเป็นพี่ต่าย
ถือว่าก้าวหน้า คริคริ
:mew3:
-
จีบได้แล้วนะ แหม่ ก้าวหน้าขึ้นจริงๆ
-
หมอต่าย ใจอ่อนเร็วๆนะ บาสเข้าทางหมารึเปล่าเนี่ย 555
:mew3:
Happy VALENTINE DAY
-
หมอต่าย ตกหลุมเด็กแล้ววว
-
อ้ายยยยย น่ารักค่ะ ชอบนะ
อ่านไปอมยิ้มไป ดูสิหมอต่ายจะใจแข็งอีกนานไหม
-
ตามรุกถึงบ้านเลยแฮะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
“วันหลังก็ไม่ต้องซื้อแล้วชาเขียวสตาร์บัคอะ เสียดายเงิน ไม่ได้ชอบกินขนาดนั้น” เสียงแหบเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังเช็ดขนเจ้าหมาตัวขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ เจ้าพิซซ่าสุนัขพันธุ์บีเกิ้ลนั่งนิ่งมองเจ้าของตัวเองที่กำลังเช็ดขนให้ หมอบนอนลงอย่างเพลิดเพลิน
“ทำไมอยู่กับพี่ต่ายมันไม่เห็นซนเลยอะ ปกติหมาพันธุ์นี้ซนนรกเลยนะเนี่ย” บาสถามอย่างประหลาดใจ เพราะตามลักษณะนิสัยของสุนัขพันธุ์นี้นั้นมักจะอยู่ไม่นิ่ง แถมยังชอบขุดทำลายข้าวของไปทั่ว แต่ชายหนุ่มสังเกตมองรอบบ้าน นอกจากลูกบอลที่เละไม่เป็นชิ้นดี กับตุ๊กตาของเล่นแล้ว มันก็ไม่เห็นจะสร้างความเสียหายอื่นใด ผิดกับที่ได้เห็นตัวอื่นๆเป็น
“ก็พูดกับมันสิ มันก็ฟังรู้เรื่อง ... คนแถวนี้กลับประหลาดฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง” ประโยคหลังบานอุบอิบในลำคอ แต่ยังไงเขาก็คิดว่าอีกคนก็คงได้ยินอยู่แล้ว ก็อยู่ใกล้กันเสียขนาดนี้
“ฟังรู้เรื่องสิครับ แหม พี่ต่ายบอกไม่ต้องซื้อแล้วชาเขียวอะ ไม่บอกผมแต่ทีแรกเล่า ทิ้งแบบนั้นเสียดายแย่ เพื่อนผมมันยังบอกเลยว่าถ้าพี่ต่ายทิ้งอีกให้บอก มันจะไปรอเก็บจากถังขยะ” พูดติดตลก
“แล้วรู้ได้อย่างไรว่าทิ้งทุกครั้งที่ได้ ... นี่สะกดรอยตามทุกอย่างเลยหรือไง ฉันชักจะกลัวล่ะ แจ้งตำรวจเอาไว้ดีกว่า”
“ผมไม่ได้ตามเองหรอกพี่ต่ายก็ ในโรงบาลเนี่ยพื้นที่ของเจ้าหน้าที่ผมจะเข้าไปดูได้ยังไง๊ ใครเอาไปให้พี่เค้าก็มาบอกผมเองแหล่ะ” เขาแก้ตัว มองว่าที่คุณหมอหน้าสวยที่หรี่ตามองอย่างคาดโทษ
“อ้อ รู้แล้วว่าควรไปไล่เบี้ยกับใคร ติดสินบนอะไรพี่เดือนไว้ล่ะ”
“หมอต่ายว่าผมหล่อไหมอะ”
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง”
“โธ่ ผมก็กำลังจะบอกนี่ไงว่าผมใช้ความหล่อของตัวเองติดสินบนเจ๊เค้าเอาไว้ไงพี่” พูดพร้อมยิ้มกว้าง ต่ายมองหน้าอีกฝ่ายทำท่าโก่งคอจะอ้วก ไม่รู้ว่าเจ้าตัวไปเอาความมั่นใจขนาดนี้มาจากไหน
“งั้นก็ใช้ความหล่อเท่าที่มีของนาย ไปจีบผู้หญิงดีกว่าไหมล่ะ”
“พี่ต่าย ผมถามอะไรอย่างดิ”
“อย่างเดียวนะ” ย้อนกลับอย่างว่องไว
“โอ้ย ผมเปรียบเทียบครับพี่ งั้นเปลี่ยนเป็นผมขอถามอะไรหลายๆอย่างหน่อยได้ไหมครับพี่ต่าย” บาสโอดครวญ คนตัวโต นอนเอนบนพื้น แทบจะลงไปเกือกกลิ้งกับเจ้าพิซซ่า คนตัวบางกว่าเลยมองนิ่งๆ พลางคิดในใจว่าพื้นยังไม่ได้ถู ก็มีคนอาสาเอาตัวลงไปถูให้ นี่มันดีจริงๆ
“ให้อย่างเดียว” เขายื่นคำขาด “ไม่พอใจก็ไม่ต้องถามอะไรอีกเลย”
“ก็ได้ ก็ได้ครับ ผู้ชายนี่จีบยากอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่าวะเนี่ย” ประโยคหลังแอบพึมพำทำปากขมุบขมิบ หมอต่ายมองหน้า “อย่างเดียวนี่มันยากนะ ผมมีเรื่องที่อยากรู้เต็มไปหมดเลย อย่างเช่นพี่ต่ายชอบกินอะไรนอกจากชาเขียว ชอบทำอะไรในวันหยุดแบบนี้ มีเพื่อนกี่คน เป็นลูกคนที่เท่าไร เคยมีแฟนไหม หรืออย่างเรียนหมอหนักไหม ยากหรือเปล่า พี่เหนื่อยไหม ผมเห็นพี่ต้องทั้งเรียนและเข้าเวรไปพร้อมๆกัน พี่ว่างตอนไหนบ้าง ผมไม่เคยมีเพื่อนเรียนหมอ แต่ก่อนก็ไม่อยากมี ผมว่าคนเรียนหมอนี่มันต้องพราวอะพี่ แบบข้าภูมิใจ ข้าสูงส่งกว่าคนอื่น ชอบมองคนอื่นเหยียดๆอะไรแบบนี้อะ”
พูดเสียยืดยาวจนว่าที่คุณหมอนึกขำ ส่ายหน้าเล็กน้อย “คิดอะไรแปลกๆ ไม่รู้ว่าคนอื่นเขาคิดแบบนี้เหมือนนายทุกคนหรือเปล่า แต่ถ้าคนเป็นหมอคิดว่าตัวเองอยู่สูงกว่าคนอื่น ดูถูกคนอื่น ถ้าหมอคนไหนคิดแบบนี้ก็ไม่ควรรักษาคนไข้ ลองคิดดูนะ ถ้าเป็นนายเจอคนที่เป็นโรคติดต่อร้ายแรงมากๆ นายจะอยากอยู่ใกล้เขาไหม?”
“เพื่อนกันยังไม่อยากใกล้เลยพี่”
“แต่คนเป็นหมอไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่ญาติพี่น้องหรือคนรู้จักก็ต้องรักษา ต้องอยู่ใกล้ ต้องให้กำลังใจคนไข้ให้เขาสู้กับโรคนั้นๆได้ ต้องไม่รังเกียจคนไข้ ไม่ว่าเขาจะรวยหรือจนเราก็ต้องให้การรักษาแบบเท่าเทียมกัน เคยเจอหมอคนไหนเห็นคนไข้เจ็บป่วยมาแล้วมองคนไข้อย่างเหยียดหยามเหมือนอย่างที่นายคิดหรือเปล่าล่ะ?”
บาสคิดในใจแล้วส่ายหน้า “ไม่มีนะพี่”
“ใช่ไหมล่ะ เพราะฉะนั้นอย่าคิดเลยว่าคนเรียนหมอ หรือคนเป็นหมออยู่เหนือกว่าคนอื่น เราอยู่ใต้คนอื่นด้วยซ้ำเพราะไม่ว่าจะป่วยแค่ไหน จะจนหรือรวย หน้าที่คือต้องรักษาเขาให้หาย เราทำงานกัน 24 ชม.นะ ไม่เหมือนอนาคตนายช่างใหญ่อย่างนายหรอก เข้างานแปดโมง ห้าโมงเลิกงานตั้งวงเหล้า” แอบกัดให้เจ็บน้อยๆ เห็นอีกคนหัวเราะร่าอย่างยอมรับข้อกล่าวหาโดยดี
“เด็กวิศวะ ไม่มีเหล้างานไม่เดินนะพี่ สมองไม่แล่น มันจะหงุดหงิดจิตงุดเงี้ยว” พูดให้คล้องจองติดตลกพอเป็นพิธี พอเห็นคนหน้าสวยหัวเราะในลำคอแล้วก็ยิ้มตาม
“ผมว่าผมชอบพี่จริงๆอะแหละ” โพล่งขึ้นมากลางปล้องอย่างไม่มีเหตุผล “พี่ไม่เหมือนคนอื่น ผมอยู่ใกล้แล้วแฮปปี้ มีความสุข ผมชอบที่พี่ยิ้มนะ พี่ยิ้มสวยมาก ผมอยากให้พี่ยิ้มเยอะๆ ดีกว่าขมวดคิ้วตั้งเยอะ”
“ฉันก็ไม่ได้หน้าบึ้งเป็นปกติอย่างที่นายเห็น มันเป็นเพราะปวดประสาทกับนายนั่นแหละ”
“พี่ต่ายใจดีด้วย”
“เห็นคนแถวนี้เจอกันกี่ครั้งก็บอกว่าใจร้าย”
“พี่จำได้ด้วย” บาสผุดลุกขึ้นนั่ง เจ้าหมาน้อยเห็นคนรู้จักของเจ้านายลุกขึ้นนั่งแล้วก็คิดจะชวนตัวเองเล่นด้วย กระโดดโลดเต้นสะบัดหางไปมารอบๆ ไม่รู้ทำไมแต่เขารู้สึกว่าเขากำลังเห็นภาพทับซ้อนเป็นหมาสองตัวที่หูกระดิกสะบัดหางพร้อมๆกัน
“ความจำไม่ได้เสื่อมนี่” เขาตอบ มือขาวรวบอุปกรณ์เช็ดตัวสุนัขที่กองเต็มชานบันไดหน้าบ้านรวบเข้าหากันลวกๆ ลุกขึ้นเดินเข้าไปในบ้าน ทิ้งสุนัขสองตัวเกลือกกลิ้งอยู่ที่เดิม เสียงทุ้มหัวเราะลั่น
“พิซซ่า พี่ต่ายโคตรน่ารักอะ!”
:hao6:
-
หมอต่ายจะเปิดใจบ้างไหม
:m1: :m1: :m1:
-
น้องบาสกะพิซซ่าน่ารักอ่ะ!
-
:กอด1: :L2:
:pig4:
-
หมอต่ายแง้มใจละสิ ><
อิอิอิ บาสน่ารักวุ้ยยยยย
-
หมอต่ายจะเริ่มใจอ่อนหรือยังนะ
น้องบาสสู้ๆ เดี๋ยวก็ต้องใจอ่อนจนได้แหละ
-
พี่บาสสู้เดี๋ยวจะเชียร์ :katai4:
-
สงสัยหมอต่ายจะเริ่มเอ็นดูลูกหมาอีกตัว
ตัวหญ่ายยยยยยยยยย
-
55555555555555
บาสกับพิซซ่าน่ารักอ่ะ
เหมือนพี่ต่ายได้ลูกหมาเพิ่ม กรั๊กๆ
-
เป็นที่ฮือฮาเหลือเกินประเด็นนี้ อุวะฮ่าๆๆๆ
จัดการแปะป้าบไว้แรงๆ แล้วเดี๋ยวจะมาเม้นต์อีกทีนะคะ :mew2:
-
หมอต่ายอย่างรับเลี้ยงสุนัขเพิ่มซักตัวมั้ย
-
แล้วหมาตัวไหนน่ารักกว่ากันคะหมอต่าย
-
สงสัยจะเป็นหมาเหมือนกัน ถึงเข้ากับพิซซ่าได้ดี อย่างนี้ต้องให้หมอต่ายรับเลี้ยงไว้อีกซักตัวแล้วมั้ง
เจอฉากหวานเล็กๆรับวาเลนไทน์แบบนี้อีกซักพักหมอต่ายก็ใจอ่อนเองแหละ คนอ่านยังใจอ่อนเลย~
-
น้องบาสก็น่ารักค่ะลูกกกกก :mew1:
-
พี่หมอต่าย *-*
-
เห็นด้วยกับบาส หมอต่ายโครตน่ารักอ่ะ
:mew3:
-
:hao6: โคตรน่ารักเลยอ่ะ อยากเรียนหมอด้วย :laugh:
-
น่ารั มุงมิ้งกันอะ
พี่หมอต่าย เจ้าบาสน่ารักมั้ยละ (เทียบกับพิซซ่า อิอิ)
-
พี่ต่ายน่ารักก :m11:
-
ทำไมนังบาสมันมุ้งมุิ้งนุ้งนิ้งอย่างเน้~~~~
-
:o8: :o8:อ่านทันล้าา รอหมอต่ายอัพทุกวันเลย ติดมาก บอกเพื่อนมาอ่านด้วย จะได้ฟินด้วยกัน อิ้ววว
หมอต่ายจะต้านทานความน่ารักน่ามึนของบาสไหวไหม?? ขนาดเรายังต้านไม่ไหวเลอออ5555 สู้ๆจ้ :L1:
-
รุกนักๆๆนะบาส
-
พี่ต่าย รักน้องให้มากๆนร้า น้องมันเอาจริงนะ นั้น
รอตอนต่อไปจร๊ะ
-
:hao7:
-
น้องบาสน่ารักนะ แพ้ผู้ชายรักสัตว์ มันแสดงถึงจิตใจที่อ่อนโยน
พี่ต่ายค่อยๆ เปิดรับน้องบาสเข้ามาในชีวิตแล้ว
เลี้ยงไว้สักคนค่ะ ราเริงดีออก
ขอบคุณค่ะ
-
โห น้องบาส บุกถึงบ้านพี่หมอต่ายเลยเหรอเนี่ย แสบจริง ๆ แต่ถ้าเราเป็นพี่หมอต่าย
คงแอบกลัวเหมือนกันนะเนี่ย อย่างกับสโตกเกอร์แน่ะ วางแผนไว้ดิบดีเชียวนะเจ้าน้องบาส แสบจริง ๆ
ไม่ทันไร ตีซี้กับเจ้าพิซซ่า แถมเป็นขวัญใจเพื่อนบ้านซะแล้ว บาสนี่เสน่ห์แรงใช่ย่อยเลยนะ
จากหมอต่าย ขยับเข้ามาเป็น พี่ต่าย แล้ว และที่สำคัญ พี่ต่ายอนุญาต(?) ให้จีบได้เต็มที่แล้วด้วย
แต่ดูแล้ว ความสดใส แสบสันของน้องบาส น่าจะช่วยให้ชีวิตที่อยู่ในระเบียบเป้ะ ๆ ของพี่ต่าย
มีสีสัน และผ่อนคลายได้ดีขึ้นเยอะเลย ส่วนน้องบาส ก็คงได้รับการแนะนำจากพี่ต่ายได้อีกหลายเรื่องเลยนะ
ดีแล้ว ที่บาสรู้สึกว่าจีบพี่ต่ายไม่ได้ง่ายอย่างที่คาด สิ่งมีค่า ได้มาง่าย ๆ จะรู้สึกได้ยังไงว่ามีค่าล่ะ จริงมั้ยจ้ะ
ตอนนี้รู้ตัวเต็มที่แล้วสินะ ว่าชอบพี่ต่ายจริง ๆ แล้ว ใช้ความจริงใจนั่นกับโอกาสที่พี่ต่ายให้มา ให้คุ้มค่านะน้องบาส
เชียร์เต็มที่เลยจ้า :m1: น่ารัก ๆ รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L2:
-
:-[ บาสมุ้งมิ้งทำคะแนนใหญ่เลย
-
บาสนี่มันเหนือชั้นจริง ๆ เว้ย ถึงขั้นเอาโทรศัพท์ทิ้งเอาไว้ให้รู้ที่อยู่ 55555+
สู้ต่อไป~ :laugh:
-
หมอต่ายน้ารักขึ้นทุกตอนเลย ๆๆๆๆ
-
หมอต่ายยยย ใจอ่อนทีเถอะะะะ
บาสน่ารักกกกน้าาา :impress2:
-
ลานเกียร์ยังคงวุ่นวายดังเช่นทุกวัน ช่วงนี้เข้าสู่ปลายเทอมแล้ว บรรดาโต๊ะที่รายล้อมจึงเต็มไปด้วยนักศึกษาทุกชั้นปีจับกลุ่มกันทำรายงานบ้าง ติวหนังสือบ้าง แต่ละกลุ่มก็ต่างมีกิจกรรมที่แตกต่างกันออกไป แต่วันนี้ลานเกียร์ที่วุ่นวายอยู่แล้วดันวุ่นวายมากกว่าปกติ บาสนั่งหน้าหงิก มองผู้ชายร่างสูงพอๆกับเขาที่นั่งยิ้มโปรยเสน่ห์อยู่ตรงกันข้าม แค่เจ้าตัวขยิบตา ก็เรียกเสียงกรี๊ดจากทั้งสาวแท้สาวเทียมที่พากันมารุมล้อมลานเกียร์วิศวะ ทั้งๆที่ปกติแล้วจะเป็นที่ๆบรรดาผู้หญิงพากันเดินเลี่ยง เพราะสุดจะทนกับสามแยกปากหมาอันเลืองชื่อ
“มาทำไมวะ” ชายหนุ่มเริ่มประเด็น มองคนตรงหน้าที่ยิ้มให้คนนั้นที ทักทายคนนี้ทีอย่างหมั่นไส้ ตั้งแต่มันโผล่มาก็ไม่พูดไม่จา มัวแต่มองไปรอบๆอยู่ได้
คนที่ถูกถามหันหน้ามาหาน้องชายตัวเอง เท้าคางพร้อมส่งรอยยิ้มยียวน .. “เมื่อวานมึงให้กูไปส่งบ้านใคร”
“เรื่องของกู” บาสตอบส่งๆกลับไป ดูดน้ำแดงที่ซื้อมาจากร้านที่โรงอาหารช้าๆ
“อ๋อเหรอ เรื่องของมึงที่ปลุกกูไปส่งที่บ้านเขาแต่ไก่โห่ เพราะมึงบอกว่ามือถืออยู่บนรถเขา แล้วยังเอาไอโฟนกูไปช่วยตามหา ขับรถวนอยู่นานสองนานกว่าจะเจอ พอเจอมึงก็ไล่กูกลับบ้าน ไหนว่ามาซิ ว่ามึงไปหาใครที่บ้านหลังนั้น” เสียงทุ้มพูดกวนใส่น้องชายตัวเอง
“ไม่ใช่ทั้งไอ้นพหรือไอ้ปันแน่นอน กูรู้จักบ้านพวกมัน กูถามหน่อย มีเรื่องอะไรที่กูไม่รู้”
“เอ๊ะ ก็บอกว่าเรื่องของกู ไอ้พี่ไบค์”
“มึงไปรู้จักพี่หมอจิระภัทรได้ยังไง” ไบค์ย้อนด้วยเสียงเป็นต่อ ยักคิ้วมองใบหน้าน้องชายที่ถอดแบบกันมา แต่กล้าสาบานได้เลย มันหล่อน้อยกว่าเขาหลายเท่าตัว มือใหญ่ยกขึ้นเสยผม
“เสือกนะเนี่ยพี่” บาสปัดอย่างรำคาญ “ก็รู้อยู่แล้วจะถามอีกทำไมวะ”
“อ้าว กูก็อยากยืนยัน” เอ่ยยียวน “จริงเหรอวะที่ไอ้โก้มันคาบข่าวมาบอกว่ามึงตามจีบเขาอยู่ มึงเอาจริงเหรอวะ นี่กูถามจริงจัง ในฐานะพี่ชายของมึง”
“เล่นมั้ง”
“...”
“เออ กูจีบพี่ต่ายอยู่ มึงจะทำไม” ชายหนุ่มตอบกระแทกเสียงด้วยความรำคาญ “มึงรู้อยู่แล้วจะมาคาดคั้นกูทำอะไร มึงชอบทำแบบนี้กูเลยเกลียดมึง ไอ้พี่ไบค์แม่ง”
“ชะ! เกลียดกูเหรอ ปากดีนะมึงไอ้น้อง มึงหนีพี่อย่างกูไม่พ้นหรอก กูแค่จะมายืนยัน เรื่องของมึงดังไปทั้งวิศวะไม่พอยังไกลไปถึงนิเทศโน่น มึงเป็นน้องคนดังนะ ถึงมึงจะหล่อไม่ถึงครึ่งของกูก็ตาม”
“ถุย” บาสแกล้งทำเสียงถุงน้ำลาย
“แล้วไอ้นพไอ้ปัน พวกมึงก็ไม่บอกกูนะ” ไบค์หันไปไล่เบี้ยกับเพื่อนน้องชายสองคนที่กำลังนั่งกินขนมและบรรดาของกินอื่นๆที่กองอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ของใครหรอก อานิสงค์จากไบค์ทั้งนั้น
“อื้อ ก็มันยังไม่แน่ใจนี่พี่ว่ามันจะเอาจริงหรือเปล่า”
“พวกผมก็เพิ่งรู้นี่แหละว่าเมื่อวานมันไปบุกบ้านพี่หมอต่ายมา”
“กูจะจีบใครมันเรื่องอะไรของมึงวะพี่ไบค์กูถามหน่อย” บาสถามขึ้นด้วยเสียงหน่ายๆ
“อ้าว กูเป็นห่วงน้องกูผิดตรงไหน ตอนแรกกูก็เคยคิดนะว่าคนอย่างมึงจะจีบใครกับเขาเป็นหรือวะ มีคนมาจีบก็ไม่สนใจเขา กูรู้ว่ามีบางคนเข้าทางมึงเพราะว่าจะมาหากู กูเลยเป็นห่วง แต่พอกูรู้จากไอ้โก้ว่ามึงกำลังจะจีบใคร ตอนนี้กูเป็นห่วงมึงมากขึ้นอีกรู้มั้ยบาส” ไบค์พูดด้วยเสียงจริงจังเสียจนคนฟังอีกสองคนที่กำลังสาละวนอยู่กับของกินหลากหลายตั้งใจฟัง
“กูเป็นห่วงว่ามึงจะโดนพี่หมอเขาหักอก ก๊ากกกกกกกกกก”
ประโยคตบท้ายเรียกเสียงหัวเราะครืนจากคนทั้งโต๊ะ บาสเบะปากยื่น รู้อยู่แล้วว่ามันต้องมาอิหรอบนี้ เขามองคนที่นั่งตรงกันข้ามแล้วก็ต้องถอนหายใจ ที่จริงแล้วระดับความกวนของเขาที่ว่ามากแล้ว พอมาเจอพี่ชายของเขาแล้วเขายังถือว่าอยู่ในระดับอ่อนหัดเสียด้วยซ้ำ เพียงแต่พี่ไบค์เป็นคนเจ้าคารมมากกว่า มีชั้นเชิงที่จะพูดมากกว่าเขาที่ดูจะเป็นคนตรงๆ พี่ชายเขาเป็นถึงระดับเดือนของมหาวิทยาลัยตอนอยู่ปีหนึ่ง แถมยังเป็นนักกิจกรรมตัวยง มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั้งมหาวิทยาลัย ไม่แปลกใจที่ใครๆต่างจะรู้จักพี่ไบค์นิเทศปีสี่ ว่าที่เกียรตินิยมอันดับหนึ่งไปได้ มันเป็นพี่ชายที่ดี เสียอย่างเดียว มันหลงตัวเองมากไปหน่อยในความคิดของเขา แต่ในความคิดของคนอื่นอาจคิดว่าเพราะเขามีข้อดีให้หลงเยอะมากกว่า นอกจากหน้าตาและนิสัยบางจุดแล้ว พี่ชายของเขาก็มักจะชอบสิ่งที่แตกต่างจากเขาสุดขั้ว!
“มึงรู้ไหมอะไรกูก็ช่วยมึงได้หมดนะ แต่คนนี้ บายว่ะ มึงต้องช่วยตัวเอง ฮ่าๆๆ” ไบค์เอื้อมมือขยี้หัวน้องที่นั่งหน้าบูดอยู่ฝั่งตรงข้าม
บาสปัดมือพี่ชายออก ถอนหายใจ “สรุปมึงมาแค่นี้?” ย้อนถาม
“เออสิ แค่นี้ก็พอแล้ว นี่มึงคิดว่ากูกับมึงเจอกันบ่อยหรือไง มึงอยู่หอ กูอยู่บ้านแล้วเมื่อวานมึงกลับบ้านซะดึก มาหยิบไอแพดกูไปเปิดหาไอโฟนบอกโทรศัพท์หล่น จะหาว่าหล่นตรงไหน นี่กูคิดว่ามึงถูกล้วงโทรศัพท์ด้วยซ้ำ เลยมานั่งหา ใครจะไปคิดว่ามึงจะฉลาด คิดได้ถึงขนาดนั้น”
“เออจริงๆพี่ไบค์ ตอนมันบอกผมนะ ผมยังคิดว่าคนที่คิดแบบนี้ได้นี่มันเชี่ยมากจริงๆว่ะพี่ ฮ่าๆ” ปันเย้าเพื่อน ถองศอกไปที่แขนข้างที่ไม่เจ็บของมัน
“แล้วแขนนี่ยังไง ใกล้หายหรือยัง ไหนจะสอบ ไหนจะแข่งกีฬาอีก” ไบค์ถามด้วยความเป็นห่วง อย่างไรบาสก็เป็นน้อง แม้จะชอบหยอกเล่นตามนิสัย แต่เขาก็เป็นห่วงอยู่ดี
“อือ อีก 2-3 อาทิตย์หมอนัดไปดูอีกที ถ้ากระดูกไม่เป็นไรก็ถอดเลย แล้วก็ทำกายภาพนิดหน่อย เตะบอลใช้เท้า ไม่ได้ใช้มือ คงไม่กระเทือนเท่าไรหรอก” บาสตอบส่งๆ ดูดน้ำแดงจนหมดเกลี้ยงจนหลอดส่งเสียง
“เออ ดีล่ะ กูไปล่ะนี่บ่ายสามแล้ว เดี๋ยวนั่งรถป๊อปไปรับพีคก่อน รอนานเดี๋ยวก็แม่งทำหน้าบูดใส่อีก” ไบค์บ่นพึมพำ มองนาฬิกาจีช็อคสีดำบนข้อมือซ้าย
“พี่พีคเคยยิ้มให้ด้วยเหรอวะ” บาสกวนกลับ เห็นพี่ชายตัวเองสะบัดนิ้วกลางให้ก็หัวเราะในลำคอ
ตัวก่อกวนในความรู้สึกบาสกลับไปแล้ว พร้อมกับความเงียบสงบแบบเด็กวิศวะในลานเกียร์ที่จะเรียกว่าเงียบก็ไม่ได้ แค่เปลี่ยนจากเสียงซุบซิบหรือแอบกรี๊ดของผู้หญิงตอนที่ไบค์นั่งอยู่กลับมาเป็นเสียงดังโวยวายพ่นภาษาพ่อขุนแบบเดิม บาสเหล่มองเพื่อนสองคนที่นั่งกินขนมที่พี่ชายของเขาไม่ได้เอากลับไปด้วย พอมันรู้ตัวว่าเขามองก็เงยหน้าจากกองของกินฉีกยิ้มแฉ่ง
“ไม่ไปหาพี่หมอล่ะมึง พวกกูอยู่กันได้นะ แค่พี่ไบค์มาพวกกูก็พอใจล่ะ เฮ้ย ไอ้ปัน ชิ้นนั้นกูจอง โตเกียวบานาน่านะเว้ย” นพพูดแล้วค่อยโวยวายแย่งขนมกับปันต่อ
“ไม่รู้อยู่ไหน โรงบาลหรือตึกคณะ กำลังคิดอยู่ว่าจะไปหาที่ไหนก่อน”
“อ้าว มึงก็โทรหาสิวะ”
“... ไม่มีเบอร์”
“ห๊า!” เสียงปันกับนพประสานเสียงกัน ใบหน้าคร้ามละจากกองขนมมองหน้าเพื่อนแบบไม่เชื่อสายตา
“เมื่อวานมึงไปบ้านเขา” นพถามขึ้น
“เออ”
“มึงรู้ที่อยู่แต่ไม่รู้เบอร์โทรเขาเนี่ยนะ!” ปันถามเสียงดังลั่น
“เออ” บาสตอบกระชากเสียง รู้สึกหงุดหงิดตัวเอง อันที่จริงเมื่อวานเขาพยายามขอเบอร์พี่ต่ายแล้ว แต่เจ้าตัวไม่ให้ ให้เหตุผลง่ายๆว่าเขามีสิทธิ์จีบ อีกฝ่ายก็มีสิทธิ์เล่นตัว เออ ดี! แล้วอย่างนี้จะคืบหน้าไปไหนกัน
“งั้นลองไปคณะก่อนมั้ย แล้วถามคนแถวนั้น” นพลองเสนอแต่ถูกปันตบหัวจนต้องลูบป้อยๆ
“มึงจะบ้าเหรอ มึงเห็นเสื้อช๊อปไหม มึงคงจะโดนมองด้วยสายตาหยามเหยียดแล้วเจอเขาเดินหนีมึงมากกว่าสิไอ้นพ” ปันบ่น “เกิดเป็นเด็กวิศวะมีปฏิกิริยาดึงดูดกับเด็กอักษร บัญชีและต่างสถาบัน แต่ผลักดันกับแพทย์และสถาปัตย์เฟร้ย”
“ฮ่าๆ มึงนี่ช่างคิดว่ะไอ้ปัน” เสียงหัวเราะกับคำทักทายเป็นของผู้มาใหม่ โก้มองหน้ารุ่นน้องสามคนที่อยู่กันพร้อมหน้า
“บาส เมื่อกี๊กูเดินสวนกับไอ้ไบค์ มันมาหามึงเหรอวะ”
“เออ มันมากวนตีน พี่โก้แม่งไปบอกมันใช่ไหม” บาสถามเสียงหงุดหงิด
“เออ ทำไม ถึงกูไม่บอกเรื่องของมึงก็ดังไปไกลถึงตึกแพทย์แล้วเชี่ย” โก้ตบหัวทุยๆของรุ่นน้องอย่างอารมณ์ดี “เออ มันฝากของมาให้มึงด้วย” เขาทำท่านึกได้ พลางหยิบโพสท์อิทสีสันสดใสออกมาจากกระเป๋าเสื้อช๊อป ส่งให้กับบาส
“พี่มึงฝากมา”
บาสรับมาแบบงงๆ ถ้าจะฝากอะไรที่เป็นข้อความทำไมพี่ไบค์ถึงไม่ไลน์มาหา เสียเวลาเขียนใส่โพสท์อิท แต่เมื่อลองนั่งคิดดีๆแล้ว เมื่อครู่นี้พี่ชายตัวเองก็เดินมามือเปล่า มีแค่มือถือเครื่องเดียวในมือเท่านั้น ไม่มีอุปกรณ์ใดๆที่น่าจะเขียนได้ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้พี่ไบค์มันต้องวางแผนมาแล้วแน่นอน ตาคมอ่านลายมือเป็นระเบียบของพี่ชายตัวเอง
‘เอารถให้กูใช้เดือนนึง แล้วกูจะบอกเบอร์กับไลน์พี่หมอจิระภัทรของมึงให้ ไลน์มาบอกคำตอบกูนะว่าเยสหรือโน ไอ้น้องรัก’
“... เชี่ยพี่ไบค์!!!”
.
.
(https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/t1/s720x720/1625542_586898701394225_1018853003_n.jpg)
กดที่รูปจะเป็นรูปใหญ่ค่ะ Cr. @NARUTAN
+ สัญญากันก่อนว่าห้ามรักพี่ไบค์มากกว่าบาส xD
+ ตอน 7.2 จะมาลงคืนนี้ไม่ก็พรุ่งนี้เช้าค่ะ :)
ฝากพื้นที่โฆษณานิดนึง Special Valentine แต่งไว้ 1 คู่แต่ไม่ใช่คู่จากเรื่องยาวค่ะ เป็นคู่ที่จะมาเฉพาะโปรเจ็คหรือเทศกาลพิเศษต่างๆ ถ้าจะให้ดีอ่าน Halloween 2009 ก่อนนะคะ ลงลิงค์ไว้ให้ตามกันไป :D
{Short Story} Love, Unbelievable! Special Halloween 2009.
http://writer.dek-d.com/k2-karn/writer/view.php?id=1102739
{Short Story} Love, Unbelievable! Special Valentine 2014.
http://writer.dek-d.com/k2-karn/writer/view.php?id=1102746
ขอบคุณมากค่า :D
-
พี่ไบค์แมร่งกวนตีนโคตร
-
:L2:
น่ารักดี
-
หนทางจีบพี่หมอมืดมนจริงๆ บาสเอ้ยย :katai2-1:
-
พี่ไบค์แกล้งน้องว่ะ
:ling1: :ling1:
สงสัยบาสคงยอมแน่นอน
ตอนนี้ไม่มีหมอต่ายเลย มาแต่ชื่อ
-
พี่ไบค์แกล้งน้อง!!!!!
:hao7:
-
ก็ไม่รู้สินะ ถ้าพี่ไบค์จะหล่อและเท่ขนาดนี้ เทียบกันแล้วบาสเด็กมากกกกกก
-
บาส สู้ๆ นะ 5555555
-
ยังรักน้องบาสเหมือนเดิม แต่รักพี่ไบค์มากกว่า เอิ้ววววว
-
ฮ่าาาา พี่ไบค์แม่ง
สมแล้วเป็นพี่น้องกัน
-
:katai2-1: เรื่องยาวก็สนุก เรื่องสั้นก็สนุก
-
พี่ไบค์กวนติงอ่ะ
เชอะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
ชอบบาสมากกว่าอยู่ดี -3-
-
สู้ๆนะบาส เรายัอยู่ข้างนาย และภาวนาให้นายจีบพี่หมอติดนะ o13
-
พี่ไบค์สุดยอดเลย
ชอบโมเม้นเวลาพี่น้องอยู่ด้วยกัน น่ารักดีจัง 5555
-
ThankS
-
ปันใจให้พี่ไบค์ไปแล้วอ่ะ ห้ามใจไม่ทันจริงๆ พี่ไบค์เลเวลความกวนมากกว่าบาสไปโขเลย^^ อยากเห็นคู่พี่ไบค์
-
พี่ไบค์กวนตีนมากกกกกก 555
-
พี่พีคนี่ผชหรือผญอ่ะ 55555
-
เค้ารักบาสมากกว่าพี่ไบค์อยู่แล้วล่ะน๊าา อิอิ
-
:pig4:
-
7.2
ร่างสูงผิวเข้มยืนอยู่ตรง ฟุตบาท ใบหน้าคมเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อไหลพราก หันซ้ายขวาเพื่อดูสถานการณ์บนท้องถนน เมื่อแน่ใจว่าไม่มีรถผ่าน สามารถข้ามได้อย่างปลอดภัยแน่นอน ขายาวภายใต้กางเกงยีนส์สีเข้มจึงก้าวยาวอย่างเร่งรีบเพื่อข้ามถนนไปยังฝั่ง ตรงข้าม เสื้อช๊อปสีกรมท่าถูกวางคลุมไว้ที่ไหล่เพราะไม่สะดวกที่จะยกแขนใส่ๆถอดๆ อันที่จริงถ้าไม่นับเรื่องเฝือก เขาก็สามารถที่จะขยับทั้งแขนและนิ้วมือได้อย่างอิสระแล้ว อาจจะใช้มือทั้งมือได้ไม่เต็มที่นัก แต่แค่ใช้ในชีวิตประจำวันก็ไม่แย่เท่าไร ในห้องเรียนก็แทบไม่ค่อยได้จดเล็คเชอร์อยู่แล้วด้วย
คณะ แพทยศาสตร์แทบจะเรียกได้ว่าถูกตัดขาดจากโลกภายนอก นี่สินะเขาถึงว่ากันว่าเด็กแพทย์ไม่ค่อยสุงสิงกับคณะอื่น ตัวตึกสีขาวทอดยาวพร้อมกับป้ายคณะตรงหน้าเรียกให้ชายหนุ่มผิวเข้มที่ข้ามมา ถึงฝั่งนี้มองนิ่ง อันที่จริงนั้นเด็กวิศวะทุกคนก็ไม่ได้ไม่ชอบหรือว่ารังเกียจเด็กแพทย์เท่าไร นัก คณะคู่กัดที่แท้จริงของวิศวกรรมศาสตร์คือสถาปัตยกรรมต่างหาก อาจ จะเพราะอะไรหลายๆอย่างมันคล้ายกันทำนองเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ แต่แพทยศาสตร์นั้น ทุกคนจะละไว้ในฐานที่เข้าใจว่า เขากับเรามันคนละชั้นกัน แม้จะไม่อยากยอมรับก็เถอะ
สรุปคือไม่ได้กลัว แค่เกรงเท่านั้นแหล่ะ!
นัก ศึกษาในชุดเครื่องแบบของแพทย์หลายคนเดินเข้าเดินออกที่ประตูทางเข้า สองสามคนที่หันมามองเขาและทำหน้าประหลาดใจว่าเด็กวิศวะมาทำอะไรแถวนี้ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่านั้น บาสเหลือบมองนาฬิกาข้อมือสายหนังเก่าๆของตัวเองพลางถอนใจ มือใหญ่ล้วงไอโฟนออกมาจากกระเป๋าเสื้อช๊อป พลางมองดูเบอร์โทรศัพท์เลขเรียงกันสวยงามตรงหน้า เขาบันทึกลงเครื่องเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่กล้าโทร ส่วนโปรแกรมไลน์หรือ WhatsApp นั้นก็คงใช้เวลาสักพักกว่าเบอร์จะขึ้น อุตส่าห์ทำข้อตกลงกับไบค์มาทั้งที
อัน ที่จริงจะเรียกว่าเป็นข้อตกลงที่เขาเสียเปรียบก็ไม่ถูก ที่บ้านเขามีรถแค่คันเดียวให้ลูกชายสองคนแบ่งกันใช้ เป็นฮอนด้าซิตี้รุ่นเมื่อสองสามปีที่แล้ว แต่ก็ถือว่ายังใหม่อยู่มาก ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยเขากับพี่ชายก็แบ่งกันใช้มาตลอด แต่คนใช้จริงๆแล้วดูเหมือนจะมีแค่เจ้าพี่ชายจอมกวนคนเดียวมากกว่า เพราะเขาเองก็อยู่หอ นั่งวินหรือเดินมาแป๊บเดียวก็ถึงคณะแล้ว รถที่ควรจะเป็นของพี่น้องสองคนจึงถูกพี่ไบค์ครอบครองแค่คนเดียว ข้อตกลงนี้จึงไม่ได้กระเทือนชีวิตประจำวันเขาเท่าไร บาสคิดว่าพี่ชายคงอยากจะให้อยู่แล้ว แต่หาเรื่องกวนไปอย่างนั้นเอง พอเขาถามว่าได้เบอร์พี่ต่ายมาได้อย่างไร มันก็ตอบกวนๆกลับมาว่า ‘facebook ไงไอ้น้อง’
เพราะพี่ไบค์มี friends เกือบ เต็มและมีหลายคนคนมากดติดตามด้วย จึงไม่แปลกใจเลยที่พี่ชายของเขานั้นจะมีเพื่อนร่วมกันกับพี่ต่ายบางคน และคนที่ไม่ได้สนใจเทคโนโลยีหรือไม่ได้ระมัดระวังตัวอย่างพี่ต่ายก็คงจะเผลอ กดซ่อนเบอร์โทรของตัวเองเอาไว้แน่ๆ พี่ชายของเขาจึงได้มันมาอย่างง่ายดาย เขาคิดอะไรเพลินๆพลางยืนพิงเสาไปเรื่อย
“มา ทำอะไรแถวนี้” เสียงที่เอ่ยเป็นเสียงเอื่อยๆที่ถามคำถามเรียบๆแต่ทำเอาบาสสะดุ้งสุดตัว ร่างสูงหันไปมองทิศทางเดียวกับที่ได้ยินเสียง
ว่า ที่นายแพทย์สามคนที่ยืนเรียงกันดูเหมือนมีพลังอย่างประหลาด บาสมองใบหน้าขาวๆที่มีแว่นตากรอบดำประดับ วันนี้หมอต่ายอยู่ในชุดนักศึกษาตามปกติ แต่ก็ดูแสนจะเรียบร้อยมากกว่านักศึกษาปกติทั่วไปในสายตาเขาอยู่ดี แต่ที่ดูไม่ผิดแปลกไปคงเป็นเพราะทุกคนที่เรียนแพทย์ก็ใส่แบบเดียวกันทุกคน มีเขาอยู่คนเดียวที่แปลก ...
“ใคร วะต่าย” เพื่อนตัวสูงถามขึ้น เขาสังเกตเห็นเด็กวิศวะมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเขายืนอยู่หน้าคณะสักพักแล้ว แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร มาเอะใจตรงที่เพื่อนเขาเดินเข้ามาทักเองนี่แหล่ะ
“อ้อ ... รุ่นน้องมหาวิทยาลัยเดียวกัน น้องไปเข้าเฝือกตอนอยู่ ER พอดี” ต่ายหันบอกเพื่อน แล้วหันมามองหน้าคนต่างคณะ “ว่าไง มาทำอะไรแถวนี้”
“มาหาพี่ต่ายแหละ” บาสตอบ “กำลังจะไปไหนอะพี่”
“กำลังจะไปหาอะไรกินแล้วไปเข้าเวร” ตากลมเหลือบมองเห็นเพื่อนสองคนที่มองรุ่นน้องคณะวิศวะแล้วซุบซิบกันสองคน
“อ้าวเหรอ งั้นผมไม่กวน ...”
“เฮ้ยน้อง เดินมาตั้งไกล ไปกินข้าวกันก่อนดิ มารอต่ายไม่ใช่เหรอ” รุ่นพี่ตัวเล็ก ตาตี่ชวนขึ้นอย่างเป็นมิตร
“เออ เดี๋ยวพี่ไปกินข้าวกันแถวนี้แหละ ไม่ไกลหรอก ไปด้วยกันดิไหนๆก็มาแล้ว เดี๋ยวเดินไปเลย หึหึ” คนตัวสูงกว่าเสริม บาสเหล่มองรุ่นพี่คนที่สูงพอกันกับเขา แล้วหันไปมองหน้าคนที่ไม่ได้เอ่ยปากอะไรนอกจากเม้มปาก มองเพื่อนตัวเองนิ่งๆ
“กินไรอะพี่” บาสถามขึ้น เออออกลับไปอย่างนึกสนุก
“โอ้ ย นี่มันกลางเดือนแล้ว ข้าวแกงใต้ตึกนี่แหละไอ้น้อง ว่าไง ไปป่าวล่ะ” นักศึกษาแพทย์ตัวเล็กชี้เข้าไปที่ตึกคณะ “โรงอาหารตึกแพทย์ สดสะอาด ใหม่ อร่อย ไร้สารพิษ”
“อ้าว ไหนว่า ... โอ้ย!” ต่ายค้านเพื่อน แต่ก็โดนถองศอกเข้าที่แขน เขาขมวดคิ้วงงๆ ไหนว่าตอนแรกจะออกไปกินที่ห้างกันเลยพากันเดินออกมาข้างนอกแบบนี้
“ไปมั้ยครับน้องวิศวะ...”
บา สรู้สึกขอบคุณดีเอ็นเชื้อบ้าและมั่นใจที่เขาได้จากพี่ชายมาก็วันนี้ ร่างสูงผิวสีแทนอย่างคนสุขภาพดี ไหล่มีเสื้อช๊อปคณะวิศวะคลุมไว้ลวกๆแบบที่เจ้าตัวไม่คิดจะเอาออกแต่อย่างไร เป็นที่สะดุดตาในโรงอาหารที่มีแต่คนเชิ้ตขาว กางเกงสแล็คหรือกระโปรงสีดำเป็นระเบียบ ใบหน้าคมถูกจดจ้องจากสายตาของเพื่อนทั้งสองคนของหมอต่ายในขณะที่เจ้าตัวโดน เพื่อนผลักไสให้ออกไปสั่งอาหารอย่างเสียไม่ได้
“น้องใช่คนที่ทิ้งเสื้อช๊อปเอาไว้ให้มันที่โรงบาลหรือเปล่า” เขาถูกเปิดประเด็นถามทันทีที่ว่าที่คุณหมอตัวขาวเดินจากไป
“ใช่พี่”
“เชี่ย ปราชญ์ ใช่จริงๆด้วยว่ะ” คนพูดกันไปบอกเพื่อนที่ตัวสูงกว่า “แล้วน้องมารอมันทำไม”
“ก็อยากเจออะพี่”
“ทำไมอยากเจอ จะจีบไอ้ต่ายเหรอ” ถามตรงประเด็นแบบไม่อ้อมค้อม
“ครับ”
“เชี่ย” “กูว่าแล้ว” เสียงแรกมาจากรุ่นพี่ที่ตัวเล็กกว่า ส่วนอีกเสียงมาจากคนที่ถูกเรียกว่าปราชญ์ที่พึมพำขึ้นมาในจังหวะเดียวกัน
“เอาจริงดิน้อง ต่ายมันไม่ได้ชอบผู้ชายนะเว้ย”
“ผมก็ไม่ได้ชอบคนอื่นนอกจากพี่ต่าย”
“แต่พวกพี่รับไม่ได้ว่ะที่เพื่อนจะโดนผู้ชายจีบ เพื่อนพี่ไม่ได้เป็นเกย์นะครับน้อง”
“อันนั้นผมรู้แล้ว”
“เฮ้ย ใจเย็นๆปราชญ์”
“กู ใจเย็นอยู่มึงไม่เห็นเหรอวะโน้ต มึงเห็นกูใจร้อนอยู่หรือไง” ปราชญ์หัวเราะเสียงต่ำ มองหน้ารุ่นน้องแบบที่ถ้าไม่ใช่เป็นเพื่อนต่ายแล้ว ชายหนุ่มจะตอกกลับไปด้วยประโยคที่ว่า ‘มองหน้าหาเรื่องหรือพี่’ ทันที
“พี่คิดไงผมไม่รู้ และผมบอกตรงนี้เลยว่าผมไม่สนใจ ผมจะจีบพี่ต่ายไม่ได้จีบพี่” บาสตอบกวนๆ
“เฮ้ยน้อง ยังไงพี่ก็เป็นพี่นะ พูดจาให้มันดีๆ” คนขึ้นกลับเป็นว่าที่คุณหมอตัวเล็ก
“ผมจะจีบพี่ต่าย พวกผมคุยกันและเราเข้าใจกันแล้ว ...”
“ใคร เรา เหมือนจะมีคนเข้าใจไปเอง” เสียงที่บาสจำขึ้นใจเอ่ยเรียบๆจากด้านหลัง หมอต่ายเดินถือถาดใส่ชามก๋วยเตี๋ยวน้ำใสสี่จานเรียงกันพร้อมกับเครื่องปรุง วางลงบนโต๊ะ บาสเงยหน้ามองอีกฝ่ายปริบๆ
“แหม พี่ต่ายก็ อย่าเขินดิ เมื่อวานเรายังคุยกันดีๆอยู่เลย ให้ผมไปช่วยพี่ที่บ้าน ...”
“เงียบ!” คนหน้าสวยเอ็ดเสียเล็ดไรฟัน คิ้วเรียวขมวดแน่น “กินเสร็จแล้วก็กลับไป อย่าพูดมาก” แจกชามก๋วยเตี๋ยวให้คนละชาม ก่อนนั่งลงฝั่งเดียวกับคนใส่เสื้อช๊อปเพราะเพื่อนอีกสองคนของเขานั่งอยู่ ฝั่งเดียวกันก่อนแล้ว
บาสยิ้มยิงฟัน มองเส้นเล็กหมูตุ๋นน้ำใสตรงหน้า “พี่รู้ได้ไงว่าผมชอบเส้นเล็ก”
“จะ บ้าเหรอ เห็นไหมของทุกคนเส้นเล็กหมด ก็บอกเองว่าให้สั่งอะไรก็ได้ เลยสั่งมาแบบเดียวจะได้ไม่แย่งกัน” ต่ายบอกกลับ ถอนหายใจหน่ายๆ ชี้ให้ดูก๋วยเตี๋ยวสามจานที่เหลือที่เหมือนกัน
“เขาบอกว่าถ้าซื้ออะไรให้ใครคนเรามักจะสั่งของที่เราชอบกิน แปลว่าพี่ชอบเส้นเล็กเหมือนผม”
“เออ! คิดแล้วมีความสุขก็คิดไป”
“ฮ่าๆ ขอบคุณนะครับ”
มือ ใหญ่เอื้อมหยิบเครื่องปรุงที่วางอยู่ตรงกลาง ตาคมเหลือบมองจานก๋วยเตี๋ยวของคนข้างๆที่ไม่ได้ปรุงอะไรเพิ่มเติม เห็นมือขาวใช้ช้อนกับตะเกียบคลุกเส้นให้เข้ากับเครื่องต่างๆช้าๆ เขาตักพริกใส่สามช้อนใหญ่ๆ พร้อมกับพริกน้ำส้มอีกช้อน กำลังจะเพิ่มช้อนที่สองและสาม แต่มือขาวกว่าที่ไร้ตำหนิใดๆกลับจับข้อมือเขาไว้จนเขาชะงัก มองเจ้าของมืออย่างสงสัย
“พอๆ กระเพาะพังพอดี” เอ็ดเสียงดุ
“แต่ไม่ปรุงมันไม่อร่อยอะ” บาสพูดเสียงอ่อน
“ชิมหรือยังถึงรู้ว่ามันไม่อร่อย”
“แหม พี่ กินแบบไม่ปรุงชีวิตมันจะจืดชืดนะ ต้องกินแบบผมสิจะได้ซู่ซ่า” บาสพูดไปหัวเราะไป แต่เห็นใบหน้าว่าที่คุณหมอดุแล้วชักจะหัวเราะไม่ออก “ก็ได้ๆ”
“ไม่ต้องกินแล้วจานนั้นอะ” ต่ายถอนหายใจรอบที่ล้านแปด เลื่อนชามของตัวเองให้พร้อมกับส้อม “กินนี่ไป ใช้ตะเกียบมือซ้ายไม่ได้นี่”
“พี่ต่าย ...” บาสครางเสียงอ่อน มองคนหน้าสวยด้วยดวงตาระยับ “แล้วพี่จะกินอะไรอะ”
“เดี๋ยวไปซื้อข้าวแกง” ตอบสั้นๆ ดันแว่นที่เลื่อนลงมาให้เข้าที่ “ทำไม จะเอาด้วย”
“แฮ่ ครับ กินก๋วยเตี๋ยวอย่างเดียวไม่อิ่มอะ” บาสตอบร่าเริง
“เออๆ อะไรก็ได้นะ” หมอต่ายตอบด้วยเสียงรำคาญใจ ลุกขึ้นเดินออกไปซื้อข้าวอย่างช่วยไม่ได้ บาสมองอีกฝ่ายเดินไปจนถึงร้านข้าวแกงด้านหลัง แล้วก็หันมามองชามก๋วยเตี๋ยว ใบหน้าหล่อยิ้มกว้าง ใช้ส้อมตักเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนหมอต่ายสองคนที่มองมาด้วยสีหน้าตกใจ สุดขีด
“พวกพี่เป็นไร” เขาถามอย่างงงๆ
“ปราชญ์ ... กูว่ากูได้เด็กวิศวะเป็นน้องสะใภ้แน่เลย” โน้ตเอาหน้าซบลงกับโต๊ะ
“เชี่ย โน้ต ช่วยดูหน้าเพื่อนมึงด้วย เพื่อนมึงต่างหากจะไปเป็นสะใภ้วิศวะ” ปราชญ์ตบลงบนหัวโน้ตที่นอนซบหน้าลงกับแขนที่โต๊ะแรงๆ “แต่ต่ายมันก็ชอบดูแลคนเป็นปกติอยู่แล้ว ...” เขาพยายามคิดในแง่บวก
“แต่มันไม่ใช่กับคนเพิ่งรู้จักนะเว้ย นี่เจอกันนับครั้งได้เลยนะเว้ยปราชญ์”
“สามครั้งพี่ แต่รู้จักกันเกือบเดือนแล้ว” บาสตอบไขข้อข้องใจ แต่คำตอบนั่นกลับทำให้รุ่นพี่ตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาถลึงตามอง
“สามครั้ง! บ้าไปแล้ว ไอ้เด็กบ้า”
“โน้ต เป็นอะไร บ่นหิวทำไมไม่กิน” บุคคลต้นเรื่องเดินกลับมาพร้อมจานข้าวสองจาน จานหนึ่งวางลงตรงหน้าคนใส่เสื้อช๊อป ส่วนอีกจานวางตรงหน้าตัวเอง “กินได้ไหม”
บาสมองกับข้าว สองอย่างในจานข้าวก้นลึก ผัดบล็อกโคลี่กุ้งกับไข่ตุ๋นนั่นดูน่ากินไม่น้อยเลยทีเดียว ชายหนุ่มพยักหน้าแข็งขัน ก้มลงซัดข้าวแบบไม่สนใจรุ่นพี่คณะแพทย์อีกสองคนที่ยังคงนั่งแข็งทื่อ เขายิ้มมุมปาก ในใจโลดเต้นเสียจนเหมือนมันจะหลุดออกมานอกอก
แบบนี้ ... ผมก็ไปไหนไม่รอดแล้วครับพี่ต่าย ...
ร่าง สูงผิวแทนของเด็กวิศวะที่อ่อนวัยกว่าเดินตามหลังรุ่นพี่ต่างคณะ บาสมองเพื่อนพี่ต่ายสองคนที่ดูจะผูกมัดเจ้าตัวไว้อย่างแน่นแฟ้นแม้จะเห็นคน หน้าสวยเหลือบมองเขาด้วยหางตาเป็นบางครั้ง ว่าที่คุณหมอคนน่ารักของเขาบังคับเขากินยาให้ครบตามกำหนดจนกว่าจะหมดหลังจาก ที่ทานอาหารเสร็จแล้ว จากนั้นอีกฝ่ายก็ถูกขนาบซ้ายขวาโดยเพื่อนสองคนแบบไม่มีที่แทรก พ้นเขตตึกเรียนกำลังจะเข้าเขตโรงพยาบาลแล้ว สามสหายก็หยุดชะงักเพราะคนตรงกลางรั้งไม่ให้เดินต่อ
“กลับบ้านไป” ต่ายบอกลูกหมาที่เดินตามต้อยๆ
“พี่ ต่ายออกเวรกี่โมงล่ะ” บาสถาม มองตาสวยที่ล้อมกรอบด้วยแพขนตาหนา เป็นที่สะดุดตาตั้งแต่แรกพบ ผิวใสตอนนี้ขึ้นเลือดฝาดน้อยๆเพราะอากาศภายนอกที่ร้อนระอุ ไรผมด้านหน้าบางจุดเปียกแนบไปกับใบหน้าเพราะเหงื่อ
โอย .. จะตายแล้ว ..
“ดึก กลับบ้านไปเลย”
“แต่ว่า ...”
“ไม่จำเป็นต้องรอ” หมอต่ายตัดบท มองใบหน้าคมที่งอไม่ได้ดั่งใจเหมือนเด็ก “ไลน์เด้งมาแล้ว มีอะไรก็ค่อยคุย”
ทิ้ง ประโยคลงท้ายสั้นๆให้ชวนคิด บาสรีบหยิบไอโฟนของตัวเองขึ้นมาเปิดแอพไลน์ในเครื่อง พอเห็นหลักฐานยืนยันใบหน้าหล่อก็ยิ้มกว้าง จนคนตัวขาวเบ้ปาก “ไม่รู้ไปเอามาจากไหน แต่เห็นแก่ความพยายามเลยรับแอดมา”
มือ เรียวชูไอโฟนห้าเอสรุ่นใหม่ในมือให้ดู “ตอบไม่ตอบอีกเรื่องนะ” หันหลังกลับจะเดินต่อ แต่มือหนาสีเข้มข้างที่ไม่ได้เข้าเฝือกก็รั้งต้นแขนเอาไว้
“ผมยังไม่ได้จ่ายค่าข้าวเลย” บาสพูดด้วยเสียงร้อนรน ละมือจากต้นแขนหยิบเงินที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงด้านหลังให้ ต่ายมองเงินในมือนิ่งๆ
“ไม่เป็นไร เลี้ยง” เขาหยิบเงินในมือของอีกฝ่ายใส่กระเป๋าเสื้อช๊อปสีน้ำเงินกรมท่า ตบไล่ข้างที่ไม่มีมือที่เจ็บเบาๆ
“งั้นเดี๋ยวให้ผมเลี้ยงพี่บ้าง”
“ถ้ามีโอกาสล่ะก็นะ” คนหน้าสวยพึมพำ “โอกาสดีๆแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆเสียด้วย”
“ผมมันคนมีโชค เดี๋ยวโอกาสก็มีมาเรื่อย”
หมอต่ายเบ้ปาก มองคนขี้โม้ด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย บาสมองแล้วยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มบนแก้ม “ให้ผมเลี้ยงนะพี่ต่าย”
“ให้ผมเลี้ยงทั้งชีวิตพี่ ผมก็เลี้ยงไหว!”
:hao7:
-
พี่ไบค์ โผล่มาแล้ว ชอบ ๆ สมกับเป็นพี่ชายเจ้าแสบบาส น้องกวนขนาดไหน พี่ชายยิ่งกว่าหลายเท่า
ชอบพี่ไบค์จังเลยอ่ะ คนอะไรจะความมั่นใจสูงขนาดนั้น ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยนะพี่ไบค์ :laugh:
น้องบาสกลายเป็นเด็กน้อยไปเลย ไม่ทันพี่ไบค์เลยอ่ะ อย่างนี้พี่หมอต่ายคิดในแง่ดีนะ ถือซะว่าโชคดีแล้ว
ที่เจอแค่เจ้าแสบบาสมาตามจีบ ถ้าหากเจอขนาดพี่ไบค์มาจีบ พี่หมอคงยิ่งกว่ากุมขมับนะนั่น 555
ว่าแต่ว่า พี่พีคนี่ใครน้อ คนสำคัญของพี่ไบค์ใช่มะ :hao3: ถ้าเป็นหนุ่ม ๆ ก็น่าสนใจสุด ๆ ไปเลย
แต่ถ้าเป็นสาว ๆ ก็... :heaven นะ ลุ้น ๆ ให้พี่พีคเป็นหนุ่มหล่อดีกว่า อยากอ่านพี่ไบค์พี่พีคแล้ว อิอิ
แต่ก่อนหน้านั้น ต้องตามเอาใจช่วยเจ้าแสบบาสพิชิตใจพี่หมอต่ายให้ได้ก่อนนะ บาสสู้ ๆ ๆ
แหม๊ แต่เหตุผลพี่ต่ายก็ถูกต้องแล้วนะ ยอมให้จีบได้ แต่พี่ต่ายก็มีสิทธิ์เล่นตัวนิ :pigha2: ยอดมากพี่ต่าย
ดังนั้น นะบาสก็ยอมเป็นน้องที่น่ารักของพี่ไบค์ซะเถอะนะ พี่เค้าให้ทำอะไร ก็ทำ ๆ ไป ถ้าได้พี่ไบค์ช่วย
ยิ่งมีโอกาสเข้าใกล้พี่ต่ายได้ง่ายขึ้นเยอะเลยนะ คุ้มนะ ๆ เอารถให้พี่ไบค์ใช้ ตัวเองก็ขอติดรถพี่ต่ายแทนสิ เนอะ
............................................................................
7.2
คราวนี้บุกถึงคณะกันเลยทีเดียว ลุยเดี่ยวซะด้วย แต่ถือว่าคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มจริงมั้ยบาส ได้กินข้าวด้วยกันด้วย
แถมยังได้รับความห่วงใย ดูแลเป็นพิเศษ ใส่ใจกระทั่งการกินจากพี่หมอต่ายขนาดนี้ ถึงจะเพราะเป็นหมอก็เถอะนะ
อย่างนี้สิน่า บาสถึงยิ่งชอบพี่ต่ายมากขึ้น ๆ ทุกครั้ง ทำให้เด็กหลงรักขนาดนี้ รับผิดชอบเลยนะพี่ต่าย
ตัวบาสเองอาจไม่รู้สึก แต่อย่างเพื่อนซี้อย่างพี่ปราชญกับพี่โน๊ต รู้สึกได้เลยสินะ ว่าพี่ต่ายเปลี่ยนไป
เห็นแววว่าจะได้เพื่อนเขยเป็นเด็กวิศวะชัดเจน แจ่มแจ้งกันแล้วสิ ยังไงตอนนี้ก็คืบหน้าไปเยอะมาก ๆ
พี่ต่ายยอมอ่อนให้เยอะเลยนะเนี่ย รับแอดแล้วด้วย ดีใจด้วยนะบาส อย่าลืมไปขอบใจพี่ไบค์ด้วยล่ะรู้มั้ย
รอตอนต่อไปจ้า น่ารักจังเลย ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L2:
-
หมอต่ายใจดีแฮะ บาสฟูฟ่องเลยสิ
-
โอกาสมาแล้วว
เพื่อนหมอต่ายแวบแรกแอบน่ากลัว :m26:
-
พี่หมอต่ายใจดีจัง อย่างนี้บาสจะไปไหนรอดเนี่ยยย
-
พี่ต่ายจะยอมให้น้องเลี้ยงไปทั้งชีวิตมั้ยยยยย :katai2-1: :katai2-1:
เอ๊ะ...พี่ปราชญ์นี่อะไร ยังไง แค่หวงเพื่อนใช่มั้ย??????
:z6:
-
:m3: :m3: :m3:
:m1: :m1: :m1:
-
วิศวะได้สะใภ้เป็นแพทย์ชัวร์ หุหุ
-
ได้ใจประโยคสุดท้าย อิอิ
-
7.1 บาสพลาดให้พี่ไบค์โกยคะแนนแม่ยก ออกมาแป๊บเดียวพี่แกเรตติ้งกระฉูด พอ7.2เลยทำตัวน่ารักโกยคะแนนกลับ บาสน่ารักอ่ะ หมอต่ายใจอ่อนสักทีนะ^^
-
:mew3:
เจิมๆ
ตามมาจากทวิตค่าา
เสื้อกาวน์หรือจะสุ้เสื้อช้อป อร้าย
-
พี่หมอต่ายน่ารักอ่ะ :-[ :-[
ใจดีจังเลย ขนาดเพื่อนยังอึ้ง
สงสัยบาสคงออกอาการมากกว่าเดิม
อ้อนวันละนิด เดี๋ยวก็อ่อนลงวันหน่อย
-
เด็กวิศวะมันอ่อย
พี่หมอเลยต้องมาหา -..-
:ling1: :ling1:
-
หมอต่ายต้องเป็นสะใภ้วิศวะสิ อิอิ
-
:z1:
แล่วๆๆๆ
บาสชักจะรุกพี่หมอละ
-
น่ารักขึ้นทุกวันเด็กวิดวะคนนี้ :give2:
-
บาสเดินหน้าต่ิไป ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
ด้านได้อายอด สู้ๆๆ อยากได้แฟนหมอต้องอดทน :z1:
เชียร์เพื่อนหมอต่ายกินกันเอง :m20:
-
ยังไงคนอ่านก็ชอบบาสมากกว่าไบค์อยู่แล้ว ชอบมากกว่าตั้ง 0.000000000000000000000000000001 แน่ะ
บาสไม่ต้องกลัวนะว่าพี่ไบค์จะมาแย่งเรตติ้ง :laugh:
-
เอิ้วววววววววววววววว บาสเสี่ยวสุดยอดดด 5555555555555
-
นายบาสเจ๋งมาก ได้ใจจริงๆ o13
พี่หมอต่ายน่ารักและก็ใจดีมากๆอ่า :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักมากกกกก
รอวันที่พี่ต่ายจะใจอ่อนให้บาส
-
“เออ! คิดแล้วมีความสุขก็คิดไป”
แค่นี้ก็ฟินแล้วคร่าาาาา พี่หมอต่ายน่ารักอ่ะ
แล้วพี่ไบค์ของหนูหายไปไหน >___<
-
หมอต่ายใจแข็งนะนี่ น้องบาสสู้ๆ
-
น่าฮักอ่ะ บอกเลย!!!!
ชอบๆๆ เอาอีกๆๆๆๆๆไ
-
:hao7: น่ารักอ่ะ เอาอีกๆ :hao7:
ส่วนพี่พิค ก็ได้แต่... :call:
-
หมอต่ายนี่เป็นคนที่เหมือนปากร้าย แต่จริงๆใจดีมากเลยนะ
น่ารักมากกกกกกก ช่วยบาสหลงหมอต่าย...5555
-
น้องบาสน่ารัก
-
น่ารักอ่า :o8:
-
หมอต่าย.ห้น้องบาสเลี้ยงเถอะะะะทั้งชีวิต น้องบาสก้เลี้ยงพี่ไหวววว
-
อ่านไปยิ้มแก้มปริ
:mew3:
ตอนแรกนึกว่าเพื่อนพี่ต่ายจะแบบขัดขวางโหดๆ ซะอีก
แต่แอบขำเพื่อนพี่หมอที่ช็อคตอนที่พี่หมอต่ายเปลี่ยนชามกับไปซื้อข้าวให้ คริคริ
พี่ๆคงต้องทำใจแล้วล่ะค่ะ ได้น้องเขยวิศวะแน่นอน อิอิ
-
มันฟินไงไม่รู้อ่ะ หมอต่ายน่ารัก
-
:o8: :-[ :impress2:
ประโยคบาสโคตรโดนอ่ะ
-
โอ๊ยยยยย ไม่ไหวๆ อ่านไปยิ้มไปแก้มแทบปริ
:-[ :-[ :-[
-
กิๆ ชอบอ่ะ สะใภ้วิศวะ 5555
-
หมอต่ายให้ลุคแบบซึนๆ น่ารักอ่ะ ส่วนบาสตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
-
รุกเข้าไปอีกบาส :hao7:
-
เค้าเชียร์พี่ต่ายยยย
อร๊ายยย น่ารักกกก :impress2: :impress2: :impress2:
-
น้องบาสหลงรักเขาเต็มเปา ชอบตอนมองขนตาหนาๆ แก้มแดงๆ แล้วบอกโอ๊ยจะตายแล้ว 5555
พี่หมอต่ายดูดุแต่ใจดี ดูแล ซื้อข้าวให้ รับแอดไลน์ด้วย โถแค่นี้น้องก็จะไปไหนไม่รอดล่ะค่ะ หลงหนักไปใหญ่
ชอบตอนบาสเดินตามพี่หมอต่ายเหมือนลูกหมาน้อย น่าเอ็นดู ขนาดเพื่อนหมอต่ายยังฟันธงเลยว่าไม่รอด
กรี๊ดดดดด กองเชียร์โบกป้ายไฟ
พี่ไบค์ฮาอ่ะ แพรวพราวมาก แสบสุดๆ หล่อด้วย ดังทั้งพี่ทั้งน้องเลยสินะ
ขอบคุณค่ะ
-
เราชอบตอนน้องบาสอยู่กับพิซซ่าจังเลยค่ะ ดูเข้าพวกกันดี แอร๊ย :hao7:
น้องพิซซ่าชื่อเหมือนสุนัขที่เราเคยเลี้ยงเลยค่ะ เอ็นดูอะ แง
เรื่องนี้น่ารักอะค่ะ ชอบ o13
-
“เชี่ย โน้ต ช่วยดูหน้าเพื่อนมึงด้วย เพื่อนมึงต่างหากจะไปเป็นสะใภ้วิศวะ” ชอบอันนี้อ่ะ
หมอต่ายน่ารักมากกกกกกกกก!!!
สู้ๆนะ บาส
-
น่ารักอ่ะ
-
สนุกและน่ารักมาก
มาต่อเร็ว ๆ นะคะ :katai2-1:
-
ว๊ายๆ โดนพี่ชายแกล้ง ฮ่าๆ
-
เรื่องนี้มันน่ารักมึ้งมิ้งมากเลยอ่าาาาา ตามๆๆๆๆๆ \
-
หมอต่ายยยย อย่างนี้มันเรียกว่าให้ความหวังน๊า บาสสู้ๆ
-
พึ่งตามทันค่ะ สนุกมากกก ไม่มีมาม่าใหเปวดใจเลย น่ารักจังค่ะ ชอบทั้งพระเอกทั้งนายเอกเลยเรา อิอิ
-
:hao5: :hao5: แค่นี้ก็มีชัยไปกว่าครึ่งแล้ววววว
หมอต่ายน่ารักมากค่ะ งานนี้กองเชียร์ยิ้มแก้มปริแน่นอน :-[ :-[
-
พี่ต่ายใกล้ใจอ่อนยังเนี่ย
บาสน่ารักอ่ะตอนนี้ พยายามน่าดูเลย
-
พี่หมอต่ายน่ารักจังเลย :o8:
-
พี่ต่ายยยยยย ใจอ่อนเถอะ
บาสออกจะน่ารักน่าชังขนาดนี้
:ling1: :ling1:
-
เชียร์พี่ต่ายให้ใจอ่อนเร็วๆ สู้ๆนะบาส :m19:
-
กิ๊ดดดดดด ให้ผมเลี้ยงทั้งชีวิตก็เลี้ยงไหว ><
-
รอ ฉันรอเธออยู่ ^________^
-
:L2: :pig4:
-
น่ารักนะคะ คิคิ พี่หมอต่ายยอมใจอ่อนขนาดนี้บาสสู้ๆนะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เข้ามาบอกว่า ไม่ได้หายหัวไปไหนนะคะ
ช่วงนี้งานเยอะนิดหน่อยค่ะ วันอาทิตย์จะมาลงตอน 8+9 ให้นะคะ
เอาบาสกับพิซซ่าไปชิมก่อนนะ
(https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn2/v/t34/1903394_10152050175328248_452198117_n.jpg?oh=f9694124f6af110ad7f7635d8030cb6b&oe=531253D1&__gda__=1393682399_9defcc4f2e61d2c9ae3d30e887f52e72)
fanart by Narutan :) :mew1:
-
น่ารักทั้งคนทั้งหมา
-
มีลุ้นแฮะ :pig4:
-
ภาพหนุ่มวิศวะคนนี้น่ารักอ่ะ ขอจีบได้ป่ะ!!! 5555
-
น่ารักทั้งคู่เลย จะรอนะคร่า :mew1: :mew1: :mew1:
-
ปูเสื่อรอ
-
รอจ๊ะ วันอาทิตย์
-
น่ารักอ่ะ เค้าจะรอนะ o18
-
รอจ้า :impress2:
-
รอจ้า
-
:mew3: นั่งรอ นอนรอ
-
รอค่้าาา
-
น่ารักว่ะเฮ้ย!
ฮ่าๆๆ
-
อ่านจบตอนที่หนึ่ง จะบอกว่าแค่ชื่อเรื่องก็ฟินไปถึไหนๆแล้วอะคะ ><
หมอต่ายน่ารักอ่า โดนคุณพระเอกกวน่าดูอิอิ
แต่ท่าทางเสื้อชอปวิศวะจะอุ่นจริงๆนะเนี่ย หมอหลับลึกเลย :hao3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
มาต่อไวๆนะคะ
บาสรุกหนักได้ใจจริงๆ เอิ๊กก :hao7:
-
น่ารัก โฮก :hao7:
หมาตัวใหญ่เมื่อไหร่จะจีบคุณหมอติดน้า
-
> < น่ารักโฮกๆ
มาต่อไวๆนะคะ จะรออ่าน
อิพี่บาสรุกหนักได้ใจ
หมอต่ายน่าร้ากก :laugh:
-
รอค่ะหมอต่ายน่าร๊ากกกกกกกกก
-
หมอต่ายน่ารักกกกกกกกก :-[ :-[
-
เรื่องนี้น่ารักกกกก :impress2:
-
รอด้วยคนครับ เป็นกำลังใจนะครับ ชอบมากๆ
-
วันจันทร์แล้วจ้าาาาาา :katai2-1:
-
:z2: วันจันทร์แล้วน้าาาาาาา~
-
น่าฟัดทั้งคนทั้งหมาเลย >.<
-
เข้ามารอหมอต่ายด้วยคนจ้า ^^
-
มาลุ้นตอนต่อไป
-
โอกาศไม่บ่อย แต่มีเรื่อยๆใช่ปะบาส ก๊ากกก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอแล้ว รอเล่า
มาซะทีเถอะนะ T T
-
พี่หมอน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
-
:call: :call: :call: :call:
-
เพิ่งจะได้กดเข้ามาอ่าน สนุกดีครับ สมหวังกันไวๆ นะ
-
ร่างสูงของชายหนุ่มผิวแทนในเสื้อช๊อปวิศวะสีกรมท่าก้าวเท้ายาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างรีบเร่ง ท่ามกลางกลุ่มนักศึกษาที่เดินเต็มทางเท้า ใบหน้าคมชื้นด้วยเหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดพรายขึ้นมาเต็มใบหน้าเพราะอากาศร้อน ประกอบกับที่เจ้าตัวอยู่ในอาการที่รีบสุดกำลัง เขากระโดดข้ามพุ่มไม้เตี้ยๆลัดผ่านถนนเส้นเล็กที่คดเคี้ยวในมหาวิทยาลัย วิ่งออกไปยังปากประตูรั้วที่ติดกับถนนใหญ่ สอดส่องสายตาหาวินมอเตอร์ไซค์ที่จอดรออยู่หน้าปากทาง มือใหญ่โบกเรียกและก้าวขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์อย่างรวดเร็วพร้อมบอกจุดหมายปลายทาง
บาสมองนาฬิกาในไอโฟนที่บอกเวลาบ่ายสองกว่าแล้ว เขาสบถในใจ ปกติคลาสเรียนวิชา Soil Mechanic ทีไรอาจารย์มักจะปล่อยเร็วเสมอ วันนี้เกิดเป็นอะไรไม่รู้นึกจะอธิบายเสียยืดยาว คนที่มีนัดอย่างเขาเลยต้องนั่งร้อนรนเป็นหนูติดจั่น อยากจะลุกก็ไม่ได้แต่จิตใจก็ไม่ได้อยู่ที่ห้องเรียนแล้ว ชายหนุ่มคิดถึงใบหน้าของว่าที่คุณหมอหน้าขาวที่คงนั่งรออยู่ในร้านกาแฟยี่ห้อดัง อุตส่าห์ได้โอกาสนัดเจอกันแล้วทั้งที ไปโม้วาตัวเองมันคนมีโชค สงสัยได้อับโชคก็วันนี้ล่ะบาสเอ้ย
พี่วินหยุดที่ปากทางเข้าห้างสรรพสินค้าอันเป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยวใกล้มหาวิทยาลัย บาสรีบกระโดดลงอย่างว่องไว ไม่ลืมที่จะควักแบงค์ยี่สิบจ่าย เขามองนาฬิกาจีช๊อคบนข้อมือ อมยิ้มเล็กๆ .. ยังทันเวลานะ .. เมื่อวานอะไรดลใจ ให้เขากล้ากดโทรศัพท์หาหมอต่ายก็ไม่รู้ ชายหนุ่มรู้แค่ว่า เขาเริ่มจะเข้าใจการที่คิดถึงใครสักคนจนนอนไม่หลับ คิดแล้วคิดอีกก็ตัดสินใจโทรไปหาเสียเลย หมอต่ายเพิ่งออกเวร แถมกำลังขับรถกลับบ้าน เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเสียงเหนื่อยมากเขาเลยไม่กล้ากวนมาก
“พรุ่งนี้ว่าง”
หมอต่ายบอกมาแค่นั้น แค่นั้นเขาก็ลิงโลด ดีใจจนแทบจะวิ่งออกไปแหกปากนอกระเบียงหอ ถ้าไม่ติดว่ากลัวเพื่อนห้องข้างๆมันปาอะไรใส่เสียก่อน ชายหนุ่มอมยิ้มมุมปาก รีบเดินไปตามทางที่คุ้นเคยของห้างสรรพสินค้า หยุดที่ร้านกาแฟชื่อดัง เจ้าเดียวกับที่เขาเคยซื้อให้เจ้าตัวแล้วถูกทิ้งลงถังขยะไปอย่างไม่ใยดี เห็นคนหน้าขาวใส่แว่นนั่งเอนบนโซฟาตัวโต มือกดไอโฟนที่ชาร์ตแบตอยู่ก็รีบก้าวเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้าม
“พี่ต่าย ...” เขาเอ่ยทัก คนที่ถูกเรียกเพียงแค่ขยับสายตาออกจากหน้าจอโทรศัพท์มามองเพียงเล็กน้อย ก่อนค่อยดันตัวที่ไหลลงไปกับโซฟาขึ้นนั่งดีๆ
“ไหนบอกไม่ค่อยชอบกินสตาร์บัค ทำไมนัดมาสตาร์บัค” บาสแซวขำๆ
“มาชาร์ตแบต” เสียงทุ้มแต่นุ่มตอบเสียงเรียบ ตาเรียวสังเกตเห็นอีกฝ่ายเต็มไปด้วยเหงื่อซก
“เดินมาหรือ”
“เปล่าพี่ นั่งพี่วินมา แต่ก่อนหน้านี้วิ่งมา ‘จารย์ดิเรกปล่อยช้ามาก ไม่รู้ทำไมปกติปล่อยก่อนเวลาตลอด พี่ต่ายรอนานไหม หิวยัง จะกลับไปเข้าเวรกี่โมง”
หมอต่ายหัวเราะในลำคอกับคำถามที่ยิงออกมาระรัวจากปากของคนที่นั่งตรงข้าม
“ทีละคำตอบนะ รอไม่นาน หิวแล้ว และเข้าเวรตอนห้าโมงเย็น” เอื้อมมือหยิบแก้วชาเขียวเย็นที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นดูดสองสามอึก “จะถามเวลาออกเวรด้วยไหม”
“ได้ก็ดีพี่” มือสีแทนกระพือเสื้อยืดสีอ่อนที่ตัวเองสวมอยู่ไล่ความร้อน
“ไม่ต้องรู้หรอก” เขาตอบส่งๆ “กินอะไรดี”
“อยากกินเนื้อเยอะๆ” บาสตอบกลับอย่างไม่ลังเล พลางคิดถึงร้านเนื้อย่างที่อยู่ชั้นบน
“อยากกินปลาดิบ” หมอต่ายเอ่นสั้นๆ บาสไถลตัวลงไปกับโซฟา ทำหน้านิ่ว “ก็ได้ กินได้เหมือนกัน คราวนี้ให้ผมเลี้ยงบ้างนะพี่ต่าย ตอบแทนครั้งที่แล้วไง”
ต่ายเหล่มองคนตรงหน้าที่ทำตัวเป็นป๋าแล้วก็ต้องยิ้มมุมปากด้วยความหมั่นไส้ ดี ... ในเมื่อเจ้าตัวเสนอเองแล้ว ไม่สนองก็จะกระไรอยู่นะ
“หึ ได้ .. จะเอาให้หมดตัวเลย”
บาสรู้สึกขนแขนลุกซู่เมื่อเห็นรายการที่สั่งออกมาจากปากสีแดงสดของว่าที่คุณหมอหน้ามนที่นั่งฝั่งตรงข้าม จากหน้าเป็นชักจะยิ้มไม่ออกเสียแล้ว และเขาคงจะหมดตัวจริงๆถ้าเกิดร้านนี้ไม่ใช่ร้านอาหารแบบบุฟเฟ่ต์ จริงๆก็นับว่าอีกฝ่ายมีความปราณีกับเขาไม่มากก็น้อย หากเปลี่ยนไปสั่งแบบจานเดียวแล้วล่ะก็ สงสัยต้องขอยืมเงินไอ้พี่ไบค์ก่อนแน่นอน แต่ขนาดเป็นบุฟเฟ่ต์ ก็ยังราคาแพงเกินกว่าที่เขากินปกติอยู่ดี ริจะจีบว่าที่คุณหมอ แถมรวยขนาดขับเบนซ์อย่างพี่ต่าย ไอ้ว่าที่นายช่างจนๆอย่างเขาชักหนาวๆร้อนๆเสียแล้วสิ
“ไม่สั่งหรือ” ถามพร้อมเอียงหน้าเอียงคอด้วยความสงสัย ไอ้ท่าทางใสซื่อไร้การปรุงแต่งแบบนี้แหละที่เขารู้สึกว่าเห็นไรก็เพลินตาทุกที
“พี่ต่ายสั่งเยอะจนผมไม่รู้จะสั่งอะไร” บาสหัวเราะขำเมื่ออีกคนเบ้ปาก มือขาวยกขึ้นดันแว่นตาให้เข้าที่ มองซ้ายขวาไปรอบๆ กดไอโฟนในมือยุกยิก
“เพื่อนพี่ไปไหนอะ พี่ปราชญ์กับพี่โน้ต”
“ปั่นรายงาน” คนถูกถามตอบสั้นๆ “จริงๆก็ชวนมาแล้ว แต่สงสัยจะเป็นคนมีโชคอย่างที่เคยโม้เอาไว้ ก็ดี ดีกว่ากินข้าวคนเดียว”
“โห พี่ .. ใจร้าย เห็นผมเป็นอะไร” ชายหนุ่มโอดครวญ
ไหลลงไปฟุบกับโต๊ะกระจกสีเย็นเฉียบเพราะเครื่องปรับอากาศ ตะแคงหน้ามองคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม แขนข้างที่ไม่เจ็บพาดยาวไปยังอีกฝั่งของโต๊ะ
“เพื่อนกินข้าว แต่ตอนนี้เป็นคนเลี้ยงข้าวแล้ว”
“ไม่อยากเป็นแค่นั้น” มือใหญ่สีแทนชักจะลามปาม เอื้อมแตะศอกนุ่มที่ท้าวอยู่บนโต๊ะ
หมอต่ายเหล่ตามอง เขายกศอกขึ้นทับมือที่เข้ามายุ่มย่ามให้อยู่กับโต๊ะ .. ได้ทีละเอาใหญ่นะช่วงนี้
“โอ้ย พี่ต่าย เจ็บ” ชายหนุ่มโอดโอยเสียงดัง
“อย่ามาเว่อร์และอย่าเลื้อย” เขายกศอกขึ้น
บาสดึงมือกลับ สะบัดเร่าด้วยความเจ็บที่ไม่ได้มากมายเท่าไร เขาก็แกล้งโวยไปแบบนั้นเอง
“ใจร้าย”
“ครั้งที่สอง”
“ห๊ะ”
“สองครั้งแล้ววันนี้ ที่บอกว่าใจร้าย ถ้าอยากจะให้ใจดีด้วยก็ทำตัวให้มันดี” เจ้าของใบหน้าขาวขมวดคิ้วมุ่น ทำหน้าเบื่อหน่าย
“แต่จริงๆแบบนี้ก็ดี” บาสพูดต่อ ชายหนุ่มนั่งตัวตรงมองว่าที่คุณหมอด้วยสายตาแน่วแน่ “ถ้าพี่ต่ายจะใจร้าย ก็ใจร้ายกับผมคนเดียวพอนะ ถ้าใจดีแล้วเหมือนกับคนอื่นผมก็ไม่เอา ผมอยากเป็นคนพิเศษของพี่ต่าย”
ต่ายมองคนตรงหน้าตาโต ริมฝีปากสีสดตัดกับสีผิวขาวเหลืองอย่างคนที่มีเชื้อชาติจีนปนอ้ากว้างด้วยความตะลึง งุนงงกับสิ่งที่ออกมาจากปากของฝ่ายตรงข้าม แล้วค่อยหรี่ตามองอย่างคาดโทษ แต่กลับยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์
“ให้ตายสิ เป็นมาโซหรือไง” พูดพร้อมส่ายหน้า
“นี่พี่ต่ายถามอะไรหน่อยสิ” บาสเอ่ยขึ้นเปลี่ยนเรื่อง “จีบขนาดนี้แล้ว ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอพี่”
“ไม่”
“โห พี่ต่ายหยุดคิดหน่อยก็ได้ ผมรอได้นะ” เด็กวิศวะโอดครวญเมื่ออีกฝ่ายนั้นตอบกลับรวดเร็ว ไม่แม้แต่จะฉุกคิดสักครู่
บทสนทนาถูกคั่นรายการด้วยเครื่องดื่มและอาหารที่สั่งไป ที่ถูกทยอยนำมาเสิร์ฟ สายตาสองคู่มองจานอาหารเต็มโต๊ะแล้วก็รู้สึกว่ากระเพาะอาหารชักจะส่งน้ำย่อยออกมาเรียกร้องความหิวโหยเสียแล้ว บาสมองจานปลาดิบหลากหลายชนิด ข้างๆกันมีสเต็กเนื้อที่หั่นเป็นสี่เหลี่ยมลูกเต๋าจนเต็มจาน ชายหนุ่มยิ้ม เงยหน้ามองคนที่นั่งตรงข้าม เหมือนเจ้าตัวจะรู้ว่าเขาจะสื่ออะไร เจ้าตัวเลยเสหยิบแก้วกระเบื้องที่ใส่ชาเขียวร้อนขึ้นจิบช้าๆ
บาสจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่างแต่ก็คิดว่าตัวเองไม่พูดจะดีกว่า ชายหนุ่มหยิบตะเกียบออกจากซองแล้วก็ทำหน้ายุ่ง กำลังจะเงยหน้าเรียกพนักงานเสิร์ฟที่เดินไปเดินมาเพื่อขอสิ่งที่ต้องการ
ลำบากชะมัด ใช้ตะเกียบมือซ้ายไม่ได้เนี่ย!
“พี่ครับ ผมขอช้อนส้อมชุดนึงนะครับ”
เสียงที่เอ่ยออกไปกลับไม่ใช่เสียงของเจ้าตัวเอง ว่าที่คุณหมอรับช้อนส้อมมาจากพนักงาน เลื่อนมันให้กับชายหนุ่มที่นั่งตรงข้าม
“ใช้ตะเกียบมือซ้ายไม่ถนัดไม่ใช่หรือไง” เขาถามด้วยความสงสัยเมื่ออีกคนทำหน้าตาเหรอหรา มือสีแทนนั่นกดทับลงกับมือขาวที่เลื่อนช้อนส้อมไปให้ แต่เจ้าของมือขาวชักมือออกทัน บาสหัวเราะ
“ขอบคุณครับ” เขายิ้มแก้มปริ
ต่ายดันแว่นที่ตกลงมาให้เข้าที่ พยักหน้ารับส่งๆ บาสสังเกตมาหลายต่อหลายครั้ง พี่ต่ายมักจะทำเป็นเหมือนไม่สนใจ แต่คนตรงหน้านั้นใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของทุกคนอยู่เสมอ ไม่รู้ว่าจริงไหมแต่ครั้งล่าสุดที่เพื่อนพี่ต่ายพูดออกมาก็ทำให้เขาคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ไม่น้อย ถึงแม้คนตรงหน้าจะเป็นคนที่ชอบดูแลและเอาใจใส่ทุกคนที่ตัวเองรู้จัก แต่อย่างน้อยการเลื่อนขั้นมาจากคนแปลกหน้ามาเป็นส่วนหนึ่งของคนรู้จักที่ได้รับการดูแลเอาใจใส่แบบนี้มันก็ไม่เลวเลย
เจอแบบนี้ใครไม่รักก็บ้าแล้ว ..
สี่โมงกว่าแล้ว อีกไม่ถึงชั่วโมงว่าที่คุณหมอก็ต้องกลับไปเข้าเวรที่โรงพยาบาล ชายหนุ่มรู้สึกว่าเวลาที่อยู่ด้วยกันนั่นมันชักจะน้อยไป เขาอยากอยู่ด้วยกันให้นานขึ้นกว่านี้ ชักรู้สึกว่าแต่ละครั้งที่เจอกันนั้นแสนสั้น ไม่พอเสียแล้ว ไม่รู้อะไรดลใจให้พี่ต่ายเอ่ยชวนให้เดินย่อยขากลับ แต่มันก็เป็นเรื่องดีสำหรับเขา อย่างน้อยก็ยืดเวลาที่อยู่ด้วยกันให้ยาวนานขึ้นอีกนิด .. ขายาวก้าวขึ้นไปเดินข้างๆกับคนที่มักจะเดินอยู่ด้านหน้า
เขาเห็นดวงตาสวยที่สะดุดตานั่นเหล่มองด้วยหางตาแล้วจึงกลับไปมองเส้นทางตรงหน้าตามเดิม คราวนี้เป็นร่างโปร่งที่เอ่ยขึ้นก่อน
“บางทีฉันก็คิดนะ .. ว่าทำไมนายชอบเดินตามหลังทุกที” เสียงนุ่มกล่าวขึ้นขณะที่กำลังเดินไปตามทางฟุตบาทริมถนนใหญ่ รถยนต์บนถนนติดเป็นทางยาวเพราะใกล้ช่วงเวลาเร่งด่วนยามเย็น ส่งมลพิษเสียจนว่าที่คุณหมอที่เคยชินกับการนั่งอยู่บนรถยนต์ชืดจมูกเหมือนจะจามแต่ก็ไม่จาม
“นายเหมือนจะเข้าหา แต่ก็ถอยหลังกลับไปเหมือนเดิม บางครั้งก็ดูเหมือนยังตัดสินใจไม่เด็ดขาด เลยไม่กล้าที่จะก้าวขึ้นมา ทั้งๆที่ภายนอกดูเป็นคนกล้าไม่กลัวอะไรแท้ๆ”
ต่ายหัวเราแผ่วเบา เหลือบมองชายหนุ่มรุ่นน้องที่เดินอยู่ข้างๆ ใบหน้าคมนั่นแสดงอาการงุนงงแบบไม่ทันตั้งตัวอย่างเห็นได้ชัด
“จีบหมอต้องอดทนรู้ไหม เขาถึงว่ากันว่าส่วนใหญ่คนเป็นหมอก็มักจะลงเอยกับคนที่เป็นหมอหรือพยาบาล สายงานเดียวกันจะเข้าใจกันได้ดี”
“เข้าใจดีเลยล่ะครับ” บาสหัวเราะ มองคนข้างๆที่ชวนคุยท่าทางอารมณ์ดี รู้สึกว่าการเดินข้างถนนที่อวลไปด้วยมลพิษมันดีก็วันนี้ “แต่ผมว่า เข้าใจกันมากเกินไปมันก็น่าเบื่อจริงไหม”
เจ้าตัวยิ้มร่า พูดต่อไปด้วยเสียงเรียบเรื่อยแต่ฟังดูหนักแน่นไม่น้อย “บางทีผมก็อยากรู้จักพี่ อยากเข้าใจพี่ให้มากขึ้น อยากอยู่ใกล้ๆ อยากคุยด้วยทุกวัน นี่ยังเร็วไปหรือครับ”
หลังมือใหญ่ที่อุ่นจนเกือบร้อนสัมผัสกับหลังมือขาวที่อยู่ข้างๆ เขารู้สึกได้ถึงไอร้อนจากอุณหภูมิร่างกายที่ดูจะต่ำกว่าเขาอยู่พอควร ผิวสัมผัสเลยได้รับรู้ถึงอุณหภูมิที่แตกต่างกัน ชายหนุ่มรู้สึกว่าอาจจะเดินชิดจนเกินไป แต่เจ้าของร่างสูงโปร่งข้างๆก็ยังเดินไปเรื่อยๆ ราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่แม้แต่จะชักหนี
ต่ายยังคงก้าวขาสม่ำเสมอ ไม่สนใจถึงสัมผัสที่ได้รับที่หลังมือ รู้เหมือนกันว่ามันชักจะใกล้ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรสักหน่อย ...
“เมื่อไรจะถอดเฝือกออก”
“อืม ... ประมาณอาทิตย์หน้ามั้งพี่ จำไม่ได้ล่ะ”
“งั้นก็จะครบเดือนแล้ว”
“พี่ต่ายยังไม่ใจอ่อนสักที”
“ทำอะไรให้ใจอ่อนบ้างล่ะ มีแต่อ่อนใจ เหนื่อยทุกครั้งที่เจอ” หมอต่ายถอนใจ
ก็จริงไหมล่ะ เจอทุกครั้งมีแต่เรื่องทั้งนั้น!
“งั้นผมต้องทำยังไง”
สัมผัสอุ่นที่เสียดสีกันแค่หลังมือเริ่มคุกคาม มือใหญ่นั้นกุมมือเล็กกว่าที่เดินเคียงข้างกันแน่น ขายาวสองคู่หยุดอยู่กับที่ หมอต่ายสังเกตเห็นดวงตาคมที่จ้องมาด้วยสายตาแน่วแน่
“ต้องทำยังไง พี่ต่ายถึงจะใจอ่อน แล้วชอบผมสักที”
ร่างโปร่งบางกว่าเริ่มเลิ่กลั่ก ทำอะไรไม่ถูก ดวงตาคู่สวยมองซ้ายขวาสังเกตรอบด้าน โชคดีที่เป็นสัญญาณไฟเขียว และช่วงเวลานี้ก็ยังไม่ค่อยมีคนสักเท่าไรจึงไม่มีคนเดินผ่านไปมา หรือเดินตามหลัง ไม่คิดว่าจู่ๆตัวเองจะถูกกุมมือจนแน่นขนาดนี้ นี่การ์ดเขาอ่อนลงงั้นเหรอ!
“ปล่อยก่อน” เขาพูดด้วยเสียงแน่นิ่ง พยายามดึงมือให้หลุดจากการเกาะกุมของอีกคน ใบหน้าคมสันนั่นก้มมองต่ำ แต่ด้วยความสูงที่เกือบจะไล่เลี่ยกัน ทำให้สายตาสองคู่ประสานกันแทน
“เดี๋ยวคนเห็น”
“อ๊ะ งั้นแปลว่าถ้าคนอื่นไม่เห็นก็จับได้ใช่ไหมครับ”
ร่างสูงผิวแทนเปลี่ยนสวิตช์โหมดจริงจังมาเป็นโหมดลูกหมาตัวโตที่พอเจ้าของอนุญาตก็หูตั้งหางชี้ ต่ายตัวสั่นด้วยความไม่พอใจ
นี่มีความจริงจังในคำพูดของนายบ้างไหมเนี่ย!
“จะเห็นไม่เห็นก็ห้ามจับ!” เขาตวาด สะบัดมือออก ขาวยาวก้าวพรวดนำหน้าออกไป ทิ้งให้อีกคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิมหัวเราะลั่นเสียงดังด้วยความครึ้มอกครึ้มใจ อารมณ์ดี
บาสรู้สึกว่าถึงแม้มันจะดูไม่ได้ก้าวหน้าอย่างเห็นได้ชัด แต่ว่าที่คุณหมอหน้าสวยนั่นเปิดใจให้เขาทีละน้อยแล้ว
พี่ต่ายไม่ใช่คนถือตัวหรือเย็นชา แต่เพราะบรรยากาศรอบตัวที่เจ้าตัวสร้างเอาไว้ทำให้คนภายนอกที่ไม่ได้สนิทสนมอะไรด้วยมักจะมองเป็นแบบนั้น แต่ถ้าสามารถก้าวผ่านชั้นบรรยากาศที่อยู่รายล้อมนั่นไปได้แล้วล่ะก็ ตรงกันข้ามเลยทีเดียว
บาสกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปให้ทันคนตรงหน้าที่รีบเดินอย่างไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะเหลียวหลังกลับมามองเขาที่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี ดวงตาคมสีดำสนิทเหลือบมองป้ายชื่อคณะแพทยศาสตร์พร้อมกับร่างของว่าที่คุณหมอที่เดินเลี้ยวเข้าไปอย่างไม่รีรอ เขายืนหยุดที่ริมรั้วทางเข้า ไม่ได้ก้าวตามเข้าไป นักศึกษาแพทย์หลายคนที่เดินสวนออกมาหันมามองเขาอย่างสนใจที่คนต่างคณะมาเยือนแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก
“พี่ต่าย” บาสเรียกเสียงดัง ทำเอาคนที่เดินเลยไปไกลแล้วต้องหันกลับมามองอย่างสงสัยปนอับอาย
คนก็เยอะจะมาตะโกนเรียกอะไรกันที่หน้าคณะ .. เดินเข้ามาไม่เป็นหรือไง!
“เดี๋ยววันนี้ผมรอพี่ออกเวรนะครับ เดี๋ยวผมรออยู่แถวนี้แหละ”
เสียงทุ้มแหบที่ตะโกนบอกเสียงดังเรียกความสนใจจากคนรอบด้าน ต่ายแทบจะเอาหน้ามุดดินหนีให้มันรู้แล้วรู้รอด เขาอยากจะเดินหนี ทำเป็นไม่รู้จักคนชื่อต่ายที่นักศึกษาวิศวะที่ใส่เสื้อช๊อปสีกรมท่ายืนโหวกเหวกอยู่ที่หน้ารั้ว แต่คงไม่ทันเสียแล้ว เพราะเขาหันกลับมามองตั้งแต่อีกฝ่ายเรียกครั้งแรกแล้ว และคนที่เดินผ่านไปมา ณ ขณะนั้นก็คงรู้แล้วว่าไอ้เด็กบ้านี่มันเรียกเขาแน่ ต่ายกำมือแน่น มองใบหน้าคมที่ยิ้มร่าอย่างไม่อาย แม้บทสนทนานั่นมันจะไม่ได้สื่อความหมายอะไรนอกจากสิ่งที่เจ้าตัวพูด
“เออ อยากทำอะไรก็ทำ!”
***
:)
พอดีเกิดปัญหาหลายอย่าง หนึ่งเลยคือติวน้องๆเพื่อสอบ GAT เลิก 3-4 ทุ่มทุกวัน ยังไม่พอ ที่ออฟฟิศก็งานเข้าเล็กน้อยถึงมากลดหลั่นกันไป พอบทจะลง จากที่พิมพ์ใส่ iPad ไว้เวลาเอามาลงคอมมันก็เป็นตัวประหลาด แถมพอเอากลับไปเปิดใน iPad ก็เป็นตัวประหลาด เลยต้องมานั่งเรียบเรียงใหม่ แต่ยังไงก็ไม่ลืมนะคะ :)
ยังไงจะรีบรื้อฟื้น เข็นมาต่อให้ไว้ที่สุดค่า ยังดีที่เสียเป็นบางไฟล์ ไม่ใช่ทั้หมด ..
ฝากพี่ต่ายน้องบาสไว้ด้วยนะคะ
-
น้องบาสน่ารักจังเลย :man1:
ถ้าเราเป็นพี่ต่ายคงจับฟัดแล้ว อิอิ :-[
-
เย้ ดีใจมาต่อตอนต่อไปแล้ว เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะ :katai2-1: :katai2-1: :hao5: :hao5:
-
พี่ต่ายเขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ><
-
เห็นด้วยกับพี่ต่ายนะ บาสดูหงอยๆอ่ะ
-
บาส พยายามต่อไป อีกไม่นานหรอก ฮิๆๆๆๆๆ :hao6:
-
พี่เค้าเริ่มใจอ่อนแล้วนะบาส
-
น้องบาสสส เดี๋ยวพี่หมอก็ใจอ่อนแล้วววว
-
หมอต่าย น่ารัก >//<
บาส สู้ๆ นะ พ่อหนุ่มวิศวะ
-
น่ารักๆ ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป
-
มาแล้วววววววววววววว
-
หมอต่ายน่ารักแบบอบอุ่นอ่าาาา แบบ ใจเย็นใจดีเป็นผู้ใหญ่ งุงิๆๆๆๆ
-
จริงๆไม่ใช่แค่การ์ดหรอกที่อ่อนนะพี่หมอต่าย แต่เป็นใจพี่หมอด้วยที่อ่อน
ก็บาสเล่นน่ารักขนาดนั้นนี้น่า
จีบให้ติดนะบาส เค้าเอาใจช่วยยยย
เพิ่งเดือนเดียวเอง สู้ต่อไป o13
-
:mew1:
-
เมื่อไหร่หมอต่ายจะใจอ่อนให้บาสซะทีน้าาาา
ไม่สิ ตอนนี้ก็ถือว่าอ่อนได้แล้วเนอะ
:mew3:
-
ใจอ่อนเถอะน้าหมอต่ายยยยยยยยยยย :katai2-1: :katai2-1:
-
บาสสู้ๆ
พี่ต่ายใจอ่อนเรื่อยๆแล้ว
พยายามเข้าน้า
-
ค่อยๆเขยิบเข้าไปใกล้กันอีกนิดแล้ว :katai5:
-
มาต่อแล้ว เย้ๆๆ
-
สู้นะบาสสสสส
พี่ต่ายเริ่มใจอ่อนเเล้ว :hao7:
-
บาสสู้ๆ
ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก :katai2-1:
-
กำลังน่ารักเลย :mew1: :-[
-
น่ารักที่สู๊ดดดดดเลยสองคนนี้ พี่ต่ายรีบใจอ่อนเร็วๆนะคะ
-
พี่ต่ายน่ารักจัง สู้ต่อไปน่ะบาสพี่ต่ายเริ่มใจอ่อนล่ะ
-
พี่ต่ายน้ารักอ่ะ :hao3:
-
:o8: น้องบาสแกจะน่ารักไปไหนเนี่ย :hao7:
-
ต่ายน่ารักอ่ะ
-
คุณหมอต่ายเริ่มจะเปิดใจให้กับหนุ่มวิศวะแล้วดีจังเลย รออ่านตอนหวานๆๆๆๆๆของทั้งคู่อยู่นะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
โหย อย่างงี้ไม่ต้องหวังแล้ว สงหวังอยู่แล้วล่ะ :katai3:
-
ใจอ่อนเถอะนะหมอ นะนะนะ เค้าสงสารอะ
-
:katai2-1: ปลื้มว่าที่คุณหมอกับเด็กวิศวะ ก็คราวนี้ล่ะคับ :mc4:
อ่านเเล้ว..... :-[ :-[ :-[
พยายามเข้านะบาส :hao7: :hao7: :hao7:
-
โอ๊ะๆ พี่หมอเราเริ่มใจอ่อนบ้างแล้วสินะ :hao3:
พยายามต่อไปนะบาสส :a2:
รอนะฮะ :')
-
ได้ยินแล้วนะบาส หมอต่ายบอกว่าจีบหมอต้องอดทน >.<
-
ยิ้มกริ่มแทนบาส อิอิ
หมอต่ายน่ารักจัง >.<
-
:L2: :กอด1: :pig4:
-
ชอปวิศวะไม่อุ่นธรรมดานะ มันอุ่นจนร้อนเลยหละ :)
ชอบบาสนะ แต่ก็ยังไม่เท่าไบต์ กวนได้ใจ
-
บาสขยับเข้าไกล้พี่ต่ายอีกนิดแล้ว
-
พี่ต่ายเริ่มเปิดใจแล้ว :hao6:
-
สนุกทั้งเรื่องสั้นเรื่องยาวเลยค่ะ น่ารักๆ
-
พี่ต่ายเริ่มใจอ่อนแล้วววว
บาสสู้ :katai2-1:
-
หมอต่ายน่ารักจัง ชอบดูแลคนอื่น
ตอนนี้เริ่มหวั่นไหวไปกะบาสมั้งหรือยังเอ่ย?
-
คืบหน้าไปเยอะเลยนะบาส
เอาใจช่วย
ชอบวิธีการเขียนจังค่ะ ไล่เรียงพัฒนาการความรู้สึกของตัวละครได้สวยมาก
อ่านแล้วเพลิน ยิ้มตาม (อยากเป็นหมอต่ายซะงั้น)
-
พี่ต่ายน่ารักมากกกกกได้มาเป็นแฟนนี่โคตรฟินอ่ะ บาสสู้ๆ นะ อีกนิดเดียว (มั้ยนะ)
เขาได้แตะๆ จับๆ มือกันหลายรอบนะ ถ้าพี่ต่ายไม่มีใจจะยอมเหรอ
บาสรุกหนักๆไปเล้ย
ขอบคุณค่ะ
-
ThankS
-
หลงรักบาสแทน พี่ต่ายแล้วสิ :mew3: :mew3: :mew3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ เห็นชื่อสะดุดตาหลายที 55
น่ารักมากกกกกกกกก ชอบๆๆ :-[
บรรยากาศแบบนี้ใช่เลย ชอบนิสัยของต่ายมากอ่ะ
ดูเป็นผู้ใหญ่สมกับลุคเลย แต่นิสัยน่ารักมากก แคร์คนอื่น ชอบๆ
นิยายเรื่องนี้ดูมีอินเนอร์หมอดีจัง อยากแนะนำเพื่อนที่สอบหมอให้อ่าน
คาแรคเตอร์ของบาสก็สมกับเด็กวิศวะเลย ชัดเจนและคอนทราสกับหมออย่างเห็นได้ชัด
แต่ถึงจะแตกต่างก็ลงตัวนะ ฮิ้วววว
ติดตามค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :กอด1:
-
หมอต่ายน่ารักจริงๆนั่นแหละ อิอิ
-
พี่ไบค์โคตรเป็นพี่ที่รักน้องม๊ากมากเลยนะ 555
-
หนุกหนานๆ 55+ :hao7: :hao7: :hao5: :hao5:
-
ต่ายรู้สึกว่าช่วงนี้ชีวิตตัวเองถูกคุกคามมากกว่าปกติ ... ถึงแม้เขาจะใช้ชีวิตประจำวันตามปกติที่เคยเป็นมาตลอดตั้งแต่เลือกเรียนหมอ ตื่นเช้ามาเข้าเวร สายหน่อยไปเรียน ข่วงปีห้านี่ยังดีหน่อยที่บ่ายๆจะว่างเยอะ เป็นปีที่เรียนค่อนข้างเบาที่สุดเพราะแต่ละคนก็มีวิชาเลือกเรียนที่แตกต่างกันออกไป ถ้าเป็นก่อนหน้านี้น่ะเหรอ เป็นศพทุกวัน .. พอตกเย็นไปเข้าเวรช่วงกลางคืน เอกศัลยกรรมจะเหนื่อยหน่อยที่ต้องประจำอยู่ที่ห้องฉุกเฉินตลอดเวลา มีวันหยุดบ้างบางอาทิตย์ วนเวียนอยู่แบบนี้จนกลายเป็นความเคยชิน แต่ที่ยังไม่เริ่มชินสักทีคือร่างของนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์สวมเสื้อช๊อปสีกรมท่าตัวโตที่เร่เข้าออกตึกคณะแพทยศาสตร์และโรงพยาบาลประจำมหาวิทยาลัยเป็นว่าเล่น จนบรรดานักศึกษาแพทย์ที่และเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลที่แรกๆมองด้วยความสงสัยในครั้งแรกๆ จนบัดนี้เริ่มจะเลิกสนใจกันไปแล้ว
ขายาวก้าวสม่ำเสมอ เดินตรงไปยังร้านกาแฟภายในโรงพยาบาล ในมือข้างหนึ่งถือไอโฟนรุ่นใหม่ที่สั่นระรัว แต่เขาก็ไม่คิดที่จะพลิกดู ก็รู้แล้วว่าต้นเหตุที่ทำให้มันสั่นคือคนที่กำลังจะไปเจอ ร่างโปร่งก้าวเข้าไปภายในร้าน
ต่ายเห็นร่างสูงผิวแทนที่มีรอยยิ้มประดับใบหน้าอยู่เสมอนั่งไถลตัวไปกับเก้าอี้นั่งร้านกาแฟ วันนี้อีกฝ่ายไม่ได้ใส่เสื้อช๊อปอยู่ มันพาดอยู่บนบ่ากว้าง และที่แปลกตามสำหรับว่าที่คุณหมอในวันนี้ ...
“ถอดเฝือกแล้ว?”
เขาเอ่ยทักเสียงเบา เพราะคนในร้านเริ่มน้อย และเวลานี้ก็ค่อนข้างดึกแล้วด้วย พนักงานในร้านกำลังเก็บเก้าอี้หลายตัวขึ้นบนโต๊ะเพื่อทำความสะอาดพื้นที่โซนด้านใน แต่ด้านนอกยังเปิดให้บริการตามปกติ คนที่นั่งรอหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง สะบัดมือโชว์ไม่แรงนัก
“ถอดเมื่อบ่ายเลยพี่”
.. โอ้ย เห็นแล้วเสียวไส้
“อย่าสะบัด!” เขาเอ็ดเสียงดัง แทบตะครุบปากตัวเองไม่ทัน คนในร้านสามสี่คนหันมามองชั่วครู่แล้วก็กลับไปนั่งทำอย่างอื่นไม่สนใจต่อเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไร
“เดี๋ยวได้กลับไปใส่ใหม่อีกรอบ”
บาสทำหน้าแหย สาบานในใจว่าจะไม่หาเรื่องเจ็บตัวจนข้อมือหรือแขนหักอีก จริงๆแล้วไม่ว่าจะส่วนไหนของร่างกายก็ตาม ใช้ชีวิตลำบากเป็นบ้า ขนาดว่าเขายังเข้าเฝือกแค่สามสัปดาห์กว่า อาจจะเพราะว่าไม่ได้หักแบบรุนแรงมากเท่าไรนัก หมอเจ้าของไข้ก็ว่าเขาฟื้นตัวเร็ว อาจจะเพราะเป็นนักกีฬาที่ร่างกายแข็งแรงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
“โอเคๆ พี่ต่ายไม่ตอบไลน์อะ ทำไรอยู่” ชายหนุ่มส่งเสียงกระเง้ากระงอด เงยหน้ามองร่างโปร่งในเสื้อกาวน์สีขาวสะอาด เส้นผมสีดำธรรมชาติพลิ้วนุ่มนั้นถูกเซตเปิดด้านหนึ่งเพื่อไม่ให้มันปรกลงบนหน้า เจ้าตัวอาจจะรำคาญตอนที่ต้องก้มๆเงยๆและผมมันแยงตา เปิดใบหน้าเรียวให้กรอบหน้าชัดขึ้น
พี่ต่ายของเขาหล่อเป็นบ้าเลยเว้ย!
“ก็เดินมาเนี่ย จะตอบทำไม ส่งมาแต่สติกเกอร์บ้าๆบอๆ” ต่ายชูไอโฟนในมือที่ขึ้นหน้าจอเป็นการแจ้งเตือนโปรแกรมไลน์ยาวยืด บาสเห็นแล้วก็หัวเราะก๊าก
“วันนี้เหนื่อยไหม” เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขามาเฝ้ารอพี่ต่ายออกเวรตอนกลางคืนทีไรก็เห็นใบหน้าเนียนใสนั่นอิดโรยทุกที ชายหนุ่มที่หอบงานมาทำรอบ้าง แบกโน้ตบุ๊คมาเล่นเกมรอบ้างเห็นแล้วเหนื่อยแทน
“ไม่มากเท่าไร วันนี้เลยเลิกเร็ว”
“งั้นไปกินข้าวกัน!” บาสชวนเสียงใส เขาผุดลุกขึ้น จับมือขาวสะอาดที่กรุ่นกลิ่นแอลกอฮอล์ของว่าที่คุณหมอลากเดินไปที่ทางออกโรงพยาบาล
“เดี๋ยวๆ ปล่อยก่อน” ต่ายกัดฟันโวยวายเสียงเล็ดไรฟัน ตากลมเหลือบเห็นญาติคนไข้สองสามคนที่เดินสวนเข้ามาในร้านกาแฟมองด้วยความสนใจที่เห็นคุณหมอถูกชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์เก่าๆ มีเสื้อช๊อปสีกรมท่าพาดบ่าท่าทางกุ๊ยๆลากออกจากร้าน แต่เมื่อมือใหญ่ที่ไม่สะดุ้งสะเทือนแถมยังบีบแน่นราวกับคีมเหล็กนั้นรั้งเอาไว้แน่นก็ทำได้เพียงแค่ก้าวตามออกไปอย่างรวดเร็ว
ร่างโปร่งถูกลากมาที่ลานจอดรถ โชคดีที่ระหว่างทางเดินผ่านมาไม่มีคนรู้จัก ทั้งอาจารย์หมอและเพื่อนนักศึกษาปีเดียวกัน อาจจะมีรุ่นน้องอยู่บ้างแต่คงไม่มีใครสนใจอะไรมาก บาสพามาหยุดที่รถเบนซ์สีขาวของเจ้าตัว มือที่บีบแน่นนั่งจึงค่อยคลายออกให้เจ้าของมือชักกลับ
“เป็นบ้าหรือไง ลากเอาๆ” บ่นเสียงดัง จะว่าหงุดหงิดก็ไม่เชิง
“ก็รีบ เร็วสิพี่ต่าย ถอดเสื้อกาวน์เร็ว ไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน”
บาสดันไหล่บางให้เข้าไปใกล้ตัวรถ เจ้าของรถหยิบกุญแจขึ้นมาปลดล็อก เขาเปิดประตูหลังคนขับออกเพื่อหยิบไม้แขวนเสื้อที่วางอยู่ขึ้นมาแขวนเสื้อกาวน์ตัวยาว
“แล้วรถ ...”
“เอาไว้นี่แหละพี่ เดี๋ยวนั่งแทกซี่กลับมาเอา”
“จะไปไหนน่ะ ขี้เกียจไปๆกลับๆ เหนื่อยนะ”
บาสทำท่าครุ่นคิดอยู่สักครู่ ก่อนทำท่านึกออก “อ้อ .. งั้นเอาไปก็ได้พี่ แต่ที่จอดหายากหน่อยนึงนะ”
“นี่จะไปไหนเนี่ย”
ต่ายมองหน้าอีกคนอย่างไม่ไว้ใจ ยิ่งช่วงนี้ใบหน้าคมนั่นแลดูเจ้าเล่ห์ขึ้นพิกล แถมยังชอบถึงเนื้อถึงตัวมากขึ้น ไม่อยากจะบอกว่านอกจากเพื่อนสนิทสองคนแล้ว เขาเจอหน้าหนุ่มวิศวะรุ่นน้องคนนี้บ่อยพอกัน ทั้งๆที่เรียนคนละคณะแท้ๆ
“เยาวราช”
ที่จอดรถหายากอย่างที่คนพามาว่าจริงๆ ว่าที่คุณหมอหงุดหงิดกับการมองหาที่จอดรถที่บางครั้งเต็มบ้าง บางครั้งก็จอดกันข้างทางแบบไร้ระเบียบบ้าง แต่เป็นความโชคดีที่ซอยที่ตั้งร้านที่เจ้าตัวโม้นักหนาว่าอร่อยนั้นมีที่จอดรถพอดิบพอดี และโชคยังเข้าข้างเมื่อจังหวะที่เขากำลังจะเลี้ยวเข้าซอย รถคันที่จอดอยู่ก่อนแล้วก็ถอยออกพอดี ต่ายหักเลี้ยวเสียบเข้าที่อย่างชำนาญจนคนที่นั่งข้างๆตบมือเปาะแปะ หัวเราะขำในลำคอ พึมพำว่าเขาเซียนมากที่ตาไวหาที่จอดรถได้ ในขณะที่ตัวเองก่อนหน้ายังเล่นคุ้กกี้รันในไอโฟนอย่างเมามันส์
ชิส์ เห็นแล้วหมั่นไส้เป็นบ้า
“ไหน ร้านไหน” ต่ายถามกระแทกเสียงเมื่อลงมายืนอยู่ข้างรถเรียบร้อย เขากดล็อกรถ มองซ้ายขวาให้เห็นว่าที่จอดรถแถวนี้ปลอดภัยด้วยความรอบคอบ มองร้านค้าที่เรียงรายยามค่ำคืนแล้วก็ต้องเบ้ปาก
ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอก แค่คนเยอะทุกร้านเลย
“เดินไปหน่อยพี่ ป่ะ ผมพาไป” บาสแตะไหล่ที่แคบกว่าเขาเล็กน้อย ดันให้เดินไปในทิศทางที่ตัวเองพาไป
ต่ายเหล่ตามองมือไม้ที่เริ่มจะเลื้อยขึ้นทุกวันแล้วหงุดหงิด ยกมือบิดหลังมืออีกคนเต็มแรง
“โอ้ยพี่ต่าย มือข้างนี้เพิ่งถอดเฝือกนะ”
บาสสะบัดมือแรง มันเจ็บจริงๆนะ แต่ที่เจ็บกว่าคือเมื่อสะบัดมือแล้ว ข้อมือที่เพิ่งถอดเฝือกกลับรู้สึกแปล๊บขึ้นมาจนต้องใช้มืออีกข้างกุมเอาไว้
“ห๊ะ ขอโทษๆ ไหนดูดิ๊”
ว่าที่คุณหมอถึงขั้นตกใจรีบจับมือข้างที่อีกฝ่ายกุมเอาไว้แน่น ใบหน้าสวยยุ่งเหยิงไปด้วยความกังวลปนรู้สึกผิด เขจาผิดเองที่ลืมไปว่ามือข้างนั้นเป็นข้างที่เพิ่งถอดเฝือกออกไปไม่นาน เพราะการที่ไม่ได้ขยับมาเป็นเวลานานทำให้แต่ละครั้งนั้นจะเจ็บแปล๊บขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ แต่ต้นเหตุอย่างไรก็คือเขาอยู่ดี มือขาวค่อยๆประคองมือใหญ่นั้นอย่างระมัดระวัง ปลายนิ้วเย็นค่อยแตะสัมผัสแผ่วเบา ไล้ไปทั่วข้อมือจนเจ้าของชักจักจี้จนขนลุก
บาสมองใบหน้าเล็กที่ก้มลงต่ำ อันที่จริงมันก็เริ่มที่จะหายเจ็บแล้ว คงเพราะขยับเร็วไปจริงๆ แต่เมื่อก้มลงมองอีกคนที่หรุบตาลงต่ำจนขนตาเป็นแพหนานั่นบังดวงตาสวยไปเกือบทั้งหมด แก้มเนียนขึ้นสีแดงระเรื่ออาจจะเป็นเพราะอากาศร้อนยามค่ำคืนที่ไม่มีลมพัดทำให้ชายหนุ่มเผลอมองด้วยสายตาเป็นประกายระยับ บาสไม่รู้ว่าจะหาคำใดมาบรรยายความรู้สึกของตัวเองดี แต่การที่มีอีกคนคอยเป็นห่วงแบบนี้ทำให้เขามักจะคิดเข้าข้างตัวเองจนเหลิงทุกครั้ง
นี่เราใกล้กันขึ้นบ้างหรือยังนะ พี่ต่าย ...
“หายหรือย ...” ต่ายชะงัก พูดไม่ทันจบประโยคเมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นดวงตาคมที่จ้องมองเขาด้วยสายตาลึกซึ้งก็พูดต่อไม่ออก เขาอ้ำอึ้ง จะอ้าปากพูดอีกทีก็ต้องตกใจเมื่อมือเล็กกว่าของตัวเองที่จับข้อมือของอีกคนนั้นถูกพลิกกลับเกาะกุมไว้แน่น ยกขึ้นแนบอกกว้างของคนที่บังคับให้ใกล้ชิด ร่างโปร่งทำตัวแทบไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าควรจะหลบสายตานั่นอย่างไรดี
“พี่ต่าย ...”
*ปรี๊น* เสียงแตรรถดังลั่นก้องไปทั่วบริเวณ ต่ายกระโดดสะบัดมือออกจากการเกาะกุมนั้นทัน ดวงตาสวยเลิกลั่กมองซ้ายขวาอย่างคนทำผิดแล้วกลัวคนอื่นจับได้ แล้วค่อยมองชายหนุ่มที่ยังยืนอยู่กับที่ ไม่แม้แต่จะขยับตัวไปไหน ใบหน้าคมนั่นแสดงอาการเซ็งออกมาอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มหันมองคนตัวบางกว่ายิ้มๆ
“กินข้าวกันเหอะพี่ ผมหิวล่ะ” บาสเดินเข้าไปขับแขนเล็กนั่นให้เดินข้างกัน
น่าแปลก ... ไม่รู้ว่าเพราะกลัวเขาจะเจ็บอีกครั้งหรือว่าอะไรไม่รู้ คนที่ถูกกำแขนหลวมๆนั่นไม่ได้สะบัดหนี ชายหนุ่มใจเต้นระทึก ไล้ปลายนิ้วลงจากต้นแขนลงไปเกาะที่ข้อมือ เขารู้ ... ว่าพี่ต่ายตัวสั่น แต่โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ หนุ่มรุ่นน้องจึงต้องรีบคว้าเอาไว้อย่างรวดเร็ว เขายิ้มให้คนที่เดินข้างๆ ที่ใช้มืออีกข้างดันแว่นตาที่ตกลงมาเล็กน้อยให้เข้าที่ ผิวหน้าเนียนใสนั่นแดงระเรื่อจนถึงใบหูเล็กๆนั่น
ต่ายรู้สึกถึงอุณหภูมิที่ร้อนกว่าที่เคลื่อนเข้าหามืออีกข้าง เขารู้ ... จริงๆเขามีโอกาสที่จะถอยห่างออกไปด้วยซ้ำ เขามีโอกาสที่จะผลักอีกคนออกจากชีวิต แล้วกลับไปเดินตามเส้นทางเดิมๆ ใช้ชีวิตแบบเดิมๆ แบบที่เคยเป็นมาตลอด จะขีดเส้นกั้นให้อีกคนอยู่ในที่ๆเขากั้นไว้ ส่วนเขาอยู่ในที่ๆตัวเองเคยอยู่ เป็นเพียงรุ่นพี่รุ่นน้องก็ได้ สิ่งเดียวที่ต่ายเองยังไม่แน่ใจ คือเขายอมให้หนุ่มรุ่นน้องต่างคณะนี้ เดินข้ามเส้นนั้นมาตอนไหนกัน ...
บางที ... เขาก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน
ร้านก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ที่เจ้าตัวพามาจะว่าอร่อยมากก็ไม่ใช่ ไม่อร่อยก็ไม่เชิง หรือบางทีอาจจะอร่อยจริง แต่เพราะมนุษย์ที่ต่อแถวยาวเหยียดกว่าจะได้นั่งกินนั้นก็ทำเอาต่ายหมดอารมณ์ไปมากโข เขาเหลือบมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามที่เริ่มกินจานที่สองแล้ว แต่เขายังเขี่ยจานแรกไปมา อันที่จริงหลังออกเวรเขาก็ไม่ได้ทานอะไรมากอยู่แล้ว จะให้มานั่งกินเป็นจานๆมันก็ ...
“ไม่อร่อยเหรอพี่ต่าย” บาสถามเมื่อเห็นอีกคนเขี่ยเส้นไปมา
“เปล่า อิ่มแล้ว” ต่ายถอนใจ ดันจานที่เหลือไปให้ “กินสิ”
“กินน้อยเป็นผู้หญิงไปได้นะพี่” ชายหนุ่มบ่นหงุงหงิงเสียงเบา
“อะไรนะ” ว่าที่คุณหมอเอ็ดในลำคอ
“ไม่มี๊ แหะๆ ผมกินนะ” บาสรีบคว้าจานนั่นมากินต่ออย่างไม่รังเกียจ
ก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่สองจานกับอีกครึ่งหนึ่งถูกยัดลงกระเพาะของเด็กวิศวะจนต่ายทึ่ง ก้รู้อยู่ว่าอีกฝ่ายกินเยอะแต่เขาไม่คิดว่าจะเยอะได้ขนาดนี้ แถมตอนนี้ยังถูกลากไปต่อของหวานอย่างเสียไม่ได้ เจ้าตัวบอกว่าไหนๆก็มาตระเวนกินยามราตรีแถวนี้แล้วจะพลาดไม่ได้ แถมระหว่างทางยังแวะร้านนั้นร้านนี้จนปวดหัวไปหมด ที่ตลกคือเขาเองก็ถูกชักชวนให้ซื้อจนเต็มสองไม้สองมือไปหมด น่าแปลก ... แทนที่จะเหนื่อยล้าเพราะเพิ่งออกเวรยามค่ำมา เขากลับรู้สึกสนุก ร้านขนมไทยที่ตั้งอยู่ริมถนนเป็นจุดหมายของเขาสองคน โชคดีที่ไม่ต้องรอคิวนานเหมือนร้านก่อนหน้า แถมได้ทานน้ำแข็งใสเย็นๆท่ามกลางอากาศร้อนๆแบบนี้ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย
“ป้าครับ ทับทิมกรอบกลับบ้านสองถุง” ชายหนุ่มตะโกนเรียกแม่ค้าที่เดินวุ่นเก็บโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ ก่อนก้มลงกินขนมหวานในชามตัวเองต่อ
“จะเอากลับไปกินที่หอเหรอ?” ต่ายถามด้วยความสงสัย เห็นของเต็มไม้เต็มมือแล้วก็กลัวว่าอีกคนจะกินไม่หมด เสียดายของ
“เปล่า วันนี้จะกลับบ้านน่ะ พี่ไบค์มันชอบกิน” บาสตอบสั้นๆ เป็นคำตอบที่ทำเอาอีกคนเลิกคิ้วสงสัย
“มีพี่ชายด้วย?”
“อื้อ พี่ไบค์ นิเทศปีสี่ พี่ต่ายรู้จักไหม”
“ไม่” หมอต่ายตอบทันควัน บาสหัวเราะขำ ตักซ่าหริ่มในถ้วยที่เหลือแต่น้ำกะทิเข้าปากเอาๆ
“นี่ถ้าพี่ไบค์รู้มันคงเสียเซลฟ์ พี่ต่ายรู้ไหมว่าพี่ผมคนรู้จักทั้งมหาลัยโน่นแหละ” เขาเล่า “แต่ผมโคตรเบื่อมันอะ”
“อ้าว ก็ดูรักกันดี เห็นซื้อของฝาก” ต่ายถามด้วยความประหลาดใจ
“ไม่รู้ดิ มันชิน ฮ่าๆ แล้วพี่ต่ายล่ะ ลูกคนเดียว?”
