ตอนที่สัตว์เลี้ยงของอัลฟ่า
#ไฮเดรนเยีย
Hydrangea 3
ตั้งแต่ตอนเช้าหลังจากกว้านหลินออกไปจนถึงตอนนี้ณภัทรก็ไม่เจอคนใจร้ายอีก ซึ่งนั่นถือเป็นเรื่องดี โอเมก้าตัวน้อยนอนขดตัวบนโซฟาด้วยความหนาว
ไล่กว้านหลินกลั่นแกล้งเขาด้วยการเปิดแอร์ไว้เสียเย็นเฉียบ เด็กน้อยมีเพียงชุดนอนลายพรางที่สวมใส่มาตั้งแต่ถูกจับ แม่บ้านสาวแวะเวียนเปิดประตูเข้ามาดูเขาพลางเอาข้าวและน้ำมาให้แต่ภัทรก็ทิฐิมากพอที่จะไม่แตะต้อง
ยอมหิวตายเสียยังจะดีกว่ารับน้ำใจจากศัตรู
ณภัทรเสียใจ เสียใจที่เคยผูกใจรักคนใจร้ายคนนั้นถ้ารู้ล่วงหน้าว่ากว้านหลินจะเป็นคนใจร้ายใจดำเด็กน้อยจะไม่ปฏิเสธคนดีๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเลย
โง่งมนักปักใจรักเค้าทั้งๆที่ไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้กลับมาเจอกันมั้ย
วินาทีแรกที่เห็นกว้านหลินก้าวลงมาจากรถเด็กน้อยดีใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนว่ากว้านหลินคือคนที่จะทำให้ตนเองและครอบครัวปลอดภัย คำสัญญาที่บอกจะคอยปกป้องดูแลเป็นเหมือนพันธะที่ผูกกันไว้
แต่พันธะนั้นถูกทำลายเสียป่นปี้เมื่อปลายกระบอกปืนสีดำจ่อแล้วยิงพ่อของเขามาอย่างไม่ลังเล
กว้านหลินเจ็บปวดจาการจากไปของพ่อตัวเองเท่าไร
เขาเองก็ไม่ต่างกัน
อาจจะมากกว่าด้วยซ้ำเพราะภัทรเห็นพ่อถูกฆ่าตายต่อหน้าทั้งๆที่คิดว่าครอบครัวจะรอดแล้วแท้ๆ
คนที่ไว้ใจที่สุด คนที่บอกว่าจะปกป้องคือคนที่พรากทุกอย่างไปเพียงชั่วข้ามคืน
เกลียด ณภัทรเกลียดไล่กว้านหลินที่สุด เกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตายๆไปซะวันนี้พรุ่งนี้เลย
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงครับพี่ใหญ่ ตอนนี้ผมให้ภาวิณีเซ็นโอนหุ้นทั้งหมดมาไว้ที่ผมแล้ว ส่วนพวกผู้ถือหุ้นที่ทรยศผมจะเก็บกวาดให้เรียบร้อยไม่เกินสามวัน ส่วนไอ้ภุชงค์ผมส่งมันไปสารภาพบาปกับพ่อแล้ว”
‘อย่างนั้นก็ดี เก็บกวาดให้เรียบร้อยอย่าให้ใครสาวมาถึงครอบครัวเราได้ แล้วเงินที่มันยักยอกบริษัทไปจะเอายังไง’
“เรื่องนั้น ผมให้อี้เฉินดูแลรับรองว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย ส่วนเรื่องเงินที่มันยักยอกเอาไปตัวบ้านของมันผมให้เมียมันโอนขายให้ในราคาถูกส่วนเงินที่ขาดผมจะให้พวกมันชดใช้ทุกบาททุกสตางค์ ถ้ามันไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้ผมก็จะเก็บจากอย่างอื่นของมัน”
‘จะทำอะไรก็ระวังตัวระวังใจไว้ พลาดพลั้งขึ้นมาคนที่จะเจ็บจะเป็นแกเองนะเอ็ดเวิร์ด’คริสเอ่ยเตือนน้องชายด้วยความห่วงใย ไล่กว้านหลินเหยียดยิ้มให้กับคำพูดของพี่ชาย
“มันจะไม่มีวันพลาดหรอกครับขอให้พี่ใหญ่วางใจ แค่นี้ก่อนนะครับผมถึงบ้านแล้ว”กว้านหลินกดตัดสายพี่ชายก่อนจะส่งเสื้อสูทให้คนรับใช้ไปถือ ชายหนุ่มมองไปที่หน้าต่างด้านบนที่ปิดสนิทที่ใช้ขังภัทรไว้
“มันเป็นยังไงบ้าง?”
“ไม่ทานข้าวเลยค่ะ เอาไปให้ก็นอนมองนิ่งๆไม่ลุกไปไหนเลย”สาวใช้เบต้ารายงานความเป็นไปตามที่กว้านหลินสั่งไว้ คิ้วเรียวได้รูปของชายหนุ่มขมวดมุ่นทันที
ณภัทรจะลองดีกับเขาอย่างนั้นเหรอ วันทั้งวันไม่ยอมกินข้าวกินปลาหวังจะท้าทายอวดเก่งสินะ
ก็ดี เดี๋ยวจะได้รู้ว่าอย่ามาหาญกล้าท้าทายคนอย่างเขา
“เตรียมอาหารเย็นพร้อมหรือยัง?”
“พร้อมแล้วค่ะ”
“งั้นตั้งโต๊ะ อีกซักพักฉันจะพาหมามากินข้าว”อัลฟ่าหนุ่มสั่งเสียงเย็นก่อนจะก้าวยาวๆขึ้นไปยังชั้นบน เมื่อเปิดเข้ามาในห้องที่เขาเอาภัทรมาขังไว้ความเย็นเฉียบจากแอร์คอนดิชั่นก็พุ่งมาปะทะหากแต่ชายหนุ่มที่ชอบอากาศเย็นกลับไม่รู้สึกอะไร ร่างบางที่นอนขดอยู่บนโซฟากลับสะดุดตามากกว่า ใบหน้าของภัทรขาวซีดลงไปจากเมื่อเช้า ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าภัทรกำลังหลับสนิท ใบหน้าที่เคยใสสะอาดบัดนี้เปื้อนเปรอะไปด้วยคราบน้ำตาดูมอมแมม กายบางสั่นเป็นช่วงๆดูน่าสงสาร บอบบางจนน่าทะนุถนอมหากแต่สิ่งที่กว้านหลินทำก็คือ
แกร๊ง
“โอ้ย!!”ภัทรรู้สึกเหมือนตัวเองล่องลอยอยู่บนฟ้าแล้วถูกดึงลงก้นเหว อาการเจ็บร้าวเล่นงานร่างกายด้านขวาจนน้ำตาเล็ด ปลอกคอที่ถูกล่ามโซ่ไว้ถูกดึงจนร่างบางครูดไปกับพื้นปาร์เก้จนเจ็บไปหมด
“ปล่อย ฮึก...ปล่อยผมนะทำบ้าอะไรของคุณ”ภัทรพยายามดึงให้ปลอกคอห่างออกจากคอเพราะแรงรั้งทำให้เด็กน้อยหายใจไม่ออกซ้ำความแข็งยังบาดจนเจ็บไปหมด
“นอนเป็นซากผักเน่าแบบนั้นไม่ทุเรศตัวเองบ้างหรือไง น้ำท่าทำไมไม่อาบหรือสกปรกโสโครกกันจนเป็นนิสัย ข้าวปลาไม่กินเธอกำลังท้าทายฉันอยู่เหรอภัทร คิดว่าวิเศษวิโสอะไรมาจากไหน “
“ผมไม่อยากกินผมก็ไม่กินคุณจะทำไม”เด็กน้อยดิ้นพล่านยามมือแกร่งคว้าเข้าที่ลอคอขาวของเขา น้ำตาไหลเป็นสาย ทั้งเจ็บทั้งโมโหตัวเองที่สู้อะไรคนบ้าตรงหน้านี้ไม่ได้เลย
ไม่เคยรู้สึกโกรธชนชั้นของตนเองเท่าวันนี้มาก่อนเลย ไล่กว้านหลินลากภัทรเข้ามาในห้องน้ำ ร่างสูงกระชากเสื้อนอนของคนตัวเล็กด้วยความแรงจนกระดุมดีดตัวออกจากรังดุมกระเด็นไปคนละทิศละทาง ภัทรรีบตะครุบสาบเสื้อของตนเองไว้ได้ทันท่วงที ร่างบางส่งสีหน้าไม่ไว้วางใจไปให้ แวบหนึ่งเด็กน้อยเผลอคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเช้า กว้านหลินมองเด็กที่ส่งตาเขียวปั๊ดมาให้อย่างโมโห
ท้าทายเหลือเกิน!!!
