พิมพ์หน้านี้ - ผู้กองที่รัก ภาคพิเศษ โคตรๆ "ภาคอนาคต 2" 12/7/56
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: pita ที่ 15-09-2011 00:46:32
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง
ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,
ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง
ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก
ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ
กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว
ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง
ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะ
เสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น
คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว
ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย
และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย
เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ
ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ
ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ
โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
“อินทรี เรียก หมาป่า ว2” เสียงวิทยุสื่อสารข้างๆตัวดังขึ้นขณะที่ผมกำลังสุ่มดูคนร้ายที่กำลังขนต้องสงสัยเข้ามาเก็บที่โกดังร้างแถบชานเมือง
“หมาป่า ว2”
“ขณะนี้ทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง”
“ผู้ต้องสงสัยมี 10 คนกำลังขนของเข้ามาในโกดัง ไม่ทราบว่าจะให้เข้าชาร์จเลยหรือไม่”
“อย่าเพิ่งทำอะไร ขอให้รอคำสั่งจากศูนย์ย้ำรอคำสั่งจากศูนย์ก่อน”
“ผู้กองครับเอาไงดี พวกมันขนของจะเสร็จแล้วนะครับ” จ่าเวชลูกน้องคนสนิทผมหันมากระซิบบอกเบาๆ นั่นสิถ้ามันรอคำสั่งพวกมันต้องหนีได้อีกแน่ๆ แก๊งค์นี้มันใหญ่เส้นครับเบื้องหน้าคือนักธุรกิจใจบุญบริจาคเงินให้องค์กรการกุศลต่างๆมากมายแต่เบื้องหลังคือหนึ่งในเอเย่นค้ายาเสพติด อาวุธเถื่อนและธุรกิจผิดกฎหมายอีกมากมายกว่าจะหาหลักฐานได้ขนาดนี้ งานนี้ผมต้องจับมันให้ได้ ผมตัดสินใจปิดวิทยุสื่อสารทันทีก่อนจะหันไปให้สัญญาณกับจ่าเวชแล้วก็ลูกน้องอีกสามคนให้เตรียมตัวบุก
ผมค่อยๆเลาะไปตามโกดังเพื่อหลบกล้องวงจรปิดไอ้ที่เข้าไปประกาศโต้งๆว่าหยุดนะตำรวจมามีแค่ในละครเท่านั้นล่ะครับ
ปัง!!! เสียงปืนที่ดังขึ้นเป็นสัญญาณให้รู้ว่าคงมีคนในทีมผมถูกพวกมันเห็นแล้วผมตัดสินใจให้สัญญาณทุกคนบุกทันทีจากนั้นเสียงปืนก็ดังสนั่นอยู่เกือบ5นาที ก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลง
“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ”จ่าเวชวิ่งเข้ามารายงานผมทันทีที่เสียงปืนสงบลง
ทีมผมตรวจพบยาเสพติดและอาวุธเถื่อนที่ซ่อนอยู่ในโกดังคิดเป็นเงินคร่าวๆก็เกือบร้อยล้าน แต่ที่น่าเสียดายคือผมจับพวกมันไม่ได้เลยสักคน หึ แต่ไม่เป็นไรงานนี้คงทำให้พวกมัน หัวเสียมากเลยล่ะครับที่สูญเงินไปร้อยล้าน
ปัง!! คราวนี้ไม่ใช่เสียงปืนแต่เป็นเสียงตบโต๊ะของท่านผู้การฯ
“คุณกันทรากร ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าใครรอฟังคำสั่งทำไมคุณไม่ฟัง”
“โถ่พ่อ เอ้ย ท่านครับก็มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆนะครับถ้าผมไม่เข้าชาร์จเราอาจเสียหลักฐานสำคัญนะครับ”
“พอๆผมไม่อยากฟังคำแก้ตัวของคุณ เอาเป็นว่าผมพักราชการคุณสองอาทิตย์ คำสั่งออกพรุ่งนี้ภายในสองอาทิตย์กลับไปทบทวนตัวเองซะ อ้อ แล้วอย่าลืมเขียนรายงานมาให้ผมด้วยล่ะ”
“ครับท่าน” ผมทำความเคารพก่อนจะเดินออกมา
“เดี๋ยวก่อน กันทรากร”
“ครับท่าน”
“แม่แกฝากมาบอกว่าให้แกไปกินข้าวที่บ้านบ้างนะ”
“อันนี้สั่งในฐานะไหนครับท่าน” ผมยิ้มกวนให้ท่านผู้การฯ พ่อนะพ่อทำเก๊กไปได้ หึหึ สงสัยโดนแม่โวยมาแน่ๆว่าใช้งานผมหนัก
“ไอ้กัน!!”ท่านผู้การฯประสงค์แยกเขี้ยวก่อนจะยกปากกาขึ้นมาทำท่าจะเขวี้ยง
“อย่านะครับที่นี่ที่ทำงานนะครับ ผมไปดีกว่าเดี๋ยวท่านจะความดันขึ้นซะก่อน ฮ่าๆๆ” ผมออกมาจากห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หึหึ ก็โทษนี้ผมโดนประจำแหล่ะครับ กะอีแค่พักงานสองอาทิตย์คนอย่าง รตอ. กันทรากร ไม่สะเทือนหรอกครับมีเวลาไปสืบคดีนอกราชการอีกแล้ว
“ไงครับผู้กองโดนกี่วันครับคราวนี้”จ่าเวชทักขึ้นถึงแกจะเป็นลูกน้องแต่จริงๆแล้วจ่าเวชเหมือนครูผมมากกว่าเพราะเมื่อก่อนจ่าเวชเคยเป็นคนสนิทของท่านผู้การประสงค์มาก่อนเรียกได้ว่าผมรู้จักจ่าเวชตั้งแต่จำความได้ดีกว่าครับที่ผมอยากเป็นตำรวจส่วนหนึ่งก็มาจากจ่าแกด้วยเพราะจ่าเวชเป็นตำรวจตงฉินที่หายาก ทำงานไม่เคยพลาด ไม่เคยอยากได้ตำแหน่งผมว่าถ้าแกอยากได้ป่านนี้คงยศเท่าพ่อผมแล้วมั้งแต่แกบอกว่าขอเป็นจ่าแบบนี้แหล่ะดีแล้ว
“สองอาทิตย์น่ะจ่า ว่าแต่วันนี้จ่าว่างมั้ยไปตรวจราชการนอกเวลากับผมซะหน่อยดีกว่า”
“โอ้ย ไม่ไหวครับผู้กองผมไม่ถนัดจริงๆไอ้ที่วัยรุ่นแบบนั้นลองชวนหมวดโอภาสแกดูสิครับ” จ่าเวชบอกพลางหันหน้าไปหาอีกคนที่มุ่งมั่นกับการเขียนรายงานเหลือเกิน รตต โอภาสหรือหมวดโอ๋เป็นรุ่นน้องคนสนิทของผมอีกคนถ้าจ่าเวชเป็นมือซ้าย(จ่าเวชสนิทที่สุดต้องเป็นมือซ้ายเพราะผมถนัดซ้ายเพราะฉะนั้นซ้ายสำคัญกว่า ) หมวดโอ๋ก็คงเป็นมือขวาล่ะครับ
ผมเดินเข้าไปหาคนที่นั่งหน้าเครียดที่หน้าจอ จะเครียดอะไรนักหนาเนี่ยบางทีผมก็อยากให้เขามีแฟนนะครับจะได้เลิกบ้างานซะที
“โอ๋ วันนี้ไปตรวจราชการนอกเวลากับพี่หน่อยไหม”
“คงไม่ได้ครับพี่ พอดีผมต้องทำรายงานสรุปการจับกุมเมื่อคืนให้เสร็จครับผู้การท่านสั่ง” พูดจบก็ก้มหน้าก้มตาพิมพ์ต่อ เหอะสรุปไปคนเดียวซินะ เฮ้อ เอาว่ะถือเป็นการฉลองพักงานไปในตัว
เสียงเพลงจังหวะสุดมันส์ดังกระสบโสตประสาททันทีที่ผมเดินเข้าไปในสถานบันเทิงใจกลางเมืองแหมเสียงดังขนาดนี้มันต้องเกินที่กฎหมายกำหนดแน่ๆ คราวหลังสงสัยต้องมาแบบเต็มยศซะแล้ว
“น้องขออะไรแรงๆแก้วสิ” ผมบอกบาเทนเดอร์ก่อนจะนั่งลง หึ ผับนี้ก็โอนะเนี่ยสาวแจ่มๆเยอะดี
“ถ้างั้นคงต้องหมัดแล้วล่ะพี่ ถึงจะแรงสมใจน่ะ” เว้ยบาร์เทนเดอร์ที่นี่มันกวนตีนทุกคนเลยไหมเนี่ยสั่งสอนกันยังไง
“อย่ากวนได้ไหมน้อง ถ้าไม่ทำพี่คงต้องคุยกับผู้จัดการแล้วนะ”
“คร้าบๆๆยอมแพ้แล้วครับ” เขาตอบแต่หน้าตากวนอวัยวะเบื้องต่ำสุดๆ ใจเย็นไว้ไอ้กันแกโดนพักงานอยู่ขืนมีเรื่องได้หยุดยาวตลอดชีวิตแน่(ไอ้)น้องบาร์เทนเดอร์มันยกแก้วเบียร์มาวางตรงหน้าผม เฮ้ย ขอแรงๆ เบียร์เนี่ยมันแรงตรงไหนว่ะ แต่ช่างเถอะขี้เกียจต่อปากต่อคำ ผมนั่งจิบเบียร์ไปมองหญิงไปเรื่อยเปื่อยไม่อยากเมาเดี๋ยวจะขับรถไม่ได้เมาไม่ขับอ่ะครับ หึหึ เดี๋ยวจะหาว่าตำรวจไทยดีแต่พูด(เลือดตำรวจแรงโคตร)
“สวัสดีครับ” เสียงหนึ่งทักผม
“ครับ” ผมตอบไปอย่างแกนๆดูก็รู้ว่าเข้ามามีเจตนาอะไร ผมไม่ใช่ไก่อ่อนนะครับ ที่จะดูไม่ออกว่าไอ้คนนี้มันเกย์ชัดๆและผมก็ไม่อยากได้เมียเป็นผู้ชายซะด้วยซิ
“มาคนเดียวแบบนี้สนใจจะนั่งกับผมไหมครับ” บ๊ะ ตรงประเด็นดีจริงเว้ย เอาว่ะเล่นกับเขาหน่อย หึหึ ไหนๆก็เบื่อๆอยู่แล้วนิ
“แล้วนั่งตรงไหนเหรอครับ” ผมถามเขาไม่ยอมตอบแต่เดินนำผมไปแทนผมเดินตามไปอย่างช้าๆ หึ คืนนี้คงมีเรื่องสนุกๆอีกแน่ครับ
“เอาชน” ผมยกแก้วขึ้นชนรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันจากที่กะว่าจะไม่เมาคงไม่ไหวแล้วล่ะครับ ก่อนที่ผมจะเมามากไปกว่านี้คงต้องขอตัวกลับก่อนล่ะ
“โผมคงต้องกาบบบบบบก่อนนะ” ผมพูดเอ๊ะทำไมเสียงมันเป็นแบบนั้นล่ะครับ
“ไหวเหรอให้ผมไปส่งไหม” เขาถามแต่ก่อนที่ผมจะตอบก็รับรู้ได้ถึงแรงกระชากจากใครสักคนตอนนี้ผมตกไปอยู่ในอ้อมกอดเขาเรียบร้อยแล้ว เฮ้ย ผมไม่ใช่สาวสวยเซ็กนะเว้ย จะแย่งกันทำม้ายยยยย
“ไม่เป็นไรครับคนนี้ เพื่อนผมเองผมพากลับได้” เสียงของคนปริศนาดังขึ้น
“คุณภาสวิช!! ผมขอโทษครับผมไม่รู้ว่าเขาเป็นเพื่อนคุณผมขอตัวนะครับ” ผู้ชายที่ชวนผมดื่ม ลนลานออกไปทันทีทำอย่างกับคนปริศนาเป็นยักษ์เป็นมารอย่างนั้นแหล่ะ
ผมรีบเงยหน้าขึ้นมองทันทีอยากรู้เหมือนกันจะหน้าตาน่ากลัวแค่ไหน
“อ้าว อ้ายน้องบาร์เทรนเดอร์” ผมพูดได้แค่นั้นกอนจะหลับไป
เรื่องสั้นเรื่องที่เท่าไหร่จำไม่ได้ ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่าอ่านกันไปมีอะไรก็ ติ ชม ได้นะคะ
ลิงค์เรื่องเก่าๆ ฝากด้วยนะเจ้าค่ะ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
คืนข้ามปี
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21167.0
ใจฉันเป็นของเธอ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=21268.0
หมอดูแม่นๆ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27943.0
ได้ยินไหมว่ารักเธอ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28058.0
-
:mc4: :pig2:
กลับมาเม้นท์จ้า
อ่านแล้วท่าทางจะสนุก กลับมาต่อไวๆ นะคะ คนอ่านยังจับทางไม่ค่อยถูกค่า (หมายถึงผู้กองเป็นทางรุกหรือทางรับ? 55+ :laugh: )
-
:mc4: :mc4:
-
ผู้กองไหนว่าจะไม่เมาอิอิ
โดนมอมเหล้าไม่รู้ตัวเลย
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
เสร็จแน่ๆผู้กองงงง
-
เข้ามากรี๊ดผู้ชายในเครื่องแบบ
:-[ :-[
-
แบบนั้นเรียกว่าไม่เมาใช่ม้ายผู้กอง :laugh:
-
โห ผู้กองคอแข็งโคตรๆๆ อะ ไม่เมาเลย ไม่เมาจริงๆๆ 55555
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
ชอบจังๆๆ
:-[ :bye2: :-[
-
เข้ามาดัน ฮ่าๆๆ
-
ตอนที่2
ผมมองคนที่หลับอยู่ในอ้อมกอดก่อนจะส่ายหน้าเอือมระอา เฮ้อ ถึงขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวเองว่าตัวเองโดนมอมรู้ว่าคออ่อนแล้วยังจะกินเอาๆอีก ไม่รู้บางหรือไงว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตา เก้ง กวาง ตั้งแต่ก้าวเข้ามาแล้ว แต่สิ่งที่ผมข้องใจมากที่สุดไม่ใช่คนในอ้อมกอดแต่เป็นตัวผมตังหากทำไมผมต้องไม่พอใจที่เขาไปนั่งดื่มเหล้ากับคนอื่นทำไมผมต้องมาช่วยไม่ให้เขาโดนลากไป ทำไมผมต้องแคร์คนที่พึ่งเจอกันครั้งแรก ผมนั่งยัน นอนยัน ตะแคงยันเลยว่าผมไม่ใช่เกย์ไม่เลยคิดว่าจะเป็นด้วยซ้ำแต่คนๆนี้ผมกลับละสายตาจากเขาไม่ได้เลยตั้งเขาก้าวเข้ามาในร้าน เฮ้อ ไหนๆก็ช่วยมาถึงขนาดนี้แล้วคืนนี้ก็คงต้องพากลับคอนโดแล้วล่ะ
ผมแบกเข้าขึ้นมาบนห้องอย่างทุลักทุเล จะไม่ให้ทุลักทุเลได้ยังไงล่ะครับเขาไม่ได้เอวบางร่างน้อยเหมือนนายเอกในนิยายนะครับจะว่าไปตัวก็พอๆกับด้วยซ้ำแต่น่าจะเตี้ยกว่าหน่อย
ตุ๊บ ผมปล่อยเขาลงบนเตียงนอนทันทีที่ก้าวเข้าในห้อง เหนื่อยชิบ ทำไมผมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย
“นายรู้ไหม ว่านายเป็นคนแรกเลยนะที่ทำให้ คนอย่างภาสวิช ต้องเหนื่อยขนาดนี้”ผมพูดกับคนเมา
“อือๆ” แน่ะมีตอบรับด้วย น่ารักจริงๆเลยน๊า เฮ้ย เมื่อกี้ผมบอกว่านายไก่อ่อนนี่น่ารักเหรอ บ้าแล้ว
“เฮ้ย! นายจะทำอะไรว่ะ” ผมตะโกนลั่นห้องเพราะคนเมาจู่ๆก็ลุกขึ้นมาถอดเสื้อผ้าซะงั้น ภาพที่เขาค่อยๆถอดเสื้อผ้ามันเหมือนมีมนต์ที่ตรึงสายตาผมไม่ให้ไปไหน ผิวสีแทนที่ผมเห็นจริงๆแล้วในร่มผ้ากลายเป็นผิวสีขาวละเอียดกล้ามเนื้อที่มีพองามไม่เยอะหรือน้อยเกินไปแต่ก็เรียกได้ว่าหมอนี่หุ่นดีโคตรๆ แต่ภาพทั้งหมดมันกำลังทำให้บางอย่างในตัวผมมันตื่น ไม่นะ ทำไมผมมีอารมณ์กับผู้ชายด้วยกันว่ะ ไอ้ซิกเซ้นส์(ผมบอกรึยังว่าชื่อเล่นผมคือซิกเซ้นส์)แกเป็นบ้าอะไร
“เฮ้ย อะไรอีกเนี่ย”จู่ๆคนที่เปลือยเปล่าก็พุ่งเข้ามานัวเนียกับผมบนเตียง
“น้องแอนนี่จะหนีพี่กันไปไหนคืนนี้ไม่รอดแน่นอนจ๊ะ หึหึ” คนเมายังตามมานัวเนียไม่เลิกทั้งที่ผมพยายามปัดป้องเต็มที่แต่เขาก็ยังยึดหน้าผมไว้แล้วประกบปากลงมาทันที เรียวลิ้นที่แทรกผ่านเข้ามาทำให้ผมเคลิ้มจนตัวแทบลอยหมอนี่ไม่ธรรมดานะเนี่ย แต่ถึงจะเก่งแค่ไหนสำหรับผมมันก็ยังเด็กๆอยู่ดี ผมใช้ชั้นเชิงที่เหนือกว่าเปลี่ยนจากฝ่ายรับเป็นฝ่ายรุกทันที
หวาน นั่นคือความรู้สึกที่ผมมี ตั้งแต่รู้จักจูบมา ผมว่าจูบครั้งนี้มันหวานกว่าทุกครั้งผมเหมือนคนที่กระหายไม่เคยพอยิ่งจูบยิ่งต้องการมากขึ้นจน คนเมาเริ่มประท้วงด้วยการทุบเข้าที่หน้าอก ผมเลยต้องจำใจถอนจูบ บางสิ่งบางอย่างในตัวผมร้อนรุ่มผมผลักเขาลงบนเตียงก่อนจะเคลื่อนตัวลงทาบทับ ไม่ไหวล่ะกล้องแพลนไปที่โคมไปเดี๋ยวนี้เลยครับ
ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวตุ๊บๆสงสัยจะเมาค้าง เอ๊ะ ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนครับ มันไม่ใช่ห้องผมนิแล้วทำไมผมไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะหรือว่า
“เฮ้ย!!!”ผมร้องอย่างตกใจพลางลุกขึ้นเพื่อจะเตรียมชิ่งแต่ก็ต้องนั่งลงที่เดิมเพราะรู้สึกเจ็บในที่ที่มันไม่ควรเจ็บนะสิ!!!
อย่าบอกนะว่าผมเสร็จไอ้เกย์คนนั้นไปแล้วอ่ะ โถ่เว้ย ผมเหลือบตามองคนที่นอนอยู่ข้างๆก่อนจะก้มลงไปดูหน้าชัดๆ
หมับ !!
“ตื่นแล้วเหรอ” คนที่ผมคิดว่าหลับอยู่จู่ๆก็ลุกขึ้นมาก่อนจะคว้าผมเข้าไปกอด
“เฮ้ย ไอ้บาร์เทรนเดอร์กวนตีน” O_o
“ครับ” ยังมีหน้ามายิ้มอีกนะแก ไอ้หน้าด้าน เว้ย เสียเชิงชายหมดจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ย
“ขอโทษนะครับคือผมจะกลับแล้วกรุณาปล่อยด้วย” ผมบอก จะให้ทำไงล่ะครับผมไม่ใช่สาวน้อยอายุ16นะจะได้มาร้องห่มร้องไห้ให้มารับผิดชอบ ถือซะว่าฝันไปแล้วกันโลกตั้งกว้างคงไม่เจอกันอีกแล้วมั้ง
“จะกลับไหวเหรอ เมื่อคืนก็ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะ” ไอ้หน้าด้านแกก็พูดมาได้ไม่อายปาก
“ปล่อย” ผมพูดเสียงห้วน ไม่ทุเรศลูกตาบ้างเหรอ ผู้ชายตัวเท่าควายสองคนมานอนกอดกันบนเตียงเนี่ย
ผมสะบัดตัวจนหลุดจากอ้อมแขนก่อนจะเข้าไปใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำ ออกมายังเจอคนฉวยโอกาสนั่งอมยิ้มที่ปลายเตียง
“เราจะได้เจอกันอีกไหมครับ” ฝันไปเถอะเว้ย
“คุณชื่ออะไรเหรอ” ไปถามสาวยาคูลสิ
ผมรีบแต่งตังแล้วเดินออกมาทันทีก่อนที่คนในห้องจะตะโกนตามหลังออกมา
“ผมชื่อ ภาสวิช เจริญรัตนไพศาล นะ” อืมผมจะจำไว้แต่จะจำไปทำของใส่มันนะ จะจำไว้ว่าไอ้ผู้ชายที่ชื่อภาสวิชมันนำความอัปยศมาสู่ชีวิตผม
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงปืนดังอย่างต่อเนื่องจากปลายกระบอก ก่อนจะวิ่งตรงเข้าจุดตายทุกนัด !!! แต่เสียดายที่มันเป็นเป้าซ้อมไม่ใช่คนๆนั้น คิดแล้วอารมณ์เสีย ชิบ
“เป็นอะไรครับผู้กอง มาถึงก็ใส่ไม่ยั้ง”
“เปล่าหรอกจ่า แค่ซ้อมจะได้ยิงแม่นๆน่ะ”
“ใครไปทำให้โกรธอีกล่ะครับ” จ่าเวชพูดล้อๆ จะให้ผมบอกได้ยังไงล่ะครับว่าผมโดน เอ่อ นั่นแหล่ะ อย่างที่รู้กัน
ผมซ้องเสร็จก่อนกลับก็แวะเข้าไปหาคนที่ง่วนกับการพิมพ์เอกสารตั้งแต่เมื่อวาน
“โอ๋ ว่างไหมพี่มีเรื่องให้ช่วย”
“มีไรเหรอพี่”
ผมไม่ตอบแต่ยื่นกระดาษที่จดชื่อของไอ้นั่นให้โอ๋ เขาว่ากันว่ารู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง หึ ผมต้องรู้ไว้บ้างงว่ามันเป็นใครจะได้ระวังตัวถูกเพราะจำได้ลางๆว่านายเกย์คนนั้นมันกลัวไอ้ภาสวิชอะไรนั่นมาก มันคงไม่ใช่บาร์เทนเดอร์ธรรมดาแน่ๆ
“หาประวัติคนๆนี้ให้พี่หน่อยขอด่วนนะ”
“ได้ครับพี่เดี๋ยวเย็นๆผมเมล์ไปให้นะครับ” โอ๋รับโดยไม่ถามสักคำว่าผมให้หาทำไม นี่เป็นอีกอย่างที่ทำให้ผมเลือกเด็กคนนี้เข้าทีม
ผมนั่งรอเมล์ประวัตินายภาสวิชอย่างใจจดใจจ่อ
ติ้งๆๆ เสียงเตือนที่ผมตั้งไว้เมื่อมีเมล์เข้ามาดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบวิ่งไปเปิดเมล์ทันที ก่อนจะปริ้นประวัติของไอ้คนฉวยโอกาสออกมาอ่าน
นาย ภาสวิช เจริญรัตนไพศาล ชื่อเล่น ซิกเซ้นส์ อายุ24ปี
ประธานกรรมการบริหาร เจริญรัตน์กรุ๊ป
เนื่องจากเมื่อสี่ปีที่แล้วบิดาและมารดาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ทำให้ต้องเข้าสืบทอดกิจการในเครือเจริญรัตน์ทั้งหมดซึ่งคิดยอดรวมมูลค่าไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันล้านบาท
ประวัติทางอาชญากรรม ไม่ปรากฏ
อืม ไม่ธรรมดาจริงๆซะด้วยมิน่าล่ะ นายเกย์คนนั้นถึงได้กลัวสงสัยจะมีอิทธิพลพอตัวแต่ช่างเหอะประเทศไทยตั้งกว้างคงไม่บังเอิญเจอกันง่ายๆหรอก ผมคิดก่อนจะผิวปากอย่างอารมณ์ หึหึ
-
เป็นคู่ที่สมน้ำสมเนื้อกันใช่ม๊ะ
:L2: :L2:
-
เหอๆๆ ผู้กองเป็นรับหรือนี่ :really2:
-
กร๊ากกร๊าก กร๊กกร๊ก จะฟัดคนอื่นกลับโดนคนอื่นฟัดเลยผู้กอง :laugh:
อิจฉา อิจฉา สามีผู้กองรวยมากๆ :laugh:
-
เฮ่อ.... มาตัดริบบิ้นเรื่องใหม่ไม่ทันซะและั อิอิ
:mc4:
ต้องฉลองๆ
-
:กอด1:โดนร้อยครั้งก็เสียวทั้งร้อยครั้งนะผู้กองครึๆๆๆๆๆๆๆๆ :oo1: :oo1:
-
:mc4: เป็นเรื่องที่น่าติดตามค่ะ รอๆมาต่อเร็วๆ
อิจฉาผู้กองจัง ตอนแรกนึกว่าเป็นพระเอกเปิดตัวแมนมากๆ
ปล.+1ให้แล้วนะคะ :L2:
-
ไหนบอกไม่สนใจไงผู้กอง
ให้โอ๋สืบไวเชียวนะ
-
หุ หุ หุ นายซิกเซ้นส์โชคดี(รึเปล่า)มีเมียเป็นตำรวจ
ตอนต่อไปท่าทางจะมันแน่
-
รับเรื่องใหม่ :mc4:
ชอบพล็อท รอตอนต่อไป
+1 +เป็ด
-
รู้สึกว่าคนอ่านเราจะเจ้าเก่าขาประจำ ฮ่าๆๆ ขอบคุณที่ยังติดตามเหนียวแน่นนะคะ
น้องพิตรักทุกคน
-
ว๊าววววววสะมีรวยอ่ะผู้กอง อิอิ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ใจหนึ่งก็อดสงสารผู้กองกัน เสียทีเค้าไปแล้ว
้แต่ชอบใจมากกว่าที่ผู้กองโดนกด
-
:z1: :z1:
-
เค้าอยากได้ NC :m15: :m15: :m15:
-
ตอนที่3
ผมนั่งฟังเสียงคลื่นที่กระทบฝั่งพลางสูดหายใจเข้าเต็มปอด ตอนนี้ผมอยู่ที่เกาะเสม็ดไหนๆก็โดนพักงานแล้วถือโอกาสมาพักผ่อนซะบ้างก็ดีเหมือนกัน ผมหลับตาอย่างผ่อนคลายดื่มด่ำกับบรรยากาศสุดแสนจะโรแมนติกนี่ถ้าได้มากับแฟนมันต้องเป็นอะไรที่วิเศษมากๆเลยล่ะ แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนบ้างานเลยไม่ค่อยมีเวลาให้แฟนเท่าไหร่เพราะฉะนั้นสาวๆส่วนใหญ่ที่ผมเลยคบด้วยมักจะทนได้ไม่เกินเดือนสักคน
“เซ้นส์ คะ เมนี่ดีใจจังที่คุณชวนเมนี่มาด้วย”เสียงออดอ้อนของหญิงสาวบอบบางสมส่วนพูดขึ้นพร้อมๆกับเบียดร่างกายเข้าหาผม เมนี่เป็นคู่ควงคนล่าสุดที่ผมพึ่งคบได้อาทิตย์กว่าๆหลังจากที่ผมเผลอไปมีอะไรกับผู้ชาย ผมกลับไปใช้ชีวิตเพลย์บอยแบบเดิม แต่ทำไมผมถึงผมถึงไม่เคยลบภาพเขาออกไปจากใจได้สักทีจะว่าเขาน่ารักบอบบางแบบฝ่ายรับหรือก็ไม่ใช่แถมตัวพอๆกับผมซะด้วยซ้ำ
“เซ้นส์ เหม่ออะไรคะ”
“เมนี่ ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกชื่อเล่นผมไม่ชอบ”
“แต่เมนี่เป็นแฟนคุณนะคะ”
“อย่าทำให้ผมเบื่อคุณไปมากกว่านี้เลยนะเมนี่”
ผมพูดก่อนจะเดินหนีทันทีผมไม่ชอบผู้หญิงที่วิ่งตามผู้ชายมันดูไร้ค่าและไร้ศักดิ์ศรี คนพวกนั้นแค่ชอบเงินของผมแต่ไม่มีใครชอบผมที่เป็นผมจริงๆสักคน ตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมต้องรับช่วงบริษัทต่อจากพ่อโดยไม่ตั้งใจผมต้องพยายามใส่หัวโขนผู้บริหารที่เคร่งขรึมเพื่อพิสูจน์ให้ใครๆเห็นว่าผมสามารถนำพาบริษัทไปรอดได้แต่ถึงยังไงผมก็แค่ผู้ชายเท่านั้นผมอยากมีใครสักคนที่ผมสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ คนที่เข้าใจและรักในตัวตนของผมจริงๆ
ผมเดินไปตามชายหาดเรื่อยๆรู้ตัวอีกทีก็เดินมาถึงหน้าบ้านพักของตัวเองซะแล้วก่อนจะสังเกตเห็นใครบางคนนอนอยู่บนเปลที่ผมผูกไว้หน้าบ้าน สงสัยจะเป็นแขกของโรงแรมเพราะชายหาดบริเวณนี้เป็นหาดส่วนตัวจะมีแค่แขกในโรงแรมเท่านั้นที่จะเดินได้แต่หาดส่วนนี้มันเป็นเขตหวงห้ามครับเพราะผมไม่ชอบให้ใครรบกวนขนาดเมนี่ผมยังให้อยู่ที่โรงแรม ว่าแต่มันคงต้องมีการตักเตือนกันบ้างล่ะครับถึงจะเป็นแขกแต่กฎก็ต้องเป็นกฎ
ผมเดินเข้าไปที่เปลก่อนจะหยิบหมวกที่เขาใช้ปิดหน้าออก
“คุณ!!”ผมอุทานด้วยความตกใจเพราะคนที่นอนอยู่คือคนที่ผมคิดถึงมาตลอดอาทิตย์นะสิครับ
“อือ”เสียงประท้วงจากคนที่โดนกวนเวลาการนอน พลางซุกหน้าลงไปในเปลบอกได้คำเดียวว่าน่ารักครับ ผมมองเขาหลงใหลก่อนจะโน้มลงไปบดเบียดริมผีปากบางทันทีจากแค่คิดจะแกล้งเล่นกลายเป็นผมที่ไม่ยอมพอรสจูบหวานล้ำที่ผมคิดถึงทำให้ผมเผลอสอดลิ้นลงไปชิมความหวานอย่างควบคุมไม่อยู่คนนอนหลับก็ตอบรับผมอย่างเผ็ดร้อนไม้แพ้กัน
“อือ ทำไมวันนี้แอนนี่ร้อนแรงจังครับ”
อะไรนะนี่เขาคิดว่าผมเป็นคนอื่นเหรอ ผมถอนจูบแทบจะทันทีก่อนจะบดเบียดลงไปใหม่ด้วยอารมณ์โกรธล้วนๆผมไม่ยอมให้เขาคิดถึงคนอื่นเด็ดขาด เขาเป็นของผมแล้วและต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น ถึงจะเป็นในฝันก็ไม่ได้!!!
ผมรับรู้ถึงแรงที่บดเบียดของริมฝีปากที่เพิ่มความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนผมเริ่มจะหายใจไม่ออกรสจูบที่ป่าเถื่อนแต่กลับคุ้นเคยอย่างประหลาดผมจำเป็นต้องลืมตาก่อนที่จะขาดอากาศหายใจว่าแต่ตอนนี้ผมจูบกับใครล่ะ O_o
ผมผลักคนที่นัวเนียกับร่างกายผมออกไปเพื่อจะได้มองหน้าไอ้โจรบ้ากามชัดๆ
“เฮ้ย ไอ้ภาสวิช” O_o
“ครับ” ยังยิ้มรับน่าชื่นตาบานเหมือนเดิมเป๊ะ
“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง นี่มันชายหาดส่วนตัวไม่ใช่เหรอ”
“ก็บังเอิญว่าผมเป็นเจ้าของที่นี่ซะด้วยสิ คงไม่ผิดถ้าผมจะเดินเล่นบนชายหาดของตัวเองหรอกนะครับ” ผมว่าไอ้โลกบ้าเนี่ยมันกลมจนน่าเกลียดจริงๆนะครับแต่ที่น่าโมโหกว่าคือ ไอ้โอ๋ไอ้น้องเลว จองที่ไหนไม่จองดันจองโรงแรมของไอ้บ้ากามนี่ได้
“ว่าแต่คุณเถอะทำไมมานอนที่หน้าบ้านพักผมล่ะ หรือว่าคิดถึงก็เลยมาหาครับ” ไอ้คนหน้าด้านยังพล่ามไม่เลิกใครมันจะไปคิดถึงไอ้คนฉวยโอกาสแบบแกกัน
“ผมขอตัวนะครับ”ผมพูดก่อนจะรีบลงจากเปล
“เดี๋ยวสิคุณ ครั้งนี้คุณเป็นฝ่ายมาหาผมเองนะคิดเหรอว่าผมจะปล่อยคุณไปง่ายๆอีก” เขาไม่พูดเปล่าแต่ลงทุนแบกผมเข้าไปในบ้านทันที ผมไม่ใช่โสรยา ณ จำเลยรักนะครับ จะแบกทำม๊ายยยยยยยยย
ตุ๊บ!! จุกครับจุกทิ้งมาได้คนนะเว้ย ถึงจะทิ้งลงที่นอนก็เถอะแต่ยังไงมันก็จุกอยู่ดี แต่บรรยากาศมันชักจะไม่ปลอดภัยต่อสถานภาพลูกผู้ชายของผมเท่าไหร่
“ถ้าคุณทำอะไรผม ผมจะแจ้งความ”
“ก็เอาสิครับ” ตอบหน้าตายไปไหมเนี่ย ติดคุกนะเว้ย ติดคุก
“ผมเอาจริงนะคุณ”
“เชิญครับถ้าคุณไม่อายที่จะป่าวประกาศว่าเป็นเมียผม ผมก็ไม่อายเหมือนกัน” อึ้งสิครับเจอคำนี้ นั่นสิถ้าพูดออกไปแล้วศักดิ์ศรีผู้กองนักบู๊อย่างผมจะเหลือเหรอ
ไอ้เจ้าเล่ห์ ไอ้ลามก ไอ้บ้ากาม ไอ้กระเพาะแพะ ไอ้งามไส้ ไอ้ๆๆๆ เว้ย คิดไม่ออก ผมได้แต่กร่นด่าในใจ
“คุณอย่าทำอะไรผมนะเว้ย” กรรมแท้ๆ ทำไมผมต้องมาทำท่าทางเหมือนสาวน้อยอายุ16แบบนี้เนี่ย ถ้าจ่าเวชหรือไอ้โอ๋รู้เข้ามีหวังโดนหัวเราะเยาะแน่ๆ T^T เอาชีวิตนายตำรวจหนุ่มสุดเท่ของผมคืนมา
“ซิกเซ้นส์” อะไรของเขาว่ะ พูดอะไรให้มันมีประธาน กิริยา กรรม หน่อยได้ไหม งง นะเนี่ย
“หือ”
“ผมบอกว่าต่อไปให้เรียกผมว่า ซิกเซ้นส์เรียกคุณๆมันดูห่างเหินยังไงไม่รู้” ใครอยากสนิทกะแก๊
“แล้วคุณล่ะ ชื่ออะไร” จ้างให้ก็ไม่บอก
“ไม่บอกงั้น…หึ หึ” หมอนั่นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะประกบปากลงมาทันทีผมปิดปากแน่นไม่ยอมให้เขาล่วงล้ำเข้ามาได้เอาสิ ให้มันรู้ไปว่าคนที่จับโจรมาเป็นร้อยอย่างผมจะแพ้ไอ้เด็กเมื่อวานซืนนี่ เราสองคนจ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตายโดยที่ปากประกบกันอยู่แล้วก็เป็น ซิกเซ้นส์( รู้ชื่อเล่นแล้วเรียกชื่อเล่นดีกว่าแต่ผมไม่ได้อยากสนิทด้วยจริงๆนะ)ที่ยอมแพ้ หึหึ คิดเหรอว่าจะสู้ผมได้
“ดื้อจังเลยนะครับ”เขายิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไป อ้าว งง นะ นั่นเมื่อกี้ยังทำท่าจะปล้ำผมอยู่เลยแล้วไหงทิ้งไปดื้อๆแบบนี้เนี่ยรู้ไหมมันอารมณ์ค้างเอ้ย ไม่ใช่ล่ะ มันค้างคาใจ
“เซ้นส์คะ ทำไมคุณทำกับเมนี่แบบนี้” เสียงหวานดังลอดเข้ามาในห้องทำให้ผมต้องเดินออกไปดูทันที ก่อนที่จะเห็นคนสองคนนั่งเบียดจนแทบจะเกยกันบนโซฟา หึ ที่แท้ก็ออกมาหาแฟน ดีเหมือนกันผมจะได้ไม่ต้องเปลืองตัว แล้วทำไมผมถึงหงุดหงิดด้วย ผมหงุดหงิดอะไรเนี่ย
“เดี๋ยวสิ กันคุณจะไปไหน” เสียงเขาเรียกพร้อมๆกับแรงกระชากจนผมเซไปซบอกแกร่ง
“ปล่อย”
“ไม่ ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่มีวันปล่อยคุณไปอีก”
“คุณภาสวิชครับ คุณเองก็มีแฟนอยู่แล้วเลิกยุ่งกับผมสักทีเถอะ”
“หึหึ คุณเนี่ยนับวันยิ่งน่ารักนะครับพูดแบบนี้คุณหึงผมใช่ไหม” ไอ้หลงตัวเองใครหึงแกไม่ทราบ
“เซ้นส์คะ คุณทิ้งเมนี่อีกแล้วนะ” เสียงหวานยังตามมาพูดข้างๆแต่ทำไมผมถึงรู้สึกรำคาญขนาดนี้เนี่ย
“ผมว่าเราพูดกันรู้เรื่องแล้วนะเมนี่”
“ไม่ค่ะ เมนี่ไม่เข้าใจเราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอคะ”พูดพลางถลึงตาใส่ผมเฮ้ยเกี่ยวอะไรกับผม
“คนนี้ตังหากที่เป็นแฟนผมไม่ใช่คุณ” เขาพูดพลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
-
“ไม่จริง เมนี่ไม่เชื่อเด็ดขาด”
ซิกเซ้นส์ไม่พูดแต่เลือกที่จะแสดงให้เห็นแสดงยังไงนะเหรอ ก็จูบไงครับ มันจูบผมอีกแล้วT^T ไม่รู้ว่าผมตกใจหรืออ่อนไหวกันแน่ถึงปล่อยให้เขารุกล้ำเข้ามาอย่างง่ายดายรสจูบที่อ่อนโยนทำให้ผมเคลิ้มจนตัวลอยมันอ่อนโยน อบอุ่นจนผมรู้สึกดีเพราะอะไรจูบของคนที่เพิ่งเจอกันมันถึงอบอุ่นและทำให้ผมโหยหาได้มากขนาดนี้นะ
“กรี๊ดดดดดดดด” เสียงกรี๊ดแสบแก้วหูดังขึ้นก่อนที่เมนี่จะวิ่งออกจากบ้านไป แต่ไอ้คนบ้ากามก็ยังไม่ยอมปล่อยผมเป็นอิสระจนผมต้องประท้วงด้วยการทุบหน้าอกไปหลายที
“กันเป็นแฟนเซ้นส์แล้วนะ”
“ใครเป็นแฟนนายกัน” ผมตอบแล้วทำไมหน้ามันร้อนๆแบบนี้ล่ะเนี่ย
“ใช่สินะ กันไม่ใช่แฟนหรอกแต่กันเป็นเมียเซ้นส์ตังหาก จริงไหมครับ”
“อะ ไอ้บ้า”เอ้าแทนที่จะปฏิเสธทำไมผมต้องเขินด้วยเนี่ย แต่เอ๊ะเมื่อกี้เขาเรียกผมว่าอะไรนะ
“เดี๋ยวทำไมคุณรู้จักชื่อผมล่ะ”
“เมื่อกี้เซ้นส์บอกว่าไง เลิกพูดได้แล้วไอ้ผมๆคุณๆเนี่ย” มีขู่นะมีขู่
“ถ้าไม่เลิกพูดจะจูบจนกว่าจะเลิกเลยคอยดูสิ”
“ชิ เซ้นส์รู้จักชื่อพี่ได้ยังไง”
“ให้ลูกน้องไปหามาน่ะครับ ว่าแต่ทำไมต้องแทนตัวเองว่าพี่ มีภรรยาที่ไหนเรียกแทนตัวเองว่าพี่กับสามีบ้างครับ”
“ใครเป็นภรรยาแก”
“ต้องให้เซ้นส์ ทบทวนไหมครับ” ซิกเซ้นส์พูดก่อนจะทำหน้าเจ้าเล่ห์ ไอ้หื่นเอ้ย ถือว่ายกนี้แกชนะ แต่อย่าให้ถึงทีผมนะ
“ในสมองนายคิดแต่เรื่องแบบนี้รึไง”
“ปกติก็ไม่คิดหรอกครับ แต่เวลาอยู่กับกันมันไม่ยอมหยุดคิดเลย”
ฟอดดดดดดดดดด ซิกเซ้นส์อาศัยทีเผลอหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“เฮ้ย มาหอมทำไมเนี่ย”
“ก็เวลา กันทำหน้าแบบนี้มันน่ารักมากเลยนะ เซ้นส์ก็อดใจไม่ไหวอ่ะดิ”
“กัน เซ้นส์ขอพูดตรงๆเลยนะ” เอ้าเมื่อกี้หวานอยู่หยกๆไหงกลายเป็นโหมดจริงจังล่ะนั่น
“เซ้นส์ไม่รู้ว่าสิ่งที่เป็นอยู่เรียกว่ารักหรือเปล่าแต่ตลอดเวลาเซ้นส์ไม่เคยลืมวันนั้นได้เลยเซ้นส์รู้แค่ว่า เซ้นส์คิดถึงกัน คิดถึงแล้วก็ชอบมาก กันให้โอกาสเซ้นส์พิสูจน์มันได้ไหม”
“แต่เราสองคนเป็นผู้ชายทั้งคู่นะ แล้วผมเอ้ย กันก็ไม่ได้เป็นเกย์ด้วย”
“เซ้นส์ก็ไม่ได้บอกให้กันเป็นเกย์ซะหน่อย” ฮ่วย ไอ้การมีแฟนเป็นผู้ชายเขาก็เรียกว่าเป็นเกย์นั่นแระโว้ย
“นะครับ ไอ้โอกาสเซ้นส์นะ แค่เดือนเดียวเท่านั้นถ้าครบเดือนแล้วกันยังไม่รู้สึกพิเศษอะไรกับเซ้นส์ เซ้นส์จะไปเองนะครับ” ผมมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่ฉายแววขี้เล่นทุกครั้งที่เจอแต่ครั้งนี้ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความจริงจัง จริงจังซะจนผมอดหวั่นไหวไม่ได้
“อือ” ผมตอบไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมตอบแบบนั้น อาจจะเป็นตาคู่นั้นของที่ทำให้ผมตัดสินใจให้โอกาสเขา
“จริงนะครับดีใจจัง” ฟอดดดดดด นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำหาเศษหาเลยตลอด
“หยุดก่อน กันให้โอกาสเซ้นส์ แต่ไม่ได้บอกนะว่าจะให้เซ้นส์ทำแบบนี้”
“ต่อไปนี้ห้ามแตะเนื้อต้องตัว กันถ้ากันไม่อนุญาตเข้าใจไหมถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมาพูดกันอีก”
จอมฉวยโอกาสทำหน้าเหมือนโดนตัดสินประหารชีวิตแต่ก็พยักหน้ารับปาก เห็นแล้วมันสะใจซะมัด หึหึ
ยาวมากมาย ฮ่าๆๆๆ อ่านกันไปอย่าคิดอะไรมากมาย อิอิ
ปล ได้โปรดอย่าถามถึงNC เพราะน้องพิตยังไม่กล้าเขียน ขอเก็บประสบการณ์ไปก่อนนะคะ
-
เซ้นน่าร๊ากกก
:laugh: :laugh:
-
o13
+เป็ดให้เป็นกำลังใจค่า
-
o13 o13
มาเจิมอ่านแล้วน่ารักจัง (ผู้กองค่ะ) :impress2: :impress2:
-
:กอด1:
-
สรุปว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องฮาๆ ใช่มั้ยเนี่ย o18
-
ให้เรียกชื่อเล่นกันน่ารักเชียว
:o8: :o8:
-
:z1: ท่าทางจะน่ารักนะเนี่ย o13 ติดตามเป็นกำลังใจให้ค่ะ :3123:
-
มัดมือชกสุดๆ555
-
ผู้กองกันตลกมากๆเล่นเคลิ้มตามซิกเซ็นส์ตลอด :laugh:
+1+น้องเป็ดให้ด้วย :กอด1:
-
นายเอกอายุเยอะกว่าเหรอนี่ ^^ น่ารักนะ
-
อ้าวดันจองโรงแรมเซ้นท์ซะงั้น
-
ดันๆๆๆ เขียนเองอ่านดันเอง อีกแระ
-
รอ~
สนุกอ่ะ รอกันเซ้นส์นะฮับ
-
น่ารัก
+1
-
+1 กับเป็ดอีก 1 ตัว พระเอกอายุน้อยกว่าเหรอเนี่ย น่ารักดีจัง 555+ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ผู้กองกันค่ะ หล่อม้ายยยยยยยย
(http://image.dek-d.com/25/1181900/108241801)
คนนี้นายซิกเซ้นส์
(http://image.dek-d.com/25/1181900/108241798)
คนนี้แถม หมวดโอ๋ เต็มใจนำเสนอมากเพราะชอบ ส่วนตัว ฮ่าๆๆ
(http://image.dek-d.com/25/1181900/108241796)
-
ชอบบบน่ารักกกกก o13
:call:
-
น่ารักอ่ะ
5555555
-
มาดูสิ ว่าจะดันเองได้นานแค่ไหน ฮ่าๆๆ
-
:-[
-
:z6: :z6: :a5:
-
รูปแต่ละคนทำให้เคลิ้ม :-[
โดยเฉพาะหมวดโอ๋ยังไม่มีใครจอง คริ คริ :laugh:
-
มาต่อเถอะฮับ อยากเห็นเค้าจู๋จี๋กันอ่ะ^~^
-
ตอนที่4
ติ๊ดๆๆๆ เสียงเตือนข้อความดังขึ้นเป็นเวลาเดิมทุกวัน
‘กันทานข้าวยังครับ อย่าทำงานเพลินจนลืมทานข้าวนะ เซ้นส์เป็นห่วง’ ข้อความจากใครบางคนที่ถูกส่งมาเป็นประจำทุกวันวันละไม่ต่ำกว่า10ข้อความ ก็ตั้งแต่วันที่ผมให้โอกาสเขาวันนั้น เซ้นส์ก็ปฏิบัติการ จีบ ผมทันที หึหึ เกิดมา28ปีเพิ่งโดนผู้ชายจีบก็ครั้งนี้ล่ะครับ แรกๆก็ยอมรับนะครับว่ามันรู้สึกแปลกๆ แต่พอนานๆเข้ามันเหมือนเริ่มชิน ซิกเซ้นส์กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมโดยไม่รู้
“ยิ้มอะไรคนเดียวครับผู้กอง” จ่าเวชเดินมาทักผม
“อะไรกันจ่า”
“เปล่านิครับ” แกตอบหน้าตายก่อนจะหันไปคุยกับหมวดโอ๋แทน
“หมวดครับผมว่า ผู้กองของเราสงสัยจะติดสาวซะล่ะมั้ง”
“ผมก็ว่างั้นล่ะจ่า เห็นมองโทรศัพท์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทั้งวัน”
“นี่ๆพอเลย สองคนนั้นน่ะไปทำงานกันได้แล้วครับ” ผมพูดก่อนจะได้สายตาจับผิดจากทั้งสองคน
หลังเลิกงานผมลากหมวดโอ๋มาเที่ยว ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่ามาตรวจราชการนอกเวลาดีกว่า ผมเดินเข้ามาในผับที่ไม่ได้มาเกือบเดือน ครับไอ้ผับเดิมที่ผมเจอซิกเซ้นส์นั่นแระ
“นั่งๆกินไรเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
“มันจะดีเหรอพี่กัน ผมเกรงใจ”
“เกรงใจอะไร มาดื่มๆๆ” ผมยกแก้วที่บรรจุแอลกอฮอล์ขึ้นดื่มทันที
“โอ๋ พี่ถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“อะไรเหรอพี่”
“โอ๋เคยมีความรักไหม”
“ความรักเหรอ ไม่รู้สิครับผมไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไรแต่ถ้า ความรักคือการที่เราเอาใจใส่ใครสักคน ห่วงใย ดูแลและร้อนรนทุกครั้งที่เขามีอันตราย ยิ้มทุกครั้งที่เห็นเขายิ้ม ผมว่าผมก็คงกำลังมีความรักเหมือนกัน”
“แล้วถ้าคนที่โอ๋รักไม่ใช่ผู้หญิงล่ะ”
“เฮ้ย นี่พี่เป็นเกย์เหรอ”
“ไม่รู้สิพี่ก็ไม่แน่ใจ” ไม่รู้ว่าเพราะเหล้าหรือเปล่าที่ทำให้ผมกล้าพูดออกไปแบบนั้น
“เฮ้อ ผมว่าเรื่องแบบนี้มันอยู่ที่พี่แล้วล่ะ คิดดีๆนะพี่ พี่รักที่เขาเป็นเขาหรือรักที่เพศเขาล่ะ” โอ๋ตอบก่อนจะค่อยจิบเหล้าไปเรื่อยๆ นั่นสินะผมกลัวอะไรกันแน่ ถ้าถามว่าผมรู้สึกดีไหมที่เซ้นส์มาทำดีด้วย ผมยอมรับว่าผมรู้สึกดีมาก ถ้าถามว่ารังเกียจไหมกับสัมผัสแบบนั้น ผมก็ตอบว่าไม่ แต่ชีวิตคนเรามันไม่ได้มีแค่รักนิครับ ผมยังแคร์สังคม ยังแคร์พ่อกับแม่ ผมไม่รู้ว่าผมต้องทำยังไงผมได้แต่กระดกเหล้าเข้าปากอย่างบ้าคลั่งเผื่อว่าความกังวลมันจะหายไปบ้าง ผมไม่รู้ต้องหาทางออกให้ตัวเองยังไงเหลือเวลาอีกแค่3วันที่ผมต้องให้คำตอบกับเซ้นส์
“พี่กันผมว่าพอเถอะพี่”
“เอ้าโชนนนนนนนนนน กินดิโอ๋ ของฟรีนะเว้ย”
“รักนะคะ คนดีของฉันจะวันไหนก็รักเพียงเธอ”เสียงริงโทนที่เซ้นส์บังคับผมใช้ดังขึ้นและมีแค่เขาเท่านั้นที่ผมใช้เพลงนี้
“พี่ไม่รับเหรอ”
“โอ๋รับให้พี่หน่อย แล้วอย่าบอกเขานะว่าพี่อยู่ที่ไหน”
ผมมองชื่อของคนที่โทรเข้ามา “ไอ้หื่น” เหรอ หึหึ น่าสนุกดีนะครับ
“สวัสดีครับ”
“แกเป็นใครว่ะทำไมมารับโทรศัพท์กัน” เสียงในสายตะโกนออกมา
“แล้วคุณเป็นใครล่ะครับ” ผมกวนกลับบ้างซักจะสนุกซะแล้วสิครับ
“มึงจะตอบกูดีๆหรือต้องเจ็บก่อน ” ผมว่ามันชักจะแปลกๆแล้วนะครับหรือคนในสายจะเป็นคนที่พี่กันพูดถึงกันนะ ถึงเวลาพิสูจน์ใจกันแล้วครับ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายคนนี้คู่ควรจะมาเป็นพี่เขยผมรึเปล่าถ้ามันคิดจะเล่นๆกับพี่กัน มันเจ็บแน่ครับ
“อ้าวทำไมต้องกวนแบบนั้นล่ะครับ”
“มึงอย่ากวนกูนะสัด บอกกูมาว่าเมียกูอยู่ไหน” เสียงในสายตะโกนก้องท่าจะโกรธจัดนะนั่น
“แล้วคุณเป็นใครล่ะครับ ที่นี่มีแค่ผมแล้วก็คนของผมนะครับ”
“ไอ้เชี่ย มึงทำอะไรเมียกูมึงตายแน่ มึงฟังไว้นะกันเป็นเมียกูถ้ามึงยังไม่บอกว่ากันอยู่ไหนกูไม่เอามึงไว้แน่”
“ฮ่าๆๆๆ” ผมหัวเราะเสียงดังลั่นแหม ถูกใจครับ คนห่ามๆอย่างพี่กันต้องเจอคนห่ามกว่าแบบนี้
“มึงหัวเราะอะไรว่ะ”
“คุณเนี่ย เหมาะกับพี่ชายผมจังนะครับ คนนึงบู๊ คนนึงห่าม แหมอยู่ด้วยกันคงสนุกพิลึก”
“คุณหมายความว่าไง”
“ผมชื่อโอ๋ครับ เป็นลูกน้องพี่กัน ตอนนี้ผมกับพี่กันอยู่ที่ผับy รีบๆมาล่ะก่อนที่จะมีคนหิ้วพี่กันกลับ”
ผมวางสายทันทีจากนั้นไม่ถึง5นาที คนที่ผมคุยด้วยก็มาถึง
“หมวดโอภาสใช่ไหมครับ”
“ครับ เรียกผมว่าพี่ดีกว่านะคุณภาสวิช”
“เอ๊ะ ทำไมพี่ถึงรู้จักผม”
“พี่กัน เคยให้พี่หาประวัติเราน่ะ แต่เราเนี่ยใจถึงน่าดูนะ ถึงกดผู้กองขาบู๊ของกองสืบฯได้ ไม่ธรรมดานะไอ้น้อง”
“พี่ก็พูดเกินไป ผมต้องขอตัวพาคนขี้เมากลับก่อนนะพี่นี่ก็ดึกมากแล้ว”
“จะทำอะไรก็รีบทำซะนะ พี่ชายพี่น่ะเป็นประเภทชอบทำเข้มแข็งแต่จริงๆใจอ่อนจะตายแถมขี้กังวลสารพัดถ้ายังมัวจดๆจ้องๆระวังจะแห้วนะ”
-
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวสงสัยเมื่อคืนจะหนักไปหน่อยแล้วผมอยู่ที่ไหนกันล่ะครับเนี่ย สงสัยคงต้องงดเหล้าสักทีแล้วผม ถ้าขืนยังกินจนเมาแบบนี้สงสัยจะโดนหิ้วไปขายชายแดนสักวัน
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงคุ้นหูดังขึ้น
“เซ้นส์เหรอ แล้วกันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เซ้นส์วางชามข้าวต้มไว้ข้างเตียงก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด
“เมื่อคืนกันเมามาก ดีนะครับที่พี่โอ๋บอกผมให้ไปรับ กันอย่าทำแบบนี้อีกนะรู้ไหม เซ้นส์เป็นห่วงกันมากนะครับ”
“อือ”ผมตอบก่อนจะซุกหน้าลงไปบน อกกว้าง ยิ่งนับวันผมยิ่งชินกับการมีเซ้นส์อยู่ข้างๆจนไม่รู้ว่าถ้าวันนึงผมไม่มีเซ้นส์ผมจะอยู่ได้ยังไง
“เซ้นส์หรืออีกแค่3วันใช่ไหม”
“ครับ”
“งั้นกันขออยู่ที่ได้ไหม”
“อะไรนะครับ”
“อย่าเพิ่งถามอะไรได้ไหม เอาไว้ครบกำหนดเมื่อไหร่กันจะเป็นคนบอกเซ้นส์เอง”
“ก็ได้ครับเซ้นส์เคยขัดใจกันเหรอ ไม่ต้องห่วงเรื่องของนะ เดี๋ยวเซ้นส์ให้ลูกน้องไปขนของมาให้ แต่ตอนนี้ทานข้าวก่อนนะครับจะได้พักผ่อนเซ้นส์โทรไปลาป่วยให้แล้วนะครับ”
ผมค่อยๆทานข้าวต้มที่เซ้นส์ ป้อนก่อนจะนอนพักผ่อนอย่าเพิ่งถามอะไรผมเลยตอนนี้ผมยังไม่อยากตอบคำถามใครทั้งนั้น เฮ้อ จับผู้ร้ายยังไม่เหนื่อยเท่านี้เลยนะครับเนี่ย
ผมนั่งอยู่บนตักของเซ้นส์ที่จริงก็ไม่อยากจะนั่งหรอกครับผู้ชายตัวเท่าควายมานั่งตักกันเนี่ยผมว่ามันแปลกๆแต่ก็โดนคนเอาแต่ใจบังคับจนได้
ฟอดดดดด
“แฟนใครเนี่ย ตัวห๊อมหอม”
“หื่นไม่เลิกเลยนะเซ้นส์”ผมได้แต่ก้มหน้าจนแทบจะมุดลงไปกับอกเขาอยู่แล้วก็คนมันอายนิครับ แต่คนเอาแต่ใจก็ยังไม่ยอมเลิก แถมยังนัวเนียแถวๆซอกคอผมอีกตังหาก
“หือ ไม่เอากันไม่เล่นนะเซ้นส์”
“แล้วใครบอกว่าเซ้นส์จะเล่นเซ้นส์เอาจริงนะ”ไอ้หื่นเอ้ย
“พรุ่งนี้แล้วสินะ”” ผมพูดพลางซุกไซ้ไปบนอกแกร่ง
“อย่าทำแบบนี้นะกันเดี๋ยวเซ้นส์ก็ห้ามใจไม่อยู่หรอก”
“แล้วใครให้ห้ามกันเล่า”
“เมื่อกี้ว่าไงนะ”
เว้ย แค่นี้ก็อายจนแทบแทรกแผ่นดินอยู่แล้วเนี่ย
“ไม่บอกพูดรอบเดียว ไม่ได้ยินก็ไม่เป็นไร”
“อย่าเพิ่งงอนสิเรื่องอะไรจะพลาด หึหึ” คนเจ้าเล่ห์ยิ้มก่อนจะอุ้มผมเข้าห้องทันทีต่อจากนี้เป็นเวลาส่วนตัวขอตัวก่อนนะครับ
ผมมองคนที่นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดอย่างหลงใหล ถ้าถามว่าตอนนี้ผมมีความสุขไหม ยอมรับว่าผมมีความสุขมากที่ได้เป็นเจ้าของคนๆนี้ผมพึ่งเข้าใจว่าความสุขของการมีคนที่รักว่ามันสุขมากแค่ไหน ตอนนี้ผมสามารถผมตอบคำถามทั้งหมดที่อยู่ในใจได้แล้วว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อกันมันคือความรัก ผมรักกัน รักมากจนไม่รู้ว่าถ้าพรุ่งนี้กันยืนยันจะไป ผมจะอยู่ต่อไปได้ยังไง ผมกลัวความรู้สึกที่กันมีต่อผมเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมากันไม่เคยพูดคำว่ารักให้ผมได้ยินสักครั้ง ผมรู้ว่ากันไม่มั่นใจในความรักของเราสองคนเพราะเราเป็นผู้ชายทั้งคู่ กันเป็นคนที่แคร์สังคมมาก มากจนผมกลัว แต่ไม่ว่าพรุ่งนี้คำตอบที่ผมได้รับจะเป็นแบบไหน ผมยังยืนยันว่าผมจะรักกันตลอดไป
“ผมรักคุณนะกัน” ผมบอกคนที่กำลังนอนหลับหวังเหลือเกินว่าความรู้สึกของผมจะสามารถส่งผ่านไปถึงใจเขาได้
เอามาลงอย่างยาวมาก ฮ่าๆเพราะว่าลงชดเชยจ๊ะต้องกลับบ้านนอกสัก 2 วัน
รอก่อนน๊อ อิอิ มาดูกันว่านิยายเรื่องนี้จะพ้นหน้า2ไหม ปกติไม่เคยเกิน2หน้า ฮ่าๆๆๆ
ปล จะบอกว่าน้องโอ๋มีคนจองแล้วนะคะ แต่จะเป็นใครมาลุ้นๆๆ
-
ขอให้กันใจอ่อนล่ะกันนะเซ้นช่วยลุ้นอ่ะ :-[
ปล.ช่วงของเซ้นในตอนแรกที่เป็นสีเหลืองอยากให้ใช้สีอื่นค่ะมันอ่านลำบากจัง
และ+1กะเป็ดให้แล้วนะคะ
-
:กอด1:
-
หนูพิตต้า ชอบทั้งสามคนเลย (แต่ชอบหมวดโอ๋ที่สุด)
โดยเฉพาะซิกเซ้นส์นี่ตรงกับที่จิ้นไว้เลยหน้ากวนๆน่ะ ผู้กองหน้าหวานเนอะ
หึ หึ หึ พออยู่กับซะมี ผู้หมวดตำรวจเข้มแข็งของเราก็...อ้อนซะน่ารักเชียว
จะรออ่านตอนหมวดโอ๋นะจ๊ะ
-
น่ารักฮับ แต่ตอนนี้แอบหนักใจอ่ะ :เฮ้อ:
รักคนแต่ง :กอด1:
-
น่ารักกกกกกเขินเลยอะ :-[
:call:
-
น่ารักดีเนอะ มาลุ้นว่าคู่โอ๋จะเป็นใคร
-
อ้าว......มีคนจองหมวดโอ๋แล้วเหรอ :เฮ้อ:รับประทานแห้วเลย
-
ดีใจที่โอ๋ก็มีคู่
ชอบโอ๋เหมือนกัน
:-[ :-[
-
:mc4: เอาตอนใหม่มาลงแล้ววววว :กอด1: เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ลุ้นๆๆๆๆ
อยากให้แฟนโอ๋เป็นอารมณ์ เลวหน่อยๆ อะ ><
-
อ่านตอนแรกนึกว่ากันเป็นพระเอกนะเนี่ย
แต่น่ารักดีค่ะ กันต้องตกลงสิ ไม่งั้นเซ้นต์เศร้าแน่เลย
-
แอบกลัวคำตอบของกันยังไงไม่รู้ซิ
แต่วันนี้น่ารักมากกกกกกกกกกก
:-[ :-[ :-[
-
คบกันไวมาก รักกันไวมากคู่นี้
-
+1 ให้ pitaจ้า
พึ่งเข้ามาอ่านจ้า สนุกดีแต่กลัวเป็นม่าม่าจัง :sad11: :sad11:
รอตอนต่อไปจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา :call: :call:
-
คู่นี้น่ารักจริงๆๆ เลย แล้วหมวดโอ๋จะมีคู่กับเขาหรือเปล่า :-[
-
ดีใจจังที่มีคนชอบหมวดโอ๋เหมือนพิต ขอบคุณทุกบวก ทุกรีนะคะ
รักทุกคนมากฮ่าๆๆ ในที่สุดก็พ้นหน้า2ได้แล้วเย้ๆๆๆ
ขอใบ้สักกะนัดว่า คู่ของหมวดโอ๋คือ
แท่น ทา ดา แด่น แทน แท่น แท่น แทน แท๊น...........
