พิมพ์หน้านี้ - Re: (เรื่องสั้น) มรดกทาส แถม (ต่อ+)P.9 29/6/12
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => เรื่องสั้น => ข้อความที่เริ่มโดย: Tassanee ที่ 08-04-2012 17:29:20
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
admin
thaiboyslove.com
****************************************************************************
สารบัญ
ตอนที่ 1 ,2 อดีต http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32551.0
ตอนที่ 3,4 จบ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32551.30
พิเศษ มาม่า 1, มาม่า 2 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32551.60
พิเศษ มาม่า 3, มาม่า 4, มาม่า 5 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32551.90
พิเศษ มาม่า 6, มาม่า 6(ต่อ), มาม่า 6 (ต่อ2), มาม่า 7, มาม่า 7 (ต่อ) www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32551.120
คว่ำชามมาม่า 1, คว่ำชามมาม่า 1(ต่อ), คว่ำชามมาม่า 2, รักที่เลือก http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32551.150
รักที่เลือก (ต่อ), เลือก....ที่จะรัก, ความจริง http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32551.180
ความจริง (ต่อ+อวสาน) http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32551.210
แถม http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?action=post2;start=0;board=25
##################################################################
ตอนที่ 1
"ดื่มสิ .....ดื่มเป็นเพื่อนพี่หน่อย วันนี้พี่อยากดื่ม " เสียงอันทรงอำนาจสั่งผมเบาๆ
พี่ซัน ............... หรือคุณตะวัน นฤบดินทร์เดชา ผู้ที่เคยเป็นพี่ชายที่แสนอบอุ่น แต่บัดนี้ได้เปลี่ยนมาเป็นเจ้านาย
โดยมีผมเป็นเป็นผู้ติดตามรับใช้ ไม่ใช่.....ลูกจ้าง คนงาน หรือแม้แต่คนสวน หากเป็นแต่เพียง........ทาส
ทาสในเรือนเบี้ย........ที่มีหน้าที่ชดใช้ความผิดในอดีตที่ผมไม่ได้ก่อ แต่คงต้องรับผิดชอบมรดกนั้นอย่างสาสม
ผมได้แต่สะดุ้งโหยง ฝืนใจเอื้อมมือไปจับแก้วแอลกอฮอร์ตรงหน้าด้วยมือสั่นเทา ยกขึ้นจิบช้าๆ ทั้งที่ไม่เคยดื่ม
แต่เหมือนจะไม่ทันใจใครบางคน จึงต้องขยับเข้ามาบีบคางผมแน่น ก่อนจะดันแก้วเหล้าที่ว่าให้ยกสูง
"แคร๊ก ๆๆ" ผมสำลักตัวงอ เพราะไม่ทันตั้งตัว เหล้าหกอาบเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางบางส่วน ได้แต่ก้มหน้านิ่งมองพื้น
คนตรงหน้ายกยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะละตัวออกไป ฮัมเพลงเบาๆ แล้วกดรีโมท เปิดเครื่องเสียงแทน
เลือกเพลงช้าฟังสบาย ยกเหล้าขึ้นดื่ม หันมาสั่งผมเสียงเย็น
"ดื่มอีกสิ พี่บอกให้เราหยุดเหรอ?" พี่ซันเลิกคิ้วเป็นคำถาม ผมหันไปชงเหล้าให้ตัวเอง เลือกที่จะชงให้บางที่สุด
แทบจะเป็นน้ำเปล่า อย่างน้อยก็อยากให้ตัวเองยังมีสติอยู่บ้าง.....ถ้ายังต้องต่อกรกับผู้ชายตรงหน้า
"ใส่เหล้าลงไปอีกสิ ชงอย่างนั้นจะเรียกว่าดื่มได้ไง หรือจะให้พี่ชงให้?" ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
ทั้งๆ ที่รู้ว่าผมดื่มไม่เป็น ทั้งๆ ที่แทนตัวเองว่าพี่ทุกคำ ........แต่การกระทำกลับไม่เคยปราณีต่อผมเลย
ผมทำได้แค่เอื้อมมือไปหยิบเหล้าตรงหน้า รินใส่ฝาขวดและเทเพิ่มอีกฝา แต่คนตรงหน้าก็ไม่พอใจ กระชากขวดเหล้า
ออกจากมือ ก่อนจะเทเหล้าที่ว่าลงแก้วผมจากครึ่งแก้วเป็นเต็มแก้ว ผมหันไปมองหน้าึคนที่เรียกตัวเองว่าพี่
"แต่ผม..." ผมหลุดคำพูดขอร้อง เป็นประโยคแรกของการสนทนา
"ไม่มีแต่..... ดื่ม" ผมยกแก้วที่ว่ากระดกลงคออย่างรวดเร็ว กลั้นหายใจเพื่อปิดกั้นการรับกลิ่น รู้สึกถึงแอลกอฮอร์
ที่หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกาย สมองสั่งการช้าลง ขณะที่ใบหน้าร้าวผ่าวส่งสีแดงเรื่อ ความร้อนพุ่งพล่านอยู่้ทั่วตัว
นัยตาผมเริ่มปรือ ค่อยๆ ซบหน้าลงกับบาร์ด้านหน้า รับรู้ทุกอย่างแต่หากไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเองได้ดังใจ
"ดื่มแก้วพี่ด้วยสิ" เสียงคนสั่งอารมณ์ดี ก่อนจะเอื้อมมือบีบปากผมให้เปิด แล้วกรอกเหล้าแก้วที่ว่าตามมาอีก
"อือออออออ แค๊กๆ" ผมต่อต้าน แล้วสำลักจนเหล้าหกรดตัวอีกครั้ง หมดแรงจะต่อต้านทิ้งตัวลงพิงที่บาร์ด้านหน้า
"หึหึ" พี่ซันหัวเราะปนขำ ยกยิ้มที่มุมปากจ้องมองมาที่ผม ผมปรือตาที่แสนหนักมองตอบด้วยความสงสัย
อยากจะถาม..... ทำไม อะไรที่ทำให้พี่อารมณ์ดีขนาดนี้ แต่ทว่าก็ต้องพ่ายแพ้ให้แก่เปลือกตาอันหนักอึ้ง
จมดิ่งสู่นิทรา.........
.
.
.
ผมรู้สึกว่าหลังตัวเองกำลังถูกวางให้สัมผัสเตียงที่นุ่ม มันยวบลงเล็กน้อย ก่อนที่ใครอีกคนจะนั่งลงมาใกล้ๆ
ผมพลิกตัวอยู่สองตลบเพื่อให้ห่างใครสักคนที่ว่า รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยที่คืบคลานมาอย่างช้าๆ
"หึหึ..." เสียงอีกฝ่ายหัวเราะขำ ไล้มือบางๆ มาที่ใบหน้าผม ผมสะบัดหนีอย่างลำคาญ
"อืออออออออ" ผมครางประท้วง ดิ้นขลุกขลิกใต้ร่างใครบางคน ที่กดจูบร้อนแรงลงมาบนริมฝีปากผม
กลิ่นหอมจางๆ แบบนี้ เสียงหัวเราะแบบนี้ผมจำได้ ไม่ใช่ใคร...................พี่ซัน
ผมเม้มปากแน่น แ่ต่อีกคนก็ใช้มือข้างหนึ่งรวบสองแขนผมไว้ด้านบนไม่ให้มีทางต่อสู้ ส่วนอีกมือ
บีบปากผมแน่นให้อ้าออก ก่อนจะสอดลิ้นร้อนๆ ไล่ดุนลิ้นผมให้มาเกาะเกี่ยว ดูดกลืน จนผมเกี่ยวตอบ
เผลอไผลไปกับสัมผัสคนตรงหน้า ร่างกายหมดแรงจะต้านทาน แต่กำลังอ่อนหวานรอให้อีกฝ่ายมาชิม
พี่ซันละปาก แล้วพรมจูบลงทั่วใบหน้า แกะกระดุมเสื้อผมอย่างรีบร้อนแทบจะกระชาก
กดจูบที่ใบหูไล้ลิ้นแทะเล็ม จนผมเสียวสะท้าน ได้แต่หดคอหนี อีกฝ่ายกลับซุกจมูกคมสูดดมซอกคอหอม
จนผมขนลุกซู่ ก่อนจะดูดสร้างรอยจนผมเจ็บ พี่ซันไล่จูบทั่วอกผม แล้วลากลิ้นร้อนๆ ไล้วนที่ยอดอก
"อ่าาาา" ผมครางหวานแอ่นตัวรับสัมผัสคนตรงหน้า มือจิกที่นอนแ่น่น ลิ้นดุนดันรุนแรง แล้วเปลี่ยนเป็นงับเบาๆ
สลับไปสลับมาอยู่อย่างนั้น ทำผมดิ้นเร่าๆ ด้วยความหรรษา ก่อนที่มือซุกซนของอีกฝ่ายจะดันขาผมทั้งสองข้าง
ขึ้นพาดบ่า สอดมือเข้าใต้กางเกงออกแรงนิดเดียวสิ่งปกปิดทั้ังหลายก็ลงไปกองที่พื้น แล้วหันไปถอดกางเกงตัวเอง
โยนมันทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ เอื้อมมือมาจับมือผมให้จับไปที่กระดุมเสื้อของอีกฝ่าย เป็นอันเข้าใจผมค่อยแกะมันออก
อย่างเชื่องช้าทั้งๆที่หลับตา มือคลำสะเปะสะปะ จนเม็ดสุดท้าย แล้วพลาดไปโดนแก่นกายของใครอีกคน
"อ่าาา" เสียงครางต่ำของใครอีกคน ผมสะดุ้งโหยงลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก ทั้งตกใจในความใหญ่โต
และร้อนเร่าดังเพลิงที่คลุกกลุ่น สติอันเลือนลางบอกกับผมว่า เซ็กส์ควรจะมีกับผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชาย
ริมฝีปากร้อนกดจูบร้อนแรงมาที่ผมแสดงความปรารถนาอันชัดเจน ผมดันอกอีกฝ่ายต่อสู้ขัดขืน พยายามให้ตัวเองเป็นอิสระ
"ไนท์อย่าดื้อ" พี่ซันกระซิบเสียงแหบพล่า ไล่จูบลงต่ำอีกครั้ง ผมทั้งดันทั้งทุบอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนไม่มีผลอะไร
กับร่างที่ทาบทับบนตัวผม
"โอ๊ยยยย" ผมร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่ออีกฝ่าย กัดแรงๆ บนหน้าท้อง เพราะเห็นว่าผมขัดขืน ผมหยุดทุบ
"พี่บอกแล้วว่าอย่าดื้อ" อีกฝ่ายสั่งด้วยเสียงทรงอำนาจ ผมได้แต่หอบหายใจ ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะต่อสู้
"อ๊ะ....อื๊ออออออออ" ผมครางเสียว ถ่างขากว้างขึ้นให้อีกฝ่ายครอบตรงกลางได้อย่างถนัดถนี่ แอ่นสะโพกรับสัมผัสร้อน
เรียวปากของอีกฝ่ายดูดกลืน และขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ ลิ้นด้านในซอกซอนไม่หยุดหย่อน ก่อนจะแตะลงตรงยอด
"อ่าาาาาาา" ผมเสียวสะท้าน กดหัวอีกฝ่ายให้จมมิดไปกับแท่งร้อน ขยับสะโพกกระแทกสวน
"อ๊ะ.......อ๊ะ.....อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา" ร่างกายเกร็งสะท้านก่อนจะพ่นน้ำรักให้อีกฝ่ายได้ชิม ปล่อยจนทะลักล้น
ออกนอกปากของอีกฝ่าย พี่ซันไล้เลียน้ำรักที่อยู่ในปากของตัวเอง แล้วดันตัวขึ้นมาจูบผมเบาๆ ที่ยังหอบหายใจ
แล้วเอื้อมมือหยิบอะไรบางอย่างที่หัวเตียง กระซิบเสียงแหบพล่า...... ที่ทำผมเขินสะท้าน
"ตาพี่บ้างนะ...คนดี" พี่ซันหอมเบาๆที่แก้ม ก่อนจะทาอะไรบางอย่างที่เย็นวาบตรงช่องด้านล่าง ผมเกร็งตัวนิดๆ
"โอ๊ย......เจ็บ" เมื่อสิ่งแปลกปลอมสอดเข้าช่องด้านหลัง ผมดันไหล่คนตรงหน้าเพื่อให้เอามันออก
"อย่าเกร็งครับ...เจ็บนิดเดียวนะคนดี" เสียงหวานที่กรอกหู ทำเอาผมใจอ่อนวูบ ไม่ได้ยินเสียงแบบนี้มานานแค่ไหนนะ
"อ๊ะ....เจ็บ เอาออก....โอ๊ย...ไป" ผมดิ้นเร่าๆ เมื่อสิ่งแปลกปลอมเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจ
ขยับเข้าออกอย่างรวดเร็ว จากที่เจ็บเป็นเสียวแปลบ แล้วก็กลายเป็นเสียวซ่าน จนคนตรงหน้าสังเกตได้
ค่อยๆ ดึงสิ่งแปลกปลอมที่ว่าออก แล้วแทนที่ด้วยแก่นกายของตัวเอง ผมสะุ้ดุ้งโหยงทุบอีกฝ่ายหนัก
"อ่าาาาาาาาาาา" เสียงครางต่ำของพี่ซัน ที่ครางอยู่ละใบหูผม ไม่สนใจถึงความเจ็บของผม
"พี่...พี่...ไนท์เจ็บ เอาออก ฮือๆๆ" น้ำตามันไหลอย่างช่วยไม่ได้ ร่างกายเหมือนแตกเป็นเสี่ยง ทั้งทุบทั้งตีคนตรงหน้า
พี่ซันหยุดนิ่งทั้งๆ ที่ดันแท่งร้อนเข้าไปได้แค่ครึ่งทาง กดจูบปลอบผม อีกมือค่อยๆ จับแก่นกายผมให้ขยับอีกครั้ง
"พี่บอกแล้ว ...อย่าเกร็งนะครับคนดี" ผมส่ายหน้าหวือ ปฏิเสธคำแนะนำทั้งสิ้นต้องการจะให้หยุดเพียงเท่านั้น
"ม่ะ....ไม่เอาแล้ว ...เจ็บ.....อือออออ~" พี่ซันก้มลงจูบแทรกลิ้นร้อนๆ ความหาความหวานในปากผม มือด้านล่าง
ขยับตรงกลางผม จนมันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พี่ซันยิ้มอย่างพอใจ ผมได้แต่หอบหายใจ อยู่ภายใต้ร่างคนเจ้าเล่ห์
ค่อยๆ ดัน แก่นที่ค้างคาอยู่เข้าจนมิด ผมจิกแน่นที่ไหล่คนตรงหน้า รู้สึกถึงความเจ็บแม้จะทุเลาเบาบางบ้างแล้ว
พี่ซันค่อยๆ ขยับช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เพิ่มความเร็ว และแรงขึ้นตามลำดับ ผมแอ่นสะโพกรับสัมผัสที่กระแทกลงมาเต็มที่
"อ๊ําาาาาาาาา พี่ซัน" สองแขนโอบกอดรอบคอคนตรงหน้าจนแน่น อีกฝ่ายที่กระแทกกลับมาไม่ยั้ง
"อ๊ะ......ไนท์.....ไนท์ .....ไนท์ครับ .....อืมมมมมมม" พี่ซันครางเสียงต่ำำำำ บ่งบอกว่ากำลังจะถึงฝั่ง แรงกระแทกหนักๆ
ไม่นานก็ปลดปล่อยน้ำรักเข้าช่องด้านหลังจนล้นเอ่อ โดยมีผมตามไปติด ฉีดน้ำรักเปื้อนหน้าท้องของอีกฝ่าย
ก่อนจะค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนอนด้านข้างตัวผม มีแต่เสียงหอบหายใจของเราทั้งสองคนแข่งกัน พี่ซันยังไม่ยอม
ถอนแท่งร้อนออกจากด้านหลัง มืออีกข้างเกลี่ยผมที่ละหน้าผมเล่น ส่งยิ้มหวานมาให้ผม ....แทบละลายอยู่ตรงนั้น
รู้ตัวดีว่าใบหน้าตัวเองร้อนผ่าวสักแค่ไหน ได้แต่ก้มหน้างุด มองต่ำ มีอีกฝ่ายมองผมแล้วหัวเราะขำ ๆ
"แค่นั้น....มันพอที่ไหนหล่ะไนท์ หึหึ" พี่ซันบอกยิ้มๆ ผมมองพี่ซันตาเหลือก พยายามผลักด้านล่างให้หลุดออกจากกัน
แต่...ไม่ทันแล้ว อีกฝ่ายจับหมับเข้าที่เอวผม พลิกตัวผมให้ตะแคงไปหา กระชับตัวผมให้เข้าใกล้ ใช้ขาของตัวเอง
ดันขาผมที่พลาดอยู่บนตัวยกสูงขึ้น ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกให้ เร็ิวขึ้นเรื่อย ๆ
"อ๊าาาาาา พี่ซัน" ผมร้องครางเสียงหลง ความเสียวซ่านร้อนแรงเมื่อครู่ยังไม่หดหาย ก็มีคนมาเติมเชื้อไฟซะแล้ว
"อืมมมมมมม" พี่ซันกัดฟันแน่น ครางเสียงต่ำลอดไรฟัน สองมือจับสะโพกผมแน่น กระแทกไม่ยั้ง
.
.
"อ่าาาาาาา มะ...ไม่ไหวแล้วว อื๊อออออออ" ผมครางเสียวร่างกายเกร็งกระตุกปลดปล่อย จนเปื้อนหน้าท้องของอีกฝ่าย
พี่ซันกระแทกต่อสองสามครั้งหนัก ๆ ก่อนจะปล่อยน้ำรักที่อุ่นจนร้อนเข้าด้านหลังอีกครั้ง ร่างกายเกร็งแน่นบีบก้นผมอย่างแรง
"อ่าาาาาาาาาาา" แล้วครางเสียงต่ำ อยู่แถวแนวใบหน้าผม แล้วค่อยๆ ถอนแก่นกายร้อน ๆ ออกจากตัวผม
นอนหอบหายใจอยู่ข้างๆ กัน ผมตะแคงหันหลังให้อีกฝ่าย ตอนนี้ไม่อยากมองหน้าใครทั้งนั้น ทั้งเจ็บ ทั้งอาย ทั้งเสียวซ่าน
เหนื่อยจนแทบลืมตาไม่ไหว ดวงตาที่ปรือแล้วปรืออีก ค่อยๆ ทำหน้าที่ของมัน ผมกำลังจะจมดิ่งสู่นิทรา แต่...........
มือของอีกฝ่าย ที่ปะป่ายตามตัว ลูบไล้ไปทั่ว แผ่นหลัง ก่อนจะนวนคลึงสะโพกหวานของผมอีกครั้ง เล่นผมขนลุกซู่
ตามด้วยริมฝีปากอีกฝ่ายเริ่มกดจูบ ลงลิ้น และขบเบาๆ ลากมันจนทั่ว จมูกคมกดลงที่สะโพกหวาน ลิ้นร้อน ๆ ละเล็ม
ช่องด้านหลังอย่างตะกละตะกลาม ผมเริ่มกระถดตัวหนี อีกฝ่ายเหนี่ยวรั้งสะโพกมนของผม ก่อนจะจับผมพลิกคว่ำ
รั้งสะโพกผมให้โด่งสูง จับแน่นไม่ให้ขยับหนี พร้อมกับยืนซ้อนหลัง สอดแทรกความเป็นชายของตัวเองเข้าไป
"ไนท์ ..อย่าขัดใจพี่ อ่าาาาา" น้ำเสียงอีกฝ่ายขาดห้วง ก่อนจะเริ่มบทรักอันร้อนแรง
.
.
.
ต่างฝ่ายต่างครางเสียงดังไม่ได้ศัพท์ ดื่มด่ำแรงปรารถนาของกันและกัน จนผลอยหลับไปในที่สุด
-
รุนแรงง ชอบบบบ >[]< ติดตาม!!!!
-
ประเดิมตอนแรกก็ร้อนแรงเรียกเลือดซะแล้ว
:jul1:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
o13
-
มรดกเลือดดดดด
หมดตัว
-
เฮ้ยยยยยยยย
ทำงี้ได้ไงเอามาต่ออีกสิ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:jul1: :jul1:
มรดกเลือดท่วม อย่าสั้นเลยยาวเถอะ :laugh:
-
น้องไนท์ไปทำอะไรให้พี่ซันเขาขุ่นข้องหมองใจละนี่ ถึงได้โดนจัดหนักซะ
-
อู้ว ตอนแรกก็ :haun4: :haun4: :haun4:ซะแล้ว
-
หืม พี่ซันรุนเเรงจังเลยอ่า
-
มรดกนี้ท่านได้แต่ใดมา :jul1:
-
มอมเหล้าแล้วจับ... :m25:
มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นน้อ
-
แค่ตอนเเรกก้อร้อนแรงซะแล้วววว
รอตอนต่อไปครับบ ลุ้นๆ :pig4: :pig4: :pig4:
-
:oo1:
มันเป็นมรดก ที่น่าติดตามมาก รุนเเรงๆชอบ :m10: :m10: :m10: :m10:
-
:pighaun: พี่ซันเอาแต่ใจโคตร มรดกนี้คนใกล้ตัวไนท์ไปทำไว้ใช่ไหม ไนท์เลยต้องมาใช้แทน
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
โอ้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ยังไงต่อเนี้ย...จบพอดี
ยังลุ้นอยู่เลยจบตอนซะแล้ว กะลังนุกเลย :o7:แง้ๆๆๆๆๆเอาตอนต่อไปมานะ
มาอัพเร้ว ๆ นะฮับเป้นกะลังใจให้นะฮับ
-
:L2: :z1:
-
ตอน 2 อดีต
“ฮือๆๆๆๆ” มีแต่เพียงความมืดมิดที่โอบล้อมรอบกายผม ไม่สามารถมองเห็นสิ่งไหน หวาดกลัวเหลือเกิน
“คลิ๊ก” แสงสว่างวาบขึ้นทั่วห้อง พร้อมพี่ชายที่แสนดีที่ยืนยิ้มอย่างอบอุ่น
“พี่ซัน ฮือๆๆๆๆๆๆ” ผมโผเข้ากอดคนตรงหน้าแน่น รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกความกลัวทุกอย่างหายไปสิ้น
“เป็นอะไรครับคนดี พี่อยู่ตรงนี้แล้วไม่ต้องกลัวนะ” พี่ซันลูบหัวเบาๆ ปลอบใจผม ที่ยังคงสะอื้นไห้อยู่กับอก
“ไนท์ ...ไนท์ เปิดไฟไม่ถึงฮะ ห้องมืดหมดเลย ไนท์....ฮึก ๆ ...กลัว” ผมละร่ำละรักบอกคนตรงหน้า
“แล้วทำไมไม่ออกไปข้างนอกหล่ะครับ หืม?”
“ไนท์ มองไม่เห็นประตูนินา”
“แล้วทำไมไม่เรียกใครสักคนหล่ะครับ”
“คุณพ่อกับคุณแม่ไม่อยู่นี่ฮะ แล้วไนท์ก็อยู่คนเดียว ไม่รู้จะเรียกใคร”
“เรียกพี่ซันไงครับ พี่ซันจะมาอยู่เป็นเพื่อนไนท์ไง”
“จริงเหรอฮะ ....พี่ซันอย่าทิ้งไนท์นะฮะ ไนท์กลัว” ผมกอดแขนคนตรงหน้าแน่น
“ครับ สัญญา” สองมือเล็กเกี่ยวก้อยกัน ผมยิ้มจนตาหยี ส่วนพี่ซันยิ้มตอบแล้วลูบหัวตอบเบาๆ
.
.
“เอี๊ยดดดดดด ............โครมมมมม” ภาพรถเก๋งพุ่งชนรถบรรทุกหกล้อ อย่างแรงจนมุดใต้รถบรรทุกเกือบครึ่งคัน
ไม่นานทุกอย่างก็นิ่งสนิทราวกับไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เลือดแดงฉานกระเซ็นซ่านทั่วคันรถ สภาพคนขับและคนที่นั่งด้านหน้า
เสียชีวิตทันที รถยุบเสียครึ่งคัน ส่วนผมที่นั่งด้านหลังเจ็บจนพูดไม่ออก ราวกับอวัยวะภายในได้รับความเสียหาย
แต่ภาพตรงหน้าที่ทำผมช็อค ดวงตาเพิกโพลงด้วยความตกใจ เลือดสีแดงฉานเปรอะเปื้อนทั่วทั้งคัน พ่อกับแม่พี่ซัน
นอนนิ่งไม่ไหวติ่ง ตัวรถด้านหน้าถูกบีบกดทับร่างทั้งสองจนบี้แบน เศษกระจกบางส่วนปักตามร่างกาย น้ำตาผมไหล
โดยไม่มีเสียง พยายามยื่นมือที่สั่นเทา สะกิดร่างทั้งสองตรงหน้าทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีลมหายใจ แต่ผมกับคาดหวังถึงปราฏฺหาริย์
“นะ...น้าเมธ.....น้าพัด ครับ ฮึกๆ น้า.... ตอบผมสิ ฮือๆๆๆๆๆๆ” ผมทิ้งมือลงกับเบาะไร้เรี่ยวแรงจะทำสิ่งใดต่อ ทุกอย่างผ่านไป
รวดเร็วเหลือเกิน มีผู้คนมากมายรุมล้อมด้านนอก หน่วยกู้ภัยอาสาใช้เครื่องมืองัดรถ เอาผมออกไป ค่อยๆ วางผมบนเปล
แล้วนำส่งรถพยายาม ผมได้เสียงดังแว่ว ๆ ก่อนที่หน่วยจะนำผมขึ้นรถ คำที่ไม่อยากได้ยิน
“สองคนข้างหน้าไม่รอดว่ะ” แล้วสติผมก็หลุดลอยไป ทุกอย่างถูกกลืนสู่ความมืดมิด
.
.
.
ผ่านไปสองอาทิตย์ภาพนั้นยังเป็นความทรงจำที่โหดร้าย ผมไม่พูดกับใครอีกเลย มีแต่น้ำตาที่คลอหน่วยทั้งใบหน้า
กระดูกซี่โครงร้าวไปสามซี่ อวัยวะภายในบอบช้ำบางส่วน แต่ก็ไม่ถึงกับชีวิต ราวกับได้หมดลมหายใจไปแล้วเหม่อมอง
ไปด้านนอก ...... ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากผม นิ่งและเหม่อมอง ความรู้สึกผิดเข้าครอบงำ ทำไมผมไม่ตายไปพร้อมน้า
ถ้าน้าไม่ไปแวะรับผมก็คงไม่ต้องผ่านเส้นทางนั้น ทั้งๆ ที่ฝนตกหนัก น้าที่แสนใจดี เลยต้องมาจบชีวิตลงแบบนั้น
“ไนท์ พูดกับพี่หน่อย ไม่ใช่ความผิดไนท์มันเป็นอุบัติเหตุ” พี่ซันพูดเสียงแผ่ว ใบหน้าที่เศร้าโศกนั่นเป็นเพราะผมแท้ๆ
ที่ทำให้พ่อแม่พี่จากไป
“ไม่เป็นไรนะไนท์ พ่อกับแม่พี่ไปสบายแล้ว ท่านยิ้มอยู่ตรงนู้น บอกว่าท่านสบายดี” น้ำตาผมไหลอาบแก้ม มองดูฟากฟ้า
ที่พี่ซันชี้ พี่จะหลอกแม้กระทั่งเด็กมัธยมเหรอครับ แม้จะรู้แต่กลับรู้สึกดี พี่ซันลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะดึงผมไปกอดทั้งตัว
“พูดกับพี่สิ ถ้ายังเห็นแก่พ่อกับแม่พี่ ไนท์ต้องกลับมาเป็นคนเดิมนะ มาช่วยพี่ไง มาช่วยดูแลพี่” พี่ซันกระซิบตอบ
“ทำได้ไหม.... ทำเพื่อตัวไนท์เอง แล้วก็ทำเพื่อพี่ ทำเพื่อพ่อกับแม่พี่ นะครับคนดี” น้ำตาร้อนผ่าวไหลออกจากตาพี่ซัน
ทั้งๆ ที่พี่ก็เจ็บ แต่ยังพยายามเข้มแข็ง ........ ผมเลื่อนมือไปเช็คน้ำตาให้คนตรงหน้า โอบกอดพี่ซันตอบแน่นๆ
“ครับ พี่ซัน ฮึกๆ นะ...ไนท์สัญญา ไนท์ ฮึกๆ จะดูแลพี่ซัน แทนน้าเมธกับน้าพัด เอง” ประโยคแรกในรอบสองสัปดาห์
“อืม....สัญญาแล้วนะ” ผมกับพี่ซันยิ้มให้กัน ยิ้มทั้งน้ำตา
มรดกของพี่ซัน พ่อกับแม่ผมเป็นผู้ดูแลจนกว่าพี่ซันจะอายุครบ25ปี ผมกับพี่ซันอายุห่างกัน 2ปี
แทนที่จะเป็นพี่ซันที่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านกลับกลายเป็นผมที่ต้องย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านพี่ซันแทน
ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ผมกับพี่ซันสนิทกันมาก ถ้าหาก............... วันนั้นเราไม่บังเอิญกลับไปที่บ้านของผม
“ไอ้เด็กนั่น คุณจะปล่อยมันไว้อย่างนี้น่ะเหรอ” เสียงใครคนหนึ่งซึ่งผมจำได้แม่นว่าเป็นแม่ผม
“ผมจะส่งมันไปอเมริกา ..... ส่งมันไปไกล ๆ กว่ามันจะกลับมาทุก ๆ อย่างก็ต้องเป็นของเรา” เสียงพ่อผมตอบ
“แล้วคุณจะปล่อยให้มันเป็นหอกข้างแคร่อย่างนี้รึไง ถ้ามันรู้ว่าที่พ่อแม่มันตายเพราะจับได้ว่าเราโกงมันล่ะก้อ
มันต้องมาล้างแค้นเราแน่นะคะ ดูเด็กนั่นมันฉลาดอย่างกะอะไรดี”
“หึหึ มันจะรู้ได้ไงว่าเราวางแผนตัดสายเบรกรถพ่อกับแม่มัน นี่ขนาดเรายอมเสี่ยงให้ตาไนท์ไปด้วย
แล้วใครมันจะเชื่อว่าเราเป็นคนวางแผนนั่นหล่ะ ส่วนไอ้เด็กนั่น ผมจะปล่อยให้มันใช้ชีวิตของมันไปก่อน
แน่นอน....ว่ามันต้องไปอยู่กับพ่อกับแม่มันบนสวรรค์แน่ๆ”
ผมกับพี่ซันก้าวถอยหลัง ตกใจอย่างคาดไม่ถึง พ่อกับแม่ผมเป็นผู้ชักใยอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมดนี้
มือผมเย็นเฉียบ คนตรงหน้ากัดฟันกรอดด ลากผมกลับไปยังบ้านอย่างรวดเร็ว ไม่มีคำพูดใดออกมา
เพียงแต่นับวันนั้น พี่ซันก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ไม่พูดไม่มองหน้าผม ไม่นานนักพี่ซันก็ถูกส่งไปเรียนต่อต่างประเทศ
ทุกอย่างเปลี่ยนไป 4 ปีผ่านไป พี่ซันกลับมาไทยและก้าวขึ้นมาเป็นประธานบริษัทอย่างรวดเร็ว
ราวกับทุกอย่างได้วางแผนไว้ พ่อและแม่ผมถูกจับในฐานะช่อโกงบริษัท ถูกยึดทรัพย์ จนแทบล้มละลาย
ผมไม่ได้โกรธ ......... ยังไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่ร่างกายทรุดโทรมเนื่องจากทำใจไม่ได้ จากนั้นไม่นาน
ท่านทั้งสองก็หนีจากโลกนี้ไปด้วยการ ฆ่าตัวตายในคุก ผมถูกพี่ซันยึดตัวมาเป็นสมบัติ ความแค้นที่มีมากมาย
มันยังไม่ได้สูญสลายไปกับพ่อและแม่ผม สายตาที่เย็นชามองมาที่ผมพร้อมทวงคำสัญญาที่เคยมีให้กัน
“ไนท์สัญญาแล้ว ว่าจะดูแลพี่แทนพ่อกับแม่ ชดใช้มาสิไนท์” เสียงพี่ซันวันนั้นยังดังกึกก้อง
ผมมาอยู่บ้านพี่ไนท์อย่างจำยอม และไม่มีที่จะให้ไป ผมไม่มีญาติที่ไหน ได้แต่ยินยอมพร้อมจะชดใช้ความผิดทุกอย่าง
.......... ขอเพียงให้เรื่องนี้มันยุติลงที่ผม........ผมต้องการแค่นี้จริงๆ..............................
.
.
.
ภาพในอดีตค่อยๆจางหายไป ผมค่อยๆ กระพริบตา รู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นบนใบหน้า ผมวาดมือเช็ดลวก
ก่อนจะกวาดตามองรอบห้องจนทั่ว ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นห้องพี่ซัน ผมหลับตาลงอีกครั้ง รู้สึกปวดหัวตุบๆ
จากฤทธิ์แอลกอฮอร์ พอเหลือบไปเห็นนาฬิกา ที่บอกเวลา 10 โมงเช้า ผมสะดุ้งโหยง ลุกพรวด
“โอ๊ยยยยยยย” ผมร้องลั่น ทันทีที่ขยับก็เจ็บร้าวไปทั่วช่วงล่างราวกับร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยง จนต้องทิ้งตัวลงกับเตียง
แล้วค่อยๆ ดันตัวขึ้นช้า ๆ เหลือบไปเห็นข้อความ บนหัวเตียงที่ใครบางคนเขียนทิ้งไว้
“กินยาซะ แล้วไปทำงานช่วงบ่าย” ผมหยิบยาเข้าปากพร้อมดื่มน้ำตามทันที ทิ้งตัวลงนอนกับเตียง ก่อนจะเผลอหลับไป
-
:sad4: :sad4:
เวรคนที่น่าสงสารสุดคือ ไนท์ น่ะซัน น้องไม่รู้เรื่องอะไรเลยน่ะ
-
เรื่องมันเป็นมาอย่างนี้นี่เอง พี่ซัน ยังไงก็ถนอม ๆ น้องบ้างนะ :pighaun:
-
พี่ซันใจร้ายจังเลย :monkeysad: :monkeysad:
-
ดูท่าแล้วไนท์จะเป็นทาสรักไปอีกนาน
-
ทำไมซันทำแบบนี้ ใจร้ายกับน้องไนท์ที่สุดเลย :z3:
-
สงสารไนท์ที่สุดดดดด
แล้วเมื่อไรซันจะปล่อยทาสสักที
รอตอนต่อไปน่ะ
-
พ่อกะแม่ใจร้าย :เฮ้อ:
-
พ่อแม่รังแกหนู๋ไนท์ ไม่แปลกหรอกถ้าซันจะแค้นอะ เป็นเรา เราก็แค้น :เฮ้อ:
-
พ่อแม่ของน้องซันต่างหากที่ผิด :o12:
-
นี่นายไนท์มันไม่มช่ความผิดของน้องซันซักหน่อย
แกอย่ามาทำตัวอย่างนี้นะ
-
น่าสงสาร!!
-
น้องไนท์ไม่ได้ผิดสักหน่อย พ่อกะแม่เค้าโน่นที่ทำ
ซันนายต้องแยกเเยะหน่อยน๊าาา
เดี่ยวน้องก้อช้ำตายพอดี :pig4: :pig4: :pig4:
รอติดตามครับบบบบ
-
:z1: :z1: โว้ววววว ท่าทางจะSMอิอิ เอาอีก เอาอีก :impress2: :impress2:
-
:monkeysad: ไนท์น่าสงสารจัง นี่ซินะที่เรียกว่า พ่อแม่ทะอะไรไว้ระวังจะตกไปอยู่ที่ลูกน่ะ
:3123: กดเป็ดเป็นกำลังใจให้ไนท์กับซันนะ กดบวกให้คนเขียนด้วยจ้า
-
ตอนที่ 3
ผมตื่นมาอีกครั้งเกือบ ๆ เที่ยง ค่อยๆ ตะเกียกตะกายพาร่างกายอันบอบช้ำเข้าไปอาบน้ำ แม้จะดีขึ้นแต่ก็ยังเจ็บ
เลือกจะเปิดน้ำอุ่นแช่ตัวลงไป แล้วก้มมองสำรวจร่องรอยทั่วตัว รอยฟันที่หน้าท้องยังเด่นชัด รอย...จากการขัดขืน
ทั่วทั้งตัวมีแต่รอยช้ำจากสัมผัสพี่ซัน ผมหลับตานิ่ง ก่อนจะเริ่มทำความสะอาดร่างกาย รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเมื่อได้แช่น้ำอุ่น
ผมเร่งแต่งตัวเพราะตอนนี้กินเวลาไปครึ่งชั่วโมงแล้ว แม้จะยังขัดแต่ก็เดินได้คล่องขึ้นพิษไข้เริ่มรุมอีกครั้งเมื่อสัมผัสแอร์เย็นๆ
ไม่ใช่เหตุผลของการขาดงาน ทาส....อย่างผมไม่มีคำว่าลา ไม่มีคำว่า....ป่วย ผมตัดสินใจขึ้นมอเตอร์ไซด์รับจ้าง
เพื่อไปต่อรถไฟฟ้า จากนั้นตรงดิ่งเข้าตึกสูงระฟ้าที่เชื่อมต่อกับทางเดินรถไฟฟ้าเมื่อสักครู่ ผมกดลิฟท์เลือกชั้นที่ 30
ด้านในไม่มีผู้คน ตอนนี้บ่ายโมงจะครึ่งแล้วพนักงานคงเข้าทำงานหมดแล้ว ผมทิ้งตัวผิงผนังลิฟท์ราวกับจะหมดแรง
ตัวร้อนจัด โลกหมุนวนจนเหมือนเรากลิ้งตกจากเขาก็ไม่ปานได้แต่กัดริมฝีปากแน่น เรียกสติตัวเองให้อยู่
อาหารยังไม่ตกถึงท้อง ไม่มีเวลาขนาดนั้นแค่นี้ก็แทบวิ่งอยู่แล้ว
“ติ๊ง” ลิฟท์เปิดออก ผมมุ่งตรงไปยังห้องผู้บริหาร กึ่งเดินกึ่งวิ่ง ทั้งๆ ที่เจ็บแต่ก็อดทน เลขาสาวหน้าห้องยิ้มหวาน
“คุณไนท์เมื่อสักครู่ท่านประธานพึ่งถามหาไปค่ะ ว่าแต่ไม่สบายเหรอคะหน้าแดงเชียว” ฟ้าถามด้วยความห่วงใย
“ครับไม่สบายนิดหน่อย ขอบคุณนะครับฟ้า” ผมยิ้มตอบ หญิงสาวเอื้อมมือมาแตะหน้าผาก แล้วประตูห้องก็เปิดออก
“อุ๊ย ตัวร้อนเชียว” ฟ้าเอ่ยได้แค่นั้นก่อน จะถอยออกจากประตูให้ท่านประธานเดินผ่าน พี่ซันชะงักกึก หันมามองหน้าผม
อย่างเอาเรื่อง ก่อนจะหันมาสั่งผมเสียงดุ แล้วเดินกลับไปที่ห้อง
“ช้า เข้าไปทำงานได้แล้ว พี่ให้เรามาทำงานไม่ได้ให้มาทำอย่างอื่น คุณฟ้าผมขอกาแฟด้วยครับ”
“ครับ” ผมก้มหน้ารับคำ ฟ้าหันมายิ้มให้กำลังใจ ผมยิ้มตอบ ก่อนจะเดินตามพี่ซันเข้าห้องไป
“ปัง” ผมสะดุ้งโหยง เมื่อเดินเข้ามาถึงก็เจออีกคนกระแทกแฟ้มอย่างแรงบนโต๊ะ
“มานั่งข้างพี่สิ จะไปนั่งทำไมตรงนั้น” ผมลุกจากโซฟา แล้วตรงไปนั่งเก้าอี้ข้างๆ พี่ซัน มีกองเอกสารวางอยู่
“ก็อกๆ ”
“เชิญ”
“กาแฟค่ะ ” ฟ้าวางกาแฟ
“พรุ่งนี้ผมมีนัดหรือประชุมด่วนรึเปล่า” พี่ซันเอ่ยถามขึ้น
“พรุ่งนี้ท่านประธานมีนัดไปตรวจงานที่ภูเก็ตช่วงบ่ายค่ะค่ะ ฟ้าจองตั๋วให้แล้วค่ะ ไฟท์ 11 โมงค่ะ ”
“อืม ขอบใจ จองตั๋วให้เพิ่มอีกใบนะ ผมจะให้ไนท์ไปด้วย”
“ค่ะท่านประธาน” ฟ้าตอบก่อนจะก้าวออกไป ล็อคประตูให้ พี่ซันจิบกาแฟจ้องหน้าผมเขม็ง
“ชอบฟ้ารึไง? จะจีบกันก้อให้มันอย่าประเจิดประเจ้อนัก” พี่ซันเอ่ยเสียงดุ
“ป่าวครับ ไม่ได้ชอบ และก็ไม่ได้จีบด้วย ฟ้าแค่เป็นห่วงผมในฐานะคนรู้จักกันเท่านั้น” ผมตอบ ไม่อยากให้ฝ่ายหญิง
เสียหายเพราะความจริงมันไม่ได้มีอะไรทั้งนั้น แต่พี่ซันกลับกระชากผมเข้าไปใกล้ตะคอกถามกลับเสียงดัง
“อย่ามาเถียงพี่เห็นอยู่เต็มสองตา คนไม่รักไม่ชอบกันเค้าจะแตะตัวกันขนาดนั้นเหรอ?” ผมมองตอบอึ้งๆ และเหมือนพี่ซัน
จะรู้สึกตัว ปล่อยมือจากแขนผม โดยมีผมก้มหน้างุดๆ น้ำตาคลอ สบตากับพื้นพรหม ไม่เข้าใจว่าพี่ซันโกรธอะไร
ทุกๆ อย่างยังไม่เหมือนเดิน ไม่มีความอ่อนโยน และไม่ใส่ใจ ไม่พอจะก็ตวาด มันคงกลายเป็นความเคยชิน แต่...
ที่น้อยใจอยู่นี้คงเป็นเพราะฤทธิ์ไข้
“พี่จะให้ผมช่วยงานอะไรครับ” ผมเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่สั่งงานอะไรเลย พี่ซันยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
“มานั่งบนนี่” พี่ซันว่า ตีมือที่ตักแปะ ผมหน้าเหวอ ..... มองตอบพี่ซันแต่ยังนิ่ง
“เร็ว” เสียงที่ดุ จนผมรีบลุกขึ้น กำลังจะนั่งบนตัก
“หันหน้าเข้ามาสิ พี่จะเห็นหน้าเราได้ไง” ผมหันหน้าเข้าไป แล้วนั่งลงบนตัก ใบหน้าร้อนผ่าว ก้มหน้ามองต่ำ
“มองพี่สิ ก้มดูอะไรอยู่” สองแขนของพี่ซันโอบกอดผมให้ขยับเข้าไปชิดตัวพี่ซันมากขึ้น ก่อนจะไล้มือบางๆ ที่ใบหน้า
กดจูบเร่าร้อนและดูดดื่น ผมผลักคนตรงหน้าให้ละปาก พี่ซันขมวดคิ้วจนเป็นเส้นตรง
“อย่าดื้อ พี่บอกไนท์รึยังว่าของๆ พี่ พี่ไม่ชอบให้ใครมาใช้ด้วย และถ้าไนท์ลืมพี่จะทบทวนให้เอง” แล้วริมฝีปากหนา
ก็ทาบทับมาที่ปากของผม แทรกลิ้นร้อน ๆ ที่คอยดูดกลืนความหวาน จากลิ้นผม อีกมือสอดแทรกสัมผัสน้องชายผม
“อ๊า” ผมครางเสียงกระเส่า เหมือนเป็นที่พอใจของอีกฝ่าย พี่ซันละจากปากไล่ชิมใบหู และซอกคอหอม เน้นย้ำรอยเดิม
ให้เด่นชัดขึ้นอีก สองมือปลดกระดุมเสื้อผมอย่างรีบร้อน ก่อนจะตะกละตะกาม ยอดอกสวยอย่างหลงไหล ลิ้นร้อนๆ
ทั้งไล้เลีย และดูดกลืน สองมือโอบกอดแน่นรอบคอคนตรงหน้า
“อ่า พี่ ...พี่ซัน หยุดครับ หยุ....ด” ผมห้ามเสียงขาดห้วง แต่ร่างกายกับแอ่นรับสัมผัสร้อนตรงหน้าอย่างหลงใหล
“หึหึ ให้พี่หยุดจริงๆ เหรอไนท์ ห้ามตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ” พี่ซันประกบจูบดูดดื่ม ทั้งเร่าร้อนและรุนแรง มือด้านหนึ่ง
กวาดแฟ้มที่วางบนโต๊ะทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะยกตัวผมวางบนโต๊ะนั่น ริมฝีปากร้อน ครอบมาบนกึ่งกลางลำตัวผม
“อื๊ออออออออออออออ ” ผมจิกมือที่หลังอีกฝ่ายด้วยความเสียวซ่าน สองขาพาดบนไหล่คนตรงหน้า หายใจขาดห้วง
กางเกงถูกถอดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่เพียงผมครางแทบขาดใจกับปากร้อน ๆ ของคนตรงหน้าที่ขยับขึ้นลงอย่างชำนาญ
จนผมต้องขยับสะโพกตามจังหวะนั่น ลิ้นร้อนๆ ซอกซอนไปทั่วก่อนจะแต่ยอดสุด แทะเล่นอย่างหรรษา
“อ๊ะ พี่ซัน อ่า” ร่างทั้งร่างเกร็งกระตุก ก่อนจะพ่นน้ำรักให้อีกคนดูดดื่ม พี่ซันไล่ขบเบาๆ ตามแท่งลำ ทำผมสะดุ้งเสีย
ก่อนจะไล้เลียช่องหวาน ทำผมสะดุ้งหนักกว่าเดิม ด้วยความเจ็บปวด พี่ซันใช้น้ำรักเมื่อสักครู่หล่อลื่น ก่อนจะ
แทรกความเป็นชายเข้ามาด้านใน
“โอ๊ยยยยยย เจ็บ ไนท์เจ็บ เอาออก” ผมร้องเสียงหลง เมื่อร่างกายที่บอบช้ำ โดนกระทำที่เดิมอีก
“ไนท์ พี่บอกแล้วอย่าขัดใจพี่ ไนท์เป็นของพี่ พี่จะทำอะไรเมื่อไหร่ก็ได้ เจ็บก็ต้องทน” พี่ซันกระซิบเสียงพล่า
ค่อยๆ กด มันเข้ามา ผมกัดฟันแน่นรู้สึกราวร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ พี่ซันกดจูบบางเบา ก่อนจะแทรกลิ้นหวาน
ปลอบใจผม มือด้านล่างคลึงอยู่บนส่วนยอด แล้วลูดขึ้นลงเป็นจังหวะ
“อ๊ะ พี่ซัน” ผมครางเสียงแผ่ว เมื่อด้านล่างเริ่มตื่นขึ้นมาเต็มที่ พี่ซันเริ่มขยับด้านหลังเบาๆ พร้อมรูดรั้งด้านหน้าไม่ขาด
มือ แรงกระแทกแรงขึ้นเรื่อยๆ ผมแอ่นสะโพกเข้าหาสัมผัสร้อน ความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่
“อ่า” พี่ซันครางเสียงต่ำ เมื่อเห็นผมขยับตอบอย่างเร้าใจ
“พี่ซัน ระ..แรงอีก อื๊อออออออ” ผมเกร็งกระตุก ปลดปล่อยน้ำรักอีกครั้ง พี่ซันกระแทกแรงๆ อีกครั้ง
“ไนท์ ไนท์ อื๊มมมมมมมมมมม” เสียงครางต่ำของอีกฝ่ายก่อนพ่น น้ำร้อนเข้าด้านหลังผม พี่ซันก้มลงมาจูบ
ก่อนสติทั้งหมดของผมจะดับวูบ ลงไป
.
.
“ไนท์ ไนท์” ผมเขย่าตัวน้องที่สลบเหมือดอยู่ใต้ตัวผม บอกได้เลยว่าตกใจจนแทบเสียสติ กดมือถือโทรหา
เพื่อนรักอย่างเร่งด่วน
“ฮัลโหล ไงมึง นึกยังไงโทรหากุได้เนี่ย อย่าบอกนะว่ามึงป่วย ฮ่าๆ ” ไอ้แทนรับสายอย่างอารมณ์ดี
“อย่าพึ่งกวนตีนกุ มึงมาหากุที่บริษัทก่อน ไนท์ไม่สบายหนัก” ผมบอกอย่างร้อนรน อยากจะลงมะเหงกกับคนอารมณ์ดี
“ห๊า ...... เชี่ย มึงทำไรน้อง กุบอกมึงแล้วใช่มั้ยสัด ว่ามันไม่ใช่ความผิดน้อง” ไอ้แทนด่ากราดด
“เออๆ กุรู้แล้วน่า มึงรีบมาเถอะ น้องสลบไปแล้วรีบมาดูหน่อย” ผมรีบด่ากลับ กดวางสายทันที รู้ดีว่าไอ้แทนมันต้องมา
มันทั้งรักทั้งสงสารน้องไนท์ของผม ผมเองก็ทั้งรักทั้งแค้นคนตรงหน้า ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่เกี่ยวแต่ก็อดไม่ได้ที่จะทำร้าย
ผมค่อย ๆ น้องชายออกจากตัวน้อง ทำความสะอาด แล้วใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย อุ้มน้องไปนอนบนเตียง
ที่ถูกสร้างขึ้นภายในห้องทำงาน เนื่องจากบางทีผมต้องทำงานอยู่ถึงเช้า เพราะฉะนั้นจึงทำห้องพักสำหรับพักที่นี่
ไม่ถึง 30 นาที เสียงหวาน ๆ ของเลขาก็ดังขึ้น
“ท่านประธานคะ คุณแทนมาขอพบค่ะ” หญิงสาวมองหน้าแทนงง ๆ ก็รู้แหล่ะว่าเป็นเพื่อนสนิทท่านประธาน
แต่ไม่เห็นจำเป็นต้องแบกเครื่องมือแพทย์มาครบครันขนาดนี้ แทนได้แต่ยิ้มตอบแล้วเดินเข้าห้องไป
“น้องอยู่ไหนซัน เชี่ยมึงเอาน้องไปซ่อนไว้ไหน” มันชี้หน้าคาดโทษ ผมได้แต่ทำหน้าหงอ สำนึกความผิดที่ก่อ
จริงๆ แล้วผมหึง ไนท์กับเลขาหน้าห้องที่ทำท่าทำทางสนิทสนมกันเกินเหตุ รู้อยู่หรอกว่าน้องเจ็บแต่.....
มันอดใจไม่ไหวนี่นา ผมชี้ไปที่ห้องนอน ไอ้แทนเดินตัวปลิวเข้าห้องไป มันเริ่มใช้อุปกรณ์การแพทย์
อย่างคล่องแคล่ว สมกับเป็นหมอระดับต้นๆ ของประเทศไทย เพราะมันคลุกคลีอยู่กับโรงพยาบาล
แถมยังช่วยงานพ่อที่เป็นเจ้าของโรงพยาบาลตั้งแต่เด็ก ทุกเรื่องจึงเรียกว่าอยู่ในกระแสเลือดของมัน
“ถอดกางเกงน้อง” ไอ้แทนหันมาสั่ง
“เห้ย ถอดทำไม เชี่ย มึงจะดูก้นน้องรึไง”
“เออ กุจะดูมึงจะทำไม มึงจะให้กุรักษาโดยที่กุไม่เห็นแผลนี่เหรอ มึงไม่ต้องบอกกุ กุก็รู้ว่ามึงทำไรน้อง
สัด ถ้ามึงทำน้องเจ็บ จนป่วยอีก กุจะเอาน้องไปอยู่กับกุ” มันชี้หน้าคาดโทษผม ผมยิ้มแหย ก่อนจะถอดกางเกง
น้องอย่างว่าง่าย รอยช้ำที่ช่องหวานดูระบมมากขึ้นอีก ทำให้ผมนึกถึงเลือดบนเตียงเมื่อเช้าซึ่งแน่นอนมันมาจากน้อง
“สัด ถ้ามึงอยากขนาดนั้นก็ไปเอากับคนอื่นโน่น ห่า ..... กุไม่รู้จะด่ายังไง น้องยังไม่เคยใช่มั้ย มึงรู้แล้วเสือกทำ
ตั้งหลายครั้ง เหี้ยมากมึงอ่ะ ห้ามมึงแตะตัวน้องทั้งอาทิตย์จำไว้” มันประกาศลั่น
ผมหน้าเสีย ไอ้แทนใส่ถุงมือหยิบยาค่อย ๆ สอดเข้าด้านหลังของน้องแหย่จนสุดมือ ก่อนจะถอดถุงมือออก
ฉีดยาแก้อักเสบและยาลดไข้ให้น้อง ก่อนจะเขียนหน้าซองยายื่นให้กับผม
“ทั้งอาทิตย์เลยเหรอ แค่ 4 วันไม่ได้รึไง” ผมต่อรองราวกับมันจะเป็นไปได้ มันหันมามองผมตาขวาง
“ไม่ได้ ทั้งอาทิตย์ขาดวันเดียวก็ไม่ได้ ให้น้องพักผ่อนเยอะๆ ตอนนี้น้องมีไข้หวัดใหญ่ด้วย มึงต้องให้น้อง
กินยา กินข้าวครบทุกมื้อ เข้าใจที่กุพูดมั้ย ” มันหันมาพูดเอาเรื่องผม ผมพยักหน้าหงึก
“เออ ทราบแล้วคร๊าบบบ ขอบใจมึงมาก ค่ารักษาไปเก็บที่เลขากุ” ไอ้แทนพยักหน้าหงึกๆ
“เดี๋ยวตอนเย็นกุจะไปนอนบ้างมึง จัดห้องให้ด้วย ไม่รู้น้องจะมีพิษไข้รึเปล่า อาการหนักน่าดู๊เหมือนกัน
เดี๋ยวกุให้น้ำเกลือน้องด้วย ตอนนี้ไม่ได้เอามา ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ เข้าใจมั้ยสัด”
“ห่า ... ด่ากุอยู่ ได้ กุรู้แล้วคร๊าบบบบบบบ จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแล้วคร๊าบบบบบบบบ”
ผมยกนิ้วขึ้นสามนิ้วเลียนแบบลูกเสือ ทำท่าสัญญากับไอ้เพื่อนเลิฟ กลัวมันจะมาเอาน้องไปจริง ๆ ให้ตายสิ
.
.
.
