-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
================================
*ข้อควรระวังในการอ่าน*
" รักร้าย เดอะ ซีรี่ย์ "
FAN PAGE (http://www.facebook.com/pages/%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A2-%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%AD%E0%B8%B0-%E0%B8%8B%E0%B8%B5%E0%B8%A3%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%A2%E0%B9%8C/284414438242603)
เรื่องราวความรักโรแมนติกคอมมาดี้บู๊ล้างผลาญสราญหัวใจ ของ หนุ่มๆก๊วนรักร้ายแห่งโรงเรียนเกษรวิทยา
1. บุคคล สถานที่ และเหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
2. ตัวละครบางตัวเอามาจากเรื่องจริง ไร้การปรุงแต่ง ทั้งชื่อ นามสกุล และนิสัย หากเจอผู้ใดคุ้นๆ ให้สันนิษฐานได้เลยว่าคนๆนั้นต้องมีความสัมพันธ์กับผู้เขียนไม่มากก็น้อย
3. ตัวละครของซีรีย์นี้เยอะมากถึงมากที่สุด คนที่จำได้ทั้งหมดจะถูกขนานนามว่า 'แฟนพันธุ์แท้'
4. คำพูดของตัวเอกเป็นคาแรคเตอร์ อาจมีห่ามมีก้าวร้าว หรือบางทีความคิดอาจจะซับซ้อนและไม่เข้าใจ เด็กและสตรีมีครรภ์พึงระวัง
5. อ่านเพื่อความบันเทิงใจในที่พักอาศัยเท่านั้น หากอ่านในออฟฟิศก็อย่าให้กระเทือนถึงงานนะจ้ะ
6. คนเขียนชอบเขียนฉากบู๊ระห่ำ ชอบเขียนแนวสะเทือนลุ้นระทึก บางเรื่องจบหักมุม บางเรื่องไม่แฮปปี้เอนดิ้ง บางเรื่องก็เว่อร์เกินจริง ขอให้ทำใจก่อนอ่านนะจ้ะ!
7. หนึ่งคอมเม้นท์ หนึ่งกำลังใจ สู่คนเขียนนะคะ ^^ ถ้าไม่ติดธุระอะไรแล้วชอบเรื่องนี้ ก็รบกวนเวลานิดหน่อยเท่านั้นค่ะ
============================
สารบัญ
เลื่อนไปอ่านบทนำด้านล่างก่อนนะแจ๊ะ
1st Day 1/2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg1963673#msg1963673)
1st Day 2/2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg1985763#msg1985763)
2nd Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg1997971#msg1997971)
3rd Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2001862#msg2001862)
4th Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2006557#msg2006557)
5th Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2013935#msg2013935)
6th Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2034771#msg2034771)
7th Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2044674#msg2044674)
8th Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2074327#msg2074327)
9th Day 1/2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2080963#msg2080963)
9th Day 2/2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2125332#msg2125332)
10th Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2135743#msg2135743)
11th Day 1/2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2165188#msg2165188)
11th Day 2/2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2178020#msg2178020)
12th Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2232423#msg2232423)
12th Night (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2322319#msg2322319)
13th Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2366448#msg2366448)
14th Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2376765#msg2376765)
15th Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2483295#msg2483295)
16th Day 1/2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2492687#msg2492687)
16th Day 2/2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2499421#msg2499421)
17th Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2525213#msg2525213)
LAST DAY (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32329.msg2531980#msg2531980)
จบแย้ว
===============================
..การจะ 'รัก' ใครสักคน...ไม่ใช่เรื่องยาก..
......สิ่งที่ลำบาก...คือจะทำอะไรกับ 'ความรัก' ครั้งนั้นได้..
ปรารถนา "รัก" .. เป็นดั่งใจ
...แด่ทุกคน...ที่กำลังตกอยู่ใน 'ห้วงรัก' .....
"..ชอบ.."
มันคงจะเป็นคำตอบของคำถาม..ที่ผมได้ถามไปเมื่อครู่.....
คำสารภาพรักท่ามกลางกระดาษเอกสารที่ปลิวว่อนอยู่ระหว่างชั้นหนังสือไม้สีน้ำตาลไหม้เก่าคร่ำครึและกลิ่นอับชื้นลอยอบอวลอยู่ทุกอณูของอากาศโดยรอบ คงจะมีเพียงสิ่งเดียวที่แสดงถึงความโรแมนติกของสถานที่แห่งนี้ได้คือภาพพระอาทิตย์ตกดินที่ฉายอยู่ด้านหลัง เปลี่ยนสีผ้าม่านขาวสะอาดให้กลายเป็นส้มอ่อนได้อย่างไม่ยากเย็น..
..แต่ผมเองก็ไม่ได้พะว้าพะวงถึงสรรพสิ่งรอบตัวดังกล่าวนั้นมากนัก..
เพราะแทนที่จะเป็นร่างเล็กบอบบางอ้อนแอ้นอรชร..กลับเป็นร่างผอมโปร่งใต้ชุดนักเรียนชายม.ปลายเต็มยศ เส้นผมสีดำสนิทด้านหน้าโน้มตามแรงโนมถ่วงราวพยายามปกปิดดวงหน้าขาวเกลี้ยงที่กำลังขึ้นสีจัด กลีบปากบางเม้มเข้าหากันแน่นทั้งไหล่เปราะแข็งสั่นสะท้าน..
"..เอ่อ.."
ยอมรับตรงๆว่าถึงผมจะเชี่ยวชาญด้านนี้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้บ่อยนัก ซ้ำหนักด้วยการปราดมองคนตรงหน้าเพื่อตอกย้ำว่าทั้งผมและเขา.....เป็นผู้ชายทั้งแท่ง..
จวบจนกระทั่งดวงตากลมใต้แว่นกรอบบางนั่นเงยขึ้นมาสบ ทำนบน้ำใสแทบทะลายออกมาทั้งร่างโปร่งเล็กนั่นพยายามกลั้นไว้สุดกำลัง..
"...ขอโทษครับ!"
เสียงหวานตะเบ็งออกมาสั่นเทาอย่างไม่น่าเชื่อ ก่อนจะก้มเก็บประคองเอกสารที่ตกหล่นเหล่านั้นเข้าสู่อ้อมแขน
ไม่รู้ว่าความตกตะลึงอะไรที่แล่นครอบงำทุกโสตประสาทของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นการถัดขาถอยหลังให้เขาเก็บกระดาษที่ปลายเท้าได้สะดวกๆหรือการอ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้นานสองนาน..ล้วนแล้วแต่เกิดเพราะความไม่ตั้งใจทั้งสิ้น..
ตึก..ตึก..ตึก..
จนกระทั่งเสียงส้นรองเท้าหนังกระทบพื้นกระเบื้องดังไกลออกไปนั่นแหละสติถึงวิ่งปราดกลับเข้าร่าง...
กลับเข้ามาเพื่อมองไปรอบๆและพบว่า...
อีกฝ่าย...
…ไม่อยู่เสียแล้ว...
TBC
======================
บทนำสั้นนิดหน่อย ต่อไปจุใจแน่นอนค่ะ :)
ฝากผลงานใหม่ด้วยนะคะ /โค้ง/
นิยายเรื่องนี้เป็นซีรี่ย์(ที่คิดออกมา)เรื่องแรกของรักร้าย
แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องไปอ่านทั้งหมดของซีรี่ย์ก็ได้(สำหรับนักอ่านที่ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน 555)
...แต่อยากให้อ่านเรื่องนี้จริงๆนะ เป็นเรื่องที่โอชอบที่สุดในทั้งหมดเลยค่ะ :')
รักคนอ่าน
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:z13: จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
สั้นๆได้ใจความและความค้าง
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขอเดาว่าเป็นอักษร*เทียนไขรึเปล่าหนอ...
แอร๊! อดใจรอไม่ไหวแล้ววุ้ยยยยยย :serius2:
-
กรี๊ดดดด คุณโอคลอดเรื่องใหม่
:mc4: :mc4: :mc4:
ใจเต้นตึกตักๆ
รออ่านอยู่นะคะ
+1 ให้น้า
-
จิิมๆก่อนเลยจร้า
-
โอทำงี้กับเจ้ได้ไง เจ้อุตส่าห์รอนะ ฮือออออออออออออออออออออออออออออ :o12:
-
o13
รอติดตามค่า
-
มาแค่นี้ก็อยากอ่านต่อแล้วววววววว :serius2:
-
อ๋ายยยยยย เค้าเป็นใครหนอออ หุๆๆ กระโจนกอดท่านโอ ><
-
อร๊ายยยย คู่ไหนเนี่ยยยยย
ปล. อยากอ่านเอ็กไวน์ม.ปลายแล้วอ่า
ปล.2 โอจังลืมเรื่องอะไรไปหรือเปล่า อะไรเกมๆ น้อ ฮ่าๆๆๆๆ :z2: :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ๆๆๆ
เรื่องใหม่ !!!!!!! .... เอ๋ๆคราวนี้เป็นคู่ใครกันหนอ
ชอบชื่อเรื่องมากค่ะ ปรารถนา "รัก" .. เป็นดั่งใจ หว๊านหวานนนนน
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ :)
-
พี่โอเพิ่มภาระเรื้อรังให้หนูอีกแล้วววววว
แต่ชอบนะ ชอบมากด้วย ติดตามค้าาาาาา ^_________^ '''''
-
พี่โอเขียนไรมาอ่านหมดล่ะ ^______^
ว่าแล้วก็อยากอ่าน game lover ง่ะ
-
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา คนที่บอกชอบน่าจะเป็นอักษรละมั้ง??? ส่วนคนที่ถูกบอกก็คงจะเป็นเทียนไขสินะ??
อืม... แววดราม่าหนักเลยละ :z3:
-
ขอเดาว่าเป็นเทียนไขกับอักษร ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (เรื่อยเปื่อยมาก)
แต่มาแค่นี้จะดีหรอคุณโอ กรีดร้องนะกรีดร้อง ทุบโต๊ะ โขกคอม
อยากอ่านอี๊กกกกกกกกกกก !!! >///////////////<
-
กรี๊ดดดดด เรื่องใหม่ของคุณโอ
ลุ้นๆว่าเป็นคู่ใคร ><
-
คู่ไหนนิหนูโอ?
อยากอ่าน XY ม.ปลายใจจะขาดรอนรอน T-T
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกก เจิม=.,=
ใช่เทียนไขอักษร อักษรเทียนไข อักษรโย เทียนไขโย เอ่อ สองอันหลังไม่ใช่ละ
รออ่านจ้าพี่โอ :z13:
-
:dont2: คุณโออออ~~~~~~~~~
ขอตอนใหม่ด่วนค่ะ -..- ,อันนี้ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้ามั๊ยค่ะ :sad11:
-
เกริ่นแบบนี้ ต้องติดตาม 5555
-
ค้างมากกกกกก
คู่ใคร พี่สายสินจญ์ป้ะเนี่ย
รึ(มมีใครอีก) ฮ่าๆๆ
ลุ้นๆ รอติดตามมมม
^^
-
ตอนเห็นอิมเมจคร่าวๆของพระเอกเรื่องนี้ใน ปีใหม่*กลอน ก็แอบตั้งความหวังลึกๆ (ลึกจริงๆนะ สาบานได้) ว่านางเอกน่าจะผมดำนะ
เพราะมันดูเข้ากับชื่อน่ะ (เทียนไข : สีเหลือง [ตัว]อักษร : สีดำ)
เอ๋...?
เหตุผลข้างบนไม่น่าเชื่อถือ? ดูมีเหตุผลอื่นแอบแฝง?
ฮ่าๆ ช่างเถอะ
เอาเป็นว่าโอคุงน่ารักมากๆเลย :)
-
เนื้อหาน่าติดตาม o13 อยากอ่านต่อแล้ว ค่า~ เรื่องนี้เป็นคู่ของ เทียนไขxอักษร ใช่ไหมคะ
ซุ่มมาตั้งแต่ xy สีครามการดา จะบีบก็ร้ายฯ แล้ว.. #นิสัยไม่ดี โดนตรบ!~ :beat: 55555
เพิ่งจะได้สมัครสมาชิก ต่อแต่นี้ไปจะเม้นท์ตลอดนะคะ ฮี่ๆ เป็นกำลังใจให้นักเขียนไปหล่ะ ชุ๊บๆ :z2:
-
รักร้ายมาอีกแล้ววววววว
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:impress2: :impress2:กรี๊ดดดดดดดดดด มาแล้วๆๆๆๆ คู่ไหนนี่ ใครบอกรัก
พระเอก?ยังอึ้งอยู่เลย ปล่อยนายเอกทำนบแตกไปแล้ว
รอค่าาาา :กอด1:
-
สารภาพว่าสมัครมาเพื่อเมนท์โดยเฉพาะ หลังจากที่นิสัยเสียมานาน ยินดีที่ได้รู้จักค่า จะเป็นผู้อ่านที่ดีต่อไปคับผม :L2:
-
เทียนไขกับอักษรเป็นใครอ่ะ ?? :confuse:
เคยเห็นเทียนไขแว๊บนึงในบีบฯ นอกจากนั้นเค้าเป็นใคร ??
-
อักษรเทียนไข :m3: :mc2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เรื่องใหม่ สะดุดใจตั้งแต่ชื่อเรื่อง พอเห็นชื่อคนเขียนรีบกดมาอย่างไว ๕๕๕
คู่นี้เป็นอักษรกับเทียนไขรึเปล่า? เรื่องนี้ออกแนวไหนกันนะ
อยากอ่านต่ออีกแล้ว อัพบ่อยๆนะคุณโอ
จะติดตามทุกเรื่องค่ะ :กอด1:
-
เจิมหน้าแรกกก
อักษรกับเทียนไข ?? :o8:
:กอด1:รอต่อค่ะ
-
เฮ้! ในที่สุดซี่รีย์เรื่องต่อไปก็มา
อยากอ่านXYม.ปลายอยู่นะ 555
o13 o13
-
ตามมาอ่านจ้ะ
-
เจิมเรื่องใหม่~
ดูท่าจากที่ถูกสปอยมาแล้ว
ได้ร้องไห้กันทุกตอนเลยมั้ง...
เพราะมันสั้น เอ้้ย! เศร้า
รอตอนต่อไปค่ะ!
ปล.เวอะ! สั้น -___-"
-
เข้ามาลงชื่อ่านด้วยคน :impress2:
-
:pig2: มาลงชื่อรออ่านซีรีย์รักร้าย
-
คู่ใครใน"รักร้าย"น้า
รอติดตาม :L1:
-
เรื่องนี้จะเป็นเรื่องแรกของคุณโอที่ผมตามตั้งแต่ตอนแรก ดีใจมากครับ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อครับ :3123: :pig4:
-
น้องโอ !!! ดีใจมากกกกกที่พี่มาทันตอนแรก
(แต่ถึงจะไม่ทัน ก็ตามอ่านย้อนทุกเรื่องอยู่ดี 5555)
พี่รอบทต่อไปอยู่นะจ๊ะ
-
ฮ๊ายยยยยย นี่คือคู่เทียนไข*อักษร ชิมิค่ะ
อักษรใส่แว่นด้วย แอร้ยยยยยยยยยย :-[/เปนอะไร = =
รอตอนต่อไป พี่โอสู้ๆ^^
-
:mc4: :mc4:
เข้ามากรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
อักษรกับเทียนไข(ใช่เปล่า)
-
ชื่อเรื่องโดดเด้งมาฮะพี่โอ =w=b
มาเม้นท์แล้วน้าาาาาา อิอิอิอิ
ใครสารภาพรักกับครายยยยยย Prologue มาตอนแรกนึงถึง Sekaiichi hatsukoi เลยอ่ะ >< ภาพตอนริทซึสารภาพรักกับซากะเซมไปมันวาบเข้ามา ๕๕๕๕๕๕๕๕
พี่โอบอกว่าเรื่องนี้เศร้า เมทรอเสียน้ำตาอยู่นะ :)
ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะออกแนวแอบรักหรืออะไรประมาณนั้นรึเปล่า แต่ถ้าเป็นแนวนั้นจะทำให้เมทหวั่นไหวแล้วก็อินไปกับมันมากเป็นพิเศษเลยล่ะค่ะ ๕๕๕๕
พี่ไวท์คงฟินมากเลยล่ะสิ :a11: หุุหุหุ
รอตอนต่อปายยยยยยยยยย คนใส่แว่นนั่นคืออักษรชิมิ >< หนุ่มแว่นหราาาา เราเอาใจช่วยเธออยู่นะจ้ะ รักเด็กเกษรวิทยาทุกโคนนนนนนน (และพี่ชายทนายความน่าแอ้มอีกหนึ่งโคนนนนนนน :give2: )
นอกจากเรื่องนี้เราก็ยังรอปีใหม่กลอนอยู่นะเออ อิอิอิ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่าาาาาา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ต้อนรับเรื่องใหม่น้องโอค่า :mc4:
แค่ชื่อเรื่องก็น่าอ่านมากแล้วค่า คู่ไหนหนอ
-
แย๊กกกกกกกกกกกกกกกก!!!! คู่ใหม่ค๊าาาคู่ใหม่่่่่ :z3: :z3: :z3:
ฮ๊าาา มีความสุขซะจริงเลยน๊อออออ แค่บทนำก็น่าติดตามแล้วง่ะ คิคิ >< o13 o13
-
เข้ามาเจิมด้วย :mc4: :mc4:
เห็นในแฟนเพจตั้งแต่เมื่อวาน แต่เวปดันเข้าไม่ได้ :z2:
:กอด1:
-
คู่เทียนไขหรอเนี่ย ><!!!!!
-
แอบแปลกใจกับชื่อเรื่องนิดหน่อย
เพราะส่วนใหญ่นิยายพี่โอเน้นความเถื่อน(?)อ้ะ
แต่เรื่องนี้ออกแนวดาร์กซะอบอวลกลิ่นความหวานเลยทีเดียว
เป็นการการันตีว่าพี่นางนี้แต่งได้ทุกแนว
5555555
❤
-
:mc4: :mc4: วิ่งมาเจิม. :mc4: :mc4:
-
:mc4: :mc4:
เข้ามากรี๊ด กับเรื่องใหม่ค้าาาา
ติมตามจ้าาาา :impress2:
อย่าลืมพี่ใหม่กับกลอนน้ะค่ะ (ถือโอกาสทวง 55)
:กอด1: พี่โอ จุ้บบบ
-
มารอ :mc4:
-
:a5:อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คุณโอ มาเเว้วววววววววววววว :กอด1:
-
คราวนี้คู่ไหนหนอ???
-
อ่านค่าๆ
-
ยินดีต้อนรับเด้อค่ะ
อย่าลืมXYภาค ม.ปลายนะหนูจ๋า!
-
:z13: :z13:
-
__________, ปรารถนา "รัก" . . เป็นดั่งใจ ,__________
ชื่อเรื่องดูท่าจะหวาน(?)
เทียนไขอักษร คู่นี้ก็อายุเท่ากันใช่มั้ยคะ
ติดตามๆ :D
-
ตามมาจิ้ม :z13: พี่โอสู้ๆ ค่ะ :)
-
นี่สินะเทียนไขกับอักษร เปิดมาก็สารภาพรักเลย(?)
จะติดตามตอนต่อไป :z13:
-
หยังมาเด็ดนิ
๕๕
-
กรี๊ดดดดดดด รอติดตามอย่างจดจ่อ !
-
มารอผลงานเรื่องใหม่จ่ะ
คู่ใครน้า เดาไม่ออกเล้ย
-
...อิมเมจนักเรียนชายม.ปลายในการ์ตูนญี่ปุ่นมากเลยพี่โอ!
รอตอนแรกค่า
-
อักษร*เทียนไข ชัวร์
ชอบงานเขียนพี่โอจัง
-
เปิดเรื่องมาแบบยังไม่มีชื่อตัวละคร
คู่ไหนกันนะ
ยังไงก็ติดตามค่ะ ^^
-
มารอเน้อออออออออออ
-
เรื่องใหม่ >3< รออ่านแบบจุใจ
-
โอ้ว...เรื่องใหม่ (ที่ชื่อหวานมากกกก)
ติดตาม ตามติดเจ้า....
ขอบคุณ และจะเฝ้ารออ่านจ้า...
-
มารอค่า ^^
-
ภาษาสวยมากพี่โอ อร๊าย~ :-[
ฉากแอบคล้ายพิมพ์รัก แต่อันให้ความรู้สึกว่าบรรยายสวยมาก
เคะไร้เดียงสาน่าดู 555 #ปลื้ม
รอตอนต่อไปน้าค้า~
อยากรู้ว่าสองหน่อจะเป็นไผ o18
-
อักษรน่ารักแฮะ :impress2:
เขินหน้าแดงแล้ววิ่งหนีไปเลย ฮ้าา น่ารัก
คู่นี้ที่รอคอย ปลื้มใจจริงๆที่ได้อ่าน o7
ขอบคุณพี่โอมากค่ะ
(แต่ว่านะคะ มันสั้นมากเลย บทนำเนี่ย :z3:)
-
อร๊ายยยยย
รักร้ายเรื่องใหม่ มาแล้วววว
เรื่องนี้เป็นเรื่องของใครน๊าาา
รอตอนต่อไปจ๊าา
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก รอต่อไป
-
เรื่องใหม่ๆ
น่าติดตามตั้งแต่ชื่อเรื่องเลยนะคะเนี่ย
ตามอ่านทุกเรื่องของคุณโอ(แต่ที่จบแบบจริงจังเห็นทีจะเป็นสีครามกับกานดา เอ็กไวน์กำลังตามเก็บหนังสืออยู่รอเงินก่อนส่วนเรื่องอื่นๆลุ้นอยู่ ค่อยๆไล่อ่านไปเท่าที่เวลาอำนวย)
เป็นกำลังใจให้นะคะเพราะเราชอบผลงานของคุณโอมากๆๆๆๆ
-
มันสั้นจริงๆด้วยละ
-
มาลงชื่อรอด้วยคนค่ะ :L2:
-
เกริ่นมาอย่างนี้ใครจะเป็นนายเอก กับ พระเอกล่ะหนอ
ลุ้นนะเนี่ย
-
เป็นเรื่องที่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ
เรียกได้ว่าแทบจะเค้าท์ดาวน์รอกันเลยทีเดียว :impress2: :impress2:
ขอโทษที่เม้นท์ช้านะคะพี่โอ พอดีไม่ได้อยู่บ้าน
เพิ่งกลับถึงบ้านวันนี้ก็รีบมาเม้นท์ให้เลยทันที
อักษรกล้ามากกกกก อร๊ายย ไม่คิดเลยว่าจะกล้าขนาดนี้
โฮววววววว สู้ๆนะคะลูกขาา เอาใจช่วยย อิอิ
#ชูป้ายไฟเทียนไขอักษร :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แฮร่~~~~~~~~~~~
ตามคร่า แต่เทียนไขอักษร(?)
เราเป็นพวกความจำสั้น เขาคือใคร
แหะๆๆ เพิ่งไปอ่านสีครามกานดามาอีกรอบ แต่ก็ยังจำตัวละครได้ไม่หมดเลย
แงๆๆ
-
เรื่องใหม่มารอจออีกเรื่อง
ตอนนี้ก็สามแล้วที่ยังไม่จบ
รอตอนแรกค่ะ (จุดธูปเรียก)
:กอด1: :L2:
-
ประทับใจกับซีรีย์นี้ทุกคู่เลยค่ะ
คิดถึง xy แอนด์ สีครามกับกานดามากๆๆๆๆ :กอด1:
-
กรี๊ดกร๊าดๆๆๆ เรื่องใหม่ของโอคลอดแล้ว
ตายและชั้น ปิดเทอมนี้มีฝึกงาน ไม่ได้มานั่งเฝ้าหน้าคอมแล้วววว :serius2:
แต่ยังไงก็ยังติดตามเสมอเน้อ!!!
-
ว้าววววววววววววววววววววว
เรื่องใหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
เรื่องใหม่ >w<
-
มาเจิมเรื่องใหม่ๆ
-
หึ หึ ย่องมาอ่านเรื่องใหม่
P.S. สู้เค้า :L2:
-
ยังรอเทียนไขกับน้องอักษรด้วยความหวัง!!
ช่วยมาต่อเถิด กราบบบบบบ
น้องอักษรวิ่งหนีไอ้เทียนไปถึงอินเดียแล้วม้างงงงงงงงงงงง TTTTT
-
จิ้มแรงๆ เอาให้ทะลุไปถึงXYเล้ยยยยยย
รอคุณโอนะคะ ติดตามมาตลอดทุกเรื่อง ชอบทุกเรื่องเลย (ยิ่งเอ็กซ์ไวน์นี่น้ำตาไหลพรากๆๆๆ ไม่เป็นอันทำอะไร)
-
บทนำน่าติดตามสมกับเป็นพี่โอ ^_^/
ถ้าให้เดานะ น่าจะเป็นเทียนไข*อักษรแหละ ไม่ใช่เพราะหนูดูตามคอมเม้นท์นะ 55555
แต่คืออักษรน่ะเรียนเป็นที่หนึ่งเสมอใช่ไหมล่ะ แล้วอักษรก็น่าจะใส่แว่น แล้วยังอยู่ม.ปลาย
ก็น่าจะเป๊ะอยู่ -^-
แต่อยากอ่านสายสิญจน์*น้ำมนต์แล้วอะ T_________T
-
ฮือฮือ พี่โอใจร้ายยยยยย *คร่ำครวญ*
เอาน้องอักษรหนูกลับมาได้แล้ว วิ่งจนขาหักแล้วมั้ง
อิเทียนนนนน แกทำน้องชั้นวิ่งหนีไปแกต้องโดนนน :m31: :m31:
อยากอ่านต่อ มาต่อเถิ๊ดดดดดดดดด :call: :call:
-
มาตามอ่าน
และพออ่านจบก็ค้นพบว่า...มันช่างค้างแบบล้ำลึกยิ่งนัก :z3:
-
มารออ่านตอนต่อไปจ้าาาา
-
แวะมาโฉบ เขียนไขกับอักษรสักกะนิดค่ะ ><
-
มารอเรื่องนี้ด้วยคน
-
รอเธอ...วันนั้น วันนี้ พรุ่งนี้วันที่เท่าไหร่
วันไหน วันนั้น แต่ฉันก็ยังรอเธอ
วันนั้นที่เคยได้รอตั้งแต่แรกเจอ
พรุ่งนี้ก็ยังจะรอแต่เธอเรื่อยไป ~
เข้ามาฮัมเพลง ~~ o18
-
เปิดเรื่องนานไปป่ะ
หยากไย่ไม่ขึ้นไปแล้วรึ
ต่อได้แล้ว
-
ขออ่านด้วยคนครับ
-
คิดถึงจัง เมื่อไหร่จะมาสักที :sad4:
-
โฉบมาาาา รอพี่โอมาต่อนะคะ
ชอบนิยายพี่ทุกเรื่องเลยอะ :กอด1:
-
ตามคร่า
เรื่องใหม่คลอดแล้วดีใจจัง ^^
-
ตามมาอ่านค่า
สนุกแน่ ๆ ^^
-
เรื่องนี้ก็รอต่อไป
:serius2:
ให้กำลังใจจ้า
:L2: :L2:
-
เอ่,,นี่ของคู่ไหนหว่า5555 55
-
:mc3: :mc2:
รอนะฮะ สู้ๆ :L2: :กอด1:
-
ติดตามค่ะ
รอ รอ รอ
:ped149: :ped149: :ped149:
-
เรื่องนี้อย่ายอมแพ้ XY นะ
แม่ยกมาแล้ว 555
เทียนไข*อักษร
มาอัพซะดีๆ o18
-
กรี๊ด เรื่องใหม่มา(อีก)แล้ว :mc4:
คู่ไหนอ่ะ
อยากอ่าน สายสิญจน์ + น้ำมนต์ อ่ะค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
มารอ คุณโอ อีกเรื่อง
เปิดเรื่องใหม่กี่เรื่องเนี๊ยะ ><
:call: :call: :call:
-
ง่า.........อักษร กะ เทียนไขเหรอ ? แต่เขาใส่แว่นอ่ะ....ลาล่า ?!
ง่าๆๆๆ พี่โอ~ มาอัพต่อเร๊ว ! ลุ้นอยู่อ่ะ ว่าเป็นคู่ใคร ....
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
รอค่ะ รอค่ะ
-
:z13:
-
ค้างคะ :z3:
เเบบว่าอยากอ่านคู่สายสิน กับ นำ้มนอะ สาธุขอ :call:ใช่ทีเถอะ
-
ถึงจะยังไม่อยากให้พี่ปีใหม่กับน้องกลอนจบ แต่ก็อยากอ่านเรื่องนี้แล้วววว :-[
ถ้าเป็นคู่เทียนไขกับอักษรจริงเหมือนพี่โอจะเคยบอกไว้ว่าคู่นี้ดราม่า สงสัยต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้เป็นไอเท็มเสริม รอดราม่านะคะพี่โอหนูชอบ ฮี่ๆ :really2:
-
คู่ขอใครกันน้าาาาาาาาาา ><
อยากอ่านต่อแว้ววววววววววว
-
คู่ไหนอ๊าาาาาาาา อยากรู้ๆ :serius2:
-
แวะมาเจิมเรื่องใหม่รอจ้า. ..
^^
คุณโอสุดยอดจริง ๆ เป็นกำลังใจให้จ้า !
-
มารอด้วยคนนะคะ
แต่จากที่สังเกต คงต้องรอให้เรื่องของกลอนกับพี่ปีใหม่จบก่อนแหงๆกว่าจะได้อ่าน
แถมยังมีคู่XYมาจ่อรอด้วยอีกต่างหาก แต่ก็จะรอเหมือนเดิมค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
มาปูเสื่อรอค่าาา
o13 o13 :L2: :L2: :z2: :z2:
-
มานั่งรอเรื่องใหม่ของคุณโอ
รักน้องๆ ในซีรีย์รักร้ายทุกคนเลยครับ :impress2:
-
:z13: จิ้มจึกจึก
คู่ไหนกันน้าาาาา > w <
-
ชอบชื่อเรื่องมาก
สะดุดตา สะดุดใจค่ะ
คาดว่าน่าจะเป็นเทียนไขและอักษรนะ
-
:z2: มาเต้นรอ
-
รออ่านอยู่นะโอ
-
:mc4:
มารออ่านฮะ :))
เหมือนเรื่องมันจะเศร้า :sad4:
ปล :pig4: :pig4:
-
ตัวเองอย่าลืม X กับ Y นะ T^T :sad4:
-
รักร้าย :impress2: :impress2:
ตามมาอ่านเรื่องใหม่คะ :mc4: :mc4:
-
ว่ะฮ่าๆๆๆ หลังจากได้อ่านบทนำไปแล้ว... เทียนไขกับอักษรหรือมั้ย?
หนุ่มหัวทองกับหนุ่มหัวดำ แอร๊ยยย :impress2: (ข้อความไม่ได้มีนัยแฝงเลยแม้เพียงน้อยนิด!)
รอลุ้นนะฮร๊ะะะะะะ พี่โอก็สู้ๆนะคะ นิยายเยอะมากมาย XD
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย..แค่เริ่มต้น คนอ่านก็ตื่นเต้นละ..ฮ่าๆๆ
-
ปูเสื่อรอแล้วจ้าาาา
ผู้ชายเลว....ของชอบอีกประเภทหนึ่ง กร๊ากกกกกกกกกกกกก
อักษร...หนูมันดีเกินไปสำหรับม๊านนนน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
1st Day : The day we met again[1/2]
..อักษร อัครมณฑา..
ลูกชายเจ้าของบริษัทนำเข้าจิลเวอรี่ชั้นนำของเอเชีย เลขานุการกรรมการนักเรียนผู้เปี่ยมไปด้วยไหวพริบและสติปัญญา ว่าที่นักเรียนคนแรกของโรงเรียนที่ได้รับโล่เกียรติคุณเรียนดี5ปีซ้อน ซ้ำยังเป็นที่รักและที่ไว้วางใจของเพื่อนๆซะจนไม่น่าเชื่อว่าเรือนร่างเล็กๆนั่นจะรับหน้าที่ทั้งหมดไหว..
....นี่ผมตกหล่นเกียรติคุณพวกนั้นตรงจุดไหนบ้างรึเปล่า?
......ไม่เห็นเคยรู้มาก่อนเลยว่า...หมอนั่น...จะชอบผู้ชายด้วยกัน...?
ผมถอนหายใจพลางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงเอะอะโวยวายของชมรมฟุตบอลดังข้ามมาถึงตัวตึกเรียน ครึกครื้น..แต่ก็วังเวงเช่นกัน..
..กับห้องเรียนที่โล่งและเงียบสนิทขนาดนี้..
ถ้าไม่นับเครื่องปรับอากาศที่ส่งเสียงดังหึ่งๆละก็นะ...
แล้วเมื่อกี้ผมนึกถึงไหนแล้วนะ?
อื้อ..ใช่..เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไวเหมือนโกหก เหมือนเป็นภาพลวงตา เหมือนฝัน เหมือนปรากฏการณ์ทางธรรมชาติที่เรียกง่ายๆว่าการ 'คิดไปเอง' แบบนั้น..
หนำซ้ำ..จะแปลกใจขนาดไหนกันเชียวถ้าเรื่องทั้งหมดเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อราวๆ24ชั่วโมงที่แล้ว!
...และที่น่าตื่นตะลึงกว่านั้นคือการที่คนอย่าง 'ผม' เก็บเอาเรื่องไร้สาระแบบนั้นมาขบคิดถึงหนึ่งวันเต็มๆ!
"เฮ้ออ..."
ลอบผ่อนลมหายใจออกมากระทบมือที่เท้าคางอยู่ หลุบตาลงดูร่องวงกบหน้าต่างกระจกใสที่เริ่มมีฝุ่นจับบางๆ..บอกให้รู้ว่า 'โรงเรียนเกษรวิทยา' แห่งนี้มีความเอาใจใส่กับทุกอณูเล็กๆน้อยๆจริงๆ..
...แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น...
ขึ้นชื่อว่า 'หัวกะทิ' ของโรงเรียนนี้..ก็ไม่น่าจะหลงผิดขนาดมาเป็นเกย์ ไม่สิ..โรงเรียนนี้คนเป็นเกย์มันก็เยอะอยู่...แต่ว่านะ...
......ชอบคนอย่าง 'ผม' เนี่ยนะ?
.........เหลวไหลจริงๆ...
"เฮ้ออ..."
ถ้าการถอนหายใจคือการบั่นทอนชีวิตตัวเองลงหนึ่งปี ผมคงจะตายในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้แหละ..
เมื่อคิดได้ว่าการมานั่งปลงตกอยู่คนเดียวแบบนี้ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นสักนิด ผมก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้..คว้ากระเป๋าเตรียมเดินออกนอกห้อง ส่วนอีกมือก็คว้าโทรศัพท์มือถือกดไล่หาเบอร์สักเบอร์...เผื่อจะสามารถคลาย 'เหงา' ในเวลาแบบนี้ได้..
..ถ้าจำไม่ผิดวันนี้พี่แคลร์มีประชุมกรรมการนักเรียน..
..น้องหมิวก็น่าจะเรียนพิเศษ..เอ..น้องเจนก็ด้วยนี่..
..มดแดง..เออ เห็นว่าปั่นมิดเทอมโปรเจคยังไม่เสร็จ..
..โยเกิร์ตก็อ่านหนังสือเตรียมสอบอีกแน่ๆ..
ปิ๊บๆๆ..
ผมเกือบจะได้ถอนหายใจออกมาอีกรอบแล้วละ แต่ยังดีที่มีลิสต์รายชื่อเหลืออยู่
'KaoFang'
ปิ๊บ
'..เห็นใจฉันมั้ย ใจฉันหาย แบบว่าหาเท่าไหร่ไม่เห็น..แค่เธอจ้องตา..ก็เป็น...'
ผมน่ะอยากอ้อนวอนขอให้เด็กสาวเปลี่ยนเพลงรอสายสักครั้งหนึ่ง ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยได้ฟังเพลงอะไรมากนักก็ตามแต่ความบาดหูสุดจี๊ดนี่มันชักน่ารำคาญทุกทีที่โทรหาจริงๆ..แต่หล่อนก็ไม่ปล่อยให้ผมรอนานนักหรอกครับ...
กริ๊ก
((หวัดดีค่ะพี่เทียน!))
ผมผละหูตัวเองออกจากโทรศัพท์นิดหน่อยตอนได้ยินเสียงแหลมปรี๊ดดังออกมาราวกับว่าเจ้าหล่อนตื่นเต้นมาก แต่นั่นแหละ..นั่นก็เป็นหนึ่งในข้อเสียเพียงเล็กน้อยของลูกคุณหนูสุดไฮโซคนนี้
"ครับ พี่เอง...วันนี้ฟ่างว่างรึเปล่า? ไปหาอะไรทานกันมั้ย?"
((ว่างค่ะ! ฟ่างว่างมากๆๆๆเลยวันนี้!)) น้ำเสียงกระตือรือร้นสุดๆจนอดจะหลุดขำไม่ได้ ((เจอกันที่ไหนดีคะพี่เทียน? พี่เทียนยังอยู่โรงเรียนรึเปล่าคะ?))
"ครับใช่ แล้ว..ฟ่างล่ะอยู่ไหน?"
((ฟ่างกลับบ้านแล้วน่ะค่ะ แต่ไม่เป็นไร..เดี๋ยวฟ่างแต่งตัวออกไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ แหะๆ))
"เอ ถ้ากลับบ้านแล้วก็ไม่เป็นไรนะครับ พี่ไม่อยากรบกวน...."
((ไม่-รบ-กวน-สัก-นิด-เลย-ค่ะ-!!!))
เจ้าหล่อนยืนยันหนักแน่นจนผมเกือบจะหลุดขำออกมา แต่ก็ตัดสินใจตอบรับไป
"..อ่อ โอเคจ้ะ งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับฟ่างหน้าบ้านเลยดีกว่าครับ เด็กผู้หญิงออกมาคนเดียวมันอันตราย"
((ค่ะ! ฟ่างจะรอนะคะ!! ดีใจจังเลยที่พี่เทียนเป็นฝ่ายชวนก่อน))
ผมยิ้มกับตัวเอง แล้วเอื้อมไปเปิดประตู "ฮะๆ ก็พี่ว่างน่ะ....อะ..."
((คะ?))
"อ๋อ.."
ด้านหน้าห้องมีร่างโปร่งเล็กยืนอยู่..เขาสะดุ้งนิดๆที่ผมเป็นฝ่ายเปิดประตูมาเจอเขาก่อน ผมไม่รู้หรอกว่า 'เขา' ยืนอยู่ตรงนี้มีนานแค่ไหนแล้ว แต่ที่มั่นใจคือวันนี้เขาไม่ได้หนีไปไหนเหมือนเมื่อวาน..ยังยืนอยู่ที่เดิม ก้มหน้างุดกอดกระเป๋าทั้งๆที่ยืนกันท่าไม่ให้ผมออกไปไหนแท้ๆ
..ไม่ว่าจะเพราะเซลล์สมองผมมันเริ่มงี่เง่าเสื่อมประสิทธิภาพ หรือเพราะผมกำลังตัดสินใจทำเรื่องบ้าๆ แต่บทสรุปก็เหมือนกันที่คำพูดที่ผม..ปฏิเสธ..ออกไป..
"ขอโทษทีนะฟ่าง พี่มีงานด่วนเข้ามาพอดีอ่ะ"
((เอ๋…)) หล่อนลากเสียงยาวต่ำลง แล้วนิ่งไปวูบนึงก่อนจะกลับมาสดใสเหมือนเดิม ((งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะพี่เทียน แต่คราวหลังถ้าพี่เทียนว่างก็อย่าลืมชวนฟ่างอีกนะคะ!))
..ดวงตากลมดำใต้แว่นกรอบบางเงยหน้าขึ้นมามองผม ก่อนจะผ่อนไหล่ที่เกร็งตัวอยู่ให้คลายลงเป็นท่วงท่าปกติ..
ผมพยักหน้า กรอกเสียงลงไปตามสาย "จ้ะ ไม่ลืมแน่ๆ"
..รอยสีแดงจางๆแปะอยู่ทั้งสองข้างแก้มขาวจนไม่เหลือเค้าซีดเซียวแบบที่เคยเป็น พร้อมๆกับเอียงหน้ามองเผยลำคอซีกหนึ่ง..เล็ก..เนียน..ดูงามระหงจนเผลอมองนานเกินไป..
((ฟ่างจะรอค่ะ!!))
"บายนะครับ"
ปิ๊บ..
"รบกวนรึเปล่า?"
คำถามที่ถูกยิงเข้าใส่ทันทีที่ผมเก็บโทรศัพท์มือถือ ทำให้ผมต้องพิจมองร่างตรงหน้าอีกครั้งว่าเป็นคนเดียวกับคนที่เขินอายม้วนเมื่อวานแน่รึเปล่า
ผมไหวไหล่ "เปล่านี่"
"..ก็เหมือนกำลังนัดคนอื่นอยู่.."
"อย่างที่เห็น..แคนเซิลไปแล้วไง"
พอเห็นผมพูดสั้นๆ เรียวคิ้วบางก็ขมวดเข้าหากันเหมือนพยายามทำความเข้าใจ ก่อนจะร้องอ๋อ
"ต้องรีบไปทำธุระสินะ! ขอโทษครับที่ขวางทาง..."
...ไอ้หมอนี่มัน 'อันดับ1' ของชั้นปีผมจริงๆรึเปล่าฟะ...
"ธุระกับคุณน่ะแหละ"
เขาหยุดถอยหลัง แล้วยกนิ้วชี้มาที่ตัวเอง "กับผม?"
"ใช่" ผมยักไหล่รับคำ "ก็ไหนบอกว่าชอบ..."
คำพูดนั้นทำให้ 'อักษร' หน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะเม้มปาก "ก็ใช่..แต่.."
“แต่อะไร?”
“..ก็ทำไมอยู่ๆถึงจะไปกับผมล่ะ?”
“ก็ว่าง" ผมไหวไหล่ สะพายเป้ขึ้นบนบ่า "สรุปจะไปไม่ไป?”
“...ถ้าบอกว่าไม่ไปนี่คือผมพลาดแล้วสินะ...”
“เดี๋ยวก่อนนะ..ถ้าคุณจะไม่ไปกับผมแล้วคุณมายืนรออะไรตรงนี้ล่ะ?!”
“เอ๊ะ!? ผม..ผมก็แค่....แวะมา" เขากระพริบตาปริบๆ ดูลนลานนิดนึงตอนที่ตอบ
“แวะมาอะไร?”
“แวะมาดูหน้าคุณ"
..เหมือนกันเลย..
จริงอยู่ที่สัมผัสได้ถึงกระแสตื่นตระหนกแบบเมื่อวาน แต่คำพูดแต่ละคำของเขาถูกเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างไม่มีลังเล..ใช่...มันไม่มีความลังเลที่จะตอบเลย...เหมือนเมื่อวานเด๊ะๆ! เขาไม่ใช่คนขี้อายแน่ๆ...เขาแค่... 'ประหม่า' ..แล้วก็ติดจะมั่นใจนิดหน่อยด้วยซ้ำ
..เพียงแค่..
ก่อนหน้านี้..เราคุยกันน้อยครั้ง..น้อยครั้งมากๆ..ก็เท่านั้นเอง...
ผมยกมือเสยผม "แล้วคุณจะเอายังไง?”
“เอาอะไรยังไง?”
“สรุปจะไปรึเปล่า?”
“ไปไหน?”
“นี่! ...หลังเลิกเรียนเค้าไปไหนกันล่ะ! ไปทานข้าวยังไงถามมาได้"
“ทานข้าวหรอ!?”
“เออ”
“กับผม?”
“เออ”
“จริงหรอ?”
เอาละ..ผมบอกตรงนี้ไว้ก่อนละกันว่าผมไม่ใช่คนที่อารมณ์ขึ้นๆลงๆหรือหงุดหงิดง่ายอะไรเทือกนั้นหรอกนะ..แต่คนตรงหน้านี่แสดงความสามารถพิเศษของเขาออกมาอีกอย่างหนึ่งนอกจากบรรดาเกียรติคุณเรียนดีมีความรับผิดชอบของเขา..ก็คือ...เทคนิคในการยั่วประสาทผมแบบขั้นเทพ..
“เอาล่ะ" ผมพยายามสะกดอารมณ์ แล้วหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง "ถ้าคุณจะไม่ไป..ผมจะชวนคนอื่นแล้วนะ"
“เดี๋ยว!!”
ได้ผลชะงัด มือผอมเล็กรีบคว้าแขนผมไว้มั่น..ก่อนที่เขาจะลดมือลงช้าๆ
“เอ่อ...คือว่าผมมีประชุมคณะกรรมการนักเรียน...”
สิ่งที่อีกฝ่ายกำลังทำอยู่...คือการทำให้ผมไม่ก็เขาดูเป็นคนโง่สุดๆไปเลยล่ะ..
"...แล้วประชุม" ผมเกริ่น "...โดดได้รึเปล่า?"
"เอ๋?"
..นั่น..ทำหน้างงอีกแล้ว..คุณเลขานุการคนเก่งท่าจะ 'โก๊ะ' กว่าที่คิดแหะ
ผมยิ้ม..มั่นใจว่าเป็นรอยยิ้มที่มัดใจสาวๆมานับต่อนับแล้ว ไม่มากและไม่น้อย..เพื่อนผมเคยบอกว่าแบบนี้เรียกว่ายิ้ม 'กรุ้มกริ่ม' ..มันมักจะทำให้คนมองลังเลใจได้เสมอ
"...ไปทานข้าวกัน...ไม่ได้เหรอ?"
คำว่า 'ไม่ได้เหรอ?' ที่ตามมาในประโยคท้ายมักจะทำให้ผู้ฟังฉุกใจคิดหนัก และแสดงอาการกระอักกระอ่วนออกมาก่อนจะตอบ 'ตกลง' ในตอนท้าย ประกอบกับแอคติ้งที่ตุ๊กตาทองยังชิดซ้ายจะทำให้โอกาสสำเร็จมีสูงมากขึ้น..
ผมไม่ได้กำลังดีใจกับชัยชนะของตัวเองหรอก จริงๆนะ เพียงแค่นึกไม่ออกเลยว่าเขาจะกล้าปฏิเสธผมได้ยัง....
"ไม่ได้หรอก"
....ไง..
"ผมต้องประชุมกรรมการนักเรียนจริงๆ คุณจะรอแปปนึงได้มั้ยครับ? ไม่น่าเกินชั่วโมงนึงก็จะจบแล้ว หรือถ้าไม่จบ..ผมจะบอกพี่สิญจน์ว่ามีธุระแล้วขอออกมาก่อน.."
ประโยคพูดฉะฉานราวได้รับการเตรียมการมาดีแบบนั้นทำเอาผมต้องยิ้มแหย นึกสมเพชการกระทำทั้งหมดของตัวเองขึ้นมาดื้อๆอย่างเสียมิได้
แถมด้วยท่าทางกระตือรือร้นสุดจะใสซื่อขนาดนั้นยิ่งทำให้เลือดในกายพลันเย็นเฉียบนึกอยากชะงักค้าง
แต่ก็ต้องเรียกสติกลับคืนมาเพื่อโต้ตอบบทสนทนาว่า
"...บอกว่ามีธุระ แล้วออกมาเลยไม่ได้หรอ?"
พอฟังดังนั้นอีกฝ่ายก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองบ้างแล้ว แต่ก็ยังคงส่ายหน้า "ไม่ได้จริงๆครับ มันเป็นหน้าที่....."
"...แล้วถ้าผมบอกว่า 'ไม่รอ' ล่ะ?"
ลองใช้ไพ่ตายสุดท้ายดูสักตั้ง ให้ตาย..ต่อปากต่อคำน่ารำคาญแบบนี้..แต่ทำไมผมถึงนึกว่ามัน 'สนุก' ได้ละเนี่ย..
เขาไม่ใช่คนตัวเตี้ย แต่เพราะความใกล้ในระยะหนึ่งเมตรบวกกับเชื้อสายต่างชาติครึ่งหนึ่งที่ไหลเวียนในตัวผมทำให้เขาสูงเพียงปลายจมูก อักษรเงยหน้าขึ้นช้อนดวงตาสีดำขลับนั้นขึ้นมาสบกับผม แล้วเผยอกลีบปากสีโอรสขึ้นเพื่อเอื้อนเอ่ยประโยคต่อกรที่ว่า...
"...รอ...ไม่ได้จริงๆหรอครับ?"
โดนย้อนเลยไงละมึง..
..เพราะอะไรบางอย่างมันทำให้ผมรับรู้ได้ว่า..ไอ้อาการซื่อบริสุทธิ์ดังกล่าว..ถูกกระทำขึ้นราวกับเป็น 'แผนการ' ของคนตรงหน้าชอบกล..
.....หรือผมคิดไปเองคนเดียว
ไม่เคยมีใครบอกว่าอักษร อัครมณฑาเป็นมนุษย์สปีชีส์ที่รับมือยาก ยิ่งไปกว่านั้น..นี่ผมเป็นฝ่าย 'ถูกชอบ' ก่อนไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงรู้สึกเหมือนตัวเองถือไพ่ต่ำกว่าชอบกลล่ะ? ตามธรรมดาแล้วควรจะตามใจผมไม่ใช่เรอะ? และโดยส่วนมากผมก็ไม่ใช่พวกที่ชอบเรียกร้องอะไรเว่อร์อยู่แล้วด้วย เพราะงั้นไม่ว่าจะเป็นใครก็จะทำตามข้อเสนอง่ายๆไม่ต้องคิดอะไรมาก..
…ก็แค่โดดประชุม..
…..ทำไม่ได้รึไงนะ?
หรือเพราะนี่จะเป็นเหตุผลที่เขาคนนั้นเป็นที่ไว้วางใจของคนอื่นขนาดนี้?
..ว่าแต่..
....ทำไมผมถึงมานั่งรอหน้าห้องประชุมได้ละเนี่ย...
นาฬิกาบนข้อมือบอกเวลาหกโมงกว่า เสียงเพลงเคารพธงชาติจบไปหลายนาที พอผมขยับตัวหวังจะหาอะไรทำ ประตูคู่สองบานตรงหน้าก็พลันเปิดออกก่อน
แต่บรรดากลุ่มคนแต่งตัวเนี๊ยบผูกไทเรียบร้อยเหล่านั้น มีน้อยคนนักที่จะสังเกตถึงการมีอยู่ของผมที่หน้าประตูห้อง(นอกจากสาวๆนะครับ~ พวกนั้นน่ะโบกมือบ๊ายบายผมเกลียวกลาว) จนกระทั่งพวกเขาเดินออกไปเกือบหมด..
..แต่ผมก็ยังไม่เจอหน้าของคนที่ผมรออยู่..
ผมเตะฝุ่นเล่น2-3ที แล้วตัดสินใจชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องประชุมโล่งกว้าง จึงเห็นเครือข่ายสูงสุดของคณะสภานักเรียนยังคงง่วนอยู่กับกองเอกสาร..
..ร่างเล็ก..จะเรียกว่าเล็กนักก็ไม่เชิง เพราะหมอนั่นไม่ได้อรชรเหมือนผู้หญิง เพียงแค่ผอมจนเหมือนโครงกระดูกเดินได้ และทุกสัดส่วนราวกับจะหักได้ง่ายๆแบบนั้น..นั่นแหละ..กำลังจดยิกๆๆๆลงในสมุด พร้อมๆกับพี่พิงค์(รองประธานนักเรียน)กับพี่สิญจน์(ประธานนักเรียน)กำลังพร่ำพูดถกเถียงกันเรื่องอื่นๆ..ผมจึงได้รู้ว่าอักษรสรุปคำพูดไม่ได้สรรพเหล่านั้นลงสมุดนั่นเอง
นั่นคืองานของเลขา..
..แต่ก็เป็นแค่ส่วนน้อยจากที่เขาทำทั้งหมด..
"อ้าว เทียน"
และคนที่สังเกตเห็นผมก่อนคือพี่สิญจน์ ผมเลยโบกมือยิ้มแย้มทักทายนิดหน่อย
ส่วนคนที่ผมรอน่ะสะดุ้งเฮือกขึ้นมาจากโต๊ะ แล้วร้องเสียงดัง
"ขอโทษครับ! จะรีบไปเดี๋ยวนี้ละครับ!"
..ท่าทางตื่นๆแบบนั้นก็..ไม่ได้..น่าเกลียดอะไรนี่หว่า..
"อา..ไม่ต้องรีบๆ รอได้" ผมยิ้มบางๆให้กับท่าทางกระตือรือร้นนั้น เขารีบโค้งขอโทษแล้วก้มหน้าก้มตาจดต่อไป
"เข้ามารอข้างในสิ"
พี่สิญจน์ยังคงครองตำแหน่งผู้ชายที่น่าหมายปองที่สุดได้ เขายิ้มหวาน..แต่ไม่ได้หวานแบบยั่วยวน ทว่ากลับดูดีมีสง่าราศี แล้วก็ติดจะเกินเอื้อมนิดๆ..แต่ไม่ได้หมายถึงผมไม่ชอบเค้าหรอกนะ ผมนับถือเค้าด้วยซ้ำ..เพราะเขาเป็นคนที่ใช้รอยยิ้มนั้นทำสิ่งต่างๆได้มากมายเกินกว่าที่คุณคิดได้เยอะนัก..
"ฮะ ขอบคุณครับ"
ผมก็ถือวิสาสะตามคำชวน เดินเข้าไปชะโงกหน้ามองกองงานเหล่านั้นใกล้ๆ
"อีกแปปเดียวครับ จะเสร็จแล้ว" อักษรรีบเงยหน้าขึ้นมาบอกผม แล้วคว้าๆกระดาษมาจดยิกๆด้วยความเร็วแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต
"นัดจะไปเที่ยวไหนกันหรอ?"
ดูเหมือนงานของพี่สิญจน์จะจบลงแล้วเลยหันมาถามผม
"ทานข้าวเย็นน่ะฮะ"
"...แปลกแหะ...สาวหมดแล้วรึไงเทียน?" พี่พิงค์ถามพลางเป่าหมากฝรั่งออกเป็นลูกโป่งลูกใหญ่ๆ คำถามที่เหมือนไม่ต้องการคำตอบเท่าไหร่แบบนั้นทำให้ผมทำได้แค่ฉีกยิ้มบางๆ
แต่คนที่โพล่งขึ้นมาก่อนกลายเป็นคนที่นั่งทำงานงุดๆจนถึงเมื่อครู่
"เปล่าฮะ เย็นนี้ผมเซ้าซี้เองละ!"
..แล้วนายจะประจานความสัมพันธ์ของเราตอนนี้ไปทำไมกันเนี่ย...
คนฟังทุกคนในที่นั้นเงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำ...มีแต่ผมเนี่ยแหละที่ยืนปาดเหงื่อทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ส่วนคนพูดก็ดูท่าทางจะไม่ทุกข์ร้อน...นั่งทำงานต่อไปจนถึงประโยคสุดท้าย
“โอเค แบบนี้เป็นไงฮะพี่สิญจน์"
เจ้าของนามรับกระดาษแผ่นนั้นมาดู "อา...เยี่ยมมากสมเป็นเธอจริงๆนะ งั้นรบกวนพิมพ์ให้พี่หน่อยสิ"
“แล้วซีกี่ชุดดีฮะ?”
“...สัก100ละกัน"
“ผมว่า150ดีกว่าครับ เพราะน่าจะต้องแจกอาจารย์ด้วย...ใช่มั้ยฮะ?”
“โอ้ เอาตามนั้นแหละ"
“เอ่อ...ษร...แล้วอาหารกลางวันของแขกล่ะ..?”
“เรียบร้อยแล้วครับพรุ่งนี้อาหารจะมาส่งก่อนเข้าคาบแรก แต่ผมยังไม่ได้ไปคุยกับอาจารย์.....”
แว่บหนึ่ง..ที่พี่สิญจน์เหลือบมามองผม แล้วหันไปพูดกับคนตัวเล็ก "รีบไปเถอะ เรื่องเล็กน้อยแค่นั้นเดี๋ยวพี่ทำต่อเองก็ได้....เอ้า เก็บของๆ!”
“อ...ขอบคุณครับ!”
อักษรรีบค้อมศีรษะให้อีกฝ่าย2-3ครั้งจนผมนึกขัน แล้วก็ใช้แขนเล็กๆนั่นกวาดข้าวของทั้งหมดลงกระเป๋าของตัวเอง เขาดูลนลานขึ้นมาดื้อๆเล่นเอาพี่พิ้งค์กลั้นหัวเราะแทบไม่ทัน
“ไม่ต้องเร่งขนาดนั้นก็ได้ ษร! เทียนมันจะหนีไปไหนได้ล่ะ..ใช่มั้ย?”
“ผม...เอ่อ...กลัวเค้าเปลี่ยนใจ..”
..นี่เขามองผมเป็นคนใจโลเลขนาดนั้นเลยเรอะ..
หลังจากรอเข้าเก็บของอยู่สักพักในใจก็นึกสงสัยว่าเขาจะหอบเหี้ยอะไรมาโรงเรียนเยอะแยะกันนะ..ห้องเด็กเส้นก็มีล็อคเกอร์อันใหญ่ไว้เก็บของแบบโคตรจะสบายแล้วไม่ใช่หรอ ขนาดพวกผมไม่มีล็อคเกอร์ยังยัดหนังสือเรียนทั้งหมดไว้ในเก๊ะเลย...แล้ว... กระเป๋าโน้ตบุ๊คอีก!? อะไรกันเนี่ย..!?
“เอ้า"
ผมเดินไปช่วยเขาหิ้วขึ้นมาใบหนึ่ง เขาทำตาเป็นประกายเหมือนกับว่าผมเป็นนักบุญชั้นสูงอะไรเทือกนั้นเลยล่ะ..
“รีบไปได้แล้ว"
“ครับ!..อะ! พี่สิญจน์พี่พิ้งค์บ๊ายบายครับ!”
“เออ กลับบ้านดีๆนะษร เทียน"
“อย่าโดนแมงดามันหลอกหมดตัวนะษร!”
..อูย..เจ็บจี๊ดเลยกู..
พอผมหันไปมองก็เจอพี่พิ้งค์แลบลิ้นใส่ ใช่ครับ..หล่อนเคยเป็นหนึ่งในบรรดาสาวๆที่พร้อมจะบริการผม..แต่ก็นั่นแหละ หล่อนรู้ตัวก่อนที่มันจะสายเกินไป และความฉลาดนั้นเองก็ทำให้พี่เค้าเป็นได้ถึงรองประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้
บริการน่ะหรอ...
“ทานข้าวเย็นใช่มั้ยครับ?”
อักษรถามผม ผมพยักหน้า
“อื้อ"
“คุณอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?”
“อะไรก็ได้"
“คุณจะว่ายังไงถ้าจะกินพวก..อาหารญี่ปุ่น"
“แล้วแต่คุณเลย"
ผมขยับยิ้ม หมุนตัวหันมาสบตา..พร้อมเลือกที่จะเดินถอยหลังออกนอกประตูโรงเรียน
“อย่าลืมสิ...ยังไงคุณก็ต้องเลี้ยง"
TBC
========================
ตามสัญญาฮว๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
เนื่องจากเรื่องนี้จะแบ่งตอนแบบประหลาดนิดหน่อย(คือลงทีละ1/2น่ะค่ะ :D)
ซึ่ง..อาจจะดูว่าอัพรึยังยากกว่าเรื่องอื่น 555
และก็ค่อนข้างจะเป็น...เอิ่ม..เรื่องสั้น
สำหรับเรื่องอื่นๆในซีรี่ย์นะคะ (เพราะเชื่อว่าถ้าคลิกเข้ามาคงต้องถามหาแน่ๆ 5555)
สีครามกานดา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13534.0)
เอ็กซ์ไวน์(ม.ต้น) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16713.0)
ปีใหม่กลอน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=30243.0)
ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ :)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เอ๊ะ = = o22
อุ้ยตายยยยยยยยย ต๊ายยยตายยย คำนี้เลยค่ะ 555555555
ท่าทางตื่นๆแบบนั้น มันน่ารักออกนะ!! มองใหม่ๆๆ
สรุป แม่มไวไฟทั้งคู่เหอะค่าา อะไรกันเด็กสมัยนี้
แหมมม ไม่คิดอะไรเลยสักนิด มันจะต้องเก็บเอามาคิดทำไมล่ะจ๊ะพ่อหนุ่ม
บางทีเทียนไขก็หลงตัวเองบ้างไรบ้างง
แล้วไม่ค่อยจะงกเลยนะยะ = =''''
-
:L2: :L2: เป็นกำลังใจนะค่ะ
-
ลงแบบแปลกๆจริงๆด้วย แต่ยังไงก็จะติดตามตลอดไปนะคะ ><
-
แปะ!!!!
+++++++++++++++++++++++++
เจ้าเล่ห์และกะล่อนจริงเลยน้าา นายเทียนเนี่ย~ =..=
ส่วนหนูอักษร....เด็กบ้าอะไรวะ....น่ารักชิบหายเลยค่าาาาา!!!! ><~♥
(พุ่งตัวกอดหนูอักษรเต็มรัก♥ //โดนยัน)
รู้สึกได้ว่ามันจะดราม่า รู้สึกดีกับเด็กแว่น รู้สึกจริงๆว่าหนูอักษรฉลาด
ฉลาดจะพูด จะคิด จะทำ จะอ้อน และกล้า กล้ามากๆด้วย ชอบเด็กคนนี้จริงๆนะ
มีความมั่นใจที่เสริมให้เค้าน่ารักอ่ะ คอยดูต่อไป ว่าน้องจะแสดงอารมณ์ออกมาได้ขนาดไหน
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.โคตรลำเอียง พูดถึงนายเทียนบรรทัดเดียวเอง ฮาาาาา
-
อักษรโมเอ๊ :-[
โมเอ๊แบบ ฉลาดๆ (?)
-
"...รอ...ไม่ได้จริงๆหรอครับ?"
อักษรน่ารักโฮกกกก :haun4:
ชาบูเทียนพรรษา :-[
-
:a5: ยังต้องเลี้ยงอีกเหรอ ทำไมพระเอกของเรางงแบบนี้ กรี๊ีดดดด
:กอด1:รักอักษร
-
เอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาแหล่ววววววววววววววววว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ยอชายนายแบดบอย เทียนไข โฮ้ววววววววว
ผู้หญิงน่ะชอบผู้ชายคารมแบบนี้แหละค่าาา กรี๊ดดดดดดดดดดด
เขินเว่อออออ อักษรจ๊ะ รับมือกับไอ้ฝรั่งขี้นกให้อยู่หมัดเลยนะจ๊ะ
พี่เอาใจช่วย....ว่าแต่....
ชอบคำที่พี่พิงค์พูดจังเลยอ่ะ "แมงดา" กร๊ากกกกกกกกกกกกก
อย่างเอ็งเหมาะกับคำนี้มากเลยว่ะเทียน แถมยังจะให้อักษรเลี้ยงข้าวอีก (นี่เราเขาใจถูกใช่ป่ะ? ฮ่าๆๆๆๆ)
แหม๊ ระวังนะคะอักษร อย่าสิ้นเนื้อประดาตัวเพราะไอ้ผู้ชายคนเน้น้าาา กร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
ษรน่ารักจัง :impress2:
เหมือนต่อไปเทียนจะได้เป็นโรคเกลียมัวซะละมั้งเนี้ย :laugh:
-
ทำไมรู้สึกถึงกลิ่นอายความเจ้าเล่ห์ของอักษร อิอิ
แต่คู่นี้โมเมนต์น่ารักดี มาต่อเร็วๆนะจ้า
-
มาแล้วววว.....เรื่องที่รอคอย
น่าติดตามมากๆ ยังไงก็จะตามอ่านเหือนเดิมจ้าาา
-
-..-
-
เค้าก็อยากจะรู้นะว่าใครจะต้องตามใคร o18
อักษรน่ารักอะ น่ารัก...ฉลาด คือไม่ได้ตามเทียนไขทุกเรื่อง
แบบนี้มันน่ารักชะมัด :-[ ระวังจะหลงรักน้องษรแบบถอดตัวไม่ขึ้นนะจ๊ะเทียน :impress2:
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
อร๊ายยยยยยยย คลอดแล้วววว. ..
อักษรน่ารักอ่ะ ชอบอักษร
ว่าแต่ทำไมเีทียนนิสัยงั้นละ. ..ชิชะ :m16:
+1 ให้ความน่ารักของอักษร :กอด1:
-
5555555555555555555
อักษรน่ารักอ่ะ > <
ติดตามค่ะ
-
น้องษรจ้ะ คนอย่างนายเทียนนี่มันน่ากำราบที่สุดเลย :z10:
-
:-[ :-[ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อักษรน่ารักมากๆๆๆ ๆ
ตรงไปตรงมาสุดๆ ไม่ได้ก็คือไม่ได้ แถมบอกหมดไม่มีกั๊กอีกต่างหาก
อ๊ากกกกกกกกกกกก ปากตรงกับใจแบบนี้มันน่าฟัดนัก! :man1:
-
เย้ๆ โอ อัพแล้ว
เราอ่านไปเขินไปแหละ...
เทียนพรรษา เอ้ย เทียนไขค่ะ อีกไม่นานต้องตกหลุมรัก อักษรลูกแม่แน่นอน
อักษรลูกแม่ สู้ๆลูก ♥
-
ซับซ้อน สับสน มึนงง.... =[]=
แต่ก็อยากอ่านตอนต่อไปแล้นนนน > _ <
-
อักษร น่ารักอ่าาาาา :-[
คำพูดแต่ละคำน่ารักๅๆๆๆ
-
เทียนไข...นายเสร็จอักษรแบบไม่รู้ตัวแล้วล่ะ
-
จิ่มก่อน น ><
-
เทียนไขเป็นพวกหลอกกินฟรี ให้อีกฝ่ายเปย์ให้เหรอเนี่ย
-
กำลังอ่านนิยายผีของข้าเจ้าอยู่พอดี แต่เห็นพี่ไวท์เพ้ออยู่ในทวิตเลยวางหนังสือไว้แล้วมาอ่านก่อน
จากหนังสือเรื่องที่แล้วที่กำลังเล่นเรื่องของสนัฟฟ์มูฟวี่ชวนอ้วกและอึดอัดเหลือเกินมาเป็นปรารถนารักเป็นดั่งใจนี่ ยอมรับว่ามันเป็นอะไรที่หักอารมณ์กันมากๆ (หัวเราะ) (อารมณ์ประมาณเพิ่งนั่งดูชัตเตอร์มาแล้วเปลี่ยนช่องมาเจอรักแห่งสยามทันที แทบจะจินตนาการหน้าพี่สิญจน์เป็นหน้าผีกันเลยล่ะค่ะ ๕๕๕๕)
อักษรน่ารักดีนะคะ เพราะเป็นหนุ่มแว่นด้วยล่ะถึงได้แอบเอาใจมากเป็นพิเศษ =w=b แต่เทียนไขนี่ถ้าเทียบกับพระเอกรักร้ายคนอื่นๆแล้วคาแรกเตอร์ยังดูจืดจางไปซักหน่อย อาจจะเป็นเพราะนี่เพิ่งเป็นตอนแรกก็เป็นได้ ติดตามต่อไปคงได้รู้จักว่าที่สามีพี่ไวท์(?)ได้ดีกว่านี้ :]
เทียนไขนี่ดูท่าว่าจะเป็นรองอักษรตั้งแต่ตอนแรกเลยนะ ๕๕๕๕๕ สนใจคู่นี้เหมือนกันเพราะเป็นรูทที่เราไม่รู้อะไรกับเค้าเลย ดูเป็นรูทที่แยกตัวออกไปจากรักร้ายปกติมากกว่ารูทอื่นๆ เลยค่อนข้างสนใจว่าเนื้อเรื่องจะดำเนินไปในทิศทางไหนน่ะค่ะ แต่อ่านตอนนี้ไปแล้วพอเจอพี่สายสิญจน์ออกมาปุ๊บอยู่ดีๆก็ดันอยากอ่านสายสิญจน์น้ำมนต์ซะอย่างงั้น ไม่รู้เป็นไง ๕๕๕
เอาเป็นว่า จะติดตามตอนต่อไปเหมือนเคยนะค้า พี่โอสู้ๆค่า
-
อักษรโผล่มาตอนแรกดูโมเอ้โมเอ แต่ดูไปดูมาดูเจ้าเล่ห์แฮะ
เทียนไขแพ้ทางคนแบบนี้สินะ :z1:
งี้อ่านเรื่องนี้เราก็จะได้ผลพลอยได้ ได้อ่านพี่สิญจน์สุดเท่(ที่นานๆ ที่จะโผล่มา)ไปด้วยนะสิ :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดด น่ารักค่ะ เทใจให้เลยอักษร :กอด1:
-
เข้ามาติดตามความรักของรักร้ายอีกคู่นึง จะออกมาเป็นแบบไหนนะลุ้นจัง
-
เข้ามากรี๊ดอักษรร
ทำไมหนูโมเอ้อย่างงี้
เหมือนจะซื่อแต่แอ๊บซื่อ เหมือนจะโง่แต่แอ๊บโง่
เหมือนจะยอมแต่ไม่ยอม
เคะแบบนี้ละชอบที่สุดเลย
สะใจเวลาที่อักษรย้อนถามเทียนไข รู้สึกมีความสุข กร๊ากกกก
ปล. เวลาเทียนไขบรรยายพี่สิญจน์ เหมือนเคะแอบชอบเมะเลยอะพี่โอ * ชูป้ายไฟสายสิญจน์เทียนไข *5 55555555
-
โมเอ้มากกกกกกกก
คิดถึงตัวการ์ตูนขึ้นมาทันที แล้วก็หลงทันใด
อักษรน่ารักสุดยอดดดดดดด
ส่วนเทียนไขเป็นพวกใครมีตังก็ไปกับคนนั้นสินะ
คงไม่ใช่พวก 'ขาย' หรอกใช่ไหม
ถ้าใช่ ก็น่าตื่นเต้นดีนะ
-
เข้ามากรี๊ดด้วยคน
เธอโมเอ้จัง :-[
-
ชอบคำพูดสองคนนี้เวลาพูดกันจังงงงงง สุภาพอ่าาาาา
งานนี้ไม่รู้ใครจะคุมเกมส์แหะ
รอตอนต่อปายยยยยยย
-
เวร พระเอกตรูเป็นแมลงปีกแข็งซะงั้น กร๊ากกกกกกกก
พระเอกในดวงใจเจ่ o7 o7
แต่ดูแวว อีกหน่อยมันนี่แหละที่ต้องบริการเค้าแทน
-
กระโดดกอดรัดฟัดเหวี่ยงโอซากะ 15 ตลบ พร้อมดึง...รูปหัวใจอีก 3 จึ้ก
เขินอ่ะ..... พรุ่งนี้ต่ออีกได้ป่ะ 55555555 #มากไปแล้วมรุง T_T'
เป็นนิยายที่อ่านแล้วทรมานเพราะความเขิน ไม่รู้เขินอะำไรแต่เขินมาก เขินจนจะบ้าตาย -////-
นั่งจิกหมอน มุดหน้าลงกับโซฟา ใช้เวลาอ่านนานมากกกกก มัวแต่เขินอ่านนิดนึงก็เขิน โอ๊ย จะตาย
แพ้ผู้ชายแบบเทียน แพ้มากกก ;;[];; ฟินจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อละ 555555555 ._.
เทียนนี่ซุ่มเนอะ คืออักษรมาสารภาพรักเมื่อวานใช่มะ วันนี้มร่างรู้ประวัติเค้าหมดทั้งโคตรเหง้า
แต่อักษรดูน่ากลัวจริงๆ แค่จากโปรไฟล์ที่เทียนพูดมาน่ะนะ.. ไม่แปลกเลยที่จะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ฉลาดเกินไป
เห็นเทียนพูดถึงตัวเองด้วยคำว่า ...คนอย่าง 'ผม'... หลายรอบแล้วข้องใจ ไอ้...คนอย่าง 'ผม'... เนี่ยมันเป็นยังไงเหรอ
เราชอบ ...คนอย่าง 'นาย'... มากนะ ทั้งชอบและแพ้ในเวลาเดียวกัน เราฟินจนจะเป็นบ้าแล้ว TT
ถ้ามองเทียนไขในมุมคนอื่นนี่ดูเป็นเพลย์บอย แบดบอย เจ้าชู้ แมงดา คือไม่มีดีเลยซักอย่าง
แต่ลองมองเทียนไขในมุมที่มีอักษรด้วยดิ.. มันโคตรจะโง่เง่าเลยนะ 555555555 เราชอบบบบบบ
เอาจริงๆเราอยากรู้เหตุผลที่ทำให้...คนอย่าง 'เทียนไข'... เก็บเรื่องของอักษรมาคิดข้ามวันข้ามคืนแบบนี้
มันเป็นไปไม่ได้ที่เทียนจะไม่เคยถูกสารภาพรัก หรือเพราะคนนี้เป็นผู้ชาย ??? หรืออะไรยังไงเราอยากรู้มาก
ขนาดเทียนมันยังไม่เชื่อตัวมันเองเลยว่าจะเก็บเรื่องไร้สาระ(ในความคิดมัน)มาคิดแบบนี้ เราเลยอยากรู้ไปด้วย 555555
ยิ่งปฏิกิริยาตอนเจออักษรมันทำให้เราแปลกใจมากกกกก ถึงกับเลื่อนนัดสาวทันที.. เพราะอะไร?!
แล้วยังมีหน้าไปท้วงเรื่องชอบจากเค้าอีกเนี่ยนะ เอ็งนี่มัน..หน้าด้านจริงๆเลยหว่ะ #แต่ข้าชอบ
อีกหลายๆอย่างที่เทียนมันทำไป(โดยรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม) ทั้งนั่งรอ ถือกระเป๋าให้ TT น่ารักอ่ะ
เทียนมันก็ดูไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรซักหน่อย หรือเราอาจจะยังไม่รู้จักมันดีพอ 555555555 อยากรู้จักแล้ว ต่อด่วน!!!
ส่วนอักษรนี่น่ารักมากกกกกกกกกกก น่ารักโมเอ้ (อ่านจากที่เทียนบรรยายน่ะนะ) เจ้าเล่ห์และร้ายลึก
เทียนมันจะรู้ตัวมั้ยน๊ออ ว่าเวลาที่พูดถึงอักษรมันเหมือนคนที่ไปตกหลุมรักเค้ามากกว่าอีกอ่ะ .___.
ไม่ว่าอิเทียนจะงัดกลยุทธไม้เด็ดอะไรออกมา อักษรสกัดดาวรุ่งได้หมด น้องเจ๋งจนไม่มีอะไรจะมอบ
ชอบโมเม้นท์เวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันจัง ชอบเวลาที่ความมั่นใจของอิเทียนโดนความร้ายกาจของน้องหักล้าง กร๊ากกก
ชอบที่อักษรทำให้อิเทียนดูโง่..ไม่ใช่โง่แบบเอ็กซ์แต่โง่แบบ โง่เง่า ไอ้งั่งเอ๊ย มึงเพลย์บอยแน่มั้ย ?
ถ้าจะแพ้ทางใครง่ายๆขนาดนี้ เพลย์บอยซะเปล่า กากกกกกกกกกกชิบ #แต่เรารักนายมากเลยนะเทียนพรรษา
เราชอบตอนจบบบบบบบ (มึงชอบทุกบรรทัดนั่นแหละ) ;;___________;;
เราว่าตัดจบได้ดูเป็นเทียนไข หล่อบัดซบ เพลย์บอย แมงดาที่สุดแล้วอ่ะ (นอกนั้นดูโง่เง่ามาก55555)
มีแต่คนอ่านแล้วสงสัยว่าทำไมเทียนต้องให้อักษรเลี้ยงข้าวด้วย (ในไทม์ไลน์เราเพียบเลย)
เราก็สงสัยแต่เราไม่อยากเดา จะค่อยๆหาคำตอบไปพร้อมๆกับทุกคนละกัน อิอิ เรารักนายนะโอซากะ
เพราะงั้นนายห้ามดองนานนะ มาต่อบ่อยๆเถิด.. แต่มันสั้นใช่มั้ย กลัวจบเร็วจัง #อีเรื่องมาก
ไม่รู้จะเม้นท์ไรละ ตอนนี้ยังเขินอยู่เลย เราอ่านเกิน 5 รอบแล้วเชื่อเรามั้ย
แล้วก็ยังเขินทุกรอบที่อ่าน ยิ่งพูดคุณผมกันด้วยเอามีดมาแทงเราเลยดีกว่า โคตรแพ้ =[]=;;;
เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ;;[];; เราควรเลิกเม้นท์ได้แล้ว.. มันเยอะเกินไป
สุดท้ายละ... เราว่าสโลแกนที่นายเคยบอกเรามันใช้ได้จริง
...มาหลงรักอักษรไปพร้อมๆเทียนไขกันเถอะ...
ด้วยรักและรักรักรัก
XD
-
รอนานมัวกกกกกกกกกก
แต่ก็ได้อ่านแล้ว
บอกตรงๆๆ เทียนไขเป็นตัวละคนที่(เกือบ)ลืมไปแล้วว o18
แต่!!!!!! อักษรยิ่งลืมเข้าไปใหญ่ :laugh: :laugh:
จำไม่ได้ว่าเคยมีโผล่ออกมาแวบๆๆหรือเปล่า (น่าจะนะถ้าความจำไม่เสื่อม)
แต่ถือว่าเป็นการเปิดเรื่องที่เร้าใจดี
อิอิ เทียนไขน่าจะ "แสบบบบ" ใช่ย่อย แต่
อักษร น่าจะ "ม้ามืด ความแสบบ" ได้อีกอะ :laugh:
(ที่จริง เขาแพ้คนหน้าซื่อตาใส แต่ไม่ไร้เดียงสาอะนะ อิอิ)
รอตอนต่อไปจ้า
กำลังใจจุ๊ฟฟ :กอด1: :L2: :L1:
-
:z6: เทียนไขหนึ่งที
หมั่นไส้ คิดจะปอกลอกอักษรหรอ ห๊ะ!!!
แต่น้องอักษรน่ารักจริงๆนั่นแหละ .///////.
ชอบคนตรงๆแบบนี้จัง
ว่าแต่ฉลาดๆแบบนี้คงไม่โดนเทียนไขหลอก
แต่กลายเป็นคนหลอกให้รักแทนใช้ไหม???
5555555555555555
รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 รับตอนที่ 1 อิ๊อิ๊
-
อักษรน่ารักมาก ที่เค้ามีศัพท์การ์ตูนว่าโม โม โมอะไรไม่รู้ลืม นั่นแหล่ะ ที่หมายความว่าน่ารักมากๆอ่ะ
“อย่าโดนแมงดามันหลอกหมดตัวนะษร!”
ประโยคนี้ว่าเทียนไขเป็นแมงดาหรอ?
ใช่ครับ..หล่อนเคยเป็นหนึ่งในบรรดาสาวๆที่พร้อมจะบริการผม..แต่ก็นั่นแหละ หล่อนรู้ตัวก่อนที่มันจะสายเกินไป และความฉลาดนั้นเองก็ทำให้พี่เค้าเป็นได้ถึงรองประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้
บริการน่ะหรอ...
และประโยคนี้เหมือนจะยอมรับ ยังพูดถึงเอ่อ บริการ...? o22
“อย่าลืมสิ...ยังไงคุณก็ต้องเลี้ยง"
และประโยคนี้ก็ตอกย้ำอะไร...บางอย่าง
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อครับ :L2:
-
ตอนแรกก็งงๆว่าเทียนไขไม่ดีตรงไหน...
พออ่านบรรทัดสุดท้ายปุ๊บ!
ตูเข้าใจล่ะ!!
เรา...ขอมีเมนเพิ่มนะ
*กวาดอักษรเข้าอ้อมแขน*
-
o13และแล้วก็ได้อ่านซะทีหลังจากที่เห็นว้ายตามทวงทุกวันจนหางวัวจะหลุดแล้ว :laugh:
ชอบอักษรมากๆเลยน้องโอ ทำให้คนที่คิดว่าตัวเองเป็นต่อหัวหมุนได้ คงเสียเซล์ฟไปบ้างนิ๊ดดดนึงแน่ๆ
ยำ้อีกทีว่าชอบมากและตัดสินใจแล้วว่าเราจะเป็นแนวร่วมน้องว้ายตามทวงฟิคแน่นอน :bye2:
-
อักษรน่ารัก :o8:
ดูท่าแล้วจะเหนือกว่าเทียนนิดๆแฮะ
-
อักษรน่ารักจังเลย
ดูเขิน ๆ เวลาอยู่กับเทียนไขเนอะ
ว่าแต่เทียนไขอย่าหลอกอักษรน๊า
-
นัองอักษรน่ารัก
-
สะดุจกับคำว่าแมงดาเต็มที่ เทียนไข....นาย ... 5555 โอะ
เชื่อขนมกินได้ว่า อักษรต้องไม่ใช่พวกซื่อ+บื่อแน่ๆ มันต้องมีเบื้องหลังง
-
ใครจะหมดตัวกันแน่น้ออ รอดูต่อไป อิอิ
แต่อักษร ตั้งมั่นในหน้าที่มากเลยลูก เจ๋ง !!
ขอบคุณและรออ่านจ้า
-
แค่เริ่มต้นก็ มีอะไรให้ติดตามแล้ว ><
-
แอร๊วววววววววววววววว !! คุณเทียนนนนนนนนนนนนน แค่ตอนแรกเราก็เห็นความแซ่บของคุณแล้วนะ
ชอบผู้ชายแบบนี้อ่ะ 55555 แล้วมันก็จะแบบแพ้อักษรในตอนกลางและเป็นทาสในตอนหลัง กร๊ากกกก
อักษรเป็นเนิรด์ที่น่าร๊ากกกกกกกกกมาก !! 555 น่ารักขนาดนี้เีทียนจะหลอกได้นานแค่ไหน
ถึงจะหลอกเงินได้แต่หัวใจคงจะไม่หลอกกันหรอกเนอะ ฮิ้ววววววว !! 55 พูดเองชงเอง >///<
ชอบฟิลในเรื่องนี้อ่่ะ มันดุแบบ....เพลย์บอยกับเด็กเนริด์ แล้วเป้นเพลย์บอยแบบเทียนด้วยแล้ว อร๊ายยยยย
ชั้นจะเป้นลม ชั้นจะนอน ชั้นจะสังหารตัวเองตาย ไม่ไหวแล้วววววววววว >///<
-
เทียนไขนี่แกเป็น............ :a6:
-
อ่านตอนเดียว บอกได้คำเดียว
โคตรปลื้มคู่นี้เลยค่ะ 555555555555
-
มันเป็นแมงเหรอ
ไอ้เทียนไข ฮืออออออออออออ บริการแลกข้าว ถูกค่อดดดด ฮืออออออ ค่าตัวแพงหน่อยเซ่ #เฮ้ยไม่ใช่
คิดว่าคนฉลาดๆอย่างอักษรจะยอมง่ายๆเหรอ
ดัดหลังมันเลยลูก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ปล. เนื่องจากวัว เอ๊ย อัว เอ๊ย โอซัง สัญญาว่า เอ๊ย บอกว่า จะอัพปรารถนารักไปพร้อมๆกับ xy ภาค ม.ปลาย
ไหนล่ะฮะ ไอ้เอ็กซ์กับราชินีไวน์ *แบมือขออย่างเนียนๆ* o18
-
ฮึๆๆๆๆ
เทียนไขกับอักษรใครเจ้าเล่ห์กว่ากันเนี่ย
คนนึงก็เพลย์บอยอีกคนก็แบ้วๆๆๆๆๆ(รึป่าวหว่า)
:m28: :m28: :m28: :m28: :m28:
อิอิ
-
คู่ใหม่มาลงแล้ว แต่กรี๊ดดดดดดดดดดดปลื้มพี่สายสิญจ์จริงๆเลย :กอด1: แต่เทียนไขเค้าก็ร้ากกกน้า :laugh:
-
ติด.
ตามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
อักษรไมน่ารักงี้้้้้้้้้ :o8: :o8: :o8:
-
o22 เทียนเนี่ย ไม่มีคำบรรยายจริงจัง แต่ก็ ♥
P.S. อักษรมันเนิสป่ะ แบบน่ารักแบบเนิส เนิส :laugh:
-
เกินดาคมากๆสำหรับอุปนิสัยของอักษร
เพราะพี่โอแทบจะไม่เคยได้เอ่ยถึงหนุ่มจีเนียสคนนี้สักเท่าไหร่เลย
ไม่คิดเลยว่าฮีจะมั่นขนาดเน้! สุโค่ย!!!
-
แมงดา..เอ้ย เทียนไขนี่แกทั่วถึงเป็นสัญญาณ 3G เลยนะ!!
คอยดูเถอะ แล้วสักวันทายาทตระกูลจิวเวอรรี่จะกว้านซื้อสัญญาณเครือข่าย.. เอ้ย ทำให้แกมาเป็นทาส.. เอ้ย เอ๊ะ!! หรือถูกแล้ว!!?
-
กรี๊ดหนึ่งที เดี๋ยวนายจะเสร็จอักษรนะเที๊ยนนนนนนนนนนนนนนน นน น >////<v
แมงดาจะหมดลาย55555555555 5
รอๆ ตื่นเต้นน555 5 XDD
-
เอ๊ะ ตกลงยังไง อักษรไหวไหมลูก? :z1:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:sad4:มาซะที น้องอักษรและพี่เทียน นั่งรอ นอนรออ่านต่อนะ
-
“อย่าลืมสิ...ยังไงคุณก็ต้องเลี้ยง"
อุแหม่เข้าใจคำว่าแมงดาของพี่พิ้งค์ได้ชัดเจนเลยทีเดียว -*-
-
กร๊าซซซซซ อ่านแล้วปลื้มค่าาาา
รักอักษรในทันทีทันใด 5555
อยากรู้อักษรจะรับมือแมงดาเทียนยังไง
แล้วใครจะเป็นฝ่ายตามใครกันแน่
ลุ้นๆๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
ปล.อยากอ่านเรื่องของลาล่าอ้ะ
: ))
-
โอ๊ะโอ ตอนแรกมาแล้ว
แต่คู่นี้ดูน่าจะมีอะไรสนุกๆ รออยู่ข้างหน้านะ
:กอด1:
-
เห็นคอมเม้นท่านพี่แล้วยาวมากจริงๆ
ไม่รู้ว่าอักษรไปตกหลุมรักเทียนได้ยังไงกัน
เพราะความ...ของเทียนรึเปล่า
เทียนก็ดูจะสนใจอักษรอยู่เหมือนกัน เพราะอะไร
เพราะอักษรรวยหรอ แล้วทำไมถึงเป็นแมงดา?
นายคนนี้นี่ลั่นล้าจริงๆ ต้องให้อักษรมาดัดนิสัยซะแล้ว 555
ส่วนน้องอักษร ไม่มีอะไรจะมอบให้ น่ารักจริงๆ
วันนี้น้องยังใสๆแบ๊วๆ เราจะดูตอนต่อไปว่าน้องจะเจ้าเล่ห์ร้ายไหม
ดูแล้วเทียนน่าจะแพ้ทางน้อง แบบว่ารับมือยาก
ไปไม่เป็น ทำไมถูก ไม่เป็นอย่างที่คิด 5555 (หัวเราะเยาะ)
จะติดต่อไปนะ มาลงบ่อยๆ อย่าเพิ่งรีบจบ อย่าเขียนสั้นมากนะ
ขอบคุณที่ลงตามสัญญา เลิฟๆโอ :กอด1:
-
:serius2:กรี๊ดดดดดดดดดดด
:z2: โป๊ะตึ่งๆ โอ้ยม่ายหว่ายแย้ววโฮก :m25:
-
ทำไมเทียนไขเป็นคนแบบนี้ !!
แล้วอักษร ตกลงเธออาโนเนะจริงๆรึเปล่า? 5555555555555
กลับมาต่อด่วนนนนนนนนนน :angry2:
อัพเอ็กซ์กับไวน์ด้วยยยยยย :angry2: :angry2:
อย่าลืมกลอนกับปีใหม๋นะ !!! :angry2: :angry2: :angry2:
โห คุณโอ งานเข้าเยอะจัง 555555555 :impress2:
-
ในทีุ่สุดก็ได้อ่านเทียนไขอักษรแล้ว
อยากบอกว่าดีใจมากกกกกกกกก :mc4:
อักษรน่ารักสุดๆไปเลย แถมซื่ออีกตะหาก :-[
แต่เทียนเราก็ใช่เล่นนะ เจ้าชู้ตัวพ่อเลยป่ะเนี่ย 5555
สาวในสต๊อกท่าทางจะเยอะนะเทียนไข~
คำลงท้ายในประโยคที่ว่า"ไม่ได้เหรอ"
สงสัยเทียนใช้กับอักษรไม่ได้ผลแล้วละ 5555
แต่พออักษรใช้กับเทียนนี่ได้ผลเลยนะ คิคิ
สงสัยเทียนเป็นพวกใจอ่อนง่ายหรือป่าววววววววว?
อาหารมื้อนี้สรุปว่าอักษรเลี้ยงเลยตามใจอักษรสินะ
เป็นสุภาพบุรุษมากคร่าเทียนไข~
มาต่อไวไวนะพี่โอ อยากอ่านเรื่องนี้ต่อมาก ><~
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
อักษร กะ เทียนไข ^^
นายเทียนแม่มนิสัย!! ทำตัวเป็นพี่จินใน เนเวอร์อะเกน ไปได้!! (เกี่ยวไรวะะ??)
อ่อยยยย อักษรต้องไฟท์ เยอะๆนะ
-
:pig4: :pig4:
-
ในที่สุดก็อัพดั่งใจ :mc4:
อยากรู้อักษรจะรับมือกับเพลย์บอยอย่างเทียนพรรษา เอ้ย เทียนไขยังไง
เหมือนจะซึน แต่ก็เหมือนจะรู้ทางเทียนไขไปหมด
คุยกันสุภาพ ช่างต่างจากเอ็กไวน์ หรือกระทั่งสีครามกานดา #พาดพิง
สนใจอักษรตั้งแต่เห็นประโยคนี้
"คนเราเกิดมา..ก็เพื่อรักใครสักคนอย่างหมดหัวใจ
และมีชีวิตอยู่ต่อไป..เพื่อให้ใครคนนั้นรักเราอย่างหมดหัวใจเช่นกัน"
(c) อักษร อัครมณฑา, 2010 > <
ปล.ยังรอพี่ปีใหม่กลอน แล้วก็เอ็กไวน์อยู่นะคะ :กอด1:
-
เทียนฉายแววว่าใจจะหายไปจากร่างซะแล้วละมั้ง อิอิ
บวกจ้าาาาาาาาาาา คิดถึงมากมาย
-
อักษรรรรรรรรร อักษรรรรรรรรรรรรร ทำไมทำไมหนูน่ารักขนาดนี้เนี่ยย แอร้ยย อยากจับฟัด >//<
ไม่นึกว่าจะน่ารักขนาดนี้ ชอบอ่ะ ชอบบบบบบบบบบ ขอเหอะพี่โอววว,, //โหยหวนน
เทียนไข.. นึกไม่ถึงว่านายจะเป็นแมงดา.. TT''
ฮือออออ.. ไม่ชอบผู้ชายยแมงดาาา ! แต่ให้อภัยก็ได้.. เพราะนายผมทองหรอกนะ ! ชิชิ ; (
เห็นแววเทียนจะอยู่ 'ล่าง' อักษรขึ้นมาริบๆ..
55555555555555555555555555555555555555
รอตอนต่อนะพี่โออ,,
(ยังไม่ลืมน้องกลอนนะ ! ตอนพิเศษๆๆ ! :impress2:)
-
ซะงั้นอะเทียน..ให้อักษรเลี้ยงเหรอ??
คู่นี้ก็น่าติดตามจิงๆๆ..ฮ่าๆๆ
-
น้องเทียนค๊า หนูเป็นคนอย่างงี้หรอคะ ไม่น้าาาาา
สารภาพค่ะ ตอนอ่านสีครามกานดาพี่หมั่นไส้อักษรมากอ่ะ (ไม่มีสาเหตุ :laugh:)
ตอนนี้เริ่มหลงซะแล้ว น้องน่ารักน่าแกล้งมากค่า ^^
-
เฟสบุ๊คเป็นอะไรไม่รู้เม้นไม่ได้...
เย้ๆ!! ในที่สุดปรารถนารักก็อัพเป็นดั่งใจสักที หลังจากที่รอกันมานานมาก
ดูเรื่องนี้ท่าจะฮาดี คงอ่านได้แบบเรื่อยๆ แต่ประมาทไม่ได้
ขนาดปีใหม่กลอนบอกไม่ดราม่ายังมีดราม่าเลย
ก็รอลุ้นไปว่าเนื้อเรื่องจะดำเนินไปทางไหน..
เราจะตามอ่านทุกเรื่องเลย!! เราชอบที่คุณโอวางตัวอักษรมากๆ
เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวเลยก็ว่าได้ แล้วก็วิธีการเขียนความคิดความรู้สึกอันนั้นก็ประทับใจเหมือนกัน
ดั่งนั้นเรื่องใหม่เรื่องนี้เราก็จะตามอ่านนะคะ (ฉันคงใกล้จะเป็นสโตรเกอร์นิยายคุณโอแล้ว)
เทียนไขสมกับเป็นเทียนไขดี.. เป็นผู้ชายที่แหวกแนวพระเอกของพี่โอมาเลยนะ
ยกเว้นเรื่องหน้าตา.. แต่ผู้ชายคนนี้ต้องมีดีสักอย่างสิน่า.. คุณหนูอักษรถึงได้ชอบ
..... หรืออาจจะเพราะแค่หน้าตา.... แต่ก็เอาเถอะ อาจจะมีอะไรมากกว่านั้นก็เป็นได้
อักษรดูฉลาดมากนะ .. แบบฉันไม่โง่นะ แต่..แค่ไม่รู้จะฉลาดไปทำไม?
หัวไวมาก เรื่องการวางแผนที่ยาบยล (หรือฉันคิดไปเอง แต่เทียนไขหลงกลนะ)
อักษรไม่ธรรมดาแน่ๆ ถึงได้กล้าเล่นด้วยขนาดนี้ แม้จะรู้ว่าเทียนไขเป็นยังไงก็ตาม
หวังว่าคนที่ถูกหลอกจริงๆจะไม่ใช่เทียนไขหรอกนะ..
.... พี่สิญจน์ พี่สิญจน์ ....ออกด้วยล่ะ อ๊ากกกก (เราตามพี่สิญจน์มาตลอดเลยนะ)
ว่าแล้วว่าพี่สิญจน์ต้องเป็นคนแบบนี้ วันนี้ได้รายละเอียดพี่สิญจน์เพิ่มขึ้น
เริ่มจะมองเป็นรูปเป็นร่างที่ชัดเจนแล้วสำหรับอิจเมจพี่สิญจน์
(เราตามเก็บรายละเอียดมาตั้งแต่สีครามกานดาเลยนะ)
เห็นพี่สิญจน์มีบทบาทมากขึ้นแบบนี้แล้วอดอยากอ่านเรื่องของพี่สิญจน์ไม่ได้
... ยังไงก็จะรอนะคะสำหรับเรื่องนี้ แม้จะได้อ่านปีหน้าก็ตาม...
(รู้สึกจะนอกประเด็น)
55555 เอาเป็นว่าจะตามอ่านทุกๆเรื่องยันจบซีรี่เลยค่ะ
-
โอ้วววว
อักษร ดูเหมือนจะไม่ทันเค้า
ไหงเป็นคนคุม เกมซะเองละ
ฮ่าๆๆ
น่ารักดีเนอะ เนอะ เนอะ
-
รู้สึกได้ว่าน่าจะดราม่านิดนิีดดดดจากพฤติกรรมของนายเทียนไข
แต่หนูอัการน่ารักมากมายอ่ะ ขอจับมาฟัดสักทีเถอะ
-
นิสัยออกแปลกๆนะคู่นี้ :laugh:
อยากอ่าน...เรื่องแฟนพี่สิญจน์จังเลยค่ะ
พ่อหนุ่มที่ทำได้ทุกอย่างตั้งแต่สกกระเบือยังเรือรบ จะจัดการความรักยังไงนะ :o8:
-
:man1:
อักษร น่ารักอ่ะ
แหมๆ เทียน เลิกนัดสาวปุ๊ปปั๊บเชียว
ท่าทางจะเริ่มหลง ความซื่อ เข้าแล้ว
มาต่อไวๆเลยนะพี่โอ
:กอด1: :L2:
-
อักษรน่ารักอ่ะ :-[
คุณโอก็ยังเขยนได้สมูธเหมือนเดิมเลยยย ชอบมาก :L2:
-
เรื่องนี้มาแนวเคะชอบก่อน อักษรช่างเป็นอะไรที่ดูซุ่มซ่าม น่ารักและเถรตรงเป็นที่สุด ออร่าเปล่งประกายมาก
ส่วนเมะก็ดูเหมือนจะไปไม่เป็นเลยแหะ เพราะมาเจอคาเร็คเตอร์เคะแบบนี้ ก็ไม่เคยคบผู้ชายอีกต่างหาก
แต่ท่าทางจะเสร็จนายเอกเราแน่ๆ
ก็ยังไม่ทันไร ถึงกลับเอาไปคิดแต่เรื่องของอักษร ยกเลิกนัดสาวแล้วรอไปเดทด้วยกันอีกอะ
เรื่องนี้น่าติดตามอีกแล้วแหะ
เป็นครั้งแรกที่ตามอ่านทันตอนต้นๆเรื่องเลยนะเนี่ย
รอตอนต่อนะคะ
ขอบคุณค่า
-
ทำไม
อิเทียนมันให้ว่าที่เมียเลี้ยงข้าววววววววว
ไม่ไหวนะเทียนนะ
ป้าไม่ปลื้มเลยลูก
-
:z13: โอ้ยยยยยยยยยยยย องค่าาาา *ดิ้น*
โคตรหงิงๆๆๆๆๆๆ อ่ะพี่โอ หงั่งๆๆๆๆๆๆ #บ้า
+1 ให้กับความโฮกของทั้งสองคนค่า ~
-
มาแล้วๆ เย้ๆๆ
-
แค่ 1/2 ก็ติดแร้วววว :really2:
-
อักษรน่ารักมากค่ะ :-[
ดูท่าเทียนจะแพ้ทางคนแบบนี้นะเนี่ย
-
หลังจากรอคอยมานานแสนนานก็ได้อ่านสักที
อักษรน่ารักอ่า หนุ่มแว่นโมเอ้ที่สุด!!!!!
เทียนไขนี่แอบเดายากนิดนึง แต่ว่านะคะ ตอนสุดท้ายเนี่ย?
คุณพี่ท่านให้ชาวบ้านเลี้ยงตลอดเลยหรือคะ? (คนอื่นเขาเต็มใจเนอะ :P)
รอดูว่าอักษรจะเลี้ยงหรือไม่?
-
:L2: :L2:
โอ๊ะ เข้าใจ คำว่า "อย่าโดนแมงดามันหลอกหมดตัว" ล่ะ
รอตอนต่อไปนะค่ะ
-
หลงรักน้องอักษรรรร <3 น้องเป็นตัวของตัวเองมาก ขนาดไปชอบเขา ก็ยังชอบในแบบของน้อง ฮาาา เทียนไขก็เทียนไขเถอะ เดียะจะตกหลุมเด็กแว่นไม่รู้ตัว ท่าจะเพลย์บอยเอาการ ขอสมัครเป็นแม่ยกน้องอักษรเอาใจช่วยน้องเอาไอ้หนุ่มหัวทองให้อยู่หมัด o18
-
น้องอักษร...น่ารักเกินจะเยียวยา
น่ารักมาก โฮวววววววววววววว
ไปชอบอะไรน้องเทียนเค้าเนี่ย
อยากจะตามไปกินข้าวด้วยเลย ฮ่าๆๆๆ
น้องโอสู้ๆมาไวไวน้า
-
อักษร กล้าๆๆ กลัวๆๆ แต่คงจะกลัว.............อด สินะ เลยดับเครื่องชน
เจ๋งเป้งไปเลย
-
อักษร อักษร น่าร๊ากกกกกกกกอะ
คือแบบอ่านแล้วจินตนาการภาพตามแล้ว บุคลิกอักษรมันน่ารักโว้ยยย ย ย ย
ทั้งด้วยคำพูดด้วยอะไรหลายๆ อย่าง >______<'
เทียนไขก็เท่ห์ ถึงจะเพล์บอย จะแมงดา(?) เฮ่ย แต่มัน.... ฟินอะ :-[
แต่เราหลงรักอักษรไปแล้ววววววว กรี๊ดดดดด #เพ้อมาก
-
อักษรน่ารัก :-[
-
ติดตามต่อหลังจากเรื่องกลอน ปีใหม่~~
พี่โอแต่งหนุกมากค่าาาา
-
เทียนเป็นคนยังไงน๊ะ
กีสสสพี่สายสิญจน์มวากกกกกก
-
อ่ะ .. หลอกกินฟรี 555555 เทียนเสร็จอักษรเเน่ :z2:
-
ซื้อสีครามกานดาไปเรื่องเดียว เลยไม่รู้ว่ามีสองคนนี้ หุหุ
ติดตามต่อไปค่ะ อ่านไปแล้วยิ้มอยู่คนเดียว
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
วั๊ยๆๆๆๆ เค้ายอมเป็นแมงดาให้เทียนเกาะ !! มาๆๆ มาซบอกพี่~~~~กร๊ากกกก
-
อักษร :กอด1:
มาลุ้นน้องอักษร เอาใจช่วยนะจ๊ะ
-
ทำไมอักษรถึงโมเอ้อย่างงี้!!!!!~~~ :m3: :m3:
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~ *จับฟัด* :จุ๊บๆ:
มาต่อไวๆนะพี่โอ รู้สึกค้างเป็นการส่วนตัว 555555
:กอด1: :กอด1:
-
อ่านไปอยากจะกริ้ดไป
แต่เกรงใจแม่ที่อยู่ด้านหลัง T^T
หลงอ่า
-
พระเอก แบดบอย เหรอ เนี้ยะ
ฮุฮุ
:beat:
อยากอ่านต่อ มาไวไวนะ
-
" ชอบคนอย่าง 'ผม' เนี่ยนะ? "
คนยังแกมันทำไม? แค่เพลย์บอยตัวพ่อ! สับรางเก่งเกินใคร เกาะสาว? แค่นั้นเอง 555555555 5 (มาจากเรื่อง ปีใหม่*กลอน)
ว๊ากกกกกกก ! :a5: ,, อยากรู้จัก เทียนไข กับ อักษร ให้มากกว่านี้ :-[
เอ๊ะๆ! เรื่องนี้ นายเอกเริ่มเรอะ? o22
-
แอร๊ยยยส์! น้องอักษรน่ารักเว่อร์!
น้องเทียนห้ามร้ายกาจกับน้องอักษรน๊าา~
... เอ๊ะ หรือจริงๆ คนที่เจ้าเล่ห์แสนกลที่สุดในเรื่องนี้จะไม่ใช่เทียนไข?!
ยังไงก็ตามแต่ขอกระโดดกอดน้องโอค่ะ<3!
แสดงความยินดีด้วยนะคะ ที่แต่งนิยายรักร้ายซีรีย์จบไปอีกเรื่องนึงแล้ว
ขอให้เรื่องนี้น้องโอประสพความสำเร็จยิ่งๆ ขึ้นไปค่ะ!
-
เรื่องราวน่าติดตามเหมือนเดิมค่ะ
ลงทีละครื่งตอน แต่มาลงให้อ่านบ่อยๆ
ก็โอค่ะ :L2:
-
ดูไปดูมาอักษรจะเอาเทียนอยู่หมัดนะ
ฉลาดออกปานนั้นเทียนจะไปไหนรอด
น่ารักอย่างนี้มาให้ฟัดซะดีๆ :man1:
แต่พระเอกจะเป็น"แมงดา"จริงเหรอ
มื้อแรกนายเอกจ่ายล่ะนะ o22
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ เรื่องใหม่ๆ :z2:
-
:z3: อ๊ากกกก กก !!
อ่านคอมเม้นแล้วเห็นอยู่อันนึง พี่เค้าว่าน่าจะ ดราม่า???
แอบคิดเหมือนกันอ่ะ อิพี่เทียนไขมันจะหลอกมั้ย??
คือจากที่อ่านมาแล้ว เทียนไขแม่มมม มม.....
นิสัยเหมือยพี่ชายคนอ่านเลยค๊าา าาา O[]o!!
แล้วคือแบบเลยมานั่งคิดว่า ที่อิพี่เทียนไขมันยอมไปด้วยเนี่ย เพราะคุณอักษรเค้ามีตังอ่ะเป่า (สรรพนามแบ่งชั้ยอย่างชัดเจน 55)
โนวว ววว ได้โปรดอย่าดราม่าเลยนะคะ >.,<
แต่เค้าว่านะอักษรคงไม่ง่ายอ่ะ พี่แกออกจะฉลาดขนาดนั้น จะเป็นใครกันแน่ที่พลาดท่า 5555 (ชั้นเชิงใครมันจะเหนือกว่าน๊าาาา)
แต่ว่าตัวละครสองตัวนี้นี่ไม่ค่อยมีเอี้ยวกับ 3 เรื่องแรกป่ะ เราเลยไม่ค่อยผูกพัน 55
ติดตามต่อไปค๊าา า ชื่อเรื่องมันเริ๊ดดด เริด คิคิคิ
-
คุณโออยู่ไหนจ๊ะ ????
55555
-
อักษรน่ารักอ่า :-[
-
เทียนไขเป็นคนยังไงกันแน่
อย่ามาหลอกอักษรนะ อ๊ากก
-
เห้ยเทียนเป็นคนแบบนี้เอง ต้องให้อักษรจัดให้หนัก(?) :z6:
-
อักษรน่าร๊ากกกกกกกกกกกกก >________________<
ชอบตอนต่อปากต่อคำ อึ้งเลยเส่ะคุณเทียน5555555
-
อักษรน่าร๊ากกกกกกกกกก :L1:
-
:z13:
อักษรน่ารักที่สุด :-[
-
เดานิสัยเทียนไขไม่ออก แต่อักษรน่ารัก > <
-
อักษรน่ารักมาก :m1: ใสและซื่อได้อีก
-
อักษร เธอน่ารักนะเนี่ย ( '///') :m25:
เหมือนลูกแมวม๊ากมาก
แต่เดี๋ยวก่อน
อย่าพึ่งเชื่อ 555
ถ้าไร้เดียงสาก็ไม่สามารถเป็นเลขาพิสิญจน์ได้หรอก !!! o18
(ยกเว้นกานดาไว้คน รายนั้นเก่งเรื่องเรียนเรื่องเดียว 555)
เรื่องนี้บรรยายเยอะกว่าของปีใหม่กลอนอีกนะพี่โอ *0*
แบบ บรรยายความคิดเยอะมาก
ชอบบบ !!!
รอตอนต่อไปนะค้าาา o13
-
อิอิอิ อักษรน่ารักโพดๆ เทียนจะรับมือไหวม๊ายยยยยยยยยยย
ขนาดษรบอกชอบก่อน แต่ไปเดทกันวันแรกตัวเองต้องไปนั่งรอษรซะงั้น 5555555555
-
ดูยังไง้ยังไงเทียนไขก็น่าจะเสร็จเทียนอะ
-
:z1: ชอบอักษร น่ารัก ><
เทียนไม่รอดแน่ อิอิ
-
อ้าว คุณเทียน คุณเป็นแมงดาหรอกเหรอ?
[ษรจ๋า น่ารักจัง ขออุ้มกลับบ้านได้มั้ย >///<]
ปล.เรื่องนี้ พระ-นาย พูดเพราะดีนะคะ คุณ-ผม ตลอดเลย ฮ่าๆๆ (ตรงข้ามกับ XY ลิบลับ กร๊ากก)
-
อ๊า เรื่องใหม่ของพี่โอ
ชอบอักษรกับเทียนไข
รออ่านตอนต่อไป
เป็นกำลังใจให้พี่โอก๊าบบบ ><
-
ติดตามค่าาา อักษรแลดูเป็นรับแบ๊วใส อิ๊อร๊างงงงงง เทียนไม่รอดแน่ :impress2: :-[ :o8:
:กอด1:เป็นกำลังใจให้คุณโอน๊าา
-
รอต่อไปด้วยใจ จดจ่อ
-
เทียนไข ร้ายกาจ !!!!
-
ทำไมเราอ่านแล้ว
ดูน่าจะสงสารเทียนมากกว่าล่ะเนี่ย
เหมือนหนูอักษรจะฉลาดๆ น้า
ไปทำให้เทียนงงๆ เบลอๆ
:laugh: :3125: :3125:
-
เทียนไขเป็นคนยังไงเนี่ย ?? :z3:
อักษร เหมือนจะมีอะไร ? (แอบคิดไปเอง) :pig4:
-
ชอบค๊าฟ ทั้งเทียนไขทั้งอักษรเลย
เทียนไข -- พวกเจ้าชู้พอได้รักใครจริงๆ แล้วไม่ไปไหนเลยนะ
อักษร -- น่ารัก แต่ไม่รู้ว่าเป็นแบบแอ๊บๆ หรือเป็นแบบเด็กน้อยนึกอะไรพูดอย่างนั้น (ชอบแบบหลังอะ)
สุดท้าย...หวังว่าคงไม่สั้นมากนะค๊าฟ จัดไปเลย 100 ตอน *-*
-
งืมๆๆ
เหมือนคู่นี้มันจะมีอะไรๆมากกว่าที่อ่านตอนแรกนะเนี่ย หุหุ
จะรอลุ้นว่าน้องษร จะเอาเทียนไขอยู่มั้ย :-[
(แล้วก็แว้บไปอ่าน XY ม.ต้อนต่อให้จบ ฮ่าๆๆๆๆ)
สู้ๆนะคะคุณโอ
-
1st Day : The day we met again[2/2]
ถ้าชอบ..ถ้าอยากอยู่ด้วย..ถ้าอยากจะใช้เวลาร่วมกันแม้เพียงชั่วเสี้ยววินาทีหนึ่ง..
..ก็ต้องมีอะไรมาแลก
นั่นเป็น...สโลแกนของผมในตลอดเวลาที่ผ่านมา..
และ...สิ่งที่ผมแอบประหลาดใจนิดหน่อยก็ตรงที่ว่า..
..คนตรงหน้า..ดูเหมือนจะศึกษาเรื่องพวกนั้นมาอย่างดีเชียวละ..
“คุณอยากทานอะไร..สั่งได้ตามสบายเลยนะ!”
'อักษร' ฉีกยิ้มกว้างให้ผมระหว่างที่เขากำลังกางเมนู แล้วโบกมือเรียกพนักงานมาจดสั่งรายการอาหารแพงหูฉีกชนิดที่ว่าผมได้แต่นั่งนิ่งๆ เพราะนั้นเป็นทางที่ดีที่สุดที่จะไม่ออกอาการกระโตกกระตากเกินพอดี
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาทานอาหารโดยที่มีคนเลี้ยง..แต่เพราะทิวทัศน์ห้องกระจกเกือบจะส่วนตัวบนชั้นสูงสุดของโรงแรมหรูที่มองทอดออกไปเห็นวิวใจกลางเมืองยามค่ำคืนของกรุงเทพมหานครได้อย่างชัดเจนแบบนี้..อีกทั้งระดับการบริการและการตกแต่งภายในที่ออกไปทางญี่ปุ่นชั้นสูงขนาดนี้! ผมไม่ต้องย้ำสายตาลงมาที่ป้ายบอกราคาอาหารที่ยังไม่รวมภาษีกับเซอร์วิสชาร์จแบบนั้นหรอก..
และนี่เป็นหนึ่งในสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่า 'เขา' ต่างจากคนอื่นๆที่ผมเคยคั่วด้วย..สมแล้วที่เป็นเด็กเส้นลูกเศรษฐีอันดับต้นๆของโรงเรียนเกษรวิทยา...
ว่าแล้วก็ก้มมาดูเมนูอาหารที่มีแต่ปลาชั้นดีชิ้นบางๆ5-6ชิ้นในราคาครึ่งพัน...
..ให้ตาย..
..พวกคุณหนูนี่..ทำไมถึงได้กระเดือกอะไรแบบนี้กันได้ลงคอนะ..
“...ไข...เทียนไข"
เสียงเรียกของเขาทำให้ผมได้สติจากการคิดด่าตัวเลขหรือพ่อครัวพวกนั้นในทันที
“อืม?”
“เป็นอะไรน่ะ? ไม่ชอบอาหารญี่ปุ่นเหรอ? เปลี่ยนร้านมั้ย?”
เขาถามผมด้วยท่าทางลนลานนิดหน่อย นั่นทำให้ผมนึกขำ
“ไม่หรอก เอ่อ..คุณสั่งตามสบายเถอะ..”
“เรียบร้อยแล้วล่ะ" เขาดันเมนูไปวางไว้ที่ขอบโต๊ะ "เอาไข่ตุ๋นมั้ย? เราชอบมากเลย..สั่งให้แล้วล่ะ"
“อ้อ ขอบใจ"
"...เอ่อ....แปลกมั้ย? มันดูไม่ดีรึเปล่า?”
“ไม่ดียังไง?”
“..ขอโทษนะผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ผมเคยศึกษาเรื่องออกเดทมาบ้างแต่ก็..” เขาผ่อนลมหายใจก่อนจะระบายยิ้มออกมา "..ไม่รู้เหมือนกัน..พอได้มาลองปฏิบัติแล้วตื่นเต้นนิดๆเนอะ..”
ผมพยักหน้าช้าๆ ไม่ค่อยใส่ใจที่เขาพยายามอธิบายเท่าไหร่
“..อาจจะเพราะผมชอบคุณมากมั้ง..”
พรูดด!!
..จะมาเก็ทก็ประโยคสุดท้ายเนี่ยแหละ..
สำลักชาเขียวเย็นจนต้องหยิบทิชชู่มาเช็ดปาก พอเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าที่กลั้นขำทั้งหน้าแดงๆแบบนั้นก็รู้สึกแค้นอย่างบอกไม่ถูก..ให้ตายสิ..ผมโดนเลขานุการคนเก่งเล่นอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย..
“อย่างนั้นเหรอ..”
ผมพยายามตอบกลับไปเหมือนไม่ใส่ใจ เช่นกัน..อีกฝ่ายก็พร่ำเพ้อต่อโดยไม่สนใจผมเหมือนกัน..
“คุณคงไม่เข้าใจความรู้สึกนี้หรอกใช่ม๊า คุณเคยออกเดทกับผู้หญิงครึ่งโรงเรียนมาแล้วนี่..แต่ว่านะ..ผมเคยคิดมาตลอดว่าเดทแรกของเราจะต้องสร้างความประทับใจให้คุณมากๆ..แต่ครั้งนี้มันฉุกละฮุกไปหน่อยผมเลยไม่ได้เตรียม...ทั้งช่อดอกไม้สวยๆ ทั้งเปียโนหรือไวโอลิน..”
..นี่เขา..เห็นผมเป็นสาววัยทำงานรึไงกันวะ...
“ร้านนี้มีของแบบนั้นด้วยหรือ?”
“ไม่มีหรอก"
“อ้าว..”
“..ก็วันนี้ผมเปรี้ยวปากอยากกินซาชิมิน่ะครับ เรื่องโรแมนติกเว่อร์ๆแบบนั้นไว้ครั้งหน้าเนอะ"
..แล้วเอ็งจะพูดพร่ำมาทำไม!?
เขายังไม่หุบยิ้มแม้ผมจะทำหน้าแบบ..คนระอาโลกสุดๆออกไปแล้วก็ตาม ดวงตาใต้แว่นกรอบบางยังคงเป็นประกายสดใสคล้ายกับว่าเขาไม่เคยมีความทุกข์อะไรมาก่อนในชีวิต..เหมือนเด็กๆแรกเกิด..และความสดใสนั่นทำให้ผมทนมองต่อไปได้ไม่นานนัก..
และเขาก็ถามต่อ
“คุณคง..ไม่เคยมีผู้ชายมาสารภาพรักใช่มั้ยครับ?”
คำถามง่ายๆ..แต่ทำไมผมกลับรู้สึกเหมือนโดนหมิ่นเกียรติชอบกล..ที่จริง...การมีผู้ชายมาสารภาพรักไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาโอ้อวดหรืออะไรทำนองนั้นก็เหอะ..
ผมกรอกตา “..ก็...ประมาณนั้น..”
“นั่นสิ เพราะผมไม่เคยเห็นคุณควงผู้ชายคนไหนมาก่อนเลยนี่นา"
..แค่คิดว่าต้องควงผู้ชายด้วยกันผมก็รู้สึกพะอืดพะอมแล้วแหะ..
“คุณไม่ใช่เกย์ แต่ผมก็คิดว่าถ้ามีผู้ชายมาบอกรักคุณก็คงไม่เป็นไร..เพราะว่า 'ไม่ปฏิเสธคนที่เข้ามา ไม่โหยหาคนที่จากไป' เป็นคติประจำใจของคุณนี่นา ไม่ว่าจะเพศไหนก็ตามจริงๆด้วย!"
“...มั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“แน่สิ"
“ถ้าผมปฏิเสธคุณขึ้นมาจะทำยังไง?”
“คุณไม่ทำแบบนั้นหรอก" วูบหนึ่ง..ที่ดวงตาคู่นั้นดูเหมือนจะเจาะเข้ามาในตัวผมได้ "คุณไม่ใช่คนแบบนั้น"
..แปลกใจมาตั้งแต่หลายประโยคก่อนหน้านั้นแล้ว..
.....เขา..ไปเอาความมั่นใจทั้งหมดทั้งมวลนี่มาจากไหนกันนะ...
ผมตัดบทสนทนาด้วยการก้มหน้าเต๊าะตะเกียบเตรียมรออาหาร สาวบริกรในชุดพื้นเมืองของญี่ปุ่นที่เรียกว่าอะไรสักอย่างคลานเข่าเข้ามาวางชุดปลาดิบขนาดใหญ่ที่กลางโต๊ะ ที่จริงกินอาหารแพงขนาดนี้ในชุดนักเรียนมัธยมปลายผมว่ามันดูแปลกๆ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ยี่หระอะไร..
“ผมชอบซาชิมิของที่นี่ที่สุดเลยรู้มั้ย คิดว่าคุณต้องชอบมันด้วยแน่ๆ"
ผมไม่ได้ตอบอะไรเหมือนเคย เพียงแต่ใช้อาวุธหยิบเนื้อรสดีนั้นขึ้นมาชิม แล้วพยักหน้ารับเป็นอันจบ
เขายิ้มจนแก้มแทบปริด้วยหน้าแดงๆนั่น
“อร่อยใช่มั้ย?”
ผมพยักหน้าอีกครั้ง..ยังต้องให้ย้ำอีกทำไมเนี่ย..
“คนอื่นเลี้ยงคุณแต่ของหวานพวกเค้ก ขนมปัง ไอศครีมใช่มั้ยครับ? อ๊ะจริงสิ พวกสเต็กกับเนื้อย่างด้วยนี่นา ผมว่าแบบนี้ก็เปลี่ยนบรรยากาศไม่เลวเนอะ ถ้าคุณชอบผมสั่งให้อีกก็ได้นะ..”
..ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกพริตตี้สาวพราวสเน่ห์ที่มีเสี่ยหน้าเด็กคอยป้อเลี้ยงยังไงชอบกล..
อาหารมากมายละลานตาเรียงคิวกันเข้ามาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะอาหาร แต่ละอย่างประดับตกแต่งมีลูกเล่นพริ้งพรายสายงามน่าทานสมกับเป็นอาหารระดับภัตราคารห้าดาว..จะว่าประทับใจกับ 'เดทแรก' ครั้งนี้อย่างที่เขาวาดหวังมั้ย..แน่นอนว่าใช่..เพราะปกติก็ไม่ได้มีคนกระเป๋าหนักขนาดนี้เดินเข้ามาหาผมสักเท่าไหร่..
“ทานไม่หมดเก็บกลับบ้านได้นะครับ เดี๋ยวผมสั่งห่อให้เลย.....น้องก้านธูปน่าจะชอบนะ"
..กึก..
“คุณรู้จัก...น้องชายผม?”
“อ้อออ!” เขากรอกตาเหมือนตั้งใจจะหาข้อแก้ตัว "ผมเป็นหนึ่งในคณะกรรมการนักเรียนครับ แค่ข้อมูลผู้อยู่อาศัยเบื้องต้นในบ้านของนักเรียนแต่ละคนน่ะผมจำได้อยู่แล้ว หนึ่งในงานของเลขาน่ะ...”
“.....จริงเหรอ?”
“จริงสิครับ ถ้าไม่เชื่อก็ยกตัวอย่างใครสักคนมาได้เลย!”
ผมหลุบตาลงพยายามนึกชื่อใครสักคนมาอ้างกับเขา คนแรกที่วิ่งเข้ามาเลยก็คือ.. “กลอน..ล่ะ?”
“โห่ย คุณจะยกตัวอย่างบุคลากรแสนง่ายอย่างนั้นไปทำไมล่ะครับ ล้อผมเล่นรึเปล่า?”
“เอาน่า บอกมา..เท่าที่คุณรู้"
เขาวางตะเกียบ ยกมือเคาะเบาะๆบนโต๊ะเพียง3ทีก็เริ่มบรรยาย
“กลนวิทย์ สิงขรอาจ..เรียนอยู่ชั้นเดียวกับพวกเราห้องความสามารถพิเศษ ซึ่งห้องเดียวกับคุณและบังเอิญเหลือเกินที่นั่งด้านหน้าคุณพอดี..เพราะงั้นผมไม่แปลกใจนักที่คุณจะพูดชื่อนี้ออกมาเป็นชื่อแรกเพราะปอยผมหางเต่ายาวๆนั่นเป็นทิวทัศน์เดียวที่คุณจะเห็นในคาบเรียน..."
..รู้ขนาดตำแหน่งที่นั่งเลยแหะ..
"อ่า...กลอนเข้ามาด้วยความสามารถ 'เสียง' ที่อาจารย์มดพาตัวเข้ามาเมื่อ5ปีที่แล้ว และด้วยรูปร่างหน้าตาความสามารถดังกล่าวทำให้ทะยานขึ้นเป็นอันดับ4ของ 'รักร้าย รุ่น17' ได้ในปีแรกทันที กลอนมีพี่สาวคนเดียวชื่อ พี่กาพย์ หรือ กัญยภา สิงขรอาจ..ดาวคณะนิเทศน์ม.C ชื่อดังที่รับจ็อบเป็นนางแบบให้นิตยสารวัยรุ่นมากมาย พ่อแม่ทำงานเมืองนอกด้วยกันทั้งคู่..ส่วนอาชีพค่อนข้างจะอธิบายให้เข้าใจยากนิดนึง ปัจจุบันกลอนยังไม่ได้สังกัดอะไรเป็นพิเศษ...ที่จริงมีเรื่องเลวร้ายในอดีตแต่ผมคิดว่าไม่ควรพูดให้คนฟังมากมายนักดังนั้น....”
..กลอนมีพี่สาวคนนึงพอจะรู้บ้าง แต่เรื่องพ่อแม่ทำงานอะไรเนี่ยไม่เคยถาม..
..รู้..มากกว่าที่ผมรู้จักเพื่อนคนนี้ด้วยซ้ำ..
ก็เข้าใจหรอกนะว่าผมเองไม่ค่อยได้ใส่ใจคนรอบตัวมากมายเท่าไหร่ แต่ความจริงที่ว่าไอ้ข้อมูลเหล่านั้นมันขุดมาจากไหนก็ทำให้ผมต้องต่อคำ
“...ข้าวฟ่างล่ะ?”
“นั่นเป็นหนึ่งในกิ๊กคุณนี่นา!”
..ก็..ไม่รู้ว่าจะเอาใครแล้วนี่หว่า..
อักษรไม่ได้ว่ากล่าวอะไรต่อ เขาจิบน้ำชา..แล้วพ่นข้อมูลเหมือนประจุในคอมพิวเตอร์
“ชุติมา เลิศมงคล..ลูกสาวคนสุดท้องของสมาชิกวุฒิสภาชัยเกียรติใช่มั้ยครับ? ม.3ห้องเด็กทุน..มีพี่ชาย3คน แต่ละคนก็เซี้ยวๆทั้งนั้น อาจจะเพราะถูกเลี้ยงมาค่อนข้างตามใจกระมังเลยค่อนข้างเอาแต่ใจ มาโรงเรียนสายบ่อยๆจนขี้เกียจจดชื่อแล้วล่ะ..เท่าที่ผมจำได้คือคุณคั่วน้องเข้ามาตั้งแต่ปีที่แล้วและยังไม่มีแนวโน้มว่าจะเบื่อ หรือก็คือคุณยังไม่ได้กับน้องเค้า เพราะคุณถือคติว่าต้องเปลี่ยนจากเด็กหญิงเป็นนางสาวก่อน ดังนั้นต่อให้เธอยั่วยวนคุณมากแค่ไหนคุณก็ไม่แลเลย...แต่...เธอก็จัดเป็นเด็กสาวที่โตเร็วมากนะครับจากสัดส่วนรูปร่าง ถึงกระนั้นถ้าพลาดพลั้งเสียทีให้คนอย่างคุณได้เนี่ยคุณโดนท่านสว.จับเชือดชัวร์ป้าบ..! มีดาร์คไซด์..พึงระวัง”
..ข้าวฟ่างนี่..เป็นคุณหนูขนาดนั้นเชียว..?
“น้องเค้าชอบพาคุณไปกินเค้กร้านน่ารักๆใช่มั้ยครับ? พวกที่มีลูกไม้เยอะๆสีชมพูๆน่ะ ดูหวานแหววเหมาะกับคู่รักมาออกเดทมากเกินไปหน่อย...แต่คุณก็เป็นคนประเภทที่ว่าไม่บ่นหรอกเพราะมันเป็นของฟรี ดังนั้น...”
“พอแล้วล่ะ ช่างมันเถอะ..”
“เอาใครต่อมั้ยครับ?”
“ไม่แล้วล่ะ..พูดต่อไปฉันคงได้ชื่อปู่ย่าตาทวดของข้าวฟ่างมาครบแน่ๆ”
ผมโบกมือปลงๆ แต่ก็อดทึ่งในความสามารถนั้นไม่ได้..
ใช่..มองปราดแรกก็รู้ได้ทันทีแล้วล่ะว่าคนตรงหน้าเป็นพวกเด็กเรียนจ๋า แล้วก็มีไอคิวฉลาดล้ำเป็นเลิศ..และถ้ามองรอยยิ้มนั้นดีๆจะรู้ว่าเขาก็เป็นพวกอัธยาศรัยดีและมีลูกเล่นในการพูดการจา แต่ต่อให้มองปราดดูทั้งตัว..ผมก็ไม่เห็นจะเข้าใจเลยว่าเขาเอาความจำเรื่องแบบนั้นไปเก็บในเมมโมรี่ส่วนไหน...
..หรือบางทีเขาอาจจะทำงานเป็นเครื่องจักรกลเลยก็ได้..
ผมได้ยินมาว่าพวกคณะกรรมการนักเรียนชุดนี้เป็นผู้วิเศษ เป็นซูเปอร์ฮีโร่..หนึ่งคือพวกเขาสามารถจัดการปัญหาทุกอย่างที่เกิดขึ้นภายในโรงเรียนได้เพียงแค่กระพริบตา ผมเองก็ยอมรับในความสามารถนั้นจากท่ีอยู่ภายใต้การปกครองมาเป็นปี...ถึงแม้ว่าจะไม่เคยเห็นใครเข้าไปเปลี่ยนชุดในตู้โทรศัพท์ก็เถอะ..
...คนตรงหน้า...ที่ภายนอกดูเหมือนเป็นแค่เด็กแว่นตัวขาวผอมโกรกเหมือนถั่วงอกไม่โดนแสงแดดแบบนั้น...ก็คงมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่เช่นกัน...
“ไข่ตุ๋นที่นี่พิเศษมากเลยล่ะครับ ผมรู้ว่าคุณไม่แพ้อาหารทะเลเลยคิดว่าไม่มีปัญหา อร่อยใช่มั้ยฮะ?”
“อืม ก็ดี"
“แล้วของหวาน..ผมชอบโมจิไอศครีมชาเขียวกับถั่วแดงร้อนมากเลยล่ะ เมนูแนะนำเลย! คุณต้องชอบแน่ๆ”
“หวานรึเปล่า?”
“หวานกลมกล่อมกำลังดี ไม่เลี่ยนเหมือนพวกเค้กหรอกครับ"
“อ่าฮะ"
“ผมรู้จักที่นี่เพราะเป็นโรงแรมของเพื่อนในห้องน่ะ คุณรู้จัก 'สีคราม' ใช่มั้ย? เป็นหนึ่งในรักร้ายรุ่น17เหมือนกันเลย แต่ผมมาทานครั้งแรกกับพ่อแม่น่ะนะ ท่านไม่ค่อยชอบอาหารญี่ปุ่นเท่าไหร่..."
“นี่"
“ครับ?”
“ปกติแล้ว..คุณพูดมากแบบนี้รึเปล่า?”
ผมยิงคำถามที่ค้างคาใจมานานตั้งแต่เราก้าวเท้าเข้ามาในร้านแล้วล่ะ เขากระพริบตาปริบๆก่อนจะยกมือกลั้นขำ แล้วค่อยตกลงอธิบาย
“ก็แบบนี้แหละครับ แค่คิดว่าถ้าเงียบเกินไปคุณอาจจะเบื่อ...ก็เลยคิดว่าพูดมากๆไว้ก่อนดีกว่า...คุณเป็นคนไม่ค่อยพูดด้วย น่าจะชอบคนพูดมากๆนะ"
“แล้วถ้าผมรำคาญล่ะ..”
“ผมว่าผมไม่ได้พูดถึงระดับที่คุณจะรำคาญ...แต่ถ้าคุณอยากให้ผมเงียบก็พูดขึ้นมาคำเดียวได้เลย! ผมไม่ถือนะ..!”
“ก็ไม่ได้รำคาญอะไรหรอก..”
..แก้เบื่อ..ได้ไม่เลวเชียวล่ะ..
ยอมรับได้ในเสี้ยววินาทีที่เขาเป็นมนุษย์ที่สามารถพูดจ้อเรื่องจิปาถะต่างๆโดยไม่สนใจเลยว่าผมจะฟังเขาอยู่รึเปล่า อย่างไรก็ดี..อย่างน้อยเขาก็ไม่เรียกร้องให้ผมตอบรับหรือปฏิเสธในเรื่องต่างๆแบบผู้หญิงคนอื่น..ที่พอเห็นว่าผมไม่ฟังพวกหล่อนก็จะวี๊ดๆไม่พอใจ
“คุณ...คาดหวังอะไรจากผมรึเปล่า?”
..ผมถามเพื่อความแน่ใจ มันควรเป็นหนึ่งในข้อตกลงก่อนที่เราจะเริ่มความสัมพันธ์แบบนี้กัน...
เขาขยับยิ้มกว้าง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"ผมน่ะ..จะไม่เป็นหนึ่งในกิ๊กของคุณหรอกนะ...”
ผมเลิกคิ้ว รู้สึกรักตัวเองที่ไม่หลุดคำบ้าๆอย่าง 'อ้าว' หรือ 'เอ๋' ออกไปให้น่าขัน
“ผมไม่ชอบอยู่ในบทบาทที่ซ้ำใคร ดังนั้นผมจะไม่เป็นหนึ่งในกิ๊กของคุณแน่นอนไม่ต้องห่วง...คิดดูละกันถ้าคาสโนว่าสุดหล่ออย่างคุณเกิดเดินควงกับผู้ชายจริงๆเรตติ้งไม่ตกงั้นหรือ? เพราะงั้นคุณไม่จำเป็นต้องเสียเวลาคิดว่าต้องทำอะไรเพื่อคนอย่างผมเลย..โทรศัพท์ คำพูดหวานๆ การเอาอกเอาใจ..ไม่จำเป็นเลยแม้เพียงสักนิด..”
เขาอธิบายขึ้นมาตรงกับที่ผมต้องการจะบอกเขาโดยไม่พูดทุกประการ
..และเป็นความจริงที่ว่าผมก็เผลอนั่งฟังและคิดตามสิ่งที่เขาพล่ามมาแทบจะทุกประโยค..
“...แค่เพียงให้ผมได้อยู่เคียงข้างคุณ...”
แว่บแรก..ผมคิดว่าสิ่งที่เขาบอกว่าชอบผมมันอาจจะเป็นเพียงคำลวง..
แต่อาจจะเป็นเพราะดวงตาคู่นั้นใสแจ๋วและส่องประกายเหมือนนัยน์ตาของเด็กทารกแรกเกิดกระมัง..ที่ทำให้ผมมีความรู้สึกคล้อยตามอย่างไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ..
ดวงหน้าขาวเจือรอยสีชมพูจางๆที่ข้างแก้มขณะระบายยิ้มหวาน แล้วก้มหน้าหลบตาเพื่อกระซิบแผ่ว
“........นั่นเป็น... 'ความรัก' ที่ผมปรารถนาล่ะ...”
TBC
================
สั้นเนอะ วี๊ดดด บูม!
คือว่าจะลงเป็นวันๆไปค่ะ(ถึงได้ชื่อว่าวันแรกไง..) ทีนี้คิดว่ามันจะยาวเกินไปเลยตัดครึ่งวัน
ปรากฏ....สั้นซะงั้น! 55555555555555555555555555
ไม่เป็นไร ครั้งหน้าเราจะอัพเต็มวันแล้ว ไม่เสี่ยงทิ้งช่วงแบบนี้ดีกว่า ;_; ขอโทษนะคะ!! ฮือออ
มาช้าดีกว่าไม่มา
มาน้อยดีกว่าไม่อัพ
ไม่ได้ดองนะเอ้อ!! ;[];
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล. อย่าทวงเอ็กซ์ไวน์ในนี้จะเป็นการดีมากค่ะ...;;__;; สงสารน้องเทียนน้องษร...
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
edit >w<
อักษร นายสวดยอดดดดดดดดด. ..
ขอแค่อยู่ข้าง ๆ แมนสุด ๆ
อร๊ากกกก รอตอนต่อไปอยู่น๊าาาคุณโอ :กอด1:
-
อักษรแอทแทคคคคคคคคคคคคค แอร่กกกกกกกกกกกก
พูดจาน่ารักน่าฟังมากเลยยยยยยยยย :-[
โมเอ๊~
:กอด1:
//เมื่อความรักบังตา เรามองเห็นแต่ความน่ารักเท่านั้น :laugh:
-
เย้ยยยยยย คู่ใครเนี่ยยย
-
ไม่เป็นกิ๊ก แต่จะเป็นคนที่อยู่เคียงข้าง ?
โอ๊ยยยยยยยยยยย สถานะนี้แหละได้ใจสุดละ =..= 555555
-
กริ๊ดดดดดดดดดด
ปรารถนารัก ที่อัพเป็นดั่งใจแล้ววววว
อักษรน่ารักเกินไปแล้วว
ศึกษามาอย่างดีสินะ
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด
*แบกอักษรกลับบ้าน* :z2:
-
อักษรรุกหนักกว่าที่คิด ซึ่ง....น่ารว๊อคคคคคอ่ะ !
ความจำเป็นเลิศ อยากรู้ว่าจำได้ไง =[]=;;
จะติดตามต่อนะคะ !
-
เทียนไขคงอึ้ง ไม่รู้จะทำยังไงต่อ
-
น้องษรรรรรรรรรรรรรรร เคะในดวงใจจอีกคน *กระโดดปล้ำ*
แอบอึ้งน้องษร น้องษรรู้ประวัติกลอนดีกว่าปีใหม่อีกมั่งนะพี่โอ 5555555
ชอบคำพูดของน้องษร ดูใสแต่ร้ายลึก
พูดขนาดนีแ้ล้วเทียนไม่หวั่นไหวก็ให้มันรู้ไป .............. 55555555555
-
ตอนพูดมาก อักษรก็แลดูคล้ายน้องกลอนนิดๆเหมือนกันนะคะเนี่ย 555555555555555
-
ไม่ทวงเอ็กซ์ไวน์หรอก มาเจอน่ารักอย่างอักษร เท่(?)อย่างเทียนไข บอกได้เลยว่าลืมเอ็กซ์ไวน์ไปชั่วขณะ !!
แต่ทวงอักษรเทียนไขตอนต่อไปเลยได้มั้ยน้า กร๊ากกก
เราว่าคู่นี่เป็นคู่ที่น่าสนใจมาก แบบน่าค้นหา อ่านจบแล้วอยากอ่านตอนต่อไปมากๆว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อ
ไม่ได้ดูเป็นรักชิลๆเรื่อยๆ แต่สนุกมากกก ท่าทางจะมาเป็นคู่โปรดของเราแทนพี่ปีใหม่น้องกลอนซะแล้ว 555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด อักษรลูกแม่
หนูพูดเยอะขนาดนี้ เทียนไขมันต้องสนใจแน่ๆ ไม่เหมือนใครดี
-
:impress2: การี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
บอมตัวเองตายตอนจบ!
โอยยย อักษรหนูพระเอกมาก!!! ผิดโพซิชั่นไปหน่อยนะ ฮ่าๆ
เอาเซ่ะแบบนี้เทียนมันก็ต้องมีละลายมั่งวะคะ!
o13
-
อักษร ฉลาดในการพูดมาก
พูดแบบนี้เทียนไขเป็นจับทำแฟนเลยไปเลย
ไม่ทวงเอ็กซ์ไวน์หรอก เพราะเราอยากอ่านเอ็กซ์ไปนานๆๆๆ :o8: :o8: :o8:
-
เห็น ปล. แล้ว อึ๊บบบบบบบบบบบบบบ ค่ะ ;;_;;
ไว้ไปทวงที่ต้นเรื่องก็ได้ค่ะ 5555555555555
เราเหมือนตามคู่นี้ไม่ค่อยทันอ่า
เหมือนไม่มีความรู้เกี่ยวกับคู่นี้เลย
หรือเพราะมันมาแค่ตอนเดียว เลยยังไม่รู้อะไรฟะ =_____=?
หวังน้อยมากนะคะ อักษร
แต่ก็ไม่น้อยหรอกมั้ง เพราะมันต้องดูว่าเคียงข้างแบบไหน
-
จริงๆแล้วเราว่าเคมีเข้ากันดีนะ :laugh:
-
ศึกษามาอย่างดี!
เอ๊ะ หรือมันคือเรื่องปกติของเทียนไขนะ 555
ยอดมนุษย์สมองกล(ที่แสนจะน่ารัก)
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
:o8:
-
โอ้โห.... :z3: :z3:
เทียนไข นายแพ้อักษรเต็มรูปแบบเลยอ่ะ 555
อักษรเธอมันร้ายย
จัดเต็มค่ะลูก !
รู้สึกว่าซีรี่ย์นี้จะมีแต่เคะเป็นใหญ่นะ o18
ติดตามตอนต่อไปค่ะ :mc4:
-
"ผมน่ะ..จะไม่เป็นหนึ่งในกิ๊กของคุณหรอกนะ...”
ไม่เป็นกิ๊ก เป็นตัวจริงเลยดีฝ่าาาาา กรี๊ดกรี๊ด ><
-
เทียนไขเอ้ยยย
ไม่รอดแล้วหล่ะลูก :haun5: :haun5:
-
แอร๊ยยยยย อักษรของเจ๊ นู๋เลิศมากกกก o13
P.S. หึ หึ เทียนไขแกเสร็จแน่ :laugh:
-
'ไม่ปฏิเสธคนที่เข้ามา ไม่โหยหาคนที่จากไป' :m3:
ฮ่าๆ อ่านประโยคนี้แล้วนึกการ์ตูนวายเรื่องนึง
เพราะเป็นสโลแกนของตัวนั้นเหมือนกัน เลยไปเปิดๆดู :a5:
โอ้โห! ทาคายะคุง นี่เอามาจิ้นเป็นเทียนไขได้เลยนะเนี่ย o18
-
น่าร๊ากกกอ่า
แต่ว่านะ สงสัยต้องไปรื้อฟื้นนิดๆจากเรื่องอื่นแฮะ ชักลืมๆว่าสองคนนี้เคยมีบทบาท(อันน้อยนิด)ในเรื่องอื่นมาก่อนรึป่าว
-
อักษรน่ารักอะ
:m3: :m3: :m3:
-
ชอบเทียนไขอักษรมากกว่า XY นะ (แม่ยก XY อย่าทำไรเรานะ :monkeysad: )
อักษรน่ารักอ่ะ น่ารักที่สุด
มาอัพไวๆนะจ๊ะ
-
:m1: :m1:
-
อักษรเจื้อยแจ้วมาก
เรากวาดตาอ่านจนเหนื่อยเลยทีเดียว
แต่คิดว่าถ้าเป็นหนุ่มแว่นหน้าใสเสียงนุ่มมานั่งพูดตรงหน้าคงเพลิดเพลินได้ไม่น้อย
น่าจับมาเลี้ยงจริงๆ
เทียนไขใจแข็งไหวเหรอ
-
“...แค่เพียงให้ผมได้อยู่เคียงข้างคุณ...”
“........นั่นเป็น... 'ความรัก' ที่ผมปรารถนาล่ะ...”
อักษรน่ารักไม่ไหวแล้ว.. :z3:
-
น้องอักษรรุกเร็วแรง ใช้ได้ค่ะ o13
หวังว่าพ่อเทียนคงไม่ใจร้ายซะก่อนนะค้า
-
จะรอติดตาม"รัก"ในแบบของอักษร
เราว่ามันต้องพิเศษกว่าคนอื่นๆแน่นอน
-
กรี๊ดดด อักษร ชอบตอนพูดมาก พูดมากจริงๆ 55 :z2:
-
ตรงมากจ๊ะอักษร o13
-
แปะ!
++++++++++++++++++++++++++
แลดูหนูอักษรเป็นต่ออ่ะ แต่ความจริงคือ...ทุกอย่างอยู่ที่เทียนไขล่ะนะ!!!
น้องจ้อเก่งจริงๆ น่าร้ากกกกก ><
เทียนดูไม่มีบทไปเลย ฮาาา
ประโยคเด็ดมาอีกแว้ววว อ๊ากกกก มันได้ใจ มันโดนใจอ่ะ!!
แอบกลัวมาม่าเบาบาววว ฮุฮิ~-.-)/
รอตอนต่อไปค่าาา
-
ทำไมเรารู้สึกว่าอักษรเป็นคนที่น่าสนใจมากกกกก
แบบตอนแรกที่เราอ่านอินโทร
เราคิดว่าอักษรจะเป็นเด็กแว่น ขี้อาย พูดน้อย คงแก่เรียน
แต่นี่มันตรงข้ามทุกอย่าง นอกจากจะเป็นคนพูดตรง(โคตรๆ)
ยังพูดเป็นต่อยหอยเลยทีเดียว แต่นะ ! ชอบบ !!!
มันไม่อยากเลยใช่ไหมล๊า? เทียนไข ความปรารถนาของอักษรนะ
รออ่านตอนต่อไปค้าคุณโอ
มาจุ๊บหน่อย หุหุ :จุ๊บๆ:
-
คืออักษรแมนเว่ออ่ะ 555555 ชอบอะ เคะแมนๆ แมนกว่าเทียนเย๊อะะะะะะ อันนี้ไม่ได้เกี่ยวกับฐานะนะ
แต่ความรู้สึกเราคืออักษรแมนอ่ะ หรือจริงๆแล้วมันจะมีการสลับตำแหน่งกันทีหลังอะไรงี้ป่ะ 55555
ชอบคำพูดคำจาอักษรจังมันเหมือนจะเนริด์แบบไม่เนริด์ บอกไม่ถูก คือเหมือนกับจะรู้ แต่อ่านอีกที
ก็เหมือนจะไม่รู้จริงๆ ชอบที่อักษรพูดเก่ง ชอบคำพูดที่อักษรใช้จีบเทียนอะ มันฟังแล้วแบบ........
คือสุดท้ายแล้วรู้ได้เลยว่า ไม่ว่าใครก็คงจะต้องชอบคนที่มีแต่ให้แบบนี้นั่นแหละ แสนดีสะขนาดนี้
่ว่าแล้วก็อยากอ่านต่อ ขอแบบอักษรยาวไป ยาวไป ได้ไหม 555555 =///= กำลังสนุกและเพ้อฝันเลย
-
น้อย และสั้น และสั้น และสั้น และสั้น และสั้น และสั้น และสั้น และสั้น o18
แต่เราก็จะรอ
ยังไม่หลงรักเทียนไขเลย นึกไม่ออกว่าจะรักอย่างไร
แต่เราเชื่อว่าอักษรแสบกว่าที่เห็นแน่ๆ
มาแบ๊วๆเนี่ย กะฝึกให้เชื่องเลยรึเปล่า หุหุ
-
โหยยยยยยยยยยยยยยยยย..สมกับเป็นเลขาจิง
ข้อมูลแน่นเอี๊ยด..ถามไรตอบได้หมด เหมือนอับดุล...ฮ่าๆๆๆ
เทียนไข เลยงง เลยงัย เจออักษรพูดเยอะๆเข้า แต่น่ารักนะ
-
:a5:อักษรความจำดีมากกกกกกกสงสัยเรื่องส่วนตัวเทียนไขนี่คงรู้หมดยันไซส์กกนเลยมั้งเนี่ย o13
-
อักษรพูดเก่งจังอ่ะ
ศึกษาเรื่องราวเทียนไขมาเพียบ
เทียนไขเอาแต่ฟังจนเพลิน
ท่าจะเพลี้ยงพล้ำแน่คราวนี้
คนอย่างอักษรประมาทไม่ได้นะเนี่ย
-
ทำไมถึงได้รู้สึกว่าน้องษรเป็นรุกแล้วน้องเทียนเป็นรับล่ะ กรี๊ดดด ><
เอ๊ะ !! หรือว่านี่คือสเตตัสที่แท้จริง โอ้ววววววว ไม่นะ !!
น้องษรดูแลเทคแคร์ซะแบบผู้หญิงละลายอ่ะ มายก๊อต มาเป็นแฟนพี่เถอะจ่ะ ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดด
มาไวๆนะ :impress2:
-
ต๊ายตาย ไอ้เทียน
เจอของแปลกแล้วมั้ยล่ะ
คราวนี้แหละ
ผ่านผู้หญิงมากี่ร้อยพัน
จะตายเพราะพูดมากแบบไม่น่าเบื่ออย่างอักษร
:z2:
รีบๆมาต่อเลยนะพี่โอ
ไม่อยากอยู่เงียบๆ อยากมีคนพูดให้ฟัง
:กอด1: :L2:
-
o13
-
ท่าทางน้องอักษรน่าจะรู้จักเทียนไขดีกว่าตัวเทียนไขเองอีกนะเนี่ยยยย อิอิ :-[
-
ซึ้งงงงงงงงงงง โคตรพระเอกเลยอักษร!
พี่เทียนแพ้ทางหนูแน่ แปลก ไม่เหมือนใคร ไม่เรียกร้องงงงง
พระเอกสุดๆ!!! :กอด1:
-
อักษรน่ารักอ่ะ พูดจ้อไม่หยุดเลย
แต่เข้าเทียนก็ไม่รำคาญอะไรเนอะ
เพราะอักษรน่ารักน่าฟัด จะผิดถ้าบอกคุณโอว่า
อักษรเหมือนพี่ริทเลยอ่ะ เด็กน้อย ตาแป๋ว
อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ชอบ :-[
บวกค่ะ >< o13
-
น้องอักษรน่ารักมากอะ รู้จักเทียนไขดีกว่าตัวเทียนไขเองอีก :laugh:
แบบนี้ต้องชนะใจเทียนไขได้แน่ๆ อยากให้ถึงวันที่เทียนไขเดินตามน้องอักษรจริงๆ :z2:
-
:-[ :-[ อักษรน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก ขอแค่ได้อยู่เคียงข้างคุณก็พอ ..
โอ๊ววว พ่อพระเอกยิ่งกว่าพระเอกของเรื่อง ! 555555555
แต่ว่า ... อักษรเป็นคนแน่หรอค่ะพี่โอ ? คนนะไม่ใช่เครื่องจักร ฮ่าๆ
จำได้เยอะไปแล้ว แล้วทั้งโรงเรียน ป๊าดโถ๊ะะะะะะ ถือเป็นบุคคลที่แอบอันตรายนะคะเนี่ย
แต่ปลื้มอักษร น่ารักมาก ชอบชอบชอบ เทียนเมื่อมาอยู่กับอักษรนิ่จะดูบื่อๆไปเลยใช่ไหมค่ะเนี่ย ฮ่าๆ
แต่ชอบคาแรกเตอร์สองคนนี้จริงจัง !!
ขอบคุณนะคะพี่โอ :pig4:
-
อักษรรรรรรร
เป็นคนที่พูดอะไรที่คิดก่อนตลอดเวลาเลย
อ่าา เทียนไขจ๋า อย่าปล่อยนะ อยู่ด้วยแล้วไม่เบื่อแน่นอน ^____^
-
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเขร้!! :z3: :z3:
เทียนไข ข้าชอบบุรุษเยี่ยงเอ็งไม่ไหวแล้วววววว
แม้นมันจะไม่ค่อยพูดจาน่ารักน่าชังแบบที่อักษรทำก็เถอะ
แต่แค่เห็นเอ็ง ได้รู้ความคิดของเอ็ง ข้าก็หลงใหลคลั่งไคล้เอ็งใจแทบขาดแล้วล่ะ!!
แอร๊กกกกกกกกกกกกกกกกก มาสั้น สั้นมากๆ!!!!!!! :a5:
ตอนเลื่อนลงมานี่แทบไม่อยากเจอะคำว่า TBC
พอเห็นปุ๊ปแสลงใจชอบกล พี่โอคะะะะะะะะะ
กรุณาอัพให้เต็มกว่านี้เถอะค่ะ!! ขอร้อง เห็นแก่เอฟซีที่น่าสงสาร
อยากจิอ่านและหลงใหลพ่อเทียนไขให้มากกว่านี้
นี่ตรูพล่ามอะไรไปนี่ ไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อเรื่องเลย!! กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เข้าเรื่องละๆ อะแฮ่ม ไม่อยากเชื่อว่าอักษรจะพูดเก่งขนาดนี้ แต่ก็มีประเด็นนะเออ ไม่อยากให้เทียนไขเบื่อ ซึ่งถ้านังเทียนเบื่อนุ้งอักษร คุณพี่จะถีบยันหน้าหล่อๆมันเองค่ะ :z6: โทษฐานรำคาญคนน่ารัก
แถมอักษรยังรู้จักทุกคนดีมั่ก =____= ตอนที่เทียนไขถามว่าอักษรรู้อะไรเกี่ยวกับกลอนบ้าง (ในฐานะแม่ยกกลอน แค่เห็นช่อน้องหนูก็ยิ้มแก้มปริแล้วค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด) ตอบมาเป็นชุด!!! นี่มันคนหรือคอมพิวเตอร์กันแน่วะะะะ ฉลาดเกินคนไปแล้วหนูษรรรร (เออ เราแอบจิ้นด้วยอ่ะ ว่าแบบเทียนไขนึกถึงหน้ากลอนคนแรก มันแบบ กริ๊บกริ้ววว นึกถึงกลอนคนแรกเลยเหรอว้าาาาา แอร๊ยยย บ้าบอว่ะ จิ้นได้ตลอดอ่ะกุ อย่าได้สนใจนะคะพี่โอ!)
แล้วแบบ โฮ้ยยยยย อักษรลูกกกก คำพูดหนูพี่ซึ้งมาก แค่ได้อยู่ใกล้ๆไอ้ฝรั่งนี่ก็พอแล้วเหรอลูกกกก อ๊ากกกกกกกกก น่ารักเกินมนุษย์ แล้วไอ้ท่าทีแบบนั้นมันอะรั๊ยยยยยยย
เทียนไข ในฐานะที่ชั้นเมนแก(อีกคน)ขอสั่งให้รีบตกหลุมรักน้องอักษรโดยเร็วเดี๋ยวเน้!!!
อย่าทำร้ายน้องอักษรเด็ดขาดนะว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำร้ายแม่จะถีบแมร่มมมมมม กรี๊ดดดดด :z6:
-
"คนเราเกิดมา..ก็เพื่อรักใครสักคนอย่างหมดหัวใจ
และมีชีวิตอยู่ต่อไป..เพื่อให้ใครคนนั้นรักเราอย่างหมดหัวใจเช่นกัน"
(c) อักษร อัครมณฑา, 2010
อ่านตอนนี้จบแล้วเจอลายเซ็นเข้าไปอีก อ่าาา อักษรนี่น่ารักแฮะ... :กอด1:
-
เฮ้อ ทำไมเราอ่านแล้วเรากลัวอักษรอะ
รู้เยอะเกิ๊น...แล้วเทียนไขจะไหวไหมนี่?
:m31:
-
อักษรรรร น่าร้ากกกกกกกกกกกกก ><
แค่ตอนแรกเทียนก็เหมือนจะคล้อยตามอักษรซะแล้ว 555555555
ในอนาคตเทียนต้อง 'เสร็จ' อักษรแน่ๆ จับเทียนกดเลยลูกก !! หึหึหึ :impress2:
ปล. จะบอกว่าตอนแรกเราจำชื่อเรื่องนี้ไม่ได้ จำได้แต่.. ปรารถนารัก #ที่อัพไม่เป็นดังใจ = = ! 5555555
ปลล. ไม่ทวงอิเอ็กซ์น้องไวน์ก็ได้ เห็นว่าหนูอักษรน่ารักหรอกนะ :-[
-
55555
ไม่เข้าใจษรอ่ะ??
หลังๆคงเก็ทมากขึ้น แหะๆ
แต่เทียน... มีอะไรในใจป่ะ นิสัยแปลกๆ?
ทั้งหมดที่พูดมา หรือแปลกที่เราเอง ???
ฮ่าาาาาา
ตอนหน้าขอยาวๆนะคะ. พลีสสสสส !!
-
:pig4: :pig4:
-
อักษร........เธอ.............ฉลาดเป็นกรดดดดดดดดดด
ฉลาด ความจำดี จนเราขนลุกขนพองเลย 5555555
ชอบเทียนไขจริงๆเหรอ ... ชอบหมอนั่นที่ตรงไหนกัน 55555555
คู่นี้เป็นคู่ที่ลุ้นที่สุดในบรรดาทุกคู่ที่ผ่านมาเลยนะคะ ดูไม่มีแววว่าจะรักกันได้เลยง่ะ ..
ชอบมากที่อักษรพูดว่า ขอเป็นคนที่อยู่เคียงข้าง .. โอ้ย ... ;;w;; คนแบบนี้น่ะชอบเอาชนะที่สุดล่ะ 5555
โอซังสู้ๆนะคะ
-
อักษรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!
อ๊างงงงงงง ทำไมน่ารักงี้คะหนู ><!
ออกมาแค่นี้ก็หลงแล้วววว งื้ออออออออออออ
-
วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดบูม!!
ได้อ่านซะที ยี๊ฮ่า~
อักษรดู...ไม่เหมาะกับลุคแว่นเลยนะ
ออกจะกล้าๆเซี้ยวๆซะด้วยซ้ำ ฮ่าๆ
เมื่อไหร่หนอ...เทียนไขจะตกหลุมซะที
ตอนนี้ขนกันมาทั้งกลอน สีคราม (ข้าวฟ่าง...ชะนี เราไม่นับ)
โอย...คิดถึงทั้งคู่เบย~
รอตอนต่อไปนะแจ๊ะ!!
-
อักษรสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากจะสำรวจให้ทั่วตัวว่ามีช่องไส่เมมโมรี่การ์ดไว้ตรงไหนรึเปล่า แต่เราคงทำไม่ได้ฝากเทียนไขทำแทนละกันนะ 555555
ดูอักษรจะชอบเทียนไขมากจริงๆ อยากรู้แล้วว่าทำไมอักษรถึงมาหลงผิดได้ รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
-
เปลี่ยนเป็นอัษรเทียนไข น่าจะดี ฮ่าๆๆๆ แมนมว๊ากกกก นู๋อักษร อ๊ากกก น่ากด เอ๊ยยย น่ากอด
อ่านแล้วหิว อยากกินซาชิมิ เล้ยยย ท่านโอ หิวๆๆๆ อยากไปโรงแรมสีครามมั่งอ่า อ๋ายยย บอกทางหน่อย
ปล. หิวขึ้นมาจริงๆ ไปต้มมาม่ากินดีกว่า เหอๆๆ ถ้าอ้วนโทษโรงแรมสีครามจริงๆด้วย ฮ่าๆๆ กอดๆท่านโอ ม๊วฟฟฟฟฟฟฟ
-
อักษรผิดคาดมาก 5555
ประทับใจๆ มีเลี้ยงแมงดาด้วย รอตอนต่อไปค่า
-
อักษรรวยได้อีก อย่างกับเสียพาหนูเทียนมาเลี้ยง5555
ถ้าเอาตัวละครมาจัดอันดับนี่ใครจะรวยสุดกัน
อักษรขั้นเทพยิ่งกว่าสมองจักรกล จำเข้าไปได้ไงเนี่ยเรื่องพวกนี้ o13
-
แฮ่~ อักษรน่าร้ากกกก >_<
ถ้ามีแบบนี้จริงๆสักคนจะดีมากกกก ฮาาาา
-
อักษรจำไปได้ไง 555555555
ดูเหมือนคนมีอะไร ๆ จริง ๆ นะ
-
น้องอักษรน่ารักอย่างนี้ :กอด1:
ไม่นานนายเทียนไขได้ละลายเพราะความน่ารักนี้แน่
-
อักษร <-- จอมบงการ ชัดๆ 55555
-
:o8: :o8: :o8:
อักษรไปเอาความมั่นใจมาจากไหนนักหนา! 55555
นางควีนจริงและราชินีมาก ไวน์ตกไปเลยอ่ะ /โดนถีบ
เป็นกำลังใจให้พี่โอค่ะ
-
กรี๊ดดด อักษร เธอเท่มว๊ากกกกกกกก ไม่ใช่แค่เทียนไขที่อึ้ง เราก็อึ้งง 5555 อะไรจะรู้ลึกรู้จริงทุกสิ่งอันขนาดนี้ แม้แต่เรื่องของกลอน o22
เทียนเอ๊ยเทียน เราเห็นอนาคตของนายกลาย ๆ แล้วล่ะ เสร็จเค้าแหงแซะ o18
-
มาช้าดีกว่าไม่มา มาน้อยดีกว่าไม่อัพ ไม่ได้ดองนะเอ้อ <<< ชอบตรงนี้ 555
เป็นกำลังใจให้คุณโอนะคะ :กอด1:
ปล.อักษรน่ารักจัง :impress2:
-
ชักจะสงสารเทียนนิด ๆ แล้วสิ เจอคนที่ฉลาดล้ำขนาดนี้
-
ความสัมพันธ์ของคู่นี้น่ารักน่าลุ้นมว้าก o3
-
บร๊ะเจ้านั่นสมองคนหรืออักษร
-
ไม่มีประโยคไหนของเทียนที่ทำให้อักษรจนมุมไม่มีคำตอบเลย
ความจำในสมองนี่กี่หน่วยเนี่ย รู้ขนาดเรื่องอดีตของน้องกลอนด้วย นี่ไม่ใช่ข้อมูลเบื้องต้นแล้วล่ะมั้ง
สโลแกน และคติประจำใจเทียนนี่มัน - -;
ขอแค่อยู่เคียงข้าง ทำไมความรักษรมันน่ารักขนาดนี้ :impress2:
-
o13 o13 o13 o13
-
คนข้างๆ :o8:
-
อักษรน่ารักมากกกกกกกกกกกกก
ฉลาดในการกระทำและความคิดสุดๆ
ชักจะหลงรักซะแล้วสิ >.<
-
อักษรรรร~ หลงรักหนูเข้าเต็มเปาเลยลูก :กอด1:
ฉลาดเป็นกรด ความจำเป็นเลิศ แล้วยังช่างจ้อด้วย 5555555555555
แต่ตอนนี้มัน.... :a5: ...สั้นจริงๆด้วย
รอค่ะ!
-
น่ารัก :-[
-
:z3: กรี๊ดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดด
อะไรคาเร็คเตอร์มันจะเป๊ะขนาดนี้
ต้องแบบนี้สิจะเอาคนแบบนี้อยู่
ฉลาดทันกันไปซะทุกอย่าง
อยากเห็นเทียนไขโดนปราบจะแย่แล้ว
แค่นี้ก็นะ เหมือนจะไปไม่เป็นแล้วอะ
ขอบคุณสำหรับฟิคที่เรียกเสียงกรี๊ดนะคะ
-
อักษรสุดยอดดด o13
ฉลาดในการพูดสุดๆ
-
ชอบ อักษรจังเลย
น่ารักดี อ่า ดูมั่นใจในตัวเองสุดๆ แบบว่า ชอบอ่า
-
“...แค่เพียงให้ผมได้อยู่เคียงข้างคุณ...”
“........นั่นเป็น... 'ความรัก' ที่ผมปรารถนาล่ะ...”
-------------- ยกนี้อักษร..วิน!!!!!! -----------------
คู่นี้มีเสน่ห์มาก มากแบบล้นเหลือ ชอบจังเวลาแทนด้วยผมกับคุณ อูยยยสุภาพเหลือเกิน
นึกคิดไปถึงเอ็กซ์..เอ่อแกเอ้ย ช่างแตกต่าง /รักนะควายเอ็กซ์จุ้บๆ
ติดตามเรื่องนี้นะค่ะ คล้ายๆกับจะหลงใหลอักษรแล้วละ
ชอบจังเวลาษรพูดในสิ่งที่คิดแบบไม่มีปกปิดเลยซักนิด ชอบก็บอกชอบ!
สู้ๆค่ะพี่โอ ♥
-
จะน่ารักไปไหนค้าาา
แบบนี้เทียนไขก็ไปไหนไม่รอดสิ :oo1:
-
ชอบนิสัยแบบอักษรจัง
น่ารักอ่ะ พูดตรงๆไม่อ้อมค้อม พูดไม่หยุดเพราะกลัวบรรยากาศจะเงียบไป
อีกอย่างเทียนไขก็เป็นคนที่ไม่ค่อยชอบพูดด้วย
ดูเหมือนเทียนไขเหมือนเด็กแล้วอักษรเหมือนเสี่ยเลยอ่ะ 55555
อักษรน่ารักมาก เป็นคนที่น่าสนใจคนหนึ่งเลยนะเทียนไข
อย่าเอาอักษรไปเปรียบเทียบกับกิ๊กหลายๆคนของนายเลยน้า
เพราะอักษรอ่ะเจ๋็งกว่าเยอะ คิิคิ><
-
:a5: ไออักษรภาษอังกฤษสามตัวนั่นมันคืออะไร!!!
TTT^TTT สั้นจริงไรจริงค่ะ :z3:
อ่านมาจนถึงตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าคนที่ไม่น่าไว้วางใจอย่างแรงเลยก็คือ 'อักษร'
ถึงแม้คำพูดตอนหลังจะจบได้กินใจ จนคนอ่านต้องตีลังกายก 10 คะแนนให้
แต่ว่านะ... สมองเธอมันช่างล้ำลึกเกิ๊นน นน
อัจฉริยะมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ลองนึกสภาพตัวเองเป็นเทียนไขแล้วแบบ
แม่ม รู้ทุกอย่างเลยป่าวว่ะเนี่ย!! น้องแกเล่นสืบมาหมดแล้วนี่สิ
รอตอนต่อไปนะคะ >< แล้วก็.....ขอเถอะอย่าสั้นเลย TT^TT (กัดหมอน)
-
อักษรน่ารัก :-[
-
โอ่ยยยยยยย คู่นี้ไม่ไหวแล้ววววววว บางทีก็รู้สึกว่าอักษรกุมชะตาชีวิตเทียนไขไว้ ก๊ากกกกกก
คำพูดของอักษร ท่าทาง ความมั่นใจโน่นนั่นนี่ ให้อารมณ์เหมือนสีครามเวอร์ชั่นฉลาดอ่ะ (ไม่ได้ด่าว่าสีครามโง่นะ 5555) หมายถึงพวกคิดจะรุก คิดจะพูดความรู้สึกตัวเอง บอกความต้องการของตัวเองประมาณนี้
อักษรหัวสมองเธอน่ากลัวเกินไปแล้ว นี่เข้าข่ายสโตรกเกอร์นะเฟ้ยยย หวังว่าคงไม่ได้เก็บเส้นผมเทียนไขอะไรแบบนี้หรอกนะ 55555
รอลุ้นฮร๊าาาาา
-
น้องอักษรน่ารักที่สุดอ่ะ
-
น้องอักษรผู้รอบรู้ o13
-
อักษรุกไล่ซ่ะนายคาสโนวาไปไม่เป็นเลยทีเดียว :laugh:
:กอด1:
-
:กอด1: อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบอักษรมากกกกกกกกกกก อิอิ
-
โฮะๆๆๆๆ
ท่าทางเทียนไขจะรับมือกับอักษรลำบากแฮะ
เพราะไม่เคยเจอคนแบบนี้
ประมาณว่าเหนือความคาดหมาย
แต่ชอบอักษรอ่ะ พูดตรงไปตรงมาสุดๆๆ
ดูซื่อๆๆแต่เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่
เช่นๆๆๆๆๆ วิธีปราบคาสโนวาอย่างเทียนไข
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ๊ยยยยยยย หนูไม่คาดหวังอะไรเลยหรอคะน้องอักษร
เฮ้อออออออ
แบบนี้พี่เทียนไม่เคยเจอมาก่อน หึหึ!
สนใจเป็นแน่แท้
-
อ่านแล้ว รู้เลย
เขาหลงรัก อักษรอ่ะ :กอด1:
เด็กอะไรไม่รู้ ทำตัวสลับขั้วมากกๆๆๆ
แต่ก็น่ารัก จริงใจ ที่สำคัญ ความจำคุณน้อง เริ่ดค่ะ
เทียนไข แกตกหลุม(รัก) พลาง น้องษรแน่ อิอิ
:กอด1: :L2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า....
อักษรน่ารักเกินไป :m3:
-
อักษรน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
รู้สึกจี๊ดๆ แอบสงสารน้องอักษร
อยากรู้ว่าเทียนเจออักษรแบบนี้จะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไง
อยากอ่านตอนต่อไปมากค่ะ รอรอรอรอ สู้ๆค่าคุณโอ
-
:mc4: :mc4:
-
โอซาก้านี่ฮอตฮิตจริงๆเลย ฮ่าๆ
คาแรคเตอร์คุณน้องอักษรถูกใจมากๆ :-[
-
เดาความคิด อักษรไม่ได้เลยแฮะ
ดูแปลกๆ
-
อร๊ายยๆๆ อักษรหนูจะน่ารักไปไหนคะเนี๊ยะ :กอด1:
โดยส่วนตัวชอบเนื้อเรื่องแบบนี้นะคะ แบบว่านายเอกเป็นพวกรู้ทันคน พูดง่ายๆคือไม่โง่นั่นเอง
เห็นแบบนี้แล้วเลิฟเลย มาช่วยดันสุดตัวค่ะงานนี้
ยี่ห้อ รักร้ายเดอะซีรีย์ซะอย่าง o13ไม่เสียชื่อแน่นอนค่ะ
-
สนุกค่าาาาา อยากอ่านต่อละ อักษร สุดยอดดด
-
เรามาแล้ววววววววววว แอบเล่นคอมชาวบ้าน T_T
เราเม้นท์ได้แค่สั้นๆนะ แต่เราอยากเม้นท์ให้นายยยยยยยยย
ผ่านไปหนึ่งวันแล้ว เรายังไม่รู้จักลูกชายเราเลย 55555555555555555
แต่อักษรเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆละ จริงๆก็ชัดตั้งแต่ครึ่งวันแรกแล้วแหละ
เรารักอักษรอ่ะ รักมากกกกกกกกกกกกกก น้องน่ารักมากเทียนจะไม่หลงได้ยังไงฟะ >//////<
ชอบตอนจบบบบบบบบ T_T เราแอบน้ำตาซึม ความรักของอักษรยิ่งใหญ่จริงๆด้วย
เหมือนที่นายเคยสปอยกับเรา "ความรักของเขายิ่งใหญ่...ครอบคลุมท้องฟ้าโล่งๆนี่ซะมิด.."
เราอยากรู้จักเทียนไขให้มากกว่านี้ นายมาต่อเร็วๆสิ
55555555555555555555 ไม่พ้นทวงอย่ดี -////-
ด้วยรักและ(ตอนนี้)สั้นไปนะ
XD
-
รออ่านต่ออยู่นะคร้าบบบบ :mc4: :mc4:
-
o13 อักษรเจ๋ง อย่างเทียนไขต้องเจอแบบนี้
รอตอนต่อไปน่ะค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
อักษรเธอดูแรงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนที่โพล่มาแวบๆในเรื่องคนอื่นดูเรียบร้อย จนนึกไม่ออกเลย มาเรื่องของตัวเองแล้วแบบว่ามหัศจรรย์ใจจ้า
-
บันซายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อักษร สุดยอดมากกกกกกกกกกกกก >////////<
คือลุคภายนอกอาจเหมือนเด็กเรียนธรรมดา แต่จริงๆแล้วแซ่บอ่ะ!! อร๊ายยยยยย
เก่ง ฉลาด น่ารัก เข้าใจคิด เข้าใจทำ เข้าใจพูด เน้!! เทียนไขจะหลุดมือไปไหนเสีย >.<
โอ๊ย หนูปลื้มอักษร >w<
รอตอนต่อไปอย่างสงบ
-
:-[ น่ารักอ่ะ ติดตามต่อไปจ้า o13
-
สวัสดีค่ะ ^^ เรา rainyday (เรนนี่คนที่ตามมาจากทวิตเตอร์น่ะเองค่ะ) ในที่สุดก็เสียท่าสมัีครบอร์ดนี้จนได้ เพราะไม่อยากเป็นผีแอบอ่านนิยายคุณโอแล้วค่ะ 5555 อันนี้เป็นคอมเม้นต์แรกของที่บอร์ดนี้เลย เขินจัง =////= (ขนาดรูปอวาตาร์ยังไม่มีเลย ขอคอมเม้นต์ก่อน XD)
ชอบเรื่องนี้ค่ะ! ที่จริงคืออยากจะบอกว่าชอบเรื่องอื่น ๆ ในซีรีส์รักร้ายของคุณโอด้วย เพิ่งเริ่มอ่านได้แค่ไม่นาน รู้ตัวอีกทีก็จบคู่ สีครามxกานดา เอ็กซ์ไวน์ ม.ต้น ปีใหม่กลอน และกำลังติดตามเอ็กซ์ไวน์ ม.ปลาย แถมยังมาเริ่มอ่านเรื่องนี้อีกแน่ะ
ก็เลยรู้สึกผิดบาปขึ้นมาทันทีที่อ่านจบเป็นเรื่อง ๆ ยังไม่ค่อยแสดงตัวเท่าไหร่เลย หากจะยังทำตัวเป็นผีอย่างนี้ต่อไปคงจะเสียมารยาทน่าดู //รู้ตัวช้าไปนะเอ็ง!!
สุดท้ายเลยโผล่มาที่บอร์ดนี่เอง ทั้งที่เราไม่ได้เล่นบอร์ดอะไรเลยมาหลายปีแล้วล่ะค่ะ พ่ายแพ้ให้กับหนุ่ม ๆ ของคุณโอซะแล้ว ฟืดดดดดด
ชอบอักษรในเรื่องนี้มากเลย น้องช่างฉลาด มั่น ตรงไปตรงมา ขณะเดียวกันก็ใสซื่อด้วย ซึ่งทั้งหมดนี้มันไม่น่ามารวมอยู่ในคนเดียวกันได้เลยนะคะ แต่ให้ตาย..มันลงตัวชะมัด!! >w< ความใส ๆ และตรงไปตรงมาของอักษร เรารู้สึกอย่างกับว่ามันจะเป็นความใสซื่อที่ฆ่าคนได้เลย ขำที่ทำให้เทียนไขเหวอไปได้หลายหน..สะใจจัง //โดนเตะปลิว (เราชอบเวลาเมะโดนรังแกค่ะ ฮาาา)
ชอบวิธีพูดของอักษรด้วยล่ะ ทั้งที่พูดมากน่าจะน่ารำคาญแต่ดันรู้สึกว่าแหม..เด็กนี่ช่างเจรจาน่ารักน่าชังจริง ๆ (ความลำเอียงมีจริงในโลก 5555)
เสียดายเหมือนกันที่ไม่ได้คอมเม้นต์(คอมเม้นต์ในความหมายของเราคงจะเป็น "ตามสครีมฟิก" ค่ะ)เรื่องที่อ่านไปแล้วตอนยังไม่มีไอดีบอร์ดนี้อย่างสีครามกานดา เอ็กซ์ไวน์ ปีใหม่กลอน จะไปขุดมากรี๊ดกร๊าดตอนนี้ก็ใช่ที่ เอาเป็นว่านับจากนี้จะเป็นนักอ่านที่แสดงตัวแล้วค่ะ!! =w=
รอติดตามตอนหน้านะคะ ^o^
o13
-
จากตอนแรกที่คิดว่าอักษรหนุ่มเนิร์ดจะเอาหนุ่มเพลย์บอยอย่างเทียนไขไหวเหรอ
ถึงจะฉลาดขนาดนั้นก็ตามที แต่เทียนไขเนี่ย ดูไปแล้วไม่น่ามีความจริงใจอะไรให้
ใครเลย สาวใน list ก็มากมายขนาดนั้น เทียนคงชอบหลอกกินเล่นไปวันๆ มากกว่า
แต่พอเรื่องราวเริ่มต้นขึ้น รู้ได้เลยว่าอักษรไม่ธรรมดาจริงๆ คงต้องคนแบบนี้ละมั้งครับ
ถึงจะรับมือกับเทียนไขได้ อยากเห็นเรื่องราวตอนต่อไปว่าเทียนจะทำยังไงกับคนที่เข้า
มาในชีวิตแบบไม่เหมือนใครคนนี้ ท่าทางที่เทียนไขทำแบบไม่ได้ใส่ใจอักษรมากมาย
พอถึงวันที่ต้องตามติดอีกฝ่ายบ้างคงสนุกดีครับ กลิ่นดรามาลอยมาเบาๆ
รักน้องๆ รักร้ายนะครับ :L2: :L2: :L2:
-
เอ่อ... o22 ช่างเป็นคนดีอะไรขนาดนี้~ :sad2:
รอนะฮะ ^^
-
2nd Day : Little Cold War
'....แค่เพียงให้ผมได้อยู่เคียงข้างคุณ...'
..งี่เง่าชะมัด...
.....คิดว่าตัวเองอยุ่ในละครน้ำเน่ารึไงน่ะ....
“เอาของไปครบรึเปล่า?”
“ครบฮะ!”
“การบ้าน...หยิบไปเรียบร้อยแล้วนะ?”
“แน่นอน~”
“งั้นก็ไปได้แล้ว ปะ"
“คุณยาย!!”
เจ้าตัวเล็กโบกมือหยอยๆอยู่หน้าประตูบ้านหลังจากใส่รองเท้าเรียบร้อย ตรงมุมกล้องไปยังห้องครัวที่ยายกำลังเก็บจานชามอยู่พอดี ท่านฉีกยิ้มเพียงนิดเดียวแล้วพยักหน้าให้
“ไปก่อนนะค้าบบ สวัสดีครับ!”
“ไปแล้วนะครับยาย"
“จะกินข้าวเย็นรึเปล่าเทียน?”
“อ่า...ไม่ดีกว่าครับ"
ยายไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติมเพียงแค่ยิ้มอ่อนโยนให้เท่านั้น ผมยิ้มตอบ..โดยไม่รู้ตัวหรอกว่ารอยยิ้มตัวเองออกไปเป็นแบบไหน แต่อย่างน้อยรอยยิ้มของยายก็ทำให้ผมสบายใจเสมอไม่ว่าจะเวลาไหนก็ตาม
ก้านธูปกระโดดโลดเต้นออกมาตั้งแต่เช้า..พระอาทิตย์จากจุดที่ผมมองอยู่ยังขึ้นไม่ทันจะเต็มดวงด้วยซ้ำตอนที่น้องวิ่งลงบันได ผมอยากจะตะโกนดุไปแต่ก็ขี้เกียจพูด...ก้านธูปน้องชายผมอายุ5ขวบแล้ว อยู่ชั้นอนุบาล2..และถึงแม้ว่าเขาจะคึกคักจากซูชิที่เมื่อวานเอากลับมาให้ก็ตามแต่อาการตื่นเต้นดีใจที่จะได้ไปโรงเรียนไม่ได้เกิดกับเด็กทุกคนหรอก เชื่อผมสิ..
..เขาค่อนข้างalertกว่าเด็กทั่วไป..ผมสรุปได้แค่นั้นแหละครับ..
รถตู้รับส่งนักเรียนเพิ่งมาเทียบท่าจอดพอดีจังหวะกับที่พวกเราเดินมาถึงหน้ารั้ว ก้านธูปร้องทักทายคุณครูตั้งแต่หล่อนยังไม่ทันจะเปิดประตูลงมา ครูอ้อยยิ้มหวานให้ก้านธูปแล้วรับไหว้จากเราทั้งสองคน ผมไม่ได้ยิ้มตอบกลับออกไป...มันคงจะเป็นการดีกว่าถ้าจะไม่ 'ยุ่ง' กับครูของธูป...ถึงเจ้าหล่อนจะพยายามส่งสายตามามองผมมากขนาดไหนก็เถอะ..
“ขอบคุณมากครับครู ฝากธูปด้วยนะครับ"
“ไม่เป็นไรจ้ะ"
“ว้าวววว พี่ชายธูปหล่อจังเลย~”
“แนนเพิ่งเห็นพี่เทียนหรอ? พี่เทียนหล่อแบบนี้มานานแล้วนะ!”
“คุณครู! หนูอยากแต่งงานกับพี่เทียน!”
“ไม่ได้นะ! พี่เทียนเป็นของธูปหรอก!”
..เอ้า..เอาเข้าไป..
..ผมไม่อยากจะด่าหรอกครับว่าแรดตั้งแต่อนุบาลเชียวหรือ ที่จริงมันเป็นเรื่องปกติของเด็กในวัยนี้ที่จะคิดอะไรอย่างใสๆและตรงไปตรงมาล่ะมั้ง..
ก้านธูปทำหน้าบูดเป็นตูดลิงตอนที่ผมโบกมือบ้ายบาย แล้วประตูรถตู้ก็ปิดลง
ทำไมผมถึงออกเดินทางแต่เช้าเพื่อไปโรงเรียนงั้นหรือครับ?
..ใช่..ที่จริงผมไม่ควรเรียกตัวเองว่าเป็นเด็กเรียนสักเท่าไหร่ แต่ที่ไปโรงเรียนอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะคิดว่ามันดีกว่าการทำให้ยายผิดหวัง เพราะทุกวันนี้ผมก็ทำตัวระยำแย่มากพออยู่แล้ว..โชคดีแค่ไหนที่มีคนเห็นพรสวรรค์ริบหรี่ของผมแล้วจับเข้าโรงเรียนเกษรวิทยา..ซ้ำร้ายด้วยเลือดตะวันตกที่ไหลเวียนอยู่ครึ่งหนึ่งในกระแสเลือดมันยังทำให้ผมติดไอ้กลุ่มก้อนทางอำนาจบ้าๆที่เรียกว่า 'รักร้าย' ซะด้วย....
แนะนำตัวตอนนี้อาจจะช้าไป..
..ผมชื่อ 'ทีปพิพัฒน์ คลาไรน์' อายุ17ปี..แม่เป็นคนฝรั่งเศส พ่อเป็นใครไม่รู้..ชื่อเล่นคือ 'เทียนไข' ซึ่งหลายๆคนเรียกผมสั้นๆง่ายๆว่า 'เทียน' ...ฟังดูเป็นลำแท่งสีเหลืองที่หักได้ง่ายยังไงชอบกล
....ซึ่งใครจะเรียกผมว่ายังไงก็ช่างมันเถอะ...ผมไม่แคร์...
ความที่ผมตัวสูง..สูงกว่าคนทั่วไป และมีโครงหน้าที่ออกไปทางยุโรปอย่างชัดเจนแบบนี้แหละทำให้ตกเป็นเป้าสายตา ยังไม่นับผมสีทองบลอนด์ธรรมชาตินี้ด้วยนะครับ..หากผมเดินทางในชั่วโมงเร่งด่วนล่ะก็ผมมักจะโดนใครต่อใครมองด้วยสายตาแปลกประหลาดเสมอ...และผม...ก็ไม่เคยชินกับมันสักที...
ดังนั้นผมจึงไปโรงเรียนแต่เช้า และเลือกที่จะเถลไถลกลับบ้านตอนดึกๆเหมือนเมื่อวาน เพราะโครงการบ้านเอื้ออาทรที่ผมอยู่นี่ก็คนน้อยซะเมื่อไหร่ แถมเชื่อมั้ยว่าแต่ละบ้านไม่ได้รักกันอย่างที่สร้างภาพขึ้นมาหรอกครับ
พวกเค้าเรียกบ้านผมว่า 'ฝรั่งขี้นก' โดยที่ไม่รู้พื้นเพหรืออะไรเลยด้วยซ้ำไป...
..ยายผมเฝ้าบอกว่าให้ 'ทนๆไปก่อน' ก็เท่านั้น..แต่สำหรับผมก็คือ 'หลีกเลี่ยงได้เป็นหลีกเลี่ยง' ซะมากกว่า
ผมยืนรอรถเมล์ก่อนจะถึงเวลาที่ถนนจะแน่นขนัด ไม่นานสายที่ต้องการก็ตรงดิ่งมาจอดด้านหน้า..ผมแทรกตัวขึ้นไปจับจองที่นั่งเดี่ยวริมหน้าต่าง..คนไม่เยอะนักเพราะฉะนั้นจึงไม่มีปัญหาอะไร..
ระหว่างทางมีเด็กโรงเรียนเดียวกันขึ้นมาบ้างประปรายครับ ส่วนใหญ่เป็นพวกชมรมกีฬาที่มีซ้อมเช้า..พวกมันเห็นแต่ก็ไม่ได้ทักผม มีข่าวลือไม่ค่อยดีนักเกี่ยวกับผมที่ผมโคตรขี้เกียจแก้ข่าว..ความเฉยชาที่ผู้ชายทั่วไปพึงปฏิบัติเลยเป็นผลสะท้อนกลับมาอย่างเสียมิได้ เพราะนอกจากเพื่อนที่มีความจำเป็นต้องเกี่ยวข้องกันหรือพวกผู้หญิงแล้ว...ไม่ค่อยมีใครอยากยุ่งวุ่นวายกับ 'คนอย่างผม' สักเท่าไหร่หรอกครับ..
..อะ..แต่ 'อักษร' นั่นก็เป็นคนนึงล่ะ..
ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดี..จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เคยคิดว่าจะเข้าใจ..
......ถึงสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ......
..ความคิดของพวกคนรวยเข้าใจยากอยู่แล้ว ยิ่งเป็นคนรวยที่หัวดี ฉลาด เรียนเก่ง มีความรับผิดชอบ และเกือบจะเพอร์เฟ็คแบบนั้นด้วยแล้วน่ะนะ...
ไม่นานรถเมลล์ก็มาจอดที่ป้ายหน้าโรงเรียน โรงเรียนเกษรวิทยาเป็นโรงเรียนที่ครองพื้นที่เกือบหนึ่งสี่แยกเต็มๆ..โดยส่วนใหญ่อุทิศให้กับสนามฝึกซ้อมกลางแจ้งของพวกชมรมกีฬาที่กั้นไว้เฉพาะ อีกส่วนหนึ่งให้กับกิจกรรมสันทนาการและพื้นที่จัดนิทรรศการอิสระที่ใครต่อใครจะมาหยิบยืมก็ได้ ที่เหลือถึงเป็นตึกเรียนกับสวนสวยๆที่ไม่รู้จะมีไปทำไม..
..แต่สิ่งเหล่านั้นก็ทำให้ผมต้องยอมรับ..ว่าโรงเรียนเกษรวิทยาเป็นโรงเรียนที่มีบรรยากาศดีจริงๆ..
..ถ้าก้านธูปโตขึ้น..ผมก็อยากให้แกลองมาสอบที่นี่ดู..
ตุบ!
“เฮ้ย มาเช้านี่หว่าไอ้เทียน!”
เสียงเรียกดังขึ้นพอดีจังหวะกับที่ผมโยนกระเป๋าลงบนโต๊ะ ผมหันไปมองเจ้าของใบหน้าขาวสุดทะเล้นแล้วพยักหน้ากลับ ปกติแล้วมีไม่กี่คนหรอกครับที่พร้อมจะทักทายผมได้แบบนี้
“กูก็มาปกติของกูแบบนี้เหอะ..”
“อ้าวจริงดิ"
“มึงต่างหาก..ทำไมวันนี้มาเช้าจังวะ?”
“กูต้องไปวิ่งกับพวกชมรมกรีฑาตั้งแต่วันนี้ว่ะ...” มันอธิบายแล้ววางกระเป๋าลงที่โต๊ะด้านหน้าผมบ้าง "ต้องฟิตซ้อมสักหน่อยจะเอาจริงกับหน้าที่การงานแล้ว มึงล่ะ? งานไปถึงไหนบ้าง?”
“ก็...” ผมเลิกคิ้ว ที่จริงเพิ่งนึกขึ้นได้ "...เรื่อยๆ...”
“เรื่อยๆไรวะ เห็น'จารย์บอกว่ารูปมึงได้เป็นส่วนหนึ่งของการจัดแสดงภาพที่...อะไรสักอย่าง...ใช่มั้ยล่ะ?”
“ก็เรื่อยๆไง แบบ...งานดีก็ผ่าน งานไม่ดีก็ไปเรื่อยๆ.....”
“...มึงจะชิวไปหน่อยมั้ยวะเนี่ย!?”
“เมื่อก่อนมึงก็ชิวแบบกูเหอะไอ้กลอน"
..ไม่อยากจะพูดเลยว่ามันเพิ่งมาเอาจริงเอาจังก็ตอนนี้เนี่ยแหละ..-_- จะให้ผมตามทันได้ยังไง..
มันทำปากยื่นไม่พอใจแบบทีเล่นทีจริง ก่อนจะโบกมือลาและทิ้งให้ผมอยู่ในห้องคนเดียว..
ผมเปิดหน้าต่าง มันยังเร็วไปที่จะเปิดแอร์..และอากาศยามเช้าในต้นเดือนธันวาแบบนี้ก็ไม่ได้ร้อนอะไรมาก ติดจะสบายๆน่าหลับด้วยซ้ำ..
หลังจากพิจารณาว่าจะไปที่ไหนเพื่อฆ่าเวลาก่อนเข้าแถวดี..ก็ตระหยักได้ว่านอนอยู่ที่ห้องสักหน่อยดีกว่า เมื่อคืนอะไรหลายๆอย่างกวนใจจนนอนหลับไม่ค่อยสนิท หวังว่ามันคงจะหายในไม่ช้านี้แหละ...
..อักษร อัครมณฑา..
....ทำไมชื่อนั้นมันถึงติดอยู่ในสมองได้ขนาดนี้กันนะ..?
ตึกเรียนของภาคปกติกับพวกเด็กเส้นตั้งอยู่เหลื่อมกันกึ่งขนาน ผมเหลือบมองไปยังตึกที่อยู่ข้างๆกัน..ชุดนักเรียนแบบเดียวกันแต่กางเกงสีฟ้าดูคุณหนู๊คุณหนู นี่เป็นหนึ่งในระบบการแบ่งแยกชนชั้นที่ไม่แบ่งแยกเท่าไหร่..เพราะความที่เด่นกันไปคนละด้านกระมังทำให้ไม่ค่อยมีใครอิจฉาใครนัก..
...เดี๋ยวก่อน....
ผมชะโงกหน้าเกาะขอบหน้าต่าง แล้วเพ่งมองออกไปที่ฝั่งตรงข้าม..มันไม่ได้ใกล้ขนาดที่จะเห็นได้ชัดเจนหรืออะไรหรอกครับ...แต่หลังจากพิจารณาอย่างถ้วนถี่แล้วว่าใครที่อยู่ในห้องเหล่านั้นก็พบบทสรุปได้ไม่ยาก..
.......ห้องของเด็กเส้นสายวิทย์ปีเดียวกัน...
นี่ผมโง่ที่เพิ่งรู้เรื่องดังกล่าวสินะ..?
ผมมองเหล่าลูกคนรวยที่ยึดโปรเจคเตอร์ของอาจารย์มาต่อกับโน้ตบุ๊คตัวเองแล้วเล่นเกมแข่งกันด้วยความฉงนใจ แต่ก็ไม่ได้นึกสงสัยอะไรอยู่นานเพราะประตูห้องๆนั้นก็เปิดออก ตามมาด้วยร่างผอมขาวที่โบกมือทักทายเพื่อนๆทุกคนในห้องก่อนจะเดินมาวางกระเป๋าที่โต๊ะริมหน้าต่าง
เขาเห็นว่าผมมองอยู่ในไม่กี่วินาทีถัดมา..
จากระยะ..ผมไม่เห็นหรอกครับว่าเขาทำสีหน้าแบบไหนอยู่ แต่จากอาการสะดุ้งหันซ้ายหันขวาแบบนั้นมันทำให้ผมจับได้
ก่อนเจ้าตัวจะยกมือขึ้นนิดๆ เพื่อโบกมือให้ผมบ้าง...
..ให้ตาย..
.....แล้วผมจะยิ้มรับทำไมเนี่ย...
เหนือสิ่งอื่นใดคือความประหลาดใจที่เกิดขึ้นในอก..มันอดสงสัยไม่ได้จริงๆว่า...
..นี่นายอักษรอะไรนั่น...นั่งอยู่ตรงนั้นมาตั้งแต่แรกแล้วหรือ?
----------
“อะไร?”
“แซนวิชม้วนครับ"
อีกฝ่ายยิ้มซื่อ เปิดฝากล่องอาหารกล่องใหญ่โชว์บรรดาขนมปังไส้ต่างๆหน้าตาแฟนซี อบอวลไปด้วยกลิ่นแฮมหรือไม่ก็เบค่อนหอมๆลอยขึ้นมาจนผมเผลอรับส้อมจิ้มมาถือไว้ในมือโดยไม่รู้ตัว
ผมยังไม่ทันจะถามต่อ เขาก็อธิบายเหมือนเคย
“การทานอาหารไม่ครบทั้ง3มื้้อจะทำให้สุขภาพเสื่อมถอยโดยไม่รู้ตัวนะครับ เรียนไม่รู้เรื่อง หัวก็ไม่แล่นด้วย..คุณแทบไม่เคยลงไปที่โรงอาหารตอนพักเที่ยงเลยใช่มั้ยล่ะ? วันนี้ผมเลยเอามาให้ครับ"
“....ทำเองหรือ?”
“เปล่าหรอก แม่บ้านทำไว้ให้น่ะครับ ผมทำของแบบนี้เองไม่เป็นหรอก"
..โถ..นึกว่าจะโรแมนติกให้สุด..
....แต่ดูเหมือนเรื่องพวกนั้นจะไม่ใช่ประเด็นหลักสักเท่าไหร่...
ผมมองไปรอบๆห้อง..ที่มีแค่ไม่กี่คนที่มองกลับมาหรอกครับแต่ก็รู้สึกได้เลยว่ากลายเป็นเป้าสายตา แต่คนตรงหน้าผมกลับตั้งหน้าตั้งตาบีบมายองเนสลงในถ้วยแยกราวกับไม่ใส่ใจอะไรเลย..ความตื่นตะลึงที่ว่าอยู่ดีๆก็มีห้องเด็กเส้นเดินเข้ามาเพื่อหยิบข้าวกล่องให้ผมยังไม่มากพอกับที่พวกเรา..เป็นผู้ชายด้วยกันกระมัง..?
“เอาล่ะ!”
เขาเก็บขยะใส่ถุงพลาสติก หยิบทิชชู่ออกมาวางไว้พร้อม
“ทีนี้คุณก็โทรหาสาวๆสักคนชวนมาทานได้เลยนะครับ! อาหารพร้อมเสิร์ฟแล้ว!!”
..ห๊ะ..?
ผมคว้าข้อมือเขาไว้ได้ตอนที่อีกฝ่ายลุกขึ้น..พยายามกลบเกลื่อนความไม่เข้าใจในสายตาด้วยพลังมหาศาลพอดู..
“จะไปไหนน่ะ?”
“พักเที่ยง...ก็ต้องไปโรงอาหารสิครับ!”
..เอาล่ะ..ผมเข้าใจแล้ว..
สิ่งที่เค้าบอกเมื่อวานคือการ 'ไม่คาดหวัง' อะไรจากผม..และผมไม่นึกว่าการไม่คาดหวังดังกล่าวจะออกมาในรูปแบบนี้สักเท่าไหร่..อนึ่งคือตอนนี้เขาพยายามทำตัวดูแลผมโดยไม่ก้าวก่ายแบบฝืนๆ...คือเอาตรงๆเลยว่า.....
.......มีใครแม่งบ้าเอาข้าวมาให้แดกแล้วไม่อยู่กินด้วยกันวะ!?
ผมยกมืออีกข้างเกาแก้ม แล้วถอนหายใจ
“เอาล่ะ นั่งลง"
“เอ๋?”
“....ทานด้วยกัน"
“ว...ว่าไงนะครับ?”
..บางเรื่องก็ด่วนสรุปได้เองแท้ๆ แต่เรื่องง่ายๆกลับต้องให้พูดย้ำอยู่นั่นแหละ..
พอเห็นผมเงียบไม่ได้ตอบ เขาก็ยอมพยักหน้าแล้วทิ้งตัวนั่งที่เดิมแต่โดยดี...เขาแกะส้อมจิ้มออกมาจากซองขณะที่ผมซัดแซนวิชม้วนชิ้นแรกเข้าไป..ลิ้มรสพวกมันท่ามกลางความเงียบ ผมไม่ใช่พวกลิ้นแดจังกึมเพราะงั้นไม่รู้หรอกว่าเนื้อหรือขนมปังที่ใช้มันดีแค่ไหน รู้แค่ว่ามันอร่อยดีใช้ได้...
กว่าเขาจะตัดสินใจพูดก่อน
“คุณรู้มั้ย...ความเงียบมันจะไม่น่าอึดอัดเลยถ้าใครสักคนไม่ได้อยากพูด..”
ผมคิดตาม "อืม งั้นหรือ"
“งั้นผมขอพูดไปเรื่อยๆนะครับ จะได้ไม่อึดอัด"
“ตามใจสิ"
เขายิ้ม "ผมดีใจนะครับ ที่คุณชวนให้ทานด้วยกัน"
“อ่าฮะ"
“ตอนแรกผมคิดว่าแค่จะเอาอาหารมาให้แล้วก็กลับด้วยซ้ำ เพราะคิดว่าการนั่งกินข้าวด้วยกันแบบนี้มันตกเป็นเป้าสายตา..และบางทีคุณเองก็คงไม่ชอบด้วย"
“...ก็..ไม่ได้เรียกว่าไม่ชอบหรอก"
“คุณรู้มั้ย?” เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นท้าวคาง ก่อนจะยอมจิ้มเจ้าแซนวิชม้วนขึ้นมาชิ้นแรก "..ว่าตัวคุณเองเป็นพวกแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากกว่าที่ตัวคุณคิด"
ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้นเพราะคิดว่ามันไม่มีความจำเป็นที่ต้องโต้เถียงหรือแย้งอะไร อักษรเป็นคนประเภทที่ว่าชอบคิดไปเอง..และกับคนประเภทนั้นก็ไม่มีประโยชน์ที่ต้องปฏิเสธข้อกล่าวหาอะไรทั้งนั้น เขายิ้มซื่อให้ผมอีกครั้ง..รอยยิ้มที่เหมือนฉากบังหน้าว่าแท้จริงแล้วภายในชาญฉลาดมากแค่ไหนแบบนั้นนั่นแหละ..
“แล้วคุณก็ชอบแสดงสีหน้าไร้อารมณ์แบบนั้นด้วย..”
ผมไหวไหล่ ไม่ได้ตอบอะไร
“เท่าที่ผมรู้มาคุณไม่ได้แพ้อาหารอะไร แล้วก็ไม่มีอาหารอะไรที่ไม่ชอบด้วยใช่มั้ยครับ?”
“....คงอย่างนั้น...” ...ยังมีอะไรต้องปฏิเสธอีกล่ะ...
ในที่สุดอักษรก็หุบยิ้มลงเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เราเริ่มบทสนทนากัน นั่นมันทำให้ผมรู้สึกอยากยิ้มออกไปเต็มแก่แต่ก็ทำได้แค่ตีหน้าเฉยๆ
“มันจะดีกว่ามั้ยถ้าคุณเลือกที่จะ..เอ่อ..พรรณนาถึงบรรดาสิ่งที่คุณคิดในหัวทั้งหลายนั่นมากกว่าการเมินเฉยน่ะ....”
“พี่เทียน!!”
เสียงหวีดแหลมก็ดังขัดจังหวะขึ้นมาดื้อๆ ผมรีบดึงส้อมจิ้มออกจากปากเพราะมันเป็นกิริยาที่ไม่สมควรนักเวลาพบใครสักคนที่...เราไม่สนิทใจ..
“ไง ข้าวฟ่าง"
..ผมไม่ปฏิเสธว่ารอยยิ้มที่มอบให้อีกฝ่ายโคตรจะปั้นแต่ง..
เด็กสาวยิ้มเริงร่าเหมือนตัวการ์ตูนปัญญาอ่อนตัวไหนสักอย่างเพื่อกระโดดโลดเต้นเข้ามาในห้องของเด็กชั้นปีโตกว่าอย่างถือวิสาสะ แถมโผเข้าโอบรอบคอผมต่อหน้าต่อตาแขกอีกคนที่จ้องตาแป๋ว
“คิดถึงจังเลยยย เมื่อวานฟ่างโทรไปพี่เทียนก็ไม่รับสาย"
“...อ้อ พี่ปิดเสียงน่ะ...” ...ไม่เคยมีใครบอกรึไงว่ากลางคืนเป็นเวลาส่วนตัวน่ะ...
“งั้นคืนนี้ห้ามปิดนะคะ ทั้งเสียงทั้งเครื่องเลย..ฟ่างไม่ได้ยินเสียงพี่เทียนก่อนนอนแล้วนอนไม่หลับเลยอ่ะ"
..ที่จริงผมไม่ได้รังเกียจน้ำเสียงออดอ้อนแบบนั้นหรอกนะครับ เพียงแต่ในตอนนี้มันค่อนข้าง...รกหูเลยล่ะ...
ผมเหลือบมองอักษรเพียงวูบเดียว “อืม...ได้สิ"
“แล้วทานอะไรกันอยู่หรอคะ? ฟ่างทานด้วยได้มั้ย?”
หล่อนเสนอตัวเองขึ้นมาดื้อๆ ผมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับอักษรที่ยิ้มทักทายให้ข้าวฟ่างเหมือนทองไม่รู้ร้อน ผมชักไม่แน่ใจว่าเขาเป็นคนประเภทที่สามารถสะกดความรู้สึกไร้สาระพวกนั้นไว้ได้อย่างแนบเนียน หรือที่จริง...เขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องนี้เลยกันแน่..
ก่อนอื่นก็ต้อง...
ผมกระแอมกระไอขัดจังหวะ ก่อนจะผายมือไปฝั่งตรงข้าม
“ฟ่าง..นี่คือ.....”
“พี่ษรใช่มั้ยคะ? คนดังของคณะกรรมการนักเรียน...ฟ่างรู้จักอยู่แล้วล่ะค่ะพี่เทียน!"
หล่อนดึงเก้าอี้โต๊ะข้างๆเข้ามานั่งซะชิดมาทางฝั่งผม
อักษรดันกล่องอาหารเล็กน้อยเป็นเชิงอนุญาตให้ผู้มาใหม่สามารถชิมอาหารได้ ซึ่งแม่คุณหนูตัวดีก็จัดการมันแทบจะในทันที
“อื้มมม มะเขือเทศสดมากเลยค่ะ"
ข้าวฟ่างทำหน้าเหมือนเพิ่งกินผักปลอดสารที่ปลูกบนผิวดวงจันทร์ก็ไม่ปาน
"พี่เทียนทานข้าวกล่องอะไรแบบนี้บ่อยหรือคะ? วันหลังฟ่างทำมาให้ทานบ้างดีมั้ย? ฟ่างทำอาหารอร่อยมากนะขอบอก~ อ๊ะ ว่าแต่...พี่เทียนกับพี่ษรสนิทกันหรือคะ? ฟ่างไม่เห็นรุ้เรื่องเลย"
พวกผมมองหน้ากัน แล้วอักษรก็ก้มหน้าลงจัดการกับกับแซนวิชม้วนโดยไม่พูดอะไร..
..ปล่อยให้หน้าที่ในการตอบคำถามนั้นตกเป็นของผมอย่างเสียมิได้..
.....หากนี่เป็นการ 'แก้แค้น' อะไรสักอย่าง...ยอมรับได้เลยว่าเขาโต้กลับมันได้ดีชิบหายล่ะ...
ผมพยักหน้าสามครั้งไม่ขาดไม่เกิน ก่อนจะหันไปตอบ "ก็...รู้จักกันน่ะ โรงเรียนนี้เล็กจะตาย จะเดินสวนกับใครต่อใครที่ไหนมันไม่ใช่เรื่องยากใช่มั้ยล่ะ? ต่อให้เป็น...เลขานุการคนเก่งก็ตาม"
..เอาล่ะ..ทำไมผมถึงรู้สึกสะใจที่ได้เหน็บแนมเขากันนะ?
เขาเงยหน้าขึ้นมากระพริบตารัวใส่ผม ผมเลือกที่จะไม่ใส่ใจแล้วคุยกับฟ่างต่อ
“เมื่อวานพี่ขอโทษนะครับที่นัดแล้วเลื่อนกระทันหัน พอดีมีธุระด่วนจริงๆ...”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่เป็นไรเลย!” ใครก็ได้เอาคนตรงหน้าไปผ่าตัดกล่องเสียงสักหน่อยเห็นจะดี..ผมแสบแก้วหูเหลือเกิน.. “แต่อย่าลืมนะคะว่าถ้าพี่เทียนมีอารมณ์หรือว่างเมื่อไหร่ต้องโทรหาข้าวฟ่างคนแรกนะ! ฟ่างพร้อมรบเสมอล่ะ!”
..การกระพริบตาข้างเดียวใส่เหมือนหยอดแบบนั้นทำให้ผมเลิกคิ้วกับอาการยั่วสวาทไม่ขึ้นนั่นเล็กน้อย ในขณะที่ไอ้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหลุดยิ้มออกมา พอผมหันไปมองเขาก็กระแอมกระไอแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างเสียอย่างนั้น..
พวกเรากินอาหารกลางวันกันต่อไปท่ามกลางความเงียบ เอ่อ..ที่จริงมันก็ไม่เงียบเท่าไหร่ตราบใดที่ข้าวฟ่างยังคงพูดน้ำไหลไฟแล่บนั่นอยู่ บอกตามตรงว่าไม่ค่อยได้สนใจฟังนักหรอกเพราะมันไม่มีเนื้อหาอะไรให้ต้องตอบนอกเหนือไปกว่า 'อ่าฮะ' 'อือหึ' 'อย่างนั้นหรือ?' หรืออะไรที่มีความหมายใกล้เคียงกัน..
..แต่ความแตกต่างของข้าวฟ่างกับอักษรที่ผมเห็นได้ชัด..
คือข้าวฟ่างเป็นราชินีนักพูดอยู่แล้วถ้าคุณรู้จักหล่อน แต่อักษรคือคนที่พูด..เพื่อเหตุผลอะไรบางอย่างมากกว่า..
....และผมคิดว่าคนหลังนี่ทำได้ดีกว่าเยอะ...
“เย้ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะ...ว่าแต่...พี่เทียนเป็นคนทำหรอ? ดูท่าทางพี่ไม่ใช่คนที่ทำอะไรแบบนี้เลยนะคะ?”
“อ้อ เปล่า...คือ...” ผมพยักเพยิดไปทางอีกคนทันที "อักษรเอามาน่ะ"
เขาทำเพียงแค่ยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไร
“ว้าววว อร่อยมากเลยค่ะพี่ษร ฟ่างขอบคุณมากนะคะ~”
..รอยยิ้มที่ไม่มีการเสแสร้งแบบนั้นมันทำให้ผมคิดถึงพวก..ปัญญาไม่แข็งนักที่ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่..
หล่อนเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้มตอนที่หันมามองหน้าผม ก่อนจะก้มมองนาฬิกาแล้วลุกขึ้นยืน "อะ..เดี๋ยวฟ่างต้องรีบไปก่อนแล้วล่ะชั่วโมงต่อไปเป็นวิชาพละ”
“โอเค บายครับข้าวฟ่าง"
“คืนนี้อย่าลืมรับสายฟ่างนะคะพี่เทียน!”
ผมโบกมือ
“ครับๆ ไม่ลืมๆ"
..ยัง..ยังไม่พอ..
เจ้าหล่อนโน้มริมฝีปากลงมาใกล้จนเกือบจะถึงแก้มผม แล้วทำเสียง 'จุ๊บ' เหมือนสั่งลาในขณะที่ผมหันไปสบตากับอักษรพอดิบพอดี นัยน์ตาคู่นั้นไม่ได้ฉายแววอะไรเป็นพิเศษนอกจากความฉงน..ในขณะที่ผมกลับรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น
“บายค่ะ~”
แล้วร่างอรชรก็เดินจากไป เรียกได้ว่าถ้าผมเป็นผู้ชายขี้อายล่ะก็คงหน้าแดงไปทั้งตัวกับการกระทำอุกอาจที่เรียกให้คนทั้งห้องหันมามองแล้วล่ะครับ นี่เป็นหนึ่งในสาเหตุนับพันประการที่เพื่อนชายพวกนั้นเกลียดผมกันนักแล..และหวังว่าความรู้สึกดังกล่าวจะไม่เกิดขึ้นกับอักษรนะ..
..เดี๋ยวสิ...
......ผมจะพูดถึงหมอนั่นทำไมกัน...
ผมหันกลับมาทันทีที่ตั้งสติได้ เขากำลังจัดการกัดแซนวิชคำเล็กๆเหมือนกำลังละเลียดชิมเพราะมันเป็นชิ้นสุดท้ายอยู่พอดี..เขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มแป้น แล้วถาม
“อร่อยมั้ย?”
“โอ้" ผมพยักหน้า..ถึงกว่าครึ่งจะลงไปอยู่ในกระเพาะข้าวฟ่างก็เถอะ "ก็ดี..”
“...จะว่าอะไรมั้ยถ้าผมจะถามว่า..มื้อกลางวันวันพรุ่งนี้คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?”
แรกทีเดียวผมคิดว่าจะตอบแบบขอไปที แต่ก็ความอยากบางอย่างก็พุ่งขึ้นมา "....มะกะโรนีอบชีส..ก็ไม่เลวนะ"
“คุณชอบอาหารฝรั่งเหรอ?”
“เปล่า...ก็แค่จู่ๆอยากกินขึ้นมา" ผมยกมือสองข้างนวดขมับระหว่างที่เขารินน้ำที่พกมาใส่แก้วให้..เอ่อ..บริการเยี่ยมเลยแหะ.. “แต่ถ้าคุณไม่ชอบก็ช่างมันเถอะ แล้วแต่...มันอาจจะยากไปนิดนึงเพราะกว่าเราจะได้กินกันก็คง..เย็นหมดแล้ว...”
“เดี๋ยวนะ" อักษรขัดขึ้นมาด้วยใบหน้าแดงๆ "เมื่อกี้คุณพูดว่าไงนะ?”
“อ้อ ผมแค่บอกว่ามันคงจะเย็น...”
“ไม่ใช่ครับ ก่อนหน้านั้น..”
ผมหรี่ตา พยายามนึก "คุณหมายความยังไง?”
“คือ...เมื่อกี้...คุณพูดว่า 'เรา' ....”
...แล้วคุณจะยิ้มหน้าแดงขนาดนั้นทำไมกันน่ะ...?
“ก็...เอ่อ...” ผมพยายามแก้สิ่งที่ทำผิดพลาดไปแล้ว..แต่ท่าทางมันจะไม่เป็นผลนัก "เราไง คุณกับผม..เราทานอาหารกลางวันด้วยกัน..”
“คุณรู้มั้ย..ว่าตอนนี้คุณทำให้ผมมีความสุขจนแทบบ้าเลยล่ะ!”
นั่นไง..มาแล้ว..บทพล่ามของนายอักษร อัครมณฑา..
“ผมไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่ากะอีแค่คุณบอกว่าเราจะได้ทานอาหารกลางวันด้วยกันบ่อยๆมันจะทำให้ผมมีความสุขได้มากขนาดนี้...อ๊ะ พอดีว่าห้องสภานักเรียนมีไมโครเวฟอยู่น่ะครับ คิดว่าคงใช้ได้ ดังนั้นพรุ่งนี้เวลาเดียวกันคงมีมักกะโรนีอบชีสที่คุณโปรดปรานมาเสิร์ฟถึงที่แน่ๆ!”
“อา...ก็ดีนะ...”
น่าแปลกแหะที่ผมนั่งฟังคำพูดของเขาได้แทบทุกประโยค นี่แหละคือความสามารถพิเศษของคนที่ได้รับสิทธิเป็นโฆษกแทนสภานักเรียน..ที่สามารถจูงใจคนฟังด้วยคำพูดเหมือนน้ำท่วมทุ่งแบบนี้..
จะว่าไปแล้ว...
“ทำไม...เมื่อกี้คุณถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ?”
พอผมถาม อีกฝ่ายกลับขยับยิ้มบางคล้ายกับว่านึกขัน
“คุณรู้มั้ย?”
ดวงตาใต้แว่นกรอบบางนั้นพราวระยับขณะสบตาผม ก่อนจะก้มหลบเพื่อเก็บกล่องอาหารและอะไรต่อมิอะไรลงถุงผ้าที่บรรจุพวกมันมาตั้งแต่ต้นได้หน้าตาเฉย
“...ว่าเสือสองตัว...อยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้น่ะ..”
-
----------
ผมเปิดประตู..ถอดรองเท้าขึ้นชั้นวางตอนที่ได้ยินเสียงกุกกักมาจากห้องนอน ยายเดินออกมาจากห้องมืดๆเพื่อทักทายผมด้วยรอยยิ้มอ่อน ผมถอนหายใจ..รู้สึกอยากจะถลาเข้าไปกอดเหมือนเด็กเล็กๆแต่ก็ทำได้แค่ยกมือไหว้
“กลับมาแล้วครับยาย"
“ทานอะไรมารึยังลูก?”
..เป็นคำถามที่ผมไม่เคยเบื่อจะตอบเลยจริงๆ.. “เรียบร้อยแล้วฮะ น้องนอนแล้วเหรอครับ?”
“เพิ่งหลับไปได้เมื่อกี้เองจ้ะ" โชคดีของผมที่หล่อนเป็นฝ่ายเดินเข้ามากอดก่อน "เอาล่ะ ไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยก่อนนะเราน่ะ"
ผมมีเวลาสูดดมกลิ่นยาหอมนั่นได้เพียงไม่นานก็ต้องละออก ยายเดินกลับไปที่หน้าโทรทัศน์จอเล็ก เพื่อดูสารพันรายการละครโทรทัศน์หลังข่าวที่แม่บ้านชอบดูกัน ผมวางกระเป๋ากล้องไว้บนโต๊ะ ปลดเนคไทออกมาแขวนไว้ที่ราวเหมือนที่ทำเป็นปกติของทุกวัน..
วันนี้ผมกลับบ้านเร็วกว่าปกติไป1ชม. เพราะไม่ได้ใช้เวลาไปเตล็ดเตร่กับสาวๆหรือนัดเดทที่ไหน..ที่จริง..ผมก็แค่หยิบกล้องถ่ายรูปเดินทางไปงานแสดงนิทรรศการภาพถ่ายที่บังเอิญมีภาพของผมติดเข้ารอบประกวดที่พารากอน โดยมีรางวัลชนะเลิศเป็นทัวร์ท่องเที่ยวเนปาลหนึ่งสัปดาห์....ที่ผมไม่ค่อยสนใจมันนักหรอก..
...แต่ถ้าชนะบางทีผมอาจจะได้เงินค่าขนมจากทางโรงเรียนมาเพิ่มก็เป็นได้..
จริงอย่างที่ไอ้กลอนว่า..ตราบใดที่เรายังไม่มีงานเข้ามาสถานะในโรงเรียนก็ค่อนข้างย่ำแย่ จริงอยู่ที่เกษรวิทยาเปิดโอกาสให้เด็กๆได้ไล่ล่าตามความฝัน แต่ตราบใดที่ผมยังเฉื่อยชากับมันผมก็คงเป็นแค่...เศษส่วนเล็กๆของระบบพวกนั้นเท่านั้นแหละ..
เอาล่ะ คนที่อยู่ในระบบแล้วทำให้มันยิ่งใหญ่ขึ้นก็อย่าง...พี่สายสิญจน์กระมัง?
แล้วก็พวกห้องทุนที่สร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนมากมาย..
แต่พวกเพื่อนผมเองก็สร้างผลงานให้กับหลายๆแห่ง..ทั้งรัฐบาล บริษัทเอกชน..หรือวงการบันเทิง..
...อา...จริงสินะ....
.....อักษรก็เป็นหนึ่งในระบบพวกนั้นด้วยนี่นา...
แถมยังเป็นหนึ่งส่วนที่มีค่ามากซะด้วย..
..ผมไม่ค่อยพูดเรื่อง 'งาน' ให้ใครฟังเท่าไหร่นักหรอกเพราะคิดว่ามันไม่จำเป็น อย่างครั้งนั้นที่ภาพถ่ายของผมทำให้ผมติดโรงเรียนนั่นยายก็แทบจะเป็นลมอยู่แล้ว ดังนั้นอย่าเสี่ยงเลยจะดีกว่า..
“เทียน โทรศัพท์ลูก"
“อ้อครับ"
ผมเช็ดผมอยู่ตอนที่หยิบมารับ ที่จริงไม่ได้เปิดเสียงเอาไว้หรอกครับแต่แสงมันคงวิบๆ ยายเห็นก็เลยหยิบมาให้..มันเป็นเบอร์แปลกที่ผมไม่ได้เมมไว้..
“ยายนอนก่อนนะ รีบเข้านอนล่ะ"
“กู๊ดไนท์ครับ"
ยายเดินมาทำเสียงจุ๊บที่ข้างแก้มผมแบบที่ข้าวฟ่างทำแต่ผมก็รู้ดีว่ามันคนละความหมาย ผมยิ้มให้ท่านก่อนจะพาดผ้าขนหนูไว้บนบ่า เดินกลับไปในห้องของตัวเอง..ที่จริงมันไม่สมควรเรียกว่าห้องนอนหรอกครับ..มันเป็นห้องมืดที่ผมทำไว้เพื่อล้างฟิล์มอย่างง่ายๆ...แล้วก็มีโซฟาเก่าๆหนึ่งตัวเท่านั้น
แสงไฟจากมือถือสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ผมถอนหายใจกับเบอร์ไม่คุ้นนั่น..ก่อนจะตัดสินใจเสียบบลูธูธเข้าที่หู แล้วกดรับ
ปิ๊บ..
“ครับ เทียนไขพูด"
((อ...ส...สวัสดีครับ!))
..ให้ตาย..ที่ผมหงุดหงิดไม่ใช่เพราะคุ้นกับเสียงแบบนั้นหรอกนะ..เพียงแค่รุ้สึกว่าทำไมตัวเองต้องยิ้มด้วยวะ..
ผมกระแอมกระไอเล็กน้อยเพื่อควบคุมสติไม่ให้หลุดขำตัวเองออกมา แล้วว่า
“ไง ทนคิดถึงผมไม่ได้เลยหรือคุณน่ะ?”
((...ได้โปรดอย่าแซวผม ถ้าคุณไม่รู้ว่าหัวใจมันเต้นด้วยความเร็วเท่าไหร่ต่อนาที))
“นี่เบอร์คุณหรือ?”
((ใช่ครับ...แต่เอ่อ..ถ้าคุณไม่อยากเมมผมก็ไม่ได้ว่าหรอกนะ แล้วผมก็ต้องขอโทษด้วยที่บังเอิญว่าผมมีสมุดบัญชีรายชื่อนักเรียนทั้งหมดอยู่ในมือ พอพลิกๆมันดูรู้สึกตัวอีกทีก็โทรหาคุณแล้ว...))
“อ่าฮะ" ผมยิ้ม "รู้สึกตัวอีกทีก็ตั้งสองรอบแล้วเนอะ...”
((อย่า...แกล้งผมเลยครับผมขอร้อง...))
“คุณ...ดูแปลกๆนะ..?”
((อ่า...คุณรู้มั้ย...ว่าการจะโทรหาคนที่ตัวเองชอบได้มันต้องรวบรวมความกล้ามากแค่ไหน)) ปลายสายถอนหายใจ ((ทุกวันนี้ผมยังแปลกใจอยู่เลยว่าทำไมบรรดาสาวๆของคุณถึงกล้าโทรหาคุณวันละ3เวลาได้...อะ ว่าแต่คุณไม่ได้คุยโทรศัพท์กับใครค้างไว้ใช่มั้ยครับ? ผมโทรมาขัดจังหวะรึเปล่า?))
“ไม่หรอกผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ...”
((ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าคุณกำลังอารมณ์ดี?))
“หืม?” ผมหุบยิ้มทันที ก่อนจะกางพิจารณาฟิล์มม้วนล่าสุดลงบนโต๊ะไฟ "เปล่านี่..”
((ปกติแล้วคุณจะแค่ อืม อา งั้นเหรอ โอเค หรืออะไรเทือกนั้นนี่นา...)) สาบานได้ว่าผมได้ยินเสียงเขาหัวเราะ ((อย่างน้อยการโทรมาครั้งนี้ของผมก็ไม่ได้ทำให้คุณรำคาญ...))
“อ่าฮะ"
((นั่นไง...คุณกลับมาเก๊กเหมือนเดิมอีกแล้ว....))
“ว่าไงนะ?”
((อา...ผมไม่ชอบคุยโทรศัพท์เท่าไหร่เลย เพราะไม่รู้ว่าคุณทำสีหน้าแบบไหนอยู่ตอนที่พูด...มันทำให้ผมรับมือลำบาก..))
“เอาล่ะๆ" ผมยอมแพ้แล้ว เขาเปลี่ยนเรื่องได้เก่งชะมัด.. “คุณมีธุระอะไรรึเปล่า?”
((....ที่จริงก็คือ...ไม่มีครับ))
“โอเค....”
((คุณอย่าเพิ่งโกรธผมนะ...))
“หืม? อะไรทำให้คุณคิดอย่างนั้นล่ะ?”
((อ่า...คือ...ผมบอกคุณแล้วนี่ว่าผมไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ถ้าไม่เห็นหน้า แล้วน้ำเสียงคุณก็..แทบไม่บ่งบอกอะไรเลย...))
ผมเลิกคิ้ว “หมายความว่าไงน่ะ?”
((ผมไม่ได้จะบอกว่าคุณเย็นชาหรอกนะไม่ต้องห่วง!!))
..แต่ที่คุณพูดมาทั้งหมดนั่นโคตรจะชัดเจนเลยนะครับ...
((อะ!! หวา...ขอโทษนะครับแต่ผมต้องไปแล้ว...ยังมีงานสภานักเรียนรออยู่แล้วพี่ๆเพิ่งจะคอลมา...ขอโทษด้วยจริงๆนะครับ ยังไงก็ตามคุณรีบเข้านอนนะครับคืนนี้ คุณคงเหนื่อยมาทั้งวันแล้วและสุดท้าย.....ฝันดีครับ))
..เขาคงรีบมากจริงๆกระมังถึงได้พูดรัวขนาดนั้น..