ชายหนุ่มเปิดน้ำใส่อ่างจนสุดไม่สนเลยด้วยซ้ำว่าจะร้อนหรือเย็นเกิน ภัทรถอยกรูดเมื่อขายาวๆของคนใจร้ายย่างสามขุมเข้ามาหาเรื่อยๆ ชายหนุ่มปลดเข็มขัดหนังออกจากเอวของตนเองก่อนจะม้วนมันกับมือ
“อย่าเข้ามานะ”เด็กน้อยยกมือตั้งการ์ดราวกับจะปกป้องตัวเอง กว้านหลินเหยียดยิ้มกับท่าทางน่าสมเพชนั้น
อวดดีที่หนึ่ง ชายหนุ่มแกล้งหวดเข็มขัดกับอากาศจนเกิดเสียงเด็กน้อยหลับตาปี๋อย่างหวาดกลัว
ถ้าตีลงมาที่ตัวเขาเนื้อต้องแตกแน่ๆ หากแต่เมื่อหลับตาค้างไว้หลายวิก็ไม่รู้สึกเจ็บอะไรจึงลองหรี่ตาขึ้นมองและนั่นทำให้ภัทรเห็นว่ากว้านหลินค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเองทีละชิ้น
“ค...คุณ จะบ้าเหรอ จะถอดเสื้อผ้าทำไม?”ภัทรรีบหันหนีไปทางอื่นแต่เหมือนว่านั่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดเพราะพอรู้ตัวหนังศีรษะของเด็กน้อยก็เจ็บไปหมด กว้านหลินจิกมือลงบนกลุ่มผมของโอเมก้าเด็กจากนั้นก็ลากร่างบางที่พยายามขืนตัวหนีเต็มที่เด็กน้อยร้องไห้อย่างโมโห และพอถึงอ่างน้ำที่น้ำเต็มพอดีกว้านหลินก็กดใบหน้าของคนเด็กลงไปในอ่างทันที
อึดอัด...อึดอัดจนเหมือนจะตาย
เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อใบหน้าถูกกดลงมาจนจมเด็กน้อยก็สูดเอาน้ำเข้าจมูกและปากไปมากโข ซอนโซหอบเอาอากาศเข้าปากยามที่กว้านหลินดึงตัวเขาขึ้นและเช่นเดิมศีรษะถูกกดลงน้ำไปอีกครั้งก่อนที่จะถูกเหวี่ยงลงกับพื้นจนศีรษะโขกกับขอบอ่างอาบน้ำจนเจ็บร้าวไปทั้งหัว เลือดสีแดงค่อยๆซึมออกจากปากแผลจนแดงฉานเป็นสายหากแต่ไล่กว้านหลินกลับไม่สนใจเลยซักนิด
“อย่ามาลองดีกับฉันจำไว้ ลุกขึ้นมาถูหลังให้ฉัน”ชายหนุ่มก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำที่เพิ่งจับคนตัวเล็กกดน้ำไปเมื่อครู่ น้ำค่อนข้างร้อนแต่เขากลับไม่สะทกสะท้าน ภัทรเจ็บจนน้ำตาร่วงเลือดยังคงไหลออกจากปากแผล เด็กหนุ่มนั่งนิ่งไม่ยอมขยับตามที่กว้านหลินบอก
ถือดีไม่เลิกสินะ...
“จะทำดีๆหรือจะต้องให้ฉันสั่งฆ่าแม่กับน้องของเธอดี?”
“สารเลว”โอเมก้าตัวน้อยตวัดสายตาขึ้นมองคนที่นั่งพิงขอบอ่างอาบน้ำอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ก็น้อยกว่าพ่อเธอแล้วกัน”คำตอบกลับแสนร้ายกาจทำให้ภัทรอยากจะเอาโซ่ฟาดปากนัก เด็กน้อยกัดฟันกลั้นอารมณ์ตัวเอง
เอาชีวิตแม่กับน้องมาขู่
ชั่วที่สุด
ร่างบางลุกขึ้นยืนก่อนจะนั่งลงบนขอบอ่างอย่างเก้ๆกังๆเมื่อปล่อยมือจากสาบเสื้อยอดอกสีน้ำตาลอ่อนนั้นก็ลอยเด่นตรงหน้าของอัลฟ่าหนุ่ม ภัทรที่จำใจต้องขัดแขนขัดตัวให้กว้านหลินไม่รู้ตัวเลยซักนิดว่ามีสายตาโลมเลียตนอยู่
ตูม...ณถัทรยกมือขึ้นลูบใบหน้ายามที่ถูกกว้านหลินดึงลงมาในอ่าง ร่างบางทับลงบนกายหนาพยายามจะหนีออกหากแต่แขนแกร่งกลับล็อคเอวบางไว้แน่น
“ปล่อยผมนะ...อื้อ...”ภัทรผลักหัวของกว้านหลินออกหลังจากชายหนุ่มขบเม้มเข้าที่ยอดอกของเขา ความเจ็บแปลบเล่นงานยามที่ฟันคมกัดลงบนผิวเนื้อ
โรคจิต...ภัทรเกลียดการที่ถูกคนที่กำลังกระทำน่าเกลียดกับร่างกายของตน
เกลียดการคุกคามหน้าด้านๆนี้ สองมือทุบแผ่นหลังของอัลฟ่าหนุ่มแต่เขากลับไม่สะทกสะท้านเลยซักนิด กว้านหลินจับให้โอเมก้าตัวน้อยนั่งทับลงบนตักของตนเพื่อที่จะได้ลิ้มรสชิมกลิ่นกายหอมนั้นได้ง่ายขึ้น จู่ๆกลิ่นหอมเข้มของฝนแรกก็ลอยอวลขึ้นมาจนรู้สึกได้
แม้กลิ่นนั้นจะทำให้รู้สึกชื่นฉ่ำหากแต่การกระทำของกว้านหลินในยามนี้กลับตรงกันข้าม อัลฟ่าหนุ่มฝังคมเขี้ยวลงบนไหล่แคบจนภัทรส่งเสียงร้องอย่างขวัญเสีย
เขาแค่อยากจะแกล้งให้เด็กที่กร่นด่าเขาไม่ขาดปากได้รู้ว่าอย่าริขัดใจเขา และอย่ามายั่วกันต่อหน้าต่อตา ก้นกลมถูกขยำจนเด็กน้อยต้องเด้งตัวหนีหากแต่กว้านหลินกลับจับต้นคอของเด็กน้อยไว้ปลดปลอกคอและโซ่ออกเแล้วซุกไซร้ดอมดมดอกไลเซนทัสอันแสนเปราะบางนั้นอย่างแรง ริมฝีปากสวยครอบลงบนผิวเนื้อผ่องหอมกรุ่นที่ต้นคอก่อนจะดูดเม้มจนขึ้นรอยแดง
“เจ็บ ผมเจ็บ”เด็กน้อยร้องไห้โฮสะอึกสะอื้นอย่างขวัญเสีย หมดแรงจะดิ้นรนปล่อยให้กว้านหลินชิมผิวผ่องและประทับตราจนทั่วลำคอและแผงอก
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่าดื้อด้านกับฉัน อย่าลืมเธอน่ะ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด ทำตามที่ฉันบอก ว่าง่ายๆไม่แน่ไม่ถึงสิบปีเธอก็คงจะใช้หนี้แทนพ่อของเธอได้หมด”
“ฆ่าผมเถอะ...ฆ่าผมให้ตายตามพ่อไป ผมไม่มีอะไรจะมาจ่ายให้คุณหรอก”
“อย่างนั้นก็กลายเป็นหนี้สูญสิ ฉันไม่โง่หรอกนะณภัทร ตามที่ฉันบอกเธอเมื่อเช้า มีลูกให้ฉันแล้วฉันจะลดหนี้ให้เธอ ลูก 1 คน ปลดหนี้ให้ 20 ล้าน ดีมั้ย?”ไล่กว้านหลินเหยียดยิ้มใส่เด็กที่มีน้ำตาคลอหน่วยตรงหน้าอย่างคนที่เป็นต่อ
ณภัทรไม่ยอม เขารู้ดี โอเมก้าตัวน้อยเม้มปากแน่น
ถ้าหากมีลูกให้กับกว้านหลินเพื่อไถ่หนี้เท่ากับเขาต้องใช้ชีวิตภายใต้การปกครองของกว้านหลินไปอีกไม่รู้ว่านานเท่าไหร่
และการจะมีลูกได้คือเขาทั้งสองคนจะต้องมีอะไรกัน
ไล่กว้านหลินคงจะบ้าไปแล้วสินะ
เกลียดเขาจนแทบจะฆ่าให้ตาย ดูถูกเหยียดหยามถึงเพียงนี้แล้วจะมาทำเรื่องแบบนั้นกับเขาได้ยังไง
แล้วถ้าหากยอมมีลูกให้ เมื่อคลอดลูกออกมาไม่หมายถึงการที่เขาจะต้องถูกพรากจากลูกของตนเองหรือ
“ไม่...”