ตกเย็น ได้หมอปากหมาแทนก็มาถึงบ้านผมตามที่บอกไว้ทุกประการ มันมาพร้อมกระเป๋ายา เมื่อบ่าย
ถุงน้ำเกลือ และเสาแขวนน้ำเกลือที่อยู่ด้านหลังรถ มีผมเดินไปรับมันก็พยักเพยิดเป็นเชิงบอกให้ผมถือ
ผมหยิบเสาเดินตามมันขึ้นห้อง ไอ้แทนเปิดประตูห้องน้องออก แต่ไม่ยักกะเห็นน้องไนท์อยู่ มันหันมาเลิกคิ้วถาม
“ในห้องกุ” ผมบอกมันทำหน้ายุ่ง แต่ก็ยอมเดินต่อไปโดยดี ไอ้แทนวัดไข้ ฉีดยาให้น้องอีกเข็มสำหรับไข้หวัดใหญ่
น้องยังนอนหลับสนิท จนไอ้แทนมันแทงเข็มน้ำเกลือเข้าที่แขน น้องเลยเริ่มกระพริบตาถี่ๆ
“พี่แทน” น้องเอ่ยเสียงเบา ไอ้แทนลูบหัวปลอบโยน เป็นภาพที่ขัดใจผมยิ่งนัก ยิ่งรู้ว่ามันเองก็รักน้อง ยิ่งหงุดหงิด
เลยเลี่ยงเดินออกจากห้องไปซะเฉยๆ อย่างน้อยมันก็คงไม่คิดจะทำอะไรคนป่วย ....ใช่มั้ยว่ะ (= =’)
“ครับน้องไนท์ เป็นยังไงบ้างเจ็บมั้ย ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวก็หายแล้วครับคนดี พี่สั่งไอ้เพื่อนเลวห้ามแตะตัวเราแล้วนะ”
ไอ้แทนเอ่ยปลอบใจคนตรงหน้า ที่น้ำตาเริ่มคลอหน่วยน่าสงสารเหลือเกิน
“พี่แทนรู้แล้วเหรอครับ ผมไม่เป็นไรแค่มีไข้นิดหน่อย” ไนท์เช็ดน้ำตาที่เริ่มจะปริ่มออกจากตา พี่แทนเลยขยี้หัวเบาๆ
“ไม่หน่อยแล้วครับ เป็นไข้หวัดใหญ่ด้วย น้องไนท์ถ้าทนไม่ไหวบอกพี่นะครับ พี่ยินดีเสมอที่จะดูแลเรา” พี่แทนยิ้ม
“ขอบคุณครับพี่แทน ไนท์ยังไหวไม่เป็นไรครับ เอาไว้ไนท์ต้องการความช่วยเหลือ ไนท์จะโทรไปหานะครับ” น้องไนท์ยิ้มตอบ
“พี่แทนใจดีที่สุด” ไนท์ส่งยิ้มจนตาหยีไปให้ เค้าโครงความเป็นเด็กยังแจ่มชัดบนใบหน้า แม้จะห่างกันแค่ 2 ปี
แต่น้องไนท์กับตัวเล็กบาง กว่าผู้ชายวัยเดียวกันเป็นไหน ๆ ทั้งขาวสะอาดสะอ้าน ที่ยิ้มที่หวานพิมพ์ใจเหมือนแม่
นัยตาที่ดูซื่อ จนกลัวว่าจะถูกหลอกเอาง่ายๆ ถ้าไม่รู้ว่าไอ้ซันมันรักน้องมาก แม้จะแค้นอยู่บ้าง และน้องก็เต็มใจที่จะอยู่
ข้างๆ มันล่ะก้อ สาบานเลยผมเองนี่แหล่ะที่จะพาน้องไปอยู่ด้วย และพร้อมที่จะดูแลน้องตลอดชีวิตนี้
ผมยิ้มตอบคำพูดน้องไนท์ ลูบหัวเบา ๆ น้องก็มีทีท่าง่วงมากจนแทบทนไม่ไหว
“ง่วงก็นอนนะคนดี เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้ครับ” ผมที่กำลังจะถอดเสื้อน้องก็ได้ยินเสียงประตูห้องนอนเปิด แล้วก็ไม่ใช่ใคร
ไอ้ซัน ยืนหน้าเหวออยู่หน้าห้อง ก่อนจะรีบถลันตัวเข้ามา เอาเรื่องผม
“มึงจะทำไรอ่ะ ” ใบหน้าที่บ่งบอกความไม่พอใจสุดขีด
“เช็ดตัวให้น้อง” ผมตอบแบบไม่ใส่ใจ
“กุทำเอง” มันว่าหน้าเสียนิดๆ ที่เข้าใจผิด (ไอ้เลวกุจะทำอะไรน้องได้ น้องป่วยขนาดนี้ ผมได้แต่คิด)
“มึงทำเป็นเหรอ” ผมละมือ แล้วเลิกคิ้วถาม
“อ๊าว.....ไม่เป็นมึงก็สอนกุสิ มึงจะมาเช็ดให้น้องทุกวันหรือไง”
“กุมาได้ ถ้ามึงให้มา” ผมยกยิ้มที่มุมปากอย่างเป็นต่อ ไอ้เพื่อนเลวของผมแทบอยากจะบีบคอ
“กุไม่ให้มา สัดเผลอไม่ได้นะมึง ” มันว่าอย่างฉุนเฉียว แล้วบังคับให้ผมสอน ผมก็สอนวิธีการเช็ค
น้องหลับจนไม่รู้ตัวแล้ว จะรู้บ้างมั้ยว่ามีผู้ชายสองคน ยืนมองน้องจนแทบน้ำลายหกอยู่ตรงหน้า
เช็ดตัวเสร็จมันไล่ผมไปที่ห้องที่จัดเตรียมไว้ให้ เพราะมันจะนอนกับน้องเอง
“ไอ้ขี้หวง แบร๊~” ผมแลบลิ้นใส่แม่งเลย แต่มันหัวเราะอย่างเป็นต่อ
“ของกุ หึหึ” แล้วปิดประตูใส่หน้าผมเลย เฮ้อ ~ น้องน่ากอดชะมัด มึงอย่าปล่อยให้หลุดมือนะโว๊ย
ผมยืนทุบอกตัวเองด้วยความเจ็บใจ ขณะที่ป้าแจ่มแม่บ้านของไอ้ซันมายืนมองตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ
“เอ่อ~ ไม่ทราบคุณแทนเป็นอะไรรึเปล่าคะ” ป้าแจ่มมองด้วยความสงสัย ผมตกใจจนหน้าเหวอ
“อ่า ไม่มีอะไรครับแค่รู้สึกว่าหัวใจเต้นผิดจังหวะ เลยลองทุบมันดู แฮะๆ ผมขอตัวไปนอนนะครับ” ผมโค้งตัวแล้ว
เลี่ยงเดินออกไป ป้าแจ่มยังมองด้วยสีหน้าสงสัย ก่อนจะส่ายหน้าขันๆ ราวกับผมเป็นตัวตลก
-
ููู^
^
จิ้ม
อ๊ายยย ไอุ้คุณซัน น้องไม่สบายอยู่นะ สงสารน้องง่ะ
-
เชียร์ำี่พี่แทนดีกว่า อิอิ
-
รักในรอยแค้น หุหุ
พี่ซันโรคจิต ชอบแกล้งขู่บังคับน้อง
หรือกลัวว่า ถ้าขอดีๆแล้วน้องจะไม่ให้ล่ะสิ :z2:
+1+เป็ดจ้า
-
พ่อคนใจร้ายยย
เห็นใจน้องบ้างอะไรบ้าง :o7:
-
-w- ว้าว อู้ววว
-
พระรองที่แสนดีมาแล้วววว
แต่ถึงยังไงก็เชียร์พี่ซันอยู่นะ ถึงแม้บางทีอยากจะเตะโด่งไปไกลๆ
-
พี่ซันอย่าใจร้ายนักสิ
-
พี่ซันบ้า รักน้องแท้ๆ ถนอมน้องดิ
-
:sad4: น่าสงสารทั้งพี่ซัน ทั้งน้องไนท์ เวลาและความรู้สึกลึกๆข้างในที่มีให้กันคงจะช่วยรักษาแผลในใจได้
-
สงสารน้องไนท์จัง
:เฮ้อ:
-
:sad11: :sad11: ไนท์น่าสงสาร พี่ซันก้ออย่าใจร้ายมากนักล่ะ เดวไนท์ ช้ำหมด
-
พี่แทนพี่ชายที่แสนดีแต่คงได้แต่คอยมองและดูแลตอนที่เศร้าและเจ็บปวด
เง้อสงสารพี่แทนต้องทนเก็บความรักไว้ในใจ
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบ
-
ซันใจร้าย หาเรื่องให้น้องชัดๆ :monkeysad:
-
ขอโทษนะคะ จริงๆ ตั้งใจจะเขียนมากกว่านี้ แต่เวลามีจำกัด จะต้องหายตัวไป สักครึ่งเดือน ก๊ากกกก
กลัวคนอ่านจะค้างเลยรีบเร่งรัดให้จบ ฮ่าๆๆๆ เอาไว้กลับมาเมื่อไหร่ค่อยมาแต่งเรื่องอื่นให้อ่านใหม่ค่ะ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
ตอนที่ 4
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็ รู้สึกถึงแขนหนักๆ ของใครบางคนที่กอดอยู่ ผมค่อยๆ ดันแขนพี่ซันให้ออกจากตัว
รู้สึกเหนียวตัวจนอยากจะอาบน้ำ อาจจะเพราะแรงกอดของใครบางคนที่กอดผมแน่นจนขยับไปไหนไม่ได้
เหงื่อผมเลยออกมามายขนาดนี้ รู้สึกว่าไข้จะลดลงมากกว่าเดิม ที่สำคัญด้านหลังของผมไม่เจ็บแทบจะเป็นปกติ
ผมกำลังจะก้าวลงเตียง แต่ก็ต้องไถลกลับขึ้นไปใหม่เพราะแข็งแรงของใครบางคนที่ยังหลับตาพริ๊มมาลากกลับไป
“จะไปไหน หืมมม?” เสียงพี่ซันดังขึ้น ทั้งที่ยังหลับตาแต่กลับดึงผมไปกอดแน่นๆ
“จะไปอาบน้ำครับ ไนท์เหนียวตัว” ผมบอกเบาๆ พี่ซันยังนอนนิ่งไม่ยอมปล่อย ผมหันไปมองด้วยสายตางุนงง
พี่ซันก็กดหอมเบาๆ มาที่แก้ม ผมเลยได้แต่ดิ้นยุกยิ๊กใต้อ้อมแขนแข็งแรง
“อาบไม่ได้หรอก เป็นไข้ไม่รึตัวรึไง หึ?” คนพูดเสียงดุ ยังหลับตาพริ๊มเพราไม่ใสใจผมสักนิด
“แต่ ....แต่ไนท์เหนียวตัว” ผมพูดเสร็จ พี่ซันก็จ้องมองเขม็ง สายตาติดจะหงุดหงิด
“ไม่ได้......พี่บอกแล้วไงว่าเราเป็นไข้อาบไม่ได้ มาพี่จะเลียให้เอง” พี่ซันงับเบาๆ ที่คอผม
“เห้ย ....พี่อย่า ..” ผมผลักพี่ซันวุ่นวาย แต่สายตาดุๆ หันมามองผมจนผมต้องนิ่ง
“ล้อเล่นน่ะ เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้อย่าดื้อแล้วกัน วันนี้ต้องไปภูเก็ตกับพี่อีกไหวใช่มั้ย?” พี่ซันพูดนิ่ง ๆ เหมือนไม่ใช่คำถาม
หากแต่เป็นเพียงการย้ำให้รับทราบเท่านั้น ผมพยักหน้าตอบทำหน้าที่รับทราบ....แน่นอน การไม่สบายไม่ใช่เหตุผล
ที่ดีพอสำหรับในการลางาน ได้ถอนหายใจบาง ๆ ได้แต่มองตามอีกคนที่เดินเข้าไปเตรียมน้ำและผ้าเช็ดตัว
พี่ซันวางชามใส่น้ำกับผ้าผืนหนึ่งกำลังบิดพอหมาดๆ ทำให้ผมรู้สึกเกร็งอย่างบอกไม่ถูกเอื้อมมือไปดึงผ้าออกจากมือ
“ผมทำเองก็ได้ครับ พี่อย่าลำบากเลย” แล้วมือผมก็ต้องปล่อยผ้าทันที เมื่อเห็นสายตาไม่พอใจของพี่ซัน
“ทำไม พี่ทำให้นี่ไม่ถูกใจไนท์ใช่ไหม หรือจะให้พี่ไปตามไอ้แทนมาเช็คให้ ถึงจะถึงใจเรา”
“ป่ะ..ป่าว ครับ ไนท์แค่เกรงใจพี่ซัน” ผมก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย ทำไมต้องรู้สึกปวดร้าวทุกครั้งกับคำพูดพวกนั้น
เจ็บ.............. ความอ่อนโยนของพี่ชายที่แสนดีหายไปไหนนะ ผู้ชายคนนั้นที่ผมถวิลหา
“งั้นก็อย่าพูดอะไร พี่บอกจะทำให้นั่นก็แปลว่าพี่อยากทำให้ ไนท์ไม่ต้องมาเกรงใจ เข้าใจมั้ย?” เสียงดุๆ ยังดังก้อง
ผมนั่งนิ่งปล่อยให้พี่ซันเช็ดตัวให้จนทั่ว ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองแน่น ทำไมพี่ต้องข่มขู่ จะพูดดี ๆ กันไนท์ไม่ได้เชียวหรือ
“รอพี่แป๊ปเดียวนะ เดี๋ยวลงไปทานข้าวพร้อมกัน ส่วนเรื่องกระเป๋าเสื้อผ้าพี่ให้ป้าแจ่มเตรียมให้แล้ว ไนท์เก็บยาเอาไปด้วยหล่ะ”
“ครับ” ผมได้แต่มองตามหลัง พี่ซันที่เดินเข้าไปอาบน้ำ ..... น้ำตาคลอหน่วย รู้สึกทำตัวไม่ถูก ทำอะไรก็ผิดซะหมด
ราวกับผมไม่มีหัวใจไม่มีความรู้สึก ถ้าเป็นอย่างนั้น ไม่พูดคงดีกว่า........... แค่ทำตามคำสั่งมันคงเพียงพอแล้วสำหรับพี่ซัน
“ป่ะ ไปกัน” ผมเดินตามหลังพี่ซันไปด้านล่าง แต่ออกมาจากห้องก็เจอพี่แทนที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว พี่แทนส่งยิ้มมาให้
ผมก็ยิ้มตอบกลับ พี่แทนเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากผมเพื่อวัดไข้ โดยมีสายตาไม่สบอารมณ์ของพี่ซันจ้องมองอยู่
“เป็นไงครับคนดี ไข้ลดแล้ววันนี้รู้สึกดีขึ้นมั้ยครับ” พี่แทนขยี้หัวผมเบาๆ อย่างเอ็นดู ผมยิ้มตอบยกมือไหว้ขอบคุณ
“ดีขึ้นมากแล้วครับพี่แทน ขอบคุณนะครับที่ช่วยรักษาผม”
“หึหึ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า น้องไนท์ก้อ น้องไนท์หายก็ดีแล้วครับ พี่เป็นห่วงเรามากรู้มั้ย ดูแลตัวเองให้ดีๆ นะ”
“ป่ะไปกินข้าวกัน” “ครับ” พี่แทนโอบกอดรอบไหล่ผม แล้วดันหลังให้ผมเดินไปด้านล่าง โดยมีพี่ซันเดินตาม
ด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“มึงจะกลับกี่โมงไอ้แทน” พี่ซันเอ่ยถาม ดูอารมณ์ดีขึ้นเมื่อดึงผมมานั่งข้างๆ ได้ พี่แทนที่คอยตักอาหารให้ผมชะงัก
แล้วหันมามองหน้าพี่แทน ก่อนจะก้มตักอาหารใส่จานผมต่อ
“อะไรว่ะ กูมานอนค้างบ้านมึงแป๊บเดียวนี่จะรีบไล่กุกลับไปไหนว่ะ” พี่แทนยิ้มขำ
“มึงจะอยู่ก็ตามใจสิ แต่กุกับไนท์จะไปดูงานที่ภูเก็ต เชิญมึงอยู่บ้านกุตามสบายเลย ฝากดูแลบ้านกุด้วย หึหึ” พี่ซันยิ้มขำ
ยักคิ้วกวน ๆ ไปที่พี่แทน พี่แทนถอนหายใจยาวเหยียด ทำผมยิ้มขำในท่าท่างของพี่แทน
“อยู่ทำไมว่ะ ดวงใจกุไม่อยู่ อยู่ไปมันก็มีแต่ร่างกายโว้ย น้องไนท์ครับรีบไปรีบกลับมานะ พี่คิดถึง” พี่แทนยิ้มหวาน
“ครับพี่แทน ไนท์จะรีบกลับครับ” ผมตอบพี่แทนขำๆ แต่รู้สึกว่าพี่ซันเริ่มไม่ขำด้วยแล้ว ผมเลยกลุ้มหน้างุดแทน
“ไนท์อิ่มแล้วก็ทานยาได้แล้ว เดี๋ยวต้องไปสนามบินแล้ว ไม่มีเวลามารอให้ใครจีบกันหรอกนะ” พี่ไนท์พูดจบ
รอให้ผมทานยาเสร็จก็ลากผมขึ้นห้องเพื่อเปลี่ยนชุด
“เออไอ้ขี้หวง มึงดูไว้ให้ดีหล่ะ วันไหนเผลอกุจะมาขโมย ฮ่าๆๆ” ผมได้เสียงหัวเราะเสียงดังจากพี่แทน
“สัด ฝันไปเถอะมึง” พี่ซันตะโกนกลับ ก่อนที่ผมจะกระชากผมเข้าห้อง
“ปัง ......แกร๊ก” พี่ซันล็อคประตูทันที หันหน้ามามองผมอย่างเอาเรื่อง ดันตัวผมชิดฝาทั้งที่เมื่อกี้บอกว่ารีบอยู่แท้ๆ
“ไนท์........บอกพี่มา ชอบไอ้แทนมันรึเปล่า” พี่ซันที่แทบจะตวาดผมอยู่แล้ว สะดุ้งโหยง
“ครับ ผมชอบพี่แทน พี่แทนใจดี” พี่ซันปล่อยมือทันที สีหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ถอยหลังไปจนชิดผนังอีกด้าน
เหมือนหมดแรง ผมเห็นพี่ซันกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ก้มหน้ามองพื้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถาม
“อยากไปอยู่กับไอ้แทนมั้ย ไนท์อาจจะมีความสุขมากกว่าอยู่กับพี่ ถ้าเป็นความต้องการของไนท์ พี่จะไม่ห้าม”
ผมมองสบตาพี่ซันอย่างค้นหา ว่าที่พี่ซันพูดหมายถึงอะไร .............. หรือพี่เบื่อผมแล้ว ไม่ต้องผมอีกต่อไปแล้ว
“พี่ซันเบื่อไนท์แล้วเหรอครับ หรือพี่ซันเกลียดไนท์จนไม่อยากมองหน้าแล้ว ถ้าพี่ซันอยากให้ไปไนท์ก็จะไปครับ” ผมตอบ
น้ำเสียงสั่นเครืออย่างช่วยไม่ได้ น้ำตาเจ้ากรรมดันไหลมาอาบแก้ม ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองแน่น
“ป่าวนะไนท์ แต่ถ้าไนท์กับไอ้แทนรักกัน ก็คงอยากอยู่ด้วยกันใช่มั้ย ถ้าเป็นมันพี่เชื่อว่ามันจะดูแลไนท์อย่างดี”
“ผะ..ผมไม่ได้รักพี่แทน พี่แทนแค่เป็นพี่ที่ใจดีของผม คะ...แค่นั้น” พี่ซันดึงผมไปกอดแน่น
“ไนท์ ....ไนท์ ถ้าอย่างนั้นอยู่กับพี่ อย่าทิ้งพี่ไปไหน อย่ามองใคร อย่าสนใจใครทั้งนั้นได้ไหม พี่ไม่เหลือใครแล้ว
ในชีวิตพี่.... พี่......มีแค่ไนท์คนเดียวเท่านั้น” พี่ซันไล้นิ้วเช็ดน้ำตาให้ผม กดจูบเบา ๆ ที่แก้ม ก่อนจะทาบริมฝีปากร้อนๆ
มาที่ปากผม แทรกลิ้นร้อนๆ ควานหาความหวานในปากผม
“อืออออออ” ผมครางเสียงแผ่ว รสจูบที่เชื่องช้า และเนิ่นนาน แต่กลับอบอุ่นเหลือเกิน พี่ซันละปาก
“พี่รักไนท์ รักมานานเหลือเกิน พอแล้วไอ้แก้แค้นบ้าๆ อะไรนั่น พี่ไม่อยากเสียใจทีหลัง
ไม่อยากเสียคนสำคัญของพี่ไป ยิ่งคู่แข่งเป็นไอ้แทนพี่ก็ยิ่งกลัว แค่ไนท์ช่วยตอบมาหน่อยว่า ไนท์รักพี่รึเปล่า”
พี่ซันสบตามองนิ่งมาที่ผมรอคำตอบ ใบหน้าผมร้อนผ่าว ไม่คิดไม่ฝันว่าคนเจ้าคิดเจ้าแค้นจะยอมทิ้งความแค้น ....
แล้วหันมารักต้นเหตุตรงหน้า ไม่นึกว่าพี่ซันจะยอมอภัยให้ผม นึกว่าชีวิตนี้จะไม่ได้ยินคำนี้อีกแล้ว
“ไนท์รักพี่ซันครับ รัก.....รักมาตลอด อยากจะอยู่ข้างๆ พี่ซันตลอดไป แต่ช่วยกลับมาเป็นพี่ซันคนเดิม
ของไนท์ได้มั้ยครับ ไนท์อยากกอดผู้ชายที่อบอุ่นคนเดิม คนที่ใจดี ยิ้ม และโอบกอดไนท์ไว้เสมอ ได้มั้ยครับ”
น้ำเสียงแผ่วเบาที่แทบจะเป็นเสียงวิงวอน ร้องขอ สิ่งที่ผมปรารถนาสิ่งเดียวจะเป็นจริงได้ จริงๆ เหรอ
“ได้สิครับ พี่เองก็ไม่อยากทำอย่างนี้อีกแล้วปั้นหน้าหลอกเด็กไปวันๆ เหนื่อยจะแย่” พี่ซันยิ้มขำ ๆ กดจูบเบาๆ ที่ปากผม
ผมยิ้มตอบ กดจูบเบาๆ ที่ปากคนตรงหน้า เป็นครั้งแรก ...........ที่ผมทำเองโดยไม่ต้องมีใครสั่ง
พี่ซันยื่นหน้าลงมาเรื่อยๆ ใกล้จนลมหายใจเรารดกัน ผมหลับตาพริ๊มรอรับสัมผัสของคนตรงหน้า ริมฝีปากใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“ปังๆ ปังๆ ไอ้ซันสรุปมึงจะไปภูเก็ตมั้ยเนี่ย แต่งตัวห่าไรนานแล้วนะโว้ย มึงจำได้มั้ย 1 อาทิตย์นะเว้ย
อย่าเสือกฝ่าฝืนคำสั่งนะ ไอ้ซัน” เสียงพี่แทนทุบประตูเรียกสติของเราทั้งคู่ พี่ซันยิ้มขำ ๆ
“เออ ใกล้เสร็จแล้ว สัดแทน ไอ้มารหัวใจ ไอ้หนามยอกอกกุ มึงไปรอข้างล่างเลยเชี่ย” พี่ซันตะโกนด่าตอบ
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ตัวดี หายเมื่อไหร่พี่จัดหนัก หึหึ” ก่อนจะหันมากระซิบคาดโทษกับผม กดหอมมัดจำ
ผมได้แต่ยิ้มอาย ๆ ก่อนจะวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้ววิ่งไปขึ้นรถเพราะตอนนี้ มัน 9.30 น.แล้วนะสิ ต้องไปถึงสนามบิน
ตอน 10 โมงแล้วจะทันมั้ยเนี่ย พี่แทนเป็นสารถี โดยมีผมกับพี่ซันนั่งด้านหลัง แม้พี่แทนจะดูแปลกใจ
กับท่าทีที่เปลี่ยนไป แต่อีกหน่อยก็คงชินไปเอง ผมอยากจะขอบคุณพี่แทน.....หึหึ ที่ทำให้พี่ซันเปลี่ยนใจ
กลับมาเป็นพี่ซันคนเดิมของผม
...........................................................อวสาน..................................................................................
-
จบแล้วเหรอกำลังสนุกเลยอ่ะ
:pig4: ขอบคุณนะคะ แล้วจะรอเรื่องต่อไปนะคะ
ปล.อยากได้ตอนพิเศษ ฮ่าฮ่า
-
จบแล้วจนน่าตกใจเมื่อเย็นเพิ่งอ่านตอนสามจบไป
เรื่องสนุกดี แต่มันเร็วไปนิด
ฝากการใช้ภาษาไทยนิดหน่อย
ป่าว ต้องเขียนแบบนี้ "เปล่า"
พริ๊ม อืม ควรเขียนว่า "พริ้ม" หรือเปล่า
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
Happy Ending ...... :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ไนท์น่ารักน่าฟัดดี ถ้าเราเป็นแทนเราไม่ยอมนะเนี๊ยะ ~ :กอด1:
-
จบแล้วววว ขอบคุณค่ะ
ไว้จะติดตามเรื่องใหม่ค่ะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
น่าจะต่ออีกหน่อยนะเนี่ยกะลังนุกเลย
:bye2: :bye2: :bye2:
-
กลายเป็นจำเลยแค้นแสนรักไปเลย
-
น่ารักอ่ะ แค้น... แสนรัก
-
:haun4: จบน่ารักดี
-
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านค่ะ และขอบคุณสำหรับการแก้คำผิดด้วยค่ะ จะปรับปรุง
จริงๆ มันมีตอนที่คิดว่าแต่งไม่ทันเลยข้ามไป แต่เป็นตอนที่ มาม่า หนัก ๆ นะคะ ไม่ทรา่บสนใจจะอ่านรึเปล่า
ถ้าสนใจกลับมาจะเพิ่มตอนพิเศษมาค่ะ
-
:pig4:
ลุ้นซะดีนะทีซันยอมรับใจตัวเองเร็วน่ะ เลยลงเอยอย่างมีความสุขทุกคน สงสารแต่แทน คนเขียนไม่หาคู่ให้คุณหมอซักหน่อยเหรอคะ
:3123:
-
:a5: :a5: :a5:
สั้นๆ แต่ได้ใจความ
โดนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เสียทั้ง :o12:น้ำตา
และเสียทั้ง :m25:เลือด
ครบอ่ะ o13 o13 o13
ชอบๆ รอติดตามผลงานต่อๆไปคร้าบ
-
พ่อแม่ไนท์ก็ช่างทำได้นะเนี่ย ซันก็อะไรกัน ใจร้ายกับไนท์มากเลยนะเนี่ย ยังดีที่มีแทน ไม่งั้นซันจะคิดได้เมื่อไรเนี่ย รอตอนพิเศษนะคะ
-
:L2:
-
สนุกสุดยอดมากค่ะ
o13
-
สนุกมากกกกกกค่ะ
มีครบทุกรสเลย โดยเฉพาะความหื่น>..<จัดเต็มมากค่ะ555
รอตอนพิเศษค่ะ
-
จบแล้วววววว :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มีเวลาก้อเอาตอนที่ข้ามๆไปมาลงด้วยนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค้า
-
แฮปปี้เอนดิ้งไปอย่างรวดเร็ว อิอิ
:pig4:
-
:กอด1: ขอบคุณคนแต่งนะ มีความสุขแล้วสิทั้งสองคน
-
จบไวมาก
กำลังสนุกอยู่เลย
-
สนุกคะ o13
-
พิเศษ มาม่า~ แทรกต่อจาก ตอน -3
ขอเกริ่นก่อนนะคะ จริงๆ จะต้องเป็นตอนนี้ก่อน แล้วกลับจากภูเก็ตค่อยมารักกันค่ะ ขอย้อนไปอดีต อิอิ
ตอนเกลียดกันก่อน
.
.
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้า รู้สึกถึงแขนแข็งแรงของพี่ซันโอบกอดไว้แน่น ผมค่อยๆ ขยับตัวออก ต้องการจะไปชำระล้างร่างกาย
จากเหงื่อที่ตอนนี้ไหลโทรมกายจนเหนอะหนะ
“จะไปไหน” อ้อมแขนแข็งแรงของพี่ซันรั้งผมไว้ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเข้ม
“เอ่อ...ไนท์จะไปอาบน้ำครับเหนียวตัว” ผมก้มหน้านิ่งไม่แน่ใจว่าทำอะไรผิดไป สีหน้าของพี่ซันถึงดูหงุดหงิดขนาดนี้
“ไม่สบายอยู่ไม่รู้รึไง...จะไปอาบน้ำได้ไง” น้ำเสียงห้วน ๆ ที่บ่งบอกความไม่พอใจ ดังอยู่ใกล้กับหูของผม เมื่ออีกคน
ดันตัวลุกขึ้นั่ง แล้วซ้อนตัวอยู่ด้านหลังไม่ห่าง
“เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้” พีซันเอ่ย น้ำเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น ... ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พี่ซันทำให้
มันเป็นความเต็มใจ หรือแค่กลัวว่าจะดูใจร้ายเกินไปที่ปล่อยให้คนป่วยดูแลตัวเองไหมนะ ...แน่นอนผมไม่มีคำตอบ
แต่ถ้าเป็นอย่างหลังนั้น ...มันคงจะดีกว่าที่ผมจะปฏิเสธ ถึงไม่ได้มีค่าอะไร...แต่อย่าได้เป็นภาระของใครก็คงจะดี
“เอ่อ...นะ..ไนท์ทำเองก็ได้ครับ” ผมเอ่ยเสียงเบา ก้มหน้าซีดๆ ลงพื้นเพราะไม่กล้าสบตาพี่ซันที่ตอนนี้ตวัดสายตามองมาที่ผม
“ทำไม พี่จะทำให้ไนท์มีปัญหาอะไรรึเปล่า” พี่ซันเอ่ยถามน้ำเสียงดุดัน สายตายังจับจ้องที่ผมไม่วางตา
ผมได้แต่หุบปากสนิท ส่ายหน้าไปมา ก่อนจะก้มหน้าก้มตาต่อไป
“ไม่มีก็ดีแล้ว พี่ไม่ชอบคนมีปัญหา” พี่ซันว่าแค่นั้น ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วกลับออกมาพร้อมเอาชามใส่น้ำ
กับผ้าผืนเล็ก ๆ อีกผืนเดินตรงมาที่ผม กระดุมเสื้อถูกแกะทีละเม็ดที่ละเม็ด ๆ ก่อนจะลวงลงพื้นไป ผมมองตามอย่างสงสัย
ทำไมพี่ซันไม่เช็ดตัวสักที แต่กลับค่อยรั้งกางเกงนอนที่ผมใส่อยู่ให้ร่นลงต่ำ จนผมต้องรีบคว้ามันไว้
“พี่ซันครับ เอ่อ...ไนท์ทำเองดีกว่า” ผมรีบกระวีกระวาดบอกอีกฝ่าย
“พี่ไม่ทำไรหรอกน่า ไม่ต้องกลัวหรอก กว่าจะเช็ดตัวเสร็จก็หนาวแย่พอดี รีบถอดกางเกงสิ จะได้เข้าไปอยู่ในผ้าห่ม
จะเช็ดตรงไหนค่อยเปิด เช็ดเสร็จก็ห่มผ้าเลยจะได้ไม่หนาวไง ...ดีมั้ย หึ?” พี่ซันยิ้มขำในท่าทีของผม ก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ
ผมยิ้มตอบ รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเผลอจ้องมองรอยยิ้มอ่อนโยนนั่น ราวกับว่าไม่ได้เห็นมันมาแสนนาน คงใช่สินะ
มันนาน....นานจนผมจำเกือบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าความอ่อนโยนของพี่ซันมันยังมีอยู่ไหม? แค่คิดน้ำตาก็แทบไหล
อยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไปจัง ถ้านี่เป็นความฝัน....ก็อย่าให้ผมตื่นขึ้นมาอีกเลยนะ พี่ซันไล้นิ้ว ค่อยๆ เกลี่ยน้ำตาบนหน้าผม
ที่ไม่รู้ว่ามันไหลออกมาเมื่อไหร่ ได้แต่จ้องมองคนตรงหน้าตาไม่กระพริบ รอยยิ้มนั่นยังอยู่ .....
“ทำไมหืม? พี่เช็ดแรงไปเหรอร้องไห้เลย” พี่ซันเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เตียง
แล้วไล่เช็ดตามตัวผมอีกครั้ง จนมาถึงตรงกลางลำตัว ....
“เอ่อ ตรงนี้ไนท์ทำเองก็ได้ครับ” ผมเอามือกุมเป้ากางเกงไว้แน่น รู้สึกใบหน้ามันร้อนผ่าวพิกล อายแทบแทรก
แผ่นดินหนี ที่ตรงนี้ปกติใครเค้ายอมให้คนอื่นทำให้ที่ไหนกัน
“จะอายทำไม มากกว่านี้พี่ก็ทำมาแล้ว” พี่ซันยกยิ้มมุมปาก หันมาส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้ผม ดวงตาเป็นประกายวิบวับ
น่ามอง ...... จนผมต้องเผลอมอง เหมือนไม่อาจละสายตาจากคนตรงหน้าไปได้ แม้เพียงเสี้ยววินาทีก็รู้สึกเสียดาย
เพราะมันคงไม่ได้เกิดขึ้นบ่อย ๆ สำหรับผม
“อย่าดื้อ .....พี่ไม่ชอบ” พี่ซันทำหน้าดุ แต่ไม่ได้จริงจังอะไร ส่วนผมก็ได้แต่ทำตาม เริ่มหลับตาปี๋ให้อีกฝ่าย ทั้งล้วง
ทั้งเช็ดได้ตามใจชอบ
“อืม ..... เสร็จแล้ว มาเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ชุดนี้แล้วกันเพราะเดี๋ยวต้องไปขึ้นเครื่องแล้ว รอพี่อาบน้ำแป๊บเดียวนะ
เดี๋ยวเราลงไปทานข้าวกัน” พี่ซันบอกน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ผมรีบทำตามคำสั่งรู้สึกว่าอาการ
เจ็บจะบรรเทาลงมากแล้ว เพราะได้พี่แทนมาช่วยรักษาทีเดียว ไม่อย่างนั้นคงแย่กว่านี้ สักพักพี่ซันก็อาบน้ำเสร็จ
และเดินออกมาจากห้องน้ำโดยที่...............ไม่มีอะไรปิดบังร่างกายทั้งนั้น แถมยังถือผ้าเช็ดตัวไว้ในมือ
พี่ถือผ้าเช็คตัวเพื่อ? แล้วเดินแก้ผ้าโทงๆ โดยไม่อายสายตาใครทั้งนั้น มีแต่ผมที่ใบหน้าแดงกล่ำ ก้มหน้าลงกับพื้น
ไม่กล้าแม้แต่งจะสอดส่องสายตาไปทางไหน ทำได้แค่เพ่งตามองพรหมเท่านั้น สักพักผมก็เห็นปลายเท้าใคร
โผ่มาตรงหน้า (เห้ย...... ตายละหว่า จะทำยังไงดี) หัวใจผมเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ รู้อยู่แล้วว่าตรงหน้าเป็นอะไร
พี่ซันก้มลงมา ดึงมือผมไป แล้ววางผ้าเช็ดตัวผืนนั้นไว้ในมือผม
“เช็ดตัวให้พี่หน่อย” พี่ซันพูดเสียงราบเรียบ ราวกับไม่รู้สึกอะไร ผมได้แต่นิ่งมือกำผ้าเช็ดตัวแน่น ไม่กล้าขยับ
“ไนท์” พี่ซันเรียกอีกครั้งไม่ดัง แต่ทรงอำนาจสิ้นดี ผมเริ่มคลำมือเปะปะ เพื่อเช็ดตัวให้อีกฝ่าย
“หลับตาทำไม มองพี่สิ” ผมค่อยๆ ลืมตา แน่ใจว่าตรงนี้เป็นหน้าอก และรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกอีกฝ่ายจ้องกลับ
“เช็ดตรงนั้น....ให้ด้วยสิ” พี่ซันกระซิบเสียงแผ่วข้าง ๆ ใบหู จนผมขนลุกเกรียวได้แต่ยืนนิ่งไม่อาจตอบสนองคนตรงหน้า
สักพักฝ่ามือใหญ่ก็กอบกุมมาที่มือผมให้เคลื่อนที่ไปยังกึ่งกลางลำตัวของอีกฝ่าย ผมตาเบิกกว้างขืนมือตัวเองไว้
“เอ่อ....พี่ซัน ผะ...ผม” พูดได้แค่นั้นริมฝีปากร้อนๆ ของอีกฝ่าย ก็มาประกบปากผม ค่อยๆ แทรกลิ้นเข้ามาชิมความหวาน
อย่างอ่อนโยน และเชื่องช้า จนแขนขาผมไร้เรี่ยวแรงเผลอพิงร่างทั้งร่างเข้าหาอกกว้างของอีกฝ่าย ริมฝีปากเล็ก
ค่อยจูบตอบอย่างหลงไหล เห็นได้ชัดว่าผม.....ไม่มีทางที่จะต่อต้านสัมผัสร้อนของอีกฝ่ายได้เลย
มือด้านล่างถูกบังคับให้มันขยับต่อ แกนกลางของอีกฝ่ายที่ตอนนี้ไม่ได้สงบนิ่งอย่างที่มันควรจะเป็น.....แต่กลับตื่นเต็มตัว
ตั้งชันเต็มไม้เต็มมือผม ใบหน้าพี่ซันค่อยๆ ใกล้เข้ามาอีกครั้ง จนริมฝีปากทาบทับปากผม ลิ้นร้อนควานหาความหวานทั่วโพรง
ปากก่อนจะละออกมากระซิบ
“ช่วยพี่หน่อยนะครับ” เสียงที่หวานจนคนฟังระทวย ริมฝีปากพี่ซันกลับมาครอบครองปากผมอีกครั้ง ผ้าเช็ดตัวหายไปไหนไม่รู้
รู้แต่ตอนนี้มือของผมกำลังกอบกุมแท่งร้อนตรงหน้า โดยมีมือของพี่ซันโอบรอบ ค่อยๆ ขยับเป็นจังหวะ จากช้าๆ เป็นเร็วขึ้นๆ
“อื๊มมมมมมมมมมม เด็กดี อ่า” เสียงครางกระเส่ากระซิบอยู่ข้างใบหู ขบกัดเบา ๆ จนผมใจสั่น ใบหน้าร้อนผ่าว และคงขึ้นสี
อวดใครต่อใครไปถึงไหน หัวใจผมเต้นรัว ราวกับเป็นจังหวะเดียวกับพี่ซัน
“อ๊ะ ..... ไนท์....ระ....เร็ว....เร็วอีก .... อื๊อออออออออออออออ ” พี่ซันกอดผมแน่น กดจูบเร่าร้อน แต่แสนหวาน ลิ้นเกี่ยวกวัด
พันกันราวกับจะหลอมเป็นเนื้อเดียวกัน ก่อนจะพ่นน้ำรักจนเสื้อผ้าที่ผมใส่เปียกชุ่ม เสียงหอบกระเส่าอยู่ข้างใบหู พี่ซันกดหอม
เบา ๆ ที่แก้มผม ก่อนคุกเข่าตรงหน้าผม ค่อยดึงกางกางยืดหัวผ้ายืดที่สวมอยู่จนเห็นด้านในพองโตเช่นกัน พี่ซันงับเบาๆ
ด้านนอก ก่อนมืออีกข้างจะรั้งปราการด่านสุดท้านให้ร่นต่ำ ครอบริมฝีปากร้อนร้ายทั่วทั้งอัน ลิ้นไล้เลียจนผมต้องแอ่นตัวรับ
สัมผัส ปลายเท้าจิกพรหมแน่น สองมือเผลอกดหัวของอีกฝ่าให้จมมิดครอบสิ่งนั้น แล้วกระแทกกลับอย่างรุนแรง
ราวกับไม่อาจจะยั้งความปรารถหนาที่ตัวเองโหยหา
“อ่า.........พี่ซัน อืมมมมมมมมมม”
จะดึงผมไปทำความสะอาด เนื่องจากน้ำรักที่เปื้อนเปรอะเต็มมือ และเสื้อผ้า .......
ผมเปลี่ยนชุดใหม่เสร็จ พี่ซันที่ตอนนี้แต่งตัวเสร็จก่อนลงไปรอผมด้านล่าง เรียบร้อยแล้ว
“ทานซะสิ....เดี๋ยวจะได้ไปสนามบินกันเลย อย่าลืมกินยาหล่ะ เดี๋ยวไอ้แทนมันฆ่าพี่เอา” พี่ซันสั่งเรียบ ๆ
ก่อนจะเร่งจัดการอาหารตรงหน้า ผมเลยต้องรีบจัดการมันตามเพราะถ้าพี่เค้าทานเสร็จก่อนแล้วต้องมานั่งรอผม
คงได้เห็นหน้าคนหงุดหงิดอีกเป็นแน่ ....... และแล้วพี่ซันก็ทานเสร็จ เป็นไปตามคาดสาดตาที่เพ่งมองมายังผม
ที่นั่งทานอาหารอย่างเร่งรีบอยู่นี่ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายพอใจเท่าใดนัก ผมจ้วงอาหารอย่างลนลานเมื่อสายตาพิฆาตส่งมา
ตรงหน้า
“แค๊ก ๆๆ ” สำลักจนได้ ใบหน้าแดงจนขึ้นสี ...... ดูจะทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก ผมเลยดื่มน้ำและ
หยุดทานอาหารแค่นั้น พี่ซันมองตามที่อริยาบทของผม เลิกคิ้วสูงในใบหน้าที่แสนดุดัน
“อิ่มแล้วเหรอ?” อีกฝ่ายถาม ดูไม่ได้ใส่ใจอะไร ผมพยักหน้าตอบ ก้มหน้างุด ๆ ทำให้พี่ซันหงุดหงิดอีกแล้ว
“อิ่มก็ทานยาสิ จะต้องให้พี่บอกทุกเรื่องเลยรึไง...หึ?” ผมทำตามอย่างว่าง่าย พี่ซันหันไปสั่งป้าแจ่มให้ช่วยยกกระเป๋าไปที่รถ
ตอนนี้พี่แทนลงมาแล้วอาสาขับไปส่งและคงจะเลยกลับบ้านเลย พี่แทนส่งยิ้มมาให้ อบอุ่น.....อยู่เสมอ
“เป็นไงบ้างครับคนดี หายรึยังครับ” พี่แทนถามขึ้นเอามือลูบหัวผมเบา ๆ ผมยิ้มตอบยกมือไหว้ขอบคุณพี่แทน
“ดีขึ้นมากเลยครับพี่แทน ขอบคุณพี่แทนมากนะครับที่ช่วยรักษาไนท์ ถ้าไม่ได้พี่แทนไนท์คงแย่” ผมตอบยิ้มหวานสุดๆ
ส่งไปให้ เหลือบไปเห็นพี่ซันทำหน้าเซ็งแอบมองมาที่ผมแล้วสะบัดหน้าหนีเล็ก ๆ ทำผมตัวเกร็ง ทำอะไรผิดอีกแล้วเนี่ยเรา
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าเป็นน้องไนท์พี่ยินดีดูแลตลอดชิวิตเลยนะ หึหึ” พี่แทนตอบจูบลงที่หัวผมเบา ๆ ผมตกใจทำอะไรไม่ถูก
รู้แต่ว่าถูกใครบางคนกระชากแขนอย่างแรง ผมหันไปอีกทีก็เป็นพี่ซันที่ทำหน้าโมโหสุด ๆ อยู่ด้านหลัง
“ไปได้แล้ว พี่ไม่มีเวลามานั่งรอใครจีบกันหรอกนะ งานการมีก็รับผิดชอบด้วยไม่ใช่เอาแต่ทอดสะพานให้ใคร
มึงก็เหมือนกันไอ้แทนรีบๆ ไปส่งกุได้แล้ว กุจะตกเครื่องก็เพราะมึงนี่แหล่ะไป” พี่ซันตะคอก กระชากแขนผมออกไปที่รถ
“หึหึ แค่ 5 นาทีไม่ทำให้มึงตกเครื่องหรอกมั้งแต่ที่เมื่อกี้กุพูด กุพูดจริงนะเว้ย ไม่ได้ล้อเล่น ถ้าน้องไนท์อยากจะเปลี่ยนคน
ดูแลเมื่อไหร่อย่าลืมคิดถึงพี่คนแรกนะครับ” พี่แทนยิ้มหวาน ๆ มาให้ ก่อนจะไปนั่งประจำที่คนขับ โดยมีผมกับพี่ซันนั่งด้าน
หลังเป็นผู้โดยสาร พี่ซันบีบแขนผมแน่น ผมเองก็ได้แต่ก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาใครทั้งสิ้น
.
.
.
พอเครื่องมาถึงที่ภูเก็ต ก็มีรถรับส่งจากโรงแรมมารับถึงสนามบิน แน่นอนว่าระหว่างทางผมไม่เห็นพี่ซันยิ้มอีกเลย ที่สำคัญ
ไม่แม้แต่จะมองหน้าผมด้วยซ้ำไป แล้วทาสอย่างผมจะทำอะไรได้หล่ะ ...... นอกจากก้มหน้ายอมรับเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้น
“ไนท์พักห้องเดียวกับพี่นะ” พี่ซันบอกเรียบ ๆ เป็นบทสนทนาสั้นๆ ตั้งแต่ออกจากบ้านจนมาถึงภูเก็ต ผมพยักหน้ารับทราบ
เดินตามอย่างว่าง่าย พอถึงห้องก็เปลี่ยนเป็นชุดสบาย ๆ ขาสั้นเสื้อยืด ที่ซันเองก็เช่นกัน ด้วยความเมื่อยล้าหรือเพราะฤทธิ์ยา
ก็ไม่ทราบทำผมตาแทบจะปิดอยู่แล้ว แต่....ก็ไม่กล้า ใครจะกล้าหล่ะ ทาสอย่างผมจะนอนก่อนเจ้านายได้ไง พี่ซันมองมาที่
ผมซักพัก ก่อนจะหันไปสนใจหนังสือในมือที่เปิดอ่านอยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์ เมื่อไม่ไหวแล้วผมเดินออกจากห้อง
เพื่อจะไปนอนโซฟา ที่ห้องมีเตียงเดี่ยวเตียงเดียวและเจ้าของก็ไม่ได้บอกว่าต้องการให้ทาสอย่างผม ร่วมเตียงด้วย ทางที่ดี
ควรจะไปนอนที่โซฟาดีกว่าเพื่อขจัดปัญหาทุกสิ่ง ขณะที่ขาก้าวไปกำลังจะพ้นประตูห้องนอน เสียงที่ทรงอำนาจก็ดังขึ้น
“จะไปไหน” เสียงปิดหนังดังพรึบ .... เสียงดัง ไม่บอกก็รู้ว่าคนปิดอยู่ในอารมณ์ยังไง ผมนิ่งค่อยหันกลับมา
“ไนท์จะไปนอนข้างนอกครับ” ไม่รู้คำตอบนี้ จะทำให้ผมได้ไปพักผ่อนหรือเปล่า แต่อีกคนถอนหายใจยาวเหยียดเซ็ง ๆ
มองมาที่ผมอย่างเอาเรื่องอีกแล้ว (ง่ะ............................น่ากลัวที่ซู๊ดดดดดดดดดดดด ฮือ ๆๆๆ) หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ
จะโดนว่าอะไรอีกมั้ยนะ
“แล้ว......ไนท์จะไปนอนที่ไหน?” สายตาราบเรียบที่ส่งมาให้ผม
“โซฟาครับ”
“พี่บอกให้เราทำอย่างนั้นเหรอ? ” น้ำเสียงดุ ๆ ที่ส่งมาให้ ผมก้มหน้างุดส่ายหน้าไปมาช้าๆ
“แล้วพี่เป็นคนใจร้ายมากใช่มั๊ย? ถึงต้องให้คนป่วยไปนอนโซฟา รึว่าเรารังเกียจพี่?” อีกคนเลิกคิ้วถามอย่างคาดโทษ
“ป่ะ...เปล่าครับ ไนท์ ...เอ่อไนท์ เกรงใจครับ กลัวพี่ซันนอนไม่สบาย” ผมเอ่ย ตะกุกตะกัก หาทางแก้ตัวให้พ้นๆ
“ไม่ต้องเกรงใจ .....มานอนนี่ มานอนบนเตียงกับพี่” พี่ซัน ฟาดตุ๊บๆ บนเตียงนุ่ม ผมลังเลนิดหน่อย ก่อนจะรีบเดินไป
ล้มตัวลงนอนให้ห่างคนอารมณ์เสียที่สุด พี่ซันกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะฟาดมือลงบนเตียงนุ่ม ๆ อีกครั้ง
“ตรงนี้ ม่านี่” ฝ่ามือหนา ๆ ยื่นมาลากจนผมไถลตัวตามแรงดึงที่ว่า ลำตัวกระแทกเข้ากับเจ้าของมืออย่างจัง
พี่ซันปล่อยมือที่ลาก ก่อนจะวาดมันมากอดผมแน่น ๆ
(ง่ะ ....) ผมที่ตอนนี้ใบหน้าร้อนผ่าว ได้แต่ซุกหน้ากับอกกว้างปิดบังความอายของตัวเอง หลับตาไปทั้งๆอย่างนั้น
ทั้งที่หัวใจเต้นแรงจนแทบกระดอนออกมานอกอก เหมือนๆ ได้ยินเสียงหัวเราะขำ ๆ ของใครบางคนแว่วๆ เข้ามาในหู
แต่ด้วยความเมื่อยล้า และเหนื่อยอ่อน ก็ทำให้ผมหลับไปอย่างง่ายดาย .....
.
.
.
“ไนท์ ... ไนท์ ตื่นได้แล้ว ไนท์ตื่นครับ” ผมค่อยๆ กระพริบตาถี่ ๆ มองเห็นพี่ซันตรงหน้าก่อนตาที่หนับอึ้งจะค่อยๆ
หลับลงไปอีก สักพักรู้สึกได้ถึงแรงเขย่าที่ตัวจนหัวโยกคอน ค่อยๆ ลืมตาอีกครั้งเหมือนสมองไม่สั่งการ กระพริบตาปริบๆ
มองคนตรงหน้าอย่างสงสัย....ว่าต้องการอะไรหรือ? รู้สึกร่างกายร้อนจนเหมือนโดนไฟแผดเผา
“ตัวร้อน... ไนท์ ตื่นครับ ไปทานข้าวได้แล้วเดี๋ยวจะได้ทานยานะครับ” ราวกับฝันไป ราวกับผมได้พี่ซันคนเดิมกับมา
ส่งยิ้มตอบไปให้ ค่อยๆ หลับตาลงอีกครั้งไม่อาจฝืนร่างกายที่เหนื่อยล้า และก็หลับไปในที่สุด ทำไม?
สิ่งดี ๆ มักจะเป็นแค่ฝัน ไม่อยากจะตื่น เพราะกลัวว่าฝันดีๆ ของผมจะหายไป ถ้าผมหลับโดยไม่ต้องตื่นขึ้นมาได้ก็ดีสินะ
“ไนท์....ไนท์ ได้ยินพี่มั้ย ตื่นครับ ฮัลโหล ๆ เออๆ ไอ้แทนมึงมาภูเก็ตด่วนเลย เออๆ กุจะส่งน้องไป โรงบาลก่อน
ได้ๆ มาถึงกุให้คนไปรับที่สนามบิน อืม ๆ ขอบใจ” ได้ยินเสียงแค่นั้นทุก ๆ อย่างก็จางหาย ราวกับฝันนั้นสิ้นสุดลงแล้ว
.
.
.
ผมตื่นมาอีกครั้งมองรอบห้องก็รู้ได้ทันทีว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาล มีสายน้ำเกลือห้อยระโยงระยาง ค่อยๆ กระพริบตาถี่ๆ
เห็นพี่แทนยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ผมหัวเราะเบาๆ นี่ผมไข้ขึ้นจนเบลอขนาดเห็นพี่แทนมายื่นอยู่ข้างๆ ค่อยๆ พลิกตัวตะแคง
รู้สึกถึงมือใครบางคนเอื้อมมาจับ ค่อยๆ รั้งให้หันกลับไป ไม่ได้ฝันสินะ ...... แต่เป็นความจริง
“ว่าไงครับคนป่วย จะหันมาคุยกับคุณหมอได้รึยัง” พี่แทนยิ้มอย่างอบอุ่น ให้ผม ผมพยักหน้าตอบเบาๆ รู้สึกเจ็บคอ
จนขยับปากพูดไม่ไหว .... รสชาดเฝื่อนที่คอจนกลืนน้ำลายลำบาก ส่งยิ้มจางๆ ไปให้
“หึหึ ปากแข็งจริงนะเรา ป่วยขนาดนี้แท้ๆ พรุ่งนี้นอนให้น้ำเกลือที่นี่แหล่ะ พี่ฉีดยาให้แล้วนะครับ อย่าลืมทานยาหล่ะ
เข้าใจมั้ย เสียดายจริงๆ ที่พรุ่งนี้มีเคสด่วนตอนบ่าย ไม่งั้นพี่จะอยู่เฝ้าเรานี่แหล่ะ” พี่แทนขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู ผมยกมือไหว้
แล้วยิ้มตอบอีกครั้ง พยายามจะพูดแต่กลับไม่มีเสียงออกมา ไม่สิเสียงมันแหบพร่าจนฟังแทบไม้ได้ศัพท์ตากหาก
“ครับ .... งั้นพี่กลับก่อนนะ อย่าลืมหล่ะถ้าทนไม่ไหวเรายังมีพี่นะ พี่ยินดีดูแลเราเสมอ” พี่แทนกดจูบเบาๆ ที่หัว และ
หน้าผาก ผมหลับตานิ่งรับสัมผัสจูบที่อบอุ่นและจริงใจ รู้ดี.............ว่ามันไม่มีอะไรคงแค่เอ็นดู
เสียงประตูเปิดออกไม่รู้ใครเข้ามาแต่พี่แทนยังไม่ยอมขยับ รอยจูบอุ่น ๆ ยังประทับอยู่ที่หน้าผาก
ก่อนจะมีเสียงทุบโต๊ะดังปัง จนเราทั้งคู่ต้องหันไปมอง ไม่มีใครพูดอะไร พี่แทนหันกลับมายิ้ม ดูจะขำมากกว่าที่จะกลัว
“พี่ต้องกลับแล้ว ....อย่าลืมทานยาตามที่พี่บอกนะครับ อ้อ ......ที่พี่พูดเมื่อกี้น่ะ พูดจริงนะ
ถ้าหากไนท์ต้องการใครสักคนที่ดูแลไนท์ ..... ขอให้คิดถึงพี่คนแรก เลยนะครับ” พี่แทนลูบเบาๆ ที่หัวอีกที
ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ผมเหลือบไปเห็นอีกคนที่ทำหน้านิ่ง แต่ดูก็รู้ว่าโกรธ .....แค่รอให้ไม่มีใครตรงนี้
พี่ซันอาจจะแค่รู้สึกเสียหน้า หรือแค่ไม่พอใจที่มีใครดีกับผม แค่พี่เกลียดผม.....มันก็มากจนเกินจะทนไหว
อย่าให้ใครต้องมาเกลียดผมเพิ่มขึ้นอีกเลย
“ทอดสะพานเก่งนี่เรา .... มิน่าไอ้แทนถึงได้หลงหัวปรักหัวปรำ” พี่ซันว่าน้ำเสียงประชดนิด ๆ เหลือบหางตามามองผม
“ไนท์...” อยากจะปฏิเสธแต่จะมีประโยชน์อะไรที่จะทำอย่างนั้นได้แต่กัดฟันจนแน่น แล้วเงียบเสียงไป
ผมพลิกตัวหันหน้าเข้าผนังไม่อยากสบตาคนใจร้ายตรงหน้า ได้ยินเสียงถอนหายใจยาวๆ ของอีกฝ่าย
ก่อนที่จะเอื้อมมือมากระชากให้ผมหันไปหา ช่างแตกต่างจากเมื่อกี้......สัมผัสของพี่แทนที่ดูอบอุ่นและห่วงใย
แล้วคนตรงหน้าผมหล่ะ แค่แก้แค้น..........เท่านั้นสินะ แค่ผมเจ็บก็พอใช่ไหม?