ตือน้องตองค่ะ ถ้าเป็นมิตรรักแฟนนิยายของพิตต้องรู้จัก
คนนี้ดี ถ้าไม่รู้จักก็ลองไปอ่าน ได้ยินไหม ว่ารักเธอ
นะคะ ^^ แอบขายของตลอดๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
รักกันแล้วอ่า....
โอ๋น่ารักแฮะ อิอิ
-
เรื่องนั้นพระเอกขื่อโอ ไม่ใช่เหรอ หรือว่าเค้างงเอง
-
โอตายแระ หมวดโอ๋เลยเสียบใช่ป่ะน้องพิต
-
โอตายแระ หมวดโอ๋เลยเสียบใช่ป่ะน้องพิต
ถ้าจะบอกแบบนั้นก็ได้ค่ะ แต่ว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นอยู่แล้ว อิอิ
ไอ้ที่พูดไปเนี่ยเพิ่งจะคิด ยังไม่ได้ลงมือเขียน ฮ่าๆๆ
-
เขียนต่อปายยย
สู้ๆ
พี่อยากอ่านแระ
-
มันก็คงต้องดัน ก่อนกลับบ้าน อิอิ
-
กันจะตอบว่าไงละเนี่ยรออ่านต่อครับ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ตอนแรกว่าจะขอจองน้องโอ๋ไว้ก่อน
เฮ้อ...ไม่ทันซะแล้ว ใครบังอาจมาปาดหน้ากันได้
-
เนื่องจากคุณคนอ่านบอกว่า ไอ้การสลับสีไปมามันงง
อ่านลำบาก น้องพิตก็เลยคิดว่าเอาแบบนี้ดีกว่า
เอาสีเดียวกัน แต่จะวงเล็บไว้ให้ว่าใครบรรยาย
ดีกว่าเนาะ :laugh:
พร้อมนลยังคะ พร้อมแล้วก็ไปอ่านกันเลยจร้า
ตอน 5
ผมลืมตาขึ้นหลังจากแน่ใจว่าคนข้างๆนอนหลับไปแล้ว
“ขอโทษ” ผมแต่บอกเขาเบาๆพลางซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดอุ่น
ผมตื่นขึ้นมาราวๆ9โมงพร้อมๆกับข้างกายที่ว่างเปล่า เซ้นส์คงตื่นนานแล้ว วันนี้เราสองคนคงต้องกลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงซะทีโลกที่ผมกับเขาคงไม่มีทางมาเจอกันผมออกมาจากห้องหลังจากอาบน้ำแต่งตัวจัดประเป๋าเรียบร้อยโดยเซ้นส์นั่งรอผมที่ห้องรับแขก
“จะไปทำงานเหรอ กินข้าวเช้าก่อนไหมกัน” เขายังคงยิ้มให้ผมเหมือนเดิมทุกวันแต่เป็นผมที่ทนเห็นรอยยิ้มเขาไม่ได้ถ้าเขารู้ว่าผมจะพูดอะไรเขาจะยิ้มให้ผมอีกหรือเปล่า
“ไม่ล่ะ ผมว่าเราเข้าเรื่องเลยดีกว่า”
“ครับ ผมพร้อมแล้วล่ะ”
“คุณภาสวิชครับ ผมว่าถึงเวลาที่เราสองคนต้องกลับสู่โลกแห่งความจริงสักที ผมขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำให้ผมแต่ผมคงรับมันไว้ไม่ได้ ผมขอโทษนะครับ”
“ครับ ผมเข้าใจ” เขายิ้มตอบมันกลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกละอายใจ ได้โปรดอย่ามาดีกับผมอีกเลย คนเห็นแก่ตัวอย่างผมไม่คู่ควรกับความรักของเซ้นส์สักนิด
“กันจะกลับยังไงให้ผมไปส่งไหม”
“อย่าเลยดีกว่า ผมกลับเองได้” ผมตอบก่อนจะเดินออกจากห้องก่อนที่น้ำตาที่เก็บมานานจะไหลออกมา ผมเป็นอะไรไปครับ ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนจะขาดใจแบบนี้ ผมเลือกเองไม่ใช่เหรอทำไมผมถึงเจ็บปวดล่ะ
‘เซ้นส์เลิกรักกันเถอะนะ กันขอโทษ กันเห็นแก่ตัวเกินไป กันไม่มีค่าให้เซ้นส์รักสักนิด’ ผมได้แต่บอกเซ้นส์ในใจตั้งแต่วินาทีนี้ผมคงไม่มีหน้าไปเจอเซ้นส์อีกแล้ว เราสองคนคงกลายเป็นเส้นขนาดตลอดไป
(ภาคโอ๋)
“หมวดครับผมว่าผู้กองแกแปลกๆนะครับ” จ่าเวชเดินมาพูดกับผมหลังออกมาจากห้องพี่กัน
“สงสัยจะอกหักมั้งครับจ่า เห็นแกเหม่อมาทั้งอาทิตย์”
“ฝากหมวดพูดกับแกหน่อยนะครับ ผมยอมปวดหัวกับผู้กองจอมดื้อดีกว่าเจอผู้กองที่ซึมแบบนี้”
“ผมจะลองดูนะจ่าแต่จ่าก็รู้ว่าผู้กองของจ่าหัวดื้อแค่ไหน”ผมรับปากจ่าเวชอย่างจำยอมอันที่จริงผมก็ไม่สบายใจเหมือนกันที่เห็นพี่กันเป็นแบบนี้บอกตามตรงว่าไม่ชิน เฮ้อ พิษรักเนี่ยมันส่งผลร้ายแรงกว่าที่คิดนะครับ
ผมเดินเข้าไปในห้องทำงานของคนที่นั่งเหม่อไม่เลิกโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวสักนิดซึ่งมันผิดวิสัยตำรวจเพราะปกติแค่ปากกาตกพี่กันก็รู้ตัวแล้วแต่นี่ผมเดินมาจนแทบจะชนอยู่แล้วยังไม่รู้สึกตัวเลย สงสัยจะอาการหนักกว่าที่คิดครับ
“พี่กัน”
“อ้าว โอ๋มีอะไรเหรอ”พี่กันยิ้มตอบแต่ผมว่ามันดูฝืนๆนะครับ
“มีอะไรจะระบายกับผมไหมพี่”
“ไม่มี พี่สบายดียังกินนอนได้ สบายมาก”
“ผมรู้ว่าพี่ใช้ชีวิตเหมือนเดิมแต่ที่ไม่เหมือนคือตอนนี้พี่ใช้ชีวิตเหมือนหุ่นยนต์เข้าไปทุกวันแล้วรู้ไหม ผมอยากได้พี่กันคนเดิม คนที่ขี้เล่น จอมดื้อคนนั้นกลับมาไม่ใช่พี่กันที่ใช้ชีวิตไปวันๆเหมือนหุ่นยนต์ที่ไร้หัวใจแบบนี้ พวกเราทุกคนเป็นห่วงพี่นะครับผมรู้ว่าพี่เป็นคนเข้มแข็งแต่ไม่ใช่ว่าพี่จะอ่อนแอไม่ได้นะครับ”
“พี่ขอบใจโอ๋มากนะที่เป็นห่วงแต่พี่ไม่เป็นไรจริงๆ” ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงๆ พี่กันยังหัวดื้อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนผมคงช่วยได้แค่นี้ล่ะครับที่เหลือคงต้องปล่อยเป็นเรื่องของโชคชะตาล้วนๆ
ผมกลับมานั่งเหม่ออีกครั้งหลังจากที่โอ๋เดินออกไปผมรู้นะครับว่าทุกคนเป็นห่วงผมมากขนาดไหนแต่ผมเป็นคนเลือกมันเองผมต้องอยู่กับมันให้ได้ ผมหยิบโทรศัพท์พลางเปิดดูข้อความที่เขาเคยส่งมาขอบตาเริ่มร้อนผ่าวก่อนที่จะน้ำใสๆจะไหลออกมา
“ฮึกๆๆ ไอ้บ้ากามเอ้ย ทำไมฉันต้องมานั่งร้องไห้เพราะคิดถึงนายด้วยเนี่ย”
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูทำให้ผมต้องรีบเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ หึ ถ้าลูกน้องผมมาเห็นว่าตำรวจหนุ่มสุดเท่อย่างผมร้องไห้คงขายหน้าน่าดู
“เชิญ”
“ผู้กองครับสายรายงานมาว่าคืนนี้จะมีการส่งของตอนเที่ยงคืนที่ท่าเรือครับ”
“เรียกประชุมด่วนเลยนะหมู่ คืนนี้มีลุย”
23.30 น ผมและลูกน้องดักซุ่มดูคนร้ายที่ท่าเรือแห่งหนึ่ง
“ผู้กองครับพวกมันเริ่มเคลื่อนไหวแล้วครับ”
“บอกทุกคนเตรียมตัวให้พร้อมนะจ่า ได้รับสัญญาณจากผมเมื่อไหร่ก็ลุยทันที”
“ครับ” จ่าเวชรับคำก่อนจะหันไปบอกทุกคนให้แยกย้ายไปประจำจุด
“เดี๋ยวก่อนหมู่สิน”ผมเรียกลูกทีมคนนึงให้หยุด
“อะไรครับผู้กอง”
“ทำไมหมู่ไม่ใส่เสื้อกันกระสุนมา”
“อ่อคือผม ลืมน่ะครับ”
“คราวหน้าห้ามลืมนะหมู่ อาชีพอย่างเรามันเสี่ยงนะถ้าเกิดหมู่เป็นอะไรไปลูกเมียจะอยู่ยังไง”ผมร่ายยาวก่อนจะถอดเสื้อกันกระสุนของตัวเองให้หมู่สิน
“ใส่ไว้นะหมู่”
“แล้วผู้กองล่ะครับ”
“ผมไม่ตายง่ายๆหรอกมือชั้นนี้แล้ว” ผมพูดก่อนจะสั่งให้ทุกคนไปประจำที่อีกครั้ง
“เสือดาวเรียกหมาป่า ว2” เสียงวิทยุจากจ่าเวชดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่าเป้าหมายมีการเคลื่อนไหว
“หมาป่า ว2”
“เป้าหมายมีการเคลื่อนไหวแล้ว ขอทราบคำสั่งด่วน”
“ขอให้ทุกคนบุกได้ทันทีย้ำบุกได้ทันที”
“รับทราบ” เสียงในวิทยุตอบกลับก่อนที่ทุกคนบุกเข้าไปทันที เสียงปืนดังสนั่นเหมือนฉากในหนังเอ็กชั่นแต่ต่างกันตรงที่ถ้าพลาดมันหมายถึงคุณอาจไม่มีโอกาสแก้ตัว
ปังๆๆๆ เสียงปืนที่ดังสนั่นอยู่รอบตัว จนผมต้องหลบห่ากระสุนตามที่ต่างๆเพื่อจะเข้าไปใกล้ของกลางให้ได้
“ผู้กองระวัง!!”เสียงของจ่าเวชดังขึ้นแต่ยังช้ากว่าความเร็วของกระสุนที่ยิงผ่านกระบอกปืนของคนร้าย
ปัง! เสียงที่เปรียบเหมือนมัจจุราชดังขึ้นก่อนที่กระสุนจะวิ่งเข้าที่หน้าอกข้างของซ้ายผม ผมตัดสินใจใช้แรงเฮือกสุดท้ายยิงสวนออกไปทำให้คนร้ายแน่นิ่งทันที
“ผู้กองไหวไหมครับ”
“ทุกคนปลอดภัยไหมจ่า”
“ทุกคนปลอดภัยครับ ตอนนี้เราควบคุมสถานการณ์ได้หมดแล้ว”
“ดีแล้วล่ะ” ผมยิ้มก่อนที่สติจะดับวูบไปแต่ในความทรงจำสุดท้ายคนที่ผมคิดถึงทำไมเป็นเขาคนนั้นนะถ้าวันนี้ผมต้องตายผมแค่ต้องการบอกเขาสักครั้ง บอกถึงคำที่ผมเก็บมันเอาไว้มานาน
‘กันรักเซ้นส์นะ’
ตัดฉับ ฮ่าๆๆ ไปดีกว่า อิอิ
-
ค้างงี้ ฆ่ากันดีกว่าครับ
โอ๊ย มะกินมาม่านะครับ
-
:z3: :z3: :z3:
-
อ๊ากกก
เล่นเอาซะเราค้างเลยครับ
:z3:
-
ค้างอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงง :m31:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
ใจร้ายทำร้ายใจคนอ่านโดยการปล่อยให้ค้างงงง
:call:
-
แน่ะ หนูพิตต้า เล่นวางยากันแล้ว :o12:เลย
รีบๆมาต่อนะจ๊ะ อย่าให้ค้างนานนักจ้ะ
-
ทำกันได้อ่ะ :serius2:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
คนแต่งใจร้ายทำให้กันโดนยิง :o12:
รีบมาต่อด่วนค้างมาก o18
-
อย่างนี้ต้องตามเซ้นต์มา กันต้องไม่เป็นอะไรใช่ไหม
+เป็ดให้นะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ม้่าาาาายยยยย
ค้างงงงงงงงงงงงงง
-
ง่ะ เเร๊งงงง จะฟ้องร้อง คนเเต่งข่มเหง จิตใจคนอ่าน ให้ค้าง ผู้กองอย่าเป็นไระ เค้ารอผู้กองกลับไปนอนกอดเซ้นต์อ่ะ
-
:a5: ว๊ากกกกก ได้ซดมาม่าชามโตอีกแล้ววววว
ผู้กองอย่าเป็นอะไรน้า
-
ใจร้ายยยย.....ค้างงงงง
-
ฮ่าๆๆๆ มาๆๆเด๋วเอาไม้สอยให้
เห็นค้างกันจัง เอาเป็นว่าพรุ่งนี้นะคะ
มาต่อแน่ เรื่องนี้เอา
ฮามิ มาม่าแน่นอน :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ตูว่าแล้ว ถ้ามันสะลเกราะมานต้องโดนยิง
มายก๊อดดดดดดดดดด กันอย่าเป็นไรน้า แง้ๆ
อินจัด แง่มๆ
-
ค้างมากมายพี่กันทำไมไม่บอกรักละ
แล้วจะได้พูดว่ารักไหมงะโดนยิงด้วยอะ
-
:กอด1:
-
+1 ให้คุณpita จ้า
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3:
อย่าดราม่าได้ไหม :sad11: :sad11:
รอตอนต่อไปจ้า :call: :call:
-
เห็นค้างกันเยอะเลยเอามาลงให้อ่านกัน อิอิ
บอกแล้ว เรื่องนี้เน้น ฮา มาม่าไม่มี ไม่มีใครเชื่อพิตสักกะคน
ขอบคุณสำหรับ ทุกรี ทุกเม้น นะคะ ขอบคุณมากที่ทำให้นิยาย
พิตต้าคนนี้พ้นหน้า2 ฮ่าๆๆ :L2: :L1:
:L1: รักคนอ่านจังเล๊ย ม๊วฟๆๆ
ตอน 6
(ภาคเซ้นส์)
ผมนั่งมองรูปที่แอบถ่ายตอนกันนอนหลับไว้เป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวัน ตั้งแต่วันนั้นวันที่กันเลือกที่จะจากไปผมแทบไม่ได้ไปไหนด้วยซ้ำ ใครจะว่าผมอ่อนแอก็คงไม่ผิดทั้งๆที่ผมเป็นคนบอกเองว่ารับได้ทุกอย่างแต่เอาเข้าจริง ผมกลับยอมรับอะไรไม่ได้เลย ผมคิดถึงรอยยิ้ม คิดถึงสัมผัส คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยทำกับกัน
ก๊อกๆๆๆ
“เข้ามา”
“บอสครับเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ ผู้กองกันถูกคนร้ายยิงได้รับบาดเจ็บสาหัสครับ”
“นายว่าอะไรนะ” ผมวิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อลูกน้องทันที บอกผมสิว่ากันไม่ได้เป็นอะไร เมื่อกี้ผมฟังผิดไปเองใช่ไหม
“คือเอ่อ คือ ว่า”
“มัวอึกอักอะไรอยู่ว่ะ ไปเตรียมรถสิโว้ย!!” ผมตะโกนก้องก่อนที่คนบอกข่าวจะลนลานออกไป
ผมมาถึงโรงพยาบาลด้วยหัวใจที่แสนกังวล ผมกลัวว่าจะเสียเขาไปชีวิตผมเจอการสูญเสียมามากแล้วอย่าให้ผมต้องเสียกันไปอีกคนเลยนะครับ ถ้ามีใครสักคนต้องตายขอให้มันเป็นผมได้ไหม พระเจ้าครับ ผมยินดีแลกชีวิตที่ไร้ค่าของผมถ้ามันจะทำให้คนที่ผมรักรอดตาย
“ขอโทษนะครับ รตอ กันทรากรอยู่ห้องไหนครับ”ผมวิ่งเข้าไปถามพยาบาลทันที
“เอ่อ ขอโทษนะคะคือเคสนี้ต้องวางระบบรักษาความปลอดภัยเป็นพิเศษให้เฉพาะญาติหรือคนใกล้ชิดเท่านั้นที่เข้าเยี่ยมได้ไม่ทราบว่า คุณเป็นอะไรกับผู้กองเหรอคะ”
คำถามแสนธรรมดาของพยาบาลทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก นั่นสิ ผมเป็นอะไรกับกันงั้นเหรอ ตอนนี้แม้แต่คนรู้จักผมก็เป็นไม่ได้ด้วยซ้ำแล้วผมมาเยี่ยมกันในฐานะอะไร ผมได้แต่อึ้งก่อนจะค่อยๆนั่งลงบนโซฟาช้าๆ ผมไม่รู้ต้องทำยังไงจะอยู่ก็ไม่รู้จะอยู่ในฐานะไหนจะไปก็เป็นห่วงอีกคนมากเหลือเกิน
“ภาสวิช”
“พี่โอ๋”
“มานั่งทำอะไรตรงนี้ทำไมไม่เข้าไปเยี่ยมพี่กันล่ะ”
“คือผม ไม่รู้จะไปเยี่ยมกันในฐานะอะไร นิครับ ในเมื่อตอนนี้ผมกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“เฮ้อ พวกนายสองคนเนี่ยน๊า ป่ะไปกับพี่ ถ้าไม่รู้จะไปในฐานะอะไรก็ไปในฐานะน้องชายพี่แล้วกันโอเคไหม”
“ขอบคุณครับพี่” ผมเดินตามพี่โอ๋ไปทันทีก่อนที่พี่โอ๋จะมาหยุดที่หน้าห้องๆนึง พี่โอ๋บอกกับผมว่าอาการของกันยังไม่พ้นขีดอันตรายหมอเลยต้องให้อยู่ในห้องปลอดเชื้อไปก่อนแต่โชคดีที่ถึงคนร้ายจะยิงโดนหน้าอกข้างซ้ายแต่ไม่โดนจุดสำคัญเลยทำให้กันรอดมาได้อย่างหวุดหวิด ผมเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับหัวใจที่เหมือนถูกค้อนทุบภาพของคนที่ผมรักนอนอยู่บนเตียงรอบๆตัวมีสายระโยงระยางไปหมด มันเหมือนผมโดนใครสักคนเอามีดมากรีดหัวใจถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้คนที่นอนอยู่ตรงนั้นเป็นผมด้วยซ้ำผมไม่อยากเห็นกันเจ็บแบบนี้
“หมอบอกไหมพี่โอ๋ว่ากันจะหายเมื่อไหร่”
“พี่ก็ไม่รู้หรอกแต่หมอบอกว่าของแบบนี้มันอยู่ที่กำลังใจมากกว่า”
:L2: :L2:
มืด นั่นคือความรู้สึกที่ผมมี ที่นี่มันที่ไหนทำไมถึงมืดไปหมดแบบนี้
“กัน ๆๆๆๆ ” เสียงคุ้นหูดังขึ้น
“เซ้นส์ เซ้นส์อยู่ไหน” ผมตะโกนตอบไปทันที
“กันอย่าทิ้งเซ็นส์ไปนะ กลับมาหาเซ้นส์นะ” เสียงของเซ้นส์ยังคงดังขึ้นเรื่อยๆทำไมเสียงเขาดูเศร้าแบบนี้ล่ะ เซ้นส์เป็นอะไร
“กัน ฮึกๆๆกลับมาหาเซ้นส์นะ”
“เซ้นส์อย่าร้องไห้นะ กันจะไปหาเซ้นส์นะ อย่าร้องนะ”
ผมรีบวิ่งตามเสียงเซ้นส์ไปทันที เซ้นส์อย่าร้องนะ กันทนไม่ได้ที่เห็นเซ้นส์ ร้องไห้ ผมวิ่งไปตามเสียงของเซ้นส์ไปเรื่อยๆก่อนจะเกิด ความรู้สึกเหมือนผมถูกกระชากจากอะไรบางอย่างและกำลังตกจากที่สูงก่อนที่ผมจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย
“กันๆ”เสียงเรียกเบาๆทำให้ผมค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้น ภาพแรกที่ผมเห็นไม่ใช่เซ้นส์แต่เป็นพ่อ
“พ่อ” ผมพึมพำเบาๆ
“ฟื้นซะทีนะไอ้ลูกหมา” ท่านผู้การว่าทีเล่นทีจริงก่อนจะประคองแม่ผมเข้ามา
“กัน ในที่สุดกันก็กลับมาหาแม่นะลูก” แม่ผมปรี่เข้ามากอดทันทีก่อนจะร้องไห้ออกมา ผมกอดตอบแม่แทบจะทันทีพลางมองไปรอบๆเผื่อจะเจอใครคนนั้นแต่ผมคงหวังมากไปเพราะนอกจากพ่อแม่ กับหมอแล้วก็พยาบาลผมก็ไม่เห็นใครอีกเลย
นี่ใจคอจะตัดขาดกันเลยใช่ไหม แต่ผมก็คงหวังอะไรไม่ได้เพราะคนที่เลือกเดินออกมาคือผมเอง
วันนี้เป็นวันที่3หลังจากที่ผมฟื้นผู้คนมากมายทั้งที่ผมรู้จักและไม่รู้จักต่างมาเยี่ยมไม่ขาดสายแต่ผมกลับรอแค่คนๆเดียวคนที่ผมไม่เห็นแม้แต่เงา ทำไมนะใจคอจะไม่มาเยี่ยมกันบ้างเลยเหรอผมได้แต่คิดอย่างน้อยใจ แล้วน้ำตามันพาลจะไหลทุกที ทำไมช่วงนี้ผมอ่อนไหวจังครับเนี่ย หรือเป็นเพราะผมป่วยกันแน่นะ
“คิดถึงใครอยู่เหรอพี่กัน” เสียงของรุ่นน้องตัวแสบดังขึ้น
“เปล่าซะหน่อย”
“กำลังน้อยใจที่แฟนไม่มาเยี่ยมอยู่ล่ะสิ” ไอ้นี่มันจะเดาเก่งไปแล้วนะ
“เขามานะพี่ แต่ชอบมาตอนพี่ไม่เห็น”
“แกหมายความว่าไงว่ะ”
“หึหึ คืนนี้พี่ลองนอนดึกกว่าเดิมซะหน่อยแล้วพี่จะรู้เอง” โอ๋พูดก่อนจะเดินผิวปากออกไปอย่างอารมณ์ดี สิ่งที่โอ๋บอกมันจะจริงหรือเปล่าคืนนี้คงต้องลองดูกันหน่อย
ปล ถ้ามีคำผิดบอกน้องด้วยนะคะ จะเป็นพระคุณอย่างสูง
-
:เฮ้อ: โล่งอกโล่งใจ ตอนหน้าเค้าคงคืนดีกันแล้วโนะ
บวกเป็ดให้แล้วนะคะ :กอด1:
-
โชคดีไม่ค้างนาน เพราะน้องพิตรีบมาสอยลงซะก่อน อิ อิ
คืนนี้ผู้กองกันกับเซ้นส์เขาจะเจอกันแล้ว ผู้กองอย่าปฏิเสธใจตัวเองล่ะ
รีบๆคืนดีกันซะ ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน สิ่งไหนเป็นความสุขก็รีบๆคว้าไว้ก่อนเหอะ
-
o18
-
ซึนแสรดดดดดดดดดดดด- -lll
-
:pig4:
-
ฮู้วววว หายค้างแล้ว ขอบคุณครับ
ว่าแต่ผู้กองจะบอกรักเซ็นส์เปล่าน๊า
:z1:
-
:เฮ้อ:รอดแล้วผู้กองกันรอแต่สุดที่รักมาหา
หมวดโอ๋ที่น่ารัก :กอด1:
+1+น้องเป็ดด้วย
-
:กอด1: :กอด1:
กลับมารักกันเถอะนะ
-
กันต์เอ้ยยอมรับซะเถอะ ชีวิตจะได้มีฟามสุข
-
ตอนที่6.5
เสียงเปิดประตูดังขึ้นกลางดึกทำให้ผมรู้ตัวว่ามีคนเข้ามา ผมแกล้งหลับตาลงทันที ก่อนจะรู้สึกว่าคนปริศนานั่งกุมมือผมไว้แน่น จะใช่เขาหรือเปล่านะ
“กันครับ วันนี้เป็นไงบ้างดีขึ้นบ้างไหม” เสียงคุ้นหูดังขึ้นไม่บอกผมก็รู้ว่าเป็นใคร
“จริงๆแล้วเซ้นส์ก็อยากให้กันหายป่วยเร็วๆนะ แต่ถ้ากันหายป่วยเซ้นส์ก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอแบบนี้อีกไหม”
“เซ้นส์คิดถึงกันมากนะ คิดถึงจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว แต่เซ้นส์สัญญานะว่าจะไม่ไปรบกวนให้กันต้องรำคาญใจอีก เซ้นส์ขอแค่ได้รักกันแบบนี้ตลอดไปก็พอ” เซ้นส์พูดพลางจูบลงไปบนหน้าผากผมอย่างแผ่วเบา นี่ผมทำร้ายเขาขนาดนี้เลยเหรอ ผมทำร้ายคนที่รักผมขนาดนี้ได้ยังไง
“เซ้นส์กลับก่อนดีกว่า กันจะได้พักผ่อน ฝันดีนะครับที่รัก” เซ้นส์ปล่อยมือก่อนจะผละออกไป ผมเฝ้าถามตัวเองว่าแบบนี้มันดีแล้วเหรอ ผมเลือกทางที่ถูกต้องแล้วจริงๆเหรอ
“เซ้นส์ ใจคอจะทิ้งไปทั้งๆที่กันเจ็บแบบนี้นะเหรอ” ผมตัดสินใจพูดขึ้นทันที ร่างของคนที่กำลังจะออกไปจากห้องสะดุดกึก ราวกับถูกตรึง
“กัน”
ผมรีบลุกจากเตียงแล้ววิ่งเข้าไปกอดคนที่แสนคิดถึง คิดถึง คิดถึงเหลือเกิน รัก รักจนไม่รู้ว่าจะรักใครได้มากเท่านี้หรือเปล่าหลังจากที่ผมรอดจากความตายครั้งนี้ มันทำให้ผมคิดอะไรได้หลายๆอย่างชีวิตคนเราจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราจะมีพรุ่งนี้หรือเปล่าทำไมผมต้องแคร์คนอื่น มากกว่าคนตรงหน้าด้วย ทำไมผมไม่ใช้ชีวิตให้คุ้มด้วยการอยู่กับคนที่ผมรักล่ะ
“ขอโทษ กันขอโทษนะเซ้นส์” ผมบอกไปทั้งน้ำตา
“ขอโทษอะไร กันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ”
“ผิดซิ ผิดที่เห็นแก่ตัว ผิดที่แคร์คนอื่นมากกว่าเซ้นส์ไง”
“เซ้นส์ไม่เคยคิดว่ากันผิดเลยนะ เซ้นส์เป็นคนพูดเองนะว่ารับได้ทุกอย่าง”
“มันจะสายไปไหมถ้าจะบอกว่า กันรักเซ้นส์นะครับ รักจนไม่รู้จะอธิบายแบบไหนรู้แค่ว่ากันรักเซ็นส์มากเหลือเกิน”
ผมรับรู้ถึงอ้อมกอดที่แน่นขึ้นก่อนที่จะสัมผัสได้ถึงหยดน้ำตาของเซ้นส์
“ขอบคุณนะกัน ขอบคุณที่ยอมเปิดใจ ขอบคุณที่กลับมา เซ้นส์ก็รักกันนะ ผู้กองที่รักของผม”
เราสองคนกอดกันแน่น วันนี้ผมรู้แล้วว่าคนที่ผมควรแคร์ที่สุดคือคนที่กำลังกอดผมอยู่ตรงนี้ตังหาก ไม่ใช่สังคม ไม่ใช่ศักดิ์ศรีบ้าบอพวกนั้น ผมอยากขอบคุณใครก็ตามที่ให้โอกาสผมได้กลับมาอยู่กับคนที่ผมรักอีกครั้ง ขอบคุณนะครับ
ผมนอนโรงพยาบาลมาได้อาทิตย์กว่าๆแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม ผมถึงมีความสุขมาก หรืออาจจะเป็นเพราะคนที่กำลังนั่งปอกผลไม้อยู่ข้างๆกันแน่นะ
“มองแบบนี้เดี๋ยวเซ็นส์ก็อดใจไม่ไหวพอดี”
“กลัวที่ไหนล่ะ” ผมพูดพลางยักคิ้วไปสองที หึหึ ก็เป็นแฟนไปแล้วจะกลัวทำไมล่ะครับ
“กัน!! อย่าไปทำหน้าตาท่าทางแบบนี้ที่ไหนนะ”จู่ๆ คนที่ตั้งอกตั้งใจปอกผลไม้ก็พูดเสียงเครียดซะงั้น
“ทำไมเหรอ”
“เซ้นส์หึง!!!”
“อะ ไอ้บ้า”เว้ยผมจะเป็นโรคหัวใจตายไหมครับคุณผู้อ่าน ก็เล่นมาทำให้ใจเต้นได้ทุกวันสิน่า
“หึหึ ทำหน้าตาน่ารักอีกแล้วแบบนี้ต้องลงโทษ” เซ้นส์พูดจบก่อนจะแนบริมฝีปากลงบนปากผมรสจูบหวานที่ผสมทั้งความร้อนแรงและความอ่อนโยนทำให้ผมเคลิ้มทุกครั้งที่สัมผัส
ตุ๊บ!!! เสียงของตกทำให้ผมกับเซ้นส์ รีบผละออกจากกันทันที
“พ่อ แม่ /คุณลุง คุณป้า” O_o
“นี่มันหมายความว่ายังไงไอ้กัน ไหนแกบอกพ่อว่าแกสองคนเป็นเพื่อนกันไง แล้วเพื่อนที่ไหนมันทำแบบนี้!!!”
อ้าวๆๆๆๆเป็นไงต่อไปอีกล่ะเนี่ย อิอิ
น้องพิตนี่ใจร้ายเนาะ เริ่มจะต้ม มาม่าอีกแล้ว
ว๊า ยุ่งบินเต็มไปหมด ชะรอยจะน้ำเน่า ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณทุกรี ทุกเป็ดจร้า :pig4: :pig4:
-
:กอด1:
-
ต้มน้ำรอตอนหน้า :sad4:
-
ฐานที่มาต่อให้อย่างเร็ว เอาเป็ดไปเลยจ้ะ
อ้าว ๆ ไหงตอนท้ายเป็นแบบนี้ล่ะ
แล้วคุณพ่อคุณแม่ผู้หมวดจะยอมไหม จะเปิดใจรับได้ไหม
น้องพิต...คงไม่แจกมาม่าใช่ป้ะ
-
เตรียมช้อนกับตะเกียบไว้แล้ว
รีบส่งมาม่ามาเลยพิตจะได้รีบกิน
ตอนที่เส้นยังไม่อืดจะได้หมดเร็วๆ :laugh:
-
ขออ่านตอนยาวๆ นะ
มันค้างคาใจ :laugh:
+1
-
:monkeysad:
มาต่อให้ไวนะคะ
+1 และเป็ดให้ค่ะ
-
+1 ค๊า
มาต่อให้อยากแบบนี้
ปาดคอกันเลยเถอะ
:กอด1: :กอด1:
-
อาววววววววเป็นเรื่องแล้วววววว
อย่ากลัวความจริงงงงสู้ :3123:
:call:
-
พึ่งจะหวานได้ไม่พ้นสามบรรทัดเลย มาม่าอีกแล้ววววววว เสพมาม่ามากๆเนี่ยเดี๋ยวเป็นโรคไตนะ มะอาววววววว :sad4:
-
+ 1 ให้น้องพิตจ้า
มันค้างอย่างแรงอะ :really2: :really2:
จะสงสารใครดีระหว่างพ่อแม่ กับ กันและเซนต์นะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอจ้า :call: :call: :call:
-
อ่ะเย้ย..คนอ่านโดนนักเขียนแกล้ง ฟ้องๆๆ
หวานไม่ทันไร ก็ขมปี๋แล้ว
:m15:
-
จะเจอกันไหมมมมมมมมม
หึหึ
ยังไงก้เจอซินะ
-
เนื้อเรื่องก็ไปได้ดีแล้วนะคะ อันนี้ไม่ได้ตินะคะ แค่ติดใจนิดหนึ่ง
คนถูกยิงกระสุนทะลุหน้าอกข้างซ้ายเพิ่งผ่าตัดมา
ตามความจริงแล้ว แค่ยันตัวขึ้นมานั่งบนเตียงก็ลำบากแล้วละนะ
เป็นกำลังใจพร้อมบวกให้แล้วค่ะ :L2:
-
โถ อุตส่าห์โล่งอกที่ผู้กองปลอดภัย แถมยังเข้าใจกันแล้ว
แต่สุดท้าย :a5: งานเข้า อย่างแรงงงงงงงงงง
ไม่อยากซดมาม่า :serius2:
-
เนื้อเรื่องก็ไปได้ดีแล้วนะคะ อันนี้ไม่ได้ตินะคะ แค่ติดใจนิดหนึ่ง
คนถูกยิงกระสุนทะลุหน้าอกข้างซ้ายเพิ่งผ่าตัดมา
ตามความจริงแล้ว แค่ยันตัวขึ้นมานั่งบนเตียงก็ลำบากแล้วละนะ
เป็นกำลังใจพร้อมบวกให้แล้วค่ะ :L2:
ขอบคุณสำหรับบวกและคำแนะนำค่ะ
-
ดันอีกนิด
-
:L2: :L2: :L2:
มาให้ลุ้นทุกตอน+1
-
แหะๆ หายหัวไปสองวัน ไปสอบมาคร่า
มาอ่านต่อกันเถอะนะคะอย่ามัวพูดมาก เนาะ
ตอนที่7
“นั่นสินี่มันอะไรกันน่ะตากัน”
ในที่สุดสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้นสีหน้าที่โกรธขึงของพ่อกับแววตาที่ผิดหวังของแม่ทำให้ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“ฮึกๆ พ่อครับแม่ครับ ผม ฮึกๆ ขอโทษ” ผมร้องไห้ออกมาแทบจะทันทีผมไม่อยากเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของพ่อกับแม่สักนิด ผมทำให้พ่อกับแม่เสียใจ ผมเป็นลูกที่เลวมากใช่ไหม
“ไม่เอานะกัน คนดีไม่ร้องนะครับ”เซ้นส์เข้ามากอดผมไว้แน่น
“ไอ้กันถ้าแกยังเห็นว่าฉันเป็นพ่อ แกอยู่ก็หยุดทำอะไรทุเรศๆแบบนั้นซะ”พ่อสั่งก่อนจะแยกผมออกจากเซ้นส์
“คุณลุงครับ กันเป็นเมียผม คุณลุงจะทำแบบี้ไม่ได้นะครับ”
“หยุดพูดไอ้คำบ้าๆพวกนั้นซะคุณภาสวิช คุณจะเป็นเกย์ เป็นกระเทยมันก็เรื่องของคุณแต่อย่าดึงลูกผมไปเป็นกับคุณด้วย”ผมยืนร้องไห้ดูการโต้เถียงของคนสองที่ผมรัก ผมไม่รู้ว่าต้องเข้าข้างใคร ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ไม่รู้อะไรทั้งนั้น
“กัน!!!” เสียงทั้งสามดังขึ้นพร้อมๆกับสติของผมที่ค่อยหายไป
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมๆกับอาการอ่อนเพลียก่อนจะสังเกตเห็นว่าพ่อกับแม่นั่งหน้าเครียดอยู่บนโซฟา
“ตื่นแล้วเหรอ ตากัน”แม่ทักก่อนจะเดินมานั่งที่ข้างเตียง
“ตื่นแล้วก็ดีจะได้กลับบ้านกัน” พ่อพูดด้วยเสียงเด็ดขาด
“พ่อครับแม่ครับ ผมขอโทษที่ทำให้พ่อกับแม่เสียใจแต่ผมรักเซ้นส์จริงๆนะครับ เราสองคนรักกันจริงๆนะครับ”
“แกหยุดพูดอะไรทุเรศๆแบบนี้ซะทีได้ไหมไอ้กัน แล้วเตรียมตัวกลับบ้านซะ ”
“แต่พ่อครับ”
“ไม่มีแต่ กลับบ้านซะแล้วอย่าคิดจะหาทางติดต่อกับไอ้นั่นอีก”พ่อยังสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดเหมือนเดิมก่อนจะเดินออกจากห้องไปนั่นคือการออกคำสั่งกลายๆว่าไม่ต้องการให้ผมขัดใจ ผมไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องผิดหวังแต่ผมก็รักเซ้นส์มากจนไม่รู้ว่าถ้าไม่มีเขาผมจะอยู่ยังไง
(ภาคเซ้นส์)
ผมยกแก้วขึ้นดื่มเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันหลายวันแล้วที่ผมต้องนั่งดื่มแบบนี้ผมคิดออกจริงๆว่าผมต้องทำยังไง ผมรู้ว่ากันรักผมแต่กันแคร์พ่อกับแม่มาก ผมเคยคิดนะครับว่าถ้าพ่อแม่ของกันไม่เห็นด้วยกับความรักของเราผมอาจจะพากันหนีไปอยู่ไกลๆสักพักแต่เท่าที่ดูคงทำไม่ได้ เพราะกันคงไม่ยอมไปกับผมแน่ๆ
“บอสครับ มีคนมาหาครับ”
“ไปบอกเขาว่าฉันไม่อยากพบใครทั้งนั้น”
“แต่เขาบอกว่าถ้าไม่ยอมพบ บอสอาจจะเสียใจไปตลอดชีวิตนะครับ”
“เออ งั้นไปบอกให้เขาเข้ามา”
“นี่กินหรืออาบว่ะเนี่ยใจคอจะกินเหล้าทั้งวันทั้งคืนเลยเหรอ” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังผม
“พี่โอ๋”
“เออ พี่เอง ”
“ไปไงมาไงครับ”
“มีคนเขาวานให้พี่มาดูใจเราน่ะ”
“พี่หมายความว่าไง”
“พี่กันให้พี่มาดูเราน่ะ แต่เห็นสภาพแล้วพี่ไม่รู้จะกลับไปบอกพี่กันยังไงเลยเนี่ย”
“บอกแค่ว่าผมสบายดีก็พอครับพี่”
“เฮ้ย นี่จะตัดใจจริงๆเหรอ”
“คงงั้นมั้งพี่”
“ถ้างั้นก็เป็นบุญของพี่กันแล้วล่ะ ที่จะหมั้นน่ะ” พี่โอ๋บอกเสียงเรียบแต่หน้าเครียด
“พี่หมายความว่าไง ใครหมั้น!!!” O_o
“อีก3วันพี่กันจะหมั้น แต่ก็ดีแล้วล่ะไหนๆนายก็จะตัดใจแล้วนิก็ปล่อยพี่กันไปแล้วกัน”
“โอกาสสุดท้ายแล้วนะ ถ้าไม่คิดจะสู้ก็ปล่อยมือจากพี่กันซะ”พี่โอ๋ทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป
นั่นสิทำไมผมถึงทำตัวอ่อนแอแบบนี้ล่ะ ทำไมผมไม่คิดจะสู้เพื่อกันสักครั้งผมมันไอ้คนขี้ขลาดผมตัดสินใจแล้วว่าจะสู้ ต่อให้ต้องตายผมก็จะต้องทำให้คุณลุงกับคุณป้ายอมรับ ”ลูกเขย” คนนี้ให้ได้ สู้โว้ยยยยยยยยยยย (เริ่มรั่ว ฮ่าๆๆ) แต่ก่อนอื่นผมต้องไปตามที่ปรึกษาก่อนนะครับ
ผมนั่งมองเงาชายหนุ่มที่สะท้อนในกระจกอย่างท้อใจ ชุดผ้าไหมสีทองที่ใส่อยู่ ดูก็รู้ว่าต้องมีงานมงคล ไม่อาจทำให้คนในกระจกยิ้มได้ นี่ไอ้คนอมทุกข์คนนี้มันคือผมจริงๆเหรอ แทบไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะเป็นไปได้มากขนาดนี้
“ตากันไปเถอะลูก บ้านหนูวิอยู่ไกลเผื่อรถติดมันจะไม่ทันฤกษ์หมั้นนะลูก”
“ครับแม่” ผมตอบรับแม่ไปอย่างเนือยๆใช่ครับวันนี้เป็นวันที่ผมจะหมั้นกับใครก็ไม่รู้ผมไม่มีโอกาสเห็นหน้าคู่หมั้นของตัวเองด้วยซ้ำ แล้วใครคนนั้นคนที่บอกว่ารักผมนักหนา ป่านนี้ไม่รู้มันทำอะไรอยู่ ชิ ไอ้บ้าเอ้ย!!
ผมเดินออกมาสมทบกับพ่อที่คอยอยู่ที่รถด้วยสีหน้าเรียบเฉยตั้งแต่วันนั้นพ่อก็ไม่เคย ยิ้มหรือพูดกับผมอีกเลย ผมรู้ครับหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่คงไม่ยินดีนักหรอกที่ลูกชายไปเป็น ”เมีย” คนอื่น
“ไปเถอะนายเคนเดี๋ยวจะไม่ทัน” พ่อสั่งคนขับรถ
รถยนต์เคลื่อนออกมาจากบ้านอย่างช้าๆแต่มันเหมือนกับรวดเร็วในความคิดของผมถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะหยุดเวลาไว้แล้วหนีไปให้ไกล ไกลจากทุกคน ผมผิดเหรอครับที่ผมอยากจะอยู่กับคนที่ผมรักทำไมทุกคนทำเหมือนกับว่าผมไปฆ่าคนตายมา
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด เสียงเบรกลากยาวทำให้ผมแทบตกจากเบาะ ว่าแต่ลุงเคนจะเบรกทำไมครับแกคงไม่คิดจะดริฟรถเล่นหรอกนะ (ยังตลกได้อีกเนาะ)
“เบรกทำไมนายเคน”
“มีคนมาจอดรถขวงรถเฮาครับคุณท่าน” (ลุงเคนเป็นคนอีสานเพราะฉะนั้นอ่านเป็นอีสานจะไดอารมณ์กว่านะคะ)
ผมมองออกไปนอนรถก็เจอกับรถยนต์ที่คุ้นตาถอดขวางทางอยู่ อย่าบอกนะว่า ไอ้หื่นนั่นมันมา ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรรู้แค่ว่าผมดีใจ ดีใจมากที่เซ้นส์มา ภาพของคนที่คิดถึงค่อยๆลงมาจากรถทำให้ผมเผลอยิ้มกว้าง อาจจะกว้างที่สุดในชีวิตแล้วมั้งครับ
“หึ ในที่สุดมันก็มา”พ่อพูดเสียงเหี้ยมก่อนจะลงไปบ้าง ผมกับแม่รีบตามลงมาทันทีเพราะกลัวจะเกิดเรื่อง
“สวัสดีครับคุณพ่อ”
“อย่ามาเล่นลิ้นคุณภาสวิช เอาตรงๆคุณมาทำไม”
“มารับเมียกลับครับ” เซ้นส์พูดก่อนจะหันมายิ้มให้ผม เขินเหมือนกันนะที่เขาพูดคำนั้นออกมา
“ไอ้ภาสวิช!!! หยุดพูดคำทุเรศๆพวกนั้นซะ ” พ่อตะโกนก้องก่อนจะชี้หน้าเซ้นส์
“ผมคงหยุดไม่ได้หรอกครับ คนอย่าง ภาสวิช เจริญรัตนไพศาล ทำอะไรแล้วรับผิดชอบเสมอและผมกับลูกชายท่านก็ได้เสียกันแล้ว ผมขอรับผิดชอบด้วยการแต่งงานครับ”
“หึ แต่งงานเหรอ ได้ผมให้คุณแต่ง”
“จริงเหรอพ่อ” ผมพูดด้วยความดีใจ พ่อยอมแล้วในที่สุดพ่อก็ยอม
“แต่มีข้อแม้ว่า…….คุณต้องรอดจากกระสุนผมก่อนนะ” พ่อพูดพลางชักมือปืนมาจ่อเซ้นส์ทันที””
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พ่อตาโหดคอดดดดดด
ใจคอจะฆ่ากันเลยเหรอ?
แล้ว พยาธิในท้องผู้กองใครจะรับผิดชอบ โฮๆๆๆ
(รั่วมากกกกก)
-
เจอพ่อตาโหดซะแล้ววววว
สู้โว้ยยยยยยยยยยยยยย
:call:
-
+1 ให้คนแต่งจ้า
เซนต์สู้ตายจ้า :z2: :z2:
รออยู่ :call: :call:
-
:z3:ค้างๆๆๆๆๆ
-
o22 o22 o22
ลุ้นมาก
-
เอาเป็ด ทำกันแบบนี้เลยหรอ?
-
สู้ๆ เซ้นส์ อยากได้เมียก็ต้องลงทุน
-
พ่อตาโหดมากค่ะ :laugh:
บวกเป็ดให้แล้วน้า
-
:a5:พ่อตาน่ากลัวได้โล่ยิงลูกเขยระวังลูกตัวเองจะเป็นหม้าย
-
ค้างมากๆๆ
มาต่อนะ
เอาใจช่วยทั้งสองคนเลย
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
พ่อตาโหดมากครับ น่ากลัวจริง ลูกเขยจะตายไหมเนี่ย
-
แสดงความคิดเห็นในฐานะผู้อ่านนะคะ
ช่วงตอนที่ออกจากโรงพยาบาล จนถึงตอนวันหมั้น หากเพิ่มเติมช่วงระยะเวลาลงไปจะทำให้ดูสมจริงขึ้น
แม้ในคำพูดของพ่อหากเปลี่ยนนิดหน่อยความรู้สึกก็เปลี่ยน
“ตื่นแล้วก็ดีจะได้กลับบ้านกัน” พ่อพูดด้วยเสียงเด็ดขาด--->“หมอบอกว่าให้กลับไปพักฟื้นที่บ้านต่อได้แล้ว ถ้าแกตื่นขึ้นมา” พ่อพูดด้วยเสียงเด็ดขาด (มันจะดูสมจริงมากกว่า ไม่งั้นจะดูแค่พ่อเอาแต่ใจและขาดความห่วงใยในตัวกัน)
(ภาคเซ้นส์)
ในระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมานับตั้งแต่กันออกมาพักฟื้นต่อที่บ้าน ผมไม่มีหน้าพอจะไปเยื่ยมเขาเลย ได้แต่พึ่งน้ำเมาในแต่ละวัน....
อะไรประมาณนี้ละคะ
เป็นกำลังใจให้ในการแต่งตอนต่อๆ ไป พร้อมบวกให้แล้วค่ะ :L2:
-
แสดงความคิดเห็นในฐานะผู้อ่านนะคะ
ช่วงตอนที่ออกจากโรงพยาบาล จนถึงตอนวันหมั้น หากเพิ่มเติมช่วงระยะเวลาลงไปจะทำให้ดูสมจริงขึ้น
แม้ในคำพูดของพ่อหากเปลี่ยนนิดหน่อยความรู้สึกก็เปลี่ยน
“ตื่นแล้วก็ดีจะได้กลับบ้านกัน” พ่อพูดด้วยเสียงเด็ดขาด--->“หมอบอกว่าให้กลับไปพักฟื้นที่บ้านต่อได้แล้ว ถ้าแกตื่นขึ้นมา” พ่อพูดด้วยเสียงเด็ดขาด (มันจะดูสมจริงมากกว่า ไม่งั้นจะดูแค่พ่อเอาแต่ใจและขาดความห่วงใยในตัวกัน)
(ภาคเซ้นส์)
ในระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมานับตั้งแต่กันออกมาพักฟื้นต่อที่บ้าน ผมไม่มีหน้าพอจะไปเยื่ยมเขาเลย ได้แต่พึ่งน้ำเมาในแต่ละวัน....
อะไรประมาณนี้ละคะ
เป็นกำลังใจให้ในการแต่งตอนต่อๆ ไป พร้อมบวกให้แล้วค่ะ :L2:
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆนะคะ :pig4: :pig4: :pig4: +1 ให้ไปเล๊ย จร้า
-
:z2:อ่ะยิงเลยๆ
-
คุณพ่อตาจะยิงลูกเขยเหรอ เดี๋ยวลูกชายเป็นหม้ายนะ :laugh:
+เป็ดให้จ้า
-
พ่อตาโหดคอดดดดดด
ใจคอจะฆ่ากันเลยเหรอ?
แล้ว พยาธิในท้องผู้กองใครจะรับผิดชอบ โฮๆๆๆ
(รั่วมากกกกก)
อ่านเม้นต์ของหนูนิแล้ว :pigha2:
เซ้นส์ เอ๊ย..มีพ่อตาเป็นนายตำรวจใหญ่นี่ต้องอดทน เข้มแข็ง สู้ตายนะ
-
ตอนที่7.5 จบแล้วๆๆ
ที่บอกว่า7.5 เพราะมันสั้นจริงไรจริงไม่กล้าเรียกว่าตอนที่8 อิอิ แต่ว่ายังไม่จบนะคะ
มีตอนพิเศษอีกตอนด้วยเด๋วพรุ่งนี้เอาตอนพิเศษมาลงให้นะคะ
“พ่อ!!” ผมรีบวิ่งไปขวางพ่อไว้ พ่อเป็นคนพูดจริงทำจริงเสมอฉายา”มือปราบร้อยศพ” ของพ่อไม่ได้ได้มาเพราะโชคช่วยนะครับ
“พ่ออย่ายิงเซ้นส์เลยนะครับ ผมขอร้อง” ผมอ้อนวอนพ่อด้วยน้ำตานองหน้า ผมทนไม่ได้ทนไม่ได้จริงๆที่จะเห็นคนที่ผมรักเป็นอะไรไปและยิ่งทนไม่ได้ที่เห็นตำรวจซื่อสัตย์อย่างพ่อทำผิดกฎหมาย
“ได้ฉันไม่ยิงมันก็ได้” พ่อยังพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม
“แต่ฉันจะให้แกยิงมันแทน” พ่อยื่นปืนให้ผมทันทีที่พูดจบ
“เอาสิ ยิงสิแกมัวรออะไรอยู่ไอ้กันไม่อยากแต่งงานกับคุณภาสวิชเขาแล้วเหรอ” ผมจับปืนด้วยมือสั่นเทา ยิงเซ้นส์เหรอ ให้ผมยิงเซ้นส์เนี่ยนะ ผมจะทำได้ยังไง
“ถ้าไม่ยิงก็ขึ้นรถ จะได้ไปสักที” พ่อพูดพลางเก้าขึ้นรถ
“เดี๋ยวครับ ถ้ากันไม่ยิงผมยิงเองครับ” เซ้นส์พูดก่อนจะแย่งปืนจากผมไปจ่อที่หัวใจตัวเอง
“เซ้นส์!! อย่านะ ”
“พ่อครับห้ามเซ้นส์ที ผมยอมแล้ว ผมยอมหมั้นแล้วนะครับพ่อ” ผมคุกเข่าอ้อนวอนพ่อแทบจะทันที ผมยอมทุกอย่างแล้ว ผมยอมหมั้นก็ได้ขอแค่ให้คนที่ผมรักรอดก็พอ
“อย่านะกัน เซ้นส์ไม่เป็นไรหรอก กันเชื่อใจเซ้นส์นะเซ้นส์ต้องรอด!! เพราะเซ้นส์รักกัน เซ้นส์รักกันนะครับ ”เซ้นส์พูดก่อนจะปลดเซฟปืน
“หลับตานะคนดี เซ้นส์ไม่อยากให้กันต้องเห็นภาพนี้ หลับตานะครับ” ผมค่อยๆหลับตาลงช้าๆแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม
“ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะเสียงดังจนผมต้องรีบลืมตาทันที ภาพพ่อหัวเราะอย่างชอบใจทำให้ผมงงเป็นไก่ตาแตก พ่อขำอะไรนักหนา
“พอแล้วล่ะคุณภาสวิช ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าไอ้ลูกเขยถึงจะถูกสินะ”
“อะไรนะพ่อ”
“ก็อย่างที่แกได้ยินพ่อยอมแล้ว ยอมพวกแกจริงๆแฟนแกมันบ้าดีเดือดกว่าที่พ่อคิดอีกนะเนี่ย เอ้อ”
“ขอบคุณครับพ่อ” ผมลุกขึ้นกอดพ่อแน่น ขอบคุณที่พ่อยอมขอบคุณที่พอเข้าใจ ผมหันไปยิ้มให้กับอีกคนที่ยืนยิ้มอยู่เหมือนกัน
“อยากไปก็ไปเถอะ ฉันรู้ว่าแกไม่ได้อยากกอดฉันเท่าไหร่หรอกไอ้ลูกหมา”
ผมรีบปล่อยพ่อก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดคนที่ผมคิดถึงทันที คิดถึงมาก นึกว่าจะไม่มีวันที่จะได้เจอกันอีกแล้ว
“ฮึกๆๆ ฮื่อๆๆ” ผมร้องไห้อีกแล้ว แต่มันไม่ใช่น้ำตาของความเสียใจมันเป็นน้ำตาของความดีใจตังหากดีใจที่ในที่สุดผมก็ได้อยู่กับคนที่ผมรัก
“เฮ้อ นี่ผมต้องมีลูกเขยจริงๆเหรอคุณ” พ่อหันไปพูดกับแม่
“ไม่รับก็ต้องรับล่ะค่ะ ตากันรักเขามากขนาดนั้น” แม่ตอบก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“กันครับ แต่งงานกับเซ้นส์นะ” เซ้นส์กระซิบที่ข้างหูผม
“ครับ” ผมตอบรับพลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ส่งผ่านความรักผ่านอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น วันนี้ผมอยากจะตะโกนดังๆว่า
“รักเซ้นส์จังเลยครับ ไอ้สามีสุดหื่น” (แอร้ยยยยย แฮปปี้คนเขียนปลื้ม)
-
สั้นจริงมากกกกกก
ขอตอนพิเศษยาววววววนะ
:call:
-
happy กันถ้วนหน้า พ่อตาเล่นเอาใจหายใจคว่ำ :กอด1:+1
-
พ่อตาเล่นกันแบบนี้เลย
:L2: :L2:
-
อ้ายจบแล้วหรอเนี๊ยรอตอนต่อพิเศษจ้า :mc4: :mc4:
-
รอตอนพิเฉดดด น้าาา
-
น่ารักอ้ะ ตอนพิเศษขอยาวๆนะ. ^__^
-
:impress2: :impress2:
-
:-[
น่ารักกกดี รอตอนพิเสดเจ้า
-
รอตอนพิเศษจ้า
-
:เฮ้อ: โล่งอกค่ะ กันเซ้นต์แฮปปี้ คนอ่านก็แฮปปี้ค่ะ
:pig4: รอตอนพิเศษน้า
ปล. บวกเป็ดให้ค่ะ
-
เหมือนละครตอนเย็น
มาเร็ว ไปเร็ว...รออ่านตอนพิเศษนะ
+1
-
ถนนหักข้กศอกปั๊บเป็นมุมฉาก กลับลำเป็นแฮปปี้ อิ อิ ถูกใจ
-
Happy ending ไปอีกเรื่อง ขอบคุณคนเขียนมากๆ :pig4: และรอตอนพิเศษต่อไปจ้า :กอด1:
-
โอยยย น่ารักอ่า
ตอนแรกนึกว่าจะมาแนว ดร่าม่า แอคชั่น บู๊ระห่ำ
ที่ไหนได้ มาแนวนี้เอง
ชอบผู้กองกัน กับ ซิกเซนส์มากมายอ่า
ซิกเซน์พึ่งเจอกันครั้งแรก ก็จับกดเค้าแรก ตอนแรกที่อ่าน คิดว่าผู้กองกัน จะเป็นรุก ซะอีกแต่ที่ไหนได้
ผู้กองแบบว่า ตอนแรกก็ปากแข็งใจ แข็ง สุดท้ายก็รักเนอะ
แต่ตอนล่าสุดเนี่ย รู้สึกพ่อตาจะโหดเกิน ให้ยิง กัน
บอกไว้เลยว่าชอบเรื่องนี้มากมาย
ขอบคุนคนแต่งมากนะครับ
และจะรอตอนพิเศษอยู่นะ
-
:กอด1:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
ในที่สุดดดดดด
ก้รุกกันนนน
-
+1 พร้อมความแฮปปี้
-
รอตอนพิเศษ
-
ขอบคุณทุกรี ทุกบวกนะคะ รักทุกคนจัง อิอิ
ตอนพิเศษ ครึ่งแรก
“รักนะคะคนดีของฉันจะวันไหนก็รักเพียงเธอ” เสียงริงโทนดังขึ้นเพลงเดิมเจ้าประจำมีคนเดียวล่ะครับก็ไอ้สามีสุดหื่นนั่นแหละผมกับเซ้นส์อยู่ด้วยกันได้เกือบปีแล้วความรักของเรายังราบรื่นเหมือนเดิมถึงแม้จะมีเรื่องให้ทะเลาะกันบ้างแต่ก็ไม่เคยร้ายแรงถึงขั้นเลิกกัน ที่ผมกล้าเรียกเซ้นส์ว่าสามีได้เต็มปากขนาดนี้เพราะว่าเราสองคนแต่งงานกันแล้วครับถูกต้องตามประเพณีทุกอย่างถึงแม้ว่าแขกในงานจะมีแค่ พ่อ แม่ผม หมวดโอ๋ จ่าเวช แล้วก็เพื่อนสนิทผมกับเซ้นส์อีกไม่กี่คนแต่ผมมีความสุขมากๆมันคือสุขจากการที่ได้รักและได้รับความรักจากคนที่เรารักยังไงล่ะครับ แล้วถ้าใครถามว่าแล้วว่าที่คู่หมั้นผมล่ะเป็นยังไงบ้างขอตอบว่าไม่รู้ครับ เพราะว่าเธอคนนั้นไม่มีตัวตนทุกอย่างเป็นแผนของท่านผู้การที่ต้องการพิสูจน์ใจลูกเขยเท่านั้น ไงล่ะพ่อผม เจ้าแผนการสุดๆ
“ครับเซ้นส์”
“กันวันนี้เซ้นส์อาจจะกลับบ้านดึกนะพอดีมีงานต้องเคลียร์น่ะ กันอยู่ได้ใช่ไหม” เห็นผมเป็นเด็กสามขวบหรือไงครับคุณสามี
“อยู่ได้สิ กันโตแล้วนะ”
“คร้าบๆรู้แล้ว อ้อ อย่าลืมนะพรุ่งนี้เรามีนัดไปเยี่ยมลูกไอ้เวชที่โรงพยาบาลกัน”
“อืม กันไม่ลืมหรอก ” ผมตอบรับไปอย่างเนือยๆไม่ใช่รำคาญที่เซ้นส์โทรมานะครับแต่ผมแค่เสียใจ เซ้นส์เป็นคนชอบเด็กและอยากมีลูกมาก แต่ผมก็คงมีลูกให้เซ้นส์ไม่ได้อยู่ดี นี่ผมเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่านะ
“กันเงียบทำไมครับ คิดมากเรื่องนั้นอีกแล้วล่ะสิ”
“เปล่าซะหน่อยใครคิดมากกัน”
“เฮ้อ กันครับ เซ้นส์รักกันนะ รักมากที่สุด กันไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอื่นรู้แค่ว่าเราสองคนรักกันก็พอถึงจะไม่มีลูกแต่แค่เซ้นส์มีกันคนเดียวก็พอแล้วล่ะ”
“อือ กันรู้แต่ว่า”
“ไม่มีแต่ครับ”
“ครับกันจะไม่คิดมากนะ ว่าแต่เซ้นส์มีอะไรไหมพอดีกันติดคดีอยู่น่ะ”
“ไม่มีแล้วล่ะ รักกันนะครับ” เซ้นส์พูดก่อนจะวางสายไป ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ถึงเซ้นส์จะบอกว่าไม่เป็นไรก็เถอะแต่ถึงยังไงตระกูล เจริญรัตนไพศาลก็ต้องมีคนสืบทอดอยู่ดี
“กลุ้มใจอะไรอีกพี่ หรือสามีไปมีกิ๊กครับ” เสียงของตัวกวนดังขึ้น ไอ้หมวดโอ๋เจ้าเก่า ที่ยังตามกวนเฮ้ยตามช่วยผมอยู่ไม่ยอมเลิกทั้งๆที่ความรักของตัวเองก็เอาแทบไม่รอดยังจะมีเวลามายุ่งกับคนอื่นอีกเนาะ
“ปากเหรอที่พูดน่ะ แล้วบอกกี่ครั้งแล้วว่าอยู่ที่กองสืบห้ามพูดเรื่องเซ้นส์”
“ครับๆกระผมผิดไปแล้วครับ”
“แล้วตกลงกลุ้มใจไรอ่ะพี่”
“ยุ่งน่า เรื่องของตัวเองน่ะจัดการได้แล้วเหรอ น้องตองน่ะเขายอมเป็นแฟนแกยัง”
“โหยเล่นของสูงเลยนะพี่ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาครับใครมัยจะไปเปิดปุ๊บติดปั๊บแบบพี่ล่ะเอาน่าว่าแต่กลุ้มเรื่องไร”
“แกว่าพี่ควรจะยอมให้เซ้นส์มีกิ๊กไหมว่ะ”
“เฮ้ย พี่จะบ้าเหรอ”
“พี่รู้นะโอ๋ว่าเซ้นส์อยากมีลูกมากและพี่ก็ให้เซ้นส์ไม่ได้จริงๆพี่ก็เลย..”