“ฉันไม่ได้ขอความเห็นของเธอหรอกนะภัทรสิ่งที่ฉันบอกมันคือคำสั่ง และฉันเกลียดการถูกปฏิเสธที่สุดรู้ไว้ซะ”
“ผมเป็นคนไม่ใช่สัตว์ที่จะมาสมสู่เพื่อผลิตลูกออกมาให้คุณ”เด็กน้อยเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
ถึงเขาจะเป็นหนี้คนตรงหน้าจริง
แต่เขาก็มีศักดิ์ศรีของตัวเอง
“เธอเข้าใจผิดแล้ว เพราะตั้งแต่วินาทีที่ฉันยิงหัวพ่อของเธอ ฐานะของเธอก็คือสัตว์เลี้ยงของฉัน เธอจะต้องทำตามคำสั่งฉันไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม และอย่าคิดว่าจะตายหนีหนี้เพราะถ้าเธอฆ่าตัวตายฉันก็จะฆ่าแม่กับน้องเธอ และฉันสาบานเลยว่าจะทำให้สามคนนั่นตายอย่างทรมานที่สุดชนิดว่าไปถึงนรกก็ยังจำความรู้สึกก่อนตายได้ย่างรู้ลืม ฉันสนุกพอแล้ว รีบล้างตัวให้ฉัน เร็วๆ ฉันหิวแล้วอย่าให้ต้องโมโหจนต้อง ‘กิน’ เธอแทนในนี้แล้วเธอจะไม่ได้นอนยั้นเช้าเพราะฉันน่ะ กินจุ”
คุณชายสามแห่งตระกูลไล่จ้องมองโอเมก้าตัวน้อยที่ไม่ยอมขึ้นจากอ่างอาบน้ำซักที สายตาคมดุจ้องเขม็งอย่างไม่ชอบใจ
ณภัทรเป็นเด็กดื้อด้านอย่างไม่น่าเชื่อ เขาจำได้ว่าตอนที่โอเมก้าตรงหน้านี้ยังเด็กคนตัวเล็กว่านอนสอนง่ายกว่านี้
“เมื่อไหร่จะขึ้นจากน้ำจะแช่ให้ตัวเปื่อยเลยหรือไง!!”ชายหนุ่มตะคอกถามเด็กที่นั่งหันหลังให้กับเขา ผิวเนียนโผล่พ้นน้ำสะดุ้งเฮือกจนน้ำกระเพื่อม กว้านหลินที่ท่อนล่างพันผ้าขนหนูอย่างหมิ่นเหม่เพียงผืนเดียวเสยผมอย่างระบายความหงุดหงิด
“จะขึ้นจากน้ำดีๆหรือจะต้องให้ฉันจับเธอกดน้ำอีกรอบดี ห๊ะ!! ณภัทร”ในที่สุดคุณชายสามแห่งตระกูลไล่ก็หมดความอดทน ชายหนุ่มกระชากแขนเล็กด้วยความโมโหหากแต่ภัทรก็เหมือนแมวจรที่ปราดเปรียว เด็กน้อยพองขนแยกเขี้ยวหันมาข่วนมือเขาจนรู้สึกเจ็บพลางตะคอกสวนกลับมาราวกับไม่เกรงกลัว
“ผมจะขึ้นได้ยังไงล่ะก็ผมไม่มีเสื้อผ้าจะเปลี่ยนแล้ว!!”กว้านหลินชะงักไปครู่หนึ่ง เขากวาดตามองผิวสีขาวที่ขึ้นสีแดงจ้ำทั่วลำคอ ลาดไหล่ และแผงอก ภัทรกอดอกอย่างปกป้องตัวเองตลอดเวลา
“ลุกขึ้นมา!!”
“ไม่!!”ในเมื่อไล่กว้านหลินไร้เหตุผลณภัทรก็จะไม่ยอมลงให้เด็ดขาด รู้ทั้งรู้ว่าเขามีเสื้อผ้าเพียงชุดเดียวยังมากระชากเสื้อเสียกลายสภาพเป็นผ้าขี้ริ้วแล้วยังจะดึงเขาลงไปในอ่างน้ำกระทำการลามกใส่เขา กางเกงนอนตัวเดียวที่ปกปิดเรือนกายบัดนี้เปียกโชกแถมผ้าก็เนื้อบาง หากเขาลุกขึ้นตอนนี้สรีระต่างๆก็จะอวดให้คนตรงหน้าได้มองเห็น
อันตราย...
“ฉันว่าฉันบอกกับเธอไปชัดเจนแล้วนะว่าฉันไม่ชอบถูกปฏิเสธแล้ววันนี้เธอพูดคำว่าไม่กับฉันไปกี่รอบแล้วภัทร”ไล่กว้านหลินกระชากร่างของโอเมก้าเด็กให้ลุกขึ้นก่อนจะฉุดกระชากลากถูกออกมาจากห้องน้ำ อากาศเย็นปะทะจนกายสะท้านวูบ กว้านหลินก้าวอาดๆตรงไปยังประตูบานหนึ่งที่ภัทรไม่ได้สนใจจะลองเปิดดู เมื่อเปิดเข้าไปด้านในเป็นห้องนอนใหญ่ของกว้านหลิน ชายหนุ่มเหวี่ยงตัวเจ้าเด็กดื้อลงบนกลางพื้นห้องที่ปูพรมสีแดงสดชายหนุ่มไม่สนภัทรที่ร้องโอยเพราะความเจ็บเลยซักนิดเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัวแล้วดึงเอาเสื้อยืดตัวหนึ่งออกมาพร้อมกางเกงนอนขายาวออกมาปาใส่หน้าเจ้าเด็กนั่น
รำคาญ แค่เห็นดวงตาที่คลอหน่วยไปด้วยน้ำตาของภัทรเขาก็รำคาญแล้ว
“รีบแต่งตัวซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน อย่าให้ฉันต้องลงไม้ลงมือกับเธออีกนะภัทรเพราะครั้งนี้คงไม่ใช่แค่หัวที่แตก”
“ผม...ผมขอผ้าเช็ดตัวซักผืนได้มั้ย?...”เด็กน้อยเอ่ยถามอย่างกลัวๆ คำขู่ของกว้านหลินมีอานุภาพพอสมควรจนเด็กน้อยรู้ตัวว่าไม่ควรลองดีกับอัลฟ่าหนุ่มตอนนี้
ฟึ่บ!!!
“เอาไปสิ”ณภัทรรีบดึงผ้าขนหนูผืนชื้นออกจากหัวพลันก็ต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง แก้มใสขึ้นสีแดงจัดจนถึงใบหูเมื่อภาพที่เห็นตรงหน้าคือไล่กว้านหลินเดินโทงๆกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวอีกครั้ง
“คุณจะบ้าหรือไงใครบอกให้คุณถอดผ้าขนหนูที่นุ่งมาให้ผมเนี่ย”
“ทำเป็นไม่เคยเห็น อมก็อมมาแล้ว กินก็กินมาแล้ว อย่าพูดมากรีบแต่งตัวถ้าฉันออกมาเธอยังใส่เสื้อผ้าไม่เสร็จคืนนี้เธอคงไม่ต้องใส่ทั้งคืน”ณภัทรไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะต้องมาทนฟังคำพูดน่าเกลียดแบบนั้นจากคนๆนี้
หายไปไหนกันนะพี่กว้านหลินที่สุภาพและใจดี ที่เห็นตอนนี้คือหมาบ้าตัวหนึ่งที่กัดไม่เลิก แม้จะโมโหกับคำพูดของกว้านหลินแต่ภัทรก็จำต้องรีบแต่งตัวด้วยความเร็วแสง ขืนยังดื้อคงได้เจ็บตัวเพิ่มแน่ๆ เด็กน้อยสูดปากใช้ปลายนิ้วแตะลงเบาๆบนหน้าผากของตนเองที่เพิ่งจะแตกไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
อย่าร้องไห้นะภัทร
พยายามบอกตัวเองเมื่อความอ่อนแอเริ่มกลับเข้ามาเกาะกินหัวใจ กางเกงนอนขายาวถูกสวมขึ้นมาทันพอดีก่อนที่กว้านหลินจะออกมาจากห้องแต่งตัว ชายหนุ่มใส่เสื้อยืดแขนยาวและกางเกงผ้าฝ้ายง่ายๆแต่กลับดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ ไล่กว้านหลินถกแขนเสื้อให้ร่นขึ้นมาอยู่ที่ข้อศอกมองเด็กน้อยที่อยู่ในเสื้อผ้าของเขาอย่างพอใจ
“ตามฉันมา”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบขายาวก้าวไปทางประตูห้องหากแต่ณภัทรกลับยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนจนกว้านหลินสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างสะกดกลั้น
จะต้องให้พูดย้ำซ้ำซากทุกอย่างเลยใช่มั้ยณภัทร
ชายหนุ่มหันไปมองเด็กที่ยืนอยู่กลางห้องไม่ยอมเดินตามเขาอย่างที่สั่ง คิ้วสวยเลิกขึ้นสูงเป็นคำถาม
“คือ..ผ้าเปียกจะให้เอาไปไว้ที่ไหน?”ภัทรที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่รีบเอ่ยปากถามก่อนที่จะโดนคนใจร้ายตี กว้านหลินมีท่าทีชะงักไปนิดหน่อย เขาคิดว่าภัทรจะดื้อใส่แบบที่ผ่านมาแต่เด็กน้อยทำเพียงยืนมองกางเกงนอนที่เปียกชุ่มด้วยท่าทางคิดหนัก
“กองไว้ตรงนั้นแหละ แล้วตามฉันมาเร็วๆ"ภัทรเดินตามกว้านหลินลงมายังชั้นล่าง ชายหนุ่มเดินนำเข้ามาในห้องอาหารที่คนรับใช้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว กลิ่นอาหารหอมๆทำเอาณภัทรเสียจริตไปนิดหน่อย พอได้มาเห็นอาหารมากมายที่เกินกว่าคนๆเดียวจะกินหมดแล้วก็ได้แต่ลอบกลืนน้ำลาย
วันนี้ทั้งวันนอกจากน้ำแล้วภัทรก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย เด็กน้อยใช้ความดื้อเงียบต่อต้านกว้านหลินจนตอนนี้ท้องของเขาเริ่มร้องประท้วงจนเกรงว่าคนใจร้ายนั้นจะได้ยิน ถ้าตอนนี้ ณ เวลานี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องจริง ภัทรคงกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารพร้อมหน้าพร้อมตาน้องชายทั้งสองคนที่กำลังยื้อแย่งไก่ทอดชิ้นใหญ่ที่คุณแม่จะตั้งใจหมักและทอดจนกรอบพอดี พ่อจะนั่งมองพวกเราด้วยสายตารักใคร่เอ็นดูบางครั้งก็พูดคุยเล่นหัวกับลูกๆอย่างไม่ถือตัว แม่จะค่อยๆยกอาหารที่ทำแต่ละอย่างออกมาวาง ต้มจืดร้อนๆ ผักสดที่แม่บรรจงล้างจนสะอาดทีละใบนำมาปรุงอาหารแสนอร่อยให้ลูกๆและสามีกิน ข้าวเมล็ดสวยที่ถูกหุงจนสุก ไก่ทอดแสนอร่อยจะถูกรุมตักโดยผู้ชายทั้งสี่คนทันทีที่วางลง แค่คิดเด็กหนุ่มก็เผลอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
คิดถึง...