ผมขยับยิ้มแม้จะได้ยินเสียงวางสายไปแล้วก็ตาม เขาโทรพรวดพราดโดยพูดอยู่คนเดียวเกือบทั้งหมดของการสนทนา แถมยังตัดจบประโยคโดยไม่รีรอให้ผมขยับปากร่ำลาด้วยซ้ำ อย่างว่าแหละ..เลขานุการคนเก่งของสภานักเรียนมีงานยุ่งแม้กระทั่งเวลาก่อนสี่ทุ่มไม่นาน...นี่มันควรจะหมดเวลาทำการของเครื่องจักรแล้วไม่ใช่รึไง..
..เอาล่ะ..ผมควรพูดประโยคสุดท้ายเพื่อจบพิธีการโทรศัพท์สักที..
“...โอเค กู๊ดไนท์"
TBC
=============================
แอบชอบเขียนคู่นี้ค่ะ >///< แบบ...กวนตีนกันเงียบๆดี....คนอื่นอาจไม่ขำแต่โอขำ กร๊ากกก ชอบแบบนี้
เหมือนจะฉีกแนวจากเรื่องที่เคยเขียนปกติไปนิดหน่อย....;;__;; ไม่เป็นไร เราจะพยายามต่อไปค่ะ
จริงอยู่ที่อ่านไปอาจจะมีอาการ..งุนงงบ้าง..เรื่องปกตินะ! :o8:
แต่ท้ายที่สุดแล้วโอมั่นใจว่าทุกคนต้องเข้าใจทั้งเทียนไขทั้งอักษรแน่ๆ 55555555555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:z13:
...............................................................................
จิ้มทิ้งไว้ตั้งนานกว่าจัอ่านจบ เพราะน้องมาตามไปทำกับข้าว ขัดเวลาจริงๆ (แล้วบ่นเพื่อ?)
อักษรน่ารักอีกแล้ว ผมไม่มองว่ามันเป็นการกวนนะ อักษรฉลาดที่จะเจรจาจริงๆ
และเขียนไขเองก็ไม่ได้โง่ แม้จะยังไม่เข้าใจอะไรๆมากมายนัก
แต่ใครช่วยเอาข้าวฟ่างไปเก็บที ไม่ชอบผู้หญิงคนนี้เลย อ่านแล้วอยากดีด
กล้าพูด "ถ้าพี่เทียนมีอารมณ์..." หล่อนช่างกล้านะ !!!!!!!!!!!!!!!!
รอตอนต่อไปครับ
-
ขอตามอ่านเรื่องนี้ด้วยคนค่่ะ
-
ได้โปรดอย่าแซวผม ถ้าคุณไม่รู้ว่าหัวใจมันเต้นด้วยความเร็วเท่าไหร่ต่อนาที
ชอบประโยคนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :S
อักษรดูเผินๆเหมือนจะแสนดี แสนดีมากมาก แต่จริงๆแล้วเจ้าเล่ห์พอตัวเลย
ชอบอักษรมากมากมากมาก แต่ ...
เรื่องนี้ทำไมเมะซึนกว่าเคะ - / -
ปล. เทียนของจริงหักง่าย แต่ของจริงกว่าก็แค่เคล็ดขัดยอก นะจ๊ะเทียน :o8:
-
คู่นี้ยิ่งอ่านยิ่งชอบอะ :m1:
-
ป๊าดดด อักษร ไมนู๋ทำให้เจ๊ ปลื๊มปลื่มละ :o8:
>>> อ่านตอนนี้ แอบคิดถึงอดีตที่ได้โทรหาผู้ชายครั้งแรก :laugh:
เจ๊ก็ใจเต้นแบบนี้แหละ ><"
P.S. มีนู๋กลอนโผล่มาด้วย คิดถึงอ่ะ :กอด1:
-
เห้ยยยยยย อักษรน่ารักอ้าาาา :-[ (อีกแล้ว !!?)
เริ่มรู้สึก (?) แล้วใช่มั้ยล่า
โห่ มีย้งยิ้ม ชอบที่เขาโทรมาก็บอกดิ ฮี้ววววววววว
แล้วจะแซวิเทียนทำเพรื่ออออออออ ไอเก๊กกกกกก
:laugh:
อันนี้ๆ >> 'เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้หรอก '
แอบโง่นิดนึง ไม่รู้ว่าน้องษรจะสื่ออะไรอ่ะ o22
ตายละ เป็นอิเอ็กซ์2ละ OTL ประมาณว่าอยู่กับข้าวฟ่างไม่ได้หรอก หรือยังไง วรั้ยยยยยยย :z3:
ปล. ขำตอนเทียนแนะนำตัว :laugh:
-
เราชอบเทียนไขอ่ะ
เหมือนชืดชากับทุกสิ่งในโลกใบนี้
จะก้อนหินหรือมนุษย์ก็เหมือนๆกัน
แล้วก็มีคนคนหนึ่งมาอยู่ในสายตาที่ทำให้ต้องมองตาม
อ๊ายยยย ชอบ
-
อักษรน่ารักแบบเจ้าเล่ห์อ่ะ
-
ชอบนิสัยอักษรอ่ะ แบบนิสัยแปลกๆ แต่น่ารักมากกกกอ่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น้องอักษรเป็นคนที่ซื่อตรงกับความรู้สึกมาก
พูดออกมาตรงๆแบบนี้ อีกไม่นานเทียนคงอดหวั่นไหวไม่ได้ คิๆ :-[
-
" ...ได้โปรดอย่าแซวผม ถ้าคุณไม่รู้ว่าหัวใจมันเต้นด้วยความเร็วเท่าไหร่ต่อนาที "
อุ ..กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ชอบประโยคนี้มาก! มหาศาลเลยละ XD
น่ารักชะมัดเลยอะศร ... ยังจิ้นเทียนไขไม่ค่อยออกแต่คาแรคเตอร์มาละ
หล่อนะเราอะ ไม่สิต้องบอกว่าโคตรหล่อสินะ...
ติดตามค่ะพี่โอ กรี้ดคู่นี้จัง โอ้ยชอบ
-
อักษรเป็นหมาป่าในคาบลูกแกะสินะ.. 555
.....น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ><
โอ้ยยยยยยยยยยย อักษรน่ารักไม่ไหวแล้วววววววววววววววววววววววว !
เทียนซึนน !! อยากยิ้มก็ยิ้มไปเซ่ะ ! 55555555555555555
แอบมีน้องกลอนโผล่มาแวบๆ
คิดถึงน้องกลอนจังเลยยยยยยยยยยยยยยยย >3<
สนุกอ่ะพี่โอ๊วววววววววววววววว !
ชอบน้องอักษรม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ! :-[
-
เราชอบคู่นี้นะ มันมีอะไรให้น่าค้นหาดี
-
ทั้งเทียนไข และอักษร ดูเป็นเคะได้ทั้งคู่เลยอ่ะ
-
อ๊ากกกกกก คู่นี้จะน่ารักไปแล้ววววววววว
เทียนไข เราว่านายตกหลุมอักษรเต็มเปาแล้วล่ะ 555555
อักษรบอกเคล็ดลับในการหมัดใจหนุ่มให้เราที นายเทพมากกกกกกกกกก
หมั่นไส้น้องข้าวฟ่างมาก แต่ก็ฮาในเวลาเดียวกัน
เหมือนเธอคนนี้ไม่ได้มาเพื่อขัดขวางไงไม่รู้ เหมือนมาทำให้สองคนนี้ยิ่งพัฒนามากกว่า
ถ้าอักษรได้ยินคำว่า กู๊ดไนท์ หน้าอาจจะแดงจนระเบิดได้ ><////
เขินค่ะะะะะะ รอเขินตอนต่อไปด้วย 5555
-
วิ้วๆๆๆๆๆ ชอบอ่ะ ฮาดี 55555
อยากรู้ว่าอักษรต้องการจะสื่ออะไรกับเสือสองตัว?????
หมายถึงอักษรกับข้าวฟ่างหรือเปล่าหว่า =O=
แต่ชอบอักษรตอนนี้อ่ะ น่าร้ากกกกกก :-[
-
งงๆนิดหน่อยนะ
แต่อักษรน่ารักดีนะ ตรงไปตรงมาต่อความรู้สึกตัวเองมากกกกกกกกกกกกก :m20: :m20:
-
เทียนไข นายกวนและซื่อ(บื้อ)มาก ไม่รู้ทำไมคิดแบบนี้เหมือนกัน :m20: มันทำให้เทียนไขดูน่ารักมาก หุหุ
เอ่อ...ชมผิดคนหรือเปล่าหว่า o22
-
โอ้ย จะบ้าตายกับการสนทนาของคู่นี้
ต้องลุ้นอยู่ตลอดว่าจะพูดอะไรกัน
((...ได้โปรดอย่าแซวผม ถ้าคุณไม่รู้ว่าหัวใจมันเต้นด้วยความเร็วเท่าไหร่ต่อนาที))
ประโยคนี้ชอบมากกกกกกกก จะตายเพราะประโยคนี้จริงๆ o13
-
โอยให้ตาย เรื่องนี้มันทำเอาคนอ่านหัวใจจะวายจริงๆนะพี่โอ ;A;
แบบ เหมือนสองคนเล่นสงครามประสาทตลอดเวลา o18
บทนี้ทำให้เราเข้าใจนิสัยเทียนไขมากขึ้น...
ซึ่งมันทำให้ตัวละครดูมีเสน่ห์มาก :m25:
ตอนแรกเรามองเทียนไขแบบเพลบอยพูดมากจริงๆนะ :sad4:
แต่ตอนนี้แบบ มองว่าเท่ #ได้ไงวะ?!?!?!
แล้วตอนนี้อักษรดูแบบ...
ควบคุม? ใช้คำนี้ได้ม้อยยยยยยย >0<
ดูใสๆแต่เข้าใจเทียนไขดี
เหมือนศึกษาประวัติคู่ต่อสู้ก่อนบุกมาแล้ว #ห้ะ
มีบางคำดูโบราณไปนิดนะพี่โอ
อ่านไปสะดุด ตรง “นี่เบอร์คุณหรือ?”
ห่ะ... หรือ...?
แต่ชอบดีนะแบบนี้ 55555
รอตอนต่อไปจ้าา า
-
มาแล้ววววววววววววววว เย้ๆๆๆ /ระำบำรอบกระทู้/ ดีใจมากรอนานเหมือนเป็นปี อิอิ
ตอนนี้ได้รู้จักนายทีปพิพัฒน์มากขึ้นแล้ว ตอนแรกเราคิดว่าพ่อเทียนเป็นฝรั่งซะอีกแล้วแม่เป็นคนไทย
แต่นี่แม่เป็นฝรั่ง แล้วยายล่ะ ??? หรือยายเป็นคนไทยส่วนตาเป็นฝรั่ง แต่้ถ้าเป็นแบบนั้นแม่ก็น่าจะเป็นลูกครึ่งป่ะ
ถ้าลูกครึ่งทำไมเชื้อแรงจัง เพราะปกติส่วนมากพวกลูกครึ่งนี้จะได้เชื้อจากพ่อมากกว่าแม่ป่ะ ?? (บ่นอะไรวะ)
หรือว่าคุณยายกับคุณตาก็เป็นฝรั่งทั้งคู่เลย ถ้างั้นทำไมถึงมาอยู่เมืองไทย แล้วเทียนใช้นามสกุลใคร ?? 555555555
ทั้งหมดที่เราถามไปนายไม่ต้องตอบก็ได้นะเดี๋ยวเราจะค่อยๆตามหามันในเรื่องละกัน แต่ถ้าตอบได้ ตอบเราหน่อยก็ดี อิอิ
น้องก้่านธูปน่ารักกกกกกกกกก เราว่าน้องต้องอารมณ์แบบมีพี่ชายเป็นฮีโร่ไรงี้ สังเกตุจากประโยคที่พูดกับเพื่อน
พี่เทียนเป็นของธูป จริงๆแอบคิดว่ามัน incest เบาๆมั้ย 55555555 #เลวไม่เว้นแม้กับเด็กน้อย บ้าา เราล้อเล่น
แต่เทียนแม่งต้องหล่อมากแน่ๆ เซ็กส์แอพเพียวสูงมากด้วย (เดาล้วนๆ) ผู้ชายบุคลิกนิ่งๆเย็นชานี่มันโคตรจะมีเสน่ห์
ถึงขนาดคุณครูของน้องธูปส่งสายตาให้นี่ก็ไม่ใช่เล่นๆแล้วป่ะ หรือว่าเจ๊แกไม่มีจรรยาบรรณในการเป็นครูฟะ
ส่วนอิหนูแนนเราเข้าใจเด็กนะ ตอนเด็กๆเราก็เคยเป็นเว้ยเห็นใครหล่อๆเราก็อยากแต่งงานกับเค้าเหมือนกัน
แต่พอโตขึ้น เห็นใครหล่อๆเรากลับอยากให้มันแต่งงานกันเอง orz เราเป็นไปได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ /สะพรึงตัวเอง/
อ่านตอนนี้แล้วก็อยากจะนั่งยัน ยืนยัน นอนยัน กระโดดยัน ตีลังกายันว่าเราหาเมนเจอแล้ว ;;A;;
มันใช่มากๆ ทีปพิพัฒน์ คลาไรน์ แม่งคือที่สุดดดดดดดด เราแพ้ผู้ชายแบบนี้ แพ้แบบหมดท่า
เราว่าเทียนมันไม่ใช่คนโง่เลย (ยกเว้นเวลาอยู่กับอักษรจะดูโง่ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว) 55555555555
จริงๆไม่ค่อยเข้าใจที่เทียนนิยามตัวเองเท่าไหร่นะ ไม่อยากทำให้ยายผิดหวังเรื่องเรียน เพราะทุกวันนี้ก็ระยำมากพออยู่แล้ว
หรือเพราะเราเพิ่งอ่านได้แค่ไม่กี่ตอนละมั้งเลยยังไม่ค่อยเห็นความระยำของเทียนซักเท่าไหร่
แต่ถ้าเป็นเรื่องผู้หญิงเราว่ามันก็เป็นปกติของพวกผู้ชายหล่อๆรึเปล่าฟะ (โคตรเข้าข้างเลยนะมึง) อิอิ
คือเราว่าเทียนมันก็ยังมีสำนึกดีอยู่นิดนึง เหมือนที่อักษรเคยพูดว่าเทียนมันจะไม่มีอะไรกับใครถ้ายังไม่เป็นนางสาว
เรื่องเป็นแมงดานี่ก็ต่างจิตต่างใจต่างความคิดอ่ะ เราว่ามันก็ออกจะแย่อยู่นิดหน่อยแต่ก็ไม่ถึงกับระยำมั้ง
ไม่รู้แฮะ เมนเรายังไงเราก็อวย กร๊ากกกกกกกก #เผยสันดานดิบออกมาละอีไวท์ =_____=;;;;
รู้สึกว่าตอนนี้เทียนคิดถึงอักษรบ่อยมาก(ไปแล้ว)นะ แกมันอิคนใจง่าย อิใช้ร่างกายเปลือง #ผิดละมึง
ถ้าเจอคนแบบอักษรใครไม่ใจอ่อนเราให้มากระทืบหน้าเราเลย แม่งน่ารักไม่ทน น่ารักมากเราไม่ไหวอย่างแรง
ทุกสิ่งทุกอย่างที่รวมกันมาเป็น อักษร อัครมณฑา นี่แบบ..... ;;_____;; ฆ่าฉัน ฆ่าฉันให้ตายดีกว่า
บางทีอ่านไปก็รู้สึกอึ้งเหมือนเราเป็นเทียนไขซะเองเลย กร๊ากกกกกกก อย่างเรื่องตำแหน่งห้องเรียนที่ตรงกัน
หรือแม้กระทั่งที่นั่งของอักษร โฮฮฮฮฮ ทำไมอักษรเป็นเด็กน่ารักขนาดนี้วะ แม่งอยากปล้ามมมมม #ผิด
พอมาอ่านตอนนี้เราไม่แปลกใจเลยที่อักษรจะจำได้แม้กระทั่งตำแหน่งนั่งในห้องเรียนของเทียน
ไม่รู้ว่าตอนนั่งเรียนน้องได้เรียนมั่งรึเปล่า หรือมัวแต่มองออกนอกหน้าต่างหาอิฝรั่งขี้นกแถวนี้กันแน่ 5555555
อักษรราชินีมากกกกกกก ใช้ความเงียบกับรอยยิ้มน่ารักๆสยบความเคลื่อนไหวทุกสิ่ง.. โอ๊ยย น้องเริ่ด /ชาบู/
น้องข้าวฟ่างนี่เราไม่อะไรกับนางนะ เรารู้สึกว่าพอนางเข้ามาตอนนี้ทำให้ความรู้สึกบางอย่างของเทียนมันชัดขึ้น
เหมือนเทียนมันก็ไม่รู้ตัวเองหรอก (แต่เรารู้โว้ย) คือเริ่มรำคาญอิโทนเสียงแหลมๆแบบนั้น แต่เสียงทุ้มๆของอีกคนชอบฟังอ่ะดิ
ชอบอ่ะ อยากให้มีผู้หญิงมาบ่อยๆเวลาเทียนไขอยู่กับอักษร เราอยากเห็นปฏิกิริยาเีทียนที่มากกว่านี้ อริอริ
ตอนคุยโทรศัพท์กันเราไม่ไหวแล้ว ช่วยเราด้วยยยยยยย /ลากศพเราไปเก็บที/ นอนตายหน้าคอม
เขินมากกกกก เราเขินแทนจริงๆนะ เราเขินที่เทียนมันบอกว่ามันหงุดหงิดเพราะตัวเองกำลังยิ้ม 5555555555
ดูเป็นผู้หญิงที่มีความสุขเวลาเห็นเมนตัวเองดูโง่ แต่เราชอบจัง ชอบบรรยากาศแบบนี้มาก ;;____;;
เหมือนผู้ชายคนนึงที่คนอื่นอาจจะมองว่าดูเป็นเพลย์บอย ดูเชี่ยวกับเรื่องอะไรแบบนี้ แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย
เราว่าเทียนดูอนุบาลกับเรื่องความรักมากๆอ่ะ เราไม่รู้ว่าอักษรเคยชอบใครหรือเคยมีแฟน มีความรักมาก่อนมั้ย
แต่เมื่อมาเทียบกับเทียนอักษรดูเชี่ยวชาญกับเรื่องความรักมากกว่า (เยอะเลยด้วย) อิเทียนนี่กิ๊กก๊อกไปเลยจ้าาาา
“ไง ทนคิดถึงผมไม่ได้เลยหรือคุณน่ะ?”
((...ได้โปรดอย่าแซวผม ถ้าคุณไม่รู้ว่าหัวใจมันเต้นด้วยความเร็วเท่าไหร่ต่อนาที))
สองบรรทัดนี้แม่งปลิดชีพเราเถอะ ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว โคตรฟิน ฟินจนหาคำบรรยายไม่ได้ ฮืออออ
เราอ่านบทสนทนาที่เค้าคุยโทรศัพท์กันซ้ำไปซ้ำมา รู้สึกเหมือนน้ำลายจะฟูมปากเลย ชอบจัง -/////-
แอบยิ้มเหมือนที่เทียนยิ้ม แล้วก็คิดเหมือนที่เทียนคิด ว่าน้องโทรมาแล้วก็พูดๆๆๆๆๆละอยู่ๆก็วางไป
แต่ทำไมไม่เห็นรู้สึกว่าน่าเบื่อเลย อักษรเป็นคนที่มีเสน่ห์ในการพูดจริงๆด้วย พูดแล้วคนหลงพูดแล้วคนรัก #รวมถึงเรา
เราว่าคืนนี้ทีปพิพัฒน์คงนอนหลับสนิทและฝันดีที่สุดตั้งแต่เคยนอนหลับมาเลยละมั้ง อิอิอิอิ
สุดท้ายละ เราชอบนิยามที่เทียนไขมีให้กับรักร้ายมากเลย 5555555555
กลุ่มก้อนทางอำนาจบ้าๆที่เรียกว่า 'รักร้าย'
ตอนเราพิมพ์จนเสร็จแล้วเราก็แอบตกใจเบาๆ
เราเวิ่นไปเยอะมากๆ เราพยายามลบให้มันเหลือน้อยแล้ว
แต่มันเอาตรงไหนออกไ่ม่ได้เลย ขอโทษค่ะ ;;A;;
ด้วยรักและหัวใจเต้นแรงมาก
XD
-
ู^
^^
^^^
ข้างบน ยาวมาก นะคุณน้อง อะคึอะคึ :m9: :m9:
-------------------------------------------------------------------------------
ขอบอกสั้นๆ ว่า เทียนไขแพ้ทางแล้วหล่ะ ทุกอย่าง
ตัวเองเอาใจไปผูกกับเค้า แล้วรู้ตัวไหม
แต่อักษร เจ้าเล่ห์ที่สุด หึหึ โทรมาทำไมนะ เบอร์ก็ไม่ได้เพิ่งมีวันนี้สักหน่อย ทำเป็นถามว่าเค้าคุยกับใครอยู่รึเปล่า ร้ายกาจมาก :m11: :m11:
-
อักษรแม่งโคตรเสี่ยวอะ อ่านแล้วฮากับมุขเสี่ยวๆแบบเนียนๆของอักษรมาก
เทียนไขก็นิ่งสุดพลัง ถ้าคุณโอไม่แย้มมาว่า ถ่ายรูปเก่ง เด็กศิลป์ นึกไม่ออกจริงๆว่าเทียนจะทำอะไรได้
-
เทียนไขชักเริ่มมีใจให้อักษรแล้ว
เผลอยิ้มดีใจอยู่บ่อย ๆ อิอิ
ตกหลุมคนหน้าซื่อแต่ฉลาดแล้วใช่ม๊า
-
อักษรเนิร์ดอ่ะ 55 ซีเรียสลี่เนิร์ดมากกกกก แต่วิธีชอบใครสักคนของเค้าดูจริงใจดี
ชอบก็บอกชอบ ทำให้ทุกอย่าง แล้วไม่มีมาดอย่างแรง แล้วพอมาเจอแบบเทียน
ที่ขั้น เอ็กซ์เิปิดแล้วมันแบบ... เหมือนจะเข้ากันดีอย่างที่หัวใจบอกไว้ อะไรงี้เลย ฮ่าๆ
วิธีการเข้าหาของอักษรร้ายยยยย ค่อยๆทำให้เทียนตายใจและติดไปเอง และตอนนี้
เทียนติดอักษรไปแล้วอ่ะะะ !! แล้วตอนนี้มีเบอร์ของกันและกันและ เดี๋ยวมันจะต้อง
คืบหน้าก้าวไกลแน่นอนจ้า ชอบตอนที่เทียนเห็นอักษรในห้องเรียนแล้วอักษรโบกมือกลับมา
น่ารักมากกกกกกกกก =///= คิดภาพตามแล้วก็กรีดร้องเหมือนโดนของเสกใส่ กร๊ากกก
น่ารักวุ้ย !! เทียนเป็นผู้ชายที่น่าค้นหาอ่ะ >///< แล้วดูแล้วไม่น่าจะหักง่ายหรอกนะะะ คิคิ
น่าจะแข็งทีเดียวอ่ะ 5555555 (ยังจะทะลึ่งอีก) รออ่านตอนต่อไปค่า สนุกมากกกกก
-
จะไปทำป้้ายไฟมาเชียร์น้องอักษรแล้วค่ะ คนอะไร๊น่ารักชะมัด
เทียนจะทนไหวเหร๊ออออ เท่าที่ดูก็ละลายไปทีละนิดๆแล้วนะคะ :-[
-
อ่านเทียนไขกับอักษรแล้วให้ความรู้สึกนุ่มๆ ค่อยๆคุยกันไป
ไม่เหมือนคู่อื่นบู้แหลก5555 น่ารักดี :-[
อักษรนี่คิดอะไรก็พูดออกมาหมด เขินนน :-[
-
ยังไงอักษรก็น่ารัก :-[
-
อ๊ากกกกกก อักษรน่ารักมากค่ะพี่โอ .. #รักอักษร
ได้โปรดอย่าแซวผม ถ้าคุณไม่รู้ว่าหัวใจมันเต้นด้วยความเร็วเท่าไหร่ต่อนาที < ประโยคเด็ด รักอักษร คำพูดนี้น่ารักมาก ชอบมากค่ะพี่โอ อ๊ากกก #เพ้อ :o8:
แต่ชอบเวลาเทียนอยู่กับอักษรมากเลยอ่ะค่ะ ดูไม่เก็กดี เป็นตัวของตัวเองสุดยอด แล้วยิ้มบ่อยขึ้น ... :-[
ฟีโรโมนเทีนยเริ่มปล่อยออกมาแล้วสิ่นะ .. #ใส่แว่นตาบังฟีโรโมนของเทียนเพราะยังรักอักษรอยู่ 5555555555
อ่านเรื่องนี้ต้องเผื่อเวลาไว้เขินด้วยค่ะพี่โอ ฮ่าๆ
ขอบคุณนะคะ ติดตาม :DDD :pig4:
-
:monkeysad: แอบเจ็บจี๊ดๆแทนน้องอักษร
แต่เห็นปฏิกิริยาของน้องแล้วบอกได้เลยว่าไอเด็กนี่มันไม่ธรรมดา 555
เวลาเทียนไขอยู่คนเดียวมันมืดมนชะมัด
แต่เวลาอักษรมาอยู่ได้นี่เจิดจ้าจนแสบตาเลย ><
-
ชอบทั้งคู่เลยอ่ะ
เทียนไขก็ดูผู้ชายแนวงงๆ ษรก็ดูโก๊ะๆ เหมือนกัน
ชอบมากกกกกกกกกกกก
-
ถ้าพี่โอชอบเขียนคู่นี้ก็เขียนบ่อยๆนะ โห้ะๆ คนอ่านจะได้อ่านเยอะๆ :-[ ป๊าดดด5555555555555
ฝันดีนะอักษรฝันดีนะเทียนไข เลิ้บบบ <3<3
/เอาข้าวฟ่างไปเก็บ :beat:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2:
ชอบอะ บรยายไม่ถูกเลยทีเดียว :L2:
-
เก๋มากๆ
เป็นอะไรที่คอยอยู่ข้างๆ โดยไม่ทำให้เค้ารำคาญ น่ารักอ่ะ
ขอบคุณ และรอลุ้นต่อไปจ๊ะ อิอิ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
ทำไม...ทำไม คู่นี้มันกิ๊บกิ้วงี้ล่ะะะะะะะะะะ
มันไม่ได้หวาน แบบหวานนนนนจี๊ดจ๊าด
แต่มัน ละมุนนุ่มลิ้น แบบ น่ารักจนต้องตบเข่าฉาดอ่ะ เข้าใจป่ะเนี่ยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอพูดถึงน้องอักษรห่อนแล้วกัน พาร์ทนี้ทำให้เรารู้ว่า อักษรก็แอบร้ายไม่ใช่เล่น หึหึ
นี่ถ้าอักษรไม่รู้สึกอะไรที่ข้าวฟ่างมาป้วนเปี้ยนเทียนไขนะ แม่งก็ไม่ใช่คนแล้ววววววว
แต่น้องเค้าฉลาดเลือกที่จะอยู่เงียบๆ สงบปากสงบคำ หึหึหึหึ จริงอย่างที่อักษรพูดเลยค่ะ เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้
หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ o13
ไม่ใช่เบานี่หว่าอักษรรรรรรรรรรรร เริ่สมากค่ะลูกกกกกก
มาแต่ที่พ่อยอดขมองอิ่มของเดี๊ยนบ้าง
กรี๊ดดดดดดดดดดด เราเพิ่งจะรู้ว่าเทียนไขมันเล่นกล้อง!! :z3:
ตอนแรกก็งงๆว่ามันเข้าเก(ย์)ษรวิทยามาได้ไงวะะะ ที่ไหยได้ อ้อออออออออออ เพราะความสามารถด้านการถ่ายภาพนี่เอง!
แหม๊ มันเยี่ยมไปเลยนะทูนหัว ว่าแต่ ตอนที่เทียนไขบรรยายความรู้สึกเวลาอยู่กับน้องกับยายนี่..........."น่ารัก"........มากๆเลยค่ะ ^^b
เราชอบมากๆเลยนะ มันให้ความรู้สึกว่าเทียนไขรักน้องๆและยายมากเลยยยยย
ถึงแม้มันจะทำตัวระยำชั่วช้าสารเลวบัดซบยังไง แต่สุดท้ายของความเลวผู้ชายคนนี้ คือคุณยายและน้องๆนี่แหละค่ะ รักจัง ไอ้ฝรั่งขี้นก กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
มาอ่านพี่โอแต่งสไตล์แบบนี้ก็ดีนะคะ
มันดูเบาๆ โปร่งๆ สบายๆดีค่ะ โดยส่วนตัวชอบอยู่แล้วล่ะแบบนี้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ พี่โอสู้ๆ o13
-
อ๊ากกกก แอบมีกัดกันให้เจ็บๆคันๆด้วยเว้ย
แต่หนูอักษรนี่น่ารักจริงๆเลยน้าาา ><"
นายเทียนเริ่มหวั่นไหวแล้วด้วย ท่านเลขาเก่งจริง!!
หนูกลอนแอบมีบทเบาๆ ฮุฮิ~
แต่ยังไม่เข้าแต่ละคนจริงๆนั่นแหละนะ = =
รอตอนต่อไปค่า
ปล.เบื่อชะนีค่ะ
-
รักคู่นี้มาก :m3:
แบบ...สุภาพสุดๆ แต่อ่านไปก็เขิลไป :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด x1000000000000 รอบ /meหอบรัวๆเหมือนผ่านศึกกับเทียนไขมาทั้งคืน #EHAH
องอักษรมากค่าาา หงิงงงงงง หงั่งงงงงงง :o8: :o8: :o8:
เรื่องนี้ห้ามดราม่านะ ขอร้อง :sad4:
พี่โอสู้ๆ ค่ะ :) +1
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย
อักษรน่ารักที่สุดในสามโลกเลย
วันหึ่งเทียนยิ้มไปเพราะอักษรกี่รอบแล้วเนี่ย ><
ตอนที่ข้าวฟ่างจุ๊บเทียน อักษรไม่ค่อยมีปฏิกิริยาเลยเนอะ
แต่พออักษรพูดว่าเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้หรอกนี่ เก็ทเลย 55555
ชอบตอนที่อักษรโทรศัพท์ไปหาเทียนไขจังเลย
ที่บอกว่า การที่ต้องโทรหาคนที่ชอบมันใช้เวลานานแค่ไหนรู้มั้ย
ชอบประโยคนี้จัง อักษรดูเป็นคนจริงใจสุดๆไปเลย งื้อออออ
คนแบบนี้น่ารักที่สุดเลยนะเทียน รีบจีบอักษรเร็วๆล่ะ 5555
-
โอยยยยยยย นั่งยิ้มหวานไปกะคุณเทียนไขและคุณอักษรฮะ
เป็นแปปกวนๆ หวานๆ คุณอักษรน่ารักมากกกกกก แบบซื่อๆจริงใจ แฟร์ๆดีมากฮะ
แอร๊ยยยยยยยยยยย เคลิ้มอ๊าาาาาาา
-
ชอบคู่นี้มากกกกกกกก อารมณ์แบบ..กวนตีนอยู่ลึกๆนะ 5555555
น้องษรอ่านเทียนไขได้ขาดจริงๆ แต่ต้องอยู่ต่อหน้าเท่านั้นสินะ :o8:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย..เทียนไข มันเท่ห์หว่ะ..ฮ่าๆๆ
อักษร ก็น่ารักอะ แบบน่ารักจิงๆ พูดตรงทุกอย่างเลย
คิดอะไรก็พูดแบบนั้น..มันดูเจ๋งดีนะ
ตอนนี้เทียนไข พูด กับอักษรเยอะขึ้นด้วยอะ
ปล.เรื่องนี้ก็ชวนให้น่าติดตามอย่างมาก อ่านไปก็ลุ้น กับอักษร จิงๆเลยอะ
-
ชอบอักษรอ่ะ อักษรน่ารัก!!! >_<~
-
ชอบอักษร ดูตรงไปตรงมาดี
คู่นี้เดาไม่ออก ทั้งอักษร เีทียนไข
น่ากลัวพอๆกัน :กอด1: :กอด1:
-
ชอบเรื่องจัง อักษรน่ารักมากค้าาาาาาาา
อ่านแล้วแอบคิดถึงกลอนกับปีใหม่ :-[
-
อร๊ายยย~
น่ารักมากอ่ะคู่นี้
อ่านแล้วหัวใจเต้นตึกตักเหมือนสาวแรกรุ่น
อ่านแล้วยิ้ม จนคนข้างทักว่าบ้า 55
ตอนนี้บอกได้คำเดียว ตกหลุมรักอักษร ไปแล้ว :]]
บทสนทนาคู่นี้ดูเหมือนคุยกันเรื่อยๆ แต่คนอ่านลุ้นกันตัวโก่งว่าจะตอบว่ายังไงกัน อ๊ากก~
-
อักษรน่ารัก น่าเอ็นดูมากๆ อ่ะ
แบบน่าส่งยิ้่มให้ตลอดเวลา
ชอบชื่อตอนมาก แต่เราว่ามันไม่ใช่สงครามเย็นหรอก
มันเป็นสงครามอุณหภูมิปกติ ที่ถ้าไม่ได้สังเกตให้ดีๆ คงไม่มีใครรู้เลยว่าอยู่ท่ามกลางสงคราม
อักษรร้ายนะ ร้ายแบบเป็นคนดีอ่ะ (ไม่อยากให้ร้ายแบบสายสิณญจน์ไง)
-
ก่อนที่จะอ่านนิยาย
เห็นเม้นพี่ไวท์ แบบว่ามันยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ยิ่งกว่าเรื่องสั้นบางเรื่องอีก 555
ในที่สุดก็อัพ 55555
ชอบเรื่องนี้จังเลยอ่าโอ มันดูน่ารัก แล้วก็อบอุ่น
อักษรค่อยๆมาเติมเต็มส่วนที่เทียนขาดหาย
เริ่มรักเทียนขึ้นมาอีกนิด อิอิ
คุณน้องก้านธูปกับคุณยายน่ารักจัง
ส่วนอักษรไม่ต้องพูดถึง รักมาก ชอบคนแบบนี้จัง
เข้าใจความรู้สึกตอนที่คุยโทรศัพท์กับคนที่ชอบนะ
มันต้องหาหัวข้อที่จะมาคุย ต้องทำน้ำเสียงนิ่ง
เวลาคุยหน้าเราจะบาน 555
ตอนนี้รู้สึกเหมือนเทียนจะเริ่มสนใจในตัวอักษรมากขึ้น
อยากอ่านต่อแว้วววววว
ปล. สรุปว่าคิดมุขออกไหมที่ค้างวันนั้น 55555
รักคู่นี้มากเลย อ่านแล้วมันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกแต่มีความสุขอ่า :กอด1:
-
เทียนไขน่ารักอ่ะะะะ !!!
ตอนนี้อิจฉาอักษรเอามากๆ TT^TT
ชอบตอนกินข้าวด้วยกัน มันให้อารมณ์เหมือนแบบการ์ตูนญี่ปุ่นที่นั่งทานข้าวใต้ต้นซากุระ 5555
ติดตามต่อค่าาา
-
ชะ........เอาแล้วเริ่มหลงคู่นี้แล้ว /กระอั่ก
อักษรน่ารักอะ โครตตตน่ารักกกก โอ้ยยย ถ้าบทโชว์เทพของอักษรมาเมื่อไหร่สงสัยต้องหลงจนโงหัวไม่ขึ้นแน่ๆ
แย่แล้ววววว พี่ดาวเสาร์จะโดนแย่งตำแหน่ง #ผิด
-
อักษรน่ารัก >____<
เทียน...แลดูมีปมอะไรบางอย่าง - -
ป.ล. คู่นี้พูดภาษาดอกไม้สุดๆๆ 55555555
-
“...โอเค กู๊ดไนท์"
พออ่านประโยคนี้จบ
ทำไมต้องยิ้มด้วย ก็ไม่รู้อ่ะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
เรา...... เรา..... รอคอยคู่นี้มานานแสนนาน ;A;
เพราะเป็นตัวละครที่ไม่มีบทบาทในซีรี่ย์อื่นของรักร้ายเลยยยย ฮือออออออออ
และเราก็รู้ได้ว่า แค่เราอ่านไปแค่สองตอน --- เราไม่ผิดหวัง !!
มันคุ้มค่ากับการรอคอยยยย แม้มันจะโรแมนติกแบบแปลกๆ(?) แต่ก็... น่ารัก.......
ชอบอักษรมากกกกกกกกกกก TTwTT!!! ทำไมน่ารักยังงี้ อยากจับมาฟัดซักที
อักษร ,, จะจีบเขาหรือจะเป็นพ่อบ้านให้เขา น่ารักกกกกกโฮกกกกกกกกกกกกกก
โอซังสู้ๆนะคะ งี๊ดดดดดดด
-
อักษรมปลกกว่าคนอื่นพี่เทียนรับมือยม่ถฺกเลย :z3:
-
น้องอักษรจะน่ารักไปแล้วนะ :-[ :-[ :-[
-
น่ารักดีเนอะ
ชีวิตเทียนไขคล้ายเบนเลย
ลูกครึ่ง ไปไหนมีแต่คนมองง
มองทำไมวะ ฝรั่งขึ้นรถเมล์ไม่ได้หรอ ฮะ o12
หอยยนิ
ฮ่าๆๆๆ
เราเป็นเพื่อนกันเนอะ ฮ่าๆๆๆ
อักษรน่ารักกกก
-
เหมือนเทียนไขจะแพ้ทางอักษรนะ เจอไม่กี่ครั้งเองแต่มีแอบยิ้มแอบนึกถึงด้วยอ่ะ
มีพัฒนาการนะเทียน ปกติเอาแ่ต่เก๊กแบบที่ัอักษรว่าแท้ๆ 5555
อยากเห็นเทียนไขตกหลุมรักอักษรแล้ว :-[
เป็นกำลังใจให้พี่โอแต่งเทียนไขอักษรรวดเดียวค่ะ 55555 :กอด1:
-
อร๊ายยย~
น่ารักมากอ่ะคู่นี้
อ่านแล้วหัวใจเต้นตึกตักเหมือนสาวแรกรุ่น
อ่านแล้วยิ้ม จนคนข้างทักว่าบ้า 55
ตอนนี้บอกได้คำเดียว ตกหลุมรักอักษร ไปแล้ว :]]
บทสนทนาคู่นี้ดูเหมือนคุยกันเรื่อยๆ แต่คนอ่านลุ้นกันตัวโก่งว่าจะตอบว่ายังไงกัน อ๊ากก~
-
ไม่รอดซะแล้วละเทียนไข
บังคับหน้าตัวเองไม่ให้ยิ้มได้อย่างนี้
เตรียมตัวมอบใจให้อักษรซะดีๆ
-
มีน้องกลอนโผล่มาด้วย คิดถึงจัง
ว่าแต่จริงๆแล้ว เทียนไขเป็นคนยังไงกันแน่นาาาาา
-
ชอบอักษร ที่พูดตรงๆ ที่ศึกษาคนที่ชอบเป็นอย่างดี ที่บอกว่าไม่คาดหวัง (แม้ลึกๆก็คงหวังแหละ)
สงสัยว่ามาชอบเทียนไขได้ยังไง หรือว่าชอบรูปของเทียนไขเหรอ
ส่วนเทียนไข รู้สึกว่าเป็นคนเก็บกดนะ ไม่ชอบการกระทำของข้าวฟ่าง ก็นึกว่าในใจเอา ไม่พูดออกมา
-
เราชอบคู่นี้ที่เหมือนมีอะไรให้น่าค้นหาดี *__*
แบบว่าน่าติดตามแบบแปลกๆอ่ะ
ไม่มีอะไรหวือหวา แต่น่าค้นหาติดตาม
(พูดวกไปวนมา 5555)
ยังไงก็ติดตามตอนต่อไปนะคะ แฮ่ :3123: :3123:
-
มาเม้นท์แล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว *วิ่งถลา*
ไม่รู้ว่าเคยบอกไปแล้วรึยัง แต่เมทชอบคาแรกเตอร์ของเทียนไขมาก เป็นเหมือนคนที่แตกต่างกับคนอื่นๆในรักร้ายอย่างชัดเจนเลยนะคะ เรื่องความหล่อนี่มีอยู่ในระดับต้นๆก็จริง แต่เรื่องอำนาจเงินทองหรือชื่อเสียงของที่บ้านนี่ดูเหมือนว่าเทียนจะไม่มีเลย ชอบที่เป็นลูกครึ่งแท้ๆแต่กลับจนนี่แหละค่ะ มันรู้สึกว่ามีเสน่ห์จังเลยผู้ชายคนนี้ อักษรตาแหลมนะ :)
โดนใจกับ "วรรคทอง" เดียวกันกับทุกๆคน
"ได้โปรดอย่าแซวผม ถ้าคุณไม่รู้ว่าหัวใจมันเต้นด้วยความเร็วเท่าไหร่ต่อนาที"
โอ๊ยยยยยยยยยยย อักษรรรรรรรรร เธ๊อออออออออออ
คนนี้นี่ยังไงเนี่ย เหมือนจะมีแผนแต่ก็ดูไม่มีแผน ดูเหมือนเป็นคนเชี่ยวชาญแต่ก็ดูไร้เดียงสา อะไรกันๆ ตัวจริงของอักษรเป็นแบบไหน เป็นยังไงกันแน่คะเนี่ย!!!! ชักอยากจะรู้แล้วนะ >< ถ้าเมทเป็นเทียนนี่คงแบบ กุจะรับมือกับคนแบบนี้ยังไงดีวะ มันจะมาไม้ไหนของมันวะ ๕๕๕๕๕ แต่ก็คงจะสนใจอยู่ล่ะค่ะ คนแบบนี้นี่น่าสนใจจะตายไป อยู่ด้วยแล้วสนุก อยากจะรู้ว่าเค้าจะมาไม้ไหนต่อไป เวลาอยู่ด้วยแล้วไม่เบื่อ เวลาแยกจากกันก็รู้สึกอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้ที่จะได้เจอกันเร็วๆ :)
เมทชอบคนแบบนี้นะ แล้วก็คิดว่าเทียนเองก็คงจะแพ้ทางด้วยเหมือนกัน ๕๕๕๕๕๕ ก็อักษรน่ะน่ารักจะตายไป ใช่มั้ยล่ะคะ ><
แอบสงสัยเล็กน้อยว่าพ่อเทียนจะได้มีบทบาทรึเปล่านะ? 0.0 แล้วคู่นี้จะไปเกี่ยวข้องอะไรกับคุณนครด้วยรึเปล่า หรือว่าเทียนไขอักษรจะเป็นรูทที่แยกจากรูทหลักอย่างเป็นทางการ เกี่ยวข้องแค่อยู่โรงเรียนเดียวกัน แล้วเทียนไขเป็นเพื่อนสนิทกลอนเฉยๆกันแน่ แอร๊ย อยากรู้ รักร้ายนี่ทำให้ตื่นเต้นได้ตลอดเลยนะคะเนี่ย ><
เอ้า รอตอนต่อปายยยยย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่าา
-
สุดยอดดดดด
ชอบอักษรมากกกกอ่ะ
เจ๋งสุดๆๆๆๆๆๆ
เสือสองตัว อยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้น่ะ
โอ้ววว o13 o13 o13 o13 เอาไปเลย สามนิ้ว
อิอิ อักษรน่ารักม้ากกกมากกกก ช้อบชอบบ
ส่วนเทียนไข แนวคล้ายๆๆพี่ปีใหม่นิสๆๆเลยอ่ะ
แต่ก็เชียร์ให้ชอบอักษรไวไวนะจ้า
:กอด1: :L2:
-
:man1: กร๊าดดดดดดดดด
ชอบอ่ะ
-
เยี่ยมไปเลยอักษร
มีข้อมูลอยู่ในมือแบบนี้ เสร็จษรแน่ไอ้เทียน
:กอด1: :L2:
-
ชอบ อักษร มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากอ่านตอนต่อไปจะแย่แล้วค่ะ โอ้ยคุณโอ สู้ๆนะคะ
-
ให้กำลังใจกันตอนต่อไป
-
รู้สึกว่าอักษรจะเล่ห์เหลี่ยมเยอะมากกกกกกกกกกกกกก
เทียนไขตามทันบ้างไหมนั้น ฮ่าๆๆๆ
ชอบคู่นี้อ่ะ น่ารักจริงๆ ที่อักษรโทรมา เพราะต้องการขัดจังหวะไม่ให้เทียนไขคุยกับฟ่างใช่ป่ะ
คิคิ ร้ายนักนะ ชอบจัง
บวกค่ะ
-
คุยกันน่ารักจังเลยอ่า
ชอบ คู่นี้นะเนี่ย
อักษร รุกเก่งมากเลยนะนั้นอ่า
มีทำ ข้าวกล่องมากินด้วยกันด้วย น่ารักเชียว รักกันไวๆนะ
-
คู่นี้เขาน่ารักแบบอึนๆ ดีนะ
แต่ก็สนุกดี :z2:
:กอด1:
-
น้องอักษรพูดตรงดี
-
โฮะๆๆๆๆ
เริ่มชอบอักษรแล้วล่ะสิเทียนไข
ถึงได้รู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างข้าวฟ่างกับอักษร
แถมยังคิดถึงอักษรบ่อยๆๆด้วย
อิอิ
-
เทียนไขกับอักษรน่ารักมากๆเลยค่ะ
-
ให้ตายเถอะพี่โอ !! แอบชอบคู่นี้ขึ้นมาซะแล้วสินะ... :z3: จบเร็วๆนะจ๊ะ จะรอซื้อน๊าาาา
-
ชอบอักษรจัง ช่างพูดช่างคุยจริงๆ
((...ได้โปรดอย่าแซวผม ถ้าคุณไม่รู้ว่าหัวใจมันเต้นด้วยความเร็วเท่าไหร่ต่อนาที))
((อย่า...แกล้งผมเลยครับผมขอร้อง...)) :-[
-
3rd Day : PLAN
“ทำไมเมื่อคืนพี่เทียนไม่รับโทรศัพท์ฟ่างล่ะคะ..!!!”
..อานั่นสินะ..ก็ว่าลืมอะไรไป..
ผมรำพันกับตัวเองพลางเคาะปากกาลงบนริมฝีปาก จะว่าไปเมื่อคืนหลังจากที่วางสายกับอักษรผมก็แกะฟิล์มอยู่อีกแค่ไม่กี่นาที..ก็รู้สึกว่าอยากนอนขึ้นมาจริงๆซะงั้น สุดท้ายนั่นก็เป็นคืนที่ผมนอนเร็วที่สุดเท่าที่จำความได้เลยล่ะครับ
“พี่เทียนสัญญากับฟ่างแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะรับน่ะ!”
เสียงแหลมที่วี๊ดๆอยู่ข้างหูทำให้ผมอยากจะยกมือดันเจ้าหล่อนออกไป แต่ก็ทำได้เพียงเอนหลังพิงเก้าอี้แล้วควงปากกาที่อยู่ในมือไปมาไม่ใส่ใจ เท่านั้นแหละอีกฝ่ายกลับยิ่งหวีดร้องออกมาหนักกว่าเดิม
“พี่เทียน!!!”
..อยากจะปล่อยๆให้เจ้าหล่อนยืนกรี๊ดอยู่ตรงนั้นชะมัด..อยากรู้ว่าคนกรี๊ดจนหมดเสียงจะมีอาการเป็นยังไงน่ะนะ...
.....ถ้าไม่ติดว่าคนทั้งห้องกำลังให้ความสนใจอยู่ละก็...
ผมเงยหน้าสบตา แล้วพูดไปชัดเจน
“พี่ไม่ชอบคุยโทรศัพท์ครับ"
“ทำไมล่ะคะ?”
..บางทีอะไรบางอย่างมันก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลสักหน่อย..
“พี่...ไม่ชอบคุยกับใครโดยไม่เห็นหน้าน่ะ"
..ยืมคำพูดเมื่อคืนของอักษรมาหน่อยล่ะกัน..
“โกหก!!”
..จะเอาเหี้ยอะไรกับกูอีกวะ..
“...ที่ไม่รับโทรศัพท์ฟ่างก็เพราะพี่เทียนคุยกับคนอื่นใช่มั้ยล่ะ!?”
ป๊อก..
ไส้ดินสอที่เขียนๆอยู่ถูกอารมณ์บางอย่างกดให้มันหักลงง่ายๆ คลื่นความเงียบงันแล่นเข้าเกาะกุมบรรยากาศภายในห้องเรียนเด็กโควต้าพิเศษแห่งนี้แทบจะในทันที ผมวางปากกาลงเบาๆ..อะไรบางอย่างทำให้ทุกอย่างเหมือนจะหยุดนิ่งไปเลยระหว่างที่ผมเหยียดกายลุกขึ้น..และใช้ส่วนสูงข่มคนตัวเล็กโดยไม่ได้ตั้งใจ..
...หรือบางที...อาจจะตั้งใจก็ได้...ช่างมันเถอะ...
“ข้าวฟ่างพูดว่าอะไรนะครับ?”
“พ..” เจ้าหล่อนถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตา "ฟ่างถามว่าพี่เทียนคุยกับคนอื่นใช่มั้ย...คะ?”
...เหมือนเมื่อครู่จะไม่ได้สุภาพเท่านี้นี่นา?
“ถ้าพี่คุยกับคนอื่น...แล้วจะทำไมเหรอครับ?”
“ก็พี่เทียน...ถ้าพี่เทียน...คุยกับ...คนอื่น....”
“ข้าวฟ่างครับ พี่ว่าฟ่างเข้าใจผิดอะไรบางอย่างแล้วล่ะ..."
ผมยกมือเสยผมพร้อมรอยยิ้มอ่อน ที่พยายามเจียระไนมันออกมาให้หวานล้ำที่สุดแล้วเท่าที่จะทำได้
“...ฟ่างคิดว่า...ฟ่างมีสิทธิอะไรในตัวพี่เหรอครับ?”
กึก..
ผมรู้..เพียงแค่ใช้สายตาปกติของผมจ้องเข้าไปในดวงตาคู่นั้น..หล่อนก็คงพร้อมที่จะหลั่งน้ำตาเรียกร้องความสนใจออกมาง่ายๆเชียวล่ะ..
ผมไม่ได้พูดอะไร ในขณะที่ทั้งห้องเลิกให้ความสนใจกับพวกเราสองคนในเวลาต่อมา
..เพื่อนผมทุกคนชินกับบรรยากาศกดดันแบบนี้แล้วล่ะ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีผู้หญิงเดินเข้ามาเพื่อวี๊ดว้ายใส่บ้องหูผม และไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทำตัวแบบนี้เพื่อบังคับให้พวกหล่อนเงียบ
แรก..ผมคิดว่าจะคั่วเธอเก็บไว้กินทีหลังก่อน..แต่ตอนนี้อารมณ์รำคาญมันมากกว่า..
..หล่อนคงไม่หาว่าผมใจร้ายหรอกครับ เพราะผมใจร้ายจริงๆ..
“ฟ่าง...ฟ่างเป็น....”
“รุ่นน้องที่โรงเรียนครับ"
“..แต่...ฟ่างชอบพี่เทียนนะคะ...แล้วที่เราทำกันมาทั้งหมด...?”
“พี่ไม่เคยรู้สึกแบบนั้นกับฟ่างเลยครับ...”
“.....แต่..”
“ไม่เลย" ผมย้ำ "..แม้แต่สักนิดเดียว"
คนตรงหน้าก้มหน้าก้มตา แล้วถามเสียงเบา..ไม่ยอมละความพยายาม
“ต้องทำยังไง....ฟ่างถึงจะได้....ถึงจะได้คบกับพี่เทียนคะ....?”
..นี่หมายความว่าที่ผมพูดไปทั้งหมดเธอไม่เข้าใจเลยรึไงกันนะ?..
เอ้อ..ผมลืมไปว่าระดับสติปัญญาของคุณหนูห้องเด็กเส้นคงไม่ได้เลิศเลออะไรมากมายเท่าไหร่ ผู้หญิงที่วันๆเอาแต่กดโทรศัพท์มือถือกับใช้ชีวิตสาวน้อยไปวันๆแบบนี้...แต่จะเหมารวมทั้งห้องเด็กเส้นก็คงเป็นไปไม่ได้ อย่างนายอักษรอะไรนั่นยังฉลาดพอที่จะเจียมเนื้อเจียมตัวเลย...
...ต่างกันลิบลับ...
ผมคลายไหล่ลง แล้วตัดสินใจยิงลูกตรงพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ต่อให้บำเรอพี่ทั้งชีวิต คำปรารถนานั้นยังเป็นไปไม่ได้เลยข้าวฟ่าง"
ผมเคยบอกรึยังว่าผมเกลียดตัวเอง..
...เกลียดที่ยอมให้เพศตรงข้ามให้เข้ามาหาง่ายๆด้วยรูปร่างหน้าตา...ที่เพอร์เฟ็คไปก็เท่านั้นแบบนั้น..
ผู้หญิงที่เข้าหาก็หวังเพียงแค่อยากจะเดินควงผมสักอาทิตย์เอาไปอวดเพื่อนๆหล่อนให้อิจฉาตาลุกเป็นไฟ พอนานวันเข้าก็จะเริ่มทำตัวงี่เง่าไร้สาระ แล้วสุดท้ายก็เลิกราไปเอง...
นั่นเป็นบทสรุปที่ผมคำนวณได้ไม่ยากเพราะมันเคยเกิดขึ้นแล้ว..
แรกทีเดียวผมก็เคยคบกับพวกผู้หญิงนะ จนกระทั่งพวกหล่อนทำตัวแบบเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ว่ากี่คนต่อกี่คน พอมีอะไรกันหนึ่งครั้งก็นึกไปเองว่าไอ้เป็นเจ้าเข้าเจ้าของได้ครอบครองผม..ผมที่รู้ตัวอยู่แล้วว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันไม่จีรังอยู่แล้วก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรพวกหล่อน และผันตัวมาใช้ชีวิตโดยเปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้าแทบทุกวัน..
..แรงดึงดูดที่เหมือนแมลงวันตอมขี้แบบนี้...ไม่เคยมีสักวินาทีที่ผมคิดจะภูมิใจ...
แต่ไม่รู้สิ..มันเหมือนเป็นสาเหตุเพียงประการเดียวที่ทำให้ผมยืนอยู่ตรงนี้ได้..ทรงอำนาจขนาดนี้ได้...อำนาจบ้าๆที่ถูกเรียกว่า 'รักร้าย' นั่นแหละ...
นอกจากเป็นการรวมกลุ่มกันของคนที่มีความหน้าตาดีและความสามารถระดับเทพแล้ว..รักร้ายยังมีอะไรดีกว่านั้นเยอะ..สามารถทำผิดกฏของโรงเรียนได้หลายๆอย่างตามที่ได้บัญญัติไว้ มีอภิสิทธิ์แบบที่อาจารย์ไม่ค่อยกล้าหือ..แถมยังเป็นหน้าเป็นตาให้กับโรงเรียนเหมือนสินค้าในตู้โชว์...หรืออะไรประมาณนั้นแหละ...
..และผมก็ใช้ 'อำนาจ' พวกนั้นจนเบื่อแล้วด้วย..
“อ...พี่...เทียน...อา..อะ..!!”
เสียงครางกระเซ่าดังระงมสลับกับเสียงหอบถี่กระชั้น สองมือกดลงที่หัวไหล่เล็กจับให้อีกฝ่ายนอนราบไปกับพื้นโดยไม่มีอาการขัดขืนปรากฏให้เห็นอย่างที่ควรจะเป็น เม็ดเหงื่อผุดพรายทำให้ผมรู้สึกไม่สบายตัวนัก..ให้ตายสิ..ก็รู้อยู่แก่ใจว่าห้องเก็บเอกสารย่อมไม่ติดเครื่องปรับอากาศอยู่แล้วแท้ๆแต่ก็ยัง...
ไม่หรอก...สิ่งที่ผมหงุดหงิดน่ะ..
.....คือเสียงแหลมปรี๊ดที่ไม่เคยรู้จักระงับอารมณ์นี่ต่างหาก...
“...พ..อ้า...อ๊า!!”
“....เงียบ....”
“พี่เทียน...”
“.....บอกให้เงียบ...”
ผมกดเสียงโทนต่ำขณะขยับร่างกายโยกไปตามหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์อย่างสิ้นเชิง นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ผมเกลียดตัวเองชะมัด..รู้ทั้งรู้ว่ามันผิดมันไม่ดี..แต่ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ได้หน้าตาเฉยกันนะ...
......นอกจากคำตอบที่ว่าอีกฝ่ายเป็นคนยั่วก่อน...ผมก็ไม่มีข้ออ้างดีๆอันไหนอีกแล้วล่ะครับ...
นิโคตินที่ถูกอัดเข้ามาทันทีหลังกิจกรรมอย่างว่าทำให้สมองผมโล่งขึ้นมานิดหน่อย ผมเปิดหน้าต่างให้อากาศระบายก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่ง แล้วพ่นควันขโมงออกไปด้านนอก..อย่างน้อยผมก็ยังใจดีพอที่จะให้คนที่นอนกึ่งเปลือยด้านในได้รับอากาศบริสุทธิ์บ้างล่ะน่า..
เวลาผ่านไปนาน..นานมากพอที่เด็กสาวจะตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา มากพอที่บุหรี่ในมือผมจะหมดมวน
หล่อนช้อนตาพร่ามัวมองผม
...แล้วร้องไห้...
ผมไม่ได้สนใจกับเสียงสะอึกสะอื้นนั้นเท่าที่ควร สาเหตุประการแรกคือเจ้าหล่อนเป็นฝ่ายเชิญชวนผมก่อนและตอนนั้นผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะปฏิเสธ ความหงุดหงิดที่ก่อเกิดในใจมันมากพอที่จะทำลายอีกฝ่ายให้แหลกคามือ..
ข้าวฟ่างไม่ได้โทษผม แต่ผมก็เข้าใจดีว่าหล่อนไม่มีสิทธินั้น..ที่หล่อนเสียน้ำตาไม่ใช่เพราะผมเป็นผู้ชายที่ไม่ดีพอ แต่มันไม่ได้ออกมาในรูปแบบหวานล้ำแบบบทกวีหรือที่นิยายพร่ำพรรณนา..
...ครั้งแรกเหมือนจะหอมหวาน...เปี่ยมไปด้วยความอยากรู้อยากลอง...
......แต่ผมว่าร้อยทั้งร้อยของผู้หญิงแบบนี้...จะมาคิดได้ก็ตอนสูญเสียมันไปแล้วเท่านั้นแหละครับ...
...สิ่งมีชีวิตที่...น่าสมเพช...
ผมหวังว่าที่ผมเพิ่งคิดออกไป..ผมคงไม่ได้ด่าหล่อนหรอกนะ...?
ข้าวฟ่างหยุดร้องไห้เพื่อใส่เสื้อผ้าแต่งกายให้เรียบร้อย เจ้าหล่อนคงเข้าใจความหมายที่ผมบอกออกไปตั้งแต่เมื่อเช้าขึ้นมาได้ในทันที เธอหันมามองหน้าผม..ผมมองกลับโดยไม่ได้พูดอะไร..
“...ฟ่าง...กลับห้องก่อนนะคะ...”
เมื่อเห็นว่าผมไม่ได้เหนี่ยวรั้งตัวเอาไว้..เธอก็ก้มหน้าก้มตาแล้วเดินกระเผลกออกนอกห้องเก็บเอกสาร..
..แล้วประตูห้องก็ปิดลง..
ผมไม่คิดว่าการหยิบบุหรี่อีกมวนออกมามันดีอะไรนัก เลยกระโดดลงมาจากขอบหน้าต่าง..หยิบทิชชู่มาห่อถุงยางอนามัยใช้แล้วยัดไว้ในกระเป๋ากางเกง อนึ่งจะทิ้งไว้ในโรงเรียนมันเป็นอะไรที่ไม่ปลอดภัยนัก ผมเรียนรู้มาหลังจากทำแบบนี้มาเกือบครึ่งหนึ่งของชีวิต...
ผมหยิบมือถือขึ้นมามองนาฬิกาข้อมือ แล้วพบว่าตัวเองเพลิดเพลินกับพรหมจรรย์คนอื่นมาถึงครึ่งวัน..
คิดแล้วก็ติดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อย พาดเนคไทสีเทาที่มีแถบคาดสีดำสนิทต่างจากนักเรียนทั่วไปไว้บนบ่า..มันคือสัญลักษณ์ของรักร้ายที่ผมเห็นมันมาตั้งแต่ขึ้นม.1...จนตอนนี้ชินชาไปเรียบร้อยแล้วล่ะ..
อีก5นาทีคาบบ่ายจะเริ่ม...
..หิวนิดๆแหะ..
....คงเพราะ...ออกกำลังเยอะไปหน่อยละมั้ง...
...เดี๋ยวนะ..ไม่สิ...
ผมชะงักเท้าที่กำลังก้าวยาวๆไปตามระเบียงทางเดิน ยกมือลูบท้องตัวเองเหมือนเพิ่งระลึกอะไรที่สำคัญมากๆได้..
...........'มักกะโรนีอบชีส' ล่ะ...?
----------
..พระเจ้า..
..อักษร อัครมณฑา...โดดเรียนคาบบ่าย..?
ผมเพ่งมองออกไปนอกหน้าต่างซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ได้สนใจอาจารย์ประจำวิชาภาษาไทยที่กำลังพล่ามอิเหนาให้ฟังอยู่เลยแม้แต่น้อย นั่งพิจจารณาห้องเด็กเส้นเรียงตัวเลยกระมังตราบเท่าที่สายตามองเห็น นึกอยากจะยกมือถามใครก็ได้ที่มีกล้องส่องทางไกลชะมัด..แย่จริง..ไอ้การที่ไม่เห็นเขานั่งอยู่ที่เดิมมันทำให้แทบบ้า..
...ประสาทแดก...
...อักษรจะเข้าเรียนหรือไม่เข้าเรียนมันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเราเลยนี่หว่า...
ถอนหายใจเสร็จสรรพแต่ก็ยังอดนั่งมองต่อไปไม่ได้ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดผมแท้ๆแต่ก็กังวลใจต่อไปทำบ้าอะไรไม่รู้ ผมยกมือเสยผม..ตัดสินใจว่านี่จะเป็นการเหลือบมองครั้งสุดท้ายแล้วล่ะ
ช่างมันเถอะน่า ก็แค่มักกะโรนีอบชีส..
...ช่างมันเถอะ!!
“มึงเป็นไรป่าววะ? ดูลุกลี้ลุกลน....”
“เปล่า" ผมตอบทันที แล้วตีสีหน้าให้เหมือนปกติโดยเร็วที่สุด "ไม่มีอะไรนี่ อากาศร้อนมั้ง"
“เออจริงสินะ นั่งอยู่ใต้แอร์นี่"
“อือ"
รีบโบกพัดให้ตัวเองประกอบฉากเหมือนดาราตุ๊กตาทอง เพื่อนที่นั่งข้างๆขมวดคิ้วเหมือนจะเอะใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา..ผมหมุนตัวเองหลังพิงกับหน้าต่างเพื่อดึงดูดความสนใจ อย่างน้อยมันก็ช่วยได้มากเพราะผมต้องหมุนคอ180องศาเพื่อหันไปมอง....ต่อต้านไปแบบนั้นทั้งๆที่รู้สึกว้าวุ่นในอกอย่างบอกไม่ถูก..
เพื่อนบางคนแอบเหลือบมามองผม เพราะพวกเขาคาดเดาเหตุการณ์ได้เลยว่าอะไรที่เกิดขึ้นไปแล้วเมื่อเช้า แล้วผมก็ส่งสายตากลับไปแบบที่ไม่ได้บอกอะไร อย่างที่ผมเคยพูด..นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ไม่ใช่สถานการณ์ที่ยากเกินจะรับมือ..
..ไอ้ที่ยากน่ะ..ผลพวงจากเหตุการณ์นั้นต่างหาก...
การที่ผมลืมกลับมาทานข้าวด้วยกันนั่นก็อีกเรื่อง แต่สิ่งที่ทำให้ร้อนรนกว่าเดิมคือการที่ไม่เจอเขาอยู่ตรงนั้นมากกว่า!
.....จะเป็นอะไรมั้ยนะ?
..ไม่หรอก อักษรดูเป็นคนเข้มแข็งจะตาย เรื่องแค่นั้นไม่น่าที่จะ....
แล้วผม...จะกังวลเรื่องนั้นทำไมกันนะ?
หมดคาบวิชาภาษาไทยไวเหมือนโกหก ผมรู้สึกไม่มีอะไรเข้าหัวเลยสักนิด...จริงอยู่ที่ถึงแม้ผมจะไม่ใช่เด็กเรียนอะไรก็เถอะแต่นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมไม่มีสมาธิได้ขนาดนี้ ผมถอนหายใจ..ชักเซ็งกับการที่ตัวเองว้าวุ่นแบบนี้โดยมีสาเหตุที่รู้ชัดแจ้งอยู่แล้ว ผมไม่จำเป็นต้องแคร์อะไรด้วยซ้ำตราบใดที่..
..อ๊ะ..
...หมอนั่น..เข้ามานั่งแล้ว...
ร่างโปร่งผอมและก็ขาวเหมือนกระดูกเดินได้แบบนั้นนั่งอยู่ที่เดิมที่ผมพยายามเพ่งมองตั้งแต่ต้นคาบ ดูเหมือนเขาเพิ่งจะมานั่งได้ไม่นาน..และผมก็ไม่รู้หรอกว่าเขาไปไหนมา..นั่นแทบจะกลายเป็นปัญหาโลกแตกเลยล่ะ...
เขาเห็นผมทันที
..แล้วยิ้มโบกมือทักทายคล้ายกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
เอาล่ะ..การกระทำโคตรจะปกติแบบนั้นมันกระตุ้นต่อมความโกรธผมได้อย่างไม่น่าเชื่อจริงๆ ผมสะบัดหน้ากลับมาไม่ได้ทักทายตอบอะไรเลยแม้แต่น้อย..เมื่อกี้หมอนั่นไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นแน่ๆผมสาบานได้ แล้วจู่ๆก็กลับมา..โดยแทนที่ผมจะคลายความหนักใจ..ทั้งหมดทั้งมวลยิ่งหนักหนาเข้าไปใหญ่...
..บัดซบจริง..
.....ผมจะหงุดหงิดทำไมนะ...?
-
----------
..Pet..สัตว์เลี้ยง..
หัวข้อง่ายๆติดอยู่เกือบกลางหน้ากระดาษแถมมีไฮไลท์ไว้ชัดเจนขนาดที่ต้องยกมือกุมขมับ อยากจะอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีกให้กลายเป็นคำอื่นก็เสือกมีเขียนแปลไว้พร้อมทั้งไทย อังกฤษ จีน ฝรั่งเศส เยอรมัน..บลาๆ..โคตรพ่อโคตรแม่อาภัพ...
...สวรรค์...กลั่นแกล้งชัดๆ...
“อะไรเหรอ?”
โชคดีที่ผมฝึกกลวิธีรับมือกับเสียงน่าตกใจพวกนั้นมาแล้วเรียบร้อยมันเลยไม่ส่งผลกระทบอะไรมากนัก ผมหันไปมองคนตัวเล็กกว่าที่พยายามชะโงกข้ามมาดูใบปลิวที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์ อีกฝ่ายดูเหมือนจะเข้าใจโดยที่ผมไม่ต้องพูดอะไร..แต่เพื่อไม่เป็นการเสียมารยาท..ผมเลยอธิบายสักหน่อย..
“งานน่ะ"
..เข้าใจกันมากขึ้นนะ?..
“ประกวดภาพถ่ายเหรอ?”
“อ่าฮะ"
“ของนิตยสารQ...ที่ขึ้นชื่อเรื่องสัตว์โลกน่ารักใช่มั้ยครับ?”
“คิดว่าใช่..แต่เห็นทำร่วมกันหลายบริษัท"
“หลายประเทศเลยนี่?”
“...ก็ดีกว่าไม่มีงานทำน่ะนะ"
ผมเสไปเรื่อย แล้วยื่นหน้ากระดาษใบสมัครให้ครูบรรณารักษ์ซีร็อกซ์ให้หน่อย เอกสารพวกนี้ส่วนใหญ่ไม่อนุญาตให้ยืมออกนอกหอสมุดครับ..พวกเด็กความสามารถพิเศษมักจะเข้ามาสิงที่นี่เพื่อหางานอะไรสักอย่างทำ...งานที่เป็นหลักฐานให้พวกเราเรียนโรงเรียนนี้ต่อได้ไม่ใช่นั่งตั้งใจเรียนไปวันๆเหมือนห้องอื่น
ใช่ครับ คุณเดาไม่ผิดหรอก..
...ภาพถ่าย...คืองานของผม
และผมคงไม่ต้องพูดอะไรเรื่องนั้นให้อักษรฟัง เพราะเขาคงรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้ว..ก็เป็นเลขานุการคนเก่งของสภานี่นา...
เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อยืมหนังสืออะไรต่อมิอะไรที่เด็กคนอื่นควรทำ และจากการที่เขาเดินตามผมต้อยๆแบบนี้แสดงออกชัดเลยว่าเขาเดินตามผมมา ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก...
....เขาหายไปไหนตอนคาบบ่ายคาบแรก...
..ทั้งๆที่อยากรู้ใจจะขาด..แต่ก็ไม่กล้าถามออกไป..
ผมเดินไปหยิบนิตยสารสารคดีสัตว์โลกมาเป็นปึ๊ง แล้วเดินกลับมานั่งที่โต๊ะโดยมีอีกฝ่ายเดินตามมาติดๆ เขาทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามผม..ชั่วแวบที่เขาก้มหน้าทำให้ผมนึกถึงวันแรกที่เราได้มีโอกาสคุยกัน..
...วัน...ที่เขาบอกว่าชอบผม...
“คุณจะถ่ายภาพแนวไหนเหรอครับ?”
เขาถามขัดห้วงความคิด ผมก้มหน้าลงมาทันที
"ไม่รู้สิ..ยัง...ไม่ได้คิด”
อีกฝ่ายเงียบไปเพราะอะไรไม่รู้..ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง มีเสียงกุกๆกักๆดังขึ้นระหว่างที่ผมพลิกหน้ากระดาษ แล้วถึงจะเริ่มสังเกตว่าอักษรเองก็หยิบคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คออกมากางเหมือนกัน คิดว่าเขาคงต้องทำงานของเขาล่ะ..วันนี้เป็นเย็นวันศุกร์ก็จริงๆแต่ไม่ได้หมายความว่าสภานักเรียนที่เป็นดั่งยอดมนุษย์พวกนี้จะได้พักผ่อน..
....เรื่องทั้งหมดเป็นแค่การสันนิษฐาน...เพราะผมคงนึกภาพไม่ออกถ้าเขาหยิบมันขึ้นมาเพื่อเล่นเฟสบุ๊ค...
ผมรู้สึกว่าตัวเองเสียสมาธิ..แทบไม่ได้มองหนังสือนิตยสารในมืออีกเลยตั้งแต่ที่ไฟจากจอมอนิเตอร์กระทบแว่นกรอบบาง ฉาบให้ดวงตากลมโตเหมือนเด็กทารกคู่นั้นพราวระยับขึ้นมาจากเดิมนั่น...
และผมคงจ้องภาพนั้นนานเกินไปหน่อย รู้สึกตัวอีกทีก็ต้องพูดอะไรสักอย่างแล้วเพราะเขาเลื่อนดวงตามาสบ ซ้ำยังส่งรอยยิ้มบางให้เหมือนตั้งใจจะถามผมว่า 'อะไรหรือ?' โดยไม่เอื้อนเอ่ยวาจา..
“ถ้าคุณมีธุระ...คุณจะกลับไปก่อนก็ได้นะ"
ผมพูดออกไป..ตามมารยาทน่ะนะ..
เขาเอียงคอรับ
“คุณรำคาญรึเปล่าครับ?”
ผมมีคำตอบให้เขาคือการไม่ปฏิเสธหรือตอบรับอะไร อักษรประสานมือไว้บนโต๊ะแล้วยิ้มกว้าง
"คือผมคิดว่า..เวลาที่พวกติสต์ๆเค้าใช้ความคิดกันน่าจะต้องเวิ่นเว้ออะไรสักอย่างออกมาคนเดียว...มันคงจะดีกว่าถ้ามีใครสักคนนั่งด้วยก่อนจะถูกมองว่าเป็นตัวประหลาด...”
...น่าเสียดายที่การคาดเดานี้ผิดไปกว่าครึ่ง..เพราะผมเป็นพวกคิดเยอะมากกว่าสาธยายพวกนั้นออกมาเป็นคำพูด..
อีกครึ่งที่ถูกคือ 'พวกเรา' มักถูกมองแปลกๆเวลากำลังสร้างภาพในหัวด้วยการวาดมือหรือแสดงสีหน้าประหลาดๆออกไป
..............มันต้องมีคนนั่งอยู่ด้วยจริงๆนั่นแหละ..
“เพราะงั้น...ถ้าคุณอยากพูดอะไรออกมาก็ไม่ต้องเกรงใจครับ กันลืม..ผมพร้อมจดเสมอนะ!”
เขาชูปากกากับสมุดจดให้ผมดูเป็นหลักฐาน..นั่นเป็นงานของเลขานุการในที่ประชุมด้วย..และผมมั่นใจว่าเขาค่อนข้างถนัดทีเดียว...
..ให้ตาย..
.....ผมจะยิ้มทำไมเนี่ย..
“ที่จริง...” ผมกระแอมกระไอ เปลี่ยนนิตยสารมาเปิดดูอีกเล่ม "ผมก็คิดไว้บ้างแล้วล่ะ..เพียงแต่ยังไม่เคลียร์นัก..”
“คุณ...อยากจะพูดอะไรกับผมสักหน่อยมั้ย?”
น้ำคำง่ายๆ ประโยคเรียบๆ..แต่อาจจะเป็นเพราะน้ำเสียงและท่าทางที่เหมือนจะคอยให้ความสนใจแบบนั้นมันเริ่มทำให้ผมรู้สึก...ตื้นตันนิดๆ ไม่ว่าใครก็คงรู้สึกดีที่ตัวเองกำลังเป็นที่จับตามองของคนทั่วไป ยิ่งเวลาที่พูดเรื่องที่ตัวเองสนใจออกไปก็ปรารถนาอยากให้คู่สนทนาตั้งใจฟัง....และผมก็ไม่ปฏิเสธว่าตัวผมเองเป็นหนึ่งในนั้น
..ต่อหน้าอักษร..ผู้เป็นคนมีมารยาทในการพูดและการฟังที่ดีเยี่ยมแบบนี้แล้วด้วย...
.......มันคงเป็นการยากที่จะหักห้ามใจ
ผมไม่กล้าสบกับดวงตาใสแจ๋วเหมือนเด็กทารกนั่นด้วยสาเหตุหลายๆอย่าง เพราะผมเองกำลังสนทนาในสิ่งที่ไม่เป็นตัวเองสุดฤทธิ์กระมังถ้าให้เดา
“มันไม่ได้เจ๋งขนาดไหนหรอก..ผม...แค่รู้สึก...ไม่อยากทิ้งความเป็นตัวเอง"
“แต่เพราะคุณเป็นตัวของตัวเอง...คุณเลยติดโรงเรียนเกษรวิทยาไม่ใช่เหรอครับ? ผมว่ามันวิเศษมากเลยนะ"
..สาบานได้..ว่าที่ผมยิ้มเนี่ยไม่ใช่เพราะดีใจที่มีคนยอหรอกนะ..
“เอ่อ...”
..แย่แล้ว..การที่สบตากับเขามันเริ่มทำให้ผมสูญเสียการควบคุมตัวเอง..
“คุณ...เคยเห็นรูปที่ผมถ่ายบ้างรึเปล่า?”
“เคยสิ" เขาหัวเราะ "ผมเป็นเลขานุการคนเก่งของสภานักเรียนเชียวนะ"
..นี่เขาย้อนผมเหรอ..?
อักษรกระแอมกระไอนิดหน่อย แล้วพยายามอธิบาย "คุณรู้ถึงความแตกต่างระหว่างภาพถ่ายกับภาพวาดมั้ยครับ? ภาพวาดน่ะ..จะแสดงอารมณ์ที่ศิลปินผู้นั้นรู้สึกออกมาในผืนผ้าใบ แต่ภาพถ่าย...จะแสดงมุมมองของช่างภาพออกมาแม้จะสะท้อนในสิ่งเล็กๆก็ตาม...ในกรณีของคุณมันค่อนข้างชัดเจนเชียวล่ะ"
เลขานุการคนเก่งของสภานักเรียนกำลังแลคเชอร์เรื่องบทที่หนึ่งของการถ่ายภาพหรืออย่างไรมิทราบ..แต่นั่นแหละ..ทั้งๆที่ผมรู้เรื่องความแตกต่างเหล่านั้นชัดเจนอยู่แล้วแต่ก็ยังตั้งใจฟังเขาพูด
“อ๊ะ แต่ผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญอะไรมากมายหรอกนะครับ แค่พูดไปตามที่คิด...ผมเองก็ได้มีโอกาสไปดูงานภาพถ่ายดังๆรวมถึงของคุณด้วยค่อนข้างบ่อยเลยครับ ผมเลยเข้าใจว่า...ความสามารถพิเศษที่คัดคุณเข้ามาเรียนที่นี่ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าแผนกอื่นๆของโรงเรียนเลย..."
“....ภาพถ่ายของคุณ....มันว่างเปล่า....ว่างเปล่าจนมีสเน่ห์....”
ดวงตาคู่นั้นสะท้อนแต่ภาพของผม นั่นทำให้ผมรู้สึกว่างเปล่า..ว่างเปล่าในอกจริงๆเหมือนที่เขาเพิ่งพูด
ก่อนอีกฝ่ายจะบรรยายต่อ
"แต่ไม่ถึงกับไร้ชีวิตชีวานะครับ เหมือนคุณกำลังถ่ายทอดความมืดมน...หรือไม่ก็ความเกลียดชังลงรูปภาพ มุมมองของโลกที่ไม่มีแม้กระทั่งแสงสว่างหรือความหวังความสดใส ดูแล้วรู้สึกเจ็บในอก...แต่ก็นะ..บังเอิญเหลือเกินที่ผมชอบความเจ็บปวด"
เขายิ้มจนตาหยีให้กับประโยคสุดท้าย เพียงแต่ผมไม่ค่อยได้ใส่ใจมันเท่าที่ควร..
อักษรอ่านภาพถ่ายของผมเหมือนเพียงแค่สรุปหนังสือเล่มบางๆสักเล่ม...แต่ไอ้ที่ผมเจ็บใจน่ะ..เพราะ 'การอ่าน' ของเขามันทะลุประโปร่งจนผมไม่มีอะไรจะพูดต่อ
..แต่ใต้ความหงุดหงิดนั้น..ผมกลับยิ้มออกมา
“พรุ่งนี้คุณว่างมั้ย?”
คำถามง่ายๆที่ผมรู้สึกประหลาดในอกหลังจากถามมันออกไป
“เอ๊ะ? พรุ่งนี้เหรอ?” เขากระพริบตาปริบๆ แล้วถามต่อตามประสาคนฉลาด "มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“...แค่คิดว่า...ตอนที่ทำงานอยู่มีคนคอยรับฟังบ้างมันก็คงไม่เลว"
อีกฝ่ายหน้าแดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ต้องเสียเวลาสรุปความการ 'นัดเดทในวันหยุดสุดสัปดาห์' ที่ผมเป็นฝ่ายเริ่มชวนครั้งแรก...เขาคงรู้เรื่องของผมมากพอที่จะเดาได้ว่าผมไม่ค่อยได้ให้เวลากับใครตอนที่จำเป็นต้องใช้สมาธิถ่ายรูป(ซึ่งเป็นงานที่ใช้ความเงียบมากทีเดียว และผมมั่นใจว่าเขาจะไม่ทำลายมัน)
อักษรก้มหน้าลงโค้งให้ผมเร็วๆ ก่อนจะรีบว่า
“ขอโทษครับ! ผม...ผมมีธุระต้องไปทำทุกวันเสาร์ ดังนั้น....ผม...”
...ให้ตายสิ..ผมเพิ่งจะหน้าแตกขนาดนี้เป็นครั้งแรก...
“ผมขอโทษครับ เทียน...ผม...ขอโทษจริงๆ"
...แต่หน้ากลับถูกประกอบใหม่ด้วยความเร็วแสงเมื่อเห็นการขอโทษขอโพยจริงจังขนาดนั้น...
“เอาล่ะ" ผมถอนหายใจ "ช่างมันเถอะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร"
“ผมดีใจมากนะครับที่คุณชวน...”
“ช่างมันเถอะ"
“โธ่ ผมขอโทษจริงๆ อย่าโกรธผมแบบนั้นสิครับ...”
“เปล่านี่ ใครว่าผมโกรธ?”
ผมปิดนิตยสารฉับแล้วดันพวกมันทั้งหมดลงตะกร้าเก็บหนังสือเพิ่งอ่าน เสียงพวกมันตกทับถมกันดังปุๆๆดังสนั่นห้องสมุดโดยที่ผมไม่สนใจ..หงุดหงิดนิดหน่อย..เขาไม่รุ้รึไงนะว่าการชวนใครสักคนไปไหนด้วยกันมันต้องใช้ความกล้าเท่าไหร่..
..เอ๊ะเดี๋ยวก่อน..
.....ความคิดเมื่อกี้ผมว่ามันคุ้นๆนะ...?
เมื่อไม่เห็นว่าผมพูดอะไรต่อ อักษรก็ทำหน้าเหมือนโลกจะแตกในอีกสิบวินาทีข้างหน้า
“เทียนครับ"
“หืม?”
“คือ...ผมดีใจมากจริงๆที่คุณชวนผมแบบนี้ ดีใจมากๆและ..และคิดว่าผมคงเป็นคนโง่มากถ้ากล้าปฏิเสธ"
ผมยกมือกอดอก ขณะที่เขาค้อมศีรษะลงอีกครั้ง
“ไปครับ พรุ่งนี้ผมไปแน่ๆ"
“ไม่ต้องหรอก"
“...ผม...”
ดวงตาคู่นั้นหลุบลงทันที เขาพูดคาไว้แค่นั้นแล้วกดไรฟันขาวลงบนกลีบปากสีส้มของตัวเองเหมือนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ นั่นทำให้ผมต้องยกมือขึ้นยอมแพ้
..ให้ตายสิ..หมอนี่กำลังทำให้ผมใจอ่อน..
“วันอาทิตย์ล่ะ? ว่าง.......”
“ว่างครับ!!”
..ทันที..เหมือนซ้อมมาก่อน..
..ยิ่งไปกว่านั้น...ใบหน้ายิ้มแฉ่งแป้นแล้นนั่นมันอะไร..?
แน่นอนว่าคนอย่างอักษรคงไม่ปล่อยให้ผมสงสัยได้นานนัก ทว่าเขาก็เลือกที่จะเปลี่ยนเรื่อง
“แล้ว..คุณจะไปถ่ายที่ไหนหรือครับ?”
“..เดี๋ยวค่อยบอกวันนั้นล่ะกัน"
“เอ๋? แล้วจะนัดเจอกันที่ไหนล่ะครับ?”
ถ้าเป็นปกติสาวๆทั่วไปคือผมจะไปรับพวกหล่อนที่บ้านครับ แต่ครั้งนี้ผมไม่มั่นใจว่าจะพูดคำๆนั้นออกไปดีมั้ย..แต่ก็นั่นแหละ ทันทีที่คนตรงหน้าสบตา..เขาก็เลือกที่จะตัดสินใจเองเออเองทันควัน
“ไม่จำเป็นต้องมารับผมถึงหน้าบ้านหรอกครับ! ผมไม่ใช่พวกผู้หญิงสักหน่อยไม่เห็นต้องเจนท์ขนาดนั้นเลย...เอางี้ดีมั้ยครับ...แปดโมงเช้าเจอกันหน้าบ้านคุณเป็นยังไง?”
เขาบอกให้ผมไม่ต้องเจนท์..แต่นี่เล่นบริการถึงที่..
ผมเกาแก้ม ไม่รู้จะเถียงอะไรดี “8โมงเช้าเลยเรอะ?”
“....อ่า....ผมแค่นัดเช้าๆจะได้อยู่กับคุณนานๆน่ะครับ แค่ลองเสนอ...คุณว่ายังไงว่าตามนั้นเลย!”
“สัก...เก้าโมงครึ่งล่ะกัน ว่าแต่..คุณรู้จักบ้านผมเหรอ?”
“รู้สิครับ"
..ไม่น่าถามเลย..ก็เลขานุการคนเก่งนี่นา..
บางทีไอ้เรื่องที่ต้องจำข้อมูลทุกอย่างของนักเรียนทั้งโรงเรียนมันก็จะสะดวกสบายเกินไปแล้วนะ..ถ้าผมเป็นนักวิทยาศาสตร์โรคจิตคงอยากจะจับเขาขึ้นเตียงผ่าตัด..แล้วใช้มีดคมกริบชำแหละสมองปราดเปรื่องนั่นออกมาดูสักกะหน่อย หวังว่าคงไม่มีเอเลี่ยนบ้าที่ไหนฝังชิพประหลาดลงไปหรอกนะ..
เดี๋ยวก่อน..
...ถ้าเขารู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับผมจริงถ้างั้น...
แว่บนึงที่ผมมองเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวาดระแวง ก่อนจะสงบจิตลงได้เมื่ออีกฝ่ายจ้องกลับมาด้วยดวงตาบริสุทธิ์ไม่มีเลศนัยอะไรทั้งสิ้น
...ถ้าผมจะโดนนัยน์ตาซื่อๆนั่นหลอกอีกครั้ง...ผมคงโง่มาก...
พอเห็นว่าผมลุกขึ้นยืนเขาก็รีบเก็บของทันที..และด้วยสาเหตุอะไรไม่ทราบทำให้ผมยืนรอเขาอยู่แบบนั้นจนกระทั่งทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย
ผมเดินนำเขาออกจากหอสมุด..ที่จริงมันคือห้องสมุดแหละครับแต่ผมเรียกจนชินปากว่า 'หอสมุด' เพราะมันเป็นตึกที่แยกออกมาจากตึกเรียนเลยด้วยซ้ำ หอสมุดประกอบด้วยชั้น3ชั้นหลัก..ชั้นล่างคือชั้นที่พวกผมอยู่..คือบรรจุเอกสารเสริม นิตยสาร หนังสือเล่มหนาๆมีสีสันและราคาแพงที่ไม่อนุญาตให้ยืมออกไปไว้ครบถ้วน ส่วนชั้น2-3คือตัวห้องสมุดที่ประกอบไปด้วยสื่อการเรียนรู้จำนวนมากและห้องค้นคว้าที่เอาไว้ประชุมกลุ่มที่พวกห้องทุนชอบมาใช้กัน
อักษรเดินตามมาโดยไม่ได้พูดอะไร เขาอาจจะมีญาณวิเศษรู้ว่าผมไม่ค่อยอยากฟังอะไรตอนนี้ก็ได้กระมัง...
เราควรแยกกันที่หน้าประตูโรงเรียน
ผมหยุดเดิน..เขาก็หยุดตาม อักษรกำลังเพียงยิ้มและโบกมือให้ผมเหมือนที่เขาชอบทำ...มันเป็นสัญญาณที่ค่อนข้างชัดเจนเลยว่าถ้าผมไม่พูดอะไรออกไปสักอย่าง...ผมคงจะกลายเป็นไอ้บ้าทันทีเลยล่ะ
“...เจอกันวันอาทิตย์นะ"
เขายิ้มกว้างให้คำพูดนั้นของผม
“ครับ เจอกันวันอาทิตย์"
TBC
==========================
จบไปอีกหนึ่งตอนนนนนนน
เริ่มหวั่นไหวแล้วใช่มั้ยหนุ่มเทียนของอิป้าา
เรื่องนี้ไม่ดราม่านะคะ แล้วก็ไม่ได้มีแนวโน้มจะออกไปทางกุ๊กกิ๊กน่ารัก
คือดราม่าในที่นี้ของโอหมายถึงเรื่องที่อ่านแล้วเครียด เส้นสมองจะแตกใช่มั้ยล่ะ?
แต่คือ...มันซึ้ง มันอุ่นในอก มัน...มันอ่านแล้วต้องยิ้มตาม
นั่นแหละเป็นคอนเซ็ปท์ของเรื่องนี้..คอนเซ็ปท์ที่ยากพอสมควรเลยล่ะ 5555
เพราะงั้นสไตล์การดำเนินเรื่องมันจึงค่อนข้างแบบ..น่าเบื่อ..คือเรื่อยๆไม่มีอะไรมาลุ้นระทึกมากนัก(มั้ง)ค่ะ :D
แน่นอนว่าโอไม่คาดหวังจะให้ทุกคนชอบเทียนไข แต่อยากให้ทุกคนรักอักษรค่ะ กร๊ากกกกก
((โคตรพ่อโคตรแม่ลำเอียง.......))
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ :D
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:z13:
จิ้มมมมมมมมมมม
...................................................
เทียนไขแรงไปจริงๆนะ คือแอบสงสารพวกผู้หญิงหน่ะ ถึงเธอจะร้ายยังไงแต่ก็....
เสพความน่ารักของอักษรอย่างที่คุณโอต้องการดีกว่า แต่ ก็แอบสงสารอักษร แน่นอนว่าอักษรต้องรู้ว่าเทียนไขหายไปไหนมา
แล้วที่อักษรโดดไปก็คงต้อง...อ่านะ คนนะไม่ใช่พระอิฐพระปูน นั่นผู้ชายที่ตัวเองชอบนี่นา
แอร๊ยยยยย ไอ้บ้านี่คาดเดาไปต่างๆนาๆยังไม่ทันรู้เลยว่าเรื่องเป็นยังไง
ว่าแต่ " “....อ่า....ผมแค่นัดเช้าๆจะได้อยู่กับคุณนานๆน่ะครับ แค่ลองเสนอ...คุณว่ายังไงว่าตามนั้นเลย!”"
หนูอักษร "ลองเสนอ" เร๊อะ? ไม่กลัวเค้าสนองมาหนักๆหรอครับหนุ่มน้อย อ่านตรงนี้แล้วมันสะดุดกลัวบรรทัดต่อไปทันที
แต่ผมคงคิดมากไปคนเดียว กร๊ากกกกกกกกกกกก
รักอักษร
รอต่อต่อไปครับ
-
จิ้มไม่ทัน orz :z3:
----------------------------------------------------
ตอนนี้บอกไม่ถูกว่าจะด่าเทียนหรือจะชมเทียนดี 55555555
เทียนทั้งเลวทั้งน่ารักไปในคราวเดียวกันเลยอ่ะ
ที่เทียนทำมันเเรงไปนะ แต่ก็ทำให้รู้ความคิดในหัวเทียนดี อืม รวมๆแล้วมันก็ดูเรียลดีสำหรับคนๆนึง
ส่วนเรื่องที่ว่าน่ารักนี้ เทียนดูซื่อมากเวลาอยู่ต่อหน้าษร ทำหยังกะหนุ่มเเรกรุ่นเพิ่งหัดจีบสาวไปได้ 5555 น่ารักจริงๆ
ไม่มีอะไรจะเม้นเเล้ว เพราะสครีมไปเเล้วอ่ะนะ เจอกันวันอาทิตย์ละกัน :)
รักเทียน รักษร รักพี่โอ :L2: :L2:
-
เทียนนนนนนนนนนน !!!!!! :z3:
หลากหลายความรู้สึก ที่เทียนด่าผู้หญิงมันก็แอบเคืองนิดๆ ผู้หญิงดีๆก็มีนะว่อยยยยยยย
มาส่วนอักษร น่ารักอ่ะะะะ :-[
หายไปไหนคาบแรก ? มักกะโรนีรึเปล่า
เริ่มแล้วใช่ป้ะ แน่ะๆ เริ่มแล้วดิ o8
-
เทียนกำลังเจอคนที่ถูกใจ ตรงใจ และเข้าใจในตัวเทียนเอง
เทียนรับอักษรเข้ามาภายในใจง่ายๆทั้งที่ กับคนอื่น เทียนมีกำแพงป้องกันที่แน่นหนา
แต่เชื่อได้ว่า การที่เทียนไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้่กับใคร และ มีปม ที่ไม่เชื่อในความรัก จะทำให้เทียน รับใจตัวเองยากนะ
แต่ชอบความน่ารักของทั้งเทียน ทั้งอักษร มาก
อักษร ไอเลิฟยู ชั้นรักเธอ :กอด1:
-
เทียนไข รู้สึกว่าจะสับสนใจตัวเองนะเนี๊ย...ฮ่าๆๆๆ
ถ้าอยากจะรู้ว่าอักษรหายไปไหน ทำไมไม่ถามไปเลยหล่ะจะมานั่งหงุดหงิดทำม๊ายยยย--!
ปล.น้องอักษร น่ารักหว่ะ..
-
อักษร จะทำให้เทียนค่อยๆเปลี่ยนไปหรือเปล่า
-
โอเค เจอกันวันอาทิตย์ค่ะ :jul3:
เทียนน่ารักขึ้นนิดนึงง เริ่มแล้วสิ เริ่มเขว
แต่แกนิสัยเสียจริงจริ๊งงงงงงงงงงงงง แย่
อักษรดูแบบเจ้าเล่ห์เงียบอ่ะ คือเหมือนรู้ทุกวัน แต่ทำเป็นไม่รู้ซะงั้น
-
เราดีใจที่คุณโอบอกว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่า^^ และขอยืนยันว่ามันไม่น่าเบื่อเลย มันสนุกมากกกกกกกกกกกและลุ้นระทึกมันทุกตอน....หมายถึงลุ้นไปกับความคิดของตัวละคร ทั้งเทียนไขและอักษรเลย
-
เค้ารักอักษรแล้วอ่ะ >< :o8: :o8: :o8:
แต่เทียนไขนี่ดูมีความเลวร้ายบางอย่างแฝงอยู่ ฮึ!!
-
แน่นอนว่าโอไม่คาดหวังจะให้ทุกคนชอบเทียนไข แต่อยากให้ทุกคนรักอักษรค่ะ กร๊ากกกกก
((โคตรพ่อโคตรแม่ลำเอียง.......))
พี่โอบรรลุจุดประสงค์ค่ะ หลงรักน้องอักษรเต็มๆ
อิเทียน! เห็นแกรมีอาการตั้งแต่วันแรกละ
แล้วอาการก็เริ่มหนักขึ้นๆทุกวันนะรู้ตัวม๊ายยยย ย
-
แต่ละเรื่องไม่ซ้ำรสกัน ชวนให้อ่านตามจริงๆค่า
-
เราว่าสองคนนี้เข้ากันได้ดีมากนะ ดูจากไลฟ์สไตล์
-
กรี้ดดดดดดดดดด มักโรนีวววววว *กรีดร้อง*
เทียนเห็นแก่กินนน //โดนชก หลงง หลงงอักษร(?) น่ารักโครตตต (*^&%W(^%Q@(#_ โอ้ยอ่านแล้วเดมเมจ
แต่ยิ่งรู้สึกอ่านแล้ว อักษรเมะกว่าเทียนไขเยอะเลย *ขำ*
-
อ่านแล้วยิ้มตาม.....จริงๆนะ :o8:
อักษรแม่งงงงงง จะน่ารักไปไหน
รักอักษร เอฟซีอักษร เลิฟยู จุ้บๆ :กอด1:
-
ไม่มาม่าOMGเป็นอะไรที่อ่านแล้วโคตรจัดีใจเลย :กอด1:
-
เทียนเริ่มหวั่นไหวแล้ววววว!!! > <
แอบเถียงตัวเองในใจว่าไม่มีอะไร ไม่คิดอะไร.. ซึนสินะ ! 55555555555
อักษรหายไปไหนตอนคาบบ่ายยยย ??
น้องจะเสียใจมั้ยยที่อิเทียนลืมม ? มักกะโรนี TT'
ตอนแรกก็แอบหมั่นไส้ สมน้ำหน้าข้าวฟ่างอยู่.. แต่ตอนนี้สงสารมากกกกกกกกกก !!!
ทำไมอ่ะะะ ไปยอมเทียนมันทำม๊ายยยยยยยยยยยยยย !! ฮืออออ ขอให้เจอคนดีๆนะหนู T___T
ปล. อักษรน่ารักกกกกก :-[
-
ชอบอักษรที่สุดเลย~
-
ข้าวฟ่าง เธอเพิ่งจะมัธยมนะ!!!
รับไม่ได้จริงๆ หรือว่าเรามันหัวโบราณเกินไปแล้ว
อักษรน่ารักสุดยอดอ่ะ โมเอ้ตลอด
มันน่าเอ็นดู น่ารัก น่าเลี้ยง
-
ถึงผู้เขียนไม่บอกให้เรารักอักษร เราก็หลงรักนางหัวปักหัวปำแล้วล่ะค๊าาา
นางควีนนน ตาใสวิ้งๆ โมเอ้~ :o8: :m1:
หนุ่มเทียนก็ แบบว่า หวั่นไหวแล้วอ่าดี๊ :give2:
:กอด1:ให้กำลังใจผู้เขียนนะฮ๊าาาา
-
กรี๊ด!!!!!!!!! อักษรน่ารักอ่ะ
เอ๊ะๆ ว่าแต่วันเสาร์อักษรต้องไปไหนหรอ ถึงไปกับเทียนไขไม่ได้อ่ะ อยากรู้ๆ
-
หลงน้องอักษรจนเงยหน้าไม่ขึ้นแล้ว :o8: :o8:
เทียนไขอ่านมาถึงตอนนี้ สำหรับเค้าคิดว่าเทียนไขเป็นคนที่จิตใจดีพอตัว
แต่ร่างกายไม่สนองตาม แถมยังเป็นเมะที่ซึนเสมอต้นเสมอปลายอีก
เป็นกำลังใจให้พี่โอนะคะ :กอด1:
-
นี่เราเป็นโรคจิตเหรอเนี่ย ทำไมตรูไม่ดี๊ด๊าไปกับความน่ารักของอักษร
แต่ดันติดใจเทียนไข ;___;
แบบที่อักษรบอกมันมืดมน แต่ดึงดูด พ่อคุณเป็นเหมือนหลุมดำที่ดูดทุกสิ่งจมลงสู่ความมืดไร้ที่สิ้นสุด
แต่ก็หยุดตัวเองไม่ให้มองตามไม่ได้
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
เทียนเริ่มสนใจน้องอักษรแล้ว
-
กรี๊ดดด
"ผมลืมไปว่าระดับสติปัญญาของคุณหนูห้องเด็กเส้นคงไม่ได้เลิศเลออะไรมากมายเท่าไหร่"
“ต่อให้บำเรอพี่ทั้งชีวิต คำปรารถนานั้นยังเป็นไปไม่ได้เลยข้าวฟ่าง"
:z6: อ่านแล้วรู้สึกเหมือนโดนเทียนไขโดนถีบ
:laugh: เราจะไปเครียดทำไม เราไม่ใช่คุณหนูเด็กเส้น แค่กดโทรศัพท์ไปวันๆ เหมือนกัน แหะๆ
เหมือนเทียนไขมีสองภาพ ภาพหนึ่งที่ทุกคนสัมผัสได้ ความเป็นรักร้าย บุคลิก เสน่ห์ และความเป็นตัวของตัวเอง
จนใครหลาย ๆ คนอยากจะเข้ามาพัวพันเสน่หา และก็เกรงๆ อยู่ในที่ด้วยหรือเปล่า
แต่กลายเป็นเหมือนเด็กหนุ่มที่ยังค้นหาตัวเอง กำลังสับสน แต่มาพบคนที่เข้าใจความหมายของพฤติกรรมตัวเอง
และกำลังนั่งบอกทีละข้อ ทีละข้อ อย่างอัีกษร ......
แหะๆๆ มันอาจไม่ใช่ :o8: รอติดตามต่อค่ะ สนุก น่าติดตาม
-
อักษรมีธุระอะไรทุกวันเสาร์เหรอ
อยากรู้ซะแล้ว :m28:
-
พยายามเข้านะอักษร
อีกไม่นานหรอกเชื่อเหอะ o13
-
:pig4: :pig4:
-
อักษรน่ารักจัง>< เทียนไขก็โหดสาดอ่ะ
รอตอนต่อไปค่า
-
แหมมม เทียนไข
ถึงเอ็งจะหล่อ แต่ก็ใช้ในทางที่ผิดน่ะ
ถึงแม้ว่าผู้หญิงพวกนั้นจะรู้เมื่อตอนที่สาย
แต่ก็ไม่จำเป็นต้องไปสนองพวกเขานี่น่า ใจร้ายจัง
แต่ว่า อักษรน่ารักเว่อออออ
ติดใจเขาอะดิ๊เทียนไข ไม่เคยมีคนแบบนี้เข้ามาละสิ่ท่า
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาาาาาาาาา
-
รักอักษร :กอด1:...
เชียร์อักษร... :m11:
อยากรู้ว่าอักษรไปไหน ทำไมเทียนไม่ถามมม :angry2:
-
น่ารักอ่ะ :m13: :m13:
ชอบอักษร :o8: :o8: :-[ :-[
-
เหมือนมีไอดำๆล่องลอยออกจากตอนนี้ ดาร์คเบาๆฮะ TwT
แต่มันก็ประมาณว่า .. เอ่อ พูดไม่ถูกฮะ มันตันๆอยู่ในอกกกก เจ็บเบาๆกับตัวตนของพี่เทียนไข
แต่มันไม่ถึงกับว่าเป็นตัวตนที่ดาร์กมากขนาดนั้นฮะ เหมือนที่พี่อักษรอ่านภาพของพี่เทียนไขออกเลยฮะ
"แต่ไม่ถึงกับไร้ชีวิตชีวานะครับ เหมือนคุณกำลังถ่ายทอดความมืดมน...หรือไม่ก็ความเกลียดชังลงรูปภาพ มุมมองของโลกที่ไม่มีแม้กระทั่งแสงสว่างหรือความหวังความสดใส ดูแล้วรู้สึกเจ็บในอก...แต่ก็นะ..บังเอิญเหลือเกินที่ผมชอบความเจ็บปวด"
นอกจากพี่เทียนไขจะมี 'คนนั่งอยู่ด้วยแล้ว' ยังมีเลขานุการคนเก่งที่อ่านพี่เทียนไขออกหมดจดเลยล่ะฮะ
5555+ เคลิ้มมมมมมมพี่อักษรรรร โฮกกกกกกก =w=!
:z3: :z3: :z3:
ฮั้ยย๊ะะะะะะะะะะ
-
ไม่อยากจะบอกเลยว่า แอบสะใจยัยข้าวฟ่าง เด็กเอ๋ยเด็กน้อย หดหู่แทนเบาๆ = =
อยากได้มาม่าอารมณ์สับสนอ่ะ 55555
หนูอักษร อ๊ากกกก น่ารักอ่ะ >3<
นายเทียน แกโคตรหวั่นไหวเลยว่ะ 555555
เดี๋ยวนะ ชั้นว่าแกยังไม่รู้ฤทธิ์หนูอักษรทั้งหมดสินะ =3=
รอตอนต่อไปดีกว่า คริๆ
-
อักษรช่างรู้ใจเทียนไขไปซะทุกอย่างเลยยยยย
แบบนี้เทียนไขจะไม่รักอักษรได้ยังไง
-
เรื่อยๆ สบายๆ ชอบแบบนี้ล่ะ
อ่านเรื่องนี้แล้ว สุภาพดี เวลาเม้น
เหมือนต้องเกรงใจ อักษร กับเทียนไข 5555
(เวอร์ๆๆ) :กอด1: :กอด1:
-
เทียนมันเลวจริงอะไรจริงนะ เลว เลวระยับ เลวอนันต์ เลวอินฟินิตี้
มันคือหมาที่ไม่มีใครฝึกอบรม
อักษรกำลังจะมาฝึกหมาสินะลูกนะ
ฝึกดีๆนะลูก เอาให้มันเป็นหมาดีหมาน่ารักนะลูก
คำว่าบำเรอนี่ตกใจเลย อิเทียน แกเลววววววววว
ขอถีบหน้าหล่อๆของแกทีนึง
:z6:
ปล. ครึ่งวันรึ!
ท่าทางจะอึดกว่าสีกามอีก o22
อักษรสู้ๆ ฝึกหมาต่อไปลูก ให้ดีก็ลงแส้ ผูกปลอกคอเลยยยยย
แต่มันอึดขนาดนี้ระวังซวยนะลูก ^^
-
เทียนเริ่มหลงรักอักษรแล้วใช่มั้ยล๊า
คิคิ ชอบเวลาอักษรยิ้มให้เทียนจัง><
เวลาที่มีใครสักคนมานั่งฟังเราพูดอ่ะ รู้สึกดีใช่มั้ยเทียน~
วันอาทิตย์สองคนนี้จะไปเดทกันแล้วววววว
เทียนเป็นคนชวนก่อนด้วย หึหึ
แต่เทียนใจร้ายกับผญไปรึป่าว ฟ่างก็รักเทียนนะ
เทียนพูดใจร้ายเกินไปง่ะYY แต่สงสัยเพราะเทียนชอบคนแบบอักษรมั้ง ฮ่าๆ
-
ตกลงเจอกันวันอาทิตย์นะ ^^
แต่เทียนนี่ใช่คนเดียวกะรูมเมทของบูมรึป่าวอ่า? จากในเรื่องเจ้าชาย แต่เหมือนคนนั้นอยู่หอแล้วก็ชอบวาดภาพ คงไม่ใช่มั้ง สับสนๆ
-
เทียนไข แกมันเล๊วววววววววววววววววววววววววว
ไม่คู่ควรกับอักษรเลยเว้ยยยยยย อักษรคะ หาคู่ใหม่เถอะลูก
หึหึ เทียนไขนี่แพ้ทางคนแบบอักษรนะ(ฮา) ไม่เคยเจอคนแบบนี้ล่ะเซ่
-
เทียนเจออักษรก็ไปไม่เป็นเลยสินะ o13
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย ชอบเรื่องแนวนี้
ไม่ต้องมีอะไรให้เราลุ้นระทึก แต่มันทำให้เราใจเต้นได้ตลอด
ไม่น่าเบื่อเลย อักษรน่ารักสุดในโลกหล้า กรี๊ดดดดดดดดดดดด
อ่านตอนแรกแอบเจ็บแบบจุกๆ ฮึกๆๆ
อักษรคงจะเสียใจไหม หรือจะชอบ เพราะเป็นมาโซ #ผิด
แต่ท่อนหลังอ่านแล้วยิ้มตามตลอดเลย
ชอบมากกกกกกก อ่านนแล้วอบอุ่น
รักๆๆๆๆๆอักษร (เทียนขอดูก่อน 5555)
แล้วก็รักโอซากะด้วย ขอบคุณที่อัพนะ :impress2:
-
เรื่องนี้อบอุ่นจริงๆค่ะ
อ่านไปแล้วก็ยิ้มตาม
มันมีความน่ารักอยู่ในตัว
ชอบอักษรมากกกก
น่ารักที่สุด :-[
-
จะรอให้ถึงวันอาทิตย์ :-[
:pig4:
-
ข้าวฟ่าง คงจะเข้าใจอะไรมากขึ้นอ่านะ
คือเบนไม่ค่อยเข้าใจ พวกที่ตามตื้อๆๆๆๆ ทั้งที่รู้ว่ายังไงเค้าก้ไม่สนใจเราอยู่ดีทำไม
มันทำให้ตัวเองแย่นะ
แต่อย่างว่าละ แต่ละคนมันไม่เหมือนกันเนอะ เบนอาจจะยังไม่เคยอยู่จุดๆนั้นก้ได้
ส่วน อักษร เฮ้ออ เข็มแข็งมากกคะ
ถ้าเป็นเบน คงจึกๆ แล้วละ
คือเหมือนเทียนไข จะให้ความรู้สึกภพิเศษกับอักษรเกินปกติ อ่านะ
แล้วพอเจอ เรื่องตอนกลางวัน
มันเลย ทำให้กลับไปย้อนคิดอีกว่า "เราไม่ได้พิเศษกว่าใครเลย" :เฮ้อ:
เฮ้ออออ
เจ็บปวดดีแท้
-
เค้ารักทั้งเทียนไขทั้งอักษรเลยนะ
รู้สึกเหมือนว่าน้องเทียนกำลังจะใจอ่อนให้แววตาซื่อๆของอักษรแหละ :-[
-
เราชอบเทียนไขโหมดดาร์คอะ ยิ่งเวลาเห็นผู้หญิงมาโวยวายแล้วเทียนก็ไล่
มันแบบ อร๊างงงงงงงงง -//////- แค่นี้นะเราฟินมาก โคตรเท่เลย เราแพ้
ผู้ชายเย็นชาที่ฉันใฝ่ฝันหา (เพ้อแบ้วววววววว) ช่วยด้วย เราอยากได้อยากโดน(??)
อยากบำเรอให้ทั้งชีวิตเลย ไม่ต้องเป็นแฟนก็ได้จ้า เรายอม #ผิดละมึง
เราว่าเทียนเวลาอยู่กะผู้หญิงแม่งเหมือนพระราชาเลย >< โคตรจะมีอำนาจอ่ะ ทีปพิพัฒน์ สั่งได้ดั่งใจ
ไม่เข้าใจข้าวฟ่างอะ นางยอมเองแล้วมาร้องไห้ทำไม =___=;;; เทียนไขไม่ผิด #กางปีกปกป้อง
ถ้าเราจะบ้าผู้ชายจนไม่สนใจความรู้สึกของผู้หญิงเพศเดียวกันขนาดนี้นะ 55555555555555
โมเม้นท์เทียนไขอักษรเวลาอยู่ด้วยกัน มันน่ารักมากกกกกกกกก ;;____;;
ผู้ชายดาร์คแบบเทียนไขมีมุมละมุนแบบนี้ด้วยเหรอฟะ อักษรเก่งมากที่ดึงออกมาได้
นึกขึ้นได้ เราชอบตอนที่เทียนแอบมองห้องอักษรแล้วไม่เจออักษรอ่ะ แง้ -/////-
แล้วแบบก็ว้าวุ่นใจ อักษรโดดเรียน ไปไหน?? อะไรยังไง ??? เหมือนที่เพื่อนบอกเลย
ดูลุกลี้ลุกลนผิดปกติ........ ว่าแต่เราก็อยากรู้เหมือนกันเลยว่าอักษรไปไหนมา =_______=
อร๊ายยยยยยยย -////- มีนัดดงนัดเดทกันด้วย ร้ายนะทีปพิพัฒน์ แอบรักเค้าโดยไม่รู้ตัวแล้วแหละ
อักษรก็ร้ายกาจอ่ะ หยั่งเชิงเก่งมาก ฮือออออออออ น่ารัก(และหลงรัก)แบบโงหัวไม่ขึ้นตามเทียนไปติดๆ
สองคนนี้เป็นอะไรที่เคมีจะลงตัวไปไหน อารมณ์แบบผู้ชายอย่างเธอต้องเจออย่างฉัน >____<;;;
จริงๆแล้วอ่านจบรอบแรกเราไ่ม่สงสัยเรื่องธุระวันเสาร์ของอักษรนะ เพราะเราคิดว่าพ่อแม่ทำธุรกิจ
อักษรเลยน่าจะแบบไปช่วยพ่อแม่หรืออะไรแบบนี้ แต่หลังจากเห็นนายสปอยเราก็เริ่มคิดละ -0-
เอาเป็นว่าจะตั้งตารอเดทวันอาทิตย์ละกันนะ มาต่อเร็วๆด้วย อยากดิ้นกับพื้นแล้ว 555555
ด้วยรักและรอคอยจ้า
XD
-
แต่เรากลับชอบคาแร็กเตอร์แบบเทียนไขนะ
มันดูน่าค้นหา มีอะไรให้เรียนรู้ดี
แต่บางครั้งก็เผลอแสดงออกมา
อักษรก็น่ารักไปอีกแบบ
:กอด1:
-
ถึงจะบอกว่าจะไม่มีฉากกุ๊กกิ๊กหวานฉ่ำ แต่ก้อจะรอลุ้นตอนที่สองคนนี้ได้เป็นแฟนกันจริงๆ ดูซิเทียนไขจะหวงอักษรขนาดไหนกัน อิอิ
-
หล่อเลวเลือกได้ คือคอนเซปของเทียนอ่ะ ผู้ชายแบบนี้แลดูฮอตมาก เข้าถึงยาก เข้าใจยาก
และไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ น่าจะพูดได้ว่าโคตรน่าค้นหา อะไรแบบนั้น แล้ววิธีที่เค้าทรีตผู้หญิง
คือมันดูแบบ เจนท์มากกกกกกกก แลดูเพลย์บอยแต่เซ่บเว่ออ! ชอบผู้ชายแบบนี้ เอ่อะ...
ก็ชั้นผู้หญิงนี่นะ 555 จะชอบเทียนก็ไม่แปลก กับคนที่หน้าตาดีแต่ชีวิตมีปม
ดูเป็นคาแรคเตอร์พระเอกเกาหลีซุปเปอร์หล่อฮอตน่ากินดีอ่ะ 5555
อ่านแล้วก็เริ่มรู้สึกว่า เทียนไขเริ่มชอบอักษรขึ้นมานิดหน่อย... อย่างน้อยตอนซั่มกับสาวเสร็จ
ก็ยังอุตส่าห์นึกถึงอะนะ 555 ทั้งๆที่จริงๆปกติก็น่าจะลืมไปแล้วก็ไม่แคร์แล้ว นี่ยังมานั่งดูนั่งมอง
แล้วนี่อักษรจะรู้ไหมว่าที่ไม่ยอมมากินมักกะโรนีอบชีสด้วยกันเพราะมัวแต่ทำกิจกรรมในร่ม ฮาาา
แล้วยังมีหงุดหงิดงุ่นง่านหน่อยๆ อร๊ายยยยยย เทียนนน ! นี่มันไม่ใช่เล่นๆแล้วน้าาาาาา
ส่วนหัวข้อถ่ายรูปที่เป็นประเด็นนี่ ทำให้ไปเดทกันได้ อยากรู้ว่าภาพสัตว์เลี้ยงนี่จะเห็นอักษร
เป็นสัตว์เลี้ยงปะ 5555 ก็นี่มาเดินตามเทียนต้อยๆเป็นหมาน้อยตามเจ้าของเลยอ่ะ 5555555
-
"แต่ก็นะ..บังเอิญเหลือเกินที่ผมชอบความเจ็บปวด" อ่านแล้วสะดุดกับประโยคนี้มาก อักษรเป็นมM!!!(?) 55555
หนูชอบเรื่องนี้นะคะพี่โออ่านไปยิ้มไปตรงที่ได้ลุ้นว่าคนอย่างเทียนไขที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะสนใจผู้ชายได้เลยคิดอะไรยังไงกับอักษร ชอบเวลาเทียนมีปฏิกิริยาต่างกับอักษรทั้งๆที่อักษรเป็นคนที่ตัวเองเพิ่งได้คุยด้วยเยอะขนาดนี้ไม่กี่วันแท้ๆ
อ่านแล้วรู้สึกว่าเทียนก็ไม่ใช่คนที่ดีกับผู้หญิงเท่าไหร่นักด้วยเรื่องที่เจ้าตัวคิิดว่าผู้หญิงคนนั้นคนนี้เข้าหาตัวเองเพราะหน้าตาหรืออะไรก็ตามเถอะ แต่เทียนมันก็หน้ารักเวลามีปฏิกิริยากับเรื่องอักษรอ่ะ น่ารักจริงๆนะ แล้วก็ชอบอักษรมากๆที่ทำให้เทียนมีปฏิกิริยาด้วยมากขนาดนี้ ชอบทั้งคู่อ่า อ่านไปยิ้มไปจริงๆนะพี่โออออออ :-[
-
ตามอ่านมาจนทัน ชอบเนื้อเรื่องแนวนี้ค่ะ
ยิ่งตอนบทสนทนาของเทียน+อักษรยิ่งชอบ
อ่านไปยิ้มไป น่ารักดีค่ะ :impress2:
-
น้องเทียนเย็นชาอ่า แอบใจร้ายเหมือนกันน้า
แต่ก็ดีค่ะ พูดมาทีเดียวผู้หญิงจะได้ไม่งี่เง่า
เริ่มหวั่นไหวกับอักษรแล้วใช่ม้า :-[
-
อิเทียนเอ้ย!!
เอาเถอะ
จะเลวกับใครไม่ว่า
ขอให้ดีกับอักษรคนเดียวก็พอ!!
ชอบคำว่า "เทียนครับ..." ของอักษรมาก
อ่านกี่ทีก็อยากจะกรี๊ด!!
มาไวๆอีกนะซัมวัว~
-
อักษร~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
น่ารักเกินไปแล้ววววว ดูเหมือนจะซื่อแต่ไม่ซื่อเลยสักนิด ว่าแต่ตอนบ่ายหนูหายไปไหนลูก
รู้มั้ยว่าเทียนไขเขาเป็นห่วง กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก เจ้าเทียนปากแข็ง
ทั้งๆที่เริ่มรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาบ้างแล้ว ชิชะ แอบไปกกชะนีแบบนั้นได้ยังไง
ฮึ่ยยยยย (อินจัด) แต่ต่อไปห้ามทำอีกนะเจ้าเทียน เดี๋ยวอักษรทิ้งไปแล้วจะยุ่ง ฮ่าๆๆๆๆๆ
อ่านแล้วกรี๊ดดดดคนเดียว เจ้าเทียนนัดเดทเองด้วยอ่ะ ปลื้มมมม น่ารักมากลูก(อักษร)
บวกค่ะ
-
เทียนร้ายนัก :beat: แต่ดี(!?)กับอักษร... ให้อภัยก็ได้
ส่วนอักษรน่ารักมาก เหมือนเดิม :กอด1:
แต่หนู(เหมือนจะ)คิดก่อนทำมากไปรึเปล่า(ดูเป็นคนแบบนั้นจริงๆ)
หมายความว่าคิดว่าถ้าทำแบบนั้นแบบนี้แล้วเค้าจะชอบ,ไม่รำคาญ อะไรแบบนี้
เหนื่อยมั้ยลูกกกกก ตามใจตัวเองบ้าง ใช้สัญชาตญาณพาไปโลดดดดด
:pig4: // รอตอนต่ิอไปค่า
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก :a5: :a5:
มาต่อเร็วๆนะคับ :monkeysad: :m15: :sad11:
รอร้อรอ :impress3: :impress3:
เรื่องแรกเลยที่ติดตามทุกตอนแบบนี้ ไม่อยากจะเชื่อ
ขอบคุณคนแต่งมั่กมาก ชอบมากๆเลย หลงรักกลอนกับพี่ปีใหม่มาแล้ว ก็มาหลงรักอักษรอีก
ชอบตัวเอกแบบอักษรดี ไม่เหมือนใคร :o8: :o8: เทียนไขก็ชอบนะ :-[ :-[
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2: :3123: :3123: :3123:
-
คุณโอเยี่ยมมาจริงๆ ตามคอนเซปที่คุณโอบอก อุ่นในอก
โอยยิ่งกว่าอุ่นอีก รู้สึกอยากรู้ว่าเรื่องราวต่อไปเป็นยังไง
เทียนจะทำตัวอย่างไงเมื่อมีคนอย่างอักษรที่เทียนไม่เคยเจอ
อยากบอกว่ารักอักษรมากจริงๆ ชอบเวลาเทียนอยู่กับอักษรมากๆ
สุดจะบรรยายบอกได้คำเดียวว่ารักคู่นี้ม๊ากกกกก :-[
อยากอ่านตอนต่อไปสุดๆเลยค่ะ คุณโอ สู้ๆนะคะ
(สารภาพว่าอ่านเรื่องนี้ก่อนนอนทุกวันจริงๆ ติดสุดๆ :man1:
อ่านไปอ่านมาชักปลื้มพี่สายสิญจน์ อยากให้มีคู่จริงๆน๊ะ :impress2:)
-
อักษรน่ารักค่ะ ไม่รักไม่ไหวแล้ว :กอด1:
อยากรู้จักว่าอักษรหายไปไหนมา อยากให้เทียนไขถาม แต่ก็คงไม่ได้อยู่ในอารมณ์ของคุณพระเอกเขาสักเท่าไหร่
เดาไปต่างๆนานาว่าร้องไห้ หรือไปจัดการเรื่องฟ่าง หรืออะไร หรือยังไง
เฮ้ออออออ เกิดเป็นอักษรที่รักเทียนไขนี่ลำบากเนอะ!
อยากให้รักร้ายคนอื่นโผล่มาแจมให้กระชุ่มกระชวยหัวใจจังค่ะ
(โดยเฉพาะน้องกลอน) รีเควสค่ะ! 5555555555555555555555555
เจอกันวันอาทิตย์เช่นกันนะคะพี่โอ *กดดันสุดฤทธิ์* :m15:
-
เทียนไขแรงกว่าผู้หญิงคนนั้นอีก แอบสงสารอักษรเล็กน้อยถึงปานกลาง 5555555555555555555
แต่เรื่องนี้คงไม่มีชะนีเป็นนางเอกหรอก
/จิ้มไม่ทัน :z3:
พี่โอสู้ๆ ค่ะ
-
เข้ามาเม้นท์ ^^"
อ่านตั้งแต่เมื่อวานจากมือถือ เม้นท์ไม่ถนัด ฮี่ๆ
จริงๆ แล้วเทียนก็มีความคิดดีๆ จิตสำนึกดีๆ นะ
แต่เหมือนทำอะไรๆ ไปงั้นๆ แบบ ข้าไม่แคร์สื่อ ใครจะทำไม
คิดไปคิดมา พวกรักร้ายนี่มีแต่ตัวพ่อ ทั้งนั้นเลย
และยังคงคอนเฟิร์ม อีกครั้งว่า
อักษร นี่แหละ เป็นคุมเกมส์โม๊ดดดดดด เด็กคนนี้น่ากลัวที่สุด 5555+
-
อักษรซื่อก็ไม่ได้โง่น๊าค๊า :z2:
-
:-[ อ๊ายยยยยยยยยยยย ชอบอักษรอ่า
น่ารักไม่ไหวแล้วว ... เทียนเริ่มมีใจแล้วอ่ะดิ ฮิฮิ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
อักษรน่ารักมากกกกค่ะ น่ารักเกินไป นุ่ม ๆ เนิบ ๆ //ละลายตายด้วยความปลาบปลื้ม =////=
เทียนไขดูบางทีก็เหมือนจะเชี่ยว แต่บางครั้งก็เหมือนเสียท่าอักษรบ่อย ๆ 555 น่ารัก!
ตอนอ่านพาร์ทข้าวฟ่าง รู้สึกแบบ..อะไรกันนะเด็กผู้หญิงคนนี้ ทำตัวเป็นนางร้ายละครไทยไปได้ *หัวเราะ* ตอนเทียนไขปฏิเสธตรง ๆ นั่นแอบสะใจลึก ๆ ค่ะ (อ้าวไอ้นี่ 555)
ยังสงสัยด้วยเหมือนกันว่าอักษรหายไปไหนคาบแรกตอนบ่าย...นั่งรอกับมะกะโรนีอยู่รึเปล่า TTvTT
รอติดตามการเดท(?)ของทั้งสองคนตอนหน้าค่ะ ^^
-
เทียนไข นิสัยไม่ดีเลยนะจ๊ะ เดี๋ยวจะโดนเจ๊จับตีก้น :laugh: :laugh:
P.S. เริ่มชอบนู๋อักษรแล้วใช่ม่ะ :o8:
-
เอ๊ยยยยยยยยย ,, น่ารักอ่ะน่ารัก รู้สึกว่าตอนที่แล้วจะดูหวานๆน่ารักๆกว่านี้นะ
อ่านตอนนี้แล้วอยากตบเทียนไขอ่ะ อ๊ากกกกกก ,, แอบเอ็นดูน้องษร
รักแบบไม่คาดหวัง มันสุขเป็นอย่างเดียว เจ็บปวดไม่เป็นหรือไงนะ
แล้วตอนบ่ายอักษรไปไหนอ่ะ อยากรู้เหมือนกัน โดนเทียนเบี้ยวนัด อร๊ายย อยากตบเทียน
-
รักอักษร อ๊างง >< น่ารักจริงๆ อะไรเนี่ย
ดูซื่อๆ แต่ไม่ซื่อ ออกจะปราดเปรื่องเล่นเอาพี่เทียนเงิบไปหลายครั้งเลยทีเดียว
อ๊ากก น่ารัก ตอนนี้ชักจะรักอักษรซะแล้ว กรี๊ด ><
ปล. เทียนไขแอบเลวเบาๆ แต่เราเข้าใจนายนะ!
-
เทียนเริ่มหวั่นไหวแล้วเว้ย
อักษรน่ารักมาก ๆ เลยอ่ะ
-
รักอักษรอ่ะ
รู้จักเข้าหา รู้จักวางตัว
และที่สำคัญ สะใจชะมัดที่ปฏิเสธเทียนอ่ะ
สมน้ำหน้า หน้าแตกเลยยนะเทียนนอิอิ
น้องษรของเรา ไม่ง่ายยย อ่ะนะ
กร๊ากกกกกกกก
รักคนแต่ง :กอด1: :L2:
-
อักษรรู้แน่เรื่องห้องเอกสารนั่น -*-
นังเทียนนนนนนนนนน
เพราะงี้ถึงเพิ่งมาคาบถัดไปไง =3=
-
สงสารข้าวฟ่าง เสียพรหมจรรย์ให้คนที่ไม่ได้แยแสเธอเลย
อยากรู้ว่าระหว่างนั้นอักษรหายไปทำอะไร
รูปของเทียนเป็นสิ่งที่ดึงดูดอักษรจริงๆด้วย
ชอบความเจ็บปวด...มาโซเหรอ
แต่ความเจ็บปวดในชีวิตจริงมันแย่ ทรมาน และยากจะทนทานมากนะ
-
เดิมที่ชอบภาษาของพี่โออยู่แล้ว พอมาอ่านเรื่องนี้รู้สึกว่ามัน .. เดิ้นมากค่ะพี่โอ !!!
แบบชอบภาษาที่พี่โอบรรยายตอนเทียนคิด มันแบบ เป็นภาษาที่สวยแบบมันลื่นๆไปเรื่อยๆอ่านแล้วไม่สะดุด :o8:
ตอนนี้หลงรักเทียนเลยค่ะ ! /ชูป้ายแฟนคลับเทียน เทียนมันแบบไม่พูดสวยหวานให้ผู้หญิงแต่กลับพูดตรงๆและถ้าเขาต้องการเทียนมันก็สนอง เราก็คิดเหมือนกันนะคะว่าผู้หญิงมักจะคิดได้ก็ต่อเมื่อเสียมันไปแล้ว
แล้วก็ .. ไอ้เรื่องที่เทียนปิดบังมันไว้และไม่อยากให้ใครรู้อักษรจะรู้ไหมเนี่ย ? เราเริ่มอยากรู้แล้วนะคะพี่โอ ฮ่าๆ
อักษร .. เป็นมาโซหรอลูกกก !!!! ชอบความเจ็บปวด ก๊อชช o22
แต่ก็อย่างว่ามาชอบเทียนได้น่ะนะ 55555555
คือ อักษรนิ่ยอดมนุษย์ไปไหมค่ะพี่โอ ? ทั้งความจำ และวิธีการพูด ไหนจะความอดทนเป็นเลิศอีก
ว่าแต่ .. แล้วมักกะโรนีอบชีสหายไปหน๊ายยยยยยยยย ? อย่าบอกว่ากินคนเดียวหมด ไม่เชื่อหรอ ! -3-
ไหนจะวันเสาร์อีก วันเสาร์มาทำงานคณะกรรมการนักเรียนอยู่หรอคะ ? ฮ่าๆๆ
ติดตามนะคะพี่โอ
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆเลยค๊าาา :D :pig4:
-
โอซังพูดถูกค่ะ ....
เราไม่ได้ชอบเทียนไขเลยซักกะนิดเดียว ถ้าเปรียบเทียบกับพระเอกในซีรี่ย์รักร้ายเรื่องอื่นๆนะ (เราชอบสีครามที่สุดล่ะ แอร๊ยย>//<)
แต่..... !!
นายเทียนไขเป็นพระเอกแบบที่เรากรี๊ดดดดดดดดที่สุดดดดดด งงมั๊ยคะ 5555555555
เป็นคาแรคเตอร์ของพระเอกที่กรี๊ดมาก ชอบจริงแบดบอยเนี่ย เลวนิดๆ ไรงิ มันเร้าใจดี กร๊ากกกกกกกกกกกก
เป็นแบบที่อยากอ่านมานาน ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อ่านแบบที่พระเอกแบดนิดๆมานานแล้วง่าาา =,,=
ส่วนน้องอักษร .. ชอบมากกกกกก น้องน่ารักมากกกกก
โอ้ยย บางทีก็อิจฉาเทียนไขนะ 5555
อักษรทำให้ผู้ชายที่เป็นที่หมายปองของสาวๆหลายคนหน้าแตกไปเลยอ่ะ รู้ตัวป่าวหนูววว 555
โอซังสู้ๆนะคะ แอร๊ยยยยย รักเรื่องนี้ รักโอซังงงงง
-
อักษรทำไมน่ารักแบบนี้ล่ะ :-[
เทียนไขจ๋า ตกหลุมอักษรแล้วใช่มั้ย คิคิ
-
เทียนไขนี่แลดูกร้านโลกมากนะ 5555
แต่ทำไมพออยู่กับอักษรแล้วแลดูแกเพิ่งจะมีรักแรกฟระ
จริงๆคนอย่างเทียน ปกติถ้าเป็นผู้หญิงถ้าไม่หลงก็คงเกลียดไปเลยป่ะ
แต่เราชอบเห็นผู้ชายรักกันเราจะให้อภัย กร๊ากกก (ไม่เกี่ยว)
อักษรน่ากลัวมาก มีพ่อชื่ออับดุลหรือเปล่า ทำไมถามอะไรตอบได้ o22
ปล. แล้วสรุปอักษรกับมักกะโรนีอบชีสหายไปไหนมา :serius2:
-
เทียนไขเลวอ่ะ แต่ชอบบบบ รึฉันชอบคนเลว ม่ายยยยย555
แต่ดูเหมือนจะแพ้ทางอักษรนะ ยอมให้ตลอดเลย
รึอักษรจะวางแผนไว้แล้ว เหอะๆ
น้องอักษรสู้ๆ o13
-
อิอิ
เจอกันวันอาทิตย์น้าาาาาาาา
น่ารักอ่ะะะะะะ
ให้ตายเถอะจะมีใครรุ้เรื่องของเราได้มาขนาดนี้มั้ยนะ
มาไวๆนะพี่โอ
:กอด1: :L2:
-
เอาละเอาใจช่วยเทียนไขกลุ่มรักร้ายและอักษร สู้ๆๆ
-
อักษรน่ารัก ><!!!
ชอบบบบบบบบบบเคะรุก! 55555555
ตายแน่อิเทียน หลงอักษรแล้วไง ><!!!
-
4th Day : The one besides me
แชะ!
“พี่เทียน พี่เทียนนนน"
“แปปนะธูปพี่ลองแสงอยู่"
แชะ!
“พี่เทียนนนนนน"
“พี่บอกว่าแปปนึงไงธูป"
แชะ!
..หลังจากลองมาหลายเทคในที่สุด..ผมก็ได้สีขาวนวลตามที่ตัวผมเองต้องการ..
ผมกดบันทึกโหมดไว้คร่าวๆ ก่อนจะเปลี่ยนมาถอดฟิล์มที่กล้องอนาล็อคหมุนมือตัวโปรด...แลกผมคิดว่าจะใช้ฟิล์มแนวที่ผมชอบเพื่อเก็บภาพ..แต่พอคิดไปคิดมาดิจิตอลครบครันกว่า ถึงแม้มันจะขาดบรรยากาศไปนิดหน่อยก็เถอะ
ไม่มีแสงสว่างเล็ดลอดออกมาจากประตูนั่นแปลว่าก้านธูปปิดมันลงเรียบร้อยแล้ว ซึ่งมันก็ดี..ผมจัดการธุระของตัวเองอยู่นานกว่าจะสำเร็จ เปิดโต๊ะดราฟท์ไฟฉายแสงใส่บรรดาฟิล์มที่เรียงรายอยู่ไม่เรียบร้อยนัก ก่อนจะตัดสินใจเลือกม้วนเก็บฟิล์มที่ผ่านการใช้งานเรียบร้อยแล้วให้ดี นั่งเขียนชื่อให้พวกมันทุกม้วนอย่างประณีตบรรจง ใส่กล่องบรรจุ..แล้วเดินเอาไปวางบนชั้นอีกที
...มีคนเคยเล่าให้ฟังว่าช่างกล้องเก่งๆใช้ฟิล์มเดือนละหลายร้อยม้วน..ซึ่งถ้ามันตัดสินกันที่ตรงนั้นผมคงกลายเป็นช่างกล้องเก่งๆไปนานแล้วล่ะครับ...
กว่าผมจะทำทุกกระบวนการเสร็จก็ต้องปาดเหงื่อซ้ำแล้วซ้ำอีก แล้วตัดสินใจเปิดหน้าต่างให้อากาศถ่ายเทเข้ามาบ้าง..ท่าทางพัดลมตัวเดียวจะเอาไอ้พวกนี้ไม่อยู่ซะแล้วสิ...
..แต่ก่อนที่ผมจะทันได้ตัดสินใจทำอะไร ท้องก็ร้องซะก่อน..
“....ยาย มีอะไรทานมั้ยครับ?”
ผมเดินออกมาจากห้องตอนบ่ายแก่ๆ แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดเหงื่อที่ชุ่มคอไปพลาง ยายลุกจากโซฟาเดินมาที่โต๊ะอาหาร เพื่อเริ่มต้นแกะผัดซีอิ๊วสองห่อออกจากถุง
“เหนื่อยมั้ยลูก? ไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวยายอุ่นให้นะ"
“ยาย...ยังไม่ได้ทานเหรอครับ?”
ท่านยิ้ม "ยายรอเราอยู่น่ะ"
..ผมอยากเดินไปกอดท่านเสียเหลือเกิน...
แต่สิ่งที่ผมทำจริงๆคือแค่หันหลังเข้าห้องน้ำ..ไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นอีก..
อาบน้ำอาบท่าล้างตัวสักหน่อยคงจะสดชื่นขึ้นมาบ้างในวันที่เปียกเหงื่อขนาดนี้..ได้ยินเสียงยายฮัมเพลงเก่าๆระหว่างที่อุ่นผัดซีอิ๊วให้เราทั้งคู่ ผมเกิดไม่ทันก็จริง..แต่ถึงอย่างนั้นยายก็ร้องไม่ซ้ำกันสักเพลง พอผมเปิดน้ำ..เสียงก็ถูกกลบไปทันที
วันนี้วันเสาร์ครับ..
..และ..ผมก็กำลังเพลิดเพลินกับการเตรียมของเพื่องานวันพรุ่งนี้
การไปถ่ายภาพนอกสตูดิโอทุกอย่างต้องพร้อม เราอาจจะพลาดช็อตเด็ดไหนไปสักช็อตก็เป็นได้..และผมคิดว่าตอนนี้มันเกิน90%แล้วล่ะครับที่ผ่าน...ในสายตาของผมน่ะนะ
หลังจากจัดการธุระเสร็จก็เดินออกมา ยายนั่งอ่านหนังสือรออยู่บนโต๊ะ ท่านปิดลงทันทีแล้วกวักมือเรียกผม
ผมมองไปรอบๆห้องขนาดไม่ใหญ่นักแห่งนี้ แล้วเอ่ยถาม
“น้องล่ะครับ?”
“ไปเล่นกับพวกเพื่อนๆเค้าน่ะจ้ะ เมื่อกี้น้องไม่ได้ไปบอกเทียนแล้วหรือ?”
..อา..จริงสินะ.. “เพื่อนที่ไหนเหรอฮะ?”
“เด็กแถวนี้แหละจ้ะ คงเล่นกันอยู่ข้างล่าง"
ผมขมวดคิ้ว ก้มลงมาจัดการผัดซีอิ๊วในจานพร้อมพยายามที่จะไม่คิดร้ายๆอะไรต่อ
...'เด็กแถวนี้' ที่ยายพูดถึงก็เป็นลูกๆของพวกที่เรียกผมว่า 'ฝรั่งขี้นก' น่ะแหละครับ
ผมเลยแอบกังวลนิดหน่อยเพราะตอนเด็กๆผมไม่ค่อยถูกกับคนแถวนี้นัก..โดนรังแก..โดนด่าว่าสารพัดเพียงเพราะแค่...สีผมประหลาดๆนี่ แต่สมัยนี้มันอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ดูจากยายที่ไม่มีทีท่ากังวลเลยสักนิด อีกอย่าง..ธูปผมดำสนิทไม่เหมือนผม ไม่น่าจะโดนเหมือนที่ผมเคยโดน
..ดังนั้นสิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่นี่คือการคิดมากไปเอง..
เรื่องสีผมไม่ใช่เรื่องที่ผมกังวลอีกต่อไปเมื่ออยู่ที่โรงเรียนเกษรวิทยา ที่โรงเรียนนั้นมีพวกลูกครึ่งเยอะไปหมด แล้วก็ย้อมผมทำสีกันเป็นปกติจนละลานตา...มันแค่แปลกนิดหน่อยเวลาอยู่ในสถานที่ที่เรียกว่าชุมชนคนด้อยโอกาสแบบนี้...
ส่วนยายผมก็ดูจะมีความสุขกับการเห็นผมสีบลอนด์ของตัวเองเปลี่ยนเป็นสีขาวจางดี..ท่านดูไม่มีปัญหาอะไร...แต่ผมกลับคิดว่าท่านคงมีความกังวลใจเหมือนกันเพียงแต่ไม่เคยบอกผม..พวกผู้ใหญ่ก็แบบนี้แหละครับ มักจะคิดว่าพวกลูกๆหลานๆเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลาไม่ว่ามันจะผ่านไปนานสักเท่าไหร่..
ผมล้างจานเสร็จก็เดินกลับเข้าห้อง กดมือถือเช็คข้อความปรากฏว่าไม่มีใครโทรมา..มีเพียงเมสเซจบอกรักจากสาวๆที่คั่วไว้เกินหน้าที่4ฉบับ ผมเลือกที่จะไม่ตอบ..แล้วเปิดคอมพิวเตอร์เตรียมเช็คภาพในSD cardเป็นครั้งสุดท้าย
..พลันโทรศัพท์มือถือเจ้ากรรมก็ส่องไฟสว่างวาบในห้องมืดแห่งนี้ ผมเหลือบสายตามองหนึ่งครั้งตั้งใจจะทำเป็นไม่สนใจ ก่อนจะกลับมามองให้ชัดใหม่ๆเมื่อพบว่าเบอร์ที่กำลังขึ้นอยู่หน้าจอมือถือนี่คือ...
'อักษร'
...ทำไม....ผมต้องปฏิบัติต่อเขาต่างจากคนอื่นด้วยนะ...
ผมตวัดขาขึ้นพาดข้างๆคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คในท่วงท่าสบายๆ แล้วหยิบบลูธูธตัวเดิมขึ้นมาเหน็บไว้ข้างหู
ปิ๊บ
..ห้ามตัวเองให้ไม่ยิ้มไม่ได้จริงๆ ตอนที่กรอกเสียงลงไปตามสาย
"ไง ทนคิดถึงผมไม่ได้เชียวเหรอคุณน่ะ?”
((เทียน!! ตอนนี้คุณอยู่ไหน!?))
กึก..
“บ้านไง ทำไมล่ะ?”
((ผม...ผมไม่มั่นใจ..)) เสียงเขาหอบอย่างประหลาด ((แต่...เหมือนผมจะเห็นน้องก้านธูป))
“ธูป?”
ผมขยับตัว ตวัดขาลงมานั่งในท่าพร้อมจะลุก...ลางสังหรณ์ผมไม่ค่อยแม่นนัก อันที่จริงผมไม่ค่อยพึ่งพามันเท่าไหร่...แต่ในตอนนี้...ทั้งจากน้ำเสียงและอะไรต่อมิอะไรที่ผมเพิ่งจะคิดไปเมื่อครู่มันวิ่งเข้ามาตีกันไปหมด
“ก้านธูปทำไม?”
((ผมไม่มั่นใจ...แต่มีคนขับรถของผมบอกผมว่าเห็นคนที่เหมือนน้องก้านธูปอยู่แถวๆนี้ ผมว่ามันไม่ได้ใกล้บ้านคุณเลย...เอาเป็นว่าที่ผมจะถามก็คือ..น้องก้านธูปอยู่ที่บ้านกับคุณตอนนี้รึเปล่าครับ?))
...ผมคิดตามไม่ทัน...ไม่ทันจริงๆ...
ในตอนนี้ทุกส่วนของสมองผมแทบจะว่างเปล่า ทำอะไรไม่ได้นอกจากตอบคำถามของเขา
“เปล่า ไม่ได้อยู่"
((ถ้าอย่างนั้น...อาจจะแค่มาเล่นกับเพื่อนๆก็ได้มั้งครับ...คนขับรถผมเห็นเด็กๆอยู่เต็มเลย))
“....คุณมั่นใจแค่ไหนว่าเป็นก้านธูป..?”
((มั่นใจเกิน100%ครับ เพราะคนขับรถผมเค้าแอบถ่ายรูปมาให้ดูด้วยซ้ำ...))
“ตอนนี้คุณอยู่ไหน?”
((เทียนครับ ใจเย็นๆก่อนนะ...คือ....ผมอาจจะแค่บังเอิญ....))
สมองที่ว่างเปล่าตอนนี้แทบไม่ทำงาน และปล่อยให้เส้นเลือดในร่างกายแทบทุกสัดส่วนเดือดพล่านขณะที่เดินช้าๆออกจากห้อง หยิบเสื้อยีนส์มาสวมคลุมทับแล้วเปลี่ยนกางเกงทั้งยังมีบลูธูธติดอยู่ที่หู อาการปวดจี๊ดที่ศีรษะแบบนี่มันทำให้ผมรู้สึกอยากจะหยิบสมองออกมาบี้แล้วเขวี้ยงทิ้งไปให้ไกล
'ไอ้ฝรั่ง ไอ้ตัวประหลาด!! ไปแดกขี้เลยไป!!'
'กูเคยได้ยินข่าวของแม่มึงมา เหอะ! ไม่ต้องมาเล่นกับพวกกูเลย! ไปให้พ้น'
'ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า! ไอ้ลูกไม่มีพ่อ!'
'ไอ้ลูกโสเภณี!!'
'ไอ้ลูกกระหรี่!!!!'
ภาพความทรงจำเลวร้ายในครั้งอดีตวนลูปกลับเข้ามาอีกครั้งเหมือนภาพฉายของวีดีโอม้วนเก่าๆ แต่กลับกัน...หากเด็กชายที่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวตรงนั้นไม่ใช่ผม...แต่เป็นก้านธูปล่ะ...
...ใครก็ได้...เอาภาพพวกนั้นออกจากหัวผมทีเถอะได้โปรด...
.......ได้...โปรด....
((....เทียน.....))
เสียงของอักษรดังลอดเข้ามาแทรกให้ผมได้สติ เสียงทุ้มๆอ่อนๆฟังแล้วนุ่มละมุนหูกว่าที่เคยได้ยินเยอะ..และนั่นทำให้สมองผมกลับมาทำงานเหมือนเดิมอีกครั้ง..
..เพื่อกรอกเสียงลงไป..ถามคำถามเดิมๆ..
“ผมถามว่า...ตอนนี้...คุณอยู่ไหน?”
-
----------
แสงไฟจากโทรศัพท์มือถือสว่างวาบขึ้นมาอีกครั้ง ผมกดรับ
“ครับ เทียนไขพูด"
((เจอน้องรึยังลูก?))
...คำและน้ำเสียงปลายสายทำให้หัวใจผมแทบจะหล่นวูบ..
แต่แม้ว่าน้ำเสียงของยายที่ถ่ายทอดออกมาทางโทรศัพท์จะฟังดูหม่นหมองและไร้ชีวิตชีวาจนน่าเป็นห่วงแค่ไหน ผมก็ทำได้เพียงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งงันเหมือนเดิม..
“...ยังไม่เจอเลยครับยาย"
((...ต้องแจ้งตำรวจดีมั้ยเทียน? ยายใจไม่ดีเอาซะเลย...))
“ไม่เป็นไรหรอกครับยาย...ใจเย็นๆก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะเดินหาให้ละเอียดแถวๆนี้ต่อ” ผมรู้...ว่าสิ่งที่ผมพูดมันอาจจะไม่น่าเชื่อถือมากพอ.. “...ผมสาบาน...ผมต้องหาน้องเจอแน่ๆผมสาบาน เพื่อนผมก็ช่วยหาอยู่ด้วยฮะ"
((จ้ะ)) ปลายสายรับคำ..ที่ถึงแม้จะอ่อนแรงแต่ก็ได้ยินชัดเจนมากพอที่ผมจะวางใจ ((ยายจะเชื่อเทียนนะ))
"แต่...ถ้าน้องกลับถึงบ้านแล้วโทรบอกผมด้วยนะครับ"
((เทียนเองก็ระวังตัวด้วยนะลูก))
“ครับ บาย"
..พระอาทิตย์..เหลือแสงสว่างเพียงริบหรี่คล้ายใกล้จะตกดิน..
ผมวิ่งมาจนสุดทางฟุตบาทแล้วถอนหายใจ รถรามากมายวิ่งไปวิ่งมาบนท้องถนน..จนผมได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้ก้านธูปวิ่งลงไปทั้งอย่างนี้เลย...แต่ดูเหมือนแถวนี้จะไม่มีอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เพิ่งเกิดขึ้น แล้วก้านธูปก็ถูกสอนมาตลอดเกี่ยวกับการข้ามถนน น้องของผมเป็นเด็กดีดังนั้น...
..นี่ผมคิดอะไรอยู่..
รอบด้านมืดเกือบสนิท มีฝูงชนเดินมาประปราย..ใต้สะพานอรุณอมรินทร์ในเวลานี้เกือบจะเรียกได้ว่าเป็นแหล่งกบดานของเหล่าโฮมเลสไร้บ้าน รถขนผักจอดเรียงรายไม่เป็นระเบียบ ถัดจากมุมอับนี้ไปร้อยกว่าเมตรเป็นตลาดนัดกลางคืนที่ผู้คนพลุกพล่าน ระยะห่างเพียงนิดเดียวกับความแตกต่างที่เห็นได้ชัดเจน
แถวโรงพยาบาลใหญ่ซึ่งอยู่ห่างจากที่พักอาศัยผมมาราวๆ5ป้ายรถเมล์ ไม่ได้ไกลเกินจะเดินทางแต่ก็ไม่ได้ใกล้เลยเมื่อนึกถึงเด็กชายตัวเล็กวัย5ขวบเดินเตาะแตะมาถึงตรงนี้....
ก้านธูป..อยู่แถวนี้แน่หรือ?
...หรือผมคิดผิดที่เชื่อใจอักษร อัครมณฑา..?
"โธ่ว้อย..!!”
ผมก้มหน้าก้มตาลงมาจ้องมือถือ แล้วกดโทรออกหาเบอร์ล่าสุดได้ไม่ยากเย็น
ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดดดด
ปิ๊บ
((ครับเทียน))
“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?”
((ตรงป้ายรถเมล์สะพานพระปิ่นครับ....ผมพยายามเดินหาน้องธูปแล้วแต่....))
เสียงรถราคับคั่งนั่นทำให้ผมแน่ใจ กอปรกับจังหวะการหายใจที่ถี่กระชั้นและรุนแรงแบบนั้นทำให้ผมรู้...ว่าปลายสายไม่ได้โกหก..โดยที่ไม่ต้องนึกถึงดวงตาใสแจ๋วเหมือนเด็กทารกนั่นเลยแม้แต่น้อย...
ผมถอนหายใจ รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ระแวงเขาเมื่อครู่
“งั้น...เดี๋ยวผมลองเดินไปเรื่อยๆดู"
((คุณอยู่ตรงไหนแล้วครับ?))
“ผมอยู่...เชิงสะพานอรุณน่ะ ว่าจะเดินต่อไปถึง...ช่วงวัดระฆัง...”
((โอเคครับ ผมว่าพวกเด็กๆคงไปได้ไม่ไกลนักหรอก))
“...นี่...”
((ครับ?))
“คุณคิดว่า...ธูปจะเป็นอะไรมั้ย?”
..ทำไม..ผมต้องถามอะไรออกไปอย่างนั้นด้วยนะ..
เกิดความเงียบ..มันคงเป็นวูบเดียวเท่านั้นแหละครับเพียงแต่ว่าผมกลับรู้สึกเหมือนมันเนิ่นนานซะเหลือเกิน
ก่อนที่เขาจะตอบ
“ไม่เป็นไรหรอกครับเทียน พวกเราต้องหาน้องก้านธูปเจอแน่ๆ"
น้ำเสียงนั่นดูมั่นใจแบบที่ปกติเขาใช้พูด และให้ตายสิ..ในตอนนั้นผมคิดว่าดีชะมัดเลยที่คนพูดคือ อักษร อัครมณฑา..เลขานุการคนเก่งของสภานักเรียนที่...วางใจได้แทบจะทุกเรื่อง..
ผมกลืนน้ำลาย เปลี่ยนเรื่อง "พวกเด็กๆที่คุณพูดถึงนี่เป็นแบบไหน?”
((เอ..? ก็...ดูจะโตกว่าน้องก้านธูปนิดหน่อยน่ะครับ ผมคิดว่าเค้าคงมาเล่นด้วยกันนะ?))
“...ถ้าเป็นเด็กแถวบ้าน...จะมาเล่นทำไมแถวนี้ล่ะ?”
((ผมแค่พูดให้คุณไม่คิดมาก....))
..ทำไมต้องทำเสียงอ่อยด้วยฟะ.. “อ..เอาล่ะๆ ผมว่าเรามาเจอกันก่อนดีกว่าค่อยตัดสินใจว่าจะเอายังไง?”
((ครับ! งั้นคุณอยู่ตรงนั้นก่อนนะฮะเดี๋ยวผมรีบไปหา))
“โอเค..”
ตุ๊บ!!!!
พลันเสียงอะไรบางอย่างตกลงพื้นก็ดึงดูดความสนใจของผมขึ้นมาจากโทรศัพท์มือถือได้ชะงักงันนักแล ผมเงียบลงเพื่อเดินไปตามเสียงหัวเราะต่อกระซิกกัน...ฟังดูเหมือน...เด็ก? เพียงแต่ตรงนี้เต็มไปด้วยรถขนผักมากมายที่จอดไม่เป็นระเบียบ เสียงเหล่านั้นดังแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน..
“ไอ้ฝรั่ง!!!”
คำนั้นทำให้หัวใจผมเต้นระรัวขึ้นมาดื้อๆ น้ำเสียงของเด็กเล็กๆที่เหมือนถูกกล่อมหูให้หยาบคายทุกวัน..และแสดงอาการงี่เง่าออกมาโดยรู้ตัวแบบนั้นผมรู้จักดี..รู้จักดีเกินไปซะด้วย...
“ม...ไม่...”
“แกก็เหมือนพี่ชายแกน่ะแหละ!!”
“เหมือนกันหมดทั้งบ้าน ไอ้ขี้นก! สารเลว..!”
“ไม่ใช่นะ..!”
ผมอยากจะให้ตัวเองหาต้นตอของเสียงพวกนั้นเจอเร็วๆในที่แห่งนี้ แทบไม่มีใครผ่านมา..ที่จริงคือไม่มีใครเลยมากกว่านอกจากเสียงชวนรำคาญพวกนั้น ผมหายใจแรง..รู้สึกเหมือนโทสะขับเคลื่อนไปทั่วร่างอย่างห้ามไม่ได้..
และทันใดที่ผมเจอกลุ่มเด็กอายุไม่น่าเกิน10ขวบราวๆ5-6คนที่เป็นต้นตอของเสียง ทุกอย่างก็แทบจะระเบิดออกมาจากอก
“ทำอะไรน่ะ!!!!”
ผมร้องออกไป..ลั่น..ทั้งๆที่รู้ว่านั่นเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น
เคราะห์ดีที่เจ้าเด็กแสบพวกนั้นพากันตกใจจนลืมที่จะวิ่งหนี..ที่จริงพวกมันทั้งหมดไม่ฉลาดพอ ไม่ได้ฉลาดเลยสักนิดที่ทำเป็นตัวแข็งทื่อระหว่างที่ผมย่างสามขุมเข้าไปใกล้..
..กลิ่นฉุน..ของยูเรียและของเหลวประเภทอื่นๆคละคลุ้ง..
ผมสรุปที่มาของพวกมันได้ทันที แล้วใช้สายตาจ้องมองไอ้เด็กสารเลวเรียงตัว..และไปหยุดอยู่ที่ร่างเล็กๆคุ้นตาที่นอนหมอบอยู่ที่พื้น..นั่นเป็นต้นตอของกลิ่น..และสภาพของน้องทำให้ผมอยากจะเป็นฆาตรกรโดยไม่สนใจเลยว่าจะต้องติดคุกไปอีกกี่สิบปีหรือโดนประหารชีวิตก็ตาม
อีกก้าวหนึ่งก่อนใครคนนั้นจะไหวตัวทัน มันหันหลังออกวิ่ง..แต่ช้าไป..
พลั่ก!!
ผมคว้าคอเสื้อเด็กคนหนึ่งแล้วเหวี่ยงไปกระแทกรถกระบะขนผักที่จอดอยู่ใกล้มือ เท่านั้นแหละพวกมันแตกหือเหมือนนกแตกรัง วิ่งกระจายกันไปคนละทิศพร้อมเสียงร้องดังลั่น
“ไอ้ฝรั่งมาแล้วว้อย!!”
“ยักษ์"
“ไอ้ยักษ์กินคน!!”
ผมไม่ต้องเสียเวลามากเลยที่จะจับพวกเขาไปกระแทกกองรวมๆกับตรงล้อรถกระบะ ตรงนั้นไม่มีใคร..และโชคดีของผมซะเหลือเกินที่มันคงไม่มีใครผ่านมาในอีกเร็วๆนี้ พวกมันทั้งหมดตัวสั่นเทิ้ม..แต่เสียงที่ผมได้ยินเพียงเสียงเดียว..คือเสียงร้องไห้ของธูป..เด็กชายที่ผมลืมไปว่าแม้เขาจะมีผมสีดำสนิทแต่ก็มีดวงตาสีน้ำข้าวแบบที่ผมมีเหมือนกัน...
“ออกไปนะ ฉันจะฟ้องแม่แน่!!”
ใครสักคนกล้ามากที่ตะโกนลั่นแบบนั้น
..ก็ดี..จะได้รายงานให้เสร็จสรรพเลยว่าพวกมันทำอะไรลงไปบ้าง..
“ยืนอยู่ตรงนี้" ผมชี้นิ้วสั่ง "อย่าขยับไปไหน"
แน่นอนที่เด็กๆย่อมถูกหลอกง่ายอยู่แล้วครับ ผมใช้จัดนั้นให้เกิดประโยชน์ขณะเดินไปหาก้านธูป
น้องเงยหน้าเปื้อนโคลนขึ้นมาจากพื้น ทั้งน้ำตาไหลพราก..
“พี่..เทียน...ฮึก....”
ผมไม่ได้พูดอะไร ผมไม่รู้ว่าในกรณีนี้ต้องพูดอะไร..เพียงแต่ใช้สายตาสำรวจความเสียหายที่เกิดขึ้นกับอีกฝ่ายอย่างคร่าวๆ แผลถลอกปอกเปิก ดินโคลนเปื้อนตามเนื้อตัวและเสื้อผ้า เหนือสิ่งอื่นใดคือ..กลิ่นปัสสาวะรุนแรงที่เปียกชุ่มแทบทั้งตัว
“พี่...เทียน....”
ผมจะเอื้อมมือไปลูบหัวก้านธูปเพื่อปลอบประโลม แต่อีกฝ่ายกลับเบี่ยงตัวหลบ
“....อย่า...จับ.....”
“ธูป...”
“มันเหม็น...”
น้องของผมเป็นเด็กดี..เด็กดีแบบที่เมื่อก่อนผมไม่ได้เป็นแบบนี้
...และโดนรังแกแบบเดียวกับที่ผมเคยโดนเมื่อครั้งในอดีต...
.....เพียงแต่ตอนนั้น....ผมไม่มี..... 'พี่ชาย' .....
“ไอ้เลวเอ้ยยยย!!!!!”
ผมร้องออกมาอย่างสุดจะกลั้น ขีดความอดทนขาดผึงตอนที่ตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อเด็กที่ตัวโตที่สุด มันตกใจจนร้องไห้ออกมาทะลักทลายในขณะที่คนอื่นพาลกันยืนตัวแข็งทื่อด้วยความตื่นตะลึง...
...ผมไม่มีเวลามานั่งบรรยายสภาพแวดล้อมเท่าไหร่..เพราะสิ่งที่ผมทำมีเพียงอย่างเดียวคือแค่ออกหมัด...........
“อย่านะครับ!!!”
ผลัวะ!!!
หมัดลุ่นๆกระแทกผิวหนังรุนแรงจนคนถูกกระทำเบี่ยงหน้าไป วินาทีเดียวกับที่มือที่กำคอเสื้อเด็กคนนั้นอยู่ของผมปล่อยลงทันที ร่างโปร่งผอมแทบจะเซล้มแต่ก็พยายามฝืนยืนต่อได้ทัน
ผมจ้องเข้าไปในนั้น..ไปในดวงตาใสแป๋วเหมือนทารกที่ไม่มีมีความโกรธแฝงอยู่เลยสักนิด..
พวกตัวแสบวิ่งฮือกระจายกันออกไปในวินาทีต่อมา แต่ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะตามเก็บมันเรียงตัว..ผมถอยหลังจนชนกับรถกระบะอีกคัน แล้วมองพวงแก้มซับสีแดงกับหยาดโลหิตจางๆที่ไหลจากมุมปากเล็ก..อักษรเป็นคนตัวขาว..ขาวจนผมแทบจะลืมไปแล้วว่าเลือดของเขามีสีแดงฉานขนาดไหนถ้าไม่ได้เห็นมันในวันนี้..
“แค่ก..!!”
เขาไอออกมานิดหน่อยก่อนจะขยับยิ้มอ่อนๆให้ผม
อักษรไม่ได้พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียวระหว่างที่ผมได้แต่ยืนอึ้ง เขาเดินตรงไปหาก้านธูปเพื่อจูงมือน้องให้ลุกขึ้นยืน แล้วพาเดินไปตรงก๊อกน้ำซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
..เจ็บ..ที่มือ..
..ความเจ็บนั้นมันทำให้ผมรู้ว่าอีกฝ่ายเจ็บมากกว่าแค่ไหน..
ผมก้มมองมือตัวเอง..แล้วกำมันแน่นให้รู้สึกเจ็บ คิดทบทวนสิ่งที่ตัวเองเพิ่งกระทำไปเมื่อครู่..และถ้าหากว่าอักษรไม่เข้ามาขวางซะก่อนละก็...
...เมื่อกี้ผมจะทำอะไร?
...ผมจะ..ต่อยเด็กตัวเล็กๆที่สูงไม่ถึงเอวผมด้วยซ้ำงั้นหรือ?
“พี่เทียน!”
ก้านธูปร้องเรียกผม น้องดูอารมณ์ดีขึ้นหลังจาก...ถอดเสื้อผ้าทิ้งไปหมดยืนล่อนจ้อนอยู่ตรงนั้น ที่จริงมันก็สมควรจะถอดออกหมดจริงๆนั่นแหละ อักษรยิ้มให้ผมไม่ได้พูดอะไร..แต่ผมก็เห็นแล้วล่ะว่าแก้มของเขาช้ำขึ้นนิดหน่อย..
ผมล้วงกระเป๋า..หยิบผ้าเช็ดหน้าที่มีผู้หญิงคนใดสักคนหนึ่งเคยให้เอาขึ้นมา แล้วเดินตรงไปชุบน้ำหมาดๆแล้วยื่นให้เขา
เขารับไป "ขอบคุณครับ"
“....ขอโทษ"
“คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษผมหรอก ผมเข้าไปขวางเอง"
..ทำไม..ยิ่งคุยกับเขาผมยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนเลวขึ้นมานะ..?
อีกฝ่ายยังยิ้มให้ผมอยู่ ยิ้มแบบที่เหมือนกับว่าเขาไม่เคยมีความทุกข์..แต่ผมรู้..อักษรเป็นมนุษย์ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ไม่ว่าเรื่องอะไรจะเกิดขึ้นก็ตามมันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไม่รู้สึกอะไร
“เทียนครับ"
“ครับ?”
“เอ่อ...ผมขอ...เสื้อได้มั้ยครับ?”
เขาชี้มาที่เสื้อยีนส์ตัวหนาของผม..มันไม่ยากเลยที่จะเข้าใจความหมายนั้น..ผมถอดมันออกมา แล้วคลุมให้ก้านธูป..น้องมองหน้าผมแล้วยิ้มแป้น ก่อนจะก้าวเข้ามากอดผมไว้แน่นแล้วตบหลังแปะๆ เหมือนกับสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้เกิดกับตัวเอง...ก่อนที่เขาจะพูดว่า
“โอ๋ๆ พี่เทียนไม่เป็นไรแล้วนะ"
..จึงเพิ่งรู้ว่า..ผมทำสีหน้าแย่สุดๆออกไปซะแล้ว..
ผมกอดก้านธูปแล้วอุ้มน้องขึ้นมาง่ายๆ ก้านธูปตัวเล็กมากเมื่อเทียบกับเด็กวัยเดียวกัน..แต่อีกไม่นานเขาก็จะสูงใหญ่ด้วยเลือดตะวันตกที่ไหลเวียนอยู่ในสายเลือดครึ่งหนึ่ง..แบบที่ผมเป็น...
“คุณ...ไหวนะครับ?”
เสียงของอักษรทำให้ผมได้สติ ผมพยักหน้า
“ไหวสิ"
เขายิ้ม..แต่ผมกลับมองรอยยิ้มนั้นด้วยความรู้สึกประหลาดในใจ
“คุณ....”
“ครับ?”
“จำทุกเรื่อง...ของทุกคนในโรงเรียนได้หมดใช่มั้ย?”
“ใช่ครับ ทำไมหรือ?”
ผมมองหน้าอักษร เหมือนมีสายลมวูบหนึ่งที่พัดผ่านไประหว่างนั้น..หากแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ดวงตาใต้แว่นกรอบบางคู่นั้นเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย...เขายังใช้สายตาที่มั่นคงและอ่อนโยนแบบนั้นมองผมแน่วแน่ และมีรอยยิ้มอ่อนๆฉาบอยู่บนใบหน้าเกลี้ยงขาวซีดนั้นเสมอ..
..แต่นั่นอาจจะเป็นบทละครหนึ่งบท..ที่บังเอิญว่าเขาตีได้แตกละเอียดก็เป็นได้....
“.........คุณรู้เรื่องของผมมากแค่ไหน?”
..ครั้งหนึ่ง..ที่ดวงตาคู่นั้นไหววูบประหลาด..
..และเป็นครั้งที่สองที่เขาหลบตาผมก่อน..
มันเป็นเสี้ยววินาทีที่เหมือนยาวนานเหลือเกินขณะที่ผมเริ่มหายใจไม่ออก เหมือนอากาศรอบด้านแปรสภาพเป็นของเหลวเหนียวหนืดน่าขยะแขยง..เพียงแค่วูบเดียวที่ผมทนที่จะยืนอยู่ตรงนั้นต่อไปไม่ได้
...วูบเดียวที่ผมก้าวเท้าเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่พูดไม่จา
“เทียน!”
เขาเรียกชื่อผม วิ่งตามมา
ก้านธูปที่อยู่ในอ้อมแขนผมมองไปทางโน้นทีทางโน้นทีด้วยอาการสับสนงุนงง แต่น้องก็ไม่ได้พูดอะไร
“เทียน ผมขอโทษ"
ของเหลวเหนียวหนืดที่อยู่รอบๆตัวเหมือนผมจะเผลอกลืนมันลงไปด้วย..ทำให้ไม่มีแม้แต่แรงจะเอื้อนเอ่ยคำพูดใดออกไปพูดกับเขา ร่างเล็กวิ่งมาจนทันผม
“เทียน คือ...มันเป็นหน้าที่ ผมไม่ได้ตั้งใจ...”
เขาพูดต่อไปสลับกับเสียงหอบแรง เมื่อเห็นว่าผมไม่หยุดเขาก็วิ่งนำหน้าผมไป กางแขนยืนตระหง่าน
ผมหยุด เพื่อมองหน้าเขา
อีกฝ่ายหายใจแรงจนไหล่เปราะเล็กกระเพื่อมไม่เป็นจังหวะ แขนที่กางออกก็สั่นสะท้านเหมือนเกรงกลัวอะไรบางอย่าง..แปลกใจที่ผมยังยืนอยู่ตรงนั้น ยืนเพื่อมองการกระทำของเขา..ใบหน้าของเขา..ที่ไม่รู้จะสรรหาอะไรต่อมิอะไรมาแก้ตัวได้อีก
“ผม...ขอโทษ"
...แต่สิ่งที่เขาเอ่ยออกมาไม่ใช่ข้ออ้างอะไรเลย...
“ผมขอโทษ"
เขาก้มหน้า
“ผมขอโทษ"
พูดแค่ถ้อยคำเหล่านั้น
“ผมขอโทษ"
..เขา..กำลังทำให้ผมใจอ่อน..
ผมกลั้นลมหายใจ ของเหลวเหนียวหนืดรอบๆกลับกลายเป็นอากาศบริสุทธิ์อีกครั้งหนึ่ง ผมไม่ได้รู้สึกตาร้อนผ่าวอย่างที่ผมควรจะเป็น..ผมควรจะโกรธเขา..ไล่เขาไปไกลๆได้แล้ว...
......ไปจากชีวิตที่ป่นปี้ของผมสักที...
สิ่งที่แย่ที่สุดคือ..การที่ในอกไม่ได้มีความโกรธหรือเกลียดชังเขาอยู่เลยแม้แต่น้อย...
“...คุณรู้มากแค่ไหน?”
เขาเม้มปาก "คุณคงไม่อยากรู้หรอก..”
ผมขยับยิ้มเยาะ..คงจะรู้สึกดีอยู่ไม่น้อยที่ได้พูดจาเชือดเฉือนถากถางตัวเองแบบที่กระทำอยู่
“..มันน่าสมเพชมากใช่มั้ยล่ะ? ใช่ ไม่ว่าใครมองก็คงคิดว่ามันน่าสมเพช น่าประหลาดที่ผมมีชีวิตรอดมาได้ถึงตอนนี้...ถ้าผมตายๆไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วล่ะก็โลกนี้คงสะอาดขึ้นเยอะ.......”
“เทียน!!”
เขาตะโกนออกมา ดังจนกลบทุกสิ่งทุกอย่างตรงนั้นให้เงียบสงัดลงไปหมด
...และวินาทีต่อมา..หยาดน้ำใสก็ไหลรินออกจากดวงตาคู่นั้น...อย่างเงียบเชียบ...
“อย่า...”
เสียงของเขาหนักแน่น..ราวกับเค้นออกมาจากส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ..
“อย่าพูดแบบนั้นอีก...เข้าใจมั้ย?”
“คนอย่างคุณจะไปเข้าใจอะไร!!!!”
ผมตะโกนลั่นบ้าง อะไรบางอย่างที่อัดอั้นมาทำให้ผมกระทำแบบนั้น...ก้านธูปร้องไห้ขึ้นมาดื้อๆด้วยความกลัว แต่ผมไม่มีอารมณ์จะใส่ใจด้วยซ้ำ
"คนที่มีครอบครัวดีๆ มีชีวิตที่สมบูรณ์แบบอย่างคุณจะมาเข้าใจอะไร!?!”
“แน่สิ ผมจะไปเข้าใจคุณได้ยังไง!?!”
“แล้วคุณมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม!?!”
“ก็ผมรักคุณ!! บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วว่าผมรักคุณ!!!”
กึก..
เขาหอบ ฉวยจังหวะนั้นที่ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรเพื่อพล่ามยาว
“คุณอาจจะเบื่อที่จะฟังแล้วแต่ผมไม่เคยเบื่อที่จะพูด ถ้าอยากฟังอีกสักกี่ครั้งผมจะพูดให้คุณฟังไปเรื่อยๆ..ว่าที่ผมอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เพราะผมสมเพชหรือสงสารคุณ ไม่เคยมีความรู้สึกนั้นเลยสักนิด...นั่นเพราะว่าผมรักคุณ...รัก...อย่างหมดหัวใจ”
น้ำตาที่ข้างแก้มใสนั่นเหือดแห้งไปแล้วระหว่างที่เราตะโกนเถียงกันอยู่ และคำพูดนั้นก็ทำให้ผมคลายไหล่ที่เกร็งลงช้าๆ อะไรบางอย่างไหลมาจุกอยู่ที่คอทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกไป
...ได้แต่..ยืนสบตากับอีกฝ่ายที่เดินเข้ามาใกล้ แล้วเอื้อมมือมาประคองมือผมเอาไว้
“เพราะผมไม่ได้มาเพื่อเข้าใจ..”
เขายิ้มให้ผม..แก้มข้างหนึ่งบวมช้ำเล็กน้อยเพราะอะไรที่ผมก็รู้อยู่..
“ผมมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ"
TBC
======================
ตายล่ะ อัพเร็วไปมั้ย? /สลบ/
นี่เราถนัดแต่งแบบ...คนมีปมหลังสินะ!?! <<เค้าเดาทางได้หมดแล้วววววว
แต่ก็ยังไม่เฉลยหมดเนาะ!! อยากรู้ต้องติดตามกันต่อไป
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นๆค่ะ(จะย้ำทำไม...)
พิสูจน์ให้รู้กันไปเลยว่าความรักมันไม่ต้องการเวลา มันไม่ต้องการกฏเกณฑ์
มันไม่ต้องการอะไรเลย
มันต้องการแค่หัวใจของคนสองคนเท่านั้นเอง!
เหมือนปริศนาและสิ่งที่ทำให้งงมันจะเยอะขึ้นยังไงก็ไม่รู้ 55555
แต่เรื่องเล็กน้อยแค่ไหน..รับรองเคลียร์แน่นอนค่ะ :D อดทนอ่านไปก่อนนะ!!
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
กระแสดีมากถ้าเทียบกับแนวของนิยาย 55555
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:z13:
-----------
โอยยยย อักษรจะน่ารักไปไหน
'ผมมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ' อั่ก!! เจอประโยคนี้เหมือนโดนแอ๊ทแทก!!!
รักอักษรมากมาย รักเรื่องนี้แล้วววว กร๊าซซซซ :-[
-
จิ้มไม่ทัน :z3: แต่แวะมาบวก 1 55555
อักษรนายเอาใจเราไปเลย /โดนเทียนกระทืบ
เป็นกำลังใจให้พี่โอค่ะ (:
-
จิ้ม
-
อักษรน่ารักมากกกกก
ชอบประโยคสุดท้าย
"ผมไม่ได้มาเพื่อเข้าใจ..ผมมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ"
-
“เพราะผมไม่ได้มาเพื่อเข้าใจ..”
“ผมมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ”
อักษรจ๋า :o12:
สงสารก้านธูปอ้ะ!! :sad4: :sad4: :sad4:
อีเด็กเวร ถ้าตัเองโดนบ้างล่ะเฮอะ!! เกลียดเด็ก!! :m31: #แต่รักเด็กน่ารักอย่างก้านธูป :o8:
-
"เพราะผมไม่ได้มาเพื่อเข้าใจ"
"ผมมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ"
ถ้ามีคนมาพูดแบบนี้ให้ฟังเราคงละลาย 55
ซึ้งอ่ะ :กอด1:
-
แมร่งเอ๊ยยย
รังทดชิบเป้งเลยย
สงสารน้องธูป
ไอ้เด็กเชี้ยยยย ไม่มีอะไรเล่นแล้วไงวะ
ห่านิ
โว๊ยยยย ขึ้นโว้ยยยยยย
อักษรร นายเท่มากอ่ะ
ฮ่าๆๆๆ
-
แง๊ ~~ น้องเทียนเป็นอะไร ยังไง ?? แอบกลัวอดีตนะเนี่ย
ทำไมคนแถวบ้านถึงได้รังเกียจอะไรรุนแรงจัง
น้องธูปก็ยังเด็ก ทำไมถึงทำน้องแบบนั้น ใจร้ายจัง T^T
อ๊ากกกกก ,, อักษรไม่สงสารแ่ต่เค้าสงสารอ่ะ เค้าไม่ชอบเลย
เด็กน้อยกับคนแก่ มันเป็นอะไรที่เรียกน้ำตาได้ง่ายๆนะ งือออ ~
-
ดีเกินไป :'(
-
ฟู่วววววววววววววววว วโชคดีที่น้องก้านธูปไม่เป็นอะไร
อยากรู้ว่าเทียนมีอดีตอะไร แต่คงต้องสาหัสมากๆแน่ๆ
แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะตอนนี้มีคนมาเพื่ออยู่เคียงข้างแล้วน๊า
ซึ้งกับน้องอักษรมากๆ มาช่วยเค้าแถมยังเจ็บตัวอีก *ปาดน้ำตา
หมันไส้เทียนจิงจิ๊งงงง เห็นชื่อโทรมาหน่อยก็ทำเป็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
อ่านฮาๆมาเยอะ อ่านซีนอารมณ์มั่งก็ดีไม่หยอกค่ะ :กอด1:
-
สรุปแล้วน้องก้านธูปและอักษรต้องช่วยกันปลอบพี่เทียนหรือนี่
-
รักอักษรมากๆๆๆๆๆ !!!
แบบตอนที่แล้วๆ ก็ชอบอยู่แล้วนะเพราะน่ารักกกกก + เมนเคะ 5555555 :-[
แต่หลังจากอ่านตอนนี้จบแล้ว... รักเลยอ่ะ ! รักอักษรร! ถ้าเราเป็นอิเทียนนะ จะยอมแพ้ตั้งแต่ตอนนี้แหละ!
....สงสารเทียน ! สงสารน้องก้านธูป TT"
ไอ้พวกเด็กเลววววววววว! :m31:
อักษรเป็นคนตัวขาว..ขาวจนผมแทบจะลืมไปแล้วว่าเลือดของเขามีสีแดงฉานขนาดไหนถ้าไม่ได้เห็นมันในวันนี้..
พี่โอออออออออออออออออออออ ! ย้ากกกกกกกกกกกก ! //เขย่าคอ
รู้มั้ยตอนอ่านสปอยเราคิดไปถึงไหนๆแล้วววววววววววว นึกว่าอักษรจะ...จะ.... T________T ซะแล้ว..
ปล. อย่าลืมโทรไปบอกคุณยายด้วยล่ะ TT'
-
:กอด1: โผกอดเทียนไข .....
ที่ยืนเข้มแข็งในทุกวันนี้ได้ ผ่านอะไรมาบ้างหนอในชีวิต
จิตใจเด็กน้อย กว่าจะเดินทางมาถึงวันนี้ ต้องมีกี่แผลแล้วในใจ
บางทีก็รู้สึกว่าเทียนไขไม่ได้แกร่ง เข้มแข็ง หรือเย็นชาอะไร
แต่อาจจะอ่อนไหว อย่างที่สุด จึงได้สร้างกำแพง ..... แอร๊ยย เดา
อักษร :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: โผกอด
อักษรเท่ห์อ่า~
-
เทียนจ๋า ใจเย็นนะจ๊ะ พ่อหนุ่มเลือดร้อนยอดขมองอิ่ม...
สงสารน้องธูป .. สู้ๆนะหนู TwT
ยิ่งอ่านยิ่งรักอักษร ... รักหมดใจ โฮววววววววววววววววววววววว
ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก . . . ฮึก ....
อักษรพูดดีมากลูก !! ไม่ได้มาเพื่อเข้าใจ แต่มาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ . . .
TwT โอซังสู้ๆ น้าาาาาาา รออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ฮุฮิ >w<
-
เทียนสู้เค้า อักษรต้องเข้มแข็งเป็นที่พึ่งให้เทียนนะ
ไม่ว่ายังไงก็รู้สึกว่าเทียนอ่อนแอกว่ามาก(ในด้านจิตใจ) แต่เพราะแบบนี้ล่ะมั้งสาวๆถึงชอบ
หล่อ ร้าย และน่าสงสาร ไปพร้อมๆกัน
และเหนืออื่นใดขอเตะเด็ก ลามไปถึงพ่อแม่หน่อยเหอะ -____-#
-
นายเอกเรื่องนี้รุกดีแฮะ ฮ่าๆๆๆ
-
:sad4: อ่านไปร้องไป กลัวอ่ะ เทียนไขคงเจออะไรมาเยอะ แล้วดูสิ่งที่ก้านธูปโดนสิ :a5:
ตอนนั้นเทียนไขโดนแบบนี้? หรือมากกว่านี้? แล้วมันเกิดอะไรขึ้นอีก?
ตอนที่แล้วยังเคืองๆเทียนอยู่เลย ตอนนี้มันายไปไหนหมดไม่รู็ รู้แต่สงสารจับจิต
อักษรจ๋า น่ารักมากครับ น่ารักมากจริงๆ หน้าหน่ะเจ็บมั๊ย? โถ่ :กอด1:
รอตอนต่อไปครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อักษร เท่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปล. น้องธูปน่ารักอ่ะ มีตบหลังพี่เทียนแปะๆด้วย
-
เข้าใจในมุมของ เทียน เพราะเล่าเรื่องจากฝั่งของเทียน ซึ่งเราก็คิดเหมือนเทียนที่ "อักษร" ปริศนาเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คือ พยายามเดาทุกทาง แต่......ตันมาก ตอนนี้ลุ้นได้อย่างเดียว ยกนิ้วให้นักเขียนเลยค่ะ
ทั้งสามเรื่อง(ที่เราได้อ่้าน ตั้งแต่ กานดา/กลอน/แล้วก็เรื่องนี้)
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เรารู้สึกว่าสนุกมาก ปริศนาเดาได้ยาก ลุ้นอย่างรุนแรง รอตอนต่อไปนะค้าาา
-
กะรี๊ดดดดด ถือป้ายไฟ ไอเลิฟอักษร :กอด1:
สงสารน้องก้านธูปอ่ะ แต่แบบน้องน่ารักไปม้ายยยยย อยากกินเด็กกกก :z2: #ผิด
-
อักษรอ่านมาเพื่ออยู่เคียงข้างเทียนแต่หนูมาเพื่อรับรู้เรื่องราวของพวกเขาต่อไป 555+ o13
-
เทียนนนนนนน ชีวิตน่าสงสารอ่ะ
พวกเด็กเวร บังอาจมาแกล้งน้องธุป ฮึ้ยยยยย
โชคดีที่อักษรเข้ามาบัง(ตรงไหน) เทียนจะได้ไม่รู้สึกผิดตามหลัง
อ่านเรื่องนี้ยิ้มทั้งน้ำตา
-
อุ่ยตายแล้ว ตอนแรกคิดว่าจะหลงรักน้องเทียนมากกว่าอักษรซะละ ที่ไหนได้ขณะนี้เพ้อน้องอักษรเข้าเต็มเปาาา~~
-
เทียนไข ถ้าจะโกรดอักษรก้อใจร้ายไปหน่อยละนะ
แต่สงสารเทียนกับน้องธูปทำไมต้องมาเจอเรืื่องร้ายๆแบบนี้ด้วย
-
ไอ่เลววววววววววว
-
โอยยยยยยยย
โกรธเด็กอ่ะ :z3:
อยากจับไปค้าอวัยวะ..
'ผมไม่ได้มาเพื่อเข้าใจ ผมมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ'
ม่างฟิน !!!!!!!
ฟินนนนนนนนน
ประกอบกับรูปที่พี่โอวาดอร่ะ.. ที่บอกอยากได้ปกแบบนีี้ ฟินมั่กก ฮือ อยู่แดนเทเลทับบี้แล่ววววว
รักอ่ะ ฮือ ทำไมอักษรถึงรักเทียนไขขนาดนั้น แล้วเทียนมีปมอะไร :z6:
-
ทำไมอักษรน่ารักอย่างงี้ ไม่ไหวแล้ววว :monkeysad: :monkeysad:
รักเลยเรื่องนี้ :pig4: :pig4: :pig4: ติดตามตอนต่อไปค้าบ
-
เธอทำให้ฉันเสียใจ เธอทำให้ฉันร้องไห้ ทำชีวิตฉันพังทะลาย #ผิดละมึง ;;____;;
เวลาที่เทียนไขอยู่กับกล้องมีความสุขเนอะ ถึงภาพถ่ายจะออกมาว่างเปล่า ไร้ชีวิตชีวาก็เหอะ
นอกเหนือจากครอบครัวแล้วกล้องคงเป็นอีกสิ่งนึงที่เทียนอยู่ด้วยแล้วสบายใจ (ตอนนี้อาจจะมีอักษรเพิ่มเข้ามา)
แงงงงงงงงง อดีตของเทียนน่าสงสารอ่ะ T_______T;; ไม่ค่อยเข้าใจเด็กพวกนั้นซักเท่าไหร่
คือเป็นฝรั่งแล้วยังไง ?? ผมทองแล้วยังไง ?? ที่จริงเด็กน้อยพวกนั้นคงไม่ผิด เด็กน่ะใสซื่อทุกคนอยู่แล้ว
มันขึ้นอยู่กับว่าผู้ใหญ่จะสอนอะไร จะให้เค้าคิดอะไรมากกว่า เด็กน้อยพวกนั้นคงโดนพ่อแม่เสี้ยมมาผิดๆ
เพราะจากคำพูดที่เทียนเคยโดนด่าเมื่อสมัยเด็กเนี่ย มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกลั่นออกมาจากมันสมองของเด็ก!!!!
ว่าไปเราก็แอบคิดว่าเรื่องนี้มันสะท้อนสังคมอยู่เหมือนกันนะ ชีวิตจริงมันคงมีเรื่องแบบนี้เยอะอ่ะ Y______Y
เด็กน้อยคนนึงที่โดนสังคมตราหน้าว่าผิดว่าเลว ทั้งๆที่เค้าไม่รู้เรื่องเลยโดนซ้ำแต่เป็นผลจากการกระทำของคนอื่น
มันไม่แปลกเลยที่เทียนจะคิดแบบว่า เค้ามีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ได้ยังไง โอ๊ยยย เราเข้่าใจเทียนอ่ะ เข้าใจมากๆๆๆๆๆๆๆ
เราไม่เคยเป็นแบบเทียนนะ แต่เรารู้ว่ามันเป็นความเจ็บปวดที่สุดของที่สุดในใจเด็กคนนึงเลยแหละ ;;[ ];;
เพราะงั้นเราไม่โกรธเทียนเลยที่เทียนเป็นคนแบบนี้ เย็นชา ไร้จิตใจ รักใครไม่เป็น เราว่าเค้าน่าสงสารมาก แงงง
ขออึ้งนิดนึง ตอนที่อักษรโทรหาเทียนแล้วบอกว่าคนขับรถของน้องเจอน้องธูป ถ่ายรูปไว้ด้วย ????
คือคนขับรถบ้านอักษรรู้จักแม้กระทั่งน้องก้านธูปเลยเรอะ แสดงว่าทุกคนในบ้านอักษรก็ต้องรู้เรื่องเทียนสิ ใช่ป่ะ
TT' ตอนอักษรมารับหมัดแทนนี่มันช่าง..ฟหกด่าสว...มากๆ จะบอกว่าเราแอบจี๊ดที่ใจด้วย ตอนที่เทียนเจ็บมืออ่ะ
แบบ..มือตัวเองยังเจ็บขนาดนี้ แล้วอีกคนล่ะ ??? เทียนรู้ตัวเองบ้างรึเปล่าว่าเผลอแสดงความอ่อนโยนออกมาแล้ว
ถึงจะไม่ได้มาในรูปแบบที่แสดงออกชัด แต่นี่ก็เป็นสัญญาณเบาๆที่บอกได้แล้วว่า อักษรไม่ใช่คนอื่นอีกต่อไป
อักษรเริ่มมีอิทธิพลกับหัวใจทีปพิพัฒน์มาก(เกินไป)แล้วด้วยซ้ำ แต่เจ้าตัวคงยังไม่ยอมรับอะไรง่ายๆหรอก
เราร้องไห้ตอนที่เทียนถามแล้วอักษรก็ตอบประโยคเจ็บปวดอะ เราไม่รู้ว่านายตั้งใจจะสื่อว่าเทียนรู้สึกยังไง
แต่เราอ่านแล้วเจ็บแทน เราคิดว่าลึกๆเทียนมันก็หวังกับคำตอบนิดหน่อยนะ แต่อักษรตอบมาแบบนี้หน้าชาอ่ะ 55555555
แล้วเหมือนอักษรก็จะรู้สึกตัวเพราะน้องไม่ใช่คนโง่.. ทำเราร้องไห้ีอีกครั้งตอนน้องขอโทษเทียน ;;__;;
คืออักษรก็ไม่ได้พูดอะไรเลยนอกจากคำว่าขอโทษ แต่เรารู้สึกได้ว่าอักษรนี่โคตรจะรักเทียนไขเลยหว่ะะะะะ
เราชอบความรักของอักษรจัง (บอกไปหลายรอบแล้ว) มันยิ่งใหญ่แบบที่นายเคยสปอยไว้เลย
ตอนก่อนจบที่อักษรพูดมันซึ้งมากนะ แต่เราขำคำบรรยายที่บอกอักษรยิ้มทั้งๆแก้มข้างนึงบวม 5555555555555
ไม่ได้อยากจะแกล้งน้องนะ แค่นึกภาพตามแล้วมันฮาเฉยๆ กร๊ากกกกกกกก #อักษรจ๋าป้าขอโทษ
แล้วอักษรแก้มบวมแบบนี้ เดทพรุ่งนี้เค้าจะยกเลิกมั้ยเนี่ย ไม่นะ......อย่ายกเลิกเด็ดขาด (เพราะรออ่านอยู่)
เจอกันตอนหน้านะน้องเทียนน้องษร ^__________^
ด้วยรักและร้องไห้(ในเวลาเดียวกัน)
XD
-
อ๊าย ประโยคปิดท้ายของน้องอักษรทำเอาเพ้อ.... :impress2:
ปล. ชอบน้องธูปมาก ๆ
-
โอ่ยยยย น่ารักมากกกก อิจฉาพวกนายสุดๆ :-[
สงสารน้องธูปและเทียนที่โดนไรแบบนี้ ขอให้พวกมันมีเหตุต้องใช้งานไม่ได้ :z6:
-
วัวรู้มั๊ยว่ามันยากแค่ไหนกับการต้องกลั้นน้ำตาน่ะ!!
เราขี้ร้องเรื่องครอบครัว
มัน...เซ็นซิทีฟ ฮึก!
อ่านจบแล้วเรา...รักอักษร
และเราก็ยิ่งรักเทียนไข
แต่...เรารักก้านธูปมากที่สุด กร๊าก!!
ดีนะที่น้องพาสต้าไม่เล่นบอร์ดนี้ Orz
-
ตอนนี้ดราม่าอ่ะ
สงสารน้องก้านธูปสุดๆๆ
ไม่น่ามาเจอเรื่องแย่ๆๆเลย
:o12: :o12: :o12:
ส่วนเทียนไขกับอักษรคุยกันดีๆๆนะ
-
จากใจ ตอนนี้สงสารน้องธูปอ่ะ ' '
แต่เทียนแกก้เป็นพี่ชายที่ดีมากเลยน่ะ ; ;
แต่ยังไง อักษร ก้ดีที่สุดดด
หลงรักอักษรเข้าเต็มเปา <3
-
ตอนก่อนๆมีกรี๊ดกร๊าดบ้างฮาบ้าง โฮกบ้าง :-[
มาตอนนี้ก็มีดราม่าเบาๆ แต่ซึ้งเข้าจิต
อักษร ถ้าฉันขอปาวารณาตัวเป้นแม่ยกเธอตอนนี้จะทันมั้ย :impress2:
เพราะเธอน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก มันเป็นความน่ารักอย่างแยบยลที่นับวันยิ่งทำให้อิชั้นแทบกลิ้งตายคาคอมพ์ แอร๊ยยยยยย
และตอนนี้ ประโยคเดียวสั้นๆ ง่าย ที่บอกเหตุผลว่าเพราะรักนั่นน่ะ โอ๊ยยยย Fin...
รอตอนต่อไปอย่างสงบ
-
แบบว่าๆ เพิ่งหลงผิด เอ้ย!! หลงทางตามเขามาเจอเรื่องนี้ แต่ไปๆมาดันคิดว่าติดเรื่องนี้ไปซะแล้ววววววว
โอ้ไม่นะ เราโคตรชอบเรื่องแบบว่าเรื่อยๆแบบนี้มากเลย เพราะบางทีมันเดาแล้วผิดได้ง่ายไง เดาไม่ออกไรงี้
อ่านตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ พระเอกได้ใจเจ๊จริงๆอ่ะ เหมือนจะเลว แต่ไม่สุด สรุปมีปม งั้นเรารอเฉลยปมแล้วกัน
ว่าจะเป็นอย่างที่คิดไหม??? โดยส่วนตัวชอบก้านธูปมากจริงๆนะค่ะ
แล้วจิรอตอนต่อๆปายยยยยย~~~
-
กรี๊ดดด ไม่กล้าอ่านกลัวค้าง(แต่ก็อ่านไปละ)
ในที่สุดคุณโอก็มาต่อซะที แอบรอนานม๊ากกกกก
แต่ก็รอ ไม่ผิดหวังงงง ตอนนี้เทียนดูอ่อนแอมากเลย
มีอักษรอยู่เคียงข้างดีที่สุดแล้ว อย่าผลักไสเลย
เทียนมีปม ปมใหญ่มากด้วยอะ มีแค่อักษรเท่านั้นแหละ ที่จะช่วยรักษาเทียนได้
สู้ๆนะอักษร คุณโอก้สู้ๆด้วย จะรออ่านนะคะ!!!!!!!!!!!!
คุณโออัพไม่เร็วไปหรอกคร้า เร็วกว่านี้ก็ยินดีค่ะ^^
-
อยากได้แบบอักษรอ่า
จะแสนดีไปไหน
ปมหลังของเทียนเป็นไงกันนะ?
ไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องสั้น :z3:
รักเรื่องนี้.รักโอ :กอด1:
-
อักษรไม่ใช่ไม่เจ็บ ไม่รู้สึก รักขนาดนี้จะรู้สึกได้ยังไง อักษรไม่ได้อยากเป็นคนรัก แต่อยากเป็นคนที่อยู่เคียงข้างเทียนไขต่างหาก
ณ วันนี้ อิจฉาเทียนไข ที่คนอย่างอักษรมาหลงรักนะ
สำหรับเทียนไข อย่าให้อดีตมาทำลายอนาคต พี่เข้าใจว่าเราเรียนรู้มาที่จะต้องเข้มแข็ง เลยกลายเป็นคนที่เย็นชา ทั้งๆที่เป็นเด็กจิตใจอ่่อนโยน แต่นู๋เลือกที่จะแสดงความเย็นชาออกมาแทน
อย่างน้อยชีวิตที่มันบัดซบแบบนี้ ก็ยังมีคนที่เรารักที่รักเรา อย่าง ยาย ก้านธูป และอีกคน คือ อักษร
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: ให้กำลังใจ เทียนไข อักษร น้องโอ
-
กรี๊ด .... น่ารักอ่ะ
ขอบคุณครับ
-
อักษรแมนมาก เท่มาก
เทียนไขจนเขินอายเดี๋ยวนี้
อดีตของเทียนไขเป็นอย่างไร เริ่มน่าสนใจขึ้นทุกที
แล้วอักษรเองก็คงต้องพยายามอีก เพื่อที่จะได้ก้าวเข้าไปอยู่เคียงข้างได้
ก้านธูปเข้มแข็งไว้นะลูก
-
คำพูดน้องอักษรซาบซึ้งที่สุดในสามโลก >/////<
ไอเด็กเวรพวกนี้นี่นรกส่งมาเกิดจริงๆ
มันน่าจับกระทืบเรียงตัว แม่มเอ๊ยยยยย :beat:
ยังดีนะคะที่น้องก้านธูปไม่เป็นอะไรมาก
แต่พี่ก็ยังแค้นใจอยู่ดี ฮึ่ยยยยยย :m31:
-
“ผมมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ"
อักษรแมนมากกกกกก!!!!
เทียนน่าสงสาร โชคดีที่น้องธูปไม่เป็นอะไร
-
เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนที่แล้วเม้นไม่ได้ เส้าาาาาา
มาตอนนี้เม้นแล้วนะฮ้าฟฟฟฟฟฟฟว์
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย อักษรความรักหนูมันช่างยิ่งใหญ่
มันซึ้งอ่าาาาาาาาาา ไม่รู้จะพูดยังไงดี พิมพ์ไม่ถูกเลยยย มันอัดอั้นอยู่ในอกเนี่ย!
รู้สึกว่าอักษรรักเทียนไขอย่างที่เทียนไขเป็นมาก ไม่ว่าเค้าจะเป้นคนนิสัยยังไง
จะมาจากครอบครัวแบบไหน จะมีฐานะเรี่ยดินเพียงใด หรือแม้แต่จะเกิดมาในสภาพแบบไหนก็เถอะ
อักษระก็ยังรักเทีบนไขอยุ่ดี โฮ้ยยยยยยยยยย อยากจะรุ้จริงว่าลูกฝรั่งของชั้นมันมีอะไรดีค้าาา
ถึงได้รักและเทิดทูนถึงเพียงนี้ ฮิ้วววววววววว
กลับมาที่พ่อเทียนไขสว่างไสว โถถถถถถ ยิ่งอ่านแล้วยิ่งรักเทียนไข(จากที่แต่เดิมก็รักมากอยุ่แล้วอ่ะนะ)
นี่ตอนเด็กๆเทอต้องเจอกับอะไรพวกนี้มาตลอดเลยเหรอ อึกกก อ่านแล้วแบบจุกอ่ะ
เทียนไขของพี่ ฮือออออออออ ไม่เป็นไรแล้วนะลูก
ว่าแต่เราเข้าใจอารมณ์เทียนนะ ไอ้ที่อยากกระทืบเด็กเนี่ย ก็....แม่งงงง เด็กมัน...เห้อออ ก้มันยังไม่โตนี่เนอะ - -*
แต่ทำอย่างนั้นกับน้องชายแสนรักของตัวเองแถมยังด่าด้วยคำซ้ำๆเดิมๆเหมือนที่ตนเคยเจอในอดีตอีก
ไม่ปรอทแตกก็ไม่ใช่คนแล้ววว ยังดีที่อักษรมาห้ามไว้ทัน แถมยังต้องเจอหมัดหนักๆสวนไปอีก
โอย...เจ้บแท้เหลา =_____________=
อ่านตอนนี้แล้วรักทั้งสองคนเลยค่ะ (แต่เทียนไขมากกว่าอยู่แล้ว กรี๊ดดดดดดดดด :z3:)
วันนี้มาแบบแอบมาม่าปนซึ้ง
ตอนหน้าวันอาทิตย์....หนูขอแบบเดทสวีทวี้ดวิ้ว กรี๊ดกร๊าดเลยนะฮะพี่โอวววววววววววว o13
-
ใครกล้าทำน้องธูปปปปปปป สารเลวมาก T_ T
นี่ถ้าเทียนต่อย ก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่สินะ
อักษรตั้งสติดีมากที่เอาตัวเองไปขวาง ยอมเจ็บตัวก่อนเรื่องจะใหญ่ไปมากกว่านี้
ตอนหลังๆ ซึ้้งมากพี่โอ มันทำให้รู้ว่าอักษรรักเทียนหมดหัวใจจริงๆ
รักเทียนไม่ว่าเทียนจะเป็นแบบไหน เทียนจะเลวแค่ไหน
รักจนรู้ว่าไม่ว่าเทียนไม่เหลือใคร ก็คงเหลืออักษรอยู่
รักน้องอักษรจริงๆ * ถีบเทียนออกแล้วเอาน้องอักษรมากอด * :กอด1: :กอด1:
-
สงสารก้านธูปอ่ะ ;3;)
เด็กพวกนั้นใจร้ายเกินไปแล้ว
-
ช่องว่างระหว่างความสัมพันธ์
จะไม่มีวันเกิดขึ้น
หากคนใดคนหนึ่งจะไม่สร้างมันขึ้นมา
เทียน เสร็จแน่
อักษร รักหมดใจ ถึงจะร้ายก็รัก
น้องธูป น่ารัก น่ารักเกินไปแล้ว
-
:sad4: ก้านธูปและชัวิตอันรันทดของเทียน ช่าง ปวดตับจริง ><"
นู๋อักษร บรมโครต น่าร๊ากกกกก อ่ะ เอาใจเจ๊ไปเลย :laugh: :laugh:
P.S. เทียนไข อย่าคิดมาเน้อไงนู๋อักษร ก็ร๊ากกเทอ :-[
-
ตื้นตัน...
รู้สึกงี้กับคำพูดของอักษรอ่ะ
-
อักษรสุดยอดอ่ะ ประโยคสุดท้ายโดนใจสุดๆ ^_________________^
-
โอ้ยยยย น้องอักษรรรรรร
:-[
-
อะน่ารักมากมายเลย อักษรเทียนไข :3123:
-
อักษรน่ารักจัง :L1:
-
อ๊ากกกกก สงสารเด็กค๊าาาาาาา เห็นเด็กเจ็บเราเจ็บด้วยย (ช่างกล้า... -*-)
จริงๆเด็กเวรอย่างนั้นต่อยไปเลยก็ได้น๊าเทียนไขขขข ติดอยุ่แค่ว่าหนูอักษรดันเป็นคนดีเกินไปป!!!
โอ่ยยสงสารอ๊ะะะะ สงสารเทียนไขขขขข ทำไมชีวิตนี้ถึงเจอแต่เรื่องแบบนี้เนี่ยยย T T
ไม่แปลกเลยที่เทียนไขจะไม่เชื่อใจอักษร แม้เจ้าตัวจะพยายามแค่ไหนก็ตาม
อักษรพูดซะซึ้งเลย ไม่ได้มาเพื่อเข้าใจ มาเพื่ออยุ่เคียงข้าง อรั่กกก กระอักเลือดตาย
เธอคือสุดยอดนายเอกแห่งปี! ข้าน้อยขอคาราวะ
-
อักษรน่ารักจริงๆ
กอดปลอบเทียนไข โอ๋ๆๆ :-[
เป็นกำลังใจให้คุณโอ สู้ๆ o13
-
"อักษร" เอาใจเราปายยย :กอด1:
-
อยากรู้ว่าเทียนมีปมหลังอะไร แต่ที่รู้แน่ๆคือ อักษร หนูควีนมากลูก :m1: :m4:
กอดรัดฟัดเหวี่ยงงอักษร น้องน่าร๊ากกกก
:กอด1:คุณโอ o13
-
ไอ่เทียน! กล้าขึ้นเสียงกับษรหรอ!
มันมากเกินไปแล้วนะ
เค้ามาเพื่ออยู่ข้างแกนะ!
อุ๊ย เขิน :-[
มาต่อให้ไวเลยนะพี่โอ
:กอด1: :L2:
-
ความจริงใจของอักษร เทียนก็สัมผัสได้ แต่อดีตที่ผ่านมาทำให้เทียนยังหวาดระแวงอยู่ เชื่อว่าอยากไม่นานอักษรจะทะลุกำแพงได้ สู้ๆๆ
-
อยากรู้จังว่าทำไมอักษรถึงได้รักเทียนได้มากขนาดนี้
รักจนหมดหัวใจ :กอด1:
-
อักษร เกิดมาเพื่ออยู่เคียงข้างเทียนไข
และเทียนไขก็เกิดมาเพื่ออยู่ข้างอักษรเช่นกัน
:กอด1:
-
อักษรพูดโดนใจเทียนหรือเปล่าไม่รู้ แต่โดนใจคนอ่านมาก o13
-
เผลอแว้บเดียววันที่สี่แล้วเหรอเนี่ย
อ่านแล้วมันอุ่นในใจอย่างบอกไม่ถูก
แต่บางครั้งก็รู้สึกอึดอัดในใจเหมือนกัน
ที่แน่ๆสงสารน้องก้านธูปมากๆอ่ะ :monkeysad:
ครอบครัวของเทียนผ่านอะไรมาบ้างนะ
มันต้องหนักหนาสาหัสแน่ๆเลย :เฮ้อ:
อักษรจะทำให้เทียนรู้สึกดีขึ้นบ้างมั๊ยหนอ
บางทีการที่เรารู้ว่ายังมีคนคอยอยู่เคียงข้าง
มันก็ทำให้เราอุ่นใจได้นะ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
นี่ยังช้านะ // โดนโอตบ :z6:
แบบนี้แหละกำลังสนุกเลยโอ
ลงเรื่อยๆ เราก็รออ่านเรื่อยๆนะจ๊ะ
รอเทียนใจอ่อน :laugh:
-
สงสารเทียน :m15:
อยากรู้จังว่าทำไมอักษรถึงรักเทียน รออ่านนะค๊า
-
รักอักษรที่สุดในโลก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ถ้าเทียนไม่หวั่นไหวก็ให้มันรู้ไป
-
อ๊ากกกก อักษร ผมมาเพื่อยู่เคียงขางคุณ
เอาหัวใจไปเลยค่าาา ชอบมากกก
-
ประโยคสุดท้าย อักษรเอาใจเราไปเลย เอาไปได้เลยให้อักษรหมดเลยยยยยยยย
ถ้าอักษรจะน่ารักขนาดนี้ ถ้าอักษรจะรักเทียนขนาดนี้ ถ้าเทียนไม่รักอักษรก็ไปเกิดใหม่เถอะ!!! :z6:
ชอบน้องธูปด้วย น้องธูปน่ารักมากๆ เป็นเด็กดีอย่างที่เทียนว่าจริงด้วย :กอด1:
-
กินใจกับวลีสุดท้ายของอักษรจริงๆ
:กอด1:
-
อักษรแมนมากกกกค่ะ สงสารเทียนกับธูปจังเลย :m15:
-
น้องอักษรเป็นคนดีมาก
-
อักษรหล่อ -/-
-
อือออออออออ
มันเต็มตื้นในหัวใจยังไงไม่รู้สินะ :impress3:
นั่นสิ บางทีเราก็ไม่ได้ต้องการคนที่เข้าใจเรา แต่แค่ต้องการใครสักคนที่อยู่เคียงข้างเราเท่านั้นเอง
-
จะฟินตายยยยยย :z10:
อ๊ากกกกกก ไม่นะ :serius2:
ตอนอ่านก็เดาไว้แล้วว่าเมื่อถึงตอนชวนฟิน ท่านโอก็จะตัดจบ :z3:
ดูเหมือนว่า เทียนไขจะแสดงความเป็นเมะออกมาบ้างแล้ว :-[
ลุ้นว่าจะ #เทียนไขอักษร หรือ #อักษรเทียนไขกันแน่ .... o18
น้องธูปน่าร๊ากกกกกกกกกกก ส่งเข้่าเกษรวิทยาไปเป็นรักร้ายเถิดดดดด :impress2: ไปคู่กับรักร้ายรุ่นต่อไป :laugh:
เพื่อที่พี่โอจะได้แต่งนิยายต่อไป 555555555555+
o13
-
โอ๊ย เจ็บปวดค่ะ อักษรช่างเป็นคนดีอะไรแบบนี้
สงสารน้องธูปที่สุดเลยค่ะ
-
เริ่มจะหลงรักอักษรแล้วค่าาาาา 55555555
เราอยากได้คนแบบนี้มายืนอยู่ข้างๆบ้างจัง
-
หลงอักษรอย่างจริงจัง :z3:
นายน่ารักไปนะ อักษร~
-
สงสารธูปแหะ..
เด็กพวกนี้คงได้รับการอบรมมาไม่ดีถึงมาฉี่ใส่คนอื่นแบบนี้ :เฮ้อ:
-
โอย
เขิลก็เขิล
น้ำตาก็จะไหล
ตีกันมั่วหมดแล้ว :monkeysad:
:pig4:
-
อักษร นายเจ๋งมาก o13
ว่าแต่...อดีตของเทียน ทำไมต้องทำให้เทียนเป็นแบบนี้ด้วยล่ะ :เฮ้อ:
-
คิดไปเองหรือเปล่าว่าในตอนนี้ดูเศร้า...?
นั่นเพราะว่าผมรักคุณ...รัก...อย่างหมดหัวใจ
อ่านอันนี้จบแล้วแบบ ร้องไห้อย่างเดียวจ้า :o12: :o12:
เห้ยคือเราเข้าใจที่พี่โอต้อบการสื่อเลย
มันคือการให้ จริงๆ โฮรววววว ;A;
รอตอนต่อไปจ้าาา o13
-
ชอบเรื่องนี้จัง อ่านแล้วไม่เขว อิอิ o13 :impress2:
ตามต่ออย่างแน่นอน :z2:
สู้ๆนะ..
:L2: :L2: :L2:
-
เด็กพวกนี้มาแกล้งน้องธูปแบบนี้ได้ยังไง /ถือมีดขู่/
เทียนไขใจอ่อนกับสายตาเหมือนเด็กทารกของอักษรเสมอ '/////'
“ก็ผมรักคุณ!! บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วว่าผมรักคุณ!!!”
...นั่นเพราะว่าผมรักคุณ...รัก...อย่างหมดหัวใจ
“เพราะผมไม่ได้มาเพื่อเข้าใจ..”
“ผมมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ"
ประโยคเด็ดโดนใจของตอนนี้ :-[ :-[
-
อักษรพูดโดนใจจจจจจจจจจจจ
:o8: :o8: :o8: :o8:
เอาไปเลย เอาไป ใจเราเอาไปได้เลยยยยย
(เพลงดักแก่ 555555)
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ซึ้งจังเลยอ่ะ
ปูมหลังของเทียนจะเป็นงัยก็ช่างเหอะ
เอาเป็นว่าตอนนี้อักษรรักเทียนอย่างหมดหัวใจ
และจะอยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลาละกันเนอะ~หวานอ่ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก เค้ารักพี่เทียนนนนนนนนนน ถึงพี่เทียนจะเป็นยังไงเค้าก็รักนะ อย่าดูถูกตัวเองสิ
ให้ตายเหอะ..น้องอักษรพูดแต่ละคำออกมาทำเอาจุกเลย พี่เทียนยอมใจอ่อนเถอะนะ :o12:
-
อักษรแบบว่าหล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กริ๊ดอักษรมากมายที่สุด
-
เทียนมีปมในวัยเด็กนี่เอง ถึงได้ใช้ชีวิตเหมือนทำร้ายคนอื่นตลอดเวลาแบบนั้น
ก็เหมือนทำร้ายตัวเองไปด้วย อ่านตอนนี้แล้วมันทั้งเจ็บทั้งจุกยังไงไม่รู้นะครับ
อย่างน้อยก็ดีที่รู้สึกว่าเทียนเริ่มหวั่นไหวกับอักษรแล้ว
ชีวิตเทียนคงต้องให้อักษรอยู่เคียงข้างไปเรื่อยๆ เพราะน่าจะเป็นคนที่เข้าใจและ
รับมือกับเทียนได้ดีที่สุด :impress: :impress: :impress: :impress: :impress:
-
อ่านแล้วร้องไห้อ่ะ ร้องไห้!!!!!!! :sad4:
สงสารอักษรแล้วก็รักอักษรมากๆ
อักษรเป็นคนที่เข้มแข็งที่สุดจริงๆ โดนเทียนต่อย
แต่ไม่ยอมแสดงอาการออกมาให้เห็นว่าเจ็บ
“ผมมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ"
เทียนบอกกับตัวเองไว้เลยนะ ว่าัอักษรจะอยู่ข้างนายเสมอ
ไม่ว่าจะเิกิดอะไรขึ้นก็ตาม! เพราะอักษรรักนายมากจริงๆ
อยากอ่านต่อแย้ววววววววววววววว><
-
อักษรดีเกินไป
แค่เราชอบ 5555
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
โอ้ยยย จะบ้าตายพี่โอ~ ทั้งเขิน เศร้า ค้าง ! มาปนกันหมดเลย...ให้ตายสิพี่โอ ฮ่ะๆๆๆ
-
สามคำ >>> รัก อัก ษร
อ๊ากก อยากได้คนนี้ :m11:
แค่คำว่ารัก..คำว่ารัก...ทำได้ทุกสิ่งจริงๆสินะคะ
และอยากจะดิ้นให้ตายกับประโยคสุดท้าย
ไอ้ที่บอกว่า มาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณเนี่ย (โฆษณาขายประกันรึเปล่าคะ กร๊ากกก)
มันช่างเปรมและน่ารักมาก :-[ :-[ :-[
ส่วนเทียนไข ถึงจะไม่ค่อยชอบพฤติกรรมและแนวคิดบางประการที่มีต่อผู้หญิง
แต่ก็พอจะเข้าใจเทียนอยู่นะ คนมีปมก็มักจะมองโลกในแง่ร้ายเสมอ
หลังจากเจอพระเอกแสนดีกันมา ขอเจอพระเอกเย็นชาบ้างจะเป็นไร
เป็นกำลังใจให้พี่โอค่ะ :L2: :L2:
-
ชอบอักษรจังงงงงงง รู้สึกเหมือนกับว่าอักษรเป็นคนที่สามารถมาเติมเต็มสิ่งที่หายไปของเทียนได้
เรื่องนี้ดูเรื่อยๆ แต่สนุกมากกกก มันไม่ได้รีบร้อน แต่ก็ไม่ได้น่าเบื่อ มันทำให้เรารู้สึกอึนได้อย่างไม่น่าเชื่อ
-
ผมมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ . .
ประโยคนี้นี่เห็นแล้วน้ำตาแทบร่วง T_____T
-
อักษรเป็นมาโซแน่ๆ
แต่ว่านะ ถ้าไม่เป็นแบบนั้นก็คงจะเปิดใจเทียนไม่ได้
อย่าเรียกว่าเปิดเลย อย่างเทียนท่าทางจะต้องเอาค้อนทุบ เอาชะแลงงัด แล้วเอาสว่านเจาะ ถึงจะเปิดใจได้ :sad11:
-
อย่างแมน!!
โคตรเท่เลยอักษร o13
-
สงสารธูปอ่ะ เด็กพวกนั้นก็แกล้งกันแรงเกินไป
พอโตขึ้นมาจะมานึกเสียใจเอาทีหลัง
ไม่อยากอึมครึมเลย(แต่ก็ชอบนะ ^^ )
อยากให้เข้าใจกันได้มากขึ้นต่ก็หมายถึงว่ามันมีอะไรเข้ามาอีกน่ะสิ
-
ขอไปอยู่เคียงข้างอีกคนได้มั้ยยยย ย
555555555555
แกล้งธูปแรงมาก สงสาร
-
รักอักษรมากมาย
เป็นเรื่องที่ต้องเข้ามาเช็คทุกวันว่าอัพหรือยัง? ๕๕๕๕
สงสารเด็กอย่างธูปจังเลย
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อักษรเท่ห์มาก....รัก ทำได้ทุกอย่าง...
ส่วนเทียน...เป็นอะไรนะ เมื่อก่อนเคยเกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องเครียดขนาดนั้น...(พูดเพราะยังไม่รู้)
แต่...อักษร แน่มากจริงๆ ชอบอ่ะ...
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า...
-
โว้......อักษรน่ารักเวอร์ เป็นคนดีอะไรอย่างงี้!!!
ถ้าเทียนไขไม่รักก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
สงสารน้องธูปอ่ะ T^T
-
สงสารน้องธูปค่ะ ฮือออออออออออออ TT_____TT
ดีแล้วที่มีพี่ชายอย่างเทียน และดีแล้วที่จะมีพี่สะใภ้อย่างอักษร //คิดไปไกลแล้ว (ฮาาา)
สองคนนี้ต้องช่วยกันดูแลน้องได้อย่างดีแน่ ๆ ค่ะ อักษรน่ารักเวอร์ ๆ เป็นเคะที่พึ่งพาได้อะไรอย่างนี้
ตอนนี้ดราม่า...ยังอารมณ์ค้างโศกอยู่
รอชมว่าปริศนาในเรื่องจะเป็นอย่างไรต่อไปนะคะ <3
-
ประโยคสุดท้ายนั่น.. เขียนขึ้นมาเพื่อฆ่ากันชัดๆเลยพี่โอ
และตอนนี้เราก็รักอักษร รัก..อย่างหมดหัวใจ แล้วเช่นกัน ^ ^
-
เมื่อไหร่เทียนจะกล้ากอดยายซักทีนะ!
ก้านธูปน่ารัก อักษรอบอุ่นจัง
ดูเป็นที่พึ่งได้มากกว่าพี่เทียนอีก 555
ดูตัวอย่างษรไว้นะ :laugh:
-
อักษรเป็นคนที่สุดยอดที่สุดเลย ฮืออออออ
น้ำตาซึม เป็นคนที่น่ารักจริงๆ :L2:
สู้ๆนะคะ คุณคนเขียน :3123:
-
ฝรั่งสองคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใครน๊อ ครือมาปล่อยไว้แบบนี้
-
5th Day : Happy Weekend
การที่ไม่ได้พูด ไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึกรู้สา
......บางทีอาจจะไม่รู้ว่าสมควรเจ็บมากกว่าก็ได้
“ไปแล้วนะครับ"
“ระวังตัวด้วยนะลูก"
“ครับยาย"
ยกมือไหว้กับคิสกู๊ดบายสองข้ามแก้มแบบที่ทำเป็นปกติ..วัฒธรรมที่ไม่ลืมเลือนหรือจางหายไป..โดยมีแหล่งกำเนิดมาจากประเทศอะไรสักประเทศที่ไม่ใช่ฝรั่งเศสแน่ๆ แต่ยายก็ติดการกระทำนั้นมาซะแล้ว..และมันก็ไม่ได้แย่อะไรนักในสายตาของผม
ผมมองเวลาก่อนจะเดินออกจากบ้าน ที่จริงยังไม่ถึงเวลานัดแต่คิดว่าออกมารอก่อนก็คงไม่ได้เสียหาย..เหตุการณ์เมื่อวานทำให้ผมเลิกล้มความคิดที่จะใช้ชีวิตอย่างปกติสุขในชุมชนที่เปี่ยมไปด้วยความโหดร้ายแบบนี้แล้วล่ะครับ พวกเขาจะมองผมยังไงก็ช่างผมไม่แคร์แล้ว...ในเมื่อสิ่งที่ครอบครัวผมพยายามทำอยู่มันไม่ส่งผลอะไรเลย..
ทันทีที่ผมเห็นเด็กชายหน้าตาคุ้นเคยเมื่อวานยืนอยู่ตรงนั้น เขาก็เห็นผม..แล้วรีบวิ่งหายไป
การที่ยายไม่ได้พูดอะไรนั่นหมายถึงเจ้าเด็กแสบพวกนั้นไม่ได้วิ่งแจ้นไปฟ้องแม่อย่างที่พวกมันขู่ ไม่งั้นแม่มันคงมาหาเรื่องยายผมแล้วล่ะครับ..
ผมไม่ได้บอกยายเรื่องนั้นเพราะไม่อยากให้ยายเป็นห่วง แล้วก็เตี๊ยมกะก้านธูปไว้เรียบร้อยแล้วไม่น่ามีปัญหา น้องเชื่อฟังทุกอย่างที่ผมพูดอยู่แล้ว..ก้านธูปเป็นเด็กดีในทุนเดิม..เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ยายกับผมเป็นห่วง และเรื่องโดนรังแกผมมั่นใจว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกแต่น้องไม่พูด อย่างน้อยก็ไม่เคยกลับบ้านมาในสภาพเหม็นกลิ่นฉี่พวกนั้นเลยสักครั้ง...น้องอาจจะยังไม่รู้อะไรเพียงแต่ถ้าเขาโตขึ้น...จะรู้ได้ว่าเมื่อก่อนตัวเองโดนเหยียดหยามมากแค่ไหน..
...นั่นเป็น...สิ่งที่ผมคิดได้เมื่อเคยเกิดกับตัวเองในครั้งอดีต....
ผมเดินมาจนถึงเกือบหน้ารั้วของแมนชั่นบ้านเอื้ออาทร มันถูกเรียกว่าเวลาออกทำมาหากินในช่วงเช้า..ผู้คนเดินเล่น หรือทำมาค้าขายกันอยู่ด้านหน้าของพื้นที่ส่วนกลาง เด็กๆวิ่งไล่กันหยุดดูผมเหมือนเห็นของแปลก..ก็จริงครับ ผมเป็นของแปลกของคนละแวกนี้อย่างที่พวกเขามองนั่นแหละ
..แต่ยังไม่ทันจะได้คิดตัดพ้ออะไรตัวเองมากกว่านั้น ร่างโปร่งบางที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ริมฟุตบาทก็ทำให้ผมชะงัก
ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้
“เฮ้!!”
“หวา!!”
พลั่กๆๆ!!
การที่เขารีบกุลีกุจอลุกขึ้นจนหนังสือและข้าวของต่างๆหล่นกระจายแบบนั้นทำให้ผมต้องใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถในการกลั้นขำ แล้วช่วยก้มเก็บหนังสือแย่งเขามาได้ง่ายๆ..แล้วพลิกดูรูปเล่มขณะที่เขากระพริบตาปริบๆใส่
..หนังสืออ่านนอกเวลาภาษาอังกฤษ..อ่านจากชื่อเรื่องประกอบกับคำแนะนำท้ายเล่มพอจับใจความได้ว่าเป็นรวมเรื่องสั้นมุขตลกของชาวอังกฤษที่ค่อนข้างจะเข้าใจยาก...แต่ให้ตายสิ..
"...อ่านอะไรได้สมกับเป็นคุณดีนะ"
“ครับ เอ่อ..มันสนุกกว่าที่คุณคิดนะฮะ"
“ก็เคยอ่านบ้างล่ะ แต่ไม่ได้ติด" ผมคืนหนังสือให้เขา "รอนานรึยัง?”
"อ้ออ..! ไม่นานหรอกครับ"
“สักชั่วโมงถึงมั้ย?”
“ประมาณนั้นครับ ผมไม่ทันจับเวลา"
..กูว่าละ.. “ตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เขายิ้มกว้าง "คุณเคยออกเดทกับคนที่คุณชอบครั้งแรกมั้ยล่ะครับ? ตื่นเต้นประมาณนั้นเลยล่ะ"
ผมกระแอมกระไอ กำลังคิดว่าเลิกพูดเรื่องแบบนี้ดีกว่าก่อนเขาจะหาจังหวะหยอดอะไรขึ้นมาอีก อีกอย่างผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้นด้วย..ดังนั้นคาดคะเนไม่ได้หรอกว่าเขารู้สึกปิติยินดีขนาดไหน
เราออกเดินทางกันด้วยรถเมล์โดยที่มีผมเป็นผู้นำ และเขาก็ทำหน้าที่เป็นผู้ตามได้ดีซะเหลือเกิน..ผมหันไปดูซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าลูกคุณหนูอย่างเขาเคยขึ้นรถเมล์เหมือนชาวบ้านเขามั้ย ปรากฏว่าเขากระทำมันได้ดูเป็นธรรมชาติและปกติมาก..ดูแทบไม่ออกเลยว่าขึ้นรถเมล์ครั้งแรกๆ
เนื่องจากตรงนี้เป็นต้นสาย ที่ว่างในรถมีค่อนข้างมาก..ผมให้เขาเข้าไปนั่งริมหน้าต่างส่วนตัวเองนั่งอยู่ฝั่งทางเดิน
“เราจะไปที่ไหนกันเหรอครับ?”
“..เดี๋ยวคุณก็รู้"
“คุณไม่คิดจะบอกใบ้อะไรสักหน่อยเลยเหรอ?”
“ก็...” ผมกลอกตา พูดลอยๆ "ก็เรื่องสัตว์เลี้ยงไง ไม่มีอะไรเกินกว่านั้น"
“นั่นไม่ได้ช่วยให้เป้าหมายกระจ่างขึ้นเลยนะครับ...”