“เลยคิดจะยอมยกเซ้นส์ให้คนอื่นนะเหรอ” เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นที่หน้าประตูพร้อมกับใครคนนั้นก้าวเข้ามาในห้อง
“เซ้นส์”
“เคลียร์กันเองนะปัญหาในครอบครัวผมไม่เกี่ยว” ไอ้โอ๋ไอ้น้องเลวมีภัยทีไรชิ่งทุกที เงอะแล้วทำไมเซ้นส์มองผมแบบนั้นอ่า เค้ากลัวแล้วนะสามี >//<
“ไหนเซ้นส์บอกว่าจะกลับดึกไง แล้วทำไมมาที่นี่ได้อ่ะ” อ้อนครับอ้อน เผื่อจะหายโกรธบ้าง
“จะมารับเมียไปกินข้าวแต่คงไม่จำเป็นแล้วล่ะ เพราะเขาคงคิดจะยกผมให้คนอื่นแล้ว” งอนจริงๆด้วย
“เซ้นส์ กันขอโทษนะแต่ที่ทำเพราะกันรักเซ้นส์นะ”
“รักแล้วทำไมกันถึงอยากให้เซ้นส์ไปมีคนอื่นล่ะ”
“ก็เพราะรักนะสิ กันถึงอยากให้เซ้นส์สมหวัง กันผิดมากเหรอ ฮึกๆ” อ้าวร้องไห้อีกแล้วผม ก็มันน้อยใจนิทำไมเขาต้องสงสัยในความรักของผมด้วยเล่า
“ไม่เอาไม่ร้องนะครับ เซ้นส์ขอโทษนะ แต่เซ้นส์แค่น้อยใจ เซ้นส์เคยบอกกันแล้วไงว่าเซ้นส์รักกันถึงเราจะไม่มีลูกเราก็อยู่สองคนได้นิครับ”
“อือ กันขอโทษนะที่งี่เง่าต่อไปนี้จะไม่งี่เง่าแล้ว”
“งั้นก็ดีครับ ป่ะกลับบ้านเซ้นส์อยากมีลูกแล้ว…ไปทำลูกกันดีกว่า”ประโยคสุดท้ายเซ้นส์พูดพร้อมกับสายตาสุดหื่น เง้อ มีสามีหื่นก็ต้องทำใจ สรุปไม่เหลือครับกลับถึงบ้านปุ๊บก็ทำลูกปั๊บ เรียบร้อยโรงเรียนนายเซ้นส์
ผ่านมาเดือนกว่าผมกับเซ้นส์แทบจะไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีกเลยทำไงได้ล่ะครับผมก็ผู้ชายทั้งแท่งแถมไม่มีมดลูกด้วยจะให้มีเองคงไม่ได้ หรือจะไปรับเด็กมาเลี้ยงก็กลัวไปสารพัดสรุปอยู่กันสองคนแบบนี้ล่ะดีแล้ว
“พี่กัน วันนี้สายรายงานว่ามีการเคลื่อนไหวของแก๊งค์ค้ามนุษย์ข้ามชาตินะพี่ พี่จะไปกับผมไหม”
“ถามแปลกก็ต้องไปสิ”
“เอ๋าผมก็นึกว่าพี่จะรีบกลับไปทำกับข้าวรอสามีซะอีก ฮ่าๆๆ ” ผมได้แต่นั่งหน้าแดงอยู่อย่างนั้น ชิ อย่าให้ถึงทีผมแล้วกันแกเสร็จฉันแน่ไอ้โอ๋
“ถ้าไปคืนนี้สามทุ่มนะพี่ โทรไปบอกสามีสุดที่รักด้วยล่ะเดี๋ยวเขาจะเป็นห่วง”
“ไอ้น้องเลว มีไรก็ไปทำไปอย่ามากวนแถวนี้”
-
:z2:
-
ได้ลุกสมใจก้อคราวนี้แน่ๆๆ
แก๊งค้ามนุษย์
เอาเด็กน่ารักๆๆ
หน่อยน้า
-
ขอพิเศษแบบหลายตอนเลยนะ
:call:
-
ขอพิเศษแบบหลายตอนเลยนะ
:call:
เห็นด้วยอย่างยิ่ง
+1กับเป็ด นะคะ
-
ผู้กองหนุ่มของเรา เป็นภรรยาขี้อ้อนทันทีเทื่ออยู่กับสามี หึ หึ
-
คุณพ่อตาเล่นลองใจลูกเขยอย่างนี้เลยเหรอ
แต่ก็สมหวังกันแล้ว แต่ทำลูกน่ะทำได้แต่มันมีไม่ได้นะ :laugh:
+เป็ดให้นะ
มาอ่านวันนี้ได้อ่าน2ตอนเลย ขอบคุณค่ะ
-
+1 ให้น้องพิตจ้า
กันใจกว้างมากกกกกกกกกก :sad4: :sad4:
เรื่องลูกกันทำใจซะะะะะะ :z3: :z3:
รอจ้า :call: :call:
-
น่ารักอ่ะ
กลับปุบทำลูกปับ นายกันหื่นจริงๆๆๆ55555
ลุ้นจังเลยไปทำคดีคร้้งนี้จะมีอะไรน่าาา
-
.... :z3: :z13:
-
หวานใส่กันตลอด
:L2: :L2:
-
ฮ่าๆๆ คุณสามีหื่นได้ใจจริงๆ ครับ
:z1:
-
มาต่อเรื่อยๆนะ จะรอคะ
-
หวานกันจริง น่าอิจฉาอ่ะ
แหมไม่มีลูกก็ไม่เป็นไร แต่กลับบ้านถึงก็ทำลูกปั๊บเลยนะเซ้นส์
จะมีเรื่องหมวดโอ๋ซักจิ๊ดมั้ยคะ 555
อยากให้มีตอนพิเศษหลายๆตอน อิอิ
-
เอามาลงให้แล้วแหมๆ ดูจากรีฯแล้วเรื่องนี้น่าจะ
ใช้หากิน ได้อีกนานเนาะ :laugh: เอาไว้จะลองพิจารณาคำร้องขอตอนพิเศษ
เพิ่มนะคะ ส่วนใครที่ถามเรื่องหมวดสโอ๋ สุดหล่อ รับรองว่ามีแน่นอนคร่า
ตอนนี้อยู่ในขั้นตอนการพิมพ์ แต่ยังไม่ไปถึงไหนเลย :เฮ้อ: ฮ่าๆ
สุดท้าย ขอบคุณ ทุก รี ทุก คำแนะนำ และทุกวิว คร่า :pig4: :pig4:
ตอนพิเศษ ครึ่งหลังจร้า
21.00น ผมกับลูกน้องออกมาตั้งด่านบนถนนที่คาดว่าขบวนการนี้จะผ่าน
“พี่กันมาแล้วพี่ สายแจ้งว่าเป็นรถกระบะสีขาวที่ทำทีเป็นขนผักบังหน้าครับ”
ทันทีที่รถต้องสงสัยขับมาถึงพวกจ่าเวชก็โบกให้จอดทันทีแต่คนมันมีความผิดเรื่องอะไรมันจะจอดล่ะครับรถคันนั้นขับแหกด่านออกไปทำให้ผมและลูกน้องต้องขับตาม
“”ยิงยางรถเลยนะจ่า “ ผมสั่งจ่าเวชทางวิทยุ
ปัง เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับเสียงยางรถระเบิดทำให้รถเสียหลักลงข้างทาง คนขับเห็นท่าไม่ดีเลยฉวยโอกาสหนีไป ผมรีบจอดรถก่อนจะลงไปสำรวจรถทันที
“เจออะไรบ้างจ่า”
“พบทั้งผู้หญิง11คนเด็กชาย6คนเด็กหญิงอีก8คนครับทุกคนอยู่ในสภาพอิดโรยแต่ตอนนี้ผมให้หมู่สินกับหมูช้างพาไปพักแล้วครับ”
“แต่ว่า”
“มีอะไรเหรอจ่า”
“ในจำนวนนั้นมีผู้หญิงท้องแก่หนึ่งคนครับดูจากสภาพแล้วเธอดูอ่อนแรงมากผมเลยให้ส่งไปโรงพยาบาลแล้วครับ” ผมรีบเคลียร์ที่เกิดเหตุให้เสร็จก่อนจะมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลทันที จิตใจของคนเราทำด้วยอะไรนะขนาดผู้หญิงท้องแก่มันยังคิดจะเอาไปขายอีกเหรอถ้าหากตำรวจไม่ไปเจอเด็กที่เกิดมาก็คงไม่พ้นถูกส่งไปเป็นขอทาน
ผมมาโรงพยาบาลเพื่อนเยี่ยมผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับจ่าเวช พอสอบถามจากหมอถึงได้รูว่าเธอท้องได้8เดือนแล้วและจากการถูกทารุณ ทำให้เธอมีอาการตกเลือดต้องผ่าตัดด่วนเพื่อรักษาชีวิตลูกในท้องไว้
“คุณครับเป็นยังไงบ้าง” ผมเข้าไปถามอาการเธอทันที
“คุณตำรวจคะช่วยลูกฉันด้วย ช่วยเขาด้วยอย่าให้ลูกฉันเป็นอะไรไปนะคะ” เธอร้องไห้พลางอ้อนวอนผม
“ครับผมรับปากแต่คุณต้องยินยอมให้หมอผ่าตัดนะครับ”
“ค่ะ ฉันยินดีขอแค่ลูกฉันรอดก็พอ” เธอบอกผมทั้งน้ำตา
“แต่ถ้าผ่าตัดคุณอาจจะ..”ผมเว้นวรรคเพื่อทำใจเพราะตามข้อมูลของหมอแล้วโอกาสรอดของเธอมีแค่30เปอร์เซ็นต์
“ฉันยินดีค่ะ แค่ให้ลูกฉันรอดก็พอ” ผมมองเธอด้วยความสงสารความรักของแม่มันยิ่งใหญ่เสมอเลยนะครับ
“คุณตำรวจคะ รับปากฉันอย่างหนึ่งได้ไหม”
“อะไรครับ”
“ ถ้าฉันเป็นอะไรไปอย่าส่งลูกฉันไปสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าได้ไหม ฉันไม่อยากให้ลูกกลายเป็นเด็กกำพร้าคุณตำรวจช่วยดูแลลูกฉันได้ไหมฉันอยู่ตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนถึงแกจะเกิดมาเพราะความผิดพลาดแต่ฉันก็อยากให้แกมีชีวิตที่ดีนะคะ ฉันไหว้ล่ะค่ะ” เธอพูดพลางยกมือขึ้นไหว้ผม เธอคนนี้เป็นแม่ที่รักลูกมากจริงๆถึงผมจะไม่รู้ว่าเธอเป็นใครมาจากไหนแต่เธอทำให้ผมรู้ว่า แม่ให้ลูกได้ทุกอย่างแม้แต่ชีวิตของตัวเอง
“ครับผมรับปาก ผมจะดูแลเขาให้เอง”
“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มก่อนที่บุรุษพยาบาลจะเข็นเข้าห้องผ่าตัดไป
3 ชั่วโมงผ่านไป
พยาบาลก็เข็นรถที่มีเด็กชายหญิงสองคนอออกมา ผมรีบเดินไปดูทันทีเด็กน้อยนอนหลับปุ๋ยในรถเข็นทำให้ผมนึกเอ็นดู ความผูกพันที่ไม่รู้มาจากไหนไหลทะลักเข้ามา มันอบอุ่น อ่อนโยนเหมือนเด็กสองคนนี้มาเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไปในชีวิตผม
“แล้วแม่เด็กล่ะครับ”
“เธอเสียชีวิตทันทีที่คลอดค่ะ” พยาบาลบอกก่อนจะเดินออกไป
ผมกลับมาบ้านด้วยอารมณ์ที่ไม่ปกติจะบอกว่าหดหู่ก็ไม่ใช่ดีใจก็ไม่เชิง สงสัยผมคงสับสนมากไปมั้งครับคนข้างๆถึงสังเกตได้
“เครียดเรื่องคดีเหรอกัน คิ้วขมวดหมดแล้ว”
“เซ้นส์ถ้ากันจะรับลูกบุญธรรมเซ้นส์จะว่าอะไรไหม”
“ทำไมถึงอยากรับล่ะครับ”
ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ให้เซ้นส์ทั้งหมดเพื่อให้เขาช่วยตัดสินใจว่าผมควรทำยังไงต่อไปดี เซ้นส์กอดผมแน่นก่อนจะตะโกนอย่างดีใจ
“ในที่สุดเราก็มีลูกแล้วนะกัน” เซ้นส์พูดพลางยิ้มกว้าง
“อือ กันดีใจนะที่เซ้นส์ไม่รังเกียจ”
“รังเกียจทำไมเล่า เด็กน่ะเขาคือผู้บริสุทธิ์นะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เราไปเยี่ยมลูกกันดีกว่านะครับ”
1เดือนต่อมาผมกับเซ้นส์ก็รับเด็กสองคนมาอยู่ที่บ้านก่อนจะจัดการขอรับเป็นลูกบุญธรรมโดยที่เซ้นส์รับเด็กชายและผมรับเด็กผู้หญิงแล้วเพื้อความไม่สับสนเราสองคนเลยตกลงกันว่าจะให้ลูกเรียกผมว่าพ่อแล้วก็เรียกเซ้นส์ว่าป๊า ป๊าซ้นส์ดูท่าทางจะเห่อมากเพราะยอมลงทุนสร้างสนามเด็กเล่นไว้ในบ้านเลยล่ะครับไอ้ผมก็ได้แต่หัวเราะในความบ้าของสามี ลูกเพิ่งเดือนเดียวจะมีปัญญาไปเล่นไหมล่ะนั่น แต่ถ้าคุณคิดว่าเซ้นส์เห่อลูกแล้วคุณต้องไปดูท่านผู้การกับคุณแม่ผมครับ หึหึ มารับขวัญหลานตั้งแต่ไก่โห่ แถมซื้อของเล่นมาเพียบยังกะเหมาโรงงานมา ผมล่ะอยากจะตะโกนบอกทุกคนไปดังๆจังเลยครับว่าลูกผมเพิ่งเดือนเดียวนะครับ เดือนเดียว
“แกเป็นอะไรไอ้กัน นั่งยิ้มอยู่คนเดียวท่าจะบ้า” ท่านผู้การครับ จะเลิกกัดลูกตัวเองได้รึยังครับท่าน
“เปล่านิพ่อก็คนมันมีความสุขนิ”
“ชิ แล้วนี่หลานฉันอยู่ไหนเนี่ยไปพามาหน่อยสิ”
“นั่นสิตากันแม่อยากเห็นหน้าหลานแล้วนะ”
“อยู่ข้างบนกับเซ้นส์น่ะครับ รายนั้นห่างลูกได้ที่ไหน”
“เอ๋ มีใครนินทาป๊าป่าวเนี่ย” คนที่เดินลงบันไดมาพร้อมกับอุ้มเด็กสองคนไว้ในมือ ทำให้ผมต้องรีบวิ่งเข้าไปรับลูกทันที
“เซ้นส์บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ไห้อุ้มพร้อมกันถ้าเกิดลูกตกจะทำยังไง”
“ตากันอย่าไปว่าตาเซ้นส์สิลูก เอาหลานมาให้พ่อกับแม่นี่มา” แม่ผมหันมาดุ ก่อนจะกวักมือเรียก
“ชื่ออะไรกันบ้างเนี่ย ไหนมาให้ย่าอุ้มสิลูก”
“ผู้ชายชื่อน้องซัน ส่วนผู้หญิงชื่อน้องซายน์ครับแม่ ” เป็นเซ้นส์ที่ตอบแทนผมเพราะชื่อนี้เขาคิดเองครับ
“เหรอลูก น่าเกลียดน่าชังจังเลยหลานย่า” แม่อุ้มน้องซายน์ก่อนจะเล่นกับหลานไปเรื่อยส่วนท่านผู้การที่อุ้มน้องซันไปก่อนหน้านั้นยังพยายามให้ลูกผมเล่นเอ็ม16ที่ซื้อมาให้ได้
“พ่อ น้องซันเพิ่งเดือนเดียวนะจะเล่นได้ยังไง”
“ฉันรู้หรอกน่าแต่แค่ให้หลานฉันคุ้นเคยไว้ ต่อไปจะได้จับถนัดๆ” เชื่อเขาเลย นี่ท่านผู้การอยากให้หลานเป็นอะไรครับเนี่ยถึงให้เล่นเอ็ม16ตั้งแต่เดือนนึง
“เฮ้อ ไม่เคยคิดเลยนะว่าแกจะมีหลานให้ฉันไอ้กัน”
“ผมขอโทษนะครับพ่อ”
“แกจะมาขอโทษอะไรอีก ความสุขของคนที่เป็นพ่อเป็นแม่น่ะ แค่เห็นลูกยิ้มได้ก็พอแล้ว”
“ผมรักพ่อนะครับ”
เมื่อก่อนผมอาจจะไม่เคยรู้ซึ้งถึงความรักที่พ่อมีให้เท่าไหร่แต่พอผมมีน้องซันกับน้องซายส์เข้ามาในชีวิตมันทำให้ผมรู้สึกว่าคนที่เป็นพ่อเป็นแม่รักลูกมากแค่ไหน ไม่น่าเชื่อว่าเด็กสองคนนี้จะทำให้ผมรักพ่อกับแม่มากขึ้นเป็นกองเลยล่ะครับ
พ่อกับแม่กลับไปหลังจากที่ทานกลางวันเสร็จ พร้อมกับทิ้งภูเขาของเล่นไว้ให้สองแฝด เหนื่อยผมอีกซิเนี่ย
“กัน” เสียงกระซิบคุ้นหูพร้อมกับอ้อมกอดที่สวมกอดจากด้านหลังคงไม่บอกก็รู้ว่าเป็นสามีสุดหื่นของผมแน่นอน
“ครับ”
“ขอบคุณนะ”
“หือ”
“ขอบคุณที่กันทำให้เซ้นส์มีวันนี้ ขอบคุณที่รักเซ้นส์ แล้วก็ขอบคุณที่ทำให้เซ้นส์มีน้องซันกับน้องซายน์นะครับ”
“ครับ” ผมตอบพลางมองไปบนเปลที่สองแฝดกำลังนอนกลางวันอยู่ ความอบอุ่น แบบนี้สินะที่เรียกว่า “ครอบครัว” ผมไม่เคยคิดว่าชีวิตผมจะมีวันนี้ได้ วันที่ตำรวจที่ใช้ชีวิตเสี่ยงกระสุนไปวันๆแบบผมจะต้องมานั่งชงนม ซักผ้าอ้อม ต้องทำงานบ้านสารพัด ต้องมาทำหน้าที่ “แม่”และ “เมีย” แต่ถึงจะมีภาระเพิ่มมากแค่ไหนแต่ทุกวันนี้ผมยังยิ้มได้เพราะเมื่อไหร่ที่ผมกลับบ้านผมจะเจอครอบครัวของผมอยู่เคียงข้างเสมอ แม้จะเหนื่อยแค่ไหนขอแค่มีเซ้นส์กับลูกแบบนี้ตลอดไปผมก็มีความสุขที่สุดแล้วครับ
แปะรูป น่ารักๆ ซะหน่อย
(http://image.dek-d.com/25/1181900/108241803)
-
ขอแบบพเศษใส่ไข่เลยได้ไหมครับผม ^๐^
-
ขอแบบพเศษใส่ไข่เลยได้ไหมครับผม ^๐^
โทษฐานที่ไว +1ไปเลย จร้า
-
^
^
ขอขอบพระคุณมากครับผมรอแบบน่ารักๆต่อไป
-
น่ารักมากค่ะ ขอตอนพิเศษอีกนะ
ไม่ให้ก็ "จะเอาอ่ะ จาเอาๆ" :laugh:
-
คราวนี้กันได้เป็นแม่แล้วสิเนี่ย มีเจ้าตัวเล็ก 2 คนเลย เด๋วสักพักคงวุ่นน่าดู^^ :laugh:
-
จะน่ารักกันไปถึงไหน
ชอบๆๆๆๆ
มีลูกแฝด้วย จะซน ป่วน กันแค่ไหนเนี่ย
ตอนพิเศษจงมา อิอิ
-
:กอด1:
-
ขอบคุนครับ คุณ pita ชอบตอนพิเศษแบบนี้มากๆๆเลยครับ
-
รูปประกอบน่ารักจัง แล้วนี่เป็นพ่อกันหรือป๊าเซ้นส์คะเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ค่า :pig4:
-
อิ่มๆ แถมยิ้มตามจนแก้มปริครับ ฮ่าๆๆ
แล้วป๊าเซ็นส์จะหวงลูกสาวไหมครับนี่ โตขึ้น
:o8:
-
น่ารักอะมีตอนพิเศษอีกปะ
:call:
-
ชอบภาพประกอบนะคะ
มาจากเวบไหนอ่ะ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
น่าจริงจัง ครอบครัวอบอุ่น ^^
-
กลายเป็นครอบครัวสุขสันต์กันแล้ว
กันกับเซ้นต์ก็ยังน่ารัก แต่อยากอ่านหมวดโอ๋แล้ว
+เป็ดให้นะ
:L1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เอาอีกกกกกก
-
แหมๆ ดีใจจังที่ทุกคนชอบ คนเขียนก็ปลื้มสิ อิอิ
มีคนถามว่ารูปนั่น คือใคร รูปที่จิ้นไว้จะเป็น ป๊ากะลูกชายค่ะ
แล้วก็เอามาจาก http://writer.dek-d.com/Writer/story/view.php?id=499351
-
ชอบบบบบบบๆ o13
ปล.เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า
-
ครอบครัีวแสนสุขรูปน่ารักมากอ่ะ
ในทีี่สุดผู้กองก็มีความสุขสมบูรณ์แล้วอิอิ
ขอบคุณครับจะคอยติดตามผลงานต่อไปคับ
-
น่ารักอ่ะน่าจะมีตอนพิเศษอีกซักตอน
-
แถลงการณ์
จากกระแสตอบรับที่ดีเกินคาดข้าพเจ้าก็เลยตัดสินใจ
เอาเองว่าเรื่องนี้ คงต้องยาว ฮ่าๆ
แต่คงลงแบบ ตอนพิเศษไปเรื่อยๆ จนกว่าจะไม่มีคนอ่านอะนะ
แต่ต้องรอหน่อยนะ ยังไม่คิดเล๊ย แค่ โอ๋ ตอง น้องก็จะตายแล้ว
อิอิ^^
หวังว่าทุกคนคงจะรออ่านนะคะ แหะๆ ขอบคุณจริงที่ทำให้มีวันนี้
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
รักทุกคน
pita
-
ให้อารมณ์แบบหนังเรื่องซามูไรพ่อลูกอ่อน ส่วนเรื่องนี้ก็เป็นนายตำรวจพ่อลูกอ่อนแทน 555+
รอตอนพิเศษนะคะ ( อ่านแล้วนึกถึงนิยายแนว Daddy' Love ของเจ๊หมวยเลยอะ :กอด1: )
ขอบคุณล่วงหน้าค่า :pig4:
-
ถ้ารวมเล่มเมื่อไหร่ขอจองคนแรกนะค้าบบบบบบบ
ปล. ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2: :-[ :o8:
-
รอดูป๊า กะม๊า ต่อไปครับผม :-[
-
+1 จ้า
รูปน่ารักมาก
:L2: :L2:
-
ว้าย..ภาพพ่อลูกอ่อนนอนกกลูก ถูกใจจริงๆ :m4:
ขอบคุณพิตต้าที่จะยังไม่จบเรื่องนี้ ต่อไปเรื่อยๆเลยจ้ะ จนหนูซัน หนูซายน์โตเลย
-
+1 ให้คุณพิตจ้า
ขอตอนพิเศษโอ๋กับตอง นะนะนะนะนะนะนะ o13 o13
ขอบคุณจ้า :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ สำหรับเรื่องดีๆ
ขอบคุณมากๆ ที่อัพสม่ำเสมอ ไม่ทิ้งกันครับ ^^
-
รูป ปู้จาย เท่มาก เด็กก็น่ารัก
ดีจังเลย มีลูกตั้งสองคน หุหุ
-
ขอตอนพิเศษอีกสนุกมากๆๆ
ไม่น่าเป็นเรื่องสั้นเลย
+1 นะคะ
-
ซื้อหวยไม่เคยถูก
จับรางวัลไม่เคยแม่น
หึหึหึ
น้องซันและน้องซายโชคดีมากๆๆๆเลย
โตขึ้นมาอย่าสับสนน้า
อิอิอิ
-
เป็นความคิดที่ดีมากที่จะมีตอนพิเศษ o13
ชอบบบบบบบ มาต่อไวไวนะ
:pig4: :L2: :pig4:
-
:กอด1:
น่ารักกกมากกกกมากครับ
-
เอาสปอยมาลง ฮ่าๆๆ สั้นมาก ๆๆๆ
แต่อยากลง แต่อย่าคาดหวัง ยังเขียนไม่ถึงไหนเลย เจ้าค่ะ
มีคนบอกผมว่า ความรักมักเกิดนอกเหนือการควบคุมของสมองเสมอ เมื่อก่อนผมไม่เคยเชื่อ จนกระทั่งผมได้พบคนๆนึง คนที่ผมกล้าพูดได้เต็มปากว่า “รัก” แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อคนๆนั้นคือ คนรักของน้องชายผมเอง คุณอาจจะคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ครับเมื่อก่อนผมก็เคยคิดแบบนั้น แต่ตอนนี้มันเป็นไปแล้ว ผมรักตองจริงๆ รักทั้งๆที่รู้ว่ามันผิด รักทั้งๆที่รู้ว่า ไอ้โอรักตอง และตองก็รักไอ้โอ ผมควรจะอยู่จุดไหน จะยอมเจ็บเพื่อเป็นพี่ชายที่แสนดี หรือยอมเลวเพื่อให้ได้คนที่รักมาครอบครอง
รอกันไปก่อนนะคะทุกคน
pita :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ได้กลิ่นมาม่ามาตุๆ แฮะ
แต่ไงก็รอครับ
-
ดราม่ารักสามเศร้า
-
จะมาแนวนี้หรือ อย่างหมวดโอ๋ มันต้องแบบทะลึ่ง น่ารัก อ่านไปยิ้มไปสิ
แบบมาม่าื ไม่เอานะ คนแต่ง
-
ปรบมือต้อนรับผู้ชายอีกสองคน 555+ :pig2: :mc4:
(แบบว่าไม่อยากเครียด เลยพยายามมองหาอะไรดีๆ ไว้ก่อน ว่าแต่...ช้านจะทำได้อย่างที่พูดมั้ยยยยยย :serius2: )
-
ทีแรกว่าจะไม่ดัน แต่ดันสักหน่อยดีก่าเนาะ
-
:z13:
รอหมวดโอ๋สุดที่รัก..........ของตอง :กอด1:
หมวดโอ๋รักตองตั้งแต่โอยังไม่เสียเหรอ :m28:
-
หมวดตองมาแบบดราม่าเหรอเนี่ย แต่ยังไงก็รออ่านนะคะ
-
ตอนพิเศษ 2
ฉลองการประกาศอิสรภาพของพิต ฮ่าๆๆ
ผมนั่งมองสองแฝดที่นอนกลางวันบนเปลอย่างไม่รู้เบื่อวันนี้เป็นวันอาทิตย์แห่งชาติครับผมเลยได้อยู่ดูแลสองแฝดอย่างเต็มที่ ต่างจากเซ้นส์ที่รายนั้นมีงานด่วนเข้ามาเมื่อเช้า ตอนนี้สองแฝดครบ 3 เดือนแล้วครับแต่เริ่มจะมีชันคอ ส่งเสียงอ้อแอ้ ให้พอชื่นใจได้บ้างแล้ว ผมเคยอ่านหนังสือมาว่าเด็กช่วงนี้จะสนใจมือเป็นพิเศษ และดูเหมือนจะจริงซะด้วยเพราะสองแฝดจะหยิบโน่น คว้านี่ตลอดเวลา เลยต้องดูแลใกล้ชิดหน่อยกลัวจะหยิบอะไรเข้าปากน่ะครับ ส่วนป๊าเซ้นส์ก็ซื้อโมบายมาแขวนซะรอบบ้านบอกว่า เพื่อกระตุ้นพัฒนาการลูกซึ่งบ้างครั้งผมก็คิดว่ามันมากไปนะ ก็เล่นแขวนซะเต็มบ้านขนาดนี้ ดูเผินๆยังกับร้านขายโมบาย ผมก็เพิ่งรู้ว่าประธานกรรมการเจริญรัตน์กรุ๊ป มันติงต๊องขนาดนี้
คิดไปก็น่าแปลกนะครับผมไม่เคยคิดสักนิดเลยว่าการนั่งมองคนๆนึง ค่อยๆโตขึ้นเรื่อยๆมันจะมีความสุขมากขนาดนี้ ถึงจะเหนื่อยไปสักหน่อยเพราะ สองแฝดดื้อใช่ย่อยโดยเฉพาะน้องซันรายนั้นถึงจะแค่สามเดือนแต่ความซนและความดื้อนี่สุดๆครับ ผมยังว่าโตขึ้นคงกะล่อนน่าดูเหมือนป๊ามันไม่มีผิด ส่วนสาวน้อยของผมค่อนข้างเลี้ยงยากครับไม่เหมือนพี่ชาย น้องซายน์เป็นเด็กที่ขี้โรคโดนลมนิดหน่อยก็เป็นไข้แล้ว รายนี้ทั้งป๊าเซ้นส์ ปู่ผู้การ คุณย่า โอ๋กันใหญ่แทบจะไม่ให้ออกไปไหนเลย จนน้องซายส์แทบจะซีดแล้ว เหอๆผมว่าลูกผมโตขึ้น คงเอาแต่ใจแน่ๆถ้าโดนโอ๋ขนาดนี้
ผมนั่งมองลูกนานเท่าไหร่ไม่รู้รู้ตัวอีกทีก็ถูกขโมยหอมแก้มไปฟอดใหญ่
ฟอดดดดดดดดดด
“เมียใครหว่า ห๊อมหอม”
“ของคนข้างบ้านมั้ง” ผมตอบกวนๆ
“อ้าวเหรอ สงสัยคนข้างบ้านมันไม่อยากแก่ตายมั้งนั่น หึหึ” เซ้นส์ว่าพลางนั่งกอดผมแน่น ก่อนจะร้องเพลงขึ้น
“เมียพี่มีชู้ ชาวบ้านรู้กันทั่ว”
“เซ้นส์อย่าเสียงดังเดี๋ยวลูกตื่น” ผมเอ็ดเบาๆ ก่อนจะตีแขนไปหลายที
“ขอโทษจร้า เซ้นส์ลืม” เซ้นส์บอกพลางทำหน้าสำนึกผิด มันจะน่าเชื่อมากถ้าแววตาไม่เป็นประกายขนาดนั้น รู้ทันหรอกว่าจงใจจะปลุกลูกน่ะ เป็นแบบนี้ประจำครับบอกตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่ามันจะทำให้ลูกนอนไม่พอไม่เคยเชื่อกันบ้างเล๊ย
แง้ๆๆ เสียงร้องของลูกทำให้ผมผละออกไปดูทันที เป็นสาวน้อยของผมครับที่ตื่นก่อน ตื่นมาก็ร้องไห้ โยเยสงสัยจะนอนไม่พอ ผมเลยต้องรีบอุ้มแกขึ้นมาปลอบพลางมองตัวต้นเหตุที่ไม่คิดจะมาช่วยกันสักนิด ส่วนเจ้าตัวแสบยังคงนอนหลับตาพริ้มราวกับไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นแถมยังดูดนิ้วโชว์ผมด้วย
ผมปลอบน้องซายน์อยู่นานพอสมควรก่อนที่สาวน้อยของผมจะหยุดร้อง แต่พอเห็นว่าป๊าอยู่เท่านั้นล่ะครับ ทำท่าจะเป่าปี่อีกรอบซะงั้น เห็นไหมว่าลูกผมเสียนิสัยเพราะป๊ามันนี่แหล่ะ
“โอ๋ๆๆๆ น้องซายน์มาหาป๊ามาลูกมา”
“อะ อ๊า” น้องซายน์ส่งเสียงอ้อแอ้ พลางยื่นมือไปหาป๊า แหมรักกันจิ๊ง (เหมือนผู้กองออกแนวน้อยใจลูกกะสามีนะ : พิตต้า)
เซ้นส์รับน้องซายน์ไปเล่นด้วยก่อนที่ผมจะเดินไปดูเจ้าตัวแสบที่ป่านนี้น่าจะตื่นแล้ว น้องซันจะตื่นหลังจากที่น้องซายน์หยุดร้องเสมอเป็นมาตั้งแต่เกิดแล้วครับผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง หรือเจ้าตัวแสบแกล้งหลับหว่า ไม่น่าจะเป็นไปได้เด็กทารกไม่น่าจะคิดอะไรซับซ้อนขนาดนั้น
“ตื่นแล้วเหรอตัวแสบ”
“อะ อ๊า” ตัวแสบตอบเหมือนแกจะเข้าใจที่ผมถาม แต่ลูกครับพ่อไม่เข้าใจที่หนูพูดนะลูก
ปริ๊นๆ เสียงรถที่เข้ามาในบ้านทำให้ผมกับเซ้นส์ ส่ายหน้าอย่างระอามีคนเดียวล่ะครับ ไม่ใช่สิทุกวันนี้ต้องบอกว่าสองคนที่จะมาบ้านผมทุกวันหยุด
“สองแฝดคิดถึงอาโอ๋ กับอาตองไหมคร้าบบบบบบบ” ตัวยังอยู่หน้าบ้านแต่เสียงเนี่ยมาถึงนี่แล้วครับ
“ซัน ซายส์ มาให้อากอดหน่อยเร๊ว” ครับ ไอ้โอ๋ เจ้าเก่าเจ้าเดิมนั่นล่ะ ตั้งแต่ผมมีน้องซันกับน้องซายน์ ไอ้โอ๋ก็มาบ้านผมทุกวันหยุด ทำยังกับเป็นดรีมเวิร์ล แถมหลังๆนี่ลากน้องตองมาด้วยอีกคน เอากะมันสิ
“มาก็เสียงดังเลยนะครับ คุณผู้หมวด” ว่าไปหนึ่งที ดูสิมันจะสำนึกไหม
“ไรเนี่ยพี่หลบๆผมจะเล่นกะหลานผม” ไอ้โอ๋ตอบอย่างไม่สนใจก่อนจะแย่งน้องซันไปอุ้ม อ้าวนี่ตกลงผมผิดใช่ไหมเนี่ย
“แน่ะ ว่าแล้วยังมาทำหน้างอใส่อีก โทษทีนะพี่พอดีผมง้อตองคนเดียวอ่ะ คนอื่นง้อไม่เป็น” ว่าแล้วก็เดินลอยหน้าลอยตาแถมกวนตีนใส่ผมด้วย ไอ้โอ๋ไอ้น้องเวร เดี๋ยวแช่งให้น้องตองไปมีกิ๊กซะเลยนิ
“เอาน่ากัน อย่าไปว่าพี่โอ๋มาก ดีซะอีกบ้านจะได้คึกคักไง” เซ้นส์ที่เล่นอยู่กับน้องซายส์หันมาบอกผม อันที่จริงก็ไม่ได้ว่าอะไรมันหรอกครับเพียงแต่ มันมาทีไรผมเนี่ยแทบจะไม่ได้แตะลูกเลย นอกจากตอนอาบน้ำเพราะไอ้โอ๋มันไม่กล้า มันกลัวทำลูกผมจมน้ำน่ะครับ
“ชิ” ผมหันไปค้อนใส่สามีก่อนจะนั่งลงข้างๆน้องตอง ที่น่ารักของผม ผู้ชายอะไรน่ารักซะมัด นี่ถ้าบอกว่าเป็นทอมผมยังเชื่อเลยนะครับ
“ตอง อยู่กับไอ้บ้านั่นทุกวันไม่ปวดหัวเหรอ กวนขนาดนั้น”
“ฮ่าๆๆ ไม่หรอกครับพี่กัน ผมว่าผมกวนกว่าพี่โอ๋ซะอีกนะ” น้องตองตอบผมยิ้ม โว๊ะ น่ารักครับถ้าเป็นการ์ตูนคงมีประกายวิ้งๆออกมาด้วย ก็น่ารักขนาดนี้มิน่าไอ้น้องตัวแสบถึงต้องไปเฝ้าที่ทำงานทุกวัน
“พี่กัน ทำไรแฟนผมเนี่ยกรุณาเก็บงูบนหัวด้วยครับ โน่นๆสามีพี่นั่งตาเขียวอยู่โน่น”
ชะอุ้ย แหะๆ เขียวจริงๆครับ ผมเลยต้องนั่งสงบปากสงบคำไว้เดี๋ยวท่านโกรธมาจริงๆ คนที่ซวยที่สุดคงเป็นผมจะโดนอะไรคงไม่ต้องบอก >//<
หลังจากที่ไอ้น้องตัวแสบเล่นกับลูกผมตั้งแต่บ่ายยันค่ำก่อนจะกลับไปด้วยความอารมณ์ดีสุดๆเพราะวันนี้มันได้กล่อมสองแฝดนอนด้วย แล้วที่สำคัญคือ คุณผู้หมวดเขาห้ามผมไปยุ่งครับ แถมวันนี้ยังหอบโบชัวร์โรงเรียนอนุบาลมาให้ผมเลือกอีกตังหาก ผมก็ได้แต่บอกไปว่าสองแฝดเพิ่งจะสามเดือน เหลือเวลาอีกตั้งปีแต่น้องชายสุดที่รัก เขาฟังที่ไหนล่ะครับ พยายามจะให้ผมเลือกให้ได้บอกเลือกไว้ก่อนพอสองแฝดโตจะได้ไม่ลำบาก ผมล่ะอยากจะถามมันจริงๆว่าตกลงใครเป็นพ่อสองแฝดกันแน่เนี่ย
วันจันทร์ผมมาทำงานด้วนอารมณ์ปรอดโปร่งฮ่าๆ วันนี้อารมณ์ดีครับเพราะวันหยุดหน้าผมมีเพลนจะไปเที่ยวกับครอบครัวก็ไปที่ โรงแรมเซ้นส์นั่นล่ะครับจะว่าไปก็ไม่ได้ไปมานานมากเหมือนกัน พอจะไปมันยุ่งๆตลอด หึหึ คราวนี้ล่ะครับผมจะได้หลุดพ้นจากไอ้น้องตัวแสบซะที
“ยิ้มหน้าบานขนาดนี้ ถูกหวยเหรอพี่กัน” น่าน ตายยากจริงๆพอบ่นถึงปุ๊บก็มาปั๊บ
“เปล่าแค่อารมณ์ดีว่ะ”
“เฮ้ยๆ อย่าบอกนะว่าจะไปเที่ยวกันโดยไม่บอกผม” ผมว่าไอ้โอ๋มันต้องเล่นของหรือไม่ก็เลี้ยงกุมารแน่ๆครับ มันเดาแม่นเกินไปแล้วนะ
“ใช่” ผมตอบ แต่อย่าคิดนะครับว่าผมจะโง่ขนาดนั้นหลอกคนอย่างไอ้โอ๋มันต้องมีชั้นเชิงครับ หึหึ
“น่านๆ จะไปที่ไหนบอกมาเลย”
“อ้อ พี่กับเซ้นส์คิดกันว่าจะไประยองน่ะ” หึหึ
“ไม่ใช่อ่ะ พี่หลอกให้ผมเชื่ออ่ะดิ บอกมาซะดีๆ”
“เออๆ บอกก็ได้ ไปเชียงใหม่”
“จริงเหรอพี่ดีเหมือนกัน วันหยุดนี้ชวนตองไปแอ่วเหนือดีกว่าฮ่าๆๆ” ผมได้แต่ส่ายหน้ากับความรั่วของรุ่นน้องตั้งแต่น้องตองยอมเป็นแฟนด้วยเนี่ยเรียกว่าแทบไม่เคยห่างกันเลยครับ ก็อย่างว่าล่ะ กว่าจะได้มาไอ้โอ๋มันเสียน้ำตาและต้องฝ่าฝันอะไรไปเยอะ มันก็ต้องรักมากเป็นธรรมดา
ปล มันมีต่อนะแต่ยังพิมพ์ครึ่งหลังไม่เสร็จ ร้อนๆจากแป้นพิมพ์เลยทีเดียว
กลับมาแล้วจร้า คิดถึงเค้าป่าว ตะเอง อิอิ นี่สอบเสร็จปุ๊บ ลงปั๊บเลยนะเนี่ย คิดถึงทุกคนมากๆๆๆเลย เอาตอนพิเศษไปก่อนนะเด๋วขอรวบรวมพลังลมปราณ แล้วจะเอา โอ๋ ตอง มาฝาก ไปแระ จุ๊บๆๆ
ปล อ่านดีๆนะ มันร้อน ร้อมมากเพิ่งพิมพ์ตะกี้อ่ะ
-
รอครึ่งหลัง
+1
-
น่ารักจริงรออ่านต่อครึ่งหลังครับ
-
+ 1
รอครึ่งหลัง @ โอั+ตอง
:call: :call:
-
:กอด1:
-
:impress2:
-
คิดถึงๆๆ รอผู้กองครึ่งหลังครับ
-
น่ารัก กันและเซ้นต์เป็นพ่อหลงลูกเหมือนกัน
อยากอ่านโอ๋ตองไวๆ
+เป็ดให้จ้า
ขอบคุณคนแต่งนะ สอบเสร็จมาลงนิยายให้อ่านเลย
-
:impress3: ครอบครัวหรรษา
-
อิ อิ ดีจ้ะน้องพิตต้ามาใหม่ๆร้อนๆนี่แหละถูกสุขลักษณะในการกิน
กินร้อนช้อนกลางห่างโรค หึ หึ ออกทะเลไปโน่นแล้ว
ครอบครัวสี่คนนี่อบอุ่นดีจัง เป็นบุญของเจ้าแฝดทั้งคู่เลยเนอะ
จะรอตอนหมวดโอ๋กะน้องตองเด้อ
-
:impress2: อยากอ่านหวานๆในครึ่งหลังค่ะ
ปล.บวกเป็ดให้เพราะถูกใจค่ะ
-
เนื่องจากข้อมูลหาน ข้าพเจ้าเลยมาลงให้ใหม่นะคะ
ตอนพิเศษ ครึ่งหลัง (ลงใหม่)
“กริ๊งๆๆ” เสียงโทรศัพท์ผมเองล่ะครับ เหอๆๆโบราณมากแต่ผมชอบนะ (หรือนังพิตมันขี้เกียจคิดเสียงริงโทน)
“ครับแม่ โทรมามีอะไรครับ หรือสองแฝดดื้อ” ปกติเวลาผมมาเข้าเวรจะฝากสองแฝดไว้กับแม่ครับ คุณนายก็ดีใจใหญ่บอกว่าดีกว่าอยู่ว่างๆ พอตกเย็นค่อยไปรับ เดี๋ยวนี้ผมบู๊น้อยลงกว่าเดิมเยอะไม่ค่อยทำงานหามรุ่งหามค่ำเหมือนเมื่อก่อน แบบคิดถึงลูกอ่ะแต่ผมไม่ได้ติดลูกเลยนะ จริงจิ๊ง
“คือ เอ่อ กัน ตอนนี้แม่อยู่โรงพยาบาลนะลูก” แม่ตอบกลับมา
“ใครเป็นอะไรเหรอครับ”
“คือน้องซายส์ไม่สบายน่ะลูกแม่ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร จู่ๆก็ร้องไห้ใครปลอบก็ไม่หยุดแม่ก็เลยพามาโรงพยาบาลน่ะ” แม่ตอบอย่างร้อนรนส่วนผมแทบคุมสติไม่อยู่ตั้งแต่รู้ว่าลูกเข้าโรงพยาบาลแล้วครับ มันกังวลไปหมดจนไม่รู้จะทำอะไรก่อนดี ในหัวผมเป็นห่วงลูกสารพัด
“กัน กัน ฟังแม่อยู่หรือเปล่าลูก”
“คะ ครับแม่ เดี๋ยวผมจะรีบไปนะครับ”
ผมรีบมาที่โรงพยาบาลทันทีก่อนจะโทรหาเซ้นส์แต่ก็ติดต่อไม่ได้ สงสัยจะติดประชุมอยู่ ผมค่อยเปิดประตูห้องเข้าไปก่อนจะเห็นแม่ที่กำลังปลอบน้องซันที่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด ส่วนพ่อก็นั่งดูแลน้องซายส์ที่เตียงคนไข้ ผมรีบวิ่งเข้าไปดูลูกทันที ผมเพิ่งเข้าคำว่า “ใจจะขาด” ก็วันนี้ล่ะครับ ทันทีที่เห็นนางฟ้าตัวน้อยๆลงผมนอนอยู่เตียงคนไข้ ร่างกายมันก็เหมือนจะหมดแรงเอาดื้อๆ
“กันมาแล้วเหรอลูก” แม่ทักขึ้น
“อะ อ๊า ฮึกๆๆ ” น้องซันส่งเสียงอ้อแอ้ก่อนจะยกมือขึ้นเหมือนอยากให้ผมอุ้ม ผมเดินไปรับน้องซันจากแม่ก่อนจะอุ้มแกไว้แนบอก เรื่องที่เขาบอกว่าฝาแผดมักจะมีสัมผัสสื่อถึงกันมันอาจจะเป็นจริงนะครับ เพราะน้องซันร้องไห้จ้า เหมือนตัวเองป่วยซะเอง
“โอ๋ๆ ไม่เอาไม่ร้องนะครับ พ่ออยู่นี่นะลูกนะ” ผมปลอบน้องซันเบาๆ แกมองหน้าผมพักใหญ่ก่อนจะหยุดร้องจนเหลือแค่สะอื้นเบาๆ
“แม่ครับ หมอบอกว่าน้องซายน์เป็นอะไรเหรอครับ” ผมถามแม่ทันทีที่น้องซันหยุดร้อง
“หมอบอกว่าเป็นไข้น่ะลูก แม่ขอโทษนะเพราะแม่แท้ๆเลยที่ทำให้หลานต้องเข้าโรงพยาบาล”
“แม่อย่าโทษตัวเองสิครับ น้องซายส์ไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อยนะครับ อีก สอง สาม วันก็กลับบ้านได้แล้ว”
ผมปลอบแม่ ไม่อยากให้แม่โทษตัวเองน่ะครับเพราะท่านรักสองแฝดมาก และท่านก็คงไม่ได้อยากให้น้องวายส์เข้าโรงพยาบาลเหมือนกัน
“เอาน่าคุณ อย่าโทษตัวเองเลยนะ ถ้าจะผิดมันก็ผิดกันหมดนั่นล่ะ” พ่อเดินมาปลอบก่อนจะนั่งลงบนโซฟาแล้วกุมมือแม่ไว้แน่น
“ไอ้ลูกเขยไปไหนว่ะไอ้กัน”
“โทรไม่ติด สงสัยประชุมน่ะครับ”
“อืม ไหนๆแกก็มาแล้วพ่อพาแม่แกไปพักที่บ้านก่อนดีกว่า ตกใจจนน่าซีดแล้วมั้งนั่น” พ่อบอกก่อนจะพาแม่ออกจากห้องไป
ตอนนี้ทั้งห้องก็เหลือแค่ผมกับลูกแล้วครับ ผมเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงน้องซายส์ก่อนจะยกมือเล็กๆนั่นขึ้นมาดม
“พ่อรักหนูนะลูก หายไวๆนะคะ นางฟ้าของพ่อ” ผมบอกลูกเบาๆ เห็นลูกเป็นแบบนี้แล้วใจมันหวิวบอกไม่ถูกครับ น้องซันกับน้องซายส์คือทุกอย่างผม ผมไม่อยากเห็นลูกมานอนป่วยแบบนี้เลย คงไม่มีพ่อแม่คนไหนทนได้หรอกครับ แค่คิดว่าลูก เจ็บ ผมก็แทบจะตายแล้ว แค่คิดว่าร่างน้อยๆตรงหน้าจะทรมานเพราะพิษไข้แค่ไหน น้ำตาผมมันก็ไหลออกมาทันที
“ฮึกๆๆ หนูอย่าเป็น อะไรนะลูก”
“อะ อ๊า” เสียงเล็กๆที่ดังขึ้นทำให้ผมก้มลงมองร่างน้อยอีกร่างที่อยู่ในอ้อมกอด ก่อนที่มือเล็กๆของน้องซันจะยื่นมาปาดน้ำตาออกจากแก้มผมเบาๆ สัมผัสเพียงเล็กน้อยแต่กลับทำให้หัวใจชุ่มชื่นอย่างประหลาด ผมยิ้มให้น้องซันก่อนจะก้มลงหอมแก้มแกฟอดใหญ่
ฟอดดดดดด
“พ่อไม่ได้เป็นอะไรแล้วครับ หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
ตอนเย็นหมอเข้ามาดูอาการน้องซายส์อีกครั้งก่อนจะแจ้งว่าไข้เริ่มลดแล้ว แต่คงต้องอยู่รอดูอาการคืนนี้ด้วยถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงพรุ่งนี้น่าจะกลับบ้านได้ ผมนี่ยิ้มแทบหุบไม่ลงเลยครับ เหมือนยกภูเขาหิมาลัยออกจากอก
“รักนะคะ คนดีของฉันจะวันไหนก็รักเพียงเธอ” เสียงริงโทนเพลงประจำดังขึ้น ผมกดรับแทบจะทันที
“กันโทรหาเซ้นส์มีอะไรหรือเปล่า พอดีเพิ่งประชุมเสร็จน่ะ”
“คือ กันจะโทรมาบอกว่า เอ่อ” คืออย่าถามว่าทำไมผมต้องอึกอัก ก็รู้กันนิครับว่าป๊าเค้ารักและห่วงลูกสาวเขามากแค่ไหน ถ้ารู้ว่าเข้าโรงพยาบาลล่ะก็ โรงพยาบาลแตกครับ
“มีอะไรเหรอกัน ”
“คือว่า เซ้นส์คือ น้องซายส์เข้าโรงพยาบาลน่ะ” ผมพูดเสียงเบาหวิว กลัวอ่ะครับ
“อะไรนะ!!!!” เซ้นส์ตะโกนใส่โทรศัพท์จนผมต้องเอาออกห่าง แต่ก็ยังได้ยินชัดเจน ไว้อาลัยให้ผมเถอะครับระเบิดกำลังจะลง
“แล้วลูกเป็นอะไรไหม แล้วหมอว่ายังไง แอดมิดไหม อยู่โรงบาลไหน แล้วๆๆ”
“หยุด!!” ผมตะโกนกลับไปบ้างหลังจากที่ฟังเซ้นส์พูดมานาน เฮ้อ รัวขนาดนี้สงสัยคุณสามีหายใจทางผิวหนังมั้งนั่น
“ใจเย็นหน่อยสิเซ้นส์ ฟังให้จบก่อนได้ไหม”
“ครับๆ ขอโทษนะกันที่ตะโกนใส่อ่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก หมอบอกว่าลูกไม่เป็นอะไรมาก พรุ่งนี้น่าจะกลับบ้านได้แล้ว”
“จริงๆนะกัน ไม่ได้โกหกเซ้นส์นะ” เซ้นสถามย้ำถ้าเป็นเวลาปกติผมคงด่าไปแล้วแต่ผมเข้าใจนะครับว่าตอนนี้เซ้นส์ห่วงลูกมาก
“อืม เซ้นส์กลับไปที่บ้านเอาเสื้อผ้ากันแล้วก็ของน้องซันมาด้วยนะถ้าจะให้ดีเอาเปลมาด้วยนะ” ผมบอกไปคืนนี้คงต้องนอนที่โรงพยาบาลทั้งบ้านล่ะครับ เพราะเซ้นส์ไม่มีทางนอนที่บ้านแน่นอนแต่ที่หนักสุดก็ไอ้ตัวแสบนี่ล่ะครับ ไม่ยอมห่างน้องเลยแค่ผมจะอุ้มแกไปที่โซฟายังทำท่าจะร้องไห้แล้ว ถ้าพากลับไปนอนบ้านคงไม่เป็นอันนอนกัน
ผมรอประมาณครึ่งชั่วโมงเซ้นส์ก็เข้ามาด้วยอการติดจะร้อนรนนิดๆ
“กัน น้องซายส์เป็นไงบ้าง”
“เพิ่งตื่น เมื่อกี้แต่ตอนนี้หลับไปแล้วล่ะ”
เซ้นส์เดินไปที่เตียงก่อนจะก้มลงจูบที่หน้าผากลูกเบาๆ
“ลูกจะเจ็บไหมกัน” เสียงที่แฝงไปด้วยความไม่แน่ใจและแววตาที่สื่อถึงความกังวลออกมาชัดเจนจนผมตกใจ บอกตรงๆว่าไม่บ่อยที่จะเห็นแววตาแบบนี้
“ลูกไม่เป็นอะไรหรอกเซ้นส์” ผมบอกก่อนจะเดินไปยืนข้างๆเซ้นส์
“ครับ เซ้นส์เชื่อกันนะ” เซ้นส์พูดพลางกอดผมไว้แน่น
เช้าวันต่อมาหมอก็อนุญาตให้สาวน้อยของผมออกจากโรงพยาบาลได้ ทำให้ทุกคนยิ้มกันออกซะที แต่คนที่ดีใจที่สุดคงไม่พ้นป๊าเขาอ่ะครับ
ฟอดดดดดดดดดดด
“หายดีแล้วนะคะ นางฟ้าของป๊า ดีใจจังเลย” เซ้นส์พูดพลางกระหน่ำหอมแก้มน้องซายส์ยกใหญ่
“อะ อ๊า ” น้องซายส์ตอบ เอ่อ ผมเดาเอาอ่ะนะ แหะๆ
“หือ เอาอะไรเหรอคะ หนูอยากได้อะไรคะเดี๋ยวป๋าซื้อตุ๊กตาหมีให้เอาไหม เอาเนาะเดี๋ยวเราไปซื้อกันเลยเนาะ”
“อะ อ๊า ” น้องซายส์ตอบก่อนจะยิ้มอย่างชอบใจ ไม่รู้เพราะเข้าใจที่พูดหรือตลกหน้าเซ้นส์กันแน่นะครับ
ผมได้แต่สายหน้าปลงๆกับความติงต๊องของสามีก่อนจะหันมาป้อนนมไอ้ตัวแสบต่อ (เอ่อ อย่าเข้าใจผิดนะว่าผมมีนม เหอๆ ยังไงก็คงหนีไม่พ้นนมวัวล่ะครับ ) ดีใจที่ความสุขและรอยยิ้มกลับมาอีกครั้งและหวังว่ามันจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป
-
กดไลฟ์ให้เลยน่ารักค่ะ..อุ้ยไม่มี+1แล้วกัน..