“มองพี่สิ! จะหลบหน้าพี่ทำไม หรือว่าถ้าไม่ใช่ไอ้แทนแล้วเราไม่อยากมอง” พี่ซันตะคอกเสียงดังพร้อมสายตาที่มองผมเหยียดๆ
ผมนิ่งไม่ตอบเสหน้ามองไปอีกทางถึงจะแก้ตัวยังไงพี่ซันก็คงไม่ฟังอยู่ดี ใช่แม้จะเป็นความจริงคนตรงหน้าก็คงไม่พร้อมที่จะ
รับฟัง.... แปลกที่ขอบตามันร้อนผ่าวทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่แล้วว่าทุกอย่างก็คงจะต้องเป็นอย่างนี้ แต่ในส่วนลึกกลับยังคาดหวัง
ยังโหยหาสัมผัสอ่อนโยนจากคนตรงหน้า ทั้งๆ ที่พร้อมจะยืนอยู่ข้างๆ แท้ๆ ไม่ว่าพี่จะเกลียด.....หรือเมินเฉย
ถึงแม้.....จะต้องเป็นคนที่พี่เกลียด ถึงแม้....พี่จะไม่อยากดีด้วย หรือแม้แต่.....ไม่อยากมองหน้าผมด้วยซ้ำ
ก็ขอแค่......อย่าทอดทิ้งผม ถึงไม่ต้องการ .....ก็ขอแค่ไม่ผลักไส ถึงจะต้องเสียใจ....แต่ผมยินดีชดใช้มันด้วยตัวเอง
น้ำตาคลอหน่วยอยู่รอบดวงตา อ่อนแอ... ได้แต่บอกตัวเองดังๆ ว่าอย่าร้องไห้ .... เข้มแข็งเราต้องเข้มแข็งไว้
ผมไม่ได้โกรธ....แม้จะต้องเจ็บปวด เพราะนี่คือสิ่งเดียวที่ผมจะชดใช้ให้พี่ซันได้ พลางหลับตาลงขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไป
“ไนท์....พี่บอกให้มองพี่ไง คิดถึงมันมากใช่ไหมไอ้แทนน่ะ ได้พี่จะเป็นตัวแทนมันให้” มือสากกดลงบนตัวผมแล้วกระชาก
ชุดผู้ป่วยขาดไม่มีชิ้นดี สายน้ำเกลือก็พลอยหลุดไปด้วย เลือดซิบๆ ยังซึมที่ปากแผล แต่ไม่เจ็บ ..... ร่างกายมันคงชินชา
เหลือเพียงหัวใจที่มันยังไม่ด้านพอที่จะไม่รู้สึก พี่ซันแนบริมฝีปากหนากับปากผม รุกรานและรุนแรง แทรกลิ้นหนาๆ
เข้ามาในปาก ก่อนจะดูดดุนลิ้นผมจนเจ็บ พี่ซันค่อยๆ ละปากออก แล้วกัดแรง ๆ ที่ริมฝีปากด้านล่าง
“อื๊อออ เจ็บ” ผมโอดครวญ มือเริ่มต่อต้านผู้ชายตรงหน้า พี่ซันซุกจมูกที่ซอกคอ ซุกไซร้ทำรอย ที่โชว์หรา
ก่อนจะวนลิ้นร้อน ๆ ที่หน้าอก ดูดดุนจนเป็นไต ผมเผลอแอ่นอกรับสัมผัส พี่ซันอ้าปากกัดลงหนักๆ จนผมคิดว่ามันเป็นแผล
“โอ๊ยยยยยยย ปล่อยไนท์เจ็บ” ผมดิ้นแรงมากขึ้นพยายามผลักแต่เหมือนไม่มีผมต่อคนตรงหน้า พี่ซันสอดมือเข้าในกางเกง
ตัวบางสัมผัสไอ้ตัวเล็กของผมจนสะดุ้งตื่น ริมฝีปากแวะชิม ทั้งอกทั้งหน้าท้องผมจนทั่ว
“อ๊ะ .....อ่า อ....ย่า” ผมครางไม่ได้ศัพท์ เผลอไผลไปกับสัมผัสคนตรงหน้า กางเกงถูกกระชาก ลิ้นร้อนๆ
แวะชิมช่องหวาน ก่อนจะสอดแทรกความเป็นชายเข้ามาทั้งอันในครั้งเดียว
“อ๊ะ เจ็บ.....เจ็บ พี่ซัน หยุด...ฮึก.....ไนท์เจ็บ” ผมจิกพี่ซันแน่น ก่อนจะแทบหมดแรงเมื่อได้ยินประโยคที่ว่า
“เจ็บเหรอดีสิ พี่อยากให้ไนท์เจ็บ” พี่ซันยกยิ้มที่มุมปาก แต่ดวงตานั้นไม่ได้ยิ้มสักนิด มันกำลังพิโรธอย่างหนัก
ผมเลิกขัดขืนปล่อยแขนทั้งสองข้างให้ล่วงลงกับพื้นเตียง ไม่ร้องห้าม ไม่ส่งเสียง ปล่อยให้น้ำตาค่อยๆ ไหล
หลับตาแน่นมือเริ่มจิกที่เตียงระบายความเจ็บปวด ได้แต่คิดว่า ถ้ามันเป็นความต้องการของพี่ ........ผมยอม
.
.
.
“อือออออออออ ไนท์ ...อะ... อ๊ะ อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม” พี่ซันครางเสียงต่ำก่อนจะพ่นน้ำรักเข้าไปในตัวผม
ร้อนผ่าวและเจ็บปวด ในยามที่พี่โกรธผมก็ไม่เคยคิดหวังจะได้รับความอ่อนโยน และแน่นอนมันก็เป็นเช่นนั้น ไม่มีการเร้าโรม
ไม่มีการเตรียมพร้อม มีแค่.................ความต้องการเถื่อนๆ สัมผัสที่รุนแรง รอยฟันที่กัดเป็นระยะ ...เพื่อให้เจ็บ
ผมหลับตานิ่ง....พยายามไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ทั้งที่เจ็บเหมือนร่างกายที่แตกเป็นเสี่ยง รอคนตรงหน้าที่ถึงฝั่งฝันแล้ว
หวังว่าคงจะปราณีปล่อยผมให้พักผ่อน คงจะยอมให้ผม....ได้จมอยู่กับความปวดร้าวเพียงลำพัง ตอนนี้อยากจะขอแค่นั้น
พี่ซันจ้องมาที่ผม ......ดวงตาเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าเดิม ยื่นมือมาจับคางผมแน่น บังคับให้มันหันไปหา ก่อนจะบีบแรงๆ
สร้างความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ ไม่เข้าใจ.....ยังไม่พออีกหรือ พี่โกรธอะไรผมอีกอย่างนั้นหรือ ผมมองตอบ
ด้วยสายตาที่เป็นคำถาม หากแต่....ผมมีคำตอบให้กับมันแล้ว ไม่มีอะไรก็แค่.....กำลังแก้แค้นศัตรู....
“ทำไม....ยังคิดถึงไอ้แทนอีกเหรอ ได้ถ้าคิดถึงมันมาก พี่จะพาไปหามันเอง” พี่ซันจับชุดที่เตรียมไว้ให้ใส่กลับบ้าน
ปาใส่หน้าผม ผมหยิบมาขึ้นมาใส่ ....ไม่จำเป็นต้องคิดอะไร แค่ทำตามที่พี่ต้องการ .....ทรมานผมไง
คว้าได้แค่มือถือที่วางอยู่บนเตียง อีกฝ่ายก็กระชากผมเดินตรงไปยังลานจอดรถ คันนี้พึ่งเช่ามาเมื่อวานตอนถึงสนามบิน
พี่ซันกระชากประตูเปิดออก ผลักผมให้เข้าไปข้างใน ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปยังที่นั่งคนขับ เหยียบคันเร่งจนมิด ขับออกไป
ไม่มีรอยยิ้ม ไม่แม้แต่จะมองมาที่ผม ร่างกายที่บอบช้ำตอนนี้...คงไม่มีแรงขัดขืนมากพอ แต่หัวใจที่มันช้ำอยู่นี่
คงทำได้แค่.............ทำใจยอมรับสภาพความเป็นจริง พี่ซันขับรถไปเรื่อย ๆ จนข้างทางไร้ซึ่งบ้านเรือนผู้คน
แม้แต่รถที่ผ่านไปมา รถที่ขับกลับหยุดนิ่ง พี่ซันเปิดประตูรถเดินอ้อมมาที่ด้านที่ผมนั่ง ประตูถูกเปิดออก
พี่ซันยืนก้มหน้ามามองผมแขนข้างหนึ่งพิงบนหลังคารถ ผมมองหน้าพี่ซันตอบ ....ไม่เข้าใจในความหมายที่พี่เค้าต้องการจะสื่อ
เมื่อทุกอย่างยังนิ่งงัน พี่ซันก็กระชากแขนผมจนผมกลิ้งลงกับพื้นถนน ถึงได้เข้าใจ......คงอยากให้ไปซะที
“ไปสิ.....ไปหาคนที่ไนท์อยากเจอไง จากนี่ไปสนามบินอีกแค่ 5 กิโล แค่ไนท์วิ่งตรงไปเรื่อย ๆ ก็คงถึง
และหวังว่าคงทันไอ้แทนก่อนขึ้นเครื่อง ตอนนี้พึ่ง 10 โมง พี่จะบอกให้เอาบุญนะ ไฟล์ไอ้แทนออก บ่ายโมง คงทันได้เจอ”
พี่ซันว่าเสียงเรียบ ก่อนจะเดินขึ้นรถและสตาร์ทออกไปอย่างรวดเร็ว มีเพียงผมที่มองตามรถคันนั้น ที่คงไม่คิดจะย้อนกลับมา
ได้แต่เม้มปากแน่น สะอื้นไห้หนัก ๆ ในที่สุด......ก็ทิ้งสินะ เกลียดร่างกายที่อ่อนแอเหลือเกิน มันแทบจะขยับไม่ไหว
อย่าว่าแต่วิ่งเลย แค่ให้เดินยังลำบาก พิษไข้รุมเร้าสูงขึ้นทุกที ผมปาดน้ำตา.... กัดริมฝีปากแน่น มีแต่คำถามที่วนในหัว
ทำไม.....ตอนนั้นไม่ตายซะ พร้อมๆ กับน้าพัด น้าเมธ ผมเหม่อมองไปยังท้องฟ้า แสงแดดจ้าที่แผดเผา
“น้าครับ....รับผมไปอยู่ด้วยที พ่อกับแม่ครับ นะ...ไนท์ ฮึกๆ.....คิดถึงเหลือเกิน” ผมสะอื้นแผ่วเบา
มองมือถือเหมือนอยู่ในเขตอับสัญญาณ ผมกดปิดมันก่อนจะยัดลงกระเป๋ากางเกงด้านข้าง ค่อยๆ เดินตามถนน
หวังว่าจะมีใครสักคนมาพบ ไม่ว่า....ตอนนั้นผมจะมีลมหายใจหรือไม่ก็ตาม
.
.
.
.
แดดที่ร้อนแรง กับลมที่หอบเอาไอแดดร้อนพัดพา ร่างกายที่แม้แต่อาหารสักมื้อของวันนี้ก็ยังไม่ได้แตะ พิษไข้ที่รุ้มเร้า
รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน ..... หัวใจเต้นแรง ได้แต่หอบหายใจไปตามทางเดิน ผมเดิมมาได้ครึ่งชั่วโมง ไม่มีรถสักคันผ่านมา
รู้ตัวดีว่าไม่ไหวแล้วค่อยพยุงตัวให้นั่งลงใต้ต้นไม้ ร่างกายขาดน้ำอย่างหนัก รู้สึกกระหายจนแทบบ้า ผมยิ้มขำให้โชคชะตา
ตัวเอง ก่อนที่น้ำตาจะไหลอาบแก้ม ก้มลงหยิบมือถือกดเปิด ยังไม่ทันที่มันจะทำงานสมบูรณ์ ผมก็รู้สึกว่าโลกมันหมุน
ทุกอย่างค่อย ๆ จางไป ก่อนจะมืดมิดสู่สีดำ ...............................................
-
มาม่าถ้วยใหญ่ซะด้วยสิ
ไนท์อย่าเปนไรน่ะ พี่ซันหึงไม่ดูเวลา ทำไปได้ทั้งๆทีไนท์ป่วย ใจร้ายที่สุดเลย
-
มาม่าซะอิ่มเลย
-
อิพี่ซัน :z6: โหดร้าย
-
โอ้ย อิ่มมาม่าชามใหญ่แต่เช้าเชียวเลย
น้องไนท์จะเจออะไรบ้างเนี้ยยยยยย
ซัน รีบ กลับ มา รับ เลย นะ
สนุกมากค่ะ -3-
:call:
:call:
:call:
:call:
รอคอยตอนต่อไป
หวังว่า ไนท์ คงจะไม่ ..... อยู่ตรงนั้นหรอกนะ 555555
-
พอย้อนไปอ่านตามที่บอก น่าจะมีตอนต่อจากนี้ถึงเป็นตอนจบใช่ม่ะจ๊ะ ถ้ามีมาต่อนะจะรอ :z3:
-
มีค่ะ ....รออีกนิด นะคะ
-
มีค่ะ ....รออีกนิด นะคะ
รักเทอ... :L1: คนนี้ที่สุด
มาเร็ว ๆ นะ หื่นรอจ๊ะ :call:
-
:sad4: :sad4: :sad4: ไนท์อย่าเปนอาไรไปนะ
+ 1 ให้คนแต่งค่ะ :L2: มาต่อเร็วๆนะ
-
โอ้ยย..ไม่ไหวๆ อิ่มมาม่า
-
พี่ซันเมนส์มาไม่ปกติหรอคะ แปรปรวนเหลือเกิน
ทิ้งน้องได้ยังไง -*- แบบนี้น่าจะให้น้องหลับไปนานๆ ชิๆ
รีบมาต่อนะคะ ^_______^ รอๆ
รักคนแต่ง รักพี่แทน รักน้องไนท์ หมั่นไส้อิพี่ซัน ฮ่าๆ
-
:monkeysad: :monkeysad:ทำไมใจร้ายอย่างนี้
หึงบ้า ไม่มีสติ คอยดูนะถ้าน้องเป็นอะไรไป
อย่ามาเสียใจทีหลังนะ ไอ้บ้า :z6:
-
ไม่อยากให้อภัยนายซันเลย
ทำเกินไปจริงๆ
รักน้องไนท์จริงๆหรือป่าวเนี๊ย
ไหนว่าไม่แค้นแล้ว
-
เอ่อ ขอเน้น นะคะ ว่าตอนนี้ มาม่า-1 เป็นตอนแทรก คือย้อนหลังนั่นเอง ไปตอนที่เกลียดกันอยู่
ก่อนจะเป็นตอนที่ 4 ที่ลงเอยกัน
เนื่องจากตอนแรกไม่มีเวลา เลยเร่งเรื่องให้จบก่อน แต่จริง ๆ มันมีเรื่องราวที่เป็นการแก้แค้นกันก่อนจะคืนดี
ช่วงนี้มีเวลา เลยแต่งย้อนหลัง ให้ค่ะ เพราะตอนจบ ลงเอยกันแบบไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ เสียดาย เลยเอามาม่ามาลงให้
ไม่ใช่รักกันง่าย ๆ ค่ะ
-
อู้ว มาม่างี้ วัยรุ่นชอบ อิอิ แต่ขอ :z6: :z6: :z6: ไอ้พี่ซันนิสนึง วัยทองเรอะ อารมณ์งี้โคตรแปรปรวนเลย บ้าอ๊ะป่าว
-
โหดร้ายจริงๆ
-
เอ่อ ขอเน้น นะคะ ว่าตอนนี้ มาม่า-1 เป็นตอนแทรก คือย้อนหลังนั่นเอง ไปตอนที่เกลียดกันอยู่
ก่อนจะเป็นตอนที่ 4 ที่ลงเอยกัน
เนื่องจากตอนแรกไม่มีเวลา เลยเร่งเรื่องให้จบก่อน แต่จริง ๆ มันมีเรื่องราวที่เป็นการแก้แค้นกันก่อนจะคืนดี
ช่วงนี้มีเวลา เลยแต่งย้อนหลัง ให้ค่ะ เพราะตอนจบ ลงเอยกันแบบไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ เสียดาย เลยเอามาม่ามาลงให้
ไม่ใช่รักกันง่าย ๆ ค่ะ
เรายังรอต่อไปจ้า คิดแล้วหล่ะเนอะ ทั้งรักทั้งแค้น อยู่ดีๆมันจะกลับมารักปุ๊บปั๊บก็ยังไงอยู่ มันต้องมีเหตุพลิกผันหน่อยแหละ
เข้ามา :z13: คนแต่ง รออยู่นะ :กอด1:
-
มาม่า~2
“เฟี๊ยววววววววววว” ผมเหยียบคนเร่งสุดตีน เร็วได้เท่าไหร่ก็ใส่ไม่ยั้ง อารมณ์โกรธมันคลุกกลุ่น เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้
ทั้งๆ ที่เรื่องอื่น ไม่เคยมีใครทำอะไรผมได้แท้ๆ ไม่เคยโกรธ ไม่เคยโมโห ไม่เคยต้องแสดงอาการต่ำเช่นนี้
แต่พอเป็นเรื่องนี้ แค่เป็นเรื่อง......ของไนท์ ต่อให้เล็กน้อยแค่ไหนก็ผมก็พร้อมจะเป็นไฟได้เสมอ อดทนไม่เคยได้สักที
ผมขับรถมาได้ประมาณ 20 นาที ห่างไกลน้องพอสมควร ค่อยๆ เหยียบเบรค จอดรถลงไปสงบสติอารมณ์
ข้างทาง เอาต้นไม้แถวนั้นเป็นที่ระบาย อาจจะเป็นคราวซวยของต้นกล้วยที่ขึ้นอยู่ต้นเดียวในระแวกนั้น เลยพลอยต้องมา
เป็นกระสอบทรายให้ผม ภาพไอ้แทนที่กำลังจูบหน้าผากน้อง...โดยที่น้องหลับตาพริ้มรับสัมผัส ช่างบาดใจผมซะเหลือหลาย
ใบหน้าไนท์ที่บ่งบอกความสุข ใบหน้าที่บอกให้รู้ว่าไว้ใจ น้องยินดีรับสัมผัส โดยไม่ต้องหลอกล่อ โดยไม่ต้องใช้กำลัง
ดวงตาคู่หวานที่มองสบตาไอ้แทน เหมือนๆ แทนคำขอบคุณ สิ่งเหล่านี้สินะที่ผมไม่เคยได้ หรือว่าเคย....แต่เมื่อนานมาแล้ว
ผมพยามหาเหตุผลร้อยแปดว่าทำไมน้องถึงยอมไอ้แทน น้องไม่ใช่คนมักง่าย ไม่ใช่ใครก็ได้ .....ผมรู้ดี แต่ที่ยอมไอ้แทน
แบบนี้ คงจะมีแค่เหตุผลเดียว คือ น้องกับไอ้แทน.......ใจตรงกัน คิดได้แค่นั้นมันก็ทำผมโมโหจนสติแตก
เผลอทำสิ่งชั่วๆ ลงไป ทั้งที่ไม่เคยคิดว่าจะต้องบังคับข่มขืนน้อง แต่วันนี้ผมก็ทำไปแล้ว คิ้วผมเริ่มขมวดชนกันแน่น
เอื้อมมือและเท้า ทั้งเตะ ทั้งต่อย ไม่ยั้ง จนต้นกล้วยต้นอวบ ทรุดยวบลงกับพื้น มือสองข้างแดงกล่ำเลือดซึมนิดๆ
เท้าทั้งสองข้างก็ระบบไม่แพ้กัน หัวใจเต้นแรงรัว แต่แปลกที่มันกลับเจ็บแปลบที่อกอยู่ในอก รู้สึกเกลียดตัวเองนักที่ทำน้องเจ็บ
ยิ่งนึกถึงหน้าน้อง ยิ่งเจ็บปวด .....ตอนนั้น น้องเลิกขัดขืน ....ปล่อยให้น้ำตาไหล เพราะคำพูดเลวๆ ของคนเลวๆ อย่างผม
สีหน้าที่เจ็บปวดอย่างถึงที่สุดแต่ก็อดทนอยู่อย่างนั้น ร่างกายที่ร้อนผ่าวด้วยพิษไข้ กลับต้องมารับสภาพอารมณ์โมโห
ทั้งที่น้องไม่มีแม้แต่แรงจะต่อสู้ด้วยซ้ำ ผมก็ไม่หยุด...ไม่ใช่ไม่อยาก แต่ตอนนั้นมันหยุดไม่ไหวแล้ว ใจของผมต้องการ
แสดงให้น้องรู้ว่าน้องมีผมเป็นเจ้าของ ความคิดมันยึดติดแต่กับเรื่องนั้น ในหัวขาวโพลนไม่สนคนตรงหน้าจะรู้สึกอย่างไร
หลังจากผมเสร็จ หันไปมองหน้าน้องอยากจะขอโทษ แต่แค่เห็นน้องดูนิ่งเฉยราวกับไม่รู้สึกรู้สากับสัมผัสผม ราวกับมันเป็นแค่
เซ็กส์ที่ทำกันผ่าน ๆ กับใครก็ได้ไม่สำคัญ รอเวลาให้มันจบไป ..... ก็แค่นั้น ทำเอาผมปรี๊ดขึ้นสมอง ....
น้องคงรอแค่ไอ้แทนคนเดียวสินะ คนที่น้องอยากให้เป็นเจ้าของ ....คนที่น้องอยากฝากชีวิตไว้ ในเมื่อเป็นแบบนั้น
ผมก็ต้องทำให้น้องสมปรารถนา จนเรื่องเลยเถิดมาถึงตอนนี้ .....
ทั้งที่ทั้งหมดแล้วมันเป็นความคิดของผมคนเดียวไม่แม้แต่จะเคยถามน้องด้วยซ้ำ ทั้งที่น้องไม่ผิด .....แต่คนที่ต้องเจ็บ
ก็กลับเป็นน้อง ผมมันควาย ควายที่ไม่เคยสำรวจใจตัวเองให้ดี ควายที่ไม่เคยทำอะไรดี ๆ ให้น้อง แล้วน้องจะรู้ไหม
ควายที่เอาเรื่องความโกรธแค้นมาบังหน้า เพื่อให้ได้น้องอยู่ชิดใกล้ แล้วก็เอาแต่ทำร้ายจิตใจน้อง เพราะผม...
แค่ไม่รู้จะบอกน้องออกมาได้ยังไง น้ำตามันเริ่มไหลผมทรุดตัวลงกับพึ้นหญ้า ตบหน้าตัวเองไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนมันชา เริ่มซัดมือกับต้นไม้ใกล้ ๆ เลือดที่ซึมอยู่แล้วเริ่มไหลเพิ่มมากขึ้น ผมได้แต่ทำร้ายตัวเอง ให้มันเจ็บ
สาสมกับที่กับน้องไว้ ...... ผมคงเสียน้องไปแล้วสินะ ป่านนี้ไอ้แทนคนมารับน้องไปสนามบินแล้ว
ผมเห็นน้องถือโทรศัพท์ ออกมาด้วย น้องคงโทรตามไอ้แทนแล้ว .........คงไปแล้ว ค่อยๆ ห่างผมไปแล้วสินะ
น้อง.....จะไม่ใช่ของผมอีกต่อไป ผมยิ้มสมเพชตัวเองที่โง่ ..... จนไม่อาจรักษาของรักไว้ได้
น้ำตามันไหล ภาพน้องในอริยาบทต่างๆ วนเข้ามาในหัว ภาพที่น้องหลับตาพริ้ม บนเตียงนอนผม
ภาพน้องที่กระวีกระวาดช่วยงานผม “พี่ซันครับ ไนท์ทำสรุปงานจ๊อบนี้เรียบร้อยแล้วครับ พี่ลองตรวจดูอีกที”
รอยยิ้มหวาน ๆ ยามที่น้องเผลอไผล ดวงตากลมโตที่จ้องมองมาที่ผม...จนนึกเอาเองว่าเป็นเจ้าของ
วนเวียนไปมาไม่รู้จักหยุด บอกได้คำเดียวว่า “คิดถึงเหลือเกิน” ........แต่วันนี้ผมคงต้องยอมปล่อยมือ
.
.
.
ผมเดินกลับเข้าไปในรถซุกหน้ากลับพวงมาลัย ไม่สนใจคราบเลือดเกรอะกรัง ที่ไหลจากกำปั้นมายังแขนเสื้อ
ไนท์คงเจ็บ....มากกว่านี้สินะ ถูกคนที่ไว้ใจทำร้าย ถูกคนที่เคยเชื่อใจ คนที่ไนท์เรียกว่าพี่ .....พยายามทำลาย
พี่ขอโทษ.................... สายไปแล้วสินะ ผมเหลือบมองบนท้องฟ้า เห็นเครื่องบินลอยลำอยู่ในอากาศ
อีกไม่นาน เครื่องบินลำใดลำหนึ่งจะพาน้องกับไอ้แทน กลับกรุงเทพฯ และเริ่มต้นชีวิตใหม่ น้องจะไม่ใช่ทาส
ของพี่ซันอีกต่อไป ไม่ต้องเจ็บปวดกับคนใจร้ายอย่างพี่ซัน ผมกับปากตัวเองแน่น ได้กลิ่นคราวเลือดซึมออกมาจากปาก
แปลกที่ไม่รู้สึกเจ็บกับส่วนใดของร่างกาย ........ หากแต่เป็นหัวใจข้างซ้ายเท่านั้น ที่มันแทบสลายลงไป
เหมือนทุกอย่างหมดสิ้นแล้ว ถ้าไม่มีไนท์.....ผมก็ไม่เหลือใครที่รักผมจริงอีกแล้ว น้ำตามันไหลคลอเบ้า
“ครืดๆ ครืดๆ” มือถือผมสั่น หน้าจอโชว์หราว่ามาจากไอ้เพื่อนรัก ....ไอ้แทน
“เออ ว่าไง” ผมพูดเสียงแผ่ว กลืนก้อนแข็งๆ ที่จุกอกลงคอหอย มันคงจะโทรมาบอกว่าน้องอยู่กับมันแล้ว
“ไอ้ซัน น้องกินข้าวกินยารึยังว่ะ เมื้อกี้กุโทรหาไม่มีคนรับสาย อย่าลืมดูแลน้องให้ดีหล่ะมึง ไม่งั้นกุขโมยจริงๆ ด้วย”
ไอ้แทนพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ อย่างอารมณ์ดี แต่ผมนี่สิ .....ตกใจจนจะสติแตกแล้ว
“น้องไม่ได้อยู่กับมึง?” ผมถามเสียงร้อนรน ยิ่งตกใจขึ้นไปอีกเมื่อได้ฟังคำตอบ
“อืม ทำไม สัดน้องจะมาอยู่กับกุได้ไง มึงนี่คิดก่อนจะถามเนี่ย” มันตอบเสียงกวนๆ แต่ผมไม่ได้ใส่ใจแล้ว
“เชี่ยแล้ว ...เกินครึ่ง ช.ม. แล้ว แล้วน้องอยู่ไหน?” ผมกดวางโดยไม่สนใจเสียงที่สอดแทรกเข้ามาก่อนวางสาย
สตาร์ทรถ แล้วขับกลับไปที่เดิมทันที
-
ไม่รู้จะพูดยังไง โง่ง่าวววววววววววววววแท้ไอ้พี่ซัน :z3: :angry2:
-
พี่ซันนะพี่ซัน....
:m16:
-
ประเภทคิดเองเออเองเนี้ยะ มันทำให้อีกฝ่ายเจ็บมากนะไม่รู้รึไงไอ้พี่ซัน
ไม่รู้ก็หัดถามซะบ้างเซ ไปรับน้องด่วนเลยก่อนที่น้องจะโดนใครลักพาตัว
:m16:
-
:angry2:
ไปแดร๊กหญ้าซะไป อิพี่ซัน
-
ไอ้พี่ซันนนนนน :angry2:
-
ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง โววว+ เอาใจช่วยให้คืนดีกันไวไวล่ะกันค่ะ
-
ฮ่าๆ รู้สึก พระเอกของเรา คนจะชอบมากเป็นพิเศษ เรื่องนี้ตั้งใจให้ มาม่า มากๆ อยู่แล้ว อย่าเกลียดพระเอกมากนะคะ
เดี๋ยว .... จะรักไม่ลง หุหุหุ เพราะตอนหน้า คิดว่าจะโดนเอาคืน คึคึ
-
น่ารักดีแก้แค้นแบบเบาๆๆๆๆๆ :impress2:
-
พี่ซันนนนนนนน ทำไมทำแบบนี้ TT^TT
. มาต่อไวไวนะคะ ค้างมากก :)
-
:เฮ้อ:
ขอให้น้องไนท์อยู่ครบ 32 อย่าได้โดนลาก(?)ไปไหนเล้ย
จากนั้น จะได้หวานกันมั่ง มาม่าต้มยำน้ำข้นจริงๆ
ค้างคา รอต่อไป รักคนเขียน วิ้งๆ♥♥♥♥
:call: :call: :call:
-
พี่ซัน ถ้าน้องเป็นอะไรไป พี่แทนกระทืบตายแน่ๆ
-
มาม่า~3
ผมเหยียบคันเร่งสุดตีนเร่งกลับไปยังศาลาที่ทิ้งน้องไว้ หึ .....มีศาลาต่างหาก แต่ที่ผมทิ้งน่ะมันกลางถนนชัดๆ
ผมกัดปากตัวเองแน่น แทบบ้า...รู้สึกว่าตัวเองเลวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้..และไม่รู้ทำไอ้รถบ้านี่มันถึงได้ช้าอย่างนี้ว่ะ
“แม่งเอ๊ย.........” ผมสบถดังลั่น กระทืบคันเร่งให้มิดยิ่งกว่าเดิม ทั้งที่มันก็ทำได้สุดแค่นั้นแต่ใจผมมันร้อนดังไฟ
แล้วก็ถึงจุดหมายทั้งที่ระยะทางใกล้แค่นี้แต่ทำไมใจผมกลับรู้สึกว่าใช้เวลามากเหลือเกินกว่าจะมาถึงจุดหมาย
“เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด.....” ผมกระแทกเบรคเสียงดังจนรถเหวี่ยงเพื่อให้มันจอด รีบเปิดประตูก่อนจะกระแทกปิด
แรงๆอย่างไม่ใส่ใจ ผมไม่แคร์อะไรทั้งนั้น ตอนนี้ได้แต่ภาวนาขอให้น้องอย่าเป็นอะไรไปก็พอ
“ไนท์ .......ไนท์ ไนท์อยู่ที่ไหน พี่ขอโทษ พี่มารับแล้ว” ผมตะโกนสุดเสียง วิ่งวุ่นไปทั่วสอดส่องสายตาหาน้อง
มีแต่ความเงียบเป็นคำตอบ ผมไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยของน้องใจผมเสียมากขึ้น เกลียดตัวเอง...ที่เหี้ยได้ขนาดนี้
“ไนท์....อย่าเป็นอะไรนะครับ ถ้าไนท์เป็นอะไรไปพี่จะไม่ให้อภัยตัวเองเลย” ได้แต่พร่ำเพ้อ สมองแทบแตกพยายามคิด
ว่าน้องจะหายไปไหนได้ ..... ทั้งๆ ที่ผมคิดว่าน้องจะนั่งรอไอ้แทนอยู่ที่ศาลานี้แท้ ๆ ผมจำได้ก่อนออกมาน้องคว้ามือถือแน่น
แล้วผมก็ลากน้องให้มาขึ้นรถด้วยกัน ผมคิดว่าน้องคงจะโทรหาไอ้แทนเพื่อให้มารับ แน่นอน....ถ้าน้องโทรไป
มันต้องรีบมาแน่นอน ต่อให้ต้องตกเครื่องมันก็ต้องมาอยู่แล้ว
ใช่แล้ว.....มือถือ น้องมีมือถือ ผมวิ่งกลับไปที่รถ ทั้งๆ ที่ปากยังตะโกนเรียกชื่อไนท์ไม่ยอมหยุด ผมเปิดประตู
สอดตัวไปคลำหามือถือ .......อย่างน้อยนี่ก็เป็นวิธิเดียวที่จะติดต่อน้องได้ผมกดโทรออก
ทุกอย่างดูเงียบราวกับผมเอาโทรศัพท์มาแนบหูเฉยๆ ผมเลื่อนโทรศัพท์มาดู.....แทบอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ราคาแพง
ทิ้งซะตอนนั้น นึกโกรธไปยังเคลือข่ายโทรศัพท์มือถือที่ดันไม่มีสัญญาณเอาตอนนาทีฉุกเฉิน
“โธ่โว้ย.........” ผมกระโดดขึ้นรถสตาร์ทเครื่องโยนมือถือลงเบาะคนด้านข้างอย่างไม่ใส่ใจอีก ใจแทบลุกเป็นไฟ
ทำยังไงดี .....ทำยังไงดี นี่ถ้าน้องเป็นอะไรไป .....แล้วผมจะทำยังไง
“ไอ้บ้าเอ๊ย.....ไอ้ซันมึงมันบ้า ไนท์ .....ไนท์อย่าเป็นอะไรนะ” ผมได้แต่ด่าตัวเอง เฝ้ามองหาน้อง
ค่อยๆ ขับรถช้าๆ กวาดสายตามองสองข้างทางอย่างละเอียดทั้งที่ตอนนี้ใจมันร้อนเป็นไฟ พยายามนึกจุดสังเกตุ
เพื่อจะหาน้องให้เจอเร็วที่สุด วันนี้น้องใส่ชุดเสื้อยืดสีฟ้าเข้มกับกางเกงขายาวสีขาว ใช่.....สีฟ้ามองหาสีฟ้า
ผมขับมาได้ประมาณ 20 ที ตลอดระยะทางผมจอดรถเป็นว่าเล่น เห็นอะไรสีฟ้าไม่ได้ ผมแทบพุ่งเข้าไปหา
แม้จะอยู่ในป่า ที่มองเห็นลางๆ เท่านั้น แต่ทุกครั้งก็ต้องผิดหวังเป็นถุงปุ๋ยบ้าง เป็นหุ่นไล่กาบ้าง เป็นศาลพระภูมิเก่าๆบ้าง
หรือแม้กระทั่งถุงพลาสติกธรรมดา ที่วางราบกับพื้น แต่ผมก็คิดไปเองว่าน้องอาจจะเป็นลมล้มตัวนอนไปกับพื้นก็ได้
คิดได้เท่านั้นแหล่ะผมวิ่งฝ่าดังหนามบ้าง โดนต้นไม้ข่วนบ้าง หกล้มบ้างสารพัด นึกเกลียดคนที่ทิ้งขยะไม่เป็นที่เป็นทาง
ทำให้ทั่วทั้งตัวมีแต่รอยแผล บางแห่งเลือดไหลซึมเป็นระยะ แต่ผมไม่แคร์ขอให้แค่มีโอกาสแม้จะแค่ 1% ที่จะทำให้เจอไนท์
ผมก็ยินดีจะเสี่ยง และที่นี่ก็เป็นอีกทีหนึ่งที่ผมเห็นอะไรสักอย่างสีฟ้า ๆ พิงกับต้นไม้เข้าไปด้านในประมาณ 10 เมตรเห็นจะได้
ผมวิ่งตะเกียกตะกายไปทันที ถึงแม้ข้างหน้าหากสิ่งที่เจอจะเป็นแค่ไม้กระดานห่อเศษผ้าสีฟ้าแล้วพิงต้นไม้เฉยๆ ก็ตาม
ผมก็พร้อมจะพิสูจน์ ผมวิ่งไปสุดแรงและแล้วหัวใจก็พองโตอย่างถึงขีดสุด น้อง.....นอนหลับตานิ่งอยู่ใต้ต้นไม้ต้นใหญ่
คิดว่าน้องคงจะเดินเข้ามาเพื่อหาร่มพัก ร่างกายมอมแมมอย่างถึงที่สุด ใบหน้าฉาบด้วยคราบน้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้ว
ขึ้นสีแดงระเรื่อ ในมือมีมือถือวางอยู่นิ่ง เห็นสายไม่ได้รับหลายสายคิดว่าน่าจะเป็นไอ้แทน ใจผมแทบสลาย
นี่ผมทำร้ายน้องได้ขนาดนี้เลยหรือนี่ ผมแตะเบา ๆ ที่ตัวน้อง รู้สึกถึงความร้อนที่แล่นผ่านมือมา น้องไข้ขึ้นสูงจัด
“ไนท์ ไนท์ครับ พี่มาแล้ว อย่าเป็นอะไรนะคนดี อย่าเป็นอะไร ไนท์สัญญาว่าจะอยู่กับพี่ไง” ผมดึงน้องมากอดแน่นๆ
รู้สึกสงสารน้องเหลือเกินจนน้ำตามันไหล น้องหายใจแผ่วเบาสม่ำเสมอ ,,,,,ไม่รับรู้ถึงการมาของผม ผมอุ้มน้องอย่างรวดเร็ว
มือถือน้องหล่นไปที่พื้น ผมก้มลงเก็บน้องรักมือถือเครื่องนี้มาก ใช้มานาน ,,,,เป็นของขวัญชิ้นแรก ที่ผมซื้อให้วันเกิดเมื่อ 2 ปี
ที่แล้ว จากนั้นรีบดิ่งตรงไปที่รถ ค่อย ๆ แงะประตูรถออก แล้ววางตัวน้องที่ยังหลับสนิทที่เบาะหลัง
ผมเห็นตัวน้องขึ้นผื่นหลายรอย ตามแขนและคอ คาดว่าน่าจะโดนแมลงกัด ผมปิดประตูและวิ่งตรงไปที่คนขับวางมือถือน้องลง
สตาร์ทรถเร่งไปโรงพยาบาล ตอนนี้น้องต้องการการรักษาอย่างด่วน
“อย่...า ทิ้งไนท์ ฮึกๆ” น้องละเมอพร้อมสะอื้นไห้ ผมมองไปที่กระจกหลัง ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวอีกครั้งเสียใจเหลือเกินที่ทำ
อย่างนี้ ต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้ว การแก้แค้นบ้าๆ และผมจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว ไม่ทำให้น้องเจ็บ
“ไนท์ พี่ขอโทษ” ผมเร่งเหยียบคันเร่งให้จมมิด เพื่อพาคนด้านหลังไปให้ถึงมือแพทย์ให้เร็วที่สุด ขับมาได้สักพัก
อยู่ดี ๆ รถก็กระตุกและดับไปเฉย
“เชี่ยเอ้ย มาเสียอะไรตอนนี้ว่ะ” ผมตะโกนลั่น ทุบพวงมาลัยอย่างหัวเสีย แล้วไนท์จะเป็นยังไง ไม่มีทางเลือกแล้ว
ผมหยิบมือมาใส่กระเป๋ามองเห็นมันมีสัญญาณ รีบโทรกลับไปหาคุณฟ้า ที่ตอนนี้น่าจะมาถึงโรงแรมแล้ว
โชคดีที่จะต้องมีการจัดการประชุมกะทันหัน ผมเลยแจ้งให้เลขาตามมาทีหลังพร้อมเอกสารการประชุมในอาทิตย์หน้า
“สวัสดีค่ะ ท่านประธาน ฟ้ามาถึงโรงแรมเรียบร้อยแล้วค่ะ” ฟ้ารับโทรศัพท์อย่างทันท่วงที แล้วเริ่มรายงานตัว
“คุณฟ้าผมเกิดอุบัติเหตุ ไม่แน่ใจว่าอยู่ส่วนไหน คุณช่วยเช็คกับทางบริษัทรถเช่าหรือทางโรงแรมก็ได้ว่าจะมีรถมาถึง
ที่นี่เร็วที่สุดกี่โมง ผมมีคนป่วยที่สำคัญเช็คตำแหน่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดให้ด้วย” ผมแจ้งยังเลขา
“รับทราบค่ะ ฟ้าจะติดต่อกลับด่วนที่สุดค่ะ” ผมเข้านั่งด้านหลังรถ เอาหัวไนท์วางที่ตัก เพื่อให้น้องนอนสะบายยิ่งขึ้น
เปิดประตูออกให้อากาศได้ระบายเนื่องจากอากาศที่ร้อนจัด ผ่านไม่สักพักไม่นานเกินรอ เลขาคนเก่งก็โทรกลับมา
“ท่านประธานคะ จะมีรถไปรับได้เร็วที่สุดอีก 2 ชั่วโมงค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ช่วงนี้เป็นช่วงไฮ ซีซันค่ะ
รถถูกจองเต็มหมด ทั้งรถเช่าและโรงแรมเลย ส่วนแถวๆ นั้นห่างไปอีกสองกิโล จะมีโรงพยาบาลแถวๆ นั้นค่ะ
ท่านประธานจะรอให้รถไปรับหรือเปล่าคะ” ฟ้าถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยสุด ผมเองเข้าใจดี และซาบซึ้งในน้ำใจเลขา
ทั้งที่เป็นวันหยุด แต่ฟ้าก็พร้อมสแตนบายช่วยเหลือผมอยู่เสมอ
“ไม่เป็นไรฟ้า ผมจะไปโรงพยาบาลเอง อ้อให้ทางบริษัทเอากุญแจสำรองมาด้วยนะ รถน้ำมันหมดน่ะ”
“ได้ค่ะ ท่านประธาน”
“ฟ้าขอบคุณมากนะ” ก่อนจะวางสายไปในทีสุด วางโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋ากางเกง เดินไปฝั่งตรงข้าม ค่อย ๆ ดึงร่าง
น้องขึ้นขี่หลัง เดินไปทั่วทั้งรถดันประตูให้ปิดทั้งสี่ด้าน กดล็อครถไว้ ก่อนจะเดินทางไปยังเส้นทางด้านหน้าอย่างเร่งรีบ
ท่ามกลางแดดร้อนจัด มีเพียงเสื้อคลุมจากตัวผมที่หามาปกคลุมน้องจากแดดแรงๆ ได้ ผมเร่งทั้งวิ่งทั้งเดิน
เพื่อให้ไปถึงโรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุด
-
สงสารไนท์จริงๆ
-
ไนท์อย่าเป็นอะไรน๊าาาา T^T
-
สงสารไนท์อ่า
ถ้าน้องเป็นอะไรนะ พี่ซันต้องรับผิดชอบ
-
:m15: ฮือออออไนท์อย่าเป็นไรนะ พี่ซันมาแล้ว
ต่อไปคงเข้าใจกันซักทีนะ
:3123: เป็นกำลังใจให้ไนท์และพี่ซันนะ
-
ฮึก :m15:
ไนท์อย่าเป็นอะไรนะ
เกลียดพี่ซัน! :angry2:
-
:o12:
ไนท์ อย่าเป็นอะไรนะลูก
ไอ้พี่ซัน :beat: :beat:
-
:angry2:
สงสาร สงสารทั้งคู่
นายซัน เร็วๆเลยนะ
น้องจะเป็นอะไรมากรึเปล่าเนีย :o12:
-
มาม่า ~4
"อือออ" ผมครางเบาๆ รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไรนัก และกระหายน้ำอย่างบอกไม่ถูก ค่อยๆ กระพริบตาถี่ๆ มองรอบห้อง
นี่ผมยังไม่ตายใช่ไหม ที่นี่คงเป็นโรงพยาบาล ในห้องไม่มีใครเลยสักคน ผมกำลังมองหาผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตผม
ว่าแต่ที่นี่อยู่ส่วนไหนของภูเก็ตหล่ะนั่น ผมหลับตาลงอีกครั้งรู้สึกถึงเปลือกตาอันหนักอึ้งแต่ตอนนี้ผมไม่ต้องการนอนอีกต่อไปแล้ว
สายตาเหม่อมองออกไปริมระเบียงที่ประตูเปิดทิ้งไว้ ลมโชยเย็นจนรู้สึกดี พิษไข้จางไปมากแล้วไม่รู้สึกเจ็บปวดส่วนใด
เพียงแต่เรี่ยวแรงยังคงไม่กลับมา ฟ้ากว้างใหญ่ที่แสนหงอยเหงา น้ำตาค่อยๆ ไหล นึกถึงใครอีกคนที่ใจร้าย ทิ้งผมได้ลงคอ
ตอนนี้ไม่มีที่จะให้ผมกลับไปอีกแล้ว ขยับตัวอีกนิดก็เห็นข้าวของของตัวเองวางอยู่ในตัวข้างหัวเตียงคนป่วย
มือถือก็วางอยู่บนนั้น ผมหยิบมันมากดดู....ไม่มีสายไม่ได้รับ หรือแม้แต่ข้อความจากคนๆ นั้น คิดว่าคงพอแล้ว
พันธะสัญญาทาสอะไรนั่น...คงจบไปแล้ว คนๆ นั้นคงเบื่อเสียเต็มประดาที่จะต้องเห็นหน้า ร่วมชายคา
หรือแม้กระทั่งทรมานผมแล้ว น้ำตาไหล.........รู้สึกว่าทำไมตัวเองถึงได้ไร้ค่าขนาดนี้
คนๆ นั้น คงไม่เคยคิดถึงผม เหมือนกับที่ผมคิดถึงเค้า คิดถึง.......คิดถึงอยู่เสมอ วันนี้เลยต้องเจ็บอยู่อย่างนี้
พรุ่งนี้ผมไม่รู้จะใช้ชีวิตยังไงต่อไป รุ้แต่ว่า....คงต้องเริ่มต้นใหม่ หางานทำ หาที่ซุกหัวนอน และไปให้ไกลจากพี่ซัน
"แกร๊ก ๆ" เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น พยาบาลสาวยิ้มหวานส่งมาให้ผมอย่างเอ็นดู
"ตื่นแล้วเหรอคะคุณ? คุณสลบไป 3วันเลยรู้มั้ยคะ?" เูธอพูดน้ำเสียงสดใส ท่าทางคงจะอายุมากกว่าผมไม่เกิน 3 ปี ผมยิ้มตอบ
"3 วันเลยเหรอครับ เอ่อแล้ว...ที่นี่ที่ไหนครับ แล้วใครเป็นคนพาผมมาส่ง ..ผมอยากจะขอบคุณเค้าที่ช่วยชีวิตผมน่ะครับ" ผมเอ่ย
"ที่นี่กรุงเทพฯค่ะ แต่พี่ไม่ทรา่บนะคะว่าใครเป็นคนพาคุณส่งโรงพยาบาล พอดีคุณถูกส่งตัวมาจากทาง รพ.ที่ภูเก็ตอีกทีค่ะ
ส่วนเจ้าของไข้ก็คือคุณตะวัน นฤบดินทร์เดชา พี่ว่ายังไงก็ลองถามคุณตะวันดูน่าจะได้เรื่องกว่าคะ ตอนนี้ได้เวลาให้ยาแล้วค่ะ
เดี๋ยวพี่จะฉีดเข้ากระปุกน้ำเกลือนะคะ อาจจะง่วงหน่อย...เพราะร่างกายคุณต้องการการพักผ่อน เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะจัดอาหาร
มาให้นะคะ ตอนนี้คงต้องทางตามแพทย์สั่งไปก่อนค่ะ " เธอยิ้มหวาน ก่อนจะค่อยๆ ฉีดยาเข้ากระปุกน้ำเกลือที่ว่า
"พี่ครับ...ช่วยจดที่อยู่ของโรงพยาบาลให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ และก็เบอร์ห้องพักด้วย ไม่ทราบว่าถ้าผมให้ทางบ้านส่ง
เอกสารมาให้ภายในวันสองวันนี้ พอจะได้มั้ยครับ" ผมเอ่ยถามอย่างเกรงใจ
"ได้สิคะ กว่าคุณจะออกน่าจะเป็นอาทิตย์หน้าแหล่ะค่ะ ยังไงถ้าเอกสารมาแล้ว พี่เอาขึ้นมาให้นะคะ" เธอตอบ แล้วก้มลง
เขียนที่อยู่โรงพยาบาล ลงบนกระดาษแบบฟอร์มเปล่าที่ใช้จดรายละเอียดของคนไข้ยื่นให้อย่างใจดี
"ขอบคุณครับ" พยาบาลสาวเดินออกไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะปิดประตูอย่างเบามือ ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์
โทรกลับไปยังบ้านพี่ซัน .....................ได้ยินเสียงรอสาย แต่ผมก็รออย่างใจจดใจจ่อ
"สวัสดีค่ะบ้านนฤบดินทร์เดชา ไม่ทราบต้องการจะเรียนสายกับใครคะ?" เสียงป้าแจ่มกรอกเสียงมาตามสาย ป้าใจดีกับผมเสมอ
ทุกครั้งที่คนๆ นั้น ลงมือกับผม ป้าก็จะเป็นคนคอยดูแลผมตลอด แค่คิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็แทบน้ำตาไหล
"ป้าแจ่มครับ ไนท์เองนะครับ" ผมพูดตอบพยายามบังคับให้น้ำเสียงดูปกติที่สุด
"คุณไนท์น่ะเอง ว่าไงคะเที่ยวภูเก็ตสนุกมัั้ย? คุณซันโทรมาบอกป้าว่าจะกลับวันอาทิตย์นี้เพราะติดประชุมยาว แล้วคุณไนท์
จะกลับพร้อมคุณซัน หรือกลับมาก่อนคะ?" ป้าแจ่มเอ่ยอย่างยินดี ราวกับคิดว่าผมกับพี่ซันคงจะเลิกโกรธเกลียดกันแล้ว
พี่ซันคงไม่ได้บอกใคร .....เรื่องที่ตัดสินใจ "ทิ้งผม" ทำไมแค่คิดก็เจ็บปวดขนาดนี้นะ ก็แค่............โดนทิ้ง
"ยังไม่แน่ใจเลยครับป้า ไนท์มีเรื่องจะรบกวนป้านะครับ พอดีไนท์จำเป็นต้องใช้เอกสารน่ะครับ ป้าช่วยไปหยิบแล้วส่ง
EMS มาตามที่อยู่...... ได้มั้ยครับ ในห้องในท์มีแฟ้มเล็ก ๆ สีฟ้า ใส่เอกสารสำคัญนะครับ พอดีต้องการใช้ด่วน" ผมเอ่ยเสียงเบา
"เอ....ใช้ด่วนแล้วทำไมต้องให้ส่งไปที่อยู่ในกรุงเทพฯหล่ะคะ ให้ป้าส่งไปที่อยู่ที่โรงแรมที่ภูเก็ตไม่ดีกว่าเหรอคะคุณไนท์" ป้าแจ่ม
ออกความเห็นอย่างเป็นห่วง
"ผมจะส่งให้ร้านช่วยแปลน่ะครับเลยต้องส่งไปที่นี่ก่อน ถ้ายังไงรบกวนป้าแจ่มส่งภายในวันนี้ได้มั้ยครับ" ผมอ้างเหตุผล ข้างๆ คูๆ
"อ้อ ได้ค่ะเดี๋ยวป้าจะไปส่งเดี๋ยวนี้เลยคะี่คุณไนท์ รีบๆ กลับมาหล่ะคะ ป้าคิดถึง คุณไนท์กับคุณซันไม่อยู่น่ะ บ้านเงียบจะแย่"
"ครับแล้วไนท์จะรีบกลับนะครับป้า ขอบคุณมากครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ คุณไนท์เดินทางปลอดภัยนะคะ"
.
.
.