“คุณกลัวพวก..สุนัขมั้ย?”
“ไม่ครับ ไม่มีทางเลย" เขาหัวเราะ "ผมมีลาบาดอร์อยู่ที่บ้าน8ตัว! เชื่อมั้ยว่าพวกมันน่ารักเอามากๆ..เวลาผมกลับบ้านก็จะวิ่งมาวนรอบๆด้วยล่ะ!...ตัวพ่อชื่อถั่วต้ม ตัวแม่ชื่อกุ้ยช่าย แต่ตัวที่สนิทกับผมมากที่สุดชื่อเจ้าไหม้ครับ 8เดือนแล้ว...สีดำสนิททั้งตัวสวยมากเลยล่ะ!!”
อักษรเริ่มพล่ามอีกแล้ว ผมมองแล้วพยักหน้ารับ "งั้นเหรอ..”
“แล้วคุณล่ะครับ?”
“ผมค่อนข้างเกลียดหมาเป็นพิเศษ"
“อา...” อีกฝ่ายพยักหน้ารับ "จริงสินะ...คุณไม่ชอบสัตว์หน้าขน...”
“ที่จริงสัตว์อะไรผมก็ไม่ค่อยถูกชะตาเท่าไหร่...”
“แต่คุณชอบนกไม่ใช่เหรอครับ?”
ผมเลือกที่จะไม่ถามเรื่องที่ว่าเขารู้เหี้ยอะไรเกี่ยวกับตัวผมเยอะแยะกันนะ และแน่นอน..เขาก็เม้าท์ต่อ..
“ผมดูคอลเลคชั่นนกพิราบของคุณกี่ครั้งผมร้องไห้ทุกครั้งเลย เหมือนจะถ่ายไปตามเส้นของแม่น้ำเจ้าพระยาใช่มั้ยครับ? ท่าเรือปกติอะไรพวกนั้นเยอะไปหมด...ไม่ว่าใครก็คงสังเกต แต่มีแค่คุณคนเดียวที่สื่อถึงพันธนาการที่เป็นเหมือน..เอิ่ม..กักขังไว้ไม่ให้นกเป็นอิสระทั้งๆที่มีปีกและไม่ได้ขังอยู่ในกรง....”
“....คุณซื้อไว้เหรอ?”
“แน่นอนครับ ผมซื้อทุกเล่มที่มีเรื่องของคุณด้วยซ้ำ.....อุ๊บ ขอโทษฮะ แต่ผมไม่ใช่สโตรคเกอร์นะ.."
"ไม่เป็นไร" ผมพยักหน้า รู้สึกกระสับกระส่ายนิดหน่อยในอก "ผมไม่ถือ"
เขาชะโงกหน้ามามองผมนาน ก่อนจะยิ้ม
“นั่น..คุณกำลังดีใจอยู่ใช่มั้ยครับ?”
“....ใครว่ากันล่ะ"
ผมลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติ เขามองด้วยแววตาเป็นประกายระริกระรี้เมื่อผู้หญิงที่เพิ่งขึ้นมาใหม่โค้งให้ผมแล้วนั่งลงตามมารยาท ก่อนร่างโปร่งเล็กจะยื่นมือมาหาผม
“ถือของให้นะครับ"
“อื้อ"
..หลังจากส่งของให้ พวกเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกตลอดทางด้วยสาเหตุหลายๆอย่าง..
แต่ผมเริ่มสงสัยแล้วล่ะว่าบางที..เขาอาจจะมีตาหลังก็ได้ ทุกครั้งที่ผมหันไปมองเขา เขาต้องหันมาเพื่อยิ้มกว้างๆให้ผมเหมือนกับเขารู้ตัวว่าถูกผมมอง แล้วก็ผมจะทำอะไรได้นอกจากเบือนสายตาหนีออกมา
พอเราลงจากรถในจุดที่ผมวางแผนเอาไว้ เขาก็รู้ได้แทบจะในทันทีว่าเรากำลังจะไปที่ไหนด้วยการทำปากว่า 'อ้อออ' โดยไม่เปล่งเสียงออกมา และทันใดนั้นเองเขาก็เป็นฝ่ายถามออกมาก่อน
“อะไรครับ?”
“ครับ?”
“คุณ..หัวเราะอะไร?”
“ก็...อืม...” นี่ตะกี้ผมหัวเราะออกไปงั้นเหรอ? “คุณดูฉลาด"
“ใช่ครับ" เขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "ผมฉลาด"
“โอเค ผมไม่เถียง...ทุกวันนี้ผมยังประหลาดใจอยู่ว่าทำไมคนที่สอบได้ที่1อย่างคุณถึงยังอยู่ห้องเด็กเส้นอยู่ทั้งๆที่มีโอกาสไปอยู่ห้องทุน...ซึ่ง...คุณภาพทางสายวิทย์ดีกว่า...”
เขาส่ายหน้า “คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้ชอบวิทยาศาสตร์"
“อ้าว? แล้วคุณชอบ...การบริหารเหรอ?”
“ที่จริง..ผมไม่ได้ชอบทั้งวิทยาศาสตร์ ทั้งบริหาร..หรือเลขหรอก ผมชอบภาษา"
“ภาษาอังกฤษ...?”
อักษรยิ้มกว้าง "จีน"
“จีนด้วยเหรอ?”
“ฝรั่งเศส"
“...ฝรั่งเศสด้วยน่ะนะ? นี่คุณถนัด4ภาษาเลยเรอะ?”
“แล้วก็สเปนกับเกาหลีได้นิดหน่อย"
“คุณเอาเวลาที่ไหนไปเรียนน่ะ?”
“ก็เวลาว่างทั่วๆไปแหละครับ ฟังเอา..เขียนเอา...อินเตอร์เน็ตมีเยอะแยะ"
ผมไม่รู้จะพูดยังไงต่อดี "...จะมีเด็กนักเรียนม.ปลายกี่คนที่พูดได้ขนาดนั้นน่ะ....”
“และในโรงเรียนเกษรวิทยาเท่าที่ผมรู้มีถึงสาม...”
“...สาม?”
“ผม"
“อ่าฮะ?”
“พี่สายสิญจน์"
“..คนนั้นผมไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่"
“สีคราม"
“โอ้" ผมพยักหน้า "มันด้วยเหรอ?”
เขาขมวดคิ้ว "ผมแอบแปลกใจนิดหน่อยที่คุณเรียกทายาทเศรษฐีพันล้านว่า 'มัน'...”
“อา...ผมรู้จักเขาเป็นการส่วนตัวนิดหน่อย" ผมแก้ตัว "แต่คง..ไม่เท่าคุณหรอกใช่มั้ย?”
คนฟังยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไรนอกไปเสียจากปรบมือหนึ่งที..ขณะที่เราสองคนเดินเข้าซอยมาจนถึงหน้าของรั้วกรงเหล็กที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่ทีเดียวเมื่อเทียบกับบรรดาบ้านหลังเล็กๆรอบๆ ฝั่งตรงข้าม 'คอก' เหล่านี้คือพื้นที่ว่างที่ถูกทิ้งร้างจนมีรถเข้าไปจอดระเกะระกะเต็มไปหมด
..ศูนย์รับเลี้ยงสุนัขจรจัด..
ที่จริงผมไม่ค่อยชอบวิธีการจับสุนัขหลายๆตัวมารวมกันเท่าไหร่ ก็อย่างว่าแหละมันเป็นสัตว์หน้าขน..แต่ก็คงดีกว่าปล่อยให้พวกมันเรี่ยราดหรือโดนจับไปทำเป็นลูกชิ้นกระมัง..
“คุณได้บอกรึเปล่าว่าคุณจะมาถ่ายรูป?”
คำถามที่ทำให้ผมสั่นศีรษะ ก่อนจะเปิดประตูเหล็กเข้าไปพร้อมพูดว่า
“เปล่าเลย"
“อ้าว? แล้วเราจะเข้าไปไปดื้อๆอย่างนี้น่ะเหรอครับ?”
ผมยิ้มให้เขา
"....เพราะอย่างนั้นผมเลยพาคุณมาด้วยไง"
----------
..คับแคบไปนิด..
อับชื้น..มีกลิ่นไม่ค่อยพึงประสงค์เท่าไหร่นัก..
นึกไม่ออกจริงๆว่าถ้าจับคนเป็นๆเข้ามาอาศัยรวมกันแบบนี้จะเป็นยังไง..จะรู้สึกท้อแท้หดหู่ห่อเหี่ยวใจเหมือนที่ผมรู้สึกอยู่ตอนนี้มั้ย...อา..แต่กลิ่นแบบนี้ถ้าพวกที่คลั่งไคล้สัตว์มากๆก็คงชอบกระมัง...
“คุณเข้าไปทำอะไรในนั้นน่ะ?”
เสียงของอักษรที่เพิ่งเจรจาธุระเสร็จดูจะมีแววขำมากกว่าคำว่าฉงน ผมถอนหายใจ
“ทำงานไง"
“แล้ว...เข้าไปนั่งเฉยๆแบบนั้นน่ะนะ?”
“กำลังซึมซับอยู่...พูดไปคุณก็ไม่เข้าใจหรอก"
ผมวางกระเป๋ากล้องไว้ด้านข้าง นั่งเอนหลังพิงกับรั้วเหล็กดัดที่ถูกทำมาอย่างรวกๆก็จริงแต่ก็แข็งแรงมากพอที่ผมจะโถมน้ำหนักลงไปได้ บรรดาสุนัขเรียบร้อยที่ได้รับการยืนยันว่าไม่มีพิษมีภัยรุมกันเข้ามารอบด้าน ผมยกมือกันไว้ด้วยความเคยชิน..ซึ่งข้อดีของการที่มันเป็นหมาคือมันเข้าใจ และทำตัวเหมือนผมเป็นพวกเดียวกับมันในทันที
“น่ารักจัง..”
“อะไร?”
“คุณดูเหมือน...ไม่ใช่คน"
ผมเลิกคิ้ว "บอกผมหน่อยสิว่านั่นมันคำชมยังไง"
“เปล่านะ คือ...ยังไงดีล่ะ...ผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน..”
“แล้วคุณบอกพวกเค้าไปว่าไง?”
“อ้ออ..ไม่มีอะไรมากเลยครับบอกไปแค่ว่าคุณอยากจะรับอุปการะน้องหมาที่นี่สักตัว แล้วคุณพูดภาษาไทยไม่ได้...ขอเดินดูสักหน่อยแล้วก็...เม้าท์เรื่องหมาไปเยอะเค้าเลยไว้ใจให้มาเองได้น่ะครับ"
..คิดถูกจริงๆที่พาอีกฝ่ายมา..
มือทั้งสองข้างของผมประคองกล้องเอาไว้ในมือ ขณะที่ทอดสายตามองพิจารณาไปยังหมาแต่ละตัวที่กระทำภารกิจประจำวันของมันไป ตัวไหนตัวเล็กหน่อยก็หมั่นเขี้ยวงับกันบ้าง..แต่ส่วนใหญ่เอาแต่นอนและใช้สายตาน่าสงสารชวนวิงวอนพวกนั้นมองไปที่อักษรที่ทำท่าราวกับอยากจะรับเลี้ยงมันเอาไว้ทั้งหมด
“เทียนครับ"
“ครับ?”
“..ผมคุยได้ใช่มั้ย? เห็นคุณกำลังทำสมาธิ...”
“ไม่เชิงทำสมาธิหรอก...”
“คุณดูตั้งใจ...”
“ก็สมควรนี่นา"
“.....มันเท่มากเลย~”
..เอาละ ผมควรเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเดี๋ยวนี้เลย.. “คุณคิดว่าไง?”
“อะไรยังไงครับ?”
“เกี่ยวกับที่นี่...”
เขาพยักหน้า เท้าแขนลงกับขอบกรงที่อยู่ห่างจากศีรษะผมไปไม่มากนักเพื่อพิจารณาแต่ละจุดเพียงหยาบๆ ก่อนจะถาม
“ผมไม่แปลกใจที่คุณเลือกที่นี่ เพียงแต่...ประหลาดใจว่าคุณคิดได้ยังไง”
“ทำไมล่ะ?”
“มันสมเป็นคุณอย่างถึงที่สุดเลยล่ะ!”
“แต่คงไม่ชนะหรอก..”
“อ้าว?”
“ธีมของงานเค้าต้องการความสดใส" ผมเปรยเสียงเรียบ "คงไม่ผ่านแม้แต่รอบคัดเลือกด้วยซ้ำ"
“แล้วคุณ....”
“...ถ้าจะต้องถ่ายรูป 'สัตว์เลี้ยง' ในแบบของ 'ผม' ...ก็ต้องเป็นแบบนี้"
ผมพูดชัดถ้อยชัดคำ ระหว่างที่พยักเพยิดไปทางบรรดาเจ้าสุนัขมากมายที่รายล้อมอยู่รอบตัว เสียงครางหงิงๆของพวกมันเหล่านั้นทำให้ผมซึ่งไม่ค่อยรักสัตว์เท่าไหร่ยังรู้สึกว่ามันน่าสงสารขึ้นมา..และนั่นเป็นสาเหตุที่ผมมาตรงจุดนี้...เพราะผมไม่คิดจะเปลี่ยนสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่เพียงเพราะแค่รางวัลจิ๊บจ้อย..
"เจ้าพวกนี้.. 'เคย' เป็นสัตว์เลี้ยงมาแล้วแทบทั้งนั้น...”
เสียงที่ผมพูดออกไปไม่ได้เศร้าอะไรเลย
..แต่กลับทำให้บรรยากาศโดยรอบเงียบงันขึ้นมาทันตา
ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อเลยเงียบเอาไว้ อีกฝ่ายก็เงียบเหมือนกันด้วยเหตุผลอะไรที่ผมไม่รู้ เราสองคนเงียบ..และทำตัวสงัดจนเหมือนแทบไม่มีตัวตนอยู่ในกรงสุนัขจรจัดที่เลี้ยงรวมไว้แบบนี้ ถัดจากคอกไปไม่มากนักเป็นกรงขังเดี่ยวสำหรับสุนัขที่ได้รับบาดเจ็บ แต่ละตัวส่งเสียงทักทายพวกผมด้วยไม่ค่อยจะมีใครมาเยี่ยมพวกมันมากนักกระมัง..
“...เลี้ยงเค้าแล้วก็ควรจะรับผิดชอบ...”
..พวกมัน..เคยอยู่ในสถานที่ที่ดีกว่านี้..
“ถ้าคิดจะเลี้ยงตั้งแต่แรกก็ไม่ควรปล่อยพวกมันไว้อย่างนี้ใช่มั้ย..?”
แว่บหนึ่งที่ความรู้สึกบางอย่างไหลเข้ามาเกาะกุมที่หัวใจ ทำให้น้ำเสียงที่ปกติผมจะควบคุมมันได้ตลอดเวลานั้นสั่นขึ้นมาเพียงนิด..แต่ก็เป็นนิดเดียวที่อีกฝ่ายคงจะพอจับสัมผัสนั้นได้
ความเงียบทำให้อักษรลังเล แต่เขาก็เรียกขึ้นมาในที่สุด..
“เทียน...”
“ช่างเถอะ"
ผมบอกปัดคล้ายกับว่ารอให้เขาเรียกอยู่..เพื่อยันยันว่าสิ่งที่ผมพูดไปเมื่อครู่ไม่ได้นำออกมาจากส่วนลึกของหัวใจตัวเอง
“ทำงานดีกว่า"
...ภาพถ่าย...จะแสดงมุมมองของช่างภาพออกมาแม้จะสะท้อนในสิ่งเล็กๆก็ตาม...
นั่นเป็น..ความวิจารณ์ในความเป็นจริงของอักษร อัครมณฑา..
ไม่นานเสียงกดชัตเตอร์ก็ดังขึ้นนัดแรกเรียกให้อีกฝ่ายเลิกที่จะชักชวนผมคุยต่อ ที่จริงผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาหรอกครับ..นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมีคนอยู่ด้วยตอนต้องทำงานอะไรแบบนี้...และเขาก็ไม่ได้ทำตัวน่ารำคาญเท่าที่ผมคิด
..สุนัขที่ถูกทอดทิ้ง..
........ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่...
แชะ..
ชัตเตอร์อีกครั้งถูกกดขึ้นท่ามกลางความเงียบงันของเราทั้งคู่ ไม่มีเสียงรถราผ่านไปผ่านมาเลยสักคัน ไม่มีเสียงผู้คนหรือเด็กน้อยโวยวาย ไม่มีแม้กระทั่งสายลมที่พัดผ่านมา..ไม่มีอะไรทำให้บรรยากาศความมืดมนของภาพสั่นคลอนไปได้..ไม่มีเลย..แม้กระทั่งหัวใจในอกที่เต้นรัวขนาดนี้ก็ไม่ได้ทำให้ภาพที่ได้สดใสขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย..
บางตัวติดเรื้อนบางตัวได้รับแผลจากการถูกรถชน มีส่วนน้อยที่ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์แข็งแรง..และทุกๆวันก็จะมีคนมารับพวกนั้นไปเลี้ยง..ในขณะที่ 'พวกไม่สมประกอบ' กลับไม่มีใครเหลียวแล..ไม่มีใครอยากจะรับพวกมันไปเป็นภาระ ในบรรดาสุนัขเหล่านั้นมีไม่น้อยทีเดียวที่ดูสูงอายุ..แล้วพวกมันจะทำอะไรได้นอกจากอาศัยจิตใจทำต้องทำเป็นดีของพวกสังคมสงเคราะห์..และดิ้นรนจนกว่าจะถึงช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตกันล่ะ..
..ผมเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย...เป็นความจริงที่ผมไม่ปฏิเสธ..
แต่ต้องยอมรับจริงๆว่าประชากรมากกว่าครึ่งของประเทศยังไม่สามารถดูแลจัดการสิ่งมีชีวิตน้อยๆที่ตัวเอง 'ต้อง' รับผิดชอบได้...สิ่งมีชีวิตน้อยๆพวกนั้นไม่จำกัดแค่เพียงสุนัข แมว สัตว์เลี้ยง..หรืออะไร..
........เด็กทารก...ก็เช่นกัน..........
ปึง!!
“...เทียน?”
“เปล่า"
ผมปฏิเสธ ชักเท้าออกมาจากการเตะลูกกรงทดสอบความแข็งแรงของมันอย่างรวดเร็ว
"ไม่มีอะไร"
..คำตอบที่ถ้าอักษร 'รู้' อยู่แล้ว..ผมคงกลายเป็นแค่ไอ้งี่เง่าที่ระบายอารมณ์กับข้าวของ(ที่ไม่ใช่ของๆตัวเอง)แบบนี้แน่ๆ..แต่เพราะผมรู้ดีอยู่แล้วว่าต่อให้โวยวายไปก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมา..ทำให้ยังสงบนิ่งอยู่ทีเดิม..
ผมถ่ายรูปต่อไประหว่างที่เดินไปรอบๆคอกกั้น ด้วยส่วนสูงและมุมมองจากเบื้องบนยิ่งทำให้เจ้าหมาพวกนี้ดูต้อยต่ำและด้อยค่าลงไปอีกที่มองผ่านเลนส์ เสียงกดชัดเตอร์ดังเป็นระยะๆแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหลุดไปสู่โลกที่สามหรือมิติที่6 กล้องที่ถืออยู่ในมือมีน้ำหนักมากพอที่จะทำให้ผมกดดัน..แต่สิ่งที่ผมมองผ่านเข้าไปก็ยังทำให้ผมเพลิดเพลินได้อยู่
นั่นเป็นความฉงนของการถ่ายรูป ที่ผมยังคงหาคำตอบให้มันไม่ได้ตั้งแต่ที่ได้รับกล้องตัวแรกมา..
แกรก..
ผมได้ยินเสียงประตูคอกเปิดออก ก่อนเพื่อนร่วมทางจะเดินเข้ามาร่วมกันด้วย
เขายิ้มให้ผม เพื่อบอกว่า "พวกนี้น่ารักดีนะครับ"
“งั้นหรือ..”
“ดูตัวนี้สิ" เขาชี้ให้ผมดู ทันทีที่เขายื่นมือออกไปมันก็หงายท้องหยอกล้อ "น่าหมั่นเขี้ยวจริงๆนะ นี่แน่ะๆ!!”
ผมถอนหายใจกับการที่อักษรลงไปปลุกปล้ำกับหมาพวกนั้น จริง..ต่อให้ผมถ่ายภาพพวกมันก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะรักใคร่ชอบพอพวกมันมากขึ้นนะครับ ผมก็ยังมีสติเป็นปกติของตัวเองอยู่
“คุณชอบหมา?”
“ผมก็บอกไปแล้วไงว่าผมรักพวกมันสุดๆไปเลยล่ะ ถ้าที่บ้านไม่มีมีเยอะอยู่แล้วก็คงอยากจะรับไปเลี้ยงสักตัวจริงๆ..”
“...ผม...ไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงเลย" ผมบอกเขา มองทุกอย่างผ่านเลนส์กล้องอีกครั้ง "ผมไม่ชอบ แต่ก้านธูปอยากมาก"
“แล้วคุณไม่คิดจะตามใจน้องหน่อยเหรอครับ?”
“เด็กๆตามใจมากแล้วจะเสียคน"
“ไม่ใช่ทุกคนสักหน่อย"
“หมายความว่ายังไง?”
“ตลอดชีวิตของผม..พ่อกับแม่ไม่เคยขัดใจอะไรเลยสักอย่าง"
ผมพ่นลมหายใจออกมาสั้นๆ "ผมไม่แปลกใจนัก คนอย่างคุณน่าจะไม่เคยทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังด้วยซ้ำ..”
“นั่นก็ส่วนนึงครับ"
“คุณแค่จะบอกว่าตัวเองเพอร์เฟ็คเท่านั้นเรอะ?”
“ไม่ใช่สักหน่อย! ผมไม่ได้เพอร์เฟ็คเลยครับ คนที่เป็นอย่างนั้นจริงๆคุณเองก็รู้จักดีอยู่แล้ว"
“คุณคือเลขานุการคนเก่งของสภานักเรียน" ผมย้ำกับเขา ไม่ได้แฝงน้ำเสียงประชดประชันหรืออะไรออกไป "แค่นั้นก็เป็นเหตุผลมากเพียงพออยู่แล้ว"
"ที่จริง...ผมน่ะไม่ได้ขยันเลย แล้วก็ไม่ได้หัวดีเรียนเก่งหรือเนิร์ดอะไรด้วย”
เขายิ้มอ่อน พยายามอธิบายคำนั้นกับผม..
“...แต่ถ้าการเรียนดีมันทำให้คนที่ผมแคร์มีความสุขผมก็ทำ ถ้าพวกท่านต้องการให้ผมเป็นยังไงผมก็คงยอมทำตามที่พวกท่านเลือก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียนหรือกิจกรรมของโรงเรียนก็ตาม..ตราบเท่าที่พวกท่านมีความสุขน่ะนะ นั่นเป็นเหตุผลที่เวลาผมอยากได้อะไรสักอย่าง...ท่านจะไม่ขัดผมเลยเพราะผมทำเพื่อพวกท่านมาทั้งชีวิตแล้ว"
..ไม่รู้จะเรียกว่าฉลาดที่จะกระทำตัว..หรือจริงใจจนซื่อบริสุทธิ์ดี..
“อ๊ะ แต่ผมรักคุณคนเดียวนะ..”
..เอาเข้าไปสิ..
ผมลดกล้องลงแกล้งทำเป็นดูรูปที่ถ่ายไปได้โดยไม่ใส่ใจคำพูดของเขาเมื่อครู่ น้ำลดทุกวันหินมันยังกร่อน..จะประสาอะไรกับก้อนเนื้อหัวใจที่โคตรจะอ่อนแอของมนุษย์ ยอมรับเลยว่าการที่เขาเอาแต่ปากหวานคอยพูดจาป้อล้อผมแบบนั้นมันต้องมีสักวันที่ผมหวั่นไหวแน่ๆ..
“เค้าว่ากันว่าสัตว์เลี้ยงจะทำให้เด็กเล็กๆมีนิสัยอ่อนโยนขึ้นนะครับ"
เขาดูพยายามจะเกลี้ยกล่อมเต็มที่ แต่ไม่เป็นผลหรอก
“แค่นี้ก้านธูปก็อ่อนโยนพอแล้วล่ะ"
“มันฝึกให้เด็กมีความรับผิดชอบด้วยนะครับ!”
“สัตว์เลี้ยงน่ะดูแลยากจะตาย ข้าวปลาอาหาร..น้ำดื่มดีๆ..อาบน้ำทุกอาทิตย์แปรงขนแทบทุกวัน พาไปเดินเล่นตอนเช้าแล้วไหนจะค่ารักษาพยาบาลอีก..” ผมสาธยาย "บ้านผมไม่พร้อมรับอะไรแบบนั้น...”
การที่อีกฝ่ายเงียบเสียงลงทำให้ผมต้องหันไปมองอีกครั้ง หวังว่าผมคงไม่ได้เผลอพูดจาสะเทือนใจอะไรออกไปหรอกนะ
“พวกมัน...ไม่ได้ต้องการอะไรจากเจ้าของเลยครับ"
เขาพูดเสียงเบาจนผมแทบไม่ได้ยิน จนต้องเพ่งสมาธิเพื่อฟังเขาพูดต่อไป
“...ไม่ใช่ข้าว ไม่ใช่น้ำ ไม่ใช่ที่อยู่อาศัยดีๆบ้านพักอุ่นๆหรืออะไร...”
มือเรียวผอมและขาวซีดจนแทบไม่มีสีเลือดนั้นลูบเบาๆที่หน้าท้องสุนัขสีขาวตัวนั้น พวกมันครางหงิงออดอ้อนอย่างน่ารักน่าชังเหมือนเด็กตัวเล็กๆ
“เพียงแค่เจ้าของ...ที่จะอยู่ด้วยกันไปจนกว่าใครจะหมดลมหายใจไปก่อนกัน..เท่านั้นเอง"
..ผมไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายพูดคำพูดนั้นออกมาด้วยความรู้สึกแบบไหน..
..แต่จากน้ำเสียงนั่นมันทำให้ผมสะเทือนใจชอบกล..
“ความภักดีของมันมากกว่าที่คุณคิดเยอะนะครับ ผมร้องไห้ทุกครั้งเลยที่ดูหนังเกี่ยวกับสุนัข..ส่วนใหญ่ที่สร้างจากเรื่องจริงมันมักทำให้เรารู้สึกอินได้มาก อาจเพราะผมเป็นคนเซนสิทีฟด้วยก็ได้มั้ง....."
“ผมไม่ค่อยได้มีโอกาสดูพวกนั้นเท่าไหร่...”
“...คุณไม่ชอบหมา ผมไม่บังคับให้ดูหรอกน่า!”
..ผมไม่ได้คิดอยากจะดู..
..เพียงแค่รู้สึกว่าถ้าการดูหนังซึ้งๆอะไรแบบนั้นทำให้ผมเข้าถึงโลกสว่างๆของเขาบ้าง..ก็เท่านั้นเอง..
“เฮ้"
ผมร้อง กวักมือเรียกเขา
“มานี่สิ"
เขาขยับยิ้ม แล้วตอบรับด้วยสิ่งที่ผมพอจะคาดการณ์ได้อยู่แล้ว..ด้วยเสียงทุ้มหวานระริกระรี้
“...โฮ่ง!”
TBC
=====================
เทคนิคการอ่านเรื่องนี้ อ่านช้าๆ ค่อยๆคิดตามไปทีละบรรทัดค่ะ 555555555555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:z13:
-------------------------
โอยยยย อักษรจะน่ารักไปไหน
ไม่ไหวแล้วกับผู้ชายคนนี้ :-[
-
ตกลงจะเป็นแฟนหรือเป็นสัตว์เลี้ยงกันละเนี่ย ตามลุ้นจ๊ะ
-
ชะ...........เหมือนอ่านหนังสือปรัชญา *ละเมอ*
อ่านแล้วเหมือนเปิดโลกใหม่ 555 อักษรน่ารักจริงๆเลยให้ตายสิ
-
"คุณดูเหมือน.. ไม่ใช่คน"
:a5:
/สะพรึงกับประโยคนี้ของอักษร/
รู้สึกโลกนี้มืดมากตอนบรรยายเรื่องหมาโดนทิ้ง ไม่รู้สึกสงสารหมา แต่รู้สึกคนน่ากลัว (หรือเป็นพวกไม่รักสัตว์ก็ไม่รู้ -_-")
ตอนนี้มันหวานๆอร่ะ มีแอบมงแอบมอง โหยยยย
:o8:
ได้ข้อสรุป เรื่องนี้คือ อักษรเทียนไข ..*ทำหน้าฟืน*
-
หวานปนเศร้า เร้าอารมณ์ 55555
เรื่องนี้ต้องอ่านช้าจริงๆด้วย :-[
อ่านไปแล้วซึมซับอารมณ์
เหมือนทุกคำพูดมันมีความหมายยยย o13
หลงรักอักษรอย่างจริงจัง ><
จะมีใครใสได้ขนาดนี้อีกม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ?
โฮ่ง.....
-
อักษรรรรรร~ น่ารักมากอ่ะ
หลงรักไปแล้วแบบหัวปักหัวปำ >...<
-
ยิ่งอ่าน...ยิ่งรักอักษร
:m3:
-
อ่าววววววววววววววววว
ขานรับเค้าซะงั้นล่ะอักษรเอ้ยยย
รักมากไปปะคะ แหมะๆๆๆ เผื่อที่ไว้สักนิดก็ดีน๊า
-
กรี๊ด คุณโอมาแล้ววววววว
เหมือนเทียนจะแสดงความรู้สึกมากขึ้นนะ
ดีแล้วที่อักษรคอยอยู่ข้างๆ :-[
-
เรื่องนี้ถ้าขาดสักบรรทัดคงงงไปเลยนะเนี่ยะ ฮ่าๆ
-
อ่ะฮ้าาาาาาาาาาาาาา เริ่มหวั่นไหวไปพร้อมๆกับหัวใจที่อ่อนลง
ฮริ้วววววววว ดาร์คเบาๆสมกับเป็นพี่เทียนไขฮะ 55+ อดีตยังเป็นเบื้องหลังที่ทำให้ความสงบที่มั่นคง มันสั่นคลอนขึ้นมาได้จริงๆ = =
ส่วนอักษรยังเถรตรงได้อย่างน่ารักและไม่รำคาญเหมือนเดิม *เขิน*
เรื่องนี้ต้องอ่านแบบว่าช้าๆ คิดตรามทีละบรรทัดจริงๆฮะ มันได้อารมณ์และบรรยากาศมากเลย TwT
ปล .. โฮ่ง สุดท้าย =w= อยากได้กลับบ้านนนน 555+
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึก.. เทียนมันดูหดหู่ๆ หม่นๆ ยังไงชอบกล TT''
“...โฮ่ง!”
ตอนจบนี่คือ... อักษรตอบเทียนใช่มั้ยยยยยยยย ><
น่ารักอ่าาาาาาาาา ! อร้ายยยยยยยย :-[ :-[
“คุณดูเหมือน...ไม่ใช่คน"
.....นั่นคือ.. คุณดูเหมือนหมา! สินะ กร๊ากกกกกกก 55555555555
-
เป็นนิยายที่แนนอ่านได้ช้าและอ่านทวนซ้ำก่อนจะเริ่มอ่านบรรทัดต่อไปมากๆ 5555555555
ชอบความคิดของเทียนไขในหัวข้อสัตว์เลี้ยงจัง มันใช่มาก ><''
เป็นคนเล่นกล้องเหมือนกันพอเห็นเทียนไขเป็นงี้แล้วรุ้สึกอยากคว้ากล้องไปถ่ายเล่นบ้างจัง
อักษรโชว์น่ารักอีกแล้ววววว รักตลอดอ่ะะะ เทียนหวั่นไหวหนักแล้วนะนาย หึหึหึ
-
น้องอักษรอยากให้เทียนพากลับบ้านด้วยอะดิ หึหึ
ชอบจังที่น้องอักษรพูดความรู้สึกกับเทียนไขตรงๆ เชื่อเถอะ สักวันเทียนมันใจอ่อนแน่ๆ 55555
ปล.เรื่องนี้ต้องค่อยๆอ่านจริงๆ แต่ชอบตรงช่วงสุดท้ายที่น้องอักษรพูดถึงหมาแล้วตอบรับว่าโฮ่งกับเทียนไขอะ
เทียนมันรู้ใช่ปะว่าอักษรเหมือนจะแทนตัวเองเป็นหมาที่จงรักภักดีกับเจ้าของอย่างเทียน :กอด1:
-
โนววววว อักษรทำเราละลายน่ารักมาากกกกกกกกกกกกกก
-
อิตาเทียน!!! แกรดาร์คมากกกก
ต้องให้คนสดใสอย่างอักษรมาจัดการซะหน่อย
"คุณดูเหมือน.. ไม่ใช่คน" ถ้าเป้นคนอื่นพูดคงได้รับฯทานทีนอาเฮียเทียนเป็นแน่แท้!
โฮ่งสุดท้ายนั้นหมายความว่าอะรายยยยยย ย 55555
-
มัน........ก็ไม่ได้ปวดตับนะ แต่เจ๊น้ำตาไหลซะงั้น :sad4:
ชอบมุมแบบ ดาร์ก ดาร์ก แบบนี้จัง >> มันสะท้อนอะไรหลายอย่าง ณ วันนี้<<
P.S. อักษร....ออกตัวแรงตลอดนะตัวเทอ.....งัยเทียนก็รับผิดชอบด้วยหล่ะ.... :กอด1:
-
อักษรช่างน่ารัก โดยเฉพาะตอนที่ร้อง"โฮ่ง"
-
ตอนนี้จะเข้าใจยากไปไหน สองคนนี้เป็นคนที่คุยกันได้...เกินจะอธิบาย 55555555555
ต้องใช้เทคนิคแบบที่นายบอกจริงๆด้วย อ่านช้าๆค่อยๆทำความเข้าใจไปทีละบรรทัด
คำพูดเทียนนี่เข้าใจยากมาก =___=;;; แต่ก็ไม่ยากเกินกว่าจะเข้าใจ #ห๊ะ??
ส่วนคำพูดอักษร /บายนะ/ คนฉลาดพูดอะไรคะ เราทำความเข้าใจนานมาก
ไม่รู้จะเม้นท์อะไรต่อ 555555555 รู้แค่ว่าีชีวิตเทียนไขถ้าไม่มีอักษรนี่มืดมนมากๆ
ความคิดหรืออะไรทุกอย่างแง่ลบตลอดเลย โชคดีนะที่โลกนี้มี อักษร อัครมณฑา -/////-
อักษรหยอดเก่งอ่ะ แต่น้องหยอดด้วยคำพูดตรงๆที่ไม่ต้องตีความ แค่ฟังก็อิ่มเอิบหัวใจ
น้ำหยดทุกวันหินมันยังกร่อน แล้วนับประสาอะไรกับหัวใจอ่อนๆของเทียน #อิอิกำ
ขนาดเราไม่ใช่เทียนยังหลงรักอักษรแบบหมดใจเลย นายไม่รอดแน่ทีปพิพัฒน์
เราชอบตอนจบอีกแล้ววววว นายตัดจบได้เด็ดทุกตอนเลยอ่ะ
เอาตอนต่อไปมาเร็วๆนะคะะะะะะะ อิอิ
ด้วยรักและหลงอักษร
XD
-
โอ้ยยยยยยยยยย ไม่ไหวแล้วววววววว รักน้องอักษรมากมายยยยยยยย
-
ถ้าอ่านดีดีแล้วรู้สึกจะเห็นถึงการพัฒนาการ
ด้านอารมณ์และความสัมพันธ์ของทั้งสองนะ
เหมือนจะเรียบๆ ไม่มีอะไร แต่มีอะไรซ่อนอยู่
:กอด1:
-
น่ารักเว่อออว์ :o8:
-
อักษรน่ารักอ่ะ :o8:
:-[
-
โลกของเทียนไขอึมครึมเกินไปนะ เหมาะแล้วที่จะมีอักษรอยู่ข้างๆ :กอด1:
-
เทียนคงได้หมาไปให้ก้านธูปแน่ๆ เลย
-
ตอนนี้ sensitive จริงๆ
เรื่องของคนก็เศร้า หมาก็น่าสงสาร
แต่อักษร หยอดได้ตลอดดดดดด อิอิ
:กอด1: :กอด1:
-
เปลี่ยนพระเอกๆ เอาเทียนออกไป อักษรน่ารักเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!
-
เอิ่มมมเทียนจ๋า พี่คิดว่า :m17: :m17: นู๋หวั่นไหวไปนานแล้วนะลูก โถ่พ่อคุณ
ส่วนษรจ๋า แผลของเทียนมันเหมือนแผลกดทับ ที่ตอนนี้มันช้ำและโดนกดโดนทับมาไม่รู้เท่าไหร่ ช่วยรักษาแผลของเทียนให้มันหาย บรรเทา ลงไปที
:กอด1: :กอด1:
-
:o8: :o8: :o8: เขินอักษร 55555
เป็นกำลังใจให้พี่โอค่ะะ
-
อักษรคงทำให้เทียนมองโลกในแง่ดีมากขึ้นนะ :กอด1:
ชอบคู่มากกกกก อิอิ
ปล..เขาเป็นโรคเดียวกะอักษรนะ เวลาดูหนังเกี่ยวกับหมาแล้วร้องไห้ :)
-
น้องอักษรน่าร้ากกกกก :-[
เริ่มหลงรักนิดๆแล้วนะคะ
เทียนไขมีเรื่องในใจเยอะนะคะ
สนใจให้น้องษรมาช่วยแบ่งเบามั้ย แอร๊ยยยยย >////<
-
ตอนนี้อ่านแล้วไม่รู้จะเม้นท์อะไรนอกจากจะบอกพี่โอว่า พี่สิญจน์มาแค่ชื่อยังทำหนูเขินเลย :-[ :-[ :-[
-
อักษรน่ารักสุดๆไปเลย
อีกไม่นานเทียนต้องใจอ่อนแน่
:o8: :o8: :o8:
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึง
น้องหมาที่ตายไป
จากไป ในอ้อมกอดเบน
เบนเคยอ่านบทความเกี่ยวกับสุนัข
บอกว่าสุนัขอยากจากไปในอ้อมกอดของเจ้าของ
อย่ามัวเสียใจจนรับไม่ได้ถ้าเค้าจากไปต่อหน้าต่อตา
แต่อยู่กับเค้าในวินาทีสุดท้าย เป็นสิ่งที่เค้าต้องการที่สุด
เบนไม่รู้จะร้องไห้ยังไงแล้ว ตอนเค้าจากไป
ร้องจนเหนื่อย นอนไม่หลับ บ้าบอ
เบนไม่เข้าใจคนที่เลี้ยง แล้วเอาไปปล่อยเลย ว่าหัวใจเค้าทำด้วยอะไร
ทำไมถึงทิ้งได้ลง
เฮ้ออออ ดาม่าเกินไปแระ
-
คู่นี้เค้าเรื่อยๆไปเอื่อยๆกันจริงๆ มันค่อยๆซึมซับอะไรแบบนั้น อักษรเป็นเคะที่รุกจีบได้รุนแรงมาก 555
คือดูจริงใจ ซื่อตรง และเอาใจอีกฝ่ายทู๊กกกอย่าง เหมือนที่เทียนว่าน้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อนอะ
แล้วใจเทียนละจ้าา อิอิ จะใจอ่อนเมื่อไหร่ดี เหมือนแองเจิ้ลมาเจอกับเดวิลเลยอ่ะ 555555 เทียนนี่ก็อย่างดาร์ค
คิดอะไรในแง่เนกาทีฟไปสะหมด ส่วนอักษรนี่ก็โลกสวย อะไรก็ดูงดงามไปหมด แต่อีกไม่นานแล้ว....อิอิ
นี่ขนาดยอมเชื่อคำชวนเชื่อของอักษรแ้ล้ว 55555 แล้วเค้าก็จะมีหมาตัวน๋อยเป็นสื่อแห่งความรักของเค้าทั้งสอง ฮ่าาาาาาา
-
หรือจริงๆแล้วอักษรคือสโตรกเกอร์ยิ่งกว่าเจ้าชาย!!!!!!!!!!!! 55555555555
อักษรกำลังจะทำให้เรานอกใจเจ้าชายค่ะพี่โอ แบบชอบทัศนคติของอักษรมาก แถมยังวิธีคิด
มันแบบ .. ยังไงดี อธิบายไม่ถูก
ไม่ได้ต้องการอะไรจากเทียนเลย แค่'รัก'เท่านั้น อะหือออออ ปลื้มม ชอบบ :กอด1:
เทียนจริงๆเหมือนคนเข้าถึงยากและแข็ง แต่พออ่านไปๆรู้สึกว่ามันอ่อน แต่สร้างเกราะที่แข็งมาเพื่อป้องกันตัวเองจากคนอื่นที่เคยมาทำร้ายตัวเอง
น้องธูปจะได้น้องหมาแล่วววววว น้องธูปน่ารักมากค่ะพี่โอ เด็กดีกว่านี้จะหาได้จากที่ไหนอีกไหมเนี่ยย ย?
ขอบคุณนะคะ :pig4:
ติดตาม ; D
-
อักษรจะน่ารักไปไหนนะ...
เฮ้ออออ ใช่เทียน สักวันแกจะต้องใจอ่อน อุวะฮะฮ่า :laugh:
-
มั่นใจว่าไม่ต้องมีคำหวานๆ เทียนไขก็รักอักษรได้หมดใจ
มันจะไม่รักได้ยังไงในเมื่อน่ารักขนาดนี้
ขนาดคนอ่านยังรักเลย :กอด1:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
นับวันจะยิ่งรักอักษร ให้ตายสิ! ผู้ชายอะไรน่ารักชะมัด
อยากกอดจริงๆเลย :man1: :man1
-
อยากเลี้ยงหมา >3<
-
อ่านตอนนี้แล้วเราสะเทือนใจมาก
รู้สึกเกลียดมนุษย์ขึ้นมาอีกแล้ว
ประเด็นเรื่องสัตว์เลี้ยงสำหรับเราแล้วมันอ่อนไหวมั้ง
เราเจอคนทิ้งสัตว์เลี้ยงบ่อยๆ เคยรับมาเลี้ยงเองด้วย
เข้าใจเลยว่า หมาที่เคยโดยทิ้ง กับที่เลี้ยงมามันต่างกันยังไง
ตอนที่กลับบ้านมาเหนื่อยๆ แล้วเข้ามาอ้อน ทำให้หายเหนื่อย
รู้สึกว่าตัวเองเป็นของสำคัญในโลกใบเล็กๆของหมา
ไม่ว่าสิ่งมีชีวิตแบบไหนก็มีจิตใจทั้งนั้น
;_____;
-
ค่อยๆอ่านไล่ไปทีละตัว กลัวตกหล่นอารมณ์ของตัวละคร บรรทัดท้ายๆอ่านไปแทบหยุดหายใจ มันบีบหัวใจมาก
คิดถึงเจ้าสองตัวที่บ้านจริงๆนะ เค้าไม่ได้อยากได้อะไรเลย แค่เรากลับไปเค้าก็จะมาอยู่ข้างๆ แล้วก็ขอแค่ให้เอามือลูบหัวแค่นั้นเอง (น้ำตาหยดเลยตอนอ่านจบ) :o12:
-
ตัวไหน ๆ ก็คงไม่น่ารักน่าเลี้ยงเท่าตัวนี้อีกแล้ว
อักษรเล่นเอาเรายิ้มแก้มปริเลย
อ่านตอนนี้แล้วทำให้คิดถึงเด็ก ๆ ที่บ้าน
-
อักษรน่ารักสุดๆๆๆๆๆๆๆ
อร๊ายยยยย หลงเธอมากกกกกกกก><
-
o18 o18 o18
เอิ่ม...เทียน...นายเอาน้องหมาอักษรไปเลี้ยงสิ แล้วอาบน้ำอาบท่า ใส่เสื้อผ้าให้งามตา~~ (18+นะเออ)
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เทียนไขอักษร :z2:
ไม่อยากเชื่อว่าสีครามก็พูดได้หลากภาษา :a5:
พี่โอไฟท์ติ๊งงงงงงงงง o13
-
เราเพิ่งเคยอ่านงานของคุณครั้งนี้เป็นครั้งแรกค่ะ พออ่านแล้วก็มีความรู้สึกว่าไม่ได้อ่านงานเขียนแบบนี้มานานแล้วแฮะ ^^
งานเขียนของคุณเป็นงานประเภทที่ อ่านแล้วต้องคิดตาม (มากๆ) เพราะคำพูดของตัวละครมีนัยยะซ่อนอยู่
และเพราะอย่างนั้น เราก็เลยรู้สึกว่า ตัวละครเหล่านั้นเท่ดีพิลึก
โดยเฉพาะ " อักษร " ^^
ขอชื่นชมเรื่องการวางคาแรกเตอร์ตัวละครของคุณค่ะว่า วางไว้ได้ชวนติดตามมาก
ยิ่งพอได้บวกกับคำพูดแฝงนัยที่ว่านั่นเข้าไปด้วยแล้ว ยิ่งทำให้น่าอ่านขึ้นไปอีก
ทำให้เราในตอนนี้รู้สึกอยากรู้จัก " อักษร " กับ " เทียน " ให้ลึกซึ้งยิ่งกว่านี้เหลือเกินค่ะ
ขอบคุณสำหรับงานเขียนสนุก ๆ แบบนี้นะคะ ลงชื่อว่าเป็นอีกคนหนึ่งที่รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่ออีกคนค่ะ ^^
ปล. เกรียวกราว <------ ที่ถูกต้องเขียนแบบนี้นะคะ
-
แว๊บแรกพี่แปลกใจว่ะโอ
แปลกใจ...ว่าในหัวโอมันมีอะไรอยู่เยอะแยะกันแน่
ซีรี่ย์รักร้ายสามเรื่องที่ผ่านมา
และอีกหนึ่งเรื่องตอนนี้
บอกตรงๆถ้าพี่ไม่รู้จักโอ พี่คิดว่าคนเขียนคนละคนนะเว้ย!
คือมันคนละฟิลกันทุกเรื่อง
แล้วมันก็ดีโคตรทุกเรื่องอ่ะ!
มุมสีครามก็หื่น...และแสนดีชอบหาย
มุมเอ็กซ์ไวน์ก็โหด มันส์ ฮา
มุมพี่ปีใหม่ก็ผู้ใหญ่จ๋า
แล้วพอมามุมเทียนไขตอนนี้...ก็รู้สึกรันทดจริงๆ
พรสวรรค์เจ้ามันสวดยอด!!
ฮ่าๆ
ประเด็นคือเสียงโฮ่งสุดท้านอ่ะ
อักษรเห่าสินะ >.<
อยากเลี้ยงตัวนั้นแหละ อิอิ
-
ย้ากกกกกกกกก :m11: :m11:
น่ารักอ่ะ :m3: :m3:
ชอบ ชอบ ชอบ
:m1: :m1: :m1:
-
อยากให้เทียนได้เจอและรักคนที่เทียนอยู่ด้วยแล้วสุขใจ
จะเป็นใครก็ได้ แต่หากเป็นอักษรได้ก็จะดีมากๆ
ได้แต่หวังว่าอักษรจะจริงจัง ไม่ใช่พอเบื่อหรือหมดความตื่นเต้นในความต่างแล้วจากไปหรอกนะ
*เมนอักษร ...จริงๆ*
-
ต้องค่อยๆอ่านจริงๆค่ะ อ่านช้าๆทีละบรรทัด
อ่านเรื่องนี้ทีไร ต้องอ่านสองรอบทุกที
มุมมองของเทียนไขมันช่างมืดมน
ตอนบรรยายภาพในกรงอ่านแล้วรู้สึกหดหู่ไปเลย
อักษรหยอดเทียนเข้าไป เดี๋ยวเทียนก็ใจอ่อน
ตอบรับกันอย่างนี้ ขอเอาไปอยู่ที่บ้านซักวันสองวัน “...โฮ่ง!” :-[
-
เทียนไขขขขขข สาวน้อยยยยยยยยยยยยยมากมาก
อักษรเหมือนหนุ่มน้อยอ่อนโยนที่กำลังม่อสาวน้อยแบบสุภาพและนุ่มนวล 5555 :z3:
น่ารักมากมากทั้งอักษรทั้งเทียนและพี่โอ ม๊วฟฟฟฟ
เป็นกำลังใจให้นะฮับ :กอด1:
-
อักษรเกิดมาเพื่อเทียนไข!!! สำหรับเรามันใช่เลย :m15:
-
รอจ้ารอๆ
รีบๆมาต่อน๊าาาาาา :call:
-
อักษรอยากให้เทียนเก็บไปเลี้ยง...... Orz
เทียนจะทำยังไงก็ได้ ไปไหนก็ได้ ขอให้กลับมาเหลียวแลบ้าง
อักษรจะเป็นเจ้าฮาจิ รอเทียนที่สถานีรถไฟไปตลอดกาล (เราเพ้อละ)
เทียนสามารถมองทุกสิ่งทุกอย่างให้มืดได้
ธีมสัตว์เลี้ยง ยังมองถึงสัตว์ที่ "เคย" เป็นสัตว์เลี้ยง สัตว์ถูกทิ้งเลย
ชื่อเทียนไข จุดแล้วโลกมันต้องสว่างนะ เทียนไม่เคยจุดใจตัวเอง หรือจุดไม่ติดอะ TToTT
อ่านแล้วมันเหมือนจะน่ารักแต่มันมึนๆอึนๆนะ
โฮ่งงงงงงง
-
อักษรเป็นเด็กดีสุดๆ ปลื้มอ่ะ พ่อแม่ต้องภูมิใจมากแน่ๆ
เทียนไขมีชีวิตขมขื่น มองอะไรก็มองแง่ลบหมด
หวังว่าความรัก ความจริงใจ ของอักษร จะเข้ามาห่อหุ้ม ให้ความอบอุ่น และขับไล่ความมืดมนต่างๆออกไปในเร็ววัน
-
รออ่านตอนต่อไป :L1:
-
ชอบเทียนไขอ่ะ
-
หวานกันเบาเบา :L1:
-
อักษรน่ารักและอ่อนโยนมาก ๆ
ส่วนเทียนไขเป็นคนมีปมมองโลกในแง่ร้าย
สองคนนี้เหมาะสมกันมาก มาเติมเต็มซึ่งกันและกัน
-
โฮ่ง!
ตอนนี้เหมือนรู้สึกเปิดใจกันเลยเนอะ :-[
-
อักษรน่ารักนะ โฮ่ง !!!
เป็นกำลังใจให้คุณโอนะ o13
-
อักษรน่ารักกกกกกกกกกกกกก><
"โฮ่ง" คำสุดท้ายนี่อักษรตอบเทียนใช่ม้าาา
อักษรพูดว่ารักเืัทียนบ่อยๆแบบนี้
สักวันเทียนต้องใจอ่อนแน่ๆ อ้ากกกกกกกกก
ชอบบบบ มาต่อไวไวนะคะ
-
เดี๋ยวจับใส่หูใส่หาง แล้วเอาไปเลี้ยงที่บ้านซะดีไหม
อักษรน่ารักมาก ขยันหยอดอีกตะหาก
เมื่อไหร่หัวใจของเทียนไขจะกร่อนล่ะ
เทียนไขมีทัศนคติที่ลึกซึ้งมาก
อักษรคงจะหลงรักเพราะส่วนนี้ด้วย
-
อ่านตอนนี้แล้วมันซึ้งๆ เศร้าๆ ยังไงไม่รู้
แต่คำพูดเรื่องหมาของอักษรมันกินใจ :impress:
-
กลับมาอ่านรอบสอง
อักษรไม่ใช่แค่ขยันหยอก บอกรักนี่นา
แต่ยังขยันประกาศสรรพคุณตัวเองด้วย
แม้ว่าจะเป็นลูกคุณหนู แต่สิ่งที่ต้องการไม่ใช่ ข้าว น้ำ ที่พักหรูๆ อุ่นๆ แต่อย่างใด
ต้องการแค่ "เจ้าของ...ที่จะอยู่ด้วยกันไปจนกว่าใครจะหมดลมหายใจไปก่อนกัน..เท่านั้นเอง"
กรี๊สสสสสสส ขอความรักขนาดนี้ ไม่รักก็บ้าแล้ว
-
เทียนไขกลายเป็นอะไรที่ไม่ใชคนไปแระ ฮ่าๆๆๆ ใครจะเป็นสัตว์เลี้ยงของใครกันแน่ อยากรู้ซะแล้วสิ หุๆๆ
กระโจนกอดท่านโอ ม๊วฟฟฟ>< :กอด1:
-
อักษรทั้งเก่งทั้งน่ารัก.....^^
อ๊ายย.... เราหลงรักอักษรแล้วอ่า คึคึ
-
อักษร! นายทำฉันเขินเป็นรอบที่ล้านแล้วนะ :-[
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก ,, หลงรักอักษรทำอย่างไรดี :-[
-
คำพูดน้องอักษรคมมาก o13
-
อักษรน่ารักอีกแล้ววววววว!
หยอดเทียนทุกวันเลย 55555
-
คือ อักษรน่ารักมากๆ หาโอกาสหยอดได้ตลอดเวลาเลยนะเนี่ย
อย่างว่า หินยังกร่อน นับประสาอะไรกะใจคน ฮิ้ววว
อดทนรอวันสมหวังนะจ๊ะ รอวันเีทียนเปิดใจ
ค่อยๆ อ่านอย่างละเลียด...ชอบจริงๆ 555
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ๊ะ
-
มีความคิดดีๆ แฝงอยู่ในตอนนี้เยอะเลยนะครับ
อักษรยังคงน่ารักเสมอ ทั้งความคิดและการกระทำ
เทียนก็เหมือนสัตว์เลี้ยงที่ถูกทอดทิ้ง ขาดการดูแล
และเอาใจใส่ มองโลกในแง่ร้ายตลอดเวลา เนื่องจาก
ประสบการณ์ในชีวิต สอนให้เป็นคนแบบนั้น
และคิดว่าอักษรคือคนที่จะมาเป็นส่วนเติมเต็มให้
กับเทียนไขจริงๆ
:undecided:
-
โอ้วววว..อักษร ช่างคิดช่างพูด ช่างกระทำจิงๆ
ทำไมเป็นเด็กที่ดูสดใสจิงๆ ช่างต่างกับเทียนไขโดยแท้
แต่อักษร ก็ช่างขยันหยอดเทียนจิงๆ..ฮ่าๆๆๆ
-
อักษรน่ารักอ่ะ
หยอดเทียนตลอดเลย ><
-
เนื้อเรื่องเราว่ามันก็ไม่ได้เศร้าอะไรนะ
แต่ทำไมอ่านตอนนี้แล้วเหมือนน้ำตาซึม
อักษรอาจจะมีบางมุมที่เหมือนเทียนไขก็ได้
คนเราคงไม่ได้ยิ้มเป็นอย่างเดียวหรอกเนาะ
แล้วก็ไม่ได้เศร้าเป็นอย่างเดียวเหมือนกัน
ขอให้ทั้งคู่เติมเต็มกันและกันนะจ๊ะ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล.กดเป็ดจ้า ชอบมุกหยอดของอักษรจัง น่ารักมากๆๆๆๆๆ :-[
-
เพิ่งได้อ่านเมื่อคืนจนถึงตอนล่าสุดค่ะ ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดสุดๆๆๆเลยยยยยย งื้ออออ :sad4:
อยากอ่านต่อมากมายเลยคร๊าาาาาาาา
น่ารักมากกกกกกกกกก เดาอะไรไม่ได้เลยจาก2คนเลย
รู้ว่าชอบมากกกกกกกกกกกกกกก
-
เรื่องนี้ มันน่ารักแบบค่อยเป็นค่อยไปเนอะ
เทียน นายดูมีปม ในอดีตเยอะไปนะ ผ่อนคลายตัวเองบ้างสิ
-
เหมือนกะนั่งดูซีรี่เลยอะ แต่งได้อินมาก 555 o13 o13
สู้ๆค่ะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
:sad4: ในที่สุดเนตสุดที่เลิฟก็ติด หลังจากที่โมเด็มนอนตายขึ้นอืดมาเป็นสัปดาห์TT'
อัพไปแล้วตั้งอีก 3 ตอนแหน่ะ
จะบอกว่าถ้าไม่บอกว่าเป็นคนแต่งคนเดียวกับเรื่องอื่นจะเดาไม่รู้เลยอ่ะ
พี่โอเขียนได้ฟีลคนละซีนอารมณ์กันเลย ทั้งการบรรยายทั้งนิสัยแต่ละคน
ตอนแรกคิดว่าเหมือนพี่ปีใหม่กับกลอนแต่แบบอ่านไปอ่านมามันไม่เหมือนอ่ะ
>..< ชอบเว่อๆ อ่ะจริงๆ มันน่าติดตามมว๊ากกกก ก
เป็นเพราะอักษรดูออกจะใสซื่อ จนเดาไม่ถูกว่ามันจะมีดราม่าหรือป่าว
อ่านตอนเทียนพรากพรหมจรรย์แล้วแอบเฮิร์ทอ่ะ TT
แบบเราก็เด็กผู้หญิงอ่านะ มาทำอย่างงี้แล้วมันแอบเสียความรู้สึกกับเทียนเล็กๆ
แต่ก็ไม่เป็นไร เพื่อนเทียนอักษรแล้ว คนอ่านคนนี้ทำใจได้ 55 (เร็วไปมั้ยมะอึง ==')
รอตอนต่อไปจ้า รอเทียนตกลงที่อักษรขุดไว้เร็วๆ ก๊ากกกก
-
อักษรน่ารักจริงๆ มีร้อง โฮ่ง ด้วย
เชื่องเกิ๊นนนนนนนนน คิกคิก
-
:o8: :o8:
-
ทำไมเรื่องนี้นายเอกมันเท่จริงๆ 555
-
อ่านกี่ตอนๆอักษรก็น่าร๊ากกกก
พี่เทียนก็ยังดาร์คอยู่เช่นเดิม55555
-
เจอแบบนี้ใครไม่รักก็บ้าแล้ว :-[
-
อักษรกับเทียนไขเนี่ยช่างมองโลกได้ต่างกันจริงๆๆๆ
แล้วไอ้เสียงสุดท้ายอ่ะ "โฮ่ง" เนี่ย
เป็นเสียงอักษรหรือว่าเสียงน้องหมาตัวจริง
-
อักษรน่ารักมาก มารอแต่เช้าเลยแฮะ
ชอบคู่นี้ตรงที่แม้ว่าทั้งคู่จะแตกต่างกันมาก
แต่พออยู่ด้วยกันแล้วมันดูลงตัว
เหมือนกับจิ๊กซอที่ต่อเข้าด้วยกัน
อ่านแล้วมันมีความสุข อบอุ่น ^^
-
ชอบอักษรตอนทำข้าวของหล่นต่อหน้าเทียน...มันเป็นมุมน่ารัก ๆ ที่ชวนอร๊างจริง ๆ ค่ะ ชวนให้รู้สึกว่ายังมีอีกด้านนอกจาก "เลขานุการคนเก่ง" เวลาอยู่กับคนที่ตัวเองชอบมาก ๆ =///= แถมอักษรก็ช่างหยอดตลอดเวลาสิน่า...คนอ่านเชื่อหมดตัวหมดหัวใจแล้วค่ะว่าหนูช้อบบบชอบตาเทียนไข..
ตอนนี้รู้สึกเทียนช่างโลกมืดเสียจริง อ่านไปแล้วแทบจะรู้สึกได้ถึงออร่าดาร์กทะมึนแผ่พุ่งออกมาเลยค่ะ
แต่เราคิดว่าโลกมืด ๆ ของเทียนไขก็คงจะมีอักษรที่ค่อย ๆ เข้่าไป...อาจจะดึงขึ้นมา..หรืออาจจะเข้าไปอยู่ด้วยก็ได้ //คิดไปไกลแล้ว 555 XD
รอติดตามนะคะ
-
:o8:อักษรน่ารักมากกกเลยยยย
ตอนนี้เรื่อยๆ แต่น่ารักดี
กำลังใจให้โอค่ะ
:กอด1: :กอด1: :L2:
-
ซึ้งที่อักษาพูดอ่ะ น้ำตาไหลเลย
เป็นคนไม่ชอบหมา เพราะกลัวหมา
แต่เลี้ยงแมว สัตว์มันไม่ต้องการอะไรมากมายอย่างที่อักษรพูดจริงๆ
ฮือออออออ
บวกค่ะ
-
ว้าวววววน้องหมา
จงช่วยทำให้โลกสีเทาของ เทียน มีแสงสว่างสดใส ด้วยเทอน :call:
ปล. ตอนต่อๆไปข้าง อย่าให้น้องหมาตายเลยนะ (แค่พูดดักไว้ อิอิ)
รักน้องหมาที่สุด :z2:
-
อ่านตอนนี้น้ำตาซึมเลยค่ะ
ด้วยความที่อินเรื่องน้องหมาด้วย อินเกี่ยวกับคำพูดของทั้ง 2 คนด้วย
-
รออักษรกะเทียนอยู่นะก๊าาาา ><
-
อ่านทันซะที ไม่ต้องไปตามอ่านอย่างเรื่องเก่า :)
อักษรน่ารักจังเลยค่ะ
-
โอ๊ยยยยย
ฉันหลงรักเทียนไข กะอักษร ไม่ไหวแล้ว
เหมาะสมกันม๊ากมาก
-
o13 o13
โอ ยังเยี่ยมเหมือนเดิม
อักษรนายน่ารักมว๊ากกกก ขอกลับบ้าน (อั้กก >>เทียนถีบ)
ช่วยเติมสีลงบนชีวิตของเทียนทีนะ มีแต่สีเทา ๆ หดหู่นิด ๆ
เป็นกำลังจให้นะจ๊ะ.... รอค่ะ
-
กรีดร้องสมัครเปนเอฟซีอักษร :-[
-
เหมือนจะหายจากการเม้นท์ไปสองสามตอน :z10:
อักษร พี่สิญจน์ สีคราม พวกนายมันไม่ใช่คน พูดได้ไง 4 ภาษา
อักษรน่ารักเว่อ มีคนแบบนี้อยู่ข้างๆ ดีใจตายเลย :-[ :-[
-
:monkeysad: :sad11: :impress: o1
-
มารอ
ขอให้เป็นดั่งปราถนา เมื่อไหร่จะมาน๊อ
-
6th Day : Photo
“ขออนุญาตครับ"
ผมถอดรองเท้าหนังเก็บขึ้นชั้นตอนที่เปิดประตูเข้าไปพอดี อาจารย์ประจำห้องยกมือทักทายผมเพียงเล็กน้อยเพราะแกกำลังคุยโทรศัพท์สายในหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ ผมปิดประตูลง..สอดส่ายสายตาหาคอมพิวเตอร์เครื่องประจำแล้วลากเก้าอี้ไปนั่ง
หลังจากเสียบSD cardได้ไม่นาน..ในที่สุด'จารย์เปียก็วางหูโทรศัพท์ลง
“งานใหม่เหรอเทียน?”
“ครับ" ผมตอบโดยไม่ต้องหันไปมอง "เรื่อง 'สัตว์เลี้ยง'...ของนิตยสารในห้องสมุด"
“แล้วไปถ่ายมาแล้ว?”
“เรียบร้อยแล้วครับ"
“เจ๋งนี่"
ที่จริงผมไม่ชอบที่ต้องมานั่งปรับแสงสีตัดแต่งรูปภาพนักหรอกครับ เพราะฉะนั้นที่จะทำก็แค่ปรับระดับความเข้มแสงซะมากกว่า มันอาจจะฟังดูแปลกที่ผมเลือกถ่ายภาพทั้งหมดเป็นโมโนโทนล้วนๆทั้งๆที่เป็นหัวข้อเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยง แต่ก็นะ..ตราบใดที่มันยังคงคอนเซ็ปท์ความเป็น 'ตัวผม' อยู่ก็คงไม่เสียหายอะไร..
ผมชนะเลิศการประกวดดังๆอยู่แค่ครั้งเดียวในชีวิต และส่วนใหญ่จะได้รางวัลพิเศษหรือรางวัลชมเชยซะมากกว่า...'จารย์เปีย(ที่ปรึกษา)มักจะปลอบใจผมด้วยคำพูดที่ว่า รูปภาพของผมคือรางวัลที่ใช้ไม่ได้จริง..แต่ประทับใจ และนั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมมักจะได้รับคำติชมแบบแปลกๆเสมอกระมัง...
...อย่างตอนที่คุยกับอักษรนั่น...ก็คงจะเรียกว่าคำชมแปลกๆอีกเช่นกัน...
ผมเอนหลังพิงพนักพิงไปจนสุดความสามารถของมันขณะเลื่อนเคอร์เซอร์กดไล่ดูรูปถ่ายของตัวเองไปทีละรูป..ผมใช้ได้เพียงแค่12รูปจากทั้งหมด487..เป็นจำนวนที่มีการแข่งขันสูงเอาเรื่องแหะ..
..สุนัข..
..สัตว์หน้าขนที่ผมเกลียดแสนเกลียด..
เกลียดความรัก เกลียดความภักดี และเกลียดความซื่อสัตย์ที่พวกมันดันโง่เอาไปมอบให้กับสิ่งมีชิวิตที่ไม่ได้สูงค่าไปกว่ามันเลยอย่างเช่น..มนุษย์..
'โฮ่ง'
ให้ตายสิ..
...อักษร อัครมณฑาเป็นมนุษย์ที่เลียนแบบเสียงของสัตว์ได้ไม่เหมือนเลยสักนิด..
ทำไมผมถึงคิดถึงประโยคตอบรับเมื่อวานของเขาน่ะหรือ..
หนึ่ง..ด้วยมีจำนวนรูปภาพไม่น้อยทีเดียวที่ถ่ายติดเจ้าของร่างผอมเล็กนั่น และผิวขาวจนซีดแบบนั้นก็โดดเด่นออกมาซะเหลือเกินในรูปแบบขาวดำอย่างที่เห็นอยู่นี่...หรือข้อสอง..อาจจะเป็นเพราะน้ำเสียงนั่นของเขาติดอยู่ในหูผมก็เป็นได้..
...สุนัขที่ซื่อสัตย์และภักดีน่ะ ต้องการแค่เจ้านายที่จะอยู่กับมันไปชั่วชีวิตเท่านั้น...
......ชั่วชีวิต...
สุนัขตัวหนึ่งเกิดมา..จะมีชีวิตอยู่ได้สักกี่ปี แล้วก่อนหน้าที่จะเจอเจ้าของที่แท้จริงน่ะใช้เวลาไปกี่ปี แล้วจะเหลือเวลาอีกสักกี่ปีที่จะเก็บเกี่ยวความสุขกันล่ะ? หรือบางที..เจ้าสุนัขพวกนั้นอาจจะหวังแค่ให้ 'ช่วงชีวิต' เพียงช่วงเดียวที่แม้จะแสนสั้นนักเพื่อมีความสุขจนล้นปรี่ก็เป็นได้..
..ผมไม่เข้าใจสุนัขหรอก ผมเป็นมนุษย์..
....มนุษย์ผู้ต่ำต้อยมากพอที่จะหลอกใช้สิ่งมีชีวิตอย่างพวกมัน...
ผมค้างหน้าจอไว้ที่ภาพๆหนึ่ง..
เด็กหนุ่มผิวขาวซีดกับรอยยิ้มที่บริสุทธิ์และตรงไปตรงมาที่นั่งยองๆลูบศีรษะของเจ้าหมาน้อยที่เงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเปล่งประกาย หรืออาจจะเป็นเพราะผมปรับโทนภาพให้มีคอนทราสชัดเจนเกินไปจนแววตาของทั้งคู่ดูราวกับไม่ใช่เพียงภาพถ่าย และโดดเด่นมากพอจะทำให้ผมใจเต้นตูมตาม..
..เสียแต่..นั่นไม่ใช่อารมณ์ของภาพที่ผมต้องการ...
“ภาพนี้ดีนี่"
เสียงอาจารย์เปียดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมเท้าแขนลงกับพนักพิงของผม..ผมไม่ได้หันไปมอง อาการทักอย่างฉุกละฮุกเช่นนั้นไม่ได้ทำให้ผมตกใจหรือหลุดออกจากมาดเท่าไหร่
“...เอาภาพนี้ด้วยมั้ย?”
ผมสั่นศีรษะแบบไม่ต้องคิด "คงไม่ครับ เค้าเอาภาพสัตว์เลี้ยง"
อาจารย์ท่านไม่ได้คัดค้านการตัดสินใจของผม "ไปถ่ายกับอักษรมาเหรอ?”
“ครับ"
“แปลกนะ ไม่ค่อยเห็นเธอถือกล้องเดินไปไหนมาไหนกับใครสักเท่าไหร่...สนิทกันหรือ?”
ผมพยักหน้าช้าๆ "ก็..ทำนองนั้น..”
..ไม่แปลกใจที่อาจารย์จะรู้จัก ก็เป็นถึงเลขานุกการคนเก่งของสภานักเรียนนี่นา..
ภาพที่เห็นเมื่อครู่จัดว่าเป็นภาพที่ดี ผมครอปบรรดาภาพที่ผ่านการคัดเลือกขั้นที่หนึ่งเก็บไว้ในโฟลเดอร์แรก..ซึ่งกว่ามันจะเสร็จเรียบร้อยก็ทำเอาปวดตาน่าดู..หลายๆครั้งที่ผมเสียเวลาคัดภาพเป็นวันๆและหมดเวลาไปกับการนั่งจ้องพวกมันนิ่งๆเป็นชั่วโมง..และครั้งนี้ก็เช่นกัน..และภาพดังกล่าวนั้นก็ถูกรวมไว้เป็น 'ภาพที่ถูกคัดเลือกมาแล้ว' ทั้งๆที่ผมรู้ดีว่ามันจะไม่ถูกรวมในโฟลเดอร์12รูปสุดท้าย...แน่นอน..
อาจารย์เปียเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเองอีกครั้งหนึ่งระหว่างที่ผมนั่งทำงานต่อไป ท่านเป็นอาจารย์ผู้หญิงวัยกลางคนร่างเล็กที่ค่อนข้างกระฉับกระเฉงพอตัว สอนศิลปะ..และแนะแนวให้เด็กๆที่เดินทางมาด้านนี้ซะเยอะ ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นแหละ
เด็กนักเรียนห้องความสามารถพิเศษไม่มีความจำเป็นที่ต้องเข้าเรียนในคาบตราบเท่าที่มีงานนอกทะลักทลายเข้ามา ดังนั้นผมจึงใช้เวลาในช่วงเช้าทั้งหมดจัดการกับเจ้ารูปพวกนี้ได้โดยไม่มีใครมาว่า และห้องพักครูโสตฯของ'จารย์เปียก็ไม่ได้มีเด็กนักเรียนคนอื่นมาใช้มากนัก..เรียกได้ว่าค่อนข้างส่วนตัวเลยล่ะ..
จวบจนกระทั่งเสียงออดหมดเวลาพักกลางวันดังขึ้นนั่นแหละผมถึงจะยอมปล่อยมือออกจากเม้าส์เพื่อยืดแขนบิดขี้เกียจ อาจารย์ลุกหายไปไหนไม่รู้..รู้แต่ว่าไอ้รูปที่ควรจะคัดเนี่ยเหลืออีกเพียง...27รูป..
..และรูปอักษรเมื่อครู่ก็ยังไม่หลุดไปสักที..
ผมเปิดมันดูขึ้นมาอีกครั้ง และเนื่องจากครั้งนี้ไม่มีใครมานั่งจับผิดอยู่กระมังผมเลยใช้เวลาเท้าคางมองมันได้นาน..เนิ่นนานมากพอที่จะถูกดึงเข้าไปอยู่ในภาพ..ที่ราวกับมีชีวิตแบบนั้น..ดวงตาของเขา วิธีการเอื้อมมือไปจับ ปลายนิ้วที่แตะสัมผัสลงบนศีรษะของสุนัขตัวนั้น ดูอ่อนช้อยนุ่มนวล ทั้งท่วงท่าการเคลื่อนไหวที่เป็นธรรมชาติโดยไม่เกร็งเลยสักนิด..
...ความอ่อนโยนและบริสุทธิ์...จนจับใจ...
.......ทั้งๆที่ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการแท้ๆ...
“ขออนุญาตครับ"
เสียงเปิดประตูดังขึ้นในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา ผมรีบกดปิดด้วยอารามตกใจในอก แต่ก็ไม่ได้ตกใจมากพอที่จะทำให้ผมลนลาน..ก่อนจะหันไปสบตากับดวงตาที่ผมเพิ่งจ้องมันอยู่นานในหน้าจอมอนิเตอร์เมื่อครู่
เขายิ้มกว้าง
“อยู่ที่นี่จริงๆด้วย เมื่อครู่ผมไปหาที่ห้องถึงไม่เจอ"
ผมพยักหน้า รู้สึกไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรต่อไปชอบกล..อาจจะเป็นเพราะครั้งแรกที่ผมจ้องรูปของคนจริงๆที่ตั้งใจถ่ายออกมาขนาดนั้น... และคนที่ผมเพิ่งดูรูปไปเมื่อครู่ก็มาปรากฏตรงหน้าเอาดื้อๆ
นี่คือสิ่งที่เรียกว่า..ทำตัวไม่ถูก..
เขาไม่ได้ทักเรื่องนั้น แต่รีบยกกล่องข้าวในมือให้ดู
“มะกะโรนีอบชีส!"
ไม่ถึงหนึ่งนาทีหลังจากคำพูดนั้นผมก็เดินตามเขาต่อกๆตามบันไดลงมาเพียงสองชั้น แล้วเลี้ยวเข้าหัวมุมห้องที่อยู่ข้างๆห้องประชุมกรรมการนักเรียน ที่ทำลงไปอาจจะเพราะอาการบิดตัวของกระเพาะที่เรียกร้องให้ผมหาอะไรกินมาตั้งแต่เช้า หรือบางทีมะกะโรนีอบชีสอาจจะเป็นอาหารโปรดโดยที่ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำก็เป็นได้..
ห้องเล็กๆที่เหมือนห้องเก็บของถ้ามองจากภายนอกถูกเปิดออก ด้านในไม่ได้เป็นฟังชั่นอย่างที่ผมคิด..ทั้งโต๊ะที่วางอยู่ริมหน้าต่างกับเก้าอี้สามตัว ทั้งตู้เย็นที่อยู่ติดกับตู้เก็บเอกสาร ทั้งไมโครเวฟที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆกัน..แสดงให้เห็นถึงการจัดวางที่เกือบจะเรียกได้ว่า 'อยู่อาศัย' ไปซะแล้ว..
อักษรวางกล่องอาหารลงบนโต๊ะ เปิดหน้าต่างให้อากาศถ่ายเทและพัดลมเรียบร้อย
“เดี๋ยวผมอุ่นก่อนนะครับ"
เขาว่าเช่นนั้น ผมจะทำอะไรได้นอกจากพยักหน้า
“...คุณอยู่ที่นี่หรือ?”
“เอ๋?”
“เปล่า..คือ..” ผมไหวไหล่ "ถ้ามีเตียงนอนเนี่ยใช่เลย"
อีกฝ่ายหัวเราะ ดันถาดกระเบื้องเคลือบเข้าไปในไมโครเวฟตอนที่ตอบ
“ก็ใกล้จะได้กลายเป็นห้องส่วนตัวแล้วล่ะครับ เครื่องใช้ไฟฟ้าส่วนใหญ่ในนี้ผมเอามาจากบ้าน ไว้อำนวยความสะดวกเวลาที่พวกกรรมการนักเรียนประชุมกันถึงมืดค่ำ จะได้ไม่ต้องออกไปไหน...”
..ช่างเป็น..คนที่เตรียมพร้อมรับมือได้ทุกสถานการณ์จริงๆ..
ผมพยักหน้าโดยไม่ได้หันไปมอง เพราะกำลังพิจารณากับบอร์ดปักหมุดที่จดรายละเอียดสำคัญๆไว้ตามที่ต่างๆ..เวลาประชุมครั้งถัดไป..นัดแนะคุยกับต่างโรงเรียน งานกิจกรรมเล็กๆน้อยๆยิบย่อยจนบางงานผมไม่อยากจำด้วยซ้ำ รายชื่อนักเรียนที่ประพฤติตนจนควรถูกตักเตือนบ้าง..ในนั้นไม่มีผม รอดไป..
..ตารางสอนห้องเด็กทุนม.5..นี่เป็นจุดที่ทำให้ผมรู้ว่าเจ้าของห้องนี้เป็นใคร..
.....และ...สิ่งที่เหนือความคาดหมายของผมก็คือ...
............ตารางสอนห้องเด็กความสามารถพิเศษในระดับชั้นเดียวกัน..
ผมรู้ว่าผมนิ่งอยู่กับจุดนั้นนานมาพอที่อักษรจะเดินมาดึงแขนเสื้อผมให้ลงไปนั่ง ผมสงสัยจนอยากถามจึงได้เผยอริมฝีปากขึ้น แต่พอหันไปสบกับแก้มที่ขึ้นสีเล็กน้อยนั่นผมก็หุบปากลงทันที
........อักษร 'ชอบ' ผมมากแค่ไหน..
..............บางที............การที่ผมไม่รู้คำตอบอาจจะสบายใจมากกว่า..
“เปปซี่มั้ยครับ?”
ผมกระพริบตาปริบๆ พยักหน้าเออๆออๆไปตามเขา "ได้ๆ"
เขาไม่ได้เดินไปดึงตารางสอนห้องเรียนออกอย่างที่ผมคิด เพียงแค่เดินไปที่ตู้เย็น หยิบแก้วน้ำตักน้ำแข็งใส่แล้วรินเปปซี่เรียบร้อย แล้วยกมือเสิร์ฟให้ผมถึงที่
เขาทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผม แล้วประสานมือยิ้มหวาน
“ทำงานเหนื่อยมั้ยครับ?”
..ทำไมผมรู้สึกแปลกๆกับคำถามฟะ.. “ก็..ไม่เท่าไหร่...มันไม่ใช่งานเร่งน่ะเลยทำได้เรื่อยๆ”
“ผมอยากได้จัง ขอผมเอาไปอัดได้มั้ยครับ?”
“ได้สิ" ผมพยักหน้า ยกเปปซี่ขึ้นจิบ "เฉพาะรูปที่ไม่ถูกเลือกนะ..เผื่อเค้าซื้อลิขสิทธิ์"
“งั้นรูปที่เหลือทั้งหมดก็ได้ใช่มั้ยครับ?”
“...จะเอาทั้งหมดเลยเหรอ?”
“อื้อ!”
“สี่ร้อยกว่ารูปน่ะนะ?”
“อื้อ!”
“คุณจะไม่เลือกหน่อยเหรอ?”
“ไม่หรอกครับ ผมเหมาหมดเลย...คุณจะขายให้ผมเลยก็ได้นะ!”
ผมมองหน้าเขา..ที่มีท่าทางจริงจังสุดฤทธิ์สุดเดช..แล้วจึงรู้สึกว่าไอ้ที่เถียงๆไปทั้งหมดแม่งเปล่าประโยชน์ชะมัด..
ว่าแล้วก็ต้องยกมือปัดปฏิเสธ "ช่างเถอะ เอาไปเลย"
“เย้!”
..ทำไมต้องทำท่าดีใจขนาดนั้นด้วยฟะ..
โชคดีที่เสียงร้องเรียกเมื่อถึงเวลาที่ตั้งไว้ของไมโครเวฟดังขึ้นช่วยชีวิตผมไว้ได้ก่อน อักษรลุกขึ้นจากการทำให้ผมรู้สึกแปลกๆในอกเพื่อเดินตรงไปเปิดประตูไมโครเวฟออก ซึ่งผมแอบขำเล็กน้อยหลังจากเห็นเขาโก๊ะขนาดที่ว่าเผลอแตะชามกระเบื้องนั่นด้วยมือเปล่า ก่อนจะอุทาน 'อุ' ออกมาแผ่วเบาแล้วสะบัดมือพัลวัน
ผมพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมาระหว่างลุกขึ้นเดินไปหา
“ผมทำเอง"
“อ..ครับ"
เขาดูตกใจตอนที่ไหล่ของเราชนกัน อย่าว่าแต่เขาเลย..ผมเองก็ตกใจไม่น้อยเชียวล่ะ แต่ก็ทำได้เพียงผละออกมาแล้วหยิบถาดกระเบื้องออกจากไมโครเวฟด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นแบบนิ่งๆไม่กระโตกกระตาก
...การแสดงความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมาอย่างที่เขาทำน่ะ....ผมทำไม่ได้หรอก...
กลิ่นหอมของชีสทำให้ผมสูดจมูกฟุดฟิด แล้วลอบยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างห้ามไม่อยู่
“แม่ครัวบ้านคุณ..ท่าทางจะทำอาหารเก่งนะ?”
“แน่นอนครับ!” อักษรยืดอกอย่างภาคภูมิใจ "ทำอาหารได้ทุกประเภทเชียวล่ะ! ผมเองก็ชอบมากๆ!”
“อือหึ..”
“ถ้าคุณชอบ...จะไปทานที่บ้านผมด้วยก็ได้นะครับ"
“ไม่ล่ะ ขอบคุณนะ"
ผมปฏิเสธออกไปโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด ชั่วชีวิตนี้ผมไปทานอาหารที่บ้านผู้หญิงที่เป็นคุณหนูอะไรต่อมิอะไรมาเยอะแล้ว..และพบว่าไม่มีความจำเป็นที่ต้องหอบความเพลย์บอยตั้งแต่หัวจรดเท้านี้ออกไปให้พ่อแม่ผู้ปกครองอีกฝ่ายเห็นมากนัก อาจจะถูกยิงดับโดยไม่รู้ตัว..
..ถึงแม้ผมจะมั่นใจว่าคนตรงหน้าไม่ปล่อยให้ผมตายอนาถขนาดนั้นหรอก..
.....ทำไมผมถึงมั่นใจ? ตอบให้ก็ได้ว่าไม่รู้เหมือนกัน..
และครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่อักษรนั่งเท้าคางมองผมหยิบช้อนส้อมอย่างสบายอารมณ์ ให้ตายสิ..เขาไม่รู้มารยาทบนโต๊ะอาหารสักหน่อยหรอกหรือ...แล้วทำไมต้องทำอาหารมาชุดเดียวทุกครั้งทั้งๆที่รู้ว่าเวลาแบบนี้มัน...
ผมแกว่งส้อมไปมานิดหน่อย แล้วตัดสินใจถาม
“ไม่ทานด้วยกันเหรอ?”
เขาสั่นศีรษะด้วยรอยยิ้ม "ไม่เป็นไรครับ ตามสบายเลย!"
“....จะให้ผมทานลงได้ยังไง คุณจ้องเอาๆอยู่อย่างนี้"
“ช่วยไม่ได้นี่ครับ อยากเกิดมาน่ามองเองทำไม...”
“ห๊ะ?”
“เมื่อกี้เสียงลมพัดนะครับ"
..เขาไปฝึกวิชากวนประสาทมาจากไหน? ไม่สิ แต่ไหนแต่ไรเขาก็ใช้คำพูดง่ายๆพวกนั้นกวนประสาทผมอยุ่แล้วนี่..
ผมถอนหายใจ รู้สึกเหมือนตัวเองต้องกลับไปใช้มุขเดิม "ทานด้วยกันสิ"
เขาฉีกยิ้มหวาน แล้วค้อมศีรษะลงเล็กน้อยให้ผม
“ผมทานอาหารประเภทนี้ไม่ค่อยได้น่ะครับ"
..ทำไมล่ะ?..
ผมเกือบจะถามคำถามงี่เง่านั่นออกไปแล้ว ถ้าเพียงแต่ผมยังสบตากับดวงตาใสแจ๋วเหมือนเด็กทารกนั่นต่อไปนานๆล่ะก็ผมคงจะหลุดมาดแน่ๆ ต่อให้เขาเป็นภูมิแพ้หรือกำลังไดเอทนั่นก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผม..คิดว่าคงไม่ใช่ประเด็นหลัง..เพราะแค่นี้เขาก็ผอมจนเหมือนโดนลมพัดจะปลิวแล้วล่ะ..
ภูมิแพ้อาหารประเภท..ชีส..นมไขมันสูง..?
..ถึงจะไม่ได้พบบ่อยนัก แต่ผมก็ไม่แปลกใจซะทีเดียว..โลกเรามีอีกหลายเรื่องเยอะจะตายไปที่เราไม่คุ้นชิน และการตื่นตระหนกจนเกินไปนอกจากจะดูโอเว่อร์แล้วยังดูเป็นคนโง่กลายๆอีก..
เอาเป็นว่าที่ผมพล่ามไปทั้งหมดเพราะไม่อยากจะถามเขาไปตรงๆล่ะกันว่าเขาเป็นอะไรกันแน่..
..แต่อักษรไม่ใช่คนโง่ และดูเหมือนว่าการมองหน้าผมปราดเดียวจะรู้ได้ว่าผมคิดอะไร ทั้งๆที่ผมไม่ได้แสดงสีหน้าออกไปด้วยซ้ำ..
“ผมไม่ชอบน่ะครับ พวกชีส"
..เคลียร์ยิ่งกว่าเคลียร์..
..เจตนารมณ์ที่ชัดเจนจนเกินไป..ฟังดูตัดบทเหลือเกินจะกล่าว..
ยังไม่ทันที่จะต่อบทสนทนาด้วยคำพูดรับรู้หรืออะไร อีกฝ่ายก็รีบฉวยจังหวะหยอดทันที
“แต่ถ้าคุณป้อนผมจะยอมทานให้ก็ได้นะครับ”
ผมเอาส้อมเคาะหัวเขาทันที “มากไป มากไป"
“โอ๊ะ!”
..ลืมตัวแหะ..
คนที่ตื่นตะลึงไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวหรอกครับ ผมเองก็ด้วย..ถึงแม้จะใช้พลังมหาศาลในการควบคุมให้ตัวเองไม่แสดงสีหน้าอะไรออกไปก็เถอะ
การถูกอ้อนด้วยอะไรแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรก..แต่ไหนแต่ไรตัวผมก็ทำหน้าที่ที่ต้องบริการอยู่แล้ว น่าประหลาดใจตรงที่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมปฏิเสธด้วยอากัปกิริยาเสียมารยาทอย่างถึงที่สุดแบบนี้ และผมไม่มีความคิดที่จะขอโทษอยู่ในหัวเลยด้วยซ้ำ..แปลกตรงที่อกกลับพองโตขึ้นมาดื้อๆ..ทั้งๆที่รู้ตัวว่าไม่ควรซะอย่างนั้น..
ผมรู้สึกว่าความเงียบเป็นอะไรที่น่าอึดอัด..เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผมคิดเช่นนั้น..
..และอักษรก็ดูจะมีความคิดที่ไม่ต่างกันมากนัก..
เขาอมยิ้มหน้าแดง..รอยยิ้มที่ผมอยากยิ้มตาม...เพียงแต่ไม่กล้า..
ก่อนจะเอื้อมมือมาดันถาดกระเบื้องนั้นให้เข้ามาใกล้ผมขึ้นอีกนิดหน่อย
“รีบทานเถอะครับ เดี๋ยวจะเย็นหมดนะ"
----------
-
..ลังเลใจ..
....นี่เป็นความรู้สึกที่ห้ามไม่ได้จริงๆ..
อาจารย์เปียเปิดประตูเข้ามาในห้องวินาทีเดียวกับที่ผมคลิกเมาส์ลงเพื่อสั่งกดปริ้นท์ เสียงเครื่องพิมพ์เลเซอร์คุณภาพดีร้องแอดๆเพียงหนึ่งครั้งก่อนจะเริ่มทำงานของมัน ผมไม่ได้ทันหันไปมองอาจารย์..ตอนที่แกเดินฉับๆเข้ามาเท้าแขนลงกับไหล่ของผมเพื่อถามคำถามเดิมๆว่า..
“เลือกได้รึยัง?”
ผมสั่นศีรษะ "คัดเต็มที่แล้วได้18รูปครับ ว่าจะอัดออกมาก่อนค่อยให้อาจารย์ช่วยเลือก"
“หืมม?” ท่านทำตาโต "รู้สึกเป็นเกียรตินะเนี่ยที่คนอย่าง 'ทีปพิพัฒน์' จะให้ครูช่วยดูผลงาน ร้อยวันพันปีแทบไม่ให้ครูได้แตะต้องด้วยซ้ำ..."
“ครั้งนี้มัน....”
“ครูเข้าใจ ครูเข้าใจ"
ผมถอนหายใจ น้อมรับไป “ครับ"
"พิมพ์มาสองชุดเลยนะ เสร็จแล้วเอาไปวางบนโต๊ะที..เดี๋ยวครูต้องไปประชุมต่อเดี๋ยวจะกลับมาดู"
“ครับ'จารย์"
“ฝากล็อคห้องด้วยนะก่อนกลับ"
“ครับ"
..ที่จริง'จารย์แกคงเป็นห่วงไม่ใช่น้อยทีเดียวถึงได้ปลีกตัวแว่บมาดูผมเนืองๆ..แต่เพียงไม่นานก็ทิ้งห้องให้ผมนั่งเฝ้าอีกครั้ง..
ผมชอบเสียงการทำงานของเครื่องพิมพ์เอกสารห้องนี้..มันไม่ได้กระโชกโฮกฮากเหมือนเครื่องพิมพ์ราคาถูกทั่วไป มันลื่นไหล..จนถ้าเพียงแต่หลับตาก็แทบจะจินตนาการถึงคลื่นลมทะเลได้ด้วยซ้ำ..
..ภาพถ่ายที่ดี..เพียงแค่เห็นประกอบกับการอ่านชื่อภาพ..ก็ต้องเข้าใจอารมณ์ได้โดยไม่มีคำอธิบาย..
ผมควงปากกาในมือระหว่างคิดและเขียนชื่อภาพลงในสมุดโน้ต รหัสภาพทุกภาพถูกเขียนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยด้วยลายมือของผมเอง อาจจะดูเหมือนผมเสียสละเวลามานั่งทำอะไรที่มันเกินความจำเป็นอย่างการคัดลายมือแบบนี้..แต่ช่วยไม่ได้ นี่เป็นนิสัยที่ผมแก้ไม่หายจริงๆ..
พูดไป..คงไม่ใช่นิสัยที่จำเป็นต้องแก้เท่าไหร่หรอกมั้ง..
หลังจากเสียเวลาไตร่ตรองมาครึ่งค่อนวัน บทสรุปเป็นเพียงคำสั้นๆที่ไม่ต้องการทำอธิบาย..
'LEFT'
..คือชื่อเซ็ตของภาพนี้..
เมื่อเห็นว่าเครื่องปริ้นท์ทำงานของมันเสร็จสมบูรณ์แล้วผมก็กดสั่งพิมพ์เพิ่มอีกชุดหนึ่ง แล้วหยิบเซ็ทที่เสร็จแล้วมาบรรจุใส่ซอง ตัดกระดาษแปะกำกับไว้อย่างดีว่าอะไรเป็นอะไร..ก่อนจะเดินนำไปวางไว้บนโต๊ะอาจารย์..
ข้อดีของการเป็นนักเรียนโรงเรียนเกษรวิทยาคือมีอุปกรณ์เทคโนโลยีรองรับโดยไม่ต้องเสียเงินสักบาท..แต่ดูเหมือนผมจะเป็นคนเดียวที่มาใช้แรงงานเจ้าเครื่องปริ้นท์เลเซอร์นี่ซะเยอะ..อย่างว่า..ผม..เป็นคนเดียวของโครงการความสามารถพิเศษที่ถูกคัดเลือกมาด้วยภาพถ่าย..ทั้งๆที่ชมรมถ่ายภาพของโรงเรียนก็มีสมาชิกไม่ใช่น้อยทีเดียว..
“ขออนุญาตค่ะ"
เสียงเปิดประตูดังขึ้นในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา ผมหันไปมองด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่างทั้งที่ควรจะรู้อยู่แล้วว่าเสียงหวานๆหางเสียงเพราะๆแบบนั้นไม่ใช่เสียงของผู้ชายเป็นแน่..แต่ก็อดจะหันไปมองไม่ได้...
..ด้วยหวัง..อะไรสักอย่าง..
โยเกิร์ตเป็นสาวน้อยลูกครึ่งญี่ปุ่นที่มีรูปร่างดีจนผู้ชายครึ่งโรงเรียนจับตามอง ด้วยผิวขาวจั๊วะของเจ้าหล่อนทำให้ป็อบไม่น้อยทีเดียวในบรรดาคนที่เรียนชั้นปีเดียวกัน..แต่ก็อย่างว่า..หล่อนดูเหมือนจะชอบผู้ชายที่อายุมากกว่าตัวเองปีนึงอย่างผมนิดหน่อย..แม้ช่วงหลายวันมานี้เราจะไม่ค่อยได้เจอกันมากก็เถอะ..
..เพราะโยเกิร์ตไม่ได้เสีย 'ครั้งแรก' ให้กับผม..นั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่เธอยังแวะเวียนมาบ้างบางโอกาส..
......แต่ครั้งอื่นๆน่ะผมไม่รู้หรอกนะ ไม่ทันนับ..
ดวงตากลมโตจนเกินพอดีคู่นั้นมองมาทางผมพร้อมรอยยิ้ม
“อยู่ที่นี่จริงๆด้วย"
ผมไหวไหล่ "ครับ..ทำงานน่ะ"
“งานอะไรเหรอคะ?”
“งานประกวดภาพถ่ายของนิตยสารสัตว์เลี้ยงน่ะครับ ดูมั้ย?"
ผมถามเป็นมารยาทไปอย่างนั้นละครับ รู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ใช่คนที่สนใจในอะไรแบบนี้..ซึ่งจริงอย่างที่ผมคาดการณ์ อีกฝ่ายทำเพียงแค่ยิ้มระรื่นแล้วโคลงหัวปฏิเสธเท่านั้น
“โยเกิร์ตมาหาเทียนต่างหาก"
หล่อนไม่เรียกผมว่าพี่..ผมไม่ได้ติดใจอะไรนักหรอกเรื่องนั้นน่ะ..
ที่ผมอยากจะถอนหายใจออกมาเป็นเพราะการกระทำของหล่อน ที่เดินเข้ามาถือวิสาสะนั่งตักผมราวกับว่าหล่อนเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ แต่อย่างว่าคือ..นี่เป็นอุปนิสัยที่ไม่ได้น่าเกลียด เพราะห้องนี้มีเพียงแค่เราสองคนเท่านั้น..และไม่ใช่สิ่งที่จะกระทำลงไปโดยไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนซะด้วย..
...เสียงเครื่องปริ้นท์ยังทำงานไม่เสร็จ...นั่นเป็นการดี...
...มันอาจจะช่วยลดความกระดากอายของพวกเราลงไปได้นิดหน่อยตอนที่จูบกัน..........
ผมไม่รู้หรอกว่าริมฝีปากหรือปลายลิ้นของเราแตะต้องกันเมื่อไหร่..แต่ผมเองก็ไม่ใช่คนที่จะปฏิเสธอะไรพวกนี้อยู่แล้ว และโยเกิร์ตกับผมก็เป็นคนคุ้นเคยกันมาก่อน...
ไม่นานอีกฝ่ายก็เป็นคนผละออก แล้วยกมือคล้องรอบคอผมพร้อมยิ้มหวาน
“เย็นนี้ว่างมั้ยคะ?”
...ผมรู้ว่าบทสรุปของคืนนี้เป็นยังไง..
...แต่น่าประหลาดใจที่ผมไม่ยักกะมีความรู้สึกอยากตอบสนองอารมณ์ใคร่ดังกล่าวสักนิด..
“อา...”
ผมปรือตา มันไม่อยากเลยที่จะหาถ้อยคำมาปฏิเสธ..เรื่องแบบนี้มันยากตรงที่เราจะพูดคำพูดพวกนั้นออกมายังไงเสียมากกว่า และมันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เสียงเครื่องพิมพ์หยุดลงพอดี..
“ขอโทษนะ ผมมีธุระน่ะ"
“ว้า~” หล่อนดูไม่ค่อยยใส่ใจคำพูดปฏิเสธของผมสักเท่าไหร่ "วันนี้นึกว่าจะได้อยู่กันเทียนซะอีก..."
การขยับขาไปมาแบบนั้นบนหน้าตักผม..คงจะเป็นการยั่วยวนทางหนึ่งที่ผมเคยชินไปแล้วล่ะ ดังนั้นสิ่งที่ผมทำไม่ใช่การคล้อยตามเจ้าหล่อน...ผมไม่ใช่ผู้ชายขี้อายที่ยังซิงหรือพวกวัยรุ่นอยากรู้อยากลองอะไรเพราะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้สักพักแล้ว แต่โยเกิร์ตก็ยังคิดอยู่ว่าการกระทำแบบนั้นจะทำให้ผมเปลี่ยนใจได้
คู่สนทนาขยับยิ้มอีกครั้งที่ไม่เห็นว่าผมพูดอะไร แล้วชะโงกหน้าเอาริมฝีปากมาคลอเคลียผมเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆแบบที่เธอจินตนาการไปเองว่ามันน่ารัก...ซึ่งว่ากันตามตรงมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก เพียงแต่ตอนนี้...ผมหมดอารมณ์อย่างสิ้นเชิง..
“...ผมต้องไปแล้ว"
ผมกระซิบชิดริมฝีปากหล่อน โดยที่ไม่ได้ขยับอะไรตอบสนองเหมือนเคย
อีกฝ่ายผละออกทันที แล้วทำหน้าบูด
“อะไรกัน! ไม่เจอกันพักเดียวเทียนเย็นชาขึ้นนะ..”
..ผมเบื่อการแสดงตัวเป็นคาสโนว่าเจ้าสเน่ห์เต็มทนแล้วล่ะ..
การไม่ได้พูดปฏิเสธอะไรออกไปดูจะเป็นการดีที่สุดในกรณีแบบนี้ ผมขยับตัวเล็กน้อยเป็นการบอกให้อีกฝ่ายลุกขึ้นออกไปโดยที่ไม่ต้องพูดจา โยเกิร์ตทำหน้าบึ้งตึงใส่ผม..แต่แน่นอนว่าผมไม่สนใจนักหรอก
ผมชัทดาวน์เครื่องคอมพิวเตอร์ในทันที แล้วลุกขึ้นหยิบกระเป๋าสะพายพาดบ่า ก่อนจะเดินไปหยิบภาพที่เพิ่งอัดเสร็จจากเครื่องปริ้นท์โดยไม่เหลียวแลเด็กสาวคนนั้นสักแอะ
แน่นอนว่าคนๆนั้นทนเหตุการณ์นี้ได้ไม่นานนักหรอก
“โยเกิร์ตเห็นว่าเทียนเพิ่งยัยข้าวฟ่างนั่นแล้ว คิดว่าจะเหงาซะอีก"
“เหงา?” ผมเลิกคิ้วทวนคำ "ผมดูเป็นคนขี้เหงาขนาดนั้นเลยหรือ?”
“.............โยเกิร์ตหวังดีนะ!”
“ครับ ขอบคุณ"
“เทียน!”
..รำคาญ..
...รำคาญจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว..
ทำไมผมต้องมาทนต่อล้อต่อเถียงกับพวกผู้หญิงที่ฟังความอะไรไม่เคยรู้เรื่องแบบนี้ด้วยนะ ไม่เข้าใจว่าต้องให้ผมย้ำคำสักเท่าไหร่มันถึงจะพอ..ผมชักงงตัวเองว่าเมื่อก่อนผมพูดจาดีๆอดทนทำตัวหล่อๆมีมาดอยู่ไปทำไม..
...หรือเป็นผมเอง..ที่เปลี่ยนไป?
ผมไม่อยากเสียเวลาคิดเรื่องแบบนั้นให้รกสมอง จะมาชักช้าอยู่ทำไม...เพราะมีสิ่งที่หวานล้ำกว่านั้นรอผมอยู่...
“ไปทอดกายให้กับคนอื่นเถอะโยเกิร์ต คนอย่างผมไม่เหมาะกับคุณหรอก"
แรงไปรึเปล่านะ? ไม่หรอก...เพราะคนฟังได้แต่ยืนอึ้งไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ...
ต่อให้พรุ่งนี้ข่าวลือไม่ดีจะกระจายไปทั่วโรงเรียนผมก็คงไม่แคร์มันอีกต่อไปแล้วล่ะ..หมดมาด..หลุดเก๊ก..ไม่ใช่ ที่ผมทำตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่มาดหรือเก๊ก ใช่..อยู่ดีๆผมก็รู้สึกเบื่อผู้หญิงพวกนี้ขึ้นมาดื้อๆ หรือควรจะเบื่อมาตั้งนานแล้วแต่ผมไร้ความรู้สึกเกินไป? เย็นชา? ใจร้าย?...มันน่าจะเลวร้ายกว่านั้นเยอะนะ..
ผมเดินลงมาจากชั้นบนเชื่อมไปที่อาคารเด็กเส้น แล้วเดินลงบันไดไปอีกสองชั้นกว่าจะถึงชั้นที่ผมต้องการ
....เปลี่ยนไป....
....การกระทำแบบนี้ไม่ได้เหมาะกับผมเลย....
นอกจากอาจารย์เปียแล้วมีอีกคนหนึ่งที่ผมอยากให้เขาช่วย..ช่วยพิจารณาและวิจารณ์รูปถ่ายของผมอย่างซื่อตรง อยากให้เขาเห็นผมงานของผมที่ผมแสร้งทำเป็นว่าไม่ตั้งใจทำมันมาโดยตลอดทั้งๆที่มันไม่ใช่เลย..
...พวกผู้หญิงพวกนั้นไม่สนใจด้วยซ้ำว่าผมชอบถ่ายรูป..ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าผมชอบกินอะไรหรือบ้านอยู่แถวไหน...
นั่นคือความต่าง....ที่ทำให้ผมติดใจในตัวอักษร อัครมณฑา...
ผมไม่ต้องเสียเวลาเคาะประตูห้องเรียนของเด็กเส้นชั้นมัธยมศึกษาปีที่5เลยสักนิด เพราะความมืดสนิทจากด้านในบ่งบอกอยู่แล้วว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลยแม้แต่คนเดียว นาฬิกาเพิ่งบอกเวลาสี่โมงกว่า..นั่นหมายถึงคลาสเพิ่งจะเลิกได้ไม่นานนัก...และการที่อีกฝ่ายไม่ได้อยู่ในห้องก็มีเพียงไม่กี่ที่หรอกที่เขาจะไป...
..หวังว่าผมคงไม่เสียเวลาเดินตามหาเขาทั้งโรงเรียนหรอกนะ..
ผมเดินข้ามกลับไปที่ตึกเดิมอีกครั้งเพื่อตรงไปยังห้องประชุมกรรมการนักเรียน ภายในก็โล่งชนิดที่ไม่มีใครอยู่เหมือนกัน
“..ไปไหนกันนะ..?”
ทำไมผมถึงเป็นฝ่ายเดินตามหาเขาล่ะ? เขาสิ..ควรจะเป็นฝ่ายเดินตามหาผมไม่ใช่หรือ?
...เหมือนที่เขาทำอยู่ทุกวัน...
เกลียดตัวเองที่กระวนกระวายด้วยเรื่องไร้สาระนี่ชะมัด...
ผมถอนหายใจ รู้สึกเหมือนตัวเองได้กระทำสิ่งซึ่งบ้าลงไปเอามากๆ..
“เฮ้ยเทียน!”
บอกแล้วใช่มั้ยครับว่าผมถูกฝึกฝนมาให้ไม่มีท่าทีสะดุ้งตกใจกับการทักทายฉุกละฮุกที่เกิดขึ้นบ่อยแบบนั้นอีกแล้ว ผมหันไปหาเจ้าของเสียงคุ้นเคยที่ยกมือทักทายผมด้วยรอยยิ้มสดใสสมฉายาเจ้าชายแห่งโรงเรียนเกษรวิทยานั้น..แล้วทักตอบ
“ไง สีคราม"
เขายังไม่ยอมหุบยิ้ม “ได้ข่าวว่าช่วงนี้ยุ่งๆเหรอ? เหนื่อยแย่เลยล่ะสิ?”
“นายต้องเหนื่อยกว่าฉันสิ...เตรียมงานใหญ่เลยไม่ใช่เหรอ? เรื่องจะไปเรียนต่ออเมริกา?”
“โอ้" อีกฝ่ายพยักหน้า "ขอบคุณนะ แต่ไม่ยากเกินความพยายามหรอก"
..พวกเด็กเส้นนี่ถูกเลี้ยงดูมาให้มองโลกในแง่ดีเสมอเลยรึไงกันนะ?
สีคราม โกสินทร์วิตรม..เป็นเพื่อนในรักร้ายอีกคนที่ผมรู้สึกว่าการได้แกล้งแหย่เขาเล่นมันสนุกไม่เบา...แต่การกระทำหยอกล้อแบบนั้นดูไม่เหมาะกับผมเท่าไหร่นักผมเลยเลือกที่จะไม่ทำซะส่วนใหญ่ทั้งๆที่มีโอกาสมากกว่าใคร เขายกมือกำลังจะขอตัวเดินขึ้นชั้นบนต่อ แต่จู่ๆผมก็คิดอะไรขึ้นได้..
“สีคราม"
“หืม?”
“...เห็นอักษรมั้ย?”
เพื่อนผมคนนี้เป็นคนแยกแยะเรื่องราวต่างๆได้เก่งกาจ..และฉลาดมากพอที่จะไม่เปิดเผยความลับให้คนอื่นได้รู้...
เขากระพริบตาปริบๆ ทำเพียงแค่ตอบคำถามของผม
“กลับไปตั้งแต่บ่ายแล้วล่ะ เห็นว่า.........”
'..and the angle came by, and took me to heven...'
พลันเสียงริงโทนของอีกฝ่ายก็ดังขึ้นก่อนโดยที่ยังไม่ทันจบประโยค สีครามรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วยกมือขอโทษขอโพยผม
“'โทษทีนะต้องรีบไปก่อน! โทรหาอักษรดูนะ..มีเบอร์ใช่มั้ย?”
..แล้วผมจะปฏิเสธอะไรได้วะ.. “โอเค มี นายไปเถอะ"
“ขอโทษนะเทียน"
“ไปเถอะน่า รีบไม่ใช่เหรอ"
พ่อเจ้าชายยกมือขอโทษผมตลอดทางที่เขาวิ่งลงบันได จนรับสายตาไปนั่นแหละผมถึงได้ถอนหายใจ
...กลับไปแล้วงั้นหรือ?
ก็รู้หรอกนะว่าธุระปะปังเขาเยอะจริงๆอย่างที่เคยเห็นๆอยู่ทุกวัน แล้วก็ไม่ได้นึกน้อยใจอะไรด้วยที่เขาหายหน้าหายตาไปโดยไม่บอกผม มันเป็นเรื่องของเขา..แต่ให้ตาย ในอกนี่มันโหวงๆชอบกล..
ผมเดินไปเปิดประตูห้องส่วนตัวของอักษร(ที่ผมสถาปนามันขึ้นมาเอง) เคราะห์ดีที่มันไม่ได้ล็อคห้องอย่างที่ผมคิดเอาไว้ ทุกอย่างในนั้นเหมือนเดิมเมื่อตอนกลางวัน..เพียงแค่หน้าต่างที่ปิดและภายในมืดกว่าเดิมเล็กน้อยก็เท่านั้น อักษรคงไม่ได้แวะมาที่นี่เหมือนที่ผมคิดเอาไว้ แต่ช่างเถอะ...
รูปถ่ายที่ไม่ได้เก็บเข้าซองชื้นอยู่ในมือ มันไม่ดีนักที่จะถือพวกมันเดินไปเดินมาด้วยมือเปล่า ผมวางพวกมันลงบนโต๊ะและยกมือปาดให้แต่ละรูปโชว์ความงามของมันที่โดดเด้งขึ้นมา..
เอาเถอะ..
ผมหยิบรูปถ่ายใบนั้น..ใบที่ไม่ควรอยู่ใน12รูปที่ผ่านการคัดเลือกนั้นออกมาจากกอง แล้วเดินตรงไปที่หน้าบอร์ดที่ผนังห้อง
...ก่อนจะติดมันที่มุมหนึ่ง..ข้างๆที่เป็นตารางสอนของห้องเรียนของผมเอง...
ผมไม่ได้ทำอะไรอีก
....นอกจากเสียเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมงเพื่อยืนยิ้มกับมัน..อย่างภาคภูมิใจ
TBC
=================
ไม่มีอะไรจะพูด อยากจะบอกว่าวันนี้ง่วงมาก 555555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ว๊าววว เ้ทียน มาแล้ว บอลพักครึ่งพอดีเลย
รีบไปอ่านก่อน
........................................
เทียนยังเสน่ห์แรงเหมือนเคย สาวตามได้ไม่เว้นแต่ละวัน
ชอบที่เทียนเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองเปลีั้่่ยนไปแล้ว
จริงๆเปลี่ยนมาได้ซักพักแล้วล่ะนะ ตั้งแต่อักษรเข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตนายนั่นแหละ นายเทียนเอ้ย (รู้ตัวช้าจัง :pigha2:)
และสุดท้าย....
:z3: :z3: :z3: อ๊ากกกก.......
บนบอร์ดนั่นรูปอะไรค๊าาาา.....ถึงกับทำให้นายทีปพิพัฒน์ยืนยิ้มกับรูปนั้นได้เป็นครึ่งชั่วโมง
ใช่รูปอักษรรึเปล่า??? อิอิ :kikkik: :kikkik:
+1 ขอบคุณค่ะ
-
ว่าแล้วก็จิ้มมมม o13
-
:z1:เทียนเอ๋ย นายเสร็จอักษรแน่แล้ว
กับคนที่ผ่านสังเวียนมาขนาดนี้
แ่ค่เตะไหล่ยังเคลิ้มอะ
ทำอะไรก็หน้าแดงใจเต้น
แถมยังเบื่อมารยาผู้หญิงอีก
นี่ชอบมารยาผู้ชาย แอร้ย ไม่ใช่ ชอบความรักอันบริสุทธิ์ของอักษรเข้าแล้วใช่ไหม
แต่เรื่องนี้เคะหยอดตลอดเลยน้า
จีบก่อนก็แล้ว
ไอ้ประโยค ก็อยากน่ามองทำไมมม นี่ทำเอาอ่านเขินตามเลย
แล้วทำไมไม่ป้อนละ แบบปากต่อปากอ้าาาา
ไม่ดีไม่ดี ห้ามหื่นแถวนี้
อักษรน่ารักเกินอะ เกินจะห้ามใจคนอ่านจริงๆ อิๆ
มีอายตอนเห็นตารางสอนน นี่มันรักสมัยสดใสร่าเริงของหนุ่มๆ มอปลายเป็นแน่แล้ว
แต่ที่หายไป ไม่ใช่ว่ามีเรื่องอะไรเกี่ยวกับบ้านเทียนอีกใช่ไหม
แบล็คกรานด์ดาร์คสุดๆ เลยมีลุคมืดมนซะ เมะเรื่องนี้
ยังดีมีความสดใสอย่างอักษรเข้ามาในชีวิตบ้างอะนะ
จะว่าไป น่าจะชื่อสลับกันนะคะ
ก็ดูเหมือนคนให้ความสว่างสดใสแก่ชีวิตจะเ็ป็นอีกฝ่ายมากกว่า
แต่เทียนที่มีวันดับยังน้อยไปสำหรับรอยยิ้มและการทำให้โลกของอีกฝ่ายสว่างขึ้น
แทนที่จะชื่อเทียน น่าจะชื่อ อาทิตย์ หรือไม่ ก็ซัน อะไรงี้ดีกว่า
ว่าแต่ไอ้ที่ยืนปลื้มอยู่ ครึ่ง ชม นี่นายเป็นเอามากวะเทียน
บอกตามตรง นายไม่รอดหรอก เชื่อเหอะะะะะ หุๆ :m20:
-
ตอนนี้อ่านแล้วยิ้มแก้มแตกเลย ^___________^
ชอบที่เทียนไขอ่อนโยนขึ้นมากเวลาอยู่กับอักษรจัง ><
-
เทียนเริ่มอ่อนให้อักษรแล้ววว><
-
สมกับที่รอมานาน o13
:pig4:
-
ความรักมันทำให้เค่อยๆเปลี่ยนไปแหละเทียน สำหรับเทียนถือว่าเปลี่ยนไปในทางที่ดีนะเนี่ย :-[
แต่อักษรกลับบ้านก่อนแบบนี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่านะ เป็นห่วงจัง :กอด1:
-
ในที่สุดก็มาแล้ว..เย้
ดูตอนนี้เทียนเริ่มหวั่นไหวกับอักษรเเล้ว
เราก็หวั่นไหวตามไปด้วย
ว่า แต่เมื่อไรเทียนจะเปิดเผยบ้าง 55+
-
แปะก่อน
+++++++++++++++++++++++++
กรี๊ดกร๊าดดดดดด หนูน้อยอักษรน่ารักชิมัดเลยค่า!!!!
ส่วนเทียนก็เริ่มอ่อนลงเรื่อยๆแล้วน้า เมื่อไรจะได้สวีทกันเต็มตัวเสียที~
(แอบเห็นแกบอกว่าอักษรหวานล้ำด้วยใช่ป่าว กิ๊บกิ๊วๆๆๆๆๆ)
อ่านเรื่องนี้แล้วไม่รู้ทำไม....ว้อทน์ดราม่าอ่ะ 5555555555
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาา
ปล.อร๊ายยยยยยยย ชะนีโผล่ อี๋ๆๆๆๆ -3-
-
รอตอนต่อไปจ้า พี่โอซากะ :call:
-
เราชอบเรื่องนี้นะ
เพราะบรรยากาศที่อุ่นๆ หวานๆ ที่แผ่ออกมาตลอดนั่นเอง
ต่างจากเรื่องก่อนๆ ของรักร้าย คนเขียนเก่งจังค่ะ
อยากรู้จังว่า เทียนไขจะหลงอักษรแล้วแสดงออกแบบไหนนะ
คิดถึงสีครามกานดา
-
นายชอบอักษรแล้วล่ะซี่~~~~ 55555
ฉันรู้ทันนะเทียน!!
-
เทียนไขเริ่มละลายแล้ว :laugh:
-
รับเขาเข้ามาทั้งใจแล้วหนุ่มเอ้ยยย
หึหึ เทียนไขกลายเป็นคนไม่มีเปลือก ตั้งแต่เมื่อไหร่หนอ เอาแต่นึกถึงใครบางคนตั้งแต่เมื่อไหร่หนอ รอเวลาที่หนุ่มน้อยจะเข้าใจตัวเอง และเรียนรู้ว่ารักที่แท้จริงที่จะอยู่เคียงข้างกันมันมีอยู่จริง
พี่เชื่อว่าต่อไป เทียนไขของพี่จะไม่มีทางโดนทอดทิ้งจาก ผู้ชายที่ชื่อ อักษร แน่นอน :กอด1:
-
เทียนกำลังเปรียบเทียบอักษรกับผู้หญิงเหล่านั้นอยู่โดยไม่รู้ตัว
เริ่มรู้สึกว่ารำคาญ เริ่มรู้ตัวว่าเปลี่ยนไป เริ่มรู้สึกกระวนกระวาย
เริ่มยอมรับและแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมามากขึ้น
การยิ้มกับรูปถ่ายน่ะ มันทำให้เรายิ้มตามและเขินเล็กน้อย :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เรื่องนี้อักษร*เทียนไขสินะ :o8:
หยอดเข้าไป เขิล 55555555555555
เทียนไข นายเบื่อผู้หญิง.. ชัดเจน!!!! :-[
ตอนบ่ายอักษรไปไหน ว๊ากกกกก อยากรู้เรื่องน้อง /ห้ะ น้องมาจากไหน
-
แอบอยากเห็นรูปอักษร..
กลอนแบ่งมั่งดิ๊!!
-
สังหรณ์สังเห่ากับอักษรแปลกๆ ว่าจะดราม่าต้นฉบับนางเอก
เทียนเวลาปฏิเสธโคตรเท่เลยอ่ะ ><
มันดูจริงใจ สั้น ๆ ได้ใจความ แต่คนฟังคงอยากกริ๊ดเพราะไร้เยื่อใยค่อดๆ
-
:impress2:
เริ่มเปิดใจแร้วววววว
รอวันนั้นอยากเห็นเทียนเปลี่ยน อิ อิ
รอจร้าาา
-
หึ หึ :z1: เทียนเริ่มเบื่อผู้หญิงอย่างงี้ ก็เข้าทางนะสิ :laugh: :laugh:
นู๋อักษร เนี่ยทำอะไร ก็น่ารักเข้าตาเจ๊ไปหมด แม้จะเขินก็ง๊ามงาม
P.S. เทียนเจ๊ว่านู๋ค้นพบตัวตนที่แท้จริงแล้วหละ ><"
-
ชอบเรื่องนี้จัง ภาษาสวยมาก
ค่อยๆเริ่มมีความรู้สึกดีๆให้กัน :o8: :o8:
อักษรน่ารักอ่ะ
-
ไม่ผิดหวังจริงๆ :z2:
-
เทียนเสร็จอักษรแน่ลูก 55555555555555555555555
แอบปลื้มที่รูปนั้นยังอยู่ในรูปที่ถูกเลือกจนถึงช่วงสุดท้าย
ชอบที่เทียนตามหาอักษร รู้ใจตัวเองแล้วสินะ กร๊ากก
เป็นกำลังใจให้พี่โอนะคะ คิดถึงพี่โอน้องอักษรน้องเทียนไขมากมากเลย :o8:
-
บรรยากาศตอนนี้มันหวานกึ่มๆ แบบว่าไม่ออกนอกหน้ามาก หวานในใจ ละมุนละไมอ่ะ :o8:
ตอนเอาส้อมเคาะหัว มันดูหนิดหนมดีเนาะ อิอิ
อ.เปียกับสีครามต้องรู้ความรู้สึกของเทียนแหงๆ
อยากรู้ว่าภาพของเทียนคราวนี้จะได้รางวัลที่เท่าไหร่น้า
-
เริ่มมีใจให้เค้าแล้วซินายเทียน. ก็ถึงขนาดออกตามหาพอไม่เจอมีหงุดหงิดด้วย
อักษรเวลาหยอดเทียนแล้วน่ารักจัง
-
คุณพระคุณเจ้า!
อิเทียนมัน...
อา... เริ่มสมกับที่เป็นพระเอกขึ้นทุกวันแล้ว ฮ่าๆ
แต่ไม่อยากจะคิดเลย
ว่าอักษรแอบเห็นรึเปล่า...
ถ้าอักษรเห็นคงจะเจ็บน่าดู...
สีกามมมมมมมมมมมมมมม >.<
โผล่มาให้ใจสั่นจริงๆ อิอิ
-
เทียนไข... เราว่านายหลงเสน่ห์อักษรเต็มๆแล้วล่ะ !
อย่ามัวแต่ซึนอยู่เลยยยย !! > <
เทียนไขตอนนี้เพ้อมากอ่ะ มีการนั่งดูรูป... อร้ายยยยยยยยย > //// <
ว่าแต่อักษรเป็นอะไรรรรรร ??? ทำไมกินมักโรนีไม่ได้ ? ไม่ใช่แค่ไม่ชอบอย่างเดียวรึเปล่า ?
ไม่ได้เป็นโรคอะไรใช่มั้ยยยยยย !!!? ที่กลับไปก่อนนี่ไม่ใช่ว่าไปหาหมอนะ T ^ T
ฟุ้งซ่านละ! 5555 (ก็พี่โออ่ะ! ชอบทำให้คิด T ^ T)
เทียนไขพูดกับน้องโยเกิร์ตแรงไปนิด... แอบสงสาร T T
แต่ก็สมน้ำหน้า! 5555555
เพราะเทียนไข 'มีสิ่งที่หวานล้ำกว่านั้นรออยู่' :-[ :-[ :-[
เขินแทบตายยยยยยยย !!! ต๊ายย! เทียนหลุดซึน ! 55555555555555555
ฮาเทียนมากอ่ะ! เหมือนจะสับสนในตัวเอง เถียงกับตัวเองยังไงชอบกลนะ หลุดมาดอีก! น่ารักอ่ะ > <
-
มันลึกซึ้ง จนอธิบายไม่ถูก ชอบมากจริงๆๆ :กอด1:
-
ขอให้อักษรเป็นคนมีสุขภาพร่างกายแข็งแรงด้วยเถ้อ
เค้าไม่อยากดราม่าน๊า :sad4:
-
ทำไมไม่รู้ฮะวัวโอ
อ่านเทียนไข อักษร ด้วยความรู้สึกอึดอัดตลอดเวลา คล้ายๆจะอึดอัดตลอดเวลา ฮือออ
-
ต๊ายยยย ถ้าจะจบหยังงี้ !
ไปไม่ถูกแล้วจ้า :pighaun:
เทียนไขก้น่ารักขึ้น อักษรก็ขี้อ้อนจัง
แอบจิ้นฉากมักกะโรนีอบชีสเบาๆ :z1:
ไปและ รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
ปล. XY จงมา จงมาๆๆ
-
:3125: กระทืบหน้าเจ๊โยเกิร์ต
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก ถึงจะไม่ได้หวานมากแต่ก็ทำให้อ่านไปกัดหมอนไป
เทียนเริ่มหลุดเก๊กมากขึ้นทุกวันๆ
น้องอักษรก้น่ารักซะเหลือเกิน
แบบนี้ใครจะไปห้ามใจไหว ห๊าาาา า
-
..ผมเบื่อการแสดงตัวเป็นคาสโนว่าเจ้าสเน่ห์เต็มทนแล้วล่ะ.. เสน่ห์
“โยเกิร์ตเห็นว่าเทียนเพิ่งยัยข้าวฟ่างนั่นแล้ว คิดว่าจะเหงาซะอีก" เพิ่ง? งงแต้
คิดถึงเรื่องนี้มากมายจริงๆ
เทียนไข นายเิริ่มเบื่อชะนีแล้วใช่มั้ยละ 55555555555
เทียนเหมือนคนขาดความอบอุ่นไม่มีใครสนใจ
พออักษรสนใจเลยชอบอะเด้ -//////-
หัดแสดงความรู้สึกแบบตรงๆเหมือนอักษรบ้างนะ555555
คู่นี้เค้ามาเพื่อเติมเต็มกันและกัน -/-
รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อ อยากจะรู้อักษรเห็นแล้วจะว่าไง ฮ่าๆ
ขอบคุณพี่โอมากนะคะ
-
เรารอเรื่องนี้มานานมาก 5555
ชอบบรรยากาสเนือยของเรื่องนี้มาก
อยากบอกว่าเขินเทียนไขตอนที่บอกว่ายิ้มเนี่ยแหละ >///<
ว้าาาาา เมื่อไหร่จะชอบกันน้าาา
รอตอนต่อไปจ้า
-
:กอด1:
-
เทียนหลงรักอักษรแล้วละเซ่ เพ้อเลยนะนาย
อักษร อัครมณฑา นายโคตรน่ารักเลย :-[
-
หลงรักอักษรแล้วล่ะ
เทียนจ๋า ยกอักษรให้เราเถอะ ~~~~~
-
ชอบความอาร์ตแตกนายเทียนอะ เฮียแกอาร์ตไม่แคร์สื่อจริงจัง
-
เสร็จแน่เทียนเอ๊ย XDDDD
ชอบที่เทียนมีการเปลี่ยนแปลงนะคะ และชอบที่(เหมือนจะรู้ตัวซะที)ว่าตัวเองมีการเปลี่ยนแปลง 555
เบื่อมารยาหญิง..มาอิงแอบมารยาหนุ่ม(?)ดีกว่า //ใช่ประเด็นเรอะ ให้เจาะจงกว่านั้นต้องเป็นหลงอักษรเข้าแล้วสินะ
ชอบนะคะตอนที่เทียนบอกผู้หญิงพวกนั้นไม่เคยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาเลย มันยิ่งเน้นให้ดูคอนทราสต์มากกับอักษรที่รู้ไปซะทุกอย่าง... เราอ่านแล้วก็รู้สึกกลัว ๆ อย่างเทียนนิดหน่อยเหมือนกันว่าอย่ารู้เลยว่าอักษรชอบเขาแค่ไหน //กลัวแทน (ฮาา)
คนอะไรน่าร้ากกกกก หยอดตลอด!
โมเมนต์ที่เทียนไปเอารูปติดไว้ที่ข้างตารางสอนก็รู้สึกว่าเป็นอะไรที่น่ารักและอบอุ่นหัวใจมากค่ะ ไม่รู้รูปอะไรแต่จากบริบทแอบขอเอาว่าเป็นรูปอักษรรูปนั้นใช่มั้ยนะ อ่านแล้วก็เขินจัง...ยิ้มอยู่ได้ตั้งนานสองนานนะเทียน 5555
สงสัยด้วยว่าอักษรกลับไปก่อนเพราะอะไร แอบวิตกจริตเล็ก ๆ
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ^o^
-
ว๊ากกกกกกกก อารมณ์ตัดฉับ TT__TT
ไอ้ความรู้สึกที่ค่อยๆก่อตัวทีละนิดนี่มันก็อบอุ่นดีนะ
อักษรน่ารักอีกแล้ว หุหุ
-
เทียนไขเริ่มจะชอบอักษรแล้วใช่มั้ยละๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อักษรน่ารักมากเลยยยย
แต่ว่ากบับบ้านเร็วมีอะไรรึปล่าวนาาาาาาา
-
น้ำหยดลงหิน
ทุกวันหินมันยัง.............กร่อน
-
หลงคู่นี้ -/-
น่ารักกันตลอดอ่ะ !
กานดาโทรมาหาสีครามแน่เลย *0*
-
เทียนไขหลงรักอักษรแล้วแหล่ะ เรื่องนี้ดำเนินเนื้อเรื่องแบบหวานๆอ่ะ :-[
ค่อยเป็นค่อยไป ว่าแต่ อักษรหายไปนี่คงไม่ได้หายไปไหนหรอกเนอะ?
แล้วถ้าอักษรมาเห็นรูปที่เทียนมาติดไว้ให้หล่ะก็ ปลื้มแน่ๆอ่ะ
โอ๊ย เรื่องนี้ ชอบอ่ะ! เอิ่ม แต่ตาเทียนนี่ผ่านมา"เยอะ"จริงๆเนอะ :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
หลงอักษรแล้วหละซี่ o18 o18
-
เทียนหวั่นไหวกับอักษรแล้ววววววว
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
แบบนี้ต้องจุดพลุฉลองงงงงงงงงงงงงงง
:mc3: :mc3: :mc3: :mc3:
:mc2: :mc2: :mc2: :mc2: :mc2:
-
อ่านแล้วควรจำนะค่ะ ว่าผู้ชายชอบคนที่เข้าอกเข้าใจ ใส่ใจงานและชีวิตส่วนตัว
อยากได้หนูอักษรไปเลี้ยงจัง 555+
-
ยิ่งอ่านยิ่งกลัว
กลัวจะเสียใครไป
แต่ยิ้มได้เมื่อ "สีคราม" ออกมา :o8:
-
เทียนน่ารักชะมัด
แต่....
อักษรน่ารักกว่าอ่ะ อิิอิ :o8:
-
เทียน นับวันนายยิ่งทำตัวน่ารักนะ :-[
-
ยังคงเป็นนิยายที่อ่านแล้วให้ความรู้สึก " ละมุน " เหมือนเดิมเลยค่ะ ^^
เนื่องจากพาร์ทนี้ได้พ่อหนุ่มเทียนเป็นผู้เล่าเรื่อง เราก็เลยได้เห็นมุมมองทางความคิดที่เปลี่ยนไปของเจ้าตัว
อ่านแล้วก็เลยรู้สึกเอ็นดู๊ เอ็นดูเทียน จากพ่อหนุ่มที่ผ่านสนามรบสนามรักมาแล้วอย่างโชกโชน
ก็กลายเป็นหนุ่มน้อยไร้เดียงสา ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้รู้สึกแบบนั้นนะ รู้สึกแบบนี้นะ
ทำไมต้องใจเต้น ! ทำไมต้องยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า(เวลามองรูปอักษร)
แล้วก็ ... ทำไมต้องรู้สึกโหวง ๆ ตอนที่รู้ว่าอักษรกลับบ้านไปก่อนตั้งนานแล้วด้วย !
อีกทั้ง ... ทำไมต้องอยากรู้ว่าอักษรชอบตัวเองมากขนาดไหน !!!!
เอาเข้าไป ไอ้ลูกแม่ 555555 /ชูไม้ชูมือแสดงตัวว่าเป็นแม่ยกเทียน(ที่โน้มเอียงไปหาอักษรได้ตลอดเวลา-ฮา)/
เชื่อว่า พาร์ทหน้าต้องน่ารักมาก ๆ แน่เลยค่ะ เดาว่าคงมีฉากนั่งคัดรูปด้วยกันแน่ ๆ
เตรียมตัวยิ้มแก้มแตกตั้งแต่วันนี้เลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายน่าร้ากกกกกกกกกแบบนี้ด้วยนะคะ ^^
ปล. ขออนุญาตแก้คำผิดให้นะคะ " ฉุกละหุก " <------ เขียนแบบนี้ค่า ~
-
นายเทียนของเราเริ่มหวั่นไหวแล้วดิ สู้ๆนะ รีบๆรู้ใจตัวเองเร็ว o13
-
ฮั่นแน่ ชอบอักษรแล้วใช่ไหมหล่ะ เทียนไข~ :impress2:
-
หลงอักษรขึ้นทุกตอนๆ ^^
-
น่ารัก :o8: :o8:
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
เปนกำลังใจให้คุณโอค่ะ
สู้ๆ :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
เที่ยนเริ่มสนใจน้องษรแล้วใช่ม้า :m12:
สีครามออกมาแวบเดียว แต่หล่อชะมัดเลยค่า ><
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักคู่นี้ไปทุกทีแล้วสิ อักษรน่ารักอ่ะ ชอบตอนที่เทียนเห็นตารางสอนแล้วอักษรเขินจังเลย
(อ้ายยย เขินแทนแล้วนะเนี้ย) แอบดีใจแทนอักษรจริงๆเลย ที่เทียนเลิกยุ่งกับผู้หญิงแล้ว เย เย้
ทำไงได้เนาะเดี๋ยวนี้มีคนส่งข้าวกลางวันน่ารักขนาดนี้จะไม่หลงได้ไง ก็นะ เป็นใครก็ต้องหลงรักแล้วแหละ 5555
อยากให้เทียนหยอกอักษรมากกว่านี้จัง ชอบเวลาอักษรเขินอ่ะ >////<
เทียนก็คงนั่งมองรูปอย่างปลื้มใจกันต่อไป
-
เทียนเริ่มจะชอบอักษรมากขึ้นทีละนิดแล้วใช่ไหมล่ะ^^
-
ชอบเรื่องนี่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป >< ,,เทียนไข เอาใจไปปปปป 555 :กอด1:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยย !! น่ารักมากๆเลย พี่โอเก่งไปนะจ๊ะนี่ = = รอต่อจ้าาา
-
น้องษรแพ้ชีส? o22 o22 o22
ชอบเทียนแบบนี้อ่ะ "เลวโจ่งแจ้ง " :man1: :man1:
-
รู้สึกว่าพระเอกเริ่มน่ารักขึ้นนะเนี่ยะ ^^
-
เริ่มไม่เห็นคนอื่นในสายตาแล้ว
มีแต่ อักษร อักษร ฮิ้วววววว น่าร้ากก อ่ะ
ชีวิตเทียน จะได้มีความสุขซะที
ว่าแต่เด็กผู้หญิงสมัยนี้ในเรื่องนี้ ร้ายเนอะ 55555
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
:impress2:
-
เทียนเริ่มเปลี่ยนไป
แต่อักษรตรงดีจริงๆ
และตรงได้น่ารักมากๆ
-
และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่เทียนต้องมาเดินตามหา ต้องกระวนกระวายเมื่อไม่ได้เห็นหน้า
ต้องนั่งนึกถึงคนบางคน ที่เคยเป็นฝ่ายตามตัวเองมาตลอด เปิดใจให้อักษรซะทีนะครับ
เริ่มเบื่อสาวๆ ที่เข้ามาเนี่ย หวังอะไรกับหนุ่มข้างตัวหรือเปล่า หึหึ
แต่แอบนอยด์เรื่องอักษรหายไปช่วงบ่ายบ่อยๆ จะมีอะไรหรือเปล่า.
:m21:
-
ยืนชื่นชมกับผลงานตัวเองสินะ
หว้งว่าอักษรต้องมาเห็นล่ะสินายเทียน o18
:กอด1:
-
อ่าา
ไม่แปลกเลยที่เทียนจะสนใจอักษรเป็นพิเศษ
นอกจากเวลาอยุ่ด้วยกันบรรยากาศจะแตกต่างจากการอยู่กับสาวอื่นๆแล้ว
ยังไม่พยามนั้งตัก ด้วย 555555555
แม๊ะ ชะนีพวกนี้นิไม่สำรวมเลยจริงๆ
-
น้องอักษรน่ารักขึันทุกวัน :o8:
-
เทียนหลงรักอักษรแล้วอ่ะเด้ ><
“ช่วยไม่ได้นี่ครับ อยากเกิดมาน่ามองเองทำไม...”
“ห๊ะ?”
“เมื่อกี้เสียงลมพัดนะครับ"
ชอบตอนนี้ อักษรดูกวนอ่ะ 55555555
อย่าคิดว่าเทียนไม่ได้ยินนะอักษร><
เวลาเทียนพูดกับผญนี่แรงจัง ท่าทางจะรำคาญมาก
แต่เรื่องจริงนะ ผญพวกนี้ไม่เคยใส่ใจว่าเทียนจะชอบอะไร บ้านอยู่ไหน
สู้อักษรของเราก็ไม่ได้ น่ารักจับใจ ><
-
นอนตาย* กว่าจะมาแต่ละตอน ฮรึก คนรอแทบขาดใจ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ ><
รีบๆมาทำให้เขินเทียนกะอักษรอีกไวๆ อยากอ่านต่อแล้ว
มันเขินๆ ใจเต้นแรงขึ้นด้วยล่ะเวลาอ่าน 5555
เทียนเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว เป็นเพราะอักษรแท้ๆเชียว
เขินอ่ะค่ะ มี+100 มั้ย แค่ +1 มันไม่พอหรอกกกกกก
ขอบคุณมากนะคะ มาต่อไวๆน้าาาา
-
่านแล้วรู้สึกดีค่ะ เริ่มมีพัฒนาการให้เห็นบ้างแล้ววว o13
-
รู้ใจตัวเองแล้วใช่ไหม ??????????
รักอักษรจริงๆ ตัวละครแบบนี้รักตายเลยยย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ก็ไม่เข้าใจว่าคนที่เจออะไรมาเยอะอย่างเทียนจะต้องเก็บความรู้สึกไปทำไม
อยากหัวเราะก็หัวเราะ
แต่นี่ก็คือเทียนสินะที่อักษรจะเข้ามาเปลี่ยน ><
ผลัดกันหาบ้างล่ะเนอะ
-
ตามทันแล้ววว
ชอบเรื่องราวสไตล์แบบนี้จังเลย
แบบมีเงื่อนงำบางอย่างอ่ะ
แล้ววิธีการพูด คือไม่ต้องบรรยายอะไรให้มากความเลย
เข้าใจได้ง่ายๆด้วยประโยคไม่กี่ประโยค
แล้วยิ่งสไตล์คนแบบอักษร ยิ่งชอบอ่ะ ♥♥
-
ทำไมพระเอกต้องดูเลวอ่ะ ต้องดูเพลย์บอย ดูมีปมชีวิตเยอะ พอเจอนายเอกก็โลกสดใส จากมืดมนก็กลายเป็นสว่างคาตาเหรอ
-
ความไร้เดียงสาของอักษรคงช่วยทะลายน้ำแข็งที่เกาะกุมหัวใจของเทียนได้แน่นอน :กอด1:
-
เทียน แกเสร็จ อักษรแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ะ..เทียนไขเริ่มเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นเพราะอักษรจิงๆซะด้วยสิ
และเริ่มปฏิเสธเป็นแล้วด้วย..ฮ่าๆๆๆๆ
-
เทียนนนนน
หวั่นไหวช่ายม้าาาา
-
เทียนเริ่มใจอ่อนและหวั่นไหวละ ก็ษรน่ารักขนาดนี้นี่นา
-
เหมือนว่าอักษรจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเทียนซะแล้ว
เทียนถึงกับออกเดินตามหาอักษรเลยทีเดียว
ขนาดผู้หญิงมาอ่อยยังเมินเลยอ่ะ
เอาหล่ะเว้ย~เทียนเริ่มหวั่นไหวละ
-
เทียนเริ่มหลงอักษรแล้วละสิ :)
-
แอบปลื้มคู่นี้มากเหมือนกันเจ้าค๊ะ :impress2:
ห่างหายไปซะนาน มัวแต่เตรียมสอบ กลับเข้าเว็บมาอีกที ...อู้วววหูวววววว o18
รีบอ่านน้องกลอนแล้วก็เจอกลับอักษรเทียนไข อ๊ากกกกกกกกก :z3: :z3:
พี่โอรีบมาต่อเถอะค่ะ อยากต่อมากมายอ๊ะ
อ่านแล้วรุ้สึกสงสารอักษร บอกว่าไม่ต้องการอะไร แล้วตอนที่เทียนเขาไปมีอะไรกับนังนั่นอ่ะ! :m31: อักษรไปเห็นใช่ม้ายยยย โฮกกก สงสารๆๆๆ ตอนโดนเทียนต่อยก็สงสารๆๆๆๆๆๆ ต่อด่วนนร๊าาาา คิดถึงพี่โอแล้วอ่ะ อิ๊ๆ :o8: :o8:
-
7th Day : Follow the way of the heart
..ว้าวุ่นใจพิกล..
นั่นเป็น..สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวผมเอง..
ผมเดินเลี่ยงจากเส้นทางสายเดินที่เดินเป็นประจำในทุกเช้าเพื่อขึ้นตัวตึกอาคารรวมซึ่งไม่ใช่ตึกเรียนของผม ถึงแม้ว่ามันจะไม่คุ้นชินสักเท่าไหร่ก็เถอะ...แต่ผมก็ยังเลือกที่จะหอบกระเป๋าเรียนเดินขึ้นบันไดทั้งๆที่ดูราวกับว่ามันไม่มีความหมาย โชคดีที่เวลานี้ยังไม่มีนักเรียนพลุกพล่านในตึกนี้มากนัก..ไม่งั้นถ้าเจอใครทักผมคงทำสีหน้าไม่ถูกแน่ๆว่า 'มาที่นี่ทำไม?'
อาจเพราะเวลามันผ่านไปเร็ว ขาผมยาว หรือความรีบร้อนอะไรก็ตาม..มันก็ทำให้ผมถึงที่หมายได้ในเวลาไม่กี่อึดใจ ประตูห้องๆเดินของเมื่อวานที่เปลี่ยนมาเป็นเวลาเช้าอยู่ตรงหน้าผม..
..ห้องของอักษร อัครมณฑา..
ผมมาที่นี่ทำไม?
นั่นเป็นคำถามที่มันคงดูงี่เง่าเหลือเกินถ้าผมถามตัวเอง..
คำตอบง่ายๆมีเพียงแค่2ประการ อันดับแรกคือ..เมื่อวานผมไม่ได้เจอหน้าเขาตั้งแต่เที่ยง แล้วก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอด้วยเพราะมีรายงานสดมาว่าเขากลับไปตั้งแต่บ่ายโดยไม่บอกผมก่อน..ประการต่อมาคือแทนที่เขาจะโทรศัพท์มาหาผมด้วยกลัวว่าผมจะเป็นห่วง..แต่เปล่าเลย..ไม่มีสักมิสคอล..
ที่ผมมาไม่ใช่เพราะผมจะมาถามเอาความจริงหรืออะไรนะครับ..
..ผมแค่มา..เพราะคิดว่าถ้าเขาแม่งจะหายไปทุกบ่าย สู้ผมถ่อมาเจอตั้งแต่เช้าเลยมันน่าจะสะดวกมากกว่า..ซึ่งถามหาเหตุผลอะไรไม่ได้หรอกครับ ผมรู้มันดีอยู่แก่ใจ..แต่...ไม่อยากตอบ..
นายอักษรนั่นเป็นคนฉลาด..
...และ...ใช้วิธีแสนจะง่ายในการปั่นหัวผมเล่น...
แอด...
เขานอนฟุบอยู่ตรงนั้น...ตอนที่ผมเปิดประตูเข้าไป...
ดวงหน้าขาวผ่องเอียงซบลงกับแขนทั้งสองข้างบนโต๊ะริมหน้าต่างที่เปิดไว้รับแสงแดดและลมเย็นๆในเวลาเช้า ผมไล้สายตาไปตามช่วงหลังโปร่งโก่งงอขึ้นมาตามแนวกระดูกสันหลังกับเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ทำให้เรือนร่างนั้นยิ่งดู..ผอมบางลงไปอีก...แล้วตัดสินใจปิดประตูลง..
ผมเดินเข้าไปใกล้ได้กลิ่นขนมปังปิ้งกับนมสด อาจจะมีแยมส้มนิดหน่อยจากมีดปาดแยมที่วางอยู่ในจานว่างเปล่า..ใกล้มากพอที่จะนั่งลงบนโต๊ะตัวตรงหน้าเขา แล้วยกมือเกลี่ยผมสีดำสนิทนั้นอย่างลืมตัว..เขาไม่ได้ครางงึมงำหรืออะไร ลมหายใจยังปกติดี..นั่นแปลว่าเขากำลังหลับลึกใช้ได้
...อักษรมาเช้าแบบนี้ทุกวันเลยหรือ?
นั่นเป็นคำถามที่ผมไม่คิดว่าจะได้คำตอบ..หรืออย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนนี้...
มันน่าประหลาดตรงที่เพียงแค่เห็นเขาอยู่ตรงนั้นผมก็นึกอะไรไม่ออกแล้ว รู้แต่ว่าโล่งใจ..ที่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้หายไปไหนอย่างที่ผมสันนิษฐานเอาไว้มั่วๆ..
ผมกลับมามองในห้องแห่งนี้อีกครั้งหนึ่ง..ไล้ดูกระดานปักหมุดไปทีละจุดด้วยจะดูว่ามีอะไรเพิ่มเติมรึเปล่า..
ก่อนจะเห็นกระดาษโพสต์อิทลายหมีสีน้ำตาลปักหมุดอยู่ใกล้ๆกับรูปที่ผมแปะไว้ตั้งแต่เมื่อเย็นวาน..
'ขอบคุณครับ'
...ตัวอักษรบรรจง..ข้อความเพียงสั้นๆแค่นั้น...กลับทำให้ในอกอุ่นวาบอย่างน่าประหลาด..
และผมรู้สึกรำคาญที่ตัวเองเป็นอย่างนั้นเหลือเกิน....
เสียงเปิดประตูฝั่งที่ติดกับห้องประชุมคณะกรรมการนักเรียนเปิดออก ผมรู้สึกว่าควรจะก้าวออกห่างเว้นระยะจากอักษรสักหน่อย..แต่ก็ไม่ได้ทำ
พี่สายสิญจน์เดินเข้ามาพร้อมเอกสารบางอย่าง และทันทีที่เห็นผม..เขาก็ยิ้มทัก
“อ้าวเทียน"
ผมยิ้มตอบ แล้วพยักหน้าให้โดยไม่พูดอะไร
พี่สิญจน์ชะโงกหน้ามามองอักษรที่นอนอยู่บนโต๊ะที่ผมนั่ง แกไม่ได้ถามอะไร..นั่นหมายความว่าผมไม่จำเป็นต้องพูด เขาก้มมองเอกสารในมืออย่างพิจารณาอยู่เพียงครู่หนึ่ง แล้วยื่นให้ผม
“ถ้าเขาตื่นแล้ว..ฝากให้ทีนะ"
ผมรับมาโดยไม่มอง “...ถ้าเรื่องสำคัญ..ให้ปลุกมั้ยครับ?”
“ไม่ต้องหรอก" อีกฝ่ายยิ้มอ่อน หลุบตาลง "ให้เขาพักผ่อนเยอะๆน่ะดีแล้ว..ษรเหนื่อยมามากพอแล้ว"
การเลิกคิ้วของผมแปลว่าไม่เข้าใจ แต่มันคงยังไม่ชัดเจนพออีกฝ่ายจึงไม่อธิบาย แล้วผมก็เอาแต่คิดตุตะขึ้นไปเองว่างานของเลขานุการคนเก่งของสภานักเรียนท่าจะเยอะและเหนื่อยจริงๆอย่างเขาว่า ขนาดผมไม่ได้ทำเสียงเบาอะไรมากนักคนข้างๆยังไม่มีท่าทางว่าจะตื่นเลยด้วยซ้ำ
พี่สิญจน์โบกมือเป็นเชิงบอกลา ก่อนจะเดินออกจากห้องกลับไปทางเดิมที่เขามา..
เขาเป็นประธานนักเรียนประเภทที่ว่าถ้าถามหาเมื่อไหร่ ไม่ว่าเวลาไหนเขาก็จะอยู่ ดังนั้นผมเลยคิดเอาง่ายๆว่าพี่สิญจน์อาจจะมีห้องพักส่วนตัวของเขาแบบเดียวกับอักษรอยู่ที่ใดสักที่ของตึกเรียนที่แสนจะซับซ้อนแบบนี้ก็เป็นได้..
..มันเป็นความเงียบ..เงียบจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาดังชัดเจน..
'..ความเงียบจะไม่น่าอึดอัดเลยถ้าไม่ได้มีใครสักคนหนึ่งอยากจะพูด..'
และผมไม่ได้อึดอัด..
เพราะไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องพูดอะไรในเมื่ออีกฝ่ายนอนหลับอยู่แบบนี้..
ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการนิ่งเหม่อลอย..ฟังเสียงเข็มนาฬิกาพวกนั้น สัมผัสถึงจังหวะการหายใจเป็นจังหวะของอีกฝ่าย...อักษรเป็นคนหายใจแรงกว่าที่ผมคิด...แต่เพราะน้อยคนนักแหละที่จะควบคุมจังหวะการหายใจให้เงียบสงบได้ นอกจากคนที่ต้องฝึกสมาธิมาอย่างดีก็เท่านั้น..ดังนั้นนี่ไม่ใช่เรื่องแปลก...
..แต่มันก็ดังเป็นจังหวะ..ที่แน่วแน่มั่นคง..ไม่กระอักกระอ่วน..
ครั้งนั้นผมหลับตาลง แล้วตั้งใจควบคุมลมหายใจของตัวเองให้เป็น..จังหวะเดียวกัน...
ทำอะไรอยู่กันนะ..?
ต้องการอะไรกันนะ..?
...ผมช่างเป็นคนปล่อยเวลาให้ผ่านไปได้อย่างไร้ประโยชน์จนถึงที่สุดจริงๆ...
เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งผมก็อยากจะก่นด่าตัวเองสักสามหน้ากระดาษให้มันรู้แล้วรู้รอด ทำไมผมต้องใช้นาทีเงินนาทีทองของตัวเองไปกับการนั่งเฝ้าคนนอนหลับด้วยฟะ...
ผมวางกระดาษแผ่นที่รับมาจากพี่สิญจน์ลงบนโต๊ะ แล้วก้มรื้อกระเป๋ากล้องที่ผมมักจะพกมันไปไหนมาไหนด้วยตลอดไม่ว่ามันจะหนักแค่ไหนก็ตาม..นี่เป็นหนึ่งในนิสัย..กล้องฟิล์มตัวเก่งที่ผมใช้มันถ่ายรูปเล่นมาตั้งแต่ขึ้นม.1ใหม่ๆอยู่ในมือ จะพูดไปอายุอานามมันก็ไม่มากไม่น้อยแล้ว แถมยังไม่ค่อยได้ใช้ในเวลาทำงาน..แต่ผมก็ยังติดมันอยู่ดี..
ก่อนจะตัดสินใจยกมันขึ้นแนบที่หน้า และหรี่ตามองผ่านเลนส์ขณะทอดมองกลับไปยังคนที่นอนฟุบอยู่ข้างๆ
...แล้วเสียงรัวชัตเตอร์ก็ดังขึ้น...
การกดชัตเตอร์ภาพถ่ายของกล้องชนิดนี้ค้างไว้อาจจะทำให้ฟิล์มรวนและแยกไม่ออกได้ แต่ประสบการณ์มันก็ทำให้ผมสามารถกะจังหวะเว้นช่วงการคลิกนิ้วได้อย่างดี และมันออกจะดีไปสักหน่อยตรงที่..
.....พออีกฝ่ายลืมตาขึ้น....
...ฟิล์มก็หมดม้วนพอดี...
ผมประคองกล้องตัวโปรดไว้บนตักแล้วเสมองไปทางอื่น..ระหว่างที่เสียงกรอฟิล์มอัตโนมัติของมันดังระรื่นหู
“ทำอะไรน่ะครับ?”
แน่นอน..อักษรเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เขาได้สติ
“เปล่า"
ผมปฏิเสธเสียงแข็ง..พยายามกลั้นยิ้มเต็มที่ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่อยู่หรอก
อีกฝ่ายหน้าแดงขึ้นนิดหน่อย แล้วจับได้ทันควัน
“...คุณ...คุณแบลคเมล์ผม!"
“ผมเปล่า"
“โธ่! หลักฐานคามือเลยนะครับเทียน!!”
“ไหนล่ะ?” ผมเปิดหลังกล้อง ดึงฟิล์มม้วนออกมาเก็บใส่กระปุกทรงกระบอกที่เตรียมไว้ "คุณคงไม่ได้เห็นหลักฐานจนกว่าผมจะล้างฟิล์ม...ซึ่งคงไม่ใช่เร็วๆนี้หรอก"
“คุณอย่าทำให้ผมดีใจจะได้มั้ยเนี่ย...”
“ดีใจอะไร?”
เขายกหลังมือเช็ดจมูก ไม่ได้ตอบอะไรเพิ่มเติม
ผมขยับตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา แล้วหยิบฟิล์มม้วนใหม่มาใส่ในกล้องรอสำรองไว้ก่อน..จริงอยู่ที่ผมไม่ได้นึกอยากจะหยิบกล้องออกมาถ่ายรูปได้บ่อยนัก ผมต่างกับหลายๆคนที่ชอบถ่ายรูป..ผมไม่สามารถหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายได้โดยปราศจากความตั้งใจในการกดชัตเตอร์..
...ถ้าคุณจับสิ่งนั้นได้...คุณคงรู้แล้วว่าทำไมผมถึงใช้ฟิล์มจนหมดไปเมื่อครู่...
“คุณชอบใช้กล้องฟิล์มเหรอครับ?”
เขาถามขึ้น เป็นคำถามที่ทำให้ผมต้องเลิกคิ้ว..แล้วพยักหน้าตอบ
..แปลก...ผมคิดว่าเขารู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับตัวผมซะอีก..
“แล้วปกติล้างฟิล์มเองรึเปล่าครับ?”
“ก็ส่วนใหญ่ แต่ถ้าเป็นงานจะไม่ค่อยได้ใช้..อีกอย่างมันค่อนข้างใช้เวลา...”
พอผมเงยหน้าขึ้นก็สบกับดวงตาใสแจ๋วเหมือนเด็กทารกที่กำลังสนอกสนใจเกินพิกัดคู่นั้นเข้าจังเบอร์ เขาทำหน้าเหมือนกำลังรอให้ผมอธิบายต่อด้วยใจจดจ่อ...
ผมกระแอมกระไอ รู้สึกไม่คุ้นชินกับบท 'พล่าม' มากนัก..
"...ตอนที่ผมล้างฟิล์มเองครั้งแรก...ฟิล์มเสียไปทั้งม้วนเลยล่ะ ค่อนข้างยาก..แต่ก็สนุกดี”
“แล้วตอนนี้ล่ะครับ?”
“...ก็ทำเร็วกว่าเดิมนิดหน่อย มันเป็น..เอ่อ..งานอดิเรกไปแล้วน่ะ แล้วก็ใช้มาตั้งหลายปีแล้วด้วย.."
อักษรยังคงยิ้ม ผมหลบตาแบบเนียนๆ..ไม่รู้หรอกว่าทำไม
“ผมชอบจังเลยเวลาคุณพูดเรื่องกล้อง"
..ผมขอเลือกที่จะไม่ต่อบทสนทนาก็แล้วกัน..
“ไม่สิ..ไม่ใช่แค่เรื่องกล้องหรอก แค่คิดว่าคุณพูดอะไรที่คุณชอบและคุณอยากพูดให้ผมฟัง แค่นั้นผมก็ดีใจมากแล้วล่ะ" เขาอธิบายโดยไม่สนใจว่าผมจะตั้งใจฟังเขาอยู่รึเปล่า..เหมือนเดิมน่ะแหละ เพียงแค่ครั้งนี้ผมตั้งใจฟังกว่าที่เขาคิด
".. เพราะว่าไม่ว่าใครก็ตามที่ได้พูดในสิ่งที่ตัวเองรักและชอบโดยไม่ฝืนความรู้สึกน่ะ...ผมว่ามันก็น่าฟังทุกเรื่องแหละครับ"
..ที่มันน่าฟังอาจจะเป็นเพราะ..อักษรเป็นนักฟังที่ดีมากกว่าล่ะมั้ง..
ผมไม่อยากนึกชมเขา..แต่ก็อดไม่ได้
“จริงสิ" ผมกระแอม "พี่สิญจน์ฝากไอ้นี่มาให้คุณน่ะ..”
แผ่นกระดาษแผ่นนั้นกำลังจะถูกดันไปให้คนรับที่แท้จริงตอนที่ผมนึกขึ้นได้ แต่นั่นเป็นครั้งแรก..ที่ผมก้มลงมองข้อความในกระดาษที่ดูจะเป็นเอกสารทางการมากกว่าที่ผมคิด
การปราดมองรวดเดียวไม่ได้ทำให้ได้รับรายละเอียดมากนัก..
...แต่ก็ทำให้ผมพอจะจับใจความได้ว่า...
“.......คุณ....จะลาออกจากสภานักเรียนเหรอ?”
คำพูดที่ทำให้เขาชะงักเพียงวูบเดียว ก่อนจะยิ้มอ่อน แล้วหยิบกระดาษแผ่นนั้นไปถือไว้ในมือ
“ครับ เอ่อ...จะเรียกว่าหมดวาระก็ได้ฮะ น่าเสียดายนิดหน่อยนะฮะที่ผมคงไม่ใช่เลขานุการคนเก่งของคุณอีกต่อไปแล้ว.."
ท้ายเสียงเขาพูดกึ่งหัวเราะ แต่ผมไม่ได้หัวเราะตาม..ซึ่งนั่นไม่แปลกเท่าไหร่
ผมเงียบลง เงียบนานพอที่จะทำให้รู้ตัวว่าเขาคงไม่พูดแน่ๆถ้าผมไม่ถามว่า...
“ทำไมล่ะ?”
“ผมเหนื่อยน่ะฮะ"
เขาสวนขึ้นมาทันที ผมไม่ได้คิดไปเองแน่ๆว่าเหมือนเตรียมคำพูดนั้นมาก่อน
“คิดว่าถ้าได้เปิดโอกาสให้คนอื่นมารับหน้าที่นี่บ้างก็คงจะแบ่งปันประสบการณ์ให้ได้ไม่มากก็น้อย งานนี้น่ะไม่ใช่ว่าอยากจะเป็นก็เป็นได้สักหน่อยนี่ครับ..อ่ะ เลขานุการคนต่อไปของสภานักเรียนคือลัษศรุตนะครับ คุณรู้จักมั้ย?...ห้องเด็กทุนน่ะ?"
ผมพยักหน้าแบบขอไปที พร้อมขมวดคิ้วเป็นสัญญาณเร่งให้เขาอธิบายต่อ
...แต่เขาไม่ได้ทำ...
“ยังไม่ใช่เร็วๆนี้หรอกครับ แต่ทำเรื่องไว้ก่อนเผื่อฉุกเฉิน"
“ฉุกเฉินอะไร?”
อักษรเลิกคิ้วเหมือนตกใจที่ผมสวน "อ้อ ก็หมดไฟทำต่อยังไงล่ะ ไม่เห็นต้องถามเลย...อีกอย่าง..ปีหน้าพี่สายสิญจน์ก็เรียนจบแล้ว คุณคิดว่าใครจะได้เป็นประธานนักเรียนคนต่อไปเหรอครับ?"
“คุณไง"
ผมมองหน้าเขา จงใจเจาะเข้าไปในดวงตาที่เหมือนไม่มีอะไรแอบแฝงคู่นั้นอย่างตั้งใจ
และถึงแม้ว่าพวงแก้มขาวทั้งสองข้างนั้นจะซับสีเลือดจางๆเพราะคำพูดตรงไปตรงมาของผม แต่คำพูดเหล่านั้นผมก็ไม่เคยนึกกระดากเลยที่ได้พูดออกไป..
...จนกระทั่งเขาเป็นฝ่ายหลบตาก่อน..
“คิดได้ยังไงน่ะ! ผมไม่เหมาะหรอก!” อักษรหัวเราะ "แค่นี้ก็เต็มกลืนแล้วล่ะ...ดูสิครับ ทนได้ไม่เท่าไหร่เอง.."
“คุณเป็นเลขานุการของสภานักเรียนมาเกือบ2ปี....นั่นไม่ใช่เพราะคุณอยากเป็นประธานนักเรียนหรอกเหรอ?”
“ผมชอบที่จะทำงานให้พี่สิญจน์ต่างหาก และได้เป็นหนึ่งในทีมซูเปอร์ฮีโร่ก็เท่ไม่หยอกด้วย"
“...คุณไม่ได้อยากเป็นฮีโร่หรอก"
“ผมไม่ได้เป็นหรอกครับ นั่นมันเรื่องสมมติ" อีกฝ่ายยิ้มกว้าง เก็บกระดาษแผ่นนั้นใส่แฟ้มนั้นอย่างเชื่องช้า "ผมแค่สนุกที่ได้ทำเท่านั้นแหละ..ก็คนเราจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในตู้โทรศัพท์ได้ยังไงกัน"
“แล้วตอนนี้ก็คือหมดสนุกแล้ว...?”
เขาหลุบตาลงทันที “...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ"
ผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผุดขึ้นมาตรงหน้าดื้อๆหลังจากสิ้นประโยคนั้น อาจจะเร็วเกินไปที่จะด่วนสรุปว่ามันคือ..กำแพงคอนกรีดสูงชะรูด...ที่จริงมันอาจจะเป็นเพียงเส้นกั้นบางๆหรือแนวชอล์คที่เขียนไม่ให้ผมล้ำเข้าไป ซึ่งผมจะทำอะไรได้นอกจากหันกลับมาจ้องกล้องถ่ายรูปในมือ..แล้วปล่อยเข็มนาฬิกาเคลื่อนไหวต่อไปเรื่อยๆ..
..ไม่ว่าใครก็มีทั้งนั้น..อาณาเขตของตัวเองน่ะ..
..ผมไม่ใช่คนประเภทที่ว่าจะฉีกมันทิ้งแล้วถลำตัวเข้าไปซะด้วย..
ดังนั้นบทสนทนาเมื่อครู่ของผมอาจจะดูอุกอาจเกินไปหน่อย ผมไม่ใช่คนฉลาดพอที่จะตั้งตัวกับสถานการณ์อะไรต่อมิอะไรได้ทัน..แต่ก็ไม่ใช่คนโง่ขนาดที่จะไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร..
แน่นอนว่าอักษรไม่ปล่อยให้พวกเรานั่งเงียบกันได้นานหรอก..ก็ตามสไตล์เขาแหละครับ
“จริงสิครับ! แล้วเรื่อง 'งาน' ของคุณล่ะ..ไปถึงไหนแล้ว?”
ไม่ต้องบอกก็รู้..เขาพยายามเปลี่ยนเรื่อง..
..ซึ่งมันดีที่สุดในเวลานี้แล้วล่ะ..
ผมพยักหน้า หยิบซองรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋า "ก็ยังเลือกไม่เสร็จเลย...ผมคัดมาได้เท่านี้"
“ให้ผมดูได้เหรอครับ?”
“...ไหนคุณบอกจะเอามันทั้งสี่ร้อยกว่ารูปไง?”
“เปล่า..คือ..นี่มันรูปที่คุณคัดมาแล้วไง ผมแบบ..แอบตื่นเต้นอ่ะ"
เขายิ้มกว้างตอนที่รับซองเหล่านั้นไปดูทั้งมือสั่นเทา รอยยิ้มที่ผมดูไม่ออกสักนิดว่าเขายิ้มเพื่อบดบังความรู้สึกอะไรรึเปล่า..ไม่เลยสักนิด จริงใจจนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่ติดใจอะไรเลยก็คงเป็นเพราะเขาเป็นคนที่ซ่อนความรู้สึกไว้ใต้ใบหน้าท่าทางพวกนั้นได้อย่างแนบเนียนจนเกินไปแน่ๆ..
ซึ่งในตอนนั้นผมคิดว่ามันเป็นประการแรก..
..อักษร อัครมณฑา..คงเป็นคนสุดท้ายที่จะทำให้ผมคลางแคลงใจ..
ผมละสายตามาจากใบหน้าของเขา แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
....อย่างน้อย...ก็ไม่ใช่ในตอนนี้...
----------
ผมหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องที่ทำจากวัสดุแบบเดียวกับห้องผมทุกประการ ทั้งอาคารเรียนที่เรียกได้ว่าเกือบจะเหมือนกัน..ทั้งสี..ทั้งการจัดวาง..เพียงแต่บรรยากาศเท่านั้นที่แตกต่างออกไป..
..บรรยากาศเหรอ? บ้าจริง..
...กางเกงลายสก็อตสีแดงนี่ต่างหากที่แตกต่างออกไป..
ภายในห้องเรียนดูเหมือนกับว่ายังไม่เลิก จากเสียงอาจารย์พูดผ่านลำโพงออกมาได้ยินเพียงแว่วๆ..ผนังห้องเรียนของพวกเราถูกทำไว้เพื่อกั้นเสียงอย่างดี แต่ช่างหัววัสดุพวกนั้นไปเถอะ ที่เห็นๆอยู่ตรงหน้านี่หมายถึงบางทีผมอาจจะมาเร็วเกินไปสักหน่อย..ก็นั่นแหละ ผมไม่ได้มีตารางสอนห้องของเราทั้งคู่แบบเขานี่นา..
...จะว่าไป...กลับไปถ่ายเก็บเอาไว้เลยดีมั้ยเนี่ย..
ผมกำลังล้วงกระเป๋าอย่างลังเลใจตอนเดินละออกมาสองก้าว ประตูบานเลื่อนก็เปิดผ่างออกทันควัน
“อ้าวเทียน"
“มาทำไรแถวนี้วะ?”
“ห้องมึงเลิกเร็วชิบ...”
ผมไม่ได้ขาดแคลนเพื่อนขนาดนั้นหรอกครับที่จริง..บางทีพวกเขาอาจจะพยายามหาทางสนทนากับผมมานานมากแล้วก็เป็นได้ นี่เป็นหนึ่งในเทคนิคมองโลกในแง่บวกของเขาที่ผมติดมาหรืออย่างไรกันนะ..?
การพยักหน้าอึกอักเลิ่กลั่กตอบกลับไปแบบนั้นอาจจะเป็นการตัดบทที่ดีไม่น้อย แต่บรรดาเพื่อนพวกนั้นก็เดินเลยผ่านไปเหมือนไม่ได้ตั้งใจจะเอาคำตอบ พวกเขาวิ่งไล่เตะกันไปตามทางเดินเหมือนเด็กๆที่ยังไม่รู้จักโต..แต่นั่นแหละ ผมกับพวกเขานั่นอายุเท่ากันอย่างไม่ต้องสงสัย..
ผมยกมือไหว้อาจารย์ประจำวิชาที่เพิ่งเดินออกมา แกพยักหน้าให้แล้วตะโกนไล่ตามเด็กพวกนั้นไปนิดหน่อย..หลักๆของเรื่องคือการละเมิดกฏโรงเรียนที่พวกเราแหกกันเป็นประจำคือห้ามวิ่งบนอาคาร แต่อย่างว่า..วัยรุ่นน่ะ..ห้ามกันได้ง่ายๆที่ไหน..
การชะโงกหน้าเข้าไปมองในวินาทีถัดไปคงเหมือนเอาหัวไปวางอยู่บนเขียง ผมเลือกที่จะไม่ทำเรื่องโง่ๆที่แสดงให้เห็นความกระตือรือร้นนี้ทันทีที่คิดได้ แล้วกำลังจะเดินย้อนกลับไปที่หัวบันได..เผื่อว่าตอนที่เขาเดินออกมาเราจะแกล้งทำเป็นว่ามัน..บังเอิญเจอกันได้โดยไม่ต้องมีเหตุผลมาอธิบาย......
“เทียน?”
...ความจริงคือ...ผมคิดเรื่องนั้นได้ช้าไป...
ผมถอนหายใจ หันกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าของผมสีดำสนิทและผิวขาวซีดที่กำลังทำตาโตเหมือนสงสัยในการกระทำของผมเมื่อครู่..เอาเถอะ ผมไม่เหลือหน้าไปแก้ตัวแล้วล่ะ
“ไง"
“โอ้..ไง..” เขายิ้ม "...ทนคิดถึงผมไม่ได้เชียวเหรอคุณน่ะ?”
..บอกผมทีว่านี่ไม่ใช่การย้อนที่..เจ็บแปลบที่สุด..
รู้สึกตัวอีกทีผมก็ต้องยกมือเสยผมอย่างจนคำพูด ยิ่งสบกับดวงตาผู้ชนะของอีกฝ่ายมันทำให้ผมต้องหันหลังกลับ
“งั้นผมไปล่ะ..”
“เดี๋ยวก่อนสิ! ผมล้อเล่นหรอก...ฮ่าๆๆ"
เขาดึงแขนผมไว้ ผมว่าจะเหลือบสายตาไปมองเพียงอย่างเดียว..แต่สิ่งที่ผมเอะใจจนต้องพูดออกมาก็คือ..
“....ห้องร้อนเหรอ?”
“ครับ?”
“...มือคุณ...ชุ่มเหงื่อเชียว....”
“อ้อ" เขาแบดูมือตัวเอง ก่อนจะยกมือข้างนั้นปาดเม็ดเหงื่อจางๆที่ไรผมตัวเอง "คง..นั่งตรงแดดส่องพอดีน่ะครับ"
“..นั่นสินะ..ริมหน้าต่างนี่นา..”
เขาเลิกคิ้ว “นี่คุณแอบดูผมด้วยเหรอ?”
..ทำไมรู้สึกยิ่งพูดยิ่งขุดหลุมให้ตัวเองฟะ..
“เอ่อ...” ผมไม่ถนัดเปลี่ยนเรื่อง แต่สถานการณ์นี้แม่งโคตรบังคับ "...ไปไหนกันมั้ย?”
“สาวหมดแล้วหรอครับเทียน?”
“คุณ..”
“ผมล้อเล่น" อักษรหัวเราะ "รู้มั้ย..ผมดีใจแค่ไหนตอนที่เปิดประตูห้องออกมาแล้วคุณยืนรออยู่น่ะ"
รอยยิ้มของเขาทำให้ผมต้องเบือนหน้าหลบ แล้วถาม "คุณอยากไปไหนมั้ย?”
“ผมสิต้องถามว่าคุณอยากไปไหนรึเปล่า?”
“ผมถามคุณก่อนนะ"
“ผมชอบคุณนะ ผมต้องตามใจคุณสิ"
“...แล้วชอบไม่ชอบมันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ"
“งั้นก่อนหรือหลังมันสำคัญด้วยเหรอ"
“อักษร"
ผมปรามเขาด้วยการเรียกชื่อ รู้สึกว่ามันประหลาดซะเหลือเกินที่มายืนเถียงเรื่องประหลาดๆแบบนี้ตรงระเบียง
แต่ก่อนที่ผมหรือเขาจะได้พูดอะไรต่อไป เขากลับยืดหลังตัวตรงมองตาผมด้วยแววตาที่มีน้ำใสๆเจืออยู่จางๆ..ก่อนดวงหน้าขาวจะเจือสีเลือดขึ้นมาเพียงนิดหน่อย..ไม่หน่อยหรอก ตั้งแต่ลำคอถึงใบหูเลยทีเดียว..ผมมองเขาก้มหน้าลงเกลี่ยผมทัดหู แล้วหายใจแรงจนแผ่นอกบางใต้เสื้อเชิ้ตนั่นขยับขึ้นลง..
เขายังไม่มีท่าทีจะพูดต่อในสิบวินาทีต่อจากนี้ นั่นทำให้ผมขมวดคิ้วแล้วทัก
“เฮ้”
“ครับ!”
“...เป็นอะไร?”
“คุณ...คุณไม่รู้ตัวหรอกว่าทำอะไรลงไป..!” คนตรงหน้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วยกหลังมือปิดหน้า "คุณทำให้คนๆนึงถูกฝูงผีเสื้อกินเนื้อในช่องท้องกัดจนตาย!”
“ผม?” ยิ่งงงหนักล่ะครับ "ผม...ทำอะไร?”
“ผมบอกแล้วไงว่าคุณไม่รู้ตัวหรอก!”
“อะไรล่ะ?”
“...คุณเรียกชื่อผม"
“แล้ว?”
เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาอีกครั้ง ครั้งนี้มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกสะกด
“..ครั้งแรก..”
..คำพูดสั้นๆแบบนั้นทำให้ผมเข้าใจความหมายของคำว่า 'ฝูงผีเสื้อกินเนื้อในช่องท้อง' ของเขาทันที..
ผมกลอกตาด้วยไม่รู้ว่าจะโฟกัสไปตรงจุดไหนดีที่ไม่ใช่คนตรงหน้านี่ ก่อนจะยอมเงยขึ้นมาหยุดอยู่ตรงขาแว่นที่ข้างหูของเขา..เอาล่ะ ตอนนี้ผมกำลังมองแว่นเขาไม่ใช่หน้าเขา เพราะฉะนั้นไม่มีเหตุอะไรที่ผมจะเกิดอาการอึกอักจนพูดไม่ออก อย่างน้อยก็ต้องคายผีเสื้อกินเนื้อออกมาสักตัวสองตัวให้ได้..
“แล้วสรุปคุณอยากไปที่ไหน?”
คำถามเดิมเพื่อไม่ให้เขาลืมว่าเราคุยอะไรกันอยู่ ไม่ใช่ว่าผมคิดอย่างอื่นไม่ออกหรอกนะ..
...ซึ่งก็คิดไม่ออกจริงๆน่ะแหละ...
ผมหมุนตัวหันหลัง เดินนำเขาไปตามระเบียงทางเดิน..อีกฝ่ายวิ่งตามมาเดินข้างๆ
“คุณจะพาไปเหรอ?”
“เปล่า เราไปด้วยกัน"
“....คำว่า 'ด้วยกัน' มันกำลังทำให้ผมเคลิ้ม..”
“ด้วยกัน" ผมย้ำ "ด้วยกัน ด้วยกัน ด้วยกัน ด้วยกัน ด้วยกัน ด้วย....”
“เทียน..!!”
“ผมล้อเล่น"
เขาทำท่าเหมือนจะกระชากลิ้นที่ผมแลบออกมาฉีกทึ้ง แต่ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มตามเมื่อเห็นผมยิ้ม..เออ ผมยิ้มผมยอมรับ รู้สึกว่าการได้แกล้งเขาแบบนี้ก็สนุกไม่ใช่เล่น..
อักษรเสียเวลาคิดไม่นานเลยกับคำถามเดิมๆพวกนั้น
“...ถ้าผมบอกว่าอยากไปคุณจะพาผมไปรึเปล่า?”
“ผมบอกแล้วไงว่าเราไปด้วยกัน"
“ใช่ครับ นั่นแหละ..เราไปด้วยกันได้ใช่มั้ย?”
ผมชักสะกิดใจ "ที่ไหนล่ะ?”
“คุณต้องบอกมาก่อนว่าจะให้ผมไป"
“ผมถามว่าที่ไหน?”
“บอกมาก่อนสิ"
ผมมองหน้านิ่ง “นี่ ถ้าคุณไม่บอก.......”
“บอกแล้ว บอกแล้ว! ผมบอกแล้วครับ!”
เขายกมือสองข้างทำท่ายอมแพ้แบบเสแสร้งสุดๆ..จนผมอยากจะเอื้อมมือไปผลักศีรษะนั่นสักที..
“ผมอยากไป........โรงเรียนอนุบาล"
----------
-
..การวางแผนที่แยบยล..ต้องใช้สติปัญญามากกว่าที่ผมคิด..
..และนั่นเป็นสาเหตุที่ผมตกหลุมพรางเขา..
ซึ่งหลังจากคิดไปคิดมาทบทวนมาหลายตลบแล้ว...บางที..ผมอาจจะติดกับพวกนั้นมาตั้งแต่คำว่า 'ชอบ' คำแรกของเขาแล้วก็เป็นได้..
.....ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองโง่ขนาดไหนตอนที่ได้มาเจอกับอีกฝ่ายเนี่ยแหละ..
“สวัสดีครับครู"
ผมยกมือไหว้แล้วพูดเสียงเนิบๆแบบที่ใช้ตลอดเวลาวางตัวกับผู้หญิงที่ไม่ใช่ 'เป้าหมาย' แบบนี้ หล่อนดูเหมือนจะตกใจไม่น้อยที่เห็นผมถึงขนาดต้องยกมือทาบอก แล้วรับไหว้เร็วๆ
“มารับน้องชายเหรอคะ?”
“ครับ"
อีกฝ่ายเหลือบสายตามองคนที่เดินตามมาข้างหลังผม อักษรยกมือไหว้แล้วยิ้มหวานตามแบบฉบับของเขา..ผมคิดว่ามันไม่มีเหตุจำเป็นอะไรเลยที่ต้องแนะนำคนรู้จักของผมให้ทางคุณครูของก้านธูปรู้จัก ดังนั้นผมเลือกที่จะปล่อยให้คนทั้งคู่สบตากันแบบเอ๋อๆ..ในขณะที่ผมชะโงกหน้าเข้าไปในห้องเรียนเด็กอนุบาลเพื่อเรียก
“ธูป!”
ชั้นเรียนของเด็กอนุบาลมีสัดส่วนของทุกอย่างเล็ก..เล็กมาก..เก้าอี้ตัวจิ๋ว โต๊ะตัวจิ๊ว หน้าต่างบานจิ๋ว..ราวแขวนเสื้อผ้าก็เต็มไปด้วยชุดเด็กตัวจิ๋ว..อาจจะเพราะเพื่อส่งเสริมพัฒนาการของเด็กในวัยนี้เลยต้องจำลองให้ทุกๆอย่างกลายเป็นจิ๋วๆไปหมด ถ้าผู้หญิงมาเห็นก็คงจะวี้ดว้ายเหมือนบ้านตุ๊กตา..โดยลืมไปว่าเราทุกคนก็ผ่านเรื่องแบบนี้มาแล้วทั้งนั้น..
..ผมก็เช่นกัน...ผมนึกภาพไม่ออกแล้วว่าตัวเองเคยนั่งอยู่บนเก้าอี้สีชมพูหรือสีฟ้าพวกนั้นได้ยังไง...
น้องเงยหน้าขึ้นมาจากกระดานสีเทียน เท่าที่ผมรู้มาคือก้านธูปชอบวิชาศิลปะมากกว่าการอ่านหนังสือ อย่างไรก็ดีผมไม่ถนัดอ่านนิทานให้น้องฟังก่อนนอนเท่าไหร่นัก...ทันทีที่เห็นผม น้องก็เบิกตาโพลงแล้วตะโกนลั่นห้อง
“พี่เทียน!!!”
..ราวกับว่าเราอยู่คนละฝากของสนามฟุตบอลก็ไม่ปาน..
ผมอยากจะยกมือแคะขี้หู แต่น้องก็ถลาตัวเข้ามาทั้งผ้ากันเปื้อนสีเขียวอ่อนเพื่อกอดขาผมแน่น
“วันนี้พี่เทียนมารับธูปเหรอ!!”
ผมอยากจะเก๊กดุน้อง แต่ก็อดยิ้มไม่ได้จริงๆเมื่อเห็นใบหน้าแป้นแล้นแบบนั้น
“ว่าไงเรา..วันนี้เป็นเด็กดีรึเปล่า?”
“เป็นเด็กดีสิ..! อ...พี่ษร!! พี่ษรมาด้วยล่ะ!”
“ธูป พี่สอนแล้วไม่ใช่เหรอว่าเจอผู้ใหญ่ต้องทำยังไง?”
อีกฝ่ายหุบท่าทางกระตือรือร้นลง แล้วยกมือไหว้เร็วๆ "พี่ษรหวัดดีครับ..”
“ครับ หวัดดีครับน้องธูป..!” อักษรลงไปนั่งยองๆขยี้ผมเจ้าตัวเล็ก ก้านธูปรีบฉีกยิ้มแผล่เมื่อเจอคนใจดี(กว่าผม)..ไอ้ครั้นจะบอกว่าอย่าสปอยล์มากเดี๋ยวเสียเด็กก็กระไรอยู่..ดูไม่ใช่หน้าที่ “วันนี้พี่ษรกับพี่เทียนจะพากลับบ้านนะ!”
“พี่ษรกับพี่เทียนมารับธูปหรอ!”
“อื้อ อื้อ!”
“วันนี้ธูปไม่ต้องกลับรถโรงเรียนใช่มั้ย? ใช่มั้ยครับครู!”
“จ้ะ ใช่จ้ะ"
“งั้นพี่เทียนจะซื้อไอติมตรงหน้าโรงเรียนให้ธูปได้รึเปล่าฮะ? ธูปอยากกินมานานแล้ว....”
ผมถอนหายใจ "ไม่ได้ กินของเย็นๆมากจะปวดท้อง"
“....ก็ธูปอยากกิน”
..ผมใจแข็งกับอีกฝ่ายได้ไม่นานหรอกครับ..
"งั้นแบ่งกับพี่คนละครึ่ง โอเคมั้ย?”
กำปั้นเล็กๆถูกชูขึ้นเหนือศีรษะ “เย้! พี่ษรดูสิครับ! พี่เทียนของธูปน่ะทั้งหล่อทั้งใจดีเลยเห็นม๊า!!”
อักษรสบตาผม แล้วหันไปหยิกแก้มเจ้าตัวเล็ก
"เรื่องนั้นน่ะ..พี่ษรรู้ดีกว่าใครเลยล่ะครับ"
เจ้าตัวเล็กขมวดคิ้ว “ไม่นะ ธูปรู้ดีกว่า!”
“พี่ษรรู้มากกว่านะ"
“...ธูปรู้มากกว่า!”
“พี่ษรสิ"
“ธูปต้องชนะสิ!”
“ใครว่าล่ะ..พี่ษรชนะต่างหาก"
ธูปกำลังทำแก้มป่องงอนไม่พอใจ ในขณะที่ 'พี่ษร' แลบลิ้นแบร่ๆล้อเลียน..จนผมชักสงสัยขึ้นมาจริงๆแล้วว่าใครเด็กกว่าใครกันแน่..
“เอ้า จะเถียงกันอีกนานมั้ย..ธูปไปเอากระเป๋ามาสิ"
“ฮึ้ย! ธูปยอมแค่ครั้งนี้หรอกนะ!”
“อย่าชี้นิ้วใส่ผู้ใหญ่สิธูป"
“คร้าบ คร้าบบบ"
ผมเรียนรู้มาว่าการลากเสียงยาวตอบรับแบบนั้นคือการกระทำแบบขอไปที ซึ่งอย่างน้อยก้านธูปก็ยอม 'ขอไปที' ดีกว่าทำตัว 'ดื้อ' ไม่มีเหตุผล นั่นเป็นข้อดีของน้องผมที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ใหญ่เกินวัย..
“ทะเลาะอะไรกับเด็กน่ะ?”
..เห็นทีต้องดุคนที่ดู 'เด็ก' มากกว่าวัยอันควรคนนี้บ้างซะแล้ว..
แต่อักษรกลับยืดอกอย่างภูมิใจ
"บอกไว้ก่อนนะครับว่าพลังแห่งรักของผมน่ะไม่แพ้ใครหรอก ไม่เว้นแม้แต่น้องชายคุณด้วย!”
..ลืมเรื่องฝูงผีเสื้อกินเนื้อก่อนหน้านี้ไปเสีย ผมจะขย้อนมันออกมาให้หมด..
พวกเราเดินออกมาจากตึกเรียนอนุบาลโดยไม่ลืมให้ก้านธูปทำความเคารพครูอาจารย์ทั้งโรงเรียน การสอนเด็กที่ได้ผลดีที่สุดคือทำเป็นตัวอย่างให้พวกเขาดู..เพราะงั้นตอนนี้ผมเลยทำตัวเหมือนฝรั่งที่ขยันไหว้แบบสุดๆจนคนไทยหลายคนอาจจะมองว่ามันน่ารักดี แต่ที่ยอมลดตัวลงไปทำอะไรอาโนเนะแบบนี้เพราะก้านธูปล้วนๆ..
ผมฟังหูไว้หูกับเรื่องไอศครีมที่อีกสองคนเถียงระหว่างวนิลากับชอคโกแลต ฟังๆไปผมว่าอักษรไม่ได้ชอบชอคโกแลตมากมายนักหรอกแค่อยากเถียงกับก้านธูป ซึ่งพอเจ้าตัวเล็กไม่พอใจก็จะทำแก้มป่อง..ให้คนตัวโตกว่าหยิกเล่นมันมือ..
..อักษรเป็นคนประหลาด..
.....และคาดเดาได้ยากมากที่สุด...
คุณสมบัติข้อนั้นนอกจากจะโดดเด่นแล้วยังทำให้รู้สึกเหมือนรับมือได้ลำบาก แต่พออยู่ด้วยกันมากขึ้นผมถึงได้รู้ว่านิสัยอย่างนั้นไม่มีความจำเป็นที่ต้องรับมือด้วยซ้ำ ความจริงก็คือผมสามารถปล่อยตัวได้ตามสบายมากกว่าที่ใจคิด..
“พี่ษรผลักให้น้องธูปนะ"
“เอาแรงๆเลยนะฮะ!”
“เย้!”
“เฮ้! พี่สอนแล้วไงว่าอย่ายืนบนชิงช้า!!”
“เทียนครับ" อักษรแลบลิ้น "หยวนๆหน่อยเถอะน่า"
“ช่ายแล้ววว" ก้านธูปแลบลิ้นให้ผม "หยวนๆหน่อยเถอะน่า!”
..ผมหมดอารมณ์จะว่ากล่าวแทบจะในทันที..
สวนสาธารณะในมหานครไม่ได้น่าพิสมัยมากนักถ้ามันไม่ใช่สวนใหญ่ๆอย่างสวนลุมฯ สวนรถไฟ สวนเบญฯ หรือที่ใดๆ...หากเป็นหนึ่งในโครงการกรุงเทพสีเขียวที่ดูจะไม่ค่อยประสบผลสำเร็จนัก นอกจากต้นไม้เหี่ยวเฉาไม่ค่อยมีคนดูแลแล้วพวกกระดานลื่นยังเกาะสนิมกรัง เพราะฉะนั้นถ้าไม่ใช่วันนี้ผมคงไม่พาก้านธูปมาแวะแหล่งเชื้อโรคแบบนี้แน่ๆ..
...พูดไปนั่น....
.......นานๆที...มันก็คงไม่เลวนักหรอก...
หลังจากยืนกอดอกมองสองแสบคู่หูต่างวัยเล่นกันอยู่สักพักหนึ่ง..แผ่นหลังของอักษรก็ชุ่มเหงื่อจางๆเสียแล้ว แต่ดูเหมือนคนเหนื่อยจะไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรนัก...ทั้งหมดผมสันนิษฐานจากรอยยิ้มร่าเริงนั้นมากกว่าน่ะนะ...
“โอ้ย ไม่ไหวแล้วธูป"
“อะไรน่ะพี่ษร! ยังหนุ่มยังแน่นอยู่แท้ๆ"
“ไปจำคำพูดพวกนั้นมาจากไหนน่ะ?”
“ใครๆเค้าก็พูดกัน"
“อวดรู้นะเรา"
“ธูปไม่ได้อวดรู้สักหน่อย!”
“ฮะๆๆ พี่ล้อเล่นค้าบบบ"
ร่างโปร่งบางรีบโบกมือขอโทษขอโพยเป็นพัลวันแล้วเดินโซซัดโซเซมาทางผม เขาหัวเราะก่อนจะยกมือสองข้างชูขึ้นเหนือศีรษะ
ผมเลิกคิ้ว “อะไรน่ะ?”
“แทคมือ ผลัดเวรไง!”
“ผลัดเวรทำไม?”
“ก็ให้คุณไปเล่นกับน้องก้านธูปต่อไงครับ แค่นี้ก็ต้องถาม"
“แค่นั้นนี่เหนื่อยแล้วเหรอ?”
“วิ่งกันขนาดนั้นไม่เรียกว่าแค่นั้นนะครับ!”
“ไม่ค่อยได้ออกกำลังสิท่า"
อักษรทำปากยื่น ลดมือลง "ช่ายเซ่ ผมมันพวกใช้สมองมากกว่าร่างกายนี่นา...”
“อ้อหรอ"
“แต่กลับคุณผมใช้หัวใจมากกว่าสมองนะ"
..สาบานได้ ผมเกือบมโนภาพเขาทำมือเป็นรูปหัวใจให้ผมแล้วล่ะ..
“...ขอทีเถอะ"
ผมดีดมะกอกกลางหน้าผากเขาดังเป๊าะ แล้วหลุดขำเมื่อเขาเซถลายกมือปิดรอยแดงๆเป็นดวงตรงตำแหน่งนั้น..ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้หน้าที่ระเรื่ออยู่นี่เพราะเขาเหนื่อยหรือเพราะเขาเขิน บางทีมันอาจจะปนๆกันไป..เรื่องนั้นช่างมันเถอะ..
หลังจากตกลงกันโดยมีผมเอาแต่ใจอยู่คนเดียวก็คือ..ทั้งผมและน้องจะนั่งไปส่งอักษรถึงที่บ้าน ถึงเขาจะพร่ำบอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไม่เป็นไรเลยหรืออะไรอย่างนั้นก็ตาม จริงอยู่ที่เรื่อง 'โรงเรียนอนุบาล' นี่อักษรเป็นคนขอมาเอง..แต่ก็ถือได้ว่าเขามารับก้านธูปเป็นเพื่อนผมเหมือนกัน
ก้านธูปหลับไปแล้ว ผมให้แกนั่งบนตักตอนที่นั่งอยู่ในรถเมล์
บ้านของอักษรตั้งอยู่ในย่านคนมีเงินอย่างที่ผมเดา..ที่จริงไม่ต้องเสียเวลาเดาด้วยซ้ำ ถนนเส้นนี้ผมไม่ได้ใช้เดินทางเป็นประจำทุกวัน..ดังนั้นไม่แปลกเลยที่มันจะไม่ค่อยคุ้นตาแม้ว่าผมจะเคยผ่านมาบ้างเวลาเดินทางไปไหนต่อไหน
บนรถมีคนน้อยลงเพราะใกล้ถึงอู่ของสาย ผมจึงสบายใจแม้ต้องขึ้นรถเมล์ในช่วงเวลาเลิกงานแบบนี้..การที่มีสีผมและสีตากับโครงหน้าประหลาดทำให้เป็นจุดสนใจ ผมไม่ค่อยชอบมันนัก..
...ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากเกิดมาเป็นลูกครึ่งหรอก...
ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง ถนนฝั่งตรงข้ามมีรถเยอะและค่อนข้างติดขนัด จึงเผลอพูดออกไป
“..ขากลับน่าจะนั่งแท๊ก.......”
ตุบ..
..ศึรษะที่ปกคุลมไปด้วยกลุ่มไหมสีดำสนิทนั่นแปะลงบนไหล่ผม..
...มันทำให้ฝูงผีเสื้อกินเนื้อพวกนั้นโหยหิวกันอีกครั้ง..
จากมุมนี้..มุมที่ลอดผ่านแว่นตาเขาเพื่อสังเกตเห็นจมูกเล็กๆและแพขนตาสีดำสนิทนั่นชัดๆ การที่มันไม่ได้มีสีอ่อนแบบตัวผมเองและครอบครัวมันทำให้ผมรู้สึกว่าน่ามองขึ้นมาดื้อๆ..นี่สินะที่ขับให้ดวงตาของคนเอเชียดูคมเข้ม..ทั้งสีผม..ทั้งเรื่องเล็กๆน้อยที่ทำให้ละสายตาออกมาไม่ได้แบบนี้ก็ด้วย...
เขาไม่รู้สึกตัวตอนที่ผมหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อที่ข้างแก้มให้เขา..นั่นแปลว่าอีกฝ่ายหลับลึกใช่เล่น..เคราะห์ดีที่ผมถามป้ายที่จะลงเรียบร้อยแล้วไม่งั้นพวกเราคงหลงทางกันในไม่กี่นาทีข้างหน้า..
ผมมองนาฬิกา..คิดว่ามีเวลาอีกสักพักที่จะปล่อยให้สถานการณ์เป็นแบบนี้ไปก่อน..
...ให้เขา...อยู่ตรงนี้...อยู่แบบนี้..
.......อีก....สักพัก...
TBC
==========================
ใกล้แล้ว : ))
แฮ่ หายไปนานเลยไม่ค่อยได้อัพ ;;v;;'' ขอโทษก่าาา
อยากจะอัพบ่อยๆ อยากจะอยู่ในโลกนิยายนานๆ เพ้อฝันไปวันๆ <<จะได้กลายเป็นไม่ต้องทำมาหาแดกอะไร 555555
มีเรื่องให้ทำเยอะไปหมดเลยค่ะ แบ่งเวลาไม่ค่อยได้เลย..ที่จริงคือแค่ยังไม่ชินมากกว่า
เปิดเทอมมาจะหนึ่งเดือนแล้วเนาะ
รู้สึกเหมือนยังไม่พร้อมเลย อยากจะปิดอีกรอบ 5555
วันอาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นวันเกิดค่ะ อยากจะทำอะไรเซอร์ไพร์สนักอ่านเหมือนกัน
แต่ก็ไม่มีเวลา ไม่ได้ทำอีกตามเคย orzzz
เรื่องให้ทำก็ว่าเยอะแล้ว เรื่องที่อยากทำกลับเยอะกว่ามากๆ เลยมึนๆตลอดเว
ตอนที่พิมพ์อยู่นี่แสบจมูกค่ะ คงใกล้จะไม่สบายแล้วล่ะ
อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย อย่าตากฝน รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
แฮ่
____________
.....ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองโง่ขนาดไหนตอนที่ได้มาเจอกับอีกฝ่ายเนี่ยแหละ..
เทียน เพิ่งรู้เหรอ ฮา :laugh:
อักษรน่ารัก :-[ น่ารักทุกตอน เราชอบ รุกเข้าไป รุกเยอะๆ (อันที่จริงเรื่องนี้ อักษร x เทียนไข สินะสินะ :laugh: )
เทียนมันรู้ตัวรึยังว่าเริ่มจะอะไรๆกับอักษรแล้วอ่ะ หรือยังมึนๆ อยู่ ชอบตรงที่เถียงกัน น่ารักดี อยากไปเถียงบ้าง /ไม่เกี่ยว !!!
ตอนที่ไปเถียงกะน้องธูปก็น่ารัก พลังแห่งรัก ๕๕๕๕๕๕๕๕๕ ชอบบรรยากาศเรื่องนี้นะ มันละมุนๆยังไงไม่รู้ :L2:
แล้วทำไมอักษรต้องลาออก หายไปไหนคาบบ่าย ??? :z3:
-
+1 ก่อนอ่าน HBD ย้อนหลังนะคะ ^^
-
รอจ้ารอๆ :really2:
-
แปะ!!
+++++++++++++++++++++++++++
อ่าาาาาา รู้หม่นใจแปลกๆแฮะกับตอนแรกๆ
แต่หนูอักษรก็ยังสามารถลากเรากลับมาหวานเลี่ยนได้เหมือนเดิมนะคะ!!
รู้สึกไปเองรึเปล่าว่าหนูอักษรป่วย.....อ๊า่กกกกกกกกก เครียดดด
เดาเรื่องมิถูกกก ว่าหนูอักษรเป็นอะไร อ๊ากกกกกกกกกก #คลุ้มคลั่ง
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาา
-
อักษร มีความลับอะไรบางอย่าง เหมือนน้องจะไม่สบายรึเปล่า
เทียน ตกลงไปในหลุมของอักษร จนปีนกลับไม่ถูกแล้ว หึหึ
ปล. HBD น้องโอย้อนหลัง มีความสุขมากๆนะ ดูแลรักษาสุขภาพด้วยจ้ะ :กอด1:
-
HBD ย้อยหลังนะคะ ดูแลรักษาสุขภาพด้วย
ชอบอักษร หลงอักษรมากๆ :-[
-
ชักจะสงสัยเรื่องสุขภาพของอักษรนะ
แอบเป็นห่วงเลยอ่ะ
หวังว่าคงเป็นแค่ความสงสัยนะคะ
ปกติก็ว่าอักษาน่ารักแล้วนะ
อยู่กับเทียนก็น่ารักขึ้นไปอีก
และน่ารักสุดๆ ตอนอยู่กับก้านธูปนี่แหละ
โอ๊ยยยยยย หลงอ่ะ
เทียนจะใจแข็งได้ไง น่ารักขนาดนี้
-
โอ่ยยยยยยยยยยย จะละลายแล้วค่าาาาาาาาา
ระเหยไปพร้อมกับความเสี่ยว ความหวาน ความน่ารัก ความซึน หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เพิ่งอ่านไปเมื่อกี้
เทียนไข แกน่ารักขึ้นทุกวันนะโว่ยยยยย มีการแลบลิ้นยิ้มให้อักษรแล้วด้วย อร๊ายยย //มโนแล้วฟิน 55555
อักษรมีเรื่องอะไรเครียดๆป่าวเน่ ไม่ดราม่าเนอะๆๆๆ แล้วพี่โอเขียนว่า ใกล้ล่ะ นี่คือใกล้อะไรคะ?
เทียนไขใกล้ตกหลุม? หรือ ใกล้ดราม่า? หรือใกล้จบ? (อันหลังนี่ไม่ใช่ล่ะ!!!!)
รอคอยตอนต่อไปอย่างจดจ่อ
ขอให้พี่โอหายป่วยไวๆ กินวิตามินซีเยอะๆนะฮว๊าฟฟฟ
-
โอ้ยยยย :-[ :-[
ยิ่งอ่านก็ยิ่งฟิน เหมือนได้บินไปฟินแลนด์ฟรี ๆ ไม่เสียเงิน
แต่อักษรนี่ทำงานหนักก็สมควรเหนื่อยล่ะ พักผ่อนบ้างนะจ้ะอักษร ...
ให้เทียนเขาไปดูแลด้วยก็ได้ -////-
ชอบเวลาอักษรเขินอ่ะ !
ไหนจะฝูงผีเสื้อกินเนื้่อในช่องท้องกัดตาย
ไหนจะไปเถียงกับเด็ก
ยิ่งประโยคที่บอกว่า
"บอกไว้ก่อนนะครับว่าพลังแห่งรักของผมน่ะไม่แพ้ใครหรอก ไม่เว้นแม้แต่น้องชายคุณด้วย!”
ยิ่งน่ารัก ว๊ากกกกกกก !! อักษรทำเราบ้า :z2:
เทียนนี่ชักจะยังไง ๆ แล้วนา
ไปหาอักษรถึงห้องแบบนี้
:impress2: :impress2:
ปล. แฮปปี้เบิร์ดเดย์ย้อนหลังนะคะพี่โอ :L2:
-
หลงรักผู้ชายสองคนนี้แบบถอนตัวไม่ขึ้น ...
เป็นเรื่องเดียวที่ใช้เวลาอ่านแต่ละตอนนานมาก
มีความรู้สึกว่าไม่ต้องรีบร้อน ปล่อยชิลตามสบาย เขินก็หยุดอ่านก่อนอะไรทำนองนั้น
สู้ๆค่ะพี่โอ กินยากันไว้ก็ดีนะคะ
-
โอ้ยยยย!!
วัวละมุดปล่อยผีเสื้อมากัดท้องพี่เวอะวะแล้วอ่ะ!
อักษรหนออักษร...
อย่าจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว
ส่วนเทียน... อยากจะ... หึ๊ย!!
ใกล้แล้วสินะ ใกล้แล้ว~ (ใกล้อะไรวะ?? ฮ่าๆ)
เจอกันตอนหน้านะ!
-
อักษรเหมือนมีความลับบางอย่างอยู่เลยอ่ะ
แอบกังวลนิดๆ
แต่ว่าตอนนี้ก็มีแต่ผีเสื้อบินไปรอบตัวหมดแล้ววว
:impress2: :impress2: :impress2:
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก กกกกกกกกกกก >////<
ขอกรีดร้องให้สมกับความฟินที่มันไม่สามารถบรรยายเป็นตัวอักษรได้
ที่จริงตอนนี้มันยาวมากๆนะ ทำไมเราอ่านเท่าไหร่ก็รู้สึกว่าไม่พอ TT
เราอยากเขียนเรียงความให้นายอ่านจัง แต่มันมีคำเดียวที่อยู่ในหัวตอนนี้
ละมุนมากกกกกกกก
ไม่ไหวแล้วววว #กำลังเสียสติอยู่ ;____;
ขอโทษค่ะที่เม้นท์ไร้สาระอย่างแรง คือมันฟีลนี้จริงๆ 5555555
แต่สงสัยนิดนึง คำว่าใกล้แล้วที่ต่อจาก TBC นี่คืออะไร
จะจบแล้วเหรอคะ เพิ่ง 7 วันเองนะ เร็วไปม้ายยยยย =___= #ยกป้ายประท้วง
ไม่นะ อย่าเพิ่งจบเร็วขนาดนี้ ช่วยยืดเวลาไปหน่อยเถิดได้โปรด
ด้วยร้ากกกกกกกกกกก
XD
-
อ่าาาาา เทียนเริ่มหลงอักษรแล้วใช่ม๊าาาา o13
บอกแล้วววว เค้าวางแผนมาดีเหอะ
ว่าแต่......อักษรนี่อยู่สมาคม(เสี่ยว)เดียวกับพ่อเจ้าชายรึเปล่าเนี่ยยยย
แต่ละคำนี่ อึ๊ยยยยย แม่ยกอายแทนนนน :o8:
-
ใกล้แล้วนี่ใกล้อะไรคะ ดีรึไม่ดีอะ :z3:
-
ใกล้จะรักกันจริงๆแล้วสินะ อิอิ :-[ :-[
-
รู้สึกแอบกลัวทุกครั้งที่อ่านเรื่องนี้ TwT
เป็นเพราะความธรรมดา .. การดำเนินเรื่องที่เรื่อยๆทำให้เรากลัว ... #อ่านนิยายบู๊ล้างผลาญแฟนตาซีหลุดโลกมาเกินไปเรอะเมิงOTL
ชอบวิวัฒนาการของเทียนไข ..
ง๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
หลงรักน้องอักษรสุดใจจจจจจจจจจจจจจจ
ฮือออออออออออออ
เม้นท์ไม่ถูกเลย ชอบความรู้สึกนี้จังค่ะ มันรู้สึกอินกับเทียนมากเลย ;A;
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนมี 'ฝูงผีเสื้อกินเนื้อในช่องท้อง' ฮ่าๆๆๆ
อักษร กับ เทียนไข เหมาะกันเกิ๊น เหมาะกันจิงๆ
เทียนก็มีอีกมุมที่น่าสนใจมากๆ
เทียนเท่ห์เนอะ ^^
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังค่าา :L2: :L2:
เทียนไขอักษร นี่ยิ่งอ่านยิ่งเขิน :-[
ชอบเทียนอะ มีแอบถ่ายรูปไว้ด้วย :o8:
-
โอ้ยยยย ฝูงผีเสื้อที่กัดกินอวัยวะของพวกเรา...
ความรู้สึกวูบไหวแบบนี้สินะ...กรี๊ดดด
นานขนาดไหนแล้วที่ไม่ได้รู้สึก กร้ากก (เกี่ยว???)
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
กรี๊ด มาแล้ว
หลังจากรอคอยมากนานมากกกกกกกกกกก
อักษร น่ารักจังเลย
เทียน แกไปไหนไม่ได้แล้วละ เพราะอักษร
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังค๊าาา
เอาแล้ว. ..เทียนเริ่มหวั่นไหวกะอักษรแล้ว
รอตอนต่อไปจ้า. ..
:กอด1:
-
อักษรป่วยหรอ ทำไมต้องออกจากสภานร.ด้วยอ่า ขอเถอะยะน้องโอ ตอนจบไม่ขอเศร้านะคะ :monkeysad:
น้องอักษรน่ารักมาก อยากให้สมหวังกับเทียนเร็วๆจัง เทียนก็เริ่มชอบอักษรแล้วสินะ :-[
-
จมลงไปให้ลึกสุดจนปีนขึ้นมาไม่ได้เลยนะจ๊ะเทียน
อิอิ แค่นี้ก็ไปไหนไม่รอดแล้ว
-
Happy Birthday ย้อนหลังนะคะพี่โอ♥
มีความสุขมากๆ เขียนนิยายสนุกๆให้เราอ่านต่อไปนะคะ ไฟท์นะคะ!!
ทึ่งกับประโยคนี้มาก..
“แต่กลับคุณผมใช้หัวใจมากกว่าสมองนะ"
แอร้ยยยยยยยยยยยยยย
-
ชอบอักษรมากๆ! ชอบไม่ไหวแล้วววว อร๊ายยยยยย !!! >////<
คือจะน่ารักไปไหนคะเนี่ย
อยากจะกรี๊ด ฮิ้ววววว
ว่าแต่หนูป่วยรึป่าวลูก เหมือนหนูจะเป็นอะไรสักอย่าง???
เทียนดูแลและสังเกตด่วนๆนะจ๊ะ^^
-
รู้สึกเหมือนอักษร บอบบางมาก คงไม่ได้ป่วยเป็นอะไรอยู่นะ
-
เดี๊ยวนี้มี หยอก กันนะจ๊ะ
ปกติให้อักษรหยอดคนเดียว เดี๋ยวนี้มีตอบโต้
ว้ายๆๆๆๆ
5555555555555
เบนเจอประโยคนี้แล้ว จึก ...ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากเกิดมาเป็นลูกครึ่งหรอก...
โดนๆ
ดูดีก่าคนอื่นแล้วไงอ่ะ ก็โดนมองเหมือนตัวประหลาดอยู่ดี เฮ่อออ
ช่างแมร่งงง
รักอักษร จุ๊ฟๆ :man1:
-
อักษรน่ารักเกินไปแล้ว !! :-[ :-[
ตอนเถียงกับน้องก้านธูปน่ารักมากก! ตั้งแต่ 'โฮ่ง' ละ ! เลขานุการคนเก่งก็ติงต๊องเหมือนกันนะ 5555555555
ตอนนี้เทียนรู้ใช่ตัวเองแล้วใช่ม๊าาาา ?!!
เริ่มรุกอักษรกลับมั่งแล้ววววววววววว อร้ายยยยยยยยยยยยยย ! ><
อักษรเป็นอะไรอ่ะ T_______T
ไม่นะ.. ขอให้ไม่ใช่อย่างที่คิด... !!
-
พี่ก็อยากอยู่ในโลกนิยายทั้งวันทั้งคืนเหมือนกันค่ะ
งานการไม่อยากทำแล้ว *งอแง* 555
น้องเทียนเริ่มหลงเสน่ห์น้องอักษรแล้วใช่ม้า อั๊ยยยยย ><
ตอนที่น้องเทียนเรีpกชื่อน้องษรครั้งแรก น้องทำหน้าน่ารักชะมัด (พูดอย่างกะตาเห็น แกเห็นเหรอ 5555)
-
มดขึ้น ผีเสื้อบินว่อนเต็มหน้าจอแล้วคะ :o8: อ่านไปยิ้มไปเขินไป
-
หาคำอื่นมาบรรยายไม่ได้เลย ได้แต่คำว่า "น่ารัก" :-[
-
อักษรไปทำอะไรมาถึงเหนื่อยอะ
แต่ช่างเป็นคนที่มักน้อยอะไรเช่นนี้ เล่นชื่อครั้งแรก น้ำตาก็ซึมแล้ว
คิดไม่ออกเลยจริงๆว่าทำไมอักษรถึงรักเทียนมากขนาดนี้กันน้่า
จะว่าเพราะหล่อ แลดูลึกลับ ก็นะอาจจะเป็นสเป็กอักษรละมั้ง
แต่ระยะห่างเหมือนจะลดลง
เรื่องค่อยๆคืบคลานไปช้าๆคล้ายๆกับความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่เทียนเ็ป็นฝ่ายเข้าหาคนอื่นก่อนเหมือนอย่างตอนนี้
หัวใจที่มีเกราะหนา เริ่มละลายเกราะบางๆนั่นออกบ้างแล้ว
แต่ทำไมถึงอยากไปรับน้องธูปกันน้่า
น่าจะชวนไปเดทอะไรยังไง
แอบเป็นคนดีจังแหะ เลิฟมีเลิฟมายบรา้เธอร์อะไรอย่างงี้อะเหรอ
หวังว่าที่หายไปนานจนต้องลาออกจากเลขาคงไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรหรอกน้า
เอาใจช่วยทั้งพระเอกนางเอกและคนเขียนค่า
-
...ให้เขา...อยู่ตรงนี้...อยู่แบบนี้..
.......ตลอดไป......
-
มากี่ครั้ง ก็ทำให้คนอ่านยิ้มตามไปด้วยได้ทุกครั้ง ...
แต่ครั้งนี้ น้องคนเขียนทำพี่คนอ่านกลัวใจ
ย้ำคำว่า " เหนื่อย " ( แถมทำตัวหนา/ตัวเอียงอีก ) บ่อยไปม้ายยยยย
อย่าบอกนะว่า อักษรจะไม่สบายเหมือนอย่างที่ค.เห็นบน ๆ เค้ากลัวกัน โฮฮฮฮฮ ไม่น้าาาาาาา
ปล่อยวางความกังวลไปก่อนก็แล้วกัน เพราะมันยังมาไม่ถึง
พาร์ทนี้ ... ทำให้พี่คนอ่านได้ฟีลเหมือนเป็นสตอคเกอร์ตามสองหนุ่ม ( เอ๊ะ ต้องสามสิ น้องธูปนี่นับว่าเป็นหนุ่มไหมนะ ? *หัวเราะ* )
ฉากตอนที่เทียนแอบลักหลับ เอ๊ย ไม่ใช่ นั่งมองคนหลับ จนกระทั่งหยิบกล้องมาแชะนั่น
อ่านแล้วมีแต่คำว่า " น่ารัก " ลอยขึ้นมาเต็มหัวเลยล่ะค่ะ ^^
ยิ่งฉากที่เทียนเรียกชื่ออักษรเป็นครั้งแรกด้วยนะ ... ยิ่งแบบ ...
คือว่า คุณพี่ก็เหมือนลูกเทียนนั่นล่ะค่ะ งง ๆ ว่าอักษรจะนิ่งอึ้ง น้ำตาคลอทำไม
พอได้รู้ความจริงว่า นีเ่ป็นครั้งแรกที่ถูกลูกเทียนเรียกชื่อ คุณพี่ก็ ... เฮ้ยยยยยย ลูกสะใภ้้ T T
( อ้าว น้ำตาคลอกันง่ายแบบนี้ ยิ่งชวนให้นึกว่า เวลาของอักษรมันเหลือน้อยลงแล้วเหมือนที่เขาเดา ๆ กันเนอะ โอยย )
เอ๊ะ ทำไมยิ่งเม้นท์ยิ่งวนไปวนมา อ้อ จะตีสองแล้วนี่เอง lllorz
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนักเขียนคนเก่งนะคะ ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายจงดลบันดาลให้หนูมีความสุขทุกลมหายใจค่ะ
แล้วก็หายป่วยไว ๆ ด้วยนะ ^^
ปล. สูงชะลูด <---- เขียนแบบนี้นะจ๊ะ
-
ตอนนี้น่ากลัวอ่ะ มีแต่ฝูงผีเสื้อกินเนื้อบินกันห้ว่อน
คนอ่านเองอ่านไปก็โดนกินไป อะไรจะเรียบน่ารักขนาดนี้
เทียนเปิดใจขึ้นเยอะเลย
คนคิดอะไรแล้วไม่พูดก็ต้องเจอคนพูดตรงๆมาง้างปากบ้างล่ะ
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ
มีความสุขมากๆด้วย ^^
-
:3123:
-
บอกได้คำเดียวเลยว่า น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
ถ้าไม่ใช่ษรจะรู้สึกว่าคำพูดที่หยอดเทียนนี่"เสี่ยว"มาก :m20:
สงสัยสองคนนี้จะตายเพราะผีเสื้อแน่เลย ฮ่าๆๆ :pigha2:
-
ตอนนี้อ่านแล้วอมยิ้มตามได้ตลอดทั้งตอน แต่ติดใจนิดเดียวทำไมอักษรต้องลาออก
สุขสันวันเกิดย้อนหลังนะจ๊ะน้องโอ รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
-
HBD ย้อนหลังนะครับคุณโอ :a:
ตอนนี้ของเทียนกับอักษรทั้งหวานทั้งอ่อนโยนแต่แอบแฝงความเศร้าแบบแปลกๆ นะครับ
(หรือผมคิดมากไปนะ) แต่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ คือเหมือนอักษรมีอะไรที่ปิดบังอยู่อาจเป็นอาการป่วย
อักษรดูจะเหนื่อยง่ายเหงื่อออกมาก แถมจะลาออกจากเลขาสภาแบบเนี้ย คือไม่อยากคิดอะไรไปไกล
ให้นอยด์แต่กังวลจัง ระหว่างเทียนกับอักษรกำลังจะลงเอยได้สวยแล้วนะ อย่าเศร้าเลยนะครับคุณโอ
อ่านแล้วเหมือนมีฝูงผีเสื้อกินเนื้อในช่องท้องแบบที่คุณโอบอกไว้เลย มันอุ่นๆ โหวงๆ พิกล :m17:
-
อักษรมีอะไรปิดบังอยู่รึเปล่า
แต่ขออย่าให้เป็นแบบนางเอกซีรี่ส์เกาหลีเลยน๊า :sad11:
-
ชอบบรรยากาศเรื่องนี้
ว่าแต่...จบไม่เศร้าใช่ไหม
:pig4:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย.
ตอนนี้หวานมากๆเลย ><
ถ้าเทียบกับเรื่องอื่นที่หวานโคตรๆอยู่แล้วเรื่องนี้อาจเฉยๆ
แต่เราชอบตัวละครรรรรร
:m25:
เขินเทียนไขอย่างควบคุมไม่ได้ 5555
หลงรักผู้ชายขรึมๆ o13
รอตอนต่อไปจ้าาา
-
ใช้เวลานานมาก กว่าจะอ่านจนจบ
เพราะต้องค่อยๆตั้งสติและคิดตามความคิดของเทียน
อ่านจบแล้วจะมีอาการ ถอดหายใจเฮือกยาวๆ หนึ่งเฮือกทุกทีสิน่า
อ่านไปลุ้นไปตลอด อย่างกับตัวเองเป็นอักษร (กล้าเนอะ)
สนุกแบบหน่วงๆ แต่ชอบไม่น้อยเลยแหละ ^^
-
อ่านแล้วจริงอยู่ที่ว่ามันอบอุ่น แต่มันแฝงความน่ากลัวในเรื่องความลับที่อักษรซ่อนไว้
ผมกลัวนะครับ :sad4:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เทียนเริ่มเยอะแล้วนะ เหอๆๆ แต่ตอนที่เทียนเรียกอักษรนี่เราก็ไม่ทันรู้ตัวนะ
พออักษรบอกแล้วก็เออ ใช่ว่ะ ก็เลยเกิดอาการเขินเป็นเพื่อนษรเลยยย 55
แต่ตอนนี้ที่น่ารักที่สุดก็คือน้องธูปปปปปปปป อ๊ากกกกก รักน้องธูปอ่ะ เรารักเด็ก ><~
ปล.ก็ดราม่าอักษรอ่ะ ท่าทางไม่น่าไว้ใจเลยจะมีไรป่ะเนี่ย *ระแวง*
-
อักษรความลับเยอะจัง :really2:
-
ใกล้แล้ว..ใกล้รักกันแล้ว :impress2: หรือว่า
ใกล้ได้กินมาม่าเกาหลีแล้วจ๊ะ o18
ตอนนี้เหมือนความรักของทั้งคู่จะงวดขึ้นเรื่อยๆ
มีผีเสื้อพันธุ์กินเนื้อมาอยู่ในตัวทั้งคู่ (ช่างน่ากลัวเนาะ อิอิ)
ทำเอาคนอ่านเสียวกระเพาะและลำไส้ไปด้วย ฮ่าๆ
แต่ก็ยังมีจุดให้สะดุดใจอยู่เป็นระยะ
อักษร... ทำไมต้องเตรียมลาออก ทำไมเหนื่อยง่าย เนาะ
-
คู่นี้น่ารักจริงอะไรจริง >///<
-
โฮะโฮะๆๆๆๆๆ
ตอนนี้กลายเป็นเทียนที่เข้าหาษรแล้ว
เริ่มกลับขั้วทีละนิดๆๆ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
แต่สงสัยมากกกกกก
ที่อักษรบอกว่าเหนื่อยน่ะ
แถมยังเหนื่อยง่ายด้วย
อักษรร่างกายไม่แข็งแรงหรือไม่สบายรึป่าวอ่ะคุณโอ
-
เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ
ชอบจัง
:o8:
-
อยู่อย่างนี้นานๆนะเธอ~~~
อิอิ :กอด1:
-
นี่มัน นิยาย ผู้ดีชัดๆ อ่านแล้ว มันรู้สึกดี
ต้องมีสมาธิในการอ่าน นิยาย หรือ หนังสือเรียน 555
ชอบที่ อักษร กับ เทียนไข คุยกัน มันโครตสุภาพ
คุยกันเพราะดี พี่โอ สุดยอด o13 o13
-
เวลาอ่านเรื่องของคุณโอทีไรต้องอ่านช้าๆ ค่อยๆอ่านทีละตัวกลัวจบ ไม่อยากเห็นตัวแดงๆ TBC เลย
ยิ่งอ่านยิ่งรักเทียนไข
อักษรได้ใจเทียนแล้วอย่าทิ้งกันน๊า
Happy Birthday ย้อนหลังนะคะ :L1:
-
อักษรมีปัญหาสุขภาพหรือเปล่า
ดูเหนื่อยง่ายยังไงไม่รู้
ยิ่งวันเทียนยิ่งสนใจอักษรมากขึ้น
น่ารักจริง ๆ คู่นี้
-
เทียนเริ่มสนใจษรแล้วอ่ะดิ๊ อิอิ คู่นี้น่ารักอะๆๆ ชอบๆๆๆ
-
อ๊ากกก
อักษรกับเทียนไขน่ารักแบบไม่ไหวจะเคลียร์ :-[
-
เห้อ เห้อ น่าร๊ากกกกกก
รอ รอ รอ
-
ตอนนี้ดูอักษรเป็นคนลึกลับชอบกล เหมือนมีไรปิดบังอยู่ :m28:
ปล. คูณโอ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
น่ารัก น่ารักมาก น่ารักมากถึงมากที่สุด
-
บรรยากาศของน้องอักษรดูหม่นๆแปลกๆ
แต่ก็ยังคงสดใสร่าเริงให้อีกฝ่ายเห็นเสมอ
เทียนเองก็รับอักษรเข้ามาในใจแล้วสิ
แต่ก็ยังหาเหตุผลให้อาการของตัวเองไม่ได้
ชอบน้องธูปจังเลย น้องน่ารักได้อีกอ่ะ :กอด1:
ยิ่งตอนเถียงกับอักษรแล้วยิ่งน่ารักไปใหญ่เลย
เด็กๆก็ควรจะมีรอยยิ้มและร่าเริงอย่างนี้แหละ
แอบหน่วงใจกับเรื่องของอักษรจังเลย
เหมือนมีปริศนาอยู่เยอะแยะไปหมด :serius2:
รอให้คนเขียนมาไขข้อสงสัยนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล. HBD ย้อนหลัง ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรงค่ะ
-
ชอบตอนเทียนเอาคืนแหย่อักษร
ด้วยกัน ด้วยกัน ด้วยกัน ด้วยกัน ด้วยกัน ด้วยกัน ด้วยกัน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
ว่าแต่ วัวฮะ จบไม่เศร้าแน่นะฮะ ถ้าเศร้าจะเลิกอ่านเดี๋ยวนี้เลย แง กัว
-
อ่านแล้วลงไปเขินอยู่บนเตียง 555555
-
คู่นี้น่ารักวันน่ารักคืนน้า555
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังเยอะๆค่า รอตอนต่อไปนะคะ พี่โอสู้ๆ
-
นึกภาพตามที่เทียนมโนว่าอักษรทำมือรูปหัวใจ :impress2:
ลาล่าจะเป็นเลขานุการคนต่อไป > <
คนอ่านก็รู้สึกเหมือนมีผีเสื้อกินเนื้อบินอยู่ในท้องเหมือนกันค่ะ
ไม่ได้เข้ามานาน คิดถึงพี่โอ คิดถึงรักร้าย
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังด้วยนะคะ :L2:
-
อ๊ายยยยยยยยยย หลงรักอักษรค่ะ
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
เห็นเรียบร้อยอย่างนี้ แต่แอบร้ายนะคะเนี่ย
ต่อไวๆนะคะพี่โอ ชอบๆๆๆๆๆๆๆ
-
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยว่าอักษรตอนนี้น่ารักมากกกกกกกก =////= ทุกทีก็น่ารักนะ แต่คราวนี้น่ารักกว่าที่เคย...
(ที่จริงมีเวลาจะอ่านนานแล้วค่ะ แต่ไม่อยากอ่านตอนรีบ ๆ เรื่องนี้อยากนั่งอ่านแบบชิล ๆ มีเวลาเยอะ ๆ มากกว่า <<อะไรของหล่อน!)
ตอนที่เทียนเอากล้องมารัวชัดเตอร์นั้นมันก๊าวมาก!!
สำหรับเราเอง คิดว่าเทียนซึ่งเป็นคนพูดไม่เก่งแต่ชอบการถ่ายรูปมากอย่างนั้น การที่จะหยิบกล้องมายิงสาดใส่ใครสักคนจนฟิล์มหมดม้วนมันแสดงถึงความชอบเข้าขั้นคลั่งแล้ว(แต่เทียนอาจจะไม่รู้ตัว..หรือเราอาจจะคิดไปเอง...555) แต่นั่นแหละ มันเป็นอะไรที่ทำให้อยากทำหน้าเกรียน ๆ แล้วพึมพำใส่อีตาเทียนไข ว่า "หลงอักษรเข้าแล้วล่ะสิ!!" //ผิดนะ XD
ตอนอักษรดีใจที่เทียนเรียกชื่อตัวเองครั้งแรก...เราโดนแดมเมจไปเต็ม ๆ เลยค่ะ
โดนผีเสื้อกินเนื้อรุมกินกันเข้าไป...คนอ่านก็โดนไปด้วยเหมือนกัน จะไม่เหลือเครื่องในแล้วเนี่ย! มัวแต่อร๊างอยู่ 5555
ตอนบอก "ไม่ได้พาไป" แต่ "ไปด้วยกัน" ก็รู้สึกว่าเป็นอะไรที่น่ารักมาก คำต่างกันนิดเดียว แต่ให้ความรู้สึกอบอุ่นใจต่างกันเยอะ มีมุมน่ารักกับเค้าเยอะเหมือนกันนะเทียนไข =///=
อีกนิด(ชักยาว) อักษรเข้ากับเด็กได้ดีจริง ๆ ถึงจะไปยืนเถียงแย่งพี่ชายเค้ากับคุณน้องก็เถอะ โถ ๆ น่ารักเวอร์ ๆ!!