-
น่ารักอ่ะ
-
น่ารักเหมือนเดิม
:กอด1:
-
ตอนพิเศษ ภาค โอ๋ ตอง ค่ะ
ก่อนอื่นต้องขอโทษที่ปล่อยให้รอนานนะคะ
คือว่าพิตมีงาน นิดหน่อย แล้วก็ พอดี ว่า ช่วงนี้ปิดเทอม
ต้องไปออกค่ายอ่ะค่ะ เวลาแต่งเลยไม่ค่อยจะมี ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ปล ร้อนๆอีกแล้ว ทุกวันนี้เริ่มเผานิยาย ฮ่าๆๆ
มีคนบอกผมว่า ความรักมักเกิดนอกเหนือการควบคุมของสมองเสมอ เมื่อก่อนผมไม่เคยเชื่อ จนกระทั่งผมได้พบคนๆนึง คนที่ผมกล้าพูดได้เต็มปากว่า “รัก” แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อคนๆนั้นคือ คนรักของน้องชายผมเอง คุณอาจจะคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ครับเมื่อก่อนผมก็เคยคิดแบบนั้น แต่ตอนนี้มันเป็นไปแล้ว ผมรักตองจริงๆ รักทั้งๆที่รู้ว่ามันผิด รักทั้งๆที่รู้ว่า ไอ้โอรักตอง และตองก็รักไอ้โอ ผมควรจะอยู่จุดไหน จะยอมเจ็บเพื่อเป็นพี่ชายที่แสนดี หรือยอมเลวเพื่อให้ได้คนที่รักมาครอบครอง
……………………………………………..
“เซเว่น อิ่มสะดวกสวัสดีครับ”เสียงที่ผมได้ฟังมาหลายเดือนดังขึ้นทันทีที่ประตูเปิด
“อ้าวพี่โอ๋” เจ้าของใบหน้าหวานทักขึ้นทันทีที่รู้ว่าคนที่เข้ามาเป็นผม
“ออกกะยังตอง”
“ยังครับอีกครึ่งชั่วโมง พี่ไปหาอะไรกินก่อนก็ได้แล้วค่อยมารับผม” ตองบอกอย่างเกรงใจ
“นี่เรา ยังไม่เลิกเกรงใจพี่อีกเหรอ” ผมถามตองบางทีมันก็อดคิดไม่ได้นะครับ รู้จักกันมาตั้งนานแล้ว ตองยังไม่เลิกเกรงใจผมเลย
“เอ่อ คือขอโทษนะครับคือผมยังไม่ชินน่ะ”
“ช่างเถอะ เดี๋ยวพี่ไปรอข้างนอกนะ”
ผมบอกก่อนจะเดินออกมารอที่ม้านั่งหน้าร้าน พลางแอบมองคนหน้าหวานที่อยู่ในร้านไปด้วย คิดๆแล้ววันก็น่าแปลกนะครับเห็นตัวเล็กๆแบบนั้นแต่จริงๆแล้วตองเข้มแข็งมาก เพราะถ้าผมเป็นตองการที่ต้องเผชิญกับปัญหาแบบนั้นไม่รู้ว่าผมจะยังสามารถยืนอยู่ได้อย่างที่ตองทำหรือเปล่า
5เดือนก่อน
“หมวดครับมีอุบัติเหตุที่หน้าห้างA มีคนถูกรถชนได้รับบาดเจ็บสาหัส 1 คนครับ” หมู่ช้างวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกผม
“แล้วมันยังไงล่ะหมู่”
“คือ เอ่อ นี่ครับ” หมู่ช้างยื่นบัตรประชาชนของคนเจ็บให้ผม
นาย อดิสร พิพัตพ์โยธิน
“ไอ้โอ” คำพูดแผ่วเบาที่หลุดออกมาเป็นคำแรกหลังจากที่ผมได้เห็นชื่อของคนเจ็บ นี่มันเรื่องอะไรกัน ในหัวผมมีคำถามมากมายที่หาคำตอบไม่ได้ ผมรีบไปที่โรงพยาบาลทันที หวังเหลือเกินว่าน้องผมจะไม่เป็นอะไร
“โอ๋” แม่เรียกผมทั้งน้ำตาก่อนจะโผเข้ากอดผมทันทีที่มาถึง
“โอ๋ น้องล่ะ น้องไม่เป็นอะไรใช่ไหมลูก ” ผมได้แต่กอดแม่ไว้แน่นด้วยหัวใจที่ปวดหนึบไม่แพ้กัน
“น้องต้องไม่เป็นอะไรครับแม่ เดี๋ยวนี้หมอเขาเก่งจะตาย อีกวันสองวัน เดี๋ยวไอ้โอมันก็ลุกขึ้นมาให้ผมไล่เตะเหมือนเดิมแล้วครับ” ผมพูดปลอบใจแม่และปลอบใจตัวเองไปด้วย ตั้งแต่ผมเป็นตำรวจการเห็นคนต้องเจ็บ ต้องตาย มันแทบจะเป็นชีวิตประจำวันผมอยู่แล้วแต่นี่เป็นครั้งแรกเป็นครั้งแรกจริงๆที่ ผมต้องทำคดีที่เกิดกับคนในครอบครัว ผมไม่สามารถบอกได้หรอกครับว่าความรู้สึกนั้นมันเจ็บปวดแค่ไหน ผมรู้แค่ว่าผมทำอะไรไม่ถูกตั้งแต่ เห็นคนที่นอนจมกองเลือดอยู่คือน้องชายแท้ๆของตัวเอง
“ แม่ต้องโทรหาตอง” แม่พูดขึ้น
“ตอง แฟนไอ้โอเหรอครับ”
“ใช่จ๊ะ” แม่บอกก่อนจะเดินออกไปโทรศัพท์
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงหมอก็ยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉินผมได้แต่ลอบมองจากช่องประตูแต่ก็เห็นแค่ความวุ่นวาย ภายในห้อง เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมรู้สึกว่าเวลาเดินช้าลง ในทุกวินาทีถึงมีแต่ความกังวล ผมกลัว กลัวว่าน้องจะเป็นอะไรไป ไอ้โอยังเด็ก เด็กเกินกว่าที่จะเจอเรื่องแบบนี้ ผมจะทำยังไงดีครับ
“ไม่ทราบว่าญาติ คุณอดิสร คนไหนครับ”
“ผมเองครับ” ผมประคองแม่ไปพบหมอพร้อมๆกับความกังวลขออย่าให้น้องผมเป็นอะไรเลย
“หมอเสียใจด้วยนะครับ เราพยายามเต็มที่แล้ว”
“ครับ” คำตอบรับแผ่วเบาที่ผมตอบหมอไปก่อนจะรับรู้ถึงความเปียกชื้นที่อกเสื้อ
“แม่” ผมกอดแม่ที่ร้องไห้อยู่อ้อมกอดผมแน่น แม่ไม่สะอื้นไม่ฟูมฟายเพียงแต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆและกอดผมไว้แน่นเท่านั้น
“แม่ครับ แม่ไปนั่งก่อนนะ” ผมบอกพลางประคองแม่ไปนั่งที่เก้าอี้หน้าห้อง
“แม่รอที่นี่ก่อนนะครับ ผมขอตัวไปดูเรื่องคดีก่อน” ผมบอกก่อนจะผละออกมาทันที ไม่ใช่ผมไม่อยากอยู่กับแม่นะครับแต่การสรุปคดีมันคือหน้าที่ ที่ผมต้องทำ ในฐานะตำรวจ
“โอตื่นเซ่!!!!!” ฮื่อๆๆๆๆ ภาพของผู้ชายคนหนึ่งร้องไห้พลางกอดร่างน้องชายผมแน่นเป็นสิ่งแรกที่ผมเห็นหลังจากที่กลับมา ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยน้ำตาทำให้ผมสะท้อนใจและเจ็บปวดไปพร้อมๆกัน
“ทำไมนายผิดสัญญา ไหนบอกจะไม่ทิ้งกันไปไหนไง ไอ้เด็กบ้าตื่นเดี๋ยวนี้นะ”
“หนูตองพอเถอะลูก โอเขาไปดีแล้วนะลูก” แม่พูดก่อนจะดึงผู้ชายคนนั้นออกมาจากร่างโอ ภาพของคนที่ร้องไห้ปานจะขาดใจทำให้หัวใจผมปวดหนึบ ความเข้มแข็งที่พยายามสร้างแทบจะหายไปหมด ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร ผมรู้แค่ว่า อยากปกป้องเขาเหลือเกิน ไม่อยากเห็นน้ำตาของคนๆนี้อีกแล้ว
“พี่โอ๋ พี่โอ๋ครับ พี่โอ” เสียงเรียกไม่เบานักของคนหน้าหวานปลุกให้ผมออกจากความคิดของตัวเอง
“เสร็จแล้วเหรอตอง”
“ครับ”
“แล้วนี่หิวไหม เดี๋ยวพี่พาไปกินข้าว” ผมบอกเพราะเท่าที่สังเกตผมว่าตองผอมไปเยอะเลยครับ
“อย่าเลยครับ ผมกลับไปกินที่ห้องดีกว่าไม่รบกวนพี่โอ๋หรอกครับ” ตองยังตอบแบบเกรงใจผมอยู่เหมือนเดิมเขาจะรู้บ้างหรือเปล่าว่า ผมเป็นห่วงเขามากแค่ไหน
“ตามใจเราแล้วกัน” ผมได้แต่ตอบอย่างปลงๆพลางมองคนหน้าหวานที่ตอนนี้เดินไปที่รถจักรยานที่จอดอยู่ข้างร้าน
“ผมกลับแล้วนะครับพี่โอ๋ วันนี้พี่ไม่ต้องไปส่งผมก็ได้นะครับ”
“เรานี่ เมื่อไหร่จะเลือกดื้อสักทีนะ แล้วบอกกี่ครั้งแล้วว่าขี่จักรยานกลับเองมันอันตรายไปกับพี่ดีกว่าไหม”
“อย่าดีกว่าครับ ผมขี่จักรยานกลับได้พี่ไม่ต้องเป็นห่วง”
น้องตองบอกก่อนจะขี่จักรยานออกไป ผมได้แต่ขับรถตามไปช้าๆ ผมขับรถตามไปส่งน้องทุกวันครับแต่น้องจะขี่จักรยานกลับ เป็นแบบนี้มา5เดือนแล้ว ผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าวันไหนน้องตองจะลืมอดีตได้สักที
ผมจอดรถเพื่อส่งน้องเข้าห้องรอจนแน่ใจว่าน้องขึ้นห้องแล้วถึงขับรถออกมาถ้าคนอ่านจะด่าว่าผมโง่ก็ตามสบายเลยนะครับ บางคนอาจจะบอกว่าทำไมไม่บอกไปล่ะ บอกไปแล้วก้สิ้นเรื่อง ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากหรอกครับ แต่ผมกลัว กลัวความจริงทุกอย่างที่ต้องเจอ กลัวว่าคำบางคำจะทำลายความเชื่อใจและไว้ใจที่น้องเคยมีให้ ถ้าผมเป็นใครสักคนที่ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของไอ้โอ เรื่องมันก็คงง่ายกว่านี้
“กริ๊งๆ” เสียงริงโทนดังขึ้นระหว่างทางกลับบ้าน โทรมาไม่รู้เวลาแบบนี้มีคนเดียวครับ ท่านผู้กองหัวหน้าหน่วยผมแน่นอน
“มีไรพี่”
“ไอ้โอ๋ น้องร๊ากกกกกกกกกก” มาแนวนี้เมาแน่ๆ
“เมาเหรอพี่”
“ครายยยยยยมาววววไม่มี๊” พี่กันตอบไม่เมาเลยเนาะ
“ครับไม่เมาก็ไม่เมา แล้วตกลงโทรมามีไรพี่”
“มารับหน่อย”
“อ้าว พี่ครับ สามีตัวเองก็มีโทรให้ไปรับดิ เกี่ยวไรกะผม”
“อย่าไปพูดถึงไอ้บ้านั่นได้ไหมว่ะ แกนั่นแหล่ะมารับเร็วๆที่เดิมนะเว้ย ตู๊ดๆๆๆ” บอกเสร็จก็ชิงวางสายซะงั้น เฮ้อ เรื่องงานเนี่ยเก่งจริงแต่พอเป็นเรื่องหัวใจทีไรไปไม่เป็นทุกทีพี่ชายผม แล้วก็เป็นผมทุกทีที่ซวย
ผมถึงกับส่ายหน้ากับสภาพที่เห็นรุ่นพี่ขาบู๊ของผมนอนหมดสภาพอยู่บนโต๊ะข้างๆมีขวดเหล้าวางระเกะระกะ เฮ้อ ท่าจะทะเลาะกันหนักครับคราวนี้
“ตื่นได้แล้วพี่”
“อ้าว อ้ายยยยโอ๋ มาโชนนนนนนนนน” คนเมายังพยายามที่จะชวนผมชนให้ได้ ผมได้แต่พยายามแบกพี่กันออกมาจากผับแล้วพาไปส่งบ้าน ส่วนน้องเซ้นส์รายนั้นรออยู่ที่บ้านนั่นล่ะครับ ทะเลาะกันทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที พี่กันไปกินเหล้า ผมไปรับ น้องเซ้นส์รอรับที่บ้าน ยังกะวงจรยุง เหอๆ
ผมขับรถพาคนที่ เอ่อ ไม่เมามาส่งบ้าน ที่ตอนนี้สามีของคนขี้เมายืนรออยู่
“ขอโทษนะพี่โอ๋ ลำบากอีกแล้ว” เซ้นส์บอกทันที่ผมลงจากรถ
“ไม่เปนไรหรอก สมัยก่อนพี่ก็แบกพี่กันกลับบ้านประจำ” ผมบอกก่อนที่ผมกับน้องเซ้นส์ จะแบกคนเมาขึ้นไปบนห้อง
“ขอบคุณมากนะพี่ ที่ช่วย”
“อืม ว่าแต่คราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ”
“เรื่องเดิมครับ” ผมพยักหน้าเข้าใจทันที อธิบายหน่อยดีกว่าเผื่อคนอ่าน งง ปกติคู่นี้เขาไม่ค่อยทะเลาะกันหรอกครับ ออกจะหวานจน น้ำตาลอิจฉา แต่เรื่องที่ทะเลาะกันบ่อยๆก็คือ เรื่องความบ้าเลือดของผู้กองเขานั่นล่ะครับ คุยกันเรื่องนี้ทีไรทะเลาะกันทุกที คนหนึ่งก็เป็นห่วง อีกคนก็รักงานเหลือเกิน เฮ้อ แต่ผมคงช่วยอะไรมากไม่ได้เพราะลำพังเรื่องตัวเองผมก็แทบไม่รอดแล้ว
“หน้าดูเครียดๆนะพี่ มีอะไรปรึกษาผมได้นะ” น้องเซ้นส์ถามระหว่างที่เดินลงมาส่งผม
“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ”
“บอกได้นะพี่ ไหนๆพี่ก็ช่วยผมมาเยอะแล้ว ถ้าผมพอจะช่วยอะไรพี่ได้บ้างผมก็ยินดีนะพี่”
“เฮ้อ เอาไงดีว่ะ พี่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง” มันไม่รู้จะพูดอะไรก่อนจริงๆครับ คือว่ามันเรียงประโยคไม่ถูกไม่รู้ว่าควรพูดยังไงดี
“ก็พูดอะไรก็ได้ที่พี่ไม่สบายใจ ก็เท่านั้น”
“อืม ถ้าพี่จะบอกว่าพี่ชอบแฟนน้องชายตัวเองล่ะ” ตรงไปไหมครับ ก็น้องเซ้นส์บอกให้พูดตรงๆนิ เนาะ
“น้องตองแฟนน้องชายพี่ที่เสียไปใช่ไหม” น้องเซ้นส์บอกเสียงเรียบ เฮ้ย นี่ไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ
“ไม่ต้องทำหน้าสงสัยขนาดนั้นหรอกพี่ ผู้กองของพี่เขาบอกผมมาบ้างแล้วล่ะครับ”
“อย่าหาว่าผมสอนพี่เลยนะ เรื่องความรักมันไม่มีถูกผิดหรอก มันอยู่ที่เรารักใครมากกว่านะ บางทีการที่เราใช้เหตุผลมากเกินไปมันอาจจะทำให้เราเสียคนที่รักไปก็ได้นะครับ ผมคงบอกพี่ได้เท่านี้มันอยู่ที่ตัวพี่เองมากกว่าว่ากล้าพอที่จะรัก หรือเปล่า ถ้ากล้าก็เดินหน้าลุยเต็มที่ แต่ถ้าไม่ ก็ตัดใจซะเถอะครับ”
น้องเซ้นส์บอกก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไป นั่นสินะครับ เหตุผลจริงๆที่อยู่ในใจผม อาจจะไม่ใช่ “การเป็นพี่ชายที่ดี” แต่อาจจะเป็น “ความกลัว” มากกว่า เฮ้อ ทำไม ยิ่งคิดมันยิ่งยากก็ไม่รู้นะครับ แล้วผมต้องทำยังไง เฮ้อ ปวดหัวๆ วางแผนจับผู้ร้ายยังง่ายกว่านี้เลย
ปล อีกที ว่าจะเครียด ไหง พระเอกหนูรั่วอีกแล้วหว่า :z3:
แปะรูป รีล่างค่ะ
-
เอารูปมาให้ดูประกอบการจิ้น สำหรับคนที่ยังไม่รู้ความเป็นมา
ไปอ่านเรื่องได้ยินไหมว่ารักเธอนะคะ o18
อันนี้ น้องโอ ผู้น่าสงสาร
(http://image.dek-d.com/25/1181900/108241788)
อันนี้ น้องตอง
(http://image.dek-d.com/25/1181900/108241791)
อันนี้หมวดโอ๋ แปะแล้วแปะอีก ชอบอ่ะ
(http://image.dek-d.com/25/1181900/108241796)
ดูไปดูมาทำไม พี่กะน้องไม่ค่อยเหมือนกันเลยเนาะ :z3:
เอาไปว่าก็ให้ลองเอาไปคิดเล่นๆอ่ะค่ะ ว่าใครหล่อกว่ากัน
แต่ยังไง พี่โอ๋ ก็เป็นพระเอกอยู่ดี ฮ่าๆ :z2:
-
กรี๊ดส์ มาเจิม คิดถึงมาก ๆครับ
โอ๋น่ารักตลอด
-
อ๊าย คู่ โอ๋-ตอง
-
หมวดโอ๋สู้ ๆ
-
พี่น้องไม่เหมือนกันแต่หล่อทั้งสอง o18
:call:
-
+ 1 ให้คนแต่งจ้า
หมวดโอ๋ คิดมากทำมายยยยย :เฮ้อ:
รักก็บอกว่ารักซะก็หมดเรื่อง :-[
จะได้รู้ว่าน้องตองเขาคิดยังงายบ้างอะ :impress2:
รอเปิดเผยความนัยจายจ้า :call:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเลย ^^
-
หมวดโอ๋ รุกไวไว น่ะ อิอิ
-
ช่ายเลย สู้ๆๆหมวดโอ๋
-
เห็นด้วยกับเซ้น ลุยเลยจีบตองซะ
โอ๋จะได้ช่วยดูแลตองแทนน้องชายด้วย
-
เดินหน้าเต็มกำลังเลยพี่โอ๋
o13 o13 o13 o13
-
ใช่แล้ว โอ๋ต้องกล้าๆ หน่อย ไม่พูดเขาก็ไม่รัีบรู้หรอก
-
หมวดโอ๋มีความอดทนสูงมากกับการแอบรักข้างเดียว o13
-
อ่านตั้งแต่ แรกจน จบ น่ารักมากๆ เลย ค่ะ
-
ดันซะหน่อย :laugh:
สถานะ พิตตอนนี้กำลังปั่น ตอน 2 :serius2: ด้วยฟามมันส์
ช่วงนี้ ลงนิยาย แบบสดๆ เผากันเกรียมไปข้างเลยทีเดียว :z3:
-
ตอนที่ 1.2 ภาค ตอง
ผมเหลือบมองคนที่นั่งรอข้างนอก แล้วได้แต่กลุ้มใจ ผมไม่ได้โง่นะครับที่จะดูไม่ออก
ว่าพี่โอ๋ รู้สึกกับผม “แบบไหน” แต่ตัวผมในตอนนี้คงไม่สามารถเปิดใจรักใครได้
อาจเป็นเพราะผมกลัวมั้งครับ กลัวว่าถ้าเปิดใจรักใครผมอาจจะต้องเผชิญหน้ากับความสูญเสีย
และความเจ็บปวดอีกครั้ง ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงอยู่บนโลกใบนี้ไม่ไหวแน่นอน
อีกอย่างคือ ผมไม่อยาก ทรยศ โอ ไม่อยากทรยศความรักที่เรามีให้กัน
ถึงมันจะเป็นช่วงเวลาไม่นาน แต่สำหรับผม โอ คือ คนที่ผมจะรักตลอดไป
“อ้าว คุณผู้หมวดเขามารับแล้วทำไมแกยังไม่กลับอีกว่ะตอง” พี่โน๊ตเดินเข้าทักผม
“รอเก็บของแล้วก็เช็คสตอกก่อนน่ะพี่ ”
“ตองเว้ย พี่ว่าแกเปิดใจตัวเองบ้างก็ดีนะ บอกตรงๆพี่เห็นแกเป็นแบบนี้แล้วไม่สบายใจเลยว่ะ”
“ผมอยู่ได้น่าพี่ ไม่ต้องห่วงหรอก”
“ไม่ให้ห่วงแก แล้วจะให้พี่ห่วงแมวที่ไหนว่ะ พี่จะบอกนะ ว่าไม่ใช่ง่ายๆที่เจอคนที่รักเรามากขนาดนี้ พี่รู้ว่าแก รักไอ้โอมาก แต่ก็ใช่ว่าแกจะรักคนอื่นไม่ได้นิหว่า ลองเก็บไปคิดดูนะ”
“ครับพี่ งั้นผมกลับแล้วนะครับ” ผมบอกก่อนจะเดินไปเรียกคนที่นั่งรอหน้าร้าน แววตาของพี่โอ๋เวลาที่เหม่อลอย
ทำให้หัวใจผมชาวูบ ทำไมมันถึงได้เศร้าขนาดนี้นะ ถึงไม่ได้ร้องไห้แต่สิ่งที่แววตาคมสื่อออกมาทำไมมันชวนให้เศร้าจนใจหาย
พี่โอ๋คิดอะไรอยู่กันแน่ ผมตัดสินใจเดินเข้าไปเรียกพี่โอ๋ทันที ผมว่าแววตาเศร้าแบบนี้ไม่เหมาะกับพี่โอ๋เลยสักนิด
“พี่โอ๋ พี่โอ๋ครับ พี่โอ๋”
“เสร็จแล้วเหรอตอง”
“ครับ”
“แล้วนี่หิวไหม เดี๋ยวพี่พาไปกินข้าว” พี่โอ๋ถามเป็นคำถามที่พี่โอ๋ถามผมทุกวัน ผมรู้นะครับ
ว่าพี่โอ๋กลัวว่าผมจะหิวแต่สำหรับผมแล้วการที่ได้กลับไปกินข้าวที่ห้องมันทำให้ผมรู้สึกดีกว่าจริงๆ
“อย่าเลยครับ ผมกลับไปกินที่ห้องดีกว่าไม่รบกวนพี่โอ๋หรอกครับ”
“ตามใจเราแล้วกัน” พี่โอ๋ตอบพลางถอนหายใจเบาๆ
“ผมกลับแล้วนะครับพี่โอ๋ วันนี้พี่ไม่ต้องไปส่งผมก็ได้นะครับ”
“เรานี่ เมื่อไหร่จะเลือกดื้อสักทีนะ แล้วบอกกี่ครั้งแล้วว่าขี่จักรยานกลับเองมันอันตรายไปกับพี่ดีกว่าไหม”
“อย่าดีกว่าครับ ผมขี่จักรยานกลับได้พี่ไม่ต้องเป็นห่วง” ผมบอกก่อนจะเดินไปที่จักรยานคันเดิม ที่เมื่อก่อน
ผมไม่จำเป็นต้องปั่นให้เมื่อยเพราะมีคนขับรถส่วนตัว แต่วันนี้ไม่มีอีกแล้ว ผมมองจักรยานด้วยหัวใจที่ปวดร้าว
เมื่อไหร่กันนะ ที่น้ำตาผมจะหยุดไหลสักทีผมปั่นจักรยานมาถึงห้องโดยมีพี่โอ๋ขับรถตามมาส่งเหมือนเดิม
ก่อนจะหันไปขอบคุณคนมาส่งเล็กน้อยแล้วขึ้นห้องไป แต่เสียงเพลงที่ดังขึ้นจากห้องข้างๆทำให้ผมชะงักทันที
แม้จะได้ยินเพียงแผ่วเบาแต่กลับชัดเจนหรือเกินในหัวใจของผม
ว้าเหว่ อยู่ท่ามกลางผู้คนก็ว้าเหว่
ฟังเสียงเพลงของใครก็ไม่เคยเพราะ ตั้งแต่เมื่อวันที่เธอไป
ทุกวัน เคยเข้านอนและตื่นมาพร้อมกัน มันไม่ชินที่วันนี้อยู่คนเดียว
ต้องทำอะไร แบบไม่มีใคร เหมือนที่เคยทำด้วยกัน ก็มันเหงาเหลือเกิน
* เกลียดชีวิตในวันที่ไม่มีเธอ เกลียดความเหงาที่คอยกัดกินหัวใจ
เกลียดที่ต้องรู้สึก ว่าไม่มีใคร ต้องใช้ชีวิตลำพัง
เกลียดตัวเองที่ใจอ่อนแอเกินไป ก่อนจะนอนน้ำตาก็ไหลทุกครั้ง
ยิ่งหักห้ามเท่าไร ยิ่งไหลเป็นทาง ไม่ว่านานเท่าไร ไม่เคยลืมเธอ
ว้าเหว่ นานเท่าใดหัวใจก็ว้าเหว่ โลกทั้งใบก็ดูเหมือนไม่มีใคร แค่ขาดเธอไป แค่คนเดียว
ทุกวัน นาฬิกาก็เดินไปของมัน แต่หัวใจฉันมันเหมือนหยุดตรงนั้น
ที่วันเก่าๆ ที่เคยมีเรา ไม่เคยทำใจได้เลย ไม่เคยรักใครใหม่
เสียงเพลงจบลงแล้วแต่ผมยังคงยืนพิงประตูอยู่อย่างนั้น ไม่มีแม้แต่แรงขยับ หยดน้ำใสๆ
ค่อยๆไหลออกมา
ฮึกๆ 'โอ ตองคิดถึงโอจังเลย'
เพลง ว้าเหว่ เจนนิเฟอร์ คิ้ม
-
ใจอ่อนเร็วววววววววเลย
สงสารพี่โอ๋ :sad11:
:call:
-
+1 ให้จ้า
สงสารทั้งตอง และ โอ๋ นะ :m2:
อดีตมันขมขื่น แต่อย่าทำให้ปัจจุบันขมขื่นก่วาซิตอง :L3:
รอ :call:
-
เศร้าอ่ะ สงสารทั้งสองคน
-
:monkeysad:
ตองน่าจะเปิดใจมองโอ๋บ้างนะ เลิกเศร้าแล้วรักกันซะ
บวกเป็ดให้ค่ะ
-
ฮือๆๆๆ เปิดใจเร็วๆๆน่ะตอง
-
สงสารตอง..อ่านแล้วเศร้า...พี่โอ๋..สู้.สู้ พยายามต่อไปกัฟ
-
ตอน 2
“สบายดีไหม ไอ้ตูดหมึก” ผมพูดกับรูปหน้าโกฏิของไอ้โอ เมื่อคืนผมมีเรื่องในใจมากมายจนนอนแทบไม่หลับ
เลยต้องตื่นขึ้นมาทำบุญซะหน่อยเผื่อผมจะเจอทางออกที่ดีกว่านี้
“แกคงสบายดีสินะ แกผิดหวังไหมว่ะโอ ผิดหวังกับพี่ชายคนนี้หรือเปล่า”
“พี่ขอโทษ ขอโทษที่คิดไม่ซื่อกับแฟนแก เหอะ ถ้ามันไม่มีเหตุการณ์นั้นก็คงดีสินะ
ถ้าเลือกได้พี่ไม่อยากให้วันนั้นเกิดขึ้นเลย”
2 ปีก่อน
วันนั้น เป็นวันวาเลนไทน์ ผมเดินเล่นไปเรื่อยตามประสาคนโสด ที่ไม่เห็นว่าวันนี้มันจะเป็นวันพิเศษอะไร แต่บรรยากาศรอบตัวชวนให้เหงาชะมัด มองไปทางไหนก็เจอแต่คู่รัก ที่เดินจูงมือกันเต็มถนนไปหมด ไม่เกรงใจคนเหงากันเล๊ย เฮ้อ
“ช่วยด้วยค่ะ โจรวิ่งราว ช่วยด้วย” เสียงหนึ่งดังขึ้นสัญชาตญาณตำรวจในตัวผมมันสั่งให้วิ่งตามคนร้ายไปทันที
“เฮ้ย หยุดนะเว้ย” ผมตะโกนก่อนจะวิ่งตามคนร้ายเข้าไปในซอยเปลี่ยว บรรยากาศแบบนี้หนังไทยชัดๆ
“ส่งกระเป๋ามาดีกว่าไอ้น้อง ไม่งั้นจะหาว่าพี่ไม่เตือนนะ” ผมบอก
“มึงไม่ต้องมาเสือก” ไอ้โจรวิ่งราวตะคอกกลับมา ผมถือว่าเตือนแล้วนะครับ งานนี้มีจัดหนัก
ตุ๊บ!! ผมอาศัยจังหวะและชั้นเชิงที่ดีกว่า เตะเข้าที่ชายโครงจนคนร้ายตัวงอ แต่ก็ยังพยายามที่จะสู้ เลยต้องถีบสวนไปอีกดอก พร้อมๆกับหมัดซ้ายไปอีกที จนคนร้ายสลบไป ผมเดินไปหยิบกระเป๋าที่ตกข้างๆ เพื่อจะเอาไปคืนเจ้าของ แต่ระหว่างนั้นเอง
“อย่าอยู่เลยมึง”
ฉึก!!! โจรประกาศก้องก่อนจะใช้มีดแทงเข้าที่ท้องของผมทันที ความรู้สึกชาแล่นไปตามร่างกายอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เลือดมากมายจะทะลักออกมาจากแผล ทำให้ผมทรุดลงทันที ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากกำกระเป๋าไว้แน่นแล้วปล่อยให้โจรวิ่งหนีไป ฝนที่ตกปรอยๆเมื่อครู่เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ หึหึ อย่าบอกนะครับว่าผมจะมาตายในที่แบบนี้ แต่ผมจะทำอะไรได้ซอยเปลี่ยวแถมฝนตกแบบนี้จะมีใครมาช่วยผมเหรอ แต่ก่อนสติจะหลุดลอยไปแรงเขย่าเบาๆทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมอง
“คุณๆ อย่าเพิ่งหลับนะทำใจดีๆไว้” แม้จะพล่าเลือนแต่ใบหน้าของคนที่ช่วยผมกลับฝังแน่นและชัดเจน อยู่ในความทรงจำตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้
“แกจำได้ไหมที่พี่เคยบอกว่าพี่ รัก คนที่ช่วยชีวิตพี่ แกยังเคยบอกพี่เลย ว่าพี่เน่าแต่พี่เจอเขาแล้วนะ”
“คนๆนั้น คือตอง แกรู้ไหมว่าพี่ดีใจแค่ไหนที่ได้เจอเขา แต่พี่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะตองเป็นแฟนแก ”
“ไอ้โอแก บอกพี่ได้ไหม พี่ควรทำยังไงดีว่ะ แกคิดว่าพี่ควรทำยังไงดี”
ผมนั่งปรับทุกข์กับรูปไอ้โอสักพักก่อนจะไปเข้าเวร เฮ้อ เขาถึงว่า 99%ของคนที่ให้คำปรึกษามักจะแก้ปัญหาตัวเองไม่ได้
ทีปัญหาของคนอื่นอ่ะ คิดออกจัง ทีปัญหาตัวเองแก้ยังไงก็ไม่ตกสักที
“ดูท่าทางอารมณ์เสียนะหมวด” จ่าเวชทักขึ้นหลังจากที่เห็นผมนั่งทึ้งหัวตัวเองอยู่พักใหญ่
“มีเรื่องให้คิดนะครับจ่า”
“ถ้าให้เดาคงไม่พ้นเรื่องหัวใจ ใช่ไหมหมวด”
“จ่ารู้ได้ยังไงครับเนี่ย”
“คนหนุ่มอย่างหมวดมีไม่กี่เรื่องที่กลุ้มหรอกครับ หมวดว่าจริงไหม”
“แหะๆ มันก็จริงนะจ่า”
“วันนี้หมวดว่างไหมครับ ผมอยากเลี้ยงข้าวหมวดสักหน่อย”
“ได้สิครับ” ผมตอบรับไป ถือซะว่าพักสมองก็แล้วกัน นานๆทีจ่าแกจะเลี้ยง
ตกเย็นผมกับจ่าเวชออกมาพร้อมกันเพราะวันนี้ที่แกบอกจะเลี้ยงข้าว แกเลี้ยงที่บ้านครับ
ผมก็แปลกใจเหมือนกันที่แกจะเลี้ยงที่บ้านจะว่าเมียแกทำกับข้าวอร่อยก็ไม่ใช่เพราะเท่าที่รู้จ่าเวชยังไม่ได้แต่งงาน
“ถึงแล้วหมวดเข้าครับ เข้ามา” จ่าเวชบอกพลางเปิดประตูรั้วให้ผมขับรถเข้าไป บ้านไม้สองชั้นกลางเก่ากลางใหม่แต่ว่าร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้ที่แข่งกันออกดอกในสวนหน้าบ้าน ดูก็รู้ว่าเจ้าของดูแลเป็นอย่างดี
“นั่งรอก่อนนะหมวด เดี๋ยวกับข้าวคงมา” ผมนั่งรอบนโซฟาไม้หน้าบ้าน จะว่าไปนั่งมองต้นไม่ไปมันก็เพลินดีเหมือนกันนะเนี่ย
“จ่าครับ เท่าที่รู้จ่ายังไม่แต่งงาน แล้วใครทำกับข้าวให้จ่าล่ะครับ”
“กับข้าวปิ่นโต น่ะ ผมจ้างเขาทำ คนแก่อยู่คนเดียวกินอยู่ง่ายๆครับ”
“ผมถามจริงๆนะจ่า ทำไมจ่าถึงไม่แต่งงาน ผมว่าจ่าตอนหนุ่มๆน่าจะหล่อนะครับ”
“เฮ้อ อันที่จริงที่ผมชวนหมวดมาบ้านวันนี้ก็เพราะจะให้ดูอะไรบางอย่างนั่นล่ะ” จ่าเวชบอกก่อนจะหยิบรูปถ่าย
ซีดๆใบนึงออกมาจากกระเป๋าสตางค์
“รูปใครเหรอจ่า” ผมถามก่อนจะหยิบรูปนั้นขึ้นมาดู ยอมรับตรงๆเลยว่าผู้หญิงในรูปใบนี้ สวยมาก
แต่หน้าคุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหน
“จะบอกว่ายังไงดีล่ะ เอาเป็นว่าเธอเป็นคนที่ผมรักแล้วกันครับ”
“หมวดสงสัยใช่ไหมว่าทำไมผมถึงไม่แต่งงาน ที่จริงแล้วก็อย่างที่หมวดบอกนั่นล่ะครับ
สมัยหนุ่มๆผมก็มีคนที่รักเหมือนกัน เราสองคนโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ เพราะความใกล้ชิดทำให้ผม
รักเธอแต่ผมก็ไม่กล้าบอกเพราะกลัวไปสารพัด จนวันที่เธอแต่งงานกับคนอื่น ผมถึงรู้ว่า
เธอก็รักผมเหมือนกันแต่จะทำอะไรได้ ในเมื่อวันนั้นเธอกำลังจะกลายเป็นของคนอื่น
หมวดครับถ้ารัก ก็บอกเขาไปเถอะครับ อย่ารอให้มันสายเหมือนที่ผมทำ แล้วมานั่งเสียใจทีหลังเหมือนผมแบบนี้”
“แต่จ่าครับ คือผม”
“ในฐานะที่ผมอาบน้ำร้อนมาก่อนนะ อย่ารออีกเลย ผมไม่อยากเห็นหมวดเป็นแบบผมนะครับ ลองดูสักครั้งเถอะ เพราะเท่าที่เป็นอยู่ผมว่าหมวดคงไม่ได้มีความสุขเท่าไหร่หรอก ”
จ่าเวชยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน หรือมันถึงเวลาทีผมต้องเสี่ยงแล้วจริงๆ
วันนี้ผมมารับตองตามปกติแต่ที่ไม่ปกติคือ แอบฉีดน้ำหอมมานิดหน่อย แหะๆ หลังจากที่ 3 วันก่อนได้คุยกับจ่าเวช
มันทำให้ผมคิดอะไรๆได้หลายอย่างบางทีการบอกกับไม่บอกผลลัพธ์ที่ได้อาจเสียใจเท่ากัน
ทำไมผมถึงไม่ลองเสี่ยงดูสักนิดล่ะ
“พี่โอ๋ มานานแล้วเหรอครับ” เจ้าของใบหน้าหวานถามขึ้น
“อืม ก็เพิ่งมา ละ แล้ว ตองเลิกงานแล้วใช่ไหม” เอ้า ทำไมเสียงผมมันสั่นๆแบบนั้นล่ะครับ ตายๆ รตต โอภาส
จะมาเสียฟอร์มเพราะผู้ชายหน้าหวานคนนี้เหรอเนี่ย
“พี่ดูไม่ค่อยสบายนะครับ ผมว่าวันนี้พี่ไม่ต้องไปส่งผมก็ได้นะ”
“ตองพี่บอกแล้วไง ว่าพี่เต็มใจ ทุกอย่างที่พี่ทำพี่ทำมาจากใจไม่ใช่หน้าที่นะ” ใช่ครับทุกอย่างที่ผมทำตลอด 5 เดือน
ที่ผ่านมามันไม่ใช่แค่หน้าที่พี่ชาย แต่หัวใจสั่งให้ผมทำ ผมทำเพราะผมรักผู้ชายตัวเล็กๆหน้าหวานๆ คนนี้
รักมาตั้งแต่เมื่อ2ปีก่อนถึงผมจะมาทีหลังไอ้โอ แต่ผมกล้ายืนยันว่าผมก็รักตองไม่แพ้มัน
“กลับดีกว่าครับ มันดึกแล้ว” น้องตองตอบก่อนจะเลี่ยงไปที่จักรยาน ถ้าเข้าใจไม่ผิดน้องพยายามปฏิเสธผมใช่ไหมครับ
“ครับ” ผมขับรถมาส่งตองที่ห้องเหมือนอย่างที่เคยทำทุกวัน แต่วันนี้ผมคงต้องพูดมันให้ได้ ความในใจที่ผมเก็บเอาไว้มานานไม่ว่าผลจะเป็นแบบไหน น้องจะยอมรับมันหรือเปล่า ผมก็พร้อมที่จะรับมัน
“เดี๋ยวตอง”
เน็ตเน่ามากอ่า T^T กว่าจะลงได้
-
:เฮ้อ: รออย่างลุ้นว่าตองจะว่าไงต่อ
-
กรี๊ดส์ อ่านแล้วตื่นเต้นตามหมวดโอ๋เลยครับ
น้องตองใจอ่อนสักทีเถอะคร๊าบบบ สงสารหมวดแล้ว
รักคุณพิทนะครับผม
-
รอจ้ารอออออออ
:call:
-
ส่งกำลังใจให้หมวดโอ๋บอกรักตอง :L1:
-
+1 ให้จ้ะ
ค้างอย่างแรง :a14:
ต่อด่วนจ้า :call:
-
สู้ ๆ นะหมวด
-
โอ๋กล้าๆ หน่อย แต่ทำไมต้อง เีดี๋ยว ด้วย
-
เดี่ยวแล้ว
แล้วยังไงต่อ
ค้างงงงงงงงงง อ่ะ
-
-ขอโทษที่ทำให้ค้างนานนะคะ
พอดีว่าเน็ตที่บ้าน เน่ามาก คือใช้แอร์การ์ดอ่ะ
สัญญาณ ขาดๆหาย ลงไม่ได้เลย ขอโทษคร้าบ :3123: :call:
ตอน 3
(ภาคตอง)
“เดี๋ยวตอง” พี่โอ๋เรียกก่อนที่ผมจะเดินขึ้นห้อง
“มีอะไรครับ”
“ตองคือพี่….คือ….เอ่อ” พี่โอ๋อ้ำอึ้ง ไม่ยอมพูดออกมา ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลยนะครับ
“พี่จะบอกตองว่า……พี่……………..พี่รักตอง”
“พี่โอ๋” ผมตะลึงจนแทบจะหาเสียงตัวเองไม่เจอ กับคำว่ารักของพี่โอ๋
“ตองเป็นแฟนกับพี่ได้ไหม”
“ขอโทษนะครับ ผมยังไม่พร้อม” ผมบอกก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไป ผมยังไม่พร้อมจริงๆกับความรัก
ผมไม่อยากเปิดรับใคร ผมเหนื่อยและสับสนเกินกว่าจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
ผมรู้ว่าพี่โอ๋เป็นคนดีมากและรักผมมากแค่ไหน แต่ความรักมันไม่ใช่เรื่องที่จะเปลี่ยนใจได้เร็วขนาดนั้น
ผมยอมรับตรงนี้เลยว่า ในหัวใจของผมมันยังคงมีโออยู่เต็มหัวใจ จนแทบไม่มีที่ว่างให้ใครอีกแล้ว
ผมลืมโอไม่ได้ และไม่มีวันจะลืมได้ ถ้าวันนี้ผมตอบรับพี่โอ๋ไป ผมก็คงเป็นคนที่เห็นแก่ตัว
ผมไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บปวด กับความรักของผม ผมทำถูกใช่ไหมครับ ผมทำถูกแล้วใช่ไหม
“โอ ตองทำถูกแล้วใช่ไหม โอบอกตองหน่อยว่าตองต้องทำยังไง” ผมพูดกับรูปโอบนหัวเตียง
ก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆ หวังเหลือเกินว่ามันจะช่วยชะล้าง ความสับสนในใจของผมให้ลดลงได้บ้าง
ติ๊ดๆๆ
ขอโทษ ถ้าสิ่งที่พี่พูดวันนี้ทำให้ตองไม่สบายใจ แต่พี่ยังยืนยันว่าพี่รักตอง พี่จะรอนะ รอวันที่ตองเปิดใจ
ฝันดีนะครับ
พี่โอ๋
ผมเดินกลับขึ้นรถหลังจากที่ส่งข้อความเสร็จ ถ้าถามว่าตอนนี้รู้สึกยังไงก็บอกได้คำเดียวว่าเจ็บครับ
เจ็บที่หัวใจเหมือนมีใครมาขับรถสิบล้อทับ ทั้งๆที่ทำใจแล้ว ว่าจะต้องเจอกับคำปฏิเสธแต่มันก็ยังเจ็บอยู่ดี
อยากจะร้องไห้แต่มันก็ร้องไม่ออกไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองต้องทำอะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปทางไหน
คนอกหักเขาเป็นแบบนี้กันทุกคนเลยหรือเปล่าครับ
“รักในใจเก็บมันเอาไว้เรื่อยมา เพียงแค่มองในตาเธออาจจะพอเข้าใจ”
เสียงริงโทนดังขึ้นทำให้ผมหลุดออกจากความคิดตัวเอง
“ครับพี่กัน”
“โอ๋น้องรัก เป็นไงบ้างว่ะ”
“แย่ว่ะพี่ อกหักเต็มๆ” พูดแล้วอยากจะร้องไห้ชะมัดเลยครับ เฮ้อ
“เอาน่าๆ ว่าแต่กินเหล้าย้อมใจหน่อยไหม”
“จะดีเหรอพี่ เดี๋ยวสามีพี่ก็ว่าเอาหรอก” ผมรู้พี่กันโทรมาเพราะเป็นห่วงผม
และมันก็ได้ผลจริงๆนะครับ บางทีการอยู่กับพี่กัน น้องเซ้นส์ก็ทำให้ผมเลิกฟุ้งซ่านได้บ้าง
“ไม่ว่าหรอก ก็นั่งอยู่ด้วยกันเนี่ย มาเถอะน่า ผ่อนคลายหน่อยที่เดิมนะเว้ย ตู๊ดๆๆๆ”
พูดจบปุ๊บวางปั๊บ พี่กันตัวจริงเลยนะนั่น เอาล่ะ วันนี้ขอเมาให้เต็มที่หน่อยแล้วกันพรุ่งนี้ค่อยคิดว่าจะทำยังไงต่อไป
“อ้ายยยยยยยยโอ๋ อ้ายน้องซื่อบื้อ” สภาพพี่กันหลังจากกินได้สักพัก ทำให้ผมกับน้องเซ้นส์ได้แต่ส่ายหน้า
ตัวเองคออ่อน ยังจะกินเอาๆอีก
“อะไรของพี่เนี่ย ”
“เอ๋าๆๆๆ จะไม่ให้ด่าด้ายยยยยยยงาย ไอ้ซื่อบื้อเอ้ย กะอีแค่จีบน้องตองแค่นี้แกยังทำไม่ได้ชาตินี้จะเอาไรกินห่ะ”
“ทำอย่างกะน้องตองของพี่จีบง่ายนักนิ จีบมา5เดือนแล้วนะครับ”
“ก็ตื้อสิว่ะ ตื้อเท่าน้านนนที่ครองโลก ไม่เคยได้ยินเหรอ เชื่อป๋าเถอะน้อง รับรองติด” ว่าพลางตบหน้าอกตัวเองด้วย
“ครับลูกพี่” เอากะเขาหน่อย เฮ้อ มีรุ่นพี่ติงต๊องต้องทำใจครับ เมาทีไรรั่วตลอด
“กันกลับเถอะ เซ้นส์ว่ากันเมาแล้วนะ” เซ้นส์ที่นั่งเงียบมานานบอกกับคนเมา ก่อนจะลากพี่กันลุกตาม
“กลับก่อนนะพี่ ท่าทางกันจะไม่ไหวแล้ว อ้อ สู้เขานะพี่โอ๋ เชื่อผู้กองของพี่เถอะ เพราะผมก็ใช้ลูกตื้อนี่แหล่ะถึงชนะใจผู้กองเขาได้ ท่องไว้ด้านได้อายอด”
สั้นจริงไรจริง ฮี่ๆ :z3:
-
^
^
จิ้ม จึกๆ คนแรกป่ะ55
ตองเชื่อพี่กันเถอะแล้วรออย่างมั่นคง
ปล.+1และเป็ดให้นะคะ
-
สั้นอะ :z3:
:call:
-
สั้นจริงไรจริงด้วยคน 555
น้องตองใปอ่อนสักทีสิครับ สงสารหมวดโอ๋
ขอบคุณคุณพิทครับ
-
สั้นด้วยอีกคน อิอิ
น้องตองจร้าาา ใจอ่อนเตอะ
-
สู้ๆ นะผู้หมวดดดด
ตื้อเข้าไป
-
สู้ๆค่ะ หมวดโอ๋..(คู่พีกันกับน้องเซ้นส์น่ารักเหมือนเดิม)
-
เข้ามาลุ้นด้วยคน
-
แอบมาลง หุหุ ใบ้ให้ว่าใกล้จบแล้ว
:L2:
ตอน 4
ภาคตอง
หลังจากวันที่บอกรักผม พี่โอ๋ก็ทำเหมือนปกติทุกวัน คือการมารับผมกลับห้องหลังเลิกงานแต่ที่แปลกคือทุกวัน
จะต้องมีข้อความส่งมาถึงผมเสมอ นี่ผมกำลังโดน จีบ ใช่ไหมครับ เจอกันทีไรก็เป็นผมที่ทำหน้าไม่ถูกไม่รู้จะทำยังไงจริงๆครับ
“ตองเหม่ออะไร ทำไมยังไม่ขึ้นห้องอีก”
“อ้อ เปล่าหรอกครับ งั้นผมไปนะครับ”
“เดี๋ยวก่อนตอง”
“ฝันดีนะ แต่ถ้าจะให้ดีฝันถึงพี่บ้างก็ได้”
“อะ เอ่อ” ผมอึ้งกับคำพูดของพี่โอ๋ที่นับวันมันจะแปลกขึ้นจนผมทำตัวไม่ถูก
ถ้าถามว่ารู้สึกยังไงที่ได้ฟัง ต้องบอกว่ามันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ดีเสียอีกที่มีคนมาทำให้คลายเหงาลงบ้าง
แต่สำหรับผมแล้วความรู้สึกที่มีให้พี่โอ๋ตอนนี้ ยังคงเป็น พี่ชาย อยู่ดี
“โอ ตองจะไม่ไหวแล้วนะ ตองสับสนมากเลย โอช่วยตองคิดหน่อยสิว่าต้องทำยังไง” รูปบนหัวเตียงยังเป็นที่พักพิงให้ผม
ในเวลาที่อ่อนล้าเสมอ ในวินาที ที่ผมหาทางออกไม่เจอแบบนี้ ผมอยากเจอโอจังเลยครับ
“เกลียดชีวิตในวันที่ไม่มีเธอ เกลียดความเหงาที่คอยกัดกินหัวใจ เกลียดที่ต้องรู้สึก ว่าไม่มีใคร ต้องใช้ชีวิตลำพัง ”
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น ชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอ ทำให้ผมต้องยิ้มกว้างทันที
“ครับพี่อิท”
“ตองอยู่ไหน เลิกงานแล้วใช่ไหม”
“ครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้อง พี่อิทมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เออๆ เดี๋ยวพี่กับกรเข้าไปหาเอาอะไรไหมเดี๋ยวซื้อไปให้”
“ไม่หรอกครับ ”
“อืม งั้นแค่นี้นะ”
ผมยิ้มให้โทรศัพท์หลังจากที่พี่อิทวางสายไป พี่ชายคนนี้จะว่าไปแกเหมือนหมอดูนะครับ
ทุกครั้งที่ผมทุกข์หรือหาทางออกไม่ได้ พี่อิทจะคอยอยู่ข้างๆเสมอ
ตั้งแต่เรื่องของโอแล้ว บอกตามตรงว่าถ้าไม่มีพี่ๆให้กำลังใจผมก็ไม่รู้ว่าจะผ่านมันมาได้ยังไงเหมือนกัน
ก๊อกๆ ๆ พูดถึงก็มาเลยแต่เอ๊ะ ผมว่ามันเร็วไปนะครับ
“ทำไมมาเร็วจังเลยล่ะพี่อิท…………………พี่โอ๋” O_o
เฮ้ย !! แล้วพี่โอ๋มาอยู่หน้าห้องผมได้ยังไง ร้อยวันพันปีไม่เคยขึ้นห้องผมสักครั้ง
“เอ่อ ตองคือ รถพี่เสียน่ะ แต่พี่โทรเรียกช่างแล้วนะอีกหน่อยคงมา แต่ว่าข้างนอกฝนมันตกน่ะ พี่ขอหลบฝนก่อนได้ไหม”
“เอ่อ…ดะ ได้ครับ”
“เอ่อ..ดะ ได้ครับ” น้องตองบอกก่อนจะหลีกให้ผมเข้ามาในห้อง
ห้องที่ผมไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้ขึ้นมาด้วยซ้ำ หรือต้องขอบคุณ
รถเจ้ากรรมที่ดันเสียพอดีแถมมีฝนตกด้วยอีกทำไมชีวิตผมมันเหมือนฉากละครไทยได้ขนาดนี้ครับเนี่ย
“พี่โอ๋เช็ดผมหน่อยดีกว่าครับ” น้องตองเอาผ้าขนหนูยื่นให้ผมก่อนจะนั่งลงบนเตียง
ผมยืนเก้ๆกังๆอยู่สักพักก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะเขียนหนังสือบ้าง ผมเช็ดผมไปด้วย
พลางกวาดสายตามองรอบๆห้องไปด้วย ทุกทีในห้องๆนี้เต็มไปด้วยความทรงจำของไอ้โอกับน้องตองจริงๆนะครับ
ไม่ว่าจะเป็นหัวเตียง โต๊ะเขียนหนังสือ ฝาผนัง ก็มีรูปไอ้โอกับน้องตองอยู่เต็มไปหมด
พอเห็นแบบนี้แล้วหัวใจมันเจ็บขึ้นมาซะเฉยๆเลยครับ
“ขอโทษนะ เลยพลอยทำให้ตองลำบากไปด้วยเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ”
แล้วบทสนทนาก็จบอยู่แค่นั้นเราสองคนนั่งเงียบๆกันอยู่คนละมุม เอ่อ
บรรยากาศมันชวนอึดอัดแปลกๆนะครับดีนะที่ยังมีเสียงฝนตกให้ได้ยินบ้าง
“เกลียดชีวิตในวันที่ไม่มีเธอ เกลียดความเหงาที่คอยกัดกินหัวใจ เกลียดที่ต้องรู้สึก ว่าไม่มีใคร ต้องใช้ชีวิตลำพัง ”
เสียงริงโทนดังขึ้นทำลายความเงียบระหว่างเราสองคน
“ครับพี่อิท”
“ไม่เป็นไรครับ อยู่ได้ครับ”
“ครับ”
“สวัสดีครับ”
น้องตองวางสายไปแล้ว แล้วความเงียบที่ชวนอึดอัดก็กำลังจะเกิดอีกรอบเหรอครับเนี่ย
ฝนที่ตกอยู่ข้างนอกเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นตกหนัก เสียงฟ้าร้องดังก้อง จนผมสะดุ้ง
เอ่อ ผมบอกหรือยังว่าผมกลัวฟ้าร้อง แต่อย่าไปบอกใครนะครับเรื่องนี้น่ะความลับสุดยอด
ตำรวจสุดเท่อย่างผมจะมานั่งกรี๊ดกะเสียงฟ้าร้องมันเสียฟอร์มน่ะครับ แต่ผมกลัวจริงๆนะT^T
“เอ่อ พี่โอ๋ดูท่าทางไม่ค่อยดีเลยนะครับ ไม่สบายหรือเปล่า” น้องตองถามแล้วจะให้ผมตอบยังไงล่ะนั่น
บอกความจริงก็ไม่ได้เสียฟอร์มแย่
“ปะ เปล่าครับ พี่สบายดี”
ครืน เปรี๊ยง!!! เสียงฟ้าร้องข้างนอกทำให้สะดุ้งจนเกือบร้อง จ๊าก ดีนะยั้งปากไว้ทัน
“พี่โอ๋เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” น้องถามอีกรอบ
“เอ่อ คือพี่”
เปรี๊ยงงงงงงงงงงง!!!