คิดถึงพ่อแม่และน้องๆเหลือเกิน
อยากกลับไปหา
อยากกลับบ้าน
อยากให้แม่กอดปลอบแล้วเป่าลงบนแผลช้ำตามตัว ลูบหัวลูบหลังเขาเบาๆอย่างที่แม่ชอบทำ ให้แม่บอกกับเขาว่า ไม่เป็นไรแล้วนะลูกชาย แต่กลับทำไม่ได้
ภัทรในตอนนี้ทำอะไรอย่างที่ใจคิดไม่ได้เลยซักนิด
“เสิร์ฟข้าวเลยมั้ยคะคุณชาย?”
“ไม่ต้อง วางไว้ตรงนั้นแหละแล้วออกไปให้หมด ได้ยินอะไรก็ไม่ต้องเข้ามาถ้าฉันไม่เรียก ให้คนขึ้นไปทำความสะอาดข้างบนด้วย”สาวใช้วางโถข้าวก่อนจะค้อมตัวรับคำสั่ง กว้านหลินมองหน้าเด็กที่ยืนกัดปากกลั้นความหิวของตนเองก่อนจะออกคำสั่ง
“ตักข้าวให้ฉัน”ภัทรหลุดจากภวังค์ของตัวเองพลางกระพริบตาปริบๆเพื่อไล่หยาดน้ำตา มือเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ ยอมเดินมาหยิบโถข้าวแต่โดยดี
เขาเหนื่อยเกินกว่าจะต่อต้านกว้านหลินในวันนี้แล้ว แผลที่หัวเริ่มปวดตุบๆ เด็กน้อยถือโถข้าวมาหยุดเยืนข้างๆกว้านหลิน มือข้างที่จับทัพพีสั่นจนห้ามไม่อยู่ ทั้งความเครียดและความหิวประเดประดังกันไปหมด กว้านหลินปรายตามองมือที่ตักข้าวใส่จานให้กับเขา รอยยิ้มร้ายผุดที่มุมปากก่อนจะเริ่มลงมือทานข้าว ชายหนุ่มตักอาหารบนโต๊ะกินแบบกินทิ้งกินขว้าง จานข้างตัวกลายเป็นที่วางอาหารที่เขากินเหลือกัดชิ้นละคำสองคำวางสุมไว้จนเต็มโดยมีภัทรยืนคอยรับคำสั่งอยู่ด้านหลังผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมงมื้ออาหารแสนอ้อยอิ่งของไล่กว้านหลินก็จบลง ชายหนุ่มล้างปากด้วยผลไม้เพียงสองสามชิ้นแล้วก็เททั้งหมดที่เหลือลงในโถข้าว ทั้งเศษอาหารและผลไม้ถูกชายหนุ่มคนผสมกับเข้าจนเข้ากันจนคล้ายอาหารที่คลุกให้สุนัขจรจัดตามท้องถนนกิน
“นั่งลง”น้ำเสียงทุ้มขรึมเอ่ยสั่งเด็กที่ยืนเงียบๆปล่อยสายตามองไปตรงอื่นให้มานั่งตรงที่ว่างด้านข้าง ภัทรมองนิ่ง สายตาเต็มไปด้วยคำถามจนกว้านหลินหงุดหงิด มือหนายื่นไปจับข้อมือเล็กแล้วกระชากจนร่างบางกระแทกนั่งลงบนเก้าอี้ โถข้าวที่คลุกเสร็จถูกวางไว้ตรงหน้าโอเมก้าตัวน้อย
“ได้ข่าวว่าวันนี้แม่บ้านยกอาหารดีๆไปให้เธอกินทั้งสองมื้อ แต่เธอไม่กิน”
“ผมไม่หิว”ภัทรตอบด้วยน้ำเสียงจองหองแสนระคายหู
ทำไม ของแบบที่คนธรรมดากินกันเธอกินไม่ได้ใช่มั้ย? ก็ดี ในเมื่อให้กินของดีๆไม่ชอบ งั้นก็กินของเหลือๆแบบนี้ก็แล้วกัน กิน!!”กว้านหลินตบโต๊ะจนดังเปรี้ยงจานชามบนโต๊ะเกิดแรงสะเทือน ภัทรกลั้นหายใจด้วยความตกใจกลัวหากแต่ริมปากอิ่มกลับเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อกว้านหลินตักเศษอาหารจ่อแล้วบีบปากของเด็กน้อยอย่างแรง ในที่สุดภัทรก็พ่ายแพ้ เศษอาหารที่กว้านหลินกินเหลือถูกยัดเข้าปากของเด็กน้อยจนเต็ม
“อย่าคิดคายออกมาเด็ดขาด เธอต้องกินจนกว่าฉันจะพอใจไม่งั้นฉันจะให้แม่ของเธอกินลูกปืนแทนข้าวมื้อเย็นแน่ๆ”คำขู่แสนน่ากลัวถูกเอ่ยออกมาอีกครั้ง
ณภัทรกำหมัดแน่นอย่างพยายามข่มอารมณ์ ดวงตากลมจ้องหน้าอัลฟ่าหนุ่มเขม็งส่งต่อความเกลียดชังไปให้อย่างไม่คิดจะซ่อนเร้น หยดน้ำตาเม็ดโตกลิ้งหล่นจากสองตาด้วยความคับแค้นใจ ยอมหยิบช้อนขึ้นมาตักเศษอาหารเข้าปากทีละคำ ทีละคำ
แต่ละคำที่จำใจเคี้ยวและกลืนลงคอตอกตรึงฝังสลักความเกลียดแค้นและชิงชังคนตรงหน้าทีละนิด
ความรักฝังใจตลอดหลายปีที่ผ่านมาเป็นดั่งละอองที่ล่องลอย เพียงแค่เป่าลมลงไปเบาๆ
ละอองนั้นก็กระจายคลุ้งแล้วค่อยๆจางหายไป
เหมือนความรู้สึกของณภัทรที่มีต่อไล่กว้านหลินในตอนนี้
หัวใจที่เคยบันทึกแต่ความรู้สึกดีๆที่มีต่ออัลฟ่าตรงหน้าค่อยๆถูกลบแล้วบันทึกลงไปใหม่ด้วยความรู้สึกที่ต่างไปจากเดิม...
#ไฮเดรนเยีย
TBC.
..........................................