สุดท้าย...เราได้กลิ่นมาม่าหน่อย ๆ หรือคิดไปเองกันนะ...แต่เวลาอ่านนิยายเราไม่ค่อยเดาค่ะ ชอบปล่อยตัวปล่อยใจไปเรื่อย ๆ ตามแต่คนเขียนจะพาไปเพราะรู้สึกว่ามันเพลินกว่า เพราะงั้นจะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ :D
-
ชอบ..."ด้วยกัน ด้วยกัน ด้วยกัน ด้วยกัน ด้วยกัน..."
น่ารักชิบ มีคนเคยเล่นแบบนี้กะเราด้วยอะ นึกถึงอดีต
ส่วน...ผีเสื้อพันธ์กินเนื้อ --- ลึกซึ้งไปนิดไม่อิน *-*
ท้ายสุด Happy Birthday ย้อนหลังคัฟ
มีความสุขมากๆๆๆๆๆ
-
เจ๊ว่า มันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ o18 นู๋อักษรเลยลาออกอ่ะ
แต่ว่านะ เทียนเนี่ยแสดงออกว่ารัก อักษรของเจ๊ขึ้นทุกวัน ทุกวันโน๊ะ :-[
P.S. ความรักของเจ๊ก็ไม่แพ้อักษรหรอก :laugh: HBD ย้อนหลังจร้า. รัก ><"
-
ความน่ารักเพิ่มขึ้นตลอดเลย :o8:
-
็HBD ย้อนหลังนะคะ รักษาสุขภาพด้วยน้า
รอนิยายอุ่นๆตอนต่อไปค่ะ <3
-
ตอนนี้เทียนกับก้านธูปน่ารักมากเลยค่ะ กรี๊ดดด
-
น่ารักมากกกกกก :D
-
น่ารัก <3
-
ชอบทุกการกระทำและคำพูดของเรื่องนี้
ทุกอย่างมันเรื่อยๆ แต่ไม่น่าเบื่อ
อ่านแล้วลื่นไหลดีจัง
-
คู่นี้น่ารักขึ้นทุกวัน :-[
:กอด1:
-
เขินจังเลย :-[
-
หลงรักอักษรอย่างไม่รู้ตัว
ทำไมเป็นคนน่ารักแบบนี้เนี่ย ไม่สงสัยเลยที่เทียนจะเริ่มรักอักษรน่ะ
-
รออยู่นะครับ
-
น่ารักไปไหนนนนนนนนนน♥♥
-
เทียนเริ่มหวั่นไหวแล้ว อย่าดราม่าน้าสงสารเทียน
-
มาอัพต่อเร็ว ๆ ท่านโอที่น่ารัก.....
อีกเรื่อง แฟนผมเป็นโอตาคุ...มาอัพต่อให้อ่านด้วยเหมือนกัน...
และถ้ายังมีกำลังเหลือที่จะแต่ง
เอาลาล่ามาคู่กะดาวเสาร์ให้หน่อย..แบบจิตอ่ะ..ชอบพวกเงียบ...และเหมือนตัวเองร้ายมาก ๆ
จับมาคู่กะคนที่ออกจะซื่อสุด ๆ แบบลาล่านี่ล่ะช๊อบชอบ.... :call: :pig4:
-
มาซะทีสิค้าบคุณพี่ๆๆ :z3: :z3: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ขอโทดคร้าบที่หายไปนานนนน
เปิดเทอมแล้วไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาอ่านเลยยย
อยากบอกว่าเทียนไขนายจะใจอ่อนแล้วใช่ม่ะหล่ะ
อักษรนายก็น่ารักมากกกก
แต่... น้องธูปน่ารักที่สุด 55
อยากบอกโอละไมว่า เธอทำให้เรายิ้มตลอดเลย :))
ปล.เรารอตอนต่อไปอยู่น่ะ
-
8th Day : Reasons for..
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีในความมืดมิด..
..ได้ยินเสียงบางอย่างจากด้านนอก..มันทำให้ผมรู้สึกไม่สู้ดีเอาซะเลย..
หลังจากตั้งสติได้ก็ยันกายลุกขึ้นมานั่งดีๆ ผมใช้เวลาไม่นานในการควานหาปุ่มเปิดโคมไฟที่หัวเตียง..หรี่ตาลงมองนาฬิกาบนผนังห้อง..มันเพิ่งบอกเวลายังไม่ตีสี่ดี..ยังไม่ใช่เวลาที่ยายจะตื่น..และนั่นทำให้ผมสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นในบรรดาเสียงแห่งความกระวนกระวายเหล่านั้น..
...และรู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากล..
ผมกลับเลือกที่จะนั่งอยู่ที่เดิม..เพื่อรอให้ประตูห้องเปิดออกด้วยเหตุอะไรบางอย่าง
...แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้น...
“.......”
ได้ยินเสียงพูดอะไรบางอย่างที่ผมฟังไม่ออกนัก แต่เท่าที่รู้คือนั่นเป็นเสียงยาย
ตามมาด้วยเสียงลากเก้าอี้เพียงแปปเดียว แต่กระแสความตื่นตระหนกอย่างน่าใจหายก็แทรกซึมผ่านมาทุกรูรั่วของห้อง
ผมลุกขึ้นยืนในไม่กี่วินาทีถัดมา เพื่อลากตัวเองที่ยังมีสติไม่เต็มนักเดินไปที่ประตู ทันทีที่ผลักมันออกก็ต้องยกมือปิดตาด้วยแสงไฟจ้าฉับพลัน..มันทำให้รู้สึกมึนตึงไปวูบหนึ่ง
แล้วเสียงยายจะดังขึ้นในเวลาต่อมา..
“ยายทำให้ตื่นเหรอเทียน?”
การกระพริบตาปริบๆทำให้แก้วตาปรับแสงได้เร็วขึ้น ผมเห็นยายนั่งอยู่ตรงนั้น..บนเก้าอี้ข้างโต๊ะกินข้าว..ด้วยใบหน้าอิดโรยกว่าตอนก่อนที่ผมจะเข้านอน หรือบางทีผมอาจจะคิดไปเอง..ผู้หญิงตอนตื่นนอนทุกคนคงหน้าตาแบบนี้กันทั้งนั้น..เพียงแต่ผมไม่เคยเห็นใบหน้าแบบนี้จากยาย..มันก็เท่านั้นเอง..
..มีบางอย่างแปลกไป..
ไม่ใช่รอยยิ้มที่มอบให้ผมแบบนั้น เพียงแต่อะไรบางอย่างทำให้ผมต้องถามไปว่า
“มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“เปล่า..เปล่าหรอกจ้ะ" ยายตอบผมทั้งรอยยิ้ม "ไปนอนต่อเถอะไป เราเพิ่งได้นอนเองนี่...”
“ยาย...”
พอเห็นผมเดินเข้าไปใกล้ ยายก็ก้มหน้าไม่ได้พูดอะไร
ผมเดินเข้าไปจนถึงโต๊ะกินข้าว เพื่อคุกเข่านั่งเงยหน้ามองอีกฝ่าย..ท่านตัวเล็กลง..หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะผมตัวโตขึ้นจากในอดีตมาก มือบอบบางที่ผมประคองมันขึ้นมาเลยดูจะแตกหักลงไปได้แบบนี้..
“ยายครับ..”
..สิ้นคำทำนบน้ำตาก็ทะลักออกมาทันที..
ยายไม่ได้ร้องไห้สะอื้นเสียงดังหรือโวยวายอะไร ดวงตาพร่ามัวของแกแค่มีน้ำใสๆรินไหลออกมา..ตอนที่เลื่อนมือมาลูบแก้มผมช้าๆด้วยมือสั่นเทาคู่นั้น
“บางที...ยายก็ลืมไปเหมือนกันว่าเทียนของยายโตขนาดนี้แล้ว...”
ผมไม่ได้พูดอะไร..คิดว่ายังไม่มีความจำเป็นที่ต้องพูดอะไรขัดยายออกไปในตอนนี้..
“ยายยังจำวันที่เทียนเกิดมาวันแรกได้อยู่เลย..เทียนตัวเล็กแค่นี้เอง...” ท่านยกสองมือขึ้นมาประคองอากาศ..คล้ายกับว่ากำลังย้อนภาพไปไกล "น้ำหนักแค่3กิโลกว่าๆ..ผมยังมีแค่กระจุกเดียวด้วยซ้ำ....เวลาผ่านไปแปปเดียวก็ตัวโตขนาดนี้แล้ว..แถมยังกางปีกบินได้เองแล้วด้วย...”
..เวลาแบบนี้คนปกติต้องพูดอะไรกัน..
ผมนึกไม่ออก ไม่มีแรงแม้แต่จะนึก
ความจริงมันก็สรุปได้เพียงประเด็นเดียว..เพียงอย่างเดียวที่จะทำให้ยายที่เข้มแข็งของผมดูอ่อนแอขนาดนี้ได้ เรื่องนั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมีจุกออยู่ที่คอ...แต่ก็ต้องพูดออกไป..
“เรื่อง 'แม่' ใช่มั้ยครับ..?”
ยายขยับปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง ก่อนจะพยักหน้า
“...มีอะไรเกิดขึ้นอีกงั้นเหรอ...”
แรกทีเดียวผมคิดว่าอีกฝ่ายจะแกล้งเฉไฉไปเรื่อย..แต่ยายกลับเลื่อนมือมาแตะไหล่ผมไว้
มันทำให้ผมรู้ว่านี่ไม่ใช่อาการรำพึงรำพันเหมือนทุกที ที่นานๆครั้งยายจะลุกขึ้นมาจากเตียงด้วยอาการกระสับกระส่าย และร้องไห้โดยไม่ให้ผมกับก้านธูปเห็น
“ฟังแล้วตั้งสติไว้นะเทียน"
คู่สนทนาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กลับมาเป็นยายที่เข้มแข็งสุดๆของผมคนเดิม..แต่นั่นหมายถึงเมื่อครู่ยายรับโทรศัพท์สายสำคัญสุดๆ แหงล่ะ..ถ้าไม่สำคัญจริงใครจะโทรมาในเวลาแบบนี้กันเล่า...
“..ชาร์ล็อตหนีออกจากโรงพยาบาล...เมื่อครู่นี้เอง..”
----------
..กลิ่นอับของชั้นหนังสือไม้เก่าๆ..ทำให้รู้สึกผ่อนคลายกว่าที่คิด..
..อย่างน้อยก็ดีกว่าจมปลักอยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้ว่าจะเกิดเหตุไม่พึงประสงค์ได้เมื่อไหร่..
ผมกำลังพลิกหน้ากระดาษเพื่อไล่สายตาอ่านนิตยสารปักษ์หลังประจำเดือนธันวาคม มีข่าวที่ค่อนข้างหน้าตื่นตากับการรวมตัวกันของช่างกล้องแนวหน้าVsสาวเซ็กซี่รวม30กว่าชีวิตในอัลบั้มบุกป่า..ซึ่งผมขออนุญาตตีความว่าเป็น 'ปลุกใจเสือป่า' อย่างไรก็ดี..การได้อยู่ท่ามกลางสาวเซ็กซี่พวกนั้นก็เป็นความฝันของผู้ชายเกือบทุกคนอยู่แล้ว..แต่ผมก็ไม่ได้อิจฉาอะไรหรอกนะครับ
“FHM...?”
ใครสักคนวางหนังสืออีกเล่มหนึ่งตรงหน้าผม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงตื่นตาตื่นใจ
“นี่คุณอ่านนิตยสารอะไรแบบนี้ด้วยเหรอครับเนี่ย?”
ผมไม่ต้องเสียเวลาเดาหรอกว่าใครเป็นคนทักขึ้นมา..แล้วก็ไม่ได้เงยหน้าด้วยซ้ำ
“...มันเป็นศิลปะอย่างหนึ่งน่ะ"
เขายิ้ม "ผมไม่เถียงเรื่องนั้นหรอก"
“อือหึ..”
“วันนี้คุณมาสาย...”
“เมื่อเช้ามีเรื่องนิดหน่อย"
ผมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาเพียงวูบเดียวแล้วหลุบลง การโพล่งขึ้นไปเหมือนเตรียมคำตอบมาแล้วแบบนั้นช่างดู..ไม่เข้าท่าเอาซะเลย แถมยังให้ความรู้สึกมีพิรุธชะมัด..และผมไม่ชอบมัน
“..น้องก้านธูปไม่สบายเหรอครับ?”
“เปล่า แข็งแรงดี"
“งั้นก็..คงเป็น 'เรื่องอื่น' ..."
เสียงนั้นลดลงคล้ายกับว่าคู่สนทนาพูดไม่ออก นั่นทำให้ผมต้องหันควับกลับมามองเขาอีกครั้ง
อักษรยังคงมีรอยยิ้มบางๆทาบอยู่บนหน้า..เพียงแต่ดวงตาใสแจ๋วคล้ายเด็กทารกนั่นกลับก้มลงมองหน้าปกหนังสือในมือโดยที่ไม่สนว่าผมจะมองเขาอยู่หรือเปล่า เขาไม่ได้พูดอะไร..และไม่มีท่าทีว่าจะพูดอะไรเร็วๆนี้ด้วย...
...มันทำให้ผมรู้...
.......ความรู้สึกอะไรบางอย่าง...เจ็บแปลบอยู่ในอก...
“คุณคิดไปถึงไหนกันน่ะ?”
ผมถามเขา..ด้วยน้ำเสียงที่ออกอารมณ์ฉุนเฉียวไปโดยไม่ตั้งใจ
“ครับ?”
“ผมถามว่าคุณคิดไปถึงไหน?”
“เปล่านี่ครับ" เขาเอียงหน้า "ผมจะคิดอะไรได้"
“อักษร"
“...ได้โปรด อย่าเพิ่งเรียกชื่อผมตอนนี้"
ผมถอนหายใจ..แต่ยังไม่ละสายตาไปจากคนตรงหน้า ความรู้สึกผิดบ้าๆเกาะกุมอยู่ที่หัวใจ..จากการที่เห็นเขาแสดง 'สีหน้า' ฝืนๆออกมาจนผมจับสังเกตได้ นี่เป็นความผิดของผมเหรอ? ความผิดที่ทำให้อีกฝ่ายคิดมากไปเองแบบนี้?
..อักษรไม่ใช่คนโง่..แต่ต่อให้เขาฉลาดขนาดไหนก็คงนึกถึงเรื่องอื่นไปไม่ได้..
....และสิ่งที่ผมทำมาตลอดไม่ใช่เครื่องพิสูจน์อะไรเลย...
"......ผมไม่ได้ไปไหน ไม่ใช่เรื่องผู้หญิง"
..เขาไม่พูดอะไร..
“เลิกคิดได้แล้ว"
“ผมไม่ได้คิดอะไรเลยนี่" เขาเถียงควับ "ผมบอกคุณแล้วว่าผมห้ามเรื่องนั้นไม่ได้"
..อยากจะบ้าตาย.. “ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้ไปกับผู้หญิง"
“คุณจะไปกับใครผมไม่ได้ว่าอะไรนี่...”
“อักษร"
ผมปิดนิตยสารที่กางอยู่ตรงหน้าดัง 'ปับ!'
“มองตาผม"
เขาลังเล..ก่อนจะค่อยๆช้อนดวงตาคู่นั้นเงยขึ้นมามองตามคำสั่ง ยอมรับว่าเล่นเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะจากสายตาแน่วแน่และท่าทางกึ่งเขินอายกึ่งอาจกล้าแบบนั้น..แต่ผมก็ควบคุมมันได้ไม่เลว...
เราสองคนสบตากันอยู่นาน..นานโดยที่ผมรู้ว่าผมไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร ถ้าหากว่าอักษรเป็นคนที่ 'รู้จัก' ผมดีที่สุด..ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆแค่นี้ต้องอธิบายได้แล้ว ผมเป็นเพลย์บอย..ใช่ ผมเป็น และถึงผมจะเจ้าชู้แต่ก็ห่างไกลจากคำว่า 'กะล่อน' มามากโข ผมไม่มานั่งเสียเวลาโกหกใครต่อใครเพื่ออะไรแบบนี้หรอก เพราะฉะนั้นเขาต้องเข้าใจ...ใช่ ต้องเข้าใจ..
“เทียนครับ"
เจ้าของร่างผอมบางนี่เป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
“ครับ?”
“......คุณเคย...ฆ่าคนด้วยสายตามั้ย?”
ผมกระพริบตา เลิกคิ้วไม่เข้าใจ..แต่เขากลับหน้าแดง
“...รับรองได้ว่าผมไม่เขียนไดอิ้งเมสเซสหรอก"
ผมจนปัญญาจะโต้ตอบเรื่องอะไรแบบนี้จริงๆให้ตายสิ!
หลังจากโดนหยอดในจังหวะที่โคตรจะ...โคตรจะ...เค้าเรียกว่าอะไรนะ บ้าจริง..สมองผมรวนแบบนี้เพราะอะไรกันวะเนี่ย..สิ่งแรกที่ผมทำคือการหลบตาเขาแล้วตั้งสติ ความรู้สึกร้อนผะผ่าวบนใบหน้าแบบนี้มันไม่ใช่ตัวผมเอาซะเลย..แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรมาก ซ้ำยังทำให้เลือดลมสูบฉีดดีใช้ได้...
....แต่นั่นดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ประเด็น
ผมกระแอมกระไอขัดจังหวะสายตาหวานเยิ้มแบบนั้น เขาเลยรีบปรบมือแปะอย่างรู้ตัว
“โรงเรียนเรามีหนังสือเยอะดีนะครับ ขนาดอะไรที่แบบ...18+ขนาดนี้ยังมีเลย อ๊ะ! บรรณารักษ์ไม่ได้เช็คบัตรประชาชนใช่มั้ยครับ? แต่ถ้าเช็คจริงๆเนี่ยไม่รู้จะเอามาวางทำไมเนอะ ในเมื่อน้อยคนในโรงเรียนจะอ่านได้” เขายิ้มจนตาหยี "แน่ะ! เทียนเองก็เป็นผู้ชายธรรมดาเหมือนกันนี่นา...”
“...ผมไม่ได้...หยิบมาเพื่อดูสาวๆ"
“เอ๋?”
แทนคำตอบ ผมเลื่อนหน้ากลางของนิตยสารให้เขาดู
“ประกวดภาพถ่าย? โหยยย!! ไม่นึกเลยนะเนี่ยว่าจะมีของแบบนี้อยู่ในหนังสือประเภทนี้ด้วย! แต่ที่จริงผมก็ไม่ค่อยสนใจหยิบมันขึ้นมาอ่านเท่าไหร่หรอกครับ...นี่เป็นการ 'หางาน' ของคุณเลย ดูถูกไม่ได้จริงๆ...”
ผมขยับยิ้ม บทพล่ามของอักษร อัครมณฑามีอยู่เพียงสาเหตุเดียว..คือการชักแม่น้ำทั้งห้าลงมาเพื่อสรุปความอะไรสักอย่างที่ถึงแม้จะไม่อยากฟัง..แต่ก็อดจะฟังไม่ได้...
กลีบปากบางสีโอรสนั้นขยับขึ้นลงเป็นจังหวะเดียวกับเสียงที่เปล่งออกมาด้วยความมั่นใจ น่ามองไปจนถึงดวงตาใสแจ๋วเหมือนเด็กทารกที่จ้องตรงมาข้างหน้าโดยไม่บิดเบือน อักษรเป็นนักพูดที่ดีพอๆกับนักฟัง นั่นเป็นความสามารถพิเศษที่ค่อนข้างจะน่าประทับใจและไม่ใช่ว่าใครจะทำก็ได้ มันเป็นข้อยืนยันว่ากว่าเขาจะมา 'ยืน' อยู่ตรงจุดนี้นั้นไม่ง่ายเลย..
......ยืนอยู่ 'ตรงนี้' ก็เช่นกัน...
“เทียนครับ?”
ผมเลิกคิ้ว "ครับ?”
อักษรหลุบตาลงต่ำพร้อมแก้มแดงระเรื่อขึ้นนิดๆ
“มองขนาดนั้นผมก็เขินเป็นนะครับ"
“อ้าว" ผมยิ้ม "เขินด้วยเหรอ?”
“ใช่สิครับ! คนนะไม่ใช่พระอิฐพระปูน!”
“เหมือนจะเคยมีคนสอนผมว่าเวลาคู่สนทนาพูดอะไรอยู่ให้มองเหมือนตั้งใจฟังนะ....”
“..นั่นมันยกเว้นกรณีที่สนทนากับคนที่แอบชอบคุณอยู่ครับ" เขาเถียงทั้งรอยยิ้มอายๆ ก่อนจะยกมือมาทุบป๊อก "อ๊ะ แต่กรณีผมไม่เรียกว่า 'แอบ' แล้วล่ะฮะ ต้องเรียกว่ากำลังพยายาม 'เรียกร้องความสนใจ' อยู่”
“ได้ไปหมดแล้วล่ะ..”
“ว่าไงนะครับ?”
“เปล่า ไม่มีอะไรนี่"
อักษรหลิ่วตาเจ้าเล่ห์ "...แต่ผมบังเอิญได้ยินน่ะ”
..แล้วถามทำไมฟะ..
ผมหลบตาด้วยความรู้สึกอยากยิ้มจนต้องกระแอมกระไอออกมาขัดจังหวะ แล้วดันนิตยสารฉบับเดิมลงไปในตะกร้าหนังสืออ่านแล้วก่อนจะลุกขึ้นยืน แน่นอนว่าเขาลุกขึ้นตามทันทีโดยไม่รีรอให้ผมสั่งหรืออะไร นี่เป็นหนึ่งในข้อดีของสุนัข..เอ้ย คนอย่างอดีตเลขานุการคนเก่งที่รู้ดีไปซะทุกเรื่อง..
..ซึ่งคนทั่วไปอาจจะหมั่นไส้ แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบตรงจุดนั้นหรอกนะ...
เราเดินออกมากันหน้าหอสมุด ไม่ได้กลิ่นของชั้นหนังสือไม้เก่าๆอีกต่อไปแล้ว..แต่ความว้าวุ่นที่สะสมมาตลอดวันก็ไม่ได้กลับเข้ามาเหมือนก่อนหน้านี้..ช่วงเช้ามืดกับเรื่องแย่ๆเดิมๆที่หนีไม่พ้นสักทีมันก็ยังวนเวียนอยู่ เพียงแต่ผมไม่ทันคิดถึง..
ผมรู้สาเหตุ..แต่คิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องอธิบาย..
“จะไปไหนน่ะครับ?”
ในที่สุดเขาก็ถามขึ้นมาจนได้..ผมชนะ
“ชมรม..ผมล้างรูปทิ้งไว้น่ะ"
“เอ๋! ล้างรูปเหรอครับ!” เขาทำตาลุกวาว "ผมดูได้รึเปล่า?”
“ได้สิ ไม่งั้นจะพาไปทำไม"
“ตื่นเต้นจัง..”
“เว่อร์ไป"
“คุณไม่เข้าใจหรอก”
“ครับๆ คนอย่างผมจะไปเข้าใจอะไรล่ะ"
ผมพูดตัดพ้อด้วยรอยยิ้มที่เบือนออกมาไม่ยอมให้เขาเห็น ก่อนจะเลี้ยวเข้ามาในตึกตรงหน้าบันได เวลาพักกลางวันอย่างนี้ไม่ได้มีคนอยู่ตามตึกอาคารเรียนมากนัก ส่วนใหญ่จะไปสิงสนามฟุตบอล โรงอาหาร ร้านสหกรณ์ หรือห้องสมุดกันซะมากกว่า
แต่เขากลับเรียกไว้ก่อน "เทียน"
“หืม?”
อักษรกระตุกแขนเสื้อผม แล้วดึงจนเกือบลากไปที่หน้าลิฟท์
แรกทีเดียวผมคิดจะเล่นเกมเหมือนที่เล่นเมื่อครู่ แต่ความฉงนสงสัยจนเก็บไว้ไม่ได้แบบนี้ทำให้ผมต้องยอมแพ้
“ทำอะไรน่ะ?”
เขาไหวไหล่ “ขึ้นลิฟท์ไง"
“แต่แค่3ชั้น....”
“เอาน่า" อีกฝ่ายยืดอกยิ้มหวาน "ผมมีสิทธิพิเศษ"
ผมขมวดคิ้วให้เขา อยากจะถามออกไปเหลือเกินว่าอะไรยังไง..แต่ก็นั่นแหละ เขาชนะตรงที่เขาไม่ได้อธิบายเพิ่มเติม และประตูลิฟท์ก็เปิดออกก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ
ตอนที่ประตูลิฟท์ปิดลงหลังจากที่เราสองคนเดินเข้าไปด้วยกัน มันก็ทำให้ผมรับรู้ถึงความเป็นส่วนตัวที่กล่องเล็กๆแคบๆอย่างนี้กั้นให้..และถ้าจำไม่ผิด..ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราได้อยู่ด้วยกันสองคนโดยไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมา ระหว่างที่ผมได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้แผ่นกั้นอลูมิเนียมนี้เปิดออกเจอหน้าอาจารย์ระหว่างทางเลย..
ผมมองเลขที่อยู่ด้านบนของประตู
...นี่เป็นครั้งแรกที่ผมอยากให้มันหยุดนิ่ง..ไม่เปลี่ยนไปไหน...
ระยะห่างประมาณไม่เกิน1ศอกทั้งๆที่มีที่ว่างเหลืออยู่ในกล่องนี้ค่อนข้างเยอะมันสร้างความตื่นเต้นให้ไม่น้อยทีเดียว อากาศเหมือนจะหายไปหมด...จนผมไม่มีแรงเหลือจะพูด ได้แต่ตระหนักความจริงว่าไอ้ความรู้สึกบ้าๆที่ว่านี่มันสาหัสกว่าที่คิด..
....แต่อาการปั่นป่วนเช่นนี้ก็จบลงเร็วพอๆกับการกระพริบตา..
ประตูลิฟท์เปิดออกอีกครั้งในไม่ถึงอึดใจ ผมก้าวขาออกไปด้านหน้าแล้วก็ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายก้าวออกมาพร้อมกัน เราเงยหน้ามองกัน..แล้วพลันรีบหลบตาโดยอัตโนมัติ เอาละ สิ่งแรกที่ผมทำต่อจากนี้คือการถอยกลับไปแล้วพยักเพยิดให้เขาออกไปก่อน ไม่ใช่เรื่องที่ต้องมานั่งคิดว่าเมื่อครู่เราสองคนรู้สึกแบบเดียวกันหรือ...อะไรก็ช่างมันเถอะ..
ถ้าผมมองไม่ผิดคือเห็นไหล่เปราะบางคลายลงเล็กน้อยหลังจากที่เราสองคนออกจากลิฟท์ นั่นอาจจะมีนัยอะไรบางอย่าง..แต่ผมไม่อยากด่วนสรุปด้วยการคิดไปเอง..
อักษรคงรู้ถึงบรรยากาศแปลกๆที่ความเงียบเป็นตัวจุดชนวนมันขึ้นมา..ในที่สุดเขาก็พูดขึ้น
“ปกติแล้วคุณล้างรูปที่ชมรมตลอดเลยรึเปล่าครับ?”
“เปล่า"
..บ้าจริง..ผมน่าจะเอ่ยประโยคยาวกว่านี้อีกหน่อย..
ผมเกลียดที่ตัวเองคิดแบบนั้น แต่ให้ตายสิ..มันเป็นความจริงที่ว่าผมไม่ได้เป็นนักพูดหรือนักฟังที่ดีเลย
คู่สนทนายิ้ม และหยุดเดินเมื่อเราเดินมาจนถึงหน้าประตู
“ผมศึกษามาพอสมควรครับว่าการล้างรูปเองต้องทำยังไงบ้าง...เห็นว่าต้องใช้ห้องมืดที่ไม่มีแสงด้วยใช่มั้ยครับ? ผมเลยงงมาตลอดเลยว่ามันจะทำอะไรในห้องมืดแบบนั้นได้ก็เลย...”
“ก็...ไม่เชิงหรอก"
..เอาล่ะ ผมว่าผมต้องฝึกพูดยาวๆในเรื่องที่ผมถนัดบ้างแล้ว..ก็อีกฝ่ายอุตส่าห์ยิงมาให้ขนาดนี้แล้วนี่หว่า..
“ที่จริงสมัยนี้ก็ไม่ได้มีความจำเป็นต้องใช้ห้องมืดหรืออะไรแล้วล่ะเพราะ..เอ่อ..เทคโนโลยีมันก้าวไปไกลแล้ว เพราะมันมีแทงค์รุ่นใหม่ๆเยอะแยะเพียงแต่ผมยังไม่มีปัญญาซื้อรุ่นใหม่มาใช้ที่บ้านน่ะ อย่างที่เห็น..” ผมเดินนำเข้ามาในห้องชมรม..ซึ่งไม่มีใครคนอื่นใช้หรอกครับนอกจากตัวผมเอง "ห้องนี้ไม่ได้มืดอะไรมากเลย และโรงเรียนเองก็มีงบประมาณมากพอที่จะอำนวยเรื่องอย่างนั้น ผมเลยถนัดทำที่นี่มากกว่า...”
“ครับ ผมเห็น"
“อะไรนะ?”
เขายิ้ม ไม่ได้ตอบคำถามนั้น
ผมถอนหายใจ..พอจะเดาได้อยู่บ้างไม่มากก็น้อย.. "อย่าบอกนะว่าห้องส่วนตัวของคุณอยู่ตรงข้ามหน้าต่างบานนี้ไป...?”
“เยื้องขึ้นไปหน่อยครับ เห็นหมดเลย..อีกอย่าง...นั่นไม่ใช่ห้องส่วนตัวของผมสักหน่อย"
“ทุกฝีก้าวเลยนะ...”
อีกฝ่ายยืดอก “ไม่มีพลาดแน่นอน!”
..นั่นมันเป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจขนาดนั้นเลยหรือ?...
ผมมุดหัวลอดใต้เส้นเชือกที่ขึงไว้ตากแห้ง..ถึงแม้มันไม่ได้ขึงต่ำมากนักแต่ความเก้งก้างของร่างกายก็ทำให้มันดูงุ่มง่ามเล็กน้อย แต่ผมชินแล้วล่ะ..เพราะถ้าติดสูงกว่านี้อาจารย์เปียที่เป็นคนตัวเล็กมากจะเอื้อมไม่ถึงกันพอดี
อักษรไม่ได้เดินตามมา เขากำลังเพลิดเพลินกับการพิจมองหยดน้ำยาเคมีที่อยู่บนแผ่นฟิล์มสีเข้ม ก่อนจะร้องทัก
“เฮ้ นี่ผมนี่นา"
..อุ๊บส์..ลืมไปว่ามีจากกล้องตัวนั้นด้วย..
ผมสะดุ้งเล็กน้อย แต่มันคงสายเกินไปที่จะแก้ตัว..เมื่อสายตาของอีกฝ่ายจ้องฟิล์มม้วนที่ผมกดชัตเตอร์รัวเมื่อวันก่อนเอาไว้ และนึกโทษตัวเองแทบเป็นแทบตายที่ไม่เก็บ 'หลักฐาน' พวกนั้นให้เรียบร้อย “อ่า..ใช่..."
“ถ้าคิดจะแบลคเมล์ผมด้วยภาพถ่ายตอนหลับล่ะก็คุณพลาดแล้วล่ะครับ"
“ไม่ใช่...”
“ผมล้อเล่นน่ะ" อักษรยิ้มอีกครั้ง "ผม..ดีใจนะ..”
ผมปรือตามองเขา...
..มองตั้งแต่มือคู่นั้นแตะสัมผัสกับภาพถ่ายที่ยังไม่แห้งดี เรื่อยมาจนถึงกลีบปากสีส้มที่ขยับยิ้มเล็กน้อยทุกครั้งที่ดวงตาใสแจ๋วเหมือนเด็กทารกใต้แว่นกรอบบางนั่นเคลื่อนมองไปทีละภาพ..ทีละภาพ..ราวกับอยากจะเพ่งลึกลงไปสัมผัสกับอารมณ์หม่นหมองของภาพที่แสดงไว้จนแจ่มแจ้ง..
วูบหนึ่งที่ผมรู้สึกเหมือนสมองว่างเปล่า...
...สิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจ...
"คุณ..."
"หืม?"
เขาเงยหน้าขึ้นมามองทั้งรอยยิ้มบางๆ ให้ผมรู้ว่าเขา 'สนใจ' ในตัวผมเต็มที่
".......เอ่อ....."
ผมยกมือเสยผม เสมองไปทางอื่น..รู้สึกกระอักกระอ่วนจนเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมีจุกอยู่ที่คอ..บางทีอาจจะเป็นแค่ผีเสื้อกินเนื้อสักตัวสองตัวที่อุกอาจบินขึ้นมาจากกระเพาะก็เป็นได้..
"...ชอบผม....ตรงไหนหรอ?"
ความเงียบปกคลุมอยู่ได้ไม่นาน..ก่อนเขาจะขัดมันด้วยการหัวเราะคิก
...บ้าเอ้ย! เขารู้มั้ยเนี่ยว่ากว่าผมจะถามคำถามนั้นออกมาได้เนี่ยมันคิดนานแค่ไหน...!!
"ถามมาได้..."
เขาขยับยิ้มกว้างอีกครั้ง แล้วพูดจริงจังชัดเจน
"คุณมีดีอย่างอื่นนอกจากหน้าตาด้วยหรอ?"
อืม...
...........ชักอยากเตะแม่งให้คว่ำจริงๆ...
ผมเผลอถอนหายใจอย่างโคตรพ่อโคตรแม่จะระอา นี่ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่านับวัน 'อักษร อัครมณฑา' ผู้มีดีกรีเป็นถึงเด็กเนิร์ดชั้นแนวหน้าของโรงเรียนจะ 'กวนประสาท' ขึ้นทุกวัน..
“ผมล้อเล่น! อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ!”
“...คุณพลาดแล้วล่ะ...”
“อะไร? ผมพลาดตรงไหน?”
ผมไหวไหล่ "นั่นสิ พลาดตรงไหนกันนะ"
“เทียน!”
“ช่างเหอะ"
“นี่คุณถามจริงจังรึเปล่าครับ?”
“คุณคิดว่าไงล่ะ..”
“ผมขอโทษ...ผมคิดว่าปกติคุณไม่ถามอะไรแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน...ก็เลย..."
“ก็จริง" ผมหยิบไม้บรรทัดขึ้นมาควงเล่น "...แต่คุณเป็นผู้ชาย"
“นั่นเป็นข้อแบ่งแยกหรอครับ?”
“....หนึ่งใน...หลายๆข้อ"
เขายิ้ม แต่ไม่ได้คาดคั้นอะไรกับคำตอบเมื่อครู่นี้ของผม..ซึ่งก็ดี..ตอนนี้ผมพยายามหาจุดวางสายตาตรงไหนก็ได้ที่ไม่มีส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเขาอยู่
“...ถ้าคุณเป็นผม คุณจะรู้ว่าการตกหลุมรักคนอย่างคุณ..ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย"
..คำตอบของเขาไม่ได้ทำให้ผมกระจ่างขึ้น ซ้ำยังสร้างความงุนงงให้เพิ่มทวีอีกด้วย..
..แต่ถ้าผมยังถามซักไซร้เขามากกว่านี้จะเป็นผมเองเนี่ยแหละที่เสียท่า..
อักษรชอบผมตรงไหน..ชอบมากแค่ไหน..ชอบเพราะอะไร..ชอบมาตั้งแต่ตอนไหน..ใช่..ยอมรับเลยว่าตอนนี้ในหัวของผมมีแต่คำถามเหล่านั้นวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา คำถามที่ไม่เคยคิดมาก่อนสำหรับคนที่ดูถูกตัวเองมาตลอด..
ว่าผมมี 'ดี' อะไรให้เขาชอบ...ขนาดที่ใช้เวลาว่างเกือบทั้งหมดมาขลุกอยู่กับผมขนาดนี้..
กอปรกับความแคลงใจไม่น้อยทีเดียวในเรื่อง 'ความจริงจัง' ของเขา..ถ้าตัดดวงตาดำขลับและใสแจ๋วเหมือนทารกแรกเกิดนั้นทิ้งไป....บางทีสิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดอาจจะเพื่อแกล้งผมจากสาเหตุอะไรบางอย่าง..ซึ่งเท่าที่ผมจำได้ผมไม่เคยมีความแค้นอะไรกับอีกฝ่าย มันทำให้ผมสับสน..และในขณะเดียวกันด้วยบุคลิกและนิสัยของคนตรงหน้าก็ไม่อาจทำให้ผมตีตัวออกห่างได้เลย..
..อักษรฉลาดเป็นกรด..และเป็นบุคคลที่ประมาทไม่ได้..
ดังนั้นต่อให้ผมตั้งคำถามมากมายขนาดไหนผมก็ไม่อาจหาคำตอบเหล่านั้นได้ด้วยตัวของตัวเองเป็นแน่..ตราบใดที่ทุกอย่างที่เขาทำเขาใช้สมองไตร่ตรองมันก่อนแล้วล่ะก็นะ...
ผมมองเขาระหว่างที่ได้ยินเสียงซ้อมดนตรีจากห้องชมรมดนตรีที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล มันดังเบาๆเหมือนเสียงเพลงคลาสสิคที่มีจังหวะเร็วเกินไปหน่อย..แต่ก็ทำให้ภายในห้องนี้ไม่เงียบจนเกินไป..
ถ้า 'คำตอบ' สามารถผุดขึ้นมาจากใบหน้าของคนได้ล่ะก็...ผมอาจจะได้มันเร็วๆนี้..
....เพียงแต่ไม่ใช่...
เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมพร้อมเอียงหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงถาม ท่าทางคงจะสังเกตมาได้สักพักแล้วว่าผมจ้องเขาอยู่...เรามองตากันสักพักก่อนเขาจะยิ้มออกมา..ยิ้มแบบอักษร อัครามณฑา..ที่ทำให้มุมปากผมกระตุกยิ้มตามอย่างห้ามไม่ได้...
และสิ่งที่ผมรู้เพียงประการเดียวตอนนี้..ก็คือความจริงที่ว่า...
....อีกฝ่ายมี 'ดี'
-
----------
แกรก..
ผมเปิดประตูบ้าน ตอนนั้นยังไม่ใช่เวลาปกติที่ผมจะกลับนัก..จึงไม่แปลกใจสักนิดที่จะไม่เจอยายอยู่ในห้อง ซึ่งถ้าให้ผมเดา...ไม่ไปอยู่ที่ตลาดนัดก็คงออกไปรับก้านธูปเหมือนที่ท่านทำเป็นปกติทุกวัน...ในเวลาบ่ายแก่แบบนี้ล่ะก็นะ...
หลังจากถอดรองเท้าเก็บเข้าชั้นวางเรียบร้อยแล้วผมก็โยนกระเป๋าไว้บนโต๊ะอาหาร และใช้สมองส่วนใหญ่ระหว่างอาบน้ำไปกับการคิดด่าไอ้เจ้าพระอาทิตย์สัปรังเที่เสือกฉายรังสีอุลตร้าไวโอเล็ตและเผื่อแผ่ความร้อนออกมามากเกินพอดี ซึ่งพอคิดไปคิดมาแล้วบทสรุปมันก็กลับมาตกที่มนุษย์เรานั่นแหละ..ที่ทำให้โลกมันร้อนขึ้นได้ขนาดนี้ จริงอยู่ที่โรงเรียนอยู่แต่ในห้องแอร์ติดจะสบาย..ออกมาเผชิญโลกภายนอกก็แทบจะบ้า อย่างว่าแหละเด็กเกษรวิทยาเหมือนไข่ในหิน...แทบไม่เจอมลพิษสักนิด ขนาดผมไม่ใช่คนขี้ร้อนอะไรมากมายยังเหนื่อยแทบบ้า ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเป็นอักษรไม่ได้นั่งรถส่วนตัวของทางบ้านกลับจะเหงื่อออกมากขนาดไหน..ยิ่งเป็นพวกขี้ร้อนอยู่ด้วย..
อืม...
....ก่อนอื่น......ผมต้องตัดเรื่องของ 'หมอนั่น' ออกไปจากหัวซะก่อนสินะ..
ความเย็นของกระแสน้ำทำให้ร่างกายผมเย็นขึ้นนิดหน่อย และก็ช่วยให้ใจที่ว้าวุ่นมาตั้งแต่เช้านี้สงบลงได้เยอะ...แทบไม่มีเหตุผลอะไรที่ทำให้ผมกลับบ้านเร็วขนาดนี้หรอกนอกจาก 'ความกังวล' ...ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเลยว่าจะกังวลไปทำซากอะไร..
...ผู้หญิงคนนั้นจากไปนานแล้ว...
.....แทบไม่มี...อะไร...ที่เกี่ยวข้องกันอีก...
ผมสะบัดศีรษะเหมือนสุนัขที่ผมเกลียด ลบภาพความทรงจำบางอย่างออกไปจากสมองด้วยท่าทางโง่เขลาที่สุดเท่าที่ผมจะคิดได้ในวินาทีนั้น เหลือบสายตาไปมองรูปถ่ายที่วางอยู่บนตู้ลิ้นชักถัดไป...ผมเกลียดที่จะมอง...แต่ก็ไม่กล้าบอกให้ยายทิ้งรูปพวกนั้นไป...
...ผู้หญิงผมบลอนด์...ในชุดเสื้อชีฟองสีสดใส...
อาจจะดูอ่อนกว่าปัจจุบันสักปีสองปี..ไม่สิ...อาจจะเป็นสิบปี...แต่เพราะเจ้าหล่อนยังดูสาวอยู่มากในรูปถ่าย รอยยิ้มเสแสร้งนั่นอาจจะเป็นเพียงอย่างเดียวของรูปหน้าที่ผมไม่เหมือนเธอ...
.....รอยยิ้มเสแสร้งงั้นหรือ...
จะว่าไป..ก่อนหน้านี้ผมคงจะยิ้มแบบนี้บ่อยเหมือนกันแหะ
ผมหลับตาลง ทนมองรูปนั้นนานๆไม่ได้อย่างที่เคยเป็น...ทุกครั้งผมจะเอื้อมมือไปจับกรอบรูปนั้นให้คว่ำหน้าลง แต่ครั้งนี้ผมไม่ได้ทำ นั่นมันนิสัยของเด็กๆ...เด็กที่ไม่ยอมเผชิญหน้ากับความเป็นจริง...
อาการปวดหัวแบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งผมก็ไม่ชินกับมันสักที..
ผมหยิบกระเป๋าเรียนและกระเป๋ากล้องเดินข้ามมาในห้องตัวเอง โยนพวกมันไว้บนเตียงแล้วตามไปนอนข้างๆ ผมหันหน้าเข้าหากำแพง..ห้องๆนี้ถูกสร้างขึ้นมาเหมือนไม่ได้ตั้งใจจะให้รับแสงแดดจากภายนอกอยู่แล้ว ดังนั้นกำแพงที่ผมจ้องมันอยู่เลยมืดจนไม่เห็นอะไร ไม่เห็นอะไรนอกจากจิตใจที่ดำมืดของตัวเอง...
รถชน..
โดดตึก..
ข่มขืนฆ่า..
..นี่คือจิตใจดำมืด..ที่ผมได้แต่ภาวนาให้มันเกิดขึ้น...ทั้งๆที่รู้ดีว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นบาปและอาชญากรรมมากแค่ไหน..
..เอาล่ะ..
ผมหลับตา วินาทีนั้นผมพยายามลบไอ้ที่คิดเมื่อครู่ออกไปจากจิตใจ..และหนทางที่รวดเร็วที่สุดที่จะบรรลุเป้าหมายคือนึกถึงแต่หน้าของ 'อักษร อัครมณฑา'...บุคคลที่ผมเชื่อว่าบริสุทธิ์และสว่างไสวมากกว่าใครที่ผมเคยรู้จัก บางทีอาจจะทอแสงจรัสมากกว่าชื่อ 'เทียนไข' หรือ 'ทีปพิพัฒน์' ของผมด้วยซ้ำ..
ชีวิตของผมกำลังจะดีขึ้น ใช่...อย่างน้อยผมก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้น
คิ้วที่ขมวดกันขนาดนี้อาจจะเป็นเพราะแรงกดดันหรือสมองที่ปวดจี๊ดอะไรผมก็ไม่อาจทราบ ผมพยายามกำหนดลมหายใจให้เป็นจังหวะ นึกถึงแต่อนาคตสดใสที่ผมควรจะมี..หรืออาจจะมีมาได้สักพักแล้ว...
ภาวนา...
.....อย่าให้ 'หล่อน' กลับมาอีกเลย......
TBC
=======================
อาจจะงงไปบ้าง อ่านช้าๆนะคะอ่านช้าๆ XD
เขียนเทียนแล้วเหนื่อยใจค่ะ ทำยังไงถึงจะมืดมนได้แบบมันกันนะ 555555
((อิชั้นเขียนแต่ฉากโจ๊กหื่นบันเทิงใจมาตลอดหลายเรื่องที่ผ่านมา...))
..แต่ก็สนุกดีค่ะ นี่เป็นการเปลี่ยนแปลงอย่างมากในชีวิตของโอเลย กร๊ากกกก ได้เขียนหลายๆแนวนี่เหมือนฝันเลยค่ะ
ยุ่งกับหลายๆเรื่องหลายๆอย่าง จนบางทีก็อยากปลีกเวลาออกมาเขียนนิยายเยอะๆ
ตอนที่ได้พิมพ์ได้แต่งได้จินตนาการเนี่ย เหมือนเราหลุดออกมาอยู่อีกโลกหนึ่งเลยล่ะ <<หนีความจริงดีๆนี่เอง...
ช่วงนี้ฝนตกบ่อย รถก็ติด อุบัติเหตุเกิดเยอะ...ระวังตัวกันด้วยนะคะ
ใช้ชีวิตทุกวันให้คุ้มค่าที่สุดนะ!!
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โดนสูบวิญญาณไปตั้งแต่ช็อตที่ว่า...
"ได้ไปหมดแล้วล่ะ"
ขอสลบซบอกพี่ปีใหม่ #เกี่ยว
:-[
-
แหง่กกกกกกกกกกกกก
ตกใจจจจ
ถ้าตัดความดาร์คของอิเทียนตอนนี้ไปนะ หูยๆๆๆ น่ารักเว่อออออออ
อยากได้แบบอักษรซักคนอ่ะ มาหยอดเค้าบ่อยๆนะเค้าชอบบบ :-[
ซีนในลิฟท์นี่ ยอมรับว่า คิดไปถึง ฟหกด่สว แล้ว... /มันคืออะไร.. o18
เดี๋ยวนี้ทำอะไรคิดอะไรก็นึกถึงแต่อักษร ฮู้ยยย มีหัวใจเต้นรงเต้นแรง
ฮาคำตอบของอักษรมาก คุณมีดีอะไรนอกจากหน้าตาด้วยเหรอครับ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แม่เทียนนี่จะกลับมาทำอะไรหรือเปล่า มันต้องมีปมแน่ๆเลย.. /มีอยู่แล้วสิ o22
-
คู่นี้ก็น่ารักเหมือนเดิมน้า
ว่าแต่คุณแม่ของเทียนนี่ยังไงกันแน่เนี่ย
-
ดีใจที่พี่โอกลับมาต่อแล้วววว รู้สึกเหมือนหายไปนานมาก ขาดนิยายของพี่โอแล้วคิดถึงโคตรๆ >[]<!!
ตอนนี้ฟินมากค่าาาาาาาา!!!
ฟินตั้งแต่ "เรียกร้องความสนใจ" แล้ว "ได้ไปหมดแล้ว" อ่ะะะะ โอ่ยยยยย ปากแตกเลยค่า ฉีกยิ้มมากไป+ปากแห้ง orz
ถ้าเทียนไขจะชอบอักษรมากขนาดนี้ ก็มอบความรุ้สึกผ่านสายตาเอาให้อักษรพรุนไปเลยเส่ะะะ ป๊าดดดด
คนอ่านก็เชียร์ไป เขินไป ฟินไป ตล๊อดดด 5555
ชีวิตเทียนไขดราม่ามากๆ ไม่เป็นไรนะเทียน นายยังมีหนุ่มแว่นโมเอ้ดามใจ เอาใจช่วย!
พี่โอก็ดูแลตัวเองด้วยนะค๊าาา :กอด1:
-
อ่านไปเขินไป
หลงเสน่ห์กันทั้งคู่นั่นแหล่ะค้าา :-[
-
ชีวิตเทียนชักจะได้กลิ่นมาม่าแฮะ :z3:
-
มันยฟินนาเร่เหนือสิ่งใดจะเอ่ย โฮฮฮฮฮฮฮฮ
รอมานานมากกกกกกกก ในที่สุดก็มาแล้ว
เปิดคอมเกือบทุกวันพอเข้าเฟซบุ๊คก็ต้องเข้าไปเช็คว่าอัพรึยัง TT
เหมือนคนโรคจิตเลยอ่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ สู้ๆน้า
เทียนเอ๊ยเทียน นับวันชักจะแพ้ทางอักษรใหญ่แล้วนะ ฮรึกT///T
"ได้ไปหมดแล้วล่ะ" ประโยคน็อคเอ้าท์ประจำพาร์ท โฮฮฮ
ในลิฟต์แคบๆก็ฟิน ตรงไหนก็ฟิน ยกเว้นตอนดาร์คๆ TT
พออ่านๆไปแล้วมีความรู้สึกว่า.....เมื่อไหร่เค้าสองคนจะจูบกัน 555
แต่ชีวิตดูจะมาม่ารสเข้มข้นเลยทีเดียว เง้อออ จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปคะเนี่ย
ลุ้นตัวโก่ง ลุ้นสุดๆ ลุ้นเหมือนดูยกน้ำหนักเมื่อกี๊เลย ฮืออออ(?)
ขอบคุณมากๆนะคะ
-
เห็นปรารถนาแล้วแทบกรี๊ด :impress2:
รีบกดเป็ดแรงๆ สองที
ขอตายคาความน่ารักของคู่นี้ หวานเว่อร์ :-[ :-[
แต่เหมือนจะได้กลิ่นดราม่าแว่วๆ :z2:
-
เริ่มหวานแล้วตาลไหลเยิ้ม ทุกตอน อ่านไปยิ้มไป ปากจะฉีกก 5555
น่ารักเนอะ หยอกกันเหมือนคนรักกันเลย
อักษรแมร่งฮา ตอนเทียนไขถามกำลังตื่นเต้นใจเต้น ตุบๆ ตุบๆ
กลัวโดนตัดพอเลื่อนลงมา อุ้ยยังมีอยู่ พอเจอคำตอบ
ขำก๊ากกเลย 555
คนกำลังอิน เล่นซะ หงายย
-
ไม่เอาดราม่านะๆๆๆๆ อักษรคือแสงสว่างในใจของเทียน
-
แอบลืมตอนเก่าไปแล้วนะ 5555
ตอนนี้อักษรยังคงน่ารักอีกเช่นเคย
น่ารักทุกตอนอยู่แล้ว
เทียนก็เริ่มหวั่นไหวแล้วสินะ อิอิ
จะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นกับทั้งสองคนไหม
แม่เทียนจะเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยรึเปล่า?
ติดตามอ่านต่อไป o18
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเหมือนโคลสอัพมาก
เหมือนได้สัมผัสใกล้ๆ รายละเอียดเยอะมาก
ชอบๆ :o8:
-
เทียนหลุดปากพูดไรออกมา
"ได้ไปหมดแล้ว" อ่า~อึ้งเลยอ่ะ
ดีใจแทนอักษรสุด ๆ ไปเลย
คู่นี้น่ารักจริง ๆ เลยเนอะ
-
ตอนนี้เทียนน่ารักมากกกกก !!! แต่ก็ดาร์กมากเช่นกัน :z3:
ฉากในลิฟต์ทำให้รู้ว่า..... เทียนมันอาการหนักมากจริงๆ !! 555555555
อุ๊! แหม๋! แค่อยู่ในที่แคบๆด้วยกันสองต่อสอง นี่แกถึงกับไม่มีแรงจะพูดเลยเรอะ >////<
เทียนน่ารักขึ้นทุกวันๆ ทุกตอนๆ !
"...แต่ผมบังเอิญได้ยินน่ะ”
อยากบอกว่าเขินมาก เขินแทนเทียน! ><
อักษรอย่าแซวเยอะสิ! เดี๋ยวเทียนมันไม่กล้าหยอดกลับอีก ! 5555555
เรื่องแม่เทียนเป็นมายังไง ? เกิดอะไรขึ้น ? เดาไม่ออกเลย แต่สงสารเทียนล่วงหน้าแล้ว TT"
คำว่า 'ชีวิตของผมกำลังจะดีขึ้น' ทำเราร้องไห้เลย.. ทั้งที่ไม่มีอะไร.....
แต่เผลอไปคิดถึงตอนจบ(ที่มโนไปเอง) อ๊ากกกกกกก !! ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลยนะ! T___T
-
ตามอ่านจนทันตอนล่าสุด ...เรื่องนี้คนเขียนตั้งใจให้มู้ดโทนสีเทาๆใช่มั๊ยเอ่ย อ่านแล้วภาพในหัวมันเป็นโทนนั้นเลย (หรือเพราะมันอธิบายโดยเทียนไข?) ...ซึ่งมันทำให้ฉากหวานในเรื่องนี้มีค่ามาก ประมาณว่าถ้าอยู่ในเรื่องอื่นอาจจะธรรมดา แต่อยู่ในเรื่องนี้แล้วมันชวนกิ๊วก๊าวสุดๆ ด้วยความที่ดำเนินเรื่องแบบเรียบๆ ค่อยๆแสดงให้เห็นถึงพัฒนาการความสัมพันธ์ของทั้งคู่ และให้คนอ่านค่อยๆเรียนรู้'อักษร'ไปพร้อมกับเทียนไข ซึ่งเราชอบการเขียนแนวนี้นะคะ มันเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ดีค่ะ
พูดถึงตัวละครที่ชื่ออักษร ...แม้ว่าคาแรกเตอร์จะเหมือนสุนัขผู้ซื่อสัตย์ ใส บริสุทธิ์ แต่เพราะควาฉลาดเป็นกรดก็ทำให้เราอ่านแล้วเกิดความสงสัยในตัวละครเยอะแยะเลย ...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ว่าจริงใจกับเทียนไขจริงๆรึเปล่า แล้วถ้าอักษรชอบเทียนไขจริงๆ อักษรชอบอะไรในตัวเทียนไข แล้วอะไรทำให้ตัดสินใจเข้ามาสารภาพความรู้สึกกับเทียนไข อักษรรู้เรื่องเทียนไขเยอะแค่ไหน อักษรเองก็มีปมปัญหาใช่มั๊ย ฯลฯ ... ซึ่งเราเองก็อยากให้อักษรมีปมเยอะๆ ไม่อยากให้บทหนูเป็นเพียงสุนัขที่ซื่อสัตย์กับเจ้าของเท่านั้น แต่คิดว่าจะต้องมีแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร เพราะงั้นจะรออ่านน้า
แต่ถ้าจากที่เทียนไขบอกเล่าถึงอักษร ..รู้สึกว่าอักษรอาจมีชีวิตอยู่กับความกดดันบางอย่าง ที่แม้จะไม่ได้ทำให้เครียดแต่ก็ทำให้รู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่เป็นอยู่บ้าง และที่ชอบพ่อหนุ่มเทียนไขก็อาจเพราะชอบที่เห็นการใช้ชีวิตที่อิสระของเทียนไขก็เป็นได้
ตอนล่าสุดเหมือนเทียนไขจะบอกเป็นนัยๆแล้วว่ากำลังดูๆอักษรอยู่คนเดียว ...ทำไมถึงได้รู้สึกว่าอักษรเป็นฝ่ายจีบที่โชคดีอะไรอย่างงี้ก็ไม่รู้สิ 555 ...ประเด็นเรื่องแม่เทียนนี่ยังไงกันน้า ความคิดด้านลบตอนมองกำแพงของเทียนนี่ใช่คิดกับแม่ตัวเองรึเปล่า?? นางทำอะไรเลวร้ายขนาดนั้นเลย??
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เทียนกับอักษรน่ารักอ่าาา :-[
-
โอโห้เฮะ ดูท่าว่าเทียนจะเจอเรื่องราวมามากไม่ใช่น้อย
แม่ทำอะไรกันแน่น้า
แต่ก็แอบสงสัยเหมือนกันว่าทำไมอักษรถึงรักเทียนมากขนาดนี้
ต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆเลย
แอบผูกพันกันอยู่ลึกๆนะคู่นี้
ชอบจังเลย ประโยคที่ว่า อีกฝ่ายก็มีดี
แต่คนแต่งต่างหากละ ที่มีดีที่สุดดดด อิๆ o18
ขอบคุณสำหรับตอนนี้นะค่า ละเลียดละไมมากมาย
แอบหายใจไม่ทั่วท้องตอนอยู่ในลิฟท์ด้วยกันสองคน
ไหนจะห้องมืดที่เต็มไปด้วยรูปน่ารักๆของอักษรอีก
ว่าแต่ใจจริงอักษรคงอยากให้เทียนแบล็คเมล์แหละน้า
รีบแบลค์เมล์กันเร็วๆเลย อิๆ
นี่คนอ่านคาดหวังอะรายยยย :z1:
-
น่าเบื่อ
-
o13 o13 o13
ยังคงรอให้พี่โอมาต่ออีก จนจบ...กร๊ากกก !!
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มันคงไม่มีจุดไหนที่ไม่ชอบล่ะมั้งเทียน หึหึ
เดี๋ยวนี้ชักใจเต้นแล้วก็มีอาการเพิ่มขึ้นเยอะเลย
เอะอะก็ใสแจ๋ว มันให้ความรู้สึกว่าอักษรเป็นเด็กน้อยผู้น่าเอ็นดูมากๆ
-
ถ้าอักษรจะทำตัวให้น่าสงสัยต่อไปเรื่อยๆแบบนี้..
เนื่องจากอ่านในมุมของเทียน ก็ยังไว้ใจอักษรไม่ได้หรอกนะ ฮ่าๆๆ
ปริศนาเรื่องของ "หล่อน" ก็ยังไม่กระจ่างสักเท่าไรเลย
-
สนุกมากค่ะ ^^ ลุ้น ๆ ต่อ
PS. แอบอยากรู้ว่าซีรีส์รักร้ายเรื่องต่อไปจะเป็นคู่ใคร เราแอบเชียร์พี่ดาวเสาร์กับน้องน้ำมนต์ให้คู่กัน 555
-
พี่เทียน >< พูดอะไรออกไป อิ อิ
ชีวิตพี่เทียน ช่าง!!! - -"
รอต่อไป (ย้อนไปอ่านอีกรอบ)
-
ชอบๆ เรื่องนี้สนุกมีเค้าลางจะมาม่าเป็นช่วงๆ
ชอบอักษรที่สุด น่ารักมากมาย
รอตอนต่อไปแทบไม่ไหวแล้ว :L2:
-
มาต่อแล้วๆๆๆๆๆ เย้ๆๆ :z2:
:pig4: นะคะ
-
เวลาเทียนอยู่กับอักษรนี่ทำให้อมยิ้มได้ตลอดจริงๆ
ผู้หญิงคนนั้น แม่ของเทียนเหรอ เป็นปมอันใหญ่ในชีวิตของเทียนซินะ
-
“......คุณเคย...ฆ่าคนด้วยสายตามั้ย?”
เหอๆ เขินด้วยคน :o8:
“..นั่นมันยกเว้นกรณีที่สนทนากับคนที่แอบชอบคุณอยู่ครับ" เขาเถียงทั้งรอยยิ้มอายๆ ก่อนจะยกมือมาทุบป๊อก "อ๊ะ แต่กรณีผมไม่เรียกว่า 'แอบ' แล้วล่ะฮะ ต้องเรียกว่ากำลังพยายาม 'เรียกร้องความสนใจ' อยู่”
“ได้ไปหมดแล้วล่ะ..”
อ๊ายยย~ นี่เค้าสารภาพรักกันแล้วป่ะเนี่ย วุ้ย เขิน :-[
ว่าแต่รู้สึกได้เสียงสับหมู กับหอมกลิ่นหมูสับ อยู่ลางๆแฮะ - -'
-
สองคนนี้ต่างก็ปิดบังความลับอะไรซักอย่างของตัวเองอยู่
ไม่ดราม่า จบแฮปปี้ใช่มั๊ยคะน้องโอ :m13:
-
หนุกโคตรรรรร
-
ชอบเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันจังเลย น่ารัก แบบช่างต่อปากต่อคำนะ ถ้าเป็นเทียนแล้วอยู่ใกฃ้อักษรแล้วอยากจะบีบปากไปเลย 55
ดูมืดมนตั้งกะต้นเลยนะเนี่ย สองคนดูเหมือนมีปมในชีวิต แต่เทียนนี่พอรู้แล้ว แต่อักษร เก็บทุกอย่างไว้แบบให้สงสัยๆๆ อยากรู้จนจะระเบิดเลย
ชอบมากเวลาเถียงกัน เหมือนเทียนสดใสขึ้น มีอักษรเป็นความหวังในชีวิตแล้วสิ น่ารัก
ชอบประโยคนี้มากเลย “เพราะผมไม่ได้มาเพื่อเข้าใจ..” “ผมมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ" อ่านแล้วยิ้มตาม อักษรไม่ได้รักแค่เล่นๆนะเนี่ย
คิดอะไรเป็นผู้ใหญ่สุด
-
เทียนไข กลับมาแล้วววว
-
ดีใจจัง เหมือนห่างหายไปนาน
แต่ตอนล่าสุดที่ทิ้งไว้ยังทำให้เราอบอุ่นมาถึงตอนนี้เลยยยย
ว่าแต่แม่ของเทียนจะกลับมาทำไมกันนาาาา
หรือจะกลับมาขอโทษเทียนกับน้องธูปรึปล่าววววว
แล้วระหว่างเทียนกับอักษรละ คู่นี้จะลงเอยกันยังไงนาาาาา
-
อั่กกกกก โดนความน่ารักของอักษรแอทแทค♥
-
ไม่รู้ทำไมชอบอ่านเรืองมืดมนอย่างงี้จัง 555555
เทียนยังคงความโคตรหล่อออกมาอย่างสม่ำเสมอค่ะ #ปรบมือรัวส์
ฉากจ้องตาทำเอาเขินแทนไปหลายนาที :m25:
เรื่องนี้ดูมีปมเบาๆ แม้ตอนมันจะหวานก็ตาม = =
อ่านไปกังวลไปนะคะเนี่ย :laugh: :laugh: :laugh:
ติดตามตอนต่อไป...
#อย่าหายไปนานนะตัว :m15: :m15:
-
อักษรน่ารักที่ 1 o13
สู้ๆนะคะ คุณโอ
-
ไม่มีใครรู้จักเทียนไขดีเท่าอักษรอีกแล้ว :z2:
-
สมกัยบการรอคอยจิงๆ
เทียนไข ถ้าจะออกตัวแรงขนาดนี้ ก็ได้ใจเลยไปอะดิ่
ชอบคาเร็คเตอร์ของเทียนไขจัง มันดูน่าค้าหา คำตอบในหลายๆเรื่องนะ
ก็พอจะเข้าใจอักษรละว่าทำไมถึงชอบเทียนขนาดนี้...เพราะคนอ่านเองก็เริ่มจะเพ้อแล้วเหมือนกัน ^o-
ปล.แม่ของเทียนไขเป็นใครกันแน่??
-
เทียนเริ่มดาร์กขึ้นเรื่อยๆ o18
-
รอจ้า
-
หลงไปแ้ล้วละซิ
-
อ่าาา อักษรยังน่ารักและแอบน่าหมั่นไส้ไปพร้อมๆกัน o18แหม เรื่องนี้เค้าอวยเทียนนิดนึง
หลังจากอวยเจ้าชายกับนายเอกราชมานาน :laugh:
แต่เทียนไข นายมืดมนสุดๆไปเลยล่ะ :เฮ้อ:รีบรักรักอักษรไวๆ จะได้สว่างเน้ออ
รอตอนต่อไปนะคะ :bye2:
-
นั่งมองวันที่ทุกครั้งที่เข้าเล้าอ่ะค่ะ
ว่าเมื่อไหร่จะเปลี่ยนจากวันที่ 4 เดือน 7 เสียที
และแล้ววันนี้ก็มาถึง
อักษรยังน่ารักเหมือนเคยๆ
ถ้ากลับกัน ให้เทียนไขยอมรับความรู้สึกของตัวเองได้มากกว่านี้
แล้วถามตัวเองว่าชอบอักษรที่ตรงไหน
คำตอบคงมาเป็นล้านแปดแสนอ่ะค่ะ
ก็น่ารัก สดใส สะอาดซะขนาดนี้
ไ่ม่หลง ไม่รัก ได้ยังไง
แต่เนื่องจากอักษรฉลาดซะขนาดนี้
เราเลยเชื่อไม่เต็มร้อยว่าอักษรจะเห็นแก่ตัวไม่เป็น
เพื่อสิ่งที่ต้องการจริงๆ เราว่าอักษรทำได้ทุกอย่างอ่ะ
-
เป็นอีกตอนที่...อ่านแล้ว...เขินมากกกกกกกก
ให้ตายเถอะ อักษรน่ารักชะมัด
เทียนก็...นะ อีกนิดเดียวจะหลุดแล้วลูก...ฮา...
ขอบคุณ และรออ่านต่อจ้า
-
น้องโอ..ไม่เอาดราม่านะคะ :z3:
เหมือนว่าทั้งคู่จะมีความลับที่บอกใครไม่ได้และมันก็ดราม่ามากๆ
แต่เวลาเด็กๆอยู่ด้วยกันแล้วมันอบอุ่นมากๆ คิดถึงแต่อีกฝ่านจนลืมเรื่องแย่ๆไป
ขอให้น้องอักษรอยู่ข้างพี่เทียนไปนานๆนะ :-[
-
มีความรู้สึกว่ารอนานมากในแต่ละตอน
ไม่รู้เพราะตั้งใจรอเกินไป หรือมันนานจริงๆ :t3:
และยังคง "อ่านไป เขินไป" :-[
:pig4:
-
หึ. หึ คู่นี้เค้ารักกันแปลก ๆ เน๊อะ ไปเป็นไรแปลกแต่น่ารักล่ะ
-
มีเรื่องอะไรในกอไผ่ เกิดอะไรขึ้นกับเทียนไขและอักษร?
แต่เอาเถอะ รักกันๆ เถอะ คู่นี้น่ารักมากจริงๆ :o8:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
นิยายอัพตั้งแต่วันจันทร์ เพิ่งทำใจมาอ่านวันนี้
อยากอ่านมากๆนะ แต่ไม่อยากให้จบ เลยพยายามยื้อไปเรื่อยๆ
ในที่สุดก็ทนไม่ไหวแล้ว คิดถึงเทียนขราาาา /ซบ/
ได้ไปหมดแล้วล่ะ........
คำนี้คืออะไรรรรรร คิดอะไรอยู่ในขณะที่กำลังพูดอะสุดหล่อ
อร๊ายยยย เขินมากกก เขินทั้งๆที่รู้ว่าเค้าพูดกับน้องษร ไม่ใช่เรา 555555555
ในที่สุดก็ยอมออกมาแล้วสินะ ทีปพิพัฒน์มุมอบอุ่น
ไม่ไหวแล้ว ตอนนี้อยากสิงอักษรมาก น่าอิจฉาที่สุดในโลก
อยากรู้เหตุผลที่เทียนเกลียดคุณชาร์ล็อตขนาดนั้น
ถ้าถึงกับแอบแช่งในใจนี่ไม่ธรรมดาเลย นั่นแม่นะ!!!!!
แล้วเกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่ ????
รีบๆขยายค่ะ อย่าให้สงสัยนาน 55555555
อ้อ แอบสงสัยเเรื่องนึง
ประเด็นการปวดหัวของเทียน
ไม่ได้มีอะไรร้ายแรงใช่มั้ย แค่คิดถึงอดีตก็เลยปวด
ขอให้เป็นแบบหลังนะ สุดหล่อของเค้าต้องปลอดภัย
ด้วยรักและคิดถึงทีปพิพัฒน์สุดหัวใจ
XD
-
ท-------- เทียนหลานป้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา~~~~~ /ใส่แอคโค่เยอะๆ/
ในที่สุดเทียนหลานป้าก็มาแล้ว และมาพร้อมกับความมืดมนหาใดเทียมได้ยากเช่นเคย :z3:
ชื่อเอ็งกับชีวิตเอ็งนี่คอนทราสต์กันรุนแรงจริง ๆ เลยลูกเอ๊ย /ลูบหัวปลอบใจ/
เอาล่ะ !
เมื่อสองวันก่อนเพิ่งได้เริ่มอ่านสีครามกับกานดาค่ะ /ตอนนี้อ่านถึงตอนสี่สิบกว่า ๆ ละ กะเม้นท์รวบยอดให้ทีเีดียว/
เพราะอย่างนั้นก็เลยอดเปรียบเทียบกับไอ้เจ้าคู่นั้นไม่ได้ว่า ...
ความรู้สึกของคู่เทียนไขกับอักษรนี่ดูเป็นผู้ใหญ่ดีจริง
ไม่ได้เร่าร้อนรุนแรง เอะอะฟาด เอะอะฟาดแบบเอ็กซ์ไวน์
ไม่ได้หวานเชี้ยบ เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายหลบลูกปืนหลบลูกระเบิด ชวนหัวใจวายแบบสีครามกับกานดา
แต่เทียนไขกับอักษรนั้น ค่อยเป็นค่อยไป และให้ความรู้สึกว่าีีมีอะไรมากกว่าที่เห็น
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เราถึงรู้สึกว่า ก่อนหน้าที่อักษรจะแสดงตัวว่าชอบเทียน
มันน่าจะมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างเกิดขึ้นก่อน ... เหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้อักษรรู้สึกประทับใจในตัวเทียน
จนกล้าเปิดเผยความรู้สึกของตัวเอง ...
อ่านแล้วก็รู้สึกว่า คู่นี้มัน น่ารักจังนะ ถึงแม้ว่าบรรยากาศโดยรวมจะเป็นสีเทาชวนหดหู่ /ไม่ใช่ใครค่ะ ดราม่าจากหลานอิชั้นทั้งนั้น/
แต่พอทั้งสองคนมาอยู่ด้วยกัน โลกมันก็พลันสว่างขึ้นมา
เหมือนกำลังจุดเทียนไข ... ที่แม้ว่าจะส่องแสงรำไร แต่มันก็ให้ความอบอุ่นไปพร้อม ๆ กัน
เราชอบอะไรแบบนี้นะ ^^
หวังว่าพาร์ทหน้า ปริศนาเรื่องทางบ้านของเทียนจะกระจ่างขึ้นอีกนิด
อยากรู้จริงว่า แม่ของเทียนเป็นอะไร ทำไมเจ้าตัวถึงได้รู้สึกจงเกลียดจงชังนัก
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
ปล. อยากบอกมานานแล้วค่ะว่า เราชอบซิกเนเจอร์ของคุณคนเขียนตรงนี้มากเลย
v
v
v
"คนเราเกิดมา..ก็เพื่อรักใครสักคนอย่างหมดหัวใจ
และมีชีวิตอยู่ต่อไป..เพื่อให้ใครคนนั้นรักเราอย่างหมดหัวใจเช่นกัน"
(c) อักษร อัครมณฑา, 2010
ตอนเห็นครั้งแรก อ่านแล้วรู้สึกอยากร้องไห้ออกมาเลยค่ะ.
-
ช่างน่ารักนะ คู่นี้ ><
-
คนอ่านก็เขินสายตาน้องเทียนเหมือนกันนะค้า อั๊ยยยย ><
คู่นี้เค้าสมน้ำสมเนื้อกันจริงๆ ชอบอ่าาาา :-[
-
สู้ๆจ้า
ยังไงก็รออ่านต่อนะ
ตามต่อไป :fire: :fire:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เทียนกับอักษร น่ารักมากเลยค่ะ
ว่าแต่อดีตของเทียนนี่เป็นยังไงกัน อยากรู้จริงๆค่ะ
-
บรรยากาศรอบตัวกับชื่อเทียนไข ไปคนละแนวเลย
-
อักษรยังน่ารักเหมือนเดิม อิอิ
ว่าแต่เทียนมีปัญหาอะไรกับแม่กันน่ะ
-
ติดตามมาหลายเรื่องแล้ว ชอบพี่โอมากกกกกกก เป็นกำลังใจให้น้า :D o13
-
เทียนครับ แล้วก็ถึงวันที่เทียนได้ตกหลุมของอักษรจนหมดใจซะแล้ว
หลับก็เห็นหน้า ตื่นก็คิดถึงกันขนาดนี้ บอกความในใจให้รู้กันเลยดีมั๊ยครับ
อยากเห็นอักษรยิ้มหน้าแดงอย่างมีความสุข ที่คนที่ตัวเองหลงรักคิดเหมือนกัน
:m4:
-
“ได้ไปหมดแล้วล่ะ..”. ได้ไปหมดแล้วจริง จริง หัวใจเจ๊เนี่ย :laugh:
อย่างงี้ เขาเรียกว่า"แคร์". ได้ป่าวเทียนไข :-[ นู๋อักษรเค้ามีดีจริงนะเอ่อ
P.S. เทียนไขมันช่างไม่มีแสงสว่างจริง จริง จนได้เจอนู๋ษรของเจ๊
-
อักษรรรรรรรรรรรรรร น่ารักไปมั้ยค่ะ
แรงเบาๆนะคะ ชอบอ่ะ
เทียนก็เริ่มจะรู้ตัวเองมากขึ้นทุกที
อ๊ายยย อ่านแล้วเขินค่ะ
เป็นนิยายที่เรื่อยๆแต่น่ารักมากกกกกกกกกก
มาต่อเร็วๆนะคะพี่โอ
-
9th Day : It's a Long, Long night [1/2]
..พรุ่งนี้วันอีฟ..
ผมรู้สึกบาปชะมัดที่หลงลืมวันแบบนี้ทั้งที่มันค่อนข้างสำคัญในศาสนาตัวเอง และสาเหตุที่ทำให้ผมจำได้น่ะหรือ..ก็คือการที่เห็นเจ้าต้นไม้ยักษ์ถูกรถบรรทุกขนเข้ามาในโรงเรียนต่อหน้าต่อตาแบบนี้น่ะสิ...
เมื่อเช้ายายไม่ได้พูดอะไร ท่านคงเหนื่อยมาก..จากสภาวะกดดันทั้งทางโรงพยาบาลทั้งความกังวลในอกอีก และถึงแม้จะร่วมด้วยช่วยกันประกาศแจ้งหาไปทุกภาคทุกสน.แล้วก็ใช่ว่าจะวางใจได้ง่ายๆ ทางตำรวจบอกว่านี่เป็นหนึ่งในหน้าที่รับผิดชอบของพวกเขา..สำหรับผมน่ะคิดๆอยู่แล้วว่าจะปล่อยๆไป ตามมีตามเกิด..แต่ดูเหมือนยายจะไม่ใช่แบบนั้น ก็ลูกในไส้ทั้งคนนี่นะ..
เอาเถอะ หลักๆของเรื่องนี้ก็คือผมก็แค่เป็นหนึ่งในบรรดานักเรียนอีกหลายๆคนที่ต้องเข้าร่วมงานฉลองแบบนี้ ทั้งเหล่าบรรดาพุทธศาสนิกชนทั้งหลายก็ได้อานิสงค์มาปาร์ตี้กันด้วย ผมไม่แคร์เท่าไหร่..แต่การจะฝืนธรรมเนียมปฏิบัติก็ดูจะใช่ที่ เอาล่ะ..เย็นนี้ผมต้องรีบกลับบ้าน พาก้านธูปไปโบสถ์..อืม..แปลกใจชะมัดว่าทำไมยายถึงตั้งชื่อพวกเราซะไทยแท้แลละม้ายกำลังเข้าวัดเข้าวาขนาดนี้นะ...เทียนไข ก้านธูป ดอกบัว..
....ดอกบัว....
คิด แล้วก็ถอนหายใจออกมายาวเหยียด จริงอยู่ที่ผมแอบยินดีกับงานฉลองพวกนั้นไม่น้อย แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ชวนให้ละเหี่ยใจ...เสียเกินจะแก้...
“เทียน!! อย่าอู้ดิวะ! มาช่วยกันหน่อย!”
ใครสักคนร้องเรียกชื่อผมออกมา จะมีก็แต่พวกเด็กห้องทุนที่ไม่ค่อยจะรู้อะไรกับเขาเท่านั้นแหละที่เรียก...พวกเด็กเรียนดี..แต่เบ๋อไบ๋กันทั้งคณะ...
ผมกลอกตาอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ก็ยอมลุกขึ้นจากอัฒจรรย์เดินไปตามทางที่พวกมันเรียก
“มึงตัวสูงอ่ะ ติดให้หน่อย เอาสูงๆ"
เด็กสาวผิวแทนยื่นกระดิ่งสีแดงอันโตให้ผม เธอเป็นหนึ่งในผู้หญิงไม่กี่คนที่กล้าเข้ามาใกล้ผมขนาดนี้โดยปรารถนาจะเป็นแค่เพื่อน ซึ่งเป็นการดี..จิ๊บไม่ใช่ผู้หญิงที่รู้จักวางตัวอะไรนักก็จริง แต่ก็พูดได้ไม่เต็มปากว่ามันเป็นผู้หญิง
ผมถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือกใหญ่ๆเลยโดนมันถองให้หนึ่งที แล้วก็จำใจต้องเอื้อมมือไปติดตามที่มันต้องการ
“มึงเป็นคริสต์เหรอ?”
“เปล่า"
“แล้วมาช่วยทำไม?”
“เลขอ่ะ กูไม่อยากเรียน"
..สาบานได้นี่มันคำพูดเด็กห้องทุน..
ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อใครอีกคนก็ยัดเยียดบันไดมาให้ผมถือ ไอ้ครั้นจะหิ้วมันไว้เฉยๆก็ดูโง่เกินไปนิด ผมยอมเสียสละกางแล้วส่งสัญญาณให้จิ๊บปีนขึ้นไป มันไม่ได้ว่าอะไรแถมยังขอบอกขอบใจเสียดิบดี..เพราะฉะนั้นหน้าที่ผมต่อจากนี้ก็เป็นแค่ลูกมือมันเท่านั้นแหละ..สบาย
ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงพี่สายสิญจน์เอ่ยสั่งงานมาตลอดทางที่เดินเข้ามา ความเคยชินทำให้ผมหันไปมอง...ร่างสูงพูดอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่ทัน โดยมีใครอีกคนที่ผมจำได้ว่ามาจากห้องทุนเหมือนกันคอยตามจดต้อยๆ
“เช็ครายชื่อแขกผู้มีเกียรติทั้งหมดรึยัง? บัตรเชิญแจกหมดแล้วนะ”
“เอ่อ...ขาดประธานสมาคมศิษย์เก่าครับ คนเดียว...เค้าย้ายบ้า..."
ร่างสูงกว่าไม่รอให้พูดจบ “ไปจัดการให้เรียบร้อย"
“ครับพี่สิญจน์"
“ลัษ พี่ไม่คาดหวังจะให้เธอทำได้ทุกอย่างเหมือนอักษรหรอกนะ...แค่นี้ก็เก่งมากแล้ว ขอบใจนะ"
..บอกผมที...ว่านั่นเป็นคำขอบคุณไม่ใช่คำด่าเคลือบน้ำตาล..ภายใต้ใบหน้ายิ้มๆแบบนั้นน่ะ..
ผมไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่พี่สายสิญจน์ต้องการจากเลขานุการจะเป็นแบบไหน แต่ที่รู้คืออักษรดูเหมือนจะมีสิ่งเหล่านั้นครบครันอย่างไม่น่าประหลาดใจเท่าไหร่ ผมพนันหมดตัวเลยว่าตั้งแต่เกิดมาเขาคงไม่เคยทำให้ใครผิดหวังด้วยซ้ำ..
“เทียน ขอดาว...ดาวเฟ้ยดาว!”
เสียงจิ๊บเรียกอีกครั้งให้ผมได้สติ “อันไหน?”
“สีทองย่ะ"
“อ่ะ"
“เทียน จิ๊บ เหนื่อยหน่อยนะ"
“เหนื่อยหน่อยนะฮะ/คะพี่สิญจน์"
เราหันไปตอบพร้อมกัน พี่แกเพียงแค่ส่งยิ้มมาแล้วเดินจากไป ก่อนที่ไอ้จิ๊บจะกระซิบว่า
“โอ้ยยย อย่าให้พี่แกจับได้เลยว่ากูโดดเรียน"
ผมไหวไหล่ "..กูว่าเค้ารู้แล้วแต่ไม่พูด"
“ฮึ้ยยยย อย่าพูดแบบนั้นดิ"
การพูดตอกย้ำต่อไปดูเหมือนจะไม่ใช่วิสัยผมนัก ผมยื่นดาวสีทองอีกอันให้จิ๊บต่อขณะปราดสายตามองไปรอบๆโรงยิม จึงได้เห็นบรรดานักเรียนในชุดพละมาร่วมด้วยช่วยกันปูผ้าจัดไฟเสียเรียบร้อย..อาจเพราะห้องบางห้องที่เรียนพละในคาบนี้แต่โรงยิมใช้ไม่ได้เลยจำเป็นต้องมาช่วยงานก็ได้กระมัง
ผมไม่ได้ใส่ใจจริงๆจนกระทั่งเหลือสายตามาเห็นนายสีคราม โกสินทร์วิตรมในชุดพละที่ช่วยคนอื่นๆขนโต๊ะ
แรกทีเดียวผมคิดจะหันไปถามจิ๊บว่าวันนี้ห้องเด็กเส้นเรียนพละเหรอแต่ก็ไม่กล้ากระโตกกระตาก ผมไว้ใจเพื่อนสาวคนนี้ไม่ได้...ถ้าหากมันจับอะไรได้สักอย่างล่ะก็รู้ไปทั่วโรงเรียนแน่ๆ ดังนั้นมันไม่คุ้มเสี่ยง...
ทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่คือหาคำตอบด้วยการพิจารณาเด็กพละพวกนั้นเรียงตัว จึงได้บทสรุปตามข้อสันนิษฐานแรก..
..คาบวิชาพละของห้องเด็กเส้น..
และเชื่อว่าต่อให้ผมไม่พยายามหา ผมก็ต้องเอะใจบ้างแหละ...แต่เหมือนเดิมคือผมคงไม่คิดจะไปถามหา 'อักษร' เอากับไอ้จิ๊บแน่ๆ...
“เฮ้ เหม่อไรของมึงวะ!”
จิ๊บทักอีกครั้ง ผมพูดทันที
“เดี๋ยวกูมา"
“อู้เหรอไอ้เทียน!”
“เดี๋ยวกูมาน่า"
ผมวางตะกร้าใส่ของประดับไว้บนขั้นบันไดถัดลงมาจากที่ไอ้จิ๊บนั่งอยู่ มันดูกระฟัดกระเฟียดมิใช่น้อยแต่ก็ยอมตะโกนเรียกคนอื่นมาใช้แรงงานแทน ความอัธยาศรัยดีเป็นเอกลักษณ์ของยัยนั่น...ถึงมันจะค่อนไปทางคำว่า 'เสือก' แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแย่เท่าไหร่ ดังนั้นไม่ถือแน่นอน..
สีครามหันมาทางผมโดยที่ไม่ต้องให้ผมตะโกนเรียกด้วยซ้ำ นั่นเป็นข้อดี..เพราะผมจะได้ไม่ต้องเสียหน้าด้วยการทักอะไรเขาก่อน มันดูมีพิรุธเกินไป
“ไง เทียน"
เขาทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนคนที่มีความสุขที่สุดในโลกกับผม..ที่ยกมือทักตอบแล้วกระแอมกระไอ
“เรียนพละเหรอ?”
..ถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว อีกฝ่ายพยักหน้า
“ใช่ แบดน่ะ...แต่เห็นโรงยิมจัดงานอาจารย์ก็เลยให้มาช่วยๆกัน"
“อ้อ"
ผมพยักหน้าหงึกหงักมองไปรอบๆ เคราะห์ดีที่ไม่ค่อยมีใครอยู่ในรัศมี5เมตรนี้เท่าไหร่ สีครามเป็นคนที่ไว้ใจได้..คือ..อย่างน้อยผมก็ว่าเขาเก็บความลับอะไรทำนองนี้เก่งพอสมควร หรือเอาให้ถูกก็คือสีครามคิดว่าเรื่องแบบนี้พูดไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรซะมากกว่า..ดังนั้น...
“..มีอะไรรึเปล่า?”
เขาชิงถามก่อนซะงั้น ผมถอนหายใจ “มี"
“อ่าฮะ" สีครามพยักหน้า แล้วเอียงคอยิ้ม "อะไรล่ะ?”
“.........”
..เรื่องดำเนินมาถึงจุดที่ยากที่สุดแล้วครับ..
ก้อนอะไรบางอย่างวิ่งขึ้นมาจุกอยู่ที่คอผม มันทำให้สถานการณ์ดูอึกอักแบบแปลกๆ ผมไตร่ตรองอยู่เพียงครู่เดียวเพื่อหาคำถามที่อ้อมที่สุด..คำถามที่ทำให้ผมเขินน้อยที่สุด
“เอ่อ...พวกนาย...ห้องนายน่ะ...อยู่ที่นี่กันทุกคนรึเปล่า?”
คู่สนทนากระพริบตาปริบๆ มองไปรอบๆ "ก็..ไม่มั้ง บางคนก็ไปหอสมุดน่ะ บางคนก็โดด"
“อ้อ อย่างนั้นเหรอ"
“จะหาใครเหรอ?”
ผมหลุบตาลง เอาล่ะ..ท่าทางจะไม่มีเวลามาคิดมุขตายๆอะไรอีกแล้วล่ะ..
“............อักษร..อยู่มั้ย?”
“อ้ออออออ" เท่านั้นแหละ รอยยิ้มสว่างๆที่อยู่บนใบหน้าอีกฝ่ายกลับเหมือนมีนัยอะไรขึ้นมาฉับพลัน ผมไม่กล้าสบกับนัยนต์ตาพราวระยับคู่นั้นจึงได้แต่เสมองไปเรื่อย ระหว่างที่เขาอธิบาย "ไม่อยู่หรอก ปกติแล้วอักษรก็ไม่ต้องเข้าคาบพละอยู่แล้วน่ะ...คิดว่าน่าจะอยู่ที่ห้องพยาบาล...."
“ห้องพยาบาล?”
ผมทวนคำทันทีอย่างไม่เข้าใจคำพูดนั้น สีครามมองหน้าผม..ก่อนจะหลบตาทันควัน
“เราเผลอพูดอะไรผิดไปสินะ....”
“อะไร?”
“เปล่า ก็แค่คิดว่าบางทีนี่อาจไม่ใช่เรื่องที่เราสมควรเป็นคนพูด.....”
“พูดอะไร?”
อกที่นิ่งสงบอยู่จนถึงเมื่อครู่พลันขยายแน่นขึ้นมาจนอัดอึด ผมรู้ได้เลยว่าตัวเองหายใจได้ลำบากขึ้น..อย่างมีสาเหตุ...
อีกฝ่ายพยายามยิ้มกลบเกลื่อน..แบบที่มันทำเป็นปกติ
“...เราต้องไปแล้วล่ะ"
“ไอ้สีคราม"
“ห้องพยาบาล เทียนไข ห้องพยาบาล"
เขาเอื้อมมือมาตบไหล่ผมปุๆ คล้ายกับว่ากำลังให้กำลังใจ..หรือเท่าที่ผมเข้าใจมันคือการตัดบทกลายๆ..
“ไปห้องพยาบาล"
----------
แอด..
การเปิดประตูอย่างร้อนใจแบบนี้ทำให้อาจารย์เจ้าของแว่นตากรอบบางและผมยาวรวบตึงประจำห้องพยาบาลตกใจไม่น้อย เจ้าหล่อนหันมามองหน้าผม..เช่นกัน..ผมก็มองหน้าเธอ ก่อนจะพูด
“.....ปวดหัว...ครับ”
..ไม่เข้าใจตัวเอง...ทำไมเวลาแบบนี้ถึงพูดตะกุกตะกักได้ขนาดนี้กันนะ..
อาจารย์ขยับยิ้มคล้ายจับได้ ในขณะที่ผมเริ่มวางตัวไม่ถูก
“แพ้ยาอะไรมั้ย?”
“ไม่ครับ เอ่อ...” ผมกลอกตา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ "ผมทานแล้ว แค่...อยากจะ เอ่อ นอนพัก....สักคาบ....”
“อ่าฮะ"
“....หรือบางทีอาจจะสองคาบ"
เธอหลุดขำออกมา ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานเดินมาจนถึงหน้าประตู เปิดสมุดบันทึกที่วางอยู่แล้วเลื่อนมาตรงหน้าผม
“กรอกชื่อนะ แล้วเข้าไปนอน..ผู้ชายประตูขวา มีนักเรียนคนอื่นนอนอยู่ด้วยอย่างเสียงดังล่ะ"
“ครับ"
ผมหยิบปากกาด้วยมือสั่นเทา เลยต้องใช้อีกข้างจับมันไว้ดีๆ..ให้ตายสิ ร้อยวันพันปีผมแทบไม่เคยต้องทำอะไรแบบนี้ ไม่สบายเหรอ? อยากนอนพักเหรอ? ก็แค่หาห้องว่างๆสักห้องไว้โดดเรียนหรือนอนเล่นกับพวกผู้หญิง..ไอ้เรื่องทำถูกทำนองคลองธรรมแบบนี้เคยปฏิบัติซะที่ไหน
..โป๊ะเชะ..
ชื่อ 'อักษร อัครามณฑา' ..ถูกบันทึกไว้ก่อนหน้าผมคนนึง...
ผมวางปากกา เหลือบสายตามองอาจารย์ที่กำลังพิมพ์อะไรสักอย่างใส่คอมพิวเตอร์..เธอไม่ได้สนใจผม ถือว่าโชคดี..
ประตูห้องนอนพักเป็นบานผลักเพียงครึ่งเดียวเหมือนประตูในหนังคาวบอย เพื่อที่อาจารย์จะสามารถสอดส่องดูแลนักเรียนได้อย่างทั่วถึงโดยไม่ต้องเข้ามาในห้อง อย่างไรก็ดี..ผ้าม่านที่กั้นอยู่ระหว่างเตียงแบบนี้ก็สร้างความเป็นส่วนตัวให้ไม่น้อย ผมมองปราดไปเรื่อย..ทั้งห้องมีเพียง3เตียง เตียงริมหน้าต่างถูกจับจองเรียบร้อยแล้ว...และผมไม่ต้องเดาเลยว่าใคร
การแหวกม่านเข้าไปอย่างถือวิสาสะแบบนี้โคตรจะเสียมารยาท แต่ผมก็ทำ
ดวงหน้าขาวจนเกือบซีดมุดลงแทบจะจมลงไปกับปลอกหมอนสีเขียวอ่อนจนเห็นเพียงเสี้ยวหน้า อักษรหลับตาพริ้มด้วยริมฝีปากหยักที่มุมนิดหน่อยคล้ายกับว่ากำลังยิ้มอยู่แม้ในขณะหลับ...ผ้าห่มสีเข้าชุดกันกระเพื่อมขึ้นลงตรงหน้าอกที่มีมือข้างหนึ่งวางอยู่ อีกฝ่ายเป็นคนหายใจเร็วและสม่ำเสมอ...นั่นไม่ได้ทำให้ผมแปลกใจนัก
ผมเลือกที่จะเดินเข้าไปใกล้เขา เอื้อมไปดึงผ้าม่านกันแดดที่สาดส่องลงมาให้ปิดสนิท เขาจะได้ไม่ร้อน..ดูจากเหงื่อซึมชื้นที่ไรผมสีดำนี่ก็รู้แล้ว...
......มีเรื่องมากมายที่อยากจะถาม...
......แต่การปลุกคนที่กำลังหลับสนิทนี่ดูจะไม่ดีเท่าไหร่...
ผมทิ้งตัวนั่งลงบนขอบเตียงเขา แล้วหันไปมองเสี้ยวหน้านั้นชัดๆนานๆอีกสักหน..อักษรไม่ใช่ผู้ชายที่เตี้ยอะไรเลย..แต่เพราะปริมาณกล้ามเนื้อที่น้อยเหลือเกินนี่กระมังทำให้เขาดูตัวเล็กนิดเดียว...ข้อมือบางโผล่พ้นแขนเสื้อนักเรียน...มีสีขาวจนเหมือนกระดูก..ตามต้นคอนี่ก็เหมือนกัน...
รู้สึกตัวอีกทีปลายนิ้วผมก็ไล้ตั้งแต่ใบหูนิ่มนั่นลงมาจนถึงซอกคอขาวๆนั่นซะแล้ว..
..บางที...
...ผม..อาจจะมองข้ามอะไรบางอย่างไป...
เข็มวินาทีเหมือนจะหยุดอยู่ตรงนั้น ตอนที่อักษรลืมตาขึ้นมาช้าๆ..อาจจะเพราะอุณหภูมิของผิวของเราต่างกันเล็กน้อย..ไม่ตัวเขาเย็นเกินไปก็เป็นเพราะมือผมเนี่ยแหละที่ร้อนผ่าว แต่เอาเป็นว่าผมไม่ได้ละมือออกมาเหมือนที่ควรจะเป็น..
...ซ้ำร้าย..กลับค่อยๆเชยคางของอีกฝ่ายขึ้นมาเสียอย่างนั้น...
ผมมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น...ที่ภายในใสแจ๋วจนสะท้อนภาพของผมชัดเจน...ชัดทุกวินาทีที่ผมค่อยๆโน้มลงไปใกล้...จนกระทั่งเห็นดวงตาคู่นั้นปรือลงช้าๆ.....
“ผม...ฝันไปรึเปล่า...”
เสียงของเขาดังแผ่วเหมือนติดขัดตอนที่ปลายจมูกของเราชนกัน ผมเผยอริมฝีปาก..รู้สึกลำคอแห้งผากแต่ก็จำเป็นต้องตอบออกไป..
“..ไม่ใช่......”
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง.........~
เฮือก!!
เสียงมือถือที่ร้องขึ้นมานั่นไม่ได้ดังลั่นจนน่าตกใจ แต่ก็ทำให้หัวใจที่แทบจะหยุดเต้นเมื่อครู่กลับระรัวขึ้นมาตูมๆจนผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากดันตัวให้ให้ลุกขึ้นมานั่งตัวตรงแล้วเสยผมแก้เก้อ
อีกฝ่ายก็ดูจะลนลานไม่แพ้กัน เขารีบคว้าเจ้ามือถือที่วางอยู่ข้างหมอนมากดตัด แล้วอธิบาย
“ขอโทษครับ ผม..ผมตั้งปลุกไว้..”
..อะไรมันจะพอดีขนาดนั้น..
ผมถอนหายใจออกมาทอดหนึ่ง สาเหตุประการแรกเพราะหงุดหงิดใจอยู่มิใช่น้อย ส่วนสาเหตุประการที่สอง...คือไม่รู้จะทำอะไรดีนอกจากนั่งเก๊กขรึมแล้วถอนหายใจฆ่าเวลา
“คุณ....เอ่อ...มาทำ....?”
“ผมไม่สบาย" ผมสวนควับ "ว่าจะมา...นอน"
เขาตาโต “เอ๊ะ? เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ!?”
“ไม่หรอก นอนสักตื่นก็คงหาย"
“แล้วยา...”
“กินแล้ว" ผมโกหกเรื่องเดียวกันสองครั้งในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง..น่าชื่นชมชะมัด "คุณล่ะ เป็นอะไร?”
“ผมก็...ปวดหัวนิดๆ"
“โกหก"
“เปล่านะ!”
“สีครามบอกว่าคุณไม่ต้องเข้าเรียนพละ"
ผมยิงคำถามตรง คิดว่าถ้านั่งนิ่งๆต่อไปบรรยากาศมันคงจะเป็นใจให้อะไรๆมันเลยเถิดกว่าเดิมแน่ๆ
“มันหมายความว่ายังไง?”
ข้ออ้างสารพัดสารพันที่ผมเชื่อว่าคนอย่างอักษรคงคิดมันออกมาได้ง่ายๆแน่ๆผุดขึ้นมาเต็มไปหมดในหัว ไม่ว่าจะเป็นคำโกหกหรืออะไรก็ตาม..ผมพร้อมจะฟัง บางทีคนเราก็จำเป็นต้องโกหกเพื่อให้ใครอีกหลายๆคนสบายใจ ทั้งนี้อยู่ที่ทักษะความชำนาญในการโป้ปดของคนพูดด้วย...ว่าจะเนียนมากน้อยแค่ไหน
ผมภาวนา..ให้เขาพูดอะไรสักอย่าง...
....แต่ความเงียบที่ผมไม่ต้องการกลับเกิดขึ้น
มันง่ายชะมัด เพียงแค่ไม่มีใครพูดอะไรก็สร้างความอึดอัดได้ขนาดนี้...ง่ายเกินไปแล้ว..
ผมหันไปมองหน้าเขา อีกฝ่ายไม่ได้หลบตาเหมือนที่ผมคิด..เขามองหน้าผมด้วยแววตานิ่งงัน..ไม่มีแม้กระทั่งการกระพริบตาหรือกลบเกลื่อนใดๆทั้งนั้น..
ในที่สุดเขาก็เอ่ยออกมาจนได้..
“สีคราม..บอกว่าอะไรนะครับ?”
ผมไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากคำถามนั้น "บอกว่าคุณไม่ต้องเข้าเรียนพละ และอยู่ที่นี่"
“เขาบอกอะไรอีกรึเปล่า?”
“...อย่างน้อยก็ไม่ได้บอกในเรื่องที่คุณสมควรบอกผม"
“งั้นผมไม่บอก"
“อย่ามียียวนน่า"
“ผมไม่ได้ยียวน เพียงแค่..ผมไม่เห็นสาเหตุอะไรที่ต้องบอก"
“คุณเป็นอะไร?”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรนี่"
“ผมถามว่าคุณเป็นอะไร?”
“ผมก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้เป็นอะไร"
คำพูดแถสีข้างถลอกขนาดนั้นทำให้ผมฉุนขึ้นมาดื้อๆ "นี่ อย่ามาชวนทะเลาะได้มั้ย?”
“...ผมไม่ได้ชวนคุณทะเลาะ"
“แล้วที่ทำอยู่เรียกว่าอะไร?”
“เทียน ผมไม่เข้าใจ...ผมก็แค่ตอบคำถามของคุณแต่คุณกลับมาหาว่าผมชวน....”
“เงียบน่ะ"
“เทียน...”
“แค่บอกผมมาว่าคุณเป็นอะไร..”
“หอบ" เขาสวนควับ “โรคตลาดของลูกคุณหนู คุณก็รู้..เด็กในเมืองใครก็เป็นได้ทั้งนั้น"
ผมมองหน้าเขา เขาหลบตาผม
“ให้ตาย...คุณโกหก"
“ผมเปล่า"
“บอกความจริงมา"
“ผมเป็นหอบ นั่นเป็นความจริงทั้ง....”
ตึง!!
..อาการฉุนจัดแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก อย่างน้อยก็ไม่ได้เกิดตั้งแต่ที่ผมมีเขาเข้ามาเกี่ยวข้องในชีวิต...และขนาดที่ต้องใช้กำลังรุนแรงเพื่อผลักเขาจนติดชนักเตียงนี่ก็ดูไม่ใช่ที่เท่าไหร่ เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ผมปล่อยให้อารมณ์มีอำนาจเหนือการตัดสินใจแบบนี้..
...แย่ชะมัด...
เขาเงยหน้ามองผมทันทีที่ตั้งสติได้ แม้จะมีท่าทีเจ็บปวดกับต้นแขนที่ถูกผมบีบไม่น้อย...แต่ดวงตาคู่นั้นดูไม่ยอมแพ้ทีเดียว และให้ตายสิ..วินาทีนี้มันกลับดูกวนตีนสิ้นดี..
ผมข่มอารมณ์ฉุนให้อยู่ในระดับกลาง ขณะกดเสียงต่ำ "อยากโดน...นักใช่มั้ย?”
คู่สนทนาเชิดหน้าพร้อมรอยยิ้ม
“อยากทำก็ทำเลย ไม่ต้องขู่..ผมพร้อมมานานแล้วล่ะ"
..เป็นอีกครั้ง..ที่เขาทำให้หัวใจอันร้อนรุ่มของผมสงบลงได้ในประโยคเดียว..
ผมปล่อยมือจากแขนของเขาแล้วถอนหายใจ อีกฝ่ายยังคงนิ่งอยู่ตรงนั้นนิ่งๆคล้ายกับว่ากำลังดูสถานการณ์ ซึ่งมันดีแล้ว..อย่างน้อยไอ้คำพูดหยอดไม่รู้จักกาลเทศะแบบนั้นก็ทำให้ผมยิ้มออก...แบบนิดๆน่ะนะ
เขายิ้มตามผม "ขอบคุณครับที่เป็นห่วง ผมไม่เป็นไรจริงๆ"
“ใครบอกกันว่าผมเป็นห่วงคุณ"
“อันนั้นผมคิดเข้าข้างตัวเองเองล่ะ"
บ้าชะมัด..เราสองคนเริ่มต้นเถียงกันเมื่อไหร่ผมแพ้ทุกทีสิน่า "ผม...จะนอน"
“งั้นผมจะอยู่เงียบๆนะ"
“ตามใจคุณสิ"
ผมหันหลังถอดรองเท้าหนังสีดำวางไว้ไม่เป็นระเบียบก่อนทิ้งตัวนอนลงบนเตียง พอหันไปก็สบกับนัยน์ตาใสแจ๋วที่อยู่ในท่านอนตะแคงมองหน้าผมพร้อมเสร็จสรรพ..ด้วยรอยยิ้ม..รอยยิ้มที่ทำเอาผมเขินอย่างบอกไม่ถูก..เลยได้แต่พลิกตัวหันหนีอย่างกระฟัดกระเฟียด....เหมือน...เด็กๆ....
...แย่ชะมัด...
...ไอ้ความรู้สึกแบบนี้มันทำให้คนอย่างผมกลายเป็นคนงี่เง่าได้ในทันทีสิน่า...
พอกันที ยิ่งคิดยิ่งสับสน..ดูผมสิกลายเป็นไอ้บ้าปัญญาอ่อนยังไงก็ไม่รู้ แต่ทำไมทุกการกระทำของอักษรไม่เห็นจะงี่เง่าเหมือนที่ผมกำลังทำอยู่สักนิดกันนะ? หรือนี่คืองี่เง่าของเขาแล้ว? ไม่น่าเป็นไปได้แหะ...
“ฝันดีนะครับเทียน"
เขาพูดออกมาคำหนึ่ง..เสียงไม่ได้ดังอะไรเลยด้วยซ้ำถ้าเทียบกับเสียงหัวใจของผมเอง แต่มันกลับทำให้รู้สึกเหมือนเขาอยู่เพียงแค่ผมพลิกหน้าไป ใกล้เพียงแค่เอื้อมมือ...
สิ่งสุดท้ายที่ผมเห็นก่อนจะตัดสินใจหลับตาคือมือของผมเอง..มือที่ยังมีสัมผัสนุ่มละมุนของอีกฝ่ายอยู่จางๆ ไม่สิ..ที่จริงมันไม่ได้นุ่มละมุนหรอก..ติดจะแข็งซะด้วยซ้ำ...คำว่ากระดูกดูจะมากไปหน่อยสำหรับร่างกายนั้น...แต่มันก็คือกระดูกจริงๆซะด้วย ผิวหนังนุ่มๆที่ห่อหุ่มกระดูกต้นคอนั้นให้ความรู้สึกดีใช่เล่น...และ...
....และอะไรอีก......
ผมหลับตาลง กลั้นใจหยุดความคิดสุดจะคุกคามทางเพศพวกนั้นซะให้เกลี้ยง
นี่มันชักจะ...มากไปแล้ว...
-
----------
..ฮะ ฮะ..
ได้ยินเสียงใครบางคนหัวเราะ...ดังมากจากที่ไกลแสนไกล..
..ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ..
เสียงเล็กแหลมสูงปรี๊ดไม่ได้ยาวต่อเนื่อง..ที่ค่อยๆทวีความดังขึ้นเรื่อยๆในโสตประสาท ผมหลับตาแน่นพร้อมยกมือปิดหู...ผมโคตรเกลียดเสียงนี้ เสียงหัวเราะแบบเสแสร้ง...ไม่ได้มีความจริงใจหลงเหลืออยู่เลยสักนิด...
ใช่..เสียงหัวเราะนั้นดังสลับกับน้ำคำสบถด้วยอารมณ์ภาษาฝรั่งเศสที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง..ไม่รู้เรื่องเลยสักนิดแต่ก็ยังติดอยู่ในความทรงจำ น้ำเสียงที่แสดงความหยาบโลนของเนื้อหาออกมาอย่างชัดเจนแบบนั้นแทบไม่ต้องเสียเวลาเดาเลยด้วยซ้ำ ผมเกลียดคำพูดพวกนั้น..เกลียดทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง...
ตุบ!
ตุบ!
มือเรียวเล็กที่กำจนแน่น..แน่นขนาดที่ทำให้เล็บที่ไว้จนยาวสวยหักทิ่มเข้ามาบาดเนื้อบนฝ่ามือ ก่อนที่เจ้าของกำปั้นทั้งสองจะออกแรงทุบลงไปบนหน้าท้องกลมกลึงที่นูนออกมาผิดปกติ
..ฉันไม่ต้องการแก!
ภาษาไทย..ใช่ ดังและชัดมาก..
....ฉัน...ไม่ต้องการแก..!!
หยุดเถอะ..พอที...
ผมประสานมือแน่น เฝ้าสวดภาวนาให้เสียงทุกอย่างจบอยู่แค่ตรงนั้น..แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผลเอาซะเลย..ในเมื่อเสียงกรีดร้องโหยหวนที่ดังลั่นจนแทบจะบาดหัวใจของผมให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆอย่างนั้นยังดังตามมา...และดูเหมือนจะยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆด้วยซ้ำ.......
...อย่า...พอที...
...อย่าทำน้อง...
......ได้โปรด....อย่าทำน้อง.....!!
“...ยน...เทียน!”
เฮือก!!
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเสียงเรียกชื่ออันคุ้นเคยดังขึ้น...ใกล้มากพอที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสได้ ชั่ววูบนั้นเองที่ความดำมืดเข้าครอบงำสายตา..ผมลืมตาขึ้นมาทั้งๆที่มองไม่เห็นอะไร...มืด...สนิท...
...มืด...ไปหมด...
“..เทียนครับ"
อีกครั้งหนึ่ง..ที่เหมือนมีใครจุดไฟขึ้นมา...
เงาดำมืดที่บดบังคลางสายตาค่อยๆเลือนหายไปช้าๆ ฝ้าเพดานสีขาว..ม่านกั้นสีเขียวอ่อน..ผมกระพริบตาถี่ๆไล่ความรู้สึกเมื่อครู่นี้ไปสิ้น..ก่อนจะตัดสินใจหลับตาลงอีกครั้งเพื่อรวบรวมสติ
..ผม..อยู่ที่ห้องพยาบาล..
“เทียนครับ?”
“...ครับ"
“คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”
คำถามนั้นทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความเย็นชื้นที่หางตา..ผมน้ำตาไหลนิดๆตอนหลับ และเชื่อว่าเป็นกันได้หลายคนเนื่องจากการทำงานอัตโนมัติของต่อมน้ำตาที่ไม่ได้มาจากความเศร้าเสียใจหรืออะไร ตาแห้ง..และนั่นคือกลไกอันน่าพิศวงของร่างกายมนุษย์ที่ขับสารออกมาเพื่อขจัดสิ่งผิดปกตินี้..
“สบายดี"
ผมรู้ตัวว่าทิ้งช่วงนานเกินไปกว่าจะตอบ มือเล็กเอื้อมมาแตะหน้าผากผม
“คุณตัวร้อนนิดๆนะครับ"
“..มือคุณเย็นเกินไปต่างหากล่ะ"
สวนควับ..ก่อนจะยันกายขึ้นช้าๆเพื่อมองอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ข้างๆเตียง อักษรยิ้มให้ผม..ที่จริง..หน้าเขาตอนไม่มีแว่นนี้เกลี้ยงนัก...คนทั่วไปคงทักว่าหน้าจืด แต่ผมไม่เห็นว่าเป็นอย่างนั้น...
เขาหยิบแว่นมาสวมทันทีที่เห็นว่าผมจ้อง "คาบเรียนเลิกแล้วล่ะครับ"
“อา...” ผมพยักหน้า..นี่ผมหลับไปนานใช้ได้เลยนะเนี่ย.. “คุณ...อยู่ตรงนี้ตลอดเหรอ?”
“ครับ ก็นอนข้างๆคุณ" อักษรพยักหน้า ก่อนจะส่ายหน้ารัว "ไม่ใช่นะ ผมหมายถึง เอ่อ เตียงนี้..เตียงข้างๆคุณ!”
อะไรบางอย่างทำให้ผมยิ้มออกมา “ผมเข้าใจ"
“คุณไม่เข้าใจหรอก...”
ผมไม่ได้ใส่ใจคำพูดนั้น "คุณโดดเรียนหรือ?”
“ครับ แต่ก็คุ้มอยู่นะ"
..เอาเข้าไป..
ก่อนที่เขาจะพล่ามเรื่องปริมาณความสุขที่วัดไม่ได้จากการแอบมองหน้าผมตอนหลับ(นี่ผมคิดเข้าข้างตัวเองแบบสุดๆแล้วล่ะนะ...) ผมก็ตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจัดเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อย สวมรองเท้า..อา..ไม่ได้ปลดเนคไทนี่เองมิน่าถึงอึดอัดพิกล..
...ฝันร้ายอีกต่างหาก...
ผมไม่ใช่เด็ก ไม่ได้ฝันร้ายมานานแล้ว..หรือพูดให้ถูกคือผมไม่ได้ฝันมานานแล้ว 'ฝัน' คือบทสรุปของการนอนหลับไม่สนิทที่จะทำให้พักผ่อนไม่เพียงพอ ไม่ว่าจะฝันดี ฝันร้าย หรือฝันเฟื่องก็เถอะ อะไร..ผมก็คิดว่ามันไร้สาระทั้งนั้น เอาละ ที่นี้ทุกคนคงสรุปได้ว่าผมมันช่างมืดมนไร้อนาคตโดยไม่มีข้อกังขาแล้วสินะ..
พอผมหันไปมองอีกฝ่ายที่..กลับไปนั่งจุมปุ๊กบนเตียงอีกรอบ เลยต้องเอ่ยออกมา
“ไม่ไปเหรอ?”
เขาเงยหน้าขึ้นมายิ้ม "ครับ กำลังไป"
บรรยากาศในวินาทีนั้นดูเหมือนจะเงียบงันลงทันตา ผมมองเขา..ที่ไม่ได้มีท่าทีจะทำตามอย่างที่ตั้งใจสักนิด...
..ทำไม..ถึงหน้าซีดได้ขนาดนั้น..
...หน้ามืด?
ผมสันนิษฐานได้ถึงอะไรบางอย่าง..บางทีมันอาจจะมากไป..แต่ผมก็ไม่ควรมองข้าม และถึงจะเอะใจแค่ไหนแต่จิตใต้สำนึกของผมกลับบอกว่าไม่ควรพูดนัก..ตราบใดที่อีกฝ่ายยังใช้พลังทั้งหมดเพื่อปกปิดมันเอาไว้ล่ะก็...
เนื่องจากความเงียบไม่ใช่ตัวช่วยที่ดีนัก ผมจึงตัดสินใจทำลายมันด้วยเสียงรองเท้าของผมกระทบกับพื้นกระเบื้องหินอ่อน เขากำลังยกหลังมือเช็ดหน้าผากตอนที่ผมเดินไปถึงตรงหน้า พร้อมมีท่าทีตกใจมิใช่น้อยที่เห็นผมนั่งยองๆลงไปแทบเท้าเขา..
แรกทีเดียวผมนึกไปเองว่าเขาจะพูดอะไรสักอย่างเพื่อแก้อาการเขิน แต่กลับกัน..เขาไม่ได้พูดอะไรเลย และการที่เป็นอย่างนั้นทำให้ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยซ้ำ แถมยังทำเอาลมหายใจติดขัดอย่างบอกไม่ถูก..ทั้งๆที่ผมทำแค่ประคองเท้าเขาให้สวมในรองเท้าหนังดีๆเท่านั้นเอง...
ไม่นานผมก็ลุกขึ้นยืนแสร้งทำเป็นว่าไอ้เรื่องเมื่อครู่ช่างปกติธรรมดานัก และพอมองเขา...ที่ใช้ดวงตาคู่นั้นทอดมองผม
“...ขอบ..ขอบคุณครับ...”
...ผมคิดว่า...ผมกำลังถลำลึก...
.....จน..ยากจะถอนตัวออกมาได้...
แกรก
“อ้าว..ยังไม่ไปกันอีก โรงเรียนเลิกแล้วนะ"
อาจารย์ห้องพยาบาลเดินเข้ามาพอดีกับจังหวะนั้น ผมลนลานมากพอจะก้าวออกมาจากรัศมีของม่านกั้นเตียง..พยายามทำสีหน้าท่าทางให้กลายเป็นปกติมากที่สุดทั้งๆที่รู้..ว่ายากนัก..
อักษรลุกขึ้นยืน "กำลังจะไปครับอาจารย์"
ผู้สูงวัยกว่ามองเขา แล้วยิ้มให้โดยที่ไม่พูดอะไรเลย..ผมไม่ใช่คนช่างสังเกต..แต่รอยยิ้มนั้นดูมีอะไรบางอย่างชอบกล..บางอย่างที่ผมเข้าไม่ถึงและคงไม่เข้าใจมันในเร็วๆนี้..
พวกเราทั้งคู่ยกมือไหว้อาจารย์ก่อนเดินออกจากห้องพยาบาล เราไม่ได้พูดอะไรเลยจนกระทั่งไปถึงตึกเรียน..ผมตัดสินใจลาเขาเพื่อขึ้นไปเก็บกระเป๋าที่ห้องก่อนตึกเรียนจะปิด อักษรไม่ได้ค้าน..และทำแบบที่ทำเหมือนปกติก็คือยิ้มให้พร้อมโบกมือ หรือบางที..หัวใจเขาอาจจะเต้นแรงพอๆกับหัวใจผมตอนนี้ก็เป็นได้..
ผมคิดว่าเรื่องที่อั้นอยู่ในอกนี้ไม่จำเป็นต้องพูดให้เขาฟัง และคิดว่าในสถานการณ์ที่ความหวั่นไหวเข้ามามีอำนาจทางจิตใจเช่นนี้ก็ควรจะควบคุมมันให้อยู่ ไม่ใช่..ปล่อยให้เลยตามเลย..
...ใจเย็นก่อน...
...เรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องรีบ...ค่อยๆคิดก็ได้...
ผมหยุดยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน มองกลับไปอีกครั้งเพื่อตัดสินใจว่าจะอยู่รอเขาดีรึเปล่า.......
หมับ!!
วินาทีนั้นเองที่สัมผัสได้ถึงใครบางคนที่วิ่งเข้ามากอดผมหมับจากด้านหลัง มันชวนตกใจพอๆกับหนังสยองขวัญสักเรื่องที่คนไทยเป็นคนสร้าง..ทว่าผมตั้งสติได้นิ่งกว่าพระเอกในหนังมากนัก..
เพราะความอ่อนนุ่มของทรวงอกทำให้ผมสันนิษฐานได้ทันทีว่าเป็นผู้หญิง พวกนั้นชอบเล่นอะไรแบบนี้แล้วให้ผมเดา แต่ตอนนั้นผมไม่อยากไล่รายชื่อทายว่าใครอีกต่อไปแล้ว..สิ่งที่ผมต้องทำคือแกะมือหล่อนออกให้เร็วที่สุด อย่างน้อยก็ก่อนที่อักษรจะมา...
“ปล่อย....”
“...ฮะ ฮะ ฮะ"
..เสียงหัวเราะแหลมสูง...ทำเอาหัวใจผมแทบจะหยุดเต้น..
“hide and seek...~”
พี่ยามหน้าประตูตกใจถึงขนาดต้องลงมาจากป้อมเพื่อเดินตรงมาทันที ผมยืนเกร็ง..ความตกตะลึงยังมากกว่าความเจ็บแปลบบนแผ่นอกที่ถูกปลายเล็บแหลมจิกกรีดลงทะลุเสื้อราวกับต้องการกระชากเครื่องในผมออกมาให้หมด ผมมองตรงไปด้านหน้า..กระจกสีดำของห้องปกครองที่อยู่ไกลออกไปไม่มากสะท้อนออกมาฉายภาพของคนที่อยู่เบื้องหลัง..
ภาพนั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีใครบางคนเอาหินแข็งๆมาวางไว้บนคอ..ไม่อาจทำให้ผมขยับไหวติงจนกระทั่งลมหายใจอุ่นร้อนกระทบลงบนใบหู..
“......I found you~”
TBC
===================
ครึ่งตอนค่ะ! ตอนนี้มันยาวจ้า
อัพเร็วเนอะ 555 ที่จริงไม่เรียกว่าเร็วหรอกค่ะแต่ปกติแม่งอัพเดือนละครั้ง..
คิดว่าไม่อยากให้รอกันนานเพราะเรื่องนี้มันหน่วงมาก ดีเทลเยอะด้วย ;v;'' ถ้าไม่ติดอะไรจริงๆก็แต่งเรื่อยๆนะคะ
ตอนนี้กำลังตัดสินใจอะไรหลายๆอย่างอยู่ เรื่องนิยายเนี่ยแหละค่ะ
ยังตกลงปลงใจไม่ได้ ต้องรอดูสถานการณ์กันต่อไป
ตอนนี้คงเฉลยอะไรหลายๆอย่างแล้ว(ล่ะมั้ง) หลายๆอย่างที่หลายๆคนคงรู้สึกแบบเดียวกับเทียน..อึดอัดเนอะ
เคยบอกไปแล้วใช่มั้ยว่า อักษร คือตัวละครที่โอชอบมากที่สุด และอยากให้ชอบกันเยอะๆน้า :D
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
นี่มันนิยายรักหวานแหววหรือนิยายสยองนิคุณโอ
ฉากสุดท้ายทำเอาเราสยองตามเทียนไขเลย
บรือออออออออออออออ
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดด
ทำไมมันหวานปนหลอนล่ะคะพี่โอ๊!!!!!!!!!!!!!!! :o12:
ตอนจะจุ๊บๆกันนี่มันหายใจลำบากแท้ :m25:
เขินมวากกกก
อักษรหนูพลาดจริงจังนะลูก 5555
ทิ้งท้ายหลอนนะ T______T
รอตอนต่อไปค่ะ !!!
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ไม่เข้าใจ T[]T
สงสัยต้องรอตอนต่อไป
ถ้าอ่านตอนต่อไปแล้วยังไม่เข้าใจมดจะอ่านใหม่ทั้งเรื่องTT
ฮะ ฮะ ฮะ มันทำให้รู้สึกโรคจิตอะแงงงงง
นาฬิกาปลุก ตั้งทำม๊ายยยยยยยยยยย
อัดอั้นนนนนนน TT
-
ดอกบัวคือน้องของเทียนหรอ??
แล้วอักษรเป็นอะไรเนี้ย??
โอ้ย ค้างๆ รีบมานะคะ :call:
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งน่าติดตาม
หลงรักเทียน :impress2:
ว่าแต่..อยากรู้จังว่าอักษรป่วยเป็นอะไรน้อ..
-
โอ๊ะ อักษรรรรรรร มีความลับจังนะ!
ใครมากอดเทียนหว่า..แลดูน่ากลัว=w=
-
ลึกลับ ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน จริงๆ
-
ยิ่งอ่านย่ิงลุ้น อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด
-
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :o8:
และ สงสัยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ไม่ใช่แค่เทียนไขที่สงสัย
เราก็สงสัยเช่นกัน อักษรเป็นอะไร แข็งแรงดีอยู่ใช่ไหม
อย่าร้ายแรงนะ เรากลัวจะเสียอักษรไป
เทียนไขน่าสงสารมาก ถูกอดีตหลอกหลอน ทำร้ายจิตใจ
ที่ดูจะเข้มแข็งมาตลอด คงเพราะแค่ซุกซ่อนได้นิดหน่อย
ท่าทางจะรักษาหายยาก คงจะพอๆ กับโรคปริศนาของอักษรเลยมั้ง
ฉากในห้องพยาบาล กรีดร้อง อยากจะปามือถือทิ้ง (แต่ไม่มีปัญญาจะซื้อคืน)
เกือบจะจูบกันแล้ววววววว
แต่แค่เกือบ ก็หวานซะ
-
อ่ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
//เขย่าคนแต่ง
ฉากในห้องพยาบาลไม่ไหวแล้วครัฟ เขิน! เขินมากกกกกกกกกกกกกกก
อ่านไปก็ลุ้นไป //มือจิกเม้าส์แน่น
โดนคนแต่งให้ความหวังแล้วจากไป ฮือออออออ
น้องอักษร เลิฟฟฟฟฟ สุดที่รัก~ น่ารักที่สุดเป็นว่าจะทำอะไรก็ตาม
อีกหน่อย เทียนไม่รอดแ่น่ๆ
ฉากใส่รองเท้าให้นี่ไม่ไหวแล้ววววว อ่ากกกกกกกกกกก มันสื่อถึงอะไรหลายๆอย่างจริงๆ
เทียนก็ควรจะต้องรู้ตัวเองแล้วล่ะ ณ จุดนี้ ยอมทำให้อัำกษรถึงขนาดนั้น
อยากรู้ทั้งอดีตเกี่ยวกับแม่ของเทียนและเรื่องอาการป่วยของอักษรเลย ... ตอนนี้ได้แต่มโนไปต่างๆนานา ฮา
อยากอ่านตอนต่อไปมากๆ
//ลงไปดิ้น
-
ลางสังหรณ์บอกว่า....อักษรป่วยอ่ะ (เหมือนจะ)หนักด้วย
ดราม่าลอยมาแต่ไกลๆ.....แต่ดราม่ากว่านั้น....คือ....อัพอืดอ่ะ หนูค้างนะพี่~ T0T
เทียนเริ่มลงหลุมแล้วคร๊าฟพี่น้องงงงงงงง~ สีครามโผล่ เอร๊ยยยย หล่อ! (ฮะ!?)
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาา
ปล.ฉากในตำนานมาแล้ววววววว ฉากในห้องพยาบาล อุกรี๊สสสสส
ตอนจะจูบก็ว่ากรี๊ดแล้ว แต่กรี๊ดอิตอนใส่รองเท้าฮ่ะ ฟินอ่ะ~ เอร๊ยยยยย ล้ม~
โหวตให้ชนะสีครามไปเลย เป็นสันดารน้ำเน่ามากอ่ะอิเทียน! 555555555
-
รอวันที่อักษรจะช่วยทำให้เทียนหายฝันร้ายน้า ~~~
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบอึดอัด มีหลายอย่างที่อยากรู้แล้วยังค้าง 555
แต่อึดอึดในแบบที่ดีน้า เผลอค้างไปหลายวิตอนเสียงกริ๊งขีดเหมือนกัน 5555
เทียนตอนใส่รองเท้าให้มันละมุนจังเลย โอ๊ยย แอบรู้สึกว่าตอนนี้สถานะมันกลับกันนะเนี่ย ท่าทางคนที่ควบคุมหัวใจตัวเองไม่ไหวจะเป็นเทียนซะแล้ว 55
-
อึดอัดแทนเทียนจริงๆ ประมาณอารมณ์
เมิงรู้เรื่องกรุทุกอย่าง แต่พอกรุถามกลับบ้าง ดันไม่บอกอะไรเลย ประมาณนั้น
(ขอโทษที่ไม่สุภาพนะคะ แต่อารมณ์ตอนอ่านเป็นแบบนี้จริงๆ)
เจ๊ย ผญ. คนนั้น มาหาเทียนอ่ะ ทำไมบรรยากาศมันแลดูสยองๆ
ปล. อักษร เป็นอะไรมากไหมนั่น
-
อย่าบอกนั่นแม่เทียน อย่างหลอน :z10:
อักษรเป็นอะไร!! อย่าบอกโรคหัวใจไรงี้ มันดูร้ายแรงอะ :z3: :z3:
ถึงเราจะชอบตัวละครป่วยอ่อนแอก็เหอะ แต่ไม่อยากให้เป็นไรไปนะ :z3:
ค้างอีกแล้วอะพ่่ีโอ :sad4: รอตอนต่อไปป :o12:
ปล.พี่สิญจน์กับสีครามหล่อมาก :-[ :-[ (จริงๆ นายก็หล่อนะเทียน แต่พี่สิญจน์กับสีครามหล่อกว่า555)
-
หลอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-/นั่งร้องไห้มุมเล้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตอนแรกมาอย่างหวาน!
แต่รถน้ำตาลคว่ำลงทะเลไปแล้วเรียบร้อย
ตอนจบถึงได้น่ากลัวแบบเน้
โอ้ยยยยยยยยยยยยย ย ไหนว่าความปลอดภัยเป็นเลิศไงละ
อกสวยๆ(?)ของเทียนจะเป็นไงมั่งเนี่ย โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ฮ TT
-
ไม่รู้ทำไมนะคะ อ่านเองก็รู้สึกเหมือนกัน เวลาทีมีความมืดๆของดราม่าเข้ามาหาเทียน
อักษรจะเป็นแสงอ่อนๆที่ไม่ได้สว่างจนแสบตาแต่ทำให้ความมืดทุเลาลง
ง่ายๆว่าอบอุ่นกับท่าทางแล้วก็คำพูดของน้องอักษรมากเลยค่ะ
รู้สึกว่าเทียนโชคดีจังที่น้องมาตกหลุมรัก 555555 และตอนนี้เหมือนอักษรจะชนะใจเทียนแล้ว สินะ สินะ
โดยส่วนตัวชอบเรื่องที่มีเรื่องราวแบบนี้มากเลยค่ะ
อ่านแล้วคอยลุ้นอยู่เสมอว่าต่อไปจะเป็นยังไง เป็นนิยายที่ดราม่านะ
แต่ไม่ได้ให้ความรู้สึกกดดันจนเกินไป เวลาที่อักษรโผล่มา อ่านแล้วอบอุ่นค่ะ
อยากจะบอกว่า อักษรเป็นตัวละครในดวงใจมากๆเลยค่ะ
อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ แต่มันชอบอะ โฮวววว ชอบบบ
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันนะคะ ชอบมากๆ
เวลาอ่านแต่ละตอนอิ่มใจไปพักใหญ่เลยค่ะ ฮ่าๆ
แล้วก็ ดีใจนะคะที่ได้อ่านนิยายดีๆที่ทำให้รู้สึกมีความสุขแบบนี้
เป็นกำลังใจให้นะคะ จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
:-[ :-[
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย ตอนนี้ช่างสมกับเป็นนิยายหวานวัยรุ่นหวานแหววแต๋วจ๋า :z3: :z3: :z3:
คุณพระ!!! o22 คุณหลอกดาว ตรูไม่สงสัยแล้วว่าทำไม เทียนของพี่ ใจของน้องถึงได้อยู่ในหลุมดำที่มันลึกนัก แล้วพี่ก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่า อักษร แสงที่จะมาจุดเทียนไขเล่มนี้ ให้สว่างไสวขึ้นมา จะไม่เป็นอะไรมากนะ เพราะถ้าไม่มีแสงนี้ เทียนไขเล่มนี้มังคงจะดับตลอดไป
หลอนมากคุณแม่น้องเทียนขร๋าาาาา :sad3: :sad3:
-
ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครก็ช่าง แต่เธอให้บรรยากาศน่าขนลุกชะมัดเลย :z3:
อักษรไม่สบาย เป็นอะไรไปคะ นี่คงเป็นอีกเหตุผลสำคัญที่ทำให้ต้องเลิกเป็นเลขาฯคนเก่งสินะ :monkeysad:
-
อักษรเป็นอะไรอ่า ไม่ว่ายังไงก็ต้องอยู่กับเทียนนะ กว่าเทียนจะเจอคนที่ตัวเองอยากอยู่ด้วยจริงๆก็เกือบแย่
สงสารเทียนนะ เหมือนผ่านเรื่องร้ายๆมาเยอะมาก อยากให้ชีวิตต่อไปของเทียนมีความสุขกับน้องอักษร :m15:
-
เครียด...
อ่านเรื่องคุณโอทีไร
เดาเรื่องไม่ออกทุกที
ใครกันนะที่กอดเทียน???
แล้วไหนจะเสียงหัวเราะนั่น
แล้วอักษรเป็นอะไร??
โอ้วว ตีกันไปหมด
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาา
-
โหหหห..เทียน เปลี่ยนไปเยอะเลยอะ เป็นแบบนี้กับอักษร มันดูน่ารักมากๆๆเลยอะ
ตอนนี้เหมือนจะคลั่งเทียนละนะ...ฮ่าๆๆๆ
ว่าแต่อักษรเป็นอะไรอะ..สงสัยใคร่รู้พอๆกับเทียนเลยตอนนี้
แล้ว ตอนจบ ก็น่าสงสัยปนน่าติดตามมากกกกกกกกกกกก..
-
ใครน่ะ
หลอนแทนน้องเทียน o22 o22 o22
-
กรี๊ดดดดดดดด !! อัพเร็วว......แล้วก็ค้างมาก!!! ย๊ากกกกกกก!!!
ตอนนี้มันหลายอารมณ์จริงๆ แบบเหมือนจะดราม่าแล้วแต่บทอักษรเข้ามาทำให้กลายเป็นหวานไปเลยย~ > <
เทียนแม่มมม! น่ารักขึ้นทุกตอนๆ > <!
เกลียดเสียง 'กรี๊งงงงงง' !!! เกือบไปแล้ววว ขัดจังหวะมากกก อีกนิดเดียวเองง.... >////<
ใจเต้นแบบไม่ไหวแล้ว!! เขินมาก..ถึงมากที่สุด เขินจะตายแล้ววววว ><
เพราะคู่นี้มันไม่ค่อยมีอะไรแบบนี้(?)รึเปล่า พอมีมานิ๊ดนึงเลยคลั่งมากกว่าคู่อื่น 555
ชอบตอนที่เทียนใส่รองเท้าให้อักษร.... มันเป็นอะไรที่แบบ..... อ๊ากกกกกกกกก! ><
เขินมากกกกกกกกกก(อีกแล้ว)! 5555555555555555
คือเขินจริงๆนะ เขินเกือบทั้งตอน(ถ้าตัดไอ้ดาร์กๆออกไป555) โอ๊ยชอบบบบบบบบ <3
ตอนนี้มันหวานมากจนเกือบลืมความดาร์กอิน้องเทียนไปเลยค่ะ ><
ตอนเม้นก็ยังนั่งยิ้มไม่หุบบ.... อ๊ากกก! ทั้งที่ตอนต่อครึ่งหลังอาจจะดราม่าก็ได้... 55555
ขนาดตอนที่ผู้หญิงที่คิดว่าเป็นแม่เทียน ?? โผล่มายังแอบมีหวานให้ใจเต้นเล็กๆ
กลัวอักษรเข้าใจผิดเหรอจ้ะ ! :-[
(พยายามไม่พูดถึงและมองข้ามดราม่า T^T 555555555)
ปล. อักษรเป็นโรคอะไรจริงๆด้วยซินะ T_____T (แอบทำใจมาซักพักแล้ว...UU)
ปลล. เทียนมันเริ่มหื่นแล้วเหวยๆ! :z1: แต่มันยังไม่พอ!!!(เอ้ะ?)ช่วยแบ่งความหื่นของสีครามมาให้เทียนซักครึ่งจะดีมาก 555
ปลลล.เพิ่งสังเกต... เทียนเก็บตัวจริงๆด้วย! ทั้งที่ดำเนินเรื่องในโรงเรียนตลอดแต่นานๆทีจะมีเพื่อนๆออกมาซักนิด....นิดมากจริงๆ UU คิดถึงน้องกลอนนนนนนน!!!! แกอยู่ห้องเดียวกันไม่ใช่เรอะ! ฮืออ T^T
สุดท้าย...... เอาครึ่งหลังมาต่อเร็วๆนะเคอะ! หนูค้าง o18 555555555555
-
เทียนไข เป็นกำลังใจให้นายนะ
เรื่องครอบครัวนายนี่ปมเยอะแยะเลย
นานๆ จะได้เห็นคู่นี้เถียงกัน
น่ารักดี อักษรน่ารัก หยอดตลอด จุ๊บๆ
:กอด1: :กอด1:
-
แอร๊ย ตอนนี้เทียนแม่งโครตชัดเจนอ่ะ รักเค้าละสิตัวเอง :z1:
เกือบละ ปากจะละ. จะละจริง จริง :laugh: นู๋อักษรยิ่งพร้อมรับอยู่
เจ๊ชอบอักษรมากนะ รู้สึกเศร้าใจยังไงก็ไม่รู้สิแบบ มันจะเศร้าเรียกน้ำตาเจ๊ใช่ป่ะ
P.S. คงไม่ใช่แบบ :sad4: อักษรป่วยเป็นเนื้องอก เลยตัดสินใจมาบอกรักเทียน แล้วก็ลาออกจากเลขาแบบเริ่มทำงานหนักไม่ได้
เล่นกีฬาไม่ได้ มีอาการมากขึ้นหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม. และอร้ายยย ไม่นะจะจบแซดไหมอ่ะ เจ๊จะได้ทำใจเตรียมเช็ดชู่ :a5:
เม้นยาวไปไหมอ่ะ แบบอินมาก. รักนู๋ษรนะตะเอง :z2:
-
เพราะคุณโอเคยบอกไงครับว่าคุณโอชอบอักษรที่สุด
เรื่องนี้ผมก็เลยตั้งใจอ่านเป็นพิเศษ
แต่จากตอนนี้ ทำไมอักษรไม่บอกความจริงเทียนไขกันนะ
น่าจะให้เทียนไขได้รู้บ้างนะ...
แล้วนี่ แม่มาถึงโรงเรียนได้ไง? ใช่แม่หรือ? คงใช่แหล่ะ ...มั๊ง
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
อะไร! อะไร! และ อะไร!
อักษร~ จำเอาไว้เลยนะว่าวันหลังเวลานอนต้องปิดเสียงมือถือ!
เพื่ออิเทียนมันจะมาลักหลับอีก ฮุฮิ
ตอนนี้ชอบเทียนมาก เทียนน่ารักมาก
และอักษรก็น่ารักมากเช่นกัน
แต่น่ารักที่สุดคงเป็นสีคราม...
เหมือนจะเป็นกามเทพตัว(ไม่)น้อยอยู่นะ ฮ่าๆ
ตอนสุดท้ายนั่นมันอะไร??
แม่เทียนมาได้ยังไง แล้ว...มันจะยังไงต่อเนี่ย
บอกตามตรงว่าแอบหลอน...
ความรู้สึกเทียนมันสื่อออกมาว่าการเจอกันแบบนี้เป็นเรื่องไม่ดีแน่
โอ้ย...ต้องเตรียมดราม่าป่ะเนี่ย??
รอนะรอ :)
-
อ่านตอนนี้แล้วให้ความรู้สึกหลายอย่างแตกต่างกันไปมากค่ะ
ทั้งขมวดคิ้วนิ่วหน้า ทั้งอมยิ้ม ทั้งหัวเราะ ออกมา ทั้งยกมือขึ้นมากัดเล็บกึก ๆ โดยไม่รู้ตัว T[]T
เปิดเรื่องมาเจอจิ๊บ เจอลาล่า เจอสีคราม ฮึกกกกกกกกกกกกก
เห็นรายนามแต่ละคนแล้วชวนให้นึกถึงปฏิบัติการรักร้าย ฯ (*´∀`*)
ถ้ามีกานดาโผล่มาอีกคนนี่จะใช่เลย ~
แต่อมยิ้มกับการปรากฏตัวของเจ้าชายได้ไม่ทันไร ออร่าความดราม่าก็แผ่พุ่ง
อิป้าก็ไม่เชื่อเหมือนกันว่าหนูจะเป็นแค่โรคหอบค่ะอักษร !
เพราะอย่างนั้นก็เลยอดฮึดฮัดขัดใจอย่างคนมีอารมณ์ร่วมกับหลานเทียนไม่ได้
ณ จุดนี้อยากรู้จริงจังว่าอักษรเป็นอะไรกันแน่ และร้ายแรงมากหรือเปล่า ?
สารภาพว่าแอบปวดตับแทนหลานชายไปล่วงหน้าแล้วค่ะ !
หนักใจกับอาการของอักษรได้ไม่ทันไร หลานชายก็มาฝันร้ายอีก
แถมไอ้ที่ฝันนั่น ก็ดูเหมือนจะเป็นเหตุการณ์ในอดีตที่เกิดขึ้นจริงเสียด้วย
/ซึ่งมันทำให้อิป้าพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมหลานเทียนถึงมีความรู้สึกไม่ดีกับแม่ตัวเอง/
ก็ได้แต่จะติดตามกันต่อไปด้วยใจว้าวุ่น ว่าไอ้เรื่องที่แต่ละคนปิดบังไว้นี้มันอะไรยังไงกันแน่ /ถอนหายใจ/
แต่ไอ้ตอนจบตอนนี่มันชวนสะดุ้งสะเทือนใจเหลือเกินค่ะ
ถ้าคุณแม่ของหลานเทียนที่หายไป จู่ ๆ จะมาปรากฏตัวชวนให้หวาดหวั่นพรั่นพรึงถึงเพียงนี้ ~~~
ปล. ชอบใจบทพูดของอักษรในห้องพยาบาลมากค่ะ " อยากทำก็ทำเลย ไม่ต้องขู่..ผมพร้อมมานานแล้วล่ะ "
แหมะ ! สาวเจ้าเค้าก็ออกตัวแรงมาซะขนาดนั้นแล้ว จัดไปสิลูกเทียน สู้เค้า อย่าไปกลัว ! 55555
-
โอ๊ะ
.
.
.
.
จริง ๆ แอบสยองตั้งแต่ตอนที่ทุบท้องแล้วบอกว่าไม่ต้องการเด็กในท้องแล้วค่ะ
ในฝัน เทียนคงร้องไห้น่าดู เพราะไม่อยากให้ทำน้อง ...
แล้วก็มาตกใจจน ขนลุก กับเสียงหัวเราะ ฮะ ฮะ ฮะ พร้อมกับกอดหลังเทียน แอบสยองอ่ะ
อักษร เป็นอะไรมากกว่าหอบหรือเปล่า
ถ้าเป็นหอบก็ไม่ต้องเข้าเรียนพละ แต่สังเกตตามที่เทียนไขมอง
อักษรผอม แล้วก็ขาวมากนะ ซีด..ด้วยหรือเปล่า
ภาวนาให้อักษรไม่ป่วยเป็นอะไรที่ร้ายแรงมาก
เรารู้สึกว่าชีวิตที่ผ่านมาของเทียน มันเศร้า มันดาร์ก คือมันมีอะไรมากมายในชีวิต
ทั้งการเป็น "เทียนไข" ทั้งแม่ และน้อง .. คือมันเศร้า และเราก็แอบคิดว่าอักษร
จะมาเป็นแสงในชีวิตเทียนไข ... แต่ถ้าอักษรป่วย เราก็คงเศร้าแทนเทียนไขมากก
-
:o8: :o8: :o8:
น่ารักขึ้นทุกวันเเฮะคู่นี้
ลุ้นมากอ่ะ อย่างกะดูหนังลึกลำอะไรเทือกนั้น
ต่อๆๆๆๆ
-
รู้สึกได้ถึงพลังดราม่า ซึ่ง .. ม่ายยยยยยยยยนะ !!!
เป็นห่วงอักษรจริงจัง อักษรต้องไม่เป็นอะไรน๊าาาาา T^T
ส่วนเทียน นายมีแม่โรคจิตใช่ไหม ?? เง้อออ ~
-
ใจเต้นตายเป็นแทบตายกับเทียนไขตอนในห้องพยาบาล
และขนที่ต้นคอลุกตอนที่โดน Hide&seek จินตนาการมันจริงมากจนเกินไปแล้วหละ
ปล. ตัวละครของอักษรทำให้เรายิ้มทุกครั้งที่ออกมาเลยหละ
แต่อมยิ้มน้อยๆมากกว่าตอนที่ อักษรนั่งจ้องหน้าเทียนไข(แอบยิ้มน้อยๆอีกที)
-
ดูลึกลับแล้วก็ดำมืดยังไงไม่รู้ น่ากลัวหน่อยๆ
-
รักอักษรและก็รักทุกตัวอักษรของคนเขียนเลยค่า แหะ น้ำเน่าไปไหม อิๆ
เป็นมุมมองของผู้ชายกับผู้หญิงที่ไม่เหมือนกันสินะ แบบเราว่าเราเคยเจอเรื่องคล้ายๆเทียนนะ
อาจไม่เหมือนทั้งหมด ต้องรอให้เรื่องทุกอย่างเฉลย
แต่เราคิดไม่เหมือนเทียนละ
อักษรดูเข้มแข็งผิดกับเงื่อนงำอไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่เลย
ความจริงถ้าอักษรเป็นโรคร้ายละก็ แอบสงสารเทียนมากกว่า
อย่างที่บอกว่าเทียนถลำลงไปลึกมากจริงๆ
อ่านตอนนี้แล้วร้องไห้อะ
ไม่อยากให้เทียนหรืออักษรหรือใครๆเจอกับเรื่องร้ายๆเลย :monkeysad:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ไม่ว่าเรื่องอะไรที่ตัดสินใจอยู่ก็ตามแต่
ขอบคุณสำหรับทุกตัวอักษรที่กลั่นกรองออกมาจากหัวใจด้วยค่า
-
ตอนแรกก็ยังหวานๆกันอยู่ ตอนหลังๆแอบน่ากลัวแฮะ หลอนตอนได้ยินเสียงหัวเราะเนี่ยแหละ
-
อักษรป่วย ...ร้ายแรงมั๊ย?
นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เดินหน้าบอกรักเทียนแล้วก็ลาออกจากการเป็นเลขาฯรึเปล่า
แล้วผู้หญิงที่จิกเล็บลงบนอกเทียนไขนั่นคือคุณแม่ในตำนานใช่มั๊ย? ดูจิตดีแท้
ปล.ในที่สุดเทียนก็เริ่มเกิดความคิดคุกคามทางเพศกับอักษรแล้นน 555
-
แม่เทียนหรือเปล่า คนที่วิ่งมากอดเทียนอ่ะ
-
เฮือกกกกกก =[]=
ตกใจแทนเทียน...
-
คุณแม่ของเทียนหรออ เกิดอะไรขึ้นอ่ะ ใกล้จะได้รู้ล่ะ ><
-
ผู้หญิงคนนี้คือใคร
เหตุใดจึงทำให้ตอนจบน่ากลัวขนาดนี้
ฮือ...ให้อยากให้เรื่องนี้มีแต่ความมืดมน
-
แม่เทียนหนีออกมาจากโรงพยาบาลที่เกี่ยวกับอาการทางจิตรึเปล่าเนี่ย
ดูหลอนๆ ไงไม่รู้ :m29:
-
ฉากอยากโดน...
:o8: :o8: :o8: :o8:
เขินอ่ะ 555555555 เขินนน อิเทียนมันเริ่มคิดลามกๆแล้ว ฮี้วววว คิดอีก!!! ชอบ :o8:
ปิดตอนแบบระทึกมากกกกกก เหมือนในหนังผีเลย กลัวอ่ะ TT
-
ตอนจบตอนนี้มันแบบว่า.. o22
ช็อกเลยค่า อย่างกับหนังสยองขวัญ ฮ่าๆ รอตอนต่อไปน้า :z2:
-
ว้าว ชอบฉากใส่รองเท้าจัง มันคือการบอกรักอย่างหนึ่ง
บอกได้ดีกว่าการจูบหรือมีเซ็กส์อีก
เพราะถ้าไม่รัก คนอย่างเทียนคงไม่ยอมลดศักดิ์ศรีลงใส่รองเท้าให้แน่
ผู้หญิงในฉากสุดท้าย เดาว่าอาจเป็นแม่หรือน้องสาว
-
แม่เทียนน่ากลัวอ่ะ
-
ถ้าวัวโอให้อักษรเจ็บหนัก เราจะ ..................................
ทำอะไรไม่ได้ ร้องไห้อย่างเดียว :o12:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก อิแม่เทียนนี่มันโรคจิตเกินไปแล้ววววววววว แม้จะออกมาวูบเดียวแต่อ่านแล้วขนลุกซู่มากค่าาาาา
ทำอะไรเทียนไขของอักษรฟระะะะะ เดี๋ยวเจอแฟนคลับรุมแน่!! //อินจัด 555
อักษรเป็นอะไรอ่าา โรคหัวใจกำเริบ เลิฟ ละ ละ เลิฟ #ผิด หวังว่าอักษรคงไม่เป็นโรคร้ายแรงน้าาา
นี่เป็นเหตุผลที่เลิกทำงานเป็นเลขารึป่าวเนี่ย
ขอกรี๊ดนิดนึงค่ะ สีครามมมมม แม้นายจะเป็นตัวประกอบ แต่เราก็กรี๊ดนายคอแตกนะ 55555 ลาล่าก็ออกด้วยงานนี้ แต่ลาล่าทำไมน่าสงสารอย่างนั้นอ่ะพี่โอออ พี่สิญจน์ร้ายกาจเกินอ่ะ = =''
ตอนนี้เหมือนจะหวาน หวั่นไหวกันไปหวั่นไหวกันมา คนอ่านใจสั่นหมดแล้วค่าาาา
ตอนใส่รองเท้านึกถึงฉากซินเดอเรลล่า ไม่รู้ทำไม (????)
ลุ้นตอนต่อไปสุดกู่ พี่โอสู้ๆนะค๊าาาา :กอด1:
-
อย่างที่เทียนว่าแหละ เหมือนดูหนังสยองขวัญสักเรื่องอยู่
แอบสะดุ้งอีตรงเสียงหัวเราะกับคำพูดนี่แหละ o22
แล้วก็มันรู้สึกอึดอัดอย่างไรบอกไม่ถูก กับเรื่องของเทียน
แต่อีกความรู้สึกเหมือนกับว่าอักษรจะเป็นคนทำให้ดีขึ้น
ไหนจะเรื่องอาการของอักษรอีกล่ะ อยากรู้ :serius2:
บางทีก็สงสัยนะว่าเทียนเข้มแข็งขนาดนี้ได้ยังไงกัน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
บวกเป็ดจ้า
-
ทำไมเหมือนอ่าน นิยานสืบสวนสอบสวนอยู่... ตามหาฆาตรกรไรงี้อ่ะคับ 555+
-
เหมือนอักษณจะป่วยหนักมาก อย่าเป็นไรหนักเลยนะอักษร :call:
นั่นคือแม่เทยนรึป่าว :serius2:
-
อักษรจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม :sad4: งอแงไว้ก่อน
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L1:
-
โอ้ยยย
ตอนนี้เทียนหลุดมาดเยอะเลย
อิอิ
ส่วนอักษรมีโรคประจำตัวใช่มั๊ยอ่ะคุณโอ
และคนที่เข้ามากอดเทียนใช่แม่ของเทียนรึป่าวอ่ะ
ปล. อีกครึ่งนึงมาต่อไวไวนะ
:call: :call: :call:
-
ผู้หญิงคนนั้น แม่เทียนแน่ๆ o22
-
มันชักจะไม่หวานแล้วนะ หรือจะเป็นสยองขวัญ ซ่อนเงื่อน ฆาตกรรม ซ่อนศพ ซะแล้วใช่ไหมอะ
-
ไม่นะ ........
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อักษรห้ามตาย ไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้นนน เป็นอะไรก็ได้
แต่อย่าร้ายแรงขนาดที่ว่าตอนจบตาย ไม่ก็ค้างคาเหมือนจะตาย
เพราะทนดูอักษรเจ็บมิได้เลยฮืออออ
ว่าแต่ชะนีคนนั้นมีสิทธิ์อะไรมากอดเทียนของอักษรยะ ชิชะ!!
-
มันดาร์ค และหลอนๆ
แม้จะบอกว่านิยายรักหวานแหวว แต่
ทำไมมันยังไม่หวานเท่าไรเลยค่ะ
ชีวิตพระเอกเราทำไมมันช่างอึมครึมขนาดนี้
แถมด้วยปมของนายเอกเราอีก
สรุปว่ามันจะเหมือนละครเกาหลีไหม นายเอกป่วยหนัก อะไรงี้
แล้วเทียน จะมีที่พึ่งทางใจตรงไหน
เพราะงั้นเขาต้องเข้มแข็งขึ้น สิน่ะ
-
นับว่าผมพลาดครับ
ที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ ตอนกำลังสอบมิดเทอมเนี่ย 555555
ติดตามผลงานคุณโอ ทุกเรื่องเลยครับ ^_______^
ดีใจที่ได้อ่านนะฮะ เมื่อคืนอ่านรวดเดียว ชอบมากครับ เพราะผมชอบถ่ายรูป แอบนึกว่าตัวเอง
คล้ายๆเทียน 555555555 มาต่อไวไวนะครับ จะรอติดตาม ฮี่ๆ
-
ต๊าย อีกนิดเดี่ยวจะฟินกันและ โห่....
ถ้าเสียงนาฬิกาปลุกนี้ 3310 ปะเนี่ย ???
อีตัวเล่นซ่อนแอบนี้ แม่แน่นอนจ้า แถมจะมาแรง
ตบกันซีนก่อนเลยดีกว่า :beat:
โอ๋ๆ อักษรลูกรัก มาๆ เดี่ยวม่ามี๋ปลอบนะ :L2:
รออ่านตอนต่อไปเช่นเดิม -----
ปล. ถึงสีครามจะมาแว๊บๆ แต่ก้ทำใจสั่นได้อย่างแรงค๊า <3
-
เทียนน่าสงสารจัง เครียดพิลึก เฮ้ออออ แม่โผล่มาอีก
ว่าแต่เทียนไขเปนไรอะ ไม่เอาตอนจบแบบละครเกาหลีนะคะคุณโอ เราไม่อินเทรนด์ขนาดนั้น 5555
-
ไอย๊ะ >< บรรยากาศของ เทียนกับอักษร นีมัน...............
แลดู มีความลับ ความหลังกันทั้งคู่ ง่า
น้องโอ มาต่อเร็วๆนะ รอๆๆๆ ไม่กดดัน ไม่รีบ แต่อยากอ่าน 55555+
-
ดูท่าว่า... เทียนจะไม่รอดจากมืออักษรซะแล้ว ถ้าโทรศัพท์ไม่ดังนี่ มิอยากจะคิด :-[ :-[
แถมมีใส่รองเท้าให้อักษรด้วย เทียนก็หวานเป็นกะเค้าเหมือนกันนะ เก็กหลุดไปเยอะแล้วอ่ะ
ส่วนอักษร เป็นโรคอะไรที่มากกว่าหอบรึเปล่านะ ถึงได้ไม่ต้องเรียนพละ
ขอให้อย่าเป็นอะไรเลยนะ สงสารเทียน ชีวิตของเทียนแค่ครอบครัวก็ดาร์กมากพอแล้ว
มีอะไรอยู่เบื้องหลังหลายอย่างทั้งอักษรและเทียนไข
รอคนแต่งมาเฉลยนะคะ
+1 ขอบคุณค่ะ
-
ดอกบัว!!!
ลุ้นๆ ไม่ว่าจะเรื่องของเทียน หรือเรื่องของอักษร
ฮ่วย สองคนนี้ เข้ามามีอิทธิพลกับคนอ่านคนน่ากลัวแฮะ
-
โอ้ยยยย อ่านแล้วอึดอัด .. แบบที่พี่โอบอกเลยค่ะ :z3:
มันอึดอัดแบบพิกล ๆ ..
ตกลงอักษรเป็นอะไร ทำไมลูกไม่บอก ?
แล้วทำไมสีครามสามีกานดาต้องช่วบปิดโด้ยยยยยย :serius2:
แต่ฉากในห้องพยาบาลพาฟินนาเร่ค่ะ :-[
ยิ่งตอนที่ใกล้จะจุ๊บกันนะ
แทบกรี๊ด~~
แต่อักษร .. ลูกไม่น่าตั้งนาฬิกาปลุกไว้เลย
ไหน ๆ ก็จะโดนมานอนจ้องเทียนตอนนอนแล้วนี่ ..
ยิ่งอ่านก็ยิ่งอยากรู้ว่าอักษรเป็นอะไร ..
เราไม่เชื่อหรอกว่าเป็นหอบ .. เพราะเราเป็น 55555
ยังไงก็ดูแลตัวเองไม่ก็ให้เทียนไปดูแลนะอักษร :กอด1:
ปล.ครั้งนี้พี่โออัพเร็วจริง ๆ นะคะ *-*
รอตอนต่อไป~
:bye2:
-
ชอบสีคราม ♥
แต่อักษรเป็นเลือดจางป่าวนะ หน้าซีดๆ
สงสารเทียนอ่ะ
ท่าทางจะมีแต่ความทรงจำเลวร้าย :o12:
ยัยแม่มดคนนั้นคงร้ายกาจมากเลยสินะ ...
-
อักษรป่วยเป็นโรคหัวใจหรือเปล่านะ????
แล้วคนที่ชื่อ ดอกบัวนี่ แม่ของเทียนใช่ไหมอ่ะ??
-
อักษรเป้นอะไร
แล้วใครมากอดเทียน แม่หรอ
อ๊ากกก ค้างสุดๆเลย
-
เกือบจูบกันแล้วถ้าโทรศัพท์ไม่ดังซะก่อน~เฮ้อ
อักษรไม่สบาย เป็นไรมากป่ะ อย่าเป็นไรเลยนะ
แม่เทียนน่ากลัวอ่ะ
-
ช่วงนี้อักษรมีอิทธิพลต่อเทียนมากจริงๆ เอะอะอะไรก็อักษรๆตลอดเลย จะน่ารักกันไปไหนเนี่ยยยยย :-[
เทียนมีการเนียนๆเข้าไปถามสีครามด้วย อยากรู้อะไรก็ถามไปตรงๆเลยเพื่อนเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ๕๕๕
ชอบฉากในห้องพยาบาลลล เทียนแอบแต๊ะอั๋งอักษรตอนหลับ ถ้าอักษรไม่ตื่นและเสียงมือถือไม่ดังนี่เทียนคงยาววววววววววววววววววววว
ไม่รู้ว่าตอนนี้เทียนรู้สึกกับอักษรขนาดไหน แต่เทียนคงรักอักษรมากกว่าที่ตัวเองคิดเยอะะะะะ ห่วงอักษรขนาดนี้ ถ้าอักษรเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆๆ เทียนจะเป็นอันทำอะไรมั้ยเนี่ย
เรื่องอักษรเป็นอะไรซักอย่างเนี่ย รู้สึกเครียดไม่แพ้เทียนเลย(อินจัด ๕๕๕) แอบคิดให้อักษรเป็นลูคีเมียไว้ก่อน เกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ จะได้ทำใจได้ :o12:
แล้วก็ชอบตอนเทียนขู่แล้วอักษรบอกพร้อมมานานแล้ว ถ้าเทียนบ้าจี้ทำตามนี่ก็ อืม :o8: เป็นการทะเลาะกัน(?)ที่จบลงแบบน่ารักมาก เทียนแพ้คำพูดหยอดของอักษร ๕๕๕๕๕
ตอนเทียนใส่รองเท้าให้อักษรนี่น่ารักสุดๆเลยค่ะพี่โอ นึกภาพเทียนตามแล้วแบบ เขินตามเทียนกับอักษรเลยทีเดียว ฟินเพราะรองเท้า ๕๕๕๕
สุดท้าย บุคคลผู้มาพูดภาษาอังกฤษตอนสุดท้าย ช่างน่ากลัวเหลือเกิน หวังว่าจะไม่เกิดอะไรไม่ดีกับเทียนนะคะ เหมือนช่วงที่ผ่านมาเทียนก็เจออะไรไม่ดีเยอะพออยู่แล้ว สงสารเทียน T^T
ปล.แอบสงสารลาล่าเบาๆ วาจาพี่สิญจน์ช่างเชือดเฉือนยิ่งนัก สู้ต่อไปลาล่า
ปลล. :L1: พี่สิญจน์ถึงวาจาจะเชือดเฉือนแต่ก็รักนะคะ แฮ่ๆ
-
ขอเกริ่นก่อนนะครับ ว่าทำใจอยู่หลายวันกว่าจะเริ่มต้นอ่านตอนนี้
กลัวโดยไม่รู้ว่ากลัวอะไร หรือเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่คุณโอบอกว่าชอบมาก
และอักษรคือตัวละครที่คุณโอรักมาก เลยกังวลใจลึกๆ
ตั้งแต่ผมอ่านมาตั้งแต่ต้นที่ปูเรื่องเกี่ยวกับอักษรกับเทียนมาโดยตลอดก็พอ
จะเดาอะไรบางอย่างออกได้ลางๆ พอมาตอนนี้ก็เห็นเงาที่ว่าลางๆ ชัดขึ้น
ขอบอกด้วยความรู้สึกส่วนตัวว่ารักตัวละครรักร้ายทุกตัวของคุณโอ เป็นแฟนแท้
เลยครับ รวมถึงอักษรกับเทียนด้วยแม้ว่าจะมีเค้ารางความเศร้ามาให้เห็น แค่ตอนนี้
ก็อึดอัดแล้วครับ อักษรต้องเป็นอะไรมากกว่าที่คิดแน่ ส่วนคุณแม่เทียนก็คงมีบทบาท
มากกว่าที่เห็น เฮ้ออ...รอลุ้นตอนต่อไป
:m17:
-
มันส์มาก รีบมาต่อไวๆนะพี่นักเขียน o18
-
อักษรป่วยยยย เป็นอะไรน้อออ
อยากรู้จัง ตอนนในห้องพยาบาลทำเราใจเต้น
ตอนใส่รองเท้าด้วยยยยย
แต่ตอนสุดท้ายนี่.....คนที่คุนรู้ว่าใคร... มาและ
-
ขออย่าให้เรื่องนี้จบอย่างเศร้าๆเลย นะคับ ขอร้องเถอะ :z3: :z3: :z3:
-
เทียนนี่ชอบทำอะไรให้อักษรคิดตลอด >_<
-
แม่เทียนใช่รึป่าวอ่ะ Sheหลอนมากกกกก o22
อักษรเป็นโรคร้ายแรงรึป่าว จะรักษาหายไหม :sad4:
ถ้าเป็นขอให้เกิดปาฏิหาริย์ ขอให้เป็นอย่างเพลงนี้
https://www.youtube.com/embed/5GFze1EIpuM
พี่โออย่าใจร้ายน้าา :monkeysad:
-
ตั้งแต่อ่านมา ตอนนี้ เทียนไข น่ารักที่สุดเลย ><
อยากจะไปแอบอยู่หลังผ้าม่านแล้วถ่ายคลิปเหตุการณ์ทั้งหมดจริงๆ!
เขินแทนอักษร อรั้ยย แต่ว่าอักษรเป็นอะไรคะ คงจะไม่ใช่โรคร้ายแต่กำเนิดเหมือนนางเอกซีรีย์นะ = =;;;
เพราะไม่อยากให้อักษรเป็นอะไร แง๊
ส่วนคุณแม่ของเทียน ชีเป็นบ้าสินะคะ อ่า นึกถึงพวกฆาตรกรโรคจิตในหนังฝรั่ง
อัพไวๆนะคะ รอติดตามอยู่ :)
-
ตอนเทียนใส่รองเท้าให้อักษรมันละมุนมาก :-[
อักษรนี่ทำตัวมีความลับ ไม่แฟร์เลยตัวเองรู้แทบทุกเรื่องของเทียน แต่ขออย่าให้เป็นอะไรมากเลย
ตอนสุดท้ายโผล่มาซะหลอน
-
ตามอ่านทันแล้ววว
ชอบบรรยากาศเรื่องนี้มาก ๆ เลย อ่านแล้วอบอุ่นใจตลอด
ชอบที่อักษรเป็นคนตรงไปตรงมาอย่างนี้ด้วย ซื่อสัตย์กับความรู้วึกตัวเอง
อ่านตอนล่าสุดนี่แล้ว แบบว่า อ๊าายยยย ทำไมไม่จูบไปเลย 5555
แอบใจหายนิิด ๆ กับโรคของอักษร อย่าเป็นอะไรร้ายแรงเลยนะ :monkeysad:
พี่โอมาต่อตอนต่อไปเร็วน้าาาา จะติดตามต่อไปแน่นอน :bye2:
-
มารอตอนต่อไปค่ะ >_< คิดถึงน้องอักษรกับพี่เทียนมากเลยค่ะ
แล้วก็อดตื่นเต้นไม่ได้เลยว่า เจ๊ที่มากอดเทียนนั่นครายยยยยย
ฮือออ กลัวววว สงสารเทียน T_T
-
แวะมาจิ้มๆ
ติดตามนิยายนะคะ :กอด1:
-
จะสิ้นเดือนแล้วนาาาาาา
คิดถึงน้องเทียนไขกับน้องอักษรจังเลยยยยย
-
คิดถึงเทียนไขกับอักษรมากมายอ่า
-
อยากอ่านต่อจังเลย มันค้างค่าาาาาาา
สนุกดีอ่า แต่ละคนนี่แลดูมีอดีตทั้งน้านนนนนน
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
ขอแปะก่อนนะค่าาา
-
อร๊ายยยยเราพลาดไปได้ไงง
ตามอ่านด่วน :กอด1:
-
1 เดือนกว่าๆ แล้วกับการรอคอย
คิดถึงเทียนไขกับอักษรจังเลย
:กอด1:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้หลังจากไม่ได้เข้ามาตั้งนาน อ่านๆไปแล้วก็ชอบน้องอักษรมาก ดูเป็นเคะที่เจ้าเล่ห์และนิสัยแบบ...ถูกต้องมากอ่ะ!!
แต่อ่านไปสักพัก พอเจอกับคำว่า "ลัษ" เรางี้สะดุดกึก........
ขออภัยสำหรับความเกรียนล่วงหน้า แต่ขอระบายหน่อยเถอะ...............
น้องลาล่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ขอกรีดร้องอีกสามโลกแบบดีเลย์เล็กน้อย โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น้องลาล่าของเจ๊ อร้างงงงงงงงงง ออกมาแค่ชื่อกับบทพูด 2 ประโยคแต่ความคิดถึงมันทะลักท่วมท้นใจ ฮืออออออออออออออออ ที่รักของเจ๊ :กอด1:
คือคิดตั้งแต่ตอนที่อ่านเรื่องสีครามกานดาแล้วค่ะว่าอยากให้น้องลาล่าคู่กับพี่สายสิญจน์ ผู้ชายจืดๆแบบน้องลาล่าสมควรคู่กับผู้ชายเพอร์เฟคทุกกระเบียดนิ้วแบบพี่สายสิญจน์ แต่เฮียแกดันมีคู่แล้ว T^T อกหักอ่ะ แต่ว่า แค่ได้อ่านบทพี่สายสิญจน์ด่าน้องลาล่าความสุขมันก็ทะลักใจจริงๆ
โดยส่วนตัวคิดว่าลาล่าจะต้องเป้นคนธรรมดาที่ไม่ธรรมดา เพราะคนธรรมดาทนอยู่กับกลุ่มเพอร์เฟคแบบที่อยู่ไม่ได้หรอก ยิ่งจืดนี่แลหละยิ่งเด่น!
ส่วนคู่ของน้องลาล่าต้องเป็นผุ้ชายสมบูรณ์พร้อมนะค้าาาา(อ้อนนนน) เพราะว่า คนพร้อมๆ ดีๆ ชีวิตเขาเต็มอยู่แล้ว ไม่ควรเอาคนที่เยอะไปให้ชีวิตมันล้นตาม คือที่พล่ามมาเป็นคุ้งเป้นแควนี่แค่จะบอกว่า คิดถึงน้องลาล่าาาาาาาาา
แหะๆ ขออภัยสำหรับความเวิ่นนะคะ แทบไม่มีอะไรเกี่ยวกับอักษรเทียนไขเลย เจอชื่อน้องลาล่าสมองมันไม่แล่นไปซะเฉยๆ :z2:
อย่าลืมหาคู่ให้น้องลาล่านะคะ มันจะทำให้อีป้าคนนี้นอนตายตาหลับมว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พยายามนึกว่ามีรักร้ายคนไหนสะดุดตาสะดุดใจ แต่นอกจากพี่สายสิญจน์แล้วยังไม่ฟินใครอีกเลย(แต่พี่เขามีคุ่แล้วอ่ะ ฮึกกกกก แงงงงงT^T)
ถ้าไง ให้คู่กับน้องอาร์ก็ได้นะคะ น้องเขาโตมาต้องหล่อเลวแน่ สเปค!!(เวิ่นไปไกล)
ขออภัยถ้าเวิ่นมากเกินไป คิดถึงน้องลาล่ามากจริงๆ ที่เพ้อไปทั้งหมด อย่าใส่ใจค่ะ แค่คุณโอมาเขียนให้อ่านก็ดีใจแล้ว ไม่เรียกร้อง(แค่ขอร้องเบาๆ)
รออ่านตอนหน้านะคะ ^___________^
-
เพิ่งตามมาอ่านทันค่ะ
อักษรไม่สบายรึเปล่าคะ ไม่เรียนคาบพละ มีสิทธิ์ใช้ลิฟต์ และหลายๆครั้งที่ดูเหนื่อยง่าย
อย่า so sad นักนะคะ เทียนเจอกับเรื่องหนักๆมาทั้งชีวิต อย่าให้ต้องเสียของรักซ้ำซ้อนอีกเลย
-
หลังจากตามอ่านมาโดยไม่มียูส
สุดท้ายเค้ามีแล้วล่ะ ดีใจมากกกกกกกกกกกกกก
ตอนนี้เราตามทวง เทียนไข อักษร ได้แล้ว
:laugh: :laugh: :laugh:
-
มาปูเสื่อรอนานแล้วนะคะ
-
ชักจะเริ่มมีเค้า Drama
-
มาทักทายคร้าบบบบบบบบบบบ
-
http://www.youtube.com/v/mY2j9PmGjXs
[อาจมีการสับสนงุนงงเกิดขึ้น นี่เป็นเพลงประกอบตอนค่ะ 5555]
[แอบหลอนเหมือนกันนะเนี่ย...]
9th Day : It's a Long, Long night [2/2]
เสียงแหลมเล็ก...จนแทบจะกรีดโสตประสาทให้ขาดเป็นชิ้นๆ
หัวใจเต้นช้าลง..เบาลง..จนผมแทบสัมผัสไม่ได้ถึงลมหายใจของตัวเองยามที่จ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นผ่านกระจกเงา หล่อนมองตรงมาที่ผมเช่นกัน ผมยาวสยายดูไม่ได้ผ่านการหวีสางมาเป็นเวลานานทำให้ร่างนั้นยิ่งดูแบบบางลงไปอีก..ข้อมือขาวโพลนโผล่พ้นเสื้อสีแดงเข้มราวกับศพ...ผมไม่อยากมอง ไม่อยากพิจารณาเธอ...แต่ผมไม่อาจเบือนสายตาหลบออกมาได้
อีกฝ่ายเขย่งเท้าขึ้นมาเกยคางบนไหล่ผม...แล้วกระซิบข้างหู
“...Fais do do...”
ผมจำได้...จำทั้งทำนองทั้งท่อนร้องเพลงเช่นนั้นได้...
และการที่ผมจำได้...มันยิ่งรู้สึกแย่...
“Colas mon petit frere”
..เหมือนมือผอมบางคู่นั้นได้กางกรงเล็บจิกหัวใจของผมเอาไว้...
“Fais do do, t'auras du lolo”
เธอจับตัวผมโยกเหมือนเป็นเด็กเล็กๆ นั่นทำให้ผมรู้สึกเหมือนก้อนอะไรบางอย่างเคลื่อนขึ้นมาที่คอ...อยากขย้อน อยากเอาออกไป...แต่สิ่งที่ออกมาแทนอาหารกลางวันกลับเป็นความร้อนผ่าวทุกผิวสัมผัสที่ได้แตะต้องกับหล่อน.....
.....ต้องผลักหล่อนออกไป....
..ไม่...
...........ผม....ทำสิ่งนั้น....ไม่ได้.......
“Maman est en haut,”
“Qui fait des gateaux”
ผมเริ่มหายใจแรงขึ้นระหว่างที่โก่งตัวไปด้านหน้าโดยไม่ทราบสาเหตุ ก้อนอะไรบางอย่างนั้นเหมือนจะอยากออกมามากเหลือเกิน คลื่นไส้..อยากอ้วก อยากจะทรุดลงไปเพราะอาการหน้ามืดแบบนี้
“Papa est en bas,”
มีใครบางคน...กำลังเดินมา...
ผมได้ยินเสียงฝีเท้า และตอนนั้นเองที่ผมได้รู้ตัวว่าตัวเองหลับตาอยู่ถึงได้รู้สึกว่ารอบข้างมันมืดขนาดนี้ พี่ยามทำท่าเหมือนจะเข้ามาช่วยผมด้วยท่าทีลังเลแบบสุดๆ เพราะมันพ้นเวลาเลิกเรียนมานานแล้วตรงนั้นจึงแทบไม่มีคนผ่าน และ..เจ้าของรองเท้าหนังสีดำที่เดินเข้ามาหาผม......
...ก็จุดไฟไล่ 'เงา' พวกนั้นทิ้งไปได้ในพริบตา...
พลั่ก!!
ผมผลักหล่อนออก มันไม่ยากเลย..อีกฝ่ายผอมซูบขนาดนั้นไม่มีทางสู้แรงผู้ชายของผมไหวอยู่แล้ว และการกระทำเช่นนั้นทำให้หัวใจกลับมาเต้นอีกครั้ง...และครั้งนี้แรงกว่าเดิมเยอะนัก
“....ว้าย!”
“มานี่!!”
ผมคว้าข้อมือเธอฉุดขึ้น จึงได้รู้ว่าไอ้ความร้อนที่แผ่ไปทั่วร่างกายคือความโกรธ..ไม่ใช่ความกลัว!
“แก..! แกจะพาฉันไปไหน!!”
“โทรหาตำรวจให้ทีครับ!”
ผมร้องบอกพี่ยาม ไม่สนใจอาการขัดขืนที่รุนแรงเกินคนปกติแบบนั้นเลยสักนิด เพราะทุกคนรู้อยู่แล้วว่าหล่อนไม่ปกติ...ดูจากชุดคนป่วยของโรงพยาบาลทางประสาทแบบนี้กับเท้าขาวซีดไม่มีรองเท้า มันไม่ต้องเสียเวลาเดาสักนิด ไม่เลย..และผมรู้ว่าต้องทำยังไงต่อไป
“ปล่อยนะ! เทียน! ฉันอุตส่าห์มาหาแกแทนที่แกจะซึ้งน้ำใจนะ!!”
ข้อมือบางที่ถูกผมกำอยู่น่าจะขึ้นรอยในไม่ช้านานนี้ ผมไม่สนใจคำพูดพวกนั้นที่อีกฝ่ายพ่นออกมาไม่หยุด..ที่จริงส่วนใหญ่จะจับใจความไม่ค่อยได้นักหรอก..ไทยคำ อังกฤษคำ ฝรั่งเศสคำแบบนั้นใครมันจะไปฟังรู้เรื่องกันนะ
“ปล่อย ปล่อยฉัน ปล่อย!!”
ตรู๊ดดด...ตรู๊ดดดดด...
ผมเงี่ยหูฟังสัญญาณในโทรศัพท์ ความเจ็บแปลบที่แขนแสดงว่าหล่อนคงข่วนลงมาไม่ยั้ง
..ไม่นาน..ก็มีคนมารับโทรศัพท์..
((ฮัลโหล สวัสดีค่ะ))
“ยายเหรอครับ เทียนเองนะ"
เสียงผมสั่น ใช่..มันสั่นมาก สั่นจนผมกลัวตัวเอง..กลัวว่าตัวตนที่แท้จริงที่กำลังทำเป็นเข้มแข็งอยู่แบบนี้อาจจะเปลี่ยนไปตรงหน้าวินาทีนี้เลยก็เป็นได้ ทั้งน้ำตา..ทั้งความอ่อนแอในอดีต...มันจะไม่มีทางหวนกลับมาอีกแล้วตราบเท่าที่สติของผมยังคุมมันอยู่..
ก้อนอะไรบางอย่างขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ ความคลื่นไส้ไม่ได้หายไปเลยสักนิด...
“ผมเจอแม่แล้ว"
----------
...ดอกบัว...
พี่ขอโทษ....พี่...ปกป้องน้องไม่ได้...
.......พี่ขอโทษ....
กลิ่นเหม็นรสเปรี้ยวในลำคอทำให้ของเคลื่อนผ่านจากกระเพาะออกมาได้ไม่หยุด ยิ่งอาเจียนยิ่งมีออกมาเรื่อยๆ ยิ่งนึกถึง..ก็ยิ่งแย่..และจะทวีความน่าสังเวชต่อไปตราบเท่าที่ยังหาทางจัดการกับ 'ความทรงจำ' ในสมองไม่ได้
เมื่อพบว่าสิ่งที่ออกมาไม่มีอย่างอื่นนอกจากน้ำจึงตัดสินใจพะอืดพะอมแล้วเงยหน้าขึ้น อาการหน้ามืดเกิดขึ้นเพียงเล็กน้อย..แต่ความปวดมวนในท้องแบบนี้น่ากังวลกว่านัก...
ผมกำลังจะล้มลงถ้าไม่ได้ใครบางคนจับแขนเอาไว้ พร้อมยื่นขวดน้ำมาตรงหน้า
ผมมองหน้าเขา อีกฝ่ายยิ้มให้ผม
ปั๊ก!
“อะ..”
อีกฝ่ายถัดขาถอยหลังไปหนึ่งก้าวเมื่อเจ้าชวดน้ำที่เปิดฝารอไว้เรียบร้อยแล้วตกลงไปบนพื้น น้ำดื่มเย็นๆกระฉอกออกมาชุ่มถุงเท้าจนขึ้นสีเข้ม..และผมที่เป็นคนปัดมันตกไปกับมือก็ได้แต่กร่นเสียงต่ำ
“ไสหัวไป"
คนตรงหน้าละล่ำละลัก “เทียน...”
“ผมบอกให้ไสหัวไป!! ไม่ได้ยินรึไง!!!”
ขึ้นเสียงจนเกือบจะเรียกได้ว่าตะคอก ซึ่งถูกแล้ว..มันคือการ 'ตะคอก'
ช่องว่างระหว่างตึกแถวไม่ได้กว้างมาก เหมือนเป็นตรอกสำหรับคนจรจัดให้เดินผ่านไปผ่านมาโดยไม่ต้องเบียดเสียดกับผู้คนชนชั้นกลางที่เดินเรียงรายเต็มท้องถนน นั่นเป็นข้อดีที่ทำให้ไม่ว่าใครก็คงไม่ทันสังเกตเรา..แต่ข้อเสียก็คือในชุดนักเรียนโรงเรียนชื่อดังแบบนี้ก็คงไม่ใช่โฮมเลสแน่ๆ...
ผมขมวดคิ้วพยายามความคุมสติ สมองมึนตึบจนแทบไม่อยากรับรู้อะไร..ไม่เลย..ไม่เลยสักนิด...
“เทียนครับ"
เสียงนุ่มๆเอ่ยเรียกชื่อผมอีกครั้งหนึ่ง พร้อมขวดน้ำขวดใหม่ยื่นมาให้
พอผมเงยหน้าขึ้นมอง อีกฝ่ายก็ยิ้มให้เหมือนเดิม
“คิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ผมเลยซื้อมาสองขวด"
..เอาล่ะ ผมแพ้..
เมื่อคิดได้ดังนั้นไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธน้ำล้างปากนั่นรอบที่สอง ผมรับมันมาเหมือนไม่เต็มใจ..แล้วใช้มันมากลั้วคอล้างรสเปรี้ยวพวกนั้นทิ้งลงไป มันช่วยได้มากกว่าที่ผมคิด..อาการอยากอาเจียนหายไปหมดแล้ว
“คุณหิวมั้ย?”
เขาถามผม ผมส่ายหน้าปฏิเสธ
“ปวดหัวรึเปล่า?”
ผมยังคงส่ายหน้าแทนคำตอบ
“เราเดินเปลี่ยนบรรยากาศกันหน่อยมั้ยครับ?”
ผมส่ายหน้าอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ฟัง
“ไปเถอะน่า"
“...หนวกหูจริง"
“ถ้าคุณเดินมากับผม ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้คุณหนวกหูอีกแน่นอน"
..ผมแพ้รอบสอง..
และผมโคตรจะยอมรับการพ่ายแพ้ครั้งนี้ไม่ได้จริงๆ ทั้งๆที่ผมทำได้เพียงเดินตามเขาออกมาจากตรอกแคบๆไม่น่าอยู่นั่น ผ่านผู้คนมากมายทั้งๆเสื้อเชิ้ตหลุดรุ่ย เนคไทพาดอยู่บนบ่า..ต่างกับอีกคนที่ใส่ชุดเนี๊ยบกริบทุกกระเบียดนิ้วอย่างสิ้นเชิง
เขาเดินนำผมมาจนถึงสวนสาธารณะตรงเชิงสะพานข้ามแม่น้ำ มันเรียกไม่ได้ว่าสวนหรอกเพราะแทบไม่มีต้นไม้สักต้น เป็นเพียงลานโล่งๆปูด้วยอิฐตัวหนอนเป็นลายสวยทั้งๆที่รู้ว่าไอ้ความสวยงามน่ะมันอยู่ได้ไม่นานนักหรอกถ้าคนไทยยังใช้มันอยู่...นั่นแหละ..เอาเป็นว่าหลายคนในละแวกนั้นใช้พื้นที่ส่วนกลางตรงนั้นเป็นลานเต้นแอโรบิกเปิดเพลงดังกระหึ่ม ไม่มีความเป็นส่วนตัวในด้านสายตาด้วยซ้ำ..
..กลับกัน..ถ้าเป็นความส่วนตัวทางด้านโสตประสาทแล้วล่ะก็มันชนะขาด..
เพราะไม่ว่าเราจะพูดอะไรหรือแหกปากด่ากันแค่ไหนก็คงไม่มีใครได้ยิน...
ถึงตรงนี้..ผมจึงเป็นฝ่ายเดินนำเขาไปที่ม้านั่งหลังตอม่อสะพานต้นใหญ่ มันเกือบจะเรียกได้ว่ามุมอับ..และสามารถทอดสายตามองไปยังแม่น้ำเจ้าพระยาที่ผมด่าทุกวันว่ามันสกปรกสิ้นดี แต่วันนี้ดูเหมือนอะไรๆก็จะสวยงามไปหมดเมื่อเทียบกับสิ่งเลวร้ายในอดีต..เขาพูดถูก เปลี่ยนบรรยากาศแบบนี้ไม่เลวเลย
อักษรมองไปรอบๆ แล้วบอกผม
“รออยู่ตรงนี้นะครับ เดี๋ยวผมมา"
“อืม"
...โดนสั่งให้ 'รอ' รึไงกันนะ?
ผมเทน้ำเย็นใส่มือแล้วแปะที่หน้า มันทำให้หัวเย็นขึ้นนิดหน่อย...จนมีเวลาที่จะทบทวนอะไรหลายๆอย่าง
พอตำรวจมา ผมก็ปฏิเสธที่จะให้ปากคำหรืออะไรก็ตามที่เขาต้องการ..ทำแม้กระทั่งเดินหนีแบบที่ใครต่อใครเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ฟังด้วยซ้ำ ทั้งความวุ่นวายทั้งความคลางแคลงใจ...ผมหนีมาจากทุกอย่าง...
แล้วโยนภาระหน้าที่ทั้งหมดให้ยายจัดการ....ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องเลย....
..ยายคงจัดการได้แน่ๆ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์ทำนองนี้ขึ้น..
..แต่ก้านธูป..จะเป็นยังไงบ้างนะ..
สายลมอ่อนๆพัดมาเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นมองเบื้องหน้า ครั้งหนึ่งที่อาทิตย์อัสดงค่อยเคลื่อนลับไปทางอีกฝั่งของแม่น้ำ..ฉายแสงอ่อนทอให้ท้องฟ้าสีหม่นสดใสขึ้นเพียงเล็กน้อย เมื่อครู่เมฆนั้นมืดดำจนแทบไม่เห็นอะไร..หรือบางทีอาจจะเป็นที่ตาของผม..ที่มืดบอดเอง...
อักษรเดินกลับมาพร้อมถุงที่คาดว่าน่าจะเป็นอาหารในมือ เขานั่งลงข้างๆ..แล้วยื่นให้ผม
“ขนมจีบกุ้ง" เขาว่า "อร่อยใช่ได้เลยครับ"
มันไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ เพราะต่อให้ผมปัดมันทิ้งเขาก็อาจจะหยิบขึ้นมาอีกถุงแล้วบอกว่า 'มะกี้เค้าหยอกกก' ....แต่เดี๋ยวก่อน คนอย่างอักษรคงไม่พูดจาแบบคณะตลกพระราม9แน่ๆ แต่เอาเป็นว่าต่อให้ผมดึงดันเถียงเขายังไงอีกฝ่ายก็คงไม่ยอมหรอก
ผมรับมากิน ความอุ่นร้อนในอุ้งมือทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย เสียงเพลงเต้นแอโรบิคกระชากใจก็แทบฟังไม่รู้เรื่อง อันที่จริงถ้าฟังผ่านๆมันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ผมคิด แถมยังทำให้บรรยากาศบริเวณนี้ไม่วังเวงเกินไปอีกด้วย..
รสเปรี้ยวๆเค็มๆของน้ำจิ้มขนมจีบและกลิ่นหอมกระเทียมเรียกให้ผมกลับเข้ามาสู่ความจริงของชีวิตได้อีกครั้ง การได้ทานอะไรอุ่นๆร้อนๆตอนที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมามันทำให้รู้สึกดีขึ้นมาก
แรกทีเดียวผมคิดจะทำลายความเงียบระหว่างเราด้วยคำถามที่ว่า 'คุณไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรือ?' แต่เพราะผมเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าอักษรเป็นคนมีทักษะในการสนทนาสูง และเขารู้จักกาลเทศะมากเกินกว่าที่จะตอกย้ำหรือพยายามพูดให้ผมรู้สึกผ่อนคลายอย่างไร้ประโยชน์ เขาจึงเลือกที่จะเงียบ...และนั่งอยู่ข้างๆผมมากกว่า
'..ผมไม่ได้มาเพื่อเข้าใจ..'
คำพูดสวยหรูที่หวนย้อนกลับคืนมาในสมองว่างเปล่านี้อีกครั้ง
'......ผมมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ...'
..ไม่มีสักประโยคที่เอ่ยจากปากของ อักษร อัครมณฑา...ที่จะทำให้ผมอดยิ้มยามคิดถึงมันได้..
ความทรงจำมีทั้งดีทั้งร้าย และผมเป็นประเภทเซลล์สมองดีไปหน่อย ไม่ว่าอะไรที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผมก็จำได้หมด...น่าเสียดายที่เรื่องดีๆไม่ได้ลบเรื่องแย่ๆได้เหมือนการบวกเลข หมกหมุ่นอยู่กับอดีตอันเลวร้ายก็เหมือนคนอมทุกข์ แต่ถ้ามีความสุขกับความทรงจำล้ำค่าก็คล้ายกับว่าเพ้อฝัน..
...สิ่งดีๆไม่ค่อยได้ผ่านเข้ามาในชีวิตผมเท่าไหร่ ไม่มีเหตุผลที่ผมจะไม่ตักตวงพวกมันเอาไว้...
“ผมไม่อยากกลับบ้าน"
ผมพูดในที่สุด และไม่คิดเสียใจที่ได้พูดมันออกไป
เขาตอบกลับมา "เรานั่งอยู่ที่นี่จนกว่าคุณจะพอใจก็ได้"
ความเงียบเกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ..จงใจทิ้งจังหวะ..ทิ้งระยะห่าง..เพื่อให้ผมได้สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
“คุณ...รู้เรื่องของผมมากแค่ไหน?”
คำถามเดิมถูกหวนกลับมาถามอีกครั้งหนึ่ง และครั้งนี้มันไม่ได้มีความหมายแฝงเหมือนครั้งก่อน
อักษรขยับตัว อย่างน้อยประโยคนั้นก็ทำให้เขาประหม่าได้เหมือนกัน..
“...คุณไม่อยากรู้หรอกว่าผมรู้มากแค่ไหน"
ผมดูโง่ลงไปทันตาเมื่ออยู่ตรงหน้าเขา เพราะผมไม่รู้จะถามไปทำไมในเมื่อรู้คำตอบนั้นดี
..และนึกสงสัยว่าทำไมถึงไม่เกลียดเขาเลย...ทั้งๆที่เขาเป็นแบบนั้น..
“..จมูก..คิ้ว...ริมฝีปาก...”
เสียงที่เปล่งออกไปดูจะเบาผิดปกติ และไม่มั่นใจเลยว่าเขาจะได้ยินคำที่ผมพูดออกไปบ้างรึเปล่าถ้าเสียงเพลงจังหวะเร้าใจของการเต้นแอโรบิคยังดังอยู่ขนาดนี้ แต่ผมก็ยังไม่หยุดพูด
“ทั้งสีผมสีตา..โครงหน้า..สีผิว..สำเนียงการพูด..แม้กระทั่งเรื่องแบบนี้ผมก็ยังเหมือน..เหมือนกับผู้หญิงคนนั้น..”
..ทุกครั้งที่หลับตา..ลมหายใจจะติดขัดจนพูดไม่ชัด..
สมองเกิดเงาขมุกขมัวที่อ่านไม่ออก มันทำให้ขอบตาร้อนผ่าว..และสติสัมปัชชัญญะไม่ค่อยมีนัก..ในที่สุดก็ไม่อาจเอื้อนเอ่ยประโยคอะไรต่อไปได้
อักษรเขยิบเข้ามาใกล้ผมอีกนิด แล้วพูดเสียงที่ไม่ได้ดังไปกว่ากันเลย
“...คุณแม่...ของคุณ...”
“แค่คนให้กำเนิด คุณก็เห็น"
“...ยังไงก็ยังเป็นคุณแม่นะครับ"
"ถ้าคุณมีแม่แบบนั้นคุณจะรู้สึกยังไง?”
..อีกฝ่ายไม่ตอบ
ผมไม่โทษการกระทำเช่นนั้น..
“โสเภณี" คำนั้นคนพูดหรือคนฟังก็เจ็บด้วยกันทั้งนั้น "หรือกะหรี่...แถวบ้านผมเรียกแม่แบบนั้น รู้มั้ยว่าทำไม...?”
..และผมรู้ดีว่าอักษรคงพูดอะไรไม่ออกอีกสักพักใหญ่
“ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่...แต่พ่อของผมเองก็เป็นคนฝรั่งเศส" ผมพูด..ด้วยน้ำเสียงที่พยายามปรับให้ราบเรียบมากที่สุด "...ที่บอกว่าเป็นลูกครึ่งน่ะไม่ใช่เลย ผมเป็นลูกในท้องของแม่..ตั้งแต่ตอนที่แม่หนีพ่อมาคลอดที่ไทยแล้วได้สัญชาติประเทศอิสระแบบนี้มา ผมไม่รู้ว่าทำไม...แต่ที่จริงก็ไม่อยากรู้นักหรอก เพราะต่อให้รู้ไปมันก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้น..แม่หันไปพึ่งแอลกอฮอลล์ ทำงานกลางคืน แล้ว..."
“...แล้ว....ก็มีพ่ออีกมากมายเข้ามา”
มันเป็นจังหวะที่..ไม่ได้ยินเสียงอื่นนอกจากเสียงพูดของตัวเองก้องในสมอง
ผมไม่เข้าใจว่าตัวเองจะพล่ามเรื่องส่วนตัวแบบนี้ทำไม จะพูดเพื่อให้ได้อะไร..อักษร..คนอย่างอักษร อัครามณฑาหรือเลขานุการคนเก่งคนนี้น่ะคงไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะหาข้อมูลพวกนั้นออกมา มันไม่ใช่เรื่องที่เป็นความลับด้วยซ้ำไป
“...จนในที่สุดก็มีก้านธูป"
นั่นเป็นรอยยิ้มที่ผมไม่ได้ฝืนเลยสักนิด
“..ตอนนั้นผมเพิ่ง11ยังไม่12ดี..ในสภาพบ้านช่องไม่เรียบร้อยโดนแม่ขี้เมาทุบตีอาละวาดแบบนั้น โดนเพื่อนบ้านดูถูกรุมประนามแบบนั้น นั่นดูเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมรู้จักคุณค่าของการมีชีวิตอยู่...ตอนนั้นเองที่ยายย้ายมาอยู่ไทย...ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ยายเองก็แวะเวียนมาหาบ่อยๆ...มันทำให้ผมมองสิ่งมีชีวิตเพศแม่ดีขึ้น...”
ตอนนี้..มุมปากกระตุกด้วยอาการฝืนเสียแล้ว...
“ปีต่อมา ผมก็มีน้องอีกคน"
ผมก้มหน้านิ่ง มือสองข้างที่ประสานกันบีบแน่นขึ้น
“เป็นน้องสาว ที่มีสีผมเหมือนผม...สีทองสวย...มันเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมรักสีผมของตัวเองขึ้นมาอย่างน่าขัน" ผมหลับตาลง "มือเล็กๆนั่นกุมมือผมไว้ตลอดตอนที่ผมกล่อมน้องนอน แกจะยิ้มให้ผมกับก้านธูป หัวเราะตอนที่สนุก ร้องไห้ตอนที่หิว...แกน่ารักเหมือน...เหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆในเทพนิยาย...”
“เทียน" อักษรพูดมาคำแรกพร้อมยกมือแตะแขนผม "ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่ต้อง....”
“...ไม่มีคำเตือนล่วงหน้า ไม่มีแม้กระทั่งสัญญาณบ่งบอก"
ผมยังคงพูดต่อไป แม้จะรู้ว่าเสียงตัวเองสั่นเหลือเกิน
“วันนั้นแม่อาละวาดหนัก...หนักจนรู้ว่าไม่ใช่แค่เหล้า ก้านธูปถูกตีจนสลบ ผมเพิ่งกลับจากโรงเรียนเข้ามาหยุดสถานการณ์ไม่ได้...มันฉุกละฮุกไปหมด ดอกบัวร้องไห้เสียงดัง แม่หงุดหงิดมาก...ผมวิ่งเข้าไปไม่ทัน......ผม......”
ภาพที่ยังติดตา...มันทำให้อยากอาเจียน...
สภาพห้องเละเทะเหมือนโดนพายุซัด กรอบรูปตกแตกกระจาย..เด็กชายตัวเล็กหมดสติอยู่ข้างประตูห้องน้ำ หมอน..โซฟา..ถูกมีดกรีดแทงจนดูไม่ได้ ประตูระเบียงเปิดทิ้งไว้กว้าง ผู้หญิงผอมบางที่มีผมสีทองยาวสยายยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมๆกับเด็กทารกในมือ...
..และตัวผม...ที่ก้าวเข้าไปตรงจุดนั้นได้ไม่ทันการณ์...
อักษรบีบแขนผมแน่นขึ้น “มันไม่ใช่ความผิดของคุณนะ...”
“..แล้วมันความผิดของใครกันล่ะ?”
เขาไม่ได้ตอบ ผมเลยถือวิสาสะพูดต่อ
"หมอก็บอกเพราะแม่มีอาการทางประสาท...นั่นมันข้อละเว้นความผิดได้อย่างนั้นหรือ?”
“เทียน...”
“ยายก็เหมือนกัน...ยายเองก็โทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง"
อักษรไม่ได้พูดอะไรต่อ หรือบางทีวินาทีนั้นผมอาจจะได้ยินแค่เสียงกรีดร้องอย่างไม่เชื่อสายตาในครั้งอดีตของตัวเองก็เป็นได้..
“ทุกครั้งที่ผมส่องกระจกผมก็เห็นแต่ใบหน้านั้น ใบหน้าพิมพ์เดียวกันออกมาแบบนั้น..ใบหน้าของผู้หญิงที่ทำร้ายคนที่ผมรักทุกคน ใบหน้าของ...ไอ้ฆาตรกร!!”
ผมตะคอกออกไป ความร้อนที่ขอบตาปะทุขึ้นมาไม่หยุดยั้ง
"แล้วแบบนั้นจะให้ผมทำยังไง...เพราะว่าเหมือนกันขนาดนี้ เพราะว่ามีส่วนที่ต้องรับผิดชอบ...เป็นตราบาปที่ติดตัวไปไม่มีทางหาย ต้องชดใช้มากมายขนาดไหน...ต้องทนทุกข์ขนาดนี้ไปเพื่ออะไร เรื่องเลวร้ายแบบนั้นทำไมต้องเกิดขึ้น ทุกครั้งที่ผมมองผู้หญิงคนอื่นก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาจะบ้าแบบคนๆนั้นมั้ย มันเป็นเพราะอะไร!? เพราะผู้หญิงบ้าๆคนนั้นที่ทำให้ทั้งผมทั้งยายทั้งก้านธูปทั้งดอกบัวต้องทรมาน..!!!”
..ความอบอุ่นยามที่มือเล็กเท่าฝาหอยนั่นกำนิ้วชี้ผมไว้แน่น..
..รอยยิ้มไร้เดียงสาเปื้อนคราบน้ำลายที่ยังไม่ทันจะเรียกผมว่า 'พี่' ได้..
“....ผู้หญิงบ้าๆแบบนั้นตายไปซะได้ก็ดี..!!!”
เพี๊ยะ!
ราวกับลมวูบหนึ่งที่พัดผ่านหน้า ความเจ็บจี๊ดแล่นริ้วเรียกสติผมให้ตื่นขึ้นมาจากภวังค์..ให้ลืมตาขึ้น..ให้มองเห็นอะไรบางอย่างทั้งๆที่ม่านราตรีกำลังเข้าครอบครองผืนฟ้า..
ความตกใจทำให้ผมเงียบลงไปในทันที และดูเหมือนอีกฝ่ายก็จะตกใจไม่แพ้กัน
“ขอโทษครับ" เขาว่า "...มือมันไปเอง"
..เรียกสติได้ชะงัดทีเดียว..
ผมถอนหายใจ รู้สึกว่าตัวเองปล่อยให้ความโกรธความเกลียดเข้าครอบงำแบบที่ไม่ควรจะเป็น..มันไม่สมควรเอาซะเลย แต่ไอ้ความเจ็บจี๊ดๆนี่ก็ไม่น่าให้อภัยเหมือนกัน
อักษรนั่งตัวเกร็ง ดูเหมือนเขาเองก็อยากจะพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเหตุการณ์การเอามือฟาดหน้าเมื่อครู่
แต่ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น...วินาทีนี้...
“...ผมอยากอยู่คนเดียว"
“ผม...” คู่สนทนาอึกอัก มันคงเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เขาลังเลจะพูด "ผมปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวไม่ได้"
“ผมบอกว่าผมอยากอยู่คนเดียวไง"
“...ผมจะนั่งเงียบๆ...ไม่พูดไม่ทำอะไรแล้ว...”
..นั่นมันใช่ปัญหาซะที่ไหนกัน “ไสหัวไปได้แล้วไป"
“ไม่ไป"
“นี่" ผมเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเย็นเยียบ "คนที่คุณรักที่สุดกำลังสั่งคุณอยู่นะ ไสหัวไป!!”
เขาสะดุ้งเพียงเล็กน้อย ก่อนจะจ้องตอบ
“คนที่ผมรักที่สุดมีสิทธิแค่ขอร้อง ไม่มีสิทธิสั่ง"
“อักษร"
“...แต่กรณีนี้ต่อให้คุณขอร้องผมก็ไม่ไป"
“คุณ.....”
ผมเลือกที่จะไม่พูดต่อแล้วเบือนหน้าหนีเขาแทน อยากจะถอนหายใจออกมาสักล้านสองล้านรอบให้มันรู้กันไปว่าลมในปอดจะมีมากแค่ไหน ผมเถียงไม่ชนะเขา..ไม่เคยเลยด้วยซ้ำ!
“...ถ้าคุณต้องการความเงียบล่ะก็ผมให้ได้..."
เขาอธิบาย
"แต่ที่ผมยังนั่งอยู่แบบนี้ก็เพราะผมอยากให้คุณรู้ว่าคุณไม่ได้อยู่คนเดียว อย่างน้อย...ก็แค่ในตอนนี้”
นั่นทำให้ผมหันกลับไปมองหน้าเขาอีกครั้ง เขาคลี่ยิ้มให้ผม
“...เจ็บ..มั้ยครับ..?”
“ตบเขาแล้วถามแบบนี้เนี่ยนะ...”
“ผม..ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ คือ...มันแค่....”
“จะบอกว่าคำพูดของผมมันโหดร้ายเกินไป...อย่างนั้นใช่มั้ย?”
เขาเทน้ำเย็นใส่ผ้าเช็ดหน้า แล้วยื่นมาให้ผม
“..ใครจะตาย..มันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละครับ.." รอยยิ้มนั้นดูเหนื่อยอ่อนชอบกล "...ผมคิดอย่างนั้นนะ”
“ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นคนที่คุณเกลียดแสนเกลียดน่ะเหรอ?”
“คนที่ผมเกลียดแสนเกลียดก็คงจะเป็นคนที่ใครสักคนรักแสนรักน่ะแหละครับ" เขายิ้มตอนที่ผมรับผ้าเช็ดหน้าไปโปะแก้มตัวเอง "...คนเราทุกคนมีคุณค่าในการมีชีวิตอยู่เท่าๆกัน น้องก้านธูปและน้องดอกบัวโชคดีมากที่มีพี่แบบคุณ"
“พี่เลวๆน่ะนะ?”
“โอยขอที..ถ้าคุณเลวขนาดนั้นผมคงรักไม่ลงหรอก จริงมั้ยล่ะครับ?”
..โอเค ผมจะหยุดเถียงแต่เพียงเท่านี้..
ความเย็นของผ้าเช็ดหน้าทำให้รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย และคำพูดของเขาก็ไล่เมฆดำขมุกขมัวในสมองของผมไปเสียสิ้น
ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้วแต่เราก็ยังไม่ลุกขึ้น เหล่าบรรดาป้าๆเต้นแอโรบิกกำลังเก็บข้าวของเตรียมกลับในขณะที่ผู้ชายกลุ่มหนึ่งจองสนามเตะตะกร้อในลานถัดไป ไฟสาธารณะสว่างพรึ่บขึ้นมาเรียกแมงเม่าแมงหวี่ตอมหึ่ง แต่จุดที่ผมนั่งอยู่ก็ไม่ได้มียุงสักตัว..หรือมันไม่ได้กัดผมก็ไม่รู้ล่ะ...
...สงบใจ...
การนั่งข้างใครสักคนแบบนี้มันทำให้เราสงบใจได้มากขนาดนี้เลยหรือ?
“คุณชอบผมตรงไหนเหรอ?”
เขาหัวเราะ "คุณถามผมมาสองรอบแล้วนะครับ"
“....เอาเถอะน่า"
“ผมเองก็ตอบไปแล้วด้วย...”
“........งั้นช่างมัน"
“พูดบ่อยๆผมก็เขินเป็นนะครับ ฮะๆ"
“บอกว่าช่างมันไง คิดซะว่าผมไม่ได้ถามล่ะกัน"
“ผมจะตอบแล้วนะ..!”
ผมถอนหายใจ “ผมไม่ฟัง"
“โธ่ ฟังหน่อยเถอะครับ ที่ผมชอบน่ะก็เพราะ....”
“ป่ะ" ผมลุกขึ้นยืน "กลับกัน"
“อะไรน่ะ!?”
“บ้านคุณอยู่ไหน ผมจะไปส่ง"
“เอ๋? ไม่ต้องหรอกครับ ผมไปส่งคุณที่บ้านดีกว่านะ"
“ผมจะไปส่ง"
..ครั้งนี้เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ผมชนะ..
...ชอบผมตรงไหน...
เขาคงไม่รู้หรอกว่าทำไมผมถึงต้องถามแบบนั้นออกไปทั้งๆที่กลัวคำตอบด้วยซ้ำ และครั้งนี้เป็นความกลัวที่ก่อเกิดมหาศาลกว่าครั้งก่อนมาก เขาคงไม่รู้หรอกว่าผมกลัว...แต่อย่างน้อยก็อยากหาสาเหตุที่หนักแน่นมากพอจะมายืนยันได้ว่า...ทำไมคนที่บริสุทธิ์ขนาดนั้นถึงได้ลดตัวลงมาอยู่เคียงข้างผม
..บริสุทธิ์ถึงขั้นที่จะเรียกได้ว่างดงาม..
และให้ตาย...ไม่ว่าเขาจะอ้างเหตุผลอะไรหรืออาจจะเป็นแค่คนหลอกลวงก็เถอะ
...ผมก็คง...ตกบ่วงภาพมายานั้นไปเต็มเปา...
TBC
-
=======================
ไม่ใช่แค่คำว่า 'รัก' ..แต่สิ่งที่อยากได้ยินมากที่สุดคือ 'ทำไมถึงรัก'
ในฐานะที่ผ่านประสบการณ์ความรักมาไม่น้อย ได้ยินคำถามว่า 'ทำไม' บ่อยมาก
ไม่ว่าใครก็อยากจะฟังคำตอบจากปากคนที่ตนรักที่สุดเหมือนกันทั้งนั้น
น่าแปลกตรงที่...โอไม่เคยถามใครแบบนั้นเลย 555555
เพราะกลัวคำตอบ
จุดนี้เหมือนเทียนล่ะมั้งคะ เพราะไม่มั่นใจ..เพราะลังเล..เพราะคิดอยู่แก่ใจอยู่แล้วว่ามันคงไปกันได้ไม่นานนัก
แต่เชื่อเถอะ ไม่มีใครบนโลกมีความรักเพื่อที่จะอกหักหรอก
...ไม่มีใครอยากจะเจ็บปวด...กับความรู้สึกที่ผ่านมาผ่านไปแบบนั้นหรอก...
รู้สึกเหมือนตัวเองอินกับอิเทียนมากไปหน่อย พูดตรงๆเลยว่าเขียนมากี่เรื่องไม่เคยอินเท่าเรื่องนี้
อาจจะเพราะเป็นเรื่องที่ชอบที่สุดล่ะมั้ง :))
แล้วก็ฝากไว้หน่อย บางท่านไม่รู้ว่าจะเม้นท์อะไร เรามีข้อเสนอมาให้ค่ะ (กร๊ากกก)
วันนี้เรามาแลกเปลี่ยนมุมมองความรักกันบ้างดีกว่าเนอะ คลายเครียดๆ!
ช่วงนี้มีข่าวน้ำท่วมหนาหู ขอให้ทุกคนระวังภัยและรับฟังข่าวสารโดยใช้วิจารณญาณนะคะ
อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย รักษาสุขภาพกันถ้วนหน้าจ้า!
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล. อีกเดือนเดียวปิดเทอมแล้วค่ะ หลายคนคงกำลังก้าวเข้าสู่ช่วงสอบ...อ่านนิยายเสร็จแล้วก็อ่านหนังสือด้วยนะ!!
ปล2. รักคนอ่านทุกคนค่าาาาา >3<
-
:z13: :z13: :z13:
-
หุหุ อักษรยังคงพูดอะไรที่โดนใจเหมือนเดิม o13
-
กลัวประเด็นเดียว ประเด็นเรื่องสุขภาพของอักษร หวังเป้นอย่างยิ่งว่าเรื่องนี้จะไม่จบแบบโหดร้ายนะค๊าบบ
:monkeysad:
-
ขอมาม่าพอกรุบกริบ แต่จบแบบแฮปปี้นะคะ (แอบกลัว)
-
เบนก็อินค่ะ
พออ่านแล้วก็คิดว่้าเทียนพูดเกินไป
มืออักษรก็ไปอยู่บนหน้าเทียนแล้ว ทันใจเบนดีจริงๆเลย
ชีวิตเทียนดาม่ามากก เป็นเรื่องยากที่ใครจะเข้าใจนะ จริงๆ
พูดกับใครก็ไม่ได้ อยู่แต่กับความคิดตัวเอง วนไปวนมาซ่ำแล้วซ่ำเล่า
ขอให้เทียนหลุดพ้นจากสภาพนี้สักทีนะ อักษรช่วยเติมเต็มทีเนอะ :monkeysad:
-
ชีวิตเทียน อดีตของเทียน มันโหดร้ายมากจริงๆ
เมื่อไหร่กันนะ ที่เทียนจะหลุดพ้นจากสิ่งเลวร้ายในอดีต ที่คอยตามหลอกหลอน
แต่เรื่องของเทียน ยังไม่น่ากลัวเท่ากับ บางอย่างที่อักษรปกปิดไว้ อักษรเป็นอะไรใช่ไหม
เรืองที่ปิดบังไว้ มันน่ากลัวกว่าสิ่งทีถูกเปิดเผยออกมาอกีนะ
ขอแค่ไม่ร้ายแรงจนเกินไปจะได้หรือเปล่า ไม่งั้นเค้าทำใจไม่ได้แน่ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ง่ะ..มาสั้นๆ แต่ได้ใจคนอ่านไป ฮิ้ววววววววววววววววววววว
เทียน แกไม่มีวันชนะอักษรได้หรอก..^o-
ยอมรับความจริงข้อนี้ซะเถอะ..ฮ่าๆๆๆ
-
สนุกแบบหน่วงๆ ชอบเรื่องนี้จังเลย
-
มันฉุกละฮุกไปหมด ดอกบัวร้องไห้เสียงดัง ------------- ฉุกละหุก
ใบหน้าของผู้หญิงที่ทำร้ายคนที่ผมรักทุกคน ใบหน้าของ...ไอ้ฆาตรกร!!” ---------- ฆาตกร
-
อดีตของเทียนทำไมโหดร้ายแบบนี้ o22
-
อยากมีแบบน้องอักษรเข้ามาในชีวิตบ้างนี่ต้องทำยังไงดีเนี่ย (หัวเราะตายไปแล้ว)
อิจฉาเทียนอะ น้องอักษรเป็นบุคคลที่พูดรู้เรื่องที่สุดในสามสิบแปดโลก แล้วก็รักษาคำสัญญาได้น่ารักมาก
ความหลังของเทียน แอบคิดไว้ล่วงหน้านิดหน่อย แล้วก็คิดถูกจริงๆด้วยที่คุณแม่ต้องทำอะไรดอกบัวสักอย่าง
เทียนเลยกลายมาเป็นแบบนี้เลยเนอะ แต่ไม่เป็นไรหรอก คนเรามีความหลังกันหมดแหละ
ขึ้นอยู่ว่าจะทำใจยอมรับและผ่านมันไปให้ได้มากแค่ไหน คิดว่าบางทีให้ลืมก็คงทำไม่ได้
แต่เลือนๆ ไปก็ดีเหมือนกันนะเทียนเอ้ยยย ไม่ต้องจำให้ติดตาหรอก ยิ่งทำให้เราก้าวขาไม่ออกนะ
ไอ้ที่ควรจะก้าวต่อมันกลายเป็นยืนอยู่ที่เดิมไปเสีย มันน่าเสียดายนะเออ อะไรดีๆอยู่ข้างหน้าเยอะ
เช่นน้องอักษรเป็นต้น ฮี้วววว น่ารักจังเลย ชอบน้องอักษรมากเลยค่ะ
ชอบคาแร๊กเตอร์นี้มาก ๆ ชอบเทียนที่ขัดน้องไม่ได้ด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆ
คว้าน้องอักษรไว้เหอะเทียน แล้วนายจะไม่เสียใจ เชื่อเถอะ (แต่ยังมีปริศนาน้องอักษรอีกใช่ไหมเนี่ย?)
ส่วนมุมมองความรักของคนอ่าน ...
ช่วงนี้เจอแต่คนกลัวที่จะก้าวขาไปพร้อมๆกันค่ะ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขากลัวอะไรอยู่
พยายามทำความเข้าใจและมองในมุมของเขาบ้างก็เริ่มจะพอถูไถไปบ้าง ฮ่าๆ
ยังไงๆคนเราก็มักจะชอบคิดถึงอนาคตเสมอเนอะว่า "ต่อไปจะเป็นยังไง" "แล้วมันจะดีเหรอในวันข้างหน้า"
ในขณะที่ตัวเรามองในวันที่เกิดขึ้น ในขณะที่เกิดขึ้น แต่อีกฝ่ายไม่ได้มองที่ที่ยืนอยู่ แต่มองไปแต่ข้างหน้า
บางทีคนที่ยืนอยู่กับปัจจุบันก็อดจะน้อยใจลึกๆไม่ได้เหมือนกันเนอะ
แฮ่ๆ พร่ำไปเรื่อย
เอาเป็นว่าคิดถึงเทียนกับอักษรมากๆมานานมากๆเลยค่ะ อยากอ่านต่ออีกเยอะๆ อิอิ
มาต่อไวๆนะคะ ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ :)
-
น้ำตาคลอ...
รู้สึกอัดอัดแทนเทียน
และรู้สึกกลัวแทนอักษร
(แม้ว่ารายนั้นจะไม่กลัวเลยก็ตาม)
เป็นครั้งแรกเลยนะที่เห็นเทียน "หยาบคาย" ใส่อักษรแบบนี้
นี่ถ้าไม่ใช่อักษรคงหนีไปแล้วล่ะ
ดีจังที่เป็นอักษร...
เมนท์พี่แม่งไม่ค่อยอวยอักษรเลยว่ะ ฮ่าๆ
-
อดีตของเทียนช่งไม่น่าจดจำ แต่ชีวิตต้องดำเนินต่อไปนะเทียน :กอด1:
แล้วถ้าชีวิตมีอักษรอยู่ข้างๆตลอดไปก็คงดี :impress2:
แต่...สุขภาพของอักษรจะเป็นอะไรมากไหมนะ รู้สึกเป็นห่วงจัง ยิ่งคำพูดของอักษรมันทำให้คิดมากอยู่ :monkeysad:
-
มาสั้นๆ แต่อิ่มมมมมมมมมมม >w<
ชอบคำพูดนี้ของอักษรมาก "ผมไม่ได้มาเพื่อเข้าใจ ผมมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ"
อ่านแล้วอินเนอะ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเทียนเลย อยากรู้..แต่ก็กลัวคำตอบ :-)
-
แม่ของเทียนนี่มาหลอนหลอนเสร็จก็หายไป ฮ่าาาาาาาาาา
ได้ฟังเรื่องของน้องดอกบัวแล้วอึ้งมาก เทียนเห็นกับตาแบบนั้นไม่ฝังใจคงผิดมนุษย์แล้วแหล่ะ
ป.ล. มุมมองความรักของเรา อืมมม ค่อนข้างมืดมนแบบเทียนนั่นแหล่ะ อ่านไปนี่ก็สะดุ้งหลายทีอยู่
แต่ก็เชื่อนะว่าความรักที่สวยงามมันมีอยู่จริง เพียงแต่เราไม่เคยเจอมัน
:กอด1:
-
ตอนนี้จะเป็นตอนที่ดาร์กมากๆ....!! ถ้าไม่มีอักษรเข้ามา...อ่านฉากที่อักษรพูดทีไรเป็นต้องอมยิ้มทุกที (:
หลายตอนแล้วนะที่ความดาร์กจากอิเทียนถูกลบด้วยความน่ารักของอักษรอ่ะ ! ><
ยิ่งอ่านยิ่งรักอักษรขึ้นทุกตอนๆ <3
ชอบทุกคำพูด ทุกความคิด ทุกการกระทำของอักษรเลยยย!
และยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าเทียนโชคดีที่ได้เจออักษร(เข้ามาจีบ555)
อักษรเหมาะกับเทียนมากก ><
เราว่าเทียนพูดแรงไปนิด! ที่คุณแม่ทำไปเพราะมีอาการทางจิตหรอก!
แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เข้าใจ... ปัญญาเรื่องแม่เรื่องในครอบครัวเราก็เจอมาหนักเหมือนกัน!
มันทำให้เราเป็นคนที่คิดว่าแม่ไม่ได้รักลูกกันทุกคนหรอก << ซึ่งก็ไม่ชอบความคิดแบบนี้ของตัวเองมากๆ - -;
(เริ่มดราม่ากะตัวเองละ 5555555555555555)
ถ้าไม่ได้อักษรเข้ามาตบหน้าเรียกสติ เทียนมันอาจจะเป็นบ้า สติหลุดไปแล้วก็ได้... - -
เทียนโชคดีจริงๆนะที่มีอักษรอยู่(รู้สึกอิจฉาอย่างมากก ชิชิ!)
ไม่ชอบที่เทียนด่าตัวเองว่า 'เลว' ยัดเยียดความเลวให้ตัวเอง ทั้งที่จริงๆแล้วเทียนไม่เลวเลย...(ยกเว้นเรื่องที่ทำกับผู้หญิง - -)
'คุณชอบผมตรงไหน' << รู้สึกเหมือนเทียนจะยังไม่เชื่ออักษรซะทีเดียวนะ? ไว้ใจคนยาก... หรือคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรดีให้อักษรชอบได้เลย.... แต่ถ้าเราเป็นเทียนก็แอบกลัวคำตอบเหมือนกัน!! UU
และมันคงจะได้คำตอบนั่นแหละถ้าอักษรไม่แซวอิเทียนมันซะก่อน! 5555555555555
เทียนจะไปส่งอักษรที่บ้านหรือออ!! เดี๋ยวนี้เริ่มสุภาพบุรุษแล้วนะ!! ><
+ปล. ตอนี้รู้สึกเหมือนจะเม้นไม่ออกนะ..
แต่พอพิมไปพิมมาไหงมันยาวขึ้นเรื่อยๆล่ะเนี่ย 555555
-
อ่านแล้วเจ็บจิ๊ดในอกแทนพระเอก
-
สงสารเทียนนะ แต่ก็ดีใจท่ีเทียมมีอักษรที่คอยรับฟังและอยู่เคียงข้าง :กอด1:
-
หนูอักษรน้องเทียนมาแล้ว คิดถึงงงงงงงงงงง >3<
-
:z13: :z13: :z13:
ขอบคุณค่ะ :pig4: :L1:
-
ตอนนี้หม่น ๆ ...แต่อักษรก็ยังคงหยอดเทียนได้เสมอ
ปล. ประสบการณ์ความรักอ่อนด้อย...ไม่เคยมีความรักมานานแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ไม่คิดจะถามว่าทำไมถึงรัก...เพราะคาดว่าคำตอบก็คงไม่ได้สวยหรูเหมือนในนิยาย :a5:
-
รักๆๆๆๆๆๆๆๆอักษรและบรรดารักร้ายและคณะทุกคน
รักๆๆๆๆๆๆๆๆคุณนักเขียนคนนี้ที่สร้างสรรค์นิยายเรื่องนี้(และเรื่องอื่นๆ)ขึ้นมา
นิยายทุกเรื่องในซีรีย์ทำให้เห็นมุมมองความรักหลายรูปแบบ
ทั้งสุข เศร้า หัวเราะ หลายอารมณ์จริงๆ
ชอบทุกอย่างของบรรดารักร้ายและโรงเรียนเกษรวิทยาแห่งนี้แล้วล่ะสิ
เรียกว่า"ตกหลุมรัก" เลยก็ได้นะ
ไม่รู้จะอธิบายยังไง อยากบอกว่า รัก และ ขอบคุณ
บอกเล่าเรื่องราวของเหล่ารักร้ายให้ได้ฟังกันนะคะ
รอทุกเรื่องของพี่โอนะคะ
ปล.แอบรอให้จบแล้วค่อยมาอ่าน อาจเห็นเม้นไม่เยอะเพราะอ่านแล้วไม่ได้อ่านต่อจะขาดใจ อิอิ
-
ชีวิตเทียนเศร้าได้อีกอ่ะ อึดอัดแทนเลย
อักษรก็น่ารักได้อีกเวลา บอกว่าเขินอ่ะ >///<
:-[ :-[ :-[
-
โอ๊ย หม่นหมอง ชอบนะ แต่อธิบายไม่ได้
อักษร น่ารักดี :กอด1:
-
ชื่อพี่น้องของเทียนน่ารักดีเนอะ เสียดายน้องดอกบัว
-
หน่วงๆ
-
สงสารเทียนแล้วก็สงสารอักษรด้วย อดีตแย่ๆก็ลืมๆมันไปบ้างนะเทียน
หลายครั้งแล้วที่อักษรพูดเหมือนว่า...กำลังจะจากเทียนไป :z3:
-
ดาร์คสุด ๆ แต่อย่าคิดว่าเหตุการณ์เหล่านี้มีแต่ในนิยาย
ลองอ่านข่าวสังคม ข่าวชาวบ้าน ข่าวอาชญากรรม มีเพียบ
ผู้ใหญ่สร้างปัญหา แล้วผู้รับเคราะห์คือเด็ก ๆ
เด็กบางคนเข้มแข็ง สามารถเติบโตได้อย่างสวยงาม
ท่ามกลางความพุพังของครอบครัวและความเน่าเฟะของสังคม
แต่เด็กบางคนก็ไม่...
จะมีสักกี่คนที่เข้าใจ
เทียนไม่สามารถจุดแสงสว่างให้ตัวเอง แต่รอใครสักคนที่จะทำหน้าที่นั้น
อินมาก...
ส่วนประเด็นความรัก เวลารักก็ไม่เคยคิดเคยถามว่าทำไม
รักให้สุด เศร้าให้สุด แล้วเดินหน้าต่อไป
-
เย้ๆๆๆๆๆๆ มาแล้วววววววววววววว
.... ขอมีสาระหน่อยนะ
ยอมรับตรงๆเลยว่า อักษรกับเทียนไข เป็นคู่ที่ต้องตั้งใจอ่านมากๆ
เพราะรูปประโยค การจัดเรียง ภาษาบางคำ ทำให้นิยายเรื่องนี้เข้าใจยาก
แต่ในมุมกลับกลัน อุปสรรคในการอ่านที่บอกมาเมื่อกี้ กลับทำให้นิยายเรื่องนี้
มีเสน่ห์ไม่น้อยไปกว่าเรื่องอื่นๆเลย ทั้งๆที่ตัวละครแทบจะใหม่มากๆ
และไม่ได้เกี่ยวข้องกันมากเท่าๆกับคู่อื่นๆที่ผ่านมาที่เค้าอยู่ในกลุ่มรักร้ายด้วยกันและสนิทกันมากๆ
แต่คู่นี้แทบจะไม่ต้องพึ่งเพื่อนๆม่ช่วยเติมรสชาดเลย
ขอบอกว่า ผมรักนิยายของคุณทุกเรื่องนะ
เพราะคุณใส่ใจในรายละเอียดของนิยายทุกๆเรื่องของคุณ
และคุณมีพรสวรรค์ในด้านนี้มากจริงๆ
( ปล ไม่รู้ว่าเคยมีคนมาทักไปรึยัง เพราะผมไม่ค่อยได้อ่านคอมเม้นท์ของคนอื่นๆ แต่ในตอนของกลอนกับพี่ปีใหม่ น้องกลอนลองหัดขับรถพี่ปีใหม่แล้วลงข้างทางและน้องกลอนก้อไม่เรียนขับอีกเลย ..... แต่ในตอนของสีครามกับกานดา น้องกลอนเป็นคนขับรถพาเพื่อนๆหนีออกมาจากโกดังก่อนที่สีครามจะกดระเบิดนะครับ )
-
อดีตของเทียนเศร้ามากเลยค่ะ T^T
-
อยากได้อักษร
อักษรน่ารักมาก
เทียนน่าสงสารมากเลย สู้ๆนะ เทียนของอักษร
-
อดีตของเทียนเศร้าสุดๆๆเลยอ่ะ
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ไม่น่าเลยอะ อดีตของเทียนต้องผ่านมันไปให้ได้นะ อักษรอยู่ข้างๆเทียนเสมอ
รู้สึกเหมือนเทียนเริ่มหลงรักอักษรเข้าให้แล้วแฮะ
-
ความรัก เป็นต้นทางของความทุกข์
ไม่มีรัก ไม่มีทุกข์
บางเวลา รักก็เป็นต้นทางความสุข
มีรัก มีสุข และทุกข์ได้เท่าๆ กัน
-
อ่านตอนนี้แล้วเข้าโหมดมืดมนเลยทีเดียว อดีตของเทียนทำไมโหดร้ายแบบนี้เนอะ
แต่แบบอักษรก็น่ารัก อยู่ติดเลย เป็นคนพูดคำไหนคำนั้นมาก เทียนอย่าได้ทิ้งอักษรเชียว
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก พี่โอ ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
คอมเม้นครั้งแรก เทียนไขอักษรประเดิมหลังจากสมัครสมาชิกเข้ามาสดๆร้อนๆ o18
ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี เอาเป็นว่าเพิ่งได้รู้จักรักร้ายได้ไม่นาน เริ่มอ่านจาก สีครามกานดา แล้วก็มา xy ปีใหม่กลอน
จนมาถึงเรื่องนี้ในที่สุด ถึงกับทนไม่ไหว ขอสมัครเข้ามาคอมเม้นหน่อยเถอะ!