“ว๊ากกกกกกกก” ผมตะโกนสุดเสียงหลังจากที่ฟ้าผ่าลงมา เอ่อ คงไม่ต้องบอกนะครับว่าน้องตองจะตกใจแค่ไหน
ผมยังตกใจตัวเองเลย ร้องได้ตุ๊ดมาก
“พี่โอ๋ กลัวฟ้าร้องเหรอครับ” น้องถามเหมือนกลั้นหัวเราะ
“คะ ครับ” หมด หมดกัน ชีวิตผม
“ถ้างั้น เอาอย่างงี้แล้วกัน” น้องตองเดินมาจูงผมไปนั่งที่เตียงก่อนจะกุมมือผมไว้แน่น
“ทีนี้ ก็ไม่ต้องกลัวแล้วเนาะ ” ^^
ทั้งรอยยิ้มจริงใจและมือที่กุมแน่นทำให้ผม ยิ้มออกกี่ครั้งแล้วที่ผู้ชายตัวเล็กหน้าหวานคนนี้ช่วยผมไว้
กี่ครั้งที่รอยยิ้มนี้ทำให้ผมคลายกังวล ผมชักจะอยากให้ฝนตกทั้งวันทั้งคืนแล้วสิครับ ไม่อยากให้คืนนี้มันผ่านไปเลย
:z3: :z3: เหมือนจะสั้น สั้นได้อีก ทำไมเรื้องนี้สั้นจังเลยเนาะ
-
เมื่อไรจะใจอ่อนนนนนนนนนนน :z3:
:call:
-
^
^
จิ้มจึกๆ คนแรกป่ะ อิๆ
เหมือนแววว่าตองจะเริ่มเอียงแล้วมั้ยคะ ให้กำลังโอ๋ให้ชนะใจตองต่อไปให้ได้
จะจบแล้วเหรอ อืมขอแค่แฮปปี้นะคะ รอค่ะ และบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้นะคะ
:กอด1:
-
ดันก่อน เด๋วมาอัพ
-
โอ๋ร้องเสียงหลงเลย ตองน่ารักอ่ะ มีการจับมือไ้ว้ด้วย
-
หมวดโอ๋น่ารักได้อีกครับ
น้องตองเริ่มใจอ่อนยัง
:กอด1:
-
ตองน่าสงสารมาที่เสียโอไป :monkeysad:
เข้าใจตองนะว่าไม่มีใครที่สามารถมาแทนคนที่เรารักได้
แต่ตองน่าจะเปิดโอกาสให้กับตัวเองและหมวดโอ๋บ้าง
-
อร๊าย...น้องตองเอ๊ย เปิดใจบ้างก็ได้นะ สงสาร พี่โอ๋จัง
-
ขอโทษนะคะ ที่เมื่อวานไม่ได้เข้ามา
คือแบบว่า เน็ตเน่าอ่า ขอโต๊ดน๊า
แต่ว่า เตือนไว้ก่อนนะ ว่า ระวัง ค้าง :z3:
ตอนจบ
ผมนั่งกุมมือผู้ชายตัวโต สุดเท่ ที่ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับเด็ก 10 ขวบ เฮ้อ
ถ้าสาวๆมาเห็นพี่โอ๋ตอนนี้คงมีช็อกกันบ้างล่ะ ไม่เคยคิดเลยว่าพี่โอ๋จะมีมุมน่ารักๆแบบนี้กับเขาด้วย
“พี่โอ๋เคยว่ายน้ำไหมครับ” ผมถามคนตัวโตเพื่อทำลายความเงียบ
หลังจากที่คิดทบทวนมาหลายวันผมว่าบางทีการยื้อเวลาไปเรื่อยๆมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย
มีแต่จะทำให้เจ็บปวดทั้งสองฝ่ายทางที่ดีสู้พูดกันตรงๆไปเลยดีกว่า ว่าไหมครับ
“เคยสิตองถามทำไหมเหรอ”
“ผมก็เคยว่ายนะครับ เมื่อก่อนผมเคยว่ายน้ำในสายน้ำที่เย็นสบาย สดชื่นจนผมคิดว่าคงไม่มีทางที่จะเจอเรื่องร้ายๆในสายน้ำนี้แน่”
“แต่แล้ววันหนึ่งสายน้ำกลับพัดผมไปชนกับก้อนหิน จนผมเกือบจะจมน้ำตายกว่าที่ผมจะสามารถพาตัวเองขึ้นมาได้ ผมต้องพยายามจนเกือบตายไม่รู้กี่ครั้ง”
“นี่ตองต้องการบอกอะไรพี่เหรอ”
“ความรักของผมมันก็เหมือนกับการว่ายน้ำนั่นล่ะครับ ครั้งหนึ่งผมเคยจมน้ำจนเกือบตาย มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะกลับลงไปว่ายน้ำได้อีกครั้ง”
“ผมเคยเจ็บ เคยสูญเสีย ทั้งความรักและคนรักมาแล้วครั้งหนึ่ง มันไม่ง่ายนะครับที่จะเปิดใจรับใครได้”
“เพราะผมลืมโอไม่ได้ ลืม ความสุข ความทุกข์ ในครั้งก่อนไม่ได้ ผมไม่อยากให้พี่ต้องรอผม เพราะต่อให้ผมเปิดใจ ผมก็คงไม่สามารถรักใครได้เต็มหัวใจอีกแล้ว พี่จะยอมได้เหรอครับ ถ้าคนที่พี่รัก รักพี่ได้แค่ครึ่งใจ”
หลังจากที่ฟังน้องเล่าจบ ผมแทบอยากจะเขกหัวตัวเองสักพันครั้ง นี่ผมทำผิดอีกแล้วเหรอครับ
ผมไม่เคยคิดเลยว่าคำว่ารักของผมจะทำให้น้องทุกข์ขนาดนี้ ผมแค่อยากปกป้อง
อยากดูแลคนๆนี้ไปเรื่อยๆไม่อยากเห็นคนๆนี้ร้องไห้อีกก็เท่านั้น
“ตองฟังพี่นะ”
“พี่ขอโทษถ้าคำว่ารักของพี่มันทำให้ตองไม่สบายใจแต่พี่อยากบอกตองไว้นะ ว่าพี่รักตองจริงๆ พี่รู้ว่าตองลืมโอไม่ได้และพี่ก็ไม่ได้ต้องการแบบนั้น ที่พี่ทำทุกอย่างพี่ขอแค่ให้ตองให้โอกาสพี่ได้ดูแลตองเท่านั้น”
“ไม่เป็นไรถ้าตองจะไม่รักพี่ตอบ แต่ ตองให้โอกาสพี่ได้ดูแลตองได้ไหม ให้โอกาสผู้ชายคนนึงที่ไม่ได้ดีไปกว่าใคร ได้ดูแลคนที่ตัวเองรัก สักครั้งได้ไหม อย่ากังวลว่าจะทำให้พี่เจ็บเพราะพี่เต็มใจจะทำ พี่ไม่สนว่าตองจะรักพี่เต็มหัวใจเมื่อไหร่ พี่แค่อยากดูแลตอง จากนี้ขอให้พี่ได้ดูแลตองได้ไหม”
ผมบอกบอกจะดึงน้องเข้ามากอดส่งผ่านความจริงใจผ่านอ้อมกอดนั้นหวังเหลือเกินว่า น้องจะให้โอกาสผมสักครั้ง
“พี่โอ๋”
“นะตอง ไม่ต้องรัก แค่โอกาสเท่านั้นที่พี่ขอ”
“ครับ ผมตกลง” เสียงตอบรับแผ่วเบาหลังจากที่เงียบไปนาน ทำให้หัวใจผมพองจนแทบคับอก
แม้จะไม่ใช่คำว่ารัก แต่อย่างน้อยที่สุดวันนี้น้องก็ยอมเปิดใจและ แม้จะต้องใช้เวลาทั้งชีวิต
ผมก็จะขอดูแลคนๆนี้ตลอดไป
ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษ ที่จะเสกปราสาทงามให้เธอ
ไม่มีฤทธิ์เดช ไม่มีราชรถเลิศเลอ
แต่ฉันมีใจพิเศษ จะพาเธอผ่านคืนนี้ไป
ฉันเป็นเพียงผู้ชาย คนนี้ที่มีใจมั่นรักเธอ
โอบกอดฉันไว้ หลับตาผ่อนคลายให้สมฤดี
เราจะบินหนี ข้ามน้ำทะเลและแดนกว้างใหญ่
ดาวพราวดั่งฝัน กลางคืนยาวนานร่านหัวใจ
ปล่อยความเหงาไป ทอดทิ้งใจ รักจะพาแต่เราไปสองคน
ฉันไม่ใช่คนยิ่งใหญ่ ร่ำรวยจ่ายเงินเร็วร้อนแรง
ไม่มีอำนาจใด ประหนึ่งเจ้าชายจะสำแดง
มีเพียงหัวใจ จะพาเธอผ่านคืนนี้ไป
ฉันเป็นเพียงผู้ชาย คนนี้ที่มีใจมั่นรักเธอ
ไม่ใช่ผู้วิเศษ เป็นเพียงผู้ชายมีใจมั่นรักเธอ
ไม่มีฤทธิ์เดช มีเพียงหัวใจที่ใฝ่เฝ้ารักเธอ
ไม่ใช่ผู้วิเศษ เป็นเพียงผู้ชายมีใจมั่นรักเธอ
ไม่มีฤทธิ์เดช มีเพียงหัวใจที่ใฝ่เฝ้ารักเธอ
ฉันไม่ใช่คนยิ่งใหญ่ ร่ำรวยจ่ายเงินเร็วร้อนแรง
ไม่มีอำนาจใด ประหนึ่งเจ้าชายจะสำแดง
มีเพียงหัวใจ จะพาเธอผ่านคืนนี้ไป
ฉันเป็นเพียงผู้ชาย คนนี้ที่มีใจมั่นรักเธอ
ไม่ใช่ผู้วิเศษ เป็นเพียงผู้ชายมีใจมั่นรักเธอ
ไม่มีฤทธิ์เดช มีเพียงหัวใจที่ใฝ่เฝ้ารักเธอ
ไม่ใช่ผู้วิเศษ เป็นเพียงผู้ชายมีใจมั่นรักเธอ
ไม่มีฤทธิ์เดช มีเพียงหัวใจที่ใฝ่เฝ้ารักเธอ
จบจร้า จบแล้วจริงนะ แหะๆ :laugh:
-
จบได้แต่ขอพิเศษหน่อยนะคะ เพราะน้ำท่วมนองน้ำตา555
ปล.+1และเป็ดให้ค่ะ
-
จบและหรอ....มีตอนพิเศษใส่ใข่เพิ่มหมูเปล่าอ่ะ..อิอิ
-
อ๊ากกกกกกกกกกก
จบจริงอะ
:call:
-
+1
น่ารักมากนะ โอ๋ + ตอง :-[
รอคู่หลักจ้า :really2:
:call: :call:
-
การที่ล้ม แล้วเรากลั้นใจลุกขึ้นมายืนแล้วเริ่มออกเดินใหม่อีกครั้ง
อาจจะทำให้เรายิ้มและมีความสุขอีกครั้งก็ได้นะ ^l^
-
คนแต่งทำเอาเค้าเสียน้ำตาให้กับ ตอง-โอ มาแล้ว
พอมาคู่ ตอง-โอ๋ ก็เสียน้ำตาเหมือนเดิม
:monkeysad: :monkeysad:
-
ขอพิเศษให้พอกระชุ่ม กระชวยหัวใจหน่อยจิ
-
จบจริงอ่ะ
ขอตอนพิเศษได้มะ
อยากเห้นฉากหวานๆๆปน......อ่ะอิอิ
พระเอกเรากลัวฟ้าร้องอ่ะ 555555555
-
จบแบบตัดสุดๆค่า ต่อด่วนนนนนนน
-
สงสารหมวดจังเลยยยยยยย
:o12: :o12:
-
ดันหน่อย ฮ่าๆๆ
-
จบแบบนี้ไม่ได้น้าาาาาา :sad4:
ยังไม่มีตอนหวานๆเลยยย ขอตอนพิเศษหวานๆนะ :3123:
-
:sad4: จะจบแบบนี้จริงๆเหรอ น่าสงสารหมดโอ๋สุดๆไปเลย
เราอยากให้ทั้งสองคนรักกันอ่ะ โดยไม่ได้มีใครมาคั่นตรงกลางแบบนี้
แต่ก็นะตองก็รักโอขนาดนั้น จะให้ลืมกันง่ายๆมันก็กระไรอยู่ เฮ้อออ
ขอให้หมวดโอ๋สมหวังเร็วๆหล่ะกันน๊า
ชอบผู้กองกันกับซิกเซ้นส์มากๆเป็นครอบครัวที่น่ารักสุดๆ ^-^
สนุกมากๆเลยจร้า >_<
-
ว้า....จบแล้วหรอเนี่ย
ยังไงก็ตอนพิเศษหวาน ๆ ของน้องตองกับพี่โอ๋นะ :impress2:
-
น่าร๊ากกก
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่า :impress2:
กันน่ารักมาก ส่วนเซ้นต์ก็หื่นจริงๆ
ชอบกัน เพราะกันน่ารัก แถมยังขี้อ้อนเบาๆ อีก
กว่าจะลงเอยกันไ้ด้ตกใจคุณพ่อเลยทีเดียว
นึกว่าจะโหด ไม่พอใจลูกชายที่รักผู้ชายอีก แต่ก็นะ พ่อก็เข้าใจ ยอมรับแต่โดยดี
ต้องขอบคุณตาพระเอกล่ะ ใจกล้า บ้าบิ่น
-
ตอง-โอก็เสียน้ำตา
ตอง-โอ๋ก็เสียน้ำตา
จะมีมั๊ยที่จะหวานกันบ้างนะ
กัน-เซ้นส์ก็ลุ้นตลอด
หัวใจจะวายพ่อตาเล่นแรง
สุดท้ายก็สมหวัง :กอด1:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านซะนาน จบแล้ว????
-
ตอนพิเศษ Merry X’mas
“เซเว่น อิ่มสะดวกสวัสดีครับ” เอาล่ะครับคงรู้กันแล้วว่าผมเป็นใครฮ่าๆก็ยัยพิตเขียนทุกรอบก็ขึ้นต้นแบบนี้ทุกรอบ
“ตองเว้ย”
“อะไรพี่โน๊ต”
“พรุ่งนี้คริสต์มาส ไม่ชวนผู้หมวดไปเที่ยวไหนเหรอ”
“หือ ต้องไปด้วยเหรอพี่” ผมถามด้วยความสงสัยสำหรับผมแล้วจะวันไหนๆมันก็เหมือนกันทั้งนั้น ผมไม่เห็นว่ามันจะพิเศษตรงไหน
“ไอ้ตองเอ้ย นี่แกเป็นแฟนภาษาอะไรว่ะ ไม่มีความโรแมนติกเลยสักนิด” พี่โน้ตบอก
“มันจำเป็นด้วยเหรอพี่”
“ไอ้ตองที่รัก แกเป็นเคะภาษาอะไรว่ะไม่ได้มีความโรแมนติกเล๊ย” ไอ้พี่นี่ ยิ่งพูดยิ่ง งง ผมเป็นเคะแล้วมันเกี่ยวอะไรกะความโรแมนติกครับ ถึงจะเป็นเคะแต่ผมก็เป็นผู้ชาย??นะครับ ไอ้จะให้ไปจิจ๊ะหวานแหว๋ว มันคงดูไม่เหมาะมั้ง
“ไม่ดีมั้งพี่ ผมว่าอีตาผู้หมวดของพี่คงไม่ว่างหรอกบ้างานขนาดนั้น”
“เออ ตามใจเว้ย ” พี่โน้ตบอกก่อนจะเดินเข้าหลังร้าน
ติ๊ดๆๆๆ
“อีก 10 นาทีไปถึงนะครับ มารอหน้าร้านเลยนะ”
ผมยิ้มให้กับข้อความก่อนจะลงมือเก็บของเพื่อออกมารอพี่โอ๋ที่หน้าร้าน คิดไปคิดมาก็เกือบปีแล้วสินะครับที่ผมรู้จักกับพี่โอ๋ ถ้าถามว่าตอนนี้ยังเสียใจอยู่ไหม คงต้องบอกว่าผมยังเสียใจ แล้วก็คิดถึงโออยู่ แต่หลังจากที่ทุกคนพยายามเตือนสติผมมาตลอดทำให้ผมเริ่มคิดอะไรได้หลายอย่าง ชีวิตคนเราต้องเดินไปข้างหน้าถ้าผมมัวแต่จมปลักกับความเสียใจและอดีตที่ทันเรียกคืนมาไม่ได้ ชีวิตผมคงมีแต่แย่ลง แต่คนที่ผมควรจะขอบคุณมากที่สุดก็คงเป็นพี่โอ๋ เพราะตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้พี่โอ๋ยังดูแลผมดีเหมือนเดิม ไม่ว่าจะเมื่อไหร่พี่โอ๋ก็ยังอยู่ข้างผมเสมอ
“คิดอะไรอยู่เหรอตอง”
“อ้าวพี่โอ๋ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“ก็มานานพอที่เห็นใครไม่รู้นั่งเหม่ออยู่หน้าร้านเนี่ย” พี่โอ๋บอกพลางยีหัว ผมเล่น
“เฮ้ยพี่ เดี๋ยวผมเสียทรงไม่เอาไม่เล่น”
“หึหึ เด็กน้อยเอ้ย ป่ะกลับกันได้แล้ว” พี่โอ๋ยิ้มก่อนจะพาผมไปที่รถ ใช่แล้วครับทุกวันนี้ผมเลิกขี่จักรยานกลับแล้ว ในเมื่อผมต้องการเริ่มต้นชีวิตใหม่ผมก็ควรที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างซะ แต่ผมไม่ได้เอาไปขายนะครับจักรยานคันนั้นผมเอาไปบริจาคให้เด็กวัดที่วัดของหลวงพี่ฟง แต่ก็ตกใจนิดหน่อยเหมือนกันที่รู้ว่าท่านมรณภาพไปแล้วตั้งแต่หลายเดือนก่อน ยังอดเสียดายไม่ได้ที่ไม่มีโอกาสไปกราบท่าน เพราะจริงๆแล้วถ้าไม่มีหลวงพี่ฟงวันนั้น ป่านนี้ไม่รู้ว่าผมจะเอาตัวเองออกมาจากความเศร้าได้หรือยัง
“ถึงแล้วครับ” พี่โอ๋บอกพลางสะกิดผม คงเห็นว่าผมนั่งเหม่ออีกแล้ว
“ตองเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมวันนี้เหม่อบ่อยจัง”
“เปล่าครับ ผมก็คิดอะไรไปเรื่อย ทำไมเป็นห่วงเค้าเหรอตัวเอง กิ๊วๆ” ผมล้อ
“เป็นห่วงสิ ตองก็รู้ว่าสำหรับพี่แล้วตองน่ะสำคัญที่สุดนะ” คำตอบของพี่โอ๋ทำเอาผมพูดไม่ออก นานแค่ไหนแล้วนะที่คนๆนี้ดูแลผม ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นแฟนแต่เอาเข้าจริงผมก็ไม่เคยทำหน้าที่แฟนที่ดีเลยสักครั้ง เพราะแม้แต่คำว่ารัก ผมยังไม่เคยบอกพี่โอ๋เลย
“ขอโทษครับที่ทำให้เป็นห่วง ”
“แน่ะ เด็กน้อยเอ้ยพี่ไม่ได้ว่าอะไรเราซะหน่อย อย่าคิดมากสิ” พี่โอ๋บอกก่อนจะยิ้มให้ผม
“ขอบคุณนะครับ”
“หือ ขอบคุณทำไมครับ”
“ขอบคุณที่ดูผมมาตลอดไงครับ ขอบคุณจริงๆ”
“เฮ้อ พี่บอกตองแล้วไง ว่าพี่เต็มใจที่จะดูแลตองตลอดไป”
“แต่ว่า..”
“ไม่มีแต่ ไปนอนได้แล้ว ดึกแล้วไปเร็วๆ” พี่โอ๋บอกก่อนจะจูงมือผมไปส่งที่ห้อง
“เอ่อ พรุ่งนี้พี่ว่างไหมครับ”
“พรุ่งนี้เหรอ ไม่แน่ใจนะต้องรอถามพี่กันก่อน ทำไมเหรอ”
“คือถ้าพี่โอ๋ว่าง มาหาผมหน่อยได้ไหม”
ผมบอก เหอๆ ทำไม หน้ามันร้อนๆชอบกลก็ไม่รู้นะครับ ผมเป็นอะไรกันเนี่ย
“ครับ แล้วพี่จะมานะ ฝันดีนะครับ”
ผมมองตามแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆเดินห่างออกไปช้าๆ ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงใจดีกับผมขนาดนี้นะ เขาได้อะไรจากการดูแลเอาใจใส่ผมเหรอครับ เพราะไม่เคยมีสักครั้งที่พี่โอ๋จะเรียกร้องเอาอะไรจากผม กลับเป็นผมซะอีกที่เอาแต่พึ่งพี่โอ๋ ตลอดเวลาที่ตกลงเป็นแฟนกันพี่โอ๋ทำเพื่อผมมามากแค่ไหนกัน แล้วผมล่ะเคยให้อะไรตอบแทนผู้ชายที่แสนดีคนนี้บ้าง ผมได้แต่ถามตัวเองอย่างอ่อนใจ
ติ๊ตๆๆๆ
“นอนได้แล้วนะครับ พี่รู้นะว่าตองยังไม่นอน เข้านอนเร้วววววววว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นมาได้ย้ายไปเชียงใหม่น๊า”
ข้อความเรียกรอยยิ้มที่ผมได้รับทุกคืนก่อนนอนทำให้ผมยิ้มไม่หุบ
“ขอบคุณนะครับพี่โอ๋” ผมพึมพำก่อนจะหลับตาลงตามที่ข้อความบอก
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูที่ดังตั้งแต่เช้าทำให้ผมนึกสาปแช่งคนมาเคาะอยู่ในใจ ถ้าไม่มีเรื่องด่วนนะพ่อจะขบหัวให้เลยคอยดูสิ
“มาแล้วครับ” ผมบอกงัวเงีย
“น้องตองงงงงง”
“เอ่อ พี่อิทหวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้พี่อิทแทบจะทันที เหอๆไอ้ที่แช่งๆไปเมื่อกี้ลืมมันให้หมดนะครับ อย่าไปบอกพี่แกนะ
“แล้วนี่พี่กรล่ะครับ”
ผมถามเพราะปกติ คู่นี้เขาห่างกันได้ที่ไหนเหมือนซื้อหนึ่งแถมหนึ่งอ่ะครับ
“ไม่มาหรอก คือตองพี่ขอเข้าไปหลบในห้องก่อนได้ไหม”
“คะ ครับ” ผมรับคำทั้งๆที่ยัง งงๆ ว่าพี่อิทแกเล่นอะไรอยู่
“รู้ไหมวันนี้วันอะไร” มาแปลกนี่พี่ผมเบลอจนจำวันไม่ถูกแล้วเหรอครับ
“วันอาทิตย์ไงพี่”
“ตองเอ้ย นี่แกเกรียนหรือแกซื่อเนี่ย”
“วันนี้วันคริสต์มาสไง ”
“แล้วไงครับ” ผมก็ยัง งง ว่ามันเกี่ยวกับที่พี่อิท มาหาผมแต่เช้าตรงไหน
“คือว่าวันนี้ช่วยพี่ทำเค้กไปเซอร์ไพส์ กร หน่อยสิ นะตองนะ” เอ๋ พี่อิทเนี่ยนะครับทำเค้ก ผมว่าหิมะตกเมืองไทยแน่ๆ
“เอ่อ มันจะดีเหรอพี่” กลัวจริงๆนะครับเนี่ย ผมไม่อยากจินตนาการว่าห้องผมจะเละขนาดไหนถ้าพี่อิทแก เกิดทำเค้กขึ้นมาจริงๆ
“ดีสิ น่านะพี่สัญญาว่าจะไม่ทำห้องตองเลอะ นะๆๆ”
“ครับ เอาก็เอา”
“โอเค งั้นพี่ลงมือเลยนะ”
ปึก โป๊กๆๆ ตุ๊บๆๆๆ เอ่อ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าเป็นเสียงซ่อมท่อนะครับ คือตอนนี้ผมกับพี่อิทกำลังทำเค้กกันอยู่นะครับ แหะๆ
จะว่าไปไอ้การทำขนมนี่มันก็สนุกดีนะผมว่า ถึงจะเหนื่อยไปนิดจุกจิกไปบ้างก็เถอะ
“เสร็จแล้ว” พี่อิทบอกอย่างดีใจ ก่อนจะมองผลงานตัวเองอย่าภูมิใจ ไอ้จะบอกตรงๆว่ามันไม่ค่อยจะสวยก็เกรงใจเพราะผมเห็นพี่อิทตั้งใจทำตั้งแต่เช้าจนตอนนี้จะเที่ยงแล้ว แกก็ยังไม่เลิกทั้งที่ทำเสียไปเป็นสิบๆอัน
“อิอิ ตองว่ากรจะชอบไหม” พี่อิทหันมาถามผม
“ชอบสิ พี่กรน่ะรักพี่อิทจะตายอะไรที่พี่อิททำให้พี่กรต้องชอบแน่ๆ”
“เหรอ ตองคิดแบบนั้นจริงๆ”
“ครับ”
“นี่ตองรู้ไหมว่าเค้ก ก้อนนี้เป็นเค้กก้อนแรกในชีวิตพี่เลยนะ ตั้งแต่เกิดมาพี่ไม่เคยเข้าครัวเลยสักครั้งเพราะเข้าทีไรพังครัวทุกที แต่ว่า พี่ตั้งใจอยากจะทำเค้กให้กร ไม่รู้สิสำหรับพี่กรเป็นมากกว่าแฟน เพราะกร คือ หัวใจของพี่อาจจะฟังดูเสี่ยวๆไปบ้างแต่พี่ก็คิดแบบนั้นจริงๆนะ จนมาถึงวันนี้พี่ยังนึกขอบคุณความบังเอิญที่ทำให้พี่เจอคนดีๆอย่างกร” พี่อิทพูดราวกับเพ้อฝันแต่ผมรู้ว่าทุกคำที่พี่อิทพูดมันออกมาจากใจจริง พี่อิทรักพี่กรมาก มากจนทำให้ไม่ท้อกับอุปสรรคที่เจอถึงต้องรออย่างไร้จุดหมายตั้งสามปีแต่พี่อิทก็ไม่เคยท้อ ผมนับถือในความักของพี่สองคนมากเลยนะครับเพราะไม่ง่ายเลยกว่าพี่เขาจะลงเอยกัน
“ตอง ตอง น้องตอง”
“คะ ครับ”
“เหม่ออีกแล้ว พี่จะบอกว่า พี่ไปแล้วนะต้องรีบกลับเผื่อ ท่านด๊อก(เตอร์)กลับมาจะได้ไม่สงสัย ไปแล้วนะ บายๆๆ”
“อ้อ เตรียมของขวัญให้ผู้หมวดรึยังล่ะ”
“ครับ ก็คิดๆไว้แล้ว”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ”
22.00 น
ก๊อกๆๆๆ
“ครับ”
“ขอโทษนะตอง พอดีมีงานต้องเคลียร์นิดหน่อยเลยมาดึก” พี่โอ๋บอกทันทีที่เข้ามาในห้อง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมรอได้”
“แล้วพี่โอ๋กินอะไรมาหรือยังครับ”
“ยังเลย หิวม๊ากกกกกกกก ตองล่ะ”
“ยังเหมือนกันครับ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปทำอะไรให้กินนะ”
“เดี๋ยวครับ พี่โอ๋” คนถูกเรียกหันมามองผม พลางขมวดคิ้ว
“อะไรเหรอตอง”
“พี่โอ๋เชื่อเรื่อง ซานตาครอสไหมครับ”
“หืม ถามอะไรเนี่ยตอง ”
“ตอบมาเถอะน่า เร็วๆ”
พี่โอ๋ยิ้ม ก่อนจะดึงผมออกไปยืนที่ระเบียง
“ไม่รู้สิ คงเชื่อมั้ง เฮ้อ แต่ถ้ามีซานตาครอสจริงๆพี่ก็อยากขอของขวัญเหมือนกันนะ”
“ขออะไรเหรอครับ”
“ไม่บอก เพราะพี่จะเก็บไว้บอกคุณลุงซานต้าคนเดียว”
“ตามใจ ชิ” ผมบอกงอนๆ
“ออ แล้วพี่โอ๋รู้ไหมว่าถ้าซานตาครอสมีจริงผมอยากได้อะไร” ผมถามพี่โอ๋ ก่อนจะมองดาวบนฟ้า ถ้าคุณลุงซานต้ามีจริงจะบินผ่านมาทางนี้ไหมน๊า
“พี่จะรู้ไหมครับ”
“ตอนเด็ก ผมเคยขอซานต้าว่า ผมอยากได้ใครสักคน คนที่จะคอยอยู่ข้างผมคอยปกป้องไม่ให้ผมถูกรังแก ”
“แต่ตอนนี้ ผมไม่อยากได้แล้วล่ะครับ”
“อ้าว ทำไมล่ะ” พี่โอ๋ถามอย่างแปลกใจ
“ก็เพราะว่า คนๆนั้นอยู่ตรงหน้าผมแล้วไง”
“หือ มะ เมื่อกี้ ตองพูดว่าไงนะ”
“ผมบอกว่า ผมไม่ต้องการใคร เพราะตอนนี้ ผมมีพี่คอยดูแลอยู่แล้ว ผม เอ่อ ตอง…..”
“ตองรักพี่โอ๋นะครับ” ผมบอกก่อนจะก้มหน้าเพราะความอาย
“ตอง พี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” ผมรับรู้ถึงแรงกอดรัดที่เพิ่มมากขึ้นจากอีกคน พร้อมกับความอบอุ่นที่ซึมผ่านไปถึงหัวใจ
“ตองรักพี่โอ๋นะ”
“พี่ก็รักตอง ”
เสียงบอกหนักแน่นที่มาพร้อมๆกับอ้อมกอดที่อบอุ่น ทำให้ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ในที่สุดหัวใจที่บอบซ้ำของผมก็ได้รับการเยียวยาสักที วันนี้ผมยอมรับอย่างเต็มหัวใจว่าผมรักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ามาก คนๆนี้ทำให้ผมกลับขึ้นมายืนอยู่บนโลกนี้ได้อีกครั้งพี่โอ๋เป็นเหมือนของขวัญที่ทำให้ผมยิ้มได้ในเวลาที่ผมทุกข์ที่สุด นับจากวันนี้ไปจะไม่ได้มีแต่พี่โอ๋ที่จะดูแลหัวใจของผม แต่ผมจะดูแลหัวใจของพี่โอ๋เหมือนกัน
Merry X’mas นะครับทุกคน ผมขอให้ทุกคนมีความสุขและพบเจอรักแท้อย่างที่ผมเจอนะครับ
------------------------------------------------------------------------
จริงๆจะลงตั้งนานแล้วแต่ติดอะไรนิดหน่อยคงไม่ว่ากันนะค ^^
-
ไม่ว่าหรอกค่ะ มาลงให้อ่านก็ขอบคุณค่ะ
น่ารักค่ะ แต่จะดีกว่าถ้าให้ตองหวานกับโอ๋มากกว่านี่้นะ
-
:sad11:
ดีใจกะน้องตองจริงๆที่รู้ใจตัวเองซะที
รักกันนานๆน้า โอ๋ตอง
:กอด1:
-
ว้าวววววว
สุดท้ายหมวดโอ๋ของเราก็มีความสุข
ลงเอยกันด้วยดี
ขอบคุณนะคะ :-[
-
ในที่สุดดดดดดดด
กริ๊ดดดดดดดดดดดด
ตองก้ยอมบอกแล้วววววววว
-
ตอนพิเศษ โคตรๆ "น้อยใจนะ"
“กันนนนนนนนนน เสร็จรึยางงงงงงงง” เสียงเรียก ที่ไม่เบานักของสามีดังขึ้นที่หน้าบ้าน
“เสร็จแล้วๆ เร่งอยู่ได้”
“ก็กันช้า เนี่ย เซ้นส์กะลูกรอตั้งนาน เนาะลูกเนาะ” เซ้นส์บอกหน้ายุ่งพลางขอความเห็นจากสองแฝด
“เราจะไปตั้งหลายวันนะเซ้นส์ ก็ต้องดูสิ ว่าบ้านเรียบร้อยดีไหม”
“ฮ่าๆๆ นี่กัน รู้ตัวไหม ว่า กันเหมือนพวกแม่บ้านเข้าไปทุกวันแล้วนะ” เซ้นส์บอกพลางกุมท้องหัวเราะลั่น
“ชิ” ผมได้แต่สะบัดหน้างอนให้สามีกับลูกที่พร้อมใจกันล้อผมซะเหลือเกิน
“โอ๋ๆๆๆ อย่างอนน๊า รักดอกจึงหยอกเล่น” เซ้นส์ว่าก่อนจะเดินเข้ามากอดผม
“พอเลยๆ ไหนว่าสายไงไปกันได้แล้ว เร็วๆ” ผมเร่งก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถ ทริปนี้เราไปรถตู้กันครับไม่อยากขับรถเองเท่าไหร่อยากนั่งเล่นกับสองแฝดไปเรื่อยๆมากกว่า เห็นม่ะว่าผมกับเซ้นส์ไม่ได้ติดลูกเล๊ยยย
เกือบ3 ชั่วโมงของการเดินทางผมก็มาอยู่ที่โรงแรมของเซ้นส์จนได้ คิดๆไปก็คิดถึงเรื่องเมื่อปีก่อนเหมือนกันนะครับ ไม่น่าเชื่อว่าครั้งนี้ผมจะมากับเซ้นส์ด้วยความเต็มใจทั้งๆที่ปีก่อนเขายังต้องอุ้มผมเข้าบ้านอยู่เลย
“คิดอะไรอยู่ครับ”
“เปล่าหรอกคิดอะไรเรื่องเปื่อยน่ะ” ผมหันไปบอกเซ้นส์ก่อนจะพาไอ้ตัวแสบของผมเข้าไปในบ้านตามด้วยเซ้นส์ที่อุ้มน้องซายน์
“ที่นี่ยังสวยเหมือนเดิมเลยเนาะ”
“ก็ต้องสวยซิ เซ้นส์ให้คนมาดูแลตลอดเลยนะ ก็ทีนี่มันเป็นที่แห่งความทรงจำของเราสองคนนิครับ”
เขินสิผมถึงจะอยู่ด้วยกันจนมีลูกขนาดนี้แล้วแต่ผมก็ยังไม่ค่อยจะชินเวลาที่เซ้นส์พูดอะไรซึ้งๆแบบนี้ซะที
“อะ อ๊า” น้องซันที่ผมอุ้มอยู่ส่งเสียงประท้วงทันที สงสัยจะน้อยใจอ่ะครับที่พ่อ กับป๊าไม่สนใจ
“เอ๋ ใครเมินลูกป๊าเนี่ย ฮ่าๆ ” เซ้นส์หันมาเล่นกับตัวแสบแทน
“พอแล้วเซ้นส์ เด็กๆถึงเวลานอนแล้ว”
ผมจัดการกล่อมสองแฝดให้นอนกลางวันทันที ก่อนจะเข้าครัวทำกับข้าวให้สามีที่แวะเข้าไปทำงานที่โรงแรม เฮ้อ ผมเนี่ยชักจะเหมือนแม่บ้านเข้าไปทุกวันแล้วนะครับ ดีนะที่ไอ้โอ๋ กับจ่าเวชไม่ได้มาเห็นผมในสภาพใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วทำกับข้าวแบบนี้
ฟอดดดดด
“หอมจังเลย ทำอะไรกินเหรอครับ”
“ข้าวผัด น่ะ กินอะไรง่ายๆได้ไหม พอดีว่าตอนนี้กันหิวมากอ่ะ แหะๆ”
“กินได้สิครับ แต่กันไม่น่าลำบากเลยนะสั่งที่โรงแรมก็ได้”
“ไม่เป็นไร แค่มื้อเดียว ที่เหลือค่อยสั่ง” ก็มันเหนื่อยนิครับ บางทีผมก็อยากจะพักผ่อนบ้าง
“แล้วลูกหลับแล้วเหรอ”
“อืม ”
“ถ้างั้น กินข้าวเสร็จหาอะไรทำฆ่าเวลากันไหม” นั่นไง ยังคงคอนเซ็ป สามีจอมหื่นได้ตลอดจริงๆ
“ไม่ต้องเลย กินข้าวได้แล้วเร็ว”
“คร้าบๆ”
“กานนนนนนนนนนนนน” เสียงอ้อนพร้อมกับที่คนตัวโตเลื้อยลงมานอนตักผม หลังจากที่กินข้าวเสร็จ
“อะไรครับ”
“คือว่า………ไปทำลูกกันเถอะ”
เฮ้ย ผมว่าเซ้นส์หื่นไม่เลือกที่เลือกเวลาจริงๆนะครับ กลางวันแสกๆนะเว้ยครับ
“กลางวันแสกๆเนี่ยนะ”
“ก็กลางคืน กันก็มัวแต่ยุ่งกะลูกนี่นา เราไม่ได้ กุ๊กกิ๊ก ดุ๊กดิ๊ก จุ๊กจิ๊ก กันมาหลายวันแล้วนะ เก๊าคิดถึงตะเองจะแย่แล้ว”
เหอะ จะตรงไปไหนเนี่ย อ้อมบ้างก็ได้นะ เว้ย
“นะๆๆๆ” ยังอ้อนไม่เลิก
“ มะ……..อุ๊บส์” นั่นไงเคยฟังกันบ้างม้ายยยยเนี่ย
ตอนนี้สติผมหลุดลอยไปกับรสจูบที่คุ้นเคย ก่อนลิ้นร้อนจะไล่ต้อนจนผม จนมุม จนเกือบขาดอากาศหายใจ
“กริ๊งๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจนผมต้องรีบผลักเซ้นส์ออกห่าง
“เซ้นส์ปล่อยก่อน กันจะไปรับโทรศัพท์” ผมบอกคนที่ยังนัวเนียผมไม่เลิก
“อือ ให้เขารอก่อนไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ ปล่อยก่อนเร็ว” ผมบอกก่อนจะเดินไปรับโทรศัพท์
“กว่าจะรับได้นะพี่กัน ทำอะไรอยู่เหรอ” เสียงในสายบอกทันที่กดรับ
“ยุ่งน่า แกโทรมามีอะไร”
“ก็นอกจากโทรมาขัดจังหวะแล้ว ผมก็จะโทรมาบอกว่ามีงานด่วนน่ะพี่ คดีเสี่ยทรงพลที่พี่ทำอยู่ตอนนี้มีความคืบหน้าแล้วนะพี่”
“แต่ถ้าพี่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ ช่วงนี้พี่พักร้อนอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ได้ไงว่ะ คดีนี้พี่ทำมาเป็นปีแล้วนะโอ๋ ยังไงพี่ก็ต้องกลับ”
“แล้วพี่จะบอกสามีพี่ยังไง” อืม งานหนักคือคนนี้แระครับ ผมเหลือบมองคนโดนขัดจังหวะที่นั่งหน้ามุ่ยบนโซฟาพลางถอนหายใจเบาๆ
“เซ้นส์”
“ครับ”
“คือว่า เอ่อ เมื่อกี้ไอ้โอ๋โทรมา”
“แล้วยังไงครับ” แงะ ทำไมทั้งเสียงทั้งหน้าสามี ต้องนิ่งแบบนั้นล่ะ เริ่มกลัวแล้วนะเนี่ย ถึงปกติเซ้นส์จะตามใจผมตลอดแต่ก็มีเรื่องนี้เรื่องเดียวล่ะครับที่เราทะเลาะกันอยู่บ่อยๆ
“คือว่า มีคดีด่วนน่ะ กันต้องกลับกรุงเทพ เดี๋ยวนี้” อ้อนไว้ครับอ้อนไว้ เผื่อจะได้ลดโทษกึ่งหนึ่ง
“ตามใจครับ”
ตามใจแล้วทำไมต้องหน้านิ่งแบบนั้นด้วยเนี่ย เง้อ โกรธแน่ๆ
“คือ กันรู้นะว่าตอนนี้เรามาเที่ยวแต่ว่า คดีนี้มันก็สำคัญกับกันมากนะ แต่ว่าลูก…”
“ไปเถอะ เรื่องลูกน่ะเซ้นส์ดูเองได้ ” เซ้นส์บอกก่อนที่ผมจะพูดจบด้วยซ้ำ
“กันไปนะ รักเซ้นส์นะครับ ” ผมบอกอีกคนก่อนจะไปเก็บของเพื่อกลับไปทำคดีต่อ
(ภาคเซ้นส์)
ผมมองตามหลังของคนที่เดินออกจากบ้านไปด้วยความน้อยใจ ผมรู้ครับว่า รตอ กันทรากร เขารักงานแค่ไหน แต่บางครั้งมันก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าผมกับลูกสำคัญน้อยกว่า งานเขาเหรอ ใครจะหาว่าผมตุ๊ด ก็ตามใจนะ ผมยอมรับแบบตุ๊ดๆเลยก็ได้ว่า “น้อยใจเมีย” แต่ที่สำคัญกว่าคือ ผมเป็นห่วงกันมาก เพราะกันเป็นตำรวจขาลุย แล้วก็ไม่เคยกลัวตาย แต่กันจะรู้หรือเปล่าว่า ผมกลัวว่ากันจะเป็นอันตราย แค่ผมคิดถึงตอนที่กันโดนยิงตอนนั้นผมก็แทบจะตายซะให้ได้ มันเจ็บนะครับที่เห็นคนที่เรารักต้องเดินเข้าใกล้ความตายแบบนั้น ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยคิดจะให้กันลาออก แต่พูดเรื่องนี้ทีไรก็ต้องทะเลาะกันทุกที เฮ้อ บางทีมีเมียเป็นตำรวจมันก็กลุ้มเหมือนกันนะครับ
“แง้ๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงร้องของสองแฝดทำให้ผมต้องรีบวิ่งไปดูลูกทั้นที ไม่บ่อยนะครับที่สองแฝดจะตื่นพร้อมกัน
“โอ๋ๆๆๆ ป๊ามาแล้วครับเด็กๆ ไม่ร้องนะครับ” ผมรีบอุ้มเจ้าหญิงน้อยของผมที่ทำท่าจะร้องหนักกว่าขึ้นมา ส่วนตัวแสบเขาเป็นพี่ชายครับแค่เห็นผมเขาก็หยุดแล้ว คนนี้เขาลูกพ่อกัน เข้มแข็งเป็นที่หนึ่ง กังวลเหมือนกันว่าโตขึ้นจะบ้าดีเดือดเหมือนพ่อ
“เจ้านายคะ ขออนุญาตค่ะ”
“มีอะไร”
“คือว่า ดิฉันเป็นแม่บ้านจะมาช่วยดูคุณหนูค่ะ”
“ใครให้มา” ผมถามคนที่เข้ามาใหม่ เพราะปกติผม เอ๊ะ ต้องบอกว่ากันสิ เลี้ยงลูกเองตลอด
“คุณกัน ค่ะ”
“ไม่เป็นไร ผมจะกลับแล้วคุณช่วยไปบอกคนเตรียมเรือให้ก็พอ”
“ค่ะเจ้านาย”
ผมได้แต่ถอนใจอย่างเซ็งๆไหนๆ กันก็ไม่อยู่ผมก็ไม่รู้จะอยู่ทำไมเหมือนกัน กลับบ้านดีกว่า ครับ
.......................................................
ต่อด้านล่าง
-
ต่อๆๆๆ
“เฮ้ย พี่ทำไมนั่งหน้านิ่งแบบนั้น ทำอย่างกะ ทะเลาะกับสามีมา” เสียงล้อเลียนดังขึ้นแทบจะทันทีที่ผมเดินเข้ากองสืบ
“เงียบไปเลย ไอ้โอ๋ถ้าไม่อยากโดนน่ะ” ผมแหวใส่ ก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานทันที
“มีอะไรกันพี่”
“ก็เรื่องเดิม”
“ผมก็ไม่ค่อยอยากยุ่งเรื่องครอบครัวพี่นะ แต่พี่ก็ไม่น่าจะบ้างานขนาดนี้เล๊ย สงสารสามีพี่ชะมัด”
“ไอ้โอ๋ ออกไปไกลๆเลยไป”
“จะไปแล้วครับแค่เอาแฟ้มมาให้อ่าน แล้วก็อีก 2 ชั่วโมง สารวัตรนัดประชุมนะพี่”
โอ๋บอกก่อนจะออกไป ทิ้งให้ผมอยู่กับแฟ้มคดี เฮ้อ เอาว่ะไอ้กัน ทำงานๆ ประชาชนต้องมาก่อน ครอบครัวค่อยว่ากัน
แต่จะว่าไปคิดถึงเด็กๆเหมือนกันนะครับเนี่ย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง เซ้นส์จะดูลูกรอดไหมเนี่ยวันนี้
ผมสลัดเรื่องครอบครัวออกจากหัวก่อนจะตั้งหน้าตั้งตา อ่านแฟ้มคดีเสี่ยทรงพลไปเรื่อยๆ ฆ่าเวลารอประชุม
23.00 น
“คราวนี้ผมอยากให้ทุกคน ปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด ห้ามนอกเหนือคำสั่งเด็ดขาดเข้าใจไหม” สารวัตรพิทักษ์ หัวหน้าทีมบอกกับพวกผม แต่จริงๆผมว่าแกบอกผมมากว่านะครับ
“ครับ” ผมตอบเบาๆก่อนจะ แยกย้ายกันประจำที่ของตัวเอง เพราะวันนี้สายรายงานว่าเสี่ยทรงพลจะนัดส่งของล๊อตใหญ่มูลค่าไม่ต่ำกว่า 500 ล้านบาท งานใหญ่ขนาดนี้ เสี่ยทรงพลต้องมาเองแน่นอน
เรารอเกือบ 10นาที รถยนต์ยี่ห้อหรูคันนึงก็เข้ามาจอดก่อนเป้าหมายจะลงมาจากรถ งานนี้ผมต้องจับมันให้ได้
“อินทรีเรียกหมาป่า ว2”
“หมาป่า ว2”
“ขณะนี้เป้าหมายมาถึงแล้วขอให้ทุกคนเตรียมตัวด้วย”
“ทราบ”
“จ่า เตรียมตัว” ผมบอกจ่าเวชกับลูกทีมก่อนที่ทุกคนจะเข้าประจำที่
เรารออีกเกือบ 5นาทีก่อนจะได้คำสั่ง ลุย
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงปืน ดังขึ้นเป็นสัญญาณของการเริ่มความเสี่ยงอีกครั้ง ถ้านี่เป็นหนังแอ็คชั่นคงจะมันส์ไม่ใช่น้อยนะครับ
“จ่า ยิงสกัดให้ผมด้วยนะ ไอ้เสี่ยทรงพลมันกำลังจะหนีไปแล้ว”
“ครับผู้กอง”
ผมหลบห่ากระสุน เพื่อวิ่งตามเสี่ยทรงพลที่ถูกลูกน้องลากออกไป ให้ตายยังไงผมก็ต้องจับมันให้ได้
ปังๆๆๆ กระสุนที่สาดมาจากกระบอกปืนของลูกน้องเสี่ยทรงพล ไม่ได้ทำให้ผมหยุดวิ่งเลยสักนิด บอกตรงๆว่ามันยิ่งกระตุ้นเลือดในตัวผมให้มันพลุ่งพล่านขึ้นกว่าเดิม ผมวิ่งตามไปอย่างไม่ลดละ แต่ก็พลาดจนได้เพราะ ที่รถมีพวกมันอีกสามคนระดมสาดกระสุนใส่ผมไม่ยั้งก่อนจะขับรถหนีไป
“โถ่เว้ย!!” ผมสบถอย่างหัวเสีย ทันที่จ่าเวชจะรายงานว่าจับได้แค่พวกลูกกระจ๊อก ตัวการใหญ่หนีไปได้หมด
“ใจเย็นน่าผู้กองคราวหน้าค่อยลุยกันใหม่” สารวัตรพิทักษ์บอกก่อนจะตบบ่าผมเบาๆ
“ป่ะพี่ กลับได้แล้วเดี๋ยวทางนี้พวกผมเคลียร์เอง”
“อืม ขอบใจมากนะ”
“เฮ้ยพี่ พี่เลือดออกนิ” ไอ้โอ๋ทัก ก่อนที่ผมจะเดินกลับ
“อืม แค่ถากๆไม่เป็นไรหรอก”
“ทำแผลหน่อยไหมพี่ เลือดมันยังไม่หยุดไหลเลย”
“ไม่ต้องหรอกแค่นี้พี่ทำเองได้”
ผมตอบก่อนจะกลับบ้านทันทีไม่ไหวครับวันนี้ ยอมรับว่าผมผิดหวังมากกับการทำงานของตัวเองคิดแล้วเจ็บใจไม่หาย โอกาสหน้าไอ้เสี่ยทรงพลมันต้องไม่ยอมออกมาง่ายๆ ลำพังจะถือหมายจับเข้าไปจับเลยคงไม่ได้เพราะระดับนี้เส้นก๊วยจั๊บอยู่แล้ว ผมมาถึงบ้านเกือบตี3 แต่ทำไมไฟยังเปิดอยู่นะ เซ้นส์กับลูกน่าจะอยู่ที่เสม็ดไม่ใช่เหรอ
“อ้าว เซ้นส์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมถามคนที่นั่งหน้านิ่งบนโซฟา สงสัยจะยังไม่หายโกรธ
“กลับมาตั้งแต่บ่ายแล้ว แล้วกันล่ะคดีเป็นไงบ้าง”
“ก็น่าเสียดาย พลาดน่ะ โอ้ย!!” อูย ทำไมจู่ๆเกิดเจ็บแผลขึ้นมาซะงั้นเนี่ย ผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บก่อนจะก้มลงมองเสื้อตัวเองที่เต็มไปด้วยเลือด
“กัน เป็นอะไรน่ะ” คนที่นั่งหน้านิ่ง วิ่งมาดูผมแทบจะทันที
“มานี่เลยนะ นั่งนิ่งๆด้วย เซ้นส์จะทำแผลให้”
“อะ อือ” ผมได้แต่นั่งเฉยๆมองดูเซ้นส์ที่วิ่งวุ่นหาอุปกรณ์มาทำแผลให้ผม เอ่อ จริงๆแผลแค่นี้สำหรับผมแล้วมันจิ๊บๆนะครับแต่ทำไมเวลาอยู่ต่อหน้าคนๆนี้ผมถึงอยากอ่อนแอก็ไม่รู้ มันคงจริงอย่างที่เขาบอกนะครับว่า คนเราจะอ่อนแอที่สุดเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่เรารัก
“อ่ะ เสร็จแล้ว” เซ้นส์บอก ก่อนจะนั่งจ้องหน้าผมนิ่ง นี่ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ
“เซ้นส์ กัน เอ่อ”
“พอเถอะกัน เซ้นส์เข้าใจ ดึกแล้วไปนอนเถอะ ” คนหน้านิ่งยังนิ่งได้ถึงหยดสุดท้าย แต่ผมอึดอัดนะครับ เซ้นส์ไม่เคยเป็นแบบนี้เพราะไม่ว่าจะทะเลาะกันหนักแค่ไหนเขาก็ไม่เคยเย็นชาใส่ผมแบบนี้เลยสักครั้ง
“ไม่!! เรามีเรื่องต้องคุยกันนะเซ้นส์”
“พอเถอะกัน ดึกแล้ว”
“เซ้นส์ เซ้นส์โกรธใช่ไหมที่กันไม่ยอมไปเที่ยวด้วย โกรธใช่ไหมที่กันกลับมาทำงาน”
อีกคนยังนิ่งแล้วก็ไม่ยอมตอบอะไร
“ใช่ไหม!! ” ผมกระชากแขนคนที่นั่งนิ่งให้มาเผชิญหน้ากัน การใช้ชีวิตคู่มันไม่ใช่ง่ายๆนะครับ ถ้าเซ้นส์มัวแต่เก็บแบบนี้แล้วเมื่อไหร่ปัญหามันจะจบสักที
“ใช่ เซ้นส์โกรธ”
“โกรธที่กันเป็นแบบนี้ โกรธที่กันไม่รักตัวเอง ไม่แคร์ตัวเอง กันรู้ไหมทุกครั้งที่กันไปทำคดีเซ้นส์กังวลแค่ไหน แต่เซ้นส์รู้ว่าสำหรับกันแล้วงานคือทุกอย่างของกัน แต่เซ้นส์ก็อยากจะบอกกันนะว่า …..กันกับลูก ก็คือทุกอย่างของเซ้นส์ ถ้ากันเป็นอะไรไปเซ้นส์กับลูกจะอยู่ยังไง กันเคยคิดบ้างไหม เคยห่วงบ้างไหม หรือ ความจริงเซ้นส์กับลูกไม่มีความสำคัญ”
“เซ้นส์” ผมพูดไม่ออกหลังจากที่ได้ฟังเซ้นส์พูด บอกตรงๆว่าตอนนี้ผมรู้สึกผิด รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัวมากที่คิดถึงแต่ตัวเอง คิดถึงแต่ความฝัน จนลืมไปว่าผมมีใครที่สำคัญกว่า ผมมันแย่มากใช่ไหมครับ
“เซ้นส์ กัน ฮึกๆๆๆ กัน” ผมได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาเรื่อยๆ ผมไม่รู้จะพูดยังไง คำว่าขอโทษมันคงน้อยไปกับความผิดของผม
“กัน ร้องไห้ทำไมครับ” เซ้นส์บอกก่อนจะจูบซับน้ำตาให้ แล้วกอดผมไว้แน่น แต่มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดมากขึ้น ผมทำให้คนที่ผมรักแล้วก็รักผมต้องคิดมากขนาดนี้เลยเหรอครับ
“อย่าร้องนะ คนดี เซ้นส์ไม่ได้โทษกัน ไม่ได้บอกว่ากันผิด เซ้นส์รู้ว่ากันรักอาชีพนี้มากแค่ไหน แต่เซ้นส์แค่อยากให้กันดูแลตัวเองให้มากกว่านี้ ได้ไหมครับ”
“กันขอโทษ ” ผมบอกก่อนจะซุกหน้าลงบนอกกว้าง
“เซ็นส์ก็ขอโทษนะ ขอโทษที่เผลอขึ้นเสียง ขอโทษที่เฉยชา ขอโทษนะครับ”
ผมได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะค่อยๆหลับตาเพื่อซึบซับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของสามี
“มาเหนื่อยๆไปนอนได้แล้วนะครับ เดี๋ยวเซ้นส์เช็ดตัวให้นะ”
เซ้นส์บอกก่อนจะประลองผมขึ้นไปบนห้อง แล้วจัดการเช็ดตัวให้ผม มันยิ่งตอกย้ำให้รู้ ว่าคนๆนี้รักผมมากแค่ไหน คนอย่าง นายภาสวิช เจริญรัตนไพศาส ไม่จำเป็นที่จะต้องมานั่งเอาใจใคร ไม่จำเป็นเลยสักนิดที่ต้องทนอยู่กับคนเอาแต่ใจแบบผม
“ขอบคุณนะครับ” ผมบอกหลังจากที่สามี ล้มตัวลงนอนข้างๆ
“กันรักเซ้นส์นะ”
“หือ มาแนวไหนครับวันนี้” เขาพูดล้อๆ ซึ่งมันทำให้ผมใจชื้นว่านายสามีจอมหื่นคนเดิมของผมกลับมาแล้ว
“ก็ใครล่ะ ที่น้อยใจว่ากันไม่รักน่ะ”
“ใครเหรอ ไม่มีซะหน่อย”
“คนปากแข็ง….. ฟังดีๆนะเซ็นส์ สำหรับกัน อาชีพตำรวจคือชีวิต แต่เซ็นส์กับลูกน่ะ คือหัวใจ กันอยู่ไม่ได้หรอกนะถ้าสักวันนึงกันต้องเสียอะไรไป อย่าน้อย อย่าสงสัยเลยได้ไหม เพราะสำหรับกันแล้ว คนที่กันรักที่สุดคือเซ้นส์กับลูกนะ”
ผมพูดก่อนจะซุกตัวเข้าไปหาไออุ่นที่คุ้นเคย แล้วหลับตาพร้อมกับเสียงกระซิบแผ่วเบาที่เหมือนบทเพลงอวยพรให้หลับฝันดี
“เซ้นส์ก็รักกันมากนะครับ”
วันนี้อาจจะเป็นวันที่เหนื่อยนะหนักที่สุดตั้งแต่แต่งงาน แต่มันก็เป็นวันที่ดีที่สุดอีกเหมือนที่ได้รับรู้ว่า เราสองคนรักกันมากแค่ไหน อยากให้ความสุขนี้อยู่กับเราสอง เอ้ย ต้องสี่ ตะหาก ตลอดไป ฝันดีนะครับทุกคน ^^
.........................................................