กักขังฉันเถิดกักขังไป ขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า เอ้วววววววววววว
อยากเสียสละตัวเองให้คุณชายสามทำโทษ อยากโดนตบจูบแบบพิศาล เลือดกลบปากฉันชอบ
เอาน้ำตาเทียนมาสะบัดใส่ก็ได้ เอิ้ววววววววววว
ไฮเดรนเยีย ตอนที่ 4
เมื่อสัตว์เลี้ยงป่วย
Hydrangea 4
ไล่กว้านหลินนอนมองณภัทรที่นั่งกอดเข่าหันหลังให้เขาอยู่บนพื้นห้อง หลังมื้ออาหารอันแสนพะอืดพะอมที่เขาลงโทษโอเมก้าเด็กจบลงกว้านหลินก็สั่งให้ภัทรเดินตามเขากลับเข้ามาในห้อง
อาจเป็นเพราะกลัวคำขู่เรื่องแม่กับน้องหรืออาจเป็นเพราะเด็กคนนี้เหนื่อยเกินจะสู้รบปรบมือกับเขาภัทรถึงเดินตามมาอย่างว่าง่ายเด็กน้อยตาปรือปรอยอย่างน่าสงสารหากแต่ไล่กว้านหลินกลับไม่สนใจ ชายหนุ่มเหยียดขาอย่างสบายอารมณ์ในขณะที่ภัทรได้แต่ยืนละล้าละลังไม่รู้ว่าตนเองควรอยู่ตรงจุดไหนในห้องนี้ ดวงตากลมหลุบต่ำมองเท้าตัวเองไม่กล้าแม้แต่จะสำรวจรายละเอียดในห้องด้วยซ้ำ
“มานี่สิ”เสียงทุ้มเอ่ยเรียกจนคนเด็กที่กำลังคิดอะไรอยู่เพลินๆสะดุ้ง เด็กน้อยช้อนตาขึ้นมองก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปหาอย่างว่าง่าย
ง่ายผิดปกติ ง่ายจนไม่น่าไว้วางใจ
“ขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วนวดขาให้ฉันหน่อย วันนี้ฉันต้องวิ่งรอกตรวจงานที่พ่อของเธอทิ้งระเบิดไว้จนเมื่อยไปหมด”ณภัทรเม้มปากแน่นมองใบหน้าเรียบดุ แวบหนึ่งเขาเห็นความวูบไหวในสายตาของอัลฟ่าหนุ่มก่อนที่มันกลับมาเป็นความเรียบนิ่ง อึมครึม และนิ่งขรึมดุจดั่งฤดูฝนที่เป็นกลิ่นเฉพาะกายของเจ้าตัว ภัทรยอมที่จะก้าวขึ้นเตียงด้วยเข่าทั้งสองข้างแม้จะไม่เต็มใจแต่ก็ยอมที่จะนวดให้ตามที่กว้านหลินบอกน้ำหนักมือที่พรมลงไปไม่สม่ำเสมอกันเลยซักนิด เหมือนทำๆไปให้มันเสร็จแบบส่งๆ ไล่กว้านหลินเองก็รู้แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ขอเพียงณภัทรทำตามที่เขาสั่งแบบไม่ต้องให้โมโหหรือเหนื่อยลงไม้ลงมือนั่นก็ถือว่าเขากำราบเด็กดื้อได้พอสมควรแล้ว เขามีงานที่จะต้องสะสางอีกมาก มากเกินกว่าจะเล่นกับเหยื่อตัวน้อยนี่ ภุชงค์ปรับแต่งตัวเลขในบัญชีเสียจนมันเละเทะไปหมด
“บีบให้มันแรงๆสมกับที่เพิ่งจะกินข้าวมาหน่อยได้มั้ย”เอ่ยถามเสียงเรียบกับโอเมก้าที่เหมือนแค่แตะๆลงบนขาของเขาอย่างไม่ใส่ใจ ณภัทรในตอนนี้ตาปรือปรอยคล้ายจะหลับเต็มทน หลังงองุ้มจากการที่เจ้าตัวนั่ง ปากบางขมุบขมิบจับใจความไม่ได้ยามที่เขาขยับขาวางลงบนตักแต่ความรู้สึกคือด่าเขาแน่ๆ ภัทรถอนหายใจเฮือกใหญ่ประชดเขาก่อนจะจงใจบีบแรงลงมาแบบไม่ออมมือ
“อืม ดี”นอกจากไม่สะทกสะท้านแล้วยังทำหน้าพอใจมากเสียอีกด้วย นี่ขาคนหรือขาควายกันนะภัทรทั้งบีบทั้งใช้ศอกช่วยจนคนที่เป็นฝ่ายเมื่อยกลายเป็นเขาเสียเองกว้านหลินก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะให้หยุดนวดจนเวลาผ่านไปสองชั่วโมง ร่างสูงก็สะบัดขาออกจากตักของภัทรพลางใช้เท้าถีบโอเมก้าเด็กจนตกเตียงอย่างไม่ใยดี
“โอ้ย!!”เด็กน้อยที่ไม่ทันตั้งตัวหล่นดังอั่กลงไปข้างเตียงดวงตากลมตวัดมองคนที่นอนไม่รู้ร้อนรู้หนาวบนเตียงอย่างโมโห
“ทำบ้าอะไรของพี่..เอ่อ..คุณ ผมเจ็บนะ”ภัทรที่โมโหสุดขีดยกข้อศอกข้างที่กระแทกพื้นขึ้นมาดูแม้ว่าจะไม่เป็นแผลแต่ก็ปวดพอสมควร กว้านหลินปรายตาพลางเบัปากราวกับโอเมก้าตรงหน้าเป็นดังแมลงที่บินมากวนน่ารำคาญ
“ฉันจะนอนแล้ว อย่ามานั่งเกะกะ”กว้านหลินถอดแว่นที่สวมอยู่เก็บใส่กล่องอย่างเป็นระเบียบแล้วก็เลื่อนตัวลงนอนด้วยท่าทางสบายๆ
“ปิดไฟให้ฉันด้วยนะ แล้วก็ถ้าเธอง่วงก็นอนมันบนพื้นนั่นแหละ สัตว์เลี้ยงก็ต้องนอนบนพื้นเฝ้าเจ้านายนี่เนอะ”
“ผมไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของคุณนะ”ตวาดกลับเสียงดุอย่างไม่ชอบใจ มือเล็กกำแน่นอย่างโมโห ไล่กว้านหลินตวัดสายตาคมดุใส่คนเด็กกว่าที่บังอาจแหกปากใส่ตนอย่างไม่ชอบใจ
“อยากเจ็บตัวก่อนนอนหรือไงถึงกล้ามาตะโกนใส่ฉัน”น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ฟังแล้วรู้สึกหนาวที่สันหลังทำให้ภัทรเม้มปากแน่น แค่นี้ก็เจ็บไปทั้งตัวแล้วถ้าไล่กว้านหลินตีเขาก่อนนอนอีกเขาต้องกระดูกหักแน่ๆ โอเมก้าตัวน้อยเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แค่เพียงเดินไปปิดไฟแล้วหาที่นั่งท่ามกลางแสงสลัวจากไฟหัวเตียง กว้านหลินเมื่อเห็นสัตว์เลี้ยงตัวใหม่สิ้นฤทธิ์หมดพยศแล้วก็ได้แต่ตวัดผ้าห่มมาคลุมกายแล้วนอนหลับอย่างสบายโดยไม่สนเลยซักนิดว่าภัทรจะหนาวจากเครื่องทำความเย็นที่ถูกปรับจนเหลือไม่ถึง 20 องศานั่นขนาดไหน
“ฮึก...พ่อครับ...”ไล่กว้านหลินรู้สึกตัวตื่นเมื่อเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังขึ้นในยามดึก ร่างสูงถอนหายใจเบาๆอย่างคนหลับไม่เต็มตื่นดีนัก ความเย็นที่โอบล้อมทำให้ผิวกายนอกผ้ารู้สึกเย็น ร่างสูงขยับนั่งพิงหัวเตียงมองหาต้นเสียงที่ปลุกให้เขาตื่นจากนิทรา ณภัทรนอนอยู่ที่หน้าเตียงของเขา ร่างบางคุดคู้กอดตัวเองเพื่อคลายความหนาวขาทั้งสองข้างปัดป่ายกันร่างกายกระสับกระส่าย อยากจะหาอะไรเขวี้ยงหากแต่เมื่อเห็นใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตานั้นมือที่ถือซิปโป้อยู่ก็ลดลงและวางมันไว้กับโต๊ะข้างเตียงตามเดิม กว้านหลินขยับตัวลงจากเตียงอย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มย่อกายลงข้างๆเด็กน้อยใช้หลังมืออังที่ศีรษะเพียงแผ่วความร้อนจากผิวกายสั่นเทานั้นก็แล่นปะทะอย่างทันท่วงที