อืมม.. เอาเป็นว่า จะพูดถึงแต่เทียนไขอักษร และจะตามไปคอมเม้นคู่อื่นอีกที :o8:
คู่นี้จะว่ายังไงดี ถ้าเทียบกับเรื่องอื่นในรักร้ายแล้วเนี้ย เป็นคู่ที่เรื่อยๆมากที่สุดเลยล่ะมั้ง
ให้ความรู้สึกเรื่อยๆ แต่ตราตรึง อบอวล แปลกๆ ถ้าแยกคาแรคเตอร์ออกมา เราไม่กรี๊ดเทียนไขและอักษรเท่าที่ควร
แต่เหมือนมันมีมนต์สเน่ห์อะไรบางอย่าง ที่เวลาอ่านแล้วมัน... บอกไม่ถูก
รู้แต่ว่าลุ้นไปกับทุกคำพูดของอักษร ทุกการกระทำของเทียนไข เหมือนทั้งคู่เป็นโจทย์ที่อ่านยาก
ไม่ค่อยแสดงอะไรออกมามาก เพราะฉะนั้นเราเลยตามลุ้นเป็นพิเศษว่าอักษรจะพูดอะไรนะ
หรือเทียนจะทำอะไรหรือป่าว? 555 แล้วพอไพ่หงายมาแต่ล่ะทีนี้ อื้อหื้ออออ มีจิกหมอนระบายอารมณ์ :impress3:
เอาล่ะค่ะ จนถึงตอนนี้.. มันไม่ดราม่าสุดโต่ง ไม่หวานจนมดกัด แต่..มันกระชากมาก!!!! จริงๆ
ให้ตายเหอะ! ทุกคำพูดของอักษร ทุกการกระทำของเทียนไข โอยยย.. มันใช่อะ มันใช่
ปรารถนารักมันต้องเปนฟิวส์นี้ แบบนี้น่ะแหละ สเน่ห์ของเรื่องนี้ :)
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อนะคะ o13
-
ยิ่งอดีตของเทียนเปิดเผยมากเท่าไหร่ ยิ่งได้รู้ว่าเทียนน่าสงสารมากมากจริงๆ(ถึงจะคิดไว้แล้วว่าคงจะน่าสงสารแต่พอพี่โอมาเขียนถึงจริงๆแล้วมันก็ชวนหดหู่ตาม) อะไรหลายๆอย่างทำให้เทียนกลายเป็นคนที่มองโลกได้มืดมนมากและดูเหมือนจะมืดมนเกินไปด้วยซ้ำ สงสารเทียนมากๆ ต้องเจออะไรหนักๆมาตั้งแต่เด็ก ยิ่งเรื่องน้องดอกบัว เทียนก็คงได้แต่โทษตัวเองมาตลอดทั้งที่ยังเด็กแต่ก็ยังต้องแบกรับอะไรขนาดนี้ ยิ่งอ่านยิ่งจะเข้าสู่โหมดมืดมนตามเทียน :o12:
และยิ่งอ่านเรื่องนี้ก็ยิ่งตกหลุมรักอักษรทุกทีๆ ชอบตอนที่เทียนกับอักษรพูดกันเรื่องคนที่เกลียดแสนเกลียดของเราอาจจะเป็นคนที่รักแสนรักของใครซักคนมากๆๆๆๆทำให้เห็นว่าอักษรเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีสุดๆแล้วก็ใสซื่อบริสุทธิ์อย่างที่เทียนว่าจริงๆ(แม้ว่าพี่โอจะเคยบอกว่าอักษรเป็นหมาป่าในคาบลูกแกะก็ตาม5555) คำพูดนี้ของอักษรได้เอาใจเราไปหมดแล้ว เอาไปเลยอักษรเรายกให้ :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
ในความรู้สึกหนูยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าคู่นี้เกิดมาเพื่อเติมเต็มกันและกันจริงๆ คนนึงดูมืดมน มืดมากมืดจริงๆ ถ้าให้เดินไปข้างหน้าด้วยตัวเองยังไงก็ไม่น่าจะไปได้ถูกทาง คนนึงก็ดูจะขาวสะอาดสว่างสดใสพร้อมที่จะคอยนำทางอีกคนได้ตลอดเวลา 2คนนี้เป็นอะไรที่ลงตัวมากๆเลยค่ะพี่โอ
ตอนนี้เป็นตอนที่หนูอยากเม้นเยอะๆมาก (แต่เริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูกละ555) เพราะเรื่องที่เทียนมันมืดมนมากๆและอักษรนั้นสว่างๆมากมันชัดเจนจริงๆในตอนนี้สำหรับหนู(ถึงแม้ว่าคนอื่นอาจจะชัดเจนกันตั้งนานแล้ว555) และ2คนนี้เหมาะกันมากจริงๆ พี่โอคงคิดว่าหนูเริ่มเขียนอะไรวกไปวนมาแล้ว ซึ่งหนูก็คิดว่าอย่างนั้นแหละ เพราะงั้นพอดีกว่า 5555
ปล.อักษรบอกว่า“..ใครจะตาย..มันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละครับ.." เพราะงั้นเรื่องนี้อย่ามีคนตายตอนจบ(หรือตอนไหนก็ตาม)เลยนะคะพี่โออะไรบางอย่าง(ซึ่งไม่รู้ว่าคืออะไร)มันทำให้หนูคิดว่าอาจจะมีใครตายก็ได้ งือๆ :o12:
ปลอีกที.เพลงFais Do Doพอจินตนาการตามเทียนว่าแม่เทียนร้องให้ฟัง ก็รู้สึกแบบเดียวกับเทียนเลยค่ะ แอบสยองๆ
-
มาสั้นได้อีก มาแปลกเฮ๊ะ
ปกติมาร่วม 2 หน้ากระดาษ อ่านกันจนตาลาย :really2:
(แต่ก้ทนอ่านนะ เพราะรักส์อ๊ะ ^^ )
นี้ถ้าไม่ติดพึ่งลง XY นะมีงอนนะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปเช่นเดิม วิ้วๆๆๆ :L2:
ปล. ตอนนี้อยากรู้ XY มากกว่าและ ท่าทางกำลังมัน
ตัวละครเก่ามาเต็ม คิดถึง :กอด1:
-
อ่านเรื่องของเทียนไขแล้วก็อึ้งเหมือนกับคนอื่น ๆ ค่ะ
ถ้าเป็นเราเจอแบบนี้เอง ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองจะรู้สึกยังไง
อ่านรู้สึกว่าอักษรเป็นส่วนเติมเต็มบางอย่างที่ชีวิตของเทียนไขขาดหายและต้องการนะคะ
แต่บอกตรง ๆ ว่าไม่ค่อยไว้ใจคุณโอ เพราะสังหรณ์ใจว่ามันจะมีเรื่องอึมครึมกว่านี้ตามมาอีกแหง ๆ 555
-
รอจ้า
-
อักษรยังคงเป็นอักษร
มีคำพูดที่ทำให้เทียนมีสติตลอด
น่ารักอ่ะ เขินเหมือนกันนะ อิอิ
-
มาไงก็รับได้แต่ขอจบแบบแฮบปี้นะคะ
-
:sad4: สงสารเทียน
-
ชีวิตเทียนมันช่าง... :เฮ้อ:
แต่ยังไงก็ผ่านมันมา จนได้มีโอกาสได้มาพบกับอักษรแล้วละนะ :กอด1:
-
เทียน ㅠㅠ อยากอ๊วกเหรอ รอก่อนนะ เราขอวิ่งไปหยิบถุงพลาสติกก่อน - -
อ่านแล้วมันบีบหัวใจเกินไป กับเรื่องของน้องบัว โลกเราช่างโหดร้ายนัก
อะไรคือเหตุผลที่ทำให้แม่ของเทียนบกพร่องทางจิตนะ
ㅠㅗㅠ แต่การที่อยากให้แม่ตัวเองตาย มันก็ออกจะเกินไปหน่อย
ประสบการณ์ของเรามีไม่เยอะ แต่ก็ไม่น้อย - -?
ตั้งแต่ตกลงคบกันเป็นแฟน ต่อมาก็มาบอกเราว่ามีแฟนอยู่ก่อนแล้ว
แต่ไม่อยากเลิกกับเราอยากเก็บเราไว้ ....... เห็นแก่ตัวเกินไป เลิก!!
คนต่อมาก็เป็นเพื่อนสมัยมอปลายทะเลาะกับแฟน ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันเลยคุยกับเราแก้เหงา
จนแล้วจนรอดก็คบกับเรา แต่พอแฟนกลับมาก็เลยเลือกที่จะทิ้งเรา ........ เศร้าสุด เป็นได้แค่เพื่อนแก้เหงา
ประสบการณ์ที่ทำให้เราเข็ดกับความรักก็มี สองคนนี้ อ่านแล้วก็ออกจะอิจฉาเทียน
ที่มีคนรักตัวเองมาก ๆ อย่างอักษร รักแบบที่ขอแค่ได้รักจริง ๆ
ขอให้น้องโอและนักอ่านทุกคนพบเจอแต่ความรักดีๆ
-
ขอบคุณอักษรที่อยู่ เคียงข้างเทียน ขอบคุณ
สำหรับ เราก็ไม่เคยถามแฟนของเราเหมือนกัน ว่า"รักฉันเพราะอะไร" มันกลัวนะ ว่าคำตอบที่ออกมา เป็นคือใคร อะไรที่แฟนเรามอง
แต่าำหรับอักษร เราเชื่อว่า ทั้งหมดที่เป็นเทียนไข คือสิ่งที่อักษรรัก
-
มาแล้วๆ อดีตของเทียนช่างโหดร้ายยยยยย
แต่อักษรก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
“คนที่ผมเกลียดแสนเกลียดก็คงจะเป็นคนที่ใครสักคนรักแสนรักน่ะแหละครับ"
ชอบมากเลยค่ะคำนี้
ทำไมเราไม่เคยคิดยังงี้หว่า
มาต่อตอนหน้าเร็วๆนะคะพี่โอ
-
เศร้า :impress3:
เทียนคงจะทุกข์ทรมานอยู่ในใจมาตลอด
-
ง่า สงสารเทียน
-
บีบคั้นใจดีแท้
-
อักษร เป็น ผช ช่างตื้อ ได้แต่หวังว่า ความรัก ที่มีให้เทียน จะเป็นความรัก ไม่ใช่ความหลง
เพราะหากวันใดที่ความรู้สึกลดลง คนที่ชีช้ำเห็นจะเป็น พระเอกสุดหล่อ
มุมมองความรักงั้นเหรอ?
ขึ้นอยู่กับวัย และประสบการณ์
มันจะพัฒนาไปในทางบวก หรือลบ ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ และความถี่ในการมีรัก
รักแบบไม่คาดหวังคงจะดีที่สุด
แต่เมื่อรักแล้ว ก็อดที่จะคาดหวังไม่ได้ล่ะนะ
โอ้ ชีวิตนี้ยากนัก โลกแห่งจิตนาการมีความสุขสุดๆ แล้ว 55555
-
ชีวิตอิเทียนนี่มันมืดมนไปแล้ววววว ไม่สว่างเหมือนชื่อเลย :z3:
เป็นอีกคนที่ชอบคำว่า เทียนครับ พูดแค่นี้ก็ตายแล้วววววววว น่ารักกก :o8:
ตอนที่แม่โผล่มาน่ากลัวมากอ่ะ คิดว่าคนอะไรทำไมมันน่ากลัวขนาดนี้ -____-"
เทียนตะคอกอักษรแล้วอักษรไม่ว่าอะไรนี่ ชอบมากๆเลยยย เป็นใครก็ต้องแพ้ เชื่อเถอะ :กอด1:
-
วันจันทร์สอบ!!!
หลบหนังสือมาหานิยาย
คิดถึงอักษรมากกกกกกกกกกกกกกกก
รอๆตอนต่อไป o13
-
สถานการณ์ตึงเครียดขนาดนั้น แต่อักษรก็ยังแอบเสี่ยวได้นะเนี่ย
น่ารักจริงๆเลย อยากจะเอาถุงคลุมหัวแล้วอุ้มกลับบ้าน :man1:
ปล.สลดใจเรื่องน้องดอกบัวจังค่ะ คิดภาพแล้วเศร้าแทน
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบคิดถึงน้ำตาหนึ่งลิตรเลยค่ะ
ตอนที่พระเอกพูดไม่ดีเกี่ยวกับการดิ้นรนที่จะมีชีวิตต่อ แล้วมันไปสะเทือนใจนางเอกอ่ะ
แต่สุดท้ายพระเอกก็ดิ้นรนเพื่อจะให้นางเอกมีชีวิตต่อนั่นแหละนะ
ขอให้อักษรสุขภาพแข็งแรงนะคะ
-
อุ...ชอบความลงตัวของคู่นี้มากเลย
รอตอนต่อไปนะคะ
-
love อักษร เทียน และน้องธูปมากกกกก อยากให้ทั้ง 3 มีแต่ความสุข รอตอนต่อไปจ้ะ :L2:
-
คุณแม่ของเทียน มาทำให้หลอนแล้วจากไป 55555
ภาพความทรงจำที่ติดตาของเทียน คิดภาพตามแล้วน่ากลัวมาก น่าสงสารเทียน พยายามจะลืมคงทำได้ไม่ง่ายนัก ส่องกระจกก็เห็นแล้ว ¥___¥
เทียนกับอักษรเป็นอะไรที่ลงตัว เทียนก็เป็นเทียนสมชื่อ เปลวไฟนิ่งๆ แต่พอลุกก็ลุกท่วมละลายตัวเองน่าดู ดีแล้วที่มีอักษร ค่อยทำให้กลับมานิ่งเหมือนเดิม
ชอบเวลาอักษรพูดมาก พูดนิ่งๆแต่ทำให้คิดได้ แต่บ้างครั้ง อ่านคำพูดของอักษรทีไร ใจมันหวิวๆน่าดู
หวังว่าจะไม่จบแบบน้ำตานองเทียนไขละลายหมดแท่ง(?)นะคุณโอ ¥_______¥
-
ชีวิตไม่มีอะไรง่ายจริงๆ ปมอดีตของเทียนเรื่องแม่มันดูโหดร้าย แต่ถ้าเทียน
ยังไม่สามารถให้อภัยในสิ่งที่เกิดขึ้นได้ ชีวิตของเทียนก็ต้องอยู่กับความรู้สึก
ผิดไปตลอด อย่างน้อยก็ยังรู้สึกดีแทนเทียนนะครับ ที่วันนี้มีอักษรอยู่ข้างๆ
อักษรคนที่รักเทียนโดยไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน คนที่จะอยู่เคียงข้างกันเสมอ
อดีตของเทียนช่างเจ็บปวด แต่ปัจจุบันของอักษรล่ะครับคงไม่มีอะไรน่ากลัว
อย่างที่ผมหวั่นใช่มั้ยครับ :m17:
-
มันคงไม่มืดมัว มืดมน อึมครึ้มไปตลอดหรอกใช่ไหม 5555
วันสว่าง สดใส ต้องมีบ้างแหละเนอะ
อ่านเรื่องนี้แล้วมันสุขปนเศร้าจริงๆ o13
-
อิอิ สู้ๆนะจ๊ะเทียนไข
มีอัำกษรอยู่เคียงข้างอยู่แล้ว
-
ชีวิตเทียนมันมืดมนจริงๆน่ะแหละ เทียนก็มัวแต่โทษตัวเอง :กอด1:
เราก็อยากรู้เหตุผลที่อักษรชอบเทียนเหมือนกันนะ
-
รักเทียนนนนนนน :sad4: :sad4:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
:z13: :z13:
รอระค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อย่างน้อยที่สุดเทียนก็ยังเหลือยายกับก้านธูป พ่วงอักษรมาด้วยอีกคน ไม่เป็นไรน้าา :กอด1:
ลองกลับไปนั่งอ่านใหม่อีกรอบ รู้สึกว่าชีวิตอักษรจะเป็นปริศนามากกว่าเทียนอีก!!
ตอนนี้กลายเป็นว่ากำลังรับรู้อดีตความรู้สึกฝั่งของเทียนไข แต่อักษรนั้นยากแท้หยั่งถึงมาก 5555
กำลังสงสัยว่าอักษรจะเป็นโรคหัวใจหรือเปล่าหนอ แบบว่ากินพวกมีไขมันไม่ได้ มือชุ่มเหงื่อ เหนื่อยมากไม่ได้ #เพ้อล่ะๆ เหอๆ
เริ่มรู้สึกว่าคู่นี้ดูจะดราม่ามากกว่าคู่อื่นๆ T_T
จะรอต่อไปนะคะพี่โออออ FIGHTO!!
-
10th Day : ninety-ninth Forever
แกรก..
ตอนที่ผมเดินออกมานอกห้องหลังจากแต่งตัวเสร็จถึงได้เห็นยายกำลังนั่งแยกผ้าจะส่งซัก ท่านคงไม่ทันสังเกตเห็นผมหรอก...ในมือที่หยิบจับผ้าใช้แล้วแทบไม่กระดิกด้วยซ้ำ ท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างที่ไกลออกไป
...และผมพอจะเดาเรื่องนั้นได้
แผ่นหลังของยายที่ผมมองจากจุดนี้ดูบอบบางราวกับจะแตกหักได้ซะเหลือเกิน...ท่านดูตัวเล็กลงไปเยอะทีเดียวนับตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้เจอกัน แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยคือน้ำเสียงเนิบๆของผู้สูงอายุต่างชาติที่พูดชัดจนคนไทยด้วยกันเองยังอาย..และความอ่อนโยนทุกครั้งที่เอื้อมมือมาสัมผัสผม...
ยายดีกับพวกเรามาก..ทั้งความรักความอบอุ่นความเอ็นดูซึ่งเราไม่เคยได้รับมาก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์พวกนั้นขึ้น สิ่งที่ยายทำทุกอย่างราวกับต้องการจะชดเชยเวลาเลวร้ายในอดีตให้กับผมและก้านธูป
เคราะห์ดีที่น้องยังเด็กเกินกว่าจะจดจำได้ และตำรวจดีที่ช่วยพวกเราเอาไว้ในคราวนั้นก็สรรหาบ้านใหม่ให้อย่างง่ายดาย เราย้ายมาอยู่ที่นี่..แต่อย่างว่า ข่าวลือหรือคำนินทามันเดินทางได้ไวพอๆกับน้ำที่กระเพื่อมยามมีหินตกใส่ และ 'หิน' ก้อนนี้ท่าทางจะก้อนใหญ่มิใช่น้อย รู้สึกตัวอีกที...สายตาของเพื่อนบ้านที่มองมาก็แปลกไป..
..ผมไม่ได้แคร์เรื่องนั้นนัก..
และถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าผมยินยอมพร้อมใจจะให้ทุกคนรู้เรื่องนี้
“มอนิ่งครับยาย"
อีกฝ่ายสะดุ้งเพียงเล็กน้อยแล้วหันมามองผมด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ...เหมือนเคย
“มอนิ่งจ้ะเทียน"
ผมอ้าปากอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีก็เพราะ..ปกติแล้วผมก็ไม่ได้พูดมากอะไรอยู่แล้ว จึงได้แต่ทำทีเป็นผูกเนคไทเหมือนไม่สนใจ แต่ก็เหลือบมองอยู่บ่อยๆ
ยายถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านแล้วมั้งนั่นน่ะ..
“ยายครับ"
“หืม? มีอะไรเหรอจ้ะ?”
ผมอึกอัก ไม่รู้ว่าจะวางสายตาไว้ที่ตรงไหนดี
..เอาล่ะ..ใจเย็นๆ..
“แม่เป็นไงบ้างครับ?”
ยายเลิกคิ้วเหมือนประหลาดใจเอามากๆ ก่อนจะยิ้มบาง "เมื่อวานเราก็...เจอแล้วนี่?”
“ผมไม่ได้หมายถึง...ลักษณะทางกายภาพ....”
เหมือนคำพูดนั้นจะฟังดูตรงตัวไปหน่อย แต่มันก็เคลียร์ดี..ยายสบตาผมคล้ายกับว่าพยายามทำความเข้าใจ และผมหลบตา..ผมโคตรเกลียดที่ตัวเองเอาแต่หนีอยู่แบบนี้...
“...กลับไป..อยู่ที่โรงพยาบาลแล้วน่ะ" ยายหลุบตาลงแยกเสื้อสีขาวใส่ตะกร้าอีกครั้งหนึ่ง เสียงนั่นไม่ได้สั่นสักนิด "หมอบอกว่าคงจะต้องจับคุมเข้มขึ้น...โชคดีที่ครั้งนี้นอกจากเทียนแล้วไม่มีใครเสียหายอะไร หรือบางทีอาจจะไม่ได้ไปแจ้งความ...”
“ยายเคยไปเยี่ยมแม่มั้ยครับ?”
อีกฝ่ายส่ายหน้า แล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผมเหมือนเคย "เค้าไม่อนุญาตให้เยี่ยมจ้ะ แต่ได้คุยกับหมอของชาร์ล็อตบ้าง"
“ผม...มีเรื่องสงสัยอยู่อย่างนึง"
ผมเอ่ยออกไปทั้งๆที่อะไรบางอย่างพยายามห้ามไว้...แต่ความอยากรู้อยากเห็นนี่มันมากกว่านัก ผมไม่คิดว่าคำถามอย่างนั้นจะมีประโยชน์อะไรกับผมในตอนนี้เลย ไม่เลยสักนิด...
คู่สนทนาพยักหน้าให้ผมพูดต่อ ราวกับย้ำความให้ไม่ต้องลังเล
“..แม่..รู้ได้ยังไงว่าผมเรียนที่นั่น?"
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือว่ากระไร แววตาสีฟ้าใสนั่นมีประกายประหลาดขึ้นมาวูบหนึ่งตอนสิ้นประโยค ผมลดเสียงลงจนเกือบเงียบสนิท..และความเงียบที่เกิดขึ้นนั่นทำให้ผมอึดอัด..
..อึดอัด..ทั้งๆที่ผมไม่ได้อยากจะพูดอะไร..
ผมไม่คิดจะได้รับคำตอบจากคำถามนั้น และนั่นเป็นสัญญาณให้ผมจบการสนทนา..แล้วเดินไปที่ประตูหน้าบ้าน
“ยายไม่รู้เรื่องนั้นหรอกเทียน"
อีกฝ่ายพูดขึ้น ผมไม่ทันหันไปมอง
“ยายไม่ได้เจอแม่เค้านานแล้ว...ยายเองก็ติดใจเรื่องนั้นอยู่เหมือนกันจ้ะ"
มันเป็นช่วงเวลานานทีเดียว..กว่าที่ผมจะพยักหน้ารับแล้วก้มลงใส่รองเท้า
“เทียน"
“ครับ?”
“คืนนี้พาน้องไปโบสถ์ได้มั้ยจ้ะ?”
ผมพยักหน้ารับอีกครั้ง "ได้ครับ"
“เทียน..”
“ครับ?”
ผมยังไม่ได้หันไปเพราะแกล้งทำเป็นสาละวนกับรองเท้าบ้าๆนี่ เพราะผมไม่รู้จะทำตัวยังไงถ้าได้เห็นหน้ายายตอนนี้...ผมไม่ใช่เด็กดี..พูดให้ถูกคือไม่ใช่คนดีเอาซะเลย
“.....เทียนจำเรื่องสมัยเด็กได้ทุกเรื่องรึเปล่า?"
“ครับ..."
ตอบรับไปส่งๆด้วยไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับประโยคเมื่อครู่นั้น และผมรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงไม่คิดจะเอาความต่อเช่นกัน
ผมกล่าวลายายทั้งอย่างนั้นแล้วเดินออกจากบ้าน ไม่หันหลังไปเลยสักนิด สาเหตุสารพัดสารเพที่สรรหาขึ้นมาอ้างได้ดีกันไปหมดอยู่ในหัว ไม่ว่าจะเหตุผลข้างๆคูๆอย่างรองเท้ามันใส่ยาก เดี๋ยวจะไม่ทันรอบรถเมล์ หรืออย่างเช่นเหตุผลลึกลงไปหน่อยที่ว่าจะได้เปิดปากระบายความรู้สึกอัดอั้นที่มีอยู่ในใจออกมาด้วยน้ำคำที่ไม่สุภาพเท่าไหร่..
เพื่อปกปิดความจริง...ที่ว่ากลัว...
...กลัว...ว่าจะต้องร้องไห้ออกมา...
..เหตุผล..เป็นเรื่องง่ายเสมอน่ะแหละ..
----------
..วันอีฟ..
โรงเรียนเกษรวิทยาเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียง รวบรวมเด็กหัวกะทิหรือบ้านรวยหรือมีความสามารถเอาไว้เยอะแยะไปหมด รวมไปถึงบรรดาลูกครึ่งแท้ลูกครึ่งเทียมเดินกันกลาดเกลื่อน ด้วยความที่ภายในโรงเรียนมีเด็กหัวแดงอยู่ไม่น้อย..จึงไม่เคร่งเรื่องกฏระเบียบทรงผมมากนัก และก็นั่นแหละ..คริสเตียนคริสตังเองก็เช่นกัน..
งานฉลองจัดขึ้นในช่วงบ่าย เอาเข้าจริงช่วงเช้าก็ไม่มีใครสนใจจะเรียนอะไรกันนักหรอก มันมีประเพณีประหลาดๆอย่างการทำกล่องของขวัญทำมือขึ้นมากล่องนึง โดยใส่ของสำคัญของเรากับคนที่เรารักเข้าไปข้างใน..หรือเรื่องของการสารภาพรักใต้มิสเซิลโท...แม่งโคตรเป็นประเพณีที่ฮิตมากจนทางสภานักเรียนต้องเอามิสเซิลโทมาห้อยทั้งหมด99จุดเพื่อรองรับกิจกรรมบ้าๆพวกนั้น...
..ตอนที่ผมเดินไปที่โต๊ะ มีจดหมายสอดอยู่ห้าฉบับ..
ฉบับแรก..ของน้องใบเฟิร์น ผมไม่แปลกใจเท่าไหร่เพราะแกเป็นบรรณารักษ์อาสาและผมโคตรจะไปใช้บริการบ่อย โดนหลอกจับมือไปหลายครั้งแล้วทีเดียว..
ฉบับที่สอง..ของน้องขวัญ เอาล่ะรายนี้ผมจำไม่ค่อยได้ จะจำได้ก็แต่น้องเปิ้ลที่อยู่กลุ่มเดียวกันเดินด้วยกันบ่อยๆ ที่จำเปิ้ลได้เพราะหล่อนเป็นแฟนของเจ้าปิงปอง หนึ่งในรักร้ายม.3...ยิ่งนึกยิ่งจำไม่ได้แหะ..
ฉบับที่สาม...
ชื่อที่เขียนไว้ทำให้ผมแปลกใจพอสมควร
พี่เทียน ที่ผ่านมาฟ่างคงทำตัวแย่กับพี่เทียนมาก ฟ่างขอโทษนะคะ
ฟ่างอยากคุยกับพี่เทียนอีกครั้ง ไม่อยากให้มันจบค้างคาแบบนี้
หวังว่าพี่เทียนจะมา..และฟ่างจะรอค่ะ
มิสเซิลโท21 หลังบันไดตึกศิลป์ บ่ายสองครึ่ง
ข้าวฟ่าง
“โหย ไม่เบานี่หว่าเพื่อน"
เสียงไอ้กลอนแขวะดังมาแต่ไกลก่อนมันจะทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ตรงหน้าผม ทำเอาไม่อยากเปิดอีก2ฉบับต่อหน้ามันเลยจริงๆให้ตายเหอะ..
ผมไหวไหล่กลับไป ไม่ได้ตอบอะไร..ส่วนมันก็หยิบ2-3ฉบับออกมาจากใต้โต๊ะแล้วแกะอ่าน
“ต้องปฏิเสธอีกแล้วสิเนี่ย...”
“อืมหึ..” ผมมองหน้ามันแล้วก็คิดอะไรได้ "จริงสิ มึงมีแฟนแล้วนี่หว่า"
ที่กำลังกล่าวถึงคือข่าวลือเรื่องแฟน(ฟังดีๆนะครับ แฟน/คนรัก ไม่ใช่กิ๊ก/คู่ขา/คู่นอน) เท่านั้นแหละอีกฝ่ายร้องลั่น
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
“โอ้ยไอ้สัส ไม่ต้องตะโกนใส่หูกูก็ได้...”
“กูเขิน"
“เขินพ่องดิหน้าตายขนาดนั้น..”
“เอาเหอะน่า แล้วมึงล่ะ? จะเก็บไว้ทั้งหมดเหมือนที่เคยทำป่ะ?”
ผมพับจดหมายข้าวฟ่างเก็บใส่ซองตอนที่ตอบ "ไม่แล้วล่ะ"
กลอนไม่ได้พูดอะไร ผมคิดว่ามันมีเส้นสายและฉลาดมากพอจะเข้าใจอะไรหลายๆอย่างโดยที่ไม่ต้องอธิบาย มันเป็นความเบื่อหน่าย..และยอมรับเลยว่าแรกทีเดียวการได้รับอะไรแบบนี้มันก็สนุกไม่เบา..
...เพียงแต่...ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจ...
'...คุณมีดีอย่างอื่นนอกจากหน้าตาด้วยเหรอครับ?'
.......ทำไมคำพูดของหมอนั่นมันต้องมาหลอกหลอนในเวลาแบบนี้ด้วยฟะ..
ทั้งๆที่เป็นเพียงเรื่องล้อเล่นแท้ๆ แต่ก็อดหงุดหงิดไม่ได้แหะ..
จริงอยู่ที่เทศกาลแบบนี้ทำให้คู่รักเพิ่มจำนวนขึ้นมาก แต่ในความจริงแล้วพวกเขาก็คบกันได้ไม่นานนักหรอก..มันก็เป็นแค่เทศกาลของคนอยากควงคู่กับคนที่หน้าตาใช่...ยิ่งเกษรวิทยาขึ้นชื่อเรื่องหน้าตาของผู้เรียนอยู่แล้วด้วย กับอีกประเภทที่มีคติประจำใจว่าอกหักดีกว่ารักไม่เป็น จะว่าไป..จดหมายที่กลอนได้รับก็มาจากทั้งผู้ชายและผู้หญิง...เรื่องของเกย์คงไม่ใช่เรื่องผิดปกติไปแล้วล่ะมั้งสำหรับสังคมยุคนี้...
มีคนนัดไว้ตอนเที่ยง...
...ให้ตายสิ...ทำไมต้องนัดเวลายุ่งยากด้วยก็ไม่รู้แหะ...
ผมถอนหายใจ หันไปมองหน้าต่างของตึกเรียนฝั่งตรงข้าม อักษรไม่อยู่..จึงเหลือทางเลือกเพียงไม่กี่ทางระหว่างโทรศัพท์ไปหาโดยตรงกับเมสเซส และคิดว่าผมจะเลือกอะไรน่ะหรอ..
ไม่ทานข้าวด้วยนะ มีธุระ
ข้อความสั้นๆดูหยาบกระด้างไปสักเล็กน้อยตอนที่ผมอ่านทวน แล้วก็ต้องมาด่าตัวเองอีกหลายตลบว่าจะอ่านทวนทำไมถ้าไม่คิดจะแก้มัน หรือพูดให้ถูกก็คือ...ไม่รู้จะแก้เป็นประโยคที่ดูสวยหรูงดงามกว่านี้ยังไงมากกว่า..
เอาน่า...ไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจอะไรขนาดนั้น...
...11โมงครึ่ง..
ผมไม่ค่อยเข้าใจตรรกะที่ว่าต้องนัดตัวเลขแปลกๆเผื่อไม่ให้ซ้ำใครจริงๆ พวกหล่อนจะเขียนประมาณ 11.28น. หรืออะไรที่ใกล้เคียงนั่นแหละ แต่ในความคิดผมไม่ว่าจะ28 29 31 หรือ32มันก็สิบเอ็ดโมงครึ่งจริงๆ..ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปกว่านั้น
และตอนนี้เองผมยืนอยู่ใต้ต้นมิสเซิลโทเบอร์17..
บางทีผมอาจจะมาเร็วไป เพราะวันคริสมาสต์ที่โรงเรียนกำลังจะเตรียมจัดงานฉลองแบบนี้แม้กระทั่งอาจารย์เองก็ไม่อยากเข้าสอนเท่าไหร่ด้วยซ้ำ ถ้าเป็นห้องเด็กทุนก็ว่าไปอย่าง...ห้องความสามารถพิเศษอย่างผมเปอร์เซ็นการสอนยิ่งต่ำนัก โดยเฉพาะวันแบบนี้ที่หลายคนพาลรับจ็อบทั่วไปหมดจนคนมาเรียนนับนิ้วได้น่ะ...
ในมือผมมีcannonG11ที่ถอยมากเมื่อปีก่อนทั้งๆที่มีข่าวว่าจะออกG12ในไม่ช้านาน...มันเป็นกล้องที่เหมาะกับวันแบบนี้..เล็กๆเบาๆเกาะมืออยู่หมัด ถือว่าถนัดใช้เวลาทั่วไปไม่ใช่งานหลัก....หรือความจริงก็คือผมชอบมันน่ะแหละ
แชะ..
ผมยกกล้องขึ้นกดชัตเตอร์ที่มิสเซิลโทของปลอมที่ดูเหมือนของจริงจนน่าประหลาดใจพวงนี้...เลขอารบิค17สีทองต้องแสงอาทิตย์ที่เล็ดลอดกิ่งไม้สร้างลวดลายงดงามจนอดยิ้มไม่ได้
...และไม่นานใครคนหนึ่งก็เรียกผม
“พี่เทียน!”
ผมไม่ต้องเดาหรอกว่าเป็นใคร นอกจากคนที่เชิญผมมานั่นแหละ
“ครับ?”
และนี่เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ผมเผลอยิ้มเสแสร้งออกไป รอยยิ้มเสแสร้งที่ทำให้ผู้หญิงหวั่นไหวมานับต่อนับแบบนั้นแหละ..ครั้งหนึ่งผมเคยคิดจะแก้นิสัยแบบนี้แต่ก็ดูเหมือนจะ..ไร้ผล
หล่อนมีดวงหน้าแดงก่ำไปจนถึงใบหู ผมแสกกลางยาวลงมาถักเปียสองข้างแบบ..ลูกคุณหนูสุดๆ ผมไม่แปลกใจเพราะโรงเรียนนี้ก็เต็มไปด้วยบรรดาลูกคนรวยมากมายชนิดที่ว่าเดินชนกันอาจจะได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งของเศษตังค์หรืออะไรทำนองนั้นได้ หรือจะให้พิจมองอีกทีหล่อนก็เป็นเพียงอาหมวยน่ารักๆคนหนึ่งเท่านั้น..ผู้หญิงโรงเรียนนี้ถูกฝึกมาให้บริหารความงามเพื่อจะได้ทัดเทียมผู้ชายที่มีชื่อเรื่องหน้าตามาแต่ไหนแต่ไร..
..ไม่ปฏิเสธคนที่เข้ามา..และไม่เคยโหยหาคนที่จากไป..
คติประจำใจของผมทำให้ผมยังยืนอยู่ตรงนี้ มาตามนัดทั้งที่ไม่มีข้อแลกเปลี่ยนอะไรสมเหตุสมผลเลยแม้แต่น้อย
“ขวัญเองค่ะ"
อีกฝ่ายแนะนำตัวด้วยท่าทางตะกุกตะกัก เหลือบสายตามองไปด้านหลังถึงได้เจอเพื่อนสาวคนอื่นคอยกรี๊ดเชียร์อยู่ไกลๆ ผมยิ้มโดยที่ไม่รู้ว่าจะยิ้มไปทำไม..และตอนนี้ผมเกลียดตัวเองที่ต้องทำอย่างนั้นชะมัด..
..ทำไมถึงคิดแบบนั้น..
....นี่มันคือตัวเราเอง...นี่คือสิ่งที่เราเป็นมาตลอดมิใช่หรือ?
ความคิดผมกำลังตีกันมั่วโดยพยายามไม่แสดงออกทางสีหน้า คำพูดสำคัญๆที่อีกฝ่ายเพียรพยายามพูดมาก็เหมือนจะทะลุผ่านหูไปดื้อๆ มันไม่ได้ศัพท์ ไม่ได้จับใจ..พูดออกมาจากความรู้สึกล้วนๆโดยไม่มีการกลั่นกรองใดๆทั้งสิ้น ไม่เหมือนกับใครบางคนที่ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ดูสวยหรูไปหมด...
อาจเพราะ...เอ่อ...ผมยอมรับโดยสดุดีตรงนี้เลยว่าผมเองก็หน้าตาดีไม่น้อย เชื้อตะวันตกผมทองตาน้ำข้าวที่ได้รับจากทั้งพ่อทั้งแม่ล้วนๆนั่นทำให้มีผู้หญิงเข้ามาไม่ได้ขาด และสนุกกับความรู้สึกของคนอื่นอย่างตรงไปตรงมาด้วยการกระทำที่โคตรจะหลอกลวงแบบนี้...
ถ้าเพียงแต่ได้รับการสอนเรื่อง 'ความรัก' มาอย่างถูกต้อง..
ถ้าเพียงแต่มีใครสักคนที่ 'รัก' จริงๆจากจุดลึกสุดของหัวใจ..
..และที่ตอบจบของเส้นความคิดพวกนั้น...คือข้อความแปลกประหลาดก็ดังก้องอยู่ในสมอง..
..ว่านี่.......ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ..
“ขอโทษนะ"
ผมพูด...พูดก่อนที่คนตรงหน้าจะทันได้จบประโยคด้วยซ้ำ เจ้าหล่อนชะงักเบิกตาโพลงมองผมราวไม่เชื่อหูตัวเอง ทีมเชียร์พวกนั้นก็เช่นกัน พาลบรรยากาศเงียบกริบลงในทันตา ความงามของต้นมิสเซิลโทดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไร..
คำพูดเพียงคำเดียวนั้นเองที่จะเคลียร์คำตอบทุกอย่าง
ผมยืนมองตาอีกฝ่าย..นานจนแน่ใจว่าเธอคงไม่เป็นฝ่ายเริ่มต้นทำอะไรก่อนเป็นแน่ จึงได้ตัดสินใจก้าวเท้าจากไป
ได้ยินเสียงโวยวายดังลั่นมาจากเบื้องหลังที่ผม 'หนี' มา ใครสักคนคงสบถกร่นด่าผมเป็นแน่ว่าถ้าไม่ได้ชอบพอกันแล้วจะมารับหน้าทำไม ผมไม่ใช่คนอย่างสีคราม เจ้าชายของโรงเรียนที่ออกมาพบทุกคนที่นัดในวันนี้เพื่อรักษาน้ำใจและปฏิเสธอย่างสุภาพ และไม่ใช่คนเย็นชาเหมือนพี่ดาวเสาร์ที่ไม่ตอบรับกับใครเลย หรือพี่อิฐที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเทศกาลแบบนี้คืออะไร..
..ผมคือผม..
..คือ ทีปพิพัฒน์ คลาไรน์..
และถ้าหากสิ่งที่ผมทำกับผู้หญิงทุกคนเพียงเพราะผมเห็นพวกหล่อนเป็นผู้หญิงประเภทเดียวกับแม่ แล้วยังคิดจะใช้หน้าตาที่เหมือนคนๆนั้นล่อลวงพวกหล่อนล่ะก็...ผมคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง
อยู่ไหน
ผมยังอายเกินกว่าที่จะเป็นคนกดโทรออกไปก่อน และเมสเซสฉบับนี้ผมไม่คิดว่าเขาจะตอบกลับด้วยซ้ำ..เพียงแค่วูบหนึ่งที่คิดว่าอยากส่ง...ต่อให้เขาไม่ทันเห็นก็เถอะ..
'..คุณรู้มั้ย...ว่าการจะโทรหาคนที่ตัวเองชอบได้มันต้องรวบรวมความกล้ามากแค่ไหน..'
เพิ่งจะได้รู้ว่าไอ้แค่กดปุ่มสีเขียวๆบนโทรศัพท์มันสร้างความตื่นเต้นให้กระเพาะอาหารได้มากขนาดนี้ก็ตอนนี้แหละ แต่สุดท้ายแล้วผมก็ตัดใจไป เลยนึกสงสัยอยู่อีกสักครั้งหนึ่งว่าคนที่โทรมาหาผมนั้นเขาหรือเธอ 'กล้า' ที่จะโทรได้ยังไง...
มันนานจนผมกำลังจะตัดใจแล้วขึ้นห้องเรียน ตอนที่ได้รับข้อความตอบกลับที่ว่า
มิสเซิลโทที่99
รีบมานะครับ ^^
..เทศกาลบ้าๆ กิจกรรมงี่เง่า..
...ให้มันเป็นอย่างนี้อีกสักปีก็คงจะไม่เป็นไร...
----------
..แฮ่ก..แฮ่ก..
มันเป็นเวลาบ่ายโมงครึ่งตอนที่ผมวิ่งไปที่โรงอาหาร...เนคไทสีเทาคาดแถบดำสัญลักษณ์ของรักร้ายถูกถอดพาดอยู่บนบ่า เสื้อเชิ้ตที่สวมใส่หลุดรุ่ยแถมชื้นเหงื่อจนไม่เข้าท่าเอาซะเลย
ผมเจอไอ้จิ๊บตรงร้านขายน้ำพอดี..ถือว่าโชคช่วย
“เมื่อกี้เค้าร้องเพลงกัน 'ไมมึงไม่ไปวะ?”
มันทักผม ก่อนจะทำหน้าเหวอตอนที่ผมคว้าน้ำมันไปกระดกแล้ววางตังค์ใส่มือให้
ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้น "...มิสเซิลโทมีทั้งหมดเท่าไหร่?”
“...? อะไรนะ?”
“มันมี 'ทั้งหมด' เท่าไหร่?”
จิ๊บขมวดคิ้ว ทำท่าเหมือนคิดหนักก่อนจะตอบผม "...99...เค้าลือกันว่าอย่างนั้นนะ?”
“บัดซบ" ผมสบถ "กูเจอ91 95 98”
“เฮ้?” คู่สนทนาท้วง "อย่าบอกนะว่าที่มึงเหงื่ออกซ่กขนาดนี้เพราะมึงหาไอ้99นั่นอยู่น่ะ!?”
ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้น "รู้มั้ยว่ามันอยู่ที่ไหน?”
“ถามกูแล้วกูจะไปถามใครวะ...อ๊ะ กูเจอละ รอแปป...ล่า! ไอ้ลาล่า!”
เพื่อนสาวคนนี้ชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน และนั่นเป็นข้อดีของมันตรงที่ไม่ว่าเราจะถามอะไรมันก็จะใช้พลังทั้งหมดเพื่อหาคำตอบมาให้...นั่นเป็นความอยากรู้อยากเห็นล้วนๆ...
แล้วเธอก็ทำท่าเหมือนจะโบกกบาลเจ้าแว่นหน้ากลมเกลี้ยงนั่น อีกคนยกมือขอโทษด้วยรอยยิ้มแล้วขอตัวไป
หน้าที่ของผมคือยืนรอมันคาบข่าวมาบอก
“ไอ้ล่าไม่ยอมบอก เห็นว่าเป็น 'ความลับทางราชการ' ...ราชการบ้าอะไรฟะเจ้าเทเลทับบี้เอ้ย!”
..ผมเดาไว้..ไม่ผิดจริงๆ..
อักษรกำลังทำตัวเหมือนเด็ก...เด็กเล่นซ่อนแอบ...หรือการละเล่นที่มีชื่อสวยหรูหน่อยว่าไฮด์แอนด์ซีค
อยู่ไหน?
นี่คงจะเป็นข้อความฉบับที่8...หรือบางทีอาจจะ9ก็ได้กระมังตั้งแต่ตอนที่ผมตามหา จนผมคิดว่าผมแทบจะกลายเป็นเซียนพิมพ์ข้อความคำนั้นไปแล้วล่ะ ธรรมดาแล้วมิสเซิลโทจะปรากฏในจุดที่สังเกตเห็นได้ง่ายเพื่อให้สะดวกต่อการทำกิจกรรม แต่เท่าที่ผมเดินหาเนี่ยนับได้ไม่เกิน50ด้วยซ้ำ!
...แล้วไอ้มิสเซิลโทเลข99นี่มันอยู่ที่ไหนกันน่ะ!?!
นานแล้วแต่ก็ไม่ได้รับสัญญาณตอบกลับ ไม่ได้รับมา8-9ฉบับแล้ว ทั้งคำตอบ..ทั้งปริศนา..ทั้งเหี้ยอะไรบ้าบอเริ่มทำให้ผมหงุดหงิดขึ้นมาดื้อๆ จริงๆแล้วผมเองก็แวะไปที่ห้องเด็กเส้นมาเหมือนกันแต่มันว่างเปล่าแค่มีมิสเซิลโทเบอร์28ห้อยอยู่ นักเรียนทั้งโรงเรียนคงเอนจอยอีตติ้งขนมฟรีกันแบบสุดๆทั้งๆที่ผมยังไม่ได้แตะต้องพุดดิ้ง ไก่งวงหรือเค้กขอนไม้เลยสักคำ..
ช่างมัน...ของหวานไม่ใช่สิ่งที่ถูกกับผมเท่าไหร่อยู่แล้ว...
..และที่นึกมาทั้งหมดไม่ได้เกิดจากความเสียดายแต่อย่างใด อักษรมัวไปทำอะไรอยู่ในเทศกาลรื่นเริงแบบนี้ และเหนือสิ่งอื่นใด.....เขา...อยู่ที่ไหนกันแน่?
ท่าทางผมคงจะดูอารมณ์เสียพอตัวไอ้จิ๊บถึงได้มองด้วยสายตาแปลกๆแบบนั้น ก่อนมันจะพูด
“กูไม่ถามล่ะกันว่ามึงหามิสเซิลโทนั่นไปทำไม แต่...รอสักประเดี๋ยวนะ...”
มันแสยะยิ้มน่ากลัวขณะหยิบมือถือ วินาทีนั้นเองผมจึงได้เกิดความรู้สึกสำนึกผิดที่ไหว้วานคนอย่าง 'มัน'
แต่ไอ้ครั้นจะห้ามไม่ให้หล่อนกดโทรออกก็ดูเหมือนจะช้าไป...
“ฮัลโหลลล เออยัยโอ แกอยู่ห้องประชาสัมพันธ์ป่ะวะ? หืมมม...เปล่าหรอก ไม่มีอะไรแก คือเราได้ยินข่าวลือแปลกมาเลยว่าจะถามแกเฉยๆอ่ะ เห็นว่าแกน่าจะรู้เรื่องที่สุด..."
ไอ้ 'สัส' จิ๊บพูดเสียงแบบนึกคึกสนุกเต็มที่ จนผมรู้สึกอยากจะสะบัดตีนขึ้นมาก่ายหน้าผาก
“อืมม ก็เรื่อง 'รักนิรันดร์ของมิสเซิลโทที่99' อ่ะแก ได้ยินข่าวอะไรมาบ้างป่ะ?"
สมองห้องเด็กทุนที่มีไว้ประดับบ่าของมันสำแดงฤทธิ์อีกครั้งหนึ่งในการเสือกเรื่องชาวบ้าน และผมไม่อยากจะนั่งนับนิ้วเลยว่า 'เทศกาลบ้าๆ กิจกรรมงี่เง่า' หลายพันอย่างในโรงเรียนนี้มีต้นเหตุมาจากไอ้จอมกุเรื่องคนนี้สักกี่ร้อย!!
พอจิ๊บวางสายปุ๊บก็มีเสียงประกาศจากห้องประชาสัมพันธ์ทันที...เนื้อความไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าที่เพื่อนของผมบอกกล่าวออกไป
....เกมการล่ามิสเซิลโทที่99ก็เริ่มขึ้น..บัดเดี๋ยวนั้น...
-
----------
..หลายคนคงเห็นว่ามันน่าสนุกดี แต่ผมสิโคตรไม่ขำ..
ทั้งโรงเรียนลุกฮือกันครื้นเครงขึ้นมาดื้อๆ ส่วนใหญ่แค่อยากจะหามันให้เจอมากกว่าที่จะเก็บไว้สารภาพรัก บ้างก็เอาแผนที่โรงเรียนมากางแล้ววงตำแหน่งไว้ บ้างก็ระดมพรรคพวกตั้งเงินรางวัล ความโกลาหลเรียกให้คณะกรรมการนักเรียนออกมาคุมห้องประชาสัมพันธ์และกระจายกำลังตรึงไว้หลายจุด
ผมไม่ทราบว่าทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นด้วย..แต่ก็อีกนั่นแหละ มันไม่ได้เลวร้ายซะทีเดียว
..ยังไม่มีใครหามันเจอ..อย่างน้อยก็จนถึงตอนนี้...
มันเป็นเวลาบ่ายสองแล้วตอนที่ผมเดินกลับมาที่ห้องชมรมตัวเองด้วยไม่รู้จะหันไปทางไหน ห้องชมรมที่แทบจะมีผมใช้งานคนเดียวยังเก็บกวาดไม่เรียบร้อยนักตั้งแต่งานล้างครั้งที่แล้ว
ผมตัดสินใจพักด้วยการแกะรูปที่แขวนเอาไว้ลงมา แรกคิดว่าจะเรียงมันให้เป็นระเบียบแต่เอาไว้วันหลังท่าจะดีกว่า ไอ้มิสเซิลโทที่99มันยังตามหลอกหลอนผมอยู่...ทุกซอกมุมของโรงเรียนที่เข้าไปอยู่...จนเรียกได้ว่าแทบพลิกแผ่นดินด้วยซ้ำ..
..อักษรอยู่ไหน?
คำถามนั้นทำให้ผมชะงัก แล้ววางเจ้ารูปภาพแห้งสนิทไว้บนโต๊ะ
..อักษร...อยู่ที่ไหน?
ทำไมถึงอยู่คนเดียวบ่อยๆทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้มีเพื่อนน้อยอะไรเลย และตัวเองที่ดูเหมือนร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงแบบนั้น...ถ้าหากเป็นอะไรขึ้นมาในเวลาที่ไม่มีใครอยู่ด้วยจะทำยังไง? ทำไมหมอนั่นไม่รู้จักคิดบ้าง!?
...ภาพเขาหลับตาสนิทอยู่บนเตียงห้องพยาบาลย้อนกลับเข้ามาในหัวโดยไม่รู้ตัว...
ผมสะบัดศีรษะไล่มันออกไป เพราะห้องพยาบาลแทบจะเป็นสถานที่แรกๆที่ผมเข้าไปเช็คด้วยซ้ำ
และการที่คิดแบบนั้นทำให้ในอกสั่นสะท้านแปลกๆ...
เขาไม่ตอบข้อความ
หาตัวไม่เจอ
...หายไป...อยู่ในที่ที่ไม่มีใครเข้าถึง...
ผมกดโทรออก
โดยให้สาเหตุที่ว่าเวลาฉุกเฉิน..เราแทบไม่ต้องรวบรวมความกล้าเลย
ตรู๊ดดด......
ปิ๊บ
เสียงสัญญาณดังไม่ถึงหนึ่งครั้งเต็มด้วยซ้ำตอนที่ได้ยินเสียงปลายสายรับโทรศัพท์ แรกทีเดียวคำพูดสาธยายมากมายที่ค่อนข้างแสดงออกไปทาง 'เป็นห่วง' นั้นก็พรั่งพรูเข้ามาในสมองได้ไม่ขาดสาย แต่เขากลับขัดขึ้นก่อนด้วยเสียงหัวเราะร่วน
((คุณทำอะไรน่ะครับ! รักนิรันดร์อะไรกัน!? ฮ่าๆๆ คริสมาสต์โจ๊กงั้นเหรอ?))
เพียงเพราะประโยคง่ายๆแบบนั้นเองไม่รู้ไอ้ความหงุดหงิดในอกเมื่อครู่มันไปซ่อนที่ไหน..
((ฮั่นแน่! ผมนึกออกละ..คุณหาเองไม่เจอแล้วบังเอิญไปเจอจิ๊บใช่มั้ยครับ? เธอคนนั้นเป็นเจ้าแม่ข่าวลือข่าวลวงที่แท้จริงเชียวล่ะ คุณคงไม่ทำอะไรเกือบๆปัญญาอ่อนแบบนี้ด้วยตัวเองหรอก...สร้างเทศกาลขึ้นมาขัดกับเทศกาลเดิมแบบนี้รับรองพี่สายสิญจน์วิ่งวุ่นตายแน่ๆ........))
“ปลอดภัยดีหรอกหรอ...”
((หืม? ว่าอะไรนะครับ?))
“เปล่า" ผมตัดบทดื้อๆ "คุณอยู่ไหน?”
ได้ยินเสียงเขาหัวเราะเบาๆอีกครั้ง ((คุณหามิสเซิลโทที่99เจอรึยังล่ะครับ? ที่นั่นน่ะ...มีรักนิรันดร์รออยู่นะ~))
“เอ่อ...ขอประทานโทษนะ แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจะ...”
((ผมรู้แล้วล่ะครับ พูดเล่นต่างหาก))
“แล้วคุณจะบอกได้รึยังว่าคุณอยู่ที่ไหน?”
((คุณบอกผมก่อนได้มั้ยล่ะครับว่า คุณจะตามหาผมในวันแบบนี้ไปทำไม?))
แม้มันจะขัดกับบทสนทนาเมื่อครู่เหลือเกิน แต่ผมกลับนึกขึ้นมาได้ว่ามีอีกที่หนึ่งที่ผมยังไม่ได้ไปหา
ผมเดินออกมาจากห้องชมรมทั้งใจเต้นตุบๆ และพยายามจะใช้เซลล์สมองที่เหลือเพื่อคิดหาคำตอบของคำถามเมื่อครู่ และคำตอบนั้นน่ะ...ผมเองก็ตามหามันเหมือนกัน...
“...ไม่รู้...เหมือนกัน...”
ไม่รู้ว่าหลุดคำแบบนั้นออกไปได้ยังไง...แค่ตอบไปตามตรง..
...อะไรบางอย่างทำให้เราสูญเสียความเป็นตัวเอง...
((คุณมีนัดกับผู้หญิงทั้งหมด5คน))
“ใช่ คุณรู้ได้ยังไง?”
((อย่ารู้เลยดีกว่าว่าผมรู้ได้ยังไง ที่จริง...)) เสียงของเขาแผ่วเบาจนต้องเงี่ยหูฟัง ((...ผมดีใจนะครับ ที่คุณเอาเวลานัดทั้งหมดทิ้งไปเพื่อตามหาผม...หรือตามหามิสเซิลโทปริศนานั่นน่ะ))
ไม่ต้องบอก ไม่ต้องย้ำ
......เพราะผมเองก็ดีใจได้ไม่แพ้กัน..
ผมไม่ได้ตอบอะไร ไม่มีอะไรเล็ดลอดเข้ามาในโสตประสาทนอกจาก เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นกระเบื้องยางดังเป็นจังหวะไปตลอดทางเดิน ผมหวังว่าเขาคงจะไม่นึกสงสัย...แต่ใครจะไปรู้ อักษรมักหาคำตอบด้วยตัวเองเสมอโดยไม่ต้องให้ผมอธิบายเพิ่มเติมด้วยซ้ำ
((เทียน...))
“ครับ"
((....คุณเชื่อ...ใน 'นิรันดร' มั้ยครับ?))
บางทีอาจจะเป็นเพราะผมกำลังวิ่งเกือบสุดฝีเท้าทำให้จังหวะการสนทนาขาดห้วงไป เพียงแค่ลัดเลาะไปทางเชื่อมแล้วขึ้นบันไดอีกชั้นหนึ่งเท่านั้นก็จะถึงที่หมาย...
และประโยคตอบกลับก็ไม่มีอะไรให้ต้องคิดมากมายเลย...
“ไม่เลยสักนิด"
เขาเงียบไปครู่หนึ่งราวกับว่ายิ้มอยู่
((...ผมจะทำให้คุณดู..))
ผลัวะ
ผมเปิดประตูตรงหน้าโดยไม่รอให้คนข้างในขออนุญาตด้วยซ้ำ
ความเหนื่อยทำให้หายใจแรงมากกว่าปกติ แต่แปลกตรงที่ทั้งๆที่เหนื่อยขนาดนั้นผมกลับยิ้มออกมา...เมื่อเห็นเจ้าของร่างผอมบางนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ริมหน้าต่างแถมยังทำหน้าเหวอขนาด โดยมีเจ้ามิสเซิลโทเจ้าปัญหาห้อยอยู่กับหน้าต่างในจุดที่มองเห็นได้ชัดด้วยซ้ำเพียงแต่ไม่มีใครคิดจะเงยหน้าขึ้นมาตรงส่วนนี้
ตัวเลขอารบิค99สีทองสวยต้องแสงยามบ่าย...สวยกว่าตอนที่ผมเห็นเลข17ครั้งแรกนั่นเสียอีก...
G11อยู่ในมืออีกข้าง ผมกดถ่ายภาพ 'มิสเซิลโทที่99' เอาไว้ทันที
“คุณ....”
คนตรงหน้าตกใจอย่างมหาศาลทั้งๆที่โทรศัพท์มือถือยังแนบอยู่ข้างแก้ม แล้วผมก็เป็นคนก้าวเข้าไปหยิบมันออกมา...พร้อมท้าวแขนคร่อมพนักผิงกับโต๊ะเอาไว้กันไม่ให้เขาหนีไปไหน
“I see you”
ผมอาจจะเข้าไปใกล้เกินไปกระมังทำให้เขาผงะถอยหลังชิดกำแพง...ด้วยหน้าแดงๆแบบนั้น อักษรก้มหน้าลงพยายามซ่อนดวงหน้านั่นเอาไว้เหมือนวันแรกที่เราเจอกัน วันแรกที่เขาบอกว่า 'ชอบ' ผม วันแรกที่เขาทำให้ผมสนใจและเริ่มช่วงเวลาที่สว่างไสวครึ่งหนึ่งในชีวิต...
...ภาพตรงหน้าสะกดสายตาผมไว้ได้ชะงัดนัก...
มันไม่ใช่บ่อยนักหรอกที่เขาจะเขินขนาดนี้ แสดงความรู้สึกใสบริสุทธิ์โดยไม่มีสมองเข้ามาเกี่ยวข้องได้ขนาดนี้
ให้ตายเหอะ...พระเจ้า..
นี่มันอะไรกัน...
..........................น่ารัก.....ชะมัด....................
“อ...เอ่อ....”
อักษรตะกุกตะกักเหมือนพยายามจะหายตัวลงไปในกำแพงให้รู้แล้วรู้รอด
“ค...คุณ....เอ่อ....เทียนครับ....”
“ทำไมล่ะ?” ผมขยับยิ้ม "...เวลาแบบนี้ไม่พูดจาหยอดยียวนผมเหมือนเดิมแล้วหรือ?”
“ผ..ผมหยอดครับ แต่ผมไม่ได้ยียวน"
...ยังจะเถียงอีกนะ...
เอาเถอะ ผมจะยืนกางแขนคร่อมเขาอยู่แบบนี้แหละถ้าอีกฝ่ายยังไม่สามารถไล่ผมออกไปได้
ผมมองเขานาน..จ้องให้เขารู้ว่าผมมองอยู่ คนถูกกระทำเงยหน้าขึ้นมาบ้างเหลือบตามองบ้างแล้วก็รีบหลบทันที ท่าทางสติไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่...หึ อยากจะรู้เหมือนกันว่าอดีตเลขานุการคนเก่งของสภานักเรียนจะทำอะไรได้บ้างในเวลาแบบนี้..ต่อให้ผมต้องงัดฟีโรโมนทั้งหมดทั้งมวลออกมาใช้มันก็คุ้มจะลอง...
“....เทียนครับ...”
“ครับ?”
“...อ...ถอยไปหน่อย...ได้มั้ย....”
ผมเลิกคิ้ว "งั้นคุณบอกผมมาก่อนได้มั้ยล่ะครับว่า ทำไมผมต้องถอย?”
“โธ่ ย..หยุดแกล้งผมสักทีเถอะ!!”
“แกล้ง? แกล้งอะไรกันล่ะ?”
“เทียนนน"
“ครับ?”
“โอ้ย!! ผมยอมแพ้แล้ว!!!!”
อีกฝ่ายร้องออกมา แล้วหลับตาปี๋ยกมือทั้งสองข้างยกธงขาวอย่างงดงาม
นั่นทำให้ผมหลุดขำก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิม....ปรือตามองผิวสีแดงระเรื่อนั่นในระยะใกล้ อักษรขาว..ขาวจนซีด..และผมคงลืมไปแล้วว่าเขามีเลือดไหลเวียนอยู่ในร่างกายถ้าหากว่าหน้าไม่แดงขึ้นมาแบบนี้..........
จริงอยู่ที่มองผ่านๆอาจจะจืดไปสักหน่อยเพราะสีผิวอ่อนสีผมเข้มจัดนี่ แต่ดูๆไปแล้วก็หน้าตาไม่เลวทีเดียว...ที่จริง...ปฏิกิริยาแบบนี้ก็ชวนให้หวั่นไหวโดยธรรมชาติอยู่แล้ว.....ไม่ต้องการอะไรมาแต่งแต้มเพิ่มเติม...
...ถ้าก้มลงเข้าไปใกล้กว่านี้...ใกล้ในระยะที่จมูกชนแก้มแดงๆนั่น...เขาจะแสดงท่าทีอะไรออกมากันนะ....
................ก่อนที่อะไรจะเลยตามเลย ผมตัดสินใจผละออกมา
“คุณคิดยังไงเอามิสเซิลโทที่99มาซ่อนไว้ที่นี่?”
การเปลี่ยนเรื่องโดยฉับพลันดูเหมือนจะเป็นทางเดียวที่จะเปลี่ยนสถานการณ์ตรงหน้าได้ ผมเห็นเขายกมือกุมหน้าอกแล้วหายใจแรงสักพักใหญ่ กว่าจะหันมาตอบผม
“ไม่ได้ซ่อนนะครับ มันก็อยู่ของมันแบบนี้ทุกปี...เพราะว่าทุกปีไม่เคยมีใครคิดจะตามหามันต่างหาก"
“...แล้วมันมีตั้ง99ต้นเลยหรือ?”
เขายิ้มเจ้าเล่ห์ "ไม่ถึงหรอกครับ แต่ติดเลขห่างๆกันไว้ก็ไม่มีใครสงสัยแล้วล่ะ...ที่เลือกเลข99ให้มันดูเยอะๆกิจกรรมจะได้คึกคักทุกๆปียังไงล่ะ เรื่องนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้หรอกครับ แบไต๋หมด...พี่สิญจน์คงหัวฟัดหัวเหวี่ยงน่าดู"
“แล้ว...มาบอกผม?”
เขาหัวเราะทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น แล้วยกมือปัด
“คุณคิดอยู่ไม่ใช่เหรอครับว่านั่นน่ะมันกิจกรรมงี่เง่า ผมไม่คิดว่าคุณจะเอาเรื่องนี้ไปบอกใครหรอกนะ!"
ผมล่ะเกลียดจริงๆตอนที่เขาทำเหมือนรู้จักผมดีทุกเรื่อง...ผมคิดอย่างนั้นทั้งๆที่ผมเองก็ยิ้มอยู่
..คริสมาสต์กับมิสเซิลโท และกิจกรรมโคตรงี่เง่า..
และผมก็ปล่อยให้มันงี่เง่าอยู่แบบนั้นด้วยการกระแอมกระไอเล็กน้อย แล้วจึงเดินอ้อมมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเขา...และเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังมองออกไปนอกหน้าต่างท่าทางไม่ได้สนใจอะไร เล่นเอาผมต้องทำเสียง 'จิ๊' ในลำคอ แล้วไอค่อกแค่กจนคอหอยแทบจะหลุดติดออกมาต่อไป
เขาเลิกคิ้ว “คุณไม่สบายรึเปล่าครับ? ช่วงนี้อากาศมันเปลี่ยนแปลงบ่อยนะ"
..สาบานได้ว่าเขาตีหน้าเซ่อแน่ๆ.. “อืม ก็นิดหน่อย"
“กินยาหน่อยมั้ยครับ?”
ถอนหายใจครั้งหน้าพรุ่งนี้ผมคงจะได้หมดลมหายใจแน่ๆ "อักษร"
เขานั่งหลังตรงทันทีที่ผมเรียกชื่อเขาแบบนั้น และการแสดงออกซึ่งความกระตือรือร้นแบบนั้นของเขาก็ทำให้ผมเขินที่จะเรียกชื่อนั้นไม่น้อยทีเดียว..
“ผม...หาคุณเจอแล้วนะ"
“ครับ?”
“ใต้มิสเซิลโทที่99....”
เขายิ้มหวาน "อยากได้ยินคำว่า 'รัก' จากผมอีกครั้งงั้นหรือครับ?”
ฉึก!
..เล่นเค้า..แล้วทำไมเราต้องเขินซะเองด้วยฟะ...
ผมหลีกเลี่ยงคำถามนั้นด้วยการยกมือเสยผม..ซึ่งยอมรับโดยสดุดีว่ามันเป็นวิธีที่ไม่เข้าท่าเอาซะเลย
ลมพัดเข้ามาทางหน้าต่าง..ริบบิ้นสีแดงตัดกับสีเขียวของใบไม้ไหวไปตามสาย บรรยากาศในวินาทีนั้นดีจนอยากจะจดจำมันไว้ด้วยความรู้สึกมากกว่าภาพถ่าย..อาจจะเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ผมคิดแบบนั้น แม้ว่ามือข้างหนึ่งยังถือกล้องอยู่แต่ก็ไม่คิดจะหยิบมันออกมา และเชื่อมั้ยว่าผมต้องมานึกเสียใจภายหลัง
...นิรันดร....ที่เคยเชื่อว่าไม่มีจริง...
เบื้องหน้าผมคือคนที่ผมเพิ่งคิดว่าเขา 'น่ารัก' ขึ้นมาจากก้นบึ้งของจิตใจ ใสบริสุทธิ์เหมือนแก้ว..ดูเปราะบางแต่ก็เข้มแข็ง ฉลาด มั่นใจในตัวเอง...และที่สำคัญคือการที่เขามักจะใช้สายตาที่มองตรงมาเหมือนทั้งชีวิตของเขามีเพียงแค่ผมนั่นเขย่าหัวใจให้เต้นผิดจังหวะ กับคำพูดที่คล้ายหินผา..หนักแน่นมากพอจะให้ผมยึดถือ...
“...ผมรักคุณ...”
คำบางคำสร้างความรู้สึกที่ไม่อาจเก็บหรือบันทึกเป็นเป็นรูปภาพ
...กลับสลักลึกลงไป...ในความทรงจำ...
TBC
===========================
อัพไวเน้อ อัพไว๊ไวเน๊อออ >w<
ตอนนี้สบายๆคลายเครียดค่ะ หวานละมุนอุ่นละไมเหมือนเคย(มั้ง)
เรื่องนี้กำลังจะพัฒนาไปเรื่อยๆ ก่อนจะเข้าไคลแมกซ์! เย้!!
ไม่มีอะไรจะบอกนอกจากไม่อยากให้เดาเท่าไหร่ 5555555 แต่จะเดากันก็ได้ไม่ว่าอะไร
เรื่องนี้แต่งขึ้นมาเพื่อให้อ่านไปเคลิ้มไปไม่ได้กะให้เศร้าน้ำตาตกอะไรมากอยู่แล้วค่ะ : ))
บางคนอาจจะประสบภัยน้ำท่วมอยู่ ขอเป็นกำลังใจให้สู้ต่อไปนะคะ
((เพราะทางนี้เองก็.....ใกล้แล้ว....เหอๆๆๆ TT"))
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
แอบคิดไปเอง...
ว่าคำพูดนั้น "ผมรักคุณ"
คือเทียนบอกอักษร ฮา~
ชอบอักษรตรงที่ว่า
ขยันหยอด ขยันจีบเทียน
แต่พอโดนกลับไป ตัวเองก็อายม้วนเชียว
น่ารัก! :กอด1:
-
รู้สึกเรื่องนี้อ่านเเล้วในความรู้สึกเบาๆ เรื่อยๆ ที่สุดในบรรดารักร้าย แต่ชอบน่ะ
ปล. กลอน เขินตลกอ่ะ
-
อ่านแล้วเขินจะตายและคู่นี้ :-[ :-[
น่ารักเว่อร์ๆๆๆ เขินนน :-[
คนที่จิ๊บโทรหาน่่ีพี่โอใช่ปะ มีเนียนๆ5555
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
มิสเซอโทอลังการไปหนายยยยย ><
ชอบมากตอนนี้ให้ตายดิโอ้ย
เทียนทำไมรู้สึกว่านายหล่อมากเลยวะตอนนี้เนี่ย
วิ่งตามหารักหรอจ๊ะพ่อคู๊ณณณณ
อักษรลูกนั่งสวยๆเลยนะ
พ่อหัวทองสุดหล่อวิ่งโล่มาหา
เค้าเรียกว่าสั่งได้ดั่งใจ!
ขำตอนที่เทียนเรียกจิ๊บว่า ไอ"สัส"จิ๊บ
คือโอ้วจิ๊บเธอมันยอดหญิงอย่างจริงจัง 55555
อยากเป็นเหมือนจิ๊บมากก
คาแรกเตอร์ชัดเจนมากค่ะ -/////-
ว่าแต่.... คอมเม้นนี่เวิ่นเว้ออะไร???
รอตอนต่อไปนะคะ !!! :z1:
-
:z3: น่ารักเกินไปแล้วววววว
:-[ อ๊ายย อ่านแล้วเขินแทน
ตอนต่อไปๆ อยากอ่านตอนต่อไป
-
อักษรน่ารัก :-[
-
เขินๆๆๆ อักษรก็นะให้เทียนตามหาซะแย่เลยยย แต่ในที่สุดก็เจอออ
-
:-[ อ๊ายยยยยยยยย หยุดยิ้มไม่ได้
-
"ผมรักคุณ"
อร๊ากกกกก อักษร น่ารักเกินไปแล้ว
ชอบเทียนตอนไม่เครียดนะ ดูมีชีวิตชีวาทั้งเรื่องเลย
เจออักษรหยอดแต่ล่ะที โอ๊ย เขินนนนแทน
:กอด1: :กอด1:
-
ชอบงานเทศกาลโรงเรียนนี้จริงๆ
-
เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อ่อยกันซะขนาดนี้แล้วเนี่ยยย
-
อีกนิดก้อจะจูบอยู่แล้วเชียววววววววว !!!!!
-
เขินนนนน วิ่งรอบบ้าน :oni1:
ทำไมทำแบบนี้นะ ทำไมคุณโอต้องมาทำให้อยากถึงวันคริสต์มาสเร็วๆ :o8: :-[ :impress2:
-
อ่านแล้วเขินจังเลย :-[
เบาๆนะตอนนี้ เทียนโคตรเท่ห์
:กอด1:
-
เทียนไข นายหวั่นไหวแล้ว ฮะๆ
>_________________<
-
อ่านแล้วยิ้มตามตลอดเลย :o8:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ไม่เดาเพราะเดาเรื่องของ น้องโอไม่ถูกซักครั้ง :angry2: กร๊ากกก
ขำเด็กน้อย เทียนไขจัง ทำเป็นผลักไสความรัก แต่กลับเป็นคนที่ยึดติดกับคำว่า รัก มากที่สุด
อักษร o13
-
อ๊ายยยเขินนนน :o8: :o8: :o8:
-
อ่านไปเคลิ้มๆจริงชอบจัง
เทียน น่ารักขึ้นนะเดียวนี้อ่า แต่อัการน่ารักกว่า
-
ก็ยังรู้สึกเขินแทนอักษรอยู่ดี เทียนหล่อ แล้วก็มีเสน่ห์ เกินไป :-[ :-[
-
อักษรน่ารักอ่ะ
:m1: :m1:
มาต่อแล้วดีใจจัง เย้ๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาครั้งนี้ ยาว เขิน น่ารัก อารมณ์ดี ทุกรสชาติิจริงๆ o13
-
เค้ารักเทียนไขกับอักษร ไม่เอามาม่านะ !!
ตอนนี้น่ารักมากกกก ฮ่ะ ๆๆ ตลกตอนเหล่าเกษรตามล่าหามิสเซิลโท99
คณะกรรมการถึงกับต้องกระจายกำลังตรึงไว้ตามจุด ขนาดนั้น !!! 555555
แอบชอบตอนเทียนแกล้งอักษรด้วย น่ารักอ่ะ เขินเลย โฮะๆๆ >///<
แล้วก็เป็นห่วงเหมือนที่เทียนห่วงอักษร ตอนนี้กลายเป็นอักษรคือคนที่ลึกลับซับซ้อนไปละ
อยากรู้เรื่องอักษรอ่ะ ย้ำอีกทีว่าไม่เอามาม่านะ เทียนษรต้องรักกัน แฮปปี้ๆๆ ^^
-
ฮืมมมมม
ไม่รู้จะอธิบายยัง
เขินจัง อรั้ยยยย :-[
-
ภาษาสวยงามมากเลยค่ะ พัฒนาขึ้นทุกวัน
-
หลงเทียนไขกับอักษร เข้าขั้นแล้วหล่ะ ^o-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบอะ ชอบมากๆ
เทียนไข มันเท่ห์โคดๆๆ *o-
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[ :impress2:
-
เมื่อไหร่เทียนมันจะบอกรักอักษรบ้างนะ มัวแต่เก๊ะอยู่นั่นแหละ!!!
ไม่อยากจะเดาเท่าไหร่เลย แต่ขออย่างเดียว..อย่าจบเศร้านะคะ :o12:
-
อ่านตอนนี้จบแล้วรู้สึกว่า....
ไม่พออออออออออ! ย๊ากกกกกกกกกก! เอามาอีกนะ!!! //กระโดดทับพี่โอ//
อ่านนิยายพี่โอทีไรรู้สึกว่าแต่ละตอนมันสั้นทุกที.. อ่านไปลุ้นไปเขินไปแปปๆจบ ทั้งที่จริงๆมันยาวมาก! 555555
คือมันเขิน..เขินมากก!! เขินไม่ไหวแล้ว >///<
ตอนนี้เป็นอะไรที่อ่านแล้วใจเต้นแรงมาก ><
'น่ารัก..ชะมัด...'
คำเดียวของอิเทียนมันทำเราแทบลงไปดิ้น!
อักษร 'น่ารัก' มากจริงๆ!! ตอนเขิน ทำอะไรไม่ถูกโคตรน่ารัก น่ารักสุดๆ น่ารักเกินไป!
ถ้าเราเป็นเทียนคงอดใจไม่ไหวหรอกก้มลงไปจุ้ฟแก้มอักษรแล้ว >< :impress2:
เทียนแม่มมมมมมมมมมมม! ไม่ล่ายหลั่งจัยเลย! ฮ่วย! ต้องเรียกสีกามมาสอนหน่อยซิ่! 55555555
แต่เทียนก็เล่นอักษรได้ไม่นาน โดนเล่นกลับ! "อยากได้ยินคำว่า 'รัก' จากผมอีกครั้งงั้นหรือครับ?”
กร๊ากกกกกกกกกกก! เป็นไงล่ะ อยากแกล้งอักษรก่อนดีนัก สมน้ำหน้า เขินเลยดิ้!(?) 555555
'เล่นเอาผมต้องทำเสียง 'จิ๊' ในลำคอ แล้วไอค่อกแค่กจนคอหอยแทบจะหลุดติดออกมาต่อไป'
ฮาอิเทียนมากกกกกกกกก!! กร๊ากกกกกกกกกกกกกก 5555555555555555+
แหมมนายขี้เก๊ก! เดี๋ยวนี้มีเรียกร้องความสนใจนะย๊ะ ! คึคึคึ ><
แต่ไม่รู้ว่าเรารู้สึกไปเอง(อีกแล้ว)รึเปล่า... ทำไมตอนสุดท้ายก่อนอักษรจะบอกรักมันดูรู้สึกเศร้าๆ.....T^T
อ่านแล้วรู้สึกใจหายวูบ.... รู้สึกไปเองใช่ม้ายยยยยยยยยย? บางทีมันอาจจะซึ้งเกินไปจนใจหาย(?) :sad4:
หรือเพราะเป็นความคิดเทียน ??
ปล. น้องกลอนนนนนนนนนนนนนนน! แอร้ยยยยยยยยยย คิดถึงมากกกกกกกก!!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดด จุ๊ฟพี่โอล้านที! >3<
ใกล้จะได้หนังสือคิดส์แอนด์กายแล้ววว ไร้กรอบบอกใกล้เสร็จแล้วว ตื่นเต้นมากกกก ><
ปลล. นั่นสิ! แม่เทียนรู้ได้ไงว่าเทียนอยู่เกษรวิทยา.... หรือว่า..... O.o ? (อะไรวะ ? 555555)
-
อ๊าาาาายยยย
:L2:
-
:-[ :-[ :-[
-
น่าร๊ากกก จริง ๆ นะตอนนี้ หวานละมุนละไม :-[
ปล. ประโยคนี้น่าจะไม่มีคำว่าขอรึเปล่าคะ ^^ "ผมเปิดประตูตรงหน้าโดยไม่รอให้คนข้างในขออนุญาตด้วยซ้ำ"
-
หวานนนนนนนนนนนนนนน
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
-
โอ๊ะ....คนอย่างเทียนวิ่งพล่านเพื่ออะไรสักอย่างนี่มันน่ารักชะมัดเลย!
รอตอนต่อไปค่า คู่นี้หวานเกิ๊นนนน
-
น่ารักเกินไปแล้วทั้งเทียนทั้งอักษร
ไม่อยากเดาตอนจบอย่างที่น้องโอว่า
เพราะกลัววววว :เฮ้อ:
ขอให้มันเบาๆสบายๆแบบนี้ไปเรื่อยๆได้มั้ย ฮา! :o8:
ขอบคุณน้องโอจ้า :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ผมรักคุณๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อักษรน่าร๊ากกกกกกก
อ่านไปก็เขินไป รีบมาอัพต่อเร็วๆนะคะพี่โอ
อย่ามาทำให้อยากแล้วจากไปนานๆนะคะ
มีกลอนกับจิ๊บออกมาด้วย ชอบๆๆๆๆ
คิดถึงเด็กๆเกษรทุกคนเลย
พาออกมาบ่อยๆนะคะพี่โอ
มีพี่ปีใหม่ด้วยยิ่งดี คิดถึงพี่แกมากๆๆๆๆค่า ^^
-
จริงๆเราเองก็อยู่โรงเรียนคริสต์นะ แต่ไม่เคยมีอะไรคล้ายๆรักนิรันดร์หรือการสารภาพรักในช่วงอีฟเลย
จะมีก็แต่ช่วงวาเลนไทน์ที่มีตำนานอะไรแบบนี้
อายกันไปกันมานะนี่
คำว่ารักถึงไม่ได้พูดออกมาจากปาก แต่บรรยากาศก็ออกจะอบอวลอยู่โดยรอบ
รักกันไปถึงไหนๆแล้วละคู่นี้ เกินคำว่านิรันดร์ไปแล้วละมั้ง :o8:
-
ไม่ไหวแล้ววววววววววววววววววววววววววว ตอนนี้น่ารักมากอะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะชักตายอยู่แล้ว :laุณโugh: o18
มันหวานอุ่นละมุนในอก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[
มาม่า ไม่อยากจะบอกว่าเราเดาไว้ และคิดว่าน่าจะใช่
อดีตของเทียนน่าจะเฉลยออกมาเกือบ 100% แล้ว
แต่เรื่องของอักษรเราไม่รู้อะไรซํกนิด! มาม่าอักษรแน่ๆ เรื่องน้อยๆก็เรื่องป่วย :serius2:
แล้วดูจาก ข้อความใต้โพสของคุณโอซากะแล้ว แน่ๆ มันมาแน่ๆ 5555555555555555
รอตอนต่อไปค่ะ มาเร็วๆแบบนี้ก็ดีน้าาา :impress2:
-
:L2: :กอด1: :pig4:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ^^
คุณโอคะ ตอนนี้มีอยู่คำหนึ่งที่อ่านแล้วสะดุดอยู่ 2 จุดนะคะ คำว่า ยอมรับโดยสดุดี เนี่ยค่ะ
ถ้าจะหมายถึงการยอมรับโดยไร้สิ้นข้อโต้แย้ง หรือยอมรับโดยปริยาย
ต้องใช้คำว่า "ยอมรับโดยดุษณี" ค่ะ ^^
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ >< น่ารักขนาด
-
เทียนเอ๊ย
เหลวเป๋วเพราะคำสารภาพรัก
จะแสร้งแกร่งแค่ไหน ใครๆ ก็หวั่นไหวกับอิทธิพลของความรักเสมอ ฮิ๊วววววววว
ไปตามล่าหา มิสเซิลโทที่ 99 ของตัวเองบ้างดีกว่า
-
เป็นฉากที่ประทับใจมากฉากหนึ่งเลยนะคะเนี่ย :m1:
หวานจนเคลิ้มจริงๆ :-[
ไม่อยากให้เดาก็จะไม่เดา แตหวังว่ามันจะไม่เศร้านะคะ อยากให้เด็กทั้งสองคนมีความสุข
กดเป็ดขอบคุณค่า :L2:
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงท่อนนี้ของเพลงดั่งดวงหฤทัย "ความรักจรดลึกในความทรงจำ ลึกล้ำ ย้ำรอยสลัก นิรันดร์นั้นนานนัก แต่รักนี้นานกว่านั้น... " :กอด1: :L1:
-
รอจ้า
-
แอบหวังว่าเทียนจะเป็นคนพูด
แต่คิดว่าคงเป็นอักษรพูดตามเคยมากกว่า
ต่อให้เทียนไม่พูด ก็ใกล้เต็มทีแล้วล่ะ
เล่นทิ้งนัดทั้งห้า แล้วทุ่มเทหามิสเซิลโท99 จนหอบแฮก
อักษรเอ๊ย ปลาติดเบ็ดพันเปอร์เซ็นต์แล้วววว เหอๆๆๆ
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เขินมากกกกกกกกกกกกกกก
บรรยากาศเยน็นๆที่อบอวลไปด้วยความสนุก พร้อมีำสารภาพรัก
มันช่าง อ๊าาาาาาาาาาาาา เขินนนนนนนนนน :-[ :-[ :-[ :-[
ดราม่าใกล้เข้ามาแล้วใช่มั้ยยย โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ เรื่องที่อักษรป่วยกับเรื่องอดีตของเทียน :(
-
"ผมรักคุณ" ใครเป็นคนพูดอ้ะ?>///< อักษร? เทียนไข? ใครพูดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปล.รู้สึกเหมือนคุณยายของเทียนไขปิดบังอะไรบางอย่างอยู่
-
อักษรน่ารักจริงๆแหละเทียน
-
อยากให้มีสักจูบ ใต้มิสเซิลโท
หวานมากจนอยากให้เป็นนิรันดร
-
อร๊ายยยยย
น่าร๊ากที่สู๊ดดดด :-[
ทำไมเทียนไม่จูบไปเลยอ่ะ อ่านไปลุ้นไปสุดท้ายก็ไม่จุ๊บๆ
แต่น่ารักมากเลยค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
กรี๊ดดด ชอบ น่ารักอะ มีตำนานเล็กน้อยด้วย มาเอาใจช่วยทั้งอักษรและเทียนนะคะ o22
-
น่ารักอ่ะ ใกล้สมหวังล่ะอักษร
-
รักค่อยๆซึมลึก
-
ใครพูดน๊าาา
ใครพูดก็ดีทั้งแหละ
:-[
-
กรี๊ดดดดดดด อิจฉาเทียนอ่ะ
อักษรจ๋า มาหาเรา มาม่ะ 5555
-
อักษรน่ารักมากเลย ดูเป็นคนมีความมุ่งมั่นดีจัง มันดีตรงที่เทียนไขกระโดดลงมาเล่นด้วยเนี่ยแหละ เหมือนอยู่ตรงจุดละมุนเลย ชอบเวลาอักษรบอกรัก ดูเป็นคนมีความมั่นใจ แล้วอย่างนี้เทียนจะไปไหนได้
-
เทียนไข นายแพ้หมดรูปเลย :m20:
จะไปแกล้งเขา แต่กลับพ่ายเสียเอง :-[
เขินวุ้ย
-
เรามาเม้นแบบแตกต่าง(?) พี่ดาวเสาร์ เอ้ยยยถึงว่าชื่อพี่จะโผล่มาแค่ประโยคเดียว ก็ทำให้เพ้อเคลิ้มสติแตกได้ แหงงง
โอ้ยยิ่งอ่าน(หลายๆเรื่อง) ยิ่งชอบพี่ดาวเสาร์มากเข้าไปอีก ถึงเทียนจะน่ารัก แต่ยังไงพี่ดาวเสาร์ก็ขึ้นแท่นจริงๆ(ฮา)
อยากอ่านเรื่องของพี่ดาวเสาร์จังเลย รู้ว่าเป็นนอลมัลแต่งเป็นเรื่องสั้นก็ได้คะ พี่โออ คนอ่านอ้อนวอนนน
-
เขินโอ้ยย 555555555555
นั่งอ่านตอนนี้ไปนั่งจิกแขนจิกขาตัวเองไป ><
ตอนที่เทียนคร่อมอักษรนี่แบบ.. ฮึ่ยยยยย -//////////-
ถ้าเราเป็นอักษรเองคงจะบ้าตาย อ้ากๆๆๆ XD
-
o8 o8 o8 โอ้ย !!! แอบเขินแทน อายจนม้วนจะกลิ้งลงจากบ้านอยู่แล้วพี่โอ น่ารักขนาดเลย เทียนกับอักษร :o8: :o8: :o8:
ปล. อย่ามาโมเม ติ๊ต่าง เดาสุ่มนะจ๊ะพี่โอ ว่ามาอัพไว๊ไว...ไม่มีใครเชื่อสูดอก...คึคึ :angry2:
-
"ฉันเคยบอกกับเธอรึยัง ว่าเธอมีความหมายเพียงใด กับคนที่ใจมันด้านชา"
เราว่า เทียนเป็นคนพูด "ผมรักคุณ" ใช่มั้ยอ่ะ
ลุ้นระทึกรอตอนหน้าอยู่นะคะคุณโอ
-
เวลาเทียนอยู่คนเดียวอย่างตอนเริ่มตอนนี้มันเป็นอะไรที่มืดมนมาก เทียนจะอยู่กับความคิดตัวเอง แล้วหนูจะรู้สึกอึดอัดมากตอนเริ่มอ่านยังคิดอยู่เลยว่าถ้าเนื้อหายังเป็นแบบนี้ไปทั้งตอนนี่คงนอนไม่หลับแน่ๆ 55555
แต่บรรยากาศเริ่มดีขึ้นตอนกลอนโผลล่มาทำเอาฮาเลย เขินหน้าตายของกลอนเนี่ย นานๆๆๆๆๆๆๆๆๆโผล่มาทีกลอนยังน่ารักเหมือนเดิม :-[
และตอนนี้เทียนให้ความรู้สึกแบบสูญเสียความเป็นตัวเองมากๆ ทั้งตามหาอักษรทั่วโรงเรียน ทั้งเป็นห่วงจนทนไม่ไหวต้องโทรไปหาแล้วให้เหตุผลตัวเองว่าเป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน(ก็ยังจะหาเหตุผลให้ตัวเองได้เนอะ 555) ทั้งยืนคร่อม ทั้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้(ทำไมไม่จูบเลยเล่า แอบเชียร์อยู่นะ พอเทียนไม่ทำเลยแอบคิดว่าเทียนไม่ใจเลย//โดนเทียนเตะ 5555) ทั้งนู่นนี่นั่นที่ทำให้เราเขินตามอ่ะรับผิดชอบเราด้วย(ไม่ใช่ละ) เทศกาลแบบนี้ก็ทำให้คนแบบนี้กลายเป็นแบบนี้ไปได้เนาะเทียนเอ้ยยย ชอบตอนเทียนบอกว่าจะใช้ฟีโรโมนทั้งหมดที่มีในสถานการณ์นั้นเลยดูทุ่มเทอะไรแบบแปลกๆดี ดูน่ารัก(?)ในแบบเทียน5555 เทียนนายหลงรักอักษรแล้วล่ะสิๆๆๆๆ และเทียนจะไม่เป็นแบบนี้เลยถ้าขาดอักษร อักษรทำให้เทียนเป็นได้ถึงขนาดนี้แล้วรู้ตัวบ้างมั้ยๆๆ โอยเขินแทน 55555 ตอนที่เทียนบอกว่าหาอักษรใต้ต้นมิสเซิลโทที่99เจอแล้วเป็นการทวงแบบเนียนๆที่ก็สมเป็นเทียนดี ซึ่งอักษรที่ตอบกลับมาแบบตรงไปตรงมานี่น่ารักสุดๆ เขินตายแทนเทียน :m25:
พี่โอบอกว่าไม่อยากให้เดาอะไร แต่บางทีคำพูดเทียนมันก็ทำให้คิดอะไรไปในทางที่ไม่อยากให้เป็นอยู่เรื่อย บางทีพี่โอคงไม่ได้อยากให้คิดว่าจะเป็นอย่างนั้น แต่หนูคิดไปเองถ้าเป็นอย่างนั้นจะดีมาก ช่วงนี้หนูเจออะไรหักมุมเยอะทำใจไม่ทันเลยไปดูละครเวทีมาไม่ได้เตรียมใจว่านางเอกจะตาย ตอนจบนางเอกตายออกจากโรงละครแล้วน้ำตาหนูยังไหลอยู่เลย อินจัด 5555 ถ้าเรื่องนี้ไคลแมกซ์เป็นอะไรหักมุมหนูอาจจะไม่แค่น้ำตาตกก็ได้นะพี่ เพราะฉะนั้นอย่าหักมุมเศร้านักนะคะ (จริงๆแล้วมันอาจจะไม่เศร้าขนาดนั้น หนูขอเวิ่นไว้ก่อน เตรียมใจไว้ จะได้ไม่ตกใจแหะๆ)
-
:-[ :-[
ผมรักคุณ
ว้ายๆใครพูดอ่า
เค้าเขินนะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เอ๊ะ...เป็นคำบอกรักของฝ่ายไหนกันนะ :confuse: :confuse:
แต่แอบคิดว่าเป็นคำบอกรัักที่ออกมาจากปากของเทียนนะ :o8: :o8: :o8:
ใช่หรือเปล่าเอ่ย อิอิ :impress2: :impress2:
-
เหมือนจะหวาน แต่อ่านแล้วหนักฮะ หนักๆไปหมด มันช่างลึกจริงๆ
ปล. เรื่องจะมีอะไรก็ได้
แต่ห้ามวัวโอมีไอเท่มลับเป็นอาการป่วยร้ายแรงชนิดรักษาไม่หายของอักษรเชียว
จะถล่มวัว!!
-
เทียนบอก?
-
ค่อย ๆ รัก ค่อย ๆ ผูกพันกันไปเรื่อย ๆ
ตอนเทียนวิ่งตามหาอักษรรู้สึกดีจังเลย
เหมือนเทียนกำลังวิ่งตามหาความรัก
อ่านแล้วปลาบปลื้มและซึ้งมาก ๆ
-
ทั้งที่เนื้อเรื่องก็เรื่อยๆนะ แต่ทำไมไม่รู้
อ่านไปยิ้มไป เขินไป สงสัยพลังจิ้นมันสูงจริงๆ
อ่านไปฉากหลังคอมนี้จิ้นเป็นโรงเรียนชื่อดังย่านบางรัก
ลงรถไฟฟ้าบีทีเอสสะพานตากสินแล้วต่อ สีประจำแดงขาว
( แหม อีนี้บอกขนาดนี้เค้าไม่รู้ก็บ้าแล้ว :beat: )
เข้าตัวเองอีกและ แลดูเดินทางมาไกลและ
ฉากจบท่าทางใกล้มาและ (มั้ง) :sad4:
เป็นเรื่องเดี่ยวที่ไม่อยากให้มี NC
(คิดภาพตามไม่ออกจริงๆ เอิ่ม :really2: )
รออ่านตอนต่อไปจ้า ฮึบๆๆๆ :L2:
-
ตอนนี้หลงพระเอกอย่างเทียนมากกกกกกกกกให้ตายยย
ไม่ได้เข้ามาเม้นท์เรื่องนี้นานมากค่ะ กราบขอโทษงามๆ ซักหนึ่งที ทั้งไม่ได้เม้นท์และไม่ได้เข้ามาอ่าน แต่พอเข้ามารวดเดียวแล้วมัน ..
ตื้นตันในใจ ..
รักอักษร อย่าเป็นอะไรนะลูก ; ; เจ๊ใจคอไม่ดี .. ฮึก ....
ตอนนี้หวานมาก อ่านแล้วยิ้ม บิดตัวม้วนหน้าม้วนหลังด้วยความเขินอาย
โอ้ย รักโอซัง รักเทียนไข รักอักษร รักรักร้ายค่ะ
-
"ถ้าเพียงแต่ได้รับการสอนเรื่อง 'ความรัก' มาอย่างถูกต้อง..
ถ้าเพียงแต่มีใครสักคนที่ 'รัก' จริงๆจากจุดลึกสุดของหัวใจ.."
เทียนเจอแล้วนี่ครับใครสักคนที่รักเทียนจริงๆ จากจุดลึกสุดของหัวใจ
รักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ขอแค่อยู่เคียงข้างก็พอ ตอนนี้หวานๆ นะครับ
อ่านไป ยิ้มไป รู้สึกสะใจลึกๆ ที่เทียนต้องเป็นฝ่ายร้อนรนและเป็น"ผู้ตาม"
อักษรบ้าง รอตอนต่อไปของคุณโอ ไม่เศร้าเนอะๆ ผมมันคนอ่อนไหวอะครับ :m13:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักจริงๆน้าสองหนุ่ม
ตอนนี้ค่อยโอหน่อย ตอนที่แล้วออกเครียดๆเนอะ :o8:
-
อ๊ายยยยยยยยยย เชิลลลลลล อ่าาาา
น่า ร๊ากกกกกกกกกก มากกกกก >////<
-
ไอ้คำสุดท้ายนั่นใครเป็นคนพูดกันนะ
ถ้าเป็นอักษรล่ะก็ อยากบอกว่าอีกนิด
อีกนิดนึงก็จะได้ยินคำนั้นจากเทียน(มั้ง)
ตอนนี้ก็ชื่นชมความน่ารักของอักษรไปก่อน
ละมุนละไมอย่างว่านั่นแหละ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
หลงเทียนไขกับอักษร -///-
น่ารักกกก อ่านไปเขินไป :-[
-
รักโรงเรียนนี้โคตรๆๆๆๆ
แบบว่า มันจะมีอะไรหลายๆอย่าง
ที่ทำให้เราอยากเข้าไปเรียนจริงๆ !!
ชอบบุคลิกแต่ละตัวละครในเรื่องมากๆ
อักษรก็เหมือนกัน เป็นอะไรที่แปลกมากอ่ะ
จีบกันตรงๆ จีบกันซึ่งๆหน้า แล้วแบบ เทียนก็หวั่นไหว
ชอบเวลาสองคนจีบกัน มันแบบ :o8: อรั๊ยยย ฟินนนน
-
อร๊ายยยยย น่าร๊ากที่สวดด :-[
เทียนแกรักอักษรแล้วชิแมะ หึหึ
-
เรื่องนี้เหมือนมีแรงดึงดูด ยิ่งอ่านยิ่งชอบ ให้ตายสิ
ชอบมุมมองของตัวละครอย่างเทียนกับอักษรมาก ทำให้คิดได้หลายๆอย่าง
ชอบวิธีการดำเนินเรื่องที่ดูเป็นผู้ใหญ่ไม่เด็กไก่กา อ่านจบหนึ่งตอนก็ทำให้กระหายที่จะอ่านตอนต่อๆไป ไม่มีเบื่อ
ภาษาที่ใช้ก็ดีเยี่ยม มีคำโดนๆ ประโยคโดนๆ ที่ต้องสะดุดคิด
ช่างเป็นเรื่องที่อ่านแล้วได้ขบคิด คิดตาม มันช่างสะท้อนชีวิตดีแท้ :)
รออ่านตอนต่อไปและต่อๆไปอยู่นะคะ ^_____^
-
แง้......เราเพิ่งเห็นว่านายอัพแล้ว (สองตอนรวด)
เราก็ว่าทำไมนายอัพนิยายช้าจังฟะ ที่ไหนได้ TT
นายอัพตั้งนานแล้ว แต่เราไม่เห็นเอง เราไปอยู่ไหนมา ~~~
อร๊างงงงงงงงงงงงง #ละลายกลายเป็นไอน้ำ
เขินมาก ไม่ไหวแล้ว จะเป็นลม *ดมยาดม* >/////<
ตอนนี้ละมุนเว่อออออออออออร์ เทียนพูดกับอักษรเพราะมากอ่ะ
ครับทุกคำเลย โอ๊ย อิจฉาอักษร อยากสิงอักษรมากซักวันก็ยังดี
ทีปพิพัฒน์นายเปลี่ยนไปมากเลยรู้ตัวมั้ย ><" #แพ้ผู้ชายคนนี้จริงๆ
วันแรกที่เรารู้จักนายไม่ใช่ผู้ชายแบบนี้ นายปฏิเสธผู้หญิงได้ไงเราไม่อยากจะเชื่อ
ที่จริงเราว่าเทียนมันรู้ใจตัวเองอยู่บ้างนะ แต่เหมือนไม่ค่อยอยากยอมรับ
พยายามจะหาข้ออ้างมาตอบตัวเองตลอดว่าไม่ได้เผลอใจให้อักษรไรงี้
แต่ดูจากการกระทำทั้งหมด นายไม่รอดแล้วล่ะเทียนไข 55555555
รีบยอมรับหัวใจตัวเองเหอะ เราอยากอ่านฉากสวีทก่อนจะเสียน้ำตา(???)
อ๊ากกกกกกกกก *ทึ้งผมตัวเองด้วยความเขิน* #รุนแรงตลอด
เราชอบตอนเทียนพูดว่า I see you มากอ่ะ นึกภาพแล้วเราเขินมาก
ถ้าเราเป็นอักษร เราเป็นลมไปแล้วจริงๆ โอ๊ยย อิเทียนแอทแทค ฮือๆ
แล้วอิตอนที่เอาแขนคร่อมขังอักษรไว้นี่มัน ฮวากกกกกกกก ให้ตายเหอะ
ผู้ชายคนนี้ทำไมมีอิทธิพลกับหัวใจข้าขนาดนี้ไม่ไหวแล้วข่าาาาาา
*แปลงร่างเป็นแมงหวี่แมงวันเพื่อสังเกตุการณ์* >________<"
ฮือๆ เราแพ้อิเทียนเวลาอักษรเรียกแล้วมันตอบ ครับ อ่ะ จะตายยยย
นึกหน้าเทียนเวลาพูดครับแล้วมาเก๊กหน้าหล่อใส่ ไม่ทนว้อยย *โดดปล้ำ* #ผิด
"อักษร ผม....หาคุณเจอแล้วนะ" ถ้าเราเป็นอักษรนี่คือละลายตรงนั้นแล้วอะ
ไม่ไหวอย่างแรง ตอนนี้เทียนไขแอทแทคมากทุกการกระทำ ทุกคำพูดเลย *นอนสลบ*
แงงงงงงงงงง ใครพูด ผมรักคุณอ่ะ ถ้าเป็นอักษรพูด อยากรู้รีแอคชั่นของเทียน
แต่ถ้าเป็นเทียนพูด เราคงไม่มีชีวิตรอดเพื่อดูรีแอคชั่นของอักษรอ่ะ
เราคงนอนตายอยู่หน้าคอมจริงๆ -//////- นายยยยยยยยย ช่วยต่อด่วน นะนะ
มันค้างมวากกกกกก เราอยากได้รวมเล่มแล้วอะ นายรีบรวมเหอะ
เราอยากอ่านไดอารี่อักษร 55555555555555555555
คิดถึงนาย ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลย
ชีวิตเราวุ่นวายมาก กำลังหาที่ฝึกงานอยู่ด้วย
นายก็ดูยุ่งๆเหมือนกันใช่ป่ะ เอาไ้ว้หาเวลานัดกินนัดเที่ยวกันเนอะ
อยากเจอ อยากเม้าท์ อยากได้สึเคบุ (ผิดดด) 55555555
ด้วยรักและเขินมาก
XD
-
'รักนิรันดร์ของมิสเซิลโทที่99'. ฮิ้ววววว! เทียนหาเจองี้ก็ :z1: รักนิรันดรกะอักษรสินะ
นู๋อักษรของเจ๊นะน่ารักอยู่ละ และท่าทางเทียนไขก็จะตกหลุมรักแล้วด้วยสินะ :laugh:
P.S. ผมรักคุณ. :m25: ผมรักคุณ แอร๊ยยยย.
-
เขิน ><
อ่านครบแล้วในครั้งเดียว
จริงๆไม่กล้าอ่านเลยต้องรอจบก่อนค่อยอ่าน กลัวค้าง
แต่ทนไม่ไหว อ่านเลย
สนุกอย่างที่คิดจริงๆด้วย:)
อัพเร็วนะคะ :D
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข
อมยิ้มทั้งเรื่อง+เขินด้วยยยย
^________^
-
11th Day : Stalker
..กว่าผมจะตื่นตะวันก็ขึ้นมาถึงกลางหัวแล้ว..
มันเป็นเรื่องยากที่จะลุกออกจากเตียงอุ่นๆในตอนเช้าของวันที่อากาศดีและเป็นวันหยุดแบบนี้ ผมไม่ปฏิเสธความจริงข้อนั้น..ทั้งๆที่ผมเองก็ไม่ชอบใจพวกที่นอนตื่นสายหรืออะไรนักหรอก มันเสียนิสัย แต่ก็นานมากแล้วที่ผมไม่จำเป็นต้องตื่นเช้าขึ้นมาเพื่อปฏิบัติภารกิจอะไรอย่างเช่นวันนี้..นั่นเป็นข้ออ้างของผมเอง
ยายพาก้านธูปไปโบสถ์ตั้งแต่เช้า ตอนที่ผมเดินออกมาจากห้องตัวเองบ้านก็ไม่มีใคร
..เงียบสงบ..อย่างน่าประหลาด..
ผมเปิดทีวี หวังว่าเสียงของมันจะช่วยทำให้อะไรต่อมิอะไรครึกครื้นขึ้น ผมชักจะเข้าใจยายแล้วล่ะว่าทำไมต้องเปิดทีวีไว้ตลอดทั้งๆที่บางครั้งก็ไม่ได้ดู ความเงียบมันน่าอึดอัดเวลาที่เราอยู่คนเดียว..เช่นวันนี้..
จดหมายในกล่องไปรษณีย์ไม่มีจ่าหน้าถึงผม
กล้องทั้งหมดทุกตัวเองก็เพิ่งผ่านการเช็ดทำความสะอาดไปเมื่ออาทิตย์ก่อน
การบ้านน่ะหรือ..ใครเค้าทำกันล่ะ?
บนโต๊ะมีกับข้าวอยู่ไม่กี่อย่าง ผมทานพวกมันอย่างอ้อยอิ่งไปเรื่อย มันไม่มีความรู้สึกว่าต้องเร่งร้อน..ผมไม่ได้เป็นแบบนี้นานแล้ว ไม่ได้รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองไม่ต้องทำอะไรมาก่อน เลยหมดเวลาไปกับการนั่งเหม่อและคิดคนเดียวไปเรื่อยตามประสา มันไม่คุ้มค่ากับเวลาที่เสียไป แต่ก็ให้ความรู้สึกไม่เลว
'ผมรักคุณ'
.....
...บัดซบเอ้ย...
..ไม่น่านั่งเหม่อและคิดคนเดียวไปเรื่อยตามประสาเลยจริงๆ..ถ้าหากว่าคำๆนั้นจะผุดขึ้นมาเป็นหัวข้อแรกแล้วล่ะก็ผมควรจะลุกขึ้นไปทำอะไรสักอย่างที่มันมีสาระกว่านี้สิ!
ผมเกลียดตัวเองที่หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ และยิ่งเกลียดที่ความจำตัวเองดีขนาดจำรายละเอียดของฉากนั้นๆได้ทุกเม็ด ทั้งเสียงเกือบกระซิบแหบพร่าที่คล้ายกับว่ากำลังดังมาตามลม มันไม่ได้สื่อถึงความรู้สึกลังเล..เพียงแค่เขินอายจนต้องลดเสียงลงแบบนั้น ทั้งดวงหน้าขึ้นสีที่อมยิ้มน้อยๆ นัยน์ตาคู่นั้นช้อนมองราวกับเด็กไร้เดียงสาที่เปี่ยมไปด้วยความบริสุทธิ์และจริงใจ..ให้ตายเถอะ ต่อให้ไม่ใช่ผมก็ต้องหวั่นไหวกับการกระทำแบบนั้นเหมือนกันหมดนั่นแหละ
...อักษร อัครมณฑา...
ไม่เหมือนใคร ไม่ซ้ำใคร และ..ไม่มีความจำเป็นต้องมีใครเหมือนด้วยซ้ำ
คนประหลาดอย่างนั้นมีคนเดียวในโลกก็เกินพอแล้ว
ผมเก็บจานไปล้าง พยายามจะลืมไอ้เรื่องที่คิดเมื่อครู่ไปเสีย..แต่น่าเสียดาย ทำยังไงก็สลัดมันออกจากหัวไม่ได้ ทั้งคำพูดทั้งการกระทำเหล่านั้นยิ่งนึกถึงก็ยิ่งจดจำ...ผมคงจะได้สันนิษฐานว่าตัวเองโดนยาสเน่ห์เข้าแล้วถ้าหากยังไม่หยุดคิดสักที
ให้ตายว่ะครับ...
...ไอ้ความรู้สึก 'อยากเจอ' แบบนี้มันคืออะไร?
เอาล่ะ ผมไม่ต้องการคำตอบ..มันเป็นแค่คำถามเชิงอุปมาที่ผมแกล้งทำเป็นว่ามันไม่สำคัญ แต่คนโง่ที่สุดในโลกก็ยังรู้เลยว่ามันเป็นสัญญาณหมายถึงอะไร ไอ้สัญญาณแบบนี้น่ะมันมีมาตั้งแต่แรกแล้วด้วย เพียงแต่เราเรียนโรงเรียนเดียวกัน..เพียงแต่ว่าเขาพยายามหาช่วงเวลาและจังหวะทุกครั้งที่ทำได้เพื่อมาหาผมเองโดยไม่ต้องให้ผมบอก
แต่นี่มันวันหยุดสุดสัปดาห์...ต่อให้เขาจะฉลาดเป็นกรดหรือจัดสรรเวลาดีแค่ไหนยังไงเขาก็คงไม่หน้าด้านมาหาผมเองโดยไม่ให้ผมเชิญชวนหรอก เขาสูงค่ากว่านั้น
รู้สึกตัวอีกทีผมก็อาบน้ำแต่งตัว...อยู่ในชุดพร้อมออกจากบ้านเรียบร้อยแล้ว
..ผมกำลังทำอะไรอยู่นะ?
ออกไปข้างนอก เดี๋ยวกลับมาครับ
โน้ตที่บรรจงเขียนถูกแปะไว้ที่ตู้เย็น จ่าหน้าถึงยายกับก้านธูปที่จะกลับมาในไม่ช้านานนี้
..ส่วนจุดหมายน่ะ..รู้อยู่แก่ใจดีแล้วล่ะ..
----------
รั้วคอนกรีตเปลือยสูงประมาณ3-4เมตรทอดขนานกับพุ่มต้นเข็มออกดอกสีแดงสดยาวเลยไปจนสุดซอย..ต้นไม้ต้นเล็กต้นน้อยแซมให้เห็นระหว่างช่องเปิดของกำแพงคฤหาสน์หลังใหญ่สไตล์โมเดิร์นสีขาวล้วนโดดเด่นขึ้นจากหมู่บ้านดาษดื่นที่อยู่โดยรอบ จากมุมที่ผมมองลอดเข้าไปเห็นเพียงกิ่งไม้กับโรงจอดรถยี่ห้อหรูเรียงกันอยู่2-3คันและที่ว่างอีกจำนวนหนึ่ง แต่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไม่ใช่อสังหาของประชาชนฐานะปานกลางเท่าไหร่..
ผมเคยมาส่งเขาแล้วครั้งหนึ่ง...ครั้งเดียวเมื่อสองวันก่อน แต่เขาให้ผมส่งที่ปากซอยก็พอดังนั้นนี่ก็เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกที่ผมได้มายืนหน้าบ้านหลังนี้ และถามว่าผมรู้ได้ยังไงน่ะหรือ? จะต้องให้เดาอะไรอีกในเมื่อชื่อเจ้าบ้านแปะหราอยู่หน้าประตูขนาดนั้น
อิศวร อัครมณฑา
ประธานบริษัทนำเข้าและดีไซน์จิวเวลรี่ชั้นนำของเอเชีย รวมไปถึงหุ้นส่วนรองของบริษัทในเครือโยธาการันต์
..เด็กโรงเรียนเราแม่งจะรวยไปไหนวะ?
นั่นไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมถามคำถามนั้นกับตัวเอง และในฐานะประชาชนฐานปีระมิดอย่างผมก็ทำได้แต่ถอนหายใจ แล้วหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกเป็นรอบที่ล้าน
'...หมายเลขที่ท่านเรียก..ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...'
..ไปไหนวะ!? กูมาอยู่หน้าบ้านแล้วเนี่ย!!
อาจจะหยาบคายไปหน่อยถ้าผมเผลอตะคอกเขาไปแบบนั้น แต่พอมาเจอสถานการณ์ทางตันแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะสบถออกมาด้วยวาจาไม่สุภาพ ผมยืนอยู่หน้ากริ่งหน้าบ้านของเขา..แต่ก็ไม่มีความคิดที่จะกดมันเลยสักนิด
หรือว่ายังไม่ตื่น?
เป็นไปไม่ได้ คนอย่างอักษรดูจะไม่ใช่พวกไร้ความรับผิดชอบขนาดนั้น..ต่อให้วันนี้เป็นวันเสาร์ก็เถอะ...
...เดี๋ยวนะ....
'วันเสาร์' อย่างงั้นหรือ?
'..ผมมีธุระทุกวันเสาร์น่ะครับ..'
........ชัด...เลย...
เมื่อประมาณสิบนาทีที่แล้วผมยังเชื่อมั่นว่าตัวเองมีความจำเป็นเลิศอยู่ แต่มาตอนนี้ผมเริ่มคิดแล้วล่ะว่าคนเรามักจะลืมเรื่องสำคัญๆไปเสมอ โดยเฉพาะในเวลาสำคัญน่ะนะ..อย่างเช่นว่าลืมเอาบัตรประชาชนไปผับทั้งๆที่เคยพกอยู่ทุกวัน ลืมใบขับขี่วันที่ตำรวจตั้งด่าน หรือลืมเซฟงานตอนจบทั้งๆที่หมั่นเซฟเป็นระยะ..มนุษย์เราน่าฉงนตรงที่ชอบโง่เอาตอนง่ายๆเนี่ยแหละ
...อย่างเช่นผมในวันนี้..เป็นต้น
ผมถอนหายใจมาสามรอบติดโดยที่ยังเอาแต่เงยหน้ามองลอดเข้าไประหว่างซี่กรงประตูรั้ว แล้วตัดสินใจมองไปรอบๆหวังจะหาอะไรทำระหว่างที่รอเขากลับมา...แต่คิดอีกทีการทำอะไรแบบนั้นมันเสียเวลาและไร้ประโยชน์ชะมัด
ภายในบ้านหลังใหญ่ผมได้ยินเสียงสุนัขเห่าออกมาเบาๆ กับเสียงหัวเราะคิกคักนิดหน่อยเลยต้องรีบหลบข้างกำแพง(ซึ่งบอกตรงๆว่าผมไม่รู้ว่าจะหลบไปทำไมด้วยซ้ำ..) อักษรเคยบอกว่าเลี้ยงลาบาดอร์ไว้เจ็ดหรือแปดตัวเนี่ยแหละ อย่างไรก็ตามตัวเลขเหล่านั้นไม่สำคัญเท่าสปีชี่ส์..และเสียงของใครบางคนที่เดินเข้ามาใกล้
ผมกำลังคิดว่าจะหันหนีแล้วเดินออกจากซอยให้รู้แล้วรู้รอด เอาล่ะ..ถ้าจะหนีมันก็ต้องตอนนี้แหละ
แกรก..
“อ้าว พี่...เทียน...?”
และเสียงเรียกนั้นก็ทำให้ผมหยุดชะงักลง ก่อนจะหันกลับไปในทันที รุ่นน้องหน้าคุ้นตายืนอยู่ตรงนั้น...พร้อมกับพาฝูงลาบาดอร์ที่ออกมาโลดแล่นบนถนนในซอย เราสบตากัน..ผมยังยืนนิ่งมองตาเขา...ที่เริ่มแสดงอาการบอกบุญไม่รับผิดวิสัยออกมาอย่างชัดเจน
เรื่องที่ว่าทำไมเขาถึงออกมาจากบ้านหลังนี้ยังไม่น่าประหลาดใจเท่ากับคนที่อารมณ์ดีอยู่เสมออย่างเขาถึงทำหน้าบูดบึ้งได้ ในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้องร่วมกลุ่มก้อนทางอำนาจที่มีชื่อเรียกว่ารักร้าย เราไม่ค่อยได้เปิดบทสนทนาคุยอะไรกันมากนัก หรือให้พูดตามจริงแล้วผมไม่ใช่คนที่จะพูดคุยกับใคร..นั่นเป็นเหตุผลที่เราไม่สนิทกันเลย..
..องศา อัครมณฑา..
บางทีผมก็ลืมไปว่าคนๆนี้มีนามสกุลเดียวกัน..ที่จริง..ก็แค่ไม่ได้มีงานอดิเรกจำชื่อจริงนามสกุลจริงของใครเท่านั้น
อีกฝ่ายก้มหน้าลงไม่ได้ทักทายอะไรเพิ่มเติม แล้วก็ดูจะจดจ่ออยู่กับการให้ขนมเจ้าลาบาดอร์สีน้ำตาลเข้มนั่นด้วยใบหน้าบึ้งตึงซะเหลือเกิน
...ไม่ต้อนรับอย่างชัดเจน...
ผมไม่มีเวลาว่างพอมานั่งหาสาเหตุ เพราะแค่คิดว่าจะพูดอะไรออกไปขัดบรรยากาศมันก็ยากมากแล้ว
“ไง"
..สงสัยว่าผมจะคิดน้อยไปหน่อย..
อีกฝ่ายไม่ตอบ ครั้งนี้ผมเริ่มคิดแล้วล่ะว่าเพราะอะไร
“..อักษร..” ผมยิงลูกตรง "อยู่มั้ย?”
“ไม่อยู่"
การสวนกลับทันทีแบบนี้ทำให้ผมแทบจะล้มทั้งยืน แต่ก็ยังตีตนวางมาดนิ่งได้เหมือนเดิม
ผมขยับตัวเอามือล้วงกระเป๋า แล้วสอดส่ายสายตาพิจารณาไปรอบๆ..ไม่ว่าจะถนนยามที่แดดส่องลงมาอ่อนๆ..หรือเจ้าหมาที่วิ่งไปรอบๆเป็นขบวน องศาไม่ขยับตัว..เท่าที่ผมรู้มาปกติเด็กคนนี้มักจะพูดมากเสมอไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน คงมีหลากหลายเหตุผลที่ทำให้เขาเงียบได้ขนาดนี้ แถมยังทนอยู่ในสถานการณ์ชวนอึดอัดแบบนี้ได้อีกด้วย
และผมเชื่อว่าเรื่องความอึดทนผมเองก็ไม่แพ้เขาหรอก เล่นมาเล่นไป ใครดีมาดีกลับ..ถ้าร้ายมาก็ไม่มีเหตุจำเป็นต้องดีด้วย ถึงเขาจะไม่แสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้งว่า 'เกลียด' ผมก็เถอะ..
ผมคงไม่ได้ไปแย่งแฟนเขาแน่ๆ..ดังนั้นนั่นไม่ใช่สาเหตุ..
..เหลืออยู่เพียงประการเดียว..
“นายติดพี่เหรอ?”
“หุบปากซะถ้าไม่อยากให้ผมต่อยหน้าคุณ!!”
คำสวนนั้นผมไม่นึกไม่ฝันมาก่อน มันทำให้ผมเผลอถอยเท้าไปด้านหลังครึ่งก้าว แล้วมองเข้าไปในดวงตาเกรี้ยวกราดที่จ้องเขม็งมาทางผมชัดเจน
“คุณมันเสเพล! ไม่มีความจริงใจ! แค่นั้นก็เป็นเหตุผลที่ผมจะฆ่าคุณได้แล้ว! ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ษรล่ะก็ผมอัดคุณยับตั้งแต่เปิดประตูมาแล้วด้วย!! พี่ษรไม่อยู่ที่นี่...! กลับไปได้แล้ว!!”
ผมเพิ่งสังเกตว่ามือคู่นั้นกำหมัดแน่นจนสั่นสะท้านไปถึงไหล่
องศาสูงกว่าอักษรเล็กน้อย แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาตัวใหญ่กว่าผมเลยสักนิด..แต่คำพูดคำจาชวนตีแบบนั้นคงไม่ได้ออกมาเพราะอารมณ์หรือไม่เคยคิดมาก่อนแน่ๆ ผมมั่นใจได้เลยว่าคนๆนี้คงลอบฆ่าผมได้ถ้าเราอยู่ในหนังสมัยก่อน..แต่คงเพราะอักษรกระมังที่ทำให้เขาต้องอดทนเอาไว้
..ยิ่งคิด..ยิ่งสับสน..
..เกิดคำถามมากมายในสมอง..ตีกันจนหัวไม่แล่น..
แต่สิ่งที่ผมต้องทำคือสงบอารมณ์และทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่มากกว่าเขา
“อักษร...อยู่ไหนหรือ?”
“...ถ้าแม้แต่ตอนนี้คุณยังไม่รู้ว่าพี่อยู่ที่ไหน คุณก็ไม่ต้องรู้ไปเลยตลอดชีวิต!”
เขาจบบทสนทนาของเราด้วยคำตะคอก พร้อมผิวปากเรียกสุนัขที่แสนจะจงรักภักดีให้วิ่งกลับเข้าบ้าน แล้วปิดประตูกระแทกใส่หน้า ผมยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม..มองลอดผ่านซี่กรงรั้วอัลลอยด์เข้าไปพบกับความว่างเปล่าในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา
ผมถอยหลังมาหนึ่งก้าวก่อนจะกลับหลังหัน มองตรงไปตามทางที่ผมเพิ่งเดินเข้ามาเมื่อชั่วโมงก่อน
ผมลองผิวปากบ้าง และไม่ต้องสงสัยเลย
....ถ้าอักษรมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าก็บ้าแล้ว
----------
“...นะ พี่เทียน"
“อืม"
“พี่เทียน!”
“อืม ว่ามาสิธูป"
อีกฝ่ายเอามือเล็กๆทุบท้องผม "พี่เทียนไม่ได้ฟังธูปอยู่เลยต่างหาก"
“พี่ฟังอยู่ ถึงไหนแล้วนะ?"
ผมพูดเอื่อยแล้วกดรีโมทเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ครั้งที่ล้านเห็นจะได้ ก้านธูปดูจะไม่พอใจเท่าไหร่เกี่ยวกับคำตอบนั้น..แต่ก็นะ..ผมไม่มีอารมณ์แม้แต่จะลุกไปง้อแล้วล่ะ
ได้ยินเสียงยายขำออกมานิดหน่อยที่โซฟาตัวข้างๆ พอผมหันไปมอง..ยายก็ยิ้มให้
“ไม่ไปไหนรึเรา?”
“...ไปมาแล้วเมื่อเช้า...มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“เปล่าจ้ะ" ท่านหัวเราะหนักกว่าเดิม "แค่นานๆทียายจะได้เห็นเทียนมาเหยียดกายพักผ่อนบ้างน่ะ"
..ก็..วันนี้ไม่มีอะไรทำ..
ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นคนว่างงานไปจริงๆถ้าไม่ยอมลุกขึ้นมานั่งสักที แล้วเปลี่ยนรีโมทกลับช่องเดิมที่เคยเห็นยายดูละครบ่อยๆก่อนจะลุกไปที่ตู้เย็น อยากจะดื่มอะไรเย็นๆที่ไม่ใช่น้ำเปล่า..น่าเสียดายที่มันไม่มี
“ผมไปเซเว่น ยายเอาอะไรเปล่าครับ?”
“ไม่ล่ะจ้ะ"
ยายตอบแบบนี้ทุกครั้ง และผมก็ซื้อไอศรีมมาฝากยายหนึ่งถ้วยทุกครั้ง
พอเดินไปที่ประตูก็เจอเด็กชายตัวเล็กที่มีศักดิ์เป็นน้องผมกำลังผูกเชือกรองเท้าอยู่ แกกำลังหัดผูก..หรือพูดให้ถูกคือดื้อจัดไม่ยอมให้ผมผูกให้มาร่วมอาทิตย์ แต่ก็ยังไม่มีท่าทีจะผูกได้เร็วขึ้นกว่าเดิม...อันที่จริงก้านธูปเป็นเด็กที่มีสมาธิสูงนะ และผมก็ค่อนข้างเข้าใจเรื่องที่แกพยายามเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างด้วยตัวเอง
“จะไปไหนน่ะ?”
ผมถาม อีกฝ่ายมองค้อนควับ
“เมื่อกี้พี่เทียนไม่ฟังธูปจริงๆด้วย!"
“....แล้วจะไปไหนล่ะ?”
“ไปเล่นกับเพื่อน"
“เพื่อนที่ไหน?”
“ข้างล่าง"
“....พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปยุ่งกับเด็กพวกนั้น"
“ไม่ใช่พวกนั้น!” ก้านธูปยิ้มกว้าง "อีกกลุ่มนึง เค้าให้ก้านธูปเป็นหัวหน้าด้วยนะ"
“อ้อ" ผมไม่เชื่อเท่าไหร่หรอกแต่ก็พยักหน้าไป "ที่ไหนล่ะ?”
“ที่เดิม"
“ที่เดิมน่ะมันอยู่ตรงไหน?”
“ที่เดิมไงงง สวนสาธารณะใกล้ๆสะพาน...ตรงน้านน่ะ"
“สะพานไหน?”
“สะพานนั้นไง สะพานอันนั้นน"
“แล้วพี่จะรู้มั้ยล่ะว่ามันอยู่ตรงไหน?”
ก้านธูปมุ่ยหน้าทันที "ธูปไม่รู้จะอธิบายยังไง...อ้อ! สะพานอันนั้นไง สะพานที่พี่เทียนไปช่วยธูปอาทิตย์ที่แล้วไง"
“อ้อ"
ครั้งนี้ผมพยักหน้าด้วยความเข้าใจถ่องแท้
..ความเข้าใจที่หวนคืนมาพร้อมความทรงจำเมื่ออาทิตย์ก่อนชัดเจน ผมยังพูดถูกอยู่ที่ว่าผมมีความจำดี..และมันก็ให้อะไรหลายๆอย่างทั้งเรื่องร้ายเรื่องดีและเรื่องที่ควร...เข้าใจ...
“ธูปไปแล้วนะ!!”
เด็กชายร้องออกมาทั้งๆที่เชือกรองเท้ายังเบี้ยวอยู่ แต่ก็กระโจนไปที่ประตูไวกว่าผมจะคว้าไว้ได้ทันเลยต้องร้องออกไป
“เดี๋ยว! ธูป!”
“ครับ?”
“อาทิตย์ที่แล้ว...ธูปก็ไปเล่นกับเพื่อนแถวนั้นใช่มั้ย?”
“อื้อ" แกหัวเราะ "แต่ไม่ใช่เพื่อนหรอกนะ พี่เทียนบอกเองว่าพวกนั้นไม่ใช่เพื่อนธูป"
ผมไม่ได้ตอบอะไรเรื่องนั้น และก้านธูปก็จ้องผมเหมือนไม่เข้าใจที่คำถาม..หรือบางทีผมอาจจะทำสีหน้าท่าทางแปลกประหลาดเกินกว่าเด็กห้าขวบจะเข้าใจ อย่างไรก็ดี..ช่วงเวลานี้ผมฉวยแขนไอ้ตัวเล็กไว้ก่อน..และภาวนาให้สมองตัวเองทำงานเร็วมากขึ้น
'..ผมไม่มั่นใจ...แต่มีคนขับรถของผมบอกผมว่าเห็นคนที่เหมือนน้องก้านธูปอยู่แถวๆนี้..'
ทุกประโยคของเขา..ผมจำได้ จำได้ดีเลยด้วย
...แถวๆนี้...
คำว่า 'แถวๆนี้' นั่นอาจจะหมายถึงแถวๆเดียวกัน ซึ่งความคิดนั้นมันทำให้ผมพูดออกไปว่า
“รอพี่แปปนึง"
“เอ๋?”
ผมไม่ทันมองหน้าก้านธูปหรือยายด้วยซ้ำ แต่ก็ทำแค่สาวขาฉับๆเข้าไปหยิบเสื้อยีนส์ตัวเก่งกับกล้องถ่ายรูป แล้วเดินออกมา
“พี่ไปด้วย"
----------
..ที่ก้านธูปบอกว่ายกให้เป็นหัวหน้ากลุ่ม...คือกลุ่มเด็กผู้หญิงเล่นขายของเองน่ะรึ..
ผมอยากจะขำนิดหน่อยตอนที่ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ มองพวกเด็กๆเล่นซุกซนกันในสนามหญ้า..ตอนบ่ายแก่ๆเช่นนี้อากาศกำลังดี แสงแดดไม่แรงและมีลมเย็นพัดตลอดเวลา แต่ไอ้ที่ผมอยากจะค้านพวกเขาสุดพลังที่สุดก็คือเรื่องที่ว่า...ที่นี่...ไม่ใช่สวนสาธารณะที่เปิดให้ใครต่อใครเข้ามาใช้ได้..
...เออ ยอมรับ..มันเป็นสวน..
...แต่เป็น 'สวนที่อยู่ในโรงพยาบาล' น่ะนะ...
แรกทีเดียวผมเอะใจนักว่าใกล้สะพานอรุณอมรินทร์ที่ผมเจอก้านธูปนั้นมันมืดและเฉอะแฉะเกินกว่าจะเจอที่ๆเด็กๆจะวิ่งเล่นกันได้ แต่พอเดินลัดเลาะเลยตัวอาคารเข้ามานิดหน่อยก็เจอสวนเล็กๆที่เป็นสถานพักผ่อนหย่อนใจของผู้มาใช้บริการอนามัย ที่ค่อนข้างจะมีบรรยากาศดีและเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย
เด็กๆที่เล่นอยู่ตรงนั้นไม่ได้มีเฉพาะกลุ่มของก้านธูป แต่มีเด็กแต่งตัวดีๆคนอื่นมาเล่นด้วย ซ้ำยังมีผู้ปกครองนั่งเฝ้านั่งรอกันอยู่เป็นทิวแถว..แหม...ผมไม่อาจจะหาสถานที่ปลอดภัยไปมากกว่าที่นี่ได้เชียวล่ะ
แต่สิ่งที่ผมกำลังเอะใจอยู่ตอนนี้ไม่ใช่อะไร นอกจากคำๆเดียวที่มีความหมายชอบกลนัก
...ประหลาด...
“ธูป"
ผมเรียก อีกฝ่ายหันควับมา
“ฮะพี่เทียน?”
“พี่สอนแล้วใช่มั้ยว่าตะโกนตอบกันมันไม่ดี มานี่"
อีกฝ่ายหน้าจ๋อยเดินมานั่งข้างๆ "ฮะพี่เทียน?”
“ครั้งที่แล้วธูปก็มาเล่นที่นี่หรือ?”
“ครับ"
“อยู่แค่บริเวณนี้หรือ?”
“แล้วก็ไปร้านขนมตรงนั้นด้วย"
“ไม่ได้ออกไปไหนแน่นะ?”
“...ธูปว่าไม่นะ"
“โอเค" ผมพยักหน้า "กลับไปเล่นต่อไป"
..ให้ตายเหอะ ตอนนี้ผมสิรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆชะมัด..
ผมนั่งอยู่นาน..นานมากพอที่คิดได้ว่าตัวเองควรจะลุกขึ้น สัญชาตญาณไม่สู้ดีนี้ทำให้ผมคลางใจ..แทบจะไม่มีสมาธิในการพิจารณาสถานการณ์ที่อยู่โดยรอบ ทางเดินด้านข้างสวนมีนางพยาบาลเดินกันเป็นระยะ..ผู้ชายผู้หญิงที่ดูเหมือนเป็นแพทย์ฝึกหัด..รถเข็นผู้ป่วยบ้าง รถเข็นอุปกรณ์ทางการแพทย์บ้าง และผมก็คิดได้ว่าสถานที่แห่งนี้ไม่ได้เหมาะกับจะให้เด็กๆมาเล่นกันเลยด้วยซ้ำ
..กลิ่นของโรงพยาบาลมันทำให้รู้สึกแย่
และเป็นสถานที่บ่มเพาะเชื้อโรคโดยแท้จริง..
จะต้องหาเวลาสั่งสอนก้านธูปว่าอย่ามาเล่นที่นี่ แต่จะชักจูงยังไงให้ดูไม่ดุนั่นอีกเรื่องหนึ่ง
และตอนที่ผมปราดสายตาไปฝั่งตรงข้ามนั่นเองที่ทำให้ต้องสะดุด
..ผู้ชายคนหนึ่งมองตรงมา..
จากตรงนี้ผมมองไม่เห็นหน้าตาเขาชัดเจนนักหรอก แต่อากัปกิริยาที่หลบไปแทบจะในทันทีแบบนั้นมันโคตรจะไม่เนียน
เสื้อโปโลมีปกสีขาว ชายเสื้อเก็บในกางเกงแสลคสีน้ำตาลเข้มเรียบร้อย..สูงไม่น้อยกว่า170เซนติเมตร..และ...ให้ตายเถอะ ผมมองไม่ทันฟ่ะ เขาเดินไปแล้ว เดินไปเร็วเอามากๆด้วย! พับผ่าเถอะ.....
...แล้วทำไมผมต้องเดินตามด้วยเนี่ย!
“พี่เทียน!!”
ก้านธูปตะโกนเรียกผม..ทั้งๆที่ผมเคยบอกหลายครั้งแล้วว่าอย่าตะโกนในที่สาธารณะเพราะมันเสียมารยาท..แต่..
“เดี๋ยวพี่มา!”
..ก็ยังจะเลือกที่จะตะโกนตอบกลับไปทั้งอย่างนั้น
โปรดอย่าถาม เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองกำลังทำอะไร
ผมรู้ดีว่าการทำตามสัญชาตญาณมันช่างไร้เหตุผลสิ้นดี แต่ตอนนี้ผมก็ทำอยู่...ด้วยการเดินเร็วๆไปตลอดทางเดิน ผมหลุดเข้ามาในตึกๆหนึ่งซึ่งผมดูไม่ออกหรอกว่ามันคือตึกอะไร...มองซ้ายมองขวา กระตือรือร้นแบบที่เคยเห็นบ่อยๆในละครหรือหนังแอคชั่นทั่วไปหมด ผมไม่นึกมาก่อนเลยว่าตัวผมเองจะได้มาทำอะไรงี่เง่าแบบนี้...และ....
.......เจอแล้ว...!!
เขาไม่เห็นผม และผมเชื่อว่าเขาคงยังไม่เห็นต่อไปในอีกเร็วๆนี้ ผมหยุดเดิน..หันข้างไปแกล้งทำเป็นหยอดเหรียญกดน้ำอัดลม..พร้อมเหลือบสายตามองเขา...เขายืนพิงเสาอยู่ไม่ไกลนัก และมองไปทาง........ห้อง....ตรวจ...
ที่หน้าอกของเขาปักตัวอักษรสีเลือดนก...เขียนชื่อบริษัทที่ผมโคตรคุ้นตา....บริษัทในเครือของอัครมณฑา...
....ผมเกลียดลางสังหรณ์ตัวเองชะมัด...
และเกลียดอีกด้วยที่ตัวเองหยิบน้ำอัดลมขึ้นมาสองกระป๋อง เดินตรงไปหาเขา..ที่เมื่อมองเห็นผมกลับสะดุ้งสุดใจ
“สวัสดี"
พร้อมยื่นกระป๋องน้ำอัดลมสีแดงอันหนึ่งไปตรงหน้า
ผมรู้ว่าการพูดเช่นนั้นมันกวนประสาทพอสมควร แต่มันไม่มีทางเลือกอื่นที่จะไล่ต้อนอีกฝ่ายให้จนมุมอีกแล้ว และความจริงที่ผมต้องรู้...ต่อให้ต้องออกมาจากปากของคนที่ไม่ใช่ 'อักษร อัครมณฑา' ตัวเป็นๆก็เถอะ...
“...คนขับรถของอักษรใช่มั้ยครับ?”
เขาพูดออกมาจากปากเองว่ามีธุระทุกวันเสาร์..
เสาร์ที่แล้วอักษรเจอก้านธูปที่นี่..
และเสาร์นี้เขาก็มาอีกเช่นกัน..
...คำว่า 'โรงพยาบาล' ให้ความรู้สึกไม่ดีเสมอนั่นแหละ..
====================
สวัสดีค่ะ ไม่เจอกันนานเลย ครึ่งตอนเนอะ 55555 #เลวได้อีก
ตอนนี้เป็นตอนที่เขียนยากมากค่ะ ยอมรับเลยว่าทำใจเขียนยาก กร๊ากกกก
ใกล้ถึงไคลแมกซ์แล้ว! กลางเรื่องแล้วด้วย! เย้! (สั้นสุดๆเท่าที่เคยเขียนเลยค่ะสำหรับเรื่องนี้..)
เฉลยด้วย ใครจำน้ององศาได้บ้างคะจากปฏิบัติการณ์รักร้ายฯได้บ้างคะ? 555
นั่นแหละ..อืม ไม่รู้จะสปอยอะไร งั้นไม่บอกล่ะกัน กรั่กๆๆ
เซอร์ไพร์สท่าจะดีที่สุด...
'อักษร' เป็นพี่ชายคนโตค่ะ และก็คงเดากันไม่ออกหรอกว่า 'องศา' เป็นน้อง
แต่ก็นะ พวกเราเองก็จะรู้ไปพร้อมๆกับเทียนนี่แหละค่ะ : D
โปรดติดตามครึ่งหลัง ดุเด็ดเผ็ดมันกว่าเดิม(มันใช่แนวเรื่องนี้ที่ไหนล่ะอิบ้าาา)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
XYII 4th ❤
Are you remember!?
#ผิดดดดดดด
-
ไม่นะ กลัวลางสังหรณ์ของเทียนจังเลยยยย ลุ้นๆๆ
-
เพิ่งรู้ว่าองศาเป็นน้องอักษร!!!! :-[
ยิ่งอ่านไปยิ่งรู้สึกว่าเทียนทำตัวโรคจิตขึ้นทุกที5555
สรุปแล้วอักษรป่วยเป็นอะไร!!? :z3: :z3:
-
หรือจริงๆแล้วอักษรมีอะไรปิดบังอยู่ใช่ไหมเกี่ยวกับแม่ของเทียน
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อยากจะบอก ว่าหัวใจเต้นแรงมากกก
อ่านไปลุ้นไปทุกตัวอักษร กลัวอะ ยอมรับว่าตอนนี้กลัวมาก
ถึงจะทำใจมานิดนึง นิดนึงจริงๆๆนะ ว่าอักษรต้องเป็นอะไรสักอย่าง
แต่พอใกล้จะได้รู้ความจริง มันกลับยิ่งกลัว TT_________________TT :z3:
-
อักษรป่วยหรือเปล่าหนอ
หรือมาเยี่ยมไข้ใคร
-
ไม่อยากจะเดาเลยว่าอักษรจะเป็นอะไร T^T
-
ไม่นะ อักษรป่วยเป็นอะไร
รู้สึกกำลังจะได้กินมาม่า 555
แอบรอเอ็กไวน์อยู่นะคะ -.,-
-
อยากรู้แล้วสิว่าอักษรเป็นอะไร
รอคำเฉลยอยู่นะคะ
:L2:
-
หืมมม อ่านแล้วค้างงง (ทึ้งหัวตัวเองแบบจริงจัง อันนี้ทำอยู่จริงๆตอนอ่านถึงบรรทัดสุดท้ายค่ะ ฮ่าๆๆ)
ถ้าสโตรกเกอร์จะหล่อขนาดนี้ ยอมโดนสตอร์ค ฮ่าๆๆๆๆ
อยากอ่านตอนต่อไปเลยค่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ลงเลยดีไหม? (เอิ่ม)
แซวเล่นนะคะ (แต่ได้ก็ดีค่ะ ฮ่าๆๆ)
เคยมีอาการแบบเทียนแหละ แต่ติดที่ในที่สุดก็ไปไม่ถึงบ้านอะ ฮ่าๆๆๆ
ไปแค่ที่ที่เคยไปด้วยกัน อะไรแบบนั้น แล้วก็นั่งเหม่อนี่ใช่เลย
แต่องศานี่ก็รักอักษรมากอยู่นะ นึกว่าจะต่อต้านพี่ อะไรแบบนั้น แต่แลดูไม่ใช่แบบนั้นเลย
เป็นความเป็นห่วงที่น้องพึงมีเวลาที่เราเห็นว่าคนที่พี่เรากำลังคั่วๆอยู่มันช่างน่าด่าจริงๆ(ประสบการณ์ตรง)
อยากอ่านต่อออออ ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันค่ะ จากการตามทวิตเห็นว่าการบ้านเอย งานเอยเยอะมาก
เป็นกำใจให้นะคะ รออ่านตอนต่อไปคะ่ :)
-
อย่าให้เป็นอะไรมากเลยนะอักษร. ทำใจไม่ได้ :z3:
-
บางทีก็เกลียดที่ตัวเองสังหรณ์แม่น เอาจริงพอเดาออกได้ตั้งแต่ตอนที่อักษรชอบหายไปบ่อยๆ
ออกจากสภานักเรียน และก็มีธุระทุกวันเสาร์แล้ว TT.........TT
โรคหัวใจ ? ลูคีเมีย ? โอ้ยช่างเถอะไม่อยากเดา โฮวววววววววววววว :m15:
ที่อึ้งที่สุดคือองศาเนี่ยแหละ จำหนุ่มน้อยอารมณ์ขันคนนั้นในภาคกานดากับสีครามได้นะ
ภาคนี้หนูดูอารมณ์ร้ายมากเลยอ่ะลูกขา =[]=!!
ขอรอตอนต่อไป ... ฮึก ....
รู้สึกเจ็บแปลบบบบบบบบ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :sad4:
-
เขียนได้ลึกลับซับซ้อนมาก
ชวนวิ่งตามเทียนไปตามหาอักษร
-
:o12:
ดุเด็ดเผ็ดมันส์จริงๆด้วย
ตามลุ้นให้เทียนตามเจอมากๆ
อ่านตอนโคตรจะไม่เนียนแล้วชอบจัง 555 มันโดนใจดี
สังหรณ์ในแง่ดีที่จะได้เจออักษรในวันหยุดที่คิดถึงเจ้าตัวดีกว่าในแง่ร้ายนะ
แต่โรงพยาบาลอะนะ ก็เป็นไปได้ไม่กี่อย่าง ทำงาน เยี่ยมไข้ หรือไม่ก็เป็นเอง
หวังว่าจะไม่ใช่อย่างหลัง
ว่าแต่องศาแค้นอะไรพี่เขยหนักหนานะ
ไปรู้อะไรมาจ๊ะ
ตอนนี้เทียนเขาเปลี่ยนไปแล้ววว
-
อักษรอย่าเป็นอะไรที่ร้ายแรงเลยนะ :sad4:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
อันที่จริงก็ทำใจมาตั้งนานแล้ว
แต่แอบหวังไม่ได้ว่า
เป็นหวัด
หกล้ม
ปวดฟัน
ปวดแขน
คอเคล็ด
เล็บขบ
อืมมมมมมมมมมมมมมมม
:z3: :z3:
-
เอาครึ่งหลังมาเดี๋ยวนี้นะพี่โออออ!!!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก T[]T
มาทำให้ค้างอีกแล้ววววววววววววววว โหดร้ายมาก! T__T
ได้โปรดดด ตอนต่อไปอย่านานนะ //กอดเข่า// ขอร้อง พลีสสสสส! ฮืออออออออออออออออ!
ตอนนี้ลุ้นมาก.. ลุ้นมากจริงๆ! โอ๊ยยยลุ้นจนฉี่จะแตก ;[]; (ตอนหน้าจะลุ้นยิ่งกว่านี้มั้ยเนี่ย..5555)
อักษรเป็นอะไรร! ทำไมถึงไม่ยอมบอกเทียน....ฮือออออ! อย่าเป็นอะไรร้ายแรงเลยน้าาาาาาาา!
หรือแค่มาตรวจสุขภาพประจำสัปดาห์(บ่อยไปมั้ยยย!)เฉยๆไม่มีอะไร(พยายามมองในแง่ดี555)
แต่ก็แอบทำใจไว้แล้วนิดนึง(กับเรื่องที่คิดไปเอง..) เพราะฉะนั้นอักษรจะเป็นอะไรก็คงไม่ตกใจเท่าไหร่(มั้ง?) T[]T
บอกมาเดี๋ยวนี้นะคุณคนขับรถถ!! อ๊ากกกก!! ถึงจะผิดต่ออักษร.. แต่เทียนนน!! เค้นคอถามคนขับรถให้ได้นะ! เอาให้รู้เรื่อง อยากรู้อยากเห็นมากกกกกกกกกกกก ไม่ไหวแล้ววววววว!!! >[]<
องศาไม่ชอบเทียน ? ทำไมล่ะ.. เทียนหล่อนะลูกก ฮุฮุฮุ -..- 55555
แต่แอบสะใจนะ! น้องติดพี่แบบนี้ชอบบบมากก!<3
องศาตะคอกเทียนได้ไม่น่ากลัวเลย... ทำไมรู้สึกองศาเคะจังง >//<
เพิ่งรู้ว่าองศาเป็นน้องอักษรร! นึกว่าอักษรเป็นลูกคนเดียวซะอีก
ก้านธูปน่าร๊ากกกกกกกกกกกก >/<
ได้เป็นหัวหน้าด้วย! น่ารักมากกกกกกกกกกก!! 55555555555555
ดีแล้วที่มีเพื่อนเล่น อย่าไปคบกับไอ้เด็กเลวพวกนั้นเลย ; (
ตอนเห็นในทวิตบอกไม่มีอักษรใจแป้วเลย.. แต่พอมาอ่าน... เทียนแม่มคิดถึงอักษรทั้งวันเลยวุ้ย!! 555555555
ถึงตอนนี้อักษรจะไม่โผล่ตัวมา.. แต่ทั้งตอนรู้สึกจะมีแต่เรื่องของอักษรๆๆๆ >< 555
ตอนนี้เทียนอาการหนักมากจริง! มีการไปหาถึงบ้านนน กิ้วๆ #แซวมัน! 55555+
ปล.เพิ่งผ่านไป 11 วันเองหรือนี่... ทำไมรู้สึกเหมือนมันนานมากกกกกกกกก =[]=
-
:sad4: จะเกิดไรขึ้นต่อไปในภายภาคหน้าอีกนร้าาา
-
อักษรเป็นไร ต้องเตรียมทิชชู่ซับน้ำตารอไหมเนี่ย
อัพด่วนนน
-
ขอให้อักษรไม่ได้ป่วยเป็นคนไข้ซะเองแต่แค่ว่ามาเยี่ยมใครซักคนประจำทุกวันเสาร์
-
ลุ้นไปมั้ยนะ
อ่อ อักษรเป็นอะไร
หรือเกิดอะไรขึ้น !!!!!!!!!!
-
อักษรอย่าเป็นอะไรที่มันร้ายแรงเลยนะ เดี๋ยวนี้การแพทย์ก้าวหน้า ต้องรักษาหายแน่ๆ :monkeysad:
-
ตอนนี้อักษรมาแต่ชื่อเนอะ ยังไม่เอาตัวออกมาให้เทียนเห็นเลย คิดถึงสองคนนี้ ทำไมมีเงื่อนงำเยอะอย่างนี้เนี่ย ดูยากที่จะรักกันเหลือเกิน
-
อักษรป่วยใช่มั้ย อักษรต้องเป็นไรแน่เลย ตอนหน้าเทียนจะได้รุ้ความจริงมั้ย อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
จากการคาดเดาอ่ะนะ คิดว่า ษรต้องเป็นโรคอะไรสักอย่างแน่เลย
เพระษรไม่บอกว่าตัวเองไปไหน แล้วน้องศาก็ดูโมโหไม่น้อยที่เทียนไม่รู้ว่าษรอยู่ไหน มันเหมือนกับโมโหที่ไม่สนใจพี่ชายตัวเอง
-
อะไรน่ะ
เดาทางไม่ถูก แต่ตอนนี้ไม่เห็นอักษรเลย
คิดถึงอักษร :o8:
-
ตอนหน้าจะรู้แล้วใช่ไม๊ว่าอักษรเป็นอะไร
ไม่อยากให้เป็นแบบที่คิดเลยTT__TT
องศาได้ออกแล้ววว น้องแมนมาก เหอะๆๆ
น้องก้านธูปน่าร๊ากกกกก :กอด1:
-
3 คำ 'ลุ้น ค้าง ลุ้น' 555555555
ตอนนี้ไม่มีหนูอักษรโผล่มา แต่มันตราตรึงในใจชิมิล่าา~
หนูองศาน่ากลัวจังลูก แสดงอาการโจ่งแจ้งจริง = ="
พี่เทียนเริ่มอาการหนักแล้วน้าาา เดี๋ยวตอนหน้า...กลัวว่ะ
แต่พอตอนหน้าผ่านพ้นไป ขอแบบคู่นี้หวานๆกันหน่อยดิ? 555555
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาาา
-
:z3:
-
เพิ่งรู้ ว้าววววว องศาเป็นน้องอักษร :m22: :m22:
ส่วนอักษร ก็เดาไว้แล้ว ก็ได้แต่ภาวนาว่าน้องจะไม่เป็นอะไรที่ร้ายแรง เพราะไม่งั้น เทียนที่มันกำลังจะกลับมาสว่างไสวดังชื่อ "เทียนไข" คงจุดไม่ติดตลอดไป
-
เอชักหวั่น ๆแฮะ เหมือนจะเกี่ยวกะแม่ของเทียนรึป่าวว้าา
ลุ้น ๆ
-
ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย..
-
ใช่ค่ะ ให้ความรู้สึกที่ไม่ดีเอาซะเลย
อักษร แข็งแรงๆ นะ
เป็นห่วงมากๆ
-
ค้างอ่ะ TToTT
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ :m15 :m15:
-
เง้ออออออ อย่าให้ที่คิดไว้เป็นจริงเลย เค้ารักอักษรน้า :m15: :m15:
-
มารอลุ้นว่าอักษรจะเป็นโรคอะไร :เฮ้อ:
ไหนบอกไม่มาม่าไงล่ะ
-
มาม่าเกาหลีมาแล้ว :sad4:
หวั่นใจ แต่ก็อยากรู้ อักษรเป็นอะไรกันแน่
ทำไมองศาต้องไม่พอใจขนาดนั้น
-
ความลับใกล้จะถูกเปิดเผยแล้วสินะ
-
:z13:
-
โอยยยย น่ากลัว
ไม่อยากจะรับรู้ว่าอักษรหรือคนที่เกี่ยวข้องเป็นอะไร
อย่าเศร้ามากนะ เค้ากลัว :m15:
-
:-[ เรื่องนี้น่ารักมากกกกก
ติดตามๆๆๆๆ
-
น้ององศาเป็นน้องอักษรหรือเนี่ย
อิตาเทียนไขนี่เป็นเอามากขึ้นทุกวันนะคะเนี่ย
หลงอักษรเข้าเต็มเปาแล้วซี่ ฮี่ๆๆ
อยากรู้จังอักษรเป็นอะไร
มาต่อเร็วๆนะคะพี่โอ
-
มาแล้วววววว
-
ค้างอย่างถึงที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้ค้างจริง ๆ เลยคะ ลุ้นไปกับเทียนมากก
ขออักษรอย่าเป็นอะไรร้ายแรง ไม่ไหวววว
กลัววววววววววว //ยอมรับทั้งรักทั้งหลงอังษรเลย 5555555555555555
งึยอยากอ่านตอนหน้ามากๆๆๆๆ
ขอให้ได้อ่านเร็ว ๆ เถิดสาธุ 555555555555
แอบเห็นพี่โอบอกนี่กลางเรื่องแล้ว
สั้นอ่าาา แอบเศร้า เพราะชอบเรื่องนี้มาก ๆ ชอบสุด ๆ
อยากอ่านต่อยาววววววววว ๆ
-
มาม่าเกาหลีแหงๆเลย 55
-
มาม่าเกาหลีมาแล้ว :sad4:
หวั่นใจ แต่ก็อยากรู้ อักษรเป็นอะไรกันแน่
ทำไมองศาต้องไม่พอใจขนาดนั้น
เอิ่ม. เรื่องนี้เราชอบเทียนกับอักษรนะ. ดูมีไรน่าติดตามม :L2:
แต่ที่งง ๆ :confuse: แบบว่าเห็น 2เม้นท์ละ. มาม่าเกาหลีเปงไงหรือคะ. ใครเคยกินเอามาให้ดูบ้าง :m26:
อินี่สงสัยจะโดนถีบ :z6:
-
เหยดดดดดด
ขอบอกว่าเซอร์ไพรส์รุนแรง!
ทั้งเรื่ององศาเป็นน้องชายอักษร
ทั้งเรื่องที่ 'ทำไม' องศาต้องเกลียดเทียนไข
และเรื่องที่อักษรต้อไปงโรงพยาบาลทุกวันเสาร์...
ไคลแม็กซ์แล้วสินะ...จะเครียดแล้วสินะ!
-
อักษรคงจะเป็นโรคร้ายแรงอะไรสักอย่าง :เฮ้อ:
-
กลัวมากกกกกกกก
อย่าให้อักษรป่วยหนักเลยนะวัวโอ U_U
-
อักษรเป็นอะไร ทำไมถึงมาโรงพยาบาลล่ะนี่???
องศา กวนได้ใจมากค่ะ
-
ครึ่งตอน :z3:
อยากอ่านต่อ หายไปนานเลย :เฮ้อ:
-
องศา เป็นน้องของ อักษร เหรอเนี่ย! องศา เป็นน้องของ อักษร เหรอเนี่ย! องศา เป็นน้องของ อักษร เหรอเนี่ย! องศา เป็นน้องของ อักษร เหรอเนี่ย! องศา เป็นน้องของ อักษร เหรอเนี่ย! องศา เป็นน้องของ อักษร เหรอเนี่ย! องศา เป็นน้องของ อักษร เหรอเนี่ย!
=[]=!!!! ความเชื่อมโยงของตัวละคร อื้มมมมม
มาที่เนื้อเรื่องเถอะ! ขออย่างเดียวนะคะ อย่าให้อักษรเป็นโรคร้ายสไตล์นางเอกเกาหลีเลย T^T กลัวจะจบเศร้า แง๊ๆๆ
มาโรงพยาบาลทำไม หนูอักษร ?????
-
ไม่เคยคอมเมนต์เรื่องไหนจริงจังแบบนี้มาก่อนเลยค่ะ แต่พอได้อ่านเรื่องนี้ (จริงๆตามอ่านมาตั้งแต่ รักร้าย") ขอชมจากใจจริงเลยว่าน้องแต่งนิยาย วางโครงเรื่อง พลอตเรื่อง สร้างตัวละคร เก็บรายละเอียดตัวละครได้สุดยอดมากค่ะ โดยเฉพาะเรื่องนี้ภาษาที่น้องใช้เล่าเรื่องมันยากมากๆ เทียนเป็นตัวละครที่มีความคิดโดดเด่นเป็นตัวของตัวเองแล้วน้องก็เขียนออกมาได้ดีจริงๆ มันเหมือนบังคับคนอ่านไปกลายๆด้วยว่าอย่าสักแต่อ่านสักแต่สนุกนะ ต้องเข้าใจวิธีคิด วิธีพูดของเทียนด้วย ไม่รู้ว่าคนอ่านคนอื่นเป็นเหมือนเรามั้ย แต่เวลาเราอ่านเรื่องนี้ ทุกครั้งที่อ่านความตอนที่เทียนเล่าเรื่อง บีทของเรื่องมันต่างออกไป มันลุ้น มันจุก มันดีใจ มันอมยิ้มเล็กๆ สีหน้าตอนอ่านมันเหมือนเป็นเทียนเองจริงๆ พี่เป็นคนหนึ่งที่เรียนเขียนบทมาก่อนและเข้าใจว่ามันยากขนาดไหน แต่น้องทำได้ดีมากๆค่ะ o13 o13 o13 เข้าใจเลยว่ากว่าจะได้มาแต่ละตอนแทบจะกระอัก งานของน้องน่าสนใจและน่าติดตามมากๆนะคะ สู้ๆค่ะ จะเป็นกำลังใจให้เสมอๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L2:
-
อักษรเป็นโรคอะไรน่ะ :z13:
-
อักษรไม่ได้เป็นไรร้ายแรงใช่มั๊ย
สงสารน้องอักษร สงสารน้องเทียน T^T
-
อักษรป่วยเป็นอะไร จะเกี่ยวกับแม่ของเทียนมั้ยนะ
ถ้าเกี่ยวกับแม่ของเทียนจริงๆ กลัวเทียนโกรธอักษรมากเลยอะ :z3:
-
อักษรป่วยจริงๆๆด้วยอ่ะ
-
แง่ง.. หงุดหงิด..
มันคาใจจังเลยอ่า :เฮ้อ:
-
คิดว่าอักษรต้่องเป็นโรคหัวใจ หรือโรคร้ายแรงแน่ๆๆ ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเศร้าอะ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อย่าจบเศร้าน้า
-
อักษรเป็นอะไรมากไหมเนี่ย
-
องศาเป็นน้องอักษร!!! แว๊กกกกกก ตกใจ!! =[]='''
คิดไปคิดมาก็เหมาะอยู่เหมือนกัน เพราะดูพูดเก่งทั้งคู่ 555555555
เทียนเอาแล้ววววว ไม่ดราม่าเน๊อออออ T^T
เอาแบบลวกเสร็จนิดเดียวพอนะค๊าาาา คู่นี้มันต้องหวานใจสั่นชิมิ T__T
รอตอนต่อไปนะคะ :z3:
-
ใช่แล้วเทียน กลิ่นโรงพยาบาลเป็นกลิ่นที่ไม่ดี .. :กอด1:
-
ป๊าดดดดดดด ไหงกลายมาเป็นพี่น้องกันได้หละเนี้ย :really2:
รอ รอ :bye2:
-
เมื่อปรารถนา "รัก" .. เป็นดั่งใจ
ห้ามมีใครเป็นอะไรด้วย ไม่ยอมนะคะ
บอกตามตรง กลัวค่ะ
:a5: :z3:
-
:a5: :serius2:
-
อ่านจบแล้วมีความรู้สึกเหมือนประโยคสุดท้ายของตอนนี้เลยค่ะ
ทั้งอยากรู้เรื่องว่าอักษรเป็นอะไรกันแน่แต่ก็ไม่อยากให้ตอนนั้นมาถึงเลย :sad4:
ส่วนเรื่ององศานี่แอบเซอร์ไพร์ส ตอนแรกคิดว่าอักษรเป็นลูกคนเดียวมาตลอดไม่คิดว่าจะมีน้อง และคิดไม่ถึงว่าน้องจะเป็นองศา ตอนที่องศามาพร้อมนามสกุลอัครมณฑายังคิดว่าองศาเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องอักษรอยู่เลยจนพี่โอมาเฉลย(ปักใจเชื่อจริงจังว่าอักษรเป็นลูกคนเดียว๕๕๕) ทำไมเทียนไม่หัดจำชื่อจำนามสกุลคนเนี่ย เราเลยเข้าใจผิดว่าอักษรเป็นลูกคนเดียวมาตลอดเลย(อะไรผิดพลาดโทษเทียนไว้ก่อน เทียนดำเนินเรื่อง ๕๕๕)
เป็นกำลังใจให้พี่โอปั่นตอนต่อไปมาไวๆนะคะ :กอด1:
กลัวตอนดราม่าแต่ก็อยากอ่าน :o12:
-
ลางสังหรณ์ของเทียนเป็นไปตามนั้นจริงๆด้วย :m15:อักษรป่วยเป็นอะไรกันแน่ วันนี้ต้องรู้ให้ได้นะเทียน
-
...อักษรรรร นายเป็นอะไรT^T
รอตอนต่อไปค่ะ เทียนเริ่มฉลาดขึ้นแล้ว ดีใจ
-
ว้ายย องศาอยู่ตรงไหนทำไมเจ้นึกไม่ออก
เด๋วก่อนนะ คงต้องกลับไปอ่านอีก 555
อักษรเป็นอะไร ใคร่อยากรู้มากๆ!!! ติดตามจ๊ะ
-
อักษรมาอยุ่ที่โรงบาลทำไม
ทำไม องศา ต้องโมโห ขนาดนั้น ที่เทียนไม่รู้ว่าอัการไปไหน
โอ้ววว อยากรู้ตอนต่อไปแล้ว ไม่อยากเดาเลย กลัวดาม่า
-
สงสัยใคร่รู้ อยากรู้ กระหายที่จะรู้มากกกกกกกก :m31: :m31:
มันมีอะไรสงสัยในหัว อ่านไปตื่นเต้นไป หึยๆ นี่ครึ่งตอนแรก อ๊ากกกก อยากอ่านครึ่งตอนหลังแล้วอ่ะ
ปล.จำองศาได้ลางๆอยู่ องศาคือเด็กที่พูดมากๆ นั่นไง :)
-
ผมนึกถึงบรรยากาศโรงพยาบาล หมอพยาบาลเดินสวนกันไปมา
ผู้ป่วยที่นั่งบนรถเข็น และญาติผู้ป่วยที่เดินมาคู่กัน ต่างคนก็มีสีหน้า
ที่แตกต่างกันออกไป ทั้งมีความหวังและบางคนที่เหมือนจะหมดหวัง
แต่ก็ยังฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้คนข้างกายหมดหวังไปด้วย
บรรยากาศแบบนี้มันหดหู่อะครับ ตอนต้นก็ยังมีแอบอมยิ้มบ้างที่เทียน
เริ่มทำตัวน่ารักขึ้น มีอยากเจอหน้ากันด้วยถึงกับตามมาหาถึงบ้าน
องศาคงรู้เรื่องที่เทียนทำไว้กับพี่ชายตัวเองเมื่อก่อน เลยทำเหมือนว่า
เกลียดขี้หน้าเทียนซะขนาดนั้น พออ่านตอนนี้แล้วสิ่งที่กังวลเกี่ยวกับ
อักษรก็มากขึ้น ขนาดว่าผมทำใจไว้แล้วนะเนี่ยก็ผมมันคนอ่อนไหวอะ
เทียนเริ่มจะอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว กลายเป็น"ผู้ตาม" มากขึ้นทุกวัน อยาก
ให้อักษรได้รับรู้บ้าง ว่าคนที่ตัวเองหลงรักตอนนี้เปลี่ยนไปยังไง ครึ่งหลัง
ของตอนนี้ผมจะกล้าอ่านมั๊ยหว่า :m17:
-
ตอนที่แล้วมัน ...... นั่งอ่านไปยิ้มไปจนคนในบ้านคิดว่าใกล้บ้าแล้วค่ะ
อยากสิงอักษรตอนโดนเทียนจ้องหน้า :o8:
ใกล้จะได้รู้แล้วสินะว่าอักษรเป็นอะไร ขออย่าดราม่าเลยน้าาาา
-
ประเด็นอยู่ที่ว่า ... ถ้าเห็นโพสของตอนหน้า
แล้วผมจะกล้าอ่านรึปล่าว ???
-
อักษรจะเป็นอะไรร้ายแรงมั้ยไม่อยากให้เศร้ามาก
รออ่านครึ่งหลังค่ะ :กอด1:
-
องศาเป็นอะไร ทำไมต้องโกรธขนาดนั้น
แอบรักพี่ชายตัวเองหราาา -/////-
อยากรู้แล้วอ่ะว่าอักษรเป็นอะไร
อยากมาตั้งแต่อ่านตอนแรกแล้ว 555555555
มาต่อเหอะนาย กราบละ มันค้างมากนะคะ ฮึกกก
ปล.ชอบเทียนเวอร์ชั่นนี้ เก๊กหลุดแล้วสินะ
ไปหาถึงบ้าน ตามหาเค้าต้อยๆ
ไปไหนไม่รอดละเมิงงง ฮี่ๆๆ
ด้วยรักและค้างมาก
XD
-
ตื้นเต้นมากข่าาาาาาาา ;__________;
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อักษรจิไม่เป็นไรใช่ม้อยย
ปล.เขินเทียนมากถึงมากที่สุด ไม่มีอะไรแต่เขินนนนนนนน :o8:
-
อย่างกับคินดะอิจิ หรือโคนันดี ฮ่าๆๆๆๆ
ก้านธุป คงจะงง พี่เทียนจะเอาไงแน่เนี่ย
รอสูงเท่ากันก่อนเถอะเพ่
-
อักษรป่วยเป็นไรอ่ะ
ร้ายแรงรึป่าว
ไม่อยากให้มาม่าเลย
-
องศาที่น่ารักสดใสพูดเก่ง(จำได้เวลาที่ชวนกานดาคุย) แสดงออกว่าไม่ชอบพี่เทียน อ๊ากกกกก อย่าทำร้ายว่าที่พี่เขยนักเลย
-
มาม่า มาแต่ไกล :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เราเข้าใจว่านิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายระทึกขวัญใช่ไหม
แต่ว่ามีหลายตอนมากเลยที่อ่านแล้วใจเต้นมากๆอ่ะ
รวมถึงตอนนี้ด้วย เหมือนพระเอกกำลังตามไขปริศนาอยู่
คล้ายๆดูหนังระทึกขวัญอะไรสักเรื่อง(เคยพูดอย่างนี้มาแล้วครั้งนึง)
หวังว่าการมาโรงพยาบาลจะไม่ได้เกี่ยวกับตัวอักษรเองนะ
หมายถึงอักษรไม่ได้ป่วยอยู่อะไรประมาณนี้ล่ะ ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น
คงต้องติดตามต่อไป ตื่นเต้นมากๆขอบอก :serius2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
11th Day : Stalker [2/2]
“คุณษรให้กระผมดูรูปคุณเทียนบ่อยๆครับ ตัวจริงหล่อกว่าในรูปเยอะเลย!”
“อ้อ งั้นหรือครับ..”
“ขอโทษนะครับที่ไม่สุภาพ...กระผมอยากรู้ว่าคุณเทียนสูง...”
“...187ครับ"
“โอ้วว มิน่าถึงสูงกว่าคนทั่วไปเขา จริงสินะ..คุณเทียนเป็นคนฝรั่งเศสใช่มั้ยครับ?”
“ครับ ใช่"
..เดี๋ยวก่อนนะ..
..ผมว่ามันไม่ใช่แล้วล่ะ.....
ไอ้เรื่องที่จะเค้นความจริงจากคนตรงหน้าน่ะตัดไปได้เลย ผมไม่ได้เป็นคนพูดชักชวนใครเก่ง...และไม่อยากจะคิดเกินเลยไปถึงเรื่องที่ว่าคนจากบ้านอัครมณฑาทุกคนมีทักษะในการกลบเกลื่อนได้อย่างแนบเนียนไปจนถึงคนขับรถ..
ผมยังคงเออ ออห่อหมกต่อไปตราบเท่าที่ยังไม่มีจังหวะพูด ชายวัยกลางท่านนี้แนะนำตัวว่าเป็นคนขับรถของอักษรจริง แกทำงานให้ตระกูลนี้มาไม่ต่ำกว่าสิบปี สถานะโสดไม่เคยแต่งงานไม่มีบุตร บ้านเกิดอยู่อุดรธานี ชื่อว่าสมโชค ซึ่งในที่นี่แกบอกให้ผมเรียกว่าลุงโชคได้เลยไม่ถือสา..
...แล้วผมจะไปรู้เรื่องส่วนตัวลุงแกทำซากอะไรวะ?
“นี่ไง"
ลุงโชคหยิบโทรศัพท์จอสี่สีของแกให้ผมดู สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือรูปของก้านธูป..ที่พอเลื่อนไปเรื่อยๆก็เห็นหลายช็อต..หลายชุดไปรเวท มันทำให้ผมขมวดคิ้ว
"น้องก้านธูปแกมาที่โรงพยาบาลนี้บ่อยๆครับ คุณษรบอกว่าเป็นน้องชายของคุณ..ผมเลยคิดว่าถ่ายเก็บไว้คงไม่เสียหาย"
ถึงจะสับสนแต่ผมก็ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป..เจอช่องแล้ว...
“คุณเองก็มาที่โรงพยาบาลนี้บ่อยหรือครับ?”
“ครับ ทุกวันเสาร์...พาคุณษรท่านมาตรวจ.........อ๊ะ"
..เบ็ดหลุดซะงั้น..
ลุงโชคถนัดแถ แต่เป็นประเภทเก็บอาการไม่เก่งครับ..เพราะงั้นพอแกเผลอหลุดคำตอบแบบนั้นก็เลยยกมือปิดปาก ผมถือวิสาสะมองหน้าแกตรงๆแบบไม่เกรงใจ หวังจะใช้สายตาที่หลายคนบอกว่าดุนักดุหนาคว้านความลับออกมาให้หมดไส้หมดพุง
“ลุงโชคครับ"
“เอ่อ....คือว่า...”
ยิ่งเห็นแกอ้ำอึ้ง ผมยิ่งหมดความอดทน..แถมมือทั้งสองข้างยังเผลอกำแน่นขึ้นมาอย่างลืมตัว
“...ผมขอล่ะครับ อักษรเป็นอะไรกันแน่"
ผมไม่รู้ว่าผมจะก้มหน้าไปทำไม..ทำไมถึงกลายเป็นผมที่หลบตาซะเอง แถมเสียงที่เปล่งออกไปเมื่อครู่ทำไมต้องเบาและสั่นขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้..รู้แค่ว่าตอนนี้ผมคุมตัวเองไม่ค่อยได้เท่าไหร่ หลายอย่างในสมองมันตีกันไปหมด
...มันจะดีแล้วหรือที่ผมจะรู้...
...ผมอยากรู้คำตอบ...หรือกลัวคำตอบกันแน่..?
มันเป็นความเงียบที่ทำให้ผมพูดไม่ออก แต่ในที่สุดอีกฝ่ายก็พูดขึ้น
“ลุงพูดเองไม่ได้หรอกครับ...คุณษรสั่งไว้...”
นั่นทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมา ชายตรงหน้ายิ้มให้ผมด้วยความ..อิ่มใจ..
“..คุณษรโชคดีที่รักคุณเทียน"
...นั่นมัน...
…..ต้องกลับกัน...มิใช่หรือ...?
ลุงโชคบอกให้ผมตามแกไป ผมไม่รู้ว่าแกจะพาไปที่ไหน..ขนาดตึกนี้คือตึกอะไรผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ เราเดินผ่านคนมากมาย..เคาน์เตอร์พยาบาล..ที่นั่งรอหน้าห้องจ่ายยา..ขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ..คนเริ่มบางตาลง นั่นหมายถึงคนที่มองผมก็น้อยลงตามไปด้วย รูปลักษณ์ภายนอกผมคือชาวต่างชาติอย่างเต็มรูปแบบ..ซึ่งโดดเด่นขึ้นมาดื้อๆเมื่ออยู่ท่ามกลางคนไทยล้วน
จากสถานที่ที่ดูเก่าๆผู้คนพลุกพล่าน มาถึงชั้นที่เป็นทางเดินสีขาวและห้องหับที่ดูราวกับผ่านการต่อเติมมาจากชั้นล่าง คนตรงหน้าผมทักทายกับนางพยาบาลที่เคาน์เตอร์ และส่งสัญญาณให้ผมไปนั่งรอที่โซฟา
ผมทำตามโดยไม่มีข้อกังขาแต่อย่างใด...โซฟาสีครีมอ่อนที่ยังมีกลิ่นใหม่ๆอยู่ช่างน่านั่งสุดๆในเวลาแบบนี้ มีหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะกาแฟ และผมคิดว่าคงไม่มีอะไรทำไปสักพักใหญ่จึงหยิบมันขึ้นมาอ่านฆ่าเวลา
..มันเป็นชั่ววินาทีที่ผมไม่อยากเงยหน้าจากตัก หรือจากหนังสือพิมพ์ที่ผมกางอยู่เลย..
ความคิดโง่ๆแทรกเข้ามาในหัว...ความคิดที่ว่าผมควรจะปิดหนังสือพิมพ์ฉับแล้วลุกออกไปจากที่ตรงนี้เสีย
ความคิดโง่ๆที่ทำให้ผมรู้ตัวว่า...ผมกลัวที่จะรู้คำตอบมากแค่ไหน..
เพียงแต่ผมไม่ได้ทำตามความคิดพรรค์นั้น ตัวหนังสือตรงหน้าที่อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจ..ผมต้องทำสมาธิก่อน ต้องตั้งสติ...ทำทุกอย่างที่จะเรียกให้น้ำเสียงที่จะเอ่ยหรือแววตาเมื่อต้องเงยหน้ากลับไปเป็นเหมือนเดิม
...เป็นทีปพิพัฒน์ คลาไรน์...ที่ไม่เคยรู้สึกอะไรกับอักษร อัครมณฑา
“เทียนครับ"
เฮือก!
ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นสิ่งแรกที่เกิดขึ้นคือหัวใจที่เต้นโครมคราม ผมใช้เวลานานพอสมควรที่จะเงยหน้าขึ้นมา..เพื่อมองเขา
อักษรยิ้มอ่อนให้ผม เขาดู..ตัวเล็ก..บอบบาง..และดูราวกับจะทรุดตัวลงได้เมื่ออยู่ในชุดสีเขียวอ่อนของคนป่วย...จะว่าไปชุดแบบนี้ก็ทำให้ใครต่อใครดูโทรมกันได้ทั้งนั้น เขาไม่ได้มีขอบตาคล้ำหรือแก้มตอบ ไม่ได้หมดสภาพเหมือนนางเอกยามล้างเครื่องสำอาง..เขาคืออักษรคนเดิมเพียงแค่เปลี่ยนชุดเท่านั้น
..นั่นเป็นสิ่งที่ผมต้องท่องจำให้ขึ้นใจ
เขาขยับตัวนิดหน่อย ก่อนจะพูด
“ขอนั่งนะครับ"
“อ..อืม" ผมตอบรับ พับหนังสือพิมพ์และโยนไว้บนโต๊ะด้วยความเร็วชนิดที่ว่าเห็นแล้วก็รู้เลยว่าลน แต่วินาทีนั้นผมเชื่อว่าไม่ว่าใครก็คงควบคุมตัวเองไม่ได้
อักษรไม่ได้ทักเรื่องนั้น และผมนึกขอบคุณเขาอยู่ในใจ
เขาไม่ได้สบตาผม มันทำให้ความเงียบเข้าครอบงำอย่างช้าๆ..โซฟาสีครีมตัวใหม่นี่ก็แทบจะกลายสภาพเป็นเก้าอี้หนามแหลมไว้ในทรมานตน ผมกระสับกระส่ายขึ้นมาดื้อๆ...นั่นหมายถึงผมรู้ดีว่าเขาจะไม่พูดอะไรต่อ
“คุณ...เป็นไงบ้าง?”
ผมถามเขาออกไป ไม่รู้ว่าพูดแบบนั้นมันจะดีรึเปล่า...แต่ถ้าทิ้งไว้แบบนั้นนอกจากผม..เขาเองก็คงอึดอัดใจด้วย..
อีกฝ่ายยิ้ม "ก็อย่างที่เห็นแหละครับ"
..คำตอบที่ทำเอาผมพูดต่อไม่ออกเลยทีเดียว..
เข็มนาฬิกาที่ข้างฝามันดังเกินไปรึเปล่านะ หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะสถานที่แห่งนี้มันเงียบเกินไปรึเปล่านะ..การที่อักษรไม่พูดและไม่สบตามันตีความได้หลายความหมาย แต่โดยรวมๆแล้วผมรู้ดีอยู่แก่ใจว่าการมาของผมในเวลานี้มันทำให้เขาหนักใจ ลำบากใจ..แต่เพราะเป็นอักษรถึงได้ไม่ด่า ไม่ไล่ผมออกมา..
ความคิดโง่ๆเกิดขึ้นมาอีกครั้งทำให้ผมต้องกลืนน้ำลาย
..ในเวลาแบบนี้..ผมควรต้องคิดถึงเรื่องที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดมิใช่หรือ?
..ไม่ใช่ทำให้เขาอึดอัดแบบนี้..
ผมกำลังซ้อมยิ้มอยู่ในใจระหว่างรวบรวมความกล้า ไม่ได้..ยิ้มแบบนี้เจ้าชู้เกินไป..ยิ้มแบบนี้เสแสร้งเกินไป..ยิ้มแบบนี้ดูไม่จริงใจ..ยิ้มแบบนี้เหมือนเอือมระอา..ยิ้มแบบนี้เหมือน.....แย่ละ ผมควรจะสวม 'รอยยิ้ม' อันไหนดีกันนะ...
โง่ในเวลาที่ไม่สมควรจะโง่ ไอ้เทียนเอ้ย!
“คุณ...เสร็จจากที่นี่กี่โมงหรือ?”
ผมถามออกไปในที่สุด ใช้เวลาไตร่ตรองคำพูดนั้นมาเป็นนาที
“ครับ?” เขาเงยหน้าขึ้นจนได้ ความตกใจทำให้ผมลืมยิ้มไปสนิท..แต่จะให้ยิ้มมันก็เห็นจะไม่ทันแล้วล่ะ
“..ผมถามว่าเลิกกี่โมง?"
“อา...ประมาณห้าโมงครับ"
“โอเค" ผมมองนาฬิกา "อีกชั่วโมงเดียว"
“.....ทำไมเหรอครับ?”
เขาทำหน้าสงสัยแล้วกระพริบตาปริบๆเหมือนลืมไปหมดแล้วว่าโกรธผมอยู่ ภาพนั้นทำเอาผมอยากจะคว้าเขามากอด แต่ก็ทำเพียงเอื้อมมือไป...แตะแก้มเขาแผ่วเบาแล้วรีบชักออกมา..
“คุณทานอะไรได้บ้าง...ไม่สิ คุณทานอะไรไม่ได้บ้าง?”
“อะไรครับ?”
“ชีส? แล้วอะไรอีก?...ของคอลเลสเตอรอลสูงๆ?”
อีกฝ่ายดูเหมือนจะยังงงอยู่ แต่ก็พยักหน้ารับ
“เนื้อสัตว์ล่ะ?”
“ทานได้บ้างครับ"
“อาฮะ"
“เทียนครับ"
“ครับ?”
“มี..อะไรรึเปล่า?”
ตอนนั้นผมยิ้ม โดยลืมคิดไปแล้วว่าตัวเองยิ้มแบบไหนออกไปอยู่
“..มื้อเย็นครับ ผมเลี้ยงเอง"
----------
..เรื่องที่อักษรไม่อยากให้รู้..ถึงผมรู้ไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นมา..
พวกคุณคิดแบบนี้กันรึเปล่าครับ..?
เสียงคณะดนตรีเร่ที่ดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลทำให้บรรยากาศยามเย็นริมแม่น้ำเจ้าพระยาแห่งนี้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา มันเป็นช่วงเวลาที่แสงสีส้มอ่อนสาดกระจายบนท้องฟ้าอันเป็นสัญญาณทักทายยามราตรี ไฟริมทางเปิดขึ้นมาโดยอัตโนมัติส่องแสงสีส้มอ่อนสว่างไสวเป็นจุดๆไปตามโต๊ะอาหารนั่งพื้น สะพานแขวนดูเหมือนจะเป็นทิวทัศน์หลักที่ทำให้ผู้คนจำนวนไม่น้อยเข้ามาใช้บริการร้านอาหารพื้นบ้านเช่นนี้..
มันเป็นร้านโรแมนติกในวงเงินที่ผมสามารถจ่ายได้ นั่นเป็นปัจจัยหลัก
และการที่คนตรงหน้ามองไปรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจแบบนี้ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า..วันหลัง 'เรา' คงได้มีโอกาสมากันอีก
ผมสั่งอาหารรอไว้ก่อน ขณะที่เขาเดินไปถึงขอบกั้นติดแม่น้ำ..แน่นอนว่าสิ่งเหล่านั้นอยู่ในขอบเขตของสายตาผม แสงไฟจากตึกรามบ้านช่องฝั่งตรงข้ามค่อยๆติดขึ้นมาทีละดวงเมื่อตะวันคล้อยต่ำ จนในที่สุดบริเวณนี้ก็ตกอยู่ในม่านสีดำของรัตติกาล
เขาดูจะยังโกรธผมอยู่ เพียงแต่เขาพยายามเก็บไม่แสดงออกมา..ซึ่งถ้าไม่ใช่อักษรคงทำไม่ได้ขนาดนี้
แต่ก็นะ...บรรยากาศแบบนี้เขาคงโกรธได้อีกไม่นานนักหรอก..
ความงามของทิวทัศน์มันอดไม่ได้ที่จะทำให้ผมถ่ายรูปเก็บภาพบรรยากาศเอาไว้ ก่อนจะเดินไปใกล้ๆเขา
อักษรหันมามอง แล้วยิ้มให้...การกระทำเช่นนั้นเป็นสัญญาณที่ดี..
“....ชอบมั้ย?”
ผมถามเขา..บางทีเสียงอาจจะอ่อนเกินไปหน่อยกระมัง
“หมายถึงชอบร้านนี้..หรือว่าชอบคุณกันแน่ครับ?”
..เอาล่ะ กลับมาแล้ว..
..คนที่ชอบพูดจาหวานๆที่ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็เถียงไม่ออกแบบนั้นกลับมาแล้ว..
“คุณรู้จักร้านนี้ได้ยังไง?”
เขาถามผมด้วยแววตาใสแจ๋วเหมือนเด็กทารก และรอยยิ้มที่ไม่ต่างกันมากนัก..มันทำให้ผมยิ้มออก
“เคยเดินผ่านน่ะ...ไม่เคยมาหรอก"
“สวยดีนะครับ"
“อื้อ" ผมมองเขา "สวย"
“....คุณหมายถึงร้านหรือตัวผมน่ะ? โน่น ผมให้มองตรงโน้นครับ"
ผมไม่ได้ตอบคำถามนั้น เพียงแค่ใช้งานกล้องถ่ายรูปนี้ให้เป็นประโยชน์มากที่สุด จริงๆแล้วสมรรถนะของกล้องคอมแพคมันก็ไม่เลวร้ายนัก หรืออาจจะเพราะในเวลาดีๆแบบนี้อะไรๆก็ดูดีไปเสียหมดก็ไม่รู้
หลังจากที่เรายืนดูกันไปพักหนึ่งในความเงียบ อักษรดูมีความสุขโดยที่ไม่ต้องพูดอะไร ผมเองก็ไม่คิดว่าพร้อมจะพูดอะไร ลมเย็นๆของฤดูหนาวก็พัดมา...และผมรู้ว่าสิ่งที่พระเอกในนิยายต้องทำคืออะไร...คืออย่างน้อยก็ต้องถอดเสื้อยีนส์ที่ตัวเองสวมอยู่เพื่อคลุมให้เขา...และพอเอาเข้าจริงๆไอ้การกระทำดั่งว่าก็เสือกชวนเขินมากกว่าที่คิด
อักษรยิ้มให้ เขาไม่ได้แซวอะไรเพียงแค่ห่อตัวอยู่ในเสื้อผม..เลยยิ่งทำให้เขาดูเล็กและบางจนหักได้ขนาดนั้น..
ไม่นานบริกรก็มาเรียกเราเพราะอาหารพร้อมเสิร์ฟแล้ว
“จิ้มจุ่มน่ะ" ผมบอกระหว่างที่เรากำลังเดินไปที่โต๊ะ "เคยทานมั้ย?”
อีกฝ่ายหัวเราะ "ไม่เคยครับ แต่ผมว่ามันคงคล้ายๆชาบู"
“อืม...ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง"
“คุณเคยทานเหรอ?”
“ไม่กี่ครั้งครับ แต่..ก็ไม่ได้เชี่ยวชาญอะไรหรอกนะ"
ผมคุกเข่ารอให้เขานั่งเรียบร้อยก่อนถึงจะนั่งตาม รอบตัวไม่ได้มีคนหนุ่มสาวมากมายนัก..ส่วนใหญ่เป็นพนักงานบริษัทที่มากันเป็นคู่ๆ ดังนั้นความสงบที่มีเสียงดนตรีสดขับกล่อมแบบนี้ถึงได้ทวีความโรแมนติกขึ้นไปอีก
พอเขาจับตะเกียบ ผมก็ส่งสายตาบอกว่าให้นั่งอยู่เฉยๆ..มันถึงคราวที่ผมต้องบริการบ้างแล้วล่ะ
และเขาก็ทำตัวดีนะ นั่งเรียบร้อยเชียว
“แล้วน้องก้านธูปละครับ?”
“กลับไปแล้วล่ะ ผมไปส่งตอนที่รอคุณน่ะ"
“หวา งี้น้องก้านธูปไม่เสียใจแย่เหรอครับ? ที่ไม่ได้มากินด้วย..."
“ไม่รู้สิ" ผมหลบตา "แค่รู้สึกว่านานๆอยู่กันสองคนก็ไม่เลว"
“...ออกจะบ่อยไป"
..นั่นสิ..ออกจะบ่อยไป..
ผมควรจะเปลี่ยนเรื่อง “คุณชอบกินเนื้ออะไรมากที่สุด? หมู? ไก่? วัว?”
“ฮะๆ เมื่อก่อนผมเป็นคอโคขุนเลยครับ แต่เดี๋ยวนี้กินปลาเยอะเป็นพิเศษ..ย่อยง่ายดี"
ผมไม่ควรถามต่อ "งั้นกินแต่ปลาไปล่ะกัน"
“ไม่นะ!”
“ล้อเล่นครับ เอ้า นี่หมูนะ"
เขายิ้ม "ขอบคุณครับ"
..จากนั้นเสียงกีต้าโปร่งก็กลายเป็นเสียงไวโอลิน..
ผมและเขาหันไปมองพร้อมกัน เด็กหญิงอายุไม่น่าเกินสิบขวบคนนึงยืนเปิดหมวกอยู่ตรงนั้น..เป็นลีลาและเทคนิคการบรรเลงเพลงที่ทำให้ผมคิดว่าเธอคงเข้าเกษรวิทยาได้ไม่ยาก ท่วงทำนองที่สอดคล้องกับเม้าท์ออร์แกนของชายวัยกลางที่นั่งอยู่ข้างๆ...มันชวนให้ดื่มด่ำน่าลุ่มหลงขึ้นมาง่ายๆ...
คู่ชายหญิงที่นั่งโต๊ะถัดไปหยิบแก้วไวน์ที่พกมาเองเพื่อริน โต๊ะถัดไปมีหมอนอิงส่วนตัว...นี่เป็นสถานที่ที่ให้ความเพลิดเพลินและเป็นส่วนตัวมากกว่าที่ผมคิด...อักษรหลับตา..โยกศีรษะไปตามเสียงเพลงราวกับว่าเคลิบเคลิ้ม..และผมเองก็มองภาพตรงหน้าไม่วางตาเช่นกัน
“...ขอโทษนะที่ไม่มีช่อดอกไม้.."
ผมพูด เขาหันมามองผม
“มีแต่วิวทิวทัศน์ยามค่ำคืนกับเสียงไวโอลินเพราะๆ...ไว้แก้ตัวคราวหลังนะ"
ดวงตาที่มองตรงมาที่ผมเหมือนจะมีน้ำคลออยู่จางๆ..ก่อนที่เขาจะยกมือทั้งสองข้างเพื่อปิดหน้าตัวเองเอาไว้
“....แค่นี้ก็ประทับใจเกินพอแล้วล่ะครับ"
ผมขมวดคิ้ว "ร้องไห้หรือ?”
“เปล่าครับ ซึ้งจัด"
..จะหมดซึ้งก็เพราะพูดออกมาเนี่ยแหละ..
อย่างไรก็ดี..เขาพยายามใช้หลังมือปาดๆที่ตาแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม
“อย่าบอกนะว่าไวโอลินนั่นคุณจ้างมา?”
"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงแล้วทำไม?”
“ล้อเล่นน่า บังเอิญใช่มั้ยล่ะ”
ผมยิ้ม “ถึงจะบังเอิญ แต่ก็ดีไม่ใช่เหรอ?”
ดวงตากลมใสคู่นั้นเบือนหลบผม แล้วพึมพำเสียงเบา
“คุณ..ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันอยู่เลย...”
ผมใช้สายตาตรงไปตรงมาสบตากับเขา ก่อนจะตัดสินใจคีบเนื้อหมูอีกชิ้นใส่จานคนตรงหน้า ถ้าไม่ติดว่าคนบริเวณนั้นไม่ได้น้อยผมคงจะกล้าพูดประโยคถัดไปด้วยเสียงที่ดังกว่านี้
“...งั้นผมจะไม่ให้คุณตื่นเลยล่ะ เชื่อสิ"
เชื่อเถอะว่าเขาได้ยิน...ไม่อย่างนั้นคงไม่พยักหน้ารับหรอก
TBC
===================
http://www.youtube.com/v/eKMnnoSiiXY
เพลงประกอบตอนนี้ค่ะ หลายคนคงเห็นในทวีตเมื่อคืน
อยากให้ฟังกันนะคะ เพราะเลือกนาน 5555555555555555
เหมือนจะสั้น...การแบ่งเป็นครึ่งตอนมันสั้นอย่างงี้นี่เอง
ก-ก็ถ้าไม่แบ่งมันไม่ลุ้นอ่ะ!! ;;[];;!! การทำตอนเป็นวันๆมันช่างโหดแท้...
วันนี้น้องเปิดเทอมแล้วล่ะค่ะ เด็กมัธยมหลายโรงเรียนคงเริ่มเปิดกันแล้วเหมือนกันใช่มั้ย?
มหา'ลัยก็จะเปิดแล้วเหมือนกัน โอ้วก็อด ยังไม่ทันจะพักเบย
แต่สาวออฟฟิศไม่มีปิดเทอมนี่น่าสงสารมากกว่านะคะ /กอดปลอบประโลม/
ตอนนี้ผมยาวรุงรังมากค่ะ..ว่าจะไว้ยาว..ท่าทางต้องไปหั่นออกบ้างซะละ....;_;
ขอบคุณที่ติดตาม
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์
รักคนอ่านจ้า
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จะบ้าาาาาาาาา :serius2:
คือจริงๆแล้วมันหวานใช่ไหม??? วัวเขียนให้มันหวานใช่ป่ะ???
แต่พี่นั่งร้องไห้เว้ย!!!
ความรู้สึกเหมือนเวลาของอักษรใกล้หมดลงไปทุกทีอ่ะ
สาธุ...ขอให้พี่แค่คิดไปเอง
:z3:
-
แอบโรแมนติกเล็กๆ นะตอนนี้
ยังไม่อยากให้น้องโอ เปิดเทอมเลย ยังอ่านไม่จุใจเลยอะ
-
ยังคงสงสัยอยู่ดีว่าอักษรเป็นโรคอะไร
ให้เดาว่าเป็นเรื่องหัวใจแน่ๆ
เทียนยังคงหลอกตัวเองอย่างต่อเนื่องเลยนะ
การกระทำนี่ไม่ได้บ่งบอกเลยจริงๆว่าชอบ
พาเขามาดินเนอร์งี้ ไรงี้
-
:o :o :o. นะ. นะ. นี่มัน หนังเกาหลีชัดๆ. สงสารนุ้งอักษร
:o12: :o12: :o12: ติดตามเทียน จริงๆหวานก็เป็นนี่เรา...สำหรับคนพิเศษเท่านั้นสินะ
-
โดนหลอก จนแล้วจนรอดก็ไม่รู้ว่าอักษรเปื่อยเป็นอะไร
เข้าใจอารมณ์เทียนเลย
หากเหวี่ยงอักษรที่กำลังดื่มด่ำบรรยากาศแซ่บจิ้มจุ่มเคล้าไวโอลิน
ทุ่มลงแม่น้ำ แล้วยึดแขนไว้ ขู่ให้บอกมาว่าป่วยเป็นอะไร
นาทีนี้เทียนจะยอมทำมั้ย
-
จิ้มจึก
++++++++++++++++++++++++++++
อ่าา~ ค้างเบาๆ แต่ให้อภัยนะ เพราะมันหวานน เอร๊ยยยย~ ><
เทียนสู้ๆ อักษรสู้ตายจ้าาาา
เป็นห่วงมาม่าเบาๆนะคะ = =" #หวาดกลัวพี่โอ 55555555
รอตอนต่อไปค่าาาาา
#รอXYด้วยน้าาาาา จุ๊ป! >3<
-
โอ๊ยยยยยย ซึ้ง ไม่คิดว่าคนอย่างเทีนยจะโรแมนติกได้ขนาดนี้ ทั้งที่ยังไม่ได้ทำไรมากแท้ๆ แต่รู้สึกว่าโรแมนติกงะเพราะว่าเป็นเทียนด้วยมั้ง :o12: :o12:ยิ่งฟังคลิปไวโอลินแล้วยิ่งแบ่บๆๆๆๆ :o8: 55555555555 ก็ยังลุ้นต่อไปว่าอักษรเป็นอะรุยยย :z3:
-
โอ๊ยยยยย เราไปกินจิ้มจุ่มที่พระรามแปดบ่อยมากเลยนายรู้ไหมมมม
ทำไมถึงไม่เคยเจอสองคนนี้ ฮือๆๆๆ #ผิด
อักษรเป็นไรวะะะ อยากรู้จนทนไม่ไหว(มาหลายตอนแล้วนะ)
ตอนนี้เขิลมากและสั้นมาก สั้นจริงๆนะ สั้นมากเกินไป
คราวหน้านายอย่าตัดเลย กราบละ นะนะนะนะนะ
พอตัดมันลุ้นก็จริงแต่พออ่านตอนนี้มันไม่เต็มอิ่มอ่ะ #ยัดจิ้มจุ่มเข้าปากรัวๆ
แงงงงงงง อยากอ่านต่อแล่วข่าาาา
ด้วยรักและสั้นมากนะคะ
XD
-
ก็ยังไม่รู้ว่าน้องอักษรเป็นโรคอะไร แต่เทียนเค้าบอกแล้วนี่เนอะ รู้ไปก็ทำไรไม่ได้ งั้น ช่างมันละกัน
ตอนนี้มาหวานๆหม่นๆ ออกแนวซีรี่ย์เกาหลีเหมือนความเห็นข้างบนว่าจริงๆด้วย 5555
รอตอนต่อไปครับ ^^
-
หนูอักษรเป็นอะไรนะ
แต่ตอนนี้หวานชะมัด หวานจริงๆ หวานเกิ๊นนนนน :-[
-
เขินแทนอักษรอ่ะ >///<
-
ตบเข่าฉาด ตูว่าแล้ว
ถ้าเฉลยง่ายๆ ว่าอักษรเป็นอะไร ก็ไม่ใช่นิยายสไตล์คุณโอฯ แล้ว ของจริงต้องลุ้นกัน ตัวกลม
เราจะทำพิธีให้โคนันเข้าสิง เพื่อหาปริศนาว่า อักษรน้องรัก เป็นอะไร ต้องเข้าโรงบาลทุกเสาร์
จากคียเวิร์ดที่ได้ ไม่กินชีส ทานปลาได้ เนื้อหมูนิดหน่อย อืมมีอะไรอีกนะ ข้อมูลไม่พอแฮะ
-
แอบหวานเบาๆ เขินแทนอักษรอะ อยู่เคียงข้างอักษรไปตลอดเลยนะเทียน
-
แอบลุ้นว่าคงไม่มีมาม่านะ หุๆ
-
รออักษร :)
-
ก็ได้แต่หวังต่อไปว่า อักษร จะยังคงเป็นแสงให้เทียนเล่มนี้ต่อไป ห้ามเป็นอะไรนะ :m15:
-
หวานมากอะ
เทียนทำไมเอาใจขนาดนี้กันหนอ
แต่รู้อีกนะว่าเขาโกรธ
นี่อักษรแสดงท่าทีตรงไหนว่าโกรธเหรอเนี่ย ดูไม่ออกเลย
โรแมนติกดีจัง จิ้มๆจุ่มๆกันไปมา
ตอนนี้อักษรโดนหลอมละลายด้วยแสงเีทียนไปเสียแล้ว
น้ำตาคลอหรือหน้าตอนแบ้วๆ บรรยายได้น่ากอดสุดๆไปเลย
แหม แต่เทียนก็ช่างยั้งใจไว้ได้นะ
คราวหลังไม่เอานะเทียน จะกอดก็กอดไปเลย
แหมมม ขัดใจแม่ยก :o12:
-
โหยยยยยยยย หวานไปป่ะ
มดจะขึ้นหม้อจิ้มจุ่มอยู่แล้วนะนั้น
-
นานๆทีจะเห็นเทียนเปิดเผยขนาดนี้ ฮ่าๆๆ
-
น้องษรเป็นอะไร :z3:
-
มันเป็นความหวาน .... ปนเศร้า
ให้เรา รอ ที่จะได้ยินจากอักษรไปพร้อม ๆ กับเทียนค่ะ
ตราบใดที่เทียนยังไม่ถาม อักษร ยังไม่ตอบ เราก็จะอยู่กับความรู้สึกอย่างนี้
เรารู้สึกว่าตัวตนของเทียนมันค่อย ๆ เปิดเผยออกมา
ในลักษณะที่เทียนควบคุมตัวเองไม่ได้เมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับอักษร
เพราะที่ผ่านมา สิ่งที่ใคร ๆ เห็น บางอย่างคือสิ่งที่เทียนเลือกที่จะทำ เลือกที่จะแสดง
แต่ตอนนี้แม้แต่ความรู้สึกเล็ก ๆ น้อยๆ ที่จะมีให้อักษร ก็เหมือนเทียนจะบังคับตัวเองไม่ได้
บรรยากาศโรแมนติกมาก และก็ไม่เลี่ยนเพราะคำพูดของอักษร มันทำให้รู้สึกน่ารักดี
-
มันหวานนะคะคุณโอ...หวานมากกกกกกกกกกกกกกก
แต่เป็นแบบอึมครึมมากกกกกกกกกกกกกกกกกเช่นกัน
แต่เอาวะ..หวานแบบอึมครึมก็คงดีกว่าเศร้าแบบอึมครึมแหละนะ
ขอบคุณที่มาต่อนะค้า :monkeysad: :sad11:
-
ชอบบบ คู่นี้น่ารักตลอด อ่านแล้วต้องยิ้มตาม :กอด1:
ถึงจะมีบางโมเมนต์เครียดมาคั่นเวลาก็ยังน่ารักได้อีกก
ก็เข้าใจเทียนนะ
อยากรู้เพราะอึดอัดที่ไม่รู้แล้วยังทำอะไรไม่ได้ แต่ก็กลัวว่าเค้าต้องเป็นอะไรท่ีร้ายแรง
จะจบยังไงเนี่ยยย(อินจัด) :z3: :z3:
-
พี่โออออออออออออออออออออออออออออออออคะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
ตอนนี้มันสั้นเกินไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป :serius2:
แถมยังทำให้หนูลุ้นจนปวดตับไต้ไส้พุงไปหมด อยากรู้ว่าอักษรเป็นอะไรแต่ก็ยังกลัวจะรู้เหมือนเทียน พอเทียนไม่รู้เราก็เลยไม่รู้ด้วย เลยแอบโล่งเบาๆ ยืดเวลาให้ทำใจอีกซักระยะ
ตอนนี้เทียนหวานมาก หวานเกินไป หวานเวอร์ๆ ณ จุดนี้ถ้าหนูเป็นอักษรหนูจะละลายไปต่อหน้าต่อตาเทียนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ขนาดแค่เป็นคนอ่านยังเขินขนาดนี้ ถ้าไปอยู่จุดนั้นคงทนไม่ไหวจริงๆ ๕๕๕๕
ที่เทียนทำมันอาจจะไม่ได้เลิศเลอเวอร์ถ้าไปเทียบกับคนอื่น แต่เพราะเป็นเทียนที่ทำเลยรู้สึกแบบว่ามันสุดยอดแล้วอ่ะ อักษรก็คงคิดเหมือนกันอ่ะเนอะ(? ๕๕๕๕)
ตอนนี้มันสั้นจริงๆนะคะพี่โอ หนูกำลังเคลิ้มอยู่ดีๆจบซะงั้น หนูทำใจไม่ทันเลย เป็นกำลังใจให้พี่โอปั่นตอนใหม่มาไวๆนะคะ แต่ยังไม่อยากอ่านดราม่า ขอตอนใหม่ที่ไม่ดราม่านะคะพี่โอ ๕๕๕ :กอด1:
-
กินจิ้มจุ่มเคล้าเสียงไวโอลิน โรแมนติกแท้เหลา
ปล.เพลงเพราะมากค่ะน้องโอ
-
บรรยากาศโรแมนติก แต่รู้สึกเศร้า :serius2:
-
กรี๊ดด เทียนไข โรแมนติกมากเลย :impress2:
ไม่คิดว่าจะมีมุมแบบนี้โผล่มาให้เห็น อ๊างงง เขินแทนน้องษร
ไม่อยากคิดว่าน้องษรเป็นอะไร แม้จะอยากรู้ :z3:
อย่าเป็นโรคร้ายแรงก็พอนะเบบี๋
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :pig4:
ปล.ชอบสรรพนามที่เรียกกันในเรื่องมากเลย คุณ ผม ตลอด ช่างสุภาพดีแท้ o13
-
รู้สึกว่าอักษรเหมาะกับไวโอลิน..
เป็นตอนที่หน่วงหัวใจจริงๆ.. UU มันจะเขินก็เขินนะ! แต่เขินแบบวูบๆแปลกๆ อธิบายไม่ถูกก 555555
ตอนอ่านเราไม่ร้องนะ.. แต่พอเปิดเพลงฟังเท่านั้นแหละ..... T___T เพลงมันเศร้าหรือมันอะไรรรรรรร ?!!
พี่โออย่าให้อักษรเป็นอะไรเลยนะ คนดีๆแบบอักษรควรได้มีความสุขอยู่กับเทียนจนแก่เฒ่า!
รู้สึกปลื้มใจแทนอักษรมาก!
คนที่แอบชอบมีท่าทีว่าจะรักตอบแถมยังเป็นคนอย่างเทียนอีก.... เป็นเรานี่ปี่แตกไปแล้วว แต่อักษรก็แอบน้ำตาไหลนิดนึง..
ษรเป็นคนแรกป่ะที่เทียนมันเลี้ยงข้าว ? >///<
ชอบตอนที่เทียนถอดเสื้อมาคลุมให้อักษรมากกกกกกกกกกกกกก! อ๊ากกกกกกกก! พระเอกฝุดๆ >//<
ดีใจแทนอักษรจริงๆ!! น้องเป็นคนที่สมควรจะมีความสุข <3
'ในเวลาแบบนี้..ผมควรต้องคิดถึงเรื่องที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดมิใช่หรือ?
..ไม่ใช่ทำให้เขาอึดอัดแบบนี้..'
เคยอยากให้เทียนถามอักษรให้ชัดเจนไปเลยว่าตกลงเป็นอะไรกันแน่! เค้นคอมันออกมาาาา!!!
แต่พออ่านความคิดอิเทียนแล้ว... รู้สึกว่าถ้าอักษรไม่อยากให้รู้จริงๆ เราก็ไม่รู้จะดีกว่า.... (ถึงจะอยากรู้ใจจะขาดแล้วก็เถอะ TT)
ถ้าอยากรู้แล้วอักษรจะโกรธ จะนิ่งขนาดนั้น ไม่รู้แล้วก็ได้ T^T ขอโทษนะน้องษร //กอด//
แต่ถึงอักษรจะไม่บอกแต่ก็พอเดาได้ว่าต้องเป็นอะไรร้ายแรงแน่ๆ ไม่งั้นอักษรคงจะบอกไปแล้ว..
“....คุณหมายถึงร้านหรือตัวผมน่ะ? โน่น ผมให้มองตรงโน้นครับ"
น้องหยอดตัวเองรึ ? 555555555 ปกติมันต้องแบบ... "สวย.." "เนอะ! วิวสวยจัง" "ฉันหมายถึงนายต่างหากที่สวย" อะไรประมาณนี้สิ! 55555555555555 แต่วินาทีนั้นอักษรคงจะสวยจริงๆ.. อยากเห็นจังเลยยย >< :o8:
ปล. ตอนต่อไปพรุ่งนี้วันอาทิตย์ใช่มั้ยย ? เทียนจะไปหาอักษรที่บ้านอีกป่าว ? หรืออักษรจะไปค้างบ้านเทียน ?? :impress2: 5555555
-
o13
-
ตกลงยังไม่รู้เลยว่าอักษรป่วยเป็นอะไร :m16:ตอนนี้ทั้งสั้นหวานขม มาต่อเร็วๆนะคะ
-
อักษรจะอยู่ได้นานๆเพราะเทียนไขนี่เเหล่ะ
รักคู่นี้จัง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล.อย่าเศร้ามากนะคะ แค่นี้ก็น้ำตาไหลแทบทุกตอนแล้ว :sad4:
-
รู้สึกเหมือนฝันอุ่นๆหวานๆอยู่เลย :กอด1:
-
ค่อยๆรักกันเบา เบา :L2:
-
เทียนรู้จักเอาอกเอาใจอักษรแล้วนะเนี่ย
เป็นพัฒนาการที่ดีจริงๆๆๆ
ปล.ไม่อยากให้น้องก้านธูปมาเป็น กขค ล่ะสิเทียน ถึงได้เอาไปส่งบ้านน่ะ
-
อ่านแล้วก็ซึ้งไปกับอักษร
ขออย่าให้อักษรหายป่วยด้วยเถอะ :m5:
-
มาเขินยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งตอนฉากสุดท้าย
แต่ไอ้ตอนเริ่มนี่ใจเต้นระทึกมั่กๆ
ลุ้นชิบบบบบบบบบบบว่าอักษรป่วยเป็นไรกันน้าาาา
โอ้ยยยยยยยยยยยยย คือตอนนี้มันก็หวานนะคะพี่โอ
แต่หวานอมขมไงไม่รู้อ่า TTTTTTTT คือถ้ารู้มันยังไม่เจ็บปวดเท่าไหร่
แต่การที่รู้ว่าป่วยแต่ไม่รู้ว่าเป็นไรกันแน่....อันนี้ทรมานยิ่งกว่าค่ะ
ซึ่งรู้สึกว่าไอ้การทรมานคนอ่านนี่พี่โอโคตรถนัดดดดดดดดดดด
อร๊ากกกกกกกกกกกกก อย่าปล่อยให้แควนๆคอยนานนะเคอะ
อัพถี่ๆนะตะเอง
ดร๊วบบบบบบบบบบบบ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ!! :mc4:
-
มันจะเป็นความสุขก่อนที่ความเศร้าจะตามมาหรือเปล่านะ :z3:
-
หวานม้ากกกกกกกกกกกกกก
ไม่ไหวแล้วววววววววววววววววววววววววว
อร้ายยยยยยยยยยยยยยย
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แต่ไม่ลืมหรอกนะว่า "สืบมาให้ได้นะเทียนว่าอักษรเป็นอะไร"
-
:z3:เกิดมา เพื่อคน คนหนึ่ง
ลึกซึ้ง ในรัก นักหนา :L1:
-
ออกหวานทีเดียว
รู้สึกว่าช่วงนี้จะหวานเยอะนะเรื่องนี้
เลยรู้สึกเหมือนกำลังจะขมหรือเปล่า
ขมแบบ อยู่ดีๆ ก็ขม ขมกระทันหัน ขมไม่บอกล่วงหน้า
ขมแบบอักษรล้มไปเลย
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
แค่คิดก็เศร้าแล้ว
ขอหวานเบาๆ ไปเรื่อยๆ อีกนิดนะ
-
เหมือนจะหวาน แต่ทำไมรู้สึกขมซะงั้น
อย่าจบเศร้านะเค้าไม่เอามาม่า รักอักษรอ่ะ. ทำไมน่าทะนุถนอมเยี่ยงนี้
-
ทำไมมันเศร้าๆหวานๆแปลกๆ..?
-
คงไม่จบเศร้าใช่ไหมน้องโอ
อักษรเป็นอะไร เข้าโรงพยาบาลทุกเสาร์
ไปถ่ายเลือด หรือไปล้างไต
อย่าบอกว่าไปฉายแสง ให้คีโม
เพราะน้องต้องสภาพแย่กว่านี้แน่ๆ
หรือ ไปเติมลม กร๊ากกก น้องไม่ใช่ตุ๊กตายาง
-
อร๊ายยย ลุ้นด้วยเขินด้วยอ้ะ
-
โอยยยยยยยย ละมุนมากกกกก แต่เป็นห่วงอักษรจังเลยค่ะ
เป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ย ฮืออออออออ T^T
-
ใช่ค่ะ ..ตอนนี้มันสั้น เพราะฉะนั้น รีบมาต่อนะคะ :กอด1:
ตอนช่วงแรกอ่านแล้วปวดตับ เครียดตามเทียนเลย ใจนึงก็อยากรู้ อีกใจก็ไม่อยาก มันเป็นความรู้สึกที่อึดอัดมาก เข้าใจเลยอ่ะ โอยยยย
แต่ว่าชอบลุงโชคนะ ลุงแกฮาดีอ่ะ 555 คือเล่าหมดจริงๆ พูดตรงๆว่าถ้าลุงแกมีลูกเนี่ย ประวัติลูกแกเทียนคงได้รู้หมดแน่ อารมณ์เหมือนนั่งคุยกับลุงขับรถแท็กซี่ยังไงอย่างนั้น
ตอนที่เทียนชวนกินข้าว เขินแทนอ่ะพี่โอ ตอนนี้อ่านแล้วเขิน คือเขินมาก :-[ เทียนเป็นคนโรแมนติกมากอ่ะ!!
ตลกที่อักษรไม่เคยกินจิ้มจุ่ม (ฮา) เรากับอักษรอยู่คนละระดับกันจริงๆ #เด็กเกษรวิทยามันจะรวยกันไปถึงไหนวะ!!
ตอนที่ษรพูดว่า ที่บอกว่าสวยนี่วิวหรือผม ...มันจะเขินตัวเองบ้างมั้ย? คือนี่รู้ตัวว่าสวยด้วยไรงี้? เหมือนไม่ใช่ษรเลยอ่ะ อารมณ์นี้น่าจะเป็นไวน์หรือกลอนมากกว่า 555
บรรยายร้านจิ้มจุ่มซะน่าไปเลยค่ะ มีจริงแถวริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาจริงๆมั้ยคะ อยากไปดูสักครั้ง #ตามรอยเทียนไขอักษร(?)
ถ้ามีคนดีๆมาทำให้อย่างนี้บ้าง ก็อยากฝันไม่ยอมตื่นเหมือนกันนะคะ ^^
ตอนหน้าขอหวานๆอีกน๊า อย่าให้แพ้คู่รักคู่บ้าอีกเรื่องสิคะ 555555555
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ o13
ติดตามน่ะค่ะแต่ขออย่าดราม่าน่ะค่ะนายเอกต้องไม่ตายน่ะค่ะขอร้อง♥
-
มันหวานนะคะคุณโอ แต่อ่านแล้วมันมีอะไรสะกิดใจให้รู้สึกแอบใจหายแบบแปลก ๆ T T
-
นี่คือช่วงลมสงบก่อนพายุเข้าสินะคะ
ไม่นะ ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิด
-
สั้นเกิ๊น!!!!
ลุ้นเกิ๊น!!!!
เลยไม่รู้ว่าอักษรเป็นโรคอะไรเลยอ่ะ
-
ตามคำบอกเล่าของพี่โอว่านิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องละมุนละไม ชวนน้ำตาลในเลือดพุ่ง
เขินจนตัวแตก ใช่มั้ยคะ :-[ (อันนี้เกินจริงไปล่ะ -*-)
ไม่ดราม่าเน๊อออออออออ T^T อ่านแล้วใจสั่นมากกกก ทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งเลือดสูบฉีด ทั้งวิตกจริต
รอตอนต่อไปนะคะพี่โอออออออ //ส่งสายตาปริบๆ
-
อ่า มันสั้นจริงๆนั้นละ
เรื่องนี้เรื่อยๆดีจัง แต่ตอนนี้เขินๆๆนะ
-
สาวออฟฟิศไม่มีปิดเทอม
:o12:
ยิ่งย้ำยิ่งปวดใจ อยากกลับไปเรียนจุงเบย
-
หวานและโรแมนติก พอให้ยิ้มน้อยๆ แต่แล้วก็ถอนหายใจ...
ปรารถนาให้รักนี้...สมหวัง...ยาวนาน...
เอิ่ม. เรื่องนี้เราชอบเทียนกับอักษรนะ. ดูมีไรน่าติดตามม :L2:
แต่ที่งง ๆ :confuse: แบบว่าเห็น 2เม้นท์ละ. มาม่าเกาหลีเปงไงหรือคะ. ใครเคยกินเอามาให้ดูบ้าง :m26:
อินี่สงสัยจะโดนถีบ :z6:
มันจะเส้นใหญ่กว่ามาม่าบ้านเราค่ะ เหนียวนุ่ม ปริมาณเยอะ รสสไปซี่อ่ะ อร่อยสุด
555 ล้อเล่น
ในความหมายของเรา จะประมาณ ดราม่าประเภทตัวเอกป่วยหนักปางตาย
ซึ่งหนังเกาหลีสมัยแรกๆที่เข้ามาบูมในบ้านเราส่วนใหญ่จะมีแนวนี้เยอะมาก
-
อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่มะเร็ง :monkeysad:
-
เค้าไม่อยากรู้แล้วว่าอักษรเป็นอะไร :z6:
รู้สึกใกล้จะจบ... รึเปล่า ?? ไม่เถอะ :sad4:
“คุณ..ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันอยู่เลย...”
“...งั้นผมจะไม่ให้คุณตื่นเลยล่ะ เชื่อสิ"
เขินนะ เขินแบบหน่วงๆยังไงบอกไม่ถูก เฮ้ออ เค้าห่วงอักษรอ่ะ แต่พี่โอคงลิขิตเอาไว้แล้วนั่นแหละ ฮือ
มาดิท !! หลังจากกดฟังเพลงประกอบ
มันหนังเกาหลีมาก TTTT !!!!!
อักษรเป็นโรคหัวใจรึเปล่าอ่ะ ?? :z3:
-
วิ่งรอบบ้านก่อนแล้วกันเขินนนนน :give2: :oni1:
-
ชอบเรื่องนี้ที่สุดในบรรดา ซีรีย์รักร้ายยยย ดูหน่วงๆๆ มนๆๆ มืดๆๆ ครึ้มๆๆดีค่ะ
ถ้าให้เดาว่าอักษรเป็นไรคิดว่าน่าจะเป็นมะเร็งอะไรซักอย่างป่ะคะ ดูจากที่ว่าน้องเปลี่ยนจากกกินเนื้อวัวมากินปลา
และที่ไปโรง-บาลบ่อยๆน่าจะเพราะต้องไปให้chemoอ๊ะป่าวว เดานะ 555+
เรื่องนี้สนุกมากๆเลยนะคะ ชอบบรยากาศในเรื่องมั่กๆๆ
-
โอ...มันช่างหวาน อย่ามาทำตัวหวานส่งท้ายแบบนี้นะนาย มันชวนใจหายมาก
ฮือออออ รอตอนต่อไปค่ะ
-
รอต่อไปจ้า
:call: :call: :call: :call:
:L2: :L2: :L2:
-
อักษรเป็นอะไรกันแน่นะ
ไอ้เราก็ไม่ค่อยป่วย และไม่มีความรู้เรื่องนี้นัก ยากเกินคาดเดา
รออ่านต่อ และขอบคุณมากจ้า
-
ลุ้นมาก อักษรเป็นอะไร
ตอนนี้เทียนแสดงออกเยอะแล้วนะ ฮิฮิ
-
แหม เทียน หลงอักษรแล้วหล่ะซิ :impress2:
-
หยอดใส่กันใหญ่เลยตอนนี้
ตลิปเล่นไวโอลิน เพราะมากอะ
-
อยากรู้สุดติ่งเลยค่ะว่าน้องษรเป็นอะไร :monkeysad:
-
ถึงจะยังคาใจมากกับอาการป่วยของอักษร
แต่ตอนครึ่งหลังนี่ก็หวานกินใจจริงๆ :impress2:
เป็นกำลังใจให้นะคุณโอ รออ่านเสมอคะ :3123:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
จะบอกว่าสุข ก็บอกได้ไม่เต็มปาก
อักษรเป็นอะไรกันแน่ อย่าให้มันร้ายแรงเกินไปได้ไหม กลัวตัวเองรับไม่ไหว ฮรืออออออออ :z3: :z3: :z3:
-
มาตามอ่านแล๊ว สรุปว่าเทียนรักอักษรแล้วว่างั้น
หวานกันจนอิจฉา แต่ถ้าจิ้นอิมเมจแล้วละก็
ชายสูง 187 นายสูง เอิ่มมม น่าจะถึง 165 แหละ o18
ไม่ยืนก้มหน้าคุยกันเลยหรือ ???
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
ปล. คอมโบด้วย XY อีกหยังงี้ทุกตอนเลยนะ รักตายเลย
-
เทียนโรแมนติกหวานๆ ดีจังครับ ผมอยากเห็นอักษรมีความสุขแบบนี้ทุกตอน
อ่านไปก็พยายามไม่คิดต่อว่าอักษรป่วยเป็นอะไร เพราะที่ลองนึกเล่นๆ จากอาการ
ที่เห็นเนี่ยดูท่าว่าจะหนักอยู่ ผมยังทำใจไม่ได้ :m17:
ชีวิตน้องยังมีหนทางอีกไกล ผมยังอยากเห็นเวลาดีๆ ที่เทียนกันอักษรอยู่ด้วยกัน
เป็นคู่ที่ชีวิตแต่ละคนมีเรื่องราวจริงๆ นะครับ ทั้งชีวิตครอบครัวเทียน ทั้งอักษรที่เกิด
มามีชีวิตที่พร้อมทุกเรื่อง แต่ก็ต้องมาเจอกับอะไรก็ไม่รู้(เพราะคุณโอยังไม่เฉลย)
คงต้องรอติดตามตอนต่อไปว่าจะมีอะไรมาให้ลุ้นอีกหรือเปล่า
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วกลัว กลัวที่สุด คงจะรู้สึกเหมืนที่เทียนรู้สึกหล่ะนะ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เทียนไข นายพูดว่าไงนนะ "...งั้นผมจะไม่ให้คุณตื่นเลยล่ะ เชื่อสิ" กรี๊ดๆๆๆ นั่งกรี๊ดคนเดียวที่ตึกวิศวะ แอบจับหนุ่มๆแถวนี้จิ้นวายเรียบร้อย
-
บรรยากาศช่างแสนโรแมนติก
และก็หวานมาก ๆ
อ่านตอนนี้ซึ้งจริง ๆ เลย
ไม่น่าเชื่อว่าเทียนจะทำแบบนี้ให้อักษรได้
-
ฮรึกกกก ไม่รู้จะพูดยังไง ;______;
พูดไม่ออก บอกไม่ถูกอีกละ มาตามอ่านพาร์ทเดียวแบบไม่แยก
อารมณ์คนละขั้วเลยข่าาาาาาาาาาาาาาา -..-
อักษรป่วยแน่ๆ เทียนรู้แล้วล่ะ แต่ก็ยังไม่กล้าพอที่จะถามออกไปตรงๆ
ส่วนอักษรก็ตีมึนจะไม่บอก... และก็คาดว่าถึงเทียนถามก็คงไม่บอก
มันจะไม่ดราม่าใช่มั้ยอะ? ดราม่าได้ อนุญาติให้ได้นิดหน่อย
อย่าเยอะ ทรมานแทน คู่นี้มันกลมกล่อม ละมุนไปหมด อย่าดราม่าเยอะเลยนะ T T
พาร์ทหลังนี่อ่านรวดเดียวไม่ได้บอกตรงๆ ถึงกับต้องหยุดอ่าน
และเดินวนรอบห้อง ไม่ไหวละจ้าาาาาาาาาาาาาา เทียนขราาาาาาาาาาาา
แพ้ แพ้ แพ้ โรแมนติกแบบนี้แพ้มากๆ อ๊ากกกกกก -///-
มันไม่มีอะไรมากเลยนะ แค่มาทานข้าวเย็นแค่นั้นเอง
แต่ทำไมเราเขินขนาดนี้ แอร๊กกกกกกกกกกกกกก
ไม่ไหวละ ขอลา ลิ้นจุกปาก พูดจาต้องเรียบเรียง ละมุนเหลือเกิน >_<
-
อักษรเธอเป็นโรคอะไร :o12: :o12: :o12:
-
คุณเก่งมากเลยค่ะที่ทำให้ชินรักทุกอักษรที่คุณถ่ายทอดออกมา เป็นเรื่องที่ยกระดับจิตใจอย่างมาก แสงสว่างยังมีเสมอซึ่งสัมผัสได้จากอักษร เป็นคนที่มีเสน่ห์มากจริงๆค่ะ เป็นกำลังใจให้อักษร ไม่รู้ว่าป่วยเป็นอะไรรึเปล่า ขอให้พลังรักช่วยให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ
-
รออ่านต่อนะคร้าบ ^ ^
-
12th Day : Abnormal
..คุณษรโชคดีที่รักคุณเทียน..
ผมคงงี่เง่าเอามากๆถ้ากำลังคิดว่า..ผมจะทำให้ประโยคนั้นเป็นจริงขึ้นมาด้วยวิธีการใดได้บ้าง..
..อยากให้อักษรไม่เสียใจ..ที่ได้รักคนอย่างผม..
การล้างฟิล์มเป็นงานอดิเรกที่ค่อนข้างใช้เวลาพอสมควร และถึงกลิ่นน้ำยาจะไม่ได้หอมรัญจวนใจอะไรขนาดนั้นแต่ผมก็มีความสุขเล็กๆกับการได้เห็นสีที่ค่อยๆติดบนกระดาษขึ้นมาเป็นภาพเต็มรูปแบบ...ผมเปิดหน้าต่างครั้งแรกตอนสิบโมงเช้า ปล่อยให้สายลมอ่อนๆโชยเข้ามาพัดเหงื่อให้จางลงไปบ้าง..
..หลังทำอะไรที่ชอบ..ความสุขที่ได้ตอนเช้าทำให้วันทั้งวันเป็นวันที่ดี..