“อื้อ”
“โอย คุณพ่อหวงแย่ อย่างนี้ผมจะไปสู่ขอไหวเร้อ” บาสเอ่ยเสียงเครียด ยกมือขึ้นกอดอกอย่างใช้ความคิด ต่ายอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือตบที่ศีรษะด้วยความหมั่นไส้จนอีกฝ่ายลูบหัวป้อยๆ
“ตลก ... สู่ขอบ้าบออะไร”
“ฮ่าๆๆๆ ก็คิดเผี่ออนาคตไงพี่ ผมมีโอกาสบ้างไหมหนอ” บาสลากเสียงยาวอย่างมีความหวัง ว่าที่คุณหมอส่ายหน้าด้วยความระอา
“ตื่นหรือยังที่ฝันอยู่เนี่ย”
“แหม จริงๆก็ไม่อยากตื่นเท่าไร” บาสอมยิ้ม “เพราะถ้านี่เป็นความฝัน ผมคงฝันดีสุดๆ จนไม่อยากตื่น อยากให้เราอยู่ด้วยกันแบบนี้นานๆ ไม่รู้ว่าถ้าตื่นอีกทีพี่ต่ายจะเป็นเหมือนในฝันวันนี้หรือเปล่า”
“หึ .. เว่อร์ไม่มีใครเกิน” หมอต่ายพึมพำ ตวัดตามองชายหนุ่มผิวแทนที่ส่งสายตากรุ้มกริ่มแล้วก็ต้องเบ้ปาก “กลับได้แล้ว ดึกแล้ว”
“โอเค๊ วันนี้แค่นี้ก็ดะ” ชายหนุ่มย่อเสียงท้ายประโยคให้สั้น เพิ่มความน่าหมั่นไส้ในสายตาว่าที่คุณหมอให้ทวีคูณ คิ้วเรียวชักกระตุกเหมือนมีคนมาดึงเส้นประสาทเล่น และคนนั้นก็ไม่พ้นคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
ต่ายรู้สึกว่าเส้นประสาทที่ทำงานจนอ่อนล้ามาทั้งวันเริ่มผ่อนคลายรวมถึงหนังท้องตึง หนังตาเลยหย่อนตามประสา เขาหาวหลายวอด ใช้หลังมือบังด้วยความเคยชิน ในมือถือกุญแจรถที่กดปลดล็อกเรียบร้อย มองร่างสูงผิวแทนที่ก้มๆเงยๆวางบรรดาถุงของกินที่ซื้อมาให้เป็นระเบียบ เมื่อเสร็จแล้วมือใหญ่จึงเอื้อมปิดกระโปรงหลังรถเบาๆ โผล่ใบหน้าแป้นแล้นมาพร้อมรอยยิ้ม
“พี่ต่ายไหวไหม” บาสถามด้วยความเป็นห่วง ปกติแล้วพอออกเวรทีไร นักศึกษาแพทย์ปีห้าคนนี้มักจะง่วงงุนทุกทีจนเขาไม่อยากรบกวนอะไรมากอยู่แล้ว แต่วันนี้เห็นเลิกเร็วกว่าปกติเลยพาออกมาหาอะไรทาน ตอนนี้คงถึงจุดสูงสุดแล้ว บาสมองนาฬิกาจีช็อคบนข้อมือที่บอกเวลาเกือบเที่ยงคืน
“ไม่ไหวก็ต้องไหวอะ” ตอบเสียงงัวเงีย เผลอหาวออกมาอีกวอด
“ผมขับให้ไหม” บาสเสนอ เห็นอีกฝ่ายชะงัก มองด้วยสายตาหวาดระแวง
“ขับเป็นเหรอ” ต่ายถาม ปกติแล้วเขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายใช้รถ หรือมีแต่เขาไม่เห็นก็ไม่ทราบ เพราะเวลาแยกกลับบ้านตอนกลางคืนทีไรชายหนุ่มก็มักจะมาส่งเขาแค่ลานจอดรถตลอด
“อือฮึ มีใบขับขี่นะ” บาสอวด “แต่ถ้าพี่ไม่โอเคก็ไม่เป็นไร ผมแค่เห็นพี่เหนื่อย”
เขาเข้าใจดีว่าคนบางคนหวงรถมากขนาดไม่ให้คนอื่นขับ เพื่อนของเขาก็เป็นเหมือนกัน บาสเสนอเพราะเห็นอีกคนตาจะปิด พี่ต่ายคงง่วงมากจริงๆ เขาเดินไปฝั่งตรงข้ามเพื่อเปิดประตูนั่งฝั่งข้างคนขับ แต่กุญแจรถเมอร์ซิเดสเบนซ์ก็ลอยข้ามฝั่งมาจนรับแทบไม่ทัน
“ส่งให้ถึงบ้านล่ะ บ้านฉันนะ ไม่ใช่บ้านนาย!” ต่ายขู่ฟ่อ เห็นอีกฝ่ายรีบวิ่งสลับมาฝั่งคนขับในขณะที่เขาเดินอาดๆไปฝั่งตรงข้ามแทน เขาขยับเข้าไปนั่งเบาะข้างคนขับ เอนเบาะลงเล็กน้อยเพื่อความสบายตัว ไม่ลืมที่จะคาดเซฟตี้เบลท์ ดวงตากลมมองคนนั่งข้างๆที่ขยับเก้ๆกังๆ
“ถ้ารถไปเสยอะไรหรือมีรอยขีดข่วนล่ะก็ เตรียมตัวจ่ายค่าซ่อมได้เลย!”
รถเมอร์ซิเดสเบนซ์สีขาวสะอาดขยับออกสู่ท้องถนนช้าๆ ชายหนุ่มที่ทำหน้าที่สารถีขับรถยอมรับว่าประหม่าเล็กน้อยเหมือนกัน เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับรถที่มีราคาระดับนี้ หากเกิดอะไรก็ไม่รู้จะรับผิดชอบอย่างไรเหมือนกัน คนนั่งข้างๆก็คงคิดเหมือนกัน แม้จะไว้ใจ แต่เขารู้ว่าพี่ต่ายก็หลับๆตื่นๆในช่วงแรกๆ พอพ้นไฟแดงมาสองสามที่ ร่างโปร่งก็ค่อยกลับไปโดยไม่รู้ตัว บาสมองใบหน้าเนียนใสไร้รอยตำหนิแล้วก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นแว่นตากรอบสีดำเลื่อนไหลลงจากกรอบหน้าเล็ก เขาค่อยๆดึงมันออกจากใบหน้านั้น วางไว้ที่ชั้นวางแถวคอนโซลรถ แพขนตายาวทาบสนิทกับแก้มเนียน หน้าใสขนาดที่ผู้หญิงบางคนยังต้องอาย ร่างเล็กกว่านั้นขยับตัวพลิกหนี บาสถอนใจยาว กลัวว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมาอาละวาดที่เขาถือวิสาสะถอดแว่นตาของเจ้าตัวออก เขาเห็นมือเล็กนั่นลูบแขนตัวเองและกอดอกซุกหนีความหนาวจากแอร์ที่ตกกระทบ
พี่ต่ายเหมือนกระต่ายสมชื่อ ไม่ได้อ่อนแอเหมือนรูปลักษณ์ แต่ดูน่าปกป้อง ..
บาสใช้จังหวะที่ไฟแดงร้อยกว่าวินาทีขยับตัว เอื้อมหยิบเสื้อด้านหลังขึ้นมา เขาเช็คแล้วว่าไม่มีกลิ่นอันไม่น่าพึงประสงค์แบบที่เจ้าตัวเคยปรามาสไว้เรียบร้อย เมื่อแน่ใจจึงค่อยๆคลุมลงบนร่างเล็กกว่านั้นกันหนาว ชายหนุ่มผิวแทนอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อคิ้วเรียวที่ขมวดมุ่นนั้นค่อยคลายลงด้วยความสบายตัว ได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอ ซุกตัวลงกับเสื้อตัวใหญ่กว่า ..
พี่หมอจะรู้ไหมว่า ไอ้เด็กวิศวะคนนี้มันชักอิจฉาเสื้อช๊อปของตัวเองจะแย่แล้ว !
.
.
-
เขินนนนนนนนนนน
-
ถ้าเจอแบบนี้ถึงตอนแรกจะกลัวๆ นิดนึง แต่นานๆไปก็คงจะชิน และรู้สึกว่าชอบนะ
-
อ่านไปเขินไป :o8:
แทบละลาย อิอิ
บวกบวกค่ะ
:mew1:
-
น่ารัก :katai1:
-
บาส อุกรี๊สสสส เป็นเด็กที่น่ารักมากกกกก
พี่ต่ายตอนเขินก็น่าร้ากกกกก
ตกล่องปล่องชิ้นกันซักทีเถอะค่า สองคนเน้ •{}•
-
คู่นี้ค่อยๆก้าวหน้าทีละนิดแล้ว บรรยากาศกำลังดีเลย :mew1:
-
ใกล้อีกนิดแล้วนะเว้ยบาส!
สู้ๆ
หมอต่ายน่ารักกกกกกก
-
ฟินจุงเบย บาสเทียวไล้เทียวขื่อสุดๆ หลงพี่หมอต่ายม้ากกกกกก ใกล้ชิดซึมซับกันไปทุกๆ วัน
ตอนพี่ต่ายหลับน่าหอมแก้มเนอะ (ยุยงและส่งเสริมตาบาส) เสื้อชอปอุ๊นอุ่นเนอะพี่ต่ายเนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
อร้าย ย ย ย ย ย ฟินเวอร์ๆ :o8:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ค่อยๆหวานกันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
-
โหเป็นเรื่องที่อ่านแล้วอมยิ้มตลอดเรื่องเลย หมอน่ารักมาก ^_^
-
น้องบาสน่ารัก :-[
พี่หมอต่ายรีบใจอ่อนเร็วๆนะค่ะ :hao5: :hao5:
-
น่ารักเกินไปแล้วนะบาส เพราะงี้ป่าวถึงได้ข้ามเส้นได้ ดีใจด้วยนะ
-
หลงบาสแทนพี่ต่ายคาาวนี้เสื้อช๊อปอุ่นมากใชีไหม :-[
-
:m3: :m3: กรี๊ดๆๆ
-
งุ๊งงิ๊ง มุ๊งมิ๊ง น่ารักจัง
เราว่าความรักที่พัฒนามาจากความเป็นเพื่อนเนี่ยยืนยาวนะเพราะมันผสมความผูกพันอยู่ในนั้น
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เหยยยย
อยากห่มช๊อปบ้างอ่อออ :man1:
-
เค้าหวานกันอีกแล้ว :-[ อิจฉาพี่ต่ายอ่ะ
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
น่ารักอ่ะ
-
โอ้ยน่ารักกกกกด
พี่ต่ายเปิดใจกว่าเดิมอีกป้ะเนี่ย
บาสรีบทำคะแนนเลยยย
-
พี่หมอต่ายเวลาที่อยู่กับบาสดูสบายๆใจขึ้นนะ
สงสารบาสที่อิจฉาเสื้อช็อปได้คลุมตัวพี่หมอด้วย
-
บรรยากาศชวนฟิน
-
แอร๊ยยยยยยยยยย อ่านแล้วเขินแทนพี่หมอต่ายได้ไหมเนี่ย?
55555
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มไว้ อ่านตอนแรก แล้วรู้สึกว่า นี่แหละใช่เลย
หมอต่าย >O< บันไซ!!
-
อือหือออ น่ารักมากอ่ะ ตอนนี้ แบบว่า...... อยากจะกรีดร้อง
:-[
-
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ค่อยๆหวาน แบบนี้ชอบอะ
อ่านแล้วอมยิ้ม ชอบน้องบาสกับพี่หมอต่าย
น่ารักทั้งคู่ เรียกว่าเข้าใกล้อีกนิดแล้วนะบาส
-
หวานนนนนนน อ่ะ ถึงพี่ต่ายจะดูไม่ค่อยเต็มใจมากับน้องบาสเท่าไร อิอิ ขอให้ได้กอดกันเร็วๆ นะครับ รออยู่
-
ต่าย&บาส น่ารักไม่มีคู่ใดเกินเลยนะอ่านแล้วยิ้มได้ตลอดเลย
-
น่าร๊ากกก~
ถอดเฝือกแล้วด้วยนะบาส
จะได้ลวนลามถนัด ๆ หน่อย ฮี่ๆๆๆ
>//////<
-
พี่หมอใจอ่อนซะทีเหอะ สงสารน่้องงงงงง
-
:o8: :-[ :impress2:
-
เมื่อไหร่พี่หมอจะใจอ่อนน้อ :serius2:
-
หวานมากน้องบาส รุกฆาตเข้าไปเรื่อยๆ ใกล้จะสมหวังแล้วจ้า
-
กรี๊ดดดดดดด...เขินแทนหมอต่ายเลยอ่ะ
บาสสู้ๆ เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยจ้า
:mew1:
-
แอร๊ยๆ พี่หมอเราเริ่มใจอ่อนแล้วล่ะเส่ :hao6:
รอนะฮะ :')
-
แลดูพี่หมอใจอ่อนขึ้นนิดๆรึเปล่านะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เขินนนนนนน :impress2:
-
:กอด1:
:L2: :pig4:
-
เอาใจช่วยบาสให้พิชิตใจพี่ต่ายได้เร็วๆ
-
:o8:เขินจัง บิดหมอนขาดแล้วเนี๊ยะ
-
:o8:นี่ขนาดยังไม่เป็นแฟนนะ
-
กรี้ดดดดดดดด พี่ต่ายใจอ่อนเร็วๆน้าา
-
กรี๊ดดดดด ฟินมากค่าาาา อิจฉาเสื่อช็อบจัง
-
ฟินๆ ชอบฉากในรถมากกก
-
อยากจะเป็นช็อปไปห่มกายให้เค้าเองละซี่ ~~~
-
ฟินนนนนนน :o8: :o8:
-
ฟินเบาๆ
บาสหวานอ่ะ >.<
-
:impress2: :impress2: :impress2:
:-[ :-[ :-[
:o8: :o8: :o8:
-
บาสสู้เว้ย
-
พี่บาส... หนูอยากห่มเสื้อช็อปมั่งงง. -///////////-
-
เขินแทนอ่ะ คู่นี้น่ารักจัง
:o8:
-
โอยยยย คืบหน้ามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น่ารักอ่ะ มิุ้งมิ้งๆ
-
สนุกมากครับ
-
รอต่อไป :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
-
ใจอ่อนเถอะนะพี่หมอต่าย :mew2: :mew2:
-
น่ารัก
-
หวานนนนนนนนนนนนน
รอพี่ต่ายใจอ่อน ยอมให้น้องไปขอนะ
:call: :call: :call:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เรื่องนี้น่ารักมากเลย่ค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
นานไปแล้วนะคร๊าบ มาต่อได้แล้ว
ติดตามตอนต่อไป อิอิ
-
สนุกมากกกก ชอบเรื่องนี้สุดๆเรย พี่หมอกับน้องวิศวะ หมอต่ายใจแข็งสุดๆ สู้ต่อไปนะน้องบาส อิอิ!!
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
อ่านทันตอนล่าสุดแล้วววว อิน้องบาสรุกจีบพี่หมอจัง น่าร๊ากกกกกก
พี่หมอต่ายก็ใจแข็งจริงอะไรจริง
-
Let’s Talk
ขอคั่นรายการน้องบาสและพี่หมอต่ายด้วยการคุย (แถ) ค่ะ อนึ่ง คนเขียนเพิ่งหายป่วยมา ไม่ได้เป็นหวัดหนักๆเพราะอากาศเปลี่ยนมานานแล้ว (ร่วมอาทิตย์) และตอนนี้ก็ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ เพราะฉะนั้นเสื้อกาวน์ฯตอน 10 พรูฟคำผิดและความสมจริงเรียบร้อยแล้ว จะรีบนำมาลงในเร็ววันแน่นอนค่ะ : )
เพิ่งจะมาตระหนักถึงค่ะว่า ตั้งแต่เขียนเสื้อกาวน์ฯมา เราไม่มี Talk อะไรกับชาวบ้านเลย ยกเว้นถาม-ตอบ-ทวง-บ่น ใน Twitter กับบางคน และตามอ่าน Hash Tag ทั้งหลายแหล่
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณกระแสตอบรับที่ดีมากๆค่ะ ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านเยอะและ Retweet ทั้งบรรดา Fan Art ต่างๆ รวมไปถึงประโยคในเรื่องออกไปมากมาย ดีใจค่ะ ตามอ่านทุกอันนะ (ที่มี Tag)
ไขข้อข้องใจสำหรับคนหลายคนเลยคือ คนเขียนไม่ได้เรียนแพทย์ค่ะ ไม่ได้เรียนวิศวกรรม และไม่ได้เรียนสายวิทย์ สายอาชีพและสายการเรียนเราอยู่คนละฝั่งค่ะ เราจบศิลป์ ทำงานสายศิลป์กึ่งบริหาร แต่ถ้าถามว่าเขียนได้สมจริงและรู้สึกเหมือนเรียนแพทย์ ทั้ง feeling ของคาแรคเตอร์และอะไรต่างๆ ต้องบอกว่าเราทำการบ้านหนักมากค่ะ! ทั้งพึ่งอินเตอร์เน็ต เพื่อน พี่ น้อง ที่เรียนแพทย์และวิศวกรรม ขอขอบคุณบรรดาคนเหล่านั้นและบรรดาบทความของแพทย์ท่านต่างๆที่นำมาแชร์กันด้วย : )
เรื่องนี้ก็ดำเนินมาจน . . . เกินครึ่งแล้วค่ะ แล้วอีกครึ่งก็จะจบแล้ว ใครเชียร์พี่หมอต่ายให้ใจอ่อนไวๆ . . . ไม่บอกหรอกค่ะว่าจะใจอ่อนขนาดไหน ตอนไหน เร็วแค่ไหน ให้อ่านกันเอง ติดตามกันด้วยนะคะ
ปล. 1. ใครถามถึงพี่ไบค์ สารภาพเลยค่ะว่าเราจะไม่ต่อยอดให้พี่ไบค์ไปมากกว่าแค่ตัวประกอบในฐานะ “พี่ชายพระเอก” ถึงออกมาแค่ตอนเดียวจะกินความนิยมไปเกินครึ่งก็ตาม
ปล. 2. แต่เราก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น เพราะถ้าเสื้อกาวน์ฯจบแล้ว เรื่องของพี่ไบค์มาแน่นอนค่ะ แต่คนละเรื่อง เป็น Spin Off เรื่องราวที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับบาสและหมอต่ายค่ะ ใบ้ให้นิดหน่อยว่า ที่ไม่เขียนในเรื่องเดียวกัน เพราะพี่ไบค์ไม่ได้เรียนสายวิทย์ แน๊ . . . :P
ขอขอบคุณที่ติดตามนะคะ ทั้งบวกเป็ด ทั้งบวกคะแนน ขอบคุณมากเลยค่ะ เราจะใช้เวลาอ่านคอมเมนต์และบวกคืนให้อย่างเร็วที่สุดค่ะ : )
:L2:
-
รอค่ะ รีบมาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะ
ชอบพระเอกเรื่องนี้มากเลย แอร๊ยยยย :-[
-
นั่งตามอ่านวันนี้คราฟฟ เข้ามาจิ้มๆๆ ตามติดชีวิต หมอต่าย ด้วยคนนะคราฟๆๆๆ :mew1: :mew1:
-
หายป่วยไวๆนะคะ
-
ขอบคุณค่า รอๆ :L2:
-
เย๊ๆ มาต่อไวไวน่ะคร๊าบ
-
ก็นึกว่าหายไปไหนเพราะเราไม่มีทวิตเตอร์คนเขียน
ไม่สบายดูจะหนักมากเราขอให้หายไวๆค่ะ
-
ดูแลสุขภาพด้วยค่ะ ช่วงนี้สภาพอากาศไว้ใจไม่ได้จริงๆ
รอหมอต่ายนะจ๊ะ
-
:L2:
-
คนเขียนเก่งจัง ไม่ได้เรียนทั้งแพทย์ทั้งวิศวะ แต่เขียนออกมาได้ดีมากเลย
เพิ่งถึงตอนเก้า แต่เกินครึ่งเรื่องแล้วเหรอเนี่ย เร็วจัง แต่คิดอีกแง่ ก็คือพี่หมอต่าย
ก็ใกล้ที่จะยอมรับรักน้องบาสของเราแล้วสินะ อยากอ่านฉากเค้าหวานกันเร็ว ๆ จริง
แหม อ่านเจอ ปล. หนึ่ง แอบเสียดาย ที่บอกว่าจะไม่มีต่อยอดเรื่องของพี่ไบด์อีก
แต่พอเจอ ปล. สอง กระดี๊กระด๊า ขึ้นมาทันทีเลย ดีใจมากที่จะได้อ่านเรื่องของพี่ไบด์
แบบเต็ม ๆ ได้เลื่อนฐานะ จากตัวประกอบ เป็นพระเอกเต็มตัวสินะพี่ไบด์ ว่าแต่ว่า
แล้วนายเอกของพี่ไบด์จะเป็นใคร จะใช่พี่พีค ที่เคยมีเอ่ยถึงให้จิ้นเอาไว้นั่นรึเปล่าน้อ
ต้องรอติดตาม แต่ตอนนี้ รอพี่หมอต่ายกับเจ้าแสบบาสเคลียร์กันก่อนดีกว่า
รอตอนต่อไปจ้า ขอให้คนเขียนแข็งแรง ๆ หายป่วยแล้วก็รักษาสุขภาพดี ๆ นะจ้ะ
ขอบคุณมากเลยค่ะ :L2:
-
รักเด็กวิศวะ<3<3
-
พักผ่อนเยอะ ๆ นะ ดูแลสุขภาพน้าาาาา :)
-
ครึ่งเรื่องไวแท้ เรื่องต่อไปขอที่อยู่ด้วยกันนานๆนะคะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีดีให้อ่านค่ะ :mew1:
-
หายป่วยไว ๆ ค่าาา~^^
-
เค้ารออ่านอยู่นะตะเอง กิกิ
:mew2: :mew2: :mew2:
-
รออ่านค่ะ :impress2:
-
คือแบบ คิดถึง อะ อยาก อ่านต่อแล้ว มาต่อเร็วๆๆ นะครับบบบบบบบบบบบบบ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:ครับๆๆๆๆๆ
-
:L2: มาส่งกำลังใจให้คนเขียนค่า
-
พึ่งได้อ่านคะ อ่านรวดเดียวเลย ตอนที่เห็นแทคนี้ใหม่ๆ มันมีแฟนอาร์ตที่ส่อหมอวิดวะมากกว่า เราเลยจิ้นเป็นหมอวิดวะคะ อีกอย่างเราbiasด้วยละ555
แต่พออ่านมาถึงตรงนี้ให้ตายเถอะ วิดวะหมอนี่มันแหล่มแมวจริงๆคะ ฟินมาก แก้มจะแตก มันใกล้ตัวเรามากจนฟินมากอะ อ๊าคๆๆๆๆ
พี่ต่ายไม่ไหวแล้วนะ ถ้าจะน่ารักขนาดนี้ เป็นสะใภ้เขาไปเถอะ ไม่เป็นไรนะ ทางสภาไม่ว่าหรอกคะ อั๊ย <3
ส่วนไอ้น้องวิดวะ ชิชะ หมั่นไส้เด็ดดอกฟ้า แถมดูท่าจะกลายเป็นเคะราชินีในอนาคตด้วย อิจฉาเฟ๊ยยยยยยยยย
-
รอออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
รอคอยตนต่อไปอยู่น๊า!!!!!!!!!!!
-
มาต่อเถอะครับ
อยากอ่านแล้วอ่ะ
กิกิ
-
อยากอ่านต่อแล้ววว!!
-
รอ อยู่น้า เมื่อไหร่ จะมา ต่อค่ะเนี่ยยยย
-
50 % Part 1 นะคะ
มาต่อก่อนจะครบเดือน * ฮ่าๆ ,, :o8:
-----------------------------------------------------
อากาศร้อนบรรลัยขนาดที่ว่ายังไม่เข้าช่วงหน้าร้อนที่ถือได้ว่าร้อนที่สุดของประเทศไทย ลมไม่กระดิก แดดออกเปรี้ยงปร้าง ที่แย่ไปกว่านั้นคือบางวันฝนดันตกลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ชายหนุ่มผิวแทนจากกรำแดดจากกีฬาในเสื้อกล้ามตัวใหญ่และกางเกงขาสั้นนอนแผ่สิ้นฤทธิ์อยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านที่เปิดแอร์เสียเย็นฉ่ำ กลิ้งเกลือกไปมาพร้อมสุนัขฮัสกี้ไซบีเรียนสองตัวที่นอนเกยอยู่บนโซฟาข้างๆกัน บาสเหล่มองขนหนาๆที่ปลิวไปตามแรงของลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศแล้วนึกหมั่นไส้ กลิ้งตัวเองลงจากโซฟาตัวใหญ่ลงไปหนุนลำตัวของมัน เจ้าหมาแค่ผงกหัวขึ้นมานอนแถมยังเมินไม่สนใจเสียอย่างนั้น
“นอนบนโซฟาดีๆไม่ชอบ ลงไปนอนกับหมาทำไมวะ” ชายหนุ่มที่หน้าคล้ายกันเดินเปิดประตูห้องเข้ามา ในมือถือถุงมันฝรั่งทอด จ้วงกินอย่างเอร็ดอร่อย
“แอร์มันลงตรงนี้พอดีอะ” ตอบกลับเสียงยาน เขาพลิกตัวไปมาจนเจ้าสุนุขที่ทำหน้าที่ต่างหมอนนึกรำคาญเจ้าของ ลุกหนีขึ้นไปนอนอีกที หัวที่หนุนอยู่เลยกระแทกพื้นสียงดัง บาสกุมหัวด้วยความเจ็บ พลางมองมันด้วยความแค้นใจ
“สม” ไบค์หัวเราะเอิ้กอ้าก หยิบรีโมทบนโต๊ะเล็กในห้องรับแขก เปิดทีวีไล่ช่องไปมา “ไปหาพี่หมอดิ”
“เข้าเวร” ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนพื้นห้อง พิงหลังกับตัวโซฟาที่อยู่ข้างๆ
“โถถถถถ น่าสงสารฉิบหาย” ไบค์แซวเสียงสูง มองหน้าน้องชายที่ขมวดคิ้ว ไม่เชิงอารมณ์เสีย แต่เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจมากกว่า “เป็นอะไรวะ”
“พี่ไบค์ ... กูอยากใช้รถ”
“ห๊ะ!” ร่างสูงกว่าที่นั่งอยู่บนโซฟาตกใจจนแทบทำห่อเลย์ที่อยู่ในมือตก ร้อยวันพันปีเจ้าน้องชายไม่เคยเรียกร้องอะไรมาก ยิ่งเรื่องของการใช้รถแล้ว พ่อแม่บอกให้แบ่งกันใช้ แต่เอาเข้าจริงแล้วเป็นเขาที่ใช้อยู่คนเดียวมากกว่าเพราะว่าเจ้าตัวอยู่บ้าน ในขณะที่น้องอยู่หอพักแถวมหาวิทยาลัย
“คือกูไม่ได้อะไรนะบาส มึงก็เป็นเจ้าของรถครึ่งนึงอยู่แล้ว แต่กูถามหน่อยว่าทำไมเพิ่งอยากจะขับรถตอนนี้วะ”
บาสนิ่งไปสักพักใหญ่ ตาคมเหม่อมองจอทีวีที่กำลังฉายซีรี่ส์ดังแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจอะไรมันมากนัก อันที่จริงนั้นคำถามที่พี่ชายของเขาถามมาคือสิ่งที่เขาเฝ้าคิดมาสักพักแล้ว และเขาเองก็แน่ใจถึงกล้าออกปากบอกไป ส่วนเรื่องรถนั้นทั้งเขาและพี่ไบค์เป็นเจ้าของกันคนละครึ่ง เพราะตอนที่เขาเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเขาเลือกเองที่จะอยู่หอ เลยบอกพ่อแม่ไปว่าไม่ได้จำเป็นที่จะใช้ ถ้าวันไหนจำเป็นค่อยสลับกับพี่ชายเอา บาสเลยไม่มีรถเป็นของตัวเองและตัวเขาเองก็คิดว่าก่อนหน้านี้มันเป็นสิ่งที่ไม่ได้สำคัญอะไรเลยกับคนที่ใช้ชีวิตง่ายๆเช่นตัวเขา แต่ตอนนี้ความคิดนั้นมันต่างออกไปแล้ว บาสไม่ได้คิดถึงแค่ตัวเองแต่สิ่งที่เขาคิดถึงนั้นกลับเป็นใครอีกคนที่เริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตประจำวันของเขาอย่างช่วยไม่ได้
“...กูอยากไปรับไปส่งพี่ต่าย”
“อะไรนะ!” ไบค์ขึ้นเสียงจนแทบตะโกน ใบหน้าหล่อแสดงอาการแบบปิดไม่มิดว่าตกใจมากแค่ไหน เขามองหน้าน้องชายนิ่ง “สรุปเหตุผลคือพี่หมอ”
บาสพยักหน้า เหม่อมองจอทีวีที่ฉายซีรี่ส์ฝรั่งชื่อดังแบบไม่ค่อยสนใจมันเท่าไรนัก ในหัวเต็มไปด้วยคำถามมากมายกับตัวเอง บางคำตอบ ตัวเขาเองก็ยังหาไม่ได้ แต่อย่างไรเขาก็แน่ใจว่าเรื่องที่คุยกันอยู่นี่ได้ไตร่ตรองมาอย่างดีแล้ว
“พี่หมอเขาก็มีรถของเขาไม่ใช้เหรอวะ” ไบค์ถามขึ้นอย่างข้องใจ
“อือ แต่กูเห็นกว่าเขาจะเลิกเวร ต้องขับรถกลับบ้านดึกๆ แถมตอนเช้าก็ต้องรีบตื่นขับรถมาเข้าเวรอีก อย่างน้อยถ้ากูไปรับส่งเขาได้ก็น่าจะทำให้เขามีเวลาพักมากขึ้น”
บาสเหลือบมองพี่ชายตัวเองที่นิ่งเงียบไปสักพัก ใบหน้าหล่อของเดือนคณะนิเทศศาสตร์และเดือนมหาวิทยาลัยไม่ได้แสดงสีหน้าไม่พอใจแต่อย่างไร กลับกันอีกทีเขาเห็นว่าพี่ชายตัวดีมันเอามือปิดปากกลั้นหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายมากกว่า
“ฮ่าๆ กูรู้สึกเหมือนเป็นพ่อเวลาที่ลูกชายมีความคิดว่ะ ฮ่าๆ บาส มึงแม่ง” ไบค์พูดไปหัวเราะไป ขยี้หัวน้องชายด้วยความหมั่นไส้ปนเอ็นดู ร่างสูงโถมเข้าหา ใช้แขนข้างหนึ่งกอดคอน้องชายตัวเองกระชากเข้ามาอย่างแรง “สรุปจริงจังกับพี่หมอ ไม่หมานะมึง”
“เออ” บาสตอบจิ๊จ๊ะ สรุปไอ้พี่ไบค์มันก็ปล่อยให้เขาคิดไปว่ามันไม่พอใจ แท้ที่จริง ... สันดานแย่เหมือนเดิม!
“ติดแน่นะมึง” ไบค์หยั่งเชิง
“เออ กูจีบทั้งที ต้องติดดิวะ!”
“ก๊ากกก มั่นใจแบบนี้ถึงจะสมเป็นน้องกู” มือใหญ่ยีหัวน้องชายอย่างแรง “แต่มีปัญหาว่ะ”
“ปัญหาเอี้ยไรอีก”
“ถ้าเกิดว่ากูให้รถมึงไปรับส่งพี่หมอ แล้วกูจะใช้อะไรครับไอ้น้อง เพราะมึงต้องใช้ทุกวันใช่มั้ย? ไปรับส่งเขาทั้งทีต้องทำให้สม่ำเสมอนะเว้ย อย่าทำแค่ช่วงโปรโมชั่น แล้วพี่หมอเขาจะกล้านั่งรถเก่าๆของพวกเราเหรอวะ พี่หมอแกขับเบนซ์นะเว้ย เบนซ์! ของเรามันแค่โตโยต้าคันเล็กๆ!”
“ก็เอารถกูไปใช้ ...”
เสียงที่แทรกขึ้นไม่ใช่เสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูคล้ายกันของสองพี่น้องที่นั่งกอดคอกันอยู่บนพื้น ซุบซิบกันราวกับกำลังวางแผนชั่วอะไรบางอย่าง เจ้าของเสียงแหบต่ำที่ค่อนข้างแหลมนั่นยืนพิงประตูห้องนั่งเล่น ในมือถือถาดไม้ที่เต็มไปด้วยบรรดาขนมเค้ก คุกกี้และโกโก้แก้วใหญ่ ร่างผอมโปร่งบางสูงชะลูดดูเหมือนเป็นคนเก้งก้างแขนขายาว เขาใช้มือข้างที่ว่างปิดประตูให้สนิท เดินอาดๆหลังค่อมนิดหน่อยเข้ามานั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้าม ใบหน้าเรียวยาวมีคางแหลมได้รูปเชิดขึ้นเล็กน้อย หยิบขนมโยนเข้าปากอย่างไม่ใส่ใจ ดวงตาเรียวหางตาตกดูหรี่ปรือ แต่ไฝเม็ดเล็กใต้ตากลับขับให้ใบหน้านั่นน่ามองอย่างน่าประหลาด จุดเด่นอีกอย่างหนึ่งนอกจากนั้นคือเส้นผมเส้นเล็กที่ซอยสั้น ด้านหลังไถออกจนสั้นเกรียน ด้านบนยาวกว่าและเป็นสีเขียวมินต์
“อะไรนะ!” คนพี่ตั้งสติได้รีบโวยวาย ตะกุยตะกายมาโซฝั่งที่ร่างบางนั่งชันเข่าอยู่ มือเรียวหยิบขนมกินอย่างไม่ใส่ใจ
“ก็บอกให้เอารถกูไปใช้ไง ชิส์” กระชากเสียงตอบอย่างไม่พอใจที่ต้องให้พูดซ้ำ ดวงตาปรือมองทีวี ไม่สนใจคนตัวใหญ่กว่าที่พยายามจะขยับตัวขึ้นมาเบียด
“พีค~ ที่กับกูไม่เห็นใจดีแบบนี้บ้างเลย” ไบค์โวยวาย
“ก็มึงชี้ทางเอง บอกว่ารถตัวเองเป็นโตโยต้าคันเล็กๆ พี่หมอเขาขับเบนซ์ น้องมึงเอาโตโยต้าไปรับเขาคงไม่อยากนั่ง จะบอกแบบนี้ใช่มั้ย” ชายหนุ่มร่างโปร่งผลักไหล่กว้างที่พยายามตะเกียกตะกายเข้าหา มืออีกข้างโยนพวงกุญแจรถไปให้บาสที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “มินิ คูเปอร์ คันทรีแมน ระดับเดียวกับเบนซ์มั้ย”
“เฮ้ย พี่พีค ไม่เอา” บาสรีบปฏิเสธ นี่มันมากไป อีกอย่างมันไม่ใช่รถของเขาด้วย ใครจะกล้ารับ!
“เอาไปเหอะ มีข้อแม้สองอย่างคือเติมน้ำมันเอง กับถ้ารถพังมึงต้องจ่ายค่าซ่อม” บอกปัดอย่างไม่ใส่ใจ มือเรียวดันร่างยักษ์ของร่างสูงผิวแทนแต่ออกจะขาวกว่าคนเป็นน้องชายสักหน่อยให้ขับไปไกลๆด้วยความรำคาญ “ปกติก็ไม่ค่อยได้ขับเองเท่าไรอยู่แล้วด้วย”
“พีค ทีกับกูนะไม่เห็นเป็นแบบนี้บ้างเลย มึงใจดีกับทุกคนที่กับกูไม่เคยเลย เห็นกูเป็นอะไร กูน้อยใจนะ” ไบค์บ่นยืดยาว ทำตัวงอแงให้ดูน่าสงสาร แต่ในสายตาน้องชายอย่างบาสมันดูน่าหมั่นไส้มากกว่า
“โอ้ย ไบค์!” ชายหนุ่มผมเขียวปัดมือยุ่มย่ามออกด้วยความรำคาญ จิ๊ปากอย่างไม่พอใจดันร่างใหญ่ออกไปให้พ้นทาง “มึงไม่ได้มารับกูทุกวันหรือไง มีแต่กูนี่แหละที่ยอมนั่งโตโยต้าเก่าๆของมึงน่ะ!”
“พีค~” ร่างสูงใหญ่อาจจะเกินมาตรฐานชายไทยทั่วไปสักหน่อยของพี่คนโตบ้านธนบดีโถมร่างเข้าหาคนตัวบางกว่ามากที่นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวจนคนที่นั่งรับไม่ไหว ล้มลงไปกับโซฟาพร้อมกัน ศีรษะเล็กโขกเข้ากับพนักที่ท้าวแขนอย่างแรงจนมึนไปหมด คนที่เป็นต้นเหตุตกใจลนลานเมื่อเห็นสายตาเขียวปั๊ดเหมือนสีผมของคนที่อยู่ใต้ร่างของเขา
“ไอ้ไบค์!!!”
.
.
“ฮัดชิ้ว”
ร่างสูงโปร่งในเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดของแพทย์จามเสียงดังจนเพื่อนที่เดินอยู่ด้านหน้าหันมามองอย่างสงสัย หมอต่ายใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือแฟ้มเอกสารขยี้จมูกเบาๆ ไม่รู้ว่าเพราะช่วงนี้อากาศเปลี่ยนหรือพักผ่อนไม่เพียงพอด้วยหรือเปล่าที่ทำให้เขารู้สึกว่าวันนี้ตัวเองจามบ่อยเกินไปแล้ว เขาไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะไม่สบาย ที่จามบ่อยแบบนี้ดูท่าจะเป็นเพราะอีกเหตุผลหนึ่งมากกว่ากระมัง
“ไอ้เด็กวิศวะไม่มาเหรอวันนี้”
โน้ตเอ่ยถามขึ้น ชะลอฝีเท้าให้เพื่อนตัวเองเดินขึ้นมาพร้อมกัน ตาเล็กตามแบบฉบับคนไทยเชื้อจีนที่ออกจะมากหน่อยเหล่มองใบหน้าเรียวของเพื่อนสนิท ต่ายก็ยังคงเป็นต่ายคนเดิม แต่มีอะไรบางอย่างที่ดูแปลกออกไปซึ่งเขาเองก็ไม่รู้เช่นกัน
“หือ อ๋อ นายบาสน่ะเหรอ” ต่ายหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกงสแล็ค มองหน้าจอที่นิ่งสนิทบอกแค่เวลาห้าโมงกว่าๆ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะหมดเวรของวันนี้แล้ว “ไม่มามั้ง ไม่เห็นไลน์มาบอก ไม่มาก็ดีแล้ว เบื่อหน้าจะแย่ล่ะ”
“เหรอ” เพื่อนตัวเล็กตอบเสียงนิ่ง “ออกเวรไปกินข้าวกัน อยากกินสปาเกตตี้”
“อือ ได้ เดี๋ยวแวะเอารายงานไปส่งก่อนแล้วกัน”
ดวงตากลมล้อมด้วยแพขนตายาวมองเพื่อนสนิทตัวเองที่พยักหน้ารับก่อนที่จะขอตัวเดินแยกออกไปยังแผนกอื่น เจ้าตัวอาสานัดปราชญ์เอง ขายาวๆที่ก้าวอย่างมั่นคงไปตามทางเดินค่อยๆชะลอและหยุดลง เขาเอนพิงหลังที่กำแพงทางเดินหน้าห้องพัก ริมฝีปากบางเม้มแน่นในขณะที่มองโทรศัพท์รุ่นใหม่ในมืออย่างชั่งใจ เป็นความจริงที่วันนี้ไร้วี่แววการติดต่อจากเจ้าเด็กวิศวะอวดดีนั่น แถมไม่ได้มานั่งเฝ้าที่ร้านกาแฟเจ้าประจำในโรงพยาบาล เมื่อวานเจ้าตัวก็บอกเองว่าวันนี้จะติดต่อมาแต่ก็ไร้วี่แวว เขารู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ มันเป็นอาการที่ตัวเขาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเช่นกัน
ว่าที่คุณหมอถอนหายใจ เขาเคาะประตูห้องพักแพทย์สองสามครั้งและเปิดประตูเข้าไปด้านใน โต๊ะของอาจารย์หมอเป็นระเบียบเรียบร้อย มีตะกร้าใส่เอกสารที่วางไว้สำหรับให้นักศึกษาแพทย์ส่งรายงานประจำวัน มือเรียวเปิดเช็คความเรียบร้อยของรายงานตัวเอง แน่ใจว่าทุกอย่างโอเคแล้วเขาก็วางลงบนตะกร้าใส่เอกสารแล้วเดินออกมาจากห้อง เขาเดินลัดเลาะซ้ายขวาไปตามทางเดินเพื่อไปยังบริเวณห้องฉุกเฉินเพื่อทำหน้าที่ประจำวันของตัวเอง ห้องฉุกเฉินไม่เคยไม่ว่าง ถือเป็นเรื่องดีเพราะเขาจะได้สลัดเรื่องไร้สาระออกจากหัวเสียที
.
.
ชายหนุ่มสามคนในชุดนักศึกษาถูกระเบียบแต่ดูลำลองไม่ได้เป็นทางการเหมือนตอนเข้าเรียนและอยู่ในหน้าที่เดินเข้าไปในร้านอาหารอิตาเลียนชื่อดังย่านอโศก ร้านนี้ถือเป็นร้านประจำที่พวกเขามักจะพากันมาทานเมื่อมีโอกาสหรือวันไหนก็ตามที่ออกเวรเร็วกว่าปกติเหมือนเช่นทุกวันนี้ ร้านแน่นขนัดไปด้วยผู้คนเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด โชคดีที่รอคิวไม่นาน ยืนรอหน้าร้านไม่ถึงสิบนาทีก็ได้เข้าไปภายในร้าน กลุ่มของเขาได้ที่นั่งติดผนังด้านในของร้าน ซึ่งพนักงานกำลังเก็บทำความสะอาดอยู่เนื่องจากลูกค้าโต๊ะก่อนหน้านี้เพิ่งลุกออกไป โน้ตรีบก้าวเข้าไปก่อนเพื่อที่จะแย่งที่นั่งด้านในที่เป็นโซฟา ในขณะที่ริมนอกนั้นเป็นเก้าอี้บุพนักไม้ธรรมดา ว่าที่คุณหมอตัวเล็กนั่งพิงไหล่ ไหลไปตามความนุ่มลื่นของเก้าอี้
“โคตรสบาย” เขาฮึมฮัมออกมาอย่างอารมณ์ดี ตบที่นั่งว่างข้างตัวเบาๆ “ต่ายมานั่งนี่เร็ว ให้ปราชญ์มันนั่งเก้าอี้แข็งๆไป”
ต่ายไม่รอช้า รีบก้าวเข้าไปตามที่เพื่อนเรียก ทิ้งให้ปราชญ์ต้องนั่งลงบนเก้าอี้ตัวนอกอย่างช่วยไม่ได้
“มึงตัวใหญ่ เดี๋ยวเบาะเค้ายุบ นั่งตรงนั้นแหละดีแล้ว” โน้ตให้เหตุผลที่ปราชญ์ต้องขยำทิชชู่ที่วางอยู่ตรงหน้าแล้วปาใส่ด้วยความหมั่นไส้
“มึงไม่คิดหรือไงว่ากูจะทำเก้าอี้พัง ให้กูไปนั่งข้างใน ไอ้เพื่อนเลว” ปราชญ์ตอกกลับ
“ไม่ ตรรกะนั้นไม่เคยอยู่ในหัวท่านกชกร”
“สั่งอาหารได้แล้ว หิวล่ะ”
ต่ายต้องเป็นฝ่ายห้ามทัพเสมอ เขารับเมนูอาหารมาจากพนักงานเสิร์ฟที่จัดโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้ว เปิดดูผ่านๆเพราะอันที่จริงเขาก็มีเมนูที่คิดอยู่ในใจเรียบร้อยแล้ว เมื่อเลือกอาหารได้คนละสองสามอย่างพนักงานก็จากไป
“อาห์ อยากกินเบียร์” โน้ตซบหน้าลงกับโต๊ะไม้ เอียงหน้าแนบแก้มไปกับโต๊ะ
“กูกับต่ายต้องขับรถ มึงอะสบายอยู่คนเดียว แดกไปคนเดียวแล้วกัน” ปราชญ์กระแทกเสียงตอบ
“คนเดียวกินไม่อร่อย” คนตัวเล็กกว่าบ่นหงุงหงิง มือซนจับดอกไม้ที่อยู่ในแจกันประดับโต๊ะเล่น
ปราชญ์เลื่อนแจกันเดอกไม้ออกห่างอย่างอ่อนใจ ถ้าไม่ทำอย่างนั้นสงสัยกลับดอกไม้ที่อยู่ในแจกันเขาเละเทะหมด เมื่อเพื่อนไม่ให้เล่น โน้ตเลยหยิบไอแพดที่หยิบติดมือออกมาจากรถเล่นเกมแทน
“ปราชญ์แม่งเล่นเกมโคตรห่วย เล่นได้ไม่ถึงหมื่นก็ตายล่ะ” โน้ตหัวเราะเมื่อเปิดแอพเกมยอดฮิตขึ้นมาเล่นระหว่างรออาหาร
“กูไม่ได้เล่นเอาเป็นเอาตาย ไม่ได้หลับได้นอนจนมาเรียนสายเหมือนมึง”
“อ่อนแล้วไม่ยอมรับตลอดอะ”
มือใหญ่ของปราชญ์ยกขึ้นตบหัวโน้ตที่นั่งฝั่งตรงข้ามเต็มแรงเสียงดังผั๊วะ ต่ายเห็นแล้วเจ็บแทน แต่ก็ไม่คิดจะห้าม สองคนนี้ก็เล่นกันแบบนี้แต่ไหนแต่ไรแล้ว เขารู้ว่าปราชญ์ไมได้โกรธอะไรหรอก คงแค่คันไม้คันมือจนทนไม่ไหวมากกว่า โน้ตคลำหัวป้อยๆ สะบัดนิ้วกลางใส่แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไร เพื่อนตัวเล็กกว่าก้มหน้าก้มตาเล่นเกมสุดฮิตในขณะนี้อย่างจริงจัง ต่ายมองเห็นเจ้าตัวคุกกี้สีน้ำตาลที่วิ่งไล่เก็บเหรียญอย่างเหม่อลอย จะว่าไป ... ใครบางคนก็มักจะเล่นเกมนี้เป็นประจำในช่วงนี้เหมือนกัน
“...ต่าย”
“ต่าย!”
“ห๊ะ! โทษที มีอะไร”
ร่างโปร่งตกใจเมื่อถูกปราชญ์ที่นั่งฝั่งตรงข้ามเรียกเสียงดัง สะดุ้งนั่งตัวตรง ร่างสูงกว่าถอนใจ “พนักงานบอกว่าพิซซ่าหน้าผักโขมหมดแล้วเลยเปลี่ยนเป็นแซลมอน ตกลงไหม”
“อ๋อ โอเค ได้ๆ ไม่มีปัญหา” มือเรียวเสเลื่อนแว่นตากรอบหนาสีดำให้เข้าที่ มองซ้ายมองขวาแล้วเอนพิงพนักโซฟาเหมือนเดิม
“ตอนแรกก็ว่ากินข้าวเสร็จแล้วค่อยคุย แต่คุยตอนนี้เลยแล้วกันว่ะ” ปราชญ์ถอนใจเฮือกใหญ่ เปิดประเด็นจนใบหน้าเนียนขมวดคิ้วด้วยความงุนงง
“จะดีเหรอวะปราชญ์ เดี๋ยวจะแดกข้าวไม่ลงกันนา...” โน้ตลากเสียงยาว ปิดเคสไอแพดลงเสียงดังปั่บ ใบหน้าตี๋มองเพื่อนที่นั่งข้างๆ
“แดกไม่ลงก็ห่อกลับบ้าน มึงก็เอากลับไปแดกต่อที่หอ” ปราชญ์สะบัดเสียงใส่
ต่ายทำหน้างงกับคำพูดของเพื่อนทั้งสองคน เขาไม่ค่อยเข้าใจว่าทั้งสองคนต้องการจะสื่ออะไร รู้แค่อย่างเดียวว่าประเด็นของเรื่องนั้นมันต้องเป็นที่ตัวเขาแน่นอน
“มีอะไรหรือเปล่า” เสียงแหบถามขึ้นแผ่วเบา เขาเห็นสายตาของเพื่อนทั้งสองคู่จ้องมองมาด้วยความจริงจัง ไม่มีวี่แววล้อเล่นเหมือนอย่างเคย
“ต่าย กูจะถามอีกครั้ง ไอ้เด็กวิศวะนั่น มึงคิดยังไงกับมัน” ปราชญ์เปิดประเด็นด้วยคำถามที่ตรงและชัดเจน ไม่มีอ้อมค้อมให้เสียเรื่อง มันเป็นนิสัยของเขาอยู่แล้วที่พูดจาวกวนไปมาไม่เป็น
“เดี๋ยวกูขัดแป๊บ ปราชญ์มึงก็จริงจังไปป่ะวะ กูบอกก่อนว่าพวกกูไม่ได้รังเกียจนะต่าย แต่ถ้ามึงไม่เต็มใจหรือไม่ชอบ กูว่าพวกกูจะไปบอกให้น้องมันหยุดแค่นี้” โน้ตรีบแทรกขึ้นมาเพราะกลัวเพื่อนจะเข้าใจผิดไปเสียก่อน
“คือถ้ามึงไม่ชอบก็บอกน้องมันไป หรือถ้ามึงอยากรักษาน้ำใจพวกกูจัดการให้ได้นะ”
ชายหนุ่มร่างสูงที่สุดในกลุ่มเอ่ยเสียงเครียด เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเพื่อนของเขารู้สึกยังไงที่อยู่ดีๆก็มีผู้ชายมาตามจีบ ตั้งแต่รู้จักกันมาเขาเองก็พอรู้ว่าเพื่อนของเขาค่อนข้างดังในหมู่เด็กแพทย์ ทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องก็สนใจ เพียงแต่เจ้าตัวไม่ได้คิดอะไรหรือให้ความสนใจกับใครเป็นพิเศษเท่านั้น อาจจะเพราะบรรยากาศที่คาดเดาไม่ได้รอบตัวที่ทำให้ใครต่อใครหลายคนถอยห่างออกไปก่อน แต่กับเด็กวิศวะคนนั้นมันต่างกันออกไป เขาปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปหนึ่งครั้งแล้ว ครั้งนี้ต้องเคลียร์ให้ชัดเจน!
“ก็บอกแล้วมันฟังที่ไหน” ต่ายตอบเสียงเหนื่อย ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ไม่รู้ อยากทำอะไรก็ปล่อยมันไป”
“จะไม่รู้ไม่ได้นะต่าย นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะ น้องมันเป็น “ผู้ชาย” มึงเข้าใจไหม กูกับโน้ตไม่ได้ไม่พอใจที่มีคนมาจีบมึง แต่เพราะนั่นมันเป็นผู้ชายแล้วยังเด็กกว่า วุฒิภาวะมันเพียงพอที่จะเข้าใจและยอมรับจุดนี้ได้หรือเปล่า กูว่าไม่ คนอื่นจะมองมึงว่ายังไง”
“กูไม่ได้สนใจคนอื่น”
มือขาวหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในมือมาหมุนเล่นเหมือนกับคนใช้ความคิด มันเป็นความจริงที่ว่าตัวเขาเองไม่ได้สนใจคนอื่นตามที่ปากว่า แต่ประเด็นของเรื่องนี้มันไม่ใช่แค่นั้น ต่ายมองเพื่อนตัวสูงของตัวเองที่นั่งกอดอก สายตาจ้องตรงมาที่เขาอย่างต้องการคำตอบ ปกติปราชญ์จะเป็นคนง่ายๆ สบายๆ ไม่ค่อยสนใจอะไรมากมายเท่าไร แต่ต่ายรู้ว่าปราชญ์เป็นคนที่รักและเป็นห่วงเพื่อนมากแค่ไหน ... นั่นหมายถึง เขาในตอนนี้
“งั้นกูสรุปนะๆ ใจเย็นๆ สรุปแล้วคือตามที่เราเข้าใจกันแต่แรก น้องมันจีบต่าย แล้วต่ายก็โอเคใช่ไหม คือถ้าคิดแบบนี้พวกกูจะได้เบาใจ เพราะนั่นเป็นเรื่องที่ต่ายตัดสินใจแล้ว โอเคไหมปราชญ์” โน้ตรีบแทรกขึ้นมาไกล่เกลี่ยเมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศชักจะตึงเครียดเข้าไปทุกที
“ไม่โอเค”
“ก็คือไม่ชอบใช่ไหม งั้นมึงก็บอกน้องมันไปให้จบๆ เรื่องนี้มันดังไปทั้งคณะแล้วมึงรู้ไหม” ปราชญ์เริ่มขึ้นเสียง ชักจะงงๆกับที่คนตอบพูดวกไปวนมา
“ก็บอกแล้วว่าไม่สนใจคนอื่น”
“ไอ้ต่าย!”
“ปราชชชชชชชชชชญ์ มึงอย่าอารมณ์เสียสิวะ” โน้ตรีบยกมือห้ามเมื่อเพื่อนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเริ่มมีน้ำโห จากที่นั่งกอดอกรับฟังดีๆกลับยืดตัวตรง มือใหญ่ตบลงกลางโต๊ะเสียงดัง คนตัวเล็กกว่าใช้เท้าสะกิดหน้าแข้งอีกฝ่ายใต้โต๊ะให้รู้สึกตัว “มึงอย่าเสียงดังสิ โต๊ะข้างๆมองแล้วนะเว้ย ดีนะที่ร้านนี้คนคุยกันเสียงดัง ไม่งั้นนะมึง ได้ยินกันทั้งร้าน”
“สงสัยอาหารวันนี้คงไม่อร่อยเหมือนทุกวันแล้วล่ะมั้ง” เสียงแหบเปรยขึ้นเบาๆ มือเล็กยังคงหมุนโทรศัพท์ในมือเล่น พลิกไปพลิกมา
“ถ้ารอมันติดต่อมาขนาดนี้กูก็คงจะพอรู้..." โน้ตพูดขึ้นพร้อมกับถอนหายใจ เห็นเพื่อนตาสวยหันมามองเขาด้วยสีหน้างุนงง "ต่ายรอน้องมันติดต่อมาหรือเปล่า วันนี้วุ่นวายกับมือถือทั้งวันเลยนะรู้ตัวบ้างมั้ย?"
"ห๊ะ ประสาท ก็ดูเวลา"
"แล้วนาฬิกาที่อยู่บนข้อมือนั่นใช้ดูไม่ได้หรือไง" ปราชญ์พูดกระแนะกระแหน
"มึงเป็นไรเนี่ยปราชญ์ เลิกยุ่งกับกูสักที"
"กูยุ่งเพราะเห็นมึงเป็นเพื่อนนะต่าย กูไม่สนใจคนอื่นเหมือนที่มึงบอกว่ามึงเองก็ไม่สนเหมือนกันนั่นแหละ เพราะกูรู้ว่าเวลามึงตัดสินใจอะไรไปแล้ว พวกกูก็เข้าไปเปลี่ยนความคิดมึงไม่ได้เหมือนกัน แต่มึงรู้มั้ยว่าเรื่องแบบนี้ต้องคิดดีๆ น้องมันจริงจัง พวกกูเห็นแล้ว แต่มึงล่ะ มึงโตกว่ามัน มึงน่าจะเข้าใจ ถ้ามันไม่ได้ตามตื้อมึงแบบนี้ตลอดไป ไม่ทุ่มถึงขนาดนั่งรอมึงออกเวรทุกวันแบบเดิม มึงจะโอเคไหม บอกตามตรง มันจริงจังกูก็เห็นแล้วแต่มันยังไม่ได้ทำอะไรให้พวกกูรู้สึกวางใจ กูรู้มึงก็รู้สึก"
ปราชญ์รู้สึกตัวเองพูดได้ยาวที่สุดในชีวิตก็วันนี้ อันที่จริงตัวเขาเองก็ไม่ได้ออกปากพูดเรื่องแบบนี้กับอีกฝ่ายมากมายนัก ต่ายเป็นคนเก่งและมั่นใจในตัวเองมาก จนบางทีอาจจะสุดโต่งและงี่เง่าเป็นบางครั้ง แต่ถึงรู้ว่าที่พูดไปเจ้าตัวอาจจะไม่เก็บมาใส่ใจเท่าไร เขาก็ยังอยากจะพูด
"ปราชญ์มันเป็นห่วงนะต่าย" โน้ตเอ้ยขึ้นเสียงเบาเมื่อเพื่อนอีกสองึนเงียบลง ตบไหล่บางเบาๆ "หิวล่ะ เร่งอาหารหน่อยดิปราชญ์ จะกินควายได้ทั้งตัวล่ะ"
"กินพวกเดียวกันก็ได้เนอะคนเรา" ต่ายพูดแหย่ เท่านั้นคนถูกแหย่ก็ดิ้นพล่าน มองหน้าเพื่อนที่นั่งข้างๆอย่างเจ็บใจ
ปราชญ์มองแล้วถอนหายใจ ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มบางๆ "ร้านนี้ไม่มียอดหญ้าให้มันกินด้วยดิ"
ต่ายหัวเราะเบาๆ โน้ตค้อนเพื่อนทั้งสองคนของตัวเองที่เมื่อครู่ยังพูดกันเสียงเย็นเหมือนจะฆ่ากันให้ได้ แต่ตอนนี้เข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยจนเขาโดนรุมอยู่คนเดียว นี่ถ้าสองสาวในกลุ่มมาด้วยเขายังจะพอมีคนโอ๋บ้าง
เป็นแบบนี้ทุกที ไอ้พวกกรุ๊ปบีเอ้ย !
.
.
---- *
PEAK -- BY. NARUTAN
(https://scontent-b-sin.xx.fbcdn.net/hphotos-frc1/t1.0-9/10151328_610843685666393_2783346836022364541_n.jpg)
PEAK -- BY. KLUNATIC
(https://scontent-b-sin.xx.fbcdn.net/hphotos-ash3/t1.0-9/10178097_610843678999727_8881833796134893877_n.jpg)
-
เราก็กรุ๊ปบีนะ ขี้แกล้งเพื่อนเหมือนกัน :laugh:
น้องบาสนี่ทุ่มสุดตัวเลย น่ารักจริงๆ แต่อีกฝ่ายยังชั่งใจอยู่มั้ง พี่หมอต่ายอย่าใจร้ายกับน้องน้าาา :katai2-1:
-
พี่ต่ายใจร้ายวะ แง๊ๆๆๆ
-
บาสไม่มาหมอต่ายเหมือนเหงาๆนะ
-
ปากบอกเบื่อแต่ก็เหงาใจใช่ไหมหมอต่าย
-
:mew1: :mew1:
-
อยากอ่านที่เหลืออออออออ
-
หมอต่ายคิดถึงบาสอ่ะดิ
-
คิดถึงน้องบาส :mew1:
-
ปากก็บอกไม่ๆๆๆ แล้วใจล่ะจ๊ะ
คือน้องบาสจริงจัง จริงใจมากอ่ะ อยากให้หมอต่ายรู้
-
rอน้องหายไป ก็คิดถึงน้องอะดิหมอต่าย :hao7:
-
น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังอ่อน
แล้วหัวใจหมอต่ายอ่อนๆๆ ก็คงต้องหวั่นไหวบางล่ะ
บาสสู้ๆๆๆ
พี่ไบท์ กับ พีค :mew1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
งี้แหละ พี่ต่ายเข้าข่าย "ซึนเดเระ" อ่ะกิ๊วๆๆๆ
รอเด็กติดต่อมาก็บอก ทำมาเป็นปากแข็ง ชิชะ
-
นิสัยกรุ๊ปบีจริงๆ ด้วย
และชอบอิมเมจพีคมากเลยค่ะ มีเสน่ห์อ่ะ
-
พี่หมอต่ายเหงาล่ะซิ ไม่มีคนมากวนใจ :mew2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
มาแล้วๆๆๆ อย่าหายไปนานนะครับๆๆ คิดถึงๆๆๆๆ หมอต่ายยย
-
ในที่สุดพีคก็ออกมาแล้ววววว ><
แหม...พี่หมอก็บอกว่าเบื่อเค้า แต่ก็รอเค้าอยู่ไม่ใช่เหรอคะ
-
ในที่สุดก็มา
มาแล้วก็ฟิน
-
คิดถึงละสิหมอต่าย บางสิ่งบางอย่างมันหายไปจากชีวิตประจำวัน :katai2-1:
-
เริ่มหงุดหงิดใจเมื่อไม่เห็นหน้าใช่อ่ะ 555555555555 นั่นแหละอาการเริ่มแรกของคนที่กำลังจะตกหลุมรักกกกกกกก :hao3:
ปล.ชอบพี่พีคอ่ะ พี่พีคคู่กะเฮียไบค์ป่ะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฟิน :hao7:
-
แหมพี่หมอต่ายเหงาใจช้ะ :hao7:
-
หมอต่ายคงยังสับสนอยู่
ว่าแต่บาสหายไปไหนนะ
-
ไม่โอเคตรงที่น้องมันไม่โทรมาหาซักทีก็บอกเพื่อนไปสิต่าย
:กอด1:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: อยากอ่านที่เหลืออีก 50 %
หมอต่ายจะว่าไงต่อ ปากแข็งต่อไปหรือไม่???
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
พี่ต่ายน่ารักอ่ะ ปลื้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :heaven :heaven :heaven
-
บาสสู้ๆ :L1:
-
อยากอ่านยาวๆ มาต่อยาวๆนะครับ
:ling1: :ling1: :katai4:
-
โอ๊ะ! พีคเซ็กซี่อ่ะ
ว่าแล้วก็เอาเน็ตไอดอลชื่อดังผู้ที่เคยทำผมสีใกล้เคียงกับพีคมาแปะซะหน่อย
(https://lh6.googleusercontent.com/-xDchCE08Gb0/UFm8dPjQ1HI/AAAAAAAAAEc/miJWgbz7-2U/tumblr_maliq4ldyC1rtqljjo1_500.png)
อยากอ่านคู่ไบค์กับพีคแล้ว ชอบอ่ะ
-
ThankS
-
วิศวะสู้ๆ! :impress2:
-
พี่กระต่าย ปากแข็งไปนะ เพื่อนๆยังดูออกเลย เหนื่อยแทนบาส
-
พี่หมอเริ่มมีใจให้น้องวิศวะแล้วอะดิ เหงาไปเรยน้องไม่มาหาหนึ่งวันพี่หมอเอยยยย อิอิ
-
บาสปล่อยพี่ต่ายรอเก้ออ่ะ รีบโทรหาพี่ต่ายเลยนะ
-
บาสหายไปไหน ทำไมไม่มาดูแลพี่ต่าย
-
แหนะพอน้องไม่มาก็มานั้งรอ โทรศัพท์ อยากคุยก็โทรหาเลยยยย
-
พี่หมอต่ายหวั่นไหวขึ้นทุกวันๆๆๆ
:mew1:
-
ทุ่มสุดตัวไปเลยบาส ดูท่าหมอต่ายก็มีใจบ้างแหละน่า
ไม่งั้นไม่เอาแต่มองโทรศัพท์แล้วหงุดหงิดหรอก
-
ต่ออออออออออออออออ
-
หมอต่ายยยย กระต่ายยยย
เขาชักสงสารน้องบาสตาดำๆแล้วนะ
เอ๊ะ หรือว่าบาสยังชัดเจนไม่พอใช่มั้ย เอ๊ะ หรือยังไง
ทำไมอะไรๆมันดูวุ่นวายจัง แต่ยังชู้ป้ายไฟเหมือนเดิมนะ
อ้อออออออ
เขาชอบพีคแหละ แฟนพี่ไบค์ใช่มั้ย แหม สองศรีพี่น้อง
แฟนคุณๆแลดูน่ารักน่าฟัด ออร่าความหล่อฟุ้งกระจาย ปล่อยฟีโรโมนพลุ่งพล่านเชียวนะ
อ๊ายยย เขินพีคจังง
-
อยากอ่านเรื่องของพีคกับพี่ไบค์เหมือนกันนะเนี่ย
-
o13
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
ลงไปแด้ดิ้น อ๊ากกกกกกกก กรั่กๆ > <
-
.
.
เกือบสี่ทุ่มกว่าจะได้แยกย้ายกันกลับบ้าน ต่ายมองถนนหนทางที่โล่งผิดกับช่วงหัวค่ำอย่างเห็นได้ชัด รถยนต์เริ่มเบาบางลงเพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ วันรุ่งขึ้นป็นวันทำงานและเข้าเรียนของใครหลายคน เพราะฉะนั้นแม้เป็นย่านที่เต็มไปด้วยแหล่งท่องเที่ยวกลางคืนการจราจรก็ไม่ติดัดนัก ร่างโปร่งมองไฟแดง เขาบิดขี้เกียจเล็กน้อยไล่ความเมื่อยขบ มือข้างหนึ่งคลึงบ่าของตัวเอง รู้สึกว่าเส้นสายตึงไปหมด ตากลมเหลือบมองที่นั่งข้างคนขับที่มีถุงพลาสติกประทับตราร้านซักรีดวางอยู่ ภายในคือเสื้อช๊อปคณะวิศวกรรมศาสตร์ของใครอีกคนที่มักจะเข้ามาวุ่นวายในชีวิตประจำวัน
ร่างโปร่งถอนหายใจ หันกลับไปมองเส้นทางเบื้องหน้าเมื่อเห็นว่าสัญญานไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว แม้ถนนโล่ง เขาก็ไม่ได้ขับเร็วเท่าไรนัก อันที่จริงขับดูวิวข้างทางไปเรื่อยๆก็เพลินดี แม้จะเป็นป่าคอนกรีตใจกลางเมืองหลวงที่วุ่นวายก็ตาม
บางที เขาอาจจะต้องการเวลาคิดอะไรหลายๆอย่าง
ใช้เวลาไม่นานเขาก็ขับรถถึงทางเข้าหมู่บ้าน เขาขับรถเลี้ยวตามซอกซอยด้วยความเคยชินและจอดลงที่บ้านหลังเล็กของตัวเอง อันที่จริงมันเป็นบ้านที่พ่อแม่เขาซื้อไว้ให้คนอื่นเช่า แต่พอเขาเรียนหมอ ขับรถกลับบ้านที่อยู่แถวชานเมืองทุกวันไม่ไหว เขาเลยได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่แทน หยุดยาวสักครั้งถึงได้กลับบ้านบ้าง พ่อกับแม่เลยกลัวเขาเหงา ส่งเจ้าพิซซ่ามาอยู่เป็นเพื่อนอีกตัว ที่จริงมันก็ช่วยแก้เหงาได้ดีทีเดียว มีบางครั้งที่เขาแอบสงสารมันบ้าง เพราะเขาไม่ค่อยมีเวลาเล่นกับมันเท่าไรนัก ขาเรียวก้าวลงจากรถเพื่อเดินไปเปิดประตูรั้ว เห็นเจ้าเพื่อนสี่ขาของตัวเองที่เมื่อได้ยินเสียงรถก็หูกระติก วิ่งกระโดดโลดเต้นไปมาพร้อมเห่าเสียงแหลมจนเจ้าของกลัวว่ามันจะรบกวนเพื่อนบ้าน เขาก้มลงอุ้มมันขึ้นบ่า เจ้าพิซซ่าขยับดุ๊กดิ๊กไปมา แต่ก็ยอมหยุดเห่าโดยดี เขาเปิดประตูรั้วจนสุด แล้วเดินกลับไปที่รถพร้อมกับเจ้าสี่ขาที่ดูจะตื่นเต้นทุกครั้งทั้งที่เขาเองก็ทำแบบนี้เหมือนเดิมทุกวัน ต่ายวางมันลงที่เบาะข้างคนขับ แล้วค่อยๆถอยรถเข้าลานจอดในตัวบ้าน
เขาเคลียร์ของใช้วันนี้ออกจากรถ พลางเหลือบตามองถุงร้านซักรีดว่าควรเอาลงด้วยหรือไม่ เจ้าตัวก็ไม่โผล่หัวมาเอาคืนสักทีตั้งแต่วันศุกร์แล้ว พรุ่งนี้วันจันทร์ก็ต้องใช้ใส่ไปเรียน คิดแล้วก็ขมวดคิ้ว หรือว่าอีกฝ่ายหวังจะให้เขาถือไปคืนเหมือนคราวก่อนกัน ต่ายส่ายหน้าเล็กน้อย เขาเลิกสนใจ วางทิ้งไว้แบบนั้น มือข้างหนึ่งประคองเจ้าพิซซ่าที่กระโดดเข้ามาเกาะอย่างรู้งานว่าได้เวลาลงจากรถแล้ว อีกข้างหยิบบรรดาข้าวของที่ไม่ได้ใช้วันพรุ่งนี้ออกจากรถ
ถ้าอยากจะได้เสื้อคืนก็มาเอาเองแล้วกัน
.
.
ทุกวันจันทร์ตอนเช้าจะมีแม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดบ้าน ป้านวลเป็นแม่บ้านที่อยู่บ้านหลังใหญ่ของเขาที่อยู่แถบชานเมือง พ่อกับแม่จะให้คนขับรถพาป้าแกมาช่วยจัดการงานบ้านของบ้านหลังนี้ แต่อันที่จริงป้านวลก็แทบไม่ต้องทำอะไรมากนอกจากกวาดถูบ้านเล็กน้อย และเตรียมอาหารง่ายๆที่อุ่นทานได้ หรือจับต้มๆทอดๆได้อย่างรวดเร็วใส่กล่องพลาสติกแช่ฟรีซเอาไว้ให้เขา ป้านวลจะเข้ามาดูแลบ้านนี้สองสามวันครั้งแล้วแต่โอกาส ต่ายเคยชินกับเสียงเห่าเล็กแหลมของเจ้าพิซซ่าที่ต้อนรับคนคุ้นเคย เขาจึงนอนกลิ้งบนเตียงต่อ ตากลมปรือมองเวลาตีห้าครึ่ง ฟ้ายังคงมืด แสงแรกของวันยังไม่สาดแสงเต็มที่
เช้าไปหรือเปล่านะ
ต่ายผุดลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นเวลาเช้าผิดปกติ ปกติป้านวลจะมาถึงบ้านจังหวะที่เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเตรียมออกไปเข้าเวรช่วงเช้าทุกครั้ง หล่อนจะคะยั้นคะยอให้เขาทานอาหารเช้ามื้อใหญ่ที่เตรียมเอาไว้ให้ก่อนออกจากบ้านทุกที ซึ่งนั่นก็เป็นเวลาหกโมงกว่าเกือบเจ็ดโมงเช้า แต่เวลานี้เพิ่งจะตีห้าครึ่ง และเจ้าพิซซ่ายังเห่าไม่ยอมหยุด เสียงก๊อกแก๊งจากประตูรั้วทำให้ต่ายรู้สึกท่าทางไม่ค่อยดี เพราะปกติแล้วถ้าป้านวลแกมาถึงจะไขกุญแจเข้ามาในบ้านเลย และเจ้าพิซซ่าก็มักจะหยุดเห่าเมื่อมีคนคุ้นเคยลูบหัวลูบหลังทันที ขายาวก้าวลงจากเตียง แง้มม่านผืนหนาที่บดบังแสงจากภายนอกได้อย่างดีเยี่ยม เขาเห็นรถคันใหญ่ที่ไม่คุ้นเคยจอดที่หน้าบ้าน เห็นคนตัวใหญ่นั่งยองๆเอื้อมมือลอดประตูรั้วเข้ามาลูบหัวเกาคอเจ้าสุนัขสี่ขาของเขาเบาๆจนมันนอนเกลือกกลิ้งกับพื้น
ว่าที่คุณหมอทำหน้ายุ่ง อารมณ์เสียขึ้นมาเพราะถูกปลุกก่อนเวลาตื่นปกติ ร่างโปร่งเดินตึงตังลงบันไดมาชั้นล่างของบ้าน เปิดประตูบ้านออกไปด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ยิ่งเห็นใบหน้าคมนั่นเงยหน้าขึ้นมาทำตาโตใส่พร้อมรอยยิ้มกว้างยิ่งหงุดหงิดมากกว่าปกติ
"มาทำอะไรแต่เช้า" เสียงแหบแห้งถามขึ้นอย่างคนเพิ่งตื่นนอน เขากระแอมในลำคอเล็กน้อยเนื่องจากคอแห้งผาก
ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาที่ดูไม่ค่อยเป็นระเบียบเท่าไรเพราะปล่อยชายเสื้อเชิ้ตออกมานอกกางเกงยีนส์สีเข้มจนเกือบดำผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เมื่อไร้มือใหญ่ลูบไล้เกา เจ้าพิซซ่าเลยกลิ้งลุกขึ้นวิ่งไปวนรอบๆเจ้าของมันแทนอย่างร่าเริง ร่างสูงเห็นคนตัวเล็กกว่าแม้จะสูงเกือบๆเท่ากันก้มตัวลงอุ้มสุนัขขึ้นบ่า ปล่อยมันดมไปตามลำคอขาว
อยากเกิดเป็นหมาก็วันนี้ล่ะไอ้บาสเอ้ย
"มารับพี่ต่าย" บายหนุ่มตอบพร้อมรอยยิ้ม เห็นใบหน้าเรียวนั่นมีสีหน้างุนงง เลิกคิ้วขึ้นอย่างเป็นนิสัยเวลาสงสัย "แต่ไม่รู้ว่าวันนี้พี่ต่ายจะเข้าเวรกี่โมง เลยรีบมา ให้ผมเข้าไปรอข้างในหน่อยสิ ยุงกัดอะพี่ นะครับ นะ"
"มาทำไม ไปเองได้" ต่ายเถียงกลับ งงที่อีกฝ่ายปุบปับมาแต่เช้ามืดแบบนี้ไม่น้อย เขาเหลือบเห็นรถมิคูเปอร์คันใหญ่แปลกตากว่ารุ่นที่เป็นสมัยนิยมอย่างแปลกใจ มันจอดที่หน้าบ้านเขา นั่นหมายความว่า ... "รถนายเหรอ"
"ไม่ใช่ แต่ใช้ได้" บาสตอบ เกาะลูกกรงรั้วสแตนเลสหน้าบ้านพร้อมยื่นใบหน้าเข้ามาชิดกับรั้ว
"ไปขโมยเขามาหรือเปล่า" ต่ายถามหวาดๆ ถึงแม้จะเป็นมินิแต่ก็เป็นคันใหญ่ ดูไปก็เหมาะกับคนขับที่เป็นผู้ชายดี
"เฮ้ย เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย ของพี่ต่างหาก" บาสตอบ เขาตอบไม่หมดว่าพี่ที่ให้ยืมมานั้นดันไม่ใช่พี่ชายร่วมสายเลือด แต่ก็ไม่ได้โกหกนี่นา "ว่าแต่เปิดประตูหน่อยสิครับ ยุงกัดผมจนตัวลายไปหมดแล้วนะ ถ้าผมเป็นไข้เลือดออกขึ้นมาทำยังไงอะ คุณหมอจิระภัทรต้องมาดูแลผมนะ"
ต่ายเบ้ปาก รู้สึกหายง่วงขึ้นมาทันทีเมื่อเจอคนตัวใหญ่มาส่งเสียงง๊องแง๊งแต่เช้า เขาถอนหายใจ รู้สึกตัวเองแก่ขึ้นอีกสักปี ตากลมหรี่มองคนตัวสูงใหญ่ที่เกาะรั้วแน่น ทำหน้าตาน่าสงสาร แต่ขอโทษทีเถอะ ดูอย่างไรมันก็น่าหมั่นไส้เป็นบ้า
"เข้าไปรอในรถสิ แค่นี้ยุงก็ไม่กัดแล้ว โง่จริง"
ว่าที่คุณหมอหมุนตัวกลับเข้าบ้านพร้อมเจ้าหมาบีเกิ้ล ไม่สนใจคนตัวโตที่ทำตาละห้อยมอง จะส่งเสียงเรียกโวยวายก็ไม่ได้เพราะเวลานี้ฟ้ายังไม่สว่างดี กลัวว่าก่อนที่เจ้าของบ้านจะเปิดประตูบ้านออกมาต้อนรับเขาจะถูกเพื่อนบ้านแถวนี้แจ้งยามให้มาลากเขาไปมากกว่า บาสยอมแพ้ ชายหนุ่มหมุนตัวกลับไปที่รถ เปิดประตูเข้าไปนั่งเอนเบาะนอนรอ
ผ้าม่านห้องนั่งเล่นถูกแง้มเปิดนิดหน่อย ดวงตากลมล้อมกรอบด้วยแพขนตายาวมองลอดช่องเล็กๆนั่น เมื่อเห็นอีกฝ่ายขึ้นรถไปนั่งรอแต่โดยดีก็ยิ้มมุมปากเพียงชั่วครู่ มือขาวยกขึ้นจับแว่นสายตาให้ขยับเข้าที่ เขาปล่อยเจ้าพิซซ่าลงบนพื้น ให้มันวิ่งไปรอบๆโซฟาเล่น จากนั้นมันก็กระโดดขึ้นไปนอนบนโซฟาตัวประจำของมัน แล้วหรี่ตามองเขา
"มีความผิดนะพิซซ่า ญาติดีกับคนที่ฉันยังไม่อนุญาตเนี่ย" ต่ายเอ็ด มือเรียวตบลงเบาๆที่หัวเล็กๆ แต่เพราะไม่เคยดุอย่างจริงจัง เจ้าหมาตัวเล็กเลยไม่ค่อยกลัวเจ้าของมันเท่าไร มันกลิ้งเกลือกรับมือที่ลูบไล้ลำตัวอย่างสบายอารมณ์ ทำหน้าตามีความสุข
"หึ นั่นก็เหมือนหมาไม่มีผิด"
ใช้เวลาไม่นานในการทำธุระส่วนตัวยามเช้า เมื่อต่ายเดินลงมาชั้นล่างของบ้านก็เกือบเจ็ดโมงแล้ว เขาได้ยินเสียงทุ้มพูดคุยอย่างร่าเริงดังลั่นออกมาจากห้องครัวของบ้าน พร้อมกับเสียงเห่าเล็กแหลมของพิซซ่า ต่ายขมวดคิ้วแน่นด้วยความงง เขาเร่งก้าวายาวๆไปในทิศทางนั้น ประตูห้องครัวถูกเปิดออกกว้าง เขาเห็นชายหนุ่มรุ่นน้องตัวโตที่นั่งบนพื้น มือใหญ่ลูบขนสั้นของเจ้าสุนัขอย่างเพลิดเพลินในขณะที่เงยหน้าพูดคุยกับหญิงวัยกลางคนอย่างเป็นกันเอง
ใช้มารยาอะไรหลอกล่อป้านวลถึงยอมเปิดประตูให้เข้ามาในบ้านกัน
เสียงฝีเท้าของเจ้าของบ้านคงเป็นที่คุ้นเคยของยามประจำบ้าน พิซซ่าที่กำลังนอนตาปรือจึงลุกพรวดขึ้นวิ่งมาหาเขาที่ยืนกอดอกอยู่ที่ประตูทางเข้าห้องครัว ต่ายเห็นร่างสูงที่แทบจะลุกพรวดตามกันมาแล้วเบ้ปาก
"เข้ามาทำไม" เขาถามเสียงห้วน
"ก็รอในรถมันเมื่อยอ่า เลยออกมาบิดขี้เกียจ พอดีกับที่พี่สาวคนนี้มาพอดี พอบอกว่ามารอพี่ต่ายไปเข้าเวรก็เลยได้เข้ามา" บาสอธิบายสั้นๆ หันไปยิ้มแฉ่งให้ป้านวลที่ยิ้มขำ
"คุณบาสก็ เรียกพี่สาวเชียว" หล่อนหัวเราะคิก "ตอนแรกป้าก็ไม่ไว้ใจหรอกค่ะ ใครก็ไม่รู้แถมดูท่าทางไม่ใช่เพื่อนน้องต่ายด้วย แต่เจ้าพิซซ่านี่สิ ดูคุ้นเคยกันเชียว ทั้งๆที่ไม่ค่อยคุ้นกับใครง่ายๆ ขนาดลุงชัยคนขับรถยังแง่งๆใส่ทุกครั้ง แต่พอเห็นคุณบาสก็วิ่งเข้าไปหาหน้ารั้วเชียว ป้าก็เลยยอมให้เข้ามา เห็นคุ้นเคยกัน"
"พันธุ์เดียวกันจะไม่คุ้นกันได้ไง" ต่ายบ่นพึมพำกับตัวเอง ตวัดตาก้มลงมองเจ้าสี่ขาที่คลอเคลียด้วยความอ่อนใจ "เปลี่ยนข้างแล้วเหรอพิซซ่า"
พิซซ่าส่งเสียงงี้ดง้าดในลำคอทำตาละห้อยอย่างสำนึกผิด ต่ายถอนใจ เขาหันไปรับจานอาหารที่ใส่อาหารเม็ดผสมจนพูนจากป้านวลที่เตรียมไว้ให้เสร็จสรรพวางลงตรงหน้า เท่านั้นเจ้าพิซซ่าก็กระโดดโลดเต้น วิ่งตามกลิ่นอาหารที่เจ้าของมันถือออกไปนอกบ้านอย่างอารมณ์ดี
ปกติแล้วพิซซ่าจะกินข้าวที่ระเบียงหน้าบ้าน ถึงแม้จะรักสุนัขแต่ด้วยความที่เรียนแพทย์ทำให้เขาต้องติดนิสัยรักสะอาดมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขาไม่อนุญาตให้พิซซ่าใช้ชีวิตไปเกินกว่าขอบเขตหน้าบ้าน ห้องนั่งเล่น และห้องครัวที่อยู่ชั้นล่างของบ้าน และจะไม่อุ้มเล่นในช่วงเช้าเด็ดขาด เพราะชุดของเขาต้องสะอาดเมื่อออกจากบ้าน ส่วนเวลาอื่นคืออีกเรื่อง ถึงแม้จะไม่อุ้ม แต่เจ้าสี่ขาก็รับรู้ได้ว่าเจ้านายรักมัน มือขาววางชามข้าวลงบนพื้นที่ประจำ เขาลูบหัวเล็กของมันเบาๆในระหว่างที่มันกำลังก้มลงกินข้าว
"ถ้าเป็นไอ้สองตัวที่บ้านผมนะ ไปจับมันตอนกินข้าวนี่มันจะงับผมแทน" บาสพูดลอยๆเมื่อเห็นเจ้าพิซซ่าดูจะพอใจที่กินไปมีมือนุ่มๆมาลูบไป
ได้รับความเอาใจใส่ทุกเช้าขนาดนี้ ชีวิตเอ็งน่าอิจฉาเกินไปล่ะพิซซ่า
"แล้วกินอะไรมาหรือยัง" ต่ายถามขึ้น เขาลุกขึ้นเดินนำเข้าไปภายในบ้าน ทิ้งเจ้าสี่ขาให้จัดการอาหารตรงหน้าตัวเดียว
"ไม่อะพี่ ตื่นเช้ามากแล้วคลื่นไส้ไม่อยากกินอะไร" บาสตอบ กุมท้องที่รู้สึกโหวงๆมาแต่เช้า
อันที่จริงอย่าเรียกว่าตื่นเช้าเลยดีกว่า เขาแทบไม่ได้นอนด้วยความตื่นเต้น เมื่อคืนกว่าจะไปเอารถที่บ้านพี่พีคก็ดึกมาแล้ว แถมไอ้พี่ไบค์ยังแกล้งขับวนไปวนมาด้วยความอิจฉาที่เขาจะได้ใช้รถคันนี้ แทนที่จะได้รีบไปส่งพี่พีคกลับบ้านแล้วรีบกลับมา มันดันพาเขาแวะนั่นแวะนี่ตามทางจนดึกดื่น แต่ก็ดีเพระนอกจากมันจะโดนพี่พีคเงียบใส่ด้วยความเอือมระอาตลอดทางแล้ว มันยังต้องเสียเงินเลี้ยงข้าวน้องอีกสองมื้อด้วยความไม่เต็มใจเพราะเขาไม่ได้พกอะไรออกมาจากบ้านเลย
แม้กระทั่งกระเป๋าเงินและโทรศัพท์มือถือก็ตาม ...
ว่าที่คุณหมอขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำตอบ รู้ทั้งรู้ว่าจริงๆแล้วถึงแม้อนาคตข้างหน้าจะต้องเป็นแพทย์ที่ไม่ได้มีแม้แต่เวลาส่วนตัวหรือเวลารับประทานอาหารให้ตรงเวลาดังที่บรรดาแพทย์ชอบเตือนคนไข้ให้ทานอาหารที่มีประโยชน์ให้ครบห้าหมู่ และตรงเวลาสามมื้อ แต่ตัวเองทำไม่เคยได้ ในขณะที่ยังพอมีเวลาและโอกาส เขาก็รู้สึกว่ามันควรจะเป็นกิจวัตรประจำวันที่ควรทำอยู่ดี
"แล้วปกติกินอะไรตอนเช้า" ขาเรียวหยุดอยู่ที่ห้องครัวที่ป้านวลกำลังทำอาหารเช้าแบบเต็มอัตราอยู่ กลิ่นข้าวข้าวต้มโรยด้วยกระเทียมเจียวและต้นหอมส่งกลิ่นเรียกน้ำย่อยให้ร้องโครกคราก
"กาแฟเย็นป้ารถเข็นหน้าม. ... แต่ว่าตอนนี้เกิดอยากจะกินชุดใหญ่แล้วอะพี่"
หญิงเลยวัยกลางคนยืนล้างถ้วยชามอยู่ที่อ่างล้างจาน หล่อนเหลือบตามองผ่านประตูที่เปิดกว้างไป ชายหนุ่มสองคนกำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่บนโต๊ะไม้ตัวใหญ่ในห้องทานข้าวที่อยู่ถัดจากห้องครัว คนตัวโตกว่าน้องต่ายของเธอมองยังไงก็ไม่มีท่าทางหรือบุคลิกลักษณะที่จะเรียนแพทยศาสตร์ ไม่เหมือนกับคุณโน้ตหรือคุณปราชญ์ที่แม้จะดูห่ามกว่าน้องต่าย แต่ก็ยังมีความเป็นไปได้เกินหกสิบเปอร์เซ็นต์ นี่แม้สักเปอร์เซ็นต์เดียวหล่อนก็ดูไม่ออก
แต่ทีท่าของต่ายเองก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร ซ้ำยังไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจที่ถูกบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวแถมยังอนุญาตให้นั่งกินข้าวเช้าด้วยกัน แปลว่าอย่างไรก็คงจะสนิทสนมกันในระดับหนึ่ง และจากการที่ได้พูดคุยกันสักครู่หล่อนก็รู้สึดว่าเด็กหนุ่มคนนั้นไม่ใช่คนไม่ดีอะไร เพียงแต่ค้อนข้างจะแปลกใจ ไม่ค่อยมีคนที่นิสัยแบบนี้เข้าหาน้องต่ายสักเท่าไร อย่างมากก็รู้จักกันแค่ผิวเผินเท่านั้น หล่อนมองชายหนุ่มร่างสูงผิวกรำแดดอย่างคนเล่นกีฬาสุขภาพดีแล้วยิ้ม
บางทีการที่น้องต่ายจะคบคนที่มีนิสับแบบตรงกันข้ามแบบนี้บ้างก็น่าจะดีเหมือนกัน
.
.
บาสเดินลูบท้องออกมาจากบ้าน เขาไม่ได้ทานอาหารเช้าเยอะขนาดนี้มานานแล้ว ข้าวต้มหมูสับโรยไข่ฝอยและกระเทียมเจียวถูกเขาเบิ้ลไปสามชามใหญ่ๆ โดยที่เจ้าของบ้านเหลือบตามองประหลับประเหลือกเพราะเจ้าตัวทานไปแค่ชามเดียว แต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร ชายหนุ่มเหลือบมองร่างโปร่งที่เดินเข้าไปใกล้ตัวรถเบนซ์ของตัวเอง ปลดล็อกรถแล้วเข้าไปนั่ง
"เฮ้ๆ พี่ต่าย ผมมารับนะ ไปรถผมสิ" บาสรีบเดินเข้าไปรั้งประตูรถเอาไว้ไม่ให้ปิด โชคดีที่คนที่อยู่ด้านในรถไม่ได้กระชากประตูปิดแรงนักแต่ก็ต้องใช้แรงยื้อกันพอสมควร
ต่ายเหนื่อยใจ ปล่อยให้คนตัวใหญ่แรงเยอะกว่าเป็นฝ่ายได้เปรียบ ดึงประตูรถเปิดออกกว้าง เกาะประตูรถฝั่งคนขับไม่ให้ปิดแน่น
"นายก็ไปรถคันที่นายขับมา ฉันก็ขับรถฉันไปตามปกติเหมือนทุกวัน อย่าทำให้เป็นเรื่องหน่อยเลย"
"เป็นสิพี่ต่าย ก็ผมเอารถมารับพี่ต่ายอะ จะไปรับไปส่ง แล้วจะทำทุกวันด้วย"
“...คิดดีแล้วเหรอ” ต่ายพึมพำตอบ ร่างโปร่งเอนตัวพิงพนักเบาะ ถอนหายใจหนักๆ เหลือบตามองร่างสูงที่เกาะประตูรถอยู่ “ที่กำลังจะทำเนี่ยคิดดีแล้วใช่ไหม”
“พี่ต่ายไม่พอใจอะไรหรือเปล่า” บาสเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆชอบกล
“ใช่ ไม่เคยพอใจสักอย่างตั้งแต่เจอนาย” เสียงแหบพูดกระแทกเสียงดังจนอีกฝ่ายตกใจ “เอาแต่ใจ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง ชอบบังคับ ทำตัวเหมือนคนโรคจิต พูดมาก เพ้อเจ้อ น่ารำคาญ หงุดหงิดเป็นบ้า!”
“...พี่ต่าย” บาสพูดเสียงอ่อย ชายหนุ่มลุกลี้ลุกลน ทำอะไรไม่ถูก เขาไม่เคยเจอพี่ต่ายในโหมดนี้มาก่อน
“ฉันถามว่าคิดดีแล้วใช่ไหมที่ทำแบบนี้”
“...”
“ตอบ!”
ต่ายกอดอก กระแทกเสียงเร่งให้อีกคนรีบตอบคำถามของเขา คิ้วเรียวได้รูปขมวดเป็นปมแน่น ดวงตาโตเบิกกว้างถลึงตาอย่างคนไม่พอใจ ริมฝีปากบางเม้มแน่น
“ดีแล้วครับ” ชายหนุ่มตอบกลับอัตโนมัติ ถึงแม้จะยังงุนงงในสถานการณ์แต่เสียงที่ตอบกลับนั้นฟังดูหนักแน่นดั่งคนที่ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว
“หึ” ต่ายยกยิ้มมุมปาก แต่รอยยิ้มนั้นสำหรับคนที่ได้เห็นแล้วมันกลับดูไม่ค่อยน่ารื่นรมย์เท่าไรนัก บาสรู้สึกว่ามันเหมือนกับรอยยิ้มแสยะมากกว่าพอใจ ร่างโปร่งเอนตัวไปด้านหลัง หยิบแฟ้มเอกสารสองสามเล่มมากอดแนบตัว มืออีกข้างคว้าไอโฟนที่วางอยู่บนคอนโซลด้านหน้าของรถ ก้าวพรวดออกมายืนข้างๆ
“ดี” คนตัวเล็กกว่าเอ่ยขึ้น ถึงแม้จะตัวเล็กกว่าไม่เท่าไรเพราะความสูงไล่เลี่ยกันเขาจึงแทบไม่เคยต้องเงยหน้าคุยกับอีกฝ่ายเลย “ถ้าจะทำก็ทำให้ได้ตลอด ขนของสิ ยืนบื้อทำอะไร”
“...”
บาสรู้สึกตัวเองทำหน้าเหวอแบบจุดจุดจุด เริ่มจับต้นชนปลายเหตุการณ์ไม่ค่อยถูก แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินลิ่วๆไปที่ประตูรั้วหน้าบ้าน เขาก็รีบมุดตัวเข้าไปหยิบเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดที่แขวนอยู่ด้านหลังเบาะคนขับ ตาคมเหลือบไปเป็นถุงพลาสติกตีตราร้านซักรีดที่บรรจุเสื้อช๊อปสีกรมท่า เขายิ้มกว้าง ไม่ลืมที่จะหยิบมันติดมือออกมาด้วย ชายหนุ่มจัดแจงปิดประตูให้เรียบร้อย เหลือบไปเป็นว่าที่คุณหมอที่กดปิดล็อกกุญแจรถ เขาเช็คให้แน่ใจแล้วว่ารถล็อกแน่นหนาดี จากนั้นก็ก้าวยาวๆไปที่รั้วหน้าบ้าน เจ้าของบ้านยืนนิ่ง ตอนแรกบาสไม่แน่ใจว่าเขาควรทำอย่างไรแต่ก็เดาได้ไม่ยากเท่าไร มือใหญ่เลื่อนเปิดประตูช้าๆให้คนที่ยืนรออยู่นานแล้วเดินออกไปก่อน
“ไม่ต้องล็อก เดี๋ยวป้านวลจัดการเอง” ต่ายบอกเสียงเรียบทั้งๆที่ไม่ได้หันกลับมามอง เขาเดินไปหยุดรอที่รถมินิคันใหญ่แปลกตา
บาสปลดล็อกรถแล้วก้าวพรวดเข้ามาเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้าไปก่อน จากนั้นตัวเขาจึงจัดแจงเปิดประตูหลังเพื่อแขวนเสื้อกาวน์ให้เรียบร้อย ชายหนุ่มรีบวิ่งอ้อมมาที่ฝั่งคนขับรถ เปิดพรวดเข้าไปนั่ง กดปุ่มสตาร์ทรถปรับแอร์ให้เย็นฉ่ำเอาใจตุ๊กตาหน้ารถที่กำลังสาละวนอยู่กับการดึงเซฟตี้เบลท์
เพราะความไม่คุ้นเคย มือขาวพยายามกระตุกเอาสายเข็มขัดออกมาแต่ก็ติด เขาดึงไม่ออก กระตุกสองสามครั้งแล้วก็หงุดหงิดส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ บาสเห็นอย่างนั้นแล้วนึกขำ เขาอยากจะขำออกมาเสียงดังอย่างที่เคยทำแต่ตอนนี้เขายังเดาอารมณ์อีกฝ่ายไม่ถูก จึงได้แต่กลั้นขำจนน้ำตาเล็ดที่เห็นคนที่มักจะทำอะไรเนี้ยบเสมออย่างพี่ต่ายทำอะไรงุ่มง่าม
“มาผมช่วย” ชายหนุ่มใช้ความพยายามอย่างมากในการที่จะเปล่งเสียงออกมาไม่ให้สั่นจนอีกฝ่ายจับได้ว่าเขากำลังขำ กลัวว่าจะโวยวายขึ้นมาอีกและเขาก็จะอดทำอย่างที่ตั้งใจไว้
ช่วงแขนยาววกว่าเอื้อมไปกระตุกสายเข็มขัดออกมาเบาๆเท่านั้น สายเข็มขัดก็ไหลออกมาอย่างง่ายดาย ต่ายมองตาโต เขาตกใจที่เห็นท่อนแขนใหญ่สีแทนโอบแทบจะรอบลำตัว ว่าที่คุณหมอนั่งตัวแข็ง กิริยาท่าทางนั้นไม่ได้เล็ดรอดสายตาร่างสูงไปได้ บาสชักรู้สึกสนุก เขาแกล้งปล่อยมือออกจากสายเข็มขัดให้มันเด้งกลับไปอัตโนมัติ
“โอ๊ะ ขอโทษครับ มันหลุดมืออ่ะพี่”
ต่ายตวัดตามองด้วยความโมโห เม้มปากแน่นแต่เขาพูดอะไรไม่ออกเมื่อท่อนแขนใหญ่นั้นขยับเข้าชิด เขาขยับออกตามจนติดพนักพิงแทบอยากจะฝังตัวลงไปกับเบาะรถ
“เดี๋ยวฉันทำเอง” เขาขู่ฟ่อ มองใบหน้าที่ยิ้มระรื่นราวกับคนไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรผิด
“เดี๋ยวสิพี่ต่าย อีกนิดนึง”
บาสจงใจขยับแขนให้แนบกับลำตัวบาง รับรู้ได้ถึงอาการเกร็งตัวของกล้ามเนื้อเล็กๆนั่น เขาชักรู้สึกประหลาด ชายหนุ่มค่อยๆเอนตัวไปยังเบาะที่นั่งข้างคนขับ หัวใจเต้นระทึก เมื่อรู้สึกถึงชีพจรที่เต้นรัวไม่แพ้กันของอีกคน ใบหน้าคมของชายหนุ่มก้มลงใกล้กับข้างแก้มเนียน ลมหายใจอุ่นกระทบกับผิวใส เขาอยากรู้ว่ามันจะนุ่มสักแค่ไหนหากได้สัมผัสแม้สักนิด ...
“โอ้ย”
บาสสะดุ้ง เขาถูกกระตุกเส้นผมจนหน้าหงาย ซ้ำร้ายท่อนแขนใหญ่ยังถูกเล็บที่แม้จะสั้นแต่เพราะแรงจิกที่ลงมามันทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกจิกเล็บเข้าเนื้อ คนที่ทำยังคงนั่งเชิดหน้านิ่ง ใบหน้าเนียนตั้งตรงไม่ได้หันมามองว่าเขาเจ็บแค่ไหนที่โดนเล่นงานสองจุดพร้อมกันแบบนี้
“บอกแล้วว่าเดี๋ยวฉันทำเอง พูดภาษาคนเข้าใจไหม” ต่ายพูดเสียงเย็น เริ่มหายใจทั่วท้องเมื่อคนตัวใหญ่กว่าหดตัวกลับไปนั่งที่ฝั่งคนขับอย่างสงบเสงี่ยม อันที่จริงๆคือนอนซบพวงมาลัยโอดโอยอยู่อย่างน่าหมั่นไส้มากกว่าเดิม
ได้คืบจะเอาศอกตลอด มันน่านัก!
.
.
:hao6:
-
หมอต่ายน่ารัก
-
เมื่อไหร่คุณหมอจะใจอ่อนซักที
รอตอนต่อไปค่าา
-
หมอต่าย งอนเบาๆรึเปล่าาา
-
:-[ ได้แต่ดิ้นอยู่ในใจเบาเบา
แอบกรี๊ดตอนที่เลื่อนมาอ่านเจอตอนล่าสุดพอดี #ชูป้ายไฟเชียร์น้องบาสสุดฤทธิ์
-
ก้าวหน้าไปอีกนิดแล้วบาส
พี่หมอต่ายก็ใจอ่อนไวไวนะ
-
เอ็นดูทั้งคู่เลย อ่านไปอมยิ้มไป น่ารักมากค่ะ
พี่หมอต่ายทำเป็นฟอร์มเนอะ คิดถึงเค้า พอเค้ามาทำเป็นเฉยใส่ คิดว่าบาสจะย่อท้อหือ ก็ไม่
ชอบตอนพี่ต่ายเค้นให้บาสตอบ แววกลัวเมียมาแต่ไกลค่ะบาส แต่บาสก็แพรวพราวเอาตัวรอดได้แหละ
เพราะยังมีแรงไปแกล้งต่อในรถแหม เนียนนะเนียน เจอจิกเลยสม 555
ขอบคุณค่ะ
-
ว้าว ว้าว ว้าว หมอต่ายได้นั่งมินิคันใหญ่ด้วย
-
พี่ต่ายใจอ่อนเร็วๆน๊าาาาาาาาา :call: :call: :call: :heaven :heaven :heaven
-
เปลี่ยนชื่อหมอต่ายเป็นหมอแมวได้มั้ย นิสัยเหมือนแมวเลย ขี้รำคาญแต่ก็ชอบให้คลอเคลีย :hao6:
-
โอ๊ยยย คนอ่านแทบจะลงไปเกลือกกลิ้งกับหน้าจอ มุ้งมิ้งกันได้ชื่นใจ :-[
-
โหดแท้หมอต่าย
แต่โหดยังไงก็ยังน่ารักอยู่ดี อิอิ
:mew3:
-
รู้เลยในอนาคตใครเป็นใหญ่ :hao3:
-
มารับส่งพี่หมอแล้ว พี่หมอน่ารักมาก
-
บาสจะเป็นชนเผ่าเกลียมัวในภายภาคหน้า ฟันธง!!!!!!!!! :katai3: :katai2-1:
-
กว่าต่ายจะใจอ่อน บาสง่อมแน่ๆ :laugh:
-
แฮ่ๆ ดูรู้เลย อนาคตบาส เกลียมัว แน่ๆผันถูกเปล่าหว่า 555
-
หมอต่ายโหดดดดด 55555
-
:pig4:
-
มันเป็นอารมณ์ของเด็กหนุ่มที่ริจีบผู้ใหญ่กว่านะ
แบบได้ตอดเล็กตอดน้อยก็ดีใจแล้ว 555 :hao3:
-
หมอต่ายโหดดดดดดดดดดดด 55555555555
บาสสู้นะะ
-
:mew3: :mew4: :mew4: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
โปรดติดตามตอนต่อไป :hao7: :hao7: :hao7: :katai5:
-
:กอด1: :pig4:
-
บาสรุกเต็มที่เลยน๊า
หมอต่ายนี่ก็น่ารักขึ้นทุกวันอ่านะ ^^
-
โหยยยยย หมอโหดอ่า
-
พี่หมอต่ายแอบโหดดดดดดดดดด
ว่าแต่ตอนที่แอบเปิดผ้าม่านดู ทำไมฉันต้องยิ้มมุมปากตามพี่หมอต่ายด้วยล่ะ ;)
-
พี่หมอ งอนบาสใช่ม้าาา หุหุ :hao3:
ตอนนี้บาสขยับเข้าไปใกล้ที่หมอต่ายอีกนิดแล้ว
อีกไม่นานพี่หมอต้องใจอ่อนแน่ๆ
ยกป้ายไฟเชียร์บาส :katai2-1:
-
:impress2: :impress2:
-
มีเพจเฟสบุ๊คมั้ยค่ะ ไว้ให้ติดตามม :o8:
-
ถึงหมอต่ายจะดูใจแข็ง แต่เรารู้สึกกว่าใจหมอต่ายก้อเริ่มหวั่นไหวแล้วน๊า
บาสเริ่มรุกเต็มที่แล้วสินะ จัดไป!! พี่หมอต่ายเริ่มหวั่นไหวแล้ว สู้ๆๆๆๆ ^^
-
หมอต่ายจัดการเรยยยย ได้คืบจะเอาศอกนะน้องบาส 555+
-
ถึงพี่ต่ายจะยอมอ่อนข้อให้แต่ก็ไม่วายออกฤทธิ์เดช ไม่ได้แอ้มง่าย ๆ หรอกนะนายบาส
-
หมอต่ายโหดจัง แต่ดูเหมือนจะโหดแค่กับบาสคนเดียวนะ
ไม่เป็นไรเนาะ บาส เพราะมีพิซซ่ากับป้านวลเป็นพวกแล้ว
แต่คงต้องทำตัวให้อึดๆเข้าไว้เพราะแลดูจะตกเป็นเบี้ยล่างให้หมอต่ายอีกนาน
ก็รักพี่หมอแล้ว ทำไงได้ล่ะเนาะ ฮิฮิ
:hao7:
-
พี่หมอต่ายน่ารักมากเลยค่ะ //// ชอบคนนิสัยแบบนี้มากๆ
สู้ต่อไปนะนายบาส :-[ :-[ :-[
-
:katai2-1:น้องบาสน่ารักอะ ทุ่มเทเต็มที่มาก
หมอต่ายรีบใจอ่อน (กว่านี้)นะ
-
รอตอนต่อไปครับ :hao7:
-
บาสสู้ๆหมอต่ายแอบดุ
-
อยากเป็นพิซซ่าด้วย
อยากซุกไซร้ซอกคอพี่หมอต่าย
อร๊ายยยย หื่นนนนน
:z1:
-
เพิ่มช่องทางการติดต่อทวงถามโวยวาย เวิ่นเว้อ พร่ำเพ้อกับคนเขียนได้นะคะ
รายละเอียดด้านล่างที่ signature เลยค่ะ
:hao7:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
บาสสู้ต่อไป นายทำดีแล้วววว o13
-
พี่ต่ายอย่าดุสิคะ แต่น้องบาสมันไม่กลัวหรอก :laugh:
-
555 สมหน้าบาส แอบไื่นเล็กๆใส่พี่หมอทำไม
-
เราเข้าใจต่ายนะ ดูเหมือนทางเป็นไปได้จะน้อย ต่ายอาจคิดว่า เดี๋ยวบาสก็เบื่อไปเอง
-
ThankS
-
มาต่อได้แล้วน๊า อิอิ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
โคตรน่ารักอ่ะะะะ งานนี้บาสต้องเหนื่อยแล้วล่ะ เพราะหมอต่ายรับมือด้วยยาก เดาทางไม่ถูก ที่สำคัญ ต้องสม่ำเสมอ ฮ่าๆ
-
:z3: :z3: :z13: :z13:
-
คิดถึงๆๆหมอต่ายๆๆๆๆๆๆ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ได้รับโอกาสแล้ว ทำดีๆนะบาส^^
-
:hao3: เย้ ตามมาทันซะที
เรื่องสนุกจังเลยค่ะ ชอบพี่หมออ่ะ :o8:
ส่วนเจ้าบาสนี่ก็ความอดทนสูงซะ เอาใจช่วยให้พี่หมอใจอ่อนไวๆ นะ
ซึ่งอยู่ที่คนเขียนนี่แหละ จะให้ใจอ่อนเมื่อไหร่หว่า? :laugh:
:L2: :L2:
-
จะมาต่ออีกทีเมื่อไหร่หว่า
ยังรออ่านอยู่น่ะคร๊าบผม อิอิ :mew2: :mew2:
-
หมอต่ายน่ารักกก :z2:
-
รอตอนต่อไป อยู่นะค่ะ คิดถึงกมอต่ายแล้ว
-
:กอด1:
-
น่ารักๆ
-
รออ่านต่อนะ มาต่อเร็วๆนะค่าาาาาาาาาา
:L2: :3123: :L1:
รออยู่น้าาาาาาาาาาาา :hao5:
-
รอ ฉันรอเธออยู่
-
หายปายหนายอ่ะ เคีารออ่านอยู่น่ะคร๊าบ
:ling1: :ling1: :ling1:
-
หายไปนานมากกกกกกกกก คิดถึง :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:o8: :-[ :impress2: :กอด1: :mew1: :katai2-1: :katai5:
-
ปูเสื่อรอ
-
เมื่อไหร่จะมาต่อครับ เป็นกำลังใจครับ o13
-
หายไปไหนอ่ะทำไมถึงยังไม่มาต่อเลยอ่ะ
-
อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกๆ น่ารักมากกกกก
ชอบจังเลย บรรยากาศแบบนี้
รักกันช้าๆ ไม่ใช่โผงผาง
แล้วก็รอวันที่หมอต่ายใจอ่อน อิ๊บอิ๊ววว
ว่าแต่คุณพี่ไบค์กับพีค....รออีกคู่หนึ่งเช่นกัน
-
บาสสู้ๆ ขอให้หมอต่ายใจอ่อนเร็วๆ
-
น่ารักจังเลย รอติดตามต่อ
-
รอ ร้อ รอ
-
แถลงการณ์ตามกระแสรัฐประหาร
เนื่องจากเพิ่งออกจากโรงพยาบาลค่ะ จะกลับมาต่อเร็วๆนี้แน่นอนจ้ะ :)
-
รอออ
เร็วๆนี้ .......เร็วๆนี้จริงๆนะ
-
หายไปนานเลยนะครับ
รออ่านอยุ่น๊า ใจจะขาดเลี่ยว ๕๕๕๕๕๕
-
รออยู่นะครับ
-
ค้างนานเลย :katai1:
-
หายไปจะสองเดือนแล้ววว คงไม่มาตือแล้วมั่ง
-
แอบไปจู๋จี๋กันเงียบๆใช่ม๊า มาเล่าให้กันฟังบ้าง แง่มมม
หรือหมอต่ายทำงานหนัก o22
คนอ่านรออยู่นะคะ :monkeysad:
-
สนุกมาก รีบๆมาต่อน๊ะ :ling1: :z3:
-
บาสสู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้ กิกิ
-
รออยู่นาาาา มาต่อทีเถอะะะะ :hao5: :mew2: :hao5:
-
รออ่านอยู่นะค่ะ มาต่อเร็วๆนะ^^
-
:mew2: ยังรออยู่นะ ทั้งคุณหมอทั้งหนุ่มเสื้อช๊อป
-
มาอ่านรวดเดียว
ชอบพี่หมอต่ายอะ ><
-
หายไปนานมากแล้วนะหมอต่ายหนุ่มบาส
คิดถึงทั้งคู่ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
รอให้มาแต่งให้จบเหมือนกัน หายไปนานคิดถึงว่าที่คุณหมอ :monkeysad:
-
หายปายนานแว๊วน๊า ไม่มาต่อซ่ะที TT"
-
ไม่รู้จะบาปไหม ... แต่ ...
:katai4:
(http://image.ohozaa.com/i/g39/DC76z6.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xL9mHulW3kB3cZC9)
-
:katai1: แอบย่องมาสปอยแล้วก็หายไป
ฮรือออออ มาต่อเถอะค่ะ อยากอ่านจะแย่แล้วววว
-
บาปแน่นอน
-
หายไปนาน กลับมาก็หย่อนระเบิดให้
บาปมากจ้า
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:ling1: :ling1: :ling1: อ๊าคคคคคค อยากอ่านแล้ววววววว
-
ขอตอนเต็มเถอะคนอ่านจะขาดใจตายแล้วววววววว นึกว่าคนเขียนจะดองเค็ม :mew6:
-
มาให้คิดถึง รีบมานะ
รออยู่
-
โหย ย ทำให้อยาก (อ่าน) แล้วก็จากไป รีบมาต่อน๊ะ ยังติดตามเสมอ อ :L2:
-
ถ้ามาต่อไวก็จะไม่บาป อิอิ
-
รอค้าบบบบบบ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย คิดถึงพี่ต่ายกับน้องบาสสสสสสสสสสสสสส :z3:
-
บาปมากกกกกก :katai1: :mew6:
คิดถึงเรื่องนี้สุดๆๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆๆนะค่ะ ค้างๆๆๆๆ
-
ไม่บาปแล้วนะคะ :hao3:
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
“ว่าที่เขยแพทย์คนแรกของคณะมาแล้วเว้ย”
เสียงโห่ร้องระงมไปทั่วลานเกียร์เมื่อเจ้าของร่างสูงผิวแทนผู้ที่ตอนนี้มีศักดิ์เป็นว่าที่เขยตามที่ถูกแซวเหยียบย่างเข้าเขตคณะ เรื่องนี้มันแดงแจ๊ดแจ๋ไปทั่วเพราะไอ้พี่รหัสตัวดีและสมาชิกสามแยกปากหมาอีกสองตัวที่ขยันโม้เรื่องของเขาไปทั่ว บาสแน่ใจว่าเขาไม่ใช่คนปากโป้ง เล่าเรื่องทุกเรื่องแต่แค่พวกมันมีพรรคพวกที่เป็นสายให้อย่างดีเยี่ยมอย่างพี่ไบค์ เท่านั้นความลับที่เขาตั้งใจจะปกปิดทุกเรื่องมันก็ไม่มีทางเป็นความลับได้อีกต่อไปแล้ว บาสกระตุกยิ้มตอบกวนๆเมื่อเดินผ่านเพื่อนต่างกลุ่มที่เงยหน้ามามองเขาล้อๆ พร้อมกับตบไหล่เบาๆ จริงๆเขาก็ไม่ใช่ไม่ชอบอะไร โดยส่วนตัวลึกๆแล้วอย่าหาว่าเป็นคนขี้อวดเลย เขาชอบด้วยซ้ำ พี่ต่ายน่ารักน้อยเมื่อไร ถ้าได้เป็นแฟนจะไปหาวันละสามเวลาเลยเอ้า แต่อย่างไรเขาก็ค่อนข้างกังวลถึงชื่อเสียงของอีกฝ่ายพอสมควร หากรู้ว่าทั้งคณะวิศวะรู้จักพี่ต่ายในฐานะว่าที่สะใภ้วิศวะเหมือนที่พวกมันเรียกเขาว่าว่าที่เขยแพทย์แล้ว ไม่รู้คนน่ารักนั่นจะทำหน้ายังไง ยิ่งเป็นประเภทที่ชอบอยู่เงียบๆ ไม่พอใจแน่ๆที่มีคนเอาเรื่องของตัวเองมาล้อเล่นแบบนี้ ใบหน้าเรียวนั่นคงจะบึ้งตึง ริมฝีปากบางแดงนั่นจะต้องเม้มแน่น ขมวดคิ้วตลอดเวลา แถมความซวยอาจจะตกมาอยู่ที่เขาก็เป็นได้
คิดแล้วก็คิดถึงอีกแล้ว นี่เพิ่งห่างกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเองนะเว้ยไอ้บาส
ขายาวก้าวเข้าที่โต๊ะม้าหินประจำกลุ่มที่ถูกจับจองด้วยเพื่อนอีกสองคนที่มาเช้าผิดปกติ แถมตัวแถมมาอีกสามคน พอห้าคนนั้นเห็นเขาทรุดลงนั่งตรงที่ว่างก็แค่เงยหน้ามามองครู่เดียวก็ก้มหน้างุดๆ นพกำลังเปิดสมุดโน้ตคู่กับตำราเล่มหนาที่ยืมมาจากห้องสมุด สุมหัวอยู่กับไอ้โต เพื่อนอีกกลุ่มที่สนิทกันดีเนื่องจากไปกินเหล้าด้วยกันบ่อย อันที่จริงกลุ่มเขากับไอ้โตมาสนิทกันได้เพราะมีเรื่องกันมาก่อน พอรับรู้ว่าปัญหามันขี้ปะติ๋วไม่รู้จะชกกันไปทำซากอะไร เลยหันหน้ามาคุยกันจนคล้ายๆจะกลายเป็นกลุ่มเดียวกันไป บาสเหลือบมองหัวกระดาษที่บรรจงเขียนชื่อวิชา RC Design หรือวิชาออกแบบโครงสร้างคอนกรีตเสริมเหล็กแล้วก็ต้องถอนใจ ดีว่าทำจนเสร็จเรียบร้อยแล้วเลยไม่ต้องมานั่งปั่นมือหงิกเหมือนพวกมัน นพเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมขมวดคิ้วหนาๆนั่น มือเอื้อมหยิบกาแฟปั่นที่ละลายจนน้ำนองโต๊ะไปแล้วเกินครึ่ง
“ทำไมวันนี้มึงมาไว การบ้านอะ เสร็จแล้วเหรอวะ”
บาสยักไหล่ “ระดับนี้แล้ว... มึงสุมหัวลอกกันขนาดนั้น’จารย์นิดเล่นทั้งเซคแน่”
“ไม่มีทาง พวกกูดัดแปลงคำตอบเรียบร้อยแล้ว เมื่อกี๊กูเจอพี่โก้ ตาโหลแบกโปรเจคมาแต่เช้า เรียกให้แม่งช่วยหน่อยก็ไม่ยอม ไร้น้ำใจจริง”
“ของมึงตอบอะไร เอามาดู เผื่อกูแถๆไถๆเอา”
บาสเปิดเป้เน่าๆที่สะพายอยู่ รื้อๆสมุดฉีกขนาด A4 ที่มีตรามหาวิทยาลัยส่งให้พวกมัน ห้าหัวสุมกันอ่านคำตอบของเขาอย่างกับแร้งทึ้งเศษอาหาร เห็นแล้วสมเพชเป็นบ้าเลย
“ช่วงนี้มึงทำตัวดีนะ การบ้านเสร็จไว กลับบ้านเร็ว เหล้าไม่แดก” ไอ้โตเงยหัวมาแซวคนแรก เปิดกระดาษคำตอบของตัวเองเทียบ “เมื่อวานกูไปกินเหล้ากับไอ้นพไอ้ปัน กูบอกให้โทรชวนมึงมา พวกมันสองตัวบอกชวนยังไงมึงก็แม่งไม่มา รสหมอเป็นไงมึง เด็ดไหม”
“มึงตกไปคำนึงไอ้โต รส’ตีน’หมอเว้ย” พูดจบก็ฮาครืน บาสเอื้อมตบหัวไอ้ปันที่พูดได้แม้มือจะปั่นเขียนจนแทบจะเป็นเหน็บ บาสเห็นกระดาษคำตอบมันขาวกว่าใครเพื่อน สงสัยไอ้นี่ไม่ได้เริ่มเลยสักตัวก่อนมาลอก ส่วนคนอื่นคงร่างๆมากันบ้างแล้วถึงเสร็จไวกว่า
“เฮ้ยๆ อะไรวะ โหดขนาดนั้น” หนุ่มผมยาวประบ่าทีรวบผมครึ่งหัว ไว้เคราบางๆที่ปลายคาง ดูท่าทางเซอร์ๆนั่งข้างโตแซวขำๆ
“ช่วยไมได้ว่ะไม้ มันอยากเล่นของสูง แหม รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง... ลองมีดหมอน่ะสิ”
“พี่ไบค์เล่าให้กูฟังว่ามึงขับรถไปรับไปส่งพี่เค้าทุกวัน จริงเหรอวะ ไอ้คนที่มีใบขับขี่ไว้เข้าผับแบบมึงเนี่ยนะ” นพถามบ้าง ก็แหม นานๆทีไอ้เพื่อนตัวดีมันจะอยู่ให้ซักฟอก โอกาสแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ เดี๋ยวนี้พอมีเวลามันก็เผ่นไปตึกแพทย์ เย็นก็ไปรอส่งพี่หมอเข้าเวร เรียกได้ว่าทำดีได้โล่ในช่วงโปรโมชั่นแจกขนมจีบ
“รถพี่พีคด้วย มินิคูเปอร์คันทรีแมน แมนเชี่ยๆ”
“พี่พีคเมียพี่ไบค์อ่ะนะ”
“เออ มึงอย่าพูดคำว่าเมียให้พี่พีคแกได้ยินนะเว้ยไม่งั้นมึงอาจถึงฆาตได้” บาสพูดปนหัวเราะ คิดถึงใบหน้าคมที่ติดจะบึ้งตึงของแฟนพี่ชายแล้วก็ต้องแอบขำ รายนั้นเคยยิ้มที่ไหน ยิ้มทีเสียวสันหลังวูบ
“มึงสองคนพี่น้องกะตกบ่อเงินบ่อทองเหรอวะ พี่ไบค์แม่งมีหน้าตาเป็นอาวุธ ไม่รวยมากแต่คารมกินขาด พอเปิดเผยว่าคบกับเพื่อนสนิทที่เรียนศิลปกรรมทีสาวแทบหัวใจสลายทั้งม. พอรู้ว่าเป็นพี่พีคแม่งมีแต่คนถอย จะหญิงจะชายไม่กล้าแหยมเฮียแกหรอก แต่พี่มึงอะมีดี มึงมีอะไรวะบาส พี่หมอแม่งรวยพอๆกับพี่พีคเลยมั้ง”
“เผลอๆจะรวยกว่า...” นพพูดแทรกขึ้นมา
“นี่มึงเห็นพี่กูกับกูเป็นคนยังไง ไอ้เพื่อนเชี่ย กูจะรู้ได้ไงว่าใครรวยไม่รวย ไม่ได้เจอกันหน้าโชว์รูมรถนี่ไอ้เพื่อนเลว เห็นก็ชอบ ก็จีบ แค่นั้นเว้ย”
“แต่สิ่งที่มึงจีบน่ะมันเครื่องบินเว้ยไอ้หมา” โตที่ตัวโตสมชื่อตบไหล่บาสเบาๆ “กูรอฟังข่าวดีแล้วกัน”
“เออ ‘ใจ แล้วเมียมึงอะเป็นไง น้องเปิ้ลน่ารักคนนั้น” บาสเอาศอกกระแทกเพื่อนต่างกลุ่มกลับ โตที่กำลังแย่งกาแฟของนพมาดูดถึงขั้นวางแก้วลง
“เลิกแล้ว”
“เฮ้ย ทำไมวะ กูขอโทษที่พูดถึงแล้วกัน”
“เออ ช่างแม่งเหอะ กูไม่ได้ติดใจอะไร ถามได้”
“น้องเปิ้ลน่ารักของมันเป็นเด็กเสี่ยเว้ย เห็นหงิมๆที่ไหนได้ มาหาแดกกับเพื่อนกูแล้วก็ไป” ไม้พูดขำๆ บาสเห็นโตเองก็หัวเราะขำไปกับเพี่อนด้วยจึงพอเข้าใจว่าโตมันไม่ได้คิดมากเรื่องนี้จริงๆ มือใหญ่ตบบ่าให้กำลังใจเพื่อนบ้าง
“คนดีๆมีอีกเยอะมึง”
“คนดีๆมีเยอะ แต่คนดีๆที่ยอมอยู่กับคนเลวๆแถมจนอย่างกูเนี่ยมีน้อยไงเชี่ยบาส” เพื่อนตัวใหญ่กว่าพูดติดตลก ละจากแก้วกาแฟปั่นของนพมาได้ก็มาคว้าแก้วกาแฟยี่ห้อดังสีเขียวที่มีกาแฟจนเกือบเต็มมาดูดปรื้ดเดียวหมด เจ้าของแก้วเลยเงยหน้ามามองนิ่งๆพร้อมโบกหนังสือเล่มหนาเข้ากะบาลให้อย่างแรง
“ตัวเล็กแรงเยอะจังวะ”
“มึงเดินกลับไปซื้อมาให้กูใหม่เลยนะไอ้โต กูดูดไปสองอึก มึงดูดหมดแก้ว เหี้ยจริง” โวยวายเสียงดังลั่น แต่มันเป็นเรื่องปกติของลานเกียร์อยู่แล้ว คนรอบข้างเลยไม่ได้สนใจอะไรกันมาก
โตหัวเราะในลำคอ “กาแฟกระป๋องร้านตรงป้อมได้ไหมละมึง” เขารู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนตัวดีไม่กินก็ยังชอบแกล้งมันเล่น
“มึงไม่ต้องลอกงั้นไปกับกูหน่อยบาส” โตสะกิดเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ สองหนุ่มตัวโตลุกขึ้นเดินออกไปจากลานเกียร์
ตอนแรกบาสไม่รู้หรอกว่าโตจะพาเขาไปไหน แต่พอมันเดินออกไปนอกรั้วมหาวิทยาลัยเพื่อข้ามไปตึกใหม่ที่มีร้านกาแฟแบรนด์นอกแล้วก็นึกอ๋ออยู่ในใจ
“ตามใจระวังแม่งเคยตัว” บาสพูดขึ้นดักทาง ได้ยินเสียงหัวเราะหึหึมาจากเพื่อนตัวใหญ่ อันที่จริงโตไม่ได้สูงกว่าบาสมากเท่าไรนัก แต่เพราะทั้งคู่ก็สูงเกิน 180 ซม.ทั้งคู่อยู่แล้ว เมื่อมาเดินด้วยกันจึงเป็นจุดเด่นทั้งสองคน แถมเสื้อช๊อปที่สวมใส่ยิ่งเพิ่มความดิบเข้าไปอีก
“ไอ้นพเล่าให้กูฟังว่าแรกๆมึงก็พยายามจะเอาใจพี่หมอด้วยไอ้นี่แต่เค้าโยนของมึงทิ้งทุกรอบ”
“เออ ไม่เคยแตะ น้ำตากูแทบร่วง ชาเขียวห่าอะไรแดกข้าวได้ทั้งวัน” บาสพูดกลั้วหัวเราะ คิดถึงช่วงเวลานั้นแล้วยิ้มบางๆ
“ดูมึงก็ยังมีความสุขนะ” โตเห็นเพื่อนต่างกลุ่มที่แม้ไม่ได้ตัวติดกันเหมือนกับเพื่อนอีกสองคนแต่เขากับมันก็ค่อนข้างจะสนิทกันพอสมควรเลยทีเดียว
“แล้วมึงล่ะ มีความสุขมั้ย” บาสมองเพื่อนตัวโตที่หยิบแบงค์สีแดงสองใบออกมาจากปึกแบงค์ที่เต็มไปด้วยสีม่วงบ้าง แดงบ้าง โตไม่เคยใช้กระเป๋าตังค์เลยตั้งแต่ที่เขารู้จักมันมา มันบอกมีก็หายมันเลยพกแต่เงินสดกับบัตรเอทีเอ็มและบัตรนักศึกษาในกระเป๋าเสื้อช๊อปตลอด คนท่าทางเซอร์ๆที่ท่าทางไม่ได้เข้าร้านกาแฟแบรนด์นอกบ่อยแต่เขากลับเห็นมันสั่งกาแฟอย่างเคยชิน
โตยักไหล่ ยื่นเงินส่งให้พนักงานแคชเชียร์ที่ทวนรายการที่เขาสั่งพร้อมแนะนำโปรโมชั่นที่ตัวเองได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ รับเงินทอนแล้วก้าวไปรอกาแฟที่ปลายบาร์ ยืนล้วงกระเป๋าตากแอร์เย็นๆ มองไปรอบๆร้านๆ อันที่จริงโตเองก็ไม่ได้หน้าตาแย่ จัดได้ว่าดีคนหนึ่ง ตอนปีหนึ่งมันยังวิ่งหนีรุ่นพี่ที่จะจับประกวดเดือนกับเขาด้วยซ้ำ ก็เหม็นขี้หน้ากันตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา แต่พอเคลียร์กันแล้วก็รู้สึกว่าเรื่องแม่งไร้สาระ เป็นเพื่อนกันมันส์กว่าเยอะ บาสเห็นสายตาบรรดานักศึกษาผู้หญิงไม่รู้รุ่นพี่หรือรุ่นน้องที่เดินเข้าร้านกาแฟมองมันเหลียวหลัง หน้ามันคม ดิบๆ ตามแบบฉบับคนไทยแท้ภาคใต้ ตาหวานเสียจนหลายคนอิจฉา
“กูไม่เจอพวกมึงนานกูพลาดอะไรไปหรือเปล่าวะ” บาสถามขึ้นเบาๆ เขามองกาแฟแบบเดิมกับที่โตมันดูดจนหมดเมื่อครู่แถมเพิ่มขนาดเป็นไซส์ใหญ่สุดเสียด้วย
“จะพลาดอะไร กูก็เหมือนเดิม ส่วนเรื่องของมึงอะไม่มีใครพลาด พี่โก้กับพี่ไบค์แม่งเหมือนเป็นโทรโข่งของมหาลัยแบบนั้น”
“ไม่ใช่แบบนั้น คือมึง ... เรื่องน้องเปิ้ลนี่เป็นไงมาไงวะ” บาสถอนใจ ไม่รู้จะต้อนมันไปทางไหน อันที่จริงเขาก็ไม่ถนัดไล่ต้อนคนอื่นอยู่แล้ว อยากเล่าก็เล่า ไม่อยากก็ไม่รู้จะง้างปากยังไงเหมือนกัน เลยเปลี่ยนเรื่องไปถามเรื่องอื่นแทน
“ไม้มันว่าไงก็ตามนั้น”
“มึงไม่เสียใจ เห็นตัวติดกับน้องเค้ายังกับอะไร”
“ก็เด็กมันน่ารัก ช่างเถอะมึง”
บาสเหล่มองเพื่อนที่เอากระดาษทิชชู่สีน้ำตาลห่อแก้วกาแฟอย่างดี ช่วงขายาวก้าวไม่กี่ก้าวก็เดินไปถึงบานประตูกระจกแล้ว เขาเป็นว่ามันมีมือเดียวส่วนตัวเขาว่าง เลยเปิดประตูให้มันเดินออกไปก่อน
“มึงดูชิวไปว่ะกูว่า” บาสส่ายหน้า รู้สึกแปลกๆแต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง
“กูว่าแทนที่มึงจะมาสงสัยกูที่ตอนนี้ก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร มึงสนใจนี่ดีกว่า” โตชี้ไปข้างตัวทิศเก้านาฬิกา บาสที่ยืนอยู่ฝั่งขวาเลยต้องชะโงกตัวไปด้านหน้าเพื่อมองสิ่งที่เพื่อนชี้ให้ดู คนตัวใหญ่สองคนมาเดินข้างๆกัน จะทำอะไรก็ดูขัดกันไปหมด
“อยู่หลังกูล่ะมึง” โตหัวเราะขำ เพราะบาสชะโงกมาด้านหน้าในขณะเดียวกับที่บุคคลที่เขาชึ้ชวนให้มันสังเกตก้าวเท้าไปด้านหลังเขาพอดีราวกับเล่นซ่อนแอบ
“มาเล่นหนังอินเดียอะไรผ่านตัวกูวะเนี่ย” พูดเหมือนเคืองแต่เจ้าตัวก็แอบตลกอยู่เล็กๆ บาสใช้ความเร็วหันหลังกลับพอดีกับที่อีกคนกำลังเล็ดรอดเข้าประตูร้านไป
“พี่ต่าย”
ว่าที่นายแพทย์จิระภัทรหรือพี่หมอต่ายในชุดนักศึกษาชายถูกระเบียบเรียบร้อยไม่เคยคิดว่าตัวเองจะถูกลากถูลู่ถูกังมาจนถึงลานเกียร์วิศวะอันน่าอัปยศแห่งนี้อีกครั้ง แถมคราวนี้ดูจะเด่นกว่าครั้งก่อนเสียอีก ต่ายไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนตัวเล็ก แต่พอได้อยู่ท่ามกลามรุ่นน้องคณะวิศวะสองคนนี้กลับรู้สึกว่าตัวเองผอมบางนัก แม้เขาจะสูงแต่กับโปร่งบาง ในขณะที่ทั้งบาสและโตตัวสูงใหญ่มีกล้ามเล็กน้อยแบบคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ นายบาสว่าสูงใหญ่แล้ว นายโตนี่ตัวโตสมชื่อยิ่งกว่า ต้องบริโภคสารอาหารมากเกินความต้องการของคนปกติแน่ๆ แล้วสองคนนี้ก็เหมือนจงใจเดินประกบข้างคุณหมอทั้งสองข้างเสียด้วย
ทำอย่างกับเขาเป็นนักโทษที่ถูกคุมตัวอย่างไรอย่างนั้นนั่นแหละ!