ช่วงนี้พิตคึกอ่ะคะ เลยเอาผู้กอง กะ หมวดมาลงให้ ฮ่าๆๆ
ใครที่ลุ้นหมวดอยู่คง ดีใจกันยกใหญ่ ส่วนใครที่ รักอีตาผู้กองคงใจหายใจคว่ำกัน
พอสมควร (จะบอกว่าเซ้นส์ทำได้แค่น้อยใจแระ ไม่กล้าทิ้งหรอก เอิ๊กๆ)
แต่สัญญาว่าต่อไปนี้ จะเอามาลงบ่อยๆนะคะ เพราะพิต คิดถึงน้อง ซัน กะน้องซาย์
สุดท้ายก็ขอบคุณทุกคนที่ยัง ติดตาม กันมาแม้ว่า ทู้จะโดน ย้าย นะคะ ^^
-
ขอบคุณค่ะสำหรับตอนพิเศษ
-
:กอด1:
-
ตอนพิเศษ เป็นตอนที่อบอุ่นมาก ขอบคุณพิตต้า
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษครับ
-
เคยอ่านแล้ว กลับมาเม้นให้ค่ะ :3123:
-
น่ารักมากๆ พ่อกัน ป๋าเซนต์ อิอิ
-
อบอุ่นจังเลยตอนนี้
:กอด1:พิตต้าให้หายคิดถึง
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
+1
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ผู้กองน่ากอดที่สุด :o8:
-
น่ารักมากกกอ่ะค่ะ
ชอบบคู่ผู้กองกับเซ้นมากกกกก
อ๊ายยยยยยยย
น่ารักขนาดนี้ ไม่ไหวแล้ววววว
อิจฉาๆๆๆๆๆๆ
อิอิ
ขอบคุณนะค่า
-
เซ้นส์รักกันมากเลยนะ อบอุ่บมากครอบครัวนี้
ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณทุกคนที่ยังรักแล้วก็ให้กำลังใจให้คู่นี้
เสมอนะคะ
เอาเป็นว่าอีกไม่นานเกินรอ มันต้องมีอะไรๆ
มาอีกแน่ๆๆ จะหวาน ขม อมเปรี้ยว ยังไง ก็ต้องตามติดกันต่อไป
เนาะ ^^
-
มาอีกนะครับ
-
ครอบครัวนี้ก็น่ารักตลอด
-
น่ารักอ่ะ
มาต่ออีกนะครับ
-
กันอยู่กับเซนต์แล้วหวานมากเลยอ่ะ
:กอด1:
-
ดูอบอุ่นดีจัง >3<
-
ตอนพิเศษ พ่อติดลูก
“กานนนนนนนนนนนน” เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายของสามี(คนเดียว)ของผมดังขึ้นในเช้าวันเสาร์ที่แสนสบาย จนผมต้องเหลือบมองว่าสองแฝดที่นอนอยู่บนเบาะจะตกใจจนร้องไห้หรือเปล่า บางทีผมก็รู้สึกนะครับว่าผมมีลูกสามคน ดูแล้วลูกชายตัวโตท่าจะเลี้ยงยากกว่าสองแฝดอีกนะครับ
“อะไรเหรอเซ้นส์เสียงดังทำไม”
“วันนี้วันที่เท่าไหร่” เอ๋าท่าทางจะทำงานมากจนเอ๋อ ไปแล้วนะครับ เลิกทันไหมเนี่ย ผมไม่อยากให้ลูกมีป๊าเป็นบ้านะ
“เซ้นส์เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย”
“นี่กันจำไมได้เหรอ อะไรกันเนี่ยเป็น แม่ เอ้ย เป็นพ่อประสาอะไรกัน” คนตัวโตแต่ชอบทำตัวเป็นเด็กบอกงอนๆ แล้วตกลงผมจำอะไรไมได้ครับเนี่ย
“แล้วมันอะไรล่ะครับ คุณภาสวิช”
“ก็พรุ่งนี้หมอนัด เด็กๆไปฉีดวัคซีนไง” คนงอนบอก
“รู้แล้วครับ แล้วมันยังไงเหรอ” บอกตรงๆว่ายัง งงไม่หายกะอีแค่ลูกจะฉีดวัคซีนมันจะอะไรกันหนักหนาครับเนี่ย
“ก็เซ้นส์ ไม่อยากให้ลูกไปนิ ได้ไหม”
“ทำไมล่ะเซ้นส์” ผมถามพลางกลั้นยิ้ม เฮ้อ ตอนนี้สามีผมเหมือนพวกคุณแม่มือใหม่ที่ห่วงลูกเกินเหตุเลยนะครับ นี่ถ้าบรรดาผู้ถือหุ้นมาเห็นท่านประธานจอมเฮี้ยบในสภาพแบบนี้คงได้ถอนหุ้นกันเป็นแถวแน่ๆ
“ก็กันไม่เห็นเหรอ ไปซีดวัคฉีดทีไรลูกไม่สบายทุกทีเลย เซ้นส์ไม่อยากเห็นลูกร้องไห้”
“ฮ่าๆๆๆ” ไม่ไหวแล้วครับ ผมขอหัวเราะสามีก่อนได้ไหม อะไรจะห่วงลูกปานนั้น
“เซ้นส์ครับ แต่เด็กๆต้องไปนะถ้าเกิดไม่ฉีดแล้วลูกเกิดติดเชื้ออะไรขึ้นมาจะทำยังไงครับ” ผมอธิบายก็อย่างที่บอก ไม่ใช่ว่าผมไม่สงสารที่เห็นลูกร้องไห้ไม่มีพ่อแม่คนไหนทนได้หรอกครับ แต่ผมถือว่ากนไว้ดีกว่าแก้เพราะถ้าเด็กๆเกิดติดเชื้ออะไรเข้ามันจะยิ่งแย่กว่านี้
“อะ อ๊าๆๆ” สาวน้อยของผมส่งเสียงประท้วง คงเพราะได้เวลากินนมแล้วแต่ พ่อกับป๊ายังคุยกันไม่เลิกสักที สงสัยจะประท้วงว่า “หนูหิวแล้วนะ” ส่วนไอ้ตัวแสบ นั่งมองตาปริบๆ แถมมีหัวเราะเป็นพักๆเวลาที่ป๊าทำหน้างอน
“เชอะป๊า งอนพ่อกันกะน้องซันแล้วนะ”
“งอนอะไรอีกเนี่ย กันกับน้องซันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“ฮ่ะๆๆ” ผมไม่ได้หัวเราะนะครับแต่เป็นไอ้ตัวแสบตะหากที่หัวเราะป๊าซะเสียงดังลั่น
“เห็นไหมๆ น้องซันหัวเราะป๊าอ่ะ”
“จะบ้าเหรอเซ้นส์ น้องซันคิดว่าเซ้นส์กำลังเล่นกะแกตะหากเล่า คิดมาก แล้วนะเราน่ะ”
“เชอะ ไปเอานมมาให้นางฟ้าของป๊าดีกว่าเนาะ น้องซายน์เนาะ” คนงอนหันไปหาแนวร่วมซึ่งก็ไม่ใช่ใครลูกสาวสุดที่รักนั่นแระครับ
“ฮ่ะๆๆๆๆ” คราวนี้เป็นลูกสาวสุดที่รักที่หัวเราะหน้าตลกๆของป๊าเซ้นส์ซะยกใหญ่
“น้องซายส์อ่า หัวเราะเยาะป๊าด้วยอีกคนแล้วเหรอ” คนตัวโตนั่งหน้างอยิ่งกว่าเดิม เอ๋าไปกันใหญ่แล้ว สามีผมชักจะใกล้บ้าแล้วจริงๆนะครับ
“เซ้นส์เป็นอะไรเนี่ย วันนี้หน้างอทั้งวันเลยรู้ไหมเนี่ย” ผมถามพลางเข้าไปกอดคนงอนจากข้างหลัง เอาจริงๆก็ตกใจนิดๆเหมือนกันว่าทำไมวันนี้สามีผม หาเรื่องงอนตั้งแต่เช้าแล้ว
“เงียบอีก เป็นอะไรก็บอกสิครับ หรืองอนที่กันทำงานหนัก แต่ตั้งแต่วันนั้นกันก็ไม่ทำงานหนักอีกแล้วนิ ”
“หรือคิดว่ากันกับลูกไม่รักอีกแล้วครับ หัวก็ไม่ล้านนินา ทำไมขี้งอนจังเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” คนงอนหัวเราะซะเสียงดังลั่นจนผมกับลูก งงไปตามๆกัน
“นี่แกล้งเหรอห่ะ ไอ้คุณสามีเจ้าเล่ห์” ผมได้แต่ค้อนให้คนเจ้าเล่ห์ ชิ
“โอ๋ๆๆ เซ้นส์ขอโทษไม่แกล้งแล้วก็เซ็นส์แค่อยากเห็นกัน ง้อเซ้นส์บ้างนินา เวลากันง้อมันน่ารักจะตาย”
ฟอด นั่นไง หาเศษหาเลยตลอด
“อะ อ๊าๆๆ” เสียงประท้วงจากสองร่างเล็กๆบนเบาะทำให้ผมกับเซ้นส์ต้องรีบผละออกจากกัน เหอะ ลืมไปว่ายังไม่ชงนม เอิ๊กๆๆ
“อ้าวหิวแล้วเหรอครับ เด็กๆ เดี๋ยวป๊าไปชงนมให้นะครับ” ป๊าเซ้นส์หันไปถามสองแฝด ก่อนจะยิ้มล้อๆให้ผม
“อะ อ๊าๆๆๆ”
“เดี๋ยวเหอะ เด็กๆเดี๋ยวนี้มีล้อเลียนนะ” ผมแกล้งดุ ก่อนจะเล่นกับเด็กๆไปเรื่อยรอป๊าเขาชงนม มาให้
วันอาทิตย์ วันโลกาวินาศจำได้ไหมครับว่าวันนี้มันวันอะไรถ้าจำไม่ได้เลื่อนขึ้นไปอ่านข้างบนนะครับ
“กานนนนนนนน พร้อมแล้ว” สามีผมยิ้มแฉ่งมาแต่ไกล
“อืม ไปกันเถอะ” ผมบอกพลางอุ้มน้องซายส์ส่งให้เซ้นส์ก่อนที่ตัวเองจะอุ้มน้องซันบ้าง
“เดี๋ยวรอก่อนนะ”
“รออะไรเหรอเซ้นส์”
“ก็กำลังเสริมไง” กำลังเสริม?? อะไรของเขาอีกเนี่ย ช่วงนี้เซ้นส์ชักจะแปลกๆนะครับ คิดเหมือนผมไหม
“หวัดดีคร้าบบทุกคน รอนานไหมเอ่ย” เสียงนี้ชัวร์เลยครับ ไอ้น้องตัวแสบแน่ๆว่าแต่มันจะมาทำไม แต่เช้าแถมยังแต่งเครื่องแบบซะเต็มยศ ที่นานๆจะใส่ที เพราะปกติพวกผมจะใส่นอกเครื่องแบบมากกว่า มันคล่องตัวกว่าการใส่เครื่องแบบแล้วประกาศโต้งๆว่าเป็นตำรวจน่ะครับ
“แกมาทำไมแต่เช้าเนี่ยไอ้โอ๋ แถมยังลากน้องตองมาอีก แกไม่สงสารน้องเหรอว่ะ ” ผมเอ็ดไอ้น้องตัวแสบไปหนึ่งยก พลางมองน้องตองอย่างเห็นใจ
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่กัน ผมไหวเมื่อวานไม่ได้เข้ากะดึกครับ แล้วผมก็คิดถึงหลานๆด้วยไม่ได้มาหาตั้งนานแล้ว” น้องตองบอกก่อนจะส่งยิ้มละลายใจมาให้ แหม ไอ้เด็กคนนี้มันน่ารักจริงๆนะครับ
“พอแล้วม้างพี่ คนนี้แฟนผมครับ” ไอ้คนหวงแฟนบอก พลางกอดน้องตองซะแน่น
“แล้วนี่แกคิดยังไงถึงแต่งซะเต็มยศขนาดนี้เนี่ย”
“อ้าวก็วันนี้พี่จะพาเด็กๆไปฉีดวัคซีนไม่ใช่เหรอ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่แกแต่งเต็มยศ”
“อ้าววว ก็แต่งไปขู่หมอไง”
“ขู่หมอเนี่ยนะ” ผมได้แต่อึ้งกับความคิดของรุ่นน้อง อืม แกก็อุส่าห์คิดได้เนาะ แต่งไปขู่หมอ เฮ้อ สสารน้องตองจริงจริ๊งที่มีแฟนปัญญาอ่อน
“ใช่ซิพี่ ใครก็อย่ามาบังอาจทำหลานผมร้องไห้นะผมไม่ปล่อยแน่”
ผมได้แต่สายหน้ากับความคิดบ้าๆของรุ่นน้องกับสามี ก็คิดกันได้นะ มิน่าเมื่อวานเห็นแอบคุยโทรศัพท์ไอ้เราก็นึกว่ามีกิ๊กที่ไหนได้แอบวางแผน “ขู่หมอ”นี่เอง แล้วก็ไม่รู้ว่าเซ้นส์จะกลัวอะไรนักหนา โรงพยาบาลก็ของตัวเองแท้ๆคงไม่มีหมอคนไหนกล้าทำลูกเจ้าของโรงพยาบาลร้องไห้หรอกมั้งครับ แต่จะทำยังไงได้ขึ้นชื่อว่าฉีดยาขนาดผู้ใหญ่อย่างเราๆยังเจ็บแล้วนับประสาอะไรกับเด็กทารกล่ะครับ
ผมมาถึงโรงพยาบาลตอนประมาณ 10โมงกว่า บรรยากาศนี่ยังจะต้อนรับบุคคลสำคัญของโลก ทั้งหมอ ทั้งพยาบาลนี่แทบจะปูพรมให้ผมเดินเลยนะครับ บอกตรงๆว่าไม่ชินกับท่าทางพินอบพิเทาแบบนี้เท่าไหร่ ผิดกับอีกคนที่ดูจะไม่ได้ใส่ใจอะไรนอกจากเก๊กหน้านิ่งสวมมาดเจ้าของโรงพยาบาลเต็มที่ หรือว่านี่จะเป็นแผน “ขู่หมอ” อีกเหมือนกันครับ
“สวัสดีครับคุณภาสวิช สวัสดีครับผู้กอง” หมอชาตรี ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเดินเข้ามาต้อนรับ
“เชิญทางนี้ครับ ผมเตรียมวัคซีนไว้แล้ว” หมอชาตรีบอกพลางเดินนำไปที่ห้องตรวจ
“เซ้นส์แค่ฉีดวัคซีนจำเป็นต้องให้ อาจารย์หมอฉีดเลยเหรอเว่อร์ไปไหมเนี่ย” ผมกระซิบถามคนหน้านิ่ง
“เซ้นส์ไม่ยอมให้คนอื่นฉีดหรอกเดี๋ยวจะเหมือนคราวที่แล้วอีก” เอ่อ คราวที่แล้วที่พูดถึงคือตอนที่สองแฝดได้สองเดือนน่ะครับ มีกำหนดต้องไปฉีดวัคซีนเหมือนกันที่จริงเซ้นส์ก็บอกให้มาที่โรงพยาบาลแต่ผมดื้อ บอกว่าไปฉีดที่คลินิกน่าจะได้ สรุปสองแฝดเป็นไข้ไปตามระเบียบ ป๊าเซ้นส์เลยโวยใหญ่หาว่าผมไม่รักลูก ปล่อยให้ลูกเจ็บ จะบ้าตายฉีดยาที่ไหนไม่เจ็บบ้างเนี่ย เว่อร์ตลอด
“เดี๋ยวเชิญนั่งตรงนี้ก่อนนะครับ” หมอชาตรีบอกก่อนจะรับเข็มฉีดยาที่พยาบาลเตรียมไว้
“กันพาเด็กๆกลับบ้านเถอะ” สามีที่ตอนนี้หน้าหดเหลือสองนิ้ว กระซิบบอก พลางกอดน้องซายน์ซะแน่น
“จะบ้าเหรอเซ้นส์ มันไม่มีอะไรหรอกน่า” ผมได้แต่ปลอบใจคนขี้กังวล ก่อนจะพยักหน้าให้หมอชาตรี ฉีดยาน้องซัน
“แง้ๆๆๆๆๆๆๆ” ไอ้ตัวแสบของผมร้องไห้จ้าทันทีที่ถูกฉีดยา จนผมต้องกอดปลอบซะยกใหญ่
“โอ๋ๆๆไม่ร้องนะครับคนเก่งไม่เจ็บแล้วนะลูก”
“แง้ๆๆๆ ”สาวน้อยของผมเห็นพี่ชายร้องก็เริ่มร้องตามแล้วครับ
“น้องซายน์อย่าร้องสิคะ เดี๋ยวป๊าก็ร้องตามหรอก” ผมกลั้นขำแทบตาย ถ้าใครมาเห็นหน้าเซ้นส์ตอนนี้ต้องบอกว่ามันตลกมากหลุดมาด ประธานเจริญรัตน์กรุ๊ป ซะไม่มีเหลือเลยครับ
“นี่เซ้นส์ถึงตาน้องซายส์แล้วไปสิ”
“อืม” เซ้นส์ตอบเสียงแผ่ว ก่อนจะอุ้มน้องซายน์ไปฉีดบ้าง
“ฮึกๆๆๆ แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” สวาน้อยของผมร้องไห้จ้าไม่แพ้พี่ชาย จนผมต้องรีบเข้าไปปลอบส่วนป๊าเซ้นส์ ร้องไห้เพราะสงสารลูกไปเรียบร้อยแล้วครับ
“โอ๋ๆๆ สาวน้อยของพ่อไม่ร้องนะครับ เห็นไหมว่าพี่ซันก็หยุดแล้ว เงียบนะครับ”
ผมบอกก่อนจะใช้ขวดนมเข้าล่อ
จ๊วบๆๆๆๆ เสียงกินนมจากสองแฝดทำให้ผมอมยิ้มอย่างมีความสุขเด็กหนอเด็ก แค่กินอิ่มนอนหลับก็พอแล้วสินะเป็นเด็กนี่มันดีจริงๆเล๊ย
“หลังจากนี้ก็ต้องมาฉีดอีกทีตอน6เดือนนะครับ แต่หลังจากกลับไปแล้วเด็กๆอาจจะมีไข้ได้ ผู้กองต้องดูแลใกล้ชิดหน่อยนะครับ” หมอชาตรีบอก
ผมกับคณะ ต้องเรียกว่าคณะเพราะไปกันตั้งหลายคนนิครับก็ยกโขยงกลับมาที่บ้าน ถึงบ้านสองแฝดก็โดนล้อมหน้าล้อมหลังจาก คุณปู่ผู้การ คุณย่า คุณปู่เวช อาโอ๋ อาตองแล้วก็ป๊าเซ้นส์ ที่รุมเอาใจ กันยกใหญ่ จนผมต้องนั่งอมยิ้มกับภาพความอบอุ่นจนร้อนของครอบครัว ลูกผมคง งงน่าดูนะครับที่จู่ๆก็มีคนมารุมล้อมแบบนี้
“พอแล้วมั้งทุกคน ผมว่าถึงเวลานอนของเด็กๆแล้วนะครับ”
“ไอ้กันทำไมแกชอบขัดจังว่ะ”
“ขัดอะไรเล่า ท่านผู้การครับ ตอนนี้ถึงเวลานอนของเด็กๆแล้วจริงๆนะพ่อ”
“แต่พ่อเพิ่งเล่นกับหลานได้แปปเดียวนะ” คนแก่หน้างอ ร้อนถึงแม่ต้องลากคุณปู่ติดหลานกลับบ้านแต่กว่าจะกลับได้ลูกผมก็ตาแทบจะปิดอยู่แล้ว
“กันทำอะไรเหรอ” เซ้นส์เดินเข้ามาถามผมที่กำลังประคบให้สองแฝด
“ประคบให้เด็กๆน่ะ จะได้ไม่บวมแล้วก็ไม่ปวดไง”
“อือ มีแบบนี้ด้วยเหรอ”
“จำได้ว่าตอนเด็กๆน่ะ เวลาที่กันโดนฉีดยา แม่จะชอบเอาผ้าอุ่นๆมาประคบให้ มันรู้สึกดีมากเลยนะ สบายที่สุดแล้วก็หายปวดเร็วด้วย”
“กันเก่งจังเลยเนาะ สมแล้วที่เป็นแม่ เอ้ย พ่อของเด็กๆ ”
เซ้นส์เข้ามากอดแล้วหอมที่แก้มของผมเบาๆ แหะๆ เล่นเอาเขินจนทำอะไรไม่ถูกเลยนะครับ ผมได้แต่อมยิ้มก่อนจะกอดตอบสามีบ้าง
“นี่กัน ลูกฉีดยาแล้ว ตาพ่อของลูกโดนฉีดบ้างนะ”
สามีจอมเจ้าเล่ห์บอกกอ่นจะเริ่มนัวเนียผมทันที เย้ยยยยยยย กลางวันแสกๆเนี่ยนะ ไอ้หื่นนนนนนนนนนนนนนนน
..................................................................
ไอ้ครอบครัวนี้มัน ฮาเฮ ดีจริงๆว่าไหมครับ ฮ่าๆๆๆ
-
:laugh: o13
อยากอ่านอีก
-
:m20: :m20:เข็มใหญ่ซะด้วย
-
ว้าวๆ อยากมมีเียแบบกันบ้างจัง
-
น่ารักตลอด :z2:
-
ทันแล้ว!!!! จบแล้วด้วยอ้ะป่าวหว่า อ่านต่อๆ รอๆ^^
-
ครอบครัวสุขสันต์
-
ครอบครัวอบอุ่นและสุขสันต์
555 :laugh: คิดได้เนอะแผนขู่หมอ
ว้าย..คุณพ่อก็ได้เวลาฉีดวัคซีนแล้วเหมือนกัน แต่วัคซีนของพ่อต่างจากลูกตรงที่
ไม่ได้เว้นระยะเป็นสามเดือน หกเดือนเหมือนลูก ของพ่อต้องฉีดทุกวัน วันละหลายๆเข็มด้วย :m20:กร๊าาากกก
:กอด1:ขอบคุณจ้ะพิตต้า สำหรับตอนพิเศษ
-
ครอบครัวนี้น่ารักอะ
-
น่ารักมากกกก
-
:man1:
น่ารักมากมาย ครอบครัวสุขสันต์สุดๆอ่ะ
-
น่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
:L2: :L2:
-
:L2: :L2: :L2:มาอีกนะครับ
-
:L2:
-
สนุกสุดๆครับเรื่องนี้
ว่างๆอย่าลืมมาบ่อยๆนะครับ
-
น่ารักเว่อร์ อิอิ เป็นครอบครัวที่สุขสันต์มาก
ลูกๆก็น่ารัก คุณพ่อกับปะป๊าติดลูกจริงๆ
ส่วนโอ๋ตองก็แอบลุ้นแทบแย่ สงสารทั้งคู่เลย
ดีที่ลงเอยกันได้อยากมีความสุข อิอิ
ขอบคุณนะคะ เป็นกำลังใจให้เด้อ
-
แอร๊ย! น่าร๊ากกกกกอะ มาอ่าน แบบผ่านๆ ตอนไหนสะดุดตาก็อ่านทั้งตอน เดี๋ยวแวะมาอ่านซ้ำอีกที
-
อยากอ่านอีกจัง :n1:
-
ThankS
-
ตอนพิเศษ ในวันที่เราต้องไกลห่าง
(ภาคเซ้นส์)
“เซ้นส์ตื่นได้แล้วนะครับ” เสียงปลุกที่ผมได้ยินทุกเช้า พร้อมกับสัมผัสแผ่วเบาที่แก้ม ไม่บอกก็รู้เพราะมีคนเดียวครับก็ผู้กองสุดเท่ห์ ของผมไง ผมลืมตามองคนที่ยิ้มหวานให้ก่อนจะหอมแก้มไปหลายฟอด ฮ่าๆ ชื่นใจ เช้านี้สดใสอีกแล้ว เห็นโหดแบบนี้แต่จริงๆผู้กองเขาหวานจะตายครับแต่ว่า ไอ้ภาพผู้กองสุดเท่ห์ใส่ผ้ากันเปื้อนเนี่ยโลกนี้คงไม่มีใครเคยเห็นนอกจากนายภาสวิช คนนี้หรอก ฮ่าๆๆ จริงๆต้องเพิ่ม ดช ภาสกร กับ ดญ กัญญานันท์ เข้าไปด้วยสินะแต่ตอนนี้สองแฝดยังเด็กไม่น่าจะจำอะไรได้ อิจฉาผมล่ะสิที่มีโอกาสได้เห็น ของแบบนี้มันอยู่ที่วาสนาคร้าบบ
“เซ้นส์ลุกขึ้นได้แล้วสายแล้วนะเนี่ย ถึงเป็นประธานบริษัทก็ไม่ควรเข้างานสายนะ”
“ขอเซ้นส์กอดกัน ต่ออีกสักนิดไม่ได้เหรอ” ต้องอ้อนหน่อยครับ ช่วงนี้งานผมยุ่งมากจนถึงมากที่สุดเพราะพึ่งเปิดธุรกิจใหม่แต่เพื่อลูกเพื่อเมียต้องสู้ครับ
“ไปได้แล้ว เหลวไหลใหญ่แล้วนะ กันจะไปดูเด็กๆเร็วๆ” กันเอ็ด นี่เขาคิดว่าผมเป็นสามีหรือเปล่าเนี่ยทำอย่างกะผมเป็นลูกอย่างนั้นแหล่ะ แต่โบราณเขาบอกว่า เชื่อเมียแล้วจะเจริญ ผมคงต้องลุกใช่ไหมครับ แต่อย่าเข้าใจผิดผมไม่ได้กลัวเมียหรอกนะครับ
“คร้าบๆๆ ” ผมตอบก่อนจะลุกไปจัดการกับตัวเอง
หลังจากอาบน้ำเสร็จ กาแฟหอมๆ กับขนมปังก็วางอยู่ที่โต๊ะทานข้าวเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่ผู้กองเขาจะวุ่นวายกับการเตรียมตะกร้าของเด็กๆที่จะเอาไปฝากคุณปู่ คุณย่าเลี้ยง จะว่าไปผมก็ทึ่งกับผู้กองเขาเหมือนกันนะครับที่เขาจะทำหน้าที่ ได้ดีขนาดนี้ ไหนจะเลี้ยงลูก ไหนจะทำงาน เป็นผมซะอีกที่ไม่ค่อยได้ช่วยอะไร แต่แอบฟ้องคนอ่านหน่อยเถอะ กันน่ะชอบหาว่าผมติดลูกบ้างล่ะ ห่วงเว่อร์บ้างล่ะ แต่จริงๆผู้กองเขาก็พอๆกับผมนั่นแหล่ะครับ ผมจะรับพี่เลี้ยงเขาก็ไม่ยอม เขาบอกว่ากลัวเป็นเหมือนในข่าว อย่าว่าแต่พี่เลี้ยงเลยครับแค่คนไม่สนิทจะขออุ้มกันยังไม่ยอมให้อุ้มเลย ดูเอาเถอะว่าใครเป็นเอามากกว่ากัน
“กันกินข้าวหรือยังเนี่ย หืม” ผมหันไปถามคนที่วิ่งวุ่นจัดโน่นจัดนี่อยู่
“ยังเลย เดี๋ยวจัดของเสร็จค่อยกินก็ได้”
“ไม่ได้ มานี่เลย กันบอกเซ้นส์เองนะว่าข้าวเช้าน่ะสำคัญ ทำไมถึงไม่กินล่ะ”
ผมบอกก่อนจะลากคนงานยุ่งมานั่งที่โต๊ะด้วยกันก่อนจะยกข้าวต้มร้อนๆมาให้ จริงๆแล้วบ้านผมมีแม่บ้านนะครับแต่จะเป็นแบบไปเช้าเย็นกลับทำเฉพาะ จันทร์ถึงศุกร์ ที่จริงผมกะจะจ้างถาวรแต่ผู้กองเขาดื้อ บอกว่าอยากทำเอง ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง บอกแล้วว่าผมเชื่อคำโบราณ ไม่ต้องมองกันแบบนั้นเลยนะครับ บอกแล้วไง ผมไม่ได้กลัวเมีย
“ครับๆ กินแล้วครับ เซ้นส์ก็รีบๆกินนะเดี๋ยวไปทำงานสาย”
เราสองคนกินข้าวไปเงียบๆ คือจริงๆจะว่าผมโรคจิตก็ได้นะ ผมชอบมองกันเวลากินน่ะครับ มันน่ารักดี แหะๆปกติผู้กองเขาเข้มจะตายจะเห็นมุมน่ารักไม่ค่อยบ่อย การได้นั่งมองคนๆนี้ก่อนไปทำงานมันทำให้สมองโล่งแล้วก็อารมณ์ดีไปทั้งวันเลยนะครับ สงสัยผมคงเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ ฮ่าๆ
ก๊อกๆๆๆ
“ว่าไงครับคุณ ออย” ผมเงยหน้าขึ้นถามคนที่เข้ามาใหม่
“คือเจ้านายคะ ทางฮ่องกงโทรมานัด คุยรายละเอียดเรื่องสัญญาค่ะ ทางโน้นเขาอยากให้เราบินไปคุยกันที่ฮ่องกงค่ะ”
“อืม แล้วคุณเฉิน นัดวันมาหรือเปล่า”
“ มะรืนนี้ค่ะ ”
ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะก้มลงไปเซ็นเอกสารต่อ เฮ้อ ไม่อยากไปเลยอ่ะครับ นี่ต้องห่างลูก ห่างเมียอีกแล้วเหรอเนี่ย
………………………………………………………………………………………….
“เซ้นส์ไม่ลืมอะไรใช่ไหม” กันถามระหว่างทางที่จะไปสนามบิน
“ไม่ลืมหรอกครับ ว่าแต่กันเถอะ เซ้นส์ไม่อยู่ตั้ง ห้าวันห้ามแอบมีกิ๊กนะ” ผมขู่แต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก
“แหมพูดได้น่าคิดนะเนี่ย เซ้นส์ไม่อยู่ตั้งหลายวันแบบนี้ กันน่าจะพอมีเวลาไปหากิ๊กนะ”
“ก็ลองมีดิ ถ้าเซ้นส์รู้จะจับ กันไปไว้ที่เกาะแล้วไม่ให้กันเจอใครอีกเลย” ผมแกล้งขุ่ ดูเหมือนผู้กองจะทำหน้ายุ่งใส่ ก่อนจะค้อนผมคอแทบเคล็ด
“กันไม่ใช่ โสรยานะ”
ผมได้แต่อมยิ้ม กับทาทางงอนของคนนั่งข้างๆ เขาจะรู้ไหมเนี่ยว่านับวันยิ่งทำตัวน่ารักน่ากอด เฮ้อ ชักอยากจะกลับซะแล้วสิไม่ไปได้ไหมฮ่องกงเนี่ย
“เซ้นส์ไปแล้วนะ จำไว้ด้วยว่าอย่ามีกิ๊ก”
“ครับๆ ไปได้แล้ว”
ผู้กองทำหน้ายุ่งก่อนจะไล่ผม แต่ผมแอบเห็นนะว่ากันจะร้องไห้แล้วน่ะ เฮ้อ แล้วแบบนี้ผมจะทำงานได้ไหมครับ
“กันดูแลตัวเองด้วยนะ ถ้าเหงาก็กลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่เข้าใจไหมครับ แล้วเซ้นส์จะโทรหานะ”
“ไปเหอะน่า กันไม่ใช่เด็กสามขวบนะ ดูแลตัวเองได้ ผู้กองกันทรากร ซะอย่างเรื่องแค่นี้ จิ๊บๆ”
“ผมรู้ว่าคุณเก่งครับ คุณผู้กอง แต่อย่าให้รู้นะว่าผู้กองคนเก่งของกองสืบแอบร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะคิดถึงเซ้นส์น่ะ”
“ไปเลยไป”
ผมเดินเข้าเกต ก่อนจะสลัดความคิดจะวิ่งกลับบ้านออกไปออกจากหัว แค่เห็นหน้าเศร้าๆแต่ทำเป็นเข้มแข็งของกัน ผมก็แทบจะโทรไปยกเลิกนัดอยู่แล้วแต่โปรเจ็คนี้เป็นโปรเจ็คใหญ่มูลค่าหลายร้อยล้านจะมาทำเล่นๆเหมือนเด็กเล่นขายของไม่ได้ เฮ้อ คิดถึงลูก ถึงเมีย เว้ย ตั้งแต่แต่งงาน เราห่างกันนานที่สุดไม่เคยเกิน 24 ชั่วโมงเลยนะครับแล้วนี่ตั้งห้าวัน ผมจะทนไหวไหมเนี่ย
(ภาคกัน)
“เดินหน้างอมาแบบนี้ทะเลาะกับใครมาอีกพี่”
ไอ้นี่วันๆมันจะจับผิดผมอย่างเดียวเลยใช่ไหมครับ เดี๋ยวพ่อก็เหวี่ยงให้หรอก
“วันๆนี่แกจะจับผิดพี่ให้ได้ใช่ไหมโอ๋”
“โด่พี่ ชีวิตพี่น่ะน่าติดตามยิ่งกว่า ซีรี่ย์เกาหลีที่ตองชอบดูซะอีก เห็นด้วยกับผมไหมครับจ่า” ไอ้น้องตัวแสบบอกพลางขอความเห็นจากจ่าเวช
“ไม่ต้องติดมากก็ได้นะเว้ย ทำงานทำการบ้าง คดีน่ะยังไม่ส่งสำนวนอีกเท่าไหร่ห่ะ” ทำไม มาอยู่แรกๆมันแสนจะเรียบร้อยให้ทำอะไรไม่เคยสงสัย แต่อยู่ไปอยู่มาไหงกวน แบบนี้เนี่ย
ผมบอกก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานของตัวเอง เฮ้อ นี่ผมแสดงออกมากขนาดคนรอบข้างยังสังเกตได้เลยเหรอนี่แค่ห่างกันยังไม่ถึง 3ชั่วโมงเลยนะครับ
“ไอ้เซ้นส์บ้ารีบกลับมาเร็วๆนะ……….คิดถึง”
ผมพูดกับรูปเซ้นส์ที่ยิ้มแฉ่งอยู่ในโทรศัพท์ มือถือ เห็นแล้วอยากโทรหาจัง แต่เรื่องอะไรผมต้องโทรก่อน ไม่มีทางหรอก หึ
ติ๊ดๆๆๆ
‘ถึงฮ่องกงแล้วนะครับแต่ยังไม่มีเวลาโทรหา เอาไว้เย็นๆนะ’
ผมอ่านข้อความไปยิ้มไป ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องยิ้มเหมือนกัน พยายามจะหุบแต่มันก็หุบยิ้มไม่ได้นี่กล้ามเนื้อบนหน้าผมคงไม่ได้เป็นอะไรหรอกใช่ไหมครับ
“พี่นี่ถ้าจะบ้าเนาะ เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวหน้าบึ้ง ไปเช็คหน่อยไหมพี่”
ผมได้แต่มองไอ้โอ๋ตาขวางถ้าไม่ติดว่า ที่นี่เป็นกองสืบนะ ผมอัดมันเละแน่ โทษฐานทำลายบรรยากาศ
“อ้อ คืนนี้อยู่คนเดียวระวังเหงานะพี่”
“แกรู้ได้ไงว่ะ”
“โด่พี่ นี่หมวดโอ๋นะครับ มีเรื่องอะไรบ้างที่ผมไม่รู้ หึหึ อะๆ อย่าโมโหนะ เดี๋ยวคนอื่นจะรู้ว่าคิดถึงสามี อิอิ”
ไอ้โอ๋หัวเราะลั่นก่อนจะเดินออกจากห้องผมไป แว๊กกกกก ถ้าผมจะอัดน้องเนี่ยมันได้ใช่ไหมครับ คนอารมณ์ดีทำเสียหมดไอ้น้องเวรเอ้ย
ตกเย็นผมไปรับสองแฝดกลับบ้านเหมือนเคย จริงๆ พ่อกับแม่กะจะให้ผมค้างด้วยแหละครับแต่ผมไม่ยอม อยากกลับมาบ้านตัวเองมากกว่า มันไม่ชินที่ เพราะเมื่อก่อนผมก็อยู่คอนโดตลอดนานๆจะกลับมาบ้านที แล้วก็โดนแม่บ่นไปตามระเบียบ กลัวนั่น กลัวนี่สารพัด เอ่อ แม่คงจะลืมไปว่า ผมเป็นผู้ชายนะครับ ถึงตอนนี้จะมีสามี แต่ยังไงผมก็ผู้ชายชัดๆแถมเป็นตำรวจด้วยคงไม่ปล่อยให้ตัวเองกับลูกเป็นอันตรายหรอกมั้ง
“ง่วงยังลูก เดี๋ยวพ่อพาไปนอนนะครับ” ผมบอกกับสองแฝด ก่อนจะพาเด็กๆเข้านอน
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจรอบที่ร้อยของวัน พ่วงอาการเหงาๆ ยิ่งทำให้นอนไม่หลับไปกันใหญ่ ผมนอนถอนหายใจ แล้วก็เหลือบมองที่นอนว่างเปล่าข้างๆ มาเกือบสองชั่วโมงแล้วนะ เออ ว่าแต่ไหนบอกว่าจะโทรมาเย็นๆไง นี่มันจะสี่ทุ่มแล้วนะเว้ย เสียงโทรศัพท์ยังไม่ดังซักแอะเลย
“รักนะคะ คนดีของฉันจะวันไหนก็รักเพียงเธอ” สงสัยจะตายอยาก สงสัยจะรู้ว่าถ้าไม่โทรมามีตาย
“โทรมาทำไม” ปากพูดไปแต่ใจ เอ่อ พวกคุณคงเดาได้นะ แหะๆ
“สวัสดีค่ะ คุณกันทรากร รึเปล่าคะ” เสียงพูดไทยแปร่งๆ เหมือนพวกอาม่าที่มาจากเมืองจีนตอบกลับมา
“เอ่อ ครับ” ผมตอบอย่างไม่น่าใจ แล้วผู้หญิงคนนี้มาใช้โทรศัพท์ของเซ้นส์ได้ยังไงกันครับเนี่ย
“ตอนนี้ มิสเตอร์ภาสวิช อาบน้ำอยู่น่ะ” เอ๋??? บทแบบนี้มันคุ้นๆเหมือนเคยได้ยินในละครหลังข่าวยังไงก็ไม่รู้นะครับ นี่ถ้าประกาศว่าอยู่ด้วยกันทั้งคืนนี่ครบเลยครับ
“ครับ”
“นี่คุณ คุณรู้ไหมคะว่ามิสเตอร์ภาสวิช อยู่กับฉันทั้งคืน ” น่านไง เหอะ บทนางร้ายเป๊ะ สงสัยเจ๊แก ดูหนังเยอะไปหน่อยมั้ง เอ่อ จริงๆถ้าจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยคงไม่ใช่ เอาง่ายๆว่า เคืองนิดๆ ที่ไอ้บ้าเซ้นส์ปล่อยให้ยัยป้านี่พล่ามอยู่ได้ไง แค่เสียงแค่นี้ทำผมหวั่นไหวไม่ได้หรอกครับ ถ้ายังไม่ได้เห็นกับตาตัวเองจริงๆ แต่ถ้าไอ้สามีบ้าของผมจะไปมีคนอื่นจริงผมก็พร้อมจะปล่อยไป ไม่ใช่ไม่รักแต่จะให้ผมไปแย่งผู้ชายกับผู้หญิงมันก็ดูยังไงๆอยู่นะครับ
“โทรมาแค่นี้ ใช่ไหมครับ งั้นผมวางนะ สวัสดีครับ” ผมบอกก่อนจะวางสายทันที เฮ้อ มีเรื่องให้อารมณ์เสียจนได้ซิเนี่ย
“รักนะคะ คนดีของฉันจะวันไหนก็รักเพียงเธอ” เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ผมวางสายจากยัยซิ้มนั่น สัก 5นาที
“โทรมาทำไมอีกซิ้ม” ผมรับอย่างหน่ายๆ
“กัน นี่เซ้นส์นะ” ทำไมแค่ได้ยินเสียงอารมณ์มันขึ้น มาซะเฉยๆก็ไม่รู้นะครับ
“กัน เมื่อกี้กันเข้าใจผิด คือ เซ้นส์กับผู้หญิงคนนั้นเราไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ” เซ้นส์พยายามอธิบาย แต่ตอนนี้แค่อยากแกล้งแล้วก็ไม่มีอารมณ์จะคุย ผมก็เลยวางสายไปเฉยๆแล้วก็ปิดเครื่องมันซะเลย หึ บอกแล้วไงว่าไม่ได้กลัว
(ภาคเซ้นส์)
ผมได้แต่มองโทรศัพท์อย่างปลงๆ ผมโทรหากันมาชั่วโมงกว่าแล้วแต่กันก็ปิดโทรศัพท์เหมือนเดิมไม่รู้ว่าป่านนี้โกรธผมไปถึงไหนแล้ว กลุ้มเว้ย เฮ้อใครจะไปคิดละครับว่าคุณเฉินจะอยากเป็นทองแผ่นเดียวกับผมขนาดให้ เม่ยหลิง ลูกสาวของตัวเองมาหาผมถึงห้อง ฟังๆดูเหมือนละครหลังข่าวนะครับแต่มันเป็นจริงๆ ผมทนไม่ไหวก็เลยบอกไปเลยว่าผมเป็นเกย์ แล้วก็มีเมียแล้วด้วย แต่ก็ไม่คิดอีกเหมือนกันว่าการที่ผมออกจากห้องโดยไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วยจะทำให้ผมต้องโดนกันเข้าใจผิดแบบนี้
“ฮัลโหล คุณออย ยกเลิกนัดกับคุณเฉินทั้งหมด แล้วติดต่อคุณลีให้ผมด้วยนะ” ผมโทรหาเลขาทันที คนที่ทำให้ผมกับกันต้องทะเลาะกันผมคงไม่สามารถทำธุรกิจด้วยได้หรอกครับ มันไม่สนิทใจ เฮ้อ เรื่องหุ้นส่วนน่ะมันเรื่องเล็กครับเพราะมีคนสนใจร่วมทุนกับผมอีกหลายคน แต่ที่น่ากลุ้มกว่าคือคนที่อยู่เมืองไทยโน่น ป่านนี้เข้าใจผิดไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้เนี่ย เฮ้อ
.......................
มาต่อแล้วนะคะ ครอบครังนี้จะเป็นไงต่อไปฝากติดตามด้วยน๊า
-
อ่าฮะรอครับผม
-
o13 o13 o13
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
งานเข้าซะแร้ววว เบื่ออ่ะ ผู้หญิงหน้าด้านแบบนี้มีทุกชาติทุกพันธุ์
-
เอายัยซิ้มไปโยนทะเล
-
อย่างนี้ต้องให้เซ้นส์สั่งสอนยัยนั่นสักหน่อยแล้ว
จะทำให้ผัวเมียเค้าแตกแยกกัน
-
ตัดค้างขนาดนี้ก็ฆ่ากันเถอะนะคร๊ะ
-
ตัดฉับ o22
-
อยากอ่านต่อเเล้วว่ะ
-
ค้างนะครับ สงสารคนอ่านนิดนะ
+1
-
รอตอนต่อไป
-
รอ รอ ด้วยความหวัง :z2:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
ภาคพิเศษ ...ค้างนานเป็นพิเศษ??
-
รอลุ้นต่อไปครับ
-
มาต่อแล้วนะคะ หลังจากที่ปล่อยให้รอกันานแสนนาน
เค้าติดสอลอ่ะตัวเอง ขอโทษนะคะ
...........................................................................
“พี่อ่ะโทรศัพท์” ไอ้โอ๋ยื่นโทรศัพท์มือถือให้ผม
“เอามาทำไมว่ะ”
“สามีใครโทรมาไม่รู้ อ่ะเอาไปดิพี่” ไอ้โอ๋ยังยัดเยียดโทรศัพท์มันให้ผม ผมได้แต่ปรายตามองมันนิ่งๆ
“ฝากไปบอกคนในสายด้วยนะว่าวันนี้ไม่มีอารมณ์คุย” ผมบอกก่อนจะเดินออกจากห้องทำงาน ถ้าถามว่าโกรธไหม
คือมันเคืองมากกว่าครับ ใครใช้ให้ยัยซิ้มนั่นมันกวนอารมณ์ผมล่ะ
ผมถือว่าเป็นความผิดของไอ้เจ้าของโทรศัพท์แล้วกันที่ปล่อยให้คนอื่นมาใช้
อย่าหาว่าผมพาลเลยนะ แค่ตอนนี้อารมณ์เสีย
“แน่ะ ไม่คุยกันแล้วมาหลบหน้างออยู่นี่เนี่ยนะ” ไอ้โอ๋จอมกวนยังตามไม่เลิก
“ทำไมมีอะไร ถ้าจะมาแก้ตัวแทนบอกไว้ก่อนว่าอย่า”
“โด่พี่ ผมรึจะกล้า ผมก็แค่อยากจะบอกว่า คนเราน่ะอยู่ด้วยกันจนมีลูกขนาดนี้แล้ว มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันดิ ถ้าไม่คุยเมื่อไหร่มันจะเข้าใจกันสักทีเล่า เฮ้อ ไม่ใช่เด็กแล้วนะพี่น่ะ” ไอ้โอ๋เทศ ก่อนจะเดินจากไป เอ่อ มาบ่นๆๆ แล้วก็ไปเนี่ยนะ ไอ้น้องเวร
“รักนะคะ คนดีของฉัน”
เสียงริงโทนคุ้นหูดังขึ้น จะไม่คุ้นได้ไง ก็มันเป็นริงโทนผมเองแล้วก็มีแค่คนเดียวด้วยที่ใช้เสียงนี้
รับ
ไม่รับ
รับ
ไม่รับ
เอาไงดีหว่า ???
ริงโทนยังแผดเสียงลั่น จนคนรอบข้าง เริ่มจะมองผมแปลกๆ เอาว่ะ
ผมกลั้นใจกดรับสาย ก่อนจะโดนด่าทางสายตามากไปกว่านี้
“กัน!!” เสียงในสายเรียกซะเสียงดังจนผมสะดุ้ง
“อืม” เอ่อ คือ ไม่รู้จะตอบอะไร อ่า
“กัน คือว่าเซ้นส์อยากอธิบายเรื่อง…”
“พอเถอะเซ้นส์” ผมห้าม คือไม่ใช่ไม่อยากรู้นะครับ แต่ผมว่าเรื่องนี้มันอ่อนไหวเกินกว่าจะอธิบายทางโทรศัพท์
“แต่ว่า..” เซ้นส์บอกเสียวแผ่ว
“กันเข้าใจ เอาเป็นว่ากันไม่ได้โกรธเซ้นส์ แต่กันแค่ไม่อยากคุยกับเซ้นส์ทางโทรศัพท์น่ะ ”
“ครับ เซ้นส์เข้าใจ อีกสามวันเจอกันนะครับที่รัก เซ้นส์รักกันนะ รักกันคนเดียว”
ปลายสายบอกก่อนจะวางไป เฮ้อ เหนื่อยครับ เหนื่อยจริงๆ
ตกเย็นผมไปรับลูกที่บ้านพ่อกับแม่ตามปกติ แต่ก็ต้องตกใจเพราะที่บ้านผมมีรถอีกคันจอดอยู่ ไม่คุ้นซะด้วยนะครับ
“อ้าวกัน กลับมาแล้วเหรอลูก” แม่ทักทันที่เห็นผมเดินเข้ามาในบ้าน
“ครับแม่”
“แม่ครับ รถใครเหรอที่จอดหน้าบ้านอ่ะ”
“ไปดูเองไป อยู่กับหลานๆในห้องนั่งเล่นน่ะ”
แน่ แม่ผม มีลับลมคมในแปลกๆ วุ้ย คงไม่ใช่ เจ้าหนี้หรอกนะครับ ยังไม่พร้อมจะจนฮ่าๆๆ
ผมเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นเห็นผู้ชายคนนึงกำลัง เล่นกับสองแฝดอยู่ ข้างหลังมันดูคุ้นๆเนาะ
“เฮ้ย พี่รบ” ผมตะโกนทันทีที่คิดออก ผู้ชายคนนี้คือพี่รบครับ
ชื่อเต็มคือ พตท นักรบ เอื้อองการ เป็นรุ่นพี่ผมที่โรงเรียนตำรวจครับ
เรียกว่าตอนเรียนเนี่ย สนิทที่สุด เลยล่ะครับ
“ไง ไอ้กันไม่เจอกันไม่กี่ปีมีลูกสองคนเลยเหรอว่ะ” พี่รบหันมาทักผม
“เรื่องมันยาวว่ะพี่” ผมตอบแหม จะให้พูดตรงๆว่ามีสามีแล้วมันก็ยังไงๆอยู่นะ
“อายห่ะ อะไร ข้ารู้หมดแล้วเว้ย คุณป้าบอกหมดแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าไอ้เสือจะสิ้นลายฮ่าๆๆ” พี่รบหัวเราะซะจนผมเริ่มจะโกรธ แล้วนะ
“อ้าว อย่ามาทำหน้างอ พี่ไม่ใช่สามีเอ็ง ไม่ง้อนะเว้ย ฮ่าๆๆ”
“เว้ย อย่าล้อดิว่ะ” ไอ้พี่รบเล่นล้อซะผมอายจนแทบจะแทรกกระเบื้องหนีอยู่แล้วนะ
“เออ ไม่ล้อแล้ว”
“ไหนพ่อบอกว่า พี่ย้ายไปชายแดนไม่ใช่เหรอ ทำไมมาโผล่ที่นี่อ่ะ” ผมถาม ก็เมื่อปีที่แล้วได้ข่าว่า
พี่แกย้ายไปอยู่ที่ภาคใต้น่ะครับ อย่างว่า พี่ผมมันขาบู๊ อยู่ในเมืองไม่ได้นานหรอก
“อ้อ พี่ลาน่ะ ว่างก็เลยกะจะตามเอ็งไปกินเหล้าซะหน่อยแต่คงไม่ได้แล้วมั้งเนี่ย ”
“โทษทีว่ะพี่ ” ผมขอโทษซะยกใหญ่ นานๆได้เจอกันทีแต่ผมดันต้องดูลูกซะงั้น
“ไม่เป็นไรเว้ย เปลี่ยนจากกินเหล้าเป็นกินข้าวก็ได้ ” พี่รบบอกอย่างอารมณ์ดี
“ครับ สารวัตร” ผมรับคำก่อนจะ พาท่านสารวัตรออกไปซื้อของที่ห้าง ซะหน่อย
…………………………………………………………………………..
“อืม ไม่น่าเชื่อๆ”
“ไม่น่าเชื่ออะไรครับ สารวัตร”
“ก็ไม่น่าเชื่อว่าเอ็งจะ มาจับตะหลิวทำกับข้าวได้นะสิ ทีเมื่อก่อนทอดไข่ยังไหม้” พี่รบบอกพลางจ้องผมทำกับข้าวซะตาถลน
“แหม คนเรามันต้องพัฒนาบ้างดิพี่”
“เดี๋ยวต้องกลับไปบอกไอ้พวกเพื่อนๆเอ็งมันคงได้ช็อคตายกัน ฮ่าๆๆ”
ผมหัวเราะไปกับท่าทางอึ้งๆของพี่รบ เฮ้อ อยู่กับพี่รบมันก็สบายใจไปอีกแบบนะครับ ไม่มีเวลาคิดฟุ้งซ่านดี
วันนี้วันเสาร์แห่งชาติอีกแล้วครับ แล้วก็เป็นวันที่สามที่ไอ้ท่านสารวัตรมานอนอืดที่บ้านผม
ไล่ก็ไม่ไปบอกว่าอยากเห็นกับหลาน เฮ้ย อย่าเพิ่งคิดกันไปไกลนะ ผมกับไอ้พี่รบเนี่ย
ไม่ได้จริงๆครับ แค่คิดก็ขนลุกจะแย่แล้ว
“ไอ้กัน การมีลูกนี่มันดีอย่างนี้นี่เองเนาะ”
“อารมณ์ไหนว่ะพี่”
“ไม่รู้ดิว่ะ สงสัยเหงามั้ง แต่ตำรวจอย่างข้าจะตายวันไหนไม่มีใครรู้ ข้าไม่อยากดึงใครมาลำบาก”
น่านมาเป็นพระเอกเชียว อาการแบบนี้พอจะเดาได้ไหมว่าตกหลุมรักเข้าให้แล้วเนี่ย
“น่านพี่ ไปตกหลุมรักสาวใต้มาเหรอ”
“อย่ามาทำเป็นรู้ทันนะไอ้กัน” พี่รบมองตาขวาง ว่าแล้วอาการแบบนี้มันคนอกหักชัดๆ ฮ่าๆๆ
“พี่ ไม่สู้แล้วจะรู้เหรอว่าจะสำเร็จไหม ลองสักตั้งสิ ไหนบอกคนอย่างนักรบไม่กลัวอะไรไง”
“พอเลยๆ เรื่องของตัวเองเอาให้รอดซะก่อน เห็นว่าทะเลาะกันอยู่นิ”
“เฮ้ยพี่ รู้ได้ไงว่ะ”
“ก็ไอ้โอ๋มันเล่าให้ฟัง” ไอ้โอ๋ ไอ้น้องเวร แหม ไอ้นี่ เผลอไม่ได้
“กินข้าวเหอะ ข้าหิวแล้วเร็วๆ”
(ภาคเซ้นส์)
ผมมองนาฬิกาอย่างใจจดใจจ่อ ก็หลังจากที่ผมได้คุยกับกันวันนั้น นี่มันก็สามวันแล้วนะครับที่เราไม่ได้เจอกันเลย
ผมเองก็งานยุ่งมากเพราะต้องรับเจรจาให้เสร็จ เฮ้อ คิดถึง กัน แล้วก็สองแฝดมาก ไม่เอาแล้วแบบนี้
คราวหน้าคงต้องขนกันไปทั้งบ้าน แล้ว
ผมขับรถเข้าไปในบ้าน ด้วยความสงสัยเพราะในบ้านมีรถไม่คุ้นจอดอยู่นะสิครับจะว่ารถพี่โอ๋ก็ไม่น่าจะใช่
“ฮ่าๆๆ ” เสียงหัวเราะของคนสองคนดังออกมาจากห้องนั่งเล่นจนผมต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“จ๊ะเอ๋ น้องซายส์มาให้ลุง อุ้มหน่อยเร็ว” ผู้ชายแปลกหน้ากำลังอุ้มน้องซายส์อยู่ เฮ้ย เรื่องอะไรมาอุ้ม
นางฟ้าของผมเนี่ย แถมกันยังหัวเราะผสมโรงไปด้วยอีก อารมณ์ตอนนี้ไม่รู้ว่ายังไง เสียใจ น้อยใจ
โมโห หึง หวง มันปนกันไปหมดแล้วล่ะครับ ถ้าเป็นคุณจะรู้สึกยังไง ถ้าเห็นคนรักของตัวเอง
ไปหัวร่อต่อกระซิกกับคนอื่นอยู่
“กัน” ผมเรียกเสียงดัง จนอีกสองคนที่กำลังหัวเราะอยู่ต้องหยุดอย่างกะกดรีโมท
“เอ่อ หวัดดีครับ คุณคงเป็นคุณ ภาสวิช สินะครับ” ไอ้คนแปลกหน้าทักผม
“ครับ” ตอบไปตามมารยาท ผมมองคนแปลกหน้าด้วยสายตาประมาณว่า เมื่อไหรคุณ(มึง)จะออกห่างลูกกับเมีย (ผม)กูสักทีว่ะ
“อ้อ หล่อกว่าที่คิดนะเนี่ย ฮ่าๆ ผม นักรบครับ เป็นรุ่นพี่ไอ้กัน”
“ครับ”
“อ่า อากาศมันเริ่มร้อน กันพี่กลับแล้วนะเว้ย ผมกลับแล้วนะครับคุณภาสวิช”
“ครับ”
“เดี๋ยวสิพี่รบ ผมไปส่ง” กันบอกก่อนจะรั้ง ไอ้คุณนักรบอะไรนั่นไว้ ผมเลยมองกันตาขวางประมาณว่า
สามีคุณอยู่ตรงนี้ตะหากครับ
“อย่าเลย พี่กลับเองได้” อีกคนบอกก่อนจะเดินออกไป
ตอนนี้บ้านทั้งบ้านเงียบจนได้ยินเสียงแอร์ อืม บรรยากาศมันอึดดัดชะมัด ว่าไหม ครับ
“กัน /เซ้นส์” เอ๋าพอจะพูดก็พูดพร้อมกันซะงั้น อืม ตอนนี้มันเหมือนละครหลังข่าวไปนะ
แล้วมันก็ตกอยู่ในความเงียบเหมือนเดิม เอ่อ อึดอัด
“อะ อ๊าๆๆ” เสียงอ้อแอ้ของไอ้ตัวแสบประท้วงขึ้น สงสัยน้อยใจที่ผมไม่ทักหรือว่า อึดอัดแทนป๊าหว่า
“อ่า น้องซัน ง่วงแล้วเหรอลูก” กันรีบวิ่งไปดูไอ้ตัวแสบ ก่อนที่ผมจะเข้าไปอุ้มสาวน้อยบ้าง
“หยุดนะเซ้นส์ ล้างมือยัง” กันหันมาดุ
“จ้าๆ ไปล้างแล้วจ้า” ผมยิ้มขำ ฮ่าๆๆ ความอึดอัดเมื่อกี้มันหายวับไปทันทีแหม บางทีการมีลูกมันก็ดีอย่างนี้แหล่ะเนาะ
…………………………………………………………………………………………..
ผมมองกันที่กล่อมสองแฝดอยู่บนเตียงเงียบๆ ไม่กล้ากวนอ่ะ เดี๋ยวโดนดุ แหะๆ บอกแล้วไงว่าไม่ได้กลัวเมีย
“ลูกหลับแล้วเหรอกัน”
“อืม” ง่า สั้นไปนะ หรือยังไม่หายโกรธหว่า
“คือเซ้นส์ขอคุยอะไรกับกันหน่อยได้ไหม”
“อืม”
“คือว่าเรื่องเม่ยหลิง เซ้นส์ขอโทษนะ เซ้นส์ไม่คิดว่า เขาจะโทรมาก่อกวนกันน่ะ ตะ แต่เราสองคนไม่ได้มีอะไรจริงนะ”
“อืม” ง่า ทำไมมันยังสั้นอยู่อ่ะ เริ่มกลัวแล้วนะเนี่ย
“กันหายโกรธเซ็นส์เถอะนะ” ผมเริ่มอ้อน
“ไม่” เง้อ ไหงงั้นอ่ะ T^T ทำไงดีครับ ช่วยผมหน่อยสิ
“เซ้นส์” จู่ๆกันก็เรียกผม
“คะ ครับ”
“เซ็นส์รักกันไหม”
“รักสิ เซ้นสรักกันที่สุดเลยนะ”
“แล้วเชื่อใจกันไหม”
“เชื่อครับ”
เอ่อ ไม่เข้าใจอ่ะครับว่ากันถามผมทำไม
“แล้วเซ้นส์คิดว่า กันรักเซ้นส์ไหม เชื่อใจเซ้นส์หรือเปล่าล่ะ” กันถามผม
“รักมั้งครับ” ผมตอบแต่ไม่เต็มเสียงนัก ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะเต็มเสียงแต่ตอนนี้กันโกรธผมอยู่เลยไม่ค่อยแน่ใจ แหะๆ
“ทำไมตอบแบบนั้นล่ะ หรือเซ้นส์ไม่มั่นใจในตัวกันแล้ว”
“ไม่ใช่นะ เซ้นส์เชื่อว่ากันรักเซ้นส์”
ผมบอกลนลานก่อนจะเข้าไปกอดกัน ผมไม่อยากให้กันคิดนิครับว่าผมสงสัยเขานิครับ
“เซ้นส์ฟังนะ กันรักเซ้นส์ แล้วก็เชื่อใจเซ้นส์นะ ถ้าตราบใดที่กันยังไม่เห็นกับตากันไม่มีทางเชื่อคำพูดคนอื่นมากกว่าคนที่กันรักหรอก”
“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่กันเชื่อใจเซ้นส์” ผมบอกก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
จะมีใครสักกี่คนที่โชคดีเหมือนผม ที่ได้เจอกับคนรักที่แสนดีอย่างกัน อยากตะโกนดังๆจังว่า ผมรักผู้กองของผมที่สุดเลยครับ
แต่ผมยังมีเรื่องค้างคาอยู่หน่อย นึง
“กัน เซ้นส์ถามหน่อยได้ไหม เมื่อกี้ใคร” ผมถามเสียงเข้ม ก็ผมหึงอ่ะ
“อ้อ นั้นพี่รบ เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนตำรวจน่ะ ทำไมหึงเหรอ” กันถามล้อๆ
“หึงสิ เมียทั้งคนนะ ใครจะไม่หึงล่ะ”
ฟอด ผมบอกพลางหอมแก้มไปหลายฟอด แหม ยังหอมเหมือนเดิมเนาะ ชอบกลิ่นแป้งเด็กอ่อนๆ
จากตัวกันที่สุดเลยครับ ฮ่าๆๆ ตอนนี้กัน หน้าแดงไปหมดแล้วครับ แหมเห็นแล้วมันอดใจไม่ไหว เอิ๊ก
ไม่ได้เจอกันตั้ง ห้าวันนะครับ ผมคิดถึงกันจะแย่ แน่ะๆๆ ไม่ต้องอยากรู้ ต่อไปนี้เป็นเวลาส่วนตัว ครับ ขอตัวง้อเมียก่อนนะ ฮ่าๆๆ
-
ขอบคุณครับ
-
รักกันเข้าใจกัน :L2:
บวกเป็ด
-
น่าร๊ากกก
ความเชื่อใจสำคัญที่สุดสำหรับคนรักกัน
ปลื้ม~
^^
-
มาเร็ว ไปเร็ว
อยากรู้ว่ายัยหมวยมารับสายได้ไง เฉลยด้วยนะ
รบกวนแก้คำผิด ควรเป็น เทศน์/ เทศนา
+1
-
มาเร็ว ไปเร็ว
อยากรู้ว่ายัยหมวยมารับสายได้ไง เฉลยด้วยนะ
รบกวนแก้คำผิด ควรเป็น เทศน์/ เทศนา
+1
ขอบคุณ์สำหรับ คำผิดคร่า เดี่๋ยวแก้นะ
ส่วยยัย ซิ้ม นั่น กลับไปอ่านที่หน้า12 โลด
ฮ่าๆๆๆ
-
ยังสนุกเหมือนเดิม ขอบคุณครับ
ว่างๆก็อย่าลืมมาลงตอนพิเศษเรื่อยๆนะครับ :)
-
ตอนพิเศษ นักรบ ชัชนันท์ (ตำรวจ vs ทหาร สนุกสนานกันจิ๊ง )
ผมขับรถเลี้ยวเข้าสิ่งปลูกสร้างที่เรียกว่า “บ้านใหญ่” ซึ่งมันก็ใหญ่สมชื่อนั่นแหล่ะครับ เป็นบ้านเก่าแก่ที่คุณปู่ผมท่านสร้างเอาไว้
แต่ตอนนี้บ้านหลังนี้กลายเป็นของลูกชายคนโตของปู่ซึ่งก็คือ ลุงจอมพล ส่วนผมอยู่อีกหลังนึงครับ แต่อยู่บริเวณเดียวกัน
“อ้าวพี่รบ มาไงเนี่ย”เสียงทักกวนๆของไอ้น้องชายตัวดี ของผมดังขึ้น ก่อนที่มันจะเสนอหน้ากวนๆมาใกล้ผม
“ขับรถมาไม่เห็นไงว่ะ ไอ้ทัพ”
“แหม ศาลาวัด ล้อเล่นนิดหน่อยทำโมโหนะ” น้องผมมันยังกวนไม่เลิก
“สารวัตรโว้ย ไม่ใช่ศาลาวัด ไอ้นี่เดี๋ยวบั๊ดตบกระบาลแยก แล้วนี่ ลุงพล กับป้าปัท อยู่ไหม” ผมถามอีกคน หลังจากที่ลาราชการได้สามวัน
เพิ่งจะมีโอกาสมากราบลุงกับป้าตัวเอง เพราะไปช่วยไอ้กันเลี้ยงลูกตลอด กตัญญูมาก
“พ่อเหรออยู่ในห้องทำงานน่ะ ส่วนแม่ไปงานการกุศลซื้อโรงศพให้แมวไม่มีญาติ ” ไอ้ทัพบอกขำๆ ก่อนจะเดินผิวปากอกจากบ้านไป
อารมณ์นี้ขนาดนี้ไปหาแฟนแน่ๆ
ผมเดินเข้าไปในบ้านด้วยความเคยชินก็บ้านนี้ผมเข้าออกตั้งแต่เด็กแล้ว หลับตาเดินยังไปถูกเลย
“คุณรบกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่หรือคะ” ป้านวลทักผม แกเป็นคนเก่าคนแก่ของบ้านนี้ครับเรียกว่าอยู่มาตั้งแต่สาวยันแก่กันเลยทีเดียว
“ อันที่จริงกลับมาได้สามวันแล้วครับ เพิ่งว่างเลยมาเยี่ยมคุณลุงกับคุณป้าน่ะครับ”
“ค่ะๆ คุณรบจะอยู่ทานข้าวด้วยกันไหมคะ ป้าจะได้ให้เด็กเตรียมไว้ให้”
“อย่าเลยครับป้า คือผมต้องรีบไปเก็บของ พรุ่งนี้จะกลับใต้แล้วครับ” ผมบอกก่อนจะเดินขึ้นไปหาลุงพลซะหน่อย
“หวัดดีครับลุงพล” ชายวัยกลางคนค่อนไปทางสูงอายุเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารก่อนจะยิ้มให้ผม
“ไงไอ้เสือ กลับมาจากใต้แล้วเหรอ”
“ครับลุง แต่พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้วครับ ลา นานๆห่วงงานน่ะครับ”
“รบ ลุงพูดจริงๆนะ ลุงว่ารบน่าจะย้ายเข้ากรุงเทพนะ ลุงพอจะมีเส้นสายอยู่บ้าง”
“อย่าเลยครับลุง ผมเป็นตำรวจนะครับหน้าที่ผมคือดูแลประชาชน ประชาชนเขายังอยู่ได้ทำไมผมจะอยู่ไม่ได้ล่ะครับ” ผมบอกด้วยแววตา
มุ่งมั่น
“เฮ้อ เรานี่หัวดื้อเหมือนพ่อไม่มีผิดเลยนะ นี่ถ้าไอ้ดลมันยังอยู่มันคงภูมิใจที่มีลูกอย่างรบ ไม่เหมือนไอ้ทัพ รายนั้นไม่เป็นโล้เป็นพายนี่ดีหน่อยที่ตอนนี้มีลูกเป้แฟนมันมาคุมอีกคนลำพังลุงกับป้าแกนี่เอาไม่อยู่แล้ว”
ลุงพลบ่น ประจำครับผมมาทีไรแกบ่นเรื่องไอ้ทัพให้ผมฟังทุกที แต่ลุงพลรักไอ้ทัพมากนะครับ ตามใจตลอด ผมยังแปลกใจเลยนะครับที่นักธุรกิจพันล้านอย่างลุงพลยอมรับลูกสะใภ้ที่เป็นผู้ชายได้ จริงๆผมก็เคยเจอน้องเป้แฟนไอ้ทัพบ้าง น้องเขาน่ารักดีถึงจะดูซุ่มซ่าม ไปบ้างก็เถอะ
ผมคุยกับลุงพลสักพักก่อนจะลากลับเพราะต้องรีบกลับไปเก็บของ ผมเดินไปที่ “เรือนเล็ก” ที่เป็นบ้านของตัวเองอันที่จริงมันก็ไม่ได้เล็กอะไรหรอกครับออกจะใหญ่เกินไปด้วยซ้ำเพราะบ้านทั้งหลังมีผมอยู่คนเดียว ผมย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่พ่อกับแม่ผมเสียตอนอายุ16 เรือนเล็กก็อยู่ในบริเวณบ้านใหญ่นั่นแหล่ะครับ ที่เรือนเล็กจะมีประตูเข้าต่างหากทำให้ผมไม่ต้องเข้าออกทางประตูหน้า จนบางครั้งผมกลับบ้าน คนที่บ้านใหญ่แทบจะรู้เลยก็มี
เช้าตรู่อีกวันผมสะพายเป้ขึ้นบ่าก่อนจะออกไปขึ้นมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่โทรเรียกล่วงหน้าตั้งแต่เมื่อวานออกไปจากบ้านทันที คำพูดของไอ้
กันยังดังก้องอยู่ในหัว คิดยังไงก็คิดไม่ตก
“พี่ ไม่สู้แล้วจะรู้เหรอว่าจะสำเร็จไหม ลองสักตั้งสิ ไหนบอกคนอย่างนักรบไม่กลัวอะไรไง”
เฮ้อ แกจะให้พี่ทำยังไงว่ะไอ้กัน ผมบ่นในใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองต้องทำยัง
……………………………………………………………………………………………………….