ความคิดเช่นนั้นทำให้ผมรู้ตัวว่าตัวเอง 'เปลี่ยนไป' แล้ว..ถึงแม้จะเพียงนิดหน่อยก็เถอะ
ผมคิดว่าควรจะออกไปหาอะไรทาน..ใช่..ข้างนอก ต้องออกไปข้างนอกเปลี่ยนบรรยากาศ..จะว่าไปก็เคยได้ยินเรื่องสถานที่กินที่เที่ยวของเด็กวัยรุ่นที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่นี่มากนักเหมือนกัน..เห็นสวยๆจากสถาปัตยกรรมของอิตาลีคล้ายปาลิโอที่เขาใหญ่ อืม..ท่าทางจะไปไม่ยากนักด้วย..เอาที่นี่แหละ
การหยิบมือถือมากดโทรออกครั้งนี้ไม่ยากเหมือนครั้งแรก ผมหยิบผ้าขนหนูพาดบ่าเตรียมอาบน้ำขณะเดินออกมาจากห้องตัวเอง ยายไม่อยู่..คงออกไปทำธุระ ก้านธูปก็ออกไปวิ่งเล่นเหมือนเคยล่ะมั้ง
เสียงรอสายจากเขาไม่นานนัก โชคดีชะมัด
กริ๊ก
((ฮ..ฮัลโหล สวัสดีครับ))
..เอ๊ะ?
..ทำไม..ปลายสายเสียงสั่นผิดปกตินะ?
ผมพยายามตั้งสติ แล้วตอบกลับ
“เอ่อ...อักษรเหรอ? ผมเองนะ"
..บ้าชะมัด! คำตอบรับแบบนั้นมันเห่ยสุดๆ!! ผมพูดออกไปได้ยังไงกันนะ!?
พอคิดได้ดังนั้นผมก็อยากทึ้งหนังหัวตัวเองหลุดติดมือออกมาให้รู้แล้วรู้รอด แต่อีกฝ่ายไม่ได้ขำแบบเย้ยหยัน เสียงหัวเราะคิกคักของเขาทำให้ห้วงอารมณ์ของผมกลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว นั้นเป็นความสามารถพิเศษของเขาเลยล่ะ
((ฮะๆ เพิ่งตื่นเหรอครับคุณเทียน!))
“เปล่า ไม่ใช่" ผมเผลอยิ้มตาม "ตื่นมาสักพักแล้วน่ะ ล้างฟิล์มอยู่...แล้วคุณล่ะ?"
((ผมก็..เอ่อ...ตื่นมาสักพักเหมือนกันครับ))
ผมเลิกคิ้วกับคำตอบนั้น "เหรอ..ตื่นเช้าจังนะ"
((เอ่อ...ผม...))
“ษร?”
เท่านั้นแหละปลายสายถึงกับแหวใส่ ((อะไรน่ะ!! จะฆ่าผมด้วยชื่อเรียกแบบนั้นรึไงกันครับ!!!))
“อ-อ้าว” ผมเกาแก้มอย่างเก้อเขิน..เผลอสุดๆครับ เผลอสุดๆไปเลย.. “เปล่า..ผมแค่เห็นว่าคุณแปลกๆ”
((อา...ไม่ครับ ไม่มีอะไรแปลก))
การคุยกับเขาไปเรื่อยๆแบบนี้มันชวนให้หลงประเด็นชะมัด เอาล่ะ..ผมต้องกลับเข้าเรื่อง ต้องเก๊กเสียงให้เป็นแบบเดิมและพูดต่อไปด้วยจังหวะที่เรียบง่ายที่สุด
“วันนี้คุณ..ว่างมั้ย?”
ผมไม่เข้าใจการกระตุกของเสียงตัวเองเลยจริงๆให้ดิ้นตาย
((ครับ ว่างครับ))
..ต่อไปเป็นคำพูดสำคัญแล้วครับ..
และเชื่อไหมว่าวินาทีนั้นความคิดทั้งหลายทั้งมวลตีกันเหมือนพายุเฮอริเคนในสมองผม ทั้งไอ้เรื่องที่ว่าจะพูดออกไปอย่างไรให้ไม่กระดากอายมากที่สุด จะเจาะประเด็นอะไรสำคัญ..หรือพูดไปเลยว่า 'ไปเที่ยวกันมั้ย?' เลย...มันดูจงใจเกินไปนิดนึงสินะ มันจะต้อง..มีเทคนิคและลีลาที่แพรวพราวมากกว่าครั้งก่อนๆ
((เทียน?))
ผมว่ามันไม่มีเวลาให้คิดมากขนาดนั้น เพราะเขาคงเริ่มจับได้แล้วล่ะ
“...คุณรู้จักThe Circleมั้ย?”
ประโยคนี้ดีมาก ไม่ตรงและไม่อ้อมค้อมมากเกินไป พอจะตีความต่อไปได้อย่างไม่ต้องสงสัย
((ครับ รู้จัก))
..ลืมไป..ว่าอักษรสามารถกวนประสาทผมได้อย่างเหลือเชื่อ..
ผมถอนหายใจหลังจากคิดได้..กับอักษร ต้องเล่นลูกตรง..ไม่งั้นเราเนี่ยแหละจะโดนเล่นซะเอง..
“คุณอยู่ไหน? อยู่บ้านใช่มั้ย? อาบน้ำแต่งตัวซะนะเดี๋ยวผมไปรับ"
((เอ๊ะ!?))
“อีกชั่วโมงนึงผมคงถึงนะ"
((เอ่อ...))
“อะไร?” ผมชะงักก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำพอดี "ไม่สะดวกเหรอ?”
((ม-ไม่ใช่ครับ คือ..ท-ที่จริง...ผมไม่ได้อยู่บ้าน))
“อ้าว ออกมาทำธุระเหรอ? ที่ไหนล่ะเดี๋ยวผมไปรับ?”
((เปล่าครับ...คือ...คือ...))
ปกติแล้วทุกคนคงจะรู้นะครับว่าอักษรไม่ใช่คนที่จะอึกอักเวลาพูดอะไร ทุกครั้ง..เขาจะมองตรงไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มและพูดทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความมั่นใจเสมอ ถ้าจะพูดก็คือพูด..ถ้าจะไม่พูดก็คือไม่พูด..ดังนั้นผมสรุปเหตุการณ์นี้ได้ว่าประหลาดมาก
“อักษร..”
((ผม...))
“คุณ-อยู่-ที่ไหน-?”
((ผม..ขอโทษ..ครับ..))
“ขอโทษทำไม?”
((ถ้าบอก...ต้องห้ามโกรธผมนะครับ))
ผมยิ้ม "จะโกรธอะไรล่ะ บอกมาสิผมจะได้ไปรับ"
((..คือ..ไม่ต้องมารับผมหรอกครับ..คือ..))
อีกฝ่ายยังคงอ้ำอึ้ง ผมเลยตัดสินใจยื่นคำขาด
“ผมว่าถ้าคุณไม่บอกผมจะโกรธมากกว่านะ...”
((ผมอยู่หน้าบ้านคุณครับ..!!))
กึก..
“ห๊ะ?”
((...ผม..ผมกะแล้วว่าคุณต้องโกรธ..))
เสียงอีกฝ่ายหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่ผมหันหลังเดินจากห้องน้ำมายังหน้าประตูบ้านอย่างลืมตัว
((คือ..ผม..ผมแค่จะมาหาคุณแปปเดียวนะครับ แต่ถ้านี่เรียกว่าการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลล่ะก็ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ผมจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นซ้ำสองผมรับรองได้!))
ผมเปิดประตู ท่าทางมันจะไม่ได้เสียงดังอะไรอย่างที่ผมคิด
ร่างเปราะบางจนเหมือนจะหักได้นั่งยองเข่าอยู่กับพื้น เขาหลับตาพร่ำพูดน้ำคำขอโทษออกมาราวกับน้ำป่าไหลหลาก ไม่ได้สนใจเลยสักนิดเรื่องที่ผมก้มลงมานั่งข้างๆ..แถมยังอยู่ในชุดแบรนด์เนมตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าแบบนี้ เขาช่างไม่ระวังตัวและไม่รู้เลยรึไงนะว่าย่านนี้มันไม่ใช่ทุกที่ที่จะปลอดภัย...
“...เพราะงั้นอย่าเพิ่งแคนเซิลเรื่องไปเที่ยวกันเลยนะครับ ผมอยากไปกับคุณนะ..อยากไปมากจริงๆ ไม่ว่าที่ไหนก็อยากไป...อย่าโกรธผมเลยนะครับ ผมยอมแล้ว..ผมจะทำทุกอย่าง..ผม...”
“ครับ...รู้แล้ว"
นั่น..ทำให้อักษรเงยหน้าขึ้นมาจนได้
ผมยิ้ม..ไม่รู้ตัวอีกครั้งว่ายิ้มออกไปอีท่าไหน แต่ก็รู้ได้ว่าการกระทำแบบนี้มันทำให้อักษรหน้าแดงแปร๊ดจน..เอ่อ..ไม่พูดดีกว่า เอาเป็นว่ากลีบปากสีเข้มนั่นเผยอขึ้นเหมือนจะอุทานอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูด จนกระทั่งผมเนี่ยแหละต้องเป็นฝ่ายพูดเอง
“เข้าไปข้างในสิ"
“เอ๊ะ?”
“ยืนตรงนี้มานานมั้ย? เมื่อยรึเปล่า? เอ้า..ลุกสิ"
ผมยื่นมือไปให้เขา อีกฝ่ายลังเลเพียงเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือมาแตะ
“จะดีเหรอครับ?”
“ทำไมล่ะ?”
“ผมรู้มาว่าคุณไม่เคยพาคนอื่นเข้าบ้าน...”
ผมเลิกคิ้ว..ดูถูกแหล่งข่าวของอักษรไม่ได้เลยจริงๆ.. “คุณไม่ใช่ 'คนอื่น'”
“........กำลังจะ 'คิดเป็นอื่น' เลยล่ะครับ..ประโยคนั้นน่ะ"
..หยอดแบบนี้แปลว่า 'อักษร อัครมณฑา' กลับมาแล้ว..
เขายิ้มหวาน..รอยยิ้มนั้นทำให้หัวใจผมพองโต ครับ..ถูกของเขา..แต่คนที่กำลังจะ 'คิดเป็นอื่น' น่ะคือผมเอง และท่าทางอาการจะหนักซะด้วย
“บ้าน..รกหน่อยนะ..”
ผมบอกเขาด้วยความจำเป็น
อักษรไม่ได้มองไปรอบๆบ้านผมอย่างเสียมารยาท เขายืนอยู่อย่างเก้ๆกังๆที่กลางบ้านเสียมากกว่า..ผมหันไปมอง พยักเพยิดไปทางโซฟาตัวเก่าเพื่อบอกเขาว่า
“อาบน้ำแปปนึงครับ เดี๋ยวออกมา"
“ครับ!”
เขาดูตื่นตระหนก..ซึ่งมันก็..ไม่เลวนัก..
“ห้องผม..อยู่ทางนั้น" ผมชี้ไปที่ประตู "ถ้าคุณไม่สะดวกใจจะไปนั่งที่ห้องก็ได้นะ"
“หวา มาครั้งแรกผมไม่รุกถึงห้องนอนหรอกครับ!”
..รุกอะไรฟะ..
“งั้นก็ตามใจ..”
“ผม..ผมเข้าได้แน่นะ?”
“แน่ะ อยากเข้าก็เข้าไปสิ"
“งั้น..ไม่เกรงใจนะครับ"
ผมยิ้ม เดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่สนใจว่าเขาจะเข้าไปสำรวจอะไรรึเปล่า..แล้วแต่เขาจริงๆ..
ผมไม่เคยพาใครเข้าบ้านจริงอย่างที่เขาว่า..และถ้าให้มองจากมุมมองของคนนอกบ้านผมก็ไม่ได้น่าอยู่อะไรมากนัก..แฟลทเก่าๆอับๆราคาถูกไม่ได้น่าเจริญใจถ้าไม่ติดว่าชินชา แต่ผมรู้ว่าอักษรไม่ถือเรื่องนั้น..เขารู้เรื่องของผมทั้งหมดและยังรักผมอยู่..เหตุผลนั้นเป็นหลักประกันชั้นดี..
..ถ้าเป็นคนอื่นมาบอกว่ายืนรอผมอยู่หน้าบ้าน..ผมคงจะได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟและไล่ออกไปอย่างไม่ใยดีแน่ๆ..
แต่ผมก็ไม่แปลกใจนักที่ทำแบบนี้เป็น 'กรณีพิเศษ' ..
เขา 'พิเศษ' กว่าใคร..
..และนั่น..คือสิ่งที่ผมอยากให้เขารู้ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด..
ตอนที่ผมเปิดประตูออกจากห้องน้ำ สิ่งที่ทำให้หัวใจผมตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มคือยายที่นั่งอยู่บนโซฟา
ท่านหันมามองผมที่อยู่ในชุดไปรเวทเตรียมออกจากบ้านด้วยรอยยิ้มอุ่นๆเหมือนเคย
“กินอะไรรึยังจ้ะเทียน?”
..ทำไม..หัวใจผมต้องเต้นรัวขนาดนี้ด้วยฟะ..
ผมอ้าปาก รู้สึกเหมือนต้องพูด..ใช่..ผมต้องพูด
“ยายครับ..”
คนฟังเอียงหน้ารับจนปอยผมสีอ่อนด้านข้างตกลงมานิดหน่อย
“...เพื่อนผมมา...”
ยายยิ้ม มองไปรอบๆ "จ้ะ อยู่ในห้องเหรอ?”
ผมพยักหน้ารับ รีบสาวเท้าเร็วๆไปที่ประตูห้องของตัวเองเพื่อกระชากมันเปิดออกด้วยความตื่นเต้น..อา..ผมเพิ่งรับรู้ได้ถึงความน่ากลัวของการแนะนำเพื่อนให้คนในครอบครัวรู้จักครั้งนี้เป็นครั้งแรก
อักษรกำลังจ้องรูปที่ผึ่งไว้ด้วยแววตาใสแจ๋วเหมือนเด็กทารก..ผมรู้ได้ด้วยสัมผัสที่หกว่าเขาเองก็หลงใหลในปรากฏการณ์ประหลาดของรูปอัดฟิล์มเช่นนี้เหมือนกันเป็นแน่..แต่นั่นยังไม่ใช่ประเด็นสำคัญในตอนนี้ พอเห็นว่าผมเปิดประตูเขาก็เบือนสายตาหันมายิ้มให้ผมซื่อๆ
ผมกวักมือเรียก เขาทำตาโต..แล้วเดินออกมา
“ยายผม"
คงไม่ต้องมีการอธิบายอะไรเพิ่มเติมเพราะยายท่านก็ลุกขึ้นมาจากโซฟาเพื่อทำความรู้จักทันที แรกทีเดียวประกายตาสีอ่อนนั้นดูจะตกใจมิใช่น้อย..ก่อนจะรีบยกมือรับไหว้จากอักษรซึ่งผมค่อนข้างที่จะ..เอ่อ..'เชื่อมือ' ในด้านนี้..
“สวัสดีครับคุณยาย ผมชื่อ 'อักษร'..เพื่อนที่โรงเรียนของเทียนครับ"
เขาแนะนำตัวเองเสร็จสรรพโดยที่ผมไม่ต้องบอกด้วยรอยยิ้มกว้างเหมือนที่เขายิ้มบ่อยๆ..บริสุทธิ์ซะจนแม้กระทั่งผมที่อยู่นอกวงสนทนายังเผลอยิ้มตาม..
และเป็นที่แน่นอนว่า..บุคลิกของอักษรได้ใจยายไปเต็มๆ..
เขาเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีเว่อร์..ด้วยความที่เขาเรียบร้อย มีมารยาทดี รู้จักกาลเทศะ..มันทำให้เป็นที่รักของใครต่อใครได้ง่ายๆ..ไม่ว่าจะกับเพื่อนฝูงที่มีมากมาย คณะกรรมการนักเรียน กลุ่มรักร้าย ครอบครัวอันประกอบด้วยพ่อแม่และน้องชาย..จนผมคิดไม่ออกจริงๆว่าใครกันนะจะกล้าเกลียดอักษร อัครมณฑา..
ยายกับอักษรคุยกันถูกคอสุดๆ..เลยกลายเป็นว่าผมแต่งตัวเสร็จเป็นชาติแล้วต้องมานั่งรอ แต่ก็ดี..ผมเองก็ไม่ได้เร่งร้อนอะไร ถ้าสองคนนี้สนิทกันไว้ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะเสียหาย
..แต่สุดท้ายอักษรก็รู้เวลาดีพอที่จะขอตัวออกมา
เราเดินกันมาถึงป้ายรถเมล์โดยมีจุดมุ่งหมายที่แน่นอนแล้ว คนเยอะ..และมีคนจับจ้องมองผมราวกับเป็นตัวประหลาดเหมือนเช่นปกติ..แต่ครั้งนี้ผมกลับไม่รู้สึกว่าสายตาเหล่านั้นระคายผิวเลยแม้แต่น้อย..นั่นคือสิ่งไม่ปกติ..
ระยะห่างระหว่างไหล่ของเราสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ ผมว่ามันกำลังดี..ไม่ห่างเกินกว่าที่ผมจะดูแลเขาได้
“คุณยายของคุณพูดไทยชัดมากเลยนะครับ"
เขาเปิดประเด็นขึ้นมาดื้อๆ จนผมต้องรีบหันมาก่อนที่เขาจะจับได้ว่าผมแอบมอง
“อ่า..อยู่ไทยมานานแล้วน่ะ" ผมตอบ "อ่านออกเขียนได้..เห็นว่าเคยเรียนภาษาไทยเหมือนกัน"
“อย่างงี้นี่เอง...ผมก็สงสัยอยู่...”
“ผมนึกว่าคุณรู้อยู่แล้ว?”
“ขอบเขตข้อมูลผมมีจำกัดครับเทียน" อีกฝ่ายเอียงคอยิ้มแล้วใช้นิ้วเคาะศีรษะตัวเองให้ดู "เมมโมรี่เต็มแล้วด้วย"
..ทำไม..ถึงทำให้ผมอิ่มเอมใจได้ทุกท่วงท่าขนาดนี้กันนะ..
ผมไม่ได้ต่อความอะไรเพิ่มเติม..นั่นไม่ใช่งานถนัดเท่าไหร่ และประจวบเหมาะกับที่รถเมล์สายที่ต้องการมาพอดี
พวกเราสองคนเดินขึ้นรถเมล์ คราวนี้รถแน่นขนัดนัก..ผมเดินเอาหัวเบี่ยงหลบพัดลมที่วางอยู่สลับฟันปลากันเป็นว่าเล่น กว่าจะได้หยุดที่พื้นที่โล่งตรงด้านท้าย พอหันไปเช็คดูพบว่าอักษรเองก็เอาตัวรอดจากช่วงเวลาคับขันนี้ได้ก็สบายใจขึ้นเยอะ..เขาไม่ได้เป็นลูกคุณหนูอย่างที่ผมคิด...นั่นเป็นข้อสรุปที่ได้มาเมื่อนานมากแล้ว
เขาหันมาหัวเราะให้ผม พอผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม..ก็รีบอธิบาย
“ผมนึกว่าคุณจะโดนพัดลมจามหัวไปแล้วน่ะ"
ผมส่ายหน้า “ไม่โดนหรอก ระวังอยู่"
“เคยโดนเหรอครับ?”
“อืม...ไม่โดนจามหัวหรอก แค่เดินไม่ระวังแล้วฟาด...ตอนนั้นเป็นช่วงเริ่มสูงใหม่ๆ"
“อ้ออ มือใหม่หัดสูง"
“ตลกเหรอนั่น?”
“เปล่าครับ แค่คิดว่าเท่ดี"
..ผมไม่ควรพูดต่อ.. “แล้วคุณล่ะ?”
“ผมเหรอ? หัวผมไม่เคยฟาดโดนอะไรหรอกครับ แหม..ไม่ได้สูงแบบคุณสักหน่อย"
“เปล่า" การแสร้งทำเป็นหลบสายตาออกไปนอกตัวรถแบบนี้ใช้ได้ผลนักเวลาแก้เขิน "คุณเหนื่อยมั้ย?”
“เหนื่อยอะไรครับ?”
“ร้อนรึเปล่า?”
“ร้อน? ร้อนอะไรครับ?”
“...น่าจะขึ้นรถแอร์เนอะ"
ดูเหมือนเขาจะจับได้ทันทีจากรอยยิ้มกว้างๆนั่น..รอยยิ้มที่ผมรู้สึกได้ว่านั่นไม่ค่อยจริงใจและยิ้มออกมาพอเป็นพิธี
“เทียนครับ...ผมไม่ได้บอบบางขนาดนั้นนะ"
“ผม..ไม่ได้บอกสักคำว่าคุณบอบบาง"
“โอเค" เสียงนั้นดูนิ่งงัน และผมไม่ทันหันไปมอง "ผมไม่เถียงกับคุณก็แล้วกัน"
“อักษร ผมแค่เป็นห่วง"
“ครับ ผมรู้"
..งานเข้าล่ะกู..
ผมมองไปรอบๆ ไม่มีใครรับรู้ได้หรอกว่าอักษรกำลังคิดอะไรหรือรู้สึกยังไง..มีแค่ผมที่คิดว่ามันประหลาดกับการที่เขาทำน้ำเสียงเช่นนั้น จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้แตกต่างจากตอนปกติมากนักเพียงผมแค่สะกิดใจ ผมรู้ว่าทิ้งไว้สักพักอารมณ์แปรปรวนนั้นก็จะดีขึ้นเอง..แต่..ผมไม่อยากปล่อยมันเอาไว้อย่างนั้น
ความรู้สึกกระสับกระส่ายเข้าครอบงำจนแทบจะเป็นบ้า พอคิดๆดูแล้วอากาศในปลายปีแบบนี้ก็ไม่ได้ร้อนอะไรมากมาย..ผมไม่น่าพูดแบบนั้น ไม่น่าตั้งแง่จับผิดหรืออะไรที่ทำให้เขา..ลำบากใจ..
เอาเป็นว่าที่ผมพล่ามไปทั้งหมดผมแค่อยากจะบอกคำเดียวว่า...
“...ผม..ผิดเอง"
เขารีบหันมามองด้วยอารามตกใจ ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง
"เทียน อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ..คุณไม่ได้ผิดอะไรเลยนะ"
ประโยคนั้นทำให้ผมหันไปมองกระจกหน้าต่างรถ แล้วรีบตีสีหน้าให้กลับเป็นเหมือนเดิมโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ
ผมรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่ามากที่เผลอพูดความคิดในใจออกไปโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่มันก็ดี..มันทำให้บรรยากาศของเขาดีขึ้น..และระยะห่างระหว่างไหล่ของเราสองคนก็แคบลงมาน้อยกว่าคืบ...คุ้มค่าทีเดียว..
ตอนที่รถเมล์เบรคกระตุกจนสะเทือนไปทั้งคันนั้นอักษรเซเล็กน้อย และผมเองก็เอื้อมมือไปคว้าแขนเขาไว้อย่างลืมตัว..เขาหันมาพยักหน้าให้ด้วยหน้าที่ขึ้นสีผิดปกติ..ก่อนที่ผมจะรีบปล่อยมือ...และคิดว่าตัวเองต้องเผลอทำแบบนั้นอีกแน่ๆถ้าหากว่าเครื่องยนต์รถยังซังกะบ๊วยอยู่แบบนี้..บริการด้านคมนาคมของประเทศไทยยังไม่เคยก้าวหน้าไปไหนเลยจริงๆ
ผมห้ามตัวเองไม่ได้หรอกครับ พอเห็นร่างผอมบางนั่นไหวตัวก็เผลอไปคว้าไว้ทุกที..จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจเขยิบเข้าใกล้เขาจนอกชนไหล่ แล้วดึงชายเสื้อเขาไว้หลวมๆแทน...มันคงดีกว่าการทำอะไรโดยไม่ทันตั้งตัวเหมือนเมื่อครู่นี้แน่ๆ
อักษรก้มหน้านิ่งไม่พูดไม่จา แต่เลือดสูบฉีดแดงมาถึงหูกับต้นคอ..ที่ผมทำมันมากเกินไปรึไงกันนะ? แต่ไอ้ครั้นจะถอยออกมามันก็ดูไม่ใช่ที คิดเสียว่านี่ดีแล้วที่เขาไม่ได้ทักอะไรให้ผมเขินไปด้วยอีกคน..
จนกระทั่งเราลงจากรถก่อนถึงที่หมาย นั่นแหละที่เขาก้าวฉับๆเดินหนีเป็นครั้งแรก
“เฮ้" ผมเรียก "จะไปไหนน่ะ?”
“ไม่รู้ครับ"
“อ้าวเฮ้ย..”
“บ้าจริง! ผมล่ะอยากจะมุดดินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด!” เขาหันมาหอบด้วยรอยยิ้มหวานๆ หน้าแดงๆ..เหงื่อออกนิดๆหน่อยๆ "ผมขอบคุณตัวเองตั้งไม่รู้กี่ครั้งเรื่องที่เมื่อเช้าสระผมมา"
“ห๊ะ?”
“ถ้าคุณจะเข้ามาใกล้ขนาดนั้นล่ะก็..คราวหลังบอกล่วงหน้าสักอาทิตย์นะครับ"
“อะไรของคุณเนี่ย" ผมนึกขำ "คนมันเยอะต่างหาก"
“ก-ก็นั่นแหละครับ!”
“แล้วมันเดินไปทางนั้นที่ไหนล่ะครับ ทางนี้ต่างหาก"
เขาชะงัก แล้วหันมามองเหมือนอยากจะค้อนผม..แต่ก็ไม่ได้ทำ แถมไม่ได้ทำอะไรเลยจนกระทั่งผมกวักมือเรียกแล้วชี้ไปอีกทางนั่นแหละถึงจะยอมเดินมา
“คุณเคยมามั้ยครับ?”
ผมไหวไหล่ "ไม่ครับ แต่เห็นว่ามีสองแถวผ่านถนนราชพฤกษ์..เดี๋ยวถามคนแถวนี้เอาก็ได้"
“มันไกลมั้ยครับ?”
ผมรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร “...ไกลครับ ผมไม่มีทางพาคุณเดินแน่ๆ"
“ว๊า แย่จัง..ผมอยากออกกำลังกายแท้ๆ"
“ออกกำลังกายอะไรล่ะ แค่ขึ้นรถเมล์ก็เหงื่อซ่กแล้วแท้ๆนี่น่ะนะ?”
ผมหัวเราะ ยื่นมือไปเช็ดเหงื่อที่ไหลตามข้างแก้มเขาอย่างลืมตัว..และพอสำนึกตัวได้ก็ถอยกลับมาไม่ได้แล้วครับ เลยได้แต่ค้างท่านั้นไว้โดยไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อดี..
ดวงตาใสแจ๋วเหมือนเด็กทารกนั่นช้อนมองผม..ด้วยหน้าแดงๆที่ไม่รู้เพราะอารมณ์เขินหรืออากาศมันร้อนกันแน่..และเขาคงรู้ว่าผมเริ่มทำตัวไม่ถูกจึงได้แต่ตัดบทเองด้วยการหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋า แล้วเช็ดมือให้ผมก่อน
“ผมขี้ร้อนน่ะครับ"
เขายิ้ม และผมเกลียดตัวเองชะมัดที่ไม่สงสัยในรอยยิ้มแบบนั้น
รถสองแถวมาพอดี..ผมโบก ซึ่งเขาจอดให้ทั้งๆที่มันไม่ใช่ป้าย นี่แหละคือข้อดีของขนส่งเอกชน...บนรถมีคนอยู่แค่สองคน ถ้ารวมพวกผมด้วยก็เป็นสี่..มันเป็นตัวเลขที่กำลังนั่งสบายดี แถมช่องหน้าต่างยังโล่งสบายเปิดโอกาสให้สายลมเย็นๆพัดมา...ขณะที่อักษรกำลังเช็ดหน้าเช็ดตาให้ตัวเองด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น
การเดินทางครั้งนี้เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ไม่นานที่หมายเราก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า..ผมกดออดให้เราสองคนได้ลง ส่วนคุณลุงคุณป้าอีกที่นั่งอยู่ก่อนแล้วก็นั่งเลยต่อไปอีก คงเป็นสถานที่ที่ไม่เหมาะแก่วัยแบบนั้นมากมายกระมัง
คำแรกที่อักษรพูดทันทีที่เห็นก็คือ
“คน..น้อยจังนะครับ"
ผมพยักหน้ารับ "นั่นสิ คงเพราะอยู่ชานเมืองกระมัง"
“อา ยังไม่เที่ยงเลย...เดินเล่นกันก่อนมั้ยครับ?”
“อักษร.."
ผมเอ่ยขึ้น รู้สึกอึกอักนิดหน่อยที่ต้องพยายามพูดอะไรแบบนี้อีกครั้ง
เขาเอียงหน้ามองผมเป็นเชิงถามให้พูดต่อ ส่วนผมน่ะตอบรับด้วยการหยิบกล้องกับเลนส์เท่าบ้องแขนออกมาจากกระเป๋า...ซึ่งเขามองตาม แน่นอนว่าเขามองตาม..และจากปฏิกิริยานั้นผมรู้ว่าคงยังไม่มีใครเข้าใจอะไรหากว่าผมไม่พูดขึ้น
“...ผมมาเพราะเค้าลือกันว่าที่นี่สวย...และพอมาเห็นด้วยตาผมก็รู้ว่าที่นี่สวย...”
..อ้อมค้อมเกินไป..บางทีอาจจะยากแก่ความเข้าใจ
แต่อีกฝ่ายก็อดทนรับฟังแม้ว่ากว่าที่จะเอ่ยประโยคหลักออกมามันต้องใช้เวลา
ผมรู้ว่าคำพูดนี้มันช่างไม่เหมาะกับตัวผมเองซะเลย แต่กลับรู้สึกว่าถ้าไม่เริ่มทำตอนนี้ก็ไม่รู้จะมีโอกาสได้ใช้มันอีกไหม..นี่อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ผมจะกล้าทำอะไรงี่เง่าแบบนี้เพราะความรู้สึกส่วนตัว...
“...ให้เกียรติเป็นนายแบบของผมได้มั้ยครับ?”
..ไม่ใช่แค่ความมืดมน..
..ไม่ใช่แค่มุมมองด้านลบที่ถูกถ่ายทอดออกมา..
...ผมอยากจะมองเข้าไปในเลนส์กล้อง...โดยเห็นแค่ 'ความสวยงาม' บ้าง..สักครั้งหนึ่ง..
-
----------
…..
“เกร็งไปรึเปล่าคุณ?”
“ก็ผมไม่เคยนี่ครับ!”
“....เหมือนทุกทีน่ะแหละ ผมถ่ายคุณออกบ่อยไป"
“แต่นี่มันการขออย่างเป็นทางการนะครับ โธ่...เขินชะมัดเลย...”
ท้ายเสียงพึมพำแผ่วเบา..แต่แน่นอนว่าไม่อาจเล็ดลอดหูที่แสนดีของผมไปได้หรอก ผมยิ้ม..เขาหลบตา..ดูเหมือนเรื่องแบบนั้นจะเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติที่ค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปของอักษร อัครมณฑา..ที่เดิมแล้วเป็นคนค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง
ผมมองนาฬิกา...ไม่ได้นึกจริงจังกับสิ่งที่ทำอยู่เมื่อครู่เท่าไหร่นัก
“เที่ยงครึ่งแล้ว..ไปหาไรทานกันดีกว่ามั้ย?”
“ก็ดีครับ เหนื่อยแย่เลย"
“เหนื่อยอะไรกัน? ยังไม่ได้กดชัตเตอร์เลยสักรูปนะ?”
“หัวใจครับหัวใจ หัวใจมันเต้นจนเหนื่อย" เขากุมหน้าอกแล้วหอบให้ดู "คุณไม่ค่อยได้ถ่ายรูปคนไม่ใช่เหรอครับ?”
“...ก็แค่...อยากจะรับงานได้ทุกรูปแบบน่ะ ฝึกไว้ไม่เสียหาย..”
ผมไม่ได้ตอบตามที่หัวใจต้องการ และเลือกที่จะเดินนำเข้าร้านอาหารที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
จริงอยู่..มันค่อนข้างจะประหลาดไปสักหน่อยที่ผู้ชายสองคนจะมาเที่ยวสถานที่แบบนี้ด้วยกัน..ชอปปิ้งงั้นหรือ? ผมไม่เห็นอะไรนอกจากเสื้อผ้าแฟชั่นผู้หญิงน่ารักๆตามสมัยนิยม ตุ๊กตา ของเล่นเด็ก ไหมพรม บลาๆๆ..และร้านอาหารแต่ละร้านก็จัดซะกุ๊กกิ๊กน่ารักจนกว่าจะเดินเข้าได้ก็ต้องคิดแล้วคิดอีก
..ดูเหมือนอักษรจะไม่ได้คิดอะไรเรื่องนั้น..หรืออาจจะคิดก็ได้เพียงแต่ผมไม่รู้..
พอได้ลองเข้ามานั่งจริงๆแล้วก็ไม่ได้อึดอัดอะไรอย่างที่ผมคิดครับ หรือเป็นเพราะคนมันน้อย?..อืม..นั่นอาจจะเป็นปัจจัยหลัก เรานั่งตรงข้ามกัน ผมวางกล้องไว้กับที่นั่งข้างๆโดยไม่ลืมปิดฝาเลนส์เรียบร้อย พนักงานเดินมาหยิบยื่นเมนูให้ด้วยรอยยิ้ม..ที่ผมเห็นชัดว่าประหลาดนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เนื่องจากเราไม่เคยมาที่แบบนี้มาก่อนเลยสั่งอะไรไม่ได้นอกจากอาหารที่ติดป้าย recommendไว้ หน้าตาที่เห็นในเมนูมันก็น่าอร่อยดีแต่ของจริงบางทีก็ต้องใส่แสควรูท...แต่ผมไม่ได้คาดหวังอะไรกับรสชาติมากนักหรอกครับ
คนตรงหน้าผมกระพือคอเสื้อรับอากาศ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงด้วยพยายามหายใจ
แต่ถ้าผมถามว่า 'เหนื่อยมั้ย?' ด้วยสีหน้าจริงจังออกไป..เขาต้องทำเสียง 'นิ่ง' ใส่ผมอีกแน่ๆ......เพราะงั้นไม่ทักดีกว่า
“มีคนเคยกล่าวเอาไว้ว่า 'คนเราจะดูดีที่สุดเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่เราชอบ'..”
หน้าที่ชวนคุยเป็นของเขาเหมือนเคย..
“แต่หลังจากผมอยู่กับคุณนานๆแล้วผมก็รู้ว่ามันไม่ใช่"
“...ไม่ใช่ตรงไหนกัน?”
“ไม่รู้สิครับ แต่มันเขินจนทำอะไรไม่ถูก...เลยคิดว่าเราจะดูลนลานที่สุดเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่เราชอบเสียมากกว่า"
..นี่ขนาดทำอะไรไม่ถูกนะ.. “...ตัวผมเองไม่เห็นจะลนลานเลย"
“..เอ๊ะ?”
“เปล่า" ผมไหวไหล่ พยายามสุดความสามารถให้เขาลืมเรื่องคำพูดเมื่อครู่ไป "ไม่ต้องเกร็งหรอก ผมไม่เอารูปคุณไปประจานหรือแบล็คเมลล์ที่ไหน"
“...แค่คุณเป็นคนถ่ายนั่นก็เรียกว่าประจานแล้วล่ะครับ"”
“เฮ้ เฮ้ เฮ้"
“ล้อเล่นน่า ผมแค่เขินน่ะครับ"
“งั้นลืมเรื่องที่ผมขอให้คุณมาเป็นนายแบบไปล่ะกัน..." ผมค้อมตัวมาใกล้ แล้วประสานมือไว้บนโต๊ะ "ความเป็นงานเป็นการจะทำให้เซลล์ประสาทเกร็งโดยไม่รู้ตัว ความเป็นธรรมชาติจะมาเองถ้าผมขอคุณเป็น...อย่างอื่น..”
“เป็น..อะไรครับ?”
ผมยิ้มกับคำถามนั้น "คิดเอาเองสิ"
..ผมสาบานได้เลยว่าหลังทานอาหาร..ผมต้องได้เซ็ทภาพที่ดีที่สุด เป็นธรรมชาติมากที่สุด และสวยงามมากที่สุดมาแน่ๆ..
เขาหน้าแดงเล็กๆทุกครั้งที่ผมยกกล้องขึ้นมาโฟกัส และพยายามหลบตาทุกครั้งที่เห็นว่าผมกำลังถ่าย..แต่สิ่งที่ผมเฝ้ารอคือการเหลือบสายตามามองอีกครั้งหนึ่งของเขามากกว่า ผมรู้สึกดีที่หยิบเลนส์ชัตเตอร์ไวตัวนี้มา..ไม่งั้นคงเก็บภาพ 'ความเขิน' อย่างธรรมชาติสุดๆแบบนั้นมาไม่ได้แน่ๆ..
พอผมพยายามทิ้งระยะห่างให้ได้ภาพเขาครึ่งตัวถึงเต็มตัว ก็กลายเป็นว่าเขาต้องรีบหันหลังกลับและวิ่งมาหาผมเสียอย่างนั้น พอให้กลับไปยืนที่เดิมก็จะก้มหน้าเงียบปฏิเสธ...จนต้องอาศัยทีเผลอเป็นจังหวะ..ถือว่ายากไม่ใช่เล่น
..อืม..
..ผมเพิ่งรู้ว่าถ่ายภาพคนมันสนุกขนาดนี้เนี่ยแหละ..
เราเดินไปคุยกันไปถ่ายรูปกันไป ที่จริงผมไม่ได้จริงจังกับการถ่ายรูปแบบนี้มากนัก มันไม่ใช่งาน..ไม่ใช่การบ้าน..ไม่ใช่อะไรเลย และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมกดชัตเตอร์โดยไร้ความเครียดเพราะเรื่องแบบนี้แหละ
การถ่ายภาพคนที่สดใสและบริสุทธิ์ได้ขนาดนี้..
...นี่..ก็คงเป็นครั้งแรกเช่นกัน...
เอ๊ะ..?
...มี...อะไรบางอย่าง...?
“อักษร"
ผมเรียกเขา..ก่อนจะลดกล้องในมือลงช้าๆ
“ครับ?”
อีกฝ่ายหันมาขานรับด้วยใบหน้าที่แทบไม่มีสีเลือด
..ใช่..ผมไม่ได้คิดไปเอง..
“หน้าคุณ...ซีดเกินไปรึเปล่า?”
“เอ๊ะ?” เขายิ้ม "เพราะคุณมองอยู่หรอกครับ...แค่ก!"
ผมคงแทบจะได้อุทานว่า 'โอ้พระเจ้า!' ออกมาแล้วถ้าหากคุมสติไม่ทัน เพียงไม่กี่วินาทีถัดมาผมก็คว้าแขนเขาไว้ได้..ใช่..เขาไอโดยไม่มีเสียง..และหอบหนักจนน้ำตาคลอเบ้า..
“อักษร!!”
เขาพยักหน้ารับ แล้วยกมือเป็นเชิงบอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร
...ไม่เป็นอะไรก็แย่แล้ว..!?!
ข้อสรุปหลังจากคิดสรตะคือต่อให้ผมพยายามเกลี้ยกล่อมเขาอย่างไรเขาก็คงมีแต่ใจแข็งปฏิเสธ นั่นเป็นความดื้ออย่างเดียวของอดีตเลขานุการกรรมการนักเรียนคนเก่งคนนี้ และสิ่งเดียวที่ผมจะทำได้คือการทำลงไปเลยโดยไม่ถาม
ควับ!
มันดูฉุกละฮุกแต่ไม่มีเวลาให้อีกฝ่ายตกใจตอนที่ผมช้อนร่างผอมบางนั้นขึ้นมา..แต่ตัวผมเองต่างหากที่ต้องประหลาดใจกับน้ำหนักเบาหวิวแบบนี้ ผมไม่มีเวลาถามเขาว่าทานอาหารครบทั้งสามมื้อรึเปล่า..มันอาจจะดูตีตนไปก่อนไข้เกินไปหน่อยที่ผมอุ้มเขาเดินออกมาถึงปากทางโดยไม่ถามถึงความสมัครใจ
มือเรียวยาวนั้นคว้าเสื้อเชิ้ตผมเอาไว้คล้ายจะถาม ก่อนคนในอ้อมแขนจะโก่งตัวไอแบบไม่มีเสียงอีกครั้งหนึ่ง
“ขอโทษครับ เรียกแท๊กซี่ให้ที"
ในสถานการณ์แบบนี้ไม่มีอะไรดีไปกว่าการตะโกนบอกพี่ยาม คนฟังก็ดูตกใจมิใช่น้อยแต่ก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาให้
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น"
ผมหันมาบอกอักษร ดวงตาใสแจ๋วเหมือนเด็กทารกที่ผมชอบมองปรือลงช้าๆก่อนจะพยักหน้า แรงที่กำเสื้อค่อยๆคลายลงไป...มันทำให้หัวใจผมแทบหยุดเต้น
“...อักษร..ไม่เอาน่า ตั้งสติไว้ก่อนนะ..”
คำพูดที่พร่ำบอกเขาขณะยืนรอรถอยู่ตรงนั้น ไม่นานแท๊กซี่สีฟ้าก็วิ่งปรู๊ดเข้ามาตามคำเรียกร้อง
“ขอร้องล่ะ..อดทนอีกนิดเดียวนะ...”
พี่ยามคนเดิมวิ่งอ้อมมาเปิดประตูรถให้ผม โชเฟอร์เองก็ดูจะตกใจกับสถานการณ์นี้..แต่เราไม่มีเวลาอธิบายมากนัก
“...ไปโรงพยาบาลทีครับ"
ผมเกลียดแดดร้อน..
ผมเกลียดอากาศที่ไม่เป็นใจ..
ผมเกลียดการเดินทางไกลๆโดยไม่จำเป็น..
ผมเกลียดที่เขาต้องฝืน..
ผมเกลียดที่เขาต้องทน..
ผมเกลียดที่เขาปากแข็งไม่ยอมบอกอะไรเลย..
และ..ผมเกลียดตัวเอง...
...เกลียดที่ไม่ทันคิด...ว่าตนจะเป็นคนทำให้เรื่องราวมันยิ่งเลวร้ายลงไปอีก...แบบนี้...
TBC
====================
ลุ้นมั้ยคะ ลุ้นไปเลย เอาให้ตับปลิ้นกันไปข้าง 555555
หลายคนคงรู้มาว่า..เปิดเทอมครั้งนี้โอทำงานตัวเป็นเกรียวหัวเป็นน็อตมากค่ะ :sad4:
แถมพอยุ่งๆวุ่นวายนิดๆก็จะมาล่ะ อาการขี้ลืม ลืมไปว่าแต่งไว้นานแล้วต้องอัพ 555555
ฝากใครเตือน ก็มีแต่คนเกรงใจไม่กล้าเตือน... :z3: กรณีนี้นี่ผิดเองค่ะ ฮืออออ
คิดว่าทุกคนคงจะจำไม่ได้แล้วล่ะว่าตอนที่แล้วมันเป็นยังไง
บ้าเอ้ย! ดองไปสองเดือน อยากจะฆ่าตัวตายจริงๆ
....ยังไม่สายที่จะกลับไปอ่านทวนนะคะ ;_;///
อยู่ที่หน้า44ค่ะ 555555 /เกรียนมากมาย/
อ่ะ เม้าท์หน่อยล่ะกัน
สุดสัปดาห์ที่ผ่านมา หนีความจริงไปเขาค้อ งานโอเว่อร์โค้ตมาค่ะ
อากาศดีมากมายยยยย เย็นสบายไม่เหมือนกรุงเทพ ไปมาแล้วไม่อยากกลับด้วย(บังเอิญไปฟรี กร๊ากกกก)
เดือนนี้มีหยุดยาวเยอะ(ซึ่งผ่านมาสองครั้งแล้ว 555) หลายคนคงไปเที่ยวกัน
เดินทางปลอดภัย คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองน้า :กอด1:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ถ้านายจะลืมอัพ...
โอ้ยยยยยยย
ไม่เอาแบบนี้ดิ๊!!!
ตอนต้นมันยังหวานๆอยู่เลยอ่ะ
ทำไมพอจบตอนแล้วมัน...... :o12:
อักษรต้องไม่เป็นอะไร
และ...เทียนต้องดูแลอักษรให้ดีนะ!
วัวใจร้าย! :serius2:
-
:z3: :z3: :z3:เครียดกับการเรียนแล้วทำร้ายเค้าทำไม :sad4: :sad4: :sad4:
-
หวังว่าอักษรจะไม่เป็นไรมากน้า
ขอร้องอย่าจบเศร้าน้า
-
อักษร..
เป็นอะไรไปลูก
:z3:
-
อักษรอย่าเป็นอะไรมากน้า :monkeysad:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยย ใจจะขาด
อักษรอย่าเป็นอะไรเลย
-
เอาจริงๆว่าต้องย้อนกลับไปอ่านตอนที่แล้วก่อนเพราะลืมไปแล้ว *ขำ*
โอยยย เทียนหล่อมากกกกกก ตอนนี้เอาใจไปเต็มๆ แต่เป็นห่วงอักษร ฮืออออออ โนววว เก๊าไม่เอาดราม่าาา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ลุ้นนนนนนนนนนนน
การอ่านหลายๆตอนรวดเดียวมันก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบนะคะโอซัง T.T #เกลียดตัวเองที่ไม่ค่อยจะมีเวลาตามอ่านนิยาย
อักษรรรรรร อย่าเป็นอะไรนะลูกขาาาาา สงสารน้องง่ะ ;A;
เทียนก็อย่าโทษตัวเองนะ อักษรต้องไม่เป็นอะไร
และไม่ว่าจะเป็นโรคอะไรอยู่ จะต้องดีขึ้น และหายไวๆ ... ใช่ไหม Y___________Y
อย่าทิ้งกันไปนานอีกนะคะ สู้ๆ !
-
อักษรอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปน๊าาาา
-
อักษรรรรรรรรรรร!!!
อย่าเป็นอะไรน๊า :sad4:
-
น้องษรอย่าเป็นอะไรนะลูก ขอเถอะนะโอซาก้า อย่าให้น้องษรเป็นไรนะ
ไม่งั้นเทียนต้องโทษตัวเองอีกแน่ๆ :z3:
-
เหมือนกำลังจะได้เข้าใกล้ความจริงอีกนิด ความจริงที่อักษรปกปิดเอาไว้
ฮรือออออออออออออออออออออออ อักษรต้องไม่เป็นอะไรนะ ต้องไม่เป็นไร :z3: :z3: :z3: :z3:
-
นานๆอัพทีแล้วยังทำกันอย่างนี้อีกนะพี่โอ อย่างโหดเลย :z3:
อักษรรรรรรรรรรร โถถถถ เด็กน้อยของแม่ เป็นอะไร๊~~~
เทียนอย่าโทษตัวเองเลยลูก โทษคนแต่งเถอะ (อ้าว)
ขอให้แท็กซี่ไปถึงโรงพยาบาลไวๆ ...(อย่าให้ต้องรอเป็นเดือนเลยนะ คนอ่านจะขาดใจตายค่ะ)...
แล้วถ้าล้างฟิล์มม้วนที่ค้างกล้องตัวนี้อยู่เมื่อไหร่ ขอเราดูด้วยคนนะเทียนจ๋าาา :กอด1:
-
โหหหหหหหหหหหหหห ใจจะขาดแร๊วววววววววววววววว
มาต่อเร็วๆเหอะ นะ นะ ^^
-
อักษร เป็นอารายยย :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
พอหวานจะมีขมตามมา พอขมจะมีขมกว่า พอขมเบาบางมาก็ดีกว่าจะขมตลอดไป น้ำตาลๆๆๆๆโรยน้ำตาล :serius2:
-
หลายอารมณ์มากเลยตอนนี้ บอกได้คำเดียวว่าเหนื่อย
เพราะลุ้นมากๆ หัวใจทำงานหนัก ทั้งเขินทั้งช็อกตอนท้าย
อักษรอย่าเป็นอะไรที่มันร้ายแรงมากนะ
:กอด1:
-
เหมือนจะดราม่า เหมือนจะฆ่ากัน...ยังจำได้ถึงตอนท้ายของไวน์กับเอกซ์
ชักจะกลัวแล้วสิ กลัวต้องเสียน้ำตาถล่มทลายแบบคราวนั้น
คุณโออย่าใจร้ายทำร้ายคนดูตาดำๆเลยน้า :monkeysad: :monkeysad:
-
ฮื่อ มาทำแบบนี้แล้วก็จากไปหรอคะคุณโอ ใจร้ายย :sad4:
-
ตอนนี้หลายอารณ์จังเลย นึกว่าจะมีบรรยากาศที่ต่อจากตอนที่แล้ว แ่ต่กลายเป็นอีกวันไปเลยอะ
น่าเีสียดายจัง
ตอนนี้เป็นตอนที่รอคอยแบบสุดๆ
อ่านไปลุ้นไป
ตอนที่อักษรกระิอักกระอ่วนแล้วบอกออกมาว่า อยู่หน้า้บ้านอะ
กรี๊ดออกมาเสียงดังเลยละค่า :impress3: :impress3:
แบบชอบมากกกก
อยู่ไหน เดี๋ยวไปรับ
แหมๆๆ แต่ละคำ
รวมถึงที่เผลอหลุดออกมาว่าตัวเองอยู่ต่อหน้าคนที่ชอบแล้วไม่ลนลานด้วยอะ
แอร้ยยย หวานมากกก
แต่ตอนจบ เทียนอย่าพึ่งคิดอะไรในแง่ร้ายเลยน้า
อักษรก็เข้มแข็งไว้น้า
เดี๋ยวเทียนจะโทษตัวเอง
การทำให้เทียนกังวล อักษรคงไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นแน่ๆ
คุณหมอช่วยอักษรให้ได้ด้วย ไม่งั้นเค้างอลลลลนะ
ว่าแต่แต่งไว้นานแล้ว ลืมอัพหรอกเหรอคะนี่
อิๆ แต่ก็มาอัพแล้วนี่นะ ขอบคุณมากค่า
o18
-
สู้ๆนะครับคุณโอ ขอบคุณมากๆที่มาต่อนะครับ :pig4:
ไม่รู้ว่าอักษรจะเป็นยังไงบ้างเนอะ ขอให้เทียนได้รู้คามจริงสักทีว่าอะไรเป็นอะไร
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
อักษรน่ารักมากมาย
เขินแทบจะกลายร่างเป็นกุ้งเผาเเล้ว
แต่มาระทึกเอาตอนท้ายอ่ะ อักษรอย่าเป็นอะไรมากนะ
ส่วนเทียนอย่าโทษตัวเองเลยยย
ส่วนคุณโอ คิดถึงสุดๆๆค่ะ แถมลงให้ยาวมากกกก เต็มอิ่มหลังจากที่ไม่ได้อ่านมาพักใหญ่ๆๆ
+1 จร้า
-
กรี๊ดดดดดดด ขอกรี๊ดดังๆก่อนนะ
ในที่สุดคุณโอก็อัพแล้ว ทีแรกนึกว่าตัวเองตาฝาด
ตอนที่ 12 !!! เราอ่านค้างไว้ตอนที่ 11 นี่หว่า แทบกรี๊ดลั่นหอให้ห้องข้างๆมาด่า
หวานจังเลย ถ้าไม่ติดที่ตอนสุดท้ายอักษรไม่สบาย
สู้ๆนะคะ ทั้งคนแต่ง อักษร แล้วก็เทียนไข เป็นกำลังใจให้ ไฟท์ติ้ง :z2:
-
:a5: :a5: :a5:
ลุ้นไม่ไหวแล้ว
เรื่องนี้มันจะไม่จบดราม่าใช่อ่ะป่าววว
ไม่อยากจะคิดไปก่อนเลย
(เตรียมเศร้าละเนี้ย)
ยังรอเอ็กซ์วายอยู่ด้วยน๊าาาาาา
-
อยากให้เรื่องนี้จบแบบแฮปปี้นะ
นี่ออกตัวก่อนเลย
ไม่เอานะ แบบอักษรป่วยแล้วตาย
เทียนก็เป็นม่ายไร้คู่เงี้ย ไม่เอาาาาา
คู่นี้โคตรจะน่ารักเลย เทียนก็แบบชอบกั๊กไง
ษรก็ชอบแซะ แซะไปแซะมา
กลายเป็นว่าได้กันเลย 555555 :laugh:
-
:sad4: :sad4: พี่โอมาอัพทีนี่แทบบ้า...มาตัดตอนกันอย่างนี้อีก...ยิ่งกว่าขาดใจ :sad4: :sad4:
-
อักษร หายไวไวนะ
ที่ทำมาตั้งนานมันจะเห็นผลแล้ว
เทียนเริ่มรู้สึกกับอักษรมากขึ้นแล้วนะ
บอกชอบเทียนมาตั้งหลายครั้งแล้ว
รีบๆหายจะได้มาฟังเทียนบอกชอบกลับบ้างซักที ^^
-
ทำไมจู่ๆก็รู้สึกว่าอาการอักษรมันร้ายแรงฟะ #จิ้นไปถึงอักษรตาย เทียนพร่ำเพ้อ นักอ่านคร่ำครวญแล้วค่ะ #เข็ดมาจากแจง 'OTZ
ขอดีๆแบบหักมุมนะพี่โอ(?) จะเอาแฮปปี้เอนด์!!! -3-
ตอนนี้หวานนะ กรุบกริบดี 55555555555555
-
อักษรอย่าเป็นอะไรนะ
วันดีแท้ๆได้มาเที่ยวกับเทียน
ถ้าเป็นอะไรไป เทียนต้องรู้สึกผิดไปตลอดแน่ๆอ่ะ
-
เทอเป็นอะไรอ๋าาาา
-
หายไปนานมากกกกก
อักษรจะเปนอะไรมั้ย เครียด !
-
หวังว่าจะไม่เป็นไร
กำลังใจที่เข้มแข็งของอักษร
น่าชื่นชมเป็นที่สุด...
เทียน...มีมุม...ลุกลี้ลุกลน...ด้วย
-
ทิ้งหายไปนานมากไม่กล้าอ่านต่อ เพราะมีลางกลัวว่าจะโศกาอาดูร....
แต่คิด ๆ ดู ผ่านมาหลายเรื่องที่ OZAKA แต่งต้องแฮปปี้นี่นา...
เป็นไงเป็นกันเข้ามาอ่านต่อเพราะใจรัก.....แต่ว่า...ทำไมเป็นแบบนี้
อักษรของข้าพเจ้าเป็นไปนี่.....อย่าใจร้ายได้มั๊ย?.........ไม่งั้น.......
จะขอร้องดี ๆ :pig4: ห้ามดราม่าเกินไปนะท่านนะ....... :call: :call: :call:
-
ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยย
ษรเป็นอะไรอะ ไม่เอาดราม่าหนักนะคะนักเขียนที่รัก ฮือออ T^T
:o12: :o12: :o12:
-
ตอนต้นอ่านแล้วเขินๆดี พลอยใจเต้นตึกตักไปกับษรกับเทียน
ตอนท้ายอ่านแล้วใจแป้ว ษรดูอาการหนักขึ้นๆ
หวังว่าเรื่องนี้คงไม่จบแซดนะ :o12:
-
โธ่ อักษร อย่าเป็นอะไรร้ายแรงเลยนะ
-
ลุ้นตับปลิ้นจริงๆนั่นแหละค่ะพี่โอ
ไม่อยากจะบอกว่าพี่โอล่ะเก่งนักเรื่องที่ทำให้อารมณ์ต้นเรื่องกับปลายเรื่องมันคนละอารมณ์กันขนาดนี้ กำลังหวานอยู่ดีๆหนูเกือบหัวใจวายตาม จากตอนแรกอ่านไปยิ้มไปเขินตามไปเกือบทุกบรรทัดทำให้คิดอยากจะเม้นท์อะไรหวานๆหน่อยพอดีหนูลืมหมดเลยเพราะตอนปลายเรื่อง อักษรอย่าเป็นอะไรนะ งือๆ :sad4:
-
เทียนมาแบบนี้ เขินง่ะ
เขินแทนอักษร มีให้เข้าห้องนอน อ๊ายยยย -/////////-
แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไร 5555555
อักษรเป็นอะไรอ่ะTOT
เทียนรีบพาไปรพ.ด่วนๆเลยน้าาา
-
นึกว่าหายไปไหนตั่้งนาน :z6:
กำลังฟินเลย อักษรก็ล้มซะงั้นTT
อักษรป่วยเป็นอะไรกันแน่! :z3: :z3:
-
:pig4: ขอบคุณที่ยังไม่ลืมอัพ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
อัพทีก็เครียด ลุ้นจนตัวบิด ตกลงอักษรเป็นอะไร
อาการแย่เชียวตอนนี้ :a5:
-
หวานอยู่ดีดี... มาสะดุดตอนท้ายเลย.... แง้ T__________T
-
นั้นสินะ เกือบลืมตอนเก่าไปแล้ว
แต่ตอนนี้ เทียนน่ารักเกินไปไหมเนี่ย ทำเราเขินตลอดๆเลย
ว่าแต่ อักษร ป่วยเป็นอะไรละนี้ บอกซักทีสิ
ลุ้นจะแย่แล้วนะเนี่ย
-
โอ้ย!!! หัวใจจะวาย ทำไมทำกันแบบนี้... อักษรอย่าเป็นอะไรนะ เทียนดูแลอักษรดีๆนะ
-
:serius2: กำลังเคลิ้มๆ เลยอ่ะ อักษรจะเป็นอารัยมากมั้ยเนี่ย
-
หายไปนาน กลับมาก็ต้องลุ้นกันเลยทีเดียว
อักษร :sad4:
-
อักษร :m15:
-
ทำไมพี่โอถึงทำร้ายกันเช่นนี้ ตอนนี้มันควรจะหวานเส่!! กำลังนั่งเขินๆยิ้มเพลิน อยู่ๆดิ่งเหวเลยอ๊าาาาา อักษรอย่าเป็นไรไปนะ แต่พอคิดอีกที... รอบนี้อาจไม่ได้เป็นโรคหัวใจนะ น่าจะเป็นเบาหวานเพราะอิเทียนสวีทหวานเหลือเกินนนนนน คนร้ายคดีนี้เทียนไขแน่ๆ 5555555
ขนาดคนอ่านยังรู้สึกน้ำตาลในเลือดม่วงๆยังพุ่งเลย ก๊ากกกก
เอาใจช่วยพี่โอให้ทำงานเสร็จและจะได้มาอัพต่อฮร๊ะ จุ๊ฟ >[]<
-
>< คิดถึงเทียนอักษร
-
ต้องผ่านไปได้ด้วยดี!!!!
ใช่ไหม??? :sad4:
-
ตับจะปลิ้น หัวใจจะกระเด็นออกมาข้ืางนอกอยู่แล้วค่ะ :monkeysad:
-
ขอ "แบน" เรื่องเซอร์ไพรส์ทุกกรณีค่ะ :m16:
เรื่องมันลุ้นจริงๆให้ดิ้นตายเถอะ ตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว :m15:
-
มันจะไม่ดราม่าใช่มั้ย จะจบแบบแฮปปี้หรือเปล่า โอ้ยย กลัวไปหมดเลยค่ะ
เทียนให้อีกษรเป็นคนพิเศษแล้วนะ เข้มแข็งไว้เลยอักษร อย่ายอมแพ้
เรื่องนี้อักษรน่ารักมากเลย เขินก็บอกว่าตัวเองเขิน น่ารักน่ารักน่ารัก :-[
-
ไอ้ที่เคยเม้นท์ว่าเรื่องนี้ทำให้ตื่นเต้นได้ตลอดนี่ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่นะ
คราวนี้เป็นอักษรเองที่มาให้เราใจระทึก จะเป็นอะไรร้ายแรงไหมหนอ
ช่วงแรกก็ออกหวานๆอยู่เลย ไหงตอนท้ายมันชวนให้ร้องไห้ล่ะเนี่ย
สงสารอักษร เห็นตัวเล็กบอบบางอย่างนั้น ความอดทนเป็นเลิศ
ตระเวนมาทั้งวัน ร้อนก็แสนร้อน คุณหนูเค้าก็ยังยิ้มได้อยู่เลย
หรือว่าเป็นเพราะอยู่กับเทียนกันนะก็เลยทำให้ลืมความเจ็บป่วยไป
อย่าเป็นอะไรมากเลยนะ กลัวใจคนเขียนจริงๆเลย :serius2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
กดเป็ดจ้า
-
โธ่กำลังมีความสุขแบบหวาน ๆ เขิน ๆ กันอยู่แท้ ๆ
อักษรอย่าเป็นอะไรมากนะ
-
ตอนนี้มันช่างน่ารัก หวานน้ำตาลหยดจริงๆเลยค่ะ
ไม่คิดว่าเทียนไขจะแอบน่ารักแบบนี้ได้เหมือนกัน ><
ตกลงอักษรเป็นอะไร เป็นหอบหรือ?
อาการกำเริบได้ขัดโมเมนต์หวานๆมากเลย ฮือออ เป็นห่วงอักษร
รีบพาน้องษรไปโรงพยาบาลนะเทียน
อย่าให้น้องษรเป็นอะไรนะ!
ปล.รู้สึกอึ้งมากที่พี่โอมาอัพ 5555 นึกว่าต้องรอเหมือน XY ซะแล้ว(เกือบแล้วล่ะ - -)
-
ได้มาเดทด้วยกันทั้งที
โถ... หนูอักษร :sad4:
-
อักษรเป็นอะไร จะหายมั้ยน่ะ
งื้ออออออ
-
อักษรของพี่ หนูเป็นอะไรล่ะลูก อย่าทำให้พี่และน้องเทียนตกใจอย่างนี้สิ อดทนไว้น๊าน้องเทียนจะพาไปรพ.แล้วT^T
-
:sad4:
อักษร...เป็นอาราย...
-
ที่หายไปนานคือลืมอัพหรือนี่... T[]T เราก็ไม่กล้าทวง ไม่กล้าถาม.. เห็นในทวิตพี่โองานยุ่งๆ(มากกกก) 5555
เรายังไม่ลืมตอนเก่านะ! แอบวนเข้ามาอ่านอยู่เรื่อยๆ 555555555
ชอบตอนนี้มากๆ! อักษรแบบ.. น่ารักกว่าทุกตอนที่ผ่านมาเลยอ่ะ! ชอบเวลาอักษรเขิน ทำอะไรไม่ถูก ลนลาน น่าแดงงง มันดูเป็นธรรมชาติมาก น่ารักน่าจับฟัดเป็นที่สุดด >//<
เทียนตอนนี้เปลี่ยนไปจากตอนแรกๆมาก! ..ทำไมมันดูซื่อๆจังฟะ?! =[]=; ถึงจะขี้เก๊กแต่ก็ดูแบบความคิดมันน่าเอ็นดู 555 แถมยังอ่อนโยน(แบบเก๊กๆ)เอามากๆ! เขินแทนอักษร ><
เทียนอย่าลืมเอารูปที่ถ่ายมาแบ่งกันดูมั่งนะ! ฉันอุส่าช่วยลุ้น(?)นะเว่ยย ขอดูด้วยยยยยยยยยยยยยยย! >[]<
อยากให้ฉากหวานๆมันมากกว่านี้.....!!
จบแบบนี้อีกแล้วววว! แกล้งคนอ่านอีกแล้ววว TT_____TT
อักษรทำไมต้องปากแข็งในเรื่องแบบนี้ด้วย! ไม่ไหวก็บอกเทียนไปสิ จะฝืนไปทำไมมมมมมม! ขนาดตัวเองล้มขนาดนั้นยังจะปฎิเสธว่าไม่เป็นไรอีกกกกกก! : (
แล้วทำไมอักษรต้องปิดบังไม่ให้เทียนรู้ว่าตัวเองเป็นอะไรด้วย ?
ไม่เข้าใจจจจจ! T^T ไม่เข้าใจความคิดอักษรเลย! จริงๆแล้วที่เทียนเป็นห่วงตอนถาม ร้อนมั้ย เหนื่อยมั้ย ? น่าจะดีใจไม่ใช่เหรอ.. แต่ทำไมถึงโกรธล่ะนี่ ?? (เทียนก็ยังอุส่าดูออกอีกนะว่าโกรธ = =;)
หรืออักษรจะเป็นโรคเกี่ยวกับหัวใจ ? เพราะวันนี้ใช้หัวใจเหนื่อย(เทียนมันขยันหยอด) เลยวูบง่าย.. ?? โอ๊ยย มันอึดอัด อยากรู้! อักษรเป็นอะไรกันแน่ แล้วทำไมไม่ยอมบอกเทียน อ๊ากกกกกกกกกก!!
ครึ่งหลังจะเป็นยังไง.. อยู่รพ. อักษรจะยอมบอกมั้ย แล้วจะทำอะไรกัน.. ยังเดาไม่ออก.. แต่เราคิดว่าอักษรคงยังไม่เป็นอะไรไปตอนนี้หรอก (ใช่มั้ยคะ ? o18) เพราะทั้งคู่ยังไม่ได้จุ๊บกันเลยยยยยยยยย!! เราจำได้นะ! พี่โอบอกว่ามีจุ๊บ 555555555
ปล. อยากให้เรื่องนี้จบแฮปปี้นะ T^T
ปลล. ขอร้องงงงงง อย่าลืมอัพครึ่งหลังนะ คนอ่านจะขาดใจตายยยแว้ววว T___T
-
อักษรเป็นอะไรจะ เขินจนลืมเหนื่อยเลยหรอ
เหนื่อยก็บอกเทียนเค้าสิ เค้าไม่ว่าไรหรอกก
โธ่ หายไวๆนะ
-
น้องอักษรแย่แล้ว :serius2:
-
:m31: :m31: :beat:
-
อักษร....อย่าเป็นอะไรไปนะ!!!
:serius2:
เรื่องนี้ไม่ขอดราม่าได้มั้ย? แง้ๆๆๆ...เค้าต้องไห้แน่ๆเลย
-
อ่านเคลิ้มๆ กำลังหวานได้ที่เชียว ตื่นเต้นๆ อยากอ่านตอนต่อไป :impress2:
-
ในที่สุดก็มาแล้วววววววววววว
ลืมตอนที่แล้วไปแล้วนะ
แต่ยังจำความรักของอักษรได้เหมือนเดิม ฮ่าๆๆ
อักษรน่ารักมากเลยค่าาาาาา
ยิ่งอ่านยิ่งรัก
อย่าให้ษรเปนอะไรร้ายแรงเลยน๊าาาา
มาต่อไวๆนะค้าพี่โอ รออยู่น๊าาาา
-
โอม จงมา โอม จงมา โอมมมมมมมมมมมมม เพี้ยง
มาต่อทีเถิ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ^^
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
อักษรเป็นโรคอะไรกันแน่
ร้ายแรงมากไหม
ไม่เอา่น่ะ ถ้ามันจะเศร้าไปกว่านี้
น้องโอ หายไปไหนค่ะ
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็เขินแทนอักษร เทียนทำให้เขินจริงๆ มาต่อเร็วๆนะคะ
-
:a5:
คุณโอคะ ถ้ามีเวลาว่างอย่าลืมมาอัพ นู๋อักษร ต่อนะคะ
คนอ่านใจจาขาดแบ้วววววววววววววววววววววว :z3:
-
ต่ออย่างด่วนนนน ห่วงอักษรมากก :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:serius2: :serius2:
-
ได้โปรดมาต่อเถอะนะ ใจจะขาดแล้วววววว :sad4: :sad4:
-
หายไปนานจังเลยโอซากะ อยากรู้นะเนี้ยว่าอักษรป่วยเป็นโรคอะไร
-
วี๊ด!! บึ้ม!! ตู้มต้าม!! (เอาเข้าไป = ='') :mc4:
ในที่สุดก็ตามทันแล้วว ว >3< ความรู้สึกตอนนี้มันฟินนาเล่(?)ครับ
คู่เทียนไขอักษรเป็นคู่ที่น่าสนใจมากครับ ที่ำพี่โอบอกว่าเป็นเรื่องที่ชอบที่สุด ผมเองก็คิดว่ายังงั้นนะ
ผมหลงรักอักษรตั้งแต่อ่านตอนแรก น่ารักชะมัด :-[ ส่วนเรื่องของเทียนไข... เฮ้อ ช่างเถอะนะ ไงๆ เมะก็คือเมะ (ฮา)
“...แค่เพียงให้ผมได้อยู่เคียงข้างคุณ...”
“........นั่นเป็น... 'ความรัก' ที่ผมปรารถนาล่ะ...”
โอยย... อะไรจะขนาดนั้นครับ แค่นี้ผมก็หลงรักจะตายอยู่แล้ว... อย่าแสดงท่าทางน่ารักๆ แบบนั้นนะ ~
นี่ถ้าผมไปปรากฏตัวในเรื่องได้จริง อาจจะมีการชกต่อยระหว่างผมกับเทียนไขเพื่อแย่งอักษรแล้วก็ได้... (!?)
“ผมมาเพื่ออยู่เคียงข้างคุณ"
“เพราะผมไม่ได้มาเพื่อเข้าใจ..”
เออ... กรรม ถ้าผมเป็นเทียนไข ผมคงรักอักษรตาย..TTWTT
"...ดูแล้วรู้สึกเจ็บในอก...แต่ก็นะ..บังเอิญเหลือเกินที่ผมชอบความเจ็บปวด"
ว๊ากก !! //ร้องเสียงดัง อ่านเจอประโยคนี้ผมแถบกระอักเลือดเบยครับ และแล้วผมก็แน่ใจว่าอักษรเป็นเคะสาย M !! (รึเปล่าว่ะ?)
okๆ พอดีผมเป็นพวก S (หะ?) ถูกชะตากับเคะประมาณนี้ม๊ากก และแล้วผมก็หลงรักอักษรมากขึ้นกว่าเดิมอีก.. !!
เอ่อ..ไอ “...โฮ่ง!” เนี่ย มันช่าง... น่ารัก //นอนตายเพราะโดนดาเมจ :jul1:
แอบลุ้นให้เทียนไขแสดงอารมณ์ความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองมากกว่านี้เหมือนกันนะ รู้สึกว่าช่วงแรกๆ มันยังน้อยไป
รู้สึกเหมือนจะซึนนะ เมะซึนงั้นหรือ ?? แต่หลังๆ เทียนไขก็ทำได้ดีล่ะ เล่นซะอักษรของผม(?) เขินไปหลายรอบอยู่เรื่อย
ส่วนเรื่องอดีตของคุณทีปพิพัฒน์อยากบอกว่าจริงๆ สะเทือนใจมาก ถ้าผมเป็นเทียนไขผมก็คงคิดแบบเขาเหมือนกัน..
และก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ที่อักษรจะเป็นฝ่ายตบเทียนไข นิสัยของเจ้าตัวก็คงเป็นแบบนี้อยู่แล้ว
อยากรู้นะอักษรเป็นโรคประจำตัวอะไร เรื่องแบบนี้ทำไมถึงได้ปากเเข็ง ทำไมถึงไม่ยอมบอก ไม่อยากให้รู้งั้นหรือ?
เพราะอะไรล่ะ ขี้โกงจัง คุณรู้เรื่องของเทียนไขแทบจะทุกอย่าง แล้วทำไมเทียนไขถึงไม่่ค่อยรู้เรื่องของคุณเลยล่ะ ??
(อา.. กรรม เริ่มเพ้อแล้วตู)
แต่พอผมรู้เรื่องโรคประจำตัวของอักษรแล้วรักอักษรมากกว่าเดิมอีก รักมากๆ เลยล่ะ เป็นคนที่ตรงกับที่ผมชอบทุกอย่างเลยจริงๆ
เวลาเห็นอักษรเจ็บ... มันทำให้รู้สึกดีเอามาก ๆ (ไอห่านนี่บ้าแล้วเฮ้ย//คนรอบข้าง) เวลาที่โดนแกล้ง เวลาที่ลำบากใจ ชอบมากเลยล่ะ
ผมชอบเห็นเคะทรมานแล้วก็ชอบเห็นเคะเจ็บปวด และร้องไห้ด้วย (ฮา)
เอาเถอะตอนนี้ลุ้นมากๆ เลยครับ เรื่องโรคประจำตัวของอักษรอยากรู้มากๆ ขอให้ไม่เป็นอะไรล่ะกัน
รอครับ อ๊ะ จริงสิ เมื่อไหร่เทียนไขจะได้เฟิสคิสของอักษรล่ะ รออยู่นะ 555+ ..ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกพริตตี้สาวพราวสเน่ห์ที่มีเสี่ยหน้าเด็กคอยป้อเลี้ยงยังไงชอบกล..
ฮ่าๆ เทียนไข นายคิดเหมือนเราเลยง่ะ กร๊ากก ~
ปล. ชอบฉากอักษรโดนเทียนไขต่อยอ่ะ (อ้าว !) แล้วตอนนั้นก็สงสารธูปมากๆ ด้วย.. ยังเด็กอยู่แท้ๆ เฮ้อ มันไส้ไอพวกเด็ห่านนั่นจัง
ปล2. รักพี่โอครับ :กอด1: :กอด1: :L1:
-
ชอบเรื่องนี้มาก
แอบเข้ามาทุกครั้งว่ามาต่อรึยัง
คนเขียนจบตอนเอาไว้ให้เรารอลุ้น รอตามอยู่เสมอ
แต่ตอนสุดท้ายที่จบเอาไว้เราก็รออยู่ แต่หายไปนานมาก
ตอนที่ทิ้งเอาไว้ไม่น่าหายไปนานขนาดนี
ทำให้ความรู้สึกของการลุ้นทุกครั้งว่าเข้ามาแล้วจะเจอมั้
จะเป็นยังไงต่อไป
กลายเป็นความรู้สึกผิดหวังมาก ToT
-
อ่านได้สี่ตอน เหมือนจะหน่วงๆ ขอบใจจร้าาา
-
12th Night : Love Story
แอร์เย็น..บรรยากาศเงียบสงบ..
..สงบจนแทบไม่น่าเชื่อว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน..ผมจะรู้สึกตื่นตระหนกได้มากขนาดนั้น..
มือเขาช่างบางเล็ก..และยิ่งจะดูเล็กลงไปอีกเมื่ออยู่ในอุ้งมือทั้งสองข้างของผม และถึงแม้ว่าจะไม่มีแรงบีบมือที่ตอบกลับมาก็ตาม...แต่สัมผัสอบอุ่นของผิวหนังเหล่านั้นทำให้ผมใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย...อย่างน้อยก็รู้สึกยินดีมากกว่าก่อนหน้านี้...ที่ถึงจะพูดว่า 'ยินดี' ได้ไม่เต็มปากนักก็เถอะ
จริงๆแล้วในตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกเลยมากกว่า..
อักษรไม่ได้อยู่ในสภาวะอันตรายเหมือนอย่างที่ผมตกใจ มันก็เป็นแค่อาการเป็นลมพื้นๆ และผมก็ทำได้เต็มที่อย่างมากก็แค่ดูแลเขา...ซึ่ง...เอาเข้าจริงๆผมก็ได้แต่นั่งอยู่ข้างเตียงเท่านั้น...ไม่ต้องบริจาคเลือด ไม่ต้องบริจาคอวัยวะ ไม่ต้องทุ่มเททุกอย่างเพื่อให้เขาได้เข้าห้องผ่าตัดฉุกเฉินหรือย้ายไปห้องผู้ป่วนพิเศษVIP ไม่ได้เป็นกำลังสำคัญอย่างที่พระเอกในนิยายต้องทำ..
น่าขำจริง..
..ผมเป็น 'พระเอกในนิยาย' ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
บุรุษพยาบาลคงหาว่าผมบ้าถ้าหัวเราะอยู่คนเดียว ผมเลยเลือกที่จะก้มมองหน้าเจ้าของร่างสลบไสลแล้วยิ้มน้อยๆแทน อย่างน้อยมันก็คงจะดูดีกว่าการกระทำข้างต้นกระมัง
ผิวของเขาขาว..ขาวจนเกือบจะเรียกได้ว่าซีด..
จนหัวใจแทบจะหลุดลงไปอยู่ตาตุ่มเมื่อรับรู้ว่าตัวเขายังซีดได้มากกว่านี้อีก
แต่อย่างน้อยร่างผอมบางตรงหน้าก็ดูจะแข็งแรงมากขึ้นแล้ว มันไม่ใช่เพียงการคาดเดาของผมหรอกนะ คุณหมอที่รับเคสเค้าพูดมาแบบนั้น...และด้วยเหตุอะไรหลายๆอย่างเขาก็บอกว่าให้ย้ายอักษรกลับไปที่โรงพยาบาลเจ้าของไข้จะดีกว่า อืม..ผมเชื่อคำหมอ ผมไม่ได้จบเฉพาะทางด้านรักษาโรคห่าเหวอะไรพวกนี้ เพราะงั้นตอนนี้เราทั้งคู่ถึงอยู่ในรถพยาบาล..ด้วยใจที่สงบนิ่งพอสมควร
...สงบนิ่ง?
...ใช่แล้ว สงบนิ่ง...
ตลอดเวลาหลายชั่วโมงที่นั่งมองสายน้ำเกลือ ผมได้แต่หวังว่าจะมีสักวินาทีที่เขาจะตื่น ลืมตาขึ้นมา..แล้วยิ้มให้ผมแล้วบอกว่า 'ไม่เป็นอะไร' เหมือนที่ปกติเขาทำ...และ...มันน่าเสียดายตรงที่ไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น
รถพยาบาลจอดไม่ได้นุ่มนวลเลยครับ...ผมเองก็เคยเห็นมันบ่อยๆตามท้องถนนหรือในจอโทรทัศน์ แต่เพราะเป็นแบบนั้นเราถึงใช้เวลาไม่นานที่จะเดินทางถึงจุดหมาย
“อักษร!”
“พี่/คุณษร!?!”
ผมได้ยินเสียงเรียกดังมาจากที่ไกลๆ ตอนนั้นผมกำลังปีนลงจากรถเลยไม่ทันสังเกต แต่พอหันมา...มันเป็นภาพที่น่าประทับใจพอสมควรที่เห็นบรรดาครอบครัวสุดรักวิ่งมาเกาะขอบเตียง ข้างแก้มมีรอบคราบน้ำตาจางๆ และพร่ำเพ้อเรียกชื่ออีกฝ่ายทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามันไม่ได้ช่วยอะไร...
ผมคิดว่าควรจะยกมือไหว้สวัสดี แต่สถานการณ์ไม่เป็นใจให้ทำเช่นนั้น
บุรุษพยาบาลเข็นเตียงของอักษรเข้าไปในตัวอาคาร ท่าทางไม่ได้เร่งร้อนแต่ประการใด...ซึ่งถ้าผมเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลคงตัดเงินเดือนทิ้งให้ขาด
ชายวัยกลางร่างท้วมหันมาหาผมเพื่อพยักหน้าทักทาย ผมจะชักมือขึ้นมาไหว้แต่ก็ไม่ทัน...ท่านหันกลับไปทั้งอย่างนั้นเพื่อเดินตามลูกชายต่อ ฝ่ายมารดาก็เหมือนกัน...แต่เธอยิ้มให้ด้วย นั่นเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ถ้าผมจะยิ้มกลับ ส่วนนั่น..ลุงโชค แกเป็นคนเดียวที่เดินมาตบหลังผมอย่างเป็นกันเอง...และกำลังจะเอ่ยทักทายตามประสาคนรู้จัก...
“..........เพราะพี่เทียนนั่นแหละ!”
ไม่ต้องถามเลยว่าใคร...ผมรู้ดีมาแต่แรกแล้วว่ามันควรจะเกิดอะไรขึ้น
ผมหันไปมองหน้าอีกฝ่าย และใช้เวลานานเกินไปเพื่อคิดว่าอะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูด มันทำให้ 'องศา อัครมณฑา' ดูเหมือนจะหงุดหงิดหนักมากขึ้นไปอีก รุ่นน้องของผมยังอยู่ในชุดซ้อมบอล...จริงๆไม่ต้องสันนิษฐานผมก็รู้จากข้อมูลในหัวเองนั่นแหละว่าเขาอยู่ชมรมฟุตบอลของโรงเรียน นั่นหมายความว่าทันทีที่เขาได้รับข่าวร้ายคงจะรีบบึ่งมาให้ทันท่วงทีเป็นแน่ และยิ่งเขายังเป็นคนเดียวที่น้ำตาไหลไม่หยุดแล้วด้วย...
“พี่ษร..พี่ษรเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่เทียน!!”
“คุณศา...”
“ผมเกลียดคุณ!! ไปให้พ้นๆหน้าเดี๋ยวนี้เลยนะ...!!”
..ความคิดของผมดูเหมือนจะช้าไป..และเขาก็กางแขนออกทั้งสองข้างเพื่อจุดประสงค์อย่างที่รู้ๆกัน..
จะพูดอะไรออกไปตอนนี้ก็เห็นจะไม่มีอะไรดีขึ้น ได้แต่ยืนตรงแทบไม่สบตากับอีกฝ่าย และ2-3วินาทีต่อมาผมก็เลือกที่จะเบี่ยงตัวหลบแล้วเดินผ่านเขามาทั้งอย่างนั้น
แน่นอนว่าองศาเองก็ไม่มีทางปล่อยผมไปง่ายๆ
“...คุณจะไปไหน!?”
ผมถอนหายใจ..ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?
“...นี่คุณไม่เข้าใจรึไงว่าที่พี่ษรเป็นแบบนี้ก็เพราะออกไปกับคุณนะ คุณมันไม่รู้อะไรเลย..ไม่รู้อะไรเลยไม่ใช่รึไง!?!”
เสียงเหล่านั้นดังอยู่ในหัว สะท้อนไปสะท้อนมา...แต่….ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?
“คุณศา...พอเถอะครับ...”
“ลุงโชคทำไมต้องเข้าข้างพี่เทียนด้วยล่ะ!? พ่อกับแม่ก็เหมือนกัน...ก็รู้ๆกันอยู่ไม่ใช่รึไงว่าทำไมพี่ษรถึงยังไปโรงเรียน ทำไมพี่ษรถึงเป็นแบบนี้...ทำไมวันนี้ถึงได้.....โธ่เว้ย!! นี่มันเป็นบ้าอะไรกันหมด ก็เห็นอยู่ว่าปัญหามันอยู่ที่ไหน!?”
...ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ
ผมไม่ทันหันไปมองหน้าองศาด้วยซ้ำ ดูเหมือนเตียงคนไข้จะเคลื่อนห่างออกไปทุกวินาทีที่ผมเสียเวลาอยู่ แต่จะให้ผมสะบัดมืออีกฝ่ายแล้วจากไปมันคงจะไม่ใช่ที ผมต้องทำอะไรสักอย่าง...แต่เอาตามตรง...วินาทีนั้นผมไม่อยากทำอะไรเลยสักอย่างนอกจากการเดินตามเตียงคนไข้นั้นไปทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ
“พี่ษรบอกชอบพี่เทียนไปแล้วนี่"
...ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ
“ผมก็เคยได้ยินชื่อเสียคุณมาหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้...ทำไมคุณถึงไม่เข้าใจ?”
...ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ
“ความรักบ้าอะไรไม่เห็นเข้าใจเลย มันจะบ้ากันไปหมดแล้ว..!! แล้วนี่ยังจะ...”
“องศา"
นั่น...เป็นวินาทีเดียวกับที่รถคนไข้ถูกเข็นเข้าลิฟท์ไป
“ไว้คุยเรื่องนี้กันวันหลัง"
ผมยกมือแตะมืออีกฝ่ายที่จับแขนผมไว้แผ่วเบา...มันทำให้ผมรู้ตัวว่ามือข้างนั้นสั่นมากขนาดไหน ทำให้ผมรู้ตัวว่าที่ผมบอกว่าควบคุมอารมณ์ได้ทั้งหมดนั้นมันก็แค่การหลอกตัวเอง หลอกว่าอีกฝ่ายไม่เป็นไร หลอกว่าอีกฝ่ายยังแข็งแรงดี ยังไหว ยัง......ทั้งๆที่อยากจะต่อยหน้าไอ้หมอเวรตะไลที่โรงพยาบาลที่แล้วข้อหาไม่ยอมตรวจอักษรให้ละเอียดตั้งแต่เมื่อกี้นี้...!!
'อารมณ์' ดังกล่าวทำให้ผมเคลื่อนตัวไปด้านหน้า สาวเท้าต่อไปเหมือนไม่ได้ฟังเสียงกร่นด่าเมื่อครู่ และอาจจะเพราะองศาเองก็รับรู้ถึงความหวั่นไหวทางกายภาพแล้วถึงได้ปล่อยผมออกมาง่ายๆ...
“เดี๋ยว!!”
...จริงๆก็ไม่ง่ายเท่าไหร่...
ผมหันกลับมาหาคนเรียก ไม่รู้ตัวว่าแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป...แต่อีกฝ่ายดูท่าทางจะตะลึงไม่มากก็น้อย...
“หรือว่าพี่เทียน...พี่เทียนจะ...................ชอ-......?”
ผมไม่ได้รู้สึกหน้าร้อนผ่าว ไม่ใจเต้นแรง ไม่ได้เกิดอาการเขินอายแต่อย่างใดตอนที่พูดกลับไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ..
“...ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
ให้ตายสิ...
ผมนี่หลอกตัวเองเก่งจริงๆ...
----------
..กลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง..
...ครั้งนี้..ผมยอมรับว่าบรรยากาศมันค่อนข้างน่าอึดอัดพอสมควร
ทำไมน่ะหรือ?
เพราะผมกำลังยืนอยู่หน้าห้องเดี่ยวพิเศษระดับVIPสุดหรูตามฐานะของคนไข้นั่นแหละ...ความที่ว่าตระกูลอัครมณฑาร่ำรวยมากดูจะไม่ใช่เรื่องโกหก และผมเองก็เพิ่งเคยได้ขึ้นมาเหยียบที่แห่งนี้เป็นครั้งแรก ในห้องพักผู้ป่วยยังแยกออกเป็นห้องอีกนิดหน่อยคล้ายคอนโดหนึ่งห้องนอนก็มิปาน แต่ผมก็ไม่ได้มีเวลาชื่นชมความอลังการงานสร้างของสถาปัตยกรรมภายในเท่าไหร่เมื่อคุณหมอเจ้าของไข้มา แล้วจึงตัดสินใจเตะตัวเองออกจากห้องโดยไม่ต้องให้ใครมานั่งอธิบาย
เวลาตอนนั้นไม่ค่อยมีพยาบาลหรือหมอเดินไปเดินมาเท่าไหร่ อืม...อย่าว่าแต่หมอหรือพยาบาลเลย ไม่มีคนเลยด้วยซ้ำกระมัง เพราะอย่างนั้นแหละมันถึงได้น่าอึดอัด...อีกทั้งหลังบานประตูยังมีเสียงพูดคุยดังตลอดเวลา และผมก็ไม่รู้ว่าเขากำลังหมายถึงอะไร...ความหงุดหงิดมันอยู่ที่ว่าผมอยากรู้เนี่ยแหละ
ให้ตายเถอะ...
...บ้าชะมัด....
ผมล้วงกระเป๋ากางเกง พบมือถือหนึ่งเครื่องกับความว่างเปล่า พอเปิดกระเป๋ากล้องดู...จึงได้รู้ว่าตัวเองยังเก็บของรักของหวงชิ้นนี้ได้ไม่ดีเท่าไหร่ ก็เลยยืนจัดอยู่แบบนั้น...แล้วก็โทษตัวเองในใจว่าทำไมถึงไม่หยิบบุหรี่มา
อืม...โรงพยาบาลเค้าคงไม่อนุญาตให้สูบบุหรี่
..ผมลืมข้อนั้นไปสนิทใจ..
ครืดดดดดด............
เสียงเปิดประตูดังขึ้นจากเบื้องหลัง ผมหันไปมองด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติ...คุณหมอหน้ากลมเจ้าของไข้พยักหน้าให้ผมเป็นเชิงทักทาย ผมยกมือไหว้ตอบพอเป็นพิธี คุณพยาบาลก็เหมือนกัน...แต่รายนี้ยิ้มให้ด้วย ผมไม่สงสัยในการกระทำนั้นเท่าไหร่นักเพราะไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งแรก
อย่างไรก็ดี ผมใช้เวลาเตรียมใจอยู่นานมากกว่าจะสอดสายตาเข้าไปในห้อง
จากจุดนี้ผมไม่เห็นเตียงคนไข้ด้วยซ้ำ ไฟสีส้มอ่อนในห้องรับรองก่อนจะเข้าไปถึงห้องผู้ป่วยทำให้บรรยากาศดูนิ่งงันนัก...ผมคิดว่าผมควรจะสาวเท้าไปด้านข้างเล็กน้อยเพื่อมองเข้าไปให้ถนัด แต่ยังไม่ทันจะกระทำการดังกล่าวลุงโชคก็โผล่ออกมาจากประตูอีกฟาก
ผมอ้าปากจะถามเขา แต่ก็หุบปากฉับทันทีเมื่อเห็นว่า 'ครอบครัว' ของอีกฝ่ายทยอยเดินตามออกมาเช่นกัน
ลุงโชคแกยิ้มให้ ไม่ได้พูดอะไร...แล้วเดินผ่านผมไป
องศาสบตาผมเพียงเล็กน้อย...ทำเสียง 'จิ๊' ในลำคอ...แล้วเดินผ่านผมไป
ผมภาวนาในใจสักสามล้านรอบเห็นจะได้ว่าขอให้ผู้ปกครองทั้งสองนั้นเดินผ่านผมไปโดยไม่พูดอะไรเช่นกัน...ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงอยากให้เป็นแบบนั้นทั้งที่มันเสียมารยาทสิ้นดี...
….ถูกขององศา...
….....ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง...ผมเองเนี่ยแหละที่เป็นคน 'ทำร้าย' เขา...
“เทียนใช่มั้ยจ้ะ?”
เสียงนิ่มนวลเอ่ยขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมองทันที...ถึงได้รู้วินาทีนั้นว่าตัวเองก้มหน้าอยู่
รอยยิ้มของอักษรเหมือนคุณแม่มาก มันไม่ทำให้ผมตกตะลึงเท่าไหร่...ผมคิดว่ามันเป็นธรรมดาของคนเป็นแม่ลูก ผมก็เป็น...แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน...รอยยิ้มของเธอทำให้ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมาก คุณพ่อของอักษรเองก็ยิ้มให้ผม...ท่านสูงพอๆกับอักษร...มันทำให้ผมเองเนี่ยแหละที่เป็นคนยักษ์ไปในบัดดล
สิ่งแรกที่ผมทำในเวลาต่อมาคือการยกมือไหว้พวกเขาทั้งคู่
แต่เพราะก้อนอะไรบางอย่างมันมาจุกอยู่ที่คอ ทำให้ผมรู้สึกกระอั่กกระอ่วนนักหากจะพูดอะไรออกไป
และดูเหมือนคุณแม่ท่านจะไม่ได้ติดใจนัก
"เข้าไปเถอะจ้ะ อักษรถามหาแน่ะ"
“เอ๊ะ?”
คำนั้นหลุดปากออกไปอย่างเสียมิได้
ผมมองหน้าท่านทั้งคู่สลับกันไปมาเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง อักษรถามหาผม? นั่นหมายความว่า..........?
การกระทำผมไปเร็วกว่าสมองแล้วในตอนนั้น ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าการกระทำเช่นนี้มันโคตรจะเสียมารยาท...แต่คิดอีกที..ผมคงไม่จำเป็นต้องสร้างภาพเป็นผู้ดีต่อหน้าใคร ดังนั้นผมจึงสาวเท้าฉับๆเข้ามาในห้องโดยไม่เอื้อนเอ่ยคำลา
เสียงปิดประตูดังแผ่วเบาจากด้านหลัง ผมพุ่งตัวเข้าประตูอีกฟากเหมือนกับว่าเมื่อครู่เป็นคำอนุญาต
และ...
...เขา...นั่งอยู่ตรงนั้น...
ด้วยรอยยิ้มอ่อนๆที่ผมคุ้นเคย...รอยยิ้มที่ทำให้ผมยืนนิ่งอยู่ที่ปลายเตียงแบบนั้นไม่ไหวติง
ก่อนจะเผยอริมฝีปากเพื่อพูดคำนั้นออกมา
“ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะครับ เทียน"
พระเจ้า....
..พระเจ้า.....
….พระเจ้า......
เข็มวินาทีเหมือนจะวิ่งช้าลงกว่าเดิมมาก รับรู้ได้จากจังหวะการหายใจที่เริ่มช้าลงของผม...ที่ค่อยๆสาวเท้าเข้าไปทีละข้างด้วยกลัวว่าตัวเองจะเผลอล้มทั้งอย่างนั้น ขอบตาผมร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ มือที่ยื่นออกไปแตะที่ข้างแก้มเขาก็ยังสั่นสะท้านกว่าเมื่อครู่ด้วยซ้ำ
“พระเจ้า...”
แม้แต่เสียง...ก็ยังแหบพร่า....
ก่อนจะหลับตาลงแล้วแนบหน้าผากสัมผัสกัน ชั่ววินาทีนั้นเหมือนผมแทบจะหยุดหายใจ...ผิวของเขาอุ่น...ช่างอุ่นเหลือเกิน...อุ่นจนผมอยากจะสัมผัสเขาให้เนิ่นนานกว่านี้...
“.....ขอบคุณ...พระเจ้า....”
ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนตอนที่สัมผัสเขาอยู่แบบนั้น...เพราะมัวแต่ใช้พลังงานทั้งหมดไปกับการห้ามไม่ให้ตัวเองหลั่งน้ำตาออกมา ผมไม่กล้าลืมตามองเขาด้วยซ้ำ...หากเพียงได้เห็นรอยยิ้มแบบนั้นอีกสักครั้งหนึ่ง...ทำนบความรู้สึกคงจะทะลักออกมาอย่างห้ามไม่ได้
...แต่ผมรู้ว่าเขายิ้ม...จากสัมผัสของกล้ามเนื้อที่ข้างแก้ม...
ผมเองก็ยิ้มเหมือนกัน...
เราอยู่แบบนั้นนาน นานมากพอที่ผมจะกลืนความรู้สึกเมื่อครู่ให้หายไปได้ แล้วลืมตาขึ้นมามองเขา
ในระยะประชิด...ที่จมูกแทบจะชนจมูก...
เขามองผมอยู่เหมือนกัน มอง...แล้วก็ยิ้มกว้างมาก
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ เทียน"
เขาพูดเหมือนย้ำ...ย้ำให้ผมรู้
และผมก็เป็นคนผละออกมาจากการกระทำจาบจ้วงแบบนั้นกับเขา แล้วกระแอมกระไอเปลี่ยนท่านั่งข้างเตียงคนไข้ให้เป็นท่าที่อยู่ในระดับพอดีๆ
“ขอบคุณมากนะครับสำหรับวันนี้ ผมมีความสุขมากจริงๆ"
...ให้ตายเถอะ...ผมไม่นึกว่าเขาจะพูดแบบนั้นออกมา...
ผมขมวดคิ้ว หันกลับไปมองเขา "ถ้าไม่ไหวทำไมไม่บอกกันก่อน"
“โธ่ เวลาที่มีความสุข..ใครเขาอยากจะหยุดมันกันล่ะครับ"
...น่าจับตีก้นซะให้เข็ด!?
ผมกำลังคาดโทษเขาอยู่ในใจ ตอนที่ดุกลับไป
“คุณไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกยังไงตอนเห็นคุณล้มไปแบบนั้น"
เขากระพริบตาปริบๆ ก่อนจะหลุบตาลงทันควัน แก้มขึ้นสีระเรื่อแบบที่ผมเดาไม่ออกว่าเขาเขินหรือเพราะมันอยู่ในแสงสีส้มกันแน่...แต่เขาไม่ปล่อยให้ผมมองหน้าเขานานนักหรอก...ด้วยการยกมือขึ้นมาเหน็บผมทัดหูแก้เก้อ
“ถ้าผมเป็นโรคหัวใจ ผมคงตายตั้งแต่เมื่อกี้นี้แล้วละครับ ฮะๆ"
ผมแม่งไม่ขำ “.....อย่าพูดว่าตายนะ"
คำนั้นทำให้เขาหยุดหัวเราะ แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผม...มือทั้งสองข้างของเขาเลื่อนมากุมกัน...และผมแอบเห็นว่ามันสั่นนิดๆ...ผมไม่แปลกใจ...แต่ที่น่าประหลาดกว่านั้นคือการที่หัวใจผมเองก็สั่นไหวไม่น้อยเหมือนกัน...
“เทียนครับ"
เขาว่า ด้วยน้ำเสียงที่แทบไม่ต่างจากเดิมเลยด้วยซ้ำ
“...มีบางอย่างที่คุณต้องรู้"
...ผมรู้...
รู้ว่า 'วันนี้' ต้องมาถึงเข้าสักวัน....
อักษรคงใช้ความพยายามมากในการควบคุมสติอารมณ์ เขาเป็นคนที่ทำแบบนี้ได้ดีแต่...ไม่ใช่ในเวลาแบบนี้แน่ๆ
“ครับ"
ผมตอบรับสั้นๆ อย่างน้อยก็ให้เขารู้ว่าผมพร้อมที่จะฟังอยู่
ดวงตาใสแจ๋วเหมือนเด็กทารกนั้นทอประกายประหลาด...อาจเพราะเขาไม่ได้ใส่แว่นเหมือนที่ผมเห็นเป็นปกติจนชินตา...หรืออาจจะเพราะดวงตาคู่นั้นเจือไปด้วยน้ำใสๆก็ไม่ทราบ เขาเผยอริมฝีปากแห้งผากนั้นขึ้น...แล้วปิดลง...มันกำลังสั่นระริก และผมรู้ดีว่าเขากำลังพยายามในแบบของเขา
หลังจากการเฝ้าคิดมาสองวินาที...ผมก็เอื้อมมือไปจับมือเขาที่อยู่บนตัก
….แต่อีกฝ่ายกลับชักออก แล้วพูดทันที
“..ผมกำลังจะตาย"
...น้ำเย็นวูบหนึ่งสาดเข้ามาที่หน้า...
เสียงของเขาไม่มีลังเลเลยแม้เพียงนิด มันเหมือนกับกลั้นใจพูดมันออกมาได้ในที่สุด เขาหอบ..อ้าปากตักตวงอากาศหายใจ ผมรู้ในตอนนั้นว่าเขากำลังจะทนไม่ได้ อะไรบางอย่างบอกให้ผมเขยิบตัวเข้าไปใกล้ แต่เขากลับยิ่งเขยิบห่างออกไปเหมือนไม่ต้องการ
ผมรู้สึกขอบตาร้อนผ่าวอีกครั้งหนึ่ง และทำใจให้พอใจกับระยะห่างนั้น
“...ก้อนเนื้อ...ที่...ไม่ค่อย...ดี...เท่าไหร่...”
เขาพูดไปด้วยหายใจไปด้วย พร้อมยกมือแตะที่หน้าอก...ผมไม่รู้ว่าเขาหมายถึงตำแหน่งไหน เพราะที่ผมสนใจมากกว่าคือการที่เขากำลังพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ให้น้ำใสๆไหลออกมาจากตา
“...มันอยู่มานาน...และ...และ....เอาออกไปไม่ได้ ดังนั้น....”
“อักษร..."
“..ผมแปลกใจ...ที่จริงก็...เอะใจมานานแล้ว...ว่าทำไมร่างกายตัวเอง...ถึง...ไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อน...”
“...อักษร พอเถอะ...”
“...มันเริ่มจาก...เหนื่อย..หายใจไม่..”
“ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ"
คำกล่าวนั้นเสียงดังพอสมควร จนเกือบจะเรียกได้ว่าการตะคอก...เกิดจากความลืมตัว
และมันได้ผล เขาหยุดพูด...แต่ก็ยังไม่หันมามองหน้าผม
…ผมควรจะช็อค...ผมควรจะสิ้นสติ...
แต่ในตอนนั้นผมเห็นเพียงแค่การพยายามจะอธิบายของคนๆหนึ่ง การพยายามที่ยากลำบากแสนสาหัส...และผมรู้ดีว่าเขากำลังพูดแบบนั้นออกมาด้วยความรู้สึกแบบไหน
“....ผมต้องพูดให้จบ"
เขาตอบกลับมาแบบนั้นด้วยเสียงแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ
ผมปฏิเสธ "ไม่”
“ให้..ผมได้พูดเถอะ...”
“ไม่"
การที่ผมยังยืนกรานแบบนั้นทำให้เขาก้มหน้าลงและเงียบ ผมเอื้อมมือไปแตะมือเขา...แรกเขาจะชักหนีเหมือนที่เมื่อครู่ทำ แต่เพราะผมคว้ามือเขาไว้แน่นพอที่จะให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าผมจะไม่มีทางปล่อยแน่
ผมขยับตัวเข้าไปใกล้เขาอีกนิด แสดงตำแหน่งของตัวเองให้รู้แน่ชัด
อยากจะบังคับให้เขาจ้องมองตรงมา..แต่ก็ไม่กล้า
“ไม่ต้องพูดอะไร...แล้วฟังผมบ้างนะ...”
ผมบอกเขา อีกฝ่ายหลับตาลง...ดูท่าจะสุดทนกับการกลั้นน้ำตา
“ผมไม่อยาก..ฟัง...”
หนึ่งหยดที่ไหลอาบแก้ม...ทั้งเขาและผม...
“...ทำไมล่ะ...?”
“ได้โปรดเถอะครับเทียน...” สองหยดบนแก้มทั้งสองข้าง "...ได้โปรดอย่าพูดเลย...”
“....ทำไมล่ะ...?”
“ขอร้องละครับ...”
มือผอมบางอีกข้างพยายามยกขึ้นมาเช็ดใบหน้าของตัวเองแรงๆ ผมคิดว่ามันแรงไปหน่อย..แต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร
“...ผม..ไม่อยาก....เสียดาย...เวลาที่เหลืออยู่....”
ระหว่างเรามีเพียงเสียงสะอื้น...
ผมบีบมือเขาแน่นกว่าเดิม...ด้วยหลากหลายสาเหตุที่ตีพันกัน...
เขากำลังร้องไห้...ร้องไห้ชนิดที่ว่าผมไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน ร้องจนร่างกายเล็กๆนั่นโยนขึ้นมา ร้องจนไหล่เปราะบางนั่นสั่นสะท้าน...และทุกหยดน้ำตาที่ไหลลงมามันทำให้กลางอกผมปวดแปลบ...คล้ายกับว่าจะหยุดหายใจไปพร้อมกับเขา...
“มันเป็นเรื่องปกตินะ....”
คำเอ่ยนั้นไม่ได้ดัง แต่ผมรู้ว่าเขาต้องกำลังเงี่ยหูฟังเป็นแน่..
“...ที่ว่า 'ไม่อยากตาย' น่ะ...ไม่ว่าใครก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกันหมด...”
นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาบีบมือผมตอบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาทั้งคราบน้ำตา ผมไม่รู้ว่ายิ้มแบบนั้นออกไปได้ยังไง...ส่วนลึกของหัวใจคงพยายามจะให้กำลังใจทั้งตัวเขา..แล้วก็ตัวผมเอง
มืออีกข้างหนึ่งของผมยกขึ้นปาดน้ำตาให้คนตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว และความรู้สึกเอ็นดูก็พุ่งเข้ามาในใจทันทีที่ดวงตาใสแจ๋วเหมือนทารกนั้นมองมา...ซึ่งบางทีมันอาจจะมากกว่านั้น...และมากกว่านั้นมานานแล้ว...
“...มีชีวิตอยู่...ต่อไปเถอะนะ...”
อีกครั้งที่มือผอมบางคู่นั้นอยู่ในอุ้งมือทั้งสองข้างของผม ผมก้มหน้าลงมองมัน...ขณะค่อยๆประคองขึ้นมาราวกับถ้าลงมือแรงกว่านี้สักหน่อยมันจะแตกหักเหมือนประติมากรรมแก้ว...
“เพื่อผม...”
สัมผัสที่ริมฝีปากกดลงไปบนหลังมือข้างนั้นร้อนผ่าว..หรือมือของเขาเนี่ยแหละที่เย็นเกินไป
มีรสเค็มๆของน้ำตาของผมเอง...ที่ไหลจากแก้มลงมาแตะที่มือของเขาอย่างเสียมิได้...
อักษรไม่ได้ชักมือออกเหมือนที่พยายามฝืนเมื่อครู่ เขาปล่อยให้ผมฝังจมูกลงไปเนิ่นนานราวกับกาลเวลาได้หยุดอยู่ตรงนั้น และผมเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินรึเปล่า...กับเสียงกระซิบที่เหมือนพูดกับเจ้ามือน้อยๆข้างนี้.......
“....ผมรักคุณ....”
TBC
=======================
เฮ่ย มีลุ้นเว้ยเฮ่ย
ขอคำแนะนำว่าไปย้อนอ่านกันสักรอบสองรอบก่อนนะคะ เรื่องนี้ดองนานมากจริงๆ 5555
ยุ่งเหยิงมากค่ะชีวิตช่วงนี้ ส่งไฟนอลเสร็จ ก็สอบ สอบเสร็จ ก็ฝึกงานต่อเลย โหย โหด =_=''
ยังไม่จบค่ะ ฝึกงานเสร็จ โต้ชีวิตกับทีสิสในปีหน้า 5555555555 #ชิบหายแล้ว
แต่ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันปายยยยยยยยยยยยยยยยย :z6:
ตอนนี้กลายเป็นรุ่นพี่สุดๆในมหา'ลัยแล้วล่ะค่ะ เร็วเหมือนกันนะ...รู้สึกเหมือนเฟรชชี่เพิ่งผ่านไปเมื่อวานนี้ :o8:
((หลอกตัวเองอีกแล้วฉัน..............))
แต่อาจจะเพราะหน้าตา(!?)และการแต่งตัว(!?)กระมัง
ทำให้รุ่นน้องต่างคณะหลายๆคนยังเรียกโอว่าน้องๆอยู่ :laugh: <<<<<นี่เป็นเคล็ดลับ!?
ไม่อยากเป็นผู้ใหญ่เลยยยย ยังอยากเป็นเด็กม.ปลายอยู่ ;;__;; จะย้อนเวลากลับไปก็ไม่ได้ซะละ
เขียนนิยายเด็กวัยรุ่นก็เริ่มบิวท์ยาก...สงสัยเพราะแก่ตัวลง............ "orz
ทอล์คครั้งนี้ไม่พูดถึงเนื้อเรื่องเลยเนอะ กร๊ากกกกกกกกกก
ครั้งนี้มาใหม่ เม้นท์เยอะ อัพเร็ว พุ่งไวปานจรวดค่ะพี่น้องคะ จุ๊บๆๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
กรี๊ด...มาแล้ว :impress2:
-------------------------------
อักษรต้องไม่เป็นอะไรนะ :o12:
อยู่เพื่อเทียนไข อั๊ย บอกรักกันแล้ว :-[
-
กระอักเลือด
TT____________________________TT
-
พี่โอค่ะะ มันนานมากอ่ะ แต่หนูยังรักอักษรเหมือนเดิมม
ปล.รักพี่โอด้วย
-
เยส!! เทียนหายซึนแล้ว :impress2: :impress2:
-
ม่ายยยยยยยยยยยย ;---; น้ำตาร่วงเลอ
เรายอมตายแทน อักษรช่วยมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อเทียนด้วยเถอะ
โฮรวววววววว ดราม่าสุด (แต่ชอบ)
ตอนอิเทียนสารภาพรักนี่แบบ omg
ไวท์จะไม่ทนอีกต่อไป /สิงกายหยาบอักษรรัวๆ
มันเป็นการสารภาพรักที่เศร้าสุดๆไปเลอนายยย
แงงงงงงง ตัดจบตอนได้ร้าวรานสุด /บีบคอวัวรัวๆๆ
:z3: :z3: :z3:
-
จะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับอักษรใช่ไหม
-
จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มาม่าไม่รุ้ตัว
น้องษรต้องไม่เป็นไรเซ่ โฮฮฮฮฮฮ
แอบน้ำตาซึมตามทั้งสองคน
เทียนสู้ๆนะเป็นกำลังใจให้อักษรด้วย
-
อักษรอย่าตายได้มั้ย :z3: :z3:
กราบอ้อนวอนน้องโองามๆ :monkeysad:
-
/me ปาดน้ำตา :m15:
เห็นอัพแทบจะกระโจนเข้ามา55555
โผล่มาก็ทำร้ายกันเลยทีเดียว ลุ้นตั้งนานว่าอักษรเป็นอะไร :z3: :z3:
อักษรตายจริงหรอเศร้า ซึ้งได้อีกคู่นี้(อินจัด) :o12:
-
เอิ่มม.. รู้ครับว่ามันโหดร้าย รู้ครับ ผมรู้.. ผมเตรียมใจมาตั้งแต่พี่บอกว่าเรื่องนี้มันดราม่า
เตรียมใจมากแล้วว่ามันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ ไม่ว่าใครคนใดคนหนึ่ง แต่ผมตกหลุมรักอักษรมากเกินไป
ไอที่เคยเตรียมใจมามันก็ไม่ได้มีประโยชน์เท่าไหร่.. เหมือนโดนตีแสกหน้าเลย
“..ผมกำลังจะตาย"
ถ้าผมเป็นเทียน ผมอาจจะ... เฮ้อ โครตเจ็บเลยอ่ะ ที่เตรียมใจเผื่อไว้ก็ไม่ได้คิดจริงๆ จังๆ ว่าพี่โอจะใจร้ายกับอักษรขนาดนี้
ถึงยังไง ตอนนี้ก็ไม่ค้างคาใจเเล้วล่ะ ว่าอักษรเป็นอะไร
ตอนนี้อยากจะถามมากมายว่าอยู่ได้นานแค่ไหน ??
ว่าแต่สีครามเองก็.. อย่าบอกนะว่าเรื่องนี้.. สีครามกับคนอื่นๆ รู้กันหมดเลยหรออ~ ?
โอยย.. พึ่งรู้สึกอยากกระโดดถีบเจ้าชายก็วันนี้ นิ่งได้อีกนะเจ้าชาย = =++
อย่างนั้นล่ะ เทียนควรรู้จากปากอักษรมากกว่า แต่ถ้ารีบบอกเทียนมันคงจะ..
ฮึก.. ถ้าตอนยาวกว่านี้อีกสักนิด ผมได้ร้องไห้จริงๆ แน่
ยังไงก็รักอักษรนะ :กอด1: ไอก้อนเนื้อที่ไม่ดีเท่าไหร่นี่เอาออกไม่ได้จริงๆ ใช่ไหม ?? (ก็คงไม่ได้จริงๆ ล่ะมั้ง)
เทียนนายต้อง.. ดูแลอักษรดีๆ นะ ตอนนี้เราปลื้มนายมากที่นายบอกรักอักษรสักที แต่ไงๆ บอกอักษรอีกหลายๆ รอบนะว่า "รัก"
(เพราะนายพูดเบาๆ กับมืออักษรเราเกรงว่าอักษรจะได้ยินไม่ค่อยถนัด เรารู้ว่าอักษรได้ยินที่นายบอกแน่ๆ แต่นายต้องบอกย้ำๆ ชัดๆ อีกครั้งให้ได้นะ!!)
ปล.ขอบคุณพี่โอมากๆ นะครับที่มาอัพให้อ่าน :L1:
ปล2. โครตเสียใจที่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องสั้นที่สุด แต่ผมดันชอบที่สุดซะได้...
-
เทียนไข บทจะหวานก็หวานสะนะะะะะ
สงสารอะ
แต่อยากจบแบบดราม่า ได้อารมณ์ไปอีกแบบ คึคึ
-
ในแสงสลัวมีความงาม ลุ้นๆๆๆ
-
ค้างมานานแล้วยังจะมาแบบสะเทือนใจฝุดๆอีกนะพี่โออออออออ :sad4:
อักษร อย่าตายเลยนะลูก อยู่เพื่อเทียนมันนะ อย่าไปไหนเลยนะ ฮึก!
ตอนนี้จะว่าเศร้ามันก็ไม่เศร้านะ มันหน่วงอ่ะ หน่วงงงงง :z3:
อ่านแล้วเหมือนจะตาย ทั้งที่เค้าบอกรักกันแท้ๆ โอยยย
หัวใจจะวายตายแทนอักษรแล้วพูดเลยยยย
รอตอนหน้านะคะ มาต่อเร็วๆนะ :impress2:
-
:impress: ไม่อยากเสียดายเวลาที่เหลืออยู่ :z3:
-
อะไรกัน มันกำลังจะดีขึ้นในฐานของความเสียใจ T-T ไม่อยากให้ตายเลยนะคะ อยู่ต่อไปเพื่อเทียนเถอะ
ปล.พึ่งสั่ง จะบีบก็ร้าย (กลอน-ปีใหม่) มา ได้ของแล้วค่ะวันนี้ อาจจะสั่งช้าไป(ไม่)หน่อย แหะๆ ทั้งคู่น่ารักน่าเลิฟมากค่า (อยากให้คู่เทียน-ษร หวานชื่นเหมือนกลอนเถอะน้า)
-
พระเจ้า !! พี่โอทำไม ตอนนี้มันบีบหัวใจแท้(ประหนึ่งเป็นอักษรเองไรงี้) อักษรต้องหายชัวร์เพราะมีกำลังใจดีมากๆเลยยย !!
-
รู้มาตลอกว่าต้องมีวันนี้
แต่มันยังไม่ทันได้เตรียมใจ
“..ผมกำลังจะตาย"
หัวใจแทบหลุดดออกมา
ไม่จริงใช่ไหมมมมมมมม อย่างน้อยๆมันก็ไม่ใช่ตอนนี้
ไม่ ม๊ายยยยยยยยยย
ได้โปรดด ถ้าจะมีอะไรทำให้อักษรมีชีวิตอยู่ต่อไปได้นานกว่านี้ จะยอมทำ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
บอกได้คำเดียว ซึ้งอ่ะ คุ้มค่าแก่การรอคอยมากๆ อักษรสู้ต่อไปนะ มันจะต้องมีทางออกแน่นอน เทียนอยู่เป็นกำลังใจให้อักษรด้วยนะ
-
กรี๊ดดดด ซึ้งมากกกกก ชอบมาก กลับมาแล้ว
เข้าใจดีคะว่าเหนื่อยแค่ไหนอยู่ในช่วงชีวิตเดียวกันเลย งานเยอะ ไม่ได้นอน และตอนนี้กำลังฝึกงานก่อนจะไปผจญกับธีสิส สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ รออ่านเสมอคร้าบบบ
-
ร้องไห้เลย มาต่อเร็วๆนะพี่โอ
:dont2: :dont2:
-
:sad4: :o12:
-
น้องษร ช่วยอยู่ต่อได้มั้ย
เราแทบจะเดาใจคุณโอไม่ออกเลยจริงๆว่าวางพล้อตตอนจบไว้ยังไง
แอบกลัวใจคุณโอมากๆว่าจะจบแบบเศร้า
เพราะคุณโอดูจะเป็นนักเขียนที่ใช้สัจธรรมในชีวิตจริงมาอิงกับเนื้อหา
ถ้าเป็นอย่างนั้นก้ออาจจะหมายความว่า
ในหลายๆเรื่องของคุณโอ อาจจะมีซักเรื่องที่ไม่ได้จบแบบมีความสุข
แต่บอกตรงๆเลยว่าถ้าต้องเป็นอักษรที่จากไป
เราเองก้อจะเสียใจมากๆ เพราะเรารักอักษรไม่น้อยไปกว่า กานดา กลอน หรือไวน์ เลยซักนิด
ยังไงก้อเอาใจช่วยให้เทียนไมีต้องเสียใจในตอนจบด้วยเถอะนะ
สู้สู้ อักษร
.............................…………
เม้นเรื่องนิยายจบแล้ว ขอเม้นเรื่องคนเขียนต่อเลยนะ
ขอบอกเลยว่าเราชื่นชมวิธีการเล่าเรื่องของคุณโอมากๆ
เนื้อเรื่องละมุน กลมกล่อม ถึงแม้บางช่วงบทจะซับซ้อนแต่ก้อยังเข้าใจได้ง่าย
การจัดวางแต่ละบรรทัดอ่านแล้วสบายตา
การพูดคุยของตัวละครทุกตัวเป็นธรรมชาติมากๆโดยที่ไม่ต้องลงท้ายประโยคเลยว่าใครพูด
ผมว่าตอนที่แต่งแต่ละตอน คุณโอคงใช้สมาธิมากพอสมควรเลย
และที่สำคัญ ถึงจะนานๆมาโพสซักที แต่ว่าแต่ละครั้งที่โพสก้อยาวสะใจคนอ่านมากๆ
แต่ละตอนก้อมีเนื้อเรื่องที่สำคัญของเรื่องด้วย
การอ่านทุกครั้งเลยทำให้คนอ่านอย่างผมรู้สึกอิ่มและเต็มใจที่จะรอตอนต่อไปโดยที่ไม่อยากไปเร่งคนเขียนเลย
ขอบคุณมากนะครับ สำหรับเรื่องดีๆที่มีมาให้อ่านตลอดมา
-
:m30: :m30:
มาพร้อมกับน้ำตา
ขอปาฏิหารย์ ให้กับเด็กคนนี้ ขออย่าให้แสงเทียน ที่กำลังจะสว่างไสวอุ่นอีกครั้ง ต้องมอดดับไปเลย :m15: :m15:
-
น้ำตาไหลพรากกกกกกก
โอย การมีชีวิตอยู่มันน่าอิจฉาจริงๆ นะ รักษาไว้ให้ดี
ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
นึกว่าตาฝาดอัพแล้วจริงๆๆด้วย
แต่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำไมมันเศร้าแบบนี้ล่ะ คุณโอ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
พี่โอหายไปนาน ต้องกลับไปอ่านตอนที่แล้วอีกรอบเลย :laugh:
-
มาแล้ววววววว
ดองไว้นานเหลือเกินน :serius2:
ชะเง้อคอยเธอ จนตับจะปริ้น 55
ได้อารมณ์ดีค่ะ ไม่เคยเปลี่ยน อิเทียนเอ๋ย :-[
อักษรล้อเล่นใช่มั้ย ตายได้ไง พูดเป็นเล่น :z3:
ยังรออยู่เสมอ :z2:
รักคนเขียน
:L2: :L2: :L2:
-
ร้องไปพร้อมๆกันหมดอ่ะ ไม่เป็นไรนะ ต้องไม่เป็นไร :กอด1:
รอตอนต่อไปฮะ :L2:
-
ฮืออออออออ ~~~~
ที่ร้องเราร้องไห้ไม่ใช่เพราะเศร้ากับเรื่องหรอกนะ
แต่ร้องเพราะคุณโอหายต่างหากเล่าาาา ชิ!!! 5555
นึกว่าจะทิ้งคนอ่านตัวน้อยๆอย่างเราซะแล้ว คริๆ
ตอนนี้เศร้าสุดๆไหงน้องอักษรจะตายละเนี่ยยยย ไม่ยอมน้าาา
ขอให้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งด้วยเถิ้ดดด
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมนะคะ
ปอลอ คุณโอห้ามหายไปนานอีกนะคะ ไม่งั้นจะงอนจริงๆด้วย 555
ปอลอสอง คิดถึงไอ้เอ็กซ์กับไวน์สุดๆ ไม่ได้อ่านความหี่นๆปนกวนตีนของเอ็กซ์แล้วรุ้สึกชีวิตขาดหายอะไรไป (เวอร์มาก)
:L2:
-
อักษรห้ามตายนะ เราไม่ยอมอ่ะ :z3: :z3:
เพราะมีอักษร เทียนของฉัน ถึงมีความรู้สึก มีอารมณ์ แบบคนคนนึงเลยนะ
-
้เศร้าาาาา ฮือออออ
-
ในที่สุดก็มาแล้วววววววววววววว
คิดถึงอักษรมากกกกก
ไม่เอาอย่างนี้นะ ขอให้แฮปปี้นะ
อย่าให้อักษรเป็นอะไรน๊าาาาา
สงสารอ่ะ ฮือออออ
มาต่อเร็วๆนะค้าาพี่โอ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12:
-
เทียนอยากรู้อาการป่วยของอักษรมาตลอดทั้งตอน (จริงๆก็หลายตอนที่ผ่านมาแระ)
แต่พออักษรใช้ความพยายามแทบตายเพื่อจะบอกเรื่องราวทั้งหมด
ดันนนนน บอกว่าไม่ต้องพูดแล้ว
คนอ่านแบบ เห!!!!!
(เอาจริงๆนะ .....
คนอ่านอะ อยากรู้กว่าอีก
แถมเทียบกับช่วงเวลาที่เทียนรออักษรฟื้น
ก็รอมานานกว่าเทียนอะ ดูสิ จากตอนที่แล้วมาตอนนี้ กี่เดือนเข้าไปแล้วเนี่ย)
(555 แซวคนแต่งเล่นนะเออ)
ถึงจะพอเดาได้จากคำพูดที่ตัดเป็นคำๆ
แต่อยากรู้ให้มันกระจ่างๆอะ
จะได้แบบไม่คิดไปเองนะเออ
มัน Hurt อะคร้าบบบบบ :m15: :m15:
แต่พออ่านจบตอน ฝุดสิ่งที่สงสัยและอยากรู้มากกว่าเรื่องข้างบนอีก
"สามคำสุดท้าย" ที่บอกกับมือน่ะ
(ปาดด แล้วจะไปบอกทำไมกับมือละพ่อหนุ่มติสท์ ทำไมไม่บอกกับคน)
เจ้าของมือที่จูจุ๊บไปน่ะ เขาจะได้ยินหรือเปล่า ได้ยินชัดไหม :serius2:
แอบลุ้นให้ได้ยินเหอะ
ก็อยากให้อักษรรู้ว่าเทียนก็รักอักษรมาก อักษรไม่ได้รักเทียนข้างเดียวอีกต่อไปแล้ว
แต่ก็นะ
จะว่าไป ............
จริงๆ ...............
ก็รู้อยู่แ้ล้วไม่ใช่เหรอ!!
-
ขอร้องพี่โออออ ยังไม่อยากให้อักษรตายตอนนี้
อยากให้อยู่ต่อไปจนแก่เฒ่าแล้วค่อยๆหมดลมหายใจไปพร้อมกับอิเทียน
มันรักษาไม่ได้จริงๆเหรอ.. ขอร้องเหอะ ขอให้มีปฎิหารย์เหอะนะ... T____T
ยิ่งเทียนทำแบบนี้อักษรก็ยิ่งเจ็บ
รู้ว่าเวลาตัวเองใกล้หมดแล้ว.. อยู่ได้อีกไม่นาน...
แต่เพราะเทียนพูดแบบนี้ เพราะเทียนรักอักษรแล้ว พูดว่าให้อยู่ 'เพื่อผม'
มันก็ทำให้อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป.. ทั้งที่ 'อยาก' อยู่ต่อแต่ก็ทำไม่ได้...
บางทีถ้าไม่รู้ว่าเทียนรักอาจจะทำใจจากไปได้ง่ายกว่าก็ได้..
วินาทีนี้สงสารอักษรสุดใจเลยค่ะ
แต่ถึงอย่างนั้นอักษรก็อย่าเพิ่งถอดใจนะ... อย่าคิดจะจากไปง่ายๆ บางทีอาจจะเกิดปฎิหารย์ขึ้นก็ได้!
และไม่ใช่ว่าไม่สงสารเทียนนะ..
แต่คิดว่าเทียนโชคดีแล้ว โชคดีที่รู้ก่อน ถ้าอักษรไม่ล้มวันนี้เทียนอาจจะไม่รู้ อาจจะไม่มีโอกาศได้บอกรักเลยก็ได้..
เทียนเคยพูดว่า 'ชีวิตของผมกำลังจะดีขึ้น'
พอคิดว่าเพิ่งผ่านมา 12 วันเอง แล้วมันก็ยิ่งเจ็บ... เทียนเพิ่งจะเจออักษร ชีวิตของเทียนเพิ่งจะดีขึ้น
เพิ่งจะรู้จักกันแค่ไม่นาน จะมีเวลาอยู่ด้วยกันแค่เท่านี้เองเหรอ ?
ขอร้องเหอะ ไม่อยากให้อักษรตายเลยอ่ะพี่โอ พูดจริงๆ! T___T
น้ององศาก็อย่าว่าพี่เทียนเลยนะ.. เทียนมันไม่รู้นี่นา..
แค่นี้ก็โทษตัวเองจะแย่แล้ว สงสารพี่เทียนเถอะ T__T
และหงุดหงิดอยากตบอิคุณนางพยาบาลมากถึงมากที่สุด!!! อักษรกำลังแย่แกไม่เห็นเรอะ!! ยังมีหน้ามาส่งยิ้มหว่านเสน่ให้เทียนอีก เลวอ่ะ!!!!
ไล่ออก!!! ฉันไล่แกออกกกกกกกก!!! :angry2:
ถ้าจะจบแบบอักษรตายจริงๆ(แต่ขอร้องอย่าตายเลยนะ) ไม่ต้องอัพเร็วนักก็ได้ค่ะ (โดนคนอ่านคนอื่นตบ)
ยังไม่อยากให้ถึงเวลานั้น... ทำใจไม่ได้ T__T
(แต่ก็อย่านานเกินไปนะคะ ; [ ] ; )
ถึงตอนนี้จะดราม่าแต่ก็ยังมีฉากให้เรายิ้มได้นะ xD
ตอนที่เทียนมันแอบคิดในใจว่า '...น่าจับตีก้นซะให้เข็ด!?'
อยู่ดีๆคำพูดน้องกลอน(ในบีบฯตอนไหนซักตอน)มันก็ฝุดขึ้นมาว่า 'ลูบด้วยได้มั้ยฮะ'
แล้วนึกภาพตามอิเทียนมันตีก้นอักษรแล้วลูบ..... -////- (มิได้หื่นนะเออ! โอ๊ย เขินน >///<)
-
ตอนนี้เศร้าไปม้ายยยยย...แล้วอักษรจะหายมั้ยเนี่ย T^T
-
อักษรจะต้องตายใช่ไหม...
ถ้าแบบนั้น...พี่คงอ่านต่อไปไม่ไหวแน่ๆ ฮือออออออ
นี่พูดเลอออออ ถ้าตายจริง...พี่จะเอาหัวโขกขอบเตียง
แง๊~~~~~~~
แต่สุดท้ายเทียนก็รัก...
สุดท้ายเทียนก็รักอักษรเนอะ ฮือออออออ
โอ้ยจะบ้า ร้องไห้ตอนดึกๆ TwT
-
ใช่คุณโอดองนานเหลือเกิน แต่ก็เข้าใจนะชีวิตของการเป็นนักเรียนนักศึกษา ยิ่งในช่วงเวลานี้ด้วยละก็ เฮ้อๆๆๆเหนื่อยสุดๆ
แอบช็อคเล็กน้อยกับ "..ผมกำลังจะตาย" ภาวนาให้มีปาฏิหาริย์สักอย่างหนึ่งเกินขึ้นกับอักษรให้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้นานๆ เพราะอีกฝ่ายหนึ่งมีใจตรงกันแล้วด้วย ก็อยากให้ทั้งคู่ได้รักกันอยู่ด้วยกันนานๆเหมือนกัน
-
:o12: :sad4:
-
ผมเป็นคนนึงที่อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นใหม่
เหมือนอักษรพยายามปิดบังอะไรหลายๆอย่างกับเทียนไขอยู่
สำหรับผมเหมือนรู้อยู่แล้วว่ามันต้องเกิดขึ้น
เหมือนเตรียมใจพร้อมที่จะฟัง แต่พอถึงเวลาก็กลับทำใจไม่ได้
ที่ได้รู้ว่า อักษรกำลังจะตาย
ขอบคุณคุณโอสำหรับนิยายดีๆแบบนี้
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ทำให้ผมรู้สึกว่าต้องค่อยๆอ่านทุกบรรทัด
แล้วมันก็ทำให้เหมือนผมหลุดไปอยู่ตรงนั้นและรู้สึกไปพร้อมกับตัวเองของเรื่อง
จะเป็นกำลังใจให้คุณโอต่อไปนะครับ
-
ไม่ต้องอ่านย้อนหลัง เพราะจำได้ จริงๆ ชอบคู่นี้ :-[
อักษรหัวใจวายตาย หลังจากเทียนบอกรัก 5555
อย่าจบดราม่านะ ไม่ยอม
-
เครียดอ่ะ เศร้าดีแท้ TT
-
ได้โปรดพี่โอ อย่าทำกับอักษรอย่างงี้
TTTvTTT
:sad4: :sad4: :sad4:
-
เง้อออออออ พอรู้ว่าอักษรเป็นอะไรถึงกับซีดดด
TT_____TT ไม่อาววว ไม่ให้ตายน้าา
-
เป็นการบอกรักที่เศร้าที่สุดเท่าที่เคยเจอมาเลย ฮืออออ :m15:
ทำไมมม ทำไมอักษรถึงได้โชคร้ายแบบนี้ล่ะ ห้่ามให้อักษรตายเด็ดขาดเลยนะคะ ฮือออออ
-
อักษรอดทนมาตลอดเพื่อเทียนซินะ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:สงสารอักษรอะ :monkeysad: :monkeysad:
ปล. แต่ฏดีใจที่เทียนบอกรักอักษรแล้ว :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คุณน้องอักษรของพี่ น้องกัดฟันทนมาตลอดเพื่อจะใกล้ชิดเทียนเหรอเนี่ย
เป็นตอนที่ดีใจแทนน้องอักษรที่เทียนยอมรับว่ารักแต่ก็ไม่อยากให้คุณน้องอักษรป่วยแบบนี้เลย
-
:m15: :m15: :m15: ทำกันลงนะคะ คุณโอ :m15: :m15: :m15:
-
เป็นมะเร็งนี่เอง โธ่! แล้วจะมีปาฏิหาริย์ใดช่วยคู่นี้ได้หนอ
สุดเศร้าเลย :monkeysad:
-
ปรารถนา "รัก" .. เป็นดั่งใจ
เพราะฉะนั้น ต้อง..เป็นดั่งใจ นะ นะ นะ
-
เทียน ดูแลษรดีๆนะ :monkeysad:
ในที่สุดก็บอกรักกันแล้ว
ปล.คิดถึงที่สุด :กอด1:
-
พี่โอ ไหนบอกว่าคู่นี้ไม่ดราม๊าาาา!! (??) ทำไมเค้าถึงร้องไห้ล๊าาาา!!
ฮืออออออออออออ เศร้าอ่ะ บีบใจมาก เข้าใจความรุ้สึกสุดๆ T T
น้ำตาไหลเลยยย ไม่เอานะะะ ไม่เอาแบบนี้ มาต่อเถิดดด ขอร้องงงง พลีสสสส
แงๆๆๆ :sad4:
-
น้องอักษรอย่าเป็นอะไรนะ :sad4:
-
เพ้่งสิบสองตอนเองนะ
อย่าตายนะอักษร สงสารพี่เทียนเหอะ
แบบ ถ้านายตาย พี่เทียนคงรักใครไม่ได้อีก
สงสารทั้งคู่เลยให้ตายเถอะ
-
เพิ่งตามทันค่ะ^^ แต่โอยย ขอเหอะ ไม่ไหวแล้ว
คือตอนนี้ทรมานมากๆ ถึงจะดีใจที่เทียนพูดออกไป
แต่สถานการณ์แบบนี้ไม่ไหวจริงๆ
อักษรอย่าเป็นอะไรนะ ขอร้องง
สู้ๆนะคะ
-
ขอให้สมหวังทั้งสองฝ่ายนะ. ไม่อยากผิดหวังเลย :sad4:
-
ไม่นะ อักษรห้ามเป็นอะไรนะ ต้องอยู่กับเทียนไปนานๆนะ
-
อักษรไม่เป็นอะไรนะ
-
เราปรารถนาให้อักษรไม่เป็นอะไร :m15:
-
อักษรรรรรรร
อย่านะะะะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ
ดีใจที่พี่โอกลับมา
แต่ทำไมอักษรต้องเป็นแบบนี้ T^T
ตอนนี้เทียนหล่อมากเลยค่ะ เป็น 'พระเอกนิยาย' ไปเลย
โอ้ยย ปวดใจ
เป็นกำลังใจให้ทั้งอักษร ทั้งเทียนไข
แล้วก็ พี่โอ นะคะ :)
-
ไม่น๊าาาาา อักษรจะต้องไม่เป็นไร ปาฏิหารย์ต้องมีอยู่จริงสิ
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :ling1:
-
โฮกกกกกกกกกก
อักษรอยู่ต่อไปเถอะนะ TT^TT
-
จุกเลยอกค่ะ :hao5:
อ่านแล้วไม่ร้องมันทรมาณกว่าตอนที่ร้องออกมาอีกค่ะ ไม่รู้ทำไมถึงร้องไม่ออก มันตื้อๆไปหมด
ทำใจมานานแสนนานว่าอักษรคงต้องเป็นอะไรซักอย่าง แต่พอได้รู้แล้วก็ตื้อๆมึนๆไม่อยากยอมรับ
หวังว่าพี่โอคงไม่ทำร้ายอักษรนะคะ อย่าฆ่าอักษรนะคะ ถ้าจะฆ่าอักษรฆ่าหนูเถอะ :sad4:
อีกอย่างสงสารเทียนด้วย นานเท่าไหร่แล้วกว่าที่เทียนจะเจอคนที่เทียนรักแบบนี้ อย่าทำลายรักเทียนนะคะพี่โอ ตอนนี้เทียนถึงกับหลั่งน้ำตาขอความรักตัวเองจากพี่โอเลยนะคะ พี่โอเป็นคนกุมชีวิตอักษรนะคะ :o12:
-
อยากบอกว่า ถ้าพี่โอรับปริญญาปีหน้า เราคงได้รับพร้อมกันอ่ะ
เพราะ มศก มันรับพร้อมกันทุกคณะ ที่ศูนย์ศิลป์
แต่ก็ไม่รุ้จะได้เจอกันป่าว?? คนแม่งเยอะทุกปีอ่ะ รถก็เยอะ เมื่อปีนี้ให้ไปตั้งแถวที่คณะตัวเองแล้วค่อยเดินเข้าศูนย์ศิลป์
แต่อาจจะเดินสวนกัน เดินผ่านกันก็ได้เนอะ :call:
แค่รู้ว่าจะได้รับปริญญาพร้อมนักเขียนที่ชอบแล้วก็รู้สึกดีแล้วอ่ะ
จริงๆอยากบอกว่าตามซีรีย์รักร้ายมาตั้งแต่ สีคราม กานดา แล้วก็เอ็กกับไวน์ ม.ต้นแล้ว
คือได้มาอ่านตอนที่ 2 เรื่องนี้แต่งจบไปแล้ว
ชอบนิยายของพี่โอทุกเรื่องเลยนะ แบบว่าอ่านแล้วรู้เลยว่าคนแต่งรักนิยายของตัวเอง
มีการวางพล๊อตเรื่องไว้ก่อน เชื่อมเรื่องกับตัวละครได้ดีมาก o13
บทบรรยายก็ดี คำผิดก็น้อยมาก แทบไม่เจอ
ยังไงก็จะติดตามนิยายของพี่โอต่อไปนะ :L2:
-
:katai5:
แอบมาส่อง
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
คิดถึงอักษร :ling1:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :sad4: :sad4: :sad4: :z3: :z3: :serius2: :serius2: :m31: :m31: :ling3: :ling3: :ling1: :ling1:
-
อย่าเป็นอะไรเลยนะอักษร
อักษรต้องมีชีวิตอยู่เพื่อเทียน
-
ชอบตอนบอกรักมากๆเลยอะ...^ ^
อักษรทั้งน่ารักน่าสงสาร...
พี่เทียนก็น่าสงสาร...พอจะมีคนพิเศษกับเค้าก็ป่วยไปซะแล้ว...
-
รอตอนต่ออยู่นะคะ^^
สนุกมากค่ะ ว่าแต่...ไม่อยากให้ตายเลยแฮะ ชีวิตเทียนดูมืดมนจัง มีน้องก้ตาย แม่วิกลจริต บ้านอยู่ในสลัม...
น่าสงสารง่าT^T
-
อย่าไปเลยนะอักษรสงสารเทียนบ้างทรมานมาทั้งชีวิต
-
13th Day : White Rose
“…ช่อดอกไม้ครับ”
“ค่ะ เอาดอกอะไรดีคะ?”
...นั่นสิ...เอาอะไรดีล่ะ...
“….กุหลาบ…” ผมปรือตา เลือกดอกไม้ที่คลาสสิคที่สุดออกไป “...สี….ขาว…ครับ”
อีกฝ่ายยิ้มรับคำนั้น ไม่ได้แซวอะไร
ความจริงที่ว่าผมไม่เคยคิดเรื่องอะไรแบบนี้มาก่อนกำลังทำร้ายตัวผมเอง
...เป็นที่แน่นอนครับว่าผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องนี้ และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมเดินเข้าร้านดอกไม้ด้วยซ้ำ ดังนั้นมันช่วยไม่ได้ที่ผมจะรู้สึกประหม่า บางครั้งก็รู้สึกไปเองว่าใครต่อใครกำลังจับผิด ซึ่งอันที่จริงแล้วไม่ใช่เลย..หลายคนก็คงแค่มองไปอย่างนั้นแหละ
ผมจะทำอย่างที่ต้องการ ไม่จำเป็นต้องแคร์สายตาคนรอบข้างก็ได้
นาฬิกาบอกเวลาแปดโมงกับอีกยี่สิบนาที ถ้าเป็นวันปกติก็คงจะเริ่มเรียนแล้ว…เพียงแต่นี่คือช่วงหยุดยาวสิ้นปี เปิดมาก็จะโดนกีฬาสี ต่อด้วยวันOpen House และวัน...ห่าเหวอะไรอีกเป็นสิบเป็นล้าน…ซึ่งเด็กกิจกรรมก็คงจะยุ่งตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตกันช่วงสิ้นปี-ต้นปีเนี่ยแหละ ส่วนผมน่ะยุ่งเฉพาะวันจริงเท่านั้นครับ วันหยุดอย่างนี้ก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องไปร่วมกิจกรรม…ถ้าเป็นเลขานุการคนเก่งอย่างอักษรก็ว่าไปอย่าง
...เพียงแค่ปีนี้...อีกฝ่ายไม่ได้เข้าร่วมก็เท่านั้น...
ผ่านสวนเดิมๆที่เคยมานั่งรอก้านธูปเล่น ผ่านตึกอาคารเดิมๆที่คุ้นตา หลายครั้งที่ผ่านมาผมเห็นสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงทางผ่าน...จึงไม่เคยได้สูดลมหายใจให้เต็มปอด...อากาศใต้ร่มไม้ในยามเช้าบริสุทธิ์นัก และต่อจากนี้ผมคงจะได้มาที่นี่บ่อยขึ้น
คงไม่มีใครชอบมาโรงพยาบาล…ผมเองก็เช่นกัน
…แต่บางครั้งเราก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ ทุกคนรู้ดี
ผมเดินเข้าไปในลิฟท์ตามคิวของผู้ใช้บริการ หลายคนเหลือบมองผม..ไม่แปลกเท่าไหร่ วันนี้มีอีกเหตุผลหนึ่งนอกจากที่ผมหัวทองตาน้ำข้าวแล้ว คือช่อดอกไม้ขนาดกำลังดีที่อยู่ในมือเนี่ยแหละ กุหลาบสีขาวดอกเท่ากำปั้นถูกจัดเป็นช่อสวยด้วยกระดาษและริบบิ้นสีขาวล้วน ตอนที่สั่งน่ะนึกถึงแต่ ‘อิมเมจ’ คนรับล้วนๆ แต่สีขาวมันก็ดูไม่ค่อยเป็นมงคลเท่าไหร่..เลยแนบการ์ดสีส้มอ่อนที่เขียนง่ายๆว่า ‘Get well soon’ ไปด้วย
เมื่ออยู่กับเสื้อเชิ้ตสีครีมอ่อนที่ผมใส่อยู่แล้วมันก็ดูไม่เลวร้ายนัก ไม่เสียแรงที่พยายามแต่งตัวให้ดูเรียบร้อยขึ้นมาหน่อยเผื่อว่าจะได้เจอคุณพ่อคุณแม่ของอักษร ต่างกับเสื้อยืดย้วยๆคลุมทับด้วยเสื้อยีนส์แบบที่ผมชอบใส่ แต่จะดูดีรึเปล่าช่างหัวมันประไร ผมมาเยี่ยมไข้…มาหาคนที่รักผมที่สุดไม่ว่าผมจะแต่งตัวยังไง…นั่นแหละสำคัญกว่า
ในที่สุดผมก็มาหยุดยืนหน้าห้องพักVIPห้องเดิม ประตูเดิม ที่เดิมกับเมื่อคืน
มันเป็นความกล้าหาญมากตอนที่ผมจะตัดสินใจเคาะประตู…
ก๊อกๆๆ
…
…..ไม่มีเสียงตอบ
หลังจากทิ้งระยะไว้สักพักผมก็ทึกทักไปเองว่าอีกฝ่ายอนุญาต
ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่ในห้องรับรองตอนที่ผมเปิดประตูเข้าไป มีซากผ้าห่มผืนหนึ่งอยู่บนเตียงคนเฝ้าไข้ อีกผืนหนึ่งอยู่บนโซฟา โทรทัศน์ยังเปิดอยู่…นั่นหมายถึงใครสักคนเพิ่งจะออกไปได้ไม่นานนัก
ผมปิดประตูลง ทำให้มันเงียบเชียบมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ดังคาด…เจ้าของร่างผอมบางกำลังอยู่ในห้วงนิทรา
ภายในห้องนั้นมืดจนเกือบสนิท ยิ่งผ้าม่านถูกปิดไว้จนมิดกับผนังบุนวมสีน้ำตาลเข้มนั่นยิ่งทำให้ดูมืดเข้าไปอีก แสงอาทิตย์เล็ดลอดเข้ามาทางรอยแยกของผ้าม่านสาดเป็นเส้นเล็กเข้ามาได้ไกลสุดเพียงขอบเตียงคนไข้ เครื่องปรับอากาศตั้งไว้ในอุณหภูมิที่ไม่เย็นเกินไป มันคงยังเช้าอยู่ ไม่น่าแปลกใจสักนิดที่อีกฝ่ายจะหลับ
…เมื่อคืน…เขาคงเหนื่อยมาก…
..ร้องไห้..จนเหนื่อย…
การนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้ใจผมสั่นไหวแปลกๆ และไม่คิดว่ามันดีนัก..เลยโคลงศีรษะไล่มันออกไปทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าการกระทำทางกายภาพนั้นมีผลน้อยเหลือเกิน
ภาพใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเขายังคงอยู่...หยาดน้ำใสที่ค่อยๆไหลรินลงมาช้าๆส่องประกายราวไข่มุกงาม...น้ำเสียงที่พรั่งพรูความรู้สึกหลากหลายของตัวเองอย่างสั่นสะท้าน...ความทรมานแทรกซึมอยู่ทุกอณูสัมผัส.......
'...ผมไม่อยาก...เสียดายเวลาที่เหลืออยู่...'
..เจ็บ..ที่กลางอก..ชะมัด..
ผมวางช่อดอกไม้ไว้บนโต๊ะข้างเตียงผู้ป่วย เดินกลับมานั่งที่เก้าอี้นวม ถือวิสาสะหยิบหนังสือพิมพ์ที่ใครสักคนลืมไว้ขึ้นมาอ่าน…มันเป็นข่าวเศรษฐกิจตั้งแต่เมื่อวาน…บอกตามตรงว่าผมไม่เข้าใจแต่ก็แสร้งถือมันไว้ไปอย่างนั้นเอง
เงียบจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกา
น่าแปลก…ผมชอบความเงียบนั้น…
อักษรยังคงนอนหลับตาพริ้ม…ดวงหน้าขาวดูจะมีสีเลือดมากกว่าเมื่อวาน กลีบปากสีโอรสเผยอขึ้นดูราวกับอมยิ้มอยู่เล็กน้อย มันทำให้ผมยิ้มตามไปด้วย…จังหวะหายใจของเขาแรงและหนักหน่วง ผมเดาไปเองว่าตอนนี้เขาคงมีปัญหาเรื่องการหายใจ..นี่เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ผมต้องระวังและจดจำไว้ให้ดี
เสี้ยวหน้าที่ดูมีความสุขดีของเขาทำให้ขอบตาผมร้อนนิดหน่อย แต่ไม่นานมันก็หายไป…ด้วยคำพูดที่ดังก้องอยู่ในสมองซ้ำไปซ้ำมาว่าตอนนี้ยังไม่อันตราย…ยังไม่มีอะไรต้องกังวล
…ให้ตายเถอะ…
…ผมไม่ปฏิเสธว่าผม ‘เสียใจ’
ผมปิดหนังสือพิมพ์ โยนมันไว้บนเก้าอี้อีกตัว…ความรู้สึกที่แท้จริงมันช่างน่าหงุดหงิด...หงุดหงิดตรงที่ผมทำอะไรเพื่อเขาไม่ได้เลยสักอย่าง ทำไมอักษรต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ ทำไมต้องเป็นเขา...คนอย่างอักษรน่ะนะ...คนที่มีชีวิตอยู่อย่างบริสุทธิ์สดใสขนาดนั้นน่ะนะ ถ้าเทียบกับผมแล้ว....ผมต่างหากที่ควรจะไปแทนที่เขาในตอนนี้...!
…..คนที่อยู่ในความมืดมิดมาตลอดชีวิตขนาดนี้...!
ในห้องคนไข้ไม่ได้มีอุปกรณ์เทคนิคการแพทย์เยอะอย่างที่คิด และผมเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงไม่ได้มีอาการหนักหนา รู้สึกตัวอีกทีก็เผลอนั่งมองเขา...มองคนที่ยังหลับใหลไม่ได้สติคนนี้.....
มันทำให้ผมรู้สึกหายใจไม่ถนัดนัก...
“ผม...ทำอะไรเพื่อคุณไม่ได้เลยรึไงกันนะ...”
ก่อนจะค่อยๆยื่นมือไปสัมผัสมืออีกฝ่าย…ประคองมือที่เบาราวไร้น้ำหนักแบบนั้นไว้ด้วยมือทั้งสองข้างอีกครั้ง ผิวสัมผัสอุ่นๆนี้ทำให้ผมรู้สึกดี…อย่างน้อยที่สุดตอนนี้เขาก็ยังอยู่ในสถานที่ที่มือของผมยังเอื้อมไปถึง…
..ผมไม่เคยเข้าใจความหมายของการมีชีวิตอยู่ของตนเอง..
…..จนกระทั่ง...
“เทียน....?”
เสียงคุ้นเคยเอ่ยเรียกขึ้นให้ผมเงยหน้าจากการมองมือตัวเอง…นัยนต์ตากลมใสเหมือนเด็กทารกนั้นกำลังมองผมอยู่ และดวงหน้าเปื้อนยิ้มแบบนั้นทำให้ห้องมืดมิดสว่างไสวขึ้นมาทันตา
“ขอโทษที..” ผมกระซิบ “ทำให้ตื่นเหรอ?”
“เปล่าครับ ไม่ใช่แบบนั้น”
“แล้ว…คุณพ่อกับคุณแม่ล่ะ?”
“ออกไปคุยกับคุณหมอมั้งครับ เมื่อเช้าคุณหมอมาตรวจน่ะ”
“อ้อ” ผมพยักหน้า พยายามหาเรื่องคุยต่อ “…นอนหลับฝันดีมั้ยครับ?”
เขาหน้าแดง “ถามอะไรแบบนั้นกันล่ะครับ ผมไม่ได้ฝันอะไรสักหน่อย”
“โกหกหน่อยก็ได้นะ…”
“ฝันถึงคุณแน่ะ”
“…แบบนั้นไม่ต้องพูดครับ”
“ฮะๆ” เขายิ้ม ดวงตาคู่กลมนั้นปรือลงอีกครั้ง “...อรุณสวัสดิ์นะครับเทียน”
ผมรู้สึกว่ามือที่ประคองอยู่สั่นขึ้นมานิดๆในตอนนั้น แต่ผมก็พยายามไม่สังเกตมัน..ถ้ายิ่งทัก อีกฝ่ายอาจจะยิ่งทำตัวไม่ถูก ดังนั้นผมจึงแค่ขยับตัวลุกขึ้นยืนชิดขอบเตียง แล้วบรรจงใช้นิ้วเกลี่ยผมที่ปรกตาให้เขา
“เหนื่อยรึเปล่า?”
พอผมถาม เขาหลับตาลง
“นิดหน่อยครับ”
“นอนพักไปก่อนก็ได้นะ”
“….ไม่อยาก…นอน…ครับ”
ผมแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้คาดคั้น “ทานอะไรรึยังครับ?”
“เรียบร้อยแล้วครับ คุณล่ะ?”
“เหมือนกัน” ผมโกหก “ข้าวโรงพยาบาล..อร่อยมั้ยครับ?”
“ถามมาได้นะ อร่อยแย่เลยล่ะครับ!”
ดูเหมือนเขาจะอารมณ์ดี และผมเองก็ดีใจที่เห็นเขายิ้มแบบนั้น ความรู้สึกที่ว่าอยากให้เขายิ้มแบบนี้ตลอดไปมันกำลังทำร้ายหัวใจของตัวผมเอง ผมเผลอลูบไล้เรือนผมสีขนกาของเขาอย่างลืมตัว…สีธรรมชาติที่ไม่ถูกย้อมหรือดัดทำให้รู้สึกว่ามันช่างนุ่มมือนัก...ทำไมผมถึงไม่เคยสังเกตถึงมันมาก่อนนะ...ทั้งที่อยู่ใกล้ขนาดนี้แท้ๆ...
นาน...ก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าลงมาหา…
เขาหลับตา…และยอมให้ผมจูบลงบนหน้าผากมนเกลี้ยงนั้นแต่โดยดี…
ผมอยากจะฝังจมูกตัวเองลงไปนานกว่านั้นสักหน่อย...แต่มันคงจะน่าสงสัยเกินไปเลยผละออกมาก่อน
เราจ้องหน้ากันสักพักโดยที่ผมยังไล้นิ้วกับแก้มใสนั้นอยู่…ดวงตาที่ผมจ้องเข้าไปคู่นั้นมีประกายแปลกๆ มันช่างบริสุทธิ์และงดงามจนผมเนี่ยแหละที่เป็นคนถอยออกมาเอง ด้วยไม่อยากให้บรรยากาศหรืออะไรต่อมิอะไรพาให้เราทำเกินไปกว่านั้น
อักษรดูเหมือนจะรู้ตัว แต่ไม่ได้ทัก
“ดอกกุหลาบ…” เขาเอ่ย ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดถึงปาก “คุณเอามาเหรอ?”
ผมพยักหน้าช้าๆ “คุณไม่ชอบดอกกุหลาบ?”
“เปล่าหรอกครับ ผม...แค่ดีใจ”
..นั่นไง..เขาหน้าแดงจนได้..
..ถือว่าความพยายามของผมสัมฤทธิ์ผลไม่มากก็น้อย...
เราคุยกันไม่นานเท่าไหร่..จริงๆเสียงของเขาดูเหมือนคนไม่ค่อยมีแรง…อักษรบอกว่าเพราะฤทธิ์ยาเมื่อเช้า เขาบอกโดยไม่ต้องให้ผมถามเหมือนเคย ผมบอกให้เขานอนอีกครั้ง…และครั้งนี้เขาทำตามโดยไม่ได้เถียงอะไร
ผมคิดว่าการที่ยืนมองหน้าเขาอยู่แบบนี้มันไม่ดีแน่ จึงหมุนตัวกลับไปหาเก้าอี้ตัวเดิม หยิบหนังสือพิมพ์ฉบับเดิมขึ้นมาวางไว้บนตัก พิจารณาตัวเลขมากมายที่ผมดูไม่รู้เรื่องอยู่ไม่นานนัก ดูเหมือนที่พอจะทำความเข้าใจได้จะมีแต่ข่าวเกษตรกรรมกับบุคคลอันมีชื่อเสียง มีข่าวนายอิศวร อัครมณฑาอยู่นิดหน่อย ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าหนังสือพิมพ์ธุรกิจมันเป็นยังไง และรู้ว่าตัวเองคงไม่เหมาะกับด้านนี้โดยสิ้นเชิง
แกรก...
ไม่นาน…เสียงเปิดประตูจากข้างนอกก็ดังขึ้น
ผมตัดสินใจปิดหนังสือพิมพ์และลุกขึ้นยืนรอรับ หลังจากได้ยินเสียงรองเท้าสองคู่กระทบพื้นกระเบื้องยาง...ไม่นานชายหญิงคู่นั้นก็เดินเข้ามา..ท่านทั้งสองดูท่าทางประหลาดใจเล็กน้อยแต่ก็รับไหว้ผมแต่โดยดี ก่อนจะเดินเข้ามาประชิดเตียงคนไข้
….บรรยากาศช่างกำกวมนัก....
พวกเราทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องกัน ไม่ได้มีเรื่องจะพูดคุยอะไรด้วยกันได้เลย จะให้ผมแนะนำตัว...พวกท่านก็ดูเหมือนจะรู้จักผมดีอยู่แล้ว ขนาดลุงโชคที่เป็นคนขับรถยังรู้จักผมเลย...จะประสาอะไรกับคนเป็นพ่อเป็นแม่ เพียงแต่ผมไม่รู้จักพวกท่านดีพอ...เลยไม่รู้จะเริ่มต้นบทสนทนายังไง และเดิมที...ผมก็ไม่ใช่คนจะเริ่มพูดคุยกับใครก่อนด้วย...
พอไม่รู้ว่าจะเอาตาไปวางตรงไหนก็กระสับกระส่ายขึ้นมา ไอ้ครั้นจะพุ่งสายตาไปนอกหน้าต่างก็คงใช่ที ผมเลือกจะหันกลับไปหาอักษร…เขายังนอนหลับอยู่ และผมรู้สึกว่าการนั่งเฉยๆที่นี่อาจจะดูเสียมารยาทไปนิดหน่อย แต่ครั้นจะลุกออกไปเลยก็คงไม่ต่างกันนัก
หลังจากลองชั่งน้ำหนักว่าบรรยากาศที่ลอยคลุ้งท่ามกลางความเงียบแบบนี้มันน่าอึดอัดกว่า ดังนั้น…
“งั้น…ผมกลับก่อนนะครับ”
มันแทบไม่มีประโยคอื่นใดมาคั่นกลางคำบอกลา
พร้อมยกมือไหว้ท่านทั้งสองอีกครั้ง คุณแม่ของอักษรดูเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง..แต่ก็ไม่ได้พูด
ผมถอยเท้า..เดินอ้อมออกไปจากห้องพักผู้ป่วยส่วนในจนเกือบจะถึงประตูทางออก บรรจงจรดปลายเท้าให้เงียบที่สุดเท่าที่เคยทำมาก่อนในชีวิต...แต่ก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้แจ้งเรื่องดอกไม้…จริงๆมันก็ไม่สลักสำคัญเท่าไหร่ แต่ถ้าให้พวกเขาคิดเองว่ามันมาจากไหนคงจะยุ่งยากกว่า ดังนั้นเลยตัดสินใจหมุนตัวกลับไปอีกครั้ง
มันเป็นช่วงเวลาก่อนที่ผมจะก้าวขาพอดีตอนที่เสียงทุ้มๆพูดขึ้นจากอีกฝากหนึ่งของกำแพง
“…อักษรบอกว่าเด็กคนนั้นชอบถ่ายรูป…”
ผมหยุดยืน รู้สึกว่าเสียมารยาทที่จะเข้าไปตอนนี้เลยหมุนตัวกลับมาที่ประตู
“ค่ะ ที่ห้องลูกเองก็มีอัลบั้มของเด็กคนนั้นอยู่เยอะแยะเลยด้วย...พ่องานยุ่งคงไม่เคยเห็น"
เจ้าของนามเว้นระยะก่อนจะเอ่ย "พ่อคงดูแลลูกได้ไม่ดีพอ...”
“...แม่ต่างหาก....” เสียงหวานนั้นปนสะอื้นเบาๆ "….แม่ต่างหาก...ที่ไม่เคยดูแลลูกได้ดีพอ....แม่ขอโทษนะษร...”
ให้ตายเถอะ ผมไม่กล้าแม้แต่จะเปิดประตู...เพราะถ้าเปิดขึ้นมาอีกสองคนคงจะได้ยินแน่ๆ และท่านคงจะรู้ว่าผมยังไม่ได้ออกจากห้อง...ภาพพจน์แย่ๆคงยิ่งเลวร้ายเข้าไปใหญ่
ในที่สุดผมก็เลือกที่จะยืนอยู่เฉยๆรอจังหวะเวลา ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง...ไม่เลยสักนิด
….แย่ชะมัด....
ผมได้ยินเสียงร่ำไห้เล็กน้อย...มันเกิดขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น คุณนายอัครมณฑาคงกลัวว่าลูกชายตัวเองจะตื่นขึ้นมาได้ยิน...แต่ผมคิดว่าอักษรคงหลับลึกจริงๆมิเช่นนั้นคงลุกขึ้นมาปลอบมารดาของตัวเองเป็นแน่แล้ว เมื่อรับรู้ถึงสถานการณ์ดังกล่าว...เลยนึกย้อนกลับไปถึงแม่ของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้...
และเผลอคิดงี่เง่าไปว่า...ถ้าเป็นแบบนี้บ้าง...แม่จะร้องไห้เพื่อผมบ้างไหมนะ........
..พ่อก็ด้วย...พ่อจะยืนปลอบแม่ที่ร้องไห้อยู่ข้างๆเตียงของผมบ้างไหมนะ.......
...ผมผิดหวังกับตัวเองที่คิดแบบนั้น...
ในที่สุดคุณแม่ของอักษรก็สงบสติอารมณ์ลงได้ นี่เหมือนจะเป็นจังหวะที่จะเปิดประตูออกไปโดยไร้สุ่มเสียง ผมวางมือลงบนลูกบิดประตู และค่อยๆหมุนมันช้าๆอย่างที่ตั้งใจ
“ว่าแต่..พ่อจำเด็กคนนั้นได้ยังไงกันน่ะคะ? เรื่องมันตั้งเกือบสิบปีแล้วนะ...?”
ประโยคเริ่มบทสนทนาใหม่ดังเข้ามาอีกครั้ง ผมถอนหายใจ...ดูเหมือนนี่จะไม่ใช่จังหวะที่ดีนัก
“จำได้สิ"
เสียงทุ้มว่าอย่างไม่มีลังเล และนั่นก็เข้าโสตประสาทของผมพอดี
"ก็รูปแบบของ 'ภาพ' ที่เด็กคนนั้นถ่ายน่ะ...ไม่เปลี่ยนไปเลยนี่นา”
...ชะงัก...
วินาทีนั้นผมรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น สมองที่เคยชาญฉลาดมาตลอดถึงกับมึนตื้อขึ้นมาเฉยๆ
ก่อนประโยคต่อไปที่เหมือนจะเติมเข้ามาเพื่อเจาะจง และทำให้ผมรู้สึกงุนงงยิ่งกว่าเดิม
“โตขึ้นเยอะเลยนะ เทียน"
----------------
..บางที..ผมคงไม่ควรเก็บคำพูดนั้นมาคิด..
ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ผิวของกาแฟร้อนที่เย็นแล้วในมือ แต่สิ่งที่จดจ่อกลับอยู่ไกลออกไป...ผมคิดดีแล้วที่มานั่งรอในร้านกาแฟ...นั่งมาสองชั่วโมงกับกาแฟแก้วเดียวที่ทานเท่าไหร่ก็ไม่หมดสักที และการที่ไม่มีใครมาไล่หมายถึงผมยังนั่งอยู่ต่อได้
มันยากที่จะทำความเข้าใจกับเรื่องราวทั้งหมด ไม่มีอะไรที่ปะติดปะต่อกันได้เลย...ผมไม่ได้เรียกร้องให้อักษรออกจากโรงพยาบาล ผมรู้ดีว่าในตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากถามอาการ...อย่างน้อยก็ไม่อยากรู้จากปากของเขา ผมไม่ได้อยู่ในฐานะญาติ เรียกได้ไม่เต็มปากว่าคนรัก...ซึ่งถ้าผมพูดเก่งหรืออัธยาศรัยดีกว่านี้สักหน่อยก็คงไม่เป็นเช่นนี้
อักษรคงไม่ชอบให้ผมมองตัวเองในแง่ร้าย...
...ดังนั้นผมจะเลิกคิดแบบนั้น...ถึงแม้มันจะเป็นความจริงก็ตาม
ผมยังคงนั่งไขว้ขาอยู่ที่เก้าอี้ริมกระจกหน้าต่างเหมือนเดิม ในท่าเดิมมาเกือบสิบนาที...ผมพนันร้อยทั้งร้อยว่าถ้ายังนั่งต่อไปอีกสิบนาทีต้องเป็นตะคริวแน่ๆ ถ้าผมไม่ได้กำลังหายใจอยู่คงนึกว่าตัวเองตายไปแล้ว...
แต่ถึงกระนั้นผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะขยับตัว ผมอยากนั่งอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไร...มันคงจะดีกว่าถ้าคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับผมคืออักษร อัครมณฑา....
….นานกว่าผมจะนึกสงสัยตัวเอง...ว่ากำลังรออะไร....?
ผมอยากให้เขาลืมตาขึ้นมาแล้วเจอผมเป็นคนแรก แต่มันไม่มีทางเป็นแบบนั้น...นี่ไม่ใช่นิยาย ผมไม่ใช่พระเอก...และพ่อแม่ของเขาก็ยังอยู่กันครบ ไม่ได้บ้างานจนไม่สนใจลูกหรืออะไร ดังนั้นคนที่รักเขามากที่สุดคงเป็นใครไปไม่ได้......เพราะเรื่องระหว่างเขากับผมมันแทบไม่มีอะไร...เราเพิ่งได้มีโอกาสทำความรู้จักกันเพียงไม่กี่วันด้วยซ้ำ
ผมไม่อยากนับวันที่ผ่านมา...เพราะไม่อยากนับวันเวลาที่จะดำเนินต่อไป
อักษรไม่ใช่เพียงคนเดียว...
...ผมเองก็ไม่ต่างกัน...
ผมเสียดาย...เสียดายเวลาที่เหลืออยู่...
แกร๊ง!!
แก้วกระเบื้องกระทบโต๊ะกระจกดังสนั่นไปทั้งร้าน ทุกคนในบริเวณนั้นหันมามอง....กระจกไม่ได้หัก แก้วกาแฟไม่ได้แตก เพียงเสียงระดับขนาดนั้นมันสร้างความตกใจไม่มากก็น้อย
ผมกรอกตา พูดไปเต็มปากเต็มคำว่า "Sorry”
...มันไม่ใช่เรื่องประหลาดที่ทุกคนจะเชื่อ...
อีกครั้งที่ผมมองมือที่สั่นสะท้านของตัวเอง และเริ่มคิดว่ามันเกิดจากอะไร ผมรู้ว่าผมกำลังหวั่นไหว...เพียงแต่ไม่รู้ตัวว่าจะแสดงความเศร้าเสียใจออกมาแบบไหน และไม่มีอะไรมากเกินไปกว่าเรื่องที่ผมพยายามฝืนเก๊กอยู่ตลอดเวลาทั้งๆที่ข้างใน...มันไม่ไหวแล้ว
อยากจะกลับไปหาอักษร...
….แต่คิดว่าไม่ควรจะไป
อยากจะไปอยู่เคียงข้างไม่ห่างไปไหน...
….แต่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่หน้าที่
ถ้าดอกไม้ช่อเดียวสามารถแทนความรู้สึกและความต้องการของผมได้ ผมปรารถนาจะให้มันอยู่ตรงนั้น คอยเฝ้ามองและดูแลเขาแทนผมที่ไร้ความกล้าเสียจริง
ร้านกาแฟที่ผมนั่งอยู่ อยู่ด้านล่างของตึกนั้นพอดี...ทิศทางที่ผมนั่งมองไปก็ตรงดิ่งไปถึงโถงลิฟท์โดยสาร ผมเห็นว่าใครเข้าใครออก ใครมาใครไป ตลอดทั้งวันผมเห็นพวกห้องเด็กที่โรงเรียนที่ผมไม่รู้จักและจำชื่อไม่ได้เข้าไปและออกมากันหลายคน ทุกคนล้วนแล้วแต่ไม่เห็นผม ซึ่งผมเองก็ไม่ปรารถนาจะให้ใครเห็น พวกเขาทั้งหลายคงมาเยี่ยมอักษร...และนี่เป็นอีกครั้งที่ผมเห็นว่าเขาเป็นที่รักมากแค่ไหน
...เขาเป็นเพื่อนที่ดี เป็นลูกที่ดี เป็นนักเรียนที่ดี เป็นเลขานุการที่ดี...
...และผมเชื่อว่าเขาคงเป็นคนรักที่ดีไม่แพ้กัน...โดยไม่ต้องใช้เวลาพิสูจน์มันเพิ่มเติมด้วยซ้ำ...
ผมยกกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง...มันเย็นและชืด...ส่วนประสาทสัมผัสหลายๆอย่างของผมก็ตายด้านจนไม่รู้รสไปแล้ว และเมื่อเหลือบตาขึ้นมา...จึงได้เห็นว่าใครคนหนึ่งกำลังเดินมาทางผม
หน้าที่ตอนนั้นคือการพยักหน้าทักทาย อีกฝ่ายก็ทำแบบเดียวกัน..ร่างสูงโปร่งนั้นเดินเข้ามาใกล้จนกระทั่งเห็นออร่าคุณชายชัดเจน ก็อย่างว่า...สีคราม โกสินทร์วิตรม..เป็นหนึ่งในลูกคนมีกะตังค์(ระดับเศรษฐี)ไม่กี่คนที่ไม่ถือตัว หรืออันที่จริงเด็กเกษรวิทยาก็เป็นแบบนั้นแทบทุกคนกระมัง
เขายิ้มให้กับผม..หันไปยิ้มให้กับพนักงานร้านกาแฟและคนรอบๆที่มองเขาตามวิสัยคนใจดี
ก่อนจะลากเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วสอดตัวเข้ามานั่งพร้อมคำทักทาย
“ไง?”
“อืม หวัดดี..มาด้วยเหรอ?"
คนฟังยิ้ม..เป็นรอยยิ้มธรรมดาที่ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ "เราต่างหากล่ะที่ต้องถามว่า 'มาด้วยเหรอ?' “
ผมไม่รู้จะตอบอะไร...ดวงตาของอีกฝ่ายดูราวกับมองผมทะลุปรุโปร่งไปเสียหมด แต่การหลบตาคนอย่างสีครามไม่ใช่เรื่องดีนัก...น่าแปลกที่ในเวลาที่ผมอยากอยู่คนเดียวแบบนี้ กลับคิดว่ามีคนคุยด้วย...ไม่ใช่เรื่องเศร้าไปซะหมด
สีครามหันไปสั่งแอปเปิลทีกับุคุกกี้ชิ้นโตมาสองชิ้น นอกจากจะจ่ายเงินแล้วยังฉีกยิ้มหล่อแถมให้พวกพนักงานขายอีก หลายคนมองมาทางโต๊ะเราด้วยหลายสาเหตุ...ผมชินแล้วกับการตกเป็นเป้าสายตา จริงๆต้องเรียกว่า 'ทำใจให้ชิน' เสียมากกว่า...ส่วนไม่ต้องบอกก็คงจะรู้...คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามผมเขาทำตัวให้กลมกลืนกับความโดดเด่นนั้นอย่างง่ายดาย
“ขึ้นไปบ้างรึยัง?”
เขาถามผม ผมเลยถามกลับ
“แล้วนายล่ะ? ไม่ขึ้นไปบ้างเหรอ?”
“เห็นว่าเพื่อนมาเยอะ รอให้คนอื่นกลับก่อนค่อยเข้าไปน่ะ"
คู่สนทนาพูดราวกับรู้ว่าผมรู้ว่าเขาเพิ่งมา การนั่งจ้องอยู่หน้าลิฟท์เป็นเวลานานทำให้ผมจำได้ว่าใครขึ้นไปบ้าง ลงมาบ้าง...และเหมือนกับว่าผมจะใส่ใจกับเรื่องปกติแบบนั้นมากเกินไปจนเสียมาด..ซึ่งผมไม่มีอารมณ์จะหาข้ออ้างเรื่องพวกนั้น...
“...มาแบบนี้....แสดงว่ารู้แล้วใช่มั้ย?”
คำถามนั้นทำให้ผมต้องเสมองออกไปนอกตัวร้าน "ก็...นะ"
“แล้วเป็นไงบ้าง?”
“ก็...นะ"
ผมรู้ว่าที่เขาถามออกมาน่ะไม่ต้องการคำตอบหรอก เขาแค่ถามไปตามมารยาท
ที่ผมอยากรู้มากกว่าน่ะ...คือเรื่องที่ว่าเขารู้เรื่องของผมกับอักษรมากแค่ไหน
ผมเคยนับถือสีครามครับ เขาเป็นหนึ่งในมนุษย์ที่เก็บความลับได้เก่งอย่างไม่น่าเชื่อ..เขามีทุกอย่าง เขารู้ทุกอย่าง..แต่เขาไม่เคยแสดงความรู้สึกหรือการกระทำที่บ่งบอกว่าเขารู้เลย จะให้พูดเปรียบเทียบก็คือ...สีครามไม่ใช่คนที่จะเอาเรื่องของคนอื่นไปพูด และเขาไม่ใช่คนประเภทโอ้อวด...คนที่มีทุกอย่างอย่างแท้จริงจะไม่ดูถูกคนอื่น
แต่ต่อให้เขาเป็นคนแบบนี้ก็เถอะ...ผมก็ยังไม่พร้อมจะแสดงอาการเสียใจให้ใครเห็นทั้งนั้น
“แล้วนายล่ะ?” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง..ซึ่งเป็นงานที่ไม่ถนัดนัก "เห็นว่ากานดาจะไปเรียนต่อต่างประเทศนี่"
เขาเลิกคิ้วด้วยอารมณ์ประมาณว่า 'รู้ด้วยเหรอ?' แต่ไม่ได้พูดคำนั้นออกมา "โอริกอน อเมริกาน่ะ"
“ไกลจังนะ....”
“ไม่ไกลเกินกว่าจะตามไปหรอก"
สีครามมีความสามารถพิเศษที่จะทำให้ใครต่อใครรู้ว่าเขาเป็น 'เจ้าชาย' เสมอ
“นั่นสิ" ผมรับคำสั้นๆ "….อย่างน้อยก็ยังตามไปได้ล่ะนะ...”
“เทียน"
“อะไร?”
“...เปล่า" เขายกมือเท้าคาง..ไม่ได้มองมาทางผม "ช่างมันเถอะ"
ผมคิดว่าเขารู้ แต่ไม่ได้สนใจ “เดินทางเมื่อไหร่น่ะ?”
“ต้นปีหน้า"
“อือหึ" ผมรับคำสั้นๆอีกครั้ง "แล้วนายล่ะ?"
“คง..ต้องรอให้จบม.5ก่อนน่ะ...”
“คงอีกสักพัก"
“...ใช่ กำลังคิดว่าจะทำยังไงถ้า 'คิดถึง' อยู่"
“พวกกลอนคงจัดงานเลี้ยงใหญ่สินะ" ผมขยับตัวเอนหลังสบายๆ "ต้องร่ำลากันยกใหญ่น่าดู"
“ใช่" อีกฝ่ายยิ้ม “...แต่ว่าการจากลา...ไม่ใช่จุดจบเสมอไปหรอกนะ"
….ผมหลับตาลง
….อย่าให้เขาเห็น...ว่าผมกำลัง 'เสียใจ'
บทสนทนาที่ผ่านมาทำให้ผมรู้ตัวว่าต้องกล้ำกลืนแค่ไหนทุกคำที่ต้องพูดกับเขา ต้องฝืนยิ้มมากแค่ไหน..ฝืนทำเป็นว่าตัวเองแข็งแรงไม่เป็นไร เมื่อครู่ผมคิดผิด...การที่มีคนมาคุยด้วยในเวลาที่ผมรู้สึกอยากอยู่คนเดียว...มันทำให้ผมเห็น...ว่าจริงๆแล้วตัวเองรู้สึกยังไง และน่าสมเพชมากแค่ไหน
ไร้ซึ่งความกล้า..ความกล้าที่จะเผชิญหน้าและยอมรับความรู้สึกของตัวเอง..
ผมที่แม้แต่ในเวลานี้..ก็ยังไม่ยอมไปอยู่เคียงข้างเขา
ไปกุมมือเขา ให้กำลังใจเขา...หรือทำอะไรก็ได้เพื่อเขาไม่ใช่มานั่งอยู่เฉยๆในร้านกาแฟ ทำทีเป็นว่าตัวเองไม่สะทกสะท้านอะไรกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น วางมาดเป็นคนใจเย็น เก๊กหน้าทำเป็นใจแข็ง
...และเอาแต่คาดหวังว่าไอ้ดอกกุหลาบขาวบ้าๆนั่นจะแทนความรู้สึกของผมทั้งหมดได้...ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ใช่
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แต่ไม่ได้มองไปที่คนตรงหน้า
“....แล้วถ้าครั้งนี้...มันเป็นจุดจบล่ะ...”
สีครามไม่ได้พูดอะไร..
...และความเงียบนั้น...เป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว
TBC
======================
เป็นตอนที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์และความนัยแฝง
ถ้าอ่านแล้วยังไม่เข้าใจแปลว่าโอยังแต่งไม่เข้าถึงค่ะ โฮกกกก ;;[];; /ขออำภุย/
พรุ่งนี้หิมะตกค่ะ โออัพ2เรื่องพร้อมกัน 55555
ตอนนี้จัดเป็นตอนที่เรื่อยๆ หลังจากหนักหน่วงมาหลายตอน
เหมือนพักเบรค เหมือนเราก้าวขาข้ามเส้นไปก้าวนึงแล้ว...แต่ลังเลว่าจะชักกลับมาดีมั้ย
อารมณ์ของเทียนตอนนี้คงราวๆนั้นค่ะ อยากจะสื่อให้ทุกคนเข้าใจนะ กร๊ากกกก แต่ยังทำได้ไม่ดี
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกหน่วงๆยังไงไม่รู้
มันเศร้าอ่าาา หวังว่าอักษรจะไม่ทิ้งเทียนไปนะ ดูเหมือนอักษรจะอาการหนักแล้วเหมือนกันนะเนี่ย
ยิ่งพอเทียนมานั่งคุยกับสีครามแบบนี้อีกยิ่งดูหดหู่ยังไงไม่รู้ สีครามก็ดูเหมือนรู้สถานการณ์ทุกอย่าง
ไม่ต้องพูด คงเข้าใจว่าเทียนรู้สึกยังไง ชีวิตเทียนก็น่าสงสารพอแล้ว ยิ่งมาเป็นแบบนี้อีก เฮ้อๆ
คนอะไรชีวิตน่ารันทดจัง อยากให้เทียนได้พบกับความสุขที่แท้จริงไวๆ
ยอมรับฝีมือในการแต่งฉากเศร้าของพี่โอค่ะ แต่งดีมาก ยิ่งตอนอ่านเรื่องเอ็กซ์กะไวน์ตอนที่แจงตายนะ
เรานั่งน้ำตาไหลพรากยิ่งกว่าเขื่อนแตก จนทุกคนในบ้านตกใจเลย
หวังว่าเรื่องนี้จะไม่ทำให้เราเศร้าเหมือนเรื่องนั้นน่ะ ไม่ไหวมัน..มันเศร้า ฮือๆ อักษรหายป่วยไวๆนะ
ยังไงก็มาต่อไวๆนะคะ พี่โอ อย่าหายไปนาน หุๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ บายๆ
-
โอ๊ย...อยากให้คู่นี้แฮปปี้ๆกันสักทีอ่ะ
อักษรจะเป็นอะไรมั๊ยนะ :mew4:
หน่วง อ่านแล้วจะร้องไห้ :sad4:
-
"….อย่างน้อยก็ยังตามไปได้ล่ะนะ...”
ไม่อยากจะคิดในทางร้าย แต่คำพูดนี้ของเทียนมันเหมือนกับว่า
ถ้าอักษรต้องไปในที่ไกลแสนไกล ... ที่แห่งนั้น จะเป็นที่ๆเทียนไม่สามารถตามไปได้
อย่างน้อยๆก็ในตอนที่เทียนยังมีชีวิตอยู่
ซึ่งแบบบบบบบบบบบบบบ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อยากจะบนด้วยลูกหมูสามตัว
ขอให้อักษรไม่เป็นอะไรไปมากกว่านี้
ขอให้มีชีวิตอยู่ต่อไปเรื่อย ได้โปรดดดดดดด :hao5:
-
อ่านตอนนี้แล้วใจหายชะมัด สงสารอักษรกับเทียน
-
บอกได้คำเดียวว่าหน่วง
เอาเป็นว่าเข้าใจ เทียน ขอให้น้องรู้ไว้ ว่าความหวาดกลัวไม่ใช่เรื่องแย่อะไร สำหรับเทียน เหลือแค่การยอมรับในตัวเอง
แล้วถ้าจุดจบ มันคือการเริ่มต้นใหม่หล่ะ เทียน
-
อักษรอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ ขอร้องงง
สงสารเทียนชะมัด แต่เทียนควรจะไปอยู่ข้างๆอักษรนะ รีบไปเดี๋ยวนี้เลย
-
พี่โอใจร้ายมากเลย ฮือออออ เรารอตั้งแต่วันที่บอกว่าจะอัพพรุ่งนี้พร้อม GMLV. แล้วน้าา...
มาให้ความหวังแล้วจากไป ฮรึก.. T^T #ดราม่า 555555
ไม่อยากให้อักษรตายจริงๆนะคะ ขอร้องนะ! มันไม่ไหวอ่ะ ไม่ไหวจริง! T___T
ไม่มีทางรักษาได้เลยเหรอ ปาฎิหาริย์ต้องมีจริงสิ!!
ไม่เอาแบบนี้อ่ะ! T_____T
ครึ่งแรกตอนอยู่กับอักษรอ่านไปน้ำตาไหลไป... แต่ครึ่งหลังอิเทียนทำหยุดร้อง.. กลายเป็นอึดอัดกับมันแทน... โอย...
ตอนนี้มันไม่เรียกว่าเรื่อยๆแล้วนะคะพี่โอ =[]=!!!!
มันอึดอัดไปมาก อึดอัดไปหมด.. อ่านแล้วจุก เหมือนมีอะไรมาติดอยู่ในใจ.. (อะไรฟะ - -;) แบบ...อธิบายไม่ถูก UU
และเหมือนจะไม่เข้าใจเทียน แต่ก็เข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจอีก.. YY โอ๊ยย งงตัวเอง!! อึดอัดด!!
ยิ่งตอนสีครามมาแล้วเทียนพยายามทำเป็นเข้มแข็งนี่แบบ.. ฮืออออ สงสารเทียนอ่ะ T^T
อยากให้อักษรลงมาหาเทียนจังเลย! YY
'ผมมาเยี่ยมไข้…มาหาคนที่รักผมที่สุด'
(ประโยคนี้ แอบหมั่นไส้อิเทียนเบาๆ 5555555)
เพราะอักษรรักเทียนที่สุดไง! แค่นี้ก็พอแล้วไม่ใช่เหรอที่เทียนจะไปนั่งอยู่ตรงนั้น..
ข้างๆเตียงอักษรหรือแกจะไปยืนจะนอนอะไรก็ได้ ไปอยู่ข้างๆอักษรเถอะนะเทียน T___T
ที่เทียนเลือกกุหลาบสีขาวเพราะมองว่าอักษรบริสุทธิ์(ชอบคำนี้ ><)มากสินะ...
และที่เทียนไม่ยอมปล่อยให้บรรยากาศพาไปเพราะไม่อยากให้อักษรแปดเปื้อน(หรือ?)
แต่เทียน... แค่นิดๆหน่อยๆเอง.. ไม่เป็นไรหรอกน่า เราลุ้นอยู่นะ!! อยากทำอะไรก็ทำไปเซ่! >[]<
แล้วคุณพ่อเคยเจอเทียนมาก่อนเหรอคะ ? สิบปีที่แล้วคืออะไร ?
หรือจะเป็นเหตุผลที่อักษรชอบเทียน ??
โรคของอักษรยังไม่เฉลยเลย มีเรื่องใหม่มาให้อยากรู็อีกแล้ว T{}T
ปล. อ่าน XY ก่อนแล้วค่อยมาอ่านเรื่องนี้.. อารมณ์จาก XY เมื่อกี้หายเกลี้ยงเลยจ้า 555555
-
การเอาสีครามมานั่งคุยกะเทียนแบบนี้คือแบบ
ฉันสงสารอิเทียนจัง เกิดมาเจอแต่เรื่องอัลไลลลล โถ่
ตอนช่วงแรกๆหวานมาก >\\\\<
ไม่รู้อ่ะ เทียนพูดจาน่ารักมากๆเลย
ครับทุกคำ คือจะเป็นลม ยิ้มจนปวดแก้มมมม
พออ่านไปเรื่อยๆทำไมมันหน่วงฟะ =___=
แต่ฉันรักดราม่า จัดมาาาาาา
สงสัยเรื่องพ่ออักษรกับเทียนอ่ะ
เค้ารู้จักกันมาก่อนเรอะะะะะะ
-
เมื่อกี้พึ่งอ่าน XY มา
เจอเรื่องนี้เข้าไป ฮึ่มมมม :เฮ้อ:
เลือกเห็นใจใครไม่ถูกเลย
-
หน่วงได้อีก เข้าใจนะว่าเทียนไม่กล้าจะเข้าไปอยู่ด้วย แต่ในเวลานี้มันไม่ใช่เวลามาคิดมากแล้วลูก
ใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าที่สุดนะ
ไม่ว่าอย่างไรก็ภาวนาให้ปาฎิหาริย์มีจริง
-
:monkeysad:
มันเศร้า มันหน่วง มันเหมือนจะทนไม่ไหว แต่ก็อ่านจนจบ
เหมือนเพิ่งรู้ตัว เพิ่งชัด ว่ารัก แต่นับวันรอ.....
ขอโทษนะเจ้าชาย เราดีใจไม่มากที่เห็นเจ้าชายมา
แม้ว่าถ้อยคำของเจ้าชาย คล้ายปลอบโยน ให้กำลังใจ
แต่นาทีนี้ ถ้าเราเป็นเทียน.... ก็ไม่รุ้จะวางตัว จะคิดยังไงเหมือนกัน
-
สงสารเทียนไขจัง. ทำอะไรไม่ได้เลยหรอเนี้ยย
เจ้าชายจ๊าไม่พากานดามาด้วยหรอ อิอิ
:mew1: :mew1: รักพี่โอจัง ขอบคุณค่ะ o13
-
พ่อแม่ของษรรู้จักเทียนมาก่อนเหรอคะ ?
แอบอึดอัดแทนเทียนเบาๆ ถ้าเทียนเป็นเหมือนสีคราม มันก็คงจะง่ายแบบที่เทียนว่า :mew6:
แหม่ๆ สู้ๆนะเทียน แอบคิดถึงน้องษร น้องษรนอนอย่างเดียวเลย (//ก็น้องเค้าป่วยนี่ยะ!) :hao5: :hao5:
-
อารมณ์ตอนอ่าน xy :o8: :mew1:
อารมณ์ตอนอ่าน อักษร กับเทียน :m15: :monkeysad: :sad11:
สงสารเทียนอ่าาาาา
-
มันคืออัลไลลล?
พ่อแม่ของอักษรรู้จักพี่เทียนได้ไงคร้าาาา?
ตอนนี้อักษรออกน้อยมากโฮฮฮ แต่แบบพี่เทียนน่าสงสารอะ
ถ้าอักษรเป็นอะไรไปจริงๆพี่เทียนคงเหมือนคนใกล้ตายนะเราว่า
กว่าจะรู้ว่ารักมันก็เกือบสายไปซะแล้ว :hao5: ฮึกกกกกกกกกกก
ปล.มาต่อเยอะๆะคะ!! ฮ่าาาาาาาาาาาา
-
อึดอัด หายใจไม่ออก!
ไม่กล้าอ่านตอนต่อไป...
...กลัว...บางฉากบางตอน TwT
เฮ้อออออ เอนซีซะทีดีมะ! #ผิด
-
ตกใจมากกกก คุณโออัพพร้อมกัน 2 เรื่องงงงงงในวันเดียวกัน (ฮา)
ตอนนี้ก็ยังหน่วง ๆ อยู่ดี...อึดอัดอ่ะ เมื่อไหร่จะรู้ว่าอักษรเป็นอะไร :mew2:
-
อ่าว ปริศนาเพิ่มขึ้นอีกแล้ว
มีอะไรก็คลี่คลายกันไวๆนะคะ
น้องอักษรของอิชั้นจะได้ใช้เวลาอันมีค่านี้กับเทียนสักที
-
:กอด1: คิดถึงเรื่องนี้จังเลย
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: อ่านไปมันจี๊ดแล้วจี๊ดอีก
ตอนแรกที่เห็น ห๊ะ!!!!! :ruready :ruready อัพแล้ว เยสสสสส แต่พอคิดดูอีกทีนี้ฉันต้องเสยน้ำตาอีกกีกระบุ้งเนี่ยยย
-
รู้สึกเหมือนถ้าอ่านเรื่องนี้ถึงตอนจบ หนูต้องจบชีวิตไปด้วยแน่ๆ
มันช่างอึมครึมเหลือเกิน น้ำตามันปริ่มๆ แต่ไม่ยอมไหล รู้สึกเศร้าแต่ไม่ได้เสียใจ #คืองงตัวเอง
สีครามมาหล่อมากเลยค่ะคุณชาย :impress2: นอกจากดอกไม้ก็มีสีครามเนี่ยแหละที่ทำให้ตอนนี้สดใส (ติ่งข้ามเรื่อง)
เทียนควรเริ่มทำอะไรสักอย่างนะ แล้วก็อย่าดูถูกตัวเองนักสิโว้ยไอ้บ้า
รอตอนต่อไปนะพี่โอ รักนะ จุ๊บๆ
-
โอ๊ยยยย คิดถึงอักษรตอนที่จีบเทียนจัง
อยากให้อารมณ์สดใสอย่างนั้นกลับมาอีกกก
อ่านแล้วมันหน่วงๆเศร้าๆจัง
สงสารทั้งคู่ :sad11:
-
เหยย อัพแล้วว ก่อนอื่นต้องรีบกระทีบเป็ดก่อน
นี่ขนาดไม่เครียดTT
ไม่อยากให้อักษรตายอะ ฮื้อTT :m15: :m15:
แล้วนี่พ่อแม่อักษรรู้จักเทียนมาก่อน?? มีแต่เรื่องเครียดอะ
ยังดีพาสีครามมาโชว์รวามหล่อให้ชื่นใจ555555
-
:'(
-
ปรารถนารักเป็นดั่งใจ ..... ขอให้ตอนจบสมกับชื่อเรื่องด้วยเถอะนะ
รักอักษรมากจริงๆ
-
กลับตัวก็ไม่ได้ จะเดินต่อไปก็ไปไม่ถึง
เหมือนมีอะไรที่ดึงไม่ให้เราเลือกทางไป
เพลงธีมของตอนนี้สินะ
แต่ว่าสับสนแบบนี้ก็สมเป็นเทียน
สีครามมมมมม คิดถึงงงงง
เอ๊ะ มันจะใช่หราาาาา
เกรงใจพ่อแม่เขาทั้งที่อยากอยู่ข้างๆตลอดเวลา
เหมือนอักษรจะแอบชอบเทียนมาตั้งนานแล้ว
พ่อแม่ก็รู้จัก
อัยยะ วาระซ่อนเร้นเต็มไปหมด
อยากรู้
เทียนปกติก็มองโลกในแง่ร้าย
เจอสถานการณ์แบบนี้ไปยิ่งไปไม่เป็นเลย
อักษรเองก็ดูเหมือนจะมองโลกในแง่ดีมาสักพัก
แต่จริงๆก็กลัว
ใจตรงกันแล้วแต่มีอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ไม่ได้ใช้เวลาอย่างคุ้มค่าด้วยกัน
ทั้งที่รู้ว่ามันอาจจะเหลืออีกแค่ไม่นาน
ทั้งที่รู้ว่าทั้งคู่ต่างก็เสียดาย
อย่าพิรี้พิไรอยู่เลย
ความสัมพันธ์จะจบหรือไม่จบ
แต่สิ่งที่อยู่ในความทรงจำไม่มีทางจบไปง่ายๆ
อะไรที่มันเกิดขึ้นมาแล้ว หากเป็นของจริง
มันก็นิรันดร์ตลอดไปนั่นแระ
ไม่มีข้อแม้ว่าอีกฝ่ายจะไปในที่ที่ตามไปได้หรือไม่ได้ก็ตาม
เพราะว่าหัวใจจริงๆก็ไม่ถอดใจตามร่างกายไม่ใช่เหรอ
ไม่ว่าอีกฝ่ายจะอยู่ที่ไหน ยังไงหัวใจจะตามไปอยู่ดี
-
เฮ้อ....
อย่าเศร้านักเลย อย่าจบไม่สวยนะ ถ้าไม่สวยจะจับคุณโดอมาตีให้ก้นลายเชียว(โหดร้ายไหม555)
-
หวังว่าอักษรจะหายดี
หวังว่าจะมีวันนั้นนะ
สงสารทั้งเทียนทั้งอักษรเลย
อยากให้ทั้งสองคนมีความสุข
-
หน่วงแปลก ๆ แหะ ตอนนี้
-
ชื่อเรื่องบอกว่าเป็นดั่งใจ ฉะนั้นมันควรตะจบแบบมีความสุขใช่ไหม
-
ไม่เข้าใจ คนแต่งพยายามจะอธิบาย??
เหมือนตัวละครจะเข้าใจกันเอง แต่คนอ่านอ่านแล้วไม่เข้าใจอ่ะ
-
10 ปีก่อน เกิดอะไรขึ้น
-
ตอนนี้ มันหน่วงๆจริงๆนั้นละ
อยากให้เทียนกล้าๆๆๆ อยากทำอะไรก็ืำไปเลย
เวลาไม่ได้มีมากมาย นักหรอกนะ เทียน
แต่ว่าตอนนี้รู้สึกเหมือนการคุยกับสีคราม มันกดดันเนอะ
การคุยกับคนที่เหมิอนรู้ทุกเรื่อง มองทะลุ มันอึดอัด
ว่าแต่ สีครามรู้ลึกขนาดไหนละเนี่ย?
-
เทียนนนนน :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
มันอึ้งๆในอก เม้นท์ไม่ออก น้ำตาเหมือนมันคลอๆแต่ไม่ไหลออกมา อึดอัดมากๆ
อักษรอย่าเป็นอะไรได้ไหม อยู่เป็นแสงสว่างของเทียนก่อนเถอะนะ
-
ขอให้สมปรารถนา เทียนไขอักษร
-
:katai1:
มันหน่วงๆ
-
:m15: ไม่นะ ไม่อยากให้อักษรไปเลย
สงสารเทียน สงสารอักษร
มีความรักแบบนี้ก็ไม่สมหวังแบบชัวร์ๆเลยอ่ะ ฮืออออ
-
คือไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราอยากขอยืมคำของอักษรมาใช้ "ไม่อยาก.....เสียดายเวลาที่เหลืออยู่"
-
บรรยากาศมันอึมครึมจัง อ่านแล้วหน่วงเหมือนคนอื่น
พอเทียนกับสีครามคุยกันปุ๊บ จังหวะการหายใจลดลงทันตา (?) :เฮ้อ:
-
:hao5:
หน่วงไปทั้งตอนเลยย TT
อ่านตอนนี้แล้วงงๆกับเทียน.. อารมณ์ศิลปินมันเข้าถึงยากจริงๆ
พิมไม่ออก สงสารทั้งคู่ :o12:
อัพเร็วๆนะคะ
-
ไมมันเศร้าขนาดนี้ กลัวอนาคตเลยเนี่ย....
:o12:
ตอนนี้อยากอยู่ใกล้ๆ ก็เข้าไปสิเทียน อย่ามัวแต่ซึน
:katai1:
-
พ่อแม่อักษรมาเกี่ยวไรกับอดีตของเทียนอะ พระเอกเราช่างมืดหม่นจิงๆ เหอะๆ
-
พี่โอมาอัพแล้ว คิดว่าตาฝาดซะอีก :laugh:
แอบสงสัยเมื่อ 10 ปีที่แล้วมันเกิดอะไรขึ้น
-
พี่โอมาทำให้คนอ่านหน่วงหนักแล้วจากไป ฮือๆ :hao5:
แถมยังเพิ่มปมเรื่องพ่ออักษรเหมือนจะรู้จักเทียนไว้อีกงือๆ
อ่านตอนนี้จบแล้วอยากอ่านตอนต่อไปทันที ตอนนี้เหมือนปูไว้ให้เทียนได้รู้ ได้คิดอะไรกับตัวเองมากขึ้น เพื่อที่เทียนจะได้ตัดสินใจว่าจะทำให้อะไรไปต่อในทางไหนดี คิดว่าเทียนคงมีสิ่งที่เลือกไว้อยู่แล้วแต่คงต้องรอความคิดตกตะกอนซักหน่อย
สงสารเทียนนะเจอคนที่รักตัวเองและตัวเองรักทั้งที ดันมีเรื่องที่ตัวเองไม่ได้เผื่อใจไว้เกิดตามมาทันที ความรู้สึกหลายๆอย่างคงตีกันน่าดู
อยากให้อักษรหาย อยากให้เทียนไม่เสียใจ อยากให้พี่โอไม่ทำร้ายจิตใจคนอ่าน :mew4:
-
ไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวกลับมาอ่านต่อ
-
เมื่อไร จะหลุดพ้นจากความหน่วงซะทีคุณโอ มันเศร้าน่ะสงสารทักคู่เลย :hao5: :hao5: :hao5:
มันเป็นปริศนาอีกแล้วกับชีวิตของเทียน อยากรู้ :katai1:
-
นึกถึง Autumn in New York
**ไม่นะ** :o12:
-
เศร้าอ่ะ
เข้าใจเทียนนะ
เข้าใจษรด้วย
แต่ก็ยังเศร้าอยู่ดีอ่ะ
ปล. เรื่องนี้คงไม่จบเหมือนซีรี่ย์เกาหลีใช่มั๊ยคุณโอ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อะไรคือเรื่องในอดีต พ่อของอักษร ?? :confuse:
-
:mew6:
-
รักร้ายยยยย
รักร้ายยยยย
:o8: :o8:
-
เหมือน...
หายใจไม่ออก
-
คิดถึง คิดถึง ในที่สุดก็มา
เศร้า อยากจะร้องไห้
ติดตามน้า
-
เข้ามาเพราะลางสังหรณ์ว่าพี่โอจะอัพแล้ว...
อัำพแล้วจริงๆ ~ ! //พ่นไฟ
:hao7:
ช่วงแรกๆ ตอนเทียนไขเข้าไปหาอักษร พวกหยอกกันบ้างนิดหน่อยถึงกับอมยิ้ม ~
แบบ... อ่าฮะ ยังหวานกันอยู่ โอเคๆ พอหลังๆ นี่ถึงกับ... อ่า เทียนไข ไม่เสียดายเวลาเหรอ?
เลิกทำวางมาดแล้วไปอยู่เคียงข้างเขาซะ... เราเสียดายเวลาที่นายนั่งเก๊กอยู่ตรงนั้นชะมัด
แต่ก็นะ.. เฮ้อ ~ มาม่าจังแฮะ (พูดถึงมาม่าแล้วอยากกิน กรรม)
ผมรักอักษรอ่ะฮรืออ ~ (อยากให้อักษรมีึความสุขง่ะ ไม่อยากให้เป็นอะไรไปแบบนั้น)
:hao4: :hao4:
อ่าฮะ!! เจ้าชายยยย นายโผล่มาแล้ววว ไม่รู้เหมือนกันว่านายพูดให้เทียนไข คิดได้หรือเปล่า
เอาเถอะเราเอาใจช่วยในเทียนไข รีบๆ ไปอยู่ข้างๆ อักษรได้แล้ววว ~ อื้มมม
o13 o13
แล้ว.. เรื่องที่พ่ออักษรพูดนี่มันอะไรเหรอครับ ? อ่า อยากรู้วว ~ แต่ยังไม่รู้ววว ฮูววว ~
ขอเดาๆ ไว้บ้างล่ะกัน คุคุคุ
ขอบคุณพี่โอครับ ~ แล้วก็... รักอักษรน้า ~
:mew1: :mew1:
Ps เอ่อ ผมว่า่ที่ชื่อเรื่องว่า ปรารถนา "รัก" เป็นดั่งใจ เนี่ย หมายถึงความปรารถนาของอักษรรึเปล่าครับ
เพราะว่าอักษรปรารถนาไว้แค่ได้อยู่ข้างๆ เทียน ไม่ได้ปรารถนาให้รักตอบ ไม่ได้ปรารถให้เอาใจ ไรเงี้ย
มันจะเศร้าเกินไปแล้วนะอักษร.. เอาแต่ใจบ้างก็ได้ครับ (ฮา)
-
อ่านทันแล้วววว เย้ๆๆๆ :katai2-1:
เทียนสู้ๆ ผ่านช่วงนี้ให้ได้นะ (เกี่ยว?) :call:
-
รู้สึกชอบนิยายของคุณโอทุกเรื่องเลยค่ะ
ตั้งแต่ปีใหม่กับกลอน สีครามกับกานดา เอ็กซ์กับไวน์ แล้วนี่ก็เทียนไขกับอักษร
อ่านมาทุกเรื่องก็เสียน้ำตาทุกเรื่อง แต่เรื่องนี้รู้สึกจะดราม่าเป็นพิเศษ เทียนไขมีปม อักษรป่วยหนัก ._____.
ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณโอแต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านนะคะ :)
-
ดีใจที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้
....หลังจากที่ตงิดๆ มาตั้งแต่ช่วงต้นๆ เรื่อง ด้วยความกลัวอะไรบางอย่าง
มาจนถึงช่วงกลางๆ ที่เริ่มจะเดาได้ลางๆ
หลังจากอ่านตอนนี้จบพูดได้แค่ว่า ไม่ว่าเรื่องนี้จะจบลงแบบไหน สำหรับเราแล้วมันประทับใจแล้วก็สวยงามมาก
หลายคนอ่านตอนล่าสุดนี่เครียด หรือหน่วงกัน
แต่แปลก.. ทำไมเราอ่านแล้วมีความสุขก็ไม่รู้ ษรเหมือนคนที่รู้ขีดจำกัดของเวลา แล้วก็พยายามทำทุกอย่างที่อยากจะทำ เพราะตัวษรคิดว่าถ้าไม่ทำซะตั้งแต่ตอนนี้ ก็คงไม่มีโอกาสได้ทำอีกแล้ว ส่วนเทียน..ก็เหมือนหลายคนที่ยังนึกว่าเรายังมีเวลาเหลือ จะรีบร้อนทำไม ค่อยเป็นค่อยไปสิ.. ทั้งที่เราต่างก็ไม่รู้ว่าแต่ละคนจะมีเวลาเหลืออยู่อีกเท่าไหร่
ษรเข้มแข็ง ในขณะที่เทียนอ่อนแอ
จนเราแอบสงสารเทียนนะ อยากจะเดินเข้าไปตบไหล่เบาๆ สักที
มโนภาพของเราตอนนี้มันเหมือนษรกำลังยืนยิ้มอยู่ที่ปลายสะพาน โดยรอให้เทียนเดินมาหา (ซึ่งหมอนั่นจะฝ่ากำแพงทั้งหลายไปหาได้รึเปล่าก็ไม่รู้)ก่อนที่ษรจะต้องเดินไปในที่ที่ต้องไป
ความรักของษรมันสวยงามมากจริงๆ นะ อบอุ่น อ่อนโยน จนไม่น่าแปลกใจว่าทำไมสายลมเอื่อยเฉื่อยอย่างเทียนถึงได้อยากหยุดพัก หวังก็แต่ว่าเทียนจะก้าวเดินไปหาษร เพื่อใช้เวลาที่เหลือให้มีค่าที่สุด
เข้มแข็งไว้นะเทียน :m15:
ประทับใจมากจริงๆ เลยค่ะ :L1:
Ps. ออกจะเป็นการคอมเม้นต์ที่ดูเวิ่นเว้อ..และพูดไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่แฮะ.. ฮ่าๆ
Ps.2 ดูเหมือนเราจะเชื่อเต็มที่เลยว่าษรจะตาย.. (แต่ถ้าไม่ตายก็ดีนะ..ฮ่าๆ)
:pig4: :pig4:
-
เจ็บปวด :hao5:
-
14th Day : Innocent Sincerity
“…ช่อดอกไม้ครับ”
“ค่ะ เอาดอกอะไรดีคะ?”
“กุหลาบครับ" ผมพูดโดยไม่ต้องคิด "สีขาว"
อีกฝ่ายยิ้มรับคำนั้น "คนที่ได้รับดอกไม้นี้...คงมีความสุขมากแน่ๆค่ะ"
ผมตอบรับคำอวยพรของเธอด้วยรอยยิ้มนิดหน่อย น่าแปลกที่วันนี้เธอเลือกที่จะคุยกับผม...อาจจะเป็นเพราะจังหวะเวลาเหมือนเดิมกับเมื่อวาน ซึ่งหลังจากเวลาเปิดร้านมาเพียงนิดหน่อย ยังเช้าอยู่มาก..ที่สำคัญคือคงไม่มีฝรั่งอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมมาแถวนี้บ่อยนัก เธอคงจำผมได้
อีกครั้งที่ผมเดินออกจากร้านด้วยช่อดอกกุหลาบขาวในมือ เดินผ่านสวนที่ก้านธูปมาเล่นบ่อยๆ...ผ่านตึกอาคารเดิมๆที่คุ้นตา แต่วันนี้อะไรๆก็ดูจะไม่สดใสไปเสียหมด
ผมเกลียดตัวเองที่ขี้ขลาด..
…..และ....จะไม่ทำตัวแบบนั้นอีกแล้ว..
ถ้าผมไม่รวบรวมความกล้าในวันนี้ ต่อจากนี้คงจะไม่มีอะไรดีขึ้นมา...หลังจากนอนคิดเรื่องบ้าๆทั้งคืนมันก็ไม่มีข้อสรุปอันไหนที่ดีไปกว่าความเชื่อที่ว่า 'จงทำวันนี้ให้ดีที่สุด' ...และนั่นคือทางเลือกเดียวที่ผมเหลืออยู่
กระจกเงาในลิฟท์สะท้อนภาพของผมตอนเดินเข้าไป...หลังจากกดเลือกชั้นเป็นที่เรียบร้อยผมก็หันกลับมายืนอยู่หน้ามัน ส่องเข้าไปในเงาที่ไร้ชีวิตชีวาของตัวเอง...ถ้าผมคิดจะไปเจอหน้าเขาผมต้องทำตัวให้สดชื่นกว่านี้ แจ่มใสมากกว่านี้ อย่างน้อยก็ให้เข้ากับเสื้อยืดคอกว้างแขนสามส่วนสีฟ้าสดใสตัวนี้ที่ผมอุตส่าห์เลือกใส่มา
แว่บนึงที่ผมคิดว่า..ถ้าผมมีรอยยิ้มที่สดใสเหมือนสีคราม..ก็คงจะดีไม่น้อย..
ผมลองยิ้มให้กับตัวเองในกระจก มันดูดีขึ้นมานิดหน่อย...แต่ดวงตาที่ผมเห็นนั้นไม่ใช่เลย ถึงแม้ทั้งเสื้อผ้าทั้งดอกกุหลาบขาวในมือจะขับให้ผมดูมีความสุขแค่ไหน...แต่ถ้าแววตาไม่ดีขึ้น มันก็ไม่ช่วยอะไร
เวลาในลิฟท์เหมือนจะหดสั้นลงกว่าทุกที..
..ในที่สุดผมก็ต้องก้าวออกมา ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองยังไม่พร้อม..
ผมมองนาฬิกาที่เคาน์เตอร์พยาบาล จึงได้รู้ว่าตัวเองรักษาเวลาได้สม่ำเสมอและดีมาก...และเมื่อผมเลี้ยวไปทางห้องผู้ป่วยเดี่ยว กลับเห็นนายแพทย์เจ้าของไข้ของอักษรเดินออกมาพอดี พร้อมๆกับคุณพ่อคุณแม่ของเขา..ทำให้ผมยกมือไหว้ด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติ
ท่านทั้งสองเห็นผม พยักเพยิดให้ผมเข้าไปในห้องก่อน
ผมได้แต่พยักหน้าทำตามด้วยไม่ได้คิดอะไร...ได้แต่ปิดประตูลงหลังจากที่พวกเขาออกไปเรียบร้อยแล้ว
ภายในห้องเงียบสนิท บรรยากาศไม่ต่างจากเมื่อวานเท่าไหร่...ทั้งอุณหภูมิของแอร์และอะไรต่อมิอะไร จะมีก็แต่เตียงนอนคนเฝ้าไข้กับโซฟาที่เปลี่ยนทิศไปเพียงเล็กน้อย พ่อกับแม่ของอักษรคงสละเวลามาเฝ้าไข้ตลอด...ก็นะ พ่อกับแม่ปกติก็คงทำแบบนี้
ผมควบคุมลมหายใจขณะเดินผ่านห้องรับรองเข้าไปถึงห้องผู้ป่วยด้านใน
จึงได้เห็นว่าอักษรไม่ได้หลับอยู่
ร่างผอมบางในชุดผู้ป่วยต่างสีจากเมื่อวานนั่งอยู่บนเตียง ดวงหน้าขาวซีดไม่มีสีเลือดเบือนออกไปนอกหน้าต่างที่เปิดม่านอยู่...แสงแดดยามเช้าลอดผ่านยอดไม้เข้ามาถึงภายใน ฉาบให้ห้องแห่งนี้ทอแสงมากกว่าเมื่อวานมากนัก วิวทิวทัศน์ฝั่งตรงข้ามแม่น้ำเจ้าพระยากอปรด้วยบ้านริมน้ำหลังเล็กเรียงรายกัน และวัดวาอารามมากมายเป็นแบคกราวน์
แต่ดวงตาคู่ใสแจ๋วเหมือนเด็กทารกนั้นกลับไม่ได้มองทิวทัศน์ทางสถาปัตยกรรมแบบที่ควรจะเป็น..
..เพียงภาพท้องฟ้าสีครามที่สดใสเท่านั้น..สะท้อนอยู่ภายในแววตา..
….....ผมคิดว่ามันช่างงดงามเหลือเกิน.......
เขาดูจะไม่รู้ว่าผมมา ผมก็ไม่อยากให้เขารู้เท่าไหร่...ภาพที่เขากำลังตกอยู่ในภวังค์แบบนี้มันทำให้ผมลืมหายใจ อักษรดูเหมือนฑูตสวรรค์...บอบบางและบริสุทธิ์จนผมกลัว...กลัวว่าร่างกายที่เหมือนประติมากรรมแก้วนั้นจะแตกหักด้วยมือของผมเอง...
เมื่อได้สติจึงได้รู้ว่าเผลอกำช่อดอกไม้นั้นแน่นเกินไป มันทำให้ผมต้องผ่อนลมหายใจออกมาสั้นๆ
“อักษร"
ผมทักเขา หนึ่งเพื่อเรียกเขา และสองเพื่อเรียกสติตัวเอง....ขณะสาวเท้าเข้าไปใกล้
อีกฝ่ายไม่ได้สะดุ้งหรืออะไรเลยสักนิด เขาทำเพียงแค่หันมายิ้มอ่อนๆให้ผม
"อรุณสวัสดิ์ครับเทียน"
..และรอยยิ้มนั้นทำให้โลกที่มืดมนแห่งนี้สดใสขึ้นมาทันตา..
“....อรุณ...สวัสดิ์...”
ดอกไม้ที่ผมนำมาเมื่อวาน ถูกจัดลงแจกันใบสวยข้างเตียง
ตามกลีบดอกมีรอยเหี่ยวย่นและขึ้นสีน้ำตาลคล้ำเล็กน้อยตามกาลเวลา มันเป็นธรรมดาของดอกไม้สด..และถ้ามันเป็นเช่นนั้นผมก็ยินดีจะนำมาเปลี่ยนให้ทุกวัน หากเขาเห็นดอกไม้นี้แล้วสดชื่นขึ้นบ้างก็คงดี
แรกผมคิดว่าจะเปลี่ยนดอกไม้ให้เลย แต่ถ้าเขายังตื่นอยู่..ผมควรใช้เวลาอยู่คุยกับเขามากกว่า
ผมวางดอกไม้ไว้ที่โต๊ะข้างเตียงนั้น แล้วดันตัวเองขึ้นไปกึ่งนั่งบนเตียงคนไข้...หันไปเผชิญหน้ากับเขา
“เป็นไงบ้าง?”
“ครับ" เขายิ้ม "สบายดี"
..เสียงของเขาแหบแห้งกว่าที่ผมคิด..
วันนี้เขาดูแปลกออกไป...อาจจะเพราะผมคิดไปเอง...
“ยังเช้าอยู่เลย...นอนก่อนมั้ยครับ?”
เขาส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไรนอกเหนือจากนั้น
มันทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว "อักษร...”
“ครับ?”
“เหนื่อยเหรอ?”
เขายิ้มอีก แต่ก็ยังคงส่ายหน้า "ไม่ครับ"
...ผมไม่ได้คิดไปเองครับ เขาแปลกไปจริงๆ
อักษรดูอ่อนเพลียจนใกล้จะหมดแรง แต่เขาก็ยังนั่งอยู่แบบนั้น...ไม่ได้หลับตา ไม่ได้หายใจแรง ไม่ได้แสดงอาการผิดปกติทางกายภาพ เพียงแค่นั่งอยู่เฉยๆ...ราวกับว่าไม่อยากทำอะไร
ผมขยับเข้าไปใกล้เขาเพื่อพิสูจน์ข้อเท็จจริงนั้น ยกมือแตะบังคับกลายๆให้เขาเงยหน้าจ้องตาผม...ค่อยยังชั่ว...ดวงตาคู่นั้นยังมีประกายสดใสเหมือนเคย คงจะมีแต่ร่างกายกระมังที่แปลกออกไป...ถึงกระนั้นก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี ระยะห่างระหว่างเราในตอนนั้นไม่ได้มากเกินไป...ไม่ได้น้อยเกินไป...มันเป็นช่องว่างที่ทำให้เราพอจะเป็นตัวของตัวเองได้
“...คุณดูง่วงนะ...”
เขาหลบตาผม "ไม่เป็นไรหรอกครับ"
“อักษร"
ผมพยายามบังคับเสียงให้ดุเขา แต่มันกลับออกมานุ่มนวลอย่างน่าประหลาด
“...เป็นอะไร...บอกผมได้มั้ยครับ?”
คนฟังหน้าแดงไปถึงหู ขณะปิดเปลือกตาลงช้าๆ...ไม่มีอาการดื้ออีก
“ผม...นอนไม่หลับครับ"
“ทำไมล่ะ?”
“...ผมไม่รู้...”
“หายใจไม่ออกเหรอ?” ผมถามเขา "หรือว่าปวดตรงไหน?”
“...ไม่ครับ ไม่ได้ปวด...”
ผมสันนิษฐานมันคือ 'ภาวะเครียด' ...ที่เราทุกคนก็ต่างเป็นกันด้วยทั้งนั้น
เรื่องอะไรไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหน..หากมันส่งผลกระทบและสร้างความกังวลภายในใจก็ทำให้เกิดโรคนี้ได้ มันเริ่มจากการนอนไม่หลับกระสับกระส่าย...กระวนกระวายตลอดเวลา...ก่อนจะผ่านเข้าไปสู่ภาวะที่หนักหนามากขึ้นเช่นเป็นอาการทางจิตด้านต่างๆจนถึงขั้นต้องปรึกษาจิตแพทย์..
ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าผมรู้เรื่องแบบนี้ได้ยังไงใ..
....แม่ของผมเอง..ก็เคยผ่านจุดๆนี้...
และผมยังไม่เชี่ยวชาญพอที่จะปฐมพยาบาลขั้นต้นได้ นั่นทำให้สมองของผมในวินาทีนั้นทำงานอย่างหนัก...และความตื่นตระหนกในอกยิ่งเป็นแรงกดดันให้ประมวลผลออกมาลำบากมากขึ้น...และดูเหมือนมันจะช้าไป...
เมื่ออีกฝ่ายเลื่อนมือเย็นเฉียบนั่นมากุมมือผมไว้
“เทียนครับ...”
เพราะอะไรไม่รู้..ทำให้ความร้อนจางๆลอยขึ้นมาที่ตา “ครับ"
“...จากนี้...”
เสียงนั้นแหบพร่า ดูไร้เรี่ยวแรง..
..เบาราวกับเสียงกระซิบ..จนไม่อาจวัดว่าคนพูดต้องกลั้นใจมากแค่ไหนกว่าจะเอื้อนเอ่ยมันออกมาได้..
อักษรหลับตาลง นั่นทำให้ผมใจสั่น
มือที่กุมกันก็บีบแน่นขึ้นราวกับร่างกายกระตุกไปเอง
“...อย่ามาที่นี่...อีกเลยนะครับ..."
...เบาหวิว...ยิ่งกว่าสายลมพัดผ่านไป...
แต่กลับดังก้องอยู่ในสมอง มีอำนาจมากพอที่จะสั่งการให้หัวใจหยุดเต้น
มันเป็นความเงียบที่ทำให้ลำคอแห้งผาก ผงทรายมากมายดาษอยู่ที่คอแม้แต่กลืนน้ำลายก็ยังลำบาก
เขาไม่ได้มองตาผม กลับทิ้งสายตาลงกับมือที่กุมกันอยู่...และจากคำพูดนั้นทำให้สมองว่างเปล่าจนไม่อาจเดาได้เลยว่าเขากำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่
แต่สิ่งที่ฉุดสติผมให้กลับคืนมาคือหยดน้ำใสหนึ่งหยดที่ตกลงบนตัก ซึมผ่านผ้าห่มสีขาวและหายไปในเวลาอันรวดเร็ว...ก่อนจำนวนหยดเหล่านั้นจะเพิ่มปริมาณากขึ้น พร้อมๆกับความรู้สึกที่ไหลทะลักออกมาตามชั้นบรรยากาศโดยไม่มีคำอธิบาย ไม่มีแม้เสียงสะอื้นหรือเสียงร่ำไห้ ไม่มี...อะไรเลย...
ผมรู้สึกเหมือนฟันกระทบกันดังกึกๆจนต้องกัดมันไว้ รู้สึกว่าตัวเองซะอีกที่เป็นฝ่ายสั่นไหวกับคำพูดคำนั้น
...บ้าจริง...
...เข้มแข็งหน่อยสิไอ้บ้า ทั้งชีวิตแกจะไม่ทำเรื่องดีๆบ้างเลยรึไง..!!
การกลืนน้ำตาลงไปไม่ใช่เรื่องยากอีกเลยหลังจากที่ผมคิดแบบนั้นได้...ผมปล่อยมือจากที่กุมมือเขาอยู่ เลื่อนขึ้นมาตามแขนเล็กจนถึงไหล่บอบบางใต้ชุดคนไข้ จนกระทั่งถึงลำคอและเรือนแก้มใสที่เปียกชื้น...จนกระทั่งประคองดวงหน้าเปื้อนน้ำตานั้นให้เงยหน้าขึ้นมาจนได้
ดวงตาที่ผมเห็นว่าใสแจ๋วเหมือนเด็กทารกนั้น...แท้จริงแล้วมันคลอไปด้วยความเสียใจนี่ต่างหาก
..ทำไมผมถึงเพิ่งสังเกตมันกันนะ..
ผมคิดว่าผมควรจะพูดอะไรสักอย่าง แน่ละ..ผมต้องเป็นคนพูด แต่ทั้งๆที่เผยอริมฝีปากออกไปนานแล้วกลับไม่มีเสียงอะไรออกมาเลยสักแอะ
เขาซะอีกที่เริ่มสะอึก เริ่มพยายามควบคุมจังหวะการหายใจอย่างเอาเป็นเอาตาย...เริ่มพยายามกลั้นเสียง เริ่มที่จะทำเป็นว่าเขาไม่รู้สึกอะไรทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้น มันทำให้ผมโน้มตัวลงไปใกล้เขามากขึ้นอีก...ใกล้จนเริ่มรู้แล้วว่าแบบนี้มันใกล้เกินไป...จนกระทั่งริมฝีปากแตะลงที่พวงแก้มใสนั้นอย่างเชื่องช้า...และจูบซับน้ำตาพวกนั้นอย่างแผ่วเบาที่สุด...
รสเค็มของมันทำให้ผมคงสติเอาไว้ได้อย่างน่าประหลาด และผมตัดสินใจว่าจะทำเช่นนั้นไปเรื่อยๆจนกว่าเขาจะหยุดร้องไห้
“อย่าพูด...”
ในที่สุด...ผมก็พูด 'อะไรสักอย่าง' ที่ว่านั่นออกไปได้สักที
“.....เรื่องแบบนั้นอีก...เป็นครั้งที่สอง....”
มันดูเหมือนเป็นคำขู่ เข้าใจถูกแล้วครับ...มันคือคำขู่
และถึงจะเป็นคำขู่ก็เถอะ...ผมก็ทำหน้าดุเขาไม่ลงเท่าที่ควร เมื่ออีกฝ่ายใช้ดวงตาดังลูกแก้วนั้นมองกลับมา
“ผม...” เสียงเขายังคงสั่น "….ไม่อยากให้คุณเสียเวลา....”
ผมจูบเปลือกตาเขา “...ผมไม่เห็นว่ามันเป็นอย่างนั้นนะ"
“เทียน!” เขาหดคอตัวเองถอยหลังไปด้วยใบหน้าแดงซ่าน "ผมซีเรียสอยู่นะ!”
“ครับ? ผมก็ซีเรียสอยู่ไง"
เขาเม้มปาก เหมือนไม่เชื่อว่าผมกำลังจริงจังอยู่อย่างที่ปากว่า...ผมใช้ปลายนิ้วเกลี่ยปอยผมไปทัดหูให้เขา..มันชื้นนิดๆ..คงเป็นเพราะน้ำตาเมื่อครู่นี้...และนั่นทำให้ผมรู้ว่าการเห็นเขาร้องไห้ไม่ใช่เรื่องที่ดีสำหรับผมนัก
อักษรก้มหน้าหลบตาผมอีกครั้ง "เทียนเข้าใจรึเปล่าครับ...ผมน่ะ....”
“ชู่"
..นั่นเป็นคำขัดที่เห่ยชะมัด ซึ่งผมมาตระหนักได้ถึงมันก็หลังจากที่ทำเสียงอย่างนั้นออกไปแล้วน่ะนะ..
“ไม่เอา" ผมถอนหายใจ..หลับตา..แล้วเอนหน้าผากตัวเองชนกับหน้าผากอีกฝ่าย "ไม่พูดแล้วนะ..”
“แต่...”
“ถ้ายังพูดอยู่ ผมจะปิดปากคุณด้วยอย่างอื่นที่ไม่ใช่มือ"
เรือนแก้มที่ผมจับอยู่นั้นร้อนขึ้นนิดหน่อย "...ถ้าอย่างนั้นผมก็จะพูดอีก...”
...แน่ะ...เสือกชงด้วยตัวเองอีกกู...
ผมอดยิ้มไม่ได้จริงๆที่ได้ยินคำพูดนั้น แล้วจึงเลียริมฝีปากตัวเอง.. "…..งั้น......”
“พ-พูดเล่นครับ! ผมพูดเล่น!”
“แล้วทำมาหยอดนะ...”
“พูดเล่นหรอก" เขาบ่นอุบอิบ พยายามหนีออกจากวงแขนผม "...ปล่อย...ผมก่อนเถอะครับ...”
“ทำไมล่ะ?”
“หัวใจ...มันจะหลุดออกมา"
“...อืม...." ผมยิ้มหวาน เผลอเอียงหน้าจนจมูกของเราแตะกัน "...งั้นก็ให้มันหลุดออกมาเลยสิ..ผมจะรับไว้เอง”
แต่ดูเหมือนเขาไม่รับมุขนั้น “....หน้าอก...มัน...ปวด....”