บาสเห็นคนตัวเล็กกว่าทำปากขมุบขมิบแล้วนึกขำ ทำไมพี่ต่ายทำอะไรก็น่ารักน่าเอ็นดูไปหมด มือใหญ่ยกขึ้นแตะท่อนแขนขาวเบาๆให้เดินเลี้ยวไปตามทางเบื้องหน้า โตลอบยิ้ม อย่าว่างั้นงี้เลย ก็เห็นยอมตามกันดีออก ขายาวก้าวนำไปด้านหน้าก่อนเมื่อคิดว่าตัวเองชักจะเป็นก้างขวางคอมากเกินไปเสียแล้ว
"เอาแล้วกลับเลยนะ"
"ห๊ะ อะไรนะ เอากันแล้วกลับเลย!" หนุ่มรุ่นน้องหันมากระซิบกระซาบเสียงดังทำเอาคนมือไวสะบัดมือตบท่อนแขนแข็งๆดังป้าบ
บาสลูบแขนตัวเองป้อยๆ "โอย เจ็บ นี่ถ้าแขนหักอีกรอบทำไงเนี่ยพี่"
"เอาพาวเวอร์แบงค์ แล้วจะกลับเลย อย่าเล่นลิ้น" ดวงตากลมที่ถูดบดบังด้วยแว่นกรอบดำถลึงมองด้วยความโมโห แต่สำหรับคนที่ความรักบังตาอย่างนายบุรินทร์แล้ว หมอต่ายจะทำอะไรก็น่ารักไปหมดนั่นแหละ
"ยังไม่เคยเล่นเลยนะ ลิ้นอ่ะ..." บาสบ่นอุบอิบ แต่พอเห็นสายตาถมึงทึงนั่นแล้วก็ต้องหุบปากสนิท
ต่ายรู้สึกว่าตัวเองพลาดมาก พลาดตั้งแต่เมื่อคืนที่ลืมชาร์ตแบตออกมาแล้ว เมื่อเช้าก็มัวแต่วุ่นวายอยู่กับใครอีกคนที่โผล่มาทำชีวิตเขารวนแต่เช้ามืด เขาลืมชาร์ตแบตโทรศัพท์จนมาเห็นเมื่อกี๊ว่าเหลือไม่ถึง 20% เลยว่าจะเดินไปกินกาแฟรีเฟรชสมองที่อ่อนล้าให้ตื่นขึ้นมาหน่อยและใช้สถานที่ชาร์ตแบตให้ขึ้นมาสักนิดก็ยังดี อย่างน้อยน่าจะอยู่ได้เกินครึ่งวัน ตอนเย็นยังไงก็ต้องขึ้นวอร์ด ไม่ค่อยได้ใช้งานอยู่แล้ว ไม่รู้อะไรบันดาลให้บังเอิญเจอคนที่เพิ่งแยกกันไปเมื่อเช้าอีก
หมอนี่พระเจ้าเข้าข้างจริงๆ ให้ตายเถอะ
ต่ายฮึดฮัด จริงๆเขาน่าจะเชื่อที่ตัวเองคิดแต่แรก ไม่คล้อยตามไอ้เด็กวิศวะจนเดินมาถึงถิ่นนี่ หนุ่มรุ่นน้องที่ตามเทียวไล้เทียวขื่อเสนอให้เขาเดินกลับมาเอาพาวเวอร์แบงค์ของตัวเองไปใช้ก่อน เวลาแค่แป๊บเดียวไม่มีทางชาร์ตแบตได้เต็มแน่นอน จะถึงครึ่งไหมก็ไม่รู้ อีกอย่างคือ ...
"ถ้าผมติดต่อพี่ต่ายไม่ได้ แล้วพี่เลิกเวรผมจะทำไง จะรอตรงไหน พี่ต่ายเลิกกี่โมง จะกลับกี่โมง จะให้ผมไปรับตอนไหน แล้ว..."
"พอ!"
มือเล็กดันแว่นอย่างอารมณ์เสีย ให้ตายสิ หลงกลทุกที ผลคือเดินตามมาถึงคณะวิศวกรรมนี่อีกแล้ว ตัดบทไปเพราะความรำคาญใจทีเดียวเลยจริงๆ ร่างโปร่งมองไปรอบๆลานเกียร์ที่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ คิดในใจว่าทำไมถึงเรียกลานเกียร์แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไร จะให้ถามเจ้าพวกนี้สู้กลับไปเปิด Wikipedia อ่านเอาเองดีกว่า ต่ายรู้สึกว่าตัวเองเป็นจุดสนใจ แต่เพราะเป็นคนที่ไม่ได้สนใจสายตาคนรอบข้างมากเท่าไรนักเขาจึงไม่รู้สึกขัดเขินอะไร อันที่จริงเขากลับคิดว่าหลายคนหันมามองเด็กวิศวะสองคนที่เดินมาพร้อมเขามากกว่า
ตาเรียวเหลือบมองคนที่เดินอยู่ด้านข้าง หลังจากโดนทำร้ายร่างกายไปก็เงียบสนิท เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่าเขาเหลือบมอง ใบหน้าคมนั้นจึงหันกลับมามองพร้อมกับรอยยิ้มกว้างเช่นทุกครั้ง
ต่ายสะดุ้งวาบรู้สึกเหมือนโดนจับได้เมื่อทำความผิด ขาเรียวผงะก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ พันแข้งพันขาตัวเองจนเซไปอีกด้าน
“เฮ้ย พี่ต่าย” เสียงทุ้มตะโกนเรียกลั่น มือใหญ่คว้าเข้าที่แขนเรียวที่เซไปด้านข้างอย่างไม่ได้ตั้งตัว มืออีกข้างโอบไหล่บางด้วยความตกใจ พออีกคนทรงตัวได้ตามปกติจึงค่อยเย็นลงบ้าง
“พี่ต่ายเป็นอะไร ทำไมเซ เป็นลมเหรอ นอนไม่พอ? หรือสะดุดอะไรตรงไหน” บาสถามเสียงลั่น มือจับไหล่เล็กกว่าไว้แน่น สำรวจร่างกายอีกคนอย่างละลาบละล้วง ต่ายไม่ทันได้ห้ามอะไรเพราะตัวเองก็ยังตกใจที่วูบไปเมื่อครู่เช่นกัน ได้แต่ยืนนิ่งให้อีกคนจับแตะไปทั่ว
“มะ ไม่มีอะไร สะดุดนิดหน่อย” ต่ายพูดเมื่อตั้งสติได้ ใจหายวาบนึกว่าจะล้มลงไปเสียแล้ว ใจเต้นตึกตักด้วยความตกใจ
สาบานว่าตกใจ ไม่ใช่เพราะเจ้าเด็กนี่กระชากเข้าไปกอดโดยไม่ทันตั้งตัวเสียหน่อย...
บาสถอนใจ วูบนึงเขาคิดว่าคนข้างๆนี่จะล้มลงไปต่อหน้าเสียแล้ว เมื่อโล่งใจแล้วก็ค่อยคลายแขนออก
“หึหึหึหึ ฮ่าๆๆๆ”
เสียงหัวเราะดังลั่นมาจากทั่วทั้งลานเกียร์เรียกสติของหมอต่ายให้กลับมาเข้าที่ ร่างโปร่งสะดุ้งโหยง ผลักคนตัวโตกว่าให้ถอยห่าง เสียงหัวเราะที่ดังที่สุดมาจากเด็กที่ชื่อว่าโตที่เดินนำหน้าเขาไปไม่กี่ก้าว ร่างใหญ่หัวเราะเสียจนกาแฟในแก้วเกือบตกลงจากมือ
“หัวเราะอะไร!” ต่ายเอ็ดเสียงเบา หันไปมองรอบทิศ แม้ผู้คนจะเบาบางกว่าครั้งก่อนๆที่มาเพราะนี่ยังคงเป็นช่วงเช้ากว่าเวลาเข้าเรียนปกติแต่ใบหน้าเนียนก็ขึ้นสีแดงพาดไปทั้งแก้มใสของว่าที่คุณหมอหน้าเด็ก
“พี่รู้มั้ยครับ” โตพูดสลับหัวเราะขำเสียงลั่น จนต่ายชักรำคาญ
“รู้อะไร สะดุดนี่มันน่าขำนักหรือไง ชีวิตนี้ไม่เคยสะดุดบ้างเหรอ อย่าให้รู้บ้างแล้วกัน”
“ไม่ใช่พี่ ไม่ใช่ ฮ่าๆๆๆ” โตพูดปนหัวเราะ เผลอมองหน้ารุ่นพี่ต่างคณะด้วยความเอ็นดูขึ้นมา ชักเข้าใจแล้วว่าทำไมบาสมันถึงชอบนัก “พี่สะดุดไม่ผิดครับ ประเด็นคือพี่มาสะดุดที่นี่นั่นแหละ”
บาสร่วมหัวเราะขำด้วยเมื่อถึงบางอ้อ ชายหนุ่มกลั้นยิ้มเต็มแก้ม เมื่อเห็นคนน่ารักหันมามองเขาด้วยความเจ็บใจปนอายแต่สายตากลับเอาเรื่องยิ่งรู้สึกว่ามันน่ารักเสียจนอยากจับมาฟัดให้ชื่นใจ พอไล่เบี้ยกับไอ้โตไม่ได้เลยหันกลับมาไล่เอาคำตอบกับคนที่ยอมอยู่แล้วทั้งขึ้นทั้งล่องแบบเขา
“พี่ต่ายรู้มั้ย พี่ลานเกียร์นี่มันมีตำนานนะ” พอตั้งสติได้บาสถึงค่อยปรับลมหายใจ พูดเป็นเสียงปกติให้อีกคนที่ทำหน้าบึ้งตึง
“ที่นี่มันมีตำนานว่า ถ้าคนต่างคณะหรือคนนอกมาสะดุดที่นี่ ...คนนั้นจะได้แฟนเป็นเด็กวิศวะครับ”
พูดจบเสียงโห่ร้องที่ดังมาทุกทิศทุกทางทำเอาต่ายหน้าขึ้นสี ไม่รู้จะซีดหรือจะแดงดี เขาไม่รู้ว้าตอนนี้ตัวเองโกรธ โมโห ไม่พอใจหรือเขินกันแน่
แต่ที่รู้ๆเลยคือ ความผิดนี้มันมีต้นเหตุมาจากไอ้เด็กบ้านี่คนเดียว !!!
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
หายไปนานมากกก
ในที่สุดคนแต่งก็กลับมา
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ขอให้ได้สมหวังเร็วๆ นะน้องบาส พี่ต่ายก็ใจอ่อนให้น้องบ้าง อิอิ
-
หายไปนาน พี่ต่ายยังไม่ใจอ่อนอีกหรอ TT
-
พี่หมอต่ายมาแล้ว
:katai2-1:
-
หายไปนาน นึกว่าพี่ตายกับบาสคบกันไปแล้วซะอีก ><
สะดุดลานเกียร์ วิ้วววว พี่ต่ายหนีบาสไม่รอดแล้วล่ะ
-
หายไปนานมากมากคิดถึง พี่ต่ายเขินใหญ่เลยอ่านแล้วเราหน้าร้อนมากๆ
-
ยังไม่มีอะไรคืบหน้า
แต่ของอย่างนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไป
คึคึ
-
อยากจะเดินไปสะดุดบ้าง เผื่อจะเจอ ฮ๋าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หมอต่ายใจแข็งจริงๆเลย
-
แล้วๆ พี่หมอต่ายมาสะดุดอะไรตรงนี้
ให้พวกทะโมนล้อเอาเลย 5555
-
พี่หมอต่าย สะดุดถูกที่แระ
เตรียมใจเป็นสะใภ้คณะนี้ไว้นะ
บาสมันคงมีกำลังใจจีบพี่หมออีกเยอะ
-
สะดุด เเล้วว อย่าลืมรักบาส นะพี่ต่าย อิอิ
ใจอ่อนได้เเล้วพี่ต่ายย สงสารหมาบาส
รักกันเร็วๆๆนะ :mew1:
-
:m20: ตายๆๆ พี่ต่าย ไปสะดุดตรงนั้น ไอ้พวกลิงข้างมันก็ล้อกันตายห่าพอดี
แต่เอาเถอะ ถึงพี่ไม่สะดุดที่ลานเกียร์ ก็ได้เป็นสะใภ้วิศวะอยู่แล๊นนนนนนนน :laugh:
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ในที่สุดคนเขียนก็กลับมาาาาาา :sad4: คิดถึงพี่ต่ายกันอิตาบาสมาก :mew1: อย่าหายไปนานๆอีกนร๊า :hao5:
-
พระเจ้าเข้าข้างจริงๆ ดันมาสะดุดที่นี่อีก :katai5:
-
5555555สวดยอดเสร็จแน่นๆหมอกระต่าย :m20:
-
หลังจากอ่านเสร็จนี่แทบจะไปลานเกียร์เลย55555 อยากไปสะดุดเหมือนพี่ต่าย
น่ารักมากกก
-
คิดถึงหมอต่ายหายไปนานมาก
-
อร๊ายยยย คนเขียนกลับมาแล้ว :pig4:
ตอนนี้พี่ต่ายดูน่ารักมุ๊งมิ้งมากๆ :-[
-
สะดุดขนาดนี้ รับรักเด็กวิศวะไปเลยเหอะ :mew1:
-
พี่พีคกับพี่ไบค์แกไปมีซัมติงกันตอนไหนว่ะ เด๋วย้อนๆ ไปอ่านก่อนน่ะ :ruready
-
อร๊าย พี่หมอต่าย ฟินอะ ฟินโคตร ๆ
-
ตำนานสะดุดรัก...ฟินอ่าาาา
-
กรี๊ดดด แอร๊ยยย อ่านแล้วเขิน
ร่วมด้วยช่วยสนับสนุนตำนาน :o8:
-
อ๊ายยยย ขอให้ตำนานนั้นเป็นจริงนะพี่ต่าย
-
พี่ต่ายงานเข้าละ :laugh: :laugh: :laugh: :m20: :m20: :m20:
-
กลับมาแล้ว .......
คิดถึงเรื่องนี้จังเลย
>_<
-
อร๊ายย~ พี่หมอต่ายน่าร๊ากกก
:katai5:
ป.ล.โตกับเพื่อนอีกคนดูมีซัมติง(?)
-
มาแล้วๆๆๆๆ คิดถึงๆๆๆๆ
-
แอร๊ยยยยยยย พี่หมอต่ายคะ มันคือลางบอกเหตุที่แม่นมากๆๆๆๆๆๆแน่ๆเลยค่ะ!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
สะดุดที่ไหนไม่สะดุด พี่หมอต่ายดันมาสะดุดที่ลานเกียร์ ได้เป็นสะใภ้วิดวะแน่ กร๊ากกกกกกก
ส่วนโตกับนพ นี่มีมวลสารแปลก เอ๊ะยังไง มันแบบเหมือนจะมีอะไรมั้ยอ่ะ 5555555555555 :hao3:
-
ว้าวๆๆๆ มาต่อแล้วดีใจจังคร่าาา
พี่หมอต่ายน่ารักเกินไปหล่ะนะ งี้บาสก็หลงแย่สิคร่าาาา
นายบาสต้องรีบทำคะแนนเข้าน้า กิ้ววววๆๆๆๆๆ
ขอบคุรนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่หมอต่ายลองใจอ่อนดูซิค่ะ...ตำนานจะไดพิสูจน์ตำนาน....อิอิ :impress2: :impress2:
-
คริคริ พี่หมอมาสะดุดที่ลานเกียร์
จะได้แฟนเป็นเด็กวิศวะ
-
อ้าว แล้วทำไมไปโทษน้องละต่าย ตัวเองสะดุดเอง อุอิ :hao7:
-
มาต่อ ทีล่ะนิด แต่หายไปน็าน นาน
หมอต่ายมารอบนี้ น่ารักจริงๆ สะใภ้วิศวะ
-
พี่หมอต่ายน่ารักตลอดแบบนี้ก็ยิ่งโดนแกล้งน่ะสิ
-
คิดถึงพี่ต่ายๆๆๆๆ ยังคงความรักไว้เมือนเดิม
หมาบาสด้วย แถมตอนนี้ตำนานลานเกียร์ดูท่าจะศักดิ์สิทธิ์ อิอิ
มาต่อแล้วอย่าหายไปอีกน่าาา
-
มาแล้วแบบเต็ม แต่ไม่จุใจขออีกๆๆๆๆๆ
เพื่อนโตมีประเด็น!!!!
-
โอ๊ย ฟินอ่ะฟิรน พี่หมอต่ายน่ารักน่ากัดมากกกกกก เอ็นดูทุกตอนค่ะ
บาสก็แบบหลงอ่ะ 555 ทำไรก็น่ารัก แค่สะดุดล้มก็เป็นห่วงม้าก โอ๊ย เมื่อไรจะเป็นแฟนกันเนอะ
มาต่อบ่อยๆ นะคะ คิดถึง
-
พี่ต่ายน่ารักมากเลยยยย
ชอบๆๆๆ
รอนะคะ ^^
-
:z1: :z1:
-
ขอตั้งชื่อตอนนี้ว่า..."สะดุดรัก เด็กวิศวะ" :impress2:
ปล.ขอบคุณมากคร้าบบบบ ที่ยังไม่ลืมกัน (หายไปนานมาก 5555+) :3123: :L2:
-
มาต่อเร็วๆๆ นะ อุ๊ยๆๆสะดุดๆๆๆๆๆๆๆ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
แฮร่~ เขินกับตำนานลานเกียร์ งานนี้พี่ต่ายไม่รอดแน่ กร๊ากก
บาส สู้ต่อไปนะ พี่ต่ายใจเริ่มเซแล้ววว ><
-
“กัดเล็บหน้าบึ้งเป็นยักษ์”
ปราชญ์แซวเพื่อนที่นั่งทำหน้ามุ่ย ฟันคมๆแทะเล็บตัวเองเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ จะว่าเครียดเรื่องเรียนก็คงไม่ใช่ประเด็นหลักเพราะเพิ่งได้รายงานกลับคืนมาจากอาจารย์หมอพร้อมคอมเมนต์ที่ว่าบันทึกได้ค่อนข้างละเอียดและเข้าใจง่าย อีกอย่างต่ายไม่ใช่คนที่มีปัญหาหนักเรื่องการเรียนเท่าไรตั้งแต่รู้จักกันมา เพื่อนคนนี้เป็นคนที่ใช้ชีวิตมีระเบียบอย่างกับพ่อแม่เป็นครูโหดๆตามโรงเรียนรัฐบาล แบบนี้ก็เหลืออยู่เรื่องเดียวแล้ว
“น้องมันไม่มาส่งหรือไงถึงทำหน้าแบบนี้”
ต่ายตวัดตามองเพื่อนปากดีที่ลอยหน้าลอยตาเดินเข้ามาในห้องพักแพทย์ วันนี้กลุ่มเขาทั้งสามคนโชคดีที่ได้ขึ้นวอร์ดเวลาเดียวกันซึ่งโอกาสนี้ก็ไม่ได้มีบ่อยนักเพราะถึงแม้จะสนิทกันแต่ทั้งสามคนก็เลือกวิชาเลือกพิเศษต่างกันหมด
“ปากหรือตูดวะ พูดออกมาแต่ละคำ” ต่ายกระชากเสียง “พูดให้มันดีๆหน่อย”
ใบหน้าเนียนบึ้ง เบะปากไม่พอใจเพื่อนที่แซวไม่รู้เรื่อง ปราชญ์แค่นหัวเราะในลำคอ “เรื่องพี่หมอต่ายของน้องบาสไปสะดุดที่ลานเกียร์เป็นประเด็นกันให้เมาท์ไปเป็นอาทิตย์แน่ๆ ดังมายันตึกแพทย์ ดีแค่ไหนที่คณะเรากระจายข่าวกันช้าเพราะแต่ละคนไม่เคยว่างมานั่งฟังเรื่องของคนอื่นนอกจากคนไข้ที่ตัวเองรับผิดชอบ”
คนเพิ่งมาใหม่วางกระเป๋าสะพายข้างที่เต็มไปด้วยหนังสืออ้างอิงและเอกสารแน่นเอี๊ยดแทบจะไม่มีที่ว่าง ไหล่แทบจะทรุด รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากบ่า ผีชัตเตอร์ที่มันขี่คออยู่ก็คงหายไปด้วย บิดคอซ้ายขวาคลายความเมื่อยขบแล้วนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ปราชญ์นั่งหันหน้าเข้ากับพนักพิงเหล็กของตัวเก้าอี้ ท้าวคางมองเพื่อนที่นั่งกอดอกหน้ามุ่ย
“กูไม่รู้เรื่องตำนานวิศวะอะไรนั่นลึกซึ้งแต่มันก็ดูเหมือนจะดังอยู่นะต่าย ลานเกียร์ของคณะวิศวะม.เรามีความเชื่อว่าถ้าใครสะดุดจะได้แฟนเป็นเด็กวิศวะ แล้วมึงก็ไปซุ่มซ่ามที่ไหนไม่ไปนะ”
“ถ้ามึงทำนายสถานที่ๆตัวเองจะสะดุดได้มึงก็เทพลงมาจุติแล้วปราชญ์ ก้าวขาผิดคิดจนตัวตายจริงๆ”
“จริงๆเรื่องสะดุดหรือไม่สะดุดมันไม่เป็นประเด็นขนาดนี้หรอก มันแค่เหตุการณ์ที่ส่งเสริมกัน เรื่องของเรื่องที่เป็นประเด็นที่แท้จริงคือที่น้องมันมาตามจีบ ตามรับ ตามส่งมึงมากกว่าว่ะ ตอนแรกๆพวกกูก็เฉยๆ ยอมรับว่ามีเคืองมึงบ้างแต่หลังๆนี่กูว่ามันไม่ใช่ โน้ตไลน์มาโวยวายกับกูว่าวันนั้นมันเห็นน้องมันขับรถมาส่งมึงและรอรับกลับบ้านพร้อมกัน มึงขึ้นรถน้องมันไม่ใช่รถมึงเอง อะไรทำให้มึงถลำตัวไปมากเท่านี้วะต่าย”
“มันมาของมันเอง” ต่ายถอนใจ เปิดขวดน้ำเปล่ายกขึ้นดื่มช้าๆ
“ถึงมันมามึงก็เลือกที่จะไม่ไปกับมันได้ มึงเป็นคนที่เด็ดขาดมากกว่านี้นะเท่าที่กูจำได้” ปราชญ์ส่ายหน้าขำๆ รู้สึกยิ่งไล่เบี้ยเพื่อนคนนี้เท่าไรมันยิ่งวกกลับที่เดิม มันไม่มีคำตอบให้เขา จริงๆก็อาจจะไม่มีคำตอบให้ใคร กระทั่งไอ้เด็กวิศวะคนนั้นด้วย
การจะเค้นหาคำตอบจากคนที่ไม่มีคำตอบให้เรานี่มันยากชิบหายเลยเว้ย
“ชอบน้องมันหรือยัง”
“รำคาญมากกว่า”
“แต่พอน้องมันไม่มามึงจะหงุดหงิดทำไมถ้ามึงบอกว่ารำคาญ” ปราชญ์ลุกขึ้นเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ตัวยาวข้างๆเพื่อน บีบไหล่เบาๆ ใบหน้าเรียวมีสีหน้าว้าวุ่น ก็คิดอยู่แล้วว่าจะต้องคิดมากเรื่องนี้ “เปิดใจสักหน่อยก็ดี กูแนะนำในฐานะเพื่อนคนนึง”
ต่ายถอนใจรอบที่ร้อยของวัน ยักไหล่ให้เพื่อนสนิท ตั้งแต่รู้จักปราชญ์มาเพื่อนคนนี้เป็นคนที่มีเหตุผลและดูเป็นผู้ใหญ่อยู่แสมอ บางทีอาจจะเพราะมันเป็นลูกคนโตสุดของบ้านที่มีพี่น้องห้าคน แถมพ่อยังเสียตั้งแต่มันอยู่ม.ต้น พี่ใหญ่ที่ต้องแบกรับหน้าที่ดูแลน้องตัวเล็กๆและดวงใจเพียงหนึ่งเดียวของบ้านอย่างมันมีความคิดกว่าเขาเยอะ ถึงแม้มันจะปากจัดและเอาจริงเอาจังกับชีวิตจนน่ารำคาญไปบ้างก็เถอะ ต่ายพิงพนักเก้าอี้ราวคนหมดแรง ศีรศะซบกระแทกเบาๆกับช่วงบ่ากว้างของเพื่อนราวกับต้องการที่พักพิง
“ขอบใจ” เขาบ่นพึมพำเบาๆ ปราชญ์ยกมือขึ้นมาขยี้เส้นผมนุ่มนิ่มแรงๆ
“เอาน่า มึงจะเดินทางไหนก็ไม่ผิดหรอกตราบใดเท่าที่มึงไม่ไปฆ่าคนตาย ไม่ติดยา เรียนจบได้เกียรตินิยมและที่สำคัญไม่ทำคะแนนแซงหน้าพวกกู”
“เชี่ย” ต่ายหัวเราะขำกับข้อหลัง
ประตูห้องพักถูกเปิดโพล่งเข้ามาพร้อมกับร่างของหนุ่มตี๋ตัวเล็กที่สวมแว่นตาที่ใหญาตามแฟชั่นจนปิดบังใบหน้าไปเกินครึ่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิง เจ้าตัวแบกเอกสารเข้ามาสองสามแฟ้ม วุ่นวายอยู่กับการก้มหน้าก้มตากับแทบเล็ตจอใหญ่ของตัวเอง คนมาใหม่เงยหน้ามองช้าๆ ดวงตาเล็กเบิกกว้างอย่างตกใจ
“ที่มึงจริงจังกับเรื่องไอ้น้องบาสเพราะมึงเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อใช่มั้ยไอ้ปราชญ์”
ปากกาลูกลื่นที่เสียบอยู่ในกระเป๋าเสื้อกาวน์ถูกขว้างเต็มแรงไปหา โน้ตหัวเราะเอิ้กอ้าก ก็ท่าทางของทั้งสองคนที่นั่งซบกันมันน่าแซวเสียนี่ จริงๆแล้วถ้าเขามีไลน์หรือช่องทางการติดต่อไอ้น้องบาสนั่นน่าจะแอบถ่ายหยอดไปส่งมันรูปสองรูป รับรองวิ่งแจ้นจากตึกวิศวะมาที่โรงพยาบาลนี่ภายในสิบนาที
เออไว้ครั้งหน้าแอบขอไว้ดีกว่า นี่จะหาว่ากูขายเพื่อนไหมวะ ...
“แล้วนี่ออกเวรพร้อมกันหรือเปล่า” โน้ตถามขึ้น วางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ รับขวดน้ำเปล่าใหม่เอี่ยมที่ต่ายส่งมาให้
“ถ้าไม่มีอะไรฉุกเฉินก็สักสองทุ่ม” ต่ายตอบพร้อมหยิบมือถือที่กำลังสั่นระรัว เมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามายิ่งแปลกใจ ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรเข้ามา เล่นกันแต่ไลน์เนี่ยแหละ
ปราชญ์ที่นั่งอยู่ข้างๆเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามาชัดแจ๋ว เจ้าตัวยิ้มมุมปากพร้อมลุกขึ้น ตบบ่าบางเบาๆ “โน้ตไปห้องน้ำกับดูหน่อยดิ”
“อะไร กูเพิ่งเข้ามา ขอนั่งพักหน่อยนี่แว้บมานั่งระหว่างทาง” โน้ตพูดทั้งๆที่ยังหลับตา เอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเก้าอี้
“เถอะน่า กูกลัวผี” ปราชญ์เร่ง ดึงแขนเพื่อนที่ยกขึ้นมาโบกไล่ให้ลุกขึ้นเต็มแรง จนมันอุทานออกมาอย่างตกใจ
“เชี่ย มึงกลัวผีห่าอะไรนี่กลางวันแสกๆแถมตอนเรียนกับอาจารย์ใหญ่มึงคงเป็นคนเดียวในเซคที่ไม่เจอดี แถมไม่เห็นเหี้ยอะไรทั้งนั้นอีก ผีต่างหากที่กลัวมึง เว้ย อย่าลากกู”
เสียงโวยวายของเพื่อนสนิททั้งสองคน (ที่จริงควรจะบอกว่าแค่โน้ตคนเดียวมากกว่า) แผ่วไปแล้ว เพราะเมื่อออกจากห้องพักก็ต้องสลัดคราบแสบๆกลับไปเป็นนักศึกษาแพทย์ตามปกติและเขตโรงพยาบาลไม่อนุญาตให้ส่งเสียงดัง ต่ายรอมันสั่นอีกสองสามครั้งถึงกดรับ ไม่รู้เหมือนกันว่ามีเรื่องด่วนอะไรให้คนที่แทบไม่เคยจะคุยกันผ่านโทรศัพท์เลยโทรเข้ามาหาวันนี้ แถมกะเวลาถูกอีกต่างหากว่าเขาพักช่วงนี้พอดี
“มีอะไร” กรอกเสียงถาม
(พี่ต่ายยยยย ออกเวรกี่โมงครับ) เสียงทุ้มถามอย่างร่าเริงจนคนฟังแอบลอบยิ้มมุมปาก แล้วก็ต้องหุบอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกตัว
“สักสองทุ่มได้” เขาตอบเสียงนิ่ง มือลูบผมสั้นบริเวณท้ายทอยเล่น เสียงผ่านโทรศัพท์ฟังดูต่างจากเสียงจริงนิดหน่อย ไม่ชินเลย แต่ก็ ... ดี เฮ้ย ไม่ใช่ “นี่เลิกเรียนแล้ว?”
(เลิกแล้วครับ นี่สี่โมงกว่าล่ะ พี่ต่ายอยากกินไรไหม เดี๋ยวผมซื้อเข้าไปให้ตอนเลิก)
“ยังไม่รู้ เดี๋ยวเลิกแล้วค่อยไปกินก็ได้”
(แหะๆ คือวันนี้อาจจะไม่อยู่กินข้าวด้วยน่ะพี่ต่าย เดี๋ยวผมไปส่งพี่ต่ายที่บ้านแล้วจะไปก๊งกับเพื่อนนิดหน่อยอะ)
“หึ เลยโทรมาใช่มั้ย?”
(... พี่ต่ายโกรธเปล่า? กลัวไลน์ไปแล้วคุยไม่รู้เรื่องอะ แล้วอีกอย่างคือแบบ ... ก็ไม่เคยโทรหาเลย อยากได้ยินเสียงผ่านโทรศัพท์บ้างนี่)
ต่ายจิกมือขยำกับขากางเกงสแลคสีดำแน่น ไม่กลัวเป็นรอยยับ รู้สึกไอร้อนที่แล่นขึ้นมาบนใบหน้าจนเห่อแดง คิดในใจว่า ไอ้เด็กบ้านี่ไม่รู้จะสรรหาอะไรมาบรรยายแล้วนะเว้ย
ทำไมต้องมาคิดเหมือนกันด้วย !
“ประสาท จะโกรธทำไม ไม่ต้องซื้ออะเดี๋ยวกลับไปกินฝีมือป้านวล”
(จริงนะพี่) ตอบเสียงเริงร่าจนต่ายชักจะหมั่นไส้ตะหงิดๆ
“เออ ไม่ต้องมารับก็ได้เดี๋ยวกลับแทกซี่ จะได้ไม่ต้องไปๆมาๆ วุ่นวาย”
(ไม่วุ่นวายเลยพี่ แค่ได้เจอพี่ต่ายสำหรับผมไม่มีทางวุ่นวายอะ นี่เต็มใจ วันนี้แอคซิเดนท์จริงๆ พวกพี่โก้มันลากไปด้วยเห็นว่าไปฉลองที่โปรเจคมันรอบเดียวผ่าน เลยโทรมาบอกพี่ก่อนว่าคงไม่ได้แวะไปดินเนอร์ใต้แสงเทียนกับพี่เลยวันนี้)
“แสงเทียนบ้าไร เห็นแต่แสงไฟริมถนนข้างทาง กับซาวน์แบคกราวน์เสียงรถบีบแตร”
บาสหัวเราะเอิ้กอ้ากเสียงดัง (ได้บรรยากาศดีออกนะพี่ ของอร่อยไม่เห็นต้องอยู่บนห้าง)
“ก็ไม่ได้ว่าไม่ชอบ...”
ต่ายหมุนขวดน้ำเปล่าที่หมดแล้วเล่นเพลินๆ ขบริมฝีปากล่างเบาๆ ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆของคนที่เดินผ่านหน้าห้องไปก็ต้องสะดุ้ง มองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ เพื่อนของเขาที่เข้าเวรก่อนหน้าทยอยมาพักแล้วถือว่าเป็นเวลาสลับเวรที่เขาจะต้องออกไปทำหน้าที่บ้าง ร่างโปร่งลุกขึ้นบิดคอไล่ความเมื่อยงบสองสามครั้ง ปัดเสื้อกาวน์ที่สวมอยู่เช็คความเรียบร้อยเล็กน้อย
“หมดเวลาพักแล้ว เดี๋ยวค่อยคุยแล้วกัน” ต่ายตัดบทสั้นๆ ได้ยินอีกสายตอบรับในลำคอเบาๆ
(ครับ สู้นะพี่ เดี๋ยวผมไปนั่งรอที่ร้านเดิมนะ)
“อือ” ต่ายกำลังจะกดปุ่มตัดสาย
(เดี๋ยวพี่!)
เสียงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ทำให้เขาขมวดคิ้ว ยกขึ้นแนบหูอีกครั้ง “มีอะไรอีก”
(คือ ... หลังจากนี้ผมจะโทรหาพี่ได้ไหม สำหรับผมยิ่งไลน์ยิ่งไกล ไม่เห็นจะใกล้เหมือนโฆษณา)
น้ำเสียงกึ่งลังเลกึ่งออดอ้อนที่พูดผ่านสายโทรศัพท์ทำเอาต่ายอ้ำอึ้ง ก้มต่ำมองปลายเท้าตัวเอง จะว่าไปโดนเจ้าเด็กนี่หยอดกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็มีภูมิต้านทานทุกครั้งไป ทำไมช่วงนี้รู้สึกตัวเองแอนติบอดี้ลดต่ำลงนัก เม็ดเลือดขาวหยุดสร้างกะทันหันหรือไงกันใบหน้าถึงแผ่ซ่านไปด้วยเลือดฝาดจนร้อนแบบนี้
“...”
(พี่ต่าย...)
“... ถ้าว่างจะรับแล้วกัน” ต่ายแทบกัดลิ้นตัวเอง แต่ประโยคที่หลุดออกไปแม้จะแผ่วเบาแต่เขาแน่ใจว่าปลายสายนั้นได้ยินชัดเจน
(ครับผม! พี่ต่ายไปเข้าเวรเถอะเดี๋ยวผมไปรับนะ เจอกันครับ)
ปลายสายตัดไปเรียบร้อยแล้ว ว่าที่คุณหมอเหม่อมองหน้าจอไอโฟนระบุเวลาที่ใช้ในการคุยจากนั้นค่อยๆดับไปอัตโนมัติ เสียงฝีเท้าหนักๆเรียกสติที่ล่องลอยไปไหนไม่รู้ของเขากลับมาอีกครั้ง ลูกบิดประตูขยับพร้อมๆกับบานประตูที่เปิดออกโดยเพื่อนของเขาทั้งสองคน ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าสายตาสองคู่นั้นมองมาพร้อมอมยิ้มแปลกๆ ปราชญ์เบะปากอย่างเบื่อหน่ายจนเขาแทบอยากจะโยนแฟ้มเอกสารใส่ด้วยความหมั่นไส้
“ส่องกระจกหน่อยไหมมึง” เพื่อนตัวโตถามขึ้น
“ทำไม...”
โน้ตเดินมาซ้อนหลังดันไหล่เขาไปยังกระจกบานเล็กที่ถูกติดอยู่กับผนังกำแพงสีขาวในห้องพักเอาไว้เช็คความเรียบร้อยของตัวเองก่อนออกจากห้อง บางทีบรรดานักศึกษาแพทย์ที่มาใช้ห้องต่างที่นอนก็ตื่นมาหัวยุ่งเหยิงจนผมเผ้าดูไม่ได้ต้องจัดการตัวเองก่อนออกจากห้อง เรียกได้ว่าเป็นหมอต้องจำเป็นที่จะเนี้ยบทุกระเบียดนิ้ว
ต่ายถูกดันมาส่องกระจก ใบหน้าเนียนมองเงาของตัวเองซ้ายขวาแล้วก็งงว่าเพื่อนเขามันจะให้เขามาส่องทำไม ผมเผ้าก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดอะไร แถมใบหน้าเขาก็ไม่มีร่องรอยอะไรที่ดูไม่ดีเสียหน่อย
“ต่ายเห็นอะไรไหม” โน้ตถามขึ้นจากด้านหลัง มองเพื่อนผ่านกระจก
ต่ายส่ายหน้าตอบเบาๆด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจ “ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย”
“แหม เลือดลมเดินดีจนแก้มแดงแป๊ดเหมือนคนไปวิ่งร้อยเมตรแถมหน้าบานเป็นจานแบบนี้ยังจะบอกว่าไม่มีอะไรอีก โบกแป้งหน่อยไหมหน้าจะได้กลับไปขาววอกเหมือนเดิม ฮ่าๆๆ”
ต่ายรู้สึกเหมือนเส้นทั้งร่างจะกระตุกโดยเฉพาะตรงส่วนขาขวา เขาหันกลับไปไล่ถีบเพื่อนที่ตัวเล็กกว่า โน้ตเหมือนจะรู้ตัวว่าร่างกายกำลังจะโดนประทุษร้ายเลยรีบโดดเหยงๆไปหลบหลังปราชญ์ ต่ายยกยิ้ม
“มึงคิดว่าหลับหลังคนตัวใหญ่กว่าจะรอดเหรอ ไม่ต้องนิ่งไอ้ปราชญ์ มึงก็ด้วย”
เขาไล่เตะขาเพื่อนไปคนละทีแล้วเหมือนได้ระบายอารมณ์ส่วนหนึ่งออก เห็นพวกมันสองคนปัดฝุ่นออกจากขากางเกงแล้วค่อยรู้สึกสะใจเหมือนอย่างน้อยก็ได้เอาคืนบ้าง เขาเดินไปกดแอลกอฮอล์ล้างมือ ถูเบาๆกับฝ่ามือทั้งสองข้างจนมันระเหยออกไปหมด เหลือบมองหน้าตัวเองในกระจก
สงสัยช่วงนี้ภูมิต้านทานไวรัสเด็กวิศวะต่ำจริงๆ immune system (ระบบภูมิคุ้มกัน) เค้าพังไปหมดแล้วหรือไงนะ ที่ตลกก็คือเขาไม่รู้เหมือนกันว่าวัคซีนตัวไหนมันจะช่วยกู้ให้กลับมาเป็นปกติได้เหมือนเดิมเนี่ยแหละ
.
.
-
รถมินิคูเปอร์ไซส์ใหญ่กว่าสากลนิยมเทียบเข้าที่หน้ารั้วเหล็กของบ้านที่ปิดไฟมืด ยกเว้นหน้าประตูบ้านที่ยังมีแสงจากโคมไฟหน้าบ้านให้ความสว่างอยู่นิดหน่อย คนขับรถมองเข้าไปภายในเห็นเงาตะคุ่มเล็กๆของยามเฝ้าบ้านสี่ขาที่ผงกตัวขึ้นเพราะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ก่อนวิ่งลอดประตูเล็กออกมาหน้ารั้วบ้าน กระโดดโลดเต้นส่งเสียงทักทายอย่างร่าเริงทั้งๆที่ยังไม่ได้ลงจากรถ บาสหัวเราะในลำคอ แยกเขี้ยวใส่ผ่านกระจกก่อนหันมามองคนข้างตัวที่กำลังปลดสายเข็มขัดนิรภัยออก เขาจึงหันไปหยิบกระเป๋าและหนังสือของอีกฝ่ายให้อย่างรู้งาน ต่ายเห็นแบบนั้นจึงเปิดประตูเดินลงไปเปิดรั้วบ้านให้เจ้าพิซซ่าที่สะบัดหางพั่บๆรออยู่แล้วกระโดดออกมาพันแข้งพันขาทันที เห็นแบบนี้พิซซ่าเป็นสุนัขที่หวงบ้านพอสมควรเพราะมันจะออกนอกเขตรั้วบ้านในเวลาที่เขาอยู่ด้วยหรือคนคุ้นเคยอย่างป้านวลพาออกไปเดินเล่นเท่านั้น ถึงจะซนแต่อย่างน้อยมันก็ไม่เคยหายออกไปนอกบ้านให้เขาไม่สบายใจเลยสักครั้ง หรือแอบออกไปแล้วกลับมาก่อนก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาเดินนำเข้าไปภายในบ้าน ไล่เปิดไฟบางดวงหน้าประตูบ้านให้รู้ว่าเจ้าของบ้านหลังนี้กลับมาเรียบร้อยแล้วก่อนไขกุญแจเข้าไปภายในตัวบ้านช้าๆ ต่ายย่อตัวลงลูบหัวเล็กของพิซซ่าเบาๆ มันเห่าสองสามครั้งเบาๆพร้อมกับครางในลำคอ แล้วโดดขึ้นไปนั่งเล่นบนโซฟาที่ประจำ
บาสถือทั้งกระเป๋าและหนังสือของว่าที่คุณหมอเข้ามาในบ้าน มืออีกข้างถือถุงบัวลอยไข่หวานที่เขาแวะซื้อมาให้ก่อนแวะไปรับ เขาวางทุกอย่างลงบนโต๊ะตัวเตี้ยในห้องรับแขก โดดเข้าไปฟัดพิซซ่าที่ผงกหัวตั้งท่ารับแบบเดิมทุกครั้ง เสียงหัวเราะของทั้งคนและหมาดังลั่น บาสขยี้หัวมันเบาๆ ดึงหูเล่นจนมันวิ่งไล่งับมือวนเป็นวงกลม ฟันคมๆของมันงบลงบนข้อมือเบาๆให่ได้รอยแดงเมื่องับโดนในที่สุด
“กัดเหรอห๊ะ” บาสโวยวาย จับตัวมันก้มลงฟัดพุงนิ่มๆ ต่ายรู้สึกเหมือนเห็นเจ้าหมาบีเกิ้ลตัวเล็กของเขาโดนเจ้าหมาโกลเด้นตัวโตฟัดจนมันกระเสือกกระสนจะหนีแล้วก็ต้องถอนใจ ดีดมือส่งเสียงเบาๆ เจ้าพิซซ่าก็กระโดดผึง สลัดจากคนตัวโตมาหาเขาทันที
“จะไปตอนไหน” ต่ายถาม มือลูบหัวลูบหลังสุนัขที่นอนนิ่งอยู่บนตัก หางของมันสะบัดไปมาจนโดนแขนเขาเบาๆ มันขู่แฮ่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงื้อมือขึ้นมาจำขยำมันอีกรอบ
“แหม รีบไล่จังเลยอะ” บาสเงยหน้าบ่นอุบอิบน้อยใจ นั่งอยู่บนพื้น แหย่พิซซ่าที่นอนอยู่บนตักเจ้าของที่นั่งพิงโซฟาหลังโซฟาสบายๆ
“นี่มันก็มืดแล้ว” ต่ายเบ้ปากไปที่นาฬิกาติดผนังที่บอกเวลาเกือบสามทุ่มครึ่งแล้ว
“ป่านนี้ร้านยังไม่มีคนเข้าเลยพี่ รีบไปไหน ผมว่าจะนั่งดูพี่กินข้าวให้เสร็จก่อนแล้วไปเนี่ย” มือใหญ่แอบดึงหางสั้นๆของเจ้าหมาน้อยเล่น จนมันขู่ฟ่อ บาสรู้ว่ามันไม่ได้โกรธหรอก คงรำคาญเสียมากกว่า สนุกดี
“พอได้แล้วเดี๋ยวมันก็งับเข้าให้หรอก” ต่ายดึงมือใหญ่กว่าที่กำลังวุ่นวายกับหางพิซซ่าออก เขากลัวว่าเดี๋ยวอยู่ๆมันอารม์เสียขึ้นมาจะกระโดดงับหน้าของเจ้าคนขี้แกล้งที่อยู่ห่างจากปากมันไม่ถึงคืบ ต้องเสียค่ารักษาให้อีก “ไม่ใช่เด็กนะที่ต้องนั่งเฝ้าว่ากินข้าวหมดหรือเปล่า”
มือเล็กของว่าที่คุณหมอที่ดึงมือของอีกคนออกถูกรวบกุมด้วยมือใหญ่กว่าอย่างไม่ทันตั้งตัว ต่ายจิ๊ปาก รู้สึกตัวเองพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจริงๆ ต่ายพยายามจะดึงมือออกจากการเกาะกุมนั้น แต่กลับถูกบังคับให้ไปแนบกับใบหน้าของอีกคน ใบหน้าคมซุกเข้ากับมือนุ่ม เชยตามองคนที่นั่งสูงกว่าพร้อมส่งรอยยิ้มอบอุ่น
“ก็ผมเป็นห่วง”
.
บ้า
.
บ้า
.
ไอ้เด็กบ้า !
บ้าจริงๆที่ทำหน้าเขาร้อนผ่าวได้ขนาดนี้ ต่ายกัดริมฝีปากแก้เขิน วันนี้รู้สึกว่าอุณหภูมิตัวเองร้อนๆหนาวๆราวกับคนจะเป็นไข้หวัดอย่างไรอย่างนั้น จังหวะชีพจรเต้นแรงขึ้นจนเขากลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกอก
“จะ จะไปไหนก็ไปเลย รีบไปเลย” ต่ายดันหน้าอีกฝ่ายทิ้ง มือเล็กสั่นน้อยๆ เขากลบเกลื่อนด้วยการก้มหน้าก้มตาลูบหัวลูบหลังเจ้าพิซซ่าเอาเป็นเอาตาย เจ้าหมาน้อยที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นที่ระบายอาการแก้เขินของเจ้านายนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข คงคิดในใจว่าวันนี้เจ้านายเอาใจใส่มันเป็นพิเศษ โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆจึงนอนนิ่งปล่อยให้เจ้านายมันระบายอารมณ์ต่อไป
บาสหัวเราะหึหึในลำคอ ใบหน้าคมยิ้มกว้างเมื่อเห็นกิริยาตอบรับของอีกฝ่าย เขารู้สึกว่าตอนนี้เรื่องทุกอย่างกำลังไปด้วยดี อย่างน้อยมันก็คืบหน้าไปมากกว่าเดิมเยอะ ... ใจอ่อนหรือยังนะ เริ่มจะชอบผมบ้างไหมพี่ต่าย
“บอกแล้วว่ารอพี่ต่ายกินเสร็จก่อนเดี๋ยวผมไป กินตรงนี้มั้ยเดี๋ยวผมไปเทใส่จานให้ ป้านวลทำอะไรให้พี่กินน้าวันนี้” เขาลุกขึ้นพรวด เดินไปทางห้องครัวแล้วเปิดไฟจนสว่างโร่ ต่ายได้ยินเสียงเปิดตู้เย็นแล้วปิดลง เสียงกล่องอาหารถูกเปิดดังแกร๊กก่อนเอาเข้าไมโครเวฟ เขาเพิ่งรู้สึกว่าบ้านเงียบไป เงียบจนรู้ว่าอีกคนทำอะไรอยู่ในห้องครัว กระทั่งเสียงฮัมเพลงเบาๆเขาก็ยังได้ยิน มือเรียวจึงหยิบรีโมทที่วางอยู่บนโต๊ะเล็กด้านหน้าเปิดทีวีทำลายความเงียบ
เขารู้สึกว่าหากได้ยินเสียงแบบนั้นต่อจินตนาการของเขามันจะบรรเจิดจนเกินไป เขานึกออกกระทั่งเรื่องที่อีกคนมักจะยืนรอไมโครเวฟที่กำลังอุ่นอาหารท่าไหน หลับตาฮัมเพลงอะไร และแสดงสีหน้าอย่างไร ... นี่เหมือนเราจะใกล้กันมากไปแล้วด้วย ต่ายรู้สึกเหมือนอาณาเขตถูกรุกรานจนมาประชิดที่เมืองหลวง เด็กหนุ่มรุ่นน้องวิศวะที่บังเอิญเจอกันที่โรงพยาบาล เจ้าของเสื้อช๊อปสีเข้มที่ทุกครั้งที่เขาเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน เมื่อตื่นมามันมักจะคลุมอยู่บนตัวเขาไม่ให้อากาศเย็นมากระทบตัวจนสะดุ้งตื่นเพราะความหนาว เจ้าของเสียงทุ้มที่ชอบเถียงคำไม่ตกฟาก หยอดทุกครั้งที่มีโอกาส แรกๆเขาก็รำคาญ นานไปไม่รู้ว่าตัวเองปลงหรือยอมรับกลายๆไปแล้วว่าทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน... เขารู้สึกดี
เฮ้ย มะ ไม่ใช่ สนุกดีต่างหาก ต่ายส่ายหน้าแรงๆขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง
กลิ่นหอมของอาหารที่เพิ่งออกจากไมโครเวฟเรียกน้ำย่อยในกระเพาะให้ทำงาน ไม่ถึงห้านาทีร่างสูงของเด็กหนุ่มรุ่นน้องต่างคณะก็เดินออกมาจากห้องครัว ถือจานใหญ่ที่บรรจุอาหารลงวางตรงหน้า เจ้าตัวแว้บกลับเข้าไปในครัวอีกรอบ คราวนี้ถือชามแกงออกมาพร้อมกับแก้วน้ำเย็นแก้วใหญ่ ต่ายมองอาหารตรงหน้าพลางกลืนน้ำลายเอื้อกด้วยความหิว ผัดกะเพราทูน่ารสไม่จัดมากกับไข่ดาวน้ำเป็นอาหารฝีมือป้านวลที่เขาโปรดปรานเป็นพิเศษ ผัดกะเพราที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่าจานที่ป้าแม่บ้านของเขาทำ ส่วนไข่ดาวน้ำนี่เขามักจะทำเองเป็นออฟชั่นเสริมมากกว่า เพราะป้าแกมักจะชอบทำไข่ดาวทอดน้ำมันตามปกติ อันที่จริงแบบไหนเขาก็ทานได้หมด ไม่เรื่องมาก แต่ไข่ดาวน้ำนี่มันง่าย แค่จับยัดเข้าไมโครเวฟก็จบแล้ว ต่ายเหลือบมองบาสที่ยิ้มเผล่ มือเอื้อมมาอุ้มพิซซ่าที่นอนอยู่บนตักลงไปให้เขานั่งทานอาหารได้สะดวกขึ้น
“ผมทำไข่ดาวให้เพิ่มนะพี่ต่าย เห็นชอบกินแบบนี้” บาสรีบบอกเมื่อต่ายแหงนหน้ามอง เขาเบะปากเล็กน้อยอย่างหมั่นไส้
“รีบเอาหน้าเชียวนะ” ต่ายไถลตัวลงไปนั่งกับพื้นห้องนั่งเล่น เพราะโต๊ะอยู่ระดับเดียวกับที่โซฟา จะให้นั่งบนโซฟาแล้วก้มตัวกินก็ดูจะลำบากไปเสียหน่อย กลิ่นข้าวสวยร้อนๆกับใบกะเพราและแกงจืดผักกาดขาวเต้าหู้ไข่นี่มันหอมจนอดใจไม่อยู่แล้ว เขาหยิบช้อนส้อมขึ้นกำลังจะจ้วงกะเพราคลุกกับข้าวสวยแล้วเข้าปากแต่เมื่อเหลือบมองคนตัวโตที่นอนกลิ้งเล่นกับพิซซ่าอีกครั้งแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว
“ไม่มากินด้วยกันอะ”
“เดี๋ยวไปจัดเต็มที่ร้านเลยครับ พี่โก้มันจะเลี้ยงทั้งทีต้องผลาญเงินมันเยอะๆหน่อย” ตอบพร้อมกับหยิบเนื้อแท่งสำหรับสุนัขที่วางอยู่บนโต๊ะมาป้อนพิซซ่า เจ้าหมาน้อยเมื่อได้ยินเสียงกรอบแกรบของถุงขนมก็หูผึ่ง ไล่กระโดดงับอย่างรวดเร็วจนคนตัวโตหัวเราะ “เดี๋ยวเด้ ใจเย็นๆ วู้ว”
“ที่ร้านเหล้ามีข้าวด้วยเหรอ ไม่ได้มีแค่กับแกล้ม” หรี่ตาถาม
“มีพี่ ก็แล้วแต่จะสั่งอะแต่ส่วนใหญ่ก็สั่งข้าวกันนั่นแหละ กับแกล้มมันไม่พอกระเพาะควายอย่างพวกผมเท่าไร ร้านเหล้านี้พี่โก้มันสนิทอยู่ เป็นร้านของเพื่อนพี่มันอีกที ส่วนใหญ่นั่งชิวๆ พวกผมไม่ชอบไปผับที่มันเต้นๆกันหรอก นานๆครั้งน่ะ” บาสอธิบาย มือป้อนเนื้อแท่งแต่ดวงตาระยับมองหน้าคนถามพร้อมรอยยิ้ม “กินดิพี่ เดี๋ยวเย็นไม่อร่อย”
“เป็นพ่อหรือไงสั่งอยู่ได้” ต่ายบ่นอุบอิบ
บาสหัวเราะร่า ลูบหน้าลูบหัวพิซซ่าที่กินเนื้อแท่งหมดไปแล้วหนึ่ง ตอนนี้จะเรียกร้องออดอ้อนขออีกอัน เขาเหลือบมองเจ้าของบ้านที่นั่งก้มหน้าก้มตากินข้าว สลับกับดูทีวีที่ฉายละครหลังข่าวเป็นระยะ ดูไปขมวดคิ้วไป หน้ามุ่ยแสดงว่าคงไม่ค่อยชอบเท่าไร แต่เจ้าตัวก็ไม่เปลี่ยนช่อง สงสัยเปิดมาช่องไหนก็ดูช่องนั้นเลย ป้าแม่บ้านคงเปิดค้างเอาไว้ถึงเป็นละครดังที่ปกติเจ้าตัวไม่ค่อยจะใคร่ชอบดูเท่าไรนัก ต่ายเคยบ่นว่ามันไร้สาระ ดูไม่รู้เรื่อง แต่เห็นดูทีไรก็นั่งบ่นเป็นหมีกินผึ้งอย่างนั้นอย่างนี้ ... อินน่าดูล่ะเค้าน่ะ
“พ่อเหรอ” บาสเปรยเบาๆกับตัวเอง แต่เพราะนั่งอยู่ใกล้กัน หันมายิ้มให้คนที่กำลังซดน้ำแกงจืดที่ใกล้หมดแล้ว “ไม่อยากเป็นพ่ออะพี่อยากเป็นผัวมากกว่า”
“แค่กๆ”
สำลักน้ำแกงแทบพุ่ง ดีที่กลืนลงไปเกือบหมดแล้ว ต่ายไอค่อกแค่ก ก้มหน้าลงมือควานหากล่องทิชชู่ที่อยู่บนโต๊ะใกล้มือ แต่กระดาษทิชชู่ที่มืออีกคนถือไว้พร้อมบรรจงซับที่มุมปากแดงทำเอาแทบจะลืมสำลัก
“ชะ เช็ดเองได้” พูดพร้อมปัดมือออก แก้มเนียนแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าแดงเพราะเขินหรือเพราะสำลักเมื่อครู่กันแน่ บาสหัวเราะอย่างครึ้มอกครึ้มใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบรับ เขาท้าวแขนไปด้านหลังเหยียดขาอย่างสบายๆ มองอีกคนที่กุลีกุจอเช็ดหน้าตาและโต๊ะให้เรียบร้อย
“มาผมเอาไปล้างให้” มือใหญ่รวบเก็บทั้งจานข้าวและชามวางซ้อนกันเดินเข้าไปในห้องครัว ล้างก๊อกแก๊กเสร็จเรียบร้อยก็โผล่หน้าออกมาถาม “กินบัวลอยเลยเปล่าพี่”
“ยังก่อน อิ่มอยู่ ยัดลงไม่ไหวแล้ว”
ร่างสูงพยักหน้าหงึกหงักแล้วจึงปิดไฟห้องครัวเดินออกมา เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบสี่ทุ่มก็คิดว่าสมควรไปได้แล้ว มือใหญ่เช็ดกับกางเกงสแลคสีดำพอให้หมาดๆ หยิบมือถือตอบเพื่อนว่าเขากำลังจะออกไป
ต่ายอุ้มเจ้าหมาน้อยที่พอเห็นว่าเจ้าของจัดการมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้วก็วิ่งมาหาอย่างรู้งาน มันพยายามจะเลียใบหน้าด้วยความรักใครแต่ยังไงก็ไม่โดนเสียทีเพราะหลบจนรู้จังหวะทุกครั้ง ตาเรียวใต้แว่นกรอบดำเหลือบมองคนตัวโตที่ยืนก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างว่องไว เสร็จแล้วก็เก็บใส่กระเป๋าเสื้อช๊อป เงยหน้าขึ้นมายิ้มแฉ่งเหมือนเดิม
“เดี๋ยวไปแล้วนะพี่ อย่าลืมกินบัวลอย ค้างคืนไม่อร่อย ก่อนกินก็เข้าเวฟหน่อยนะ สองสามนาทีก็พอ” เอ่ยย้ำพร้อมๆกับที่ก้าวขายาวๆเดินไปที่ประตูบ้าน
ต่ายลุกขึ้นๆทั้งๆที่อุ้มเจ้าสี่ขาอยู่ เดินตามออกไปจนอีกคนหันมามองอย่างประหลาดใจ “ก็จะไปส่งหน้าบ้านนี่ไง”
บาสยิ้มกว้าง พยักหน้าหงึกหงั่ก ดี๊ด๊าเสียจนต่ายเบ้ปาก “ไม่ต้องหลงตัวเอง จะปิดบ้านด้วยเหอะ”
ชายหนุ่มรุ่นน้องต่างคณะอมยิ้ม ถึงแม้จะเป็นเรื่องปกติที่เจ้าของบ้านจะต้องเดินออกไปส่งเพื่อปิดบ้านแต่เขาก็แอบคิดเข้าข้างตัวเองไม่น้อย ร่างสูงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
แคร์กันบ้างหรือยังนะพี่ต่าย ...
บ้านใกล้เรือนเคียงดับไฟภายในตัวบ้านเกือบหมดแล้ว เป็นปกติของบ้านจัดสรรที่มองเห็นทะลุกันได้ง่ายและทั่วถึง แสงไฟที่ลอดออกมาจากตัวบ้านแต่ละหลังเบาบางและแสงไฟนีออนจากไฟถนนก็ค่อนข้างริบหรี่ บรรยากาศภายนอกเงียบกริบ ได้ยินแต่เสียงฝีเท้าที่เดินลากออกจากบ้าน บาสลอดตัวออกมาจากรั้วเหล็กด้วยประตูเล็ก ค่อนข้างประหลาดใจเมื่อเห็นขาเรียวก้าวตามออกมานอกประตูรั้วบ้าน เสียงเห่าของสุนัขบางตัวในละแวกนั้นดังขึ้นแต่เมื่อมันเห็นว่าเป็นผู้อยู่อาศัยที่คุ้นเคยมันก็เงียบลงและนอนต่อ ต่ายชะงักเท้าแทบไม่ทันเมื่อคนตัวโตกว่าหันหลังกลับมาเผชิญหน้า
“ส่งเท่านี้ก็พอพี่” บาสเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม มือใหญ่ตบหัวแหย่เจ้าหมาน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนอีกคน
ต่ายครางอือในลำคอแทนอาการตอบรับ กวาดตามองรถมินิคันใหญ่ที่เจ้าตัวสารภาพมาว่าเพื่อนพี่ชายให้ยืมมาเพราะไม่ได้ใช้ ตอนแรกก็ว่าไม่เข้าเรื่อง เขาเองก็ไม่ได้ลำบากอะไรขนาดนั้น รถตัวเองก็มี จริงๆแล้วการขับรถมารับส่งเขาเป็นสิ่งที่น่าลำบากของอีกฝ่ายมากกว่า แต่เมื่อพูดแล้วได้ผล สิ่งที่ทำได้แค่ปล่อยมันไป ต่ายเคยคิดว่าเดี๋ยวอีกฝ่ายเหนื่อยแล้วก็คงเลิกไปเอง อย่างเช่นทุกคนที่เคยผ่านเข้ามา
ใครจะคิดว่าเจ้าเด็กนี่ดื้อกว่าที่คิดไว้เยอะ
ยังไม่พอ เจ้าหมอนี่ยังก้าวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบเลยจริงๆ
“ถ้ากินแล้วเมาจะขับรถกลับยังไง” เปรยถามขึ้นอย่างใจคิด ต่างสังเกตเห็นดวงตาสีเข้มที่พราวระยับขึ้นมาอย่างคนดีใจ “กลัวพี่นายต้องไปไถ่ตัวน้องออกจากคุกแล้วก็กลัวรถคนอื่นพังหรอก”
ต่ายรีบกลบเกลื่อน เสตามองปลายเท้าตัวเองอย่างคนไม่ยอมรับความจริงๆ มือใหญ่ที่ลูบหัวพิซซ่าละออกมาแตะที่ต้นแขนเรียวเล็ก แม้พี่ต่ายจะไม่ใช่คนตัวเล็กบอบบาง ถือว่าค่อนข้างสูงโปร่งเกินมาตรฐานเล็กน้อย ไม่ได้ผอมเก้งก้างแต่ก็ยังตัวเล็กกว่าเขาเยอะอยู่ดี
ก็แน่ล่ะว่าที่คุณหมอหนุ่มที่วันๆไม่ค่อยทำอะไรนอกจากอยู่ในร่ม อย่างมากก็ออกไปเดินเล่นเบาๆกับสุนัขพลังงานจัดอย่างบีเกิ้ล จะมาเทียบอะไรกับว่าที่นายช่าง แถมเป็นนักกีฬาที่ไปคลุกฝุ่นจนดำ นอนกลางดินกินกลางทรายม้วนกายเมาเหล้าสลบข้างทางได้แบบเขากันเล่า ผิวบางๆนั่นโดนฝุ่นนิดหน่อยก็เป็นผื่นแดงแล้วมั้ง บาสหัวเราะเบาๆกับเหตุผลที่อีกคนใช้กลบเกลื่อน เขารู้ว่าพี่ต่ายเป็นห่วงเขาอยู่เหมือนกัน ช่วงที่ผ่านมาพี่ต่ายอ่อนลงเยอะ หรืออาจจะเป็นเพราะเขาลดความปากหมาปากไวลง ใจเย็นเพื่อที่จะรอได้นานขึ้น เมื่อเขาอ่อนลง พี่ต่ายเลยอ่อนลงให้ตามๆกัน
รู้งี้ไม่กวนตีนแต่แรกก็ดี
แต่คงทำไม่ได้หรอก ก็พี่ต่ายน่าแกล้งขนาดนี้
ว่าที่คุณหมอหน้ามนมักจะเบ้ปากหมั่นไส้เวลาที่เหนื่อยใจที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเขา ใบหน้าเรียวจะมุ่ยลง คิ้วเข้มขมวดจนเห็นรอยย่นตรงระหว่างคิ้วเช่นชัด นี่ถ้ามีแก้มอีกสักหน่อยคงพองลมได้เหมือนกัน แต่เวลาดีใจ ดวงตาเรียวจะเป็นประกาย ริมฝีปากสีสดอย่างคนสุขภาพดีจะยิ้มกว้าง หรือบางครั้งก็จะอมยิ้มเมื่อกำลังพอใจอะไรอยู่ ในบางกรณีนั้นคือเอาคืนเขาจนหุบปากได้สนิท... น่ารัก
“ผมว่าจะเอารถกลับไปเก็บที่บ้านก่อนแล้วนั่งแทกซี่ไปอีกที ไม่ต้องเป็นห่วงนะพี่ต่าย เพราะผมรู้ว่าถ้าเอาไปชนอะไรผมก็ไม่มีปัญญาชดใช้ให้เขาเหมือนกัน ฮ่าๆ” บาสตอบติดตลก บีบต้นแขนเล็กเบาๆเพื่อให้อีกคนสบายใจ ก้มหน้าฟัดเจ้าหมาที่ผลุบหัวขึ้นมาหา “ไปล่ะพิซซ่า ไว้เจอกัน”
เสียงเห่าเล็กแหลมตอบรับ บาสขยี้หัวมันเบาๆด้วยความเอ็นดู เขาเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าเล็กที่เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ “ไปนะพี่ต่าย เดี๋ยวเจอกันวันจันทร์ เสาร์อาทิตย์นี้พี่หยุดใช่ป่าว”
“อือ ช่วงนี้ว่าง ใกล้สอบแล้ว”
“โอเค ผมไปนะ” บาสกล่าวลาย้ำเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ จริงๆที่เค้าย้ำอยู่หลายรอบเพราะว่าเห็นอีกคนพะว้าพะวงอะไรสักอย่าง เอ๊ะ หรือลืมอะไร หรือเขาทำอะไรผิดพลาดไปอีก วันนี้ก็ไม่มีอะไรนี่หว่า ... อันที่จริง พี่ต่ายดู ‘ว่าง่าย’ ขึ้นกว่าทุกวันเสียด้วยซ้ำไป เขาปลดล๊อกรถ ได้ยินเสียงดังแกร่กเป็นสัญญาน มือใหญ่เปิดประตูฝั่งคนขับ เหล่มองร่างโปร่งที่หรุบตาต่ำ กัดริมฝีปากล่างอย่างคนขบคิดอะไรสักอย่าง
บาสส่ายหน้าขำๆ คิดว่าตัวเองคงคิดมากไปเองเขาโดดขึ้นไปนั่ง กดปุ่มสตาร์ทรถและปิดประตูช้าๆ ไม่ลืมที่จะโบกมือบายบายคนที่ยืนรอส่ง
“เดี๋ยว!”
มือเรียวขาวสะอาดรั้งประตูที่กำลังจะปิดลงไว้ทัน ร่างสูงงุนงง มองอีกฝ่ายด้วยท้าทีไม่เข้าใจ เขาเห็นคนร่างโปร่งเดินไปวางเจ้าหมาน้อยลงบนพื้นตัวบ้าน เดินฉับๆเข้าไปปิดไฟให้มืดสนิทเหลือไว้แต่ไฟหน้าประตูบ้าน ล็อกตัวบ้านเรียบร้อย ในมือมีไอโฟนห้าเอสของเจ้าตัวพร้อมกระเป๋าตังแบรนเนมใบสั้น และกุญแจบ้านหนึ่งพวง บาสอ้ำอึ้ง นั่งมองทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความสงสัย จนเมื่อต่ายปิดล๊อกประตูรั้วบ้านเรียบร้อย ตบหัวเจ้าหมาน้อยสองสามทีแล้วเดินฉับๆมาฝั่งข้างคนขับ เปิดประตูรถเข้าไปนั่งคาดเข็มขัดเรียบร้อย
.
.
.
“ไปด้วย...”
.
.
-
ฮั่นแน่....มีไปด้วย อิอิ
-
พี่ต่ายน่ารักอ่ะ :-[
-
ตามไปเฝ้ากันเลทีเดียว กิกิ :hao3:
-
แหนะ แหนะ พี่หมอตามบาสไปทำไมอะ
ลุ้นตอนหน้าหวังว่าจะคืบหน้ากว่านี้นะ คึคึ
-
เน้วววววววววววววๆๆ พี่ต่ายน่ารักอ้ะะะะะ :heaven :heaven :heaven :heaven
-
อร๊ายยยย....พี่หมอต่ายยย...เริ่มใจอ่อนแล้ววว :mew3: :mew1:
-
เง้ออออออ น่ารักอ่า มาต่อเร็วๆน๊าาา :mew2:
-
พี่ต่ายน่าร้ากกกก
-
พี่หมออยากเกอ่ะดี๊
-
คุณหมอตามไปดูแล ไม่มีอะไรจริงจริ๊ง<เสียงสูง>
-
เน้พี่ต่ายตามไปคุมน้องเลยนะเนี่ย o13
-
โอ๊ยยยยยยย หมอต่ายยยย
แบบว่า ฮือออออ ไม่พูดนะ แต่การกระทำแบบ
:-[
-
พี่ต่ายเป็นห่วงใช่ม้ายยย
ทีนี้บาสจะกล้าเมาจัดเต็มรึเปล่า
แกล้งเมาเนียนๆนอนบ้านพี่เค้าก็เข้าท่านะ อิอิ
-
พี่ต่ายตามไปคุมใช่ปะคะ 55
-
เป็นห่วงน้องบาสมันก็บอกพี่หมอต่าย :impress2:
-
พี่หมอต่ายน่ารักเกินไปแล้ว มีตามไปด้วย เป็นห่วงอ่ะเด้
-
เริ่มมีพัฒนาการแล้วสิเนี่ย อิอิ
-
โอ้ย เขินๆตอนนี้ ลุ้นแทนพี่ต่าย ว่าบาสจะหยอดอะไรบ้าง
สุดท้ายเป็นไง ติดใจ เอ้ย เป็นห่วงจนต้องขอตามไปด้วยเลย
-
บาสยิ้มแก้มแตกแล้วมั้งนั่น :hao3:
-
ไม่ได้ ไม่ได้ ต้องไป
:m22:
ดูว่า คุณหมอทำไม
ถึงตามน้องบาสไป
-
เอ้ย ไปด้วย
ไปไหน....ไปเปิดตัวสะใภ้วิศวะหรอ??
5555
-
อุ้ยยยย พี่ต่ายยยย น่ารักมากเลย เขินนนน :hao7:
-
แอร๊ยยยยยยยยย
พี่ต่ายไปด้วยยยยย ที่ตามไปด้วยนี่เพราะเป็นห่วงรึไปคุมความพฤติ :katai3:
-
อ่าว เห้ยยยยยย มีไป ด้วย ย ยย ย :hao7: :hao7: :hao7:
-
เฮ้ยยย เพิ่งได้อ่าน สะดุดชื่อเรื่องเลย ไปอยู่ไหนมา มันน่ารักมากกกกก :heaven
ชอบพี่ต่าย ชอบบุคลิกนิ่งๆ ดูหยิ่งๆ(แต่จริงๆไม่มีอะไร) กล้าพูดสิ่งที่คิด ส่วนบาส คนนี่่ก็ชอบ ชอบตอนอ้อน ตอนอยู่ด้วยกัน ตอนตามใจ ฮู้ยยยย น่ารักมากๆ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องน่ารักๆออกมานะคะ ตามติดเป็นแฟนนิยายด้วยคนนะคะ
จกพุงพิซซ่าก่อนไปนอน :katai5:
-
พี่ต่ายน่ารักไปแล้ว คงจะห่วง หรือหวง หรือคิดถึงอยากอยู่ด้วยกันนานๆ ไม่ว่าจะอะไรก็ดีทั้งสิ้นค่ะ
ปลื้มแทนตาบาสว้อย โอ๊ย แล้วจะโดนเพื่อนบาสแซวยับป่ะเนี่ย เดี๋ยวก็เขินแย่
ขอบคุณค่ะ
-
อร๊ายยยยย ตายๆๆๆ ตายแล้วพี่ต่ายตามไปคุมด้วยอ่า :-[
นายบาสตอนนี้ได้จังหวะแล้ว รีบๆทำคะแนนซะนะ
-
ฮั่นแน่ :hao3:
-
กลัวน้องไม่อยู่ในกรอบอ่ะดิ...5555 พี่ต่ายขี้หึง~~~~
-
เหนือความคาดหมาย
-
ไปด้วย !!! เห...หมอต่าย เที่ยวกลางคืนเหรอ...
-
อะโหวววว พี่ต่ายไปด้วย :mew1:
-
เดี๋ยวนีืมีเฝ้าแล้วววว
-
ไปด้วยยยยย :hao5:
พี่หมอโดนแซวยับแน่ๆ
-
ว้ายยย อย่างนี้บาสไม่ยิ้มจนแก้มปริแล้วเหรอ
-
:o8: :-[ :impress2:
ว่าที่คุณหมอแอบมีความรู้สึกดีๆให้ เดกหนุ่มวิดวะยังเน้ออ ลุ้น
น่ารักอ่ะ :z1:
-
:-[
-
หนูต่ายน่ารักเบยยยยยยย :mew2:
-
ตามไปคุมใช่ไหม พี่ต่ายยยยย
:katai2-1: :katai5: :katai5:
-
:z3: :z3: :z3:
หั่น แน่ๆๆๆๆๆ อิอิอิ เขิลลล
-
อยากอ่านเร็วๆ รีบๆมาต่อนะ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
นั่นแน่ๆ พี่หมอออออออออ
เป็นห่วงบาสหล่ะซิ
-
มีตามๆ555555 น่ารักวุ้ย
-
อยากอ่านเร็วๆ รีบๆมาต่อนะ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อิอิ หมอต่ายน่ารักเกินไปแล้วววว
-
พี่ต่ายตามไปด้วยแบบนี้....บอกได้คำเดียว......ลานเกียร์สะเทือน...แน่วันจันทร์ ของๆใครของใครก้อห่วงเนอะพี่ต่ายพากลับมานอนบ้านเลยนะ
-
พี่ต่ายไปด่้วย พี่ต่ายำปด้วย
อ้ายยยยย ดีใจแทนบาสอ่ะ
พี่ต่ายเป็นห่วง หวง หรือว่าอะไรน่า
แต่เค้าฟินมากกก
พี่ต่ายน่ารัก ใจอ่อนให้เจ้าหมาบาสหน่อยแล้วววว
-
อู๊ยยยย "ไปด้วย" ต่ายหลงน้องก็บอก
-
พี่ต่ายน่ารักอะ แต่บางทีก็ซึนไปนะ ถ้ายอมรับตัวเองได้เมื่อไหร่คงจะดี
แล้วก็ฮามากดันไปสะดุดลานเกียร์เสียได้พลาดแล้วค่ะ ตอนนี้ก็เท่ากับเปิดตัวแล้วทั้งฝั่งเขยและฝั่งสะใภ้ อิอิ
แต่ตอนนี้บาสแกก็กล้าเนาะ “ไม่อยากเป็นพ่ออะพี่อยากเป็นผัวมากกว่า” เขินแทนพี่ต่าย >///<
ตอนสองตอนที่ผ่านมานี่ความสัมพันธ์คืบหน้าไปเยอะ พี่ต่ายถึงกับตามไปเฝ้าเลย เดี๋ยวก็โดนแซวเละหรอกค่ะคุณพี่ ^^
-
เดี๋ยวนี้มีตามไปด้วย พี่ต่ายยยยยย พี่ต่ายจะน่ารักไปถึงไหน แค่นี้บาสก็จะตายแล้วมั้งเนี่ย
ตายเพราะความน่ารักมันซึมเข้าเส้นเลือดมากเกินขนาด แง่กกกกกก :mew4:
รอตอนต่อไปด้วยรอยยิ้มที่เต็มหน้าค่ะ
-
:mew1:
-
โอ้ยยยยยย หมอต่ายน่ารัก กรี๊ดดดดดดด
น่ารักสุดๆๆๆๆ ลานเกียร์รอรับสะใภ้โล้ดดดดด
-
ค้างไปปปปปปปปปปป
T________________T
-
ไม่ใช่ว่าเดี๋ยวเมากึ่ม ๆ แล้ว เข้าไปคลุกวงในพี่ต่ายนะ
อิ___อิ
-
"ไปด้วย" หมอต่ายตามไปกินเหล้าด้วยหรอเนี่ยย ห่วงเค้าอะดิหมอต่าย น่ารักอ่ะๆๆๆ
-
:mew2: :mew2: :mew2:
จะมาต่ออีกเมื่อหร่ายหว่า
อยากรู้ตอนต่อไปแล้วน๊า
อิอิ ^^
-
:mew2: :mew2: :mew2:
จะมาต่ออีกเมื่อหร่ายหว่า
อยากรู้ตอนต่อไปแล้วน๊า
อิอิ ^^
-
:hao6: :hao6:
-
ร้านเหล้าเพื่อนพี่ชายพี่โก้ไม่ได้อยู่ไกลจากบ้านพี่ต่ายเท่าไร อันที่จริงคือแค่ขับรถโผล่มาทะลุเส้นราชพฤกษ์ก็ถึงแล้ว ร้านถูกแบ่งออกเป็นสองโซนคือวงดนตรีสดด้านในที่มีเครื่องปรับอากาศ กับภายนอกที่เปิดโล่งแบบโอเพนแอร์ กินลมชมวิว ด้านในมีผนังปูนเปลือยง่ายๆ ประดับไปด้วยบรรดาโพสท์อิทหลากสีสันและรูปวาดด้วยดินสอธรรมกาหรือดินสอสีง่ายๆ บางรูปเป็นภาพขนาดโปสการ์ด จะภาพวิว ภาพคน ภาพตัวเองอะไรก็แล้วแต่จะสรรหามาติด ตอนแรกผนักว่างๆนี้ไม่มีอะไรเลยในช่วงตั้งร้านใหม่ๆ พอมีคนเริ่ม ก็จะมีกลุ่มที่ตามมาเรื่อยๆ เฮียอู๋เจ้าของร้านเลยปล่อยให้มันเป็นซิกเนเจอร์ของร้านไป “มันเป็นศิลปะ” เฮียเค้าว่าแบบนั้น ตอนนี้โซนด้านนอกที่เปิดโล่งแบบโอเพนแอร์ถูกปิดให้บริการชั่วคราวเพราะเป็นช่วงหน้าฝน ไม่รู้ฝนจะตกโครมลงมาตอนไหนบ้าง เพื่อไม่ให้ลำบากลำบนทั้งลูกค้าและพนักงานร้านที่ต้องช่วยกันยกโต๊ะและบรรดาข้าวของทั้งหลายแหล่วิ่งหนีฝนกัน เฮียอู๋เลยสั่งปิดมันซะเลย
บาสเห็นกลุ่มเพื่อนตัวเองอีกสองสามคนรวมทั้งพวกไอ้โตที่นั่งอยู่ใกล้ๆกัน กลุ่มเพื่อนพี่โก้ที่พวกเขาเองก็รู้จักกันหมด เพื่อนพี่โก้อีกสองคนคือพี่ฮัทกับพี่นายเป็นพี่รหัสของไอ้โตคนนึงแล้วก็ไอ้ปันอีกคน กลุ่มเขากับรุ่นพี่เลยค่อนข้างที่จะสนิทกันเป็นพิเศษ อันที่จริงบาสว่ามันไม่ได้เกี่ยวกับเป็นพี่-น้องรหัสหรอก คิดว่าถ่อยเข้ากันได้ดีจะดีกว่า เขาเหล่มองคนที่เดินมาข้างๆ ว่าที่คุณหมอตัวขาวเป็นบุคคลเดียวที่ไม่ได้เข้ากับสถานที่แบบนี้เอาเสียเลย ไม่ใช่ว่าเรียนแพทย์จะแตะต้องแอลกอฮอล์ไม่ได้ เพื่อนม.ปลายเขาหลายคนที่เรียนแพทย์ก็ก๊งกันเป็นว่าเล่นเมื่อมีเวลาว่างเช่นเดียวกัน ถึงอย่างไรพี่ต่ายก็ตัดสินใจมานี่แล้ว ว่าที่คุณหมอดึงทึ้งเสื้อเชิ้ตที่ปกติจะสอดเข้าในกางเกงสแลคเรียบร้อยออกมาด้านนอก ผมเผ้าที่ปกติแม้ไม่ได้ถูกแวกซ์จนเรียบตึงอะไรขนาดนั้นถูกสางออกขยี้ให้ดูยุ่งๆเล็กน้อย ผมด้านหน้าที่ปรกหน้าปากจึงดูยุ่งเหยิงผิดกับทุกวัน บาสคิดถึงวันแรกที่ไปหาพี่ต่ายที่บ้านแล้วเจอเจ้าของบ้านออกมาด้วยสภาพหัวหูยุ่งเหยิง หน้าขาว ปากแดง แม่ง โคตรน่ารัก
ประตูกระจกของร้านถูกเปิดออกโดยพนักงานประจำที่พอจำหน้าจำตาเขาได้ เลยชี้ไปที่โต๊ะที่เสียงดังโวยวายที่สุดในร้าน เนื่องจากตอนนี้วงดนตรีสดยังไม่ขึ้น เสียงพูดคุยของแต่ละกลุ่มจึงจ้อกแจ้กจอแจ บาสเหล่มองคนข้างๆอีกครั้ง เห็นพี่ต่ายหยิบมือถือมากดยุกยิกเล็กน้อยแล้วเงยหน้ามองเขาบ้าง ทำหน้าสงสัยเหมือนจะถามว่ามีอะไรผ่านสีหน้า บาสชี้ไปที่โต๊ะเป็นเชิงบอกว่าให้เดินไปทางโต๊ะนั้น ขายาวก้าวนำ ระยะทางจากประตูร้านไม่ได้ไกลเท่าไร ไอ้โตที่บังเอิญเหลือบขึ้นมามองเขาพอดีกวักมือเรียก
“ไอ้บาส … อ้าว … เชี่ย” เสียงห้าวจะโกนเรียกชื่อเต็มเสียง แต่ท้ายเสียงกลับอ่อนลงเมื่อเห็นร่างโปร่งที่เดินตามหลังมาด้วย และเพราะเขาเรียกชื่อเพื่อนสุดเสียงเพื่อให้มันได้ยิน คนทั้งโต๊ะเลยหันมองตาม
“เห้ย” เสียงอุทานประสานกันเหมือนเอคโค่ คนนึงพูดคนนึงตาม บาสยิ้มกวนๆให้เพื่อนและรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ หลายคนมีสีหน้าประหลาดใจไม่น้อย
อย่าว่าแต่พวกมันประหลาดใจ เขาก็ประหลาดใจเหมือนกันแหละ แต่มาถึงที่นี่แล้วแถมพี่ต่ายอาสามาเองด้วย จะให้ห้ามก็ดูจะขัดใจหรือเปล่ายังไม่รู้เลยนิ่งไว้ดีกว่า อีกอย่าง … แหมมันน่าดีใจจะตายไป ทำงี้เหมือนมาเปิดตัวกันเลยนี่นา
บาสนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆไม้ที่ดูเหมือนกำลังจิ้มนักเก็ตไก่จิ้มซอสมะเขือเทศกิน เพราะมือยังค้างอยู่ที่จาน ค้าปากหวออย่างตกใจ เขาตบไหล่ให้มันกระเถิบไปอีกพอมีที่ให้สองคนนั่งได้ด้วย เก้าอี้เสริมอีกตัวถูกพนักงานลากมาเพิ่มอย่างรู้หน้าที่
“เบียดไหมนั่น พี่หมอมานั่งฝั่งนี้ก็ได้นะครับ” โตเสนออย่างอารมณ์ดี หันไปเล่นหูเล่นตาล้อเพื่อนที่นั่งตรงข้าม
“เสือกนะมึง” บาสถลึงตาใส่ หันไปยิ้มให้คนที่ยังคงยืนอยู่ เห็นยังยืนนิ่งเลยกระจุกชายเสื้อเบาๆ “พี่ต่ายนั่งนี่แหละ ไปนั่งที่อื่นเดี๋ยวพวกปากหมามันจะกัดเอาได้”
ว่าที่คุณหมอกวาดตามองไปรอบโต๊ะอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกถึงสายตาทุกคู่ที่จับจ้องมาเป็นตาเดียวกัน เสียงที่โวยวายเมื่อครู่เงียบเหมือนกับว่าทุกคนกำลังตั้งใจว่าเขาจะทำอะไร หรือตอบกลับไปว่าอะไร ต่ายหันมามองคนที่กระตุกชายเสื้อนักศึกษาที่ถูกปล่อยออกมานอกกางเกง หัวเราะในลำคอเบาๆ “ตรงนี้ก็มีอยู่ตั้งตัวนึงไม่ใช่หรือไง”
ฮิ้วววววววววว
เสียงโห่แซวเกรียวกราวให้กับว่าที่คุณหมอที่ดูเหมือนอยู่ผิดที่ผิดทางท่ามกลางรุ่นน้องคณะวิศวะว่าพลางเลื่อนเก้าอี้ที่พนักงานเอามาให้เรียบร้อยแล้วมานั่ง จริงๆแล้วเขานั่งอยู่มุมปลายสุดของโต๊ะด้วยซ้ำ แต่ทำไมถึงกลายเป็นจุดรวมความสนใจของคนทั้งโต๊ะที่แทนที่นั่งตรงกลางไปได้ เขาส่ายหน้าเหนื่อยหน่าย จริงๆจะเป็นแบบนี้ก็ไม่แปลก คิดไว้แต่แรกอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
“กินเหล้ามั้ยพี่” โตดูเหมือนเป็นบุคคลที่ปรับตัวได้เร็วสุด ไม่อยู่ในอาการอ้ำอึ้งเหมือนคนอื่นในโต๊ะ ตามด้วยปันและนพที่แทบจะแล่นจากปลายโต๊ะอีกฝั่งมาอีกฝั่งอย่างว่องไว
“มีไรบ้าง” บาสตอบคำถามแทนคนที่นั่งข้างๆ มือหยิบเฟรนช์ฟรายส์ที่อยู่ตรงหน้ากิน
“กูถามพี่หมอ” บทไอ้โตจะกวนตีนขึ้นมากระทันหันมันก็ทำได้จนกวนเบื้องล่างยิ่งนัก บาสรู้สึกคันยุบยิบเหมือนเส้นเอ็นที่ขาจะกระตุก
บาสถอนใจมองคนข้างๆ “ตอบๆมันไปหน่อยพี่ น้ำเปล่า โค้กหรืออะไรก็ได้ไม่งั้นไอ้นี่มันกวนไม่เลิก”
“มีอะไรบ้างล่ะ กินได้หมดแหละ” ต่ายตอบ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้สบายๆ
“พี่จะกินเหล้าปั่นเหมือนไอ้ไม้ก็ได้นะ”
“ค็อกเทลก็มีนะพี่”
“เบียร์สดก็สั่งได้”
“หรือจะร่ำสุราเมายาปลาปิ้งคั่วกลิ้งกับพวกผม นี่ยุให้พี่โก้มันเปิดโกลด์เลี้ยงใจป้ำเปิดให้แค่แบล็คแปดปี แม่งโคตรงก”
“พวกมึงแดกกันเป็นน้ำขนาดนี้ให้กูเปิดโกลด์มาทำซากอะไร ลงท้องไปมึงก็เมาได้เหมือนกันไอ้พวกเชี่ย!”
เสียงตะโกนแย่งกันพูดดังลั่น ต่ายฟังแล้วขำ อันที่จริงพวกนี้ยังไม่เมากันสักนิดแต่การตะโกนโวยวายโห่ร้องแซวกันแบบนี้ก็เป็นเอกลักษณ์ไป แว้บแรกเขาเคยคิดว่าเด็กพวกนี้ชักจะปีนเกลียวไปใหญ่แล้ว แต่พอมองอีกมุมก็อาจจะทำไปเพราะมีมนุษยสัมพันธ์ดี แถมเป็นพวกสบายๆก็ได้ หรืออาจจะโชคดีที่เขาเป็นประเถทไม่คิดเยอะ ถ้าให้ปราชญ์มานั่งอยู่ตรงนี้มันอาจจะมีความอดทนไม่เท่าเขา ตาเรียวมองโตที่รอคำตอบอยู่เพราะถือแก้วเปล่าเตรียมพร้อม
“เหล้าก็ได้ ผสมโซดาน้ำนะ”
“เห้ย เอาจริงดิพี่ต่าย” ตกใจเล็กน้อยเมื่อคำตอบนั้นขอในสิ่งที่ตัวเองไม่คิดมาก่อน นึกว่าอย่างดีก็แค่เบียร์ บาสมองหน้าต่ายอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“คำไหนที่บอกว่าล้อเล่น” ต่ายย้อน มองหน้าอีกฝ่ายกลับอย่างไม่กลัว “กินเป็นเหอะ”
“เหล้าปั่นหรือเบียร์ก็พอมั้ง” บาสพูดเสียงอ่อน
“อะไรก็เมาทั้งนั้นแหละ”
“แต่ว่า …”
“แต่อะไรอีก” ต่ายตวัดตามอง รู้สึกรำคาญใจขึ้นมากระทันหัน “เลิกพูดนั่นนี่ได้แล้ว ข้าวน่ะกินเข้าไปก่อนแล้วอยากจะกินอะไรค่อยยัดตามไป ท้องว่างแอลกอฮอล์มันจะลงไปกัดกระเพาะ เป็นแผลขึ้นมากระเพาะทะลุแล้วจะหาว่าไม่เตือน ตอนตรวจก็ต้องสอดกล้องเข้าไปทางปาก รู้สึกพะอืดพะอมจนจะ…”
“พอๆๆ พอแล้วพี่ต่าย” บาสขัดก่อนที่จะโดนบ่นอีกยาว แอบคิดสภาพตามถึงอุปกรณ์ตรวจที่ถูกแหย่เข้าไปในคอแล้วรู้สึกขะอ้วกขึ้นมาทันที เขาทำหน้าเซ็งๆหันไปทางไม้ที่นั่งอยู่ด้านขวามือ พอหันไปทิศนั้นเท่านั้นแหละถึงเพิ่งรู้สึกได้ว่าทุกคนจ้องมาทิศนี้เป็นทางเดียว บาสทำแสร้งทำหน้าเครียดแต่อมยิ้มแก้มตุ่ย ตะโกนเรียก “เอาโถข้าวมาดิ๊พี่โก้”
โถข้าวสวยวางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างพวกเครื่องดื่มต่างๆ มือใหญ่ของคนที่ถูกใช้งานหยิบโถข้าวสวยร้อนข้างๆ เขาเห็นสายตาพี่รหัสมองอย่างล้อเลียนแม้จะสงสัย เขารู้ว่าไม่ช้าก็เร็วได้โดนซักฟอกแน่นอน และทันความคิดนั้นแทนที่พี่โก้จะใช้วิธีส่งต่อโถข้าวแบบที่ควรจะทำแบบทุกครั้ง เจ้าตัวกลับเดินถือมาให้ถึงที่ บาสรับมาทำสีหน้าหวาดระแวงที่เห็นพี่รหัสตัวเองยักคิ้วหลิ่วตาให้
“พี่หมอ ผมชื่อโก้นะ เป็นพี่รหัสไอ้หมานี่” เขาลากเก้าอี้ว่างมานั่งข้างๆฝั่งซ้ายว่าที่คุณหมอที่ว่างอยู่ เขี่ยไอ้พวกรุ่นน้องที่ล้อมเป็นแมลงวันตอมออกไปไกลๆ เห็นสายตาของคนที่เพิ่งถูกพาดพิงว่าเป็นหมามองหน้ามุ่ย แม่งยังกับร็อดไวเลอร์
“อื้อ ชื่อต่าย” ตอบกลับพลางพยักหน้าไปด้วย อันที่จริงเขาก็ไม่ได้ซื่อบื้อไม่รู้ว่ารุ่นน้องพวกนี้รู้ชื่อเขาอยู่แล้ว แต่มันเป็นมารยาทเมื่อมีคนแนะนำตัวแล้วเขาก็ต้องทำตาม
“มันไม่เห็นบอกว่าพี่จะมาด้วย” โก้ถามล้อๆ เอาเข้าจริงแล้วเขาเองก็ไม่รู้จักหรือเคยคุยกับรุ่นพี่ที่บาสมันจีบมาก่อนเหมือนกันเลยประหม่าเล็กน้อย “ชนแก้วกับผมหน่อยได้ไหมพี่”
ต่ายหัวเราะเบาๆเมื่ออีกฝ่ายเข้าหาด้วยท่าทีสุภาพเหมือนเด็กเข้าหาผู้ใหญ่ “ได้สิ ทำไมจะไม่ได้อะ เจ้าภาพมาขอชนไม่ให้เดี๋ยวไม่ยอมจ่ายขึ้นมาทำไง แล้วไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นหรอกห่างกันปีเดียว”
มือเล็กคว้าแก้วที่โตส่งมาให้ขึ้นชนเบาๆพอเป็นพิธี จิบลงคอนิดหน่อยแล้วพูดอย่างพอใจ “อร่อยนี่”
“ให้ผมชงให้หมดแก้วแล้วเดี๋ยวจะต้องขออีก” โตพูดพร้อมยักคิ้วให้ หันไปถามอีกคนคนข้างๆ “บาสมึงเอาเลยเปล่า”
“เออ” “ยัง”
สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน ทั้งโต๊ะทำหน้างุนงง บาสเอียงหน้ามามองด้วยความสงสัยไม่แพ้กัน ต่ายรู้สึกตัวว่าเหมือนจะส่งเสียงดังเกินไป พูดต่อเสียงอ่อย “กินข้าวให้หมดจานนึงก่อน”
“ฮื่อ ข้าวมันติดคอ”
“น้ำเปล่าไง”
“พี่ต่ายยังกินได้เลย”
“ฉันกินข้าวมาแล้ว”
“ขี้โกงนี่”
“ตลก! ชวนแล้วไม่ยอมกินเอง” ต่ายถลึงตาใส่ บุ้ยใบ้ให้กินข้าวให้หมดก่อนแล้วค่อยเรียกร้องอย่างอื่น บาสโอดครวญ หางตาเหลือบเห็นบรรดาเพื่อนและรุ่นพี่ต่างส่งสายตาล้อเลียน
โก้อยากจะหัวเราะก๊ากออกมาเต็มเสียงแต่ตอนนี้ทำได้แค่หันหน้าหนีไปอีกทางหนึ่ง ซบหน้าลงกับท่อนแขนของตัวเองแล้วกลั้นหัวเราะตัวสั่น นึกในใจว่าอยากจะไลน์ไปหาพี่ชายไอ้บาสมันนักว่ายังไม่ทันไรแม่งก็มีแววกลัวเมียขึ้นมาแล้ว จะเถียงกับพี่หมอก็ดูท่าทางไม่ง่ายด้วย พี่แกมีเหตุผลและทฤษฎีรองรับเสียจนไอ้น้องรหัสเขายอมก่อนที่จะร่ายหมดประโยคเสียอีก แถมคนนอกขี้รำคาญอย่างเขาแทนที่จะรู้สึกว่าพี่หมอคนนี้จุ้นจ้าน กลับคิดในอีกมุมว่า นี่คงเป็นเสน่ห์ของเจ้าตัวที่จับเด็กอย่างบาสจนโงหัวไม่ขึ้น ก็ช่างดูแลแบบนี้นี่แหละ
“ไหนก็มาแล้วมึงแนะนำพวกกูให้พี่เค้ารู้จักหน่อยเด้ไอ้บาส นั่งก้มหน้าก้มตาแดกข้าวเงียบเลยนะมึง เชื่อฟังกันดีจริ๊ง”
ปันและนพทำหน้าทะเล้นแม้น้ำเสียงเพื่อนจะหมั่นไส้แต่เขารู้ว่ามันล้อเลียนไม่ได้จริงจังอะไรหรอก อันที่จริงนอกจากกลุ่มเขาและไอ้โต นอกนั้นก็มีเพื่อนพี่โก้อีกสามคนเท่านั้นเอง ร่างสูงวางช้อนที่เพิ่งซดแก้งส้มไปเมื่อครู่ลง ชี้นิ้วไล่ทีละคน
“พี่ต่าย นั่นไอ้โต รู้จักแล้วเนอะ กลุ่มไอ้โตกับผมอยู่คนละเอกแต่สนิทกัน กลุ่มมันมีไอ้ไม้ที่นั่งข้างผมกับไอ้แจคข้างๆมัน ส่วนไอ้สองคนที่ยืนอยู่หัวโต๊ะนั่นคือไอ้ปันกับนพ”
ต่ายพยักหน้ารับรู้ มองตามมือของหนุ่มรุ่นน้องที่ชี้ไปรอบๆ “นั่นพี่โก้ รู้จักแล้ว เพื่อนพี่โก้ปีสี่อีกสามคน พี่ฮัทเป็นพี่รหัสได้โต พี่นายหน้าตี๋นั่นเป็นพี่รหัสไอ้ปัน อีกคนคือพี่หมี อยู่คนละคณะ พี่แกเรียนบริหารแต่เป็นเพื่อนสนิทกับพี่โก้ตั้งแต่ม.ปลายก็เลยสนิทกับพวกผมไปด้วย”
“ส่วนนี่พี่ต่าย ว่าที่ฟ... โอ้ย!”
เจ็บแปล๊บขึ้นมาที่สีข้าง ศอกแหลมๆของคนที่นั่งข้างๆกระแทกเข้ามาที่ชายโครงอย่างแรง บาสโอดโอย จะหาว่าสำออยก็สำออยเถอะแต่นี่มันเจ็บจริงๆ นี่ตั้งแต่จีบพี่ต่ายมาโดนทำร้ายร่างกายจนฟกช้ำไปเท่าไรไม่รู้เท่าไรแล้ว ต่ายถลึงตามอง พยายามจะดุใส่แต่เหมือนทำยังไงก็ไม่เป็นผลสักที แต่ละคำพูดที่หลุดออกมานี่มันน่านักเชียว บาสมองว่าที่คุณหมอที่เพิ่งทำร้ายร่างกายเขาไปหมาดๆ “ใจร้าย”
“นี่ใจดีสุดๆแล้ว”
“ไม่จริงอะ พี่ใจร้ายกับผมคนเดียวตลอด”
“รู้ได้ยังไง”
“ก็จริงนี่ นี่ผมทำตัวดีกินข้าวหมดจานแล้วด้วยยังไม่เห็นชมกันบ้าง”
“เป็นเด็กอนุบาลหรือไงที่กินข้าวหมดจานถึงต้องชมว่าเก่งมาก ถามหน่อยอายุสมองเท่าไร เคยไปเช็คบ้างไหมไอคิวอีคิวน่ะ”
“แหม ถึงไอคิวหรืออีคิวผมจะน้อย แต่ถ้าพี่ติวรักให้ผมก็เต็มร้อยนะครับ”
ฮิ้ววววววววววว
ปวดเส้นประสาทตุบๆ เบ้หน้ามองคนที่สรรหาประโยตเลี่ยนๆมาได้อย่างเอน็จอนาถใจ มือขาวเลยตัดบทด้วยการหยิบแก้วที่เหลือเหล้าอยู่ครึ่งหนึ่งกระแทกปากอีกคนให้กินเข้าไปจะได้หยุดพูดมาก นี่ขนาดสุรายังไม่ตกถึงท้องก็ร้องงอแงเสียจนน่าหมั่นไส้ขนาดนี้ บาสตะครุบแก้วเอาไว้เกือบไม่ทันเพราะกลัวหกเลอะเทอะ กระดกต่ออึกๆราวกับคนกระหายน้ำ น้ำแข็งที่ละลายเกือบหมดแล้วทำให้รสชาติของเหล้าแก้วนี้เจือจางลงไปมากและเขาสามารถดื่มมันลงไปได้หมดแก้วราวกับดื่มน้ำเปล่า เขาคว่ำแก้วลงให้เห็นว่าเครื่องดื่มถูกซัดลงไปจนหมดไม่เหลือสักหยดเดียว ตาวาวมองคนตรงหน้าที่มองหน้าเอาเรื่อง ชายหนุ่มจุดยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ เป็นรอยยิ้มทีเห็นแล้วชักอยากจะกดใบหน้าคมนั่นให้กระแทกลงไปกับโต๊ะจนเสียโฉมกันไปข้าง ยื่นหน้ามาใกล้ เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาติดริมหูที่ร้อนฉ่าราวกับจะกลัวคนรอบด้านได้ยิน
“พี่ต่ายรู้ไหม นี่มันจูบทางอ้อมชัดๆเลย”
ต่ายไม่รู้ว่าตัวเองถอนหายใจท่ามกลางเสียงโห่ฮิ้วของบรรดาเด็กวิศวะนี่กี่ครั้งกันแล้ว เค้าว่าการถอนหายใจหนึ่งครึ่งจะทำให้แก่ขึ้นไปอีกหนึ่งปี ถ้าอย่างนั้นตั้งแต่รู้จักกับเจ้าเด็กนี่มาเขาแก่ขึ้นอีกกี่ปีแล้ว วันหลังค่อยลองนับดูบ้างดีกว่า แต่เขาแน่ใจว่ายังไงเจ้าเด็กนี่กวนจนเขาอายุเกินห้าสิบไปแล้วแน่นอน ส่วนเรื่องจูบทางอ้อมนั้นมันเป็นเรื่องยกขึ้นมาล้อให้อีกคนเขินอาย ใช้ได้ผลกันไม่รู้กี่ยุคต่อกี่ยุคแล้วไม่รู้ จะให้เขินหน้าแดงอายม้วนตกหลุมพรางน่ะเหรอ ไม่มีทางเสียล่ะ เรื่องแบบนี้มันเด็กน้อยมาก ไม่อยากจะบอกว่าอ้อนน้อยๆ ทำตัวดีๆเหมือนก่อนหน้านี้ยังจะทำให้เขินมากกว่าตั้งเยอะ
แก้วเหล้าใบใหม่ถูกชงมาวางตรงหน้าด้วยมือชงเจ้าเดียวกับแก้วก่อนหน้านี้ที่ถูกคนข้างๆยึดไปเป็นของตัวเอง เขาเห็นไม้หลิ่วตามองล้อๆแต่ไม่ได้พูดอะไร พยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณแล้วเหม่อมองออกไปด้านนอกร้าน ฝนเม็ดเล็กเริ่มตกปรอยๆ ช่วงนี้ฝนมักจะตกกลางคืน เจ้าของร้านรอบคอบมากที่ตัดสินใจไม่เปิดโซนด้านนอกให้ลูกค้าใช้บริการ เพราะไม่อย่างนั้นก็คงจะลำบากสักหน่อยในการเคลื่อนที่และขนย้าย เสียงพูดคุยรอบด้านเป็นภาษาค่อนข้างหยาบกว่าที่เขาใช้ปกติ อย่างมากที่เขาคุยกับปราชญ์และโน้ตก็มีแค่กูมึง อาจะมีคำด่าไปบ้างแต่ไม่ได้ใช้แบบคำต่อคำขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักเพราะแต่ละสังคมก็ต่างมีกฎเกณฑ์ที่แตกต่างกันอยู่แล้ว และคำพูดพวกนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะรับไม่ได้ มันอยู่ที่คนเราเลือกที่จะรับอะไรมาใช้มากกว่า บทสนทนาเริ่มเปลี่ยนเป็นเรื่องราวหลายอย่างที่เขาไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้อยากมีส่วนร่วม จะมีก็เพียงคนข้างๆที่หันมาอธิบายเมื่อสังเกตว่าเขาขมวดคิ้วทำสีหน้าสงสัย ใบหน้าคมยิ้มน้อยๆ ดูสนุกสนานเมื่ออยู่ท่ามกลางผองเพื่อนและรุ่นพี่ที่สนิทกัน
จริงๆก็ไม่ได้อยากยอมรับว่าอีกฝ่ายหน้าตาดีเท่าไร ถึงไม่ได้มองแล้วสะดุดตาแต่ดูมีสเน่ห์ รอบตัวมีออร่าที่ดึงดูดให้ทุกคนเข้าหาและเข้ากับคนใหม่ๆง่าย ถึงแม้บางครั้งคำพูดจะฟังดูห้วนและกวนไปบ้างสำหรับคนเพิ่งเคยรู้จักกันแต่ก็ไม่มีพิษมีภัยอะไร เรียกได้ว่าเป็นบุคคลแบบที่เขาไม่ค่อยพบเจอในชีวิต ต่ายเผลอเหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว เปิดหน้าจอมือถือเช็คไลน์และเฟสบุ๊คนิดหน่อย
สัมผัสอุ่นที่แทรกเข้ามาระหว่างนิ้วมือทำให้เขาหรุบตาลงมองมือข้างที่ว่างที่วางอยู่บนตักตัวเองสบายๆที่จู่ๆกลับมีมือปลาหมึกที่ไหนไม่รู้เลื้อยมาเกาะกุม นิ้วแข็งกระด้างสมเป็นมือผู้ชายที่ค่อนข้างสมบุกสมบันบีบกระชับ นวดคลึงมือเขาเล่นอย่างถือวิสาวะทั้งๆที่มืออีกข้างยังคงถือแก้วเหล้า พูดคุยกับคนรอบวงหน้าสลอน ประเด็นร้อนของเขากับเจ้าเด็กนี่ซาลงไปแล้วแทนที่ด้วยเรื่องราวต่างๆในคณะแทน ต่ายไม่ได้ขยับมือหนีแต่ก็ไม่ได้ตอบสนองนั่นทำให้คนเริ่มได้ใจ จากการสัมผัสเบาๆกลับกลายเป็นกระชับแน่น เกาะกุมราวกับว่ากลัวเขาจะลุกหนีไปไหน
ต่ายยอมรับว่าเขาเคยชินกับการที่นั่งอยู่เงียบๆแล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยคนเดียวในขณะที่รอบตัวอึกทึกครึกโครม ภายในจิตใจเขามักรู้สึกสงบอย่างน่าประหลาด รู้สึกเหมือนได้คิดทบทวนในขณะที่เวลาไหลผ่านไปช้าๆ แต่วันนี้แม้เหตุการณ์บางอย่างจะไปซ้อนกับเหตุการณ์ที่เขาเคยเจอแบบเดิม แต่ไอร้อนจากมือใหญ่กว่าของเด็กรุ่นน้องที่นั่งอยู่ข้างๆ กลับทำให้เขาตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา และแม้จะนั่งอยู่เฉยๆ แต่ชีพจรกลับเต้นแรงเหมือนคนเพิ่งออกกำลังกายอย่างหนักหน่วง ก็เคยบอกแล้วว่าถ้าหุบปากเน่าๆนั่นไปแล้วเปลี่ยนมาทำอย่างอื่นที่สร้างสรรค์อย่างนี้เขาอาจจะเลิกอคติไปแล้วล่ะ!
:กอด1:
-
.
.
ถนนโล่งจนสามารถขับรถเหยียบคันเร่งได้ฉิวเหมือนช่วงวันหยุดยาวที่สามารถลงไปนอนแพลงกิ้งเล่นกลางถนนได้ นิ้วเรียวขาวสะอาดประดับไปด้วยเล็บที่ถูกตัดแต่งอย่างเป็นระเบียบเคาะเบาๆกับพวงมาลัยรถเป็นจังหวะวินาทีที่สัญญาณเวลารอไฟแดงนับถอยหลัง ตามองไปยังถนนเบื้องหน้าที่ยังคงโล่งเช่นเดียวกันแต่ก็ต้องอดใจรอกฎราจรที่ให้อีกเส้นทางผ่านไปก่อน ไม่นานสัญญาณสีแดงก็เปลี่ยนเป็นสีเหลืองและเขียวตามลำดับ เขาเลี้ยวซ้ายขวาอย่างคนชินทาง ไม่แม้แต่จะมองป้ายบอกทางเท่าไร ไม่นานก็หยุดลงที่หน้าบ้านหลังเล็กของเขา ต่ายเหลือบมองไปซ้ายมือ โชคดีแค่ไหนที่รถมินิคันนี้แม้จะยี่ห้อมินิแต่ขนาดไม่เล็กเหมือนชื่อ เบาะข้างคนขับถูกเอนหลังไปจนสุด คนตัวโตที่เหมือนจะโตแต่ตัวนอนหงายแน่นิ่ง กลิ่นแอลกอฮอล์หึ่งกระจายไปทั่วห้องโดยสารคับแคบจนเขาต้องเปิดหน้าต่างไล่กลิ่นเสียก่อน ใบหน้าเล็กซบลงกับพวงมาลัย เอียงมองร่างที่สลบไม่ได้สติเพราะดื่มมากเกินไป เขาอาจจะผิดที่ไม่ได้ห้าม เอาเข้าจริงเขาก็ไม่ใช่นักศึกษาแพทย์ที่จะผันตัวไปเป็นแพทย์ที่ดีเท่าไร เพราะในเมื่อคนข้างตัวดื่มจนเมาเขาก็ยังไม่ห้ามปราม
นานๆทีก็ไม่เป็นไรหรอก ต่ายคิดอย่างนั้น ปัญหามันอยู่ที่ขั้นตอนต่อไปต่างหาก ตอนขึ้นรถมา พี่รหัสของเจ้าตัวพร้อมกับเพื่อนที่ชื่อโตเป็นคนแบกมาส่งทั้งๆที่ตัวเองดูจะอาการหนักไม่แตกต่างกันเท่าไร หลายคนเริ่มมึนๆพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง ยังดีที่บางคนมีสติครบสมบูรณ์อยู่บ้างจึงตั้องรับผิดชอบนั่งรถไปส่งบ้าง หิ้วเพื่อนไปค้างบ้าง... ก็รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ รู้ว่ายังไงก็ต้องเมาแบบไร้สติ นี่ขนาดไปด้วยยังไม่วายดื่มให้พอเหมาะพอควรกับตัวเองบ้าง ยอมรับนิดนึงก็ได้ว่าเป็นห่วง
งานหนักของเขาไม่ใช่เรื่องที่อีกฝ่ายจะเมาหรือไม่เมา มันอยู่ที่การแบกร่างยักษ์นี่เข้าไปในบ้านต่างหาก ต่ายถอนใจ ตอนแรกก็กะจะพาไปส่งบ้านหรือหอ พอถามทางเพื่อนของเจ้าเด็กนี่ทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่ต่างพากันหาลิ้นไม่เจอ ไม่ตอบเฉไฉเปลี่ยนเรื่องอีกต่างหาก ทำไมเขาจะรู้ไม่ทันถึงจุดประสงค์ให้แบกเจ้าหมาตัวโตนี่มาที่บ้านของเขากัน ต่ายถอนใจ ดับเครื่องยนต์ลง
“นี่”
เพราะรู้ว่าแค่สะกิดเบาๆไม่รู้สึกตัวแน่ๆ เขาจึงเขย่าต้นแขนนั้นเต็มแรงหวังจะให้รู้สึกตัวในครั้งเดียว แต่คนตัวโตกลับแค่พลิกตัวไปอีกด้าน เขาพ่นลมหายใจพรืดด้วยความเหนื่อยหน่าย เปิดประตูรถฝั่งคนขับออก ด้วยความรอบคอบเขาจึงเดินไปที่รั้วเพื่อไขกุญแจเสียก่อน จะได้ไม่ต้องทะลักทุเลเปิดประตูตอนที่กำลังแบกร่างยักษ์นั่นเดินเข้าบ้าน
โคตรหนัก ... เขารู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเกินไปหรือเปล่าทั้งๆที่ขนาดตัวก็ไม่ได้ต่างกันมากเท่าไร สงสัยช่วงนี้คงไม่มีเวลาไปออกกำลังกายเท่าไร วันอาทิตย์นี้สงสัยต้องจูงพิซซ่าออกไปวิ่งรอบสวนสาธารณะในหมู่บ้านเสียแล้ว เขาแบกร่างใหญ่ออกมาจากรถ จับแขนพาดบ่า กึ่งเดินกึ่งลากเข้าไปในบ้าน แล้วทิ้งลงที่โซฟาห้องนั่งเล่นอย่างไม่ปราณี แรงกระแทกดังตุ๊บส่งผลให้คนที่ไม่มีสติค่อยรู้สึกตัว เขาไม่ได้สนใจอะไรนัก ต่ายผละตัวออกไปเช็คความเรียบร้อยด้านนอกเสร็จแล้วจึงเดินกลับเข้าบ้าน เห็นเจ้าหมาตัวโตที่ค่อยขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วก็ส่ายหน้า เจ้าสี่ขาตัวจริงของบ้านขู่เสียงเบาๆวิ่งวนไปรอบๆเพราะไม่คุ้นกลิ่น จนมือใหญ่นั่นตบลงบนหัวเบาๆจึงค่อยคลานเข้าไปหา เขาเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำเย็น แล้วเดินมาส่งให้คนที่นั่งมึนอยู่บนโซฟา
“เช็ดหน้าเช็ดตาซะ ไหวก็กลับบ้าน ไม่ไหวก็นอนนี่ โซฟานะ” ยื่นผ้าขนหนูให้อีกคนรับไปแต่ก็ไม่รับสักที ต่ายถอนใจเฮือกใหญ่โปะเข้าไปที่ใบหน้าสลึมสลือนั่นอย่างหมั่นไส้
“เอาไปเร็ว ง่วงแล้วจะไปอาบน้ำนอนสักที ... เห้ย”
เกือบไปแล้ว ... แขนเล็กถูกกระตุกอย่างแรง ยังดีที่เขายังทรงตัวอยู่ได้ถึงไม่ล้มลงไปทับและเคราะห์ดีที่อีกฝ่ายไม่กระตุกเขาแรงนัก เขาเผลอปล่อยผ้าขนหนูด้วยความตกใจ พอจะขืนตัวออกอ้อมแขนกว้างก็โอบเข้าที่เอวแน่น นี่มันอันตรายเกินไปแล้ว ต่ายคิดในใจ เข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟันตัวเองอย่างหงุดหงิดที่ไม่ทันลูกไม้ตื้นๆเมื่อเห็นสายตาพราวระยับที่เงยหน้าขึ้นมอง มือเล็กดันใบหน้าให้ถอยห่างจากช่วงท้องของตัวเอง
“พี่ต่ายใจร้าย” เสียงแหบเพราะเพิ่งฟื้นบ่นอู้อี้ แนบหน้าลงกับเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด ไม่รู้ทำไมทั้งๆที่พี่ต่ายก็ดื่มไปเหมือนกันแถมนั่งอยู่ในวงเหล้าที่ทุกคนจัดหนักกันขนาดนั้นกลับตัวห๊อมหอม
“ถ้าสำออยแบบนี้ต่อไปจะหาว่าใจร้ายก็ไม่สนใจแล้ว ปล่อยเลย” พ่นลมหายใจพรืด มือนี่ติดกาวตราช้างหรือไงถึงแกะไม่ออกเสียที ติดแน่นทนนานจริงๆ
“นี่ผมเมาอยู่นะ เขาว่ากันว่าอย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา แต่ตอนนี้ผมทั้งบ้าทั้งเมาพี่ต่ายโกรธผมไม่ลงหรอก” บาสกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น รั้งคนตัวเล็กกว่าที่พยายามขืนตัวออกอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งพยายามก้าวขาถอยหลังและดันหัวเขาออกโดยไม่ออมแรงเลยแม้แต่น้อย
“พูดฉอดๆแบบนี้ไม่เมาแล้ว ปล่อย เห้ย จั๊กจี้”
“ใครว่า ผมยังเมาอยู่ พี่ต่ายไม่เห็นเหรอ” เสียงทุ้มออดอ้อน ไม่รู้ทำไมฟังแล้วมันจั๊กจี้ยิ่งกว่าใบหน้าที่งุดๆที่ซุกอยู่กับพุงเสียอีก
“ผมเมารักพี่ขนาดนี้ พี่ยังไม่เห็นอีกเหรอ...”
แววตาคมที่เคยหยอกเย้าทีเล่นที่จริงอยู่เสมอแปรเปลี่ยนเป็นออดอ้อนปนน้อยใจ ใบหน้าหล่อที่เงยหน้ามองเขาเหมือนลูกหมาตัวโตที่เว้าวอนขอความรักเสียจนเกือบใจอ่อน ชีพจรเต้นระรัวจนหูอื้อ ตาลายไปหมด นี่เขาไม่ได้เมา แถมมีสติครบถ้วนด้วยซ้ำ แล้วทำไมรู้สึกเหมือนเพดานบ้านมันหมุนๆอย่างไรไม่รู้ ว่าที่คุณหมอพยายามเฉไฉ เสมองไปที่อื่น
“ก็ไม่ใช่ไม่เห็น”
“แล้วเมื่อไรกันพี่ต่าย เมื่อไรพี่จะเปิดใจรับผมเข้าไปสักที” ... รู้มั้ยผมจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
บาสกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเมื่อคนในวงแขนยืนนิ่ง เขาไม่รู้ว่านี่เร็วหรือช้าไปที่ถามคำถามนี้ บางทีอาจจะเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำให้เขาขาดความชั่งใจหลายๆอย่าง จริงอยู่ที่เขามักจะหยอกล้อพี่ต่ายอยู่เสมอ ทำเหมือนไม่คิดอะไรลึกซึ้งทั้งๆที่ในใจเขาคิดทบทวนการกระทำทุกอย่างจนเหมือนคนคิดมาก เขากลัวว่าถ้าเกิดทำอะไรล้ำเส้นมากเกินไป จะถูกพี่ต่ายผลักไสออกไปจนไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
นี่เขาคิดเยอะเกินไปหรือเปล่า หรือที่พี่ต่ายนิ่งไปแบบนี้เพราะไม่พอใจกันแน่ เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเนียนของคนที่แก่กว่าเขาเกือบสองปี เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ขมวดคิ้วมุ่นก็ค่อยโล่งใจ มือเรียวที่ผลักไสเมื่อครู่ค่อยคลายลง เลื่อนไปสางเส้นผมด้านหลังช้าๆ
“ไม่เคยคิดเหรอว่าทำไมถึงได้ยอมให้เข้ามาวุ่นวายในชีวิตแบบนี้ ...”
เสียงนุ่มพูดด้วยโทนต่ำจนเขาชักไม่แน่ใจว่าคนพูดอยู่ในอารมณ์ไหน แต่สายตาวาวที่ก้มลงประสานก็ทำให้เขาใจชื้นขึ้นเป็นกอง
“ไม่เคยคิดเหรอว่าทำไมถึงได้เข้ามานั่งอยู่ในบ้านหลังนี้ทุกวัน ...”
แน่นอกเหมือนหัวใจที่ห่อเหี่ยวมันพองฟูฟ่อง ... แต่เขาไม่อยากคิดไปเองอีกแล้ว เขารู้ว่าหลังๆมานี้อีกฝ่ายยอมเขามากขึ้นไม่ขัดเหมือนแต่ก่อน แต่เขาไม่อยากคิดไปเอง ... ไม่อีกแล้ว
“แล้วไม่เคยคิดเหรอว่าทำไมวันนี้ถึงตามไปด้วย ทั้งๆที่ปกติฉันไม่ค่อยไปสถานที่แบบนั้น ...”
รู้สึกเหมือนลำคอตีบตัน เสียงที่จะเปล่งคำพูดตอบมันหายไปหมด ใช่หรือเปล่า ใช่แบบทีเขาคิดใช่ไหม “พี่ต่าย ...”
คนถูกเรียกชื่ออือในลำคอ มือเย็นบีบนวดขมับของลูกหมาที่กลายร่างเป็นลิงตัวใหญ่ให้ผ่อนคลายข้างหนึ่ง อีกข้างคลึงเบาๆที่ท้ายทอยตึงเครียด
“คิดได้หรือยัง” เอ่ยถามเสียงแผ่ว รู้สึกถึงอ้อมแขนที่รัดแน่นค่อยคลายออกข้างหนึ่ง
มือใหญ่กว่าเลื่อนมาจับที่ข้อมือจนร้อนวาบ เขาไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้อีกฝ่ายบีบข้อมือเขาจนเจ็บ แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แรงกำมือค่อยคลายออกราวกับว่าเมื่อครู่จะตอกย้ำว่าได้สัมผัสที่ผิวเนื้อตรงนั้นจริงๆ ร่องรอยยังแดงเป็นห้อเลือดเมื่อคลายออก ยังไม่ทันจาง ริมฝีปากร้อนก็ตามประทับแผ่วเบาราวกับจะขอโทษที่ทำรุนแรง ต่ายรู้สึกหัวใจกระตุก มือสั่นน้อยๆเมื่อได้รับสัมผัสคุกคามแบบนี้เป็นครั้งแรก ริมฝีปากอุ่นกดย้ำเบาๆ เลื่อนจูบไปทั่วหลังมือ ไล่ไปที่ปลายนิ้วทีละนิ้วจนครบ เลือดลมร้อนไหลเวียนขึ้นใบหน้าเสียจนรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นลม
บ้าจริง ... ทำแบบนี้รู้บ้างไหมว่าเขาจะแย่แล้ว
ฝ่ายมือถูกพลิกหงาย ก่อนที่อีกฝ่ายจะค่อยกดจูบย้ำหนักแน่นที่ฝ่ามือขาวที่ถูกฟอนเฟ้นจนร้อน ต่ายรู้สึกเหมือนจุดรวมของเส้นประสาททั้งร่างกายไปกระจุกรวมกันที่ฝ่ามือ สายตาที่ช้อนมองดูมีพลังอย่างร้ายกาจเสียจนเขาแทบจะเข่าอ่อน เขาแน่ใจว่าตัวเองเป็นคนเข้มแข็งกับทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ยอมอะไรง่ายๆ แต่เมื่อเจอสายตาแบบนั้นแล้วเขารู้สึกเหมือนเห็นลูกหมาตัวโตๆที่มันอ้อนขอจะเอาอะไรเขาก็ยอม
“พี่ต่ายรู้ไหม ว่าทั้งใจของผมอยู่ในมือน้อยๆข้างนี้ของพี่แล้ว” ใบหน้าคมแนบเข้ากับฝ่ามือเล็ก แต่ก่อนเขายังลังเล คิดล่วงหน้าไปในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง พยายามที่จะทำให้พี่ต่ายรู้สึกว่า ถึงเขาจะเด็กกว่าแต่เขาก็สามารถดูแลอีกฝ่ายได้
“ผมให้พี่ ให้ไปหมดแล้วตั้งแต่วันที่ผมตัดสินใจบอกพี่วันนั้นว่าผมจริงจัง...” อ้อมแขนอีกข้างที่ยังคาอยู่ที่บั้นเอวค่อยคลายออก จับมืออีกข้างของอีกคนที่ยังว่างมาแนบเข้ากับใบหน้าตัวเองทั้งสองข้าง
“ผมรู้ว่าผมเป็นคนขี้ขลาด ผมไม่แน่ใจว่าอนาคตจะเป็นยังไง ผมรู้แค่ผมชอบพี่ ... ชอบมากจริงๆ” เสียงทุ้มแผ่วเบาจนแทบกระซิบนั้นเว้าวอนโหยหาจนแทบเข่าอ่อน ไม่รู้ทำไม แต่ต่ายเองก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนขี้ขลาด ...
ขี้ขลาด ที่เขาไม่ยอมรับความจริงเสียที
เหมือนเรี่ยวแรงตัวเองหดหาย ต่ายทรุดลงยืนเข่า โชคดีหรือไม่ดีไม่รู้ที่ความสูงไม่ได้ต่างกันมากเท่าไรนัก ระดับใบหน้าของเราถึงได้ไม่ห่างกัน ประสานสายตากับอีกคนที่มีแววลังเลไม่น้อย ผิดกับยามปกติที่เจ้าตัวมักจะส่งสายตาฉายแววมั่นใจ หยอกเย้าและตรงไปตรงมาอยู่เสมอ
“พี่ต่าย ... ผมรอได้นะ” เสียงทุ้มสั่น ค่อยๆเค้นเสียงพูดเมื่อเขาทอดมอง ผู้ชายตัวโตแบบนี้ดูเหมือนเป็นเด็กชายตัวเล็กๆได้เมื่อไรกันนะ
“ไม่จำเป็น”
ตอบชัดเจน เขาเห็นแววตานั้นไหววูบเล็กน้อย จ้องมองเขาอย่างไม่เข้าใจ บางทีฤทธิ์ของแอลกอฮอล์นี่ก็ดีเหมือนกัน ทำให้คนอ่อนลงได้ขนาดนี้เวลาเห็นสายตาแบบนั้น
.
.
“ไม่ต้องรอแล้ว ... เพราะฉันก็จะไม่รอเหมือนกัน” .....
:katai5:
-
พี่ต่ายใจอ่อนแล้ว
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
:ling1:
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก พี่ต่ายใจอ่อน บาสก็สมใจ
-
“ไม่ต้องรอแล้ว ... เพราะฉันก็จะไม่รอเหมือนกัน” .....
แต่คนอ่านต้องรอใช่มั้ยคะ ฮือฮือ.....