ป้าวางสายไปแล้ว ผมค่อยหลับตาลงความง่วงงุนเข้าครอบงำ ใจหายอย่างบอกไม่ถูก ในแฟ้มนั้นมีเอกสารสำคัญทุกอย่าง
แต่บัตรประชาชนอยู่ในกระเป๋าสตางค์ที่ภูเก็ต ที่นี่มีของใช้ผมไม่กี่อย่าง แต่มันก็ไม่จำเป็นหรอก แค่เอกสารสำัคัญ
กับสมุดบัญชีนั่นก็พอแล้ว ...... สำหรับการเริ่มต้นชีิวิตใหม่
-
ดีมากเลยไนท์ให้ซันมันบ้าบ้าง
หนีไปให้ไกลๆเลย
-
มันไม่รู้จะอธิบายยังไงT_T
-
ไนท์จะไปไหนกันนะนั่น
-
คนอย่างซันต้องสูญเสียก่อน ถึงจะรู้ค่าแหละเนอะ :z3:
-
ไนท์จาไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
ไปไหนอ่ะ ไปเลย ฮ่าๆ
-
เหมือนเรื่องมันจะยาวยังไงไม่รู้ค่ะ ทั้งที่ตั้งใจจะแทรกแค่ 3 ตอนจบ แต่จะเร่งจบเร็ว ๆนี้ ค่ะ หึหึหึ
-
ไปเลยไนท์
ไปจากผู้ชายบัดซบ :z6:
ห่วยแตกที่สุดเลย
รักไนท์บ้างหรือป่าว
-
ไนท์จะหนีหรอ :a5:
พี่ซัยหายไปไหนอีกล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
-
ฉากบีบหัวใจ
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ขออภัยค่ะ ....หายไปชาติเศษ ง่ะ มาต่อแล้วค่ะ
มาม่า ~5
แสงยามเช้าค่อยๆ สาดส่องเข้ามาเรื่อยๆ ปลุกผมให้ตื่นจากความฝัน เป็นอีกวันหนึ่งที่ต้องตื่นขึ้นมาพร้อม
รอยแฉะชื้นบนใบหน้า ใช้มือเกลี่ยเบาๆ นึกถึงความฝันที่ทำให้ใจเจ็บปวด ........ กับการถูกทอดทิ้ง
วันนั้นผมไม่ต่างจากลูกหมาที่ไม่มีทางไป... ได้แต่ร้องขอความช่วยเหลือ ช่วยตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ กลางป่า
ที่ไร้ซึ่งผู้คน หรือแม้แต่รถราที่จะวิ่งผ่าน ทั้งเจ็บ ทั้งกลัว แต่ที่มากกว่านั้นคือ......เสียใจที่ถูกทิ้ง นึกถึงทุกคำพูด
ทุกถ้อยคำ และการกระทำ มันช่างตอกย้ำให้หัวใจผมแทบแหลกสลาย ................ ผมเหม่อมองไปยังขอบฟ้า
ลมพัดมาเอื่อยเฉื่อยในยามเช้าช่างเย็นสบาย คงจะดีกว่านี้ถ้าหัวใจผมมันไม่มีเรื่องให้ร้อนใจ ผมที่เหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย
แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่เห็นปลายทาง.......แต่ผมก็เลือกแล้ว......ที่จะไป ในสมองครุ่นคิดมองหาทางที่จะเดินต่อ
ผมหยิบมือถือขึ้นมา เสิร์ชหาข้อมูลที่พักบ้านเช่าราคาประหยัดสักอาทิตย์ ค่อยหาทางออกอื่น ร่างกายผมแข็งแรงขึ้น
เกือบจะสมบูรณ์เต็มที่หลังจากพักมาเสียหลายวัน.........คงเหลือแต่ใจที่ยังต้องทำให้แกร่งมากขึ้นกว่านี้
“ก็อกๆ ก็อกๆ น้องไนท์พี่จะเข้าไปแล้วนะคะ” เสียงประตูห้องดังขึ้น ผมเหลือบไปมอง เห็นพี่พยาบาลคนเดิมยิ้มร่าเริง
พร้อมยื่นซองเอกสารมาให้ผม ซองสีน้ำตาลที่คาดว่าคนส่งคงใส่ทั้งแฟ้มพลาสติกปกอ่อนมาให้อย่างนั้น
ผมมองลายมือที่คุ้นเคย ...ลายมือป้าแจ่ม ลูบไล้บางเบาราวกับได้สัมผัสเจ้าของลายมือ อยากกอด อยากขอบคุณ
ป้าใจดีกับผมเสมอ ไม่ว่าผมจะต้องผ่านเรื่องราวอะไรมา ไม่มีโอกาสที่จะกลับไปกราบขอบคุณในความเมตตา
แม้แต่ในวันนี้....ก็ยังต้องให้ป้าแจ่มช่วยผมอีกจนได้
“น่าจะเป็นเอกสารที่รอนะคะ พี่เห็นไปรษณีย์มาส่งเมื่อตอนสายๆ นี่เองเลยหยิบมาให้ค่ะ” เธอยิ้มสวยมากครับ
ทั้งอ่อนหวานและจริงใจ เสียงเพราะๆนั่น คงทำให้ผู้ป่วยหลายคนอารมณ์ดีได้อย่างไม่ยากนัก
“ขอบคุณมากนะครับพี่” ผมยกมือไหว้ ทำพี่เขารับไหว้แทบไม่ทัน ก่อนที่จะยิ้มขำบอกไม่ต้องไว้เธอก็ได้ ยังไม่อยากรู้สึกแก่
“ครับ แล้วไนท์จะออกได้เมื่อไหร่ครับ เอ่อ....แล้วค่ารักษาพยาบาล จะเช็คยอดค่าใช้จ่ายได้กับใครครับ” ผมเร่งถามเพราะ
พรุ่งนี้ผมอยากจะออกจากที่นี่แต่เช้า คงจะสะดวกกว่าหากวันนี้รีบจัดการเรื่องค่าใช้จ่าย
“เห็นทางคุณหมอที่มาดูอาการท่านบอกว่าน่าจะเป็นอาทิตย์หน้าค่ะ ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายคุณตะวันจัดการเรียบร้อย
ยื่นเรื่องชำระตัดผ่านบัตรเครดิตแล้วค่ะ น้องไนท์ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ คุณตะวันสั่งไว้ว่าให้น้องไนท์พักรักษาตัว
ให้หาย ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอะไรทั้งนั้นนะคะ.” เธอยิ้ม และผมก็ทำได้แค่ยิ้มตอบ
“งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ขอตัวนะคะ”
“ขอบคุณมากครับ” ผมมองตามหลังพยาบาลคนสวยและใจดีจนลับตา แม้เริ่มจะมีอาการง่วงงุนจากฤทธิ์ยา
แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลานอนของผม ผมรีบแกะห่อเอกสารที่พึ่งได้รับเมื่อสักครู่ ด้านในเป็นแฟ้มพลาสติกปกอ่อน
ภายในแฟ้มบรรจุเอกสารจำเป็นมากมายตั้งแต่ทะเบียนบ้าน สำเนาบัตรประชาชน สมุดบัญชี หลักฐานการศึกษา
ผมสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะค่อยผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียดอยากผ่อนคลายความรู้สึกที่ตรึงเครียดอยู่
ตอนนี้
“พี่ซัน....ชาตินี้เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะครับ ” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ใจหายอย่างบอกไม่ถูก ผมควรจะดีใจรึเปล่า
ที่ถูกคนที่แค้นแสนแค้น....ปลดปล่อย ควรจะดีใจไหม......ที่เค้าไม่แม้แต่....จะอยากเห็นหน้า
ควรจะดีใจใช่ไหม,,,ที่คนๆ นั้นไม่ปรารถนาจะทรมานผมแล้ว ไม่อยากที่จะสัมผัส ไม่อยากจะให้ผมอยู่ใกล้
คนๆ นั้น อาจจะหายโกรธแค้นแล้ว เพราะ.....ได้ขยี้หัวใจของคนที่แค้นที่สุดอย่างผม ให้จนตรอก แดดิ้นจนแทบสิ้นใจ
น้ำตาอุ่นๆค่อยๆ ไหลลงมาอีกแล้วเสียใจมากเท่าไหร่ .....มันก็ได้แค่ความสะใจของพี่ใช่ไหมครับ
ต่อไปนี้ผมสัญญา.....ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะร้องไห้ให้กับเรื่องนี้ เพราะพี่ได้ทิ้งผมแล้ว คำสัญญาที่ว่าผมจะอยู่กับพี่
จะดูแลพี่ตลอดไปนั้น ถือซะว่ามันจบแค่นี้ ก็พี่ได้หยิบยื่นเส้นทางนี้ให้ผมแล้ว และผมก็จะเริ่มต้นชีวิตใหม่
ด้วยตัวผมเอง ............... ในที่ที่ไม่มีเราอีกต่อไป ช่วยลืมผมไปเลยยิ่งดี ....พี่จะคิดว่าไนท์ได้ตายไปแล้วก็ไม่เป็นไร
ถ้ามันจะทำให้พี่มีความสุขกว่าที่เป็นอยู่ การไม่มีไนท์.....มันคงจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ที่ผมจะทำให้พี่ได้ ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่น
ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้....ละลายความเสียใจที่มันฝังแน่นออกมาทีละน้อย ทั้งๆ ที่เคยอยากจะอยู่ตรงนี้ไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหน
แต่สุดท้าย พี่.....ก็ผลักไสไนท์ออกไปจากชีวิตพี่จนได้ แค่อยากรู้....ที่ผ่านมาไนท์ ไม่มีค่าอะไร เลยใช่ไหมครับ
.
.
.
รุ่งเช้าอีกวันผมตื่นแต่เช้าตรู่ รีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดและสัมภาระ กระเป๋าหนึ่งใบ แฟ้มเอกสารสำคัญ และเสื้อผ้าอีก 2-3ชุด
ในกระเป๋า ผมเดินออกไปจากโรงพยาบาลโดยที่ยังไม่มีใครสักเกตุ ผมตรงไปยังสำนักงานเขตไปถึงคนแรก ๆ เลยก็ว่าได้
มาทำบัตรประชาชน หลังจากทำเสร็จภายในเวลาไม่นาน ก็ยื่นเรื่องเปลี่ยนชื่อและนามสกุล
“คุณรัตติกรค่ะ ” เจ้าหน้าที่เอ่ยเรียก
“ครับ”
“แจ้งเปลี่ยนชื่อและนามสกุลนะคะ จากเดิม รัตติกร กิติโยธิน เป็น รัชตะวัน นิติภาคิน นะคะ ถูกต้องนะคะ”
“ครับ” เจ้าหน้าที่ทำดำเนินขั้นตอนต่อไป ผมเข้าไปเดินเรื่องทำบัตรประชาชนใหม่อีกครั้ง ผมมองดูเอกสารหลักฐานการ
การเปลี่ยนชื่อใจเสียนิด ๆ อยากจะขอโทษพ่อกับแม่ที่เปลี่ยนตามใจตัวเอง ทั้งที่ชื่อเดิมผมก็ชอบมันมาก แต่ในเมื่อมันจำเป็น
ผมก็เลยจำต้องเปลี่ยน สรุปวันนี้หมดเวลาไปเกือบ ๆ ครึ่งวันหมดไปสำหรับการเดินเรื่องเปลี่ยนชื่อนามสกุล จากนั้นผมตรงไปที่ธนาคาร
เปิดบัญชีเล่มใหม่ ปิดเล่มเก่าที่มีชื่อรัตติกร ถ่ายโอนมายังเล่มใหม่ ผมอยากให้นายรัตติกรได้หายสาบสูญไปจากโลกใบนี้
จะเหลือก็แต่ นายรัชตะวัน ที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องราวใดๆ ทั้งนั้น เป็นคนใหม่ .....ที่มีชิวิตใหม่
.
.
.
หลังจัดการธุรเรื่องธนาคารเสร็จสิ้นผมก็ตรงมาที่แถวๆอ่อนนุช ตอนที่หาข้อมูลมีห้องพักราคาประหยัดที่ยังว่างอยู่เมื่อเช้าผมโทรมา
สอบถามทำการจองโดยจะวางมัดจำวันนี้ ห้องมีเฟอร์นิเจอครบถ้วนพร้อมเข้าอยู่เจ้าของเปิดให้เช่าแค่เดือนเดียวเนื่องจาก
เจ้าของตัวจริงจะกลับมาจากต่างประเทศเดือนหน้าแล้ว ระยะเวลาเช่าจึงมีจำกัด แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหาเพราะผมไม่คิด
จะอยู่ที่นี่นานอยู่แล้ว หลังจากจ่ายเงินมัดจำพร้อมค่าห้องแล้ว ผมก็นั่งรถไฟฟ้าไปพันธุ์ทิพย์ หาสิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้
อย่างน้อยก็ควรจะมีคอมพิวเตอร์สักเครื่อง ผมเลือกโน๊ตบุคยี่ห้อหนึ่งกระทัดรัดพกพาสะดวก เพื่อใช้ในการหางาน
และไม่ลืมจะแวะไปยังร้านมือถือ เพื่อซื้อซิมการ์ดใหม่ ยกเลิกเบอร์เดิมทิ้งไป,,,,ไม่อยากติดต่อใครทั้งนั้น ก่อนจะไปเดินแถวๆ
แพทตินั่มเลือกซื้อชุดสำหรับใส่ไปสัมภาษณ์งาน 2-3 ชุด เมื่อได้ของที่ต้องการแล้วผมก็กลับมายังที่พัก .....หมดแรง
ผมเลยพักผ่อนไว้ค่อยเริ่มหางานในวันพรุ่งนี้ หลงจากอาบน้ำชำระร่างกายผมก็ล้มตัวลงนอนไฟในห้องมือสนิท
มองไม่เห็นอะไร แปลกจังที่เหงา...... เอื้อมมือไปกอดหมอนข้าง พยายามซุกหน้าลงกับหมอน โหยหาอ้อมกอดที่ว่างเปล่า
อ้อมกอดที่ไม่ว่าจะไขว่คว้าเท่าไหร่ก็ไม่มีทางเป็นของผม ผมหลับตานิ่งนึกทบทวนอนาคตตรงหน้าไม่มีเวลาเศร้าเสียใจ
กับเรื่องที่ผ่านไปแล้ว .....แม้จะเจ็บก็ต้องทนให้ได้ ค่อยกล่อมตัวเองให้หลับ ....ไม่ว่าจะเพราะความเหนื่อยล้า หรืออะไรก็
แล้วแต่ที่ตอนนี้ส่งผลให้ผมค่อยๆ หลับไหลสู่นิทราอย่างเชื่องช้า และแล้วทุกอย่างก็ค่อยๆ จางไป
.
.
.
เช้าวันที่สองของการใช้ชีวิตลำพังอดนึกถึงป้าแจ่ม พี่แทนไม่ได้ อยากจะขอโทษที่ผมทำตัวให้เป็นห่วง แต่ผมไม่มีทางเลือก
ก็ถ้าจะก้าวไปข้างหน้า,,,,,,เลือกที่จะลืมอดีต ผมถึงต้องเลือก....ที่จะลืมทุกคนไว้ข้างหลังเช่นกัน ขอโทษนะครับ
ผมจัดการตัวเองอาบน้ำแต่งตัว รวมไปถึงทานอาหารเช้าง่ายๆ แค่หยิบเข้าเวฟ ก็จัดการเปิดคอมพิวเตอร์
พิมพ์ประวัติการศึกษาและหน้าที่การงาน เสร็จสิ้น.... ก็เข้าเว็บต่างๆ เพื่อหางาน รวมถึงบริษัทที่รับจัดหางานก็ไม่เว้น
ที่ทำงานที่ไหนก็ได้ ขอแค่.....ไม่ใช่กรุงเทพฯ ยิ่งไกลก็ยิ่งดี สรุปว่าพรุ่งนี้มีบางบริษัทเรียกผมเข้าสัมภาษณ์งาน และ
รวมไปถึงมีนัดไปยังบริษัทจัดหางานบางแห่งแถวๆ อโศก ผมออกไปถ่ายรูปสำหรับใช้ในการสมัครงาน รวมถึง
จัดเตรียมเอกสารหลักฐานให้พร้อม .....
.
.
.
ผ่านไปเกือบ ๆ สามอาทิตย์ ผมได้งานแถวๆ ชลบุรี ในตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการ เนื่องจากงานบางส่วนที่ผมเคยทำเป็นผู้ช่วย
คนๆ นั้น รวมถึงการคลุกคลีอยู่กับผู้บริหารตลอดดังนั้น มุมมองความคิดหรืออดุมการณ์ในเชิงบริหาร ผมก็มั่นใจมากพอสมควร
อีกสามอาทิตย์สำหรับการเตรียมตัว ....... ทางบริษัทฯมีบ้านพักพนักงานให้ แยกต่างหากจากพนักงานทั่วไป ตอนนี้
ผมกำลังเก็บของ เพื่อเตรียมย้ายไปทำงานที่ต่างจังหวัดอาทิตย์หน้า มีคำถามนึงที่ท่านประธานบริษัทฯ เอ่ยถาม
น่าจะเป็นครั้งแรกที่ท่านลงมาสัมภาษณ์เองขนาดนี้
“อาจจะเป็นการละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของคุณไปสักหน่อย แต่พอจะบอกผมได้ไหมว่าทำไมคุณต้องเปลี่ยนทั้งชื่อและ
นามสกุลด้วย?” ท่านเอ่ยถาม ผมยิ้มรับใบหน้ามองสบตาท่านประธาน ไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย ผมเองก็อยากสร้างความ
มั่นใจให้กับนายจ้าง ว่าผมไม่ได้เปลี่ยนทั้งชื่อและนามสกุล เพราะว่าผมไปทำเรื่องไม่ดีไม่งาม หรือไปทำเรื่องเลวร้าย แค่อยาก
เริ่มต้นชีวิตใหม่
“ได้ครับท่าน นั่นเป็นเพราะว่าก่อนหน้านั้นผมใช้ชีวิตของผมทั้งหมดไปเพื่อใครคนหนึ่งและผมคิดว่าคงจะเป็นแบบนั้นตลอดไป
แต่ ณ ตอนนี้คนๆ นั้นไม่ต้องการผมแล้ว เค้าเลือกจะคืนชีวิตให้กลับมาเป็นของผม ดังนั้นผมอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่
อยากเป็นคนที่เหมือนเกิดใหม่ อยากจะใช้ชีวิตต่อไปนี้ให้เป็นของตัวเอง และเพื่อตัวเองเท่านั้น การเปลี่ยนชื่อกับนามสกุล
มันก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งที่คอยเตือนให้ผมทราบว่า ณ ตอนนี้ เวลานี้ชีวิตที่เหลือมันเป็นของผมเท่านั้นเองครับท่าน ” ผมตอบตามตรง
“อืม...ดีแล้วคุณไนท์ ผมเองก็เคยเป็นเหมือนคุณเคยเจ็บ เคยเสียใจ แล้วก็เริ่มต้นใหม่เหมือนๆ กับคุณตอนนี้ พยายามนะ
ผมเป็นกำลังใจให้ และยินดีต้อนรับเข้าสู่บริษัทXXX ของเรา ผมต้องการคนแบบคุณเข้ามาช่วยพัฒนาบริษัท หวังว่าคุณจะมี
ความสุขที่ร่วมงานกับเรา” ท่านประธานยิ้ม ก่อนจะยื่นมือมาเพื่อต้อนรับ ผมยื่นมือจับมือท่าน เป็นการจับมือในแบบทางธุรกิจ
“ขอบคุณท่านมากครับ ที่ให้โอกาสผม”
,
,
,
-
มาม่า มาม่า เมื่อไหร่มาม่าจะหมดไป เฮ้อ!
-
ซันจะว่ายังไงนะนั่น
-
มาม่า ~6
หลังจากพาน้องไปส่งโรงพยาบาลเสร็จ ก็แทบหมดแรง หมอเข้ามาตรวจร่างกายและบาดแผลของน้อง โดยมีพยาบาล
พยายามจะทำให้แผลให้ผม แต่......มันไม่ไหวจริงๆ ทนไม่ไหวที่จะห่างจากน้องตอนนี้ ผมยืนอยู่ข้างหมอ ดูทุกการตรวจ
และต่อรองทุกอย่างขอให้ตรวจน้องให้เสร็จแล้วผมจะยอมทำแผลโดยดี หมอบอกว่าน้องปลอดภัย...น้องอาจจะไข้ขึ้นสูง
อ่อนเพลีย และขาดน้ำ แต่ยังอยู่ในระยะปลอดภัย ได้ยินแค่นั้นก็ดีใจแทบแย่ จากนั้นความเจ็บปวดของแผลทั้งหลายก็
แล่นริ้วเข้าสู่ร่างกาย อาจจะเพราะเมื่อกี้มัวแต่ห่วงน้อง....ผมถึงไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด แต่ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าตัวเองระบมมากขนาดไหน
ผมกดมือถือโทรหาไอ้แทน เล่าให้มันฟังเร่งให้มันมาที่โรงพยาบาลก่อน เพราะผมต้องการส่งตัวน้องกลับไปรักษาตัวที่ กทม.
ทั้งที่มันกำลังจะเช็คอินแล้วแท้ๆ มันก็ทิ้งทุกอย่างแล้วตรงดิ่งมาที่นี่
ระหว่างรอพยาบาลทำแผลให้ผม จนแทบกลายเป็นมัมมี่ ผมโทรหาเลขาแจ้งขอให้เลื่อนการประชุมเป็นวันศุกร์แทน เพราะสภาพ
ร่างกายของผมตอนนี้คงไม่เหมาะแก่การประชุม แล้วไอ้แทนก็มาถึงใบหน้าที่แสดงความโกรธจนเกินคาดเดา ตรงดิ่งมาที่ผม
"ผลั๊วะ..... ผลั๊วะ!!....ผลั๊วะ" สามหมัดหลุน ๆ ต่อยมาไม่เลี้ยง ผมไม่ได้หลบยอมรับการลงทัณจากไอ้แทนแต่โดยดี ไม่กล้ามอง
หน้าและสบตามันด้วยซ้ำ
"มึงมันเลวซัน.....กุไม่คิดเลยว่ามึงจะทำกับน้องได้ขนาดนี้ มึงก็รู้ว่ากุคิดยังไงกับน้อง ต่อไปนี้กุจะพาน้องไปอยู่กับกุ
มึงไม่มีสิทธิ์ในตัวน้องแล้ว เพราะมึงเลือกที่จะทิ้งน้องเองจำไว้" มันชี้หน้าคาดโทษมาที่ผม ผมนิ่งเงียบไม่มีคำพูดใด
มันพูดถูกทุกอย่าง .... ผมเองที่เลว และเป็นผมเองที่เลือกจะทิ้งน้องไว้ทั้งอย่างนั้น
"กุขอโทษ.....กุยอมรับผิดทุกอย่าง" ผมเอ่ยเสียงแผ่ว ไอ้แทนผ่อนลมหายใจยืดยาวราวกับกำลังทำใจให้อารมณ์เย็นกว่านี้
"ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกุ กุรับรองมึงไม่มีทางมายืนต่อปากต่อคำกับกุหรอก เชี่ยเอ้ย" มันสบถดังลั่น
"แค่ตอนนี้ก็พอ....ให้กุได้อยู่กับน้องแค่ตอนนี้กุจะไม่ขออะไรเลย ขอเฝ้าน้องแค่คืนนี้้มึงไม่ว่าอะไรใช่ไหม พรุ่งนี้กุอยากให้มึง
พาตัวน้องกลับไปรักษาที่กรุงเทพฯ และขอให้กุได้เป็นเจ้าของไข้ ให้กุได้ทำอะไรสักอย่างเพื่อน้องบ้างได้ไหมวะ" ผมขอร้องมัน
สุดใจ ไอ้แทนส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่คับข้องในใจ
"กุไม่เข้าใจ ในเมื่อมึงทำแล้วมึงก็เจ็บแล้วมึงจะทำไปทำไมซัน มึงรักน้องไม่ใช่รึไง ที่กุยอมปล่อยน้องไว้กับมึงเพราะกุรู้
แต่ถึงขนาดที่มึงทำน้องขนาดนี้ ...... กุคาดไม่ถึงจริงๆ ว่ะ"
"อืม ...กุก็ไม่รู้จะพูดยังไง กุไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ ...ถึงกุจะพูดแต่มันก็แค่เรื่องแก้ตัว กุผิดเอง...ผิดเองทุกอย่าง
แทน......แต่กุขอร้องหล่ะ แค่คืนนี้ให้กุได้อยู่กับน้อง กุขอแค่นี้จริง ๆ" แทบจะกราบเลยก็ได้ มันถอนหายใจอีกครั้ง
อย่างหมดปัญญากับคนหน้าด้านหน้าทนอย่างผม ก่อนจะตอบอนุญาตเพื่อเป็นกำลังใจแก่ผม
"เออ...แต่มึงจำไว้ แค่คืนนี้เท่านั้น กุจะไปเดินเรื่องย้ายน้องก่อน แล้วจะกลับโรงแรมเลย พรุ่งนี้กุจะพาน้องกลับกรุงเทพ
แล้วมึง.....ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวน้องอีก กุไปหล่ะ" ไอ้แทนกลับไปแล้ว เหลือแต่ผมกับน้อง
น้องที่ยังหลับตานิ่งสนิท......ไม่รู้สึกตัว ผมจูบเบาที่หน้าผาก...สุดที่รักของผม ในที่สุดก็ต้องปล่อยมือจากน้องจริงๆ สินะ
"ไนท์.....พี่ขอโทษ" ผมกระซิบแผ่วเบา สวมกอดน้องไว้แน่น .....ไม่กล้าปล่อยมือ ถ้าผมปล่อยก็คงไม่มีสิทธิ์ที่จะกอดน้องอีก
.
.
.
(เดี่ยวมาต่อค่ะ)
-
อยากจะสงสารซันนะ แต่คิดถึงตอนที่ไล่ไนท์ลงจากรถแล้ว แบบ สงสารไม่ลงอ่ะ :z3: มาต่อๆๆๆๆ
-
:กอด1:
-
สงสารน้องจัง อ่านแล้วสะเทือนใจมาก เมื่อเรา
รู้สึกไม่เป็นที่ต้องการ เป็นสิ่งไร้ค่า ไม่มีความหมาย
สำหรับคนที่เรารัก มันเจ็บจนพูดไม่ออกเลยล่ะ
เริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ก็ดีค่ะขอให้เจอแต่สิ่งดีๆ
ส่วนพี่ซันก็อยากสงสารนะแต่ว่า น่าจะได้รับบทเรียน
หน่อย เพราะไม่งั้นก็ชอบทำร้ายจิตใจกันเรื่อยเลย
เศร้าค่ะ :m15:
-
มาม่า~6 (ต่อ)
ความร้อนจากตัวน้องส่งผ่านมาถึงผม ใบหน้าแดงจัดรามไปทั้งหูทั้งคอ ลมหายใจสม่ำเสมอ...แต่ก็ปนไอร้อนของร่างกาย
ผืนแดงเป็นหย่อมตามตัวคาดว่าแมลงจะกัด ไนท์......คงจะเสียใจมาก พอน้องเจ็บผมก็เจ็บตามไปด้วย เหมือน ๆ กับ
หัวใจตัวเองค่อยๆ แหลกสลายตามไป ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจตัวเองแท้ๆ แต่ผมก็ทำไปแล้ว......ทำให้น้องเจ็บ
คืนนี้น้องคงจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก เพราะความเหนื่อยอ่อน ผมเองก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ กอดน้องแน่น น้องขยับแค่เล็กน้อย
ซุกตัวหาอกกว้างของผม เรากอดกันแน่น....ใบหน้าใสของอีกฝ่ายมีน้ำตาไหลเลียดกับใบหน้า ผมไล้มือเบาๆ เช็ดแก้มน้อง
กดจูบที่หน้าผาก ลูบหัวทุยๆ ของอีกฝ่าย จนน้ำตาหยุดไหลเหมือนสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น แล้วเราทั้งคู่ก็ค่อยๆ ผลอยหลับไป
.
.
..
ผมตื่นมาตอนเช้าของอีกวัน น้องยังนอนหลับตาพริ้ม ผมค่อยๆ ขยับตัวให้เบาที่สุดเกรงว่าน้องจะตื่น กดจูบอำลาที่หัวทุยๆ นั่น
ผมนั่งมองใบหน้าที่ผมแสนรัก ไม่มีหน้าจะเจอน้องอีกแล้ว ............ น้ำตามันเอ่อคลอรอบดวงตาอย่างช่วยไม่ได้
ไม่อยากปล่อยก็ต้องปล่อย หน้าที่ดูแลไนท์คงต้องมอบให้ไอ้แทนดูแล พี่ขอโทษนะครับ........... ขอโทษที่ทำไนท์เจ็บ
ต่อไปนี้ไม่มีอีกแล้วนะ....พี่สัญญา ผมกดจูบริมฝีปากแผ่วเบา อีกฝ่ายเผยอรับสัมผัสราวกับรับรุ้ ทั้งที่ไม่มีสติ
ผมสอดแทรกลิ้นชิมความหวานอิ่ม ตัวตวงเป็นครั้งสุดท้าย ลูบไล้ใบหน้าหวานจ้องมอง เพื่อจะจดจำคนที่เคยเป้นของผม
น้องไนท์ที่เป็นของพี่ซัน เจ็บจริง ๆ ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ค่อยๆ ปล่อยมือที่สัมผัสน้อง เดินถอยหลังไปที่ประตู
สายตาจดจำภาพน้องไว้ หลังกระแทกประตูเบาๆ บ่งบอกให้รู้ว่าถึงเวลาที่ต้องตัดใจ........... ถ้าลืมไม่ได้พี่ก็จะไม่ลืม
แค่ได้รักไนท์ ....... แค่ได้มองไนท์อยุ่ห่างๆ ผมหลับตานึกภาพน้องที่ยืนยิ้มข้างๆ ไอ้แทน สองมือจับกันแน่น ดูน้องมีความสุข
เหลือเกิน น้องจะทำอะไรก็มีไอ้แทนอยุ่ข้างๆ นั่นจะเป็นความจริงในไม่ช้า...........ตัดใจซะซัน ยอมรับความจริงแล้วไปจากน้องซะที
ผมลืมตาขึ้นมารีบหันหลังกลับ ....มันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อมือที่จับลูกบิดประตูอยู่ตอนนี้ไม่ยอมขยับ
แม้แต่ขาก็ไม่ยอมก้าวเดิน เพราะผมรู้......ถ้าผมก้าวออกไป ทุกอย่างของผมที่มีสิทธิ์ในตัวน้องก็จะหมดไป คิดได้แค่นั้น
มือก็สั่นอย่างช่วยไม่ได้ เจ็บแปลบที่หัวใจ ราวกับมีคนเอาฆ้อนปอนด์หนัก ๆ มาทุบอก ตอนนี้มันหมดแรงเอาดื้อๆ
อยากจะร้องไห้ อยากจะตะโกน อยากจะทำร้ายทุกๆ อย่างที่ขวางหน้า เหมือนตอนที่ผมเป็นเด็ก ๆ ...แต่ทำไม่ได้
แค่นี้...เรื่องมันก็ยุ่งพออยุ่แล้ว แค่ผมถอยออกมา.....แค่นั้น ทุกคนก็จะมีความสุข พอคิดอย่างนี้....
แค่น้องมีความสุข ผมเองก็น่าจะพอใจ ค่อยเหยียดยิ้มออกมา แต่ฝืนเต็มทน อยากยิ้มให้น้องเป็นครั้งสุดท้าย
ค่อยๆ ผลักประตูให้เปิดกว้างออก ก้าวออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว...ปิดประตู แล้วก็ยืนอยุ่หน้าห้องนั้น ได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง
ที่แตกสลาย ...... แตกกระจายเต็มพื้น ไม่ต้องเสียเวลาก้มลงเก็บ ...เพราะเก็บเท่าไหร่ก็คงเอามาประกอบให้เป็นเหมือนเดิมไม่ได้อยู่ดี
มือข้างหนึ่งกุมไว้ที่หัวใจตัวเองแน่น เพราะมันเจ็บเหลือเกิน................... ก่อนจะเดินจากมา
.
.
.
.
(มีต่อ)
-
จงมาต่ออีก :oni3:
:sad4: จะเศร้าไปไหน
-
เฮ้อ! เหนื่อยใจแทนทั้งสอง
ต่างคนต่างความคิด ต่างจิตใจ แต่ก็ต้องเจ็บเหมือนๆกันT_T
-
บรรยายเก่งมากๆคะ บทนี้ทำเอาเรารู้สึกมีอารมณ์ร่วม เจ็บประหนึ่งว่าเป็นพี่ซันเอง 55
-
พวกแสดงความรู้ไม่เก่งก้แบบนี้
-
พระเอกของเราหายไปไหน!
-
ต่อด่วนเคอะ
-
ตอนนี้ยังนั่งทำงานอยู่ออฟฟิศค่ะ แต่เดี๋ยวจะต่อให้นะคะ ขออภัย :]
-
จะได้เป็นบทเรียนนะพี่ซัน
ว่าสุดท้าย คนที่เอาแต่อารมณ์ ทำร้ายคนที่เรารัก คนที่เจ็บที่สุดก็คือตัวเอง
-
มาม่า ~ 6 (ต่อ*2)
ตอนนี้น้องกลับไปแล้ว ไอ้แทนเดินเรื่องพาน้องกลับกรุงเทพฯ ได้ยินว่าน้องยังไม่พื้น มีแค่ละเมอ เหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่น
ไอ้แทนบอกไม่ต้องเป็นห่วง คงเพราะผมไม่มีสิทธิ์ห่วงแล้วสินะ มันบอกว่าเป็นเพราะร่างกายต้องการพักผ่อน และ
ฤทธิ์ยา น้องเลยดูเบลอๆ ไปหน่อยแต่ร่างกายค่อนข้างฟื้นตัวเร็ว อย่างน้อย.....น้องก็เริ่มแข็งแรงขึ้นแล้ว
ผมประชุมต่อที่ภูเก็ต ทุกๆ วันจะโทรหาไอ้แทนถามอาการน้อง มันเป็นแพทย์ที่ดูแลน้องด้วย ทุกอย่างค่อยๆ ดีขึ้น
แต่ผมเองก็ยังไม่กล้าไปเจอหน้าน้อง ....... กลัว.....น้องจะเกลียดที่ชายคนนี้ซะจนไม่อยากเจอหน้า
แต่อย่างน้อยได้ขอโทษน้องสักครั้งก็ยังดี วันนี้วันเสาร์ผมบินกลับกรุงเทพฯ พอถึงสุวรรณภูมิก็ตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาล
ไม่ไหวแล้วทำไมไม่รู้ใจมันร้อนเหลือเกิน อยู่ๆ ก็คิดถึงน้องจนแทบทนไม่ไหว.... ทั้งๆที่เมื่อวานยังลังเลที่จะเจออยู่เลย
"ไม่ทราบคนไข้ชื่อรัตติกร พักห้องไหนครับ" ผมตรงไปยังประชาสัมพันธ์ ไม่อยากรบกวนไอ้แทนเพราะคาดว่ามันคงยุ่งมาก
แต่อีกผลหนึ่งคือ .... ผมอยากขอโทษน้อง อยากอยู่กับน้องตามลำพังอีกสักนิด
"ห้อง 504 ค่ะ"
"ขอบคุณครับ" เมื่อทราบห้องแล้วผมก็ไม่รอช้า ราวกับมีเรื่องร้อนใจอยากจะเจอหน้าน้องเร็ว ๆ เพราะอะไรก็ไม่รู้
"ติ๊ง......" เสียงลิฟท์ดังขึ้น ผมรีบสาวท้าวก้าวออกไป แทบจะวิ่งเลยก็ว่าได้ สายตามองหาเลขห้อง 504
และแล้วผมก็มาถึง ผมยืนทำใจอยู่หน้าห้องซักพัก แล้วเปิดประตูเข้าไป ....... ผมเหลือบมองไปทั่วไม่เห็นใคร
เลยถอยหลังกลับไปดูหน้าห้องอีกที ที่ป้ายชื่อผู้ป่วยโชว์หรา "นายรัตติกร กิติโยธิน" แล้วก็ต้องขมวดคิ้วไม่รู้น้องหายไปไหน
และใจผมก็หายไปด้วย มันรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก มือค่อนข้างสั่น ไม่เข้าใจเหมือนกัน
"ไนท์ อยู่ไหนครับ ไนท์ ไนท์ พี่...ซันเองนะ นะ....ไนท์" ผมเอ่ยเสียงสั่น ยืนนิ่งกดมือถือโทรกลับบ้าน
ป้าแจ่มรับสายน้ำเสียงปกติซะจนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ป้าครับ...ไนท์ถึงบ้านรึยังครับ?"
"อ้าว ...ไม่ได้กลับมากรุงเทพพร้อมคุณซันเหรอคะ? เมื่อวานยังคุยกันอยู่เลย" น้ำเสียงงุนงง ของป้าแจ่มทำให้ผมทราบทันที
ว่าป้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย ยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดสินะ เป็นผมเองที่ค่อย ๆ กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"คุยอะไรกับไนท์ครับป้าแจ่ม แล้วคุยกันเมื่อวานนี้เหรอครับ" ผมพยายามทำน้ำเสียงให้ปกติที่สุด ผ่อนลมหายใจเข้าออก ยาวๆ
เรียกสติที่แตกกระเจิงตั้งแต่ไม่เห็นน้องอยู่ที่ห้องนี่แล้ว ยิ่งข้าวของทุกอย่างที่เตรียมไว้ให้หายเกลี้ยงผมก็แทบจะมั่นใจแล้ว
ว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่อยากให้มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ก่อน
"ก็...ก็คุณไนท์โทรมาค่ะ ป้าก็ถามว่าเที่ยวภูเก็ตกับคุณซํนสนุกมั้ย จะกลับมาก่อนหรือกลับพร้อมคุณซํน คุณไนท์เธอก็บอก
ไม่แน่ใจค่ะ ก็มีเท่านี้แหล่ะค่ะ คุณซํน " ป้าเอ่ยเสียงเบา แต่ผมไม่คิดอย่างนั้นถ้าน้องจะหนี ทำไมต้องโทรไปหาป้าแจ่ม
ไม่ขอบคุณก็คงมีอะไรสักอย่างที่น้องต้องการอยู่แน่ๆ แต่ว่ามันคืออะไร
"แค่นี้จริงๆ เหรอครับป้าแจ่ม น้องไม่ได้ขอให้ป้าทำอะไรให้ใช่ไหม"
"อุ๊ย!! ตายแล้ว!! ป้านึกออกแล้วค่ะ เธอให้ป้าส่งแฟ้มที่อยูในห้องเธอไปให้ที่อยู่ ที่ไหนน๊า .... อ้อ ๆ ป้าจดไว้ในสมุด
เดี๋ยวนะคะ" ผมได้ยินเสียงป้าเดินไปไหนสักที เปิดลิ้นชักตู้อะไรประมาณนั้น จากนั้นก็ได้ยินเสียงเปิดกระดาษ
พรึบพับ อยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะอุทานต่อว่าเจอแล้ว ป้าแจ่มก็อ่านที่อยู่ที่จดไว้ให้ผมรู้
"แล้วป้าพอจะรู้ไหมว่าข้างในมันมีอะไร"
"อืม ... เท่าที่ป้าเคยเปิดดู ก็มีพวกเอกสารการศึกษา ทะเบียนบ้าน สมุดบัญชีอะไรประมาณนั้นแหล่ะค่ะ ก็พวกๆ
เอกสารสำคัญนะคะ ว่าแต่ทำไมเหรอคะ" ป้าแจ่มเอ่ยถามอย่างสงสัย
"เอ่อ เอาไว้ผมจะไปเล่าให้ฟังทีหลัง ขอบคุณป้ามากนะครับผมรีบ " ผมกดวางสาย เข่าอ่อนทรุดลงกับพื้น หมดแรงไปเฉยๆ
กระบอกตาร้าวไปหมด ก้อนอะไรสักอย่างตีบตันคอ...เมื่อมันแน่ยิ่งกว่าแช่แป้งว่าน้องหนีผมไปแล้ว
"ไนท์...........ทำไม ทำไมกัน" ผมได้แต่รำพึงรำพัน เมียงมองรอบห้อง ห้องที่น้องเคยพักอยู่ น้องคงจะพึ่งไปเมื่อเช้า
ทำยังไงดี.... ผมจะหาน้องได้ที่ไหน ทุกอย่างดูมืดแปดด้าน ผมค่อย ๆ พยุงตัว นั่งลงที่เตียงนอนผู้ป่วย น้ำตาไหลอย่างไม่อาย
ทนไม่ไหวแล้ว มือลูบไล้ไปทั่วเตียง เมื่อคืนน้องนอนอยู่ตรงนี้..... กลิ่นหอม ๆ ของน้อง ยังคงหลงเหลือ
น้ำตาทะลักราวเขื่อนแตก ไม่สนใจอะไรแล้ว ผมตัวกอดหมอนแน่น เพ้อรำพึงรำพันราวกับคนบ้า
"ไนท์ .....ไนท์ ไนท์ อยู่ไหนครับ ก..ลับ มาสิ พ...พี่่รออยู่ ตร....งนี้นะ ไนท์" เสียใจเหลือเกิน ....ใครก็ได้ช่วยพาน้องกลับมาที
"แกร๊ก.........เห้ยไอ้ซัน มึงเป็นอะไร ซํน.....มึงร้องไห้ทำไมว่ะ" สีหน้าไอ้แทนดูตกใจมาก แต่ผมไม่ได้สนใจสิ่งเหล่านั้น
มันวิ่งมาหาผม เขย่าตัวผมที่ตอนนี้จิตหลุดได้แต่ร้องไห้
"ซันตอบกุ มึงเป็นเชี่ยไร บอกกุ....บอกกุมา" ไอ้แทนระร่ำระรักถาม ผมมองสบตามัน ด้วยหัวใจที่แตกสลาย....กุเจ็บว่ะ
เจ็บที่ใจกุ.......เกลียดตัวเอง ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทุกอย่าง ความรู้สึกทุกอย่างที่มันเอ่อล้นจนผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไป
มันจุกในอก ไม่สามารถกลั่นกรองคำพูดออกมาไ้ด้ ทุกสิ่งทุกอย่างทุกเรื่องราววิ่งวุ่นอยู่ในหัว ภาพของน้องเรื่องราวทุกๆ อย่าง
ราวกับดูหนังพร้อมกันหลายๆ จอในคราเดียว แต่แปลกที่ผมเ้ข้าใจทุกเรื่องที่มันกำลังฉายในหัว ภาพที่น้องยิ้ม ภาพของน้องที่
ร้องไห้ ดีใจ เสียใจ ภาพความสุขของเราบนเตียง สายตาน้องที่บางครั้งคอยเผลอจ้องผม ดวงตากลม ๆ นั่น ที่จับจ้องไม่วางตา
ไม่แม้แ่ต่จะหันไปสนใจสิ่งไหน นอกจากมองมาที่ ทำไม.....ทำไม กุรู้ตัวช้าขนาดนี้ว่ะ น้อง...
.
.
น้อง ..... ที่มองมาแต่ที่ผม
.
.
. ทำไมไม่เคยสังเกตุ
.
.
. ทำไมพึ่งจะรู้ว่าน้องก็ "รักผม" เช่นเดียวกับผมที่ "รักน้อง" จนหมดหัวใจ
.
.
.
.
"ซํน ...ไอ้ซัน เชี่ยตอบกุ" ไอ้แทนตบหน้าผมฉาดใหญ่ ผมมองตอบมันงงๆ เลิกร้องไห้แล้ว
"แทน....กุพึ่งรู้.....ว่าน้องรักกุ" ผมเอ่ยราวกับเพ้อ
"สัด....ช้าโคตรๆ กว่าจะรู้ตัวนะมึง"
"แทน...ไนท์ ไนท์....ทิ้งกุไปแล้ว" ผมจ้องหน้าเพื่อน ไอ้แทนมองตอบพยักหน้ากลับช้า ๆ
"อืือ ...กุรู้แล้ว"
"ช่วยกุทีแทน.....ช่วยกุหาไนท์ที กุ....กุขาดน้องไม่ได้ ชีวิตกุ...ไม่มีไนท์ กุอยู่ไม่ได้ มึงได้ยินมั้ย" ผมเอ่ยแทบจะขอร้อง
เขย่าตัวมันตอบ มือบีบแขนไอ้แทนแน่น มันส่ายหน้าเซ็ง ๆ ก่อนจะผ่อนลมหายใจยาว ๆ ทั้งทีสายตายังจับจ้องอยู่ที่ผม
"เออ สัด....โง่อย่างกะค-าย รู้ตัวก็ช้า อารมณ์ก็ร้อน แม่งเหวี่ยงไม่มีเหตุผล แต่เอาว่ะ เพื่อเห็นแก่น้อง กุจะช่วยมึง"
มันตบหัวผมแรงๆ ทีนึง แล้วเริ่มหัวเราะ กับหน้าตาท่าทา่งที่ดูโง่ ๆ ของผม มันขำจนตัวงอ
"ฮ่าๆ ๆๆ ฮาโคตรอ่ะ หน้ามึงนี่ดูโง่ดีนะซัน แถมร้องไห้เป็นเด็ก ๆ เลย คบกันมาเป็นสิบๆ ปี ห่าเอ้ย สุดท้ายก็จะเป็นจะตาย
เพราะน้องไนท์ ไอ้เสือผู้หญิง...ที่ฟันแล้วทิ้งเป็นว่าเล่นตอนอยู่อเมริกา แม่งหายไปไหนว่ะ ฮ่าๆ กร๊ากกกกก กุขำ "
มันขำจนตัวงอ แต่ผมยิ้มอายๆ เออว่ะ.....ไอ้คนนั้นมันหายไปไหนว่ะ อายเชี่ยๆ เลยครับ เลยถีบแม่ง ...แ้ก้อาย
"ฮ่าๆๆ มึงอย่า...พอเลยๆ กุเจ็บ กร๊ากกกก กุหยุดขำไม่ได้เว้ย" ไอ้แทนว่าแล้วลงไปนอนขำที่พื้น สัด ...เลวมากที่ขำกุ
แล้วผมก็เลยเผลอยิ้มไปด้วย ถ้ามีมันช่วย....ยังไง ผมก็ต้องเจอน้องแน่นอน
รอก่อนนะครับไนท์...... พี่จะไปขอโทษ พี่ยินดีรับผิดทุกอย่าง ....ขอแค่ ไนท์ให้อภัยพี่
.
.
.
แล้วเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
-
พี่ซันเลิกกินหญ้าแล้วมากินข้าวซะ
-
ไปหาน้องเร็วๆ ก่อนที่จะโดนคนอื่นงาบ เร็วๆเลย
-
มาม่า~7
3 เดือนผ่านไป............... ไม่เจอแม้แต่วี่แววน้อง ผมเห็นไอ้หมาบ้าหน้ามุ่ยมันมานั่งตีหน้าเศร้าที่บ้านผมได้ทุกวัน
หลักฐานที่หาได้ จากการสอบสวน ที่อยู่ที่ป้าแจ่มให้ เป็นที่อยู่ของโรงพยาบาลผมนั่นเอง สมุดบัญชีที่น้องใช้อยู่ก็
ถูกปิดไปเรียบร้อยแล้ว คนรู้จักก็ไม่มี พอสอบถามบริษัทจัดหางานก็ไม่มีชื่อน้องอยู่ในลิสเลย จนปัญญาไม่รู้จะหาน้องได้ที่ไหน
"เฮ้อออออออ" ผมมองไอ้ซันนั่งถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากพอประมาณเลยทีเดียว
ทุกๆ วันมันมาขลุกตัวอยู่ที่นี่ พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะตามหา จนกระทั่งจ้างนักสืบ .... ตามหา แต่ตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แวว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด อย่างกับโดนข้าวสารเสก พี่ซันหันกลับมาบริโภคข้าวแล้วจ้า หลังจากปลูกหญ้าไว้ทานแทนเต็มพื้นที่ ตอนนี้คงรู้ตัวถางทิ้งเรียบร้อย :m20:
มารอต่อไป กำลังสนุก หึหึ
-
กว่าจะรู้สึกตัวนะพี่ซัน อ่านแล้วก็น่าสงสารพี่ซัน
คงทรมานใจแย่ แต่น้องไนท์น่าสงสารมากกว่า
ตอนโดนทิ้งเราอ่านแล้วร้องไห้เลย :monkeysad
ยังงัยก็รีบตามหาน้องให้เจอนะ :L2:
-
ซันตามหาไนท์ให้เจอนะ แล้วก็คุยกับไนท์ให้เข้าใจ
-
ต้องขออภัยหลังจากทำงานข้ามวันข้ามคืน ต่อเนื่องเล่นเอาน็อคเลยค่ะ ไม่มีปัญญามาแต่ต่อจริง ๆ
:t3: :t3: ..... ^^' ขออภัยมากๆ ค่ะ ใกล้แล้ว ๆ คิดว่าไม่เกิน 2-3 ตอนจะจบแล้วยังไงขอแต่งตอนจบใหม่เลยแล้วกัน
ค่ะ อ่านให้สนุกนะคะ แล้วขอขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ เป็นกำลังใจที่ดีจริงๆ ค่ะ
อ่านคอมเม้นต์ทีไรอยากจะรีบแต่งต่อซะเดี๋ยวนั้นเลย ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาอ่านนะคะ
ถึงไม่แสดงความเห็นก็ไม่เป็นไรค่ะ...... แต่ถ้าแสดงจะดีใจมากๆ คริคริ (เอาแต่ใจเล็กน้อย) o18
:-[ :-[ :-[ ยังไงอ่านให้สนุกนะคะ :bye2: :bye2:
มาม่า~7 (ต่อ)
พอกระดกเข้ามากๆ มันก็เมาเหมือนหมา เริ่มคร่ำคราญถึงน้องไนท์สุดที่รักของมัน ไม่ยอมกลับบ้าน เพราะป้าแจ่มงอน
มันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ป้าฟังผู้ใหญ่ที่สุดในบ้าน เรียกว่าป้าแกช็อคแบบสุด ๆ ไนท์น่ะลูกรักแกเลย แกก็พอรู้ว่าไนท์กับไอ้ซันเป็นอะไรกัน
แต่ไม่คิดว่ามันจะทำเรื่องเลวร้ายกับน้องขนาดนั้นจนน้องหนีไป ป้าแกงอนตุ๊บป่องๆ มองมันแบบเมิน แถมสั่งให้มันไปตามหา
น้องให้เจอเลย ผมหันไปมองไอ้ซันที่หลับไปแล้วตอนนี้......หลับไปทั้งอย่างนั้นแหล่ะ บนโซฟาที่คอนโดผม ผมอยู่ที่นี่
เพราะมันสะดวกว่าและผมชอบความเป็นส่วนตัว หันไปมองไอ้เพื่อนตัวดีที่หลับสนิท เห็นอย่างนี้มันก็น่ารักเหมือนกันนะดูสินอน
กอดหมอนรูปนกเพนกวินแทนน้องไนท์ซะงั้น......ฮาว่ะ ผมแอบถ่ายรูปมันไว้เอาไว้ให้น้องไนท์ดู....คึคึ
เห็นไอ้ซันตอนนี้แล้วนึกถึงสมัยที่เรียนอเมริกาด้วยกัน .....ผมกับมันเป็นรูมเมทกัน มันคั่วสาวเป็นว่าเล่น พามานอนไม่ซ้ำหน้า
แต่เค้าก็มาเสนอตัวให้มันเองทั้งนั้น โดยที่มันไม่เคยต้องลำบากไปจีบ ขนาดผมเองที่เป็นเพื่ือนมันแท้ ๆ ยังอดอิจฉาไม่ได้
แล้วมันก็เลิกเลยไม่ติดต่อผู้หญิงเหล่านั้นอีก ผมเคยถามว่าทำไมมันถึงไม่คบใครสักคนให้เป็นเรื่องเป็นราว คำตอบน่ะเหรอ
"กุสงสารเค้า.....เพราะกุไม่ได้รัก" ที่มันรีบทิ้งเพราะไม่อยากให้ผู้หญิงมายึดติดกับมันนาน เพราะมีแต่จะเจ็บปวดเท่านั้นแหล่ะ
มันเป็นคนแปลก.....เก็บตัว ระวังตัวอย่างกับใครจะมาฆ่ามันยังงั้นแหล่ะ เรื่องไปเที่ยวแล้วเมานอกบ้าน หรือแม้แต่งานปาร์ตี้
คุณไม่มีทางจะได้เจอคุณตะวัน เสด็จไปjoy ด้วยเด็ดขาด อ้อ...มีงานนึงที่มันไปน่ะ งานเลี้ยงส่งมันตอนจบการศึกษาน่ะแหล่ะ
เล่นเอากรี๊ดกราดกันทั้งงานเลย ฮ่าๆ ทุกๆวันที่อยู่ที่นั่น ผมจะเห็นมันหยิบกรอบรูปน้องขึ้นมาดูไล้มือบางเบาไปมา
ราวกับมันคิดถึงคนในรุปใจแทบขาด แต่บางครั้งมันก็จ้องมองน้องด้วยสายตาที่คั่งแค้น ถ้าวันไหนเหม่อลอยก็คงมีแค่เรื่อง
น้องในสมอง เห็นมันยังงั้นแต่มันก็เรียนเก่งขนาดได้เกียรตินิยมเหรียญทองเลยทีเดียว เวลาใกล้สอบนี่ใครอย่าได้มาเข้าใกล้
ยกเว้นรูปน้องที่โชว์หลาวางอยุ่ใกล้ๆ ตัวมันนั่นแหล่ะไม่งั้น มันงาบหัวหมด ............มันจริงจังเหมือนคนบ้า แต่พอผมมารู้เรื่อง
ทั้งหมดทีหลังทำเอาผมสงสารมันมาก.....และเข้าใจความรุ้สึกของมันดี มันรักน้องมาก......ขณะที่น้องเป็นลูกของที่ฆ่าพ่อกับแม่มัน
มันคงสับสน....จนแยกไม่ออกระหว่าง "รัก" กับ "แค้น" ที่มันมาควบคู่กัน แต่สุดท้ายมันก็เลือกที่จะ "รัก" ผมเองก็ตอบไม่ได้
เหมือนกันว่ามันจะสายเกินไปรึเปล่า ................. เพราะไอ้เพื่อนเหี้ยมันรู้ตัวช้ามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เอิ่ม....... กุว่าควายกิน หญ้า ไถนาเสร็จ 20 ไร่ กลับมานอนเคี้ยวเอื้องจนจะตื่นมาทำงานใหม่เป็นรอบที่ 100 มึงถึงพี่งจะรู้ตัว
แต่นะ........กุก็ยังสงสาีรทั้งน้องทั้งมึงอยู่ดี (หึหึ พระเอกจริงๆ กุ) อ้อ!!...เรื่องนี้น่าจะเปลี่ยนพระเอกมาเป็นผมดีกว่านะครับ )
กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ มือถือก็สั่นซะงั้น ..... ผมรับสายเดินออกไปที่ระเบียงไม่อยากรบกวนคนจิตตกที่เมาแล้วหลับอยู่ตรงหน้า
"สวัสดีครับ คุณฉาย" ผมกรอกเสียงไปตามสาย ก็จะใครซะอีกหล่ะครับนักสืบที่ไอ้คุณซันมันจ้างนะสิ
"สวัสดีครับคุณแทน ผมได้เบาะแสเรื่องคนที่คุณให้ตามหาแล้วครับ สะดวกที่จะออกมาคุยมั้ยครับผมอยากให้คุณมายืนยัน
ว่าคนที่ผมเจอเป็นคนๆ เดียวกันกับคนที่คุณตามหาจริงๆ รึเปล่าน่ะครับ"
"สะดวกอยู่แล้วครับ วันนี้ที่ไหนดีครับผมว่างแล้ว"
"ครับ...งั้นเป็นที่ผับ XXX แล้วกันนะครับ เป็นผับที่เปิดเพลงสบายๆ คุณคงไม่ว่าอะไร พอดีผมนัดเพื่อนต่อที่นั่นน่ะครับ"
"ได้ครับแล้วเดี๋ยวเจอกัน กี่โมงดีครับ"
"ถ้าทุ่มตรง คุณแทนสะดวกมั้ยครับ"
"ได้ครับผมจะออกไปตอนนี้เลย ..... โอเค แล้วเจอกันครับ" ผมรีบตรงดิ่งไปยังผับที่ว่าไม่นานมากก็ถึงครับ เรียกว่ามาก่อนเวลา
เกือบครึ่งชั่วโมงนึกว่าตัวเองจะต้องมานั่งรอ สายตาก็เหลือบไปเห็นคุณฉาย กำลังนั่งดริ้งมองอะไรเพลิน ๆ อยู่ด้านนอกร้าน
โชคดีที่ร้านนี้เป็นกระจกใสแทบทั้งร้าน บรรยากาศเรียบหรู เปิดเพลงเบาๆ ฟังสบาย ทำให้รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
ผมชี้ไปที่คุณฉายให้พนักงานต้อนรับทราบว่าจะนั่งโต๊ะไหน แล้วเดินตรงไปหาคุณฉาย กระแอมเบาๆ เห็นคุณฉายสะดุ้งเล็กน้อย
ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม ผมขำเลยแหล่ะ ....ไอ้ท่าตกใจของคุณนักสืบเนี่ย ผมนั่งลงฝั่งตรงข้าม
"สั่งอะไรดีครับ" คุณฉายเอ่ยถาม ผมเลือกเครื่องดื่มเบา ๆ คุณฉายยกมือขึ้นเรียกพนักงานแล้วสั่งเครื่องดื่มที่ว่าก็จะหันมาเริ่มงาน
คุณฉายหยิบแฟ้มเอกสาร ค้นอะไรยุกยิก ๆ สักพัก ก็หยิบรูปมาวางตรงหน้า พอเห็นคนในภาพก็รู้ทันทีว่าเป็นน้องไนท์
แต่ที่น่าตกใจ...น้องไนท์ไปยืนอยู่ข้างๆ คุณลุงพลรภ ได้ยังไง ผมเลิกคิ้วสูงมองไปยังคุณฉาย ..... รอฟังเรื่องราวต่างๆ
"ใช่คนนี้ใช่ไหมครับที่คุณแทนต้องการตามหา?" คุณฉายเอ่ยถามเพื่อยืนยันอีกครั้ง ผมพยักหน้าตอบ
"ครับ ตอนนี้น้องอยู่ที่ชลบุรีใช่ไหมครับ?" คุณฉายพยักหน้าตอบ และเริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆ เลยทำให้ผมทราบว่าทำไม
เราุึถึงตาหาน้องไม่เจอซักที น้องเปลี่ยนทั้งชื่อ-ทั้งนามสกุล ไอ้เรื่องเปลี่ยนชื่อนั้นก็ไม่เกินวิสัยทรรศที่ผมกับไอ้ซันจะคิดได้
แต่ไอ้เรื่องถึงขั้นเปลี่ยนนามสกุลนี่ เห้อ...........เกินคาดเดาแหล่ะครับ และแน่นอนทุกๆ อย่างของน้องถูกเปลี่ยนไปใช้ชื่อ
"รัชตะวัน นิติภาคิน" แทนชื่อ "รัตติกร กิติโยธิน" เรียกว่าหาให้ตายก็คงไม่เจอ ว่าแล้วคุณนักสืบ ก็สืบจากเส้นทางการเงิน
เห็นว่าน้องไปเช่าบ้านอยู่แถวๆ อ่อนนุชอยู่สัก 3-4 อาทิตย์ไม่ค่อยแน่ใจนัก ก่อนจะย้ายไปทำงานที่ชลบุรี ที่บริษัท XXX
ซึ่งผมรู้จักดี ทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการ แสดงว่าน้องพึ่งทำงานที่นั่นแค่ 2เดือนเท่านั้นเอง ผมยิ้มแก้มแทบปริ เมื่อรู้
แล้วว่าจะตามหาน้องได้ที่ไหน ที่สำคัญบริษัทที่ว่านั้นเป็นบริษัทที่พ่อผมถือหุ้นอยู่ด้วย ก็คุณลุงพลรภที่ว่าน่ะ คือเพื่อนสนิทของพ่อ
ผมเอง .... ตอนแรกพ่อกับลุงตั้งใจเปิดบริษัทเกี่ยวกับการ renovate ตึกเก่า เพื่อนำมาทำเป็นโรงแรมอีกครั้ง พ่อผมสมัยหนุ่มๆ
ก็ดื้อพอตัว เพราะไม่ยอมรับช่วงต่อโรงพยายาทั้งๆ ที่ตัวเองจบแพทย์มาซะอย่างนั้น แต่เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ ฮ่าๆ ว่าเข้านั่น
ทำไปทำมา พ่อก็กลับมาสืบทอดกิจการโรงพยาบาลอยู่ดีเพราะถนัดกว่า จะว่าถนัดคงไม่ใช่เพราะมันอยู่ในสายเลือดตะหาก
เหมือนผมตอนนี้ ส่วนทุนที่ลงไปกับธุรกิจกับคุณลุงพลรภก็ไม่ได้ถอนทุนแต่อย่างใด ยังคงดำเนินกิจการไปเรื่อย ๆ โดยที่คุณลุง
จะรายงานผลประกอบการให้ทราบเป็นระยะ ซึ่งก็เป็นที่น่าพอใจเสมอมา .... คุณลุงพลรภท่านจบวิศวะ แล้วมาเป็นเพื่อนคุณหมอ
แบบพ่อผมได้ไงเหรอ ก็เพราะไปเรียนต่างประเทศแล้วเป็นรูมเมทกันนี่แหล่ะ เหมือนผมกับไอ้ซันที่สนิทกันมากเพราะพออยู่ต่างที่
เวลาลำบากก็ต้องช่วยเหลือกันตลอดเลยทำให้สนิทกันมาก ผมยิ้มแก้มแทบปริเมื่อผลลัพธ์ออกมาเช่นนี้ หยิบเช็คที่กรอกตัวเลข
ตามที่ตกลงกันไว้ยื่นให้คุณนักสืบ คุณฉายกล่าวขอบคุณ และผมก็ขอบคุณกลับ งานนี้ปิดแบบสมบูรณ์ คุณฉายส่งรายละเอียด
ที่พักของน้องไนท์ให้ผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมตรงดิ่งกลับไปยังคอนโด ตอนนี้เกือบ 3 ทุ่มแล้ว ไอ้ซันนอนกลิ้งลงมาที่พื้น
กอดหมอนรูปนกเพนกวิ้นแน่น ไม่ใช่มันนอนดิ้นหรอกครับ แต่เป็นเพราะ .....ไอ้หมอนนกเพนกวิ้น (ตัวแทนน้องไนท์) หล่นลงมา
ที่พื้นมันเลยกลิ้งตามมาหาหัวใจตัวเอง โชคดีที่พื้นผมปูพรมไหว้ ไม่อย่างนั้นคงต้องรักษาแผลให้ไอ้เพื่อนบ้านี่อีกเป็นแน่แท้
................... ผมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ร้องเพลงสบายอารมณ์ เข้าไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมเข้านอน เก็บความตื่นเต้นไว้ในใจ
วางแฟ้มไว้บนหัวนอน พรุ่งนี้จะได้เห็นท่า.....หมาดีใจ หึหึ ....แค่คิดก็ตลกแล้ว และแน่นอน ต้องเริ่มแผนการ ชิ่งตัวน้องกลับมา
"ล้า ...ลัลล้า....ล่ะ ลา....ลั้นลา" ผมครวญเพลงอะไรไม่รู้อยู่ในอ่างอาบน้ำ รู้สึกอารมณ์ดีชะมัด
.