“แม่ครับ ผมหนาว...”เด็กน้อยคว้าเอามือของอัลฟ่าหนุ่มไปแนบแก้มตัวเอง ยังคงจมอยู่กับความฝันของตัวเอง ในฝันภัทรวิ่งตามครอบครัวไปบนท้องถนนที่ปกคลุมไปด้วยน้ำฝนเฉอะแฉะ ภุชงค์ยืนมองลูกชายอยู่ที่ฝั่งหนึ่งของถนน ชายหนุ่มส่งยิ้มใจดีมาให้พลางกวักมือเรียกให้ภัทรก้าวข้ามไปหา หากแต่เมื่อเท้าเล็กกำลังจะก้าวลงไปบนถนนเสียงของแม่และน้องชายก็ร้องเรียกอยู่อีกทาง
ทำไมพ่อกับแม่และน้องๆไม่อยู่ด้วยกันนะ ภัทรละล้าละลังว่าตนควรจะไปหาใครก่อนดี บนถนนเงียบสงบไม่มีรถผ่านไปผ่านมาซักคัน เป็นเรื่องง่ายเสียเหลือเกินที่เขาจะก้าวข้ามไปหาทุกคน
“ภัทรลูกรัก มาหาแม่กับน้องสิครับ”ภาวิณีส่งเสียงเรียกลูกชายที่ทำสีหน้าคิดไม่ตกว่าตนควรจะไปทางไหนดี มือเรียวยื่นจนสุดแขนอย่างร้องของ ภีมและพลกระโดดโลดเต้นร้องเรียกพี่ชายคนโตให้มาหาตน
ไม่อยากเลือกเลยซักนิด ครอบครัวเราควรไปด้วยกันสิ
ทำไมเขาต้องเลือกด้วย
เด็กน้อยหันกลับไปมองทางที่พ่อยืนก็พบว่าภุชงค์หันหลังเดินห่างออกไปเรื่อยๆ แม้ภัทรจะพยายามร้องเรียกแค่ไหนพ่อก็ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมา เด็กน้อยร้องเรียกจนสุดเสียงในที่สุดแผ่นหลังของพ่อก็ลับหายไปกลืนหายโดยเม็ดฝนหนาตา เด็กน้อยหันกลับไปมองที่แม่ แม่ยังคงรอเขาอยู่ ภัทรเช็ดน้ำตาแล้วเริ่มเดินมาหาแม่และน้องๆ ทันทีที่มาถึงตัวของแม่ภัทรก็คว้ามือเรียวของหญิงผู้ให้กำเนิดมาวางลงบนข้างแก้มอย่างแสนรัก
“แม่ครับ ผมหนาว”ร่างบางเอ่ยบอกกับคนเป็นแม่ ร่างกายที่สั่นเทาราวกับลูกนกที่บินฝ่าพายุฝนทำให้ผู้เป็นแม่ค่อยๆดึงลูกชายคนโตเข้าไปกอด ความอบอุ่นแผ่ซ่านเติมเต็มจนอดไม่ได้ที่จะกระชับอ้อมกอดนั้นให้มากขึ้นแม่ถอดเสื้อคลุมมาห่มกายให้กับลูกชายพลางลูบหลังของเขาเบาๆ
“เจ็บไปหมดทั้งตัวเลยครับ”เด็กน้อยเอ่ยฟ้องคนเป็นแม่ ภาวิณีดันกายลูกออกห่างพลางแตะลงบนแผลที่หน้าผาก
“ไม่เป็นไรนะลูกรัก อดทนไว้เดี๋ยวหนูก็หาย”หญิงสาวกดจูบลงบนแผลของลูกแผ่วเบานุ่มนวล คล้ายมีพรวิเศษเพียงแค่ริมฝีปากอุ่นของแม่ประทับลงไปความเจ็บปวดที่ได้รับพลันมลาย ภัทรสวมกอดแม่ไว้อีกครั้งอย่างโหยหา ร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับจะขาดใจ
“ให้คนป่วยได้พักซัก 2-3 วันนะฉันฉีดยาให้แล้ว อย่าเพิ่งให้อาบน้ำหรือทำอะไรหนักๆส่วนยากิน ตัวนี้เป็นยาแก้ไข้ ส่วนนี่เป็นยาแก้อักเสบให้กินจนกว่ายาจะหมด รายละเอียดฉันเขียนไว้หน้าซองยาแล้ว ให้กินอาหารอ่อนๆไปก่อนแล้วก็ ให้คนไข้ได้พักผ่อนมากๆ หมั่นเช็ดตัวลดความร้อนเดี๋ยวก็หาย”คุณหมอนนท์อธิบายยาชนิดต่างๆให้อัลฟ่าหนุ่มที่โทรตามเขาตั้งแต่รุ่งเช้าให้มาดูอาการสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ ตอนแรกเขาอยากจะด่าอัลฟ่าหนุ่มที่เรียกหมอประจำบ้านอย่างเขามารักษาสัตว์ ก็เขาเป็นหมอคนแม้อัลฟ่าจะสืบเชื้อวงศ์มาจากหมาป่าแต่ก็เป็นหมาป่าที่วิวัฒนาการมานับร้อยนับล้านปีแล้ว แต่พอมาเห็นสัตว์เลี้ยงของกว้านหลินคุณหมอหนุ่มก็อดที่จะบ่นใส่ไม่ได้
“เขาเป็นคนนะครับคุณกว้านหลิน แม้จะเป็นโอเมก้าแต่คุณค่าความเป็นมนุษย์ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเรา”อดไม่ได้ที่จะบ่นใส่ชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าตนหลายปี มองโอเมก้าที่นอนใบหน้าซีดเซียวบนเตียงแล้วก็ให้สงสาร รอยจ้ำเขียวๆม่วงๆตามตัวนั้นบอกให้รู้ว่ากว้านหลินฝึก “สัตว์เลี้ยง” ของเขา หนักหนาเพียงใด
“ตรวจเสร็จแล้วใช่มั้ยพี่ ถ้าเสร็จแล้วก็กลับบ้านไปผมจะนอนต่อ”กว้านหลินเอ่ยไล่คุณหมอหนุ่มที่สนิทสนมนับถือกับมาหลายปีโดยไม่มีความเกรงใจ อนลส่งค้อนให้กับเจ้าของบ้านอย่างเหลืออด
“นายนี่นะ”คุณหมอหนุ่มอดจะบ่นเป็นหมีกินผึ้งใส่เจ้าของบ้านในขณะที่เก็บอุปกรณ์ลงกระเป๋าประจำตัวไม่ได้ เมื่อสั่งให้คนรับใช้ไปส่งอนลเรียบร้อยแล้วกว้านหลินก็เดินหน้ายุ่งกลับมาที่เตียง มองร่างบางที่หลับสนิทขดตัวกับผ้าห่มของเขาจนเป็นก้อนแล้วก็ให้หงุดหงิด
ก็รู้อยู่หรอกว่าพวกโอเมก้าน่ะอ่อนแอ แต่ไม่คิดว่าจะอ่อนแอขนาดนี้ แค่กดน้ำนิดๆหน่อยๆ ปล่อยให้นอนหนาวนิดเดียวถึงกับเจ็บไข้ได้ป่วยเดือดร้อนเขาต้องอุ้มขึ้นมานอนบนเตียงแล้วเรียกหมอมาดูโชคดีที่เขาฉลาดพอจะไม่ให้อนลบ่นไปได้มากไปกว่านี้ด้วยการเลียแผลบนหน้าผากจนมันสมานกันไม่งั้นคุณหมอหนุ่มคงบ่นจนหูชาแน่ๆ ชายหนุ่มที่ยังคงง่วงจากการนอนไม่เต็มอิ่มทรุดตัวลงนอนบนพื้นที่ข้างๆ เรือนผมสีบลอนด์ถูกขยี้อย่างหงุดหงิดก่อนจะแทรกกายเข้าไปไว้ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับคนป่วยที่กระจายความร้อนจนทั่ว ภัทรพลิกตัวมาสวมกอดร่างสูงไว้โดยไม่รู้ตัว เด็กน้อยเพียงแค่เข้าหาสิ่งที่จะเติมเต็มความอบอุ่นให้ตัวเองได้ หากแต่กว้านหลินกลับนอนตัวแข็งทื่อมองใบหน้าของโอเมก้าลูกหนี้ที่ขยับเข้าซุกหาไออุ่นจากร่างกายของเขาที่สุดก็จำต้องปล่อยให้ภัทรนอนหนุนแขนซุกกายกับอกของเขาไปอย่างนั้นโดยไม่ได้ผลักออก
ที่ยอมก็เพราะยังไม่อยากให้ลูกหนี้ของเขาชิงตายไปซะก่อนหรอกนะ รอหายป่วยเมื่อไหร่เขาจะทบต้นทบดอกให้สมกับที่ต้องเสียเวลามาดูแลเลยทีเดียว
ณภัทรลืมตาตื่นขึ้นในตอนสาย ความหนักอึ้งที่หัวทำให้เด็กน้อยนอนนิ่งๆหากแต่บางสิ่งบางอย่างทำให้รู้สึกแปลกไป ร่างกายของเขาอุ่น ไม่ใช่เพราะผ้าห่มผืนหนาที่คลุมจนถึงหน้าอกหากแต่เป็นมือแกร่งที่โอบไหล่ของโอเมก้าตัวน้อยไว้รวมทั้งแผงอกที่แสดงความแข็งแกร่งที่ตนเองซุกซบอยู่นั้นอุ่นเสียยิ่งกว่าผ้าห่มนับร้อยผืน ดวงตากลมที่ยังคงแสดงความอิดโรยค่อยๆเงยขึ้นมอง คางขาวรับกับริมฝีปากสีแดงโดยธรรมชาติรับที่มักจะกร่นด่าและเอ่ยคำพูดร้ายๆให้ได้เจ็บใจตลอดเวลาปลายจมูกโด่งรับกันสันจมูกจรดดวงตาที่เคยจ้องมองมายังภัทรด้วยความเกลียดชังปิดสนิท