“สารวัตรครับมีเหตุระเบิดในตลาดครับ” ลูกน้องผมเดินเข้ามารายงาน ผมกลับมาจากกรุงเทพได้สามวันแล้วครับ กลับมาถึงก็มีระเบิดมา
ต้อนรับปั๊บ เฮ้อ
“ป่ะหมู่ ออกไปดูที่เกิดเหตุกับผมหน่อย”
ผมขับรถตำรวจหรือไอ้ที่เรียกว่ารถตาโล่นั่นแหล่ะครับออกไปที่เกิดเหตุ ไปถึงก็เจอกับเหตุการณ์แบบเดิมๆ แต่มันก็ทำให้ผมสลดใจทุกครั้งที่เห็น มันรู้สึกเจ็บปวดใจนะครับที่เห็นคนไทยฆ่ากันเอง แล้วคนที่รับเคราะห์ก็เป็นประชาชนคนบริสุทธิ์ทั้งนั้น เมื่อไหร่เมืองไทยจะสงบสักทีนะครับ ผมก็ได้แต่หวังว่าสักวันสันติสุขจะกลับมา
“ไงครับสารวัตร เพิ่งมาเหรอ” เสียงหนึ่งทักก่อนที่ผู้ชายในชุดลายพรางจะเดินเข้ามาหาผม
“ครับผู้พัน” คนนี้ผู้พันเอกครับ เป็นหัวหน้าหน่วยที่นี่ ผู้พันเอกเป็นรุ่นพี่ที่ผมเคารพมากเพราะเป็นทหารที่ทำทุกอย่างเพื่อประชาชนจริงๆ
“เป็นไงบ้างล่ะช่วงนี้” ผู้พันเอกตบบ่าผมเบาๆ
“ก็ยังดีครับ” ผมตอบยิ้มๆ ก่อนจะสอดส่ายสายตาหาใครบางคน ที่ไม่ได้เจอหน้ามาอาทิตย์กว่า
“หาหมวดชัชเหรอ” ผู้พันเอกถาม
“อ้อ คะ ครับ”
“วันนี้ หมวดชัช ลาป่วยน่ะ ลองไปดูที่บ้านพักสิ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
หลังจากออกเวร ผมก็ขับรถไปที่บ้านพักของคนที่ผมตามหาตั้งแต่บ่ายทันที
“หมวดอยู่ไหมเนี่ย” ผมตะโกนเรียกแต่มีแค่ความเงียบที่ตอบกลับมา
“ไปไหนของเขาว่ะ” ผมบ่นเบาๆก่อนจะถือวิสาสะเข้าไปในบ้าน อ่า เด็กๆที่อ่านอย่าทำตามนะมันไม่ดีเดี๋ยวเขาหาว่าเป็นขโมย
ก๊อกๆๆๆ
ผมเคาะประตูห้องนอนของเจ้าของบ้านแทบจะทันทีที่เข้าไป บ้านพักข้าราชการมันไม่ได้ใหญ่มากหรอกครับมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าไม่มีใครอยู่ แต่ประตูเจ้ากรรมมันเหมือนจะเชิญชวนนะเพราะมันไม่ได้ล็อค ผมเข้าไปในห้องจัดการเปิดไฟก่อนจะเห็นเจ้าของบ้านที่นอนซมอยู่บนเตียง
“หมวดๆ เฮ้ย ตัวร้อนมากเลยนิหว่า” ผมรีบเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับหยิบผ้ามาเช็ดตัวให้อีกคน ก่อนจะวางผ้าอีกผืนไว้บนหน้าผาก
ผมมองคนที่นอนป่วยอย่างเหนื่อยใจ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมไม่สามารถละสายตาจากคนๆนี้ได้ บอกก่อนนะว่าผมไม่ใช่เกย์ (ถึงตอนนี้จะเป็นแล้วก็เถอะ) และไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะชอบผู้ชายแถมผู้ชายที่ผมชอบก็ไม่ได้มีวี่แววว่าจะเกย์เลยสักนิด ออกจะแมนโคตรเป็นทหารหนุ่มขวัญใจสาวๆแถวนี้ซะด้วย เฮ้อ ไอ้รบเอ้ยจะชอบผู้ชายทั้งทีทำไมไม่หาไอ้พวกตัวเล็กๆ ขาวๆ แบบคนอื่นบ้างว่ะ ผู้ชาย หล่อเข้ม แมนโคตร ตรงหน้านี้มันน่าทะนุถนอมตรงไหนเนี่ย แต่ผมก็รักไปแล้วอาจจะรัก ตั้งแต่เจอเขาครั้งแรกเมื่อหกเดือนก่อน นายทหารหนุ่มจบใหม่ไฟแรงที่ขออาสามาอยู่ที่นี้ทั้งๆที่เป็นเขตพื้นที่สีแดง ดวงตาที่ฉายแววมุ่งมั่นดวงนั้นมันตรึงผมไว้จนไม่อาจละสายตาจากเขาได้อีกเลย
“อือ” เสียงของคนป่วยทำให้ผมตื่นจากภวังค์
“หมวด ตื่นแล้วเหรอ” ผมพูดกับคนที่นอนมองตาปริบๆ เหมือนไม่ค่อยจะเชื่อสายตาตัวเอง
“เอ่อ สารวัตรมาได้ไงครับ” เอ่อ เอาไงดีว่ะไอ้รบ ซวยแล้วไหมล่ะ ลืมคิดคำตอบล่วงหน้าซะด้วย
“อ้อ คือ ว่า ผมมาตรวจพื้นที่แถวนี้น่ะ ใช่ มาตรวจพื้นที่ แล้วบังเอิญได้ยินผู้พันเอกบอกว่าหมวดไม่สบายเลยมาเยี่ยมน่ะ” คนตรงหน้ามอง
เหมือนไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“เอ่อ หมวดกินข้าวหรือยัง พอดีผมซื้อกับข้าวมาน่ะ”
คนตรงหน้ายิ่งทำตาโตเข้าไปใหญ่ อะ เอ่อ เว้ย จะให้บอกยังไงเล่าว่าเป็นห่วง กลัวจะโดนต่อยคว่ำนะสิ
“ก็ดีครับ ผมกำลังหิว” คนป่วยบอกเสียงล้าๆ เห็นแล้วมันน่าตีชะมัด สงสัยจะไปทำอะไรเกินตัวอีกแล้วนะสิ เฮ้อ คนอะไรไม่รู้จักดูแลตัวเองเล๊ย
“สารวัตร เหม่ออะไรครับ”
“อ้อ โทษที”
ผมกับหมวดชัชต่างคนต่างกินข้าวกันเงียบๆ เงียบมากจริงๆ จนผมต้องแอบปลงในใจ นี่ผมจะมีหวังบ้างไหมเนี่ย ไอ้กันนะไอ้กัน มันจะทำผมเสียคนตอนเกือบแก่ไหมเนี่ย
“เอ่อ หมวด” ผมพูดทำลายความเงียบเอาว่ะ ไหนๆก็ไหนๆ ลองมันสักตั้ง
“ครับ”
“ไปทำอะไรมาถึงได้ป่วยแบบนี้ล่ะ”
“อ้อ ผมไปลาดตระเวนมาน่ะครับ สงสัยมันจะเพลียเพราะไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว” เขาตอบหน้าตาเฉย ท่าทางดูไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไรกับอาการป่วยของตัวเองเป็นผมซะอีกที่จะเป็นจะตายซะให้ได้
“ทำอะไรทำไมไม่รู้จักห่วงคนข้างหลังบ้าน คนที่บ้านเขาจะเป็นห่วงแค่ไหน” ผมบ่น จริงๆก็แอบใส่อารมณ์ลงไปเหมือนกัน
“ไม่มีใครเป็นห่วงผมหรอกครับ ผมมันตัวคนเดียว พ่อแม่ก็ไม่มี อ้อ คือผมเป็นเด็กกำพร้าน่ะครับ ผมไม่มีครอบครัวหรอก ชีวิตผมไม่มีห่วงอะไร เพราะงั้นไม่จำเป็นต้องถนอมตัวเองหรอกครับ” คนป่วยยังตอบหน้าตาย ไม่เข้าใจว่าทำไมมันทำให้ผมโมโหขึ้นมาซะเฉยๆ ทำไมเขาถึงพูดว่าไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครเป็นห่วง ทำไม่รู้จักรักตัวเองเลยนะ
“อย่าพูดว่าแบบนี้อีกนะหมวด คนที่ไม่รู้จักรักแม้แต่ตัวเองน่ะ ดูแลปกป้องคนอื่นไม่ได้หรอก จำคำผมไว้นะ อย่าคิดว่าไม่มีใครห่วง มองไปรอบๆตัวให้ดี มันยังมีคนที่เป็นห่วงหมวดอยู่นะ”
“ครับ” เขาตอบรับเนือยๆ ผมไม่รู้หรอกว่าเขาเข้าใจที่ผมพูดมากน้อยแค่ไหน แต่อย่างน้อยที่สุดผมแค่อยากให้เขารู้ว่า มีผมคนนึงที่เป็นห่วงเขามาก
ต่อด้านล่าง
-
“หมวดอยู่ไหมเนี่ย” ผมตะโกนเรียกเจ้าของบ้าน สามวันมานี้ผมมากินข้าวที่นี่ทุกวัน ข้ออ้างก็เดิมๆน่ะครับ หมวดไม่สบายไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเลยต้องแสดงน้ำใจมนุษย์ร่วมโลกด้วยการมาดูแล
“อยู่ครับ” เจ้าของบ้านเดินออกมารับของ สังเกตจากสีหน้าแล้วอีกไม่กี่วันคงหายเป็นปกติ จะเป็นอะไรไหมท่าตอนนี้ผมไม่อยากให้เขาหายป่วยเลย
“ขอบคุณมากนะครับสารวัตร ไม่น่าลำบากเลย ผมเกรงใจน่ะครับ”
“พี่รบ ตะหากที่นี่มีสารวัตรที่ไหน” ผมบอก ผมก็แค่อยากวางหัวโขนต่างๆลงบ้าง อยากให้คนๆนี้เห็นผมเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขาบ้างถึงจะเป็นได้แค่ พี่ชายก็ยังดี
“เอ่อ จะดีเหรอครับสารวัตร”
“เอาน่า ต่อไปนี้พี่จะเรียก ชัชว่าชัช นะ แล้ว ชัชก็เรียกพี่ว่าพี่รบแล้วกัน เรารู้จักกันมาตั้งนานแล้วคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง หรือชัชรังเกียจ”
“ใครจะกล้ารังเกียจครับ มันก็โก้ดีนะมีพี่ชายเป็นถึงสารวัตรเนี่ย” เขาหันมาตอบยิ้มๆ ผมสังเกตว่าสามวันมานี้ถึง ช่องว่างระหว่างผมกับชัช
จะยังมีอยู่แต่มันก็ดูน้อยกว่าเมื่อก่อนเยอะที่จะเจอกันทักกันเฉพาะในหน้าที่เท่านั้น
“กินข้าวๆ พี่หิวแล้วล่ะ”
………………………………………………………………………………………….
“ไงพี่ ทางโน่นไปได้สวยไหม” ไอ้กันตัวแสบ โทรมาถามหลังจากที่ผมกลับจากบ้านพักของ ชัช
“เรื่องไรว่ะ”
“อ้าว ก็เรื่องหัวใจไง ท่านสารวัตร ”
“อย่ามาล้อเลียนนะครับผู้กองถึงยังไงผมก็ยศสูงกว่าถือว่าเป็นผู้บังคัญบัญชาคุณอยู่นะครับ” ผมเก๊กเสียงเข้มแต่เชื่อเถอะไอ้กันมันไม่กลัวหรอก
“อ่า แย่แล้วๆๆ กระผมต้องขออภัยท่านจริงๆนะครับที่บังอาจไปล้อเลียนท่าน ฮ่าๆๆ” นั่นไงมันกลัวที่ไหนล่ะ
“เร็วๆนะพี่ ผมอยากเห็นหน้าพี่สะใภ้ ว่าแต่พี่สะใภ้สวยป่ะพี่” เอ่อ สวยเหรอ ผมว่า ชัช เขาห่างจากคำว่า สวย ไกลเป็นกิโลเลยนะครับ ถ้า
จะใช้คำว่า หล่อ น่าจะดูเหมาะกว่า
“เอ่อ”
“เอ่อ ทำไมพี่แค่ถามว่าสวยไหมเอง หรือว่า พี่สะใภ้ผมหล่อครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ” ทำเป็นเล่นไปข้าตอบแล้วเอ็งจะหนาว
“เออ หล่อ หล่อมากด้วยเป็นทหารด้วยนะเว้ย” ผมตอบ ตอนนี้เป็นปลายสายที่เงียบแทน สงสัยจะอึ้ง
“เหอๆ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเว้ย ยังไงก็อย่าลืมพิชิตใจให้ได้เร็วๆล่ะพี่ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนแบบไหนทำให้พี่ชายผมที่ไม่เคยคิดจะมีแฟน อยากสละโลด”
“เออ แค่นี้นะข้ายุ่ง” ผมบอกก่อนจะกดตัดสายไป เฮ้อ ไอ้กันเอ้ย ข้าก็อยากจะเป็นแฟนเขาจะแย่แต่เขาจะยอมเป็นแฟนข้าเหรอว่ะ
…………………………………………………………………………….
สามวันแล้วนะครับที่ผมติดต่อ ชัชไม่ได้ เป็นสามวันที่ผมแทบจะเป็นบ้าตาย มันปนกันไปหมด ทั้งหวง ทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ ที่เขาไม่ยอมทำตามที่ผมบอก ผมรู้ว่าเขาเป็นทหารแล้วก็เป็นทหารที่มุ่งมั่นเกินร้อยซะด้วยแต่เขาทำอะไรน่าจะคิดถึงคนที่ห่วงเขาอย่างผมบ้างนะครับ
“สารวัตรครับมีรายงานว่าเกิดการปะทะกันที่ตีนเขาตะวันออกครับ” หมูหยง วิ่งกระหืดกระหอบมารายงานผม
“แล้วมีใครเป็นอะไรไหมหมู่” ผมถามพยายามทำหน้าให้เป็นปกติที่สุด ถึงในใจจะกังวลและห่วงอีกคนมากแค่ไหนก็ตาม
“เท่าที่รู้แค่บาดเจ็บครับ แต่หนักหรือเบายังไม่ได้รับรายงานครับ”
“ขอบใจมากนะหมู่” ผมนั่งสงบสติอารมณ์ในห้องอย่างใจเย็น เพื่อรอเวลาออกเวร ถึงจะเป็นห่วงมากแค่ไหนแต่สำหรับผมหน้าที่ยังต้องมาก่อน
ผมเปิดประตูเข้าไปในบ้านที่เรียกว่าคุ้นเคยเป็นอย่างดีเพราะตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมแทบจะเข้าออกบ้านนี้ตลอดเวลา เหมือนเดิมครับเจ้าของบ้านยังไม่กลับมา ผมได้แต่เดินวนไปวนมาในบ้านเพราะตอนนี้ต้องรอทีมช่วยเหลือประสานงานรับผู้บาดเจ็บรายงานผล
ปรื้นๆ
“ขอบใจมากนะที่มาส่ง” เสียงตะโกนคุ้นหู พร้อมกับร่างของใครบางคนที่ผมคิดถึงเดินเข้ามาในบ้าน ด้วยสภาพที่ผมเรียกแทบจะดูไม่ได้
เลยล่ะครับ ไปจะผ้าพันแผลที่พันอยู่บนต้นแขนอีก เห็นแล้วมันพาลโมโหคนไม่รักตัวเองขึ้นมาอีกจนได้
“อ้าวพี่รบ มานานแล้วเหรอพี่” เสียงทักไม่ยินดียินร้ายที่ผมได้ยินจนชิน เอ่ยทัก
“อืม” ผมตอบรับแกนๆ
“แปปนะพี่ ขอตัวไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวหน่อย ไม่ได้อาบน้ำมาสามวันแล้ว สงสัยใกล้เน่า”
“ชัช” ผมเรียกเสียงเบา ก่อนจะค่อยๆดึงอีกคนเข้ามากอด ถ้าคุณเป็นผมคุณจะทนได้ยังไงครับ ถ้าเห็นคนที่รักต้องเจ็บตัวแทบทุกวันแบบนี้ ถึงผมจะเป็นตำรวจแล้วก็พบเห็นเหตุการณ์แบบนี้มานักต่อนัก แต่กับคนๆนี้ผมทนไม่ได้จริงๆครับ
“เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้นะ” ผมบอกก่อนจะจูงมืออีกคนไปนั่งโซฟา เราสองคนไม่มีใครพูดอะไรผมปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปอย่างที่ใจอยากทำ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่ชัช นิ่งยอมให้ผมเช็ดตัวให้นั่น เพราะอึ้งหรือเพราะอะไรกันแน่ แต่ผมก็รู้สึกดีใจลึกๆนะครับที่ ชัช ไม่ได้รังเกียจในสิ่งที่ผมทำให้
“พี่รบ ขอบคุณครับ” เสียงขอบคุณบอกอย่างแผ่วเบา
“พะ พี่ …………..อุ๊บส์” เสียงของ ชัช หายไป หลังจากที่ผมประกบปากตัวเองกับริมฝีปากนุ่ม ก่อนจะบดเคล้าและถ่ายทอดความรู้สึกต่างๆ ผ่านสัมผัสนั้น หวังว่าบางที มันอาจจะทำให้ ชัช รับรู้ว่า ผมรักเขามากแค่ไหน
“อืม อะ อือ” เสียงครางในลำคอของอีกคนทำให้ผมลอบยิ้ม ผมพอจะเดาได้ไหมว่าเขากู้สึกดีเหมือนกับผม
ผมถอนจูบก่อนจะไล้ นิ้วโป้งไปบนริมฝีปากบวมเจ่อ ไม่น่าเชื่อว่าผมจะได้เห็น หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนมาดเข้มในมุมนี้ ปากเจ่อน่าสัมผัส ตาหวานฉ่ำเชิญชวนนี่มันอะไรกัน ผมไม่อาจห้ามความรู้สึกได้อีกต่อไปแล้วนะครับ ผมบดเบียดริมฝีปากลงไปชิมความหวานในปากชัช อีกครั้ง คราวนี้ไร้ซึ่งแวว หยอกล้อ แต่มันเต็มไปด้วนอารมณ์ร้อนแรง พอๆกับอุณหภูมิที่สูงขึ้นในตัวผม
“พี่ขอนะชัช” ผมกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ก่อนจะขบไปหนึ่งที ชัช ไม่ตอบแต่ก็ไม่ได้ห้ามผมจะถือว่าเขาอนุญาตนะครับ
ไม่รู้ว่าผมสองคนมาถึงตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีตอนนี้ ร่างกายเราก็เปลือยเปล่าแล้ว
ผมมองร่างกายของ ชัช อย่างหลงใหล ถึงจะไม่ได้ ขาว เนียน เหมือนฝ่ายรับที่เคยเห็น แต่ร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ซิกแพ็กที่เรียงตัวสวยอย่างคนออกกำลังกายก็ทำให้ผมแทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว
ผมค่อยๆ เลาะเล็มไปตามซอกคอของคนที่อยู่ใต้ร่าง ก่อนจะคลึงเบาๆ ที่ตุ่มไต สองข้าง
“อะ อือ พี่รบ” เสียงครางเบาๆพร้อมกับร่างกายที่บิดเร่าๆของ ชัช ทำเอาน้องชาย ผม แทบจะทนไม่ไหว
ผมค่อยไล้ลิ้นไปตามสัดส่วน ของอีกคนที่ผมหลงใหล ขบเม้ม ตีตราประทับให้ร่างกายนี้ เป็นของผมคนเดียว อยากจะฝากความรู้สึกทั้งรัก ทั้งห่วงให้คนความรู้สึกช้ารับรู้ถึงความรักของผมสักที
ผมลูบไล้ มังกรน้อยขนาดพอตัวของ ชัช ก่อนจะชักขึ้น ชักลง เบาๆ แค่อยากแกล้งคนหัวดื้อ เท่านั้น
“อื้อ พี่ ระ รบ อะ อื้อ อย่าแกล้ง สิ” ผมมองคนที่นอนบิดด้วยแรงอารมณ์แล้วมันก็ชักจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ผมจับเขาพลิกขึ้น ก่อนช่องทางรัก ที่ไม่เคยมีใครล่วงล้ำจะปรากฏต่อสายตาย แต่ตอนนี้ผมต้องหาตัวช่วยซะก่อนเพราะครั้งแรก ถ้าทำแบบไม่มีตัวช่วยพรุ่งนี้ผมโดนไล่ออกจากบ้าแน่ๆ
ผมคว้าโลชั่น ได้แถวๆหัวเตียงก่อนจะทาลงไปบนช่องทางรัก พร้อมๆกับมังกรน้อยแต่ขนาดไม่น้อยของผม
“อะ เจ็บ พี่รบ ชัช ” เสียงอีกคนประท้วงปนสะอื้น
“อย่าเกร็งนะครับคนดี พี่ไม่มีทางทำ ชัช เจ็บหรอก เชื่อพี่นะครับ”
“อะ อื้อ อ่า ” ผมค่อยๆสอดใส่อย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่มันก็ทำให้อีกคนเจ็บอยู่ดี แต่จะให้เลิกกลางคันก็คงไม่ไหวนะครับ
“อื้อ ชัช พี่จะขยับแล้วนะ” ชัช ไม่ตอบอีกตามเคย ผมถือว่าอนุญาตแล้วกันนะ
“อะ อะอะ อา อื้อ” เสียงที่ได้ยินจากอีกคนยิ่งทำให้ผมได้ใจ ก่อนจะเร่งจังหวะเพิ่มขึ้นไปตามแรงอารมณ์
“อะ อะ พี่รบ อะ อื้อ”
“อือ ชัช ”
“อะ อา พี่ รบ ผม ไม่ไหวแล้วนะ” อีกคนบอก
“ครับ ทนอีกนิดนะ พร้อมกันนะครับ”
“อะ อะ อ๊า” เราสองคนกระตุกครั้งสุดท้ายแทบจะพร้อมกัน ก่อนที่ผมจะปลดปล่อยเข้าไปในตัว ชัช ส่วนชัช ก็ปล่อยน้ำรักเลาะหน้าท้อง
ผมอีกที
ฟอดดดดดด ผมก้มลงไปหอมแก้ม ของคนที่อยู่ใต้ร่างก่อนจะถอดแก่นกายออก แล้วรั้งอีกคนที่ยังไม่ยอมพูดอะไรมาไว้ในอ้อกอด
“ใจคอจะไม่พูดอะไรกับพี่หน่อยเหรอ ชัช ชัช”
ผมเรียกคนในอ้อมกอดเบาๆ แต่ก็ต้องชะงักเพราะอีกคนชิงหลับไปก่อน เฮ้อ ผู้หมวดสิ้นลายซะแล้ว สงสัยจะเพลีย ผมหอมแก้ม เขาอีกฟอดใหญ่ก่อนจะหลับตามอีกคนไป เฮ้อ คืนนี้คงเป็นคืนที่ฝันดีที่สุดในรอบปีเลยมั้งครับ
………………………………………………………………………………………………..
“ตื่นได้แล้วนะ ชัช จะเที่ยงแล้วนะ” ผมเดินมาปลุกคนที่นอนหลับอุตุ อยู่บนเตียงใจคอจะนอนถึงเย็นเลยมั้งนั่น
“อื้อ พี่รบเหรอ ขอโทษครับมันเพลียๆน่ะ” คนบนเตียงบอกก่อน ก่อนจะทำท่ามุดผ้าห่มอีกรอบ ฮ่าๆๆ คนเราเนาะ พูดเองเขินเอง
“เป็นอะไรมากไหม นอนเถอะ เดี๋ยวพี่ไปเอาข้าวต้มมาให้นะ”
“พี่รบ” ผมมองคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความสงสัย ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ชัช คิดอะไรอยู่ หรือเขา จะเสียใจเรื่องเมื่อคืนกันนะ
“คือเรื่องเมื่อคืน ผม เอ่อ พี่ ”
“ชัชครับ ชัชตั้งใจฟังนะ พี่ไม่รู้ว่าตอนนี้ชัชคิดอะไรอยู่ ชัชอาจจะยังไม่แน่ใจหรือกลัวกับความสัมพันธ์ของเรา แต่พี่อยากจะบอก ชัช ว่า
เรื่องเมื่อคืน มันเกิดจากความตั้งใจไม่ใช่อุบัติเหตุ ที่พี่ทำไปทั้งหมดก็เพราะ……………….พี่รัก ชัช นะครับ แล้วพี่ก็เข้าใจว่า ชัชก็รักพี่เหมือนกัน” ผมแกล้งแหย่ คนที่อายอยู่แล้ว ยิ่งอายหนักเข้าไปใหญ่ เห็นแล้วน่าหอมสักฟอดจัง คงจะไม่มีใครเคยเห็น รต ชัชนันท์ อายม้วนแบบนี้แน่นอนครับ
“ใครบอกว่ารักพี่รบกัน”
“อ้าว แล้วไอ้ที่ ครางเรียกชื่อพี่ทั้งคืนนี่ มันหมายความว่ายังไงครับ”
“สารวัตร!!!” ฮ่าๆๆ ยศเริ่มมาแปลว่า เริ่มโกรธจริง
“โอ๋ๆๆ ไม่ล้อแล้วครับ ไหนบอกพี่ได้ไหม ว่าชัชก็รักพี่เหมือนกัน” ผมอ้อน จริงๆเรื่องเมื่อคืนมันก็จะบอกผมได้เหมือนกันว่า ชัช คิดยังไง
กับผมแต่ บางทีมันก็แค่อยากฟัง
“เอ่อ คือ ผม ”
“ใครผม บอกแล้วไงว่า ให้เรียกตัวเองว่า ชัช น่ะ ”
“คือ ชัช ชัช ชัชรักพี่รบนะ”
“ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะดังลั่นก่อนจะ รวบอีกคนมากอดไว้แน่น ต่อไปนี้จะไม่ปล่อยให้ไปทำอะไรเสี่ยงๆอีกแล้ว ผมสัญญาด้วยชีวิตว่าจะดูแล
คนๆนี้ตลอดไป
“ชัช ชื่อจริงชัชแปลว่าความยินดีของนักรบใช่ไหม ”
“ครับ”
“จำไว้นะ ชัชเป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดของพี่ เป็นความยินดีของนักรบอย่างชื่อของชัชนั่นแหล่ะ ต่อไปนี้สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ทำอะไรวู่วาม
อีก พี่เป็นห่วงชัชมากนะ”
“ครับพี่รบ” ชัชกอดตอบก่อนจะปล่อยโฮออกมาซะยกใหญ่ เดือดร้อนผมต้องปลอบตั้งนาน แต่ผมชอบนะ อิอิ
................................................
พระเจ้าจอร์จ NC ครั้งแรกในชีวิตของหนู อะไรยังไงติชมกันได้นะคะ
หนูเพิ่งหัดเขียนจริงๆ เขียนเองเขินเอง มันเลยออกมาแปร่งอ่า TT^TT
-
เพราะคำแนะนำของน้อง พี่ชายเลยได้แฟนสมใจ :laugh:
+1
-
ง่อย อะไร๊!
ดีเเล้ว มาเร็ว เคลมเร็ว
-
แอร๊ยย ชอบอ่ะ nc ครั้งแรก ได้แค่นี้ก็ผ่านแล้วจ้า
เอา nc พระ นาย มาบ้างจิ อยากอ่าน 555+
ชอบค๊าา
-
รุกเร็วแท้ :z1:
(ขนาดครั้งแรกนะเนี่ย)
บวกเป็ด
-
จินตนาการไม่ออกเยกับรับและรุกคู่นี้
-
o18 o18เสร็จ :z2:
-
รูป ปากอบคร่า
(http://image.ohozaa.com/t/46f/5lFg3V.jpg)
คนนี้ สารวัตร นักรบ คร่า
(http://image.ohozaa.com/t/79e/2FjIkC.jpg)
ส่วนคนนี้ หมวด ชัชนันท์
เป็นไงกันบ้างคะ
เหมือนที่จิ้นกันไหมเอ่ย แอบเห็นว่า
มีคนไม่รู้จะจิ้น ยังไง ก็เลยจัดซะหน่อย :L2: :L2: :L2:
-
"ถ้าเจอคนท่ีใช่ เพศอะไรก็รักไปเถอะ". อยากกดlike ประโยคนี้สัก 1,000,000 ครั้ง
:กอด1:
-
สนุกมากค่ะ เดี๋ยวจะติดตามอ่ารเรื่องก่อนๆด้วย
ขอบคุณค่ะ o13
-
หวัดดีคร่า น้องพิตกลับมาแล้ว ฮ่าๆๆ
คราวนี้เอาตอนพิเศษพี่รบกะน้องชัช
ไปก่อนนะ แหะๆ คือมันยังอินกะคู่นี้อยู่ คู่หลัก
เดี๋ยวคงมา ^^
.............................................................................................
ตอนพิเศษ นักรบ ชัชนันท์
(ภาคหมวดชัช)
“หมวดอยู่ไหมเนี่ย” เสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้นที่หน้าบ้าน เพราะสามวันมานี้บ้านผมมีแขกแค่คนเดียวเท่านั้นแหล่ะครับ
“อยู่ครับ” ผมตอบกลับไปก่อนจะเดินเปิดประตูหน้าบ้าน ก่อนแขกประจำจะยืนยิ้มแฉ่งพร้อมกับถุงกับข้าวในมือ เหมือนเดิมทุกวัน
“ขอบคุณมากนะครับสารวัตร ไม่น่าลำบากเลย ผมเกรงใจน่ะครับ” ผมบอกอย่างเกรงใจ จะว่าไปผมกับสารวัตรนักรบ ก็ใช่จะสนิทกันมากมายอะไรแค่เจอกันบ้างเวลาเกิดเหตุเท่านั้น
“พี่รบ ตะหากที่นี่มีสารวัตรที่ไหน” อีกคนบอก
“เอ่อ จะดีเหรอครับสารวัตร”
“เอาน่า ต่อไปนี้พี่จะเรียก ชัชว่าชัช นะ แล้ว ชัชก็เรียกพี่ว่าพี่รบแล้วกัน เรารู้จักกันมาตั้งนานแล้วคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง หรือชัชรังเกียจ”
“ใครจะกล้ารังเกียจครับ มันก็โก้ดีนะมีพี่ชายเป็นถึงสารวัตรเนี่ย”
“กินข้าวๆ พี่หิวแล้วล่ะ” พี่รบบอกก่อนจะ จัดการกับอาหารตรงหน้า เราสองคนคุยไปกินไปอย่างทุกวัน ผมไม่รู้หรอกครับว่า เขาเข้ามาทำดีกับผมเพราะอะไร ถามทีไรก็บอกแค่ว่าเพื่อมนุษยธรรม แต่จะเหตุผลอะไรก็ช่าง ตอนนี้ผมมีความสุขมากครับ อันที่จริงตั้งแต่เกิดมา สามวันมานี้ผมว่าผมมีความสุขที่สุดในชีวิตเลยก็ได้เพราะในที่สุดสิ่งที่ผมหวังมาตลอดชีวิตก็เป็นจริงสักที 10กว่าปีที่ผ่านมาผมหวังว่าปีที่ผ่านมาผมหวังมาตลอดว่าจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับพี่รบ พี่รบอาจจะไม่รู้หรืออาจจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำแต่สำหรับผม ผมไม่เคยลืม
………………………………………………………………………………………………………..
“ชัช เอาผ้าไปส่งร้านเจ๊จิ๊บด้วยนะ” เสียงบอกของหญิงวัยกลางคนที่กำลังวุ่นวายอยู่กับกองผ้ามหึมาตะโกนบอกผม คนๆนี้คือป้าน้อยครับ ป้าน้อยเป็นคนที่รับดูแลผมตั้งแต่พ่อกับแม่ผมเสีย ตอนผม 8 ขวบ แกไม่ใช่ญาติผมหรอกครับ แต่แกคงสงสารที่เห็นผมเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เด็ก อย่าครับ อย่าเพิ่งดราม่ากัน ชีวิตผมไม่ใช่ละครหลังข่าว ผมไม่ได้โดนใช้งานอย่างหนัก หรือโดนแกล้งเหมือนดาวพระศุกร์หรอกครับ แต่การโตมาในฐานะ “ส่วนเกิน” ของครอบครัวคนอื่น มันทำให้ผมกลายเป็นคนเย็นชา และเก็บตัว จนไม่มีเพื่อนคบ สำหรับผมแล้ว คนเราทุกคนควรอยู่ได้ด้วยตัวเอง
“ได้ครับ” ผมรีบยกตะกร้าที่ใส่ผ้าอยู่เต็มไว้ในอ้อมกอดก่อนจะเดินไปตามทางที่คุ้นเคย
“เฮ้ย ไอ้ชัช” เสียงตะโกนดังขึ้นก่อนที่ ผู้ชายวัยรุ่นสามคนจะยืนล้อมผม
“มีอะไรว่ะ ไอ้เปี๊ยก” คนๆนี้คือไอ้เปี๊ยกครับ นักเลงประจำตลาด ชอบทำกร่างไปทั่ว
“ไอ้ชัช มึงกล้าดียังไงมาเรียกพี่เปี๊ยกว่าไอ้ว่ะ” ไอ้จอมมือขวาร่างยักษ์ แต่ใจปลาซิว ของไอ้เปี๊ยกตวาดลั่น
“มึงจะทำไม” ผมยักคิ้วกวนๆ ไปให้ กะอีแค่ไอ้เปี๊ยก มันจะแน่แค่ไหนเชียวว่ะ ถึงตอนนี้ผมจะอายุ 13 แต่เรื่องต่อยตีก็ไม่ได้แพ้ใครหรอกนะครับ
“เชี่ยเฮ้ย เอาตังค์มาดิ ” ไอ้เปี๊ยกเดินมาขู่
“สัด เรื่องอะไรกูต้องให้มึงว่ะ”
“สงสัย แมร่งอยากเจ็บว่ะ ไอ้จอม ไอ้แจ็ค จัดดิ” ไอ้เปี๊ยกหันไปบอกลูกน้องมัน
“ได้พี่”
ตุ๊บ พลั่ก ตุ๊บๆๆๆ เสียงหมัดเท้า เข่า ศอก ที่กระทบกัน มันส์ยิ่งกว่าศึกอัศวินดำ ซะอีก ผมกับไอ้สองตัวนั่น สะบักสะบอมพอๆกัน แต่ดีหน่อยที่ไอ้ จอมกับไอ้แจ็ค ถึงมันจะตัวใหญ่แต่มันใจโคตรปลาซิวผมเลยเอาชนะพวกมันได้
“แมร่งเอ้ย ไอ้สัด อย่าอยู่เลยมึง” ไอ้เปี๊ยก ตะโกนก้องก่อนที่ผมจะรู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่หน้าท้อง
“เฮ้ย พี่ พี่แทงมันทำไมว่ะ” ไอ้จอมตาโต ก่อนจะมองผมด้วยความตกตะลึง
“กะ กู ไม่ได้ตั้งใจ ใครใช้ให้แมร่งมากวนตีนกูว่ะ” ไอ้เปี๊ยกลนลานก่อนจะปล่อยมือ แล้ววิ่งหนีไป
เหอะ ชีวิต ผมได้แต่หัวเราะให้กับโชคชะตาของตัวเอง ดีแล้วล่ะถ้าเกิดผมตายจริงๆ ทุกคนก็คงจะสบายขึ้นป้าน้อยก็ไม่ต้องมารับภาระอะไรอีก ผมจะได้เจอพ่อกับแม่สักที ก่อนสติสุดท้ายจะหลุดลอยผมได้ยินเสียงใครไม่รู้กระซิบที่ข้างหู แต่ผมง่วงจังเลย พ่อครับ แม่ครับ มารับชัชด้วยนะ
……………………………………………………………………………………………………
“อูยยยยยยยยย” ผมครางเพราะรู้สึกเจ็บที่ท้องก่อนจะลืมตาขึ้นมองรอบๆ ที่ที่ผมอยู่
“ชัช ฟื้นแล้วเหรอ” ป้าน้อยที่นั่งอยู่บนโซฟารีบวิ่งเข้ามาดูผมทันที
“ครับป้า ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนเหรอครับ”
“ชัชอยู่โรงพยาบาลน่ะลูก ดีนะที่มีคนไปเจอ ป้าไม่อยากคิดเลยว่าถ้าคุณคนนั้นไม่เจอ ชัชของป้าจะเป็นยังไง” ป้าน้อยบอกทั้งน้ำตา
“ป้าครับ ผมจะกลับบ้านโรงพยาบาลนี้ท่าทางจะแพงน่าดู ป้ามีเงินเหรอครับ ผมไม่เป็นอะไรมากหรอก กลับบ้านก็ได้” ผมบอกอย่างเกรงใจเพราะผมรู้ว่าป้าน้อยไม่ใช่คนร่ำรวยอะไร โรงพยาบาลเอกชนที่หรูขนาดนี้ผมไม่อยากคิดเลยว่าค่ารักษาจะมากแค่ไหน แค่ผมมาขออาศัยอยู่ด้วยมันก็รบกวนป้าน้อยมากแล้ว ถ้าผมยังสร้างภาระอีกผมคงรู้สึกผิดมาก
“ไม่ต้องหรอกจ๊ะ คุณคนที่เขาพาชัชมาเขาจ่ายให้แล้ว ไม่น่าเชื่อนะชัชว่าบนโลกนี้จะมีคนดีๆแบบนี้อยู่ อ้อ แถมเค้ายังบริจาคเลือดให้ชัชด้วยนะ”
“เหรอครับ”
หลังจากที่ฟังป้าน้อยเล่ามา ผมไม่เข้าใจความคิดของคนๆนั้นเลย เขาจะช่วยผมเพราะอะไร เขาต้องการอะไร
หลังจากวันนั้น ชีวิตผมก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ผมได้รับอุปการะจาก คุณจอมพล เอื้อองการ เขาเข้ามาหาผมหลังจากที่ผมฟื้นได้สามวันและบอกว่าเขาจะรับอุปการะและส่งเสียให้ผมเรียนหนังสือได้เท่าที่ต้องการ นี่มันเรื่องอะไรกันผมไม่เข้าใจอะไรสักนิด ชีวิตผมมันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ
“ชัช นั่งเหม่อทำไม” ป้าน้อยเดินเข้ามาถามผม
“เปล่าครับป้าผมแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
ป้าน้อยยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะหยิบซองใส่เอกสารพร้อมกับเงินค่าใช้จ่ายของผมที่คุณจอมพลให้คนขับรถเอามาให้ ตั้งแต่วันที่มาหาผมวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอกับคุณจอมพลอีกเลย เพราะส่วนใหญ่ท่านจะให้คนขับรถเอาเงินค่าใช้จ่ายมาให้ผมที่บ้านป้าน้อย ผมไม่แปลกใจหรอกครับที่ ผมจะได้เงินมากมายขนาดนี้เพราะ ใครก็รู้ว่า จอมพล เอื้อองการ รวยแค่ไหน เงินที่ผมได้อาจจะเป็นแค่เศษเงินเล็กๆน้อยที่คนรวยเขาใช้ไม่หมดก็ได้ แต่สิ่งที่คาใจผมมาตลอดคือ คนที่ช่วยผมวันนั้นเป็นใครกัน ใครที่มีอ้อมกอดอบอุ่นที่ช่วยดึงผมออกมาจากเงื้อของมัจจุราชได้
“ชัชเอ้ย เหม่ออีกแล้วนะ เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าคิดมากสิ”
“ป้าครับ น้าสอนกลับหรือยังครับ” น้าสอนเป็นคนรถของคุณจอมพล ครับ และเป็นคนที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นกุญแจที่ไขเรื่องคาใจของผมได้
“ยังหรอกจ๊ะ เห็นคุยกับลุงอยู่หน้าบ้านโน่น ”
“ขอบคุณครับป้า”
ผมรีบวิ่งออกไปหน้าบ้านทันทีเพราะกลัวพยานปากสำคัญของผมกลับเสียก่อน อ่า นั่นไง น้าสอน เชื่อไหมครับว่าผมไม่เคยอยากเจอใครเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต
“น้าสอน”
“มีอะไรเหรอ ชัช”
“ผมมีอะไรจะถาม”
“มีอะไรว่ะ”
“คือ น้ามาทางนี้หน่อยสิ” ผมบอกก่อนจะเดินลากแกออกไป
“มีลับลมคมในอะไรว่ะ ไอ้ชัช เอ็งนี่มันมากเรื่องจริง”
“เอาน่าน้า เอ่อ คือว่า น้ารู้ไหมว่าใครเป็นคนพาผมไปส่งโรงพยาบาล” ผมถามออก โอ้ย ตื่นเต้น ชะมัด ขอให้น้าสอนรู้ด้วยเถอะ
“อ้อ คนที่พาเอ็งไปโรงพยาบาลก็คุณรบไง เอ็งจะทำไมว่ะ”
“เปล่าหรอกน้า ผมก็แค่อยากรู้จักชื่อผู้มีพระคุณน่ะ”
“อ้อเหรอ คุณเขาน่ะ ชื่อ นักรบ เอื้อองการ จำไว้นะเอ็ง น้าไปล่ะออกมานานแล้ว” น้าสอนบอกก่อนจะขับรถออกไป
“นักรบ เอื้อองการ”
ผมทวนชื่อที่ได้ยินซ้ำ ก่อนจะสัมผัสได้ถึงไออุ่นในใจ อธิบายไม่ถูกเหมือนกันครับว่าทำไม
หลังจากวันนั้นผมก็สืบเรื่องของคนที่ชื่อ นักรบ ผ่านน้าสอนตลอด ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ในใจผมท่องชื่อจนนี้ขึ้นใจ รู้ตัวอีกที คุณนักรบก็กลายเป็น ไอดอลของผมโดยไม่รู้ตัว
-
“ชัช เหม่ออะไร ทำไมไม่กินข้าวล่ะ”
“เปล่าครับ” ผมเฉไฉ จะให้ผมตอบยังไงว่าคิดถึงเขา ตอนเด็กๆผมคิดว่า คุณนักรบ คือไอดอล คือฮีโร่ ที่ผมยึดถือเป็นแบบอย่างแต่เมื่อผมโตขึ้นทุกอย่างในใจมันก็เปลี่ยนไป
ผมเลือกเป็นทหาร ก็เพราะ เขา
ผมเลือกมาที่นี่ ก็เพราะเขา
ผมเลือกที่จะทำงานหนักก็เพราะอยากช่วย เขา
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำมันเป็นเครื่องพิสูจน์แล้วว่า ผมรัก “เขา” ผมรักผู้ชายที่ชื่อ นักรบ เอื้อองการ
…………………………………………………………………………………………………..
“ขอบใจมากนะที่มาส่ง” ผมหันไปบอกลูกน้องก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน เฮ้อ เหนื่อยชะมัดกับการลาดตระเวน วันนี้แถมโดนซุ่มโจมตีอีก ก็เลยได้แผลกันไปคนละหลายแผลโชคดีที่วันนี้ไม่มีใครต้องสละชีวิตเพราะผมรู้สึกผิดทุกครั้งที่ต้องไปบอกลูกเมียพวกเขาว่า หัวหน้าครอบครัวไม่อยู่แล้ว แต่เมื่อเลือกมาเป็นตำรวจหรือทหารการสละชีพเพื่อชาติถือเป็นหน้าที่ คนๆนั้นที่เคยบอกผมในวันแรกที่ผมย้ายมาประจำการที่นี่
“อ้าวพี่รบ มานานแล้วเหรอพี่” ผมเอ่ยทักทันทีที่เข้ามาในบ้าน แต่ก็ตกใจนิดหน่อยเพราะไม่คิดว่าจะเจอพี่รบนั่งหน้าบึ้งคอยอยู่แล้ว
“อืม” คนหน้านิ่งตอบเสียงเย็น เอ่อ ผมทำอะไรผิดเหรอครับ
“แปปนะพี่ ขอตัวไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวหน่อย ไม่ได้อาบน้ำมาสามวันแล้ว สงสัยใกล้เน่า” ผมบอก ไม่ไหวครับเล่นจ้องกันขนาดนี้เอาปืนมายิงทิ้งยังจะดีกว่า ใครไม่รู้จะเล่าให้ฟังว่า สายตาพิฆาต ของสารวัตรนักรบใครเจอต้องกลัวหัวหดทุกราย
“ชัช” พี่รบเรียกเสียงเบา ก่อนที่ดึงผมเข้าไปกอด ผมแต่อึ้งจนวางตัวไม่ถูก มันอ่อนโยนเกินไป อ่อนโยนจนผมอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าพี่รบก็รู้จักแบบเดียวกับที่ผมรู้สึก
“เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้นะ” ผมได้แต่นั่งนิ่งๆให้พี่รบเช็ดตัวให้ ทุกสัมผัสมันเต็มไปด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน อบอุ่นจนน้ำแข็งที่เกาะบนหัวใจของผมเริ่มละลาย ถ้านี่มันเป็นฝันผมขอฝันแบบนี้ต่อไปได้ไหมครับ
“พี่รบ ขอบคุณครับ” ผมบอกเสียงเบา ผมต้องรีบออกไปจากความอ่อนโยนตอนนี้ไม่อย่างนั้นผมอาจเผลอทำอะไรที่ทำให้มิตรภาพของผมกับพี่รบจบลง
“พะ พี่ …………..อุ๊บส์” เสียงของผมหายไปหลังจากที่ถูกคนตัวโตกว่าทาบริมฝีปากลงมา รสจูบหวานแสนอ่อนทำให้ผมเคลิ้ม ความอุ่นวาบเกิดขึ้นในหัวใจ นี่ซินะที่เขาเรียกว่าสัมผัสจากคนที่เรารัก มันอบอุ่น อ่อนโยนอย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะทุกคนบนโลกถึงไขว่คว้าหาความรักกันเหลือเกิน ผมปล่อยให้พี่รบทำทุกอย่างตามใจ เพราะร่างกายและหัวใจของผม มันเป็นของคนๆนี้มานานแล้ว ไม่ว่าพี่รบจะทำอะไรกับมันผมก็ยินดี
………………………………………………………………………………………………………………………………..
“ตื่นได้แล้วนะ ชัช จะเที่ยงแล้วนะ” เสียงทุ้มกระซฺบบอกผมเบา
“อื้อ พี่รบเหรอ ขอโทษครับมันเพลียๆน่ะ” บอกเองก็เขินเอง เพราะดันไปคิดถึงเรื่องเมื่อคืนเข้านะสิครับ
“เป็นอะไรมากไหม นอนเถอะ เดี๋ยวพี่ไปเอาข้าวต้มมาให้นะ”
“พี่รบ” ผมเรียกอีกคนไว้ เพราะผมอยากถามให้แน่ใจว่าเรื่องเมื่อคืนมันคืออะไรกันแน่ถ้าพี่รบบอกผมว่าไม่ได้ตั้งใจผมก็พร้อมที่จะยอมรับมัน
“คือเรื่องเมื่อคืน ผม เอ่อ พี่ ”
“ชัชครับ ชัชตั้งใจฟังนะ พี่ไม่รู้ว่าตอนนี้ชัชคิดอะไรอยู่ ชัชอาจจะยังไม่แน่ใจหรือกลัวกับความสัมพันธ์ของเรา แต่พี่อยากจะบอก ชัช ว่าเรื่องเมื่อคืน มันเกิดจากความตั้งใจไม่ใช่อุบัติเหตุ ที่พี่ทำไปทั้งหมดก็เพราะ……………….พี่รัก ชัช นะครับ แล้วพี่ก็เข้าใจว่า ชัชก็รักพี่เหมือนกัน” ผมได้แต่ก้มหน้าเพื่อซ่อนความอาย เอ่อ ก็เล่นถามกันโต้งๆแบบนี้เป็นใครจะไม่อายล่ะครับ
“ใครบอกว่ารักพี่รบกัน”
“อ้าว แล้วไอ้ที่ ครางเรียกชื่อพี่ทั้งคืนนี่ มันหมายความว่ายังไงครับ” อะ ไอ้พี่รบบ้าเอ้ย เขินนะเว้ย
“สารวัตร!!!” ผมตะโกน แก้เขิน ก็มันอายอ่า
“โอ๋ๆๆ ไม่ล้อแล้วครับ ไหนบอกพี่ได้ไหม ว่าชัชก็รักพี่เหมือนกัน” คนตัวโตอ้อน บอกได้คำเดียวครับว่า น่ารัก อ่า
“เอ่อ คือ ผม ”
“ใครผม บอกแล้วไงว่า ให้เรียกตัวเองว่า ชัช น่ะ ” เอาแต่ใจชะมัด เชอะ
“คือ ชัช ชัช ชัชรักพี่รบนะ” ผมพูดไปแล้วครับ พูดคำบางคำที่เก็บมันมา10กว่าปีในที่สุดในที่สุดผมก็ได้พูดมันซะที พี่รบหัวเราะชอบใจก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด อ่า รู้สึกดีชะมัด
“ชัช ชื่อจริงชัชแปลว่าความยินดีของนักรบใช่ไหม ”
“ครับ”
“จำไว้นะ ชัชเป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดของพี่ เป็นความยินดีของนักรบอย่างชื่อของชัชนั่นแหล่ะ ต่อไปนี้สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ทำอะไรวู่วามอีก พี่เป็นห่วงชัชมากนะ”
“ครับพี่รบ” ผมกอดตอบทันทีที่พี่รบพูด จบ น้ำตาของความดีใจทะลักออกมาอย่างกับเขื่อนแตก ในที่สุดสิ่งที่ผมหวังมาตลอดชีวิตก็เป็นจริงสักที ขอบคุณนะครับพี่รบ ขอบคุณที่รักผม คนนี้
………………………………………………………………………………………………………………..
“กลับมาแล้วเหรอ ชัช” คนตัวโตทักหลังจากที่ผมเดินเข้ามาในบ้านของเรา ครับอ่านไม่ผิดหรอก บ้านของเราจริงๆเพราะพี่รบ ย้ายมาอยู่กับผมแล้ว ทั้งๆที่ผมห้ามแล้วห้ามอีกแต่พี่แกก็ไม่ยอม เฮ้อ หัวดื้อจริงๆ
“เป็นไงบ้างวันนี้ เหนื่อยไหม”
“ไม่หรอกครับ” แค่เห็นหน้าพี่ผมก็หายแล้ว ประโยคหลังพูดในใจแน่นอน ครับ ก็มันอายอ่า
“ป่ะ ไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวกัน พี่มีอะไรจะให้ เร็วดิเหม็นจะแย่ วู้ๆๆ” พี่รบบอกก่อนจะดันหลังผมเข้าห้องน้ำ
“พี่รบ ถ้าเหม็นคราวหน้าไม่ต้องกอดเลย”
“ง่า ชัชอ่ะ พี่ล้อเล่น ชัชของพี่หอมจะตาย เนาะๆ” คนตัวโตเริ่มอ้อน ฮ่าๆๆ ดูแล้วน่ารักชะมัด
“ไม่ต้องมาอ้อนหรอกน่า ชัชล้อเล่น เหม็นจริงๆนะแหล่ะ ก็วันนี้เดินป่ามาทั้งวัน”
ผมบอกก่อนจะไปจัดการกับตัวเอง แล้วออกมากินข้าวกับคนที่นั่งยิ้มรออยู่แล้ว
“พี่มีอะไรให้ชัชเหรอ”
“ใจร้อนจังเลยหมวด”
“น่านะ ชัชอยากรู้” ผมเซ้าซี้ต่อ เอ๋า ก็มันอยากรู้หรือคุณคนอ่านไม่อยากรู้ครับ
“อ่ะ ” พี่รบยื่นกล่องขนาดเท่ากล่องไม้ขีดให้ผม ไม่ต้องรอให้มากความ แกะซิครับ จะเหลือเหรอ
“พะ พี่รบ นะ นี้ มัน” ผมจับของที่อยู่ในกล่องด้วยมือที่สั่นเทา ของสำคัญที่สุดในชีวิตผม มันคือ แหวนแต่งงานของพ่อกับแม่ผมเองครับ ปกติผมจะพกติดตัวตลอดแต่ผมทำมันหายตอนที่โดนไอ้เปี๊ยกแทง
“พี่รบ ทำไมแหวนชัชอยู่กับพี่รบได้ล่ะ”
“ชัชครับ ชัชคิดว่าพี่ลืมเรื่องตอนนั้นเหรอ” พี่รบหันมาถามผม
“พี่รบจำได้”
“จำได้สิครับ พี่จะลืมได้ยังไง เห็นคนโดนแทงต่อหน้าต่อตา ใครจะไปลืมลงกันเล่า” พี่รบบอกก่อนจะยิ้มกวนๆให้ผม
“ใช่เรื่องนั้นที่ไหนกันเล่า!! ชัช หมายถึงพี่รบ จำชัชได้ ”
“เด็กโง่เอ้ย ทำไมพี่จะจำเราไม่ได้แค่เห็นหน้าชัชเมื่อ 6 เดือนก่อนพี่ก็จำได้แล้วว่าเป็นใคร ใครจะไปลืมหน้าคนที่ตัวเองหลงรักมาสิบกว่าปีได้เล่า ”
“พี่รบ” ผมโผเข้ากอดพี่รบแน่น ไม่เคยมีวันไหนเลยที่ผมจะมีความสุขเท่าวันนี้ มันมีความสุขซะจนผมบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้
“ฮึกๆๆๆ พี่รบ ชัชรักพี่รบนะ รักที่สุดเลย” ผมบอกทั้งน้ำตา
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะครับ หมวดชัชนันท์ ไหงขี้แยอย่างล่ะ ไม่กลัวลูกน้องมาเห็นเหรอ”
“ไอ้พี่รบ อย่ามาล้อนะ”
“ครับๆๆ กลัวแล้วครับ”
“พี่ก็รักชัชนะ รักมากด้วย เอาล่ะเลิกร้องไห้แล้วทานข้าวได้แล้วนะครับเดี๋ยวมันเย็นหมดจะไม่อร่อยน๊า” พี่รบบอกก่อนจะตักข้าวให้ผม เราสองคนกินไปคุยไป เล่นไป ซะจนลืมเวลา บอกไม่ถูกว่าว่าวันนี้มีความสุขมากแค่ไหน เอาเป็นว่าผมมีความสุขโคตรๆแล้วกันนะครับ
.................................
จบไปอีกหนึ่งตอนฮ่าๆๆ
ชอบไม่ชอบยังไง ก็บอกกันบ้างนะคะ ^^
-
ผู้หมวดน่ารักอ่ะ สารวัตรก็ไม่แพ้กัน อิอิ
ชอบอ่าา
-
ความรักเกิดขึ้นแม้ล่วงผ่านเนินนานยังฝังใจ คุ้มค่ากับการถวิลหาอันยาวนาน ถ้าคนที่ใช่คือคนนี้ยอมพลีทั้งกายใจ อิจฉานะเนี่ย
-
:impress2:น่ารัก
-
สนุกทุกเรื่องเลย
-
รักฝังใจ
น่ารักอ่ะ :L1:
บวกเป็ด
-
คนแต่งขยันอัพแบบนี้ สุดยอดครับ
ขอบคุณนะครับ
-
แล้วก็หากันจนเจอ
ทำเรื่องย้ายกลับได้แล้ว
กลัวแทน
+1
-
น่ารักค่ะ หมวดชัชขี้แยเหมือนกันนะ
ห่างกันไปหลายปียังอุตส่าห์ได้มาพบกันอีก
แสดงว่านักรบจำชัชได้ตั้งนานแล้วสิ
-
หมวดชัชน่ารัก เหมือนลูกแมวขี้อ้อนเลย
-
:กอด1:พี่รพกับชัดน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยคะ :กอด1: :กอด1: ปล. แล้วมาต่อตอนพิเศษอีกเน้อจาคอยๆๆๆๆ :bye2: :bye2:
-
พรมลิขิตให้เขาได้เจอกัน
รักแรกพบและรักตลอดไป
อ๋อยยย เขินแทน
><น่ารักอ่ะ
-
อุ๊ย...น่ารักอ่ะ
มาลงตอนพิเศษอีกนะครับ
-
อ่านกี่รอบก็ยังชอบมากครับเรื่องนี้ คิดถึงสองหนุ่มกัน-เซ้นต์ เป็นคู่ที่น่ารักมากครับ
-
ควันหลงสงครามเอ้ย สงกรานต์
ผมยืนมองผู้กองสุดหล่อที่เตรียมตัวไปทำงานอย่างทุกวัน วันนี้เป็นวันที่13 เมษาที่ใครๆก็รู้ว่ามันเป็นวันสงกรานต์
วันที่ครอบครัวต้องอยู่พร้อมหน้า กินข้าว เล่นน้ำ แต่ผู้กองของผมเขาจะไม่ยอมหยุดครับ เขาบอกว่าตำรวจที่ดีต้องคอยดูแลประชาชน
ใช่ซี๊ ประชาชนสำคัญกว่า สามีอย่างผมอยู่แล้วนิ
“เซ้นส์ ยังไม่หายงอนอีกเหรอเนี่ย”
“ใครงอน” หึ อย่ามาง้อซะให้ยากเลย
“ก็ดี เพราะกันต้องรีบไปทำงาน ไปแล้วนะครับ” ผู้กองเขาบอกก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
ทิ้งผมไว้กับบ้านที่ว่างเปล่าเพราะบริษัทผมหยุดตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่ 17 แล้วเด็กๆก็ไปอยู่กับคุณปู่ คุณย่า
อุส่าห์นึกว่าจะได้อยู่ด้วยกันสามวันซะอีกไหงผมต้องอยู่บ้านคนเดียวเนี่ย
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผมเหลือบมองโทรศัพท์ ก่อนจะกดรับเมื่อรู้ว่าใครโทรมา
“ว่าไงเชี่ยฟิวส์”
“ไอ้เซ้นส์ เพื่อนรัก” คนในสายตะโกนตอบกลับมา
“มีไรว่ะ”
“มึงว่างไหม ไปเล่นสงกรานต์เป็นเพื่อนกูหน่อย” มาแนวไหนว่ะเนี่ยร้อยวันพันปีไม่เคยชวนเกิดคึกอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย
“มาแนวไหนเนี่ยเชี่ยฟิวส์”
“ก็กูน้อยใจอ่ะ ต่อไม่ยอมไปกับกูเลยจะกลับบ้านท่าเดียวเนี่ย มึงคิดดูดิ สงกรานต์นะเว้ยกูก็อยากจะอยู่กับเขาบ้าง
แต่ทำไมเขาไม่เห็นใจกูเลยว่ะ” ไอ้ฟิวส์บ่นซะยกใหญ่ เฮ้อ หัวอกเดียวกันจนได้
เอาว่ะ ไปฉลองตามประสาหนุ่มโสด(เฉพาะสงกรานต์)กับมันหน่อย
“โอเค เจอกันที่ร้านเดิมนะเว้ย” ผมบอกก่อนจะเตรียมตัวออกจากบ้านบ้าง ไม่ง้อก็ด้ายยยยยยยยยยยย
“เอ้าโชนนนนนนนนนนน” สองหนุ่มโสดเพราะน้อยใจเมียอย่างผมและเชี่ยฟิวส์ยกแก้วใส่แอลกอฮอล์ชนเป็นว่าเล่น
“มึงดูสิฟิวส์ กูมีกรรมขนาดไหน มีเมีย เขาก็เห็นงานดีกว่ากู กูคิดถึงอยากอยู่กับเขาแทบตายเขากลับไปทำงานเฉยเลย”
“ไม่ต่างกันว่ะ รายนั้นหายใจเข้าออกเป็นครอบครัวทุกที กูก็อยากรู้เหมือนกันว่า เขาเห็นกูเป็นคนนอกรึไงว่ะ”
“อย่างนี้น่าจะไปมีกิ๊กให้รู้แล้วรู้รอดไปซะเลยมึงว่าไหม” ไอ้ฟิวส์หันมาถามความเห็นผม
“ทำอย่างกับจะกล้า เก่งแต่ปากนะมึง”
“หึ คนอย่าง ฟิวส์ มีหรือจะไม่กล้า แต่ที่ไม่ทำเพราะไม่อยากให้ต่อเสียใจหรอกเว้ย”
“ไอ้พระเอก กลัวเมียก็บอกมาเหอะมึง” ผมแหย่มันไป
“หรือมึงไม่กลัว” ไอ้ฟิวส์ตอกกลับทันควันเล่นเอาไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว
“ใครกลัว ไม่มี๊ กูแค่เกรงใจเว้ย” ผมบอกปัดไป ว่ากันตามจริงกันไม่ได้มีอะไรน่ากลัวสักนิด
แต่ที่ผมตามใจเพราะผมรักกันมากต่างหาก ผมได้แต่นั่งทนฟังไอ้ฟิวส์บ่นไปเรื่อย ขี้เกียจจะจับใจความ
ไอ้นี่เมาแล้วรั่ว เมาแล้วพูดมากนะครับ ไม่ใส่ใจได้เป็นดีที่สุด เฮ้อ ผมนั่งจ้องโทรศัพท์จนแทบจะละลายไปบนโต๊ะ
แต่แค่สั่นสักกึก ยังไม่มี ดูสิครับ ขนาดผมหนีออกมากินเหล้ากันยังไม่โทรตามผมสักนิด น่าน้อยใจชะมัด
ช่วงนี้ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้น้อยใจกันบ่อยมาก อารมณ์ใกล้เคียงกับผู้หญิงวัยทองเข้าไปทุกวันแล้วมั้งผมเนี่ย
“เฮ้ย ฟิวส์ เซ้นส์ มาทำอะไรกันเนี่ย”
“อ้าวพี่โอ๋ หวัดดีพี่”
ผมทักทายคนมาใหม่ก่อนก่อนจะขยับให้พี่โอ๋นั่งด้วยกัน
“ไงเรา น้อยใจอะไรหัวหน้าพี่อีก” พี่โอ๋ถามยิ้มๆ
“เฮ้ย รู้ได้ยังพี่” ผมว่าพี่โอ๋ต้องเป็นหมอดูแน่ๆ
“ไอ้น้อง อย่าลืมดิว่าพี่รู้จักเรากับพี่กันมานานแล้วนะไอ้เรื่องแค่นี้หมวดโอ๋ไม่มีทางจะดูไม่ออกหรอกน้อง”
ดูท่าแกจะภูมิใจในความรอบรู้ของตัวเองมากนะครับนั่น
“เออ พี่ว่าแต่ทำไมพี่มาที่นี่ล่ะ แล้วผู้กองพี่ไปไหน”
“อ้อ พอดีพี่ลาน่ะ แหมสงกรานต์ทั้งทีใครๆก็อยากอยู่กับครอบครัวบ้างสิว่ะ”
“อ้าวแล้วทำไมพี่มาอยู่ที่นี่ล่ะ แฟนพี่ไปไหน”
“ เฮ้อ ไอ้น้องเอ้ย เรามันคนหัวอกเดียวกันว่ะมีแฟน แฟนเขาก็มัวแต่ทำงานกว่าจะเลิกงานก็โน่นเลยตี2 พี่เลยต้องมานั่งอยู่นี่ไง”
“ใช่พี่ทำไมแฟนเราไม่เข้าใจเราเลยอ่ะ” ไอ้ฟิวส์ที่เงียบมานานพูดขึ้น
“พี่ว่าอย่างนี้มันต้องมีแผนว่ะ” พี่โอ๋เสนอ แหมระดับกุนซือผมมีหรือจะธรรมดา
“แผนไรพี่” ไอ้ฟิวส์ถามอย่างกระตือรือร้น แหมเมื่อกี้ยังหงอยอยู่เลยนะไอ้นี่มันกะล่อนลงตับจริงๆ
“เอาหูมาดิ” พี่โอ๋บอกก่อนจะกระซิบวางแผนกับพวกผมเสร็จสับ ฮ่าๆๆ งานนี้ มีเฮชัวร์ๆ
อากาศร้อนอบอ้าวบวกกับความชื้นของเสื้อผ้าเล่นเอาผมอดหงุดหงิดไม่ได้ แต่หน้าที่ต้องมาก่อนเสมอ
แม้ว่าจะโดนนักท่องเที่ยวสาดน้ำบ้าง ปะแป้งบ้างก็ตามที เฮ้อ จะว่าไปคิดถึงเด็กๆเหมือนกันนะครับวันหยุดยาวทั้งที
น่าจะได้อยู่กับครอบครัวเนาะ ไม่รู้ป่านนี้สามีตัวดีของผมลงแดงตายหรือยังเมื่อเช้าเห็นนั่งหน้างอเป็นจวักขนาดนั้น
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ว่าไงโอ๋”
“อ้าว นี่เบอร์พี่เหรอ” เสียงในสายตอบกลับมา
“เอ๋าไอ้นี่ แกโทรหาฉันแล้วมันจะเป็นเบอร์ใครล่ะว่ะ”
“โทษทีๆ พอดีผมจะโทรหาเพื่อนน่ะสงสัยมือมันพลาด”
“กานนนนนนนนนนนนนน กันเหรอ กานใจร้ายยยยยยยยย” เสียงโหยหวนของคนเมาดังเข้ามาในโทรศัพท์ทำเอาผมอึ้ง
ไอ้บ้าเซ้นส์ไปเที่ยวอีกแล้วเหรอเนี่ย
“โอ๋ เซ้นส์อยู่แถวนั้นเหรอ”
“อืม ใช่พี่ สามีพี่เมาปลิ้นอยู่ที่ผับเนี่ยแระ พี่มาดูหน่อยสิเนี่ยเมาแล้วแหกปากโวยวายจนคนที่ผับจะต่อยเอาแลวเนี่ย” ไอ้โอ๋บอกเอือมๆ
เอาไงดีล่ะครับเนี่ย ผมเหลือเวลาต้องเข้าเวรอีกชั่วโมงหนึ่ง จะทิ้งไปก็ไม่ได้
“แต่พี่ต้องเข้าเวรอีกชั่วโมงว่ะ เอางี้นะแกดูไว้ให้ก่อนแล้วกันเดี๋ยวอีกชั่วโมงนึงพี่ไปรับ”
“เอางั้นเหรอพี่ งั้นอีกชั่วโมงนึงมารับนะถ้าพี่ไม่มา จะหาว่าไม่เตือนไม่ได้นะ”
“ไม่เตือนเรื่องอะไรว่ะ”
“อ้าวพี่ไม่รู้เหรอว่าสามีพี่อ่ะ Hot มากนะพี่ สาวๆงี้มองกันตาละห้อย”
“เออ แค่นี้แหล่ะ” ผมวางสายด้วยอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาซะเฉยๆ หนีเที่ยวยังไม่พอยังม้อสาวอีกนะไอ้บ้าเซ้นส์ อย่าให้เจอนะถ้าเจอล่ะก็ ตาย!!