.
.
พรุ่งนี้......หึหึ....
.
.
.
พรุ่งนี้
...
-
รู้แล้วอย่าเพิ่งบอกซัน ปล่อยให้กินหญ้าไปอีกสักพัก :laugh:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก เพื่อนแท้มีอยู่จริงนะซัน หรือจะเป็นแทนรักหักเหลี่ยมซัน :laugh:
แทงข้างหลังทะลุถึงตับไต.................แหมะ ใจก็อยากให้เจอ อีกใจก็อยากแกล้งให้ไอ่พี่ซันทุรนทุรายจะตายกันไปข้าง :เฮ้อ:
-
กร๊ากกกก พรุ่งนี้ ทั้งซัน ทั้งคนอ่านใช่ไหมจ้ะคนเขียน o18
-
พรุ่งนี้...จะมีมาม่ามามาอีก? (ล้อเล่นนะครับ) :z13:
จะเจอกันแล้ว :กอด1:
-
พบไนท์แล้ว ดีจังเลย ซันหยุดทำร้ายตัวเองได้แล้ว รีบไปหาไนท์ไปคุยกับไนท์ให้เข้าใจ
-
และแล้วก็รู้ที่อยู่ของไนท์จนได้ รีบๆตามกลับมาน่ะคะพี่ซัน พี่แทน
-
พรุ่งนี้อยากเห็นท่า หมาดีใจ :laugh: :laugh:
-
คว่ำชามมาม่า~1
ผมตื่นขึ้นมาแต่เช้า.....เช้ามากๆ เช้าตรู่ ก็ตอนนี้อ่ะพึ่งตี 4 ดูจากใบหน้าลั้นลาของตัวเองแล้วไม่รู้สึกเพลียสักนิด
ปกติผมก็ไม่เร่งตื่นขนาดนี้ในวันหยุดหรอกนะครับถ้ามีเคสผ่าตัดด่วยหรือต้องบินไปต่างประเทศ
แต่วันนี้เป็นวันพิเศษต่างหาก.....หึหึ วันอะไรน่ะเหรอครับ ก็วันที่ผมจะได้เจอหน้าน้องนะสิ ผมเร่งรี่อาบน้ำแต่งตัว
พอเสร็จเดินออกมานอกห้องนอน ก็เห็นหมาเมา...เอ๊ย คนเมาเหมือนมานอนกอดนกเพนกวินซะกลมดิ๊ก
น่ารักมากอ่ะ่มึง.....หึหึ ฝันดีนะซัน กร๊ากกกกกกกกกก อดขำไม่ได้จริง ๆ ครับแล้วผมก็ถอยกลับเข้าห้องนอน
ตั้งกล้องถ่ายวีดีโอไว้ ณ ซอกหลืบหนึ่งในมุมห้อง จับมาที่แฟ้มของคุณฉายที่ส่งมาให้ผมเมื่อวานนี้ หึหึ
ผมไม่บอกมันหรอก ....รอมันถาม แต่กว่ามันจะถามผม ผมคงถึงชลบุรีไปเจอน้องไนท์สุดที่รักแล้ว แต่ที่ต้องตั้งกล้อง
เพราะยังอยากเห็นหน้าหมาดีใจ อ๊ะ.....หรือผมจะได้เห็นท่าหมาโกรธว่่ะ ช่างมันเถอะครับ ผมเดินออกมาอีกครั้ง
ก็ยังเห็นไอ้ซันผู้บริหารสุดเคร่งขรึม กำลังนอนกอดเพนกวินกลมดิ๊กเช่นเคย อ๊ะ .....ปลุกมันหน่อยเดี๊ยวจะหาว่าแทนใจร้าย
ผมใช้ปลายเท้าเขี่ยเบาๆ (เบามากๆ ครับ แอบกลัวมันตื่น กร๊ากกกกกกก) สองสามที มันขยุกขยิกเล็กน้อยแล้วหลับต่อ
"ซัน...............ซัน" ปลายเท้าผมยังเขี่ยอีกหน่อย กลั้นขำแทบแย่แน่ะ ฮ่าๆๆ
"อื๊อออออออออออ" เสียงมันครางแบบรำคาญ ๆ ผม ผมก็ยิ้มขำต่อไป
"กุไปล่ะหนะ จะไปหาน้องไนท์ หึหึ" ผมพูดเสียงเบา แทบจะกระซิบ ข้างหู อารมณ์ประมาณว่ามันฝันไป คึคึ...สนุก
เท่านั้นแหล่ะครับไอ้ซันเด้งตัวผึง หัวมันกระแทกหัวผม ดวงตาที่ปิดสนิทอยู่เมื่อกี้เปิดกว้างจ้องมาที่ผม
"เชี่ย....กุตกใจหมด" ผมด่ามันเสียงผม เหมือนๆ ผีหลอกแม่งหลับ ๆ อยู่ตื่นมาได้ไง เสียแผนกุหมด ผมลูบหัวตัวเองป้อยๆ
ไอ้ซันกระชากผมเข้าไปใกล้ ดวงตาของมันแลดูตื่นเต้นประหนึ่งว่ามันกำลังกล้ำกึ่งอยู่ระหว่างความฝันกับความจริง
"มะ....มึงว่าไงนะ เมื่อกี้อะไร.... ไนท์ๆ ว่ะ" มันถามตะกุกตะกัก เห็นได้จากสีหน้าที่เสมือนหัวใจแม่งพองโตไปกล้ว
ผมอมยิ้มอย่างเป็นต่อ อยากเล่นแง่กับมันชิบหาย ยิ่งตอนนี้มันพึ่งตื่น มันก็ยังดูเบลอ ๆ อยู่นิดหน่อย กร๊ากกกกกกก
ไม่อยากจะบอกว่ามันอ่ะปกติหล่อมากผมก็ยอมรับนะ ทั้งเนี๊ยบ ทั้งหล่อ แต่ตอนนี้ราวกับผีห่าซาตานสิงก็ไม่ปาน
หัวฟู เสื้อผ้าหลุดรุ่ย ดวงตาบวมปูด และที่สำคัญนั่งกอดเพนกวิน โอ๊ย...........กุจะบ้า
"แล้วเมื่อกี้มึงไ้ด้ยินกุพูดว่าไงหล่ะ " ผมถามมันกลับ
"มึงบอกว่ามึงจะไปหาไนท์ใช่ป่ะ" มันหันมามองผมตาปริบๆ
"ก็.......... อะไรประมาณนั้นแหล่ะ" ผมอ้อมแอ้มตอบ เซ็งเล็กน้อยที่แผนล้มเหลว แต่ไอ้หมาตัวข้างหน้า
ดวงตาแววโรจน์ มีแต่ประกายแห่งความดีใจ ก่อนจะจับผมเขย่า แล้วเล่นเกม 1800 คำถาม ...
"จริงเหรอแทน มึงรู้แล้วเหรอว่าไนท์อยู่ไหน ไนท์สบายดีมั้ย ผมลงรึเปล่า อยู่กับใคร ทำงานที่ไหน แล้วที่พักอ่ะ
สภาพแวดล้อมยังไง โดนเพื่อนร่วมงานแกล้งรึเปล่า แล้ว ......โอ๊ย" ผมตีหัวแม่งเลย มาถามเชี่ยไรกุ
"สัด ถ้ากุรู้ขนาดนั้น ก็แสดงว่ากุกับน้องอยู่ด้วยกันแล้ว เชี่ยนี่แทนที่จะถามกุ กุว่ารีบไปหาน้องก่อนดีกว่า" ผมด่ามัน
แต่ไอ้นี่กับยิ้มหวาน พยักหน้าหงึกๆ กร๊ากกกกกกกกก เคยเห็นสิงโตพยักหน้าป่ะ คล้ายๆ กันนะแหล่ะ
"กุขอเวลา 10 นาที อาบน้ำแต่งตัว รอกุุแป๊บนะโว๊ย" มันหันมาสั่งก่อนจะกระวีกระวาดวิ่งไปที่ห้องนอนผม
พอถึงประตูห้องมันก็หยุดซะเฉย ๆ ทำเอาผมงง จนต้องเลิกคิ้วเป็นคำถาม มันหันหน้ามาหา
"แทน...." มันเรียกชื่อผม (กลัวจำชื่อกุไม่ได้เหรอเชี่ยนี่ แนะหันมายิ้มหวานให้อีกนะมึง กุไม่พิศวาสหรอก)
"อะไร"
"กุรักมึงว่ะ เพื่อน....ขอบใจมากที่ช่วยตามหาหัวใจให้กุ" ไอ้ซันคนเดิมกลับมาแล้วสินะ ทั้งสีหน้าที่มีความหวัง
มีความสุข แววตาที่เป็นประกาย ผมพยักหน้าตอบมัน
"เออ..... ถือว่าช่วยหมาให้หาเจ้าของเจอ " ผมยักคิ้วกวน ๆ ใส่มันไปสองที ไอ้บ้านั่นหัวเราะลั่น ก่อนจะวิ่งเข้าห้องผมไป
เอ๋.............. แต่ว่าผมลืมอะไรไปบางอย่างรึเปล่าน๊า คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก.....ช่างแม่งครับ ไว้คิดออกค่อยว่ากัน
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ตอนนี้หาน้องเจอแล้ว ว่าแต่.............น้องที่เจ็บขนาดนั้นจะยอมให้อภัยคนอย่างไอ้ซันได้รึเปล่า
ไอ้ยินเสียงอาบน้ำ ผมเดินเข้าไปหยิบกล้องวิดีโอ เชี่ยแล้ว......ไอ้ซันแม่งแก้ผ่าแต่ในห้องเลย แล้ว....ไม่ต้องบอกก็รูใช่ไหมครับ
ว่าผมเห็นอะไร แหว๊ะ..................กุจะอ๊วกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ผมเลยลบคลิปล่าสุดที่แอบถ่ายมันไว้
สงสารลูกตาตัวเองชิบหาย นี่ไม่ใช่คลิบแรก หึหึ....คิดว่าผมเป็นหมอโรคจิตหล่ะสิ เปล่าหรอกครับที่ทำทั้งหมดก็เพื่อพวกมัน
อยากให้น้องยอมใจอ่อนเหมือนกัน ผมเบื่อที่ต้องมาทนเห็นหน้าเืพื่อนผมมันเหมือนตายทั้งๆ ที่ยังหายใจอยู่ ทำไมถึงคิดทำเหรอ
ครับ ก็ไม่มีอะไร ....จำวันที่ไอ้ซันสติแตกได้มั้ย วันที่ผมเรียกมันแล้วไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง วันที่น้องจากไป และวันที่มัน
พึ่งจะรู้ว่าน้องกับมันใจตรงกัน วันนั้น......ตอนเ้ข้าไปหามัน มือถือผมที่อยู่ในกระเป๋า มันบังเอิญกดอัดไว้ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แต่
มันก็อัดตั้งแต่ผมเริ่มตบหน้ามันเพื่อเรียกสติกลับมา ถ้ามีภาพก็จะดีมาก...ถ้าน้องได้เห็นสภาพมันตอนนั้น
ผมคอนเฟิร์มเลยน้องคงยินดีกลับมาหามันทันที มันน่าสงสารมาก .... เหมือนมันเจ็บที่ทำตัวเอง และที่ให้น้องเจ็บ
ตั้งแต่นั้นผมก็แอบถ่ายมันเรื่อยมา ทั้งภาพนิ่งทั้งวีดีโอ ค่อย ๆ ตัด ค่อย ๆ ต่อ เป็นเรื่องราวตลอด 3 เดือนมานี่ ไม่ใช่ทุกวัน
แต่เป็นบางวันเ่ท่านั้น แต่แค่นั้นก็คงพอให้น้องเห็นว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน คนที่เคยรักกัน ....คงไม่จะร้ายจะทิ้งกันได้ลงคอหรอก
จริงไหม
"แกร๊ก ....กุพร้อมแล้ว ป่ะไปกัน" ไอ้ซันออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แก้มปริมากๆ ฮ่า ๆ มันแต่งตัวในชุดสบาย ๆ ในวันหยุด
ผมกับมันตรงไปที่รถของผม
"กุขับได้ไหม"
"ไม่ได้ มึงกำลังใจร้อนอันตรายเกินไป แถมเมื่อวานเมาเหมือนหมาอีก กุไม่ไว้ใจว่ะ" ผมส่ายหน้าตอบมัน
มันพยักหน้ารับกับเหตุผลต่อโดยดี ขึ้นไปนั่งที่นั่งด้านข้างคนขับ แล้วผมก็ขับรถไป เช้าๆ อย่างนี้ขับเร็วก็ไม่ได้มีปัญหา
เช้าวันหยุด ผมขับมาถึงมอเตอร์เวย์ ก็เร่งสปีดความเร็วเพิ่มขึ้น ในวิสัยที่พอขับได้ ถนนโล่งมากแทบไม่มีรถเลย
.
.
.
.
.
มาถึงชลบุรีก็เจ็ดโมงเช้า....ไม่ต้องรีบร้อนอะไร ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าน้องอยู่ไหน ตอนนี้แค่รอเวลา ผมแวะทานเข้าเช้า
แถวๆ นั้น ไอ้ซันนิ่งกว่าที่คิดแม้มันจะมีท่าทางร้อนรนอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้มากอะไร มันกินข้าวได้นิดหน่อยก็หยุดแค่นั้น
"กินอีกวันนี้ต้องตามน้องทั้งวัน ....กุไม่แน่ใจหรอกนะ ว่าจะได้กินข้าวอีกรึเปล่า" ผมหันไปสั่ง มันยิ้มบางๆ ตอบ ค่อยๆ กินต่อ
ดูก็รู้ว่าฝืนขนาดไหน แม่งแทบกลืนไม่ลงคอ มือมันสั่นนิด ๆ นัยตาแดงกล่ำทั้งสองข้าง ผมเห็นนึกว่ามันไปแอบร้องไห้มาทั้งคืน
คงไม่ใช่........แค่กำลังจะร้องไห้ต่างหาก ทั้งๆ ที่จะเจอน้องอยู่แล้วทำไมมันต้อง ทำท่าเจ็บปวดอย่างนั้นว่ะ
"ซันมึงเป็นไร เชี่ยนี่ไม่ดีใจที่จะไ้ดเจอน้องเหรอว่ะ" ผมเอ่ยถามเสียงแข็ง รู้สึกขัดใจกับท่าทางมันอย่างบอกไม่ถูก
"ดีใจสิวะ แต่กุกลัว..." มันพูดแล้วหยุดอยู่แค่นั้น พยายามกลืนก้อนแข็งๆ ลงคออย่างอยากลำบาก หน้าเศร้าได้อีก
"กลัว...มึงกลัวอะไรของมึง ห่า มา่ถึงขนาดนี้แล้ว" ผมด่า พยายามกินต่อเพราะเหมือนๆ จะกินไม่ลงตามมันไปอีกคน
"แล้วถ้า....กุไม่เจอน้องอีกหล่ะ ถ้าน้อง......"
.
.
.
"ถ้าน้องหนี........หนีกุไปอย่างคราวที่แล้วอีกหล่ะ" แววตามึงเศร้ามากซัน เห็นแล้วกุกินข้าวไม่ลง ผมเรียกเด็กมาเก็บตังค์
ก็ถ้ามึงจะทรมานเพราะคิดถึงน้องขนาดนี้ .....มึงก็คงกินข้าวไม่ลงหรอก สัด!!กุเลยพลอยกินไม่ลงไปด้วย
ผมลากมันมาที่รถตรงดิ่งไปที่ที่พัก
"ซัน.....ถ้ามึงไปถึงแล้ว ......น้องไม่อยู่ จะเลิกตามหาน้องเหรอ?"
"ไม่" มันส่ายหน้าไปมา ยังก้มหน้างุด มองพื้น
"แล้วถ้าไม่เจอ .... ถ้ามึงผิดหวังเสียใจ มึงจะเลิกรักน้องรึเปล่า?"
"ไม่.....ไม่มีทา่ง กุไม่มีทางเลิกรักไนท์ และจะไม่เลิกตามหา จนกว่าน้อง...."
"ถ้าเป็นน้องเองที่มีเจ้าของแล้ว...... และ.......ไม่ต้องการกุแล้วเท่านั้นที่กุจะปล่อยมือ ...แต่ไม่มีทางที่กุจะเลิกรัก
หรือลืมน้องไปหรอกว่ะ แทน" ไอ้ซันเอ่ยเสียงเศร้า แ่ต่ผมยิ้ม....สำหรับผม คิดว่านี่แค่นี้แหล่ะ มันพอแล้วสำหรับน้อง
ผมตบไหล่มันเบา ๆ มันหันมามองยิ้มตอบผม สู้ ๆ นะเว่ยซัน
"ถ้ามึงตัดสินใจยังงั้นแล้ว จะกลัวอะไร ....ไม่ว่ายังไงมึงก็ตัดสินใจจะรักน้องแล้ว เจอไม่เจอ มึงก็รักอยู่ดีไม่ใช่เหรอซัน
มึงก็ยิ้มได้แล้ว ให้น้องหันมาเจอมึงพร้อมรอยยิ้ม รอยยิ้มแห่งความสุข ที่มึงปรารถนาจะมอบให้น้องไง กุอยากให้มึง
เป็นคนเดิม คนที่เข้มแข็ง.....คนที่น้องมั่นใจพอจะฝากชีวิตไว้กับมึงได้ มึงเข้าใจไหม ถ้าเข้าใจก็ยิ้มซะ" ผมปลอบมัน
"อือ ....ขอบใจว่ะแทน ขอบใจมึงมาก กุจะเข้มแข็ง.....เข้มแข็งพอที่น้องจะฝากชีวิตไว้กับกุ " มันตอบด้วยสีหน้าที่ดีขึ้น
มันพลังและมีความหวังที่มากขึ้น ก็เพราะรักมันเป็นพลังของมึงใช่มั้ยว่ะ..... ซัน ถึงจะอิจฉาที่มึงมีคนที่มึงรัก และรักมึง
ได้มากขนาดนั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็อดดีใจกับมันไม่ได้ ชักอยากจะมีความรักมั่งแล้วสิครับ
.
.
.
ผมดิ่งตรงไปยังบ้าน สำหรับรองผู้จัดการบ้านเดี่ยว ทำไมผมจะไม่รู้ผมมาพักที่นี่ไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง สมัยก่อนเป็นบ้าน
พักสำหรับพ่อผม และ คุณลุง ตอนนี้เห็นว่าสร้างหลังใหม่สำหรับกรรมการ ที่เก่าเลยสละให้เป็นผู้จัดการและรองผู้จัดการ
มีต่อค่ะ
-
เอาเว้ยยยย พี่ีซันข้าวอ่ะกินเข้าไปเยอะๆ
จะได้ไม่ผิดซ้ำสอง :jul3:
-
หึหึ พี่ซันสู้ๆน้า เอาไนท์คนเดิมกลับมาให้ได้นะ
ปล.วันนี้มันวันที่ 13 น่ะคะ ตอนแรกเห็นหัวเรื่องแล้วนึกว่าจะอัพพรุ่งนี้
-
มาต่อด่วน :z3:
-
รออยู่น๊า
-
ปูเสื่อรอเลยครับ :z2:
-
รอๆๆ :z2:
-
ขออภัยนะคะ คราวที่แล้วโพสวันที่ผิด ฮ่า ๆ ขอยอมรับโดยตรงว่า "เบลอ...ว่ารักแถบ"
"แบบ....ว่ารักเธอ " ฮ่าๆ จริงกดผิดนั่น กร๊ากกกกกกกก อายอ่ะ
วันนี้มาต่อกันแล้วค่ะ
คว่ำชามมาม่า~1(ต่อ)
ไม่ถึง 30 นาทีผมก็มาถึงบ้านพักรองผู้จัดการ ผมเลือกจอดในที่ลับตาเพื่อจะได้ไม่เป็นที่สังเกตุมากนัก ด้านหลังบ้าน
มองเห็นคนตัวเล็กกำลังก้มๆ เงยๆ ตากผ้า แค่เห็นรูปร่างก็พอรู้ว่าเป็นน้องไนท์ ไอ้คนข้างจ้องมองตาโต ทำท่าจะลุกพรวดพราด
เข้าไปหาน้องทันที ดีที่ผมตะคลุบมันไว้ทัน
“เดี๋ยวสิมึง ....ใจเย็นๆ ไม่อยากรู้เหรอว่าน้องมีใครรึยัง” ผมเอ่ยเสียงเบา ราวกับว่าจะมีใครมาได้ยิน (ได้ข่าวว่ามึงสองตัวอยู่ในรถ)
มันพยักหน้าหงึกๆ ทั้งที่ใจคงแทบอยากจะไปกระโดดกอดน้องให้หายคิดถึง ผมหยิบกล้องส่องทางไกลส่งให้มันเพื่อที่จะได้เห็น
หน้าน้องได้ชัด ๆ ไอ้ซันมองอย่างอาลัยอาวรณ์ ความคิดถึงของมันแผ่ซ่านรังสีมาให้ผมได้รับรู้ สองตาแน่นิ่งจับไปที่น้อง
“ไนท์” มันเอ่ยแผ่วเบา ราวกับเพ้อ ผมมองมันด้วยความเป็นห่วงความรักแม้จะเป็นพลัง แต่ในทางกลับกันก็เป็นดาบสองคม
ทิ่มแทงให้เราแทบตายได้เหมือนกัน
“ไนท์ผอมลงไปเยอะเลย” มันว่ารำพึงรำพันให้ผมฟัง ผมนั่งฟังมันเงียบ ๆ สักพักเห็นน้องเข้าไปในบ้านแล้ว ไอ้ซันละกล้อง
ส่องไกลลง หันมาหาผมด้วยสีหน้าจริงจัง ....... ดวงตามันดูอ้อนวอนมากกว่าครั้งไหน
“กุอยากไปหาน้อง.......คิดถึง จนแทบใจจะขาดแล้ว” มันบอกในที่สุด ผมตบไหล่มันเบา ๆ
“อดทนอีกนิดซัน ถ้ามึงไปหาน้องตอนนี้ น้องจะคิดยังไงคิดว่ามึงให้นักสืบตามสืบน่ะสิ รอ..ทำให้มันเป็นเรื่องบังเอิญ
กุว่าน้องคงโกรธถ้ามึงขนาดให้นักสืบจับตาดูน้อง แต่อย่างแรกกุอยากให้มึงแน่ใจ...ว่าน้องไม่มีใคร” ผมตอบ
“อืม ....แล้วกุจะทำยังไงที่จะเจอน้องโดยบังเอิญโดยที่น้องไม่รู้สึกว่ากุก้าวล้ำความเป็นส่วนตัวน้อง ไม่อยากให้น้องโกรธแล้ว
กุทนไม่ไหวแล้วแทน ..... กุไม่อยากเห็นสายตาที่เกลียดชังของน้องมองมาที่กุ มันเจ็บ มันทำให้กุเกลียดตัวเอง”
“กุเข้าใจ แต่บริษัทที่น้องทำงานอยู่พ่อกุเป็นหุ้นส่วนกุรู้จักลุงพลรภดีมึงไม่ต้องห่วงเลย อ๊ะ....น้องออกมาแล้ว
วันนี้แค่ตามดูน้องไปก่อน ถ้าน้องมีใครจริงเราคงจะเจอกันวันนี้แหล่ะ” ไอ้ซันพยักหน้ายอมรับมองกลับไปที่น้องเช่นเดิม
กล้องตัวเก่าถูกยกขึ้นมาส่องอีกครั้ง ถึงจะเห็นไม่ชัดเท่ากล้องแต่ก็มองเห็นได้พอสมควร น้องไม่ได้อยู่ไกลมากแต่กล้อง
ก็ช่วยให้มองเห็นน้องราวกับอยู่ข้าง ๆ กันเลยทีเดียว วันนี้น้องใส่ยีนส์ขาสั้นยาวพอดีเข่ากับเสื้อคอปกแขนสั้น พาดลายขาวฟ้า
สลับกันไปมาทั่วทั้งตัว ตอนนี้กำลังเดินจ้ำพรวด ๆ วิ่งตามรถโดยสารที่พึ่งวิ่งแซงน้องไปไม่ไกล รถจอดสนิทรอน้องที่
ตอนนี้กระโดดพรวดเดียวก็ขึ้นรถไปแล้ว สองมือจับแน่นที่เสาด้านนอกตัวรถ บริเวณที่เชื่อมต่อระหว่าทาง พื้นดินกับตัวรถ
โดยมีบันไดเล็กคั่นตรงกลาง น้องแทรกตัวซุกมุมด้านขวา โหนอยู่อย่างนั้นปล่อยให้รถสองแถวคันเล็กแล่นพาน้องไปยังจุดหมาย ผมขับรถตามทันทีแต่ทิ้งระยะห่างพอสมควร แต่ดูน้องจะไม่ได้ใส่ใจสายตาเหม่อมองไปยังข้างทาง
และแล้วสองแถวคันที่ว่าก็พาน้องมาส่งที่ห้างดังแห่งหนึ่งในตัวเมืองชลบุรี สองแถวจอดผมเห็นน้องเดินลงรถก่อนจะอ้อมไป
จ่ายค่าโดยสารตรงคนขับแล้วตรงไปยังห้าง ผมจอดรถตามไอ้ซันโดดลงอย่างว่องไว ผมยักคิ้วให้เป็นอันรู้กันว่าให้มันไปก่อน
ไปจอดรถเสร็จเดี๋ยวตามไป ผมมองภาพไอ้ผู้บริหารมาดเข้มแอบวิ่งตามเด็กน้อยไปอย่างระมัดระวังไม่ให้น้องจับสังเกตุ
ก่อนจะเดินถึงทางเข้าห้างมีครั้งหนึ่งเหมือนน้องจะรู้สึกว่ามีคนตามน้องเลยหันขวับมามองข้างหลัง ไอ้ซันกระโดดซ่อน
หลังต้นปลามที่เขาปลูกประดับไว้หน้าห้างไวปานวอก ผมเห็นน้องเกาหัวงงๆ ก่อนจะเดินไปต่อ แต่ไอ้ผู้บริหารสุดหล่อ
ยังยืนเกร็งอยู่หลังต้นปลามไม่ขยับ....สักพักเหมือนจะพึ่งรู้สึกตัวว่าซ่อนนานไปแล้ว ค่อยๆ โผ่หัวออกมาดูน้องไม่อยู่แล้ว
ไอ้ซันหน้าเหวอเล็กสอดส่ายสายตาไปมามองหาน้องอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะสาวเท้าเข้าห้างตามไป ฮ่าๆ เป็นภาพที่ฮามาก
ผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้เลย ได้แต่แอบขำอยู่คนเดียว ไม่อยากนึกว่าพนักงานที่เคารพมันมาเห็นจะว่ายังไง ฮ่าๆ
มีเจ้านายติ๊งต๊องสุด ๆ ส่วนรถที่ไม่รู้จะเยอะไปไหน ก็ค่อยๆ คืบคลานไปยังลานจอดรถ ถึงจะเซ็งแต่ก็แอบอารมณ์ดีนิดๆ นะ
พอมาถึงลานจอดรถก็ต้องวนอยู่นานกว่าจะหาที่จอดได้ เสียงโทรศัพท์ผมดังครืดคราด ผมเอื้อมมือไปหยิบแล้วกดรับ
“ฮัลโหล” ผมกรอกเสียงไปตามสายอย่างอารมณ์ดี
“อยู่ไหนว่ะ”
“ลานจอดรถอ่ะ...รถติดโคตร แล้วมึงอ่ะ”
“ชั้นสอง ร้านXXX อ่ะ มึงรีบตามขึ้นมาหล่ะ”
“เออ แล้วตอนนี้น้องอยู่กับใคร”
“คนเดียว อ๊ะ....น้องกำลังออกจากร้านว่ะ เหมือนจะไปซื้อของใช้ เห็นจดกระดาษอะไรยิ๊ก ๆ อยู่นานสองนาน”
“อืม .... ให้กุไปรอแถว ๆ ซุปเปอร์เลยมั้ยหล่ะ”
“ได้ๆ เดี๋ยวกุโทรบอกอีกที แค่นี้นะ”
“เออ ๆ” ผมตรงไปยังโซนของซุปเปอร์มาเก็ต สายตาเหลือบมองไปรอบๆ ระแวดระวังน้องเผื่อจะเดินมาทางนี้ ผมหลบฉากหัน
หน้าเข้าร้านมือถือ ทำเป็นเลือกรุ่นใดรุ่นหนึ่งน้องเดินผ่านไปโดยไม่ทันได้สังเกตุ เหตุแต่น้องก้มหน้าก้มตาอ่านรายการ
ในกระดาษที่ถือทวนไปทวนมาอยู่อย่างนั้น ไอ้ซันตามมาไม่ห่างนักมันทิ้งระยะสักหน่อย แม่งเนียนมากครับ ทำเป็นแวะ
ร้านนั้นร้านนี้ระหว่างทางเหมือนมาเดินดูของปกติ พอเวลาเดินตามน้องก็หยิบมือถือมาเนียนๆ คุยคนเดียว กร๊ากกกกกก
ไอ้บร้า....... ฮ่าๆ ผมไม่รู้แม่งไปเอาวิชาเนียนนี่มาจากไหน สักพักมันก็เกินมาสะกิดผม พยักเพยิดให้เดินตามน้องไปได้หล่ะ
อยากจะบอกมึงว่ากุหล่ะเห็นน้องตั้งนานแล้ว .....รอแต่มึงน่ะแหล่ะลีลาเกินเหตุ ผมอดยิ้มขำไม่ได้กับท่าทางนักสืบจำเป็น
ของไอ้เพื่อนสุดหล่อตรงหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เออออห่อหมกไปตามมันเพื่อไม่ให้เสียเวลามากไปกว่านี้
น้องเข้าไปในซุปเปอร์ ก็แวะโซนนั้นออกโซนนี้ หยิบนั่นซื้อนี่ เพราะได้ของก็ทำเครื่องหมายบนกระดาษรายการอันเดิม
ของหลายอย่างเห็นน้องอ่านสรรพคุณและเทียบกันทั้งราคา และคุณภาพก่อนจะเลือกทั้งนั้น พวกผมเดินตาม แอบซุ่ม
หลบ ๆ ซ่อน ๆ อยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมงเหนื่อยชะมัด เพราะมันตื่นเต้นตลอดเวลาจริงๆ ก็น้องอ่ะ เดี๋ยวหันหน้า เดี๋ยวหันหลัง
หยิบของยี่ห้อหนึ่งเทียบกับยี่ห้อหนึ่งอยู่นั่นแหล่ะ ไอ้พวกผมก็หลบฉากออกไปกลัวว่าจะอยู่ในรัศมีสายตา แต่ว่า......ฮ่าๆๆๆ
น้องไม่แลเลยครับเลือกของจนจุใจ ได้ของเต็มรถเข็น ก่อนจะเดินไปยังที่จ่ายเงิน พวกผมก็เดินตามไปติด ๆ นึกขึ้นได้ว่า
เดินตั้งนานไม่เห็นมีไรต้องจ่าย เลยพากันเดินออกไปซะเฉยๆ ไปดักรอน้องตรงโซนที่จ่ายเงินเสร็จแล้ว เห็นน้องเข็นรถมายัง
ทางเลื่อน ก่อนจะตรงไปทางออก แค่นั้นแหล่ะครับผมวิ่งหูตูบเลย ขณะที่ไอ้ซันยังคงเดินตามน้องไปเรื่อย ๆ ผมวิ่งด้วยความเร็ว
180 กม/ชม (แหะ ๆ เว่อร์ไปหน่อย) เร็วที่สุดเท่าที่ขายาวๆ จะวิ่งได้ดีที่ตอนกลับยังไม่ค่อยมีคนกลับเท่าไหร่ แป๊บเดียวเท่านั้น
ก็ถึงหน้าห้างไอ้ซันยืนรออยู่แล้ว สาวๆ มองมันตาเป็นเกลียวแต่ไอ้หล่อไม่ยักก็รู้ตัว หรือว่ามันชินไม่รู้พอผมขับรถมาถึงมัน
กระโดดขึ้นรถเลย ผมก็เร่งเครื่องต่อไม่ต้องบอกว่าไปไหนเพราะว่ามันแน่ยิ่งกว่าแช่แป้งที่น้องต้องกลับบ้าน ผมขมวดคิ้วมุ่น
น้องไม่ได้เอารถออก จริงๆ น่าจะไม่มีรถส่วนตัวมากกว่า แล้วน้องกลับบ้านยังไงในเมื่อของที่ซื้อมาก็มากกมายขนาดนั้น
“น้องกลับยังไงว่ะ ของเยอะขนาดนั้น อย่าบอกน่ะว่ากลับสองแถว” ผมถามขึ้น ไอ้ซันหัวเราะ
“เปล่า เหมาตุ๊กตุ๊ก กลับ” มันตอบ อืม....อย่างนี้นี่เอง ถ้าเป็นกรุงเทพผมก็พอนึกออกหล่ะ ก็แท็กซี่เยอะแยะตาแปะไก่เลยนี่นา
แต่ที่นี่แท็กซี่สักคันก็ไม่มี เลยอดเป็นกังวลไม่ได้ แต่ก็ยังดีที่มีสองแถว ผมเห็นไอ้ซันยิ้มแก้มบานไม่รู้ดีใจอะไรหนักหนา หรือว่า
แม่ง....ยังสะใจที่เห็นน้องลำบาก ผมเหลือบมองมันหลี่ตาให้เล็กลงมากกว่าเดิมเพื่อให้มันรู้ว่า ..กุกำลังจับผิดมึง
ฉะนั้นพูดความจริงมาซะดีๆ
“มึงยิ้มอะไร ......เชี่ย อย่าบอกน่ะว่ามีความสุขที่น้องลำบาก ” ผมถามน้ำเสียงข่มขู่อย่างเห็นได้ชัด ไอ้ซันฮาแตก ตบหัวผม
ซะแรง เชี่ย..............กุเจ็บโว้ยยยยยยยยยยย แม่ง............ แง่ง ๆๆ เดี๋ยวกุกัด กุดุนะจะบอกให้
“เปล่าเพียงแต่ว่าน้องมากซื้อของเยอะ แล้วน้องก็มาคนเดียวอ่ะ ....หึหึหึ” มันพูดแค่นั้นก็ยิ้มแก้มปริต่อไป ปล่อยให้ผมงง
“แล้วยังไงว่ะ .... กุก็ไม่เห็นว่ามันควรจะดีใจตรงไหน ก็แค่มาซื้อของจะเยอะจะน้อย ก็มาคนเดียวได้อยู่ดี” ผมทำหน้าสงสัย
“โง่อีกแล้วนะมึง......มาซื้อของเยอะขนาดนี้ปกติก็ต้องให้แฟนมาช่วยถือของดิ นี่มาคนเดียวก็แสดงว่า....... หึหึหึ” มันยิ้มต่อ
อย่างอารมณ์ ยักคิ้วหลิวตา อวดฉลาดกับผม ผมส่ายหน้าขำ ......รอดูพรุ่งนี้ก่อนเถอะมึง ถ้าแฟนเค้ามาหากุจะฮาแตก
ผมขับรถตรงดิ่งไปยังบ้านน้อง เห็นน้องกับคนขับรถสองแถวกำลังขนของมากมายลงจากรถ ประหนึ่งว่าน้องจะไม่ออกไปห้าง
อีกแล้วสักสามเดือนประมาณนั้น ขนลงเสร็จน้องก็ควักตังค์จ่ายค่าโดยสาร ผมเห็นคุณลุงคนขับยิ้มแก้มแทบปริเหมือนน้องให้
พิเศษก่อนจะขับรถออกไป แล้วจากนั้นน้องก็ทยอยขนของที่ซื้อมาเข้าบ้าน ตัวเล็กยกของจะตัวเอน ไอ้ซันทำท่าจะเข้าไปช่วย
แต่ผมรั้งคอแม่งไว้ ...... ไวเกิน มันหันมามองแล้วทำคอตกเพราะพึ่งสำเนียกได้ ว่ามันกับผมมาแอบดูน้อง ....
น้องขนอยู่หลายเที่ยวก็เสร็จลง น้องกลับเข้าไปในบ้านคาดว่าคงไปจัดเข้าของให้เข้าที่ ทุกอย่างผ่านไปจนเย็นย่ำไม่เห็นน้อง
ออกมาอีก หลังจากกินข้าวเย็นแล้ว ตอนนี้เป็นเว่ลา 3 ทุ่มห้องนอนน้องที่เปิดไฟสว่างอยู่ ....ดับวูบลง คาดว่าน้องคงจะนอนแล้ว
ไอ้ซันมองที่ห้องน้องตาไม่กระพริบ ปากยังคงยิ้มกว้าง เมื่อเห็นว่าวันทั้งวันน้องอยู่คนเดียวไม่ได้มีใครคนไหนมาเกี่ยวพันธ์ แต่มี
อยู่ช่วงหนึ่งที่ผมเห็นมันมีแววตาเศร้าสร้อย ตอนที่น้องขนเข้าของมากมายจนตัวเอน ราวกับหนักมากมาย ผมรู้ว่ามันอยากไปช่วย
แต่ผม.....อยากให้มันพิสูจน์ความจริงมากกว่า เวลาล่วงเลยมาจนถึง 4 ทุ่ม ผมกระทุ้งศอกเบาๆ ที่ แขนไอ้ซัน เป็นสัญญาน
เตือนว่าเราควรจะกลับได้แล้ว น้องคงไม่ได้ไปไหนอีกหรอก มันพยักหน้าอย่างว่าง่าย ทั้งๆ ที่สายตาของมันไม่ได้ละไปจาก
ห้องนอนน้องสักนิด ยังมองมาจนสุดลูกหูลูกตาตามความสมรรถนะทางตาที่จะมองเห็นได้ พอมองไม่เห็นมันก็หันกลับมา
ด้านหน้าเช่นเดิม ... ผ่อนลมหายใจยาวเหยียด เหมือนไม่อยากจะละสายตาจากห้องๆ นั้น ห้องที่น้องนอนอยู่ ผมตบไหล่มัน
เบาๆ เป็นการให้กำลังใจ ตรงดิ่งกลับโรงแรง โชคดีที่ระแวกนั้นยังมีร้านก๋วยเตี๋ยวขายอยู่พวกผมสองคนเลยซัดไปคนละสองชาม
ไอ้หล่อที่อยู่ตรงหน้าเหมือนเป็นคนละคนกับเมื่อเช้า มันยิ้มแย้มอารมณ์ดี และหิวโซ ฮ่าๆ หลังจากกินเสร็จก็เข้าเช็คอิน
ที่โรงแรมใกล้ๆ กัน ไอ้ซันมันให้เลขาจองไว้ให้ตั้งแต่ตอนที่เฝ้าน้องขนของเข้าบ้าน ..... ดูท่าจะอยู่นาน นี่จองไว้ตั้งอาทิตย์
เรื่องเคลียร์งานคงต้องติดต่อทางเมล์ ก็ไอ้ไอโฟนรุ่นใหม่ก็ใช้งานได้ดีพอสมควร รวมถึงโน๊ตบุ๊คที่ติดตัวมันเสมอก็เลยทำให้
ทำงานสะดวกมากขึ้นไปอีก ผมยื่นกุญแจรถยนต์ให้ไอ้หล่อวันนี้ขับรถทั้งวัน อดอาหารทั้งวัน ตามน้องต้อยๆ ทั้งวัน หึหึ
เหนื่อยเหมือนกัน และจะทำงานอย่างอื่นต่อด้วยแหล่ะ
“พรุ่งนี้มึงไปคนเดียวแล้วกัน”
“อ้าว.....แล้วมึงไม่ไปกับกุเหรอว่ะ”
“ไม่ได้ว่ะ พรุ่งนี้กุมีธุระ กุต้องไปหาคุณลุงพลรภไง ก็ที่น้องเค้าทำงานด้วยน่ะแหล่ะ กุจะได้หาทางวานแผนกับลุงก่อน
ส่วนมึง ก็ติดตามน้องไปเรื่อยๆ แล้วกัน จะได้แน่ใจว่าน้องไม่ได้มีใครจริงๆ แล้วค่อยเดินหน้าขอคืนดี เข้าใจป่ะ”
ไอ้ซันยิ้ม ...... มันมองหน้าผมตอบ สายตามันที่บอกมาว่าขอบคุณ .... เหมือนมีคำพูดมากมาย
“ขอบใจมึงจริงๆ ว่ะแทน ถ้าไม่มีมึงกุก็ไม่รู้จะหาน้องเจอรึเปล่าเลย ขอบใจ” มันบอก
“กุขอ 500” ผมบอกยักคิ้วบอกมัน ไอ้ซันมันยิ้มขำ ก่อนจะต่อปากต่อคำกับผม
“น้อยว่ะ กุให้ 5000 บาทขาดตัว” มันยักคิ้วตอบ เอาดิมึงกวนมา กุจะกวนกลับ ฮ่าๆ
“5000 บาทอ่ะ กุไม่เอาหรอกโว้ย ขอแค่ 500ล้านบาทอ่ะ มึงพอจะจ่ายไหวมั้ย ” ผมยิ้มกว้าง เตะแม่งที ,,,,, หน้ามันดูกวนตีน
ไอ้ซันหัวเราะ กร๊ากกกก ๆๆ เตะผมตอบ
“โห... ไอ้ห่านี่ได้คืบเอาศอก เอางี้กุต่อ กุให้ 5000 กับหาเมียให้คนเอามั้ยวะ แต่ค่าสินสอดมึงไปหาเองล่ะกัน” ไอ้นี่สันดานมากครับ
เอาเรื่องแบบนี้มาต่อรองกับหมอแทนสุดหล่อ พ่อรวย เป็นว่าที่ผู้สืบทอดกิจการโรงพยาบาล สาวๆ นี่วิ่งหาตรึม (ถึงจะน้อยกว่ามัน)
รู้ถึงขนาดนี้แล้วมึงยังกล้าเอาเรื่องเมียมาต่อรองกะกุอีกเหรอว่ะ ผมส่ายหน้าขบขัน แล้วหันไปมองหน้าไอ้เพื่อนรักจริงจัง
“เชี่ย มึงพูดมาได้นะ เออ......กุเอา หามาให้ถูกใจกุหล่ะ ถ้าไม่ถูกใจ ต้องยกน้องไนท์ให้กุ” ผมหัวเราะตอบ
“สัด ฝันไปเถอะมึง ....ไม่ถูกใจก็เรื่องของมึงอ่ะ แต่ไม่ยกน้องให้เว่ย ฮ่าๆ ” ไอ้ซันว่า (ไม่ใช่ยี่ห้อก๊อกน้ำนะตัวเอง)
แล้ววิ่งหนีเข้าห้องไป ผมยืนส่ายหน้าอยู่สักพัก..... แล้วก็ปิดประตูเข้าห้องตัวเองบ้าง เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
อยาก...................อาบน้ำใจจะขาด (คึคึ รู้นะว่าคิดอะไรอยู่) หลังจากทำความสะอาดร่างกายแล้ว ผมก็ล้มตัวลงนอน
พรุ่งนี้คงต้องขอให้คุณลุงพลรภช่วยซะแล้ว เรื่องที่มันจองห้องพักไว้เป็นสัปดาห์ผมก็พอรู้ ไอ้ผมเป็นหมอจะหยุดทั้งสัปดาห์
ก็หาได้ไม่วิ่งลอกกันกรุงเทพ-ชลบุรีเป็นว่าเล่น แถมยังเข้าไปหาเลขาคนสวยของไอ้ซันเพื่อรับเอกสารมาให้มันเซ็นต์ และต้อง
เอาไปส่งกลับให้ด้วย คล้าย ๆ ตัวเองเป็นเด็กส่งเอกสารก็ไม่ปาน อาทิตย์นี้ผมกลับกรุงเทพมาสามวันแล้ว ไปๆ กลับๆ
และก็แอบตัดต่อคลิปภาพ ประกอบเพลงอะไรมากมาก ผ่านไปเกือบอาทิตย์แล้ว
.
.
.
ไอ้ซันตามน้องจากที่ทำงานไปบ้าน รอจนน้องนอนค่อยกลับทุกวัน แอบเฝ้ามองน้องอยู่ห่างๆ โดยมีคุณลุงพลรภ ให้ความช่วยเหลือ
ไอ้ซันเลยเข้านอกออกในบริษัทได้อย่างสบาย แถมปลอมตัวเป็นพนักงานบริษัทซะเฉยๆ วิกมั่ง แว่นมั่งกลายเป็นที่ปรึกษาของ
บริษัทลุงกุซะงั้น ..... อดทนจริง ๆ มึง เท่าที่ทราบน้องอยู่คนเดียวตลอดไม่ได้คบหากับใคร คนที่ทำงานก็มีจีบน้องบ้างแต่น้อง
ก็วางตัวดีซะจนคนที่จีบต้องล่าถอยไปเอง เป็นอย่างนี้ไอ้เพื่อนซี้ของผมยิ่งดีใจ หายใจหายคอคล่องกันเลยทีเดียว
มันโทรมาเล่าตลอดน้องทำงานเก่งอย่างนั้น น้องวางตัวดีอย่างนี้ ขนาดผมที่ชอบ ๆ น้องอยู่นะเนี่ย ฟังมันเพ้อซะจนรำคาญ
แต่ก็ต้องฟัง มันดูมีความสุขมากตอนที่เล่าเรื่องต่างๆ ของน้อง มันแอบมอง.....อยู่ห่างๆ แต่ไม่เคยเข้าใกล้
เมื่อมันมั่นใจแล้ว......ว่าน้องไม่มีใคร
.
.
.