คิดถึง...ภัทรคิดถึงพี่กว้านหลินมาตลอด 5 ปี
5 ปีที่คอยถามไถ่เรื่องราวของพี่กว้านหลินเสมอมากลับถูกเหตุการณ์ร้ายๆพลิกผันเราสองคนให้ยืนอยู่คนละฝั่ง
ถ้าหากไม่เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อนตอนนี้เราสองคนจะเป็นยังไงนะ
พี่กว้านหลินจะยังใจดีกับภัทรเหมือนเมื่อก่อนมั้ย เด็กน้อยทำใจกล้าใช้ปลายนิ้วแตะลงบนสันกรามของอัลฟ่าหนุ่ม สัมผัสเพียงแผ่วเบาเพราะกลัวว่ากว้านหลินจะตื่นขึ้นมาแล้วทำร้ายตนอีก เด็กน้อยไล้ปลายนิ้วไปตามกรอบหน้าของคนใจร้าย ใจดวงน้อยสั่นไหวอย่างรุนแรง ความรักฝังใจในวัยเด็กไม่เคยจางหายไปเลยแม้สองวันมานี้จะพร่ำบอกว่าตนเองนั้นเกลียดแสนเกลียดไล่กว้านหลินจากใจ แต่เพราะความรู้สึกคนเรานั้นไม่ใช่ว่าจะเปลี่ยนกันได้ภายในเวลาไม่กี่วัน
แม้จะรู้สึกเกลียดกว้านหลินแต่ความรู้สึกรักนั้นก็ยังคงอยู่ คล้ายเหล็กที่ถูกสนิมค่อยๆกัดกินทีละนิดก่อนความเกลียดชังจะถูกเติมเต็มความรักก็ยังคงมีมากกว่า
ณภัทรเกลียดตัวเองในตอนนี้นักอ่อนแอจนดูไร้ค่า แถมหัวใจกลับไม่รักดีแม้แต่ในฝันยังฝันว่าได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของคนที่เคยบอกว่าจะเป็นผู้คุ้มภัย ใจดวงน้อยเต้นแรงแล้วบีบรัดจนปวดหน่วงไปหมด
“ย้อนเวลาได้มั้ย?...”ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะบอกพ่อว่าอย่าทำกับพี่กับคุณท่านแบบนั้น”ภัทรเอ่ยถามคนที่หลับใหลด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แพขนตาหนากระพริบเพื่อไล่หยาดน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เด็กน้อยซุกใบหน้ากับอกแกร่งสูดดมกลิ่นฝนแรกจนเต็มปอด กระชับอ้อมกอดของตนเองกับเอวสอบให้แน่นขึ้น
ถ้าในความฝันทำอะไรก็ได้ณภัทรก็ขอทำตามใจตัวเอง
“ผมรักพี่นะ พี่กว้านหลิน รักมาตั้งแต่แรกเลย”คำสารภาพแสนซื่อตรงถูกเปล่งออกไปเพียงแผ่วเบา
เบาราวขนนกแต่ทว่ากลับหนักแน่นประดุจขุนเขาใหญ่สลักลึกเข้าไปในใจของคนฟัง อ้อมกอดของอัลฟ่าหนุ่มกระชับขึ้นมือหนาประคองศีรษะทุยกดน้ำหนักลงไปจนร่างเล็กจมอก
“ขอโทษ...ผมขอโทษจริงๆ ผมไม่รู้ ฮึก...”เด็กน้อยซุกอกแกร่งใช้เสื้อนอนของกว้านหลินซับน้ำตาตัวเองสองมือกำเสื้อของอีกฝ่ายแน่น กอดให้เหมือนกับว่าชาตินี้หากลืมตาตื่นนอนก็คงไม่มีโอกาสนี้อีกแล้ว ร้องไห้สะอึกสะอื้นใช้อกเสื้อของอีกฝ่ายเป็นที่ซับน้ำตาจนเผลอหลับไปอีกครั้ง
ไล่กว้านหลินค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ ชายหนุ่มมองคนป่วยที่ซุกกายหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขาด้วยสายตานิ่งสนิท นิ่งจนเดาความรู้สึกภายในใจไม่ได้ ชายหนุ่มเหมือนห้วงมหาสมุทรที่แสนลึก ลึกจนยากคะเน หวังอี้เฉินเคยพูดกับเขาเสมอว่านายน้อยเป็นคนเข้าใจยาก แต่หากเข้าใจก็จะรู้ว่าเจ้าของกลิ่นฝนนี้อยู่ในสภาวะอารมณ์แบบไหนและต้องรับมืออย่างไร
“คุณภัทรคะ”ภัทรสะดุ้งตื่นยามที่มีผ้าอุ่นๆโปะลงมาบนหน้าผากของตนเอง เด็กน้อยกระพริบตาปรับโฟกัสจนกระทั่งชัดขึ้น แม่บ้านเบต้าคนเดิมจากเมื่อวานที่ยกข้าวมาให้เขากำลังเช็ดตัวให้เขาอยู่ด้วยน้ำหนักมือที่แผ่วเบา
“ลุกไหวมั้ยคะ ทานข้าวทานยาก่อนแล้วค่อยนอนต่อ”ศลัยประคองคนป่วยที่ไร้เรี่ยวแรงให้ลุกขึ้นนั่ง ภัทรกวาดตามองรอบๆก็พบว่าตนเองนอนบนฟูกที่ปูไว้ข้างเตียงของกว้านหลิน โต๊ะหัวเตียงช่วยทำหน้าที่เป็นพนักพิงให้ เด็กน้อยยิ้มโรยๆให้กับตัวเอง นึกขำความฝันที่เหมือนจริงเหมือนกระทั่งได้กลิ่นฝนชุ่มฉ่ำจากเรือนกายของอัลฟ่าหนุ่ม
ฝันดีจังเลยนะ
“รีบทานซะตั้งแต่ยังร้อนๆนะคะ”เบต้าวัยกลางคนเป่าข้าวต้มเบาๆให้หายร้อนก่อนจะป้อนให้คนป่วย ภัทรในตอนนี้ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้านขัดขืนใดใดทั้งนั้น เด็กน้อยยอมรับเข้าต้มเข้าปาก รสชาติเป็นยังไงเขาก็ไม่รู้รสในปากมีแต่ความขมปร่า ไอร้อนพรั่งพรูออกมาตามลมหายใจจนอึดอัดไปหมด
“ตอนนี้ทานรสจืดๆไปก่อนนะคะ ดิฉันใส่เห็ดหอมที่คุณชอบมาด้วยดีมั้ยคะ”ณภัทรชะงักกับประโยคบอกเล่านั้น แม่บ้านคนนี้รู้ได้ยังไงว่าเขาชอบกินเห็ดหอมที่ใส่มาในข้าวต้มและโจ้กมากที่สุด นอกจากแม่ก็มีเพียงกว้านหลินเท่านั้นที่รู้ ภาพในวัยเยาว์ผุดขึ้นมาในหัวภัทรจำได้ดีเช้าของวันอันทึมเทาพ่อพาภัทรในวัย 8 ขวบมาทิ้งไว้ที่คฤหาสน์ตระกูลไล่เพื่อออกไปดูงานกับหยวนช่างตั้งแต่เช้า จริงๆภัทรจะอยู่บ้านก็ได้แต่เด็กน้อยกลับร้องตามพ่อมาเพราะอยากมาเล่นกับพี่กว้านหลิน เมื่อมาถึงมื้อเช้าง่ายๆของเด็กหนุ่มวัย 15 ปีและเจ้าเด็กน้อยที่เดินตามเขาต้อยๆเอาแต่ร้องหาแต่พี่กว้านหลินไม่ได้หยุดปากจนเด็กหนุ่มต้องสั่งแม่บ้านให้ยกข้าวมากิน
อย่างน้อยเวลากินภัทรก็จะเงียบเสียงได้ช่วงเวลาสั้นๆ
“พี่กว้านหลินทำไมชามของพี่กว้านหลินมีเห็ดหอมเยอะจังเลยฮะ ของภัทรมีนิดเดียว”
“อย่าโลภมากจะได้มั้ยตัวก็แค่นี้จะกินอะไรเยอะแยะ”อัลฟ่าวัยรุ่นที่ดูโตเกินวัยเอ่ยดุเจ้าตัวเล็กที่ยู่ปากอย่างขัดใจ สงสัยเขาจะตามใจเจ้าตัวน้อยนี่มากไปพอรู้ว่าจะไม่ได้ตามที่ต้องการก็ชักสีหน้าใส่ทุกที
“ภัทรอยากกินเยอะๆเพราะภัทรชอบก็เหมือนที่ภัทรอยากมาหาพี่กว้านหลินเพราะภัทรชอบอยู่กับพี่กว้านหลิน ภัทรผิดตรงไหน”