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
พี่ต่ายยยยยยยยยยยยย
ยอมรับความรู้สึกแล้วหรอ :o8:
บาสสมหวังและ ดีใจด้วยยยยย o13
-
อ๊าาาาา :katai4: :katai4: :katai4: คนเขียนจ๋า มันค้างงงง :ling1:
-
อร้ายยยย เค้าเป็นแฟนกันแล้วใช่ม้ายยย :-[
-
พี่ต่ายยยย กรี๊ดดดด :katai4: ฉันจะไม่รอ พี่ต่ายจะไม่ทนแล้วนะค้าาาา :katai1:
เห็นแวว ก ม กลัว เมี... มาแต่ต้นทาง ฮ่าๆ รักหรอกเลยเกรงใจใช่มั้ยจ๊ะบาส :ruready
-
อร๊ายยย..ในที่สุดดด พี่หมอก็ใจอ่อนแล้ว :heaven :heaven(ฉลอง7วัน7คืน 5555++)
-
ไม่รอนี่หมายถึง ตกลงเป็นแฟนเลยใช่ไหมพี่ต่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7:
-
:impress2:
:mew1: :pig4:
-
ทำไหมหมอต่ายน่ารักแบบนี้ กรี๊ดดด มาจุ๊ฟที
(บาสถีบ)
เขินอ่า
-
มาจิ้มหมอต่ายก่อนอ่าน :)
-
อ๊ายยย พี่ต่ายยยย
นี่เขาจะเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย?? :hao7:
-
พี่ต่ายใจอ่อนแล้ววววว
-
กี๊ดดดดดดด!!!!~~~ ยังไงๆๆๆๆๆๆๆ
:ling1:
-
อ้ายยยยยยไม่รอแล้วจะเป็นยังไงต่ออ๊าาาาา :katai1: อยากรู้
-
ไม่ต้องรอนี่คืออออ แบบว่า แบบว่า รึเปล่า า :z1:
-
โง้ยยยยยยยยยยย :hao7:
ความรู้สึกตอนอ่านตอนนี้เหมือนกับ ความสุขมันกำลังก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ
ลุ้นสุดๆ
ขอบคุณที่บาสซื่อตรงกับความรู้สึกกับพี่ต่ายจนพี่ต่ายมั่นใจ
จากนี้ไปจะเป็นยังไงนะ รอติดตามค่ะ
ปล.เห็นตอนแรกตกใจ เฮ้ย อัพแล้ว!ขอบคุณมากๆนะคะพี่คนเขียน :heaven
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หมอต่ายใจอ่อนแล้วดีใจๆๆๆๆๆ
บาสต้องดูแลหมอต่ายดีดีน๊าาาาา
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แอร๊ยยยยยยยย พี่ต่าย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :heaven :heaven :heaven :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai5: :katai5: :katai5:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ \\><// :mew2:
-
พี่ต่ายพร้อมจะเป็นสามีแล้ว??? ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
พี่หมอต่ายใจอ่อนให้บาสแล้ว
ความพยายามของบาสเห็นผลแล้ว
:hao7: :hao7:
อยากอ่านตอนไปเร็วๆจังเลย
-
เต็มใจให้พาไปเปิดตัว ดูแลอย่างดิบดี แล้วยังคำพูดแบบนี้
เหยยยย นี่มันหมายความว่า พี่ต่ายยยย ตกลงปลงใจกันแล้วใช่ไหมมมมมมมม :a2:
ตำนานวิศวะศักสิทธิ์เนอะ อิอิ
-
ขอเวลาไปทำใจแพ๊บ มันพองเต็มอก อิอิอิิอิ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
พี่ต่ายไม่รออออออออ แต่เค้าต้องรอออออออ คนเขียน มาไวๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด :hao7:
คนอ่านก็ไม่รอเหมือนกัน จูบเลย จูบเลย จูบเลย ใช่ปะ อิ อิ คิดไว้ก่อน
-
เพิ่งเริ่มอ่านค่ะ สนุกดี บาสกวนดีค่ะ ^^
ปล. ขอแอบท้วงคนแต่งนิดนึงค่ะ ^^
มีคำนึงที่อ่านแล้วแปลกๆ คำว่า "สิ้นร่าง"
ที่จริงมันควรเป็นคำว่า "พ้นร่าง" มากกว่ามั้ยอ่ะคะ? ^^"
-
กรี้ดดดดดดดดดด
ถ้าไม่รอแล้ว ก็คบกันเลยยยย
-
กรีสสสสสสส เค้า ไม่รอกันแล้ววว
-
จิตใจตรงกัน ผูกพันรักใหม่ ฮิ้วววววววววว
-
พี่ต่ายใจอ่อนแล้ว ฟินมากอ่ะ
บาสน่ารักกกกกกกกก :katai4: :katai4: :katai4:
พี่ต่ายไม่รอ เราก็ไม่ทนนนน
-
คือ........กรี๊ดเลยได้ใช่มั๊ย กรี๊ดเลยนะ ไม่รอเก้อนะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
อร๊ายยยย พี่ต่ายยย กรี๊ดดดดร้องงงงลั่นห้อง :hao7:
-
กีสสสสสสส จะคลั่งแล้วค่ะ มันคืบหน้าค่ะคืบหน้า สิ่งที่เรารอคอยกำลังจะมาถึงแล้ว
พี่ต่ายของหมาบาสน่ารักที่สุด เข้ากับเพื่อนๆ ได้ดีอีก รักเพื่อนบาสที่แกล้งเมาจำทางไปหอบาสไม่ได้ 555
โอ๊ย คนตัวโตกลายเป็นตัวเล็กนิดเดียวเพราะไม่มั่นใจ ทุกอย่างอยู่ในกำมือพี่ต่าย
หวานมากกกกก พี่ต่ายน่ารักยอมรับบาสแล้ว รำแก้บนแพ้พ 555 ฟินค่ะฟิน
ขอบคุณค่ะ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
ดิ้นตาย ดิ้นตาย
อิจฉา อ่ะหึ๊ยยยยยยย
-
ฮิ้วววววว อยากแซวด้วย อุ่นจนร้อนเลยนะ
-
อร๊ายยยยยพี่ต่ายในที่สุดก็แพ้ลูกอ้อน
บาสนายเยี่ยมมากอ้อนเยอะๆขออะไรเดี๋ยว
ก็ได้ :z1:
-
ขอกรี๊ดดดด ล่วงหน้าได้มั้ย?
คือพี่ต่ายยอมใจอ่อนแล้วใช่มั้ย
-
อร๊ากกกกกกก ลุ้นมากกกก >///<
พี่ต่ายใจอ่อนแล้ววววววววว //โบกพู่เชียร์รัวๆ
บาสเอ๊ยยย ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกจริงๆ นายแน่มาก
บาสไม่รอ พี่ต่ายไม่รอ แต่คนอ่าน ..รอ!!! 555
-
ชั้นดีใจกับแกจากใจเลยว่ะบาส
พี่ต่ายใจอ่อนแล้ว เป็นแฟนกันแว้ว
-
โอ้ย หวานละมุนละไมมากกกกก
ตอนหน้า 18+ ใช่ม๊ายยยยยยยยยยยยยยย
รอออออออออออ
-
โอ๊ยยยยย...ฟิน >.<
พี่ต่ายยอมแล้วๆๆๆๆๆ... :impress2:
ปล.แอบเชียร์โตกับไม้เบาๆ...ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองมั้ยจากตอนเก่าๆ แต่เหมือนจะสัมผัสอะไรได้จาก 2 คนนี้ :laugh: :z1:
-
:-[ :-[ :-[ พี่ต่ายไม่อยากรอแล้วก็ไม่ต้องรอ คบกันไปเลย
อร๊ายยยย ฟินเฟร่ออออ :z2: :z2: :z2:
อารมน้องบาสเหมือนหมาตัวใหญ่ๆเห็นอาหารกองโตแน่ๆเลย :laugh: :laugh: :laugh:
-
ก็เข้าใจบาสนะที่คิดว่าพี่ต่ายยังไม่เปิดใจให้ คือบางการกระทำมันสื่อให้คิดแบบนั้นได้จริงๆ
แต่ก็อย่าลืมว่าจริงๆแล้วเขาเป็นคนอย่างไร ที่เขาแสดงออกมาระดับนี้มันเหมือนกับที่เขาทำกับคนอื่นหรือเปล่า
ตอนนี้บาสหงอจริงๆอะ แววเกลียมัวมาเลย แล้วในที่สุดพี่ต่ายก็ยอมรับความรู้สึกของตัวเองเสียที เขินแทน (>/////<)
ปล. พี่ต่ายของน้องอย่าเป็นรุกนะคะ สัมผัสได้ถึงความเมะในตัวพี่ต่ายแม้จะน่ารักขนาดไหนก็ตาม
แต่ให้หมาบาสรับนี่ทำใจไม่ได้จริงๆ ฮ่าๆ
-
คนอ่านก็จะไม่รอออออออ :ling1:
-
กรี๊ดดดด พี่ต่ายยอมบาสแล้วใช่มั้ย ใช่มั้ย
ตัดจบตอนแบบนี้เค้าพิคเก้อเลยอะ
นึกว่าบาสจะได้จูบพี่ต่ายสักนิด
แต่ก็จูบมือจนพรุนแล้วอนะ ถือว่าคุ้ม
ดีใจด้วยนะบาสสสส
ดูแลพี่ต่ายดีๆละ
-
ว้าววววว
ผ่องโตสุดๆๆๆ
-
:hao6: :katai2-1: :laugh:
ในที่สุดดดดดดดดดดดด
พี่ต่ายก็ยอมรับความจริงละ ยินดีกับบาสด้วยนะจัะ!!!
พี่ต่ายสร้างดาเมจให้เด็กแล้วรับผิดชอบด้วยเลย 5555555555
อ่านแล้วเขินบิดไปมา งื้ออออออ
-
อ่านถึงตอนที่บาสอาบน้ำให้หมา
งงว่าอาบได้ไง ก็มือเข้าเฝือกไว้
เอ๊ะ หรือเราอ่านพลาดหว่า?
-
อร้ายยยยย >/////< พี่หมอจะไม่รออะไรคะ
-
เอ่มๆๆ ค้างงงงงงงงง อ่ะ เอิ่ม ไม่รอไร ไม่อยากเดา กลัวใจคนเขียน :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
บาสไม่รอ
พี่ต่ายไม่รอ
คนอ่านก็ไม่อยากรอ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: น่ารักอ่ะ
-
อร๊ายยยยยยยยย พี่หมอต่าย ไม่รออะไรคะ
-
ไม่ไหวแล้ว เขินนนนนนนนน :-[
-
ในที่สุดหมอต่ายก้อใจอ่อน
-
หมอต่ายน่ารักจังเลยยย ไม่รอแล้ว บาสจัดการเลยยยย 555
-
เข้ามารอ หมอ ต่าย ทุกวัน เลยจ้าาา
-
*0*
-
อ่านรวดเดียว สนุกมากคร่า า ติดตาม ม :L2:
-
http://www.youtube.com/v/HYHDWQ_pw14
เข้ามาโฉบและบอกว่า วันที่ 20 ค่อยเจอกันนะคะ :mew1
.
.
(http://image.ohozaa.com/i/e15/5vmTLw.jpg) (http://image.ohozaa.com/view2/xMQwGxcPmsjzOaVb)
-
กรี๊ดดดดดดดด.......ลืมได้ไงอะบาส มันสำคัญกับหัวใจหนูมากนะลูก o22
-
เห้ยยยยย ลืมอะไรไม่ว่าอย่ามาลืมซีนนี้นะบาส :katai1:
-
ซีน สำคัญเลยนะบาส
นั่งไทม์แมชชีน กลับไปด่วนเลย
:katai5: :katai5:
-
อ่าว เห้ยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
-
:นับวันรอ อ :z3:
-
เฮ้ยบาส ลืมได้ไง
-
อีกสองวันเนอะ
-
บาสไปดื่มซุปไก่สลัดนะลูก
จะได้ความจำดีขึ้น :mew5:
-
น่านไง ระยะทางไม่โรยด้วยกลีบกุหลาบจริงๆๆ :mew4: :mew4: :mew4:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
นายบาสพลาดดดดดซะแล่ว :laugh:
นับวันรอเลยค่ะ
-
:katai4: :katai4: :ling1: :ling1: :katai3: :katai3: :katai5: :katai5: :katai2-1: :katai2-1:
-
แอร๊ยยยยยย ปูเสื่อรอเลยจร้า
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:katai4: :katai5: :katai5: :katai5:
-
รอ รอ รอ นะ
หมาบาสสติเฟื่อง
-
อ่าววววบาส ซวยละนั่น ลืมตอนสำคัญเลยนะเห้ยยย :z3:
-
พูดได้อย่างเดียว
ชิ....หาย แล้วววว
:ling1:
-
จบกันคราวนี้ ลืมแล้วจะไปต่อ
กับพี่ต่ายยังไงล่ะทีนี้ 555
-
กรี๊ด~ เค้าหวานกันอะ อ๊าย~ โลกสีชมพู เขิน :-[
-
ตั้งใจจะลงวันที่ 20 จริงๆค่ะ (กะจะลงทุก 5 วัน) คือจริงๆกะจะลงวันนี้ตอนเที่ยงคืนแต่กลัวหลับก่อน ลงเลยแล้วกัน!
ปล. ตอนนี้ยาวสะใจมากจนอยากจะหั่นครึ่งกลั่นแกล้ง แต่กลัวโดนสาปส่งชั่วกาลปาวสาน เลยลงให้จุๆ เต็มๆเลยแล้วกันค่ะ
อนึ่ง เพราะตอนนี้ยาวมาก ไม่กล้าตัด และเกินโควต้าการลงไปโข .. เพราะฉะนั้น เจอกันกับหมาบาสและหมอต่ายอีกทีวันพุธที่ 27 เลยนะคะ :hao3:
ไปอ่านกันเต๊อะ .. :hao7:
.
.
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
สัมผัสอุ่นนุ่มที่ทาบเข้ากับริมฝีปากทำเอาคนตัวโตที่อยู่ต่ำกว่าเคลิ้มเสียจนละลอยละล่อง บาสยอมรับว่าตัวเองอ่อนที่แขนขาชา กระดิกกระเดี้ยวทำอะไรไม่ถูกเหมือนคนเป็นอัมพาต จะรุกล้ำทำอะไรก็ไม่กล้า ก้อนเนื้อขนาดเท่ากำปั้นน้อยๆกำลังพองโตจนคับอก ริมฝีปากนุ่มหยุ่นของคนตรงหน้าขยับไล่ไปที่ผิวแก้ม ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อน ไม่คิดว่าคนตัวเล็กกว่าอย่างต่ายจะกล้าทำอะไรแบบนี้ เขารู้สึกได้ถึงความชื้นที่ไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆ ขนอ่อนลุกเกรียวไปทั้งตัว รู้สึกถึงฟันคมที่ลากผ่านเบาๆที่ต้นคอของตัวเองจนระคายผิวเล็กน้อย
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ มันมีอะไรแปลกๆ
บาสรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกกลับตาลปัตร ไม่รู้ว่าเพราะน้ำเมาที่ดื่มลงไปหรืออย่างไร เขารู้ว่าตัวเองดื่มไปเยอะจนค่อนข้างมึน แต่ไม่ถึงกับเมามายจนไม่ได้สติแน่ๆ เพราะตอนที่ไอ้ไม้กับพี่โก้แบกเขามาที่รถเขายังรู้สึกตัวอยู่ตลอด จะแอบมาเคลิ้มหลับนิดหน่อยตอนที่แอบหลับอยู่บนรถ พอถึงบ้านพี่ต่ายก็ทิ้งเขาลงกับโซฟาอย่างไม่ปราณี แต่ เฮ้ย มันไม่มีทางที่จะทำให้เขาอ่อนเปลี้ยระโหยจนไม่มีแรงจะขยับแม้แต่มือตัวเองไปได้ เขารู้สึกถึงสัมผัสหนักหน่วงที่ขยับจากช่วงหน้าอกลงไปที่ท้อง รู้สึกเหงื่อแตกไปทั่วทั้งตัว เชี่ยแล้ว นี่เขาจะต้องเปลี่ยนฝั่งจริงๆใช่มั้ยวะเนี่ย ชีวิตลูกผู้ชายตลอดยี่สิบปีของกู เขาฮึดเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีอยู่ ตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายลั่น
“เดี๋ยวก่อน พี่ต่าย !!!”
เขารู้สึกตัวเองเหงื่อแตก เสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวเปียกชุ่ม ดันแขนตัวเองลุกขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องนั่งเล่น หอบแฮ่กด้วยความตกใจเหมือนได้วิ่งหนีจากสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตมา บาสกุมขมับ รู้สึกปวดจี๊ดไปทั้งหัวเพราะลุกขึ้นนั่งไวเกินไป ยกมือขึ้นคลึงขมับตัวเองเบาๆ
“เป็นอะไรเนี่ย” คนที่ถูกเรียกชื่อถามด้วยความงุนงง
จะไม่เป็นไรได้ไงล่ะพี่ พี่กำลังจะพรากความบริสุทธิ์ของชายแท้นามนายบริรักษ์ในวัยยี่สิบปีไปนะพี่ ก็ต้องตกใจเป็นธรรมดาสิครับ แต่เดี๋ยวก่อน ... บาสเงยหน้าขึ้นมอง เขาเห็นบุคคลที่ถูกพาดพิงในชุดอยู่บ้านเสื้อยืดสีครีมล้วนกับกางเกงขาสั้นสีกรมท่าสบายๆ ผมเส้นเล็กที่ลู่ลงมาปรกใบหน้าขาวเปียกหมาดๆ และบนไหล่เล็กนั่นมีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดเอาไว้ เขาเสมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแสงแดดสาดเข้ามาจากภายนอก ... ชิบหาย นี่มันเช้าแล้วนี่หว่า แล้ว ...
“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ พิซซ่ามานี่ ขึ้นไปเล่นบนโซฟาอยู่ได้ มีคนนอนอยู่เห็นมั้ย?”
เจ้าสุนัขพันธุ์บีเกิ้ลกระโดดดึ๋งไปหาเจ้าของทันทีที่ถูกเรียก บาสมองสถานการณ์ตรงหน้า ในใจพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นช้าๆ เดี๋ยวก่อนนะ สัมผัสจากริมฝีปากอุ่นๆ กับฟันคมๆที่ขบลงบนผิวเนื้อนั่น ...
“ไปอาบน้ำสิ เปื้อนน้ำลายพิซซ่าหมดแล้ว”
ไม่ต้องคิดต่อแล้ว ... บาสรู้สึกเหมือนความฝันแตกสลายยิ่งกว่าโดนหักอก เขาทิ้งตัวลงนอนอย่างไร้เรี่ยวแรง อยากจะซุกใบหน้าเข้ากับฝ่ามือแล้วกอดตัวเองนอนร้องไห้กระซิกๆ
ไม่ใช่พี่ต่ายหรอก แต่เมื่อกี๊กูกำลังจะโดนหมาพรากความบริสุทธิ์ไป นี่มันพิศาลเกินไปแล้วชีวิตกู !
.
.
ต่ายมองเด็กหนุ่มรุ่นน้องด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย เมื่อครู่เขาก็ต้องยื้อยุดตั้งนานให้ไปอาบน้ำอาบท่าเพราะตอนนั้นก็สิบโมงกว่าแล้ว เขาปิดแอร์ตั้งแต่ประมาณแปดโมงนิดๆ เห็นคนตัวโตนอนเหงื่อซ่กแถมตื่นขึ้นมาแล้วเหงื่อแตกพลั่กไม่พอยังผสมไปด้วยน้ำลายของเจ้าพิซซ่าที่คงคิดอยากจะปลุกขึ้นมาเล่นด้วย ชายหนุ่มร่างสูงอยู่ในชุดใหม่เรียบร้อย โชคดีที่เขายังพอมีเสื้อยืดไซส์ใหญ่ๆติดตู้อยู่บ้าง กางเกงเอวยางยืดแบบผูกเชือกก็ไม่มีปัญหาอะไรนัก เสื้อผ้าก็ใส่ได้ แล้วมายืนเหม่อเอาผ้าเช็ดตัวคลุมหัวนิ่งอยู่หน้าห้องน้ำทำไมกัน
“เป็นไรอีกเนี่ย” ถอนหายใจพรืดแล้วตั้งคำถาม
“...เปล่า” นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วค่อยตอบเบาๆ ยิ่งทำให้ต่ายสงสัย ขมวดคิ้วแน่น
“ปวดหัวไหม? กินยาหรือเปล่า?”
ชายหนุ่มส่ายหน้าจนผมกระจาย ดึงผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่คลุมหัวตัวเองออก มองใบหน้าเนียนที่แสดงสีหน้าสงสัยปนหงุดหงิดเล็กน้อยแล้วค่อยถอนใจ เออ ... จะมาซึมแบบนี้ก็ใช่ที่ เรื่องทั้งหมดเขาก็แค่เอาไปฝันจนคิดเป็นตุเป็นตะ แถมสัมผัสที่ได้รับมันก็สมจริงเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง ช่างเหอะ เรื่องแบบนี้ไปเล่าให้ใครฟังอายเขาตายโหง ยิ่งถ้าเล่าให้พี่ต่ายฟังมีหวังได้เตะโด่งเขาออกไปนอกบ้านตอนนี้แน่ เขายิ้มให้อีกฝ่ายบางๆ เดี๋ยวค่อยไปไล่เบี้ยเอากับไอ้เจ้าสี่ขาที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่นั่นทีหลังก็ได้วะ
“ปวดหัว แต่ไม่อยากกิน” บ่นหงุงหงิงแล้วก็พาตัวเองเข้าไปใกล้กับร่างขาว จับมืออีกคนมาแตะๆเข้าที่ใบหน้า บาสเห็นแก้มใสอมชมพูขึ้นสีแล้วก็ได้ใจ เจ้าของมือขาวชักกลับ หรี่ตามองอย่างคนจ้องจับผิด
“งั้นสบายดีแล้วก็กลับบ้านไป”
“โอ้ยพี่ต่าย ผมมึนหัว วิงเวียน หน้ามืด ตาลายคล้ายจะเป็มลม” ส่งเสียงกระเง้ากระงอดออดอ้อนจนน่าหมั่นไส้นัก ต่ายแอบเบ้ปาก พอหายดีแล้วความกวนก็กลับมาเหมือนเดิมสินะ
“ยาดมมั้ย?”
“เหม็น อาการหนักมากกว่าเดิมอีก”
ต่ายพ่นล่มหายใจพรืด ท้าวสะเอวมองหน้า “จะเอาไง อาการแบบนี้สงสัยต้องส่งไปศรีธัญญาลูกเดียวแล้วมั้ง ติ๊งต๊องจริงๆ เหล้าทำลายประสาทหมด”
บาสยิ้มกว้าง มองใบหน้าขาวที่แม้จะกล้าชนกล้าเถียงกับเขาเหมือนเดิมแต่ทำไมเขากลับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่มันอุ่นๆในใจอย่างไรไม่รู้ ปกติแล้วพี่ต่ายมักจะแผ่บรรยากาศรอบตัวให้รู้สึกถึงเส้นบางๆกั้นอยู่ระหว่างรอบตัวเองกับเขาตลอด แม้จะใกล้ชิดแต่ก็เหมือนยังเข้าไม่ถึง เขาแน่ใจว่าตอนนี้เขาไม่ได้คิดไปเองแน่นอน เส้นที่ว่านั่นมันอันตรธานหายไปแล้ว ว่าที่คุณหมอหน้าหวานเห็นอีกคนมัวแต่ยิ้มเอาๆ ไม่พูดจาอะไรกลับรู้สึกเขินขึ้นมาซะอย่างนั้น เขาหมุนตัวเดินหนีเข้าไปในห้องครัว ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆที่เดินตามมาอย่างรวดเร็ว ก้าวไม่กี่ก้าวคนตัวใหญ่ที่เดินตามหลังก็โผล่มายืนขวางประตูทางเข้าห้องครัว ยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยว ก้มตัวลงมากระซิบเบาๆที่ใบหู ได้กลิ่นมินต์ของยาสีฟันยี่ห้อที่เขาใช้ประจำแล้วก็ต้องใจเต้นตึกตัก
“ผมไม่ติ๊งต๊องนะ ผม Thinking of you แค่อย่างเดียวนั่นแหละครับ”
ว่าที่คุณหมออ้าปากค้าง ได้ยินเสียงหัวเราะขำดังขึ้นคิกคักข้างๆใบหู ใช้เวลาประมาณห้าวินาทีสติสตังถึงกลับเข้าที่ ต่ายยกมือผลักไหล่อีกคนออกห่าง ถลึงตามองอีกฝ่ายทั้งๆที่ใบหน้าร้อนเห่อ ไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้ถึงอุณหภูมิร่างกายขึ้นๆลงๆง่ายดายนัก
“ถ้าจะกวนก็ออกไปข้างนอกเลย” เอ็ดเสียงดุ ขี้นิ้วออกไปที่ห้องนั่งเล่นที่อยู่ข้างๆ
“ไม่กวนแล้วครับ ไม่กวน ผมจะนั่งอยู่เฉยๆ ไม่รู้พี่ต่ายจะอึดอัดไหม” เอ่ยเสียงทะเล้น มองใบหน้าขาวที่ยังเป็นสีชมพู ไม่รู้ว่าเพราะร้อนหรือเขินกันแน่ แต่น่ารัก พี่ต่ายทำอะไรก็น่ารักไปหมด นี่ไม่อยากจะบอกว่าต่อให้ก่อนหน้านี้ด่าเขาฉอดอีกฝ่ายก็น่ารักมาก
“ก็ไม่ ถ้านั่งเฉยๆละก็นะ”
บาสถอนใจราวกับหนักใจ ต่ายเลิกคิ้วมองเด็กโข่งที่ตัวโตกว่าเขาอย่างประหลาดใจว่าทำไมต้องถอนหายใจเสียงดังอีก “ก็ถึงผมนั่งเฉยๆ แต่ผมนั่งอยู่ในใจพี่ต่ายแบบนี้ ผมเลยไม่รู้ว่าพี่ต่ายจะอึดอัดไหมอะครับ”
ให้มันได้อย่างนี้สิ!
เส้นเอ็นที่ขากระตุกขึ้นมาแบบเจ้าของไม่คิดจะห้าม ขาเล็กจึงถีบเข้าที่หน้าแข้งอีกคนอย่างแรง บาสที่ไม่ทันตั้งตัวเลยเซแถ่ดๆไปด้านข้างเล็กน้อย ถึงแม้จะเจ็บแต่ใบหน้าคมนั่นกลับประดับไปด้วยรอยยิ้ม แถมหัวเราะเสียงดังราวกับสนุกเสียเต็มประดา
“กินไร” เปลี่ยนเรื่องง่ายกว่า เขาเปิดตู้เย็น คุ้ยดูของสดที่ติดตู้เอาไว้บ้างแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว นอกจากกะเพราทูน่าที่ป้านวลทำไว้ให้เมื่อวานแล้วก็มีแค่ผักสดอย่างกะหล่ำปลีหัวนึงแล้วก็ไข่สดเท่านั้น เพราะเวลาเรียนที่เลิกไม่เป็นเวลา ทำให้เขาไม่อยากซื้ออะไรติดตู้เย็นเอาไว้มาก กลัวจะเน่าคาตู้แล้วเสียดายของเปล่าๆ
“พี่ต่ายทำเหรอ” บาสถามอย่างประหลาดใจ ตั้งแต่รู้จักกันมาเขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายเข้าครัวไปทำอะไรนอกจากกดน้ำร้อนลงโอวัลตินทรีอินวัน หรืออุ่นอาหารที่ป้านวลทำไว้ให้ในไมโครเวฟเท่านั้นเอง
“หรือจะมาทำเอง มีแค่กะหล่ำปลี กับไข่ แล้วก็กะเพราที่เหลือ หรือไม่ก็โทรสั่ง” ว่าที่คุณหมอตัวขาว ตวัดตามอง เห็นอีกคนขยับตัวไปนั่งลงที่โต๊ะตัวเล็กตรงกลางห้องครัวที่ปกติป้านวลจะใช้วางของเล็กๆน้อยที่ซื้อมา หรือบางครั้งก็เป็นโต๊ะที่เขาใช้นั่งทานอาหารเล็กๆน้อยๆตอนเช้า
“ไม่เอา อยากกินฝีมือพี่ต่าย” หูหางกระดิกสะบัดเสียจนถ้าแปลงร่างเป็นหมาตัวโตได้จริง มันคงฟาดระรัวกับพื้นห้องครัวเสียงดัง ต่ายมองวัตถุดิบน้อยนิด มองเครื่องปรุงง่ายๆที่มีอยู่ติดห้องครัว แล้วคว้าของออกมาวางที่เคาท์เตอร์เล็กๆข้างเตาแก๊ส “เพิ่งรู้ว่าพี่ต่ายทำอาหารเป็น”
“อือ ที่บ้านเป็นร้านอาหาร” ต่ายตอบเบาๆ มือเล็กค่อยๆแกะเปลือกกะหล่ำปลีด้านนอกออกอย่างเบาเมือ ล้างผิวด้านนอกออกด้วยน้ำสะอาด หยิบเขียงออกมาจากตู้ไม้ด้านล่างเคาท์เตอร์
“ห๊ะ จริงดิ” บาสตกใจเล็กน้อย ไม่คิดมาก่อนว่าที่บ้านของพี่ต่ายจะเป็นร้านอาหาร นึกว่าพ่อแม่ของอีกฝ่ายจะเป็นหมอเหมือนกับเจ้าตัวเสียอีก
“ล้อเล่น” ต่ายหัวเราะขำ เขาไม่ได้หันกลับไปมองเพราะยังคงวุ่นวายกับของมีคม เขาตัดกะหล่ำปลีออกเป็นสี่ส่วน แล้วค่อยซะแกนกลางที่แข็งๆออกไปให้เรียบร้อย ตากลมมองซ้ายขวา หากะละมังสแตนเลสใบเล็กที่น่าจะอยู่แถวนี้
“สรุปนี่จริงหรือล้อเล่น ผมนึกว่าพ่อแม่พี่ก็เป็นหมอไม่คิดว่าจะเปิดร้านอาหาร” บาสถามขึ้นมามึนๆ
“ลองกินดูเดี๋ยวก็รู้ ถ้าท้องไม่เสียล่ะก็นะ ...”
กระเทียมถูกแกะออกเป็นกลีบๆ เขาวางมีดให้ด้านบนของมันทาบลงแล้วใช้ข้อมือกดให้กระเทียมแตกออก จากนั้นก็ค่อยๆแกะเปลือกทิ้งไป แล้วค่อยสับเนื้อกระเทียมหยาบๆ เสร็จแล้วไปคว้ากะทะใบใหญ่ที่แขวนตรงหน้า ตั้งลงบนเตาแก๊สที่จุดไว้เรียบร้อยแล้ว เทน้ำมันพืชลงในกะทะ เขาโยนกระเทียมลงไปเจียวให้พอเหลือง จากนั้นใส่กะหล่ำปลีที่เอามาพักให้สะเด็ดน้ำแล้วลงไปในกะทะ เสียงซู่ดังท่ามกลางความเงียบ ใบหน้าเนียนแดงระเรื่อด้วยไอความร้อนจากการทำอาหาร พอเห็นว่ากะหล่ำปลีเริ่มเข้าที่แล้วเขาก็ปิดไฟ เทน้ำปลาลงไปรอบๆกะทะให้มันไหลลงไปคลุกกับกะหล่ำปลี ใช้ตะหลิวพลิกไปพลิกมาให้เข้ากันเสร็จแล้วเทลงจานแบนที่วางเตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้สักพักแล้ว
กลิ่นหอมเตะจมูก บาสมองอีกด้านหนึ่งของว่าที่คุณหมอที่ก้มๆเงยๆ เปิดปิดแก๊สในครัวหมุนไปมาอย่างคล่องแคล่ว ไม่รู้จะท้องเสียอย่างที่อีกคนขู่เอาไว้หรือเปล่าแต่หน้าตาของอาหารนั่นน่ากินเสียจนน้ำลายสอ และไม่ใช่เขาคนเดียวที่ท้องร้องโครกครากเพราะกลิ่นอาหาร เจ้าสี่ขาตัวจริงที่วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาในห้องครัวก็ด้วย บาสเห็นมันแล้วรู้สึกเคืองเล็กน้อยจากเหตุการณ์เข้าใจผิดเมื่อเช้า เขาอุ้มมันที่ตั้งใจวิ่งไปพันแข้งพันขาเจ้านายตัวเอง เมื่อถูกอุ้มจนตัวลอย พิซซ่าเลยขู่เจ้าของมือใหญ่เบาๆ
“มันกินข้าวยังอะพี่” บาสถามคนตัวเล็กที่เริ่มตีไข่ในชามใบเล็ก ต่ายละสายตาจากชามเอี้ยวตัวหันมามองสมาชิกประจำบ้าน
“กินแล้ว ให้มันกินขนมแล้วกัน นี่ก็ได้กลิ่นของกินไม่ได้เลย ตามกลิ่นมาตลอด”
บาสอุ้มเจ้าหมาตัวเล็กพาดบ่า รู้สึกว่ามันตะกายตัวเองจะลงเพราะสูงเกินไปจนตกใจแล้วก็ขำ เขาเดินออกไปหยิบเนื้อแท่งจากห้องนั่งเล่นด้านนอกแล้วเดินกลับมาในครัว แค่แป๊บเดียวไข่เจียวฟูๆโรยต้นหอมก็เสร็จเรียบร้อยวางอยู่บนโต๊ะไม้ตัวเล็กพร้อมกะหล่ำปลีผัดน้ำปลา ส่วนคนทำกำลังยืนเฝ้าไมโครเวฟ เขาเห็นกล่องพลาสติกสองใบที่บรรจุข้าวสวยและกะเพราของเมื่อวาน เสียงติ๊งดังเป็นสัญญาณว่าเสร็จแล้ว บาสนั่งลงบนเก้าอี้ วางเจ้าหมาตัวเล็กไว้บนตักแล้วค่อยๆป้อนเนื้อแท่งให้มันช้าๆ ยืดยุดกับแรงงับนั่นเล็กน้อย เมื่อเจ้าพิซซ่าชักเย่อได้เนื้อแท่งของตัวเองมันก็กระโดดลงจากตัก ลงไปยืนกินบนพื้น
“ไปล้างมือ” ต่ายหันกลับมาพร้อมกับจานข้าวสวยร้อนๆสองจาน วางลงตรงหน้า หรี่ตามองคนตัวใหญ่ที่นั่งนิ่งส่งยิ้มให้
“พี่ต่าย ...” บาสเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ เขายังคงมองใบหน้าหวานนั่นเพลินๆ “เหมือนข้าวใหม่ปลามันเลยอะ”
โครม!
เสียงจานกระเบื้องกระแทกลงกับโต๊ะไม้ดังลั่น ใบหน้าขาวยิ้มหวาน แต่ทำไมเขาขนลุกเกรียวไม่รู้
“ล้างมือ”
“ครับๆๆๆ” บาสรีบลุกจากโต๊ะตรงไปที่ซิงค์ล้างจาน กดย้ำยาล้างมือมาถูๆเล็กน้อย ล้างน้ำสะอาดแล้วเช็ดเข้ากับผ้าเช็ดมือที่แขวนอยู่ นี่ดีนะที่ไม่แซวตอนหั่นผัก ไม่งั้นมีดลอยมาเฉาะหัวกะบาลเขาแยกแน่ๆ
บาสเดินกลับมานั่งที่โต๊ะตัวเดิม มองคนที่เพิ่งทำกับข้าวเสร็จคว้าทิชชู่ที่วางอยู่บนโต๊ะซับเหงื่อที่ไหลลงมาตามกรอบหน้า ยิ้มมองเจ้าพิซซ่าที่แทะเนื้อแท่งหมดแล้วก็วิ่งพันแข้งพันขาไปมา แล้วนั่งแผละพิงขาขาวๆ ... สนใจเปลี่ยนที่กับกูมั้ยพิซซ่า ...
“กินสิ” เสียงแหบๆนั่นเรียกเขา พยักเพยิดหน้าไปที่อาหารสามอย่างตรงหน้า บาสไม่รอช้า คว้าช้อนเงินวาบวับที่ใช้เป็นช้อนกลางตักผัดผักขึ้นมาใส่จานข้าวตัวเอง เขาคว้าช้อนในจานข้าวตักข้าวคลุกเข้าไปนิดหน่อยแล้วใส่ปาก รสสัมผัสนุ่ม เค็มนิดๆของกะหล่ำปลีผัดน้ำปลาอาจจะไม่ได้ดีเลิศเหมือนไปกินร้านอาหารห้าดาว แต่เขาก็รู้สึกว่ามันอร่อยกว่าจานไหนๆที่เขาเคยกินมา อาจจะเพราะคนทำด้วยหรือเปล่าเขาเองก็ยังไม่แน่ใจ
“อร่อยอะ” กลืนยังไม่ทันหมดก็รีบพูดจนคนทำนึกขำ เห็นคนตัวใหญ่ก้มหน้าก้มตากินแล้วก็ชักหิวบ้าง
อาหารมื้อสายเกือบเที่ยงหมดลงอย่างรวดเร็วเพราะคนหิวโหยสองคน บาสนั่งเอนหลัง แผ่พุงด้วยความอิ่มแปล้ ดื่มน้ำเปล่าอึกใหญ่ ต่ายมองเห็นทั้งจานกับข้าวเกลี้ยงเกลาทั้งสามจานแล้วก็อดจะยิ้มไม่ได้ ถึงแม้เขาจะไม่ได้ทำทั้งหมดก็ตาม มือขาวรวบช้อน เก็บจานมาวางซ้อนกันเป็นตั้ง กำลังจะลุกหยิบไปล้างที่อ่างมือใหญ่ของหนุ่มรุ่นน้องก็เข้ามารั้งไว้ก่อน
“ผมล้างเอง” ต่ายเหล่มอง ปล่อยมือจากจานให้อีกคนถือไปล้างเรียบร้อย
เมื่อไม่ต้องทำอะไร มือขาวจึงคว้าเจ้าตัวเล็กที่สะบัดหางฟาดโดนขาเขาเบาๆขึ้นวางบนตัก ลูบหัวมันเบาๆให้มันกึ่งนั่งกึ่งนอนนิ่งๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง วันนี้ท่าทางอากาศดีกว่าทุกวัน อย่างน้อยแดดก็ไม่ร้อนมาก ถึงแม้ฟ้าจะครึ้มนิดหน่อยก็ตาม เหม่อได้ไม่นานเจ้าตัวเล็กก็ตะกายเกาะบ่า มองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนกัน
“อยากออกไปวิ่งข้างนอกล่ะสิ” พูดไปพร้อมกับลูบขนสั้นๆมันปลาบของมันเบาๆ ได้ยินเสียงครางหงิงตอบรับทำให้เจ้าของยิ้มกว้าง “ได้ๆ ถ้าฝนไม่ตกล่ะก็นะ”
พิซซ่าเห่าบ๊อกตอบรับสองสามครั้ง ฟังดูเหมือนจะพูดกันรู้เรื่องจนคนที่แว้บไปยืนล้างจานจนเสร็จสักพักแล้วลอบยิ้มมุมปากน้อยๆ ยืนพิงเคาท์เตอร์ล้างจาน มองดูคนน่ารักในวันสบายๆแบบนี้ก็ดีไม่หยอกเหมือนกัน
“นี่ เสร็จแล้วก็กลับบ้านกลับช่องไปได้ล่ะ” ดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้สึกถึงทั้งๆที่ไม่ได้หันหน้ามามองเพราะมัวแต่เล่นอยู่กับเจ้าหมาตัวเล็กที่ดุ๊กดิ๊กไปมาบนตัก
ฟันสลาย ฟ้าถล่ม ขอโทษนะพิซซ่า บาสชักรู้สึกอยากให้ฝนตกลงมาสักโครมใหญ่จะได้มีข้ออ้างไม่ต้องกลับบ้าน นอกจากตัวเองจะได้นอนเกลือกกลิ้งอยู่ที่นี่แล้วยังได้แก้แค้นไอ้ลูกหมานี่ด้วย กำไรสองต่อชัดๆ
“ไม่เอา ไม่อยากกลับอะ” ในเมื่อไม่มีฟ้าฝนช่วย สถานการณ์ไม่อำนวย เขาก็ต้องช่วยตัวเองแล้ว
“อยู่ทำไม ไม่มีอะไรให้ทำ”
“แล้วปกติวันหยุดพี่ต่ายทำอะไร”
“... นอน”
บาสแทบหลุดขำเมื่อคนที่ดูค่อนไปทางเด็กเรียนก็ใช้วันว่างๆที่แสนน่าเบื่อไปกับการนอนเหมือนกับคนอื่นๆ นึกว่าจะตอบว่าอ่านหนังสือหรืออะไรทำนองนี้เสียอีก
“งั้นพี่นอนก็ได้ เดี๋ยวผมเล่นกับพิซซ่า” นอนก็ดี พี่ต่ายตอนหลับน่ารักดี มองเฉยๆก็ได้วะ
ต่ายหรี่ตามองลอดแว่นกรอบดำอย่างจับผิด เขารู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่หรอกแค่ไม่อยากจะพูดอะไรเท่านั้นเอง “สรุปคือยังไงก็จะไม่กลับตอนนี้”
“จริงๆไม่อยากกลับเลย อยู่ยาวถึงวันจันทร์เลยได้ไหมอะ” ส่งเสียงอ่อนอ้อน ลากเก้าอี้ไม้อีกตัวเลื่อนมานั่งข้างๆ ยื่นมือไปอุ้มพิซซ่าที่กระโดดข้ามมาหา
“ไม่อนุญาต” มือขาวยกขึ้นดันแว่นตาที่ไหลลงมาเพราะเหงื่อให้เข้าที่ “แล้วจะทำอะไร ไม่มีอะไรทำนะ ไม่เบื่อหรือไง”
“ไม่อะ อยู่กับพี่ต่าย ยังไงก็ไม่เบื่อ” จ้ะ ขยันหยอดเข้าไป ใบหน้าเนียนร้อนวาบขึ้นมาเล็กน้อย แม้จะเอียนจนเลี่ยน แต่กลับรู้สึกเขินแปลกๆ
“ประสาท” คนตัวขาวลุกขึ้น ไม่ลืมดันเก้าอี้ให้ชิดกับโต๊ะให้เรียบร้อย ก้าวฉับๆออกจากห้องครัวไม่พูดไม่จา หางตายังเห็นใบหน้าหล่อประดับรอยยิ้มกว้าง ลุกขึ้นอุ้มพิซซ่าพาดบ่าเดินตามติดๆ
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมุมปากของเขาถึงยกยิ้มน้อยๆโดยที่ตัวเองไม่รู้สึกตัวจนกระทั่งเดินผ่านหน้าต่างที่สะท้อนเงาของตัวเองนั่นแหละ
สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ตัดสินใจฆ่าเวลาด้วยการดูหนังสักเรื่อง เพราะออกเวรไม่เป็นเวลาเขาเลยไม่ค่อยได้ดูหนังใหม่ๆ หรือแม้กระทั่งซื้อดีวีดีมาเก็บเอาไว้มากมาย สุดท้ายแล้วก็ได้ช่องทีวีเคเบิ้ลช่วยชีวิตเอาไว้ อากาศเริ่มร้อนอบอ้าวจนเหงื่อออกเหนอะหนะ เจ้าของบ้านเลยตัดสินใจเปิดแอร์ กระจุกตัวนั่งอยู่หน้าทีวีจอแบนที่ไม่ค่อยได้ใช้งานเท่าไรนัก
บาสมองใบหน้าขาวที่นั่งชันขาข้างหนึ่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ กอดหมอนอิงจ้องทีวีที่กำลังฉายหนังเรื่อง The Avengers ภาคแรกอยางตั้งอกตั้งใจ เขาดูหนังเรื่องนี้ไปสองรอบแล้ว ในโรงรอบนึง อีกรอบนึงคือไอ้พี่ไบค์ซื้อดีวีดีมาเปิดเอาใจพี่พีคเพราะช่วงที่หนังเข้า รายนั้นกำลังเคร่งเครียดกับการทำงานส่งเลยไม่ได้ไปดูในโรง เพราะงั้นเขาถึงไม่สนใจทีวีเท่าไรนัก ที่จริงสำหรับเขาแล้วคนข้างๆน่าสนใจกว่าเยอะ มือใหญ่ลอบตบหัวกะโหลดเล็กๆของเจ้าหมาที่นอนหลับสนิทแผ่อยู่ระหว่างเขากับเจ้าของ หัวเล็กๆของมันพาดอยู่กับขาขาวข้างที่วางอยู่ปกติ หันขามาทางเขา แม่งรักกูมากเลยพิซซ่า
แรงสะเทือนเล็กน้อยทำให้ต่ายหันมาเหล่มอง เห็นสายตาที่ทอดมองกลับมาก็หน้าร้อนวาบ เขารู้ว่าเจ้าเด็กนี่จ้องเขาอยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ ประกอบกับหนังกำลังตื่นเต้นเขาเลยขี้เกียจจะไปห้ามปรามอะไร ไม่ได้สึกเหรออะไรอยู่แล้วนี่ บาสเห็นอีกคนเหล่ตามองแล้วก็ต้องชายหนุ่มยิ้มบางๆกับตัวเอง คิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วยิ่งมีความสุข มองอะไรโลกก็เป็นสีชมพู ทุกอย่างดีไปหมด ...
แต่เอ๊ะ ... เดี๋ยวกุลืมอะไรไปหรือเปล่าวะ ...
เมื่อคืนตอนกลับมาแล้ว เขาจำได้ว่าเพราะเหล้าเข้าปาก เขาเลยปากเปราะ เพราะเหล้าเข้าปาก เขาเลยเผลอตัดพ้อน้อยใจพี่ต่ายไปเยอะแยะ และเพราะเหล้าเข้าปาก ทำให้เขาลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไปเกือบหมด !!!
ชิบหายแล้ว บาสคิดในใจ รู้สึกเหงื่อแตกพลั่กทั้งๆที่ในห้องเปิดแอร์เย็นฉ่ำ เขาจำได้แค่เขานั่งอยู่ตรงนี้ พี่ต่ายปลุกไปอาบน้ำ แล้วเขาก็เผลอพูดอะไรออกไปเยอะแยะ แล้วพี่ต่ายก็ตอบกลับมา
‘ฉันก็จะไม่รอเหมือนกัน’
แล้วไม่รออะไรวะ !!!
เชี่ยเอ้ยไอ้บาส มึงลืมไปได้ไงวะไอ้ง่าว !!!
.
.
-
โชคดีที่พอหนังจบตอนเกือบบ่ายสอง สภาพอากาศภายนอกก็เปลี่ยนจากครึ้มฟ้าครึ้มฝนเปลี่ยนเป็นแดดออกกำลังดี เพราะมีเมฆเยอะเลยไม่ร้อนมาก แม้ไม่แน่ใจนักว่าฝนจะตกหรือไม่ ต่ายก็ตัดสินใจพาเจ้าสี่ขาที่กระโดดโลดเต้นดีใจที่นานๆครั้งจะได้ออกไปเดินเล่นนอกบ้าน เขาใช้เวลาพอสมควรในการเกี่ยวสายจูงสุนัขเข้ากับปลอกคอหนังเส้นเล็กเพราะเจ้าพิซซ่าดีใจมากจนแทบไม่ยอมอยู่นิ่ง ต้องให้อีกคนช่วยจับและหลอกล่อนิดหน่อยพอมันเผลอเขาจึงรีบเกี่ยวตะขออย่างว่องไว เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็เห็นอีกคนจัดแจงหาถุงพลาสติก กระดาษหนังสือพิมพ์ที่ไม่ใช้แล้วและทิขชู่ม้วนเตรียมพร้อมโดยที่เขาไม่ต้องเตือนอะไรอีก
“พาเจ้าสองตัวที่บ้านไปวิ่งบ่อยอะพี่ ไม่รู้ว่าพิซซ่าจะไปวางระเบิดที่ไหนหรือเปล่า”
เขาพยักหน้ารับ รู้สึกได้ถึงแรงกระตุกจากสายจูงแบบเก็บสายอัตโนมัติแล้วก็ต้องถอนใจ เจ้าตัวเล็กวิ่งไปจนสุดสายโน่นแล้ว พอมันรู้สึกถึงว่าไปต่อไม่ได้ก็หันกลับมาเห่า วิ่งวนรอบๆให้พาออกไปเร็วๆ
หมูบ้านจัดสรรขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มีสวนสาธารณะเล็กๆที่มีทะเลสาบที่ถูกขุดขึ้นตรงกลางหมู่บ้านให้ความร่มเย็นและเป็นสถานที่ๆวันหยุดสุดสัปดาห์ บรรดาคนที่ไม่ได้ออกไปไหนไกลก็มักจะกันออกมานั่งเล่นที่สนามหญ้า หลายคนออกมาวิ่งออกกำลังกาย บางคนจูงหมามาเหมือนกันบ้าง บางคนนั่งมองลูกวิ่งเล่นอยู่ในโซนสนามเด็กเล่นบ้าง มีร้านขายของชำตั้งอยู่ใกล้ๆสองสามร้าน ขายาวหยุดแวะซื้อน้ำมะพร้าวน้ำหอมที่ใส่แก้วเรียบร้อยให้ตัวเองกับอีกคน ยืนดื่มแก้กระหายจนหมแล้วก็ทิ้งแก้วกับถังขยะที่ตั้งอยู่รายทาง ตาโตเหลือบมองร่างสูง เมื่อไรกันที่เจ้าเด็กนี่เปลี่ยนจากการเดินตามหลังเขามาเดินข้างๆกัน เขาสังเกตท่าทางของอีกฝ่ายเงียบๆ ทั้งๆที่ก็ยิ้มแย้ม ชวนคุยนั่นนี่ปกติแต่กลับเหมือนคิดอะไรในใจอยู่ตลอด
“นี่” เรียกคนที่เดินเหม่ออยู่ข้างๆเสียงเบา แต่คนหูดีได้ยินชัดแจ๋ว หันมามองเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “จูงมั้ย”
เขายื่นสายจูงให้มือใหญ่ข้างที่ว่างอยู่ พยักหน้ายื่นปากบางๆโบ้ยไปที่เจ้าตัวเล็กที่คึกเกินเหตุ เดินนำเจ้าของไปไกล บาสยิ้มรับสายจูงมาถือแทน แอบกระตุกเล่นจนเจ้าสี่ขาหันมาเอียงคอมอง พอเห็นสายจูงถูกเปลี่ยนมือก็เห่าขู่เสียงแหลมเมื่อไม่ใช่เจ้าของที่มักตามใจมันเสมอ ชายหนุ่มนึกสนุก เข้าหันมายิ้มให้กับคนตัวขาวข้างที่ทำหน้างงว่าเขาจะทำอะไร ก่อนวิ่งปรื๋อแซงหน้าเจ้าพิซซ่าที่พอเห็นร่างสูงออกตัววิ่งมันก็วิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย
ต่ายมองทั้งคนทั้งหมาวิ่งแข่งกันแล้วก็หัวเราะ พิซซ่าถึงแม้จะเป็นหมาไฮเปอร์ตามลักษณะของสายพันธุ์ แต่ช่วงขาก็ยังสั้นจะไปวิ่งแข่งสู้คนตัวสูงเกิน 180 ซม.แถมขายังยาวขนาดนั้นได้อย่างไร ทั้งคนทั้งหมาผลัดกันวิ่งแซงกันจนหายลับไปที่โค้งด้านหน้า เขาไม่ได้วิ่งตามไป ยังไงเดี๋ยวถ้าไม่วิ่งวนกลับมากัน ก็คงหยุดรอเขาที่ตรงโค้งด้านหน้านั่นแหละ เดินกินลมชมวิวเล่นเรื่อยๆ เพื่อนบ้านที่คุ้นหน้าคุ้นตาหลายคนมองเขาอย่างประหลาดใจเล็กน้อยแต่ก็ส่งยิ้มให้ บางคนเอ่ยทักทายกันนิดหน่อย ถามสารทุกข์สุขดิบทั่วไป เพราะปกติแล้วถ้ามีวันหยุดเขาจะใช้เวลาส่วนใหญ่นอนเล่นอยู่ในบ้านมากกว่า ไม่ค่อยออกมาเดินเล่นแบบนี้ นึกสงสารพิซซ่าอยู่เหมือนกันที่มันต้องมาอุดอู้อยู่กับเขาด้วย แต่ทำยังไงได้ มันมีช่วงพีคที่เขาเหนื่อยจนไม่มีแรงอยากออกมาเดินเหมือนอย่างวันนี้จริงๆ
ต่ายเคยนึกสงสัย เขารู้สึกว่าช่วงนี้เขาทั้งเรียน ทั้งขึ้นวอร์ด ER ปกติแถมบางวันยังเลิกดึกกว่าที่ควรจะเป็นเสียอีก แต่เขาไม่เพลียมาก แถมยังไม่เครียดเหมือนเมื่อก่อน ยกเว้นตอนเจอมุขเสี่ยวที่คอยหยอดของเจ้าเด็กวิศวะน่ะนะ เขายอมรับว่าเถียงกันทุกวันก็ทำให้ผ่อนคลายดีเหมือนกัน แถมที่เขามีแรงออกมาเดินเล่นแบบนี้ก็คงเพราะมีสารถีที่คอยขับรถรับส่งทุกวัน แบบนี้ ... ก็ถือเป็นข้อดีล่ะมั้ง
หัวมุมของวงเวียนสวนสาธารณะที่มีทะเลสาบเป็นสนามหญ้ากว้าง ต่ายเห็นบางคนหยิบเสื่อออกมานั่งดูลูกวิ่งเล่นบนสนามหญ้า เขาเห็นคนตัวโตที่กระโดดวิ่งเล่นกับเจ้าพิซซ่า โยนกิ่งไม้ให้มันวิ่งไล่ตามงับ เห็นแล้วก็ตลก เจ้าพิซซ่าหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะไม่สามารถกระโดดคาบได้ แต่ก็วิ่งเก็บกลับมาให้ชายหนุ่มขว้างออกไปอีกหลายรอบ รู้สึกเหมือนมันจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆเสียด้วย
“พี่ต่าย” เสียงทุ้มตะโกนเรียกเสียงดัง ต่ายเดินลุยเข้าไปในสนามหญ้า เมื่อเห็นร่างสูงกวักมือเรียก
“แกล้งไรมันเนี่ย” เขามองเจ้าพิซซ่าที่กระโดดโลดเต้น เรียกร้องให้โยนกิ่งไม้เล็กๆนั่นออกไปอีก
“ลองดูมั้ยพี่ บีเกิ้ลมันเป็นหมาไฮเปอร์ ชอบเล่นอะไรที่มันเหนื่อยๆ” พูดปนหัวเราะ ยกกิ่งไม้ขึ้นสูงให้เจ้าตัวเล็กมันกระโดดงับเล่น
“ลองยังไง” ต่ายถาม นึกสนุกอยากเล่นบ้าง
“ก็โยนออกไป ไกลๆหน่อย แบบเนี้ย” ว่าแล้วก็โยนกิ่งไม้ไปตรงสนามหญ้าโล่งๆตรงหน้า พิซซ่าเห็นกิ่งไม้ลอยหวือออกไปก็วิ่งตามเร็วปรื๋อ พยายามจะกระโดดงับกลางอากาศแต่ก็พลาดทุกครั้ง ทำได้แค่ไล่ตามเก็บกลับมาคืนอีกรอบ บาสเห็นมันวิ่งกลับมาก็ลูบหัวเบาๆ ค่อยๆดึงกิ่งไม้แห้งออกจากปาก “เก่งนะเนี่ย เพิ่งเล่นครั้งแรกก็เงี้ยเดี๋ยวต่อไปก็โดดงับได้เอง”
เจ้าหมาตัวน้อยเห่าเสียงแหลมตอบรับราวกับดีใจที่ได้คำชม วิ่งวนไปรอบๆเขาสองคนอย่างดีอกดีใจ มองกิ่งไม้ในมือใหญ่เรียกร้องให้ขว้างออกไปอีก
“พี่ต่ายโยนบ้าง” บาสส่งกิ่งไม้ที่ถืออยู่ให้ มือขาวรับมาถือ พอเจ้าตัวเล็กที่เริ่มชินกับการละเล่นแบบใหม่ที่เพิ่งค้นพบวันนี้เห็นเขาถือกิ่งไม้ในมือก็หยุดตั้งท่า มองตามอย่างเอาจริงเอาจังจนเจ้าของนึกขำ เอ็นดูมันขึ้นมาอีกโข ต่ายขว้างกิ่งไม้ออกไปด้านหน้า คงเพราะยังกะแรงไม่ถูกกิ่งไม้ที่ควรจะลอยออกไปด้านหน้าตามลักษณะการพุ่งลงพื้นกลับลอยขึ้นสูงกว่าปกติ และตกปุลงตรงหน้าเจ้าพิซซ่าที่วิ่งออกไปไม่ถึงสองเมตรเท่านั้น บาสหัวเราะขำเสียงดัง เห็นว่าที่คุณหมอตัวขาวหันกลับมาถลึงตามอง หน้าแดงแจ๋อาจจะเพราะความอายหรืออะไรไม่ทราบ ปากสีสดขยับบ่นขมุบขมิบ รับกิ่งไม้จากมือเจ้าหมาที่วิ่งกลับมาคืนพร้อมตั้งท่าวิ่งอีกครั้ง
“ลมมันแรงนิดนึง พี่ต่ายอย่าสะบัดข้อมือขึ้นสูงมาก โยนระดับไหล่จะพุ่งออกไปข้างหน้าได้ไกลกว่า” ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มก้าวเข้าไปยืนซ้อนหลัง จับข้อมือเล็กกว่าข้างที่ถือกิ่งไม้เอาไว้แล้วยกขึ้น บังคับข้อมืออีกฝ่ายให้สะบัดเบาๆที่ระดับไหล่ ต่ายมองตามกิ่งไม้ที่ลอยออกไปไกลกว่าครั้งแรก อาจจะเป็นจังหวะที่เขาปล่อยมันออกไปจากมือพอดกับที่ลมเบาๆหอบมาพอดี กิ่งไม้ถึงลอยอยู่ในอากาศได้นานกว่าปกตินิดหน่อย เจ้าพิซซ่าที่เริ่มจะจับจังหวะถูกจึงกระโดดงับกิ่งไม้กลางอากาศได้พอดิบพอดี
“อ๊ะ ทำได้แล้วไงไอ้ตัวเล็ก พี่ต่ายเข้าใจยัง” บาสมองคนตัวบางกว่าที่ยืนซ้อนเขาอยู่ด้านหน้า ดวงตากลมที่ประดับด้วยขนตายาวล้อมกรอบฉายแววสนุกสนานเหมือนเด็กเพิ่งรู้จักของเล่นใหม่ พยักหน้าหงึกๆ แล้วเอี้ยวตัวมามองด้วยความดีใจ
“เห็นเปล่าพิซซ่ากระโดดรับกลางอากาศได้ด้วยอะ” เสียงแหบรีบพูดรวดเร็วเหมือนเด็กอวดของเล่นใหม่ บาสยิ้มกว้างตอบ ตาคมมองคนที่แทบจะจมเข้ามาในอ้อมกอดเชิงหยอกล้อ
ต่ายผงะ ตกใจที่จู่ๆอีกฝ่ายเข้ามาใกล้เกินไปอีกแล้ว เขาสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมของรุ่นน้องตัวใหญ่กว่า ใบหน้าขาวขึ้นสีลามมาถึงใบหูแดงจัด ผละตัวออกห่างทันที
ต่ายรู้ตัวว่าตัวเองหลบสายตาของอีกฝ่ายด้วยการสนใจแต่พิซซ่าที่เรียกร้องให้เล่นรอบแล้วรอบเล่า
เขารู้ตัวว่าตัวเองพยายามไม่สนใจความรู้สึกที่เหมือนถูกจ้องมองตลอดด้วยการเดินไปเดินมาจนอยู่ไม่ติดที่
และเขารู้ตัวแน่นอนว่าตัวเองพยายามเหลือเกิน ที่จะบังคับไม่ให้ใจเต้นแรงไปกับความรู้สึกเหล่านั้นที่เติบโตจนคับอกขึ้นเรื่อยๆจนแทบละล้นทะลักออกมา ...
ทั้งๆที่รู้ตัวว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นนั้น มันสายเกินไปแล้วที่จะพยายามต่อต้าน ...
“พี่ต่าย...” เสียงทุ้มต่ำที่เรียกชื่อทำให้คนที่พยายามเดินหนีมาตลอดจนมาหลุบมุมที่ใต้ต้นไม้ มองเจ้าตัวเล็กวิ่งวนไปๆมาๆไล่งับผีเสื้อเล่นแทน ต่ายสะดุ้งเล็กน้อย หันไปมองร่างสูงที่ก้าวเข้ามาใกล้
“ผมถามอะไรพี่อย่างนึงได้ใหม”
“...”
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เขาจึงเหมาเอาเองว่าอีกฝ่ายรับรู้เรียบร้อยแล้ว “เมื่อตืน...” บาสทิ้งช่วง เห็นนัยน์ตาโตมีแวววูบไหวเล็กน้อย “ที่พี่บอกว่าพี่ก็จะไม่รอเหมือนกัน มันหมายความว่าอะไร...”
“...” ต่ายไม่ตอบ เขาเม้มปากแน่น ขมวดคิ้วเหมือนคนกำลังคิดหนักทั้งๆที่ใบหน้าขาวซับสีเลือดจนแดง
“ผมโง่นะพี่ต่าย คือบางทีพี่อาจจะพูดเคลียร์แล้ว แต่ผมก็ยังมึนๆ ไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไร” หรืออาจจะจำไม่ได้เอง แต่ถึงอย่างไร เขาก็ยังอยากได้คำยืนยันทั้งๆที่มีสติครบถ้วนสมบูรณ์
“ผมอาจจะไม่เก็ทจริงๆ ผมไม่อยากคิดไปเอง อย่างน้อยผมก็อยากแน่ใจ”
ขายาวก้าวเข้าไปหยุดยืนข้างๆร่างโปร่งที่แม้จะสูงต่างกันไม่เกินห้าเซ็นต์ แต่ทำไมไม่รู้เหมือนอีกฝ่ายตัวเล็กกว่าเขามาก มือร้อนยกขึ้นแตะบ่าที่สั่นน้อยๆ บาสไม่รู้ว่าสั่นเพราะอะไร เพราะหนาว หรืออาจจะเพราะกลัว
“ถึงพี่จะปฏิเสธผมวันนี้ จะเกลียดผมหรืออะไรก็ตาม ผมจะยอมรับความจริงทั้งหมด” เสียงทุ้มกดต่ำจนเสียงแผ่ว บาสรู้สึกเหมือนตัวเองพยายามเค้นเสียงทั้งๆที่ลำคอตัวเองตีบตันขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงความทรมานหากโดนอีกฝ่ายสั่งตัดเยื่อใยกันตอนนี้
ต่ายเงยหน้ามองเด็กหนุ่มรุ่นน้องตัวโตที่เริ่มพูดเสียงอู้อี้ จมูกโด่งแดงจัด มือใหญ่ที่แตะอยู่บนบ่าเขาออกแรงบีบแรงขึ้น
“ผมพูดว่าผมยอมรับ แต่ผมไม่ยอมแพ้เด็ดขาด”
ดวงตาคมดุสีเข้มนั้นแม้จะวูบไหวด้วยแรงอารมณ์ แต่ความมั่นใจที่ถ่ายทอดออกมายิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยที่เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอกอยู่แล้วกลับสั่นไหวแรงขึ้นอีก ต่ายรู้สึกตัวเองกำลังหูอื้อ ตาลาย โสตประสาทได้ยินแค่เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยถ้อยคำวอนขอพร้อมกับเสียงชีพจรของตัวเองที่เต้นเป็นจังหวะระรัว
“ผมรักพี่ต่าย”
.
.
ไม่น่าเลย
เขาไม่น่าเงยหน้าขึ้นมาเลย ต่ายคิดในใจว่าตัวเองพลาดไปอีกแล้ว เขารู้สึกเหมือนความรู้สึกที่ถูกซุกซ่อนอยู่ในส่วนลึกกำลังจะถูกเปิดเผย ความรู้สึกที่เขาพยายามกดมันเอาไว้ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเมื่อเห็นแววตาที่มักจะส่อแววหยอกล้อกันเล่นเสมอกลับกลายเป็นแววตาของผู้ชายคนหนึ่งที่จ้องกลับมาด้วยความจริงจังขนาดนี้ ริมฝีปากบางเม้มแน่น เขาพยายามจะอ้าปากพูดแต่ถ้อยคำก็ถูกกลืนกลับเข้าไปหมดสิ้น
“พี่ต่าย...”
มือที่แตะเบาๆที่บ่าค่อยๆเลื่อนลงไปยังมือเล็กกว่า สัมผัสแผ่วเบานั้นทำเอาจนลุกซู่จนต้องย่นคอ เขาเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำมือจนแน่นขนาดนี้ก็เมื่อมือใหญ่นั้นค่อยๆคลึงเบาๆจนมันคลายออกจากกัน เส้นประสาทที่เกร็งเครียดค่อยคลายออกเพราะสัมผัสอุ่นจากคนที่อุณหภูมิร่างกายที่สูงกว่าของอีกฝ่ายก่อนที่จะถูกรวบแล้วแนบมันลงแผ่นอกหนา
“รักผมสักนิดบ้างหรือยังครับ”
ร้อน
สัมผัสแรกที่เขารู้สึกคือผิวเนื้อใต้ร่มผ้านั่นต้องร้อนมากแน่ๆ เพราะไอร้อนจากร่างกายของอีกฝ่ายแผ่ออกมาจนมือเขาร้อนขนาดนี้ นอกจากสัมผัสนั้นต่ายกลับรู้สึกว่าเขารู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจ ที่มันแรงผิดปกติ นอกนั้นเขาไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นนอกจากความรู้สึกที่มันคับแน่นจนอึดอัดแบบนี้
เมื่อคืนก็ทีนึงแล้วยังตอนนี้อีกจะต้องการหลักฐานยืนยันอีกสักกี่ครั้งกัน เขาไม่รู้ว่าตัวเองตัดสินใจผิดพลาดไหม แต่นี่คงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาพูดออกไปแบบคิดหาเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามารองรับ
‘เพราะฉันก็จะไม่รอเหมือนกัน’
ต่ายไม่ใช่คนขี้ขลาด เพราะฉะนั้นเมื่อเขาตัดสินใจไปแล้วเขาก็จะยอมรับผลของมันไม่ว่าหลังจากนี้มันจะออกมาดีหรือร้ายก็ตาม เขายกมือข้างที่ว่างอยู่แตะเบาๆกับข้อมือของอีกคนที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัว พอสัมผัสได้ถึงมือสั่นๆของคนตัวใหญ่ตรงหน้าเขาก็ต้องกลั้นยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้า เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวเบะปาก ถ้าตอนนี้ส่องกระจกหน้าตัวเขาคงตลกพิลึก ร่างสูงมองตามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
“รู้สึกอะไรหรือเปล่า?” เสียงแหบเอ่ยถามเมื่อจับมืออีกข้างของอีกคนทาบลกบนแผ่นอกของตัวเองบ้าง เห็นใบหน้าคมนั่นมีสีหน้างุนงงเล็กน้อย คิ้วเข้มขมวด ละสายตาจากใบหน้าของเขาไปจ้องที่จุดที่มือตัวเองสัมผัส ต่ายหัวเราะเบาๆ เมื่อจู่ๆอีกฝ่ายก็เงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง คราวนี้คิ้วที่ขมวดแน่นกับสีหน้าลังเลใจหายใจ ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มกว้าง
รู้สึกหรือเปล่า ... ว่าหัวใจเราสองคน... มันเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
“ยังต้องพูดอะไรอีกไหม?”
อ้อมกอดที่โถมเข้ามารัดจนแน่นเป็นคำตอบจากเด็กรุ่นน้องต่างคณะตรงหน้า น่าแปลกที่เขากลับไม่รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อยแม้อีกฝ่ายจะเผลอตัวออกแรงมากเกินไป
“พี่ต่าย พี่ต่าย ผม ...” บาสรู้สึกตัวเองเหมือนคนติดอ่าง เขารู้ว่าเขากอดพี่ต่ายแน่น แน่นมากจนไม่รู้ว่าจะทำให้คนในอ้อมกอดเจ็บหรือไม่ แต่เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ยิ่งรู้สึกถึงสัมผัสจากมือเล็กกว่าที่แตะเบาๆที่แผ่นหลังตอบเขายิ่งหลับตาแน่น “พี่ต่าย ...”
ครืน ... เสียงฟ้าร้องดังลั่นทำให้สองคนที่ถูกตัดขาดจากโลกภายนอกไปชั่วขณะสะดุ้งตกใจ ผละออกจากกันเหมือนถูกจับได้เวลาลักลอบทำความผิด บาสมองไปรอบๆ ไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้ายกันแน่ที่มุมที่พวกเขาสองคนยืนอยู่นั้นมีต้นไม้ใหญ่บังเกือบมิด คนอื่นๆที่เคยนั่งเล่นกันอยู่บนสนามหญ้าหายไปหมดแล้ว ทุกคนคงรู้สึกว่าฝนกำลังจะตก เขาหันหน้ามามองว่าที่คุณหมอตัวขาวที่ทำสีหน้าตื่นตกใจ หันซ้ายหันขวามองไปรอบๆเหมือนกัน สายตาสองคู่ประสานกันโดยบังเอิญ เป็นเขาเองที่หลุดยิ้มออกมาก่อน รู้สึกตลกตัวเองจนต้องหัวเราะออกมาเสียงดัง
ต่ายตกใจ เขาทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะเหมือนกันจนเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของร่างสูงเขาถึงหลุดยิ้มแล้วหัวเราะออกมา กลายเป็นประสานเสียงหัวเราะจนเจ้าพิซซ่าที่หนีไปวิ่งเล่นแถวนั้นวิ่งกลับมาหาคนสองคนที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ เขารู้สึกว่าตัวเองหัวเราะจนปวดท้องไปหมด เขาย่อลงอุ้มเจ้าหมาตัวเล็กที่วิ่งสะบัดหางกลับมาเพราะนึกว่าถูกเจ้าของเรียก มันเอียงคอมอง คงกำลังงงว่าหัวเราะอะไรกัน มีเรื่องสนุกอะไรที่มันไม่รับรู้หรือเปล่า
“กลับบ้านเถอะ” เจ้าบ้านเป็นคนเอ่ยปากชวนกลับ มีหรือที่เขาจะปฏิเสธ บาสอมยิ้มพยักหน้าตอบ ยกมือขึ้นรับเจ้าหมาตัวเล็กที่ตะกายมาหา เขาใช้มือใหญ่ข้างเดียวอุ้มมันพาดบ่าเหมือนเดิม ให้มันมองด้านหลัง เจ้าสี่ขาที่เริ่มคุ้นชินกับท่าทางไม่ดิ้นเหมือนครั้งแรกๆที่ถูกอุ้ม มันพาดหัวลงบนบ่ากว้างแน่นิ่ง หลับตาพริ้ม
อากาศเริ่มเย็นลงอย่างรวดเร็ว กลิ่นดินระเหยขึ้นจากพื้นเป็นสัญญาณว่าฝนกำลังจะตกในไม่กี่นาทีนี้ ชายหนุ่มมองร่างโปร่งที่เดินนำไปก่อนยืนรออยู่ที่พื้นถนนนอกสวนสาธารณะ เขารีบก้าวขายาวๆไปยืนข้างๆ มือข้างที่ไม่ได้ประคองตัวสุนัขอยู่จับที่มือเล็กแน่นจนเจ้าของหันมามองด้วยความสงสัย
“กลัวหลง”
กล้าพูด! ต่ายเบ้ปาก มองใบหน้าคร้ามแดดที่อาจจะมาจากการเล่นกีฬาหรือทำกิจกรรมกลางแจ้งของอีกคนแล้วก็ต้องประหลาดใจ ถึงแม้จะยังตะขิดตะขวงใจนิดหน่อยว่าระยะทางแค่นี้จะกลัวหลงอะไรนัก แต่สัมผัสแนบแน่นจากมือใหญ่ที่จับจูงกันเดินไปเรื่อยๆกลับทำให้เขาลอบยิ้มกับดอกไม้ข้างทางอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าร้อนฉ่า
บ้าไปแล้วแน่ๆ ต่ายเอ้ย ..
.
.
ไม่ทัน ... วิ่งขาขวิดกันจนแทบลืมหายใจ ต่ายหยุดหอบแฮ่กๆที่โรงจอดรถหน้าบ้านเพราะเมื่อเดินมาได้กลางทางพวกเขาสองคนก็ต้องวิ่งแถ่ดๆเพราะฝนเทลงมาอย่างแรงไม่ยั้งราวกับอัดอั้นมาตลอดทั้งวัน เปียกโชกจนกลายเป็นลูกหมาตกน้ำทั้งสามคน
ไม่ใช่สิ ลูกหมามีแค่หนึ่ง แต่อีกสองนั่นเป็นหมาตัวโตๆทั้งคู่ต่างหาก
เจ้าของบ้านหัวเราะร่า เมื่อมือใหญ่ปล่อยเจ้าหมาตัวจริงลงบนพื้น ให้มันสะบัดขนจนพื้นรอบด้านเปียกไปหมด เจ้าพิซซ่าขนเปียกตั้งจนเหมือนหมาหลังอาน หัวเล็กๆของมันถูกมือใหญ่ขยี้จนขนเตียนๆตั้งเป็นโมฮ๊อค
“เดี๋ยวเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ อยู่ตรงนี้ก่อน” พูดพร้อมไขกุญแจเข้าไปในบ้าน เขารับวิ่งเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ที่อีกคนใช้เมื่อเช้า ไม่ลืมหยิบผืนเล็กให้กับเจ้าสี่ขาตัวเล็กด้วยออกมาส่งให้อีกคน
“เดี๋ยวผมเอาพิซซ่าเข้าไปอาบน้ำด้วย” บาสพูด เขารับผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่าลวกๆ เช็ดหัวตัวเองเล็กน้อยแล้วคว้าเจ้าตัวเล็กวิ่งเข้าไปในห้องน้ำชั้นล่างที่ตัวเองใช้อาบน้ำเมื่อเช้าแล้วโผล่หน้าออกมา หันซ้ายหันขวาถาม “แชมพูหมาอยู่ไหนพี่”
ต่ายเดินไปหยิบแชมพูสำหรับสุนัขที่วางอยู่ในตู้หน้าห้องน้ำ ยื่นส่งให้อีกคนที่ยิ้มรับแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำทั้งคนทั้งหมา เสียงโครมครามดังลั่น เขาเดาได้ว่าเจ้าพิซซ่าคงจะออกฤทธิ์วิ่งชนนั่นชนนี่แน่ๆ ส่ายหน้าเบาๆ ขาขาวใช้ผ้าเช็ดเท้าที่วางอยู่หน้าบ้านไล่ถูตามรอยน้ำ เดินขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองให้อีกคนยืมแล้วกลับมาเคาะประตูห้องน้ำชั้นล่าง ได้ยินเสียงตอบรับว่ารู้แล้วก็ขึ้นไปจัดการตัวเองบ้าง
เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนทำอะไรเร็วพอสมควร นี่เขาอาบน้ำเสร็จ เดินไปเดินมาสักแป๊บก็ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาที นึกขึ้นได้ว่ายังมีเจ้าหมาตัวเล็กกับตัวโตที่อยู่ข้างล่างที่ทั้งหัวทั้งขนเปียกก็รีบหยิบไดร์เป่าผมลงไปชั้นล่าง คนตัวโตๆนั่นน่ะเขาไม่ได้ห่วงเท่าไรหรอก กลัวเจ้าพิซซ่าจะเป็นหวัดมากกว่าถ้าไม่รีบเป่าขนให้แห้งทันที แม้ขนจะสั้นแต่ก็กันไว้ก่อนดีกว่าแก้
พื้นที่หน้าโซฟาถูกจับจองที่ร่างสูงตัวโตที่หันหลังให้กับพัดลมตั้งพื้นที่เปิดไปถึงระดับสามจนผมสั้นๆนั่นๆปลิว ชายหนุ่มไม่ได้สนใจตัวเองเท่าไรเพราะผ้าเช็ดตัวที่เปียกหมาดๆนั่นพาดอยู่ที่คอ มือใหญ่ไล่ขยี้เช็ดขนเจ้าหมาตัวน้อยที่กลิ้งไปกลิ้งมาหลบ ไม่ยอมอยู่นิ่งๆสักที ดีที่ว่าอีกคนคงชำนาญ ถึงดักทางถูก ลากกลับมาให้นอนแอ้งแม้งอยู่กลางหว่างขาได้ทุกครั้ง เขาเดินเข้าไปใกล้ ยื่นไดร์เป่าผมไปให้ตรงหน้า บาสเงยมองพร้อมรอยยิ้ม รับไดร์ไปเสียบปลั๊กที่อยู่ใกล้ๆแล้วลากเจ้าพิซซ่าที่กำลังจะหมอบหนีออกไปไกลกลับมาอีกรอบ ไอร้อนจากไดร์เป่าผมคงทำให้เจ้าตัวเล็กรู้สึกสบายกว่าแรงขยี้ของคนตัวใหญ่ มันถึงนอนหมอบนิ่ง หลับตาให้มนุษย์เสริมหล่อเสร็จสรรพ
ต่ายรู้สึกหนาว ด้านนอกฝนตก แถมพัดลมยังถูกเปิดเอาไว้ที่ระดับสูงสุดอีกทำให้อากาศยิ่งเย็นเข้าไปใหญ่ ด้วยความขี้เกียจเลยใช้เท้าที่อยู่ใกล้เปลี่ยนระดับให้ลดลงมาอยู่แค่เบอร์หนึ่ง เขานั่งลงบนโซฟา มองเห็นผมสีดำสนิทตัดสั้นที่ยังเปียกโชกแถมจ่ออยู่ตรงพัดลมแล้วก็หงุดหงิด พลางคิดในใจว่าเดี๋ยวก็ไม่สบาย เขาค่อยๆกระเถิบไปนั่งซ้อนหลังอีกคนที่นั่งอยู่บนพื้น ขัดสมาธิข้างหนึ่งอีกข้างวางอยู่บนพื้นปกติ แตะบ่ากว้างเบาๆ คนที่ถูกแตะเงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจ
“เดี๋ยวเช็ดผมให้” พูดแล้วก็หยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้ขยี้เบาๆ กลายเป็นทำต่อกันเป็นทอดๆ
เสียงฟ้าร้องกับเสียงฝนเทกระหน่ำด้านนอก เสียงมอเตอร์เบาๆจากไดร์เป่าผม และเสียงฮัมเพลงเบาๆจากคนตัวใหญ่ที่ไม่รู้ครึ้มอกครึ้มใจอะไรนักหนาทำให้เขาเม้มปากเบาๆ เมื่อครู่นี้อากาศยังเย็นอยู่เลย ทำไมตอนนี้กลับอุ่นขึ้นมาก็ไม่รู้ นี่เขาไม่สบายหรือเปล่านะ
เจ้าพิซซ่าเสริมหล่อจนเสร็จเรียบร้อย กระโดดขึ้นมานอนอยู่บนโซฟาตัวหอมฉุย ทีนี้ก็เหลือคนตัวโตแล้ว มือขาวสางขยี้เส้นผมนุ่มจนมันแห้งสนิท จะลุกขึ้นเอาผ้าเช็ดตัวไปใส่ไว้ในตะกร้าหลังบ้านแต่ก็มีหัวทุยๆเอนพิงที่ต้นขาข้างที่วางอยู่บนพื้น เงยหน้ามองเขาพร้อมรอยยิ้มกับดวงตาคมแพรวพราว มือร้อนยกขึ้นจับมือของเขาเอาไว้จนเขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าจะเอาอะไรอีก
“ขอบคุณครับ” ไม่ทำแค่พูด ริมฝีปากสีซีดนั่นบรรจงแตะที่มือขาวจนเขาเกือบเผลอปล่อยผ้าเช็ดตัวลงพื้น
“อือ” แม้จะตกใจ แต่เขาก็ครางรับในลำคอ “ไม่เป็นไร”
“ฝนคงตกอีกนาน” เสียงทุ้มพูดลอยๆ ชวนคุยทั้งๆที่ยังไม่ยอมปล่อยมือ
“อือ คงงั้น”
“งั้นถนนก็คงต้องลื่น แถมแรงขนาดนี้มองไม่เห็นทางแน่” เปรยขึ้นเบาๆแต่เหมือนแฝงนัยยะอะไรสักอย่าง ต่ายได้แต่ถอนใจ
“อือ”
“งั้นก็กลับบ้านไม่ได้แล้ว” ต่ายรู้สึกเหมือนเห็นหูหางของเจ้าหมาตัวโตที่นั่งอยู่ที่พื้นสั่นพั่บๆ
“อือ”
“ค้างนี่นะ” นั่นไง คิดแล้วไม่ผิด ทำไมซื้อหวยไม่เคยถูกวะ
“อือ โซฟานะ แถมพิซซ่าให้นอนกอด” ได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มๆตอบกลับ “ปล่อยได้ยังจะเอาผ้าไปใส่ตะกร้า”
เหล่มองที่มือใหญ่ที่ยังกุมมือเขาอยู่แน่น เขาเห็นใบหน้าคมฉายรอยยิ้มกว้างแบบที่เขาเห็นมาตลอดทุกครั้ง แต่ทำไมครั้งนี้มันเจ้าเล่ห์ๆยังไงไม่รู้
“พี่ต่าย”
“อะไรอีก” นี่ชักรำคาญล่ะ มือข้างที่ยังว่างอยู่ดึงผมอีกฝ่ายขึ้นมาปอยนึงแรงๆ แต่ดูเหมือนคนที่ถูกดึงไม่ได้เจ็บเท่าไร ถึงยังหัวเราะได้อยู่
“เป็นแฟนกันนะ...”
ต่ายชะงัก หรี่ตามองคนที่นั่งอยู่ต่ำกว่า อยากรู้นักว่าไอ้เด็กรุ่นน้องที่โตแต่ตัวสมองไม่โตตาม แถมหน้าซีดมือสั่นจมูกแดงน้ำตาจะไหลเมื่อสักครู่ก่อนฝนจะเทโครมลงมานี่มันหายไปไหน ไอ้เจ้าเด็กที่กอดเขางอแงเมื่อคืนนี้ด้วย เพราะในตอนนี้เขากลับเห็นร่างสูงที่มีรอยยิ้มมากเล่ห์เหลือเกิน แถมยังพกความมั่นใจเสียเต็มเปี่ยม ถึงแม้จะเปลี่ยนไป แต่เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด เขาชักจะจำได้แล้วว่าแววตาแบบนี้เขาเคยเห็นและเคยถูกมันมองแบบนี้มาก่อนในช่วงที่ถูกตามตื้อแรกๆ สรุปที่ผ่านมาแกล้งทำตัวดีสินะ !
ร้าย!
ต่ายเบ้ปาก เหล่มองชายหนุ่มที่ยังคงรอคำตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แถมยังคลึงมือเขาเล่นอีกต่างหาก เขารู้สึกพลาดตกหลุม แถมหลุมนี้สงสัยจะปีนขึ้นมาไม่ได้ง่ายๆอีกต่างหาก เหนื่อยใจตอนนี้ยังทันอยู่ไหมนะ ...
ตากลมโตที่มีขนตายาวล้อมกรอบภายใต้แว่นตาตวัดมองค้อน เม้มปากแน่น สะบัดมือออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย ยืนขึ้นกระฟัดกระเฟียดเพราะเหมือนตัวเองแพ้ทั้งขึ้นทั้งล่อง แม้จะแสดงสีหน้าไม่พอใจเท่าไร แต่ใบหน้าขาวเนียนนั่นกลับแดงซ่านลามไปถึงใบหูและลำคอที่โผล่พ้นเสื้อยืดตัวบาง
“เออ!”
ไม่รอฟังเสียงตอบรับ ต่ายรีบเดินหลบฉากออกไปที่ห้องครัว หูยังแว่วเสียงหัวเราะครึ้มอกครึ้มใจดังก้อง ผสมกับเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นระรัวจนต้องกำเสื้อบริเวณหน้าอกแน่น
“เป็นแฟนกันแล้วนะพี่ต่าย”
ยัง ยังจะตะโกนเข้ามาถามย้ำอีก นี่ต้องการอะไรกันแน่
“เออ!”
เขาก็ยังบ้าจี้ไปตะโกนตอบอีกด้วย สงสัยอยู่ด้วยกันมากเขาคงซึมซับลูกบ้ามาเยอะเหมือนกัน เขาเปิดประตูทางเชื่อมกับห้องครัวออกไปหลังบ้านที่มีตะกร้าผ้าและเครื่องซักและอบผ้าตั้งอยู่ เขาชะงักมองผ้าเช็ดตัวผืนที่เปียกหมาดๆที่ถืออยู่ ไม่รู้เห็นมันเป็นหน้าอีกคนหรืออย่างไรถึงโยนมันลงไปที่ตะกร้าผ้าเต็มแรงระบายอารมณ์
แต่ทำไมก่อนเดินออกไปเขาถึงเหลือบมองผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนนั้นแล้วต้องอมยิ้มจนเต็มแก้มก็ไม่รู้เหมือนกัน ...
.
.
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านจบแล้ว แทบกรี๊ดดดดด อร๊ายยยย แบบว่ามันปลื้มปริ่มมาก เค้าเป็นแฟนกันแล้วววว
เป็นการเดินเล่นที่หวานมากกกก สนามหญ้ายังเป็นสีชมพูเลย :-[ :katai2-1:
-
กรีดร้องงงงงงงงงงง เขาเป็นแฟนกันล้าววววววววววว
ดีใจกับน้องบาสด้วยยยย ที่พี่ต่ายเซเยส ฮ่าๆ
แต่พี่ต่ายนี่น่ารักน่าแกล้งมากมายยยยยยย
แค่เออสั้นๆ คนอ่านก้จะบิดตามล่ะ เขิลลลลลล >//<
-
โอ้ยยยยย ทำไมบาสมันน่ารักแบบนี้
ดีใจแทนอ่า
แบบว่าในที่สุดหมอต่ายก็ยอมเป็นแฟน
แอร๊ยยยยยยยยยย
ไม่รู้จะบอกใครให้รักษากันไว้ให้ดีดี
แต่โอ้ยยยยย เขินนนนนนน
อยากจิม้วนนนนนน
-
แค่
อือ อือ อือ
เออ
เออ!
ทำไมมันปลื้มปริ่มก็ไม่รู้ คิๆ พี่ต่ายน่ารัก :-[
ขอบคุณที่มาต่อไวค่ะ ดีใจมากเลย :กอด1:
-
ขยี้ตาก่อนอ่าน
*********************
โอ๊ยยยย......หมาบาสน่ารักกกกก แต่พี่หมอต่ายน่ารักกว่า ><
เออ!!!
-
รักคนแต่ง ง ที่สู๊ด ด
สะ สะ สุดท้าย เขา ก็ เป็น แฟน กัน แล้ว ว กรี๊ด ด
ลุ้นมานานตอนนี้ฝันเป็นจริงแล้ว ว ฟิน เฟื้อ~เฟื้อ
รักกันนานๆ หวานๆ ไม่มีมาม่า า :impress2:
รอ 27 มาต่อก่อนเวลาแบบนี้ ดีจริงๆ :-[
-
เป็นแฟนกันๆๆๆๆๆๆ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
เย้ ตื้อเท่านั้ที่ครองโลก เป็นแฟนกันแล้ว
:m18:
-
กำแพงพี่ต่าย กั้นไว้ทลายลงมาแล้ว
แพ้ใจตัวเอง ไปแล้ว
ก็นะ เป็นใครเจอแบบนี้ซ้ำ ๆ ก็ยาก
ที่จะหลุดไปเองโดยไม่รู้ตัว
:man1: :man1: :man1:
-
ว้ายๆๆๆ
พี่ต่ายตกหลุมพรางแล้วอ่ะ เป็นแฟนกันแล้ว
เป็นตอนที่น่ารักมาก
-
ดีใจกับบาสด้วย ในที่สุดพี่หมอต่ายก็ยอมเป็นแฟน
ถึงไม่หวาน แต่เรา ฟิน
:-[ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดด :katai2-1:
-
เค้าเป็นแฟนกันแร้ววววว อรั้ยๆๆๆๆ
พี่ต่ายตอบรับแบบฮาร์ดคอร์ 55555
-
เป็นการขอเป็นแฟนที่ชวนเขิลลลมากมาย ยิ้มจนแก้มปริ ตัวบิดไปมาประหนึ่งถูกขอเอง น่ารักมากกก
-
เฮ้ยยยลุ้นแทบแย่กลัวต่ายไม่รับ
ยินดีด้วยในที่สุดก็ได้เป็นแฟนกัน :กอด1:
-
อย่าว่าแต่พี่ต่ายเลยย ตอนนี้อ่านจบอมยิ้มแก้มจะแตกเหมือนกันน :o8: :o8: :o8:
-
" เออ " กรี้ดดดด เขาเป็นแฟนกันแล้ว >///<
-
กรี๊ดดดด เป็นแฟนกันแล้วววววว
:-[
-
เขาเป็นแฟนกันแล้ววววววววว แอร๊ยยยยย
ไม่พลาดหรอกค่ะพี่หมอต่าย คิดว่าเลี้ยงหมายักษ์เพิ่มอีกสักตัวก็ได้เนอะ5555
-
:-[ :-[ :-[ :-[ เขิล
-
กัดหมอน จิกผ้าห่ม
อ๊ากกกกกกกกกกก o18 :-[ :o8:
-
อัพวันเว้นวันไม่ได้หรอคะ :mew2: :mew2:
-
เป็นแฟนกันแล้ว ป่านนี้บาสเคลิ้มไปถึงไหนๆแล้ว
-
เป็นแฟนกันแล้ว
เป็นแฟนกันแล้ว
เป็นแฟนกันแล้ว
เป็นแฟนกันแล้ว
เป็นแฟนกันแล้ว
:กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เป็นแฟนกันแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววว :katai3:
-
เป็นแฟนกันแล้วนะ. น้องบาสดีใจด้วยพี่ต่าย โอเคแล้ว
-
อ่านไปอมยิ้มไป ฟินเฟ่อร์มากค่ะ ชอบหมดทุกตอนเลย สงสารบาสเบาๆ ที่เป็นแค่ฝัน
ชอบพี่ต่ายทำกับข้าว มีเสน่ห์อ่าาาาา บาสกินเกลี้ยงเลย น่ารัก
ชอบที่บาสกล้าพูดกล้ามถามออกไปเลย จะได้ไม่คาใจ ใจไปกันขนาดนี้แล้ว
พี่ต่ายตกลงยิ่งรักเข้าไปอีก ต่อไปบาสจัดชุดใหญ่ให้เขินตลอดแน่ๆ โอ๊ย เอ็นดูๆ คู่นี้ค่ะ
คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปนิ้ดนึงงงงง~
ขอบคุณค่่
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :heaven :heaven :heaven
-
พี่ต่ายน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
-
เป้ฯแฟนกันแล้วววววววว
-
เขาเป็นแฟนกันแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
-
อิ้วววววววววว เขาเป็นแฟนกันแล่วววววว :mc4:
-
โอ่ย ตกใจ นึกว่าบาสพลาดซะแล้ว
แมนๆตัวใหญ่ๆนี่โดนกดมาหลายรายละ ไว้ใจไม่ได้
ดีนะที่แค่ฝันไป
แต่ตอนท้ายๆนี่เรียกว่าฝันเป็นจริงเนอะ ได้เป็นแฟนแล้วอ่ะ ฮิ้วๆๆๆๆ
-
o13ฮิ้ววววว.........ร๊าก พี่ต่ายที่สุดเลย!!!!
-
กรี้ดดดดด เป็น-แฟน-กัน-แล้ว! :impress2:
อยากเห็นพี่ต่ายแสดงความรู้สึกเยอะๆ แบบงอน/หึงบาสไรงี้อะ
จัดหน่อยนะคะ :mew2:
-
ปลื้มอะ เป็นแฟนกันแล้ววว
เขินแท้พี่ต่ายตลอดตอนเลย
บาสแผนสูงแบบนี้แหละพี่ต่าย แต่รักจริงเนอะๆๆๆ
แต่ตอนไปกินเหล้าก็เหมือนเปิดตัวแล้วน่าาา
ตอนนี้ยิ่งชัดเจน อ๊ายยยยย ฟินนน :hao7:
-
เยสสสส!!! :mc4:
อ่านไปแทบจะระเบิดตูมเป็นโกโก้ครันช์ :-[
ตั้งแต่ตอนหน้าไปก็เลื่อนสถานะอย่างเป็นทางการแล้วสิเนี่ย
-
โอเคถึงฉากที่เป็นแฟนกันแลัว รอดูฉากต่ายหึง อยากเห็นนนน
-
โลกนี้เป็นสีชมพูอู๊ววว
-
บาสแค่ฝันถือว่าดีไป
แต่เป็นแฟนกันแล้วอ่ะ :)
-
น่ารักอ่ะ ยาวจุใจด้วย
-
เย้ๆๆๆๆ เป็นแฟนกันเเล้วววววววววว
พี่ต่ายเป็นเเฟนกับน้องบาสเเล้ว :mc4: :katai2-1: :mc4:
-
เขาคบกันแล้ววววว เอาแล่วๆๆ :ling1:
ยิ่งอ่านยิ่งเขิน ทำไมพี่ต่ายต้องทำตัวน่ารักแบบนี้
ทำไมเจ้าของพิซซ่าน่ารักจังกั๊บ *ทำเสียงแบบบาส* 5555555
ขำปนสงสารตอนบาสโดนเลียหน้า โธ่ความฝันพังสลายหมดเลย
พี่ต่ายก็ไปทำให้น้องฝันลามก //พี่ต่ายไม่ผิดมั้ง
ยิ่งอ่านยิ่งติด รอตอนต่อไปด้วยรอยยิ้มค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
เปงแฟนกันนะ
เออ ง่ายๆสั้นๆได้ใจความ อิอิอิ
-
^^
-
พี่ต่ายยยยยยยยย น่ารักอ่ะ
เป็นแฟนกันแล้ว
:mew3: :mew3: :mew3:
-
หวานมากกกกกกกกกก :hao7: :o8: :o8:
-
ยะฮู้ววววว เป็นแฟนกันแล้วววววววว
น่ารักมากมาย ทำเอามดเดินกันพล่าน :mew1:
-
งือออ น่ารักทั้งคู่เลย
-
ฮิ้ววววว แผนลวงสำเร็จแล้ว~ กร๊ากกก
พี่ต่ายน่ารักมากอ่ะ อือๆเออๆ นี่ทำเอาเขินมากๆเลยนะ
บาสเอ๊ยยย ยินดีด้วยๆ นายคือขั้นเทพ มีแฟน(เป็นหมอ)ซะที 555
ชอบตอนนั่งเช็ดผมมากก หวานๆอบอุ่นๆนะ
ปล. พิซซ่า!! แย่งซีนนน~ ตล๊อดดดด
-
ติดตาม ...
-
“หึ...”
ผมลอบยิ้มมุมปากเมื่อเห็นข้อความที่ถูกส่งมาทางไลน์ ตอนแรกผมเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมันเท่าไรแต่พอมันเริ่มเด้งเยอะจนน่ารำคาญผมเลยสงสัยว่าวันนี้จะคุยอะไรกันนักหนา ปกติแล้วพวกผมไม่ค่อยคุยกันผ่านไลน์หรือแอพเท่าไรนักเพราะกลุ่มผมสามคนอยู่หอเดียวกันทุกคนครับ ส่วนใหญ่กรุ๊ปเนี่ยก็จะรวมพวกไอ้บาส ไอ้ปันแล้วก็ไอ้นพเข้ามาด้วย เรื่องที่คุยกันนอกจากยืมหนังสือ ยืมของแล้วก็มีแต่ชวนกันไปกินเหล้านี่ล่ะ ซึ่งปกติพอนัดกันทุกคนตอบตกลง กรุ๊ปก็กลับมาเงียบเหมือนเดิม ผมมองข้อความอีกครั้งเพื่อความแน่ใจแล้วหลุดหัวเราะออกมาเพราะกลั้นไว้ไม่อยู่
“อะไรของมึง อ่านแล้วบอกกูด้วย”
ผมไม่ได้อยู่ที่ห้องคนเดียวครับ เตียงนอนขนาดคิงไซส์ของผมถูกจับจองด้วยอีกคนที่มันใช้ที่นอนผมเสมือนที่นอนของมันเอง
“มึงก็เปิดอ่านเองดิ เครื่องมึงก็มี”
“มึงอย่ามาเล่นตัว กูอ่านการ์ตูนอยู่มึงเห็นมั้ย พวกมันคุยห่าอะไรกันแม่งสั่นยังกับไวเบรเตอร์กูจะเสร็จไปหลายรอบล่ะ”
ผมหัวเราะในคำเปรียบเทียบของมัน มันถลึงตาโวยวายลั่นห้องทั้งๆที่อยู่กันแค่สองคนแต่ผมชินแล้ว มันไม่โวยวายสิที่แปลก
“ไอ้บาสเป็นแฟนกับพี่หมอแล้ว” ผมบอกแล้วกดปิดล็อกโทรศัพท์ตัวเอง วางบนโต๊ะข้างหัวเตียงที่อยู่ข้างๆแล้วซุกผ้าห่มหลับตา
ตุ๊บ
จุกสิครับ... ผมลืมตามองตีนน้อยๆขนาดเบอร์สี่สิบสองของมันที่วางอยู่บนหน้าอกผม มึงไม่พาดคอกูเลยล่ะอีกนิดเดียวเอง
“มึงอย่าล้อเล่น” มันโวยวายอีกแล้วครับ คราวนี้ระดับเสียงยิ่งดังกว่าปกติเข้าไปใหญ่ ก็ยังดีที่คอนโดที่พวกผมอยู่นั้นค่อนข้างมีราคาผนังห้องจึงไม่ได้บาง ไม่งั้นผมว่าคนข้างห้องผมต้องเดินมาเคาะประตูด่าตั้งแต่วันแรกที่มันมาห้องนี้แล้ว
“เอ้า กูล้อเล่นแล้วได้อะไร มึงเปิดอ่านเองสิวะ กูจะนอน เมื่อคืนก็ดึกแล้วมึงกวนกูทั้งคืนกูเพิ่งได้นอนตอนจะตีสี่เนี่ย”
“เชี่ย ใครกันแน่ที่กวนใคร มึงนั่นแหละไอ้โต แหกตาตื่นได้แล้ว มึงแม่งไอ้ตัวขี้เกียจ นอนทั้งวัน”
จ้ะ กูเป็นตัวขี้เกียจที่นอนทั้งวันจ้ะ แต่มึงน่าจะจำได้ว่าพอมึงตื่นมึงก็ร้องอยากกินชอคโกแลตร้อนแต่เช้า หน้าที่กูที่ต้องขับรถไปร้านกาแฟไฮโซของมึงภายใน 20 นาที แดกเสร็จแล้วก็นอนต่อ กูคือตัวขี้เกียจจ้ะส่วนมึงคือไอ้ตัวขยัน
ผมถอนหายใจ ลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอน เห็นท่อนขาที่พาดอยู่บนหน้าอกข้างหนึ่งกำลังกระดิกตีนดุ๊กดิ๊กเหมือนเป็นหมอนรองเท้าของมันแล้วหมั่นไส้ หน้ามันเหรอหันไปปลายตีนโน่น นอนอ่านการ์ตูนกลับหัวกลับหาง ปากดูดจูปาจุ๊บ เห็นแล้วแม่งหมั่นไส้ฉิบหาย ผมมองขาเล็กๆของมันแล้วจุดยิ้มมุมปาก มันเป็นคนแขนขาเล็ก ตัวก็บาง ดูไปๆมาๆแทบจะพอๆกับพี่หมอเลยด้วยซ้ำ ยังดีที่สูง ผิวมันเป็นสีน้ำผึ้งสวยที่ได้มาจากแม่มันล้วนๆ เพราะพ่อมันเป็นคนจีนแท้ขายทองอยู่เยาวราช ม๊าเป็นคนไทยที่ไม่มีเชื้อจีนปน ผมว่าที่มันโวยวายเพราะป๊าม๊ามันก็พูดเสียงโทนนี้กันทั้งบ้าน ยิ่งเฮียสองคนของมันนะไม่ต้องพูดถึง เสียงดังไม่พอหมายังหลุดออกมาทั้งฝูง ไอ้บาสที่ว่าแน่ไปเจอเฮียมันยังหงอ ยังดีหน่อยที่มันได้มาแค่เสียงดังโวยวายไม่ได้พันธุกรรมหมาตกทอดมาด้วย ผมมันยาวจนเกือบเลยบ่า อันที่จริงมันเคยตัดสั้นแต่ผมมันยาวไวมากหลังๆมันเลยขี้เกียจ ใช้วิธีมัดผมครึ่งหัวแทน ตอนไปเรียนหรือไปข้างนอกมันก็มัดต่ำๆอยู่หรอกแต่พออยู่ห้องทีไรมันชอบมัดสูงๆเพราะร้อน ตอนนี้ผมมันเลยชี้โด่ชี้เด่เป็นน้ำพุ
ป้าบ!
จ้ะ ข้างเดียวแม่งไม่พอ... ผมจับขามันทั้งสองข้าง ลากอย่างแรงด้วยความหมั่นเขี้ยว
“เฮ้ย ไม่เอา เชี่ย ไอ้โตมึงนิสัยเสีย ไอ้หอยเม่น” มันดิ้นใหญ่ถีบจนผมโดนลูกหลงไปหลายรอบ และตอนนี้มันก็ขึ้นมาทับผมทั้งตัว เพราะมันดิ้นแรงมากเสื้อยืดตัวใหญ่หลวมโพรกของผมที่มันใส่อยู่เลยเลิกขึ้นไปเยอะ ผมจุดยิ้มมุมปาก
“กูไม่มีหอยอะ แต่ถ้ามึงจะเอาอย่างอื่น...” ผมดึงมือมันมาจับ เห็นหน้ามันแดงแล้วสนุกดี
“ไอ้เชี่ย ทะลึ่ง สัปดน ปล่อยกูเลย สันดานจริงๆมึงนี่” มันฮึดฮัดใหญ่ เท้าของมันที่อยู่เฉียดหน้าผมไปเกือบกระแทกผมจนได้เลือด เห็นกูแหย่เล่นแล้วเอาใหญ่นะมึงนี่ มันยังไม่หยุดเตะไปๆมาๆเสียที นี่มันเฉียดหน้ากูไปกี่รอบแล้วดีที่กูไม่ใส่พระนะ ผมจับข้อเท้าของมันเอาไว้ให้อยู่นิ่งๆ ข้อเท้ามันเล็กจนผมกำรอบได้แล้วค่อยใช้จังหวะที่มันยังนิ่งอยู่พลิกทับมันแทน
“อยู่เฉยๆไม้ กูเจ็บนะตีนมึงก็ไม่ใช่เล็กๆ”
“ก็ตีนกูนี่ไม่ใช่ตีนน้องแอปเปิ้ล” อีกล่ะ มึงนี่ชอบพูดถึงน้องเค้าเนอะ
“มึงเลิกพูดถึงน้องเค้าเถอะว่ะ กูบอกกี่ครั้งแล้ว รำคาญ” ผมคงจะพูดเสียงดังไปหน่อย มันเลยชะงักมองหน้าผมนิ่ง
“โอ้ย”
แม่งกระชากหัวผมครับ ดีนะที่ผมพอตั้งตัวได้เลยรั้งมือมันเอาไว้ทัน ทีนี้มันเลยจิกทั้งสองมือพร้อมกันเลย “ไอ้ไม้” ผมตะคอกมันเสียงดังลั่นห้อง มันถึงค่อยๆปล่อยผมของผม
“ลุกไปเลยไอ้เหี้ย” มันพูดเสียงนิ่งๆ แต่ตานี่จ้องผมวาวน่ากลัวเชียว แล้วกูกลัวมึงไหมล่ะ ... คำตอบคือไม่ครับเพราะผมไม่ได้ขยับไปไหน
“มึงเป็นไร หื้ม เมนส์ไม่มา หรือการ์ตูนไม่สนุก พระเอกตายนางเอกเป็นโรคเหมือนหนังเกาหลีหรือไง” ผมถามเสียงเรียบ มองมันที่นอนกัดฟันเพราะไม่ได้ดั่งใจ
“กูไม่มีเมนส์” มันกระชากเสียง คือระดับเสียงปกติมึงก็ดังอยู่แล้วมึงทำแบบนี้ยิ่งดังนะครับ “มึงตะคอกกูทำเหี้ยไรเล่า”
เออดีเนอะ มึงตะคอกกูได้ทีกูทำบ้างไม่ได้ แปลกเว้ยเฮ้ย
“ก็มึงพูดถึงเปิ้ลทำไม กูรำคาญ”
“มึงรำคาญกูใช่มั้ย ไอ้เหี้ย” นั่นไง มึงตะคอกกูอยู่เนี่ย น้ำลายจะกระเด็นใส่หน้ากูอยู่ละไอ้ไม้
“กูไม่ได้รำคาญมึง กูรำคาญที่มึงชอบพูดถึงน้องมัน กูจบไปแล้วทำไมมึงต้องอ้างชื่อน้องมันตลอดเลยวะ มึงไม่ใช่เหรอที่เป็นคนไปอาละวาดให้กูเลิกยุ่งกับน้องเปิ้ลน่ะ”
“ทำไม มึงเสียดายงั้นสิ มึงอะโง่ เขามึงงอกออกมาจนเป็นกวางเรนเดียร์แล้ว” หือ... ขนาดนั้นเลยหรือวะ
“ควายก็ได้นะ ไม่ต้องสงสารกู”
พอพูดจบไอ้คนตัวบางมันก็หัวเราะจนตาหยี นี่คงเป็นหลักฐานว่ามันเป็นลูกคนจีนล่ะมั้ง เพราะปกติแล้วตามันจะโตแถมเป็นสองชั้น แต่ถ้ามันยิ้มหรือหัวเราะเมื่อไรตามันจะปิดจนเกือบเป็นสระอิ ริมฝีปากมันสีแดงสดเพราะมันไม่สูบบุหรี่ ผิวสีน้ำผึ้งของมันไม่มีสิวฝ้ากระแดดอะไรเลยทั้งๆที่มันไม่เคยทาครีม สมบุกสมบันเท่าๆกันกับพวกผมด้วยซ้ำ มันหล่อครับ แต่คำว่าหล่อของมันกระเดียดไปทางหน้าคมมากกว่า จะให้มันหล่อก็ได้แต่ถ้าจะให้มันน่ารักมันก็น่ารักมากกว่า เพราะอย่างนี้มันเลยไว้เคราแพะบางๆเสริมสร้างความหล่อ มันเคยว่าไว้แบบนั้น
“มึงมันโง่ เพราะควายมันยังมีแค่สองเขา แต่สองเขาของกวางเรนเดียร์มันแตกกิ่งก้านสาขาออกไปเยอะกว่าควายอีกมึงไม่เห็นเหรอ” เออว่ะจริง ที่มันพูดก็ถูกนี่หว่า แหม ไอ้เราก็นึกว่ามันจะสงสารปลอบใจให้เป็นแค่กวางที่ดูน่ารักกว่าควาย
“เออๆ โอเค ตอนนี้กูไม่มีเขาอะไรทั้งนั้นแล้วสบายใจมึงยัง” ผมพูดส่งๆ มองไอ้คนที่มันหัวเราะจนน้ำตาเล็ด มือเล็กๆของมันขยี้เบาๆที่ผมสั้นๆของผม
“ไหนดูดิ๊” มันส์มือมันสิครับ ดีนะที่ผมของผมเองก็ไม่ได้ยาวมากมันเลยไม่ยุ่งเป็นรังนกไปมากกว่าที่มันควรจะเป็นมากกว่านี้ “โอเคตอนนี้มึงฉลาดแล้ว”
มันยิ้มตอบตาหยี ผมมองใบหน้าเนียนแล้วยิ้มตาม สายตาเจ้ากรรมของผมมันก็ซนเหมือนมือของเจ้าของเหลือหลาย เพราะมือข้างหนึ่งของผมที่ท้าวเตียงเอาไว้ไม่ให้ทับมันทั้งตัวค่อยๆขยับเลื่อนลงไปไล้ที่สีข้างของคนข้างล่าง มันสะดุ้งโหยง เงยหน้ามองผมตาโต
“ไอ้โต...”
มันจะพูดอะไรไปได้มากกว่านั้นในเมื่อปากแดงๆของมันถูกผมกดทับแนบสนิท ถึงแม้มันจะปากดี เสียงดังแถมขี้โวยวายแต่สิ่งที่ผมให้อภัยทั้งหมดคือริมฝีปากมันนุ่มมากครับ ผมค่อยๆจูบซับเบาๆ ละเลียดริมฝีปากที่ติดรสหวานกลิ่นโคล่า ทีแรกผมเอะใจนิดหน่อยแต่เมื่อเห็นก้านจูปาจุ๊บที่ตกข้างเตียงผมก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่มันอมลูกอมอยู่ จูบครั้งนี้จึงได้รสหวานละมุนกลิ่นโคล่ามาด้วย ผมใช้จังหวะที่มันเผยอริมฝีปากหายใจแทรกปลายลิ้นเข้าไปหา กระตุ้นให้อีกฝ่ายตอบสนองบ้าง มือข้างที่ไล้เบาๆที่สีข้างค่อยๆช้อนแผ่นหลังเนียนลื่นจนมันต้องแอ่นตัวเข้าหา
“โต...”
เคยมีคนปรามาสมันไว้ว่าถ้าจะให้มันเสียงเบาล่ะก็ไม่ให้มันพูดง่ายกว่า อันที่จริงไม้ไม่ใช่คนพูดเยอะอยู่แล้ว มันจะพูดกับคนที่มันสนิทเท่านั้น ถึงหน้าตามันจะหล่อค่อนไปทางน่ารักหน่อยๆแต่ปากมันดีครับ ถึงมันพูดน้อยแต่ว่าแต่ละคำที่ออกมานี่ดีๆทั้งนั้น และมันจะไม่พูดมากกับคนที่มันสนิท อันที่จริงถ้ามันไม่สนิทกับใครมันก็พูดด้วยระดับเสียงปกตินี่ล่ะครับ มันเบาเสียงเป็นแต่มันไม่ค่อยทำ เพื่อนในเอกผมก็ชอบที่มันเป็นแบบนี้เพราะทุกคนชอบมาแหย่ให้มันอารมณ์ไม่ดีจนต้องขึ้นเสียงใส่ สงสัยพวกมันเป็นมาโซ กับผมเหรอ... มันมีระดับเสียงอยู่สองระดับครับในโหมดปกติคือดังมากและโคตรดัง
ส่วนโหมดนี้...
“อื้อ ไม่เอา ไม่ไหว”
ผมปล่อยมันหอบหายใจนิดหน่อย มือแหวกคอเสื้อที่กว้างอยู่แล้วเพราะมันเป็นเสื้อของผมเอง เสื้อยืดห่านคู่สีขาวปกติแต่พออยู่บนตัวมันนี่ดูดีฉิบหายเลยครับ เพราะชายเสื่อยาวลงไปปิดแค่โคนขาของมันนิดหน่อย อีกนิดก็จะปิดกางเกงบ๊อกเซอร์สีเข้มจนเหมือนมันใส่แค่เสื้อตัวเดียวแล้ว ผมแตะริมฝีปากบนไหปลาร้าที่โผล่ออกมา กดเบาๆจนมันหดคอหนีด้วยความจั๊กจี้
“ไอ้โต...”
ครับ จริงๆแล้วมันเบาเสียงก็เป็นนะ... พวกคุณมาลองฟังไหมล่ะครับ
.
.
แต่ก่อนหน้านั้น ข้ามศพผมไปก่อนแล้วกัน.
:hao7:
-
:heaven
-
คู่นี้น่ารักดี
-
อร๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆ
*ม้วนตัวรอบเตียง*
:-[
คู่นี้ก็ไม่ใช่เล่น ๆ นะครัช~
-
คู่ใหม่ ชื่อคุ้นๆ ฮ่าๆ เดี๋ยวกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น พวกเธอมาตั้งแต่ตอนไหนหนอ :mew5:
:hao7:
-
:hao7: โอ้ยตายๆๆๆ เขินอ่ะ คู่นี้น่ารักจัง
-
กรี๊ดดดด คู่นี้มันอะไรกันนน มาแป๊บ ๆ แต่ฟินเฟอร์ :-[ :-[ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตู่นี้น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew1:
-
มาได้ยังไงกันเนี่ยคู่นี้ สงสัยคนเขียนอยากให้ไปอ่านเริ่มต้นใหม่กันแน่
:hao7: :hao7:
-
คู่นี้มาได้งาย ย แต่มาแรงแซงคู่แรกไปแล้ว ว :z1:
-
อ่าวเห้ยยยยยยยยยย จะอ่านพี่ตายยยยยยย ปล คู่ใหม่นี้ น่ารักดีนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อั๊ยยยย จิ๊นจิ้นนน ฟิ้นนนฟินนนน ดีอ่า บรรยากาศละมุนขึ้นเมื่อมีคิสซีน 555
-
:mc4: :mc4: :mc4: คู่ใหม่
-
มุ้งมิ้งจังงงงงง :heaven :heaven :heaven
-
คู่นี้เขาหวานโหด มือเท้าถึงดี
-
คู่นี้มาแรงแซงโค้งเลยขอบอก
-
อิๆๆๆน่ารักอ่ะ...
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อ๊าย~ เขินอะ เขิน ๆ ทำไมคู่นี้มันหวานงี้ละ เขิน กรี๊ด~~
-
อ้าวเห้ย ไปไงมาไงคู่นี้ เขิลเลย น่ารัก
-
แอร๊ยยยย คู่นี้มาแรงแซงคู่หลักจริงๆ
:mew3:
เอาอีกๆ 5555
-
แค่ "เออ" รู้เรื่องเลย
โตกับไม้มาแรงเลยนะ
วันนั้นโตยังหัวเราะ
ที่พี่หมอหกล้มที่ลานอยู่เลย
-
อุ คู่นี้ทำเอาฟิน :heaven
-
สนุกมากๆ ตามต่อ ..
-
อ่านรวดเดียวจบ ...
ภาษาสวย เนื้อเรื่องดี ทุกตอนทำให้ยิ้มได้ตลอด
ชอบหมอต่าย ...น่ารักอะ
ในที่สุดก็เป็นแฟนกันแล้ว ปลื้มปลิ่มยิ่งนัก ..
-
แอร๊ยยย อ่านจบแล้วใจหวิวๆเลยอ่ะ เขินสุดๆ
แอบเชียร์คู่นี้มาตั้งแต่คราวก่อนล่ะ น่ารักมากๆจ้าา
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เขิลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
มาแรงนะคู่นี้
:-[ :-[ :-[
-
ขอเรื่องก่อนหน้านี้ด้วยยยยยยย
-
เชียร์คู่ ไบค์ + พีค เหมือนกันนะ ..
-
BGM : กะทันหัน
http://www.youtube.com/v/D8iRG-lojfI
15
ครบทีม
ต่ายยืนมองกลุ่มนักศึกษาชายที่นั่งคุยกันเสียงดังในร้านกาแฟชื่อดังที่เจ้าตัวมักจะใช้ข้ออ้างในการมาชาร์จแบตและนั่งละเลียดชาหรือกาแฟก่อนเข้าเวร บ่อยครั้งก็เข้ามาหาของว่างอย่างพวกขนมปังทานเพราะมีบริการอบร้อนให้ด้วย และขณะนี้เวลาสองทุ่มเขาก็ให้อีกคนมานั่งรอที่นี่เพียงเพราะเหตุที่ว่าเจ้าตัวนั้นอ้างถึงข้ออ้างแบบเดียวกัน บนโต๊ะไม้ทรงกลมที่ถูกเอามาต่อกันสี่ตัวมีแมคบุ๊คเครื่องใหญ่ตั้งอยู่สองตัว แก้วกาแฟ ชีทและหนังสือเรียนสองสามเล่มกระจัดกระจาย แต่อะไรก็ไม่สะดุดตาเท่าท่ามกลางกลุ่มเสื้อช๊อปสีน้ำเงินนั้นมีบุคคลสองคนที่ดูท่าทาง “ไม่เข้าพวก” นั่งแทรกอยู่กลางวงด้วย ขายาวก้าวเข้าไปหยุดด้านหลังแกะขาวสองคนที่ยังคงพูดจ้อน้ำลายแตกฟอง
“แล้ววันนั้น มันก็ยังบอกพี่อีกนะเว้ยว่าไม่สนใจ อย่าว่างั้นงู้นงี้เลยนะเพื่อนพี่ม... เฮ้ย! เชี่ยตกหกหมดเลย!” คนพูดอุทานแต๋วแตกเมื่อจู่ๆโบรชัวร์ร้านไอศกรีมสองแผ่นถูกฟาดลงตรงหน้าเต็มแรง พอเงยหน้ามองเงาทะมึนที่ยืนซ้อนหลังแล้วก็หัวเราะเสียงแห้ง “แหะๆ ต่ายก็... ตกใจหมดเลยเนี่ย”
วงแตกกระจายเมื่อเจ้าตัวที่เป็นตัวเอกของบทสนทนาจู่ๆโผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง คนที่กำลังพูดเมามันส์จนถึงเมื่อกี๊ถลึงตามองรุ่นน้องต่างคณะที่นั่งยิ้มแป้นฝั่งตรงข้าม “ทำไมไม่เตือนวะ”
เจ้าตัวหัวเราะในลำคอเบาๆ ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งให้คนมองคันไม้คันมือ “ก็ผมบอกพี่แล้วว่าพี่ต่ายกำลังเดินมา พี่ก็มัวแต่ฝอย”
“หนอย คอยดูวันหลังกูจะไม่เล่าอะไรให้ฟังอีก” บ่นปอดแปดแล้วก็ลูบหลังคอตัวเองแก้เก้อ ยิ้มแป้นมองหน้าคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ตบลงที่เก้าอี้ที่ยังเหลือที่อยู่นิดหน่อย ต่ายเบ้ปาก ดูเอาเถอะที่นั่งนิดเดียวจะลงไปนั่งได้ยังไงกัน
“ที่เหลือเท่ามดเดิน ตูดตัวเองก็ใหญ่จะตายยังชวนคนอื่นนั่งด้วยกัน บ้าเปล่าวะโน้ต”
โน้ตบ่นอุบอิบเมื่อโดนเพื่อนแซะ หันไปแยกเขี้ยวให้รุ่นน้องรอบวงและเพื่อนสนิทตัวดีอีกคนที่ปิดปากหัวเราะจนตัวสั่น
“ใช่ มึงอะบ้าเปล่าโน้ต เขาต้องไปนั่งข้างแฟนเค้าซี่” ว่าที่คุณหมออีกหนึ่งคนในกลุ่มพูดเสียงสูง ยักคิ้วเข้มๆนั่นให้กับเพื่อนสนิทอีกคนที่เพิ่งโดนจนสงบปากสงบคำไป
“ไม่พูดก็ไม่มีคนบอกว่ามึงลืมปากเอาไว้ที่บ้าน”
เอ๊ะ ต่ายสงสัยนิดหน่อย เขาตวัดตามองคนพูดที่ยักคิ้วล้อทีนึง มองเพื่อนตัวเล็กอีกคนที่ยิ้มแห้งให้อีกคนอย่างสงสัย ไล่สายตาไปหน่อยก็เห็นรุ่นน้องต่างคณะหน้าคมที่ตอนนี้ได้เลื่อนระดับจากแค่รุ่นน้องธรรมดากลายเป็นตำแหน่งพิเศษเมื่อไม่กี่วันมานี้ เขายังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร ไม่ใช่เพราะจะปิดบังเพื่อนแต่เพราะพวกเขาไม่ได้เจอกันเลยต่างหากและตัวเขาเองก็อยากบอกจากปากตัวเองมากกว่าผ่านทางไลน์หรือโซเชียล
ถ้าไม่ใช่เขางั้นก็ต้องเป็นคู่กรณีอีกคนสินะ โคตรขี้โม้ แต่ก็ช่างเหอะ ยังไงสักวันก็ต้องรู้อยู่ดี
“แล้วนี่ทำไมมานั่งด้วยกันได้” ถามอย่างสงสัย เจ้าพวกเด็กวิศวะนี่เขาพอรู้เพราะตัวต้นเรื่องบอกแล้วว่าเพื่อนจะมาทำงานกลุ่มระหว่างรอเขาออกเวร แต่ไอ้เพื่อนตัวดีอีกสองคนนี้คือไม่น่าใช่นะ
“โน้ตมันลากมากินข้าว มองเข้ามาเจอพอดีเลยมาทักน้องมัน” ปราชญ์ตอบพร้อมกับดูดกาแฟเย็นในแก้วที่เหลืออยู่นิดหน่อยจนได้ยินเสียงลมเข้าไปในหลอด
“พี่ต่ายนั่งก่อนมา” ต่ายมองคนเรียกก่อนจะก้าวขาเดินอ้อมไปอีกฝั่งของโต๊ะ นั่งลงบนเก้าอี้ว่างข้างๆ
“นี่ส่งรายงานแล้วดิ” เหล่ตามองพร้อมถามเพื่อน มือขาวรับชาเขียวร้อนที่คนข้างๆส่งให้มาจิบช้าๆ ยังร้อนอยู่แสดงว่าเพิ่งสั่งให้สินะ เขาคิดในใจ มองครอกมูสแฮมชีสที่ยังกรุ่นอยู่บนจานแถมถูกตัดเป็นชิ้นๆให้แล้วก็ใช้ส้อมจิ้มเข้าปากโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของที่นั่งข้างๆ
“อือ” ว่าที่คุณหมอตัวเล็กครางอือในลำคอ มองเพื่อนตัวเองที่นั่งอยู่ข้างๆรุ่นน้องวิศวะที่ตามเทียวไล้เทียวขื่อมานานจนตาตี่ๆนั้นโตผิดปกติ
“แล้วนี่ใกล้เสร็จหรือยัง” ถามพร้อมชะโงกหน้าเข้าไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เห็นสูตรยุ่งยากแล้วก็ต้องเบ้หน้า
“อีกนิดเดียวแล้วเดี๋ยวกลับบ้านแล้วครับ” บาสตอบเอาใจ มือหั่นของทานเล่นในจานให้จนเสร็จ
ต่ายพยักหน้ารับส่งๆ “เดี๋ยวแวะวิลล่าด้วยนะอาหารพิซซ่าหมดแล้ว”
“ซื้อมาแล้วครับอยู่หลังรถ”
“เหรอ แต่ก็ต้องแวะอยู่ดีอะ ยาสระผมจะหมดแล้วขี้เกียจไปวันอื่น วันนี้เลิกเร็วพอดี”
“โอเค”
“แล้วก็โกโก้ก็หมดแล้วนะ นมด้วย อย่าลืมเตือน แล้วก็...”