ผมก็คิดว่า ควรจะถึงเวลา..................เปิดตัวสักที ถึงเวลาแล้วที่ไอ้ซันจะทวงน้องกลับคืน ลองถามหาหัวใจ
ว่ายังมีเหลือเยื่อใยต่อกันมั้ย ถ้าหากตรงกันแล้ว......ก็ไม่รู้จะเสียเวลาหลบหนีกันทำไม กลับมายืนที่เดิม ที่ๆ เคยอยู่
คงจะดีมากๆ ถ้าผมได้เห็น สองคนนี้.....กลับมารักกันเช่นเดิม ผมรักน้อง....และยังอยากเห็นน้องมีความสุข
รอยยิ้ม....... แบบที่มีความสุขจนเอ่อล้น น้องไม่เคยยิ้มแบบนั้นกับใคร...... ผมเคยเห็นแต่น้องยิ้มกับไอ้ซัน
ยังจำได้ดีทั้งสีหน้าแววตา โดยเฉพาะดวงตาคู่สวยที่สนแต่ไอ้คนตรงหน้า จนเผลอยิ้ม.....รอยยิ้มที่หวานกินใจ
น้องไม่รู้สักนิด.....ตั้งแต่วันนั้น ใจผมถึงได้เผลอไผลหลงไหลในตัวน้อง ไม่ใช่หน้าตา...แต่ผมศรัทธา
ในความรู้สึกของน้องที่ “รักมั่น” ในตัวไอ้ซันทั้งที่เจ็บปวดมากมายขนาดนั้น แต่ดวงตาคู่นั้นกลับมองแต่ไอ้ซัน
นั่นแหล่ะ .......คือสิ่งที่ผมหลงไหล อาจจะดูเพ้อฝันไปหน่อย ..... ผมเองก็อยากมีใครสักคน ที่มองมาตรงนี้
มองมาที่ผม.......ด้วยสายตาที่ “รักมั่น” ไม่เสื่อมคลายเช่นกัน
-
พี่ไนท์ก็เนียนจริงๆ นะ :laugh:
หวังว่าตอนหน้าคงเปิดตัวแล้วนะ :z2:
รอตอนต่อไปนะครับ o13
-
จัดคู่ให้หมอแทนด่วนนน
พ่อพระรองเกาหลี :กอด1:
-
ลุ้นๆๆๆค่ะ
สู้ๆนะค่ะพี่ซัน
-
มีอีกคู่ไหมหนอ
-
:กอด1:
รอตอนหน้าค่ะ
-
:เฮ้อ: อยากให้น้อง มีคนดูใจชั่วคราว ก่อน จัง
-
แทนเป็นเพื่อนที่ดีนะเนี่ย
-
คว่ำชามมาม่า~2
นึกถึงวันแรกที่ผมเจอน้องตอนนั้นผมปลอมตัวเป็นที่ปรึกษาของคุณลุงพลรภ..... แน่นอนคุณลุงรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว
เรื่องที่ผมกับน้องเป็นอะไรกัน น้องมองหน้าผมแบบแปลกใจดวงตาเบิกกว้าง จ้องมองมาที่ผมตาไม่กระพริบ
ผมอมยิ้มนิดๆ เก็บอาการแทบแย่ทั้งที่ดีใจสุดๆอยากจะกอดคนตรงหน้า แล้วน้องก็กระพริบตางงๆ จ้องผมอีกครั้ง
ตอนนี้ผมใส่วิกผมหน้าม้า ใส่คอนแทคเลนตาสีฟ้าอมเทา แล้วยังจะแว่นหนาเตอะ ให้สมเป็นที่ปรึกษา ผมพูดไทยคำฝรั่งคำ
มันยิ่งทำให้ผมเหมือนพวกฝรั่งมากขึ้น และน้องรู้ดีว่าผมเกลียดการใส่คอนแทคเลนส์ยิ่งกว่าอะไร ดังนั้นสายตาที่มองมา
แม้จะสงสัยแต่ก็คงไม่แน่ใจนัก เป็นวันเดียวที่ได้ใกล้ชิดน้องขนาดนี้ ที่เหลือก็ได้แต่แอบมองน้องอยู่ห่าง งานของน้องยุ่งมาก
ผมเห็นความสามารถหลากหลายที่ไม่เคยเห็น แต่ก็ใช่จะเหนือการคาดเดา...น้องเก่ง บ้างครั้งงานยุ่งจนเห็นน้องวิ่งไปวิ่งมา
ตามล่าตรวจงานกับแผนกอื่น เหงื่อไหลละหน้าหน้าสวย ยิ่งทำให้หน้ามอง ปากอิ่มแดงระเรื่อเผยอหน่อยๆ น่าจูบยิ่งนัก
ผมเผลอกลืนน้ำลายลงคอ อยากเข้าไปดึงน้องเข้าซอกตึกมุมใดมุมหนึ่ง แล้วจุมพิศปากหวานของอีกฝ่ายลงโทษที่ทำให้ผม
คิดถึง....แทบตาย แต่.....ก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น ตอนนี้ก็คงทำได้แค่มอง สักพักก็เห็นใครอีกคนที่คอยตามก้อร่อก้อติดน้อง
ไอ้คนนี้ไม่ว่าน้องไล่เท่าไหร่ก็ไม่เคยไป มันทั้งจีบทั้งตาม ดีแต่ยังไม่ทำอะไรเท่านั้น แต่วันนี้มันมาแปลกผมเห็นมันดึงแขนน้อง
น้องก็กระชากแขนกลับแต่ไม่หลุดก็ไอ้นั่นมันตัวใหญ่กว่าอย่างเห็นได้ชัด ยื้อยุดฉุดกระชากกันเป็นเวลานาน....
กลายเป็นผมเองที่ทนไม่ไหว ยังไงไอ้แทนก็บอกว่าพรุ่งนี้วางแผนจะเปิดตัวอยู่แล้ว.....งั้นวันนี้ทำไรอย่าได้แคร์ น้องกับมัน
ยังดึงกันไปดึงกันมาอยู่อย่างนั้น จนผมเดินไปถึง. ผมผลักมันออกอย่างแรง ทั้งน้องทั้งมันหันมามองหน้าผม กับมันคงงงว่าผม
มาเสือกอะไร สำหรับน้อง......น้องก็คงคาดไม่ถึงว่าคนที่ไม่รู้จักมักจี่ยังจะกล้ายื่นมือเข้ามายุ่ง..... เพราะผู้ชายตรงหน้า....
นายคมกริชผู้จัดการฝ่ายบุคคลทั้งหล่อทั้งเท่ห์ที่สำคัญเส้นใหญ่พอตัว..... แต่ใครจะสนหล่ะ มายุ่งกะของกุ
“ยุ่งอะไรด้วยไม่ทราบ เรื่องของชาวบ้านอย่ายุ่งได้มั้ยครับ” ไอ้คมกริชเลิกคิ้วถามอย่างหาเรื่อง หน้าตาท่าทางพร้อมจะต่อยผม
อยู่รอมร่อ แต่ถามว่าใครกลัวมันหล่ะ ผมยกยิ้มยักคิ้วตอบกวน ๆ อย่างไม่หยี่หระ
“จะยุ่งอ่ะ มีปัญหาไรมั้ยครับ.....ของของผมไม่ยุ่งได้ไง” ตอนโมโหดันลืมตัวพูดไทยซะชัดแจ๋ว น้องเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย
ประมาณว่า “ผมไปเป็นของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมเห็นสายตานั้นแล้วถอนหายใจยาวยืด ก่อนจะดึงวิกออก
พร้อมกับถอดแว่นเก็บ น้องตาค้างมองผมอย่างมึนงงเข้าไปอีก
“พี่ซัน” เสียงเอ่ยแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน ริมฝีปากน้องขบกันแน่น คิ้วขมวดเป็นเส้นตรง ก่อนจะสบัดหน้าหนีอย่างไม่ใยดี
ไอ้คมกริชมันมองน้องที มองผมที น้องก็ไม่ได้พูดอะไร ผมเห็นมันโมโหจนหน้าแดงกล่ำ ท่าทางมันจะตามจีบน้องตลอด 2เดือน
แล้ววันดีคืนดี ....เจ้าของน้องก็โผล่มาซะงั้น มันหันมาทำหน้าเซ็งอย่างเหลืออด ก่อนจะสบถคำเฮงซวยแล้วเดินหนีไป
“มีผัวแล้วก็ไม่บอก” น้องหันไปมองตามหลังไอ้คมกริช ถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วหันมามองผมอีกที ก่อนจะหันหลัง
เตรียมจะชิ่งหนีผมอีกคน ไม่ได้การแล้ว.....ปล่อยไปไม่ได้แล้วตอนนี้ ท่าทางน้องโกรธผมเอาเรื่องเหมือนกัน ผมเอื้อมมือ
ไปฉุดแขนน้องไว้ ไม่ให้เดินหนี
“ไนท์” ผมเรียก ดึงน้องให้หันมาเผชิญหน้า น้องขมวดคิ้วมุ่น พยายามขืนตัวจากการดึงของผม
“ขอโทษครับ คุณคงจำคนผิดแล้ว ผมไม่รู้จักคุณ” น้องว่าสะบัดแขนหลุดจากมือผม เดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
ผมวิ่งไปดักหน้า น้องชะงักกึก
“พี่ขอโทษ...ยกโทษให้พี่นะ จะให้ทำอะไรพี่ยอมทั้งนั้น ขอแค่ไนท์ให้อภัยพี่ ....นะ...นะครับ” ผมเว้าวอนเต็มที่
“เหรอครับ” น้องหันมามองหน้า แววตาเรียบเฉย จนผมเจ็บ...... หรือว่าน้องจะเกลียดผมซะแล้ว
“อะไรพี่ก็ยอมทั้งนั้น ขอแค่ไนท์เลิกโกรธ เลิกเกลียด อย่าหนีพี่ก็พอนะครับ” ผมตอบสิ่งที่ค้างอยู่ในใจ
“ลองคุกเข่าอ้อนวอนสิครับ เผื่อผมจะจำอะไรได้บ้าง” น้องว่า คงคิดว่าผมไม่กล้าก็ดูตอนนี้สิจะเที่ยงแล้วพนักงานก็ทยอยลงมา
เพื่อจะไปทานอาหารกลางวัน เพราะเป็นเส้นทางที่ต้องเดินผ่านไปยังแคนทีน น้องยกยิ้มที่มุมปากอย่างเป็นต่อ
มองหน้าผม....เหมือนจะถามหาความจริงใจ เมื่อผมนิ่งเงียบ แอบเห็นแววตาผิดหวังวูบหนึ่ง..... ก่อนจะค่อย ๆ ถอยห่าง
“พอเถอะครับ....ผมไม่รู้จักคุณ คุณก็ไม่รู้จักผม ให้มันจบแค่นี้เถอะครับ ” น้องว่า กำลังจะหนีผมไปอีกครั้ง
ผมมองด้วยสายตาที่เว้าวอน ถึงน้องจะสัมผัสมันไม่ได้ก็ตามที ผมรั้งน้องไว้......และน้องหันมามองด้วยแววตาสงสัย
คงอยากจะถามว่ายังต้องการอะไรอีกหรือ .... ผมก็แค่อยากบอกว่าต้องการ......แค่น้อง คนเดียวจริงๆ
.
.
.
ผมก้มลงคุกเข่าตรงหน้าน้อง บีบมือน้องเบาๆ จ้องมองใบหน้าหวานของอีกฝ่ายที่ดูจะตกใจในสิ่งที่ผมทำตอนนี้
อยากให้รู้ว่าต่อให้มากกว่านี้.........ผมก็ไหว ขอแค่น้องยอมใจอ่อน กระชับมือที่จับมือน้องไว้แน่น
สบตาอีกฝ่าย..... และผมเห็นแววตาไหววูบลังเลในตาคู่สวยคู่นั้น ผู้คนที่เดินผ่านไปมามองมายังเราทั้งคู่
แต่ผมไม่แคร์แล้ว ..... ขอแค่น้อง ......ให้อภัยคนเลวๆ อย่างผมบ้างก็พอ
“ไนท์ครับ ..... จะให้อภัยพี่ซันคนนี้ได้ไหมครับ” ผมเอ่ยเสียงหนักแน่น สายตาหลายสิบคู่มองตรงมาที่ผม
ใบหน้าน้องมองไปยังคนรอบกายที่หยุดมองการกระทำของผม แล้วหันมาสบตาผม กระตุกแขนเบาๆ
“ลุกขึ้นเถอะครับ ไนท์แค่ล้อเล่นไม่นึกว่าผู้บริหารระดับสูงจะกล้าทำจริงๆ” ผมลุกขึ้นอมยิ้มมุมปาก น่าที่พี่ทำก็เพื่อไนท์นะ
“ถ้าเพื่อไนท์......ให้พี่ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น พี่อยากมาทวงหัวใจของพี่คืน ขอโทษกับสิ่งที่ผ่านมาพี่สัญญาจะไม่ทำให้ไนท์
เจ็บปวดเสียใจอีกแล้ว กลับไปกับพี่นะไนท์” ผมบอกไปตรงๆ ผู้คนที่หยุดมองหรือแม้แต่ที่ผ่านไปมา
ซุบซิบกันตลอดทาง แล้วก็เดินจากไป แต่น้องยังมองผมด้วยคำถาม......คำถามที่ว่าสิ่งที่ผมพูดน่ะจริงไหม
มันไม่แปลกที่น้องยังลังเล เพราะสิ่งที่ผมทำกับน้องตลอดเวลาที่ผ่านมามันมากมายจนเกินจะไว้ใจสินะ
น้องหลับตาลงราวกับพยายามเก็บกลืนความเจ็บร้าวในอดีตที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจไม่ให้โผล่พ้นออกมา กลืนน้ำลายลงช้าๆ
ก่อนจะถอดหายใจยาวเหยียด เหมือนพยายามจะทำอะไรสักอย่าง สายตาคู่สวยจ้องหน้าผมนิ่ง ก่อนจะขยับริมฝีปากเล็กๆนั่น
“ขอบคุณครับสำหรับทุกอย่างที่ทำเพื่อไนท์ ไนท์ไม่ได้โกรธเกลียดพี่ซันแล้ว” น้องยิ้มให้ผม ประโยคนี้ทำให้หัวใจผมพองโตไปด้วย
ความหวังรอฟังประโยคตอบรับจากปากน้อง รอ........ความหวังที่ริบรี่ให้โชนแสงขึ้นมาอีกครั้ง
ผมยิ้มกว้าง .... อยากจะกอดน้องซะตอนนี้ ตีตราจองเป็นเจ้าของ ไม่ให้ใครต่อใครมายุ่งกับน้องอีก
“แต่...........พอเถอะครับ พี่ซันจะทนมองหน้าลูกคนที่ฆ่าพ่อแม่พี่ซันได้เหรอครับ ความจริงข้อนี้ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนมันได้”
น้องก้มหน้าลง น้ำตาเอ่อคลอเบ้า
“พี่เห็นผม ก็เหมือนเห็นพ่อแม่ผมใช่มั้ยหล่ะ มันตอกย้ำความเจ็บปวดเดิมๆ ใช่ไหม” ผมอยากจะบอกว่าไม่ใช่ พี่เลือกแล้วเลือก
ที่จะอยู่กับไนท์ เลือกที่จะลืมอดีต ..... แต่ปากกับหุบฉับ รอยยิ้มเมื่อสักครู่หายไปแล้ว หัวใจเต้นเร็วราวกับจะฉีกขาด
แต่ไม่ใช่เพราะความดีใจ มันเป็นความเจ็บปวดต่างหาก
“ให้ทุกอย่างมันจบแค่นี้.......ให้พี่คิดซะว่าน้องไนท์คนนั้นได้ตายไปแล้ว ขอให้พี่ลืมทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่างที่ผ่านมา
ลืมความเครียดแค้นให้หมด....ให้มันจบซะที พี่เองก็เจ็บมามากพอแล้ว ไนท์....เองก็เหมือนกัน เจ็บจนไม่มีอะไรให้เจ็บแล้ว
งั้นก็ปล่อยให้มันจบนะครับ แล้วเราเริ่มต้นชีวิตใหม่ของตัวเองเถอะครับพี่ ไนท์ขอแค่นี้พี่ซันทำให้ไนท์ได้มั้ยครับ”
ผมเงียบแทบลืมหายใจ มองคนตรงหน้านิ่ง มองน้องค่อยๆ แกะมือออกช้า ๆ แรงที่พยายามรั้งน้องเมื่อกี้มันหายไปไหนไม่รู้
เพราะผมทำร้ายน้องมาเยอะ น้องถึงอยากให้ผมหายไปจากชีวิตสินะ ดวงตาคู่สวยตอนนี้มันเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
ดวงตาที่เคยมีประกายยิ้มสดใส เพราะผมสินะถึงเป็นไปได้ขนาดนี้ พูดไม่ออกเลย น้องแกะมือออกไปแล้ว แต่ผมดึงน้อง
เข้ามากอดอีก กดจูบเบาๆ ที่หัวทุยๆของอีกฝ่าย ใจแตกสลายอีกแล้ว ........ มีแต่ประโยคนี้ที่ดังก้องซ้ำไปซ้ำมาในหัว
“ไนท์ขอแค่นี้พี่ซันทำให้ไนท์ได้มั้ยครับ” ทำได้อยู่แล้ว ถ้าไนท์ต้องการแบบนั้น เพราะสิ่งที่พี่จะทำให้ไนท์ได้มีแค่นี้
“ได้ครับ.....ถ้ามันเป็นความต้องการของไนท์ ต่อไปพี่จะไม่มาให้เราเห็นหน้าอีกนะคนดี ” ผมดันน้องออกเบาๆ
กดจูบที่หน้าผากนวลเนียนเพื่อร่ำรา แล้วผละออก จ้องมองหน้าหวานให้ชุ่มปอดเป็นครั้งสุดท้าย
“ขอโทษนะ พี่ขอโทษจริงๆ ” ผมเอ่ยเสียงแผ่ว ส่งยิ้มให้น้องครั้งสุดท้าย ค่อยๆ หันหลังเดินจากไป
ก็บอกแล้ว.........หัวใจที่แตกสลาย ต่อให้เก็บมาต่อใหม่ยังไงก็ไม่เหมือนเดิม ไม่ว่าผมหรือน้อง ...... ก็คงต้องปล่อยมือ
หันกลับไปไม่ได้แล้ว ถ้าหันไปมองน้ำตามันคงไหลแบบห้ามไม่อยู่ ให้น้องจำรอยยิ้มพี่ซันไว้นะ .....จำไว้แต่สิ่งดีๆ
.
.
.
ผมกลับมาที่โรงแรม เก็บข้าวของสัมภาระทุกอย่าง อยากหลบไปเลียแผลใจตัวเองสักพัก ........ ขับรถตรงไประยอง
หนีไปไกลมากอ่ะ ชลบุรีระยอง-นั่งเรือข้ามฟากไปเกาเสม็ด เดินหาที่พักจนได้ที่เป็นส่วนตัวมากๆ ไขกุญแจเข้าไป
ทิ้งสัมภาระทุกอย่างบนเตียงก่อนจะพาตัวออกจากห้อง ไปนั่งริมทะเล ปิดมือถือ ทิ้งหัวใจที่เจ็บร้าวเพราะน้ำมือตัวเอง
ลงทะเล .............................................. จบแล้วทุกๆ อย่าง ................
.
.
.
ในที่สุดน้อง...............ก็เลือกที่จะเดินจากไป อีกครั้ง
-
:a5:
เจ็บทั้งคู่.... :z3:
คุณหมอแทนคือความหวังสุดท้ายล่ะนะ.....
-
:z3: :z3:
คว่ำชามมาม่าตรงไหน ใครเก็บ เอา่กินอีกกกกกกกก :angry2:
-
:z3: :z3:
คว่ำชามมาม่าตรงไหน ใครเก็บ เอา่กินอีกกกกกกกก :angry2:
:m31: เห็นด้วยๆ ต้อแค่นี้ยอมแพ้แล้วหรอ ชิชิ ที่ทำน้องเจ็บตั้งนานน้องยังทนได้เลย :angry2:
-
ม่ายยยยยย :z3: :z3:
-
ใจแข็งเข้าไว้
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: เจ็บปวด อ่ะ :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
ไนท์เจ็บเพราะซันมามากกกกกกก
โดนแค่นี้ถึงกับถอดใจเลยเหรอซัน
ใจเสาะชะมัดเลย สู้ซิย่ะไหนบอกว่ารักน้อง :angry2:
-
เจ็บจี๊ด แทนพี่ซันจริงๆ
-
เศร้าอีกแล้วอ่า เฮ้อ!
-
เศร้ามากมายอะ
:m15:
-
รักที่เลือก ......
ผมมองตามหลังพี่ซันที่ค่อยเดินจากไป เจ็บ.....ก็ต้องทน พอซะทีความเครียดแค้นชิงชัง ความเจ็บปวดทั้งหลาย
ลืมมันไปให้หมด ณ ตอนนี้ ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ความอยากอาหารเมื่อสักครู่หายไปหมดแล้ว ทั้งที่ตั้งใจจะไปเติมพลัง
ให้ตัวเองแท้ๆ ถึงจะไปตอนนี้ผมก็คงกินอะไรไม่ลงแล้ว เป็นครั้งแรกเลยที่ไม่อยากพบปะผู้คน อยากจะหายตัวไปซะจากตรงนี้
สายตานับสิบๆ คู่ที่มองมา ...... ไม่นึกเลยว่าพี่ซันจะกล้า ผู้ชายที่เหย่อหยิ่ง ผู้บริหารระดับสูง ไม่เคยก้มหัวให้ใคร จะคุกเข่าลง
ตรงหน้าผม เพียงแค่ขอร้องให้ผมกลับไป...... แต่......พี่จะทำเพื่ออะไรหล่ะ ผมไม่เข้าใจเลย มันไม่มีเหตุผลอะไร
ที่ทำให้พี่ยอมลดตัวทำเรื่องที่เสียศักดิ์ศรีได้ขนาดนี้ คอนแทคเลนส์นั่น ....ทำไมถึงยอมใส่ ทั้งที่เมื่อก่อน
แค่เห็นก็จับขว้างทิ้งแล้วแท้ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะคอนแทคเลนส์นั่นผมคงจะเชื่อแน่ว่าเป็นพี่ซัน ผมได้แต่ครุ่นคิดวกไปวนมา
หาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ ... ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าคนๆ นั้นตองการอะไร
สุดท้ายผมพาหัวใจที่เจ็บร้าว....ตรงดิ่งไปยังห้องทำงาน ขังตัวเองอยู่เงียบๆ มันไม่พร้อมจะเจอใคร ก็เมื่อหัวใจมั่นสั่นคอน
ซะขนาดนี้ ........แข็งใจตัดขาดความสัมพันธ์ทุกอย่างของเรา ไม่ใช่แค่เพื่อผม แต่เพื่อพี่ซันด้วย เราเจ็บกันมามากพอแล้ว
ผมทั้งเหนื่อย ทั้งกลัว และมันก็ควรหยุดซะที งานตรงหน้าวางกองเป็นตั้ง ถึงไม่ใช่งานด่วนมาก แต่ผมก็เลือกที่จะหยิบ
มันมาทำแบบไม่ลืมหูลืมตา เพื่อที่จะเบนความสนใจ ......ไปจากใครบางคนที่ยิ่งกว่าคิดถึงมานาน อยากจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้น
เมื่อสักครู่ ..... เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบ รู้เพียงแต่ว่าผมยังเปิดแฟ้มเล่มเดิม ......และค้างอยู่หน้าเดิมแบบนั้น
สายตาเหม่อมองเลื่อนลอย ไม่เห็นแม้จุดหมายปลายทาง ด่ำดิ่งสู่ภวังที่ตัวเองได้สร้างขึ้น
.
.
.
“กริ๊งงงงงงง...” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำผมตื่นจากภวัง ค่อยๆ เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์
“สวัสดีครับ รัชตะวัน พูดสายครับ” ผมกรอกเสียงให้เป็นปกติที่สุด ตอนนี้เป็นเวลางานผมไม่ควรจะคิดเรื่องส่วนตัว
“สวัสดีคุณไนท์ ผมพลรภพูดนะ พรุ่งนี้คุณต้องไปไหนรึเปล่าน่ะ พอดีผมมีเรื่องจะรบกวนคุณสักหน่อย”
“ครับ พรุ่งนี้ผมไม่ได้ไปไหนครับ ไม่ทราบว่าท่านมีอะไรจะให้ผมรับใช้ครับ”
“อืม.... ก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะ พอดีลูกชายหุ้นส่วนผมเค้าจะจัดงานเลี้ยง ผมเห็นว่าคุณเคยจับงานประเภทนี้มาก่อน
ก็เลยอยากให้ไปช่วย ๆ ดูแลความเรียบร้อยของงานให้หน่อย พรุ่งนี้สักช่วยบ่ายๆ ก็ได้ แค่ไปตรวจดูความเรียบร้อยของงานน่ะ
จริงๆ ก็เป็นแค่งานเลี้ยงภายในคนไม่กี่คนหรอก แต่หลานผมเค้าไม่อยากให้มีข้อผิดพลาด เพราะเชิญผู้ใหญ่มาร่วมงานทั้งนั้น
จริงๆ ก็ตั้งใจไปดูเองอ่ะนะ แต่ว่าดันติดธุรสำคัญซะก่อน และผมก็ไม่ไว้ใจใครมากพอ ก็คงจะต้องเป็นคุณนี่แหล่ะ”
“ได้ครับท่าน ไม่ทราบว่าสถานที่จัดอยู่ที่ไหนครับ แล้วรูปแบบของงานนั้นเป็นแบบไหนไม่ทราบครับท่าน”
“จัดที่โรงแรม xxx ห้องจัดเลี้ยงxxx ส่วนรูปแบบของงานก็ไม่มีอะไรมาก แค่ดูเรียบแต่หรูก็เท่านั้น ยังไงก็ขอบใจมากนะคุณไนท์”
“ด้วยความยินดีครับ ท่านประธาน” ท่านประธานวางสายไปแล้ว ผมสูดหายใจแรงๆ เรียกสติของตัวเองกลับมา
ตะโกนบอกตัวเองในใจ “ทำงานๆ” ก่อนจะตบหน้าตัวเองแรง ๆ ไปที จนหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ ก่อนจะมุ่งมั่นทำงานต่อไป
.
.
.
สองทุ่มแล้วพนักงานส่วนใหญ่ทยอยกลับกันหมดแล้ว เหลือเพียงผมกับพนักงานไม่กี่คน ผมตรงไปยังรถประจำตำแหน่ง
ขับกลับไปที่พัก ปกติผมจะใช้รถบริษัทแค่จันทร์-ศุกร์เท่านั้น ส่วนเสาร์-อาทิตย์ก็จะใช้รถสาธารณะ แม้รถคันที่ว่าจะจอดนิ่ง
อยู่ที่บ้านพักก็ตามที ไม่นานนักก็ถึงที่พักผมหยิบอาหารสำเร็จรูปที่ซื้อมาเก็บไว้เข้าตู้ไมโครเวฟ สักพักก็นำมารับประทาน
แม้ใจจริงจะไม่อยากแตะมันสักเท่าไหร่ แต่ร่างกายที่ร้องประท้วงอยุ่ตอนนี้คงรับสภาพไม่ไหว ตั้งแต่เที่ยงยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง
ผมทานไปเรื่อยๆ ค่อยๆ ทานเพื่อจะให้ร่างกายรับอาหารได้มากที่สุด ทานได้ไม่ถึงสิบคำ ... น้ำตามันก็ไหลออกมาดื้อ
ทั้ง ๆที่อดทนมาได้ทั้งวันแล้วแท้ พอมันไหล....ผมก็ห้ามไม่ไหวซะอย่างนั้น ถึงจะสัญญากับตัวเองไว้แล้ว แต่พอนึกถึงสายตา
คู่นั้นที่มองมาที่ผมอย่างผิดหวัง ดวงตาเศร้าสร้อยราวกับจะร้องไห้ เหมือนๆ หัวใจคนๆ นั้นได้แตกสลายอยู่ตรงนั้น ฝืนยิ้ม
ส่งมาให้ผม ไม่บอกก็รู้........ว่าพี่เจ็บขนาดไหน คุกเข่าทั้งที่.....พี่ไม่เคยแม้จะยอมก้มหัวให้ใคร นึกถึงวันที่ไปส่งพี่ที่สนามบิน
“แกจะไม่ก้มกราบผู้มีพระคุณของแกหน่อยเหรอ ที่อุตส่าห์ส่งแกไปเรียนถึงอเมริกา” พ่อว่า ยกยิ้มที่มุมปากนิด
พี่ซันที่เริ่มต่อต้านและ กระด้างกระเดื่องเพราะได้รู้ความจริงแล้วนั้น จ้องหน้าพ่อผมนิ่ง ...... ไม่มีปฏิกิริยาใด ตอบกลับ
“ถ้าแกไม่ก้มลงกราบแทบเท้าชั้นงามๆ เงินสักแดงชั้นก็จะไม่ให้แกติดตัวไป ว่าไงหล่ะ ถึงแกจะไม่ต้องจ่ายค่าเล่าเรียน
หรือแม้แต่ค่าที่พัก แต่แกก็จะไม่มีเงินกินข้าวนะรู้ไว้ แต่ถ้าหากแกก้มลงกราบเท้าฉันตอนนี้ เงินก้อนนี้ชั้นจะใจดียกให้แก”
พี่ซันยังยืนนิ่งๆ โดยที่ไม่ทำอะไรสักอย่าง ผมที่ร้อนใจ เกาะแขนพ่อแน่น ตกใจอย่างคาดไม่ถึงที่พ่อทำอย่างนี้
“พ่อครับ ให้พี่ซันไปเถอะนะ เรามีเงินตั้งเยอะตั้งแยะ พ่อจะหวงทำไม” ผมได้แต่เอ่ยเสียงสั่น เขย่าแขนพ่อให้เห็นใจ
“อย่ายุ่งไม่ใช่เรื่องของแก ชั้นจะดัดนิสัยไอ้คนไม่รู้จักบุญคุณคน” พ่อตวาดลั่น ผมเห็นพี่ซันกัดฟันแน่น ก่อนจะลากกระเป๋า
หันหลังแล้วเดินหนีเข้าไปยังส่วน ตม. ผมรู้แค่ว่าพี่ซันมีเงินติดตัวไม่มาก อาจจะแค่ 2-3 หมื่นบาทไทย แต่นั่นไม่ก็พอที่จะใช้
ชีวิตอยู่ที่อเมริกา สำหรับ 3-4 ปี แน่นอน พี่ซันทำงานพิเศษทุกอย่างที่ทำได้ เพื่อให้ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น สำหรับพี่ซันต่อให้ตายก็คง
ไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีเรื่องนี้ผมรู้ดี นั่นยิ่งทำให้ผมไม่เข้าใจ.....เพราะอะไรพี่ถึงทำแบบนั้น ในเมื่อผมไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลย
.
.
.
เช้าอีกวันผมไปทำงานตามปกติ ไปถึงก็ตรงดิ่งเข้าห้องเลยไม่อยากสนใจสายตานับสิบๆ คู่ที่มองมา ผมไม่อยากใส่ใจ
รีบเข้าไปเคลียร์งานที่ยังค้างอยู่ เพราะช่วงบ่ายต้องไปดูงานที่โรงแรมต่อตามที่คุณพลรภท่านขอร้องมา ทำงานไปสักพัก
ยุ่งจนไม่มีเวลาสนใจอะไร แม้จะมีเรื่องค้างในใจ แต่ผมก็แกล้งลืม ก้มมองนาฬิกา บอกเวลา บ่ายโมงยังไม่ทันแตะเข้าเที่ยง
ด้วยซ้ำ ผมตัดสินใจไปหาอะไรทานข้างนอก เป็นห่วงเรื่องงานที่โรงแรมจะไม่เรียบร้อยด้วย และผมก็ยังไม่อยากเจอะเจอใคร
ในตอนนี้ ตรงดิ่งลงมาที่รถ พนักงานเข้างานเรียบร้อยตรงทางเดินถึงโล่งขนาดนี้ ผมเดินตรงไปเรื่อย กำลังจะเลี้ยวไปยังลาน
จอดรถ ก็ต้องชะงัก...... คุณคมกริชยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงประตูทางออก สายตาที่มองมาที่ผมทั้งดูแคลน และแค้นเคือง
ก็คงจะเป็นเรื่องเมื่อวานนี้ แต่ก็มองอยู่แค่พักหนึ่งก่อนจะสะบัดหน้าราวกับไม่อยากพบอยากเจอผมอีกแล้วในชีวิตนี้
จากนั้นก็ค่อยถอยห่างเดินเลี่ยงไปอีกทาง ผมถอนหายใจพลางโล่งอก 2 เดือนที่ผ่านมาโดนตามทุกฝีก้าว ดีที่ไม่ตามไปถึงที่พัก
ด้วย คุณคมกริชเป็นหลานของผู้จัดการคุณอลงกรณ์ เลยทำให้ทุกคนเกรงใจเพราะท่านเป็นคนที่นับน่าถือตาและเป็นผู้ใหญ่
ใจดีท่านหนึ่งเลยทีเดียว เสียแต่หลานชายออกจะเกเรไปสักหน่อยเท่านั้นเอง ผมตรงดิ่งไปที่รถ ขับออกมาอย่างรวดเร็ว
ตรงดิ่งไปที่โรงแรมดังกล่าว ไม่ถึงชั่วโมงผมก็มาถึงที่หมาย... แต่ก่อนถึงเลยแวะทานอาหารกลางวันตามร้านแถวๆ นั้นดู
อร่อยได้ที่เลยที่เดียว จากนั้นค่อยขับรถไปที่โรงแรม บ่ายสองนิดหน่อยผมรีบติดต่อเจ้าหน้าที่ตรงฟร้อนท์ มีเจ้าหน้าที่ตรงมา
เชิญผมไปตรวจงานที่ห้องจัดเลี้ยง ผมสอบถามกับทางเจ้าหน้าที่ว่าจัดเตรียมสถานที่ไปถึงไหนก็ได้รับคำตอบว่าเรียบร้อยดี
พอผมเปิดประตูเข้ามาก็ต้องอึ้งไปเลย ห้องไม่กว้างมากนักน่าจะเหมาะสำหรับจัดงานเลี้ยง หรือ สัมมนาสำหรับ 10-20 คน
ภายในห้องฉาบด้วยสีเหลืองทองอร่าม ด้านบนเวทีมีจอสีขาวสำหรับฉายภาพ โปรเจคเตอร์ไม่ใหญ่มากนัก
แต่ที่ทำผมตกใจคือ ดอกลิลลี่นับร้อยดอกถูกจัดเรียงอย่างสวยงามทั่วทั้งห้อง ไม่แน่ใจว่าเหมาะหรือเปล่า
ที่ใช้ดอกลิลลี่ แต่แน่นอนผมชอบมาก เพราะมันเป็นดอกไม้ที่ผมชอบที่สุด ในบรรดาอกไม้ทั้งมวล ขาวสะอาด และดูจริงใจ
ผมเดินเข้าไปใกล้มวลหมู่ดอกไม้ เผลอไผลสัมผัสและสูดดมกลิ่นหอมที่ยวลใจ ไล้สายตามองอย่างอ้อยอิ่ง รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
แต่อดแปลกใจไม่ได้ที่คนจัดงานใช้ดอกลิลลี่ ถึงจะจัดได้อย่างสวยงาม แต่ก้านที่ยื่นระโยงระยางนี้ถ้าคนจัดไม่เก่งจริง
ผมว่ามันก็อาจเป็นจุดบอดของงานได้เลยทีเดียวที่สำคัญ คนจัดไม่ได้ตัดมันออกมาแต่ทำเป็นซุ้มขนาดใหญ่ กระถางถูกแขวน
เรียงต่อกันเป็นชั้นตรงกลางซุ้ม แล้วยื่นดอกออกมาด้านนอกซุ้มที่เป็นตาข่ายเหล็กห่างๆ จนเป็นพุ่มใหญ่โตสวยงาม
สุดท้ายผมก็หันไปถามเจ้าหน้าที่
“ทำไมต้องใช้ดอกลิลลี่สีขาวด้วยหล่ะครับ”
“เจ้าของงานระบุมาค่ะว่าต้องเป็นดอกลิลลี่เท่านั้น” ผมพยักหน้าเข้าใจ เดินมองรอบห้องทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้อย่างสวยงาม
แต่ที่แปลกอีกอย่างคือ ทั้งห้องมีโต๊ะวางอยู่เพียงโต๊ะเดียว....... เก้าอี้เพียงตัวเดียว ผมขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย
“ทำไมมีแค่โต๊ะกับเก้าอี้อย่างละตัวหล่ะครับ หรือจะจัดเพิ่มอีกที”
“ไม่ค่ะ แขกของเราวันนี้มีแค่โต๊ะนี้โต๊ะเดียวค่ะ รบกวนคุณไนท์ช่วยตรวจสอบภาพที่จะต้องจัดแสดงในงานด้วยนะคะ
เดี๋ยวพี่ต้องไปทำหน้าที่อื่นต่อต้องขอตัวนะคะ อ้อฯท่างเจ้าของงานย้ำมาว่ายังไงก็ขอให้ตรวจภาพที่ต้องแสดงคืนนี้ให้
ดีๆ นะคะ เพราะจะผิดพลาดไม่ได้ พี่ขอตัวก่อนนะคะคุณไนท์ ยังไงเรื่องนี้พี่คงตองรบกวนคุณไนท์แล้วหล่ะค่ะ”
เจ้าหน้าที่สาวสวยส่งยิ้มให้ผม ก่อนจะเดินออกไป ผมพยักหน้ารับก่อนที่ประตูห้องจะปิดสนิทลง พร้อมกับแสงไฟที่ถูกหรี่ลง
เพื่อให้พร้อมสำหรับดูภาพในโปรเจคเตอร์ที่กำลังจะฉาย ผมเดินสำรวจมองทั้งห้องอีกครั้ง ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้เพียงตัวเดียว
ในห้อง นึกถึงความประหลาดของเจ้าของงานที่จัดงานแบบแปลก ๆ เก้าอี้ตัวเดียวน่าจะสำหรับคนเพียงคนเดียว แล้วทำไม
ผมจะต้องมานั่งตรวจสอบภาพอะไรที่ว่าในเมื่อผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นภาพอะไร และมีสิ่งผิดพลาดตรงไหน แปลกที่อยู่ดี ๆ
ก็รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องซะงั้น จนต้องถอนหายใจยาวๆ เพื่อผ่อนคลายความตรึงเครียดที่ว่า มือผมเอื้อมไปกดเปิดการทำงาน
ของเครื่องโปรเจคเตอร์ตรงหน้า แสงค่อย ๆ สาดส่องไปยังจอสีขาวที่อยู่ตรงหน้า สักพักหน้าจอสีมืดก็ปรากฎขึ้น
อ้อ... ผมลืมกดเล่นบนโน๊ตบุคข้าง ๆ น่ะเอง แค่ขยับเม้าก็ปรากฎหน้าจอที่เหมือนเล่นค้างไว้อยู่แล้ว ผมกดมันลงไป
มีเสียงเพลงดังขึ้นมาเบาๆ ทำผมใจเต้นไม่น้อย
http://www.youtube.com/watch?v=DFOfSz5gG5E&feature=related
มีเพียงความเดียวดาย กับใจเราดวงเดิมๆ
กับฝันวันเก่าๆ กับเหงาที่ไม่จางไป
มีเพียงดวงดารา กับจันทราที่ลอยไป
ที่รักเราอยู่ห่าง อ้างว้างเริ่มเกาะกินใจ
อยู่ไหนไม่เห็นเธอมานานแล้ว คิดถึงกันบ้างไหม
อยากเห็นหน้าเธออีกสักครั้งหนึ่ง
หวั่นไหวทุกครั้งที่ใจคิดถึง มันทนไม่ค่อยไหว
เมื่อมองไปเห็นหน้าเธออยู่บนฟ้านั่น
เมื่อไรหนอที่เธอจะกลับมา คอยนับวันเวลาเธอจะให้อภัย
โกรธนานไปแล้วหรือเธอจะมีรักใหม่ ดีกันอีกครั้งได้ไหมฉันขอโทษ
อยู่ไหนไม่เห็นเธอมานานแล้ว คิดถึงกันบ้างไหม
อยากเห็นหน้าเธออีกสักครั้งหนึ่ง
หวั่นไหวทุกครั้งที่ใจคิดถึง มันทนไม่ค่อยไหว
เมื่อมองไปเห็นหน้าเธออยู่บนฟ้านั่น
เมื่อไรหนอที่เธอจะกลับมา คอยนับวันเวลาเธอจะให้อภัย
โกรธนานไปแล้วหรือเธอจะมีรักใหม่ ดีกันอีกครั้งได้ไหมฉันขอโทษ
โกรธนานไปแล้วหรือเธอจะมีรักใหม่
ดีกันอีกครั้งได้ไหมฉันขอโทษ
ดีกันอีกครั้งได้ไหมฉันขอโทษ
.
.
มีข้อความปรากฎขึ้นช้าๆ
“ช่วยดูจนกว่าจะจบ .....ขอแค่นี้ได้ไหม แค่ช่วยมองเห็น อีกมุมของใครบางคน ที่ไนท์ยังไม่เคยเห็น”
ผมกลืนน้ำลายลงช้าๆ รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรตีบตันที่ลำคอ
“พี่อาจจะเป็นได้แค่สื่อกลาง ระหว่าง คนสองคน”
“อยากเห็น “คนที่พี่รัก” เค้ากลับมารักกัน ”
“ถ้าดูจบแล้ว.....จะตัดสินใจยังไง พี่จะไม่ห้ามเลย ถามแค่ใจตัวเองดูก็พอ”
“ว่าเลือกที่จะรัก หรือ เลือกที่จะจากไป......... ให้หัวใจคอยนำทาง”
ผมอ่านตามข้อความอย่างงุนงง แต่ก็ตัดสินใจที่จะนั่งดูต่อไป เมื่อมาถึงขนาดนี้....จะหนีเพื่ออะไรหล่ะ
14.5.55 Time : 18:00
สักพักภาพใครบางคนที่นั่งกอดเข่าริมระเบียง ดวงตาเหม่อลอย บนใบหน้ามีหยดน้ำตาเลียดใบหน้าคม เหมือนเป็นถาพถ่าย
แบบต่อเนื่อง สองมือกอดแน่นที่ตุ๊กตาเพนกวินสีดำขาว ในภาพชี้ไปที่ตุ๊กตาตัวนั้นว่าคือ ตัวแทนน้องไนท์
ภาพค่อยๆ เล่นต่อเนื่อง เป็นผู้ชายคนเดิมกดจูบที่ริมฝีปากนกเพนกวิ้นตัวเดิมซ้ำ ๆอยู่อย่างนั้น เหมือนกับมันเป็นของรักนักหนา
ก่อนเอามาแนบอก แล้วเหม่อต่อ ผมกระพริบตาถี่ๆ ห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล
ใครคนนั้นนอนกอดตุ๊กตาแน่นที่โซฟาน่าจะหลับสนิท ห้องนี้ผมจำได้ห้องพี่แทน แล้วตุ๊กตาหล่นจากมือ ใครคนนั้นควานหา
แล้วไม่เจอ เลยกลิ้งตัวลงบนพื้น ควานหาตุ๊กตาตัวที่ว่าอีกครั้งจนเจอ แล้วนอนกอดตุ๊กตาอยู่อย่างนั้น
มันเป็นภาพจากกล้องวิดิโอที่ถูกตัดเป็นภาพนิ่งมา ผมนิ่งอึ้งไป......น้ำเหรอ เค้าคนนั้นมีน้ำตา
10.5.55 Time : 17:00
ภาพใครคนนั้น เหม่อลอยที่ริมระเบียง กอดตุ๊กตาเพนกวินไว้แน่น แนบอก เหมือนเดิมไม่มีผิด แตกต่างตรงที่ดวงตาที่
เศร้าราวกับสูญเสียของรักไป สักพัก ภาพใครคนนั้น เมาหลับไม่ได้สติ ในมือยังจับแก้วเหล้าไว้แน่น แต่มืออีกข้างกับกอด
ตุ๊กตาบ้าๆ ตัวนั้น ตุ๊กตาที่พี่ซันซื้อให้วันเกิดผมตอนอายุ 11 ขวบ ผมเม้มริมฝีปากแน่น และแล้วมันก็ร่วงลงไปอีกแล้ว
ใครคนนั้น เอื้อมมือคว้าทั้งที่ไม่มีสติ และแน่นอน เค้ากลิ้งตกจากเก้าอี้ตามเพนกวิ้นไป โชคยังดีที่พื้นเป็นพรม ผมเห็นภาพที่
พี่แทนเข้ามาดู แล้วยกมือชูนิ้วโป้งแทนคำว่าปลอดภัยให้กล้อง แม้จะเป็นภาพที่ตัดมาจากวิดิโอ แม้จะเป็นแค่ภาพนิ่ง...
ทำไมพี่ซันต้องทำบ้าอย่างนั้น ทำไมต้องทำตัวอย่างนั้น ไนท์...ไม่ได้สำคัญขนาดนั้นสักหน่อย ได้โปรดหยุดทีเถอะ
7.5.55 Time : 12:55
ผู้ชายคนนั้นเขี่ยข้าวในจานไปมา ทั้งที่อาหารยังเหลือเต็มจาน สุดท้ายก็วางช้อนลง เหม่อมองไปข้างนอกอีกครั้ง
แต่ผมเห็นอะไรรู้มั้ย เก้าอี้ผู้บริหาร..... มีเก้าอี้อีกตัววางข้างๆ และบนนั้นมีนกเพนกวินตัวเดิมวางอยู่ มือใครคนนั้น
ลูบหัวเพนกวิ้นตัวที่ว่า ผมพูดไม่ออกเลย .......... พี่ซันดึงเพนกวินตัวเดิมมากอดอีกครั้ง กอดแน่นๆ หยดน้ำตาพราว
อยู่ข้างแก้มนั่น สิ่งที่ผมไม่เคยเห็น พี่ซัน......ไม่เคยร้องไห้สักครั้ง นอกจากวันนั้นวันที่ลุงกับป้าจากไป ผมสงสารเค้าจับใจ
น้ำตาค่อยซึมไหลเลียดอาบแก้มตัวเอง กัดริมฝีปากแน่น ...... ทำไมถึงเจ็บตามไปด้วย
(มีต่อ)
-
:กอด1:
กลับไปหาพี่ซันเถอะนะ...
-
สู้ๆน้าไนท์
ตัดสินใจตามหัวใจตัวเองเลย
-
:L2: ตอนหน้าคงหวานกันแล้วใช่มะ
-
คราวหน้าให้ ไนท์ ตามหาซันบ้างซิ
มาม่า ต่อไป
:oo1: :oo1:
-
มีต่อตรงหนายยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
กลับมาต่อเร็วๆ ชอบตอนนี้อ่ะ ซึ้งๆดี 55555+ ขำพี่ไนท์และที่มาของน้องเพนกวินน้อย
-
ต่อออ มันค้างเลยอ่าา :o12:
-
รักที่เลือก (ต่อ)
1.5.55 Time : 03:30
คราวนี้เป็นภาพเคลื่อนไหว แต่ไร้เสียง ผมเห็นเงาบางอย่างในที่มืดเคลื่อนไหวก่อนจะค่อยสว่างขึ้นจากแสงของ โน๊ตบุ๊ค
พี่ซันเปิดดูอะไรสักอย่างที่ผมมองไม่เห็นเพราะหัวพี่เค้าบังจอภาพทั้งจอ สักพักพี่ซันก็ก้มหัวเอนลงกับพื้นโต๊ะ บนหน้าจอนั้น
เป็นภาพสไลด์ของผม ทั้งภาพนิ่งและภาพเคลื่อนไหว มีซันไล้มือไปมาบนหน้าจออยู่อย่างนั้น ผมไม่เห็นว่าพี่เค้าทำหน้ายังไง
แต่รู้สึกว่าพี่เค้าเหงา เหงา.....จนแทบทนไม่ไหว แล้วพี่ซันก็จูบเบาๆ ที่จอนั่น ใจผมสั่น............. เจ็บร้าวตามไปหมด
15.4.55 Time : 00:59
เพลงที่เล่นจบไปแล้วมีแต่เพียง.....ภาพวิดีโอ ที่มาพร้อมเสียง ขวดเหล้ามากมายถูกวางเกลื่อนในห้องพี่แทน
พี่ซันค่อยเงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าแดงกล่ำด้วยฤทธิ์เหล้า สองมือรูปไล้เพนกวินตัวนั้น ใบหน้าหล่อเหลาบูดเบี้ยว
“ไนท์.......ไนท์ครับ ไนท์ไปอยู่ที่ไหน ทำไมถึงหนีพี่ไป พี่ขอโทษนะ ..... พี่มันเลว พี่มันชั่วเอง ที่ทำร้ายไนท์
ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ”
แล้วเสียงพร่ำเพ้อแผ่วเบา ก็เงียบไป............................. ริมฝีปากอบอุ่นจูบลงเบาๆ ที่ริมฝีปากเพนกวิน
“กลับมาได้ไหมไนท์ ..... พี่รักไนท์นะ ได้ยินไหม....พี่รักไนท์ รักมานานเหลือเกิน” ผมแทบหยุดหายใจ หัวใจกระตุกวาบ
“พี่ซัน” ผมเอ่ยเสียงแผ่ว ภาพตอนพี่ซันคุกเข่าซ้อนเข้ามา ได้ยินเหมือนบางประโยคของพี่ซันที่พยายามบอกผม
“ถ้าเพื่อไนท์......ให้พี่ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น” “พี่อยากมาทวงหัวใจของพี่คืน”
“งั้นก็ปล่อยให้มันจบนะครับ แล้วเราเริ่มต้นชีวิตใหม่ของตัวเองเถอะครับพี่ ไนท์ขอแค่นี้พี่ซันทำให้ไนท์ได้มั้ยครับ”
“ได้ครับ.....ถ้ามันเป็นความต้องการของไนท์ ต่อไปพี่จะไม่มาให้เราเห็นหน้าอีกนะคนดี ”
ผมได้ยินเสียงหัวใจของผมค่อยๆฉีกขาด......ขาดด้วยน้ำมือของตัวเอง ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่น น้ำตาทะลักออกมา
ค่อยๆเช็คน้ำตาที่พล่ามัว บดบังภาพเคลื่อนไหวตรงหน้า เจ็บไหมครับพี่ซัน.......พี่เจ็บใช่ไหม ตอนที่ผมบอกอย่างนั้น
“ขอโทษ...ที่ไม่เคยบอกความจริงเลย ขอโทษที่พี่ไม่มีความกล้าพอ ไนท์ .... ไนท์กลับมานะ พี่จะพูดทุกอย่างเลย
ไอ้เรื่องความเครียดแค้นอะไรน่ะ พอแล้วนะ กลับมานะไนท์ .....กลับมา กลับมาหาพี่นะครับ ได้โปรด.......”
และแล้วตัวแทนน้องไนท์ก็กลายเป็นที่ซับน้ำตา ของใครคนนั้น ....... ขอโทษครับ ไนท์ขอโทษ..........
.
.
.
ภาพทั้งภาพนิ่งภาพเคลื่อนไหวผ่านไปเรื่อยๆ จนมาถึง คลิปสุดท้าย มีข้อความปรากฎขึ้นมา
“คลิปนี้....เป็นคลิปสุดท้าย ไม่ได้มีภาพอะไร อัดไว้ด้วยความบังเอิญ”
“แต่เพราะคลิปนี้......พี่ถึง คอยแอบถ่ายไอ้คนปากแข็ง มาทั้งหมดนี้ ”
“ถ้าไนท์ฟังแล้ว.................ก็เลือกเอง ว่าจะ “รัก” หรือ “ทิ้ง”ผู้ชายคนนี้ไป”
“วันที่ไนท์......เลือกจะเดินจากไป วันที่มันรู้ว่าไม่มีไนท์ ...... ”
.
.
.
"เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ" ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกระทบเนื้อแน่น ๆ คงเจ็บน่าดู แล้วก็ปรากฎข้อความ
“พี่เปิดประตูเข้าไป เจอไอ้ซันนั่งร้องไห้ ..... ไม่มีเสียง แต่.....ไม่รับรู้โลกภายนอก ขังตัวเองอยู่กับความคิด
บอกได้คำเดียวว่า.....กลัว กลัวมันจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก กลัวจะขังตัวเองอยู่กับความคิดนั้นตลอดไป
มันหมายถึงอะไรรู้มั้ย......... ก็หมายถึงมันคงจะกลายเป็นคนบ้า ที่ไม่อาจยอมรับความจริงในโลกนี้อีกต่อไปแล้วนะสิ”
"ซันตอบกุ มึงเป็นเชี่ยไร บอกกุ....บอกกุมา" ผมได้ยินเสียงแทนระร่ำระรักถามน้ำเสียงร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด
แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับของอีกฝ่ายทุกอย่างนิ่งเงียบไม่ตอบสนอง ได้ยินเสียงพี่แทนพยายามทำอะไรสักอย่าง
เพื่อให้พี่ซันรู้สึกตัว ไม่มีคำพูดใด ได้ยินแต่เสียงกึกกัก น่าจะเป็นเขย่าตัวอีกฝ่าย แล้วตัวพี่ซันคงกระแทกวัตถุอะไรบางอย่าง
“ซัน เชี่ยซัน” เงียบ...........
“ซัน เหี้ย....ตอบกุนะเว้ย” เพี๊ยะ ..... เสียงฝ่าเมื่อกระทบหน้าอีกฝ่าย แต่ก็ยังเงียบ
“ซันกุขอร้อง ..... ตอบกุมาดิ เล่นอย่างนี้กุไม่ขำนะเว้ย” พี่แทนตวาดลั่น น้ำเสียงดูตกใจอย่างถึงที่สุด
.
.
.
"ซัน ...ไอ้ซัน เชี่ยตอบกุ" เสียงพี่แทนตบหน้าอีกฝ่ายเสียงดังกว่าทุกครั้ง ผมว่าใบหน้าคงต้องหันไปตามแรงตบ
แล้วเสียงๆ หนึ่ง ก็ตอบกลับมา ........... เสียงของคนที่ผมกลัวแทบแย่ ว่าจะไม่ตอบ
"แทน....กุพึ่งรู้.....ว่าน้องรักกุ" และแล้วเสียงพี่ซันก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง
"สัด....ช้าโคตรๆ กว่าจะรู้ตัวนะมึง"
"แทน...ไนท์ ไนท์....ทิ้งกุไปแล้ว" ได้ยินเสียงที่สั่นระริกราวจะขาดใจ หัวใจผมหายวาบ.........วันนั้นที่ตัดสินใจจากมา
ก็เจ็บเจียนตาย
"อือ ...กุรู้แล้ว" พี่แทนตอบกลับเบาๆ ราวกับทำได้แค่ปลอบใจ
"ช่วยกุทีแทน.....ช่วยกุหาไนท์ที กุ....กุขาดน้องไม่ได้ ชีวิตกุ...ไม่มีไนท์ กุอยู่ไม่ได้ มึงได้ยินมั้ย" น้ำเสียงวิงวอนนั่น
เป็นของพี่ซันจริงๆ เหรอ หัวใจผมเต้นแรงรัว ราวกับจะระเบิดออกมานอกอก เสียงใครคนนั้นที่บอกว่าต้องการผม ...