“ไม่ต้องมาประจบ เลื่อนชามมาสิพี่จะแบ่งให้”ในที่สุดเห็ดหอมเกือบครึ่งของกว้านหลินก็มาอยู่ในชามของคนเด็กที่ยิ้มแป้นโชว์ฟันซี่เล็กแสนน่ารัก วันนั้นกว้านหลินจึงรู้ว่านอกจากไก่ทอดแล้ว อาหารที่ใส่เห็ดหอมทุกชนิดภัทรก็โปรดปรานด้วยเช่นกัน หลังจากนั้นทุกครั้งที่ภัทรมาบ้านบนโต๊ะมักจะประกอบไปด้วยอาหารที่เจ้าเด็กน่ารักคนนั้นชื่นชอบอยู่เสมอ
“คุณรู้ได้ยังไงครับว่าผมชอบกินเห็ดหอม”ภัทรเอ่ยถามหลังจากกินข้าวต้มไปได้ไม่กี่คำ ลำคอตีบตันจนอยากจะอาเจียนออกมา เขาไม่สามารถฝืนกินเข้าไปอีกได้แม้แต่คำเดียวแม้ว่าจะชอบมากแค่ไหน ศลัยกลอกตาเลิ่กลั่กก่อนจะตัดบทด้วยการยื่นยาให้กับโอเมก้าหนุ่มถือไว้
“ฉันไม่รู้หรอกค่ะ แค่เดาๆเอา เอ้านี่ยา คุณกินซะนะจะได้หายไวๆ”ศลัยเก็บชามข้าวแล้วรีบออกจากห้องไปทันที หล่อนตบปากตัวเองเบาๆที่เผลอหลุดปากออกไป ถ้าภัทรรู้ว่าคุณชายสามเป็นคนสั่งทำข้าวต้มโดยกำชับให้ใส่เห็ดหอมเยอะๆหล่อนอาจถูกไล่ออกไม่ถ้าคุณชายอารมณ์ไม่ดีจัดๆคงได้ส่งให้ไปนอนคุยกับรากมะม่วง ทางด้านภัทรเองเมื่อได้อยู่คนเดียวอีกครั้งเด็กหนุ่มมองยาในมือด้วยดวงตาว่างเปล่า
จะกินไปทำไม? หายป่วยแล้วก็ต้องถูกทำร้ายร่างกายถูกทรมานทั้งการกระทำและคำพูด บางทีป่วยคราวนี้อาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่จะปล่อยให้ตนเองทรุดหนัก
ตายจากโลกนี้ไปโดยไม่มีความผิด กว้านหลินก็จะมาเอาผิดกับแม่และน้องๆไม่ได้เพราะเขาป่วยตายไม่ได้ฆ่าตัวตาย เด็กน้อยปล่อยให้ยาเม็ดกลิ้งหล่นก่อนจะค่อยๆพาร่างกายที่อ่อนแรงไปในห้องน้ำอย่างยากลำบาก ณภัทรในตอนนี้ช่างน่าสมเพชนัก โอเมก้าเด็กไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะเดิน แค่ไม่กี่ก้าวก็ทรุดฮวบลงไปเพราะหน้ามืดหากแต่เด็กน้อยยังคงพยายามกัดฟันสะกดกลั้นความอ่อนแอไว้ ค่อยๆคลานเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะเปิดน้ำใส่อ่าง
แค่รอ...
รอเวลาให้น้ำเต็ม...
ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะจบสิ้น...
จบสิ้นตลอดกาล...
ไล่กว้านหลินเกิดอาการกระวนกระวายใจแปลกๆ ชายหนุ่มยกนาฬิกาขึ้นมามองเป็นรอบที่ร้อย เขาออกมาบริษัทในตอนบ่ายเพื่อประชุม การประชุมย่อยนี้ใช้เวลาไม่นาน ความพะวักพะวงบางอย่างทำให้อัลฟ่าหนุ่มสั่งเลขาคนสนิทให้เตรียมรถกลับบ้านโดยยกเลิกนัดที่จะทานข้าวกับเพื่อนสาวที่บินกลับมาจากสหรัฐอเมริกาไปก่อน
“ขับเร็วกว่านี้หน่อย”เอ่ยเสียงเรียบสั่งคนขับรถ โดยปกติกว้านหลินมักจะเอางานขึ้นมาทำระหว่างทาง แต่ตอนนี้ใจของเขาร้อนรุ่มจนไม่สามารถโฟกัสกับอะไรได้เลย
เป็นห่วง?...
อยู่ๆความรู้สึกนี้ก็เข้ามารบกวนในจิตใจ ชายหนุ่มรู้สึกสับสน วูบหนึ่งเขารู้สึกคล้ายคนสิ้นหวังที่มีความโศกเศร้าท่วมท้นหัวใจ เหมือนมีสายสัมพันธ์บางอย่างเชื่อมโยงใจของคนทั้งสองไว้ด้วยกัน
ความรู้สึกเหมือนว่าพร้อมจะลาจากโลกนี้ไปอย่างไม่เสียดายเลยซักนิด อัลฟ่าหนุ่มแทบจะนับเวลาเป็นวินาที ทันทีที่รถจอดสนิทหน้าบ้านเขาก็ไม่รอช้าที่จะก้าวขายาวๆจนแทบวิ่งขึ้นไปบนห้อง ประตูถูกกระชากออกและปิดดังปังใหญ่กวาดตามองหาร่างของคนป่วยที่ควรจะนอนตรงที่ๆเขาจัดให้ก่อนออกจากบ้านหากแต่ข้างเตียงของเขากลับว่างเปล่า เม็ดยาแก้ไข้และยาแก้อักเสบหล่นอยู่บนฟูกนอนและผ้าห่มยับย่น เสียงน้ำไหลในห้องน้ำเรียกให้กว้านหลินหันความสนใจไปหา ร่างสูงก้าวยาวไปตามเสียงภาพที่เห็นทำเอาเลือดของอัลฟ่าหนุ่มเย็นเฉียบราวกับถูกแช่แข็ง
น้ำไหลล้นอ่างอาบน้ำจนเฉอะแฉะ จะไม่อะไรเลยซักนิดถ้าที่ก้นอ่างไม่มีร่างของคนที่ตามหานอนนิ่งอยู่ในนั้น เส้นผมนุ่มที่เขาเฝ้าลูบไล้ทั้งค่ำคืนพลิ้วไสวอยู่ใต้ผืนน้ำ เหมือนภาพถ่ายล้ำค่าแต่ตอนนี้ภาพนั้นกำลังบิดเบี้ยวและพร่ามัว ไล่กว้านหลินไม่รู้ว่าตัวเองเคยกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อนหรือเปล่า
กลัวการสูญเสีย...
ชายหนุ่มก้าวยาวๆก่อนจะเอื้อมมือลงไปในน้ำกระชากคอเสื้อยืดที่เขาโยนให้ภัทรใส่เมื่อคืนอย่างแรงจนร่างอ่อนปวกเปียกโผล่พ้นผิวน้ำ ไม่สนเลยซักนิดว่าสูทตัวแพงจะเปียกภัทรที่กำลังจะหมดสติปรือตาขึ้นมองอย่างตกใจ
“ค...คุณกว้านหลิน...”
“ทำอะไรของเธอ ทำบ้าอะไรของเธอ ห๊ะ!!”โดยโทสะไล่กว้านหลินสะบัดผ่ามือลงไปเต็มซีกแก้มของภัทรเต็มแรง โอเมก้าอ่อนแรงทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นเลือดสีแดงปริ่มออกมาจากมุมปากที่เกิดแผล ความเจ็บร้าวชาลึกจากซีกแก้มสู่หัวใจ หยาดน้ำตาใสร่วงรินราวน้ำค้างที่เกาะกลิ้งบนใบไม้ยามเช้าตรู่
“ได้โปรด...ปล่อยผมไป...ให้ผมตาย...ได้โปรด”ภัทรส่งสายตาอ้อนวอนไปให้กว้านหลิน
หากคนตรงหน้ายังพอมีเมตตากับเขาเหมือนครั้งเยาว์วัย สิ่งสุดท้ายที่ณภัทรอยากจะร้องขอก็คือขอให้ไล่กว้านหลินปลดปล่อยตนเองไป ถ้าปล่อยแบบมีชีวิตไปหาแม่และน้องๆไม่ได้อย่างนั้นก็ปล่อยให้เขาได้ตามไปหาคุณพ่อเถอะ
ไล่กว้านหลินมองภาพโอเมก้าตรงหน้าที่ร้องขอความตายสองมือกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ ใบหน้าของชายหนุ่มสลับสีจากซีดเป็นแดงจัด
“ทำไม...อยู่กับฉันมันทรมานเธอนักใช่มั้ยณภัทร ถึงพยายามฆ่าตัวตาย ฉันไม่ใจอ่อนให้กับน้ำตาของเธอหรอกนะ อยากตายมากนักเหรอ ถ้าฉันไม่อนุญาตให้ตายใครก็ไม่มีสิทธิ์ตายทั้งนั้นจำใส่สมองโง่ๆของเธอไว้อย่าโทษฉันเลยถ้าจะโทษก็โทษความเลวของพ่อเธอเถอะณภัทร รังเกียจฉันมากใช่มั้ย ถ้ารังเกียจกันมากนักฉันจะทำให้เธอเป็นของฉันซะตอนนี้เลยจะได้รู้ว่าความทรมานของจริงน่ะมันเป็นยังไง!!!”
TBC.
....................................