“พวกมึงเป็นแฟนกันหรือแต่งงานอยู่กินกันแล้ววะ” ปราชญ์อดทนที่จะแทรกขึ้นมาไม่ไหว เขากับโน้ตแถมเพื่อนอีกสองตัวของไอ้เด็กบาสมองหน้ากันไปมาฟังคู่รักคุยกันแล้วชักสงสัย นี่มันเป็นแค่แฟนกันแน่หรือวะเนี่ย
ต่ายชะงัก มองหน้าเพื่อนแล้วเหล่มองใบหน้าคมที่นั่งลอยหน้าลอยตาทำเป็นมองหน้าจอแมคบุ๊คทั้งๆที่ริมฝีปากจุดรอยยิ้มขำเห็นแล้วชักหงุดหงิด แต่เมื่อไม่รู้จะตอบโต้อะไรเลยเฉไฉหยิบแก้วชาเขียวร้อนขึ้นจิบแก้เก้อ
“เอ้า กูถามเนี่ยทำไมไม่ตอบวะ แล้วทำไมแก้มแดง” ปราชญ์ถามเสียงจริงจังทั้งๆที่ใบหน้ายิ้มล้อเลียนเพื่อนปากแข็งของตัวเอง “มึงตอบแทนเพื่อนกูหน่อยดิไอ้น้องบาส”
บาสเหล่มองร่างโปร่งที่นั่งหน้ามุ่ยข้างๆแล้วก็ยิ้มหน้าบาน “ก็อยู่กินกันก่อนแต่ง... โอ้ยพี่ต่าย” เจ็บแปล๊บจนต้องสะดุ้งเมื่อต้นขาถูกทุบอย่างแรง บาสกุมขาตัวเองด้วยมือข้างหนึ่ง คลึงมันเบาๆ ซบหน้าลงกับโต๊ะส่งเสียงร้องโอดโอย
“สำออย” ต่ายหรี่ตามอง ยกยิ้มด้วยความสะใจ
“จริง พี่หมอต่าย ทำไมไม่ทุบให้แรงกว่านี้นะ” หนุ่มวิศวะอีกคนเพิ่งมีปากเสียงเป็นครั้งแรกหลังจากเงยหน้าขึ้นมาจากกองกระดาษรายงาน
“หนังหนาๆควายยังอายอย่างมันไม่เจ็บหรอกพี่ ถึกทนจะตายห่า”
พูดจาดีจนอยากจะตกรางวัลให้ ต่ายคิดในใจ
“แต่ถ้าพี่ฝ่าทะลวงหนังควายมันไปได้ก็อีกเรื่อง ให้มันเจ็บนิดๆหน่อยๆ แต่มันจะกลัวอะไร๊ แฟนมันเป็นหมออะพี่ เจ็บปวดตรงไหนก็ให้พี่หมอรักษาเยียวยาทั้งร่างกายและจิตใจ สดใสซาบซ่า เอิ๊กๆ”
อีกคนที่เหลือเข้ากันดีเป็นลูกคู่จนอยากจะขอคืนคำพูด เหลือบเห็นเพื่อนของเขาอีกสองคนที่ปิดปากหัวเราะไม่มีเสียงเหมือนจะเป็นจะตาย แล้วหันมาแท็คกันครบทีม รวมถึงไอ้คนที่เพิ่งโดนประทุษร้ายร่างกายไปเมื่อสักครู่ด้วย เมื่อห้ามอะไรไม่ได้เขาจะทำอะไรได้นอกจากนั่งขบฟัน ซัดชาเขียวร้อนโฮกๆจนหมดแก้ว พอทุกคนเห็นเงียบกริบก็เลิกล้อ เด็กวิศวะเลยหันไปสุมหัวทำรายงานกันต่อ ส่วนเด็กแพทย์อีกสองคนชวนกันชี้นกชี้ไม้ในร้านกาแฟกลบเกลื่อน
"อาจารย์วิรัชว่ายังไงบ้างล่ะ" เปลี่ยนเรื่องถามโน้ตที่เพิ่งเดินไปส่งรายงานบันทึกประจำวันมาเมื่อสักครู่ก่อนที่เขาจะเดินมาที่นี่
"เรื่องเดิมๆอ่ะ ยังต้องเพิ่มนิดหน่อย จดเคสเมื่อเช้าไม่ละเอียดเท่าไร แกก็บ่นนั่นนี่ว่าถ้าจบไปพลาดเล็กๆน้อยๆก็หมายถึงชีวิตคนนะ กูก็ก้มหน้าก้มตารับผิดไป"
"ก็จริงของแกแหล่ะ วันหลังก็ระวังหน่อย แกละเอียดมาก"
"จารย์หมอฝากบอกมึงด้วยต่าย พรุ่งนี้ให้จิระภัทรกับปราชญ์มาเช้าหน่อย"
ต่ายกับปราชญ์มองหน้ากันด้วยความสงสัย เรียกพร้อมกันแบบนี้สงสัยให้ไปช่วยงานกรณีศึกษาแหง๋ ไม่ต้องเดาให้เหนื่อย ส่วนโน้ตมันค่อนข้างสบายกว่าพวกเขาเพราะเรียนสาขาอายุรแพทย์ ไม่ใช่ศัลยแพทย์แบบเขาสองคน
"นี่จะสอบล่ะยังไม่มีไรในหัวเลย ทำไมจะขึ้นปีหกเร็วจังวะ" บ่นพึมพำพร้อมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ไหลลงไปเอนนอน
"นี่แม่งก็ช้าพอล่ะ รุ่นเดียวกันเค้าจบทำงานมีลูกกันไปไหนต่อไหนล่ะมึง" ปราชญ์ตบหัวเพื่อนตัวเล็กกว่าแล้วลากแขนขึ้นมาให้นั่งดีๆ
"เป็นเวรเป็นกรรมในชีวิต..." โอดครวญหงุงหงิงเป็นทำนองเพลง "แล้วพวกน้องอะ เรียนวิดวะนี่ต้องทำไรมะ"
"งานหนักนะพี่ ช่วงโปรเจ็คนี่พวกผมแทบไม่ต้องหลับต้องนอนกันอะ แก้แล้วแก้อีก" คนบ่นคือนพที่เงยหน้าขึ้นมาพอดี
"รายงานก็เยอะ เห็นพวกผมชิวๆกันงี้มันเป็นจังหวะว่างแหละ ถ้าใกล้สอบเหมือนตอนนี้อาจารย์ก็จะหลับหูหลับตาสั่งงาน ทำแม่งก็ไม่ทัน หนังสือแม่งก็ไม่ได้อ่าน นี่อาจารย์เพิ่งสั่งงานวันนี้ไอ้บาสมันว่างเลยชวนมานั่งทำเลย"
"จริงๆก่อนนี้มันก็ไม่ขยันขนาดนี้หรอกพี่ นอนดึกแดกเหล้าตื่นมาลอกงาน ปั่นมือพันกันเหมือนพวกผมอะ แต่พอมี... นั่นแหละพี่ พวกพี่รู้มะการบ้านเนี้ยบกริบ อาจารย์เรียกไปชมแล้วชมอีก จากที่มันเป็นลูกรักอยู่แล้วยิ่งรักเข้าไปใหญ่ เรียนเก่งไม่เข้ากับหน้าตา" ปันโวยวาย เหล่มองเพื่อนที่หัวเราะในลำคอ
"ก็กูหล่อ" คำตอบเรียกเสียงโห่
“เหี้ย กูว่าไม่ใช่” นพหัวเราะเอิ้กอ้ากเมื่อได้ยินคำตอบ เห็นมือคนตอบโดนเพื่อนอีกสองคนรุมกับตบหัว
“พอๆ กูโง่หมดแล้ว” มือใหญ่ปัดมือเพื่อนออกเป็นระวิง “ก็ตอนมานั่งรอพี่ต่ายมันว่างไม่มีไรทำ เล่นเกมจนขึ้นแรงค์ที่หนึ่งไปหลายเกมล่ะ”
"นี่ถือเป็นข้อดี เห็นไหมใครว่ามีแฟนแล้วจะเสีย" ปราชญ์หัวเราะ ย้ำเหลือเกินคำว่าแฟนจนต่ายเบ้ปาก
"สงสัยผมต้องหาแฟนเป็นหมอเหมือนมันแล้วมั้ง"
"ยากว่ะน้อง สาวๆคณะนี้ใจแข็งนะครับ"
"ส่วนผู้ชายปากแข็งใจอ่อนใช่ป่ะพี่” คนพูดยักคิ้วหลิ่วตาเรียกเสียงโห่ฮาจากคนทั้งโต๊ะ
เออ เอากันเข้าไป ต่ายฟังแต่ละคนพูดแล้วมองด้วยสายตาเอือมระอา สดท้ายมันก็เข้าตัวเขาจนได้ โห่ล้อกันเสียงดัง ยังดีที่ระดับเสียงของร้านกาแฟในวันนี้ค่อนข้างดังอยู่แล้วเลยไม่ได้ไปรบกวนโต๊ะอื่นมากเท่าไร
เขาเหลือบมองร่างสูงที่นั่งข้างๆที่จุดรอยยิ้มมุมปากอยู่ตลอดเวลา มือเลื่อนเมาส์แบบไร้สายข้างนึงอีกข้างนึงจดข้อมูลเล็กน้อยลงบนกระดาษเอสี่ที่มีแบบแปลนระโยงระยาง ยิ่งเห็นแล้วยิ่งมึนหัว (อ้อ เพิ่งสังเกตว่าหมอนี่ถนัดทั้งซ้ายทั้งขวา) ให้เขาไปนั่งดูอวัยวะคนยังดูง่ายกว่านี้หน่อย (ล่ะมั้ง) วิทยาศาสตร์กับคณิตศาสตร์นี่มันไม่เห็นจะคล้ายกันเลย แค่มีหลักการอ้างอิงคล้ายเท่านั้นเอง
"กินไรเพิ่มไหม หิวยัง?" เขาเอ่ยปากถามคนที่ก้มหน้าก้มตาทำงาน สรุปเจ้าครอกมูสนี่ถูกเขาซัดคนเดียวหมดเลย
"ไม่มากอะพี่ กินแถวนี้ไหม" บาสเงยหน้าขึ้นมาตอบ เขาหัวเราะในลำคอเบาๆเมือเห็นเศษขนมปังติดที่มุมปากแดง เอื้อมมือไปปัดออก กำลังจะใช้กระดาษทิชชู่ซับให้ ต่ายสะดุ้ง พอรู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายเลยไม่ได้ว่าอะไร
"อือ เอ็มเคละกัน อยากกินอะไรร้อนๆ"
"ครับๆ แป๊บนึงนะพี่ ส่วนของผมจะเสร็จล่ะแล้วเดี๋ยวให้ปันกับนพมันไปทำส่วนของมันต่อ"
ต่ายพยักหน้าหงึกหงัก หันหน้าไปมองอีกสี่คนที่เหลือที่นั่งตาแป๋วแล้วก็คิดได้ว่าต้องชวนเสียหน่อย "กินด้วยกันเปล่า"
สองอนาคตแพทย์กับอีกสองนายช่างมองหน้ากันเลิกลั่ก
"จริงๆแล้วมันเป็นมารยาทเปล่าวะพี่ ที่เราควรจะปล่อยแฟนเค้าไปกินข้าวกันสองคน"
"ใช่ว่ะ แต่ว่างานนี้เสียมารยาทจะเป็นไรไหมวะ"
"ถึงพวกผมจะแสลงหูนิดหน่อยที่เห็นไอ้บาสมันพูดเพราะ..."
"ถึงพวกพี่จะตกใจที่ต่ายมันเอาแต่ใจ..."
"คืองานนี้ให้พวกกูไปเสือกเถอะไอ้บาส/ต่าย"
.
.
เอาจริงๆที่ทุกคนบอกว่าจะมาเสือกก็ไม่ได้เสือกอย่างที่ปากว่า เพราะพอเปิดหม้อน้ำแกงร้อนๆ โยนผักกันลงไปโครมๆ เนื้อหมู เนื้อวัว ซีฟู้ดลงไปเด็กผู้ชายวัยเจริญพันธุ์ทั้งหกก็มัวแต่ซัดจนพุงกาง ไม่ได้เงยหน้าคุยอะไรกันมากมายจนอิ่มกันในอีกเกือบชั่วโมงให้หลัง เขาหัวเราะเมื่อนึกถึงตอนที่พี่ปราชญ์กับปันใช้ตะเกียบตบตีแย่งเต้าหู้ปลาชิ้นสุดท้ายแล้วยังขำไม่หาย เถียงกันเรื่องชิ้นเกรงใจ ปากแต่ละคนโวยทับกันจนพี่ต่ายยังหลุดหัวเราะออกมาหลายครั้ง ทุกคนสนิทกันอย่างรวดเร็วถึงขั้นแลกไลน์กันไว้เพราะไอ้ปันกับพี่ปราชญ์ดูเหมือนจะคอเดียวกันหลายเรื่อง มันทำให้เขารู้สึกว่าเพื่อนของทั้งสองฝ่ายต่างรับได้กับการที่เขาสองคนเป็นแฟนกัน ซึ่งถือเป็นเรื่องที่ดีมากของวันนี้ทีเดียว บาสเหล่มองใบหน้าเนียนที่นั่งข้างคนขับ เจ้าตัวกำลังกดไลน์โต้ตอบเพื่อนยิกๆ ยิ้มบ้างเบ้ปากบ้าง ระยะขนาดนี้กับตัวหนังสือขนาดเล็กของไอโฟนเขามองไม่เห็นหรอกว่าคุยอะไรกัน
“ทางข้างหน้าน่ะมองสิ เดี๋ยวก็ไปจูบตูดรถชาวบ้าน” เออเว้ย พอเส้นบางๆที่คั่นหายไปแล้วปากคอเราะร้ายขึ้นเยอะ
“ครับๆ” เขาตอบส่งๆ “แล้วพรุ่งนี้กี่โมงดีอะพี่”
“...”
“พี่ต่าย” เขาถามย้ำเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ
“ไม่ต้อง” เจ้าตัวเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง
หืม บาสขมวดคิ้วงง แทบอยากจะเหยียบเบรกจอดข้างทางคุยกันเสียตอนนี้
“ทำไม” เขาถามขึ้น ยังคงครองสติในการขับรถให้ตรงทางไปเรื่อยๆ ในใจคิดว่าอีกนิดเดียวก็จะถึงทางเข้าหมู่บ้านแล้ว
ต่ายไม่ตอบ เสมองออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อไม่ได้รับคำตอบบาสก็ไม่เซ้าซี้อะไร อันที่จริงเขายังไม่อยากคุยตอนนี้มากกว่า ห้องโดยสารของรถมินิคูปเปอร์เลยเงียบสนิท ได้ยินแค่เสียงเครื่องยนต์และเครื่องปรับอากาศดังเบาๆ ระยะเวลาไม่นานแต่เหมือนเวลามันผ่านไปอย่างเชื่องช้าทั้งๆที่จากถนนใหญ่เข้าหมู่บ้านใช้เวลาเพียงแค่สิบนาทีนิดๆเท่านั้น บาสค่อยๆเทียบรถจอดที่ริมฟุตบาทที่เดิม เขาถอนหายใจเบาๆ หันไปมองใบหน้าขาวที่ยังคงนิ่งสนิท
เป็นอะไรอีก เมื่อกี๊ยังอารมณ์ดีอยู่เลย
“พี่ต่าย พรุ่งนี้ให้ผมมารับกี่โมง” เขาถามย้ำอีกครั้ง
“บอกแล้วว่าไม่ต้อง จะไปเอง” เสียงแหบตอบกลับ ต่ายกันไปมองเด็กหนุ่มรุ่นน้อง ขมวดคิ้วเมื่อเห็นอีกฝ่ายเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถามว่าทำไมทั้งๆที่ไม่ได้พูดออกมา
“ก็จะไปเองบ้าง นี่ไม่ได้เป็นง่อยนะ”
“ผมก็เลยถามว่าทำไมไงครับ” บาสพูดเสียงเบาเมื่ออีกฝ่ายขึ้นเสียง มือละจากกระปุกเกียร์ไปจับมือขาวที่วางอยู่บนเบาะ “ไหนพี่ต่ายบอกผมสิว่าทำไม หื้ม?”
มาห๊งมาหื้ม ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์ ...
ต่ายคิดในใจ ทั้งๆที่มีสีหน้าไม่กังวลปนกับไม่พอใจเล็กน้อยเรื่องที่เขาบอกให้ไม่ต้องมารับ แต่สายตากับท่าทางที่ทำกับตรงกันข้าม ไม่รู้ทำไมเหมือนเขาเป็นฝ่ายที่ถูกไล่เลียงอยู่ตลอด นี่ยังไม่ได้คิดบัญชีสีหน้าท่าทางที่แสแสร้งวันก่อนนะ เขาสะบัดมือออก ทำหน้าดุใส่แต่ทำไมอีกฝ่ายยังยิ้มร่าอยู่ได้ เห็นแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า
“ก็บอกแล้วว่าจะไปเอง รถเครื่องฝืดหมดแล้วไม่ได้ใช้งานเนี่ยจอดเอาไว้เฉยๆ แล้วนายก็เอารถไปคืนเค้าได้แล้ว ไปรบกวนเค้าอยู่ได้กับแค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง ไม่ต้องบอกว่าคนให้ยืมเค้าเต็มใจเพราะเค้าไม่ได้ใช้เลย ของๆเค้าก็ของๆเค้า เข้าใจแล้วนะ” พูดรัวเร็วจนลิ้นเกือบพันกัน รู้สึกเหมือนกำลังถูกไล่เบี้ยด้วยบรรยากาศแปลกๆที่แผ่ออกมารอบตัวคนตัวสูงกว่าอย่างไรไม่รู้
“ได้” เสียงทุ้มตอบรับ ต่ายโล่งใจนิดหน่อยที่อีกฝ่ายพูดรู้เรื่อง
“งั้นเดี๋ยวผมนั่งแทกซี่มารับพี่ต่ายแทนดีไหม?” ห๊ะ ต่ายตวัดตามองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“นี่ยังไม่เข้าใจอีก” เขาถามเสียงสูง
บาสเลิกคิ้วมอง ส่งยิ้มให้คนที่นั่งทำหน้าบูด “เข้าใจที่ว่าพี่ต่ายอยากให้เอารถไปคืนเพราะไม่ใช่ของผม อันนี้ผมก็รู้เรื่องนะ มีตรงไหนที่บอกว่าผมไม่เข้าใจกัน”
ตีรวนตลอด ต่ายมองใบหน้าคมที่ประดับรอยยิ้มทะเล้น เบะปากเล็กน้อยแต่ก็ไม่พ้นสายตาของอีกคนที่มองอยู่ตลอด บาสหัวเราะเมื่อเห็นคนข้างๆทำสีหน้าไม่ได้ดั่งใจ อันที่จริงถ้าโวยวายออกมาได้พี่ต่ายคงโวยออกมาแล้ว นี่ที่เห็นแสดงว่ายังควบคุมอารมณ์ได้อยู่นิดหน่อย
“โอเค ฉันไม่ต้องการให้นายมารับ ฉันจะขับรถไปกลับมหาวิทยาลัยเอง ส่วนนายก็กลับหอหรือกลับบ้านไปไม่ต้องเหนื่อยมาเทียวรับเทียวส่งแบบนี้ทุกวันหรอก ทีนี้เข้าใจชัดมากขึ้นหรือยัง”
“โอเคครับงั้นพรุ่งนี้เดี๋ยวผมมาถึงสักหกโมงนะ” บาสพยักหน้าหงึกหงั่ก
“นาย!”
“อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิ ทีนี้พี่ฟังผมบ้างนะ จะได้เข้าใจตรงกัน ถ้าพี่อยากให้ผมเอารถไปคืนผมก็จะเอาไปคืน ยืมมาใช้นานๆผมก็เกรงใจถึงจะเป็นรถพี่สะใภ้ก็เถอะ ส่วนเรื่องมารับมาส่งพี่ถ้าพี่กลัวผมเหนื่อยผมไม่เหนื่อยหรอก”
“ฉันไม่ได้กลัวนายเหนื่อย” แทรกขึ้นมาแก้ต่างให้ตัวเอง
“โอเคๆ ไม่ได้กลัวก็ไม่ได้กลัวไม่เห็นต้องเสียงสูงเสียงดังขนาดนี้เลย” บาสพูดกึ่งหัวเราะ “พี่ต่าย...”
“...”
“ผมอาจจะคิดเองเออเองฝ่ายเดียวแต่ผมมีความสุขนะที่ได้มารับพี่ เขาว่ากันว่าบางทีเวลาเรารักใครมากๆ นิดๆหน่อยๆเราก็ทำให้ได้ไม่ว่ามันจะเหนื่อยหรืองี่เง่าแค่ไหนก็ตามพี่ต่ายเคยได้ยินมั้ย?”
“เขาไหนไม่เห็นรู้จัก” เบะปากจนหน้าคว่ำแต่แก้มเนียนขึ้นสีแดงเรื่อจนคนมองอมยิ้มมุมปาก
“เขาไหนก็ไม่รู้แหละแต่ไอ้ ‘เขา’ นี่แม่งโคตรรู้ดี รู้ทุกเรื่อง...” คุณหมอหน้าหวานอมยิ้มตาม “แต่ไอ้ประโยคที่เขาพูดเนี่ยแม่งเป็นข้ออ้าง ความจริงคือผมอยากเห็นหน้าพี่ต่ายเป็นคนแรกตอนเช้าและอยากเป็นคนเดียวที่ส่งพี่ต่ายเข้านอน นี่ผมอยากมากเกินไปไหม?”
พูดจาเรียกร้องจนน่าสงสาร ต่ายรู้สึกตัวเองเป็นคนอารมณ์แปรปรวนเอาแน่เอานอนไม่ได้เพราะไม่รู้จะยิ้มหรือเบ้ปากกับประโยคหวานเลี่ยนนั่นดี เขานั่งกอดอก จ้องตาสีดำสนิทที่สะท้อนใบหน้าของเขากลับมา
“คณะเราอยู่ไกลกันมาก แล้วพี่ต่ายก็ไม่ค่อยมีเวลา ตอนเช้าพี่ก็ต้องรีบไปเข้าเรียนหรือไม่ก็ไปดูคนไข้ส่วนตอนเย็นแทนที่พี่จะได้ไปไหนมาไหนเหมือนเด็กคณะอื่นพี่ก็ต้องเข้าเวร เลิกเร็วบ้างดึกบ้าง เขาถึงว่าเด็กแพทย์จีบยาก เพราะเวลาไม่ตรงกับใครเลย มิน่าหมอถึงชอบได้กันเองไม่ก็ได้กับพยาบาล” พูดไปหัวเราะในลำคอ แต่ต่ายกลับรู้สึกถึงความผิดปกติในเสียงหัวเราะนั้น ดูขื่นๆอย่างไรไม่รู้ เขารู้สึกจุกเสียดขึ้นมาในอก รู้สึกเหมือนใจจะหายจนต้องคว้ามือใหญ่กว่าที่วางทิ้งไว้ข้างลำตัวของอีกฝ่ายมาจับไว้ คิ้วเข้มเลิกคิ้วสงสัย ใบหน้าคมนั้นมีแววประหลาดใจเล็กน้อยที่โดนแตะเนื้อต้องตัว
“ผมทนไม่ได้ที่จะไม่เจอพี่ต่าย พี่ไม่คิดเหมือนผมหรือ นี่เราเป็นแฟนกันหรือเปล่า?” ใบหน้าคมยังคงประดับรอยยิ้มเหมือนครั้งแรกที่เขาเห็น ต่ายมักรำคาญรอยยิ้มทะเล้นที่อีกฝ่ายมอบให้เป็นประจำ แต่ไม่ใช่กับครั้งนี้
“เป็นสิ” ก้มหน้าตอบเสียงแผ่ว มือเย็นเฉียบบีบมือที่ทั้งใหญ่และร้อนกว่าแน่น “ก็เพราะเป็นน่ะสิเลยเป็นห่วง นายต้องตื่นเช้ามารับแถมยังกลับดึกอีก กว่าจะได้กลับบ้านมันก็ดึกมากแล้วฝนก็ชอบตกหนักตอนกลางคืนด้วย ถนนก็ลื่น ไหนช่วงนี้จะ...”
เสียงอธิบายเจื้อยแจ้วถูกกลืนลงไปในลำคอทั้งหมดเมื่อริมฝีปากบางถูกปิดสนิท ว่าที่คุณหมอที่แก่วัยกว่าตาโต ตกใจไม่น้อยเมื่อรู้สึกได้ถึงไอร้อนและลมหายใจที่ทาบชิดติดทั้งใบหน้าอ่อนและริมฝีปากของตัวเองจนถึงกับต้องนั่งตัวเกร็ง กลั้นหายใจเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าเนียนร้อนฉ่าเหมือนจะไหม้ สมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก ประสาทสัมผัสของเขาในตอนนี้รับรู้ได้เพียงแค่ความเคลื่อนไหวจากจุดๆเดียว ริมฝีปากร้อนที่ทาบลงมาไม่ได้รุกล้ำอะไรไปมากกว่านั้น ชายหนุ่มแค่จูบซับสัมผัสความนุ่มหยุ่นของริมฝีปากเบาๆ อ้อมแขนกว้างที่ต่ายมักอิจฉาที่เด็กสมัยนี้โตเร็วแถมตัวใหญ่กอดรวบเข้าไปแน่น คนตัวเล็กกว่าโล่งใจที่อีกฝ่ายถอนริมฝีปากออกและซบใบหน้าเข้ากับบ่าที่แคบกว่า
“ครั้งแรกเลย...” เสียงทุ้มพูดอู้อี้กับแนวบ่า “ครั้งแรกเลยที่พี่ต่ายบอกว่าเป็นห่วง ดีใจจะตายอยู่แล้ว”
“บ้า...” ต่ายบ่นอุบอิบแต่ระยะห่างที่เรียกได้ว่าเกินคำว่าใกล้ชิดขนาดนี้ยังไงคนหูไวยิ่งกว่าสุนัขก็ต้องได้ยินชัดเจน
“แต่ก็ยังอยากมารับอะ” บาสกอดแน่น งอแงเหมือนเด็กจนคนที่โตกว่าอ่อนใจ ยกมือขึ้นแตะแผ่วเบาที่แผ่นหลังกว้าง
“ไว้เจอที่ม.ก็ได้”
“อยากมารับ อยากอยู่ด้วยกันนานๆ อยากมาหาลูก...”
ต่ายขมวดคิ้ว ผลักไหล่หนาออกห่างแต่ตัวยังถูกโอบไว้หลวมๆ “ลูกใคร”
บาสหัวเราะหึ ก้มตัวลงกระซิบติดกับริมหูแดงเรื่อ “ก็ลูกเราไงพี่ต่าย พิซซ่าอะ โอ้ย”
มือขาวทุบแผ่นหลังอีกฝ่ายดังอั๊ก ไม่เจ็บให้มันรู้กันสิ แต่แทนที่คนถูกทุบจะถอยออกห่างไป ต่ายกลับรู้สึกว่าตัวเองถูกรัดแน่นเข้าไปอีก น่าแปลกที่เขากลับไม่รู้สึกอึดอัดอย่างที่ควรจะเป็น เขากอดลูกหมาตัวโตที่หูตกหางลู่กลับแน่น พูดเสียงอู้อี้กับแผ่นอกหนา “ตอนเช้าก็มาเจอหลังเข้าเวรก็ได้ พักกลางวันค่อยนัดกันก็ได้ ว่างตอนไหนก็ค่อยมา ไม่เห็นเป็นไรเลย”
เจ้าหมาตัวโตส่ายหัวยุกยิกไม่ยอมท่าเดียว หัวโตๆที่ซุกอยู่กับบ่าสั่นดุ๊กดิ๊กจนผมเคลียอยู่ตรงซอกคอจนคนถูกกอดหัวเราะจั๊กจี้ ดันหัวให้ออกห่าง ต่ายมองคนตัวโตที่ทำหน้าหงอยแล้วก็ต้องอมยิ้ม
“งั้นเอางี้ก็ได้” ดวงตาคมเหล่ขึ้นจ้องคนพูด “ตอนเช้าเดี๋ยวไปเอง เดี๋ยวสิอย่าเพิ่งทำหน้างั้นสิ” ต่ายรีบขัดเมื่อเห็นใบหน้าทีเจ้าตัวชอบโม้ว่าหล่อนักหนามุ่ย
“ตอนเช้าจะไปเอง นายก็นอนอืดไปก่อน ออกเวรตอนเช้าแล้วจะบอก มาเจอกันตอนนั้นก็ได้ กลางวันก็ได้ แล้วหลังออกเวรตอนเย็นค่อยมารับกลับมาที่บ้าน ยังงี้โอเคไหม?”
“ไม่อยากโอเคแต่ก็ต้องโอเคหรือเปล่า?” ถามย้อนกลับด้วยเสียงน้อยใจ
“บาส...” ต่ายพูดอ่อนใจแต่เหมือนตัวเองตาฝาดที่เห็นหูสุนัขล่องหนกระดิกถี่ยิบ “หรือจะเจอกันแค่ตอนพักกลางวันดี หือ?”
“ไม่ๆๆ ข้อเสนอแรกตกลง แค่พักกลางวันไม่เอา ไม่พอ” หูหางออกมาแล้วเจ้าบ้า “พี่ต่าย... ขออะไรอีกอย่าง”
“อะไรอีก” ขมวดคิ้วถาม
“เรียกชื่ออีกครั้งหน่อยสิครับ” เสียงทุ้มออดอ้อนจนคนฟังหน้าร้อนฉ่า “นะครับ”
เสียงอ่อนเสียงหวานขนาดนี้คนถูกขอจะใจร้ายไม่ทำตามคำเรียกร้องอย่างไรไหว ต่ายอมยิ้มให้เป็นของแถม “บาส”
“ฮื่อ อีกครั้งสิ” คนตัวโตลดตัวลงแนบใบหน้าเข้ากับแผ่นอกจนคนถูกกอดใจเต้นแรง กลัวว่าจะได้ยินเสียงที่มันระรัวราวกับทุบกลอง กระชับอ้อมกอดแนบชิด
“บาส...”
“อีกครั้ง... โอ้ย”
“เยอะแล้ว” หมั่นไส้จนต้องบิดหูอีกฝ่ายระบายความขุ่นเคือง ไม่รู้จะให้เรียกชื่ออะไรนักหนา ต่ายเบะปากมองร่างสูงที่เด้งกลับไปนั่งที่เดิมอย่างรวดเร็ว มือสองข้างกุมใบหูตัวเองที่แดงแจ๋เพราะถูกจับบิดอย่างแรง
“เดี๋ยวหูหักนะพี่ต่าย”
“หูหักไม่ได้! มีแต่กระดูกอ่อนเว้ย”
“อ๊ะ แหม เดี๋ยวนี้วะโว้ยใส่ด้วยอะ” จู๋ปากแซว
“วะโว้ยตรงไหน รีเพลย์กลับไปดูเลยไหม พูดเว้ยต่างหาก” อมยิ้มท้าทายก่อนที่จะเปิดประตูแล้วกระโดดลงจากรถไปเปิดประตูบ้าน รับเจ้ายามตัวเล็กที่วิ่งเสนอหน้าออกมารับเข้าอ้อมกอด
บาสที่ตามลงมารีบวิ่งเข้าไปกอดซ้อนคนตัวเล็กกว่าที่อุ้มเจ้าหมาตัวเล็กแนบอก “อ๊ะ พิซซ่า ป๊ามาแล้วลูก... โอ้ย”
หลังเท้าถูกกระทืบด้วยรองเท้าหนังส้นแข็งอย่างแรงจนคนที่ใส่รองเท้าผ้าใบต้องทรุดลงนั่งกุมเท้า ปล่อยคนตัวขาวที่ส่งเสียงหัวเราะสะใจลอยตามลมมาทั้งๆที่ตัวเองเดินเข้าบ้านไปเรียบร้อยแล้ว บาสถอนใจส่ายหน้าทั้งๆที่ใบหน้ายังประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง
เขาเข้าใจแล้วว่าบางทีการถอยให้กันคนละก้าวสองก้าว ยอมรับในความคิดเห็นของอีกคนแบบค่อยเป็นค่อยไปไม่ต้องรุกหนักแบบแต่ก่อนมันก็สร้างความสุขไม่น้อยเลยจริงๆ
☺
.
-
โง้ยยยยยย :hao7: :hao7:
หวานกันทีละนิด ชีวิตแจ่มใส
เพื่อนนี่ก็ช่างแซวจริง5555
เหมือนทุกอย่างทีทำด้วยกันเป็นเรื่องปริกไปแล้วสินะ ฮ่าๆ
เข้าใจแล้วว่าการถอยกันทีละก้าวเพื่อฟังความคิดของกันและกันมันเป็นยังไง
จากนี้ไปดูแลกันให้ดีๆนะพี่หมอน้องบาส :mew1:
-
งึดดดดด ชอบไบค์พีคจัง อิอิ
คู่นี้น่ารักสุดๆ
พี่หมอต่ายของศรี~
มาม๊วฟที เอิ้กๆๆๆๆๆ
-
หวานกันมากเลย
-
เว้ยๆๆๆ บรรยากาศรอบตัวของคู่นี้ ไม่ต้องบอกใครๆ ก็รู้ว่า แฟนกันนะ ฮิ้วๆๆๆๆๆ น่ารักอะ
-
อร๊ายยยยยพี่ต่ายเริ่มหวานใส่บาสแล้ว
เมื่อก่อนเห็นแต่มุมหวานๆของบาส :impress2: :m1: :m3:
-
:impress2: :impress2: :mew1:
-
:-[ มีความสุขจัง ล่องลอย :heaven
เพื่อนๆก็ดูโอเค พี่ต่ายก็กล้าพูดกล้าทำมากขึ้น บาสก็น่าร้ากกก :katai2-1:
-
อ่านไปยิ้มไป ปลื้มปริ่มมาก
^^
-
เขินตัวแตก ฟินแป็ป
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
น่ารักกกก
ชอบเวลาหมาบาสตีมึนใส่ มึนดี ><
ชอบเวลาพี่ต่ายเรียกชื่อบาส.....เขินนนน
ปล. "เป็นเวรเป็นกรรมในชีวิต" อ่านจบแล้วขึ้นเลย !!! เพลงขึ้น คิดถึงคนร้อง >< #ไม่เกี่ยว
-
มีหวานบ้างแล้ว เพื่อนเข้ากันได้ดี
เจอกันครึ่งทางก็สบายใจดีนะ
จะได้มีเวลาส่วนตัวของแต่ละคน
-
อิจฉาอะ และดีใจด้วยนะ ที่เข้าใจกันดี
และเพื่อน ๆ ต่างก็ยินดีด้วย อร้ายยย
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ดีใจด้วยที่เข้าใจกันดี :)
-
เข้าหากันได้ ...
-
:o8: อ่านเรื่องนี้แล้วฟินจริง อยากอ่านอีกสักตอน อิอิ
-
ตายแล้ววววววว :hao7:
เขิน ฟินอ่า :-[
พี่ต่ายโหมดนี้น่ารักชะมัด
ฮาตรง ป๊ามาแล้ว เนี่ยแหละ เจ็บมั้ยล่ะบาส
-
สุ่มอ่านเรื่องนี้ในเงาสมาร์ทโฟนมาได้สักพัก วันนี้เปิดคอมฯอ่าน เลยอยากตอบแทนและไถ่โทษ(ที่ไม่เคยเมนต์เลย ขอโทษครัช T_T)คุณคนแต่งด้วยสารบัญ(ที่รู้สึกจะยังไม่มีคนทำให้) แทนคอมเมนต์แล้วกันนะคะ กิ้กิ้ >o<
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.0)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.30)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ Fanarts (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.60)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.60)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 4+4Koma (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.120)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.150)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.240)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 6.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.270)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 7.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.300)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 7.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.330)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.420)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.450)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 10 (50%) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.540)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 10.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.600)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.690)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.750)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.810)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.870)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 14.5 Special Part (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.930)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.960)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.1020)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.1080)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 18 - Part I (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.1140)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 18 - Part II (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.1170)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 19 - Part I (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.1230)
◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ 20 [END]+บทส่งท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40880.1290)
ฝากพื้นที่โฆษณานิดนึง Special Valentine แต่งไว้ 1 คู่แต่ไม่ใช่คู่จากเรื่องยาวค่ะ เป็นคู่ที่จะมาเฉพาะโปรเจ็คหรือเทศกาลพิเศษต่างๆ ถ้าจะให้ดีอ่าน Halloween 2009 ก่อนนะคะ
{Short Story} Love, Unbelievable! Special Halloween 2009. (http://writer.dek-d.com/k2-karn/writer/view.php?id=1102739)
{Short Story} Love, Unbelievable! Special Valentine 2014. (http://writer.dek-d.com/k2-karn/writer/view.php?id=1102746)
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย ทำไมมาสั้นจุง
๕๕๕๕๕
แต่ก็ถือว่าเข้มข้น
ถ้าเป็นพี่ต่ายคงเขินน่าดู อิอิ
:mew2: :mew2: :mew2:
-
:give2: :give2: :give2: :haun5: :haun5: :haun5: :m4: :m4: :m4:
-
อ๊างงงงงง ตอนนี้หมอต่ายน่ารักอ่ะ ห่วงหมาบาสด้วย ว่าแต่พี่หมอต่ายเปรียบบาสเป็นหมาพันธุ์ไรอ่ะ (พันแข้งพันขา : หมอต่ายกระซืบ) ลาบาดอร์รึโกลเด้นท์ดีหนิออออ :mew3:
-
น่ารักอ้ะ :m1: :m1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
โหหห เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย ที่พี่ต่ายเรียกชืี่อบาส(ด้วยความรัก!?)อ่ะ //โดนพี่ต่ายโดดถีบขาคู่
หวานเว่อร์มากกกกก เขินสุดๆ
ตอนคุยกันเรื่องจะไปซื้อของนู่นนี่ มันดูเป็นธรรมชาติมาก คือที่โดนแซวนี่เป็นแบบที่คิดเลย 555 น่ารักมากๆ
เพื่อนๆทั้งหลายของพี่ต่ายน้องบาสฮามากกก ชงตลอดเลย กรั่กๆ
ปล. จะมีตอนพิเศษคู่อื่นอีกไหมน้าาา ลุ้นๆ
-
พี่หมอต่ายกับบาสน่ารักเกินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
พิซซ่ามีปะป๊าแล้วนะลูก 55555555555
-
หวานอีกแล้ว
ชอบจัง :hao5:
-
อมยิ้มเต็มหน้าตลอดการอ่านเลย
ชอบบรรยากาศี่เพื่อนๆที่อยู่ด้วยกันนะ
แต่ชอบบรรยากาศที่พี่ต่ายอยู่กับบาสที่สุดดดดดด
มันหวานวิ้ง มุ้งมิ้งมากกกกกก
-
แอร๊วววว ความรักช่างหวานชื่น
เค้าจูบกันแล้วแม่เอ้ยยยยย
-
เถียงกัน มุ้งมิ้ง เลย :hao7: :hao7:
-
หวาน»»»»หลุดโลก~~~~
-
ขอแบบนี้เรื่อยๆเถอะ :mew2: :-[
-
เวลาเขาอยู่ด้วยกันดูเป็นธรรมชาติดีเนอะ
-
น่ารักกกกกกกอ่ะ เป็นคู่ที่ดูธรรมดา
เเต่ไม่ธรรมดาเลยซักนิดดดด ฟินๆๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากกกกกก ทุกตอนเลยค่ะ
บาสดูแบบเป็นธรรมชาติกับเพื่อนๆ พี่ต่ายดี จนกลมกลืนกันไปหมดแล้วสองกลุ่ม
ชอบตอน 2 คน คุยกันงุ้งงิงเรื่องต้องไปซื้อของ อยู่ก่อนแต่งแน่ๆ อิอิ
พี่หมอก็นะ ห่วงน้องแต่ไม่บอกว่าห่วงแต่แรก ไอ้น้องก็ใจหาย อยากเจอแฟนตลอดเว
แต่บาสก็จะมีวิธีอ้อนที่ทำให้พี่ต่ายใจอ่อนเสมอแหละเนอะ น่ารักจริงพระเอกชั้น
ขอบคุณค่ะ
-
ฟินน เบา..เบา :heaven :heaven น้องบาส พี่หมอ น่ารักตลอดเบยย :z6:
-
ไม่พอ..
สั้นเกินไป ยิ้มค้างงง >_<~
ชอบฉากที่ร้านกาแฟ เหมือนไม่มีอะไร แต่มีอะไร
...อยู่ก่อนแต่ง ฮา
-
รักจริง ไรจริง คู่นี้
-
น่ารักมากกกกก มุ้งมิ้งที่สุด ปลื้มใจอ่า :-[
-
หมอต่ายน่ารักที่ซู๊ดดดดดด
น่ารักสุดๆน่ารักจริงๆ
โอ้ยยยยยย เป็นอิบาสคงขืนใจไปแล้วววว
อยากอ่านไบค์พีคจังเลยค่ะ
แอบชอบเบาๆ อิอิ
-
โอ้ยยยย รักคู่นี้อ่ะ
เหมือนไม่มีอะไร แต่ความจริงมันมีอะไรๆมากมาย เหลือเกิน
:กอด1:
-
ฟิน ค่อยๆรักกันเบาๆ
-
น่าร๊าาากกกกกกมากเลยอ่ะ
:-[ :impress2: :-[ :impress2: เป็นห่วงๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ย~ งุ้งงิ้งน่าร๊ากกก
-
:mew1:
-
อ่านไปยิ้มไป น่ารักจัง :katai2-1:
-
ซึ้งไปทั้งใจเลย :ling1:
-
น่ารักใสใส มุ้งมิ้งกันสองคนเนี่ย
>.<
-
กรี๊ด~ หวานอะหวาน มดจะกัดเค้าแล้ว
-
หวานอะ น่ารักจังงงงง
><// มดมาๆๆ ไล่มดๆๆ
-
อยากเจอโมเมนต์ แบบนี้ มั่งจัง อยากเห็นหน้าทุกเช้า เย็แ อยากเจอลูกบ่อยๆ 555 ฟินๆ
-
น่ารักกันจิงๆ คบกันแล้วยิ่งน่ารักอ่ะ
พี่ต่ายแสดงอารมณ์หลายๆอย่างให้ได้เห็นเยอะเลย
บาสก้อดูขี้อ้อนขึ้นเยอะ คบกันแล้วเลยมีมุมมุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง มาให้เห็นเรื่อยๆสินะ
ชอบที่บาสดีใจที่พี่ต่ายบอกว่าเป็นห่วงจัง มันดูน่ารักมาก ชอบอ่ะ
:-[ :-[ :-[
-
:katai1: เงียบหายไปเลยคิดถึงคุณหมอแล้วน๊า แล้วจะต่ออ่านต่อนะจ๊ะ
-
งุ้งงิ้งๆ ฟรุ้งฟริ้งๆ หมอต่ายน่ารัก
เขาประกบปากกันแล้วหมอต่ายกับนายช่างบาส
-
น่ารักจัง
-
สนุกมาก........... o13
หมอต่ายน่ารักมากกกก :hao3:
เป็นกำลังใจให้นักเขียนค่ะ :L2: :L2:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ :pig4:
-
#16
-------------------------
โรงอาหารคณะแพทยศาสตร์ช่วงหลังบ่ายโมงนั้นไม่ค่อยมีนักศึกษาเข้ามาใช้บริการเท่าไรนักเพราะคาบเรียนของบางชั้นเรียนเริ่มแล้ว ส่วนคนที่ยังนั่งอยู่ก็เหลือแต่บรรดาคนที่รอเรียนคาบถัดไปบ้างหรือนั่งอ่านหนังสือบ้าง ส่วนใหญ่จะเป็นนักศึกษาปีห้าที่เพิ่งเรียนคาบเช้าที่โรงพยาบาลเสร็จแล้วกลับมานั่งพักสมองรอเข้าเวรตอนเย็นต่ออีกที บางคนก็อ่านหนังสือเล่มหนาเพราะเป็นที่รู้กันว่าพอเริ่มเข้าคลีนิคแล้วจะแทบไม่มีเวลาทบทวนบทเรียนเลย เมื่อมีเวลาว่างก็ควรตักตวงให้เต็มที่ ร่างสูงผิวแทนเดินฮัมเพลงเข้ามาในโรงอาหาร ตาคมเหล่มองซ้ายขวาก่อนจะเห็นบุคคลที่ตามหาอยู่นั่งอยู่ตรงมุมหนึ่ง ขายาวจึงก้าวยาวๆเข้าไปหาอย่างว่องไวท่ามกลางสายตาของนักศึกษาแพทย์บางคนที่เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความประหลาดใจ
“ทำไมพี่ต่ายหน้าซีด?” หนุ่มวิศวะในเสื้อช๊อปกรมท่ากับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มเข้ารูปกำลังพอดีขมวดคิ้วเข้ม เหล่ตามองบุคคลที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างเพื่อนสนิทสองคนที่ลูบหน้าลูบหลังแต่ปากอมยิ้ม ส่วนเจ้าตัวหน้าขาวซีด สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไรนัก
“โอ๊ะโอ อย่าทำหน้าดุไปไอ้น้อง มันเพิ่งออกจาก ER มา มีเคสรถชนกันขาขาดร่องแร่งมาเลยเพราะกระจกรถที่แตกตัดเส้นเลือดใหญ่ที่ขา เลือดเลยพุ่งปรี๊ดกดไว้แทบไม่อยู่ อาการสาหัสมากจนชักเพราะเสียเลือดเข็นกันเข้าห้องผ่าตัดแทบไม่ทัน ส่วนไอ้ปราชญ์มันก็กำลังช่วยหมออีกคนเย็บแผลอยู่อีกเตียง”
“มึงอย่าเล่าน้ำ เอาเนื้อๆสิโน้ต”
“ห๊ะ โอเคๆ เนื้อเลยเหรอ ฮ่าๆ มึงเล่าดิปราชญ์ มึงเป็นคนอยู่ในเหตุการณ์อะ” โน้ตหัวเราะเอิ้กอ้าก ตบโต๊ะเสียงดังจนรุ่นน้องต่างคณะเจ็บแทน
“เนื้อๆเลยก็คือเคสเดียวกันนั่นแหละ มันโดนอาจารย์วิรัชลากไปเป็นผู้ช่วยแล้วคนมันเยอะ วุ่นวายมากเพราะถือเป็นเคสใหญ่ที่เข้าห้องฉุกเฉิน ทั้งหมอทั้งพยาบาลวุ่นกันไปหมด ทีนี้พี่พยาบาลสักคนแกคงรน เข็นโต๊ะเลื่อนชนมันล้มโครมลงไปทับคนไข้ ทับตรงไหนไม่ทับหน้ามันแทบจะซุกกับเป้าเค้า เปิดม่านมาทีพวกกูแทบผงะ อึ้งมั้ยมันก็ใช่แต่หน้าไอ้ต่ายมันแบบ... ฮ่าๆๆ โอ้ยมึง!”
มือขาวของคนที่กำลังถูกนินทาระยะประชิดบิดเข้าที่เอวของเพื่อนตัวดีทั้งสองคนที่แม้จะเอี้ยวตัวเพราะเจ็บแต่ก็ยังหัวเราะไม่เลิก ปราชญ์หัวเราะจนน้ำตาเล็ดส่วนโน้ตแทบจะลงไปนอนราบกับโตณะ กลั้นขำตัวสั่น
“หอมไหมล่ะมึง?” โน้ตหัวเราะในลำคอไปพูดไป
“หอมเชี่ยไร เลือดเปรอะหน้ากูไปหมด เชื้อโรคทั้งนั้น พวกมึงหยุดหัวเราะได้แล้วกูจะอ้วก” ต่ายตวาดแว้ด จิกตามองเพื่อนสนิทที่ยังหัวเราะไม่เลิก
“โถพี่ต่าย” บาสถอนใจ เหล่มองใบหน้าเนียนที่มักจะขาวอมชมพูสุขภาพดี บัดนี้ซีดเผือดเหมือนกระดาษ เขาส่ายหน้าช้าๆ “ไม่น่าเลยพี่ บอกกันดีๆมาซุกผมก็ได้นี่ ฮ่าๆ”
พูดจบโน้ตกับปราชญ์ก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นโดยมีคนมาใหม่ผสมโรงเข้าไปด้วย ต่ายขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเจ็บใจ ไม่เข้าข้างแล้วยังจะเล่นมุขทับอีก มันน่านัก!
“มาคนเดียวเหรอวันนี้ ซื้ออะไรมาอะ?” คนถามไม่ใช่บุคคลที่เจ้าตัวถ่อเดินมาจากห้างแถวมหาวิทยาลัย กลับเป็นรุ่นพี่ตัวเล็กที่ชะเง้อคอมอง
“เปล่าพี่ วันนี้มีสัมพะเวสีอีกสองตัวเดินมาด้วย มันบอกว่าจะมาหาอาหารตาเป็นคุณหมอสาวสวยหมวยอึ๋ม มันแวะซื้อของอยู่ที่ร้านข้างหน้าเดี๋ยวก็เดินตามมา” บาสพูดกลั้วหัวเราะ วางถุงขนมปังปิ้งหน้าต่างๆที่ซื้อจากร้านดังมีสาขาในห้างมาฝาก
“ไม่ใช่ชาเขียวนะพี่ ผมซื้อนมเย็นมาให้” พูดแล้วส่งยิ้มให้คนตัวบางที่นั่งอยู่ตรงกลาง แม้จะยังหน้างอแต่มือขาวก็แหวกถุงพลาสติกดูของกินอย่างสนใจ แล้วยกออกมานอกถุง วางเรียงกันเป็นถาดๆ
“ซื้อมาเผื่อพวกพี่ด้วยอะ”
“อือฮึ พวกกูกำลังจะถาม ดีมากไอ้น้อง เลี้ยงแฟนดีเป็นเรื่องประเสริฐแต่จะให้เจิดมึงควรเลี้ยงเพื่อนแฟนให้ดีกว่าด้วย กูให้ผ่าน” ปราชญ์ตัวตรงผึง เด้งขึ้นมาคุ้ยถุงพลาสติกแล้วหยิบแก้วนมสดเย็น
“แค่ผ่านไม่พอจะให้ดีพี่ช่วยขยับดอพี่มาฝั่งนี้หน่อย ผมจะนั่งข้างพี่ต่าย” บาสยักคิ้วให้ว่าที่คุณหมอตัวสูงที่ทำสีหน้าเบื่อหน่าย แต่ก็ขยับตัวลุกเดินมานั่งอีกฝั่งกับเพื่อนตัวเล็กกว่าอีกคนที่ย้ายข้างมาเรียบร้อยแล้วเหตุเพราะจะได้จิ้มของกินได้ง่ายกว่า
“ภาษามึงละเหลือเกินจริงๆ นี่คือตัวตนที่แท้จริงๆของมึงสินะ ก่อนหน้านี้มึงแจกโปรโอ้โหโรลแบคหรือไงเชี่ย”
“ว่าแต่มันมึงก็ไม่ได้ต่างกันว่ะปราชญ์” คนที่นั่งเงียบแต่เคี้ยวตุ้ยๆอยู่นานพูด บ่นนิดบ่นหน่อยกับคนตัวสูงที่นั่งข้างๆ “วันหลังไม่ต้องซื้อสังขยาสีเขียวมานะ ไม่ชอบ เอาสีส้มมาแทน นมก็ไม่ต้องเอาแค่ชอคโกแลต เออ ถ้าจะให้ดีก็ซื้อหน้าซุปข้าวโพดมาเยอะหน่อย”
“พอมีผัวเป็นตัวเป็นตนเพื่อนฝูงก็ไม่สนกูล่ะเหนื่อยใจ พวกกูแซะมันหน่อยไม่ได้ไง?” ปราชญ์แสร้งถอนใจหน้ายิ้ม ส่วนโน้ตหัวเราะสะใจจนขนมปังติดคอ สำลักจนเกือบกระจายออกมาเต็มโต๊ะ คนถูกตัดพ้อเลยหน้าคว่ำทำปากขมุบขมิบแม้จะอมยิ้มเล็กน้อยเพราะตลกประโยคที่สรรหามาพูดกันเหลือเกิน
“พวกมึงหยุดเล่นคำคล้องจองกันเหอะ กูขำไม่ไหวแล้ว” โน้ตหัวเราะจนน้ำตาไหล ยกมือขึ้นปาดน้ำตาป้อยๆ บาสกับปราชญ์มองหน้ากันแล้วยกยิ้ม
“มันอยู่ที่สันดานว่ะโน้ตบอกให้มันหยุดไม่ได้หรอก” ต่ายหลุดหัวเราะ
“พี่ปราชญ์แม่งไม่น่าเรียนหมอ” เด็กวิศวะหนึ่งเดียวในโต๊ะพูดขำๆ “เข้ากับพวกผมได้ดียังงี้เสียสถาบันหมอหมดเลยว่ะ”
“เห็นมันนิ่งๆแต่อย่าให้มันพูดนะไอ้ปราชญ์อะ” พูดแล้วมองบุคคลอ้างอิงที่ตอนนี้ปิดปากสนิทนั่งเคี้ยวขนมปังตุ้ยๆ
บาสหัวเราะขำกับเพื่อนของคนที่นั่งข้างๆเขาทั้งสองคนที่ตบตีแย่งขนมปังหน้าชอคโกแลตชิ้นสุดท้าย ส่วนคนที่เขาตั้งใจซื้อมาขุนนั้นหยุดมือไปนานแล้ว นั่งดูดนมสดเย็นในแก้วแทน เขาเห็นใบหน้าเนียนที่เมื่อสักครู่ซีดขาวอาจจะเพราะกำลังตกใจกับเหตุการณ์น่าขำที่เพิ่งเจอมาสดๆร้อนๆ มือสีแทนยกขึ้นไล้ข้อนิ้วเข้าที่แก้มใส
“หน้าไม่ซีดแล้ว”
“ฮื่อ อย่ามาจับ สกปรก” ต่ายปัดมือออกอย่างรำคาญใจ นี่ยังเคืองไม่หายเลยนะ!
“แหม นิดหน่อยนะตัวเอง” บาสพูดแหย่ แต่ก็ลดมือลงเมื่อเห็นดวงตาโตหลังเลนส์แว่นวาวขึ้น “เดี๋ยววันนี้ผมอาจจะมารับช้าหน่อยนะ ต้องไปออกไซต์งาน จะได้ลงบันทึกเขียนรายงานให้เสร็จๆไป”
“ไปไหนน่ะ?”
“แถวเส้นเพชรบุรีล่ะมั้ง ผมไม่แน่ใจ เห็นไอ้ปันกับไอ้โน้ตแล้วก็เพื่อนอีกสามคนไปลงพื้นที่กันมารอบนึงแล้ว เหลือผมนี่แหละที่ยังไม่เคยไปเลย”
“แล้วทำไมไม่ไป?”
“ก็ตอนนั้นข้อมือหักด้วย ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรพวกมันเลยไม่อยากไป ถึงมีเวลามานั่งจีบคนแถวนี้”
“ใคร ปราชญ์เหรอ? เข้ากันได้ดีนี่”
“โธ่... พี่ต่ายอะ...”
บาสครวญเสียงหงุงหงิง ซบหัวทุยๆลงกับลาดไหล่บางกว่าของคนข้างๆที่นั่งยกยิ้มสะใจนิดหน่อย พอนั่งว่างๆคนตัวเล็กกว่าก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คอะไรนิดหน่อย ต่ายเห็นโปรแกรมไลน์ขึ้นข้อความที่ยังไม่ได้อ่านอยู่สองสามข้อความก็เปิดดู เหล่มองคนตัวโตที่ยังไม่ยอมเอาหัวออกจากบ่าตัวเองแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เขาเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบังอะไรอยู่แล้ว ต่ายรู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนที่จำกัดคนอยู่สองประเภท คนที่ไม่สนิทกันถ้าจู่ๆมาพูดจาเล่นหัวหรือละเมิดความเป็นส่วนตัวเขาจะโกรธมากและไม่ใส่ใจจนถึงขั้นเย็นชา แต่หากได้ก้าวเข้ามาใกล้แล้วเขาค่อนข้างจะเป็นคนเปิดเผย ไม่มีความลับอะไรกับเพื่อนฝูง ขึ้นอยู่กับว่าฝ่ายนั้นถามหรือเปล่านั่นแหละ ซึ่งปกติแล้วก็ไม่ค่อยจะมีใครถามเองมากกว่า เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อข้อความนั้นมาจากแม่ตัวเอง พอเห็นชื่อคนส่งเท่านั้นแหละเจ้าคนตัวโตก็เอียงคอเงยหน้ามอง ส่งสายตาเชิงอยากรู้แต่ไม่อยากถามจนเขาหัวเราะในลำคอ แต่ก็ไม่ปิดบังหรือขยับหนี
จริงๆข้อความก็ไม่มีอะไรนอกจากให้เขาแวะกลับบ้านช่วงปลายอาทิตย์นี้เท่านั้น พาเพื่อนๆมาด้วยก็ได้ แล้วก็สติกเกอร์ขยับได้อีกสองสามตัวที่แม่เขาชอบใช้ เขาเลยส่งกลับด้วยสติกเกอร์แบบเดียวกันว่าตกลงแล้วก็รับปากว่าจะพาโน้ตกับปราชญ์แล้วก็เพื่อนผู้หญิงอีกสองคนในกลุ่มไปด้วย ต่ายขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วมองคนที่ยังไม่ยอมยกหัวขึ้น เลื้อยเหมือนคนไม่มีกระดูกสันหลังที่ไม่ได้มองมาที่เขาแต่จ้องหน้าจอโทรศัพท์เขาเขม็ง ต่ายยักไหล่เหมือนสะกิดให้รู้ตัว
“จะไปเปล่า?”
“ไปได้เหรอ?”
“ได้ดิ ทำไมไปไม่ได้?” ต่ายถามงงๆ
“ก็...”
“อะไรไปไหนกัน?”
โน้ตโพล่งขึ้นมาถามเมื่อจัดการขนมตรงหน้าเสร็จเรียบร้อย หยิบบรรดาขยะใส่ถุงพลาสติกแล้วมัดรวมกันไว้อีกฝั่งของโต๊ะ เวลาลุกจะได้หยิบไปทิ้งทีเดียวเลย
“แม่ชวนไปกินข้าว เห็นว่าจะปิดเลี้ยงก็เลยให้พาเพื่อนไปด้วย” ต่ายตอบ
“วันไหน! ไปด้วย ปราชญ์มึงก็ต้องไปนะ”
“เสาร์นี้ ออกเวรแล้วก็ค่อยไป น่าจะสักสองทุ่ม เดี๋ยวชวนส้มกับหมิวด้วย”
“เออ ก็ได้นะ งั้นมึงไปรถกูแล้วกันโน้ตเดี๋ยวกูแวะรับสองสาวนั่นที่หอด้วย ไลน์ไปบอกสิ” ปราชญ์ย้ำเพื่อนตัวเล็กกว่าที่กระดี๊กระด๊าจนนั่งไม่ติดที่
“เออว่ะ เดี๋ยวกูไลน์บอกพวกมันก่อน” โน้ตรับคำแล้วควักโทรศัพท์เครื่องใหญ่ของตัวเองขึ้นมาจิ้มๆ
“สรุปจะไปมั้ยเนี่ย?” ต่ายขมวดคิ้วถามเมื่อคนที่เขาตั้งคำถามแต่แรกไม่ยอมตอบสักที “ไปไม่ไปจะได้บอกแม่”
“...”
“เป็นไรเนี่ย?” ต่ายขึ้นเสียงจนปราชญ์ที่กำลังชะโงกหน้าไปมองโน้ตที่กำลังพิมพ์ไลน์ไปชวนหันมามองขมวดคิ้ว
“พวกมึงไปคุยกันที่อื่นไป แค่ไอ้บาสมันนั่งอยู่นี่ก็เด่นจะตายแล้วยังมาเหวี่ยงใส่กันอีก เดี๋ยวเค้าก็หาว่ามันมาหาเรื่อง”
“ก็ดูมันดิ”
“เออ ใจเย็นไอ้ต่าย... บาสมึงพามันไปหาที่คุยกันไป”
“ตรงนี้นี่แหละ ถามก็ไม่ตอบเป็นบ้าอะไรเนี่ย?”
บาสลุกขึ้น มองใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขาเหลืองมองรุ่นพี่คณะแพทย์ที่พยักเพยิดหน้าโบกมือไล่ให้พาอีกคนเดินไปที่อื่นเพราะตอนนี้คนเกือบทั้งโรงอาหารหันมามองเพราะเสียงเมื่อสักครู่ มือใหญ่จับที่ต้นแขนเล็กของคู่กรณีอีกคนที่ยังนั่งอยู่ ต่ายกัดปากจิ๊จ๊ะก่อนจะลุกขึ้นยืนตามแรงดึง พอลุกแล้วก็ใช้มือข้างที่ยังว่างอยู่ดึงมือของอีกคนออกแล้วเดินนำออกไปด้านนอก
“อ้าว ไอ้บาสไปไหน?” ปันที่เดินเข้ามาพร้อมกับนพพอดีมองหน้าเพื่อนของตัวเองที่ยิ้มเจื่อนๆให้
“พวกมึงไปนั่งกับพี่ปราชญ์พี่โน้ตก่อนเดี๋ยวกูมา” บาสตอบเบาๆ พยักหน้าไปทางโต๊ะที่ลุกจากมา
ขายาวเดินมาหยุดที่รถของตัวเองที่จอดไว้ริมฟุตบาท ข้อเสียของมหาวิทยาลัยนี้คือไม่มีที่จอดรถเลยต้องจอดไว้ข้างทาง ต่ายพิงสะโพกเข้ากับรถของตัวเอง กอดอกมองหน้าชายหนุ่มตัวใหญ่ที่อ่อนวัยกว่านิดหน่อย
“เป็นอะไรเนี่ยบอกได้หรือยัง? นี่ชวนไปนะจะว่านอยเพราะไม่ยอมชวนก็ไม่ใช่” ต่ายเปิดประเด็นถาม
“ก็มันลังเลนิดหน่อย”
“ลังเลอะไร งงล่ะนะ คือถ้าไม่อยากก็ไม่ต้องไปไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว”
“ไม่ได้คิดอะไรสักนิดเลยเหรอพี่ต่าย?”
“ก็จะให้คิดอะไรอะ ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป ถ้าจะไปก็บอก ไม่เห็นจะยากเลย” ต่ายถอนหายใจ “ไม่ได้เหวี่ยง แต่จะได้บอกที่บ้านถูกว่าจะไปกันกี่คน เค้าจะได้เตรียมเอาไว้ ไม่ชอบการทำอะไรที่ไม่มีการวางแผนน่ะเข้าใจไหม นายคิดถึงไหนกันเนี่ย?”
“คิดไปถึงเรื่องถ้าได้เจอกับพ่อแม่พี่ต่ายแล้วจะทำยังไง...”
บาสยิ้มลังเล ต่ายได้ฟังแล้วก็ประหลาดใจเล็กน้อย “ก็ทำตัวเหมือนปกติ ง่ายจะตาย”
“มันปกติไม่ได้อะดิพี่เพราะคิดอกุศลกับลูกเค้าอยู่”
“ก็แค่... หือ!”
ต่ายอุทานในลำคอ แน่ใจว่าหูของตัวเองไม่ได้ฟังอะไรผิดไปเพราะแถวนี้แม้จะอยู่ข้างถนนแต่รถราก็ไม่ได้ส่งเสียงดังมาก แล้วตรงนี้ก็มีกันอยู่แค่สองคนด้วย ฟันคมกัดเบาๆที่ริมฝีปากตัวเอง คับแค้นใจที่โดนเจ้าเด็กนี่ปั่นหัวจนตัวเองอารมณ์ขึ้นไปเล็กน้อยกับเหตุผลงี่เง่าของเจ้าตัว ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้ จับมือสองข้างที่ทิ้งอยู่ข้างลำตัวของเขา ประสานกันหลวมๆ
“ผมแค่กำลังคิดว่าถ้าไป พี่ต่ายจะบอกพ่อกับแม่พี่ว่ายังไง ผมเป็นอะไร เพื่อน? รุ่นน้อง? คนต่างคณะที่บังเอิญมารู้จักกัน? หรือจะปรุงแต่งให้สวยหรูยังไงผมก็ไม่อยากได้ยิน” เสียงทุ้มกระซิบแผ่วแต่คนฟังได้ยินชัดเจน
“กับพี่ต่าย ผมอยากอยู่ในฐานะเดียวเท่านั้น นอกจากนี้ผมไม่อยากฟัง”
ผู้ชายตัวโตๆที่ส่งเสียงน้อยใจนั่นร้ายนัก ชั่วชีวิตนี้ต่ายไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาใจเต้นระรัวกับคำพูดตรงๆแถมคนพูดยังเป็นผู้ชายที่เสียงทุ้มต่ำไม่ใช่เสียงผู้หญิงที่จะเป็นโทนหวานใส แค่เหล่ตามองขึ้นนิดหน่อยเขาก็เห็นใบหน้าหล่อคมเข้มทอดมองต่ำด้วยสายตาออดอ้อนที่เต็มไปด้วยความลังเล ระยะความสูงที่ต่างกันไม่ถึงคืบแค่นี้ ความใกล้แค่นี้ กับมือใหญ่ที่ชื้นเหงื่อเพราะความเครียดทำให้คนปากแข็งแต่ใจอ่อนอย่างที่เพื่อนหลายคนปรามาสค่อยๆผ่อนลมหายใจที่สะดุดไปช่วงหนึ่งช้าๆคล้ายกับกำลังโล่งใจ ศีรษะเล็กทิ้งลง กระแทกหน้าผากกับช่วงบ่ากว้างตรงหน้าเบาๆ
“บ้า” ต่ายพึมพำเบาๆ ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอกับแรงสะเทือนเล็กน้อยจากจุดที่หน้าผากเขาวางอยู่
“ง่วง...”
“เมื่อเช้าตื่นกี่โมงครับ?”
“ตีสี่”
“หือ ตีสีเนี่ยผมกำลังหลับสบายเลย ไหวไหมพี่ต่าย เข้าเวรตอนเย็นอีกทีกี่โมง?”
“ประมาณห้าโมงมั้ง?”
“พี่ต่าย...”
“หือ?”
“ไปหอผมมั้ย?”
↓ ต่อ
-
.
.
ไม่ต้องถามว่าเขาตกลงหรือไม่เพราะตอนนี้ต่ายก็หลวมตัวนั่งรถตัวเองมาอยู่ที่คอนโดแถวมหาวิทยาลัยเรียบร้อยแล้ว แม้จะได้ชื่อว่าเป็นคอนโดให้เช่าขนาดปานกลางแต่เพราะบรรดาผู้เข้าพักมีแต่นักศึกษาเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ หลายคนเลยเรียกมันว่าเป็นหอพักไปโดยปริยาย เขามองบริเวณรอบๆคอนโดที่รายล้อมไปด้วยบรรดารถเข็นขายอาหารและร้านค้าต่างๆมากมายที่มีนักศึกษานั่งอยู่เต็ม อาจจะเพราะเป็นช่วงเวลาบ่ายแล้วหลายคนจึงไม่มีเรียนและออกมาหาอะไรทานกันนอกมหาวิทยาลัย ส่วนคนขับรถของเขาให้คำตอบเมื่อเขาถามว่าอีกฝ่ายไม่มีเรียนหรือยังไง ก็ได้คำตอบกลับมาง่ายๆพร้อมรอยยิ้มกว้างว่าโดดมาแน่นอน ทีแรกเขาก็ไม่ยอมหรอกแต่เมื่อเจ้าตัวยืนกรานแถมให้โทรไปเช็คกับเพื่อนได้ว่าเป็นการเรียนเซคใหญ่ อาจารย์ไม่เช็คชื่อเขาเลยปล่อยเลยตามเลย อันที่จริงต่ายก็คิดอยู่ในใจเหมือนกันว่านี่เขายอมเจ้าเด็กนี่มากเกินไปหรือเปล่าหรือพาเสียคนหรือเปล่า แต่พอมาคิดอีกทีมันคงเสียมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วเพราะฉะนั้นเขาไม่ผิด
ห้องของชายหนุ่มอยู่ชั้นสิบสอง ต่ายสังเกตว่าบรรดานักศึกษาที่พักส่วนใหญ่จะเป็นเด็กวิศวะทั้งสิ้น อาจจะเพราะอยู่ใกล้คณะ ส่วนเด็กคณะอื่นก็คงมีบ้างแต่ประปราย ห้องของเจ้าตัวอยู่ริมในสุดที่มองลงไปจะเห็นสวนเล็กๆที่เจ้าของคอนโดคงจะสร้างไว้ให้เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจท่ามกลางป่าคอนกรีตเช่นนี้ นี่เป็นเหตุผลที่ต่ายไม่ชอบอยู่หอพักแม้ว่าคณะแพทยศาสตร์จะมีหอพักให้เขาอยู่ก็ตา แต่เขาก็เลือกที่จะเหนื่อยนิดหน่อย ขับรถกลับบ้านดีกว่า เขารู้สึกว่าการอยู่หอมันอึดอัดเหมือนเป็นปลากระป๋องที่ถูกบีบแน่นอยู่ตลอดเวลา แต่ลางเนื้อชอบลางยา เขาไม่ชอบแต่คนจำนวนไม่น้อยที่ชอบก็มีเยอะแยะอย่างน้อยการอยู่คอนโดก็สะดวกกว่าในสังคมเมืองเช่นนี้
ห้องไม่ได้รกมากอย่างที่เจ้าตัวเกริ่นไว้แต่แรกเพราะเมื่อไขกุญแจเข้าไปเขาก็เห็นห้องพักง่ายๆขนาดพอดี ไม่ใหญ่โตมากแต่ก็ไม่ได้คับแคบอะไร อาจจะเพราะได้ห้องหัวมุมในสุดเลยมีบริเวณที่กว้างกว่าห้องอื่น ซึ่งก็ต้องแลกมาในราคาที่ค่อนข้างแพงกว่านิดหน่อย แต่คนตัวโตๆ จะให้มาอุดอู้อยู่ในห้องแคบๆเขาก็นึกสงสารไม่น้อย เตียงนอนขนาดควีนไซส์ตั้งอยู่กลางห้องที่คาดว่าน่าจะซื้อเข้ามาเองเพราะขนาดมันใหญ่กว่าเตียงที่ให้มากับห้องเดี่ยวทั่วๆไป โต๊ะญี่ปุ่นทรงกลมที่ฝาแมคบุ๊คยังถูกเปิดคาเอาไว้แต่หน้าจอปิดสนิทแถมมีกระป๋องเบียร์เปล่าๆสองสามกระป๋องที่วางเอาไว้ ถัดไปเป็นทีวีจอแบนขนาดใหญ่กว่าสามสิบนิ้ว ตู้เย็นขนาดเล็กหนึ่งตู้และห้องน้ำพร้อมระเบียงกว้างที่เปิดรับลมจากภายนอก มีตะกร้าผ้าที่ใส่ชุดนักศึกษาสองสามชุดที่ยังไม่ได้ซักเอาไว้ เขาได้ยินเสียงตี๊ดจากรีโมทที่เจ้าของห้องหยิบมาแถวๆเตียงนอนเพื่อเปิดเครื่องปรับอากาศ ขายาวก้าวนำเข้าไปด้านใน ไม่ลืมที่จะคว้ากระป๋องเบียร์ลงถังขยะระหว่างทางเดินไปปิดประตูกระจกที่เชื่อมออกไปยังระเบียงด้านนอก
นอกจากคอนโดไฮโซของปราชญ์และโน้ต(ที่ปราชญ์จ่ายเกิน 80 เปอร์เซ็นต์)แล้วต่ายก็ไม่เคยเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของเพื่อนคนอื่นอีก โน้ตบ้านอยู่ต่างจังหวัด นานๆทีถึงจะกลับบ้านสักครั้งส่วนปราชญ์บ้านอยู่ชานเมืองแถบนนทบุรีบวกกับฐานะอันมีจะกินทำให้ตอนปีสองโน้ตจึงเลือกที่จะย้ายตัวเองจากหอพักนักศึกษาอันแออัดไปซุกตัวอยู่ที่คอนโดของเพี่อนสนิทแถวถนนสาธร ที่นั่นเขาคุ้นเคยเพราะไปหลายครั้งแล้ว แต่ที่นี่ต่ายรู้สึกไม่คุ้นเคย เขาวางตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าจะเดินไปตรงไหน จะนั่งตรงไหนทั้งๆที่เวลาตัวเองไปคอนโดของเพื่อนครั้งแรกเขาก็ทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มที่อยู่ตรงโซนนั่งเล่น แต่ที่นี่... ถ้าทิ้งตัวลงไปก็ที่นอนเลยนะ
“ไม่รังเกียจกันก็นั่งบนเตียงนั่นแหละพี่ต่าย” เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ต่ายเลยพยักหน้าแล้วนั่งลงที่ปลายเตียงนุ่ม
“เพิ่งเปลี่ยนผ้าปู ไม่สกปรกหรอก” บาสหัวเราะในลำคอ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าพี่ต่ายกำลังประหม่าหรือคิดอะไรอยู่ ก็ในเมื่อพอเข้ามาก็กวาดตามองไปรอบห้องแถมจ้องอยู่ที่เตียงขนาดนั้น “พี่ต่ายโชคดี ปกติเปลี่ยนเทอมละครั้ง”
“เชื้อโรคสะสมเต็มแน่ๆ” ต่ายบ่นพึมพำ ตบลงบนฟูกหนา “นี่ไม่ใช่นอนๆไปแล้วคลำเจอกางเกงในนะ”
“เฮ้ย พี่รู้ได้ไง ไม่อยู่แถวนั้นหรอกพี่ปกติผมถอดแล้วโยนไปใต้เตียง” บอกแล้วหัวเราะลั่นจนทำเอาคนฟังอยากจะก้มลงไปมองจริงๆนัก “จริงๆนะเนี่ยปกติเทอมนึงถอดไปซักที แต่เมื่อวานทำเบียร์หกเลยต้องเปลี่ยน พี่ต่ายโคตรโชคดี”
ต่ายฟังแล้วคิดในใจว่านี่ถ้าเป็นคนโชคดีจริงคงไม่เจอเจ้าเด็กนี่ป่วนชีวิตตั้งแต่แรกหรอก
“นอนได้เลยพี่ สะอาดแน่นอนพี่ไบค์ขนมาให้จากบ้านเลย ง่วงไม่ใช่เหรอครับ”
“แล้วนายอะ”
“นอนกับพี่ต่าย...”
“อะไรนะ!” ต่ายถลึงตามองชายหนุ่มที่ยืนหัวเราะเสียงดังอยู่กลางห้อง
“ล้อเล่นๆ พี่ต่ายนอนไปเดี๋ยวผมนั่งทำงานวิชาเซอร์เวย์ โดดเรียนมาแล้วพวกนั้นมันเลยใช้ให้ทำเลยแทนค่าเหนื่อยที่พวกมันออกไปทำงานกันตอนที่ข้อมือหัก” คนตัวโตขยับตัวเข้ามาเอาเข่าข้างหนึ่งวางบนฟูก เปิดผ้านวมผืนหน้าแล้วตบหมอนดังปุๆ “มาสิครับ”
ต่ายมองเตียงสลับกับร่างสูงกว่าสลับกันอย่างลังเล สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้ความง่วงด้วยการหาวออกมาวอดใหญ่ เจอแอร์เย็นๆกับฟูกนุ่มๆแล้วอยากจะซุกตัวลงนอนยิ่งนัก เขาเลื้อยตัวลงนอนริมเตียงอีกด้าน คนละฝั่งกับฝั่งที่มีเจ้าของยืนเชิญชวนอยู่ กระชากผ้านวมจากมือของอีกคนมาห่มเองเรียบร้อย
“ปลุกตอนสี่โมงครึ่งนะ”
ต่ายบ่นงึมงำ มือข้างหนึ่งถอดแว่นตาออกจากใบหน้าวางไว้แถวๆหมอนใบใหญ่อีกด้าน ได้กลิ่นหอมจากน้ำยาปรับผ้านุ่มแล้วก็เคลิ้ม เหมือนประสาที่ตึงเครียดมาตลอดช่วงเช้าค่อยๆผ่อนคลาย เขาซุกตัวลงกับผ้านวมผืนหนา ห่อตัวเองเป็นก้อนกลมๆเหมือนดักแด้จนคนมองยกยิ้มเอ็นดู
น่ารัก... น่ารักจนก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายกระตุกจนปวดหนึบไปหมด บาสใช้จังหวะที่ร่างโปร่งพลิกไปอีกด้านก้าวขาพาตัวเองที่กึ่งยืนกึ่งนั่งบนเตีงอีกฟากกระโจนไปอีกฟากจนคนที่กำลังเคลิ้มหลับตกใจ เข้าท้าวศอกลงกับเตียง ใช้ร่างกายตัวเองเป็นกรงขังไม่ให้คนที่นอนอยู่พลิกหนีไปทางไหนได้
“จะทำอะไร?” ต่ายขู่ฟ่อ ถึงแม้จะถอดแว่นแล้วแต่เขายังพอมองเห็นรางๆเพราะสายตาไม่ได้สั้นมากเท่าไร แถมอีกฝ่ายก็อยู่ใกล้กันจนเกือบจะชิดขนาดนี้
ว่าที่คุณหมอตัวเล็กกว่าซุกใบหน้าลงไปกับผ้าห่มผืนหนา โผล่ออกมาแค่ดวงที่วาวเอาเรื่อง คิ้วเข้มขมวดแน่น รู้ตัวว่ากำลังตกเป็นเบี้ยล่างเพราะความประมาทของตัวเอง บาสเห็นแล้วอมยิ้ม อันที่จริงเขาแค่จะแกล้งเล่นเท่านั้น
“อยากได้หมอนข้างหรือเปล่าครับพี่ต่าย” ถามเสียงล้อเลียนจนคนฟังเส้นประสาทกระตุก อยากซัดที่ใบหน้ากวนๆนั่นนัก!
“ไม่อยากได้ ลงไป ถ้าไม่ลงไปจะกลับเดี๋ยวนี้” เสียงแหบดังอู้อี้ผ่านผ้าห่ม
มือข้างหนึ่งขยับจากข้างศีรษะมาปัดไรผมยุ่งที่ปิดบังหน้าผากแคบทั้งๆที่ยังวางศอกกักขังไม่ให้คนเบื้องล่างพลิกหนีไปไหน ต่ายตกใจเมื่อใบหน้าหล่อที่อยู่ใกล้ชิดนั้นค่อยๆเคลื่อนลงมาใกล้ เขาหลับตาปี๋ เกร็งจนกลั้นหายใจตัวแข็ง พอได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากคนด้านบนก็ขุ่นเคืองเสียจนอยากตวาดเสียงดังใส่ กำลังจะอ้าปากพูดอะไรเขาก็ต้องค้างเมื่อสัมผัสอุ่นนุ่มประทับลงที่กลางหน้าผาก จากนั้นค่อยไล่จูบแผ่วเบาที่ระหว่างคิ้วที่ถูกเจ้าตัวขมวดจนย่นจนเจ้าของค่อยคลายความเครียมขมึง
ต่ายผ่อนลมหายใจช้าๆเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอ่อนโยน เปลือกตาค่อยๆเปิดขึ้น เขาเห็นโครงหน้าของชายหนุ่มเลือนราง ตาที่เด่นชัดคือสายตาอ่อนโยน ซื่อตรงกับลูกตาสีดำสนิทที่จ้องลึกเข้ามาในดวงตาของตน
“พี่ต่าย”
ใกล้จนคนถูกเรียกสัมผัสได้ถึงความอุ่นของลมหายใจที่รดใบหน้า
“จูบได้มั้ย?”
จะถามทำไม ต่ายอยากจะตะโกนกลับไปนักแต่ก็ทำได้ยากลำบากเหลือเกินเมื่อคนตัวโตตรงหน้าออกแรงกระตุกนิดหน่อยผ้าห่มผืนหนาที่เขาดึงขึ้นมาปิดไปครึ่งหน้าก็หล่นลงไปกองอยู่ที่ลำคอถูกแทนที่ด้วยริมฝีปากร้อนสีสดของชายหนุ่มที่ทาบทับลงมาแผ่วเบา ทว่าต่างจากครั้งก่อนนัก ครั้งที่แล้วชายหนุ่มแค่สัมผัสคลอเคลีย ไม่ได้รุกล้ำไปมากกว่านั้นแต่ครั้งนี้ไม่ใช่ เขารู้สึกได้ถึงแรงกดจูบที่ริมฝีปากที่รุนแรงขึ้น ลมหายใจที่ติดขัดเป็นจังหวะ และรู้สึกถึงอัตราการเต้นของชีพจรทั้งของตัวเองและร่างด้านบนเพราะความแนบชิดที่มีเพียงผ้านวมกั้นเพียงผืนเดียว ริมฝีปากร้อนไล่ต้อนจนเขาต้องย่นคอหนีแต่ก็ไม่พ้น ขนลุกเกรียวไปทั้งตัวเมื่อรู้สึกถึงความชื้นของปลายลิ้นแฉะที่แตะผ่านรอยแยกของริมฝีปากตัวเอง เขาครางฮือในลำคอ มือทั้งสองข้างชาไร้เรี่ยวแรงที่จะผลักดันไหล่กว้างให้ถอยห่าง เจ้าของมันทำได้เพียงบังคับให้มันยึดจิกอยู่ที่เสื้อช๊อปวิศวะตัวหนาที่อีกฝ่ายสวมใส่เท่านั้น
“อื้อ”
ส่งเสียงร้องประท้วงเมื่อบาสแกล้งกดจูบแรงๆแล้วถอนออกเพียงครู่ ชายหนุ่มใช้จังหวะที่ร่างเล็กกว่าไม่ทันตั้งตัวป้อนจูบให้ล้ำลึกกว่าเดิม ปลายลิ้นไล่เซาะเข้าไปภายในแนวฟันขาวสะอาด เกี่ยวกระหวัดรุนแรงกับลิ้นที่แข็งขืนในทีแรกแต่กลับหอมหวานนัก นานสองนานกว่าที่ริมฝีปากจะแยกจากกัน คนที่อยู่ด้านล่างก็ตัวสั่นเทิ้ม บาสถอนจูบออกจากริมฝีปากเลื่อนไปแตะแผ่วเบาที่แก้มใสของคนน่ารักที่แม้จะดุ จะดื้อดึงแค่ไหน เขาก็มองว่าพี่ต่ายน่ารัก
น่ารักจนอยากขย้ำไปทั้งตัว!
“พี่ต่าย...” บาสเรียกเสียงพร่า มองใบหน้าเรียวที่ไร้แว่นสายตาดั่งเช่นปกติแต่ดวงตาสวยล้อมกรอบไปด้วยแพขนตาหนาที่เขาสะดุดตาตั้งแต่แรกพบนั่นปิดสนิท เห็นแล้วหมั่นเขี้ยวจนต้องย้ำขจุมพิตลงไปที่เปลือกตาทั้งสองข้างเบาๆ
“อื้อ พอแล้ว” ต่ายประท้วงแผ่วเบา รู้สึกว่าเสียงตัวเองสั่นเล็กน้อย ใบหน้าร้อนเห่อไปหมด “ไม่เอาแล้ว”
บาสหัวเราะในลำคอ ลูบเส้นผมหนาสีน้ำตาลเข้มตามธรรมชาติไร้การปรุงแต่งของผู้ชายอายุ 22 ที่น่ารักเสียจนเขาอยากปิดล็อกห้องเอาไว้ไม่ให้ออกไปไหน แต่คิดอีกทีควงไปเดินให้สาวน้อยสาวใหญ่หรือกระทั่งผู้ชายที่แอบมองพี่ต่ายของเขาอิจฉาก็มีความสุขไปอีกแบบ
“พี่ต่าย” คนถูกเรียกครางรับในลำคอ ลืมตามองเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่ยังไม่ได้ขยับออกไปไหนไกล
“ถ้าผมไปบ้านพี่ พี่จะบอกพ่อแม่พี่ยังไงว่าผมไปในฐานะอะไร?” น้ำเสียงที่ถามปนไปด้วยความลังเลใจแต่สายตากลับจ้องแน่วแน่ หวังคำตอบที่ต่ายคิดว่าตัวเองคงมีตัวเลือกชอยส์เดียวให้ตอบ
“แล้วอยากไปในฐานะอะไรล่ะ?” ต่ายถามกลับเสียงแผ่ว “อยากให้ตอบอะไรก็จะตอบแบบนั้น”
“จริงๆนะครับ”
“จริงสิ” ต่ายยืนยัน “เพราะถ้าพ่อกับแม่ถามอะไร ฉันจะยกให้นายเป็นคนตอบก่อน”
รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าเปรี้ยง พี่ต่ายโยนขี้มาให้เขาชัดๆ!
“โธ่ พี่ต่าย พี่ทำยังงี้กับผมไม่ได้นะ” บาสพูดเสียงร้อนรน ต่ายพลิกตัวหันข้างหนี ดึงผ้าห่มที่หล่นลงไปกองอยู่ครึ่งอกให้ปิดถึงลำคอ หลับตานอนไม่สนใจคนที่เริ่มอยู่ไม่ติดที่
“ก็ไปคิดมาแล้วกันว่าถ้าพ่อกับแม่ถามจะตอบว่าอะไร จะนอนแล้ว เขยิบไป หนัก” ต่ายพูดเสียงอู้อี้ เหล่หางตามองเจ้าของห้องตัวโตที่ลุกขึ้นนั่งขยี้ผมสั้นๆของตัวเองแรงๆ
“โว้ย กูไม่น่าหาเหาใส่หัวเลย!” บาสกัดฟันพึมพำ ว่าจะไล่ต้อนให้ต่ายตอบคำถามแทน ถือว่าได้กำไรสองต่อ ต่อแรกคืออีกฝ่ายยอมรับตัวเองถึงขนาดสามารถบอกเรื่องนี้กับที่บ้านได้ ส่วนต่อที่สองคือเขาอยากได้ยินคำยืนยันที่ชัดเจนจากคนปากแข็งที่ไม่เคยพูดเรื่องนี้เลย กลับกลายเป็นว่าเรื่องกลับตาลปัตร พี่ต่ายแก้เผ็ดเขาขัดๆ!
บาสเหล่มองคนตัวขาวที่ซุกผ้าห่มหลับตาพริ้ม มุมปากจุดรอยยิ้มขำขัน เขารู้หรอกว่ายังไม่หลับ ถ้าหลับได้ไวขนาดนี้ก็แปลกแล้ว เมื่อยังคิดไม่ออก แถมจะไปนั่งทำรายงานตามที่ตั้งใจไว้แต่ทีแรกก็คงเหลวเพราะรู้ตัวว่าต้องมัวแต่คิดเรื่องนี้วนไปวนมาแน่ๆ ในเมื่อทำอะไรยังไม่ได้ตอนนี้ก็ล้มตัวลงนอนด้วยเสียเลย เขาทิ้งตัวลงแรงๆจนเสียงกระเพื่อม ลากดักแด้ก้อนกลมที่ห่อหุ้มร่างของคนที่นอนอยู่เข้ามากอดแน่น ซุกหน้าลงกับหลังคอขาวเนียนจนคนที่ยังไม่หลับหัวเราะจั๊กจี้
“พี่ต่ายแกล้งผม” บาสบ่มงึมงำหลับตาปี๋ แต่เขาไม่ได้รับเสียงตอบรับอะไรจากร่างในอ้อมกอด ได้ยินแต่เสียงหัวเราะในลำคอที่ราวกับเสียงหัวเราะจากปีศาจตัวร้ายก่อนที่คนในอ้อมกอดที่พันตัวเองอยู่ในกองผ้าห่มจะพลิกหันกลับมาเผชิญหน้า
“นอน” เสียงแหบพร่างึมงำแผ่วเบาพร้อมกับริมฝีปากเย็นๆที่จูบหนักๆที่ปลายคางได้รูป บาสอ้าปากค้าง ตาโตมองคนในอ้อมกอดที่หลับตาแน่นิ่ง หนีความจริงไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
มาจูบกันแบบนี้แล้วบอกให้นอนใครจะไปหลับลง แถมยังทิ้งคำตอบที่โคตรยากกว่าทำข้อสอบปลายภาคไว้ให้เขาอีก
ทำแบบนี้ฆ่ากันเลยเถอะพี่ต่าย!
----------------------------------
-
ก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้วซินะนายบาส พี่ต่ายน่ารักมากๆๆๆอ่า :o8:
-
น้ำตาลจิขึ้นโฮกกกกกกก
ตาลุกวาวเลยค่ะคุณขาาา :impress2: :impress2:
แอบหวานเบาๆ
ถ้าพ่อแม่ถามก็ตอบไปเลยว่า แฟนพี่ต่ายครับ อยากสมัครเป็นลูกเขยคุณพ่อคุณแม่ด้วยครับ5555
ได้สองเด้ง เเนะนำตัว กับขอลูกชายบ้านเค้า :hao7:
-
น่ารักอ่ะ :mew1:
-
:o8: ฟินมากตอนนี้ อยากอ่านตอนหน้าต่อเลยด้วยสิ
คุณพ่อคุณแม่จะว่าไงบ้างเนี่ยถ้าพาสามีไปเปิดตัว :impress2:
+1 จัดไปสมกับที่รอคอย ^^
-
หวานเว่อร์มากจ่ะ 555
อยากรู้ว่าถ้าบาสไปบ้านจริงๆ พี่ต่ายจะบอกพ่อแม่ว่ายังไง
ถึงจะโยนให้บาสเป็นคนตอบ แต่พี่ต่ายก็ต้องเกริ่นแหล่ะ ใช่มะ 55
หรือตัดปัญหาให้เหล่าสหายเป็นคนตอบ รับรอง งานนี้เป็นเรื่องแน่ กร๊ากก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอ้ยยยยยย พี่ต่ายน่ารัก :-[
-
อุ้ย! เขินจัง เค้าน่ารักมุ้งมิ้งกันอ่ะ :o8:
สถานที่ก็เป็นใจเหลือเกิน :-[
ต่ายน่ารักอ่ะ บาสก็ขี้อ้อนเกิ๊น :impress2:
:man1:
-
น่ารักมากๆเลย >/////<
-
ไม่ยากสำหรับบาส แต่ยากสำหรับครั้งแรก อิอิอิ
พี่ต่ายน่ารักมากกก
:z2: :z2: :z2:
-
โอ้ยยยย
อยากเป็นอิบาสสสสสสส
หมอต่ายน่ารัก
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
อยากอ่านคู่พี่ชายบัสจัง แอบชอบนายเอกหน้านิ่งเบาๆ
-
พี่ต่ายน่ารัก
-
....เก๊าจะพากันเข้าบ้านแล้ว... :katai1: :katai1:
เราก็จะไปแอบซุ่มดูกันตรงหน้าต่างข้างครัว 5555+ :hao7: :hao7:
-
พี่ต่ายน่ารักไปแล้วววววว งื้ออออออ :-[
จะบอกพ่อแม่ว่าไง รอฟัง คริคริ
-
อร๊ายยยยพี่ต่ายยยยน่ารักมากกกก
แค่นี้บาสมันก็รักก็หลงแทบไม่เป็น
อันทำไรแล้วเนี่ยยิ่งทำงี้บาสไม่ช็อค
แย่เหรอที่เริ่มก่อน :-[ :-[
-
:กอด1:
-
หมาน้อยโดนแกล้งงงง :m26: :m26: :m26: :m4: :m4: :m4: :laugh3: :laugh3: :m12: :m12:
-
:impress2: เขินจุง ... น่ารักเว่อร์
-
น่ารักเนาะ พี่ต่าย
:mew3:
-
โอ๊ย~~ พี่ต่ายน่ารักว่ะ
แล้วอย่างงี้บาสจะไปไหนรอด
:katai5:
-
มดกัดๆๆ
-
พี่ต่ายน่ารักมาก
อยากให้ถึงตอนไปบ้านพี่ต่ายจริงๆ
ให้บาสไปแนะนำฝากตัวเป็นลูกเขย อิอิ
-
ตามอ่านมาตั้งแต่ตอนเปิดเรื่องวันแรก แต่เพิ่งจะมีโอกาสได้เม้น แหะๆ
พี่ต่ายน่าฮักขึ้นทุกวัน แอร๊ยยยยยยยยยย :-[
-
ยาวสมกับที่รอคอย
โห มาคอนโดครั้งแรก ก็ได้ทั้งจูบ ทั้งนอนกอดเลยนะ
พี่ต่าย เขิลลลล น่ารักๆๆหวานๆๆ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่ต่ายกับบาสน่ารักเกินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :mew3:
-
อ๊ากกกกกกกกก. . . . อ่านตอนนี้ แล้วได้แต่กรีดร้องงงง
กรี๊ดดดดดดดดดด น่ารักเว่อร์ ฟินเว่อร์!!
-
กลิ้งขลุกๆ มาอ่านละค่ะ ครุคริๆ 55555
ตอนที่ 15 นะคะ (คือเม้นไม่ค่อยต่อเนื่องและเป็นเรื่องราวเท่าไหร่อย่าถือสานะคะ พอดีอ่านไปกรีดร้องไปจริงจัง)
งู้ยยยย ชอบบรรยากาศในร้านกาแฟมากค่ะ นี่หิวอยากกินเค้กมากเลยตอนนี้ (เหมือนจะไม่เกี่ยว)
โอ๊ยยยย หวานไม่เกรงใจชาวบ้าน มีหั่นของกินไว้ให้ด้วยอ่ะ นี่ยังดีนะไม่มีบริการป้อน ไม่งั้นกรี๊ดแตกกว่านี่อีก
แล้วอะไรที่หมอต่ายผู้น่ารักก็จิ้มกินทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ T////T ขอเขินได้มะคะ งื้อออออ
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกเหมือนคู่สามีภรรยา #จิกโต๊ะแน่น
กร๊่กกกกกกกกกก เอ๊ะ เอ๊ะ บับว่าพรีเวดดิ้ง ซ้อมก่อนอยู่กินกันอะไรแบบนี้ #เขินดิ้น
แอร๊ยยย หมอต่ายแก้มแด๊งแดงงงงง
เอาเลยข่ะหมอต่าย ฟาดเลยยย ฟาดแรงๆ เลย รับรองไม่กล้าหือ 555555
ต้องรีบกุมอำนาจนะคะ ก่อนที่อะไรๆ (หืม?) มันจะไม่ทันการนะคะ คุคิ นี่เตือนด้วยความหวังดี #หัวเราะชั่วร้าย
กิ๊วๆๆๆ เขินละทำนิ่ง เขินละทำนิ่ง แบบนี้ต้องให้นุ้งบาสทำหลุดบ่อยๆ เอาให้นิ่งไม่ได้เบยยย (นี่คิดไปถึงไหนคะคุณ 5555)
ปากแข็งใจอ่อน ฮิ้ววววววววว กดไลค์รัวๆ กับการตบมุกเลยค่ะ 555555
โอ๊ยยยย ถูกใจ๊
ว้ายๆๆๆๆๆๆ นุ้งบาสถนัดทั้งซ้ายและขวา เป็นอะไรที่เลิศเลอเพอร์เฟคมาก กุรี๊ดดดดดด
เทใจให้รัวๆ อีกหลายสิบแต้ม
เช็ดเศษขนมให้ด้วยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตบโต๊ะจนเจ็บมือเบย งื้อออออ ทำไมพากันน่ารักแบบนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ไหวแล้วนะ ฮือออออออออออออ มันอบอุ่นอ่ะค่ะ รู้สึกฟีลลิ่งของเรื่องมันอุ่นขึ้นแบบงื้ดดดดดดดดดดดดดด #เขิน
เห.....หมอต่ายงอนอะไรตาบาสอ่ะ
อ่อ หรือว่างอนที่นุ้งบาสคุยไลน์ไปยิ้มไปเหรอคะ กิ๊วๆๆๆๆๆๆๆๆ
หึงอ่ะเด้ #เอาศอกถองเบาๆ
หื้มม...... #ละลายตัยไปเลย
แพ้ค่ะ!!! แพ้ผู้ชายทำเสียงแบบนี้ ฮืออออออ!!!!!!!
เขินอ่ะ เขินมาก ตัวจะบิดเป็นเกลียวแล้ว งือออออออออ
.
.
.
ความจริงคือผมอยากเห็นหน้าพี่ต่ายเป็นคนแรกตอนเช้าและอยากเป็นคนเดียวที่ส่งพี่ต่ายเข้านอน นี่ผมอยากมากเกินไปไหม?
.
.
.
#นอนตัยหน้ายิ้มจมกองเลือดกำเดา ฟินข่ะ ฟินเกินไปแล้ว ฮืออออ นี่ใช่นายบาสคนเดียวกับที่ร้องโหยหวนในตอนแรกมั้ยคะ!!!
เขินไม่ไหวละค่ะ พักแปร๊บนะคะ จะกลิ้งไปอ่านตอนที่ 16 ต่อ แฮ่กกก >///////< :-[
16
เค้าเข้าห้อองกันแล้ว!! 55555 งุ้ยยยยยยยยย หมอต่ายง่วงนอน น่ารักน่ารังแกเป็นที่สุดดดด
แกว๊ซซซซซซซซซซซซซซ
จุ๊บหน้าผากด้วยง่าาาาาาาาาา โอ๊ยยยยยยยย นุ้งบาสสสสสสสสสส
ต้องการอะไรจากป้าคะ แค่นี้ป้าก็ฟินตัวบวมแล้วค่ะ งือออออ
*ละลายไหลย้วยกับฉากจุ๊บๆ*
จูบ - ปลาย - คาง
#นอนตัยไม่ฟื้น
ฮือออออออออออออออออออออ
น่ารักเกินไปแล้ว!!!!
:impress2:
-
กรีสๆๆๆๆๆๆ เข้าห้องหอกันแล้ว 55555555
-
:hao7:โอ้ยยยตายแล้วๆๆๆๆ
พี่ต่ายอ่อยชิมิคะ อ๊ายยย ล้อเล่นค่าา ฟินอย่างแรงอ่ะตอนนี้
:-[
-
งานเข้าเลยบาส 5555
-
ขอยืมพี่ต่ายมาฟัดแพ้พ น่ารักไปนะ กีสสสสส รักอ่ะ
ส่วนน้องบาสก็แบบดูแลดีมาก ของกินไม่ขาด ขี้อ้อนมาก น่าใจอ่อนด้วยมาก
โถ คิดมากค่ะพ่อคุณจะไปเจอว่าที่พ่อตาแม่ยาย 555 สู้ๆ จ๊ะบาส
ขอบคุณค่ะ
-
พี่ต่ายน่ารักว่ะ :hao6:
-
พี่ต่าย กับ บาส น่ารักมากเลยยย :m25:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ต่ายน่ารักมาก จากที่โดนบาสต้อนให้จนมุม
กลับกันเป็นบาสที่ต้องตอบคำถามที่บ้านพี่ต่ายเอง
เอาน่าพี่ต่ายคงไม่ใจร้ายกับหมาบาสหรอก
หมาบาสสู้ๆ
-
มาอ่านรวดเดียวจนถึงตอนล่าสุด
น่ารักดีคับ.
-
หวาน~ ฮิ้ว~
-
โดนดักแด้หอม ..
-
พี่ต่ายน่ารักอะ ฉลาดมากด้วย
โยนภาระไปให้บาสมันเลยเรื่องมากดีนัก
-
กรี๊ด!!!!พี่ต่ายน่าร๊าก~~~~
-
555 กรรมตามสนองเลย บาส
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: พี่ต่าย ี่ต่าย พี่ต่าย
-
:call: :call:
-
จุ๊บปลายคาง แล้วบอกให้นอน จะหลับได้มั้ย! นายบาส..... :hao3:
น่ารัก.... :heaven
-
ี่พี่ต่ายขี้อ่อยยยยยยยยย
จะหลับลงไหมบาส
-
ยังอ่านไม่ทัน
มาให้กำลังใจก่อน
-
น่ารักกันมากๆเลย อยากเห็นตอนไปเจอพ่อแม่ต่ายแล่้วอ่ะ ว่าจะหวงลูกมากมั้ยยย
-
พี่ต่ายน่ารักจัง อยากไปฟัดบ้าง
พี่ต่ายพาไปเปิดตัวอย่างงี้แสดงว่าพ่อแม่รู้อยู่แล้วว่าพี่ต่ายเป็นยังไง
บาสไม่ต้องกลัวลูก ลุยเลยยย
เชียร์บาสสุดใจ
:mc4:
-
พี่ต่ายน่ารักโคตรๆ :m1:
-
เพิ่งเข้าอ่าน
บาสกับพี่ต่ายน่ารัก แอบโรแมนติกนิดอ่ะ
มาลุ้นว่าตอนหน้าบาสจะตอบพ่อกับแม่ว่ายังไง
รอตอนต่อไปค่าา
-
น่ารักอีกแล้ว
ชอบจังเลย :mew1:
-
น่ารักทั้งคู่เลย
-
วะ....หวานอ่าาาาา :haun4:
-
#17
‘ช่วยงานกูหน่อย’
โทรศัพท์สายตรงที่นานๆเจ้าตัวจะโทรมาหาสักครั้งทำให้คนเป็นน้องชายขมวดคิ้ว ถ้าพี่ชายโทรมาทีไรแปลว่ามีเรื่องทุกที ปกติแล้วพี่ไบค์จะติดต่อมาทางไลน์หรือแชทเฟสบุ๊คมากกว่า บาสยกมือขึ้นมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาช่วงหัวค่ำแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตกลงรับปากไปเพราะหากเขาไม่ตกลง พี่ไบค์ก็จะสรรหาข้ออ้างมาให้เขาตกลงอยู่ดี อีกอย่างสิ่งที่พี่ชายเขาไหว้วานนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร เป็นเรื่องที่เขาชอบด้วยซ้ำ เพียงแต่ห่างหายจากมันมานานแล้วเท่านั้นเอง เขาตกลงเวลากับพี่ชายเรียบร้อยแล้วจึงกดวางสาย จากนั้นสไลด์โทรศัพท์หาเบอร์ที่ตัวเองต้องการติดต่อคนถัดไปแล้วกดโทรออก รอสัญญาณรอสายดังสามสี่ครั้งก็ยังไม่มีคนรับสาย ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนวางสาย ไม่แปลกที่ปลายสายจะไม่รับเพราะยังไม่ถึงเวลาออกเวร เขาตัดสินใจเปลี่ยนไปเข้าไลน์แล้วพิมพ์บอกธุระของเขาไปให้เรียบร้อย เมื่ออีกฝ่ายเห็นก็คงจะตอบกลับมา
เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้บนเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวจากรางแขวนผ้าหน้าห้องน้ำแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำให้สดชื่นสักหน่อย พี่ไบค์จะมารับตอนเกือบสองทุ่มเพราะฉะนั้นเวลายังเหลือเฟือ
เข้าห้องน้ำไปไม่นานเท่าไรเขาก็ต้องวิ่งออกมาทั้งผ้าเช็ดตัวพันเอวเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง โชคดีที่เขาอาบน้ำล้างสบู่เสร็จเรียบร้อยแล้ว บาสรีบเช็ดมือให้แห้งอย่างรวดเร็ว รับโทรศัพท์ที่แผดร้องเสียงดัง
“พี่ต่าย”
(จะไปไหน)
ไม่รู้เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่าเสียงที่ตอบกลับมามันห้วนเล็กน้อย
“พี่ไบค์มันชวนไปช่วยงานนิดหน่อยอะพี่”
(ก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่ถามว่าจะไปไหน)
“โกรธป่ะเนี่ย” บาสใช้น้ำเสียงล้อ แหย่ปลายสายเล่น
(เปล่า... อย่ามาย้อนนะ สรุปไปที่ไหน)
“ร้านเฮียที่ไปคราวก่อนครับ ไปด้วยกันไหมพี่ต่ายแต่น่าจะเลิกดึกนะ แล้วพรุ่งนี้พี่ก็ต้อง...”
(มารับ)
“ห๊ะ?”
(มารับไง เร็วๆด้วย จะได้เวลาแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ไปด้วยกันจริงดิ”
(เอ๊ะ ไม่ไปแล้ว ไม่ต้องมานะ) ปลายสายจิ๊ปากเสียงดังด้วยความไม่พอใจ จะกดวางโทรศัพท์
“พี่ต่ายอย่าเพิ่งครับ เดี๋ยวผมไปรับนะ ผมโทรหาพี่ไบค์แป๊บนะพี่ รออยู่ที่เดิมนะเดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่ไป”
บาสรีบลนลานตอบ พอได้ยินเสียงปลายสายอืออาในลำคอแล้วก็ต้องรีบกดวางสายแล้วเปลี่ยนไปโทรหาพี่ชายทันที พอมันรับสายเขาก็บอกไปว่าพี่ต่ายจะไปด้วย พี่ชายจอมกวนของเขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงล้อเลียนจนเขาหมั่นไส้ตะหงิดๆ นัดแนะกันว่าให้เจอกันที่ร้านเลยตอนสองทุ่มครึ่งแล้วรีบวางสาย บาสรีบแต่งตัว เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อเชิ้ตยีนส์สีน้ำเงินเข้มไล่สีอ่อนแก่ใส่กับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม ปัดเส้นผมเปียกๆของตัวเองให้เข้าที่ลวกๆแล้วก็รีบกระโดดไปใส่รองเท้าผ้าใบไนกี้แอร์สีดำแดงคู่ใหม่ที่พี่ชายเพิ่งหิ้วติดมือมาให้วันก่อนที่เขาวานให้มันเอาผ้าปูที่นอนมาเปลี่ยน ใส่เสร็จแล้วก็นึกได้ว่าลืมฉีดน้ำหอมนิดหน่อยจึงกระโดดเหยงๆไปที่โต๊ะวางของใกล้กับห้องน้ำ ดีที่เป็นรองเท้าใหม่เขาเลยไม่กลัวพื้นห้องสกปรกเท่าไร สายตาสอดส่องมองไปรอบห้องว่าตัวเองไม่ลืมอะไร มือตบกระเป๋ากางเกงยีนส์สำรวจว่าตัวเองเอาทั้งกระเป๋าเงินและโทรศัพท์มาแล้วก็รีบปิดไฟแล้วล็อกห้อง วิ่งปรู๊ดไปที่ลิฟท์อย่างว่องไว โชคดีที่ใต้หอมีแท็กซี่มาส่งผู้โดยสารพอดีเขาเลยไม่ต้องเดินออกไปเรียนที่ถนนใหญ่ด้านหน้า ชายหนุ่มบอกสถานที่ปลายทางกับโชเฟอร์เรียบร้อยแล้วจึงนั่งพักหายใจหายคอนิดหน่อย
ระยะทางจากหอมาโรงพยาบาลเป็นระยะเวลาสั้นๆหากรถไม่ติด แต่เพราะวันนี้เป็นคืนวันศุกร์แห่งชาติที่ขึ้นชื่อว่ารถติดมหาศาล จากปกติที่ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีกลายเป็นเกือบครึ่งชั่วโมง ระหว่างทางเขาร้อนใจนิดหน่อยเลยไลน์ไปหาคนที่รอว่ารถติดมาก ปลายทางตอบรับกลับมาด้วยสติกเกอร์ดุ๊กดิ๊กว่าโอเคก็โล่งใจ นั่งมองวิวรถติดข้างทางไปเรื่อย
พี่ต่ายไม่ได้รออยู่คนเดียว เพราะสองข้างที่ยืนประกบเป็นเพื่อนสนิทของว่าที่คุณหมอ บาสเห็นเพื่อนสนิทสามคนยืนคุยกันไปหัวเราะไปแล้วก็อมยิ้มเล็กน้อย พี่ต่ายเวลาอยู่กับเขาน่ารักอยู่แล้วแต่เวลาอยู่กับเพื่อนก็น่ารักไปอีกแบบ พูดได้ว่าจะทำอะไรจะหยิบจับอะไรก็น่ารักไปหมด เออ... สงสัยเขาคงเป็นบ้าจริงๆอย่างที่เพื่อนหลายคนแอบนินทาลับหลังให้เขาได้ยินเป็นประจำ ก็พี่ต่ายของเขาน่ารักที่สุดจริงๆนี่ ไม่หลงแฟนจะให้ไอ้บาสไปหลงใคร
“โอ๊ะ หล่อเชียวนะมึง” คนสังเกตเห็นเป็นพี่ปราชญ์ที่ยืนกอดอกแล้วหันมามองพอดี พอได้ยินเพื่อนทักขึ้นทั้งต่ายและโน้ตที่ยืนหันไปอีกทางก็มองมาทางผู้มาใหม่ทันที
บาสแอบเห็นพี่ต่ายเบ้ปากเล็กๆ แถมมองเขาแปลกๆ เอ๊ะนี่เขาใส่เสื้อกลับด้านหรือเปล่าวะ....
“ปกติก็หล่ออยู่แล้วพี่แต่วันนี้หล่อมากเป็นพิเศษ” บาสยักคิ้วให้คนทักแล้วหันไปมองใบหน้าเนียนแก้มแดงของต่าย
“พวกกูไปด้วยได้มั้ยวะ นานๆที” ปราชญ์ถามขึ้น บาสทำหน้างงเล็กน้อยก่อนพยักหน้ารับ
“ได้ดิพี่ ไม่ใช่ร้านผมอะ ดีอีกพวกพี่ไปจะได้อยู่เป็นเพื่อนพี่ต่าย”
“หึ พูดงี้แปลว่าจะพาเพื่อนกูไปทิ้ง”
“เฮ้ยไม่ใช่ พี่ปราชญ์แม่งหาเรื่องผมตลอดพี่ต่ายดูเพื่อนพี่ดิ” ชายหนุ่มหันไปหาตัวช่วย
“ดูทำไมเห็นมันอยู่ทุกวัน” ต่ายยิ้มมุมปาก มองสองคนต่อปากต่อคำกันไปเรื่อย
“เออๆ มึงขับนำไปเลยนะเดี๋ยวกูตาม”
บาสพยักหน้าหงึกหงัก เดินตามคนถือกุญแจรถที่เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว ได้ยินเสียงปลดล็อกรถเบาๆแต่เจ้าของรถกลับเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับด้วยความเคยชิน หลังๆมานี่ต่ายไม่เคยขับรถกลับเองด้วยซ้ำตามข้อตกลงก่อนหน้านี้ที่ว่าเขาจะขับรถมาเรียนเองแต่ขากลับนั้นอีกฝ่ายอยากจะมารับแล้วขับรถไปให้ที่บ้านก็ตามสบาย ชายหนุ่มเดินไปฝั่งคนขับแล้วสตาร์ทรถ เห็นว่าที่คุณหมอตัวขาวปรับเบาะเอน เอื้อมไปหยิบผ้าห่มผืนเล็กที่หลังรถแล้วคลี่ห่มตัว ซุกใบหน้าครึ่งหนึ่งลงไปหนีอากาศหนาวจากแอร์รถแล้วชายหนุ่มก็ต้องอมยิ้ม อดไม่ได้ที่จะเอนตัวไปกดจูบเบาๆที่แก้มเนียนเล่น
“โอ้ย เจ็บนะพี่ต่าย” บาสครวญเมื่อถูกกระตุกผมบริเวณท้ายทอยอย่างแรง
“รีบขับออกไปเลยเดี๋ยวรถติด” ต่ายดันใบหน้าคมให้ออกห่าง ขยับตัวไปชิดติดกับประตูรถ
“ครับๆ นอนเลยก็ได้นะเดี๋ยวถึงแล้วผมปลุก”
ต่ายหลับตาลง รู้สึกว่าแว่นตากำลังถูกมือใหญ่ค่อยๆดึงออกให้อย่างเคยชิน เขาพึมพำขอบคุณเบาๆแล้วผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
.
.
“ยังไม่ได้ถามเลยว่าไปช่วยอะไรพี่”
บาสสะดุ้งเล็กน้อย เขากำลังเคาะนิ้วกับพวงมาลัยตามจังหวะเพลงที่เปิดอยู่พร้อมกับมองไปเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยไฟท้ายรถสีแดงเป็นพรืด เขาหันมามองคนถามที่เอียงหน้ามามองตาแป๋ว คงจะตื่นได้สักพักแล้ว
“เซอร์ไพรส์ได้มั้ยครับ” บาสยักคิ้วกวน ได้ยินเสียงหึขึ้นจมูกของคนข้างๆก็หลุดหัวเราะ “ก็ไปช่วยงานที่ร้านนิดหน่อย”
“ไอ้ช่วยงานที่ว่านั่นมันอะไรล่ะ เด็กเสิร์ฟเรอะ” ต่ายย้อนเสียงสูง
“หล่อขนาดนี้ให้ไปเป็นเด็กเสิร์ฟเสียดายของแย่นะพี่”
“คนที่ชอบชมตัวเองคือคนที่ความเป็นจริงไม่มีคนชม” ต่ายย้อนมองใบหน้าคมที่ทำสีหน้าเจ็บปวดเพราะโดนแทงใจดำ “สรุปนี่จะบอกหรือไม่บอก”
“ไม่บอก แฮ่ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิพี่ต่าย ผมไม่มีความลับกับพี่หรอกนะแต่อยากให้พี่ประหลาดใจ ไหนๆก็มาด้วยกันแล้ว”
“ไม่ชอบเซอร์ไพรส์”
“หน่าพี่ ผมไม่ทำเรื่องไม่ดีหรอกครับ”
“...”
“ไม่โกรธนะครับ พี่อย่าโกรธผมเลย ผมยอมพี่ต่ายคนเดียว”
หูเหอร้อนไปหมด ต่ายเหลือบมองร่างสูงที่พูดเสียงอ่อนเสียงหวานเอาใจทั้งๆที่ยังปิดบังเรื่องบางเรื่องเอาไว้แล้วก็ต้องเบ้หน้า เขารู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายไม่มีทางไปทำเรื่องไม่ดีอะไรเพราะพอเขาบอกว่าจะตามมาด้วยชายหนุ่มก็ไม่ได้ติดขัดอะไร เจ้าตัวส่งข้อความผ่านไลน์มาบอกว่าวันนี้ติดธุระต้องไปช่วยงานพี่ชาย ตอนเขาเห็นก็ประหลาดใจเล็กน้อย ยอมรับก็ได้ว่าอยากรู้แค่นิดหน่อยเท่านั้นว่าธุระที่ว่านั่นคืออะไร ทำไมต้องไปดึกขนาดนี้ด้วย แถมสถานที่ยังเป็นร้านเหล้าอีกต่างหาก
นี่ไม่ได้จับผิดนะ... ไม่ใช่เลยเถอะ
พอพ้นสี่แยกไฟแดงที่ขึ้นชื่อเรื่องรถติดมาได้รถก็แล่นฉิว ต่ายปรับเบาะขึ้น มองกระจกหลังเห็นรถเล็คซัสของปราชญ์ขับตามหลังมาติดๆ บาสมองตาม
“รถพี่ปราชญ์โคตรเฟี้ยว”
“แต่นั่งได้แค่สองที่” ต่ายย้อนขึ้นทำเอาบาสหลุดขำ “ขึ้นชื่อว่ารถสปอร์ตแต่คนขับใจไม่สปอร์ตสักนิด”
“ปกติเห็นพี่แกแบกกระเป๋าหนักเกือบสิบโลขึ้นรถไฟฟ้าทุกวัน ไม่คิดว่าจะซ่อนรถเท่ห์ๆแบบนี้ไว้”
“ก็แถวคอนโดมันรถติดมาก แต่ดีที่รถไฟฟ้าเข้าถึง แถวบ้านไม่รู้จะสร้างเสร็จเมื่อไร รถติดจะตาย น่าเบื่อมาก”
บาสเหลือบมองคนที่บ่นหงุงหงิง มองข้างทางไปเรื่อยแล้วยิ้ม ตั้งแต่คบกันพี่ต่ายพูดมากขึ้นเรียกได้ว่าพูดได้ทุกเรื่องเลยทีเดียว ประหลาดที่คนพูดมากอย่างเขากลับชอบที่จะเงียบแล้วนั่งฟัง มีแหย่บ้างตามประสาคนชอบกวน
วันนี้ถนนเส้นนี้รถเยอะมากกว่าปกติ เพราะเป็นเส้นที่เต็มไปด้วยร้านอาหาร บาร์และคอมมูนิตี้มอลล์สองข้างทาง ผู้คนจึงพากันมารับประทานอาหารและสังสรรค์กันยามค่ำคืน บาสหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในเขตร้านด้วยความเคยชิน เขาเห็นลานจอดรถของร้านเกือบเต็มแล้วแต่ยังพอมีที่ว่างพอสำหรับรถอีกไม่ถึงสิบคัน เขาบอกให้พี่ต่ายโทรหาพี่ปราชญ์ที่ขับตามมาให้ไปจอดรถที่โซนสำหรับสต๊าฟด้วยกัน จะได้ไม่ไปเบียดกับรถคันอื่น เขาจอดรถยิ้มทักทายให้กับพนักงานที่รู้จักกันอย่างเป็นกันเองแล้วลงจากรถไปยืนบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบ
“ไม่ลงเหรอพี่ต่าย” บาสชะโงกหน้าเข้าไปในรถเมื่อยืนรอเกือบห้านาทีแล้วก็ยังไร้วี่แววของคนตัวขาว
“ฮื่อ เปลี่ยนเสื้ออยู่” ต่ายตอบทั้งๆที่ยังก้มหน้าติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มลายจุดแขนสั้นที่พับแขนโชว์ลายผ้าสีขาวด้านในตัดกับลายตัวเสื้อ ยิ่งใส่เสื้อผ้าสีเข้มยิ่งทำให้คนที่ตัวบางอยู่แล้วบางลงไปอีกแถมยังขับผิวให้ขาวขึ้นไปอีก
“โห เตรียมพร้อมขนาดนี้รู้ล่วงหน้าป่ะเนี่ย กางเกงด้วยมั้ยพี่ ผมจะได้ยืนมอง เอ้ย ยืนรอ...” บาสแซวขำๆ
ต่ายตวัดตามองแล้วลงจากรถปิดประตูลงมายืนรอให้สารถีจำเป็นล็อครถให้เรียบร้อย มันบังเอิญตรงที่วันนี้เขาแวะไปรับเสื้อผ้าที่ร้านซักรีดตอนเช้าก่อนที่จะเข้าเวรเขาเลยมีเสื้อเปลี่ยน จะให้เข้าร้านเหล้าทั้งชุดนักศึกษาคงดูไม่ดีเท่าไรยกเว้นจำเป็นจริงๆ โน้ตกับปราชญ์ก็ใช้วิธีดึงเสื้อออกนอกกางเกงและถอดเข็มขัดที่มีตรามหาวิทยาลัยออกให้เรียบร้อย ต่ายไม่รู้ว่าตัวเองช้าหรือเปล่าไม่รู้แต่พอเขาหันไปข้างๆก็เห็นปราชญ์ยืนจุดบุหรี่สูบมวนนึงแล้ว
“พี่ปราชญ์ไม่น่าเรียนหมอ” บาสบ่นพึมพำในสิ่งที่ตัวเองคิดจนต่ายนึกขำ
“บอกมันให้ลาออกสิ”
“จริงๆนะพี่”
“นินทาอะไรกูอีก” ปราชญ์เดินมาหา กดบุหรี่ที่เหลือเกินครึ่งลงบนถังเขี่ยบุหรี่ที่วางไว้บริการแถวนั้น
“อะไรพี่ ไม่มี๊ไม่มี”
บาสปฏิเสธเสียงสูง คว้ามือนิ่มของคนข้างๆมาแล้วกึ่งจูงกึ่งลากเข้าไปทางหลังร้าน ร้านเฮียอู๋ยังวุ่นวายและเต็มไปด้วยผู้คนทุกวัยเหมือนเดิม อาจจะเพราะเฮียแกเป็นคนเฮฮาบวกกับวัยแค่สามสิบกว่าทำให้เป็นที่นิยมของคนทุกช่วงอายุ บาสเห็นหน้าร้านยังมีคนยืนรอคิวอยู่สี่ห้าคนเขาจึงเข้าด้านหลังซึ่งเป็นพื้นที่สำหรับพนักงานโดยเฉพาะ เห็นเพื่อนรุ่นพี่อีกสองคนเดินตามมาติดๆเขาก็พาลัดเลาะไปตามทางที่คุ้นเคย เขามาหยุดที่หน้าประตูไม้หยาบๆที่เขียนว่า Staff Only ก่อนจะผลักประตูเข้าไปโดยที่ไม่เคาะ
ผู้ชายสองคนที่นั่งอยู่ในห้องเงยหน้ามองคนที่เปิดประตูเข้ามาแล้วยิ้มให้ ก่อนที่จะเบนสายตามามองคนที่ถูกจูงเดินตามมา ต่ายอึดอัดกับสายตาที่จ้องอยางไร้มารยาทจนต้องบีบมือที่จับมือตัวเองแน่นให้รู้ว่าเขาไม่อยากอยู่ตรงนี้
“แฟนมึง” ผู้ชายผมสั้นเกือบสกินเฮดถามขึ้น ในมือถือกระดาษสองสามแผ่น ดูก็รู้ว่ากำลังคุยอะไรสักอย่างกับอีกคน
“เออ” บาสตอบ หันมายิ้มให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ “พี่ต่าย นี่พี่ก้องเพื่อนพี่ไบค์ ส่วนอีกคนนั่นก็พี่ไบค์ พี่ชายผม”
ต่ายมองผู้ชายผมซอยค่อนข้างยาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับอีกคน ใบหน้าคมนั้นคล้ายกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาเหมือนกันราวกับเป็นฝาแฝด ต่างกันแค่แววตาซุกซนนั่นที่ไม่เหมือนกันเลยสักนิด
เดาได้เลยว่าคนพี่ร้ายกว่าคนน้องเยอะนัก!
“แล้วมึงจะให้แฟนมึงอยู่นี่หรือไง” คนที่ชื่อก้องถามลอยๆ เอนหลังพิงกับโซฟาหนังสีดำ บาสจิ๊ปากเบาๆด้วยความไม่พอใจ
“เดี๋ยวพาพี่ต่ายกับเพื่อนเค้าไปหาที่นั่งก่อนแล้วเดี๋ยวมาหา” บาสกระชากเสียงแล้วกันไปหาพี่ชายตัวเอง “พี่พีคไม่มาเหรอ”
“มา อยู่โต๊ะเดิม มึงเอาพี่หมอไปนั่งกับมันก็ได้ มันนั่งอยู่กับพวกไอ้โก้” ไบค์ตอบ ส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้คนที่ยืนข้างๆน้องชาย “พี่หมอไม่ต้องกลัวนะครับ ไอ้ก้องมันหยาบกระด้างพูดจาดีๆไม่เป็น ถ้าพี่หมออยากซัดปากมันพี่มาบอกผมได้เลยนะครับกับคนน่ารักอย่างพี่หมอผมพร้อมที่จะบริการเต็มที่ครับ...”
ยังไม่จบประโยคดีบาสก็ดึงมือแฟนตัวเองที่กำลังถูกพี่ชายแทะโลม(?)ออกมาทันที ได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะไล่หลังมาบาสยิ่งหงุดหงิด
“พี่มึงนี่สุดยอดเลย” ปราชญ์ที่อยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบหัวเราะเบาๆ ส่วนโน้ตที่เดินไปหัวเราะไปจนต้องซบหน้าเข้ากับผนังทางเดินตัวสั่น
“มันกวนตีน”
“ตัวเองก็กวนเหอะ” ต่ายบ่นหน้ายู่ นี่ว่าคนน้องน่ารำคาญแล้วนะ คนพี่ท่าทางน่ารำคาญกว่าร้อยเท่าเลย
“จริงดิ เค้าเคยกวนตัวเองด้วยเหรอ” บาสลอยหน้าลอยตาถาม กวนจนต่ายต้องใช้มืออีกข้างที่ว่างดึงเนื้อบริเวณหลังมือของอีกฝ่ายที่จับมือเค้าแน่น คนโดนทำร้ายสะดุ้งเล็กน้อยแต่ไม่ยอมปล่อยมือ
“พี่น้องกันชัดๆ” ต่ายบ่นไม่จริงจังนัก
พวกเขาเดินโผล่ออกมาบริเวณตัวร้าน ต่ายเห็นโต๊ะยาวที่อยู่หน้าสุดเต็มไปด้วยหญิงชายเกือบเต็มโต๊ะ หนึ่งในนั้นเมื่อเห็นพวกเขาเดินออกมาก็โบกมือเรียก เขามองหน้าไม่ชัดคงเพราะแสงไฟที่มือสลัวของร้านแต่พอเดินเข้าไปใกล้ต่ายก็จำได้ว่าเป็นโตนั่นเอง ชายหนุ่มยังใส่เสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาว ดูก็รู้ว่าตรงมาจากมหาวิทยาลัยเลย คนส่วนใหญ่ในโต๊ะเองก็เช่นกัน
“มึงมาด้วย ดีๆ” บาสตบไหล่เพื่อนเบาๆแล้ว ไม้ที่นั่งอยู่ข้างๆเงยหน้าขึ้นมาแยกเขี้ยวให้ “ตัวติดกันตลอดเลยนะมึงช่วงนี้”
“พี่ไบค์บอกพวกกูแล้วว่ามึงต้องไปช่วยเค้า ให้พี่ต่ายกับเพื่อนเค้าอยู่กับพวกกูก็ได้ พี่โก้ก็อยู่ หวัดดีครับพี่ต่าย” โตพูดเสียงดังเพราะคนในร้านเริ่มเยอะแล้ว
“อือ นี่เพื่อนพี่ คนตัวสูงชื่อปราชญ์ อีกคนชื่อโน้ต” ต่ายแนะนำเพื่อนที่เดินตามมา เห็นโตกับไม้ยกมือไหว้แล้วก็ยิ้มด้วยความพอใจ ถึงแม้จะห่ามแต่เด็กพวกนี้ก็มารยาทดีจริงๆ
“ไอ้ปันกับไอ้นพไม่มาเหรอวะ” ปราชญ์ถามบาสที่ผละไปลากเก้าอี้มาเสริมให้พร้อมกับโต
“เดี๋ยวคงมาครับ นี่พี่รู้จักมันสองคนแล้วใช่ป่ะ ดีเลยพวกผมก็กลัวพี่อึดอัด”
“หือ พี่ปราชญ์กับไอ้ปันนี่จี๊ดเลยมึง นึกว่าพี่น้องคลานตามกันมา”
“ขนาดนั้นเลยเหรอพี่” โตหันไปถามปราชญ์ที่นั่งลงบนเก้าอี้ที่เขาลากมาให้
“น้องก็เชื่อมันเนอะ ดูหน้ามันดิ หน้าตาอย่างมันน่าเชื่อถือตรงไหน พี่เป็นคนดีขนาดนี้จะไปเป็นพี่น้องกับน้องปันได้ยังไง”
“คนดีไม่มีที่อยู่น่ะเหรอพี่” บาสหันมายักคิ้วใส่ ก่อนที่จะเผ่นไปหลบหลังคนที่ตัวเล็กกว่าอย่างต่ายเมื่อเห็นมือของคนที่ตัวเองแซวเอื้อมมากะจะตบหัว
“กูเชื่อมึงว่ะบาส” โตกับไม้หัวเราะพร้อมกัน
“พวกพี่กินอะไรกันยัง? กินกับพวกผมก็ได้นะหารๆกันหรือจะแยกบิลก็ได้” โตถามขึ้น มือเอื้อมหยิบเมนูที่อยู่กลางโต๊ะมาให้
“หารๆกันก็ได้ ไม่ซีเรียส โน้ตมึงเลือกก่อน เลือกให้กูด้วย” ปราชญ์ส่งต่อเมนูให้โน้ตที่มองไปรอบๆอย่างสนใจ
“นี่เด็กวิดวะหมดเลยอ่อ” โน้ตถามขึ้น
“เปล่าพี่ ก็รวมๆอ่ะ เพื่อนพี่ไบค์ก็เยอะ อยู่อีกครึ่งโต๊ะฝั่งนู้น แต่เดี๋ยวพี่โก้มันจะเดินไปๆมาๆ คนนั้นแหละพี่ที่ยืนโวยวายอยู่กลางวงฝั่งนั้น” บาสอธิบาย ชี้ไปที่พี่รหัสของตัวเองที่กำลังพูดคุยอย่างสนุกสนาน “พี่โก้เรียนวิดวะ พี่ไบค์เรียนนิเทศ สองคนนั้นเค้าสนิทกันตั้งแต่เรียนมัธยม ผมแม่งโคตรซวยที่ยังมาเจอมันตอนอยู่มหา’ลัยอีก แล้วก็มีเด็กศิลปกรรม เพื่อนพี่พีค”
“ที่บอกว่าเป็นแฟนพี่นายเหรอ” ต่ายถามขึ้น บาสหันมาพยักหน้าตอบแล้วชะเง้อคอมองไปอีกวงโต๊ะถัดไป
“ไม่เห็นแฮะ สงสัยเดินไปที่อื่น ปกติหาง่ายอยู่แล้วรายนั้น”
“ทำไมวะ สวยมากเลยเด่นไรงี้เหรอวะ” ปราชญ์ถามขึ้น ยกแก้วเหล้าที่โตชงแล้วส่งผ่านมาให้จิบ
“หึ พี่ดูเองละกัน” บาสยิ้มแสยะมุมปาก
นั่งเล่นสักพักปันกับนพที่เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เป็นเสื้อโปโลกับกางเกงยีนส์ง่ายๆก็มาถึงร้าน บาสคุยเล่นกับเพื่อนสนิทได้ไม่กี่คำโทรศัพท์เขาสั่นเสียก่อน พอเช็คก็เห็นว่าพี่ชายตัวเองส่งไลน์มาระรัวมันเลยสั่นไม่หยุด บาสเบ้หน้า เขาหันไปฝากฝังพี่ต่าย พี่ปราชญ์และพี่โน้ตกับเพื่อนตัวเองที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ เขาเห็นคนตัวขาวคิ้วขมวด เบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อถามอีกครั้งเขาก็ยังไม่ยอมบอกว่าจะไปทำอะไร ขายาวก้าวเร่งรีบไปหลังร้านทันที
ต่ายมองคนตัวสูงที่ไม่ยอมบอกว่าตัวเองจะไปทำอะไรแล้วรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกระบายอารมณ์ เขารู้ตัวเองดีว่าตัวเองดื่มได้แค่ไหนเพราะฉะนั้นต่ายจะไม่เมาเด็ดขาด เขาหันไปถามนพที่นั่งข้างๆว่าเพื่อนอีกฝ่ายหายไปทำอะไรแต่เขากลับได้คำตอบเป็นสายตาหยอกล้อปนตื่นเต้น เจ้าตัวบอกว่าให้รอดูเองดีกว่าถ้าบาสไม่บอกเขาก็บอกไม่ได้เหมือนกัน แถมยังทิ้งท้ายอีกว่าฝ่ายนั้นคงอยากจะเซอร์ไพรส์ ต่ายรู้สึกว่ามีอีกหลายเรื่องของบาสที่เขาไม่รู้ คิดแล้วก็รำคาญใจเหลือเกิน
ทำไมมันรู้สึกอะไรก็ขัดหูขัดตาไปหมดนะ
ต่ายพยายามอย่างยิ่งที่จะเอ็นจอยบรรยากาศรอบข้างทั้งๆที่ยังค้างคาใจ ดูเหมือนเพื่อนอีกสองคนที่ตามมาด้วยก็รู้สีกว่าเขาอารมณ์ไม่ปกตินัก ปราชญ์เลยชวนคุยมากกว่าปกติ บวกกับเพื่อนของอีกฝ่ายอย่างโตและปันที่ผลัดกันเล่ามุกตลก อาหารร้านนี่ก็อร่อยไปหมดยิ่งทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นอีกหลายระดับเลยทีเดียว แม้จะไร้วี่แววของร่างสูงจอมกวนนั่น
(ต่อ)
-
สามทุ่มกว่าแล้ว โต๊ะในร้านเริ่มเต็มจนไม่มีที่ว่างเหลือ บางโต๊ะที่อยู่โซนหลังถึงขั้นต้องดึงเก้าอี้นั่งออกเปลี่ยนเป็นโต๊ะยืนอย่างเดียว ต่ายมองไปรอบๆร้านๆแล้วรู้สึกว่าวันนี้ทั้งร้านจะเต็มไปด้วยกลุ่มคนวัยใกล้เคียงกันทั้งหมด แตกต่างจากคราวที่แล้วที่ถึงแม้จะคนเยอะแต่ก็ยังมีพนักงานบริษัทอยู่พอสมควร วันนี้มองไปทางไหนก็เป็นนักศึกษากันทั้งนั้น เฮียอู๋เจ้าของร้านยืนตบบ่าโก้หัวเราะร่าอยู่แถวโต๊ะหน้าสุด ต่ายเพิ่งรู้ว่าเป็นโต๊ะวีไอพีที่มีแต่ลูกค้าประจำ สักพักแสงแบลคไลท์ก็ค่อยๆหรี่ลง แสงไฟบนเวทีที่สว่างขึ้นเรื่อยๆ ต่ายไม่รู้ตัวว่าถูกดึงปนผลักไปยืนที่อีกฝั่งของโต๊ะที่ติดเวทีริมซ้ายตอนไหน รู้แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นไปเขาก็เห็นใบหน้าคมของคนที่หายไปยืนอยู่บนนั้นพร้อมกับกีตาร์โปร่งเงาวับ หูแว่วเสียงผู้หญิงที่เป็นพิธีกรแนะนำพร้อมกับบอกว่ามือกีตาร์ประจำของวงวันนี้ติดธุระมาไม่ได้ ส่งตัวแทนที่รู้จักกันดีมาแทน เสียงผิวปากแซววีดวิ้วดังลั่นร้านจนต่ายหัวเราะกับท่าทีอายๆของคนที่ถูกแซว
“ไอ้บาสมันดังนะพี่” ต่ายรู้สึกเหมือนเสียงนั้นกำลังคุยกับตัวเองแต่เป็นเสียงที่เขาไม่คุ้น ไม่เคยได้ยินมาก่อน เขาหันซ้ายขวาไม่เจอใครก็งงเล็กน้อย ก่อนที่จะรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกสะกิดให้มองต่ำลง เพราะยืนอยู่และคนส่วนใหญ่ที่อยู่ตรงนี้ก็ลุกขึ้นยืนทั้งหมดเขาเลยๆไม่นึกว่าจะมีคนที่นั่งอยู่ด้วย
คนสะกิดเป็นผู้ชายที่ดูท่าทางตัวบางกว่าเขามาก แต่น่าจะสูงพอๆกับเขาด้วยซ้ำ แขนขาเล็กไปหมดยิ่งเจ้าตัวใส่เสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงยีนส์สกินนี่สีดำสนิทเช่นเดียวกัน และที่เด่นมากคือผมสั้นสีเขียว! ใบหน้าสวยเงยหน้ามองเขาและแยกเขี้ยวให้ นี่คงเป็นยิ้มที่ดูเป็นมิตรที่สุดของเจ้าตัวแล้วล่ะมั้ง
“นั่งก็ได้มั้งพี่ไม่ต้องบ้าจี้ยืนเหมือนพวกมันหรอก ยังไงไอ้บาสมันก็เห็นพี่คนเดียวนั่นแหละ” คนที่นั่งอยู่เสนอ มองไปที่เก้าอี้ว่างข้างๆตัว แล้วใช้เท้าเขี่ยมาให้
“เอ้อ... ขอบคุณนะ” ต่ายตอบรับ เขาเลื่อนเก้าอี้มาใกล้แล้วนั่งลง
“พีค...”