ทั้งที่บอกอย่างนั้น แต่ก็ยอมจากไปโดยดี ............ หันหลังกลับไปในวันนั้น ประโยคเดิมๆ ดังวนซ้ำๆ ในหัวผม
“ถ้าเพื่อไนท์......ให้พี่ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”
“งั้นก็ปล่อยให้มันจบนะครับ แล้วเราเริ่มต้นชีวิตใหม่ของตัวเองเถอะครับพี่ ไนท์ขอแค่นี้พี่ซันทำให้ไนท์ได้มั้ยครับ”
“ได้ครับ.....ถ้ามันเป็นความต้องการของไนท์ ต่อไปพี่จะไม่มาให้เราเห็นหน้าอีกนะคนดี ”
ยอมแต่โดยดีทั้งที่รู้ว่าตัวเองก็เจ็บ....เจ็บไม่แพ้กัน น้ำตาผมมันไหลอย่างบ้าคลั่ง
"เออ สัด....โง่อย่างกะค-าย รู้ตัวก็ช้า อารมณ์ก็ร้อน แม่งเหวี่ยงไม่มีเหตุผล แต่เอาว่ะ เพื่อเห็นแก่น้อง กุจะช่วยมึง"
ได้ยินเสียงมือกระแทกเนื้อดังๆ อีกที แต่ดูมันจะเป็นของแข็งกว่าแก้ม เสียงพี่แทนหัวเราะเบาๆ
"ฮ่าๆ ๆๆ ฮาโคตรอ่ะ หน้ามึงนี่ดูโง่ดีนะซัน แถมร้องไห้เป็นเด็ก ๆ เลย คบกันมาเป็นสิบๆ ปี ห่าเอ้ย สุดท้ายก็จะเป็นจะตาย
เพราะน้องไนท์ ไอ้เสือผู้หญิง...ที่ฟันแล้วทิ้งเป็นว่าเล่นตอนอยู่อเมริกา แม่งหายไปไหนว่ะ ฮ่าๆ กร๊ากกกกก กุขำ "
ได้ยินพี่แทนหัวเราะจนตัวงอ สักพักได้ยินเสียง....อะไรบางอย่างกลิ้งขลุกขลิกตามแรงปะทะก่อนหน้านั้น
"ฮ่าๆๆ มึงอย่า...พอเลยๆ กุเจ็บ กร๊ากกกก กุหยุดขำไม่ได้เว้ย"
ภาพคลิปเสียงจบลงแค่นั้น....... เหลือแต่ผมที่ร้องไห้จนตัวโยนหยุดไม่ได้ ปากก็ได้แต่พร่ำชื่อใครคนนั้น
“พี่ซัน ... ฮึก ๆ พี่ซัน ไนท์โง่เอง พี่มาขอโทษแล้วแท้ ๆ มาขอคืนดีกับไนท์ ทำไมไม่คิดว่าทั้งหมดพี่ทำเพื่อไนท์
ฮึกๆ ทั้งปลอมตัวนั่น วิก แว่น คอนแทคเลนส์บ้าบออะไรอีก ทั้งๆ ที่เกลียดสิ่งเหล่านั้นที่สุด...แต่พี่ก็ทำ
ยิ่งไปกว่านั้นพี่คุกเข่า.....ลงต่อหน้าไนท์ ต่อหน้าทุกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ... มีสายตานับสิบๆ คู่ แต่พี่ก็ไม่แคร์
ทำไม.....ไนท์มันบ้า อย่างนี้ ฮือๆๆ ” ผมก้มหน้าลงกับโต๊ะ ปล่อยน้ำตาให้มันไหล ทุบโต๊ะตรงหน้า ระบายความโกรธ
เจ็บปวดเหลือเกิน โง่..........ไม่มีใครเกิน ทำไมถึงสัมผัสไม่ได้สักที หัวใจวางอยู่ตรงหน้า ก็เอาเท้าไปเหยียบขยี้
จนมันบี้แบน ดวงตาคมคู่นั้นมองมาที่ผม..ฝืนเต็มที รอยยิ้มที่พยายามสุดชิวิต พี่รู้มั้ย...รอยยิ้มนั่น มันแสดงความเจ็บปวด
ของพี่มากแค่ไหน ราวกับคนได้ตายไปแล้วก็ไม่ปาน ถึงจะรู้ว่าพี่เจ็บ แต่ผมกลับเลือกที่จะปล่อย.....ปล่อยมือจากพี่ไป
ไม่เหลืออะไรแล้ว ... พี่ซันไปแล้ว ทิ้งไนท์ไปแล้ว เพราะไนท์...........เพราะไนท์เอง
เสียงประตูห้องค่อยๆ เปิดออก ผมคาดหวังว่าจะเป็นคนๆ นั้น คนที่ผมปรารถนาจะเจอ
ผมยอมแล้ว........ยอมทุกอย่างเลย ขอแค่ได้กลับไปยืนข้างๆ พี่ซันก็พอ ผมหันกลับไปมอง
.
.
.
.
.
แต่............... ....... ไม่ใช่ ได้แต่เม้มปากแน่น..................ผู้ชายตรงหน้า.... พี่แทน
พี่แทนส่งยิ้มมาให้ผม ปิดประตูลง .....เดินตรงเข้ามาหา กอดผมไว้แน่น
“ร้องไห้เถอะไนท์ ร้องไห้ให้พอนะครับ แต่ไปนี้จะได้มีแต่รอยยิ้มนะคนดี” ผมซุกหน้าอยู่กับอกพี่แทน พยักหน้าตอบ
น้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหน ผมสะอื้นอยู่กับอกพี่แทนอยู่อย่างนั้น ไม่บอกก็รู้ .....พี่ซันไปแล้ว หายไปแล้ว
“เลือกได้แล้วใช่มั้ย ?” น้ำเสียงอบอุ่นที่เอ่ยถามมา ผมพยักหน้าตอบ สะอื้นจนตัวโยน พี่แทนดันตัวผมออกเบา ๆ
ไล้มือเกลี่ยคราบน้ำตาบนใบหน้า ส่งยิ้มให้ผม ......เหมือนพอที่จะรู้คำตอบของผมแล้ว พี่แทนดึงผมไปกอด
ลูบหัวผมเบาๆ พร้อมคำปลอบโยน
“นิ่งซะคนดี ป่ะ ..... ไปตามหาหัวใจกัน” พี่แทนบอก ผมผละจากอกใช้มือตัวเองเกลี่ยน้ำตาที่ไหลมาอีกระรอก สูดอากาศ
ให้ชุ่มปอด เพื่อหยุดน้ำตาและเสียงสะอื้น ที่ยังมาเป็นระยะ ผมหันไปมองหน้าพี่แทน
“ไนท์พร้อมแล้วครับ พี่ซันอยู่ที่ไหนครับ” ผมเอ่ยถามเสียงแหบพร่า เนื่องจากร้องไห้อย่างหนักเมื่อครู่
พี่แทนส่ายหน้านิ่งๆ พร้อมรอยยิ้ม .....
“พี่ไม่รู้...มันหายไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ยังติดต่อไม่ได้เลย แต่อย่ากลัวเพราะไนท์เลือกแล้วใช่มั้ย ว่าจะอยู่ข้างมัน"
"ครับ ไนท์เลือกแล้ว"
"ถ้าไนท์เลือกแล้ว พี่จะพาไนท์ไปตามหาไอ้ซันเอง ต่อให้มันไปซ่อนตัวอยู่มุมไหนของโลก พี่ก็จะควานหามันจนเจอ
พร้อมแล้วรึเปล่า ?” พี่แทนบอก ลูบหัวผมเบาๆ ผมพยักหน้ารับหนักแน่น
“ไนท์พร้อมแล้วครับ และไนท์จะไม่วิ่งหนีหัวใจตัวเองอีกแล้ว” ผมตอบ ยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่นยิ่งกว่าเคย
“ดีมากคนเก่ง ......ป่ะ งั้นเราไปตามหาไอ้ซันกัน”
-
พี่แทนเลิกเป็นหมอเปลี่ยนอาชีพเป็นนักสืบควบกามเทพเลยดีกว่าค่า
สุดยอดอ่ะ ตามหาทั้งสองฟากจนสำเร็จ
-
ต่อค่าาต่อ :sad4:
-
:) รออีกนิดนะคะ คือแต่งต่อเนื่องมาสองวันแล้ว ฮ่าๆ ตอนนี้ก็กำลังแต่งต่อค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ยังไงก็น่าจะไม่นานเกินรอ
-
เพนกวินตัวนั้นสำคัญแบบนี้นี่เอง สงสารซัน ซันจะเป็นยังไงบ้างนะ
-
โอยยย อ่านน้ำตาไหล :o12:
หวังว่าคราวนี้ จะทำร้ายหัวใจกันเองอีกนะ
พี่แทน กามเทพเดินดิน
-
ตามหาให้เจอนะไนท์ o13
-
ปะ ไปตามหาด้วยกันนะ
เอาใจช่วย
-
พี่แทนนี่สุดยอดจริง ๆ เลย
o13
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย ขอไปแปลงเพศ แล้ว ไปอยู่กะพี่แทน ดีกว่าวะ แมร่ง ผู้ชายอะไร
สุดยอดอ่ะ ถ้าชีวิตจริงมีแบบนี้นะ เหอะๆๆๆ
-
ป่านนี้ซันคงช้ำใจสุดๆ
ก็ดันโผล่ให้เขาเห็นก่อนเองนี่น่า
ผิดเเผนทีนี้
ตามหาให้เจอไวๆนะ
-
:really2: :really2:เอ๋อเล็กน้อยค่ะ ฮ่าๆ ปั่นสุด ๆ พอโพสตอนที่แล้วเสร็จก็มาปั่นตอนนี้ต่อ
ใกล้แล้ว หึหึ ใกล้จบ :mc4: :mc4: :mc4:
และแล้วพรุ่งนี้ก็เป็นวันจันทร์ นั่นหมายความว่าจะไม่มีเวลาแต่ง หรือมีเวลาน้อยมากค่ะ
แต่จะพยายาม ปั่นตอนจบสุดชีวิต อิอิ :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
อ่านให้สนุกนะคะ ^_______^ ยังไงก็อย่าลืมให้กำลังใจกันด้วยนะคะ เม้นต์ๆ หน่อย
:t3: :t3: :t3:
เลือก.....ที่จะรัก
http://www.youtube.com/watch?v=ONLKW4I2Olo
รุจ ศุภรุจ - คนไม่มีหัวใจ
ให้อภัยสักหน ช่วยอดทนอีกทีได้ไหม
ไม่มีเธอก็ไม่มีใครในชีวิตนี้
พูดให้เธอต้องช้ำ ทุกๆคำก็เจ็บทุกที
แต่หัวใจมันกลับไม่รักดี ไม่เคยแก้ไข
ภายในใจนั้นรักมาก แต่หัวใจกับปากสวนทาง
ไม่เคยมีใคร เข้ามารักมาสนใจ
ก็เลยเป็นอย่างนี้ ขอเธอได้โปรด
ช่วยยกโทษคนที่รักเธอ
ฉันขอให้รู้ไว้สักอย่าง ว่าไม่มีทางทอดทิ้งเธอไป
ช่วยเปลี่ยนคนไม่มีหัวใจ
ให้เข้าใจความรักของเธอสักที
ไออุ่นในมือเธอ คำปลอบโยนจากในแววตา
คือช่วงเวลาที่แสนมีค่าในชีวิตฉัน
ต้องตอบแทนยังไง ต้องขอบคุณออกไปเช่นไร
รักของเราจะสอนให้ฉันได้เรียนรู้
ภายในใจนั้นรักมาก แต่หัวใจกับปากสวนทาง
ไม่เคยมีใคร เข้ามารักมาสนใจ
ก็เลยเป็นอย่างนี้ ขอเธอได้โปรด
ช่วยยกโทษคนที่รักเธอ
ฉันขอให้รู้ไว้สักอย่าง ว่าไม่มีทางทอดทิ้งเธอไป
ช่วยเปลี่ยนคนไม่มีหัวใจ
ให้เข้าใจความรักของเธอสักที
ไม่เคยมีใคร เข้ามารักมาสนใจ
ก็เลยเป็นอย่างนี้ ขอเธอได้โปรด
ช่วยยกโทษคนที่รักเธอ
ฉันขอให้รู้ไว้สักอย่าง ว่าไม่มีทางทอดทิ้งเธอไป
ช่วยเปลี่ยนคนไม่มีหัวใจ
ให้เข้าใจความรักของเธอสักที
เสียงเพลงเดิมเล่นวนไปมาซ้ำๆ .... ผมหลับตานิ่ง จมจ่อมอยู่กับความคิดที่วกไปวนมา เหมือนจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วคือ ...ไม่
อาจจะแค่ทำใจไม่ได้ ได้แต่ปล่อยตัวปล่อยใจให้ล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมายกับทะเล ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้
ที่นอนนิ่งอยู่ในเปลริมหาดทราย ดวงตะวันกำลังจะลาลับขอบฟ้า ตะวัน.......ที่กำลังอับแสงในยามเย็น ก็เหมือนผมตอนนี้
ที่ไม่มีเหลือแล้ว..............หัวใจ ถูกคนบางคนทิ้งมันไปแล้วด้วยซ้ำ .......แต่ทั้งหมดก็เพราะตัวเอง ลมเย็นพัดมาเป็นระยะ
ผมรู้สึกได้ถึงสัมผัสบางเบาที่แตะลงบนแก้มผม ค่อยๆ ลืมตา ....... พบใบหน้าแสนหวานที่ผมคิดถึง .....อีกแล้ว
“ไนท์” ผมเอ่ยเรียกแผ่วเบา ดึงคนตรงหน้าให้โน้มตัวลงมารับจุมพิศจากผม ผมกดจูบบางเบา ...ค่อยๆ ไล้เล็มอย่างถวิลหา
แทรกลิ้นเข้าไปชิมปากหวานๆ ของคนตรงหน้าอยู่อย่างนั้นสักพัก ...... แล้วดันคนตรงหน้าออก หลับตาแน่น กอดตุ๊กตาเพนกวิน
ที่อยู่บนอก ยกแขนขึ้นมาปิดบังดวงตาที่ร้อนผ่าวปล่อยให้น้ำตาไหลเอ่อนองใบหน้า และความอ่อนแอ
จนทำให้เห็นภาพหลอนอย่างนี้ทั้งวัน
“ไม่ไหว....เหมือนจริงเกินไปแล้ว ......” ผมสบถก่นด่าตัวเองที่เฝ้าหลอกหลอนตัวเองด้วยการสร้างน้องไนท์ในจิตนาการขึ้นมา
มือบางๆ ดึงมือผมออก ส่งยิ้มมาให้......ผมมันบ้า ทำใจไม่ได้จริง ๆ สินะ ผมยิ้มตอบ....มันอดยิ้มตอบไม่ได้ ถึงจะรู้ว่าตัวเอง
สร้างมันขึ้นมา มือเล็กๆ ของน้องเกลี่ยน้ำตาที่เปื้อนบนใบหน้าของผม กระซิบเสียงแผ่วเบา
“อย่าร้องนะครับคนดี....ไนท์อยู่ตรงนี้แล้ว” ผมเม้มปากแน่น รักจน......ทุกพื้นที่ในหัวใจมีแต่คนๆนี้ ค่อย ๆ ดันตัวขึ้น
ลุกจากเปลอีกด้านที่ไม่มีน้องไนท์คนนั้น กอดเพนกวินแน่นๆ เตือนตัวเองว่าให้หยุด.......หยุดคิดได้แล้วไม่งั้น
ได้เป็นบ้าแน่ๆ ผมเดินตรงไปยังทะเล......อาจจะเป็นเพราะ นอนคิดถึงน้องอยู่ตรงนั้นทั้งวัน ภาพของน้องถึงได้
เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก ...... ไม่รู้จะหลอกตัวเองไปถึงเมื่อไหร่ ความจริง....กับความฝันมันต่างกันเกินไป
เพราะผมกำลังไขว่คว้าความสุขจากจินตนาการ.....ที่คอยสร้างมันขึ้นมาแทนน้อง ผมก้มมองเพนกวินตรงหน้า
นี่แหล่ะคือความจริง ผมมีแค่ตัวแทนน้องที่เป็นเพนกวิน......กดจูบเบา ๆ สองเท้าก้าวเดินไปเรื่อย ๆ
ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครอีกคน ..... วิ่งตามมาอย่างไม่ลดละ ผมหันกลับไปมอง.......แล้วหันกลับมาตามเดิม
แน่นอน....ที่หาดนี้มีผมพักแค่คนเดียว แต่ตอนนี้ .....มีน้องไนท์ที่ผมสร้างขึ้นอีกคน ผมหยุดเดินแค่นั้นอยากรู้ว่า
ตัวเองจะสร้างภาพอะไรหลอกตัวเองได้อีก ผมหยุดยืนหันหลังอยู่อย่างนั้น ..... เสียงฝีเท้าของใครอีกคนเบาลง
จนหยุดยืนนิ่งๆ ข้างหลัง สองแขนเล็กๆ นั่นค่อย ๆ สอดจากด้านหลังกอดรัดแน่นที่ตัวผม จนลำตัวของเราแนบชิดกัน
ใจผมมันแทบขาด หัวใจที่เต้นรัวราวกับกลอง ....... ทั้งดีใจของสัมผัสที่ได้รับ ทั้งเจ็บปวดที่หลอกตัวเอง
ผมมันบ้าไปแล้ว....... ลืมไม่ได้จริง ๆ ผมอยู่ในโลกที่ไม่มีน้องไม่ได้จริงๆ ถึงจะยอมเดินจากมาแต่โดยดี
เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะผมทำน้องเจ็บและเสียใจมามากแล้วนะสิ ...... ก็ถ้าน้องไม่ต้องการจะยืนข้างๆ ผม
ผมก็จะไม่ทำให้น้องระคายสักนิดในความรู้สึก จะจากมาด้วยรอยยิ้ม ......
ผมพร้อมและยินดีจะทำทุกอย่างเพื่อไนท์อยู่แล้ว มันสมควรแล้วที่น้องจะได้ในสิ่งที่ต้องการ ถึงสุดท้ายมันจะลงเอยแบบนี้
ถึงผมจะต้องกักขังตัวเองให้อยู่กับจิตนาการ ไม่สามารถรับรู้ความเป็นจริงอีก ..... ก็ช่างปะไร ในเมื่อชีวิตจริงๆ ถ้าผม
ไม่มีน้องยืนข้างๆ มันก็เหมือนผมตายไปแล้วอยู่ดี ความสุข......ผมคงไม่สามารถสัมผัสมันได้อีก อยากให้น้องรับรู้ว่า..
มันไม่ใช่ความผิดของน้อง เป็นเพราะพี่ซันคนนี้อ่อนแอเกินไป...ที่จะยืนอยู่บนโลกนี้โดยไม่มีไนท์ คงไม่ว่ากันหรอกนะ
ถ้าพี่จะสร้างน้องไนท์(2) มาเก็บไว้เป็นของพี่คนเดียว ผมค่อยๆ หันกลับไป มองน้องไนท์(2) ให้เต็มตา เหมือนเหลือเกิน
ราวกับเป็นคนเดียวกัน ผมใช้มือลูบไล้ใบหน้าหวานของอีกฝ่าย แววตาน้องยังมีเค้าแห่งความเศร้าหลงเหลืออยู่
“ไนท์รักพี่ซันครับ” ปากเล็กๆ นั่นขยับบอก แค่ฝันก็ดีใจแล้ว ผมร้องไห้อีกแล้ว ดึงน้องเข้ามากอดแน่น ๆ ทั้งที่มีความสุข
แต่ก็เจ็บเหลือเกิน รู้ว่าความจริงก็แค่...............หลอกตัวเอง
“พี่ก็รักไนท์ครับ รักเหลือเกิน อย่าโกรธพี่ที่ทำอย่างนี้ ที่พี่สร้างไนท์อีกคนในฝัน ” ผมพร่ำบอกอีกฝ่าย ใบหน้างงงัน นั้น
ช่างน่ารักน่าเอ็นดู ผมกดจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากนั่น น้องหลับตาพริ้มรอรับสัมผัส อดไม่ได้ที่จะแทรกลิ้นๆ แวะชิมความหวาน
ของอีกฝ่าย ใบหน้าแดงระเรื่อของน้องทำให้ผมพอใจ จูงมืออีกฝ่ายกลับไปยังที่พัก ไม่มีเสียงพูดใด
มีแต่ความเงียบงันหลังจากนั้น .... เราทั้งคู่จูงมือกันไป มองพระอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้า รวมถึงผมที่พร้อมแล้วที่จะจาก
โลกแห่งความจริง ไปอยู่ยังโลกแห่งจิตนการที่สร้างขึ้นด้วยตัวเอง
.
.
.
ผมไล่จูบเบาๆ ที่หน้าผาก ดวงตา แก้มทั้งสองข้าง มองสบตาน้องไนท์(2) ที่มองมาที่ผม....มีความสุข ผมเขี่ยจมูกของตัวเอง
เล่นกับจมูกของอีกฝ่าย แก้มสองข้างของน้องขึ้นสีแดงระเรื่อ ผมเม้มปากที่ริมฝีปากอีกฝ่ายบางเบา หยอกเย้า แทะเล็ม
อยู่หลายที ก่อนจะบดจูบหนักๆ ......แทรกลิ้นควานหาความหวานของอีกฝ่าย
“อืออออออออ” เสียงครางแผ่วเบา ลิ้นที่เกาะเกี่ยวกันอย่างไม่ลดละ ราวกับพยายามต่อสู้เพื่อกำชัยชนะจากอีกฝ่าย
เราจูบตอบกันไปมาอยู่เนิ่นนาน มือเล็กไล่สัมผัสไปทั่วเนื้อตัวผม ดันเสื้อที่สวมอยู่จนหลุดไป เช่นเดียวกับผม
ที่มือวาดไปทั่วลำตัวของอีกฝ่าย ดันเสื้อขึ้นจนเห็นเม็ดสีหวานน่าชิม ริมฝีปากผมก็พุ่งเข้าหา ไล้เลีย ดูดกลืน ลากลิ้นร้อนๆ
วนรอบอย่างคุ้นเคย ดูดแรงๆ จนอีกฝ่ายสะดุ้ง ครางเสียงกระเส่าเร้าใจ มือเล็กนั่นเร่งถอนเสื้อตัวเอง
“อ๊ะ ... อ๊าส์” สองมือแทรกเข้ามาในไรผมขยุ้มแน่นอย่างเสียวซ่าน ผมดูดเม็ดสีสลับไปมา แล้วปล่อยเป็นหน้าที่ของมือ
ยื่นจมูกคมของซุกไซร้ซอกคอหอมๆ ของอีกฝ่าย ดูดกลืนทำรอยแสดงความเป็นเจ้าของ ไม่ไหว...... ต้องการแทบขาดใจ
ทั้ง ๆ ที่อยากทนุถนอมมากกว่านี้แท้ๆ ผมกดจูบดูดดื่มที่ริมฝีปากหวานอีกครั้ง เร่าร้อน รุนแรง และเรียกร้อง น้องจูบตอบ
ทั้งเร่าร้อน และรุนแรงพอกัน ยังไม่ทันที่ผมจะถอดกางเกงข้างล่าง มือเล็ก ก็แกะซิบล้วงเข้าไปสัมผัสแกนกลางที่ร้อนระอุ
“อ๊าสสสสสสสสส์” ผมกัดฟันแน่นครางเสียงต่ำ ซุกหน้าลงกับซอกคอหอม ซุกไซร้ ดอมดม ยกมือทั้งสองข้างรั้งกางเกงลงต่ำ
ได้แค่ครึ่งน่อง น้องก็หยุดมือ...หันดันให้ผมนอนหงาย ริมฝีปากระเรื่อกดจูบเร่าร้อนมาที่ปากผม ก่อนจะละออก
“อย่า.... เดี๋ยวไนท์ถอดให้เองนะ” น้องซุกหน้ามาที่ซอกคอผม ค่อยแทรกขามาตรงกลางระหว่างขาสองข้างของผม
ใช้เท้าดันเกาเกงให้หลุดไป อีกมือไล่ถอดกางเกงตัวเอง ผมยื่นมือเข้าไปช่วยรูดซิปเปิดออก สอดมือเข้าด้านหลัง ค่อยๆ ดัน
กางเกงตัวนั้นให้ล่นลงช้าๆ แล้วแวะนวดคลึงสะโพกหวานของอีกฝ่ายอยู่นาน นิ้ววนจ่อที่ปากทางจนอีกคน ส่งเสียงครางกระเส่า
แล้วดึงกางเกงให้ต่ำมาถึงหัวเข่า ไนท์ถอนจูบจากซอกคอผม ลุกขึ้นดึงกางเกงทิ้งอย่างรวดเร็วก้มหน้าลงมาที่หว่างขา
ไล้เลียแกนกลางที่ตื่นเต็มตัว ปากเล็กๆ นั่น ครอบครองแก่นกายที่ร้อนระอุไปทั้งอัน
“อือออออออ” ผมครางกระเส่า เสียวแทบขาดใจ ก่อนจับหัวอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้น น้องมองผมอย่างสงสัย
ผมอมยิ้มเล็ก ๆ ไปให้ ชอบเวลาน้องทำหน้าอย่างนั้น ทั้งดูไร้เดียงสา และบริสุทธิ์
“หันหลังมาให้พี่ชิมด้วยสิครับคนดี” น้องกระตุกยิ้มนิดๆ ราวกับกลั้นขำ ก่อนจะทำตามอย่างว่าง่าย
สะโพกหวานมาจ่อตรงหน้า น้องก้มหน้าครอบปากหวานๆ กับแท่งลำอันร้อนแรงของผม ผมดึงไนท์มาใกล้ปาก
แลบลิ้นเลียส่วนหัว คนข้างบนครางหวาน ทั้งๆ ที่ปากยังครอบแท่งร้อนอยู่ในปาก สะโพกขยับด้วยความเสียวซ่าน
ผมขยับปากครอบทีเดียวทั้งลำ ดูดดุนแรงๆ ก่อนขยับขึ้นลงอย่างรวดเร็ว น้องละปากจากของผม
“อ๊ะ ...อ๊าสสสสสสสสสสสสส์” ส่งเสียงครางกระเส่า เพราะผมเร่งความเร็วเต็มสปีค สะโพกหวานแอ่นโค้ง
กระแทกเข้าปากผมด้วยความเสียวซ่าน มือจิกแน่นที่ขาผม ใบหน้าหวานหลับตาพริ้ม ปากอ้าเผยอ อยากจูบเหลือเกิน
เอี๊ยวตัวหันมามองผม ทั้งที่ยังหลับตา
“อ่ะ อ๊ะ อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ” น้องกระตุกวาบบบ ปล่อยน้ำรักในปากผมจนหมด ทิ้งตัวลงนอนบนตัวผม
หายใจกระเส่า ส่งสายตาหวาดเยิ้มมาทางผม ผมจับน้องพลิกกลับมานอนด้านบน ในท่าที่พลิกคว่ำดังเดิม
รั้งสะโพกหวานให้ชันขึ้น จูบลงบนปากทางค่อยปล่อยน้ำรักที่เหลือในปากรอบบริเวณ ค่อยๆ สอดนิ้วเข้าไป
“อ๊ะ ...เจ็บ” น้องสะดุ้งสุดตัว ด้านในตอดรัดนิ้วผมอย่างแรง ผมพลิกตัวนอนหงาย สอดหัวเข้าไปหว่างขาน้อง
อ้าปากครอบไอ้ตัวเล็กที่ยังอ้วนพีแต่ไม่แข็งขืน ได้ยินเสียงครางกระเส่า จากปากน้อง นิ้วด้านหลังก็เริ่มขยับ
น้องชะงักเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ส่ายสะโพกดันเข้าหานิ้ว ผมเพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นเรื่อยๆ ควานเปิดทาง จนน้องพร้อม
“อื๊อออออออออ......อ๊ะ” น้องครางหวาน ขยับสะโพกตามไม่ขาดสาย ก็จะร้องขึ้นด้วยความขัดใจเมื่อผมละทั้งนิ้วทั้งปากออก
ผมเลื่อนตัวลงให้พ้นหว่างขา ลุกขึ้นเอาแท่งร้อน วนรอบปากทางเข้า น้องร่อนสะโพกตามด้วยความหวามไหว ร้องเสียงจิ๊จ๊ะ
อยู่ในลำคอที่ผมไม่ยอมเอาเข้าสักที ผมยิ้มกริ่ม.........ค่อยกดหัวน้องชายเข้าไป แล้วดันทีเดียวจนมิดด้าม
“อึก อืออออออออออออออ พ...พี่ซัน” น้องเรียกผมเสียงหลงด้วยความเสียวซ่าน ผมขยับช้า ๆ เมื่อเห็นว่าน้องพร้อมถึง
ได้รีบเร่งจังหวะ กระแทกสวนสะโพกหวาน ที่แอ่นโค้งรอรับสัมผัส
“อ่าสสสสสสสส์ เด็กดี อืมม .......ขยับตามพี่เลยครับ” ผมบอกเสียงสั่น กระแทกทั้งเร็ว ทั้งรัว จนเด็กน้อยหัวโยกคอน
“อ๊ะ......จะเสร็จแล้ว......เร็วอีก ....อื๊ออออออออออออออออ” เสียงหวานครางปานจะขาดใจ ก่อนจะพ่นน้ำรัก สาดใส่เต็มเตียง
ร่างกายบิดเร่าด้วยความเสียวซ่านนนนนนนนนน ช่องหวานบีบรัดแน่นจนแทบทนไม่ไหว ผมกระแทกรัว ๆ
ทั้งหนัก ทั้งแรง ไม่มีพักยก จนร่างกายเกร็งกระตุก ฉีดพ่นน้ำรัก..................ใส่ช่องหวานไป
“อ๊ะ อ๊ะ อืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม” ผมกัดริมฝีปากแน่น ส่งเสียงครางต่ำลอดไรฟัน
ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างน้อง ค่อยๆ ดึงน้องเข้ามากอด จากด้านหลัง ของของผมยังคาไว้อย่างนั้น ไม่อยากเอาออก
เอาแขนเท้ากับที่นอน ดันตัวขึ้น กดจูบเบาๆ ที่หน้าฝากคนตรงหน้า ริมฝีปากแดงบวมเจ่อ ทั่วทั้งตัวมีแต่รอยคิสมาร์ค
ที่ผมทำไว้ น้องหันมาจูบตอบแลกลิ้นหวาน เข้ามาชิมปากผม ผมเองก็จูบตอบอย่างเร่าร้อน แล้วไล้มือไปจับไอ้ตัวเล็ก
ลูดขึ้นลงอีกครั้ง น้องส่งเสียงประท้วงทั้งที่ริมฝีปากเรายังดูดดื่มอยู่ด้วยกัน
“อืมมมมมมมม” สักพักไอ้ตัวเล็กก็ตื่นเต็มตัว ผมละจากปาก ซุกจมุกสูดซอกคอหอม ดูดกลืนไล้เลีย ขบเบา ๆ ตามไหล่
และด้านหลัง ส่วนด้านล่างขยับหนุบหนับไปตั้งนานแล้ว ผมจับขาน้องด้านบนให้ยกขึ้น แล้วแทรกขาตัวเองไปตรงหว่างกลาง
ค่อยๆ ดันน้องชายให้ลึกสุด กระแทก กระทั้น จนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันเป็นจังหวะ แต่....เร็วจนจับจังหวะไม่ได้
มีเพียงเสียงครางของเราทั้งคู่ ที่ทำให้รู้ว่ารสรักมันหวานหวามแค่ไหน เสียงกรีดร้องราวเจ็บปวด หากแต่สุขสม
ไม่นานนัก....ทั้งผมทั้งน้อง ก็บินสู่สรวงสวรรค์ หายใจหอบกระเส่าราวจะขาดใจ โอบกอดแนบแน่นเหมือนหลอมเป็นเนื้อเดียว
.
.
.
ไม่นานนัก ราวกับว่าสวิชซ์ได้ถูกเปิด ริมฝีปากที่ถูไถ กลิ่นกายที่โหยตา สัมผัสที่ต้องตา สะกิดเพียงนิด เปลวเพลิงก็พร้อม
จะโชนแสง ต่างฝ่ายต่างโหมแรงเพลิงแห่งปรารถนาใส่กัน ..... ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่
ไม่รู้ว่าค่ำคืนนี้ .....ราตรีนี้จะอีกยามไกลแค่ไหน รู้แต่แค่ทุกอย่างกำลังปลดปล่อยพันธนาการแห่งความเกลียดชัง
ให้ย่อยสลาย เหลือเพียงพันธนาการแห่งความรัก................ที่ผูกมัดเราให้เป็นนิรันทร์
แม้จะเป็นเพียงฝัน ......ในห้วงเสน่หา เป็นเพียงจินตนาการที่ผมสร้างขึ้น ผมยินดีละทิ้งทุกอย่าง....จากโลกความจริง
ไม่รับรู้ว่าน้อง ..................ไม่ได้ปรารถนาในตัวผม แค่ผมได้อยู่ตรงนี้ กับน้องที่อยู่ในจินตนาการของผม
ก็เพียงพอแล้ว โลก.....ที่ไม่มีน้อง มันก็ย่อมไม่อาจมีผมได้เช่นกัน
-
อยากอ่านต่ออออ :sad4: :sad4: :oo1: :oo1:
-
อันนี้เรื่องจริงหรือความฝันเนี่ย?
:z1:
-
จินตนาการได้ะหมือนจริงสุดๆๆๆ
หรือจะเป็นเรื่องจริง
-
พี่ไนท์ จินตนาการแน่หรือนั่น :z1: ทำไมมัน :-[
-
,มันต้องเป็นความจริงแน่ๆเลย
-
:m10: :m10:
พี่ซัน รีบตื่นมาดูได้แล้วว่า ฝันหรือจริง โถ่ น้องมาหาแล้วยังไม่รู้อีก
-
สงสารพี่ซัน
รีบตื่นขึ้นมานะ จะได้รู้ว่าไนท์ก็รักพี่เมิ่ลกัน
-
:call: :call: :call: :call: ขอให้เป็นความจริงด้วยเถอะ :call: :call: :call: :call:
-
ขอให้เป็นความจริง
หัวใจตรงกันแล้ว ก็ขอให้เริ่มต้นกันใหม่ :L2:
-
ความจริง ~
ผมตื่นเช้าขึ้นมาอีกวัน ..... มองไปยังที่นอน ข้างๆ ตัว ก็เห็น.............แต่ความว่างเปล่า ความสุขเมื่อคืนวาน
ช่างจางหายไปเร็วเสียนี่กระไร สัมผัสร้อนจากทั้งผมและน้องยังชัดเจนในความรู้สึก เหมือนจริงจนแทบคาดไม่ถึง
ผมหลับตาแน่น ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอีกครั้ง ไม่น่าหลับเลย............... เสียดายเหลือเกิน น้องหายไปอีกแล้ว
ผมดึงเพนกวินมากอดแน่น ๆ แทบอยากจะคลั่งเมื่อมองไม่เห็นใครอีกคนที่นอนข้าง ๆ ฝันอีกสิ
ผมอยากไนท์ของผมคืนมา........ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือความฝัน นอนแช่อยู่อย่างนั้น จนทนไม่ไหว
สุดท้ายก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำชำระร่างกาย เมื่อท้องเริ่มประท้วงว่าทนไม่ไหวกับการอดอาหาร ...ตั้งแต่เที่ยงเมื่อวานนี้
ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ผมเดินไปหยิบมือถือขึ้นมาดู มันถูกปิดตั้งแต่มาถึง พอกดเปิดก็เห็นสายไม่ได้รับ 50 กว่าสาย
........ 29 miss call จากไอ้แทน
....... 30 miss call จากคนที่ผมคาดไม่ถึง ............ น้องไนท์
ผมมองดู ......ด้วยความรู้สึกที่เศร้าหมอง น้องคงเป็นห่วงที่ผมหายไป ดูท่าน้องกับไอ้แทนคงคุยกันแล้ว ว่าผมหนี....
แต่โทษทีเถอะ..... ตอนนี้พี่ไม่พร้อมจะรับความหวังดีอะไรจากไนท์ทั้งนั้น ........ ในเมื่อไม่ได้รัก ก็อย่าสงสาร
มันเป็นการทรมานคนที่รักรู้ไหม ........... ยิ่งได้ยินเสียงก็คงยิ่งอยากเจอ ยิ่งคิดถึง ยิ่งต้องการ คงเป็นไปไม่ได้ที่จะยอมอยู่เฉยๆ
พี่คงเผลอทำอะไรอย่างใจปรารถนา ........ ถึงตอนนั้น แม้แต่คำว่าให้อภัย....ไนท์ก็คงไม่มีให้พี่แล้ว ผมนั่งเหม่อลอย..
อาการอยากอาหารเมื่อครู่ชะงักไปเสียแล้ว กลายเป็นนั่งถอนใจ...... เดินไปที่ระเบียง เห็นทะเลกว้างใหญ่ไพศาล
จะพอมีพื้นที่ให้ผมซุกซ่อนตัว.....ได้รึเปล่า หลังจากเหม่อมองอยู่นาน ก็เริ่มสำเนียกได้ว่าไอ้แทน...คงจะเป็นห่วง
อยากจะขอบคุณมัน พอๆ กับขอโทษ ที่ทำให้ทุกอย่างล้มเหลวไม่เป็นท่า .................... ทุกอย่างมันจบไปแล้ว
ไล้มือเกลี่ยเบาๆ ที่แก้มเพนกวิน นึกถึงแก้มนิ่ม ๆ ของใครบางคนที่ผมจินตนาการขึ้นมา ช่างหอมหวานไม่ต่างจากตัวจริง
ทั้งท่าทาง หน้าตา แววตาที่มองตอบ ...... ราวกับเป็นคนๆ นั้น.................. น้องไนท์
หลังจากปล่อยให้จิตใจพุ่งซ่านอยู่สักพัก ถึงได้ตัดสินใจส่งข้อความไปบอกไอ้เพื่อนรัก ..... ว่าปลอดภัยดี
“ปลอดภัยดีไม่ต้องห่วง” ข้อความสั้น ๆ จากผม
“ครืดดด ครืดดดดด” เสียงมือถือสั่น บอกให้ทราบว่ามีข้อความเข้า ผมหยิบมาดูอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ก็ต้องสงสัย
“กุรู้แล้วสัด ......มึงนี่นะ เดี๋ยวกุไปหา” เออ .....มันจะรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่ไหน ในเมื่อผมไม่ได้บอกใครสักคน
ผมวางมือถือลงไม่ได้ใส่ใจกับข้อความที่ว่า ยังคงนั่งมองท้องทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา รู้สึกทั้งเหงา ทั้งเศร้า ไปพร้อมๆ กัน
“ก็อก ๆ ก็อก ๆ” ผมขมวดคิ้วมุ่น ใครกัน ...... แอบขำความคิดตัวเอง ...ถ้าเป็นไอ้แทนจริงๆ หล่ะ คงจะพิลึก ถ้าใช่ผมว่า
แม่งเล่นของชัวร์ หึหึ .... ไม่งั้นจะตามมาถูกได้ยังไงหล่ะ ผมเดินตรงไป ค่อยๆ เปิดประตูออก เห็นหลังไอ้เพื่อนรัก แล้วก็ต้องทึ่ง
แทน............มึงมันสุดยอดดดดดดดดดดดดด มั๊ก ตามกุมาได้ไงเนี่ย ไอ้แทนหันหน้ากลับมา มองผมด้วยสายตาที่เย็นชา
เดินตรงดิ่งเข้ามาหา ................ ผมไม่เข้าใจ ดูเหมือนมันโกรธ อาจจะเพราะเรื่องที่ผมเปิดเผยตัวเองก่อนเวลาที่มันวางแผนไว้
“เพี๊ยะ เพี๊ยะ.......โอ๊ย!!” ไอ้แทนเอื้อมมือมาตบกระโหลกผมแรงๆ ผมร้องเสียงดัง นิ่วหน้า....... ด้วยความเจ็บปวด
เพราะไม่ทันตั้งตัวกับการคุกคามครั้งนี้ ลูบหัวตัวเองป้อยๆ หันไปมองหน้าไอ้ตัวก่อการร้าย......ว่ามันจะด่าอะไรผมอีก
“ไอ้หื่น แม่งจะบ้ากามไปไหนว่ะ กุบอกแล้วใช่ไหม่ ว่าถ้ามึงหื่นมากขนาดนั้นก็ไปเอากับเด็กขายโน่น สาดดดดดดดดดดดด
ถ้าน้องเป็นไรมึงจะรับผิดชอบไหวมั้ย เชี่ยนี่.....แม่งปากก็บอกกับกุว่ารักน้อง ...รักน้อง....รักห่าอะไรของมึง ไม่มีการถนอมเลย
ดูดซะลายทั้งตัว โหยย. มึงรู้ไหมเมื่อเช้าน้องซมซานไปหากุ ไข้ขึ้นซะ ตัวนี่ร้อนยังกะโดนไฟเผา พอกุถามว่าทำไมไม่ให้มึง
มาตามกุ น้องก็บอกว่ามึงหลับไม่กล้าปลุก สัดนะมึง ....ที่เมื่อคืนหล่ะทั้งคืน กุไม่เห็นมึงจะเป็นไร แค่ตื่นมาดูน้องแค่นี้
ทำไม่ได้เลยเหรอว่ะ เดี๋ยวถ้าน้องหาย...กุจะพาน้องไปอยู่ด้วย มึงอ่ะ .... อย่ามายุ่งกะน้องอีกเลย ไอ้ฟายยยยยยยยยย”
ไอ้แทนตะโกนด่าผมลั่น ก่อนจะกระโดดลอยกลางอากาศ ผมที่ยืนเอ๋อ อ้าปากค้าง แถมยัง.......งงงันกับคำพูดของแม่งเมื่อกี้
ว่าแม่งพล่ามอะไรนักหนา น้องไนท์อะไร เป็นข้งเป็นไข้ ใคร...ใครหื่น กุเอากับน้องไนท์ในจินตนาการเว่ย .....
แล้วว่าแต่น้องไนท์ในจินตนาการ เชี่ยแทนมันเห็นได้ไง เป็นแค่คนในความคิดแล้ว ป่วยได้ด้วยเหรอว่ะ ......................
ขณะที่ในหัวผมกำลังวิ่งวุ่นกับคำถาม สุดท้ายก็เลยไม่ทันหลบหนี ฝ่ามือหนาๆ ของไอ้เพื่อน....นรก ที่ฟาดมาตรงกระบาลผม
อีกครั้ง
“โอ๊ย.......เชี่ย ” ผมกุมหัวแน่น โอ๊ยยยยยยยยยยยยย ........ กุงงเว่ย ใครก็ได้ช่วยอธิบายที
“สัดมึงพูดห่าอะไรไอ้แทน ......... น้องไนท์ที่ไหนไม่มี๊ มั่วแล้วมึง ไนท์อยู่ชลบุรีโน่น ” ผมได้สติ ก็ด่าไอ้บ้านั่นกลับ
“เหรออออออออออออ แล้วที่มึงเอาเมื่อคืน แม่ง....คิดว่าเอากับอากาศหรือไง สัด” มันหันมาทำหน้ากวนตีน
“เออ... กุเอากับน้อง แต่เป็นน้องที่อยู่ในจินตนาการกุ แล้วเค้าจะเจ็บ จะป่วย ห่าเหวนั่นได้ยังไง เชี่ยนี่”
“แม่งเอ๊ย...........มึงมันบ้า เมื่อวานน่ะ น้องไนท์ตัวจริงโว้ย ตัวเป็น ๆ เลยห่า กุเป็นคนพาน้องมาส่งให้มึงเกือบจะถึงเปล
ด้วยซ้ำ น้องเค้าบอกอยากขอเคลียร์กับมึงสองคน กุเลยไปเช่าบ้านอีกหลังอยู่ตรงริมหาดโน่น พอกุจะมาชวนไปกินข้าว
เย็นด้วยกัน ก็ได้ยินแต่เสียงครางหงิงๆ อยู่นั่นแหล่ะ กุเลยไปหาข้าวกินคนเดียว ปล่อยให้สวีตกันซะให้พอ ที่ไหนได้
มึงมันไอ้หื่น แม่งไม่เคยระวังน้องหรอก เชี่ยเอ้ย” ไอ้แทนตะคอกกลับ ผมอ้าปากค้าง กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ รู้สึกจุกคอหอย
เมื่อคืนนี้ .................เอ่อคือ ==’ มันเยอะจนนับไม่ไหว แบบว่า....แบบว่า เอ่อ....ผมไม่รู้ไงว่าเป็นน้อง คือเมื่อคืนก็...
สิบกว่าครั้ง แบบว่า............ มันเก็บกดมานาน แล้วก็อะไรอีกหลายอย่าง ป่านนี้ก้นน้องคง.................. = =
“คือกุ........แบบว่า......กุคิดว่า.......แบบ.............” ผมเอ่ยตะกุกตะกัก
“มึงคิดว่ามึงแม่งเทพสร้างน้องไนท์ในจินตนาการขึ้นมาได้ จูบได้ ลูบได้ สัมผัสได้ว่างั้น? สาดดดดดดดดดดด”
ผมกระพริบตาถี่ ๆ พยักหน้าหงึกๆ ถูกทุกอย่างที่มันพูดมา
“เฮ้อ...................ไอ้โง่เง่าวววววววววววววววววววววววววววววววววววว” ไอ้แทนตะโกนด่าเสียงดัง ผมสะดุ้งโหยง
ก้มหน้างุด .... อย่างไม่รู้จะทำอะไรดี ... อ่า..คงต้องรอฟังเทศน์ จากไอ้เพื่อนเทพนี่ซะก่อนหล่ะมั้ง
“ไปเลยมึง.........ไม่ต้องมานั่งหน้าสลอนอยู่ตรงนี้ ไปชิ่ว~ชิ่ว~” มันว่าโบกสะบัดมือ เหมือนไล่..... ( อะไรหว่าคุ้น ๆ )
“เอ่อ.....จะให้กุไป แล้วช่วยให้กุญแจบ้านกุได้มั้ยครับ ท่านเพื่อนที่เคารพ” ผมถามเสียงเบา มันหันมามองหน้าผม ทำท่าฟึดฟัด
อย่างขัดใจ ก่อนจะโยนกุญแจมาให้
“ดูแลน้องดีๆ หล่ะมึง ไม่ดีกุเอาคืน ไอ้ห่า เดี๊ยะ ๆ .... กุนอนก่อนหล่ะ ห้าว~” หลังจากมันเทศน์จบ พระอินทร์คงจะเรียก
แม่งไปเฝ้าถึงได้หาว.....จนหมดไส้หมดพุงแบบนี้ ผมพอได้กุญแจ ก็วิ่งหางจุกตูด ............ไปตามล่าหาหัวใจตัวเอง
(มีต่อค่ะ)
-
รีบมาต่อนะค่ะ
ค้างงงงงง
-
พี่ซันหื่น สิบกว่าครั้ง น้องช้ำในตายกันพอดี
-
โถ่น้องไนท์ คิดผิดหรือคิดถูก ที่กลับมาเนี่ย
-
ไหนใครว่าอิพี่ซันมันเลิกบริโภคหญ้าไง
ดูซิ สงสัยจะบริโภคมากไปหน่อย ซึมเข้ากระแสเลือดไปแล้วมั้ง :jul3: :jul3:
รีบไปดูน้องได้แล้ว 10 กว่า ครั้ง แม่เจ้า คนเปล่าหว่ะ
-
รีบไปดูน้องด่วนเลย ป่านนี้จะเป็นยังงัยไม่รู้
-
:a5: สิบกว่าครั้ง บ้าไปแล้ววววววววววววววว ป่านนี้น้องเป็นไงบ้างละนั้น ไม่ฉีกไปแล้วเรอะ :angry2:
-
แทนเพิ่งรู้หรอว่าพี่ซันเทพ ขาดเอาเพนกวินมาจูบแทนน้องไนท์ กะอีจินตนาการพี่ซันสามารถ(ถึงจะเป็นความจริงก็เถอะ)
เอ่อ แต่สิบกว่ารอบดูแล้วจะอดมานานนะเนี่ยซัน :jul1:
-
สงสารซันนะตอนแรก ๆ แต่ซันก็ช่างคิดได้เหมือนที่แทนว่าจริง ๆ
-
ในที่สุดก็มาถึงจุดจบ ฮ่าๆๆๆ อ่านให้สนุกนะคะ
คนแต่งแอบไปนอนก่อนเน้อ :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
ปล. ส่งท้าย อย่าลืมเม้นให้ชื่นใจด้วยนะคะ อิอิ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
ความจริง~(ต่อ+อวสาน)
ผมวิ่งมาไม่นานนักก็ถึงบ้านพักริมทะเลอีกหลัง ไม่ได้อยู่ไกลเท่าไรนัก ...แค่มองด้วยตาก็ยังมองเห็น เพียงแต่ว่าใจผมที่ร้อนรน
อยู่ตอนนี้แทบจะอดรนทนไม่ไหว อยากจะรีบไปให้ถึงเสียไว ๆ ผมรีบไขกุญแจ เปิดประตูเข้าไป ค่อยๆ ปิดประตูลงอย่างเบามือ
น้องคงหลับอยู่ ไอ้แทนให้ยาน้องแล้ว มันบอกไว้ว่าถ้าน้องมีไข้สูงก็ให้เช็ดตัว คอยวัดอุณภูมิให้น้องเรื่อย ๆ
พยายามรักษาระดับอย่าให้สูงกว่าที่เป็น ผมเดินตรงไปยังห้องนอน ค่อยๆ แง้มประตูออกอย่างเบามือ
แล้วปิดลง..... เห็นน้องหลับสนิทอยู่บนเตียงนอน ลมหายใจสม่ำเสมอ อกกระเพื่อมเป็นระยะใบหน้าหวาน
ขึ้นสีระเรื่อเพราะพิษไข้ ผมเคลื่อนกายเข้าไปใกล้ ทิ้งน้ำหนักลงบนเตียงอย่างระแวดระวัง กลัวคนตรงหน้าจะตื่น
ค่อยๆ ไล้มือสัมผัส หน้าผาก ซอกคอ น้องยังตัวรุม ๆ ขดตัวจนตัวงอ อาจจะเพราะพิษไข้เลยทำให้น้องหนาว ทั้งที่อากาศ
ค่อนข้างร้อนด้วยซ้ำ น่าสงสารเหลือเกิน ผมกดจูบเบาๆ ที่หน้าผาก น้องขยับตัวยุ๊กยิ๊ก ค่อย ๆ ลืมตา กระพริบตาปริบ ๆ อยู่
สี่ห้าครั้งเพื่อปรับแสง ก่อนจะมองมาที่ผม ส่งยิ้มหวานมาให้ทั้งๆ ที่เป็นไข้ ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ
“พี่ซัน” น้องเอ่ยเรียกเสียงเบา ดึงมือที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มมาจับมือผมไว้แน่น
“ไนท์ขอโทษ ..วันนั้น ที่ไนท์ ฮึก ๆ ไล่พี่ซันไป ...ฮึก.ๆ ....ขะ..ขอโทษครับ” น้ำใสๆ ไหลอาบแก้มน้อง
เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาจากใบหน้าหวานของอีกฝ่าย แล้วกุมมือน้องแน่นขึ้น ดึงมาแนบกับใบหน้าของผม
กดจูบบางเบา แล้ววางกลับแนบข้างใบหน้าเช่นเดิม น้องมองนิ่งมายังผม ดวงตากลมโตฉายแววความหวั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด
ผมจ้องลึกลงในตาคู่นั้น อยากประกาศความจริงจัง และจริงใจ อยากให้น้องเชื่อมั่นคนๆ นี้
“ไม่เป็นไรครับ .....ไม่เป็นไรนะคนดี ไม่ใช่ความผิดของไนท์ อย่าร้องนะครับ เห็นไนท์ร้องไห้แล้วพี่ใจไม่ดีเลย
นิ่งนะครับคนดีของพี่ พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ.........” ผมหยุดอยู่แค่นั้น ราวกับฝันไป กับคนที่ผมปรารถนา
ตอนนี้มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ผมจ้องมองสำรวจใบหน้าหวานอย่างละเมียดละไมราวกับเพ้อพก
ความหวาดกลัวค่อยๆ กัดกินหัวใจ ไม่ใช่ฝัน.....ใช่ไหม? เสียงในใจมันร้องถาม ไม่ใช่สิ่งที่ผมสร้างขึ้นมาเองอีกใช่ไหม
ตั้งแต่มาถึงที่นี่ ภาพน้องก็วนเวียน ปรากฎตัวไม่ขาดสาย บอกได้คำเดียว....นั่นก็เพราะผมกลัว กลัวที่จะเจอความจริง...
มาทำร้ายให้เจ็บปวด เหมือนๆ จะทนไม่ไหว...น้องเป็นฟางเส้นสุดท้ายสำหรับผม เหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา ผมอดทนและ
ต่อสู้กับมันมาจนเหนื่อยล้า ความกดดันทั้งหลาย ที่ผ่านๆ ก็เพื่อจะชนะทุกๆ อย่างที่มันเคยทำร้าย แต่จุดหมายปลายทางของผม
กับต้องการแค่คนตรงหน้าให้มาอยู่ข้างๆ รอยแค้นที่แสนทรมาน .....ยากเกินให้อภัย แต่ตอนนี้สิ่งที่ผมมี.....
ก็คงเหลือแต่เพียงความรัก เพราะรักจากน้อง......ที่มอบให้ผมมาเสมอ มันค่อยๆ กัดกร่อน ความแค้น จนกลายเป็นแสนรัก
ค่อย ๆกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก เหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างมาจุกที่คอหอย รู้สึกได้ถึงมือสั่นเทาของตัวเอง
อยู่ๆ หัวใจเต้นรัวราวกับจะระเบิด ถ้าหากว่านี่เป็นเพียงแค่ฝันอีก หัวใจผม........มันคงเกินทานทนไหว จะให้เชื่อเหรอ?
ว่าน้องจะยินดีกลับมายืนตรงหน้า แล้วจะเชื่อได้หรือเปล่า ......ว่าน้องยินดีจะให้อภัยทุกอย่าง ยินดีกลับมาเริ่มต้นใหม่
กับคนที่มันเลวร้ายอย่างผม ได้แต่จ้องมองใบหน้าที่แสนรัก ดึงมือทั้งข้างของน้องทั้งจูบทั้งดอมดม น้ำตาไหลเกินจะกลั้น ....