เท่านั้นแหละผมผละออกมาโดยไม่ต้องคิดอะไรเพิ่มเติม ผมลืมไปซะสนิท...ลืมไปเลยว่าร่างกายของอักษรบอบบางกว่าที่ผมคิด และนึกโทษตัวเองอยู่ประมาณสามล้านรอบเห็นจะได้ เพื่อเป็นบทเรียนว่าไม่ควรทำอะไรแบบนั้นอีก
แต่ก็ชะงักทันควันเมื่อเขาหัวเราะออกมา
“ฮะๆๆ ล้อเล่นหรอกครับ"
ผมมุ่ยหน้า "ไม่ขำนะครับ"
“ครับ" เขายิ้มอ่อน "ผมรู้ว่ามัน 'ไม่' ขำ"
..อักษรเป็นจอมวายร้าย..เขาโกหกเก่งเหลือเกิน..
ผมประคองเขาให้นอนลงบนเตียงดีๆ อีกฝ่ายไม่ได้ขัดขืน..เขาคงเหนื่อยล้าเกินกว่าจะค้านผม หลังจากจัดท่าทางเรียบร้อยแล้วผมก็ห่มผ้าให้เขาจนถึงคอ อักษรไม่ได้บ่นว่าร้อนหรือหนาว...จะว่าไปแล้วเขาไม่เคยบ่นเรื่องอาการของตัวเองให้ผมได้ยินสักคำ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมอยากได้ยินเขาพูดว่า 'เจ็บ' หรอกนะ..
แน่นอนว่าผมไม่ลืมจูบหน้าผากเขาเป็นเชิงบอกให้เขานอน มันอาจจะทำให้เขาหน้าแดงหรือหัวใจเต้นแรงเกินพิกัด..แต่ผมสบายใจที่จะกระทำมากกว่าบอกเขาว่า 'ฝันดี' ...ซึ่งมันช่างเสี่ยวสะบัดเกินกว่าที่ผมจะกลั้นใจบอกเขาออกไปในตอนนี้ได้
แต่เมื่อผมละออก...มือผอมบางนั้นกลับคว้าชายเสื้อผมเอาไว้
ดวงตาคู่นั้นจ้องมองตรงมาชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุบลง...แล้วค่อยปล่อยชายเสื้อผมไปโดยไม่ได้พูดอะไร
แต่ผมรู้ความหมายของการกระทำนั้น "ผมไม่ไปไหนหรอกครับ...จะอยู่นี่นะ"
“.......ขอโทษครับ.....” เขาอุบอิบ "ผมไม่อยากให้คุณลำบาก...”
“ผมอยากอยู่" ผมตอบเขา ก่อนจะยกมือเกลี่ยปอยผมที่ปกหน้าให้อย่างเบามือ "..ผมอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ..”
อักษรพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
ผมมองภาพนั้น...นาน...ก่อนจะโน้มคอลงมาจูบหน้าผากเขาอีกหนึ่งหน แล้วตัดสินใจทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ วันนี้ผมบอดี้คอนแทคกับเขามากไปหน่อย...แต่ไม่รู้สิ...ในอกมันโหวงทุกครั้งที่คิดว่าผมจะได้สัมผัสเขาแบบนี้อีกนานเท่าไหร่กันนะ..
บางที...มันอาจจะเป็นความผิดผมเอง...
...เมื่อวานผมควรแข็งใจรออยู่ในห้องจนกว่าเขาจะตื่น ควรกล้าหาญมากกว่านี้...
….....เข็มวินาที......มันเคยรอใครสักที่ไหน......
ผมรอ..รอจนกระทั่งแผ่นอกแบนราบกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะ รอให้เขาดำดิ่งสู่ห้วงนิทราโดยสมบูรณ์...ถึงค่อยลุกขึ้นยืน ลังเลใจว่าจะทำอะไรดี...และเมื่อผมเห็นช่อดอกกุหลาบช่อใหม่ของวันนี้ผมก็หางานของตัวเองเจอ ผมยกแจกันดอกไม้เข้าไปในห้องน้ำ วางมันลงบนเคาน์เตอร์หินอ่อน แล้วจึงค่อยๆจัดการเรียงช่อใหม่ลงไปอย่างประณีตที่สุด
หลังจากพิจารณาผลงานนั้นๆก็แอบนึกเข้าข้างตัวเองอยู่นิดหน่อยว่าผมเองก็มีเซ้นส์มิใช่น้อย ผมถือแจกันดอกไม้เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างภาคภูมิใจ...แรกก็นึกอยากจะอวดเขาอยู่หรอก...แต่คิดไปคิดมามันช่างไร้สาระเหลือประดา
..ดอกไม้สดใหม่ที่วางอยู่ข้างเตียงนั้นช่างงดงามเหลือเกิน..
ฑูตสวรรค์...ก็เหมาะกับอะไรขาวๆแบบนี้แหละนะ..
ผมยิ้มกับความคิดนั้น จังหวะนั้นเองที่เสียงเปิดประตูจากห้องรับรองดังขึ้น คงเป็นคุณพ่อคุณแม่ของอักษร...ซึ่งผมไม่อยากนึกเลยว่าถ้าพวกท่านเปิดประตูเข้ามาตอนที่เราสองคนกำลังนัวเนียกันอยู่จะทำเช่นไรดี
ดังคาด พวกท่านเดินเข้ามา...ส่วนผมน่ะเหรอเตรียมยกมือไหว้อีกครั้งหนึ่งอยู่แล้วล่ะ
จริงอยู่ที่เราไม่รู้จักกัน และแทบไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย...และถึงแม้บรรยากาศจะอึดอัดขนาดไหนแต่วันนี้ผมก็เลือกแล้วที่จะนั่งอยู่ เลือกแล้วว่าจะต้องผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้เพื่อใครสักคนหนึ่ง...ถึงผมจะพูดกับใครไม่เก่งนัก แต่ผมเงียบได้เก่งพอสมควร ถ้านี่เป็นจุดแข็งที่พระเจ้าประทานมามันก็สมควรจะได้ใช้ในเวลาแบบนี้..
ผมกลั้นใจ...กำลังรวบรวมสมาธิอยู่ในความเงียบ
เพียงแต่คุณแม่ของอักษรก็พูดอะไรขึ้นมาก่อน
“เทียนจ้ะ"
นั่นเป็นชื่อผม..เอาล่ะ ผมฟังไม่ผิดหรอก
และการบังคับให้ตัวเองไม่ตื่นตกใจช่างเป็นภาระที่หนักหน่วงนัก
“ครับ?”
ท่านยิ้ม และกวักมือเรียกผม
การเรียกเช่นนั้นสร้างความสงสัยให้เกิดขึ้นได้ไม่ยาก และถึงแม้ผมจะขมวดคิ้ว ก็ต้องยอมลุกขึ้นเดินออกไปตามที่อีกฝ่ายต้องการ พวกท่านเดินนำผมออกมาจากห้องผู้ป่วย เดินออกมาจนถึงโถงทางเดินด้านนอก...โดยมีผมเป็นผู้ปิดประตูตามหลัง
วินาทีนั้นผมรู้สึกปั่นป่วนไปหมด การเผชิญหน้าแบบนี้ไม่ใช่อะไรที่ผมถนัดนัก..หรือพูดให้ถูกก็คือผมหลีกเลี่ยงมันมาตลอด ทั้งๆที่รู้ว่าเรื่องแบบนี้มันต้องมาถึงเข้าสักวัน ผมเป็นเพื่อน..ไม่สิ..เป็น...อะไรสักอย่าง...ของอักษร แต่ก็ยอมรับโดยสดุดีว่าเราทั้งคู่ต่างก็มีอิิทธิพลต่อกันมากพอดู และไม่น่าแปลกใจที่คนเป็นพ่อเป็นแม่จะรู้เรื่องนี้
ยิ่งเจอกับผม..ดูเหมือนชีวิตอักษรกลับแย่ลงเรื่อยๆ...
...บางที...พวกเขาอาจจะอยากคุยเรื่องนี้กระมัง
“มีเรื่อง..ที่ต้องบอกก่อน...น่ะค่ะ...”
ดูเหมือนฝ่ายชายจะปล่อยให้ฝ่ายหญิงเป็นคนอธิบาย
ผมไม่เข้าใจว่าเหตุใดพวกท่านต้องสุภาพกับผมถึงขนาดนี้ แต่ก็พยักหน้ารับ "ครับ"
“ษรบอกแล้วใช่มั้ยคะเรื่องอาการที่เค้าเป็น?”
“ครับ เอ่อ...ไม่ใช่ทั้งหมดน่ะครับ"
การตอบไปตามความจริงเช่นนั้นดูกำกวมเกินไปหน่อย แต่คนฟังไม่ได้ว่ากล่าวอะไร
"...อักษรน่ะ ถึงจะดูเหมือนแข็งแรง...แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เลยจ้ะ" หล่อนยิ้ม..เป็นรอยยิ้มที่เศร้าสร้อยเสียเหลือเกิน "เด็กคนนั้นอดทนมามาก อดทนต่อความเจ็บปวดทุกอย่าง..เพราะงั้นจึงไม่แสดงออก และไม่เคยแสดงอาการว่าทรมานมาก่อน...จนกระทั่ง....อึก...”
ไม่น่าแปลกใจนักที่ผู้หญิงตัวเล็กคนนี้จะสะอื้น ผมปรือตาลง..และยืนเงียบต่อไปเพื่อรับฟัง ไม่ว่าคนตรงหน้าจะต้องใช้เวลาอธิบายเรื่องแบบนั้นมากแค่ไหนผมก็จะฟัง
“...เมื่อเดือนก่อน ที่ร่างกายนั้นทนต่อความเจ็บปวดไม่ได้แล้ว...”
และเธอก็ร้องไห้ออกมา
มือที่ประสานกันอยู่ของผมบีบกันแน่น บังคับให้มันไม่สั่นไหวไปตามแรงอารมณ์ การต้องแสร้งทำเป็นเข้มแข็งมันทรมาน...ผมเคย..ใครก็เคย..และทุกคนก็รู้ดีว่าอักษรทำเรื่องนั้นได้ดีที่สุด
“..กว่าพวกเราจะรู้มันก็สายไปแล้ว นาน...กี่เดือนกี่ปีเด็กคนนั้นต้องอดทนมา ยิ่งแม่รู้แบบนั้นตอนที่มองย้อนกลับไปว่าอักษรเป็นเด็กดีแค่ไหนมันก็ยิ่ง.... ทั้งๆที่เด็กคนนั้นทรมานแต่เขาก็พยายามทำทุกอย่างให้ดี นั่นเป็นเพราะเขาถูกคาดหวังไว้สูง เขาเป็นลูกชายคนโตของอัครมณฑา...เขาเป็น...ลูกชายที่แสนวิเศษที่สุด...”
มันเป็นเรื่องยากที่จะกลั้นน้ำตา..
และผมไม่คิดว่ามันน่าอาย ที่จะรับฟังเรื่องดังกล่าวด้วยใบหน้าเช่นนี้
“แต่ตอนที่เขารู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน...เขากลับยิ้ม...ยิ้มให้พวกเราทั้งหมด...แล้วพูดว่า 'ไม่เป็นไรครับแม่ ผมไม่เป็นไร' โดยไม่มีแม้กระทั่งน้ำตา เพราะว่าไม่อยากให้เราเป็นห่วง...เขาพยายามทน...แม้กระทั่งในช่วงเวลาแบบนั้นเขาก็ยังพยายาม...”
ผมรู้สึกหนักอึ้งเหลือเกิน ราวกับว่าร่างกายใหญ่โตนี้จะล้มลงไปทั้งอย่างนั้น
ผมยอมรับว่าผมในตอนนี้มัน 'อ่อนแอ' สิ้นดี...
ผู้หญิงคนนี้ร้องไห้จนตัวสั่นเทิ้ม ก่อนผู้เป็นสามีจะโอบไหล่ปลอบประโลมเธอเอาไว้ทั้งขอบตาแดง ผมรู้ดีว่าสถานการณ์เช่นนี้ต้องตั้งสติอย่าให้พายุแห่งความเศร้าโหมกระหน่ำพัดเอาแม้กระทั่งสำนึกคิดไป และผู้ชายคนนั้นเองก็ทำได้ดีในระดับที่สมแล้วที่เป็นพ่อของอักษร อัครมณฑา
ทั้งๆที่รอบด้านเปี่ยมไปด้วยบรรยากาศชวนหม่นหมอง แต่ผมกลับไม่รู้สึกอึดอัดเลยสักนิด...เหมือนตอนที่เราอยู่ใต้น้ำ แม้จะหายใจไม่ออก แต่ก็สัมผัสถึงความชุ่มชื้นผ่านเนื้อหัวใจ
“อาการของอักษร...” ผมพูดขึ้น "ตอนนี้...เป็นยังไงบ้างครับ..?”
ผู้เป็นมารดาสั่นศีรษะแรงๆขณะปาดน้ำตาไปด้วย แต่คนที่ตอบผมคือคุณพ่อ
“อย่างที่เห็น..ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เราตัดสินใจให้อักษรลาออกจากโรงเรียนเพื่อพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล...จริงๆหมอแนะนำตั้งแต่ครั้งแรกที่มาตรวจแล้ว แต่ษรแกไม่ยอม"
คำพูดนั้นเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่แทบทะลักทลายออกมา และแววตาคู่นั้นก็เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่คละเคล้ากัน ผมเข้าใจเรื่องนั้น...ผมเข้าใจเรื่องที่เขาพยายามจะบอกผมโดยไม่ยากเย็นเลย
"...มันพูดยากนะ....แม้กระทั่งพวกเราที่เป็นพ่อแม่ยังไม่กล้าคัดค้านความคิดนั้น ในเมื่อมันเป็น 'ความปรารถนา' ของเขา...”
พวกเขาค่อยๆเล่าเรื่องเกี่ยวกับอักษรทีละน้อย...เหมือนค่อยๆนึกออกช้าๆ
...น่าแปลกที่ผมตั้งใจฟังทุกเรื่อง ทุกคำพูดของพวกเขา...ถึงแม้ว่าเรื่องแบบนั้นจะไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเองเลยก็ตาม
รอยยิ้มที่อีกฝ่ายมีไม่ได้มอบให้ผม แต่ผมก็สุขใจที่ได้มองความอิ่มเอมนั้น
..ทุกครั้งที่พวกท่านทั้งสองพูดชื่อ 'อักษร' ดวงตาทั้งคู่ก็ดูจะมองไกลออกไป...วูบหนึ่งที่ผมเผลอคิดไปเองว่าในอ้อมแขนของผู้เป็นมารดามีทารกตัวน้อยร้องอ้อแอ้อยู่ ดวงตากลมใสจ้องแป๋วออกมาพร้อมรอยยิ้มบริสุทธิ์จับขั้วหัวใจ...ความทรงจำที่พวกเขาได้มีโอกาสประคองสิ่งล้ำค่าเอาไว้ในอ้อมแขนครั้งแรกย้อนกลับมาอีกครั้ง...
และพวกเขาก็เลือกที่จะจดจำอดีตที่เปี่ยมไปด้วยความสุขเช่นนั้น ถึงแม้ว่ามันจะทำให้ความทุกข์ที่กำลังเผชิญทวีความสาหัสมากขึ้นก็ตาม
….บางที...แค่บางทีนะ...
….....ผมเองก็คงเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน....
“...เพราะงั้น...ถือว่าพ่อกับแม่ขอร้องล่ะกันนะเทียน...”
คุณแม่ของอักษรเอื้อมมากุมมือผม...มือบอบบางทั้งสองข้างนั้นสั่นเกร็งจนสัมผัสได้...และเพราะจิตใจที่ถูกบำบัดแล้วของผมกระมังที่ทำให้ตัดสินใจบีบมือท่านกลับ...เพื่อบอกด้วยอวัจนภาษาว่าผมพร้อมจะทำทุกอย่าง...โดยไม่มีแม้กระทั่งข้อแม้
...นั่นทำให้เธอคลี่ยื้มออกมา
“แม่รู้ว่าเทียนคงไม่พอใจนักกับเรื่องแบบนี้ แต่ขอร้องล่ะ...ถ้ามันไม่ได้ลำบากเกินไป...”
“ช่วยอยู่เคียงข้างอักษรแบบนี้อีกสักพัก...แค่พักเดียวก็ได้...ได้ไหมจ้ะ?”
-
----------------
หลังจากการรอคอยอยู่นาน...ในที่สุดเปลือกตาสีเข้มก็ค่อยปรือขึ้น
ดูเหมือนเขายังจะมีอาการเบลอหลังตื่นนอนอยู่ ส่วนผมก็ใจจดจ่อรอ..รอที่จะยิ้มให้เขาถ้าเขาหันมามอง
“..เทียน?”
...บ้าจริง ถ้าจะเล่นยิ้มสว่างไสวขนาดนั้นตอนที่หันมามองผมล่ะก็...ผมได้สติหลุดกันพอดี...
“ครับ?” เอาเป็นว่าผมฉุดสติกลับมาได้ทัน เพื่อยิ้มรับเขาก็แล้วกัน
คนตัวเล็กยกมือขยี้ตาทั้งยังอมยิ้มอยู่ "อยู่...จริงๆด้วย....”
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ โดดขึ้นมานั่งข้างเตียงเขาเหมือนเคย "...ก็บอกแล้วไงว่าจะไม่ไปไหน"
“ขอบคุณครับ"
“อะไร?”
“...ที่อยู่...ตรงนี้...”
เสียงสั่นพร่าของเขาทำให้ผมใจหายแว่บ และได้แต่มานึกโทษตัวเองว่าทำไมเมื่อวานถึงไม่อยู่เฝ้าเป็นเพื่อนเขากันนะ...ถ้าการที่เขาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นผมอยู่ข้างๆมันจะทำให้เขาดีใจได้ขนาดนี้...และที่สำคัญ คนที่จะต้องพูดคำนั้นมันคือผมเองต่างหาก!
ผมอยากจะโน้มตัวลงไปจูบหน้าผากเขาอีกสักหน...แต่ก็พึงระลึกได้ก่อนว่าพ่อกับแม่ของอีกฝ่ายก็อยู่ ถึงจะนอกห้องก็เถอะ
...บ้าชะมัด...
และความฟุ้งซ่านบ้าๆนั่นก็ทำให้ผมต้องคิดอีกว่าจะเปลี่ยนเรื่องคุยยังไงดี
“...คุณ...ไม่ใส่แว่น..แล้วมองเห็นด้วยเหรอ?”
“บ้าน่ะ!” เขาหัวเราะ "ผมสายตาสั้นนะครับไม่ได้ตาบอด"
“อ้าว คือ...แล้วเมื่อกี้รู้ได้ยังไงน่ะว่าเป็นผม?”
เขายิ้มยิงฟัน “นั่นลองเรียกดูเล่นๆน่ะครับ ถ้าคุณขาน แปลว่าคุณอยู่"
“อะไรนะ?”
“ล้อเล่นหรอก ผมสั้นแค่150เองนะครับ ระยะแค่นั้นน่ะเห็นอยู่แล้วล่ะ"
...คิดไปเองป่าววะ...ว่าแม่งน่าฟัดมาก...
แต่ผมก็ทำแค่เอานิ้วจิ้มหน้าผากเขาหนึ่งทีเป็นเชิงตักเตือนนั่นแหละ
อาการที่น่าเป็นห่วงที่สุดของอักษรในตอนนี้คือ...นอนไม่หลับ
แม่ของเขาบอกว่าเป็นอาการไม่อยากนอนเสียมากกว่า ซึ่งผมก็เห็นแล้ว..และตัวเขาก็พูดเอง ส่วนการให้ยานอนหลับก็เหมือนจะส่งผลกระทบกับโรคของอักษรโดยตรงด้วย ถ้าทำได้จึงอยากหลีกเลี่ยง...เมื่อลงความเห็นเช่นนั้นแล้วทุกครั้งที่เขาหลับตา จึงไม่มีใครคิดจะปลุก ซึ่งอันที่จริง..เขาจะตื่นๆหลับๆทุกๆ1-2ชั่วโมงมากกว่า
ร่างกายของเขาเครียด เพียงแต่ตัวเขาเองกลับไม่แสดงอาการที่ว่านั่นออกมา...จนกระทั่งถึงจุดๆหนึ่งที่ร่างกายไม่ไหวเสียเอง ผมนับถือความสามารถในการอดทนของอักษรเสียจริง
ครอบครัวของอักษรตกลงที่จะให้ผมใช้เวลาอยู่กับเขาสองคน แน่ละว่าองศาผู้เป็นน้องถึงกับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเมื่อรับรู้ถึงการตัดสินใจนั้น เพราะฉะนั้นตอนบ่ายที่เขามาถึงได้เดินมาจ้องหน้าหาเรื่องผม และเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้ใส่ใจ..เขาก็เดินกลับไป..ช่างเป็นการโกรธที่พิลึกกึกกือเสียจริง...ส่วนเพื่อนๆของอักษรก็แวะเวียนมาบ้างเป็นระยะ พวกเขาดูแปลกใจถึงการมีอยู่ของผมแต่ก็ไม่ได้พูด...และผมก็หน้าด้านมากพอจะนั่งต่อไปเงียบๆ รอจนกระทั่งพวกนั้นตัดสินใจกลับกันเอง...
อักษรดูดีใจอย่างออกหน้าออกตาที่เห็นว่าผมอยู่กับเขาทั้งวัน
..โอเค ผมยอมรับว่าผมเองก็สุขใจ..เพียงแต่ไม่ได้แสดงออกขนาดนั้น..
เรามีเรื่องคุยกันไม่มาก เพราะปกติแล้วอักษรเป็นคนชวนคุยเอง...แต่เมื่อถึงเวลาที่อักษรเหนื่อย..เราก็ทำเพียงนั่งอยู่ใกล้ๆกันโดยไม่ได้พูดอะไร แล้วเขาก็จะหลับไป ตื่นขึ้นมาใหม่ เจอหน้าผม..แล้วก็ยิ้มเหมือนเคย เป็นลูปแห่งความสุขที่ผมเฝ้ารอคอย
...แต่ที่ผมเป็นกังวลก็คือ...เขากินข้าวได้น้อยเหลือเกิน..
ผมรู้ว่าอาหารที่โรงพยาบาลไม่ได้อร่อยนัก และเมื่อพ่อกับแม่เขาไม่ได้พูดหรือยัดเยียดให้ลูกกินอะไรเละๆนั่น..และพูดตามตรง...เป็นผม ผมก็คงไม่กิน ผมก็เลยไม่ทักเรื่องนั้น..การบีบบังคับให้เขารับประทานต่อมันคงจะส่งผลต่อภาวะความเครียดโดยตรง อย่างน้อยอักษรก็หยิบช้อนบ้าง ไม่ใช่ว่าไม่กินสักทีเดียว
..ซึ่งผมสันนิษฐานไปเองว่าที่เขาฝืนกินทั้งๆที่ทำหน้าอยากจะอาเจียนแบบนี้ เป็นเพราะกลัวคนอื่นจะเป็นห่วง
….กังวลอะไรไม่เข้าท่าจริงๆ...
ไม่นานพยาบาลคนเดิมก็เดินเอายาหลังอาหารเย็นมาให้ ผมมีหน้าที่รับเอาไว้ก่อนค่อยส่งต่อให้อักษร
และนั่นเหมือนจะเป็นสัญญาณบอกว่าเวลาได้ล่วงเลยมามากพอแล้ว
อักษรยังไม่นอน จริงๆมันก็ยังไม่ถึงเวลานอนของผมด้วย..เพียงแต่ไอ้นาฬิกาแขวนผนังบ้าๆนั่นมันก็กดดันเกินไปนิดหน่อย ผมมองมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า หันกลับไปมองพ่อกับแม่ของอักษรที่นั่งเช็คอะไรบางอย่างในมือถือ และทำมันสลับกันทุกห้านาที อักษรดูเหมือนจะสังเกตได้ในที่สุด
“...พรุ่งนี้...จะมามั้ยครับ?”
คำถามนั้นทำให้ผมต้องหันมาสบตาเขา "มาสิ"
จริงๆแล้วคำตอบเช่นนั้นไม่เห็นต้องคิดอะไรเพิ่มเติมด้วยซ้ำ แต่นั่นเป็นแค่อารัมภบทของอักษร เขามีวาทศิลป์เสมอไม่ว่าจะเรื่องไหนๆ
“งั้นวันนี้กลับไปก่อนก็ได้ครับ ผมไม่เป็นไรหรอก...นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย"
..ถ้านั่นเป็นการพูดแบบถนอมน้ำใจ...ก็อย่ายิ้มชวนเศร้าแบบนั้นได้มั้ย...
ผมหันกลับไปมองนาฬิกาอีกครั้ง นึกอยากจะถอนหายใจ..แต่การกระทำเช่นนั้นมันจะทำให้ความกล้าหดหายลงไปจนเหลือศูนย์ ผมขยับตัวยืนขึ้นจากเก้าอี้...ตอนที่ตัดสินใจจะทำการใหญ่ก็ดันหันไปเห็นหน้าเขาพอดี มันช่วยไม่ได้ที่มุมปากจะกระตุกขึ้นมายิ้ม และสิ่งต่อมาที่ผมทำคือการเดินไปหาพ่อกับแม่ของเขา
“ขอโทษนะครับ"
พวกท่านทั้งสองเงยหน้าขึ้นมามอง ความกดดันกลับเพิ่มทวีมากขึ้นจนผมต้องสูดลมหายใจ...ผมหันกลับไปมองอักษรที่ยังคงทำหน้างงเต้กอยู่..มันไม่ใช่เรื่องที่เขาได้นักหรอก แล้วหันกลับมาอีกครั้ง
ความบริสุทธิ์ใจนี่ช่างน่าอึดอัด และสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดเป็นเรื่องที่ผมไม่เคยคิดมาก่อน
...และให้ตาย...เรื่องน่าอายแบบนี้ผมคงให้ใครไม่ได้อีกแล้ว...
“...ขอให้ผมนอนเฝ้าอักษรด้วย...ได้มั้ยครับ?”
TBC
=====================
ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร
เพราะปาฏิหาริย์...เกิดขึ้นกับคนที่เชื่อมันเท่านั้น...
http://www.youtube.com/v/GRl3zj0Xb5M
รู้สึกยิ่งเขียนยิ่งกดดันขึ้นเรื่อยๆ มันช่างเป็นนิยายที่สมควรจะอัพรวดเดียวให้จบจริงๆ
เพียงแต่...คนเขียนไม่ได้บ้าพลังขนาดนั้น 5555
และที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด...อยากให้ช่างเวลานี้ผ่านไปอย่างเชื่องช้า ให้รู้สึกว่ามันยาวนานกว่านี้
ความสุขของชีวิตน่ะ...มันเพิ่งเริ่มต้นด้วยซ้ำ
ช่วยเป็นกำลังใจให้เทียนไขกับอักษร ผ่านมันไปได้ด้วยกันนะคะ : )
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
จะพยายามมาอัพให้บ่อยๆนะคะ ;_;//
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มันจะต้องผ่านไปด้วยดี และต้องมีความสุขค่ะ
เราเชื่อ
-
หวังว่า งานนี้คงไม่แนวเกาหลีนะ เหอะๆ
-
เราเชื่อในปาฏิหารย์ และเราเชื่อว่าปาฏิหารย์จะมากับคนที่เชื่อมั่น
มันจะต้องมี มันจะต้องเกิดกับเด็กคนนี้ :กอด1:
ปล. อย่าืทิ้งช่วงนานมากนะนุ้งโอ พี่ใจจะขาด
-
//ปาดน้ำตาเงียบๆ TT
ไม่เป็นไรนะๆ มันต้องผ่านไปได้ด้วยดี (ปลอบตัวเอง #ผิด)
รู้สึกดีดีมากๆเลยอะ แต่ก็ปนเศร้าๆ
ชอบจังเวลาเทียนทำอะไรให้อักษร
แอบค้านกับเพลง ไม่อยากให้หยุดเวลาแค่นี้ อยากให้เวลาเดินต่อไป
อยากเห็นทั้งคู่รักกัน ดูแลกันแบบนี้ ต่อไป ต่อๆไป 55
เป็นคู่ที่อบอุ่นมากเลยค่ะ ชอบมากจริงๆ
-
น้ำตาปริ่มเลย ตอนพ่อแม่พูดถึงอักษร
คุณโอบรรยายได้เห็นภาพ และกินใจมากๆ
ยิ่งอักษร เป็นคนดีขนาดนี้แล้ว ยิ่งเสียใจ
เชื่อว่าปาฏิหาริย์มีจริงนะคะ
ช่วยทำให้ความสุข มันมาช้าๆแต่อิ่มเอมด้วยนะคะ
-
โอยอ่านแล้วน้ำตาไหลพรากกก
สงสารอักษรมากเลย ยังไงก็ต้องมีปฏิหารเกิดขึ้นกับอักษรแน่ๆ
เทียนอย่าเพิ่งท้อ นอนเฝ้าอักษรต่อไปU.U
รอตอนหน้าแบบใจจดใจจ่อ♥
-
ใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างคุ้มค่าอะ ดีแล้วนะ
บางช่วงเวลาทีอ่อนแอ คนหนึ่งคนต้องการคนแค่เพียงคนเดียวที่สำคัญที่สุดกับเขา
ต้องการกำลังใจ
แล้วคนๆนั้นอยู่เคียงข้าง
คาดว่าอักษรคงไม่ปรารถนาสิ่งใดอีกแล้ว
-
เป็นกำลังให้คู่นี้อย่างสุดซึ้ง เข้มแข็งไว้นะจ๊ะ อ่านไปยิ่งกดดัน ไม่รู้ว่าบทสรุปจะเป็นเช่นไรแต่ขอให้มีความสุขกันไปทุกวันนะจ๊ะ :monkeysad:
-
บอกตรงๆว่าต้องสูดหายใจลึกๆก่อนอ่านเรื่องนี้ทุกครั้ง
ยิ่งช่วงหลังๆ แทบๆจะค่อยเอามือปิดอ่านทีละบรรทัด มันบีบหัวใจเกินไป
ถ้าเรามีความเชื่อจนถึงที่สุด ความปรารถนา ของเราจะเป็นจริงใช่ไหม
เพราะฉะนั้นจะเชื่อจนวินาทีสุดท้าย ว่าอักษรจะต้องรอด ได้หรือเปล่าถ้าขอที่จะเชื่อแบบนั้น
ได้โปรดเถอะ ...
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
มันปวดใจจจ
-
ทำร้ายจิตใจสุดTT :sad4: :sad4:
สงสารกันทั้งเรื่อง มันต้องมีปฏิหาริย์สิ :m15:
-
เข้มแข็งไว้นะทั้งเทียนทั้งษรเลย
ปาฏิหาริย์จะต้องมีจริง
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
ขอเชื่อในปฎิหารย์ด้วยคน..
ตอนจบจะเป็นยังไงไม่รู้แล้ว.. แต่ตอนนี้ขอเชื่อว่าอักษรต้องไม่เป็นไร (: !!
พอคิดว่าวันนี้อักษรดีใจที่เทียนอยู่ด้วยทั้งวันขนาดนี้...
แอบคิดย้อนไปเมื่อวาน..ที่ตื่นมาแล้วไม่เจอเทียน.. สงสารอักษรมากอ่ะ T^T
ที่ษรมีอาการไม่อยากนอนเพราะกลัวว่าถ้าหลับไปแล้วตื่นมาอีกครั้งเทียนจะไม่อยู่รึเปล่า ?
(หวังว่าคงไม่ใช่เพราะหมอตรวจแล้วเจออะไรผิดปรกติ แย่ลงกว่าเดิมนะ? T[]T)
แต่ก็ไม่โกรธเทียนนะ..เพราะรู้ว่าเมื่อวานเทียนยังสับสนอยู่ แล้วก็คงเสียใจไม่แพ้อักษรหรอก.. UU
และเทียนตอนนี้ก็ดูเหมือนจะมั่นคงในความรู้สึกของตัวเองแล้ว!
ดราม่าพ่อแม่ษร... เหมือนคุณแม่จะโทษตัวเองอยู่นิดๆนะ..
มันไม่ใช่ความผิดของคุณแม่หรอกค่ะ อักษรแค่อดทนเก่งเกินไป(ไม่)หน่อยเท่านั้นเอง T^T
อยากให้อักษรแสดงความอ่อนแอของตัวเองออกมาให้คนอื่นเห็นมากกว่านี้...ถ้าเจ็บก็บอกว่าเจ็บสิ!
อย่างน้อยแค่กับเทียนก็ยังดี YY
แต่อักษรก็ร้องไห้ต่อหน้าเทียนไปตั้งหลายครั้งแล้ว..
เวลาเห็นอักษรร้องไห้แล้วรู้สึกอยากร้องตามทุกที.. ถึงบางทีจะไม่เข้าใจว่าษรร้องทำไมก็เถอะ.. แต่คนอย่างอักษรปล่อยโฮต่อหน้าคนอื่นแสดงว่าต้องไม่ไหวแล้วจริงๆแน่ๆ! TT'
ต่อไปนี้เทียนต้องทำให้อักษรมีความสุขมากๆนะ ♥
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มาตอนนี้ทำใจเต้นแรงที่สุดเลย! >//<
อักษรแลดูเด็กน้อยมาก!
ตอนเพิ่งตื่นเรียก 'เทียน' ยิ้มสว่างสไหวส่งมาให้(เทียน)นี่.. #ฆ่าฉันเถอะ แฮ่ก :jul1:
แล้วเทียนตอนที่พูดว่า “ถ้ายังพูดอยู่ ผมจะปิดปากคุณด้วยอย่างอื่นที่ไม่ใช่มือ"
นี่แทบลงไปดิ้น... โฮกกกกกก >//////< คือ.. มันเขินจนอ่านต่อไม่ไหว ต้องหยุดทำใจ(?)แบบนึงแล้วถึงกลับมาอ่านต่อได้ >///<
นาน น๊านนนนนนนนน! ทีจะมีช็อตอิเทียนหยอดอักษรแบบขั้นสุด(?)แบบนี้ โอ๊ยยย กัดหมอดเกือบขาด -///- 55555555
คิดว่าถ้าเทียนมันทำจริงๆ นี่เราคงหัวใจวายตายอ่ะ 55555555555
หวังว่าต่อไปนี้เทียนจะหวานแบบนี้บ่อยๆนะ ฮิฮิ ><
ยิ่งอ่านยิ่งรักเรื่องนี้มากขึ้นทุกที
รักอักษร รักเทียน(น้อยกว่าอักษรนิดนึง5555)มากๆ♥
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าเวลาเดินช้าจริงๆ
มันไม่เกี่ยวว่าอัพช้านะ(หรืออาจจะเกี่ยวนิดนึง ? 555)
แต่บรรยากาศหรืออะไรซักอย่างมันพาไป... เหมือนว่าทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมานานแล้ว
คิดอีกที.. มันเพิ่ง 14 วันเองนี่หว่า - -; 5555555555
ปล. ตอนนี้พี่โออัพเร็วมากกกกกก♥ จ๊วฟฟฟฟฟฟฟฟ >3<
-
ปรารถนารัก เป็นดั่งใจ เราเชื่อแบบนั้น :mew6:
-
น่าสงสารอักษรน้อยของแม่ ฮึ่ก ทรมานสินะลูกขา
เทียนไขก็ช่างเป็นผู้ชายที่คิดมาก คือฉันอ่านความคิดแกแล้วฉันเหนื่อยแทนเลย นี่พูดเลย OTL
นอนเฝ้า ... :katai2-1:
ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ที่รักลูกชายคนโตเหลือคณนา
(เม้นอะไรวะอ่านไม่เข้าใจเลย //ช่างหนูเถอะนะคะพี่โอ :katai5:)
-
:katai1: :katai1:
-
เทียนไขแอทแทคคคคคคค
นี่อยากด้ายเทียนมากกก ดิ้นนนนนน
-
ขอเชื่อในปาฏิหาริย์นะคะ ปกติชอบเชียร์ให้นางเอกตาย(อะไรของเอ็งว้าาาา!!?)
แต่เรื่องนี้ขอเถอะ หนูอักษรอย่าเป็นอะไรเลย :mew2:
เทียนเขาก็กลายเป็นพ่อพระเอกไปแล้ววว
ทั้งสองมาสวีทให้ดูก่อนนานๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เอาจริงๆตอนนี้มันน่ารักนะ
เข้าขั้นน่ารักมากอ่ะ
ตั้งแต่อ่านมา... 'ไม่เคย' เห็นเทียนน่ารักขนาดนี้เลย
แต่พี่ร้องไห้ว่ะโอ
ความรู้สึกเหมือนกลัวอักษรตายอ่ะ
คือรับไม่ได้จริงจังนะ จะตามไปบีบคอยมฑูตเลย!
เฮ้อ...ตอนหน้าก็...เบาๆหน่อยละกัน
เตียงรพ.มันไม่แข็งแรง
#ผิด
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ผ่านมันไปด้วยกันจริงๆ ซึ้งอะที่ว่ามันเป็นความปรารถนาของเขา
รออ่านและเชื่อมั่นในปาฏิหาริย์ !!
-
ยิ่งฟังเพลงน้ำตายิ่งไหลลงมายั่งกับเขื่อนแตก :katai1: :katai1:
สารภาพเลยว่าไม่กล้าอ่าทุกตัวอักษรตั้งแต่ตอนที่แล้วแล่ว.... มันเศร้าา โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทั้งกดดัน
แต่ก็ยังอยากรู้ความเป็นไปทั้งๆที่ในใจกลัวว่าซักตอนนึงอักษรจะ....
คิดในใจถ้าตูตัวอ่านทุกตัวเหมือนตอนที่แล้วๆ ตูจะไม่นั่งร้องไห้หนักๆ เหมือนตัวเองเป็นอักษรหรือเทียนเลยหรอฟะ
อักษรเข้มเเข็งมาก เทียนก็ด้วย :hao5: ฮึก TT ไม่ว่าผลสรุปจะเป็นังไงมันก็คือความทรงจำที่ดี
-
ในที่สุด ในที่สุด ความกล้าขอเทียนก้อมา เย้
-
มันหน่วงๆในใจมากเลย จะว่ามันหวานได้ไหมนะแต่มันก็เป็นอย่างที่ว่าคือหน่วงหายใจไม่ออกเอาซะเลย :katai1: :katai1: :katai1:
-
อ่านแล้วรู้สึกเจ็บๆตรงหัวจายยย ฮือออ แต่ก็อ่านไปอมนิ้มไปเหมือนกันนะ คิคิ หวังว่าอักษรคงจะไม่ตายนะ แง้มมมมมม
-
มันหน่วงอ่ะ มันหน่วง :katai1:
ฮือ ตอนจบแฮปปี้ใช่มั้ยคะ
อย่าให้อักษรเป็นอะไรไปเลยนะ
ขอร้องงงงง :hao5:
-
อยากจะร้องไห้ :mew6:
เศร้ามากเลยค่ะ เทียนต้องอยู่กับอักษรตลอดไปนะ
อักษรต้องไม่เป็นอะไร
-
อักษรจะต้องหายแน่ๆ สู้นะจ๊ะ อดทนอีกหน่อยเถอะนะ
เทียนกล้าๆหน่อย ทำเพื่ออักษร สู้ๆ
-
เราเชื่อในปาฎิหาริย์นะ ที่สำคัญคือเชื่อในตัวคุณโอด้วย
ได้โปรดอย่าให้เทียนต้องร้องไห้อีกเลย เหมือนเทียนเจ็บมาทั้งชีวิตแล้ว
พอมาเจอคนที่ใช่กลับต้องสูญเสียไปอีกหรอ ไม่น๊าาาาาา :mew2:
น้องษรต้องเข้มแข็งเพื่อตัวเองและเทียนนะลูก
-
บีบบ หัวใจเหลือเกินค่ะน้องโอ
แต่พี่เชื่อนะคะว่าปาฏิหารย์จะต้องบังเกิด
เรื่องนี้จะต้อง Happy Ending ....
ใช่ไหมคะ? กรี๊ดดดดด T^T
-
หง่าาา ~ เห็นแล้วเกือบกรีดร้อง !!!
นี่พี่โออัพจริงๆ ใช่ไหม !!? (นึกว่าภาพลวงตา ~ #ฮา)
:katai4: :katai4:
อ่าๆ มาพูดถึงเทียนดีกว่า เทียนน ~ ตอนนี้นายเอาใจเราไปเบยยย ย !
ฮา นายตัดสินใจได้ถูกต้องมาก นายเมพมาก อ่า.. กล้าขัดใจอักษรด้วย ย ~
แล้วไอที่บอกว่ารู้สึกเหมือนอักษร "น่าฟัด" อ้ะ!! เราประทับใจมาก ฮา <3
:hao6: :hao7: :mew1:
ฉากหยอกกันของเทียนไขอักษรก็ อ๊ากก หวาน น จ๋อยย ย ~ ~
พึ่งรู้ว่าเทียนไขเวลาจะด้านก็ด้านซ้า าา ~ กริ๊บกริ๊ววว
แต่ตอนนี้อักษรมีสภาวะเครียด นอนไม่หลับ อาหารกินได้น้อยลง...
กรรม เทียนไขดีแลอักษรดีๆ หน่อยน้า ~ เป็นห่วงงง TTwTT
รักอักษรมากก แล้วก็ขอบคุณพี่โอด้วยครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
(รู้สึกว่าช่วง talk นี่ พี่โอแอบให้ความหวังพวกผมใช่ไหม ??
จะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นใช่ไหม ? เอาเป็นว่าผมเอาใจช่วยทั้งคู่เลยครับ!!)
-
ฮรืออออออ เทียนนนนนนน เทียนนนนนนน *ปี่แตก*
อ อักษร โอ๊ย อ่านแล้วแม่งโครตเจ็บอะะะ ฮรือออ แงงง แงงงงงงง
บ้าจริงบ้าที่สุดเลยยยยย กลัวอักษรตายมากอะ บ้าจริงงง พี่สายสินจ์เป็นเทวดาไม่ใช่เหรออ ทำอะไรกะเลขาตัวเองหน่อยดิ ฮรืออ
#ผิดมาก โอ๊ยย ฟังเพลงแล้ว อยากกกกจะร้องไห้วววว
-
ถ้าเรื่องนี้ไม่ Happy Ending
จะเป็นเรื่องเดียวของวัวโอที่ซื้อไม่ลง :hao5:
ซื้อวันเยียร์ไร้กรอบเพราะวัวนะ จนไปติดเรื่องของคุณ Yellow River ด้วยเลย เรื่อง รร เวทมนตร์
แต่วัวคงไม่ทำกับเทียนกับอักษรใช่มะ ลูกของวัวนะ :o12:
-
ขอให้ความ"ปรารถนา"เป็นดั่งใจ เหมือยชื่อเรื่อง :L2:
-
คุณโอทำเราร้องไห้ แงงงงงงงงงงงงงงงงงง ㅠ___________ㅠ
อ่านตอนนี้แล้ว รักอักษรกับเทียนเพิ่มขึิ้นทวีคูณ
ปล.แต่เราก็ยังรักและคิดถึงเอ็กซ์มากกกกกกกกกกเสมอ (ขัดอารมณ์มาก-*-)
-
บอกตรงๆเลยนะ ถึงใจจริงจะอยากอ่านตอนใหม่มากก้อตาม
แต่ข้อดีของการอัพช้าๆ เว้นช่วงห่างๆ
ทำให้เหมือนกับเรารู้สึกเหมือนเวลาของอักษรที่ผ่านไปช้าๆ เรื่อยๆ แผ่วๆ
เทียนเองจากที่เป็นคนกระฉับกระเฉงกว่านี้ก้อกลับดูช้าลง ละมุนขึ้น
ยังไงก้อเอาใจช่วยให้อักษรหายนะ
เรารักอักษรมากจริงๆ
-
หายเร็วๆนะอักษร เทียนรออยู่นะจ๊ะ
-
ตอนเเรกไม่นึกว่าจะขนาดนี้ บอกตรงๆร้องไห้เลยนะ อ่านมาก็เยอะดราม่าก็มากก็เฉยๆ
เเต่เรื่องนี้ทำสะอึกเลยภาษาอ่านได้เรื่อยๆเลย มันปริ่มๆหน่วงๆเลยอ่ะเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน
เชื่อว่าปาฏิหาริย์มันจะมีจริงๆนะ อยากให้อยู่ด้วยกัน ชอบโมเมนต์สองคนนี้เวลาอยู่ด้วยกัน
//อ่านตอนตี2 นอนไม่หลับเลย :mew5: สะอึกหลายรอบ
-
ปราถนา ปาฏิหาร์ย _____.
-
สงสารทั้งคู่เลย T______T
-
เทียน ทำตัวได้น่ารักขึ้นมาเยอะเลยนะเนี่ย
อยากให้ อักษรหายไวๆจังเลย
แต่ ป่วยหนักขนาดนี้ก็อยากให้ระบายออกมาบ้าง
เครียดคนเดียวมันเป็นเรื่องที่เหนื่อยมาก
-
ดีใจที่เทียนกล้าที่จะทำอะไรๆเพื่ออักษร
หวังว่าความสุขที่เทียนมอบให้จะเป็นปาฏิหารย์ที่ทำให้อักษรดีวันดีคืน
-
อักษร หายป่วยไวๆนะ
อ่านแล้วซึ้งมาก เทียน ดูแลอักษรดีดีนะ
เป็นกำลังใจให้พี่โอ
:กอด1: :กอด1:
-
แลดูเศร้า แต่ก็เป็นตอนที่มีความสุข
อยากให้อักษรหายยยยยยยยยยย TT
-
รักเทียน รักอักษร
-
:sad4: :sad4: :sad4: หนูรักอักษร :ling3: :ling3: :ling3: อยากอ่านต่อแว้วว :katai1: :katai1:
-
เราเชื่อมั่นว่าอักษรต้องหาย ฮืออออออออออ :m15:
-
จะให้กินแต่มาม่าจนท้องอืด แต่ถ้าตอนจบ happy ก็ยินดีีกินต่อไป :katai1:
-
ร้องไห้เลยอ่ะ :mew4: :mew6: :mew4: :mew6:
เป็นกำลังใจให้ทั้งเทียนแล้วก็อักษรนะ
-
สงสารอักษรรรรรร TT______TT ขอให้หายไวไวเถอะนะ
อย่าให้จบแบบเศร้าเลย
-
เบนอ่านเรื่องนี้แล้วใจตุ๊บต่อมๆทั้งเรื่องเลย โอ้ยยย ตั้งแต่เรื่องที่แม่จะคุยกับเทียน กลัวจะบอกว่าอย่ามาอีก หรืออะไรที่ไม่ดี
กลัวอักษรจะเป็นอะไรมากกว่า นี้ อยากรู้เทียนจะขออะไรพ่อแม่อักษร ตื่นเต้นไปหมด
อักษรหายไวๆนะ อย่าเป็นอะไรไปละ แค่นี้ก็ใจหายยแล้วววว
เอ่ออ เบนติดตามรักร้ายมา ตอนของคนอื่นที่กล่าวถึงเทียนดูเป็นคนร่าเริงอยู่นะ
แต่พอมาเรื่องเทีัยนเอง ดูมืดมนพิกล
แต่ตอนนี้มีอักษรแล้วคงสดใสแล้วละ ฮิ้วววว :mew1: :mew1:
-
มันกดดันจริงๆค่ะช่วงนี้ ตอนเริ่มเรื่องมานี่บรรยากาศหดหู่สุดๆ จนเทียนกับอักษรเริ่มแหย่กันนั่นแหละบรรยากาศค่อยผ่อนคลายหน่อย
เทียนนี่พอได้แตะอักษรหน่อยนึงแล้วเหมือนจะไม่อยากปล่อย หอมแก้ม หอมหน้าผาก หอมเปลือกตา ขนาดเราไม่ใช่อักษรเรายังอยากควักหัวใจมาปาใส่เทียนเลยนะะะ เทียนเวอร์ชั่นรักอักษรนี่มันโรแมนติคสุดๆๆๆ :hao7:
ไม่อยากให้อักษรเป็นอะไร หนูเชื่อในปาฏิหารย์นะคะพี่โอ เพราะฉะนั้นอักษรต้องหายๆๆๆ :call:
-
Love รักร้าย o13
-
โอ๊ย กดดันแทน :mew2:
-
:hao5: คิดถึงอักษร
-
อักษรเป็นตัวละครที่น่าเอ็นดู น่ารัก น่าทนุถนอมและดูบริสุทธิ์มาก เหมือนทูตสวรรค์จริงๆ
ฉากตอนที่อักษรร้องไห้กับเทียนว่าสะเทือนใจแล้ว ฉากคุณแม่พูดกับเทียนสะเทือนใจยิ่งกว่า ลูกเป็นเด็กดีขนาดนี้ คนเป็นแม่คงจะคิดว่าไม่ควรจะต้องมาเจออะไรแบบนี้
ชอบที่เขียนความก้าวหน้าของความสัมพันธ์แบบละเอียดยิบ มันได้อารมณ์มากๆ ..รวมถึงการพัฒนาตัวตนของเทียนไข ที่จากเมื่อก่อนเป็นคนไม่เข้าหาใครเลย พอรู้จักอักษรก็เริ่มเปลี่ยนตัวเองไปทีละนิด จนตอนล่าสุดกล้าขอคุณพ่อคุณแม่อักษรค้างคืนด้วย นับว่ามีความก้าวหน้ามากๆเลย ... เทียนไขของอักษรกำลังเติบโตเป็นผู้ชายที่ดีขึ้นแล้ว อักษรเองก็ควรได้อยู่ดูความสำเร็จไปนานๆนะคะ :hao5:
มาต่อไวๆนะคะคุณนักเขียน
-
:katai1:
-
เศร้าจังเลย
ต้องผ่านไปให้ได้นะ
เป็นกำลังใจให้อักษรกับเทียนนะ
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
เพิ่งตามมาอ่านค่ะ :hao5:
ชอบแนวการเขียนของพี่โอมากๆเลยยยยยย เรื่องนึงก็หวานมาก อีกเรื่องก็อบอุ่นมาก เรื่องนี้ก็ซึ้งมากกกก :hao5:
มันหน่วงดีจังเลย การที่เรารู้ว่าคนที่เรารักกำลังจะตายแต่เราทำอะไรไม่ได้นี่มันรู้สึกเจ็บปวดดีจริงๆเลยเนอะ :m15:
มาต่อเร็วๆน้าาาา :กอด1:
-
สมัครสมาชิกเพื่อคุณโอเลยทีเดียว
อ่านมาตั้งแต่ สีคราม + กานดา // ปีใหม่ + กลอน // XY
มาลงต่อเร็วๆนะคะ รออยู่ๆ
:3123:
-
:o12: ติดตามอยู่นะคะ เม้นอะไรไม่ออก เศร้า...
-
ขอให้มันเกิดกับอักษร
ความสุขกำลังจะเข้ามา ขอให้คงอยู่กับคู่นี่ไปนานๆ นะ
รออ่านต่อ และขอบคุณจ้า
-
15th Day : Secret Relations
..จะบอกว่าตื่นเช้าก็คงจะใช่..
..แต่ถ้าพูดให้ถูกกว่าเดิมก็คือนอนไม่ค่อยหลับเสียมากกว่า..
พ่อกับแม่ของอักษรกลับไปหลังจากที่ผมเอ่ย 'คำขอ' เช่นนั้นไปได้ไม่นานนัก หลังจากโทรบอกยาย...อะไรหลายๆอย่างก็ดูจะเรียบร้อยดี ยายบอกผมว่าจะหาเวลาว่างมาเยี่ยม..และอย่างว่า ผมที่พยายามบอกยายว่า 'เขาไม่ได้เป็นอะไรมาก' นั่นก็แค่คำโกหก และยายก็รู้เรื่องนั้น ถึงได้ดึงดันจะมาให้ได้แบบนี้
อักษรยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงในขณะที่ผมตัดสินใจลืมตาตื่น โรคนอนไม่หลับในสถานที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้ของผมยังแก้ไม่หายสักที...นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมมักมีปัญหาบ่อยๆเวลาออกค่ายหรืออะไรต่อมิอะไร เดินออกจากห้อง ไปตามการกวักมือเรียกของผู้หญิงบางคน แล้วก็เดินกลับมาในสภาพเหมือนถูกดูดพลังวิญญาณ ก่อนจะผลอยหลับไปแบบฝืนตัวเองสุดๆ...แต่เออ..นี่มันที่โรงพยาบาล จะเดินไปหาใครมันก็ใช่ที่ แถมตอนนี้ผมเองก็ต่างกับเมื่อก่อนแล้วด้วย
บางที..อาจจะเป็นเพราะคนที่นอนร่วมห้องกับผมก็ได้กระมัง...
ความรู้สึกในอกมันเต้นโครมครามยังคงค้างจากเมื่อคืน ที่ผมบอกเขาว่าราตรีสวัสดิ์ จูบหน้าผากให้ เดินไปปิดไฟ...และเฝ้าทอดสายตามองร่างเปราะบางนั่นจมลงสู่ห้วงนิทรา....จนกระทั่งตื่นมาในตอนเช้าก็ยังพบว่าอีกฝ่ายสบายดี
...ความสุขในเรื่องง่ายๆแบบนั้นทำให้ผมรู้ตัวว่า...ตนเองอาการหนักพอสมควรแล้ว...
ผมล้างหน้าล้างตาอยู่ในห้องน้ำตอนที่เสียงเปิดประตูดังขึ้น คุณหมอเจ้าของไข้และพยาบาลเดินตามเข้ามา ผมยกมือไหว้..เขายิ้ม ยกมือรับไหว้ผม ก่อนจะเดินนำผมเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วย
อักษรลืมตาอยู่
เขามองออกไปนอกหน้าต่าง มองแสงสีส้มสว่างที่กำลังโผล่ขึ้นมาจากเส้นขอบฟ้าด้วยดวงตาเป็นประกายสุกใสเหมือนเด็กทารกอีกครั้ง...และสิ่งนั้นเจิดจ้ากว่าโลกทั้งใบด้วยซ้ำ
“เป็นยังไงบ้างครับ?”
นั่นเป็นคำแรกของหมอ ที่เรียกให้อักษรหันกลับมายกมือไหว้
“สวัสดีครับคุณหมอ"
คนถูกทักยิ้ม แล้วรับไหว้ "ปวดมั้ยครับ?”
อักษรก้มหน้าลง แวบหนึ่งที่ผมเห็นว่าเขาเหลือบมองผมด้วยสาเหตุบางอย่างหลังจากคำถามนั้น
......และเรื่องนั้นเดาได้ไม่ยากเลย
“ผม...ออกไปรอข้างนอกนะครับ"
ที่จริง..คำพูดนั้นแค่พอเป็นพิธีเท่านั้นครับ พวกเขาทั้งหมดไม่ได้ฟังผมเท่าไหร่หรอก...เลยเลือกที่จะเดินออกมาแบบให้พวกเขารู้ตัวมากกว่า อักษรคงยังทำใจไม่ได้ที่จะบอกหรืออ้อนผมอะไร...มันค่อนข้างลำบาก และผมยอม ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา...จะมากขนาดไหนก็จะรอ
ผมเดินออกจากห้องนั้น ยืนรออยู่หน้าประตูไม่เกินสิบนาที...พ่อกับแม่ของอักษรก็มาถึง หลังจากทักทายเรียบร้อยผมก็บอกเรื่องหมอ พวกท่านรีบกุลีกุจอเปิดประตูตามเข้าไป
...ตอนนั้นเองที่ผมเพิ่งรู้ตัวว่ามีเยื่อบางๆกั้นอยู่ระหว่างผมกับคำว่า 'ครอบครัว' …
ผมหลับตาลง พยายามถึงที่สุดที่จะไม่เผลอเงี่ยหูฟังบทสนทนาจากภายใน ผมคิดว่าผมควรจะกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าดี..หรือกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและหอบข้าวของมาเตรียมพำนักที่นี่เลยดี..โอเค จุดเริ่มต้นดูเหมือนจะไม่ต่างกันเท่าไหร่ ดังนั้นสิ่งที่ผมทำต่อมาคือการเดินเข้าลิฟท์ โบกแท๊กซี่ และกลับบ้าน
เมื่อคืนไม่มีอะไรผิดปกติ..
..หรือต้องใช้คำว่า...ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติ..มากกว่า..
อักษรนอนหลับก็จริง แต่ไม่ได้แปลว่าเขาหลับสบาย...และผมเองก็ไม่ได้ลืมตามองเขาทั้งคืน ห้องทั้งห้องนั้นเรียกได้ว่ามืดสนิทหลังจากที่ปิดไฟแล้ว แสงไฟจากภายนอกก็ไม่ได้ทำให้อะไรมันสว่างขึ้นเท่าไหร่นัก เสียงเครื่องปรับอากาศ..เสียงขยับตัวเป็นระยะๆ..และเสียงลมหายใจ...ทุกอย่างพวกนั้นไม่ได้ช่วยบอกอะไรผมได้เลย
ผมมันเป็นคนเฝ้าไข้ที่แย่มาก
มันเป็นความจริงอยู่แล้วที่ว่าอักษรไม่อยากให้ผมกังวล เขาไม่อยากให้ผมเป็นเช่นนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้วและ...สิ่งที่ผมทำลงไปก็แค่การให้เขาอดทนมากกว่าเดิมเท่านั้นเอง...
...อดทน...เพื่อไม่ยอมให้ผมเห็นช่วงเวลาที่เขาเจ็บปวด...
อยู่เคียงข้าง...บ้าอะไร...
คนที่ต้องทนทรมานต่อไป...คือเขาไม่ใช่เหรอ...
'จากนี้...'
ถ้อยคำเหล่านั้นหวนกลับมาอีกครั้งหนึ่ง...
แต่เสียงที่สะท้อนอยู่ในหูครั้งนี้ทำให้ผมคิดอะไรได้มากขึ้น...
'อย่ามาที่นี่อีกเลยนะครับ...'
เราไม่ได้คุยกันเรื่องนี้มากพอ...หรือว่าเรายังปรับตัวไม่ได้กันแน่ สิ่งที่ผมทำอยู่มันสร้างความลำบากใจให้กับเขามากขึ้นรึเปล่า หรือบางทีผมควรทำตามที่เขาขอร้อง ผมไม่ควร..จะเหนี่ยวรั้งเขาไว้....
ถ้าเพียงแต่เขายิ้ม...
เพียงแค่เขายิ้ม...และบอกผมว่าไม่เป็นไร....
ผมก็คงจะเชื่อเต็มหัวใจ ถึงแม้จะรู้ดีว่าคำพูดนั้นคือคำโกหกที่แสนบริสุทธิ์ก็ตาม
วูบนั้นที่ใบหน้าของอักษรเมื่อเช้าหวนกลับมาในความทรงจำ ตั้งแต่ใบหน้าเหม่อลอยที่มองออกไปนอกหน้าต่าง จนกระทั่งดวงหน้าขาวที่ก้มงุดเหมือนพยายามจะบอกอะไรสักอย่าง...และดวงตาเป็นประกายเหมือนเด็กทารกนั่นก็ด้วย...ทุกอย่างให้ความนัยที่แตกต่างกัน แต่โดยรวมแล้วที่เขาพยายามกักเก็บเอาไว้....คือ 'ความเจ็บปวด'
ไม่มีทางที่ต่อจากนี้...เรื่องราวของเราทั้งคู่จะหวานหอมเหมือนในนิยาย
รู้อยู่แล้วแท้ๆ...
...แต่...
....ทำใจไม่ได้
----------------
“…ช่อดอกไม้ครับ”
คำนั้นทำให้หล่อนหันมาหา แล้วจึงค่อยฉีกยิ้มให้ผม "กุหลาบสีขาว..ใช่มั้ยคะ?”
ผมยิ้มตอบ พยักหน้า และยืนรอเหมือนเช่นที่ทำเป็นปกติ
“ซื้อดอกไม้ให้อักษรเหรอจ้ะ?”
นั่นเป็นคำถามที่ทำเอาไอ้หัวใจที่พองโตเมื่อครู่ร่วงหล่นลงไปกระแทกตาตุ่ม แล้วกระดอนกลับขึ้นมาแทบจะในทันทีที่ตั้งสติได้ว่า..ยายเองก็ยืนอยู่ตรงนั้นเช่นกัน
“..อ...ครับ"
สาบานได้ครับ ผมไม่รู้จะตอบรับอะไรนอกจากคำนั้นจริงๆ
ยายยิ้ม และดูเหมือนว่ายายจะรู้อะไรบางอย่างโดยที่ผมไม่ต้องพูด...ส่วนผมก็เก้อสิครับ เล่นเอาไม่รู้เลยว่าจะไปทางไหนต่อ เลยได้แต่พายายไปนั่งรอที่เก้าอี้ การจัดช่อดอกไม้ไม่ได้ใช้เวลานานอย่างที่คิด แต่ก็ไม่ได้เร็วจนน่าตกใจ...พี่สาวเจ้าของร้านดูท่าจะจัดช่อนี้จนชินมือแล้วล่ะครับ แถมยังมีการเหลือบมองผมแล้วอมยิ้มคล้ายจับผิดอีกด้วย...ให้ตายสิ คนรอบตัวผมเป็นอะไรกันหมดนะ...
หลังจากดอกกุหลาบที่ถูกแต่งช่อด้วยสีขาวล้วน...ขาวบริสุทธิ์อย่างที่ผมตั้งใจไว้...และงดงามจนผมอดที่จะยกขึ้นมาแตะจมูกไม่ได้..เธอหัวเราะเบาๆ ให้ส่วนลดพิเศษด้วยอีกนิดหน่อย กับคำพูดที่ว่า
“หวังว่าคนสำคัญของคุณจะหายเร็วๆนะคะ"
ผมชะงัก แต่เพียงไม่นาน
แล้วพยักหน้าให้หล่อนแทนคำตอบทั้งหมด
...ผมก็หวังเช่นนั้น...เหมือนกัน...
ผมเดินนำยายออกจากร้านดอกไม้ ก่อนจะเปลี่ยนมาเดินข้างๆเยื้องไปด้านหน้าเพียงเล็กน้อย บนทางเดินเดิมๆที่เริ่มเปลี่ยนมาคุ้นเคยช้าๆในระยะเวลาเพียงไม่กี่วัน ผู้คนแปลกตาเดินผ่านไปผ่านมาไม่เคยซ้ำกัน ตึกเดิม...ลิฟท์ตัวเดิม...ในขณะที่ยายไม่ได้พูดอะไรเลย เพียงแค่เดินตามผม มองผม และมอบความเอ็นดูให้ผมผ่านทางสายตา
อักษรเป็นเพื่อนคนแรกที่ผมพามาบ้าน
..หรือจะพูดให้ถูกคือเขาไปของเขาเอง และผมยอมให้เขาเข้าไปในบ้าน...ทั้งๆที่ถ้าเป็นคนอื่นคงโดนผมโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปแล้ว
ถ้าการกระทำทั้งหมดคือนิยามของการเป็น 'คนสำคัญ' ล่ะก็....ยายคงจะเข้าใจเรื่องนั้นได้โดยไม่ต้องอธิบายอะไรให้วุ่นวาย
ลิฟท์แล่นขึ้นมาถึงชั้นเป้าหมาย ผมก้าวออกมา หันกลับไปมองยายที่ก้าวตามออกมาด้วย
เมื่อเช้าผมรีบกลับบ้านมากเกินไปหน่อยจนไม่ทันได้บอกลาอักษร แต่ก็มาภายในเวลาไม่ถึงสามชั่วโมงด้วยซ้ำ..ดังนั้นสิ่งนี้คงจะไม่ใช่ปัญหา...และการที่พายายมาด้วยก็คงจะเป็นหลักฐานให้พ่อกับแม่ของเขาเห็นว่าผมให้ความสำคัญกับคนๆนั้นมากแค่ไหน อา...แค่คิด...ก็รู้สึกพร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าได้แล้วล่ะครับ...
ผมสูดลมหายใจ ก่อนจะค่อยเอื้อมมือไปประคองมือยายเอาไว้ แล้วพาเดินไปตามทาง
พยาบาลคนนั้นจำหน้าผมได้ หล่อนพยักหน้าทักทายผม...ผมทำตอบ และก้าวเดินผ่านเคาน์เตอร์พยาบาลไปวินาทีเดียวกับที่ประตูห้องของอักษรเปิดออกมา
ผมยกมือไหว้คุณพ่อกับคุณแม่ของอักษรอีกครั้ง ครั้งนี้ทำได้ดีและเป็นไปโดยธรรมชาติมากกว่าครั้งก่อนหน้านัก
“เอ่อ...คุณพ่อคุณแม่ครับ...นี่ยายผมครับ"
ผมแนะนำพอเป็นพิธีก่อนจะหันกลับไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของตัวเอง ก็ตามมารยาทน่ะครับ...ผมเห็นว่าคนปกติเขาก็ทำแบบนั้นน่ะแหละ
"ยายครับ...นี่....”
ก่อนที่เสียงของผมจะหายไปในลำคอ...
ใบหน้าของยายทำให้ผมต้องหันกลับไปมองคุณพ่อคุณแม่ของอักษรอีกครั้งหนึ่ง ถึงได้รู้ว่าพวกท่านทั้งหมดทำสีหน้าไม่แตกต่างกันเลยสักนิด...พวกเขาไม่ได้แสดงอาการตกใจอะไรออกมาเกินพอดีนัก เพียงแค่เงียบไป และมีกระแสอะไรบางอย่างไหลเวียนจนเวลาแทบจะหยุดนิ่ง
ระหว่างที่ผมกำลังคิดหนักว่าจะพูดอะไรต่อไปดี คนที่ควบคุมได้ก่อนก็ไม่ใช่ใครเลย ยายของผมเองครับ
ท่านก้าวออกมาข้างหน้าจนชิดตัวพวกเขา เอื้อมมือไปกุมมือของคุณแม่คุณพ่ออักษร
แล้วเอ่ยคำนั้นขึ้นมาด้วยใบหน้าที่แปรเปลี่ยนเป็นความตื้นตันในระดับที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นมาจากการเสแสร้งแต่อย่างใด
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ คุณอิศวร คุณเกศรา"
----------------
คนที่รู้จักยายของผม จะเรียกเธอว่า 'คริส'
อืม...ผมขอบอกเลยว่าตัวเองคงเป็นหลานที่ไม่ดีเท่าไหร่ที่ไม่รู้ว่าชื่อของยายมาจาก 'คริสติน' หรือ 'คริสต้า' ...รู้แค่ว่าไม่ชื่อใดก็ชื่อหนึ่งเนี่ยแหละ ท่านมักจะเซ็นใบขออนุญาตผู้ปกครองให้ผมด้วยลายเซ็นยุ่งจนอ่านไม่ออก แต่อย่างที่รู้กัน...ผมเรียกยายว่า 'ยาย' ซึ่งเป็นภาษาไทยแท้แต่โบราณ เลยไม่ค่อยได้ใส่ใจชื่อของท่านมากนัก
และคุณพ่อคุณแม่ของอักษรเรียกท่านว่า 'คริส'
กับบทสนทนาภาษาต่างชาติที่ทำให้ผมอยากแหวกกระโหลกตัวเองออกมาแล้วหย่อนพจนานุกรมฝรั่งเศส-ไทย ลงไปให้รู้แล้วรู้รอด
...เสียชาติเกิดลูกครึ่งจริงๆให้ตาย...
และความจริงที่ว่าผมไม่ใช่ประเภทที่สอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านมันทำให้ผมต้องมานั่งเคาะนิ้ว ทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่แบบนี้ยังไงล่ะ...
...เรื่องชาวบ้านอะไรกัน...
…...นั่นมัน 'เรื่องของตัวเอง' ชัดๆ ไอ้ทีปพิพัฒน์ประสาทกลับนี่...!
สิ่งแรกที่คนปกติทำคือถามออกไปตรงๆว่า 'นี่มันเรื่องอะไร?' และนั่นคือเหตุผลที่ผมเริ่มรับรู้ว่าตัวเองไม่ค่อยปกตินัก...แถมยังไม่เจ้าเล่ห์มากพอจะคิดหาวิธีให้อีกฝ่ายคายความลับอะไรนั่นออกมา ไม่สิ...ต้องบอกว่าผมแสดงท่าที 'เฉยเมย' ได้เก่งเกินไปแล้ว!
..น่าหงุดหงิดชะมัด..!
ผมไม่รู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้พวกท่านทั้งหลายเปลี่ยนภาษาที่ใช้คุยคืออะไร แต่ก็คงหนีไม่พ้นอะไรเทือกๆที่ว่า 'ไม่อยากให้ผมรู้' พระเจ้า...ผมอายุจะ18ปีอยู่แล้วนะ เลิกทำเหมือนผมสัก6-7ขวบยังไม่รู้ภาษาอะไรหน่อยเลย ไม่สิ..เด็กอายุราวๆนั้นมักจะรับรู้เรื่องได้ดีกว่าที่ผู้ใหญ่คิด เพราะงั้นช่วยกรุณาบอกมาตามตรงทีเถอะ...ไอ้ที่ทำอยู่มันไม่มีประโยชน์เลย
น้ำเสียงรื่นเริงที่คุยกันอยู่ด้านนอกทำให้ผมคิดว่าบทสนทนาพวกนั้นคงไม่จบลงง่ายๆ คงไม่เหมาะนักที่จะมานั่งภาวนากับพระผู้เป็นเจ้า เอาละ..มนุษย์จะมีสมองไว้ทำไมถ้าไม่รู้จักวิเคราะห์ด้วยตัวเอง
..มีอะไรไม่ชอบมาพากลตั้งแต่เมื่อวานแล้ว...ที่พ่อแม่ของอักษรทักเรื่องผม ราวกับเรารู้จักกัน..เพียงแต่ผมจำอะไรไม่ได้
บทสรุปนั้นไม่มีอะไรเพิ่มเติมเลยพับผ่าเถอะ...
...พวกท่านรู้จักกันได้ยังไง?
“เทียน?”
กึก..
ผมหยุดเคาะนิ้วโดยรู้ตัว และคิดว่าตัวเองคงระบายอารมณ์กับโต๊ะกาแฟนั่นหนักมือเกินไปหน่อย
ร่างบอบบางที่นอนอยู่บนเตียงกำลังเอียงหน้ามาทางผมพร้อมดวงตาใสแจ๋วนั่นอีกครั้ง เขายิ้ม..และเอ่อ...ผมอยากจะบรรยายไอ้สิ่งที่เต้นตูมๆอยู่ในอกนี่หรอกนะครับเพียงแต่มันคงจะน้ำเน่าไปนิด เขาทำให้ผมนึกคำพูดรับเขาไม่ออก...ผมรู้แค่ว่าตอนที่ผมเข้ามาขณะที่เขานอนอยู่ แต่หลับไปนานแค่ไหนแล้วนะ...ตั้งแต่คุณหมอออกจากห้องเลยรึเปล่า?
คิดไปก็ป่วยการ...เห็นจะต้องพูดอะไรสักอย่างก่อน...
“ขอโทษ...ครับ...เอ่อ...ผมทำให้ตื่นรึเปล่า?”
..พอมานึกย้อนดูแล้ว คำพูดนั้นเห่ยชะมัด ผมต้องปรับปรุงเรื่องการพูดการจาแล้วสิ..
อีกฝ่ายส่ายหน้าช้าๆ "เปล่าครับ...เอ่อ...”
“ยายผม..” ผมคิดว่าเขาคงหมายถึงเสียงพูดคุยด้านนอกนั่น "มาเยี่ยม...ก็เลย...คุยกับพ่อแม่คุณ"
เขายิ้ม ไม่พูดอะไรอีก
แต่อะไรบางอย่างกลับทำให้ผมพูดต่อ "คุณรู้อะไรรึเปล่า?”
“ครับ?” คนถูกถามทำท่าตกใจมาก เล่นเอาผมตกใจไปด้วย...แต่เขาก็กระแอมกระไอ "เรื่อง...อะไรเหรอครับ?”
..ผมว่ามันมีอะไรอยู่ในการกระทำนั้นนะ...ไม่เนียนเอาซะเลย... “...ผม..เอ่อ..ถ้าผมจำไม่ผิดคุณ...ภาษาฝรั่งเศส....”
“ครับใช่" เขาพยักหน้า "ค่อนข้าง...ถนัด...”
..เงียบ..
เราสองคนสบตากัน..นาน..เรียกได้ว่าเป็นเกมจ้องตาเลยทีเดียว มันไม่ได้ทำให้ผมอึดอัด...กว่าจะรู้ว่าเวลาผ่านไปสักพักก็เพราะหัวคิ้วที่ปวดตุบๆเพราะเผลอเกร็งมันมากไปหน่อย เห็นชัดเลยว่าการจ้องดุเขาแบบนี้ต่อไปคงไม่มีอะไรดีขึ้นมา
ในที่สุดก็ต้องถอนหายใจ แต่ใครว่าผมจะยอมแพ้กัน
ผมขยับตัว ลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ..แน่นอนว่าอีกฝ่ายเองก็มองตามผมไม่ยอมถอย จนในที่สุดผมก็เดินมาจนถึงที่นั่งประจำ คือบนเตียงข้างๆตัวเขานั่นเอง
“อักษร...”
“ครับ..”
..แน่ะ..ยังแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้อีกนะ..
ผมรู้จักอักษรมาได้ไม่นาน แต่ต้องเรียกเลยว่ารู้จักมากพอที่จะประเมินได้...ว่าอีกฝ่ายจะสรรหาทุกวิธีที่จะทำให้เขาไม่พูดในเรื่องที่ไม่สมควรพูด..เขาฉลาดกว่าผมมาก
...แต่ก็ใช่ว่าไม่มีจุดอ่อน...
“อักษร...”
ผมลดเสียงต่ำลง..จนอยู่ในระดับที่เรียกว่าเสียงแหบพร่า จะเรียกว่างัดลีลาทุกเล่มเกวียนออกมาประชันก็ว่าได้
เขายังจ้องตาผมอยู่ตอนที่กระซิบอ้อแอ้ "...แอบฟังผู้ใหญ่คุยกัน...มัน...ไม่ค่อยดีเท่าไหร่...”
ผมยิ้ม "แต่คุณก็ทำบ่อย...ใช่มั้ย?”
และนั่นทำให้เขายิ้มเช่นกัน
“รู้อะไรมั้ยครับเทียน...”
อีกฝ่ายว่า เขายังคงยิ้มอยู่..แม้จะหลุบสายตาลงต่ำก็เถอะ
“...เรื่องที่ผมรักคุณ มันไม่ใช่เหตุบังเอิญหรือพรหมลิขิต...ไม่ใช่อะไรแบบนั้นเลย...”
ผมเลิกคิ้ว...และซ่อนความประหลาดใจเอาไว้ในอก
เขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ยิ้มให้ผม...ยิ้มแบบที่ผมแทบลืมข้อข้องใจทั้งหมดพวกนั้นไปเสียให้หมดเพื่อดึงเขาเข้ามากอด หรือทำอะไรก็แล้วแต่ให้เขารับรู้ว่าผมหลงใหลในรอยยิ้มแบบนั้นของเขามากแค่ไหน
...แต่ก็นั่นแหละ อย่างที่พวกคุณเดาออก...ผมไม่ได้ทำมันออกไป...
…........น่าเสียดายชะมัด...
เขาอ้าปากเหมือนจะพูดต่อ นั่นทำให้ผมดึงสติตัวเองกลับมาได้ทันควัน
แต่ยังไม่ทันที่จะมีเสียงออกมา ผู้ปกครองของเราทั้งคู่ก็หยุดบทสนทนาลง...และความเงียบนั้นที่ทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง พวกท่านคุยกันเสร็จแล้ว ทุกคนมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า..แต่ให้ตาย บรรยากาศเช่นนั้นผมกลับยิ้มไม่ออก และปล่อยให้เสียงหัวใจเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆไม่เป็นจังหวะ
ผมเงียบ...และกำลังรอฟัง
“เทียนคงรู้จักดีอยู่แล้วล่ะเนอะ แต่ยายไม่เคยแนะนำอย่างเป็นทางการซะที..."
ยายพูดก่อน นั่นทำให้ผมแทบจะหยุดหายใจ
ขณะผายมือไปทางคุณพ่อของอักษร...ที่พยักหน้าให้ผมราวกับเราเพิ่งจะได้รู้จักกันครั้งแรก
“คุณอิศวร...เอ่อ...พ่อของหนูอักษร เป็น 'ผู้อุปถัมภ์' ครอบครัวของเราจ้ะ"
----------------
ผมหลงคิดว่าเงินสวัสดิการที่ทางรัฐบาลให้คือสิ่งที่สนับสนุนพวกเรามาตลอด
แต่พอคิดให้ลึกลงไปกว่านั้น คือยายของผมไม่ได้ถือสัญชาติไทย...และต่อให้เกษรวิทยาจะอุ้มชูผมแค่ไหนมันก็ไม่มีทางพอต่อค่ากินค่าใช้จ่าย...ทั้งของผม ของยาย และไหนจะของก้านธูปอีก...ที่สำคัญ ผมไม่เคยเห็นยายพูดเรื่องเงินหรือมีสภาพไม่มีอันจะกินทั้งๆที่ยายแก่เกินกว่าจะไปทำงานแล้ว
...ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองโง่ขนาดนั้นก็ตอนนี้เนี่ยแหละ...
จะบอกว่า 'ช็อค' มันก็ใช่...
...ไม่สิ มันไม่ใช่แค่นั้น....
ความตกใจมันจุกอยู่ในอกจนผมพูดอะไรไม่ออกเลยมากกว่า...
ผมก้มกราบพวกท่านอย่างเป็นทางการครั้งแรก...มันเป็นครั้งแรกจริงๆ และผมก็ทำมันไปทั้งๆที่สติไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วด้วยซ้ำ เพียงแค่ยายบอก และผมขอบคุณพวกท่านด้วยเสียงสั่นเครือแบบที่ไม่เคยพูดมาก่อน จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
...อาจจะฟังดูบาป แต่สมองกลับขาวโพลนเกินกว่าจะรับรู้ความจริงใดๆต่อจากนี้ ผมฟังพวกท่านบอกกล่าว ฟังพวกท่านสนทนากัน(ซึ่งครั้งนี้เป็นเวอร์ชั่นภาษาไทย)...รวบรวมสมาธิแค่ไหนก็ดูจะไม่เป็นผล ผมจับใจความได้เพียงคร่าวๆ...คร่าวชนิดที่ว่าหาสาระแทบไม่ได้ ประเด็นสำคัญดูเหมือนจะมีไม่มากนัก
...พ่อของผม....พ่อแท้ๆของผมเนี่ยแหละ....
พ่อที่เป็นคนต่างชาติเต็มตัว อาศัยอยู่ฝรั่งเศสแท้ๆ...สรุปออกมาได้แค่ว่าผมไม่ใช่ 'ลูกครึ่ง' ...ไม่ใช่อย่างแน่นอน และท่านยังมีชีวิตอยู่ แม้จะปฏิเสธที่จะรับผมไปอยู่ด้วยด้วยสาเหตุสำคัญคือท่านมี 'ครอบครัว' แล้ว แต่ก็ฝากฝังผมไว้กับผู้ชายคนนี้...คุณอิศวร อัครมณฑา...หรือก็คือพ่อของอักษร
นั่นแหละที่ผมรวบรวมได้...
ที่เหลือมันก็เหมือนคำพูดไหลผ่านหูซ้ายทะลุหูขวา ไม่มีตาข่ายกรองเก็บข้อมูลไว้ในสมองเลยสักนิด
ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริงด้วยซ้ำ
มันแย่ตรงที่ที่ผมเงียบ..ไม่ใช่เพราะความตื้นตัน
แต่เป็นเพราะความตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
พระเจ้า...
...นี่มัน...บ้าอะไรกัน...
ผมไม่ได้หันไปมองอักษร ที่แน่ๆคือผมตั้งใจว่าจะไม่หันไป...อะไรบางอย่างในอกมันเจ็บ และความปวดร้าวนั้นทำให้ผมมีน้ำใสๆคลออยู่ในตา ดูเผินๆราวกับว่าผมกำลังแสดงความเคารพนับถือพวกท่านทั้งสอง แต่จริงๆ...มันไม่ใช่ และถึงแม้มันจะดูน่าประทับใจมากขนาดไหนแต่ทุกส่วนของร่างกายของผมมันแข่งกันเปล่งเสียงร้องว่า 'ไม่ใช่!!'
เพราะกะอีแค่คนที่ให้กำเนิดผมฝากฝังผมไว้กับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ที่ผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเขาเลยสักครั้ง
เพราะกะอีแค่เรื่องราวเหล่านี้อยู่ดีๆก็โผล่ขึ้นมาเหมือนในละครน้ำเน่าบ้าๆที่ผมไม่เคยเข้าใจว่ามันจะซึ้งจัดทำห่าอะไร
เพราะกะอีแค่ความสัมพันธ์ที่เป็นความลับแบบนั้นน่ะ...ความลับที่ทุกคนในที่นี้รู้มาตลอดยกเว้นผม
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นมากกว่า 'ไอ้โง่'
นี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมอักษรถึงรู้เรื่องราวเกี่ยวกับตัวผมดีนัก นี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมคนทั้งคู่ถึงเคยพูดเปรยๆราวกับรู้จักผมมานานแสนนาน นี่เป็นเหตุผลที่ว่าการที่เราได้พบกันแบบนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลยสักนิด นี่เป็นเหตุผลที่เราสองคนได้มีโอกาสใกล้ชิดกันขนาดนั้น
นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมเลิกศรัทธาในพรหมลิขิต...
และเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันแสนจะมีเหตุจงใจ...
…....แล้วที่อักษรบอกว่า 'ชอบ' ผม...........
…........มันเคยมี 'ความหมาย' อะไรบ้างมั้ย..........
“เทียน..?”
คำทักนั้นทำให้ผมดึงสติกลับขึ้นมาได้ จึงสัมผัสถึงความเย็นชื้นที่ข้างแก้ม...พอยกมือแตะ...ถึงได้รู้ว่าสิ่งนี้คือ 'น้ำตา'
...และมันทรมานมากกว่าที่หลายๆคนคิด...
พวกเขามองมาที่ผม ทำสีหน้าประหลาดและตกใจ...ผมใช้แขนเสื้อซับมันเอาไว้รวกๆ ดันตัวเองลุกขึ้นจากพื้น รู้สึกว่าต้องพูดอะไรสักอย่าง...แต่ไม่ได้พูด เลยทำได้แค่ยกมือไหว้คุณพ่อคุณแม่ของอักษร...แต่การยกแขนมันช้ากว่าที่เคย ผมกำลังสั่น
..กลางอกบีบตัวแรง...ทั้งๆที่สมองรู้ดีอยู่แล้วว่าไอ้ 'ความเจ็บ' บ้าๆนี่มันมาผิดที่ผิดเวลาเหลือเกิน..
และทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรทำตัวแย่แบบนี้ แต่ก็ยังทำ
ผมเดินจากมา
และก่อนที่จะก้าวผ่านธรณีประตู เป็นครั้งหนึ่งที่ผมเบือนหน้ากลับไปมองเขา...เขาคนที่เป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผม
อักษรทำหน้ายิ่งกว่าจะร้องไห้
ผมหลับตาลง ไม่อยากเห็นภาพๆนั้น
“....คุณไม่เคยบอกผมเลย....”
'...เรื่องที่ผมรักคุณ มันไม่ใช่เหตุบังเอิญหรือพรหมลิขิต...'
หลายครั้งที่อักษรแสดงให้เห็นถึงศักยภาพสมองอันดับหนึ่งนั่น จนผมเดาไม่ถูกเลยว่าสิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดเพราะสมองสั่งให้ทำหรือแค่ทำตามหัวใจอย่างที่เขาเคยว่า
ความเจ็บปวดมันเกิดขึ้นจากความจริงที่ผมไม่อาจบิดเบือนได้....
...ว่าทุกคำพูดของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเรา...
...สิ่งเหล่านั้น...มี 'ความหมาย' กับผมมากแค่ไหน...
TBC
=====================
ดราม่าอย่างต่อเนื่อง...
ว้ายบอกให้อัพแก้เครียด อินี่ว่าพาลจะเครียดกว่าเดิม ;__;
ชอบปรารถนารักฯตรงที่ว่าในหนึ่งตอน ทั้งหวาน และดราม่า อย่างเท่าเทียมกัน
ไม่มีแบบคลื่นดราม่าโหมกระหน่ำซัดทำนบน้ำตาพังแน่นอน! (มั้ง..)
รสชาดของความรัก..มันก็ขมขื่นแบบนี้แหละ.... :hao5:
ดูตารางเรียนแล้วคิดว่าเทอมนี้จะสบายๆค่ะ แต่ไม่ใช่แบบนั้นเลย
มีเรียนแค่3ตัวเอง..แต่งานหนักชะมัด! กำลังจะจบจากชีวิตการเป็นนักศึกษาแล้ว!
เริ่มรู้สึกตัวเองจะโตค่ะ 5555555 <<ควรโตได้ตั้งนานแล้วล่ะเอ็ง
เจียดเวลาให้กับอะไรหลายๆอย่าง วันๆนึงมีพลังและไฟในการทำงานเต็มไปหมดแต่เวลาไม่ทัน
อดนอนมากๆก็ไม่ดีต่อสุขภาพอีก
พักนี้ทำงานนั่งโต๊ะตลอดค่ะ รู้สึกปวดหลังปวดก้นบ่อยๆ
แม่บอกให้ออกกำลังกายบ้าง ให้แบ่งเวลาไปฟิตเนส
ทีนี้เราก็ทำงานอยู่บ้าน จะให้ออกไปข้างนอกเสียเวลารถติดเป็นชั่วโมงๆมันก็ไม่ใช่ ;v;
นี่เป็นเหตุผลที่คอนโดต้องมีฟิตเนสใช่มั้ยย!! ;;[];;
...กลับมาตายรังที่เดินหน้าบ้านเนี่ยแหละค่ะ.... :z6:
ฝนตก รักษาสุขภาพกันนะคะ
สำหรับคนที่ทำงานนั่งโต๊ะเหมือนกันก็อย่าลืมออกกำลังกายนะ!!
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โอ้ยดีใจมากกก มาอัพแล้ว คิดว่าตาฝาด :heaven
เรื่องนี้ช่างดราม่าได้กระหน่ำซัมเมอร์เซลล์จริงๆ :mew6:
ตั้งแต่อักษรป่วยแล้วไม่พอ เทียนยังมาเข้าใจผิดอีก โอย เครียด :katai1:
มาต่ออีกเร็วๆน้าาา :mew2:
-
แง๊ ร้องไห้เลยอ่า เทียนจ๋า อย่าข้องใจในรักของน้องอักษรเลยนะ พี่สงสารน้องอักษรใจจะขาดแล้ว
-
พออ่านจบก็คิดได้ว่า ยังไม่น่าอ่านเลยยยย TT__TT
ดราม่ายิ่งกว่า3เรื่องที่ผ่านมา
แต่ก็ดีใจที่มาต่อนะคะ
:o12:
-
เครียดกว่าเดิมจริงๆ 555555555555
โอยยย ดราม่าอ้ะะะ
ตอนนี้หาความหวานไม่มี ฮืออออ
ดราม่าสุด ฉันสงสารลูกชายฉัน :hao5: :hao5:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหนียวคอเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างไรก็ไม่รู้
รู้สึกว่าคลื่นลมสงบแล้วมันต้องมีพายุแหงๆ คลื่นใต้น้ำนี่ก่อตัวกันเป็นพัลวัน ขยันซะจริงๆ
เดาไม่ถูกเลยว่าจะมีความสัมพันธ์กันแนวนี้ (จริงๆต้องบอกว่าไม่เคยเดามากกว่า)
อักษรดูยังไงก็เป็นคนฉลาดอย่างที่ว่าจริงๆ ทำอะไรถูกที่ถูกเวลาเสมอ
ขอแค่เทียนไขช่วยเข้าใจอักษรแล้วกัน หนูว่าอักษรคงรักเทียนจากหัวใจจริงๆ
...
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ #สรุปได้อ่านตอนสอบไฟนอลเทอมหน้านู้นล่ะ #มาเทอมละตอน OTL
-
เครียดที่ไม่อัพนะ
แต่พออัพทีนี่เครียดยิ่งกว่าเดิมเลยอ่า :sad4:
-
อ่านๆดูพ่อเทียนจะเหมือนคนอ่านเข้าไปทุกที เอ๊ะ หรือคนอ่านเหมือนเทียน
แบบมองโลกในแง่ร้าย ดูเหมือนจะคิดเรื่องไปในทางที่แย่ลง ชอบสร้างดราม่าให้ตัวเองไงไม่รู้
อ่านๆไปก็โดนตัวเองเข้า จึก จึก 555
และอ่านๆไปอักษรก็เป็นตัวละครที่มีเงื่อนขำและเก็บความลับได้เก่งดีแท้
ห่างไกลจากตัวเองไปอีกมากโขเลย ในบางสถานการณ์ที่อำพะนำได้ขนาดนั้น
ทำให้รู้สึกว่าอะไรทำให้ใจเย็นได้ขนาดนี้กันแท้หนอ
คนอ่านสิจะคลั่งตาย อยากรู้
ตอนนี้อินไปกับหลายๆประโยคเลย
แบบมันโดน
เช่นการมีความสุขเรื่องเล็กๆ แค่รู้ว่าเฝ้าเขาตอนนอน จนตื่นมาแล้วเขายังสบายดีอยู่นี่มันมีความสุขขนาดไหน
โอ มายก็อด มันจี๊ดใจหลายยย
แบบนายเริ่มติ่งความรักแท้เข้าให้แล้วเทียน นายไม่รอดแล้ว
เพียงแต่นายมีเส้นคั้นบางๆที่เรียกความสงสัย อยากรู้ และความจริง
คือคนอ่านคิดว่าปกติเทียนมีทิฐิมากๆอยู่แล้ว ออกจะใจร้อนด้วย
เรื่องที่เกี่ยวกับตัวเอง ไม่ใช่ชาวบ้าน แถมเกี่ยวกับคนสำคัญที่สุด
ยังไงก็ทำใจให้เย็นได้ยากมากอยู่แล้วละนะ
ตอนอ่านตอนเทียนหันไปเห็นหน้าอักษรทำหน้าจะร้องไห้แต่เดินจากมา นีบ่อน้ำตาแตกเลย
นายนี่ดราม่าไปแล้วนะ เอสเหรอ เอ็มอีก บ้าๆๆๆ
แต่จะว่าไป ก็ชอบนะ ตอนนี้ 555
เริ่มรับได้กับความเยอะของเทียน เอ๊ะ เทียนบอกเอ๊ะยังไง
แต่เป็นใครก็ช็อคอะนะ รู้เรื่องหมดแต่ตัวเองมารู้ึคนสุดท้าย
แถมเหตุผลที่ไม่อยากให้รู้ ก็เพราะจะทำให้รู้สึกแ่ย่แบบนี้ด้วยแระนะ
เฮ้ออออ
เอาเป็นว่า ไม่เดา ว่าอะไรยังไง เพราะเดาก็ไม่ถูก แต่เรื่องน่าติดตามมั๊กๆๆๆ
อยากรู้ว่าทำไมอักษรถึงรักเทียนที่เป็นครอบครัวอุปถัมภ์ของพ่อแม่ตัวเอง
ถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ไม่ได้เกิดจากปาฎิหารย์
แต่จะมีอะไรปาฏิหารย์ไปกว่าการที่คนสองคนใจตรงกัน
จริงไหมเทียน อย่าแต่ซึนไปเลย อักษรร้องไห้แล้วตัวเองก็เจ็บด้วยนะ เดี๋ยวจะหาว่าคนอ่านไม่เตือนน้าาาา อิๆ
หลังอีโม้บอร์ดนี้เยอะจัง ไม่รู้จะใช้รูปไหนเลย ขอใช้ อักษร มาบรรยายอย่างเดียวเลยแระกันนะคะ อิๆ
-
ความรู้สึกหลังจากอ่านตอนนี้จบคือ...
ส่งตอนต่อไปมาเดี๋ยวนี้น้าาาาาาาาา!! ฮือออออออออ ค้างกว่าเดิมอีกกกเค่อะ!!! แงงงง T[ ]T
:z3: :z3:
กำลังหวานๆอยู่ดีๆ.. ทำไมหลังๆดราม่าขนาดนี้..
สงสารทั้งเทียน ทั้งอักษร..
อยากให้เทียนเชื่อใจอักษรนะ เชื่อในความรักของอักษรสิ! :sad4:
-
ลงมาอ่านคอมเม้นต์ด้านล่างก่อนเลย มันดราม่าเหรอแงงงงงงงง ไม่กล้าอ่าน เอาเป็นว่าจะรอตอนหน้าอัพก่อน แล้วค่อยอ่านรวบเดียวดีกว่านเอะ T^T
ดีใจที่มาต่อค่ะ
-
ดราม่าน้ำตาแตกอย่างต่อเนื่องค่ะ พฮรืออออออออ
รอตอนต่อไปค่ะ เทียนอย่าเพิ่งโกรธอักษรน้า :m15:
-
โอ้โหหหหหหหหห ถึงต้องขยี้ตาซ้ำๆว่าอัพจริงๆ
เกือบลืมตอนก่อนหน้านี้ไปเลยนะเนี่ยยย พี่โอซากะคะหนูขอโทษ 5555555555
เพราะแท็กรักร้ายในทวิตรึเปล่าคะ ที่ทำให้พี่ฮึดมาแต่งได้
แต่ทำไมดราม่าขนาดนี้ T_____T
ต้องภาวนาให้มะรืนนี้พี่กลับบ้านเร็วแล้วล่ะ
-
บางทีที่อักษรเค้าไม่ยอก เค้าอาจจะรู้ว่าถ้าเป็นคนบอกเทียนเอง เทียนจะเจ็บมากกว่าเดิมป่าว ไม่รู้
แต่ไม่อยากให้ดราม่าเลยอ่ะ แค่เรื่องความเจ็บปวดจากอะไรก็ตามที่อักษรเป็นอยู่ก็สงสารแล้ว
เทียนอย่าหนีหายไปเลยนะ เป็นตอนที่เปิดมาหวาน แต่จบแบบดราม่าคลุมเครือ ครบรสจริงๆค่ะ
-
ไม่นะ เทียน อย่าช็อคมาก กลัวหนูษรจะช็อคก่อนนี่สิ :katai4:
-
นี้มันอะไรกันเนี่ย
เทียนคงช๊อคสุดๆอ่า อย่าคิดไปเองเน้อ
-
กลับมาก็มาดราม่าต่อเลยสินะ TT^TT
-
อ่านแล้วในอกมันจิ๊ดๆแปลกๆ
หายไปนานเลย สู้ๆนะครับ ปีสุดท้ายเหมือนกัน :L2:
-
ต้องให้เวลาเทียนบ้าง มันเกินกว่าเด็กคนนึงจะรับและเข้าใจมันได้ในสภาพที่จิตใจของเขาซึ่ีงจริงๆแล้วไม่ได้แข็งแกร่งอะไรเลย
และสภาพจิตใจตอนนี้ ก็แกว่งไกว จากอาการของคนที่ ถือว่า้เป็นคนที่รักและสำคัญ แล้วก็ต้องมารู้มาตอกย้ำว่าพ่อ ไม่เคยคิดจะรักหรือดีใจกับการเกิดมาของเขา
เลยทำให้พาลสงสัยไปกับความรักขององศาอีก สู้ๆนะเทียน
-
มันหน่วงใจ เทียน&องศา สู้สู้ :o12:
-
ตามอ่านรักร้ายมาตลอดเลย แต่เรื่องเทียนไขกับอักษรนี่
แอบรอให้พี่โอแต่งจบนะตอนแรก ฮ่าๆๆ แต่ก็อดใจไม่ไหว
คือเพื่อนอ่านไงแล้วมันมาไซโค เทียนไขหล่ออย่างงั้นอย่างงี้ ไอ้เราก็ต้องมาพิสูจน์หน่อย
ซึ่งพอมาอ่านแล้ว เป็นชีวิตรักที่แตกต่างจากรักร้ายคนอื่นๆเลยนะ
เราว่าไม่หวือหวา และไม่ใช่ดราม่าน้ำตาแตกด้วย ความรู้สึกตอนอ่านแล้วเหมือนเมฆฝนก่อในใจอ่ะพี่ แต่ฝนไม่ตก
แต่มันครึ้ม อึนๆ เทาๆ ไปหมด คืออาจจะเพราะสำหรับเรา อักษรเป็นคนแปลกๆ แต่ไม่ใช่ไม่ดีนะ น่ารักมาก ฮ่าๆๆ
เก่งมากด้วยที่เจาะเข้าใจเทียนไขได้ไวมาก น่าจะมาขอคบแต่แรกนะลูกนะ
แต่อ่านตอนที่15แล้วนี่รู้สึกทะมึนของจริงเลยค่ะ
คืออินกะเทียนไขมาก สงสารนะเข้าใจความรู้สึกแบบเห้ย มีไรไม่บอกวะ นี่กุไม่รู้คนเดียวเลย
เศร้าอ่ะ แล้วอักษรก็วิ่งมาอธิบายไม่ได้ด้วย อย่าโกรธกันนนานนะลูก ใช้เวลาให้คุ้ม T^T(ไม่ๆ!อักษรต้องไม่เป็นไร พี่โอใจดี )
เรื่องที่ช็อคที่สุดที่อ่านในเรื่องนี้คือ องศาหนุ่มน้อยของป้า เป็นน้องอักษร ฮ่าๆๆๆ
ช็อคจริงๆนะ แบบเห้ยยยยย นึกว่าอักษรลูกคนเดียวอ่ะ ฟีลไม่น่าเป็นพี่ได้ และไม่น่ามีน้องแบบองศา ฮ่าๆๆ
คืออักษรดูหวานๆนะ บอกไม่ถูก ไม่เหมือนคนที่เป็นพี่ แล้วน้องชายจะติดงอมแงมด้วย
เรื่องนี้สีกาม เอ๊ยสีครามแอบออกเยอะนะยะ >< คิดถึงกานดา (ไม่เกี่ยว)
มาต่อไวๆนะคะ หนูใจจะขาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :mew2:
-
กำลังเชียร์ให้เทียนรุก (??!!) อักษรอยู่ดีๆ เทียนก้าวหน้าถึงขั้นขออยู่เฝ้าห้องให้ทั้งคืนแล้วนะ
วิมานพังทลายเฉยเลย :z3:
อักษรผู้น่าสงสาร... เทียนผู้น่าสงสาร...
ว่าแล้วก็เดินออกไปทำใจเงียบๆ :sad2:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :call:
-
มาม่าอย่างต่อเนื่อง อ่านแล้วน้ำตาแตก
-
เศร้ากว่าเดิม เหอะๆ
-
ที่ว่า '...เรื่องที่ผมรักคุณ มันไม่ใช่เหตุบังเอิญหรือพรหมลิขิต...'
แล้วมันยังไง ทำไมเทียนต้องคิดแง่ร้ายด้วย
อักษรอาจจะมองเทียนมานาน และค่อยๆเกิดเป็นความรู้สึกดีๆ มากขึ้นเรื่อยๆก็ได้นะ
แต่เข้าใจว่าเทียนคงรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เสียศักดิ์ศรี ว่าครอบครัวตัวเองต้องรับความช่วยเหลือจากครอบครัวอักษรน่ะ
-
เทียนจ๋า ฟังอักษรก่อน อย่าเพิ่งไปแบบนี้เลย โฮ :hao5: อักษรไม่สบายอยู่นะ อย่าไปทั้งๆที่เทียนยังเจ็บแบบนี้
-
โอ้!!! ความลับเปิดเผยมาแล้วหนึ่งเรื่อง มันกำลังจะมาอีกหลายเรื่องใช่ไหม
อักษรสู้นะจ๊ะ
-
อ่านตอนนี้จบแล้ว บอกได้คำเดียวว่า "จุก "
เข้าใจความรู้สึกเทียนเลย เพราะเคยเกิดกับตัวเองมาแล้ว
พอรู้ว่าตัวเองเป็นคนเดียว ที่ไม่รู้อะไรเลย
แต่คนสำคัญรอบตัว กลับรู้หมด
รู้สึกเหมือนเป็นคนโง่เลย
รู้แหละว่าทุกคนหวังดีที่ไม่บอก แต่มันก็อดจะน้อยใจไม่ได้อยู่ดี :mew6:
แต่เหนือความเข้าใจเทียน คือสงสารอักษร :m15:
อย่าหันหลังให้อักษร อย่ามองความรักของอักษรในแง่ร้ายน้าเทียน
อักษรคงทนไม่ได้แน่ๆ :monkeysad:
-
ดีใจมากกกก อัพแล้ว
.......................................
รู้สึกเจ็บปวดเหมือนตัวเองเป็นเทียนอ่ะ ฮือออ
-
อ๊ากกกกกกกก จบตอนแบบคาใจมาก
เข้าใจความรู้สึกเทียนไขนะ มีเราไม่รู้อยู่คนเดียว พอมารู้เข้า ความรู้สึกมันก็สับสนไปหมด
แต่ก็ไม่อยากให้หันหลังให้อักษรเลย อักษรป่วยอยู่นะ เวลาทุกวินาทีมีค่า เพราะงั้น เทียนไขกลับมาอยู่ข้างๆอักษรดีกว่า
-
เหยย เพิ่งเห็นว่าอัพ :-[
อย่าเพิ่งดราม่าาา ขออักษรให้รอดก่อนกำลังเครียดด :m15: :m15:
-
ดราม่าาาา
เครียดหนักเลยคราวนี้อักษรอาจจะทรุดได้เลยนะ
เทียนเล่นร้องไห้แบบนี้
สำหรับที่รักเค้าก็เจ็บมากพอๆกัน
อยากรู้ว่าอักษรเจ็บตรงไหน ยังไง
เรื่องของเทียนดูจะเป็นไปไม่ได้เรื่อยๆเลย
-
:mew4:
-
16th Day : Leave me alone
สิบโมงเช้า ผมยังนอนอยู่บนเตียง
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทุกๆหนึ่งชั่วโมง แต่ผมไม่ได้ขานรับ...และถึงจะบาป แต่ก็ปล่อยให้ยายที่ผมคาดว่าคงกังวลหนักหนาอยู่แบบนั้นมาตั้งแต่เมื่อเย็นวาน เพียงแค่ขังตัวเองไว้ในห้อง ไม่อยากอาหาร....และ....ทำแค่นอนมองฝ้าเพดานสีขาวที่ควรจะได้เวลาทำความสะอาดสักที
...เพียงแค่ผมขี้เกียจเกินไป...
ขี้เกียจขนาดที่ว่าต่อให้มือถือร้องลั่นสักกี่หนก็ไม่คิดจะรับ แต่กลับไม่รู้สึกรำคาญอะไรมันเลยด้วยซ้ำ
ถ้าคนเรานอนมากเกินไปจะมีรากงอกมั้ยนะ เหมือนเช่นเจ้าหญิงนิทราที่มีหนามแหลมพันปราสาท...ไม่สิ นั่นมันเวทมนต์ของแม่มด เอ๊ะ? หรือว่าร่างกายคนเราพอนอนหลับนานๆแล้วจะมีหนามกุหลาบงอกออกมากันนะ...กางข่ายป้องกันผู้บุกรุกเวลานอน ไม่ปล่อยให้เจ้าชายเข้ามาจุมพิตได้ง่ายๆเหมือนเจ้าหญิงคนอื่น...
และถึงผมจะไม่ใช่เจ้าหญิง แต่ผมก็อยากให้มีอะไรที่คล้ายกับกิ่งก้านของกุหลาบงอกออกมาเหลือเกิน เพื่อคมหนามที่บาดผิวจะช่วยดึงดูดความสนใจจากความอึดอัดกลางอกนี้ได้
ผมหลับตาลง สูดลมหายใจ แล้วดันตัวลุกขึ้น
..หมดเวลาเป็นเด็กดื้อแล้ว..
ปล่อยให้ยายกังวลก็คงจะไม่ดีเท่าไหร่...ท่านชรามากเกินกว่าจะมากังวลกับเรื่องเด็กไร้สาระแบบผม อีกอย่าง...ถ้าก้านธูปเห็นจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ค่อยดีด้วย..ถึงจะเป็นคนไม่ดีนั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมต้องเป็นพี่ชายที่ไม่ดี
สิ่งแรกที่ผมคว้าคือโทรศัพท์มือถือ ที่จริงมันดังยาวมาตั้งแต่เมื่อคืน และผมก็ปล่อยให้มันดังกล่อมผมไปแบบนั้นน่ะแหละ ไอด้อนท์แคร์ซะอย่าง
กลอน4สาย
'จารย์เปีย 5สาย
สีคราม2สาย
บูม2สาย
พี่ขวัญ1สาย
จิ๊บ11สาย
เบอร์ไม่รู้จัก 1 สาย
เอาล่ะ...เพิ่งเห็นว่านี่เป็นวันมหกรรมการสื่อสารแห่งชาติชัดๆ...ว่าแต่เพื่อนจะโทรมาอะไรกันเยอะๆแยะๆ แต่เท่าที่ดูจากจำนวนของจิ๊บแล้วผมก็เดา(เอาเอง)ว่ามันคงนัดกันทำอะไรไม่ดีสักอย่าง...ซึ่งคงไม่พ้นงานเลี้ยงกินดื่มสบายๆตามประสาเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะเป็นแน่
แต่สายเดียวที่สะดุดใจผม...
...คือเบอร์ที่ขึ้นด้วย02 ประหลาดหนึ่งเบอร์...ที่โทรมาเพียงครั้งเดียวตอนสี่ทุ่มสิบห้า...
ผมเดา...และคิดว่าเดาได้ถูกด้วย มันทำให้อกผมเจ็บ
….แต่ก็แค่นั้นเอง
เบอร์แรกที่ผมโทรกลับไปคือเบอร์อาจารย์เปียครับ
จำนวนสายที่ไม่ได้รับนั้นไม่น้อยเลย และล่าสุดคือโทรมาตอนแปดโมงกว่าๆ และผมคิดว่าท่านคงเป็นคนเดียวที่เหมือนจะมีธุระอะไรกับผมอย่างแท้จริง...แบบที่มีสาระหน่อยน่ะนะ
ไม่ต้องเสียเวลารอสายนานเลยครับ เพียงกริ่งครั้งเดียว 'จารย์แกก็รับสาย...
((หายไปไหนน่ะทำไมไม่รับโทรศัพท์!!))
ผมชะงักกับคำทักทายที่ออกจะดูก้าวร้าวเกินไปหน่อยแบบนั้น...ซึ่งไม่สมเป็นอาจารย์ท่านเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ลืมจะเอ่ยคำ
"...เอ่อ...ขอโทษครับจารย์....ปิดเสียงไว้ครับ(โกหก)”
เสียงแกถอนหายใจช่างเหนื่อยเสียจริง ((เฮ้อ เอาเถอะ...ซื้อPhototech รึยัง?))
“เอ๊ะ? ของเดือนหน้าออกแล้วเหรอครับ?”
((ก็ใช่น่ะสิ นี่สิ้นเดือนแล้วนะ))
ผมหันไปมองปฏิทิน..ที่ถึงแม้ผมจะลืมขีดฆ่ามันไปหลายวันแต่ก็ตระหนักได้ชัดเจนว่า..วันนี้วันที่30ธันวาแล้วนี่หว่า...หลังจากนี้มันก็จะวันหยุดยาวแสนยาวซึ่งจะหยุดกันทั้งร้านที่ขาย สำนักพิมพ์ โรงพิมพ์...เพราะงั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะออกนิตยสารก่อนเวลา ทุกปีมันก็เป็นแบบนั้น
((….ยังไม่ได้ซื้อใช่มั้ย?))
“อ..ครับ ใช่ มีอะไรเหรอครับ?”
((ไม่ไหวเลยเด็กคนนี้ ไปซื้อซะ ซื้อเสร็จค่อยมาคุย...ครูตรวจงานเด็กอยู่ ไว้เที่ยงโทรมาใหม่นะ))
“ครับ ได้ครับ"
ปิ๊บ..
Phototechรึ....
ผมถอนหายใจ โยนมือถือไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม แล้วหยิบผ้าขนหนูว่าจะออกไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อยก่อนจะไปเซเว่น...อืม...ประเด็นนั้นมีความน่าสนใจแฝงอยู่ และผมก็ลืมไปแล้วด้วยว่าผมลืมอะไร
การยกมือแตะที่ลูกบิดประตูเป็นไปอย่างยากลำบาก ผมกลั้นใจอยู่นาน..ก่อนจะเปิดประตูออกไป
ได้ยินเสียงโทรทัศน์เปิดอยู่
ผมชะโงกหน้า จึงได้เห็นว่ายายนั่งหันหลังให้ที่โซฟา ท่าทางสบายๆไม่มีกระดุกกระดิกเช่นนั้นทำให้ผมสันนิษฐานได้ไม่ยากเลยว่าท่านงีบหลับในตอนกลางวัน ซึ่งผมว่าทุกบ้านก็คงเป็น...การเปิดให้ทีวีดูตอนที่ตัวเองหลับคือกิจวัตรที่คนสูงอายุเค้าทำกันทั่วทั้งโลกโดยมิได้นัดหมาย ไม่ว่าจะตอนกลางวันหรือตอนก่อนนอน
และสิ่งนั้นทำให้ผมโล่งใจนิดหน่อย อย่างน้อยก็ไม่ต้องรู้สึกอึดอัดเวลาที่ต้องเปิดบทสนทนาทำเป็นเหมือนว่าเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบที่ผมตั้งใจจะทำ มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่...แต่ก็คงดีกว่าการที่ผมจะเปิดประเด็นไปตรงๆว่าผมหงุดหงิดและรู้สึกเสียใจมากแค่ไหนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน
รู้สึกผิดเหรอ? ไม่เชิงหรอก..
..ผมไม่ใช่คนที่มีจิตสำนึกดีขนาดนั้น..
แต่ก็ไม่ได้เลวระยำขนาดที่ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไร เพียงแค่คุณอาจไม่รู้ และผมก็ไม่เคยรู้มาก่อนเหมือนกัน...ว่าเรื่องแบบนี้...มันต้องใช้ 'เวลา' มากกว่าที่คุณคิด
หลังจากที่ผมทำใจได้ ถึงจะกลับไปขอขมาคุณพ่อกับคุณแม่ของอักษรอีกครั้ง...ผมสัญญา
...แค่ยังไม่ใช่ตอนนี้....
...มันก็เท่านั้นเอง...
'ทำใจ' อะไรน่ะเหรอ...? อย่ามาถามตลกๆน่า....
อาการช็อคเกิดได้เสมอ และนี่ค่อนข้างกระทันหันไปนิดหน่อย...และผมเองก็ยังไม่............
เอ๊ะ.....
นี่มัน..อะไรน่ะ..?
ผมชะงัก ไม่ใช่เพียงแค่ชั่ววูบเดียว เมื่อวินาทีที่ผมเบือนสายตากลับมาเพื่อจะมุ่งหน้าตรงไปยังห้องน้ำนั่นลากผ่านโต๊ะอาหารที่มีฝาชีครอบครองไปกว่าครึ่ง และอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือก็เกือบจะว่างเปล่า...ถ้าไม่นับหนังสือหนึ่งเล่มที่วางอยู่
แรกทีเดียวผมไม่สังเกตเห็นมันหรอก เพียงมันยังอยู่ในถุงเซเว่นที่ขนาดเล็กกว่าหนังสือเล่มนั้นนิดหน่อย แต่เพราะแบบนั้นแหละมันถึงน่าสังเกต ยายไม่ชอบอ่านข่าวซุบซิบดารา และหนังสือนิตยสารอะไรจะมาวางอยู่บนโต๊ะได้ถ้ายายไม่ได้เป็นคนที่ซื้อมันมา...เอาล่ะ ผมจะสรุปให้ฟังนะ ว่าหน้าปกของหนังสือเล่มนี้เป็นรูปนกกระยางฝูงหนึ่งกำลังกระพือปีกขึ้นจากแอ่งน้ำ ดูเข้าเค้ามากพอที่จะเลื่อนสายตาไปดูชื่อบนปก...
...ไม่พ้น Phototech ....
นั่นทำให้อะไรบางอย่างไหลกรองเข้ามาอัดแน่นอยู่ในอก ผมหันไปมองยายอีกครั้ง..ท่านยังหลับอยู่ และมันทำให้ผมปวดใจเหลือเกิน
...ไม่ว่าสิ่งที่อักษรทำจะจริงหรือไม่ หรือทุกอย่างมันถูกสรรค์สร้างมาจากสมองมากกว่าอวัยวะที่เรียกว่าหัวใจ..
...หรือต่อให้คุณพ่อคุณแม่ของอักษรจะไม่ยินดียินร้ายอะไรเรื่องที่ผมทำตัวแย่ๆอย่างการเดินหนีมาแบบเมื่อวานนั้นก็ตาม...
ผมก็ไม่อาจบิดเบือนความจริงที่ว่า...ผม...ทำให้ยายเสียใจ...
...ทำให้คนที่รักผมมากที่สุดเสียใจ...
…....นั่นเป็นเหตุผลที่มากเพียงพอแล้วสำหรับทุกๆอย่าง...
ผมถอนหายใจ ความร้อนที่มากกว่าอุณหภูมิของร่างกายไหลมากองที่ขอบตาตอนที่ผมหยิบนิตยสารนั่นขึ้นมาแกะ
และคลี่ดูคร่าวๆตามประสา ถึงได้รู้ว่ามีเนื้อหามากมายที่มีสาระสำหรับผมมากแค่ไหน แล้วจึงค่อยพิจารณาพวกมันทีละหน้า
..Nikonออกเลนส์ใหม่..อีกแล้ว ช่างมัน...แม่งออกทุกปี
..อบรมนักถ่ายภาพ..ผมเคยสมัครไปเมื่อนานมาแล้ว และถูกปฏิเสธเพราะอายุไม่ถึง18ถึงได้รู้ว่า 'ภาพ' พวกนั้นที่เขาต้องการจะถ่ายมันหมายถึงอะไร..เพราะงั้นครั้งนี้ผมเลยไม่สน
ฝูงนกกระยางอพยพ..ภาพสารคดี..
และอีกเยอะแยะมากมาย..
..ดูท่าจะต้องใช้เวลามากหน่อยถึงจะจับประเด็นที่'จารย์เปียแกพยายามย้ำกับผมอย่างนั้น
ผมลากเก้าอี้ออกมา แล้วทิ้งตัวลงนั่งด้วยเสียงที่เบาที่สุด ผมยังไม่อยากให้ยายตื่น..หรืออีกแง่หนึ่งก็แค่อยากจะใช้เวลาสบายๆอยู่กับนิตยสารเรื่องที่ผมชอบโดยไม่ต้องมานั่งเครียดอะไรให้วุ่นวายมากเกินความจำเป็น...แต่ก็นั่นแหละ ยายซื้อหนังสือเล่มนี้มาให้ผม มันก็คือความจริงหนึ่งที่ผมปฏิเสธไม่ได้และไม่ควรปล่อยให้มันเป็นเช่นนี้...เพราะผมเองก็รักยาย
..มันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้ ความคิดของมนุษย์เราช่างน่ามหัศจรรย์นัก..
ผมยิ้มกับตัวเอง ในหัวกำลังคิดคำขอโทษเจ๋งๆดีๆสักประโยค...ช่วงนี้ถึงเวลาสำคัญทีไรผมมักจะแสดงออกแบบเห่ยๆบ่อยเกินจนตัวเองรับไม่ได้ เหตุผลหลักคือทีปพิพัฒน์ คลาไรน์ นักสร้างภาพใส่หน้ากากสุดเก่งนั้นหายไปแล้ว...หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
และคงไม่ได้กลับมาเร็วนัก
กระดาษหน้านิตยสารบางคมจนแทบจะบาดมือทุกครั้งที่พลิก นิตยสารพิมพ์สี่สีเกือบตลอดทั้งเล่มเล่มนี้มีราคากำลังดี คือไม่แพงมากเกินกว่ากำลังซื้อ แต่เวลาจะตัดส่งประกวดอะไรสักอย่างผมมักไปหาที่โรงเรียนเอาเสียมากกว่า เกษรวิทยาทำรายได้ได้ปีละหลายสิบล้าน...กะอีแค่นิตยสารร้อยสองร้อยเสียให้นักเรียนได้อยู่แล้ว อา..นี่เรียกว่าความภาคภูมิใจในสถาบันสินะ...
ที่ผมเป็นจุดเด่นเวลาไปไหนมาไหน ไม่เพียงเพราะแค่หัวทองหรือเป็นชาวต่างชาติ ไม่ใช่แค่หน้าตาดีหรือรูปร่างดี อีกเหตุผลหนึ่งเพราะตราที่ปักอยู่บนอกด้านขวา และกางเกงลายสก็อตสีแดงกับชุดฟอร์มของโรงเรียนแห่งนี้เสียมากกว่า
..และผมเพิ่งตระหนักได้ถึงความจริงข้อนั้น..
เวลาผ่านไป ผมเริ่มรู้ตัวว่าเปิดแบบนี้คงจะไม่เห็นผลเป็นแน่ เพราะสิ่งต่างๆช่างเย้ายวนใจเกินกว่าจะละเลยไม่อ่าน ยายพลิกตัวเป็นรอบที่สาม ส่วนผมก็พลิกหน้ากระดาษกลับมาเป็นสารบัญใหม่เพื่อไล่อ่าน
'ประกาศผลการประกวดภาพถ่าย PET'
..เส้นประสาททุกสัมผัสดูเหมือนจะเกร็งตัวขึ้นมาดื้อๆ
..หัวใจที่เริ่มออกเต้นระรัวนี้บอกผมว่ามีหลายอย่างกำลังจะเกิดขึ้น
ผมไม่รีรอที่จะเปิดหน้าเป้าหมาย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเช็ครางวัลที่ตนส่งประกวด..แต่เพราะอาจารย์เปียโทรมาแจ้งข่าวนั้นด้วยตัวเอง และสัมผัสที่หกของผมก็บอกว่าสิ่งเหล่านี้มีลางอะไรบางอย่าง และนั่น...
...รูปที่ผมถ่าย...
ใช้สายตาพิจารณาทุกองค์ประกอบ ทุกอย่าง...มัน...คือรูปที่ผมถ่าย!
ตอนนั้นเองที่ผมรู้ตัวว่ามือมันสั่น จะด้วยความดีใจที่เต็มตื้นอยู่ในอกนี้ก็ตาม..หรือจะอะไรก็ตาม ผมอ่านคอมเม้นท์ภาพที่ได้รางวัลรองชนะเลิศของตัวเองซ้ำไปซ้ำมาแบบไม่เข้าหู ภาพของผมค่อนข้างโดดเด่น...โดดเด่นด้วยโทนขาวดำทั้งๆที่ภาพอื่นเป็นภาพสี อารมณ์หม่นหมองของภาพลอยเด่นออกมามากกว่าที่ผมตั้งใจไว้
ผมไม่คิดว่าผลจะออกมาเร็วขนาดนี้ ที่จริงผมไม่ทันเช็คด้วยซ้ำว่ามันจะออกมาฉบับไหน ผมมันคนสะเพร่า
...แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน...
อีกครั้งที่ผมหันไปหายาย แน่นอน..การจะปลุกท่านขึ้นมาเพราะเหตุผลที่เกือบจะมีสาระนี่คงไม่ใช่เรื่องที่ควรเท่าไหร่
ผมมองรูปภาพที่ได้รางวัลรองชนะเลิศการประกวดอีกครั้งหนึ่ง...
รูปกรอบใหญ่ที่ได้รับเลือก...คือฝูงสุนัขจรจัดที่ถูกถ่ายผ่านลูกกรงเหล็ก ทุกตัวสกปรก..ดูป่วยเป็นโรค..ไม่แข็งแรง..ผอมโซ..และ..เอ่อ...ผมขอใช้คำว่า 'น่าสังเวช'...ที่ถึงแม้ว่ามันจะดูหนักไปเสียหน่อย แต่ทั้งสภาพที่อยู่หรืออาหารการกินก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
เพียงแค่...นัยน์ตากลมแป๋วทุกดวงที่มองมาประกอบขึ้นจาก... 'ความหวัง'
มือเรียวผอมข้างหนึ่งที่ยื่นลงไปลูบหัวพวกมัน...นั่นคือ...'ความหวัง'...
แม้จะไม่เห็นว่าใครเป็นเจ้าของมือข้างนั้น แต่ลึกๆในอกผมรู้ดี...และสิ่งที่ซ่อนอยู่ด้านหลังของหัวใจที่เต้นโครมครามนี้คือความเจ็บปวดของหนามกุหลาบที่ทิ่มแทงลงมา
...ผลึกใสๆในดวงตาคู่นั้นดูแข็งแกร่ง...แต่ก็เปราะบางมากพอที่จะแตกสลายลงกลายเป็นน้ำตา...
อักษรที่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้...คือภาพสุดท้ายของผมและเขา...
ทั้งๆที่ผมรู้ดี...รู้ดียิ่งกว่าใคร...มากกว่าพวกสุนัขจรจัดพวกนี้หรือใครคนไหนๆ...
...ว่าเขาทั้งบริสุทธิ์สดใส ไม่มีสีสันแปดเปื้อนเจือปนใดๆ
...และอ่อนโยนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด...
ความเย็นเยียบไหลลงมาที่ข้างแก้ม ผมยกมือแตะมัน...แต่ไม่ใช่น้ำตา...ผมแค่คิดไปเองว่าตัวเองคงกำลังจะร้องไห้เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์เมื่อวาน
ผมกางหน้านิตยสารไว้แบบนั้น แล้วเดินวนกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง
หยิบมือถือ ดูเบอร์ที่โทรมาเมื่อคืนอีกครั้ง..ก่อนจะหยุดที่เบอร์โทรศัพท์เบอร์เดียวที่ไม่ได้มีการบันทึกไว้ก่อน..ที่คล้ายกับจะเป็นโทรศัพท์สาธารณะเบอร์นั้น
...จึงเลื่อนลงมาอีกสักพัก เพื่อโทรหา 'อักษร'
((ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถ.....))
ปิ๊บ
ปิดเครื่อง?
ที่จริงผมไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ เขาอยู่โรงพยาบาล...และตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันในห้องผู้ป่วยก็ไม่เห็นวี่แววของโทรศัพท์มือถือของเขาเลยแม้สักครั้ง นั่นแปลว่าเขาไม่ได้พกมันมาสักพักแล้ว
ผมเดินออกมาจากห้อง เห็นว่ายายยังนอนอยู่...เลยลดเสียงลง วางมือถือไว้ข้างนิตยสารเล่มเดิม เพื่อเดินเข้าห้องน้ำเตรียมตัวออกจากบ้านไปโรงพยาบาล เรื่องมันก็มีอยู่แค่นั้น...ก็นั่นเป็นทางเดียวที่ผมจะติดต่อเขาได้นี่นา
และเมื่อผมเดินออกจากห้องน้ำ ก็ต้องกุลีกุจอวิ่งมาที่โทรศัพท์อย่างเสียมิได้
มันปิดเสียงไว้ก็จริง แต่เวลาที่มีสายเข้าแรงสั่นสะเทือนนั้นก็มากพอที่จะทำให้ยายตื่น...ซึ่งผมไม่ทันได้หันไปทักทายยายดีๆ ก็ต้องกดรับ 'เบอร์แปลก' ที่โทรเข้ามาก่อน
“ครับ ฮัลโหล?”
((….พ...พี่เทียน....))
น้ำเสียงอู้อี้แบบนั้นทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว พิจารณาเส้นเสียงอยู่นานก็หาได้คำตอบไม่
“ครับ? ใครน่ะ?”
((ฮึก....))
อีกฝ่ายสะอึกสะอื้นผ่านปลายสาย..มันทำให้ผมรู้สึกใจไม่ดีเท่าไหร่
..เสียงทุ้ม ไม่ใช่ผู้หญิงแน่ๆ..
ผมกรอกตา นึกทบทวนไปว่าใครจะเรียกผมว่า 'พี่' ได้บ้าง..ไม่ใช่ก้านธูป ถ้าเป็นน้องโทรมาผมต้องจำได้ทันทีแน่ๆ แล้วนอกจากนั้นผมก็นึกไม่ออก รุ่นน้องในชมรมคงไม่มีใครที่โทรมาฟูมฟายใส่แบบนี้...เพราะฉะนั้น...
((พี่เทียน...))
อีกฝ่ายเรียกอีก ครั้งนี้ชัดเจนกว่าเดิม และดูเหมือนจะรวบรวมสติได้มากกว่า
“อะไร.....”
((..เห็น..เห็นพี่บ้างมั้ย...พี่อยู่กับ..อึก พี่เทียน..รึเปล่า?))
..ลมหายใจผมเหมือนจะหยุดอยู่ตรงนั้น..
ผมไม่ใช่คนเซ้นส์ดี และไม่เคยเชื่อในลางสังหรณ์ของตัวเอง ประโยคที่ปลายสายพร่ำพูดมาก็ไม่ได้ชัดเจนนักตามประสาคนที่กำลังร้องไห้...หรือไม่ก็...วิตกกังวลอยู่
แต่มันก็ทำให้ผม 'เดา' ได้
“องศา..เหรอ?”
อีกฝ่ายไม่ได้ตอบคำถามนั้น ((พี่...พี่ษร...อยู่กับพี่เทียน..รึเปล่า?))
“เปล่า...ไม่...ไม่ได้อยู่" ผมขมวดคิ้ว มือทั้งสองข้างเกร็งจนเจ็บ "...เกิดอะไรขึ้นกับอักษร?"
เท่านั้นแหละคนที่เคยพูดมากก็ปล่อยโฮฟูมฟายออกมา พร่ำพูดอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว..หรือพูดตามตรงคือมันไม่ค่อยได้ทะลุผ่านเข้าหูผมมากเท่าไหร่ ผมไม่ค่อยมีสตินัก..ผมยอมรับ และตัวผมเองยังยอมรับกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี่ไม่ได้
เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหัวใจดวงนี้ยังเคยระรัวด้วยความดีใจ..
...แต่ตอนนี้มันแผ่วเบาจนแทบจะหยุดเต้น
เสียงองศาที่ร้องไห้อยู่เมื่อครู่จางหายไปช้าๆ เปลี่ยนมาเป็นเสียงของใครสักคนที่พูดขึ้นมาแทน...คนๆนั้นไม่ใช่พ่อของอักษร อาจจะเป็นเพื่อนของเขา..ซึ่ง..คิดว่าคงคุมสติได้ดีกว่าญาติสนิทเป็นแน่ ถึงได้พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยได้ขนาดนั้น
((พี่ษร...หายไปจากโรงพยาบาลครับ))
-
----------------
...มีหลายครั้งที่ผมต้องออกวิ่ง
ครั้งหนึ่งที่ผมเคยออกวิ่ง วิ่งออกไปไกลแสนไกล...วิ่งออกไปเพื่อหวังจะสลัดความหดหู่ให้หายไปกับอะไรสักอย่าง แต่ก็ทำได้เพียงวิ่งวนกลับมาอยู่ที่เดิม เผชิญกับความเป็นจริงซ้ำๆ...ที่ผมไม่เคยหนีจากมันได้เลยสักครั้ง...และกว่าที่จะกลับมาเผชิญหน้าได้ ทุกสิ่งทุกอย่างก็ใกล้จะสายเต็มทน...
...และต่อมาผมก็ยังออกวิ่ง...
…...ออกวิ่งด้วยความกังวล
แม่หายตัวไปทั้งๆที่อาการไม่คงที่ ก้านธูปโดนรังแกจากเด็กแถวบ้าน แมวที่เลี้ยงไว้หายไป หรืออะไรก็ตาม...
ผมเคยออกวิ่งตามหา 'เขา'
...เขาที่รออยู่ใต้ต้นมิสเซิลโท
...ถึงได้รู้ว่าตอนนั้นกับตอนนี้มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน...
ผมหยุดอยู่บนสะพานข้ามแม่น้ำบางกอกน้อย เสียงรถที่ผ่านไปผ่านมาดังสนั่น แดดตอนเที่ยงก็ร้อนได้ที่...เหงื่อที่ชุ่มหลังอธิบายได้ว่าผมออกวิ่งมานานเท่าไหร่ แต่มันไม่ได้ช่วยบอกเลยว่าผมต้องวิ่งต่อไปอีกนานเท่าไหร่...และ...อีกไกลแค่ไหน...
ผมหรี่ตา หมุนตัวมองไปรอบๆอยู่ประมาณ3ครั้ง...ก่อนที่มือถือในกระเป๋ากางเกงจะดังขึ้นมาอีก
ปิ๊บ
“เจอรึยัง?”
((ยัง..ไม่เจอเลยครับ))
นี่ไม่ใช่เสียงขององศา แต่คือเพื่อนเขาอีกทีที่ผมไม่รู้จัก..ส่วนองศาก็ยังร้องไห้อยู่ให้ได้ยินใกล้ๆ
ผมอยากจะถามเหมือนกันว่าน้องคนนี้คือใคร ถ้าเขาไม่รู้จักผมนั่นหมายความว่าเขาไม่ใช่เด็กโรงเรียนเกษรวิทยา แต่ก็นั่นแหละ...เรื่องเล็กน้อยแบบนั้นในตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องสำคัญ และเรื่องไม่สำคัญก็คือเรื่องที่ผมไม่จำเป็นต้องเสียเวลาถาม
((ทางพี่...เจอบ้างมั้ย?))
ผมไม่อยากตอบคำถามนั้น "อักษรหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่?”
((…..ตอนเช้า))
“พี่ขอเวลาแน่นอน"
((ผมไม่รู้...)) อีกฝ่ายดูเหนื่อยที่จะตอบคำถามนั้นของผม ซึ่งไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าผมถามคำถามแบบนี้ทุกครั้งที่อีกฝ่ายโทรมา...และจนถึงตอนนี้ผมก็ไม่เข้าใจว่าจะคาดคั้นเอาคำตอบไปทำไม...ในเมื่อสิ่งที่ได้ก็คือเรื่องเดิมๆ ((รู้แค่ว่าตอนที่คุณพ่อคุณแม่ของศาตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอเค้าแล้ว..))
...
…....มันน่านัก..!!!
ผมอยากจะปามือถือลงไปในแม่น้ำให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ทำได้แค่กำมันไว้แน่นๆ แล้วฟุบหน้าลงกับราวกันตกของสะพาน...เพื่อสงบสติและควบคุมลมหายใจ...ผมรู้ว่าผมมันแย่ที่พาล...แต่...ผมมันแย่ ผมไม่เถียง
..ผมมันแย่ที่เดินจากมาเมื่อวาน
..ผมมันแย่ที่ดูแลเขาได้ไม่ดี
..ผมมันแย่ที่แม้แต่เรื่องแบบนี้ก็ยังอดทนไม่ได้
…..แล้วแบบนี้....ผมยังกล้าพูดได้อีกนะว่าผม 'รัก' เค้า....
((พี่...ครับ?))
เสียงนั้นทำให้ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมยังไม่ได้วางสาย "เทียน" ผมบอก "พี่ชื่อเทียน"
((พี่เทียน...ใจเย็นๆก่อนนะครับ กลับมาเจอกันก่อนมั้ย?)) อีกฝ่ายดูใจเย็นกว่าผม..ใจเย็นมาก ซึ่งไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ ผมนึกหาคนที่จะใจร้อนกว่าผมในตอนนี้ไม่เจอเหมือนกัน ((กลับไปเจอพ่อแม่ของศาก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะเอายังไง บางทีตำรวจอาจจะหาพี่ษรเจอแล้วก็ได้นะครับ....))
“จะเจอได้ยังไง? ขนาดพวกเราวิ่งหากันขนาดนี้ยังไม่เจอเลย”
อีกฝ่ายเงียบไปกับคำสวนของผม ((….ผมไม่รู้))
..ผมเสียการควบคุมตัวเองไปอย่างสิ้นเชิง..และนี่คือความจริงที่ว่าผมเพิ่งรู้ตัว..
“พวกนายไปก่อน" ผมบอก..พยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น "ถ้าเจอแล้วบอกพี่ด้วย"
((….ครับ ได้))
ปิ๊บ
ผมวางสาย สอดมือถือกลับเข้าไปในกระเป๋า
มลพิษทางอากาศแถวนี้เยอะเกินกว่าที่ผมจะใช้สมองได้เต็มที่ รถรามากมายวิ่งสวนกันไปมาจนตาลาย..ซึ่งส่วนใหญ่ก็คงไม่พ้นรถแท๊กซี่ฟรีแลนซ์ทำงานตามใจ ซึ่งสีของพวกมันแต่ละคันก็แสนจะฉูดฉาดกระแทกตา...จนผมเลิกคิดจะมองไปทางถนนไปเลย อักษรคงไม่บ้าพอจะเดินเล่นอยู่กลางถนน..ผมต่างหากที่จะกระโจนเข้าไปแทนให้รู้แล้วรู้รอด
..เป็นห่วง..?
...ถ้าคุณเป็นผม...คุณจะรู้ว่าแค่ 'เป็นห่วง' น่ะ...เทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกของผมในตอนนี้...
ผมถอนหายใจ..เดินลงสะพานที่อีกฟากหนึ่งของโรงพยาบาล ผมไม่ได้คุ้นเคยกับมันนักหรอก ไม่รู้ด้วยว่าจะเริ่มหาอีกฝ่ายจากซอกหลืบไหนที่มันมีอยู่เต็มไปหมดในกรุงเทพมหานคร ถ้าอักษรหายไปตั้งแต่เช้า...เวลาหลายชั่วโมงนี้คงทำให้เขาไปได้ไกลแล้วถ้าเขาคิดจะไป และถ้าเขาคิดจะซ่อน...ต่อให้พลิกแผ่นดินหาก็คงไม่มีทางเจอ
ยิ่งคิด สิ่งที่ตอบแทนมาไม่ใช่อะไรเลยนอกจากความกระวนกระวาย...ที่เปลืองพลังงานไปเปล่าๆเปลี้ยๆ
ผมผิดเอง..
บางทีคงเป็นผมเอง..ที่ไล่ต้อนให้เขาจนมุม ทั้งๆที่รู้ดีว่าตัวเขาเองก็ต้องแบกรับความเศร้าเสียใจเอาไว้มากขนาดนั้นแล้วแท้ๆ...แต่ก็ยังทำตัวงี่เง่าไร้สาระ และสุดท้ายคนที่เจ็บก็คือเราทั้งคู่
…..แต่เขาคงเจ็บมากกว่าผมมาก..
อักษร..
อักษร..ได้โปรดเถอะ..
...ผมผิดไปแล้ว...ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก...ผมสัญญา...
จะไม่เดินจากคุณมา
จะไม่หันหลังให้
จะไม่ทอดสายตาเยียบเย็นแบบนั้นใส่คุณอีก
...เพราะฉะนั้นได้โปรดเถอะ...
….........คุณ...อยู่ที่ไหนกันแน่...
ผมหยิบมือถือโทรหาเขาอีกครั้ง ยกมืออีกข้างขึ้นเช็ดเหงื่อที่ไรผม..อากาศประเทศไทยร้อน แต่ในอกของผมตอนนี้กลับร้อนกว่า
((เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้..))
ปิ๊บ
((เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อ..))
ปิ๊บ
((เลขหมายที่ท่านเรียก..))
ปิ๊บ
((เลขหมาย..))
ปิ๊บ
จะต้องโทรอีกนานแค่ไหน...
จะต้องเจ็บใจแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน..
หากนี่เรียกว่าบทลงโทษ...นี่คงยิ่งกว่าสาสม ยิ่งกว่าบทเรียน ยิ่งกว่าอะไรเป็นไหนๆ...ทุกวินาทีที่คิดถึง...ก็อดจะเห็นภาพเดิมๆซ้ำๆในวันนั้นไม่ได้..
..วินาทีที่ร่างกายเปราะบางนั้นล้มลงไป..
..แต่ครั้งนี้ไม่มีผมอยู่ใกล้มากพอที่จะคว้าตัวเขาไว้...
...ถ้าหากว่าเขาเป็นอะไรไป......ผมคงให้อภัยตัวเองไม่ได้อีกเลย...
เมื่อคราววันอีฟก็ทีนึงแล้ว แต่นั่นยังดี..ผมยังมั่นใจว่าเขาอยู่ในโรงเรียนเกษรวิทยา มั่นใจว่ายังไงก็หาเจอด้วยลำพังขาทั้งสองข้างนี้ ถึงแม้สุดท้ายมันจะกลายเป็นเทศกาลใหญ่โตก็ตามที....แต่...ครั้งนี้มันกว้างเกินไป...และอาการของเขาก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะไปไหนมาไหนได้ด้วยตัวคนเดียว...
….....
…..
…
..
.
...เดี๋ยว..ก่อนนะ...
ผมชะงัก...แต่ก็เพียงไม่นาน
ก่อนจะกระโจนไปที่ขอบฟุตบาท มอเตอร์ไซค์รับจ้างคันหนึ่งเบี่ยงตัวหลบผมโดยพลัน เขาบีบแตรเสียงดังลั่น ชูนิ้วกลางใส่ผม แต่แน่นอน..ผมไม่ได้สนใจ ไม่คิดจะเอ่ยขอโทษด้วยซ้ำ ทำเพียงโบกเรียกรถแท๊กซี่สีเหลืองเขียวคันแรกที่ผ่านเข้ามา
..มีไม่กี่ที่หรอกที่ผมจะหาเขาเจอ มีไม่กี่ที่หรอกที่เขาจะกลับไป..
“ไป..โรงเรียนเกษรวิทยาครับ"
...เพื่อกลับไปที่จุดเริ่มต้น...
TBC >>> [2/2]
========================
เพลงประกอบค่ะ
ถ้าว่างก็แวะฟังนะคะ ;___;
(ช่วงนี้ลูปเวสท์ไลฟ์จาก Us against the world คู่เอรุรีจากไททันค่ะ 555555 น้ำตาซึมทั้งอัลบั้ม)
http://www.youtube.com/v/5zE1gBYVaVk
สำหรับ 16th day
ช่างเป็นวันที่ยาวนานเหลือเกินสำหรับเทียนไข(และสำหรับโอด้วย)
เป็นวันที่เค้นมาก เค้นออกมาจนหมดเปลือก ทำพาร์ทเค้นของเทียนได้ไม่ดีเท่าไหร่ 5555 มือตกง่ะ แง้ ;v;
บอกไว้เนิ่นๆนะคะว่าปรารถนารักใกล้จะจบแล้ว เพราะไม่ใช่เรื่องที่มีความยาวมากมายอะไร :mew6:
((แต่คนเขียนมันดองค่ะ มันยอมรับแล้วค่ะ กรี๊ดดดดดด //นั่งทุบไหแตกทีละใบ))
เพราะงั้นถ้าแอบอ่านอยู่ก็เม้นท์กันนะะะ
เพิ่งส่งไฟนอลตัวสุดท้ายของเทอมไปเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว
และฟัดงานนอกอย่างเมามันส่งไปเมื่อวานนี้
เลยคิดว่าจะว่างอยู่2-3วัน ก็โหมมันเข้าไปเลยปรารถนารัก ต้องขยันอัพให้ได้ก่อนจะโรมรัมกับexhibitionช่วงต้นตุลา
พรุ่งนี้ไปตรวจสุขภาพ ;__; ภาวนาให้ร่างกายตัวเองแข็งแรงอยู่ค่ะ
จะได้อยู่กับนักอ่านไปนานๆ แหมมม คนเขียนน่ารักใช่ม๊าาา >///<
ฝนตกกระหน่ำราวพายุ ผ้าผ่อนไม่มีวันแห้ง ปลาตากไว้ก็โดนแมวคาบไปแดก(!?)
สภาพตอนนี้ทุลักทุเล คิดว่าคงเป็นกันทุกคน
ร่มเอาไม่อยู่ ก็โดฟพาราแก้ไปพลางๆกันก่อนนะคะ!
รักษาสุขภาพกันด้วยจ้ะ!
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ :D
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล. ช่วงนี้ติดไททัน ห้ามแซะนะ หุๆๆๆ
-
คำว่า "พาร์ทหลังต่างหากที่ดราม่า"
ทำให้ไม่กล้าอ่านตอนต่อไป TwT
ยังไม่พร้อมจะร้องไห้อ่ะโอววววววววววววว
เอาอีโมร้องไห้ไปเลย!
TwT TwT TwT TwT TwT TwT TwT TwT TwT
-
ปวดใจหน่วงถึงขีดสุดอ่าาา
อักษรอย่าเป็นอะไรไปน๊าาาา
เทียนต้องตามให้เจอและง้อดีๆน๊าาาา
-
ไหน ไหน ไหน พี่โอบอกว่าไม่ดราม่าาาาาา แงงงงงงงงงงงงง :ling1:
เศร้าจริงนะขอบอก :z3: :z3:
เทียน ใช้หัวใจตามหาสิลูก หัวใจน่าจะพาเธอไปในที่ที่ใครก็ได้คิดไม่ถึง
ที่ที่มีแต่สองเราาาาา :impress2: :impress2:
-
จะจบแล้ว จะจบแล้วเหรอ เสียดายยยยยยมากกกก
อยากติดตามความรักของคนคู่นี้ไปอีกนานๆ
แต่ละตอนลุ้นจนใจหายตามเลย
เทียนจะหาหัวใจตัวเองเจอไหมนะ
ดีใจที่เทียนยังจำภาพเดิมๆำได้ และคิดถึงอักษรที่สะอาดบริสุทธิ์คนนั้นสักที
เชื่อมั่นในความรักของอักษรอย่างไม่เคลือบแคลงแล้วใช่ไหมเทียน
ถึงจะยังสงสัย แต่ก็บอกกับหัวใจตัวเองเต็มแล้วนี่นะ ว่ารักเขา
ว่าแต่ประโยคจะกล้าบอกได้ยังไงว่ารักเขา
คนอ่านเข้าใจอะไรยังไงผิดหรือเปล่านะ เทียนยังไม่เคยพูดว่ารักนะ
แต่การกระทำที่บอกว่าพิเศษกว่าใครๆอาจจะชัดเจนแล้ว
ตอนนี้สงสารองศามากๆเลย ร้องไห้ใหญ่เลย
แต่พ่อแม่ละ ไม่เป็นห่วงกว่าเหรอ
แอบไม่เห็นช็อตของพ่อแม่อักษรเท่าไหร่
ติดตามรออ่านตอนหน้านะคะ ถึงจะนานก็รอได้ค่า
รักษาสุขภาพนะคะ
-
สงสารน้องอักษรเหลือเกิน ร่างกายก็ทรมานจะแย่อยู่แล้ว จิตใจน้องไม่รู้ว่าตอนนี้จะเจ็บปวดขนาดไหน ใกล้จบแล้วด้วย หนทางหายจากโรคก็ยังมองไม่เห็นเลย :hao5:
-
เอาน้องษรกลับมา!!! ฮือออออออ พี่เทียนตามหาษรให้เจอนะ :z3:
-
โฮฮฮฮฮฮฮ ดราม่า อักษรไปไหนนนน หาให้เจอนะเทียน
สงสารองศาด้วย เด็กโหดคราวก่อนร้องไห้ซะ
อ่านพาทอักษรต้องแย่แน่ๆเลยฉัน TT__TT
แต่ก็ชอบ 55555 มาโซว์และ
สู้ๆค่ะคุณโอ ทั้งเรื่องเรียนและนิยาย
-
ช่วงแรกแอบขำ (ทั้งที่ควรจะดราม่า UU)
ไม่ได้ตั้งใจนะ... แต่นึกสภาพเทียนใส่ชุดกระโปรงฟูฟ่องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราให้เจ้าชายษรมาจุมพิศแล้วมัน.... 555555555
ขอโทษค่ะ UU 5555555555555
จากตอนที่แล้วแอบมีเดาๆ เรื่องไว้บ้างนิ๊สนึง..
แต่ไม่นึกเลยว่าอักษรจะหนีออกจากโรงพยาบาล
แถมไม่ได้ไปหาเทียน แต่ไปโรงเรียน.. เพื่อกลับไปจุดเริ่มต้น..?
อยากกอดปลอบน้ององศา.. ทำไมน้องร้องไห้ได้น่ารักมากๆ! -///-
ที่อยู่กับศานั่นคืออาร์ใช่มั้ยคะ? และอาร์จะออกมาตอนจบสินะคะ..
งั้นเหลืออีกกี่ตอนคะเนี่ยยย =[]=!! ยังไม่อยากให้จบเลยยยยยค่ะ Y^Y
ถึงจะอยากเก็บหนังสืออยากเห็นหน้าปกอยากอ่านตอนพิเศษของอักษรแล้วแต่ก็ยังไม่อยากให้จบบบบ แงงงงงงงง :sad4:
พาร์ทหลังดราม่านี่ดราม่าอะไรค๊าาาา ฮือออ T^T
กลัวอักษรจะเป็นอะไร กลัวจริงจัง..
ยิ่งบอกว่าใกล้จบแล้วยิ่งกลัว.. ;__;
ขอให้เทียนหาอักษรให้เจอเร็ว ๆ..
ขอให้อักษรปลอดภัยนะ♥..
(และขอให้ตรวจสุขภาพพรุ่งนี้ของพี่โอผ่านไปด้วยดี สุขภาพแข็งแรงด้วย >3<)
สาธู๊!!!
-
หน่วงแบบสุด :เฮ้อ:
คู่นี้มันหน่วงจริงๆ :hao5:
-
เห็นมั๊ยเทียนไข แค่คืนเดียวที่หันหลังให้อักษร งานเข้าแค่ไหน
คุณโอมาต่อด่วนๆเลย รออยู่ (ได้โปรดเถิด)
ปล. อยากให้ตอนจบของเรื่องนี้ไม่มีโชคร้าย
-
มันบีบหัวใจและบีบน้ำตาเหลือเกินแต่ละตอน :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ว๊ากกกกกกกกก :z3: :z3: :z3: อยากอ่านต่ออออออ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
อักษร ไปไหนนะ หวังว่าเทียนคงจะพาหัวใจกลับมาสู่อ้อมอกได้ :call:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ขอให้เทียนเจออักษรเร็วๆเถอะๆๆๆ
สาธุๆๆๆๆๆๆๆ
และไม่เอามาม่านะคุณโอ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
โฮๆๆๆๆๆๆ ดราม่าาาาา เทียนทำไมทำกับอักษรอย่างงี้ :sad4:
โอยลุ้นจนปวดตับก็ยังไม่เจอกันซักที แง้ๆๆๆๆ :ling1:
มาต่อเร็วๆน้าาา รักษาสุขภาพด้วยค่ะ :mew1:
บวกเป็ด
-
สงสารเทียนกับอักษร :sad4: :o12:
ปวดหน่วงจิต แต่ขออย่างเดียวอย่าจบเศร้า
คุกเข่าขอร้องคนเขียน :hao5:
-
บรรยากาศมันอื้อๆ (คืออะไร/ :katai1:)
อยากให้ทั้งสองเข้าใจกันเร็วๆ :z3:
-
เครียดอะ
มันหน่วงๆ
-
อ่านแล้วลุ้นมาก ลุ้นประหนึ่งว่าตัวเองไปออกตามหาอักษรกับเทียนด้วย
ไม่ได้แอบเดาเนื้อเรื่องเลยไว้เลย เลยตกใจพอๆกับเทียน้ลยตอนที่รู้ว่าอักษรหายไปจากโรงพยาบาล
คืออักษรก็อาการไม่ค่อยจะดีแล้วถ้าออกมาเดินนอกโรงพยาบาลอากาศร้อนๆนี่ กลัวว่าจะเป็นอะไรมากๆ
ขอให้อักษรอยู่ที่เกษรวิทยาแล้วเทียนเจออักษรทีเถอะ อย่าให้อักษรเป็นอะไรเลย :hao5:
มีเรื่องแอบเดานิดนึงเพื่อนองศานี่ต้องเป็นน้องอาร์แน่ๆน้องอาร์ชัวร์ๆน้องอาร์ที่หล่อกว่าเอ๊กซ์คนนั้นแน่นอน(โดนเอ๊กซ์ต่อย555)มั่นใจๆ(ถ้าผิดขึ้นมาหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ555) แล้วมาอยู่ด้วยกันได้ไงนี่ สนิทกันขนาดนั้นเลยยยย แต่องศาก็ร้องไห้ได้น่าสงสารมากขวัญเอ๊ยขวัญมา เดี๋ยวเทียนก็ตามหาเจอนะ
คนอ่านก็เฝ้ารออย่างมีความหวังเช่นกัน :call:
-
ตอนแรกก็เดาๆไว้ว่าคงไปใต้ต้นมิสเซิลโทล
สงสารอักษรอ่ะ อยากรู้เหตุผลที่หนีออกมาจัง
เทียนเองก็งอนนานไปนะ สงสารอักษรมากกก
อย่าให้อักษรตายเลยขอร้อง :katai1:
-
เทียนสำนึกผิดแล้ว อักษรรออยู่ที่โรงเรียนนะ อย่าเพิ่งไปไหน :mew2:
-
ตกลงอักษรเป็นไรละนี่
-
ไม่มี้ ไม่มีดราม่า
อักษรเธออยู่หนใด ทุกคนเป็นห่วง
อาการยิ่งไม่ค่อยดีอยู่
เทียนจะเป็นบ้าตายละนะ :z3: :z3:
-
รวดเดียวจบ แม้จะหลับก้อสะดุ้งตื่นมาอ่านต่อTT
อ่านจนต้องหยุดร้องไห้กว่า 15 นาที ถึงจะมีสติอ่านต่อได้ มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก
น้ำตาคงสื่อความหมายที่ถ่ายทอดได้ดีที่สุด ว่าทุกอย่างส่งมาถึงคนอ่านคนนี้จิงๆ
ไม่อยากคาดหวังเลย ไม่รู้ต่อไปจะต้องเจอกับอะไรในตอนหน้า รู้แค่ว่าคงต้องเตรียมใจ
จะรอตอนต่อไปนะฮะ
-
เป็นห่วงอักษร
ฮืออออออออออออออ
-
อักษรอย่าเป็นอะไรน้า ถ้าจะดราม่าก็ขอให้สองคนนี้ปรับความเข้าใจกันแล้วเถอะนะคะ อักษรน่าสงสารมากเลย อยากมห้อักษรได้มีความสุขจริงๆซักที
แค่รักสองคนนี้มากเลย อย่าดราม่าหนักเลยนะคะ
-
เรื่องนี้จะจบยังไง
คงไม่เหมือนซีรีย์เกาหลีรักรันทดนะคะ
สงสารเทียน สงสารอักษร
หาอักษรให้เจอนะเทียน กระซิกๆ
-
ค้าง ตัวใหญ่ๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากอ่านต่อออออ ><
ตอนแรกที่เทียนไขตามหา เราก็คิดนะว่าอักษรจะอยู่โรงเรียนรึเปล่า
ว่าแต่ทำไมหนีออกมาล่ะลูก ถ้าเป็นอะไรไปจะทำไง T^T
สงสารเทียนไข ชอบเรียนนี้อ่ะ ไม่อยากให้จบไวๆเลย ฮ่าๆๆ
ปล.ตรวจสุขภาพขอให้สุขภาพแข็งแรงนะค้าา จะได้แต่งรักร้ายให้อ่านไปนานนนนนนนนานนนนนนน
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดใจและค้างคามากกกก
รอตอนต่อไปค่ะ อักษรเข้มแข็งไว้ก่อนนะรอเทียนก่อน
-
ได้อ่่านสักทีนะ :เฮ้อ: จะเป็นยังไงต่อไป จะหาเจอไหมหนอ
-
สงสารทั้งคู่เลยอ่า
เทียนหาอักษรให้เจอนะ
แล้วอักษรก็ห้ามเป็นอะไรไปด้วย
-
16th Day : Leave me alone [2/2]
ผมไม่ได้แลกบัตร และเริ่มคิดว่าการทำเรื่องเป็นทางการแบบนั้นมันยุ่งยากซะเหลือเกิน
และถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน แต่พี่ยามแกก็จำผมได้...โรงเรียนเรามีนักเรียนอยู่ไม่กี่ร้อยคนหรอกครับ และนั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงไม่ทักท้วงอะไร วันนี้เป็นวันหยุดสิ้นปีหลังจากวันอีฟ แต่ก็มีนักเรียนใส่เครื่องแบบมาเป็นปริมาณที่ไม่น้อย พวกเขามาเตรียมงานกีฬาสีกับงานOpen House ที่จะจัดต่อกันพอดีหลังจากเปิดปีใหม่ พวกนักกิจกรรมทั้งหลายก็ต้องพักเรื่องไปเที่ยวเอาไว้ก่อน หรือให้พูดตามตรงว่า..โรงเรียนเราให้ความสำคัญเรื่องกิจกรรมมากกว่าสิ่งอื่นใด
อย่างไรก็ดี ไม่ได้มีคนสนใจผมนักแม้ว่าผมจะอยู่ในชุดไปรเวท...ผมหยุดอยู่กลางโถงใต้ตึก ปราดสายตามองไปรอบๆ...แต่ก็ไม่มีวี่แววของคนที่ผมตามหา
ผมหยิบมือถือ โทรหาเขาอีกครั้งหนึ่ง...
...ไม่มีคนรับสาย...เหมือนเดิม...
...ไม่มีอะไรเปลี่ยน...
“เฮ้ยเทียน!”
เชื่อมั้ยครับ ว่าผมหวังมาตลอดตั้งแต่ที่เดินเข้ามาคือคำๆนี้
คำพูดทักทายที่ผมมักรำคาญทุกครั้งที่มีคนเรียก(และก็มีคนเรียกผมแบบนี้เยอะจริงๆ ไม่เข้าใจว่าเด็กเกษรวิทยาทุกคนเป็นพวกนิยมการ 'ตะโกนทัก' แบบนี้หมดเลยรึเปล่า) ทว่าครั้งนี้ผมรู้สึกยินดีอย่างยิ่งที่จะฟัง
ผมหันไป ปะทะสายตากับเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง แน่นอน..หมอนี่ก็มาในฐานะนักกิจกรรมสาขาวงดนตรีโรงเรียนเสมอนั่นแหละ และเขาก็เดินตรงมาด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่งเริงร่าจนน่าหมั่นไส้
แต่ไม่มีเวลาหยุดพัก ไม่มีแม้กระทั่งเวลาจะกลบเกลื่อนความกังวลพวกนี้ด้วยซ้ำ
“เห็นษรมั้ย?”
เขากระพริบตา ยังเดินมาไม่ถึงตัวผมด้วยซ้ำ "อะไรนะ?”
“อักษร" ผมย้ำ เกลียดสถานการณ์แบบนี้ขึ้นมาชอบกล "เห็นอักษร..บ้างมั้ย?”
เขาเหวอไปพักหนึ่ง มองหน้าผมด้วยประกายบางอย่างข้างในนั้น...จับผิด แต่ผมไม่ได้ปิดบัง...มันแทบไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องปิดบังด้วยซ้ำ แล้วหมอนั่นถึงค่อยเอ่ยเสียงแผ่ว
"หมายถึงห้องเด็กเส้นใช่มั้ย? กูได้ยินมาว่า...อักษรอยู่ที่โรงพยาบาล ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่า.....”
นั่นทำให้ผมอยากจะทึ้งหนังหัวตัวเองออกมาอีกครั้งหนึ่ง
“เออ ขอบใจ"
และก่อนที่จะสร้างความตื่นตระหนกให้คนอื่นไปมากกว่านี้ผมก็หันหลังบอกตัดบท แต่แน่นอนว่าหมอนั่นไม่ใช่คนประเภทที่จะปล่อยให้พฤติกรรม 'เสือก' หายไปจากร่าง
“ทำไมคนอย่างมึงถึงตามหาอักษรล่ะวะ?”
….ไม่มีความจำเป็นที่ต้องตอบคำถามนั้น
แต่ถ้าเดินออกมาเฉยๆผมคงรู้สึกผิด ผมจึงเลือกที่จะหันกลับมา “...ถ้าเห็นอักษร โทรหากูด้วย"
“มึงไปหาที่โรงพยาบาลมายัง?”
“...ไปมาแล้ว"
“อักษรอยู่ที่โรงเรียนเหรอ?”
“...กูไม่แน่ใจ"
“เทียน"
กลอนเท้าสะเอว ขมวดคิ้วใส่ผม
"มึงเลือกที่จะไม่บอกกูได้ กูไม่ว่า มึงคงมีเหตุผลของมึงที่มึงไม่อยากพูด แต่อยากให้มึงรู้ไว้ว่ามึงเป็น 'เพื่อน' กู และหน้ามึงซีดมาก......ดังนั้น.....ถ้ามึงบอกมาคำเดียวว่าอยากให้กูช่วย กูจะทำให้กองทัพโรงเรียนเกษรวิทยาเป็นของมึง"
คำนั้นทำให้ผมเงียบ..
..มันเป็นความตะลึงมากกว่าการใช้ความคิด ผมไม่รู้ว่าผมเคยทำแบบนี้มาก่อนในชีวิตรึเปล่า
แต่ที่แน่ๆ...เสียงที่ผมพูดกลับไป...มันสั่นสะท้านเหลือเกิน...
“...กูอยากให้มึงช่วย"
และไม่ต้องบอกก็คงรู้ใช่มั้ยครับ...ว่าจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้น
ผมเคยคิดว่าผมไม่มีเพื่อน..นั่นแหละ เอาเป็นว่าสิ่งเหล่านั้นมันเป็นความคิดของผมมาตลอดจนกระทั่งตอนนี้
การเปิดใจให้ใครมันไม่ใช่เรื่องที่เจ็บปวดหรือน่าเศร้า หรือต่อให้มีความหดหู่แทรกอยู่บ้างแต่ก็เจือไปด้วยรอยยิ้มเป็นบางครา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนโลกมันก็คือความเสี่ยงระหว่างความสุขและความทุกข์...และนั่นคือ 'ชีวิต' ...ชีวิตที่ไม่เพียงตายซากไปวันๆเหมือนที่ผมเคยเป็นมาตลอด
..เขาเป็นคน 'สอน' เรื่องนั้นให้กับผม..
…..เพราะฉะนั้น.......
ห้องแรกที่ผมไปคือห้องพยาบาล
สาเหตุแรกเพราะมันอยู่ใกล้ ส่วนอีกสาเหตุนึงคือถ้าอักษรเป็นลมเป็นแล้งไปที่เดียวที่เขาจะไปก็น่าจะเป็นที่นี่
ไม่มีใครอยู่นอกจากอาจารย์ และตอนนั้นเป็นวินาทีเดียวกับที่มีเสียงประกาศเรียกจากห้องประชาสัมพันธ์ถามถึงอักษร...พวกรักร้ายทำงานได้ไวเสมอ และค่อนข้าง..เอ่อ..โจ่งแจ้ง แต่ผมก็ไม่ได้เกลียดวิธีการแบบนี้นักหรอก
พอผมหมุนตัวออกมา...ก็ปะทะกับพวกเด็กห้องทุนกลุ่มหนึ่งที่วิ่งมาทางเดียวกันด้วยท่าทีกระหืดกระหอบ
“ไปดูที่โรงพยาบาลมารึยัง?”
พวกนั้นถามผม มันทำให้ผมทึ่งกับคำถามเดิมๆเหล่านั้น แต่ก็ตอบอย่างไม่รังเกียจ "ไปมาแล้ว"
“โทรหาไม่ติด ษรเปลี่ยนเบอร์ป่ะวะ?"
“บ้าเหรอ โรงพยาบาลเขาห้ามใช้โทรศัพท์มือถือเฟ้ย"
“เออนั่นเด่ะ"
“เดี๋ยวกูโทรถามเพื่อนกูนะ เห็นว่ามันจะไปเยี่ยมษรวันนี้"
“เออดี"
“มีใครโทรหาพี่สิญจน์รึยัง?”
“ไอ้ล่าล่ะ? ลาล่าอยู่ไหน?"
..เด็กนักเรียนเกษรวิทยาเป็นพวกชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่..
…..และผมโชคดีชะมัดที่อยู่โรงเรียนนี้
การตามหาตัวอักษรกระจายจากปากต่อปาก และในที่สุดเกือบทุกคนที่มีเตรียมงานวันนั้นก็รู้ความจริงที่ว่าอักษรหายตัวไปจากโรงพยาบาล ซึ่งแค่ประโยคดังกล่าวก็ดูเป็นสถานการณ์ติดความเสี่ยงระดับหนึ่ง และตอนนี้ไม่มีใครสามารถติดต่อเขาได้...ผมเชื่อว่าหลายคนคงกังวล เหมือนผม...และมันเป็นความจริงที่ว่าของหนักๆที่อยู่บนบ่าสามารถช่วยกันแบก...มันเบาลง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมควรจะรู้สึกโล่งใจ...
ผมคิดว่าเกือบทุกซอกมุมของโรงเรียนมีเพื่อนๆช่วยกันหา แน่นอนว่าผมไม่ลืมที่จะวิ่งขึ้นตึก ไปยังห้องเดิมๆ...ห้องที่ผมหาเขาเจอมาตลอด และมันเป็นที่แรกที่ผมคิดว่าเขาน่าจะอยู่ที่นั่น
..เขาคงสบายใจกว่าถ้าอยู่คนเดียว..
…..แต่สำหรับผมในตอนนี้...ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวไม่ได้...
ไม่รู้ทำไม เข็มวินาทีถึงเคลื่อนที่ช้าลงตอนที่ผมแตะเท้าลงบันไดขั้นสุดท้าย
ไม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงลมหายใจแรงๆของตัวเอง มันบอกให้ผมรู้ว่าผมมาไกลแค่ไหน...แต่ไม่ได้บอกว่ามันจะสิ้นสุดลงที่ตรงไหน...
เวลามันเชื่องช้า..
...แต่ก็รวดเร็ว...รวดเร็วจนคว้าเอาไว้ไม่ได้...
กว่าที่ผมจะเดินไปถึงประตูห้อง หัวใจที่เต้นแรงขนาดนี้ก็กระหน่ำจนแทบจะหลุดออกมา...อุณหภูมิรอบดวงตาของผมดูจะร้อนผ่าว ผมไม่รู้สาเหตุ...แต่ไม่คิดว่าจำเป็นต้องรู้
มันล็อค...
...และอะไรบางอย่างในอกผมร่ำร้องว่าเขาอยู่ข้างใน...
ผมหลับตาลง เคาะประตู
มือที่กระแทกลงไปมันสั่น จนเสียงที่ได้ค่อนข้างเบา...แต่ผมรู้ว่าเขาต้องได้ยิน
“ษร...”
เสียงที่เอ่ยออกไป ก็ต้องใช้ความพยายามมากกว่าจะทลายก้อนขมๆที่อยู่ที่คอ
...ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา...ผมรู้ว่ามันไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาหรอก...
ผมเคาะประตูอีกครั้ง
“อักษร...” ครั้งนี้มันสั่น...สั่นจนอกปวดไปหมด "ษรครับ อยู่ข้างในรึเปล่า?”
...ไม่มีอะไร...
ผมกลั้นใจ พยายามเพ่งมองผ่านช่องว่างระหว่างประตู ไม่มีอะไร...คือผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนอกจากความมืด และการเงี่ยหูแนบกับประตูก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ผมไม่ใช่คนที่ถูกฝึกมาเพื่อให้ได้ยินเสียงเล็กๆน้อยๆอะไรแบบนั้น แต่ผมก็หวังจากเสี้ยวหนึ่งของหัวใจว่าผมจะได้ยินมัน
...ที่ผมสัมผัสได้ มีเพียงสองอย่าง...
...ความเงียบ และ ความทรมาน...
ก๊อกๆๆ
“อักษร อักษร คุณอยู่ข้างในใช่มั้ย?”
ก๊อกๆๆ
“ษรครับ เปิดประตูให้ผมหน่อย"
ก๊อกๆๆ
“....ผมขอโทษ"
ก๊อกๆๆ
“....ผมผิดไปแล้ว เปิดประตูให้ผมหน่อยเถอะนะอักษร"
ก๊อกๆๆๆ
“...อักษรครับ ผมขอร้อง เปิดประตูให้ผมเถอะ.."
..มันนานเกินไป..
ในอกผมเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย เสียงที่สั่นเครือกลายมาเป็นการตะโกนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ภาพอักษรล้มลงไปในวันนั้นย้อนกลับมาที่สมองผม...ล้มลงไปพร้อมคว้าหัวใจผมลงไปด้วย พาลให้มือที่เคาะอยู่จากเบาๆก็กระหน่ำรัว...รัวจนเจ็บนิ้ว จนประตูที่ถูกทุบกระแทกกับวงกบเสียงดังสนั่น
“อักษร! อักษร! อยู่ข้างในนั้นรึเปล่า?”
ปึง! ปึง! ปึง!
“อักษร!!”
“เทียน! ทำอะไรน่ะ?”
ใครสักคนเรียกผมจากด้านหลัง ผมเหลือบสายตากลับไปมองด้วยความเร็วชนิดที่ว่าดูไม่ทันหรอกครับว่าใครเรียก แต่ก็เคาะต่อไป
ปึง! ปึง! ปึง!
“อักษรอาจจะอยู่ในห้อง...อักษร! อักษร!”
“เฮ้ย ใจเย็น...กุญแจสำรองล่ะ กุญแจสำรอง!!”
“ใครก็ได้ พี่สิญจน์อยู่ไหนวะ!?”
“มีใครเจออักษรบ้างรึยัง?”
“กุญแจสำรองล่ะ?”
“ฮัลโหล ไอ้ล่า มึงมีกุญแจสำรองห้องข้างๆห้องประชุมป่ะวะ ไปเอามาเดี๋ยวนี้เลย"
พอได้ยินเสียงจำนวนคนจากด้านหลังมากๆเข้าผมก็พอเดาได้แล้วว่ามันชักจะเป็นกลุ่มใหญ่เกินไปนิดหน่อย แต่มือที่ทุบประตูอยู่ก็ไม่ยอมหยุด แถมผมก็ได้แต่ตะโกนเรียกชื่อเขาเหมือนคนเป็นบ้า
“อักษร!! ได้โปรด!! เปิดเถอะถ้าคุณอยู่ข้างใน!!”
..ถ้าอักษรไม่ได้อยู่ล่ะ..
...ถ้าผมเพียงแค่เคาะไปมั่วๆแบบคนบ้า โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้อยู่ที่อีกฝั่งของบานประตูนี้ล่ะ...!!
ผมคงดูเหมือนคนประสาท แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือผมปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้
“อักษร!!!”
“เฮ้ยใจเย็นดิวะเทียน รอกุญแจสำรองแปปนึง"
ใครสักคนดึงแขนผมไว้...แต่ผมก็สะบัดมันออก รู้อยู่เต็มอกว่านี่มันเสียมารยาทแบบสุดๆ แต่ความร้อนรนและลางสังหรณ์ที่ไม่สู้ดีนี้ทำให้ผมตัดสินใจอะไรไม่ถูก
“อักษร! เปิดเถอะ!! คุณได้ยินผมมั้ย!!”
“เทียนไข!”
“อักษร!! ขอร้อง เปิดหน่อยเถอะ ผมรู้ว่าคุณอยู่ข้างใน..อัก.......”
เคร้ง!!
..เสียงนั้นทำให้บรรยากาศชุลมุนวุ่นวายเมื่อครู่เงียบลงทันตา
…......รวมไปถึงหัวใจของผมเช่นกัน...
“เหี้ยแล้วไง...”
นั่นไม่ใช่ผมที่พูดก็จริง แต่ดูเหมือนคำอุทานนั้นจะแทนความรู้สึกได้หมดทุกอย่าง
ผมคว้าลูกบิดประตูอีกครั้งหนึ่ง มันยังล็อคอยู่เหมือนเดิม...ผมเขย่ามันแรงๆ เงยหน้ามองประตูที่ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆนี่อีกครั้ง...ไม่มีเสียงอะไรอีก ไม่มีนอกจากเสียงอะไรบางอย่างตกแตกที่ดังสนั่นอยู่ข้างในที่ยังคงดังก้องไปก้องมาในสมองของผม
ผมผละออกจากประตูบานนั้น ไม่มีเวลาแม้แต่จะหันไปสบตากับคนอื่นๆที่ยืนอยู่ด้านหลัง แล้ววิ่งเข้าห้องประชุม แน่นอนล่ะว่ามันไม่ได้ล็อค...แต่ประตูที่เชื่อมห้องกันนั้นล็อคอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย ผมเคาะประตูบานนั้นสามครั้ง..ไม่มีเสียงตอบกลับ และผมไม่มีเวลาคิดอีกแล้ว..ไม่มีเลย...ดังนั้นผมเลยเลือกที่จะเดินไปที่หน้าต่าง...
“เฮ้ย!!!”
ปล่อยให้พวกเขาตกใจไป ผมไม่สนใจเรื่องนั้นสักนิด
ระเบียงด้านนอกหน้าต่างไม่ได้กว้างนัก แถมยังไม่มีราวกันตก...แต่ก็ไม่ได้แคบเกินกว่าจะลงไปได้ ก่อนที่เวลาจะไม่เหลือไปมากกว่านี้...ผมชะโงกหน้ามอง อีกห้องหนึ่งก็มีระเบียงแบบเดียวกัน ถึงจะมีกันแสงแผ่นใหญ่กั้นเอาไว้ก็ตาม แต่การเหวี่ยงตัวข้ามห้องมาในวินาทีนั้นไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย
และเมื่อผมมองผ่านหน้าต่างเข้าไป ความร้อนที่สุมอยู่ในอกก็เปลี่ยนมาเป็นเยียบเย็น...เหมือนมีใครสักคนกระหน่ำสาดน้ำแข็งใส่จนร่างกายที่ทนทานต่อการเปลี่ยนแปลงอุณหภูมินี้ไม่ไหวแทบจะแตกออก
“อักษร!!!!”
ผมตะโกน มันลั่นจนผมตกใจตัวเองเหมือนกัน
หน้าต่างล็อคจากด้านใน แต่เพราะตัวล็อคมันฝืดแล้วเพียงกระแทกไม่กี่ครั้งมันก็หลุด ผมปีนข้ามมา ผลักเก้าอี้ที่ขวางทางอยู่ล้มไป กระโดดข้ามแจกันดอกไม้ที่แตกกระจายอยู่ตรงนั้น ตรงเข้าไปที่ร่างๆหนึ่งซึ่งกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงอยู่กับกำแพง
ดวงหน้านั้นซีดเผือด ซีดไปจนถึงริมฝีปาก
ดวงตาคู่นั้นมองมาที่ผม แต่มันไม่มีแววใดๆทั้งสิ้น
“อักษร!” ผมเรียกเขา ความตกใจทำให้ผมพรวดพราดเข้าไปหา ลืมสิ้นแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง "อักษร อักษร! คุณได้ยินผมรึเปล่า?”
อีกฝ่ายไม่ได้ตอบ แต่เขาขยับตัว..เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
จากนั้นถึงเคลื่อนนัยน์ตาหลบตาผมไป...
ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกทุกอย่างลนลานไปเสียหมด...เสื้อผ้าที่เขาใส่ไม่ใช่ชุดผู้ป่วย...เขาคงถอดเปลี่ยนมันไว้ที่ไหนสักแห่ง และร่างกายนี้คงทนต่อสภาวะเช่นนี้ต่อไปได้เพียงไม่นาน
สิ่งที่เอ่อขึ้นมาในดวงตาคือความเสียใจ
..ไม่ใช่เพียงน้ำตา..
"อดทนไว้นะ...ผมจะพาคุณไป....”
การรวบตัวเขาไว้ในอ้อมแขนไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผม ตัวเขาบางและเบาหวิว...เบาเหมือนขนนก เบากว่าตอนที่ผมเคยอุ้มเขาตอนไปเที่ยวด้วยกันซะอีก ผมคิดอยู่แล้วว่าเขาผอมลง..แต่ก็อดตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้
...แต่สิ่งที่ผมตื่นตระหนกมากกว่านั้น...คือการที่เขาใช้เรี่ยวแรงที่เหมือนจะไม่มีเหลือนั่นเพื่อขืนตัวออก...
และถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ผลนักหรอก แต่ผมก็ชะงักไปไม่น้อยทีเดียว
“ษร?”
เขายังคงเกร็งอยู่แบบนั้น แต่ไม่ได้มองหน้าผมอีกเลย...ไม่เลยสักนิด...
ผมอ้าปากอยากจะพูดอะไรสักอย่าง...ก่อนที่ประตูจะเปิดออก(จากกุญแจสำรอง) พวกเพื่อนๆกรูกันเข้ามา แล้วพวกเขาทั้งหมดก็ใช้สติปัญญาที่มีเพื่อประเมินสถานการณ์ตรงหน้า จึงแหวกทางให้ผมเดินได้สะดวกด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติ ไม่มีใครถามอะไรสักคำ...มีแต่ความช่วยเหลือที่มาได้ไม่ขาดสาย ซึ่งอย่างน้อยที่สุดมันก็ทำลายความกระอักกระอ่วนที่ก่อขึ้นในใจนี้ได้ง่ายๆ
ใครสักคนโทรเรียกรถพยาบาลตอนที่ผมอุ้มเขาออกมา การไปถึงหน้าประตูโรงเรียนเป็นไปได้ง่าย กระชับ และรวดเร็ว...ทุกสิ่งทุกอย่างวุ่นวายจนผมไม่ทันสังเกตว่าคนในอ้อมแขนหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่ด้วยซ้ำ
ผมประคองมือเขาไว้ตั้งแต่ขึ้นรถพยาบาล ไม่กล้ามองว่าเจ้าหน้าที่กู้ภัยกำลังทำอะไรอยู่บ้าง...อันที่จริง ผมไม่กล้าสู้หน้าด้วยซ้ำ ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ...
คนที่โดนผมทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังอดทนเรื่อยมา
......จนกระทั่งวันที่เปลือกแก้วใสนั่นแตกหักลง
ภาพที่ฉายซ้ำไปซ้ำมาคือร่างเปราะบางเหมือนลูกนกนี่พยายามดันตัวผมออกสุดแรง...แรงที่ไม่มีเหลือ แรงที่ทำได้แค่กางแขนปกป้องอาณาเขตของตัวเอง...ย้อนกลับไปที่ดวงตาเหมือนจะร้องไห้ ดวงตาที่ใสบริสุทธิ์คล้ายเด็กทารก จนกระทั่งกลับมาที่ดวงตา...ที่ไม่ฉายแววใดๆเลยนอกจากความว่างเปล่า
ภายในสมองของผมเหมือนน้ำแข็งก้อนหนึ่ง เยียบเย็น..ด้านชา..นิ่งงันจนแทบไม่รู้สึกอะไร
...จนอยากจะไม่รู้สึกรู้สาอะไร
….แต่กลับปวดใจเหลือเกิน....
----------------
ผมกราบขอโทษคุณพ่อคุณแม่ของอักษร...
เฝ้าขอโทษ...พร่ำพูดแต่คำว่าขอโทษ...ขอโทษ...ขอโทษโดยไม่ต้องการคำว่า 'อภัย' เลยสักนิด...
ไม่มีใครพูดอะไร ไม่มีใครกล้าพูดอะไร...พวกเขาพูดได้ไม่เต็มปากว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของผม และที่เขาไม่พูด..ก็เพื่อไม่ให้ผมรู้สึกแย่กว่าที่เป็นอยู่ มีเพียงองศาเท่านั้นที่นั่งร้องไห้หนักกว่าใคร ฟูมฟายหนักกว่าใคร...แต่องศาก็ยังไม่ได้พูดว่าอะไรผมทั้งๆที่เขาสมควรพูดมากที่สุด...นั่นทำให้ผมรู้สึกแย่ แต่ก็สมควรแล้วที่เป็นแบบนี้
ทุกครั้งที่หันกลับไปมองเขาที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมๆกับเครื่องช่วยหายใจครอบแบบนั้นมันทำให้ผมเจ็บลึกยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด โทษตัวเอง...ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันคือความผิดร้ายแรงโดยที่ไม่มีใครจำเป็นต้องพูดหรืออธิบาย ซึ่งไม่มีใครต้องการ
ผมควรจะออกไปมั้ย? หรือควรจะดั่งด้นอยู่ต่อไปแบบนี้?
ผมอยากจะหาคำตอบให้กับคำถามนั้นเหลือเกิน แต่คิดเท่าไหร่ก็ไม่ได้ผลลัพธ์ออกมาสักที..สิ่งที่ผมทำลงไปมันเสียเรื่องจนสมควรจะ...ไปให้ไกล...จน...ไม่มีสิทธิแม้แต่จะยืนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ
...ร่างกายของอักษรทรุดลงเพียงชั่วข้ามคืน...
...หรือบางทีเขาอาจจะอาการหนักอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่เคยแสดงมันออกมาต่อหน้าผม...
…..เรื่องมันก็...เท่านั้นเอง...
เข็มนาฬิกาส่งเสียงดังกว่าที่เคย ทุกครั้งที่วินาทีขยับไป..หนามแหลมชิ้นเล็กก็แทงเข้ามาในอก...ทีละเข็ม..ทีละเข็ม คอยย้ำเตือนให้ผมระลึกถึงความผิดของตัวเอง ความผิดที่ทำให้อักษรต้องหายเข้าไปในห้องICUถึงห้าชั่วโมง ก่อนจะได้ย้ายกลับมาอยู่ห้องเดิมพร้อมเครื่องให้ออกซิเจน
..อาการในอกเขาย่ำแย่เกินกว่าจะสอดท่อช่วยหายใจ..ผมจับใจความได้แค่นั้น..
กลางอกของอักษรมีก้อนเนื้อแปลกปลอมอยู่ ก้อนเนื้อเล็กๆที่ถูกละเลยจนขยายกลายเป็นเนื้อร้ายชิ้นโตที่พร้อมจะแพร่กระจายได้ทุกเมื่อ...และตอนนี้...มันก็รุกลามมากเกินไป
......ที่อักษรทนมาได้ถึงตอนนี้...แค่นี้มันก็มากพอแล้ว...
ก่อนหน้านี้ผมขอตัวเดินจากห้องเพียงเพื่อโทรไปบอกยาย บอกท่านว่าผมมาหาอักษรที่โรงพยาบาล...และบอกแค่นั้น...ไม่มีคำว่า 'ขอโทษเรื่องเมื่อวาน' ออกจากปาก ไม่ได้พูดถึงผลรางวัลที่ผมได้รับเมื่อเช้านี้ ไม่มีอาการร้องไห้หรือเสียน้ำตา...เสียงที่พูดก็ไม่ได้สั่นไหว เพียงแค่เบาหวิวเหมือนทุกคำที่เอื้อนเอ่ยออกไปไม่ได้เปล่งออกมาจากปากของผมเอง
น่าแปลกนะ..
...สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่ความรู้สึกด้านชา...จนแทบไร้สัมผัสใดๆ...
...หรือบางที...อารมณ์ที่ปะทุอยู่ในอกตอนนี้มันคงจะเลยคำว่า 'เสียใจ' มานานแล้ว...
เสียงเข็มนาฬิกาก็ยังคงดังต่อไป...
ผมเองก็ยังคงมีลมหายใจ...ทุกคนที่อยู่ตรงหน้าก็เช่นกัน...
ทุกสิ่งทุกอย่างในบริเวณนั้นมีแต่ความเงียบ ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่มุมห้อง...มองอักษรที่นอนอยู่บนเตียง...พ่อแม่ของเขาก็นั่งอยู่ข้างๆเตียงโดยไม่พูดอะไร องศาน่ะเหรอ...ร้องไห้จนหลับไปอยู่ในห้องรับรองแล้วล่ะ ส่วนเพื่อนของเขาที่ผมไม่รู้จักก็หายหัวไปเลยทันทีที่เขาหลับ ซึ่งก็เป็นสิ่งที่สมควรแล้ว
มันเป็นเวลานาน นานจนตะวันลับขอบฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้..
ตอนหนึ่งทุ่มตรงคุณหมอก็เดินเข้ามา ผมแทบไม่ได้ขยับตัวนอกจากเงยหน้ามองเท่านั้น
เขาตรวจอาการอักษรคร่าวๆ เหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง...แต่ไม่ใช่อะไรที่แย่นักหรอก เพราะพ่อกับแม่ของอักษรฉีกยิ้มออกมาในที่สุด...ซึ่งถึงแม้มันจะเป็นรอยยิ้มที่ไม่แจ่มแจ้งนักแต่ก็ทำให้ผมผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก เหมือนเพิ่งจะได้หายใจทั่วท้องเป็นครั้งแรกของวัน
คุณหมอเดินออกจากห้อง
คุณพ่อของอักษรมองนาฬิกา หันไปคุยกับภรรยาของเขาด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ก่อนจะหันมามองผมเป็นคนสุดท้าย
“เดี๋ยวอาลงไปซื้ออาหาร เทียนเอาอะไรมั้ยลูก?”
คำถามนั้นทำให้ผมเด้งพรวดลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที
“เดี๋ยวผมลงไปให้เองครับ" ผมพูด คิดว่าเอ่ยมันออกไปโดยไม่ติดขัดสักนิด "คุณ...อา...จะทานอะไรดีครับ?”
..ผมชมตัวเองอยู่ในใจ ประโยคนี้ดี..ดีเท่าที่สุดที่ผมเคยพูด..
พวกท่านยิ้มให้ผม สั่งกับข้าวมื้ออร่อยมาเรียบร้อยเป็นลิสต์รายการ มันทำให้ผมโล่ง..โล่งขึ้นเยอะทีเดียว ผมพยักหน้ารับคำนั้น..คิดว่าคงมีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะซื้อมาผิด ก่อนจะเดินออกจากห้อง
โรงพยาบาลในเวลานั้นก็ยังมีคนอยู่ แถมเยอะกว่าตอนกลางวันเสียอีก...อาจจะเพราะคุณหมอส่วนใหญ่เข้าเวรหลังหกโมงขึ้นไป และเป็นช่วงเวลาเลิกงานพอดี...ลานอนุเสาวรีย์มีคนนั่งอยู่ประปราย..ส่วนใหญ่ก็นั่งพักผ่อนทานอาหาร อากาศวันนั้นเย็น..ติดจะเยียบเย็นเกินไปเสียหน่อย ไฟประดับประดาตามต้นไม้ราวกำลังรับเทศกาลปีใหม่ที่กำลังจะเข้ามาดูแปลกตา...ก็แต่งดงามไม่น้อยทีเดียว
ผมเดินไปตามทางเดินทอดยาวถึงโรงอาหาร การเปลี่ยนบรรยากาศออกมาเดินข้างนอกบ้างทำให้ผมรู้สึกใจเย็นลง ถึงไม่มีใครบอก...ผมก็พอจะเดาได้ลางๆว่าอักษรพ้นขีดอันตรายแล้ว และมันคือของขวัญที่ยิ่งใหญ่กว่าอะไรทั้งหมด
“อะ! คุณคะ!”
เสียงหนึ่งเรียกมาจากอีกฟากหนึ่ง ผมชะงัก..หันไปมองด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติ
ผู้หญิงคนหนึ่งโบกมือเรียกผม เธอท่าทางลุกลี้ลุกลนไม่น้อย...และกว่าที่ผมจะจำเธอได้เธอก็ถือดอกกุหลาบหนึ่งดอกมาให้เสียแล้ว
“นึกว่าวันนี้คุณจะไม่มาซะอีก"
เธอยิ้ม และผมมองดอกกุหลาบสีขาวเพียงดอกเดียวที่อยู่ในมือของเธอ
“...เอ๊ะ?”
“ฉันเก็บไว้ให้ค่ะ" เธอบอก ยัดเยียดสิ่งนั้นใส่มือผมโดยตั้งใจ "พอดีฉันเก็บร้านแล้ว เห็นว่าเมื่อเช้านี้คุณไม่ได้มาก็เลย...เหลือแค่ดอกเดียว โชคดีจริงๆที่เจอกันก่อน"
ผมมองเธอ และเธอก็มองผม
ผมคิดว่าควรจะพูดอะไรสักอย่างกับเจ้าของร้านดอกไม้คนนี้ แต่ไม่ได้เอ่ยมันออกไป
อีกฝ่ายกระพริบตา “ขอโทษนะคะ..ฉัน...ทำอะไรผิดไปรึเปล่า?”
“ไม่หรอกครับ คือ...”
ผมพยายามจะยิ้ม จะยิ้มจริงๆนะ..เพียงแค่กล้ามเนื้อที่แก้มมันฝืดมากเท่านั้น
"ขอบคุณมากนะครับ"
..ไม่มีคำใดที่จะพูดออกไปได้อีกแล้ว..
มันเป็นความเงียบที่ผมได้แต่มองดอกกุหลาบในมือ...อาจเพราะตกดึกมาแล้วก็เป็นได้ทำให้มันบานออกกว่าที่ผมเคยซื้อ แต่ละกลีบดูบอบบางราวกับพร้อมจะหลุดร่วงลงไปเมื่อผมสัมผัส...
พอผมจะหยิบกระเป๋าเงิน เธอก็บอกว่าไม่ต้องก็ได้ และขอให้เขาหายไวๆ
ผมขอบคุณเธออีกครั้งหนึ่ง
เธอยิ้ม หมุนตัวจะเดินจากไป แต่ก็ชะงักและหันกลับมา
“เอ่อ...ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าคนที่คุณเป็นห่วงขนาดนี้เป็นใคร...”
เธอก้มหน้าลงเหมือนอยากจะขอโทษ
"ขอโทษนะคะถ้าเข้าใจผิดหรือ..เอ่อ..แสดงความคิดเห็นมากไปหน่อย....เพราะไม่ใช่แค่เพียงดอกไม้ แต่ทุกครั้งที่คุณมา...คุณดูเศร้าและ...ดูมีความสุข...ฉันเป็นคนนอก แต่ฉันก็พอจะดูออกว่าคุณให้ความสำคัญกับเธอคนนี้มาก และวันนี้คุณดูเศร้าเป็นพิเศษ เพราะฉะนั้น...ฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้นะคะ แต่....”
“...แค่เพียงได้รับดอกไม้จากคุณ ฉันเชื่อว่าเขาต้องมีความสุขมากแน่ๆเลยล่ะค่ะ"
..ดวงหน้าอักษรเข้ามาในความทรงจำของผม..
เขามีรอยยิ้มหลายแบบ...แต่ทุกครั้งที่ผมมองเขา...ก็จะมีรอยยิ้มเสมอไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มแบบไหน..
..รอยยิ้มบังหน้า..
..รอยยิ้มฝืนๆ..
..รอยยิ้มที่มาจากส่วนลึกของหัวใจ..
..รอยยิ้มที่ใสบริสุทธิ์จนไม่มีอะไรเจือปน..
และเพราะเขายิ้มเสมอเช่นนั้น...สิ่งที่ปวดหัวใจมากที่สุดคือการที่เขาทำหน้าเฉยชา...ราวกับว่า 'หน้ากาก' ที่แสนเข้มแข็งนั่นแตกสลายลงไป...
ตัวตนที่บริสุทธิ์และเข็มแข็งกำลังจะหายไป...
...ด้วยน้ำมือของผมเอง...
หลายเหตุผลในสมองกำลังตบตีกันอย่างเอาเป็นเอาตายจนปวด ทั้งเหตุการณ์และภาพความทรงจำทุกอย่างย้อนกลับมาตีแสกหน้า เสียงของใครสักคนดังก้องอยู่ตลอดเวลาว่า...ที่ผ่านมา...อักษรมีความสุขจริงรึเปล่า?
"..ค-คุณคะ?”
เธอเรียกผม สีหน้าดูเป็นห่วง
ผมยกมือแตะที่แก้มตัวเองอีกครั้ง...ไม่มีน้ำตาไหลออกมา "...ขอโทษครับ"
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”
ผมยิ้มให้เธอ ส่ายหน้า...ก้มลงมองดอกกุหลาบสีขาวเพียงดอกเดียวที่อยู่ในมือ...
…ผมจะทวง 'รอยยิ้ม' นั่นกลับมาให้ได้...
….ผมสัญญา...
TBC
-
===========================
ตอนนี้ไม่ได้เศร้าหรอกค่ะ แค่หน่วงๆเท่านั้น :mew2:
เคยมั้ยที่อึดอัดจนปวด
เคยมั้ยที่บางครั้งแค่ความรู้สึก..ก็ยังส่งไปให้ถึงไม่ได้
กลับไปอ่านคอมเม้นท์ปรารถนารักฯอีกครั้งหนึ่ง กลับมามองตัวเอง ถึงได้รู้ว่าเป็นเช่นนั้นจริงๆ
ทั้งเรื่องตั้งสมาธิในการเขียน ทั้งเรื่องความใส่ใจ..คิด..ในทุกๆตัวอักษรที่เขียนลงไปแบบนี้
แม้บางครั้งจะถ่ายทอดได้ไม่สมดั่งที่ใจหวัง แต่ก็มีหลายคนที่รับรู้มันได้
...และใส่ใจกับมัน
เพียงแค่นั้น คนเขียนคนนี้ก็รู้สึกตื้นตันมากแล้วจริงๆค่ะ
เพราะว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องรักซึ้งๆ (ยังคงหลีกเลี่ยงคำว่าเศร้าอยู่ค่ะ อุอุ)
และที่ผ่านมาเขียนเรื่องแบบหักมุมแล้วหักมุมเล่ามาตลอด(แถมยังซับซ้อนจนอยากกัดลิ้นตายอีก ถถถถ)
กอปรกับยังเป็นผู้มีความสามารถพิเศษในการดองนิยายอีกต่างหาก!
ทั้งหมดทั้งมวลเป็นองค์ประกอบให้ผู้อ่านทั้งหลายสมควรลงทัณฐ์นังโอละไมด้วยการเลิกอ่าน ;v;///
เลยดีใจมากกกกกกก ที่ยังเห็นนักอ่านหลายๆคนจำกันได้ :hao5:
ดีใจมากจริงๆนะ
ขอบคุณที่ยังอยู่ด้วยกันนะ!
ทอล์คแบบนี้ควรจะเอาไว้ท้ายเรื่องเลยเนอะ ฮ่าๆๆ :hao7:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปูลู. เอาละ มาฟาดฟันกันเถอะสหายเอ๋ยยยย
ปูลู2. ฝนตกอากาศเย็น บิวท์ให้อ่านเลยเนาะ ว่ามะๆๆ >///<
-
:mew2: :mew2: หน่วงจริงๆค่ะ ฮือๆๆๆๆๆ
-
ทวงกลับมาให้ได้นะ :monkeysad:
-
ถ้า แสงของเทียน จะต้องดับลงจริงๆ บอกเลยว่าคงจิตตกไปหลายวัน
-
นี่สิคือ "ดราม่า"
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้บ้า! :z3:
ไม่เคยอ่านนิยายเรื่องไหนแล้วรู้สึกว่าจะตายทุกตอนขนาดนี้เลย ฮือออออออออ
เทียนนนน สู้เค้านะลูกขา ไม่รู้ว่าตอนนี้อักษรกำลังคิดอะไร รู้สึกยังไง แต่ขอให้เทียนทวงคืนรอยยิ้มของอักษรกลับมาให้ได้โดยไม่ต้องผ่านศาลฎีกานะลูก (เพราะว่ามันจะยาวนานมากถ้าต้องผ่านกระบวนการปกครอง :katai4:)
ฉันไม่เคยเจอพระนายคู่ไหนดูย่ำแย่เท่าเรื่องนี้ละ คนนึงก็ป่วยจนหมดสติแต่ยังจะหนีออกจากโรงพยาบาล อีกคนก็หน้าซีดปาดซีดร้องไห้จนหมดหล่อ โถถถถ ถ้าความรักจะทำให้อาการหนักขนาดนี้ล่ะก็นะ ...
ตอนต่อไปควรจะเคลียร์กันบ้างอะไรบ้างนะคะ เทียนไข อักษร คนเรามันรักกันน่ะต้องคุยกันนะรู้มั้ย? #คำแนะนำจากคนที่โสดสนิททั้งชีวิตน่ะเอ้า
สู้ๆนะคะ ทุกคนเลยนั่นแหละ :mew1:
-
คุณโอ อยากให้เรื่องนี้ไม่มีใครตาย ขอได้มั๊ยอ่า พลีสสสสสส
การที่คนสองคนใจตรงกัน จะว่าง่ายก็ง่าย จะว่ายากก็ยาก แต่เทียนไขที่ไม่เคยรู้จักคำว่ารัก รักเป็นแล้ว
ก็อยากเห็นเค้าเป็นคนรักด้วยอ่า
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
:katai1: หนูเครียดดดดด ทำไมถึงถึงทำกับชั้นด้ายยยยย :ling1:
สงสารอักษร เทียนต้องทำเพื่ออักษรเยอะน้าาาา ฮืออออมันหน่วง :o12:
มาต่อเร็วๆน้าา :mew1:
-
จะบ้าตาย...
...สมควรแล้วที่โหวตเรื่องนี้ให้เป็นนิยายสุดโศก!
โอ้ยยยยยย ใจเสียไปเลยตอนอักษรมีปฏิกิริยาแบบนั้น
อยากอ่านต่อจริงๆนะ อยากอ่านมาก
คืออยากรู้ว่าจริงๆแล้วอาการอักษรเป็นยังไงกันแน่
เครียดว่ะโอ...พี่เครียดจริงจัง!!
แต่ขอบอกเลยว่าอ่านตอนนี้แล้วรักกลอนมาก
เทียนไข...อย่าลืมไปตอบแทนกลอนนะ!
#ด้วยพี่ปีใหม่เป็นไง หึหึ
-
เราไม่เลิกอ่านแน่ๆค่ะ! รอได้เสมอ♥ จะตามไปจนสุดล่าฟ้าเหลือง..เอ๊ย! เขียว.. 5555
เข้าใจว่าคนเขียนยุ่งและกว่าจะแต่งได้แต่ละตอนคงต้องเค้นระเบิดอารมณ์(ดาร์กๆของอิเทียน)ที่มีออกมา! 555555
ชอบมากจริงๆ! เรียกว่าแทบจะคลั่งเลยก็ได้กับเรื่องนี้ 55555555
อักษรเข้ามาเป็นเคะน้อยอันดับสองในดวงใจที่รักที่สุด (อันดับหนึ่งให้น้องกลอน แอร๊ย >//<)
(บางคนอาจจะไม่ได้เลิกอ่านก็ได้นะคะ อาจจะรอให้จบก่อนแล้วค่อยอ่านทีเดียวจะได้ไม่ค้าง อย่าคิดมากนะคะ สู้ๆ! T^T)
สงสารเทียนมาก!! ไม่ไหวแล้วว ;___;
ตอนที่เทียนเคาะประตูแล้วพูดขอโทษไปด้วยนี่มั้นแบบ... โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ น้ำตาไหลตอนนั้น.. ;____;
ยิ่งเห็นอักษรในสภาพแบบนั้นแล้วมัน.... จึ๊ก! T^T
อักษรคิดอะไรอยู่กันนะตอนนั้น.. นึกไม่ออกเลยจริงๆ แต่ก็เจ็บตามไปด้วย..
อยากจะเข้าไปกระโดดกอดปลอบทั้งเทียนทั้งษร..
แอบชอบคนขายดอกไม้ เธอน่ารักอ่อนโยนและเป็นคนดีมากๆเหมาะแก่การขายดอกไม้จริงๆ ><
ดีใจที่อักษรพ้นขีดอันตราย.. ถ้าอักษรเป็นอะไรไปตอนนี้เทียนต้องโทษตัวเองมากแน่ๆ..
ชีวิตเทียนจะน่าสงสารเกินไปแล้วถ้าเป็นอย่างนั้น UU
หลังจากฟื้นขึ้นมาคงจะหวานสินะ... สินะคะ... ;__;
เทียนทวง 'รอยยิ้ม' ของอักษรคืนมาให้ได้นะ! ไม่อยากเห็นอักษรเป็นแบบนั้นแล้วเหมือนกัน YY
อยากให้ทั้งเทียนทั้งษรมีความสุขกันจริงๆซักที ♥
รักน้องกลอนที่สุดที่สุดของที่สุดเลยย!!!
ซึ้งกับคำพูดและการกระทำของน้องกลอน : )
คิดถึงมากๆ♥
ปล. อัพได้ถูกจังหวะเน็ตกากติดๆดับๆพอดีเลยค่ะ 55555 กว่าจะเปิดเข้ามาอ่านได้เกือบคลั่งตาย! T[]T
-
แอร๊ยนึกว่าจะไม่มาต่อ เร็วๆนี้ซะละ กะจะโหวตให้เป็น นิยายดองเค็มแห่งปีซะหน่อย :hao7: :hao7: :hao7:
-
เครียดไปแล้วเรื่องนี้
อักษรอย่าเป็นอะไรเลยนะ
กลอนโผล่มาด้วย คิดถึงพี่ปีใหม่เลยนะเนี่ย
-
บีบหัวใจสุดๆ หายใจยังลำบากเลย
-
อักษรอาการดีขึ้นแล้วนะ หวังว่าคงไม่มีอะไรร้ายๆเกิดขึ้นหรอกเนอะ เทียนสัญญาแล้วว่าจะทำให้อักษรกลับมายิ้มได้
อยากบอกว่าตอนเทียนเรียก ษรครับ ษรครับ เราใจละลายเลย ละมุนมากก อย่าให้อะไรมันสายไปเลยนะ เทียนอยู่ข้างๆอักษรน่ะดีแล้ว
-
ซึ้งจนน้ำตาท่วมไปหลายรอบ กระซิกๆ
อักษรจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
เทียนเอารอยยิ้มของอักษรคืนมาให้ได้นะ
กลอนอย่างเท่ห์เลย คิดถึงเดียร์ด้วย
สู้ๆค่ะคุณโอ
-
ทำไมมันหน่วงแบบนี้เนี่ย ขอร้องอย่าจบเศร้าเลยนะคะ :mew2:
-
น้องอักษรของพี่ กลับมาเหมือนเดิมไวๆนะ อ่านตอนนี้แทบจะขาดใจตายอยู่แล้ว
-
ขออวยพรอะไรสักนิดให้เทียนไขในเวลานี้
ขอให้ปรารภนา"รัก"..เป็นดั่งใจ นะเทียน :กอด1:
รอวันฟ้าใสจะกลับมาสู่ทุกตัวละครอีกครั้งนะครับ :L2:
-
เทียนนนนน เอารอยยิ้มของอักษรคืนมาให้ได้นะ :mew2:
-
พลีสสสสสสสสสส ขอให้อักษรหายป่วยด้วยเถอะ
อ่านแล้วกลัวมาก ไม่อยากให้เกิดเรื่องขึ้น
-
หน่วงอีกแล้วววว
อักษรน่าสงสารมากจริงๆ
แต่เราคิดนะ ว่าแบบไม่ได้โกรธเทียนอ่ะ
อักษรเหมือนหนีออกมา จะมาหาเทียนด้วยซ้ำไป
แต่สงสารมากเลย ที่เหมือนเวลาเริ่มเหลือน้อยลงทุกทีๆ
แล้วอย่างนี้ เทียนจะทำยังไงละเนี่ย :katai1:
รีบๆให้อักษรคนเดิมกลับมาเลยนะเที่ยน
-
ทวงกลับมาให้ได้น๊ะ!!
และอักษรต้องหายป่วยน๊าาาพลีสสสสสสส :L2:
-
ตอนนี้โรงเรียนเกษรวิทยากลายเป็นโรงเรียนอักษรวิทยาไปเลย
ชอบตอนที่เทียนบรรยายถึงเพื่อนๆจัง ไม่วายจิกกัดแบบทึ่งๆและแปลกใจอยู่ในที
ที่เพื่อนๆทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้
แต่เราว่าสำหรับเทียน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ใหญ่กว่าใครๆ
เอาใจช่วยเทียนทุกตอนเลย
อักษรเองก็ใจแข็งจังที่ไม่มาเปิดประตูให้เทียน
ทั้งที่เขาตามหาขนาดนี้
แต่ทำไมอักษรถึงหนีออกจากโรงพยาบาลละ
นึกว่ามาตามหาเทียนซะอีก
กลายเป็นว่าพอเทียนหาเจอแล้วฝืนตัวออก
โอแม่เจ้า อ่านถึงประโยคนี้แล้วชี้ช้ำ
คนที่เจ็บปวดกว่าใครคงเป็นคนที่อยากเจอเทียนใจแทบขาด
แต่กับฝืนตัวเอง
ไม่รู้ด้วยเพราะผิดหวังที่อีกฝ่ายไม่เชื่อใจหรือเพราะเรื่องอื่นใด
ที่ทำให้แววตาของอักษรเปลี่ยนไปจนเทียนก็ใจหาย
แต่ถ้าหากจะเรียกรอยยิ้มของอักษรกลับมา
เทียนคงต้องสารภาพทุกสิ่งออกมาจากใจแล้วละนะ
ทั้งเรื่องที่คลุมเครือ สงสัย น้อยใจ หรือคิดไปเอง
บางทีมันอาจไม่ใช่อย่างที่ิคิด
หรือบางทีมันอาจมีเหตุผลของเรื่องราวอยู่
เอาเป็นว่าตอนนี้อักษรก็ปลอดภัยแล้ว
เทียนเองก็มีเวลาแก้ตัวละนะ
ทำอะไรอย่างที่ใจปรารถนาสักที
ก่อนจะสายเกินไป
-
มันหน่วงมันอึนมากๆ น้ำตาซึมตลอดเลย ขอให้อักษรคนเดิมกลับมาเร็วๆนะคะ เราเชื่อว่าปาฏิหารย์มีจริงค่ะ
-
รู้สึกหน่วงจริงๆๆๆเเหละคุณโอ
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
และก็ยังหวังให้อักษรหายป่วยอยู่นะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
/me จิ้มเป็ดแรงๆหนึ่งที
สงสารเทียน สงสารอักษร สงสารไปหมดและตอนนี้TT :m15:
แต่ฉากเทียนวิ่งตามหาอักษรนี่ไม่ไหวละจริง ยิ่งฉากเคาะประตู
บางทีเราก็อินไปนะ5555
เทียนจะต้องเอารอยยิ้มของอักษรกลับมาให้ได้นะ :)
-
รีบๆทวงกลับมาเร็วๆเลยเทียน
อักษรต้องรออยู่แน่ๆ.. :heaven :heaven
-
กรี๊ดดดดดด พาร์ทนี้่ยกให้กลอน
เท่ห์มาก !!!
สงสารเทียนไข T^T พยายามเข้านะลูก
อักษรก็อย่าเป็นอะไรไปนะ
-
รอรอยยิ้มของอักษรกลับมา
สู้ๆนะเทียน
เศร้านะ แต่ชอบเรื่องนี้มากเลย
-
เหนื่อยหัวใจ หน่วงในความรู้สึก
-
แล้วก้อเรียกน้ำตาอีกตามเคย ขอให้เรียกรอยยิ้มกลับมาให้ได้นะT^T
ไม่อยากให้เปงแบบนี้เลย แต่ก้อชอบที่สุดเพราะเหมือนได้ปลดปล่อยอารมณ์ออกมามากมายเลยแหละ
-
ภาวนาให้ถึงวันฟ้าใสของทั้งเทียนและษรเร็วๆ
ลุ้นจนปวดต้นคอ
-
เฮ้ออออออ เมื่อไหร่จะหวานกับเค้าสะทีหนอ :hao5:
จะรอน๊ะจ๊ะ หวานๆหน่อยก็ดีเป็นกำลังใจให้แม่ยก :กอด1:
-
ดูเทียนมุ่งมั่นแรงกล้ามาก สู้ๆนะ
อักษรทำไมผลักไสเทียนน่ะ น้อยใจหรืออะไร???
-
หน่วงอ่ะ
อักษรตื่นมาเถะนะ มายกโทษให้เทียน :hao5:
-
ตอนนี้อ่านแล้วปวดใจชะมัดเลยอ่ะ
เทียนทวงรอยยิ้มของอักษรกลับมาให้ได้นะค่ะ
-
:เฮ้อ: หน่วงสุดยอด รู้สึกอึนๆไปเลย รอตอนต่อไปน่ะ สู้ๆค่ะ
ปล .รอได้แน่นอนค่ะ o13
:L1:
-
ไหนพี่โอบอกว่าไม่เศร้า
ทำไมมันหน่วงเช่นนี้!!!
อยากร้องไห้มากมาย สงสัยว่าเรื่องนี้ใครจะเจ็บกว่ากัน :hao5: :hao5:
พี่โอพยายามอัพบ่อยๆนะ อารมณ์มันจะได้ต่อเนื่อง 5555555555
ในทวิตเห็นแต่ไททัน กรี๊ด ไม่เอาไม่พูด 555555555 :a5:
-
ฮือๆ ตอนนี้เรากำลังเสียน้ำตาให้กับความรักของเทียน+อักษร
เราไม่ได้ร้องให้เพราะเศร้านะ แต่ประทับใจกับความรักของทั้งคู่
มันน่ารักมากมาย จนเราอธิบายไม่ถูกอ่ะ ประทับใจจริงๆ
เรื่องนี้เป็นนิยายหวานๆ สุดประทับใจของเราสุดๆในตอนนี้เลยล่ะ :monkeysad:
:katai2-1:
-
อักษรอย่าเป็นอะไรไปนะ ฮือ อย่าเป็นอะไร
เทียนช่วยอักษรด้วย อักษรเจ็บหนักต้องการกำลังใจอย่างมหาศาล ลดละทิฐิทั้งหมด ตอนนี้วินาทีนี้ อะไรก้อช่างมันเถอะ ขอให้อักษรยังอยู่ก้อพอ
-
เทียนสู้ๆนะ เอารอยยิ้มอักษรกลับมาให้ได้ เราเชื่อว่าเทียนทำได้
เราก็อยากเห็นรอยยิ้มอักษรเหมือนกัน
ตอนอักษรขืนตัวใส่เทียนนี่แอบใจเสียด้วยเหมือนกัน ตัวเทียนเองคงรู้สึกมากกว่าเราเยอะ
ไม่แน่ใจว่าอักษรคิดอะไรอยู่แต่โดนปฏิเสธแบบนี้คงคิดมากอยู่
ถ้าอักษรฟื้นมาจะปฏิเสธเทียนอีกมั้ยนะ ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
อยากให้อักษรกับเทียนรักกันดี อารมณ์จะได้ดีแล้วร่างกายจะได้ไม่ทรุดด้วย
ตอนนี้เป็นตอนที่หน่วงตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่องเลยค่ะเปิดมาก็หน่วงตรงตามหาอักษรยังไม่เจอ
พอคิดว่าเจอก็เข้าไปหาไม่ได้ พอเข้าไปได้อักษรอาการทรุด พอจะเข้าไปช่วยอักษรก็ปฏิเสธเทียน
พออักษรพ้นขีดอันตรายเทียนก็มาเครียดเรื่องรอยยิ้มอักษร ทำคนอ่านเครียดตามเลย :hao5:
ฝากความหวังไว้กับเทียนนะ เทียนทำได้ สู้ๆ พาบรรยากาศมุ้งมิ้งกลับมาให้คนอ่านใจชื้นหน่อยนะ :hao4:
พี่โอก็สู้ๆนะคะ หนูรออ่านเสมอค่ะ ตอนพี่โอไม่อัพก็จะเข้าไปในเพจแล้วส่งพลังจิตไปหาพี่โอให้มาอัพอยู่เรื่อย 5555
-
พ พ พี่โอรู้ไหมมม ~ ฉันล็อคอินมาเพื่อนเม้นท์ให้พี่เรยนะ :katai1:
พี่รู้ไหม! ถ้าเรื่องนี้พี่ฆ่าใครอีกคนมีจะมีตราบาปนะ! เราจำได้! เราจำได้ว่าพี่บอกว่าชอบอักษร!
การฆ่าคนที่ชอบนั้นบาปสูงสุดเลยนะ อย่านะหห์! อย่าาาาา! /โดนแบบเนื่องจากก้าวร้าว
ถึงแม้การบรรยายด้วยความรู้สึกและมุมมองด้านมืดของเทียนนั้นจะหน่วงใจอยู่ไม่น้อย แต่มันช่างดิบและเรียลจริงๆ เราปลื้ม
ส่วนตัวแล้วไม่เคยอ่านเรื่องอื่นที่พี่โอแต่งเลยค่ะ (....) อ่านแต่ฟิคเอรุริ (....)
อ่าห์ อ่านเรื่องแรกแม่มก็ดราม่าเลยให้ตายสิ มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ /เข้ม
เรายังมีความในใจอีกมากมายจะบอกโออปป้า (?) แต่เราคิดว่าเก็บไว้พล่ามตอนจบเรื่องดีกว่า
ตอนนี้ขอนั่งหน่วงๆ หน้าป่วงๆ กับอากาศถ่วงๆ เพราะฝนตกย่วงๆดีกว่า ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา แต่ถ้าอยากฟังก่อนหามิสเซิลโทต้นที่ 100 ให้เจอนะคะ . . .
ปล.ปกปรารถนารักในทวิตนั้นมัน :katai3:
ปลล.เมื่อพี่โอสื่อความรักผ่านตัวอักษรมาให้ เราจึงส่งความรักอันมหาศาลบานตะไทกลับไปทางตัวอักษร (แอร้ตัวอักษร :hao6: ) เช่นกัน ถ้าอ่านถึงบรรทัดขอให้รู้วว่า นุ้งรักโออปป้านะคะ เทคแคร์ค่ะะะ จุ๊บๆ
-
นับวันเรื่องนี้ยิ่งเศร้าขึ้น :m15:
อยากให้อักษรหายป่วยไม่ต้องหายก็ได้ของแค่อักษรเข้มแข็งไม่ตายอยู่กับเทียนไปนานๆก็พอ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :L2:
-
อ่านไปน้ำตามันก็ไหล :mew2:
อยากโหวตให้จัง้ลยแต่เพิ่งเป็นสมาชิกได้ไม่นาน
:pig4:
-
อ๊ากกกกกกกก :hao7:
พูดได้คำเดียว "มาต่อเร็วๆนะค้าาาา" :katai1:
:กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
เฮ้อ.......ถอนหายใจยาวๆ ให้กับบรรยากาศอึมครึม
ติดตามอยู่นะคะ ^^
-
ติดตามอยู่นะคะ
-
หง่า พี่โอพูดอัลไล!!!!!!???
แง้ปรารถนารักจะจบแล้วหรอ ? ไม่นะ ~ :ling3:
ถ้าจะจบแล้วจะจบแบบไหนล่ะเนี่ยยย ~ แง้
แล้วรูปเทียนไขอักษรที่เธอ(พี่)วาดคืออัลไล ~~~ (ไปล้อทวิตมา..)
ตอนนี้ถ้าผมเป็นเทียนไขคงโครตปวดใจ + ช็อก :o12:
อักษร ~~~ ฮรือออออ ~ อย่าเป็นอะไรไปนะ เครียดๆ
ไม่อยากให้จบไวขนาดเน้เลย ~ ถ้าจบไวมันเหมือนลางๆ ว่าจะ
Bad End ม่ายยย ย รักอักษรอ่ะ ชอบเทียนไขอักษรมว๊ากก ~
ขอบคุณพี่โอมากครับบ ~ :L2:
คนที่คุยกับเทียนทางโทรศัพท์คืออาร์สินะ...
ตกลง อาร์ x องศา หรือว่า อาร์ x แชมเปญ x องศา
แบบ อยากรู้อ่ะครับว่า อาร์กับองศา นี่ normal หรือ y
-
พี่โอขาาาาาาา เอ็กซ. วาย เถอะนะคะ หนูรอนานแล้ววววววววว :hao5: :z13:
-
คุณโอขา ไปต่อเอ็กซ์วายเถอะนะคะ เค้าไปรอทุกวันเลยย :call: :hao5:
-
ยังจะหน่วงกันต่อไป
อยากให้อักษรตื่นขึ้นมาเร็วๆ คิดถึงงอักษรจะแย่
แต่ตอนนี้ชอบมากตรงที่ เดอะแก๊งแห่งเกษรวิทยา กลับมาวิ่งวุ่นอีกครั้ง
และทุกครั้งที่เกิดเรื่อง(ในนิยายทุกเรื่องด้วยเอ้อ) จะต้องโทรหา พี่สายสิญจน์ ฮ่าๆ เป็นประธานนักเรียนหรือสารพัดรับจ้างกันแน่คะ
กลอนเท่มาก พูดได้เลยคำเดียว และ เทียนไขคงจะรู้สีกตัวบ้างแล้วว่า กูเองก็สมควรจะมีเพื่อนบ้างไรบ้าง ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ววว :hao5:
สงสารอักษรอ่ะ อย่าตายนะ :sad4:
ขอจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งนะคะ ไม่เอา bad end นะ T^T
รอต่อไป .. :L2:
-
มาต่อเถอะค่ะ !
เดี๋ยวจะลืมว่าเรื่องถึงไหนแล้ว ; w ;
-
อ่านถึงตอนเทียนเจออักษรแล้วคลิ้ก เปลี่ยนหน้าเลยค่ะ กลับไปทำใจก่อนกลับมาอ่านต่อ TT
เอาอักษรคนเดิมกลับมาฝห้ได้นะ TTOTT
-
จะมารึยังหว่า :hao4: :katai5:
-
:o12: อักษร อดทนไว้นะ
-
17th Day : Don't leave me alone
“..ดอกไม้......”
ยังพูดไม่ทันจบ เธอก็หัวเราะ และบอกผมว่า "จัดไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ"
ผมยิ้ม และจ่ายเงินรับมันมา
..เริ่มต้นวันได้ดี..
ผมมองนาฬิกา เก้าโมงแล้ว...นั่นหมายถึงคุณหมอมาตรวจในตอนเช้าเสร็จไปเรียบร้อยแล้ว และก็มีความพร้อมมากพอจะเดินเข้าห้องไปเพื่อนั่งอยู่เงียบๆอีกครั้ง เมื่อคืนตอนผมกลับไปอักษรยังไม่ได้สติ...และเมื่อเช้าที่ผมโทรมาถาม..อักษรก็ยังไม่ได้สติเหมือนเดิม แต่เท่าที่รู้มา..ยังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
ผมเดินเข้าห้อง องศานั่งอยู่
เราสบตากัน แต่ไม่ได้ทักทายกัน...อีกฝ่ายทำเพียงแค่หลบตาผมและมองไปทางอื่น และผมเข้าใจเหตุผลนั้นถึงไม่ได้พูดอะไร
คุณพ่อคุณแม่อักษรกำลังเก็บของ ผมยกมือสวัสดี..ท่านยิ้มและรับไหว้
“เดี๋ยวพวกอากลับก่อนนะคะ...ฝากษรด้วยนะลูก"
ผมพยักหน้ารับคำ "ครับ"
“องศา" คุณพ่อหันกลับไปหาลูกชาย "อย่าหาเรื่องพี่เค้าล่ะ"
เจ้าของนามเบ๊ะปาก ไม่พูดอะไร...เง้างอนจนคนมองต้องส่ายหน้า หันมายิ้มให้ผมอีกครั้ง และใช้เวลาร่ำลาอยู่ไม่นานพวกท่านก็ออกจากห้องไป...แถมยังไม่ลืมเตือนเรื่องหาอาหารกลางวันให้เรียบร้อยด้วยตัวเองก่อนที่พวกท่านจะกลับมา
ผมหันไปมององศาที่เริ่มเปลี่ยนมานั่งชันเข่าทำปากยื่นแบบเด็กเล็กเอาแต่ใจ(ทั้งๆที่อายุต่างกับผมแค่ปีเดียว) และก็ภาวนาว่าอย่าให้ก้านธูปโตขึ้นมาเป็นแบบนี้เลยได้โปรด ถึงผมจะไม่ใช่พี่ชายที่ดีเหมือนอักษรก็เหอะ
ผมตั้งใจจะหยิบแจกันมาจัดดอกไม้จึงเดินไปที่ข้างเตียงผู้ป่วย...อักษรยังคงนอนอยู่...แต่ถอดเครื่องให้ออกซิเจนแล้ว และดวงหน้าขาวนั้นก็เริ่มมีสีเลือดขึินมาจางๆ ผมยิ้มกับภาพๆนั้น...แอบชำเลืองมองน้องชายของเขาสักหน่อย เอาล่ะ องศาไม่ได้มองอยู่..จึงถือโอกาสก้มหน้าลงไปใกล้แล้วจูบหน้าผากอีกฝ่ายหนักๆหนึ่งครั้ง
...และเรื่องที่ชวนตกใจก็เกิดขึ้น
เมื่อคนที่นอนอยู่ลืมตาขึ้นมาทันทีที่ผมละริมฝีปากออกมา
ความตกใจทำให้ผมข้างอยู่แบบนั้นแบบชะงักกึก อีกฝ่ายมองผม..เงาหน้าผมสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น นาน..ก่อนที่เขาจะหลับตาลงอีกครั้งแล้วลืมขึ้นมาใหม่...แล้วขมวดคิ้วกระพริบตาเพื่อปรับแสงภาพตรงหน้าตามเซ้นส์ของคนเพิ่งตื่นนอน
เขาเผยอริมฝีปาก ราวกับอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็หุบลงมาเสียก่อน
แผ่นอกที่กระเพื่อมเป็นจังหวะเมื่อครู่เริ่มแรงขึ้นเล็กน้อย ท่าทางเช่นนั้นทำให้ผมได้สติ
“ศา"
ผมเรียก..รับรู้ได้เลยว่าเสียงตัวเองสั่นมากแค่ไหน โดยยังไม่ละสายตาจากคนที่นอนอยู่
“ศา..ศา!! องศา..!”
“อะไร? อะ..” เจ้าของนามตวัดเสียงห้วนเหมือนรำคาญ ก่อนจะชะงักแล้วกระโดดลงจากเก้าอี้ "พ-พี่ษร! พี่ษร!! พี่ษรฟื้นแล้วเหรอ!?”
“ต้องตามหมอรึเปล่า?" ผมผละออกมาถามทันที "นี่ษรเพิ่งได้สติครั้งแรกใช่มั้ย?”
“ผ-ผมจะโทรบอกแม่" องศาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ วิ่งสลับกับการกระโดดกลับไปหยิบมือถือ "ต้องโทรบอกแม่รึเปล่า? ต้องโทรใช่มั้ย? ต้องโทรแน่สิ”
..ผมว่าการที่เราเอาแต่ถามกันไปกันมาแบบนี้ไม่ได้เรื่องอะไรเอาซะเลย..
นั่นแหละ เอาเป็นว่าผมก็ตัดสินใจไปตามหมออย่างที่ผมคิดไว้แต่แรก และไม่นานหมอก็มา..พ่อแม่ของอักษรวิ่งกลับเข้ามาอีกครั้งหนึ่ง พวกท่านดูดีใจมาก..ดีใจจนแทบจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ผมเองก็เช่นกัน
ทุกคนมีความสุข..
..ผมก็ด้วย
ในที่สุดหลังจากพบว่าไม่มีอะไรผิดปกตินอกจากอาการหายใจแรงเล็กน้อย แต่ไม่จำเป็นต้องให้ยาหรือเครื่องช่วยหายใจ ทุกอย่างก็กลับเข้ามาสู่ความสงบ...หมอบอกให้เวลาอักษรได้พักเสียหน่อย คุณพ่อคุณแม่ก็พยักหน้า ผลัดกันจูบหน้าผากอักษรคนละที ก่อนจะบอกลาแล้วเดินออกไปอีกครั้ง
ครั้งนี้องศานั่งชิดจนแทบจะกอดเตียง แล้วร้องไห้
อักษรมองน้องตัวเองด้วยรอยยิ้ม ค่อยๆยื่นมือมาลูบศีรษะช้าๆ เขาดูมีเรี่ยวแรงมากกว่าที่ผมคาดการณ์ ตอนที่ผมคลายไหล่ลง..ถึงได้รู้ว่าเผลอเกร็งมันขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ และมันก็เลิกปวดไป
และในที่สุดอักษรก็หันมามองผม
...เขาเหมือนจะยิ้ม...ไม่สิ...มุมปากนั้นแค่ขยับลงจากตอนที่ยิ้มให้องศานิดหน่อยเท่านั้น...