“ห๊ะ?”
“ผมชื่อพีค”
“อ๋อ เออชื่อต่ายนะ” ต่ายแนะนำตัวกลับ เขาเห็นอีกฝ่ายเงียบไปไม่ได้พูดอะไรนอกจากนั้น สายตามองตรงไปบนเวที ต่ายเห็นไบค์โบกไม้โบกมือไปรอบๆก่อนที่สายตาเจ้าตัวจะมาหยุดที่คนข้างๆ ยักคิ้วหลิ่วตาให้จนคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาสะบัดนิ้วกลางใส่พร้อมกับเบ้หน้า
บนเวทีเซ็ตอุปกรณ์เรียบร้อยแล้ว ต่ายเห็นบาสมองมาที่ตัวเองแล้วก็กดยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบที่เขาไม่ชอบเลยจริงๆ ชายหนุ่มถือกีตาร์นั่งอยู่ฝั่งตรงหน้าเขา ในขณะที่คนพี่อยู่ตรงกลางนั่งหน้าขาไมค์ที่ปรับระดับให้พอดีกับเวลานั่งเรียบร้อยและก้องนั่งอยู่อีกฝั่งบนคาฮอง(กลองกล่อง)ไม้
นี่คือเซอร์ไพรส์ที่บอกสินะ ว่าที่คุณหมออมยิ้มตอบ กอดอกหลิ่วตามองคนบนเวทีจนอีกฝ่ายเหวอไปครู่หนึ่ง พอไบค์สะกิดค่อยกลับมาสูดลมหายใจ หลับตาตั้งสมาธิ
“ก็... นานๆทีมือกีตาร์จำเป็นจะมาเล่นนะครับ เอ็นดูน้องผมกันหน่อยนะครับ”
ไบค์ที่ทำหน้าที่เป็นนักร้องนำพูดออกไมค์ บรรดาเพื่อนและคนรู้จักโห่ร้อง เขาหันไปพยักหน้ากับน้องชายที่เริ่มกรีดนิ้วกับสายกีตาร์เบาๆเป็นทำนองเพลง ไม่รู้ว่าคนทั้งร้านรู้จักเพลงนี้หรืออะไรเพราะทันทีที่เสียงดนตรีขึ้นทุกคนก็กรีดร้องกันเสียงดัง ต่ายไม่ได้เชี่ยวชาญหรือฟังเพลงบ่อยขนาดนั้นแต่พอท่อนเนื้อร้องขึ้นเขาก็ร้องต้องร้องอ๋อ
ไม่รู้ว่าเล่นไปกี่เพลงต่อกี่เพลงแต่คนในร้านก็สนุกสนาน พอนักร้องยื่นไมค์ให้ก็ร้องตอบ มีเพลงที่เขารู้จักบ้างหรือเพลงที่คุ้นหูแต่ร้องได้ไม่หมดทั้งเพลงอยู่บ้าน ปราชญ์ดูจะชอบเป็นพิเศษเพราะถึงกับวิ่งมากอดคอเขาร้องเพลงอยู่หน้าเวที ส่วนโน้ตไม่รู้ไปเข้าคู่กับไม้ตั้งแต่เมื่อไร เพราะเมื่อหันกลับไปก็เห็นเพื่อนของเขากระโดดเกาะไหล่รุ่นน้องต่างคณะโยกด้วยความสนิทสนมเสียแล้ว ต่ายรู้สึกว่าวันนี้ตัวเองยิ้มมากกว่าปกติเพราะเมื่อเห็นสายตาจากคนด้านบนที่ทอดมองมาคล้ายเรียกหากำลังใจเขาก็จะยิ้มตอบตลอด
ก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้หน้าบึ้งใส่นี่นา ในเมื่อวันนี้เขามีความสุขขนาดนี้แล้ว...
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกราเมื่อนักร้องนำบอกว่าเพลงต่อไปนี้จะเป็นเพลงสุดท้ายแล้ว หลายคนโห่ร้องด้วยความเสียดายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไบค์คุยกับคนดูอีกสองสามนาทีก่อนที่จะเริ่มเพลงถัดไป หลายคนเริ่มทยอยนั่งลงแล้วเสียงกีตาร์กับกลองแบบอะคูสติกดังขึ้นเป็นทำนองเพลง ต่ายรู้สึกว่าปราชญ์หันมามองตัวเองพร้อมยักคิ้วหลิ่วตาเมื่อเห็นว่ามือกีตาร์บนเวทีจ้องมองมาทางนี้
ฉันไม่เคยดังและยังคงเดิม
ตอนนี้ รึว่าตอนไหน
ฉันก็คนหนึ่งแต่รักฉันยิ่งใหญ่
ใหญ่กว่าใคร เธอคงรู้ดี
ยังคงมีแค่เธอและต่อไป
ยังจะมีแค่เธอจนสุดท้าย กายแตกสลาย
จนวันที่ฉันหมดลมจากไป
เชื่อเถอะความรักไม่เคยห่างหาย
มันสถิตอยู่ในใจชายคนนี้
มันไม่อาจที่จะลบล้างเรื่องราวดีๆ
หัวใจฉัน จะมีแต่เธอเท่านั้น
เธอมาเติมให้ชีวิตมีการเปลี่ยนผัน
เธอมาทำให้เวลาแห่งรักสวยงามทุกวัน
หัวใจฉัน จะมีแต่เธอ
ไบค์กอดคอน้องชายตัวเองแน่น เลื่อนไมค์ไปจ่อที่ปากพร้อมกระซิบอะไรบางอย่างที่คนด้านล่างไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่าเมื่อชายหนุ่มโอบไหล่น้องชายที่หน้าพิมพ์เดียวกันแตกต่างกันแค่ทรงผมเสียงคนด้านล่างก็โห่แซวดังลั่น โชคดีที่บาสมีสมาธิพอที่จะไม่หยุดมือที่กำลังเกากีตาร์ มองคนดูเขินๆเล็กน้อย เสียงที่ร้องออกมาจึงสั่นๆและฟังดูประหม่าเพราะไม่ได้ตั้งตัว แต่ก็เพราะไม่ต่างจากคนพี่ร้อง
ฉันไม่เคยดังและยังคงเดิม
ตอนนี้ รึว่าตอนไหน
ฉันก็คนหนึ่งแต่รักฉันยิ่งใหญ่
ใหญ่กว่าใคร เธอคงรู้ดี
ยังคงมีแค่เธอและต่อไป
ยังจะมีแค่เธอจนสุดท้ายกายแตกสลาย
จนวันที่ฉันหมดลมจากไป
เชื่อเถอะความรักไม่เคยห่างหาย
มันสถิตอยู่ในใจชายคนนี้
มันไม่อาจที่จะลบล้างเรื่องราวดีๆ
หัวใจฉัน จะมีแต่เธอเท่านั้น
เธอมาเติมให้ชีวิตมีการเปลี่ยนผัน
เธอมาทำให้เวลาแห่งรักสวยงามทุกวัน
หัวใจฉัน จะมีแต่เธอ
ต่างกับที่ไบค์เป็นคนร้อง พอไมค์เปลี่ยนมือต่ายกับรู้สึกเหมือนร่างตัวเองถูกไฟช๊อต ใจสั่นหน้าร้อนไปหมด ยิ่งพอเห็นแววตาอายๆที่มองมายิ่งทำให้แก้มขาวแดงซ่านจนต้องเกาะมือปราชญ์ไว้แน่น เหมือนเพื่อนสนิทจะรู้ดี มือใหญ่จึงโอบบีบที่ไหล่มนของเขาเบาๆ ไม่หันมายิ้มล้อเลียนอย่างที่เคย
เซอร์ไพรส์... เซอไพรส์จนหัวใจจะวายอยู่แล้วเนี่ย!
.
.
น้อย - วัชราวลี
http://www.youtube.com/v/l_19et9L2nc
.
.
ปล. อัพ 9.00AM เมื่อคืนตอนลงง่วงมากเลยลืมมาแจ้งข่าวค่ะ
อีก 2 ตอนจะจบแล้วนะคะ :hao6:
ปล.2 อยากให้มีดราม่าเคล้าน้ำตาบ้างหรือเปล่าเอ่ย เบื่อบ้างไหมเรื่อยๆงุ้งงิ้งแบบนี้ :ruready
แต่คนเขียนชอบนะ ชีวิตกินมาม่ามาเยอะแล้วอ่านนิยายให้มีความสุขกันดีกว่าเนอะ :katai2-1:
ปล.3 ลงไบค์พีคแล้วนะคะ กลัวไม่เห็นกันจังเลย ...
ชื่อเรื่อง Paint Your Love แต่งแต้มเติมรัก นะคะ :)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43624.0
-
:-[ :-[ :-[
-
น่าร๊าก~~~~~~~~
-
เขินนนนนนน :o8: :o8: :-[ :-[
-
หู๊ยเขินนน
:-[ :-[
-
:เฮ้อ: o22
-
:o8: :o8: :o8: :o8: อู๊ยยยยยย น้องหมาทำเขิลมากอ่ะ :katai1: :katai1:
แต่อิพี่ไบค์เนี่ย น่าอัดเสียงแล้วเอาไปให้พีคฟังจริ๊งๆๆๆๆๆ ตอนที่แซวพี่หมอต่ายเนี่ย :laugh:
ว่าแต่พีคมาแบบ เอิ่ม คู่สะใภ้สินะ :m20:
-
โอ๊ย!!!!!!!!
เขินแทนอ่ะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
กรี๊ด หวาน เขินเลย :-[ :-[
-
กระสันหาไบค์พีค ไบค์พีคก็มา :-[ ขอบคุณค่าาาา
คู่นี้เค้ารักรุนแรงนะ แจกอาวุธตลอด :hao7:
อยากอ่านคู่พี่บ้าง จัดเป็น Side Story หรือจะเป็นเรื่องยาวต่อจากคู่น้องก็ดีนะคะ :impress2:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
ถ้าบาสจะน่ารักขนาดนี้นะ ยกพี่ต่ายให้นานแระ อิอิ
-
ไม่เอามาม่านะ ท้องอืด
-
เขินเลย :o8: บาสมีแววเกลียมัวมากขึ้นเรื่อยๆนะ :m20:
แต่ตอนนี้เริ่มอยากรู้แล้วว่าพี่ไบค์กับพีคลงเอยกันได้ยังไง :ruready
-
เรื่องน่ารักแบบนี้ชอบมากค่ะ
-
มันสถิตย์อยู่ในใจคนอ่านคนนี้ :katai2-1: :katai2-1:
ค่อยๆ รักกันเบาๆ :mew1: :mew1:
ก่อนอื่นต้องบอกว่าแอบอ่านมาตั้งแต่ต้นแต่พึ่งเข้ามาเม้นท์ น่ารักค่ะ เป็นคู่ที่น่ารักมากกกก
ไม่หวือหวา แต่ให้อารมณ์อบอุ่นในใจ เสมอ
ขอบคุณคนเขียนค่ะที่มีเขียนออกมาได้อบอุ่นแบบนี้
:pig4: :pig4:
-
โอ๊ย ตายๆๆๆๆๆ ไม่ไหวแล้วถ้าจะน้ารักขนาดเน้!!!
:-[
ห้ะ!!! จะจบแล้ว ม้ายยยยย :ling1:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยเขินนนนนนนนนนนน>///<
น่ารักๆๆๆๆๆๆ
-
น่ารักมากกกกกกก เพิ่งอ่านได้ไม่กี่ตอน เดี๋ยวจะตามอ่านให้ทันนะคะ
ชอบหมอต่าย น่ารักจริงงง :hao7: :hao7: :hao7:
-
จะจบแล้วหรือออออออ
โอ้ยยยย
อยากอ่าน ไบค์พีคจัง
ยิ่งอ่านตอนนี้ยิ่งอยากอ่าน
น่ารักกกก ทั้งคู่พี่คู่น้อง
:mew1:
-
ไม่เอาดราม่านะคร๊าาาาาาา.....
ไม่อยากให้จบเบยยย
ขอตอนพิเศษเยอะๆเลยนะคะ เอาคู่น้องมากๆ คู่พี่มากกว่า 5555 เพราะแล้วน่าจะแสบซ่าไม่แพ้กัน
-
ปริ่มค่ะปริ่มมมมมมมม
นานๆที่จะเห็นพี่หมอเขิลลลลล
-
:L2: :L2: :L2:
ตอนนี้หวานจุงเบยย
-
เชียร์คู่พี่ไบค์-พีค ..
-
เอาแบบมุ้งมิ้งงี้อ่ะดีแล้วมะเอามาม่า
-
ดูท่าพี่ต่ายขี้หึงกว่าที่คิด หึงแบบเนียนๆ
เจอเซอร์ไพรส์ขิงหมาบาสไป มีเขินมีเขิน
พี่ต่ายน่ารักจังเลย ฟินฟิน
-
บาส น่ารักจัง
-
ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้บาสได้ใจพี่หมอไปเต็มๆ เลยก็ไม่รู้ น่ารักอ่ะ :o8:
-
เขิน ๆ หวาน ๆ งุงิ งี้อะดีแล้ว .... น่ารักดี
อยากให้พี่หมอต่ายเขินอายม้วนกว่านี้อีกอะ 5555 น่ารัก............... :hao3:
ชอบคำพูดของต่ายอะ " ไปด้วย " "มารับ" สั้น ๆ แต่ได้ใจ หวงงงงสุด ๆ ^^
-
:sad4: ไม่อยากให้รีบจบเลยน่าจะเขียนยาวๆ แบบหลังจากพี่ต่ายต้องไปใช้ทุน
บาสต้องไปนู้นนี่นั้นให้มีระยะห่าง ขอดราม่ายาวๆก็ได้น๊า :hao5:
-
แอร็ยยย หน้าร้านวูบๆ :o8:
ปล. เห็นด้วยค่า ชีวิตจริงมาม่าก็อืดแล้ว ขอมีความสุขกับนิยายซักเรื่องดีกว่า :katai2-1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยย ....ยยยยยยย
เขินอ่ะ ^^
:ling1: :ling1: :ling1:
-
หวานเฟอร์ๆๆๆๆ แบบนี้รักหมดใจเลย
-
เซอร์ไพรส์!!!!!!!!!!! :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
มาม่าไม่กินคร๊า :serius2:
ขอแบบจิกผ้าปูที่นอนขาดเลยได้ไหม :o8: :-[ :katai1:
-
เขิลแทนพี่ต่าย55555
-
ตอนนี้เป็นอะไรที่ชอบมาก มันหวานซึ้งได้ใจจริงๆ
-
เขินนนนนนน :mew3:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
น่ารักมุ้งมิ้งแบบบาสต่ายก็ชอบ
รักแรงฮาร์ดคอร์แบบไบค์พีคก็ชอบ
รีเควสไบค์พีคต่อยาวๆ อีกเรื่องเลยก็ได้ค่ะ แล้วเชิญบาสต่ายไปเป็น cameo นะๆๆๆๆ :impress2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฟังเพลงไป เขินไป น่ารักกกกก
ร้านนี้อยู่ที่ไหน จะไปสิง 555
อ้าว อีก 2 ตอนจะจบแล้วเหรอ
จะรีบจบไปหน๊ายยยยยย
ขออีกซัก 30-40 ตอน แง๊
-
พี่ต่ายนี่ติดแฟนน่าดูเลยนะ แบบไปไหนได้ด้วย น่ารักอ่ะ ตอนบาสก้มลงหอมแก้มในรถน่ารักมาก
โอ๊ย เซอร์ไพรสจริงไรจริง เท่ห์ไปเลย ตอนร้องเพลงให้นี่น่าเขินตัวม้วนเป็นหอยทากมาก พี่ต่ายน่ารัก
ไบค์นี่แสบเนอะ แฟนก็แซ่บมากกกก อยากอ่านเรื่องเขาแล้ว
ขอบคุณค่ะ
-
ดีเเล้วบาสกลัวเมียเค้าว่าจะเจริญ 555+++
-
:katai2-1:
นี่นี่ จริงๆลงไบค์พีคแล้วนะตัว ทำไมไม่เห็นหนา :ling1:
ชี้ทางให้อีกรอบแล้วกันแจ้
Paint Your Love แต่งแต้มเติมรัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43624.0
-
ตอนนี้ต้องบอกเลยว่า อิ่มข้าวแล้ว ไม่สามารถรับมาม่าได้อีก
ที่ยังพอได้ก็ต้อง ขนมหวานเท่านั้นค่ะ!! แฮร่~
หวานอีกแล้ว~ เขินแทนพี่ต่าย น้องบาสของเค้าดีจริงนะนี่.
อ่านไปยิ้มไป ชอบบรรยากาศแบบนี้มากเลย อบอุ่นดีค่ะ
ปล. ยกป้ายไฟให้พี่พีค มนุษย์หัวเขียว กร๊ากกก
-
อ่านมาได้สามตอนขอเม้นก่อนเลยเถอะค่ะ
มหาลัยเราใช่ม้ายยยยย 5555555555555555555
ตอนแรกยังไม่ค่อยมั่นใจ พอเจอ 'คณะแพทย์อยู่อีกฟากถนน / สามแยกปากหมา / ลานเกียร์' ชัด ชัดเลย 555555
ชอบอ่านนิยายอิงมหาลัยตัวเองจังค่ะ คืออ่านนิยายวายตั้งแต่มัธยมแล้วแล้วแบบ เวลาโลเคชั่นเป็นที่ม.จะชอบมีเม้นแบบ
ที่นี่ใช่ไหม ที่นั่นใช่ไหม คืออิจจจ อยากรู้บ้าง อยากมีมหาลัยอยู่บ้าง
วันนี้ได้อ่านนิยายมหาลัยตัวเองละ ฟินค่ะ ><
แว๊บไปอ่านต่อล้าววววว
-
มุ้งมิังๆ แบบพี่ต่ายกับบาสน่ะดีแล้วค่ะ
พี่ต่ายเห็นนิ่งๆ เป็นคนขี้อายเหมือนกันนะบาส
เป็นแฟนกันแล้ส บาสก็ยังไม่วายที่จะจีบต่ายอยูเลย
-
เอ้า.....ฮิ้ว เขินเลยอ่ะพี่หมอต่าย
-
:katai2-1:
นี่นี่ จริงๆลงไบค์พีคแล้วนะตัว ทำไมไม่เห็นหนา :ling1:
ชี้ทางให้อีกรอบแล้วกันแจ้
Paint Your Love แต่งแต้มเติมรัก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43624.0
แอร๊วววววววว เห็นคำว่า "แจ้งข่าวเรื่องใหม่" เท่านั้นแหละ ตาลุกวาว
ในที่สุด ไบค์พีคก็มาาาาาา เราจะได้เห็นนางจิกกัดกันแล้วใช่มั้ยคะ
ตามไปดูความกวนแบบอัพเลเวลของพี่ไบค์ และมาดูความเกรียนของพีค นางแสดงความรักต่อไบค์ได้ฮาร์ดคอร์ดี ชอบแนวนี้
ว่าแต่...จะไม่มีม่าใช่มั้ยคะ ไม่ชอบม่า มันทำให้ตัวบวม (ตาบวม) ไม่มีประโยชน์ต่อร่างกายโดยสิ้นเชิง ฮะๆๆๆๆ
ขอบคุณที่มาบอกกล่าวค่ะ ตามไปเป็นแม่ยกให้พีคก่อนน้า พี่ต่ายก็รีบมานะ เดี๋ยวกลับมายกป้ายไฟให้ ฮิ้วๆๆๆๆ
-
น่ารักมุ้งมิ้งแบบนี้ดีแล้วค่า ไม่ต้องเสิร์ฟมาม่าเลย
ที่สำคัญใกล้จะจบแล้วแค่นี้ก็มาม่าแล้วว :mew2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่หมอต่ายพอเป็นแฟนกับบาส ดูเปิดเผยขึ้น กล้าแสดงออกในแบบที่ทำให้บาสยิ้มปลื้ม
-
หวานมากๆๆๆ ชอบคู่นี้น่ารักก
อ๊ากกอีกสองตอนจบเเล้วว :hao5:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักจุงงง ไม่อยากให้จบเล้ยยย
-
หวานๆๆๆๆๆน้ำตาลขึ้นจอเลย
-
พี่ไบค์เท่ หลงละ
อีก2ตอนที่เหลือ ขอแบบรักกวนๆน่ารักๆดีกว่าค่ะ โนดราม่า นะๆๆๆๆ :z2:
-
พีคท่าทางแซ่บมากกกก
-
เราไม่เอิ่ามาม่าแล้วววววว เราจะเอาฟรุ้งฟริ้งกุ๊งกิ๊งมุ๊งมิ๊ง ฮร่าาาาาาาา ปล.ไม่อยากให้จบเลย ขอตอนพิเศษใส่ไข่ค่ะ อิอิ
-
อีกสองตอนจะจบแล้วหรออออ
ทำไมจบเร็วจังอ่าาาา
ป.ล. อ่านมาทุกตอน ทำไมเพิ่งรู้ว่าพีคเป็นผู้ชาย พลาดบรรทัดไหนไปว่ะ 555+
-
เขียนน่ารักมุ้งมิ้งแบบนี้ดีแล้วค่า
เบื่อมาม่าเหมือนกัน
-
:-[ :-[ ไม่เอามาม่า นะ ชอบแบบนี้
-
แงงงง ไม่เอาาาาา จบเร็วไปอ่ะไรเตอร์ อย่าเพิ่งจบเลยนะคะนะ ฮืออออ T T
เหมือนเค้าเพิ่งเริ่มรักกันเองน้า ~ ยังอยากติดตามชีวิตนายบาสกับพี่หมอต่ายต่อไปจริงๆค่ะ ; - ;
แบบไหนจะเรื่องพ่อแม่ เรื่องเวลาไม่ตรงกัน บาสเองก็ต้องยุ่งๆบ้างแหละน่า
แล้วยังมีเรื่องผู้หญิง(?)ไหม เรื่องอะไรก็ได้ ฮือออ ทำเซอร์ไพร์สวันครบรอบ
บาสงอนแล้วพี่หมอต่ายต้องเป็นฝ่ายง้อบ้าง บลาๆๆ มากมายที่เค้ายังอยากอ่านอยู่เลยค่ะ
หลงรักพี่ต่ายเข้าเต็มเปาแล้วค่ะ สารภาพเลย 555555555555 ยังอยากเห็นพี่ต่ายในอีกหลายๆมุมเหมือนบาสเลยอ่ะ -3-
ไรเตอร์จะเลิกแต่งแล้วจริงๆหรอคะ เสียดายฮือ ยังไงก็จะรอติดตามต่อนะคะ สองตอนก็ได้ . ___ . ..
แต่แต่งต่อจะดีมากๆเลยค่ะ! หนูรักทั้งคู่มากกกกกก T ______ T .. แต่งเรื่องยาวไปเลยค่ะ เชียร์อ่า ; ;
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ <3
-
โอ๊ย ละลายจ้า
เขินตามพี่ต่ายเลย
-
หวานๆ :-[ :-[
-
:-[ :-[
-
จะหวานไปไหนค้า
-
รับทราบ ..
-
น่ารักจริงคู่นี้ อิอิ
-
“พี่ต่าย”
“...”
“พี่ต่าย”
“หือ”
“พี่ต่าย”
คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นจากตำราเล่มหนามองคนเรียกแต่ไม่ยอมบอกจุดประสงค์สักทีทั้งๆที่ตั้งแต่เรียกครั้งแรกต่ายก็เลิกคิ้วตอบไปแล้ว ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่เห็นหรือต้องการเรียกแค่เพื่อเรียกร้องความสนใจกันแน่ ดวงตาตวัดมองหน้าของร่างสูงในเสื้อช๊อปเปื้อนสารเคมีแถวแขนเสื้อที่เจ้าตัวอ้างว่าได้จากการทำแล็ปเมื่อตอนกลางวันที่นั่งอยู่ข้างๆ เอนหลังพิงเก้าอี้ไม้แข็งๆในร้านกาแฟเล็กๆแถวหอพัก พาดแขนข้างหนึ่งมาหลังพนักพิงของเก้าอี้ตัวที่เขานั่ง ต่ายขยับตัวบิดไล่ความเมื่อยขบเล็กน้อยระหว่างรอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดเรื่องอะไร
“หน้าเครียดเชียว” บาสแซว เอื้อมมือข้างที่ว่างลูบเส้นผมนิ่มที่ตกลงมาเคลียแก้มไปทัดหู หัวเราะเบาๆเมื่อต่ายปัดมันออกอย่างรำคาญใจ
“ฮื่อ ยุ่ง” ว่าแล้วเบ้ปาก เหลือบมองอีกฝ่ายบ้าง “มีอะไร นี่อ่านไปได้ถึงครึ่งหรือยังเนี่ย”
ต่ายถามคนข้างๆที่เหมือนจะละสายตาจากชีทเรียนมาได้สักพักแล้ว
“ชีทน่าเบื่อ พี่น่ามองกว่าชีท”
“เหรอ น่ามองกว่าใบทรานสคริปต์ด้วยหรือเปล่า”
“โธ่ พี่ก็...” บาสทำหน้าเบ้ลากเสียงยาว
ต่ายมองค้อน เอนตัวพิงพนักเก้าอี้บ้าง มือใหญ่ที่พาดอยู่จึงขยับเข้ามาแตะที่ต้นแขน ต่ายร้อนวาบ ไม่รู้ว่าตัวเขาเย็นหรืออีกฝ่ายเป็นคนตัวอุ่นกันแน่แต่เขาก็ไม่ได้ขยับตัวหนี มองไปรอบๆก็เห็นว่ามีทั้งลูกค้าปกติทั่วไปและนักศึกษาที่ต่างนั่งคุยกันบ้าง นั่งอ่านหนังสือบ้างเพราะใกล้เทศกาลสอบกลางภาคแล้ว สำหรับตัวต่ายเองนั้นไม่ได้มีสอบตามตารางเวลาเหมือนนักศึกษาคณะอื่น เขามีสอบย่อยเกือบทุกอาทิตย์อยู่แล้วและทบทวนสิ่งที่เรียนมาเรื่อยๆตลอดเวลา คงจะมีช่วงหลังๆนี้ที่ละเลยไปบ้างเพราะมัวแต่วุ่นวายกับคนตัวโตข้างๆ วันนี้หลังออกเวรเลยโดนอีกฝ่ายลากมานั่งร้านคาเฟ่ที่เปิด 24ชม.แถวมหาวิทยาลัยด้วยข้ออ้างที่บอกว่าอ่านหนังสืออยู่ที่หอแล้วง่วง
จริงๆก็ชอบอ้างนี่อ้างนั่นตลอด แต่เขาก็ยอมทุกที ไม่รู้ทำไม
“กาแฟเพิ่มไหมครับ ง่วงหรือเปล่า”
“ไม่เอา กินอีกคืนนี้ไม่ต้องหลับต้องนอนพอดี”
บาสเห็นคนที่นั่งข้างขยับตัวขยุกขยิก นั่งบนเก้าอี้แข็งๆอย่างนี้คงจะเมื่อยแย่แต่จะให้ทำอย่างไรเมื่อโต๊ะนั่งโซฟาถูกจับจองจนเต็ม อันที่จริงบาสก็แอบคิดในใจว่านั่งแบบนี้ก็ดีไม่น้อย เพราะจะได้เนียนเอาแขนพาดพนักพิงแบบนี้ได้ตลอด ถ้านั่งบนโซฟาก็ต้องนั่งคนละฟาก มันมีข้อดีคนละอย่างกัน การลากพี่ต่ายมาอ่านหนังสือที่ร้านกาแฟวันนี้ก็เหมือนกัน ให้เอาอุดอู้อ่านหนังสือสอบในห้องนอกจากจะน่าเบื่อแล้วมันยังทำให้เขาไม่มีแรงกระตุ้นในการอ่านอีกด้วย อย่างน้อยแค่เห็นหน้าพี่ต่ายเขาก็มีแรงใจขึ้นเยอะ ถึงแม้แรงใจที่ว่านี้จะน่าดึงดูดมากกว่ากองชีทเป็นตั้งก็ตามที
เพราะช่วงสอบที่กระชั้นเข้ามาทำให้เขาโดนสั่งห้ามไม่ให้ไปขับรถไปส่งพี่ต่ายที่บ้าน เจ้าตัวให้เหตุผลที่เขาเถียงไม่ออกว่าหากไปส่งแล้วเขาก็ต้องนั่งแท๊กซี่กลับหอ กว่าจะถึงก็ดึกมากแล้ว เพราะฉะนั้นช่วงนี้พวกเขาสองคนจึงมีเวลาเจอกันแค่ช่วงพักกลางวันที่คนเรียนหมอจะว่างบ้าง ไม่ว่างบ้างกับหลังออกเวรเท่านั้น เขาอยากจะเอาแต่ใจมากกว่านี้ อยากจะบอกว่าตัวเองไหวแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเขารู้ว่าที่อีกฝ่ายทำแบบนี้ก็เพราะเป็นห่วงการเรียนของเขา แม้ไม่ต้องบอกออกมาเป็นคำพูด บาสก็เข้าใจ ระยะเวลาที่รู้จักกันมามันทำให้เขารู้ว่าพี่ต่ายเป็นคนแบบนี้ กึ่งบ่นกึ่งว่า แต่ท้ายแล้วจุดประสงค์คือความหวังดีที่มอบให้กับคนใกล้ชิด
นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเขาก็รู้สึกได้ถึงมือขาวๆที่ตบแปะเบาๆที่ข้างแก้มเรียกสติให้หันกลับไปอ่านหนังสือต่อ บาสยิ้มตอบแล้วค่อยขยับนั่งตัวตรง หยิบชีทที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาจ่อระดับสายตา ทำเหมือนประชดจนได้ยินเสียงบ่นหงุดหงิดจากคนข้างๆ แต่เขาก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร หลังจากบ่นจนพอใจเขาก็เห็นดวงตาสีน้ำตาลเข้มภายใต้แว่นสายตาจ้องเขม็งไปที่หนังสือของตัวเองต่อ พี่ต่ายเป็นคนมีสมาธิดี ช่างแตกต่างจากเขานัก ที่จริง...เราก็แตกต่างกันมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
นอกจากเรื่องสอบที่ใกล้เข้ามา สิ่งที่กวนใจชายหนุ่มไม่แพ้กันคือเรื่องที่อีกฝ่ายชวนไปที่บ้านตัวเองหลังสอบนี้ บาสเคยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพี่ชายแต่ได้คำตอบกึ่งจริงจังกึ่งเล่นตามประสาของเจ้าตัว มันก็ถูกที่เขาอาจจะคิดมากไปเองแต่บาสรู้สึกร้อนๆหนาวๆทุกครั้งที่คิดถึง พ่อแม่ของพี่ต่ายต้องสงสัยแน่นอนว่าทำไมเด็กรุ่นน้องต่างคณะที่ไม่น่าจะมาบรรจบกันได้อย่างเขาถึงสนิทสนมกับลูกชายตัวเอง คิดจนจะเอาเท้าก่ายหน้าผากอยู่ทุกวันจนสุดท้ายก็คิดได้เพียงว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เขาแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองก็พอแล้ว
บาสลดชีทที่ถือไว้ลงเพราะความเมื่อย แต่เมื่อมองไปด้านข้างก็เห็นพี่ต่ายมองกลับมาตาแป๋วจนสงสัย บุ้ยปากให้เขาหันกลับไปมองอีกด้านของตัวเอง เมื่อเขาหันกลับไปก็เห็นผู้หญิงสองคนในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกับเขายืนยิ้มให้ บาสเหล่ตามองคนข้างๆด้วยความสงสัยแล้วหันไปยิ้มตอบ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามขึ้น ปกติเขาไม่รู้จักผู้หญิงต่างคณะจนถึงขั้นสนิทสนมเท่าไร และสองคนตรงหน้านี้มองอย่างไรก็ไม่ใช่เด็กวิศวะแน่นอน ผู้หญิงคณะเขามันต้องห่ามกว่านี้ ไม่ใช่ยืนบิดหน้าแดงเหมือนอยากเข้าห้องน้ำ เอ...จะว่าไปทางนี้ก็ไม่ใช่ทางเข้าห้องน้ำนี่นา แถมเขาก็ไม่ได้ไปนั่งขวางทางด้วย
“บาสน้องชายพี่ไบค์หรือเปล่าคะ ที่ขึ้นไปเล่นกีตาร์วันนั้น” หนึ่งในนั้นถามขึ้น บาสร้องอ๋อในใจ พยักหน้ารับ
“ใช่ครับ”
“คือเรากับเพื่อนขอแอดเฟสบุ๊คไปได้ไหม เผื่อเอาไว้คุยกัน” หล่อนบอกจุดประสงค์ บาสหัวเราะในลำคอ เหล่มองคนข้างๆที่นั่งนิ่ง
“ไม่ค่อยได้เล่นน่ะครับ แอดไปก็ไม่มีอะไร”
“ไม่เป็นไร แอดไว้เฉยๆ ถ้าไม่ค่อยได้เล่นขอไลน์ก็ได้”
นั่นไง... คิดอยู่แล้วเชียว บาสยิ้มมุมปาก “ไม่สะดวกจริงๆครับ แต่ถ้าเฟสบุ๊คก็ไม่เป็นไร ตามเอาจากพี่ไบค์ได้เลย”
“งั้นเดี๋ยวเรากับเพื่อนแอดไปเลย กดรับเลยได้หรือเปล่า”
“ขอโทษทีครับ แบตหมด เอาไว้ถ้าเห็นแล้วจะรับแล้วกันนะครับ”
“จริงดิ นี่จะเนียนไม่รับหรือเปล่าเนี่ย” เธอถามเสียงสูง
บาสไม่ได้พูดอะไร เขายิ้มบางๆตอบเท่านั้น พอพวกเธอเห็นว่าตื้อไปก็เท่านั้นก็ส่ายหน้าแล้วเดินจากไป ก่อนจากไปยังย้ำเขาอีกว่าอย่าลืมกดรับเพื่อนในเฟสบุ๊คด้วย บาสส่ายหน้าขำๆ เพราะแบบนี้เขาถึงไม่ค่อยอยากไปเล่นดนตรีกับพี่ไบค์ บาสต่างจากพี่ชายตรงที่เขามักจะรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ไม่เป็น ไม่เหมือนรายนั้นที่มักจะมีวิธีปฏิเสธที่ลื่นเป็นปลาไหลจนคนถูกปฏิเสธไม่ทันรู้ตัว จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็ถูกชักจูงให้ตกลงกับคำตอบที่พี่ชายเขาชี้นำไปแล้ว คารมดีมีชัยไปกว่าครึ่งจริงๆ
“เอาที่ชาร์ตแบตหรือเปล่า” ต่ายถามขึ้น รู้สึกตัวว่าตัวเองพูดกระชากเสียงก็ต่อเมื่อหลุดออกไปจนจบประโยคแล้ว
“หือ” สายตาพราวระยับจ้องคนที่นั่งอยู่ด้านข้างตรงๆ หัวใจดวงน้อยพองฟู ปากลั่นคำถามที่สะท้อนตรงกับความรู้สึก “หึงเหรอพี่ต่าย”
“ใครว่า ก็เห็นว่าแบตหมดเลยจะให้ยืมสายชาร์ต คิดไปเองทุกเรื่อง” ต่ายจิ๊ปาก ตวัดตามองชายหนุ่มอย่างขุ่นเคืองใจ ถามว่ารู้สึกอย่างที่อีกฝ่ายว่าไหม ต่ายบอกตัวเองได้เลยว่าน้อยมาก คิดเป็นสัดส่วนแค่สองในสิบ เพียงแต่สองส่วนนั้นที่ว่ามันแสดงออกมาในรูปแบบของอารมณ์มากไปหน่อยเท่านั้น แค่นั้นจริงๆ
“แบตจะหมดได้ไงก็ชาร์ตพาวเวอร์แบงค์อยู่ข้างๆพี่” บาสพูดกลั้วหัวเราะ นี่ถ้าสองสาวนั่นมาได้ยินคงนึกสาปแช่งเขาอยู่ในใจ
ต่ายสะดุ้ง หันไปมองข้างตัวเองอีกด้านแล้วก็นึกได้ว่าเจ้าเด็กบ้านี่ฝากเขาชาร์ตแล้ววางไว้ด้านนี้เพราะอยู่ติดกับผนัง ไม่มีคนเดินผ่านไปผ่านมาจะได้ไม่ต้องคอยระวังตอนที่ตั้งสมาธิอ่านหนังสือ คิดในใจว่านี่เขาปล่อยไก่ไปหมดเล้าหรือยัง พอหันไปเห็นสายตากรุ้มกริ่มล้อเลียนแล้วก็ฮึดฮัด หยิบแก้วกาแฟที่เหลือกาแฟติดก้นแก้วมาดื่ม
บาสมองเห็นกิริยาท่าทางนั้นแล้วนึกขัน นี่มันหึงเขาชัดๆยังจะมาปากแข็งอีก ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น ก็แน่ล่ะเพราะว่าถ้าไม่เข้าเรียนเขาก็เอาเวลาส่วนใหญ่ไปเฝ้านักศึกษาแพทย์ที่โรงพยาบาล พออีกฝ่ายออกเวรก็ขับรถกลับไปส่งที่บ้าน กลับหอสลบเหมือด ใช้ชีวิตกับวงจรแบบนี้ตั้งแต่เริ่มจีบกันยันเป็นแฟน แต่ก่อนหน้านี้เขายอมรับว่ามีพอสมควร ก็เป็นน้องชายคนดังแถมหน้าเหมือนกันอย่างกับเคาะออกมาจากบล็อกเดียวกันขนาดนี้
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นคนที่พยายามจะกระดกกาแฟที่เหลือติดก้นแก้วแทบไม่เหลือแล้วกลบเกลื่อน แก้มขาวแดงระเรื่อไม่รู้ว่าเพราะอายหรือเพราะโกรธ พอไม่รู้จะทำอะไรก็หันมามองเขาตาเขียวด้วยความขุ่นเคือง พี่ต่ายคงไม่รู้ตัว เพราะนอกจากเวลาที่พี่ต่ายยิ้มแล้วเขาชอบเวลาที่ใบหน้าสวยๆนั่นบึ้งตึงด้วยความไม่พอใจ จะหาว่าเป็นมาโซก็ยอม ก็ในเมื่อพี่ต่ายทำแล้วน่ารักขนาดนี้ เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ คนตัวเล็กกว่ากระเถิบเลี่ยงไปด้านข้างด้วยความตกใจ มองซ้ายขวา
“พี่ต่าย”
“อะไร!”
“อยากจูบ”
“!!!”
.
.
ดูเหมือนเขาจะชินกับการที่มีเด็กคอยขับรถรับส่งเสียแล้ว ต่ายคิดแล้วหน้ามุ่ยเมื่อขับรถยังไม่ทันถึงบ้านเขาก็หาววอด หนังตาหนักจนจะปิดอยู่รอมร่อทั้งๆที่ก่อนหน้านี้แม้ดึกและเหนื่อยแค่ไหนเขาก็ลากสังขารตัวเองกลับบ้านได้อย่างปลอดภัยไร้กังวล ไม่ง่วงระหว่างทางเหมือนอย่างช่วงหลังๆมานี้ ดูเหมือนเจ้าเด็กวิศวะโตแต่ตัวนั่นทำให้เขาเสียนิสัยจริงๆ ต่ายอยากจะถึงบ้านเร็วๆ ล้มตัวลงนอนทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ แต่ก็คิดว่าเวลาง่วงจัดๆแบบนี้ขับให้ช้าแต่ชัวร์คงจะดีกว่า คิดได้เช่นนั้นจึงใช้จังหวะที่รถติดไฟแดงคว้าขวดน้ำข้างๆประตูมาเทน้ำลูบใบหน้า อย่างน้อยก็ช่วยให้สดชื่นขึ้นนิดหน่อย รู้แบบนี้น่าจะเติมคาเฟอีนก่อนกลับอย่างที่อีกฝ่ายว่าจริงๆ
เป็นโชคดีของเขาที่รถไม่ติดมากเขาจึงถึงบ้านอย่างรวดเร็ว เขาเดินลงไปเปิดประตูรั้ว คว้าเจ้าพิซซ่าที่โดดไปโดดมาด้วยความตื่นเต้นติดมือขึ้นมานั่งบนตักด้วยระหว่างที่ถอยรถเข้าบ้าน เขาเช็คความเรียบร้อยหน้าบ้านสองสามรอบให้แน่ใจว่าล็อกประตูและเปิดไฟที่รั้วแล้วจึงค่อยไขกุญแจเข้าไปในตัวบ้าน เขาหันซ้ายหันขวาไม่เห็นเจ้าตัวเล็กมายืนรอเข้าบ้านอย่างทุกทีจึงเรียกเบาๆสองสามครั้ง ได้ยินเสียงเห่าตอบรับเป็นเสียงครางครือในลำคอแล้วก็ต้องเดินออกไปหา นึกในใจว่ามันเจออะไรหรือเปล่าถึงไม่ยอมเข้าบ้าน แต่เปล่าเลย ต่ายเห็นเจ้าพิซซ่าวิ่งไปวิ่งมาอยู่หน้าประตูรั้วแล้วนั่งลง มองออกไปข้างนอกบ้านที่เขามองยังไงก็ไม่เห็นมีใคร
หรือมันจะเห็นผี คิดแล้วก็ขนลุกซู่ ชีวิตนี้เขาเองก็ไม่เคยเจอผี ไม่ใช่ไม่เชื่อแต่ไม่ลบหลู่มากกว่า แต่เท่าที่รู้มาปกติสุนัขเจอผีมันจะเห่าหรือหอนนี่นา ไม่ใช่นั่งจ๋องแบบนี้ ต่ายเรียกชื่อมันอีกครั้ง เห็นใบหูตกตามสายพันธุ์กระดิกเบาๆแล้ววิ่งมาหาพร้อมกับลูกบอลยางที่ตกอยู่แถวนั้น แล้วคายลงใกล้ๆเท้า เงยหน้ามอง เห็นแบบนั้นแล้วก็ต้องถอนหายใจ
“คิดถึงหมอนั่นล่ะสิ” ต่ายพึมพำ ก้มลงอุ้มเจ้าหมาตัวเล็กที่สะบัดหางรอ ลูบหัวเล็กของมันเบาๆแล้วพาเดินเข้าบ้าน ไม่รู้ทำไมทั้งๆที่ก็อยู่บ้านหลังนี้คนเดียวมาตั้งหลายปี แต่สองสามวันที่ผ่านมาเขากลับรู้สึกว่ามันเงียบผิดปกติ ก่อนหน้านี้เขาอยู่กับพิซซ่าก็มีความสุขดีอยู่แล้ว ไม่เห็นจะรู้สึกเหงาตรงไหน ทำไมกัน...
เจ้านั่นมีดีอะไรนักหนา ถึงทำให้ทั้งหมาทั้งคนรู้สึกว่าการมีอยู่ของอีกฝ่ายมันสำคัญขนาดนี้ ไม่รู้ล่ะว่าหลังจากนี้จะยังไง แต่ถ้าหายไปล่ะก็ไม่ยอมจริงๆนะ มาป่วนให้ชีวิตประจำวันยุ่งเหยิงแบบนี้ ต้องรับผิดชอบให้ตลอดเลยด้วย!
.
.
ช่วงเวลาหฤโหดแห่งการสอบเริ่มต้นและจบลงอย่างรวดเร็ว ที่ว่าเร็วนี่เพราะว่าเขารู้สึกเหมือนไม่ได้ทำข้อสอบเลยด้วยซ้ำ กลุ่มสามแยกฯเลยนั่งเหือดราวกับจะระเหยตัวเองไปเป็นไอในอากาศ ไม่อยากคิดถึงผลสอบที่ออกมาแม้จะมั่นใจว่าตัวเองไม่ตกแน่นอนก็ตาม แต่ก็การันตีไม่ได้ว่าตัวเองจะผ่านมีนมาได้เท่าไร บาสรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้เก่งเลอเลิศแต่ก็ไม่ได้โง่ เขาประคองการเรียนให้อยู่ในขั้นที่ดีมาตลอด อย่างน้อยจีพีเอก็ไม่เคยตกต่ำกว่าเกรดสาม ปันกับนพก็เหมือนกัน ส่วนเจ้าคนที่เก่งไม่เข้ากับหน้าตาคือโต เกรดดีแซงหน้านักเรียนทุนบางคนเสียด้วยซ้ำ โชคดีที่เจ้านั่นเรียนคนละเอก ไม่งั้นลำพังคะแนนมันคนเดียวจะพาค่ามีนสูงขึ้นไปอีกเยอะ
บาสนั่งแผ่อยู่บนเก้าอี้ม้าหินที่รายล้อมรอบลานเกียร์ซึ่งนักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์ที่นั่งอยู่นั้นมีสภาพไม่ได้แตกต่างกันเท่าไร วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายและดันเป็นวิชาหินเสียด้วย หลายคนที่เดินออกมาจากห้องสอบจึงแย่พอๆกัน ถ้าไม่มีสัญญาณกริ่งเตือนว่าหมดเวลา ทั้งห้องสอบก็ไม่มีคนยอมลุกจากที่นั่ง รีดเค้นกันจนหยดสุดท้ายจริงๆ!
แต่เด็กวิศวะยังไงก็ยังเป็นเด็กวิศวะวันยังค่ำ เครียดกับข้อสอบได้ไม่นานกรุ๊ปไลน์รุ่นก็เด้งสัญญาณเตือนระรัวชักชวนให้ไปสังสรรค์ บาสปรายตามองปันกับนพที่ตกลงไปทันที เพื่อนสองคนชักชวนให้เขาไปด้วยกัน เขาชะงักคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า “ไว้คราวหน้าเถอะ รอบนี้กูขอผ่านจริงๆ”
“ไปหาพี่หมอล่ะสิ” ปันแซวแล้วยักคิ้วให้ บาสหัวเราะในลำคอ เอื้อมมือตบหัวเพื่อนเบาๆข้อหารู้ทันตลอดเวลา
“ตัวติดกันอย่างนี้โคตรน่าหมั่นไส้” นพบ่นปิดแปด “เออ แต่กูก็พอเข้าใจว่ะ เพิ่งรู้ว่าหมอมันเรียนหนักขนาดนี้ วันหยุดไม่มี ไม่สบายขึ้นมายังไม่รู้จะลาได้ไหม กูไปถามเพื่อนมาน้องมันเรียนหมอเหมือนกัน มันยังบอกเลยว่าป่วยยังไงก็ต้องถ่อไปเข้าเวร สุดยอดเลยว่ะ”
“มึงไม่กลัวพี่หมอจะไปติดพยาบาลหรือเพื่อนที่เป็นหมอด้วยกันบ้างเหรอวะ อย่างพี่ปราชญ์...”
“พี่ปราชญ์เป็นคนเดียวที่กูไม่ระแวงเลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เหอะๆ” บาสตอบเพื่อน ครั้งแรกเขายอมรับว่าเขาไม่ค่อยชอบสายตาที่เพื่อนพี่ต่ายคนนั้นมองมาเท่าไร แต่พอรู้จักกันลึกๆแล้ว เขาก็รู้ว่าพี่ปราชญ์แค่เป็นห่วงเพื่อนเท่านั้น
"เออ กูก็ว่าพี่ปราชญ์ไม่มาแนวนี้แน่ๆ" ปันพูดบ้าง
"ช่วงนี้มึงสนิทกับเขานี่" นพหันไปถามเพื่อนสนิทอีกคนที่หลังๆมานี้ดูจะคุยกับเพื่อนรุ่นพี่ต่างคณะมากขึ้น "ปัน...มึงจะเดินตามรอยไอ้บาสกูก็ไม่ว่า...โอ้ย!"
ปันยักคิ้วให้เมื่อฟาดหลังเพื่อนดังอั้ก "ตลกล่ะ ไม่มีทาง กูคุยกับพี่ปราชญ์ปกติไม่มีแรงพิสวาสเจือปน ไม่เหมือนไอ้บาส แล้วมึงคิดดูพี่ปราชญ์น่าพิสวาสเหมือนพี่หมอต่ายตรงไหนวะ"
บาสหัวเราะกับท่าทีขนลุกขนพองของปัน อันที่จริงๆเขาก็คิดว่าปันกับพี่ปราชญ์ไม่มีอะไรหรอกแต่เขาก็อยากแหย่มันเล่นเหมือนนพ บาสมองนาฬิกาจีช๊อคเรือนเก่าที่ใส่ติดมือมาหลายปี หน้าจอดิจิตอลบอกเวลาเกือบบ่ายสามแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้คนที่เขาคิดถึงจะเลิกเรียนหรือยัง ไวเท่าความคิดเขาก็หยิบโทรศัพท์มาเปิดโปรแกรมไลน์หาทันที เขาไม่รู้จะเริ่มต้นถามอย่างไรเลยส่งสติกเกอร์ที่แสดงอารมณ์เหนื่อยจนลิ้นห้อยไปให้ รออยู่สักพักก็ไม่มีที่ท่าว่าอีกฝ่ายจะอ่าน แปลว่าอาจจะเรียนอยู่หรือไม่ก็กำลังสอบย่อย บาสรู้ว่าวันนี้พี่ต่ายออกเวรประมาณหกโมงเย็น ถือว่าเร็วกว่าเวลาปกติแต่เขาก็ยังอยากจะเจอก่อนอยู่ดี
"เดี๋ยวพวกกูจะไปกินข้าวกันก่อนแล้วค่อยกลับหอ มึงไปกินกับพวกกูไหม หรือว่าจะไปรอพี่หมอเลย เดี๋ยวพวกไอ้โตก็มาด้วย" ปันถามไปพลางเก็บของที่กองอยู่บนโต๊ะลงกระเป๋าเมสเซนเจอร์สะพานข้างหลังจากที่เจ้าตัวหาที่ของไม่เจอ เป็นเหตุให้ต้องเทออกมาหาทั้งกระเป๋า
บาสชั่งใจนิดหน่อยก่อนคิดว่าไปรอก็ไม่มีอะไรทำ อีกอย่างตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้รับสัญญาณตอบอะไรกลับมาด้วย เขาเลยตัดสินใจไปกินข้าวกับเพื่อนก่อน ไม่เป็นไร...เพราะเดี๋ยวพี่ต่ายออกเวรเขาก็กินได้อีก เชื่อกระเพาะไอ้บาสเถอะ!
.
.
ร้านยาคินิคุบนห้างละแวกนั้นเป็นตัวเลือกชั้นเยี่ยมของเด็กผู้ชายกระเพาะควายในวัยกำลังโตเกินความจำเป็นอย่างพวกเขานัก บาสเห็นไม้กับเพื่อนอีกคนนั่งรอคิวอยู่หน้าร้าน ไร้วี่แววของคู่หูอีกคน พอเดินเข้าไปหาก็ได้ความว่ารายนั้นวิ่งไปจ่ายค่าโทรศัพท์ที่ศูนย์บริการใกล้ๆนี้ อีกสักสิบนาทีคงกลับมาทันเวลาได้คิวพอดี ชายหนุ่มมองไปรอบๆ อันที่จริงเวลานี้ไม่ใช่เวลาทานอาหารแต่เพราะเป็นเวลาเลิกเรียนหรือเลิกสอบวันสุดท้ายของกลางภาคที่มหาวิทยาลัยทำให้ร้านอาหารละแวกนี้แน่นขนัดไปด้วยบรรดานักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเดียวกันและใกล้เคียง รวมไปถึงนักเรียนที่เลิกเรียนไว จึงต้องมากดคิวนั่งรอกันแบบนี้ ถ้าเป็นวันอื่นนี่คงได้เข้าไปกินเรียบร้อยแล้ว เขาแอบเช็คโทรศัพท์อีกรอบก็ไม่มีวี่แววตอบกลับจากคนที่เขากำลังรอแล้วก็ถอนหายใจ เวลาเดียวกันกับที่โตกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาพอดีด้วยความรีบ ในมือถือโดนัทกล่องเล็กติดมือมาส่งให้คนที่กำลังนั่งเล่นเกมกด PSP รอแล้วทรุดนั่งยองๆหน้าร้าน
"นึกว่าจะได้เข้ากันไปแล้ว" โตบ่นพึมพำ หอบหายใจเพราะเดินมาด้วยความรีบ เงยหน้ามองเขาและนพที่ยืนรอเพราะที่นั่งหน้าร้านเต็มหมดแล้ว
"รสนี้ไม่อร่อย" เสียงบ่นงึมงำดังมาจากคนที่นั่งรอบนเก้าอี้ด้านหลัง บาสเห็นไม้กัดโดนัทไปครึ่งคำก็แหวะทำหน้าเลี่ยน แล้วสะกิดคนที่นั่งยองๆอยู่ให้รับไปกินแทน โตส่ายหน้า ร่างสูงทำหน้าเอือมแต่ก็โดนคะยั้นคะยอจนต้องรับมาถือไว้เฉยๆ
"มึงเอาไปกินไป" คนโดนยัดเยียดส่งให้นพที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ไม่ กูเก็บท้องไว้แดกเนื้ออย่างเดียว กินไอ้นี่ก่อนแล้วมันจะลดทอนความอร่อยของเนื้อกู เก็บไว้กินหลังกินเสร็จแล้วดิ"
"มึงเห็นไหมมันยอมให้กูเก็บลงกล่องที่ไหน" โตบ่นพร้อมกับถอนหายใจ มองคนที่ถือกล่องแอบกับข้างต้วเหมือนจะแกล้งให้กินชิ้นที่ถือลงไป สุดท้ายก็เลี่ยงไม่ได้ต้องยัดเจ้าโดนัทชิ้นเล็กน้นเข้าปากไปเพื่อตัดปัญหา และเพราะเขาถือมันอยู่นาน ซอสชอคโกแลตจึงเลอะมือจนเปื้อนไปหมด โตหันซ้ายขวาหากระดาษทิชชู่แต่ก็ไม่มีใครพก ไอ้การจะเอาไปเช็ดกางเกงก็ดูจะน่าเกลียดเกินไป มันคงเป็นคราบสีน้ำตาลเห็นชัด เขาจึงลุกขึ้น สะกิดบาสที่ยืนมอง "ไปล้างมือกับกูแป๊บดิ"
บาสพยักหน้า ยืนรออยู่ตรงนี้เฉยๆก็เมื่อย ไม่รู้จะทำอะไร ได้เดินนิดหน่อยคงจะคลายเมื่อยไปได้บ้าง พวกเขาเดินไปที่ห้องน้ำในห้างที่อยู่ไม่ไกลจากร้านเท่าไรนัก โตไปล้างมือในห้องน้ำสักครู่เขาก็เห็นปันไลน์มาพอดีว่าได้โต๊ะแล้วให้เดินเข้าไปในร้านได้เลย เขาบอกโตที่เดินออกมาพร้อมกับมือที่สะอาดเอี่ยม เพื่อนพยักหน้ารับแล้วเดินตามเขากลับไปทางเดิม
"ไอ้บาส"
บาสหันไปตามเสียงเรียก เห็นเพื่อนเดินล้วงกระเป๋ามองตรงมาก็เลิกคิ้วสงสัย
"เมื่อกี๊ตอนกูไปจ่ายค่าโทรศัพท์กูเจอพี่หมอด้วย" โตพูดเสียงเรียบเหมือนรอดูปฏิกิริยาของเขา บาสขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนสลับกับมองมือถือในมือของตัวเอง
"จริงดิวะ พี่ต่ายไม่ได้เรียนอยู่เหรอกูไม่รู้ นี่ยังไม่ได้โทรไปหาเลยไลน์ไปแค่อย่างเดียว" บาสตอบพร้อมเลื่อนโทรศัพท์กดดูข้อความที่ส่งไปแล้วเห็นว่าปลายทางก็ยังไม่ได้กดอ่าน "เดี๋ยวค่อยโทรแล้วกัน แล้วมึงได้คุยกับพี่ต่ายเปล่าวะ"
โตเงียบจนบาสสงสัย มองหน้าเพื่อนที่ตีหน้านิ่งผิดกับทุกครั้งที่เขามักจะเห็นมันส่งสายตากรุ้มกริ่มในท่าทีเฉยๆของมันเสมอ แต่ครั้งนี้มันแปลกฟ เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
"ไม่ได้ทัก พอดีกูจ่ายตังค์เสร็จก็รีบเดินออกมาซื้อโดนัทให้ไอ้ไม้มันด้วย ทีแรกกูก็นึกว่ามึงนัดพี่ต่ายไปกินข้าวกัน" โตพูดพร้อมกับมองหน้าเขาจนบาสเริ่มงงว่าเพื่อนจะมองอะไรนักหนากัน
"มึง กูเห็นพี่ต่ายเดินกับผู้หญิงว่ะ"
.
.
:hao7:
-
ดีมากบาสนอกจากไว้ใจปราชญ์แล้วมันคือการเชื่อใจหมอต่ายด้วย
ดีมากๆๆ น่ารักกกก
อย่าทำกะเค้าแบบนี้ๆๆๆๆๆ
เหมือนโดนวางระเบิดงึดดดดดด
อาจจะเป็นแม่
อาจจะเป็นลูกพี่ลูกน้องใสใส
ไม่มีอะไรนะบาสใจเย็นๆ เชื่อเจ๊ๆ
อยากรีเควสตอนพิเศษขอยาวๆของไบค์พีคคคคค
แบบชอบคู่นี้มากมาย
พีคแลแรง
ไบค์แลเลว
โอ้ยยย คู่ในอุดมคติณ์
-
เย่ มาแล้วววว
จิ้มๆๆๆ
-
ค้างงงงง?????
-
ใครหล่ะนี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:ling1: :ling1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:z3: คนเขียนใจร้าย มาปล่อยค้างแบบนี้ได้ไง
อ๊ากกกกกกกกกกกก :katai4:
สงสารบาสจัง จริงๆคงไม่มีอะไรมั้ง คงแค่มากับเพื่อน กับพี่ กับน้อง หรือ ... สักอย่าง
แล้วจะรออ่านต่อน๊า
-
เพื่อนกัน น :katai1:
-
โตทำสีหน้าแบบที่บาสสงสัย
แสดงว่าไม่ใช่แค่เห๋นแบบธรรมดา
แต่อาจเห็นท่าทางให้ชวนคิดแบบไม่ธรรมดา
บาสเองก็คงยังเชื่อใจหมอค่ายอยู่น่ะแหล่ะ
มาลุ้นดีกว่าว่าบาสจะถามหรือพี่หมอจะเล่า
-
อ้ายยยย ไม่ ไม่ อย่าทำเยี่ยงนี้
-
พี่ต่ายย!!!!! ห้ามมาม่านะ สงสารน้องบาสส :call: :call:
-
มาวางระเบิดไว้อีกแล้ววววววววว :hao5:
-
ถามพี่ต่ายก่อนนะน้องบาส อย่าเพิ่งใจร้อน... :hao3: :hao4:
-
ไม่จริงๆๆๆ ...
-
ค้างค้างค้างค้างค้างค้าง
:katai1:
-
ใจเย็นๆนะบาส รอถามพี่ต่ายก่อน
-
อ้าวเฮ้ย !!! โตทิ้งระเบิด
-
พี่ต่ายอาจจะเดินกับคนรู้จักก็ได้ๆ อย่าคิดกมากน่ะหมาบาส :katai1: :katai1: :katai1: :a5: :a5: :a5:
-
เห้ยยยยย ทำไมทำค้างแบบนี้ล่ะเนี่ยยยย รีบมาต่อเลยน้าาา :hao5:
-
แล้วบาสจะทำเยี่ยงไร?
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
เดินกะผู้หญิงไม่เหนแปลก
พี่ต่ายเค้าก็มีเพื่อน ญาติ คนรุ้จักเปนผู้หญิงได้
อย่าใจร้อนหล่ะ บา
-
อ่ะ...
บาสไม่หึงหน้ามืดหรอกเนอะ รอคุยกับพี่ต่ายก่อนนะ
-
เอิ่ม.............
-
อาจจะเป็นเพื่อนในกลุ่มก็ได้ ยังไงก็ไปดูด้วยตา ถามพี่ต่ายไปเลย
-
อ้าวโดนทิ้งระเบิด :hao7:
บาสสตินะครับ ค่อยๆคิด อย่าพึ่งหึง เอ๊ะ รึว่าหึงไปแล้ว55555555
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อย่าทำแบบนี้ๆ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
พึ่งเคยอ่านเรื่องนี้ ไม่รู้ทำไมถึงมองข้ามไปได้ :serius2:
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ คือแบบดีมากกกกกก ชอบบบบ
แอร๊ยยย เสียดายที่เจอกันช้าไป อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้ว
ชอบพระเอกนายเอกคาแรคเตอร์แบบนี้มากกกก มันมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งสุดๆ โอยยยยย
บาสนี่แบบมีมุกเสี่ยวมาอัพเดตตลอดอะ 5555 แต่บทฮีจะจริงจังนี่ก็ทำเอาเขินแทนพี่หมอต่ายเลยนะ :o8:
แต่ชอบพี่หมอต่ายสุดๆ ดูท่าทางจะเป็นพวกฝีปากขัดกับหน้าตา 55555
อยากอ่านตอนหน้าแล้วววว พี่หมอไปเดินกับผู้หญิงคนไหนอะไรยังไง ค้างค่ะ :katai1:
-
ไม่มีไรร้อก พี่ต่ายรักน้องบาสจะตาย ติดแฟนด้วย
ชอบตอนบาสแหย่พี่ต่าย แล้วก็ตอนพี่ต่ายหึง น่ารักเฟ่อร์
น้องหมาที่บ้านน่ารัก รอบาสด้วย
-
บาสส อย่างเพิ่งคิดอะไรมากนะะ //ดักไว้ก่อน
จริงๆมันไม่มีอะไรหรอกก อาจจะเป็นเพื่อนรึเปล่าา
ยังไงก็ขอให้จบสวย เคลียร์กันได้เร็วๆ อิอิ
รอพาร์ทสองจ้าา
-
ไมีมีอะไรหรอกมั้งงงงบาสอย่าคิดมาก
-
อ่าว เฮ้ยยยยยย ค้าง ไปปปปปป กรีดร้องงงง
-
ค้างงงงงงงง
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
พี่สาวป่าวอย่าเพิ่งคิดมากไปหาพี่ต่ายเร็วบาส
-
คงไม่ใช่หรอกเนอะ
แต่กลัวบาสจะวู่วามน่ะสิ
-
ใครง่าาา อยากรู้วววว~~~
:ling1:
-
จ๊ะเอ๋ พาร์ทสองมาหรือยังง
-
ใจเย็นๆๆนะบาส
มันไม่มีอะไรหรอกเชื่อเราดิ :hao5:
-
:hao3:
แล้ว แล้ว แล้ววววววว, ถ้าจะดราม่า อย่าหนักมากนะ TT'
-
มารอหมาบาสพี่ต่าย เจาจะเคลียร์กันยังไง
บาสอย่าใจร้อนนะ
-
‘เลขหมายที่ท่านเรียกไม่มีสัญญาณตอบรับในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ The number you dialed is not available at this moment. Please try again.’
โคตรเกลียดเสียงผู้หญิงคนนี้เลย... บาสหงุดหงิดเมื่อกดโทรศัพท์จนมือหงิกแต่ก็ไม่มีคนรับ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขาอาจจะคิดว่าพี่ต่ายกำลังเรียนหรือเข้าเวร อะไรก็ตามที่ทำให้ไม่ว่างมานั่งอ่านไลน์หรือกดรับโทรศัพท์แต่นี่ไม่ใช่ ชายหนุ่มยอมรับว่าเขาเชื่อโตร้อยเปอร์เซ็นต์ โตไม่มีทางโกหก ด้วยนิสัยส่วนตัวของหมอนั่นไม่ใช่คนที่คอยยุแยงตะแคงรั่วให้ใครเข้าใจผิดกันอยู่แล้ว สีหน้าและท่าทางของมันมีแววลังเลอยู่ไม่น้อย เขารู้ว่ามันกำลังลังเลว่าควรบอกเรื่องนี้กับเขาดีไหม
'ทีแรกกูก็จะทักพี่ต่ายแล้วแต่ว่ากูเห็นเขามากับผู้หญิงอีกคนแล้วก็เดินจูงมือกันด้วย กูก็เลยสงสัยว่าเป็นเพื่อนเขาหรือเปล่า ตอนแรกกูก็อยากจะให้แน่ใจก่อนแล้วค่อยเข้าไปทักแต่ไม้มันก็ไลน์มาเร่งให้กูกลับ บาสมึงฟังกูนะ สิ่งที่กูเห็นมันอาจจะผิด นั่นอาจจะเป็นเพื่อนพี่ต่ายเพราะกูก็ไม่รู้จักเพื่อนเขาทั้งหมด กูบอกไว้ก่อนว่ามึงอย่าเพิ่งเชื่อสิ่งที่กูพูดแล้วเอาไปคิดเองเป็นตุเป็นตะไป มึงรอถามพี่ต่ายดีกว่า ฟังกูนะ มึงห้ามคิดเองเออเอง กูไม่อยากให้สิ่งที่กูไม่แน่ใจมาทำให้มึงเข้าใจผิดกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง ถ้าเป็นอย่างนั้นกูคงรู้สึกแย่มาก'
นั่นสินะ... ห้ามคิดเองเออเอง บาสรู้ดีแต่มันก็อดจะคิดไม่ได้ แต่สิ่งที่เขาคิดนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่โตกลัว เขาแค่กำลังงงเหมือนคนจับต้นชนปลายไม่ถูกเท่านั้นว่าเรื่องนี้มันเป็นอย่างไรมาอย่างไร พี่ต่ายที่ควรจะอยู่ในชั้นเรียนถึงออกมาเดินห้างเวลานี้ บาสเปลี่ยนเป้าหมาย เมื่อติดต่อพี่ต่ายไม่ได้ บุคคลที่เขานึกถึงเป็นลำดับที่สองคือพี่ปราชญ์ โชคดีเหลือเกินที่แลกเบอร์กันเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เขากดไล่รายชื่อสักครู่ก็พบ บาสไม่ลังเลที่จะกดโทรออกทันที รอสัญญาณดังสองสามครั้งพี่ปราชญ์ก็กดรับด้วยน้ำเสียงปกติ
(มีไร)
อื้อหือ เสียงเหวี่ยงมาเชียวเว้ย บาสคิดในใจก่อนที่จะกรอกเสียงตอบกลับไป “ผมบาสนะพี่ปราชญ์”
(เออ กูรู้ เบอร์มึงขึ้นหราพร้อมชื่ออยู่แล้ว โทรมามีอะไรกูจะนอน เดี๋ยวเย็นต้องไปเข้าเวรอีก)
“พี่ปราชญ์อยู่กับพี่ต่ายหรือเปล่า”
(...ไม่ มึงมีอะไรหรือเปล่า)
“ติดต่อพี่ต่ายไม่ได้ว่ะพี่ วันนี้ว่าจะไปรับหลังเข้าเวรเลยไม่รู้ว่าควรไปรอที่ไหน”
(ปกติมึงรอที่ไหนก็รอที่นั่นแหละเว้ย ฮ้าว... มึงลองโทรหาโน้ตว่าอยู่กับต่ายไหมได้ความว่ายังไงก็ไลน์มาบอกกูด้วย เดี๋ยวกูนอนต่อล่ะ)
ปราชญ์กดวางสายอย่างรวดเร็ว บาสขมวดคิ้วคิดหนักแต่เขาก็คิดว่าการไปรอที่เดิมอย่างที่รุ่นพี่แนะนำท่าจะดี ชายหนุ่มมองนาฬิกาที่บอกเวลาห้าโมงกว่าๆแล้ว ถ้าเอาตามเวลาที่นัดเมื่อคืนที่อีกฝ่ายบอกว่าจะออกเวรตอนหกโมงก็อีกไม่กี่สิบนาทีเท่านั้น เขาโบกเรียกวินมอเตอร์ไซริมถนน บอกจุดมุ่งหมายที่จะไปแล้วกระโดดขึ้นอย่างคล่องแคล่ว ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีเขาก็มาถึงหน้าโรงพยาบาล บาสสอดส่องสายตามองทั้งบรรดาคนไข้และญาติคนไข้ เจ้าหน้าที่ แพทย์แวรและแพทย์ประจำ รวมไปถึงบรรดานักศึกษาแพทย์ที่เดินเข้าออกก็ยังไม่เห็นร่างของบุคคลที่เขากำลังตามหา เขาตัดสินใจกดโทรหาเบอร์ของโน้ต แต่อีกฝ่ายก็ไม่รับเช่นกัน เขาถอนหายใจ ตัดสินใจเปิดโปรแกรมไลน์ขึ้นมาอีกครั้งเพื่อบอกว่าเขารออยู่ที่ร้านกาแฟเจ้าเดิมที่นั่งรอเป็นประจำ เขาไม่รู้ว่าพี่ต่ายจะกดอ่านหรือไม่เพราะข้อความก่อนหน้านี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะรับรู้เลย
บาสรู้สึกอึดอัด เขากำลังว้าวุ่นจนกระวนกระวาย ใครขวางทางก็ดูจะหงุดหงิดไปหมด พนักงานที่เคาท์เตอร์ร้านกาแฟก็ดูเงอะงะเพราะเป็นพนักงานใหม่ เจ้าหล่อนถามย้ำออเดอร์เขาสามรอบก็ยังพูดผิดจนครั้งสุดท้ายเขาเผลอกระชากเสียงตอบกลับไปจนพนักงานหน้าเสียแล้วเดินมารอรับเครื่องดื่ม ถือเป็นเรื่องโชคดีเรื่องเดียวของวันนี้ที่เก้าอี้โซฟาตัวเดิมของเขายังไม่ถูกลูกค้าคนอื่นจับจองไป บาสชอบที่นั่งฝั่งนี้ เพราะมันเป็นฝั่งเดียวที่หันหน้าออกไปนอกร้าน เขาจะได้มองเห็นคนเดินผ่านไปมาได้สะดวก
บาสรู้ตัวดี เขาไม่ได้หงุดหงิดพี่ต่าย ถึงโตจะเห็นพี่ต่ายเดินจูงมือควงแขนกับผู้หญิงคนไหนเขาก็ไม่ได้หึงหรือหวงอะไร บาสแค่สงสัยมากกว่าว่าทำไมอีกฝ่ายถึงไม่รับโทรศัพท์หรือกระทั่งไม่ตอบแชทที่เขาทักไปเลย... เขารู้ดีว่าถ้าไม่ใช่คนที่สนิทสนมกันอยู่แล้วพี่ต่ายไม่มีทางให้จับมือถือแขนหรือเข้าใกล้ขนาดที่โตกังวลหรอก ดูอย่างตอนที่เขาจีบแรกๆเป็นไร นี่ถ้าไม่บ้าอย่างเขาอย่าหวังว่าจะแหวกเส้นแบ่งนั่นไปได้หรอก! ไม่มีทาง!
“ต่ายเดี๋ยวสิ รอเราด้วย”
บาสหันขวับโดยอัตโนมัติไปตามทิศทางของเสียงแล้วก็ต้องถอนหายใจเพราะต้นเสียงนั้นคือผู้หญิงสองคนในชุดไปรเวทที่กหึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในอาคารผู้ป่วย ไม่ใช่คนที่เขากำลังตามหาอยู่ เขาเหม่อมองไปยังทิศเดิมสักพักแล้วส่ายหน้าช้าๆก่อนจะชะงักกึก หรี่ตามองไกลออกไปจากจุดเดิม...
นั่นมัน...
บาสวางแก้วกาแฟที่ยังเหลืออยู่กว่าครึ่งลงบนโต๊ะ ใช้ช่วงขายาวๆของตัวเองให้เป็นประโยชน์ เพียงแค่ไม่กี่สิบก้าวเขาก็ถึงจุดหมาย ชายหนุ่มสืบเท้าเข้าประชิดด้านหลังจนคนที่ยืนอยู่ชะงักตกใจ มืออุ่นสอดประสานเข้ากับมือเย็นๆของคนที่ยืนซ้อนด้านหน้า บาสเห็นใบหน้าเนียนใสตื่นตระหนก ดวงตาภายใต้กรอบแว่นสีเข้มวูบไหวเล็กน้อย เขายิ้มให้คนตรงหน้าบางๆ
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ผมครับ” บาสถามเสียงเรียบ มองใบหน้าตกใจของผู้หญิงในเสื้อกาวน์สีขาวตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเฉยแล้วค่อยมองคนที่ยืนอยู่ด้านหน้า พี่ต่ายไม่ได้กระเถิบหนีหรือชักมือออก ร่างเล็กกว่าแค่สะดุ้งเล็กน้อยเพราะตกใจ
“นี่... ถอยออกไปหน่อย” ต่ายเอ็ดเสียงเบา เหลือบตามองคนที่ยืนอยู่สูงกว่า
บาสยิ้มมุมปาก เขาถอยห่างออกตามที่อีกฝ่ายพูดแต่ยังคงจับมือเย็นนั้นไว้แน่น “แล้วนี่....” เขาแสร้งเหลือบตามองผู้หญิงตรงหน้าที่ดูจะรุ่นเดียวกับพี่ต่าย ไม่รู้ว่าใช่คนที่โตบอกว่าเจอเจ้าหล่อนเดินกับพี่ต่ายเมื่อตอนกลางวันไหม แต่ถึงอย่างไรบาสก็แน่ใจอย่างหนึ่งแล้วว่าเรื่องเข้าใจผิดที่ทั้งเขาและโตกลัวมันจะไม่เกิดขึ้น
ต่ายถอนหายใจเบาๆ ขมวดคิ้วมองทั้งผู้ชายรุ่นน้องตัวโตที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนและอีกคนตรงหน้า “นี่ส้ม เป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน ส้มเรียนอยู่เอกกุมารแพทย์เลยไม่ค่อยเจอกัน ส้มนี่บาส เรียนอยู่วิศวะปีสาม ม.เดียวกันนี่แหละ”
“แฟนกระต่ายเหรอ” หล่อนพูดพร้อมอมยิ้ม “ได้ยินโน้ตกับปราชญ์พูดถึงบ่อยๆ พี่ชื่อส้มนะ”
“ครับ” บาสตอบรับ จะหาว่าเสียมารยาทก็ได้แต่เขาแค่ยิ้มให้ผ่านๆแล้วมองคนข้างๆ “ผมไลน์มาไม่เห็นตอบ โทรไปก็ไม่รับ”
“ก็มันพัง” ต่ายบ่นอุบอิบ “เนี่ยก็จะนัดส้มไปเอาเมื่อกลางวันไปส่งซ่อมที่ศูนย์ที่ห้างก็เลยขอออกเวรไวหน่อยเพราะมีธุระ ก็คิดว่าหกโมงก็เสร็จพอดี เป็นอะไรเนี่ยหน้ายุ่งอีกล่ะ”
“ทำไมพัง”
“ก็มันตกน่ะสิ จอแตกเลยลองเอาไปเคลมดู สรุปต้องจ่ายตังเปลี่ยนเครื่องเลยไปซ่อมร้านแทน” ต่ายบ่นพึมพำ
“ก็กระต่ายซุ่มซ่ามเอง มีที่ไหนทำมือถือลื่นตกจากมือ”
“พูดมากน่าส้ม จะไปด้วยกันไหมเนี่ย” ต่ายถาม จับมือเล็กๆของเพื่อนเอาไว้
“ต่ายมีคนไปด้วยแล้วนี่ เราไม่ไปดีกว่าเดี๋ยวเราไปหาหมิวแทน” หล่อนตอบพรัอมหัวเราะคิกคัก แกว่งมือเพื่อนไปมาจนบาสอมยิ้มกับท่าทีน่ารักของเพื่อนสองคน “เลิกจ้องพี่ได้แล้วน้องบาส พี่ไม่ได้แอบเป็นกิ๊กกับกระต่ายนะ รายนี้จู้จี้ขี้บ่นยิ่งกว่าพ่ออีก ไม่ไหวหรอก”
“ห๊ะ... เออ... ผมไม่ได้...”
“ไม่ต้องมาปฏิเสธเลย ตาขวางขนาดนี้ พี่มีแฟนแล้วจ้ะไม่ต้องห่วง นี่เดี๋ยวไปเล่าให้หมิวฟังดีกว่าแฟนต่ายหล่อกว่าแฟนเราอีก น่าอิจฉานะเนี่ย หมิวต้องอยากเจอแน่ๆ”
“เนี่ยนะหล่อ...”
“เนี่ยแหละเรียกว่าหล่อ ไปล่ะเดี๋ยวเจอกันนะน้องบาส ไปแล้วนะต่ายแล้วเดี๋ยวจะไปบ้านต่ายวันไหนไลน์มาบอกเรานะ ขอให้มือถือซ่อมเสร็จแล้วล่ะไม่ใช่ไปเก้อ”
บาสก้มหัวเบาๆเป็นเชิงลา เห็นคนข้างๆโบกมือให้เพื่อนที่เดินออกไปที่ทางออกด้านข้างจนลัยสายตา เจ้าตัวก็หันมามองเขาตาเขียว ขมวดคิ้วหน้ายุ่งแบบที่ชอบทำเวลาขัดใจ
“เป็นอะไรเนี่ย ดีนะตรงนี้คนน้อย ปล่อยมือได้แล้ว”
“พี่ต่ายไม่รับโทรศัพท์ผมนี่นา...”
“ก็มันพัง บอกไปแล้วไม่ได้ยินหรือไง”
“ไลน์ก็ไม่ตอบด้วย...”
“...”
“แล้วโตก็เห็นพี่ต่ายเดินกับผู้หญิงด้วย...”
“ตอนไหน” ต่ายหรี่ตามองผู้ชายตัวโตที่งอแงจนน่าเหนื่อยใจ
“ก็ตอนกลางวันที่ห้าง โตมันไปจ่ายค่าโทรศัพท์ที่ศูนย์”
“ก็เอาไปส่งเคลมตอนบ่ายนี่แหละ พอรู้ว่ามันแพงเลยเอาไปซ่อมร้านแล้วมาเข้าเวร กะเลิกแล้วจะไปเอา... นี่อย่าบอกนะว่าหน้าบึ้งเพราะเรื่องนี้ ก็มันรับไม่ได้จะไปรู้ได้ยังไงว่าโทรมา”
“มันก็ไม่เชิง”
“ยังไงกัน”
บาสเห็นต่ายส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจแต่ริมฝีปากบางเจือรอยยิ้มเล็กน้อย กอดอกมองเขาด้วยสายตาจับผิดเหมือนจะรู้ว่าที่เขากังวลแต่แรกนั้นไม่ใช่เรื่องที่ติดต่อไม่ได้แค่อย่างเดียว “เฮ้อ ไม่มีอะไร”
“ถ้าไม่มีอะไรก็ช่วยทำหน้าให้เหมือนไม่มีอะไรจริงๆด้วย” ต่ายบ่น มองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาหกโมงแล้วก็เงยหน้ามองคนตัวสูงกว่าที่ยืนก้มหน้า “ไปเอาโทรศัพท์กัน เดินไปนะ มีอะไรก็พูดตอนเดินไปนี่แหละ”
บาสเดินตามหลังคนตรงหน้าต้อยๆจนพ้นเขตโรงพยาบาลไปแล้วเขาก็เห็นคนที่เดินนำหน้าหยุดยืนกอดอกมองนิ่ง
“นี่จะเดินตามตูดเป็นลูกหมาอีกนานไหมเนี่ย” มือเล็กกว่าดึงแขนเขาให้เข้าใกล้ เกาะริมเสื้อเชิ้ตแขนยาวของเขาให้เดินมาอยู่ในระนาบข้างๆกันแล้วก้าวขาช้าๆแต่สม่ำเสมอ “พูดได้ยังว่ามีอะไรอีก”
“ก็โตมันบอกว่าพี่ต่ายเดินจับมือกับผู้หญิงก็เลย คิดมากนิดหน่อย...” ...แต่นั่นก็ไม่ใช่ทั้งหมด บาสตอบเสียงแผ่วจงใจละวลีสุดท้ายเอาไว้ในใจ เขามองใบหน้าเนียนที่ตีหน้านิ่งเฉย มองตรงไปตามทางข้างหน้า ฟุตบาทริมถนนแถวโรงพยาบาลช่วงเวลาเย็นเต็มไปด้วยคนจำนวนมากที่เดินไปมา ทั้งนักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกันรวมไปถึงนักเรียนในเครื่องแบบและคนทั่วไปปะปนกัน แม้จะมีเสียงคุยกันแต่เขากลับรู้สึกสงบใจอย่างประหลาด
อาจจะเพราะคนข้างๆที่ตีท่าทีเหมือนไม่ได้สนใจอะไรกำลังตั้งใจฟังเขาอยู่เงียบๆ บาสรู้สึกแบบนั้น
“แต่ก็ไม่ได้จะจับผิดหรืออะไรพี่ต่าย โตมันก็บอกว่ามันมองไม่ชัดไม่อยากให้ผมคิดไปเองแต่ก็แอบคิดไปนิดหน่อย พอติดต่อไม่ได้มันเลยยิ่งกังวล ไลน์ไปก็ไม่อ่านโทรไปก็ไม่ติด โทรหาพี่ปราชญ์ก็ไม่รู้ พี่โน้ตก็ไม่รับ”
“ก็คลำทางมาหาถูกนี่ เป็นหมาเหรอจมูกไวชะมัด” ต่ายพูดหยอก เหลือบตามองคนข้างๆที่มีสีหน้าว้าวุ่นใจ น้ำเสียงทุ้มที่เคยมั่นคงกลับฟังดูลังเลต่างจากปกติอย่างเห็นได้ชัด “คิดอะไรไม่เข้าท่า”
“ก็มันคิดไปแล้วนี่ พี่ไม่มาเป็นผมไม่รู้หรอก” บาสหงุดหงิดตัวเองจนเผลอตะคอกเสียงดัง ชายหนุ่มทำหน้าตกใจ สำนึกผิดที่พูดเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามอง “ขอโทษครับ”
บาสรู้สึกผิดที่ตัวเองพูดกระแทกเสียงใส่อารมณ์กับคนข้างๆ แต่จะให้ทำอย่างไรในเมื่อตอนนั้นเขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ มันอึดอัดจุกอก พูดอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะหนึ่งตอนที่เพื่อนเล่าให้ฟัง แม้เข้าจะเชื่อใจพี่ต่ายแต่เขาก็อดที่จะแอบคิดไม่ได้ ชายหนุ่มมองคนข้างๆที่หยุดเดิน ยืนนิ่งมองหน้าเขา บาสรู้สึกเหมือนคนลิ้นจุกปาก จะพูดแก้ตัวอะไรไปก็ไม่ทันเสียแล้ว
“เอามือถือมา”
“ห๊ะ?”
“ก็บอกว่าเอามือถือมาไง”
บาสตกใจ รีบล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงสแลคส่งให้ทันที ชายหนุ่มยืนมองคนที่กดปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์เขาอย่างรวดเร็ว หยิบนามบัตรใบเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตสีขาว บาสเห็นว่าเป็นนามบัตรของร้านซ่อมโทรศัพท์บนห้างแถวนี้ เขาเห็นนิ้วเรียวกดเบอร์ร้านที่ปรากฏอยู่บนนามบัตรอย่างรวดเร็วแล้วยกโทรศัพท์แนบหู มองว่าที่คุณหมอที่ทำหน้ายุ่งปนหงุดหงิดแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
“สวัสดีครับ ผมชื่อต่ายที่เอาไอโฟนไปส่งซ่อมเมื่อตอนกลางวันนะครับ เครื่องสีขาวที่จอแตก ผมไปรับเครื่องช้าหน่อยได้ไหมครับที่ร้านปิดกี่โมง... ครับๆ... ขอบคุณมากนะครับเดี๋ยวผมโทรหาอีกทีก่อนเข้าไป”
ร่างสูงมองคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ พี่ต่ายไม่ได้ส่งโทรศัพท์มือถือคืนเขาทันที มือเล็กข้างที่ว่างอยู่คว้ามือเขาหมับแล้วกึ่งดึงกึ่งลากกลับทางเดิม เขาจำเป็นต้องสงบปากสงบคำเดินตามอย่างช่วยไม่ได้ บาสยอมรับ... เรื่องนี้เขาผิดเองที่เผลอตะคอกใส่พี่ต่ายไปทั้งๆที่พี่ต่ายก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันเกิดจากอุบัติเหตุและความคลาดเคลื่อนของเวลาแค่เล็กน้อยเท่านั้นที่ทำให้เรื่องมันลุกลามมาขนาดนี้ เขากระโตกกระตากไปเองทั้งนั้นทั้งๆที่โตย้ำนักย้ำหนาว่าให้ถามพี่ต่ายให้เข้าใจเสียก่อน
ไม่ใช่ไม่เชื่อใจ แต่ความรู้สึกอัดอัดและหน่วงๆในช่วงเวลานั้นมันกู้คืนมาไม่ได้จริงๆ...
-
ตึกจอดรถประจำในเขตมหาวิทยาลัยตอนนี้จำนวนรถเริ่มเบาบางเพราะเลยเวลาเลิกเรียนมานานมากแล้ว ส่วนที่ยังจอดอยู่ก็พอมีประปรายเนื่องจากบางคนก็อยู่ทำกิจกรรมกันต่อหลังเลิกเรียนบ้างและเป็นรถของบรรดาอาจารย์บ้าง บาสเดินตามแรงดึงของคนตรงหน้ามายืนอยู่ข้างๆรถเบนซ์คันเดิม
ไม่รู้ว่ากลัวเป็นจุดสนใจหรืออะไร แต่พอเราเข้าใจผิดกันทีไร พี่ต่ายมักจะลากมาคุยกันที่รถทุกที
“ฉันผิดหรือเปล่า” เสียงแหบที่เอ่ยคำพูดกี่ครั้งก็ฟังนุ่มหู บาสมองใบหน้าเรียวที่เงยมองเล็กน้อย คงเพราะความสูงของเราไม่ได้ต่างกันมากเท่าไร
“พี่ต่ายไม่ผิดหรอกผมผิดเอง” บาสตอบเขากุมมือข้างที่ถูกจูงมาตลอดทางแน่นขึ้น เขารู้สึกว่าฝ่ามือชื้นไปด้วยเหงื่อจนเปียก คงเพราะอากาศร้อนอบอ้าวเหมือนฝนจะตกตลอดเวลาแบบนี้ แต่เขาก็ไม่อยากปล่อย
“งั้นถามอีกครั้ง ฉันเป็นต้นเหตุของความผิดของนายหรือเปล่า”
บาสถอนหายใจ รู้สึกลังเลที่จะตอบคำถามที่พุ่งตรงมา พี่ต่ายเป็นแบบนี้เสมอ บางครั้งก็ตรงไปตรงมาจนเขากลัว “ถ้าจะให้บอกก็ใช่ครับ”
“งั้นฉันควรขอโทษใช่ไหม”
“ไม่ต้องหรอกครับ พี่ต่ายฟังผมก่อนนะ ผมต่างหากที่ควรจะขอโทษทั้งๆที่เรื่องที่ผมคิดมากเกินไป คิดเองเออเองมากเกินไป ทั้งๆที่โตมันก็เตือนแล้วตั้งแต่ตอนแรกที่มันมาเล่าให้ผมฟังว่ามันเห็นพี่เดินกับพี่ส้ม มันไม่ได้ยุยงหรือพูดให้ชวนเข้าใจผิดอะไร มันเห็นอย่างไรมันก็เล่าแบบนั้นตัวมันเองยังย้ำกับผมเลยว่าอย่าวู่วามหรือคิดไปเอง ผมไม่ได้โกรธที่พี่เดินกับผู้หญิงหรือระแวงพี่เลย ผมยอมรับว่ามันก็รู้สึกเหมือนกันแต่มาลองคิดดูแล้วมันแค่นิดหน่อยเท่านั้น ที่ผมกังวลคือพี่เป็นอะไร ทำไมพี่ไม่ตอบไลน์หรือรับโทรศัพท์ พี่ไม่เคยเป็นแบบนี้ตอนนั้นผมเลยคิดมากแล้วก็ไม่รู้จะทำยังไง ผมโทรหาใครก็ไม่รู้ว่าพี่อยู่ไหน พี่ปราชญ์บอกให้ผมมารอที่เดิมผมเลยเดินมารอร้านกาแฟที่ผมชอบมานั่งรอพี่บ่อยๆ”
บาสรู้สึกว่าตัวเองพูดรัวจนลืมหายใจ ไม่รู้ว่าพี่ต่ายฟังทันบ้างหรือเปล่าแต่คิดว่าวันนี้เขาพูดเร็วที่สุดในชีวิตแล้ว เวลานี้สมองสั่งการหรืออย่างไรเขาพูดออกมาหมดแบบไม่หยุดคิดก่อนแล้วว่าสิ่งที่พูดออกไปนั่นมันสมควรหรือไม่ เขารู้อย่างเดียวว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาตอนนี้มีอวัยวะแทนความรู้สึกหนึ่งที่เรียกว่าหัวใจกลั่นกรองแทนเขาเรียบร้อยแล้ว
“ตอนที่ผมเจอพี่ยืนอยู่กับผู้หญิง... อยู่กับพี่ส้มผมกลับรู้สึกโล่งใจมากกว่าว่าอย่างน้อยก็เจอพี่แล้ว ผมรู้เหตุผลว่าทำไมพี่ถึงไม่ตอบกลับมาแล้วแต่พอผมรู้เหตุผลนั้นความรู้สึกอีกอย่างที่มันเก็บเอาไว้มันก็ผุดขึ้นมาแทน ผมกลับรู้สึกว่าทำไมช่วงเวลามันเหมาะเจาะอะไรแบบนี้นะ ผมสมเพชตัวเองลึกๆนะพี่ต่าย ผมกลับมีความคิดเลวๆว่าทำไมพี่ไม่เห็นพยายามจะติดต่อหรือบอกผมเลย ถ้าเกิดว่าผมไม่เจอพี่แล้วพี่ไปรับมือถือกับพี่ส้ม พี่จะลืมไปหรือเปล่าว่าผมนั่งรออยู่ตรงนั้น พี่จะลืมนัดของเราไหม พี่ติดต่อใครไม่ได้เลยหรือ ฝากบอกพี่ปราชญ์ บอกพี่โน้ตมาก็ได้ พี่อยู่กับเพื่อนพี่ก็น่าจะหาทางบอกผมหน่อย ผมคิดเยอะไป ผมเอาความรู้สึกกระวนกระวายของผมมาเปรียบเทียบกับความนิ่งเฉยของพี่ ผมเลยเผลอตะคอกพี่ไป ผมขอโทษ”
ต่ายอ้าปากค้าง รู้สึกตกใจเล็กน้อยกับคำพูดที่รัวออกมาราวกับห่ากระสุน เขายอมรับว่ามีหลายนัดที่กระแทกเข้ามาจนเขาต้องนิ่งแล้วคิดตาม บาสมองใบหน้าเนียน เขาเห็นคนตรงหน้าอ้าปากเหมือนจะพูดเถียงอะไรสักอย่างแต่ก็ปิดปากราวกับลังเลว่าจะพูดออกมาดีไหม สมองน้อยๆที่เต็มไปด้วยรอยหยักที่มากกว่าเขานั้นคงกำลังสร้างกระบวนการทางความคิดที่ซับซ้อนจนเขาไม่อาจนึกถึงได้ ชายหนุ่มถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้ง รู้สึกถึงมือเล็กที่ขืนออกจากการเกาะกุมแน่นจนบาสรู้สึกใจหายเหมือนหัวใจจะตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม กลัวว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิดจนเรื่องราวเลยเถิดไปไกลกว่านี้
พี่ต่าย...
“สรุปว่าฉันผิด”
“ไม่ใช่...” เขาพยายามค้าน
“ไม่ๆ ผิดก็ผิด รับได้” ต่ายส่ายหน้า พิงหลังกับกำแพงปูนเปลือยด้านหลังตรงท้ายรถ เขามองออกไปด้านนอกตึก เห็นท้องฟ้าที่กำลังมืดครึ้มเพราะเข้าช่วงเวลาหัวค่ำ อากาศเย็นจนต้องยกมือขึ้นกอดอก
“...”
“มันไม่ใช่ไม่ได้คิดนะ ไม่ใช่ว่าจะนิ่งจนไม่ได้รู้สึกอะไร”
บาสเงยหน้ามองคนที่เปิดประเด็นตรงหน้าหลังจากที่ก้มหน้ามาตลอดตั้งแต่อีกฝ่ายเงียบไป ขายาวก้าวเข้าหา เขาเห็นพี่ต่ายเหลือบตามองแล้วเสไปทางอื่นแต่ก็ไม่ได้กระเถิบตัวหนีไปไหน
“ตอนที่มือถือพังตอนนั้นอยู่กับส้มพอดีเจอกันที่โรงอาหาร อย่างที่ส้มบอกฉันซุ่มซ่ามเองที่ทำมือถือลื่นจากมือเพราะถือของเยอะเกินไปด้วย ทั้งชีททั้งหนังสือวุ่นวายไปหมด พอหยิบขึ้นมาก็เห็นว่าจอมันแตกเกือบจะละเอียดเลยแหละ แค่มีฟิล์มติดอยู่มันเลยไม่ร่วงกราวออกมาเลยตัดสินใจปิดเครื่องดีกว่าแล้วไปที่ศูนย์ โตอาจจะเห็นตอนนั้นพอดี ส่วนเรื่องเดินจูงมือกันก็คงเป็นช่วงที่ส้มดึงมือเดินไปดูร้านอื่นตอนออกจากศูนย์บริการ รายนั้นมีร้านประจำที่ไปบ่อยก็เลยพาไป ก็แค่ช่วงนั้นนั่นแหละ เพื่อนกันใครจะมาจูงมือถือแขนกันตลอดเวลา”
เสียงแหบอธิบายเรียบลื่นทั้งๆที่ดวงตายังคงมองไปยังเบื้องล่าง แสงไฟจากท้องถนนเริ่มเด่นชัดขึ้นในจังหวะเดียวกับที่ความมืดเคลื่อนเข้ามาแทนที่ ในตัวอาคารเปิดไฟจนสว่างตลอดอยู่แล้วเขาเลยไม่ได้สังเกตว่าด้านนอกนั้นมืดขนาดนี้แล้ว
“ส่วนเรื่องที่ไม่ได้ติดต่อไป ฉันยอมรับว่าฉันผิดเองนายจะโกรธก็ได้ มันก็ถูกแล้วเพราะว่าที่นายพูดมาถ้าฉันเป็นนาย... ฉันก็คงโกรธ... มั้ง... ไม่รู้สิ เอาเป็นว่าคงจะเคืองอยู่เหมือนกันแหละ ตอนแรกฉันก็คิดว่าจะให้ส้มโทรไปหาปราชญ์หรือไม่ก็โน้ตถามเบอร์นายเหมือนกันแต่คิดอีกทีก็รู้สึกว่าไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวเย็นนี้ก็ซ่อมเสร็จแล้วค่อยไลน์หรือโทรหาเอาก็ได้ มันคงไม่เป็นเรื่องใหญ่อะไรก็แค่โทรศัพท์พัง นายก็คงเพิ่งจะเลิกสอบคงจะอยู่กับเพื่อนแล้วมาเจอกันตอนเย็นเลย คิดว่าถึงไปเอามือถือแล้วกลับมาช้านิดๆหน่อยๆไม่น่าเป็นอะไรหรอกก็นัดกันแล้ว คิดแค่นั้นจริงๆ” ดวงตากลมเบื้องหลังเลนส์แว่นตาเหลือบมองใบหน้าคมของคนที่เด็กกว่า ต่ายพูดเสียงแผ่วแม้จะเบาแต่คนที่รอฟังกลับได้ยินชัดเจน
“ขอโทษนะบาส”
ขอโทษผมทำไม...
ขอโทษกับความเห็นแก่ตัวของผมทำไมกันพี่ต่าย... พี่ไม่ผิดเลย...
บาสรู้สึกตัวเองมือเท้าอ่อนเกือบจะทรงตัวไม่อยู่ เขามองใบหน้าพี่ต่ายด้วยแววตารู้สึกผิดท่วมท้น พี่ต่ายกำลังทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่งี่เง่าที่สุดในโลก เขาไม่เคยกังวลกับเรื่องอื่นมากขนาดนี้ พอเป็นเรื่องของพี่ต่ายทีไรเขารู้สึกตัวเองเหมือนคนบ้า
บ้า...ที่คิดเอาแต่ความคิดของตัวเองเป็นที่ตั้งว่าพี่ต่ายต้องมาคิดแบบเดียวกัน ทั้งๆที่พี่ต่ายเองก็คิดไม่ต่างกับเขาเลย
แค่การกระทำของเราแสดงออกมาแตกต่างกันเท่านั้น
บาสยกแขนของตัวเองที่มันดูหนักหนาเหลือเกินในความรู้สึกของเขา ใช้มือแตะที่ท้องแขนของร่างเล็กกว่าแผ่วเบา คนตรงหน้าไม่ได้ขยับตัวไปไหน ยืนนิ่งทั้งๆที่ยังกอดอกแน่น เสียงเอี๊ยดอ๊าดของล้อรถที่เบียดพื้นปูนซีเมนต์ดังก้องทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย เหลือบตามองรถยนต์ที่กำลังขับผ่านไปจนลับสายตาแล้วจึงหันมามองใบหน้าขาวที่ยังคงมีสีหน้าลำบากใจ
“พี่...”
เสียงทุ้มหยุดชะงัก บาสรู้สึกตัวเองควานหาลิ้นไม่เจอ ริมฝีปากอ้าค้างด้วยความตกตะลึงเมื่อจู่ๆคนที่ยืนกอดอกอยู่โผเข้ามากอดแน่นไม่ทันตั้งตัว อ้อมแขนเล็กแคบโอบรอบตัวของเขาแน่น ชายหนุ่มตกใจทำอะไรไม่ถูก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะวางมือที่ตกอยู่ข้างลำตัวของตัวเองไว้ตรงไหนเมื่อถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้
“หายโกรธหรือยัง”
เสียงแหบถามอู้อี้ออกมาจากช่วงบ่า บาสเหลือบมองใบหน้าที่เคยขาวตอนนี้กลับเจือสีชมพูเพราะความร้อนที่แล่นริ้วไปทั่วพวงแก้มเนียนจนถึงใบหู เห็นแล้วใจอ่อนยวบ เขาเคยโกรธพี่ต่ายที่ไหนกัน... ชายหนุ่มโอบร่างคนที่กอดเขาอยู่แน่น ซบหน้าผากลงที่ลาดไหล่แคบกว่า เกลือกกลิ้งไปมาจนอีกฝ่ายยักไหล่ย่นคอด้วยความจั๊กจี้
“ไม่...”
“ฮื่อ” คนในอ้อมกอดส่งเสียงประท้วง
“ผมไม่เคยโกรธพี่ต่าย ไม่มีวัน”
“ก็อารมณ์ไม่ดีเพราะฉัน”
“ผมอารมณ์เสียตัวเอง” บาสสูดลมหายใจ กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกจนอีกฝ่ายดิ้นขลุกขลัก เขาเอียงหน้าเข้าหาทั้งๆที่ยังซบอยู่ที่บ่าของอีกฝ่าย “ผมสัญญาผมจะไม่งี่เง่าอีก”
“อย่าสัญญาเลย” ต่ายพูดแทรก “ฉันก็ไม่รู้ว่าหลังจากนี้ต่อไปฉันจะทำอะไรให้นายไม่พอใจอีกหรือเปล่า บางทีต่อไปฉันก็อาจจะเป็นฝ่ายที่งี่เง่าบ้างก็ได้ใครจะรู้ เอาเป็นว่าเราก็จำวันนี้เอาไว้เป็นบทเรียน นายไม่ชอบอะไรฉันจะพยายามจำเอาไว้ นายก็จำเอาไว้ล่ะว่าบางเรื่องฉันเองก็ไม่ใช่คนที่คิดอะไรซับซ้อนขนาดนั้น ฉันถนัดกับการคิดเองแล้วก็ตีความไปว่ามันคงไม่เป็นไรแต่หลังจากนี้ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก แบบนี้ดีกว่าไหม”
บาสพยักหน้าหงึกหงัก เขารู้สึกถึงแรงขืนตัวจากคนในอ้อมกอดจนต้องคลายวงแขนไว้หลวมๆแทน มือเย็นๆสองข้างแนบเข้าที่แก้มของเขาจนต้องมองตรงไปยังใบหน้าของคนที่อยู่ต่ำกว่าระดับสายตาเพียงเล็กน้อย
“วันหลังชอบไม่ชอบอะไรก็บอกล่ะอย่าเงียบแล้วเอาไปคิดเองเออเอง ฉันไม่ใช่หมอดูนะจะได้รู้ว่านายพอใจหรือไม่พอใจอะไรบ้าง” ต่ายเตือนเสียงแผ่ว พอเห็นบาสหยักหน้ารับรู้เจือรอยยิ้มแล้วก็ยิ้มตาม “ดีมาก”
บาสรู้สึกว่ามือเล็กๆนั้นออกจะรุนแรงไปสักหน่อยเมื่อใบหน้าเขาถูกดึงจนยืดออก ชายหนุ่มประท้วงเสียงอู้อี้แต่คนทำนั้นหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างชั่วร้าย ต่ายปล่อยมือออก เห็นร่างสูงหน้ามุ่ยโอดโอยด้วยความเจ็บแล้วก็ต้องยิ้มเต็มแก้ม ไม่ได้ดึงแรงขนาดนั้นเสียหน่อยสำออยไปได้ ว่าที่คุณหมออมยิ้มกริ่ม ใช้มือข้างหนึ่งรั้งลำคอของคนตัวโตให้ก้มลงมาใกล้แล้วหอมเข้าที่แก้มของคนที่ถูกดึงแผ่วเบาราวกับจะปลอบ คนถูกจู่โจมอ้าปากค้างตกใจ จะคว้าร่างไว้ตัวการก็เผ่นหนีขึ้นไปนั่งบนรถเบนซ์ฝั่งที่นั่งข้างคนขับเรียบร้อยแล้วเรียกเขาเสียงดัง
“มาเร็ว ขับไปจอดที่ห้างเลย เดี๋ยวร้านมือถือปิดแล้วไม่มีใช้ คนแถวนี้จะโวยวายคิดไปเองอีก หิวข้าวแล้วด้วย”
บาสส่ายหน้าช้าๆทั้งๆที่ริมฝีปากยังแย้มรอยยิ้มกว้าง เขาเปิดประตูที่นั่งฝั่งคนขับแล้วแทรกตัวเข้าไปนั่ง เห็นคนข้างสตาร์ทรถให้เรียบร้อยแล้วแต่ยังเอี้ยวตัวไปจัดกองหนังสือที่ระเกะระกะอยู่ที่เบาะหลังจนมันเป็นระเบียบนิดหน่อยแล้วค่อยขยับมานั่งตัวตรงเหมือนเดิม ดึงเซฟตี้เบลท์มาคาดเรียบร้อยแล้วมองหน้าสารถีที่จ้องมองตาแป๋ว
“มองอะไร ขับไปสิ...อื้อ”
ชายหนุ่มได้ยินเสียงแหบครางเครือประท้วงในลำคอเมื่อเข้าโน้มตัวเข้าหาและกดริมฝีปากจูบหนักๆลงไปโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากพี่ต่ายเย็นชืดจนเขาอยากถ่ายความร้อนของอุณหภูมิร่างกายให้คนตรงหน้านัก บาสรู้ตัวว่าตัวเองกำลังหอบหายใจหนักและอีกฝ่ายก็ไม่แพ้กัน จูบครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งก่อนหน้านี้นัก อาจจะเป็นเพราะอารมณ์ที่ยังคุกกรุ่นอยู่ก่อนหน้านี้ทำให้เขาบดเบียดริมฝีปากลงไปหนักหน่วงกว่าครั้งไหนๆ ปลายลิ้นร้อนชอนไชเข้าไปสัมผัสเกี่ยวกับลิ้นนุ่มๆของคนตรงหน้า เหมือนพี่ต่ายจะสัมผัสได้ เจ้าตัวไม่ประท้วงหรือหลบเลี่ยงให้เขาหยุด ริมฝีปากบางสีสดกับปลายลิ้นเงอะงะที่ขยับตามการชักจูงของเขาจึงสั่นกระตุกแผ่วเบา ลมหายใจติดขัดเล็กน้อย เมื่อเขาถอนริมฝีปากออกคนที่ถูกบดจูบจึงอ้าปากสูดลมหายใจราวกับคนขาดออกซิเจน
ดูเอาเถอะ...พี่ต่ายของเขาแค่จูบยังเหมือนคนทำอะไรไม่เป็น แค่แตะริมฝีปากกดเบาๆที่แก้มเรื่อยไปถึงหลังหูเจ้าตัวยังนั่งแข็งสะดุ้งทุกครั้งที่เขาแนบความร้อนทาบทับกับผิวเนื้อเย็นเฉียบ
...เข้าใจหรือยังว่าทำไมเขาถึงไม่หึงเรื่องที่พี่ต่ายไปเดินกับผู้หญิงแต่กลับไปกังวลเรื่องอย่างการที่อีกฝ่ายไม่ติดต่อกลับมามากกว่าเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างการนอกใจ
คนเถรตรงแถมบริสุทธิ์ไปทั้งตัวอย่างที่ต่ายไม่มีวันได้สัมผัสหรือได้รับสัมผัสจากใครนอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น!
.
.
-----------------------------------------------------------------
ฺBGM - ไม่มีตรงกลาง - เอ๊ะ จิรากร
http://www.youtube.com/v/yiHukM7rQk8
-----------------------------------------------------------------
แจ้งข่าวนิดนึงค่ะ ว่า Paint Your Love แต่งแต้มเติมรักที่เป็นตอนของไบค์พีคนั้นจะไม่ลงจนกว่าลงเสื้อกาวน์ฯจบแล้วนะคะ ซึ่งก็ตอนหน้าแล้วเช่นกัน และจะแบ่งออกเป็น 2 Part เหมือนกันกับตอนที่ 18 นี้ค่ะ
:katai4:
-
พี่ต่ายน่ารักบาสก็น่ารักมีเหตุผลทั้งคู่
-
นึกว่าต้องต้มมาม่าซะแล้ว 5555 ดีที่เคลียร์กันเข้าใจ
-
พี่ต่ายน่ารักจัง ตอนหน่าจะจบแล้วหรอ :hao5:
-
ชอบพี่ต่ายมากกกกก
ชอบความตรงไปตรงมาและมีเหตุผล
จริงๆคู่นี้น่ารักมากๆ ที่เวลามีปัญหาก็เคลียร์กันเลย ปลื้มมมมมม
-
ชอบที่คุยกันด้วยเหตุผลมากๆ
บาสค่อนข้างใจเย็นที่จะรอฟังเหตุผลพี่ต่ายด้วย น่ารักสุดๆๆ :hao3:
-
อิๆๆๆๆๆ พี่ต่่ยน่าร๊ากๆๆๆ
-
โอ๊ยยย พี่ต่ายทำเอาเขิน จิกหมอน
:mew3:
-
ตอนแรกนึกว่าจะมีดราม่า ดีแล้วที่เข้าใจกันไว :katai2-1:
-
น่ารักอ่ะ >//<
ชอบตรงที่มีอะไรก็คุยกันอ่ะ
โอ๊ย! ฟินตัวแตก
-
คือฉากจบจะไปอยู่ที่บ้านต่ายใช่มั้ย คือพาไปเปิดตัวแล้วแต่งเลยใช่มั้ย :hao7:
แต่งแล้วเข้าหอเลยนะ :z1:
-
เข้าใจกันแล้ว บาสเป็นห่วงพี่ต่ายมาก
-
ดี ๆ ๆ มีอะไรก็คุยกัน เปิดใจไปเลย
ดีกว่า คิดเอง เออเอง บ้าเอง(อันนี้เราเป็นบ่อย)
น่ารักกกกก
:hao3:
-
โอ้ยๆๆ คือพี่หมอน่ารักก
-
หวานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
-
:ling1:
-
ว่าแล้วต้องเป็นเพื่อนของพี่ต่ายในกลุ่ม ทั้งบาสและต่ายคงต้องค่อยๆ ปรับตัวเข้าหากัน ชอบไม่ชอบอะไร ก็พูดให้อีกฝ่ายหนึ่งได้รับรู้
-
อุ๊ยตายยยแล้วววว ไม่มาม่า แต่เข้าใจกันมากขึ้น แล้วแถมได้ปลอบใจส่งท้ายด้วยนะบาส
ปล. พี่ต่ายน่าร้ากกกกกก :กอด1:
-
พี่ต่ายน่าร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆ เสียใจตอนหน้าจบเเล้ว
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ให้ความรู้สึกของคนเป็นแฟนกันจริง ๆ เลยตอนนี้ ชอบๆๆ ปรับความเข้าใจกันแล้วก็เข้าใจกันมากขึ้น :mew3:
-
พี่หมอต่ายน่ารักไปเพื่อใคร งืออออ
-
รักบาสจังๆๆๆๆๆๆๆ ขอแบบบาสสักคนสิ
-
:-[ ฟิน คำเดียวเกินพอ
-
น่ารักกันจังเลย
คนอ่านฟิน
>.<
:-[ :-[ :-[
-
อุ้ย เขิน :o8:
-
เอิ่มพี่หมอคะ เดี๋ยวนี้พี่หมอพัฒนานะคะ
นอกจากจะทำให้บาสตกใจตื่นเต้นกับพฤติกรรมพี่แล้ว
คนอ่านก็ใจเต้นเหมือนกันค่ะ
แบบว่า พอพี่หมอเสนอมา น้องบาสก็สนองกลับ
คนอ่านอย่างอิชั้นก็ฟิน ออกจมูกเลยสิคะ
-
:กอด1: กอดแน่นๆเลย
-
:sad11: ยังไม่อยากให้จบเลย น่ารักอะ
-
ตอนนี้แบบว่า real มาก หลายคู่มีปัญหากันด้วยเรื่องเล็กน้อยแบบนี้แหละ ยิ่งช่วงแรกนะ ต้องปรับ ต้องจูน เข้าหากัน
ต่ายกับบาส เป็นคนมีเหตุผลดีมาก ประคับประคองความรักของตัวเองด้วยความตั้งใจ พยายามปรับ พยายามจูน แต่ก็ไม่เสียความเป็นตัวเอง เป็นความสัมพันธ์ในฝันที่เราวาดไว้เลย อิจฉาจัง
-
โหยยยย แอบเสียน้ำตานะบอกเลย 555
รู้สึกน้อยใจพี่ต่ายแทนบาสเลยอ่ะ งื้ดๆ
แต่ก็เคลียร์กันเร็วไวปานวอก เจ๋งมากก พี่ต่ายไม่ปล่อยผ่านเลย แบบนี้คบกันยืดด อิอิ
ตอนนี้ก็เหมือนทั้งสองคนได้เรียนรู้นิสัยกันมากขึ้นเนอะ น่ารักดีค่ะ
ปล. จะจบแล้วว ใจหายเลย แต่จะตามไปไบค์พีค คู่นั้นน่าติดตามมาก b^^d
-
พี่ต่ายน่ารักอีกแล้ว ชมทุกตอนค่ะ บาสเองก็น่ารักมากเช่นกัน ประโยคสุดท้ายของบาสน่ะใช่เลย
คนอย่างต่ายโคตรตรงเรื่องโกหกไม่มีแน่ เป็นเพราะห่วงต่าวหาก ตอนนี้ซึ้งนะคะ
ชอบการตัดการกับปัญหาของต่าย คือไม่ใช้อารมณ์ รับฟังกัน คิดตามด้วยความใส่ใจว่าถ้าเป็นตัวเองจะรู้สึกยังไง
จบด้วยกอดและหอมแก้ม โอ๊ย แอทแทคใจน้องบาสและคนอ่านมาก อยากห่อหมอต่ายกลับบ้านค่ะ น่ารักไป๊
ขอบคุณค่ะ
-
ดูเป็นผู้ใหญ่ใจเย็นทั้งคู๋
งืดดด แอบกลัวดราม่ามาตั้งนาน
ดีนะนี่ โล่งไป
ตอนหน้าจบแล้วเหรอออ
สนุกมากๆเลยค่ะ
อยากรีเควส ไบค์พีคตอนพิเศษยาวๆ เอิ้กๆๆ
#ขอไว้ทุกคอมเม้นต์อย่ารำคาญเราเลยนะเราอยากอ่าาาาานนนนนน
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
ฟินมากกกกกกกก
ิอิอิ
-
ใกล้จบแล้วนะ ..
-
kiss kiss :-[
-
ฟินนน ><// บาสเป็นผู้ใหญ่กว่าที่คิดตอนแรกนึกว่าจะโวยวายซะอีก
พี่หมอก็น่ารักอะ อ้อนด้วย :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ดีแล้วที่เข้าใจกัน
ชอบนะ ที่อย่างน้อยบาสไม่โวยวายจนเรื่องบานปลาย
-
ชอบพี่ต่ายที่มีอะไรเคลียร์เลยไม่ปล่อยให้ค้างคา
ปรับตัวเข้าหากันให้หวานกว่านี้อีก :mew3:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
แอร๊ย เขินนนนน
-
:n1:
วันเสาร์เป็นวันที่สมควรเป็นวันหยุดของนักศึกษาทั่วไปแต่ไม่ใช่กับนักศึกษาแพทย์ ช่วงทุกวันหยุดราชการทั้งเสาร์และอาทิตย์ถึงเป็นวัน Ward Round ที่จะต้องเข้าเวรในช่วงเช้า บางเคสอาจจะเลยเถิดไปช่วงบ่ายได้ ถึงกระนั้นต่ายก็ไม่ลืมว่าเย็นวันนี้เขาและเพื่อนๆทั้งกลุ่มจะแห่ไปถล่มบ้านของเขาตามคำเชิญชวนของบุพการีที่เคารพรักที่ไม่ได้เจอกันนานจนกลัวจะลืมหน้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนนี้ไป เป็นโชคดีของเขาที่เพิ่งผ่านพ้นช่วงสอบย่อยไปพร้อมกับที่มหาวิทยาลัยสอบกลางภาคเสร็จ บรรดาอาจารย์จึงยุ่งอยู่กับการตรวจเช็คข้อสอบรวมไปถึงรายงานต่างๆดังนั้นจึงไม่มีอะไรให้ทำมากนัก อันที่จริงปีห้าก็ถือได้ว่าเป็นปีที่ค่อนข้างสบายสำหรับนักศึกษาแพทย์เพราะเคยชินจากการทำงานมาตั้งแต่ช่วงปีสี่แล้ว ติดที่ว่าต้องศึกษาเนื้อหาด้วยตัวเองเยอะไปเสียหน่อย
ดวงตาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาบ่ายสามโมงกว่าแล้ว ต่ายหยิบใบรายงานที่เขียนเอาไว้ติดมือกลับมาด้วยเพราะยังไม่เสร็จดี เหลือลงรายละเอียดเกี่ยวกับผู้ป่วยอีกนิดหน่อยเท่านั้น มืออีกข้างหนึ่งถือถุงกระดาษที่ใส่เสื้อกาวน์ยาวสีขาวที่ตั้งใจจะเอากลับไปซัก ตอนแรกเขาตั้งใจจะกลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแต่สุดท้ายแล้วเขาก็ตัดสินใจว่าไปชุดไหนก็เหมือนกัน อีกอย่างเขาขี้เกียจย้อนไปย้อนมาด้วยเพราะบ้านที่เขาอยู่นั้นมันคนละทางกัน เขาก้าวยาวๆไปตามทางเดินของโรงพยาบาลที่ทอดไปยังสวนอาหารที่เต็มไปด้วยบรรดาร้านอาหารทั้งตามสั่งทั่วไปและแฟรนไชส์ชื่อดัง ดูเหมือนเขาจะเป็นคนสุดท้ายที่สะสางงานตัวเองเสร็จเพราะเมื่อไปถึงเขาก็เห็นเพื่อนฝูงที่นัดกันไว้ทุกคนนั่งคุยกันเฮฮาเสียงดังอยู่แล้ว ต่ายเห็นเจ้าเด็กวิศวะตัวโตที่วันนี้ไม่ได้ใส่เสื้อช๊อปเหมือนปกติเพราะไม่ใช่วันธรรมดาที่ต้องเข้าเรียน เจ้าตัวอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเขียวขี้ม้ากับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มตัวที่เขาเห็นว่าอีกฝ่ายชอบใส่บ่อยๆ ใบหน้าคมนั่นประดับด้วยรอยยิ้มพร้อมเสียงหัวเราะร่า ดูเหมือนคนอัธยาศัยดีอย่างหมอนั่นจะสนิทกับสองสาวอย่างส้มและหมิวอย่างรวดเร็วเพราะมองจากตรงนี้ก็ดูจะเข้ากันได้ดี
เจ้าของร่างสูงที่ต่ายกำลังจ้องมองยกมือขึ้นโบกทันทีที่สายตานั่นสะดุดเห็นว่าเขายืนนิ่งอยู่หน้าร้านกาแฟที่นัดกันไว้ ต่ายส่ายหน้าอมยิ้มนิดๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโรคจิตที่แอบดูชาวบ้านทั้งๆที่การแอบดูของเขานั้นมันออกจะโจ่งแจ้งไปเสียหน่อยจึงถูกฝ่ายนั้นจับได้อย่างง่ายดาย นอกจากหูจะไวเหมือนสุนัขแล้วยังจะตาไว
เหมือน...เอ..เหมือนอะไรดีนะ จะว่าเหมือนเหยี่ยวก็ไม่ใช่เพราะเจ้าตัวไม่ใช่คนตาดุ แต่ถ้าเป็นคนพี่ล่ะก็อาจจะเปรียบเทียบแบบนั้นได้ ต่ายเลิกคิดฟุ้งซ่าน เขาเดินเข้าไปในร้านแล้วเอ่ยทักทายเพื่อนอีกสี่คนที่นั่งอยู่ด้วย โน้ตลุกขึ้นไปลากเก้าอี้ไม้บุนวมรองนั่งอย่างดีของร้านกาแฟมาให้เขานั่งลงข้างๆตัวเอง
“ยังเขียนรายงานไม่เสร็จหรือ” ปราชญ์ทักขึ้นเมื่อเห็นเขาวางแฟ้มที่บรรจุกระดาษรายงานขนาดเอสี่สามสี่แผ่นลงบนโต๊ะ
“อือ เหลือลงประวัติผู้ป่วยอีกนิดหน่อย เดี๋ยวค่อยส่งวันจันทร์” เขาตอบสั้นๆ หันไปมองร่างสูงผิวสีเข้มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ฝ่ายนั้นส่งยิ้มกลับมา เป็นรอยยิ้มแบบเดิมที่เขาได้รับมาตลอดในช่วงเวลาเกือบสองเดือนที่ผ่านมา
เวลาผ่านไปไวนัก ต่ายยังจำได้ถึงวันแรกที่เจ้าตัวแหกปากร้องโวยวายลั่นห้องฉุกเฉินแถมยังกวนประสาทจนเขาที่เหนื่อยมาทั้งวันแล้วแทบจะหลุดอารมณ์เสียตอกกลับอยู่หลายครั้ง แถมหลังจากนั้นยังพาตัวเองเข้ามาวุ่นวายให้ชีวิตที่สุขสงบของเขายุ่งเหยิงไปหมด น่าแปลกที่เขาปรับตัวรับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นได้ดีจนตัวเองยังนึกประหลาดใจจนถึงทุกวันนี้ วันที่เด็กหนุ่มรุ่นน้องต่างคณะได้กลายเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต คิดอะไรเพลินๆไปได้ไม่เท่าไรเขาก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงหวานๆของสองสาวในกลุ่มที่เตือนเรื่องเวลา เขาตั้งใจจะไปถึงที่บ้านก่อนเวลานัดสักหน่อย ดังนั้นก็ควรได้เวลาที่พวกเขาจะออกเดินทางได้แล้ว
รถเบนซ์ C220 cdi คันเดิมที่มักจะบรรจุผู้โดยสารเพียงแค่สองคนวันนี้ได้เพิ่มจำนวนมาอีกสองคน สองสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังชวนคุยเจื้อยแจ้ว ส่วนปราชญ์กับโน้ตขับตามหลังมาติดๆ
“วันนี้คุณแม่ปิดร้านเลี้ยงเลยเหรอต่าย” หมิวชะโงกหน้ามาตรงช่องว่างระหว่างเบาะนั่งด้านหน้า
“ไม่เชิงหรอก พอดีวันนี้มีเลี้ยงพนักงานประจำปีเขาเลยโทรมาชวน”
“ร้าน? ไม่ได้ไปบ้านพี่ต่ายเหรอครับ” สารถีจำเป็นที่นับวันแล้วคงจะเทคโอเวอร์ตำแหน่งคนขับรถประจำในไม่ช้าย้อนถามด้วยความสงสัย
“ก็บ้านกับร้านก็อยู่ที่เดียวกันแหละ” ต่ายตอบส่งๆไป มือวุ่นวายกับรีโมทเครื่องเสียงที่ต่อเข้ากับไอโฟนยังไงก็ต่อไม่ติดเสียทีชะงักเล็กน้อยเหมือนคนเพิ่งนึกได้ “เอ๊ะเคยบอกไปหรือยังว่าบ้านเป็นร้านอาหาร”
บาสเคาะพวงมาลัย สายตามองตรงไปยังท้องถนนเบื้องหน้าแต่คิ้วขมวดเหมือนคนกำลังนึก “...เหมือนจะบอกแล้ว ขอโทษผมนึกว่าตอนนั้นพี่ล้อเล่น มิน่าล่ะ...”
“มิน่าล่ะอะไรจ๊ะ” ศีรษะที่โผล่มาตรงช่องว่างตรงกลางเพิ่มเป็นสองหัว เมื่อทั้งสองสาวต่างแย่งกันเกาะเบาะชะโงกหน้ามาคุยด้วยความสนใจ
“พี่ต่ายเลยทำกับข้าวอร่อยสินะ” บาสเปรยขึ้น หันมาส่งยิ้มให้คนที่นั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ
“ว้ายอะไรกัน นี่เป็นเพื่อนกันมาห้าปีพวกพี่ไม่เคยได้กินฝีมือต่ายเลยนะ” สองสาวโวยวายลั่นรถ ต่ายรู้สึกเหมือนแผ่นดินไหวเมื่อถูกมือเล็กๆนั่นจับโยกจนหัวสั่นหัวคลอนไปหมด
ใช่สิ ก็ไม่มีใครได้ไปบ้านเขาเลยนี่นา บทจะถึงเวลารวมตัวกันทีไรถ้าไม่นัดกันไปต่างจังหวัดแล้วล่ะก็คอนโดของปราชญ์ถือเป็นสถานที่ลำดับสองที่เป็นแหล่งรวมตัวของเพื่อนในกลุ่มมากที่สุด จะให้ไปหยิบจับทำโน่นทำนี่ในบ้านคนอื่นน่ะเหรอ เขาไม่เอาด้วยหรอก ประการแรกคือไม่คุ้นมือ หยิบจับอะไรก็ดูจะไม่ถนัด ส่วนประการที่สองคือประเด็นสำคัญ เพราะเขาขี้เกียจนั่นเอง
“พอๆ”
“หึ งอนล่ะ”
“งอนทำไม ไม่สวยงอนไปก็ไม่มีใครง้อ”
“ไอ้กระต่ายยยยย” สองสาวโวยวายลั่นรถ บาสถึงกับหลุดหัวเราะ มองกระจกหลังสลับกับเหล่ตามองคนข้างๆไปมา
“บาสดูมันนะ ดูมัน” พอไม่มีตัวช่วยอื่นก็หันมาหาบุคคลที่สี่ที่กำลังขับรถอยู่
“แถวนี้ไม่มีมันอะครับผมเลยไม่รู้จะไปดูที่ไหน” บาสหัวเราะร่าเมื่อรุ่นพี่ผู้หญิงสองคนหน้ามุ่ย “แต่ถ้ามันที่ว่าคือพี่ต่ายผมดูอยู่ทุกวันเลยครับ”
“แค่ดูอย่างเดียวงั้นเหรอจ๊ะ ดูแต่ตาแล้ว...” ส้มหรี่ตาพูดแซว
“ผมดูที่ตา แต่ผมมองที่ใจน่ะครับ”
พูดไม่ทันขาดคำฝ่ามือที่ใช้หยิบจับอุปกรณ์ทางการแพทย์อยู่เป็นนิจก็ประทับเข้าที่ต้นแขนหนาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเล็กน้อยส่งเสียงดังเพี้ยะก้องไปทั้งคันรถจนสองสาวห่อปากร้องอูยแทนคนโดนทำโทษ บาสเหลือบตามองไปหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาเห็นดวงตาภายใต้แว่นกรอบดำนั้นวาววับจนขนลุกซู่
“ขับรถ” ต่ายพูดเสียงนิ่ง
“เขินรุนแรงตลอด”
“บาส”
“ครับๆ ขับอยู่ครับ อูย เจ็บนะเนี่ย”
ต่ายหรี่ตามองคนขับรถที่บ่นปอดแปดว่าเจ็บอย่างนั้นอย่างนู้นแล้วเบะปากคว่ำ ทำสีหน้าเอือมระอา กระแทกตัวพิงเบาะนุ่มแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ได้ยินเสียงเพื่อนสาวสองคนหัวเราะคิกคักหันไปซุบซิบคุยกันแถมยังก้มหน้าก้มตากดสมาร์ทโฟนของตัวเองแล้วก็เดาได้เลยว่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนรถเมื่อสักครู่จะต้องหลุดไปให้อีกสองคนที่อยู่คนละคันรถรับรู้อีกแน่นอน
.