หัวใจเหมือนถูกบีบอัดจากแรงมหาศาล อึดอัดจนหัวใจแทบหยุดเต้น ...... แต่สุดท้ายก็ยังอยากรู้ ว่าสิ่งที่เห็นมันจริงหรือมายา
กอบกุมมือคนตรงหน้า บีบแน่นเพราะกลัวมันจะจางหาย ยกขึ้นมาชิดแนบใบหน้า ก็จะเอ่ยปากถามสิ่งที่ยังคั่งค้างในหัวใจ
“.ไนท์.. .....ไนท์ครับ............ช่วยบอกพี่ที ...... ว่าตอนนี้พี่ไม่ได้ฝันไป ......... มันเกินกว่าที่พี่จะเชื่อได้ ว่าไนท์......จะกลับมา
จะให้อภัยคนที่แสนเลว คนที่เคยทำระยำตำบอนกับไนท์มานับครั้งไม่ถ้วน ไนท์จะให้อภัยใช่ไหม”
ผมกัดปากตัวเองแน่น ไม่ได้มีเสียงสะอื้น มีแค่น้ำตาที่รินไหลอาบแก้ม น้องดึงผมไปกอดไว้แน่น จูบปลอบเบาๆ ที่แก้ม
“มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหมไนท์ ..... เรื่องจริงใช่รึเปล่า ถ้าหากนี่เป็นเรื่องที่พี่เข้าใจผิด หรือสร้างภาพขึ้นมาเองอีก
ก็ช่วยบอกมาที ช่วยบอกความจริงพี่ที ...... ตอนนี้พี่พร้อมแล้วที่จะรับฟังความจริง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่น่ายินดี
หรือแม้แต่เจ็บปวด พี่ก็พร้อมจะฟังแล้วครับ ” ผมกอดตอบน้องแน่น ร่างกายที่สั่นเทาดูเหมือนจะรับงับไม่ได้
พึ่งเคยกลัวขนาดนี้ ไม่สิ......ความเจ็บปวดจากการสูญเสีย ความเจ็บปวดจากการไม่มีใคร ผมรู้ดี ....... เพราะได้
ลิ้มรสมันมาตลอด 15 ปีที่ผ่านมา ทั้งพ่อ แม่ และคนที่ไว้ใจ ผู้ใหญ่ที่เคยศรัทธา ทุกอย่างเปลี่ยนไปเพราะอำนาจเงิน
ขอแค่ตอนนี้ ครั้งนี้เท่านั้น..... ที่ไม่อยากสูญเสียอีกแล้ว
“ไม่ได้ฝันครับ มันเป็นเรื่องจริง ....ไนท์อยู่ตรงนี้แล้ว ฟังเสียงหัวใจดูสิครับไม่มีตัวปลอมที่ไหนจะมีหัวใจที่ยังเต้นอยู่อย่างนี้
แต่ที่มันยังเต้นก็เพราะ.....................มันต้องการจะอยู่ข้างๆ คนๆ นี้” น้องไล้นิ้วที่แก้มผมเบา ๆ รอยยิ้ม
ที่แสนคิดถึง ปากสีสวยฉีกยิ้มจนเห็นฟันขาว จ้องมองมาที่ผม
“ไม่ทราบว่า...ถ้าไนท์ขออยู่ตรงนี้......จะได้ไหม? ” นิ้วเล็กนั่น จิ้มมาที่หัวใจผม ผมยิ้มกว้างงงงง หัวใจโพงโตกว่าครั้งไหน ๆ
ราวกับทุกสิ่งที่เป็นสีดำได้มลายสูญสลายเป็นอากาศธาตุไปหมดแล้ว เหลือแต่เพียงความสดใสของโลกใบนี้ให้ยลโฉม
ผมดึงน้องมากอดแน่น ...... กดจูบที่หัวทุยๆ ของอีกฝ่าย แล้วเชยคางคนตัวเล็กให้หันมามองหน้ากัน
“คงไม่ได้หรอกครับ ถ้าคิดจะเอาหัวใจพี่ไป ก็ต้องเอาตัวไปด้วย งั้นพี่ฝากไนท์ช่วยดูแลทั้งตัวทั้งหัวใจพี่
ตลอดชีวิตนี้เลย..............จะได้ไหมครับ” น้องทำแก้มพองก่อนจะย่นปาก
“ตลอดชีวิตเลยเหรอครับ? ไนท์ขอคิดดูก่อนน๊า .....อืม... เอางี้แล้วกันครับ ทดลองงาน 6 เดือน ถ้าทำตัวดี
ไนท์จะพิจารณา ขยายเวลาไปเรื่อย ๆ แล้วกัน คิกคิก” น้องยิ้มขำ ..... เริ่มอยากจะกวนผมเข้าให้แล้ว ผมยื่นหน้าเข้าใกล้
เขี่ยจมูกตัวเองเล่นกับจมูกคนตรงหน้า
“เคี่ยวจัง ..... ยอมแล้วครับ ไนท์ว่าไง พี่ซันว่าตามคร๊าบบบบบผม” ผมยกมือขึ้นมาตะเบ๊ พร้อมรับคำสั่งเจ้านาย
“ดีมาก งั้นลองทำตามคำสั่งสิ ลองบอกรักเจ้านายมั่งเป็นไง” ว่าแล้วก็ยิ้มขำ ผมยื่นหน้าไปใกล้ ๆ กระซิบที่ติ่งหู
“พี่รักไนท์นะครับ ที่รัก...... รักนะ .... รักนะครับ รักมากครับผม” เสียงกระซิบแผ่วเบา ริมฝีปากไล่เล็มตรงติ่งหูของอีกฝ่าย
น้องหลับตาพริ้ม มือเริ่มจิกเบาๆ ที่ไหล่ผม ใบหน้าที่แดงระเรื่อขึ้นสีหนักกว่าเดิม ก่อนจะส่งแววตาหยาดเยิ้ม ๆ มาทักทาย
“อืมม ... ถ้ารักจริงก็ช่วย.... แสดงให้ดูได้มั้ยครับ” น้องว่าน้ำเสียงกระเส่า ริมฝีปากเผยอเล็กยั่วยวน ผมก้มลงจุมพิศ
ที่ริมฝีปากบาง ... ขบเม้นริมฝีปากล่าง ด้วยความหลงไหล ก่อนจะทาบปาก บนกลีบปากสวย ไล้ลิ้นแวะชิมความหวาน
ก่อนจะแทรกเข้าไปในปาก ...เพื่อหาความหวานที่มากยิ่งกว่า ร่างเล็กสั่นสะท้าน ...หวามไหว วาดแขนโอบรอบคอผม
เสียงครางกระเส่า ..... ทำผมแทบอดใจไม่ไหว แต่ก็หยุดแค่นั้น ...... ค่อยๆ ดันน้องออกเมื่อนึกถึงเมื่อคืน ที่ผมทำลงไป
น้องจ้องมองมาที่ผมด้วยแววตาสงสัย เพราะปกติ ถ้าเริ่มมาขนาดนี้แต่ให้น้องขอให้หยุด .....ผมบอกได้เลยไม่มีทาง
“มีอะไรเหรอครับพี่ซัน?” ริมฝีปากบางขยับถามด้วยความสงสัย
“เอ่อ .... เมื่อคืนนี้พี่ทำไปตั้งสิบกว่าครั้ง แล้วไนท์ ....ไม่เป็นไรเหรอครับ พี่ไม่อยากให้ไนท์เจ็บตัวอีก” ผมมองน้องด้วยสายตา
ที่ห่วงใย ไล้ มือบาง ๆ ที่แก้มนุ่ม ผมเห็นน้องยิ้มที่มุมปาก
“เมื่อคืน หึหึ ....คึก ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ ไม่ไหวแล้ว พี่ซันตลกจะตาย” อยู่ดีน้องก็หัวเราะจนตัวงอ ผมงงเป็นไก่ตาแตก
น้องโดนผมทำไป สิบกว่าครั้ง ยังขำๆ (โอ้มายก็อดดดดดดดดดดดดดดด) ผมอ้าปากค้าง เลยทีเดียว
“ฮ่าๆๆๆ สิบกว่าครั้งก็คงใช่อ่ะครับ แต่กับไนท์แค่ สามครั้งเองนะครับ”
“อ้าวแล้วที่เหลือ?”
“ก็ไปถามไอ้เพนกวินเอาเองสิครับ พี่ซันมัวแต่พร่ำเพ้อว่าผมเป็นตัวปลอมๆ แล้ว .....ฮ่าๆๆๆ หันไปหาเพนกวิน
เอามือควักซะไส้ทะลักเลย แล้วก็น่ะ.......แถมไม่ยอมให้ผมนอนกอดด้วยซ้ำ ฮ่าๆๆๆๆ” น้องก็ว่าไป แต่ผมตอนนี้อาย
ซะจนแทบแทรกแผ่นดินหนี
“ละ.....แล้วที่ไนท์ เป็นไข้ไม่สบายอยู่นี่ ไม่ใช่เพราะพี่หรอกเหรอ” ผมถามขึ้น รู้สึกฉงนสนเทห์ กับเรื่องราวที่พึ่งได้ยินมา
“ป่าวสักหน่อย พี่แทนไม่ได้บอกเหรอครับว่าระหว่างทางฝนตก แล้วไนท์ตากฝนตอนกำลังจะขึ้นรถมาที่นี่” ผมกำหมัดแน่น
ไอ้แทน แม่ง............................ กุอยากมอบตุ๊กทองให้เมิ๊งงงงงงงงงงง สัด.....................หลอกกุได้....ไอ้เพื่อนเชี่ย
“หึหึ” ผมพยายามหัวเราะ ตอนนี้น้องเลิกหัวเราะผมได้แล้ว แต่ยังหอบเหนื่อย เพราะเรื่องผมอยู่
“งั้นคำถามสุดท้าย...รู้ได้ไงว่าพี่อยุ่ที่นี่” ผมหล่ะสงสัย แม่งมันเล่นของป่ะว่ะ ผมมาที่นี่โดยไม่ได้บอกใคร ขนาดมือถือยังปิดเลย
แล้วมันดันสะเออะรู้ได้ไงฟ่ะ เชี่ยนี่ .....แม่งน่ากลัวจริง ๆ ครับ
“ก็รถที่พี่ซันขับมาน่ะ เป็นรถพี่แทนใช่มั้ยหล่ะครับ คือว่ารถพี่แทนติดจีพีเอสไว้น่ะครับ เลยรู้ว่ารถจอดที่ไหน ส่วนเรื่อง
ที่พัก เห็นพี่ซันโทรไปข่มขู่คุณฟ้าให้เช็คบัตรเครดิตพี่ซันทุกใบ ระหว่างขับรถมาระยอง ว่าล่าสุดพี่ซันใช้บัตรเครดิตที่ไหน
อ่ะครับ เพราะพี่แทนสันนิฐานว่า พี่ซันอกหักรักคุดตุ๊ดเมิน หนีมาแบบนี้คงไม่ได้วางแผนมาก ก็คงใช้บัตรเครดิตเพื่อ
ความสะดวกนั่นแหล่ะครับ ก็ ประมาณนี้แหล่ะครับ ” น้องเล่าจบ แต่ผมยังมีคำถามต่อ
“แล้วเมื่อเช้าทำไมหนีมา ...ไม่รอพี่ก่อน”
“ก็เมื่อคืนพี่ซันนอนทับผ้าห่ม แถมไม่ยอมให้ไนท์กอดอีกตะหาก ผ้าหนาวจะตาย ตอนเช้าเลยไข้ขึ้น จามไม่หยุด
น้ำมูกไหลตลอดเวเลยอ่ะครับ เห็นพี่ซันนอนหลับพริ้มคิดว่าน่าจะเหนื่อยมากๆ จากเมื่อคืนไนท์เลยเดินมาหาพี่แทนเอง ”
น้องเล่าจบ ผมได้แต่ถอนหายใจ เห้อ~ เสียงดัง
“มีคำถามอีกมั้ย”
“ไม่มีแล้วครับ”
“ดีครับ ไนท์หนาวอ่ะ พี่ซันนอนกอดไนท์ได้ป่าว นะ นะ” แล้วน้องไนท์ก็เอาหัวมาถูไถ ที่อกผม แต่นั่นไม่เท่าไหร่
“อืออออออออ” ผมคร่างเสียงต่ำ ก็เด็กน้อยตัวดี เล่นปีนขึ้นมานั่งตักผม โอ๊ยยยยยยยยย ....จะละลาย
สะโพกด้านล่างถูไถกับ ซันน้อยจนมันพองตัว ผมดันน้องให้นอนหงาย ก่อนจะทาบทับตัวเองค้นหาความหวานในตัวอีกฝ่าย
.
.
.
มีเพียงเสียงครางลั่นดังลอดออกมาเป็นระยะ .. .... นานจนกระทั่งเราทั้งคู่ถึงฝั่งฝัน
น้องไนท์ซุกหน้าเข้าหาอกผม ผมกระชับกอดแน่นขึ้น เราสองคนกอดกัน ด้วยร่างกายที่เปล่าเปลือย หลับตาลงด้วยความเหนื่อยอ่อน
ในที่สุด......ผมก็ได้หัวใจของผมกลับมาแล้ว และจะรักษาไว้ให้ดีตลอดไป แน่นอน.......สำหรับไอ้เพื่อนเลิฟ
บุญคุณคงต้องทดแทน............... ส่วนเรื่องแค้น ต้องชำระ โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
------------------------------------------------ อวสาน ----------------------------------------------------------------
-
:laugh:
ไอ้เราก็ว่า 10 กว่าครั้ง ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต ที่ไหนได้ ที่ตายคือ เพนกวินนี่เอง
น้องเพนกวินฟ้องปวีณาด่วนนน นู๋โดนขืนใจกร๊ากกกกกกกกกกกก
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
กร๊ากกกกแพนกวิ้น
-
:m20: แหนควินเองหรอเนี่ย
-
:laugh: พี่ซันกระทำชำรุดน้องเพนกวิน (ชำรุดจริงๆ ดึงซะไส้กระจุย)
และแล้วก็จบลงด้วยดี เมื่อคืนไม่ถึง10 ต่อไปก็ทำให้ถึงละกันเนอะๆ รู้ว่าไม่ได้ฝันแล้วหนิ :oo1:
โชคดีพี่ซัน น้องไนท์นะจ๊ะ ขอตอนพิเศษด้วยซิคนแต่ง :bye2:
-
จบด้วยความสุข แถมด้วยความหื่นของพี่ซัน
นี่ขนาดน้องมันป่วยอยู่นะเนี่ย
ส่วนความแค้นเพื่อนรัก จะชำระยังไง จะมีให้อ่านมั้ยน๊า :jul3:
-
ขอบคุณนะครับ สนุกดีครับ
-
อ้าวน้องตุ๊กตาเพนกวิน โดนหนักกว่าไนท์ เล่นซะไส้ทะลักเลย
เเล้วไนท์ก็นั่งมองน่ะหรอ คงตลกน่าดู
-
แอบสงสารน้องกวิน ไส้ทะลักกันเลยทีเดียว พี่ซันรุนแรงอ่ะ :m20: :m20:
-
จบแล้ว ต่อเรื่องของพี่แทนต่อเลยสิค่ะ ฮุฮุ
-
จบแล้วหรอเนี่ยย อ้า น่ารักมากจริงๆทั้งพี่ซันน้องไนท์
อ่อ คนเขียนด้วย ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณมากค่ะ นิยายดีๆข้อคิดดีๆ เป็นกำลังใจให้คนเขียนๆเรือ่งดีๆมาให้อ่านอีกนะคะ :3123:
-
ยินดีกับความรักของซันกับไนท์
ช่วยหาคู่ให้แทนทีเถอะ
-
มาให้กำลังใจน้องคนแต่ง
ด้วยเนื้อเรื่องแบบนี้ จะจัดดราม่าหนักกว่านี้ก็ได้นะคะ
สงสัยคนอ่านจะโรคจิตซะแล้ว แต่จบแบบมีความสุขก็ดีแล้ว
-
อย่างนี้ต้องบอกว่าสงสารน้อนเพนกวินจริง ๆ
:z2:
-
ซันทำไมทำกับเพนกวินแบบนั้น ใจร้าย
-
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ
เรื่องนี้ตั้งใจจะเขียนให้มาม่าอยู่แล้วตั้งแต่เริ่มต้น แต่พอดีคนเขียนต้องไปเที่ยว ณ แดนไกลเลยเร่งจบซะก่อน
พอมาต่อตอนพิเศษอาจจะยาวไปสักหน่อย ขัดกับคำว่าเรื่องสั้นอีกแล้ว ฮ่าๆ
ปล. ตอนที่แต่งดราม่า คนเขียนก็ร้องไห้ไปด้วย เจ็บใจ เสียใจไปกับตัวละครด้วย รู้สึกว่าตัวเองเป็นบ้ายังไงไม่รู้
ถึงอย่างนั้นก้อยังอยากแต่ง ฮาๆๆ ออกแนวโรคจิต
ขอบตอบ ขอตอบ
@Nutsumi @Yeyong
ที่ไม่แต่งเรื่อง พี่แู้ทนต่อ เพราะพี่แทนไม่ใช่เกย์ค่ะ ชอบผู้หญิง 100% ค่ะ แค่สงสารน้องไนท์เท่านั้นเอง เลยอยากช่วยยุยงค์
ให้พี่ซันหึงจะได้รู้ตัวซะที
@jing_sng
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ เป็นคนไม่ชอบจบแบบเศร้า เพราะมันค้างในอารมณ์สุด อ่ะค่ะ
ถ้าไปอ่านของคนอื่นที่จบแบบตายจากกัน เลิกกันทิ้งกัน อะไรแบบนี้แล้วตัวเองจะติดอารมณ์เศร้าไปอีกหลายวัน
เลยไม่ชอบแต่งแบบนั้น
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคอมเม้นต์จริงๆ ค่ะ เป็นกำลังใจที่ดีมาก
"ตอนพิเศษ" คิดว่าไม่น่ามีแล้ว เพราะ ไอ้ที่เขียนตั้งแต่ มาม่า~ มาจนถึง ความจริงตอนอวสาน~
ล้วนแล้วแต่เป็นตอนพิเศษทั้งสิ้น ฮ่าๆ
-
สุดยอด ขอบคุณมากครับ น่ารักดีครับ
-
อ๊ายยยยยย น้องไนท์น่าร้ากกกกกกกกกกกกก :-[
แต่ฮาเพนกวินนี่แหละ น่าสงสารโดนฟัด ขยำซะเละเทะเลย ต้องฟ้องปวีณามั้ยเนี่ย :jul3: :jul3:
-
สุดท้าย ที่น่าสงสารที่สุด คงจะเป็นเจ้าเพนกวิน แหละนะ ก๊ากกกกกกก เจ้าซัน ทำไปได้
-
พี่ซันหื่นอ่ะ :z1:
-
แนะนำเรื่องใหม่ค่ะ
กอด~ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเรื่อยๆ เรื่อยๆ จริงนะคะ ฮ่าๆๆ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33355.30
-
หื่น + ฮา แถมมาม่าหน่อยๆ
-
ขอบคุณสำหรับเีรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ
-
อร๊ายยยยยยยยยย พี่แทนน่ารักเว่อร์ๆๆๆๆ 555+ พี่ซันโดนแย่งซีนซะแล้ว
แต่งได้สนุกมากเลยน่ะค่ะ ชอบจังเลยค่ะคุณคนแต่ง >< o13
-
อยากอ่านเรื่องของแทนค่ะ
ซันโชคดีที่มีเพื่อนดีๆนะเนี่ย
-
ทำเอาเราร้องไห้เป็นเผาเต่าเลยนะ :sad4: ปวดหัว ไข้ขึ้นเลย (จริงๆแอบมีไข้นิดๆก่อนอ่าน) สนุกมากๆค่ะ ร้องไห้แทบทุกตอนเลย ขอบคุณมากๆนะคะ :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ ดีใจที่ชอบ เรื่องนี้ตั้งใจให้ดราม่า คิคิ คนเขียนแอบซาดิส นิดๆ
-
สนุกมากกกกอะ
-
เรื่องนี้สนุกมากๆเลยค่ะ...ชอบมากๆเลย...ขอบคุณผู้เขียนมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ
-
:impress2: ชอบๆๆๆๆ ^^
-
พี่ซันอย่างฮาาาา
สงสารเพนกวินเลย 555
-
:pig4:
ชอบตอนคว่ำชามมาม่าอะ ซึ้งดี
-
อบากอ่านอนหวานๆบ้างจัง
มาม่าอืดเยอะมากๆอ่ะ
แต่ก็สนุกมากอ่ะ
จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
-
น้องไนท์ จริงๆ พึ่งลงภาพเป็น แฮ่ะ ๆ
[attachment deleted by admin]
-
Night 2
[attachment deleted by admin]
-
แถม+++ Sweet
"ไนท์.....ไนท์ครับ ไนท์" ผมเรียกน้องขณะที่ตัวเองยืนคร่อมเก้าอี้น้องอยู่ด้านหลัง ใบหน้าเฉียดจะติดหน้าของอีกฝ่าย
"ครับ" น้องหันขวับมาด้านหลัง ผมที่ยื่นหน้ารออยู่แล้ว แตะริมฝีปากลงกับปากบางของอีกฝ่าย แผ่วเบา
".............จุ๊บ" น้องกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็ก ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ ก่อนจะหันกลับไปสนใจงานตรงหน้าต่อ
"ไนท์.....ไนท์ครับ ไนท์" ผมเรียกน้องขณะที่ตัวเองยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
"ครับ" น้องหันขวับมาด้านหลัง ผมที่ยื่นหน้ารออยู่แล้ว แตะริมฝีปากลงกับปากบางของอีกฝ่าย แผ่วเบา ครั้งที่สอง
".............จุ๊บ" น้องยิ้มขำส่ายหน้าไปมากับความไร้สาระของผม คงคิดว่ามีอะไรจะให้ช่วยสินะ
"ไนท์.....ไนท์ครับ ไนท์" ผมเรียกน้องขณะที่ตัวเองยังยืนอยู่่เช่นเดิม เด๊ะๆ
"ฮะ" น้องหันขวับมาด้านหลังอีกครั้ง และผมที่ยื่นหน้ารออยู่แล้ว แตะริมฝีปากกับปากน้อง แผ่วเบา ครั้งที่สาม
".............จุ๊บ" น้องหัวเราะขำ เลิกสนใจงานตรงหน้าแล้วหันมามองผมจริงๆ จัง ๆ ซํกที หึหึ...ในที่สุดก็ทนไม่ไหวสินะ
"เล่นอะไรครับพี่ซัน ไนท์ต้องรีบสรุปรายงานให้เสร็จภายในวันนี้นะครับ ถ้ากวนกันอยู่แบบนี้แล้วงานจะเสร็จมั้ยเนี่ย?"
น้องว่างอนๆ ไม่จริงจังอะไรมากนัก ผมวาดมือไปโอบกอดน้องจากด้าน เขี่ยจมูกตัวเองเล่นกับจมูกคนตรงหน้าเบาๆ
"ไม่ให้ทำอ่ะ ....ไนท์จะสั่งงานให้ใครทำก็สั่งสิ เล่นทำงานแล้วไม่สนใจพี่เลย แบบนี้ไม่เอาอ่ะ?" ผมบ่นงอนๆ
ริมฝีปากเริ่มทำหน้าที่ของมัน แตะจูบเบาๆ บนปากบางของอีกฝ่าย เป็นระยะ
"อืออออ.... ดะ....เดี๋ยวก่อนฮะ ก็นี่มันงานของไนท์นี่จะให้คนได้ยังไงหล่ะครับ" น้องดันอกผมให้ออกห่างหลังจากที่พยายาม
แทรกลิ้นเข้าไปสำรวจโพรงปากหวานๆ ของคนตรงหน้า
"ไม่รู้แหล่ะ..... พี่ไม่สนใจหรอก ไม่ให้ทำๆๆๆๆๆ" ปากผมประท้วง แต่จมูกนั้นซุกซอกคอหอมของอีกฝ่ายไปแล้ว แถมยังสอดมือ
เข้าใต้เสื้ออีกฝ่าย เคล้าคลึงเม็ดสีให้เกิดความเสียวซ่านจนน้องสะดุ้ง ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ เผลอแอ่นตัวนิดๆ ให้ผมสัมผัส
"อ๊ะ....อ๊ะ.......พี่ซัน...อ.ย่...า อืมมม~ " น้องครางหวาน ทำผมแทบจะจับกดซะเดี๋ยวนี้ หลังจากที่แค่ตั่งใจจะหยอกเอิน ให้เขินอายเพียงเท่านั้น
มือขาวจิกแน่นที่แขนผม ราวกับอยากจะระบายความเสียวซ่านให้ผมได้รับรู้ ขณะที่ผมละมือจากหน้าอกน้อง จับเก้าอี้หันมาทางผม
เพื่อ.......................... ที่จะดำเนินการต่อได้อย่างถนัดถนี่ น้องที่กำลังหายใจหอบกระเส่า ริมฝีปากแดงระเรื่อเผยอเล็ก ๆ เย้ายวน
จนผมต้องก้มหน้าลงไป......เพื่อที่จะชิมปากหวานที่ว่านั่น
.
.
.
.
.
"......จุ๊บ......."
.
.
.
".............."
พูดอะไรไม่ออก ผมสะดุดหยุดอยู่เพียงเท่านั้น กระพริบตาปริบ ๆ มองคนตรงหน้า ด้วยใบหน้าที่เซ็งสุดๆ
.
.
.
"น้องไนท์"
.
.
.
กลายร่างเป็นแฟ้มหนา.....ตราช้าง
ทั้งแข็ง......
ทั้งดำ...
และไม่หอม
ต่างกับเมื่อกี้ลิบลับ
"เฮ้อ~........" ผมถอนหายใจยาวเหยียด ให้อีกฝ่ายรับรู้ ถอยออกมายืนหันหลังพิงเข้ากับโต๊ะทำงานน้อง เพื่อมองดูวิิวด้านนอก
เหลือบเห็นอีกฝ่ายยิ้มขำที่สุดท้ายผมก็ทำอะไรไม่ได้ น้องก้มหน้าทำงานต่อไป...ไม่เห็นจะสนใจผม
กำลังจะก้าวกลับไป ที่โต๊ะทำงานตัวเองด้านหลังห่างออกไปไม่กี่เมตร มือบางก็รั้งมือผมไว้จนต้องหันกลับไปมองเจ้าของมือ
เลิกคิ้วเป็นคำถามด้วยความแปลกใจ
"รอก่อนนะฮะ ขอไนท์ทำงานแป๊บเดียว .... แล้วเดี๋ยว.............................................จะตามใจ"
น้องส่งยิ้มหวานพิมพ์ใจมาให้ ผมหันไปสบตาน้องอยากรู้ว่าพูดจริงหรือพูดเล่น เมื่อแววตานั้นไม่ได้หวั่นไหว
เม้มปากนิดๆ ด้วยความขวยเขิน ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อหากเพียงพูดถึงเรื่องอย่างว่า ผมพยักหน้าตอบ น้องละมือและเริ่มทำงานต่อ
ผมหันหลังเพื่อเดินกลับ เมื่อพ้นระยะที่น้องมองเห็น...... ริมฝีปากก็ฉีกยิ้มกว้างโดยมิได้นัดหมาย
ก่อนที่ภายในใจจะส่งเสียง หัวเราะเบา ๆ หึหึ................
"แผนนี้สำเร็จ"
.
.
.
ผมไม่ได้ถามอะไรน้องต่อ ต่างฝ่ายต่างทำงานกันต่อไปเงียบๆ สามชั่วโมงพอดิบพอดีไม่ขาดไม่เกิน
น้องวางแฟ้มรายงานที่น้องสรุป คีย์ และปริ๊นเสร็จเมื่อสักครู่บนโต๊ะผม ผมพยักหน้ารับทราบ .....ไม่ได้ตอบว่าอะไร
น้องทำหน้างงๆ เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานดังเดิม ท่าทางสงสัยในอากัปกิริยาของผม ที่ไม่รีบดึงน้องเข้าไปจู่โจมหลังเสร็จงานตามปกติวิสัย
ผมได้แต่กระตุกยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก พออีกฝ่ายหันมามองผมก็ทำหน้าเรียบเฉย เหมือนๆ หมกหมุ่นอยู่กับงานตรงหน้า
จนน้องหันกลับไป ผมขยับแว่นสายตานิด ๆ ส่งเสียงเรียกคนตรงหน้า
"ไนท์"
"ค...ครับ" น้องตอบรับเสียงตะกุกตะกัก ลุกขึ้นยืนหันมามองหน้าผมใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ (โอยน่าฟัดชะมัด) เสตามองพื้นอยู่อย่างนั้น
"ไปชงกาแฟให้พี่หน่อย" ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ฮ่ะ......อะไรนะครับ" น้องมองผมตาโต ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่ ยิ่งคงไม่อยากเชื่อที่อยู่ๆ ผมก็หยุดต้องการซะงั้น
"ไปชงกาแฟให้พี่หน่อยครับ ...... เป็นอะไรหืมเราอ่ะ ดูเหม่อ ๆ เหนื่อยรึเปล่าครับ?" ผมตีหน้าซื่อทั้งที่พอรู้ว่าน้องคิดอะไร
"ป่ะ....เปล่าครับ เ่อ่อ...คือ คือ เดี๋ยวไนท์ไปชงกาแฟให้นะครับ" น้องว่าแล้วผลุนผันออกไป
ผมหยิบโทรศัพท์ กดโทรหาเลขาหน้าห้อง ............... ตรู๊ดดดดดดดด เสียงรอสาย .... คลิ๊ก.....เสียงกดรับสาย
"สวัสดีค่ะท่านประธานไม่ทราบว่ามีอะไรให้รับใช้คะ?" เลขาผมตอบกลับมาเสียงหวาน
"ฟ้า เดี๋ยวผมกับไนท์จะประชุมพิเศษกันนะ ผมไม่อยากให้ใครมารบกวนครับ" ผมตอบไป
"ัรับทราบค่ะท่านประธาน"
"ขอบคุณมากครับฟ้า"
.
.
สักพักน้องก็ถือกาแฟมาวางที่โต๊ะผม ผมพยักหน้ารับรู้ ..... ก่อนจะลุกขึ้น เดินไปกดล็อดประตู ดูอีกฝ่ายจะมัวแต่เหม่อจนไม่ได้สนใจ
พอผมเดินกลับมาที่โต๊ะ เห็นน้องหันมาเหลือบมองผมนิดหนึ่งด้วยใบหน้าเจื่อน ๆ ก่อนจะนั่งมองเอกสารตรงหน้านิ่งๆ ไปแล้ว
ผมจิบกาแฟสักพัก ...... ค่อยๆ ลุกขึ้นเดินไปด้านหลังน้อง แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยังไม่รู้ตัว ผมวาดแขนโอบกอดน้องจากด้านหลัง
ไนท์สะดุ้งนิดๆ ผมกดจมูกลงไปซุกแก้มหอม ก่อนจะกระซิบแผ่วเบาที่ใบหูอีกฝ่าย
"พี่มาทวงสัญญา"
ผมแอบเห็นไนท์แอบยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก ส่ายหน้าขำๆ เม้มปากแน่น......คงพอลำดับเหตุการณ์ได้บ้างแล้ว
หึหึ......
แต่ผมไม่สนใจหรอก .......... มาลงมือปฏิบัติการเกมส์รักของเราดีกว่า
-
Re: (เรื่องสั้น) มรดกทาส แถม P.9 29/6/12
-
ซันเ้จ้าเล่ห์นะนั่น
-
:serius2:โหดร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย !! ทำไมพี่ซันทำแบบนี้ กะไนท์
-
o13
-
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ง่า
แล้วหมอแทนไม่มีคู่กะเขาบ้างหรอ
-
แถม +++ (ต่อ)
ผมดันเก้าอี้ที่น้องนั่งให้หันมาทางผม ไนท์ยิ้มขำ....แต่ยังหลบสายตาผมวุ่นวาย จนผมต้องคุกเข่าลงตรงหน้าเพื่อไม่ให้เด็กน้อยของผม
หลบสายตาไปไหน ผมกุมมือน้องไนท์ดึงมาแนบที่หน้า ส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มไปให้ สีแดงระเรื่อที่ปรากฎแก่สายตาบวกกับ
ท่าทางเอียงอายของน้องแล้วทำให้ผมแทบห้ามใจไม่ไหว อยากจะดึงคนตรงหน้าเข้ามาฟัด
"ล็อคประตูทำไมฮะ?" น้องเอ่ยปากถามเบี่ยงประเด็น
"ก็.....พี่ไม่อยากมีใครมาขัดจังหวะนี่ครับ" ผมกดจูบเบาๆ ที่มือน้อง ยิ่งทำให้คนตรงหน้า เขินอายกว่าเดิมเป็นไหน ๆ
"พี่รักไนท์นะครับ.....ให้พี่ "รักไนท์" ได้ไหม?" ผมพูดเน้นคำ ไอ้ตัวดีพยักหน้าก้มหน้างุดกว่าเดิม
"หึหึ." ผมยิ้มขำ ใช้มืออีกข้างที่ว่างไล้แก้มน้องแผ่วเบา พร้อมกับดึงมืออีกข้างที่กุมมือน้องไว้ให้สัมผัสที่หัวใจผม ว่ามันเต้นรัว
ขนาดไหน อยากให้รู้ว่าผมก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันทุกครั้งที่ได้สัมผัสคนตรงหน้า น้องหลับตาลงริมฝีปากบางอมยิ้มนิด ๆ ทาบมืออีกข้าง
บนฝ่ามือผมที่ไล้อยู่บนแก้มน้อง ก่อนจะแทรกนิ้วเรีัยวเข้ามากุมมือผมจากด้านหลัง น้องถูไถหน้าเบาๆ กับมือผม แล้วกดจูบบางเบาที่ฝ่ามือนั้น
ค่อยๆ หันมาสบตากับผม เม้มปากแน่น ......... น้ำตาคลอหน่วยบนนัยตาคู่โต ทำผมแทบลืมหา่ยใจ
"พี่ซํนฮะ...." น้องเรียกผมแผ่วเบาราวกับกำลังกลั้นสะอื้น
"เหมือนฝันเลย ที่ไนท์ยังได้ยืนอยู่ตรงนี้กับพี่ซัน "
น้องจับจ้องที่ผมไม่วางตา มือที่วางทาบกับหัวใจผม ถูกดึงออกมา แล้ววางมันบนใบหน้าผม
น้องสัมผัสแผ่วเบา .....แต่ยังคงไล้มันไปทั่วใบหน้าผม
"ปากนี้.....ของไนท์ จมูก.....อันนี้ก็ของไนท์ ดวงตาคู่นี้....ก็ของไนท์ คิ้วเข้มๆ นี่....ก็ของไนท์ หน้าผาก....แก้มนี้"
น้องดึงแก้มผมจนยืดออก ก่อนจะทิ้งตัวโผเข้าหาอ้อมกอดผม ที่นั่งคุกเข่าอยู่เบื้องล่าง
"ทั้งตัวเลย.... ทั้งหมดเลยนะ ของๆ ไนท์หมดเลย นะครับ" ซุกหน้าเข้าหาอกผม พร่ำเพ้อราวเด็กเอาแต่ใจ ผมกอดตอบน้องแน่น
ลูบเบาๆ ที่หลังของอีกฝ่าย รู้สึกได้ถึงหยาดน้ำที่เปียกชุ่มบนหน้าอกของตัวเอง จนต้องกดจูบปลอบเบาๆ ที่หัวของอีกฝ่าย
"ครับ....ของไนท์ ของไนท์ทั้งหมดเลยคนดี ทั้งตัว......และหัวใจพี่ซัน ให้ไนท์คนเีดียวเลย"
ผมกดจูบเบาๆ ที่หัวน้องอีกฝ่ายเงยหน้ามามอง ดวงตาแดงกล่ำจ้องมองมาที่ผม ผมมองลึกลงไปในดวงตาคู่สวย .....นึกถึงวันวานที่ผ่านอะไรมาเยอะจนหวาดกลัว
ผมยิ้มให้น้อง แตะจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย น้องหลับตาพริ๊มรับสัมผัส ผมค่อยๆ ละสัมผัสน่าถวิลหานั่น หันมาสบตาคนตรงหน้า
ที่ตอนนี้กระพริบตาช้าๆ หันมามองผมราวกับกลัวว่าจะหาย ผมก้มลงจูบริมฝีปากหวานนั่นอีกครั้ง น้องหลับตาลงอีกครั้งเช่นกัน
ุ
ผมกดจูบย้ำๆ อยู่เช่นนั้น ก่อนจะแทรกลิ้นเข้าไปสัมผัสความหวานที่ถูกซ่อนไว้ภายในปากของอีกฝ่าย ลิ้นร้อนต่อลิ้นร้อน ดุนดัน
และดูดกลืน กันและกัน อย่างเร่าร้อน
"อือออออ พ...พี่ซัน อ่าาาาาา" น้องแทบหมดแรงอยู่ตรงหน้า ผมละปาก ทาบปากร้อนบนกลีบปากสวยอีกครั้ง ได้ยินเสียงหายใจหอบถี่ของอีกฝ่าย
เหมือนแทบจะละลายอยู่ตรงหน้า ผมกดจูบที่จมูกรั้นได้รูป แล้วจุมพิศที่ดวงตาหวานของอีกฝ่าย กดจมูกสูดดมแก้มหอมนิ่มของอีกฝ่าย
ก่อนจะขบเบาๆ ที่ติ่งหู ไล้ลิ้นร้อนแทะเล็ม ใ่บหูน้อง จนเสียวซ่าน สองแขนจิกแน่นบนไหล่ผม
"อืืออออออออ พี่ซันฮะ" ผมสูดดมซอกคอที่หอมยิ่งกว่า ขบเม้น ทำรอย สัมผัสอุ่นซ่าน จนอีกฝ่ายต้องเอียงคอให้สัมผัสได้เต็มที่
"อ๊ะ.... ด....เดี๋ยว ฮะ อ่าาาาาาา" ผมดันน้องนอนราบกับพื้นพรม สอดมือเข้าได้เสื้อดันจนเห็นเม็ดสีชมผมสวยน่าชิม ขบเม้มเบาๆ
เม็ดสีก็ชูชันเป็นตุ่มไต ผมไล้ลิ้นวนรอบ ทั้งดูด ทั้งเม้น สลับกันไปมา จนน้องเผลอ แอ่นอกรับสัมผัสจากผม
"อืออออออออออ~" น้องครางหวาน ผมลากลิ้นร้อนๆ จากหน้าอก จนถึงหน้าท้อง อดไม่ได้ที่จะแวะชิมรอยบุ๋มกลางตัวของอีกฝ่าย
-
สอดมือเข้าใต้กางเกง ก่อนจะดันหลุดออกจากสะโพกอย่างง่ายดาย เกาะเกี่ยวสองขาเรียวพาดบนบ่า แล้วบรรจงถอดกางเกงผ้า
ุ
ของอีกฝ่ายทิ้งไป ผมโน้มตัวไปกดจูบที่ริมฝีปากหวานของอีกฝ่าย น้องโอบแขนรอบคอผมแน่น ผมกดจูบดูดดื่ม เร่าร้อน รุุนแรง
และเรียกร้อนกว่าเดิม มืออีกข้างสัมผัสลูบไล้ ไนท์น้องจนพองตัว คนข้างล่างครางหวาน จิกเล็บแน่นบนตัวผม
ผมละปากจากริมฝีปากสวยได้รูป ครอบปากคลุมไนท์น้อย จนเจ้าตัวจิกเท้าแน่นบนพื้นพรม สองมือขยุมแน่นบนเรือนผมที่ครอบอยู่
"อ่าาาาาาาาาาาา อึก อืมมมมมมมมมม " ผมขยับปากขึ้นลงรวดเร็ว จนร่างเล็กเผลอขยับสะโพกสวน กระแทกเข้าปากผม
ตามแรง อารมณ์คนตรงหน้า ผมตรึงสะโพกน้องกับพื้นพรม ก่อนจะขบเม้น ลูบขึ้นลง อย่างรวดเร็ว
"อ่าาาาาาาา อ่าาาาาาา อ่าาาาาาา พ ... พี่ซัน " เสียงน้องครางราวจะขาดใจ ผมปล่อยมือที่ตรึงสะโพกน้องออก
น้องจิกมือที่ผมผมแน่น กระแทกไนท์น้อยเข้าปากผมแรง ๆ สองสามครั้ง
"อืออออออออออออออออออ~" ก่อนจะเกร็งกระตุกปล่อยน้ำหวานจนแทบจะล้นปากผม
ผมดูดกลืนรีดพิษ จนหมดตัวน้อง อีกฝ่ายทิ้งตัวนอนหมดแรง หายใจหอบกระเส่าอยู่ตรงหน้า หลับตาพริ้มกลั้นเสียงครางกระเส่า
บิดตัวเร่าๆ จากฤทธิ์ลิ้นร้อน ๆ ของผม ผมไล้ลินต่ำลงเรื่อย ๆ สอดลิ้นเข้าช่องทางหวาน มืออีกข้างก็ไล้สัมผัสไนท์น้อย
มืออีกข้างสอดมือเข้าช่องหวาน
"อ๊ะ อึก " ไนท์กัดริมฝีปากตัวเองแน่น ขาสองด้านค่อยๆ หนีบเกร็งขึ้น ่ผมค่อยๆ สอดมือชักเข้าออกเบาๆ จนอีกฝ่ายค่อยๆ
อ่อนคลายมากขึ้น สองขาพลาดขึ้นมาบนไหล่ผม เพื่อให้ผมสัมผัสช่องหวานได้มากขึ้น ผมปลอดกางเกงออก ดันให้พ้น
ซันน้อยมาได้แค่ครึ่งเข่า ก่อนจะกระชับขาไนท์ให้เกาะไหล่ผมแน่นขึ้น จ่อซันน้อยที่ปากทางหวานถูไถหยอกล้อ
"เอาใส่แล้วนะครับ อืมมมมม" ผมครางเสียงต่ำ ก่อนจะค่อยๆ กดหัวน้องชายตัวเองให้เข้าสู่ช่องหวาน
"อ๊ะ...พี่ซัน" น้องแอ่นสะโพกหวานให้ผมสัมผัสได้ถนัดขึ้น ผมกดอีกทีจนมิดด้าม
"อ่าาาาาาาาาาาาา" เสียงน้องครางเสียวสะท้าน
"อืมมมมมมมมมมมมม" ผมครางต่ำเสียวแทบขาดใจ กัดฟันแน่นบังคับให้ตัวเองขยับช้าๆ ทั้งที่อยากกระแทกแทบขาดใจ
"อ๊ะ อ่าา"
"พ....พี่ซัน อืมมมม ร....แรงอีก อืออออออ~ " สิ้นเสียงจากสวรรค์ ผมก็กระหน่ำ กระแทกไม่ยั้ง ทั้งเร็ว ทั้งรัวสักพัก
ก่อนจะสอดมือเข้าใต้สะโพกหวานกระชับแน่น ลดความเร็ว ดึงซันน้อยออกมาเกือบสุด แล้วกระแทกกลับไปเน้นๆ
"อ๊ะ" น้องครางหวาน
"อ๊ะ"
"อืออ"
กระแทกแรงพอเป็นกระษัย ก่อนจะหันมารัวกระหน่ำ ซัมเมอร์เซล ได้ยินแต่เพียงเสียงครางหวาน ของเราทั้งคู่
.
.
.
.
" อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาาาาาาาาาา พี่ซัน อืมมมมมมมมมมม~ " น้องเกร็งกระตุก พ่นน้ำหวานอีกรอบ
"อาาาาาาาาาาาาาาาาส์" ผมกระแทกหนัก อีกไม่กี่ครั้ง ก็เกร็งกระตุกครางเสียงต่ำ พ่นพิษหวานซะยิ่งกว่าน้ำตาล
เข้าด้านหลังน้อง จนแทบทะลักล้นออกมาด้านนอก ผมทิ้งตัวลงไปนอนหอบ ครอบตัวน้อง เสียงหัวใจเราทั้งคู่ เต้นแรง
และรัว ใบหน้าแดงแป๊ดดดดดกันทั้งคู่ เนื่องจากการผ่านศึกหนักเมื่อครู่ ผมสอดมือเข้าใต้ตัวน้องเพื่อโอบกอด
ก่อนจะพลิกเบาๆ เพื่อให้น้องมาอยู่บนตัวผม ผมกดจูบเบาๆ ที่หน้าผากอีกฝ่าย ที่นอนหอบหายใจรวยระริน อยู่บนอกผม
อดที่จะแกล้งไม่ได้ ค่อยรั้งหน้าคนตรงหน้าให้เงยขึ้น ก่อนที่ตัวเองจะดันหัวตัวเองขึ้นไปสัมผัสริมที่ปากหวานสีสดตรงหน้า
แตะจูบบางเบา .... แต่อบอุ่น ค่อยละสัมผัสออก .... ยิ้มให้กัน เกลี่ยมือเบาๆ ที่ใบหน้าละมุนของอีกฝ่าย
ไนท์ทาบมือมาอีกครั้ง เราทั้งคู่สอดประสานมือเข้าด้วยกัน น้องกดจูบบางเบาที่มือนั้น และผมก็ดึงมือเราทั้งคู่มาจูบ
สายตางยังคงจดจ้องที่ "สุดที่รัก" ตรงหน้า ริมฝีปากแตะบางเบา แต่ไล้เล็ม ไม่อยากปล่อยสัมผัสที่ถวิลหา
แต่ในที่สุดก็ละปากออก หันมาจ้องหน้าคนตรงหน้า
"รักนะครับ พี่สัญญาเลยว่าจะรักไนท์ตลอดไป"
ู
"ไม่ใช่แค่รักไนท์น่ะ แต่พี่จะมีแค่ไนท์คนเดียวตลอดไปด้วย พี่จะอยู่ตรงนี้ จะยืนอยู่ข้างๆ ไนท์นะคนดี ต่อไปนี้อย่าได้กลัว
ไม่มีทางที่พี่จะ "ละทิ้ง" หัวใจตัวเองแบบคราวที่แล้ว " ผมดึงมือน้องมากอบกุมที่หัวใจผม
"หัวใจดวงนี้ มันเป็นของไนท์ ถ้าไม่มีไนท์......ก็ไม่มี~" น้องเอื้อมมือมาปิดปากผม ส่ายหน้าช้าๆ
ุ
"อย่าพูดแบบนั้นฮะ แค่นี้ไนท์ก็ดีใจแล้ว ไนท์ก็รักพี่ซันฮะ จะรัก จะยืนอยู่ตรงนี้ ข้างๆ พี่ซันตลอดไป "
"รักนะฮะ" "รักนะครับ" เสียงแผ่วหวานที่เอ่ยพร้อมกัน ผมกับไนท์ยิ้มกว้างโอบกอดกันและกัน
.
.
.
.
ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร .... เราก็ตัดสินใจแล้วว่า "จะจูงมือกันเดิน" นับต่อจากนี้ ไม่รู้ว่าข้างหน้าจะมีอุปสรรคขนาดไหน
แค่ได้ "รักกัน"
ได้มีคนๆ นี้ "อยู่เคียงข้างกัน"
เท่านั้น .......ก็เพียงพอ "สำหรับเรา"
-
รูปน้องไนท์น่ารักๆ ค่ะ
[attachment deleted by admin]
-
อ้ากกกกกกกกกก ไนท์น่ารักจริง ๆ > <
-
ถ้าได้เมียน่ารักแบบไนท์ ก็คงจะนอน......ทั้งคืน 5555 :z13:
-
น้องน่ารักมาก ><
-
ขอบคุณนะคะ น่ารักจังเลย ชอบ ๆๆๆๆๆ :D
-
ตัวจริงน้องชื่อ kim gun ค่ะเป็นนายแบบเกาหลี ประมาณนั้นอ่ะนะ
-
:-[ :L1: :monkeysad:
-
รักน้องไนท์กับพี่ซันอ่ะ
ตอนพิเศษนี่หวานกันสุดๆ
แถมด้วยอาการเลือดหมดตัว
ขอบคุณจ้า
-
ไนท์น่ารัก ซันก็หวานนะเนี่ย
-
ขอบอกว่าแค่ได้รักก็ดีจัยแล้วใช่หรือเปล่า ไนท์ :bye2: :bye2: :bye2:
-
จิ้มไว้เด๋วมาอ่าน ><
-
อ่านแล้วเศร้าอ่ะ ดราม่ามากๆ
ร้องไห้ตามเลยอ่ะ สงสารทั้งไนท์และพี่ซันเลย
แต่ดีนะที่จบแบบแฮปปี้
ต้องมอบความดีความชอบให้พี่แทนเลยนะเนี่ย o13
-
^_________^
ขอบคุณค่าาาาาาาาาาาาาาาาา (ยกมือไหว้แบบนางสาวไทย คิคิ)
-
ดราม่าเรียกน้ำตาสุด ๆแต่ก็หวานมาก ๆเช่นกันชอบ
-
:-[ ตอนพิเศษสุขสมมากคัย ยกนิ้วให้(นิ้วโป้งนะ)
-
น้องไนท์กับพี่ซันน่ารักกกกกกกมาก..แต่น้องเพนกวินน่าสงสารจัง555กลายเป็นเหยื่อ
อิพี่ซันไปซะได้
-
กว่าจะได้มีความสุขกัน
ต้องเสียใขไปทั้ง 2 ฝ่าย
ขำกับภาพหลอนของพี่ซันกับน้องเพนกวิน
-
ขอบคุณตอนพิเศษ หวานกันจัง
แถมเรียกเลือดจากคนอ่านได้อีก55
-
o13
-
ขอบคุณค่ะ +++แนะนำเรื่องใหม่ค่ะ++
ยังไม่จบนะคะ
รัก... ที่ขาดหาย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33937.0
-
555 ตลกพี่ซันอะทำกับน้องเพนกวินอย่างงี้ได้ยังงายยยยยยยยยย :laugh:
เค้าเสียหายนะพี่ซันต้องรับผิดชอบ :laugh: :laugh:
สนุกดีะ ถึงจะมีดราม่าบ้าง :pig4: :pig4:
-
เป็นเรื่องที่เข้มข้น สนุกมาก ชอบบบบบบ <3
-
ขอบคุณมากครับชอบคับน่ารักดี :กอด1:
-
สนุกมากเลยคร่า
น้องไนท์น่าร๊ากกก พี่ซันหื่น!! กับเพนกวินก็ไม่เว้น 555+
-
:man1: :man1:
+1 ไปเลยครบรสจิงๆ o13
-
o13 o13 o13 ยอดเยี่ยมมาก ๆ ค่ะ ได้ครบทุกอารมณ์จริง ๆ ดุเด็ดเผ็ดมันหวานซึ้งตรึงอารมณ์โศกเศร้าเคล้าน้ำตาแต่แฮปปี้ตอนจบ เป็นอะไรที่ชอบมาก ๆ ค่ะ ชอบคำพูดของคนแต่งที่ว่าไม่ชอบเศร้าตอนจบอ่านแล้วทำให้เศร้าไปหลายวันเลยไม่อยากแต่งจบแบบเศร้า ๆ เป็นความคิดที่ตรงใจมาก ๆ ค่ะ เพราะโดยส่วนตัวแล้วไม่ชอบเลยน่ะ ดราม่าระหว่างเรื่องได้แต่อยากให้ลงท้ายแบบมีความสุข แม้ในชีวิตจริงจะเลือกไม่ได้ว่าสุดท้ายจะเศร้าหรือสุขแต่นิยายนั้นขอเลือกเพียงอย่างเดียวคือความสุขจ้ะ อ่านของผู้แต่งมาสองเรื่องแล้วชอบมาก ๆ จ้ะ เขียนได้ดีทีเดียวน่ะจ้ะ ยังไงเชียร์ให้ทำเป็นเล่มออกมาค่ะ ชอบน่ะ :o8:
ป.ล.แต่งออกมาเรื่อย ๆ น่ะจ้ะ จะเป็นกำลังใจให้จ้ะ :3123:
-
สนุกมากค่ะ. ดราม่า. หวาน. ซึ้ง. ครบกินใจ
o13
-
:pig4: o13
-
กรี๊กกกกกจบแฮปปี้ชอบคะ
ชอบดราม่าแต่จบดี><
อ่านไปปวดใจไปตามๆกัน
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะคะ><
-
ขอบคุณ ทุกคอมเม้นต์นะคะ ที่เป็นกำลังใจให้กัน
้เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คนแต่งชอบที่สุด ... ในบรรดา 5 เรื่องที่แต่ง
เพราะดราม่าสุด --- แต่งร้องไห้ไป บีบหัวใจสุดๆ เจ็บปวดกับทุกเรื่องราว จนเริ่มสงสัยว่าตัวเองเป็นบ้าป่ะว่ะ
และตบท้ายด้วยความ ฮาาาาา ซึ่งตอนแรกก็ไม่ได้มีในบท แต่เป็นเพราะเวลานักอ่านเม้นอะไรๆ มา
มันทำให้คนแต่งอยากหักมุม ฮ่าๆ ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดหรอกนะจ๊ะ อะไรอย่างนี้
เลยสนุกมากๆ.... ถึงอยากให้เม้นเยอะๆ เพื่อจะหักมุมคนอ่าน หึหึหึ (ส่อแววโรคจิต แต่เค้าไม่แสดงออก)
สุดท้าย... ก็ขอบคุณทุกท่านนะคะที่ยอมมาอ่านผลงาน.... คนเขียน กะลั่วๆ อย่างเรา ดีใจที่ชอบ
สัญญาว่าจะตั้งใจเขียนเรื่องที่ค้างอยู่ให้ดีๆ (เท่าที่สมองอันน้อยนิดจะมโนเอาได้) อยากขอบคุณจริงๆ ค่ะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ไนท์น่ารักมาก
-
จบอย่างแฮปปี้
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะ
-
:oo1: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
สนุกมากกกก อิอิ
ขอบคุณนะคับ ^.^
-
ดีใจจังยังมีคนติดตามอยู่ :laugh: :hao4: :hao4: อิอิ
จริงๆ แอบมาส่องเม้นต์เรื่อยๆ ค่ะ แต่รอหลายๆ เม้น ค่อยมาเม้นต์ต่อ
กลัวโดน แอดมินอุ้ม อิอิ
-
อ้า~ ถึงจะมีมาม่าชามจัมโบ้มาให้ได้กินแต่ก็ไมาทำให้จุกมากเท่าไหร่เพราะรู้อยู่แล้วตอนจบมันช่างอิ่มดีเหลือเกินค่ะ อิอิ อ่านมาม่าครึ่งถ้วยรู้สึกอยากจะด่าซันจริงๆ แต่ดีที่แทนด่าให้แล้ว ถึงจะมีเหตุผลในการอธิบายในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปยังไงแต่มันก็ไม่สามารถหักลบกลบหนี้สิ่งนั้นได้หรอก น้องไนท์ต้องเจ็บปวดกว่าเท่าไหร่ทั้งร่างกายและจิตใจ บอบช้ำจนเกินเยียวยา อยากจะให้จบๆ ไปทั้งๆ ที่น้องหนีไปเลยปล่อยซันเป็น้าสะใจดี ตัวเองทำน้องเจ็บตัวกี่ปีจะได้รับการอภัยเพียงไม่กี่วันได้ไง ต้องขอบใจแทนพ่อพระมากๆ ที่เสียสละหลายๆ อย่างเพื่อให้ซันไนท์คืนดีกัน ไม่ใช่สิให้สองคนได้เปิดใจกันต่างหาก คำว่าคืนดีคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่ เกือบๆ บ้าเหมือนกันนะมีการสร้างน้องไนท์ในจินตนาการ เฮ้อออออ~ แล้วมันก็ผ่านไป ในเมื่อน้องให้โอกาสก็อย่าทำมันหลุดมีอีกนะพ่อซัน อ้อออออ~ ลดความหื่นลงมาบ้างไม่งั้นน้องคงได้ติด xxx แบบไม่รู้ตัวนะยะ
ขอบคุณนะคะสำหรับฟิคสนุกๆ แม้ 4 ตอนแรกที่จบจะทำให้รู้สึกว่าแปล่งๆ เราว่าช่วงมาม่าดีกว่าเยอะค่ะ
-
อ่านไปตอนแรกๆหมั่นไส้พระเอกมากค่ะ
-
น้องไนท์หลังๆแซ่บเว่อ
-
อ่านจบแล้ววววว
เสียทั้งน้ำตา เสียทั้งเลือด ฮี่ๆๆๆ
ขอบคุณนะค๊าาาาาา ^^
-
เพิ่งมาอ่าน
เป็นแนวที่ชอบ
สนุกมากๆครับ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆ น่ารักอ่า
แต่ก็ทำเราร้องไห้ไปหลายยก
ขอบคุณนะคะ
-
ชอบครับ ทั้งเศร้า และ สนุก แต่แอบสงสารตุ๊กตาเพนกวินครับ
ขอบคุณครับ
-
:-[ จัดหนักจัดเต็ม แข็งแรงเจงๆ
-
จบแบบนี้ก็ฟินซิครับบ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮาเพนกวินสุดแล้ว นีาสงสารสุดในเรื่องด้วย5555
-
คิดถึงจัง
-
:วู้วว1:
-
ขอบคุณค่ะ ^^