ในหัวผมมีคำพูดและการกระทำหลายอย่างตีกันจนมั่ว ผมอ้าปาก...แต่ก็กระอักกระอ่วนไม่รู้จะเอ่ยคำอะไรก่อนดี ในมือก็มีช่อดอกกุหลาบอยู่ ผมจึงตัดสินใจจัดมันให้เสร็จก่อนค่อยว่ากัน และนั่นดูจะเป็นทางที่ถูก มีองศาอยู่ด้วยหลายๆอย่างคงจะยากขึ้น ดังนั้นค่อยเป็นค่อยไปน่าจะสมเหตุสมผลที่สุด
ผมจัดเสร็จ ถือแจกันเดินกลับมาที่โต๊ะข้างเตียงผู้ป่วย
แล้วหันกลับมา พบว่าอักษรมองอยู่...ก็แทบจะยืนหลังตรงแบบหาตำแหน่งให้ตัวเองไม่ได้
องศามองผมสลับกับพี่ชายตัวเอง
แล้วถาม
“...นี่ศาต้องออกไปรึเปล่า?”
..ทำเรื่องที่ถูกที่ควรเถอะน้องเอ๋ย..
ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่ผมก็หันไปมองหน้าองศา...อยากจะพูดว่า 'ไม่เป็นไร' ทั้งที่ในใจคือขอร้องให้องศาอยู่ต่อ...เพราะผมไม่รู้จะเริ่มต้นบทสนทนาระหว่างเรายังไงดี...ที่สำคัญ...อักษรดูแปลกไป
...แปลกแบบที่ผมไม่รู้จะอธิบายมันยังไง...
แต่อักษรก็หันไปยิ้มให้น้องตัวเอง ไม่ได้พูดอะไรสักคำ...แต่ก็ทำให้องศาลุกขึ้นยืน หันมาเขม่นผมหนึ่งครั้ง แล้วเดินออกไป
ผมรอจนได้ยินเสียงปิดประตู
ถึงหันกลับมามองอักษรอีกครั้งหนึ่ง
“เทียนครับ"
เสียงที่พูดออกมาดูแหบแห้งชอบกล
“ครับ..?” ผมก็เช่นกัน..
แต่เขาก็ทิ้งช่วงไว้แบบนั้นตอนที่ผมเดินไปรินน้ำใส่แก้ว แล้วมายื่นให้พร้อมหลอด ก่อนจะก้มกดให้เตียงชันขึ้นเขาจึงดื่มน้ำได้สะดวก...ดูเหมือนผมจะรู้งาน...แต่ที่ทำไปทั้งหมดเพราะเขาเสียงแห้งอย่างเหลือเชื่อจริงๆ
พอเขาดื่มเสร็จ ผมก็รับแก้วน้ำมาวางไว้บนโต๊ะ
แล้วทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างๆนั้น ประสานมือไว้ที่หว่างขา..รอฟังเขา
อักษรมองผมนาน...ดวงตาคู่นั้นดูเคร่งเครียดกว่าเดิม และผมรู้ว่ามีบางอย่างที่เปลี่ยนไป “...คุณทำให้ผมพูดไม่ออก"
“เรื่องอะไร?”
“....เรื่องที่อยากให้คุณไปจากชีวิตผม"
ผมชะงักกับความไม่ลังเลในน้ำเสียงนั้น "...อักษร...”
เขาก้มหน้า “....แต่ผมพูดไม่ออก"
“คุณก็พูดแล้วนี่..?”
“มันแค่คำอธิบายครับ" เขาหลบตา "...คุณมันแย่"
“ครับ" ผมพยักหน้า "ผมแย่"
“แย่มาก"
“ครับ" ผมพยักหน้าอีกครั้ง "ผมแย่มาก"
“แย่..ที่สุด"
“ครับใช่...ผมแย่ที่สุด"
เขาเม้มปาก “คนใจร้าย"
ผมยิ้มรับ "...ครับ...ผม...มันคนใจร้าย"
เขาเงียบลงไปเพียงชั่วอึดใจ ก่อนจะว่า "ผมอยากหาคำด่าได้มากกว่านี้จัง.."
“ค่อยๆคิดก็ได้ครับ..” ผมบอก "ผมรอฟังได้"
“...ฟังผมด่าน่ะเหรอครับ?”
“ได้ทุกเรื่องน่ะแหละ"
มือที่ประสานกันไว้เผลอบีบแน่นโดยไม่รู้ตัว ผมคิดว่าจะต้องพูด...จะต้องพูดออกไป ถ้อยคำสวยหรูที่เรียบเรียงเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน หรือทุกการกระทำที่ผมอยากบอกให้เขารู้ความรู้สึกแท้จริงข้างใน
เพียงแต่ไม่มีโอกาสพูด...เพราะผมพูดไม่ทันเขา..
…ไม่ทันทุกสิ่งทุกอย่างที่ทลายลงมาแบบนั้น
“...ผมไม่ได้อยากให้คุณโกรธ...ไม่ได้อยากให้คุณเกลียด...ไม่อยากให้คุณผิดหวังในตัวผม"
มือเล็กๆทั้งสองข้างกำผ้าห่มที่ตักไว้แน่น
“ผมอยากบอกคุณว่าผมเสียใจที่ไม่ได้บอกก่อน...แต่คุณไม่ให้โอกาสผมพูด ผมโทรหาคุณ...คุณรู้มั้ยว่ากว่าที่เราจะรวบรวมความกล้าเพื่อโทรหาคนที่เรา...” เขาชะงัก กลืนมันลงไป "...มันยาก...แค่ไหน...และคุณก็ไม่ได้รับ"
ผมอยากจะหาอะไรมาอ้างคำนั้น แต่คิดไม่ออก
ร่างกายตรงหน้าไม่ได้สั่นไหว ผมรู้ว่าสิ่งที่เขาพล่ามออกมาคงไม่ได้มาจากความจริงทั้งหมด แค่เพราะเขาพูดไปตามอารมณ์..อารมณ์ที่ผมต้องก้มหน้ารับความผิดนั้นไว้ด้วยความเต็มใจ
"อาจเพียงเพราะคุณรู้ว่าผมรักคุณมาก มากแค่ไหน...และ...สิ่งที่เหนี่ยวรั้งคุณให้ยืนอยู่ตรงนี้คงเป็นเพราะความสงสารบ้าๆที่ทำให้ผมนึกสมเพชตัวเองไปตลอดทั้งคืน...และเฝ้าคิดว่าตัวเองคงจะไม่ตื่นขึ้นมาเพื่อพบกับความจริงที่ว่า 'ความสุข'ที่มีคุณอยู่...มันเป็นแค่ความฝัน...และคุณก็แค่เดินจากผมไป..."
“อักษร...”
“....คุณก็แค่เดินจากผมไป...” เขาย้ำคำนั้นอีกครั้ง น้ำเสียงเรียบง่าย...เกินไป "...คุณคงนึกไม่ออกใช่มั้ยวันที่เราทิ้งทุกอย่างเพื่อใครคนนึง...แต่เขากลับ..." เสียงสูดลมหายใจนั้นดูทรมานนัก "...ผม..ผมรู้ว่าที่คุณทำมันมีเหตุผล...แต่...คุณมันใจร้าย...”
“ผมเกลียดตัวเอง...”
เขาพูด...เสียงเบาเหมือนเสียงกระซิบ
"...ทำไม...ผมถึงเกลียดคนใจร้ายอย่างคุณไม่ได้นะ...”
ผมคิดว่าเขาจะร้องไห้ แต่ไม่เลย...เขาเพียงแค่หลับตาลงเท่านั้น
...มันทำให้ผมเจ็บยิ่งกว่าเสียอีก...
“...ผม...”
ก่อนที่เขาจะพูดอะไรมากกว่านั้น ผมคิดว่านี่แหละที่จังหวะที่ผมควรจะบอกอะไรกับเขาบ้าง
ก่อนที่เขาจะรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้..
ก่อนที่ตัวตนของผมตรงนี้จะทำให้เขาทรมาน...ไปมากกว่านี้...
“...ผมเคยคิดว่า...ตัวผม ตัวคุณ ทุกคนที่เดินผ่านไปผ่านมาไม่ต่างอะไรจาก 'ความว่างเปล่า' ...”
ผมไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อน ผมไม่รู้ว่าผมจะหยุดพูดดีรึไม่...หรือเขาจะฟังมันอยู่รึเปล่า
แต่ผมก็พูด
“ไม่มีทางที่คนเราจะทำดีให้กันโดยไม่หวังอะไร ไม่มีทางที่โลกใบนี้จะสว่างสดใส...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเต็มไปด้วยความโหดร้ายและเรื่องจอมปลอม...ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้กัน ทุกคำพูด...มันเกิดจากการที่ใครสักคนต้องการสร้างเรื่องให้สิ่งเหล่านั้นเป็นความจริง ภายในตัวเรามัน 'ว่างเปล่า' ...มนุษย์เราก็แค่ภาชนะกลวงๆใบนึงที่จะแตกสลายเมื่อไหร่ก็ได้...”
..เพราะมัวแต่หลับตา...ถึงได้มองไม่เห็นอะไรเลย...
...พอลืมตาขึ้น แสงสว่างเหล่านี้จึงไม่ต่างจากความฝัน...
“....แต่คุณ...ทำให้ผมรู้ว่า...โลกใบนี้มีอะไรมากกว่านั้น....”
พวกเราสบตากัน นาน...จนดวงตาคู่นี้มีน้ำใสๆคลออยู่ และภาพตรงหน้าก็พร่าเลือนจนผมรู้ว่าผมเองก็เช่นกัน ทั้งเรื่องหัวใจที่เต้นแรงนี่ ทั้งเรื่องลมหายใจที่ขาดห้วงแบบนี้
...น่าแปลกนะ...
...คนที่เสียน้ำตาก่อน...กลับเป็นตัวผมเอง...
“ผม...ขอโทษ"
ครั้งนี้ไม่ต้องยกมือแตะพิสูจน์ ผมก็รู้ว่ามีอะไรบางอย่างไหลลงมา
...ราวกับทำนบความรู้สึกที่ทะลักทลาย...
“...ทั้งๆที่คุณเป็นมากกว่าทุกอย่างของผม แต่ผมกลับตอบแทนคุณด้วยความใจร้ายทั้งหมดที่ผมมี...”
อักษรไม่ได้พูดอะไร และผมไม่ปรารถนาให้เขาพูด
ตลอดเวลาที่ผ่านมา..ทุกถ้อยคำของเขามีแต่จะทำให้ผมรู้สึกดี..ทุกการกระทำของเขามีแต่จะทำให้อวัยวะที่เฉยชาอยู่ในอกนี้ได้มีโอกาสหายใจ เขาทำดีกับผมมากมายแค่ไหน...แล้วผมล่ะ...
...สิ่งที่ผมทำ...มันเทียบไม่ได้เลยด้วยซ้ำไป...รังแต่จะแย่ลงเรื่อยๆ...
“...ถึงผมจะแย่แค่ไหน...แต่ผมขอร้องล่ะ"
ถึงตอนนี้..น้ำเสียงยิ่งตะกุกตะกักเข้าไปใหญ่ และผมรู้สาเหตุมันดี
"….อย่าบอกให้ผมไปจากคุณเลย"
ผมก้มหน้าลงมา ไม่กล้าแม้แต่จะยกมือปาดน้ำตาให้ตัวเอง
“....ขอผมอยู่เคียงข้างคุณแบบนี้อีกสักพัก...แค่พักเดียวก็ได้..ขอร้องล่ะ....”
เสียงที่เปล่งออกไปราวกับจะแหลกสลาย..ปฏิกิริยาแบบนั้นมากกว่าที่ผมเคยคำนวณไว้
และทุกครั้งที่ผมไม่สามารถควบคุมสิ่งเหล่านั้นได้...ก็จะมีความจริงที่กลับมาหทำให้ผมต้องทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ว่าตัวตนของเขาที่มีผลกับผม...มันมากมายแค่ไหน...
..อักษร อัครมณฑา..
..คนตัวเล็กๆเพียงคนเดียว...ที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ได้...
“.....ผมขอร้อง...”
ภายใต้ความเงียบนั้น ผมได้ยินเสียงเขาขยับตัว
ก่อนจะสัมผัสได้ถึงสัมผัสบอบบางที่แตะลงบนข้างแก้ม แล้วค่อยๆไล้ปลายนิ้วปาดน้ำใสๆนั้นออกไป...กระแสอุ่นวาบบางอย่างเคลื่อนเข้ามาเคลือบภายในอกตอนที่ผมเงยหน้ามอง ดวงตาคู่นั้นยังคงบริสุทธิ์และสดใส...จ้องมองตรงมาที่ผมราวตั้งใจจะใช้สิ่งนั้นปลอบประโลม ก่อนจะประทับริมฝีปากลงมาที่เปลือกตา...เป็นครั้งแรก...
…..ครั้งแรก.....
ใบหน้าของอีกฝ่ายห่างออกไปเพียงแค่คืบ
เขาเคลื่อนเข้ามาใกล้มากขึ้น...ผมรู้ว่ามันใกล้เกินไป และริมฝีปากนั้นกำลังจูบซับน้ำตาให้ผม...มันเบาหวิวและไร้เดียงสา บริสุทธิ์ อ่อนโยน...และอบอุ่น...จนในอกที่เคยปวดร้าวเมื่อครู่พองโตขึ้นมา
แต่ก่อนที่อะไรบางอย่างที่น่าอึดอัดจะแผ่เข้ามาช้าๆจนผมต้องกลืนน้ำลาย
“อักษร...”
“ครับ?”
เขายิ้ม
โลกทั้งใบสว่างไสวขึ้นมาทันตา
และเพราะมือทั้งสองข้างนั้นเอื้อมโอบมาประสานไว้ที่หลังคอของผม เหนี่ยวรั้งศีรษะผมให้ซบลงที่ไหล่เปราะบางนั่น..ผมรู้ว่าเขาแค่ปลอบ แต่เสียงหัวใจของเขาที่เต้นเป็นจังหวะมั่นคงเช่นนั้นทำให้ผมรู้สึกประหลาดขึ้นอีก...และผมก็ตอบรับการกระทำนั้นด้วยการยื่นมือเข้าไปหาเขา...แตะลงบนเอวบอบบางนั่นแผ่วเบา
เขาตัวเล็กนิดเดียว..
..เป็นคนป่วยอยู่ในสภาวะอ่อนแอ...แต่ก็เข้มแข็งจนน่าหลงใหล..
ผมรู้ว่าสิ่งที่เติบโตอยู่ในอกมันเป็นเรื่องง่ายที่จะยอมรับ แต่ก็ยากเกินกว่าจะพูดมันออกไป
...ใกล้ในระยะที่ผมได้กลิ่นของเขา ได้สัมผัสถึงตัวเขา...
“เอ่อ...”
มันช่างน่าอึดอัด...แต่เขากลับตอบมาได้อย่างดี
“อะไรเหรอครับเทียน?”
..ที่จริงก็ไม่ดีเท่าไหร่..
“...ถ้าคุณไม่ปล่อยผมตอนนี้...” ผมกระซิบขู่..ลำคอแห้งผาก "...ผมจะ 'กอด' คุณนะ"
...เขาหัวเราะออกมาในที่สุด
….นั่น..แทนคำตอบทั้งหมด
----------------
-
อิมเมจของความใสซื่อบริสุทธิ์...
...และความสุขที่อัดแน่นอยู่เต็มอก
“...สีขาว....”
“ครับ?”
“เปล่าหรอก" ผมจูบหน้าผากเขาอีกครั้ง "...กุหลาบสีขาวน่ะ...ชอบมั้ย?”
เขาพยักหน้า หันไปมองช่อดอกกุหลาบในแจกัน "ผมสงสัยมานานแล้ว...ทำไม...ถึงเป็นกุหลาบสีขาวล่ะครับ?”
ผมอ้าปาก อยากจะตอบไปตามตรง แต่ก็เบี่ยงประเด็น "มัน...เหลือแค่นี้"
“โกหก"
“โกหกอะไร?”
“คุณจงใจเลือกชัดๆ"
“...ถ้าคุณรู้อยู่แล้วคุณจะถามทำไมล่ะ?”
ผมยิ้ม ส่วนเขาเขิน "..คนบ้า"
“อะไรนะ?”
เขาไม่ตอบ ขยับตัวเข้ามากอดผมแน่นแล้วบ่นอุบราวกับรู้คำตอบอยู่แล้ว "...ผมไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้นสักหน่อย"
...ก็นั่นสินะ...
ผมยิ้ม กอดเขาไว้อย่างนั้นอีกสักพัก...ในใจน่ะอยากกอดแบบนี้ต่อไปอีกสักหน่อย...แต่มันดูจะไม่สมควรเท่าไหร่ จึงจูบหน้าผากเขาอีกครั้ง และลุกขึ้นมาเพื่อเก็บทุกอย่างให้เรียบร้อย ห่อ 'ของกลาง' ไว้ในทิชชู่อย่างดีแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกง ถ้าทิ้งในถังขยะคงเป็นเรื่องแน่ๆ ไว้ต้องออกไปหาที่ทิ้งที่อื่น(...แต่ต่อให้ไม่โดนจับได้ก็เป็นเรื่องใหญ่พอตัวอยู่ดีล่ะวะ...)
เขาปล่อยตัวตามสบายให้ผมใส่เสื้อผ้าให้ ชุดผู้ป่วยใส่ง่ายถอดสะดวก ผมเริ่มเข้าใจความรู้สึกของพวกหนังAVในโรงพยาบาลขึ้นมานิดหน่อย...แต่ก็นะ ในหนังไม่เห็นว่าเขาจะเขินอะไรกันขนาดนี้เลย
เรามองหน้ากันตอนที่ผมผูกปมเส้นสุดท้าย เขาหลบตาฉับ
..ถึงได้รู้ว่าหัวใจคนเราสามารถเต้นได้แรงขนาดไหน..
ผมยิ้มกับปฏิกิริยาตอบสนองนั้น แตะมือลงบนกลางอกเขา "ปวดมั้ย?”
เขาส่ายหน้า "ไม่ครับ"
“แล้วก่อนหน้านี้ล่ะ?”
เขาหน้าแดง "ไม่..ครับ"
“แน่ใจนะ?"
“ค-ครับ"
“....เจ็บ...รึเปล่า?”
อักษรส่ายหน้าแรงๆจนปอยผมด้านหน้าไหว และช้อนตามองผม "คุณไม่ได้ทำถึงขั้นเจ็บสักหน่อย..”
ผมจิ๊ปาก ...มันน่ามั้ยล่ะ...
“อักษร"
“ครับ?”
ไม่ต้องรอให้เขารู้ตัว ผมเขยิบเข้าไปจนปลายจมูกแทบจะชนกัน
“.......หลับตา...หน่อยสิครับ"
เขาหน้าแดงจนถึงหู แล้วหลับตาลงอย่างที่ผมขอ
...จากนั้นเราถึงค่อยจูบกัน...
มันเป็นจูบเบาๆที่เนิ่นนาน ริมฝีปากนั้นก็นุ่มนิ่มจนผมไม่อยากละออกมา อารมณ์เหมือนเครื่องดื่มเบาๆหลังแช่น้ำร้อนกระมัง และมันให้ความรู้สึกดีจนผมอยากจะดันเขาลงไปอีกรอบด้วยซ้ำ
..ถ้าไม่ติดว่าเสียงหัวใจของเราทั้งคู่จะดังขนาดนี้จนเกรงว่าจะเป็นอันตรายต่อสุขภาพอีกฝ่ายล่ะก็นะ...
โชคดีที่ผมเก็บกวาดทุกอย่างเรียบร้อยแล้วองศาถึงเข้ามา แถมยังมีหน้าค้อนมองผมแปลกๆอีก (โชคไม่ช่วยครับ...ก็ใครใช้ให้อักษรหน้าแดงขนาดนั้นกันล่ะ...) ผมแอบนึกสงสัยนิดหน่อยว่าทำไมองศาหายไปนานจัง บางที..อาจจะเผลอเขามาแล้วรอบหนึ่ง แต่ดันเจอพวกเรากำลัง...ซะก่อนเลยออกไป แต่จากสายตาที่มองมาอย่างจับผิดเช่นนั้น...ข้อสันนิษฐานดังกล่าวตกไปสิ้น แม้องศาจะพูดมากกว่า แต่ผมพนันร้อยทั้งร้อยว่าไร้เดียงสาพอๆกัน
ไม่นานอักษรก็หลับไปตามคาด ผมคิดว่าเขาเหนื่อย...บางทีการทำแบบนั้นลงไปคงเป็นภาระกับร่างกายเขาไม่น้อย..ผมนึกขอบคุณตัวเองที่ไม่ได้ทำจนสุด...แต่ก็นะ ถึงจะค้างไปหน่อยแต่ก็ดีแล้วล่ะ
ผมหยิบหนังสือมานั่งอ่านเล่นต่อที่มุมห้องแถมยังผิวปากอารมณ์ดี...จนองศาน้องรักของเขานั่นแหละที่เขม่นแล้วเขม่นอีก
“....พี่เทียนทำไรพี่ษร?”
แน่ะ..ปากมันมากครับ
ผมเงยหน้าขึ้นกระพริบตา "ทำอะไรล่ะ?”
“....ก็พี่ษรดูอารมณ์ดี"
“แล้ว...ไม่ดีรึไง?”
“ก็ดี! แต่ผมว่ามันแปลกๆ...พี่เทียนก็ด้วย ยิ้มกรุ้มกริ่มอะไรอยู่นั่นล่ะ!"
ผมหุบยิ้มฉับ พลิกหน้าหนังสือ "...แล้วเพื่อนเราคนนั้นน่ะใคร?”
“เพื่อนคนไหน?”
“คนที่รับโทรศัพท์พี่" ผมบรรยาย...แต่จะให้ระบุชัดขนาดไหนคงเป็นไปไม่ได้..เพราะผมทุกอย่างมันยุ่งจนลืมสังเกต "ที่ตัวสูงๆผอมๆน่ะ...ที่มาเมื่อวานด้วย"
อีกฝ่ายมุ่ยหน้า “...ไม่ใช่เรื่องของพี่"
ผมไหวไหล่ "งั้น...นี่ก็ไม่ใช่เรื่องของศา"
“พี่เทียน!!”
“ชี่ เบาๆสิ...อักษรนอนอยู่นะ"
...ผมเพิ่งรู้ความสนุกของการได้ยียวนคนอื่นครับ มิน่าล่ะเขาถึงทำกันทั้งประเทศ
แต่ก็แลกมาด้วยอาการกระฟัดกระเฟียดของหมอนั่นก็แล้วกันครับ ซึ่งมันทำให้ผมนึกขำอยู่ไม่น้อย และการปั้นหน้าแสดงว่าตัวเองไม่ได้ตั้งใจ 'แกล้ง' มันก็เหนื่อยพอดูล่ะ...ผมพอจะเข้าใจเหตุผลที่องศาเพื่อนเยอะซะแล้ว ถึงจะดื้อแต่ก็น่าเอ็นดู...แล้วถ้าให้มองอีกที...หน้าตาก็ละม้ายคล้ายอักษรตอนถอดแว่นอยู่นิดหน่อย ถือว่าน่ารัก...ถึงนิสัยจะไม่เหมือนกันก็ตาม
“นี่ นี่"
ผมว่าคนที่ทนความเงียบไม่ได้ที่สุดก็คือองศาน่ะแหละ ทั้งที่เวลายังผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีถึงได้พยายามเรียกร้องความสนใจตลอดแบบนี้..ปากก็บอกว่าเกลียดผมแท้ๆ คงได้แค่นั้นล่ะมั้ง
"หืม..ครับ?”
“พี่เทียนไม่ไปฉลองปีใหม่กับใครบ้างเหรอ?”
ผมเลิกคิ้ว ชี้ไปที่อักษร
องศาหรี่ตา "...หมายถึงกับพวกผู้หญิง"
“อ้อ" ผมไหวไหล่ "พี่ไม่เคยฉลองวันสำคัญกับผู้หญิงคนไหน"
“โกหก!”
..เหมือนกันเด่ะเลย..ให้ตายสิ..
ผมหุบยิ้มไม่ลงจริงๆ “..ถ้าคิดว่าพี่โกหกแล้วจะถามทำไมล่ะครับ?”
คำนั้นทำให้อีกฝ่ายเถียงไม่ออก ผมยกมือปิดปาก...คิดในใจว่าจะต้องพูดจาดีๆกับน้องชายของอักษรรึเปล่านะ? แต่ก็นั่นแหละ..ดูเหมือนจะแก้อะไรไม่ทันแล้วก็ปล่อยมันไปเถอะ
“...มีหลายครั้งที่พี่เทียนทำให้พี่ษรเสียใจ จนบางทีผมอยากจะฆ่าพี่เทียนด้วยซ้ำ"
องศานั่งกอดเข่า พูดเสียงดังให้ผมได้ยิน
“แต่ถ้าทำไปพี่ษรคงเสียใจเรื่องที่มีน้องเป็นฆาตรกร"
ผมเลิกคิ้ว "...เสียใจที่พี่ตายมากกว่าล่ะมั้ง"
“ไม่ต้องมาพูดดีเลย ทำให้พี่ษรเสียใจแล้วยังไม่สำนึกอีก"
“ครับ ครับ ขอโทษ" ผมยิ้ม องศาเป็นเด็กพูดมากก็จริงตามที่เขาลือมา..แต่ปากเสียเฉพาะกับผมรึเปล่านะ? “...ไว้หลังจากนี้ศาค่อยฆ่าพี่ตามไปก็แล้วกันนะ"
องศาไม่ได้พูดอะไรอีก
ผมก็เหมือนกัน
กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ความรู้สึกในใจได้อักษรช่วยไว้...ไม่ว่าจะรู้สึกแย่แค่ไหน ทั้งอารมณ์โกรธที่เคยเป็น อารมณ์เกลียดที่เคยรู้สึก หรือแม้กระทั่งความรู้สึกสำนึกเสียใจ ทุกครั้ง...เพียงแค่ได้ยินเขาบอกว่า 'ไม่เป็นไร'...ทุกอย่างก็ดูสวยงามไปเสียหมด
แค่เพียงเขายิ้มอยู่แบบนั้น...
...แค่เพียงเขามีความสุข...ก็แค่นั้น...
พ่อกับแม่ของอักษรมาถึงตอนบ่ายแก่ๆ
พวกท่านหอบของขวัญที่ห่อแล้วมาชุดใหญ่ๆ บอกว่าข้างล่างมีงานเลี้ยงสิ้นปีกัน...ผู้ป่วยและญาติที่ต้องการร่วมงานก็แค่ไปลงชื่อ แถมยังซื้อของขวัญจับฉลากมาให้ทั้งผมทั้งพี่น้องสองคน อักษรดูดีใจมากที่หมออนุญาตให้เขาลงจากเตียง ส่วนองศาก็เอาแต่ถามอย่างกระตือรือร้นว่าของข้างในเป็นอะไร ของข้างในเป็นอะไร...เหมือนเด็ก...ซึ่งมันทำให้อักษรหัวเราะ และเมื่ออักษรหัวเราะ โลกก็สดใสตามไปด้วย...
อ้าว? คุณไม่คิดแบบนั้นเหรอครับ?
…อย่างน้อยก็ผมคนนึงล่ะ...
ผมรับหน้าที่พยุงอักษรลงจากเตียงและเข็นรถเข็นให้..เดินไปตามทางเดินเคียงข้างกันเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวอย่างไงอย่างงั้น...ซึ่งยอมรับว่าลึกๆแล้วผมเองชอบใจไม่น้อยที่ได้อยู่แบบนี้...ลึกๆน่ะนะ
ผู้ป่วยส่วนใหญ่มีอายุมากแล้ว แต่ก็มีเด็กตัวเล็กตัวน้อยก็วิ่งร่าไปทั่วงาน ก็คงเป็นบรรดาลูกหลานที่มาฉลองให้กันครั้งสุดท้ายก่อนที่จะ..เอ่อ..ผมรู้ว่าที่กำลังพยายามอธิบายอยู่มันดูแย่ และมันดูแย่ ผมไม่เถียง...ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือพวกผมก็เช่นกัน...
บุรุษพยาบาลคนหนึ่งรับหน้าที่เป็นพิธีกรอารมณ์ดีตลอดงาน เล่นมุขเก่าๆให้คุณตาคุณยายทั้งหลายฟัง...ส่วนพวกผมที่ยืนยิ้มอยู่ก็เพราะภาพตรงหน้ามันอบอุ่นเนี่ยแหละ
ผมขออนุญาตถ่ายรูปด้วยกล้องคอมแพคที่บังเอิญพกมาด้วย ประเดิมรูปแรกด้วยครอบครัวอัครมณฑาที่ดูแจ่มใสมากกว่าเมื่อเช้าหรือเมื่อวานมาก...มันทำให้ผมยิ้ม...ข้อดีของกล้องดิจิตอลคือสามารถดูรูปที่ถ่ายไปแล้วซ้ำได้อีกหนโดยไม่ต้องรอลุ้นในฟิล์ม ผมคิดว่ามันสะดวกในเวลาแบบนี้...เวลาที่เวลา...เหลือน้อยลงไปแบบนี้...
ความคิดนั้นทำให้ก้อนขมๆติดอยู่ที่คอ
...แม้จะยาก แต่ผมก็กลืนมันลงไปได้ในที่สุด
ผมเลิกคิดเรื่องนั้น ถือจานอาหารมานั่งยองๆข้างๆเข้า “ษรครับ"
“ครับ? อ...”
“ทานสิ" ผมหัวเราะเมื่อเขาทำหน้าเหวอตอนผมใช้ส้อมจิ้มไส้กรอกชิ้นพอดีคำมาจ่อปาก จนเผลอแตะลงบนอวัยวะนุ่มๆนั่นไปหน่อยนึง "..หรือจะต้องให้ผมเคี้ยวให้ก่อน"
เขาหน้าแดงแปร๊ด แล้วบ่นอุบ "ลามก"
“อะไรนะ?”
อีกฝ่ายไม่ตอบ เบี่ยงประเด็นด้วยการอ้าปากงับไส้กรอกชิ้นนั้นฉับแล้วเคี้ยวแก้มตุ่ย...
พอเขาหันมาสบตากัน ก็หลบตาฉับอย่างจงใจ จนอดไม่ได้ที่จะสงสัย
“อะไรน่ะ?”
“ก็มองทำไมล่ะครับ..”
“มองไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้...แต่...เอ่อ...” คนตัวเล็กยกหลังมือปาดแก้มตัวเองอย่างเก้อเขิน "..คุณเอาใจแบบนี้ผมเขินนะ...”
“แล้วไม่ชอบเหรอ?”
“ไม่ได้หมายความว่าไม่ชอบ...”
ผมยิ้ม "คุณอยากทานอะไรอีกมั้ยครับ?”
อักษรหันมามอง ทำตาเป็นประกาย "พาผมไปที่โต๊ะอาหารหน่อยได้มั้ยครับ?”
..แน่นอน..
ผมไม่ได้พูดคำนั้นออกไป เพียงแค่ลุกขึ้นเดินอ้อมมาด้านหลังเก้าอี้รถเข็นของเขา หันไปพยักหน้าเป็นเชิงขออนุญาตคุณพ่อคุณแม่อีกครั้ง พวกท่านยิ้มให้..ท่าทางเหมือนจะบอกว่าเรื่องแค่นี้ไม่ต้องขอก็ได้ ผมเลยเข็นไป
เพราะต้องการบรรยากาศสบายๆเลยจัดเป็นแบบบุฟเฟ่ต์ตักสะดวก โต๊ะตั้งอยู่ในระดับที่คนนั่งวีลแชร์จะสามารถหยิบกินได้ถนัดทำให้อักษรสนุกกับการตักอาหารมาก...เขาตักเยอะ..และผมรู้หรอกว่าแค่ตัวเขาเองกินไม่หมดหรอก เพราะฉะนั้นเลยเลือกที่จะไม่ตักเอง และไม่ทักเรื่องนั้นด้วย
พอผมพาเขากลับมา องศาก็หายไป...พ่อกับแม่ของอักษรบอกว่าน้องไปหาเพื่อน ซึ่งผมไม่แปลกใจเท่าไหร่...วันนี้วันสุดท้ายของปี วัยรุ่นก็ต้องมีเรื่องแบบนี้กันบ้าง...แต่พวกท่านไม่ถามผมเรื่องนั้น และผมยินดีที่จะไม่ตอบ
ทุกๆปีในวันสำคัญ..ผมเกลียดงานฉลองหรืออะไรไร้สาระทั้งหมด
ผมไม่ได้โกหกองศา ผมไม่เคยฉลองวันแบบนั้นกับใคร...เพราะผมเคยคิดว่ามันไม่มีประโยชน์ถ้าในปีถัดไปเราต้องมานั่งพะวงเรื่องเดิมๆ เพราะงั้นสำหรับผม...มันไม่ใช่วันสำคัญ...
ถ้าลืมเรื่องที่วันนี้เป็นวันส่งท้ายปี
ถ้าลืมเรื่องที่ต้องฉลองกันข้ามคืน
..ผมกลับคิดว่าช่วงเวลาที่ได้อยู่กับอักษรในตอนนี้...สำคัญกว่าตอนนั้นมาก...
“แค่ก! แค่ก!”
สิ่งแรกที่ผมทำคือรับจานอาหารที่เกือบจะร่วงลงมาก่อน ถึงค่อยหันไปวางมันไว้บนโต๊ะ แล้วก้มลงนั่งยองๆหน้าอักษรพร้อมน้ำหนึ่งแก้ว
แต่ก็แค่นั้น เพราะเขาเงยหน้าขึ้นมายิ้ม "แหะๆ ผมคงทานเร็วไปหน่อย...”
ผมยิ้ม ยกมือเช็ดปากให้เขา "ไม่เห็นต้องรีบเลย"
“ก็แหม....”
“ดื่มน้ำก่อนสิครับ" ผมบอก "ไม่ต้องรีบนะ...ถ้ารีบอีก เดี๋ยวผมจะป้อนซะเลย"
เขายิ้มหวาน "งั้นผมจะรีบดื่มเลยล่ะ"
..แหน่ะ..หยอดอีก..
ผมยีศีรษะเขาอย่างหมั่นไส้ เมื่อครู่นี้ตอนที่เขาสำลัก..แน่นอนว่าผมตกใจ แต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้ผมใจเย็นกว่าที่เคย ซึ่งผมคิดว่าดีแล้ว หากผมแสดงอาการตกใจจนลนลานเกินไปเรื่องราวจะยิ่งแย่ลงกว่านี้..
..ถ้าอยากดูแลเขา..ตัวผมเองเนี่ยแหละที่ต้อง ‘มั่นคง’ มากกว่านี้…
“เทียนยืนเถอะครับ เดี๋ยวเมื่อยนะ"
อักษรบอกผมตอนที่รับจานอาหารใหม่อีกครั้งหนึ่งพร้อมรอยยิ้ม
แน่นอนว่าผมส่ายหน้า "รู้อะไรมั้ย…ที่ผมนั่งแบบเนี้ย เพราะรอให้คุณป้อนอยู่"
เขาหน้าแดงขึ้นทันตา "ไม่เอา เดี๋ยวติด"
“เนื้องอกมันติดกันได้ด้วยเหรอ?” ผมหัวเราะกับข้ออ้างไร้สาระนั่น "งั้นมันคงติดตั้งแต่ตอนที่ผมจูบคุณแล้วล่ะ"
“เทียน!”
..ทำไมอักษรถึงเขินได้ขนาดนี้กันนะ...ทั้งๆที่ปกติเป็นฝ่ายหยอดผมมาตลอดแท้ๆ..
ผมยิ่งหัวเราะกับความคิดนั้นเข้าไปใหญ่ อักษรหันควับกลับไปมองพ่อแม่ของตัวเองแล้วหันกลับมาแยกเขี้ยวใส่ผม แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ...ในงานเสียงดังกันจะตาย...พูดเบาแค่นี้ไม่ได้ยินไปถึงหูผู้ปกครองหรอก แน่นอนล่ะ..เรื่องนั้นผ่านการคำนวณมาแล้ว
จากนั้นผมก็เท้าแขนกับที่วางแขนทั้งสองข้างของเก้าอี้ อ้าปากรอ
อีกฝ่ายใช้ส้อมจิ้มแตงกวาขึ้นมา มองผมอีกรอบ
ผมยักคิ้ว
และแตงกวานั้นก็เข้ามาเป็นอาหารในปากผมในเวลาต่อมา..ซึ่งบอกเลยว่าอร่อยกว่าทานเองเป็นไหนๆ
แต่คนตรงหน้ากลับหน้ามุ่ย แล้วบ่นอุบ
“ทำแบบนี้...เดี๋ยวคุณก็โดนคนมองแปลกๆหรอก"
“หืม? แปลกยังไง?”
เขากรอกตา “....ก็...ผม...คุณ...เราสองคน....”
“หืม? ทีเมื่อก่อนคุณไม่เห็นแคร์เรื่องแบบนี้เลย?”
“...ตอนนี้...มันต่างออกไปนิดหน่อย...นะครับ...”
พอดวงตาคู่นั้นมีประกายจริงจังขึ้นมา ผมก็เงียบลง...ไม่ได้โต้ตอบยียวนเหมือนเมื่อครู่ มันยากที่จะฝืนยิ้มต่อไปอยู่ทั้งที่ในใจเราไม่ใช่ เขาจ้องมองผม..ไม่มีท่าทีจะอธิบายต่อ แต่มันก็ชัดเจนอยู่แล้วในสถานการณ์แบบนี้ สภาวะแบบนี้ และ...ระหว่างเรา...
ผมไม่อยากคิดเรื่องที่ว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีกนานแค่ไหน...
….ไม่อยากคิด....เรื่องแบบนั้น....
แต่ความจริงมันกลับตอกย้ำลงมาให้เจ็บทุกครั้ง จนสุดท้ายจะลืมเลือนไปก็ไม่ได้
ผมหลุบตาลง ประคองมือของเขาเอาไว้ในมือทั้งสองข้าง...ผมทำแบบนี้บ่อยครั้งที่เขาหมดสติ ทุกครั้งก็จะอดคิดไม่ได้ว่าทำไมมันช่างบอบบางได้ขนาดนี้...ทั้งอ้อมแขนที่โอบกอดผมเมื่อกลางวัน หรือรอยยิ้มของเขาที่มอบให้ผมตลอดเวลาที่ผ่านมา
....ทำไม...ทุกสิ่งทุกอย่างถึงได้พร้อมจะแตกสลายลงทุกเมื่อแบบนี้
"ผมจะอยู่กับคุณ..."
ย้ำเจตจำนงที่มีให้ฟังอีกครั้งหนึ่ง ยกมือเล็กๆคู่นั้นขึ้นมาจรดริมฝีปาก
"...ผมจะอยู่กับคุณ อักษร...ผมจะไม่ไปไหน..."
อีกฝ่ายบีบมือผมแน่นขึ้นเป็นคำตอบ...คำตอบที่ผมไม่รู้ความหมาย และไม่อยากรับรู้ด้วย
..วันสำคัญวันนี้ในปีถัดไป...ไม่มีค่าอะไรเลย..
.....ไม่มีเลย...จริงๆ....
TBC
================
เพราะอะไรหลายๆอย่าง จึงขอเกริ่นก่อนว่าตอนหน้าตอนจบแล้วจ้า >///<
สำหรับตอนนี้คิดนานมาก นานมากๆว่าจะให้ออกมาในรูปแบบไหน
ออกมามุ้งมิ้งเกินคาด เลิฟซีนที่คิดว่าจะไม่เขียนก็ได้เขียน
แล้วก็อะไรอีกมากมายจริงๆ 55555 เอาเป็นว่าตอนนี้มันเหนือความคาดหมายสุดๆ
คงเป็นตอนเรียกน้ำตาตอนสุดท้ายแล้ว(นี่เรียกได้จริงมั้ยคะ กรี๊ดดดดดด บิวท์อารมณ์ไหวป่ะะะ :hao5:)
ตั้งใจจะให้จบแบบสวยงาม ;v; อยากให้ทุกคนจำสองพระนายคู่นี้ได้นานๆ
อย่างน้อยก็จำอักษร เด็กหนุ่มสุดน่ารักคนนี้ให้ได้นานๆล่ะเนอะ!
มาแอบประกาศนิดนึงนะคะ
ก็เหมือนเคย คือถ้าเรื่องนี้จบแล้วก็คงมีรวมเล่มแน่ๆ
จึงมาถามความสนใจจากทุกฝ่ายไว้ก่อน
แต่ครั้งนี้โอไม่ได้รวมเล่มกับไร้กรอบนะคะ :o8: พิมพ์ด้วยตัวโอเองเนี่ยแหละ! 55555
เพราะชอบเรื่องนี้มากๆๆ เลยอยากให้เป็นเล่มลิมิตเต็ด
(หาซื้อไม่ได้ตามร้านหนังสือนะบอกเลย.........แฮ่!)
ซึ่งกว่าจะทำไอ้โน่นไอ้นี่ไอ้นั่นเสร็จ เปิดให้จองก็คงราวๆสิ้นปีนะคะ ; ;//// :กอด1:
ใครอยากได้ก็เอาน้ำลายป้ายไว้ก่อน... #ม่ายช่ายยยยยยย
ยังไงจะมาอัพรายละเอียดให้อีกทีนะคะ ก็ตามได้ในเพจรักร้าย เดอะ ซีรี่ย์ ล่ะกันเนาะ! :D
ไม่ค่อยแนะนำให้ตามในทวีตเตอร์เพราะโอฟลัดเข้าขั้นสึนามิเลยทีเดียว.... :z10:
ขอบคุณที่ยังติดตาม
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์
เจอกันตอนหน้าตอนจบน้าา
ozaka*
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล. จบงานนี้เผชิญศึก XY2 ปะทะเด็กโรงเรียนเกษรวิทยาต่อ กร๊ากกกก ทำเป็นนิยายต่อสู้ดีมั้ยยย
ปล2. แฟนคลับสายสิญจน์น้ำมนต์ รอก่อนน้อ!!
-
จิ้มๆ
:hao5: :เฮ้อ: หน่วงมากเลย รู้สึกเศร้า รอตอนต่อไปค่า
เราติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น เม้นบ้างไม่เม้นบ้าง 55 เม้นไม่ออกสงสารอ่า :z3:
-
เก็บเงินรอรวมเล่ม :katai2-1:
-
ศึก XY2 อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก *โดนคุณโอถีบ
นี่ไม่ได้สนใจจะเม้นนิยายเล๊ยยย 555
ตอนนี้ก็หวานมดไต่ หลังจากอึมครึมมาตั้งนาน
ตอนนี้เป็นตอนที่เทียนพูดเยอะสุดหรือเปล่าเนี่ย
เอาจิงเทียนเป็นคาแรกเตอร์พระเอกแบบบที่ชอบเลยนะ
แต่น่าเสียดายที่มอบหัวใจดวงน้อยๆให้นายดำเอกราชไปหมดแล้ว *อิเอ็กซ์เตะหัวใจกลับมาอัดหน้า
ตอนหน้าตอนจบแล้ววว ใจหายเบาๆ อยากเห็นเทียนพูดมากๆแบบนี้อีกเยอะๆ งือออออออออ T T
-
เรามาเม้นรอสายสิญจน์ กะน้องน้ำมนต์ไปป่ะเนี๊ยะ 555
ตอนหน้าจบแล้ว โหยยย จิงๆแอบชอบเรื่องนี้มากเลยนะ มันเหมือซีนนอารมณ์อ่ะ
ถ้าเป็นละครนี้ต้องรับส่งกันน่าดู
ปล.แล้วตอนหน้าจะมาเมื่อไหร่คะ?
ปล2.เอ็กซ์ไวน์ ม.ปลายของฉันหล่ะ?
-
จะจบแล้ว :sad4:
ตอนนี้มันน่ารักมุ้งมิ้งกันจัง :impress2:
หวังว่าจะจบแบบแฮปปี้นะ :L1:
-
สาบานนะว่านี่คือตอนสุดท้ายที่เรียกน้ำตา??
ถ้าตอนหน้าพี่ร้อง พี่จะเอาขี้มูกไปป้ายยยยยย กรี๊ดดดดดดด TwT
แต่ชอบตอนนี่้เว่อร์! ร้องไห้ไปด้วยยิ้มไปด้วย หนักอ่ะ!
แล้วอัลไลลลลล อักษรไม่สบายอิเทียนไปฮึ๊ดจั๊มบึ๊ดน้องตะไมมมมมมมม
แม้จะแบบซอฟต์ก็เถอะนะ หึหึ
ระวังเถอะ ระวั๊งงงงงงงงง
ตอนหน้าขอวันพรุ่งนี้เลย!
-
อ่านจบแล้วเขินอายเป็นอย่างมาก
ไม่ได้ทำให้เจ็บถึงขั้นนั้น
ขั้นนั้นมันขั้นไหนนนน สครีมมมมมมม
ตอนนี้หวานสุดๆ
แต่สะุดุดตรงประโยคท้าย
ว่าแต่เหมือนจะยังไม่ได้ยินเทียนบอกรักเลย
ปาดน้ำลายจองค่า รักร้ายทุกเล่มเก็บแน่นอน
รอ gamer อยู่ด้วยละ อยากอ่านตอนพิเศษแล้ว
รอ xy ด้วยฮับ
ขอบคุณมากค่าสำหรับตอนต่อ
ฟินไปตามระเบียบ
ชอบตอนใส่ง่ายถอดง่ายมาก
มุ้งมิ้งกันตอนใส่เสื้ออีก
อายอะไรกันนน เขาอ่าน เค้าก็อายยย ว้ายๆๆๆๆ
-
ลูกแม่ ~~ จะจบแล้วเหรอ
มั่ยนะะะะะะะะ
แต่ตอนนี้หวานมากนาย ฉันกำลังจัตาย
ฮรืออออออออออ
-
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านตอนนี้แล้วสงสารเทียน :o12: :o12: :o12:
อักษรอย่าเป็นอะไรไปนะ สงสารคนที่ต้องอยู่ต่อไป แล้วคนอย่างเทียนเปิดใจรับใครยากด้วย
ถ้าไม่มีอักษรแล้ว ต่อไปชีวิตเทียนคงกลับไปมืดมนเหมือนเดิมแน่เลยอ่ะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
ปล. มีเลิฟซีนด้วยเหรอคะ ทำไมเรามองไม่เห็นคะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด กลับไปหาใหม่อีกครั้ง :o8: :o8:
-
รู้สึกติดใจองศานิดหน่อย องศากับเพื่อนคนที่สูงๆผอมๆ ที่มาเมื่อวานแล้วก็วันนี้ด้วย ต้องมีเคลียร์กันหน่อยนะคะ //ทำหน้าตาขี้เสือก 5555
ตอนนี้รู้สึกอ่านไปแล้วอมยิ้ม ทั้งที่บรรยากาศมันก็อึมครึมๆ คงเป็นเพราะวันปีใหม่ล่ะมั้ง?
ขอบคุณที่เทียนไขเปิดปากสักที โอยยย สิบกว่าตอนแล้ว กว่าจะพูดได้นะ!
เทียนเวอร์ชั่นนี้น่ารักมากๆ รู้แล้วว่าทำไมอักษรถึงหลงรัก
อักษรที่เขินง่าย หน้าแดงบ่อยๆก็น่ารักที่สุด อยากฟัดกลางโรง'บาลแบบเทียนมั่งเลย :katai3:
รออ่านตอนสุดท้ายของเรื่องนี้นะคะ เป็นเรื่องที่ต้องอดทนรอจริงๆ 5555
-
สัญญามานะน้องโอ ว่าตอนนี้เสียน้ำตาตอนสุดท้าย
ถ้าตอนหน้าเสียน้ำตา ขอให้ตัวเองสิวขึ้น 10 เม็ด
แต่ตอนนี้คืออะไร แอรํยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หวานมุ้งมิ้งมากกก เทียนจ๋าหนูเก็บคำพูดเพื่อมาพูดตอนนี้โดยเฉพาะใช่ไหม
-
โหยยย ย กรรมแล้วไง ตอนหน้าตอนจบบ บ :ling1: :z3:
แต่ตอนนี้หว๊านหวานน มุ้งมิ้งมั่กๆ ๆ ><
หยอดไปหยอดมา (แถมยังมีฉากอัศจรรย์ บร๊ะเจ้า!!)
:hao6: :hao6:
บอกได้คำเดียวว่าตอนนี้น่าร๊ากกกก :-[ :o8:
แต่ตอนหน้านี่สิ... o22 :a5: ฮึกกกกกก ฮรือออออออ TT___TT
มัน Bad End จริงๆ ด้วยยยย ย พี่โอทำร้ายยอักษร #ผิดด
แง้ ยังไงก็รักอักษรนะ TTwTT รักที่สุดเลยยย รออ่านตอนจบครับ
ปล.เรื่องที่ว่าพี่จะรวมเล่มเอง ผมจองแน่นอนนน พลาดไม่ได้ :laugh: :laugh:
ขอบคุณพี่โอมากครับ :กอด1: :กอด1:
-
ขอเอาน้ำลายป้ายจองไว้ก่อนเลยค่ะ มีทุกเล่มจะขาดเล่มนี้ไปก็กะไรอยู่ ชอบมากกกกกก เทียน กะษรเนี่ย ลุ้นตอนจบนะคะแม้ว่าเรื่องนี้จะสั้นไปหน่อยก็เถอะ อิอิ
-
งื้อ มันหน่วงๆในอกชอบกล สงสารทั้งอักษรทั้งเทียนเลย
แต่ฉากสวีทนี่น่ารักมากเลยค่าาา อ่านไปยิ้มไป อ้ากกกก เขิน :o8:
-
ตอนหน้าจะไม่มีน้ำตาจริงๆใช่มั้ย ห้ามผิดสัญญานะคุณโอ
แค่นี้ก็ปวดใจจะแย่แล้ว เจอแต่เรื่องแย่ๆมาทั้งคู่
อย่าให้ตอนจบต้องเจอเรื่องแย่ๆอีกเลยนะ :z10:
-
happy ending ใช่ม้ายยยย
-
แงงงงงงงงง เขินนนนน -////////-
ไม่ได้เตรียมใจมาเจอเลิฟซีนเลยย!!!!! ถึงจะโดนตัดฉากก็เถอะ!! แต่ก็เขินมาก!! เขินจนหน้าร้อนตัวร้อนไปหมดทั้งที่เปิดแอร์ 23 องศา =//= เขินจนไม่กล้าอ่านต่อต้องหยุดทำใจ(ให้สงบ)แปปนึง อ่านๆหยุดๆ -///- แงงงงงงง เขินจริงๆนะ! โอ๊ยยย เขินนนนนน เขินนนนจะตายแล้วววว! แอ่กก.. -/////- (ขอระบายความเขินนิดนึง(?) 555555555)
นี่ถ้าพี่โอแต่งมาเต็มหน้าเราคงระเบิดแน่ๆค่ะ ฮือออ.. (แต่ก็แอบอยากอ่านนะ แฮ่ .///.)
ชอบตอนอักษรด่าเทียนมากกก!!!
ฮืออ น่ารักไปมั้ย >//< ! น่ารักน่าเอ็นดูที่สุดอ่ะ♥
'คุณมันแย่' 'แย่มาก' 'แย่ที่สุด' 'คนใจร้าย'
โอ๊ยยยย #ตาย ทำไมถึงด่าคนได้น่ารักมุ้งมิ้งขนาดนี้เนี่ย!! #จับฟัด >3< #โดนเทียนฆ่า
ตอนนี้ไม่ดราม่า ไม่น้ำตาตกนะคะสำหรับเรา..
แค่ทั้งสองคนเข้าใจกันได้รักกันด้วยดีลงตัวก็พอแล้ว♥
ที่สำคัญคือมันหวานจนลืมความเศร้า(ที่'อาจ'กำลังจะเกิด)ไปหมดสิ้น.. 5555
ถึงคำพูดทิ้งท้ายของเทียนจะทำให้รู้สึกจิ๊กๆ!ที่ใจก็เถอะ..
แต่ยังเขินอยู่ไงง สมองเบลอไม่รับรู้ดราม่าอะไรทั้งสิ้นน .///. 555555555555
ตอนหน้าจบแล้วใจหายเลยค่ะ.. ;___;
จะคิดถึงอักษรไปอีกนาน(มากกกมากกกก!!)เลยค่ะ.. ติ่งจัด! 555555555 (ทุกวันนี้ยังคิดถึงน้องกลอนไม่เลิกเลยนะ.. UU วนเวียนเข้าไปอ่านอยู่บ่อยๆ จนจะจำบทได้อยู่แล้ว55 แอบเก็บไปฝันด้วย #รู้สึกตัวเองเริ่มน่ากลัวละ 55555 (ไม่ได้ตั้งใจ(?)ฝันนะมันอ่านก่อนนอนเลยฝันเอง ฮืออออ UU)
ปล. หนังสือเก็บแน่นอนค่ะ!! #ป้ายน้ำลาย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรออออ สัญญาแล้วนะคุณโอว่าจะไม่จบดราม่าอ่ะ
พร้อมทั้งรอสายสิจน์-น้ำมนต์และเตรียมหยอดกระปุกด้วย
-
ตอนจบช่วยเฉลยทีว่าจริงๆแล้วอักษรมาจากดาวอื่นซึ่งเป็นอมตะT^T
-
เจ็บปวดกับจริงที่จะต้องเจอในตอนสุดท้าย ทั้งๆที่เพิ่งจะมีควมสุขกันได้นิดเดียวเอง
-
ตอนนี้เกิดคำถาม สงสัยมากมาย แต่ก็นะ...เทียนคง...เบาๆ :-[
ตอนนี้อ่านแล้วมีความสุขยิ้มแย้ม พอได้ยินคำว่าตอนจบในช่วงสนทนา
รู้สึกว่าตอนหน้าที่ร้องแน่ๆ คือว่า .... ( ไม่เอาไม่เดาดีกว่า )
แล้วก็ตอนนี้องศาฉายรังสีน่ารักออกมาชนิดที่ว่าสะกิดต่อมความอยากรู้อยากเห็นมากมาย
ใครกันผู้ชายคนนั้น :hao3:
-
อ่านเมื่อไหร่ก้อน้ำตาสินะ แอบสะดุดตรงมี....กันด้วยงะ
คนไข้นะนั้น>< ไม่อยากให้จบเลย รอรอนะฮะ
-
อักษรไม่สบายอยู่นะเนี่ย แล้วเทียนไป จุดจุดจุด หัวใจอักษรจะไม่ทำงานหนักเหรอ กรี้ดๆๆๆ :o8:
ตอนแรกเรางงๆกับคำว่า"ของกลาง" แต่พอเจอประโยคที่ว่า ใส่เสื้อ กับ ไม่ได้ทำให้เจ็บ ก็เอ๊ะ เค้าสวีทกันนี่นา (ปล. แล้วก็คิดถึงสีคราม กานดา ตอนกานดาอยู่โรงพยาบาล)
ใกล้จบแล้ว ไม่อยากให้ sad ending เลย อยากให้อักษรมีชีวิตอยู่ต่อไปให้เทียนไขรัก
จะหยอดกระปุกรอนะจ๊ะ
-
เอาน้ำลายป้ายคุณโอจอง
#เล่นมุกฉกปรก
แง่งงงงงงงงง เค้าชอบอักษรมาก อ่านแล้วทำไมน่าถนอมแบบนี้ อ่านแล้วอยากตบตีเทียนตอนต้นเรื่อง
สลับกับเห็นใจหน่อยๆ แล้วกลายเป็นเอ็นดูเอาตอนท้ายๆ ;____;
เทียนนายต้องเข็มแข็งอีกมาก
-
:katai1: โอยยยยยตอนนี้ทำให้ยิ้มทั้งน้ำตาจริงๆ
แอบหมั่นไส้เทียนนิดหน่อย. ษรเค้าป่วยอยู่นะยังจะไป'กอด'เค้าอีก :hao3:
อร้ายยย รวมเล่มเมื่อไหร่อยากซื้อจริงๆ
มาต่อตอนหน้าเร็วๆน้า +1 :mew1:
-
รักคู่นี้มาก อ่านซ้ำไปซ้ำมาเพราะซีนอารมณ์ทำมห้เรารู้สึกถึงความรักของทั้งสองคนนี้จริงๆนะ
ตอนหน้าอะไรจะเกิดขึ้น เราก็จะจำภาพของอักษรที่น่ารัก และเทียนเจ้าเสน่ห์เอาไว้แบบนี้แหละ
-
เขินนนเว่อร์ :-[ :-[
ถ้าจะหวานกันขนาดนี้อะนะ ขอจบแบบดีเถอะะ
อย่ามาหลอกให้ดีใจตอนนึงไรงี้นะ o18
-
อักษรโกธรและด่าได้น่ารักมากเลย
เทียน...อักษรป่วยอยู่นะ ยังจะหื่นได้อีกนะ หึหึ
ตอนหน้าจบแล้วหรอ ฮื่อๆ
-
ขอปาฎิหารเกิดขึ้นกับอักษรเถอะนะ :mew2:
อย่าจบเศร้าเลยนะ
อยากได้รอรวมเล่ม
-
ตามอ่านเรื่อยๆ แต่ไม่ได้เม้นนานมากกกกกก :mew2:
ตอนนี้น่าร้ากกกกกกก หว๊านหวาน แต่มันมีช่วงให้คิดว่าอักษรจะเป็นอะไรยังไงต่อไป
ว่าแต่องศาจะไม่เปิดตัวน้องอาร์(ใช่มั้ย?)หน่อยเหรอ :hao3:
ตอนหน้าจะจบแล้ว ใจหาย อยากเห็นคู่นี้หวานกันนานกว่านี้
เป็นอีกหนึ่งคู่ที่ชอบมากๆ เนื้อเรื่องดำเนินไปเรื่อยๆ อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่น ไม่หวือหวา มันละมุนนน
รอรวมเล่มด้วยอีกคนค่ะ ไม่พลาดแน่
-
ตอนจบจะเป็นยังไงน้อ :ling3:
จะจบซะแล้ว :katai1:
-
เหมือนจะแฮปปี้ แต่ก็ดูหน่วงๆ
-
ดีจังที่ได้อ่าน คู่นี้หวานมุ้งมิ้งกันอีกครั้ง
(หลังจากผ่านมรสุมทะเลจีนใต้กันมายกใหญ่)
แถมคราวนี้ เทียนน่ารัก ขึ้นมาก แหม่ เทียนโหมด มันก็น่ากรี๊ดนะ
แต่ยังไงก็ยังปลื้ม อักษร ผู้น่ารัก นะคะ ชอบอะ ชอบหลายๆอย่างจนอยากเอากลับบ้าน(เฮ้ย!?)
จะจบแล้วว ขออบอุ่นให้ปริ่มหัวใจเถอะค่ะ คู่นี้น่ารัก พูดเพราะ อบอุ่น ไม่อยากให้หน่วงอีกแล้ววว
ปล.คิดถึงนุ้งไวน์อย่างสุดซึ้ง
-
บางอย่างยิ่งรู้ว่ากำลังจะเสียไปกับยิ่งมีค่า อยากให้ทั้งเทียนและอักษรเก็บเกี่ยวเวลาแห่งความสุขอันแสนสั้นนี้เอาไว้ให้มากที่สุด
-
ปักป้ายนั่งรอเลยได้มั้ย พี่โอ ไม่อยากให้จบเศร้าอ่าา ชอบๆๆคู่นี้มากๆเลย
-
เทียนเริ่่มน่ารักขึ้นเรื่อยๆแล้ว อย่าจบเศร้านะ :L2:
-
รอตอนจบ :กอด1:
-
กลัว ตอนต่อไป
ขอบคุณค่ะ
-
:o12: เนื้อเรื่องเขาก็ออกจะสวีต แต่เรายิ้มไม่ออก
:ling1: :ling1: :ling1:
-
LAST Day : AWAY
“ช่อดอกไม้ครับ”
“ดอกอะไรดีคะ?”
หล่อนยิ้มทัก ผมชะงัก..แต่ก็ยิ้มตอบ
“กุหลาบ…สีขาวครับ"
การยิ้มให้คือการทักทาย ถ้าเลิกมองโลกในแง่ร้าย..จะรู้ว่า ‘ยิ้ม’ ที่ได้ให้ไปนั้น ไม่ได้หวังอะไรตอบแทนไปนอกจาก…การได้รับยิ้มกลับมา การใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ก็เป็นเรื่องง่ายๆแค่นั้นเอง
ในเวลาเพียงไม่ถึงเดือน…ช่วงเวลาสั้นๆที่ทำให้ผมได้รับอะไรหลายๆอย่าง อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ผมใช้เวลาไม่นานในการยืนรอเธอจัดดอกไม้ ยังเช้าอยู่..ไม่ใช่เวลาที่ผมต้องเร่งร้อนอะไร เพราะงั้นการก้าวเดินออกจากร้านดอกไม้ร้านนี้ถึงไม่ต้องการความกระตือรือร้นมากนัก ผมประคองช่อดอกไม้สีขาวไว้ในอ้อมแขน สาวเท้าเข้าขอบเขตของสถานที่แห่งนี้ รั้วคอนกรีตสีขาวเพิ่งทาสีใหม่สูงตระหง่านกว่ารั้วทั่วไป จากภายนอก…มองเข้ามาไม่เห็นภายในด้วยซ้ำ
จากทางเข้าคือระยะทางของพื้นที่สีเขียวที่มีต้นไม้ปกคลุม แต่ไม่ได้ครึ้มหรือช่วยกันแดดได้มากนัก กว่าจะถึงตัวอาคารเดี่ยวต้อนรับก็ใช้เวลาเดินเอื่อยๆราวๆห้านาทีเห็นจะได้ และรอบด้าน..ก็มีเพียงความเงียบงัน ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงรถจากตัวถนนใหญ่ด้านนอกด้วยซ้ำ
…โรงพยาบาลเหมือนกัน
แค่..ให้ความรู้สึกหลากหลาย…
ผมชักเท้าเหยาะๆขึ้นบันไดสู่ตัวอาคาร ยิ้มทักทายให้พยาบาลหรือพนักงานผู้ดูแลคนป่วยที่มองเป็นตาเดียว ผมเริ่มจะชินชา..พวกเขาไม่ได้มองผมสีทองหรือตาสีน้ำข้าวนี้ด้วยสายตาดูถูก พวกเขาแค่มอง..ก็แค่การมองเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องมีความหมายลึกซึ้งหรืออะไร
..การทำตัวให้ชิน..มันง่ายนิดเดียว
ผมเท้าแขนลงบนเคาน์เตอร์พยาบาล ส่งยิ้มให้ทุกคนตรงนั้น..ก่อนจะหยุดอยู่ที่หัวหน้าพยาบาลตรงหน้า
“มาเยี่ยมผู้ป่วยครับ”
“ค่ะ” อีกฝ่ายยิ้มให้ผมเช่นกัน “ชื่อผู้ป่วยด้วยค่ะ”
“ชาร์ลอตครับ” ผมตอบ ซักซ้อมคำนี้มาหลายวันแล้ว “…ชาร์ลอต คลาไรน์”
เธอก้มหน้าคีย์ข้อมูลลงในเครื่อง
ผมถือโอกาสนั้นมองไปรอบๆ…เพียงเฉพาะในตัวอาคารเท่านั้นที่มีคนเดินไปเดินมา ทั้งผู้ป่วย..ทั้งพยาบาลพี่เลี้ยง คนดูแล ห้องด้านซ้ายมือมีคนอยู่เยอะเป็นพิเศษ ผมได้ยินเสียงโทรทัศน์เลยเดาว่าห้องนั้นคือห้องพักผ่อน ถึงแม้คนป่วยหลายคนจะทำแค่จ้องมองตรงไปที่หน้าจอมอนิเตอร์โดยไม่แสดงสีหน้าอารมณ์ใดๆออกมาเลยก็ตามที
“ชาร์ลอต คลาไรน์..ผู้ป่วยพิเศษนะคะ?”
“ครับ”
หล่อนยิ้ม “ขอบัตรประชาชนด้วยค่ะ”
ผมเข้าใจดีว่าที่นี่ค่อนข้างเคร่งเรื่องความปลอดภัย เคร่งเป็นพิเศษทีเดียว…และผมก็เตรียมแลกบัตรมาก่อนแล้วด้วย เพราะงั้นเลยไม่มีปัญหาอะไร
“คลาไรน์?…ลูกชายหรือคะ?”
“ครับ”
เธอมองหน้าผม นานเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง..ผมรู้ว่าเธอจะพูดอะไร แต่เพราะไม่มีสิทธิที่จะพูดเลยได้แต่เงียบลงไปแบบนั้น
ตลอดเวลาหลายปีตั้งแต่ที่แม่เข้ามาอยู่ที่นี่..
….ผมไม่เคยมาเยี่ยมท่านเลย ไม่แม้แต่จะใส่ใจชีวิตความเป็นอยู่ของท่านด้วยซ้ำ
เพราะงั้น…ต่อให้ใครต่อใครที่เป็นคนนอกขนาดไหนจะต่อว่าผม ผมก็ไม่เถียงเรื่องนั้นหรอก เพราะถ้าความอกตัญญูนั้นยังพอจะแก้ไขได้ มันก็ควรค่าที่จะทำ
ผมยืนรอไม่นานนัก พยาบาลพี่เลี้ยงที่สวมชุดกางเกงก็โผล่มาจากห้องทางด้านหลัง
“เชิญทางนี้เลยค่ะ”
และหน้าที่ของผมคือการเดินตามเธอไป
ด้านในเป็นโถงทางเดินยาวตลอดทาง สองข้างทางคือห้องพักผู้ป่วยรวมสี่คน ผนังไม้อัดบางกรุลายวอลเปเปอร์เก่าๆดูไม่ได้เปลี่ยนมานานแล้ว รองเท้าแตะผู้ป่วยกระจายอยู่หน้าห้องต่างๆ ไม่ได้ยินเสียงอะไรดังมาจากห้องไหนๆเลย เงียบจนน่าอึดอัด…จนไม่กล้าแม้แต่จะสอดสายตาเข้าไปในห้องต่างๆ
ในที่สุดก็มาถึงโถงลิฟท์ไม่กว้างไม่ใหญ่ และเต็มไปด้วยอุปกรณ์มากมาย
พยาบาลพี่เลี้ยงคนนี้มีรูปร่างเล็กแต่ดูทะมัดทะแมง เรือนผมสั้นหยิกติดอยู่บรเวณท้ายทอยขับให้เธอดูเยาว์วัยกว่าคนอื่นๆ…และที่สำคัญคือเธอไม่ได้สนใจที่จะเริ่มบทสนทนากับผมเท่าไหร่
มันทำให้ผมผ่อนคลาย ที่ไม่ต้องมานั่งตอบคำถามโน่นนี่ของเธอ
เราเข้าลิฟท์ เธอกดขึ้นไปชั้น4…จากที่ผมเห็นก็คือที่นี่มีทั้งหมด6ชั้น แต่ก็แค่ตัวเลขในลิฟท์เท่านั้นแหละครับ
เมื่อประตูเปิดออก บรรยากาศด้านนอกทำให้ผมชะงักเล็กน้อย..แบบที่ด้านล่างเทียบไม่ติดเลยสักนิด
ชั้นนี้ทุกอย่างดูสะอาดและเป็นระเบียบกว่ามาก ผนังทำจากวัสดุเก็บเสียงไม่เหมือนไม้อัดบางๆในชั้นล่าง บานประตูสีขาวมีติดชื่อผู้ป่วยไว้เพียงห้องละคน แถมยังลงกลอนแน่นหนา…คงต้องการรักษาความปลอดภัย จากทั้งตัวผู้ป่วยเองและก็บุคคลภายนอก
เธอพาผมเดินมาจนเกือบสุดทางเดิน หยิบพวงกุญแจขนาดใหญ่ขึ้นมาไขลงทีละกลอน..ซึ่งมีจำนวนมากพอจะให้ผมใช้โอกาสนี้ชะโงกมองเข้าไปในห้อง
…มีผู้หญิงผมยาวคนนึงนั่งอยู่บนเก้าอี้…
ถึงแม้ว่าเรือนผมสีเดียวกับผมจะยุ่งเหยิงสยายลงมาปิดหน้าปิดตา รูปร่างผอมบางจนเห็นได้ชัดแม้จะอยู่ในเสื้อคลุมรัดกุมเพียงแค่ตัวเดียว แต่ผมก็รู้ว่าคือ ‘แม่’
…เธอดูสงบนิ่งอยู่อย่างนั้น นั่งนิ่งๆอยู่แบบนั้น…
อะไรบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นมาในอก ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร..แต่คงจะได้คำตอบในเร็วๆนี้
“เชิญค่ะ”
คำพูดนั้นเรียกให้ผมได้สติ ผมพยักหน้าด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติ รู้สึกได้เลยว่าขาที่ก้าวเข้าไปในห้องสีขาวแห่งนี้มันสั่น และผมไม่ได้อยู่ในสภาวะที่จะควบคุมมันได้
“ดิฉันรออยู่ข้างนอกนะคะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็กดเรียกได้เลย..ปุ่มอยู่บนผนังซ้ายมือ และอีกจุดตรงหัวเตียงค่ะ”
ผมหันกลับไปถามเธอ “…มีกำหนดเวลามั้ยครับ?”
“ไม่ค่ะ” หล่อนยิ้ม “ตามสบายเลย”
..แน่นอน..ก็ที่นี่ไม่ใช่ ‘คุก’ สักหน่อย..
พอผมก้าวเท้าเข้าไปอยู่ในห้องนั้นทั้งตัว ประตูด้านหลังก็ปิดลง..ทิ้งให้ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนี้มีแต่ความเงียบ เสียงพัดลมติดลูกกรงบนเพดานดังเป็นจังหวะเนือยๆ หน้าต่างบานไม่ใหญ่นักอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามประตู เหล็กดัดแข็งแรงก็กางขึงอยู่แบบนี้เช่นกัน
ลมหายใจที่ขาดห้วงนี้ทำให้ผมไม่กล้าหันไปมองหน้าเธอ
..แม่ไม่ได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของผมด้วยซ้ำ..ในตอนนี้..
เสียงทารกตัวน้อยร้องลั่นลอยเข้ามาในโสตประสาท ผมจำได้ดีถึงภาพที่ตัวเองกระชากประตูให้เปิดออก ถึงสภาพของห้องที่เละเทะไม่มีชิ้นดี..ยายนอนสลบอยู่บนพื้นฟากหนึ่ง และเสียงน้องสาวคนเล็กของผมที่เรียกให้ตัวผมเองหันไปมอง
ระเบียงด้านนอกจับแสงอาทิตย์สว่างวาบตัดกับภายในห้อง ผู้หญิงคนนี้ยืนอยู่ตรงนั้น หล่อนยิ้ม หัวเราะ และร้องไห้…ในมือคือก้อนผ้าและสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่ไร้เดียงสา
ผมได้ยินเสียงตัวเองกรีดร้อง
สัมผัสได้ถึงตัวตนที่แสนอ่อนแอของตัวเอง…ที่ก้าวไปไม่ถึงตรงนั้น…
..ผมสูญเสียน้องสาวคนสำคัญคนนั้นไปตลอดกาล..
..และในอกก็เจ็บขึ้นมา เจ็บจนต้องยกมือขึ้นมากุมมันไว้..
เจ็บจนสิ่งที่ร้อนผ่าวขึ้นมาที่หน้า เป็นอะไรไม่ได้นอกจากความมืดมิดที่เคว้งคว้างว่างเปล่า ลมหายใจยิ่งกว่าสะดุด..ราวกับร่างกายที่แสนหนักอึ้งนี้กำลังจมดิ่งสู่ห้วงมหาสมุทรที่ไร้ก้นบึ้ง……..
ผมหลับตาลง พยายามควบคุมสติ
มันยากกว่าที่ผมคิดไว้ และความเงียบของห้องนี้ก็ไม่ได้ช่วยในการทำสมาธิ อกปวดไปหมด..หัวใจที่เคยเต้นเป็นปกติกลับกระหน่ำรัวขึ้นมาแบบนั้น แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำให้มันสงบลงมาได้ด้วยตัวของผมเอง..
เพราะฉะนั้น…
……ขอผมยืม ‘พลัง’ ของคุณหน่อยได้มั้ย..?
กระแสอุ่นวาบบางอย่างไหลเวียนเข้ามาเมื่อผมทิ้งเวลาให้ตั้งสมาธิ ผมยืนหลับตาอยู่แบบนั้น..นิ่งอยู่นาน เฝ้านึกถึงช่วงเวลาเลวร้ายที่ผ่านมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าสลับกับภาพฝันที่มีความสุข ผิวกายนี้ยังรู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆ…หัวใจก็เช่นกัน
พอผมลืมตาขึ้น..โลกก็สว่างไสว
แม่ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น…อยู่ที่เดิม ภายใต้เรือนผมสีบลอนด์ทองยุ่งเหยิงผมเห็นดวงตาสีอ่อนคู่นั้น เธอไม่ได้จ้องมาทางผม…เพียงแค่มองตรงไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า ไม่มีอะไรอยู่ในนั้น…ไม่มีแม้กระทั่งเงาของผมด้วยซ้ำ
เธอดูตัวเล็กลงกว่าตอนที่เจอคราวก่อน ขอบตาก็ขึ้นสีแดงช้ำโหลเข้าไปอย่างไม่ได้รับการดูแลที่เพียงพอ กลีบปากสีซีดนั่นแห้งผากพอๆกับผิวกายที่เริ่มเหี่ยวย่นตามกาลเวลา เธอดูอ่อนแอบอบบาง..และไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะช่วยเหลือตัวเองได้ด้วยซ้ำ
วันนั้นมันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน…ไม่แม้กระทั่งตัวเธอเอง
หลังจากที่เธอโยนน้องสาวของผมลงมาจากระเบียงในครั้งนั้น เหมือนสวิตซ์จุดให้เธอคลุ้มคลั่ง ทำร้ายผม ทำร้ายน้อง ทำร้ายแม้กระทั่งยายซึ่งเป็นแม่ของตัวเอง และตำรวจก็มารับเธอไป…
……สิ่งที่เกิดขึ้น….ไม่ใช่ความผิดของใครเลย…
เพียงแค่เรา…ลืมบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญมากๆไป…ก็เท่านั้น….
ผมสูดลมหายใจ ลากเก้าอี้ที่พิงอยู่ข้างฝาตัวนึงออกมานั่งตรงหน้าเธอ เสียงลากเก้าอี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกตัวเพื่อมองผม และผมก็ไม่คิดว่าแค่นี้เธอจะได้สติขึ้นมาหรอก
“……..ม..แม่ครับ…”
..ให้ตายสิ..การอ้ำอึ้งแบบนั้นมันเห่ยชะมัด..
คนถูกเรียกไม่ได้ยินด้วยซ้ำ เธอไม่แม้แต่จะขยับตัว หากหน้าอกตรงหน้าไม่ได้กระเพื่อมขึ้นลงอย่างเนิบนาบอยู่ล่ะก็ผมคงนึกไปเองว่านี่คือหุ่นขี้ผึ้งที่ทำได้เหมือนจริงมาก ผมมองหน้าเธอ…เธอที่ให้เลือดเนื้อผม เธอที่ให้ชีวิตกับผม…
…แต่ต่อให้เป็นเธอคนนี้…ก็ทำลายชีวิตของผมไม่ได้..
“แม่ครับ..” ผมเรียกอีกครั้ง ครั้งนี้ด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงกว่าเดิมเพียงเล็กน้อย “เทียนเอง เทียนไข…แม่จำเทียนได้มั้ยครับ? ลูกชายคนโตของแม่ไง”
..ทั้งที่ไม่ได้ขาดหวังให้เธอตอบ..
..แต่ปฏิกิริยานิ่งเฉยแบบนั้นก็เรียกอุณหภูมิอุ่นๆขึ้นมาที่ขอบตาได้..
“แม่ครับ”
เสียงที่เอ่ยออกไปสั่นสะท้าน
“..เทียน...เทียนมาหาแม่แล้วนะครับ”
มันแย่ที่ผมร้องไห้ออกมา
..ร้องโดยที่ไม่ได้เตรียมใจจะร้องมาก่อน
มันเป็นความรู้สึกประหลาดที่ผมร้องไห้แบบนี้ จากที่เพียงแค่น้ำตาไหลธรรมดา…ผมกลับเริ่มสะอึกสะอื้น เริ่มร้องไห้เหมือนตัวเองเป็นเด็กเล็กๆ ผมรู้ว่าภายในห้องนี้มีกล้องวีดีโอวงจรปิดถ่ายไว้อยู่..รู้ดี รู้ว่าโตป่านนี้แล้วสมควรที่จะรู้สึกอาย แต่ไม่อาจห้ามให้ตัวเองหยุดสั่นเทิ้มแบบนี้ได้
ผมคิดว่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ความฟูมฟายก็ทำให้ผมพูดไม่ออก แม้จะเอ่ยออกไปก็คงได้เป็นเพียงเสียงร้องที่ยิ่งกว่าความเจ็บปวด
ทุกอย่างมันจุกอยู่ในอก..ปวดจนต้องยกมือกดมันเอาไว้
ถึงจะเลือนลาง..ถึงจะเป็นแค่เศษเสี้ยวเพียงเล็กน้อยในความทรงจำ..ถึงช่วงเวลาในตอนนั้นมันจะผ่านนานแสนนานมาแล้ว…ช่วงเวลาที่กว่าที่ผมจะระลึกได้ มันก็เกือบจะสายเกินไป…
..ผมยังจำสัมผัสของมืออุ่นๆที่ลูบศีรษะให้ผมตอนที่ไม่สบายได้..
..ผมยังจำอ้อมกอดที่แสนอ่อนโยนตอนที่ผมหกล้มครั้งแรกได้..
..ผมยังจำเพลงกล่อมเด็กภาษาฝรั่งเศสที่เธอร้องจนติดปากได้..
เหนือสิ่งอื่นใด…ผมจำได้..
…‘รอยยิ้ม’ ที่เธอเคยมีให้ผม…ผมยังจำได้…
กว่าที่จะหยุดร้อง…ช่อดอกไม้ที่วางไว้บนตักชุ่มไปด้วยน้ำตาเสียแล้ว..
..และเหมือนเดิม…เธอยังคงนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น…ทอดสายตาเหม่อลอยไกลออกไป…ไม่ได้มองมาที่ผมเลยแม้เพียงสักนิด…
ผมหัวเราะให้กับความงี่เง่าของตัวเอง ผมรู้อยู่แล้วว่าทุกอย่างมันต้องเป็นแบบนี้…และควรจะทำใจได้แล้ว จึงยกมือเช็ดน้ำตาออกจากแก้มทั้งสองข้าง นั่งเคาะนิ้วเพื่อสงบเสียงสะอื้นตัวเองอยู่เพียงไม่นาน…ก็รู้สึกว่าได้เวลาอันสมควรแล้วที่ผมต้องไป
ผมชะโงกหน้าเข้าไป ค่อยๆแตะมือประคองสองมือเล็กๆนั่น…มันบอบบางมาก…ขาวซีดและบอบบางยิ่งกว่ามือของอักษรเสียอีก แต่พอสัมผัส..กลับไม่รู้สึกถึงอะไรเลย
..ผมวางช่อดอกไม้ลงในมือคู่นั้น..จับให้เธอประคองมันเอาไว้บนตัก
แล้วยิ้ม..ถึงแม้ว่าไอ้ที่ทำลงไปทั้งหมดจะเป็นการทำเพื่อตัวเองก็ตาม..
“ผมไปก่อนนะ”
พูด..ด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าเดิม
“แล้วผมจะมาใหม่นะครับ”
ผมเดินออกจากห้อง ขยับยิ้มให้พยาบาลพี่เลี้ยงสักหน่อย..มันไม่ใช่เรื่องน่าอายสักนิดที่ถึงแม้จะมาคราบน้ำตาอยู่ที่หน้าก็ตาม เธอยิ้มตอบ..และบอกผมให้ใช้ห้องน้ำของพนักงานได้ไม่ต้องเกรงใจ
แรกทีเดียวผมจะเดินจากไปโดยดี แต่อะไรบางอย่างก็ทำให้ผมมองลอดกลับเข้าไปในช่องหน้าต่างอีกครั้งหนึ่ง
..เธอขยับยิ้มเพียงเล็กน้อย…ก้มลงแตะจมูกลงบนช่อดอกไม้ในมือ..
เพียงภาพๆเดียวที่ทำให้ผมหยุดชะงัก พี่พยาบาลเองก็เช่นกัน..
แต่ก่อนที่จะพูดอะไรออกไปได้แข้งขาก็อ่อนแรงกระทันหันจนต้องทรุดเอนพิงกับกำแพง เงยหน้าขึ้น..หัวเราะเบาๆเหมือนคนบ้า…ที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากการหลับตาลงในครั้งสุดท้าย
…..ที่ไม่อาจห้ามน้ำตาได้อีกจริงๆ..
----------------
“คุณไปหาคุณแม่มาแล้วเหรอ?”
น้ำเสียงที่เอ่ยถามยิ่งกว่าคนที่ใกล้จะหมดแรง แต่ผมไม่ทักเขา
“ครับ ใช่”
“เป็นไงบ้าง?”
“ฮะๆ ก็ไม่เป็นไงหรอก” ผมแกล้งทำเป็นหัวเราะ กุมมือเขาเอาไว้ “…แม่จำผมไม่ได้ด้วยซ้ำ”
“เทียน…”
“….แต่ผมไม่หยุดอยู่แค่นี้หรอกนะ”
เขายิ้มแทนคำตอบ และเบือนสายตาจากผมขึ้นไปมองบนเพดาน..ผมคิดว่าเขาทำแบบนี้เพื่อกลืนน้ำตา พักหลังมานี่เขาทำเช่นนี้บ่อย..บ่อยจนผมคิดได้ว่าไม่ควรทักเขา และปล่อยให้เขาได้ทำอะไรตามแต่ที่ใจเขาต้องการ ถึงแม้จะเป็นการอดทนอะไรไร้สาระก็เถอะ
..เขาคงคิดว่าตัวเองจะดูงี่เง่า ถ้าหากเอาแต่ร้องไห้ในทุกๆวัน..
ผมไม่ปรารถนาให้เขาร้องไห้ก็จริง แต่ก็ใช่ว่าผมอยากจะให้เขาอดทนมันอยู่แบบนี้..แต่อักษรเข้มแข็ง และเขาใช้ความแข็งแกร่งนั้นเพื่อรักษาตัวเอง..
“งานOpen House เป็นยังไงบ้างครับ?”
“หืม? ไปได้สวยเชียวล่ะ” ผมฉีกยิ้ม พาดคางลงกับมือที่กุมมือเขาอยู่ “เจ้าสีครามกวาดคะแนนนิยมได้อยู่หมัด..อย่างว่า พักนี้มันเก็บเรตติ้งทำคะแนนได้เรื่อยๆ…เห็นว่าจะไปอยู่อเมริกากับกานดา เด็กห้องทุน..เอ่อ..แฟนมันน่ะ”
“ฮะๆ แล้วคนอื่นๆล่ะครับ?”
“ไม่ต้องห่วง…ลัษศรุตทำงานได้ไม่เลว ถึงจะไม่เท่าสมัยที่มีคุณอยู่ก็เถอะ”
“ผมไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นสักหน่อย ผมไว้ใจคุณลัษนะถึงได้เลือก”
“อ้าว คุณเป็นคนเลือกเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิครับ ไม่ใช่ผมแล้วจะเป็นค..”
เขาชะงัก แทนการพูดคำต่อไปด้วยรอยยิ้ม…นี่คือช่วงเวลาที่เขาหายใจไม่ทัน..และผมไม่ทัก นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้
“ผมถ่ายรูปไว้เยอะเชียวล่ะ วันงานน่ะ” ผมบอกเขา เปลี่ยนเรื่องอย่างแนบเนียนเป็นที่สุด “ไว้ผมเอามาให้ดูนะ”
อักษรยิ้ม
และบทสนทนาก็จบลงแค่นั้น…เขาเลี่ยงความทรมานทางร่างกายด้วยการหยุดพูด
เวลาที่ใช้เพื่อเรียนรู้การกระทำของเขามาเกือบเดือนทำให้ผมสังเกตได้ถึงอะไรเล็กๆน้อยๆ ร่างกายของเขาอ่อนแอลง..แม้แต่การจะลุกขึ้นมาทานอาหารอย่างปกติในแต่ละวันยังทำไปได้ยาก ทุกครั้งที่เห็นเขาพยายามจะทำ…คนที่ทนไม่ได้ก่อนก็คือคุณน้าเกศรา ที่ต้องเสียน้ำตากับเรื่องนี้ในทุกๆวัน ในขณะที่พวกผมทำได้แค่เสียใจ..แต่ไม่สามารถแสดงมันออกมาได้
ผมเคยคิดว่าการฝืนยิ้มตอนที่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นมันทรมาน และความจริงที่ว่าเขาทรมานกับเรื่องง่ายๆแบบนี้มาตลอดทำให้ผมไม่รู้สึกลำบากใจเลยที่จะยิ้มกลับไป…ในเวลาแบบนี้…
“นอนเถอะครับ” ผมบอกเขา “ผมจะอยู่ข้างๆนะ”
อักษรชอบฟังเพลงคลาสสิคก่อนนอน และตอนที่เขาหลับตาลง..ผมก็เดินไปเปิดเทปคาสเซ็ทให้เขาฟัง แล้วกลับมานั่งที่ข้างเตียงใหม่จนกว่าจะถึงสามทุ่ม ซึ่งก็ได้เวลาที่พ่อกับแม่ของเขาจะบอกให้ผมกลับบ้าน
และเป็นเช่นนี้ทุกวัน…
เขาเคยถามผมด้วยท่าทีลังเลว่า ‘การมาเพื่อนั่งมองเขานอนนี่มันสนุกนักรึ?’ ผมต้องหัวเราะกลบเกลื่อนคำถามนั้นไป และบอกตรงนี้เลยว่า…มันไม่สนุกเลย ไม่เลยสักนิด ไม่ใช่เพราะมันเสียเวลา…แต่เพราะเราต้องอยู่กับความกังวลที่ว่าไม่รู้ว่าเขาจะตื่นขึ้นมาเพื่อเจอหน้าผมอีกครั้งมั้ย
…มนุษย์มักกลัวในสิ่งที่ตัวเองไม่รู้…และผมกลัว…
ผมไม่ได้ต้องการมีช่วงเวลาที่ได้คบกับเขา
ไม่ได้ต้องการไปเดท ดูหนังฟังเพลง เที่ยวเล่นที่โน่นที่นี่ ต้องโทรคุยกันทุกเช้าและก่อนเข้านอน ต้องสรรหาของขวัญเซอร์ไพร์สตามวันสำคัญ ต้องมีเวลาให้ ต้องคุยจิ๊จ๊ะแบบที่คนเป็นแฟนกันต้องทำ หรือกระทั่งมีเซ็กส์ด้วย…เรื่องแบบนั้นผมไม่ต้องการ…
ถ้าทุกอย่างมันแลกเปลี่ยนกันได้…สิ่งที่ผมต้องการมีเพียงแค่อย่างเดียว…
ต่อให้ผมต้องมานั่งมองเขานอนแบบนี้ทุกวันจนกว่าตัวผมเองนี่แหละจะแก่ตายไป…
…ถ้าระหว่างผมกับอักษรมันเป็นได้แค่นั้น…ผมก็จะทำ
เฉพาะคืนวันเสาร์เท่านั้นที่ผมได้รับอนุญาตให้มานอนเฝ้าอักษรได้ เพราะวันธรรมดาผมต้องเรียนหนังสือ..ถึงแม้ผมจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่พ่อแม่ของอักษรก็ยังห่วงเรื่องสุขภาพและการเรียนของผมอยู่ไม่น้อย
น้าอิศวรบอกผมว่า…ชีวิตของผมยังต้องดำเนินต่อไป..
คำสั้นๆแค่นั้นแต่มีความหมายมากมาย ทุกครั้งที่เขาพูดเช่นนั้น..ดวงตาก็จะฉาบไปด้วยความเศร้าสร้อยที่ผมไม่สามารถอธิบายได้
ทุกคืนที่ผมมานอนเฝ้าเขา..ผมก็มักจะสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกทุกชั่วโมง เพื่อกระโจนเข้ามาข้างเตียงเขา ตรวจดูว่าอีกฝ่ายยังมีลมหายใจอยู่รึเปล่าเหมือนคนเป็นบ้า และพอรู้ว่าเขายังอยู่ตรงนี้…ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา รอให้ตัวเองสงบนิ่งอยู่ไม่เกินห้านาที แล้วเดินกลับไปนอนต่อ
แค่เห็นเขาตื่นขึ้นมา ยิ้มให้ผมในตอนเช้า..
…โลกทั้งใบก็เหมือนจะหยุดอยู่แค่นั้น…
----------------
-
“แย่แหะ..”
วันหนึ่งผมเผลอพูดหลังจากอ่านเมลล์ในโทรศัพท์มือถือ พลาดตรงที่เสียงดังไปหน่อยให้อีกคนในห้องได้ยิน
“อะไรครับเทียน?”
“อ้อ ไม่มีอะไรหรอก” ผมปฏิเสธ แต่โดนสายตาคาดคั้นจนต้องสะอึก…แล้วทำอะไรไม่ได้นอกจากอธิบายต่อ “พอดีว่ามีคนติดต่อให้ผมไปช่วยงานช่างกล้องพรุ่งนี้…เอ่อ…คุณคิดว่าไง?”
เขาตาลุกวาว “ว้าว! ก็ไปสิครับ”
“คุณดูตื่นเต้นกว่าผมอีกนะ…”
“จะไม่ตื่นเต้นได้ยังไงกันล่ะ งานของคุณนะ…”
อักษรหัวเราะ ดูเหมือนเขาอยากจะพูดมากกว่านี้แต่พูดไม่ได้ เพราะงั้นผมเลยยิ้ม
“งั้นพรุ่งนี้ผมมาหาช้าหน่อยนะครับ”
“อื้ม!”
“ไม่เหงาเหรอ?”
“เหงาสิ แต่ต้องตั้งใจทำงานนะ”
..อักษรซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองเสมอ..
“ครับๆ” ผมยิ้ม..ความรู้สึกในอกเหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆทุกวัน “รู้แล้วล่ะ!”
..นั่นเป็นประโยคที่ผมเกลียดตัวเองสุดๆ..
วันต่อมาผมมีเรียนในช่วงกลางวัน แต่งานเริ่มช่วงบ่าย..การเขียนจดหมายลาในโรงเรียนเกษรวิทยาไม่ใช่เรื่องยาก ยิ่งชั้นเรียนพิเศษที่ผมอยู่ด้วยแล้วทำให้เดินเรื่องง่ายเข้าไปใหญ่ ผมสะพายอาวุธทุกชิ้นที่ตระเตรียมมาอย่างพร้อมศัพท์ ออกเดินทางไปที่สตูดิโอแถวสีลม
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ร่วมถ่ายภาพกับช่างภาพมีชื่อเสียงที่ผมนับถือหนึ่งท่าน เขา(หรือเธอดีล่ะ..)สนใจภาพผมจากชิ้นงานประกวด PETS ครั้งนั้นมาก…พอได้มีโอกาสทำความรู้จักกันก็เห็นว่าจะไปได้ดีกว่าที่คิด เขาชวนผมมาฝึกงานในช่วงปิดเทอมที่จะถึง..ตอนแรกผมลังเล แต่ถ้าถามอักษร เขาคงจะบอกว่าโอกาสแบบนี้ไม่ได้มาบ่อยๆเป็นแน่
ประสบการณ์ในวันแรกเกือบจะเป็นไปได้ด้วยดี ผมค้นพบว่าเราไม่สามารถถ่ายอะไรตามใจตัวเองได้อีกแล้วถ้าเราก้าวสู่วงการมืออาชีพ และได้มีโอกาสลองถ่ายนางแบบอยู่เพียงไม่กี่ช็อต แต่ก็เป็นก้าวแรกที่น่าประทับใจพอสมควร
..ไม่ใช่สักแต่ว่าถ่าย..
การทำงานเป็นทีมต้องเกิดการปรับตัวมาก ผมยังทำได้ไม่ดีตามที่ต้องการ..แต่ถ้าพูดกันตามตรงแล้ว..ถ้าเป็นผมเมื่อก่อนคงไม่มีโอกาสแม้แต่จะทำอะไรแบบนี้..
ระหว่างที่กำลังเก็บของหลังงาน พี่หัวหน้าทีมจัดภาพก็เดินมาทักผม
“เฮ้เด็กใหม่ ทำงานได้ดีนี่นา”
“ขอบคุณครับ”
“พี่คุยกับทางโน้นแล้ว” เขายิ้มให้ “คิดว่าไงถ้าจะลองมาฝึกงานหลังเลิกเรียน”
ผมเลิกคิ้ว “เอ๊ะ? ผม…”
“เฮ้ยไม่เป็นไร ลองๆดูไปก่อน…เราติดอะไรมั้ยล่ะ?”
สิ่งแรกที่แว่บเข้ามาในความคิดของผมคืออักษร และถึงจะเสียดาย..แต่ผมก็จำต้องเอ่ย “ถ้าหลังเลิกเรียนบางวันพอได้ครับ แต่ทุกวันคงไม่สะดวก…ขอโทษนะครับ”
“ทำไมล่ะ? บ้านไกลเหรอ?”
ผมยิ้ม ขออนุญาตไม่พูดต่อ..และเขาก็ไม่ได้ซักไซร้อะไรด้วยเห็นเป็นเรื่องส่วนตัว
คนในทีมชวนกันไปดื่มต่อหลังเลิกงาน ผมก็ปฏิเสธกลับมาอย่างสุภาพ พี่ต้อ(พี่ผู้ช่วย) ขับรถมาส่งผมที่ทางขึ้นรถไฟฟ้าBTS แล้วพวกเขาถึงค่อยไปปาร์ตี้กันต่อ…
และตอนผมลงจากรถ..นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมเช็คโทรศัพท์มือถือตัวเอง
มี 1 สายไม่ได้รับ..
อะไรบางอย่างในอกผมหนักอึ้งไปเสียหมด ผมโทรกลับ..เบอร์นั้นคือเบอร์ขององศา แน่นอนว่าน้องพูดไม่รู้เรื่องหรอก การร้องไห้ของเขาคือคำตอบทั้งหมด
..คำตอบที่ทำให้หัวใจผมเย็นเยียบ…
แทนที่จะขึ้นรถไฟฟ้า ผมโบกแท๊กซี่ต่อเลยเพื่อความรวดเร็ว ถึงจะเคราะห์ดีที่เวลานั้นรถไม่ติดนัก แต่จากระยะทาง..ค่อนข้างไกล และยิ่งทวีความไกลเข้าไปอีกเมื่อทุกวินาทีที่ผ่านพ้นไปแบบที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย
ผมมาถึงโรงพยาบาลในที่สุด
เท้าที่วิ่งอยู่รู้สึกเหมือนไม่ใช่ของตัวเอง ลมหายใจที่กำลังระรัวอยู่นี่ก็เหมือนไม่ใช่ของตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างดูล่องลอยเหมือนไม่มีสักอย่างที่เป็นความจริง ผมกดลิฟท์..ถึงมันจะไม่ทันใจ แต่ก็คิดได้ว่ายังไงมันก็เร็วกว่าที่จะวิ่งขึ้นตามบันไดไปอยู่ดี
ประตูห้องที่คุ้นเคยดูหนักอึ้งไปทันตา
..และผมรู้อยู่แล้วว่า…วันแบบนี้…มันต้องมาถึงเข้าสักวัน…
ไม่มีใครหันมามองผม หรือบางทีผมอาจจะไม่สังเกต..ทำเพียงแค่แทรกตัวเข้าไปถึงเตียงผู้ป่วยอย่างเสียมารยาทที่สุด
ตรงหน้าของผมมีร่างกายบอบบางนอนอยู่ เขาไม่ได้สติ..และมีสายอะไรต่ออะไรไม่รู้ระโยงระยางเต็มไปหมด เครื่องตรวจวัดชีพจรของเขายังทำงานอยู่..เส้นตรงๆที่มีหยักขึ้นหยักลงเพียงลงน้อย แผ่วเบาและอ่อนแรง…จนตัวผมเองแทบจะหยุดหายใจไปด้วย
ผมได้สติ หันกลับมามองคนรอบตัว
ไม่มีใครพูดอะไร
..แม้แต่คุณหมอร่างท้วมเจ้าของไข้ก็ยังเงียบลงไป..
หลักจากนั้นผมถึงได้ยินเสียงองศาร้องไห้อยู่ด้านหลัง คุณแม่เองก็มีน้ำตา..เพียงแค่ไม่ได้สะอื้นไห้ฟูมฟายเหมือนเคย ทุกคนอยู่ในความเงียบ..เงียบจนน่าอึดอัด และถึงจะอึดอัดแค่ไหน…ก็ไม่มีใครสะดวกใจที่จะพูดอะไร
ติ๊ด…ติ๊ด….
เสียงเจ้าเครื่องบ้าๆนั่นยังคงดังเป็นระยะ
…ติ๊ด….ติ๊ด….
และเชื่อมั้ย…เพราะเสียงนั่นแหละที่ทำให้เส้นประสาททุกเส้นตึงเขม็ง
ผมเอื้อมไปประคองมือบอบบางที่สิ้นเรี่ยวแรงนั่น ค่อยๆทิ้งตัวนั่งคุกเข่าชะเง้อมองจากข้างเตียง ยกปลายนิ้วทีละนิ้วขึ้นมาจรดริมฝีปาก…ครั้งแล้วครั้งเล่า หลับตา เฝ้าภาวนาให้เขาบีบมือผมตอบ…….แต่สิ่งนั้นไม่เคยเกิดขึ้น
เข็มนาฬิกาที่ข้อมือดังเป็นจังหวะ ผมนั่งนับมันเพื่อตั้งสมาธิ แต่ไม่เคยนับได้เกินพัน..ต้องมีเหตุให้ผมต้องมองซ้ายมองขวาทุกครั้งไป และจึงได้ก้มมานับมันต่อ…หรือจริงๆแล้วผมแค่นับมันเพื่อดึงสมาธิออกมาจากความเจ็บปวดก็เป็นได้
ผมรู้สึกตาแห้ง แต่ก็ยังจ้องมองไปที่เขาซึ่งหลับสนิท ไม่มีปฏิกิริยาใดๆนอกจากเสียง ‘ติ๊ด ติ๊ด’ ดังห่างๆกัน…อันเป็นสัญญาณบอกว่าเขายังมีลมหายใจ……ยังอยู่กับผม..
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า
..แต่พระอาทิตย์ก็ฉายแสงแรกเข้ามาทางหน้าต่างในที่สุด
ผมรู้ว่าเขาชอบแสงอาทิตย์แรก เขาชอบลุกขึ้นมามองออกไปนอกหน้าต่าง..มองไปยังอาคารบ้านเรือนหลังเล็กๆที่เรียงรอยอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา มองไปที่เส้นขอบฟ้าสีส้มสว่างตัดกับสีครามด้านบน
และผมหวังว่าครั้งนี้ก็จะเป็นเช่นนั้น…
…………..ติ๊ดดด………..
เสียงดังสนั่นชวนพรั่นพรึงนั่น…ราวกับพร้อมจะกระชากทุกห้วงลมหายใจจากทุกคนในห้องออกไปเสียสิ้น ในบรรดาพวกเรามีเพียงแค่องศาที่ขยับตัวลุกขึ้นจากโซฟา แต่ไม่มีใครพูดอะไร
…การภาวนาทั้งหมดสิ้นสุดลงตรงนั้น…
ผมเงยหน้ามองเส้นตรงสีเขียวบนจอมอนิเตอร์..มองอยู่นานมากพอที่คุณหมอและพยาบาลจะวิ่งเข้ามา ไม่มีใครกันผมออกไปทั้งๆที่ผมนั่งอยู่แบบเกะกะสุดๆ พวกเขามองกันและกัน หันกลับไปมองครอบครัวของอักษร…พูดอะไรสักอย่างที่ผมไม่ได้ยิน และไม่อยากได้ยิน
ทุกคนร้องไห้
ผมลุกขึ้นยืน..ไม่อยากคิดว่าทำไมตัวเองถึงไม่มีน้ำตา..
ดวงหน้าขาวหันมองออกไปนอกหน้าต่าง กลีบปากสีส้มนั่นจะยกมุมขึ้นเหมือนกำลังฉีกยิ้ม แม้ผมจะไม่ได้เห็นดวงตากลมใสเหมือนเด็กทารกนั่นอีกครั้งก็เถอะ แม้ผมจะไม่ได้เห็นเขายิ้มและบอกผมว่า ‘ไม่เป็นไร’ ก็เถอะ สัมผัสของมือที่ผมจับอยู่จนถึงเมื่อครู่ก็ยังอุ่น…อุ่นเหมือนเขาแค่กำลังนอนหลับ
แต่ถึงกระนั้น…อะไรบางอย่างก็ถูกพัดพาออกไปแล้ว…
ก่อนหน้านี้หัวใจผมยังเต้นระรัวแรงมากพอจะระเบิดออก แต่ตอนนี้..มันกลับสงบราบเรียน แทบไม่มีความผิดปกติใดๆของจังหวะนั้น มันยังคงเต้น…และนั่นคือความแตกต่างระหว่างผมกับเขาในตอนนี้
ผมขยับตัวขึ้นไปนั่งใกล้เขา ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าผากลงมา มองใบหน้านั้นอยู่นาน…นาน…ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนหน้าผากเกลี้ยงนั่น
มันยังอุ่นอยู่..ผมสัมผัสได้
…..อุ่นจนสัมผัสได้ถึงแอ่งน้ำเย็นเฉียบกลางอกของตัวเอง
“…ไม่ต้องกลัวนะ ที่รัก..”
ผมบอกเขา เสียงแหบแห้ง…และเป็นวินาทีเดียวกับที่น้ำตาไหลออกมา
“…ความรักของผม…จะไปกับคุณ…”
ถ้าไม่เคยลองสัมผัส..จะไม่รู้ความหมายของคำว่า ‘นิรันดร์’
I wish I’m in love
‘..ปรารถนารัก…เป็นดั่งใจ..’
THE END
============================
สวัสดีค่ะ จบแล้วนะจบแล้ว : )
รู้สึกอึนๆ ไม่อยากอัพตอนจบเลยจริงๆ..แต่ก็ต้องทำใจอัพ ;v;
พออัพเสร็จก็รู้สึกเหมือนไม่มีเรื่องจะพูด ไม่เหมือนเรื่องอื่นๆเลย ฮ่าๆๆๆ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่โอชอบที่สุด
ถึงคนอ่านจะไม่ได้ชอบเรื่องนี้ที่สุด แต่แค่เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นเสี้ยวหนึ่งในความทรงจำ
...เท่านั้นก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ
เหมือนจะมีอีกหลายเรื่องที่ยังไม่ผ่านการสื่อด้วยตัวอักษรลงไป
..แต่เชื่อว่าหลายๆคนคงเข้าใจมันโดยไม่ต้องอธิบายให้มากความ
ตอนที่มีความรัก คนเราจะเติบโตได้มากแค่ไหน
ตอนที่มีความรัก คนเราจะคิดถึงเรื่องอะไร
อีกนานมั้ย? อีกนานรึเปล่า?
รักอีกกี่ครั้ง จบอีกกี่ครั้ง เผชิญกับรักครั้งใหม่อีกกี่ครั้ง
ทุกสัมผัสของความรัก มีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่เสมอ
ทุกวันนี้ที่กลับไปมองความรักเก่าๆ ก็ยังรู้สึกว่าตัวเอง 'ดูแล' สิ่งมีค่านั้นไม่เพียงพอ
เรื่องนี้จบลงโดยที่เทียนและอักษรพยายามดูแลกันและกันได้อย่างถึงที่สุดแล้ว จึงไม่อยากพิมพ์คำว่า 'เสียใจ'
รักลูกสองคนนี้มากจริงๆ
ที่สัญญาไว้ว่าตอนนี้จะไม่ร้องไห้ เพราะตัวเองไม่ได้เขียนบิวท์อะไรให้มากมาย
อยากให้ความรักนี้จบลงอย่างสวยงาม..สวยงามแบบที่ไม่จำเป็นต้องมีคำสวยหรูอะไรมาแต่งเติม
...แต่ก็แอบคิดว่าหลายๆคนคงร้องไห้ (ซึ่งรวมถึงโอด้วย (ฮา))
ขอบคุณ คิดว่าทุกคนคงรักอักษรเหมือนๆกับโอ
เปลี่ยนประเด็นเศร้านิดนึงเนอะ!
ประกาศรวมเล่ม
เนื่องจากตอนพิเศษ ตอนพิเศษของเทียน และ ไดอารี่ของอักษร ยังไม่เสร็จ
และคาดว่ายังไม่เสร็จในเร็ววันนี้แน่ 55555555555 :katai4:
เพราะฉะนั้น ติดตามข่าวสารการรวมเล่ม ปรารถนารัก..เป็นดั่งใจ ได้ที่ ช่องทางนี้ แฟนเพจ (https://www.facebook.com/rakraiz.theseries) เท่านั้นนะคะ
(แต่สามารถสอบถามเพิ่มเติมได้ที่ทวีตเตอร์เหมือนเคยค่ะ : D)
หลีกเลี่ยงการรวมเล่มเองมานานเพราะมีปัญหาเยอะ ครั้งนี้จะพยายามปรับแก้ๆในหลายๆจุด ;v;///
ขอบคุณที่เชื่อมั่นกันอยู่นะคะ
ขอบคุณที่ติดตาม
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์กำลังใจ ไม่ว่าจะในนี้หรือในแฟนเพจ
ครั้งสุดท้ายแล้วเนอะ มาบอกลากันเถอะ!
ด้วยรัก
ozakaoxygenz
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
งือออออ อักษรรรรรรรร :sad4:
-
เม้นท์ไม่ออก ขณะที่พิมพ์มือยังสั่นน้ำตายังไหล
เอาเป็นว่าขอบคุณ ความรักของสองคนจะเป็นนิรันดร์ พิมพ์ไม่ไหวจริงๆค่ะ
-
คือ มัน ทำไมนะ พูดไม่ออก น้ำตาจะไหล :m17:
-
นาทีนี้อยากจะบอกว่าสงสารเทียนไขมากกกกกกกกก
อักษรจากไปแล้วพร้อมความรู้สึกดีๆว่าเทียนไขรักเขา
แต่เทียนไขต้องอยู่กับความโหยหาที่รู้ว่าอักษรรักเขา
คุณโอทำพี่ร้องไห้นะ คุณโอต้องรับผิดชอบใช่ไหม
.......ส่งเอกซ์กับวายมาปลอบใจพี่ด้วยยยยยยยยยย
:sad4: :hao5: :hao5: :monkeysad:
-
ถึงจะเดาๆว่าต้องมาแนวนี้ แต่ว่านะ...อดร้องไห้ไม่ได้อยู่ดี :mew6:
-
คือแบบ พูดออกมาไม่ถูก
รู้แค่ว่าร้องไห้ น้ำตาไหล :sad4: :sad4: :sad4:
-
เรื่องมันเศร้า แต่สวยงาม
///ขอบคุณค่ะ
-
ร้องไห้...บอกเลย
มันซึ้งมากนะ รักและดูแลกันจวบจนวันสุดท้ายของชีวิต...รักในอุดมคติ
คนเราจะมีโอกาศดูแลกันอีกมากน้อยแค่ไหน ไม่มีใครรู้ ถึงได้มีคำพูดจากหลายๆ แหล่งที่มาว่า
ใช้ชีวิต ดูแลคนรอบข้างให้เหมือนเป็นวันสุดท้ายของชีวิต...จะได้ไม่ต้องเสีใจ เนอะ..
ชอบจ๊ะ ชีวิต คงไม่ได้จบสวยหวานทุกเรื่องหรอกเนอะ
เรื่องนี้ขม..แต่ก็สวยจ๊ะ ขอบคุณมากน้า...
-
:sad4: กะไว้แล้วเชียวว่าตอนจบต้องลงเอยแบบนี้
ฮื๊อออออออออออออออออออออออออออ มันเจ็บหัวใจจจจ :ling1:
อย่างน้อยทั้งคู่ก็ได้เจอความรักที่สวยงามก่อนจะจากกันล่ะนะ ฮึบบบบบ *ปาดน้ำตา
จากนี้ก็ขอไปโหดมันส์ฮา(หื่น)กับเอ็กซ์ไวน์ละนะคะ สู้ๆค่ะ :กอด1:
-
จบแล้วอะ TT เรื่องนี้ประทับใจที่สุดเลยค่ะ อินมาก ฟินมาก
รักอักษรหมดใจ ฮือ รออ่านไดอารี่ของอักษรนะคะ จะติดตาม และจำคู่นี้ตลอดไป
-
ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นตัวอักษรได้ .....
[attachment deleted by admin]
-
เป็นตอนจบที่ซึ้งและเศร้ามาก เราคิดว่าสองคนนี้ทำทุกอย่างเพื่อที่จะไม่ต้องเสียใจในภายหลังไปแล้ว
ยังไงก็รักเทียนไขและอักษร สองคนนี้เค้าค่อยๆรักกันเบาๆ แต่ว่าทุกวันที่เค้ารักกันเค้าทำไปด้วยความสุข
ชอบเรื่องนี้มากนะคะ
-
กอดรวบ อักษร เทียนไข และความรักของทั้งคู่
ปวดหัวใจ น้ำตาไหลพรากๆๆ และกลัวการกลับไปอ่านเรื่องนี้ซ้ำ
แต่ยังไงก็จะไม่พลาดรวมเล่มความรักของอักษรและเทียนไขค่ะ
+1 :กอด1:
-
สารภาพว่าทำใจอ่านต่อไม่ได้ต้องหยุดแล้ว มาอ่านตอนจบเลย
แล้วก็ร้องไห้ มันแบบบบ สะเทือนใจ T__T
ขอบคุณที่มันเป็นรักที่สวยงามค่ะ
-
:sad4: ร้องไห้ค่ะ ร้องไปแล้ว 55
รู้สึกถึงอนูความรักของเทียนไขกับอักษรที่อบอวนอยู่ทั่วไปหมด :ling2:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ รู้สึกว่าตัวเองจะเสียดายถ้าไม่ได้อ่าน คือเราไม่กล้าอ่านนิยายที่จบเศร้า เพราะตัวเองร้องไห้ง่าย ถ้าไม่ได้ตามมาตั่งแต่แรกแต่พึ่งมาเห็นทีหลังคงไม่กดอ่าน แต่เพราะตามอ่านแต่ต้นเลยทำใจเลิกอ่านไม่ได้ อยากให้เรื่องอื่นๆของ รักร้าย เดอะ ซีรี่ย์ พูดถึงคู่นี้บ่อยๆในแง่ของความรักที่ทั้งคู่มีให้กัน เป็นความรักที่น่าชื่นชมมาก
ปล.รอXYน่ะ
-
....
น้ำตาร่วงพอดีกับอ่านตอนเทียนน้ำตาไหล ฮ่า
ทำใจมานานมากเรื่องนี้ว่าอาจจะจบแบบนี้
ทำใจนานมากยิ่งกว่าพอจะอ่านตอนจบ
แม้จะไม่ได้อยู่ใช้ชีวิตด้วยกัน
แม้จะเป็นแค่เวลาสั้นๆ
แต่รักของเทียนกับอักษรจะอยู่อย่างนิรันดร์ ;__;
จุกเลยง่ะ ฮืออออออออ
รีบปั่นเอ็กซ์ไวน์2มารองรับอารมณ์ด่วนเลยค่ะ 555 แงงงงงงง
ขอบคุณที่สร้างผลงานดีๆมาให้อ่านกันนะคะ
รัก
-
……สิ่งที่เกิดขึ้น….ไม่ใช่ความผิดของใครเลย… เพียงแค่เรา…ลืมบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญมากๆไป…ก็เท่านั้น….ซึ้งง่า :hao5:
" ต่อให้ผมต้องมานั่งมองเขานอนแบบนี้ทุกวันจนกว่าตัวผมเองนี่แหละจะแก่ตายไป…"ชอบประโยคนี้จัง เทียนดูอบอุ่นมากก :ling1:
“…ไม่ต้องกลัวนะ ที่รัก..”
“…ความรักของผม…จะไปกับคุณ…”
:m15: แง้ๆๆๆพี่โอทำหนูน้ำตาไหล แต่ชอบมากค่ะ จบได้ซึ้งมากจริงๆ :sad4:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ จะซื้อเล่มนี้แน่นอนค่ะ +1 :L2: :กอด1:
-
ขอโทษที่อ่านไม่จบ...
นี่ถ้าพี่โดนคอมช็อตเพราะน้ำตาไหลมารับผิดชอบด้วยนะ!
ขอบคุณมากเลยโอ...นิยายของโอซากะควรค่าแก่การอ่านทุกเรื่อง
ทั้งๆที่รู้ว่าเรื่องนี้จบเศร้า แต่พี่ก็อ่าน
อ่านจนถึงตอนนี้ แม้จะอ่านไม่จบจนบรรทัดสุดท้ายก็ตาม
ขอโทษด้วยจริงๆ TT
-
ไม่รู้จะพิมพ์ว่าอะไร ทำไมไม่มีปาฏิหาริย์สักนิดเลยล่ะ น้ำตาจะร่วง :hao5: :hao5: :hao5:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เศร้า
-
เศร้าและซึ้งในความรักของทั้งคู่ไปพร้อมกัน :o12:
-
............................... เราร้องไห้จริงๆนะ
พี่โอบอกว่าไม่ได้บิวท์ แล้วถ้าบิ้วท์มันจะขนาดไหนกัน
โอ้ยย พูดไม่ออกเลย รู้สึกหน่วงมากๆ
เราไม่ได้ตามอ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่แรก แต่รู้สึกผูกผันกับสองคนนี้มากๆ
ด้วยอะไรหลายๆอย่างทั้งการบรรยายด้วยความรู้สึกของพี่โอที่ทำให้เราเข้าใจและอินไปกับมัน หรืออะไรก็ตาม
ขอบคุณพี่โอที่มาแต่งเรื่องนี้จนจบนะคะ ถึงแม้จะเศร้ากับตอนนี้ไปอีกหลายวันก็เถอะ orz
เป็นอีกหนึ่งรูปแบบของความรักที่สวยงามและโคตรเจ็บปวด
เทียนไขอักษร ถึงเรื่องของสองคนนี้มันจะเป็นแค่เรื่องราวในนิยาย แต่เราจะจำนิยายเรื่องนี้ไว้ให้ดีเลย
ไว้ทำใจได้เมื่อไหร่เราจะกลับมาอ่านเรื่องราวความรักของสองคนนี้ใหม่อีกครั้งหนึ่ง
คิดว่ามันคงจะดูสวยงามและไม่เศร้าแบบนี่้หรอกเนอะ OTL
ps.นี้ไม่รู้บ่นอะไรเยอะแยะ แต่เพราะเรารักเรื่องนี้จริงๆ รักพี่โอด้วย <3
ps2.ถ้าพี่โอเห็นคอมเม้นต์นี้อยากให้รู้ว่ามีนักอ่านคนนึงที่จะตามซับพอร์ทพี่นะคะ
ps3.พี่ติดแบล็คลิสต์เราแล้วค่ะ... ปกติไม่ค่อยร้องไห้กับนิยาย แต่นี้มันอะไรรร พี่ช่างทำกับเราได้
ps.4 พอเถอะเนอะ 555555555555555
-
คุณทำฉันน้ำตาไหลอีกแล้วกับเรื่องของคุณ
ต่อจาก xy ก็เรื่องนี้นี่แหละมันอึนมันหน่วงอยู่ในอก นั่งน้ำตาไหลพรากๆ สนุกมากแล้วก็ทรมานมากเหมือนกัน
เป็นการรออ่านแต่ละตอนที่นานมากแต่ก็คุ้มจริง
แค่นี้ก่อนขอเวลาไปร้องไห้ต่อก่อนนะ:hao5: :pig4:
-
ทั้งที่ธรรมดาแล้ว เรื่องนี้ไม่เคยทำให้น้ำตาไหล
เพราะมักจะอื้ออึงเสียจนหาช่องที่ควรจะร้องไห้ไม่ได้สักที
แต่ตอนจบนี้ทำเอาน้ำตาซึมได้จริงๆ
"ไม่ต้องกลัวนะ ที่รัก" >>> ร้องตรงคำนี้เลย :sad4:
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ จบได้ซึ้งมากกกกก
ตอนวาระสุดท้าย อยู่ๆเรื่องราวก่อนหน้านี้ก็ Flash Back กลับมาอย่างกับกำลังดูละคร
แหม่ ถึงไม่ค่อยต่อเนื่องแต่เรื่องนี้ก็อยู่ในใจเราจริงๆสินะ!
แม้จะเสียใจและเสียดายที่ทั้งสองคนต้องมาจากกันทั้งที่อายุยังน้อย
แต่เรื่องนี้ต้องจบแบบนี้แหละ (ไม่เกินกว่าที่คาดไว้เลยสักนิดเดียว)
ขอบคุณพี่โอที่แต่งเรื่องนี้ออกมา รู้สึกถึง "ความรัก" ของเทียนไขและอักษรเลยจริงๆค่ะ :heaven
-
T T ทำใจไม่ได้เลยค่ะ รู้ว่าไม่มีหวังแต่เราอยากให้มีปาฏิหารย์ ฮือออ รักอักษรมากอ่ะ เป็นคนที่เราโคตรชื่นชมและชื่นชอบมากๆ เราอยากให้อักษรได้มีความรักไปกับเทียนจนถึงวันที่แก่เฒ่ากันไป แต่แค่วันพรุ่งนี้มันก็ไม่มีอีกแล้ว
รักเรื่องนี้มากๆ รักอักษร รักเทียน รักทุกคนในเรื่อง รักจริงๆ
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
น้ำตาไหลเลยอ่ะ T T
-
สารภาพนะค่ะ พออ่านประโยคสุดท้ายของเทียนเสร็จ ความรักของผมจะไปพร้้อมกับคุณ อ่านจบก็โยนโทรศัพย์ทิ้งสบถออกมาดังๆว่าเช่ียเอ้ยแล้วนำ้ตาจากไหนก็ไม่รู้พร่ังพรูออกมา สะอื้นอย่างกับไม่รู้จะทำอพไรได้มากไปกว่านี้ กว่าจะตั้งสติเลิกร้องได้นี้ก็นานพอตัวประโยคของเทียนยังก่องอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันอธิบายไม่ถูกจะว่าผิดหวังก็ไม่ใช่เพราะทำใจมานานแล้วจะดีใจก็ไม่เชิงมันกึ่งๆนะคะ ขอบคุณอักษร ... :bye2:
-
ความรักของเราก็จะไปกับพวกคุณด้วยเหมือนกัน :)
ขอบคุณสำหรับนิยายที่ดีที่สุดในโลกนะคะ
ขอบคุณจริงๆค่ะ
ดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในความรักครั้งนี้
ถึงแม้จะทำหน้าที่แค่อวยและทวงก็เถอะ
ด้วยรักและขอบคุณค่ะ
-
ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง :monkeysad:
-
ขอบคุณพี่โอนะคะที่สร้างสรรค์นิยายดีๆมาให้อ่าน
รักอักษร รักเทียนไข รักในความรักของทั้งคู่มากๆ
ถึงจะเศร้าแต่ก็เป็นตอนจบที่สวยงามจริงๆ ♥
ทั้งที่ทำใจไว้แล้ว เดาไว้แล้วว่าต้องจบแบบนี้แน่..
แต่ก็ยังกลัว กลัวมากๆ แล้วก็ยังร้องไห้อยู่ดี
นี่อ่านจบมาซักพักนึงแล้วแต่เพิ่งรวบรวมสติเม้นได้
ร้องไห้จนจุกไปหมดจนจะอ้วกแล้วค่ะพี่โอ..(ช่วยด้วย ;__;) นั่งพิมพ์ไปก็ยังมือสั่นร้องไห้อยู่.. ไม่ไหวแล้วจริงๆ
คำว่า 'ความรักของผมจะไปกับคุณ' มันวนเวียนอยู่ในหัว ทำให้หยุดร้องไม่ได้ซักที ;___;
ถึงมันจะสวยงาม.. แต่แค่คิดว่าทั้งสองคนจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วเหรอ.. มันใจหาย เจ็บไปหมด รู้สึกเหมือนกลัวอะไรซักอย่างไปหมดแล้วตอนนี้ ใกล้เหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที = =;
และถึงนิยายเรื่องนี้จะไม่ใช่นิยายที่เราชอบที่สุดในบรรดาซีรีย์นี้
แต่ก็เป็นนิยายที่ทำให้เรา 'รู้สึก' ที่สุด.. อินที่สุด..
ทั้งตอนหวานๆ ก็ทำเราเขินจนหน้าจะระเบิด ทั้งตอนเศร้าๆ ก็ทำเราร้องไห้จนน้ำแทบจะหมดตัว
ขอบคุณพี่โอมากจริงๆค่ะ : )
-
บอกได้คำเดียวคืออินตาม
อ่านไปหน่วงไป ร้องไห้ไป
ถึงจะจบแบบนี้แต่มันคือตอนจบที่สวยงามและดีมากแล้ว
ความรักของทั้งคู่จะคงอยู่ตลอดไป
เรื่องนี้มันทำให้รู้ว่า ความรัก มันสวยงามแค่ไหน
และเซ็กซ์ก็ไม่ใช่ปัจจัยหลักเสมอไป
เทียนไขอักษร ความรักของทั้งคู่ มันคือรักนิรันดร์
ขอบคุณสำหรับเนื้อเรื่องดีๆแบบนี้ค่ะ
-
:sad4: :sad4:
คาดไว้แล้วว่าตอบจบแบบนี้
แต่ก็ยังอดร้องไห้ตามไม่ได้อ่ะ
:mew6: :mew6: :mew6:
ขอบคุณค่ะคุณโอ
-
เขาจากไป แต่รักของเขาไม่ได้จากไป
เราอ่านตอนจบแล้วรู้สึกแบบนี้จริงๆ T____T
มันเศร้ามาก แต่ก็มีความสุขด้วย
รอรวมเล่มนะคะ
-
ถึงจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะจบแฮปปี้ปี้
แต่ก็ยังหวังลึกๆว่าคงจะเป็นตามที่เราได้หลอกตัวเองไว้
ถึงการหลอกตัวเองมันจะไม่ดีในหลายความหมาย แต่มันก็ทำให้เราสบายใจได้
เฮ่ออ แต่สุดท้ายก็ต้องพบกับความเป็นจริง :เฮ้อ:
"มันคงเป็นได้เพียง ความรู้สึกในความทรงจำ ตลอดไป"
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
(เหมือนตัวเองได้บรรลุุ)
:ling2:
:L2: :L2: :L2:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วแบบ อินมากกกกกกก ร้องไห้หนักมากก คืออ่านแล้วเหนื่อยมากบอกเลย เหนื่อย หนัก จุก เจ็บ ทรมาน ทุกอย่างรวมๆกัน
ไม่ได้มีฟีลแบบนี้มาน๊านนนานนๆมากแล้วจริงๆ อ่านแล้วรักตัวละครมากๆ อีกอย่างคืออ่านแล้วแบบเอามาคิดไม่จบ เนื้อเรื่องจบแต่คนอ่านไม่จบ
รู้สึกเหมือนแบบ เค้ามีตัวตน ทั้งอักษร เทียนไข อ่านแล้วรู้สึกสูญเสียคนสำคัญไป ซึ่งเป็นอะไรที่แบบ เจ็บปวดมาก ถึงทั้งสองคนจะทำอะไรให้กันและกันเต็มที่แล้วแต่ยังไงก็อดเสียใจแทนไม่ได้อยู่ดี สงสารทั้งคนที่ต้งอยู่ต่อและคนที่ไป รู้สึกถึงความเป็นจริง แบบเราคงได้ทุกอย่างที่หวังไว้ไม่หมดหรอก ต้องยอมรับความจริง อยู่กับมันให้ได้
อยากบอกว่าแต่ละประโยคที่ถ่ายทอดออกมามันแบบ สื่อความได้แบบ ทืบๆๆๆๆไลค์ค่ะ
คุณโอเก่งมากกกกกกกกกก แต่งได้สุดยอดมากๆ เป็นนักเขียนที่สุดยอดจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ ปรารถนารักเป็นดั่งใจจะอยู่ในใจคนอ่านตลอดไปค่ะ
-
ขอบคุณคับที่ทำให้รู้ว่า "เวลามันจะไม่ค่าถ้าเราปล่อยมันผ่านไป โดยไม่ใช่หัวใจที่จะมองแล้วลองทำในสิ่งที่คิดว่ามืดมน"
-
ฮืออออออออออ
น้ำตาไหลเลย
อักษรรรรรรรรรรร
:hao5:
:sad4:
:o12:
-
จบแล้ว เม้นต์ไม่ออกอะค่า
แต่คิดว่าอ่านตอนพิเศษแล้วคงจะซึ้งมากๆแน่
การที่เทียนยอมไปเยี่ยมแม่ อาจจะเป็นผลมาจากเรื่องของอักษรด้วย
การที่เทียนเปลี่ยนเป็นคนที่มองในแง่ดีมากขึ้น
แอบอึ้งตามตอนที่เทียนบอกว่าร้องไห้ไม่ออก ไม่มีน้ำตา
ตอนก่อนๆเราร้องนะ ตอนนี้เราไม่มีน้ำตาเหมือนเทียนเลยแหะ
เหมือนกับมันจุกอยู่ในอก
แอบคิดไปไม่ได้ว่าชีวิตเทียนที่มีเรื่องร้ายๆเยอะจัง
พบความสุขได้แป่บเดียวเอง
แต่หวังว่าความทรงจำนั้นจะเป็นกำลังใจและเงาร่างที่ก่อตัวเพื่อการยืนหยัดต่อไปนะเทียน
เพราะเหมือนที่พ่อแม่ของอักษรพูดนั่นแระ
ชีวิตคนที่เหลืออยู่ก็ยังต้องดำเนินต่อไป
-
งืออออออออ
เศร้าอ่ะ
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
สารภาพว่าแทบไม่ได้อ่านเรื่องนี้เลย คือเราอ่านตอนแรกๆ ตั้งแต่ตอนที่เปิดเรื่องใหม่ๆ แล้วก็ห่างไปนานมาก
มีเข้ามาดูเป็นระยะๆ แต่ก็ไม่ได้อ่านปะติดปะต่อและอ่านแบบผ่านๆ จนถึงตอนล่าสุด เราก็ยังเลือกที่จะอ่านแค่ตอนท้ายอีกอยู่ดี
แต่เป็นตอนท้ายที่บีบหัวใจและทำให้น้ำตาไหลได้ยังไงก็ไม่รู้ อ่านแค่นั้นยังร้องขนาดนี้ถ้าอ่านทั้งเรื่องจะเป็นยังไงละ
ขอบคุณคุณโอมากนะคะที่สร้างสรรค์นิยายดีๆ มาให้อ่าน เป็นกำลังใจต่อไปค่ะ :pig4:
-
:hao5:น้ำตาท่วมเลยค่ะ ฮือสงสารเทียน
-
ปาฎิหารย์ไม่มีจริง :z3 :o12:
สงสารเทียนไข
-
เศร้าจากก้นบึ้งของหัวใจ
พูดไม่ออก
กำลังสะพรึงอยู่
รู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ แต่อดจะปวดใจไม่ได้จริง ๆ
การอยู่และทำดีกับคนที่เรารัก หรือคนที่รักเรา เป็นสิ่งที่ควรทำในวันที่เค้ายังอยู่
ดีกว่าอยากทำแต่ทำไม่ได้ในวันที่เสียเค้าไป
รู้แล้วว่าทำไมเรื่องนี้ถึงมีชื่อว่า " ปรารถนา "รัก" . . เป็นดั่งใจ "
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ค่ะ
ความเจ็บปวดกินใจมากจริง ๆ
รอเรื่องต่อไปนะคะ :mew1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
บอกเลยว่าพรากกกกกกก เตรียมตัวมาแล้วก็ยังร้อง
ถึงจะมีเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันน้องกว่าบางคู่ แต่อักษรก็ยังได้ทำให้คนๆนั้นรักอย่างสุดหัวใจ
ตอนที่เทียนเฝ้าอักษรแล้วสะดุ้งตื่นทุกชม.เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้วมันทั้งจุกทั้งเจ็บ
อักษรอดทนมามาก เทียนก็ไม่ต่างกัน
ชอบตอนที่เทียนกลัยไปหาแม่ จริงๆเกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย
บอกอีกครั้งว่าชอบเรื่องนี้มากๆๆ ชอบที่ต้องค่อยๆอ่านช้าๆ
ค่อยๆทำความเข้าใจกับคำพูดและการกระทำ
ปล.รอรวมเล่มด้วยอีกคนนะคะ รอเอ็กซ์ไวน์ม.ปลายกับพี่สายสิญจน์น้องน้ำมนตร์ด้วย
ขอบคุณที่สำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่อง
รัก รักร้าย :D
-
สวยงาม :mew6:
-
โอ๊ยยยยยย
ปวดใจโฮก พี่เชื่อมั้ย อ่านจบผมน้ำตาไหลปุ๊บเหมือนกดสวิตซ์เลยอ่ะ
แต่แบบ ผมร้องไห้แต่ผมยิ้มอ่ะ เกือบจะหัวเราะด้วยแต่แบบผมก็เศร้าอ่ะพี่โอ๊~~~~~~~
//เปิดเพลง I wanna grow old with you ของ WESTLIFE ที่พี่เคยเอามาโพสให้ด้วยผมยิ่งโคตรบีบคั้นนน อ๊ากกก T[]T
เรื่องนี้อบอุ่นมากๆเลยครับ
เป็นมุมมองของความรักอีกแบบนึงที่ไม่หวือหวา ไม่ได้โลดโผนอะไร
ก็แค่ "รัก" ที่มอบให้กันเท่านั้นเอง
พูดถึงอักษร ผู้ชายคนนึงที่ช่วยเปลี่ยนโลกทั้งใบให้กับเทียน
ไม่รู้จะพูดอะไร แต่ผมประทับใจกับคนคนนี้มากเลย
ไม่ได้ทำให้โลกสดใส ยิ่งรู้ว่ายังไงก็คงจะต้องตายด้วย
แต่ผมว่าเค้าอบอุ่นดีนะ //ผมแอบลุ้นทุกตอนว่าอักษรอย่าตายเลยนะ แต่ก็ TwT
แต่ที่ชอบที่สุดในเรื่องนี้ก็คงจะเป็นเทียนไขนี่ล่ะครับ
ผมว่าคนขี้เหงาที่มีจุดอ่อนเต็มไปหมดแต่ก็ยังปิดบังมันไว้ด้วยกำแพงหนาๆแบบเทียนอ่ะมีเสน่ห์ดี
เห็นการเติบโตตั้งแต่ตอนแรก ตั้งแต่ที่ยังเย็นชา ตั้งแต่ที่เริ่มรู้จักอักษร ได้เห็นอดีต ได้เห็นโลกที่เค้ามอง
ตอนที่รู้ตัวว่ารักอักษรแล้วก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบนะ ถึงจะมีขัดแย้งในตัวเองอยู่บ้างก็เถอะ
แต่ประโยคสุดท้ายที่เทียนพูดกับอักษรนั่นกระแทกใจดังอั่ก น้ำตามาเลยทีเดียว...
มันทำให้คาดเดาไปได้ว่าในอนาคต ผู้ชายคนนี้คงจะอบอุ่นขึ้น ไม่เย็นชาแล้ว แต่คงจะไม่รักใครอีกจริงๆ
คงมีโมเม้นนึกถึงเรื่องของอักษรแล้วยิ้มออกมามากกว่าที่จะร้องไห้
ตอนที่จะตามอักษรไปก็น่าจะยิ้มล่ะมั้ง ประมาณนี้...
โว้ววว อ่านจบแล้วอารมณ์มันยังพีคอยู่เลย ฮือ~~~~~
ความรักของพวกนายจะคงอยู่ตลอดไปนะ!
บ๊ายบาย"เทียนไข"กับ"อักษร"
สุดท้ายนี้ ของคุณคนเขียนมากๆเลยครับที่นำเสนอความรักดีๆอีกรูปแบบหนึ่งให้เราได้รู้จักกัน
ติดตามเรื่องต่อไปเรื่อยๆครับผม
"มีเทียนโผล่มาอีกบ้างก็ดีเน้อ...."
555 ขอบคุณมากๆเลยครับ
-
แม้รู้ลึึึกๆว่าต้องมีวันนี้ แต่ก็แอบหวังว่าจะมีปาฏิหารย์
น้องอักษรรู้ไหมว่าพี่ให้ตำแหน่งสุดยอดนายเอกแก่น้องเลยนะ น้องทั้งน่ารัก ฉลาด และมีรักที่ยิ่งใหญ่ ขอให้น้องมีชีวิตที่สงบสุขในดินแดนที่สวยงาม ขอให้เทียนดำเนินชีวิตต่อไปได้ น้องอักษรจะอยู่ในใจเทียนตลอดไป พี่เชื่ออย่างนั้น
-
น้ำตาจะไหล ขอแชร์นะคะ .. // เห้ย ไม่ใช่ !
คือแบบไม่อยากให้อักษรตายเลยอ่ะ
มันดูจบเศร้าๆ แต่ก็จบสวยดี :hao5:
ปล. รอเรื่องต่อไปค่ะ !
:L2:
-
บ้าเอ้ยย ว่าจะไม่ร้องแล้วนะ
อุจซ่าทำใจไว้แล้วเชียว ว่ามันต้องมาถึง
ขอบคุณคะ :pig4:
-
น้ำตาไหล ใจสั่น ตื้นตัน พิมพ์ไม่ออก >__<
-
ร้องไห้ น้ำตาไหล
ขอบคุณผู้แต่งมากจริงจริง
-
แอบหวังลึกๆ ว่าจะมีปาฎิหารย์ .... แต่ก็ต้องเสียน้ำตาไปตามระเบียบบ
เศร้าาา ยังพิมอะไรไม่ออก ใจหายสุดๆ ฮืออ
แต่น้องๆ ทั้งสองทำดีต่อกันในช่วงสุดท้ายอย่างดีที่สุดแล้วจริงๆ
ไม่ต้องมีคำพูดร่ำลา แต่ทั้งสองก็รู้อยุ่ในใจว่ารักกัน
ถึงจะรู้อย่างนั้นแต่ก็ยังทำใจไม่ได้จริงๆ นะคะน้องโอ
ฮืออ ต้องไปเปิดเพลงนาฬิกาเรือนเก่า ปาล์มมี่ฟัง ให้ร้องไห้แบบสะใจไปเลย
เอ๊ะ หรือจะเพลงปาฎิหารย์ไม่มีจริง พี่กบ ทรงสิทธิ์
แง๊ บ้าไปแล้ววว ปาเม้าส์ ~~~~
-
ไหนบอกว่าตอนที่แล้วเศร้าตอนสุดท้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย T_T
ทำไมถึงเศร้าแบบนี้! ถึงจะเตรียมใจแต่ทำไมน้ำตายังไหล :ling1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
จบแล้ว เม้นก่อนอ่านรู้สึกว่ามันท่าจะซึ้งน่าดูอ๊ากกกกกกกกกก
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ง่า จบแล้วววววว
มาแบบอึนๆๆ
แต่เข้าใจว่า เทียนดูเป็นผู้ เป็นคนมากขึ้น มีหัวจิต หัวใจกับเขามากขึ้น
เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่อ่านเพลินๆดีนะ
ชอบนิสัยแบบอักษรนะที่จริง เป็นคนที่จริงใจดี
-
:กอด1: :กอด1:
คือตอนแรกก็ไม่นึกว่าจะอิน เพราะแบบไม่ได้อ่านนานแล้ว
นึกว่าความรู้สึกมันจะไม่ต่อกัน แต่บอกเลยน้ำตาคลอ
ขอบคุณพี่โอมากๆค่ะ :L2:
จะคอยติดตามผลงานต่อๆไป
ชอบทุกเรื่องจริงๆนะ มีทุกอารมณ์เลย :กอด1:
-
ก็พอรู้อยู่แล้วละนะว่าตอนจบจะเป็นยังไง แต่ก็เอาเถอะ...ร้องไห้อยู่ดี :z10:
ขอบคุณคุณโอที่แต่งเรื่องราวดีๆขึ้นมาให้ทุกคนได้อ่านกันนะคะ ชอบและประทับใจมากๆ :mew1:
-
เสียดายที่อักษรไม่มีโอกาสได้พูดอะไรก่อนเสียชีวิต
คือเรื่องนี้ดีมากจริงๆ ถึงจะจบแบบนี้ก็เถอะ :sad4:
นิยายบางเรื่องก็แบบตามใจคนอ่าน ที่ทำให้ตัวละครไม่ตาย
Happy Ending อะไรแบบนี้ แต่แบบเรารู้แก่ใจ ว่ามันไม่ใช่
อาการของอักษรหนักมาก จนเรียกได้ว่ารอดคือ ปาฏิหาริย์
รู้อยู่แล้วว่าต้องไปแน่ๆ แต่ก็ยังร้องไห้
เหมือนกับรู้ว่าจะเจ็บ แต่ก็ยังเสียใจ
เฮ้ออออ สงสารคนที่อยู่ มากกว่าคนที่จากไปอีกนะ
คนที่อยู่ ทรมานกว่าเสมอ :เฮ้อ:
-
โทษฐานที่แกล้งกันให้เสียน้ำตาชนิดเขื่อนแตก อัพX*Y ภาค2 มาแก้อาการช้ำในใจเลยน่ะฮือๆๆ เรื่องมันเศร้าเคร้าความหวานตลบด้วยกลิ่นไอความอบอุ่น
:L2: กุหลาบนี้แด่อักษร
:monkeysad: กำลังใจแด่เทียนไข
:z6: นี่ให้คนเขียน 55555555555555555555
-
ตอนอ่านได้แต่ภาวนาให้มีปาฎิหาริย์เกิดขึ้นกับอักษร
สุดท้ายก็........
เรื่องนี้ตามมาตั้งแต่แรก ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ถึงจะไม่ค่อยชินกับตอนจบแบบนี้เท่าไหร่
แต่ชอบเรื่องนี้มากจริงๆค่ะ
-
พึ่งอ่านจบ และยังพิมพ์ไม่ออก
แต่สัญญาว่าจะกลับมาพิมพ์ใหม่ครับ
-
ร้องไห้ไม่หยุดเลยค่า
สงสารเทียน
แล้วก็เสียใจมาก
แต่ก็ขอบคุณมากๆเลยที่เขียนนิยายดีๆแบบนี้
ปล.xyเอาให้บู้สนั่นเลยน้า สู้ๆค่ะ
-
เค้าติดตามผลงานของคุณโอทุกเรื่องเลย
ตอนแรกที่ิ่อ่านเอ็กซ์ ไวน์แล้วก็รู้สึกชอบคู่นี้ที่สุด
แต่พอได้อ่านเรื่องของเทียนไขกับอักษร
มันทำให้รู้สึกว่าคุณโอเก่งมากๆเลย
เวลาอ่านก็จะยิ้มตามอักษร หรือ แอบยิ้มตามเทียนไขเหมือนกัน
แค่คำพูดบางคำของเทียนไข มันก็ทำให้เรารู้สึกแล้วก็เข้าใจความรู้สึกของอักษรเลย
เข้าใจว่าทำไมอักษรถึงยิ้ม ถึงร้องไห้
แบบร้องไห้มาเกือบทุกตอนเลย หลังๆอ่ะ แต่พอตอนสุดท้ายกลับไม่ร้องแฮะ
มันแบบ...เออว่ะ รักนิรันดร์ จริงๆ อบอุ่นจริงๆ รู้สึกได้เลยว่า ความรักของเทียนไขได้ตามไปกับอักษร
เป็นนิยายเรื่องแรกเลยที่รู้ว่าตอนจบเศร้าแล้วมีความรู้สึกว่าอยากอ่านตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนสุดท้าย
ประทับใจกับเรื่องนี้จริงๆ มันไม่ต้องมีฉากจูบเป็นร้อยฉากหรือเอ็นซีทุกตอน
แต่มันก็ทำให้เรื่องนี้น่าสนใจ ตอนแรกที่มาอัพแบบค้างๆก็แอบอ่านแบบงงๆ
ก็เลยมาอ่านใหม่อีกรอบ มันทำให้นึกถึงเพลง "อยู่อย่างเหงาๆ" เลย 55555
ก็จะรอติดตามเรื่องต่อไป แล้วแอบอยากได้หนังสือด้วย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
รักเทียนไขกับอักษรจัง T_____________________T น้ำตาไหลพรากๆ
ปล.ประโยคสุดท้าย
"ไม่ต้องกลัวที่รัก ความรักของผมจะไปกับคุณ"
อ่านกี่ทีก็ยังคงสะเทือนใจ รู้สึกหน่วงในอก แต่น้ำตาไม่ได้ไหลออกมา มันเป็นคำพูดที่ดูไม่เศร้า
แต่มันมีอะไรในประโยคนี้จริงๆ และก็อีกประโยคที่พาไปเลี้ยงข้าว "ขอโทษนะที่ไม่มีดอกไม้"(จำได้ลางๆ 555)
ประโยคนี้ทำเค้าร้องไห้ไปเลยจริงๆ
-
เป็นตอนจบที่ทั้งเศร้าและอบอุ่น เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักจริงๆ
อักษรจากไปอย่างเป็นสุขแล้วนะ เทียนเองก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ
-
ร้องไห้สุดสุด :hao5:
ถึงจะแอบหวังเล็กๆให้มีปาฏิหาริย์ :sad4: :z3:
เราจะจำเทียน กับ อักษรตลอดไป :กอด1:
-
น้ำตาไหลเรื่อยๆเลย
เป็นเรื่องที่ดี น่ารัก และอบอุ่นมากๆเรื่องนึงเลยค่ะ
แต่ก็เศร้ามากๆเช่นกัน
ขนาดเตรียมใจไว้แล้วนะ ว่ายังไงอักษรคงต้องไปแน่ๆ แต่ความจริงก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี
แต่ยังไงก็เชื่อว่าเทียนไขจะผ่านไปได้ ชีวิตคนเราก็แบบนี้
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ถึงจะทำใจไว้อยู่แล้วก็เหอะนะ ว่าเรื่องนี้ต้องจบแบบ....มีการจากลา
แต่พอมาอ่านจริงๆก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน
อยากบอกว่าเรื่องนี้สงสารเทียนจนพูดอะไรไม่ออก ช่างเด็กม.ปลายที่ผ่านอะไรมาสาหัสทีเดียว
มันจะโตขึ้นมาเป็นเด็กแบบไหนกันหล่ะเนี๊ยะ คนที่อยู่รอบข้างก็น้อยแสนน้อย แถมจะมีรักทั้งทีก็มีการจากลาอีก :เฮ้อ:
โดยส่วนตัวแล้วชอบบุุคลิกอักษรมากเป็นพิเศษ คือเข้าใจอารมณ์เทียนเลยอ่ะว่าทำไมถึงรักอักษร
มีอะไรหลายๆอย่างใจตัวเด็กคนนี้ที่ทำให้คนรอบข้างสบายใจ และอยากอยู่ด้วย เป็นเด็กที่วิเศษจริงๆ
แต่อย่างว่าถ้าอักษรไม่อาการหนัก ก็คงจะไม่กล้าเข้าใกล้เทียนอ่ะนะ แต่ที่ทำเพราะคิดว่าช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต
เศร้าชะมัดเลย ความรู้สึกหดหู่ของการที่ได้อ่านนิยายที่เรารักจบ ผสมรวมกับความหดหู่ของการจากลาในตอนจบ มันทำให้เรารู้สึกหน่วงๆขึ้นมาทันที
ปล.พี่โอช่วยไม่แต่งให้มีคนตายแล้วได้ป่ะ? ตายมันทุกเรื่องเลยอ่ะ ไอ่เรื่องที่มีหนุ่มๆรักร้ายมาเกี่ยวหนิ สายสิญจน์น้ำมนต์ นี่ไม่เอานะ ห้ามใครตายแล้ว เอ็กซ์ไวน์ม.ปลายด้วย มันทำให้เราเศร้า...(นี่เราใช่สิทธิ์อะไรไปสั่งวะ?)
-
เม้นไปแล้ว แต่ขออนุญาติมาปลดปล่อย(?)อีกนิดนึงนะคะ ไม่ไหวแล้วจริงค่ะ TT
กลับมาอ่านตอนหวานๆอีกรอบ...เพื่อให้หายเศร้า..
แต่กลายเป็นว่ายิ่งย้อนกลับไปอ่านที่ผ่านๆมายิ่งแย่กว่าเดิมอีก ;__; !!
ตอนนี้อ่านฉากหวานๆ ยังน้ำตาจะไหลเลยค่ะ จนต้องหยุดอ่าน...
ทำไงดีๆ.. เราเลิกคิดไม่ได้ซักที... T T
โอยยย.. หดหู่ขั้นสุด.. ยิ่งเพิ่งปิดเทอมพอดี (คนอื่นเขาเปิดกันหมดแล้วนี่เพิ่งปิด =_=;)
อยู่บ้านคนเดียวว่างๆ ยิ่งฟุ้งซ่าน.. จะออกไปไหนก็กลัวใช้ตังค์หมด.. แถมยังเหี่ยวจนไม่มีอารมณ์ออกไปเที่ยว
เวลาปล่อยหัวจะโล่งๆ หรือเผลอทีไรก็จะนึกถึง.. 'เสียงติ๊ดครั้งสุดท้าย.. และคำพูดสุดท้ายของเทียน..'
ใจมันหายวูบๆ โหวงเหวงวังเวงแปลกๆ.. กลัวจนอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก จุกอกไปหมด..ไม่ไหวแล้วววค่ะ!! T_________T
พยายามจะเลิกคิด ลุกขึ้นมาจัดห้อง เก็บกวาดทำความสะอาดจัดหนังสือนู่นนี่ แต่ก็ยังคิดอยู่ดี...
แว๊ปไปอ่านปีใหม่กลอน(เป็นรอบที่ล้าน = =)มาครึ่งเรื่องแล้ว..ถึงจะช่วยได้มากก แต่เจอเทียน.. เจอวันเกิดพี่ปีใหม่(มันคือปีที่แล้วของช่วงนี้สินะคะ) งานโรงเรียน คอนเสิร์ต.. มันก็ยังเผลอคิดดด! ตอนนั้นอักษรยังอยู่ ยังเป็นเลขานุการคนเก่งอยู่สินะ.. T T
จนต้องมาปลดปล่อยในนี้อีกรอบ.. พิมพ์ระบายความอัดอั้นออกไปให้หมดด T T
เราอาการหนักแล้วววว!!! #ช่วยเราด้วยยยยยยยย!! :sad4:
จบแบบนี้ทำให้เราเข้าใจถึงคำว่า 'นิรันดร์' ในความรักของทั้งคู่ ซาบซึ้งในความรักของเทียนและอักษรซึ่งมันสวยงามมากๆ!
ถึงอักษรจะจากไปแล้วแต่เทียนก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ใช้ชีวิตอยู่ต่อไป.. และทำใจได้ในซักวัน.. (แต่จะเป็นเราเองเนี่ยแหละที่ทำใจไม่ได้ T T)
และรู้สึกได้เลยว่าในตอนสุดท้ายเทียนมองโลกเปลี่ยนไปมาก.. นั่นคือสิ่งที่อักษรทิ้งไว้ให้
มันทำให้เรานึกถึงเรื่องเซเลอร์มูนที่ใครซักคนพูดว่า "เวลาที่เขาจะจากเราไปจริงๆ คือเวลาที่เราลืมเขาไปต่างหาก" (แนวๆนี้..)
^ นั่นกล่อมตัวเองทั้งนั้น... ;_; ทั้งที่พยายามเข้าใจ พยายาคิด พยายามมองให้เศร้าน้อยที่สุดแล้ว...
แต่ก็ยังเจ็บอยู่ดี! ไม่ไหวจริงจังค่ะ T____T
เราไม่ได้คิดว่านิยายเรื่องนี้จบแบบ Bad End นะคะ ทั้งสองคนรักกันเข้าใจกันดีมีความสุขด้วยกันมันคือ Happy End แล้วสำหรับเรา.. แต่ก็อยากให้ Happy สุดๆ อักษรไม่ตายอยู่ดี Y________Y
และมันอดคิดต่ออีกไม่ได้ว่าทำไม.. เทียนไขอักษรเพิ่งใช้เวลาร่วมกันได้ไม่ถึงเดือนเลยนะ.. มีเวลาอยู่ด้วยกันแค่แปปเดียวเอง..
หลังจากนี้จะไม่มีอีกแล้วเหรอ อักษรจะไม่อยู่แล้วเหรอ.. ปาฎิหาริย์ไม่มีจริงสินะ.. :' (
เราเดาตอนจบได้และเตรียมใจเผื่อไว้..(ซึ่งเป็นการเตรียมใจที่ไม่มีผลอะไรเลย.. = =;) แต่บางครั้งก็แอบคิดว่าอาจจะเกิดปาฎิหาริย์ขั้นก็ได้..! ยังเชื่ออยู่ลึกๆ.. ยังหวังอยู่ลึกๆ ยิ่งช่วงหลังๆ เพราะดราม่ารัวๆเลยคิดว่าตอนจบอาจจะไม่ตายก็ได้ หมดดราม่าแล้ว.. เลยยิ่งคิด ยิ่งเชื่อมากขึ้น... "ปาฎิหาริย์จะเกิดขึ้นกับคนที่เชื่อมันเท่านั้น" << พี่โอเคยให้ความหวังเก๊าาาา..!!! T T เราเชื่อนะะะ!!! /หรือเพราะคุณเทียนท่านไม่เชื่อสินะ... โฮฮ YY
เรื่องไหนที่เราชอบมากๆ รักตัวละครในเรื่องนั้นมากๆ เราจะคิดถึงเรื่องนั้นตลอด(เวลาว่างๆหรือเวลาฟังเพลง #ติ่งมาก =_=)ตามประสาคนเพ้อเจ้อ จิ้นไปวันๆ เหมือนคนบ้า #ยอมรับ UU และเทียนไขอักษรก็เป็นเรื่องที่เราชอบคิดถึงบ่อยๆ..
ตอนนี้ต้องคิดกรอกหัวตัวเองว่าสองคนนี้มีตัวตนอยู่ในจินตนาการ.. อย่าไปอินขนาดนั้น อย่าให้ส่งผลต่อชีวิตจริงขนาดนั้น.. (ส่งผลต่อการดำเนินชีวิตมากค่ะ ฮืออ T_T) อย่าเศร้าขนาดนั้น.. แต่มันก็ยังห้ามไม่ด้ายยยย ;[];
ตอนนี้เริ่มคิดว่าการอินเกินไปของเรานี่มันส่งผลเสียจริงๆ.. ไม่เคยดูหรืออ่านอะไรที่มีคนตายแล้วจะทำให้เราสะเทือนใจได้ขนาดนี้มากก่อนเลย.. แถมยังแอบชินกับการที่มีคนตายในเรื่อง(เพราะดูอนิเมะที่มีคนตายบ่อย ; ; ) อย่างมากก็ร้องไห้เศร้าอินตามเนื้อเรื่องไป พอเลิกดูไปทำอย่างอื่นก็ลืม.. แต่ไม่เคยรู้สึกกระวนกระวายกลัวอะไรซักอย่าง(ที่ไม่รู้ว่าอะไร = =;)จนจะทนไม่ไหวขนาดนี้มาก่อน นี่อ่านตอนจบผ่านมาสองคืนแล้วก็ยังไม่หาย.. และคิดว่าคงอีกซักพักเลยกว่าจะหาย.. ;__; คงเพราะเรารักอักษรมากจริงๆ♥
ยอมรับเลยว่าคนเขียนเก่งมากๆจริงๆค่ะ.. (หรือเราเองที่อินเกินไป ? - -?) ทำให้รู้สึกได้มากขนาดนี้ ทำให้เรารักตัวละครที่คุณสร้างได้มากขนาดนี้ ♥ ขอบคุณ(อีกครั้ง)ที่สร้างพวกเขาขึ้นมา♥ แอบอยากบอกว่าซีรีย์นี้เป็นอะไรที่ชอบมากที่สุด มากกว่านิยาย อนิเมะ มังงะ หรืออะไรอื่นๆอีก รักมากๆ! <3
ตอนพิเศษในเล่มจะมีชีวิตเทียนหลังจากนี้ใช่มั้ยคะ.. อยากอ่านอยากรู้ว่าเทียนจะทำยังไงและเป็นยังไงต่อ.. แต่ก็กลัวที่จะอ่าน ยังไม่อยากยอมรับว่าอักษรไม่อยู่แล้ว.. ในเรื่องไม่มีอักษรอีกแล้ว.. แค่คิดก็จุกแล้วค่ะ.. กลัวเศร้า กลัวอาการหนักกว่าเดิม..
ที่สำคัญคือไดอารี่ของอักษร.. น้ำตาแตกอีกแน่ๆเรา..!! ;____;
(เพราะฉะนั้นขอร้องอย่าเศร้ามากเลยนะคะ T_T)
ปล. ที่เวิ่นมาทั้งหมดนี่ไม่ได้จะตำหนิตอนจบหรือคนเขียนแต่อย่างใดนะคะ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ! :sad4:
แค่ขอปลดปล่อยความเศร้านิดเดียว..T^T #นิดเหรอ =_= (แต่พิมพ์ออกมาแล้วโล่งขึ้นเยอะ..)
ปลล. อ่านน้องกลอนต่อ♥ หาความบันเทิงเข้าตัว ;__;
(รู้สึกรำคาญคอมเม้นต์ตัวเองแทนคนเขียน.. ไม่มีสาระแถมเวิ่นเว้อ เพ้อเจ้ออีก.. ขอโทษค่ะ แง๊ T_T)
-
คิดไว้แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้ :เฮ้อ:
เอาหล่ะนะ คงไม่มีอะไรต้องเสียใจ เพราะทุกนาทีในแต่ละวันมันคุ้มค่ามากพอแล้ว
"...ความรักของผม จะไปกับคุณด้วย" :กอด1:
ความคิดถึงของผมก็จะมีให้ทุกตัวละครในเรื่องนี้เสมอเช่นกัน
ขอบคุณมากนะครับ :pig4:
-
ก็ไม่ใช่ว่าเดาตอนจบไม่ได้หรอกนะ ยิ่งตอนที่แล้วคุณคนเขียนทิ้งคำใบ้ไว้เยอะขนาดนั้น...
แต่พอถึง "เวลา" ก็ยังรู้สึกว่า ไม่พร้อมจะลาอักษรเลย :o12:
คือเข้าใจนะ ว่าต่อจากนี้ชีวิตของเทียนคงราบรื่นขึ้น ปมต่างๆ ในใจของเทียนได้คลี่คลายไปมาก โดยเฉพาะเรื่องของแม่ ส่วนอนาคตเห็นได้ชัดว่าทางเปิดให้กับเทียนที่จะก้าวเข้าสู่ความเป็นมืออาชีพแล้ว
เทียนน่าจะไปได้ดี ... และดีกว่านี้ ถ้ามีอักษรก้าวไปด้วยกัน :z3:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะ ถึงตอนจบจะบีบใจ แต่กว่าจะมาถึงตอนนี้ คนอ่านทั้งอิ่มใจทั้งสุขใจกับทั้งสองคนเต็มที่เลยทีเดียว
รอติดตามผลงานต่อไปค่ะ :call:
-
น้ำตาซึม พูดไม่ออก
แต่คิดว่าอักษรจากไปโดยไม่มีอะไรติดค้างแล้ว ไปสบายแล้วนะ ไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป เทียนก็ได้มีช่วงเวลาดีๆ และได้เปิดมุมมองใหม่จากความรักที่อักษรมีให้
สวยงามมากๆ
แต่ตอนนี้ขมับเต้นตุบจะร้องไห้ดังๆก็ไม่ได้อยู่ที่ทำงาน
-
ไม่ชอบตอนจบแบบนี้เลย :sad4: ทำเราเสียน้ำตาไปหลายลิตร :o12:
สงสารทั้งอักษรและเทียน :hao5: :hao5: :hao5:
-
ทำใจมาหลายวัน ถึงได้อ่านต่อ
พอมาอ่านต่อแล้วรู้สึกแย่กว่าเดิมอีก ใ
ใจมันกระตุกไปด้วยเลย น้ำตาซึมกันไปที่เดียว
-
จริงๆ เราอ่าน The End มาหลายวันแล้ว
แต่......ยังทำใจไม่ได้กับการจากไปของอักษร
วันนี้ OK แระ
คุณโอเขียนอักษรได้ชัดเจนเหลือเกิน ไม่แปลกใจเลยที่คุณโอบอกอยู่บ่อยครั้งว่าชอบเรื่องนี้มาก เราก้อชอบมากเหมือนกันค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่าประทับใจแบบนี้นะคะ จะคอยติดตามเรื่องอื่นๆ และเรื่องต่อๆไปนะคะ
-
ไม่สามารถอธิบายอะไรได้เลย
มันจบแบบ ไม่ได้เศร้าน้ำตาไหลพราก ไม่ได้เรียกว่าสวยงาม
แต่ก็เป็นตอนจบที่กินใจนะคะ
จุกเลยจริงๆ ตอนนี้ยังจุกๆอยู่เลย ถึงจะพอเดาได้ว่าคงไม่ได้จบแบบสวยงามสักเท่าไหร่
แต่ก็ยัง....อ่า จุกอยู่ดี
(ตอนเทียนพยายามเรียกแม่ ก็ทำเอาขนลุกเลยนะคะ)
ขอบคุณ พี่โอนะคะ ที่แต่งเรื่องนี้จนจบ //แม้จะหายไปนานแต่ก็ยังไม่ลืมมาต่อ แหะๆ
ชอบ ซีรีย์รักร้าย มากค่ะ ตามอ่านทุกเรื่องเลย
ชอบ เด็กๆเกษรวิทยา ทุกคน ชีวิตรักพวกเธอหลากหลายดีนะ
ชอบ เรื่องนี่ ที่ทำให้หน่วงแบบฟินๆ(?) อ่า พูดไม่ถูก เรื่องนี่เล่นเอาจุก 55
เป็นกำลังใจให้พี่โอต่อไปเรื่อยๆนะคะ
-
มันคงเป็นความปรารถนาสุดท้ายของ อักษร สินะ
สมหวังแล้วสินะ อักษร เทียนรักแล้วนะ
ซึ้งในคำสุดท้าย
"ไม่ต้องกลัวนะที่รัก" "ความรักของผม จะไปกับคุณ"
เป็นประโยคที่บอกอะไรได้หลายอย่างในเรื่องนี้เลย
แม้จะเป็นนิยาย แต่ซึ้งมาก อ่านแล้วน้ำตาไหล
มันไหลลงมาเองเลย เป็นรักที่ อึดอัด และทรมานจริงๆ
ติดตามต่อไป รักซีรี่ย์รักร้ายมากนะค่ะ
:กอด1:
-
ก็พอจะเข้าใจรูปแบบเรื่องงมาสักระยะละว่าเรื่อนี้ควรจบแบบนี้ และตรึงใจ กลัวตอนจบไม่อยากร้องนะ เลยหาเวลาทำใจพอควรเลย กว่าจะอ่านตอนจบ จบได้ตามแบบตรึงใจ ประทับใจ (เหมือนโดนสูบพลังชีวิตเลย) มันจบอย่างนี้ละ ไม่ได้ใจร้ายกับอักษรนะ ที่คิดว่าอักษรตาย แต่มองว่าความรักที่เป็นนิรันดร์มันแลกมาจากเวลาที่เหลืออยู่ พลุที่จุดแล้วสว่างวาบแค่แวบเดียว แต่อยู่ในใจตราบสิ้นลม
-
ตะลุยอ่านทั้งคืน
แล้วก็. :hao5:
ขอบคุณ
-
เริ่มอ่านตอนเย็น พึ่งอ่านจบเมื่อกี้
ขอบคุณค่ะที่แต่งนิยายดีดีแบบนี้ให้อ่าน
ร้องไห้จนปวดตาเลย (._.)
จะรออ่านเรื่อง สายสิญจน์ นะคะ
<3
-
ขอสารภาพเลยนะคะว่าอ่านรวดเดียวจบ
ทีแรกเพื่อนชายส่งมาให้อ่าน
ขอบอกว่าเราชอบอักษรมากและชอบเทียนไขมากเช่นกัน
ทีแรกก็งงว่าหนูษรตกหลุมรักเทียนไขได้ยังไง แต่พออ่านไปเรื่อยๆแล้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจจริงๆ
เทียนไขเหมือนคนที่มีกำแพงน้ำแข็งล้อมรอม ส่วนอักษรเหมือนแสงแดดอุ่นๆที่ค่อยๆละลายกำแพงน้ำแข็งนั้นออก
ตอนแรกอ่านก็ไม่ได้เอะใจอะไรจนถึงกลางเรื่อง ก็เตรียมใจเตรียมทิชชู่แล้ว(ฮ่าๆ)
แต่พอเอาเข้าจริงหยุดน้ำตาไว้ไม่ไหวเหมือนกันค่ะ ในใจลึกๆหวังเอาไว้ให้มีปาฏิหาริย์ แต่สุดท้ายมีรักก็ต้องมีจาก
แต่ถึงจาก ความรักของเทียนก็ไม่ได้หายไป ษรยังอยู่ในใจเทียนตลอดไปเหมือนคำพูดของเทียนในตอนท้าย
ขอบคุณพี่นักเขียนที่เขียนนิยายสนุกๆเรื่องนี้นะคะ ถึงจะมาอ่านช้า...เขียนจบแล้วทีเดียวก็ตาม...
-
ไม่น๊าาาา :sad4: :o12:
-
รัก ㅠㅠ
ไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบายได้อีกแล้ว
อย่างที่พี่บอกในทวิต ว่าไม่อยากอ่านตอนจบเลย
ทำใจไม่ได้ ㅠㅠ
ยังไม่อยากแยกจากเด็กๆ แต่งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา
น้องโอรีบกลับมานะ พี่รอนิยายน้องโอ+เด็กๆอยู่เสมอ
-
จริงๆคนที่ยังอยู่เจ็บปวดกว่าคนที่จากไปเสมอ...สงสารเทียนอ่ะT^T
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ประกาศ
เปิดจองรวมเล่มนิยาย [ ปรารถนารัก..เป็นดั่งใจ ]
รายละเอียด+กรอกข้อมูลสั่งจอง
จองหนังสือปรารถนารักฯ (https://docs.google.com/forms/d/1vC1hFxHJdLcc04QmJGUxNL0pkV1GFdR60ViRbmC1OiY/viewform)
กรุณาอ่านให้ละเอียดก่อนสั่งจองนะคะ
วิธีการสั่งจอง
1. กรอกแบบฟอร์มในลิ้งค์ด้านบนให้ถูกต้องครบถ้วน
2. รอรับอีเมลล์รายละเอียดการโอนเงิน (ไม่เกิน3วัน ส่งเมลล์ครั้งแรกวันที่9ธันวาค่ะ)
3. โอนเงินเรียบร้อย แนบหลักฐานการโอนเงินมาที่อีเมลล์ oxygenofflineอย่าแสดงเมลบนบอร์ด
4. รอรับหนังสือตอนต้นปี
เปิดจอง 6ธันวาคม - 25 ธันวาคม
ระยะเวลาโอน 9ธันวาคม - 31ธันวาคม
ส่งหนังสือลอตแรกวันที่9มกราคม
หากมีการเปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมจะอัพเดทผ่านหน้าเฟสบุ๊คและทวีตเตอร์ทันทีค่ะ
เช็คสถานะการจอง (https://docs.google.com/spreadsheet/ccc?key=0AuaOz-isftB3dDU5WUZvY3VsaFY0TVhpWFF0UzI4SlE&usp=drive_web#gid=0)
ฟอร์มนี้ไม่ได้อัพเดทอัตโนมัติ แต่จะอัพให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้นะคะ
ติดต่อสอบถามเพิ่มเติมได้ที่
Facebook : รักร้าย เดอะ ซีรี่ย์
Twitter : @ozakaoxygenz
oxygenofflineอย่าแสดงเมลบนบอร์ด
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ขอพื้นที่โปรโมทเล็กน้อยนะคะ เนื่องจากไม่ได้พิมพ์กับไร้กรอบแล้ว
จึงไม่มีวางขายตามร้านเหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ และอาจเปิดจองรอบเดียวด้วยค่ะ ;___;////
เวลาเหลือน้อยแล้ว รีบๆจองกันหน่อยนะคะ
ขออภัยที่มาแจ้งข่าวล่าช้าค่ะ
ozakaoxygenz*
-
:pig4: :pig4:
-
มาสารภาพ
อ่านเรื่องนี้ครึ่งเรื่องแล้วหยุดไป คิดในใจเศร้าแน่ๆ น้ำตาแตกแน่ๆ
ทำใจอยู่นานกว่าจะกลับมาอ่าน อ่านถึงตอน 15 แล้วหยุดอีก
วันนี้มาอ่านจนจบ น้ำตาไหลจนผ้าขนหนูเปียก
ความรักของคู่นี้สวยงามมากจริงๆ U_U
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m15:
:pig4:
-
:m15: อ่านรวดเดียวเลย ดราม่าสุดๆ ไปเลยค่ะ น้ำตาไหลพราก มันเป็นความรักทีสวยงามนะคะ
ถึงทำใจไว้แล้ว แต่มันเห็นภาพเป็นฉากๆเลย จนมินิเตอร์ดังตี๊ดดด อันนี้เข้าใจความรุสึกเทียนไขเลย เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น
ยิ่งประโยคสุดท้ายของเทียนนี่ พรากๆ เลยค่ะ น้ำตาไหลลล ฮือออ.... :mew4: :mew4:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ได้หนังสือมาแล้วค่ะ แต่เราจะไม่อ่าน 55 ยังไม่แกะกล่องเลยโฮะๆ ยังทำใจไม่ได้ TOT
-
เศร้าจับใจ
ทำใจไม่ได้
ฮือฮือ อยากให้มีปาฏิหารย์อีกครั้ง
ได้โปรดดดดด
-
ตามอ่านตั่งแต่ตอนแรกยันจบ เนื้อหาแรกๆน่ารักมากก ชอบ อักษรมาก ชอบประโยคนึงว่า ไม่ได้มาเพื่อเข้าใจ แต่มาเพื่ออยู่เคียงข้าง
กับหลายๆประโยคนะในเรื่องนี้
เอาง่ายๆว่าประทับใจกับความรักของคู่นี้มาก
ชอบประโยคสุดท้ายด้วย ความรักจะตามคุณไป
ยิ่งอ่าน แล้ว น้ำตาไหลออกมาเอง
ซาบซึ้งจริงๆ เศร้ามากๆ
ไม่อยากให้จบแบบนี้เลยตอนอ่านใกล้จะจบเรื่อง
แต่เรื่องนีี้ก็แสดงให้เห็นมุมมองของความรักจริงๆ เพราะแม้จะไม่มีฉากหวาบหวิวอะไร แต่ก็สัมผัสได้จากตัวละครว่ารักกันจริงๆ
เรื่อง สกินชิพเป็นเรื่องรองไปเลยทีเดียว
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งเรื่องนี้ออกมานะคะ แม้ตอนจบทั้งคู่จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่ความรักของทั้งคู่จะอยู่ด้วยกันตลอดไปเหมือนคำพูดของเทียนค่ะ ความรักของบางคนก็ๆไม่ได้เกิดมาอยู่คู่กันจนวันตาย แต่นับถือความกล้าของอักษรมากๆที่กล้าจะทำในสิ่งที่ตัวเอง 'ปราถนา' แม้จะเวลาสั้นๆก็ตาม
โอ๊ย พอและ นน้ำตาไหลไม่หยุดเลย
ปล. น่าจะมีบทส่งท้ายหน่อยนะนี่ ซิกๆ
-
ด้วยความคิดที่ว่า คุณโอชอบแต่งหักมุม
คิดบวกไว้ก่อนว่าอักษรต้องไม่เป็นอะไร
จบแบบนี้น้ำตาไหลพราก พิมพ์ไปน้ำตายังไหลไป
รักของเทียนไข กับ อักษรจะเป็นนิรันดร์ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
หวัง ว่ารักนั้น จะเป็น ดั่งใจ เศร้า จริงๆ
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ เลยอ่านรวดเดียวจบเลย
แรกๆคือน่ารักมาก อ่านไปแล้วอมยิ้มตามตลอด
ก็คิดว่าจะเป็นเรื่องสไตล์น่ารักกุ๊กกิ๊กตามฉบับรักร้าย
ที่ไหนได้ พอครึ่งเรื่องหลังเท่านั้นแหละ ร้องไห้ทุกตอนเลย
โดยเฉพาะตอนจบแทบอยากจะขอให้มีปาฎิหารย์
ตอนที่อักษรหัวใจหยุดเต้นถึงขั้นสะอึกสะอื้นทีเดียว อินมากๆ
เรื่องราวแค่เดือนนิดๆแต่กินใจมาก ประทับใจสุดๆ
รักอักษรอย่างที่ไม่เคยรักตัวละครไหนมาก่อน
ขอบคุณนะคะพี่โอ
-
ประทับใจ แต่ซื้อเก็บเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ ต้องขอโทษวัวโอด้วย
ทำใจไม่ได้ หัวใจแตกสลาย
-
เป็นอีกเรื่องที่ต้องเสียน้ำตา ให้กับตอนจบ อยากให้มีปาฏิหาริย์จัง คนที่ยังอยู่ คงทรมานน่าดู กับเวลาที่ยังเหลือ แต่อย่างว่า ชีวิตต้องเดินต่อ เศร้าจัง ถ้าเลือกได้ขอไม่มีความรักดีกว่า ขอบคุณครับ
-
:hao5: เป็นเรื่องที่จบเศร้าได้อิ่มมากค่ะ ปกติไม่ชอบอ่านนิยายจบเศร้า(ตอนอ่านแรกๆก็ไม่นึกว่นิยายเรื่องนี้จะจบเศร้า) นี่เป็นนิยายของพี่โอเรื่องแรกที่เข้ามาอ่าน ไม่อยากบอกเลยว่าจิ้มผิดเรื่อง เคยได้ยินเรื่องรักร้ายมาบ้างแบบเผินๆ พอพูดถึงความรักแบบวัยรุ่นก็นึกว่าพล็อตจะไม่มีอะไร แต่เรื่องนี้ก็ล่อลวงเราไว้ด้วยนิสัยของอักษรแท้ๆเชียว พี่โอทำตัวละครให้มีมิติได้ดีมากๆ การบรรยายทุกอย่าง ทำให้เราละสายตาไปไม่ได้ ลุ้นไปตลอดกับการเปลี่ยนไปของตัวละครและเรื่องราวที่จะเกิดขึ้น ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ มีไม่กี่เรื่องจริงๆที่ทำให้ร้อไห้ได้ขนาดนี้ ต่อไปนี้คงไปนั่งตามอ่านรักร้ายที่พี่โอแต่งทุกเรื่อง 555
-
เรื่องนี้ซึ้งมากกกก
เป็นนิยายที่จบเศร้าแล้วไม่ทำให้คนอ่านผิดหวัง
แต่ก็เสียใจอ่ะ :hao5:
ไม่อยากให้อักษรตายเลย
สงสารเทียน สงสารคุณพ่อคุณแม่ และน้ององศา
เรียกน้ำตาได้ดีจริงๆ
-
ถึงจะเป็น...แค่นิยาย...แต่ไม่เสียดายที่ได้อ่าน..
ถึงจะเป็น...แค่ผู้ชาย...แต่ไม่เสียดายที่ได้รัก....
และจะรักไปจน...นิรันดร์.....อักษรที่รักของเทียนไข...
และเป็นที่รักของทุกคน.......
-
ก่อนอื่นเลย ขอบคุณพี่โอที่แต่งเรื่องราวสนุกๆมาให้ได้อ่านนะคะ
บอกตรงๆเลยตอนที่อ่านเริ่มแรก หนูไม่คิดเลยว่าคุณีพ่จะทำร้ายจิตใจหนูได้ขนาดนี้
ฮืออออออ ตอนที่อ่านแล้วรู้ว่าหักมุมนี่แบบ หัวใจหนูรวดร้าวมาก
เพราะตอนแริ่มเรื่องพี่โอเริ่มได้น่าติดตามมาก รู้สึกว่าอักษรดูมีอะไรที่น่าค้นหา
สงสารพระเอกของเรา ฮือออ น้องเทียนของพี่ :o12: ดูจะชอกช้ำไปทุกเรื่องเลย (ม่ายยยยยยยยยยยยย :katai1:)
ชอบภาษาที่สวยงามของพี่โอ ทำให้อ่านได้เรื่อยๆ ไม่สะดุด
ตอนแรกที่รู้ว่าอักษรป่วย ฮือออ หนูก็คิดว่าจะอ่านต่อดีไหม เพราะค่อนข้างกลัว ถ้าน้องจากไป มันเศร้า เราสงสารทุกคน
แต่ก็เลือกอ่านต่อ ในใจก็แอบคิด เออออ จะมีปาฏิหาริย์ไหมหนออออออ จะหักมุมอีกสักรอบไหมหนออออ
แต่พี่โอก็ยืนยัดต่อไป 555555555
ตอนที่อ่านถึงบรรทัดสุดท้ายหนูไม่ร้องเลยนะ (แอบผิดคาดกะตัวเอง)
แต่พอกำลังจะเม้นปุ๊บ คลอเลยข่าพี่ :mew4: มันรู้สึกแบบจึกๆในอก ฮืออออ
แต่เทียนก็โชคดีที่ได้เจอความรักที่สวยงาม อักษรก็โชคดีที่ได้เจอเทียน ที่ได้มีเวลาที่สวยงามด้วยกัน
น้ององศาน่ารักมาก จะมีเรื่องของน้องไหมค่า กับผู้บ่าวตัวสูงที่มาคุยโทรศัพท์แทนน้อง :katai5:
-
:o12: :sad4: ช่วงกลางมาจนถึงท้ายเรื่องอ่านไปอีนไป อึนมาก ไม่มีคำบรรยายใดๆ น้ำตาท่วมจอ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้
-
ตอนกดเข้ามาอ่านเรื่องนี้ เชื่อมือคนแต่งอย่างคุณโอที่สุด ว่าเราจะไม่กดปิดกลางคัน คุณโอทำให้รู้จักและรักเด็กๆที่ เกษรวิทยา วันก่อนรัก สีคราม x กานดา, เอ็กซ์ x ไวน์ น้องกลอน ฯลฯ วันนี้เราได้รู้จักและรัก เทียนไข x อักษร เพิ่มขึ้น
เรื่องของคู่นี้ เป็นเรื่องราวที่สัมผัสได้ถึงความจริงใจชีวิต
มีคนเคยบอกไว้ว่า คนไม่ได้กลัวความตาย เพียงแต่เราต่างหวาดกลัวการจากลา การที่จะไม่ได้เจออีกคนอีกตลอดกาล นั่นต่างหาก
ความตาย เป็นการจากลาชนิดถาวรที่น่าเศร้าที่สุด ....
วันนี้อักษรมาช่วยตอกย้ำให้เห็น ความตายไม่ได้น่ากลัวเลย แต่ถ้าต้องคิดว่า วันนึง เราจะไม่ได้เจอกันอีกนี่ ทรมานกว่าหลายเท่า
อักษร ... บอบบางแค่ร่างกาย แต่จิตใจเข้มแข็งที่สุด
เทียนไข ... หลังจากนี้ หลังจากแสงสว่างในชีวิตดับไปแล้วแบบนี้ หวังว่าจะใช้อดีตที่หล่อเลี้ยงชีวิตที่เหลืออยู่นะ
เราจะไม่มีวันลืมคนทั้งคู่เลย
ตอนนี้ ทั้งน้ำตาไหล แล้วก็ปวดใจที่สุด
-
:mew6:
-
อ่านตอนจบแล้วน้ำตาไหลเลยอ่ะ
เขียนได้ดีมากเลยอ่ะ เล่นเอาอึนไปเลย
:o12: :o12:
-
อ่านจบแล้วววว พร้อบกับน้ำตานองหน้า :mew4: :mew4:
กว่าที่จะตัดสินใจอ่านตอนจบของเรื่องนี้ได้ ใช้เวลาทำใจนานมาก
เพราะจิตใจเรายังไม่พร้อมที่จะอ่าน ถึงแม้จะพอคิดจุดจบได้บ้าง
จนวันนี้ถึงได้ทำใจอ่านได้ และก็ทำให้เราร้องไห้หนักมากกกกก :sad4: :sad4:
ความรักที่อักษรมีเป็นความรักที่บริสุทธิ์มาก รักเพื่อให้ รักที่ไม่หวังสิ่งใดๆ
ทั้งที่ตัวเองป่วยอยู่แท้ๆ แต่ยังทำตัวเข้มแข็งได้ เพียงต้องการได้ทำอะไรเพื่อคนที่รัก
โอ๊ยยย เม้นท์ไม่ออกแล้วค่ะ ตอนนี้ยังไม่หยุดร้องไห้เลย สงสารอักษรกับเทียนไขจริงๆ
ทั้งๆที่รักกันแต่กลับไม่ได้อยู่ด้วยกัน มันทรามานยิ่งกว่าไม่ได้รักกันเสียอีก
เชื่อว่าความรักของเทียนไขจะตามไปอยู่กับอักษรจริงๆนะ เพราะเทียนรักษรมาก
สุดท้ายอยากบอกว่าอักษรเทียนไขจะอยู่ในความทรงจำเราตลอดไป
ความรักของทั้งสองคนเป็นตัวอย่างความรักที่ดีที่สุดที่เราจะจำไว้ว่า
ถึงแม้จะต้องตายก็ขอได้รักและได้รับความรักกลับมาก็เพียงพอแล้ว
รักคนแต่งมากๆเลย ขอบคุณที่สร้างสรรนิยายดีๆแบบนี้ให้เราได้อ่านนะคะ
เราติดตามนิยายทุกเรื่องของคนแต่ง และก็รักนิยายทุกเรื่องของคนแต่งด้วย :mew1: :mew1:
-
" ความรักของผม จะไปกับ คุณ " อ่านจบประโยคนี้ ถึงกับ สะอื้นไห้ ใจแทบขาด
ไหนว่า " มาเพื่อ อยู่เคียงข้าง " ทำไมถึงได้ทิ้ง ' เทียน ' ไป ในวันที่ เทียน เพิ่งเริ่มรู้ใจตัวเองล่ะ ' ษร '
ครึ่งแรก ของเรื่อง คนเขียน ทำเรายิ้ม เหมือน คนบ้า กับความน่ารัก ในความพยายาม ' หยอด ' เทียน
ส่วนครึ่งหลัง ก็ทำเรา เหมือนคนบ้าอีกเช่นกัน ร้องไห้ เป็นบ้าเป็นหลัง เลยอ่า
อ่านจบแล้วถึงได้รู้ว่าทำไม คนเขียน ถึงบอกว่าชอบเรื่องนี้ที่สุด (แต่เรายังไม่ได้อ่านเรื่องอื่นในซีรีย์นะ)
-
T____________________T
เข้ามาอ่านเพื่อกรีดร้องและร่ำไห้
เราไม่เคยผิดหวังกับงานเขียนของคุณโอเลย
ทุกเรื่องที่ได้อ่านล้วนมีอะไรซ่อนอยู่
ตอนเริ่มต้นของเรื่องนี้อาจดูเรื่อยๆเหมือนไม่มีอะไรนะ
แต่จริงๆแล้วมันมีอะไรแฝงอยู่เยอะมาก
ไม่ได้มีฉากกุ๊กกิ๊ก หวานแหวว อะไรเลย
แต่ทำไมไม่รู้เราอ่านแล้วเรารู้สึกเขินบ้าบอบิดชายเสื้อ
บางคำพูดไม่ได้ชวนเศร้า แต่เราอ่านแล้วเรารู้สึกโคตรจะเศร้า
ทุกอย่างล้วนมีนัยยะ
ขอบคุณน้องโอสำหรับงานเขียนดีๆอีกหนึ่งเรื่อง
ถึงแม้จะทำให้เสียน้ำตาไปบ้าง แต่ก็คุ้มค่ามากๆเช่นกัน
:กอด1:
-
เศร้ามาก
แต่ก็สวยงาม และประทับใจมากเช่นเดียวกันค่ะ
เขียนได้ดี อ่านแล้วอินไปด้วยทุกบรรทัดเลย
อิจฉาษรที่รักคนอย่างเทียน รักนิรันดร์ <3
-
:o12: :o12: :o12: :hao5: :hao5: :hao5: น้ำตาไหลเป็นตุ่มแล้วอ้า แต่ก็เป็นความรักที่น่าประทับใจมากเลย เทียนไขทำทุกอย่างเพื่ออักษรแล้ว ต่อไปก็ต้องอยู่เพื่ออักษรเช่นกัน ฮืออออ :m15:
-
พยายามหลอกตัวเองเชื่อพี่โอมาตลอด บอกว่าไม่ดราม่า
แต่ทำไมหนูร้องไห้อ่าาา U_U มันเสียใจนะเเต่มันอิ่มในอก
มันเจ็บปวดแต่สวยงามที่สุดแล้ว
-
:monkeysad: เราประทับใจมากจนบรรยายไม่ถูกเลย
รักเทียนไข+อักษรมากมาย
:pig4:
-
เอาจริงๆ เลยคืออ่านตอนที่หนึ่งสองพาสแล้วก็มาอ่านตอนจบเลยค่ะ
ยังทำใจอ่านช่วงกลางๆ ไม่ได้ เดี๋ยวจะรู้สึกผูกพันธ์และคงได้ปล่อยโฮอีกรอบแน่ๆ
ไม่มีการพูดจากลา ไม่มีการยิ้มให้ก่อนจากไป มีเพียงแค่การกุมมือกันถึงแม้ว่าอีกคนจะไม่ได้กุมตอบ เพียงแค่ความอบอุ้นของมือคู่นั้นก็เพียงพอแล้ว
ปล่อยโฮสุดกับคำพูดสุดท้ายที่เทียนไขพูดให้อักษร
'...ไม่ต้องกลัวนะ ที่รัก..'
'...ความรักของผม..จะไปกับคุณ...'
หวังว่าอักษรคงได้ฟังคำนี้นะ
เราอ่านเม้นตั้งแต่สุดท้าย จนมาถึงตอนนี้ พึ่งรู้ว่าทั้งคู่เป็นแฟนกันยังไม่ถึงเดือนสินะ
ไม่รู้จะเม้นอะไรต่อดีค่ะ พอดีอ่านแค่ผอนแรกกับตอนสุดท้ายก็น้ำตาอาบแก้มซะขนาดนี้ ถ้าทำใจอ่านช่วงกลางๆ ได้จะมาเม้นอีกรอบแล้วกันนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เศร้าๆ ซึ้งๆ เรื่องนี้มากๆ เลยนะคะ ทำใจได้เมื่อไหร่จะกลับมาอ่านทั้งหมดเลยค่ะ
-
จบดีมากเลย ซึ้งมากด้วย
-
อักษรไปแบบยังไม่ได้ลาเทียนเลย :o12:
-
เพิ่งกลับมาอ่านครึ่งหลัง
ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้
อยากให้มีปาฏิหารย์ขึ้นสักครั้ง
ขอบคุณค่ะพี่โอ
-
:mew4: เม้นไม่ออกเลยค่ะ ร้องไห้อย่างเดียวเลยตอนนี้
-
ได้หนังสือมา ยิ่งอ่านยิ่งร้องไห้ รักอักษรมากจริงๆ :m15: :m15: :m15:
-
ษร นายใจร้ายมาก มาสอนให้รู้จัก "รัก" แล้วก็จากไป "นิรันดร์" สงสารเทียน ได้รักและได้สูญเสีย รักที่เป็นรักนิรันดร์ที่บริสุทธุิิ์ ที่สุดไป แงร้องไห้สองวันก็ไม่พอออ
-
น้ำตาท่วมมมม :m15: :monkeysad: บอกเลย
ไม่ไหว อ่านแล้วแบบ ..........มันอึดอัด............ มันทรมาน............. หายใจไม่ออก...........แน่นในอก......... เศร้าาาา
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆๆมาให้ได้อ่านนะคะ :pig4:
-
โอยยย ปวดใจ น้ำตาไหล
ตอนแรกที่เข้ามาอ่าน ไม่คิดว่าจะเศร้าได้แบบนี้เลย
ไม่คิดว่าจะจบแบบนี้ ฮรื้อออออออออออ
อักษรเป็นเด็กที่น่ารักมากมากมากจริงๆ
เทียนก็เปลี่ยนตัวเองได้ขนาดนี้ คือตอนที่รู้ตัวว่าชอบแล้วคือดีแบบจะร้องอ่ะ หวานกันจนมดจะขึ้น
เขินแทนอักษรตลอดเวลา งือออออออ
ยังคาดหวังว่าจะปาฎิหาริย์นะ จนตอนเกือบสุดท้าย แต่ก็ไม่มี ทุุกอย่างดำเนินต่อไปแบบที่มันควรจะเป็น
:mew6: :mew6: :mew6:
ชอบท่ีตัวละครมีคาแรคเตอร์ที่ชัดเจนดีมาก ทำเราอินได้ง่ายมากเลย
และแต่งได้บีบมากเลยค่ะ ในตอนนึง เหมือนจะยิ้มได้ เขินได้ แต่น้ำตาก็ปริ่มได้เช่นกัน
หลากอารมณ์สุดๆ แต่งได้ดีมาก แต่อารมณ์ที่คงจะคาในใจไปอีกซักพักเลย
คือตอนจบที่ทำเอานั่งมึนน้ำตาไหลไปเลยนี่แหละ มันบีบหัวใจเหลือเกินนน อึดอัด หน่วงไปหมด
ไม่มีฉากร่ำลาก่อนจากไปด้วยอ่า โอยยยย แงงงงง ร้องไห้แปปนะคะ แง้ๆ
-
ไม่ไหวแล้วอ่ะ
หยุดร้องไห้ไม่ได้เลย T^T
รู้ว่าต้องจบแบบนี้แต่ก็แบบอยากให้มีปาฏิหารย์
ยิ่งเจอประโยคนี้เข้าไป "ความรักของผม จะไปกับ คุณ"
มันเศร้ามันหน่วง
เป็นเรื่องที่ประทับใจมากๆเลยค่ะ U_U
-
.........ประโยคสุดท้ายของเทียนปลิดชีพคนอ่านมากๆ รีดน้ำตาชะงัดนัก
อ่านจบตอนสุดท้าย พร้อมอุทานว่า "โอ้โหวววว" ไปด้วย ...คือหมายถึงว่าสุดยอดมาก ถึงมากๆ
เป็นการจบที่ดีที่สุดเรื่องนึงเลยในความรู้สึก ประทับใจและมั่นใจว่าจะจำเรื่องนี้ได้แม้จะผ่านเวลาไปนาน
ชอบการบรรยายมากๆ ละเอียดกริ๊บ อารมณ์ทุกเม็ดของเทียนไข เสียงในหัวทุกอย่าง...เราได้อ่าน ขอบคุณ
เขียนดีจริงๆ สิ่งต่างๆเหมือนน้ำที่ไหลมาช้าๆ ค่อยๆรวมเป็นสายใหญ่ แล้วจึงซัดตูม จนคนอ่านกระเด็น
กระเด็นขึ้นสวรรค์ก่อนเพราะความรักของทั้งคู่เสมอกัน จากนั้นก็ร่วงตกลงมากระแทกพื้นจุกแอ้ก...ยิ้มทั้งน้ำตาของแท้เลย
ชอบเรื่องนี้ของคุณ ozaka มาก ดีใจที่ได้อ่านเรื่องดีๆ จะลองอ่านเรื่องอื่นๆของคุณต่อนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
" ไม่ต้องกลัวแล้วนะ...ที่รัก "
" ความรักของผม จะไปกับคุณ "
ไม่จำเป็นต้องพูดหรือเอ่ยอะไรให้มากความ ไม่จำเป็นต้องเจียระไนหรือถักทอคำพูดสวยหรูหรือดูดี
ทุกคำที่เทียนเอื้อนเอ่ยออกมา มันสื่อทุกอย่างในตัวมันได้อย่างตรงความหมาย สวยงาม และมั่นคง
จนไม่ว่าใครก็แทบจะกลั้นน้ำตาแห่งความซาบซึ้งและร่วมยินดีในรักของพวกเขาเสียไม่ได้
แม้จะเสียใจที่รู้ว่าอักษรต้องจากไปอย่างไม่หวนคืน แต่รักของพวกเขา จะ สลักในใจ ไม่มีวันเสื่อมคลายไป
............ ตามกาลเวลา
รักเรื่องนี้มาก โดยเฉพาะ เทียนกับอักษร พวกเขาสอนให้รู้ว่ารักที่บริสุทธิ์และงดงามเป็นยังไง
รัก ที่เป็นมากเสียสิ่งกว่ารัก เป็นอย่างไร
ที่สุดในชีวิต ได้รักใครสักคนจนหมดหัวใจ ทำเพื่อเขาจนวินาทีสุดท้าย เราว่า ก็ไม่คิดเสียดายที่ได้เกิดมาชาตินึง
พบเจอผู้คนมากมาย แต่จะมีใครสักคน ที่ผ่านเข้ามา และจะไม่ผ่านเลยไป
มอบความรักที่บริสุทธิ์ใจ และความปรารถนาดีอย่างหาที่สุดมิได้ ให้กับคนที่รัก
ที่สุดแล้วแต่ลิขิตฟ้าจะนำพา ได้มารักและผูกพัน ถักทอเป็นสายใยรักที่ไม่มีมันขาดหรือสลายไป
แม้จะไม่มีอีกคนเคียงข้าง แต่รักของเขา จะอยู่เคียงข้างกันไป ตราบนานเท่านาน.........
o13 o13 o13 o13 o13
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ตอนแรกๆอ่านเพราะเห็นว่าตอนน้อยไม่มากเท่าไหร่
พอให้อ่านจบได้ในวันเดียวเลยเริ่มอ่าน
ช่วงแรกแบบว่าสนุกมาก น่ารักมาก อักษรเป็นคนที่น่ารักจริงๆ
ไปๆมาๆเริ่มรู้เรื่องมากขึ้น แต่ก็ไม่คิดว่าจะจบเศร้าขนาดนี้
นี่ร้องไห้ไปหลายรอบมาก กลับมาอ่านอีกทีก็ร้อง แงงงงงง
อักษรอ่ะ ฮึก T^T
ชอบมากเลยเรื่องนี้ ชอบมากที่สุดด้วย
รักประโยคสุดท้ายของเทียนมาก โอ้ยย แงงง อยากร้องไห้อีกแล้ว
ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆ แบบนี้มาให้อ่านนะคะ จะไม่ลืมเรื่องนี้เลย
:pig4:
-
ขอบคุณครับ นานๆจะได้อ่านนิยายเศร้าๆแบบนี้ซักที
-
ตามๆหายๆ
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วเครียดมากๆ แต่ก็อ่าน ฮ่าๆๆๆ
ซึ้งยันจบอ่ะ
เศร้าเกิน
ก่อนหน้านี้พอเริ่มเดาเรื่องได้เค้าก็รับความเศร้ามะไหวเลยอ่านไม่จบ จนวันนี้..แงงงงงงงงงง ฮือๆๆๆๆๆๆ
ไม่รู้ว่าจบแล้วจบเลยหรือเปล่า แต่ขอจินต่อว่าทั้งคู่ได้รักกันต่อไปละกัน คิดแล้วก็...สดชื่นขึ้นนิดหน่อย อะคึอะคึ
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
ใช้เวลาทำใจในการอ่านนานมากค่ะ กว่าจะอ่านจนจบได้
ปกติแล้วไม่ชอบเรื่องเศร้าเลย แต่เรื่องนี้แม้จะเศร้า แต่ประทับใจในเรื่องราวมากๆค่ะ
รักเทียนกับอักษร จะเก็บเรื่องราวของทั้งสองคนไว้ตลอดไป :hao5: :pig4:
-
จบอย่างสวยงาม แต่ก็เศร้าจริงๆเลยค่ะ
-
ความรักเป็นสิ่งสวยงาม
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
เศร้าและซึ้ง
-
ประทับใจเรื่องนี้ที่สุด ตั้งแต่อ่านนิยายในเล้ามา :)
-
ตอนแรกไม่คิดว่าจะจบเศร้า แต่พอมากลางๆ เรื่องก็เริ่มเห็นความน่าจะเป็น แต่ก็ยังนึกว่า ถ้ารวยขนาดเด็กเส้นของเกษรวิทยาละก็
น่าจะหาทางรักษาได้สิ แปลกใจไม่น้อยที่เหมือนเลือกจะบรรเทา แทนที่จะพยายามรักษา
หรือจะเป็นการตัดสินใจของอักษรหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นเท่านั้นไม่มีใครพยายามขอให้เทียนเปลี่ยนใจอักษรละ
ผิดไหมถ้าจะบอกว่าสงสารน้องธูป บทน้องน้อยมาก เสียดาย
-
สวยงาม ... มันเป็นความรักที่สวยงาม แน่นอนว่าเป็นนิยายที่สวยงามมากด้วยเช่นกัน
ชอบมากนะคะ ทุกอย่าง
ทั้งเนื้อเรื่อง ภาษา วิธีการสื่อความหมาย อารมณ์ ... ชอบทุกอย่างเลย
พออ่านมาถึงตอนสุดท้ายมันก็... โหวง ... เคว้ง
ตื้นตันจนไม่รู้จะพูดออกมายังไงจริงๆ
ไม่ว่ายังไง การจากลาก็ยังคงเป็นเรื่องน่าเศร้าเสมอ
(พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ขอโทษค่ะ TTT_______TTT)
-
มีหลายเรื่องที่ทำเราร้อง แต่เรื่องนี้ทำเราร้องหนักที่สุดค่ะ
ร้องจนหูอื้อ..
ความรักของผม จะไปกับคุณ พออ่านจบประโยคนี้เราร้องเป็นบ้าเป็นหลังเลย
...เรื่องนี้จะอยู่ในความทรงจำเราแน่นอนค่ะ..ทั้งเทียนไข และอักษร
-
:m15: :m15: :m15:
พิมพ์ไม่ออกเลย
รักอักษรนะ
:กอด1:
-
เข้ามาอ่านรอบ 2 ค่ะ ก้อยังน้ำตาท่วมอยู่ดี :m15: :sad11:
คิดถึงเทียน + ษร มากมายยยยย
-
กลับมาอ่านต่อหลังจากที่หยุดอ่านไปเป็นปี
เนื่องจากพี่โอดองนานไปหน่อย(กรี๊ดดดดด เค้าป่าวว่าน๊า 555)
คือหลังจากอ่านเอ็กซ์วายตอนแจงก็ไม่คิดอยากอ่านนิยายที่มีการจากลาอีก
มันเศร้ามันหดหู่ มันร้องไห้ไม่หยุดเลยยยยยยยย ฮือๆๆ :m15: :m15:
รักอักษรมากๆๆๆๆๆ จะน่ารักไปไหน
แอบหมั่นไส้เทียนไขแต่ก็สงสารละเกิน
เป็นนิยายอีกเรื่องที่ชอบมากๆ
คิดถึงหนุ่มๆรักร้ายสุดๆ ว้ากกกกกกกก พ่นไฟๆๆ ให้พี่โอมาแต่งคู่อื่นต่อ
พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
ขอบคุณที่จบได้งดงามขนาดนี้ นับว่าเป็นเรื่องแรกในรอบหลายปีที่รู้ว่าตอบจนต้องมีน้ำตาไม่โสภาแน่ๆ แต่ก็กดเข้ามาอ่านจนที่สุด ร้องไห้นิดหน่อย
ถูกของผู้เขียนที่ความรักทำให้เราโตขึ้น. แอบอยากรู้ตอนต่อของเทียนไข.
-
มันแปลกที่อ่านจบแล้วเรามองไม่เห็นว่ามันจบ มันจบจริงๆเหรอ
จริงดิ จบแล้วเหรอ เราถามตัวเองแบบนี้ซ้ำๆหลายหน
เทียน กับ ษร เป็นรักที่เราเจอบ่อยๆ จนแบบมันก้อรักที่เจอบ่อยๆ
แต่กว่าจะได้รัก กว่าจะใจตรงกัน นี่หล่ะที่ทำให้เราอึ้ง
ถ้าตอนจบเปลี่ยนเป็นแบบอื่น จะเป็นไงนะ นึกไม่ออกจริงๆ
สงสารเทียน สงสารษร สงสารตัวเอง ที่ยังนั่งถามตัวเองอยู่
จบแบบนี้ ดีจริงๆแล้วเหรอ
-
อ่านจบร้องไห้ไม่หยุดเลย :mew6:
ความรักของเทียนและอักษรจะอยู่ตลอดไป
-
จบงี้เอามีดมาปาดคอเราเหอะ
อ่านไปร้องไห้ไป
เป็นนิยายเรื่องที่2ที่เราอ่านแล้วร้องไห้ด้วย
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
อ่านตั้งแต่ต้นจน-จบ
บอกได้คำเดียวว่า เจ็บปวดใจ
ทำไมๆ อักษรต้องตายด้วย
ฮือออออ TT-TT
-
ถึงจะรู้ว่าตอนจบจะต้องจบแบบนี้ ทำใจตั้งนานกว่าจะอ่านได้แต่ก็ร้องไห้อยู่ดีซึ้งมากๆเลยยยยย สงสารทั้งเทียนและอักษร แต่ก็จะไม่ลืมคู่นี้ เป็นคู่ที่ประทับใจคู่หนึ่งเลยยยยยยยยย :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เป็นเรื่องราวที่ดีมากเลยค่ะ ซึ้ง ตื่นตัน จุกไปหมดเลย :monkeysad:
-
ฮือๆๆคนเขียนหาความรักครั้งใหม่ให้เทียนเลยนะ :sad4: :ling1:
-
:m15: :m15: :m15:
-
อ่านจบแล้วว ตั้งแต่กลางเรื่องมา หน่วงถึงขั้นปวดใจ
จนมาตอนจบ น้ำตาไหลเป็นก็อกแตกเลย
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านค่ะ :o12:
-
:monkeysad:
รักษรนะ รักเทียนด้วย
ขอบคุณพี่โอนะคะสำหรับนิยายทุกเรื่องของรักร้าย จะตามอ่านต่อไปค่ะ
เรื่องนี้จบอย่างมีความสุขใช่ไหมคะ :monkeysad:
-
ความรักยังคงสวยงามเสมอ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านจริงจังครั้งแรกค่ะ
เปิดๆ ปิดๆ บทนำอยู่ราว 1 รอบครึ่งได้ แล้วเวลาก็ผ่านไปเป็นเกือบ 2 ปี วันนี้ก็มาถึงค่ะ
พล่ามมากขนาดนี้ คือจะบอกว่า อ่านจบแล้วพร้อมน้ำตา T^T
ขอสารภาพว่าร้องไห้ค่ะ! แบบว่าร้องไห้เลยอ่ะ ไม่ใช่แค่น้ำตาไหลนะ
อ่านมาได้กลางๆ เรื่อง เริ่มเดาตอนจบได้ลางๆ แต่ก็ยังลุ้นปาฏิหาริย์อยู่ จนกระทั่ง LAST DAY ใจก็หายทันที
ตอนที่ ตัวอักษร "ติ๊ด ติ๊ด" ดังขึ้น ใจเรานี่รัวยิ่งกว่ากลอง จนมันเงียบไป เหมือนหัวใจเราก็ไปด้วยเลย
- ปรารถนารักเป็นดั่งใจ - เรื่องราวความรักที่โคตรบริสุทธิ์และเป็นนิรันดร์
แต่นอกจากรักคือการเสียสละแล้ว มันยังไม่มีเงื่อนไขอะไรมากไปกว่า "รัก"
แค่รัก ที่อาจจะไม่ต้องการอะไรตอบแทนเลย นอกจาก "อยู่เคียงข้าง" เท่านั้นเอง
ขอบคุณคุณโอที่ถ่ายทอดเรื่องราวของเทียนไขกับอักษรออกมาได้ตราตรึงและประทับใจมากๆ
และขอบคุณตัวเองที่สุดท้ายก็อ่านจบและได้สัมผัสกับเรื่องราวดีๆ ระหว่างทางช่วงสุดท้ายที่อักษรทำให้มันงดงามและส่องสว่าง
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องราวดีๆ ที่จบด้วยความเศร้า
แต่ระหว่างทางคือความสุข และสอนให้รู้ว่า "จงทำวันนี้ให้ดีที่สุด เพราะพรุ่งนี้อาจมาไม่ถึง"
จากตัวหนังสือที่เรียงร้อยมาทั้งหมด 17 ตอนถ้วน ทำให้หลงรักความน่ารักของอักษรได้ไม่ยากจริงๆ คนที่บริสุทธิ์เหมือนทารก
และสุดท้ายปาฏิหาริย์ก็ไม่มีจริง ทั้งๆ ที่อยากให้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งค่ะ แต่ก็รู้ดีว่าแบบนี้มันทำให้เรื่องราวสมบูรณ์
มันเป็นเรื่องราวระหว่างทาง ที่ทำให้หัวใจฟูด้วยความรักที่บริสุทธิ์
ขอบคุณคุณโอมากค่ะ เพิ่งมีโอกาสได้ติดตามครั้งแรก นี่เป็นเรื่องแรกที่ได้เริ่มอ่าน(แกมาช้าไปมากนะยะ = =) และตอนนี้กำลังติดตามเรื่องอื่นๆ อยู่ค่ะ ^^
-
เราร้องไห้เหมือนจะตายตามอักษรเลย เขียนดีมากค่ะ แต่ทำร้ายจิตรใจเรามากจริงๆ หดหู่มากเลยค่ะ
เพิ่มอีกเวอร์ชั่นมั้ยค่ะ ที่อักษรไม่ตาย
เราทำใจไม่ได้จริงๆคะ
//ร้องไห้หนักมาก
:mew4:
-
ชอบาก ขอบคุณที่ทำเรื่องนี้ขึ้นมานะค่ะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จะบอกว่าตอนอ่านจนจบนี่ เม้นอะไรไม่ออกเลยค่ะ
ขอเวลาทำใจหลายๆวัน แล้วก็เข้ามาใหม่
มันหน่วง มันซึ้ง มันเศร้า และมันก็สวยงาม.... บรรยานไม่ถูกเลย แต่เรารู้สึกว่าตอนจบแบบนี้มันใช่อะ แล้วคุณโอก็ถ่ายทอดมุมมองของความรักได้งดงามมากๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ(ที่ทำให้ร้องไห้หนักมาก)นะคะ
-
เศร้าเกิน สงสาร"เทียนไข"ที่ต้องอยู่โดดเดียวต่อไป อุส่าได้มีความรักที่แท้จริง มีคนที่รักเขาอย่างสุดหัวใจอย่าง"อักษร" แต่สุดท้ายก็ต้องจากกัน อย่างให้มีปาฏิหาริย์แบบว่า ษรกลับมาเกิดใหม่หลังจากนั้นอีกสัก 6-7ปี แล้วยังจำเรื่องขอชาติที่แล้วได้เลยกลับไปหาเทียน และก็ได้รักกัน อะไรแบบนี้ คือ หนูขอมโนเพื่อคลายความเศร้าหน่อยนะคะ พออ่านจบแล้วมันเศร้าจนอ่านหนังสือเตรียมสอบไม่รู้เรื่องจริงๆๆ :hao5:
-
:sad4:
-
เป็นความรักที่สวยงามมากๆเลยค่ะ อักษรไม่ต้องกลัวเลย เพราะความรักของเทียนไขคงมีเหลือเฟือที่จะคอยปกป้องอักษรให้บินไปถึงสวรรค์ได้ ขอบคุณนะค่ะที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ เศร้า แต่ก็อิ่มใจค่ะ
-
นิยาย เมื่อรู้จุดจบ เดาจุดจบออก ก็มักหมดความสนุก หมดอารมณ์ร่วม
แต่นิยายพี่ไม่เหมือนกัน ถึงรู้ว่าษรจะตายแน่ๆ แต่พอถึงฉากนั้นก็ยังคงร้องไห้อยู่ดี
ระหว่างที่อ่านตอนหลังๆ ที่รู้ว่าษรป่วยหนูหยุดอ่านบ่อยมาก
เพราะกลัวทำใจไม่ได้
ระหว่างอ่านยังแอบคาดหวัง ว่ามันต้องมีปาฏิหารมาช่วยให้ษรรอด
เหมือนกับมีอารมณ์ร่วมไปกับตัวละครยังไงอย่างงั้น
แต่สุดท้ายษรก็ไม่รอดอยู่ดี หลายคนอาจไม่ชอบนะจบแบดเอนแบบนี้
แต่ตามชีวิตจริง คงไม่มีใครสามารถอยู่กันไปตลอดจริงไหม?
กระชากใจมากค่ะ เก็บเป็นเรื่องนึงในความทรงจำตลอกไป :sad11:
-
เป็นเรื่องแรกในเซ็ตรักร้ายที่ทำเราเสียน้ำตาขนาดนี้ ความรู้สึกที่ต้องรู้ว่าคนที่รักกำลังจะจากไปมันเป็นความรู้สึกที่หน่วงอยู่ในอกมากๆ เวลามองทุกการกระทำของเขาแล้วคิดว่าวันนึงจะไม่ได้เห็นแบบนี้อีกมันจุกจริงๆ และพอถึงวันที่เขาจากไปความทรงจำทุกอย่างที่มีร่วมกันมักหลั่งไหลเข้าในในห้วงความคิดเสมอ สงสารเทียนไขและอักษร ความรักของทั้งคู่จะเป็นความทรงจำของเราเช่นกัน
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ อ่านจบแล้วตอนนี้เศร้ามากกกกก
หน่วงงง น้ำตาไหลท่วมจอแล้ว :sad4: จบได้สวยงามมม ขอบคุณนะคะ
ป.ล.ตอนนี้เศร้าจนพิมพ์อะไรไม่ค่อยถูกเลยย :hao5: :hao5:
-
คุณโอ เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่พีคมาก
ถึงแม้มันจะดูหน่วงไปหน่อย 5555
คือ ไม่ได้ปวดใจจนต้องร้องไห้ออกมา
แต่มันซึ้งซะทำให้ยิ้มได้พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
ไม่ได้คาดหวังให้มี ปาฏิหารย์ กับ อักษร (แต่ถ้ามีคงดีมากกก...555)
แต่ ตอนจบ เป็นอะไรที่แบบ...ตราตรึงหัวใจ ค่ะ
ไม่ได้แฮปปี้เอนดิ้งก็จริง แต่ก็ยังเรียกรอยยิ้มได้
ทั้งเรื่องดูอบอุ่นมาก เห็นพัฒนาการความสัมพันธ์ของตัวละคร
สรุป ตอนนี้ติดหนึบกับผลงานของคุณโอ
และอยากจะติดตามต่อๆ ไป
อาจจะวิจารณ์ได้ไม่ค่อยดี และขอโทษด้วยนะค่ะ ที่มาอ่านนิยายที่จบแล้ว
พอดีเพิ่งมีเวลามานั่งอ่าน (
-
ติดตามต่อมาถึงเรื่องนี้...
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องของเทียนไข ผู้เห็นเงินกับหญิงเป็นเรื่องใหญ่
กะ อักษร ท็อปอันดับหนึ่งของชั้นปี 5 ปีซ้อนสินะ
เป็นคู่ที่น่าสนใจมาก ตามต่อไปค่ะ
-
ษรน่ารักอะ ดูต่อว่าคู่นี้จะเป็นไงต่อไป
เเต่เทียนไม่น่าพลาดไม่สนษรไปได้หรอก 554
-
ชอบคู่นี้ไม่เเพ้คู่อื่นในรักร้ายเลยค่ะ
เเบบเค้าคุยกันสุภาพมาก เเต่ในความสุภาพนั้นกลับเเฝงความกวน ความเสี่ยว ความน่ารักเอาไว้ในที
อ่านเเล้วยิ้มตามตลอดเวลาเลยค่ะ
-
กรี๊ดดดด น้องอักษร เลิศ กรี๊ดดดดดด
-
อักษรน่ารักน่าฟัดจริงๆอะ
ตอนร้อง โฮ่ง ตอบรับคำเรียกเทียนนี่มันสื่อความหมายได้ดีชะมัด
เชื่อเลย ว่าคนอย่างอักษรนี่เเหละ ที่จะช่วยเปลี่ยนโลกอันมืดมนของเทียนให้ส่องสว่างสดใสได้
เป็นกำลังใจให้ ติดตามต่อไปค่บบา
-
อ๊ายยยยย ตอนนี้น่ารักเว่อร์ อ่านเเล้วเขิน
-
ความลับเรื่องสุขภาพของอักษรกำลังจะถูกเปิดเผย
-
ไม่น้าาาาา นี่มันมาม่ายิ่งกว่าทุกเรื่องซะอีกกกก
อักษรอย่างเป็นอะไรเลย ถ้าอักษรไป ชิวิตเทียนคงยิ่งมืดมนเเหง :hao5:
-
โอ๊ยยยยยย ขอปาฏิหาริย์เถอะค่ะ ด่วนๆเลยนะ
ไม่อยากให้สองคนนี้จบกันเเบบนี้ ทั้งที่อายุเเค่นี้เลย
-
บีบคั้นมาก ให้ตายเถอะ
อยากจะทึ้งหัวตัวเองตายตามอิเทียนมัน :katai1:
-
" ความรักของผม จะไปกับคุณ "
ว่าจะอดทนไม่ร้องไห้เเล้วเชียว เเต่เจอประโยคนี้เข้า บ่อน้ำตาเเตกเลย
ไม่รู้จะเม้นอะไร ในอกมันอึงอล หน่วงหนักเหลือเกิน
ปล.อยากได้หนังสือเรื่องนี้มาก เเต่เห็นปี 2013 เเล้ว ได้เเต่น้ำตาเเตกอีกครั้ง
เรามาอ่านช้าไป ㅠㅇ ㅠ
-
" ความรักของผม จะไปกับ คุณ " อ่านจบประโยคนี้ ถึงกับ สะอื้นไห้ ใจแทบขาด
ไหนว่า " มาเพื่อ อยู่เคียงข้าง " ทำไมถึงได้ทิ้ง ' เทียน ' ไป ในวันที่ เทียน เพิ่งเริ่มรู้ใจตัวเองล่ะ ' ษร '
ครึ่งแรก ของเรื่อง คนเขียน ทำเรายิ้ม เหมือน คนบ้า กับความน่ารัก ในความพยายาม ' หยอด ' เทียน
ส่วนครึ่งหลัง ก็ทำเรา เหมือนคนบ้าอีกเช่นกัน ร้องไห้ เป็นบ้าเป็นหลัง เลยอ่า
อ่านจบแล้วถึงได้รู้ว่าทำไม คนเขียน ถึงบอกว่าชอบเรื่องนี้ที่สุด (แต่เรายังไม่ได้อ่านเรื่องอื่นในซีรีย์นะ)
ษรบอกจะอยู่เคียงข้างเทียน แต่ในท้ายที่สุด ษรเอง ที่เป็นคนทิ้งเทียนไว้ให้อยู่กับความเจ็บปวด ษรเองที่เป็นคนจากไป พร้อมกับใจของเทียน
เห้ออออ มันเจ้า :o12:
-
น้ำตาไหลไม่หยุดเลย รักนิรันด์ทรมารเกินไป ทำใจไม่ได้ :katai1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะซึ่งอ่ะบวกเจ็บแทนพี่เทียนกับพี่ษร :mew6:
-
ร้องไห้เลย
-
:hao5: :hao5: :hao5: กลับมาอ่านอีกรอบระหว่างรอรวมเล่ม เรื่องนี้ทำเราน้ำตาไหลได้ตลอดเลยจริงๆ ฉากสุดท้ายที่อักษรจากไปเพลงหลับตาของกะลาลอยเข้ามาในหัวเลยจริงๆ และทุกครั้งที่ฟังเพลงนี้ก็นึกถึงฉากนี้ตลอด ขอบคุณอักษรและเทียนไขกับความรักที่อุ่นในใจนี้ค่ะ ขอบคุณคุณโออีกครั้งด้วย รอรวมเล่มรอบรีนะคะ
-
เศร้ามากกก คำพูดสุดท้ายของเทียนไขทำให้น้ำตาไหลเลย
-
พี่โอกระชากใจนักอ่านมากค่ะ ตอนนี้ในอกรู้สึกหนักอึ้งไปเลยค่ะ
พูดไม่ออกเลย ฮือออออออ
-
ใจหายนะ อักษรหายไป เหมือนสีสันของโลกใบนี้ก็หายไปอีกหนึ่ง :hao5:
-
ขอบคุณนะคะ นิยายเศร้ามากแต่ชอบมากค่ะ :pig4:
-
โฮฮฮฮฮฮฮ คือดีย์ เราชอบความสัมพันธ์ทีละก้าวแบบนี้มากอ่ะ
ค่อยๆรักกันและกัน ค่อยๆคิดถึงอีกฝ่าย แต่แบบ...พอรักกันแล้วก็..นะ เฮ้อ
จริงๆแอบคิดยันบทสุดท้ายว่าจะมีอะไรที่เป็น'ดั่งใจ'เราตามชื่อเรื่องมั้ย
แต่จบแบบนี้ก็สวยงามสุดแล้วอ่ะ มันคงเป็นดั่งใจที่เทียนไขกับอักษรอยากให้เป็นแล้ว
คนเขียนแต่งดีมาก ขอชมเลย เราตามมาจากสายสินญจน์ น้ำมนต์
จะพยายามเก็บให้ครบทุกเรื่องนะ ตอนนี้อ่านมาราธอนมาก
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้และอ่านรวดเดียวจนถึงบทจบ แต่ความรู้สึกทุกอย่างกลับไม่ยอมจบมันยังตราตรึงในใจ พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนกัน ตอนที่อักษรจากไปเหมือนหัวใจหลุดหายไปที่ไหนซักที่เลย ยอมรับว่าร้องไห้หนักพอสมควรเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ แม้จะจบเศร้าแต่ก็ประทับใจมากๆ ชื่ออักษรเทียนไขคงจะตรึงอยู่ในใจไปอีกนานเลยค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับความทรงจำดีๆที่ผ่านมาทั้งหมดครับ รักซีรี่ส์นี้จริงๆ
-
ซาบซึ้ง มากกับความรักของเทียน อักษร
ไม่ใช่แต่เทียน อักษร ที่ ปรารถนา "รัก" . . เป็นดั่งใจ
คนอ่านก็ ปรารถนาให้ทั้งเทียน อักษร "รัก" แล้วสมหวัง
เป็นดั่งใจของคนอ่าน
เทียน ษร :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แบบน่าจะมีปาฏิหาริย์ ให้โรคของเทียน สามารถรักษาได้
ขอบคุณไรท์มาก ทำให้คนอ่านไมีความสุข แม้จะเศร้าเหลือเกิน(น้ำตาไหลพราก ชุ่มทิชชู่หลายแผ่น)
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:o12: :o12: :o12:
-
:sad4: :mew6: :mew4:
-
เม้นต์ไม่ออก
-
ตั้งแต่อ่านนิยายมาไม่ว่านายเอกตาย หรือพระเอกตายหรืออ่านเศร้าแค่ไหนก็ไม่เท่าเรื่องนี้ คือไม่ได้ร้องไห้แต่มันเศร้าเกินกว่าน้ำตาไหลมันทั้งสงสารทั้งอบอุ่น และแบบเข้าคำว่ารักนิรันด์ที่นายเอกสื่อออกมาให้พระเอก มันกินใจมันได้ใจไปเลยกับเรื่องนี้ เรื่องนี้มีคนแนะนำมาแต่ตัวเองก็ไม่รู้หรอกว่าจะจบแบบนี้ คุณแต่งได้ดีมากๆ คุณทำให้เรื่องนี้ได้ใจของฉันเลย รักพระ-นาย :mew2:
-
รักร้ายเรื่องอื่นๆโดนลบไปแล้วเหลือแค่เรื่องงนี้เรื่องเดียว :ling2: :ling2: :ling2:
อ่านจนจบมีความรู้สึกมากมายแต่บรรยายไม่ถูก :sad2: :sad2: :sad2:
-
ไม่น่าพลาดมาอ่านเลย แต่งดีนะ แต่เศร้ามาก
-
ฉันถามตัวฉันเองว่า
ฉันกลับมาหาความเศร้าทำไม
คำตอบที่ได้คือ ฉันคิดถึงพวกเขา
คิดถึงเด็กหนุ่มกลุ่มนี้จริงๆ
-
ร้องไห้ I'm cry it so bad scene.
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่คิดว่าจะร้องไห้ แต่น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง
-
สวัสดีคุณคนเขียน ไม่รู้ว่าคุณจะได้มาอ่านคอมเม้นต์นี้ของเรารึเปล่า
เรื่องนี้เราอ่านตั้งแต่ตอนที่เรื่องออนแอร์ ถ้านับปีก็คง 7 ปีแล้ว เป็นเรื่องที่อ่านแล้วเราพอจะรู้ตอนจบได้ตั้งแต่กลางๆเรื่อง คิดไว้แล้วว่ามันต้องจบเศร้าแน่นอน เราจึงไม่กล้าอ่านมัน เพราะกลัวว่ามันจะเศร้าเกินรับไหว เราจึงหยุดไว้แค่ช่วงที่อักษรกำลังรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลเท่านั้น เราจะบอกเพื่อนคอเดียวกันเสมอว่า เนี้ย มีนิยายเรื่องหนึ่ง ที่ชอบมากแต่ตอนจบต้องเศร้ามากแน่ๆ คิดว่านายเอกจะต้องตาย แต่ก็ไม่กล้าอ่านจนจบ เลยยังไม่รู้ว่าคนเขียนจะเขียนให้ตายหรือว่ามีปาฏิหาริย์ให้รอด พอมาถึงวันนี้ เรากลับมาอ่านมันอีกครั้งหลังจากผ่านไปเกือบ 7 ปี เราใช้เวลารวบรวมความกล้าเกือบ 7 ปี เพื่อมาอ่านมัน ซึ่งก็ไม่ผิดจากที่คิดไว้ เศร้ามาก เราเสียน้ำตาเป็นลิตร แต่มันมีความสวยงามของความรักชัดเจน เข้าใจความรู้สึกของตัวละคร เรารักอักษร เรารักเทียนไข เป็นตอนจบที่ดีที่สุดของเรื่องราวนี้แล้ว คนเขียนเขียนได้ดีมาก คุณบรรยาสวยงามทุกตัวอักษร ต้องขอบคุณมากจริงๆที่สร้างสรรค์นิยายดีๆแบบนี้มาให้พวกเราได้อ่าน ขอบคุณมากจริงๆค่ะ อยากรู้จริงๆว่าปัจจุบันผ่านมา 7 ปีแล้ว เทียนไขจะเป็นอย่างไร ในความคิดของเราเขาคงเป็นผู้ใหญ่ที่เข้มแข็ง และยังรักอักษรสุดหัวใจ ปักดอกกุหลาบขาวไว้ที่ข้างหัวเตียงทุกวันแน่ๆ ...
-
มันบีบใจมากเลย ขอบคุณนะคะ กับความปรารถนาครั้งนี้ :mew6: :mew6: :mew6:
-
ทำใจนานหลายปีมากๆที่จะมาอ่านเรื่องนี้ เป็นความรักนิรันดร์ของคนทั้งคู่ ที่เราได้อ่านและมันก็ซึ้งอยู่ข้างใน ขอบคุณที่ทำให้เราได้เห็นแง่มุมของความรักอีกหลายๆรูปแบบ ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆขึ้นมา
-
เศร้าแต่สวยงามค่ะ
-
สะเทือนใจ แต่ชอบเนื้อหามากครับ
-
:pig4:
-
ปกติไม่อ่านเรื่องเศร้าเลย และก็เดาได้ตั้งแต่บทต้นๆว่าษรต้องตายแน่ๆ สังหรณ์บอกไม่ถูก แต่คุณนักเขียนบอกว่าให้ลองเชื่อในปาฏิหาริย์ เราก็อยากจะเชื่อในปาฏิหาริย์ แต่ก็สงสัยว่าทำไมต้องเป็น last day ร้องไห้ไม่มีดีเลยค่ะ รู้ทั้งรู้ ตกหลุมรักความน่ารักของอักษร และสงสารเทียนไขมาก จะไปล่าเล่มหาตอนพิเศษนะคะ