.
จากตัวเมืองขับเลี่ยงเส้นรถติดอย่างสุขุมวิทมาได้ทันเวลาฉิวเฉียด นี่ถ้าออกสายกว่านี้สักยี่สิบนาทีต่ายฟันธงได้เลยว่าคงต้องนอนกันอีกสามตื่นกว่าจะหลุดถนนเส้นนี้ไปได้ พอหลุดแยกบางนามาได้สักพักแล้วเขาก็คอยบอกทางสารถีอย่างละเอียด สองสาวหลับไปสักพักแล้ว รถเงียบขึ้นเยอะ อย่างน้อยก็ตอนที่อีกฝ่ายกำลังขับรถอยู่แบบนี้ โชคดีที่เขาตัดสินใจถูกแต่แรกว่าจะไปให้เร็วกว่าเวลานัดสักหน่อย เพราะขับไปอีกไม่ถึงสิบนาทีรถเบนซ์คันโตก็เลี้ยวเข้าไปจอดยังร้านอาหารซีฟู้ดติดถนนใหญ่เลียบเส้นสุวรรณภูมิ
“เอ้า ยืนมองอะไร เข้าไปสิ” ต่ายหันมาเรียกเจ้าหมาตัวโตที่ยืนนิ่งอยู่ข้างรถ ส่วนสองสาวแทบจะแล่นเข้าไปด้านใน ยกกล้องสมาร์ทโฟนถ่ายเซลฟี่กันใหญ่เพราะมาหลายครั้งแล้ว
“ร้านใหญ่จัง”
“ปราชญ์กับโน้ตรออยู่นั่นแล้วเห็นไหม เร็วสิ”
ต่ายมองคนตัวสูงกว่าที่ดูจะปอดแหกขึ้นมากะทันหันแล้วก็ต้องแอบหัวเราะเยาะในใจ คิดมากไม่เข้าเรื่องตลอด... เขาเดินไปใกล้แล้วดึงแขนเสื้อเชิ้ตสีเข้มนั้นให้เดินตามเข้าไปด้านในตัวร้าน ต่ายรู้สึกเหมือนกำลังจูงเด็กอยู่อย่างไรไม่รู้ โตแต่ตัวจริงๆ เขาพยักหน้าส่งให้โน้ตที่ยืนรอปราชญ์สูบบุหรี่หมดไปหนึ่งตัวแล้วเพื่อบอกว่าให้เดินเข้าไปด้านในร้าน บรรดาพนักงานเสิร์ฟที่เดินผ่านไปผ่านมาเอ่ยทักเขาที่เป็นลูกชายเจ้าของอย่างแข็งขัน ต่ายได้แต่ยิ้มตอบบ้างพยักหน้าให้บ้าง มีหลายคนที่เขาไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย แต่เขาก็เดาได้ว่าคงเป็นพนักงานใหม่ ต่ายเดินถามพนักงานที่เอ่ยทักทายเขาอย่างร่าเริงว่าพ่อกับแม่อยู่ที่ไหน แล้วก็ทราบได้ว่าทั้งสองคนยังคงวุ่นอยู่ในห้องครัวเพื่อตระเตรียมอาหารเลี้ยงพนักงาน
โฮ่งโฮ่ง... เสียงสุนัขที่เห่าดังมาพร้อมกับเสียงหัวเราะของพนักงานที่กำลังจุดเตาบาร์บีคิวเมื่อเจ้าหมาตัวเล็กนั่นถูกขนมาพร้อมกับโต๊ะที่ถูกยกลอยเหนือพื้นโยกเยกไปมา ต่ายเห็นแล้วหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อมันลนลานกลัวตก แต่เมื่อมันหันมาเห็นเขาก็หมอบนิ่ง ส่งสายตาเหมือนขอให้ช่วยให้ลงไปจากที่นี่เสียที
“ป้านวลเอาพิซซ่ามาด้วยเมื่อเช้า” เขาบอกร่างสูงที่ยืนอยู่เบื้องหลังที่ดูสีหน้าดีขึ้น ไม่หงอเหมือนก่อนเดินเข้ามาด้านใน “ไปดูพิซซ่าให้หน่อยเดี๋ยวเข้าไปบอกแม่ก่อนว่ามาถึงแล้ว”
“เฮ้ย!” บาสตกใจเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมาพันแข้งพันขา เมื่อมองลงไปก็เห็นเจ้าสุนัขพันธุ์บีเกิ้ลอีกสองตัวเดินวนไปเวียนมาใกล้ๆ ต่ายย่อตัวลงนั่ง อุ้มตัวหนึ่งมากอดไว้
“นี่นักเก็ต แม่พิซซ่า ตัวนั้นเป็นพ่อชื่อเบอร์เกอร์”
“ชื่อน่ากินทั้งครอบครัวจริงๆ” บาสบ่นพึมพำ
“แม่ตั้งให้เหอะ!”
บาสขยับตัวไปหาพิซซ่า มันคงดีใจที่จะได้ลงจากโต๊ะเหาะเฮอริเคนนี่สักที ต่ายหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นมันถลาเข้าหาคนตัวโตทันทีที่ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้จนบาสแทบรับไม่ทัน พิซซ่าส่งเสียงขู่พนักงานสองคนที่กลั่นแกล้งมันอย่างโกรธแค้นแต่ก็ได้รับเสียงหัวเราะขำขันตอบกลับมาแทน
“ตัวแค่นี้ไปขู่เขาอีก” บาสตบหัวมันเบาๆ ก่อนปล่อยมันลงพื้นให้มันวิ่งวนไปมารอบๆ
“ไปรอตรงโน้นกับปราชญ์ก่อน หิวก็กินได้เลยนะ อยากได้อะไรเพิ่มก็บอกคนแถวนี้ เอาพิซซ่ากับเบอร์เกอร์ไปด้วย เดี๋ยวไปเกะกะเขากำลังขนโต๊ะจัดที่กันอยู่ เดี๋ยวมานะ”
.
.
พี่ต่ายหายไปสักพักแล้ว พี่โน้ตกับพี่ส้มและพี่หมิวทั้งสามคนตอนนี้หนีไปถีบเรือเป็ดเล่นอยู่ในทะเลสาบเทียมที่ถูกขุดขึ้นมาประดับสวนอาหาร บาสมองไปรอบๆแล้วกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ สวนอาหารนี้ถูกแบ่งออกเป็นสามโซน ส่วนด้านในห้องปรับอากาศ ด้านนอกที่เป็นโต๊ะอาหารริมน้ำและส่วนที่พวกเขากำลังนั่งอยู่เป็นบังกะโลหลังเล็กๆเรียงรายกันสี่ห้าหลัง ดูเหมือนเป็นห้องส่วนตัวสำหรับจัดเลี้ยงกัน กว้างขวางขนาดที่จุดคนประมาณสิบคนได้สบายๆ ส่วนที่เขากับพี่ปราชญ์เลือกนั่งก็คือโซนนี้นั่นเอง บังกะโลยื่นออกไปในทะเลสาบ ต้องเดินข้ามสะพานไม้ออกมาเล็กน้อยแต่ก็เป็นส่วนตัวดี ไม่ไปปะปนกับบรรดาพนักงานที่กำลังสังสรรค์กันอย่างเต็มที่
“แมลงวันบินเข้าปากมึงไปสามตัวล่ะ” ปราชญ์คาบบุหรี่พูดงึมงำ นั่งไขว้ห้างท้าวแขนไปตามความยาวของพนักพิงโซฟาตัวยาว “คิดห่าไรอยู่”
“นิดหน่อยว่ะพี่ปราชญ์” บาสตอบ มือใหญ่ลูบไปตามหลังของเจ้าพิซซ่าที่คงจะเล่นจนเหนื่อยเลยแอบงีบไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนตัวพ่อนอนเกลือกกลิ้งอยู่อีกฝั่งของโซฟา “รู้สึกเหมือนอยู่ผิดที่”
ปราชญ์อยากจะหัวเราะพ่นน้ำลายพรูด “มึงก็อยู่ผิดที่มาตั้งแต่เริ่มจีบมันแล้ว”
บาสหัวเราะ เออที่พี่ปราชญ์พูดมันก็จริง เขาก็รู้แต่แรกแล้วว่าพี่ต่ายกับเขาอยู่คนละโลกแต่แรก การที่เขาแทรกตัวเข้ามาในโลกของพี่ต่ายก็แปลว่าเขาอยู่ผิดที่ผิดทางไปแล้ว อยากจะก้าวเข้ามาในโลกที่ตัวเองไม่คุ้นเคยเอง ตอนนี้ก็ใช้กรรมไปแล้วกัน
“เอาเถอะ จริงๆไม่ถามก็พอรู้อยู่ว่าคิดอะไรอยู่ กลัวพ่อแม่ต่ายมันจับได้ใช่ไหมล่ะ” ปราชญ์เคาะปลายบุหรี่ลงกับที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะเล็กข้างๆ “กลัวเขาจะรับไม่ได้ใช่ไหม”
บาสไม่ตอบ ชายหนุ่มมองไปยังรุ่นพี่ต่างคณะที่เริ่มจะสนิทกันมาสักพัก เขาเลือกที่จะตอบคำถามด้วยคำถาม ”ถ้าพี่เป็นผมพี่จะทำยังไง”
ปราชญ์ยักไหล่ เลิกคิ้วมองเหมือนกับตัวเองก็ไม่แน่ใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะตอบ “ก็ต้องบอกความจริงล่ะมั้ง มึงมาถึงขั้นนี้แล้ว ถอยกลับไปก็ไม่ได้แล้ว คนเราต้องยอมรับความเป็นจริงแล้วก็เดินหน้าต่อไป มึงอย่าคิดมากหน่า พ่อแม่ต่ายมันใจดีแถมยังใจอ่อนจะตายไป อย่างน้อยก็ใจอ่อนมากกว่าลูกชายตัวเองเยอะ ต่ายมันได้ใครมาไม่รู้ ดื้อจะตาย”
“หึ” บาสส่งเสียงในลำคอ ยิ้มมุมปากข้างหนึ่ง เรื่องใจแข็งกับดื้อเนี่ยเป็นที่หนึ่งเลยคนๆนั้น เห็นเงียบๆอย่าคิดว่าจะเป็นเด็กเรียนเรียบร้อย คุณถูกหลอกแล้ว “ถ้าเกิดพ่อแม่เขาจะรับไม่ได้ ผมก็เคยคิดอยู่แล้วว่าถึงอย่างไรวันนี้มันก็ต้องมาถึง ไม่ใช่พ่อแม่พี่ต่ายก็คงเป็นพ่อแม่ของผมเอง”
“ถ้าคิดถึงขั้นนั้นไปแล้วจะกลัวอะไรอีก” ปราชญ์เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ถ้าคิดถึงขั้นนั้นแล้วก็แปลว่าจริงจัง จะไม่ปล่อยมือไปจากมันแล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าความรู้สึกมั่นคงแล้วเดี๋ยววิธีการก็ตามมาเอง ทำให้ต่ายมันใจอ่อนอย่างไร ทำให้พ่อกับแม่มันใจอ่อนตามไม่ยากนักหรอก อีกอย่างต่ายมันไม่ได้พามึงมาลานประหารนะเว้ย ทำหน้าให้มันดีๆ พ่อแม่มันจะระแคะระคายเพราะหน้ามึงส่อพิรุธนี่แหละ”
บาสถูกมือใหญ่ตบหลังดังอั้ก แทบจะหัวทิ่มไปด้านหน้า เขารู้สึกว่าหลังชาวาบ ทำอะไรไม่ได้นอกจากหันไปมองหน้าตัวการพร้อมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเครียดแค้น ไอ้พี่ปราชญ์... สักวันเถอะมึง...
.
.
พ่อแม่พี่ต่ายเจ้าของสวนอาหารนทีทิพย์เป็นชายหญิงวัยกลางคนที่ดูไม่แก่หมือนคนมีลูกวัยยี่สิบสองปี ตอนที่พี่ต่ายเดินนำหน้าทั้งสองคนมาเขาแทบไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำนึกว่าพนักงานทั่วไปเพราะผู้เป็นพ่ออยู่ในชุดเสื้อโปโลลาคอสสีดำกับกางเกงขาสั้นคาเมลสีครีมกับรองเท้าแตะหนัง ส่วนคนแม่นั้นใส่เสื้อยืดสีฟ้าพาสเทลกับกางเกงยีนส์ขากระบอกพับขาขึ้นเล็กน้อยกับรองเท้าโลฟเฟอร์สีน้ำตาล จนเมื่อพี่ปราชญ์ที่นั่งอยู่ด้วยกันกระทุ้งศอกจนเขาเจ็บแปล๊บพร้อมกับยกมือไหว้ ทำเอาบาสที่กำลังเกาหูพิซซ่ายกมือขึ้นไหว้ตามเกือบไม่ทัน
“ปราชญ์ เป็นอย่างไรบ้างลูก” คนเป็นแม่เอ่ยทักพี่ปราชญ์ที่นั่งอยู่ข้างๆเขา บาสเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้ว่าพี่ต่ายได้เค้าโครงหน้าจากคนเป็นแม่มาเต็มๆ แต่ได้ความสูงจากพ่อ แถมยังใส่แว่นเหมือนกันเสียด้วย
“ดีครับคุณน้า” คนถูกทักตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง “คุณน้ายังสวยเหมือนเดิมเลย”
“แหม...ชมอีกแล้ว แต่จะให้ดีแทนที่จะชมช่วยพาพ่อลูกชายกลับมาบ้านบ่อยๆบ้างเถิด ไม่ใช่พากันหายไปจนต้องโทรตามง้อตามลากกลับมาแบบนี้”
ปราชญ์หัวเราะแห้งๆ เหลือบมองเพื่อนตัวเองที่ทำหน้าเอือมระอาใส่แสดงว่าโดนบ่นเรื่องไม่ค่อยกลับบ้านมาเรียบร้อยแล้ว “ก็เรียนหนักน่ะครับช่วงนี้ก็เลยไม่มีเวลาเท่าไร”
“ถ้ารู้ว่าเรียนหมอจะมีข้ออ้างเยอะขนาดนี้นะ... อ้าว นั่นใครกันลูก” หล่อนหรี่ตาขู่เพื่อนลูกชายแล้วหันมามองหน้าเขา บาสยิ้มเจื่อนๆให้เหมือนคนไม่ทันตั้งตัว
“สวัสดีครับ” บาสยกมือไหว้อีกครั้ง
“นี่บาส”
“เพื่อนเหรอ? ตั้งแต่เอซิ่วไปแม่ก็ไม่เห็นเราพาคนอื่นนอกจากพวกปราชญ์มาบ้านอีก”
“เปล่า... บาสเรียนคนละคณะ อยู่วิศวะปีสาม”
“อ้อ...” หล่อนทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อย แล้วหันมามองบุคคลหน้าใหม่ “เอ๊ะ บาส... ใช่ที่พี่นวลกลับมาเล่าให้เราฟังหรือเปล่าคุณ” เธอหันไปถามสามีที่นั่งลงบนเก้าอี้อาร์มแชร์ฝั่งตรงข้าม
“คิดว่าใช่นะ” คนเป็นพ่อตอบคำถาม ถึงจุดนี้บาสรู้สึกว่าอากาศในห้องนี้มันร้อนผิดปกติทั้งๆที่ลมก็พัดโกรกเข้ามาเย็นสบาย แต่ทำไมเหงื่อเขาแตกพลั่กขนาดนี้ไม่รู้ “แล้วมาสนิทกับต่ายได้ยังไงนะ?”
บาสสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ รู้สึกหัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลักด้วยความตื่นเต้น “คือวันนั้นผมเล่นกีฬาแล้วเกิดอุบัติเหตุครับ ข้อมือหักต้องเข้าเฝือก พอดีวันที่ไปหาหมอที่ต่ายเข้าเวรห้องฉุกเฉินพอดี แล้วก็มีเหตุบังเอิญให้เจอกันอีกหลายครั้งก็เลยสนิทกันน่ะครับ”
ตอนพูดบาสเหลือบมองบุคคลที่ถูกอ้างอิงถึง ไม่รู้เขาคิดไปเองหรือไม่แต่เขารู้สึกว่าพี่ต่ายตั้งใจฟังเป็นพิเศษ พอเขาพูดถึงเรื่อง ‘เหตุบังเอิญ’ เจ้าตัวก็กรอกตาขึ้นฟ้าทำปากขมุบขมิบ เห็นแล้วเขาแทบจะหลุดหัวเราะออกมา ไม่รู้ทำไมเหมือนกันพอเขาได้มองอากัปกิริยาของร่างโปร่งแล้ว ชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าตัวเองผ่อนคลายมากขึ้น ไม่เกร็งมากเหมือนตอนเริ่มบทสนทนา
“พ่อกับแม่ไม่เคยเห็นต่ายสนิทกับคนนอกคณะ ยกเว้นเพื่อนที่โรงเรียนตอนม.ปลาย เลยประหลาดใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่คิดมาก ดีเหมือนกันให้มันไปเปิดโลกบ้าง วันๆอยู่แต่ในโรงพยาบาลน่าเบื่อจะตายไป”
“ก็ไม่ได้อยากอยู่ทุกวันสักหน่อยแต่มันจำเป็นนี่นา” ต่ายบ่นอุบอิบ
“แล้วเรียนวิศวะเป็นไง ยากไหม ต้องยุ่งจนไม่มีเวลาให้พ่อแม่เหมือนเรียนหมอหรือเปล่า”
“แม่อะ...”
“แม่เขาก็ล้อเล่น” คนเป็นพ่อพูดปลอบแต่ปากหัวเราะจนบาสกับปราชญ์ที่นั่งอยู่ร่วมหัวเราะไปด้วย
“ก็ยากเหมือนกันครับแต่หลวมตัวเลือกไปแล้วก็ต้องก้มหน้าก้มตาเรียนไป”
“อยู่ปีสามแล้วเดี๋ยวปีหน้าก็จบแล้ว จบพร้อมต่ายกับพวกพี่เขาเลยสินะ”
“ใช่ครับ” บาสตอบรับ
โชคดีที่คำถามสองสามคำถามถัดมาก็ยังเป็นคำถามการเรียนและสารทุกข์สุขดิบทั่วไปของเขาและพี่ปราชญ์ โชคดีที่พวกเขาโดนไล่เบี้ยกันไม่มากเท่าไรเพราะคนที่รับไปเต็มไปคือลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวที่นั่งหน้ามุ่ย ริมฝีปากบนแทบจะเชิดติดปลายจมูกด้วยความงอนเพราะสุดท้ายตัวเองก็โดนบ่นอยู่วันยังค่ำ
บาสค่อยรู้สึกหายใจทั่วท้องเมื่อพ่อกับแม่ของพี่ต่ายขอตัวออกไปดูแลพนักงานด้านนอก ทั้งสองคนยังไม่ลืมย้ำให้พวกเขาทำตัวตามสบาย อยากทานอะไรก็ตักได้เลยเต็มที่แถมยังเป็นผู้สนับสนุนของมึนเมาให้พวกเขาเสียด้วย แต่พอรู้ว่าทั้งเขาและพี่ปราชญ์ต้องขับรถกลับก็บ่นเสียดาย ถึงแม้จะชวนให้นอนค้างที่บ้านก่อนแล้วค่อยกลับพรุ่งนี้แต่เพราะบรรดาว่าที่คุณหมอทุกคนมีหน้าที่ในวันรุ่งขึ้นตอนเช้าตรู่ก็เลิกตื้อไป ยังมิวายบ่นจนเสียยาวเหยียดว่านี่จะไม่ให้หยุดพักผ่อนกันเลยหรืออย่างไร บาสรู้ว่าพวกท่านบ่นไม่จริงจังเท่าไรหรอก ใครบ้างล่ะจะไม่ภูมิใจที่ลูกชายจะเป็นหมอในอีกปีสองปีข้างหน้า
“กูนึกว่าจะได้ซดมาม่าเสียแล้วตอนที่พ่อมึงถามว่ามาสนิทกันได้ยังไง พวกมึงทำเอากูลุ้นตัวโก่งเลยแม่ง” บาสหันไปมองเพื่อนรุ่นพี่ที่ไถลตัวลงกับพนักพิงโซฟา เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มีเขาคนเดียวที่เกร็งจนปวดตัวไปหมด
“ลุ้นอะไร” ต่ายขมวดคิ้วมองเพื่อนสนิทและร่างสูงที่กระเถิบมานั่งข้างๆอย่างถือวิสาวะ บนตักมีเจ้าพิซซ่าที่กระโดดดึ๋งมาหาตั้งแต่เขานั่งลงบนโซฟาแล้ว
“ก็ลุ้นว่าเรื่องที่มันเป็นแฟนมึงจะแตกไหมน่ะสิวะ”
“อ้อ...” ต่ายหัวเราะ มองหน้าคนสองคนที่ทำสีหน้าโล่งอกโล่งใจเสียเต็มประดา “ก็เขาไม่ถาม”
“ดีแล้วแหละที่ไม่ถาม” บาสพึมพำ
“แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่สงสัย” ปราชญ์ย้อน เหล่มองรุ่นน้องต่างคณะ “ครั้งนี้ก็ถือว่ามึงรอดตัวไปแล้วกันเว้ย เดี๋ยวกูออกไปตามพวกนั้นก่อน ถีบเรือกันจนกล้ามขึ้นน่องโตกันแล้วมั้งนั่น”
.
.
ปราชญ์เดินออกไปที่ระเบียงด้านหน้า บาสได้ยินเสียงตะโกนขู่เพื่อนอีกสามคนที่กำลังสนุกจนลืมเวลา ได้ยินเสียงตอบรับเป็นเสียงหัวเราะคิกคักและเสียงพ่อพี่ต่ายที่ตะโกนผสมโรงว่าของจะหมดแล้วจนคนที่กำลังถีบเรือเป็ดเล่นอยู่ต้องรีบขานรับเพราะกลัวเข้ามากินไม่ทันคนอื่น
“ไหนเคยบอกว่าไม่อยากฟังว่าเป็นเพื่อน เป็นรุ่นน้องหรืออะไรแบบนี้ไง” ดวงตากลมใต้กรอบแว่นหรี่มองอย่างหยอกล้อกับประโยคที่เขาเคยเอ่ยไปก่อนหน้านี้
“ผมก็ไม่ได้บอกว่าเป็นเพื่อนพี่ หรือเป็นรุ่นน้องพี่นะ” บาสยิ้มกริ่ม ต่ายได้ฟังแล้วก็ต้องชะงัก เออจริง เจ้าหมอนี่ไม่ได้บอกว่าเป็นเพื่อนหรือรุ่นน้องเลยสักคำ เจ้าเล่ห์นัก
“แล้วไอ้ ‘เหตุบังเอิญ’ นั่นคืออะไร”
“อันนั้นยอมรับว่าโกหกครับ เพราะอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับพี่สำหรับผมไม่มีคำว่าบังเอิญ ผม ‘ตั้งใจ’ ทั้งนั้น”
มือที่สอดเข้าหามือข้างที่วางอยู่บนตักของเขากระชับแน่น ถ่ายเทอุณหภูมิของอีกฝ่ายที่มักจะร้อนกว่าเขาอยู่เสมอ ทุกครั้งที่อีกฝ่ายทำแบบนี้ ต่ายรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อุ่นขึ้นแค่จุดที่ถูกสัมผัสเท่านั้น
มันอุ่นไปทั้งหัวใจ...
“ผมตั้งใจที่จะเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น ตั้งใจที่จะโตขึ้นกว่านี้ พี่จะได้พึ่งพาผมบ้างเวลาพี่เหนื่อยหรือไม่สบายใจ ผมจะพยายามไม่เอาแต่ใจ จะเป็นคนที่ใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ พี่จะได้มั่นใจพอที่จะวางมือคู่นี้ของพี่ให้ผมดูแล...”
คำหวานจากผู้ชายทะเล้นที่นานๆครั้งจะพูดคำหวานฟังกี่ทีเขาก็รู้สึกหัวใจพองฟูจนเหมือนร่างกายจะลอยได้ ใบหน้าแดงก่ำร้อนฉ่า ต่ายเสมองออกไปด้านนอกกลบเกลื่อน “ไม่จำเป็นสักหน่อย”
เสียงที่ตอบกลับพึมพำนั้นแม้จะแผ่วเบาแต่บาสกลับได้ยินชัดเจน น่าแปลกที่แม้คำพูดนั้นจะเหมือนกับคำตัดพ้อแต่เขากลับไม่รู้สึกน้อยใจ เขาส่งยิ้มบางๆให้อีกฝ่าย ขยับตัวเข้าใกล้จนแทบจะนั่งเกยกัน “ตอนนี้ยังไม่จำเป็นก็ไม่เป็นไร ผมมีเวลาให้พี่... ตลอดชีวิตของผม”
“ดีแต่พูด” ต่ายเบะปาก “ไม่ว่าตอนไหนก็ไม่จำเป็นทั้งนั้นฉันดูแลตัวเองได้”
“งั้นพี่ก็ดูแลตัวของพี่ไป” คำพูดที่หลุดจากร่างสูงทำเอาต่ายหันขวับ ไม่รู้ทำไมเขารู้สึกไม่พอใจขึ้นมากะทันหันทั้งๆที่อีกฝ่ายก็แค่พูดย้ำคำที่เขากล่าวออกไปเท่านั้น ต่ายมองใบหน้าคมเข้มที่แม้จะพูดประโยคด้วยน้ำเสียงหงอยแต่ริมฝีปากกลับแต้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ บาสอยากจะหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นหน้าว่าที่คุณหมอคนเก่ง “อย่าเพิ่งหน้างอสิครับ ผมจะบอกว่าพี่ก็ดูแลตัวของพี่ไป... ส่วนหัวใจให้ผมดูแลแล้วกัน”
บ้าจริง! เป็นแค่มุขเสี่ยวที่อีกฝ่ายชอบหยอดจนติดเป็นนิสัยแท้ๆ แต่ต่ายรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนจนแทบไหม้ ชีพจรเต้นระรัวจนรู้สึกว่าหากลองเอาสเตธโตสโคปมาลองฟังคงดังก้องไปทั้งหูแน่ๆ เป็นแค่เจ้าเด็กที่ชอบพูดจาล้อเล่นแถมดื้อดึง ดันทุรังเหลือเกิน...
ดันทุรังจนได้ก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างๆเขา ณ ตอนนี้
เพราะความสูงที่แตกต่างกันไม่มากทำให้ใบหน้าหล่อนั่นอยู่ในระดับสายตาเขาพอดิบพอดี ถึงจะไม่ตั้งใจมองลึกเข้าไปในดวงตาสีเข้มนั้น เขากลับรู้สึกว่าตัวเองหลบสายตาที่นั่นไม่ได้เลย แววตาของชายหนุ่มแพรวพราวตามลักษณะของคนอารมณ์ดี ขี้เล่นจนเห็นครั้งแรกเขารู้สึกว่าหมอนี่เป็นคนน่ารำคาญ แถมขี้ตื้อเสียจนเขาเหนื่อยใจ แต่เมื่อมองลึกเข้าไปชัดๆแล้วเขากลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกมั่นคงแน่วแน่ และชัดเจนที่อีกฝ่ายแสดงออกอย่างตรงไปตรงมา ยิ่งมอง... ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองถูกดึงดูดเข้าใกล้
ปลายนิ้วเย็นแตะเข้าที่ข้างแก้มข้างหนึ่งของชายหนุ่ม บาสสะดุ้งเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ปล่อยให้มือนั้นเย็นชืดอยู่นาน เขายกมือขึ้นทาบเข้าหา เอียงหน้าซุกเข้ากับฝ่ามือที่ค่อยๆอุ่นขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่ต้อง...” เสียงแหบเอ่ยแผ่วเบาทั้งๆที่ยังจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีเข้ม “ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรทั้งนั้น”
บาสมองใบหน้าเรียวเล็กที่ประดับรอยยิ้มมุมปากบางๆ ดวงตาหลังเลนส์แว่นมองหน้าเขาจริงจัง เขารู้ว่าพี่ต่ายไม่ใช่คนใจร้ายแม้จะปากร้ายเป็นบางเวลาก็ตาม ชายหนุ่มนิ่ง นั่งฟังเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางสีสดนั่นอย่างตั้งใจ...
“ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรทั้งนั้น แค่อยู่ข้างๆกันก็พอ...”
:hao7:
-
กรี๊สเถอะ โมเม้นต์นี้
-
โอ้ฟินนนนนนนน :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
หมอนที่บ้านขาดกระจุยกระจายไปหลายใบแล้ว~
โอยยยย ความดันจะขึ้น ตายๆๆ ขอพักหายใจแปป 55555
รีบมาต่อเร็วๆนะ ลุ้นกับนายบาสจนตัวโก่งเหมือนกันเนี่ยย
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อ่านไปลุ้นไปแล้วก็ เขินไป
:-[ :-[ :-[
-
บาสเปนผู้ใหญ่ขึ้นมากจริงๆๆๆๆ
น่ารักๆๆๆ
-
เขินแทน :-[
-
แอร๊ยยยยยยยย
ชอบเวลาพี่ต่ายพูดออกมา คือรู้ว่าพี่ต่ายอาจจะคิดแบบนี้แหละ
แต่พี่ต่ายพูดจาน่ารักแบบนี้ทีไร ฟินแทนบาสตลอดดดดด 5555
-
หวานๆๆๆๆๆซะ :o8:
-
อ้ากกกกประโยคสุดท้ายที่พี่ต่ายพูด
ทำเอาเราเคลิ้มตามเลยอ่ะโมเม้นต์นี้
มันคือใช่คือดีคืองามอ่ะ
ตัวป่วนทั้งหลายอย่าเพิ่งโผล่มาทำลาย
บรรยากาศสีชมพูนะคร้า
-
:o8: :-[ ชอบเวลาพี่ต่ายเขิน แล้วมักจะมีคำพูดที่คนฟังได้ยิ้มแก้มปริ แค่อยู่ข้างๆ กันก็พอ ส่วนบาส หัวใจพี่ให้ผมดูแล
-
ฮ่าๆ บาสเอ๋ย พี่ต่ายหน้าไหม้แล้วนะ
คุณพ่อคุณแม่สงสัยแน่ๆเลย :m7:
-
กรี๊ดดดดด ฟินไปสามล้านแปดแสนโลก เบาหวานขึ้น
-
:mew4:
-
แหม่ะ เลยไม่ตึ่งโป๊ะเลย ไปบอกพ่อแม่แค่นั้น
มันก็แค่ยืดเวลาออกไป น่าจะบอกไปเลยว่าตามจีบพี่ต่ายเลยสนิทกัน ฮู๊ว
แต่นี่แค่พาร์ทแรก ไม่แน่อาจจะมีตึ่งโป๊ะในพาร์ทต่อไป ป่ะ?
ลูกรับแล้ว เดี๋ยวพ่อแม่ก็ต้องรับตาม รับบาสเป็นเขยน่ะ (พิซซ่าก็รับแล้วด้วย ฮิฮิ)
ดีไม่ดี พี่หมอต่ายนั่นแหละจะเป็นคนเดินไปบอกพ่อแม่ตรงๆ
ดูไปดูมาก็เหมือนพาสะใภ้เข้าบ้านนะ พี่หมอต่ายดูหนักแน่นมั่นคงดี
:katai2-1:
-
ลุ้น + ฟิน โฮ่ะๆ แหมจบพร้อมกันซะด้วย
-
กรีดดดดดดดดดดดร้องงงงงงงงงง
โหยหวนนนนน
ตอนนี้หวาน น้ำตาลขึ้น...... ยุบยิบหัวใจตลอดเลยย คู่นี้
-
ชอบหมอต่ายเวลาแบบนี้อ่ะ
เหมือนจะอ้อนหน่อยๆ แบบว่าน่ารัก น่าจับฟัดมากกก
:กอด1:
ว่าแต่...พ่อแม่พี่ต่ายจะสงสัยมั้ยน้าาา คงไม่มากก็น้อยแหละ
-
เขินแทนอ่าาา
ประโยคสุดท้ายทำเอาปลื้มแทนบาส
ความตั้งใจที่ทำมา มีแต่ผลดีๆให้เห็น
สู้ต่อไปนะ ความแตกก็ห้ามถอย!!
-
“ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรทั้งนั้น แค่อยู่ข้างๆกันก็พอ...”
เขินนนนน :o8: :-[
-
เขินแทนบาสส
เจองี้ฟินตายเลย
:m3: :m11: :m4:
-
:hao7: อยากจะกรี๊ด ให้บ้านแตก
ฟินเวอร์ หมอต่ายน่ารัก >//< :กอด1:
-
อูยยยยยยยย ประโยคสุดท้ายนี้
-
เฮือก ลุ้นสุดๆประหนึ่งคนในเหตุการณ์ กลัวไม่ราบรื่นน
ค่อยยังชั่ว55 แหมๆ บาสนี่ก็เจ้าเล่ห์ไม่เบานะ><
คุณหมอต่ายน่ารักมาก พูดขอออกมาแล้ว
บาสก็อยู่ข้างๆคุณหมอไว้นะ ฮึ้บ
-
อ่านจบ ยิ้มแก้มจะแตก 555
เค้าหวานใส่กัน เราจะเขินทำไมละเนี่ย!!!! :-[
แค่อยู่ข้างๆกันก็พอ... อ๊ายยยยยย :heaven
-
คุณพระ จะหวานอะไรปานนั้น :hao6:
-
:-[ :-[ :-[
-
พี่ต่ายน่ารักเฟ่ออ :mew1: :ling1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
อรั้ยยยย
ชอบตอนนี้จัง
อ่านแล้วมีความสุข
><
:-[
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย
น่ารักไม่ไหวแล้วววววว
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เขินแทนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ชอบจังประโยคนี้
“ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรทั้งนั้น แค่อยู่ข้างๆกันก็พอ...”
ฟินจร้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
:mew3: :mew3: :mew3:
-
ในขณะที่หมอต่ายน่ารักขึ้น
บาสเองก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นไปด้วยยยยย
โอ้ยยยยย เขินนนนน
พ่อกะแม่หมอต่ายนี่ ลุ้นมาตลอดเลย อิอิ
-
:really2: :really2: :really2: :really2:
อยากให้มีใครสักคนพูดแบบนี้กับเราจังเลย
-
มุ้งมิ้งมากกกกกกกกกกก อร๊ายยยยยยย :impress2: :impress2: :impress2: :heaven :heaven :heaven
-
ยังหวานได้อยู่
หนทางนี้ แสนสั้นนัก
กลัวมาม่าจัง
-
ความรู้สึกเหมือนความร้อนระเบิดออกจากตัวดังปุ้งงงงงงงงง
ฟินสุดๆ :m1:
-
น้ำตาลท่วมจอแล้ว
-
ลูกเขยมาพบพ่อตาแม่ยายเว้ย
-
แอร๊ย ...ยยยยยย
ฟินอ่ะ มันฟินนนนนน
:ling1: :ling1: :ling1:
-
บาสไม่เขินแย่เหรอ
-
พี่ต่ายอ่ะะะะ เขินนะเนี่ยยย 55 เดี๋ยวนี้ชอบพูดอะไรหวานๆนะ ติดบาสมาล่ะสิ อิอิ
ช่วงบทสนทนาระหว่างเด็กวิศวะกับคุณพ่อคุณแม่ของพี่หมอ นี่ทำเอาเราเครียดเหมือนกันนะ เกร็งอ่ะ
แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี เพราะความ'บังเอิญ'เลยนะเนี่ย 555
ปล. อยากเห็น'สักวัน'ของพี่ปราชญ์ที่บาสว่าไว้อ่ะ คนใกล้ตัวใช่มั้ยเนี่ยยย ><
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย ดิ้นนนนนนนนนนนนนนนน ฟินจนสติจะแตกแย๊วววววววววววววววววววว
-
อ๊าก~~~~~ฟินเว่อร์
-
โอ้ยตายๆๆๆ พี่ต่ายมาโหมดนี้ อิชั้นไม่ทนนะ หวานละมุนละไมเหลือเกิน
ค่อยๆรักกันเบาๆต่อไปแล้วกันเนอะ :katai2-1:
-
อยู่เคียงข้าง ข้างเคียงกัน .. ก็ชื่นใจ
-
กีสสสสสส ชั้นคลั่งพี่หมอต่ายได้ทุกตอน คนไรว้า น่ารักทุกตรงอ่ะ น่ารักมากกกกกก
ชอบตอนงอนพ่อแม่เบาๆ เอ็นดูอ่ะ
-
นาทีนี้อิจฉานายบาส พี่ต่ายน่ารักมากๆอ่า :-[
-
ฟินมากกกกกกกก
พี่ต่ายน่ารัก
น้องบาสคนดี
กรี๊ดดดดด
เค้าเขินนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เข้ารอพาส 2
เข้ามารอ ฟิน
-
:-[ ฟินเฟว่อร์มากกกกก แบบว่าอายม้วน 10 ตลบ อ่านแล้วจะเป็นลม
ขอพาร์ตหลังไวๆน๊า + ตอนพิเศษด้วย แล้วอย่าลืมคู่โน๊ตปราชญ์น๊า ^^
-
รอติดตามตอนต่อไปค้าบบ
-
พี่ต่ายมาแต่งเข้าบ้านผมไหมพี่ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
// อ้าวเห้ย ร้องเท้าลอย :katai5: :katai5: :katai5:
ขออภับครับพี่บาสผมล้อเล่นนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ชอบพี่ตายขอแบบนี้ซักคนในชีวิต!! :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
มาพร้อมสารบัญ อีกแล้ว 5555555 :hao7:
อยากให้คุณคนแต่งเอาสารบัญไปแปะไว้ที่หน้า1นะคะ
คนที่มาตามอ่านทีหลังจะได้อ่านสะดวก จิ้มจึ้กๆกันไปไม่ขาดตอน
เราคนนึงที่เป็นคนที่ชอบอ่านนิยามที่มีสารบัญแล้ว
คือมันแบบอ่านง่ายเนอะ ไม่ต้องมาตามไล่ทีละหน้า เสียเวลาน่ะค่ะ
*ย้ายสารบัญไปไว้รวมกับอันก่อนหน้านี้เลยดีกว่าเนอะ คุณคนแต่งจะได้เอาไปสะดวกๆ
-
หวานอ่ะ อ่านไปเขินไป :-[
ใกล้จบแล้ว อยากให้พ่อแม่ทั้งคู่ยอมรับจัง
-
หายไปนานล่ะน้าาาา
-
:call:
-
หวานแก้มแตกกกกกกกกกกกกกก
^_________________________^
แต่ในใจลุ้นมาก กลัวพ่อแม่เห็น 55555555555
-
:katai2-1: แวะมารอดูว่าเสี้ยวสุดท้ายจะมีประเด็นครอบครัวเข้ามาเอี่ยวด้วยไหม ^^
-
ฮาโหลๆ คุณคนเขียนหายไปน้อออ คิดถึงคุณหมอกับเด็กวิศวะแล้วน้าา
-
“พี่ไบค์เร็วๆดิเว้ยพี่ต่ายออกจากหอประชุมมาแล้วเนี่ย!”
ชายหนุ่มในชุดครุยวิ่งแทรกบรรดาฝูงชนจำนวนมากที่แห่แหนกันมางานพระราชทานปริญญาบัตร ร่างสูงใบหน้าคมผิวเข้มขึ้นกว่าเมื่อก่อนไม่มากนักแต่ถึงกระนั้นก็คล้ำขึ้นจนสังเกตได้จากการฝึกงานภาคสนามเมื่อปีที่ผ่านมา เขาหลบซ้ายเอียงขวาก่อนวิ่งเข้าไปยังทางออกจากหอประชุมที่เต็มไปด้วยบรรดาผู้ปกครองที่มายืนรอลูกหลาน นักศึกษารุ่นน้องที่รายล้อมเพื่อเตรียมส่งรุ่นพี่ที่เพิ่งเสร็จสิ้นภารกิจสุดท้ายของการเป็นนักศึกษา บาสรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย อากาศร้อนอบอ้าวถึงขนาดที่ว่าหากยืนอยู่กลางแดดนานๆอาจจะเป็นลมได้ ถึงกระนั้นเขาก็ใช้ความสูงในระดับร้อยแปดสิบของตัวเองชะเง้อคอมองบรรดาบัณฑิตในชุดครุยที่ทยอยเดินออกมา ในอ้อมแขนของเขาถือช่อดอกไม้สีขาวสะอาดที่ใช้พี่ชายไปรับมาให้เมื่อเช้า
“มึงโทรหาเขาหรือยัง มาชะเง้อคอรอคอยแบบนี้หากันเจอยากนะเว้ย” ชายหนุ่มหน้าละม้ายคล้ายกันในชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมกับกางเกงยีนส์สีเข้ม ที่คอมีกล้อง DSLR ห้อยเอาไว้ตัวหนึ่ง กระเป๋าอีกใบที่บรรจุบรรดาเลนส์ต่างๆสะพายอยู่ที่บ่า ไบค์รู้สึกอิรุงตุงนังไปหมดแต่ก็ต้องซอยขาวิ่งตามบัณฑิตวิศวกรรมศาสตร์มาติดๆ
“พี่ต่ายไม่ได้พกโทรศัพท์เข้าไปด้วย”
“แล้วโทรศัพท์เขาอยู่กับใคร”
“พ่อแม่เขาดิ”
เห...? ตอบแล้วก็ทำท่านึกได้ บาสหันไปมองหน้าพี่ชายที่ทำสีหน้าเอือมระอาใส่ เขาเกาหัวเก้อแล้วรับโทรศัพท์ที่พี่ชายส่งมาให้ นิ้วมือยาวเลื่อนปลดล็อกอย่างรวดเร็วและกดหาเบอร์ที่โทรออกล่าสุด เขารอไม่นานปลายสายก็รับด้วยเสียงที่บาสคุ้นเคย ตกลงนัดสถานที่กันสองสามคำแล้วเขาถึงวิ่งลากพี่ชายเขาไปยังสนามอีกฟาก
“กูยอมมึงวันเดียวนะไอ้บัณฑิต” ไบค์บ่นพึมพำ
ใช้เวลาประมาณสิบนาทีเขาก็วิ่งมาถึงจุดที่ปลายสายโทรศัพท์บอก บาสเห็นชายหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่งที่ยืนอยู่ในร่มไม้เลี่ยงไอร้อนจากแสงแดด ชายหนุ่มยกมือไหว้ทันทีที่เดินเข้าไปถึง ส่งยิ้มให้อย่างเช่นทุกครั้ง
“สวัสดีครับคุณน้า”
“อ้าวบาส มาแล้วหรือลูก ยินดีด้วยนะจ้ะพ่อนายช่าง ร้อนไหมมายืนทางนี้สิ ร่มๆหน่อย”
บาสขยับตาม มือกระพือคอเสื้อที่ติดจนชิดลำคอให้มีลมเข้าไปบ้างแล้วยิงคำถามอย่างร้อนรน “พี่ต่ายล่ะครับ”
“โน่นเลยจ้ะ อยู่กับพวกโน้ตพวกปราชญ์ตรงกลางสนามนั่นแหละจ้ะ เราเดินไปหาเขาสิ”
บาสมองไปตามทิศที่หล่อนชี้ แม้จะเต็มไปด้วยผู้คนมหาศาลสักเท่าไร แต่ใบหน้าเรียวสวยของอีกฝ่ายยังเด่นชัดเสมอ... ฝ่ายนั้นกำลังยืนคุยอยู่กับบรรดาเพื่อนและรุ่นน้องที่เดินเข้ามาแสดงความยินดี “ไม่เป็นไรหรอกครับผมรอตรงนี้ก็ได้”
เขายิ้ม... ยิ้มตามทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มนั้นประดับบนใบหน้า บาสเลือกที่จะยืนรออยู่ตรงนี้มากกว่าการเข้าไปแทรกเพราะเขารู้ว่าพี่ต่ายควรจะใช้เวลาอยู่กับเพื่อนมากกว่า ตัวเขานั้นรับในช่วงเช้าไปเรียบร้อยแล้ว บรรดาเพื่อนฝูงของเขาจึงทยอยออกจากตัวมหาวิทยาลัยแยกย้ายกันกลับเรียบร้อยแล้ว ตอนเย็นถึงจะนัดกันไปสังสรรค์อีกครั้งหนึ่ง
บาสรู้สึกหนักไหล่ข้างหนึ่ง เขาหันไปเห็นพี่ชายของตัวเองยืนดูดชาเขียวอยู่ข้างๆ เอาศอกข้างหนึ่งท้าวไหล่เขาแก้เมื่อย เขานึกขึ้นได้ว่าพี่ไบค์กับพ่อแม่ของพี่ต่ายยังไม่เคยเจอกันเลยสักครั้ง เขาจึงสะกิดพี่ชายให้หันไปมองชายหญิงสองคนที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง ไบค์เห็นแล้วก็เลิกคิ้ว มือบิดฝาปิดขวดชาเขียวลวกๆแล้วยัดใส่กระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ด้านหลัง
“คุณน้าครับ นี่พี่ชายผมชื่อไบค์” บาสแนะนำ เบี่ยงตัวเองออกไปด้านหลังเล็กน้อยให้พี่ชายเขาได้โผล่หัวมาไหว้ทักทายผู้ใหญ่
“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มไหว้และกล่าวทักทายเสียงอ่อนพร้อมรอยยิ้มกว้างเสียจนผู้ใหญ่เคลิ้ม บาสเบะปาก แม้เมื่อครู่พี่ชายเขาจะทำสีหน้าอาลัยตายอยากเพราะแดดวันนี้ร้อนมากจริงๆแต่อีกฝ่ายก็ยังเป็นคนที่สร้างความประทับใจแรกพบให้กับคนส่วนใหญ่ได้เสมอ เขาเห็นแววตาของแม่พี่ต่ายดูประทับใจไม่น้อยเลยทีเดียว
“บอกว่าเป็นฝาแฝดกันแม่ก็เชื่อนะ หน้าเหมือนกันเลย” หล่อนทักเสียงร่าเริง บาสเห็นคนพ่อมองมาอย่างสนใจไม่น้อย
“จริงๆ แค่เจ้าบาสดำกว่าหน่อยนึง”
พี่ไบค์หัวเราะเสียงดัง ตบบ่าเขาดังอั้ก “ไม่เหมือนกันนะครับ เพราะผมหล่อกว่ามันเยอะเลย”
คำตอบจากคนเป็นพี่เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ทั้งสองคนได้มากทีเดียว ชายหนุ่มหัวเราะตามแม้จะแอบถลึงตาใส่พี่ชายอยู่หลายครั้ง
“เออจริง พ่อก็ว่าแบบนั้นแหละ” เสียงหยอกล้อจากผู้ใหญ่ทำเอาบาสหน้าบู้ พ่อพี่ต่ายตบไหล่เขาเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ “แล้วเย็นนี้บาสจะมางานเลี้ยงที่ร้านหรือเปล่า พาเพื่อนมาฉลองพร้อมกันก็ได้นะหรือเรามีที่อื่นในใจกันแล้ว”
“ผมว่าจะตามไปช่วงหัวค่ำน่ะครับ”
“ดีๆ เจ้าพวกนั้นก็คงอยู่กันถึงค่ำถึงมืดเหมือนกัน แล้วเราเป็นอย่างไร จะเรียนต่อหรือทำงานเลย”
“ทำงานเลยครับ ตอนนี้ได้บรรจุแล้ว”
“ดูต่ายสิ จบไม่ทันไรเดี๋ยวก็หนีไปใช้ทุนที่อื่นแล้ว อยู่ให้แม่ชื่นใจได้ไม่ถึงเดือนจริงๆลูกคนนี้”
“แต่คุณก็ภูมิใจไม่ใช่หรือ เกียรตินิยมอันดับสองด้วยนะ” คนเป็นพ่อเอ่ยแย้ง บาสเห็นใบหน้าของแม่พี่ต่ายที่ขมวดคิ้วมุ่นแต่แรกค่อยๆคลายออก หล่อนคลี่ยิ้มเต็มหน้า มองไปยังทิศที่ลูกชายตัวเองอยู่ด้วยความภูมิใจ
“แน่นอนอยู่แล้วสิ!”
บาสอมยิ้มตาม เขาหันไปเห็นพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างๆส่งยิ้มตามไปด้วย แน่นอน... วันนี้เป็นวันดีที่ทุกคนควรจะยิ้มให้กับมัน บาสมองตามสายตาของพ่อแม่พี่ต่ายที่มองลูกตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าตัวหันมามองเห็นพวกเขาสี่คนพอดี ริมฝีปากสีสดนั่นแย้มยิ้มกว้าง เดินแทรกบรรดาเพื่อนฝูงและคนที่เข้ามาแสดงความยินดีตรงมาหาพวกเขา
ร่างโปร่งตรงรี่เข้ามากอดบุพการีทั้งสองแน่น ไม่รู้ว่าตาฝาดหรือเปล่าแต่บาสเห็นดวงตาภายใต้แว่นกรอบสีเข้มนั้นรื้นน้ำตานิดๆ มือขาวยกมือขึ้นห้ามแม่ตัวเองไม่ให้หอมแก้มเพราะใบหน้าตัวเองเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ก็แน่ล่ะยืนอยู่กลางแดดนานขนาดนั้น... พี่ต่ายคุยกับพ่อและแม่สองสามคำก่อนหันมาหาเขา ชายหนุ่มยื่นช่อดอกไม้แสดงความยินดีกับบัณฑิตที่ทำหน้ายู่
“ยินดีด้วยนะครับ”
“ดอกไม้อีกแล้ว ไม่มีที่เก็บแล้ว” ต่ายบ่นพึมพำแต่ก็รับมาถือเต็มอ้อมแขน
“ผลัดกันไงครับ เมื่อเช้าพี่ก็เอาดอกไม้มาให้ผมเหมือนกันนะ”
บาสยิ้มกริ่ม เมื่อเช้าหลังออกมาจากห้องประชุมเขาก็โดนโห่ล้อไปพักใหญ่เมื่ออีกฝ่ายเดินถือดอกไม้ช่อเบ้อเริ่มเข้ามาแสดงความยินดีก่อนขอตัวไปเตรียมตัวของตัวเองบ้าง เขาเห็นหยาดเหงื่อที่ไหลลู่ลงมาข้างแก้มขาวแล้วก็รู้สึกว่าพี่ต่ายคงจะรำคาญไม่น้อย มือล้วงกระดาษทิชชู่ซองเล็กที่พกไว้ในกระเป๋ากางเกงตั้งแต่เช้าขึ้นมาดึงแล้วส่งให้อีกฝ่าย บาสแปลกใจที่มือขาวนั่นไม่ยื่นออกมารับ พี่ต่ายยังคงกอดช่อดอกไม้แน่นทั้งๆที่จะเปลี่ยนมาถือมือเดียวก็ได้แท้ๆ ชายหนุ่มเห็นแล้วยิ้มอ่อนใจ เขาเหลือบมองผู้ใหญ่สองคนที่มัวแต่ชี้ชวนกันให้ดูนั่นดูนี่แล้วก็ใช้จังหวะนั้นซับกระดาษทิชชู่เนื้อนุ่มลงกับใบหน้าเนียนนั่นเบาๆ
“บัณฑิตทั้งสองคนครับ ถ่ายรูปหน่อยได้ไหมครับ” เสียงทุ้มที่แทรกขัดจังหวะดังมากจากพี่ชายจอมกวนของเขาที่ยกกล้องตัวใหญ่บังใบหน้าเรียบร้อยแล้ว บาสขยับตัวไปยืนข้างๆทันที
ไบค์กดชัตเตอร์ระรัว จัดท่าทางของทั้งสองคนหลายมุมจนพอใจเขาจึงเชิญผู้ปกครองอีกสองคนที่ยืนมองอยู่ให้เข้ามาในเฟรมด้วย พอดีกับที่ปราชญ์และโน้ตวิ่งแถ่ดๆโดดเข้ามาถ่ายร่วมด้วยอีกสองคน บาสถามถึงสองสาวอีกสองคนในกลุ่มก็ได้ความว่าขอแยกตัวกลับบ้านไปก่อนหน้านี้สักพักแล้วเพราะอากาศร้อนและมีงานฉลองกับญาติๆในช่วงเย็น ต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวก่อน เขาพยักหน้ารับรู้แล้วหันมาสนใจกล้องตรงหน้าแทน พ่อแม่พี่ต่ายขอตัวกลับไปยืนใต้ร่มไม้เหมือนเดิม ทิ้งให้บัณฑิตทั้งหลายถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน
แม้วันนี้อากาศจะร้อน แม้แดดจะแรง แม้ผู้คนมากมายจะเดินขวักไขว่ชนกันไปมา แต่ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ก็ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เพราะวันนี้เป็นวันที่ความเหนื่อยยากของพ่อแม่และนักศึกษาทุกคนที่ศึกษาเล่าเรียนสัมฤทธิ์ผล เป็นรางวัลแห่งความสำเร็จของนักศึกษาทุกคน... เสียงพี่ไบค์ตะโกนเตือนพร้อมๆกับที่ทุกคนจับมือกันเตรียมพร้อม บาสรู้สึกเหนื่อยเพราะไม่รู้ว่าวันนี้ทำท่านี้มากี่รอบแล้วตั้งแต่เช้า แต่รุ่นพี่คณะแพทยศาสตร์อีกสามคนที่ยืนอยู่ตรงนี้แลดูตื่นเต้นเขาก็ต้องยอมทำตามอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขาได้ยินเสียงตะโกนนับถอยหลังจากตากล้องจำเป็นของวันนี้
สาม...
สอง...
หนึ่ง...
เฮ้!
ครับ... พวกผมทุกคนเรียนจบแล้ว…
.
.
เสร็จสิ้นงานพิธีต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน บ้างก็ไปสังสรรค์กันต่อเลยทันทีแต่ต่ายตกลงกับเพื่อนทุกคนแล้วว่าจะเจอกันรอบเย็นเลยทีเดียว พ่อกับแม่ของเขาถึงขนาดปิดสวนอาหารไปโซนหนึ่งเพื่อเลี้ยงให้เขากับเพื่อนทุกคนในกลุ่มโดยเฉพาะ เขาเดินนำร่างสูงของเด็กวิศวะที่กำลังจะได้รับฉายานายช่างใหญ่ในอนาคตมาที่ลานจอดรถ พ่อกับแม่กำลังช่วยกันลำเลียงบรรดาช่อดอกไม้และของขวัญที่เขาได้รับวันนี้ จริงๆนี่ก็น้อยลงไปเยอะเพราะส่วนใหญ่คนอื่นๆจะนำมาให้วันซ้อมก่อนหน้าวันรับจริงแล้ว
ข้าวของถูกจัดจนเรียบร้อย ชายหนุ่มร่างสูงก็ลาพ่อกับแม่เขาไปจัดการตัวเองบ้างและยังย้ำว่าจะตามไปช่วงสองสามทุ่ม ต่ายพยักหน้ารับรู้แล้วโบกมือลา รถยนต์เคลื่อนตัวออกไปตามท้องถนน รถติดเสียยิ่งกว่าทุกวันซึ่งเป็นปกติของช่วงที่มีการรับปริญญาอยู่แล้ว ต่ายรู้สึกสมองเบลอ สองสามวันมานี้เขาเหนื่อยมากจริงๆทั้งเรื่องการยื่นเอกสารต่างๆนานาเพื่อบรรจุเป็นแพทย์ใช้ทุน แม้พ่อกับแม่จะบ่นอยู่หลายครั้งว่าให้เขาจ่ายเงินคืนทุนแล้วเรียนต่อเฉพาะทางหรือบรรจุเป็นแพทย์ที่โรงพยาบาลเอกชนเลยก็ได้ถ้าลำบาก ต่ายกลับรู้สึกว่าการเลือกทำงานใช้ทุนคืนอีกสามปีเป็นสิ่งที่คุ้มค่า แม้ปากของทั้งสองคนจะอ้างนั่นอ้างนี่ แต่พอเขาตัดสินใจที่จะเลือกเส้นทางนี้พ่อกับแม่ของเขาก็ยิ้มแก้มแทบปริแล้วกล่าวอวยพรให้เขาโชคดีหลายครั้ง ต่ายรู้ว่าพ่อแม่ของเป็นห่วงแต่เขาก็มั่นคงพอที่จะตัดสินใจและทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่ามันถูกต้อง นอกจากตัวเขาเองแล้ว ทุกคนในกลุ่มของเขาก็เลือกเส้นทางนี้เช่นกัน ปราชญ์ถึงกับต้องทะเลาะกับพ่อเสียยกใหญ่เลยทีเดียว แม้จะแยกกันไปคนละทิศแต่ต่ายเชื่อว่าเพื่อนกันถึงอย่างไรก็ไม่มีวันตัดกันขาด ยิ่งมีโซเชียลเน็ตเวิร์คที่ติดต่อกันได้ตลอดเวลาแบบนี้แล้วด้วย อีกอย่างคือโรงพยาบาลที่ปราชญ์กับโน้ตเลือกก็ไม่ได้ห่างกับที่ๆเขาจะไปเท่าไรนัก ขับรถสองสามชั่วโมงก็ถึงแล้ว
กว่ารถจะขยับอีกครั้งก็กินเวลานานพอสมควร ต่างรู้สึกสติของเขาค่อยๆลางเลือนเพราะความเหนื่อยที่สะสมมาหลายวัน หูของเขาได้ยินเสียงแว่วของแม่บอกว่าให้นอนไปเลยก็ได้เมื่อถึงแล้วจะปลุกเองเป็นประโยคสุดท้าย จากนั้นสติของเขาก็ค่อยๆเลือนเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด
.
.
ใบหน้าคมที่สะท้อนกลับมาจากกระจกบานใหญ่ที่ติดอยู่กับประตูตู้เสื้อผ้าบ่งบอกถึงอารมณ์หลากหลายของเจ้าตัวนัก บาสมองใบหน้าของตัวที่เหมือนจะยิ้มก็ไม่ใช่ จะเครียดก็ไม่เชิง เขาเหลือบมองนาฬิกาที่ติดบนผนังปูนสีขาวสะอาดที่บอกเวลาเกือบห้าโมงแล้ว พวกเพื่อนๆกลุ่มของเขาและสายรหัสทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องพอทราบข่าวว่าเขาจะออกจากงานไปหาพี่ต่ายต่อที่ร้านก็ตกลงกันว่าถ้าอย่างนั้นก็แห่ไปเลี้ยงที่สวนอาหารนทีทิพย์กันเลยรอบเดียว เจ้ามืออย่างพี่โก้ที่ถึงขั้นลางานนั่งเครื่องบินมาจากเชียงใหม่เป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมดอย่างรวดเร็วทั้งเรื่องโทรไปจองโต๊ะและสั่งอาหารล่วงหน้าเสร็จสรรพ บาสได้แต่มองไลน์กลุ่มที่เด้งข้อความอย่างรวดเร็วจนแทบตามไม่ทัน
บาสกระชับดึงปกเสื้อโปโล Lacoste สีน้ำตาลอ่อนให้เข้าที่ มองตัวเองในกระจกอีกครั้งแล้วคว้าเจ้าอุปกรณ์สื่อสารที่ถูกเปลี่ยนเป็นเครื่องใหม่แล้วเพราะตอนไปฝึกงานเมื่อช่วงต้นปีเขาทำมันหล่นจากกระเป๋าจนหน้าจอแตกละเอียด กระเป๋าสตางค์ใบเล็กถูกสอดเข้ากระเป๋าหลังของกางเกงยีนส์ขาเดปฟอกสีอ่อน ชายหนุ่มเสยผมเล็กน้อยแล้วเดินลงมายังชั้นล่างของบ้าน บาสเห็นข้าวของทั้งบรรดาดอกไม้และตุ๊กตาที่คนรู้จักรวมถึงเพื่อนๆทั้งหลายเอามาแสดงความยินดีวางระเกะระกะเต็มบ้านแล้วก็ถอนหายใจ คิดในใจว่าวันพรุ่งนี้สงสัยต้องจัดการกันยาวเลยทีเดียว
ห้องนั่งเล่นของบ้านที่มักจะมีแค่เขา พี่ชายและสุนัขตัวโตสองตัวที่นอนผึ่งแอร์ไม่ขยับไปไหนเป็นกิจวัตร บัดนี้มีบุพการีอีกสองคนที่นั่งรายการโทรทัศน์ยามบ่ายอยู่ด้วย บาสขยับไปนั่งข้างๆแม่ของเขา บนตักของนางมีหัวของเจ้าหมาตัวโตที่วางพาดหลับสบายอยู่ ส่วนลำตัวกินพื้นที่โซฟาตัวยาวไปครึ่งหนึ่ง บาสเห็นแล้วหมั่นเขี้ยว ขยำหัวมันแรงๆจนมันส่งเสียงขู่ในลำคอเบาๆ
“ไปแกล้งมันทำไมล่ะ” คนเป็นแม่บ่นอ่อนใจ ตีแขนลูกชายคนเล็กของตัวเองไม่แรงนักแต่ก็ทำให้ขึ้นรอยแดงได้ บาสหัวเราะในลำคอ มองใบหน้าของคนเป็นแม่ด้วยความรัก เขาสังเกตเห็นนัยน์ตาของหล่อนยังคงแดงก่ำเล็กน้อย เพราะเมื่อช่วงเช้าหล่อนก็เอาแต่มองเขาแล้วน้ำตารื้นตลอดเวลา “โตแล้วนะเล่นอะไรเป็นเด็ก”
“อยู่กับแม่บาสเป็นเด็กได้ ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มยกยิ้ม ซบหน้าผากลงกับไหล่ที่แม้ดูบอบบางแต่ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก
“จะออกไปกี่โมงเนี่ย อย่ากลับดึกนักนะ พรุ่งนี้พ่อกับแม่ต้องบินไฟลท์เช้าด้วย” เสียงทุ้มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อาร์มแชร์ตัวโตเอ่ยถาม พ่อของเขานอนเอนหลับตาจนนึกว่าหลับไปจริงๆเสียแล้ว
“เดี๋ยวออกเลยครับ รอพี่ไบค์กลับมาก่อนเห็นว่าไปทำธุระเรื่องงาน”
“อือ แล้วก่อนทำงานก็อย่าลืมหาวันว่างไปฉลองที่โน่นบ้างล่ะ ญาติๆเราน่ะรออยู่”
“เดี๋ยวผมจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนแล้วจะรีบไปนะ พ่ออย่าลืมบอกย่าให้ๆรางวัลผมหนักๆหน่อยล่ะ หึๆ”
“เดี๋ยวกูโบก ไอ้ Lexus RX450h หน้าบ้านเนี่ยมันก็เยอะไปแล้ว!”
“อ้าว นั่นพ่อให้ ไม่เกี่ยวกัน”
“กูยืมเงินแม่กูมาไง เพราะงั้นถือว่าให้แล้ว”
“โธ่...”
ชายหนุ่มโอดครวญ เขี่ยเจ้าสุนัขไซบีเรียนตัวโตที่นอนตักแม่ของเขาไปให้พ้นทางแล้วสวมรอยแทน ถึงแม้จะบ่นหงุงหงิงแต่บาสก็แอบอมยิ้มเล็กน้อย อันที่จริงเขาก็ไม่ได้คิดมากหรอก ก็แค่พูดเล่นๆเท่านั้น ที่ได้มานี่ก็มากเกินพอแล้ว
“มาอ้อนเป็นหมาไปได้เนอะไอ้ลูกคนนี้” หล่อนบ่นไม่จริงจังนัก มือนุ่มลูบเส้นผมสั้นดำขลับ
“เดี๋ยวแม่ก็กลับแล้ว อ้อนตอนนี้แหละเผื่อได้รางวัลเพิ่ม” บาสหัวเราะตัวสั่นกึกกัก เงยหน้ามองแม่ที่ก้มแล้วส่งยิ้มมาให้
“ทำอะไรหวังผลตลอด” เสียงพ่อของเขาพูดแบบเอือมระอา
“ไม่จริงสักหน่อยเนอะแม่เนอะ” ชายหนุ่มพยักเพยิดหน้ากับแม่ที่ส่งสีหน้าไม่ต่างจากพ่อเท่าไรตอบกลับมาแทน
บาสหลับตาพริ้ม ช่วงเวลาที่เหนื่อยยากที่สุดของวัยเรียนได้ผ่านพ้นไปแล้ว เขากำลังจะก้าวเข้าสู่วัยทำงานอย่างจริงจังในอีกไม่ถึงเดือนข้างหน้า โชคดีที่บริษัทที่เขาฝึกงานยินดีรับเขาบรรจุเข้าเป็นวิศวกรประจำ แถมยังยินดีรับข้อเสนอที่เห็นแก่ตัวของเขาในบางข้อเสียด้วย ความสำเร็จใจวันนี้ของเขานั้นจะมาถึงจุดนี้ไม่ได้หากขาดสองบุคคลสำคัญในชีวิตของเขาที่นั่งอยู่ตรงนี้ บาสยิ้ม มองหน้าของแม่จากมุมต่ำ แม้หล่อนจะยังไม่มีรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้ามากนักเพราะเป็นคนดูแลตัวเองดี แต่เขาก็รู้ว่าแม่ดูแก่ขึ้นเยอะเลยทีเดียว กว่าเขาจะเดินทางมาถึงวันนี้ได้ พ่อกับแม่ต้องเหนื่อยสักแค่ไหนกัน...
ลูกชายที่ทั้งดื้อทั้งเอาแต่ใจทั้งสองคนอย่างเขาและพี่ไบค์ ทำให้พ่อกับแม่เสียใจสักแค่ไหนเชียว...
บาสยกแขนขึ้นก่ายหน้า ปิดบริเวณดวงตาที่ร้อนผ่าวเอาไว้ เขาได้ยินเสียงสปริงเก้าอี้อาร์มแชร์ขยับเบาๆ พร้อมกับเสียงลงฝีเท้าไม่หนักมาก พ่อของเขาคงกำลังลุกขึ้นเดินไปในครัวขนาดเล็กที่อยู่ด้านหลังบ้าน
“พ่อ... แม่...”
“หือ”
เสียงฝีเท้าหยุดลงใกล้ๆ รู้สึกได้แค่ไม่อยากยกแขนขึ้นแล้วลืมตามองเท่านั้น เขารู้สึกว่าหัวตาร้อนผ่าว เสียงที่เปล่งเรียกนั้นแผ่วและสั่นเล็กน้อย
“ขอโทษแล้วก็... ขอบคุณนะครับ”
เสียงหัวเราะในลำคอดังหึหึ เขารู้ว่าเป็นเสียงของพ่อพร้อมกับมือใหญ่ที่ขยี้หัวเขาแรงๆจนมึนไปหมด ชายหนุ่มใช้ท่อนแขนกดปาดน้ำตาที่รื้นคลอหน่วยออกแรงๆ แล้วปัดมือใหญ่ที่หยอกล้อออกไป เหลือบมองพ่อที่ยืนมองเขาด้วยสายตาเอ็นดู ใบหน้าหล่อที่เขาถอดแบบออกมาอมยิ้มเล็กน้อย
เขารู้... รู้ว่าสิ่งผิดพลาดที่เขาได้ทำลงไป เขาได้รับการให้อภัยทั้งหมด
“พอแล้ว พ่ออะ”
“เออ”
.
.
:z2: :z2:
-
สวนอาหารนทีทิพย์แน่นขนัดไปด้วยบรรดาลูกค้าที่มาใช้บริการตามปกติและวันนี้ยังเต็มไปด้วยบรรดาเพื่อนฝูง ผู้ปกครองของเพื่อนลูกชายเจ้าของสวนอาหาร รวมไปถึงบัณฑิตต่างคณะที่มาจองโต๊ะฉลองจนคนล้น กลุ่มหลังนี้คุณนทียกให้เป็นลูกค้าวีไอพีทั้งหมด บาสเดินพาพ่อกับแม่ของตัวเองไปที่โต๊ะยาวริมน้ำตัวหนึ่งที่ถูกต่อจนยาวเหยียด เพื่อนๆในกลุ่มบางคนพาพ่อกับแม่มาบ้าง บางคนก็มาเดี่ยวบ้างเพราะผู้ปกครองปล่อยให้มาสนุกกันเต็มที่ แม้จะมีผู้ใหญ่อยู่ค่อนข้างเยอะแต่หัวหน้างานอย่างพี่โก้และรุ่นพี่อีกหลายคนก็ไม่ทำผิดหวัง
สรุปที่ว่ามื้อนี้พี่โก้ไม่ต้องจ่าย บรรดาผู้ปกครองของทุกคนจะช่วยหารกันจ่ายเอง แถมได้ส่วนลดพิเศษจากเจ้าของสวนอาหารเองเสียด้วย เขาสวัสดีพ่อแม่ของโตที่นั่งอยู่ข้างๆที่ว่างแล้วปล่อยให้ผู้ใหญ่ได้คุยกัน ส่วนตัวเองเดินไปหาเพื่อนที่จับกลุ่มยืนคุยกันเสียงดังตรงโซนสำหรับสูบบุหรี่ ชายหนุ่มตบบ่าโตเบาๆ เพื่อนตัวใหญ่สมชื่อหันมามองเขาแล้วกอดคอแน่น
“เพิ่งได้โทรคุยกับไอ้ปันเมื่อกี๊” โตพูดเสียงหงุดหงิด “แม่งบินไปต่ออังกฤษทันทีเลยเหรอวะ ไม่ยอมมาฉลองด้วยกันก่อน”
“เออ แค่นี้ที่บ้านมันก็เร่งจะตายแล้ว” บาสพูดขำๆ รับแก้วเหล้ามาจากไม้ที่ยื่นส่งให้ เขาเห็นว่าจุดนี้ก็มีบาร์น้ำขนาดเล็กตั้งอยู่ด้วย
บาสยกขึ้นดื่มอึกหนึ่งแล้วยิ้ม เขาเล่าให้โตกับไม้ฟังว่าพ่อแม่ของปันเร่งให้ไปเรียนต่อที่อังกฤษนานแล้วตั้งแต่ก่อนรับปริญญา แต่ปันก็ยังยืนยันที่จะอยู่รอรับปริญญาก่อนแล้วค่อยไปทีหลัง เหตุผลที่ถูกเร่งนักเร่งหนาเพราะว่าจะได้เรียนจบพร้อมพี่สาวที่กำลังเรียนต่อปริญญาโทใบที่สองอยู่จะได้กลับมาพร้อมกันพอดี
“ไอ้นพก็เรียนโทที่เดิมเลยใช่ไหม แจคมันก็เรียนต่อเหมือนกันแต่คงไปต่อที่ xxx นะเห็นว่ามีสาขาที่มันอยากเรียน มีแต่มึงกับกู แล้วก็ไอ้ไม้สิที่ทำงานเลย” โตถาม
บาสพยักหน้าเออ-ออตาม “กูเรียนไม่ไหวแล้ว หลังจากนี้ค่อยว่ากัน สมองจะระเบิด”
“พี่หมอล่ะมึง เรียนต่อหรือไปใช้ทุน”
“ใช้ทุน ไปที่สระบุรี”
“ก็ไม่ไกลนี่หว่า ดีๆขับรถแป๊บเดียว แล้วนี่เจอกันยัง กูเห็นโต๊ะกลุ่มเขาอยู่อีกฝั่ง พวกกูเจอแล้วตอนเข้าร้านมา มึงไปหาเขาหรือยัง”
บาสยิ้ม หันไปมองพี่โก้ที่ทำหน้าที่บริการผู้ใหญ่จนเหมือนเป็นบริกรประจำของโต๊ะแล้วนึกขำ พี่รหัสเขาแม้มันจะกวนไปบ้างแต่ก็เป็นคนอัธยาศัยดี แถมยังเข้ากับผู้ใหญ่ง่ายประกอบกับสนิทกับพ่อแม่สายรหัสทุกคนเสียด้วย นอกจากนั้นยังเป็นเพื่อนสนิทพี่ไบค์เพราะฉะนั้นบาสจึงไม่ห่วงพ่อกับแม่ของเขาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกับพ่อแม่ของเพื่อนคนอื่นเท่าไร วันนี้โก้เซอร์วิสได้บริการตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบแน่ๆ ชายหนุ่มหันกลับมาแล้วส่ายหน้าเบาๆ
“ยังเลย เดี๋ยวค่อยไปก็ได้ไม่เป็นไร อยู่กับพ่อแม่แล้วก็พวกมึงก่อน”
.
.
สามทุ่มกว่าแล้ว...
โต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยบรรดาบัณฑิตวิศวกรรมศาสตร์หน้าใหม่สดๆร้อนๆและผู้ปกครองเริ่มเบาบางลงไปเรื่อยๆ หลายคนที่พาครอบครัวมาฉลองด้วยเริ่มทยอยกลับ บ้างก็แวะมาหาเพื่อนและกลับไปฉลองกับญาติๆตั้งแต่หัวค่ำแล้ว บาสมองผู้คนที่เริ่มร่อยหลอลง พี่โก้เพิ่งจะได้พักนั่งกินเหล้าสูบบุหรี่อย่างสงบได้ไม่ถึงยี่สิบนาที พอได้นั่งเจ้าตัวก็เรียกหากลับแกล้มพร้อมกับเหล้าสารพัดชนิด บาสมองพี่ชายตัวเองกับพี่รหัสนั่งคุยกันเสียงดัง โตขอตัวไปส่งพ่อแม่ของตัวเองที่ยืนยันว่าจะกลับเองและให้ลูกชายฉลองกับเพื่อนๆต่อแต่ในเมื่อเพื่อนส่วนใหญ่กลับกันหมดแล้วเจ้าตัวเลยรู้สึกว่าไม่อยู่ต่อจะดีกว่า อีกอย่างวันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วด้วย ส่วนไม้โดนแม่และพี่ชายดึงกลับบ้านไปนานแล้วเพราะอาม่ารอรับขวัญหลานที่เพิ่งเรียนจบอยู่ บาสหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมานั่งเช็คโซเชียลเน็ตเวิร์คเล็กน้อย ตามกดไลค์บรรดารูปต่างๆที่เพื่อนแท็คมาให้ครบรวมไปถึงโพสท์รูปที่เพิ่งฉลองกันเพื่ออัพเดทบ้างเดี๋ยวจะน้อยหน้า เขาเลื่อนหน้าจอเฟสบุ๊ค เห็นพี่ปราชญ์ถ่ายรูปเพื่อนอีกสองคนกำลังแข่งกันยกขวด spy ขึ้นดื่มแล้วก็อมยิ้มบางๆ นิ้วสไลด์ปิดหน้าจอแล้วเก็บลงกระเป๋ากางเกง
ชายหนุ่มก้าวขายาวของตัวเองไปตามทางเดินเพื่อข้ามไปยังอีกฝั่งของสวนอาหาร อันที่จริงมันก็ไม่ได้ไกลกันเท่าไรนัก เขาสังเกตว่าคนฝั่งนี้ก็เริ่มบางตาลงไปเช่นกัน อาจจะเพราะเป็นเวลาค่อนข้างดึกแล้ว เขาเห็นใบหน้าใสของคุณหมออินเทิร์นที่นั่งหัวเราะร่าเพราะพี่โน้ตที่เมาไม่ได้สติแทบจะเดินตกน้ำจนพี่ปราชญ์ต้องไปลากกลับมานั่งที่เดิม บาสทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ว่างข้างๆ เขาเห็นพี่ต่ายสะดุ้งเล็กน้อยแต่พอเห็นว่าเป็นเขาเจ้าตัวก็เอนหลังพิงตามสบายเหมือนเดิม
“เลิกแล้วเหรอฝั่งโน้น”
“ยังเลย แต่ก็เหลือกันไม่กี่คนแล้ว เหลือแค่พวกพี่โก้ที่ยังคึกอยู่”
“นี่ก็เหมือนกัน เดี๋ยวก็ทยอยกลับกันแล้ว พ่อโน้ตขอตัวกลับบ้านไปก่อนตั้งแต่ทุ่มกว่าแล้วเนี่ย ทิ้งให้มันเมาเป็นหมาอยู่เนี่ย จะให้มันนอนที่นี่แหละเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าให้มันนั่งแทกซี่กลับเอง”
“ผมก็ว่างั้น ดูจากสภาพแล้ว” บาสหัวเราะ
“อ๊ะ ไอ้บาสสสสสส” คนเมาพูดอ๋อแอ๋ลิ้นแข็ง แทบจะคลานมาหาเขา “มาชนกันก่อนเด้ หายหัวไปไหนมาวะเพิ่งจะมา มึงนอกใจเพื่อนกูเหรออออ”
“ตลกล่ะไอ้โน้ต มึงมานี่เลย” ปราชญ์ลากเพื่อนตัวเล็กกว่าที่เดินเป๋เกาะโต๊ะ “ต่าย กูว่ามึงพามันไปนอนเหอะเดี๋ยวกูก็จะกลับแล้ว เดี๋ยวเจอด่านดึกๆจะซวย”
“เออๆ ได้ๆ” ต่ายหยิบขวดน้ำเปล่ามาดื่มสองสามอึก บาสสังเกตเห็นใบหน้าใสแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่พอลุกแล้วไม่ยักกะเดินเซแฮะ...
“เดี๋ยวกูแบกมันไปเอง มึงเดินนำไปเลย จะได้ไปตามป๊ากูด้วย สงสัยกำลังก๊งกับพ่อมึงอยู่ที่บาร์” ปราชญ์บอก มือจับคนเมาที่เซไปมาแล้วหยิบโน่นนี่เล่นอย่างสนุกสนาน ลำบากคนไม่เมาให้มาคอยดูแลตลอด
ต่ายหยักหน้ารับ หันมามองให้ชายหนุ่มที่เพิ่งนั่งลงได้สักครู่ลุกตาม บาสยักไหล่แล้วกระเด้งตัวขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ เขาก้าวขาไปเดินข้างๆร่างโปร่งที่ดูเหมือนช่วงนี้จะยิ่งบางลงไปอีกหน่อยเพราะวุ่นวายทั้งเรื่องการสอบใบอนุญาตประกอบโรคศิลป์ งานรับปริญญาและลงทะเบียนขึ้นเป็นแพทย์ใช้ทุนต่างจังหวัด การเจอสามงานติดๆกันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยทีเดียว แม้จะลำบากไปสักหน่อยแต่พี่ต่ายก็ผ่านมันมาได้ด้วยดี ใบหน้าเนียนแลดูสดใสขึ้นจากเมื่อเดือนที่ผ่านมามาก
ประตูไม้ด้านหลังของสวนอาหารนทีทิพย์เมื่อเดินทะลุสวนดอกไม้ที่จัดวางเป็นบนชั้นให้ดูสะอาดตาเลยไปไม่ถึงสิบนาทีก็เป็นเขตกำแพงสูงที่ซ่อนบ้านสองชั้นขนาดใหญ่ไว้เบื้องหลัง บาสเห็นลุงยามที่เดินเล่นอยู่หน้ารั้วไม้รีบกุลีกุจอมาเปิดประตูต้อนรับ ทันทีที่ประตูเปิดออก เจ้าสุนัขบีเกิ้ลสามตัวก็วิ่งแห่กันออกมาพันแข้งพันขาจนปราชญ์สะบัดไล่ให้ไปไกลๆก่อนที่จะล้มเพราะแบกเพื่อนที่เมาแอ๋อยู่ โน้ตสงบไปแล้ว พูดให้ถูกคือสลบไปแล้วมากกว่าเพราะพอไม่มีแอลกอฮอล์เข้าปากแถมไม่มีใครพูดด้วย เจ้าตัวเลยนอนหมดสติอยู่บนหลังกว้างของเพื่อนสนิท บาสเคยเข้ามาที่บ้านหลังนี้ไม่บ่อยนัก พอหลังจากครั้งนั้นทุกครั้งที่พี่ต่ายกลับบ้านก็มักจะให้เขาห้อยตามกลับมาทุกที ซึ่งหากนับได้ก็แค่สามสี่ครั้งเท่านั้นเอง เพราะฉะนั้นเขาเลยยังต้องเดินตามเจ้าของบ้านตัวจริงที่เร่งฝีเท้าไปเดินนำหน้าเพื่อเปิดประตูไม้บานใหญ่ให้ปราชญ์เดินเข้าไปก่อน
ต่ายเดินขึ้นไปชั้นสองเปิดประตูห้องนอนสำหรับแขกที่ว่างอยู่ ห้องถูกทำความสะอาดเรียบร้อยเพราะต่ายเป็นคนโทรบอกให้แม่บ้านขึ้นมาจัดการ ปราชญ์เหวี่ยงร่างเพื่อนตัวเล็กที่นอนหลับสนิทลงบนเตียงหลังใหญ่ ร่างสูงหอบเล็กน้อยแล้วหันมายักไหล่ให้กับเจ้าของบ้าน
“ดูมันด้วยล่ะ” ปราชญ์พูดขึ้น มองไปยังซากศพที่อยู่บนเตียง
“อือ เดี๋ยวมันตื่นเมื่อไรก็ให้มันกลับเมื่อนั้นแหละ”
“แล้วมึงอะ นอนนี่เหรอ” เพื่อนรุ่นพี่พยักเพยิดหน้ามาถามเขา บาสส่ายหน้าตอบ
“ไม่อะพี่ พ่อแม่ผมยังนั่งอยู่ที่โต๊ะเลย เดี๋ยวกลับแล้ว”
“นั่นสิเนอะ บ้านนี้อย่านอนเลยมึง ทำอะไรก็ต้องเกรงใจพ่อแม่ต่ายมัน” ปราชญ์พูดกลั้วหัวเราะ ตบไหล่หนาของรุ่นน้องแรงๆ
“ไอ้ปราชญ์!”
“ทำไม? หรือกูพูดผิด”
“เชี่ย รีบไสหัวของมึงกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ขอให้เจอด่านแล้วโดนเป่า”
“แช่งกูจริง เออๆ กูไปล่ะ เดี๋ยวกูเดินไปตามป๋าด้วย ไม่ต้องไปส่งอะ มึงอยู่นี่ก็ได้เดี๋ยวกูเดินออกไปเอง”
ต่ายพยักหน้าหงึกหงักแต่ก็เดินไปส่งเพื่อนสนิทถึงหน้าประตูรั้วบ้านที่อยู่ติดกับร้านอาหารด้านหน้า เขามองเพื่อนตัวสูงพอๆกับคนข้างๆที่เดินตัวตรงไม่มีโซเซแล้วก็วางใจ อย่างน้อยแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปคงเจือจางบ้างแล้ว ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรในเมื่อสติของเจ้าตัวยังอยู่ครบ โชคดีที่หน้าบ้านของเบาเลยไปนิดหน่อยก็เป็นทางด่วนแล้ว อย่างน้อยก็คงไม่ซวยเจอด่านหลังลงทางด่วนหรอก
“แล้วนี่จะกลับหรือยัง มารถไบค์เหรอ” ร่างโปร่งหันมาถามคนใกล้ตัวที่นั่งยองๆเล่นกับเจ้าสุนัขทั้งสามตัวที่กระโดดโลดเต้น
“ใช่ครับ เดี๋ยวก็กลับแล้วพี่อย่าเพิ่งไล่กันสิ เดี๋ยวก็ต้องห่างกันนานแล้วอะ” บาสทำเสียงน้อยอกน้อยใจ
“...ไม่ได้ไล่สักหน่อย” ต่ายพูดเสียงค่อย เขามองใบหน้าคมแล้วก็ต้องลอบถอนหายใจเบาๆ
ก่อนหน้านี้... พวกเขาไม่เคยห่างกันเลยจริงๆ...
“พี่ต่าย...” ชายหนุ่มเรียกเสียงอ่อน เงยหน้ามองอีกฝ่ายออดอ้อนจนคนโตกว่าใจอ่อน ทรุดตัวลงนั่งยองๆข้างๆ ยกมือขึ้นลูบพุงเจ้าพิซซ่าที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียวชอุ่มเปียกน้ำค้างเล็กน้อย คนรักสะอาดขมวดคิ้ว คิดในใจว่าก่อนเข้าบ้านต้องจับเช็ดตัวให้สะอาดเสียแล้ว
“ผมต้องคิดถึงพี่มากแน่ๆ”
ต่ายใจเต้นตึก จะคบกันมาหนึ่งวันหรือหนึ่งปี เจ้าเด็กนี่ก็ทำให้ใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะได้แทบทุกครั้ง
“อื้อ” ต่ายไม่รู้จะตอบอะไรนอกจากส่งเสียงอือในลำคอ
“ผมจะไปหาพี่บ่อยๆนะ”
“อื้อ แต่ถ้ามันเหนื่อยมากก็ไม่ต้องมานะ”
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ”
มืออุ่นละจากพุงนุ่มๆของเจ้าพิซซ่ามาแตะหลังมือขาวเนียนที่นุ่มกว่าหลายเท่านัก ชายหนุ่มกอบกำมือเล็กกว่านั่นไว้จนมิด บีบแรงๆให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่าเขาจะยังคงอยู่ข้างๆเสมอและตลอดไป
“เพราะพอเห็นหน้าพี่ผมก็หายเหนื่อยแล้ว”
“เว่อร์ตลอด”
ต่ายบ่นอุบอิบ แม้จะเป็นประโยคหวานปนเลี่ยนแต่ก็อดที่จะหน้าร้อนไม่ได้ทุกครั้ง บาสขยับตัวเข้าชิด ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงผิวเนื้อเย็นจากแขนที่โผล่พ้นเสื้อยืดแขนสั้นสีขาว อากาศคืนนี้ค่อนข้างเย็นพอสมควรเลยทีเดียว เขาก้มหน้าชิด แนบหน้าผากของเขาลงกับหน้าผากมนของคนตรงหน้า แตะสัมผัสเบาๆที่แก้มเนียนแล้วค่อยไล่แผ่วเบาไปยังริมฝีปากสีสด ลมหายใจกรุ่นกลิ่นแอลกอฮอล์เป็นสัมผัสที่เขาไม่ค่อยคุ้นเท่าไรนัก ปกติแล้วทุกครั้งที่จูบกันเขามักจะได้กลิ่นหอมๆของมินต์หรือรสหวานๆจากน้ำหวานที่เจ้าตัวชอบดื่มเสียมากกว่า ชายหนุ่มเพียงแต่จูบซับเบาๆที่ริมฝีปากนุ่มหยุ่นนั่นเท่านั้น ไม่ได้ล้ำลึกไปมากกว่านั้น เขาถอนจูบออก มองใบหน้าเนียนที่เบะปาก ขมวดคิ้วแน่นทั้งๆที่แก้มขึ้นสีชมพูระเรื่อน่ามอง
พี่ต่ายน่ารัก จะอีกกี่ร้อยกี่พันครั้ง กี่เดือนหรือกี่ปี เขาก็จะย้ำคำนี้
“นี่หน้าบ้านนะ” ต่ายบ่นพึมพำ แต่ถึงอย่างนั้นพอสิ้นสุดคำพูดชายหนุ่มก็ได้รับสัมผัสนุ่มแตะแผ่วเบาที่ริมฝีปากกลับมาแทนคำพูดร้อยพันที่เจ้าตัวต้องการจะเอ่ย บาสใจเต้นแรง รู้สึกก้อนเนื้อนั่นมันกำลังเต้นระรัวเหมือนราวกับจังหวะกลองที่ทุ้มไปทั้งโสตประสาท ไม่ได้ยินเสียงรอบข้างอะไรทั้งนั้น...
จนกระทั่ง...
“ต่าย!!!”
.
.
-
บาสนั่งทับขาก้มหน้าอยู่บนพรมที่ปูทับพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ ชายหนุ่มรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบร้อนๆหนาวๆเหมือนตัวเองเป็นไข้สูง เขามองคนข้างๆที่ลุกลี้ลุกลนไม่ต่างกันเท่าไรนักเพียงแต่อีกฝ่ายจิตใจเข้มแข็งกว่าเขามากถึงได้จ้องหน้าบุพการีบังเกิดเกล้าของตัวเองเขม็ง แถมนอกจากพ่อแม่ของพี่ต่ายแล้ว พ่อแม่ของเขายังนั่งอยู่ตรงหน้าอีกด้วย บาสแอบเหล่สอดส่ายสายตาหาพี่ชายตัวดีที่หนีหายไปไหนไม่ทราบเหมือนกำลังหาตัวช่วย แต่เหมือนครั้งนี้โชคจะไม่เข้าข้างชายหนุ่มเหมือนครั้งก่อนๆนักเพราะเมื่อสักครู่ที่ถูกพบ เขาก็ได้ทราบว่าพ่อแม่ของพี่ต่ายได้เชิญพ่อแม่ของเขาให้เข้ามานั่งพักในบ้านเพราะเห็นว่าคนด้านนอกเริ่มซามากแล้ว นั่งด้านในตัวบ้านรอจะรู้สึกสบายกว่า ทั้งสี่คนคงไม่คิดว่าจะมาเจอฉากเด็ดแบบนี้
“อธิบายให้แม่ฟังหน่อยสิบาส” คนถามไม่ใช่แม่ของเขา กลับเป็นแม่ของพี่ต่ายที่นั่งกอดอกจ้องมองลงมาด้วยสายตาเอาเรื่อง
บาสฮึดหายใจ เขาเงยหน้าประสานสายตาเข้ากับดวงตากร้าวของผู้หญิงที่มักจะส่งยิ้มและสายตาเอ็นดูให้เขาเสมอ เขาเหล่มองแม่ตัวเองที่ถอนหายใจเบาๆ “ไม่มีคำอธิบายครับ”
“นี่หมายความว่าจะไม่แก้ตัวอะไรทั้งนั้นใช่ไหม”
“ผมไม่มีข้อแก้ตัวครับ ผมขอโทษด้วย” บาสตอบเสียงอ่อน “ผมขอโทษที่ทำให้คุณน้าเสียใจ แม่ด้วยนะครับ แต่ผมรักพี่ต่ายจริงๆ”
“ตั้งแต่ตอนไหน” เสียงทุ้มของคนเป็นพ่อถามบ้าง ต่ายขยับตัวอึดอัดจนบาสต้องเอื้อมมือไปแตะให้อีกฝ่ายใจเย็นๆ
“ปีครึ่งแล้วครับ”
“...หมายความว่าตั้งแต่ที่พี่นวลมาเล่า” บาสเห็นคุณทิพย์แม่ของพี่ต่ายยกมือขึ้นปิดปาก หันไปมองหน้าสามีของหล่อนอย่างตกใจ “ตั้งแต่ก่อนเจอน้าครั้งแรกใช่ไหม”
“ครับ” บาสตอบรับ เขารู้สึกเจ็บจี๊ดๆเมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองที่เขาให้ความเคารพทั้งสองคนเปลี่ยนสรรพนามเรียกแทนตัวเองต่างไปจากเดิม
ชายหนุ่มรู้ เรื่องนี้มันไม่ง่าย เขาหนีจากมันมาได้ครั้งหนึ่งแล้ว มันจะไม่มีครั้งที่สองให้เขาหลีกเลี่ยงอีก...
“ต่ายมีอะไรจะบอกพ่อไหม” ผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม
บาสสังเกตว่าแม้น้ำเสียงเวลาพูดกับเขาจะกร้าว แต่พอหันไปถามลูกชายตัวเองเสียงกลับอ่อนลงนัก คนข้างๆเขาส่ายหน้าจนผมกระจาย มองใบหน้าของพ่อกับแม่ตัวเองน้ำตาคลอ
“ต่ายขอโทษ” เสียงแหบที่มักจะมั่นใจในตัวเองอยู่เสมอสั่นเครือ ปลายจมูกโด่งรั้นนั่นแดงก่ำ เจ้าตัวคงกลั้นน้ำตาไว้สุดชีวิตไม่ให้มันไหลพรากลงมาตอนนี้
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจดังมาจากคุณทิพย์ที่เอนหลังพิงกับพนักโซฟาตัวใหญ่ เหลือบมองสองคนที่นั่งอยู่ที่พื้นตรงหน้า “น้าสงสัยตั้งแต่แรกแล้ว...ต่ายไม่เคยมีเพื่อนต่างคณะ เพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่ม.ปลายก็ไม่ใช่ แถมเด็กกว่ากันตั้งสองปี ต่าย...ต่ายเป็น...เหรอลูก ทำไม พ่อกับแม่เลี้ยงต่ายมาไม่ดีเหรอ”
“...ไม่ใช่...” สันเขื่อนกั้นบ่อน้ำตาคงพังทลายลงตรงนี้ บาสรู้สึกเจ็บไปทั้งใจเมื่อเห็นใบหน้าเรียวเปื้อนไปด้วยธารน้ำตาเต็มใบหน้า มือเล็กได้แต่ปาดมันออกป้อยๆ พูดจาสะอึกสะอื้นไม่เป็นภาษา “มะ ไม่ใช่ ไม่ใช่นะ”
เขากระชับมือที่เกาะกุมอีกฝ่ายไว้แน่น ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงแรงสั่นระริกไหว มือเย็นชืดเพราะความตกใจกลัว พี่ต่ายคนเก่งของเขาตอนนี้เป็นเพียงกระต่ายตัวน้อยๆเท่านั้นเอง เขารั้งคนตัวเล็กกว่าเข้าหาแค่แผ่วเบาเท่านั้น ร่างทั้งร่างก็โผเข้าหากอดเขาแน่น สะอื้นจนตัวโยน บาสเงยหน้ามองพ่อแม่ของต่ายรวมไปถึงของเขาด้วย ชายหนุ่มยิ้มอ่อน เขารู้ตัวเองเป็นฝ่ายผิด
เขาผิดตั้งแต่แรกแล้วที่คิดจะมีรักในรูปแบบนี้
“ผมขอโทษครับ ผมเป็นคนเริ่มก่อนเอง แต่ผมอยากบอกทั้งคุณน้าทั้งสองคนแล้วก็พ่อกับแม่ว่าผมรักพี่ต่ายจริงๆ ผมไม่รู้ความความรักนี้ของผมจะยืนยาวแค่ไหน ผมไม่กล้ายืนยันว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนจะไม่มีวันสิ้นสุดลง ผมขี้ขลาดเกินกว่าที่จะสาบานเรื่องในอนาคต ผมรู้ว่าผมไม่ใช่คนดี และผมก็อาจจะไม่ใช่ลูกที่ดีของพ่อแม่สักเท่าไร”
“ถ้าน้าบอกให้ปล่อยตอนนี้ เราจะปล่อยมือออกจากกันไหม” คุณนทีที่นั่งเงียบมาสักพักเอ่ยถามแทนภรรยาที่ยกมือขึ้นกุมศีรษะแน่น
“ไม่ครับ ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือตอนไหน ตราบใดที่ผมยังรักพี่ต่ายอยู่ ผมจะไม่มีวันปล่อยมือนี้เด็ดขาด”
“แล้วถ้าเราเลิกรักกันล่ะ ทั้งสองคนจะเป็นอย่างไร เรื่องนี้มันไม่ง่ายนะบาส... ต่ายด้วย” บาสมองพ่อตัวเองที่พูดขึ้นบ้าง เขาได้แต่ยิ้มบางให้เพราะไม่รู้จะส่งสีหน้าอย่างไรกลับไปดี
“ผมไม่รู้ว่าผมแน่ใจว่าผมรักพี่ต่ายตอนไหน ผมรู้อีกทีผมก็รู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้ ได้เห็นพี่ต่ายยิ้มหรือหัวเราะ ผมชอบแหย่ให้เขาอารมณ์เสียอยู่บ่อยๆแล้วโวยวายออกมาดังๆ ผมไม่ชอบเวลาเห็นพี่ต่ายเครียดเพราะเขามักจะหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์อะไรทั้งนั้น อย่างที่ผมบอกไปครับว่าตราบใดที่ผมยังรักพี่ต่ายอยู่ผมจะไม่มีวันปล่อยมือนี้เด็ดขาด ไม่ว่าคุณน้าทั้งสองคนหรือพ่อกับแม่ขอร้องก็ตาม ความรักของผมจะจบลงต่อเมื่อวันที่พี่ต่ายไม่ต้องการเท่านั้น วันนั้นผมถึงจะยอมปล่อยมือพี่ต่ายไป...”
บาสยิ้มขื่น มองคนในอ้อมกอดที่เกาะบ่าเขาร้องไห้หนักกว่าเดิม ส่ายหน้าระรัวกับแผ่นอกกว้างจนบาสเห็นว่าแว่นมันคงจะกดดั้งโด่งจนเจ็บ เขาจึงละมือข้างหนึ่งที่โอบไว้หลวมๆมาถอดแว่นของอีกฝ่ายออกแล้ววางไว้ข้างๆ นิ้วโป้งลูบคราบน้ำตาที่ชุ่มปลายขนตาหนาเป็นแพจนเกาะกันเป็นช่อๆ
“...แต่ผมเกรงว่า...มันคงไม่มีวันนั้น”
เสียงถอนหายใจหนักๆจากคนสี่คนดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน บาสเงยยิ้มให้กับคนที่ยังคงซุกหน้าหนีความจริง แล้วเงยหน้ามองผู้ใหญ่ทั้งสี่คนที่จ้องมองมาเป็นสายตาเดียว
“ต่าย...” คุณนทีเรียกเสียงแผ่ว “เงยหน้ามาคุยกับพ่อกับแม่หน่อยสิลูก”
ร่างโปร่งค่อยๆขยับตัวออก มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาป้อยๆ แบมือขอแว่นสายตาที่ถูกเขาใช้ชายเสื้อเช็ดเลนส์ให้ลวกๆ พออีกฝ่ายตั้งสติได้ก็ค่อยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มองหน้าของผู้ใหญ่ทั้งสี่คนที่ตัวเองหลบสายตามาตลอด
“พวกพ่อกับแม่ฟังน้องมันพูดมาเยอะแล้ว ต่ายล่ะ ถ้าพ่อกับแม่ขอให้แยกจากกันตอนนี้จะได้ไหม”
ต่ายส่ายหน้าระรัว มองใบหน้าทั้งสี่คนด้วยสายตาละห้อย “ไม่เอา ไม่เลิกนะ ผมขอโทษครับ”
ใบหน้าเรียวเล็กซีดขาวเต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่แห้งไปบ้างแล้วแต่ยังคลอหน่วยอยู่ที่ดวงตากลมโตนั่น บาสแตะแขนเล็กที่สั่นระริก ยิ้มอ่อนโยนให้กับคนข้างๆที่เหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ ร่างสูงเป็นฝ่ายก้มลงกราบแน่นิ่งที่พื้นพรมก่อน ต่ายเห็นแล้วจึงรีบค้อมตัวลงทำตาม
ทั้งห้องเงียบสงัด ได้ยินเสียงเพลงด้านนอกเล็ดรอดเข้ามาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น บาสรู้สึกว่ามันเงียบ เงียบจนน่าอึดอัดเสียยิ่งกว่าให้ผู้ใหญ่ทั้งสี่คนลุกขึ้นมาด่าว่าใส่อารมณ์เสียอีก เขาไม่รู้ว่าเขากับคนข้างๆก้มลงกราบแทบเท้าบุพการีทั้งสี่คนอยู่นานแค่ไหน ถึงห้านาทีได้ไหม แต่เสียงทุ้มต่ำของเจ้าของบ้านอย่างคุณนทีคือเสียงแรกที่เขาได้ยินหลังจากความเงียบที่น่าอึดอัดใจนั้นผ่านพ้นไป...
“เงยหน้าขึ้น ทั้งคู่แหละ”
บาสเห็นคนข้างๆเขาเงยหน้าขึ้นก่อน ผ่านไปสักพักพี่ต่ายเหมือนได้สติสตังกลับคืนมาครบแล้วหลังจากที่หลุดลอยออกไปด้วยความตกใจกลัวมาสักพัก ใบหน้าเรียวนั่นค่อยๆซับสีเลือดมากขึ้นจนเขาแอบคิดในใจว่าหรือเพราะก้มหน้าอยู่นานก็ไม่รู้
“สรุปยังไงก็จะคบกันต่อไปใช่ไหม” คุณทิพย์ แม่พี่ต่ายถามขึ้นหลังจากเงียบไปนาน
“ครับ” “ครับ”
“ก็แค่นี้เอง...อมพะนำกันมาอยู่ได้เป็นปีๆ” หล่อนกระแทกเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย มองใบหน้าของลูกชายและแฟนลูกชายด้วยความขุ่นเคือง
บาสหน้าเอ๋อ รู้สึกจับต้นชนปลายไม่ถูก เขากับพี่ต่ายหันมามองหน้ากันแทบจะเวลาเดียวกันด้วยความงุนงง
“พ่อกับแม่สงสัยตั้งแต่ที่ต่ายพาบาสมาที่ร้านครั้งแรกแล้ว แต่ไม่ได้เอะใจอะไร หลังๆเห็นเราอยู่ด้วยกันถี่ผิดปกติรุ่นพี่รุ่นน้องต่างคณะ เลยพอเข้าใจอะไรมากขึ้น ประกอบกับที่พี่นวลมาเล่า เราน่ะมารับมาส่งต่ายจนผิดปกติ ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละบาส”
“เออ แล้วคุณดากับคุณธนาทราบตอนไหนหรือคะ เห็นดูไม่แปลกใจเหมือนกันเลย”
“อ๋อ พวกผมเจ้าลูกชายสารภาพมาสักพักแล้วครับ ตอนแรกก็ช็อคเหมือนกัน มีลูกชายหน้าตาดีทั้งสองคนใช้งานไม่ได้สักคน”
“นี่หมายความว่า...”
“ครับ พี่ชายเจ้าบาสก็มีแฟนเป็นผู้ชายเหมือนกัน”
“ตายล่ะคุณ พวกเขาต้องปวดหัวมากกว่าเราแน่ๆเลย ที่เราเครียดกันนี่เบาไปเลยนะเนี่ย”
“...แม่...”
“เลี้ยงได้แต่ตัวนะคะเด็กสมัยนี้ แย่จริงๆ”
“แม่!!!”
“อะไรคะคุณลูก”
ต่ายกรอกตามองขึ้นเพดานสีสว่างแล้วหันมาจ้องใบหน้าของบุพการีตัวเองที่นั่งคุยกับพ่อแม่ของอีกฝ่ายอย่างออกรส “แม่รู้อยู่แล้วอะ”
“ก็รู้สิ ลูกให้น้องมันมารับมาส่งแถมตัวติดกันตลอดทุกครั้งที่มาที่ร้าน แม่ก็รู้สิ”
“แล้วแม่จะ...”
“ถึงแม่จะรู้ แต่การไปสวีทหวานแหววกันหน้าบ้านนั่นมันสมควรไหมล่ะคะคุณลูก...” คุณทิพย์เอ็ดเสียงเขียว “ถ้าเด็กที่ร้านมันเห็นหรือว่าพวกเด็กในบ้านมาเห็นจะว่ายังไงจ๊ะ แล้วการที่ปิดพ่อกับแม่มาเป็นปีนี่มันสมควรไหมต่าย”
“ขอโทษครับ...” พูดเสียงหงอยจนบาสสงสาร ก่อนที่จะสะดุ้งเมื่อเห็นสายตาดุจ้องมาที่ตัวเองแทน
“เราก็เหมือนกัน บอกพ่อกับแม่ของเราให้รู้ก็ดีแล้ว แล้วคิดจะบอกพ่อกับแม่บ้างไหม รู้ไหมว่าบางครั้งพ่อกับแม่ก็ต้องทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่เหมือนกันนะ อย่างวันนี้ดูสิ มีที่ไหนมายืนซับหน้าให้กันที่งาน แม่เห็นแล้วใจจะตกไปที่ตาตุ่มเหลือเกิน ถึงมันจะดูน่าเอ็นดูก็เถอะ”
คุณทิพย์บ่นปอดแปดแต่บาสฟังแล้วหน้าแดงวาบ นี่หมายความว่าพวกเขาโดนเก็บรายละเอียดมาตลอดเลยสินะ
“เอาล่ะๆ คุณเลิกบ่นได้แล้ว” คุณนทีเอ่ยห้าม จับมือภรรยาของตัวเองเบาๆ “เอาเป็นว่าพ่อกับแม่รับรู้ เรื่องของเราสองคนพ่อกับแม่จะคอยดูอยู่ห่างๆแล้วกัน ถ้าเราเลือกเดินทางนี้แล้วพ่อกับแม่ก็ทำได้เท่านี้แหละ เราโตกันแล้ว เรียนจบกันแล้วด้วย เรื่องชีวิตหลังจากนี้ถือเป็นการตัดสินใจของเราทั้งสองคน โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ต่ายด้วย โตกว่าน้องมันทั้งทีต้องให้น้องมันออกโรงปกป้องเราตลอดงานเลยนะ”
“ไม่ใช่สักหน่อย” ต่ายพูดแล้วเบะปาก
“หลังจากนี้ก็ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรหรอกนะ เพราะเราสองคนไม่ได้ทำอะไรผิด แค่มีคนรักเป็นผู้ชายเท่านั้นเอง”
บาสยิ้มเผล่ มองวงหน้าขาวใสที่ซับสีเลือดขึ้นมาหน่อยที่ทำสีหน้ากระอักกระอ่วนไม่แพ้กัน
ไม่ได้ทำอะไรผิดแค่มีคนรักเป็นผู้ชายเท่านั้นเองครับคุณพ่อ แค่นี้ผมก็รู้สึกเส้นศีลธรรมมันเบี้ยวจนหลุดเฟรมไปนานแล้วครับ
“ต่ายไปล้างหน้าล้างตาไป... หน้าตาดูไม่ได้เลย” ต่ายเหลือบมองแม่ตัวเองที่เอ่ยทัก เขาพยักหน้ารับ แต่ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน เขาค่อยๆคลานเข้าไปหาผู้ใหญ่สองท่านที่นั่งอยู่ข้างๆพ่อกับแม่ของตัวเอง
คุณดาและคุณธนาทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย มองดวงตาภายใต้เลนส์ใสของกรอบแว่นสีดำที่มองตรงมา มือเล็กค่อยประนมแล้วกราบลงอีกครั้ง “ผมขอโทษนะครับ ผมขอโทษที่ทำให้ลูกชายคุณน้าต้องเป็นแบบนี้”
ผู้ใหญ่สองคนมองหน้ากันแล้วอมยิ้มบางๆ ก้มตัวแตะบ่าเล็กที่คู้ลงกับพื้นให้เงยหน้าขึ้นมาสบสายตา “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เจ้าบาสมันผิดเองมากกว่า ต่ายน่ะหลงกลเจ้านั่นมันแล้วนะ จากนี้ไปต้องเหนื่อยแย่แล้ว”
ต่ายหัวเราะในลำคอ ส่งยิ้มหวานให้กับพ่อแม่ของบาสที่มองมาด้วยความเอ็นดู “ไม่ต้องจากนี้หรอกครับ เพราะผมเหนื่อยกับหมอนี่มาตั้งแต่แรกแล้วล่ะครับ”
พี่ต่ายขอตัวเดินไปห้องตัวเองเพื่อล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย บาสนั่งมองชะเง้อตาละห้อยเสียจนเจ้าของบ้านทั้งสองคนเห็นแล้วหัวเราะขำ คุณทิพย์มองเด็กหนุ่มตัวโตกว่าลูกชายเธอด้วยรอยยิ้มแล้วเอ่ยคำอนุญาต “ตามไปสิ”
บาสยิ้มกว้าง ชายหนุ่มก้มลงกราบบุคคลทั้งสองอีกครั้งก่อนจะขยับไปกอดพ่อกับแม่ของตัวเองแรงๆจนโดนแม่ฟาดเข้าให้ดังเพี๊ยะข้อหากอดแรงเกินไป เขาลุกขึ้นวิ่งโขยกเขยกเพราะอาการชาที่ลามขึ้นมาจากการนั่งทับขาเป็นเวลานาน ได้ยินเสียงผู้ใหญ่สี่คนนั่งคุยกันไล่หลังมาแล้วเขารู้สึกว่าภูเขาไฟลูกใหญ่ที่สุมตัวอยู่ในอกมาเป็นเวลาปีกว่านั้นได้ระเบิดออกและสงบตัวลงไปในที่สุด เขาก้าวขึ้นบันไดทีละสองก้าว ใช้เวลาเพียงชั่วครู่เขาก็วิ่งมาถึงหน้าประตูไม้สีน้ำตาลอ่อน บาสตัดสินใจเคาะสองสามครั้งแล้วค่อยเปิดโผลงเข้าไปแบบไม่ต้องรอคำอนุญาตจากเจ้าของห้อง
“พี่ต่าย!” บาสเรียกเสียงดัง ใบหน้าขาวเปียกน้ำชะโงกออกมาจากห้องน้ำส่วนตัวในห้องนอนโผล่ออกมามองเขาตาเขียว
“ตกใจหมด ตะโกนทำไมเนี่ย!” ต่ายโวยกลับ เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูซับน้ำบนใบหน้าให้เรียบร้อยแล้วจึงใส่แว่นตาตามปกติ “ขึ้นมาทำไมเนี่ยเดี๋ยวก็ลงไปแล้ว”
“ก็มันดีใจ” บาสพูดเสียงตื่นเต้น “พี่ต่ายไม่ดีใจเหรอ”
“ก็... อือ ตามนั้นแหละมั้ง” ต่ายตอบแล้วอมยิ้มจนแก้มตุ่ย บาสเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปฟัดพวงแก้มเนียนสะอาดจากการล้างหน้าเมื่อครู่ อ้อมแขนกว้างโอบรัดคุณหมอตัวบางกว่านั้นไว้แน่น แปลกตรงที่ต่ายกลับไม่รู้สึกว่ามันอึดอัดเลย
“พี่ต่าย...”
“หือ”
“ผมมีอะไรจะให้ล่ะ ผมตั้งใจจะให้พี่ตอนเรียนจบอยู่แล้ว”
“อะไร”
ต่ายขมวดคิ้วแล้วมองหน้าเป็นเชิงถาม เขาเห็นอีกฝ่ายเอื้อมมือไปที่คอด้านหลังแล้วปลดสร้อยคอเส้นที่ใส่ประจำออก บาสยิ้มกว้างส่งให้กับคนที่ทำสีหน้างุนงง เขาคว้ามือที่วางอยู่ข้างลำตัวของอีกฝ่ายขึ้นมาแล้ววางมันลงไปบนฝ่ามือนั้น
“ผมยังไม่ได้ทำงานมีเงินเป็นของตัวเอง ผมเลยยังไม่มีปัญญาซื้ออะไรดีๆให้พี่ได้มากกว่าที่ผมเคยให้ไปแล้ว แต่สร้อยเส้นนี้...” ชายหนุ่มใช้มืออีกข้างเขี่ยสายสร้อยที่ทำจากเส้นไหมสีดำหนาอย่างดีออก เผยให้เห็นถึงจี้ตราสัญลักษณ์ของคณะวิศวกรรมศาสตร์
“เกียร์นี่อยู่กับผมมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ผมใช้ความยากลำบากกว่าจะได้การยอมรับจากรุ่นพี่ ต้องทำตัวตามกฎกติกา ตามระเบียบต่างๆเยอะแยะมากมายจนกว่าจะได้เกียร์นี่มา สำหรับเด็กวิศวะแล้วเกียร์จึงถือเป็นทั้งสัญลักษณ์ ทั้งศักดิ์ศรีและทั้งเหรียญตราที่แสดงถึงระบบ ระเบียบและความสามัคคี ฟันเฟืองหนึ่งอันไม่สามารถหมุนเครื่องจักรได้ แต่ต้องมาจากการสานต่อมันเข้าด้วยกัน เครื่องจักรถึงจะเคลื่อนไหว...
“ชิ้นส่วนหนึ่งที่เป็นกุญแจขับเคลื่อนเครื่องจักรของผมอยู่กับพี่... ผมฝากเอาไว้ให้พี่ดูแล เพราะหากวันใดวันหนึ่งชิ้นส่วนนี้มันหายไปนั่นหมายถึงฟันเฟืองในหัวใจผมมันหายไปด้วย ถึงวันนั้นหัวใจผมคงหยุดเต้น...”
มือใหญ่ทั้งสองข้างรวบมือของคุณหมอให้กำมือที่ถือเกียร์ไว้แน่น ชายหนุ่มยกมันขึ้นแตะจูบเบาๆ ดวงตาคมเหลือบมองเจ้าของมือที่หน้าแดงระเรื่อ เจ้าตัวทำสีหน้าไม่ถูกไปครู่หนึ่งแล้วส่งยิ้มหวานตอบกลับเสียจนหัวใจเขาแทบจะละลายไปกองตรงหน้า ต่ายขยับขืนมือที่กำสร้อยคออีกฝ่ายไว้แน่นออกจากพันธนาการที่เกาะกุม มองใบหน้าคมจอมทะเล้นที่บทจะจริงจังทีไรก็ชอบส่งสายตาร้อนแรงจนหน้าเขาร้อนไปหมด มือข้างที่กำศักดิ์ศรีของเด็กวิศวะอยู่กระแทกเบาๆลงบนแผ่นอกหนาด้านซ้าย รู้สึกได้ถึงแรงกระเพื่อมของหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะระรัว ต่ายมองหน้าอีกคนตัวใหญ่กว่า ส่งรอยยิ้มที่บาสคิดว่านี่คือรอยยิ้มที่สวยที่สุดในชีวิตที่เขาเคยเห็น
“นี่เป็นใคร... ฉันเป็นหมอนะ... ถึงจะมีวันไหนฟันเฟืองนายหายไป หรือจะมีวันไหนหัวใจนายจะหยุดเต้น คุณหมอคนนี้ไม่มีวันให้เป็นแบบนั้นเด็ดขาด ฉันจะปั๊มหัวใจนายจนตื่นขึ้นมา ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ตาม จำเอาไว้ ถ้าฉันไม่อนุญาต ฉันก็จะดึงเอาเซลล์ที่ตายแล้วของนายให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ไม่ว่าต้องใช้วิธีการแบบไหน ฉันก็จะทำ นายลองดูสิ!”
คำพูดแสนหวานพร้อมกับสัมผัสอุ่นนุ่มที่กระทบกับริมฝีปากหนาทำเอาร่างสูงของนายช่างใหญ่รู้สึกตัวเบาราวกับจะลอยได้ เขากอดร่างนุ่มหอมตรงหน้าแน่นราวกับกลัวคนตรงหน้าจะหลุดหายไปหากเขาปล่อยมือออก ชายหนุ่มขยับริมฝีปากมอบจูบเร่าร้อนให้กับคุณหมอจนคนน่ารักที่รุกก่อนหายใจติดขัด รั้งช่วงบ่ากว้างกว่าออกเบาๆ
“ผมรักพี่ต่าย”
คนถูกบอกรักไม่รู้กี่ร้อยครั้งอมยิ้ม เขากัดริมฝีปากแดงที่เจ่อเล็กน้อยเพราะถูกอีกฝ่ายบดจูบรุนแรงเมื่อครู่ ยกมือขึ้นลูบเส้นผมสั้นที่ตกลงมาประหน้าผากคนตัวใหญ่กว่าแผ่วเบา
“อื้อ รักเหมือนกัน!”
.
.
-
บทส่งท้าย
จ.สระบุรี
“คุณหมอครับ”
เสียงคุณลุงวัยกลางคนที่ค่อนไปทางวัยชราคนหนึ่งเอ่ยเรียกคุณหมอหนุ่มในชุดเสื้อกาวน์ตัวสั้น ที่ปักชื่อนพ.จิระภัทร ทรัพย์ทวีโชค ด้วยด้ายสีเขียวไว้ที่หน้าอกด้านซ้ายพร้อมกับตราสถาบัน คนถูกเรียกหันไปส่งยิ้มให้กับคุณลุงผู้ดูแลบ้านเช่าของเขาที่มักจะคอยมาส่งข้าวส่งน้ำให้เสมอ แต่วันนี้ต่างจากวันอื่นเพราะคุณลุงมาส่งเถาปิ่นโตพร้อมกับข้าวน่าทานอีกหลายอย่างเรียบร้อยแล้วเมื่อสักหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี้เอง
“ครับลุงโชค มีอะไรหรือเปล่าครับมาหาผมเวลานี้” ต่ายเอ่ยถามอย่างสงสัย
“เรื่องบ้านเช่าน่ะครับคุณหมอ” ลุงโชคพูดกระอักกระอ่วน ดูแกลำบากใจไม่น้อยเลยที่จะพูดเรื่องนี้
เรื่องบ้านเช่าที่เขาอาศัยอยู่ในนั้นอยู่ในตัวหมู่บ้านเล็กๆถัดจากโรงพยาบาลไปไม่ถึงยี่สิบนาทีหากขับรถไป แต่ด้วยความที่มันเป็นบ้านเช่าขนาดใหญ่ เป็นบ้านสองชั้น หนึ่งห้องครัว หนึ่งห้องนั่งเล่น ชั้นบนมีห้องนอนสองห้องนอนใหญ่รวมถึงมีลานจอดรถถึงสองคัน ก่อนหน้านี้ลุงแกเลยจัดการให้เช่าสองคน ด้วยค่าเช่าที่ค่อนข้างแพงจึงไม่มีชาวบ้านคนไหนไปเช่าอยู่อาศัย จะมีก็แต่บรรดานายแพทย์ที่ประจำอยู่ที่โรงพยาบาลนี้หรืออินเทิร์นที่มาเช่าอยู่เท่านั้น ต่ายโชคดีที่ตอนเขามาตระเวนหาบ้านพักนั้นเขาเจอที่นี่พอดี และผู้อาศัยอยู่ก่อนหน้านี้คือคุณหมอวัยกลางคนสองคนที่จะย้ายเข้าไปประจำที่โรงพยาบาลในกรุงเทพพอดี เขาเลยตัดสินใจเช่าทั้งหลังพร้อมทำสัญญาเป็นเวลาสามปี สัญญาอะไรต่างๆมันน่าจะเป็นไปได้ด้วยดีหากลูกชายของแกไม่ไปเซ็นสัญญาซ้อนเพิ่มขึ้นมาอีกใบเสียก่อน เดือดร้อนมาจนถึงคนเป็นพ่ออย่างคุณลุงโชคที่ต้องมานั่งลำบากใจถึงตอนนี้
“คนเช่าอีกคนเขาบอกว่าจะมาดูบ้านตอนไหนนะครับ ผมออกเวรแล้วจะได้รีบไป”
ต่ายยิ้มให้แกอย่างใจเย็น รู้สึกเห็นใจแกไม่น้อย เรื่องนี้เขาเองก็ได้ปรึกษากับพ่อแม่ แล้วก็บาสเรียบร้อยแล้วว่าจะเอาอย่างไร ที่จริงเรื่องนี้หากแจ้งความเขาได้รับสิทธิ์เต็มๆเพราะเขาเซ็นสัญญาพร้อมกับย้ายเข้ามาอยู่ก่อน แต่เพราะเห็นแก่ลุงโชคเลยเชียว เขาเลยไม่กล้าที่จะดำเนินการอะไรทั้งนั้น ลูกชายแกก็อยากได้แต่ผลประโยชน์จากเงินค่าเช่าทั้งสองฝ่าย เลยบอกให้เขายินยอมแชร์บ้านร่วมกับผู้เช่าอีกรายที่เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วบอกว่าจะคืนเงินส่วนที่เหลือให้ ก็แน่ล่ะสิหากมีคนเช่าสองคนตัวเองก็จะได้เก็บเงินค่าสัญญาระยะยาวเพิ่มได้อีกเป็นแสนเลยเชียว แสนนึงที่ต่างจังหวัดแบบนี้เรียกได้ว่าหากไม่เมาเหล้าติดยา เข้าบ่อนนี่อยู่ได้สบายๆเลยล่ะ เขาบ่นกับบาสเรื่องนี้หลายทีแล้ว รายนั้นพูดติดตลกว่าถ้าเขาอยู่ร่วมบ้านกับใครจะยอมขับรถมานอนถึงสระบุรีแล้วตื่นตีสามขับรถเข้าไปทำงานที่กรุงเทพฯต่อ
“เห็นแกบอกว่าจะมาช่วงหกโมงเย็นวันนี้น่ะครับคุณหมอ ลุงเองก็ไม่อยากให้มันมีเรื่องแบบนี้เลย ไอ้ชัยเอ้ย หาเรื่องจริงๆ”
“ครับ ไม่เป็นไรนะครับ ผมออกเวรหกโมงเย็นพอดี ถ้าเขามาก่อนวานลุงโชคช่วยรับรองเขาก่อนสักครู่จะได้ไหมครับ ผมจะรีบไป”
ลุงโชคจากไปแล้ว ต่ายกระแทกกระดานชาร์ตบอร์ดที่ถืออยู่ในมือเข้ากับหัวแรงๆทีหนึ่ง คิดอยากจะโทรไปบ่นให้นายช่างที่คงกำลังงานยุ่งฟังแต่เขาก็ตัดสินใจว่าไม่ดีกว่า ไว้ผลเป็นอย่างไรค่อยเล่าให้ฟังทีหลัง ถึงตอนนั้นอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดแล้ว
.
.
สองทุ่มครึ่ง
ต่ายนั่งดูทีวีช่องสามที่กำลังฉายละครอยู่แก้เบื่อ อันที่จริงเขาแลกเวรกับอินเทิร์นอีกคนเพราะวันนี้ติดธุระแต่ผู้เช่าที่เซ็นสัญญาไปกับลูกชายลุงโชคที่บอกว่าจะมาตอนหกโมงบัดนี้ก็ยังไม่มาสักที ต่ายเพิ่งวางโทรศัพท์จากบาสไปเมื่อสักครู่ บ่นให้ฟังถึงเรื่องของวันนี้นิดหน่อยจากนั้นก็นั่งรอจนง่วงไปหลายรอบ ที่ต่างจังหวัดนี่พอตกดึกทีไรก็เงียบสงบแถมมืดสนิทจนเขาขนลุกทุกที ถึงอย่างไรเขาก็คงต้องทำตัวเองให้ชินเร็วๆนี้ นี่อยู่มาเดือนกว่าแล้วก็ยังคงรู้สึกวังเวงทุกครั้ง
เสียงล้อที่เบียดกับถนนลูกรังทางเข้าหน้าบ้านทำให้ต่ายถอนหายใจหนักๆ ดวงตาเหลือบมองนาฬิกา นึกตำหนิอีกฝ่ายที่บอกว่าจะมาถึงตั้งแต่หกโมงในใจ คิดว่าหากเจอหน้าแล้วไม่ถูกชะตาคงต้องฉะกันสักตั้งเสียแล้ว เขาใส่รองเท้าแตะที่วางอยู่หน้าบ้าน เดินออกไปยืนท้าวสะเอวรอ
รถ Lexus RX450h ติดฟิล์มเกือบดำตรงหน้าทำเอาต่ายหรี่ตามอง คิดในใจว่าผู้เช่าคนนี้คงไม่ใช่คนแถวนี้แน่ๆ ดีไม่ดีอาจจะมาจากกรุงเทพก็ได้ เพราะรถยี่ห้อนี้ต่างจังหวัดไม่มีคนขับแน่นอน ดีไม่ดีอาจจะเป็นนักธุรกิจที่มาลงทุนก่อสร้างแถวๆนี้ก็ได้ ต่ายกอดอกหรี่ตามองเพราะเจ้าของรถยังไม่ยอมดับไฟหน้าเสียที นี่มันไร้มารยาทมากจริงๆ มีที่ไหนเป็นคนยืนอยู่ยังเสร่อเปิดไฟแรงสูงส่องหน้าชาวบ้านแบบนี้
ประตูรถด้านคนขับถูกเปิดออกกว้าง ต่ายยังคงรู้สึกตาพร่าจนต้องหลับตาแช่ ได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งตะกุยพื้นหินมาพร้อมกับแรงตะกายตรงขาแล้วก็ตกใจ ลืมตามองด้วยความผวา
เอ๊ะ...
“พิซซ่า!!!”
เขาตะโกนออกมาเมื่อมองเจ้าสุนัขตัวเล็กที่ตะกายขาให้เขาอุ้มด้วยความดีใจ มันหอบแฮ่กๆ ส่งเสียงเห่าเล็กแหลมดังก้องไปทั่ว ต่ายทั้งตกใจระคนดีใจ หันไปมองร่างสูงในเสื้อเชิ๊ตสีกรมท่าพับแขนถึงข้อศอก ที่เดินเข้ามาประชิดตัว ชายหนุ่มอุ้มเจ้าสี่ขาที่อยู่ในอ้อมกอดคุณหมอออกแล้ววางมันลงบนพื้น แล้วสวมกอดร่างโปร่งเอาไว้แน่น ต่ายตัวแข็ง รู้สึกงงเป็นไก่ตาแตก
“ฝากตัวด้วยนะครับ ผมเป็นผู้ร่วมเช่าบ้านหลังนี้อีกครึ่งหนึ่งตามที่ตกลงกันไว้ในสัญญา” เสียงทุ้มพูดร่าเริง ยื่นมือข้างขวาออกมาเพื่อแนะนำตัว “ผมเป็นวิศวกรโยธา เพิ่งย้ายจากกรุงเทพมาประจำที่สระบุรีเพื่อควบคุมการสร้างถนนตัดใหม่ที่กำลังจะเริ่มเร็วๆนี้ครับ”
อินเทิร์นร่างโปร่งมองใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความอึ้ง ตอนนี้เขาแยกไม่ออกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริงหรือล้อเล่น แล้วทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเลย ต่ายเหลือบเห็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองสามใบที่กองอยู่ข้างๆรถแล้วเหลือบมองมือใหญ่ที่ดูเหมือนจะคล้ำขึ้นจากครั้งที่เจอกันล่าสุดนิดหน่อย คุณหมอกัดริมฝีปาก ยกมือขึ้นตบแรงๆที่มือของอีกฝ่ายที่ยืนออกมารอจนร่างสูงร้องโอดโอย
ไม่ทันที่จะได้ทักท้วงอะไร ร่างเล็กกว่าของต่ายก็กระโดดเข้ากอดชายหนุ่มแน่น ใบหน้าเนียนอมยิ้มกว้าง กลิ้งใบหน้าเข้ากับช่วงบ่ากว้างของชายหนุ่มร่างสูงที่เพิ่งทำเซอร์ไพรส์จนเขาแทบทำอะไรไม่ถูก
.