1 ชั่วโมงผ่านไป
ผมขับรถมาที่ผับเดิม จำได้ใช่ไหมครับมีอยู่ผับเดียวนะแหล่ะ เสียงเพลงดังกระหึ่มกับความเบียดเสียดยิ่งเพิ่มมากขึ้น
เมื่อเข้าไปในผับแต่มันก็ไม่มากพอที่จะหันเหความสนใจของผมไปจากไอ้คนที่มันเต้นอยู่กับสาวสวยสุดเซ็กซี่คนนึงได้
ผมเผลอกำมัดแน่นก่อนจะเดินออกจากผับไป เหอะ ถ้าใครคิดว่าผมจะเข้าไปแย่งชิงเหมือนในละครละก็
คิดผิดแล้วล่ะครับ ผมเป็นผู้ชายนะจะให้ทำอะไรแบบนั้นกับผู้หญิงคงไม่เหมาะเอาเป็นว่าโทรให้ไอ้โอ๋มันลากออกมาแล้วกัน
“หวัดดีพี่ พี่มายังเนี่ย”
“อืม มาแล้วแต่อยู่หน้าผับ แกช่วยเอา “มัน” ออกมาข้างนอกดิ”
“มันไหนพี่”
“ก็ไอ้บ้าที่มันเต้นนัวเนียกับยัยปากแดงนั่นไง เอามันออกมาหาพี่ที่หน้าผับดิ” ผมพูดแค่นั้นก่อนจะวางสายไป หึ หงุดหงิดชะมัด
“มาแล้วพี่ อ่ะ” ไอ้โอ๋หิ้วปีกไอ้คนที่เมาจนหัวทิ่มออกมาจากผับ ก่อนจะพลักภาระให้ผม
“อืม พี่ไปนะ” ผมบอกก่อนจะจับไอ้คนเมาใส่ในรถแล้วขับรถออกไปทันที ด้วยความเร็วซึ่งมันเกินกฎหมาย
กำหนดไปหลายขุมแบบว่าเอาความหงุดหงิดไประบายกับคันเร่งก็ว่าได้
ถึงบ้านปุ๊บผมก็ลากย้ำนะครับว่าลากไอ้คนเมาออกมาจากรถแล้วก็ทิ้งลงบนโซฟาก่อนจะเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำ
เผื่ออารมณ์จะได้เย็นกว่านี้หน่อย ไม่งั้น ตำรวจอย่างผมคงโดนข้อหาฆ่าคนตายโดยเจตนาแน่ๆ
“เอ๊ะ!!!!” ผมร้องเสียหลงเพราะหลังจากที่ผมออกจากห้องน้ำก็ถูกกอดจากด้านหลังซะแน่น
“กานนนนนนนนนน เค้าเอง” เสียงอ้อแอ้ที่มาพร้อมกับกลิ่นละมุด ไม่บอกก็เดาถูกว่าเป็นใคร
“ปล่อย” ผมบอกเสียงแข็ง
“โกรธเหรอครับ กันโกรธเซ้นส์เหรอ”
“รู้ตัวแล้วจะถามทำไม”
“ง่า เซ้นส์ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ก็เซ้นส์เหงานอ่ะเลยไปกินเหล้ากับไอ้ฟิวส์มันก็แค่นั้นเองไม่มีอะไรจริงๆน๊า”
“หึ” เหงามากจนต้องไปหาผู้หญิงเลยหรือไง
“เค้าไม่ได้ทำไรนะ ผู้หญิงคนนั้นมาหาเค้าเอง อ่า ขอโทษ”
“ปล่อยจะนอน” ผมบอกก่อนจะแกะมือเซ้นส์ออกแล้วล้มตัวลงนอนทันที
“กานนนนนนนนนนนนนน”
“หยุด เหม็นเหล้าถ้าจะคุยไปอาบน้ำให้สร่างเดี๋ยวนี้”
“ครับๆ”
ผมมองตามหลังเซ้นส์ไปก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ นี่ผมปล่อยให้เซ้นส์เหงาขนาดนั้นเลยเหรอ
ที่ผ่านมาผมพยายามที่จะแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกัน ทำงานให้น้อยลง บู๊น้อยลง ก็เพื่อครอบครัวทั้งนั้น
หรือว่าแค่นั้นมันยังไม่พอ
“คิดอะไรอยู่เหรอครับ” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูก่อนที่เซ้นส์จะล้มตัวลงนอนแล้วกอดผมจากด้านหลัง
“ปล่อย”
“กัน โกรธเหรอ โกรธเซ้นส์มากเลยเหรอที่ไปเที่ยวน่ะ”
“เปล่า ถ้าเซ้นส์อยากไปก็ไปเถอะกันไม่ได้ห้าม”
“แน่ใจเหรอ”
“แน่ใจสิ” ผมบอกถึงมันจะดูสั่นๆไม่มั่นคงไปบ้างก็เถอะ หวังว่าเซ้นส์จะจับไม่ได้นะ ว่าผมกำลังน้อยใจอยู่
“แน่ใจสิ” คำยืนยันที่ออกมาจากปากกัน ทำให้ผมต้องถอนหายใจ เฮ้อ จะปากไม่ตรงกับใจไปถึงไหนครับผู้กอง
ฟังก็รู้แล้วว่าเสียงมันสั่นมากแค่ไหน ยังจะทำเป็นเข้มแข็งอีก
“ผู้กองครับ ผมรู้นะว่าคุณไม่อยากให้ผมไป ทำไมไม่ห้ามล่ะครับ ทำอะไรที่ใจคิดบ้างเถอะ ผมรู้ว่าตัวเองผิดแต่เพราะผมเหงา จริงๆมันก็น้อยใจด้วยแหล่ะ มีเมียแต่เมียก็ไม่ค่อยจะสนใจสักเท่าไหร่ก็เลยจำเป็นต้องออกไปข้างนอกบ้าง แต่ผมไม่เคยคิดนอกใจเลยนะครับ ผมรักคุณนะครับ ผู้กองของผม” ผมบอกก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น เพื่อยืนยันทุกคำที่พูดออกไป
“งั้นพิสูจน์สิ พิสูจน์ให้กันเห็นหน่อยว่า เซ้นส์ยังยังกัน อยู่”
“อืม แล้วจะให้พิสูจน์ยังไงครับ” ผมถามพลางซุกที่ซอกคอหอมกรุ่น
“อะ อื้อ ทำไมต้องให้บอกเล่า ปกติเห็นหื่นตลอดนิ”
“ก็เซ้นส์ไม่รู้จริงๆนิครับ”
“ไอ้บ้าเอ้ย”
ผู้กองสบถก่อนจะหันกลับมาแล้วประกบปากนิ่มลงบนปากผมทันที ก่อนจะทำถอนออกไปแต่มีรึจะรอด
ฮ่าๆ ผมอาศัยชั้นเชิงที่เหนือกว่ากดท้ายทอยไว้แน่นก่อนจะลูบไล้เข้าไปในเสื้อนอนตัวบางทันที
“เอ๊ะ อะ อื้อ ” ผมค่อยๆชิมรสริมฝีปากหวานก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปกวาดต้อนน้ำหวานจากปากกัน
“อืมมมมมมม” เสียงครางต่ำๆด้วยความพอใจยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของผมมากขึ้น แหม เห็นผู้กองสุดเท่ห์
นอนบิดไปบิดมาแล้วมันเซ็กซี่ชะมัด ผมค่อยๆลากลิ้นไปตามซอกคอหอมกรุ่นก่อนจะขบเม้มแสดงความเป็นเจ้าของไว้ซะทั่ว
หึ พรุ่งนี้ถ้ากันกล้าออกไปทำงานก็ให้มันรู้ไป ก๊ากๆๆ
“กันครับเซ้นส์รักกันนะ” ผมบอกเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้กัน อยากจะบอกให้เขารู้ว่า ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มันเกิดจากความรัไม่ใช่ความใคร่
“อืม”คนใต้ร่างรับคำก่อนจะปรือตามองผม ไอ้ตาหวานๆบวกกับปากบวมเจ่อเพราะจูบร้อนแรงยิ่งทำให้ผมแทบคลั่ง
เมียผมทำไมเซ็กซี่แบบนี้ว่ะเนี่ย
“กันเซ้นส์ไม่ไหวแล้วขอเลยแล้วกันนะ”
ผมบอกถึงจะดูเหมือนขออนุญาตแต่จริงถ้ากันไม่อนุญาตผมก็ทำอยู่ดีแหล่ะ มาถึงขนาดนี้แล้วจะให้หยุดคงยากล่ะครับ
“อะ อ๊า อือออออออออ” เสียงครางด้วยความสุขสมดังขึ้นเมื่อนิ้วมือของผมสะกิดที่จุดกระสัน
“เซ้นส์ กันไม่ วะ ไหว แล้วนะ อือ อย่า อะ แกล้ง ซิ”
“แหมใจร้อนจัง”
ผมล้อก่อนจะแยกขาเนียนออกช้า เผยให้เห็นช่องทางรักที่เต้นตุ๊บๆด้วยแรงอารมณ์
ก่อนจะสอดแก่นกายเข้าไปช้าๆเพราะกลัวที่รักจะเจ็บแหม ก็พ่อผมให้มาเยอะ
ถ้าหมดรวดเดียวพรุ่งนี้โดนถีบตกเตียงแน่ๆ
“อะ อ๊า อะ อือ อะ” เสียงครางสลับกับเสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้น เราสองคนบดเบียดสะโพกเข้าหากันอย่างไม่มีใครยอมใครผมใส่ไปเท่าไหร่กันก็ตอบกลับมาเท่านั้นเลยล่ะ หรือบางทีอาจเป็นเพราะว่าผมเมานิดๆด้วยมั้งครับครั้งนี้เลยรู้สึกว่าจะรุนแรงหนักหน่วงกว่าปกติ
“เซ้นส์ กันจะไปแล้วนะ”
“อะ อ๊า” กันบอกก่อนจะปล่อยน้ำรักออกมาเลอะหน้าท้องผมไปหมด แรงตอดรัดยิ่งทำให้ผมต้องเร่งความเร็วขึ้นเพื่อให้ไปถึงฝั่ง ผมเร่ง
จังหวะแล้วกระแทกไปอีกซักพักก็ปล่อยน้ำรักเข้าเต็มช่องทางของกัน แถมยังล้นออกมาซะด้วยซ้ำ สงสัยจะเก็บกด ฮ่าๆ
“เซ้นส์เอาออกไปได้แล้วอึดอัด”
“ไม่อ่ะ อยู่อย่างนี้แหล่ะดีแล้ว กันจะได้ไม่หาว่าเซ้นส์เบื่อกันอีกไง ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าเซ้นส์น่ะรักกันมากแค่ไหน”
“ไอ้หื่น หาเรื่องหื่นได้ตลอดเลยนะ”
“อืม ถ้างั้นเซ้นส์ไปหื่นกับคนอื่นดีกว่าเนาะ กันจะได้ไม่เหนื่อย”
“ก็ลองสิ ถ้าเจอนะจะตัดให้เป็ดกินเลยคอยดู”
“ง่า งั้นเซ้นส์หื่นกับกันดีกว่า เพราะกลัวโดนตัดเดี๋ยวคนแถวนี้จะเสียดาย ฮ่าๆๆ”
“ไอ้บ้าเซ้นส์” กันเหวก่อนจะรัวกำปั้นใส่ผมไม่ยั้ง เจ็บนะเนี่ยไม่ใช่ไม่เจ็บแต่ถ้าเป็นคนนี้ล่ะก็ ผมยอม
ฟอดดดดดดดด
“เซ็นส์รักกันนะครับ รักมากกกกกกก รักจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้วเนี่ย”
“รู้แล้วครับคุณภาสวิช เพราะ ผมก็รักคุณเหมือนกัน รักนะครับ ไอ้คุณสามีจอมหื่น”
ผมจุมพิตที่หน้าผากของผู้กองของผมแล้วเข้านอนพร้อมๆกัน วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขมากๆเลยนะครับ อันที่จริงมันก็ไม่ได้มากไปกว่าทุกวันเพราะทุกวันที่มีผู้กองจอมซ่าในอ้อมกอดมันก็เป็นวันที่ผมมีความสุขมากอยู่แล้ว อยากจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป อยากมีผู้กองของผมอยู่ในอ่อมกอดทุกวัน รักนะครับผู้กองของผม (พรุ่งนี้ต้องให้รางวัลพี่โอ๋ซะแล้ว แผนสุดยอดมาก ^_^)
ผมอยากจะบ้าตาย นี่มันอะไรกันครับเนี่ยผมถูกไอ้คุณสามีลากเข้าบ้านอย่างรวดเร้วด้วยความไวเหนือแสงก่อนที่คนหน้างอจะเดินขึ้นห้องไป เอ๋า งงกันไปใหญ่เป็นอะไรของเค้าอีกเนี่ย เรื่องของเรื่องคือว่าวันนี้ผม ลางานน่ะครับ เอาใจเขาหน่อยเดี๋ยวเขาจะน้อยใจเลยได้โอกาสไปเที่ยวสงกรานต์กับชาวบ้านชาวช่องเขาบ้างแต่ไมถึงครึ่งชั่วโมงไอ้คนหน้างอก็ลากผมกลับมาบ้านทันที งง นะครับ
“เซ้นส์เป็นอะไรเนี่ย”
“หึง หวง ไม่ชอบ”
“หึง ?? ”
“ก็ทำไมคนพวกนั้นต้องจับแก้มกันด้วยล่ะ”
“ฮ่าๆๆ นั่นเขาทาแป้งต่างหากเล่า ครับคุณภาสวิช”
“ชิ ยังไง เซ้นส์ก็ไม่ชอบอยู่ดีนะแหล่ะ กันเป็นเมียเซ้นส์นะ เซ้นส์ไม่ชอบ”
ผมได้แต่ส่ายหน้าให้อาการหึงของสามี พอง้อเข้าหน่อยทำงอนนะ สองสามตอนหลังเนี่ย งอนตลอดหรือโอ๋มากไปเหลิงเหรอ
ฟอดดดดดดดด
“หายโกรธยัง”
“ยัง”
“อ้าวแล้วตกลงจะเอายังไงเนี่ย”
“ไม่เอาไงแต่……………….จะเอา “กัน” ”
“ไอ้บ้าเซ้นส์ ไอ้ หะ อื้อ อุ๊บส์” เสียงด่าของหายไปพร้อมกับริมฝีปากรเอนประกบลงมาแล้วจะให้ทำไงได้ล่ะครับก็ต้อง
เลยตามเลยอยู่แล้ว เฮ้อ ….
.........................................................
ควันหลงมากเพราะหลงมาสองเดือน ฮ่าๆๆ นานมากที่ไม่ได้อัพ
เพราะเวลามันไม่มีจริงๆอ่ะค่ะ แหะๆ ยังก็อย่าเพิ่งทิ้งน๊า
สงสารหนูซันกะหนูซายส์หน่อยน๊า
-
ช่างเป็นสงกรานต์ที่หื่นดีแท้ คิดถึงผู้กองกับเซนต์มากกก นึกว่าจะไม่ได้อ่านตอนพิเศษน่ารักๆแบบนี้อีกแล้ว ขอบคุณคนเขียน
-
หื่นตลอด :z1:
-
แกล้งงอนแก้เบื่อ แกล้งงอนให้ง้อ
ความคิดดีเนอะ
+1
-
:z3:มาเป็นเทสกาลนะ มาบ่อยๆ จะรอ :o8:
-
ถึงจะควันหลงตั้งเป็นเดือนสองเดือน ก็สนุกเหมือนเดิม ขอบคุณนะจ๊ะ
-
เปิดเข้ามาเจอตอนพิเศษเรื่องนี้อีกดีใจมากครับ ถึงจะช้าก็ไม่เป็นไรยังสนุกเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนครับ
ขอบคุณนะครับ
-
:-[ชอบจังเลยอะมีตอนพิเศษด้วยอะ :-[ :-[
ปล.รักกันกับเซนต์ที่สุดเลย :bye2: :bye2:
-
อยากจะเขียน ภาค 2 ตะหงิดๆ :z1:
ทำโพล ดีม่ะ เนี่ย :กอด1:
-
อยากจะเขียน ภาค 2 ตะหงิดๆ :z1:
ทำโพล ดีม่ะ เนี่ย :กอด1:
จัดไปเลยครับ สนับสนุนเต็มที่
-
อีกหนึ่งเสียง เอาเลยครับ สนับสนุน
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
สนับสนุนอีกหนึ่งเสียงครับ o13
-
o13สนับสนุนอีก 1 เสียงครับ o13
-
น่ารักจัง
ชอบคู่นักรบกับชัชอ่ะ
หวานกันไม่มากไม่เกิน
จะรอติดตามเรื่องต่อไปน้า
-
ผู้กองสาวขึ้นทุกวัน
-
รออยุนะครับ คิดถึงผู้กองจัง มาต่อไวๆนะครับ
-
อืม !!! มันยังไม่จบใช่มั้ยอ่ะ <นานจัด> เริ่มงงอ่ะ ???
-
อืม !!! มันยังไม่จบใช่มั้ยอ่ะ <นานจัด> เริ่มงงอ่ะ ???
อัพเรื่อยๆค่ะ ตามอารมณ์ แต่ คงเป็นตอนพิเศษ
หรืออาจจะมีภาค สอง ขอเคลียร์ ตัวเองก่อนนะคะ
-
น่ารักทุกคู่เลยขอรับ :o8:
อ่านไป ลุ้นไป
กว่าทุกอย่างจะลงตัวก็เกร็งจนไส้บิด กั่กๆๆๆ o18
-
น่ารักกันทุกคู่เลย
-
:L2:ชอบมากเลยยยยยยยยย อยากให้เอามาลงอีกนะ
-
สนุกมากเลย มาอีกน้า
-
สนุกมากเลย o13 o13
-
สนุกอ่าาาา มาต่อเรื่อยๆน่ะครับ มีความสุขที่ได้อ่าน ขอบคุณครับ
-
ชอบมากขอบคุณครับบบบบ :L2: :L2: :L2:
-
:z13: :z13: :z13: จิ้มคนแต่ง 3 ที
โทษฐานทำคนแก่เลือดกระชูด :pighaun: :pighaun: :pighaun:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
เรื่องนี้ชอบมากกกกฟิน!!!!
-
กันเป็นคนคิดมากน่าดูนะเนี่ย สงสารเซ้นต์เลย ดีนะที่โอ๋ให้สติ พ่อกันต์ก็ไม่ืค่อยร้ายเลยนะ เซ้นต์กันติดลูกน่าดูเลยนะเนี่ย โอ๋ดูแลตองให้ดีนะ รบชัชนี่รักกันตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเลยหรือนั่น น่ารักดี
-
5555
ตามมาอ่านเรื่อง พี่โอ๋ แต่ดูท่าว่า พี่กัน จะมาแรงกว่า 555
น่ารักทั้ง 3 คู่เลยชอบมากๆ อ่ะ
เซ้นต์ ดูเป็นเด็กโข่งมากๆ อ่านแล้วขำเหมือน พี่กันมีลูก 3 คน
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ผู้กองที่รัก ภาค อนาคต….
ปังๆๆๆ เสียงดังสะสั่นของอาวุธขนาดเล็กแต่กลับสามารถฆ่าคนได้แม้แค่ปลายนิ้วสัมผัส ดังลั่น กระสุนทุกนัดตรงเข้าเป้าหมายได้อย่างแม่นยำราวกับจับวาง ทำให้คนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ยกยิ้มอย่างพอใจ
“เป็นไงบ้างครับพ่อ” เด็กนุ่มหน้าตาคมคายเอ่ยถามกับคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“เยี่ยม สิครับลูกชาย แหม สมแล้วที่เป็น ลูกพ่อ” คนเป็นพ่อยิ้มกว้างก่อนจะตบไหล่ลูกชายอย่างถูกใจ
“งั้น ปีนี้ผมก็สอบ เตรียมทหารได้แล้วสิครับ” เด็กหนุ่มบอกด้วยรอยยิ้ม
“ยังหรอก”
“ทำไมล่ะครับ ในเมื่อตอนนี้ผมก็พร้อมหมดแล้ว แล้วทั้งพ่อ ทั้งปู่ก็อยากให้ผม รับราชการนิครับ” เด็กหนุ่มบอก
“เพราะลูกยังเด็กเกินไป เอาไว้สักปีหน้าดีกว่านะ ซัน” คนเป็นพ่อบอก พลางมองลูกชายจอมดื้อที่กำลังออกอาการงอน อย่างปลงๆ เอาแต่ใจเหมือนป๊ามันไม่มีผิด
“พี่ซัน คุณพ่อ น้องซายส์กับป๊ามาแล้วค่า” เสียงใสๆของเด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนมัธยมปลายวิ่งเข้ามาในสนามซ้อมก่อนที่เด็กสาวจะโผเข้ากอดคนที่ถูกเรียกว่าพ่อเต็มรัก
“คิดถึงคุณพ่อจังเลย”
“เหอะ อย่ามาอ้อนหน่อยเลย หนีไปออกค่ายตั้งสามวัน ไหนอ่ะของฝาก” คนเป็นพี่บ่นก่อนจะแบมือขอของฝากจากน้องสาว
“อะไรกัน ซายน์อ้อนคุณพ่อหรอกไม่ได้อ้อนตัวซะหน่อย” เด็กสาวบอกก่อนจะหันไปกอดคุณพ่อต่อ
“อะไรกันครับเนี่ยไม่มีใคร คิดจะอ้อนป๊าบ้างเหรอ น้อยใจนะครับ” คนที่เรียกตัวเองว่า ป๊า เอ่ยขึ้น พลางเชิดหน้าอย่างงอนๆ
“โอ๋ๆๆ ป๊าอย่างอนน้องซายน์น๊า ก้น้องซายน์คิดถึงคุณพ่อนินา ป๊าก็ให้พี่ซันอ้อนสิ”
“เรื่องอะไร พี่เป็นผู้ชายนะ ทำไมต้องอ้อนด้วย มันไม่แมนเว้ย!!”
“ตาซัน ทำไมพูดไม่เพราะอีกแล้วเนี่ย” คนป็นแม่ เอ้ย พ่อ แหวลั่นก่อนจะบิดพุงเจ้าลูกชายจอมแสบจนร้องลั่น
“พ่ออ่า เจ็บๆๆๆ ก็มันติดมาจากโรงเรียนนิ ไม่พูดแล้ว ซันไม่พูดแล้วครับ” เจ้าตัวแสบร้องลั่น พลางวิ่งหลบเป็นพัลวัน
“ฮ่าๆๆๆ” เด็กสาวคนเดียวในกลุ่มหัวเราะร่วน อย่างถูกใจ ก็นะ เวลาที่พี่ชายของเธออ้อนน่ะ มันน่ารักจะตาย แต่ทำไมคนเป็นพี่ถึงไม่รู้ตัวสักนิดนะเนี่ย
“พอได้แล้วน่ากัน ลูกแค่พูดเว้ยคำเดียวเอง อย่าดุลูกสิ” คนที่เงียบมานานเอ่ยห้ามทัพ ก่อนจะลากคนรักของตัวเองมากอดไว้แน่น
“ป๊าจับไว้แน่นๆเลยนะ อย่าปล่อยเลย” ซันบอกพลางลูบพุงป้อยๆ
“เจ้าซัน เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่แล้วนะ”
“เอาน่ากัน อย่าดุลูกนักสิ วัยรุ่นมันก็ต้องเอะอะวะโว้ย เป็นธรรมดา ไปๆกลับบ้านกันได้แล้ว”
“เซ้นส์ก็เข้าข้างลูกทุกที”
“หึๆ งอนเหรอคุณพ่อ ระวังจะโดนง้อทั้งคืนนะ” อีกคนกระซิบข้างหูด้วยเสียงแหบพร่า
“ไอ้บ้าเซ้นส์ ไอ้หื่น!!!”
กันตวาดลั่นก่อนจะลากลูกสองคนให้ไปพ้นๆไอ้คนหื่นที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีความหื่นก็ยังไม่เคยลดลงสักทีด้วยความหงุดหงิด
“ง่า พ่อเขินเหรอ น่าแดงเลย” เจ้าเด็กแสบเอ่ยขึ้น
“อะไร พูดมากน่าซัน ไปๆพาน้องกลับบ้านได้แล้ว” คนเป็นพ่อบอกทำเอาสองพี่น้องต้องลอบยิ้มมุมปากอย่างช่วยไม่ได้ ก็พ่อกันของพวกเขาน่ะ ปากแข็งที่หนึ่งเลย นะสิ
“ซายส์ไปเข้าค่ายมาเป็นไงบ้าง” พี่ชายเป็นฝ่ายเปิดปากถามหลังจากที่เข้ามานั่งในรถ
“ก็ดี พี่ซันน่าจะไปด้วยนะ ซายน์อ่ะคิดถึ๊ง คิดถึง” เด็กสาวอ้อนก่อนจะสวมกอดพี่ชายแน่น
“ยัยเด็กแสบที่คิดถึงเนี่ยเพราะไม่มีใครให้แกล้งล่ะสิ”
“ใครบอกเล่า เค้าออกจารักตัวเองขนาดนี้ จะไปแกล้งลงได้ไงเล่า”
“เหอะ” เด็กหนุ่มได้แต่แค่นเสียงในลำคอ ไอ้ที่ไม่แกล้งๆเนี่ยน้อยไปสิ ตั้งแต่เด็กจนโตเขาโดนยัยเด็กแสบนี่แกล้งตั้งไม่รู้กี่ครั้ง เด็กผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ชอบเล่นอะไรแผลงๆอยู่เรื่อย
“แล้วมีคนเข้ามาจีบหรือเปล่า” พี่ชายเอ่ยถามขึ้นทำเอาน้องสาวคนสวยถึงกับหน้าแดง
“เฮ้ยๆๆ แบบนี้ก็แปลว่ามีดิ ”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“เซ้นส์เบรกทำไมเนี่ย!!!” พ่อกันแหวลั่นก่อนจะหันไปมองคนขับด้วยสายตาคาดโทษ
“เมื่อกี้ มันหมายความว่ายังไงห่ะ หนูซายน์ ใครมันบังอาจมาจีบนางฟ้าของป๊านะ” เสียงต่ำๆอย่างสะกดกลั้นเอ่ยถามก่อนที่คนทั้งรถจะมองตากัน ตายๆ ลืมไปเลยว่า ป๊าน่ะ เขาหวงลูกสาวขนาดไหน
“ใช่ที่ไหนเล่าป๊า พี่ซันก็มั่วไปเรื่อย ใครจะมาจีบหนูไม่มีๆๆ” เด็กสาวส่ายหน้ารัวๆ จะบอกได้ไงเล่าว่าอยู่ที่ค่ายก็โดนม่อไปเยอะ ถ้าพ่อกับป๊ารู้ มีหวัง รุ่นพี่พวกนั้นได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่
“บอกมานะซายน์ ว่าตกลงมีคนมาจีบหรือเปล่า” พี่ชายเอ่ยคาดคั้นหลังจากที่ทั้งคู่กลับมาถึงห้อง
“แหม มันก็ต้องมีบ้างล่ะน่า น้องสาวพี่ไม่ได้ขี้เหร่ซะหน่อย”
“เหอะ หลงตัวเองชะมัด”
“ไอ้พี่ซัน อย่ามาว่าน้องนะ ซายน์จะฟ้องคุณป๊า ว่าพี่ซันว่าซายน์”
“นี่ยัยเด็กแสบ บอกควาจริงมาซะดีๆว่า ใครมาจีบ ห่ะ”
“ทำไม หวงเขาเหรอตัวเอง” น้องสาวเอ่ยล้อ
“ก็เออดิ ซายน์เป็นน้องสาวคนเดียวของพี่นะ ในฐานะพี่ชายพี่ก็ต้องปกป้องน้องให้ถึงที่สุดสิ” พี่ชายบอกอย่างมุ่งมั่นทำเอาน้องสาวถึงกลับหลุดขำ
“ปกปเองเหรอ ได้ข่าวว่า แข่งยิงปืนครั้งที่แล้ว ซายน์ชนะพี่ซันขาดลอยเลยนะ แล้วแบบนี้ใครกันแน่ที่ต้องปกป้องใคร ”
“อันนั้นมันคราวที่แล้ว คราวหน้ามาแข่งกันใหม่ดิ พี่จะชนะให้ดู”
“จร้าๆๆ”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“พี่ซัน รับให้หน่อยสิ” ซายส์บอกก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือให้พี่ชาย
“ใครเหรอ”
“ไอ้พวกรุ่นพี่หน้าภาชนะหุงต้มทั้งหลายน่ะแหล่ะ รำคาญ รับๆให้หน่อย ด่าไปเลยยิ่งดีนะ”
“สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มรับสาย
“อ้าวเอ้ย ไอ้เชี่ยเอก น้องซายน์ของมึงนี่ ผู้ชายเหรอว่ะ” คนในสายไม่ตอบกลับมาแต่กลับตะโกนไปถามเพื่อนแทน
“ผู้ชายไร น้องซายน์ของกูเป็นผู้หญิงโว้ย”
“แต่นี่มันเสียงผู้ชาย”
“แล้วไอ้ห่า ไหนมันรับโทรศัพท์ ว่าที่แฟนกูว่ะ”
เสียงปลายสายยังเถียงกันทำเอาคนรับถึงกับกำหมัดแน่น ไอ้พวกนี้ จะโทรมาเถียงกันให้เขาฟังเพื่อ
“นี่คุณครับ ถ้าไม่คิดจะโทรมาแล้วคุยก็วางไปเถอะครับเสียดายตัง”
“เฮ้ เดี๋ยวสิไอ้น้อง พี่โทรมาหาน้องซายน์น่ะ รู้จักไหม” คนในสายตอบกลับมา
“รู้จัก แต่ไม่ให้คุย มีอะไรไหมครับ ไอ้พี่”
“อ้าว กวนตีนเหรอ ไอ้เด็กนี่”
“ไม่ได้กวน แต่อยากจะเตือนว่า อย่ามายุ่งกับน้องสาวผม นะครับ ”
ติ๊ด!!!
บอกเสร็จพลางวางสายไปทันที ไอ้พวกนี้นะเหรอที่บังอาจมาจีบน้องสาวเขา หึ ฝันไปเถอะพวกแก ไม่มีมารยาทขนาดนี้มีรับเว้ย
“ไงพี่ซัน”
“ครบสูตรเลย ปากห มา หน้าม่อ ซายน์อย่าไปยุ่งกะพวกมันนะ ถ้ามันโทรมาเมื่อไหร่เดี๋ยวพี่ด่าให้เอง”
“จ้าๆๆ คุณพี่ชายคนเก่ง ไปเถอะ ซายน์หิวข้าวแล้วป่านนี้กับข้าวเสร็จแล้วมั้ง” น้องสาวบอกพลางลากพี่ชายให้ลงมาชั้นล่างที่ตอนนี้คุณพ่อคนเก่งทำกับข้าวไว้เต็มโต๊ะ
“โห พ่อ นี่บ้านเราจัดงานเลี้ยงเหรอ ทำไมมันเยอะอย่างนี้ล่ะครับ” เจ้าเด็กแสบถาม
“เงียบๆไปเลย ซันมีหน้าที่กินก็กินไปเถอะ อย่าพูดมาก”
“พ่ออะไรใจร้าย จะทำอันตรายลูกตัวเองตลอด”
“คุณลูกครับ กรุณานั่งลงแล้วกินข้าวเงียบๆก่อนที่พ่อจะโมโหนะครับ” คนเป็นพ่อบอกเสียงลอดไรฟัน
“อะไรกันครับ สองพ่อลูก เสียงดังไปถึงปากซอย”
ฟอด
คนเจ้าเล่ห์เอ่ยก่อนจะก้มลงหอมแก้มคนรักอย่างเอาแต่ใจ ท่ามกลางสายตาของลูกๆที่ได้แต่ส่ายหน้าปลงๆ ชินแล้ว พ่อกับป๊าชอบหวานกันไม่แคร์สื่อแบบนี้แหล่ะ
“ไอ้บ้าเซ้นส์ ทำอะไรดูบ้างลูกนั่งอยู่นะ”
“งั้นแปลว่าถ้าลูกไม่นั่งอยู่ตรงนี้ ก็ทำได้นะสิ”
“ไอ้ ไปโน่นเลยไปนั่งแล้วกินข้าวเงียบๆเลยนะ” คุณพ่อกันแหวลั่น ทำเอาคุณสามีและลูกๆหัวเราะร่วน
“เหอะ หัวเราะกันเข้าไป”
“โอ๋ๆ งอนเหรอครับ รักดอกจึงหยอกเล่น เนาะเด็กๆ ”
“ช่ายคร้าบ/ช่ายคร่า”
“พอกันเลย ทั้งป๊าทั้งลูก ไปกินข้าวได้แล้ว เร็วๆเลย”
เสียงหัวเราะของความสุขดังออกมาจากครับครัวเล็กๆที่อาจจะแตกต่างจากครอบครัวทั่วไป แต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือ ความรักและความจริงใจที่มี คำว่าครอบครัวในนิยามของคุณอาจหมายถึง พ่อ แม่ ลูก แต่ในนิยามของพวกเขาคือ การมีกันและกันอย่างนี้ ตลอดไป ….
...................TBC....................
กลับมาอีกครั้งกับไอ้ครอบครัวนี้ คิดถึงกันไหมเอ่ย อิอิ
มันจะมาเรื่อยๆ เรื่องราวคงเป็นภาคอนาคต
ครึๆๆ เตรียมตัวพบ น้องซันแบบเต็มได้ น่าจะสักปลายปีนะคะ
ขอให้พิตเคลียร์ซีรี่ย์ให้จบก่อนเนาะ
-
TBC!!!!
พอเจอคำนี้แล้วอยากอ่านทันที
กรี๊ดดดดดด! น้องซันจะเจริญตามรอยคุณพ่อไหมเนี่ย ซ่า บ้าบิ่น ฮุฮุ
จะรอค่ะ
-
รอภาคน้องซันค่า :)
-
ท่าทางน้องซันจะเจอเนื้อคู่(ขอให้เป็นอย่างนั้น) อิอิ
-
จะรออ่านภาค ซัน-ซายน์ ครับ :really2: :really2: :really2:
-
มาบ่อยๆ น่ารักมาก
ขี้งอนไม่เปลี่ยน
+1
-
คิดถึงมากครับ
ขอบคุณมากๆเลยนะครับ
-
น่าอ่านวุ่ย
-
รอภาคน้องซัน
-
น่ารักจุงเบย!!
-
จะรอนะคะ :L2:
-
โอ๊ยอยากอ่านต่อแล้วอ่ะ :sad4:
-
รอ ร๊อ รอออ รออ่านต่อไปนะฮ้าาาาา
-
รอตอนพิเศษต่อนะคะ
:L2: :L2:
-
คิดถึงครับ น่ารักดี
-
เข้ามารอด้วยคน
-
อร๊ายยย ซิกเซ้นต์
-
น่ารัก น่าลุ้น สนุกมาก
-
เริ่มจะเห็นแววอนาคตน้องซันมาลิบๆ ล่ะ :hao7: 55555
-
ซันท่าทางจะน่ารักนะเนี่ย
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[อยากอ่านภาคของซันอะ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
ThankS
-
ชอบมากคิดถึงครอบครัวตัว " ซ ".........
รออ่านภาคลูกดูท่าว่าจะมันส์แน่ ๆ ... :katai2-1:
-
อยากอ่านภาคซันเหมือนกันจ้า
-
พิตต้าเอ๋ย หลานเล่นโพสลงแบบนี้ น้าอุ๊จะทำอะไรได้ :serius2: :serius2: :serius2:
นอกจาก :angry2: :angry2: :angry2: "รีบ ๆ เคลียร์ของเก่าเดี๋ยวนี้ ด่วน"
ต่อมอยากคนแก่ทำงานเลย เห็นไหม :sad4: :sad4: :sad4:
:bye2: :bye2: :bye2:
-
คิดถึงคู่นี้จัง
รอคู่น้องซันค่ะ
-
อยากเป็นคนในครอบครัวนี่จังเลย
-
ผู้กองที่รัก ภาค อนาคต…. 2
“อะโหลๆ มีใครอยู่ไหมคร้าบ” เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นที่หน้าบ้าน ก่อนที่ผู้กองไม่ใช่สิ ทุกวันนี้เป็นผู้การ ไปแล้วจะเดินออกมาเปิดประตูอย่างเซ็งๆ ถามว่าทำไมถึงเซ็งนะเหรอ เพราะเสียงนี้มันมีอยู่คนเดียว คนเดียวที่มันจะมาก่อกวน เขากับครอบครัวทุกวันหยุด เป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก “ไอ้โอ๋”
“ ออกมารับแขกเนี่ย ทำหน้าทำตาให้มันดีๆหน่อยสิพี่” ไอ้โอ๋ ก็ยังคงเป็นไอ้โอ๋ แม้ว่าวันนี้หน้าที่การงานจะก้าวหน้าจนเป็นผู้กำกับแล้ว แต่มันก็ยังขยันมาก่อกวนเขาได้ทุกวี่ทุกวัน จะดีหน่อยก็ตรงที่มันยังพาน้องตองมาด้วยให้ได้ชุ่มชื่นหัวใจ เด็กคนนี้ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ยัง สุภาพ พูดน้อย น่ารักไม่เคยเปลี่ยน
“พี่ มองเมียคนอื่นตาเยิ้มแบบนั้นระวังสามีมาเห็นนะ ” ลูกน้องจอมแสบขู่
“แล้วแกมาทำไมว่ะ วันหยุดนี่ ทำไมไม่ชวนตองออกไปเที่ยวบ้างห่ะ” เจ้าของบ้านบ่นอุบ 16 ปีผ่านไป ไอ้โอ๋มันยังคงความสม่ำเสมอได้อย่างน่าชื่นชม วันหยุดปุ๊บมันโผล่ปั๊บ มันเห็นบ้านเขาเป็นสวนสาธารณหรือไงกัน
“หลีกๆ ผมจะเข้าไปหาหลานผม น้องซัน น้องซายส์ อาโอ๋ กับอาตองมาแล้วคร้าบ” รุ่นพี่ได้แต่ส่ายหน้ากับความติงต๊องก่อนจะหันกลับไปชวนร่างบางของอีกคนเข้าบ้าน
“เข้าบ้านเถอะตอง พี่กำลังจะทำข้าวกลางวันอยู่พอดี ไปช่วยพี่ในครัวแล้วกัน”
“ได้ครับ พี่กัน” คนถูกชวนยิ้มหวานพาลเอาคนมองอดที่จะยิ้มกว้างไม่ได้ เสียดายจริงๆที่คนน่ารักๆ อย่างน้องตอง ตกเป็นของคนติงต๊องไม่เต็มเต็งอย่าไอ้โอ๋
“อาโอ๋ น้องซายน์คิดถึงจุงเบย ” เด็กสาววิ่งเข้ามาหารุ่นน้องของพ่อกอย่างร่าเริง
“ครับๆ อาโอ๋ก็คิดถึงน้องซายน์ฝุดๆ เลยครับ”
“โห อาเรา ทันสมัยซะด้วย” เด็กสาวยิ้มร่า
“แล้วนี่พี่ชายกับป๊าเราไปไหนล่ะ”
“ปลูกต้นไม้อยู่หลังบ้านค่ะเดี๋ยวคงมา”
“อ้าวพี่โอ๋ มาแล้วเหรอครับ” ร่างสูงเอ่ยทักแขกประจำของบ้าน
“อืม แล้วนี่ ไปเป็นคนสวนกันมาเหรอ” คนเป็นแขกเอ่ยถาม
“ใช่พี่ ช่วงก่อนงานยุ่งไม่มีเวลาดูต้นไม้ตายเกือบหมด เพราะไอ้สองแสบเนี่ยไม่ยอมช่วยรดน้ำต้นเลย” ร่างสูงตัดพ้อก่อนที่ ลูกสาวคนดีจะเข้ามากอดเอวที่เริ่มหนานิดหน่อยแน่น
“ก็ช่วงนี้น้องซายน์ต้องเรียนพิเศษนิคะ ไม่ค่อยได้อยู่บ้าน พี่ซันน่ะ น่าจะช่วยป๊ารดน้ำต้นไม้บ้างนะ”
“ยัยแสบ ตัวเองก็ว่างเหมือนกัน อย่ามาโบ้ยสิ” พี่ชายแหวลั่น 16 ปีที่ผ่านมาเขาตกเป็นเบี้ยล่างของยัยน้องสาวคนนี้มาตลอด เขาจะไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว
“พี่ซัน อ่า เค้าไม่ได้โบ้ยตัวซะหน่อย แต่ว่าตัวเองอ่ะดูแลได้ดีกว่าเขานี่นา เขากลัวว่าจะทำต้นไม้ที่ป๊ากับตัวเองปลูกตายนิ” น้องสาวบอกเสียงแผ่ว
“เออๆ พี่ดูเองก็ได้” คนเป็นพี่รับปาก ทำไมนะพอเห็นน้องอ้อนทีไรแล้วมันใจอ่อนทุกที นี่เขาต้องตกเป็นเบี้ยล่างยัยซายน์ไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย
“คุยอะไรกันอยู่กับข้าวเสร็จแล้วนะ ไปทานกันได้เลย” ผู้การที่อายุล่วงเลยเข้าสู่วัยกลางคนเอ่ยเรียก
“มีอะไรกินบ้างอ่ะพี่” เสียงของรุ่นน้องคนสนิทเอ่ยถาม
“ไอ้โอ๋ แทนที่แกจะยืนชะเง้อเป็นยีราฟแบบนี้ไปช่วยตองจัดโต๊ะดีกว่าไหม มากินข้าวบ้านคนอื่นยังให้เจ้าของบ้านเขาลำบากอีก”
“บ่น บ่นจริ๊ง พี่รู้ตัวป่ะ ว่าตัวเองเหมือนพวกป้าแก่ๆวัยทองเข้าทุกวันแล้วนะ” แขกกิตติมศักดิ์เอ่ยล้อก่อนจะวิ่งเข้าไปช่วยคนรักจัด
จานทันที
“ไอ้โอ๋ ไอ้น้องเวร !!!” ร่างเพรียวตะโกนลั่น ก่อนที่คนเป็นสามีจะเข้าไปห้าม ขืนไม่ห้ามสิ สงสัยวันนี้ที่บ้านเขาเกิดการฆาตกรรมแน่
หลังจากที่ทานข้าวเคล้าสงครามน้ำลายของรุ่นพี่รุ่นน้องนายตำรวจเหมือนปกติทุกวันหยุด น้องสาวตัวแสบก็ลากพี่ชาออกมาคุยที่สวนหลังบ้านทันที
“พี่ซัน” เสีงหวานเอ่ยเรียก
“อ้อนแบบนี้จะเอาอะไรอีกห่ะ” คนเป็นพี่ถามก่อนจะบิดจมูกน้องด้วยความเอ็นดู ??
“คือว่า คืนนี้ เป็นงานวันเกิดเพื่อนเค้าน่ะ”
“แล้ว..”
“ตัวเองไปเป็นเพื่อนเค้าหน่อยสิ ถ้าตัวเองไม่ไปด้วย ป๊าต้องไม่ยอมให้เขาไปแน่ๆ นะๆๆ ไปเป็นเพื่อนเค้าหน่อยนะ” คนเป็นพี่มองน้องสาวอย่างชั่งใจ ไม่ใช่ว่าอยากขัดใจ แต่เพราะมันเป็นงานวันเกิดของเพื่อนน้องเนี่ยแหล่ะเขาถึงไม่อยากไป ก็ในเมื่อน้องเขาเรียนโรงเรียนหญิงล้วนเพราะฉะนั้นเพื่อนของน้องมันก็ต้องมีแต่ผู้หญิงนะสิ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบนะ สาวๆน่ะ แต่ว่าจะให้ชายหนุ่มอย่างเขาไปอยู่ในที่ๆมีแต่ผู้หญิงแบบนั้น มันน่าอึดอัดนี่นา คราวก่อนที่เขาออกไปกินข้าวกับเพื่อนน้องนี่แทบตายเถอะ พวกคุณเธอทั้งหลายทำอย่างกับเขาเป็นทาส ให้ไปเจอสถานการณ์แบบนั้นอีก มันก็ไม่ไหวนะ
“เขารู้ว่าตัวเองไม่ชอบ แต่ว่าครั้งนี้เป็นงานวันเกิดมันต้องมีผู้ชายบ้างล่ะน่า รับรองว่าตัวเองไม่ใช่ผู้ชายคนเดียวเหมือนคราวที่แล้วแน่นอน น๊า ช่วยเขาหน่อยนะๆๆๆ” เสียงหวานอ้อนพลางถูแก้มกับแขนของพี่ชาย ไปด้วย
“เฮ้อ ได้แต่ว่าต้องกลับก่อนเที่ยงคืนนะ”
“เค้าไม่ใช่ นางซินนะ ทำไมต้องกลับก่อนเที่ยงคืนด้วย” ร่างบางบอกพลางยู่หน้าอย่างขัดใจ
“เป็นเด็กเป็นเล็กจะไปอู้ดึกๆได้ยังไง ไม่รู้ล่ะพี่ให้แค่เที่ยงคืนไม่งั้นก็ไม่ต้องไป”
“ง่ะ เค้าไม่ใช่เด็กนะ อายุเท่ากันเหอะ ” ร่างบางบ่นอุบ
“ซายน์”พี่ชายเอ่ยเสียงเข้ม
“ก็ได้ แต่ตัวเองต้องไปกับเขานะ”
“พี่ไม่ปล่อยให้น้องสาวสุดน่ารักของพี่ไปคนเดียวหรอกน่า”
“ขอบคุณนะคะ พี่ชาย” น้องสาวบอกพลางยิ้มกว้าง แต่รอยยิ้มของน้องกลับทำให้ ซันสังหรณ์ใจแปลกๆ ช่างเถอะเขาคงคิดมากไปเอง
เสียงจอแจของคนในงานกำลังทำให้ร่างโปร่งเบ้หน้า ถึงเขาจะไม่ใช่ผู้ชายคนเดียวในงาน แต่ก็เหมือนมีคนเดียวนั่นแหล่ะเพราะทั้งงานมีผู้ชายไม่ถึง 20 คน 1ใน3 ก็เป็นนักดนตรีไปหมด เหลือผู้ชายที่เดินในงานถึงสิบคนหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วเขาจะไปคุยกับใครว่ะเนี่ย
พลั๊ก !!
ร่างสูงของใครบางคนเดินชนเขาจนเกือบล้มแต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวคนชนจะไม่สนใจสักนิด ว่ากำลังทำสิ่งที่ไร้มารยาท
“นี่คุณ ชนแล้วไม่คิดจะขอโทษ ไงครับ” ร่างโปร่งเอ่ยถามพลางรั้งชายเสื้อคนตรงหน้าไว้
“โทษทีน้อง พอดีพี่ไม่เห็น” คนชนบอกแบบขอไปที ก่อนจะเดินหาไปในงาน
“คนอะไรว่ะ หน้าตาก็ดี แต่แมร่ง มารยาทแย่” ร่างโปร่งบ่นๆ พลางทำหน้ายุ่ง บรรยากาศที่เหมือนจะน่าเบื่อในตอนแรกกลายเป็นไม่น่าอยู่ไปทันที ไม่ใช่ว่าเป็นคนพาลอะไรหรอกนะ แต่แค่ไม่พอใจที่เห็นคนทำผิดแล้วเดินหนีหน้าตาเฉย
“อ้าว พี่ซันมินหน้าบึ้งอยู่นี่เอง มานี่หน่อยสิ ซายน์จะแนะนำให้รู้จักเจ้าของงาน” น้องสาวตัวแสบลากพี่ชายเข้ามาในงานก่อนที่จะพาไปแนะนำให้รู้จักกับเด็กสาวท่าทางน่ารักคนหนึ่ง
“มีนา นี่พี่ซันจ๊ะ พี่ชายเราเอง”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ซายน์ชอบพูดถึงพี่ชายฝาแฝดให้ฟังอยู่บ่อยๆ วันนี้ได้เจอตัวจริงสักที ” เจ้าของงานบอก ก่อนที่แก้มใสจะขึ้นสีชมพูจางๆ ร่างโปร่งได้แต่เหล่ตามอง น้องสาวตัวแสบอย่างเอือมระอา ถึงว่าทำไมอยากให้เขามาด้วยนัก กะจะเอาเขามาเร่ขายเพื่อนตัวเองนี่เอง
“มีนา จะได้เวลาเป่าเทียนแล้วนะ ” ร่างสูงเอ่ยเรียกเด็กสาวเจ้าของาน
“ค่ะพี่ ธารณ์ ออ จริงสิ ซายน์นี่พี่ธารณ์ นะ ลูกพี่ลูกน้องเราเอง ส่วนนี่ ซัน กับซายน์ค่ะ เพื่อนมีนา” เด็กสาวแนะนำ ก่อนที่คนอายุน้อยกว่าจะยกมือไหว้ แม้ว่าในใจบางคนจะไม่อยากไหว้ให้เสียมือ
คนไร้มารยาทแบบนั้น ไหวไปก็เสียมือ
งานวันเกิดที่เหมือนจะคึกคัก แต่สำหรับเด็กหนุ่มแล้วมันช่างน่าเบื่อจนแทบอยากจะลากน้องสาวกลับบ้าน ติดอยู่ที่สัญญาไปแล้วว่าจะอยู่ถึงเที่ยงคืน นะสิ เฮ้อ
“งานไม่สนุกเหรอ ทำหน้าอย่างกับโดนบังคับมา” เสียงหนึ่งเอ่ยถาม ก่อนที่ร่างสูงของ ไอ้คนไร้มารยาท จะเดินเข้ามา
“คงงั้นมั้ง” ตอบเสียงห้วนก่อนจะเดินหนี แน่ละ ก็คนมันไม่อยากเสวนากับคนที่ไม่ถูกชะตาด้วยสักเท่าไหร่หรอกนะ
“นี่ พูดกับผู้ใหญ่ ให้มันมีหางเสียงหน่อยไม่ได้หรือไง”
“กับผู้ใหญ่ที่ไม่มีมารยาท ก็ไม่จำเป็นต้องมีมารยาท นิครับ”
ทั้งคู่จ้องตากันอย่างหมายมาด หากว่านี่เป็นการ์ตูน คงมีสายฟ้าออกมาจากตาของทั้งคู่แน่ๆ
“หึ น้องสาวน่ะ น่ารักนะ” จู่ๆคนอายุมากกว่าก็พูดขึ้น
“ต้องการจะพูดอะไร”
“ก็ ไม่อะไร คนน่ารัก ใครๆก็อยากคุยด้วย ไม่ใช่เหรอ” อีกฝ่ายบอกอย่างยียวน แววตาเจ้าเล่ห์นั่นยิ่งมองยิ่งไม่สบอารมณ์ ไม่ได้เด็ดขาดเขาจะให้น้องสาวสุดที่รัก รู้จักกับไอ้นี่ไม่ได้เด็ดขาด
“อย่า ยุ่ง กับ ซายน์ ” คนเป็นพี่ชายบอกเสียงเข้ม
“ ก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะกันท่า ได้สักกี่น้ำ ของแบบนี้ มันห้ามกันยากนะครับ น้องซัน”
คนอายุมากกว่าบอกก่อนจะเดินหลบออกไป ทิ้งให้อีกคนได้แต่กำหมัดแน่น
อย่าให้เจออีกนะเว้ย จะซัดปาก หะมาๆ นั่นให้เลือดกลบเลย อ๊ากกกกก
..............................END....................................
เอาไว้ไปเจอกันในภาคน้องซัน แบบเต็มๆแล้วกัน เนาะ ฮ่าๆๆ
วันนี้ถือโอกาส เปิดตัว พระเอก ของน้องซัน ซะหน่อย
(https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/q71/1011032_4870887023981_1594998394_n.jpg)
ส่วนนี่ก็คู่พี่น้อง
(https://fbcdn-sphotos-c-a.akamaihd.net/hphotos-ak-frc3/q71/971851_4870887063982_975825896_n.jpg)
-
+1และเป็ดก่อนเลย
ภาคอนาคตอ่านแล้ว
มันชุ่มชื่นหัวใจจริงๆ
รอรอภาคซันเต็มตัว :z2:
อิมเมจมันน่ารักจริงๆ
-
:hao6: ช้อบชอบ
-
คิดถึงจังเลยอ่ะ :mew3: :mew4:
รออ่านภาคเต็มๆของซัน :mew6: :mew6: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องซันน่ารักเนาะ!!
-
ขอบคุณคนเขียนที่ไม่เคยทิ้งเรื่องนี้ไปนะครับ
ครอบครัวนี้น่ารักจริงๆ
-
พระเอกของเรามาแล้ววววว~
ว่าแต่ END นี่ต้องรอเหรอคะเนี่ย T^T แต่ก็...จะรอนะคะ
-
:o8:รอน้องซันอยู่น้า
-
ธารณ์กวนซันน่าดูนะนั่น
-
อร๊ายๆๆๆๆ รอภาคน้องซันจ้าาาา ♡.♡
-
+1
-
คู่นี้น่ารักจัง
o13
-
แอบมารอตอนต่อไป ^^
-
ออยากอ่านเรื่องนี้แบบเต้มๆ
-
ไม่ค่อยได้เข้าบอร์ดนิยายจบแล้ว
เลยไม่รู้ว่ามีตอนพิเศษ
เข้ามาอ่านแล้วเลยอยากอ่านตอนหลานซัน
จะต้มมาม่ารอนะจ๊ะ
:bye2: :bye2:
-
รออ่านตัวเต็มภาคต่อนะคะ :)
-
สนุกมากค่ะ เรื่องของน้องซันก็น่าติดตาม แล้วมาต่อตอนพิเศษอีกนะคะ
-
รอน้องซันอยู่ค่ะ
-
รออ่านน้องซันนนครับบ
-
ดันสักนิดเถอนะ คิดถึงครอบครัวนี้ จุงวะ
-
o13
-
น่ารักกันจริงๆ ให้ตายสิ ขอบคุณมากค่า
-
ย้อนกลับมาอ่านเพื่อกลับไปอ่านภาคอนาคต :m4:
-
น่ารักกกกก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ลุ้นระทึกกับแต่ละคู่มากๆ
อยากอ่านคู่น้องซันซะแล้ว 5555
-
ทุกคู่น่ารักและสนุกมากๆ ขอบคุณครับ
-
สนุก! อยากอ่านต่อไวๆแล้วอ่า. :-[ :katai5:
-
สนุกน่ารัก ทุกๆคู่เลยค่ะ ^^
-
สนุกมาก น่ารักทุกคู่เลยครับ แต่ชอบ นักรบ - ชัชนันท์ ที่สุด
ขอบคุณครับ
-
จะตามไปอ่านเรื่องน้องซันได้ที่ไหนคะเนี่ย :ling2:
-
บจบแบบนี้หรอ
ตามเรื่องน้องซันได้ที่ไหนอ่ะ
:pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบ ดำเนินเรื่องได้รวดเร็วปานสายลมไหว รักกันเร็วมาก ทุกอย่างเร็วไปหมด ตัวละครก็เพิ่มคู่ขึ้นมาเรื่อย ๆ สรุปกลายเป็นคู่ชายชายกันหมดทั้งเรื่อง
:katai3: :katai3: :katai3:
-
แล้วภาคซันอ่า