.
วินาทีนี้ ต่ายกลับคิดถึงประโยคที่ชายหนุ่มเขียนไว้ด้านหลังแผ่นใบเสร็จ ครั้งแรกที่เส้นทางของเรามาบรรจบกัน...
เสื้อช๊อปวิศวะมันจะอุ่นกว่าเสื้อกาวน์ไหม ต่ายไม่รู้หรอก...
ตอนนี้เขารู้ รู้เพียงว่าอ้อมกอดของเด็กวิศวะคนนี้ต่างหาก อุ่นที่สุด!
จบบริบูรณ์.
:mc4: :n1:
-
จบแล้วอ่า ดีใจระคนใจหาย ไม่อยากให้จบเลยจริงๆ
เราชอบเรื่องนี้มากๆเลย เป็นอีกหนึ่งเรื่องเด่นในใจ ที่อ่านด้วยความรักในตัวละครและเนื้อหา
ทุกตอนๆเหมือนมีพัฒนาการ อ่านแล้วอินมาก ลุ้นเอาใจช่วยไปด้วยตลอด
รักพี่ต่ายกับนายบาสมากๆเลย ขอบคุณมากค่า :pig4: :L2:
ปล. ขอตอนพิเศษที่1234อีกได้หรือเปล่าค่ะ
-
ใจหายว๊าบตอนที่พ่อแม่รู้เรื่องที่พี่ต่ายกับบาสคบกันอยู่ นึกว่าต้องแยกกันซะแล้ว ขอบคุณที่พ่อแม่ของทั้งสองคนเข้าใจ
หวานกันนานๆ นะจ้ะ
ขอบคุณคนแต่งนะคะเรื่องนี้น่ารักจริงๆ
-
อร๊ายยยยยยยยย
ฟินนาเร่
แฮปปี้เอนดิ้ง
-
อ่านไปลุ้นไป ความรักของหมาบาส เอ้ย นายช่างแล้วสิ
จะจบลงยังไง ซึ้งกับความรักทั้งสองคน หมอต่ายก็น่ารัก
มีเซอไพรส์ด้วย ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ฟิน ฟิน ฟิน
ขอบคุณสำหรับนิยาย เราชอบมาก
-
อ้าา ใจหายจัง ตอนจบหมดน้ำตาเป็นปี๊ป พี่หมอกับน้องวิศวะน่ารักกันมากจริงๆ :mew1:มีตอนพิเศษมาบ่อยๆได้มั้ยคะ :mew2:
-
โอ้ยยยย น่ารัก พี่ต่ายน่ารักมากๆ น้องบาสสมเป็นผู้นำเลย :o8:
ขอบคุณผู้แต่งมากนะคะ :mew1:
-
จบแล้ววววววววววว
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
หวานรัวๆๆๆๆ
-
กว่าเขาจะเดินทางมาถึงวันนี้ได้ พ่อกับแม่ต้องเหนื่อยสักแค่ไหนกัน...
แอบน้ำตาซึมประโยคนี้ตามบาส
ฮรือออออออออออออออ
งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา ยินดีกับพี่หมอต่ายและบาส แอนด์ผองเพื่อนทุกคนที่เรียนจบ
ดีใจที่วันนั้นบาสไม่ท้อไปซะก่อน ไม่งั้นเราคงไม่ได้มีความสุขแบบตอนนี้
รักกันไปนานๆนะหนุ่มวิดวะกับคุณหมอ :katai3:
-
ใจหายใจคว่ำหมดดดด
เเต่สุดท้ายก็แฮปปี้.....
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอแบบบาสสักคนสิๆๆ
-
:mew1:
-
กลัวดราม่าครอบครัวตอนแรก แต่ก็ผ่านไปด้วยดี :-[
ฟินมาก หวานมาก อยู่ด้วยกันตลอดไปน้า นายช่างกับคุณหมอ :impress2:
ตอนพิเศษหน่อยนะคะ พลีสๆๆ :katai2-1:
-
แอบเครียดมาตั้งนานคิดส่าพ่อกับแม่จะไม่ยอมรับที่ไหนได้รู้มาตั้งนานแหละ 55555 อย่างว่าอ่ะแหละน่ะที่ว่าพ่อแม่ต้องดูลูกตัวเองออกอยู่แล้วล่ะว่าลูกมีเรื่องปิดยังอะไรอยู่หรือเปล่า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย T..T
-
อ่านจบแล้วมันช่างอิ่มเอมใจ
รู้สึกดีจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
:o12:
-
เห็นคำว่า จบ แล้วใจหายนะ
ขอบคุณมากมายสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่แสนอบอุ่น
รู้สึกดี ชอบ และประทับใจมากๆ ที่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้
:กอด1: :pig4:
-
จบแล้วววว หวาน อบอุ่นมากเลยค่ะ
อยากให้มีตอนพิเศษอีกเยอะๆ จัง
ถึงเค้าจะไม่ค่อยเม้นท์ แต่เค้าก็รักเรื่องนี้มากนะคะ ชาบู ขอลคุณมากๆ ค่า
-
จบแล้ววววววววขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆนะคะสนุกมากเลย :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หูยยยยย เพิ่งมาเห็นเอาตอนเช้า เลยต้องแอบอู้งานมานั่งอ่าน
ปล่อยไว้ไม่ได้หรอก นี่มันตอนสำคัญ รู้สึกว่าพี่ต่ายรุกบาสตลอดเลยนะ
แอบเผือกอีก อยากรู้ว่าไอ้ปีกว่าที่แอบคบกันไม่บอกพ่อแม่เนี่ย
เข้าหอไปรึยัง????? :z1:
นี่บาสก็เซอไพรส์ด้วยการย้ายมาอยู่ด้วยกันที่สระบุรี
ถ้ายังไม่เคยเข้าหอ ก็คงจะได้ฤกษ์กันซะที
ต้องซื้อบ้านต่อจากลุงแล้วล่ะนะ
ว่าแต่...พี่หมอต่ายยังไม่เคยเห็นรถใหม่ของบาสเลยเหรอเนี่ย?
ถึงตอนจบแล้ว ชอบที่แฮปปี้ แต่ไม่ชอบที่เอ็นดิ้งซะแล้ว
ชอบพี่หมอต่ายกับบาสมากเลย
ถึงแม้จะอยากอ่านไบค์กับพีคต่อ แต่ก็รักพี่เสียดายน้องอ่ะ
ขอบคุณคุณ K2KARN สำหรับเรื่องราวดีๆ feel good มากเลยค่ะ
อ่านเรื่องนี้ทีไรก็อมยิ้มแก้มตุ่ยทุกที รอรวมเล่มนะคะ จะหยอดกระปุกรอ ^^
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
โอ๊ยยยย จบแล้วอ่ะ
น่าจะยาวกว่านี้น๊า อยากอ่านต่อ
ฮือๆๆๆๆๆๆ
-
อบอุ่นจริงๆด้วย อิอิ
-
หวานมากคู่นี้ทำเอาฟิน :heavenไม่อยากให้จบเลย
ส่วนตัวเราชอบนิยายเรื่องนี้มากมันเป็นนิยายที่อ่าน
แล้วให้อารมณ์feel good มากขอตอนพิเศษออกมา
เรื่อยๆเลยนะค่ะ อ้ออีกเรื่องนึงเราอยากให้ต่อเรื่องของ
ปราชญ์กะโน๊ตเพื่อนหมอต่ายอ่ะ
รอๆนะคร้าหลังจากนี้ก็เป็นเรื่องของอิพี่ไบค์แล้วสินะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ปอลิง น่าจะทำหนังสืออ่ะเรื่องนี้
-
เป็นตอนจบที่อ่านแล้วมีความสุขมาก โดยเฉพาะการยอมรับจากพ่อแม่ของทั้งสองฝ่าย ดีใจไปถึงคู่ของพี่ไบค์ด้วยที่พ่อแม่ยอมรับ
อิตาช่างบาสเซอร์ไพร์สหมอต่ายได้แบบอบอุ่นมาก ไม่มีหลุดออกมาเลยว่าตัวเองเป็นคนเช่าร่วม ถึงแม้หมอต่ายจะโทรไปบ่นก็ตาม
เป็นนิยายอีกเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกดี อมยิ้มไปกับพัฒนาการความรักของทั้งคู่ ไม่ต้องมีบท NC แต่ก็ทำให้คนอ่านลุ้นไปกับความรักความเข้าใจของคู่นี้
:pig4: :L2: คนเขียนที่แต่งนิยายดีๆ ให้เราได้อ่าน รออ่านเรื่องพี่ไบค์ต่อนะคะ
-
ลุ้นมากกกกก
ตอนพ่อกับแม่หมอต่ายรู้เรื่อง
กลัวจบแบบ bad end มากอ่าค่ะ
ดีใจที่จบแบบนี้
อยากอ่านคู่พิเศษ ของไบค์พีค
จะมีให้ยลไหมค่ะ PLEASE!!!
-
ประทับใจมากเลย
มีความสุขสุดๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ต่ายกับบาส น่ารักที่สุดเลย :sad11:
จะมีตอนพิเศษ มั้ยค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18
ติดตามอ่านตั้งแต่ต้น รู้สึกใจหายเหมือนกันที่จู่ๆก็มาถึงตอนจบแล้ว :sad11: :sad11: :sad11:
ขอบคุณคนเขียน ที่เขียนออกมาได้ประทับใจมากนะคะ
จะเป็นกำลังใจให้เสมอ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ว ว ไม่อยากให้จบเลย ติดตามมาตลอดเลย
ขอบคุณสำหรับนิยาย สนุกมาก จะติดตามผลงานเรื่องอื่นๆต่อไปค่ะ
o13
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดตอนจบน่ารักมากกกก
ชอบตอนน้องบาสคุยกับพ่อแม่ที่บ้านจังค่ะ อยากจะร้องไห้ แงๆๆๆ ชอบจัง นายช่างใหญ่เท่มากก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ❤️
-
อ่านแบบแอบๆมานาน :mew4: ชอบพี่ต่ายมากๆตอนแรกๆดูเหมือนจะไม่น่ารักมุ้งมิ้งเหมือนตอนนี้ :-[ ขอบคุณนะคะที่ผลิตเรื่องราวน่ารักสวยงามออกมา
-
จุใจมาก
อ่านไปยิ้มไป จบได้ยอดเยี่ยมมากเลย
ได้บอกครอบครัวของทั้งพี่หมอต่าย ทั้งบ้านของบาส
ดีใจจัง
แถมมีเซอไพร์ได้มาอยู่บ้านเดียวกันอีกต่างหาก
อ๊ายยย ฟินนนน
ขอตอนพิเศษแบบจุใจหน่อยนะจ๊า
-
จบแล้ว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆนะครับ ^^
-
น่ารักมากกกก ซึ้งมากกกก เรื่องนี้มีทุกฟีลลิ่งเลย ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะสำหรับผลงานดีๆแบบนี้
-
ไม่ต้องตกใจนะคะ เราแก้ตอนที่ 19 Part II เป็น 20 เลยแล้วกันค่ะ... (เพราะมันยาวมาก)
วันหลังจะมา EDIT ทั้งสารบัญและตอนเก่าๆที่ปรับเปลี่ยนภาษา-แก้คำผิดเรียบร้อยแล้วนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะคะ ฝากเรื่อง Paint Your Love ต่อเลยเนอะ กิกิ,,
ทักทาย ทวงถาม เมาท์แตกได้ที่ twitter @PhantomzxK2 ค่า!
สุดท้ายนี้ เรื่องนี้จะไม่สามารถดำเนินมาได้จนจบเลยหากขาดนักอ่านทุกท่านที่คอยเข้ามาทวงถาม คอมเมนต์ ให้กำลังใจกันเสมอนะคะ
ขอบคุณจริงๆค่ะ
ปอลิง 1 : อีก 5 วันจะลงตอนพิเศษให้นะคะ
ปอลิง 2 : คนที่สครีมเรื่องรวมเล่ม ตอนนี้ขอนั่งพิจารณาก่อนนะคะ :mew1:
-
:really2: :really2:
ขอบคุณมากจ๊ะ อบอุ่นมาก ๆ เรื่องนี้
โดยเฉพาะด่านพ่อกับแม่นี่แหละ
อยากเป็นแบบนี้บ้างจัง ต่าย+บาส ดีใจด้วยน้า
:กอด1: :กอด1:
-
รวมเล่มเถอะคะ ได้โปรด :call: :mew2:
-
อุ อยากอ่านตอนพิเศษ :mew1:
-
จบซะละ..รอตอนพิเศรอตอนพิเศษ นะคับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด #ณ จุดๆ นี้ไม่สามารถพิมพ์คำอื่นนอกจากนี้ได้จริงๆ #นอนตายจมกองเลือดกำเดา
-
จบแล้ว :mew4:
ต้องขอคุณ คุณK2KARN มากนะคะสำหรับผลงานดีๆ
ชอบมากค่ะ จบแบบอบอุ่น ละมุนใจ 555
จะติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆจ้า :pig4: :pig4:
:กอด1: :กอด1:
-
อิ่มเอมในใจสุดๆ ได้เฝ้าดูพัฒนาการความรักของหมอต่ายกับบาส
มันทำให้รู้สึกปลื้มปลิ่มมาก
หวาน ละมุน อบอุ่นใจ
เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่านอีกนะ
ชอบและจะรออ่านด้วยใจเลย
ขอบคุณจ้า
-
จบแบ้ว แฮปปี้เอนดิ้งมากมาย เรียนจบกันแล้ว ที่บ้านก็ยอมรับ แอบตกใจตอนแรกคิดว่าจะแย่ซะแล้ว
แต่พ่อแม่ก็น่ารักมากกกกก ได้อยู่ด้วยกันอีก ดีจัง ตาบาสพอเรียนจบก็เท่ห์ขึ้นไปอีกนะ
ส่วนพี่ต่ายน่ารักกระแทกใจตั้งแต่ต้นจนจบเลย อย่าร้องไห้ค่ะต่าย พี่แพ้น้ำตาต่าย
ขอบคุณสำหรับงานดีๆ รอติดตามผลงานเรื่อวต่อไปนะคะ
-
ใจหายแว๊บ ตอนที่คุณพ่อคุณแม่รู้ แต่รู้กันอยู่ก่อนแล้วนี่เอง
ตอนรับปริญญาซึ้งมากเลยค่ะ ทำเอาเราอยากติดมหาลัยไปด้วยเลย
อุตส่าห์ตามมานาน จบแล้วใจโหวงๆนะคะเนี่ย
เรื่องนี้ทำให้อมยิ้มได้ตลอด อ่านให้จบทีเดียวไม่ได้ ต้องพัก มันเขินนนนนน
เรื่องต่อไปเป็นเรื่องของพี่บาสใช่มั้ยคะ ชอบพี่บาสมากๆเลยย
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
-
ยินดีกับนายช่างบาสและพี่หมอต่ายด้วยนะคะ
ได้อยู่ด้วยกันซะที คุณหมอจะได้ไม่เหงาอีกต่อไป ^^
นายบาส... รักและดูแลพี่หมอต่ายตลอดไปเลยน๊า!!!!!
:กอด1:
ขอบคุณนักเขียนด้วยค่ะ ที่แต่งนิยายที่น่ารักๆ และน่าประทับใจ
ให้คนอ่านได้มีความสุขยิ้มแก้มปริกันถ้วนหน้า
:L2: :L2: :pig4:
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
โอัยยย จบแล้ว คือชอบเรื่องนี้มาก
แบบบอสเหมือนหมาตัวฃดตๆ ที่หูลู่หางตกเวลาหมอต่ายไม่ยอม
ยิ่งตอนจบที่บอกตัวอุ่นกว่าเสื้อนี้แบบ ฟิน :-[
ไม่อยากให้จบเลย อยากให้มีต่อจังงง
แต่ชอบตรงบาสตามมาด้วย
ดีน่ะทั้งพ่อและแม่ของทั้งสองคนไม่ได้ว่าอะไร :heaven
-
:mew6: :mew6: :mew6: สนุกมากเลยครับ อ่านรวดเดียวจบเลย
ขอบคุณครับ
ปล พระเอก ชื่อเหมือนคนที่ผมแอบชอบเลย เป็นวิศวะ เหมือนกันอีก นี่แอบชอบมา จะครบ 10 ปีแล้วน่ะเนี่ย :) :hao5: :hao5:
-
เราไม่รู้ว่าคนอื่นน้ำตาคลอกับฉากไหนบ้างในตอนจบนี้นะคะ แต่สำหรับเรา เราน้ำตาไหลเลยตอน "จบบริบูรณ์"
คือมันแบบ .. บอกไม่ถูกเลย ก็ไม่อยากให้จบเหมือนคนอื่นแหละค่ะ ยังคิดถึงพี่ต่ายกับบาสอยู่เลย . _ . ..
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่เราชอบมากๆนะคะ ถึงจะเจอช้าไปหน่อยก็เถอะ
ยังไงก็ขอบคุณไรเตอร์นะคะที่แต่งเรื่องราวน่ารักๆออกมาให้ได้อมยิ้ม ลุ้นตาม เขินตามกัน ^^
ยังคงเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ ~ สัญญาว่าพี่ต่ายกับบาสจะดำเนินต่อไปในใจของคนอ่านคนนี้แน่นอน ไม่จบง่ายๆหรอก ' '/
มีตอนพิเศษให้หายคิดถึงกันบ้างนะคะ จะรอน้า
รักไรเตอร์ค่ะ กอดทีนึง :กอด1:
-
จบ เรื่องราวดีๆ ไปอีก 1 เรื่อง ..
-
:กอด1: อ่านจบแล้วรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจมาก ซึ้ง
-
จบแล้วววววว :m15:
อยากให้มีตอนพิเศษจังเลย :z1:
ขอบคุณนักเขียนมากๆ เลยนะครับ...ที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกัน :3123: :L1:
อยากอ่านเรื่องของ ไม้-โต จัง (แอบเป็น FC คู่นี้แหละ 555555+)
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านจบแทบจะกรีดร้องออกมาไม่เป็นภาษาเลยเชียว :ling1: :ling1: :ling1:
พี่หมอกับนายช่างใหญ่เป็นอะไรที่ฟินเว่อร์ 555 ตามมาจากพี่ไบค์ค่ะ ตอนแรกยังงงๆพอรู้ว่าเป็นเรื่องต่อก็มาอ่านเรื่องนี้ทันที
โอ้ยมันกรุ้มกริ่มจนบรรยายอะไรไม่ถูกแล้ว :katai2-1:
-
น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ o13
-
โอ้ยยย จะบ้าตายชอบบทส่งท้ายมาก แบบสุดยอดไปดิแบบ อ้ากกกก
เขินแทนได้ป้ะล่ะไม่ไหวแล้วแบบ ต่ายเอ้ยยย คือบาสโคตรน่ารัก
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
โอ้ยยยย นั่งกรี๊ดตั้งแต่ตอนแรก จนถึงตอนสุดท้ายจริงๆนะค่ะ ><
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ น่ารักและกินใจ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
นั่งกรี๊ดจนเพื่อนตกใจ มันจะถีบตกเตียงอยู่แล้ว :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
ขอตอนพิเศษด้วยได้ไหมอะ... โลภ 5555 :hao3: :hao3: :hao3:
-
ประทับใจมากกก นำ้ตาคลอเลยย มานะตอนพิเศษ มาเรื่อยๆนะคะ อยากเจอตอนต่ายหึงตอนทำงานอ่าาา นายช่างจะทำยังไง
-
โอ๊ยยย หวานเกิ๊นนน สองคนนี้ 55
แต่แอบใจหายนะ ตามมาตั้งนาน รักการดำเนินเรื่องราวของเรื่องนี้มากๆ
จบแฮปปี้เท่านี้ก็ดีใจแล้ว
จากนี้ก็ขอรอตอนพิเศษ อิอิ เห็นด้วยกับเม้นบน ขอบทหึงนะคะ ><
ปล. มีรวมเล่มไหมคะ อยากได้ๆ
-
อ๊ายยยย~ มาถึงตอนจบซะแล้ว ยังรู้สึกอยากอ่านต่อไปอีกเรื่อยๆจังเลยค่ะ
รู้สึกดีกับบาสกับพี่ต่ายมากๆเลย ตอนที่พี่ต่ายปฏิเสธคุณพ่อคุณแม่ที่จะให้เลิกกัน
ตอนนั้นรู้สึกพี่ต่ายน่ารักมากเลย ส่วนมากพี่ต่ายไม่ค่อยแสดงออกเท่าบาส
แต่ตอนที่ปฏิเสธส่ายหัวแล้วร้องไห้นี่อยากจะเข้าไปกอดปลอบเลยค่ะ 555 :-[ :-[
ชอบเรื่องนี้มากเลย ทำหนังสือเถอะนะคะ รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่า รวมเล่ม รวมเล่ม สะกดจิตคนแต่ง 555 พรีสสสสส~ :กอด1: :กอด1:
-
แอร่ จบล้าว ใจหายไม่เบานะ T///T นึกย้อนไปถึงวันที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก
วันนั้นเราแบบเซ็งจัด หานิยายในเล้าอ่านไม่ได้ เปิดเรื่องไหนๆก็ไม่ถูกใจ
ภาษาไม่สวย เนื้อเรื่องน่าเบื่อ อ่านแล้วเงิบ หงุดหงิดสึด! -..-
แต่แล้วสวรรค์ก็เป็นใจ เราเลื่อนๆมาเจอ ◎ เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ◎ จนได้
คือแบบ อหหหหห อะไรน่ะอะไร๊ ทำไมชื่อเรื่องชวนใจสั่นงี้! กดเข้ามาส่องแบบไม่ลังเลใจเลยค่ะคุ๊ณ!
แล้วเราก็ไม่ผิดหวัง สนุกมาก! คืออ่านแล้วติดอ่านแล้วเพลิน กดอ่านตอนต่อไปแบบหยุดไม่ได้
หลงรักหมอต่ายตัวขาว ทำเป็นดุข่มน้องแต่จริงๆใจดี คุณหมอน่าย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~ >0<
พ่อพระเอกนี่ก็โกยคะแนนจากเราไม่เบา ชอบบาสตรงที่กวนส้นตินตีนนน
เด็กบ้าไรวะทำไมมันชวนให้อยากตบกระโหลกแล้วบ๊องหูแรงๆสักหลายทีแบบนี้! คือเข้าใจความรู้สึกหมอต่ายเลย55555
แต่ก็เนอะ ไอเด็กบ้าหน้าเป็นคนนี้อีกแหละที่ทำเราใจสั่น เหมือนหมอต่าย อ่ะฮื้อ~ >///<
คืออ่านเรื่องนี้แล้วจั๊กจี๋หัวใจสุดๆ คันหัวใจกระจุ๊บกระจิ๊บ นี่แบบชอบมากๆเลยค่ะ
ขอบคุณคุณคนแต่งมากนะคะที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้พวกเราเชยชมกัน
จากนี้ก็จะติดตามผลงานของตัวเองต่อไปเรื่อยนะคะ ไบค์พีคนี่เปิดมาก็ถูกใจอีกแล้ว งุ้ย! .///.
ส่วนเรื่องรวมเล่ม โหวตอีกเสียงนะคะ อยากได้หมอต่ายมาไว้ข้างหมอนเหมือนกัน กิ้กิ้
ถ้ายังไงลองเปิดโหวตไว้ที่หัวนิยายก็ได้นะคะ ใครผ่านไปผ่านมาอ่านเรื่องนี้แล้วติดใจจะได้กดโหวตกันไปเนอะ
สู้ๆค่ะ จะรออ่านไบค์พีคนะ ชู้บๆ :katai2-1:
-
จบแล้ว :o8: ใจหาย ไม่อยากให้จบเลย อยากให้มีภาคสองต่อจังเลยค่ะ :monkeysad:
ยังอินไม่หายเลย :-[
พี่ต่ายเวอร์ชั่นว่าง่ายแบบน่ารักมากเลยค่ะ นึกภาพเวลาพี่ต่ายกอดบาสแล้วรู้สึกอุ่นมาก
ต่อไปพี่ต่ายก็ไม่เหงาแล้วสินะ มีพ่อหนุ่มวิศวกรมาแชร์บ้านพร้อมเจ้าพิซซ่าด้วยคนแล้ว
อ่านไปอมยิ้มไป มีความสุข จนไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านความรักของสองคนต่อไป
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องสนุกๆ แบบนี้มาให้อ่าน เป็นอีกเรื่องที่ชอบมากเลย
-
ฮื่ออ จบซะแลัว ตอนที่แล้วไม่ได้เม้นท์ขอสองตอนรวดเลยนะคะ ฮา
หูยย เสียวๆหลายครั้งแล้วว่าพ่อแม่พี่ตายจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสองคน
ดีที่บาสบอกพ่อแม่แล้ว แต่ก็นะ คนเป็นพ่อแม่ต้องสังเกตลูกตัวเอง คนรอบตัวอยู่แล้วนิเนอะ><\\\
ดีใจจังที่พ่อแม่ทั้งคู่รับได้
อิจฉาอะ เป็นแฟนกันรับปริญญาพร้อมกัน เหมือนเราประสบความสำเร็จไปด้วยกัน
พอจบเเล้วต่างกันต่างแยกย้ายกันไป ยิ่งหมอต่ายต้องไปใช้ทุน ถึงจะไม่ไกลกันมากก็เถอะ
แต่ไม่นึกว่าบาสจะไปทำงานที่เดียวกันเลย นึกถึงความรู้สึกหมอต่ายตอนนั้นนี่แบบ อ๊ซซ ดีใจเว่อ
คือเขิน อ่านแต่ละโมเม้นท์เเล้วเขินมาก ยิ่งตอนนี้ เราอ่านเเล้วเขินจนไหลลงจากเก้าอี้5555(นี่อินจัด)
ไม่ว่าจะตอนบาสให้เกียร์พี่หมอต่าย เช็ดเหงื่อรับปริญญา บาสตามไปทำงานกับหมอต่าย
และทุกๆเรื่องราว ในทุกตอนที่เราได้อ่าน เหมือนมันเริ่มจากจุดเริ่มต้นที่คนอ่านคิดว่า มันจะเป็นไปได้หรอเนี่ย
ไอ้บาสจะจีบติดแน่เร๊อะ อ่านแรกๆสงสาร 55555 อยากเล่นของสูงต้องกล้างเสี่ยงกล้าลงทุนงี้แหละไอ้น้อง
แล้วเป็นไง คุ้มค่าไหม เพราะสิ่งที่ได้กลับมา มันประเมิณค่าไม่ได้จริงๆ
หลังๆมาแอบหมั่นไส้บาส 555
ผ่านทุกข์สุขมาจนจบเลยเนอะ ดีใจมากที่คนเขียนเขียนจนจบ แฮร่
แต่ไอความอบอุ่นจะอบอวลอยู่ในใจนักอ่านตัวเล็กๆ(มั้งนะ)คนนี้ตลอดไปนะคะ
ปล.อยากรู้บ้างว่ากอดหนุ่มวิศวะจะอุ่นแค่ไหน อิจฉาาาา/เอานั่งนี่ไปเก็บ55555
:pig4: :L1: :กอด1:
-
จบแล้วอ่าา น่ารักมากเลย ตอนจบนี้อ่านไปยิ้มไป สุขสุดๆอ่ะ
-
สนุกมากๆคะ อ่านจบแล้ว น่ารักทั้งคู่เลยจ้า เดี๋ยวจะตามไปอ่านพี่ไบค์กับพีค แล้วจะรอตอนพิเศษด้วยจ้า
-
น่ารักที่สุดเลยยยย อยากมีโมเมนต์แบบนี้มั่งจังเลยยย อิจฉาหมอต่ายจริงๆๆ อิอิ
-
เหมียวไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ยทำไมถึงพลาดนิยายเรื่องไปได้อ่า หมอต่ายกะนายช่างบาสน่ารักกันจังอ่านแล้วถึงกับฟินเลย ดราม่านี่เรียกว่าแทบจะเป็นศูนย์น่ารักฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมวมากๆๆๆๆอ่า :กอด1: :-[ :-[
-
:hao5: :hao5: :hao5:
เห็นคำว่าจบแล้วใจหายวูบเลยนะ จะไม่ได้อ่านน้ำหมากับพี่หมอแล้วหลอ
คือมันเป็นเรื่องที่สนุกมากเลยนะ แบบว่ามันไม่เยอะไปไม่น้อยไปพอดีๆ
ให้ความรู้สึกแบบอบอวล ไปด้วยความมุ้งมิ้งๆ น่ารักๆใสๆ แต่แอบฮา อยากให้มีต่อนะ
**************************************************
พ่อแม่พี่หมอรู้อยู่แต่แรกแล้วแต่แอบเอาหูไปนาเอาตาไปไล่แบบนี้แหล่มอ่ะ :hao6:
ส่วนเรื่องตอนจบที่ย้ายไปอยู่ด้วยกันเนี่ยเซอร์ไพร์มากเลย
รอตอนพิเศษนะจ๊ะ :mew1:
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากจริง ๆ
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ~^^
-
จบแล้วค่า สนุกมากค่ะ
ขอบคุณนะคะ ที่เขียนเรื่องน่ารักๆๆ ให้ได้อ่านกัน :pig4:
จะรอเรื่องต่อไปนะคะ ของพี่ไบค์ อิอิ :mew1:
-
มารอพี่หมอต่ายกับนายบาส คิดถึง..... :mew1:
-
เบาหวานขึ้นจริงๆ อ่านเรื่องนี้ รักพี่ต่ายกับน้องบาสมากมาย
รอตอนพิเศษต่อไป
-
อ่านจบแล้ววววว ในที่สุด
หมอต่ายน่ารักมากกกกกกกก
บาสก็สุดยอด อ่านไปลุ้นไป เขินไป
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
สุดท้ายก็ฟินนนนนนนนนน :heaven :heaven :heaven :heaven
อยากให้มีตอนพิเศษอีก(เยอะๆเลยก็ดีนะ อิอิ)
-
ตอนจบทำเอาอมยิ้มหุบไม่ลงเลยทีเดียว
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
:heaven :heaven บาส แกสุดยอด o13 พี่ต่ายน่ารักอ่า
แต่เราติดใจพี่ปราชญ์ คนเขียนคะ ช่วยกรุณา fc พี่ปราชญ์ตัวน้อยๆคนนี้ด้วยเถอะนะคะ
ขอตอนพิเศษแซ่บๆ ของพี่แกหน่อยเถอะค่ะ ชอบลุคหมอปราชญ์อ้ะ คุณหมอแบดบอย กรี๊ดดดดดดด :-[
:pig4: :L2:
-
โอ๊ย หวานมาก น่ารักมากๆ
เสื้อกาวน์ เสื้อชอป อุ่นมากอ้ะ
-
:กอด1:อบอุ่นมากมาย
-
โอ้ยอ่านจนจบในวันเดียว เขียนได้สุดยอดมาก ฟินมากบอกเลย
เขียนได้ดีจริงๆ ชอบมาก ไม่มีอะไรจะให้นอกจาก
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ ขอบคุณจริงๆครับ มีความสุขมากเลย
-
จบสวย จบน่ารัก ส่งหัวใจให้ รัวๆๆๆๆ อ่านไปเขิลไป มุกเสี่ยวๆ น่ารัก ชอบบบ :hao7:
-
จบซะแล้ววววว
อ่านเรื่องนี้ไม่รู้คนอื่นรู้สึกยังไง
แต่เรารู้สึกว่ามันอบอุ่น
ชอบมุขเสี่ยวๆของบาสน้ะ
แล้วก็ชอบความปากจัด ขี้บ่น แต่เป็นห่วงของพี่ต่าย
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆน้ะค้ะ
รอตอนพิเศษน้าาาาาา
-
น่ารักมากเลยอ่ะค่ะ ชอบบบบบบบ
ขอบคุณผู้แต่งค๊าบบบบบ
-
ขอบคุณครับนักเขียน :L2:
นิยายสนุกอ่านเพลินดี
-
ชอบมากกกกกกกก
-
o13
-
ใครว่าวิศวะกับหมอ เป็นเส้นขนานนน ขอเถียง
ขนาดพี่หมอที่ว่าใจแข็ง ยังแพ้ลูกอ้อนเด็ก (วิศวะ) :katai2-1:
-
ขอบคุณนะคะ เรื่องอ่านเพลินมาก :m3:
-
สนุกมากเลยค่าาา อยากอ่านอีกจังเลยน้าาา ขอบคุณมากมายค่ะ :heaven
-
อยากอ่านตอนพิเศษ
นึกว่าจะเกิดเรื่องแล้วตอนที่พ่อแม่รู้ ดีที่จบลงด้วยดี
แล้วมาเซอร์ไพร์กับแบบนี้ ใจหายหมด
-
ชั้นไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมเพิ่งมาอ่าน แว๊กกกกก :serius2: :serius2:
สนุกมากๆๆ ชอบมากเลยแนวนี้ อุ่นๆหวานๆ ไม่ดราม่า
เอาอีกๆๆๆๆๆ เยอะๆๆเลยยยย :call: :call:
-
ยังยืนยันว่าความรักของบาสกับต่าย คือความรักแบบที่เราวาดฝันไว้มาตลอด
รัก เข้าใจ ห่วงใย ยอมรับในตัวตน
ขอบคุณนักเขียนนะคะ เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่จะอยู่ในใจเราไปตลอด
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักมาก อ่านแล้วรู้สึกดีค่ะ
ขอบคุณผลงานดีๆนะคะ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย อ่านแล้วเพลิน ^^
ไม่อยากให้จบเลยอ่า
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวน่ารักๆแบบนี้ :pig4:
-
หมอต่ายน่ารัก สุดท้ายนายบาสก็ส่อยเครื่องบินลงมาได้สินนะ :hao7:
-
หว๊านหวาน หวานตั้งแต่ต้นจรดจบรายการ :-[
อ่านตอนจบนี่ทำเอา(เกือบ)ลืมเรื่องขุ่นหมองขุ่นใจในวันทีเลยทีเดียว
ขอบคุณมากๆนะคะ ที่อุตส่าห์สละเวลามาเขียนเรื่องราวดีๆแบบนี้ให้ได้อ่านกัน :pig4:
-
สนุกมากๆเลยค่ะขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ///อย่าลืมมาต่อพี่ไบค์นะคะติดตามอยู่ค่ะ
-
อยากมีโมเมนต์แบบนี้จางเลยยยยย 55555555
-
แวะมาหาเสื้อชอปอุ่น ๆ ไปห่มบ้าง..อิอิ o13 o13
-
จบได้อย่างน่ารักมากๆเลยค่ะ
บาสทำเป็นเนียนเลยนะนั่น
พี่ต่ายน่ารักอ่ะ มีกระโดดกอดด้วย
รอตอนพิเศษนะคะ
-
ยังคงรอตอนพิเศษอยู่น๊า!!
อยากรู้ว่า .. ช่วงวัยทำงานจะมีเวลาหวานกันบ้างหรือไม่ รึว่า ยุ่ง ๆ ๆ แล้วก็ยุ่ง ==''
แล้วก็ .... พี่หมอต่ายมีเวลาทำอาหารเช้าให้ที่รักทานบ้างรึเปล่า~~ :)
-
จบแล้วววว...ที่แรกแอบหวั่นใจตอนอ่านชื่อเรื่อง แต่ก็ลองเสี่ยงเข้ามา ก็ไม่ผิดหวังค่ะ เป็นเรื่องที่อบอุ่นและน่ารักมากๆ อ่านไปเคลิ้มไปเลยนะ อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกๆ แต่ไม่ได้เข้ามาเม้นท์เลย ขอโทษจริงๆ เพราะอ่านจากมือถือตลอด วันนี้มีโอกาสเข้าคอมก็เลยเม้นท์ให้เป็นกำลังใจซักหน่อย ชอบมากๆเลยนะคะ อยากให้ออกมาเป็นหนังสือ เราเป็นคนอ่านแล้วชอบเก็บด้วย หวังว่าจะได้ข่าวดีเร็วๆ นี้ :-[
-
ตอนพิเศษ วันลอยกระทง
เนื้อหาเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตอนหลักและเรื่องหลักแต่อย่างไร เขียนขึ้นตามความพอใจของคนแต่งล้วนๆค่ะ รีบเขียนและรีบลงกะจะให้ทันก่อนเที่ยงคืนก็ไม่ทันเสียแล้ว ตอนนี้ก็ยังไม่สายเนอะ
หากมีข้อผิดพลาดหรือคำผิดที่ใด ชี้แจงได้เลยนะคะ ;)
-----------------------------------------------------*
ควันสีเทาลอยอ้อยอิ่งขึ้นไปยังท้องฟ้ายามราตรีที่สว่างไสวกว่าวันไหนๆเนื่องจากเป็นวันพระจันทร์เต็มดวงแม้จะมองไม่เห็นดาวดวงเล็กดวงน้อยบนฟ้าเพราะสภาพแวดล้อมไม่เอื้ออำนวยเท่าไรนักก็ตามที ร่างสูงกวาดตามองไปรอบๆ ผู้คนต่างแห่แหนมาแถวริมแม่น้ำมากกว่าทุกวันเนื่องจากวันนี้เป็นวันลอยกระทง ร้านอาหารติดริมแม่น้ำที่มักเงียบสงบจึงอึกทึกครึกโครมไปด้วยเสียงดนตรีและเสียงพูดคุยจอแจ เจ้าตัวยักไหล่กว้าง มือข้างหนึ่งที่ถือบุหรี่อยู่ถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากสูดเข้าปอดอึดใจหนึ่งแล้วปล่อยมันออกมาให้ลอยขึ้นไปในอากาศอีกครั้ง มืออีกข้างถือกระป๋องเบียร์ดำยี่ห้อ Guinness ที่เจ้าตัวโปรดปรานอยู่เสมอ เขาใช้สายตาดุๆนั่นมองตรงไปยังแสงไฟระยิบระยับที่สะท้อนอยู่บนแม่น้ำสายหลักของกรุงเทพ
ไม่เห็นดาวบนฟ้า แต่ดาวในแม่น้ำก็ดูเพลินดี อย่างน้อยๆก็ได้ดูปีละครั้ง
ด้วยหน้าที่ทำให้เขาไม่มีเวลาว่างไปพักผ่อนหย่อนใจที่ไหนไกล บรรดาเพื่อนฝูงหลายคนก็ต่างแตกย้ายกันไปคนละทางหมดแล้ว ไปมีแฟนกันบ้าง ไปเรียนต่อบ้าง ชายหนุ่มในวัยยี่สิบหกปีย่างเข้าปีที่ยี่สิบเจ็ดที่เพิ่งสิ้นสุดการเป็นนายแพทย์อินเทิร์นมาได้ประมาณครึ่งปีต้องมารับผิดชอบทั้งบอร์ดบริหารของโรงพยาบาลและทำหน้าที่ในฐานะแพทย์ประจำโรงพยาบาลจึงถือเป็นเรื่องสาหัสกว่าเพื่อนคนอื่นๆในรุ่นเดียวกันอยู่ค่อนข้างมาก ดังนั้นวันที่ได้หยุดหย่อนใจแบบนี้เรียกว่ามีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย เมื่อได้โอกาสแล้วก็ควรจะตักตวงมันให้ถึงที่สุด
เวลาที่ล่วงเลยไปชั่วโมงกว่าตั้งแต่เขานั่งจนถึงเวลานี้ ผู้คนเริ่มทยอยกลับกันแล้ว บ้างก็เพิ่งเดินทางมาถึงแต่ก็ยังน้อยกว่าช่วงหัวค่ำนักเพราะเป็นช่วงหลังจุดพลุที่ถือเป็นกิมมิคของวันลอยกระทง เรือที่ประดับประดาไปด้วยไฟทยอยดับไฟเมื่อมาถึงท่าเรือสุดท้ายแล้ว ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วผ่อนออกเชื่องช้า เขาเหลือบมองนาฬิกาเรือนสีเงินที่ประดับอยู่ที่ข้อมือขาว หน้าปัดสะท้อนแสงบ่งบอกว่าเป็นเวลาเกือบจะห้าทุ่มแล้ว พรุ่งนี้เขาต้องไปเข้าเวรแต่เช้า คงได้เวลากลับสักที
เขาไม่คิดที่จะซื้อกระทงใบเล็กทั้งๆที่มีบรรดาแม่ค้าเดินตามตื้อให้ซื้อ จริงๆแล้วเขาเองก็ไม่ได้ตื่นเต้นกับเทศกาลนี้เท่าไรนัก อาจจะเป็นเหมือนที่หลายๆคนเคยกล่าวเอาไว้ เมื่อเราโตขึ้นเทศกาลใดก็ถูกเราลดทอนความตื่นเต้นลงไปเรื่อยๆ แค่นั่งมองก็พอแล้วสำหรับเขา ชายหนุ่มได้แต่ยกมือขึ้นโบกปฏิเสธเบาๆ ถึงแม้จะรำคาญใจ แต่เขาก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่ม เขาลอบถอนใจเล็กน้อย พลางคิดว่าถ้าเป็นแบบนี้เดินออกอีกทางจะดีกว่า คิดแล้วเขาก็หันหลังกลับเพื่อเปลี่ยนเส้นทาง
ขายาวก้าวไปตามทางเดินริมแม่น้ำ พื้นที่แห่งนี้ยังคงเป็นบริเวณของร้านอาหารแต่คนเบาบางกว่าแถวท่าเรือที่บรรดาผู้คนทยอยลงไปที่โป๊ะเรือเพื่อลอยกระทงนัก เขาพิงรั้วเหล็กที่สูงประมาณสะโพกเหม่อมองออกไปยังท้องน้ำระยิบระยับเบื้องหน้า ลมเย็นที่พัดมากระทบผิวที่โผล่พ้นเสื้อทำให้เขาขนลุกเล็กน้อย ชายหนุ่มลูบแขนตัวเองเบาๆเพิ่มไอร้อนให้กับตัวเอง สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจจุดบุหรี่ขึ้นสูบอีกมวนหนึ่ง
ชายหนุ่มยืนเหม่ออยู่คนเดียวเนิ่นนาน นานจนบริเวณนั้นเริ่มไร้ผู้คน เขาเหลือบมองซ้ายขวาแล้วทิ้งบุหรี่ที่สูบจนเกือบติดโฟมที่ก้นบุหรี่ลงบนที่เขี่ยกระเบื้องที่วางอยู่แถวนั้น แล้วถูมือเข้าหากันเพื่อไล่เถ้าที่ติดอยู่แถวหลังมือออก ยังไม่ทันจะได้หันหลังกลับเขาก็มองเห็นร่างของผู้ชายคนหนึ่งยืนหันซ้ายหันขวา มือล้วงกระเป๋าหาของพัลวัน เบื้องหน้าของเขามีกระทงใบเล็กวางอยู่บนเสาปูน เสียงแหบเล็กนั่นสบถเป็นภาษาอังกฤษเบาๆ จากนั้นเจ้าของร่างที่เขามองอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมาสบตา ดวงตาโตสีเทาอมฟ้าสว่างไสวเสียจนเขาเห็นประกายวาววับราวกับดวงดาวบนฟ้าหล่นลงมาจุติ ใบหน้าเรียวเล็กกับผิวละเอียดขาวอมชมพูนั้นเขาคุ้นหน้าคุ้นตาดี เพราะเมื่ออีกฝ่ายเห็นเขาเจ้าตัวก็ถอนหายใจพร้อมส่งยิ้มให้จนเห็นแก้มบุ๋มลักยิ้มทั้งสองข้าง
“ดอกเตอร์ปราชญ์”
สำเนียงแปร่งๆนั้นเรียกชื่อเขาพร้อมตำแหน่งเต็มยศ ปราชญ์ส่งยิ้มกลับแล้วก้าวเข้าไปหา
“ด็อกเตอร์เอย์เดน มาทำอะไรที่นี่ครับ” ชายหนุ่มเอ่ยทัก เขาประหลาดใจไม่น้อยเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่นี่
ดร.เอย์เดน เป็นศัลยแพทย์เฉพาะทางด้านศัลยกรรมกระดูกที่พ่อของเขารับเข้ามาเป็นแพทย์ประจำรวมไปถึงร่วมทำงานวิจัยกับทีมแพทย์เฉพาะทางที่โรงพยาบาล ชายหนุ่มลูกครึ่งอังกฤษ-รัสเซียที่มีใบหน้าสวยคมกับดวงตาหวานเป็นที่สะดุดตาของคนรอบข้างตั้งแต่เหยียบย่างเข้ามาในโรงพยาบาลวันแรก ด้วยวัยเพียงสามสิบเอ็ดปีที่พ่วงมากับการมีส่วนร่วมในงานวิจัยที่มีชื่อเสียงต่างๆทำให้ไม่ว่าจะขยับไปที่ไหนก็มีแต่คนเกร็งทั้งนั้น
“มาลอยกระทงไง” เสียงเล็กตอบด้วยภาษาไทยกระท่อนกระแท่น “ด็อกเตอร์ปราชญ์มีไลท์เตอร์ไหม”
ปราชญ์เลิกคิ้วร้องอ๋อในใจ ที่เลิ่กลั่กค้นตัวเองเองนี่คือหาไฟแช็คสินะ มือใหญ่ล้วงสิ่งที่อีกคนถามหาออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วส่งให้ อีกฝ่ายรับไปจุดเทียน แต่ลมแรงริมแม่น้ำ จุดอย่างไรเทียนก็ดับหลังจากสว่างได้ไม่ถึงสามวิ ปราชญ์เห็นด็อกเตอร์หน้าสวยจิ๊จ๊ะด้วยความหงุดหงิดแล้วก็หัวเราะในลำคอ
“Hold this, I’ll do it for you.” เขายัดกระทงใบเล็กที่ทำจากโฟมประดับไปด้วยดอกไม้สดหลากสีใส่มืออีกฝ่ายแล้วคว้าไฟแช็คมาแทน ใช้มือข้างหนึ่งป้องลม จุดธูปเทียนให้เสร็จสรรพ “Here you go. Hurry!”
ด็อกเตอร์ร่างเล็กกว่ารีบยกกระทงขึ้นสูง ปราชญ์ได้ยินเสียงอีกฝ่ายบนพ่มพำก่อนทิ้งท้ายว่าอาเมนแล้วก็หัวเราะขำ ร่างเล็กกว่าย่อตัวลงนั่งยองๆ กำลังจะวางกระทงลงบนผิวน้ำแล้วก็ชะงัก หันมามองเขาด้วยแววตาสงสัย
“And You?”
ปราชญ์ส่ายหน้าช้าๆ ผายมือเป็นเชิงให้อีกฝ่ายจัดการลอยของตัวเองได้เลย
“You didn’t do it yet?”
“Don’t worry, I didn’t mind it. Take your time.”
“เอ๊ะ ไม่ได้นะ This is your festival. You should enjoy it! มานี่เลย Touch my Kratong and we’ll float it together!”
คุณหมอหน้าสวยพูดเสียงดุ สะบัดหน้าให้ร่างสูงเดินเข้าไปหา ปราชญ์เห็นแล้วก็อ่อนใจ เขาย่อตัวลงนั่งข้างๆ แตะกระทงใบน้อยที่ไม่เหมาะกับการถูกผู้ชายสองคนลอยพร้อมกันเสียเลย
“Now, make a wish.”
ให้คนต่างชาติมาสอนวัฒนธรรมประเพณีของตัวเองมันดูตลกไปสักหน่อยในความคิดของปราชญ์ แต่เขาก็หลับตาทำปากขมุบขมิบอธิษฐานไปส่งให้อีกฝ่ายพอใจ กระทงใบเล็กลอยออกไปจากฝั่งช้าๆ แสงเทียนจากกระทงยังไม่ดับทั้งๆที่ลมค่อนข้างแรง ปราชญ์ทอดสายตามองไปจนมันหายวับเข้าไปกับกระทงของคนอื่นๆ
“You know what…” เขาขยับปากพึมพำทั้งๆที่ยังทอดสายตามองไปเบื้องหน้า และคนข้างๆเขาก็เช่นกัน “For Thai, if two people float a Kratong together, it means they’re couple.”
“Really?”
“เสียงผมเหมือนคนโกหกเหรอ”
“Nope. ไม่ควรหลอกคนแก่นะ”
ปราชญ์หัวเราะ
“You look much younger than someone in their thirties.”
“Thanks for the compliment. ที่พูดนั่นจริงหรือเปล่า”
ปราชญ์ยักไหล่ เหล่มองคนข้างๆที่เกาะรั้วเหล็กชะโงกหน้ามาถามด้วยสีหน้าสงสัย เขายกมือขึ้นเสยผมตัวเองที่ถูกลมพัดมาปรกใบหน้า ให้ตายสิ...
“… I’d better take a responsibility.” ชายหนุ่มอมยิ้มมองคนอายุสามสิบต้นๆที่กระโดดขึ้นไปนั่งบนรั้ว
“Hey Hey! Are you flirting me, boy?”
“...”
“How you dare…”
นิ้วมือที่ถนัดแต่จับมีดผ่าตัดถูกยกขึ้นแตะลงบนริมฝีปากสีสดของคนเด็กกว่า ใบหน้าสวยแย้มยิ้มจนเห็นรอยยิ้มบุ๋มที่แก้มทั้งสองข้าง จุ๊ปากราวกับกำลังเอ็ดสั่งสอนเด็กน้อย
“Don’t all bark and no bite.”
“Then I’ll bite you all over your body with no mercy whether you wish or not… Be prepared!”
ฟันคมงับลงที่ปลายนิ้วขาวที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ปราชญ์เงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่บนรั้วเหล็กในระดับที่สูงกว่า ดวงตาสีเทาอมฟ้าแพรวพราวในที่มืด
อาห์... จริงๆแล้ววันนี้ฟ้าก็มีดาวนี่นา... มีตั้งสองดวงแหนะ...
-
กรี๊ดๆๆๆ ปราชญ์ก็ได้คนแก่เหมือนกันนี่หว่า ชอบแซวหมาบาส อยากอ่านตอนพิเศษพี่ต่ายกับหมาบาสจัง :mew2:
-
ว้าวว. นายปราชญ์ ก็มีคู่เป็นของตัวเองแล้วสินะ
#อืมๆๆ
-
หืมมมม ในที่สุดก็มีคู๋ :katai2-1:
น่ารักด้วย :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด เปิดตัวคู่สอง แล้ววววว
-
ปราชญ์ มีคู่แล้ว :mew3:
-
:heaven :heaven :heaven :heaven
-
กรี๊ดดดดดด ปราชญ์นี้คือผู้ชายของปราชญ์ใช่ไหมมมมมมม?
#เปิดดิกชั่นนารีแปป
-
โอ๊ยๆๆ พี่ปราชญ์จะเล่นของนอกเลยแหะ อิอิ
-
หมอปราชญ์จะมีคู่ ไม่เหงาแล้ว
-
:katai2-1: อุกรี๊ดดดดดดดดดดดด ในที่สุด! พี่ปราชญ์ คุณหมอแบดบอย ของน้อง ก็เจอเนื้อคู่ตุนาหงันกับเขาเสียที
แระก้อเจริญรอยตามไอ้เด็กวิดวะซะด้วย อิอิ :heaven
-
ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เจอเนื้อคู่แล้วสินะ ฮิๆ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกก
-
พี่ปราชญ์ได้แฟนแแก่นะนี้ 5555
ให้หมาบาสมาแซวด่วนๆๆ
-
:3123: :3123: :3123:
-
พี่ปราชญ์ แอร๊ยยยยยยยยย :o8:
-
ว้าวว เจอเนื้อคู่แล้ว o13
-
อุกรี๊ด น่าร๊าก
-
แอร๊ย ลอยกระทงแถวไหนกัน เค้าอยากไปลอยด้วยเลย :o8:
แบบแอบดูอยู่ตามซอกหลีบแถวนั้น :laugh:
-
ตอนพิเศษ.... น่ารักกก
-
รู้สึกฟินมากเลย อยากให้มาตีอตอนพิเศษเยอะๆจัง
-
จะมีตอนพิเศษอีกไหมนะ รออยู่นะะะ :m15:
-
555 ปราชญ์มาถูกทางแล้วจ๊ะ
-
คู่นี้ท่าทางจะแซ่บ
-
55555 หมอปราญช์เจริญรอยตามเพื่อนหมอต่ายมาติดๆ
ชอบว่าน้องบาสดีนัก คราวนี้เจอกับตัวบ้างละทีนี้
คิดถึงหมอต่ายกะน้องบาสมากๆๆ
-
จบแล้ว
ตามอ่านตั้งนาน
ชอบมากเลย ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆ ครับ
-
o13 o13 จะมีคู่หมอปราชญ์มาต่ออีกไหมอ่ะ.. :katai5: :katai5: :katai5:
-
:o8: :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
นึกว่าพี่หมอกะหมาบาส เป็นปราญช์กะว่าที่แฟนนี่เอง :hao7:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกก
สนุกมาก ไม่งี่เง่า เหมือนเรื่องที่สามารถเกิดขึ้นได้จริง
น่ารักมากๆครับ นับถือคนแต่งมากๆ
-
หมอปราชญ์ ได้คู่ลอยกระทงซะงั้น :heaven
แล้วนายบาสกะหมอต่ายไปลอยกระทงที่ไหนกันเอ่ย~~ :mew3:
-
เราชอบเรื่องนี้มากๆๆ สนุกมากอ่ะ แบบอ่านมาราธอน ต้องอ่านให้จบ :katai4: :ling1:
-
เป็นเรื่องที่ดูเป็นผู้ใหญ่ เป็นรักที่เข้าใจกัน น่ารักมากๆๆๆๆอ่ะ >o< ชอบๆ
ขอบคุณนะคะ :)
-
เข้ามาอ่านอีกที จบซะแล้ว
จบได้หวานๆๆๆน่ารักมากๆ
ชอบจังทั้งพี่ต่าย น้องบาสเลย ดูเป็นคู่ พระ-นาย ที่ปรับตัว ปรับสภาพ ให้เข้าใจกันได้ดีมากๆ
มีเรื่องขัดใจกัน ก็พยายามพูดคุยกัน ไม่ทำตัวงอน เหวี่ยง เอาแต่ใจ ใส่ความรุนแรงเข้าหากัน เหมือนนิยายเรื่องอื่นๆอีกหลายเรื่อง
ตามอ่านแล้ว สบายใจ อบอุ่น
ขอบคุณ ที่มีนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
จะรออ่านตอนพิเศษนะคะ
จะไปตามอ่านคู่พี่ไบค์ด้วย
-
อ่านจบแล้วค่ะ อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากๆเลยค่ะ ตอนที่บาสจีบพี่หมอต่ายตอนแรกๆลุ้นมากๆค่ะ กลัวดราม่าเหมือนกัน เป็นเรื่องที่กระชับ แต่ครบทุกรสค่ะ แต่แอบอย่าให้มีตอนพิเศษหลังจากที่ทั้งสองคนมาอยู่ที่ลพบุรีจังเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ
-
“Then I’ll bite you all over your body with no mercy whether you wish or not… Be prepared!”
คำพูดที่quoteมา ตอนอ่านมันรู้สึกว่าจะสื่อถึงอารมณ์วาบหวามยังไงก็ไม่รู้ อร๊ายยย
ขย้ำอย่างไม่ปราณีไม่ว่าจะร้องขอหรือไม่ด้วยนะเธ๊อออออ พอเถอะ ยิ่งจิ้นความคิดยิ่งอีโรติก แทนที่จะโรแมนติก
-
:mew1:
-
:z1: :pig4: :pig4: :mew3:
-
อ๊ายยยยบาสน่ารักอ่ะ
ต่ายก็น่ารัก
สรุปแล้วน่ารักหมด55
-
อั๊ยย่ะ..น่ารักฝุดๆ ขอบคุณนะฮ๊าฟฟฟฟ อบอุ่นมากกกก ชอบมากกกกก รอตอนพิเศษ อิอิ
-
:pig4:
-
กรี๊ดดด *จิกหมอน* :hao5:
น่ารักกกก
-
:mew1: ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่อ่านแล้ว ทำให้มีความสุข และทำให้ผ่านวันที่น่าเบื่อ ไปได้ด้วยดีอีกวันนึง ................ ขอบคุณ .......... จริงๆ. :กอด1: :กอด1:
-
อ่านแล้วอยากมีแฟนเรียนวิศวะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: สนุกมากเลย ขอบคุณคาฟ
-
:mew1:
-
น่ารัก ทุกคู่เลย แล้วน้องปันละไปได้กับใคร หมอปราชญ์มีคู่แล้วแบบนี้ 555
-
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน มาคอยลุ้นน้องบาสให้จีบหมอต่ายติดนะค่ะ
ไปอ่านต่อละนะ
-
มาตามอ่านจนจบแล้ววววว
บาสน่ารักมากๆ เรื่องนี้น่ารักมากๆ :ling1:
ชอบตอนที่เวลาพี่ต่ายต่อปากต่อคำด้วย ดูนิ่งมาก แต่ในใจตรงข้ามเชียวพี่ 5555
บาสเวลาหยอดมุกนี่เสี่ยวจริงๆ ดูฮา แต่เวลาอ้อนกับจริงจังก็น่ารักมากๆ
อยากอ่านของหมอปราชญ์ด้วยแหะ
เดี๋ยวจะตามไปอ่านไบค์พีคต่อ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :กอด1:
-
สวัสดีค่ะ หายหน้าหายตาไปนานมากตั้งแต่เรื่องจบ เหตุเพราะอยากใช้เวลาเรียบเรียงและต่อเรื่องของฝั่งพี่ไบค์ให้ละเอียดและดีกว่าเดิม อีกสาเหตุคือติดการ์ตูนเรื่องใหม่อีกแล้ว //ลูบหัวแหะๆ แต่ก็ยังไม่ได้ทิ้งเรื่องนี้ไปไหนหรอกนะคะ
วันนี้มาโปรโมต fanpage ค่ะ ตามไปกด like กันเยอะๆที่นี่เลยค่ะ
https://www.facebook.com/K2KARN
ใครคิดถึงบาสและพี่ต่าย ติดตามข่าวดีได้ที่หน้า pages เลยนะคะ ส่วนใครรอพี่ไบค์พี่พีค อดใจรอสักหน่อย เราขออนุญาติเคลียร์ให้จบเป็นอย่างๆไปนะคะ แล้วเร็วๆนี้ เราจะ preview เรื่องใหม่ด้วยค่ะ :hao3:
ขอบคุณที่ติดตามกันเรื่อยๆนะคะ เราเช็คแทค #เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ ทุกวันยังเห็นมีนักอ่านเข้ามาอ่านเรื่อยๆ ขอบคุณมากเลยจริงๆนะคะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ยังรอตอนพิเยังรอตอนพิเศษ เผื่อมี
-
:mew1: :mew1:
-
เพิ่งกลับมาอ่าน
รู้สึกฟิน ในที่สุดหมอต่ายก็คบกับบาส แล้วก็หลังคบ ความหวานแหววมันก๊าวใจจริงๆ
แล้วก็ไม่มีเรื่องงี่เง่าหรือดราม่ามากมาย ชอบอะ ติดตามต่อไป //แว่บไปอ่านคู่ของคุณพี่บาสบ้าง อิอิ
-
:-[ น่ารักสุดๆอ่ะเรื่องนี้ เราพลาดไปได้อย่างไร ><
น่ารักน่าหยิกเป็นที่สุด ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ o13 ...วิ่งไปอ่านน้องพีคต่อดีกว่า
-
แอร๊ยยย เพิ่งอ่านจบค่ะ
อยากจะบอกว่า
.
.
พี่ต่ายโคตรน่ารัก!!!!!!
กรี้ดด อยากจับมาหอมแก้มตอนละหลายๆรอบ >[]< // แต่คงผ่านตาบาสไปไม่ได้ 555
-
:-[ ฟินเลยเพิ่งอ่านจบ เนื้อเรื่องสนุกดีไม่ยืดเยื้อ ไม่งี่เง่า สนุกดีครับ ขอให้มีผลงานดีๆตลอดไปนะครับ o13 :bye2:
-
เห็นเรื่องนี้ผ่านๆตามาหลายรอบ แต่ไม่ได้เข้ามาอ่านซักที
จนวันนึงคลิ๊กเข้ามาอ่านจนได้ และพบว่า ดีอ้ะะะะะ ติดเลยค่าาาา อ่านง่าย เรื่อยๆดีค่ะ
พี่หมอต่ายกับบาส น่ารักมากกก น่ารักทั้งคู่เลย มีเหตุผลทั้งคู่ ไม่ค่อยง้องแง้ง 55555
บาสหยอดไปหยอดมา สุดท้ายพี่หมอต่ายก็แพ้มุขเสี่ยวจนได้เนอะ 5555555
เพื่อนๆแต่ละคนก็น่ารัก สนุกเฮฮา รู้สึกสนใจพี่หมอปราชญ์เป็นพิเศษค่ะ 55555
พออ่านจบแบบยังไม่อ่านตอนพิเศษละรู้สึกว่า อยากให้หมอปราชญ์มีคู่บ้าง
และแล้วตอนพิเศษก็เผยโฉมคู่หมอปราชญ์มา ดีใจอ่ะ 555555
พิซซ่าก็น่ารักกกก อ่านละอยากเลี้ยงบีเกิ้ลเลยค่ะ ชอบเวลาบาสเล่นกับพิซซ่า
เรื่องนี้ทำให้รู้สึกว่า ยิ่งอ่านไปเรื่อยๆจะยิ่งน่าติดตาม อยากอ่านต่อเรื่อยๆ
คือเหมือนแรกๆอ่านก็จะรู้สึกว่า อืมก็ดีนะ ชอบในระดับนึง
พออ่านไปเรื่อยๆแล้วรู้สึกชอบมากขึ้น พอมาถึงจบบริบูรณ์ ก็ยังรู้สึกอยากอ่านต่อ 555555
ถ้าคนเขียนว่างๆก็มีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงกันบ้างเน้ออออ
พี่ไบค์พี่พีคก็น่าติดตาม เดี๋ยวไว้จะไปอ่านไบค์พีคนะคะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่ะ (:
-
:o8: นอนฟินกันไป ความจริงเห็นมานานแล้วแหละเรื่องนี้ แต่พึ่งมาอ่านจิงจังก็วันนี้เลย รวดเดียวจบ ฟินกันไป :-[
-
โอยยยยยยย
พี่หมอต่ายอ้อยเด็กชัดๆเลยอ่าาาาาา
ฮือออออ
น่าร้ากกกกกกกกก
น้องบาสอดทนได้ดีมาก
คิคิ เหมือนเรื่องส่วนใหญ่เป็นประสบการณ์ตรงคนเขียนป้ะ
555555 มือถือพังอะไรแบบนี้
งื้อออออ
น่าร้าาาาา อยากอ่านพี่ไม้กะพี่โต คึคึ
-
น่ารักมากๆเลยเรื่องนี้ ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านค่ะ
-
:mew1: :mew1:ขอบคุณครับเป็นเรื่องที่อ่านแล้วอมยิ้มได้เลย :impress2: :impress2:
-
ฮือออออ คือดีอะ อ่านรวดเดียวจบเลยละ ชอบมาก ไม่ต้องมีฉากเอ็นซีให้วาบหวาม ไม่ต้องมีฉากดราม่าให้ตะเตือนใจ รักคือรัก จีบคือจีบ เป็นแฟนกันไม่เรื่องมาก ชอบอะ ฮือออเราจะตามไปหลอกหลอนทุกเรื่องเลยนะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ
-
ยังไม่มีฉากทำน้องให้พิซซ่าเลย มาเป็นตอนพิเศษก็ได้นะ 555
ขอบคุณมากๆครับสำหรับนิยายสนุกๆ ภาษาก็อ่านได้ลื่นไหลมาก
ชอบมากครับ ตัวละครทุกตัวก็น่ารักหมดเลย บาสเนี้ยยกนิ้วให้เลย
ถึงจะกวนแต่เอาใจพี่ไปเลยครับน้อง ขอบคุณอีกครั้งนะครับ จะติดตามผลงาน ในเรื่องต่อๆไปอีกครับ
-
น่ารักอ่าาาา. ขอบคุนที่เเต่งนิยายดีๆให้อ่านน่ะค้าาาาา :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :mew1: :mew1: o13 o13 :bye2: :bye2:
-
:katai2-1:คิดถึงหมต่ายจัง
-
Something we needn’t to know… [ปราชญ์ x เอย์เดน]
“หมอปราชญ์คะ”
ช่วงขาเรียวยาวที่กำลังสาวเท้าอย่างเร่งรับชะงักตามเสียงเรียกปราชญ์ลอบถอนหายใจเล็กน้อย อ้อมแขนเต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารที่หอบเต็มไม้เต็มมือ วันนี้เขายุ่งจนจะบ้าตายอยู่แล้วเมื่อคืนก็อยู่เวรจนถึงดึกดื่นจนเกือบจะเข้ารุ่งสาง เช้าตรู่มีประชุมบอร์ดบริหารย่อยๆหลังจากนี้ช่วงบ่ายยังต้องเข้าห้องแล็บวิจัยอีก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองเอาไว้ให้ดีคุณหมอหนุ่มที่ควบตำแหน่งผู้บริหารอย่างเขาจำใจต้องแย้มยิ้มจอมปลอมตอบรับเสียงเรียกอย่างช่วยไม่ได้
“คุณนิศามีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาถามเสียงเรียบเมื่อหันไปเห็นเจ้าของเสียงเรียก
“เรียกนิศก็ได้นี่คะหมอปราชญ์คนกันเอง” เจ้าหล่อนเอ่ยเสียงระรื่น ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีชมพูอ่อนแย้มยิ้มกว้าง
ไอ้คนกันเองของเจ้าหล่อนนี่แหละที่ทำให้เขาลำบากใจ… อันที่จริงเธอก็สวยและนิสัยน่ารักดีหรอกถ้าหากเขามีเวลาก็อยากจะชวนไปทานมื้อค่ำต่อด้วยดริงค์ชมวิวที่สกายบาร์สักแก้ว แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาแล้วงานวิจัยที่เขามีส่วนร่วมด้วยทำให้เขาไม่มีแม้แต่เวลาพักผ่อน ไอ้การจะหวังออกไปพักผ่อนหย่อนใจแบบนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลย
“คุณนิศมีธุระอะไรหรือเปล่าครับวันนี้คุณณรงค์ไม่ได้นัดตรวจสุขภาพนี่ครับหรือผมจำวันผิดไป”
“อ๋อคุณพ่อไม่ได้มีตรวจหรอกค่ะ นิศแค่แวะมาหาคุณหมอคนเก่ง พอดีนิศมาทำธุระแถวนี้น่ะค่ะก็เลยอยากจะชวนหมอปราชญ์ไปทานข้าวกลางวันกันสักหน่อยสะดวกไหมคะเนี่ย หรือหมอปราชญ์ทานข้าวกลางวันเรียบร้อยแล้ว”
ปราชญ์ได้เพียงแค่ยิ้มรับพร้อมกับกล่าวปฏิเสธไปอย่างสุภาพ “ขอโทษจริงๆครับพอดีวันนี้งานยุ่งมากเลย คงไม่สะดวก”
เขาอยากจะถอนหายใจออกมาแรงๆเหลือเกินต้องรับมุขเดิมๆแบบนี้กี่ครั้งกันวะเนี่ย แล้วหล่อนไม่เห็นหรือไงว่าเขาว่างที่ไหน แฟ้มเต็มมือแบบนี้จะเอาเวลาที่ไหนไปกินข้าวกลางวันนอกโรง’บาลกัน ได้มาม่าคัพสักถ้วยก็บุญโขแล้ว!
“อุ้ยแล้วได้ทานอะไรหรือยังคะ ถ้ายังไงให้นิศไปซื้อมาให้ดีมั้ย…”
ความหวังดีของหล่อนกลับกลายเป็นความช่างตื๊อไปโดยปริยายปราชญ์ไม่ชอบการพูดซ้ำสอง และที่สำคัญเขาไม่ชอบคนจู้จี้วุ่นวายไปทุกเรื่อง แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อคุณณรงค์พ่อยัยคุณนิศาเป็นเพื่อนรุ่นพี่ของพ่อของเขาแถมยังพ่วงด้วยตำแหน่งลูกค้าวีไอพีเสียที่ต้องรับรองเป็นพิเศษเพราะคุณลุงวัยห้าสิบกว่าดันเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วสำคัญกว่านั้นคือเคสนี้พ่อเขาฝากให้ดูแลโดยตรงเสียด้วย
ยุ่งยากชะมัด!
“เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันครับ”ปราชญ์ตัดบทสั้นๆพร้อมรอยยิ้ม
“นิศว่า…”
“เฮ้ด็อกเตอร์ปราชญ์”
เสียงภาษาไทยแปร่งๆดังขึ้นจากด้านหลังของคนถูกเรียกส่งผลให้บทสนทนาของคนสองคนถูกขัดแต่ก็เป็นการขัดที่ตรงจังหวะเสียจนปราชญ์อยากจะให้รางวัลคนเรียกเป็นโบนัสสักสามเท่า
“ไอซื้อคลับแซนวิชกับลองแบล็คอเมริกาโน่มาให้แล้วนะเดี๋ยวเรากินไปแล้วก็คุยกันไปเรื่องแล็บวิจัยออโธปีดิกส์ของปีล่าสุดดีไหม?”เสียงแหบแต่กังวานใสของคุณหมอตาน้ำข้าวเอ่ยอย่างร่าเริง ปราชญ์เห็นดวงตานั้นขยิบให้เล็กน้อยเหมือนรู้กัน
“Oh, You’ve got a guest? Sorry…” (อ้าว มีแขกนี่ ขอโทษนะครับ)
“She’s going soon…” (เธอกำลังจะไปแล้ว) ปราชญ์ตอบด้วยสำเนียงชัดแจ๋ว เขาเหลือบมองใบหน้าเนียนของหญิงสาวที่ดูบึ้งตึงขึ้นมาเล็กน้อย“ขอโทษทีนะครับคุณนิศ ไว้วันหลังนะครับ วันนี้ผมไม่สะดวกจริงๆ ผมต้องขอตัวก่อนยังไงคราวหน้าถ้าคุณนิศมาแถวนี้โทรมานัดผมก่อนแวะเข้ามาดีกว่านะครับ”
… จะได้ไม่มาเก้อด้วยไงครับ
ปราชญ์เอ่ยตัดบทรวดเร็วด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลจนคนฟังจับต้นชนปลายไม่ทันรู้ตัวอีกทีพวกเขาสองคนก็เดินเลี่ยงออกมาเรียบร้อยแล้ว คุณหมอหนุ่มถอนหายใจเหนื่อยหน่ายตรงกันข้ามกับคุณหมอฝรั่งตัวเล็กกว่ากันไม่เท่าไรที่เดินไปฮัมเพลงไปจู่ๆคุณหมอหน้าคมตาสีเทาก้าวขายาวมาดักตรงหน้า มือเล็กค่อยๆหยิบแฟ้มเอกสารสองสามเล่มในอ้อมแขนไปเปิดดูแล้วก็ใส่กลับมาที่เดิมรื้อดูสองสามรอบจนได้เล่มที่ตัวเองต้องการถึงถือเล่มนั้นไว้ในมือ ส่วนที่เจ้าตัวไม่ต้องการเขาก็ต้องแบกมันเอาไว้เหมือนเดิมเขาเริ่มก้าวเท้าไปตามทางเดินสำหรับเจ้าหน้าที่เหมือนเดิม
“ไหนล่ะคลับแซนวิชของผม”
“ไม่มีนั่นอาหารกลางวันของฉันต่างหาก” พูดเย้าพร้อมกับใช้มือข้างที่ว่างลูบพุงแบนราบโชว์ดูไม่เหมือนกับคนที่เพิ่งทานอาหารอิ่มมาสักนิด
ปราชญ์กรอกตามองเพดานสีขาวด้วยความอ่อนใจสงสัยวันนี้ต้องกินมาม่าจริงๆเสียแล้ว
“งั้นด็อกเตอร์ช่วยหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าให้ผมแล้วโทรไปสั่งพี่จิ๋วให้แวะซื้อมาม่าให้ผมทีที่ห้องหมดแล้ว”
“เป็นหมอกินนู้ดเดิ้ลคัพไม่ดีเลยนะ”
“ก็ใครกันนะที่มาขัดจังหวะลันช์เบรคมื้อใหญ่ของผมกัน”
“หือ?ใช่เหรอ Liar…” เสียงแปร่งเอ่ยถามย้ำ “ฉันเห็นใครบางคนแถวนี้ไม่อยากไปหรอกเลยเข้าไปช่วย”
“รู้ได้ไงว่าผมไม่อยากไปนี่ถ้าไม่ติดงานผมไปแล้วนะ” ปราชญ์ตอบเสียงเรียบ ขายาวหยุดยืนที่หน้าบานประตูไม้ทางเข้าห้องทำงานของเขาพยายามจะประคองแขนข้างซ้ายของตัวเองให้จับแฟ้มเอกสารให้มั่นอีกข้างควักกุญแจออกมาอย่างทุลักทุเลดวงตาเหลือบมองคนหน้าใสใจดำที่ยืนฮัมเพลงรออยู่ข้างๆ รู้ทั้งรู้ว่าเขาถือของเต็มมือขนาดนี้ยังยืนมองเฉย“ช่วยหน่อยสิ”
“หึถ้าขอร้องก็ช่วยตั้งแต่แรกแล้ว” ริมฝีปากอิ่มนั้นบ่นขมุบขมิบ
“ผมก็นึกว่าด็อกเตอร์จะมีน้ำใจโดยที่ผมไม่ต้องเอ่ยปาก”
“เอ๊ะอะไรกัน หาว่าฉันไม่มีน้ำใจงั้นเหรอ”
“ผมยังไม่ได้พูดแต่ถ้าด็อกเตอร์จะรับไป...”
“Bad boy!” (เด็กไม่ดี)
“I never tell you I’m that good… Anyway, I’m not a boy anymore.” (ผมก็ไม่เคยบอกเสียหน่อยว่าผมเป็นคนดี อีกอย่างผมไม่ใช่เด็กแล้วด้วย)ปราชญ์พูดไปถอนหายใจเสียงดัง นี่เขาเลยเบญจเพศมาสามปีแล้วนะ ไม่เด็กแล้ว“เอาเถอะ ช่วยผมเปิดประตูหน่อยครับด็อกเตอร์เอย์เดน”
ชายหนุ่มได้ยินเสียงคุณหมอตาน้ำข้าวส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอแล้วแทรกตัวเข้ามาเบียดเขาออกให้พ้นทางมือขาวจัดกว่าคนเอเชียทั่วไปกระชากพวงกุญแจจากมือเขาไปไขและบิดลูกบิดประตูเสียงดังเดินตึงตังนำเข้าไปในห้องก่อน ปราชญ์ยกเข่าชันขึ้นเพื่อไม่ให้ประตูเด้งกลับใส่หน้าเขายกยิ้มมุมปากครู่เดียวก็กลับไปตีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม
ห้องทำงานของเขาพ่วงหน้าที่ห้องพักแพทย์ส่วนตัวเอาไว้ด้วยเพราะเช่นนั้นนอกจากโต๊ะทำงานไม้สีน้ำตาลเข้มเงาวับที่ตั้งอยู่กลางห้องพร้อมบรรดากองเอกสารที่ถูกตั้งซ้อนกันจนสูงและคอมพิวเตอร์แม็คจอใหญ่แล้วยังมีโซฟารับแขกขนาดย่อมตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง อีกมุมมีโต๊ะตัวเล็กที่ใช้วางเครื่องชงกาแฟและถ้วยสามสี่ใบถัดจากนั้นไปคือบานประตูที่เชื่อมเข้าไปสู่ห้องพักขนาดย่อมที่ประกอบไปด้วยเตียงนอนขนาดควีนไซส์ตู้เสื้อผ้าและห้องน้ำขนาดเล็กเท่านั้น ปราชญ์เดินไปวางเอกสารที่หอบหิ้วมาด้วยที่โต๊ะกลางระหว่างโซฟารับแขกสองตัวเพราะบนโต๊ะทำงานของเขาไม่มีที่ว่างสำหรับวางอะไรเหลืออีกแล้ว
คนที่เข้ามาก่อนจับจองพื้นที่มุมหนึ่งของโซฟาเรียบร้อยแล้วด็อกเตอร์เอย์เดนกำลังเปิดแฟ้มเอกสารเล่มที่บรรจุผลงานวิจัยเคสต่างๆที่เขาเลือกมาอ่านเพื่อสรุปและนำเสนอกับทีมห้องแล็บช่วงบ่ายนี้ปราชญ์เหลือบมองนาฬิกาบอกเวลาเกือบจะเที่ยงแล้ว เขายังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้าเลยนอกจากกาแฟแก้วใหญ่ช่วงแปดโมงก่อนออกตรวจคนไข้รอบเช้าเขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อกาวน์ ไล่หาเบอร์เลขาคนสวยที่คงกำลังพักกลางวันอยู่เขากดต่อสาย รอสัญญานดังสองสามครั้งหล่อนก็รับอย่างรวดเร็ว
“พี่จิ๋วครับพักอยู่หรือเปล่า กลับเข้ามาช่วยแวะซื้อข้าวให้ผมหน่อยนะ อะไรก็ได้ครับง่ายๆขอเร็วๆหน่อยเดี๋ยวผมกินไปอ่านเอกสารไปแล้วเข้าประชุมแล็บรอบบ่ายเลย”
(เอ๊ะคุณปราชญ์ไม่ได้ทานกับด็อกเตอร์เอย์เดนแล้วเหรอคะ) เสียงประหลาดใจของปลายสายทำให้เขาเลิกคิ้วสงสัยมองสมาชิกอีกคนในห้องที่ยังคงนั่งทำหน้าเฉย
“เปล่านี่ครับ”
(ก่อนพี่ออกมาพักพี่เจอด็อกเตอร์เอย์เดนมาหาบอกว่าจะชวนไปทานข้าว...ตายแล้ว พี่ไม่รู้จะกลับไปทันไหม พอดีออกมาห้างแถวนี้น่ะค่ะ...)
หล่อนพูดยังไม่ทันขาดคำเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ปราชญ์เห็นฝรั่งตัวเล็กกว่าวางแฟ้มลงบนโต๊ะ กระโดดตัวปลิวไปเปิดประตูราวกับเป็นเจ้าของห้องเขาเหลือบตาเห็นพนักงานร้านขนมปังยี่ห้อดังในชุดผ้ากันเปื้อนสีเหลืองยื่นถุงสีน้ำตาลถุงใหญ่ให้คนไปรับแล้วก็ต้องส่ายหน้ากับตัวเอง
“ไม่ต้องแล้วครับพี่จิ๋วผมได้ล่ะ ขอบคุณมากนะครับยังไงพี่ไม่ต้องรีบนะ ขอบคุณมากครับ”
เขากดตัดสายในขณะเดียวกันกับที่คนที่วิ่งปราดไปรับของเมื่อสักครู่เดินถือถุงเต็มไม้เต็มมือพร้อมกับฉีกยิ้มหวานให้แต่ทำไมเขาสังเกตเห็นหางปีศาจที่กระดิกไปมาลางๆด้านหลังก็ไม่รู้
“ใครกันแน่ที่ขี้โกหก”เขายื่นมือไปช่วยเลื่อนกองเอกสารไปมุมหนึ่งของโต๊ะ ให้อีกคนทยอยลำเลียงของออกมาจากถุง
“แล้วใครบอกว่าของยูนี่ของไอต่างหาก แต่สงสัยสั่งมาเยอะไปหน่อย แบ่งกันแล้วกันเนอะ” ลอยหน้าลอยตาตอบเหมือนไม่ได้สร้างเรื่องอะไรเอาไว้
ชายหนุ่มเห็นแล้วส่ายหน้าเอือมระอาเขาขยับไปทรุดตัวลงนั่งข้างๆอีกฝ่ายที่กำลังก้มตัวจัดอาหารบนโต๊ะ มือขาวเปิดกล่องอย่างคล่องแคล่วปราชญ์เห็นคลับแซนวิชกล่องใหญ่ขนาดพิเศษ สโมคแซลมอนสลัดและซุปเห็ดถ้วยโตส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายคนกำลังหิวจัดอย่างเขามากจนต้องเอื้อมมือไปหยิบแซลมอนสีส้มที่วางล่อตาอยู่ด้านบนของผักสลัดอย่างดีแต่ยังไม่ทันที่มือจะได้สัมผัส มือขาวจัดก็ตีเพี๊ยะลงบนหลังมือของเขาเบาๆพร้อมกับใบหน้าบูดบึ้งของคุณหมอหน้าสวย
"ล้างมือหรือยัง"
ปราชญ์ยักไหล่ ที่จริงก็ไม่ค่อยพอใจที่ตัวเองถูกเอ็ดราวกับเป็นเด็กเล็กแต่กับอีกฝ่ายเขาจะยอมก็ได้ ชายหนุ่มถอนใจ เดินลากขาไปที่ห้องน้ำขนาดเล็กที่อยู่ใกล้ๆล้างมือฟอกสบู่แล้วเช็ดให้แห้งสนิท ตามด้วยเจลแอลกอฮอล์ด้วยความเคยชิน จากนั้นจึงเดินกลับมานั่งที่เดิมเขาเหล่หางตามองเห็นคนตัวเล็กกว่าจัดเรียงของอย่างขะมักเขม้นแล้วก็นึกอยากแกล้ง ปัดนิ้วไปใกล้ผิวแก้มเนียนละเอียดจนเจ้าตัวสะดุ้ง
"เล่นอะไรเนี่ย" คุณหมอฝรั่งตัวขาวขู่ฟ่อ นัยน์ตาสีเทาอมฟ้านั้นจ้องหน้าเขาเขม็งเห็นแล้วเหมือนแมวเปอร์เซียสีขาวตาสีเทาตัวโตที่กำลังขู่คนที่แหย่ยิ่งใบหน้าเรียวบึ้งตึงหงุดหงิดอยู่แล้วยิ่งเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน
“ก็อยากให้ช่วยพิสูจน์ว่าล้างมือสะอาดแล้ว”
เปล่า... จริงๆแล้วอยากจับต่างหากได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะของที่จู่ๆก็เกิดอยากจะหวงตัวขึ้นมาแล้วหงุดหงิดเป็นบ้ามือใหญ่แนบเข้ากับแก้มขาว ใช้ปลายนิ้วออกแรงดันคางของอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้นปลายนิ้วแข็งแต่อุ่นตามอุณหภูมิร่างกายขยับเข้ากดคลึงเล่นที่ริมฝีปากบางสีสดของคนตรงหน้าอย่างถือวิสาสะ
เอย์เดนขยับหางตาไล่มองจากปลายนิ้วมือของอีกฝ่ายแล้วหยุดที่ใบหน้าหล่อคมที่จดจ้องอยู่บนใบหน้าของเขามุมปากกดยิ้มลึก ขยับใบหน้าไปตามฝ่ามืออุ่นที่ทาบติดเขาแลบลิ้นแตะเบาๆที่ปลายนิ้วอุ่นนั้นแผ่วเบาแล้วชักกลับแทบจะทันทีปราชญ์รู้สึกราวกับไฟแล่บ ขนลุกเกรียววูบไปทั้งไขสันหลัง
“Do you want to have lunch now… Or do you want me to prove your scent? Choose one…” (อยากจะทานข้าวกลางวันกันตอนนี้หรืออยากจะให้ฉันพิสูจน์กลิ่นของนายกันแน่ เลือกสักอย่างสิ)
ปราชญ์ยิ้มขื่นสายตาปราดมองนาฬิกาดิจิตอลเรือนใหญ่ที่ติดอยู่บนกำแพงถัดจากประตูไม้สีเข้มทางเข้าของห้องในหัวสมองคำนวณเวลาอย่างรวดเร็วแล้วก็ต้องถอนหายใจแรงกระชับฝ่ามือที่ทาบอยู่กับแก้มใสของผู้ชายหน้าอ่อนวัยสามสิบต้นๆบีบเบาๆจนแก้มโย้
“OK, you win…”
นี่ถ้าไม่ติดว่ามีเวลาไม่พอที่จะสละไปทำอะไรๆแล้วล่ะก็คุณอย่าคิดว่าจะรอดมือผมไปได้เชียวนะ ด็อกเตอร์เอย์เดน!
ปราชญ์เดินโซเซออกจากห้องประชุมแขนซ้ายหนีบแฟ้มเอกสารสีดำหนาหนักเอาไว้ นอกจากน้ำหนักของมันจะหนักแล้วเนื้อหาก็หน่วงไม่แพ้กันเลย เขาเหลือบมองตัวตั้งตัวตีในการจัดตั้งโครงการและแผนงานวิจัยที่เดินตามมาพร้อมกับคณะแพทย์และผู้บริหารอีกสองคนกลับพูดคุยกับคนที่เดินมาด้วยท่าทีเริงร่าทิ้งให้คนที่เดินนำหน้ามาไกลอย่างเขาต้องหยุดนั่งรออยู่ที่โซฟาตัวเล็กที่ใช้รับรองแขกอยู่แถวนั้นมือใหญ่พลิกแฟ้มเอกสารที่บรรจุเอกสารงานทดลองรวมถึงงบประมาณคร่าวๆแล้วก็ถอนหายใจสั้นๆแม้จะรู้ว่าโรงพยาบาลของเขาและโปรเจ็คยักษ์ของพ่อทุ่มเทให้กับการวิจัยเรื่องข้อต่อเทียมมาเป็นเวลานานถึงอย่างนั้นการตัดสินใจบางอย่างก็ถือเป็นปัญหาหนักอกไม่น้อยปราชญ์นึกโทษตัวเองที่เลือกเรียนหมอและโทษพ่อของตัวเองที่ตัดสินใจเกษียณหนีปัญหาไปไวนัก
จะเรียนหมอหรือไม่เรียนจบมาก็ต้องมาบริหารงานที่โรงพยาบาลอยู่ดีประโยคนี้ฝังหัวเขาตั้งแต่เขายังเป็นนักเรียนหัวเกรียนใส่กางเกงน้ำเงินแล้วปราชญ์เบ้ปากเมื่อคิดถึงเรื่องสมัยก่อนนึกโทษตัวเองที่บ้าจี้ไปกับคำพูดของพ่อและคนรอบตัวที่ว่าหากลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลควบตำแหน่งหมอด้วยก็คงจะโก้ไม่น้อยพ่อไม่เคยบอกให้ปราชญ์เรียนหมอตรงๆรายนั้นรู้ดีว่าการหลอกล่อทางอ้อมฝังหัวเขาได้ดีกว่านักชายหนุ่มเอนหลังพิงโซฟาแล้วเงยหน้าพาดคอ หลับตาพักเพราะรู้สึกปวดไมเกรนแปล๊บบริเวณขมับสาเหตุอาจจะเป็นเพราะช่วงนี้เขาพักผ่อนไม่เพียงพอแถมยังเจอเรื่องน่าปวดหัวหลายๆวันติดกันอีก
สัมผัสอุ่นๆจากฝ่ามือบนบริเวณหน้าผากทำให้ร่างสูงค่อยๆลืมตาขึ้นชายหนุ่มค่อยๆลืมตาแสงจ้าจากหลอดไฟนีออนทำให้เขาค่อยๆหรี่ตามองภาพเลือนลางเป็นร่างของคนตรงหน้าทีแรกเขานึกว่าจะเป็นคนที่เขากำลังนั่งรออยู่แต่พอเห็นชัดใบหน้าที่เห็นก็ทำเอาเขาถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้ของวัน
“เหนื่อยเหรอคะนอนตรงนี้เชียว”
ยัยคุณนิศานี่ยังไม่กลับไปอีกเหรอเนี่ย
ปราชญ์ลุกขึ้นนั่งตัวตรง เผลอปัดมือหล่อนออกเบาๆ “นิดหน่อยครับคุณนิศแวะเข้ามาอีกรอบเหรอครับ”
“อ๋อพอดีขากลับนิศสวนกับคุณจิ๋วก็เลยแอบถามตารางหมอปราชญ์นิดหน่อย ไม่โกรธนะคะตอนเย็นหมอปราชญ์ว่างใช่มั้ยคะ? นิศกับคุณพ่อจองดินเนอร์ที่โรงแรมเอาไว้โทรหาคุณพ่อแล้วเขาก็บอกว่าให้ชวนหมอปราชญ์ไปด้วยให้ได้น่ะค่ะ” เธอพูดแล้วเดินอ้อมมานั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้าม
พ่อหล่อนหรือหล่อนกันแน่ที่อยากให้เขาไปด้วยปราชญ์ยิ้มแหย จะโทษพี่จิ๋วเลขาคนสวยของตัวเองก็ไม่ได้ อันที่จริงเขากลับคิดว่าพี่จิ๋วไม่น่าจะบอกตรงๆคุณนิศาน่าจะหว่านล้อมให้พูดโดยที่มีชื่อคุณณรงค์เป็นแบ็คอัพชั้นดีทำให้เลขาของเขาหลุดปากพูดออกไปมากกว่าหากวันนี้เขาไม่เครียดเรื่องงานขนาดนี้หล่อนอาจจะไม่ต้องมาตามเฝ้าเขาเช้าเย็นแบบนี้เพราะเขาอาจจะตอบตกลงไปแต่แรกเพื่อตัดปัญหาแล้วคุณนิศาเข้าใจอะไรผิดไป ยิ่งหล่อนเซ้าซี้เขามากเท่าไรเขายิ่งรำคาญ และหากรำคาญมากๆอาจจะระเบิดจนไล่ตะเพิดไปจนหล่อนวิ่งออกจากโรง’บาลไม่ทันแน่ๆ
“หมอปราชญ์คะเชิญห้องแล็บชั้น 4 ด้วยนะคะ มีเคสด่วนต้องการคำปรึกษาค่ะ” นางพยาบาลวัยกลางคนที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาทำให้คุณหมอหนุ่มกระเด้งตัวขึ้นรับอย่างว่องไวนึกดีใจที่งานเข้าตอนนี้ชะมัด ถ้าไม่อย่างนั้นเขาได้ตัดรอนหล่อนไปด้วยคำพูดรุนแรงแน่นอนเพราะกับตัวคุณนิศาเองเขาไม่ได้สนใจอยู่แล้วเขาเกรงใจพ่อเจ้าหล่อนมากกว่า
“ปราชญ์คะ แล้วนัดเย็นนี้...”นิศารั้งแขนใหญ่ของเขาเอาไว้ปราชญ์ส่งยิ้มให้แล้วใช้มืออีกข้างค่อยๆปลดนิ้วเรียวสวยที่ประดับไปด้วยเล็บเคลือบสีชมพูอ่อนออกนึกนับหนึ่งถึงสิบในใจช้าๆ
“ต้องขอโทษด้วยนะครับเอาไว้ผมจะส่งของขวัญไปขอโทษคุณณรงค์ทีหลัง ถ้าวันไหนคุณนิศอยากนัด ผมขอให้โทรหาพี่จิ๋วลงตารางล่วงหน้าแล้วกันนะครับสวัสดีครับ”
ปราชญ์สาวท้าวออกจากโซฟารับรองเดินตามหลังพยาบาลที่วิ่งมาตามไปอย่างรวดเร็วเขาใช้ข้ออ้างในความรีบร้อนนั้นระบายอารมณ์หงุดหงิดด้วยการเดินลงส้นเท้าเสียงดังก้องไปทั้งทางเดินโรงพยาบาลที่เงียบสนิท
วันนี้อะไรๆก็ดูจะขัดหูขัดตาไปทุกอย่างคอยดูเถอะ พักเมื่อไรจะหนีไปอัดบุหรี่ให้ชุ่มปอดเลยเชียว
ถนนสาทรที่มักวุ่นวายคราคร่ำไปด้วยรถยนต์เงียบสนิทเมื่อเลยช่วงเวลาหลังสี่ทุ่มไปแล้วร่างสูงยืนท้าวระเบียงห้องที่คอนโด เหลือบมองรถที่เบาบางด้านล่างอย่างเหม่อลอยมือข้างหนึ่งคีบบุหรี่ที่ไหม้จนเกือบจะหมดมวนเอาไว้ควันสีเทาลอยอ้อยอิ่งขึ้นไปในอากาศ คืนนี้ลมพัดเย็นมากกว่าทุกวันอาจจะเป็นเพราะช่วงกลางวันฝนตกลงมาระบายความร้อนของอากาศไปมากเสียงเพลงบรรเลงเปียโนCanon D Major จากเครื่องเสียงยี่ห้อดังถูกเปิดคลอดังออกมาที่ระเบียงภายนอกผ่อนคลายความตึงเครียดที่เจ้าตัวเจอมาตลอดทั้งวันเขาบิดคอจนได้ยินเสียงกร๊อบสองครั้งขยี้ปลายบุหรี่ที่แทบจะไม่ได้สูบเลยลงกับที่เขี่ยบุหรี่ที่วางไว้บริเวณนั้นจากนั้นก็เดินเข้ามาภายในห้อง
“นึกว่าจะนอนข้างนอกนั่น”
เสียงที่ดังมาจากความมืดภายในห้องทำเอาปราชญ์สะดุ้งเขาจำได้ว่าตอนกลับมาเขากลับมาคนเดียวไม่ได้พ่วงใครตามมาด้วยแต่สำเนียงภาษาไทยแปร่งหูที่เขาได้ยินเป็นประจำก็ทำให้เขาโล่งใจอย่างประหลาดชายหนุ่มสืบเท้าไปที่สวิตช์ไฟที่ติดกับกำแพงอีกฝั่งแล้วเลือกที่จะกดเปิดไฟสีส้มนวลเพื่อให้ปรับสายตาได้ง่ายกว่าไฟนีออนสีขาวร่างบางของคุณหมอฝรั่งตัวเล็กที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาทำเอาเขาถอนหายใจ
“มาตอนไหน”
“about 15 minutes after you… ไม่รู้ตัวเลยสิ”
ปราชญ์เหล่มองคีย์การ์ดสำรองที่วางอยู่บนโต๊ะเตี้ยกลางโซฟาชุดใหญ่ปกติแล้วเขาจะมีคีย์การ์ด 3 ชุด ชุดแรกของเขา ชุดที่ 2 ของคนที่บ้านเผื่อเอาไว้ใช้เข้าออกเวลาแวะมาหาและชุดสุดท้ายของเลขาของเขา
นี่คงไปหลอกล่อพี่จิ๋วมาสิท่า...
ชายหนุ่มขยับตัวนั่งลงข้างๆมุมที่คนตัวเล็กกกว่าจับจองเอาไว้เรียบร้อยแล้วพาดแขนไปตามความยาวของโซฟาตามความเคยชิน “จะมาทำไมไม่บอกจะได้รอกลับมาพร้อมกัน”
“ตอนแรกว่าจะทำแล็บต่อแต่ไม่เอาดีกว่า...” ฝรั่งตาสวยพูดแล้วยักไหล่ จากนั้นก็หันมาหรี่ตามองหน้าเขาปราชญ์เลิกคิ้วมองเป็นเชิงถามว่าอีกฝ่ายมองอะไร “ยูเถอะ ไปดินเนอร์ที่ไหนมา prince charming…”
“หึ...อย่างผมคงไม่ได้เป็นเจ้าชาย เป็นตัวร้ายมากกว่า”
“ตัวร้ายที่มีแต่สาวมาหาถึงเช้าถึงเย็น”
“Jealous?” (หึงเหรอ?) ปราชญ์พูดพลางอมยิ้ม ดวงตาคมดุเหลือบมองคนข้างๆอย่างหยอกล้อ
“Does my face seems like that?” (หน้าฉันบอกแบบนั้นหรือเปล่าล่ะ) คุณหมอเอย์เดนยิ้มกลับมือเล็กเย็นกลิ่นแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อแตะที่ต้นคอหนาของคนตัวโตกว่ากดคลึงเบาๆ
“ไม่น่ะสิไม่สนุกเลย” ชายหนุ่มเบะปากเสียดายปล่อยให้อีกฝ่ายนวดคลายความตึงเครียดที่ต้นคอเบาๆเขาฮึมฮำในลำคออย่างสบายตัวขึ้นมานิดหน่อย “Never know you’re good at massage. (ไม่เห็นเคยรู้ว่านวดเก่ง)
“ไม่เก่งแต่รู้ว่ากดกล้ามเนื้อโพสเทอเรียไทรแองเกิ้ลแล้วขยับมากดตรงมาสตอยด์โพรเซสแล้วจะสบายดี”
“มันก็หลักการเดียวกันนั่นแหละนะ”ร่างสูงหัวเราะหึหึ ขยับตัวหันหลังให้อีกฝ่ายออกแรงกดได้ถนัดขึ้น
เขารู้สึกถึงแรงยวบจากเบาะโซฟาด้านหลังก็รู้ว่าอีกฝ่ายก็คงเปลี่ยนท่ามาเป็นยืนเข่าสองข้างเพราะเหลือบตามองเงยหน้าขึ้นไปด้านบนก็เห็นใบหน้าสวยของคุณหมอฝรั่งหน้าเด็กที่ก้มลงมาช้าๆแตะริมฝีปากปัดผ่านหน้าผากกว้างของเขาเชื่องช้าแล้วถอนออก ยืดตัวขึ้นตามเดิมคนที่อยู่ต่ำกว่าเอนหลังพิงถ่ายน้ำหนักให้คนด้านหลังรับเต็มที่มือเล็กจากที่บีบคลึงอยู่บริเวณสันบ่าและหลังคอจึงต้องละออกมากอดไว้รอบคอของเขาแทน
“ผมก็คิดมานานแล้วนะ...”ปราชญ์เปรยขึ้นเสียงเบา รู้สึกประสาททั้งห้ากำลังจะชัตดาวน์ตัวเองอย่างไรอย่างนั้นคงเพราะเหนื่อยมาทั้งวันแล้วพอสบายตัวเข้าหน่อยมันก็ชักจะง่วงขึ้นมาดื้อๆ
“What are we…?”
เอย์เดนหัวเราะเบาๆในลำคอเมื่อได้ยินประโยคคำถามงึมงำจากร่างสูงของเด็กหนุ่มตรงหน้าแม้จะดูโตอย่างไร อีกฝ่ายก็ยังเด็กกว่าเขาวันยังค่ำ เด็กๆมักอ่อนไหวง่ายโดยเฉพาะเวลาที่อ่อนแอ...
เอ... เหนื่อยๆแบบนี้เรียกว่าอ่อนแอไหมนะเหมาไปว่ากำลังอยู่ในช่วงเวลาอ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจก็แล้วกัน
“Do you want me to state clearly?” (อยากจะให้ฉันพูดให้ชัดเหรอ)กระซิบเสียงแผ่วเจ้าเล่ห์จนคนฟังย่นคิ้ว
“ไม่อยากรู้ล่ะ”ปราชญ์ตัดบท
ชายหนุ่มยิ้มมุมปากพวกเขาสองคนนี่ก็แปลก ผลัดกันแหย่กันไปมาอยู่ได้ใจหนึ่งเขาก็อยากรู้แต่อีกใจเขากลับคิดว่าความสัมพันธุ์แบบนี้น่ะดีแล้วยิ่งกับคนที่ไม่ต้องการข้อผูกมัดที่รัดแน่นจนหายใจไม่ออกแบบเขา
“But I want you to state clearly…” (แต่ฉันอยากให้นายพูดให้ชัด...) ร่างเล็กพูดเสียงแผ่วก้มลงกระซิบใกล้กับใบหน้าคมที่ดูจะตื่นตัวขึ้นมานิดหน่อย “with that girl…” (กับเด็กคนนั้น...)
“หึงจริงๆสินะ” ร่างสูงกว่าแต่อยู่ตำแหน่งต่ำกว่าเหล่มองใบหน้าเล็กของคุณหมอลูกครึ่งอังกฤษ-รัสเซีย
คุณหมอเอย์เดนยักไหล่ส่งสีหน้าเป็นเชิงว่าให้เขาคิดเอง
ปราชญ์ส่ายหัว“ไม่แฟร์เลย... แต่แบบนี้ก็ดีแล้วแหละ”
บางครั้งเขาก็รู้สึกว่าความคลุมเครือแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกันอย่างน้อยมันก็ดูท้าทายดี ถึงแม้เขาสองคนจะไม่ได้ระบุความสัมพันธุ์ที่มีให้ชัดเจนแต่สายใยบางๆที่เชื่อมต่อกันครั้งหนึ่งแล้วมันกลับไม่ขาดง่ายๆ
ปราชญ์ไม่เคยคิดว่าเขาจะเจอคนที่เรียกได้ว่ามองตาก็รู้ใจอีกทั้งยังไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนที่ทำให้เขาสบายใจเวลาอยู่ใกล้ปรากฎอยู่บนโลกนี้เรื่องอื่นจะเป็นยังไงไม่สำคัญล่ะเขารู้สึกว่าเท่านี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับคนที่ไม่ชอบการยึดติดแบบเขาและเขากลับรู้สึกว่าแม้ไม่ได้แสดงออกหรือพูดให้ชัดเจน อีกฝ่ายก็รู้สึกแบบเดียวกัน
ไม่ชัดเจนในสถานะแต่ชัดเจนในความรู้สึก...
ปราชญ์ปล่อยให้ความเงียบครอบงำพวกเขาสองคนนานแล้วชายหนุ่มจึงขยับตัวออกจากอ้อมแขนเล็กที่โอบรอบคอเขาไว้จากด้านหลัง มือเล็กของอีกฝ่ายลูบต้นแขนเขาเบาๆราวกับจะกล่อมให้นอนแล้วชักจะง่วงขึ้นมาจริงๆแต่เขากลับยังไม่อยากนอนตอนนี้เท่าไรหาอะไรคุยน่าจะดีกว่า
“เรื่องงานเมื่อกลางวัน...”
จุ๊ๆ..เสียงจุ๊ปากเป็นจังหวะทำให้คนเริ่มต้นบทสนทนาขมวดคิ้ว
“No work at home…” (อยู่บ้านไม่ต้องพูดถึงเรื่องงาน) ฝรั่งตัวขาวจัดพูดเสียงเบาแตะปลายนิ้วเข้ากับริมฝีปากสีสดของร่างสูง“เป็นเงื่อนไขแรกระหว่างเราสองคน”
ปราชญ์กดยิ้มลึกผ่อนลมหายใจยาวเบาๆแทนมือใหญ่ยกขึ้นยึดข้อมือเล็กเอาไว้แน่นแล้วกดจูบลงที่ฝ่ามือเล็กกว่านั้นหนักๆจนคนโดนจั๊กจี้
“I suppose… we should stop talking… and start to make… love… instead.” (งั้นผมว่าเราควรหยุดคุยกันสักที แล้วเปลี่ยนมาเมคเลิฟกันแทน...) เสียงทุ้มกระซิบใบหน้าหล่อคมเงยมองใบหน้าสวยของคนที่เกาะกอดอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อไปทั้งพวงแก้มใสมองกี่ทีก็เพลินตาทุกครั้งไป
เอย์เดนกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆแล้วคลายออกมองชายหนุ่มเด็กกว่าที่ส่งสายตาเจ้าเล่ห์เจ้ากลมาให้ทั้งๆที่เมื่อครู่ยังปรือจนแทบจะสลบเหมือดไปด้วยความเหนื่อยอ่อนแล้วก็ต้องอมยิ้มจนแก้มบุ๋มทั้งสองข้างเขาโน้มตัวลงสัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากหนาเจือกลิ่นมินต์ของบุหรี่ที่อีกฝ่ายสูบมาเมื่อสักครู่แล้วกระซิบตอบด้วยเสียงพร่า
.
.
“You bet! This time… You win.”
------------------- END ----------------
(https://scontent-sin.xx.fbcdn.net/hphotos-xap1/v/t1.0-9/p720x720/11193354_354683284742677_6018663027052239711_n.jpg?oh=bb02cfe7a5473e3072ded8f16e0c19d8&oe=55D2A3B7)
(https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xpf1/v/t1.0-9/p720x720/1385812_354908951386777_2571702507488766739_n.jpg?oh=203a3cc8821addcf529170d5565c0c4e&oe=55C272FA&__gda__=1440284797_1e9c86328ef7fbccbf21266a82a29134)
-
คู่นี้น่ารักอ่ะ :กอด1: :กอด1:
-
คู่นี้ดูร้อนแรงมากกกก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักจังเลย
คุณหมอปราญผู้ไม่เดียวดายยย
-
ตอนพิเศษ....
หมอปราชญ์มา ทำให้เราคิดถึงหมอต่าย TT^TT
หวานอ่า
หึงล่ะสิ หึงล่ะสิ เหมือนได้ยินคำนี้ลอยมาจากหมอปราชญ์เลย(ทำหน้าแบบรู้ทัน)
อิอิ
-
:-[
คู่นี้ น่ารักอ่ะค่ะ
เมื่อวานเพิ่งคิดถึงพีค ไบค์
รอ รอ ทุกเรื่องต่อไปค่ะ
o13 o13
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
มี 0.1 นี่แสดงว่ามี 0.อื่นๆหรือเปล่าคะ :laugh:
คู่นี้ดูผู้ใหญ่แบบฮอตๆ ชอบหมอเอย์เดนมากเลยค่ะ ราชินีสุดๆ ฮื้อออ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ :กอด1:
-
ชัดเจนในความรู้สึก ฟินไปเลย
-
you win .... :o8: I :heaven :-[
-
น่ารักมากเลยค่ะ
ตั้งหน้าตั้งตาอ่านจนจบ
ใน 3 วันเลยค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
:katai2-1:
-
อ่านจบ แต่อารมย์ไม่จบ
ยังรู้สึกถึงกลิ่นไอหวานๆ ชวนอบอุ่น
ทั้งพี่หมอต่าย หรือ น้องบาส น่ารักทั้งคู่
ไม่รู้สึกอ่านอะไร แล้วรู้สึกดี และอิ่มใจมานานแล้ว
อ่านแล้วอารมณ์ดี ยิ้มตามตลอดจนปวดแก้ม
ลำดับเรื่องดี ภาษาดี อ่านเข้าใจง่าย มีอารมณ์ตาม
อ่านแล้วเขิน อ่านแล้วฟิน โอ้ยยยยยยยยย น่ารักมากคะ
ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน
จะรออ่านขอลพี่ไบค์กับพี่พีคนะคะ
ส่วนเรื่องของหมอปราชญ์ คนละอารมณ์ เลย ให้ความรู้สึก มีเสน่ย์ เย้ายวน ลึกลับ แบบเซ็กซี่ น่าค้นหา เป็นความสัมพันธ์แบบผู้ใหญ่ อยากอ่านต่อมากกกกกกกกกกกกกก
ขอเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ จะติดตามอ่านต่อไป เขียนได้ดีมากจริงๆ ขอบคุณคะ
-
:o8: :-[ :impress2: :กอด1:
-
พี่หมอต่ายกับบาสเป็นอะไรที่แบบมุ้งมิ้งมากก รักในฝันเลยยย :o8: :o8: :o8:
-
อ่านจบแล้ว ชอบเรื่องนี้มากกก
-
:mew1:
-
คู่นี้น่ารักกกกก
-
สนุกมาก
หมอต่ายกับบาสก็อบอุ่นน่ารัก
พี่หมอปราช กับ เอเดนย์ ก็ สนุกสนาน นิสัยทันกันดี
-
งื้ออออออออออออ น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
วันนี้อ่านรวดเดียว20ตอน กับตอนพิเศษหมดเลยค่าาา
ตาแฉะมากกก แต่ก็น่ารักมากกกก ฮรือออออ ขอบคุณมากๆนะคะะ ♥
-
ประกาศ
รวมเล่มและเปิดจองนิยายเรื่อง เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อปวิศวะ
เราได้รวมเล่มกับสนพ. Rainy Night นะคะ :) ฝากทุกคนอุดหนุนด้วยนะคะ
รายละเอียด
(http://image.dek-d.com/27/0254/3069/119324573)
เปิดจองนิยาย วันนี้ 23 มิย.- 18 สิงหาคม
เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช็อปวิศวะ
โดย : K2KARN
ภาพ : Zaphylla
ราคา 420 บาท
‘เสื้อกาวน์หมอมันไม่อุ่นเท่าเสื้อช็อปวิศวะหรอกนะครับ’
ไม่รู้เหมือนกันว่าวลีสั้นๆที่ตัวเองได้รับพร้อมกระดาษโน้ตที่ถูกประยุกต์มาจากใบเสร็จรับเงินของโรงพยาบาลและเสื้อช็อปสีกรมท่าตัวใหญ่นั้นมีต้นกำเนิดมาจากที่ไหน แต่คนได้รับอย่างต่ายคิดในใจแค่อย่างเดียวว่าคนที่เขียนนั้นช่างกล้าพูด... แถมยังกล้าทิ้งเสื้อช็อป ‘อ่อย’ ไว้อีกด้วย
ว่าที่คุณหมอนึกแขยง คิดในใจว่าตัวเองไม่มีทางเดินตามเกมที่อีกฝ่ายตั้งใจเอาไว้แน่นอน ไม่มีวัน
ไม่รู้เหมือนกันว่าวลีสั้นๆที่ตัวเองกล้าทิ้งเอาไว้ให้คุณหมอหน้าเด็กนักศึกษาแพทย์ปีห้านั้นคิดออกมาได้อย่างไร แต่ว่าที่นายช่างบาสเห็นแล้วรู้สึกว่าแม้อีกฝ่ายนั้นจะไม่ได้ตัวเล็กดูอ่อนแอเลย ทว่าช่วงไหล่ที่แคบกว่าเขาเพียงเล็กน้อยนั้นสั่นไหวเพราะความหนาวจากเครื่องปรับอากาศทั้งๆที่เจ้าตัวใส่เสื้อกาวน์เต็มยศทำให้เขาต้องหยิบเสื้อช็อปที่พาดอยู่บนไหล่ไปคลุมให้อัตโนมัติ... เขาไม่ได้คิด แค่ทำตามที่ใจนึกอยากทำ...
แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขอ ‘แหย่เล่น’ สักหน่อยเถอะ ในเมื่อใบหน้าคุณหมอคนนี้เวลาหงุดหงิดน่าดูเป็นบ้า!
หนังสือขนาด 14*20 cm จำนวนหน้าประมาณ 390 หน้า + ที่คั่น 1 ใบ
ตอนพิเศษเฉพาะในเล่ม
1. Another Shade of Love โต x ไม้ 2 ตอน
2. ตอนพิเศษ บาส x ต่าย 3 ตอน
3. Something we needn’t to know… [ปราชญ์ x เอเดน] 1 ตอน
พิเศษรอบจอง
- นิยายเล่มเล็ก คู่ ปราชญ์ x เอเดน
- สมุดโน้ตไม่มีเส้น ขนาด A6
- ส่งฟรีลงทะเบียน
( ถ้าต้องการส่งแบบใส่กล่อง โอนเพิ่ม 20 บาท มาได้เลยค่ะ ระบุตอนแจ้งโอนด้วยนะคะ)
จองหน้าช๊อปของร้านเลยค่ะ
Shop : http://rainynight.lnwshop.com/
-
เข้าไปจองมาแล้นนนน :laugh:
-
เพิ่งมาอ่านตอนแรก โหยยย บาสแม่มกวนตีนจริงๆ ชอบๆๆๆ
-
ขอบอกเลย ถึงเริ่มนี้จะไม่มี NC ก็ไม่ผิดหวังครับ
o13 o13 o13
-
:pig4: จองเรียบร้อยค่า
-
พาส2 : แหม่ๆ นายบาส เห็นคุณหมอเข้าหน่อยหางกระดิกมีชีวิตชีวาขึ้นมาเลยนะ
-
พาส3 : นายบาสกวนตีนจริงๆค่ะ มโนภาพบาสเป็นลูกหมาที่คึกแล้ววิ่งตามเจ้าของ ฮ่าๆๆ
-
พาส4 : หมอต่ายใจร้ายเว้ย เสียใจแทนบาส
-
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้ครองใจเรามาก กลับไปอ่านหลายรอบเพราะคิดถึงพี่หมอต่ายกับน้องบาส ยกนิ้วให้คนเขียนเลย เจ๋งเป้ง!
-
พาส5: ขี้ตื๊อจริงๆ
-
พาส6: หมอต่ายถือว่าไว้ใจคนง่ายนะเนี่ย เกิดบาสเป็นประเภทเพลย์บอยแล้วเข้ามาปลุกปล้ำจะทำยังไง
-
พาส 6.5 : บาส แกนี่มันเด็กอายุเจ็ดขวบรึไงห๊ะ ฮ่าๆๆ โอ๊ย น่ารัก
-
จบแล้วววววววววว :hao7:
สนุกอ่ะะะ ชอบบบบบบ
น้องบาสรักมั่นคงงงงงงงงง :กอด1:
ขอบคุณนิยายสนุกๆนะคะะะะะะ :oo1:
-
โอ้วววววว ไม่น่าเชื่อว่าจะปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านตาไปได้ยังไงตั้งนาน มาแปะไว้ก่อนค่ะ อ่านไปสามตอนนี่ดีดดิ้นทั่วบ้านเลย ชอบมากกกกกก :katai1: :katai1:
-
คืออ่านมาจนจบแล้ว ตอนแรกแค่กรี๊ดกร๊าดพี่หมอกับน้องวิศวะ คนน่ารักมักใจร้าย :impress2:
คือน่ารักมากค่ะ ชอบมาก แต่พออ่านมาถึงตอนพิเศษของหมอปราชญ์เท่านั้นแหละ
.
.
.
:haun4:
คือมันใช่อ้ะ มันช่างเหมาะเหม็ง มันโอเคมาก
อ่านแล้วรู้สึกอยากไปวิ่งรอบหมู่บ้าน :m25:
แบบว่า ชอบมากค่ะ ชอบจนบรรยายไม่หมดอ้ะ
(สารภาพว่าชอบกว่าคู่หลัก มาแรงแซงโค้งมาก)
คือสมน้ำสมเนื้อแบบแปลกๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่ทำให้คนอ่านกรีดร้อง(?)นะคะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
o13
-
โอ้ยยยยยยบทส่งท้ายคือดี ดีมากกกกกกก t.t
รักกระต่ายกับบาสอ่ะ เพอร์เฟคแมชต์มากๆ
-
อยากได้ตอนพิเศษ แบบพี่หมอดูแลในวันที่บาสไม่สบายอ่าค่า ว้อนท์มากกกกก ช่วยแต่งให้อ่านหน่อยนะ ค่ะ :mew6: :mew1: :3123:
-
:z3: กวนพี่หมอสุดดดดด เขาไม่เอาเข็มมาแทงเท่าไรก้อดีแล้ว คุคุ
เสื้อวิดวะอุ่นมั้ยหมออออ คึคึ
-
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ :กอด1: :pig4:
-
:o8: โอ๊ยยยย คือเพิ่งได้มาอ่าน น่ารัก ละมุน อบอุ่นหัวใจ
ชอบอ่ะ ความรู้สึกแบบนี้ อ่านจบไป 2 รอบละ :-[ คือมันดีมากๆ อ่ะ
-
เค้ารักพี่หมอ อ๊ายยยยยยยยย อ่านแบบลวดเดียวจบ กรี๊ดดดดดดดดด ฟินค่าาาาาาา :o8: :o8: :o8:
-
very good
ชอบ บาสต่าย คู่นี้ดูเรื่อยๆดี(เอะยังไง)
มาม่านิดๆพอกรุบกริบ
ตอนแรกนึกว่าจะมีปัญหาเรื่องคนแชร์บ้านด้วย แต่พอสรุปเป็นบาสก็จบเลย
เลิศค่ะ อิอิ
-
:hao6: ต่ายกับบาสน่าร๊าก ฟฟฟฟฟฟ :o8: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน้า จะรออ่านผลงานต่อๆไปเน้อ :hao5:
-
สวัสดีค่ะ กานต์เอง : )
เรามีข่าวดีมากบอกหลังจากที่จู่ๆ คนอ่านก็พุ่งพรวดขึ้นมาเพราะกระทู้พันทิปที่เคยแชร์ไป ขอบคุณคนอ่านทั้งหน้าใหม่และหน้าเก่ามากเลยนะคะ ...
หลายคนสอบถามเข้ามาถึงเรื่องของเล่มพิเศษของหมอปราชญ์ที่ชื่อว่า { CHECKMATE } อย่างที่เราเคยแจ้งเอาไว้แล้วค่ะเล่มนี้จะเปิดให้กับคนที่จองในช่วงเวลาที่กำหนดจากทางสำนักพิมพ์เท่านั้นและจะพิมพ์ครั้งเดียวตามจำนวนสั่งจอง ไม่ได้มีการพิมพ์เพิ่มค่ะ นั่นหมายถึงหากเสื้อกาวน์ฯมีการ reprint จะเป็นเล่มหลักเท่านั้น ไม่มีเล่มนี้แน่นอนนะคะ...
แต่ด้วยความที่บางคนเพิ่งมาติดตามและมีหลายคนที่จองหลังช่วงเวลาที่ปิดจองไปเรียบร้อยแล้ว เราจะมีเกมให้เล่นนิดหน่อยค่ะ เป็นโควต้าของเราเองและจะแจกให้ 3 เล่มเท่านั้นนะคะ
กติกามีอยู่ 2 ข้อเท่านั้น
ง่ายๆ อย่าถามซ้ำ อ่านให้ละเอียด
1) คนที่เล่นเกมชิงเล่มพิเศษได้ จะต้องเป็นคนที่สั่งจองหนังสือเล่มหลักหลังการปิดจอง 18 ส.ค. 2558 ไปแล้วเท่านั้น เพราะบุคคลเหล่านี้จะไม่มีเล่มพิเศษอยู่ในมือค่ะ คนที่ได้แล้วก็ให้สิทธิ์คนที่ยังไม่ได้ไปแล้วกันนะคะ
2) เมื่อต้องสั่งจองเล่มหลักเรียบร้อยแล้ว ต้องมีหลักฐานการโอนเงินเล่มหลักเรียบร้อยแล้วและ email ยืนยันการโอนเงินจากสนพ. Rainy Night Publishing นะคะ ห้ามโกงนะ เราเช็คจริงๆนะเออ!
ช่วงเวลาเริ่มตั้งแต่วันที่ 1-14 พ.ย. 2558
ตามไปเล่นหน้า facebook ลิงค์นี้ข้างล่างนะคะ comment ในนี้ "เราไม่นับนะคะ"
>> https://www.facebook.com/notes/415250288685976/ (https://www.facebook.com/notes/415250288685976/) <<
เกมง่ายๆ ตอบคำถามให้ครบเท่านั้นค่ะ เราเป็นคนชอบอ่านเพราะงั้นเราก็จะ request ให้คนอ่านเขียน comment ให้คนเขียนอ่านบ้างล่ะ : ) เวิ่นเว้อได้ตามสะดวกและตามอารมณ์เลย แฮปปรี้ทูรีด!
คำถามมีดังนี้...
- ในเรื่องเสื้อกาวน์ฯ ชอบคู่ไหนมากที่สุดเลือกมาแค่ 1 คู่เท่านั้น
{คู่หลักก็ได้ คู่รองก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นแค่บาสxต่ายนะคะ}
- ในเรื่องเสื้อกาวน์ฯ ชอบใครมากที่สุด เลือกมา 1 คน เพราะอะไร ?
{คนเดียวเท่านั้นนะคะ ตัวหลัก/ตัวรอง/ตัวประกอบ/ตัวอิจฉา ได้หมด}
- ในเรื่องเสื้อกาวน์ฯ ชอบประโยคไหนมากที่สุด quote มา 1 quote พร้อมอธิบายว่าทำไมถึงชอบ ?
{จะสั้นหรือยาวก็ได้ค่ะ ตามสบายเลย}
- {คำถามข้อนี้ให้สามดาวและเป็นคำถามสุดท้าย} ทำไมถึงชอบเสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช็อปวิศวะ ?
{ลุยเลยค่ะ คำถามนี้ให้เวิ่นได้เต็มที่เลย}
Comment ต่อจาก Notes ในหน้า Pages ได้เลยนะคะ
มีคนเล่น 3 คนก็แจก 3 คนนี่ล่ะบอกเลย ก๊ากๆ,,
ป.ลิง. จริงๆ คนที่อยากเล่นก็สามารถเล่นได้นะคะ แต่ช่วยขึ้นหน้า comment ก่อนตอบนิดนึงเนอะว่า "ไม่ใช้สิทธิ์" นะคะ
เราจะได้คัดง่ายๆ
ป.ลิง. 2. คนที่ขึ้นหัวว่า "ไม่ใช้สิทธิ์" อย่าคิดว่าจะไม่ได้อะไร เรามีของให้ 1 ชิ้น อุบไว้ก่อน :P
01 / 11 / 2015
{ K 2 K A R N }
(https://scontent.fbkk2-1.fna.fbcdn.net/hphotos-xap1/v/t1.0-9/s720x720/12188981_415254178685587_5616318318260226333_n.jpg?oh=afe1c893078c9779a2c14fc3c4f7b1df&oe=56BFBD80)
-
ละมุน น่ารักมากกกกกก :mew3:
-
ชอบมากมายเลยครับผม.พี่หมดพลาดแล้วพลาดเลยจริงๆ หนุ่มวิดวะชนะเลิศ
-
นายช่างกับหมอต่ายน่ารัก อบอุ่นละมุนมว๊ากกก
ชอบเรื่องนี้ อยากให้มีตอนพิเศษนายช่างกับหมอต่ายอีกอ่ะ
-
เป็นเรื่องที่น่ารัก และอบอุ่นมากเลยอ่ะ
คือโครตน่ารัก ไม่มีอะไรจะนอกจาก
น่ารักเกิน ไม่รู้จะน่ารักไปไหน น่ารักมากๆ
ดีกับใจจริงๆ
อ่านตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้ายไม่มีตอนไหน
ที่อ่านแล้วไม่ยิ้มเลยอ่ะ
อ่านแล้วนั่งยิ้มเหมือนคนบ้าทุกตอน
คือน่ารักเกินไป
:mew1: :mew1:
ชอบมากเลยอ่ะ
รักเลยยยยยยยยยยยยยยยย
o13 o13 o13 o13
-
จิ้มก่อนอ่าน ><
-
โอยยยยยยยยยยย เป็นนิยายที่มำให้เราติดได้เร็วมากค่ะ เคยอ่านก่อนหน้านี้ตั้งแต่ยังไม่กล้าจิ้มตอบโพสต์ กลับมาอ่านตอนนี้ก็ยังเขินเหมือนเดิมเลยค่ะ พอมานั่งอ่านดูดีๆ นิยายเรื่องนี้ โลเคชั่นคุ้นมากเลยค่ะ ใช่จุฬารึเปล่า พอบรรยายว่า คณะแพทย์อยู่ใกล้พารากอน แถมบอกว่าข้ามฝั่งจากวิศวะไปนิเทศ แว้บขึ้นมาเลยค่ะ รวมเล่มจะหาซื้อให้ได้ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้นะคะ
-
บาส ต่าย น่ารักมากอ่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew1:
ละมุนมากค่ะ งื้อออออ...อ่านแล้วอมยิ้ม ฟินไปตามๆกัน
โดยเฉพาะฉากพ่อแม่รู้ความจริง เรานี่ขำก๊ากด้วยเลย 555
น่าร๊ากกกก ก.!
-
โอ้ยย หวานไปไหน... ชอบๆ แทบัก!
-
น่ารักกกกก :-[
-
เห็นชื่อเรื่องสารภาพเลยค่ะ ข้ามไปบ่อยมากก เพราะ นึกว่าดราม่า พอตัดสินใจเข้ามาอ่านเสียใจมากน่าจะเข้ามาอ่านเร็วกว่านี้สนุกมากกกก o13
-
ดีงามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
อ่านคำว่า"จบบริบูรณ์" แล้วใจหาย น้ำตาจะไหล ชอบเรื่องนี้มากๆ อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจ เราสามารถเข้สใจในความรู้สึกของตัวละครได้ ยิ่งอ่านยิ่งผูกพันจนไม่อยากให้จบเลย
-
อ่านจบแล้ววววว ชอบมากกกกก
ชอบตอนพิเศษของหมอปราชญ์อ่ะ น่ารักดี
-
ชอบหมอต่าย น่ารัก :hao3:
-
ชอบค่ะเพิ่งจะมาติดตามอ่านจากเพื่อแนะนำค่า
-
อ่านจบแล้วสนุกมากกกค่า
-
:L2: :pig4:
-
กรี๊ดดดด หมอต่าย น้องบาส น่ารักมากเลยอ่ะ
อ่านล่ะอบอุ่นหัวใจ ชอบบบบบบ :)
-
น่ารักมากๆๆๆๆเลยยยยยยยยยยย
โอ๊ยยยย > < เขินนน :hao7:
ิอ่านไปยิ้มไปทั้งเรื่อง สนุกมากๆๆๆเลยยยยย
บาสโคตรของโคตรน่ารัก โคตรขี้อ่อน และต่ายก็โคตรน่ารัก ทำเป็นนิ่งแต่ใจดีสุดด
โอ๊ยย ไม่ไหวแล้วอ่ะะะะ ชอบมากกกก ฟีลกู๊ดสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สนุกมากๆๆๆๆเลยยยยยยย ฮี่ย์ๆๆๆๆๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักๆ ^^
-
ใจร้ายยย กรุ๊ปB ออกจะรัสงบไม่เเกล้งใคร.....จริงๆน้าาา :a9:
-
:m4: :m11: :m11: :m11: :m4: :m4: :m4:
-
คริคริ บาส สู้ต่อไป รวบหัวรวบหางเลย :z1:
-
คิดถึงหมอต่าย :hao5: :hao5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
:m1: :m1: :m3: :m3:
-
:-[ :-[ :-[
-
สนุกค่ะ. :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1:
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ สนุกมาก
-
บาส-พี่ต่าย น่ารักมาก ๆ ครับ
ขอบคุณครับ
-
บาสพี่ต่ายน่ารักมากเลยยย คู่คุณหมอก็ฮอทสุดๆ ชอบม๊ากกกก
-
น่ารักกก :กอด1:
-
อ่านจบแล้ว ชอบมากเลยยยยยยย :impress2:
-
:hao5: :hao5:
-
:hao5: :hao5:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[ :-[ :mew1: :mew1: :mew1:
ไม่รู้จะบรรยายยังไง
-
อ่านจบแล้วววว ขอบคุณผู้งแต่งมากมายนะครัชช ถึงว่า ชื่อเรื่องนี้มันคุ้นๆกับที่เห็นในร้านหนังสือ สนุกดีนะครับ น่ารักดี
-
:katai2-1: :katai2-1: สนุกจัง รักหมอต่าย และนายบาส :mew1:
-
น่ารักมากกกก อ่านแล้วมีความสุขสุดๆ ค่ะ
-
น่ารักมากค่ะ บาสกับหมอต่ายคือน่ารักมากๆ และหมอปราชญ์คือกร๊าวใจจริงๆ ถึงกับตามไปที่ร้าน สนพ. อยากได้เล่มจัง แต่ว่าหมดแล้ว T-T
-
:pig4: