-
ขอบคุณ พี่บอยด้วยนะครับ ที่อนุญาตให้นำเรื่องราวดีๆมาให้เพื่อนได้ติดตามอ่านกันนะ รักพี่บอยจัง
********************************************************************
ติดตามประกาศเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆนะครับ
http://thaiboylovestory.ueuo.com/webboard/index.php?topic=459.0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://thaiboylovestory.ueuo.com/webboard/index.php?topic=459.0
ภาพหนุ่มน้อยที่กำลังนั่งส่ายหัวช้าๆพลางหลับตาทำปากขมุบขมิบคล้ายๆบ่นอะไรซักอย่างอยู่ในสายตา กัณตินันท์ มาเกือบค่อนชั่วโมงแล้ว
“เตชสิทธิ์”ชายหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อหนุ่มน้อยรายนั้น เมื่อคิดว่าจะไม่ทนมองภาพที่เคืองสายตานี้อีก
“เตชสิทธิ์”กัณตินันท์เอ่ยอีกรอบโดยเพิ่มระดับเสียงให้ดังกว่าเดิม เมื่อเสียงแรกของตนวูบหายไปในอากาศแบบไม่มีผลตอบรับใดๆกลับมา
“นายเตชสิทธิ์!!”ชื่อเดิมถูกเอ่ยขึ้นอีกเป็นครั้งที่สามด้วยน้ำเสียงกึ่งตวาดก่อนจะตามด้วยเสียงวัตถุบางอย่างกระทบโต๊ะดังปัง
เตชสิทธิ์หรือไต๋ลืมตาขึ้นมองที่มาของเสียง เด็กหนุ่มมองสบสายตาเจ้าของเสียงนั้นยิ้มเหยียดออกมาอย่างต้องการกวนประสาท
“สนใจฉันได้แล้วเหรอ”กัณตินันท์เอ่ยขึ้นอย่างไม่สนใจรอยยิ้มเหยียดนั้นเพราะเจอมาร่วมเดือนจนเกือบจะชิน
“ให้ฉันกลั้นใจตายยังง่ายกว่าให้สนใจคนแบบนาย”คนยิ้มเหยียดเอ่ยตอบอย่างไม่เกรง
“จะพูดจะจาอะไรก็ให้เกียรติกันบ้างนะ อย่างน้อยชั่วโมงนี้ตอนนี้ฉันก็อยู่ในฐานะอาจารย์สอนพิเศษเธอ”กัณตินันท์ข่มใจบอก แม้จะรู้สึกสุดทนอยู่บ้างกับสิ่งที่เด็กเมื่อวานซืนนี้ตอกกลับ
“อย่างนายมีเกียรติด้วยเหรอ ก็แค่พวกรับจ้างสอนแล้วสถาปนาตัวเอาเองว่าเป็นอาจารย์”เตชสิทธิ์ใส่อีกดอก คนได้ยินนึกอยากจะตายไปซะให้ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำเหล่านี้จะหลุดออกมาจากปากเด็กหนุ่มวัยสิบแปด
“ฉันจะถือว่าฉันไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูดวันนี้เตชสิทธิ์ ถ้าจะให้ดีฉันว่าเราเลิกคุยเรื่องไร้สาระกันดีกว่า ฉันมาที่นี่เพื่อมาสอนพิเศษเธอ แต่เวลาหนึ่งชั่วโมงที่ฉันเสียไป ฉันยังไม่ได้ทำหน้าที่ของฉันเลยซักวินาที ฉะนั้นจากนี้กรุณาอย่าทำกิริยาเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ตั้งใจฟังที่ฉันสอน อนุญาตให้ถามได้ถ้าสงสัย”อาจารย์จบใหม่เอ่ยตัดบท ให้ตายเถอะเอา งานสอนพิเศษชิ้นแรกของตัวเอง ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะออกมาในรูปแบบนี้
เด็กคนนี้ร้ายกาจกับเขาตั้งแต่วินาทีแรกที่รู้จักกันในนามของอาจารย์กับลูกศิษย์!!
“โรงเรียนกวดวิชามีตั้งเยอะแยะทำไมแม่ไม่ให้ผมไปเรียน จ้างมาทำไมครูสอนพิสงพิเศษ ไม่เห็นจะเข้าท่าเลย”นั่นเป็นประโยคแรกที่ทำเอาเขาสะอึกหลังจากที่เขาแนะนำตัวเองเรียบร้อยต่อหน้าเด็กนี่
“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะตาไต๋ ถ้าแกตั้งใจที่จะเรียนกวดวิชาจริงๆฉันจะดิ้นรนหาคนมาคุมแกโดยเฉพาะทำไม ฉันส่งแกไปเรียนกี่ที่แล้วแกลองนับบ้างไหม แล้วมีที่ไหนที่แกอยู่ทนบ้าง ต่อไปทุกเย็นแกกลับมาเรียนกับพี่ตฤณเขาที่บ้านนี่แหละ จะได้ใกล้หูใกล้ตาแม่ อีกไม่กี่เดือนก็จะเอ็นฯ ลำพังรอเอาเกรดเฉลี่ยแกเข้าช่วยให้เอ็นฯติดฉันว่ามันคงยากกว่างมเข็มในมหาสมุทร พี่ตฤณนี่แหละที่จะช่วยให้แกสอบได้ด้วยตัวเอง แกห้ามโยกโย้โยเยใดๆทั้งสิ้น ฉันปล่อยให้แกสนุกมานานแล้ว ลูกชายคนเดียวถ้าไม่ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยดีๆอย่างลูกชายชาวบ้านชาวช่องคนอื่นเขาแล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ถ้าแกเก่งอย่างตาเอสฉันจะไม่ห่วงเลย”
“แล้วทำไมแม่ไม่ให้พี่เอสเขามาสอนผมล่ะ ไปจ้างมาทำไมพวกรับจ้างสอนไก่กานี่”
“ตาไต๋ ขอโทษพี่ตฤณเขาเดี๋ยวนี้ ต่อไปเขาจะเป็นครูแกนะ”
“สอนตัวเองให้เป็นคนปกติเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาก่อนเถอะค่อยคิดจะมาสอนคนอื่นนะ ไม่รู้ล่ะยังไงผมก็ไม่ยอมทนนั่งเรียนกับคนพวกนี้แน่ๆ ถ้าจะให้ผมเรียนที่บ้านแม่ก็วานให้พี่เอสมาสอนผมละกัน กับพวกรับจ้างสอนไปวันๆแบบนี้ผมไม่เอาด้วยหรอก”
“แกจะบ้าเหรอ ตาเอสเองยังเรียนไม่จบแล้วเขาจะมาสอนแกได้ไง”
“แล้วที่นั่งข้างแม่อยู่นั่นล่ะ ดูก็รู้ว่าเพิ่งจะจบมาจะมีปัญญาอะไรมาสอนผมได้มากว่า กไก่ ก กา”
“ปากเสียอีกแล้วนะตาไต๋ พี่ตฤณเขาจบเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมา พอใจหรือยังหะไอ้คุณชาย”
“เฮอะ ก็แค่เกียรตินิยม ไม่รู้ล่ะ ยังไงผมก็ไม่เรียน”
“ก็เอาสิ ถ้าแกยังดื้อแบบนี้อีก ฉันจะส่งแกให้ไปอยู่กับพ่อแกที่ใต้โน่น เอามั๊ยล่ะ”เงียบ!! นั่นเป็นดั่งคำประกาศิตที่สั่งปิดปากเด็กนี่ได้ในวันนั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะยอมศิโรราบจำใจมาเป็นเด็กนักเรียนให้เขาได้ใช้วิชาที่ร่ำเรียนมาสั่งสอน แต่คนมันรั้นวันแรกยังไง วันไหนๆมันก็ยังคงเป็นแบบนั้น หนทางการเป็นครูสอนพิเศษของเขาตะกุกตะกักตั้งแต่ชั่วโมงแรกที่ได้เริ่มต้น เตชสิทธิ์ ไม่ยอมให้ความร่วมมือในการเรียนการสอนแม้ซักวินาที เด็กหยาบร้ายนี่เกือบจะทำให้เขาอารมณ์ขาดได้ก็หลายหน
“เธอจะเกลียดจะชังฉันด้วยเหตุผลใดก็ตามแต่เธอเถอะนะเตชสิทธิ์ แต่ขอร้องล่ะในชั่วโมงเรียน เธอช่วยทำตัวเป็นผู้รับสารที่ดีหน่อยได้มั๊ย ฉันรับงานนี้มาก็ใช่ว่าฉันจะรับแค่เงินอย่างเดียว ฉันอยากที่จะให้ลูกศิษย์คนแรกของฉันได้ดิบได้ดีเป็นที่เชิดหน้าชูตาของครอบครัวแค่นี้เธอทำไมได้หรือไง”เขาเคยเอ่ยประโยคกึ่งขอร้องนี้ออกไปในวันหนึ่งที่รู้สึกท้อเต็มทีแต่คำที่ถูกเอ่ยสวนกลับทำเอาน้ำตาเขาแทบไหลเอาง่ายๆ
“อยากให้ฉันได้หน้าหรือนายจะเอาหน้ากันแน่อย่าทำมาเป็นพูดดี นึกเหรอว่าฉันจะรู้ไม่ทัน” จากวันนั้นสงครามประสาทย่อยๆมักจะเกิดอยู่แทบทุกเย็นที่เขาต้องอยู่ประจันหน้ากับเจ้าตัว
**********************************************
มืดแล้ว กัณตินันท์เก็บของเตรียมที่จะกลับบ้าน ชายหนุ่มลอบถอนหายใจเมื่อชั่วโมงวุ่นวายผ่านไปอีกวัน เตชสิทธิ์จ้องที่จะเล่นสงครามกับเขาอย่างเดียวจนคงมองไม่เห็นว่าเขาเครียดขนาดไหนกับงานสอนเศษงานนี้ เขาก็แค่นักศึกษาจบใหม่ที่ลองประกาศสรรพคุณตัวเองไว้ในหนังสือรับสมัครงานทั่วไปเพื่อหวังที่จะลองก้าวมาสู่โลกของการเป็นผู้สอนดูบ้างหลังจากที่หน้าดำคร่ำเครียดกับตำราในฐานะผู้เรียนมานานหลายปี เขาจึงอยากให้งานชิ้นแรกไม่ใช่แค่ลมปากที่ตัวเองโม้ผ่านตัวอักษรออกไป จริงๆก็มีหลายที่ประกาศสอบเพื่อเข้าบรรจุเป็นข้าราชการเต็มขั้น แต่ชายหนุ่มเองยังอยากใช้ชีวิตแบบอิสระแบบนี้อยู่ เลยยังไม่ปักใจลงไปว่าจะลองลงสนามสอบที่ไหน
ห้องที่ใช้สอนเป็นห้องว่างที่ติดกับห้องนอนเตชสิทธิ์ กัณตินันท์อดไม่ได้ที่จะมองไปยังประตูห้องลูกศิษย์จอมรั้นเมื่อออกมาจากห้องของตน เออนะทำไมเขาต้องมองด้วยล่ะ น่าจะพาตัวเองออกไปให้พ้นๆจากตรงนี้ซะทีไม่ใช่เหรอ เพราะถ้าขืนเจอหน้าเจ้าของห้องอีกคงไม่วายได้สาดน้ำลายใส่กันแน่ๆ ยิ่งตอนนี้เขาได้ถอนหัวโขนการเป็นอาจารย์ออกไปแล้วด้วย ขนาดสวมหัวโขนบุคคลที่ควรเคารพยิ่งแล้วเด็กนั่นยังไม่เคยคิดเกรง แล้วถ้าเขายืนอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะปุถุชนทั่วไปแทบจะไม่ต้องคิดเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นหากว่าจากนี้อีกซักสิบนาทีเขายังไม่หายหัวไป
ชายหนุ่มหมุนตัวเพื่อจะเดินลงไปชั้นล่างแต่ต้องพลันชะงักเมื่อมองเห็นบางอย่างวางบนพื้นปลายเท้า
“ใจคอจะไม่เอาไปทวนเลยใช่มั๊ยนายเตชสิทธิ์”เสียงเหนื่อยหน่ายดังลอดออกจากปากเมื่อมองเห็นชัดว่าสิ่งที่อยู่ปลายเท้าตอนนี้เป็นสมุดจดของลูกศิษย์จอมรั้น ชายหนุ่มก้มหยิบสมุดนั้นแล้วข่มใจเดินไปเคาะประตูห้องเพื่อเรียกเจ้าของออกมารับสิ่งที่พร่ำสอน เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับกลับออกมา คนเคาะลองจับที่ลูกบิด เสียงคลิ๊ก ดังเป็นสัญญาณว่าข้างไม่ได้ล็อคเอาไว้ คนจับถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วตัดสินใจเปิดประตูนั่นเข้าไป
ชายหนุ่มยืนนิ่งงันไปชั่วครู่ เมื่อมองเห็นเจ้าของห้องกำลังเดินมาจากระเบียงด้านหลังแล้วในมือคีบบุหรี่มาด้วย ควันบุหรี่ยังโชยมาให้ได้กลิ่น แต่นั่นไม่เท่ากับเสียงที่ดังลั่นแหวกอากาศเข้ามาให้ได้ยิน
“เฮ้ยเข้ามาได้ไงวะสั..ว์เอ้ย”เตชสิทธิ์ตัวเย็นหน่อยๆที่เห็นว่ามีคนเห็นพฤติกรรมที่แม่ตนไม่ชอบจึงเผลอสบถเข้าใส่
“เธอดูดบุหรี่ด้วยเหรอ”กัณตินันท์ถาม ยอมรับว่าตกใจหน่อยๆปนแอบผิดหวังเล็กๆที่เห็นภาพไม่น่าดูแบบนี้ ไม่รู้สิ แม้เตชสิทธิ์จะดูหยาบร้ายยังไงเขายังพอรับได้มากกว่าที่เห็นเจ้าตัวยืนคีบบุหรี่อยู่แบบนี้
แล้วไงเด็กผู้ชายดูดบุหรี่แปลกตรงไหน อย่าเสือกไปบอกแม่ล่ะ ไม่งั้นฉันเอานายตายแน่”
“ไม่แปลกแล้วทำไมกลัวว่าแม่เธอจะรู้ล่ะ”
“เรื่องของฉันแล้วนี้เข้ามาทำไมเลิกสอนแล้วก็กลับไปสิ ไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาอยู่ในห้องโว้ย”
“ฉันก็ไม่อยากเข้ามานักหรอกนะ ถ้าไม่เห็นพฤติกรรมไม่เอาไหนของเธอ”
“หมายความว่าไง”
“จะหมายความว่าไงล่ะถ้าไม่ใช่ที่เธอทิ้งสิ่งที่ฉันสอนไว้ที่พื้นหน้าห้อง”
อ๋อ เรื่องแค่นี้ทำเอามาเป็นเอามาพูด ข้ออ้างล่ะมั้งคุณอาจารย์ จริงๆอยากแอบเข้ามาทำอะไรผมหรือเปล่า”
“นี่ เธอหมายความว่าไงพูดให้ดีๆนะ ฉันเป็นอาจารย์เธอนะอย่าลืมสิ”
“คำก็อาจารย์สองคำก็อาจารย์ นี่ถามจริงๆเถอะ นึกยังไงถึงเรียนมาด้านนี้ ทุกวันนี้ครูบาอาจารย์ที่เป็นเกย์เป็นตุ๊ดมันยังมีไม่พอในประเทศใช่มั๊ยถึงได้เสนอตัวเข้ามาเพิ่มอีกคน”
“นี่เธอกำลังดูถูกฉันอย่างร้ายกาจเลยนะเตชสิทธิ์”
“ดูถูกแล้วไง มีปัญหาอะไรเคลียร์กันได้ว่ะ”
ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะเหลือขอแบบนี้ คนอะไรริเป็นนักเลงตั้งแต่เด็ก”
“ถึงจะเป็นนักเลงฉันก็เลือกคนที่จะพาลเข้าใส่โว้ย”
“แล้วไง เลือกคนพาลเข้าใส่ แล้วทำไมต้องมาลงที่ฉันล่ะ ฉันไปทำอะไรให้เธอตั้งแต่ตอนไหน”
“ก็ตอนนี้ไงที่นายเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตฉัน”
“วุ่นวายอะไร ฉันมามาเพื่อช่วยให้อนาคตเธอสดใส อย่างนี้เธอที่หาว่าฉันมาวุ่นวาย”
“ตลกล่ะคุณอาจารย์ มาช่วยให้อนาคตเธอสดใส โธ่เอ้ย ขนาดตัวเองยังเกิดมาวิปริตผิดเพศ แล้วจะมีปัญญาอะไรมาสั่งสอนคนอื่นได้ ทุเรศ”
“นี่มันจะมากไปแล้วนะเตชสิทธิ์ คำก็ดูถูก สองคำก็ดูถูก ฉันชักจะหมดความอดทนกับเธอแล้วนะ”
“ทำไม หมดความอดทนแล้วทำไม จะต่อยกะฉันเหรอ เอาสิมาเข้ามาเลยพ่อจะอัดให้น่วม มือ เท้า มันคันมานานแล้ว”เตชสิทธิ์ขึงขังเข้าใส่เมื่อเอ่ยจบ กัณตินันท์ถอยฉากหน่อยๆอย่างตกใจ เกิดมาไม่เคยเจออะไรเถื่อนๆแบบนี้เลยวางสีหน้าไม่ถูกนัก
“โธ่นึกว่าแน่ที่แท้ก็ปอดคราวหลังอย่าทำปากดีขอร้อง”
“เกิดมาฉันไม่เคยเจอนิสัยแย่อย่างเธอเลยให้ตายสิเตชสิทธิ์”
“เกิดมาฉันก็ไม่เคยคิดว่าจะได้อยู่ร่วมหายใจกับพวกผิดเพศสองต่อสองแบบนี้เหมือนกัน ไป ออกไป ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”พูดจบเตชสิทธิ์ก็ยกมือขึ้นผลักอกคนตรงหน้าเมื่อตัวเองเดินเข้าไปจนถึงเจ้าตัว
“เตชสิทธิ์ฉันเป็นครูสอนพิเศษเธอนะ”กัณตินันท์ขึ้นเสียงหวังเพียงเพื่อจะปรามให้อีกฝ่ายสำนึกอะไรได้บ้างเมื่อร่างตนเซถลาน้อยๆ
ชายหนุ่มรู้สึกเสียใจเมื่อ เสียงและคำพูดของตนไม่ทำให้เตชสิทธิ์สำนึกได้ซักนิด ตรงกันข้ามหนุ่มน้อยรายนั้นกลับทมึงตึงตรงเข้ามาหาเขาราวกับพายุจนเขาตั้งตัวไม่ทัน
“กล้าขึ้นเสียงกะฉันเหรอ ไม่ออกไปดีๆใช่มั๊ย ได้”เตชสิทธิ์เอ่ยหน้าดุเมื่อเข้าจู่โจมจนถึงตัวคนที่อ้างตัวว่าเป็นครูสอนพิเศษ
“โอ้ย!!”กัณตินันท์ร้องลั่นสุดเสียงเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หน้าอก เตชสิทธิ์นั่นเองที่ลงมือเอาไฟที่หัวบุหรี่จี้เข้าที่ตัวเขา
“เตชสิทธิ์ฉันเจ็บเธอมันบ้าไปแล้วถอยไปนะ”ชายหนุ่มปัดไม้ปัดมือป้องกันตัวเองพัลวันเมื่อคนจี้ไฟนึกสนุกย้ายที่จี้ไปเรื่อยๆ ก่อนจะไปหยุดอยู่ข้างลำคอจนเนื้อไหม้
“โอ้ย!!”คนเจ็บตัวร้องลั่นน้ำตาซึมก่อนที่ร่างจะเซถลาล้มไปกองที่พื้นหน้าห้องด้วยแรงถีบจากคนจี้ไฟ
“บอกให้ออกไปดีๆไม่ชอบมันต้องโดนแบบนี้แหละ”เตชสิทธิ์ตะคอกใส่หน้าซ้ำยิ้มเหยียดอย่างสะใจ เด็กหนุ่มเตรียมที่จะปิดประตูห้องเมื่อเหยื่อตาแดงๆคล้ายจะร้องให้
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ เสียงดังโวยวายไปถึงข้างล่าง”เสียงหญิงสูงวัยดังลั่นมา ตามด้วยร่างท้วมที่วิ่งมาถึงเหตุการณ์ กัณตินันท์รีบยันกายลุกยืนพลางเอามือปิดแผลที่ลำคอตัวเองเอาไว้
“คอเป็นอะไรหรือตฤณ”นางเอ่ยถามต่อเมื่อมองเห็นว่าลูกจ้างของตนพยายามปิดลำคอเอาไว้ คนโดนถามกำลังคิดว่าจะรายงานเหตุการณ์ว่ายังไงดี แต่แล้วร่างทั้งร่างก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแหลมปรี๊ดจากคนถามคำถามดังขึ้นก่อน
“ตายแล้วนี่มันก้นบุหรี่นี่มันอะไรกัน”หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยถามขึ้นเมื่อมองเห็นสิ่งที่ตนเกลียดนักเกลียดหนาวางอยู่ที่พื้นปลายเท้าอาจารย์สอนพิเศษ สภาพของมันยังคงกรุ่นอยู่ชัดๆ
“ใครดูดบุหรี่ในบ้านนี้”นางถามใหม่เมื่ออารมณ์เกิดปรี๊ดขึ้นมา สายตาคมกริบหันมองหน้าลุกชายสลับกับกัณตินันท์
“แม่มาก็ดีแล้วจะได้รู้กันซะทีว่าคนเก่งของแม่ที่แท้แล้วเป็นไง”เตชสิทธิ์ชิงเอ่ยขึ้นก่อนเมื่อนึกถึงแผนการจะเขี่ย
คนที่เขานึกไม่ชอบหน้าตั้งแต่แรกเห็นให้พ้นไปจากชายคาชีวิต
“แกหมายความว่าไง”
########################
Bboyseries Present
เรื่องราวบทใหม่ของ งาน ลำดับที่ 11
เริ่มตอนแรก 2 มิถุนายน นี้นะคับ
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
ป้าขอมาจิ้มเป็นคนแรก อิอิ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เอาดอกไม้มาให้ จขกท.
-
:mc4: ต้อนรับเรื่องใหม่
-
เด็กคนนี้นี่เลวได้ใจจริงๆ ดูซิว่าอาจารย์จะปราบได้ยังไง
เข้ามาให้กำลังใจค่ะ :L2:
-
หะ โหด อ่ะ..
ร้ายจังอ่ะ..
จะคอยดู ว่าจะสยบยังไง..
อาจารย์สู้ๆ
-
ชอบเรืองนี้มากมาย
ตามอ่านอยุ่ อิอิ ดีใจจังมาลงแล้ว
เตชสิทธิ์ ร้ายได้อีก
เด็กอะไร ร้ายโคตรๆๆ :angry2:
รีบเอาตอนต่อไปมาลงนะ
o13
+1 ให้ ชอบๆๆ ร้ายวุ้ยยยยยยยย
-
เตชสิทธิ์ ร้ายจิงๆ o12
:L2: :L2:
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:oni1: :oni1:
-
เรื่องใหม่คุณบอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จิ้มคร้าบบบบบบบบบบบบบบ
-
เอิ๊กๆๆๆๆ
มีเรื่องใหม่มาอีกแล้ว
หึหึ
-
อ๊ากก ชอบ :laugh:
ท่าทางจะดุเดือดไม่แพ้ดาวเปื้อนดิน ว่า ฮ่ะ ฮ่าๆ :laugh:
-
:serius2:
ร้ายชะมัด
เด็กอะไรเนี่ย
แง๊วๆๆๆๆๆ
-
อย่างชอบอ่ะ..เด็กหยาบ ๆ
กะอาจารย์ติ๋ม ๆ หงิม ๆ หนุกอ่ะ o13
มาอีกเรื่อย ๆ นะ
-
พระเอกแน่ป่าววะ
ไมมันร้ายได้โล่ห์งี้เนี่ย :m31:
-
พระเอกหรือเปล่าทำไมโหดขนาดนี้ :m31: :m31: :m31:
แล้วจารย์จะทำยังไงเนี่ย o12
รีบมาลงต่อนะอาร์ท
:m1:อยากอ่าน อยากอ่าน :m1:
(แอบมีงอนเล็กน้อยที่มาลงเรื่องแล้วไม่บอก)
+1 ให้กำลังใจกับเรื่องใหม่และคนเอาเรื่องมาลงด้วย :a14: :a14: :a14:
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้อาร์ทด้วยคน
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
พระเอกเรวววววมักๆ :เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณทุก ๆ คนค๊าบ.........
ที่เป็นกำลังใจให้นะคับ
และก็จะนำกำัลังใจทั้งหมดไปฝากพี่บอยด้วยนะ
ไงก็รอติดตาม ว่าพระเอกของเราจะร้ายแค่ไหน????????
:m4: :m4: :m4:
ปล. เอาไปคนละบวก สำหรับกำลังใจคับ
-
:o :o
ทำมัยมีคนมาก่อนเราแยะไปหมด
มาให้กำลังใจนะ :L2:
-
สะใจดีครับ
เดี๋ยวพระเอกก็จะโยนความผิดไปให้อาจารย์อีกสินะ หุหุหุ
-
เปรี้ยวจริง ๆ
(มาลงชื่ออ่านฮะ ท่าทางจะรันทดน่าดูคู่นี้ อิอิอิ)
-
:a11:
ชื่อเรื่องผิดรึเปล่า ติวรักสุด "ใน" -*-
-
มาอ่านแล้วคร๊าบ
ตามคำแนะนำของป้าแป๋ว
แต่เคยอ่านเรื่องอื่นมาพี่บอยมาแล้ว สงสัยว่าเรื่องนี้ก็ต้องโหดน่าดู 5555 :laugh: :laugh:
-
:mc4: เย้เรื่องใหม่คุณบอย~ :m1:
-
:a11:
ชื่อเรื่องผิดรึเปล่า ติวรักสุด "ใน" -*-
:o8: แฮะ ๆ ๆ ๆ แก้ให้แล้วคับ อายจัง
ขอบคุณมากนะคับ :pig4: :pig4:
-
จิ้มอาร์ท
เมื่อไหร่จะมาลงตอนต่อไปหล่ะ
รออ่านนะ
:oni1: :oni1: :oni1:
-
รออ่าน ชอบจังเลยโหดๆ 555
-
โหดจริงๆ เรื่องนี้สงสัยมีตบจูบ แหะๆ
-
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียนแล้วก็คนโพสครับ o13
-
จะรออ่านนะครับ
เพิ่งอ่านตอนแรกสนุกมากๆเลย
ลงต่อไๆนะครับ
-
“แกหมายความว่าไง”หญิงร่างท้วมถามลูกชาย กัณตินันท์กลืนน้ำลายลำบาก เพราะพอจะรู้ชะตาตัวเองว่ากำลังจะเผชิญกับอะไร
“ก็จะให้หมายความว่าไงล่ะ ถ้าไม่ให้หมายความว่าคนเก่งของแม่กำลังจะสอนให้ลูกชายแม่ดูดบุหรี่”เตชสิทธิ์เอ่ยออกมาพลางตีสีหน้าเครียด สองคนที่ยืนฟังถึงกับอึ้ง หญิงเจ้าของบ้านอึ้งเพราะไม่อยากจะเชื่อว่าที่ลูกชายบอกเป็นเรื่องจริง แต่อีกคนที่ยืนอยู่ด้วยอึ้งเพราะหน่ายที่เด็กเวรนี่ช่างโกหกพกลมได้หน้าด้านๆ
“จริงเหรอกัณตินันท์”หญิงสูงวัยหันมาเอ่ยถามคนถูกใส่ร้าย ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งคิดที่จะปฏิเสธแต่ไม่ทันเสียงเข้มของลูกศิษย์ตนที่ดังขึ้นก่อนว่า
“ถามแบบนั้นผู้ร้ายที่ไหนจะยอมรับผิดล่ะแม่ แม่ก็ดูที่คอเขาสิ รอยแผลนั่นเกิดจากที่ผมทำเขาเองแหละ เขาคิดจะสอนผมดูดบุหรี่ไม่พอนะ เขายังคิดที่จะเข้ามาปล้ำผมถึงในห้องอีก คราวนี้แม่ยังคิดที่จะเอาพวกวิปริตนี่ไว้ใกล้ผมอีกหรือเปล่า”
“มันเกินไปแล้วนะเตชสิทธิ์”กัณตินันท์ขึ้นเสียงเมื่อทนฟังต่อไปไม่ได้ จนลืมไปว่าที่ตนตวาดใส่ไปนั้นเป็นลูกชายคนเดียวของนายจ้าง
“เกินไปยังไง กล้าทำก็กล้ารับสิวะ”เตชสิทธิ์เหวกลับ
“รับอะไร ฉันไปทำอะไรเธอ”
“ก็รู้ๆอยู่ โธ่เอ้ย ไล่เขาออกไปเลยแม่ ขืนยังจ้างเขาอยู่ผมคงเสียท่าให้เขาซักวันแน่ๆ”
“กัณตินันท์ ลงไปคุยกันข้างล่างซิ”หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยตัดบท เมื่อเห็นลูกจ้างตนกำลังจะเอ่ยปากโต้ลูกชายตัวเอง
เตชสิทธิ์ยืนกระหยิ่มอย่างสาใจที่เห็นคู่กรณีปิดปากเงียบเพราะคำสั่งแม่ของตน เด็กหนุ่มยักคิ้วล้อเลียนตีสีหน้ากวนประสาทอย่างคนกำชัยเมื่อคล้อยหลังแม่แล้วเหลือเพียงคนๆนี้ที่ยืนจ้องตนอยู่
“ถ้าขืนบอกความจริงกะแม่ฉันนะ ฉันเอานายตายแน่ไอ้ตุ๊ด!!”เด็กหนุ่มเอ่ยคาดโทษส่งท้ายก่อนเดินหายเข้าห้องปิดประตูดังปังใส่หน้าคนยืนเจ็บแค้น
กัณตินันท์ยืนกำหมัดแน่นเม้มปากข่มอารมณ์โกรธจนปากสั่นระริก นี่เขาจะเอายังไง หญิงสูงวัยข้างล่างคงกำลังรอเล่นงานเขาอยู่เป็นแน่
เตชสิทธิ์นายมันร้ายนัก ฉันเกลียด เกลียดแก ไอ้เด็กปิศาจ!!!!!!!!!!!!
มาต่อให้อีกนิดนึงนะ อย่าว่ากันล่ะ :m32: :m32:
-
จิ้มซะ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
พรุ่งนี้ขอสามตอนแลยนะค้าบบบบบบบบบบบบ :laugh:
-
อาร์ทครับ(คนโพสชื่อนี้ชิมิ)เรามาช่วยกดดันคนเขียนคลอดตอนที่ 9 กัน :laugh:
อาร์ทจะได้โพสต่อเนื่องไง ... คิคิ
-
เจ้ย ที่บอร์ดพี่เพิ่งได้แค่แปดตอน อาร์ทพานายไต๋กับนายตฤณ มาบุกเล้าแล้วเหรอเนี่ย เร็วมากกกๆ!!!
แต่ไม่เป็นไร ไหนๆก็มาแล้ว งั้นก็ขอใช้พื้นที่ตรงนี้สวัสดีทุกๆคนที่นี่เลยแล้วกันนะครับ
แนะนำตัวกันอีกที ผม Boy นะครับ หายจากที่นี่ไปนานพอควร หลังจาก Lonely Love จบไป กลับมาคราวนี้ก็ประเดิมด้วยเรื่องราวแนวถนัดอีกเช่นเคย สำหรับใครที่ยังไม่เบื่อกันก็ ตามอ่าน ตามติ ตามชม กันได้เต็มที่เลยครับ
อย่างที่เกริ่นไว้ต้นเรื่อง งานนี้เป็นงานลำดับที่ 11 แล้ว ยังไงก็อย่าเพิ่งเบื่อกันไปก่อนเลยนะครับ และจากนี้ไปก็คงจะเป็นหน้าที่ของอาร์ทแล้วล่ะที่จะสานต่อเรื่องราวเรื่องนี้ให้หลายๆคนที่นี่ได้ติดตามกัน....ฝากด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ
Boy
-
^
^
^
^
จิ้ม :m22:
-
อยากอ่านตอนที่ 9 แล้วอ่ะคะ :oni3:
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียนและคนโพสนะคะ :L2:
-
รอค่ะรอ
:oni1:
-
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
ดีใจได้อ่าน เรื่องจากคุณบอย อีกแล้ว
แอบเป็นแฟนมาตั้งนานแล้วล่ะ ฮิฮิ
รอ ครับ รอ ตอนต่อไป
:a12: :a12: :a12: :a12: :a12:
-
:m4: :m4: :m4: ขอบคุณพี่บอยมากคับ ที่มาแนะนำตัว อิอิ......
พี่บอยก็ต่อตอนที่เก้าเร็ว ๆ ด้วยจิ อาร์ทอุตส่าห์เอามาปล่อยในเล้านี้เร็วแล้วนิ
อาร์ทครับ(คนโพสชื่อนี้ชิมิ)เรามาช่วยกดดันคนเขียนคลอดตอนที่ 9 กัน :laugh:
อาร์ทจะได้โพสต่อเนื่องไง ... คิคิ
เห็นด้วย อิอิ
ไงก็ขอบคุณพี่บอย และ พี่ ๆ น้อง ในบอร์ดที่ติดตามอ่าน ด้วยนะคับ
ยังไงก็รออ่านตอนแรก วันนี้แน่นอนนะค๊าบ.....
ไปแระ :m32: :m32:
-
อิอิ คุณบอยมาเองเลยยยยยยยยยยย
-
มารออ่านเรื่องใหม่คุณบอย
เป็นกำลังใจให้คุณอาร์ทคนโพสต์ด้วยค่ะ :L2: :L2:
-
Loving Course ติวรักสุดใจ นายเกเร ตอนที่ 1
บรรยากาศในก้นซอยค่อนข้างเงียบในช่วงเกือบจะห้าทุ่มแบบนี้
กัณตินันท์เดินสาวเท้าเร็วขึ้นเรื่อยๆเพื่อหวังจะไปให้ถึงหน้าปากซอยโดยเร็ว ตามปกติที่เข้ามาสอนเตชสิทธิ์ชายหนุ่มไม่เคยอยู่ในบ้านหลังนี้เกินสามทุ่มแม้ซักวัน เพราะด้วยรู้ดีว่ามันเปลี่ยวและลึก แถมรถเข้าออกก็น้อยแสนน้อยในช่วงหลังสามทุ่มไป แต่วันนี้ที่ต้องอยู่เพราะเคลียร์ปัญหาที่เกิดขึ้นเมื่อตอนหัวค่ำ ชายหนุ่มยอมรับข้อกล่าวหาทั้งหมดที่โดนเตชสิทธิ์สาดโคลนให้เพื่อหวังเรื่องจะได้จบๆ และมันก็เกือบจะจบจริงๆ เขาเกือบถูกเลิกจ้าง ดีที่คนว่าจ้างยอมใจอ่อนในตอนท้าย แต่ก็ยังมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นคือจากห้องสอนเดิมที่อยู่ชั้นบน ได้ถูกโยกย้ายลงมาเป็นห้องโถงชั้นล่างแทน ชายหนุ่มเข้าใจว่าแม่คงเริ่มที่จะหวงลูกชายขึ้นมาเลยไม่กล้าปล่อยให้อยู่กับเขาสองต่อสองในที่ลับตาเลยเปลี่ยนสถานที่ ซึ่งนั่นก็ไม่ได้มีปัญหาสำหรับเขา การที่เตชสิทธิ์ได้อยู่ใกล้สายตาแม่แบบนี้มันดีต่อเขาต่างหากล่ะ ที่จะได้ใช้วิชาชีพสั่งสอนเด็กนี่ได้เต็มเม็ดเต็มหน่วยขึ้น เตชสิทธิ์จะกล้าแผลงฤทธิ์ต่อหน้าแม่ตัวเองก็เอาสิ
เวลาครึ่งค่อนคืนเดินไปเรื่อยๆ กัณตินันท์ชักใจเสียที่ดูเหมือนตัวเองจะเดินไม่ถึงไหนซักที ซอยหรือก็มืด นึกถึงตอนนี้แล้วก็เจ็บใจขึ้นมาอีก ตอนที่จะออกมาเตชสิทธิ์โดนแม่ตามตัวเพื่อขับรถมอเตอร์ไซมาส่งเขาที่หน้าปากซอย แต่คำตอบที่ได้ทำเอาเขาแทบเต้น
“มีปัญญามาเองก็กลับเองดิ กลัวอะไรผู้หญิงก็ไม่ใช่ ผู้ชายก็ไม่เชิง คงไม่มีใครเขาอยากจะไปทำอะไร ให้ราคีแปดเปื้อนหรอก” ดูเอาเถอะ ดูมันพูด มันน่าจับกดน้ำซะให้ตายคาอ่างซะจริง เด็กอะไรปากร้ายชะมัด
“โทรมาภูมิก็ได้วะ”ชายหนุ่มเอ่ยกับตัวเองเมื่อนึกหัวเสียขึ้นมาทันทีที่นึกถึงใบหน้าจอมกวนของลูกศิษย์ตัวดี
“ภูมิเหรอ ทำอะไรอยู่น่ะ”คนโทรศัพท์เอ่ยทักเพื่อนชายคนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันและจบมาพร้อมกัน
“อะไรนะ ปาร์ตี้ที่บ้านเพื่อน แถวไหนอ่ะ”ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อได้คำตอบจากปลายสาย ด้วยจุดประสงค์ว่าถ้าอยู่แถวนี้อยากที่จะให้ช่วยมารับตนแต่อีกซักนาทีต่อมาคนคาดหวังก็ต้องวางสายอย่างจ๋อยๆ เมื่อฝ่ายนั้นบอก อยู่กับเพื่อนไม่สะดวกคุยและตัดสายทิ้งไปเฉยๆ
“เวลาให้เพื่อนล่ะมีจัง เวลาให้แฟนล่ะไม่ค่อยมี เฮ้อ”คนหน้าจ๋อยเอ่ยลอยลมไปเรื่อยระหว่างเดิน แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นอีก เป็นเบอร์บ้านหลังที่เพิ่งเดินออกมา แม้จะผิดหวังนิดหน่อยที่ไม่ใช่เพื่อนชาย แต่ก็จำใจกดรับ
“สวัสดีครับคุณน้า”ชายหนุ่มเอ่ยออกไปเพราะคิดว่าคงเป็นหญิงเจ้าของบ้านโทรมา บ้านนั้นอยู่กันสองคนคือแม่และลูกชาย แต่อย่างเตชสิทธิ์เหรอจะโทรหาเขา ไม่มีทางซะล่ะ
“น้าเหี้..ไรล่ะ ฉันเอง”เสียงห้วนๆที่ตะคอกกลับมาเล่นเอาคนเดาเหตุการณ์สะดุ้ง
“มีอะไรเตชสิทธิ์”ชายหนุ่มทำใจทักนึกเอือมระอากับคำสบถที่ฝ่ายนั้นแทนทักตอบกลับมา หน้าตาผิวพรรณหรือก็ออกแนวลูกผู้ดี แต่ทำไมกิริยาถึงได้ไพร่นักก็ไม่รู้
“เรียกไต๋สั้นๆไม่ได้หรือไงหะ”เตชสิทธิ์เหวใส่อย่างอารมณ์เสีย แล้วยิ่งเสียหนักเมื่อฝ่ายนั้นตอบกลับมา
“เธอก็เรียกฉันอาจารย์ให้ได้ก่อนสิ แล้วฉันจะเรียกเธอนายไต๋”
“เรื่องแน่ะ ไม่เรียกโว้ย”
“ตามใจ ฉันบังคับเธอไม่ได้อยู่แล้วนี่”
“รู้ตัวก็ดี”
“เออ ฉันมันแค่อาจารย์จบใหม่ แล้วนี่โทรมาทำไม”
“คิดว่าฉันคิดถึงหรือไง”
“อย่าเฉไฉ ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่น”
“ฉันก็ไม่เคยต้องการมีเพื่อนเป็นเกย์”
“นี่ถ้าไม่บอกจุดประสงค์ฉันวางสายนะ”
“ก็ลองวางสิ พรุ่งนี้อ่วมแน่”
“เฮอะ ยังไม่รู้ล่ะสิว่าแม่เธอสั่งย้ายห้องสอนแล้วเรียบร้อย เธอจะทำอะไรฉันต่อหน้าแม่เธอก็เอาซี้”
“ก็นี่แหละที่ฉันโทรมา นายฟ้องอะไรแม่ แม่ถึงต้องเล่นงานฉันขนาดตัดค่าขนม”
“โอ้ย อย่างเธอฉันไม่ต้องฟ้องอะไรหรอก เธอคิดว่าแม่เธอโง่หรือไง”
“นี่อย่าลามปามนะ บอกมาแค่นั้นว่าฟ้องอะไรแม่”
“ก็บอกแล้วไง ฉันไม่ได้ฟ้อง”
“ไม่จริง นายบอกแม่ใช่มั๊ยว่าฉันแอบดูดบุหรี่”
“บอกไปแล้วฉันจะได้อะไร นอกเวลาสอนของฉันแล้ว เธออยากทำอะไรมันก็เรื่องเธอ เราไม่เกี่ยวกันอยู่แล้ว”
“คิดได้แบบนี้ก็ดี อย่าให้รู้ละกันว่าปากสว่างไม่งั้นโดนแน่”สัญญาณถูกตัดขาดไปทันควันทันทีที่ประโยคคาดโทษนั้นจบลง กัณตินันท์แทบอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ในมือทิ้ง เกลียดไอ้เด็กคนนี้จริงๆให้ตายสิเอา
วันใหม่ กัณตินันท์ไปหาภูวกฤษในตอนเที่ยงที่ออฟฟิสเจ้าตัว ชายหนุ่มเสร่อเด่อด๋าไปอย่างไม่รู้ตัวว่ามีหลายต่อหลายสายตาจ้องมองต้นคอที่เป็นรอยไหม้จากไฟบุหรี่ แต่เผอิญรอยที่เห็นมันจางๆไปหน่อยเลยพาลให้หลายสายตาสงสัยในพฤติกรรมเรื่องอย่างว่า รวมทั้งเพื่อนชายที่ได้เจอหน้ากัน
“คอไปโดนอะไรมาตฤณ”ภูวกฤษเอ่ยถามขณะพาคนมาหาไปนั่งหลบมุมหนึ่งของร้านอาหารใกล้ตึก
“อ๋อ ไฟบุหรี่น่ะ”คนโดนถามตอบประสาซื่อ
“บุหรี่ ตฤณดูดบุหรี่ด้วยเหรอ”
“ปะ เปล่า เอ่อ คือว่า”ถึงคราวนี้คนซื่อถึงกับอึกอัก ด้วยไม่รู้จะตอบอะไรหลังจากนี้
“ทำอะไรก็อย่าให้ประเจิดประเจ้อนักนะ”คนที่นั่งตรงหน้าเอ่ยตัดกลางปล้อง ทำเอาคนอึกอักสะอึก เริ่มเข้าใจเหตุการณ์
“มันไม่ใช่อย่างที่ภูมิคิดนะ นี่รอยบุหรี่จริงๆ นี่ดูใกล้ๆสิอะ”ชายหนุ่มลุกยื่นลำคอไปใกล้ๆหวังเพียงให้ภาพอธิบายสิ่งที่เป็น แต่แล้วก็ต้องใจหายวาบเมื่อโดนผลักจนเกือบจะล้ม
“นี่มันร้านอาหารน่ะตฤณ ทำอะไร น่าเกลียด”คนผลักต่อว่าก่อนจะลุกหนีไปซะดื้อๆ ร้อนที่คนโดนว่าต้องออกวิ่งตาม แต่สาวเท้าวิ่งได้เพียงไม่กี่เก้าก็พลันต้องหยุดชะงักเมื่อมองเห็นเต็มตาว่าอีกฟากของถนนเป็นร่างคนคุ้นตากำลังเดินตามก้นเด็กสาวท่าทางดูดี นาฬิกาข้อมือถูกยกขึ้นมาดูทันควัน
“เวรของกรรมเพิ่งจะบ่ายมันเลิกเรียนแล้วเหรอเนี่ย”ชายหนุ่มเอ่ยออกมา ส่ายหัวนิดๆอย่างเอือมระอากับพฤติกรรมที่เห็นของเตชสิทธิ์
"อย่างงี้ไงล่ะ แม่ถึงได้ห่วงนัก”คนเอือมระอาเอ่ยขึ้นอีกรอบ ก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามเพื่อนชายต่อ ด้วยสำนึกได้ว่าตนเคยพูดอะไรไว้กับเด็กนี่ นอกเวลาที่เขาสอน เขาไม่เคยคิดที่จะเข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของลูกศิษย์อยู่แล้ว
ภูวกฤษ ขึ้นตึกไปทำงานแล้ว กัณตินันท์รู้สึกจ๋อยๆ เลยเดินคอตกไปสำรวจสภาพตัวเองในห้องน้ำชั้นล่างของตึก
“อีเด็กเวร ถ้าภูมิเข้าใจผิดฉันถึงสามวันนะ ฉันจะแฉแกให้หมดเชียว”ชายหนุ่มเอ่ยคาดโทษคนบางคนอยู่หน้ากระจกเมื่อมองเห็นรอยช้ำจางๆที่ต้นคอ
“นายจะแฉใคร”เสียงตะคอกดังมาให้ร่างทั้งร่างสะดุ้ง กัณตินันท์ตัวเย็นวาบเมื่อมองไปทางต้นเสียงแล้วเห็นคนบางคนของตนยืนหน้าดุอยู่หน้าประตูห้องน้ำห้องสุดท้าย
“เตชสิทธิ์”ชายหนุ่มครางชื่อเจ้าตัวเบาๆก่อนจะปรับสีหน้าและอารมณ์ให้เป็นปกติ เตชสิทธิ์จะได้ยินอะไรก็ช่าง เขาก็แค่ขู่เล่นๆตามอารมณ์โมโหเท่านั้น
“เธอมาอยู่นี่ได้ไง”คนข่มอารมณ์ถามขึ้นใหม่ คนถูกถามจึงค่อยๆเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าและแววตาที่น่ากลัวอยู่ไม่น้อย จนคนเอ่ยถามเมื่อครู่มองหาทางหนีทีไล่ห้องน้ำห่าอะไรวะ เงียบยังกะป่าช้า ชายหนุ่มคิดในใจ
“มาได้ไงไม่สำคัญหรอก แต่ตะกี้นายพูดว่าจะแฉอะไรใคร”ฝ่ายเดินเข้าหาเอ่ยตะคอกใหม่ คนถูกตะคอกใจหายวูบ นึกถึงคำขู่คาดโทษก่อนหน้าของคนตะคอกขึ้นมาก็คิดที่จะปรี่ออกจากพื้นที่จำกัดนี้โดยเร็ว แต่ก็ได้แค่คิด เมื่อแค่หมุนตัวจะวิ่งออกจากห้องน้ำป่าช้านี่ ก็รู้ว่าตัวเองช้าไปซะแล้ว เตชสิทธิ์ก้าวฉับๆตัดหน้าเขาไปจัดการล็อคประตูทันควันแล้วหันมายิ้มเย็นให้
“เธอล็อคประตูทำไมเตชสิทธิ์ นี่มันห้องน้ำส่วนรวมนะ”คนเห็นเหตุการณ์เอ่ยละล่ำละลักบอก นี่มันอะไรกันเด็กบ้านี่จะทำอะไรเขา
“ฉันจะล็อค มีอะไรมั๊ย บอกมาตะกี้นายบอกจะแฉใคร”คนล็อคประตูโต้กลับ ก่อนจะเดินสามขุมเขาหาคนถาม
“แฉบ้าบอคอแตกอะไรล่ะ ถอยไปฉันจะออกไปข้างนอก อึดอัด”กัณตินันท์ตัดสินใจเดินชนคนขวางทางเพื่อให้กระเด็นพ้นทาง แต่ชายหนุ่มตกใจทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองคิดผิด ร่างกะทัดรัดของตนถูกดึงกระชากไว้ทันทีที่กำลังจะเดินไปถึงประตู
เตชสิทธิ์ใช้ร่างกายสูงใหญ่ตามแบบคนที่เล่นกีฬาบ่อยๆบีบบังคับกดลำคอคนที่ตนกระชากไว้ไปแนบชิดอ่างน้ำได้สำเร็จ กัณตินันท์ถึงกับตกใจร้องเสียงอู้อี้เมื่อเห็นสายน้ำไหลเทลงมาจากก๊อกจนเปียกผมแล้วบางส่วน
“กูบอกมึงแล้วใช่มั๊ยว่าถ้าบอกอะไรแม่กู กูเอามึงตายแน่”เตชสิทธิ์เอ่ยอย่างหยาบคายเมื่อรู้สึกหวาดระแวงขึ้นมาว่าคนที่กำลังโดนอุ้งมือเขากดศีรษะแช่น้ำอยู่นี่จะปากสว่างขึ้นมาจริงๆ มีเหตุผลหลายอย่างที่เด็กหนุ่มไม่อย่างให้แม่รับรู้พฤติกรรมเหลวไหลที่เคยทำ หนึ่งในนั้นคือเขารู้สึกหวาดกลัวและชิงชังทุกครั้งที่แม่บังเกิดเกล้าขู่ที่จะส่งตัวเขาไปให้อยู่กับพ่อที่ไม่เคยทำหน้าที่พ่อเลยแม้ซักวินาทีที่เขาพอจะจำความได้ ผู้ให้กำเนิดเขาสองคนแยกทางกันไปตอนที่เขายังเด็ก เขาเลือกที่จะอยู่กับแม่เพราะหน่ายและชิงชังกับพฤติกรรมของผู้ชายขี้เมาที่เอาแต่ตบตีภรรยาอยู่ร่ำไปเมื่อเกิดขัดใจอะไรขึ้นมา
“เธอมันบ้าไปแล้วเตชสิทธิ์ ปล่อยฉันนะ ฉันหายใจไม่ออก”กัณตินันท์เริ่มดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากนาทีทรมานและยิ่งดิ้นก็ยิ่งทรมานขึ้นเรื่อยๆเมื่อฝ่ายที่กดศีรษะไม่เห็นใจเลยซักนิด เขายิ่งดิ้นเท่าไหร่แรงกดก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
“เตชสิทธิ์ ปล่อยฉันนะ ฉันขอร้อง”คนทรมานร้องอ้อนวอนอีกรอบเมื่อรู้สึกหายใจได้ไม่เต็มปอด
“ปล่อยน่ะปล่อยแน่ แต่บอกมาก่อนว่าเมื่อกี้มึงคิดจะบอกแม่จริงๆใช่มั๊ยว่ากูแอบดูดบุหรี่”
“ฉันก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย เธอจะมาถือสาอะไรฉัน”
“เรื่อยเปื่อยกูก็ไม่ให้พูดโว้ย กูเคยบอกแล้วใช่มั๊ย ถ้ามึงปากสว่างกูเอาตายแน่”
“ฉันสัญญา ฉันจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเธอทั้งนั้น ปล่อยฉันเถอะ ฉันหายใจไม่ออก”คนถูกขู่ขอเอ่ยขอร้องใหม่ ในใจนึกอ้อนวอนนางฟ้านางสวรรค์ช่วยดลบันดาลให้เด็กเปรตที่กดศีรษะตนใส่สายน้ำนี่หายบ้าได้ซะที ด้วยทั้งปากและจมูกต่างก็แย่งกันสำลักน้ำจนแทบจะหายใจไม่ทัน แล้วที่สุดคำอ้อนวอนก็เป็นผลในนาทีเฉียดตายตอนใจจะขาดอยู่รอมร่อ ชายหนุ่มรีบอ้าปากสูดเอาอากาศทันทีเมื่อคนที่ตนอ้อนวอนยอมปล่อยให้ลำคอเป็นอิสระ
กัณตินันท์แทบจะร้องให้ เมื่อเห็นสภาพตัวเองในกระจกเงาเต็มตาเมื่อหายใจได้เป็นปรกติ ผมเผ้าที่เข้าทรงมาอย่างตั้งใจบัดนี้เปียกชุ่ยไปจนหมดสภาพ
“หน้าฉัน ผมฉัน ไอ้เตชสิทธิ์ ไอ้ ไอ้เด็กเหลือขอ ไอ้ ไอ้ ไอ้ทุเรศ”คนรับสภาพตัวเองไม่ได้โวยลั่นออกมาอย่างสุดทน พลันทำท่าเหมือนจะเข้าทุบตีคนต้นเหตุที่ทำให้ผมเผ้าทุเรศ แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นอีกรอบเมื่อร่างตนที่ถลาไปหาฝ่ายนั้นกลับกระเด็นถอยหลังแล้วเซล้มไม่เป็นท่ากระแทกพื้นดังพลั่ก เตชสิทธิ์นั้นเองที่เป็นคนลงมือผลักสวนชายหนุ่มสุดกำลัง
“โอ้ย!!”คนโดนผลักร้องขึ้นสุดเสียง เมื่อรู้สึกเจ็บปวดจากแรงกระแทก
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวแบบนี้อีก คราวหลังอย่าคิดหือ”คนผลักชี้หน้าเอ่ยสวนก่อนจะเดินหน้าเข้มผ่านไปเปิดประตูแล้วพาร่างหายลับตาไป
“ฉันจะลาออก ฉันไม่สอนแกแล้วไอ้เด็กปิศาจ ไอ้โรคจิต ไอ้ๆๆ ไอ้ทุเรศ” กัณตินันท์เอ่ยออกมาอย่างสุดทน ชายหนุ่มปล่อยให้น้ำตาแห่งความอัดอั้นชิงชังไหลอาบแก้มอย่างง่ายดาย
ทางด้านนอก เตชสิทธิ์ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียนรอลิฟท์อย่างไม่สนใจว่าภายในห้องที่ตนเดินออกมาจะมีคนที่พยายามยันกายลุกยืนอย่างยากลำบากเพียงใด เด็กหนุ่มเพียงชำเลืองไปมองบ้างนิดหน่อยเมื่อเห็นเวลาผ่านไปนานหลายนาทีแต่ยังไม่เห็นคู่กรณีที่ตนนึกไม่ชอบหน้าโผล่ออกมา
“สำออยจังนะไอ้ตุ๊ด”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆแล้วยิ้มเยาะออกมาอย่างคนนึกสมเพชใจ นาทีนั้นลิฟท์ที่รอก็เปิดประตูออกมาพอดี คนยิ้มเยาะปรับสีหน้าตนให้เป็นปรกติก่อนจะก้มหน้าก้มตาก้าวฉับๆเพื่อเข้าลิฟท์ แต่แล้วต้องผงะหงายนิดหน่อยเมื่อร่างทั้งร่างชนกับใครบางคนที่เดินสวนออกมา
“ขะ ขอโทษครับ”ใครคนนั้นเอ่ยขอโทษ เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองสบตา ก่อนจะรีบหลบวูบเมื่อเห็นแววตาฝ่ายนั้นเปิดประกายจ้าส่งให้แถมยังเจือด้วยรอยยิ้มเล็กๆ
.
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
:serius2: :serius2:
ไอ่เด็กเลวววววววว
:o12: :o12:
-
สงสาร ตฤณ
ไต๋ ร้ายกาจ
ไม่ปลื้ม
จบ
-
เข้ามาเสนอหน้าคร้าบบบ
:L2:
-
โหดดีครับ รออ่านต่อนะ
-
เด็กเดี่ยวนี้เลวได้อีกเนอะ
-
คนอะรัยเลวจิงๆ
-
คนนิสัยไม่ดี :m16:
-
รออ่านต่อไป
โหดร้ายซะไม่มี
เกียดไต๋ :angry2: :angry2: :angry2:
-
เลวได้อีก...แต่ก็ชอบนะ
-
โหดจัง T^T
สงสารง่าาาา
-
เออเว้ย คนเกลียดทั้งเล้าเลยนะไต๋ 555 :laugh:
-
เกลียดนานเตชสิทธิ์ที่สุดเลย :angry2:
เป็นเราหน่อยไม่ได้ จะลาออกตั้งแต่เจอแผลงฤทธิ์รอบแรกๆ เลย
แถมจะบอกแม่ส่งท้ายไปด้วยอีกต่างหาก เฮ้อ o12
-
อ่านแล้วแอบงงนิด ๆ
รีบมาต่อนะครับ
....
....
....
อิอิ
อยากมีแฟนแบบเตชสิทธิ์จัง
เถื่อนได้ใจ
555+
-
:m23: มาเสนอหน้าในเล้าด้วยคน อิอิ
:L2: :L2: :L2:
-
^
^
^
ขอจิ้มอีกทีนะ :laugh:
มาเข้าเรื่อง ทำไมใจร้ายจังอ่า
-
โค ตะ ระ โหด เตชสิทธิ์.. :angry2:
สงสารอาจารย์ :m15:
เอาใจช่วยอาจารย์สู้ๆ ปราบเด็กแสบให้ได้ :a1:
-
ไม่ชอบเค้าตอนนี้ พอตอนหลังหลงหัวปักหัวปำปะเนี่ย :laugh: :laugh:
-
“ทำไมสภาพถึงกลายเป็นลูกหมาตกน้ำแบบนี้ตฤณ”ภูวถฤษเอ่ยถามคนที่โทรตามตนลงมาหาทันทีที่ชายหนุ่มเห็นหน้าฝ่ายนั้นที่ยืนตัวสั่น
อยู่ในมุมหนึ่งของห้องน้ำ
“ตฤณก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงภูมิ”คนถูกถามเอ่ยตอบเบาๆ หลายนาทีระหว่างที่นั่งรอคนรักอยู่ในห้องน้ำนี่ ชายหนุ่มรู้สึกสับสนกับหนทางการเป็นอาจารย์สอนพิเศษที่เลือกเดิน
โดยไม่รู้ว่าจะไปต่อหรือถอยกลับ ด้วยในตอนแรกที่โดนลูกศิษย์ทำกิริยาป่าเถื่อนใส่ก็คิดว่ายังไงก็คงต้องลาออก แต่พอผ่านไปสองสามนาทีกลับคิดว่าต้องทนเพื่อ
พิสูจน์ว่าตัวเองสามารถทำงานชิ้นแรกให้สำเร็จอย่างที่มาดหมายไว้
“ก็แค่บอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น แค่นี้พูดไม่ได้เหรอ”ภูวกฤษเอ่ยตอบกลับอย่างคนนึกหัวเสีย ไม่รู้สิ ตั้งแต่เรียนจบและมีสังคมในที่ทำงานกว้างขึ้น จิตใจเขาที่เคยมีความรู้สึกดีๆให้คนตรงหน้ากลับจางหายไปทีละนิดๆจนบางทีนึกอยากจะบอกปัดการคบกันแบบคนรักมาเป็นแค่เพื่อนกับคนๆนี้
ซะอย่างนั้น
“ตฤณก็อยากบอกนะ แต่บอกไปมันก็เหมือนเรื่องโกหก”กัณตินันท์ค้านเสียงสั่นคล้ายสะเทือนใจ ก็มันจริงอย่างที่พูด ขนาดเขาเองเขายังไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กนักเรียนมัธยมปลายอย่างนายเตชสิทธิ์จะมีพฤติกรรมหยาบร้ายแบบนี้กับเขาซึ่งเป็นอาจารย์สอนพิเศษ
แล้วเขาจะบอกคนตรงหน้าได้ยังไงว่าเมื่อซักครู่มันเกิดอะไรขึ้น
“ตามใจไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก แล้วนี่โทรตามเรียกภูมิมามีอะไรหรือเปล่า”คนไม่ได้คำตอบเอ่ยใหม่ กัณตินันท์มองหน้าคนเอ่ยใจหวิวหน่อยๆ รู้สึกได้บ้างถึงน้ำเสียงและแววตาที่แปลกไปของฝ่ายนั้น ชายหนุ่มไม่ได้คิดไปเองหรอกว่าสิ่งที่คนตรงหน้าแสดงออกมาตอนนี้มันคล้ายซ่อนความรำคาญเอาไว้ในใจลึกๆ
“ก็ตฤณไม่กล้าเดินออกจากตึกนี้ในสภาพแบบนี้คนเดียว”ชายหนุ่มเอ่ยบอกจุดประสงค์ตัวเองออกไปโดยอ้อม
“ก็เลยโทรตามภูมิที่ทำงานหัวฟูอยู่ลงมาเพื่อมาเดินเป็นเพื่อนว่างั้น”ภูวกฤษแปลจุดประสงค์โดยตรงให้ และก็ได้รับการพยักหน้าเป็นการตอบกลับมา
“ให้ตายสิตฤณ คบกันมาตั้งนานภูมิไม่คิดเลยว่าตฤณจะเหลวไหล ไร้สาระแบบนี้”ภูวฤษเอ่ยต่อเมื่อเห็นกัณตินันท์พยักหน้าเสร็จไป
“ทำไมภูมิพูดแบบนี้ล่ะ ก็ตอนแรกที่ภูมิเห็นสภาพตฤณภูมิยังแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตฤณ แล้วคนข้างนอกล่ะ พวกเขาจะมองตฤณว่ายังไงถ้าตฤณเดินเด๋อด๋าออกไปแบบนี้”กัณตินันท์เอ่ยค้าน รู้สึกเสียใจที่โดนต่อว่าอย่างไม่รักษาน้ำใจจากคนรัก
“พูดไปก็พาลแต่จะทะเลาะกัน คุณมันคนเอาแต่ใจอยู่แล้วนี่ ถ้าอายนักที่จะเดินคนเดียวก็ตามมาละกัน”คนถูกค้านเอ่ยตัดบทก่อนจะหันหลังเดินออกไปอย่างไม่นึกใส่ใจว่าคนในห้องน้ำจะกำลังอึ้ง
ในสิ่งที่ได้ยินเพียงไร การถูกตราหน้าว่าเป็นคนเอาแต่ใจทั้งๆที่มันไม่ใช่ความจริงทำเอาชายหนุ่มรู้สึกจุกขึ้นมาในอกเสียดื้อๆ แต่กระนั้นพอตั้งสติได้ว่าคนรักได้เดินหนีไปโดยไม่รอ สองขาจึงรีบก้าวเดินตามออกไป
ร่างสูงของภูวกฤษเดินห่างไปหลายช่วงตัวแล้ว คนเดินตามหลังจึงก้มหน้าก้มตางุดๆเร่งฝีเท้าตัวเองเพื่อให้เดินทันฝ่ายนั้นจน…
“ว้าย!!”เสียงกรี๊ดว้ายดังลั่นไปทั่วทั้งบริเวณทางเดิน คนเดินก้มหน้างุดๆหน้าซีดตัวชาเมื่อเงยหน้าขึ้นมองถึงที่มาของเสียงแล้วเห็นร่างของเด็กนักเรียนสาวยืนเต้นสะบัดตัวเองเร่าๆพลางยกมือ
ไม้ขึ้นปัดตัวเองพัลวัน
“ตายแล้วน้อง พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ”ชายหนุ่มรีบละล่ำละลักเอ่ย เมื่อรู้ว่าตนเองเป็นสาเหตุทำให้เด็กสาวตรงหน้าเป็นแบบนั้น
“เดินยังไงกันคะ ไม่เห็นหรือไงว่าคนเดินถืออะไรมา”เด็กสาวตรงหน้าหยุดเต้นแล้วแว้ดใส่ชายหนุ่มเสียงดัง เสียงนั่นเพิ่มความสนใจให้ผู้คนรอบข้างเป็นอย่างดี รวมทั้งสองหนุ่มต่างวัยที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่คนละมุมด้วย มุมหนึ่งคือเตชสิทธิ์ ส่วนอีกมุมหนึ่งเป็นภูวกฤษ
“เกิดอะไรขึ้นหรือณิชา”เป็นเตชสิทธิ์ที่เดินเข้ามาสมทบเหตุการณ์ แล้วเอ่ยถามเด็กสาวที่เริ่มมีสีหน้าบึ้งงออย่างคนไม่สบอารมณ์ กัณตินันท์ใจเต้นผิดจังหวะขึ้นมาทันควันเมื่อพอจะคุ้นหน้าว่าเด็กสาวคนนี้คือคนที่เตชสิทธิ์เดินตามหลังตอนช่วงบ่าย
“ก็คุณคนนี้น่ะสิ เดินยังไงไม่รู้ชนเอาโกโก้ร้อนหกรดณิชาหมด”ณิชาเอ่ยบอกคนที่เข้ามาถามเหตุการณ์ พอฝ่ายนั้นได้คำตอบสายตาคมวาวของเจ้าตัวจึงตวัดไปมองคุณคนนั้นอย่างเร็ว
“โทษฉันฝ่ายเดียวไม่ได้นะ มันเป็นอุบัติเหตุ”คนโดนมองรีบบอก ก่อนจะส่ายสายตามองหาคนที่พอจะเข้ามาช่วยชีวิต แน่ล่ะชายหนุ่มกำลังมองหาคนที่ตัวเองเดินตาม นั่นไงล่ะคนที่จะช่วยชีวิตชายหนุ่มเอาไว้ยืนอยู่ตรงประตูทางออกนั่นเอง แต่
“ภูมิ”ชายหนุ่มได้แต่เอ่ยชื่อฝ่ายนั้นคล้ายครางเมื่อเห็นฝ่ายนั้นส่ายหัวอย่างคนนึกเอือมระอาแล้วพาร่างสูงของตัวเองเดินหนีไป
ทางอื่นอย่างไม่ใคร่สนใจตนเลย
“เสื้อผ้าณิชาเปื้อนหมด นายต้องรับผิดชอบ ไม่งั้นนายเจ็บแน่”เสียงเตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นเตือนสติให้ชายหนุ่มกลับมาสนใจเหตุการณ์ตรงหน้า
“ฉันก็บอกแล้วไงว่าเป็นอุบัติเหตุ ฉันเองก็โดนไม่ต่างจากน้องเขาเท่าไหร่ เรื่องอะไรฉันจะรับผิดชอบ”คนสติเริ่มอยู่กับตัวเอ่ยหนักแน่น มานึกได้อีกทีอันทีจริงเขาไม่น่ารีบออกตัวเอ่ยขอโทษเด็กณิชานี่เพื่อแสดงว่าตัวเขาเองเป็นคนผิดเลยจริงๆ เห็นหน้าตาดูดีมีชาติตระกูลก็ไม่คิดว่าจะขี้วีนได้ขนาดนี้
“ทำไมพูดแบบนี้วะ อยากเจ็บตัวหรือมึง”เตชสิทธิ์ยกมือกระชากคอเสื้อคนบอกปัดความรับผิดชอบจนคนถูกกระชากตกใจตัวเริ่มสั่น
“เตชสิทธิ์ นี่เธอจะทำอะไรฉัน”ชายหนุ่มรีบเอ่ยออกไปหวังเพื่อให้คนกระชากคอเสื้อตนมีสติยั้งคิดก่อนที่จะทำอะไรป่าเถื่อนใส่ตน
“จะต่อยปากคนอวดดีอย่างนายไง รู้มั๊ยว่าณิชาเขาเป็นใคร”คนกระชากคอเสื้อเหวกลับ คนโดนกระชากหันสายตาไปมองหน้าเชิดของคนที่ถูกกล่าวถึง นึกอยากรู้ขึ้นมาเหลือเกินว่าเด็กสาวนี่เป็นใคร ทำไมถึงได้เชิดได้อย่างน่าหมั่นไส้นัก
“เกิดอะไรขึ้นครับคุณหนูณิชา”หนึ่งเสียงแว่วมาให้ได้ยิน และก็เป็นเสียงของคนที่เข้ามาเฉลยสิ่งที่ค้างคาใจชายหนุ่ม เจ้าของเสียงนั้นเป็น ร.ป.ภ. ที่เข้ามาแจ้งให้เขารู้ว่าคุณหนูณิชานี่เป็นลูกสาวเจ้าของตึกอันใหญ่โตนี่
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อุบัติเหตุนิดหน่อย”คุณหนูณิชาบอกปัดรำคาญอย่างคนที่ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาใครนานๆ เด็กสาวส่งสายตาให้เตชสิทธิ์ปล่อยคอเสื้อคนที่เดินชนเธอก่อนจะหันไปพูดกับร.ป.ภ.ว่า
“ทีหลังใครจะเข้าจะออกตึกนี้ช่วยดูดีๆด้วยนะคะ ท่าทางคุณคนนี้คงไม่ใช่พนักงานของบริษัทไหนในตึกแน่ๆ สภาพดูเหมือนพวกล้างท่อของกทมดีๆนี่เอง”พูดจบเด็กสาวก็เดินเชิดหน้าหนีไป เตชสิทธิ์ยอมปล่อยมือออกจากคอเสื้ออาจารย์สอนพิเศษตัวเองแต่ก็ไม่วายชี้หน้ากำชับก่อนเดินตามคุณหนูริชานั่นไปว่า
“จำหน้าเขาไว้นะ นั่นน่ะแฟนฉันในอนาคต อย่าคิดอาฆาตอะไรเขาเด็ดขาด นายกับเขามันคนละชั้นกัน”ผู้คนทั้งหมดเดินจากไปหมดแล้วคงเหลือแต่ร.ป.ภ.เท่านั้นที่เข้ามาลากกึ่งจูงแขนคนหมดแรงเดิน
แล้วนำพาให้ออกไปจากตึกอย่างน่าอายในสายตาใครๆ
:เฮ้อ: สงสัยจะไปอ่านที่บอร์ดพี่บอยกันหมด
-
ค่ะ จะต้องทนไปทำไม เลิกติวไปเลย เด็กอะไรก็ไม่รู้นับวันยิ่งเลวขึ้นเรื่อยๆ :m16:
-
อยากอ่านอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อัพไวๆนะครับจะรอ
:a1: :a1: :a1: :a1: :a1:
-
ไปตามอ่านมาแร้ว แต่มาเม้นท์ที่นี่ดีกว่า อิอิ
เอามาลงให้เท่ากันจิ
-
:m31: :m31: :m31:
ไม่พ่นไฟใส่มันเลย
จะไปยอมมันทำไม
-
นิยายคุณบอย เรื่องนี้อ่านแล้ว มันได้อารมณ์อยากกระทืบไอ้เด็กนี้จิงๆ
-
เข้ามาให้กำลังใจด้วยคน :L2: :L2: :L2:
อ่านแล้วนิยายพี่บอยทีไร ต้องเกลียดใครสักคนทุ๊กทีเลย :m16: :m16: :m16: :m16:
-
เกลียดเด็กนั่นนิดหน่อย
แต่เกลียดไอ้ภูฯอะไรที่เรียกยาก ๆ นั่นมากกว่านะ
บอกพี่บอยทีนะครับว่าคราวหน้าของชื่อจำง่าย ๆ หน่อย o2
-
ว้ากๆๆๆ :serius2: ตั้งแต่อ่านนิยายบอร์ดนี้มา ขอบอกว่าพระเอกเรื่องนี้เลวที่สุด :L2: :m20:
นอกจากนี้ยังได้รางวัลรวมคนเลวอวอร์ด :m20: ทั้งไอ้คุนภูมิ คุนน้องณิชา อร๊ายยยย ฆ่ามานนนน :m31:
แต่........ชอบบบบ ชอบเรื่องแบบนี้มากมาย ยิ่งเถื่อนยิ่งชอบบบบ :m1:เอ๊ะ รึเราโรคจิต แห่ะๆๆ :m23:
ฝากตัวเปนแฟนคลับด้วยคร้าบบ :กอด1: :L2:
-
เป็นกำลังใจให้อีกคนนะค่ะ :L2:
ติดตาม ติดตาม
-
ปีนี้เซ็งเป็ดอวอร์ดคงต้องเพิ่มสาขา พระเอกโฉดที่สุด นายเอกสุดโศก
เอิ๊กๆๆๆ
:m4:
-
บางทีตฤณคงต้องทิ้งให้หมดทุกอย่าง แร้วไปตามทางที่เหมาะสมกว่านี้จะดีกว่า
แต่..นี่คือนิยายพี่บอย เพราะฉะนั้น...ชีวิตนายรันทดแค่นี้ยังไม่พอหรอกนายตฤณ (ว่าแร้วก็ตามอ่านอย่างระทึกต่อไป อิอิอิ)
-
เฮ้อออออออ เซ็งเป็ด ชีวิตรันทดมากมาย :seng2ped: :seng2ped:
:o12:
-
:m1: :m1: ดีใจ ดีใจ ได้อ่านนิยายบอยอีกแล้ว
o7 ตัวเอกน่าสงสารเหมือนเคย ส่วนพระเอกก็เริ่มมาเลววววมากมาย
ตอนท้ายๆเอาคืนให้หนักเลยนะครับ
จะตามอ่านต่อไป
-
ในห้องทำงานบนตึก ภูวกฤษพาร่างตัวเองนั่งลงบนโต๊ะประจำได้ไม่ถึงสามนาที รอยยิ้มพรายก็ผุดขึ้นมาแต้มใบหน้าอย่างเด่นชัดจนเพื่อนร่วมงานโต๊ะข้างๆเอ่ยแซวว่าที่ลงไปข้างล่างเมื่อซักครู่นี้ไปเจออะไรมา
พอขึ้นมาที่แผนกถึงได้ดูใบหน้ายิ้มกริ่มแบบนี้
“เปล่า ไม่มีอะไร ก็แค่ลงไปเจออะไรที่มันสบายหูสบายตา”เจ้าของรอยยิ้มที่ถูกแซวเอ่ยปฎิเสธในเบื้องต้นก่อนจะบอกเล่ากลายๆถึงสาเหตุที่ตนขึ้นมานั่งยิ้มเคลิ้มแบบนี้ แน่ล่ะ สิ่งสบายหูสบายตาที่ชายหนุ่มเอ่ยถึงคือใบหน้าเนียนใสและสายตาคมวาวของหนุ่มน้อยที่เขาเกือบจะเดินชนตรงหน้าลิฟท์ตอนที่เขา
ลงไปหากัณตินันท์นั่นเอง เด็กอะไรหน้าตาน่ารักน่าควงชะมัด ชายหนุ่มนึกกรุ้มกริ่มขึ้นมาในใจเมื่อได้หวนนึกถึงแววตาแรกที่เด็กหนุ่มนั่น
มองสบตาตนและตอนสุดท้ายก่อนที่เขาจะขึ้นมานั่งยิ้มเคลิ้มที่โต๊ะทำงานแบบนี้เขายังนึกเสียดายไม่หายที่ไม่ได้มีโอกาสเข้าไปเพื่อสัมผัสกลิ่นกาย
ใกล้ๆตัวของเด็กนี่ตอนที่กัณตินันท์มีเรื่องกับลูกสาวเจ้าของตึกแวบแรกที่ชายหนุ่มมองเห็นว่าเด็กหนุ่มเจ้าของสายตาคมวาวที่เข้าไปทักถาม
ถึงเหตุการณ์ที่คุณหนูณิชาร้องกรี๊ดเขาก็คิดที่จะก้าวเข้าไปสมทบด้วยอีกคนแต่คิดไปคิดมาการที่เขาเข้าไปตรงจุดนั้นในตอนที่คนที่เขาเริ่มรำคาญ
อย่างกัณตินันท์ยืนอยู่ คงไม่เป็นผลดีต่อภาพลักษณ์ภาพแรกที่เด็กหนุ่มรายนั้นจะได้สัมผัสเห็นเขาแน่ ชายหนุ่มจึงจำใจเลี่ยงหนีออกมาจากเหตุการณ์แม้จะนึกเสียดายอยู่ลึกๆก็ตามที แต่ช่างเถอะ เด็กนั่นทำเหมือนจะรู้จักมักจี่กับลูกสาวเจ้าของตึกนี้ เผลอๆอาจจะกำลังตามจีบหรือคบกับคุณเธออยู่ก็ได้ อดเปรี้ยวไว้กินหวานเถอะนะหัวใจ ในหลายๆวันข้างหน้าเชื่อสิว่าเขาต้องได้มีโอกาสพบเจอกับเด็กหนุ่มนั่นบนชายคาตึกนี้ได้อีกแน่นอน ถึงตอนนั้นการสานสัมพันธ์ให้ฝ่ายนั้นได้รู้จักมักคุ้นกับเขามันก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร เริ่มต้นอาจจะตะล่อมให้เด็กนั่นไว้วางใจที่จะเปิดอกคุยกับเขาให้ได้ก่อน ต่อไปหลังจากนั้น เด็กนี่จะเป็นแฟนจะเป็นกิ๊กลูกสาวเจ้าของตึกอย่างคุณหนูณิชานั่นเขาก็คงจะไม่สนล่ะ งานนี้ใครดีใครได้หรือถ้าเป็นความหมายอีกนัย มือใครยาวก็สอยได้สอยเอาละกัน โลกไม่ได้สร้างให้ผู้ชายมาคู่กับชะนีเอ้ยผู้หญิงเสมอไปหรอก หึหึ!!
Msg. จากพี่บอยคับ
มาถึงตอนนี้ ก็คงจะส่อเค้าออกมาแล้วนะว่าเนื้อเรื่องจะไปทางไหน ยังไงก็ติดตามกันต่อไปเนาะ
ขอบคุณสำหรับรายชื่อด้านบนที่ตามอ่านกันแบบเหนียวแน่นจริงๆ ขอบคุณมากๆ ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันไประหว่างทางซะล่ะ
แล้วเจอกัน
ปล. มือใหม่หัดโพส ผิดพลาดไงก็ขออภัยด้วยนะค๊าบ.......
-
เรื่องนี้ให้อารมณ์แบว่า...ฝนตกขี้หมูไหล คนจัญไรมาพบกัน...ไงงั้น
555555555
ขอให้เลวกันเสมอต้นเสมอปลายนะครับ
อ่านแล้วซะใจดี
เอ้า สู้ๆหน่อง นายเอกอ่ะ o13
-
ยังมารอลุ้นต่อจ้า :m1: :m1:
-
เรื่องนี้ให้อารมณ์แบว่า...ฝนตกขี้หมูไหล คนจัญไรมาพบกัน...ไงงั้น
555555555
ขอให้เลวกันเสมอต้นเสมอปลายนะครับ
อ่านแล้วซะใจดี
เอ้า สู้ๆหน่อง นายเอกอ่ะ o13
เห็นด้วยครับ o13
-
o13
สุดยอดความเลวร้ายยยยยยย
เอาไปสิบนิ้วเลยยยยย o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
จะรออ่านต่อไป
ระดับนิยายในกระแสเลือดต่ำสุดๆๆๆๆ
ลงต่อไวๆๆๆนะครับ
-
:o12: สงสารนายตฤณ เจอแต่คนใจร้าย
-
ไต๋เลวแบบว่าหาใดมาเปียบเทียบได้-*- :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
สงสารตฤณ :a11: :a3: :a4:
-
:oเด็กอะไร ร้ายกาจมากๆ :m31:
-
สงสัยเรื่องนี้ของพี่บอย คงต้องอ่านตามสูตรเดิมซะแร้ว
คือ . .
"อ่านจากตอนจบ แร้วค่อยย้อนมาจนเริ่มเรื่อง"
แปลกซักนิด แต่เป็นวิธีการที่ดี สำหรับการอ่านนิยายที่บับหัวใจมั่ก ๆ ของพี่บอย อิอิอิ
-
ชาติก่อนนายเอกทำกรรมไว้มากชาตินี้เลยมีเเต่คนเลวมารุมล้อม เหอๆ o7
-
ยิ่งอ่านยิ่งบีบหัวใจ......แต่ทำไม เห็นชื่อนี้ทีไรต้องเข้ามาอ่านให้หัวใจทำงานไม่ปกติทุกที
เฮ้ออออ...
:L2:เป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่งและคนโพสนะค่ะ
-
โหเรื่องนี้ คนรอบข้างงงงงงงงงงงงงงงเลวได้อีก แต่ละคนแสบสัน
ยิ่งอ่านแล้วมันยิ่งจี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด o12
-
วันแรกของสัปดาห์ ภูวกฤษทำงานไปอย่างรู้สึกแปลกนิดๆที่วันนี้กัณตินันท์ไม่โทรฯมากวน จริงๆเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อวันอาทิตย์นั่นแล้ว แต่ช่างเถอะ ฝ่ายนั้นคงจะรู้ตัวแล้วมั้งว่าเขาเริ่มเบื่อความสัมพันธ์ที่เคยสร้างไว้ให้แล้ว
วันนี้น้องคนนั้นจะมาหรือเปล่านะ ใจหนุ่มเฝ้าหวนคิดถึงเด็กหนุ่มหน้าคมใสที่เกือบจะเดินชนกับตนในสัปดาห์ก่อน ใบหน้าเข้ม อมยิ้มนิดๆเมื่อนึกตัวเองว่าเป็นเอามากกับการหลงเสน่ห์คนที่ไม่รู้จักกันแบบนี้ ก็ในวันนั้นวันที่มีสัมพันธ์สวาทกับเพื่อนใหม่ในฟิตเนส ในนาทีสุดท้ายที่กำลังจะถึงจุดสุดยอด คนที่ส่งเสียงครางและกอดรัดร่างกายเขาอยู่คงนึกไม่ถึงสินะว่าในใจและหัวสมองเขากลับคิดไปถึงใบหน้าเด็กหนุ่มที่เขาหลงเสน่ห์ทั้งๆที่ยังไม่รู้จักกัน
.
.
.
.
.
ที่โรงเรียนในช่วงพักเที่ยง เตชสิทธิ์ปลีกตัวออกจากเพื่อนเพื่อไปทานข้าวเที่ยงกับณิชาเช่นเคย ระหว่างเดินกันไป ณิชาชวนคุยไปถึงเรื่องของอนาคตเพราะเวลาที่จะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยใกล้มาถึงเต็มทีแล้ว
“ไต๋ดูๆไว้หรือยังว่าจะเรียนที่ไน คณะไหน”
“นี่เพิ่งเทอมหนึ่งเองนะณิชา ไว้ขึ้นเทอมสองค่อยคิดก็ยังทันนี่”
“จะบ้าเหรอไต๋ จริงๆเขาควรจะคิดกันตั้งแต่เริ่มเรียนม.ปลายแล้วนะ เพราะผลการเรียนเฉลี่ยตั้งแต่ม.4ถึงม.6 ใช้ประกอบสอบแอชมิชชั่นถึง 10%เลยนะ ไต๋จะไปคิดเอาตอนเทอมสุดท้ายใกล้สอบมันจะไปทันได้ยังไง นี่อย่าบอกนะว่าคิดแบบนี้มาโดยตลอด”
“ก็ ก็ อืม ประ ประมาณนั้นแหละ คือไต๋ก็เพิ่งรู้ว่าเกรดเรามีผลด้วย”
“อะไรนะ ไต๋เพิ่งรู้เหรอ”
“ขะ ครับ”
“ตายแล้ว นี่ณิชาคุยอยู่กับเด็กนักเรียนด้วยกันหรือภารโรงกันเนี่ย นี่ไม่ใช่ปีแรกที่เขาเปิดสอบระบบนี้กันนะไต๋ ทำไมไต๋ไม่ใส่ใจอนาคตตัวเองเลย ณิชาผิดหวังในตัวไต๋นะที่ได้ยินไต๋พูดแบบนี้”
“ณิชา ไต๋ขอโทษ ก็นี่ไง หลังจากนี้ไปไต๋ตั้งใจว่าจะตั้งใจเรียนแล้ว”
“ตั้งใจตอนนี้มันจะไปทันอะไรกันล่ะ ไม่เอาแล้ว คุยกับไต๋แล้วปวดหัว ถ้าณิชารู้ว่าไต๋เป็นแบบนี้นะ ณิชาไม่คุยด้วยหรอก ตอนแรกก็นึกว่าแค่เกเรประสาเด็กผู้ชายไปวันๆ แต่นี่คุยไปคุยมากลายเป็นว่าณิชาคุยกับคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ถ้าจะคบกับณิชา ไต๋ต้องทำตัวเองเสียใหม่เลยนะ เอาอย่างแซนด์เขาสิ ทุกวันที่ณิชาคุยกับเขา เขาชวนณิชาคุยเรื่องเรียนตลอด ณิชารู้สึกผิดจังเลยที่วันนี้ริชาตัดสินใจพลาดเลือกคบคนที่เปลือกนอก”
“ณิชา ฟังไต๋ก่อนนะ ไต๋ขอโทษ ก็ ก็ เดี๋ยวไต๋สัญญาเลยว่าไต๋จะปรับปรุงตัวเอง”
“งั้นก็ปรับปรุงตัวเองให้เสร็จก่อนละกัน ค่อยมาว่ากันอีกที”
“ณิชาหมายความว่าไงครับ”
“ก็จากนี้ไป แทนที่เราจะเอาเวลามาเจอกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน สู้ไต๋เอาเวลาตรงนี้ไปติวเข้มให้ตัวเองมีแนวโน้มสอบติดมหาวิทยาลัยดีกว่า ถึงตอนนั้นถ้าเราจะคบกันต่อค่อยมาว่ากัน นั่นหมายถึงถ้าไต๋สอบติดนะ ถ้าไต๋สอบไม่ติด เราก็ทางใครทางมันละกัน ณิชาไม่อยากมีแฟนเป็นคนโง่”
คุณหนูเดินจากไปแล้ว ปล่อยให้คนข้างหลังยืนเข่าอ่อนใจหาย นี่มันวันอะไรกัน ทำไมจู่ๆเขามาโดนบอกเลิกแบบไร้สัญญาณแบบนี้ คนที่เขาเฝ้าตามจีบเป็นปีสองปีกว่าจะได้ใจบางส่วนมาครอบครองกำลังตีจากเขาไป ไม่จริง นี่มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง
“สะใจกูจริงโว้ยที่สุดท้ายไอ้หน้าโง่มันก็แห้ว”เสียงเอ่ยแซวดังมาให้ได้ยินตามด้วยเสียงหัวเราะร่วนของคนกลุ่มหนึ่ง คนยืนเข่าอ่อนหันไป
มองที่มาของเสียง ภาพศัลชัยที่ยืนยักคิ้วล้อเลียนเขาในกลุ่มเพื่อนๆมันทำให้เลือดในกายเด็กหนุ่มพุ่งขึ้นอย่างคนเสียหน้า
“ไงล่ะ ไอ้หน้าโง่ไต๋ นี่กูเพิ่งรู้นะว่ามึงมีดีแต่หน้าตา ตะกี้กุล่ะขำแทบตายที่มึงบอกว่าไม่รู้ว่าเกรดตัวเองมีผลต่อการสอบแอชมิชชั่น”ศัลชัยเอ่ยต่ออย่างคนนึกสะใจที่เห็นมารหัวใจถูกกำจัด
ออกจากเส้นทางตนเองเพราะพฤติกรรมโง่เง่าของเจ้าตัวเอง
“มึงหุบปากไปเลยนะไอ้แซนด์ถ้าไม่อยากมีเรื่อง”เตชสิทธิ์ตวาดข่ม ลึกๆเด็กหนุ่มรู้สึกอายอยู่น้อยเสียเมื่อไหร่เมื่อรู้ว่าคู่อริเห็นเหตุการณ์ที่ตนถูกบอกเลิกเมื่อครู่
“มึงกล้าต่อยกูในชุดนักเรียนแบบนี้ก็เอาสิไอ้ไต๋ พฤติกรรมมึงยิ่งฉาวโฉ่อยู่ด้วยในเรื่องเกเร ช่วงนี้เป็นช่วงทำคะแนนตัวเองให้ดีเพื่อจะได้เก็บไว้ใช้ในการสอบ ถ้ามึงโดนพักการเรียนหรือไล่ออกกลางเทอม มึงคิดว่ามันคุ้มมึงก็ต่อยกูเลย”ศัลชัยเอ่ยท้าอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะนึกสะใจขึ้นมากลับเสียงเพื่อนเอ่ยสมทบที่ว่า
“เอ้ย ไอ้แซนด์ มึงไปท้ามันแบบนั้นมันเสี่ยงนะโว้ย มึงก็ได้ยินแล้วนี่ว่าไอ้ไต๋มันรู้เรื่องเกี่ยวกับการสอบแอชมิชชั่นแค่ไหน คะนงคะแนนม.ปลายอะไรมันไม่สนใจหรอก เพราะมันคิดว่าไม่มีผลต่อการสอบ”เสียงหัวเราะดังระงมไปทั่ว ก่อนที่กลุ่มคนทั้งหมดจะเดินจากไป ปล่อยให้คนที่โดนรุมว่ายืนกำหมัดแน่นตัวชาอย่างคนที่โกรธแล้วทำอะไรไม่ได้ เด็กหนุ่มนึกพาลไปถึงคนบางคนที่ได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์สอนพิเศษของตัวเอง วันเวลาหลายเดือนข้อมูลตรงนี้ไม่เคยหลุดออกจากปากฝ่ายนั้นแล้วกระทบเข้าหูเข้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว การที่ทำให้เขาได้อายแบบนี้มันต้องรับผิดชอบ มันต้องรับผิดชอบ!!
กัณตินันท์รู้สึกแปลกใจนิดๆเมื่อได้รับการติดต่อจากเตชสิทธิ์ว่าวันนี้ช่วยมารับเขาที่หน้าโรงเรียนด้วยเพื่อที่จะกลับบ้านด้วยกัน
“ทำไมเธอไม่กลับเองล่ะ”ชายหนุ่มถามลูกศิษย์
“ถามทำไม ให้มาก็มาเถอะน่า ยังไงๆนายต้องไปบ้านฉันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”เตชสิทธิ์ตอบกลับไปก่อนจะตัดบทส่งท้ายว่า
“มาถึงแล้วโทรมานะ จะรอ”เสียงสัญญาณถูกตัดไป คนถูกออกคำสั่งนิ่วหน้าหน่อยๆ แต่ก็ไม่อยากคิดอะไรมาก นายนั่นมันผีเข้าผีออกอยู่แล้ว แวะไปรับมันอย่างที่มันบอกนั่นแหละ ขี้เกียจมีเรื่องให้ปวดหัว
ทางด้านที่โรงเรียน เตชสิทธิ์ยังไม่บอกถึงเรื่องที่ตนถูกบอกเลิกกับเพื่อนๆเพราะเกรงจะเสียหน้า แต่เรื่องที่เด็กหนุ่มนำมาบอกเล่าเพื่อนแทนคือยกเมฆเรื่องที่ตัวเองโดนเกย์หนุ่มอย่างกัณตินันท์ตามตื้อ แน่ล่ะเพื่อนในกลุ่มไม่มีใครซักคนรู้จักกัณตินันท์ว่าอยู่ในฐานะไหนกับคนเล่าเรื่อง
“วันนี้มันบอกจะมาดักรอเจอกุที่หน้าโรงเรียน คราวนี้ล่ะมึงช่วยกูจัดการกับมันหน่อยนะ รำคาญมันมานานแล้ว ตามตื้อกูอยู่ได้ ทำยังกะกูจะชอบมันซักวันอย่างนั้น”คนเล่าเรื่องออกอุบายว่าจะให้เพื่อนช่วยจัดการเหยื่ออารมณ์โกรธยังไง
“เอางั้นเลยเหรอไอ้ไต๋ ตึกนั้น ผ.อ.สั่งห้ามไม่ให้ใครไปป้วนเปี้ยนมึงก็รู้”ไอ้ต้อมเอ่ยขัดเมื่อฟังอุบายที่เพื่อนตัวดีบอกว่าจะจับเกย์ขี้ตื้อนั่นไปมัดไว้ที่ตึกร้างหลังโรงเรียน
ที่ใครๆก็ร่ำลือว่าผีดุนักหนา
“ก็เพราะงี้ไงกูถึงต้องเลือกเอาตึกนั้น กุไม่อยากให้ใครไปช่วยแก้มัดไอ้ตุ๊ดนั่น สั่งสอนมันแบบนี้ให้อยู่กับผีเรือนที่นั่นซักคืน ต่อไปมันจะได้เลิกยุ่งกะกูซะที”
“แล้วมึงไม่กลัวเขาเอาเรื่องมึงเหรอ”หนุ่มเสนอความคิดอีกคน
“อย่างมันนั่นนะจะกล้าเอาเรื่องกู พวกมึงไม่ต้องห่วงหรอก กูเป็นวางแผน กูก็มีทางแก้เกมละกัน”เตชสิทธิ์เอ่ยสรุป สัญชาตญาณบางอย่างบอกว่ากัณตินันท์คงไม่กล้าหืออะไรกับตนมากนักจึงกล้าเอ่ยออกไปแบบนั้น การกลั่นแกล้งคนๆนั้นครั้งนี้เขาก็แค่อยากแก้เผ็ดที่พาลว่าฝ่ายนั้นสอนอะไรเขาไม่ได้เรื่องทำให้เขาเสียทั้งคนที่กำลังจะคบกัน
และยังได้อายคู่อริอีกถึงเรื่องที่โดนบอกเลิก
กัณตินันท์มาถึงที่นัดหมายในตอนเย็น พอเจอหน้าลูกศิษย์ก็รู้สึกประหม่านิดๆ ไม่ดูด้วยเพราะดวงหน้าใสคมของฝ่ายนั้นหรือเปล่าที่ทำเอาใจเกิดสั่นขึ้นมาอย่างประหลาดเมื่อเดินคู่เจ้าตัวไปตาทางที่เจ้าตัว
อ้างว่าลืมกระเป๋าไว้แล้วต้องกลับไปเอา
“นี่มันลึกเกินไปแล้วนะเตชสิทธิ์ เธอไปทิ้งกระเป๋าไว้ที่ป่าช้าหรือไงหึ”คนใจสั่นอดที่จะแขวะออกมาไม่ได้ตามนิสัย ก่อนจะชะงักตามคนเดินนำหน้าที่หยุดเดินซะดื้อๆเมื่อเดินมาถึงที่ลับตาคน
“จะบ่นทำไม ไม่อยากมาทำไมไม่บอกตั้งแต่ต้น”คนหยุดเดินหันมาตวาด
“นี่ถ้าเธอฟังคำพูดฉันซักคำเธอก็คงจะรู้ว่าฉันปฏิเสธเธอไปแล้ว”คนถูกตวาดเอ่ยเถียงก่อนจะตัดสินใจหันหลังจะเดินกลับ เพราะบรรยากาศ
มันเปลี่ยวพิกล
“จะไปไหน”เตชสิทธิ์เอ่ยตามหลังพลางรีบฉุดข้อมือคนจะเดินหนีไว้
“เอ๊ะ นี่เธอจะทำอะไรเตชสิทธิ์”กัณตินันท์เอ่ยทักอย่างตกใจ ก่อนจะตัวเย็นวาบกับสายตาดุๆที่คนฉุดมือมองส่งให้ ภาพเหตุการณ์ที่ตนเองโดนเล่นงานในห้องน้ำวันนั้นแล่นมาในสมองเป็นฉากๆ
“ไม่นะเตชสิทธิ์ นี่เธอไม่ได้คิดจะแกล้งอะไรฉันอีกแล้วใช่มั๊ย”คนนึกย้อนเหตุการณ์เอ่ยขึ้นอย่างใจเย็น แต่พอเห็นรอยยิ้มหยันอย่างที่เคยเจอก็ทำเอาใจที่พยายามจะเย็น เย็นไม่ลง
“ปล่อยฉันเตชสิทธิ์ ฉันจะกลับ ฉันไม่อยู่ที่นี่กับเธอแล้ว ไอ้เด็กบ้า”ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างคนจิตหลุดด้วยเพราะกลัวว่าตัวเองจะโดนรังแกอะไรอีก แล้วสิ่งที่กลัวก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อร่างทั้งร่างโดนผลักให้ลมกลิ้งไปกับพื้น
“นี่ นี่เธอคิดจะทำอะไรฉันน่ะ”คนตัวล้มรีบเอ่ยขึ้น ก่อนจะหน้าชาเมื่อเห็นร่างของเด็กนักเรียนสามสี่นายเดินออกมาจากที่ซ่อน
“พี่เขาก็ดูดีนี่หว่าไอ้ไต๋ นี่มึงหลอกพวกกูหรือเปล่าเนี่ยที่ว่าเขาเป็นเกย์โรคจิตตามตื้อมึงน่ะ”หนุ่มเป็นคนเอ่ยคนแรกเมื่อได้เห็นสีหน้าและแววตาหวดหวั่นของคนท
ี่เพื่อนเล่าถึงพฤติกรรมให้ฟัง
“มึงชอบของแปลกหรือไอ้หนุ่มถึงไปบอกว่ามันดูดีน่ะ จะอยู่กับมันเลยมั๊ยล่ะเดี๋ยวกูจัดให้ เชือกกูมีเหลือเฟือ”คนสร้างสถานการณ์เอ่ยขัดขึ้น โดยไม่สนใจแววตาของอาจารย์สอนพิเศษตัวที่หันมามองควับตอนที่เพื่อนตัวดีเอ่ยจบ
“นี่มันหมายความว่าไงเตชสิทธิ์”กัณตินันท์เอ่ยถามเมื่อเริ่มงงกับเหตุการณ์ ชายหนุ่มทำท่าจะลุกขึ้น แต่แล้วต้องหงายร่างกลับลงไปใหม่เมื่อเท้าทั้งเท้าของลูกศิษย์ตัวดีพุ่งเหยียบเข้าที่หน้าอกเขาเต็มๆ
“โอ้ย เตชสิทธิ์ ฉันเจ็บนะ”คนโดนเหยียบจนร่างจมพื้นร้องขึ้นสุดเสียงอย่างเจ็บและแน่นภายในอก
“เจ็บสิดี มึงจะได้จำและไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก”คนเอ่ยตวาดกลับอย่างไม่แยแส หนำซ้ำเด็กหนำยังเอ่ยตัดหน้าคนใต้ฝ่าเท้าที่กำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่างว่า
“เฮ้ยพวกมึง จับมันมัดแล้วช่วยกูลากมันไปให้ผีเจ้าที่ที่นี่เล่นงานมันหน่อยโว้ย”กัณตินันท์อ้าปากค้างตาเหลือกลาน ชายหนุ่มเริ่มรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนในสถานที่เปลี่ยวๆแบบนี้
“ไม่นะเตชสิทธิ์ เธอจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ”ชายหนุ่มเอ่ยอ้อนวอนเมื่อแค่นึกว่าจะต้องโดนอะไรก็ขนลุกไปทุกเส้นแล้ว
“ทำไมกูจะทำไม่ได้ มึงเป็นอะไรกะกู”เตชสิทธิ์เอ่ยใส่หน้าอย่างไม่แคร์อีก ก่อนจะออกคำสั่งให้เพื่อนเร่งมือเพราะด้วยพระอาทิตย์ใกล้ลับแสงเต็มทน
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไปครับ
Boy
-
อ่ะนะ เดี๋ยวก็ต้องไปง้อกัณฯอยู่ดีให้ช่วยติวให้ ตอนนั้นค่อยเอาคืนให้จั๋งหนับไปเลยก็แล้วกัน
ถือว่าหล่อแล้วเลว เดี๋ยวปั๊ดส่งนายแบดมาตบเกรียนแตก ฮ่าๆๆๆ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ยิ่งอ่านยิ่งสารเลวววววววววววว :m16: :m16: :angry2:
-
สารเลวได้ใจไปเลยเต็มร้อย
ชอบจังคนเลวๆ
o13
-
ยิ่งอ่านยิ่งเลวอ่ะ จะทำใจกลับมาชอบพระเอกได้มั้ยเนี่ย ไม่เห็นมีส่วนดีให้เห็นเลย
:m16: :m16: :m16:
สู้ๆ นะจ๊ะอาร์ท
:m1: :m1: :m1:
-
:m7:
-
ไต๋ รุนแรงไปละนะ
ไม่รักก้อบอกกันดีๆ ดิ
สวยแล้วอย่ามาง้อละกัน
555555555555555
-
เฮ้อ ช่วงนี้ตามนิยายไม่ค่อยทันเลย
ไม่ค่อยว่างเข้ามาเลยอ่ะ
-
:serius2: :angry2: :oเด็กอะไร ร้ายกาจมากก
-
เลวได้ใจเลยว่ะ :m31: :m31: :m31:
พระเอกเรื่องนี้
รอบข้างนายเอกมีแต่คนแบบนี้เหรอเนี่ย
น่าสงสารนายเอกอ่ะ
อาร์ท มีตอนพระเอกโดนเอาคืนมั่งไหม
อยากเห็นอย่างแรงงงงงงงงงงงงง
:m16: :m16: :m16: :m16:
-
อ่านแล้วลุ้นดี ว่าจะเจออะไรที่เหี้...กว่านี้อีกมั้ย 55555555555
...
ผมป่าวโรคจิตนะครับ
แค่นานๆทีหรอก :laugh:
-
บีบคั้นหัวใจ จริงๆ :sad2: จัดมาอีก ๆ เอามาอีก
-
ไอ่เด็กไต๋...เลวได้ใจ
เฮ้ซ๊า...
-
อ่านความเห็นเพื่อนๆแล้วรู้สึกว่า
เรามีพวกแล้ว :a2: :laugh:
มันเลวได้ใจจริงๆ ทั้งพระเอก ทั้งตัวร้าย แล้วก็อดีตแฟน :เตะ1:
ขอแช่งให้นายไต๋รักพี่ตฤณจนหัวปักหัวปำแล้วก็ตามง้อซะให้เข็ด แต่ก่อนที่จะโดนพี่ตฤณทำร้ายจิตใจ
ขอให้นายไต๋โดนผู้หญิงที่ตามง้อแหวกอกให้เหวอะก่อนนะ :laugh: (ชั่วร้ายจริงๆแค้นจัด)
เด็กเลว!!!!
ปล.คนอ่านเยอะๆอย่างนี้ พี่บอย อัพอย่าให้ขาดนะครับพี่ (ถึงแม้จะหมดสต๊อกไปแล้ว) :laugh:
-
ไหนว่าจะเลิกสอนเเล้วไงฟะ ยังจะตามมันไปอีก จะบ้าตาย :serius2:
-
:a11: :a11: :a11: รับรองว่ามีเอาคืนแบบน้ำตาไหลกันเลยล่ะ
-
:a11: :a11: :a11: รับรองว่ามีเอาคืนแบบน้ำตาไหลกันเลยล่ะ
เด็กเลวววว :เตะ1:
เอาให้หนัก ๆ เลยนะ o12
-
เลวได้อีกไต๋
:m31: :m31: :m31:
จะกลับไปเชียร์ได้ไหมเนี่ย :m31: :m31:
-
ทามไมถึงทำอย่างนี้
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เลวชาติมากมาย
แสรดดดดดดดดดดด
:angry2:
-
ตามมาอ่านอะ
-
เด็กนรก...........เรื่องนี้ทำไม รวมแต่ละคน สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ว้ายยยยยยย เตชสิทธิ์ ชื่อนี้ เหมือนรุ่นน้องที่ รร เก่า เลยอ่า
แต่เค้าไม่เลวววววว แบบนี้นะ :angry2:
ทำไม ต้องทำกันขนาดนี้ด้วย :m15:
คนเราจะเปนเพศไหน ก้อไม่หนักหัวใครนิ
ดีกว่า ช จริง ญ แท้ ที่ทำตัวหนักโลกแบบนายละกัน ไอ้ไต๋
ไปตายซะ
อย่าไปยุ่งกะมันเลยค่ะอาจาน เสียเวลาป่าวๆ
-
เป็นเด็กที่เลวได้จิต :เตะ1:
-
มาแร้วค๊าบ..... ตอนที่ 6
ภายในห้องโถงอันรกร้างใต้ตึกมืด แสงไฟฉายที่เตรียมมาจากมือเด็กนักเรียนชายทั้งหมดส่องไปยังใบหน้าที่อาบคราบน้ำตาของคนที่ถูกมัดปาก มือและเท้าไว้กับเสา มีเพียงแววตาของฝ่ายนั้นเท่านั้นที่เหมือนจะส่งมาอ้อนวอนว่าให้ปล่อยเจ้าตัวไป
“ไอ้ไต๋ กูว่าปล่อยพี่เขาเถอะว่ะ น่าสงสารออก”หนุ่มออกความเห็น ในขณะที่คนอื่นๆนิ่งเงียบ
“สงสารมึงจะอยู่กับมันมั๊ยล่ะ อย่างมันต้องโดนแบบนี้แหละ”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นก่อนจะส่งรอยยิ้มเยาะไปให้ฝ่ายที่ไม่สามารถพูดจาอะไรได้
“เฮ้ย จะเอายังไงก็เอาเถอะพวกมึง บรรยากาศมันดูแปลกๆแล้วนะโว้ย”ไอ้ต้อมเอ่ยผ่ากลางวงขึ้นมา และเป็นคำพูดที่จุดชนวนให้คนอื่นๆเหลียวหน้าเหลียวหลัง คำบอกเล่าที่ร่ำลือว่าตึกร้างแห่งนี้ผีดุเริ่มแล่นเข้ามาในห้วงความคิดแต่ละคนจนต้องเผลอชิดกายเข้าหากันอย่างอัตโนมัติ
กัณตินันท์น้ำตาไหลพรากๆ คิดไม่ตกว่าตัวเองไปทำอะไรให้เตชสิทธิ์ ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าการเกิดมาเป็นคนเบี่ยงเบนแล้วเอาชีวิตไปเกี่ยวข้องกับคนปกติทั่วไปแล้วมันผิดมหันต์ขนาดต้องโดนกลั่นแกล้งถึงเพียงนี้เชียวหรือ อาการหวดกลัวที่เด็กหนุ่มหลายๆคนแสดงออกมาตรงหน้าทำเอาชายหนุ่มหายใจได้ไม่เต็มปอด สถานที่แห่งนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ มันต้องมีอะไรแน่ๆ
“โชคดีนะครับพี่กัณตินันท์ ตึกนี้เคยเกิดไฟไหม้มาก่อนและก็มีคนตายในกองไฟไม่ต่ำกว่า 5ศพ ตึกนี้มีเรื่องเล่ามากมาย ถ้าอยากรู้ว่ามีเรื่องอะไรบ้าง คืนนี้รอถามพวกเขาเอาเองนะ รับรองพวกเขามาหาพี่แน่ๆ”และคนที่ก้มหน้ามาเอ่ยเฉลยสิ่งที่ค้างในใจคือเตชสิทธิ์ เด็กหนุ่มเอ่ยจบก็เอาไฟฉายมาส่องหน้าตัวเองทำแลบลิ้นล้อเลียนอย่างคนคึกคะนอง
โครม!!! ปัง เสียงดังบางอย่างดังก้องสะท้านมาจากด้านบนส่งผลให้บรรยากาศกลุ่มคนด้านล่างเงียบไป แต่ละคนหยุดมองหน้ากันก่อนจะลากแขนกันเดินหนีไปทีละคนสองคน กันตินันท์ดิ้นกายเร่าๆเมื่อความกลัววิ่งเข้าแทรกภายใจถึงขีดสุด ชายหนุ่มน้ำตาไหลพรากๆเมื่อช่วยเหลือตัวเองอะไรไม่ได้เลย เสียงร้องขอของตัวเองดังอู้อี้ๆอยู่แค่ในลำคอเท่านั้น แล้วบรรยากาศก็มืดลงจนได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเองเต้นรัวคล้ายคนจะเป็นลม เมื่อกลุ่มคนทั้งหมดวิ่งกระเจิงกันออกไปจากตัวตึกนี้กันจนหมด
“เฮ้ ไต๋ นี่กระเป๋าพี่เขานี่”หนุ่มเป็นคนเอ่ยเมื่อวิ่งออกมาทางเดิมแล้วเห็นกระเป๋าเอกสารหล่นวางอยู่ที่พื้น
“เออ เอามานี่ กูเอากลับไปเอง”เตชสิทธิ์เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋านั่นมา เด็กหนุ่มหันหลังกลับไปมองเจ้าของของมันทางด้านหลังแวบหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินนำกลุ่มเพื่อนหายไปในความมืด
.
.
.
.
.
.
เตชสิทธิ์กลับเข้าบ้านในช่วงสามทุ่ม เด็กหนุ่มเดินไปนั่งโซฟาห้องรับแขกเมื่อเห็นมารดานั่งหน้าตึงรออยู่
“ยังไม่นอนเหรอแม่”
“รอแกนั่นแหละ เลิกเรียนกี่โมงทำไมกลับเอาป่านนี้”
“ก็ไปเดินเล่นกับเพื่อนมาหน่อยน่ะครับ”
“เดินเล่น ไปเดินได้ไง วันนี้มีเรียนกับพี่ตฤณไม่ใช่เหรอ”
“แล้วเขามาหรือเปล่าล่ะ”มารดาเงียบเมื่อโดนลูกชายถามถึงตอนนี้ นางส่ายหัวหน่อยๆ คนเห็นอาการแอบกระหยิ่มยิ้มแล้วค่อยแกล้งเอ่ยตีรวน
“เห็นมั๊ยล่ะ แม่นะแม่ จ้างใครไม่จ้างไปจ้างนายนั่น มันขี้เกียจสอนจะตายแล้วยังจะมาโทษว่าผมขี้เกียจเรียน ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ เหนียวตัวมากเลย”ลูกชายกำลังจะเดินผละไป แม่มารดามองเห็นกระเป๋าบางอย่างที่จำได้ว่าเป็นของใครในมือลูกชายจึงทักขึ้น
“นั่นกระเป๋าพี่ตฤณนี่ไต๋”
“อ๋อ ใช่ที่ไหนล่ะ แม่ นี่มันกระเป๋าไอ้ต้อมมัน ผมยืมมันมา มันคงคล้ายกันแหละ แม่อย่าใส่ใจเลย”เตชสิทธิ์ตอบแล้วรีบวิ่งขึ้นชั้นบนไป เด็กหนุ่มโยนกระเป๋าไว้บนเตียงนอนก่อนจะจัดการถอดเสื้อผ้าเปลือยกายเข้าไปอาบน้ำ ออกมาอีกทีเด็กหนุ่มก็มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันกายไว้อยู่
ร่างสูงกำลังจะหาเสื้อผ้ามาสวม แต่ไม่รู้เพราะอะไรสายตาคมนั่นถึงกลับหันไปสนใจกระเป๋าเอกสารที่วางอยู่บนที่นอน
เด็กหนุ่มเดินไปหยิบมาเปิดดูในที่สุด
.
.
.
.
.
ภายในบรรยากาศที่มืดสนิท มืดจนน่ากลัว กัณตินันท์ หมดแรงที่จะดิ้นให้ร่างกายหลุดจากการพันธนาการ เสียงแปลกๆดังแว่วเข้ามาให้ได้สะดุ้งอยู่เรื่อยๆ ชายหนุ่มหลับตาข่มอารมณ์เสียใจเอาไว้เมื่อนึกถึงความตั้งใจทั้งหมดที่จะเปลี่ยนแปลงคนเกเรคนหนึ่งให้กลับมาเป็นคนเอาถ่าน
ภาพเหตุการณ์ช่วงวันหยุดที่ตัวเองเลิกกิจกรรมทั้งหมดที่ต้องทำแล้วเอาเวลามาตระเตรียมแผนการเรียนการสอนให้คนที่กลั่นแกล้งตน
ให้อยู่ในสภาพแบบนี้แล่นเข้ามาในห้วงความคิดเป็นฉากๆ
ชายหนุ่มเลิกสนใจที่จะโทรหาคนรักอย่างภูวกฤษด้วยเอาเวลาทั้งหมดมาค้นคว้าหาข้อมูลการสอบเข้ามหาวิทยาลัยเก่าๆทางอินเตอร์เน็ต
เพื่อเอามาคำนวณและวางแผนการเรียนการอ่านให้ลูกศิษย์
ชายหนุ่มลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่ค่อนคืนที่แล้วจนถึงบ่ายเพราะมัวเอาเวลาทั้งหมดค้นหาตำราเก่าๆของตัวเองเพื่อ
เอามาอ่านเกร็งแนวข้อสอบโดยย่อพอสังเขป แล้วเก็บเข้าแฟ้มรอที่จะให้ลูกศิษย์เอาไปท่องแทนการอ่านหนังสือทั้งหมด เมื่อตนลองๆคำนวณแล้วว่าเวลาการอ่านหนังสือแบบนั้นของลูกศิษย์คงไม่พอ สำหรับการเตรียมตัวสอบเป็นแน่แท้
ชายหนุ่มลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองยังไม่หลับพักผ่อนซักนิดเพราะด้วยเอาเวลาทั้งหมดมาดูข้อมูลผลการเรียนที่ผ่านๆมาของลูกศิษย์แล้ววิเคราะห์
ผลคะแนนเฉลี่ยว่าอีกสองเทอมที่เหลือว่าจะทำให้ลูกศิษย์ได้เกณฑ์คะแนนเฉลี่ยไม่ต่ำกว่าเท่าไหร่ จึงจะทำให้คะแนนการสอบวัดผลเข้ามหาวิทยาลัยจะไม่หนักกับเจ้าตัวมากไปนัก
.
.
.
.
.
.
.
ภายในห้องที่สว่างไสวของเตชสิทธิ์ กระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่าถูกวางลงบนที่นอนเมื่อเจ้าของห้องไล่อ่านรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเพราะโดย โดยปกติเด็กหนุ่มไม่ใคร่จะสนใจอ่านอะไรนัก
“นี่มันทำห่าอะไรของมันวะ”เด็กหนุ่มเอ่ยกับตัวเองลอยๆเมื่อกระดาษแผ่นสุดท้ายถูกกวางลงรวมกับแผ่นก่อนๆ
แผ่นกระดาษที่อัดแน่นด้วยข้อมูลต่างๆทั้งหมดที่กัณตินันท์ทำขึ้นทำให้คนถือวิสาสะเปิดดูอย่างเตชสิทธิ์เบ้ปากหน่อยๆอย่างไม่นึกจะสนใจ
ว่ามันจะมีประโยชน์อะไรบ้าง เด็กหนุ่มใช้มือขย้ำๆกองกระดาษนั้นแล้วจับยัดใส่กระเป๋าดังเดิมก่อนจะโยนกระเป๋านั้นไปทิ้งไว้ในมุมหนึ่งของห้อง แล้วร่างสูงจึงลุกไปเปิดลิ้นชักคว้าซองบุหรี่ขึ้นมาแล้วเลือกหยิบเอาบุหรี่ในนั้นหนึ่งมวนขึ้นมาจุดสูบอย่างเป็นกิจวัตร
.
.
.
.
.
.
.
เช้าวันใหม่ที่โรงเรียน เตชสิทธิ์เดินเข้าไปในเขตรั้วได้ยังไม่ถึงสามก้าว เพื่อนในกลุ่มต่างก็แห่กันเข้ามาจับตัวไว้และรายงานเรื่องราวอย่างตื่นตะหนกว่าตอนนี้คนที่พวกตนลงมือจับมัดขังไว้ในตึกร้างหลังโรงเรียน
กำลังนอนซมอยู่ห้องพยาบาล
“แล้วพวกมึงมาบอกกูทำไม”คนรับรู้เรื่องราวถามขึ้นอย่าไม่ใคร่ใส่ใจ
“อ้าว พวกกูต้องบอกมึงสิ ก็เพราะมึงเป็นคนต้นคิด”เพื่อนๆรายงาน
“แล้วไง”เตชสิทธิ์ยังเอ่ยหน้าตายเช่นเดิม
“มันจะแล้วไงล่ะ มันก็จะซวยกันทั้งกลุ่มน่ะสิ รู้มั๊ยว่าตอนนี้ผอ.กำลังประกาศหาตัวคนทำผิด คราวนี้ล่ะมึงเอ้ย ได้ถูกไล่ออกกันยกแก๊งค์แน่ๆ”ต้อมออกความเห็นอย่างวิตก
“ไร้สาระ ประกาศก็ประกาศไปดิ เราไม่รับใครจะจับเราได้”เตชสิทธิ์ยังเอ่ยอย่างไม่แคร์เช่นเคยจนเพื่อนแปลกใจ
“นี่มึงไม่กลัวเลยเหรอวะไอ้ไต๋”
“จะให้กูกลัวอะไรล่ะ ในเมื่อไม่มีหลักฐานอะไรสาวมาถึงว่าพวกเราเป็นคนจับไอ้นั่นไปมัดไว้ ตึกนั้นเป็นตึกร้าง อาจจะมีพวกคนภายนอกจับไอ้นั่นไปมัดไว้ก็เป็นได้ พวกมึงอย่าปอดหน่อยเลยน่า”
“เออทำเป็นเก่งไปเถอะมึง ตึกนั่นมึงก็รู้ว่าคนภายนอกเข้าออกยากยังกะอะไร ตอนนี้ผอ.ท่านปักใจเชื่อเลยล่ะว่าเป็นฝีมือคนภายในนี่แหละที่ทำเรื่องอุกอาจแบบนี้”
“เหรอ สรุปคือพวกมึงต้องการให้กูกลัวแล้วเหงื่อตกอย่างพวกมึงเลยใช่มั๊ย”
“ก็ถ้ามึงไม่กลัว มึงบอกมาสิว่ามึงมีทางออกให้เรื่องนี้ยังไง”
“ก็อยู่เฉยๆไง ไม่กระโตกกระตากทุกอย่างก็จบ”
“พูดมันพูดได้นะมึง มึงคิดว่าเราใช้ความสงบสยบความเคลื่อนไหวแล้วมันจะได้ผลเหรอ รับรองได้ว่าถึงเราไม่รับ ผอ.ท่านก็รู้ได้เองจากปากเหยื่อของแก”
“ไม่มีทาง พวกมึงเลิกปอดแล้วจะไปไหนก็ไปเลยไป ไอ้นั่นไม่มีทางเอาเรื่องพวกเราได้แน่ฉันรับรอง”เพื่อนทั้งกลุ่มอึ้งและมองหน้ากันเลิ่กลัก แต่ละคนอยากจะถามเหลือเกินว่าทำไมหัวโจกของกลุ่มถึงมั่นใจนักว่าเหยื่อที่โดนมัดปากมัดมือเมื่อคืนจะไม่เอาเรื่องกลุ่มตน แต่แล้วทุกอย่างก็กระจ่างออกมาจากปากคนมั่นใจอย่างที่ไม่ต้องมีใครเอ่ยปากถามว่า
“กูบอกพวกมึงแล้วไงว่าไอ้นั่นมันกำลังตื้อกูอยู่ ลองกูแหลอ้อนมันนิดหน่อยมันก็อ่อนแล้ว”เตชสิทธิ์เอ่ยออกไปอย่างคนมีแผน เมื่อคืนหลังดูดบุหรี่เสร็จเขากลับไปเปิดดูกระเป๋าเอกสารของกัณตินันท์อีกรอบ เอกสารปึกใหญ่ภายในนั้นกัณตินันท์คงไม่ทำให้ใครถ้าไม่ใช่เขา เด็กหนุ่มหยิบข้อมูลพวกนั้นมาอ่านอีกคร่าวๆก่อนเข้านอน เปล่าหรอก เขาไม่ได้นึกสนใจอะไรกับของหนักสมองๆพวกนั้นเลยแม้แต่นิด แต่ที่ต้องลองอ่านเพราะข้อมูลในนั้นมันน่าจะเป็นข้อต่อรองที่จะใช้ปิดปากกัณตินันท์ได้ดีว่าไม่ให้เจ้าตัวแพร่งพรายว่าใครจับตัวเองมัดไว้ใน
ที่อันตรายเพียงลำพัง
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิวะพวกมึง กูบอกไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิ เดี๋ยวกูจัดการเองพวกมึงรอฟังข่าวละกัน”เตชสิทธิ์เอ่ยต่อเมื่อเห็นแววตาและสีหน้าเพื่อนแต่ละคนยังมีแวววิตกอยู่ เด็กหนุ่มเอ่ยจบก็เดินแยกตัวไป แน่ล่ะที่ๆที่เขาจะไปคือห้องพยาบาลนั่นเอง
ภายในห้องนั้น กัณตินันท์นั่งกุมขมับอย่างคนอ่อนล้า ชายหนุ่มไม่รู้ว่าตัวเองถูกพามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ และก็ยังไม่แน่ด้วยซ้ำว่าที่นี่ที่ไหน แต่แล้วหนึ่งเสียงที่เอ่ยทักก็ทำให้สติพอจะรับรู้ว่าตรงที่นั่งอยู่ตอนนี้คือที่ไหนกัน
“เก่งนี่ รอดมาได้”เตชสิทธิ์นั่นเองที่เป็นเจ้าของเสียงนั่น คนเพิ่งฟื้นเกิดอาการผวาหน่อยๆเมื่อเห็นใบหน้าเด็กหยาบร้าย ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวารอบห้อง นึกไม่เข้าใจว่าทำไมสถาณการณ์จึงเอื้อให้ตนอยู่สองต่อสองกับเตชสิทธิ์บ่อยๆด้วย
“มองหาใคร ฉันเข้าออกที่นี่ตั้งแต่เด็กฉันย่อมรู้เวลาที่จะเข้าออกห้องนี้ได้อย่างปลอดภัย ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ที่นี่หรอกนอกจากนายและฉัน”เตสิทธิ์เดินเข้ามาในห้อง และสายตายังคงจ้องมองคนที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างเยาะๆ เพราะนึกสะใจในสภาพที่เห็น ดูเอาเถอะ เมื่อคืนคงจะเจออะไรหนักๆมาแน่ๆสภาพตัวทั้งตัวถึงได้ดูหลอนขนาดนั้น
“เธอแกล้งฉันทำไมเตชสิทธิ์”คนยังหลอนอยู่ตั้งสติเอ่ยถามออกไป จริงอยู่ที่เมื่อคืนตัวเองจะไม่ได้เจออะไรที่น่ากลัวอย่างจริงๆจังๆ แต่เสียงดังแปลกๆที่แว่วเข้ามาให้ได้ยินเป็นระยะๆในความมืดก็ทำให้ใจสั่นเป็นตีกลองจนเผลอสลบไปอย่างคนไม่อยากรับรู้อะไรในที่สุด
“เหตุผลง่ายๆ ฉันไม่ชอบขี้หน้านายไง”คนโดนถามตอบหน้าตาย
“แล้วฉันไปทำอะไรให้นายเจ็บช้ำน้ำใจตั้งแต่เมื่อไหร่”คนได้คำตอบขึ้นเสียงบ้างอย่างเหลืออด
“ไม่ทำทางตรงหรอกแต่มึงทำทางอ้อม”อีกฝ่ายเผลอหยาบคายเมื่อโดนขึ้นเสียงใส่จนเกิดการปะทะคารมกันอีกอย่างเลี่ยงไม่ได้ระหว่าง
อาจารย์กับลูกศิษย์
“ทางอ้อมทางไหนล่ะ ฉันเข้ามาในชีวิตเธอในฐานะครูบาอาจารย์ ฉันจะไปทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจให้มันได้อะไรขึ้นมา เลิกอคติกับฉันแล้วมองอะไรให้มันกว้างๆอย่างคนมีสมองเขามองกันหน่อยสิ”
“อ๋อ นี่นายด่าฉันอีกแล้วเหรอ”
“ฉันไม่ได้ด่าฉันแค่พูดให้นายคิด”
“อย่างนี้เหรอที่บอกว่าพูดให้คิด โธ่เอ้ย ก็ปากอย่างงี้ไงล่ะถึงทำให้ฉันหาความเคารพไม่ได้ คำก็บอกตัวเองเป็นครูสองคำก็บอกตัวเองเป็นอาจารย์ จบมาจากที่ไหนหะถามหน่อย ที่สถาบันเขามีสอนให้จิตวิทยาคนที่จะเป็นครูปากเสียอย่างนายมีด้วยหรือไงฉันจะได้ไม่ต้องเข้าไปเรียน”
“อย่ามาลามปามสถาบันของฉัน ที่ฉันเป็นอย่างนี้ก็เพราะใครล่ะถ้าไม่ใช่เพราะเจอลูกศิษย์ห่วยๆอย่างนาย แล้วก็อย่ามาพูดหน่อยเลยว่าตัวเองจะไม่เข้าไปเรียน ชาตินี้ทั้งชาติคนอย่างนายก็คงหนีไม่พ้นมหาวิทยาลัยเปิด หรือของเอกชนหรอก”
“นี่มันจะเกินไปแล้วนะ”
“ทำไมแค่นี้ทนฟังไม่ได้หรือไง ทีนายเอ่ยถากถางดูถูกฉันสารพัดล่ะ รู้หรือยังว่าฉันจะรู้สึกยังไง”
“อย่าความความรู้สึกของคนผิดเพศอย่างนายมาเปรียบกับฉัน ยังไงมันก็ไม่เหมือนกัน”
“ทำไมจะไม่เหมือน นายก็คน ฉันก็คน”
“ก็นายมันเป็นตุ๊ดไง ส่วนฉันไม่ใช่”
“อ๋อ เหรอ ระวังเหอะ เกลียดอะไรจะได้อย่างนั้นนายเตชสิทธิ์”
“เฮอะ ถึงได้ก็ขอให้อย่าได้คนที่ชื่อกัณตินันท์ก็แล้วกัน แค่เอ่ยชื่อก็สมรรถนะทางเพศก็เสื่อมจนไม่รู้จะเสื่อมยังไงแล้ว”
“เตชสิทธิ์!!!”
“ทำไม เรียกทำไม ผมพุดอะไรผิดหรือคุณอาจารย์”
“ไม่ต้องมาประชดฉัน ต่อจากนี้ฉันจะไม่ทนเป็นอาจารย์ของเด็กนักเรียน
ห่วยแตกอย่างนายอีกต่อไปแล้ว จากนี้ชีวิตของนายจะไปตกเหวที่ไหนฉันจะไม่สนใจทั้งนั้น ฉันยอมแพ้ ฉันรู้แล้วว่าฉันเปลี่ยนนายไม่ได้แล้วจริงๆ”
“เฮ้ย นี่เป็นข่าวดีเลยนะเนี่ย น่าจะคิดแบบนี้ได้ตั้งนานแล้วนะคุณอาจารย์ ชีวิตจะได้ไม่วุ่นวาย”
“เออ ฉันมันโง่ โง่ที่คิดเรื่องแค่นี้ไม่ได้ ถอยไป ฉันจะไปตามทางของฉัน ส่วนเธอจะไปตายที่ไหนก็ไป”กัณตินันท์ออกแรงผลักคนที่เอ่ยคำพูดยั่วโมโหให้พ้นทาง ก่อนจะเดินลิ่วๆหนีออกจากห้อง คนข้างหลังที่ร่างเซหน่อยๆตามแรงผลักมองตามอย่างที่ไม่รู้ว่าตัวเองตกอยู่ในอารมณ์ใด ความคิดที่เข้ามาในห้องนี้ตอนแรกที่ว่าจะมาใช้มารยาว่าตนจะตั้งใจเรียนและศึกษาข้อมูลที่คนที่เพิ่งออกไปจัดทำให้เพื่อแลกกับการปิดปาก
ของเจ้าตัวว่าไม่ให้บอกผู้อำนวยการโรงเรียนว่าตนและกลุ่มเป็นคนอะไรที่อุกอาจขัดคำสั่งพลันหายไปเมื่อได้เปิดปากทะเลาะกันอย่างที่เคยเป็น
กับคนในห้อง
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
ขอบคุณทุก ๆ คนด้วยนะครับที่คอยเป็นกำลังใจให้กันอ่ะ
แล้วไงก็เจอกันในตอนที่ 7 ต่อไปเน้อ
ไปแระคับ บ๊ะบาย....... :bye2: :bye2: :bye2:
-
เอาละซิ...อย่าไปยอมนะ...สู้เคาห่อยเด่ :oni3:
-
คนเเบบนี้ในชีวิตจริงคงไม่มีใครรักลงหรอก แถมยังมีสิทธิ์ตายก่อนเเก่อีก เหอๆ :angry2:
-
อะไร กันนี่ ทำไรลงไป อะไต๋
ตฤน ไม่ยอมแล้วนะ อิอิอิ
-
ไอ่เด็กไต๋นี่ไม่เลิกลาเลยจริง ๆ
สงสารตฤณที่สู๊ดดดด
-
เด็ดๆๆๆมากๆเลย
เข้าโหมดน่าสนุกกว่ายกกำลัง2
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
น่าสนุกน่ะนี้
-
ซักวันนึงเหอะไอ้ "เต ชะ สิด" จะกลายเปน "เกย์ ใช้ สิทธิ์" สาธุ
:angry2:
พี่ตฤณ สู้ๆค่ะ o12 เข้มแข็งไว้
อย่าไปยุ่งกะมันเลย เจ็บปวดทั้งกายและใจมามากพอแล้ว เราเปนคนเหมือนเรื่องอะไรต้องให้มันทำเราเหมือนไม่ใช่คน
ว่าแล้วก้ออยากตบมัน -*-
แต่เรื่องนี้ ออกแนวสวรรค์เบี่ยงนิดๆนะคะ 555
มาต่อไวๆนะคะ ขออยู่ค่า :m1:
-
ไต๋แสบมากๆเลย o2
เป็นกำลังใจให้คนโพสต์นะคะ :oni2: :oni2:
-
เด็กนรกกกกกกกกกกกกก :angry2:
-
สงสารพี่ตฤณ :m15:
ร้ายสุดๆ เลย :angry2:
ขอให้กลับมาหลงรักพี่ตฤณจนโงหัวไม่ขึ้นเลยย.. :m31:
-
เลวไม่เลิกราจิงๆ
-
โอ้ว อยากอ่านตอนแก้แค้นเร้วๆจัง คนแบบนี้มันต้องโดนแรงๆซักที :angry2: อ่านแร้วอินเลยครับ 55+ :laugh:
แบบมะชอบตกเป็นเบี้่ยล่างของใครอะ :angry2: อิอิ :m23:
-
แวะมาขอบคุณทุก ๆ เม้นต์นะครับ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: สำหรับเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็น
jurassic , andy_kwan , fc_uk , cj , gift_debt , HaLF333 , RN , Mint , pongsj , G-NaF , ChillCaLorz , OT, uknowvry
nana lonely ,jammy , lame , Ferfa , naumi , ไต๋ , Kirimanjaro , i-pex , Pztor , SE7EN_AKIRA , Tetjinen , SomLove
butakon , snowblack , Donpopper , iamhappywood , Black Angle , icazu , Spy-Pea , Junrai_Hyper , Ari Addne , Poes
winwell , baros , life_fracture , ranaways , Meowy , ifwedo , kaporzung , three , osaru , mantdash
และ อ้ายบร้าจี ที่ชอบต่อกระทู้ค้างคาใจที่สุด
ไม่รู้ว่าพิมพ์หมดหรือยัง แต่คิดว่าหมดแ้ล้วนะ อ่อ
มีอีกสามคนนิ 「ハス」 --- , สวย~ถึก~บึก~บึน , ~ScAreD:SAcreD~
ชื่อใครสะกดผิด ก็ต้องขออภัยไว้ด้วยเน้อ :call: :call: :call:
ขอบคุณจิง ๆ สำหรับการติดตาม และ เม้นต์ให้กัน หวังว่าจะยังคงติดตามกันต่อไปน๊า....... อิอิ......
และก็ขอบคุณพี่บอยด้วย พักนี้ไม่ค่้อยได้คุยกัน แต่ก็ยังคิดถึงเสมอเน้อ รอนิยายภาคต่ออยู่น๊า.....
ไงพี่บอยก็แวะเวียนมาเยี่ยมเล้าบ่อย ๆ ล่ะ :ped149:
ไปแระ อิอิ :bye2: :bye2:
-
อยากอ่านตอนแก้แค้นมากๆอ่ะ
-
o12 o12 o12
แค้นๆ
-
อ้อนวอนพี่บอยว่า . . .
เรื่องนี้อย่าหักมุมนะค๊าบบบ ขอแบบน้ำเน่านีสนีสสส ก็ได้ เอาเปงว่าอย่าให้พี่ตฤณผิดหวังน๊า+++
-
เป็นยังไงหล่ะตัวแสบไต๋
เจอตฤนเข้าไป
เพื่อความสะใจ
ตฤนได้ทีแล้ว เอาคืนบ้างนะ :a2: :a2:
-
ไปอ่านบอร์ดนั้นแล้วอ่ะ
แต่มาเม้นท์ที่นี่ดีกว่า อิอิ :a3:
-
ทฤษฎี เกลียดอะไรแล้วจะได้อย่างนั้น นี่ใช้ได้กับทุกกรณีจริงๆ เลย
:L2: กำลังให้ทั้งคนแต่งและคนโพสนะค่ะ
รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
-
ยังเลวได้อีกเยอะ
เลว เลว เลว เลว
-
อ่านแล้วจี๊ดค่ะ โมโห :angry2:
-
อาร์ทเมื่อไหร่จะมาลงต่อนะ
มาลงต่อเร็วๆนะ
จะรออ่าน
:m1: :m1:
-
มาแร้วค๊าบ...... เห็นแก่รีบนนะเนี่ย
กลุ่มเพื่อนเข้าทึ้งตัวเตชสิทธิ์เมื่อเด็กหนุ่มเดินหน้าเซ็งเข้าไปในห้องเรียน ทุกคนถามเป็นเสียงเดียวกันว่าเจ้าตัวจัดการอะไรได้บ้าง คนถูกถามบอกแค่ทุกอย่างมันจบอย่างที่ไม่ต้องคอยหวาดระแวงกัน ไม่รู้สิ เด็กหนุ่มรับรู้ได้เองว่าคนที่ประกาศถอนตัวออกจากชีวิตเขาคงไม่ราวีเขาอย่างแน่นอน
และมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆเมื่อเวลาผ่านไปเกือบสัปดาห์เรื่องที่ทางโรงเรียนประกาศหาคนทำผิดกฎลบเลือนหายไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ใช่แค่ประกาศนั้นที่หายไป แต่คนบางคนได้หายไปด้วยจริงๆ จากชีวิตของคนที่นั่งเหม่ออยู่ริมสนามฟุตบอลในขณะที่เพื่อนๆกำลังสนุกกับการเขี่ยลูกกลมๆเล่นในสนาม
“เฮ้ยไอ้ไต๋ มึงจะนั่งเหม่ออย่างนั้นอีกนานมั๊ยวะ เมื่อไหร่มึงจะลงมาเล่นกะพวกกูเนี่ย”หนุ่มร้องถามเมื่อเห็นเพื่อนนั่งอยู่นานเกินไปจนผิดสังเกต
“เออนะ ถ้ากูอยากเล่นกูลงไปเล่นเองน่ะแหละ”เตชสิทธิ์ร้องตอบออกไปก่อนที่จะกลับมานั่งคิดอะไรเงียบๆต่อ เด็กหนุ่มรับรู้ตั้งแต่เย็นวันนั้นแล้วว่ากัณตินันท์ได้แสดงเจตจำนงลาออกจากครูสอนพิเศษเขาจริงๆต่อหน้าแม่ แปลกที่คราวนี้แม่เขายอม เด็กหนุ่มไม่คิดถามสาเหตุว่าทำไมแม่ถึงยอมง่ายๆไม่เหมือนคราวก่อน เพราะไม่อยากจะใส่ใจ การที่นายนั่นออกไปจากชีวิตเขาได้เขาก็พอใจแล้ว แต่ทำไมวันนี้เขาถึงมานั่งเหม่อล่ะ ไม่ใช่เพราะมันหรอกที่หายไป เด็กหนุ่มบอกตัวเองว่าแบบนั้น เพราะณิชาต่างหากล่ะ ใช่แล้วเพราะณิชาต่างหากล่ะที่หายไปจากชีวิตเขาด้วยเช่นกัน คุณหนูนั่นหันไปควงกับศัลชัยอย่างเปิดเผยในระยะหลัง ด้วยเหตุผลข้อเดียวคือสาวเจ้าบอกว่าตัวเขาไม่เอาไหนในเรื่องการเรียน เอาเถอะณิชา วันนี้แล้ว วันนี้แล้วที่เขาจะเริ่มเป็นคนใหม่ที่ใส่ใจการเรียน แม่บอกแล้วตั้งแต่เมื่อเช้าว่าเย็นนี้พี่เอสเพื่อนสนิทในวัยเด็กจะมาทำหน้าที่แทนนายกัณตินันท์นั่น คราวนี้ล่ะความผะอืดผะอมที่จะเรียนหนังสือกับคนผิดเพศคงไม่เกิดขึ้น เพราะในสายตาของเขา เอส หรือกฤตภาษคือผู้ชายคนหนึ่งเหมือนเขานั่นเอง!!!
เสียงประตูรั้วบ้านเปิดดังขึ้น นางที่เป็นเจ้าของบ้านยิ้มแก้มปริที่เห็นว่าวันนี้ลูกชายไม่เกเรหนีเรียนอย่างเช่นเคยทำ คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่นางไม่รั้งอาจารย์สอนพิเศษคนเก่าอย่างกัณตินันท์ที่มาขอลาออกไปด้วยเหตุผลว่าตนไม่มีความสามารถพอ
“ตาไต๋กลับมาแล้วล่ะเอส ดูสิวันนี้กลับแต่วันตามที่น้าบอก ยังไงก็ช่วยๆดูน้องหน่อยนะ คงไม่เกเรอย่างคราวที่เรียนกับอาจารย์คนก่อนแล้วมั้ง”นางหันไปเอ่ยกับคนนั่งข้างตัว หลายปีแล้วสินะที่ไม่ได้เจอกับเด็กหนุ่มคนนี้ ที่ผ่านมาก็ได้แค่เพียงรับรู้ความเคลื่อนไหวจากการติดต่อกันกับทางแม่ของเจ้าตัวเท่านั้น โตขึ้นเป็นหนุ่มหล่อหน้าตาใช้ได้เลยทีเดียวแม้ความคมคายจะไม่เท่าลูกชายนางนักก็เถอะ แต่เมื่อเทียบกับกัณตินันท์แล้ว คนข้างตัวตอนนี้คงจะมีความเป็นผู้ชายมากกว่าฝ่ายนั้นแน่ๆ เฮ้อ ต่อแต่นี้ไปลุกชายนางจะได้ตั้งอกตั้งใจเรียนพิเศษซะที
ภาพหนุ่มน้อยที่เดินเข้าบ้านมาอย่างเซอร์ๆแต่ทว่าดูดีซะเหลือทนทำเอากฤตภาษถึงกลับอึ้งไปหลายวินาที นี่เหรอเพื่อนรุ่นน้องสมัยเด็กที่เขาเคยคลุกคลีด้วยแต่ไม่ได้คิดอะไร โอมายก๊อดด พอโตเป็นหนุ่มน้อย พ่อช่างหล่อลากอะไรปานนี้
“เอส”
“ตาเอส!!”นางที่เป็นมารดาของคนที่เดินเข้าบ้านเอื้อมมือไปแตะแขนคนที่กำลังจ้องมองลูกชายตนเมื่อเรียกถึงสองครั้งแต่ฝ่ายนั้นทำเหมือนไม่ได้ยิน
“ขะ ครับ”กฤตภาษได้สติรีบขานรับและรีบซ่อนพิรุธตัวเองเอาไว้อย่างมิดชิด เพราะเขารู้น่ะสิว่าทำไมเขาถึงได้มาทำหน้าที่ตรงนี้แทนอาจารย์จบใหม่คนก่อน เฮอะ ยัยกัณตินันท์ หล่อนช่างโง่นัก ไม่รู้จักหัดแอ็บให้เนียน หล่อนก็ต้องถูกผู้ชายจริงๆเขาไม่ชอบและเฉดหัวออกไปแบบนั้นล่ะ นาทีแล้วสำหรับเขาต่อให้ต้องแอ็บแมนซักยี่สิบสี่ชั่วโมงเขาก็ต้องยอมล่ะกับการได้ใกล้ชิดเคียงกายกับหนุ่มน้อยหน้าหล่อระดับเทพแบบนี้ เชื่อสิว่าโอกาสได้ลิ้มลองเจ้าตัวมันต้องมีให้เขาได้ซักวัน หึ หึ
“คุณน้าเรียกผมทำไมเหรอครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยถามคนเรียกชื่อตัวแต่แล้วก็ไม่ยอมบอกจุดประสงค์
“เปล่าจ๊ะ เห็นเอสนั่งเหม่อน้าก็เลยลองเรียกดู”คนโดนถามเอ่ยตอบก่อนจะมองพินิจคนที่จะมาช่วยสอนลูกชายของตนอีกรอบ ไม่มีอะไรหรอก ตาเอสคงไม่ใช่แบบนั้นหรอกน่า นางบอกตัวเองแบบนั้นเมื่อเผลอคิดถึงตอนที่ฝ่ายนั้นจ้องมองลูกชายตนตอนเห็นแวบแรก
“หวัดดีแม่”เสียงลูกชายเอ่ยเรียกสติ หญิงกลางคนหันไปมองยิ้มรับการไหว้ของลูกชายแล้วเอ่ย
“จำได้มั๊ยว่านี่ใคร”สายตานางหันไปมองอีกคนที่นั่งยิ้มอยู่ก่อนแล้ว
“พี่เอสใช่ป่ะครับ”เตชสิทธิ์เอ่ยทัก เพราะด้วยไม่แน่ใจนักว่าทำไมเด็กผู้ชายที่ดูลุยๆสมัยเด็ก พอโตมาแล้วจะดูสะอาดสะอ้านดูสำอางผิดตาแบบนี้
“ก็ใช่อ่ะดิ หรือนายคิดว่าใคร”กฤตภาษตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ่มแมนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้ว่าภาพสุดท้ายในวัยเด็กในสายตาของคนตรงหน้าเป็นแบบใด เขาก็ต้องเนียนไปเป็นแบบนั้นล่ะ เผื่อโอกาสงามๆในวันข้างหน้าจะมีจริง
“โห หล่อเฟี้ยวมาเลยพี่เรา”เตชสิทธิ์ตรงเข้าไปตบไหล่ทักทายอย่างเป็นกันเองเมื่อแน่ชัดแล้วว่าฝ่ายนั้นเป็นเพื่อนในสมัยเด็กจริงๆ ร่างสูงทรุดนั่งเบียดเสียดกับคนเคยคุ้นเคยสมัยเด็ก กฤตภาษใจสั่นนิดๆ เมื่อสายตาแอบชำเลืองมองที่ต้นขาขาวละเอียดของหนุ่มน้อยที่โผล่พ้นออกมานอกกางเกงนักเรียนขาสั้นที่บัดนี้ร่นขึ้นนิดหน่อยเวลานั่งลง
“นายก็ใช่ย่อยนี่หว่า สูงกว่าพี่อีกมั้งน่ะ”คนใจสั่นปรับบุคลิกตัวเองเสียใหม่แล้วทักกลับ ก่อนที่แอบโล่งอกและดีใจหน่อยๆที่คนที่คอยจ้องสถานการณ์ขอตัวออกไปเตรียมอาหารเย็นในวันนี้ แน่นอนที่สุดว่าวันนี้เขาต้องอยู่ร่วมวงด้วย
“ได้ข่าวว่าเกเรใหญ่นะเราน่ะ”คนเป็นพี่เริ่มเปิดฉากสนทนาเมื่อได้อยู่สองต่อสองกับเพื่อนรุ่นน้องแล้ว
“เด็กผู้ชายอ่ะพี่ ก็ธรรมดา”เตชสิทธิ์ตอบง่ายๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายถามเรื่องราวของคนที่ไม่เจอกันนาน
ในระหว่างที่บ้านหลังหนึ่งกำลังครึกครื้นกับบรรยากาศใหม่ๆ ภายในห้องๆหนึ่งก็กลับกำลังตึงเครียดอย่างหนักกับหัวข้อสนทนาที่ทั้งสองหยิบมาพูดคุยกัน คนในห้องนั้นคือภูวกฤษกับกัณตินันท์นั่นเอง
“เราเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันแล้วล่ะตฤณ”คนแรกเอ่ยขึ้นก่อนหลังจากที่ทุกอย่างเงียบงันไปหลายนาทีจากการปะทะคารมกันยกแรก
“ทำไมล่ะภูมิ ตฤณทำอะไรผิด มีอะไรก็ตักก็เตือนก็บอกกับตฤณสิ ตฤณจะได้ปรับปรุงตัวเอง”คนที่สองเอ่ยถามถึงสาเหตุของหารถูกบอกเลิกทางอ้อม จริงอยู่ที่ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มรับรู้ล่วงหน้าแล้วว่าเหตุการณ์มันต้องเป็นแบบนี้ แต่ตอนนั้นเพราะมัวแต่ใส่ใจกับงานสอนจึงไม่ใคร่จะใส่ใจขอความชัดแจ้งในเรื่องไร้สาระแบบนี้ แต่ตอนนี้ภาระในการสอนได้หมดลงไปแล้วชายหนุ่มจึงนัดเจอคนที่เคยคบกันมาเปิดอกคุยกันเพื่อเคลียร์อะไรๆให้ชัดแจ้ง เมื่อคำตอบที่ได้จะตรงอยากที่ใจนึก แต่ชายหนุ่มก็อดที่จะถามถึงสาเหตุไม่ได้
“เราคบกันมานานมากแล้วตฤณ ตอนนี้เราต่างคนก็ต่างโต ให้โอกาสของตัวเองเพื่อไปหาคนใหม่เถอะนะ ชีวิตคนเราไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้หรอก”คนเคยคบให้เหตุผลที่ฟังดูน่าขยะแขยงกว่าปวดใจยิ่งนัก คิดได้ยังไงว่าให้โอกาสตัวเองได้พบกับคนใหม่ๆ อย่างนี้แถวบ้านเรียกมั่วนี่
“งั้นก็ขอให้ภูมิโชคดีละกัน ในเมื่อใจภูมิเปลี่ยนไปแล้ว ตฤณก็คงจะไม่รั้งอะไร”กัณตินันท์เอ่ยขึ้นเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะพาตัวเองหายไปจากชีวิตคนเคยรู้จักอีกหนึ่งคน นี่มันเป็นเทศกาลการจากลาหรือไงนะ ชายหนุ่มอดที่จะประชดตัวเองไม่ได้ คราวก่อนก็ขอเดินหนีจากชีวิตลูกศิษย์ มาคราวนี้ก็จำใจยอมเดินหนีจากชายคนรัก เอาเถอะอย่างน้อยคนรักเก่าก็ให้ข้อคิดดีๆส่งท้ายว่า ชีวิตคนเราไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้ ฉะนั้นเขาต้องเดินต่อสิ เดินต่อไปข้างหน้าอย่างมั่นคง สองเหตุการณ์บาดใจมันคงไม่ทำให้ตายได้ล่ะมั้ง อยากมากก็แค่เจ็บ เชื่อสิว่าเดี๋ยวมันก็หาย
.
.
.
ฝนต้นฤดูข้างนอกเทเม็ดหนักอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ปกติเป็นคนเบื่อสายฝนแต่วันนี้กฤตภาษกลับรู้สึกดีใจอย่างประหลาดเมื่อรู้ว่าตัวเองถูกขอร้องให้นอนที่นี่ ที่เดียวกับหนุ่มน้อยที่เคยซี้ในอดีต
“ไม่ดีมั้ง รบกวนนายเปล่าๆ เดี๋ยวฝนหยุดพี่ก็กลับได้”คนดีใจเก็บอาการและความรู้สึกซ่อนไว้แล้วเอ่ยในสิ่งตรงกันข้ามก่อนที่หัวใจจะพองโตใหญ่เมื่อได้ยินฝ่ายเจ้าของห้องตอบกลับ
“รบกวนอะไรกันพี่เอส ทำยังกะไม่เคยนอนด้วยกันงั้นล่ะ พี่เองก็ไม่ใช่คนไกล ดีซะอีก ถ้าพี่ไม่ง่วงก็ช่วยติวหนังสือให้ผมต่อไง”
“เอางั้นเหรอ”คนหัวใจพองถามหยั่งเชิง รู้สึกแปลกใจหน่อยๆ ก็ไหนๆว่าคนขอเรียนขี้เกียจนักหนาไงแล้วทำไมจู่ๆมาขอให้เขาช่วยติวหนังสือต่อให้อีก นี่มันยังไงกันนะ
“ก็เอางั้นดิพี่ ตอนนี้นะแค่หน้าตาดีอย่างเดียวเอาสาวๆไม่อยู่หรอก”คนขอเรียนต่อเอ่ยอย่างยิ้มๆ อีกคนที่ได้ยินอึ้งไปหน่อยๆ พอนึกเองได้ลางๆว่าสาเหตุที่เด็กเกเรที่คิดกลับใจเพราะด้วยสาเหตุใด!!
.
.
.
.
.
ฝนหยุดตกไปนานแล้ว กัณตินันท์ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เมื่อเปิดดูข้อมูลอะไรบางอย่างเสร็จ สมุดจดถูกพับเก็บไว้เข้าที่ ความคิดถึงลูกศิษย์เก่าแวบแล่นเข้ามาในหัวสมองตอนก่อนจะเข้านอน ชายหนุ่มสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนั่นทิ้งก่อนจะพึมพำเบาๆว่าไปนึกห่วงมันทำไมกัน ตัดแล้วก็ตัดให้ขาดซะสิ
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
-
จิ้มอาร์ท
:laugh: :laugh:
-
ตฤณอย่าเพิ่งไปคิดถึงไอ่เด็กไต๋เลยยย
ไว้ให้มันเป็นเด็กดีก่อนเข้าคิดถึงมัน 55+
-
:o8: :o8:
นา.......
ถึงร้ายเค้าก็รักนะ
:laugh: :laugh:
-
ทำไมก็ชั้นชอบคนเลว :laugh: :laugh: รออ่านต้อจ้า
-
ทำไมก็ชั้นชอบคนเลว :laugh: :laugh: รออ่านต้อจ้า
ชอบแนวตบจูบหรือคับเนี่ย
อิอิ
-
:o8: แล้วเรื่องนี้เมื่อไหร่จะตบจูบล่ะ รออยู่นะ :m12: :m12:
-
เริ่มต้นชีวิตใหม่ดีกว่าอย่ากลับไปยุ่งกะพวกเลวๆเลย คิดมีมะโหหหห :m31:
-
คนหนึ่งกับการพบ
อีกคนกับการจาก
อยากรู้จังว่าทั้งสองคนจะมาเจอกันตรงไหน
:L2: กำลังใจอีกวันสำหรับคนแต่งและโพสค่ะ
-
ร้ายกับร้ายมาเจอกัน ดูสิว่าใครจะร้ายกว่ากัน
-
อ่านแล้วแบบว่า..
ไม่ชอบเอส (จะโดดตื้บมั้ยตรู :m29:)
สงสารพี่ตฤณ เป็นกำลังใจให้สู้ๆ :m13:
ปล.ขอบคุณ คุณบอย แล้วก็คุณอาร์ทด้วยนะค่ะ :L2:
-
มารอดูว่าเมื่อไหร่พี่ภาษจะออกลายสาวแตก :laugh:
-
พี่ครับชีวิตพี่อ่ะมีสิทธ์เลือกได้เยอะครับปล่อยมันไปเถอะไหนๆก็ไหนแล้วหลุดจากนรกได้ก็ดีแล้วครับผม :m1:
-
อย่าไปคิดถึงไต๋เลย ปล่อยไปเหอะ
ให้ไต๋อยู่กะพี่เอสน่ะแหละดีแล้ว :laugh:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน...
ก็เริ่มสงสารนายเอกซะแระ
แต่นี่คือนิยายคุณบอย สิ่งที่ตฤณเจอตอนนี้ มันแค่เริ่มต้น ชิมิคะ
มันต้องโศกกว่านี้
รันทดกว่านี้
ดรามากว่านี้ ถูกมั๊ยคะ
ก็จะรออ่านต่อไป เพราะเราชอบ อิอิ :interest:
-
เอสก็เป็นหรอเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เหอะๆๆๆๆๆๆ
-
เออเว้ยยย
แล้วถ้ามันรู้ เอสไม่ตายเหรอเนี่ย :laugh:
-
สอยไอ้ไต๋เลยพี่เอส เอาให้มันเจ็บ แล้วค่อยโยนคืนให้กัณ ฮ่าๆๆๆ
-
ภูวกฤษโทรศัพท์หากฤตภาษเมื่อนึกเบื่อหน่ายขึ้นมาหลังเลิกงาน ชายหนุ่มนึกหงุดหงิดที่หลายวันแล้วที่ไม่ได้เห็นหน้าคมๆของคนที่เคยเดินคู่มากับลูกสาวเจ้าของตึกนี้ ทั้งๆที่ตั้งหน้าตั้งตาดักรอที่จะทำความรู้จัก
“ผมไปหาไม่ได้หรอกครับ”กฤตภาษเอ่ยปฎิเสธคำชวนของคู่ขาคืนหนึ่งที่ติดต่อเข้ามาเพื่อชวนไปรื้อฟื้นบทรักกัน
“ทำไมล่ะครับ เลิกเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ”คนถูกปฎิเสธถามกลับ รู้สึกขัดใจหน่อยๆที่ได้ยินอย่างนั้น ก็ใช่ว่าจะพิศวาสอะไรกับฝ่ายนั้นนักหรอก แต่ที่ต้องโทรฯชวนเพราะมันไม่มีที่ระบายจริงๆต่างหาก ไอ้ครั้นจะหันไประบายกับคนรักเก่าอย่างกัณตินันท์น่ะเหรอ ไม่มีทางซะล่ะ เลิกแล้วก็ต้องเลิกเลย
“ใช่ครับเลิกเรียนแล้ว แต่ตอนนี้ผมมีงานพิเศษทำน่ะครับ คงจะไปไหนมาไหนไม่ค่อยสะดวกนัก”ภูวกฤษตอบออกไป ในใจก็คิดอยากจะไปเจอกับรุ่นน้องหน้าหล่อมากกว่าที่จะไปที่ใด
“งานพิเศษ อย่างเอสต้องทำงานพิเศษด้วยเหรอครับเนี่ย ดูพร้อมสรรพขนาดนั้น”ภูวกฤษเอ่ยตอบเชิงหมั่นไส้หน่อยๆแต่ก็เก่งพอที่จะควบคุมความรู้สึกตัวเองเอาไว้
“มันไม่เกี่ยวกันกับเรื่องพร้อมสรรพหรือไม่พร้อมสรรพหรอกครับ คือตอนนี้ผมกำลังติวหนังสือเด็กอยู่ มันสร้างคุณค่าให้ผมเกินกว่าที่จะเปรียบเป็นรายได้น่ะครับ”กฤตภาษตอบกลับอย่างมีชั้นเชิงเช่นกัน แน่ล่ะแม้อีกฝ่ายพยายามจะซ่อนความรู้สึกหมั่นไส้เขาไว้เพียงใด แต่ชายรักชายระดับเทพอย่างเขาหรือจะจับน้ำเสียงไม่ได้
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับ ไม่ว่างก็ไม่ว่าง งั้นแค่นี้นะครับ”ภูวกฤษขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดเลยเลือกที่จะตัดสายทิ้งไปซะเฉยๆ
“นี่อย่าบอกนะว่าแกเบื่อเขาแล้วเอส”เพื่อนคนสนิทเอ่ยถามภูวกฤษเมื่อเห็นเจ้าตัวเลิกสนทนาทางโทรศัพท์กับคนที่โทรเข้ามา แล้วทำปากแบะอย่างคนไม่นึกแยแสอะไร
“แกก็น่าจะชินแล้วนี่ ฉันเคยคบกับใครเป็นเดือนให้แกเห็นเหรอ”คนโดนถามเอ่ยตอบ ก่อนทำทีจะลุกหนีจากตรงที่นั่งอยู่
“แล้วนั่นแกจะกลับบ้านจริงๆเหรอ”เพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยรีบเอ่ยทัก เด็กหนุ่มเบ้ปากไม่ตอบคำถามแล้วเดินตัวปลิวหนีไปหน้าเฉย นาทีนี้ ตอนนี้ หัวใจสาวเอ้ยหนุ่ม มันปลิวว่อนไปที่บ้านเตชสิทธิ์แล้ว
ทางด้านเตชสิทธิ์ แม้วันนี้รู้ว่ามีเรียนพิเศษกับอาจารย์สอนคนใหม่ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ตื่นตัวที่จะกลับไปเรียน ภารกิจที่เข้ามาดึงตัวเด็กหนุ่มให้กลับมาเกเรอย่างเดิมคือการตามตัวคุณหนูณิชาไปที่ตึกของพ่อเธอน่ะเอง
“ตามณิชามาทำไมไต๋ เลิกเรียนแล้วแทนที่จะกลับไปอ่านหนังสือ”เด็กสาวที่โดนตามเอ่ยว่าเพื่อนชายทันทีที่เห็นเจ้าตัวเดินตามมาทันแล้วเข้าไปในตึกพร้อมเธอ
“เมื่อก่อนไต๋ก็เคยมา ไม่เห็นณิชาจะถามแบบนี้เลยนี่”คนถูกว่าเอ่ยค้าน ก่อนจะถือวิสาสะดึงมือคนเคยคบให้หยุดเมื่อเห็นเจ้าหล่อนทำท่าจะเดินหนีลิ่วไปอย่างไม่สนใจตน
“เอ๊ะไต๋ ทำอะไรน่ะ ที่นี่ตึกพ่อณิชานะ เกิดคนเห็นแล้วไปฟ้องพ่อจะทำไง”ณิชาโวยวายหน้าตื่นเมื่อตกใจที่โดนฉุดในที่แจ้ง
“ฟ้องก็ฟ้องสิ พ่อณิชาจะได้รู้ว่าเราคบกันอยู่”เตชสิทธิ์เอ่ยตอบอย่างไม่เกรง และรีบอธิบายสาเหตุที่ตนตามมาที่นี่ ก่อนที่คนที่ตนฉุดไว้อยู่จะเดินหนีไป
“ฟังนะณิชา ตอนนี้ไต๋กำลังเรียนพิเศษอยู่กับรุ่นพี่ที่เขาสอบติดที่............พี่เขาเก่งนะ ไต๋กำลังจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อณิชา ณิชาให้โอกาสไต๋นะ อย่าเพิ่งตัดสินใจไปคบกับใครแทนไต๋ นะครับ”
“พูดบ้าอะไรน่ะไต๋ ในสมองณิชาตอนนี้มีแต่เรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัย กับการทำเกรดสองเทอมที่เหลือให้ดีเท่านั้น ณิชาไม่เอาเวลาที่มีค่าของณิชามาคิดเรื่องรักๆใคร่ๆพวกนี้หรอก ที่คุยๆอยู่ ก็เพื่อนกันทั้งนั้น ไต๋อย่าเอาเรื่องไร้สาระแบบนี้มาคุยกับณิชาอีกเลยนะ จะเปลี่ยนตัวเองก็เปลี่ยนซะ คิดว่าทำเพื่อตัวเองน่ะแหละ อย่าคิดว่าทำเพื่อคนอื่นเลย มันฟังดูไม่เท่ห์ ไม่ดีขึ้นมาหรอก”
“ณิชา ณิชาพูดเหมือนไม่แคร์ไต๋แล้วเลยนะ”
“ณิชาบอกแล้วไงว่าอย่าพูดจาไร้สาระแบบนี้ไต๋”
“มันไม่ได้ไร้สาระนะ ไต๋ชอบณิชา ณิชาก็รู้”
“ไต๋เอาเวลาที่เหลือไปรักตัวเองก่อนเถอะ แล้วค่อยมาคุยกันใหม่ วันนี้ณิชาขอตัวนะ พ่อณิชารอยู่”เด็กสาวเอ่ยจบ ก็รีบสะบัดมือตัวเองจนหลุดแล้วเดินแกมวิ่งหนีไปจากตรงจุดนั้น โดยไม่เหลียวมองกลับมาเลยว่าคนอยู่ข้างหลังยืนคอตกอย่างคนสิ้นท่า
.
.
.
.
.
.
ภูวกฤษชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปในลิฟท์ เมื่อมองเห็นร่างคุ้นๆเดินคอตกมาทางตน ชายหนุ่มหัวใจพองเมื่อพินิจมองแล้วเห็นว่าเจ้าของร่างนั้นคือเด็กหนุ่มที่จิตใจตัวเองเฝ้ารอที่จะเจอมาหลายวัน
“ไปมั๊ยคะคุณ”หนึ่งเสียงในลิฟท์ทักมาเตือนสติชายหนุ่ม ให้รู้ตัวว่าทำให้คนในลิฟท์กำลังคอย
“มะ ไม่แล้วครับ ขอโทษที”คำปฎิเสธและขอโทษถูกเอ่ยออกไป ในนาทีนี้แล้ว คงไม่มีสิ่งไหนสำคัญไปกว่าการจะได้ทำความรู้จักหนุ่มน้อยนั่นซะแล้ว
“ทำไงจะได้รู้จักน้องเขาวะ”ชายหนุ่มเอ่ยกับตัวเองเบาๆ พลางนึกหาแผนการที่จะได้ทำความรู้จักกับคนที่กำลังจะเดินผ่านมา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นตรงมุมปาก เมื่อในใจนึกหาแผนการได้สำเร็จ
“เดินชนนี่แหละวะง่ายดี อาจจะเสร่อหน่อย แต่มันก็คุ้ม”ชายหนุ่มเอ่ยบอกตัวเองก่อนจะตัดสินใจทำทีเดินก้มหน้าด้วยทีท่าเร่งรีบไปทางคนที่หัวใจหมายปอง
“โอ๊ะ!! ขอโทษทีครับน้อง เป็นอะไรหรือเปล่าครับเนี่ย”เสียงอุทานตามด้วยคำขอโทษดังลอดออกมาจากปากตามแผน เมื่อชายหนุ่มเดินพุ่งเข้าชนเหยื่อได้สำเร็จ จนฝ่ายนั้นร่างเซไปหน่อยๆ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ขอโทษพี่ด้วยละกัน”คนร่างเซเอ่ยบอกอย่างไม่นึกติดใจอะไร สายตาไม่มองด้วยซ้ำว่าคนที่เดินชนตนเป็นใคร ขายาวทำท่าจะก้าวเดินหนีเมื่อตั้งตัวได้ แต่ก็ช้ากว่าคำทักทายจากอีกคนที่ตั้งใจอยากแนะนำตัวเองอย่างเต็มแก่
“เฮ้ น้อง หน้าคุ้นๆนะเรา”ด้วยคำทักแบบนี้ ถ้าจะไม่หยุดมองก็ยังไงอยู่ คนถูกทักจึงหันมาสบตาคนทักในที่สุด
ภูวกฤษจ้องลึกในดวงตาคู่คมของเด็กหนุ่มตรงหน้า ชั่ววินาทีชายหนุ่มรีบตวัดสายตามองต่ำลงที่ตรงหน้าอกของเจ้าตัว ชายหนุ่มมองเห็นตัวอักษรที่ปักอยู่บ่งบอกชื่อเจ้าตัวอย่างชัดเจน
เตชสิทธิ์..เด็กหนุ่มนี่ชื่อเตชสิทธิ์เหรอ อืม ชื่อเท่ห์ใช้ได้นี่
“ตะกี้พี่บอกคุ้นหน้าผมเหรอครับ”เตชสิทธิ์เอ่ยทักเมื่อเริ่มคาใจในคำทักของคนที่เดินชนตนเมื่อครู่
“ใช่ครับ น้องนี่ใช่ชื่อต้นหรือเปล่า”ภูวกฤษตอบกลับและแกล้งเดาชื่อคนถามเพื่อหวังจะให้ฝ่ายนั้นหลุดชื่อเล่นตนออกมา
“เปล่าครับ ผมไต๋ ไม่ใช่ต้น”เตชสิทธิ์ตอบออกไปจริงๆอย่างคนไม่รู้อะไร จริงๆก็นึกคุ้นหน้าอยู่ว่าเคยเจอคนตรงหน้าที่ไหนเมื่อไหร่ แต่ก็นั่นล่ะ ตอนนี้จิตใจกำลังห่อเหี่ยว เด็กหนุ่มจึงไม่อยากจะคิดย้อนอะไรให้วุ่นวาย ขายาวกำลังจะก้าวเดินหนีอีก แต่ก็ต้องชะงักอีกเช่นเคยกับคำทักของคนๆเดิม
“ชื่อไต๋ อ๋อ พี่รู้แล้ว ว่าทำไมพี่ถึงคุ้นหน้าน้อง”
“ทำไมเหรอครับ”คนชะงักหันมาถามใหม่
“ก็คุณณิชาเอ่ยถึงน้องให้พวกพี่ๆฟังบ่อยๆ และก็เคยชี้ให้พี่ดูตัวน้องด้วย”คนทักเริ่มเอ่ยตามเกมอย่างคนเจนจัดในเรื่องสร้างมนุษย์สัมพันธ์ โดยเฉพาะกับเพศเดียวกัน!!
“พี่รู้จักณิชาด้วยเหรอครับ”เตชสิทธิ์เริ่มสนใจคนตรงหน้าเมื่อฝ่ายนั้นเอ่ยชื่อคนเคยคบให้ได้ยิน
“รู้จักสิครับ คุณณิชาเป็นถึงลูกสาวเจ้าของตึกนี้ ใครๆก็รู้จักทั้งนั้นแหละ”
“อย่างงั้นหรอกเหรอครับ แล้วเอ่อ ณิชาเขาเอ่ยถึงผมให้พวกพี่ฟังด้วยเหรอ”
“เอ่ยสิ เอ่ยมากด้วย”
“ยังไงครับ เขาพูดถึงผมว่าไงบ้าง”
“ให้พี่พูดเรื่องจริงหรือโกหกล่ะ”
“เอาเรื่องจริงสิพี่ จะโกหกให้ได้อะไรล่ะ”
“เราอยากรู้จริงๆเหรอ”
“ครับ อยากรู้”
“พี่ก็อยากบอกนะ แต่ว่าตอนนี้พี่ต้องรีบไปเคลียร์งานแล้ว เดี๋ยวไม่เสร็จทันตอนเลิก เอางี้สิ เรารีบกลับหรือเปล่า ถ้าไม่รีบรอพี่สิ เนี่ยอีกครึ่งชั่วโมงพี่ก็เลิกงานแล้ว เดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟังทุกอย่างที่คุณณิชาพูดถึงเราให้ฟังหมดเปลือกเลย”
“งั้นไม่รบกวนล่ะครับ ผมต้องรีบกลับไปเรียนพิเศษ”
“เรียนพิเศษ น้องเรียนพิเศษด้วยเหรอ”
“ครับ ใกล้สอบเข้ามหาลัยแล้ว เลยต้องเร่งเรียน”
“ขยันดีจัง แต่พี่อยากเล่าจริงๆนะเรื่องที่คุณณิชาพูดถึงน้องน่ะ คือยังไงล่ะ มันมีทั้งดี และไม่ดี”
“มีไม่ดีด้วยเหรอครับ”
“มีสิ เยอะด้วย เอ้ย พี่ไม่น่าพูดเลย เดี๋ยวน้องจะไม่สบายใจเปล่าๆ จะรีบกลับไปเรียนไม่ใช่เหรอ”
“อืม งั้นผมไม่รีบแล้ว ตกลงผมรอพี่ละกัน ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าในสายตาณิชาผมเป็นตัวอะไรบ้าง”
“เอางั้นเลยนะ งั้นรอพี่เดี๋ยว พี่ขึ้นไปเคลียร์งานแป็บนึงเดี๋ยวพี่มา อ้อ พี่ชื่อภูมินะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ครับ งั้นผมรอพี่ที่ร้านกาแฟละกัน”
สองคนตกลงกันเรียบร้อย ก่อนที่จะแยกย้ายกันไป ภูวกฤษลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกที่สามารถยื้อยุดฉุดเหยื่อเอาไว้ได้สำเร็จ ขอโทษด้วยนะยัยคุณหนูณิชา มันจำเป็นจริงๆฉันจึงต้องยกเอาเรื่องเธอมาล่อพ่อหนุ่มน้อยอย่างเตชสิทธิ์ไว้ให้อยู่กับฉันในเย็นวันนี้!!
.
.
.
.
.
.
.
กัณตินันท์เดินดูของในห้างหรูอย่างคนเบื่อๆ หลายวันแล้วที่ใช้เวลาอยู่กับแต่ตัวเองโดยไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ชายหนุ่มเดินเข้าร้านโน้น ออกร้านนี้จนรู้สึกหิว จึงคิดจะแวะเข้าไปทานอาหารฟาสฟู้ดอย่างง่ายๆ
ขายังไม่ทันก้าวเข้าไปในร้านที่หมายปอง แต่สายตาชายหนุ่มกลับมองไปเห็นแล้วว่า มีคนรู้จักสองคนกำลังนั่งอยู่ด้วยกันในร้านนั่นแล้ว
“ภูมิ เตชสิทธิ์”ชายหนุ่มเอ่ยครางชื่อคนสองคนนั่นออกมาเบาๆ ก่อนจะมึนตื้อไปอย่างบอกไม่ถูกด้วยว่าคำถามต่างๆถาโถมเข้ามาให้ได้คิดว่าสองคนนี้รู้จักกันได้ยังไง แล้วไปสนิทกันเมื่อไหร่ถึงได้มานั่งทานอาหารกันสองต่อสองได้แบบนี้
หรือเพราะด้วยเหตุนี้ที่ภูวกฤษบอกเลิกตน แล้วอีกคนนั่นล่ะ มันเกลียดเกย์เข้ากระดูกดำไม่ใช่เหรอ แล้ว แล้ว สองคนนี่มาอยู่ด้วยกันได้ยังไง มาอยู่ด้วยกันได้ยังไง!..?..?
.
.
.
.
.
.
.
สับสน อลหม่าน กันไปมั๊ยเอ่ย ถ้าอยากได้คำเฉลยของบทสรุปเรื่องนี้ก็ติดตามกันต่อไปนะครับ
ขอบคุณมากมาย
Boy ครับ
-
โอ้ยยยยยยยยย เสร็จภูมิทีเห้อะ สาธุ :call:
-
เด็กหนอเด็ก
-
งง ชื่อ ง่าส์.. o2
ตอนแรกสับสนว่าเอส กะ ภูมิ เป็นคนเดียวกัน :a6:
เห็นชื่อ กฤษๆ.. เหมือนกัน...
(แล้วดันไปไม่ชอบเอสอีกทั้งๆที่เพิ่งออกมาเองแท้ๆ กรรมจริงๆ :เตะ1:)
-
เอาแค่ชื่อเล่นก้อพอ
อ่านแล้วงงงงง
สับสน :serius2: :serius2: :serius2:
-
:a11:น่ารักดีมาต่ิอเร็วๆนะ :a11: :bye2:
-
แอบงงอ่ะ
กัณตินันท์ ชื่อเล่น ตฤณ
เตชสิทธิ์ คือ ไต๋
ภูวกฤษ คือ ภูมิ แฟนเก่าตฤณ ที่จ้องจะงาบน้องไต๋
กฤตภาษ คือ เอส (แอปเปิ้ล)เพื่อนรุ่นพี่ที่เป็นครูสอนพิเศษคนใหม่ จ้องจะงาบน้องไต๋เช่นกัน
เข้าใจถูกมั๊ยเนี่ย
o2 o2
-
มันจะอยู่ด้วยกันเพราะอะไรก็ช่างหัวมันเต๊อะ อย่าสนใจมันเลย :m16:
-
ช่างมันพี่อย่าไปสนใจ :a2:
-
มันส์ล่ะงานนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แอบงงอ่ะ
กัณตินันท์ ชื่อเล่น ตฤณ
เตชสิทธิ์ คือ ไต๋
ภูวกฤษ คือ ภูมิ แฟนเก่าตฤณ ที่จ้องจะงาบน้องไต๋
กฤตภาษ คือ เอส (แอปเปิ้ล)เพื่อนรุ่นพี่ที่เป็นครูสอนพิเศษคนใหม่ จ้องจะงาบน้องไต๋เช่นกัน
เข้าใจถูกมั๊ยเนี่ย
o2 o2
เ่อ่อ แบบ ผมก็งงเหมือนกานนะ
อิอิ.......
-
“สั่งมาซะเยอะเลยนะครับพี่ภูมิ หิวเหรอครับ”เตชสิทธิ์เอ่ยทักภูวกฤษ เมื่อมองสำรวจอาหารหลายๆอย่างที่ฝ่ายนั้นเป็นจัดการสั่งมาให้ทั้งหมด ภูวกฤษชวนเขามายังร้านอาหารนี่เพราะอ้างว่าไม่สะดวกที่จะคุยกันที่ตึกเจ้าตัว เด็กหนุ่มยอมตามมาเพราะอยากรู้เหลือเกินว่าณิชาเอ่ยอะไรถึงตนบ้างตอนอยู่ลับหลัง
“ก็สั่งมาให้ไต๋น่ะแหละ ท่าทางกำลังกินกำลังโต”ภูวกฤษเอ่ยบอกยิ้มๆ รู้สึกสุขใจพิลึกที่ได้มีโอกาสนั่งอยู่สองต่อสองกับเด็กหนุ่มหน้าตาดีแบบนี้
“ผมไม่ค่อยหิวหรอกครับ ผมแค่อยากรู้ว่าณิชาพูดอะไรถึงผมบ้างแค่นั้น ผมถึงตามพี่มา”เตชสิทธิ์เอ่ยออกไปตรงๆ เด็กหนุ่มไม่รู้หรอกว่าคำพูดตนจะทำให้คนฟังใจวูบ เพราะคนใจวูบยังมีรอยยิ้มให้เห็นอยู่เช่นเดิม
“ท่าทางจะเป็นเอามากนะเรา”ภูวกฤษจำใจเอ่ยด้วยรอยยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์ขุ่นเคือง ยัยคุณหนูนั่นมีดีอะไรนักหนา นายถึงได้สนใจนักหึ
นายไต๋ เอาสิ ถ้าฉันจะใส่ไฟใส่ร้ายเด็กนั่นให้นายฟังนายยังจะเข้าข้างมันอีกมั๊ย!!
“เอาล่ะพี่บอกนายก็ได้ว่าณิชาเอ่ยถึงนายว่ายังไงบ้าง”คนคิดแผนการร์เอ่ยออกมาใหม่ด้วยท่าทีสุขุมขึ้น ประหนึ่งว่าสิ่งที่ตนจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงที่ได้ยินมากับหู
เตชสิทธิ์มัวแต่สนใจเรื่องราวของตัวเองที่พร่างพรูออกมาจากปากภูวกฤษจนลืมว่าตนยังมีภาระที่จะต้องกลับไปเรียนพิเศษเสียสนิท
เด็กหนุ่มไม่รู้เลยว่าเรื่องราวต่างๆที่ออกมาจากปากฝ่ายตรงข้ามนั้น เป็นเรื่องราวที่ฝ่ายนั้นยกเมฆเอ่ยมาแทบทั้งสิ้น
“คุณณิชาเธอเป็นคนสวยน่ารัก คนรักคนชอบก็เลยเยอะเป็นเรื่องธรรมดา คนที่เทียวรับเทียวส่งเธอที่พี่เห็นไม่ได้มีแค่ไต๋คนเดียวนะ เวลาที่พวกพี่แซวเธอว่าเสน่ห์แรงอย่างโน้นอย่างนี้เธอก็บอกว่า ทุกๆคนเป็นเพื่อนกันทั้งนั้น ตอนนี้เธอยังไม่คิดจริงจังกับใคร แม้กระทั่งไต๋ อืม พี่จะบอกยังไงดีล่ะ”
“บอกมาเถอะครับ ผมรับได้”
“เธอบอกว่าในบรรดาเด็กหนุ่มที่เดินตามเธอต้อยๆ ไต๋เป็นทางเลือกสุดท้ายที่เธอจะมอง”
“ณิชาบอกพี่แบบนี้เลยเหรอครับ”
“อืม จริงๆพูดแรงกว่านี้อีก แต่อย่ารู้เลย จะพาลไม่สบายใจไปเปล่าๆ”
“มันไม่ทันแล้วล่ะพี่ ผมเครียดเรื่องนี้ตั้งแต่ก่อนหน้าเจอพี่อีก เพราะณิชาก็พูดกับผมทำนองนี้แหละ”เตชสิทธิ์ถอนหายใจเมื่อเอ่ยจบ ภูวกฤษ
แอบกระหยิ่มยิ้ม ชายหนุ่มนึกไม่ถึงเลยว่าบทละครเรื่องหนึ่งที่เพิ่งจะเขียนขึ้นจากจิตใต้สำนึกเมื่อครู่ จะไปอิงจากเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้นก่อนหน้า
“เอาน่า ผู้หญิงไม่ได้หายากนักหรอก นายเองก็หล่อเหลาเข้าที ไม่น่าจะเครียดกับเรื่องแบบนี้เลยนี่นา”ชายหนุ่มแกล้งเอ่ยปลอบ พลางถือวิสาสะเอื้อมมือไปตบไหล่คนเครียดเพื่อให้กำลังใจ มือเรียวนั้นลูบไล้จากหัวไหล่ไล่มาตามต้นแขนอย่างตั้งใจ แต่อนิจจาคนกำลังเครียดไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติใดๆเลย
“เอ่อ พี่ภูมิ ผมถามอะไรหน่อยสิ”คนไม่รู้ตัวว่ากำลังโดนแอบลวนลาม เงยหน้าเอ่ยขึ้น ทำให้ฝ่ายลวนลามชะงักมือไปหน่อยๆ ก่อนจะยอมจำใจชักมือนั่นกลับด้วยเพราะเกรงว่าไก่จะตื่นซะก่อน
“อะไรเหรอ”ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเก็บไม้เก็บมือตัวเองให้เป็นปกติแล้ว
“พี่ภูมิมีแฟนหรือยังอ่ะ”
“นายถามทำไม”
“ก็ถ้าพี่มี พี่ก็ช่วยแนะนำผมหน่อยสิว่าทำยังไงถึงจะจีบผู้หญิงที่เราถูกใจติด”ภูวกฤษกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อฟังคำตอบจากหนุ่มน้อยตรงหน้าจบ แต่ในเมื่อเดินหน้ามาขนาดนี้แล้วจะให้ถอยหลังกลับก็ไม่ใช่ภูวกฤษแล้วล่ะ ชายหนุ่มเปิดยิ้มกว้างเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้อีก
“ของแบบนี้มันอยู่ที่ฝีมือ บอกกันได้ที่ไหนล่ะ แต่ก็นะ เห็นว่านายกำลังเฮิร์ท พี่จะช่วยติววิชาจีบหญิงให้ละกัน”
“พูดแบบนี้แสดงว่าพี่มีแฟนแล้วสิ”
“อ้าวแน่นอนสิ สวยๆทั้งนั้น”
“สวยๆทั้งนั้น อย่างนี้พี่ก็มีหลายคนสิครับ”
“แฟนน่ะคนเดียว แต่กิ๊กอีกเพียบ”
“โห ร้ายว่ะ ขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์ได้มั๊ยครับเนี่ย”
“ยินดีเลยไอ้น้อง”
“ไม่ต้องอะไรมากหรอก แค่พี่ช่วยผมจีบณิชาติดอย่างเดิมผมก็พอใจแล้ว”
“แค่เนี้ย เรื่องขี้ผง เดี๋ยวพี่เทรนให้พรุ่งนี้เลย ว่างหรือเปล่าเราน่ะ”
“ว่างสิพี่ ถ้าไม่นับว่าผมจะตามณิชาไปที่ตึกพี่”
“งั้นก็ไม่ใช่ปัญหา พรุ่งนี้พี่ก็ว่าง นายตามคุณณิชามาแล้วกัน พี่จะรอที่ตึก คราวนี้ล่ะ ที่นายจะได้ควงคุณหนูนั่นเป็นแฟนดังเดิม”
“โอเคครับ งั้นตกลงตามนี้นะครับ พรุ่งนี้ผมจะตามณิชามา แต่วันนี้เย็นมากแล้ว ผมกลับก่อนดีกว่า”
“ให้พี่ไปส่งมั๊ย ฝนทำท่าจะตก”
“ไม่เป็นไรพี่ ผมกลับเองดีกว่า ไปนะครับ”เตสิทธิ์ลุกพรวดเดินหนีทันทีที่เอ่ยจบโดยไม่สนใจเลยว่าคนข้างหลังได้เม้มปากตัวเองอย่างนึกเสียดายตน
“นายไม่รอดแน่นายไต๋”คนเม้มปากเอ่ยเยาะๆ ก่อนจะสะดุ้งตัวเย็นวาบเมื่อลุกขึ้นเตรียมที่จะออกจากร้านไปอีกคนแต่กลับหันไปเจอคนรักเก่ายืนมองอยู่ด้วยสีหน้าและแววตาเรียบนิ่ง
“มะ มา อยู่นี่ได้ไงตฤณ”ชายหนุ่มเอ่ยทักฝ่ายนั้นก่อนจะรีบปรับสีหน้าตัวเองให้เป็นปกติแล้วทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม เมื่อรู้สึกเข่าอ่อนอย่างประหลาดด้วยเพราะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าตอนนี้จะได้ยินอะไรก่อนหน้าหรือไม่
“กำลังทำอะไรอยู่รู้ตัวหรือเปล่าภูมิ”กัณตินันท์เอ่ยขึ้นเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะต้องพูด จากการที่แอบพาตัวเองเข้ามานั่งโต๊ะใกล้ๆคนตรงหน้า ชายหนุ่มได้ยินทุกสิ่งอย่างที่คนรักเก่าสนทนากับลูกศิษย์เก่าเมื่อครู่
“ตฤณพูดถึงอะไร ภูมิไม่เข้าใจ”ภูวกฤษแสร้งงงกับคำถามที่ได้ยิน ชายหนุ่มไม่เคยรู้เลยว่าเด็กหนุ่มที่เพิ่งจากไปเมื่อครู่มีความสัมพันธ์กับเจ้าของคำถามเมื่อครู่แบบไหน แต่ที่ต้องแสร้งไม่รู้เรื่องก็เพราะอายหากว่าโดนจับได้ว่าตัวเองเอ่ยอะไรออกไปอย่างไม่ตรงพฤติกรรมและรสนิยมตัวเองนัก
“ก็สิ่งที่ภูมิเอ่ยกับเด็กนั่นเมื่อครู่”กันตินันท์นั่งลงเอ่ยเมื่อคิดว่าคงต้องคุยกับคนรักเก่าหลายนาทีแน่กับพฤติกรรมแปลกๆของเจ้าตัว เปล่าหรอก ชายหนุ่มไม่ได้นึกหึงหวงอะไรเพียงแต่เลือดความเป็นครูมันข้นเกินกว่าที่จะปล่อยให้สิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่มันผ่านไปเฉยๆ มันไม่ถูกต้องเลยซักนิดที่ ผู้ใหญ่คนหนึ่งกำลังจะฉุดเด็กลงไปในกิเลสก่อนวัยอันควร ยิ่งผู้ใหญ่คนนั้นเป็นคนที่เขาเคยคลุกคลีด้วยเขายิ่งรับไม่ได้ที่เหตุการณ์มันจะเป็นอย่างนั้น
“ตฤณได้ยินว่าไงล่ะ”ภูวกฤษแสร้งถามใหม่
“ก็ได้ยินทุกสิ่งอย่างแหละ”กัณตินันท์ตอบเสียงห้วน คนได้ฟังจึงยียวนกลับ
“ได้ยินแล้วไง หึงเหรอ”
“หึงทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว”
“รู้ฐานะตัวเองก็ดี แล้วนี่มาทักภูมิทำไม”
“ตฤณก็ไม่ได้อยากรบกวนเวลาภูมินักหรอกนะ ถ้าภูมิกำลังคิดที่จะทำสิ่งไม่ถูกไม่ควรอยู่”
“ภูมิทำอะไร เมื่อไหร่ ตอนไหน”
“ตฤณก็บอกแล้วไง ว่ากำลังจะทำ”
“เหรอ แล้วตฤณคิดว่าภูมิจะทำอะไรล่ะ”
“ภูมิกำลังจะสอนให้เด็กคนหนึ่งเสียคน”
“สอนใครไม่ทราบ”
“ก็นายเตชสิทธิ์นั่นไงล่ะ”
“นะ นี่ ตฤณรู้จักนายไต๋ด้วยเหรอ”
“ข้อนั่นไม่สำคัญหรอก”
“สำคัญสิ ทำไมจะไม่สำคัญ ตฤณไปรู้จักนายไต๋ตอนไหน บอกภูมิมานะ”
“ภูมิจะรู้ไปทำไมกัน ปกติก็ไม่คิดจะใส่ใจนี่ ว่าตฤณจะทำอะไรยังไง”
“นี่ ให้มันน้อยๆหน่อยนะ อย่าทำมาเป็นประชด ที่ถามนี่ไม่ได้คิดที่จะหึงอะไรเลยนะ อย่าเพิ่งคิดหลงตัวเอง”
“ภูมิจะคิดยังไงก็ช่าง ตฤณไม่อยากหลงประเด็นแล้ว เอาเป็นว่า สิ่งที่ภูมิเอ่ยภูมิพูดกับเตชสิทธิ์เมื่อครู่ ยกเลิกความคิดตัวเองซะเถอะ การที่จะสอนให้เด็กแก่แดดเกินวัยมันไม่ถูกไม่ควรนักหรอก ตฤณจะรู้สึกดีมากถ้าภูมิจะเปลี่ยนจากสอนเตชสิทธิ์จีบหญิงมาเป็นติวหนังสือให้แทน ตอนนี้เตชสิทธิ์มีปัญหากับเรื่องนี้มาก ถ้ารักเขา หวังดีกับเขาจริงๆ ก็เลือกทำสิ่งที่จะเป็นประโยชน์เพื่อเขาเถอะนะ ตฤณฝากไว้แค่นี้แหละ”
กัณตินันท์เดินลุกเดินจากไปเมื่อเอ่ยจบ คนที่อยู่ข้างหลังเบ้ปากอย่างไม่ใส่ใจที่จะคิดตามคำพูดทิ้งท้ายของฝ่ายนั้น นอกเสียจากพูดขึ้นลอยๆเพื่อระบายอารมณ์
“นี่กูเคยหลงคบเต่าล้านปีเป็นแฟนได้ไงวะ”
.
.
.
.
.
ฝนตั้งเค้าทำท่าว่าจะตกลงมาดื้อๆ ผู้คนที่กำลังเดินอยู่กันคนละเส้นทางต่างก็เปลี่ยนเป็นสาวเท้าวิ่งแข่งกันให้วุ่นเพื่อหาที่กำบังให้ตัวเอง
ป้ายรถประจำทางข้างหน้า เป็นจุดหมายของแต่ละคน รวมทั้งคนสองคนที่กำลังวิ่งแข่งกับฝูงชนด้วยเช่นกัน
ป้ายรถประจำทางที่เคยว่างบัดนี้แน่นเต็มไปด้วยบุคคลหลายวัยหลายอาชีพที่กรูกันเข้ามายืนหลบเม็ดฝนที่เริ่มโปรยลงมาจากทีละเม็ดๆ
แล้วแปรเปลี่ยนเป็นตกกระหน่ำ
“โอ้ยย!!”กัณตินันท์ร้องลั่นเมื่อรู้สึกว่าร่างตัวเองโดนเบียดอย่างแรงจนเสียหลักแทบจะเซล้มลง ดีที่ว่าโดนมือใครบางคนฉุดเอาไว้เลยรอดตัวไม่ถลาลงไป
“จะอ่อนแออะไรนักหนาหึ”เสียงเข้มตวาดว่าให้ได้ยินจากคนช่วยฉุดตัว คนโดนว่าหันขวับไปมองอย่างเร็วเพราะเสียงนั่นมันคุ้นจนน่าตกใจ
“นายไต๋”ชายหนุ่มเอ่ยออกไป เมื่อเห็นใบหน้าเจ้าของเสียงๆชัดเจน ก่อนจะใจสั่นไปหน่อยๆกับถ้อยคำที่ฝ่ายนั้นทักกลับ
“เรียกชื่อเล่นผมได้แล้วเหรอคุณอาจารย์”
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
ดีใจจัง เริ่มมีคนเข้ามาอ่านมากขึ้นและ :oni2:
ไงก็เป็น กำลังใจให้ด้วยเน้อ :pig4: :pig4:
ไปดีฟ่า...... :m32: :m32:
-
ทันจะตามจองล้งจองผลาญกันไปถึงไหนเนี้ย :m31:
-
วุ่นวายจริงๆ
หุหุหุหุ
-
อย่าพึ่งไป มาต่ออีกตอนก่อนสิคะ อยากรู้ว่าไต๋คิดยังไงถึงมาช่วยอาจารย์ :dont2: :dont2:
-
:m31:
แค่อ่านชื่อแล้วคิดว่าใครก็งง แล้วอ่ะ
55555555555
-
ไม่ชอบภูมิเลยยยยยย....
-
โอ๊ะๆๆๆๆ เกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
o7 คู่กัน ยังไงก็ไม่แคล้วววว :a1:
-
สงสัยทำเวรทำกรรมมาด้วยกันเยอะจิงๆ
-
ไม่ชอบคนเลว แต่...ทำไมอ่านแล้วยิ่งติดอ่ะ...สงสัยจะซาดิสม์ซะแล้วเรา :o8: :o8: :o8: :o8:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
หรือว่าอุเคะนั้นชอบคนแล้ว
ยิ่งซาเมะเลวเท่ายิ่งดี
มันยิ่งกระตุ้นให้อุเคะยอมเสียตัว.....
หือ ฮืมมมมมมมมมมมม
-
เข้ามาเป็นกำลังใจครับ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านสองสามวัน
แต่วันนี้ก็อ่านไม่ไหว
วันนี้ติดไว้ก่อน
แล้วพรุ่งนี้จะมาอ่านแล้วน๊า
:a12: :a12:
-
พอหายงงชื่อก็ชักมันส์..
หนุกๆ :m4:
รอต่อไป :a11:
-
ตฤนเจอไต๋อีกแล้ว จะโดนแกล้งอีกรึป่าวเนี่ย :o
-
“นายไต๋”ชายหนุ่มเอ่ยออกไป เมื่อเห็นใบหน้าเจ้าของเสียงๆชัดเจน ก่อนจะใจสั่นไปหน่อยๆกับถ้อยคำที่ฝ่ายนั้นทักกลับ
“เรียกชื่อเล่นผมได้แล้วเหรอคุณอาจารย์”
“ปะ ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันไม่เป็นไรแล้ว”กัณตินันท์ตัดอาการใจสั่นนั่นออกไป แล้วรีบเอ่ยบอกคนที่กำลังฉุดแขนเอาไว้ด้วยน้ำเสียงปกติ
“อย่างกะฉันอยากแตะต้องตัวนายตายล่ะ”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นอย่างหมั่นไส้หน่อยๆ เพราะคิดไปว่าจะได้คำขอบคุณจากคนที่ตนอุตส่าห์ช่วย แต่แล้วกลับได้คำพูดหยิ่งยโสแทน ด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ที่ก่อตัวขึ้นโดยฉับพลันทำให้เด็กหนุ่มออกแรงผลักคนในอุ้งมือให้ลงไปกองกับพื้นแทนการที่จะปล่อยเจ้าตัวให้เป็นอิสระโดยง่าย
“โอ้ยย!!”กัณตินันท์ร้องลั่นเสียงหลงเพราะตั้งตัวไม่ทัน และคิดไม่ถึงด้วยว่าคนที่ช่วยฉุดตนไว้แต่ต้นไม่ให้ล้มกองกับพื้นจะเป็นคนที่มีเจตนาทำร้ายตัวเองอย่างตั้งใจแบบนี้
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณ”เสียงของใครบางคนร้องทักขึ้น แล้วตามด้วยเจ้าของเสียงที่เป็นชายหนุ่มวัยทำงานกำลังจะก้มลงช่วยฉุดคนที่นั่งกองอยู่ที่พื้นให้ลุกขึ้น แต่แล้วเจ้าตัวก็ต้องชะงักไปพลันเมื่อได้ยินหนึ่งเสียงที่ทักขึ้นว่า
“คิดดีๆนะพี่ คนๆนั้นเขาเป็นเกย์นะ ไปช่วยฉุดเขาขึ้นระวังเขาจะลวนลามพี่อย่างที่ผมโดนนะ”เป็นเสียงเตชสิทธิ์นั่นเองที่เอ่ยขึ้น กัณตินันท์หันมองเด็กหนุ่มตาเขียวปั๊ด เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังจะช่วยฉุดตนลุกคนชักมือกลับแล้วปล่อยให้เขาเองยื่นมือคว้าอากาศแทน
เสียงหัวเราะเบาๆและเสียงซุบซิบที่พอจะได้ยินบ้างด้วยการพูดคุยถึงการหน้าแตกกลางฝูงชนทำเอาคนนั่งแช่กับพื้นเกิดอาการหน้าชา
จนอยากจะแทรกพื้นซีเมนต์ตรงนั้นไปซะให้ได้ ชายหนุ่มกลั้นใจหลบสายตาผู้คนที่กำลังจ้องมองตนเป็นตาเดียวยันกายลุกขึ้นด้วยตัวเอง ซักพักจึงมีมือจากชายหนุ่มคนเดิมเอื้อมที่จะเข้ามาช่วยฉุด แต่อารมณ์ของคนรู้สึกอายตอนนั้นมันด้านชาจนกว่าจะรับความช่วยเหลือจากใคร เจ้าตัวจึงปัดมือนั่นออกให้พ้นตัวสุดแรงก่อนที่จะเดินถลาตรงไปหาคนต้นเหตุที่ทำให้ตนหน้าแตกชนิดที่ควรจำฝังใจไปนาน
เพี๊ยะ!! เสียงฝ่ามือฟาดกระทบใบหน้าดังสนั่นให้ทุกคนที่หลบใต้ชายคารถประจำทางได้ยิน เป็นเหตุให้บรรยากาศที่มีเสียงหัวเราะและเสียงซุบซิบตั้งแต่ต้นเงียบลงไปทันควัน ทุกสายตาจับจ้องไปที่มาของเสียง จึงเห็นภาพของคนสองคนที่ยืนประจันหน้าสู้สายตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
เตชสิทธิ์ค่อยๆยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองเมื่อรู้สึกเริ่มแสบรื้นขึ้นมา เด็กหนุ่มกัดกรามแน่นข่มอารมณ์โกรธเต็มที่ กัณตินันท์กล้าดียังไงถึงบังอาจมาตบหน้าเขากลางฝูงชนแบบนี้ เด็กหนุ่มลดมือลงแนบกายแล้วกำหมัดตัวเองไว้แน่น สายตาก็จ้องเขม็งไปยังเจ้าของฝ่ามือนิ่ง เขาควรจะทำยังไงกับคนที่ลงมือทำร้ายเขาก่อนยังไงดี ชกมันคืนซักทีดีมั๊ย มันจะได้รู้สำนึกว่ามันกำลังเล่นอยู่กับใคร เร็วเท่าความคิด กำปั้นเด็กหนุ่มถูกชูขึ้นเตรียมเหวี่ยงใส่ใบหน้าคนที่ยืนสู้สายตาเขาอยู่เต็มที่ แต่แล้วกำปั้นนั้นก็ค้างไว้บนอากาศเมื่อเจ้าของกำปั้นยั้งสติเอาไว้ได้ในนาทีสุดท้าย เมื่อเห็นว่านัยน์ตาของคนที่ตนกำลังจะตะบันหมัดลงไปนั้นแดงระเรื่อและสั่นสะท้อนไปด้วยไอน้ำบางอย่าง แน่นอนว่ามันคงเป็นหยดน้ำตาที่เจ้าตัวพยามกลั้นเอาไว้เต็มที่
“โธ่โว้ย!! ไปไกลๆตากูเลยไป”เด็กหนุ่มเอ่ยตะคอกไป เมื่อไม่อาจที่จะชกคนที่กำลังจะร้องไห้ตรงหน้าได้ลงคอ จากมือที่กำหมัดแน่นเปลี่ยนเป็นคลายออกแล้วออกแรงผลักฝ่ายนั้นสุดกำลัง ส่งผลให้ร่างนั้นกระเด็นออกไปนอกถนนอย่างง่ายดาย
"กรี๊ดด!!" เสียงหวีดของผู้หญิงร้องดังระงมไปทั่วทั้งบริเวณเมื่อทุกสายตาเห็นร่างของคนที่โดนผลักล้มริมถนนได้จังหวะพอดีกับที่รถเก๋งคันหนึ่งกำลังแล่น
มาด้วยความเร็วสูง เอี๊ยดด!! เสียงเบรกของรถดังสนั่นตามมาเช่นกันช่วงเสี้ยววินาทีที่หลายคนก้มลงปิดสายตาเพราะเกรงจะเห็นภาพอุบัติเหตุสยดสยองตรงหน้า
เตชสิทธิ์ยืนตัวแข็งทื่อมองไปยังร่างของคนที่นั่งกอดตัวเองขดคู้อยู่กลางสายฝนต่อหน้ารถคันหนึ่ง ถ้าเดาไม่ผิดคนๆนั้นคงกำลังกอดตัวเองไว้เพราะความหวาดกลัวและตกใจสุดขีดเป็นแน่แท้
“พี่ตฤณ”เด็กหนุ่ม เผลอครางชื่อฝ่ายนั้นออกมาด้วยสรรพนามที่ไม่เคยเรียกเจ้าตัวต่อหน้า ก่อนจะตัดสินใจวิ่งลงไปดูอาการโดยไม่สนใจเจ้าของรถที่กำลังเปิดประตูก้าวเดินออกมา
“นายเป็นไงบ้าง”พออยู่ต่อหน้าสรรพนามที่ใช้เรียกฝ่ายนั้นจึงกลับมาเป็นเช่นเดิม
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ถอยไป”คนถูกถามอาการเงยหน้าขึ้นบอก ก่อนจะออกแรงผลักคนที่ทำให้ตนเกือบตายให้ล้มลงไปเปียกปอนสายฝนตามกัน
“เฮ้ย ไต๋ เป็นอะไรหรือเปล่า”หนึ่งเสียงดังทักขึ้นมา ทำให้คนสองคนที่ล้มลงอยู่ด้วยกันต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“พี่เอส”เตชสิทธิ์เป็นคนเอ่ยก่อน ก่อนจะรับรู้ด้วยสัญชาตญาณว่าเจ้าของรถคันที่จอดติดเครื่องยนต์อยู่นี่คือกฤตภาษ หรืออาจารย์สอนพิเศษคนใหม่ของตน
“นี่รถพี่เอสเหรอครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ
“ใช่รถพี่เอง แต่เดี๋ยวเราค่อยคุยกัน พี่ขอจัดการนายเสร่อ เซ่อซ่านั่นก่อน เป็นอะไรห๊ะ อยากตายนักหรือไงถึงได้กระโดดลงมาข้างถนนแบบนี้”กฤตภาษตอบ ก่อนจะแว้ดใส่คนที่กำลังนั่งมึนงงเหตุการณ์โดยไม่สนว่าจะมีสายตาใครจ้องสถานการณ์อยู่บ้าง
“มันไม่ใช่อย่างนั้นพี่เอส”เตชสิทธิ์รีบออกตัวเพราะเริ่มรู้สึกผิดต่อสิ่งที่เกิดขึ้น
“ไม่ใช่แบบนั้นแล้วแบบไหน พี่ขับรถมาของพี่ดีๆนะ ถูกต้องตามกฎจราจรทุกอย่าง ถ้าเกิดพี่ชนมันขึ้นมาจริงๆ เดี๋ยวสังคมก็โบ๊ยให้อีกว่าพี่ผิด คนที่อยากตายแต่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นแบบนี้มันต้องฉะให้รู้สำนึกซะบ้างล่ะ”กฤตภาษใส่ต่ออย่างไม่สนใจอะไร ก่อนจะสะดุ้งหน่อยๆเมื่อคนที่ตนด่าว่าลุกพรวดพราดขึ้นเอ่ยเสียงดังฟังชัดว่า
“โอเคฉันผิด ฉันมันเสร่อ ทะเร่อทะร่าเอง พอใจหรือยัง!!”กัณตินันท์หันหลังเดินกะเผกๆหนีไปเมื่อพูดจบ กฤตภาษมองตามอย่างขุ่นเคืองที่โดนประชดเข้าให้ ก่อนจะตัดสินใจหันไปเปิดประตูรถแล้วฉุดร่างเตชสิทธิ์ผลักเข้าไปนั่งส่วนตัวเองก็วิ่งอ้อมไปนั่งประจำที่คนขับ
“มันเป็นใคร รู้จักมันมั๊ย”ชายหนุ่มเอ่ยถามคนนั่งข้างๆขณะที่กำลังรัดเข็มขัดนิรภัยให้ตัวเอง
“พี่ตฤณ ครูคนเก่าผมน่ะ”เตชสิทธิ์ตอบอย่างเซ็งๆ เพราะแอบเห็นพฤติกรรมแปลกๆของคนถามหน่อยๆ ผู้ชายอะไร ด่าคนอื่นไฟแลบยังกะแม่ค้า
“อ๋อ นั่นนายกัณตินันท์เหรอ”กฤตภาษเอ่ยออกมาเยาะๆ พอเห็นคนข้างกายพยักหน้ารับ จึงรีบเร่งเครื่องออกรถขับตามไปให้ทันร่างของคนที่ตนเพิ่งจะรู้จักชื่อที่กำลังเดินกอดอกฝ่าสายฝนไป
“เฮ้ ..อะไรเนี่ย”กัณตินันท์ร้องเสียงหลงอีกคราเมื่อเดินอยู่ดีๆ ก็รู้สึกเหมือนโดนสาดน้ำเข้าใส่อย่างจัง ชายหนุ่มมารู้ภายหลังว่าน้ำที่สาดมาเข้าร่างนั้นเป็นน้ำครำริมฟุตบาทที่ซ่านกระเซ็นมาจากล้อรถเก๋งที่เพิ่งจะขับเฉี่ยวผ่านไปจนเห็นท้ายรถไวๆ
ภายในรถเก๋งคันนั้น เตชสิทธิ์รู้สึกตกใจเมื่อรู้สึกได้เองว่ากฤตภาษตั้งใจที่จะเร่งรถไปเหยียบบริเวณที่มีน้ำขังเพื่อให้น้ำครำพวกนั้นสาดกระเด็น
ไปโดนคนที่กำลังเดินอยู่ริมฟุตบาท นั่นก็คืออดีตอาจารย์สอนพิเศษเขานั่นเอง
“พี่เอส ทำแบบนี้ทำไมครับ”เด็กหนุ่มหันไปถามคนทำทันที
“ดูไม่ออกเหรอว่ามันเป็นตุ๊ด พี่หมั่นไส้มันก็แค่นั้น พวกเกิดมาผิดเพศ”กฤตภาษตอบหน้าตาย คนได้คำตอบไม่รู้จะเอ่ยอะไรดี จึงทำได้แค่เพียงเลื่อนกระจกฝั่งตัวเองลงแล้วโผล่หน้าออกไปดูคนข้างหลังเพื่อดูสภาพเจ้าตัวชัดๆว่าโดนไปขนาดไหน
กัณตินันท์ยืนกัดฟันแน่นด้วยความรู้สึกที่โกรธจนไม่รู้จะระบายออกทางไหน ชายหนุ่มเชื่อเหลือเกินว่าคนสองคนที่อยู่ด้วยกันบนรถคันนั้นคงสุมหัวกันรุมแกล้งเขาอย่างแน่นอน โดยเฉพาะลูกศิษย์เก่า นายเตชสิทธิ์นั่นคงเป็นคนบงการเจ้าของรถเป็นแน่แท้ด้วยการให้เจ้าตัวขับรถเหยียบน้ำครำเพื่อที่จะให้สาดกระเด็นมาใส่ตัวเขาแบบนี้ ดูเอาเถอะ ดูมันอุตส่าห์ชะโงกหน้าออกมาดูผลงาน คงสะใจมากซินะที่ทำให้เขากลายเป็นมนุษย์อาบน้ำครำได้แบบนี้
กัณตินันท์ มันเป็นเวรเป็นกรรมของแกตั้งแต่ชาติปางไหน ถึงได้เกิดมาแล้วโชคชะตาพาชีวิตไปพัวพันกับเด็กเกเรป่าเถื่อนแบบนั้น ใครก็ได้ตอบทีเถอะ!!
.
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไปครับ
ขอบคุณมากๆสำหรับการติดตาม และก็ทุกๆกำลังใจนะครับ ไม่ว่าจะส่งให้กันที่บอร์ดนี้โดยตรง หรือผ่านทางเล้าเป็ดเป็นที่เป็นกระทู้ของอาร์ท อยากบอกว่า กระทู้นั้นผมก็เข้าไปอ่านความคิดเห็นของหลายๆคนเหมือนกัน ยังไงก็ขอให้ติดตามกันไปจนจบนะครับ ยังมีอารมณ์ต่างๆรออีกเพียบ
ขอบคุณครับ
Boy
ว่าแต่จะบอกพี่บอยว่า พี่บอยหายไปนานแล้วน๊า.........
กลับมาได้แล้วค๊าบ.... อิอิ.....
ตอนนี้สั้นไปหน่อยนะค๊าบ......
-
จิ้ม ๆๆ ไปอ่านก่อน :laugh:
-
ไม่ใช่แค่สะเทือนใจน่ะ :o12: สะเทือนขวัญเลยล่ะ
-
เลว เลว พอกัน
ท่าโดนชนนี้คดีอาญา เลยนะนั้น
แสรด
-
เลวเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ นังเอสก็เหมือนกัน อย่าให้แอ๊บหลุดละกัน :m16: :m16: :m16:
-
แกล้งกันแรงเนอะ
โกรธฟร่ะ :angry2:
-
นังเอสสสสสสสสสสสสสสสเลวได้อีก
-
ขอให้มันทั้งสามคนตายๆไปซะ สงสารนายเอก :serius2: :serius2:
-
ฆ่ามันทิ้งให้หมดเลยได้มั้ย :m31:
-
สั้นๆ แต่กินใจมากครับ
รีบมาต่อนะครับ
-
บอกได้คำเดียวว่า เลวทั้งสามคนเลย
ตฤณ เป็นนายเอกที่น่าสงสารที่สุด :o12: :o12:
-
ทั้งเรื่องมีคนดีอยู่แค่คนเดียว คือ....
....คนอ่าน.... :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ทั้งเรื่องมีคนดีอยู่แค่คนเดียว คือ....
....คนอ่าน.... :m20: :m20: :m20: :m20:
:m20:
มาสำเริงสำราญนอกบ้านนี่เอง
ไม่กล้าเข้าบ้านเพราะกลัวโดน :เตะ1:เหรอจ๊ะดาร์ลิ้ง
-
ทั้งเรื่องมีคนดีอยู่แค่คนเดียว คือ....
....คนอ่าน.... :m20: :m20: :m20: :m20:
คุณน้องขา พูดได้ถูกใจพี่เจงๆๆ :m4: :m4:
-
ทำไมไม่มีเรื่องดี ดี เกิดขึ้นกับตรณเลยเหรอค่ะ o7
-
:m15: น่าสงสาร แต่ได้ข่าวว่าำพี่ เิอสก็เป็นไม่ใช่้่้้้เหรอ ว่าิแต่ึคนอื่นตัวก็่้้เป็น :laugh:
มาต่อเร็วนะ o13 :bye2:
-
พี่เอสนี่ด่าคนอื่นได้หน้าตาเฉยมากเลยนะเนี่ย
เฮ้อออออออออออออออออ
-
ทำไมเลวได้ใจอย่างนี้ ห่ะ รอตอนต่อไปนะ เอาให้นายไต๋รู้ความจริงเสียทีว่านายเอสนะมันก้อ.......... o12 o12 o12 :m31: :m31:
-
เลวกันได้อีก -.-
-
ชั่วที่สุด :m31:
-
o7
รู้ซึ้งถึงความเลวที่เธอมีจริงๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อาร์ท อย่าไปเพลินกับเรื่องอื่นมาก
เรามารออ่านเรื่องนี้อยู่
กลับมาต่อเถอะ :impress: :impress:
-
ทำไมยังไม่มาครับ
-
แบบว่า พอจบเรื่องนี้แล้ว น่าจะมีอดีตชาติมาให้อ่านกันต่อเนอะคับ
เผื่อจะรู้ว่าชาติที่แล้วทำกรรมอะไรกันไว้
ชาตินี้ถึงได้ชุลมุนวุ่นวายกันซ้า :laugh:
-
อดใจไม่ไหวแล้ว ขอสักตื๊บทีเถอะ
เอ๊ะ ไม่พอ มันต้อง ตื๊บ ๆ ๆ เพราะมันเลวทั้งสามคน o12
-
...อยากรู้จัง คนที่ขี่ม้าขาว ยืนมือมาช่วยนี่เป็นใครหนอ....
:L2:
-
รออยู่นะครับผม :serius2:
-
มาแร้วค๊าบ....... โทษทีนะ พอดีมัวแต่ไปเที่ยวพัทยาอยู่ อิอิ.....
ไปอ่านตอนที่ 11 กันได้เลย.....
:m13: :m13: :m13: :m13: :m13:
ภายในรถเก๋งคันนั้น เตชสิทธิ์นั่งนิ่งหน้าขรึมโดยไม่พูดไม่จา และไม่สนใจด้วยว่าเจ้าของรถจะขับพาตนไปไหน จิตใจหนุ่มน้อยตอนนี้วนเวียนอยู่แต่กับเรื่องเหตุการณ์เมื่อครู่ ภาพของกัณตินันท์ที่ยืนตัวเปียกปอนอยู่ข้างถนนยังคงติดตาเขาอยู่ ถึงตอนนี้เด็กหนุ่มไม่ได้รู้สึกสะใจหรือสาใจเลยซักนิดที่คนที่ตนเคยมีอคติด้วยได้ตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น เพราะอะไรล่ะ เพราะภาพวินาทีเฉียดตายของฝ่ายนั้นมันแล่นเข้ามาให้เขาสำนึกในความเป็นมนุษย์คนหนึ่งน่ะสิ ต่อให้เขาจะเกเรหรือร้ายกาจขนาดไหนไม่ว่าจะกับใครก็ตาม เขาก็ไม่เคยคิดว่าความร้ายกาจที่ได้แผลงฤทธิ์ออกไปนั้นจะทำให้อีกฝ่ายต้องถึงขั้นเสียชีวิตหรือพิกลพิการ แต่เหตุการณ์เมื่อครู่นี่สิ เขาเกือบจะฆ่าคนๆหนึ่งด้วยอารมณ์ชั่ววูบของตนเอง
“นั่งเงียบเชียว คิดอะไรอยู่เหรอไต๋”กฤตภาษหันมาถาม เมื่อเห็นอาการเด็กหนุ่มดูเหม่อๆผิดวิสัย
“เปล่า ไม่มีอะไรครับ”คนถูกถามเอ่ยตอบ แต่ก็ไม่ยอมหันไปมองหน้าฝ่ายถามเลยซักนิด
“ไม่มีอะไรได้ไง ก็เห็นเงียบมาตั้งแต่ชะเง้อออกไปมองดูอาจารย์คนก่อนยืนเป็นลุกหมาตกน้ำแล้ว”คนถูกเมินใส่ถามต่อ ในใจก็เริ่มขุ่นเคืองที่เหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ ก็ไหนแม่ของนายนี่บอกเขาว่าเจ้าตัวกับนายกัณตินันท์นั่นไม่ค่อยลงรอยกันซักเท่าไหร่ไง พูดง่ายๆคือเจอหน้าเป็นต้องหาเรื่องทะเลาะกันไม่เว้นแต่ละวัน จนการเรียนการสอนล่มไม่เป็นท่า แล้วนี่อะไร เห็นคู่อริตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชแทนที่จะสะใจแล้วร่วมกันหัวเราะเยาะกันกับเขา แต่กลับมานั่งเหม่อยังกะกำลังนึกสงสารฝ่ายนั้นก็ไม่ผิด อย่าบอกนะว่าทะเลาะกันแต่ภายนอก แต่ในใจตัดกันไม่ขาด ถ้าเป็นแบบนั้นนะ ฮึ่ม แม่จะรีบรวบหัวรวบหางเลยคอยดู!!
“จะพาผมไปไหนน่ะพี่เอส นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านผมนะ”คนนั่งเหม่อหลายนาทีเอ่ยทักขึ้น เมื่อเริ่มสังเกตเห็นว่าเส้นทางเปลี่ยนแปลงไปจากแต่แรกที่คิดว่าเจ้าของรถจะพาตนไปส่งที่บ้าน
“แล้วใครบอกว่าพี่จะพานายกลับบ้านล่ะ”กฤตภาษตอบเสียงเรียบ หนำซ้ำยังเร่งความเร็วรถไปตามเส้นทางที่คนนั่งข้างๆไม่คุ้นเคย
“หมายความว่าไงครับ นี่มันจวนจะดึกแล้ว พี่จะพาผมไปไหน”คนไม่คุ้นทางเอ่ยถาม ก่อนจะรู้สึกแปลกๆกับสายตาที่คนนำทางมองมาสบตาตนตอนที่ตนหันมองหน้าเจ้าตัวพอดี
“รู้ด้วยเหรอว่านี่มันจะดึกแล้ว”กฤตภาษเอ่ยน้ำเสียงเยาะๆ จนคนรู้สึกแปลกต้องถามหาความหมายในคำพูดนั่น
“พี่หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่า ถ้านายรู้ตัวว่านี่ดึก แล้วทำไมนายไม่กลับไปเรียนหนังสือกับพี่ตั้งแต่หัววัน รู้อะไรมั๊ยว่าพี่รอแล้วรออีก จนรอไม่ไหวแล้วถึงต้องกลับบ้าน แล้วมาเจอนายเตร็ดเตร่อยู่กับอาจารย์คนเก่าเนี่ย”
“ผมขอโทษ ผมคุยกับเพื่อนนิดหน่อยน่ะ แล้วผมก็ไม่ได้เตร็ดเตร่อะไรกับพี่ตฤณด้วย เราแค่บังเอิญเจอกัน แล้วก็ เอ่อ มีเรื่องกันนิดหน่อย อย่างที่พี่เห็นน่ะแหละ”
“อ๋อเหรอ สวรรค์เบี่ยงว่างั้น พระนางตบจูบๆกันสุดฤทธิ์”
“เหมือนพี่กำลังประชดผมอยู่นะพี่เอส ถามจริง พี่แมนหรือเปล่าเนี่ย ดูด้วยเหรอ ละครหลังข่าวน่ะ”
“ละครเขาออกจะดังน้องเอ้ย มันไม่จำเป็นหรอกว่าผู้ชายจะต้องไม่ดูละคร”
“งั้นก็แล้วไป อย่าให้ผมหนีเสือปะจระเข้ละกัน”
“เกลียดเกย์มากขนาดนั้นหรือไง”
“ก็ไม่ได้เกลียดอะไรมากมายหรอก แค่เขาเข้ามาผิดที่ผิดเวลาก็แค่นั้น”
“เขาน่ะใคร”
“ก็พี่ตฤณไง”
“อ๋อเหรอ อย่าเป็นประเภทตายตอนจบละกัน เกลียดเขาซะมากมายแต่ตอนท้ายกลับรักซะหัวปักหัวปำ ระวังคนรอบข้างจะขำให้”
“ความรู้สึกผม ผมจะรักใคร เกลียดใครตอนไหน ผมไม่แคร์หรอกว่าใครจะคิดยังไง”
“พูดแบบนี้ ก็มีแนวโน้มว่าจะเป็นไปได้น่ะสิที่จะไปมีใจให้นายกัณตินันท์นั่น”
“ผมไม่ใช่เกย์ ผมจะไปมีใจให้เขาได้ไง พี่ชวนผมคุยเรื่องอะไร ไร้สาระ พาผมกลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวแม่จะห่วงผมเอา”
“ก็พี่พูดไปแล้วไง ว่าพี่บอกเหรอว่าจะพานายกลับบ้าน”
“แล้วพี่จะพาผมไปไหน”
“ไม่อยากเปิดหูเปิดตาท่องราตรียามค่ำคืนหรือไง”
“นี่พี่จะพาผมไปเที่ยวกลางคืนเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ อยากไปมั๊ยล่ะ”
“เด็กๆอย่างผม ที่ไหนเขาจะให้เขา แค่เขาดูการแต่งกายเขาก็ไล่ผมตะเพิดแล้ว”
“มากะใครให้มันรู้ซะบ้างสิ”
“พูดงี้แสดงว่าพี่เที่ยวบ่อยจนคุ้นที่คุ้นทางน่ะสิ”
“ก็ทำนองนั้น”
“แล้วที่บ้านพี่รู้มั๊ย”
“ใครจะโง่บอกล่ะ อยากเที่ยวอย่างอิสระ ก็ต้องเที่ยวให้เป็นสิ”
“หมายความว่าไง”
“นายนี่มันทึ่มจริงๆ นายกัณตินันท์นั่นไม่เคยได้สอนเทคนิคการหนีเที่ยวอย่างชาญฉลาดให้นายเลยหรือไง”
“ทำไมเขาต้องสอนเรื่องพวกนี้ล่ะ ก็เขามีหน้าที่สอนหนังสือ”
“เฮอะ!! มันแอ็บเป็นเด็กเรียนน่ะสิ ขึ้นชื่อว่าเกย์นะ ร้อยทั้งร้อยมันแรดกันทั้งนั้นแหละ”
“พี่พูดเหมือนกับพี่รู้จักพวกนี้ดีงั้นแหละพี่เอส”
“สังคมคนเที่ยวก็กว้างขวางแบบนี้แหละ พี่ไม่ได้เป็นเกย์หรอก อย่าคิดไปโน่น ตอนเป็นเด็กพี่ทโมนแค่ไหน นายก็เคยเห็น”
“ผมก็ไม่ได้คิดว่าพี่จะเบี่ยงเบนตอนโตหรอก พี่ยืนยันแบบนี้ผมค่อยสบายใจหน่อย”
“เออ อยู่กับพี่ไม่ต้องเกร็งต้องกลัวหรอก พี่ไม่ใช่คนประเภทนายกัณตินันท์แน่”
“พี่ตฤณเขาทำไม”
“อ้าว ก็แม่นายบอกพี่ว่าหนึ่งในสาเหตุที่ท่านต้องเอาพี่มาช่วยสอนนายเพราะพฤติกรรมของนายกัณตินันท์มันไม่ปลอดภัยต่อตัวนายน่ะสิ ท่านบอกว่านายนั่นสอนไปก็คิดแต่จะลวนลามนายตลอด มันจริงหรือเปล่าล่ะ”ถึงตอนนี้การสนทนาหยุดชะงักไปชั่วขณะเพราะฝ่ายคนอายุน้อยกว่า ยกมือขึ้นลูบใบหน้าอย่างครุ่นคิด เออหนอ เขาสร้างภาพกัณตินันท์ว่าเป็นคนประเภทชอบลวนลามเขาได้อย่างน่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรือ ดูเอาเถอะ ขนาดแม่ที่เคยถูกชะตากับนายนั่นยังหลงเชื่อคำโกหกพกลมของเขา มิน่าล่ะ การแจ้งความจำนงขอลาออกจากหน้าที่ของนายนั่นในครั้งนั้นจึงไม่ถูกคัดค้านใดๆอย่างที่เคย
“เงียบอีกแล้ว พูดถึงอาจารย์คนเก่าทีไรเป็นอย่างงี้ทุกที ถามจริงคิดอะไรกับมันหรือเปล่าเนี่ย พี่ว่าคนที่ไม่แมนน่าจะเป็นนายไปซะล่ะมั้ง”
“มั่วแล้วพี่เอส ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่มีทางคิดอะไรกับคนอย่างนั้นได้หรอก เพราะผมเป็นผู้ชาย ผู้ชายที่ชอบผู้หญิง และตอนนี้ผมก็มีคนที่ผมรักแล้วด้วย เพียงแต่ตอนนี้เราทะเลาะกันอยู่แค่นั้นเอง”
“อ๋อเหรอ อยากเห็นหญิงสาวผู้โชคดีคนนั้นจัง ที่จะได้ควงหนุ่มหล่ออย่างนาย”
“รอให้ผมง้อเขาสำเร็จก่อนเถอะ ผมพามาให้พี่เจอแน่”
“อืม จะรอดูหนังหน้า เอ้ย หน้าตาละกัน อ้อ พี่ขอเลี้ยวเข้าโรงแรมแป็บนึงนะ จะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะใกล้ถึงร้านที่เราจะไปแล้ว สภาพเราเฉอะแฉะแบบนี้ ต่อให้พี่ซี้กับเจ้าของแค่ไหน เขาก็คงจะไม่ยินดีต้อนรับเราเท่าไหร่หรอก”
“เราจะไป หมายความว่าไงครับ ผมยังไม่ตกลงว่าจะไปกับพี่นะ”
“เถอะน่า มาขนาดนี้แล้วจะกลัวอะไร เสื้อผ้าพี่มีติดรถหลายชุดนายน่าจะใส่ได้ ไม่ต้องกลัวไม่หล่อหรอก เสื้อผ้าพี่เกรดสูงทั้งนั้น”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แต่ผมว่ามันคงจะไม่ดีมั้ง ก็แม่วานพี่มาสอนหนังสือผม แต่พี่กลับจะพาผมออกเที่ยว แม่รู้แม่คงเสียใจ”
“ก็อย่าบอกท่านสิ บอกแล้วไง อยากเที่ยวอย่างอิสระ ต้องเที่ยวให้เป็น”
เงียบ...คนถูกกล่อมยอมสงบปากสงบคำปล่อยให้เจ้าของรถขับรถพาตนเข้าไปตามป้ายไฟนีออนที่เขียนบอกว่าเป็นโรงแรม เด็กหนุ่ม นั่งมองทางเข้าไปในสถานที่แห่งนั้นด้วยความรู้สึกแปลกๆ ด้วยเพราะทางเข้ามันดูลึก และก็เงียบพิกล จนในที่สุดก็ต้องร้องเสียงหลง แล้วพยามจะเปิดประตูรถออกซะให้ได้เมื่อเห็นชัดถนัดตาว่า รถที่ตนนั่งอยู่กำลังเคลื่อนเข้าสู่ เส้นทางสายกลางที่แบ่งทางสองข้างโดยแต่ละข้างต่างก็กลั้นด้วยม่านสีมึนทึบ
“อะไรกันเนี่ยพี่เอส นี่มันม่านรูดใช่มั๊ยเนี่ย พี่พาผมเข้ามาทำไม จอดรถเลยนะ ผมจะลง”เด็กหนุ่มหันมาโวยวายกับคนขับรถเมื่อปลดล็อคประตูฝั่งตนได้ แต่ยังเสียวๆที่จะเปิดลงไปเพราะรถยังไม่หยุดวิ่ง
“ไม่กลัวเจ็บกลัวอายก็โดดลงไปสิ พี่บอกแล้วไงว่าเข้ามาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า กลัวอะไรกะอีแค่ม่านรูด พี่ก็ผู้ชาย นายก็ผู้ชาย จะทำอะไรกันได้”กฤตภาษบอกเสียงนิ่ง เจตนาของชายหนุ่มก็ต้องการเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าจริงๆน่ะแหละ แต่ถ้าบรรยากาศมันเอื้อที่จะทำเรื่องอย่างว่าได้ด้วย เขาก็ไม่คิดที่จะปล่อยให้เหยื่อหวานหลุดมือไปได้หรอก ไม่อย่างนั้นแค่เปลี่ยนเสื้อผ้า เขาแวะตามปั๊ม หรือจอดรถริมทางเปลี่ยนก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เพราะฝนก็ซาเม็ดไปนานแล้วด้วย
“แต่มันดูไม่ดีเลยพี่ จริงๆเราแวะเปลี่ยนที่ไหนซักที่ก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่”เตชสิทธิ์เอ่ยค้านอย่างไม่เห็นด้วยกับความคิดของอีกฝ่าย หัวใจหนุ่มน้อยหล่นไปที่ปลายเท้าเมื่อรถเข้าจอดสนิทในที่ของมันแล้วมีพนักงานชายวิ่งรูดม่านปิดไว้ดังเดิม เด็กหนุ่มรู้สึกหน้าชาและอายจนอยากจะหายตัวไปในอากาศเมื่อพนักงานคนเดิมวิ่งเหยาะๆมายืนโค้งทักทายเจ้าของรถ
“พาผมออกไปพี่เอส ผมไม่ยอมเข้าห้องไปกับพี่เด็ดขาด ถึงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นผมก็จะไม่ลงจากรถ”เด็กหนุ่มยื่นคำขาด ความรู้สึกตอนนี้ยอมรับว่าโกรธจนเนื้อตัวสั่น แต่ก็พยายามข่มใจเอาไว้ ยิ่งได้มองสบสายตาพนักงานของโรงแรม ความรู้สึกโกรธนั่นก็ยิ่งเพิ่มเป็นเท่าทวี
“อย่าเรื่องมากน่าไต๋ เร็วๆ เดี๋ยวร้านปิด”กฤตภาษเอ่ยอย่างไม่แยแส ก่อนจะหันไปเปิดประตูสนทนากับคนคอยให้บริการ จังหวะนั้นคนกำลังโกรธได้ตัดสินใจเปิดประตูรถแล้วก้าวเดินก้มหน้าฉับๆออกไปยังด้านนอกม่านคลุมนั่นทันที
“เฮ้ย ไต๋ จะไปไหนนั่นน่ะ”กฤตภาษเอ่ยตามหลัง พลางจะออกเดินตาม แต่แล้วก็ต้องชะงักเท้าเอาไว้เมื่อเห็นฝ่ายที่เดินหนีออกไปสาวเท้าวิ่งหนีอย่างไม่คิดหันหลังกลับมา
เตชสิทธิ์หลับหูหลับตาวิ่งออกมาจนถึงด้านหน้าปากซอย เด็กหนุ่มยืนเก้ๆกังๆริมฟุตบาทชั่วขณะหนึ่งเพราะเริ่มจับต้นชนปลายเส้นทางไม่ถูกว่าตนยืนอยู่ในส่วนใดของเมือหลวง ในใจก็พอจะรับรู้ว่าแถวนี้คงเป็นเขตนอกเมืองเป็นแน่แท้ เพราะด้วยผู้คนก็ไม่พลุกพล่าน แถมป้ายรถประจำทางก็หายากซะแทบจะไม่มี เอาไงดีล่ะ หนุ่มน้อยเริ่มคิด จะกลับบ้านยังไงดี แท็กซี่เหรอ ทำไมมันวิ่งน้อยอย่างนี้ล่ะ แล้วที่นี่มันที่ไหน จากนี้ถึงบ้านเขามันจะกี่ตังค์กันล่ะคราวนี้ เงินสดติดตัวก็มีอยู่ไม่เท่าไหร่ ถึงสองร้อยหรือเปล่ายังไม่รู้ โทรหาแม่เหรอ ไม่สิ โดนด่าหูชาแน่ถ้าท่านรู้ว่ามาทำอะไรไกลถึงที่นี่ โทรถามทางเพื่อนเหรอ ไอ้หนุ่มกับไอ้ต้อม บ้านพวกมันก็อยู่ในเมือง พวกมันจะไปรู้อะไรล่ะ โอ้ย เอาไงดีวะ ทำไมมันซวยแบบนี้เนี่ย
ในระหว่างที่คิดสับสนอยู่นั้น แสงไฟจากรถที่วิ่งออกมาจากในซอยที่เพิ่งจะหนีออกมาได้สาดส่องมายังร่าง ทำเอาเด็กหนุ่มเกิดอาการผวาอย่างที่ไม่เคยเป็น ด้วยสัญชาตญาณมันบอกว่ารถคันนั้นต้องเป็นของกฤตภาษอย่างแน่นอน ขายาวจึงรีบออกก้าวเดินเพื่อไปเรียกรถแท็กซี่ ยังไงก็ขอไปตายเอาดาบหน้าดีกว่าที่จะต้องทนนั่งรถไปกับคนที่เริ่มมีพฤติกรรมแปลกๆอย่างเจ้าของรถคันนั้น
“ดันไม่ว่างซักคัน ทำไงดีวะ”เด็กหนุ่มเริ่มหงุดหงิดเมื่อเห็นรถที่ต้องการที่จะเรียกไม่มีคันไหนติดไฟสัญญาณแจ้งว่าว่างซักคัน
“เฮ้ย นั่นไงว่างแล้ว”คนหงุดหงิดเริ่มใจชื้นเมื่อมองเห็นสัญญาณว่ารถคันที่กำลังวิ่งมาไกลๆว่างอย่างชัดเจน เด็กหนุ่มก้าวลงไปโบกอย่างรวดเร็ว เพราะรถอีกคันที่กำลังออกมาจากซอยก็จวนใกล้ถึงตัวเขาเข้ามาทุกที
“เฮ้ย ทำไมโบกแล้วยังเฉยวะ”หนุ่มน้อยหงุดหงิดขึ้นมาอีกเมื่อรถคันที่ตนโบก ไม่มีทีท่าว่าจะชะลอความเร็วหรือขับชิดเลนเพื่อที่จะจอดรับเขาเลยซักนิด จังหวะนั่นทุกอย่างจวนตัว ด้วยเสียงแตรรถคันที่วิ่งออกมาจากซอยบีบส่งสัญญาณให้ได้ยิน เด็กหนุ่มไม่สนใจที่จะหันไปมอง เพราะรู้ดีว่าเสียงแตรรถนั่นเป็นของใคร หนุ่มน้อยทำสิ่งที่ไม่คาดฝันว่าจะกล้าทำนั่นคือตัดสินใจพุ่งตัวเองออกไปยืนขวางรถคันที่ตนโบกเอาไว้ เพราะถนนทุกเลนในตอนนั้นว่างสนิท และก็ได้กะจังหวะไว้แล้วว่ารถคันนั้นน่าจะเบรกทันก่อนก่อนที่จะพุ่งชนตัวเขา
เอี๊ยดดด!! เสียงเบรกรถดังสนั่นก้องในอากาศ คนที่ยืนหลับตาปี๋เพราะลุ้นว่าตัวเองจะรอดหรือจะโดนชนลืมตาขึ้นเมื่อเห็นร่างกายทุกอย่างปกติดี เด็กหนุ่มไม่รอช้าที่จะวิ่งไปเปิดประตูข้างด้านหลังคนขับแล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งตรงเบาะอย่างไม่สนเสียงร้องทักของคนขับที่ว่า
“อะไรกันครับเนี่ย รถผมไม่ว่างนะ มีผู้โดยสารอยู่ แล้วอยู่ดีๆมาโดดขวางรถผมทำไมกัน”
“ก็เปิดไฟว่ารถว่างทำไมล่ะครับ เห็นโบกแล้วไม่มีท่าทีว่าจะจอด ผมนึกว่ามองไม่เห็นผม ผมก็ขวางดิ ไม่รู้ล่ะ ผมขึ้นมาแล้ว ผมขอติดรถไปด้วยละกัน ลงป้ายรถเมล์ป้ายหน้าก็ยังดี นะครับ”ประโยคท้ายเด็กหนุ่มหันไปเอ่ยกับผู้โดยสารที่ขึ้นมาก่อนหน้าตน เด็กหนุ่มใจกระตุก อ้าปากค้างไว้ เมื่อแสงไฟรางๆจากทางด้านนอกถนนส่องให้เห็นใบหน้าผู้โดยสารคนนั้นอย่างชัดเจน
“นาย..”เด็กหนุ่มเอ่ยครางออกมาเบาๆ ก่อนจะสะดุ้งตัวโยนเมื่อมีมือหนึ่งยื่นมาเคาะประตูรถ เจ้าของมือนั้นคือกฤตภาษนั่นเอง
“พี่ออกรถก่อนพี่ ผมขอร้อง”คนสะดุ้งหันกลับไปเอ่ยกับโซเฟอร์ขับรถ พอเห็นฝ่ายนั้นหันหน้ามามองคล้ายขอความเห็นจากผู้โดยสารของตน เด็กหนุ่มจึงหันมามองด้วยแล้วเอ่ยกับเจ้าตัวว่า
“ผมขอไปด้วยนะพี่ตฤณ ปล่อยผมทิ้งไว้ป้ายรถเมล์หน้าก็ได้ แต่ตอนนี้ให้พี่เขาออกรถก่อนเถอะนะครับ”กัณตินันท์กำลังนั่งมึนงงกับเหตุการณ์ ได้สติกลับมาตอนที่ได้ยินเสียงคนขึ้นรถมาใหม่เอ่ยกับตน กำลังจะอ้าปากถามฝ่ายนั้นว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ต้องเซร่างล้มไปซบกับอกเจ้าตัวแทนเมื่อรถคันที่จอดนิ่งสนิทอยู่ดีๆกับพุ่งตัวออกไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ขอโทษนะครับ พอดีผมลืมไปว่ากำลังจอดอยู่กลางถนน”เจ้าของรถที่ออกรถกะทันหันเอ่ยขอโทษออกมา จังหวะนั้นคนเซร่างล้มไม่ได้สนใจที่จะฟังนอกเสียจากรีบยันกายตัวเองลุกออกพ้นจากอกของคนที่ช่วยประคองตัว พอลุกขึ้นมาได้ก็รีบเอ่ยบอกคนขับรถว่า
“จอดด้วยพี่ ผมจะลง”
“จะลงไปไหนน่ะพี่ตฤณ”เตชสิทธิ์เอ่ยค้านเอาไว้ก่อนที่คนขับรถจะเอ่ยตอบกลับมา
“ป้ายหน้าเลยนะครับพี่ จอดให้ผมที”กัณตินันท์ทำไม่สนใจคำถามที่หลุดออกมาจากปากคนข้างกาย ชายหนุ่มส่งสายตาบ่งบอกว่าพูดจริงให้คนขับรถผ่านทางกระจกมองหลัง
“ขะครับ”ฝ่ายนั้นรับคำก่อนจะรีบชิดเลนเข้าจอด ชายหนุ่มจึงรีบหยิบค่าโดยสารส่งให้แล้วรีบเปิดประตูลงรถไปทันที
เตชสิทธิ์เห็นแบบนั้นก็ไม่นึกที่จะยอมแพ้เช่นกัน เด็กหนุ่มเปิดประตูรถ แล้วก้าวเดินตามคนเดินลงไปก่อนโดยไม่สนใจว่าแท็กซี่คันนั้นจะขับออกไปตอนไหน
“ลงมาทำไม อยากได้รถก็นั่งไปสิ”กัณตินันท์หันมาเหวใส่เมื่อเห็นอดีตลูกศิษย์เดินตามมาตีคู่ได้สำเร็จ ภาพเหตุการณ์ในช่วงเย็นวิ่งเข้ามาในสมองเป็นฉากๆ ให้ชายหนุ่มได้จิตใจเดือดปุดๆ แต่ก็พยายามข่มบังคับไว้ไม่แสดงออกมา
“แล้วพี่กำลังจะไปไหน”เตชสิทธิ์เอ่ยถามโดยใช้สรรพนามที่ฟังดูรื่นหูขึ้น ถ้าคนฟังจะนึกใส่ใจคงพอจะรับรู้แล้วว่าเด็กหนุ่มเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองตั้งแต่อยู่ในรถนั่นแล้ว
“มายุ่งอะไรกับฉัน จะตามจองเวรฉันไปถึงไหน ทำไมชีวิตฉันต้องมาพัวพันกับนายตลอดด้วย ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ”กัณตินันท์พูดอีกแต่ก็ไม่ยอมหยุดเดิน ในใจตอนนี้อยากที่จะพาตัวเองไปให้พ้นๆจากลูกศิษย์ตัวดีให้เร็วที่สุด
“นี่ผมเหนื่อยนะพี่ตฤณ หยุดคุยกันก่อนสิ จะรีบเดินไปไหน”เตสิทธิ์ถือวิสาสะคว้ามือคนเดินฉับๆเอาไว้ เป็นเหตุให้คนโดนคว้าถึงกับสะดุ้งตัวเย็น ด้วยว่ากลัวจะโดนทำร้ายอะไรอีก
“ทำไมพี่ตัวเย็นจัง”เตชสิทธิ์เอ่ยทักโดยยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองน่ะแหละที่เป็นต้นเหตุให้อีกฝ่ายตัวเย็นขึ้น
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร ปล่อยฉัน เธอคิดจะแกล้งอะไรฉันอีก”คนนึกหวาดกลัวพยายามจะแกะมือคนที่จับตัวเองเอาไว้ออก แต่ดุเหมือนยิ่งแกะ คนจับก็กลับเพิ่มแรงบีบขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มคิดมองรอบๆตัวเห็นบรรยากาศมันเงียบวังเวงก็เริ่มกลัวจนหน้าซีด จึงเอ่ยปากอ้อนวอน เพราะคิดว่าถ้าเอาความแข็งเข้าข่ม เหตุการณ์มันคงจะซ้ำรอยเดิมคือถูกกลั่นแกล้งชนิดเฉียดตายนั่นเอง
“ปล่อยฉันเถอะนะเตชสิทธิ์ เธอจะร้ายใส่ฉันไปถึงไหน”
“ผมเปล่านะ ผมยังไม่ได้คิดจะแกล้งอะไรพี่เลยนะ นี่พี่กลัวผมขนาดนั้นเลยเหรอ”คนถูกอ้อนวอนรีบออกตัว รู้สึกผิดขึ้นมาเต็มตื้นเมื่อเห็นใบหน้าที่เริ่มไม่มีสีของคนที่พยายามจะแกะมือตนออก
กัณตินันท์............................จะเอ่ยว่าอะไรหรือจะทำอะไรต่อไป ติดตามตอนต่อไปนะครับ
ขอบคุณครับ
Boy
-
ค้างอ่า.... :serius2:
กำลังมันส์..
มาต่อโดยไวเน้อ.. :m13:
-
อย่าไปสนมันเด๋วซวยอีกกก :angry2:
-
ง่าาาาาา
อยากอ่านต่ออ่ะ
กะลัง
สนุกเชียว
แง่งงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ร้ายยสุดๆๆ
อย่าใจอ่อน ชกหน้ามานไปทีนึง แล้วกะ ยอม ให้ มาไนปด้วย 55+
เกือบตายสะแล้วไหมละ อ๊ากกก ใจร้าที่สุด ตบจูบๆๆ-*- มีแต่ตบ จูบไม่มี :m20: :m20:
-
อย่าไปรักมันน้า..................... :serius2: :serius2:
-
ค้างอ่ะ :serius2: :serius2:
อาร์ททำไมไม่ลงเยอะกว่านี้
อยากอ่านอีกอ่ะ
-
:m16: ค้างและคาอย่างที่เคยเป็นมาก่อน เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกก
คนอ่านรักคนเขียนนะ ถ้าคนเขียนอยากจะรักคนอ่าน :o8:
ก็มาต่อหลายๆตอนนะ ฮิ้ว :a11: :a11:
-
:m16: ค้างและคาอย่างที่เคยเป็นมาก่อน เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกก
คนอ่านรักคนเขียนนะ ถ้าคนเขียนอยากจะรักคนอ่าน :o8:
ก็มาต่อหลายๆตอนนะ ฮิ้ว :a11: :a11:
:m13: :m13: เ่อ่อ คือว่า ผมเป็นคนโพสอ่ะนะ ไม่ได้เป็นคนเขียน อิอิ......
-
เชิดใส่มันอย่าไปยุ่งเจ็บแล้วจำดิครับ o12
-
ค้างงงงงงงงงงง
อย่างแรง
-
กัณตินันท์มองแววตาเตชสิทธิ์นิ่ง ชายหนุ่มไม่อยากจะเชื่อนักว่าฝ่ายนั้นไม่คิดที่จะแกล้งอะไรตน
“ถ้างั้นปล่อยฉันก่อนสิ”ชายหนุ่มลองเอ่ยบอก และก็ต้องแปลกใจเมื่อเตชสิทธิ์ยอมปล่อยตนเองให้เป็นอิสระจริงๆ
“เชื่อผมหรือยังล่ะทีนี้”เตชสิทธิ์เอ่ยบอก ก่อนจะผายมือทั้งสองข้างออกกว้าง คล้ายๆจะยืนยันว่าวันนี้ตนไม่มีความคิดเลวร้ายใดๆในหัวสมอง
กัณตินันท์มองภาพนั้นแล้วคลายความกลัวลงไปได้บ้างนิดหน่อย แต่ถึงยังไง ชายหนุ่มก็ไม่คิดที่จะยืนอยู่บนความเสี่ยงแบบนี้ คนยืนยันว่าตัวเองไม่ได้อยากที่จะกลั่นแกล้งเขาตอนนี้จะเกิดบ้าขึ้นมาอีกก็ไม่รู้ ชายหนุ่มหมุนตัวที่จะเดินหนีจากฝ่ายนั้นทันทีเมื่อคิดถึงข้อนี้ขึ้นมาได้
“อ้าว เดี๋ยวสิ รอผมก่อน”เตชสิทธิ์ร้องตามหลังก่อนจะรีบเดินตามคนเดินหนีจนทันจนได้
“นี่นายจะตามฉันมาทำไมอีก ไหนบอกไม่คิดจะแกล้งฉันแล้วไง”กัณตินันท์หันมาคุยด้วย แต่ก็ไม่ยอมหยุดเดิน หนำซ้ำชายหนุ่มยังพยายามที่จะเดินออกห่างๆคนที่พยามเดินตีคู่จนฝ่ายนั้นสังเกตเห็น
“นี่จะกลัวอะไรผมขนาดนั้น เดี๋ยวก็แกล้งขึ้นมาจริงๆซะหรอก”เตชสิทธิ์เอ่ยออกมาอย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้ตามนิสัยเดิม
“ฉันว่าแล้ว คนอย่างนายมันมีสำนึกได้ไม่เท่าไหร่หรอก”กัณตินันท์หยุดเดิน แล้วหันมาว่าตรงๆ สองคนสบตากันนิ่ง ก่อนที่ฝ่ายอ่อนวัยกว่าจะพูดขึ้น
“ผมไม่อยากทะเลาะกับพี่ตอนนี้นะพี่ตฤณ อย่าเพิ่งทำให้ผมโมโหดีกว่า”
“คนอย่างนายไม่เคยไม่โมโหใส่ฉันด้วยหรือไง”
“ก็กำลังจะพยายามอยู่นี่ไง “
“ฉันไม่เชื่อ”
“ไม่ต้องบอกผมก็รู้ พี่เป็นถึงครูบาอาจารย์นี่ จะเชื่ออะไรง่ายๆได้ไง จริงมั๊ย”
“ไม่ต้องมาประชดฉัน ฉันตกงานมานานแล้ว”
“แล้วอยากกลับไปทำอีกหรือเปล่าล่ะ”
“หมายความว่าไง”
“ก็เผื่ออยากจะกลับไปสอนผมอย่างเดิม ผมก็ยินดีนะ”
“ให้กลับสอนคนอย่างนาย ฉันไปสอนแมวข้างบ้านให้พูดได้ยังง่ายกว่าอีก”
“เกินไปแล้วนะพี่ตฤณ ผมพยายามพูดดีๆกับพี่แล้วนะ บอกแล้วไงว่าอย่าทำให้โมโห”
“ไม่ต้องมาพยายามพูดดี ทำดีอะไรกับฉันหรอก คนอย่างนาย ฉันหันหลังให้ตั้งแต่ฉันตัดสินใจลาออกจากการเป็นครูสอนพิเศษนั่นแล้ว มาทำดี พูดดีตอนนี้ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก”
“นี่ผมต้องเจ็บปวดมั๊ยเนี่ย หะ!! โดนประชดขนาดนี้เนี่ย”
“นั่นมันเรื่องของนาย”
“งั้นผมจะพยายามเสียใจก็ได้อ่ะ เผื่อพี่จะได้ดีใจที่จะได้รู้สึกว่าตัวเองมีค่าในสายตาผม”
“เตชสิทธิ์!! นายนี่มันดื้อด้านจริงๆ”
“ดื้อด้านตรงไหนไม่ทราบหะ คุณอาจารย์”
“ไม่ต้องมาเรียกฉันอาจารย์ ฉันไม่ต้องการคำนั้นจากนายแล้ว”
“แน๊ะ ประชดอีกแล้ว ผมต้องเจ็บปวดอีกแล้วใช่มั๊ยเนี่ย”
“นายเตชสิทธิ์!!”
“เรียกทำไม กลัวลืมชื่อหรอไง”
“ไปไกลๆเลยนะ ไม่ต้องเดินตามฉันมาอีก ฉันเกลียดเด็กอย่างนาย รู้ไว้ด้วย”
“เฮอะ!! ผมรักผู้ใหญ่อย่างพี่ตายล่ะ”
“นายเตชสิทธิ์!”เป็นอีกครั้งที่กัณตินันท์พูดอะไรไม่ออก นอกจากเรียกชื่อฝ่ายที่ยืนต่อต่อเถียงกับตนแค่นั้น ชายหนุ่มโกรธไม่รู้จะโกรธยังไงที่โดนเด็กรุ่นน้องมาพูดจายียวนกวนโมโหได้อย่างไม่ลดราวาศอกให้ ก็ไหนมันบอกจะพยายามสำนึกตนเองไง
แล้วนี่อะไร ยิ่งพูดอะไรออกไปเท่าไหร่ ก็ยิ่งโดนมันตอกกลับซะหน้าแทบหงายเท่านั้น ฮึ่ย!!
เตชสิทธิ์มองคนที่ยืนควันออกหูตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสน เด็กหนุ่มรู้ว่าคำพูดและท่าทีของตนเป็นต้นเหตุให้ฝ่ายนั้นเกิดอาการอย่างนั้นขึ้นมา แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ จริงๆเขาก็ไม่อยากที่จะทำให้สถานการณ์ตอนนี้เป็นแบบนี้ซักเท่าไหร่ แต่พอเห็นท่าทีจองหองนิดๆของคนตรงหน้า เขาก็อดไม่ได้ทุกครั้งที่จะทำให้เจ้าตัวรู้สึกว่าอย่ามาทำท่าทีแบบนี้ใส่เขา ไม่รู้สิ เขายังรู้สึกอยู่ตลอดว่าเขาควรจะอยู่เหนือคนๆนี้อยู่ในทุกที่ ทุกเวลา
ทำไมล่ะ ทำไมเจ้าตัวไม่ทำกิริยาท่าทีเหมือนแต่แรกที่พูดจากับเขาดีๆ จนทำให้เขานึกเห็นใจมาแล้วนั่น มาทำทำไมกิริยาท่าทีจองหองจนน่าหมั่นไส้แบบนี้
ในขณะที่สองคนได้ยืนจ้องกันอยู่นั่น รถเก๋งคันหนึ่งก็ได้วิ่งเข้ามาจอดเทียบข้างๆ เตชสิทธิ์จำได้ดีว่ารถคันนั้นเป็นของใคร เด็กหนุ่มยกมือเท้าเอวแล้วถอนหายใจอย่างนึกเซ็ง
“ขึ้นรถไต๋ จะไปส่งบ้าน”คนในรถเลื่อนกระจกลงมาแล้วตะโกนบอกเด็กหนุ่ม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมกลับเองได้”เตชสิทธิ์เอ่ยตอบออกไป
“แล้วนายรู้เหรอว่าที่นี่ ที่ไหน นี่มันนอกเมืองนะ รถเมล์ หรือแท็กซี่ ไม่ค่อยมีหรอก”คนในรถเอ่ยตะโกนบอกต่อ พอเห็นฝ่ายที่ตนบอกเงียบไป จึงตัดสินใจเปิดประตูรถเดินออกมา
“อ้อ นึกว่ายืนอยู่กับใคร ที่แท้ก็อาจารย์คนก่อนนี่เอง สวัสดีครับ คุณกัณตินันท์”กฤตภาษแกล้งเอ่ยทักคนที่กำลังยืนมองตนอยู่ ขณะที่ตนเดินไปหาเตชสิทธิ์
“คุณรู้จักฉันได้ไง”กัณตินันท์ทักกลับ จำได้อยู่หรอกว่าตาคนนี้เป็นคนที่ขับรถเหยียบน้ำครำสาดใส่ตน แต่มันจะรู้เขาได้ไงล่ะ หรือว่า?
“ผมบอกเขาเองแหละ”เตชสิทธิ์ชิงเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นอาจารย์คนเก่าส่งสายตาเป็นเครื่องหมายคำถามมาที่ตน
“แล้วนี่ก็พี่เอส คนที่จะมาสอนหนังสือผมแทนพี่”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกต่อไปอีก เมื่อเห็นเจ้าของสายตามีคำถามเปลี่ยนจากมองตนไปมองกฤตภาษ
กัณตินันท์ใช้สายตาคมกริบของตัวเองมองพินิจพิเคราะห์ลักษณะการแต่งกาย และโครงหน้าทั่วไปของคนที่ตนรับรู้ว่าชื่อเอส ชายหนุ่มเพิ่งจะมีอารมณ์ที่จะสังเกตดูรายละเอียดต่างๆของฝ่ายนั้นก็ตอนนี้เอง เพราะเหตุการณ์ก่อนหน้าที่ปะกัน เขามัวแต่โมโหที่โดนด่าว่าเสียๆหายๆจึงไม่มีเวลาใส่ใจอะไร แต่ตอนนี้ วินาทีนี้ พอสายตาชายหนุ่มมองสำรวจคนๆนั้นเสร็จ ก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองหน้าอดีตลูกศิษย์ตัวเอง
เตชสิทธิ์ นายจะรู้มั๊ยเนี่ยว่าอาจารย์คนใหม่ของนายใช่ผู้ชายจริง!! ชายหนุ่มเกิดคำถามนี้ขึ้นมาในใจทันทีที่ได้สบตากับฝ่ายนั้น
“มองผมแปลกๆนะพี่ตฤณ มีอะไรจะบอกผมหรือเปล่าเนี่ย”เตชสิทธิ์เอ่ยถามขึ้น เมื่อเจอสายตาแปลกๆของอดีตครูสอนพิเศษตนอีก
“เปล๊า ไม่มีอะไร”กัณตินันท์ตอบเสียงสูง เกิดนึกตลกอยู่เองลึกๆที่เห็นว่าเตชสิทธิ์หนีจากสิ่งที่ตนเกลียดนักเกลียดหนาไม่พ้น ชายหนุ่มทำท่าจะเดินหนีไม่สนใจเมื่อเห็นว่าตนไม่ควรอยู่เป็นก้างขวางคอใคร ก็เขาเห็นชัดเจนน่ะสิถึงท่าทีที่นายเอสนั่นเดินเข้าไปประชิดตัวเตชสิทธิ์อย่างตั้งใจที่จะบอกกลายๆว่าตอนนี้ตัวเองเป็นเจ้าของเด็กหนุ่มนั่น ไม่ใช่เขา
“นั่นพี่จะไปไหนพี่ตฤณ”เตชสิทธิ์รีบเอ่ยทักไว้ ไม่ได้เด็ดขาด ตอนนี้เขาไม่ยอมที่จะอยู่ตามลำพังกับกฤตภาษแน่ๆ ภาพที่คนๆนี้ขับรถพาเขาเข้าโรงแรมม่านรูดมันยังติดตาจนพาที่จะหลอนอยู่ทุกทีที่คิดถึง
“ไปไหนก็ได้ที่ไม่ต้องอยู่เป็นก้างขวางคอใคร”กัณตินันท์หันมาตอบอย่างเยาะๆ ชายหนุ่มตั้งใจที่จะพูดแดกดันใส่คนที่ประกาศความเป็นเจ้าของอดีตลูกศิษย์ตนให้รู้เอาไว้ก่อนล่วงหน้าว่าเขาไม่มีทางที่จะกลับมาแย่งตำแหน่ง
ครูสอนพิเศษของนายนั่นแน่ ไม่ต้องส่งสายตามาประกาศหวงก้าง หวงตำแหน่งตัวเองขนาดนั้น
“พี่หมายความว่าไง”เตชสิทธิ์ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเอ่ยถาม เด็กหนุ่มไม่ทันสังเกตว่าคนข้างๆตนกำลังยืนขบกรามแน่นเพื่อข่มอารมณ์ร้ายเอาไว้ คำพูดที่กัณตินันท์พูดใส่หน้าเมื่อซักครู่นี่มันเสี่ยงนักที่ตัวเขาจะโดนจับรสนิยมรักเพศเดียวกันได้ หากว่าเตชสิทธิ์จะฉลาดที่จะฟัง ชายหนุ่มไม่นึกกังวลเรื่องเหตุการณ์ก่อนหน้านั่นหรอกว่าไก่อ่อนอย่างเตชสิทธิ์จะจับพฤติกรรมเขาได้ ทำไมน่ะเหรอ ก็เขายังไม่ได้ทำอะไรเสียหายนี่ กะอีแค่การเลี้ยวรถพาเด็กนี่เข้าม่านรูด เขาก็บอกอยู่แล้วว่าต้องการเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแค่นั้น นายนี่ตื่นตูมไปเองต่างหากล่ะที่คิดว่าเขาจะทำอะไร ซึ่งปัญหาแค่นี้เขามีแนวทางแก้ไขรออยู่แล้ว ยังไงซะ เตชสิทธิ์ก็ต้องได้เจอกับเขาไปอีกนานแน่ๆ เขามั่นใจว่าอย่างนั้น
“ก็หมายความอย่างที่พูดน่ะแหละ จำได้มั๊ยที่ฉันเคยบอกนายว่าเกลียดอย่างไหน จะได้อย่างนั้น วันนี้ฉันดีใจจริงๆที่พูดไม่ผิด”กัณตินันท์ตอบอีกอย่างรู้สึกสาใจเล็กๆ เตชสิทธิ์ร้ายใส่เขาจนเกินกว่าเขาจะเห็นใจในโชคชะตาและอนาคตเจ้าตัวได้แล้ว
“เฮ้ย มึงพูดอะไรวะไอ้ตุ๊ด!”กฤตภาษทนฟังอยู่นานจึงโพล่งออกมาอย่างคนที่มีท่าทีขึงขังตามแบบฉบับที่คิดว่าผู้ชายจริงๆเขาจะทำกัน กัณตินันท์มองดูแทนที่จะนึกกลัวแต่ชายหนุ่มกลับนึกสมเพช อะไรกัน เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็น เกย์แอ็บแมน จะๆก็คราวนี้
“จะไปไหนก็ไปเลยนะ ถ้ามึงไม่อยากเจอต่อย นี่กะจะมาลวนลามไต๋เขาใช่มั๊ยเนี่ยมึง”
กฤตภาษเอ่ยต่ออย่างคนแมนเข้มเกินร้อย นาทีนี้เขาต้องเรียกความน่าเชื่อถือกลับมาจากเตชสิทธิ์ให้ได้ซะก่อน นังกัณตินันท์ หล่อนมันร้ายนัก พูดจาแนะแนวทางขนาดนี้ กะจะให้เหยื่อของฉันจับผิดฉันได้แล้วผละกลับไปหาหล่อนน่ะสิ นังอาจารย์วิจัยฝุ่น
“ไม่ต้องถึงขนาดขู่หรอก บอกแล้วไง ฉันไม่อยู่เป็นก้างขวางคอแน่”กัณตินันท์เอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มเย็น ชายหนุ่มปรายตากลับไปมองอดีตลูกศิษย์แล้วอดไม่ได้ที่จะเอ่ยทิ้งท้ายเน้นเอาไว้ให้
“โชคดีนะเตชสิทธิ์ ฉันหวังว่าคุณเอสคงจะติวให้เธอได้สอบติดมหาวิทยาลัยสมใจแม่ของเธอ”
ร่างของกัณตินันท์เดินจากไปไกลแล้ว แต่คนที่โดนพูดทิ้งท้ายเอาไว้ให้คิด ยืนคิดตามจากสิ่งที่ได้ยินอย่างอดไม่ได้ กัณตินันท์พูดถึงแม่ของเขาในตอนท้าย หรือว่าจากการลาออกของเจ้าตัวในครั้งนั้นมันมีอะไรมากกว่าที่เขาไม่เคยรู้
“พี่เอส พี่กลับบ้านไปเถอะ เดี๋ยวผมกลับเองได้”เด็กหนุ่มหันหน้ามาบอกคนยืนข้างกาย เมื่อคิดว่าจะต้องเดินตามคนเดินหนีเพื่อคุยกันให้รู้เรื่องว่าทำไมถึงทิ้งท้ายคำพูดปริศนาแบบนี้ไว้ให้ตน
“ไม่ได้ไต๋ พี่เป็นครูนายนะ นายต้องเชื่อฟังพี่ เข้าใจมั๊ย พี่สั่งให้กลับกับพี่ นายก็ต้องกลับ”กฤตภาษแสดงฐานะของตนทันที ด้วยจริงๆแล้วนึกหวั่นว่าเตชสิทธิ์จะจับพฤติกรรมเบี่ยงเบนตนได้แล้วจริงๆ
“พี่ตฤณก็เคยเป็นครูสอนผมเหมือนกัน แล้วเขาก็มาก่อนพี่ด้วย คงไม่แปลกมั้งถ้าผมจะให้เขาไปส่งผมที่บ้าน”เตชสิทธิ์เอ่ยเด็ดขาด นึกไม่ชอบใจท่าทีวางอำนาจของกฤตภาษเอามากๆ เด็กหนุ่มออกวิ่งตามคนที่มองเห็นร่างลิบๆ โดยไม่ยอมฟังคำพูดใดๆของคนวางอำนาจอีก
“เตชสิทธิ์ นายกล้าวิ่งหนีฉันเหรอ ฝากไว้ก่อนเถอะ แกด้วย นังกัณตินันท์”กฤตภาษเอ่ยคาดโทษอย่างเดือดดาลอยู่ตรงที่ยืนอยู่ สายตาก็มองตามเป้าหมายของตนที่ตอนนี้กำลังเดินอยู่คู่กันไปจนได้ เมื่อคนที่ออกวิ่งตามหลังวิ่งไปถึงคนที่เดินหนีไปก่อนหน้าได้สำเร็จ
.
.
.
.
.
.
เฮ้อ สองคนเดินคู่กันไปอีกแล้ว จะทะเลาะอะไรกันอีกมั๊ยล่ะนั่น ติดตามกันต่อไปครับ
ขอบคุณครับ
Boy
ตอนนี้พี่บอยกำลังวุ่นวายอยู่กับการทำเล่มสามอยู่น๊า.........
ให้กำลังใจพี่บอยกานหน่อยเน้อ
อิอิ........
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามคับ +1 ใ้ห้น๊า......
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้ออ.คราวนี้ได้ระเบิดลงอีกแน่เลย :เฮ้อ:
-
ตามเด็กนี้ไม่ทันจิงๆ
-
วุ้ย
หงุดหงิด
-
วุ้ย
หงุดหงิด
พอกัน อยาก :เตะ1: เอสอ่ะ
อ๊ากกกกกกกกก :m31: :m31:
-
โฮะๆๆๆๆ...
ตามไปนายไต๋ :m4:
-
ชิส์ เด็กอะไรงี่เง่า เค้าพูดซะขนาดนี้ยังไม่รู้เรื่องอีก :m14:
-
โชคดีนะเนี่ย ที่ไม่เกิดอะไรขึ้น หุหุ
-
เด็กหนอเด็ก
จะรู้ตัวมั๊ยนั่น ว่าโดนจ้องจะงาบอยู่
ว่าแล้วก็ :เตะ1:
หมั่นไส้ นังเอส แอปเปิ้ล
คริคริ อินจัดเลยเรา :o8:
-
ของอย่างนี้ พูดไป บอกเท่าไหร่ ก็ไม่เชื่อหรอกครับ
ต้องให้โดนเอง
-
เมื่อไหร่จะได้ ติวกันสักที :angry2: เลือกครุอยู่น่านแหละ เอาๆไปเหอะมานก็เกย์ทั้งคู่ :m20:
หนีเสือปะจระเข้ปะเนี่ย :m12:
-
:เตะ1:
ซักทีเถอะว๊า
-
หมั่นไส้อย่างแรง :เตะ1: :เตะ1:ขอสักทีนะ
-
แหม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ อยาก :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: ไต๋กันใหญ่เลย
ตอนหน้าแล้วค๊าบ....... ไต๋จะทำตัวน่ารักมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ขึ้น
อิอิ........
อยากรู้ก็ รอ...... อีก........ กี่วันดีน๊า........
อิอิ ไปดีฟ่า เดี๋ยวโดน :เตะ1: :เตะ1: แทนไต๋
:m14: :m14: :m14:
-
จิ้มอาร์ท
อย่าทิ้งไว้นาน รีบมาลงต่อน๊า
เขาอยากอ่านอ่ะ :m1: :m1: :m1:
อยากเห็นไต๋เป็นเด็กดี :laugh: :laugh:
-
รีบมาต่อนะครับ
-
มาจิ้ม จิ้ม
บอกตรงๆเป็นเรื่องแรกที่ป้าอ่านที่นายเอกสาวแตกขนาดนี้ โดยปกติป้าชอบเถื่อนๆ โหดๆ พระเอกนี่ป้าเลยรับได้ 555
อ่านแล้วก็มีความรู้สึก เออ เรื่องนี้ มันมีแต่สาวรึไงฟระ
ไม่ว่าจะ นายเอก
แฟนเก่านายเอก
รึไอ้พี่เอส
ขอพูดถึงน้องณิชานิสนึง ป้าว่า น้องณิชานี่ ป้าชอบนะ ไม่ใช่เพราะเธอสวยเชิดหยิ่งแต่เธอมีหัวคิดด้วย เป็นป้าก็ไม่เอา ไอ้คนไม่นึกถึงอนาคตตัวเอง ชริ
ยังจะติดตามต่อไปนะคะ
-
ตั้งหน้าตั้งตาอ่าน และ ให้กำลังใจคนแต่งและคนโพสค่ะ :L2:
-
พระเอกเรื่องนี้ซื่อบื้อจริงๆเค้าบอกขนาดนั้นยังไม่รูอีก เหอๆ :oni3:
-
“ตามฉันมาทำไมอีก ไม่กลับไปพร้อมกับครูคนใหม่ของนายล่ะ”กัณตินันท์ทักคนที่วิ่งตามจนทันตัวเอง เลยต้องหยุดเดินแล้วหันมาคุยด้วย
“ก็เพราะมีเรื่องต้องคุยสิ ผมถึงตามมา”เตชสิทธิ์ตอบ
“จะคุยอะไรกับฉัน นายกับฉันไม่มีเกี่ยวอะไรกันแล้ว ลืมไปแล้วหรือไง”
“ข้อนั้นผมไม่ลืมหรอก แต่ที่พี่พูดก่อนเดินหนีมานี่ พี่เหมือนพูดจาประชดผมและพาลไปถึงแม่ผมเลยนะ”
“ฉันพูดอะไรไป ฉันจำไม่ได้แล้ว”
“อย่ามาทำเป็นสมองเสื่อม บอกมา ว่าทำไมแม่ถึงยอมให้พี่ลาออกจากการเป็นครูสอนพิเศษผม”
“มันเป็นความต้องการของนายไม่ใช่เหรอ นายจะมาถามฉันทำไม”
“ใช่ มันเป็นความต้องการผม และผมก็แสดงเจตนาแบบนั้นตั้งแต่เจอพี่วันแรกแล้ว พี่ก็เห็นนี่ แต่คราวนั้นแม่ผมไม่ยอมง่ายๆ แล้วทำไมคราวนี้แม่ถึงยอมล่ะ”
“นี่จะมาเซ้าซี้ถามทำไมหะ มันไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้นแหละ ในเมื่อตอนนี้นายก็มีคนมายืนแทนที่ฉันเรียบร้อยแล้ว ทางที่ดีกลับไปตั้งหน้าตั้งตาเรียนกับเขาจะดีกว่า หัดห่วงอนาคตตัวเองมั้ง ไม่ใช่เที่ยวตะลอนๆเกเรไม่เอาอ่าวเอาถ่านแบบนี้ไปวันๆ
แล้วนี่ก็ดึกมากแล้วด้วย ป่านนี้ยังไม่กลับถึงบ้านอีก ไม่คิดว่าแม่จะห่วงบ้างหรือไง.....” กัณตินันท์รีบหยุดถ้อยคำร่ายยาวเอาไว้เมื่อนึกขึ้นได้ว่าสถานะตอนนี้ของตนไม่ได้เป็นอย่างแต่ก่อน ชายหนุ่มมองสบตาคนที่ตนลืมตัวต่อว่าไปอย่างวิตกหน่อยๆ ด้วยคิดว่าคำพูดในเชิงสั่งสอนของตัวเองจะทำให้ต่อมเกเรของฝ่ายนั้นจะกลับมาทำงานอีก
“หยุดทำไม พูดต่อไปซี้ ถนัดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เรื่องด่าผมเนี่ย”เตชสิทธิ์เอ่ยบอก เด็กหนุ่มยังนึกฉุนอยู่บ้างตามนิสัยเดิมที่โดนคนตรงหน้าสั่งสอน แต่ความรู้สึกฉุนตอนนี้ดูมันจะเบาบางมากเมื่อเทียบกับคราวก่อนๆ จึงได้แค่ยืนจ้องหน้าคนสั่งสอนอยู่เฉยๆโดยไม่คิดโต้ตอบอะไรออกไปอย่างรุนแรงอย่างเช่นที่ผ่านๆมา
“ขอโทษ ฉันแค่ลืมตัว”กัณตินันท์เอ่ยบอกเบาๆ ชายหนุ่มรู้สึกแปลกอยู่บ้างที่คราวนี้ตัวเองไม่โดนตอบโต้อะไรจากคนตรงหน้าถ้าไม่นับคำพูดกึ่งประชดที่เจ้าตัวเอ่ยออกมาเมื่อครู่
“ช่างมันเถอะ ตอนนี้ผมขอพักรบกับพี่ชั่วคราวแล้วกัน”เตชสิทธิ์เอ่ยออกมาในที่สุด ก่อนจะหันมองหน้ามองหลังแล้วเอ่ยขึ้น
“ที่นี่มันที่ไหน พี่รู้มั๊ย”
“รู้สิ ก็นี่มันแถวบ้านฉัน”กัณตินันท์ตอบพลางคิด อย่าบอกนะว่านายนี่หลงทาง
“อ้าวเหรอ นี่พี่อยู่นอกเมืองขนาดนี้เลยเหรอ”เตชสิทธิ์หันมาถามอย่างแปลกใจ
“มันก็ไม่นอกขนาดนั้นหรอก เพียงแต่นายอาจจะไม่ชินทางล่ะมั้ง”
“อืม ก็อาจจะจริง เออ แล้วบ้านพี่อีกไกลมั๊ย”
“ถามทำไม”
“เปล๊า ก็แค่ถามดู บอกหน่อยไม่ได้หรือไงล่ะ กลัวผมจะขอไปค้างด้วยเหรอ ไม่ต้องกลัวหรอกนะข้อนั้น เห็นผมพูดดีด้วยหน่อย อย่าเพิ่งคิดเข้าข้างตัวเองว่าผมจะเริ่มพิศวาสอะไรพี่”
“ขอโทษนะ ฉันไม่เคยตั้งความหวังอะไรไว้กับนายเลยแม้แต่นิด”
“จริงอ่ะ อย่าทำปากแข็งหน่อยเล้ย ถ้าพี่ไม่คิดอะไรกับผม มีเหรอพี่จะทนให้ผมแกล้งได้อยู่ทุกวี่ทุกวัน”
“อย่ามาคิดเข้าข้างตัวเองนะ ที่ฉันทน ฉันแค่ทำหน้าที่ครูที่ดีเท่านั้น ความรู้สึกนอกจากนั้น ฉันไม่เคยคิดอะไรกับนายแม้แต่นิด แม้นายจะพยายามยัดเยียดให้ฉันเป็นอย่างนั้นในสายตาใครๆจนเขาเชื่อกันไปหมดก็เถอะ”
“นี่ยังฝังใจเรื่องที่ผมหลอกให้เพื่อนๆมันช่วยแกล้งพี่อยู่อีกเหรอ”
“อยากโดนบ้างมั๊ยล่ะ โดนจับมัดมือมัดเท้าให้ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ในสถานที่ที่น่ากลัวน่ะ”
“ถึงผมตอบว่าอยากโดน แล้วคนอย่างพี่จะทำอะไรผมได้ล่ะ”
“ก็มีแต่ฉันคนเดียวแหละที่ทำอะไรนายไม่ได้ ส่วนคนรอบข้างคนอื่น ระวังไว้ให้ดีก็แล้วกัน สิ่งที่พวกเขากำลังคิดจะทำกับนาย มันร้ายแรงกว่าความคิดฉันก็แล้วกัน”
“หมายความว่าไง”
“เปล๊า ฉันก็แค่พูดลอยๆ”
“ไม่จริงอ่ะ นี่พี่รู้อะไร พี่บอกผมมาดีกว่าพี่ตฤณ พี่พูดแปลกๆกับผมมาหลายครั้งแล้วนะ”
“บอกแล้วนายจะเชื่อเหรอ”
“ทำไมถึงคิดว่าผมจะไม่เชื่อล่ะ”
“ถามตัวเองสิ ว่าที่ผ่านมาเคยเชื่อฟังสิ่งที่ฉันบอกฉันสอนซักกี่ครั้ง ถ้านับได้ว่ามันเกินสามครั้งแล้วฉันจะบอก”ถึงตอนนี้หนุ่มน้อยอึ้งไปทันควัน จริงสินะ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเชื่อฟังหรือใส่ใจในคำพูดของคนตรงหน้าเลยนี่นา แล้วตอนนี้เขาเป็นอะไร ถึงได้รู้สึกว่าอยากจะให้คนๆนี้ พูด หรือบอกอะไรเขาก็ได้ตามที่อยากจะบอก นี่เขากำลังจะยอมให้คนๆนี้เข้ามามีอิทธิพลต่อตัวเขาเองหรือเปล่านะ
“ไงล่ะ นับได้กี่ครั้ง”กัณตินันท์เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเงียบไปพักใหญ่
“ตามใจ ไม่อยากบอกอะไรก็ไม่ต้องบอก ไม่รู้ก็ได้วะ”เตชสิทธิ์ตอบอย่างไว้เชิง ก่อนจะคลำท้องขึ้นมาเมื่อรู้สึกหิว เพราะจำได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ส่งอะไรหนักๆเข้าถึงท้องเลยตั้งแต่เลิกเรียนแล้วตามณิชาไปที่ตึกพ่อของเธอ ภาพอาหารต่างๆที่ภูวกฤษสั่งมาให้เขาเมื่อช่วงเย็นลอยเข้ามาในมโนภาพ ทำให้เด็กหนุ่มถึงกลับเอ่ยออกมาลอยๆ
“หิวว่ะ”
“ตะกี้นายว่าอะไรนะ”กัณตินันท์เอ่ยถามเมื่อได้ยินไม่ค่อยถนัดนัก
“บอกว่าหิว เออ เลี้ยงข้าวหน่อยดิ”คนถูกถามเอ่ยตอบ แล้วเอ่ยออกคำสั่งในตอนท้าย
“ในฐานะอะไร เราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว อย่าลืมสิ”กัณตินันท์เอ่ยบอกหน้าเฉยแล้วหันหลังจะเดินหนี แต่แล้วก็ต้องชะงักกับคำทักของคนข้างหลัง
“แม่งเป็นตุ๊ด แล้วยังใจดำอีก”
“ปากอย่างงี้ไปแย่งข้าวไอ้ตูบกินดีกว่า อย่ากินเลยข้าวคน”ชายหนุ่มหันมาแว้ดใส่อย่างนึกฉุนขึ้นมา ก่อนจะรีบหันไปโบกแท็กซี่เมื่อทันทีที่หางตามองเห็นไวๆว่ากำลังวิ่งผ่านมาพอดี
แท็กซี่คันนั้นจอดเทียบคนโบก อีกคนที่กำลังยืนอึ้งกับการถูกด่าทางอ้อมรีบตั้งสติวิ่งตรงเข้าไปผลักคนเปิดประตูรถด้านหลังให้ร่างนั้นกระเด็นคะมำเข้าไปนั่งเบาะด้านใน ส่วนตัวเองก็รีบแทรกเข้าไปนั่งเบาะด้านนอก เด็กหนุ่มจัดการปิดประตูรถ แล้วใช้ความไวคว้าหมับเข้าจับข้อมือคนที่กระเด็นเข้ามาในรถก่อน เมื่อเห็นฝ่ายนั้นทำทีว่าจะเปิดประตูรถฝั่งตนออกไป
“ปล่อย ฉันจะลง”คนถูกจับหันมาแว้ดใส่คนจับทันที
“จะลงแล้วโบกรถทำไม เป็นบ้า หรือปัญญาอ่อนหะ”คนโดนแว้ดว่าสวนเข้าให้พลางจับข้อมมือคนแว้ดไว้ให้แน่นขึ้น แล้วเอ่ยบอกสถานที่ที่ต้องการให้แท็กซี่ไปส่ง
“นี่ นายจะไปบ้านนาย นายก็ไปคนเดียวสิ ฉันจะเข้าบ้านฉัน”กัณตินันท์แว้ดอีกเมื่อได้ยินสถานที่ ที่เตชสิทธิ์เอ่ยบอกคนขับชัดเจน
“งั้นยืมค่าแท็กซี่ก่อนดิ แล้วผมจะปล่อย”เตชสิทธิ์เอ่ยบอกจริงจัง คนได้ฟังมองหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าชีวิตตัวเองจะต้องมาวุ่นวายอะไรกับคนเกเรคนหนึ่งไม่จบไม่สิ้น
“ไม่ต้องยืมหรอก ฉันให้ไปเลยอ่ะ เพื่อแลกกับการที่ฉันจะได้ไม่ต้องมาปวดหัววุ่นวายอะไรกับนายอีก”กัณตินันท์สะบัดมือออกจากการเกาะกุมแล้วล้วงกระเป๋าหยิบธนบัตร
สีม่วงออกมายื่นให้คนขอยืม
เตชสิทธิ์ยังไม่รับเงินนั่น เด็กหนุ่มมองหน้าคนยื่นธนบัตรนั่นให้สลับกับมองคนขับรถหน้าเข้มที่กำลังนั่งมองเหตุการณ์ผ่านกระจกมองหลังอยู่ด้วยสีหน้าดุๆ
“พี่กล้าปล่อยผมไปคนเดียวจริงๆเหรอ”เด็กหนุ่มหันมาเอ่ยถามเจ้าของธนบัตร
กัณตินันท์เงียบไปพักหนึ่ง นึกชั่งใจว่าจะเอาไงดี ชายหนุ่มใช้หางตาเหลือบไปมองคนขับรถบ้างหน่อยๆ พอเห็นสีหน้าและแววตาฝ่ายนั้นก็ชักธนบัตรตัวเองกลับเก็บใส่กระเป๋าดังเดิมแล้วเอ่ย
“ไปตามที่น้องผมบอกแหละครับ”
เตชสิทธิ์แอบอมยิ้มนิดๆโดยถือจังหวะที่กัณตินันท์ไม่ได้สนใจตน ไม่รู้สินะ ได้ฟังประโยคที่ฝ่ายนั้นเอ่ยถึงตนว่าเป็นน้องแล้วเขารู้สึกดีขึ้นมาหน่อยๆ
กัณตินันท์ยกมือเสยผมลวกๆเมื่อรถที่นั่งอยู่เริ่มเคลื่อนออกไป ชายหนุ่มไม่เข้าใจตนเองเหมือนกันว่าทำไมถึงยอมใจอ่อนนั่งติดรถเพื่อไปส่งคนที่เคยร้ายกับตนอย่างเตชสิทธิ์ด้วย จริงอยู่ ที่ใบหน้าและแววตาคนขับแท็กซี่จะดูน่ากลัวเกรงอยู่บ้างซักนิด แต่คนที่ตนกำลังจะนั่งรถไปเป็นเพื่อนนี่มันก็ผู้ชายนี่ ห่วงทำไมว่ามันจะโดนทำอะไร แต่ช่างเถอะ ตัดสินใจว่าจะไปแล้ว จะมาคืนคำตอนนี้ก็คงจะไม่ทัน เฮ้อ นายตฤณเอ้ย ชาติที่แล้ว นายทำบุญหรือทำบาปร่วมกับเด็กนี่นะ ชีวิตถึงได้มาเกี่ยวพันกันอยู่แบบนี้ นี่ถ้าหลังจากนี้โชคชะตากลับนำพาให้ต้องมาตามสอนกวดวิชากันอีก นายจะเอายังไงกับชีวิตเด็กนี่ดีล่ะนั่น...โอ้ย!! เครียด..!!
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
-
กีสสสสสสสสสส แหม แหม มาต่อแล้ว :oni2: :m13:
-
พี่ฮะงูพิษมันเลี้ยงไม่เชื่อหรอกนะฮะ :angry2:
-
สั้นมาก ยังไม่สะใจเลย
คราวหน้าขอยาวๆ หน่อยนะคร้าบบบ
-
o13
รู้สึกดีกับเขาแล้วหล่ะซิิ...เหอๆๆๆ
-
อยากรู้เหมือนกันว่าจะติวรักกันแบบไหน ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายติว :o8:
-
ถ้าเป็นแบบนี้ แสดงว่าอีกนานกว่าจะรักกัน
เฮ้ออออออออ o2
-
:m4: :m4: :m4: :m4:
อาร์ทกลับมาแล้ว คิดถึงนะจ๊ะ
ไม่สบายก็พักให้หายก่อน ไม่ต้องโหมนัก เข้าใจมั้ย!!!!! :angry2: :angry2: :angry2:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แล้ว....ตอนหน้าจะมาอัพอีกเมื่อไหร่อ่ะ :m13: :m13: :m13: :m13:
-
:m4: :m4: :m4: :m4:
อาร์ทกลับมาแล้ว คิดถึงนะจ๊ะ
ไม่สบายก็พักให้หายก่อน ไม่ต้องโหมนัก เข้าใจมั้ย!!!!! :angry2: :angry2: :angry2:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แล้ว....ตอนหน้าจะมาอัพอีกเมื่อไหร่อ่ะ :m13: :m13: :m13: :m13:
ไอ้บร้าจี นึกว่าจะห่วงเรา ห่วงกระทู้เรอะ แก :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
o12 ไมมันสั้นงี้อะ ค้างทุกตอน ชิส์
-
อย่าใจอ่อนนะ ! :m31: :m31: :m31:
-
:เฮ้อ: เครียดด้วยเหมือนกัน...
-
เฮ้อ...เสร็จกัน ใจอ่อนจนได้ :a3:
-
:m31: โอ้ย
ทั้งเครียด
ทั้งสั้น :a6:
-
:m4:
ชอบคับ...เรื่องสนุกดี....
(แอบไปอ่านอีกบอร์ดนึงมา...เหอๆ ก้คนมันอดใจไม่ไหว....ตอนนี้เลยต้องรอตอนต่อไปอีก)
:m23:
-
ไต๋จะดีได้นานแค่ไหนเนี่ย
แต่สั้นจังอ่ะ ตอนหน้าขอยาวกว่านี้หน่อยนะ
อาร์ทไม่สบายพักผ่อนเยอะๆนะ :sad2: :sad2:
ดื่มน้ำอุ่นมากๆหล่ะ จะได้หายไวไว
หายแล้วค่อยเข้ามาลงต่อก้อได้
เทคแคร์น๊า :L2: :L2:
-
ตฤณไม่ได้เครียดคนเดียว
คนอ่านก็เครียด
:a6:
-
ไต๋จะดีได้นานแค่ไหนเนี่ย
แต่สั้นจังอ่ะ ตอนหน้าขอยาวกว่านี้หน่อยนะ
อาร์ทไม่สบายพักผ่อนเยอะๆนะ :sad2: :sad2:
ดื่มน้ำอุ่นมากๆหล่ะ จะได้หายไวไว
หายแล้วค่อยเข้ามาลงต่อก้อได้
เทคแคร์น๊า :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณค๊าบ........
-
รักษาสุขภาพด้วยนะครับผม :L2: :L2:
-
อยากอ่านตอนต่อไปอะ
-
เห็นแก่รีบนนะเนี่ย อิอิ.....
ไปดูตอนต่อไปกันเลยค๊าบ......
:m13: :m13: :m13: :m13:
แท็กซี่จอดเทียบแล้วตรงหน้าบ้าน ไฟในบ้านยังไม่ดับ เตชสิทธิ์เหลือบมองเข้าไปข้างในแล้วเอ่ยออกมาเบาๆ
“สงสัยแม่ยังไม่นอน”เด็กหนุ่มหันกลับมามองหน้าอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆเมื่อเอ่ยจบ พอเห็นฝ่ายนั้นนั่งนิ่งโดยไม่มีท่าว่าจะลงจากรถเลยเอ่ยถามอีก
“จะกลับเลยเหรอ”
“จะให้ฉันขึ้นไปนอนกับนายเลยมั๊ยล่ะ ฉันจะได้ไม่กลับ”กัณตินันท์ตอบประชด เกลียดนักคนประเภทไม่มีอะไรจะถามแล้วยังจะถาม
คำถามอะไรปัญญาอ่อน ก็ขนาดเมื่อก่อนฉันมีหน้าที่ ที่จะต้องเข้าออกจากบ้านหลังนี้เกือบทุกวัน นายเองยังไม่อยากจะต้อนรับ แล้วอยู่ดีๆมาถามแบบนี้ เพื่ออะไร?..ชายหนุ่มนึกค่อนขอดอยู่ในใจ
“ฝันไปเถอะว่าจะได้นอนคู่กับผมน่ะ”เตชสิทธิ์ตอบกลับอย่างไม่ต้องคิด เด็กหนุ่มกำลังจะก้าวลงจากรถแต่พลันสายตาก็ดันเหลือบไปเห็นสายตาของคนขับแท็กซี่ที่กำลังมองดูคนนั่งรถมาส่งตนผ่านกระจกมองหลัง
“อันที่จริง มีเพื่อนนอนมันก็ดีเหมือนกันนะ พี่ลงมาเถอะ ผมยอมให้พี่นอนด้วยก็ได้”เด็กหนุ่มหันมาเอ่ยกับคนที่ตนเพิ่งเอ่ยคำพูดไม่ไว้หน้าใส่เมื่อครู่ เมื่อเริ่มรู้สึกแปลกๆกับสายตาของคนที่ตนมองเห็นก่อนหน้า
“ไร้สาระ เข้าบ้านนายไปเถอะไป พี่เขาจะได้ไปส่งฉัน”กัณตินันท์ตอบออกไปอย่างเหนื่อยใจในสิ่งที่เจอ เตชสิทธิ์จะเอายังไงกับเขากันแน่ นายนี่ชักแปลกๆ
“บอกให้ลงมาก็มาเถอะน่า จ่ายค่ารถพี่เขาไป พี่เขาจะได้ไปวิ่งรถต่อ”เตชสิทธิ์บอกแกมสั่ง พลางนั่งส่งสายตาในเชิงบังคับให้คนข้างๆทำตามที่ตนพูด
“อย่าทำให้ผมโมโหนะพี่ตฤณ พี่ก็น่าจะรู้นะว่าพี่จะโดนอะไร จ่ายค่ารถพี่เขาไปแล้วลงไปเอาคืนกับผมในบ้าน”เด็กหนุ่มบอกต่อเมื่อเห็นคนที่ตนสั่งยังนั่งนิ่งไม่สนใจ
“เฮ้ย !!บอกให้จ่ายค่ารถพี่เขา หูแตกหรือไงวะ”เด็กหนุ่มเอ่ยไม้ตายออกมาโดยการตวาดขึ้นเสียงดัง เมื่อเห็นว่าอะไรๆยังไม่คืบหน้า
กัณตินันท์สะดุ้งโหยง ภาพความร้ายกาจที่คนตวาดเคยแกล้งตนลอยเข้ามาในหัว ชายหนุ่มรีบหยิบเงินออกมาจ่ายค่ารถโดยดี เมื่อเห็นคนตวาดทำท่าคล้ายจะเข้าประชิดตัวเหมือนจะทำอะไรตนซักอย่าง ซึ่งถ้าเดาไม่ผิด ฝ่ายนั้นคงจะแย่งกระเป๋าเขาแล้วเป็นคนจัดการทุกอย่างเองแน่
“ก็แค่นี้แหละ พูดดีๆไม่ชอบ ต้องให้ขึ้นเสียง มา ลงมา”คนได้ดังใจเปิดประตูลงจากรถแล้วฉุดแขนคนที่ตนสั่งตามลงมาด้วยทันที เมื่อเห็นเจ้าตัวจ่ายค่ารถแล้วเรียบร้อย
“นายเป็นบ้าอะไรของนายอีกเตชสิทธิ์”กัณตินันท์เอ่ยถามทันทีเมื่อเท้าถึงพื้น ชายหนุ่มรีบสะบัดแขนตัวเองให้เป็นอิสระ เมื่อกำลังจะโดนลากไปยังประตูบ้านด้วย
“อย่าทำดีดดิ้นขอร้อง ผมไม่พาพี่ไปข่มขืนหรอก แค่คิดก็จะอ้วกแล้ว”คนโดนสะบัดใส่หันมาพูดด้วย ก่อนจะส่ายหน้าเชิงระอา เขามีเหตุผลของเขาที่ลากคนๆนี้ลงมาด้วย ไม่รู้สิ เขารู้สึกเหมือนคนขับแท็กซี่คันเมื่อครู่มองอดีตครูสอนพิเศษเขาแปลกๆเหมือนคิดหรือมีแผนอะไรที่จะทำหากว่าได้มีโอกาสอยู่กันตามลำพัง
“ฉันไม่กลัวว่านายจะทำเรื่องแบบนั้นกับฉันหรอก เพราะฉันรู้ว่าให้นายกระทืบฉันยังง่ายกว่าเยอะจริงมั๊ย”กัณตินันท์เอ่ยว่าทันทีเมื่อได้ยินคำพูดเชิงดูถูก
“ทำปากดี รออยู่ตรงนี่แหละ เดี๋ยวขับมอ”ไซค์ไปส่งหน้าปากซอย”เตชสิทธิ์เอ่ยสั่ง แล้วเดินไปเปิดประตูบ้าน ปล่อยให้คนที่ตนสั่งยืนงงๆว่านี่มันเรื่องอะไร นายนี่จะเสียเวลาขับรถตัวเองไปส่งเขาที่หน้าปากซอยทำไม สู้เมื่อกี้ให้เขาออกไปพร้อมแท็กซี่ไม่ดีกว่าเหรอ
เตชสิทธิ์ เดินเข้าบ้าน โยนกระเป๋าตัวเองไว้ในมุมหนึ่งของบ้านแล้วจะเดินไปหยิบกุญแจรถ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นแม่เดินลงมาจากบนบ้าน
“
กลับมาทำไมซะดึกไต๋”แม่ทักลูกชาย
“คุยกับเพื่อนนิดหน่อยอ่ะแม่”เตชสิทธิ์ตอบ
“เพื่อนหรือใคร”แม่เอ่ยคล้ายประชด
“ถามแปลกๆนะแม่”
“ฉันก็พูดไปงั้นแหละ แล้ววันนี้พี่เอสมารอสอนแก ทำไมแกไม่กลับบ้านให้เร็ว สรุปว่าพี่เขาต้องมาเสียเวลาเพราะแกอีกคนแล้วนะ”
“ช่างเขาเถอะแม่ ถ้าเขาทนได้เขาก็คงได้สอนผมซักวันเองแหละ”
“ทำไมแกพูดแบบนี้ ก็แกเองอยากให้พี่เขามาสอนแกนักหนาไม่ใช่เหรอ”
“ผมรู้แม่ แต่ตอนนี้อย่าพูดพี่เขาเลยนะ ผมยังไม่อยากฟัง”
“อะไรของแก ฉันล่ะเวียนหัวกับแกจริงๆไต๋ แกจะเอายังไงกับชีวิตแก แกก็เลือกเอาซักทางนะ ฉันขอล่ะ”
“ตอนนี้พูดไปก็พาลจะเครียดเปล่าๆแม่ ผมเริ่มรู้แล้วล่ะว่าผมจะเอายังไงกับชีวิต เอาไว้ผมจะบอกแม่อีกทีแล้วกัน แต่ตอนนี้ผมขอตัวก่อนนะ จะออกไปข้างนอกเดี๋ยว”
“อะไรนะ ออกไปข้างนอก นี่แกเพิ่งเข้ามานะ แกจะไปไหน”
“ไปหน้าปากซอยเอง ไปส่งพี่ตฤณ”
“พี่ตฤณ นี่ตฤณมาที่นี่ด้วยเหรอ เขามาทำไม”
“มาส่งผม ”
“มาส่งแก นี่แอบนัดแกให้ไปเจอ ยังเจอไม่พอหรือไง ยังจะตามแกมาทำไมอีก ฉันว่าฉันเลิกจ้างเขามาสอนแกแล้วนะ”
“แม่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ใครนัดใคร ถ้าง่วงก็ไปนอนเถอะแม่ ผมไปล่ะ”เด็กหนุ่มเอ่ยจบก็เดินไปหยิบกุญแจรถแล้วเดินตัวปลิวไปนอกบ้านทันที ผู้เป็นแม่มองตามด้วยแววตาครุ่นคิดก่อนจะรีบตามออกไป
“เดี๋ยวไต๋”นางร้องตามลูกชายเมื่อไปถึงเห็นเจ้าตัวกำลังขึ้นคร่อมรถตัวเองเตรียมสตาร์ท
“อะไรอีกครับแม่”
“ตฤณอยู่ไหน”
“รออยู่ข้างนอกครับ”
แม่เดินออกไปนอกบ้าน เตชสิทธิ์มองตามก่อนจะสตาร์ทรถขับตามออกไป แต่พลันเด็กหนุ่มก็ต้องรีบเบรกตัวโก่งเมื่อแม่ดึงรั้วบ้านปิดไว้กระทันหันตอนที่รถเขากำลังจะขับตรงไป
“โหแม่ เกิดผมขับชนนี่หยอดน้ำข้าวต้มเลยนะ”เด็กหนุ่มโวยลั่น ก่อนจะดับเครื่องรถจอดทิ้งไว้แล้วเดินเพื่อจะไปเปิดประตู เพราะคิดว่าแม่คงจะไปทักทายคนเคยคุ้นเป็นธรรมดา แต่ทันทีที่ไปถึงเด็กหนุ่มก็ถึงกับอึ้งในสิ่งที่แม่ของตนเอ่ยกับคนที่รอตนอยู่ข้างนอก
“ไต๋เขามีคนมาแทนที่ตฤณเรียบร้อยแล้ว อย่ามาข้องแวะอะไรกับเขาอีกเลยนะ ลูกชายน้า เขาก็บอกกับตฤณแล้วไม่ใช่เหรอว่าเขาไม่อยากเรียนกับพวกผิดเพศน่ะ ขอโทษนะที่น้าต้องพูดแรง ไหนๆก็ออกไปจากชีวิตลูกชายน้าได้แล้วก็ไม่น่าจะกลับมาทำอะไรให้เขาต้องวุ่นวายเลยนะ เอสกับไต๋เขาสนิทกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว เอสไม่ได้มาแทนที่ตฤณเพราะน้าเลือกคนเดียว แต่ไต๋เขาเลือกด้วย ตฤณเองก็มีการศึกษาไม่น่าจะเข้าใจอะไรๆยากนะ วันที่มาขอลาออกเพราะบอกว่าตัวเองไร้ความสามารถน้าก็ปล่อยให้ไปแล้ว แล้ววันนี้จะมาทวงหน้าที่อะไรคืนอีก อย่านัดไต๋ออกไปเป่าหูอะไรอีก เอสเขาบอกน้าหมดแล้วเรื่องที่ตฤณนัดไต๋ออกไปเจอแล้วไส่ไฟเพื่อให้ลูกชายน้าเกลียดเขา ขอเถอะนะ อย่าเอานิสัยผู้หญิงขี้อิจฉามาใช้ในกรณีนี้เลย มันพลอยจะทำให้อนาคตลูกชายน้าเสียไปเปล่าๆ”นั่นคือถ้อยคำชวนอึ้งต่างๆที่หลุดออกมาจากแม่ตัวเอง เด็กหนุ่มไม่รอช้าที่จะเปิดประตูออกไปพูดไปเคลียร์ในสิ่งที่แม่ของตนอาจจะเข้าใจผิด
“แม่ แม่พูดอะไรน่ะ มั่วแล้วนะ พี่ตฤณไม่ได้นัดผมออกไปเจอนะ”แม่หันไปมองหน้าลูกชาย นางยิ้มเยาะหน่อยๆก่อนจะเอ่ย
“นี่แกเลิกเกลียดพี่ตฤณเขาเข้ากระดูกดำแล้วเหรอไต๋”สิ้นประโยคหญิงสูงวัย สองคนที่ยืนอยู่ได้หันมามองหน้ากันอัตโนมัติ มีความหมายบางอย่างสื่อในแววตาทั้งสอง แต่ต่างคนก็ต่างอ่านไม่ออกว่ามันคืออะไร
“แกไม่ต้องออกไปไหนทั้งนั้นนะตาไต๋ ฉันสั่งห้าม พี่ตฤณเขาโตแล้ว เขามาได้ เขาต้องกลับได้ แกเข้าบ้านไปอาบน้ำนอนหรืออ่านหนังสือโน่น ถ้าแกดื้อนะฉันส่งแกไปอยู่กับพ่อแกจริงๆด้วย”หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยต่อ ก่อนจะเดินนำลูกชายเข้าไปในบ้าน เพราะเชื่อแล้วว่าลูกชายตนคงไม่กล้า
ขัดคำสั่ง
“เข้าบ้านไปเถอะเตชสิทธิ์ ฉันกลับได้”กัณตินันท์บอกอย่างซึมๆ ชายหนุ่มอึ้งไปหลายนาทีตอนทีโดนพายุคำต่อว่าสาดโคลนเข้าใส่ แน่แล้วล่ะ มันคงมีการเข้าใจผิดเกิดขึ้น ซึ่งถ้าเดาไม่ผิด นายเอสนั่นคงจะโทรมาใส่ไฟตนกับนายจ้างเก่าตนเป็นแน่ ชายหนุ่มคิดไปอย่างนั้น เพราะรู้ว่าอาจารย์คนใหม่ของอดีตลูกศิษย์ตนคงไม่ชอบขี้หน้าตนเอามากๆ และไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรก็ตามเถอะที่ความรู้สึกฝ่ายนั้นจะมีต่อตนแบบนี้ ชายหนุ่มไม่อยากจะใส่ใจ การที่หญิงสูงวัยเมื่อครู่ออกโรงปกป้องลูกชายเมื่อซักครู่ก็ไม่ใช่เรื่องผิด ลูกใคร ใครก็รัก ยิ่งตอนนี้เตชสิทธิ์เองก็กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวตอ ก็เป็นธรรมดาที่นางจะเครียดกับอนาคตเจ้าตัว
“น้าไม่รั้งตฤณไว้หรอกนะ เพราะน้าเองก็เหนื่อยใจกับพฤติกรรมต่างๆของตฤณที่ไต๋รายงานน้าตลอด ตฤณไม่ค่อยจะสอนไต๋จริงๆจังๆ ไต๋บอกว่าตฤณจ้องที่จะลวนลามเขาท่าเดียวในทุกเวลาที่มีโอกาส น้าก็ไม่อยากจะเชื่ออะไรนักหรอกนะ แต่ก็อย่างว่าแหละ เพื่อตัดปัญหาทุกอย่างทิ้งไป น้ายอมให้ตฤณลาออกจากการสอนพิเศษไต๋ตามที่ตฤณต้องการ ก็พอดีแหละ ไต๋เขาก็กำลังอยากจะได้ครูผู้ชายจริงๆมาสอนเขา น้าก็มีมองๆเล็งๆไว้แล้วล่ะ ที่ผ่านมาน้าขอบใจนะที่ตฤณเหมือนจะเข้ามาช่วยให้ลูกชายน้าดีขึ้น แม้จะช่วยอะไรไม่ได้มากอย่างที่เคยสัญญาเอาไว้ก็ตาม แต่น้าก็เข้าใจนะคนอยากได้งานก็มักอวดสรรพคุณตัวเองให้ดีเข้าไว้ มันเป็นเรื่องธรรมดา เอาเป็นว่าน้าขอให้ตฤณโชคดีแล้วกัน อาจมีคนมากมายที่รอให้ตฤณไปสอนอยู่”ชายหนุ่มกลืนก้อนบางอย่างลงไปในลำคอเมื่อนึกถึงถ้อยคำต่างๆของหญิงที่เพิ่งเดินเข้าบ้านเมื่อซักครู่ ถ้อยคำต่างๆเหล่านั้นหลุดออกมาตอนที่เขามาแสดงความจำนงว่าจะขอลาออกจากการเป็นอาจารย์สอนพิเศษลูกชายนางหลังจากที่ทนกับการ
ถูกกลั่นแกล้งไม่ไหวจากเจ้าตัววันนั้นเขาไม่ได้บอกหรอกว่าที่เขาต้องลาออกเพราะเหตุถูกโดนกลั่นแกล้งอย่างรุนแรงโดยไร้ความเคารพยำเกรง
ที่ลูกศิษย์พึงมีต่ออาจารย์ ชายหนุ่มบอกปัดไปว่าตัวเองไร้ความสามารถเองที่จะทำการสอนต่อไป การจากไปคราวนั้นเลยเป็นการจากไปด้วยไม่ดีนัก
“แม่เขาคงเข้าใจอะไรผิด พี่อย่าไปถือสาอะไรท่านเลยนะ”เสียงเตชสิทธิ์เอ่ยบอกในตอนปัจจุบัน ชายหนุ่มมองหน้าคนพูด หมดเรี่ยวแรงจะเอ่ยอะไรตอบ เลยแค่ถอนหายใจ แล้วจะหมุนตัวเดินหนี แต่ต้องชะงักเมื่อถูกเรียกไว้
“พี่ตฤณ”
“มีอะไร”ชายหนุ่มจำใจหันมาคุยด้วย
“ผมคงต้องเข้าบ้าน ไม่ว่ากันนะที่ผมไปส่งไม่ได้”คนเรียกบอกเสียงหงอยๆ
“ช่างเถอะ เมื่อก่อนฉันก็เดินออกไปบ่อยๆ เดินอีกซักครั้ง จะเป็นอะไรไป นายเข้าบ้านเถอะ”กัณตินันท์เอ่ย แล้วฝืนยิ้มเหงาๆ มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้วที่เขาจะโกรธจะเกลียดคนตรงหน้า เขามันคนผิดเพศ มีสิทธิ์อะไรล่ะจะไปแสดงความรู้สึกต่างๆเพื่อเรียกร้องในสิ่งที่มันอาจจะดูว่าวุ่นวายในอนาคตคนจิตปกติ
“พี่ตฤณ”เตชสิทธิ์รีบเรียกเอาไว้อีกเมื่อคนยิ้มเหงากำลังจะหันหลังเดินจากไป
“มีอะไรอีก”กัณตินันท์ถาม ก่อนจะอึ้งไปหน่อยๆกับสิ่งที่คนเรียกไว้เอ่ยบอก
“ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกด้วยนะ ผมจะอ่านแฟ้มที่พี่ทำให้รอ”
.
.
.
.
.
.
.
เตสิทธิ์จะอ่านหนังสือรอโทรศัพท์กัณตินันท์ เพราะฉะนั้น คนที่นี่ก็ต้องอ่านตอนเก่าๆรอตอนใหม่จากผมไปพลางๆนะ
ขอบคุณครับ
Boy
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณทุกกำลังใจด้วยนะค๊าบ.....
พอดีช่วงนี้กะลังป่วยอยู่ อิอิ..... หายไปบ้างก็อย่าว่ากานนะ
-
พี่ตฤณน้องไต๋...อิอิ
ไต๋จะเข้าใจตฤณแล้วใช่ป่ะ
ไม่เป็นเด็กเลวแล้วใช่ไหม
-
..เฮ้อ ไม่น่ารีบเข้ามาอ่านเรื่องนี้เลย
น่าจะรอให้จบก่อน..
ฮือ ฮือ
ค้างคา
-
ชักจะยังไง ยังไงแล้วนะเนี่ย :laugh:
-
ท่าทางคุณแม่จะเป็นเอามากนะคะ ดิชั้นอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงถ้าลูกชายได้เมียเป็นเกย์ ชิส์ :m16: :m16:
-
ค้างมากกกกกกกกกก
ไม่น่าเชื่อ แม่ไต๋จะหูเบาขนาด
-
เอสนี่แหลได้ใจมากเลยจริงๆนะเนี่ยยยยยยยยยยยย
-
เกลียดจังคำว่า "ผิดเพศ" ผิดตรงไหนวะ!? ถามจริง!! ไอ้พวกคนที่มันพูดคำๆนี้ออกมาได้หน้าตาเฉยเนี่ย
ทำไมวะ!คนจะรักกันต้องเป็นแค่ชาย-หญิงหรือไง บ้าที่สุดเลย!!
เรื่องจริงอย่างหนึ่งที่ปองคุงไม่อยากนึกเลยคือ ตอนพาแฟนไปเจอพ่อกับแม่เนี่ยแหละ
ถ้ามันผ่านพ้นไปได้ด้วยดีเหมือนคู่อื่นๆในบอร์ดก็คงดี
ตฤน สู้ๆ o7 อย่าไปยอม ทั้งเกาหลีเอส กระจั๊วภูมิ เจออีกที :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:มันเลย
-
:m4: เตชสิทธิ์ จะเป็นเด็กดีแล้ว :oni2:
-
ปล่อยให้ลูกมันโดนกระเทยเเอ็บเเมนฟันไปอะดีเเล้ว หึๆ :m31: :oni1: :m31: :oni1:
-
เซ็งอ้ายเอส
กะแม่ของไต๋มากมาย
ชิชิ
อยากอ่านต่อแว้ววววววววววว
-
กรรมมารู้สึกอีตอนที่สายไปแล้วเนี้ยนะ :angry2:พูดได้คำเดียว "สมน้ำหน้าวะ"
-
สิ่งที่มันเสียไปแล้ว มันก็อยากนะ ถ้าจะให้มันกลับมา
โดยเฉพาะความรู้สึกอ่ะ
-
ผิดเพศแล้วไง
โมโห อ่ะ ช่างมันเถอะ
แต่ ไต๋ ต้องรอตฤน เหรอเนี่ย
ยังไงกันอยู่นะ
-
เมื่อไหร่จะได้ติวบนเตียงเนี่ย รออยุ่นะ :laugh: :laugh:
-
ไต๋กลับใจแระ
:laugh: :laugh:
ชิส์ ยัยเอสนี่หล่อน แหลเจงๆๆ
หมั่นไส้ :m16: :m16:
-
:laugh: :laugh: งานนี้ไม่ใครจาวิ่งตามใครล่ะน่ะ 555+
-
เพิ่งได้อ่านครับป๋ม
เรื่องของพี่บอยเนี๊ยะกระชากอารมณ์ทุกเรื่องเลย
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ตอนแรกก้อว่าทามไม มันเลวได้ใจแบบนี :angry2:
แต่น่าสงสารนายเอกของเรา ทำดีแต่ก้อไม่มีคัยเห็น o7
แต่ก้อสนุกมากค่ะ รออ่านอยุ่นะคะ o13
-
:oni2:มารอตอนที่15 นะคะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เอสตอแหลอ่ะ ชิ ม่ายปลื้มๆๆ
ถึงบ้านแล้วอย่าลืมโทรมาบอกไต๋นะ อิอิ :oni1:
-
โดนเปนชุดเลย - -+เห้อ
บางครั้งบัน สับสนก่าชื่อ นิสนึงอะนะ
โดยเฉพาะชื่อจิง นี่ แบบว่า มึนส์ ดีแท้ แงๆๆ
แต่จำตัวละครได้ละ คิคิ :m4:
-
หนุกหนานค่ะพี่บอย (พึ่งรู้)
แล้วจะหาอ่านผลงานพี่บอยได้ที่ไหนคะ
-
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยน
คุณอาร์ท คุณบอย ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ
-
:เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
อ่านรอตอนต่อไป
-
หนุกหนานค่ะพี่บอย (พึ่งรู้)
แล้วจะหาอ่านผลงานพี่บอยได้ที่ไหนคะ
จิง ๆ ในเล้าเราก็มีหลายเรื่องนะค๊าบ ลองดูในบอร์ด นิยายที่จบแล้วอ่ะคับ
แล้วก็ลองดูใน PM นะ
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยน
คุณอาร์ท คุณบอย ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ
ขอบคุณมากมายคับป๋ม
โดนเปนชุดเลย - -+เห้อ
บางครั้งบัน สับสนก่าชื่อ นิสนึงอะนะ
โดยเฉพาะชื่อจิง นี่ แบบว่า มึนส์ ดีแท้ แงๆๆ
แต่จำตัวละครได้ละ คิคิ :m4:
อ่านไปอีกนิด ก็จะจำตัวละครได้อย่างแม่นยำเองล่ะคับ อิอิ.....
-
แอบนึกไปไกล ไอ้พี่เอส นี่คงมีแผนอีกเยอะ
-
สนุกมากกกๆๆ รออ่านต่อ
เปนกำลังจัยหั้ย
:a2: :a2:
-
มารอ
:m13:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านตอนแรกครับ
เด็กแสบๆเกเรกะครูสอนพิเศษท่าทางจะมัน
ชอบเอสๆนิดๆอ่ะฮะ :m4:
ตามอ่านตอนต่อไปไม่รู้ว่าจะไล่ทันตอน14เมื่อไหร่
ขอบคุณครับ
-
:m4: :m4: :m4: ขอจิ้มหน่อยและกานนะ อิอิ....
ขอบคุณครับ ที่อ่านและมาเม้นต์ให้
ตามอ่านให้ทันนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
^
^
^
แล้วเมื่อไหรจ๊ะมาต่อหล่ะอาร์ท
รออ่านอยู่น๊า :m1: :m1:
-
นิวไต๋อ่ะเป่านิ.. :m4:
รึงานนี้ มารจะมาช่วยให้ไต๋กับตฤณเข้าใจกันมากขึ้น
(คิดไปเองแน่ๆตรู :m29:)
(น่าจะถูกทรมานมากกว่านี้ ใช่มิ :m13:)
-
:a1: :a1: :a1: มาแย้ว
ตัวเลขบนหน้าปัดนาฬิกาดิจิตอลบอกเวลาว่าตอนนี้เป็นเช้าของอีกวันแล้ว เตชสิทธิ์ละสายตาจากตัวหนังสือบนแผ่นกระดาษที่เพิ่งจะอ่านจบไปอีกแผ่นหนึ่งจากหลายๆแผ่น เด็กหนุ่มหันมองโทรศัพท์เครื่องเล็กของตัวเองสลับกับตัวเลขบนหน้าปัดนาฬิกา จะตีหนึ่งเข้าไปแล้ว กัณตินันท์ยังไม่ถึงบ้านอีกหรือไงนะ ทำไมป่านนี้ถึงยังไม่โทรกลับมาหาเขาตามที่เขาบอกตอนจะแยกจากกัน
.
.
.
.
.
โทรศัพท์นั่นวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอน แสงจากโคมไฟหัวเตียงส่องให้เห็นว่าอุปกรณ์สื่อสารนั่นดับสนิทอยู่ บนเตียง กัณตินันท์กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ด้วยอาการเหม่อๆ ชายหนุ่มหันมองโทรศัพท์ตัวเองแล้วถอนหายใจเบาๆ แววตา น้ำเสียง และถ้อยคำสุดท้ายของเตชสิทธิ์ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดจนไม่อาจที่จะข่มตาให้หลับลงได้ ในตอนแรกที่ขาก้าวเข้ามาในห้องนอนของตน ชายหนุ่มก็ทำเหมือนจะโทรฯไปรายงานคนที่ออกคำสั่งตอนจากมา แต่คิดอีกทีก็หาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ว่าจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร มันควรจะจบลงไปได้แล้วไม่ใช่กับสถานะตนเองในด้านการเป็นอาจารย์สอนพิเศษให้เด็กคนนั้น ชายหนุ่มเลือกการปิดโทรศัพท์ลงในตอนนั้นแทนการโทรออก จนล่วงเวลามาถึงตอนนี้
“เป็นบ้าอะไรกัณตินันท์ เด็กคนนั้นมันร้ายกับนายจะตาย จำไม่ได้หรือไง”ชายหนุ่มเปรยออกมาเบาๆเมื่อไม่มีทีท่าว่าจะลืมคำพูดและการกระทำของลูกศิษย์ตัวดีออกไปจากสมองง่ายๆ ลมหายใจถูกปล่อยออกมาเฮือกใหญ่ในนาทีสุดท้าย ก่อนที่คนปล่อยจะเอื้อมมือไปดับสวิทซ์ไฟหัวเตียง ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนเมื่อภายในห้องมืดสนิทพร้อมกับจัดการคลุมโปงให้ตัวเองคล้ายๆว่าจะกันไม่ให้จิตใจฟุ้งซ่านยังไงยังงั้น
.
.
.
.
.
.
เสียงเคาะประตูห้องดังติดต่อกันยาว ทำเอาคนในห้องถึงกับสะดุ้งตื่น
“สายแล้วนะไต๋ ตืนหรือยังน่ะ แม่จะไปทำงานแล้วนะ”เสียงคนข้างนอกลอยเข้ามาในห้องหลังเสียงเคาะหยุดไป
“ตื่นแล้วครับแม่”เตชสิทธิ์ตะโกนกลับออกไป ก่อนจะสังเกตรอบตัวแล้วจึงรู้ว่าตัวเองเผลอฟุบหลับบนโต๊ะอ่านหนังสือ ที่บนโต๊ะเต็มไปด้วยเอกสารที่กัณตินันท์ทำให้ พร้อมหนังสืออีกสองสามเล่มที่ตนเลือกมาอ่านตามคำแนะนำในเอกสารนั่น
“งั้นแม่ไปก่อนนะ เราก็รีบๆเข้าล่ะเดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทัน”เสียงแม่ร้องบอกเข้ามาอีก เด็กหนุ่มตะโกนรับคำออกไปแล้วรีบผุดลุกขึ้นรีบไปจัดการตัวเองให้พร้อมที่จะออกจากบ้านได้เร็วที่สุด เพราะเห็นแล้วว่าตัวเองตื่นสายผิดเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง
.
.
.
.
รถประจำทางสายที่รอดูเหมือนว่าวันนี้จะวิ่งน้อยผิดปกติ ทำเอาคนยืนรอนิ่วหน้าด้วยความหงุดหงิด
“แม่ง น่าจะเอามอไซค์ มา”เด็กหนุ่มบ่นออกมาลอยๆ เมื่อรู้สึกขัดใจในระบบการขนส่งมวนชล ในขณะที่ยืนเว็งๆอยู่นั้น สิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มยิ้มออกมาได้ก็เกิดขึ้น นั่นก็คือ มีรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งตรงเข้าจอดเทียบในจุดที่ตนยืนอยู่ เด็กหนุ่มจำได้ทันทีว่ารถคันนั้นเป็นรถของคนที่เขาได้คุยและได้รู้จักในตอนเย็นของเมื่อวาน
“จะไปโรงเรียนเหรอไต๋ ขึ้นมาสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”เจ้าของรถเลื่อกระจกรถลงแล้วตะโกนบอกออกมาจากในรถ เตชสิทธิ์ไม่รอช้าที่จะเปิดประตูก้าวขึ้นไปนั่งคู่กับฝ่ายนั้น
“นึกว่าจะซวยตลอดเช้าซะแล้ว”เด็กหนุ่มเอ่ยทีเล่นทีจริงเมื่อขึ้นไปนั่งบนรถได้สำเร็จ และเพราะมัวแต่สาละวนอยู่กับการคาดเข็มขัดนิรภัย เจ้าตัวจึงไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังถูกมองสำรวจร่างกายตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าจากคนที่เป็นเจ้าของรถ
ภูมิ ใช้สายตาโลมไล้หนุ่มน้อยตัวหอมที่ขึ้นมานั่งข้างๆตน ชายหนุ่มนึกขอบคุณพระเจ้าในตอนนี้ที่ดลบันดาลใจให้เขาอยากออกจากบ้านสายกว่าปกติ ดูเอาเถอะ มันช่างโชคดีแท้ๆ ที่อยู่ดีๆก็ได้เจอกับหนุ่มน้อยที่กำลังหลงใหลโดยบังเอิญแบบนี้
“ตื่นสายเหรอเรา ”คนคิดว่ามีโชคเอ่ยถามคนข้างกายเมื่อเห็นเจ้าตัวจัดการคาดเข็มขัดนิรภัยให้ตัวเองเสร็จแล้วหันมามองหน้าตน ชายหนุ่มเคลื่อนรถออกไปตามถนนพลางนึกขัดใจและเสียดายอยู่ในที ที่เห็นฝ่ายนั้นหันมาสนใจตนเร็วเกินไป ก็แหม กำลังใช้สายตาโลมไล้ไรขนอ่อนๆที่ขึ้นปกคลุมต้นขาขาวๆขณะโผล่พ้นออกมานอกกางเกงนักเรียนอยู่พอดี ดันหันมามองกลับซะนี่ อารมณ์เสียนัก หึ!!
“ ก็นิดหน่อยครับ แล้วนี่พี่ถูมิกำลังจะไปทำงานเหรอครับ”เตชสิทธิ์เอ่ยตอบคำถามแรกที่ได้ยิน แล้วย้อนถามกลับ เป็นการเริ่มต้นการสนทนา
“อืม พอดีวันนี้ออกสายหน่อย แล้วนายล่ะ ปกติออกจากบ้านแบบนี้ทุกวันเหรอ”
“เปล่าหรอกครับ วันนี้อ่ะสาย พอดีเมื่อคืนนอนดึก”
“ทำอะไรดึกๆดื่นๆ”
“ก็อ่านหนังสือสอบนิดหน่อยครับ”สิ่งที่เด็กหนุ่มตอบออกไปเป็นเรื่องจริง ใช่แล้วล่ะ เขาไม่ได้โกหกหรอก เพราะเมื่อคืนเขาได้เริ่มอ่านหนังสือเรียน หนังสือเตรียมสอบจริงๆ ตามแนวทางที่คนบางคนชี้แนะไว้ในแฟ้มที่เขาเคยเมินใส่ เด็กหนุ่มหยิบแฟ้มนั่นมาเปิดดูตอนที่ทำกิจวัตรก่อนเข้านอนของตนเรียบร้อย ก่อนจะลองนั่งอ่านอย่างพินิจไปทีละหน้าทีละหน้า สลับกับการมองโทรศัพท์เป็นระยะๆ แน่ล่ะ เพราะเจ้าตัวกำลังรอไปด้วยนะสิว่าเจ้าของแฟ้มจะโทรเข้ามาหาเขาตนตามที่ตนได้บอกเอาไว้
ถึงตอนนี้ เตชสิทธิ์มีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเริ่มรู้สึกเคืองใจขึ้นมากับการที่คืนทั้งคืนได้นั่งรอโทรศัพท์จากเจ้าของแฟ้มชี้แนะแนวทางการ
เตรียมตัวสอบนั่นพร้อมกับการอ่านหนังสือไปด้วยตามสัญญาที่บอกไว้ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีสัญญาณเสียงใดๆดังขึ้นจากโทรศัพท์ จนเขาเผลอหลับลงไปในที่สุด และพอตื่นขึ้นมาแล้วลองเช็คเครื่องโทรศัพท์ดูในตอนก่อนออกมานี่ก็ไม่มีวี่แววการโทรเข้ามาของฝ่ายนั้นเลยซักนิด
“ดูเครียดๆไปนะ ตอนขึ้นมาก็ยังดูดีๆอยู่นี่”ภูมิที่สังเกตเห็นอาการเด็กหนุ่ม เอ่ยถามขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกครับ เผอิญหงุดหงิดรอรถนาน”คนถูกถามเอ่ยโกหกออกไป ก็เขาจะบอกคนที่เป็นผู้ชายแท้ๆอย่างเขาได้ยังไงล่ะว่านาทีนี้เขากำลังนึกเคืองและนึกหงุดหงิดในการกระทำของคนๆหนึ่งที่เป็นเกย์อยู่
“อืม รถเมล์ไทยก็งี้แหละ”ภูมิเอ่ยบอกอย่างไม่นึกสงสัยอะไร ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วรีบเอ่ยขึ้น
“เออ ..แล้วปกติไต๋ออกมารถที่ตรงนี้ประจำเลยหรือเปล่า”
“ก็รอทุกเช้าแหละครับ ทำไมเหรอครับ”เตชสิทธิ์ถามกลับอย่างงงๆ
“ก็พี่ผ่านทางนี้อยู่ทุกวันเหมือนกันไง”
“แล้วไงเหรอครับ”
“อ้าว ก็ถ้าไต๋สะดวกจะมาพร้อมพี่ พี่ก็จะได้แวะรับทุกวันไง”
“โห เอางั้นเลยเหรอพี่ ลำบากพี่เปล่าๆ”
“ไม่ลำบากหรอ ก บอกแล้วไงว่าพี่ผ่านมาทางนี้ทุกวันอยู่แล้ว เพียงแต่ถ้าเราจะเจอกันเช้ากว่านี้อีกซักนิด ก็น่าจะโอเค”
“ผมน่ะไม่มีปัญหาอยู่แล้วครับ แต่เอาเป็นว่าถ้าบังเอิญเจอแล้วผมค่อยขอติดรถพี่มาแล้วกัน ให้พี่มาคอยรับทุกวัๆมันคงไม่ดี”
“ไม่ดียังไงเหรอ”
“ผมเกรงใจพี่น่ะครับ”
“พี่ไม่ซีเรียส ช่วยได้ก็ช่วยกันไปคนไทยด้วยกัน”
“พี่นี่แมนดีจัง มิน่าล่ะ ถึงบอกว่ามีสาวติดเยอะ”
“ก็นะ นิดนึง เป็นอันว่าตกลงตามที่พี่บอกหรือเปล่าล่ะ”
“ยังไงผมก็เกรงใจพี่อยู่ดีแหละ เอาตามที่ผมบอกดีกว่า ถ้าบังเอิญเจอพี่ ผมค่อยขอติดรถมาด้วยดีกว่า”
“โอเค ตามใจนายก็แล้วกัน”การสนทนาตกลงเรื่องการเดินทางจบลงไปแค่นั้น ก่อนที่หัวข้อสนทนาใหม่จะเริ่มขึ้น โดยคนเริ่มคือเจ้าของรถ ชายหนุ่มหยิบยกหัวข้อที่ได้คุยกับเด็กหนุ่มข้างกายขึ้นมาพุดคุย
“แล้วตกลงเย็นนี้ว่าไง”
“เย็นนี้ ทำไมเหรอครับ”
“อ้าวก็บอกว่าจะมาหาพี่ที่ตึกไง แล้วให้พี่สอนวิชาพิชิตใจหญิงน่ะ”
“อะไร ยังเด็กอยู่เลย ความจำสั้นซะแล้ว”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกพี่ แค่เมื่อคืนเจอเรื่องน่าปวดหัวนิดหน่อย”
“เรื่องอะไรเหรอ”
“พี่อย่ารู้เลย เรื่องบ้าบอคอแตกทั้งนั้น ไม่รู้ว่าโชคชะตาจะเล่นตลกอะไรกับผมนักหนา คนรอบกายถึงได้เพี้ยนไปหมด”มาถึงตอนนี้เด็กหนุ่มเริ่มมีสีหน้าเครียดขรึมขึ้นมาอีก เด็กหนุ่มนึกถึงภาพตอนที่เพื่อนรุ่นพี่อย่างกฤตภาษขับรถพาเลี้ยวเข้าโรงแรมม่านรูดขึ้นมาแล้วนึกเซ็งปนผิดหวังนิดๆ ที่แอบคิดไปว่าพฤติกรรมคนเคยสนิทมันดูแปลกๆไป เมื่อคืนแม้ฝ่ายนั้นจะอ้างว่าจะขับรถเข้าไปในสถานที่แห่งนั้นเพราะต้องการเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่คนได้ฟัง ฟังยังไงมันก็ดูไม่เข้าท่า ก็ถ้าเกิดครูบาอาจารย์ที่โรงเรียนเขาขับรถผ่านแล้วเห็นเขานั่งรถเข้าไปข้างในสถานที่แห่งนั้น เขาไม่ซวยหรอกเหรอ ทำไมการที่ผู้ชายเหมือนๆกันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าต้องหาที่เปลี่ยนที่ลึกลับขนาดนั้นด้วย พูดถึงแค่จอดรถข้างทางเปลี่ยนแป็บเดียวก็เสร็จแล้ว ไม่เห็นต้องทำอะไรให้เขาหมดศรัทธาเลย ทั้งๆที่เพิ่งจะกลับมาเจอกันได้ไม่กี่วัน
“โอเค ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า ท่าทางชีวิตนายจะมีปัญหาอยู่นะนี่ มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ”ภูมิเอ่ยขึ้นมาลอยๆ เมื่อสังเกตเห็นคนข้างกายมีสีหน้าเครียดขรึมขึ้นมาอีกครา เปล่าหรอก สิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยออกไปเมื่อครู่ เจ้าตัวไม่ได้นึกห่วงใยอะไรกับเด็กคนนี้ด้วยความบริสุทธิ์ใจหรอก ความหมายคำว่ารักของเขา มันคือความหลงใหลในเพศรสต่างหากล่ะ คนข้างกายตอนนี้ดูยังไงก็ดูเหมือนคนกำลังสับสนและมีปัญหาอะไรอยู่ซักอย่าง ในชีวิตช่วงนี้ แต่ปัญหาเหล่านั้นมันจะมีอะไรบ้างก็ช่างเถอะ เขาไม่คิดจะใส่ใจจริงๆจังๆหรอก ตรงกันข้าม เขากลับขอให้ปัยหาต่างๆมันรุมเร้าเด็กคนนี้เยอะๆนั่นแหละดี เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะการที่คนหนึ่งคนกำลังสับสน อ่อนแอ หรือหมดทางแก้ไขปัญหา ก็มักจะวิ่งหาที่พึ่งที่น่าไว้ใจได้อยู่เสมอๆ แน่ล่ะ ตำแหน่งหน้าที่ตรงนั้น เขาขอประมูลตีตาจองเอาไว้ก่อนล่ะ แม้จะเป็นที่ปรึกษากำมะลอ แต่ขอแค่ได้ใกล้ชิดเด็กนี่เพื่อเป็นสะพานเชื่อมไปในทางพิชิตสวาทแล้วล่ะก็ถึงไหนถึงกันล่ะงานนี้
“พี่ภูมิดูออกด้วยเหรอว่าตอนนี้ชีวิตผมกำลังสับสนอย่างหนักอยู่”เตชสิทธิ์ยอมรับออกมาตรงๆ เด็กหนุ่มถอนหายใจหน่อยๆเมื่อคิดไม่ตกว่าจะหันทิศทางของชีวิตและอนาคตของตัวเองไปทางไหนดี ด้วยรู้สึกว่าปัญหาชีวิตของตนตอนนี้มันแตกแยกไปหลายทางซะเหลือเกิน ทั้งด้านการเรียน ความรัก หรือแม้กระทั่งเรื่องครอบครัว
การเรียน เด็กหนุ่มเพิ่งรับรู้ว่าระดับผลการเรียนของตนต่ำกว่ามาตรฐานเด็กคนอื่นๆในวัยเดียวกันอย่างน่าตกใจ ด้วยจากการได้ศึกษาข้อมูลผลการเรียน และคะแนนการสอบวัดผลต่างๆที่กัณตินันท์รวบรวมเอาไว้ให้ในแฟ้มที่ลองนั่งอ่านเมื่อคืน ในด้านของความรัก หัวใจตอนนี้ก้เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า ณิชา เป็นคนที่ดีที่สุดในชีวิตนี้หริอเปล่า หรือเขาอาจมีโอกาสเจอใครที่ดีกว่านี้อีกก็เป็นได้ ก็ด้วยจากหลักการ การใช้ชีวิตในช่วงวัยเรียนที่กัณตินันท์ทำแทรกไว้ให้เขากับข้อมูลต่างๆในแฟ้มนั่นอีกนั่นแหละที่กำลังทำให้เขาสับสนอยู่ตอนนี้ว่าจะเอายังไง
กับเด็กสาวอย่างณิชาดี เขาควรจะปล่อยเรื่องความรักไว้ซักพักดีกว่ามั๊ย ตามคำแนะนำของคนทำแฟ้ม หรือเขาจะทำตามสิ่งที่หัวใจตัวเองสั่งดี ส่วนปัญหาทางด้านครอบครัว เด็กหนุ่มเริ่มเก็บคำที่แม่ของตนขู่เสมอๆว่าจะส่งตนไปอยู่กับผู้บังเกิดเกล้าอีกคนที่เขาไม่ยากไปอยู่ด้วย ในทุกๆครั้งที่มีการทะเลาะกัน มาคิด ทำไมเหรอ ทำไมแม่ถึงต้องชอบขู่เขาแบบนี้ตลอดเวลาด้วย เขามันเด็กเหลือขอจนเกินจะเลี้ยงไหวแล้วหรือไงกัน นี่ยังไม่รวมถึงปัญหาในเรื่องของกัณตินันท์อีกนะที่เด็กหนุ่มอดเก็บเอามาคิดไม่ได้ว่าตอนนี้ตนมีรู้สึกอย่างไรกับเจ้าตัวกันแน่ เกลียดเหรอ คงไม่แล้วล่ะ ความรู้สึกนี้มันค่อยๆบั่นทอนลงทีละนิดก็ตอนที่รับรู้ว่าเจ้าตัวได้ตัดสินใจหายไปจากชีวิตตนแล้วจริงๆ ก่อนจะหายเป็นปลิดทิ้งก็เมื่อตอนที่เห็นเจ้าตัวโดนต่อว่าเสียๆหายๆจากแม่ของตนหรือเพื่อนรุ่นพี่อย่างกฤตภาษ แน่ล่ะ ต้นเหตุที่กัณตินันท์ต้องโดนพิพากษาแบบนั้น เรื่องหลักๆมันก็มาจากการที่เขาเคยแผลงฤทธิ์ร้ายใส่ไฟเจ้าตัวซะจนเป็นคนไม่ดีในสายตาใครๆได้อย่างไม่น่าเชื่อ ตอนนี้เขาไม่เกลียดนายนั่นแล้ว แล้วความรู้สึกไหนมาเคลื่อนเข้ามาแทนที่ความรู้สึกนั่นล่ะ จะว่าไม่ได้คิดอะไรกับเจ้าตัวเหรอ ไม่จริงหรอก ถ้าเขาไม่ได้คิดอะไร แล้วทำไมเมื่อคืนเขาต้องห่วงว่าเจ้าตัวจะมีอันตรายจากคนขับรถแท็กซี่สายตาแปลกล่ะ แล้วเมื่อเช้าที่เขานึกหงุดหงิดที่เจ้าตัวไม่ยอมโทรมารายงานความเคลื่อนไหวอีกล่ะ มันหมายถึงอะไร เขาชอบนายนี่เหรอ บ้าแล้วสิ เป็นไปไม่ได้ นายนี่เป็นผู้ชาย เขาก็ผู้ชาย ไม่หรอก เขายังไม่ได้เป็นเด็กผู้ชายกลายพันธุ์ เขายังรักยังชอบผู้หญิงอยู่ จริงสินะ ตอนนี้เขาคงแค่ สงสาร และเห็นใจนายนั่นล่ะมั้ง ที่ต้องมาโดนต่อว่าอะไรในทางเสียๆหายๆจากลมปากเขาก่อนหน้า เอาเถอะนะ จากนี้ไปเขาจะพยายามตั้งใจเรียน ตั้งใจศึกษาตามแนวทางที่เจ้าตัวอุตส่าห์ทำข้อมูลชี้แนะแนวทางให้เขาแล้วกัน เพื่อเป็นการทดแทนความร้ายกาจที่เขาเคยแผลงฤทธิ์ใส่ในเมื่อก่อน
“ท่าทางนายจะเป็นเอาหนักแฮะ นั่งหน้าเครียดเชียว คิดอะไรมากมายว้า ยังเด็กอยู่เลย ไม่เอาอย่าเครียดๆ หมดหล่อเลย”ภูมิเอ่ยแซวยิ้ม พลางแสร้งเอื้อมมือมาตบไหล่คนกำลังคิดไม่ตกกับปัญหาต่างๆของตัวเอง เตชสิทธิ์หันมองคนตบไหล่ตนคล้ายปลอบ ปัญหาต่างๆที่คิดว่าหนักดูจะผ่อนคลายลงไปได้บ้าง จึงเอ่ยออกมาในที่สุดเมื่อคิดอะไรได้
“พี่ภูมิ จะว่าอะไรมั๊ยถ้าผมจะกลับคำพูดตอนนี้”
“กลับคำอะไรเหรอ”ภูมิถามงงๆ
“ก็ที่บอกว่าถ้าบังเอิญเจอพี่แล้วผมจะขอติดรถพี่มาด้วยไง ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมว่าผมเอาข้อเสนอแรกของพี่ดีกว่าที่ว่าจะแวะมารับผมทุกเช้าที่ป้ายรถเมล์นั่น”
“จริงดิ แล้วทำไมเปลี่ยนใจเอาตอนนี้ล่ะ”
“ไม่รู้สิ เวลาผมได้คุยกับพี่แล้วผมรู้สึกผ่อนคลายยังไงไม่รู้ ถ้าไม่ลำบากนักมาเป็นพี่ชายผมสิ ผมลูกคนเดียว”ภูมิอึ้งในสิ่งที่หลุดออกจากปากหนุ่มน้อยข้างๆ อะไรกันนื่ เขายังไม่ได้ทำตามแผนอะไรซักอย่าง ไอ้เด็กอ่อนหัดนี่มันก็ตกหลุมพรางเองซะแล้วเหรอ ก็อย่างว่าแหละนะ บุคลิกของคนเรามันต่างกัน ใครวางตัวได้ดีแค่ไหน คนนั้นก็ต้องเป็นคนกำชัยเป็นเรื่องธรรมดา แหม นึกแล้วก็ภูมิใจเสียจริง ที่บุคลิกเกย์ออฟฟิสอย่างเรา กลายเป็นบุคลิกพี่ชายที่แสนดีในสายตาของเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมไปได้ หึ วันนี้ฉันจะยอมเป็นพี่ชายนายก็จริง แต่วันหน้า เชื่อสิ ว่าฉันจะยัดเยียดการเป็นอย่างอื่นให้นายให้จงได้ นายเตชสิทธิ์!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ไต๋เอ้ย เจอของแข็งเข้าไป จะรอดปากเหยี่ยวปากกามั๊ยล่ะนั่น
ติดตามตอนต่อไปครับ
อ้อ มีการเปลี่ยนแปลงชื่อ ภูวกฤษนิดหน่อย เป็น ภูมิ เฉยๆนะครับ เพื่อป้องกันการสับสนกับชื่อของ กฤตภาษ หรือเอส
**ขอบคุณเม้นท์เรื่องชื่อนะครับ จากในเล้าโน่นแหละ แก้ไขให้แล้วนะ แต่ให้แก้หมดคงไม่ไหวนะ เดี๋ยวต้นฉบับจะพังเอา
เจอกันตอนหน้าครับ
Boy
ปล. มาแร้วนะ คุณ nana lonely
-
จิ้มอาร์ท
นายไต๋นี้ยังงัยนะ
เมื่อไหร่จะได้ติวบนเตียงเนี่ย รออยุ่นะ :laugh: :laugh:
หื่นมากมายพี่หนึ่ง
-
เฮ้อเด็กน้อยกลายเป็นแกะน้อยกลางฝูงหมาป่าไปซะแล้ว :เฮ้อ:
-
แล้วมันจะรอดไหมละนี่ :a5:
-
เย่ :a2:
ตามอ่านทันแล้ว
ไต๋เปลี่ยนไป๋ :a3:
ยังไม่ได้โดนอะไรให้สะใจเลยง่ะฮะ
เห็นแต่ละคนอยาก :เตะ1:กันทั้งนั้น
ตฤณจะใจอ่อนรึไงเนี่ย
อย่าเพิ่งเซ่ :a14:
เจ้าคุณภูมิจัดการหน่อย
หุหุ :laugh:
-
ถ้านายไต๋โดนนายภูมิเล่นงาน
จะสงสารไต๋ดีรึเปล่าน้า :laugh: :laugh: :laugh:
-
ถื อ ว่ า แ ร ง
-
อ้าวววววววววววววววววว เข้าทางไอ้ภูมิซะงั้น
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ไต๋เอ่ยกำลังจะโดนงาบไม่รู้ตัว :laugh: :laugh: :laugh:
อยากให้ไต๋รู้เร็วๆจิงว่าเริ่มชอบตฤษซะแล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
มาเป็นกำลังใจครับ
-
ซวยตลอดเช้าจริงๆ นายไต๋ :laugh: สม สม
แปลกใจ เป็นห่วงแล้วไม ไต๋ไม่โทรถามเนี่ยว่า ถึงบ้านรึยัง
แถมเช้ามา ก็ไม่คิดเหรอว่า เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคนที่เรารอโทรศัพท์ถึงไม่โทรมา
อย่างงี้ห่วงจริงรึเปล่าเนี่ย ชริ
-
ไอ้ตื่นสาย ไม่มีรถไปโรงเรียนนี่แค่เบาะๆ
ที่ซวยของจริงคือเจอไอ่นายภูมินั่นแหละ
-
มาลุ้นตอนที่ทุกอยข่าคลี่คลายแล้ว *-*
:a2:
-
กรรมจะตอบสนองไม่รู้ตัว
ชิส์ ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี o12
-
เฮ้อออออออออออออออ เสร็จกัน
จะรอดมั๊ยเนี่ย ไต๋เอ๋ยยยยยยย
-
ขอให้โดน
ของอย่างงี้ต้องโดนเอง ถึงจะรู้
บอย - อาร์ท มาต่อเร็วๆนะครับ
-
นายไต๋ทำเขาไว้เยอะ ขอให้โดนจังๆกันตัวสักทีเถอะ สาธุ!
-
เจอฤทธิ์พี่ชายแน่ๆ o13
-
จะสงสารหรือสมน้ำหน้าไต๋ดี ... เหอ ๆ
-
คอมพิวเตอร์ถูกปิดเครื่องลงไปในตอนสาย กัณตินันท์เก็บสมุดจดเล่มประจำลงในลิ้นชัก หลังจดข้อมูลบางอย่างเพิ่มเติมจากการค้นหาทางอินเตอร์เน็ตได้ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่ถูกปิดไว้ทั้งคืนมาถือไว้ในมือซักพักแล้วเปิดเครื่อง เวลาผ่านไปไม่นานเมื่อระบบทำงาน เจ้าของเครื่องรู้สึกเหงาหน่อยๆที่ไม่เห็นสิ่งผิดปกติใดๆเกิดขึ้นบนหน้าจอเครื่อง ไม่มีข้อมูลการฝากเบอร์ของคนที่อาจโทรเข้ามา ไม่มีข้อความใดๆจากใครทั้งนั้น ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ลงที่เดิมแล้วนิ่งคิด การเป็นคนที่จริงจังกับชีวิตมากเกินไปมันทำให้เขากลายเป็นคนไร้เพื่อน ไร้คนคิดถึงไปเลยหรือไงนะ จริงอยู่ที่เขาเกิดมาในครอบครัวที่ค่อนข้างจะอบอุ่น คนในบ้านปล่อยวางได้แล้วกับสิ่งที่เขาเป็น เขาจึงไม่ได้มีปัญหากับชีวิตในเรื่องนี้ แต่ก็นั่นแหละนะ ในมุมหนึ่งของการเกิดเป็นมนุษย์ เขาก็อยากจะมีคนสนิท คนรู้ใจเพื่อเอาไว้พูดคุยยามเหงาอยู่บ้างเหมือนกัน นึกถึงตอนนี้แล้วก็เศร้าพิลึกแฮะ ในตอนแรกก็คิดว่าเจอแล้วสำหรับคนๆนั้น แต่ไปๆมาๆ เขาคนนั้นดันมาบอกเลิกเอาจนได้ ซะนี่
.
.
.
.
แดดร้อนเปรี้ยงในตอนเที่ยงวัน เตชสิทธิ์นั่งมองภาพที่ศัลชัยคอยเอาอกเอาใจณิชาขณะเดินเคลียคลอกันมาทางที่ตนนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ สีหน้าและแววตาของคุณหนูนั่นดูจะมีความสุขกับการถูกเอาอกเอาใจก็จริง แต่ความรู้สึกของคนนั่งมองตอนนี้กลับเฉยๆขึ้นมาซะอย่างนั้น
“เสียหมดเลยมึงไอ้ไต๋ ดูไอ้แซนด์มันควงคุณหนูของมึงสิ หน้างี้บานเชียว”เสียงเพื่อนในกลุ่มเอ่ยแซวขึ้น
“ช่างมันเถอะ พวกเขาเหมาะกันดีแล้ว”คนถูกแซวบอกปัด เด็กหนุ่มได้นึกชั่งใจในเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนก่อนหน้าที่จะเจอภาพนี้แล้ว สุดท้ายเขาก็หาข้อสรุปให้ตัวเองได้ว่าจะลองดำเนินชีวิตวัยเรียน ตามตารางที่อาจารย์สอนพิเศษคนก่อนขีดไว้ให้ดู
“อ้าว พูดแบบนี้ แสดงว่ามึงยอมแพ้ไอ้แซนด์เหรอวะไอ้ไต๋”เพื่อนๆโพล่งถามขึ้น เตชสิทธิ์ยักไหล่ส่ายหน้าแล้วบอก
“ก็ณิชาเขาชอบคนเก่งแล้วพวกมึงจะให้กูทำไงล่ะ กูมันก็แค่เด็กเกเรไม่เอาไหนคนหนึ่ง กูก็คงจะอยู่ของกูต่อไปแบบนี้แหละ”
“เฮ้ย ไอ้นี่เพื้ยนไปว่ะพวกเรา”เพื่อนๆที่ได้ยินเอ่ยตบท้าย ก่อนจะพากันหัวเราะ เฮฮา โห่ฮิ้วไปตามเรื่องตามราวของเด็กผู้ชาย
เสียงเอะอะเฮฮานั่นดังไปถึงหูคนสองคนที่กำลังเดินผ่านมาพอดี
“ดูพวกนั้นสิณิชา เอะอะ เสียงดัง ไม่นึกเกรงใจคนอื่นเขาบ้างเลย”ศัลชัยเอ่ยขึ้นก่อน ณิชาที่อยู่ข้างๆจึงหันไปมองทางต้นเสียงด้วยอีกคน จังหวะนั้นเด็กสาวได้ประสานสายตากับหัวโจกของกลุ่มเข้าพอดี ครู่ต่อมาหัวใจคุณหนูคนสวยก็เกิดชาวูบขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อเห็นคนที่ตนประสานสายตาด้วยมีท่าทีเมินเฉย และแปลกไปใส่ตน
“เฮ้ย เดี๋ยวกูขึ้นห้องก่อนนะโว้ย”เตชสิทธิ์เอ่ยบอกเพื่อน เมื่อรู้สึกว่า ณิชาจะจ้องตนนานเกินไปแล้ว เด็กหนุ่มจำใจที่จะเดินหนีสายตาเด็กสาวที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้เขาหลงใหลได้เพ้อจนเสียการเรียนมาแล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่ได้หัวใจเจ้าตัวมาอย่างจริงๆจังๆ ก็ในเมื่อตอนนี้เขาเป็นแค่คนเกเรและไม่เอาไหนในสายตาคุณหนูนั่นไปแล้ว เขาก็ควรจะอยู่ในมุมเกเรของเขาต่อไปจะดีกว่า
“ไต๋..”ณิชาเผลอเอ่ยชื่อคนที่เดินหนีสายตาตนไป เด็กสาวครุ่นคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆคนๆหนึ่งที่เคยตามเธอต้อยๆ จะมีท่าทีเมินเฉยใส่ตนได้แบบนี้ จริงอยู่ที่เธอไม่นึกปลื้มและไม่ชอบใจในความไม่เอาไหนของฝ่ายนั้นในเรื่องเรียน แต่ก็นะ ในมุมหนึ่งของเด็กสาววัยนี้ การได้เป็นสาวป๊อบในหมู่หนุ่มๆจนเรียกความอิจฉาเล็กๆจากสาวๆวัยเดียวกันได้ มันก็ดูเริดๆ เชิดๆ ได้ดีไม่น้อยนี่นา ว่าฉันน่ะสวยเลือกได้
“มองตามมันไม่วางตาเลยนะณิชา ไหนบอกไม่ชอบมันแล้วไง”ศัลชัยเอ่ยทักเมื่อเริ่มรู้สึกเคืองใจในท่าทีของเพื่อนหญิงที่มีต่อคู่อริ
“ก็คนเคยรู้จักกัน อยู่ๆเขามาเมินเฉยใส่ณิชาแบบนี้ ณิชาก็ต้องรู้สึกบ้างสิ แซนด์น่ะคิดมาก”ณิชาหันมาตอบ ปากคุณเธอบอกว่าเพื่อนหนุ่มคิดมาก แต่จริงๆแล้วตัวเธอเองน่ะแหละที่เป็นฝ่ายกำลังคิดอะไรต่างๆนาๆอยู่ตอนนี้ ไม่รู้สินะ มันรู้สึกเสียหน้าอยู่ลึกๆ ที่โดนคนที่เคยตามเอาใจเชิดใส่แบบนี้
.
.
.
.
.
ได้เวลาเลิกเรียน ณิชารีบไปยืนดักรอใครบางคนตรงทางที่คิดว่าเจ้าตัวต้องเดินผ่าน ที่ต้องทำแบบนั้นเพราะเด็กสาวต้องการที่จะเช็คความรู้สึกฝ่ายนั้นนั่นเอง ว่ายังรู้สึกชื่นชอบและชื่นชมเธอเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่า บอกตรงๆว่าเอาเข้าจริงๆเธอก็รับไม่ได้หรอกที่จะโดนเมินใส่ขนาดนี้
“อะไรนะคะคุณพ่อ วันนี้ไม่ต้องให้ณิชาไปรอที่ตึกเหรอคะ”เด็กสาวรีบหันหลังแล้วแกล้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพูดคุยทันที เมื่อหางตามองเห็นแล้วว่าคนที่ตนลงทุนมาดักรอกำลังเดินมาถึงใกล้พอจะได้ยินสิ่งที่เธอแกล้งพูดเมื่อครู่
เตชสิทธิ์ชะงักเท้าหยุดเดิน เมื่อสองหูได้ยินเสียงณิชาเอ่ยคุยโทรศัพท์อยู่ เด็กหนุ่มหยุดยืนฟังอยู่ชั่วขณะ
“อ๋อ ให้ณิชากลับเองก่อนได้เลยเหรอคะ ว้า แย่จังเลยคุณพ่อ”ณิชาแกล้งพูดกับลมไม้ใบหญ้าต่อไป เมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังสนใจฟังตนอยู่ แน่ล่ะ คนๆนั้นก็คือคนที่เธอดักรอน่ะแหละ
“ค่ะๆ ได้ค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะ”เด็กสาวรีบกล่าวสรุปเออๆออๆเอาเอง เมื่อคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะได้ลองใจใครบางคน
“อ้าวไต๋ จะกลับแล้วเหรอ”คนคิดลองใจเอ่ยทักเหยื่อในเกม เมื่อหันกลับมาแล้วแสร้งทำทีเหมือนเพิ่งมองเห็นเจ้าตัว
“ครับ แล้วณิชาล่ะ”เตชสิทธิ์รับคำแล้วเอ่ยถามกลับ
“ก็ว่าจะไปรอคุณพ่อที่ตึกเหมือนเดิมแหละ แต่คราวนี้ติดปัญหาว่าคุณพ่อมีประชุมดึก เลยบอกให้ณิชากลับเองก่อนได้เลย”ณิชาเอ่ยตอบ ก่อนจะแสร้งตีสีหน้าเศร้าๆ
“อ้าวเหรอ แล้วเพื่อนๆหายไปไหนหมดล่ะ”เตชสิทธิ์เอ่ยบอกออกมา ทำเอาคนตีสีหน้าเศร้าแทบสะอึก อะไรกันนี่ เกริ่นนำทางขนาดนี้แล้วยังบื้อไม่คิดจะไปส่งอีก หรือว่านายหมดรักฉันแล้วจริงๆนายไต๋
“กลับกันหมดแล้วล่ะ”คนจับความรู้สึกอีกฝ่ายบอกห้วนๆ คล้ายๆจะแกล้งงอน
“แล้วไอ้แซนด์ล่ะ โทรให้มันไปส่งณิชาสิ ดีกว่ากลับคนเดียวนะ”เตชสิทธิ์เสนอออกไปตามประสาซื่อ ไม่ใช่ว่าจะแกล้งอะไรอีกฝ่ายหรอกนะ แต่ที่เด็กหนุ่มไม่แสดงตัวเป็นสุภาพบุรุษเช่นเดิม ก็เพราะว่าเย็นนี้เขามีนัดกับพี่ชายคนใหม่ที่ชื่อภูมิแล้วต่างหาก
“จริงสินะ ณิชายังมีแซนด์อยู่นี่นา ขอบใจนะที่เตือน”คนได้ข้อเสนอเอ่ยบอกเสียงห้วนกว่าเดิม เมื่อรู้สึกขัดใจขึ้นมากะทันหัน เด็กสาวพูดจบก็สะบัดหน้าเดินหนีไปอย่างไร้มาดคุณหนูที่เคยมี ปล่อยให้คนอยู่ข้างหลังยืนเกาหัวตนเองมองตามอย่างงงๆ
ที่ร้านหนังสือในห้างดัง ภูมิยืนกอดอกมองนอกชายน้องไส้อย่านึกเซ็งขึ้นมาหน่อยๆ ที่เขานัดเจอเด็กนี่ก็หวังที่จะได้อยู่กับเจ้าตัวในที่ลับตาคนมากว่านี้ จะไปดูหนัง ฟังเพลง หรือร้องคาราโอเกะบ้าบอที่ไหนก็ว่ากันไป ที่พอจะทำให้สถานที่และบรรยากาศมันดูสลัวๆกว่านี้หน่อยซักนิดนึง
เตชสิทธิ์เอ่ยปากชวนเขามาที่ร้านหนังสือนี้ทันทีที่ได้เจอหน้ากัน เจ้าตัวอ้างว่ากำลังหาซื้อหนังสือเตรียมสอบ และคู่มือต่างๆหลายเล่ม ไอ้ครั้นเขาจะปฎิเสธก็กระไรอยู่ เพราะสถานะพี่ชายที่คอยให้คำปรึกษาต่างๆนั่นแท้ๆเชียวที่มันค้ำคออยู่จนไม่อาจทำอะไรที่ส่อให้ภาพการเป็นคนดีที่สร้างไว้มันมีรอยเปื้อน
“ไต๋ พี่ขอเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนะ นายเลือกหนังสือรอพี่ที่นี่ละกัน”ชายหนุ่มเอ่ยบอกในที่สุด เมื่อไม่อาจทนยืนมองร่างสูงของเด็กที่ตนหลงใหลอยู่แล้วทำอะไรกับเจ้าตัวไม่ได้
เตชสิทธิ์หันไปรับคำคนพาตนมายิ้มๆ ก่อนจะหันมาสนใจการเลือกหนังสือต่อ เมื่อฝ่ายนั้นเดินจากไปแล้ว
ในอีกมุมหนึ่งของร้านเดียวกัน กัณตินันท์ถึงกับต้องชะงักเท้าโดยพลันขณะที่กำลังจะหอบหนังสือสองสามเล่มมาชำระเงินที่เคาท์เตอร์
“นายไต๋ ทำไมโลกมันกลมอย่างนี้นะ”ชายหนุ่มเผลอพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบแทรกตัวเองกลับเข้าไปหลบตามชั้นหนังสือ เพราะกลัวว่าสายตาของเตชสิทธิ์จะมองเห็นตนซะก่อน ยังไม่อยากจะเจอกับเด็กนั่นตอนนี้เลยให้ตายสิ
“เอาไงดีวะ หนังสือพวกนี้มีร้านนี้ร้านเดียวซะด้วย”คนทำตัวเป็นนินจาเอ่ยอย่างวิตก ด้วยเพราะจุดชำระเงินดันไปอยู่ทางด้านหลังเด็กคนนั้น ถ้าเขาเดินออกไปชำระค่าหนังสือตอนนี้นะ รับรองได้ว่าคงได้จ๊ะเอ๋กับเด็กนั่นแน่ๆ ซึ่งชายหนุ่มก็เกินจะคาดเดาเหลือเกินว่าจะเกิดความวุ่นวายอะไรกับชีวิตตนอีก หากว่าได้พาตัวเองไปอยู่ในรัศมีสายตาคนๆนั้น
.
.
.
“เอ หนังสือชื่ออะไรนะ”เตชสิทธิ์ เอ่ยขึ้นมาลอยๆ เมื่อนึกชื่อหนังสือที่ตนตั้งใจมาซื้อไม่ออกอยู่หนึ่งเล่ม เด็กหนุ่มล้วงมือลงไปในกระเป๋านักเรียนแล้วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาคลี่ดู แน่นอนที่สุดว่าทุกกริยาของเขาตอนนี้มีสายตาของกัณตินันท์กำลังจดจ้องอยู่
“แล้วมันอยู่มุมไหนกันล่ะเนี่ย”คนเปิดดูกระดาษเอ่ยขึ้นมาอีก เมื่ออ่านรายชื่อหนังสือเรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มเงยหน้ามองหาไปทั่วว่าชั้นวางหนังสือฝั่งไหนน่าจะเป็นที่วางหนังสือที่ต้องการซื้อ
กัณตินันท์หลบวูบทันควันเมื่อเห็นคนที่ตนจ้องดูความเคลื่อนไหวอยู่ หันหน้าหันหลัง ชายหนุ่ม ย่อตัวนั่งลงแทบพื้นแล้วรีบเดินค่อมๆ เพื่อหาที่หลบมุมใหม่ เมื่อเห็นคนหันหน้าหันหลังตัดสินใจเดินมาทางที่ตนหลบอยู่
“พี่ครับ”เสียงทุ้มของคนเดินเข้ามาดังขึ้น ทำเอาคนเดินย่อตัวชะงักเท้าทันควัน หัวใจชายหนุ่มหล่นไปที่ปลายเท้า เมื่อคิดไปว่าเจ้าของเสียงคงเห็นตนแล้ว และคงส่งเสียงเรียกไว้เมื่อครู่
ชายหนุ่มค่อยๆลุกยืนแล้วหันกลับมามองทางต้นเสียง ในใจนึกจินตนาการไปแล้วว่าคงจะได้เจอรูปร่างสูงโปร่ง และใบหน้าของเจ้าของเสียงเมื่อครู่เป็นแน่แท้ แต่…
“พี่ครับ หนังสือเล่มนี้อยู่ชั้นไหนครับ”นั่นคือสิ่งที่ชายหนุ่มมองเห็นและได้ยิน เตชสิทธิ์กำลังยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้พนักงานร้านหนังสือและเอ่ยถามคำถามเมื่อครู่นั่นเอง
“นึกว่าแกจะซวยซ้ำซ้อนซะแล้วตฤณ”คนเกือบซวยบอกกับตัวเอง ก่อนจะรีบหาที่หลบมุมใหม่ แต่ก็ไม่วายที่จะจดๆจ้องๆความเคลื่อนไหวของคนที่ตนไม่อยากเจอตอนนี้อยู่อย่างไม่อยากให้คลาดสายตา เพราะถ้าฝ่ายนั้นหลุดหายไปจากรัศมีการมองเห็น เขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องไปหลบมุมไหนถึงจะไม่เจอกันจังๆ
“หนังสือเล่มนี้หมดสต๊อคไปแล้วครับ ตอนนี้ขายดีมากๆ หมดเกลี้ยงเกือบทุกสาขา ทุกร้านเลย”เสียงพนักงานเอ่ยบอก คนยืนสังเกตการณ์แอบมองเห็นว่าอีกคนมีสีหน้าผิดหวัง
“จะซื้อหนังสืออะไรนะเตชสิทธิ์”ชายหนุ่มเปรยออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบนั่งลงหลบซ่อนตัวใหม่ เมื่อเห็นคนที่ตนอยากรู้ความต้องการเงยหน้าขึ้นหันมองรอบๆร้านอีกครา
“กระดาษนั่นมันคุ้นๆแฮะ”คนหมอบตัวอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมาอีก ก่อนจะค่อยๆใช้สายตาชำเลืองออกไปมองสถานการณ์ข้างนอก นั่น เตชสิทธิ์กำลังจะเก็บกระดาษแผ่นนั้นลงในกระเป๋ากางเกงดังเดิมแล้ว อีกซักพักเด็กนั่นก็คงจะออกจากร้านนี้ไปล่ะมั้ง เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย แต่..
“อ้าวเฮ้ย!!”เสียงคนเก็บกระดาษเอ่ยร้องขึ้นอย่างตกใจ ทำให้คนผ่อนลมหายใจต้องหันไปมองใหม่ ตายล่ะ เด็กนั่นทำกระดาษหล่น แย่แล้วเรา กระดาษนั่นมันจะปลิวมาทางนี้ทำไม โอ้ย!! อยากจะบ้า
กัณตินันท์หลับตาปี๋เมือลุกหนีไปไม่ทันตอนที่กระดาษแผ่นที่ตนจ้องมองอยู่ปลิวว่อนมาตกอยู่ตรงหน้าตัวเอง ชายหนุ่มหัวใจจะวายตายเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเจ้าของวิ่งตามสิ่งที่ปลิวมาทางตน ร่างที่นั่งอยู่จึงเตรียมลุกวิ่งหนีหวังจะให้ทัน แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องชะงักงันเมื่อสายตาเหลือบมองเห็นกระดาษนั่นแล้วคุ้นตาเหลือเกิน ใช่แล้ว นี่มันเป็นกระดาษงานของเขานี่ แล้วนี่ รายชื่อหนังสือต่างๆที่อยู่ในแผ่นกระดาษนั้น เป็นรายชื่อหนังสือที่เขารวบรวมเอาไว้เตรียมชี้แนะให้อดีตลูกศิษย์ไปหาอ่านนี่ นี่แสดงว่าเตชสิทธิ์กำลังเดินตามหาซื้อหนังสือที่เขาอยากให้อ่านงั้นเหรอ
ในขณะที่นิ่งคิดอยู่นั้น เสียงฝีเท้าก็ดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ คนคิดเพลินสะบัดทุกสิ่งทุกอย่างในห้วงสติทิ้งไปทันควัน ชายหนุ่มรีบพาตัวเองหลบแวบไปได้ทันจังหวะที่คนวิ่งตามกระดาษเดินมาก้มหยิบของสิ่งนั่นได้ทันพอดี
กัณตินันท์ยืนแอบชิดชั้นหนังสือแล้วสูดลมหายใจให้เข้าทั่วปอดเพราะลุ้นเหลือเกินว่าตัวเองจะรอดพ้นสายตาเตชสิทธิ์ไปได้มั๊ย สุดท้ายก็รอดมาจนได้ นับว่าโชคยังเข้าข้างเขานะนี่ แต่แล้ว..
“มายืนหลบๆซ่อนๆอะไรที่นี่ตฤณ”เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงเข้ากลางศีรษะ เมื่อมีเสียงทักดังขึ้นขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะหาที่หลบหลีกไปให้ไกลกว่ารัศมีสายตาอดีตลูกศิษย์ให้มากกว่านี้ ภูมินั่นเองเป็นเจ้าของเสียง กัณตินันท์หันไปมองถึงกับยืนนิ่ง หมดเรี่ยวแรงที่จะขยับหนี ชายหนุ่มหันกลับไปมองทางที่ตนเพิ่งจะวิ่งหลบหนีมาเมื่อครู่แล้วเข่าแทบทรุด ที่ตรงนั้นขณะนี้ได้มีร่างสูงของคนที่ตนพยายามหลบหลีกสุดชีวิตกำลังยืนส่งสายตาดุๆมาให้ เด็กนั่นคงจะมองเห็นเขาตามเสียงทักของอดีตคนรักแน่ๆ ให้มันได้อย่างนี้สิชีวิต!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตัดตอนทิ้งเอาไว้ให้ลุ้นอีกเช่นเคย อิอิ ไม่ได้แกล้งนะ แต่มันหมดตอนแล้วจริงๆ หุๆๆๆ
รอติดตามกันต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
-
ไม่ชอบภูมิเลย...ไม่อยากให้ภูมิ
เจอกะตฤณเลยย..ถ้าเจอกะภูมิ
สู้เจอกะไต๋ซะดีกว่า...55+
-
ขอให้หนีไปให้รอดตลอดรอดฝั่งนะคะ :laugh:
-
ท่าจะไม่รอดอะ
เอิ๊กๆๆๆ
-
รอลุ้นตอนนั้น... ต่อปายยยย
(อ่านนิยายเพื่ออะไรเนี่ยเรา 55)
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ดวงจะซวย ใครก็ช่วยไม่ได้จริงๆนะนี่
-
แง่ววๆ หนีเสือปะจระเข้ เจอทีตัวสองตัวเบ้งๆเลย
ค้างงงงงงงงงง
-
จะรอดมั้ยเนี่ย
เจอพร้อมกันสองคนเลย :serius2: :serius2:
-
ไม่ชอบนายภูมิเลย แย่ๆๆ
แล้วจะรอดมั๊ยนี้...
o12 o12 o12
-
มันเข้มข้นมากมาย เรื่องนี้ o13
แหม๊.. แต่อ่านยังไง ยังไง ก็แอบหงุดหงิด ตฤณ เล็กน้อย
บอกไม่ถืก
-
:laugh: งานนี้จะลากไปติวบนเตียงซะทีดิ รอ รอ
พี่พูห์ ก็อยากอ่านตอนนั้นเหมือนกันใช่มะ :m14: :m14:
-
เจอทีละคนก็จะแย่แล้ว นิมาสองคนเลย ตฤณตายแน่ๆ :sad2:
-
อืมมมม ต้องมีเหตุให้พบเจอกันบ่อยอย่างนี้....ลุ้นจริงๆ
:L2:
-
หลบไม่พ้นก็ดับเครื่องชนไปเรยยย
แต่นะ
กว๊ากกกๆๆๆไม่สะใจ
S..S...S...S...S
ยังอยากให้ใครก็ได้ทำให้ไต๋มันเจ็บกระอักมากกว่านี้หน่อย
เล่นทำหนูตฤณไว้เยอะขนาดนั้น
เด็กดีเค้าใจอ่อน
แต่เรายังแค้นอยู่ง่ะ :angry2:
-
แหมมมม ตัดได้จังหวะเลยนะเนี่ยยยยยยยยย
แกล้งคนอ่านจริงๆเลย
-
ตัดตอนได้ปวดจิตมากๆครับ :a6:
-
ค้างอ่า :serius2:
มันลุ้นว่าตฤณจะโดนไรอีก... :m13:
เถื่อนๆ โหดๆ ชักจะชอบแย้ว(มั่กมาก) :m1:
-
“ขอตัวก่อนนะภูมิ”กัณตินันท์หันมาเอ่ยกับอดีตคนเคยคบ เพราะชายหนุ่มเห็นแล้วว่าใครอีกคนที่ตนพยามหลบหลีกกำลังเดินเข้ามาตรงที่ยืนอยู่ สองขากำลังจะก้าวเดินหนีจากตรงนั้นเมื่อเอ่ยจบ แต่พลันต้องชะงักเอาไว้ เมื่อได้ยินเสียงร้องทักเอาไว้ซะก่อน
“จะรีบไปไหนพี่ตฤณ”เสียงทักนั่นเป็นเสียงของคนที่กำลังเดินตรงเข้ามานั่นแหละ คนถูกทักแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ชายหนุ่มรีบสาวเท้าเพื่อที่จะเดินหนีเพื่อหลบหลีกการเผชิญหน้า แต่แล้วสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นในขณะที่ออกเดินได้เพียงก้าวเดียวเท่านั้น
เสียงร้องว้ายดังลั่นไปทั้งบริเวณร้านหนังสือแห่งนั้น คนร้องคือคนที่กำลังล้มหัวคะมำใส่ชั้นโชว์หนังสือ จนหนังสือทั้งชั้นหล่นเกลื่อนกระจายตามพื้น
“คุณ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”หนึ่งในพนักงานหญิงร้องทักถามคนล้มพับอยู่ที่พื้น ก่อนจะรีบตรงเข้าไปช่วยพยุงให้ลุกขึ้น กัณตินันท์ลุกขึ้นได้ก็รู้สึกหน้าชาวูบไปทั้งแถบ ด้วยรู้สึกทั้งเจ็บทั้งอายและโกรธไปพร้อมๆกัน ชายหนุ่มเจ็บที่ข้อศอกไปเกี่ยวกับวัสดุอะไรซักอย่างที่แหลมคมจนได้แผลเลือดซิบหน่อยๆ ส่วนที่อาย คืออายที่ทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่ตน หลายคนแอบยิ้ม หลายคนส่ายหัว และมีบ้างที่จับกลุ่มกันซุบซิบ และในส่วนที่ชายหนุ่มโกรธ คือ การที่เขาล้มหัวคะมำจนร่างไปเกี่ยวเอากับชั้นวางหนังสือล้มลงไปด้วยนั่น เกิดจากการโดนกลั่นแกล้ง ไม่ใช่โดยเขาซุ่มซ่ามเอง!!
“ภะ..”คนโกรธกำลังจะเอ่ยปากถามคนที่กลั่นแกล้งตนว่าทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร แต่แล้วก็ต้องหยุดเอาไว้เมื่อมีร่างหนึ่งเดินมายืนคู่กับเจ้าตัว แน่นอนที่สุดว่าคนที่แกล้งยื่นปลายเท้ามาขัดขาเขาคืออดีตคนรัก ส่วนคนที่เดินเข้ามายืนคู่ฝ่ายนั้นคืออดีตลูกศิษย์นั่นเอง
“รีบดีนักเป็นไงล่ะ อายคนอื่นเขาเลยมั๊ย ได้เลือดอีกต่างหาก”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นเชิงตำหนิ เมื่อเดินมาถึงตุการณ์แล้วเห็นกัณตินันท์มองมาที่ตน เด็กหนุ่มไม่ทันเห็นว่าคนนั้นโดนแกล้ง เลยเข้าใจไปเองว่าเจ้าตัวซุ่มซ่ามไปเองด้วยความรีบ ภูมิที่ยืนอยู่ข้างๆสังเกตแววตาคนทั้งสองสื่อถึงกันแล้วรู้สึกสาแก่ใจอยู่ลึกๆที่ได้ตัดสินใจแกล้งอดีตคนรักแบบนั้น ไม่รู้สิ ทันทีที่เขาได้ยินเสียงที่เด็กหนุ่มข้างตัวเขาเอ่ยเรียกฝ่ายนั้นเอาไว้ตอนที่เจ้าตัวกำลังจะรีบเดินหนี แล้วเขารู้สึกเคืองใจขึ้นมายังไงไม่รู้ ใช่แล้วล่ะ เขาเคยรู้จากปากคนโดนแกล้งว่าเจ้าตัวรู้จักเตชสิทธิ์ แต่วันนั้นฝ่ายนั้นไม่ได้บอกว่ารู้จักในฐานะอะไร จนมาเมื่อกี้ที่เตชสิทธิ์เรียกตามเจ้าตัวอย่างคนเหมือนจะสนิท แสดงว่าเด็กนี่ต้องรู้จักอดีตคนรักตนด้วยสิ หึ สองคนนี่ไปแอบรู้จักกันตอนไหน ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย เปล่าหรอก เขาไม่ได้หึงที่อดีตคนรักที่ได้เคยรู้จักกับเตชสิทธิ์ แต่ที่เขาหึง คือหึงที่เตชสิทธิ์ไปรู้จักมักคุ้นกับเกย์คนอื่นที่ไม่ใช่เขาต่างหากล่ะ กัณตินันท์ เมื่อก่อนเราอาจจะเคยคบกันก็จริง แต่ระหว่างเกย์สาวอย่างนายกับพ่อหนุ่มน้อยอย่างเตชสิทธ์ ฉันขอเลือกคนหลังดีกว่า
.
.
.
“ทำแผลก่อนดีกว่ามั๊ยคะ”เสียงพนักงานสาวเอ่ยขึ้น กัณตินันท์ละสายตาจากการสู้สายตาคนตำหนิตนหันไปมองคนถามแล้วเอ่ยบอกยิ้มเจื่อนๆ
“ผมไม่เป็นไรหรอก แล้วนี่ผมต้องชดใช้ค่าเสียหายอะไรหรือเปล่า”ชายหนุ่มเอ่ยถามฝ่ายนั้น ก่อนจะได้คำตอบกลับมาว่าไม่ต้อง
“งั้นเดี๋ยวผมช่วยเก็บนะ”คนได้คำตอบรีบแสดงความมีน้ำใจ โดยพยายามตัดเรื่องราววุ่นวายใจทิ้งไปให้หมด รู้อยู่หรอกว่าคงมีสายตาของคนรู้จักสองคนกำลังจ้องมองตนอยู่ แต่พวกเขาจะมองด้วยความรู้สึกใดก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของพวกเขาแล้วกัน ไม่มีประโยชน์ที่เขาจะมาวีนแตกเรียกความถูกต้องให้ตัวเองให้ได้อายชาวบ้านคนอื่นๆ ในสองคนนั่น คนหนึ่งแม้จะดูทำตัวดีกับเขาบ้างในตอนนี้ แต่ก็นั่นแหละ บทมันจะร้าย มันก็อาจจะร้ายได้อย่างน่าใจหายเหมือนอย่างที่ผ่านมาก็ได้ ถ้าเขาโวยวายอะไรที่ไม่เข้าหูออกไป ส่วนอีกคนหนึ่ง แม้จะเคยคบเป็นคนรัก แต่นั่นมันก็อดีต ปัจจุบัน เขาได้กลายเป็นตัวอะไรในสายตาเข้าไปแล้วก็ไม่รู้ ก็ดูเอาเถอะ กล้ากลั่นแกล้งเขาต่อหน้าประชาชนขนาดนี้ แล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะ ที่เขาจะโวยวายอะไรออกไปเพื่อเรียกร้องความถูกต้อง สองคนนั่นกำลังยืนอยู่คู่กัน แน่ล่ะ เขามากันตั้งสองคน แล้วคนหัวเดียวกะเทียมลีบอย่างเขาจะไปสู้รบปรบมืออะไรได้
.
.
.
“จะทำอะไรตฤณ”ภูมิเอ่ยทักเตชสิทธิ์เมื่อเห็นเด็กหนุ่มทำทีจะเดินไปก้มเก็บหนังสือช่วยกัณตินันท์ที่กำลังทำหน้าที่แสดงความรับผิดชอบต่อ
ความผิดที่เขาเองเป็นก่อให้
“ช่วยเขาเก็บหนังสือไง”เตชสิทธิ์ตอบหน้าเฉย ก่อนจะเดินไปทรุดนั่งข้างๆคนที่ตนเพิ่งตำหนิเมื่อครู่ แล้วช่วยเก็บหนังสือพลางบ่นไปตามเรื่อง
“ซุ่มซ่ามแบบนี้จะมีใครเอาไปทำแฟนมั๊ยเนี่ย”กัณตินันท์ชะงักมือที่กำลังเก็บหนังสือเมื่อได้ยินประโยคนั่น ชายหนุ่มมองหน้าอดีตลูกศิษย์ชั่วแวบ ก่อนจะเงยขึ้นไปมองอีกคนที่ยืนล้วงกระเป๋าเก๊กหน้าหล่ออยู่อย่างคนไม่รู้ไม่ชี้อะไร
“รู้จักเขาเหรอ”เสียงคนข้างตัวเอ่ยถาม ชายหนุ่มได้สติ หันกลับมามอง
“ทำไมคิดว่าฉันรู้จัก”
“อ้าวก็ที่ผมรู้ว่าพี่อยู่ในร้านนี้ก็เพราะพี่ภูมิเขาเรียกพี่ไว้น่ะแหละ แล้วเมื่อกี้ก็เห็นแหงนหน้ามองเขาตาละห้อย สนใจเขามั๊ยล่ะ เดี๋ยวจีบให้”
“ถ้าไม่รู้อะไรก็อย่าพูดเลยดีกว่า”
“อะไรอีกล่ะที่ผมไม่รู้ พี่นี่พูดจาแปลกๆกับผมบ่อยเกินไปแล้วนะ”
“เรื่องของฉัน จะมาถือสาอะไรกับคนจิตไม่ปกติล่ะ”
“อ้าว ประชดเข้าไป เบื่อว่ะ ไม่ช่วยแล้ว เก็บเองละกัน ปากดีนัก”หนังสือที่ช่วยเก็บได้หลายเล่มถูกเทลงกับพื้นดังเดิม คนมองเห็นเม้มปากแน่นข่มความโกรธเอาไว้ ว่าแล้วไง บทมันจะร้าย มันเหมือนใครซะที่ไหน ไอ้เด็กปิศาจ!!
.
.
.
“อ้าว ไม่ช่วยเขาแล้วเหรอไต๋”ภูมิเอ่ยถามเด็กหนุ่มที่ลุกเดินกลับมาหาตน ชายหนุ่มนึกพอใจเล็กๆที่ทุกอย่างมันเป็นไปตามคาด ก็เมื่อซักครู่เขาได้ยืนวัดสถานะของสองคนนั้นด้วยสายตาน่ะสิ ว่าทั้งสองรู้จักกันแบบไหน และระดับใด แวบแรกที่เขาเห็นเตชสิทธิ์ไม่ได้ใส่ใจที่จะถามไถ่หรือมองดูแผลของกัณตินันท์เขาก็พอจะรู้เลยว่าเด็กคนนี้คงไม่ได้คิดลึกซึ้งอะไรมากมาย
กับอดีตคนรักของตน ยิ่งภาพที่เด็กนี่เทกระจาดกองหนังสือใส่หน้าคนรักเก่าอย่างหน้าตาเฉยแล้วลุกเดินขึ้นมาหาตน มันก็ยิ่งแน่ชัดว่าสองคนนี้คงไม่กินเส้นกันขนาดหนัก
“ช่วยไปก็เท่านั้นแหละพี่ คนเขาจิตไม่ปกติ ช่วยให้ตายยังไงเขาก็คงไม่เห็นความดีของเราหรอก”เตชสิทธิ์เน้นประโยคตรงกลาง พลางชำเลืองหันกลับไปมองที่ที่เดินจากมา คนนั่งอยู่ตรงนั้นเงยหน้าขึ้นมองตนด้วยสายตาวาวโรจน์ เด็กหนุ่มยิ้มเยาะส่งกลับไปให้ เมื่อคิดว่าฝ่ายนั้นโกรธเขาให้ตายก็คงจะทำได้แค่นั้น แต่แล้วสิ่งที่เขาไม่คิดว่าฝ่ายนั้นจะกล้าทำก็เกิดขึ้น นั่นคือเจ้าตัวได้คว้าเอาหนังสือเล่มหนาขนาดเหมาะมือขว้างลอยแหวกอากาศตรงมากระทบใบหน้าเขาอย่างจัง
“โอ๊ยย!!”เด็กหนุ่มร้องสุดเสียงเมื่อรู้สึกเจ็บไปทั้งใบหน้า หนังสือเล่มนั้นตกลงไปกองที่พื้นแล้ว สายตาคนเจ็บตัวจึงหันไปมองคนทำตัวเองอย่างเอาเรื่อง
กัณตินันท์เห็นท่าว่าชีวิตตัวเองจะไม่ปลอดภัยหากว่าจะทนนั่งอยู่ในร้านนี้ต่อไป ชายหนุ่มรีบลุกยืนเตรียมชิ่งหนีก่อนจะโดนเด็กปิศาจในสายตาเล่นงาน แต่ไหนๆก็มีโอกาสแก้เผ็ดฝ่ายนั้นแล้วก็ขอเอาให้มันสุดๆเลยละกัน ก่อนไปชายหนุ่มจึงล้วงหยิบเงินในกระเป๋าเดินไปวางแหมะตรงหน้าเคาท์เตอร์แล้วเอ่ย
“ค่าเสียหายของหนังสือที่ช่วยฟาดเอาหมาออกจากปากเด็กบางคนครับ”
เอ่ยจบชายหนุ่มก็ไม่รอช้าที่จะแจ้นออกจากร้านไปอย่างเร็วโดยไม่ลืมที่จะหันกลับไปส่งรอยยิ้มเยาะกลับคืนไปให้คนที่ยืนเจ็บแค้นทางด้านหลัง
“พี่ภูมิ ช่วยผมจัดการไอ้ตุ๊ด!!นั่นทีเถอะ”เตชสิทธิ์หันไปเอ่ยกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เด็กหนุ่มไม่รู้เลยว่าคนๆนั้นกำลังยืนอึ้งอยู่กับการได้ยินฤทธิ์ฝีปากของอดีตคนรัก
“พี่ภูมิ เดี๋ยวมันก็หนีไปได้ไกลหรอก ยืนบื๊อ อยู่นั่นแหละ ตามผมมาเลยนะ ถ้าวันนี้ผมไม่ได้อัดไอ้ตุ๊ดนั่น ผมนอนไม่หลับแน่”เด็กหนุ่มเอ่ยตวาด
บอกคนยืนนิ่ง ก่อนจะรีบออกวิ่งตามร่างคนที่วิ่งหนีไปก่อนหน้า ท่ามกลางสายตาหลายๆคนที่มองดูสถานการณ์
กัณตินันท์รีบวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตเมื่อมองกลับหลังมาแล้วเห็นร่างเตชสิทธิ์วิ่งตามหลังตนออกมาจริงๆ เด็กนี่จะตามจองล้างจองผลาญเขาไปถึงไหนกัน พ่อแก้ว แม่แก้ว ช่วยลูกด้วย
“ขอโทษครับ ขอทางด้วยครับ”ชายหนุ่มวิ่งแหวกฝูงชนแย่งลงบันไดเลื่อนอย่างไม่คิดถึงมารยาทใดๆอีกต่อไป นาทีนี้การเอาชีวิตรอดสำคัญที่สุด ขนาดเขาอยู่เฉยๆ เตชสิทธิ์ยังเคยกลั่นแกล้งเขารุนแรงมาแล้ว แต่นี่เขาทำเด็กนั่นทั้งเจ็บตัวและอายไปพร้อมกัน แค่คิดว่าถ้าโดนจับตัวได้แล้วจะโดนเอาคืนยังไงก็ขนลุกชันไปทุกเส้นแล้ว
“โอ้ย!!”คนแย่งทางคนอื่นร้องลั่นสุดเสียงเมื่อเสียท่าล้มลงตอนที่กำลังจะก้าวขาลงบันไดเลื่อนขั้นสุดท้าย แผลที่ข้อศอกถลอกไปกับพื้นอีก จนเลือดไหลซ้ำ ชายหนุ่มยันกายลุกขึ้นมองเหลียวหลัง เห็นร่างเตชสิทธิ์พยามแหวกผู้คนลงบันไดเลื่อนตามมาอย่างที่เคยทำ ก็ไม่รอช้าที่จะออกวิ่งหนีต่อ พลางกุมแผลตัวเองเอาไว้ด้วย นาทีนี้ตอนนี้ใครจะมองเขาเป็นอีบ้า ไอ้บ้าที่ไหนเขาก็ยอม ร.ป.ภ. สองสามนายที่ทำท่าจะเดินมาหาเขาก็คงช่วยอะไรเขาไม่ได้หรอก การที่จะเอาชนะเตสิทธิ์ได้เขาต้องพึ่งตัวเองเท่านั้น นายนั่นเคยเป่าหูใครต่อใครให้ดูว่าเขาเป็นคนน่ารังเกียจขนาดไหนมันยังเคยทำมาแล้ว นับประสาอะไรที่ครั้งนี้มันจะไม่ทำถ้าหากมีการเผชิญหน้าแล้วมีบุคคลที่สามมาช่วยตัดสินปัญหา
กัณตินันท์วิ่งลัดเลาะซอกซอยต่างๆไปอย่างไม่รู้สึกเหนื่อย ซึ่งทางด้านหลัง เตชสิทธิ์ก็วิ่งตามมาติดๆ คนวิ่งนำหน้ารู้สึกอายขึ้นมาบ้างแล้วที่เริ่มเห็นสายตาใครต่อใครมองมาที่ตนแปลกๆ ชายหนุ่มค่อยๆชะลอฝีเท้าแล้วหันไปมองทางด้านหลังเมื่อคิดว่าวิ่งหลบหลีกได้ไกลจนคนวิ่งตามน่าจะสับสนจนตามมาไม่ถูกทาง ชายหนุ่มหยุดยืนหอบในที่สุด ก่อนจะยกข้อศอกตัวเองขึ้นดูแผล เลือดสีสดยังไหลซึมออกมาอยู่เรื่อยๆ
“ทำไมถึงได้ซวยแบบนี้ หนังสือก็ไม่ได้ซื้อ เจ็บตัวก็เจ็บตัวฟรี แถมยังต้องออกแรงวิ่งจนแทบสลบอีก”ชายหนุ่มบ่นกับตัวเอง พลางใช้มืออีกข้างเช็ดหยดเลือดลวกๆ ชายหนุ่มคิดที่จะเข้าไปล้างแผลในห้องน้ำก่อน แต่แล้วก็ต้องหยุดความคิดเอาไว้เมื่อคิดว่าอาจจะโดนฟ้ากลั่นแกล้งส่งตัวเขาเข้าไปในห้องนั้นให้นายลูกศิษย์ตัวดีนั่นเชือดคอเอา
“ออกไปให้พ้นจากที่นี่ดีกว่า น่าจะดีกว่า”คนคิดได้สรุปกับตัวเองในตอนท้าย แล้วหมุนตัวจะก้าวเดินต่อไป แต่แล้วหัวใจชายหนุ่มก็ต้องหล่นไปแทบพื้นอีกครั้ง เมื่อหมุนตัวไปแล้วร่างทั้งร่างก็เกือบปะทะเข้ากับร่างใครบางคนที่ยืนดักรออยู่
ที่บ้านของเตชสิทธิ์ กฤตภาษ นั่งมองหน้าหญิงสูงวัยที่กำลังนั่งหน้าเครียดอยู่ตรงข้ามตนเอง
“เอาไงดีครับคุณน้า”ชายหนุ่มเอ่ยถามคนๆนั้น ก่อนจะเห็นเพียงแค่อาการถอนหายใจของนาง
“คุณน้าจะมามัวแต่นั่งถอนหายใจแบบนี้ไม่ได้นะครับ ไต๋กำลังเกเรใหญ่แล้ว นี่ผมกำลังเสียเวลากับลูกชายคุณน้าอยู่นะ”คำต่อว่าต่างๆหลุดออกมาจากปากคนมองเห็นภาพขัดใจทันที
“ก็แล้วจะให้น้าทำยังไงล่ะเอส น้าก็ไม่คิดว่าไต๋จะเกเรแบบนี้อีก”หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยขึ้น นางโดนอาจารย์สอนพิเศษคนใหม่ของลูกชายเล่นงานตั้งแต่ตอนที่เจ้าตัวมานั่งรอลูกชายนางแล้วลูกชายนางไม่กลับมาตรงเวลา ลูกชายของเพื่อนต่อว่านางต่างๆนาๆว่าทำไมถึงได้เลี้ยงลูกได้เกเรแบบนี้ หลายคำที่นางถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำถากถางนั่น จริงอยู่ที่ลูกชายนางเกเรอย่างที่ฝ่ายนั้นกล่าวหาจริงๆ แต่คำถากถางที่นางได้ยินผ่านไปหลายคำเมื่อครู่มันไม่ได้แสดงออกถึงการที่คนพูดจะพูดในเชิงตักเตือนหรือคอยที่จะเป็นที่ปรึกษาเพื่อ
แก้ปัญหาของลูกชายนางเลย ตรงกันข้าม คำพูดฝ่ายนั้นดูเหมือนจะพาลและใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล เลยด้วยซ้ำ
“ก็น้ามัวแต่คิดว่าลูกตัวเองจะดีขึ้นได้เองน่ะสิ น้าถึงได้ไม่เคยจัดการอะไรเลย ถามจริงๆเถอะ น้าเคยใช้มาตรการเด็ดขาดอะไรกับไต๋เขาบ้างไหม ”กฤตภาษเอ่ยต่ออย่างคนหัวเสียสุดๆ ณ.ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องสร้างภาพอะไรต่อไปอีกแล้ว เพราะพฤติกรรมของเตชสิทธิ์ในวันนี้มันช่างต่างกับวันแรกที่เขาได้เจอกับเจ้าตัวมากนัก ในตอนนั้นเด็กนั่นดูจะสนอกสนใจที่จะให้เขามาสอนพิเศษซะเหลือเกิน ถึงขนาดไม่ยอมให้ยอมหลับยอมนอน ยังเคยมาแล้ว แล้วตอนนี้ล่ะ สองวันแล้วเนี่ยที่เขาต้องมานั่งรออะไรเรื่อยเปื่อยอย่างนี้ อะไรคือสาเหตุให้เด็กนั่นเปลี่ยนไปกันแน่ มันลงเอยกับหญิงสาวที่มันเคยบ่นให้ฟังกลายๆแล้วเหรอ หรือว่ามันยังเคืองใจที่เขาเคยพามันเข้าม่านรูด แต่เอ๊ะ หรือว่ามันหันไปญาติดีกับยัยกัณตินันท์นั่น โอ้ย ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด อีนังคนเป็นแม่นี่ก็เอาแต่นั่งหน้าง่อยอยู่นั่นแหละ ลูกชายไม่กลับบ้านก็โทรตามโทรจิกสิยะ จะมานั่งเป็นคุณหญิงแม่ทำเบื๊อกอะไรกัน หึ๊ย!! เห็นแล้วมันขัดนัยน์ตานัก!!
“คุณน้าไม่คิดที่จะลองโทรตามลูกชายคุณน้าบ้างเลยเหรอครับ”คนขัดใจเอ่ยถามคนตรงหน้า เมื่อเห็นฝ่ายนั่งหน้าเรียบเฉยไปกับคำถามของตน
“แรกๆน้าเคยโทรแล้ว แต่ไต๋ไม่ค่อยจะรับสายน้าเลย”หญิงเจ้าของบ้านตอบ
“แล้วคุณน้าก็ยอมแพ้”
“อืม”
“ตายล่ะ ช่างเป็นแม่ที่ประเสริฐจริ๊งจริง”
“เอสกำลังประชดน้าอยู่นะ”
“ไม่บังอาจหรอกครับ กลัวคุณน้าจะไม่ได้รางวัลแม่ดีเด่นสาขาเลี้ยงลูกได้เกเรที่สุด”
“เอส ทำไมเอสพูดกับน้าแบบนี้ น้าเป็นเพื่อนแม่เอสนะ”
“นั่นก็อีกเรื่องนึงสิครับ ตอนนี้ผมกำลังทำหน้าที่ครูที่ดีอยู่ แต่มันช่างหนักยังไงก็ไม่รู้ที่งานชิ้นแรกของตัวเองดันได้สอนทั้งแม่ทั้งลูก”
“เอส มันเกินไปแล้วนะ คนกันเองแท้ๆ ทำไมถึงได้ก้าวร้าวกับน้าแบบนี้ ตฤณเขาเป็นคนอื่นคนไกลน้ากว่าเอส เขายังไม่เคยมาพูดเสียดสีกับน้าแบบนี้เลยนะ”
“โอ้ย คุณน้าจะเอาผมไปเปรียบกับไอ้ตุ๊ดนั่นไม่ได้หรอกครับ ผมมันคนตรง คิดยังไงก็พูดแบบนั้น ผมไม่ได้น้าไหว้หลังหลอกเหมือนคนที่น้ากำลังชื่นชมอยู่หรอก”
“หมายความว่ายังไง”
“ผมก็เคยบอกคุณน้าแล้วไม่ใช่เหรอว่านายกัณตินันท์นั่นมันได้นัดไต๋ไปเป่าหูเพื่อให้ไต๋เกลียดผม ไม่ชอบผม วันนั้นน่ะ คนดีของคนน้าก็เอ่ยถึงเรื่องน้าหลายเรื่องเหมือนกันแหละ แต่ผมไม่อยากเล่าให้น้าฟัง เพราะเห็นเคยเป็นคนโปรดกัน”
“ตฤณเขาว่าอะไรน้า”
“ช่างมันเถอะครับ พูดไปเดี๋ยวจะหาว่าผมใส่ไฟนายนั่นเปล่าๆ ยังไงในนี้ผมขอตัวก่อนละกัน วันหลังถ้าจะให้ผมมาที่นี่ ก็ให้คุณน้าเห็นเงาลูกชายโผล่เข้ามาในบ้านก่อนนะครับ แล้วค่อยโทรตามผม ไปล่ะครับ สวัสดีครับ”ชายหนุ่มลุกเดินหนีออกจากบ้านทันทีที่เอ่ยจบ หญิงเจ้าของบ้านนั่งอึ้งไปหลายวินาที ก่อนที่จะเม้มปากเขาหากันแน่น เปล่าหรอก นางไม่ได้โกรธคนที่เดินจากไปเมื่อครู่เท่าไหร่ แต่คนที่นางกำลังโกรธจนถึงขั้นสุดตอนนี้คือลูกชายตัวดีของนางนั่นเอง ไอ้ไต๋ กลับมาแกเจอดีแน่ ทำตัวให้คนอื่นเขามาถอนหงอนฉันถึงในบ้านขนาดนี้ ฉันไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่ ไอ้ลูกไม่รักดี!!
ณ ลานจอดรถชั้นบนสุดของตัวห้างที่ค่อนข้างเปลี่ยว กัณตินันท์นั่งขดตัวอยู่บนพื้นข้างๆรถคันหนึ่งที่ตัวเองจำได้ดีว่าเป็นรถของอดีตคนรัก น้ำตาแห่งความกลัวกำลังเอ่อล้นตรงขอบตาเมื่อสายตามองเห็นร่างสูงของอดีตลูกศิษย์ยืนจังก้ามองดูตนด้วยสายตาดุๆอยู่
“นายจะทำอะไรฉันเตชสิทธิ์ แล้วภูมิไปไหน”ชายหนุ่มเอ่ยถามคนที่ตนกำลังหวาดกลัว ก่อนจะหันหน้าหันหลังมองหาคนเคยรัก เพราะจำได้ว่าฝ่ายนั้นเป็นคนที่ลากตนมายังลานจอดรถเปลี่ยวแห่งนี้ ก่อนจะผลักร่างตนให้ล้มไปกองที่พื้นแทบเท้าคนตรงหน้าตอนนี้
“ถามหาพี่ภูมิทำไม คิดว่าเขาจะช่วยพี่เหรอ เขามากับผมนะ อย่าลืมสิ โน่น เขาไปมองดูต้นทางอยู่โน่น”
มองดูต้นทาง คนได้คำตอบทวนคำบอกนั่น ชายหนุ่มกระถดร่างถดถอยเมื่อนึกหวั่นว่าจะต้องเกิดเรื่องร้ายๆกับตนเองแน่นอน เพราะถึงขนาดมีการมองดูต้นทาง การเอาคืนในเกมนี้ของลูกศิษย์ตัวดีคงไม่ธรรมดาแน่
“ถอยหนีไปไหนชั้นนี้ไม่ค่อยมีผู้คนหรอก”เตชสิทธิ์ตวาดขึ้นพลางทรุดนั่งลงกระชากไหล่าสองข้างของคนถอยหนีเขย่าโดยไม่สนใจว่า
เจ้าตัวจะมีแผลจากรอยถลอกเกิดขึ้นที่ใดบ้างตามร่างกาย
“เตชสิทธิ์ ฉันเจ็บนะ นายจะฆ่าฉันหรือไง”กัณตินันท์ร้องบอก พลางพยามแกะอุ้งมือคนเขย่าร่างนั่นให้ออกจากกาย ตอนนี้เขาไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะทำอย่างอื่นได้ เพราะเหนื่อยจากการวิ่ง และเริ่มแสบไปตามเนื้อตัวจากที่หกล้มหลายครั้งจนระบมไปหมด
“ถ้าฆ่าได้ก็ฆ่าไปแล้ว ทำอะไรกับผมไว้ ลืมแล้วหรือไง”คนโดยแกะมือตะคอก ก่อนจะออกแรงบีบอุ้งมือนั่นหนักขึ้น
“โอ้ยย!!”คนโดนบีบร้องลั่น ก่อนจะไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ต่อไปได้ ชายหนุ่มร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายสิ่งใดแล้วตอนนี้
“แค่นี้ทำสำออย คิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงหรือไง”เตชสิทธิ์เอ่ยบอก ก่อนจะยอมปล่อยคนน้ำตาไหลให้เป็นอิสระ แต่ก็ปล่อยโดยการผลักฝ่ายนั้นให้ร่างล้มกระแทกพื้นแทนการปล่อยดีๆ
อีกฝั่งหนึ่ง ภูมิยืนมองเหตุการณ์คนเคยคบโดนทำร้ายอยู่อย่างนิ่งๆ แวบหนึ่งก็เห็นใจอยากจะเข้าไปบอกให้คนทำร้ายเพลาๆมือลงบ้าง แต่อีกแวบก็กลัวว่าทำแบบนั้นแล้วจะเป็นการขัดใจเจ้าตัวไปเสียเปล่าๆ ซึ่งนั่นก็เท่ากับว่าเขาอาจจะไม่ได้ใกล้ชิดฝ่ายนั้นอีกเลยก็ได้ สู้อยู่เฉยๆ แล้วทำตัวเป็นพวกเดียวกันจะดีกว่า กัณตินันท์เป็นแค่อดีต ส่วนเด็กนั่นเป็นอนาคต คนเราต้องเดินต่อข้างหน้าสิ จะมาเดินถอยหลังไปทำไมกัน
“เตชสิทธิ์ นายจำไว้ให้ดีนะว่านายเคยทำอะไรกับฉันบ้าง จากนี้ต่อไป ฉันจะเกลียด เกลียดนายไปจนวันตายเลยคอยดู”กัณตินันท์บอกกับคนทำร้ายตัวเองทั้งน้ำตา ชายหนุ่มคิดว่าฝ่ายนั้นจะสะท้านบ้าง เปล่าเลย เขาคิดผิด เด็กนั่น ส่งรอยยิ้มเยาะกลับมาให้เขาทันทีที่เขาเอ่ยจบก่อนที่จะเอ่ยขึ้นบอกเขาว่า
“แล้วไง พี่เกลียดผม แล้วชีวิตผมจะตกต่ำลงงั้นเหรอ คิดว่าตัวเองมีค่าขนาดไหนเชียว ที่จะมาบอกว่าเกลียดคนอื่น แล้วคนอื่นเขาจะรู้สึกอะไรน่ะ”
คนได้ฟังประโยคนั่น เม้มปากแน่นอย่างโกรธจัด ชายหนุ่มฝืนใจลุกขึ้นยืน
ปาดน้ำตาทิ้ง จ้องมองคนพูดจาทำร้ายจิตใจอย่างกับจะจำไว้ว่าชาตินี้ทั้งชาติจะไม่มีทางญาติดีกับคนๆนี้เป็นอันขาด
“ทำมอง ทำมอง เดี๊ยะ จะโดน”เตชสิทธิ์ขึงขังเข้าใส่เมื่อเห็นแววตาที่เขาไม่ชอบของฝ่ายนั้นอีกครั้ง ไม่รู้สิ ทุกครั้งที่กัณตินันท์มองเขาแบบนี้ มันมักจะทำให้เขาเกิดสะท้านขึ้นมาในใจอย่างประหลาด แต่ไม่หรอก เขาไม่มีทางแสดงออกความรู้สึกนั้นออกไปให้ฝ่ายนั้นได้เห็นเป็นอันขาด เรื่องอะไรจะยอมมีท่าทีบ่งบอกว่าเขากำลังแคร์ความรู้สึกคนผิดเพศคนนึงด้วย
“ก็เอาสิ วันนี้นายพอใจที่จะทำอะไรฉันก็เอาเลยตามสบาย จะเรียกพี่ชายที่แสนดีของนายมารุมด้วยก็ยังได้นะ เอาฉันให้ตายด้วยล่ะ ถ้าฉันไม่ตาย ต่อจากนี้ไป เจอฉันที่ไหนอย่าได้ข้องแวะกับฉันอีกเด็ดขาด เพราะฉันจะไม่ไว้หน้าใครแล้วทั้งนั้น”กัณตินันท์มองท้าทายกลับไป ชายหนุ่มฮึดสู้ขึ้นมาเมื่อรู้สึกเหนื่อยเหลือเกินกับการเป็นฝ่ายถูกรังแกอยู่ร่ำไป
“ทำไม จะทำอะไรพวกผมงั้นเหรอ คนอ่อนแออย่างพี่ อย่ามาทำเก่งหน่อยเลย มันไม่ได้ดูเป็นผู้ชายขึ้นมานักหรอก”เตชสิทธิ์เดินไปผลักอกคนยืนท้าทายจนฝ่ายนั้นตัวเซ เด็กหนุ่มแอบเห็นว่าเจ้าตัวแอบกำหมัดแน่นอยู่จึงยิ้มเยาะแล้วเอ่ยออกไปใหม่
“ทำไม จะต่อยกับผมเหรอคุณอาจารย์ กำหมัดซะแน่นเชียว เอาตรงนี้เลยมั๊ยล่ะ ให้พี่ภูมิเป็นกรรมการให้เลย ถ้าผมแพ้พี่นะ ผมยอมกราบขอโทษพี่กับสิ่งที่ผมทำทั้งหมดเลยอ่ะ แต่ถ้าผมชนะ พี่ก็ต้องกราบขอโทษผมด้วยที่กล้าด่าว่าผมปากหมาต่อหน้าคนอื่นให้ผมได้อาย”
“ฉันไม่ตัดสินปัญหาอะไรด้วยวิธีป่าเถื่อนอย่างที่เธอชอบทำหรอก ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้แหละ ให้นายอยากทำอะไรฉันก็เชิญ จะชก จะกระทืบ จะต่อย หรือจะฆ่าแกงยังไงก็เอา”
“อย่ามาทำอวดดีกับผมพี่ตฤณ บอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบ”
“นาทีนี้ฉันก็ไม่ได้หวังให้เด็กเหลือขออย่างนายมาชอบฉันอยู่แล้ว เด็กป่าเถื่อนอย่างนายมันไม่มีหัวใจหรอกฉันรู้ดี”
“ด่าผมอีกแล้วนะ รู้มั๊ยว่าจะโดนอะไร”
“ก็บอกแล้วไงจะทำอะไรฉันก็เชิญ”
“ผมจะยังไม่ทำอะไรพี่ ถ้าพี่ยอมเอ่ยขอโทษผมเดี๋ยวนี้”
“ฉันจะต้องขอโทษนายเรื่องอะไร”
“ก็ที่พี่ด่าว่าผมเมื่อกี้นี้ไง”
“คำพูดแค่นี้นายรู้สึกเหรอ”
“ไม่ต้องพูดมาก ขอโทษผมเดี๋ยวนี้”
“ไม่ทาง!!”
“ผมบอกให้ขอโทษไง!!”
“ฉันบอกว่าไม่ไง!!”
“ขอโทษผมเดี๋ยวนี้ได้ยินมั๊ย!!”
“ไม่!! นายมันไอ้เด็กปิศาจ นายมันไอ้เด็กเหลือขอ ฉันเกลียด เกลียดนาย ได้ยินมั๊ย!!”
“เพี๊ยะ!!”เงียบ ทุกอย่างหยุดนิ่งเมื่อสิ้นเสียงฝ่ามือของใครบางคนที่ฟาดกระทบใบหน้าใครบางคน
ที่ฝั่งเดิม ภูมิ ยืนนิ่งมองภาพที่กัณตินันท์หน้าหันสะบัดไปตามแรงฝ่ามือของเตชสิทธิ์อย่างอึ้งไปหน่อยๆ ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เพราะประมาณแรงเหวี่ยงจากฝ่ามือของเตชสิทธิ์แล้ว กัณตินันท์น่าจะหยอดน้ำข้าวต้มแทนการทานข้าวไปหลายวัน
กัณตินันท์ใบหน้าชาไปทั้งแถบ ชายหนุ่มค่อยๆหันหน้ามามองคนที่ลงมือตบหน้าตนอย่างสุดแรงเกิด
“ผมขอโทษ พี่บังคับผมเองนะ”เตชสิทธิ์บอกเสียงอ่อย เด็กหนุ่มใจสั่นสะท้านไปกับสิ่งที่เห็น ใบหน้าของคนที่หันมามองตนเริ่มช้ำแดงเกิดเป็นรอยนิ้วมือ หนำซ้ำตรงมุมปากเจ้าตัวยังมีหยดเลือดซึมอยู่อย่างเห็นได้ชัด
“พอใจนายหรือยังที่ได้เอาเลือดฉันออกจากปากจนได้”กัณตินันท์เอ่ยเสียงสั่นถามขึ้น ชายหนุ่มไม่สนใจคำขอโทษที่ได้ยิน พอกันทีสำหรับเด็กคนนี้ ต่อจากนี้ต่อไป เขาสาบานไว้เลยว่าอดีตลูกศิษย์คนนี้จะเป็นแค่อากาศธาตุในสายตาเขา ในทุกๆที่ และทุกเวลาที่เขาเจอ ชีวิตหลังจากนี้ จะไม่มีเรื่องราวใดๆเกิดขึ้นกับคนๆนี้อีกแน่นอน เขาจะทำเหมือนเด็กคนนี้ไม่มีตัวตนอีกต่อไปแล้วบนโลกใบนี้
“ผมเสียใจ ผมขอโทษ”เตชสิทธิ์เอ่ยออกไปอย่างรู้สึกผิด เด็กหนุ่มไร้เรี่ยวแรงที่จะยืนอยู่ได้เหมือนกันเมื่อเริ่มรู้สึกว่าตัวเองทำรุนแรงออกไปด้วยอารมณ์อยากเอาชนะแค่นั้น
“ไม่จำเป็น ฉันบอกแล้วไงว่าวันนี้ฉันยอมที่จะเป็นคนแพ้ เพื่อแลกกับวันหน้าที่เราจะได้ไม่ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องต่อกันอีก”กัณตินันท์บอกต่ออย่างแน่วแน่ ชายหนุ่มพยายามไม่ให้หัวใจสะท้อนไปกับสายตาสำนึกผิดของอีกฝ่าย
พอกันที กัณตินันท์ อย่าให้ชีวิตนายต้องวุ่นวายกับคนๆนี้อีกเลย
ผมเสียใจ
พอได้มั๊ยคำนั้นของเธอ ...ฉันไม่ต้องการที่จะฟัง
ผมเสียใจ
คำๆนี้คงใช้ไม่ได้ อีกแล้ว.....เมื่อใจฉันชินชา
เมื่อใจเธอยังผิดซ้ำๆ ผิดซ้ำๆ ผิดซ้ำย้ำความเจ็บ ที่ฉันได้รับ มันบ่อยเกินไป
อย่าเอ่ยคำๆนี้อีกเลยนะเธอ พอแล้ว นะพอแล้วใจมันชา
อย่าเอ่ยคำๆนี้ให้มีน้ำตา อย่าบอกฉันว่าเธอนั้นเสียใจ
ฉันก็เสียใจ...
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
-
มันจะทำกันเกินไปแล้วนะไอ้เด็กนิสัยไม่ดี :เตะ1:
-
วายขีวิตผิเพรียกทุกข์
คงชีวิตผิเพรียกกรรม
:o12:
-
เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชา.....ให้สมอุราให้สาแก่ใจ.....ไม่มีวันที่ฉันจะร้องให้.....ร่ำไร....เพราะฉันมิใช่จำเลยของคุณ....
เหอๆ ได้อารมณ์ของโศรยา มากมาย
-
:o12:
อึดอัด
อ๊ากส์!!!!
:serius2:
-
เด็กมันสารเลวมากๆๆๆๆๆๆๆ นี่ถ้าแต่งให้มารักกันนะ โมโหจริงๆ ด้วย :angry2: :angry2:
-
ไต๋ใจร้ายอ่ะ :o12: :o12:
-
เออมันค่อยเป็นไอ้ไต๋คนเดิมขึ้นมาหน่อยๆแล้ว
โหดๆเข้าไป
แต่ลึกๆยังมีจิตสำนึกนะเนี่ย
ยอมขอโทษด้วย
เหอะ..ยังคงแค้นไม่เลิก
ไอ่คุณภูมิลากไปกดทีเด๊..
-
แมร่งเลวววววววววว
แสรด
-
:a6: :a6: :a6: ทำไมคนอ่านน่ากลัวจัง อิอิ.....
เด็กมันสารเลวมากๆๆๆๆๆๆๆ นี่ถ้าแต่งให้มารักกันนะ โมโหจริงๆ ด้วย :angry2: :angry2:
อ้าว เขาเป็นพระเอก นางเอกกานนะ จะไม่ให้รักกานหรอ :a3: :a3: :a3:
เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชา.....ให้สมอุราให้สาแก่ใจ.....ไม่มีวันที่ฉันจะร้องให้.....ร่ำไร....เพราะฉันมิใช่จำเลยของคุณ....
เหอๆ ได้อารมณ์ของโศรยา มากมาย
555+ คิดได้นะเนี่ย :m20: :m20: :m20:
:o12:
อึดอัด
อ๊ากส์!!!!
:serius2:
จะระบายทางไหนดีอ่าคับ ให้่ช่วยป่าว หุหุ... :o8: :o8: :o8:
เออมันค่อยเป็นไอ้ไต๋คนเดิมขึ้นมาหน่อยๆแล้ว
โหดๆเข้าไป
แต่ลึกๆยังมีจิตสำนึกนะเนี่ย
ยอมขอโทษด้วย
เหอะ..ยังคงแค้นไม่เลิก
ไอ่คุณภูมิลากไปกดทีเด๊..
เหวอ จะให้ภูมิลากไปกดซะงั้น ไต๋มันพระเอกน๊า....... :m1: :m1: :m1:
อ่านเม้นต์แล้วขำดีเนอะ 555+++ :m20: :m20: :m20: :m20:
เดี๋ยวพอไต๋เป็นคนดี ขี้คร้านจะว่าตฤณใจร้ายอีก เฮ้อ
ไปดีฟ่า :m32: :m32: :m32: :m32:
-
• “จะทำอะไรตฤณ”ภูมิเอ่ยทักเตชสิทธิ์เมื่อเห็นเด็กหนุ่มทำทีจะเดินไปก้มเก็บหนังสือช่วยกัณตินันท์ที่กำลังทำหน้าที่แสดงความรับผิดชอบต่อ
จะทำอะไร(น่ะ)ไต๋ รึเปล่าคะ.......What are you doing, Taai ?
หรือว่า "ไต๋ จะทำอะไรตฤณน่ะ".......What are you doing to Troy ? 5555555
ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
.
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เจ้าไต๋นี่มันดีได้แป๊บเดียวเจงๆๆ
กลับมาเลวอีกแล้ว :m16: :m16:
เลวได้ใจเลยอ่ะ o13 เลวกว่านี้มีอีกไหม
ต่อไปจะรู้สึก เลวดีนัก
รอตฤณเอาคืนทีหลัง:laugh: :laugh:
-
อายเด็กนิสัยไม่ดี
มันน่าเตะให้ลอยยย
คุณตฤณเอ้ยยยย
อนทนต่อไป อย่ายอมแพ้มัน
-
:m16: :m16:
:angry2: ฆ่ามันเลยครับ เจ้าไต๋ คนแรก แล้ว ตามด้วย คนเลยอย่าภูมิ เลยครับ เลวทั้งคู่
-
แต่ละคน ๆ เลว ๆ กันทั้งน้านนน
สงสารตฤณจังเลยยย...
-
:sad2:เวร รันทดซ๊าาา
-
ชอบบบบบบบ
เอาอีกๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
สะใจดีจริง
555555555555555 : :laugh:
-
:serius2: :a6: :angry2: :m31: โอ้ย ไม่ได้อย่างใจ :เตะ1:
:a6: :a6:
-
ทำไมพี่ตฤณถึงเจอต่คนแย่ๆ อ่ะ
ทำกรรมอะไรมาละนี่...
บีบคั้นหัวใจสุดๆ เลย
:serius2: :serius2: :serius2:
-
พูดได้คำเดียว
เลว
:o12:
-
น่าปวดหัว
พวกทำอะไรไม่คิด แล้วมาเสียใจทีหลัง .....แสรดด
-
เหอะๆๆๆ..
อย่างน้อยไต๋รังแกตฤณ..
ก็ยังดีกว่าให้เอสรึภูมิรังแก..
อีกอย่าง รังแกเข้าไปเยอะๆ นายไต๋..
อย่าให้ถึงทีของตฤณมั่งละกัน เหอะๆ :m14:
ปล.ขอบคุณคนแต่งและคนโพสค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
ใครจะโกรธ ได้ลง
ในเมื่อ อีกไม่กี่ตอน เค้าก้อจะเริ่ม
..... กันแล้วใช่ป่ะ
-
อาจารย์น่ารักอย่างนี้จะทำอะไรลูกศิษย์สุดเถื่อนได้นี่........ยังคิดไม่ออกเลยก้าบบบ
นอกจากว่าเจอคราวหน้าให้หนีลูกเดียว......555+
เฮ่อออ.....เด็กหนอเด็ก...รอบตัวมีคนจ้องจะหลอก.....ป่านนี้ยังไม่รู้ตัวอีก....กว่าจะรู้ตัวอาจารย์ก็เผ่นไปไกลแล้ว....555+
-
ยังไม่เห็นความดี ความน่ารัก ของไต๋เลยอ่ะ ไม่รู้ว่าตอนจบจะทำใจชอบมันได้มั้ย คนอะไร แทบไม่มีความดีอยู่เลย
.....อินไปเปล่าหว่า :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เออ.....จะเรียกว่านายเกเร คงน้อยไปแล้วมั้งเนี่ยะ.....ร้ายมากๆ
รึว่าจะเป็นแบบ "ร้ายเดียงสา" ..... :เฮ้อ:
-
รออยู่นะฮะ :oni1:
-
น่าสงสารมากมายอ่ะ :o12: :o12: :o12:
-
เตชสิทธิ์เริ่มชอบกัณแล้วนิด ๆ นะนั่น
เออแต่ว่า
"ไอ้ไต๋ กลับมาแกเจอดีแน่ ทำตัวให้คนอื่นเขามาถอนหงอนฉันถึงในบ้านขนาดนี้ ฉันไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่ ไอ้ลูกไม่รักดี!! "
มันดูไม่เหมือนความคิดของแม่ไต๋เลยจากบุคลิกที่เจอมาตั้งแต่ต้นเรื่อง ไม่ใช่ไดอะลอกของเธออ่ะครับ ผมว่านะ
-
เตชสิทธิ์เริ่มชอบกัณแล้วนิด ๆ นะนั่น
เออแต่ว่า
"ไอ้ไต๋ กลับมาแกเจอดีแน่ ทำตัวให้คนอื่นเขามาถอนหงอนฉันถึงในบ้านขนาดนี้ ฉันไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่ ไอ้ลูกไม่รักดี!! "
มันดูไม่เหมือนความคิดของแม่ไต๋เลยจากบุคลิกที่เจอมาตั้งแต่ต้นเรื่อง ไม่ใช่ไดอะลอกของเธออ่ะครับ ผมว่านะ
อารามคนโกรธอ่ะนะ 5555++++
-
กรรมผมนึกว่าจามาต่ออซะอีก :m15:
-
มาต่อแร้วค๊าบ.... ขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาต่อให้เมื่อวาน
:m23: :m23: :m23:
ที่บ้านหลังเดิม แม่ที่นั่งรอลูกชายอยู่ตัดสินใจเดินขึ้นไปเพื่อไปตรวจค้นดูห้องฝ่ายนั้น เพื่อจะหาเรื่องจัดการ หากว่าเจออะไรที่มันไม่เข้าหูเข้าตา ไม่รู้ล่ะ ไหนๆวันนี้ก็ตั้งใจที่จะปราบพยศลุกชายตัวดีแล้ว ก็ต้องเหมารวมทุกคดีที่มันเคยก่อไว้น่ะแหละ
ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย หญิงสูงวัยกวาดสายตามองไปทั่วห้องที่ไม่ค่อยจะเป็นระเบียบเท่าใดนัก จุดแรกที่นางเดินไปคือโต๊ะอ่านหนังสือ มือนั่นค่อยไล่เปิดทุกอย่างที่ปิดเอาไว้ทีละจุด ทีละจุด ทุกอย่างปกติดีบนโต๊ะตัวนั่น นางกำลังจะหมุนตัวเดินไปที่มุมอื่น แต่แล้วก็เอะใจว่ายังไม่ได้เปิดลิ้นชักใต้โต๊ะดู
คนเอะใจหยุดคิดชั่งใจซักพัก ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปดึงลิ้นชักนั่นเบาๆ นางนิ่วหน้านิดๆ เมื่อเห็นว่าลิ้นชักนั่นถูกล็อคกุญแจเอาไว้!!
“ซ่อนอะไรไว้ไอ้ตัวดี ถึงขนาดต้องล็อค”คนเป็นแม่บ่น ก่อนจะถอนหายใจแล้วเปลี่ยนที่ไปเดินสำรวจอย่างอื่นแทน
ที่มุมห้อง กระเป๋าเอกสารถูกวางสงบนิ่งอยู่หนึ่งใบ คนมองเห็นจำได้ดีว่ากระเป๋านั่นลูกชายบอกว่าเป็นของเพื่อน ตอนที่ตนทักว่ามันคล้ายจะเป็นกระเป๋าของกัณตินันท์ มันมีอะไรอยู่ในนั่นนะ ไหนขอดูหน่อยสิว่าไอ้ลูกคนนี้มันคบเพื่อนแต่ละคนเป็นยังไง
กระเป๋านั่นถูกยกมาวางไว้บนที่นอนลูกชายก่อนที่คนเป็นแม่จะตัดสินใจเปิดออกดูช้าๆ ทันทีที่สายตาของนางมองเห็นสิ่งที่อยู่ในนั้นแล้วลองหยิบขึ้นมาอ่านดูคร่าวๆ นางถึงกับต้องยกมือขึ้นปิดปากด้วยความสะท้อนใจ
“ตฤณ”หญิงเจ้าของบ้านเผลอครางลูกจ้างคนเก่าของตนออกมา ก่อนที่จะรีบหันสายตากลับไปมองยังลิ้นชักใต้โต๊ะอ่านหนังสือของลูกชาย ร่างนั้นลุกเดินไปที่ตรงนั้นอย่างเอะใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะตัดสินใจกระชากลิ้นชักนั่นสุดแรงด้วยอารมณ์ที่กำลังโกรธเจ้าของโต๊ะตัวนี้อย่างรุนแรง
ลิ้นชักนั้นถูกเปิดออกมาจนได้ สายตาคนเปิดถึงกับเบิกโพลงมองสิ่งที่วางคู่กันอยู่ข้างใน นั่นคือไฟแช็ค และซองบุหรี่!!!
.
.
.
.
.
บนแท็กซี่ที่นั่งกลับบ้าน กัณตินันท์นั่งอยู่เบาะหลังเอนตัวแนบกระจกอย่างเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ชายหนุ่มร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหลอีกแล้วตั้งแต่ตอนที่เดินหนีจากคนสองคนที่ตนรู้จักเป็นอย่างดี
ตอนแรกเตชสิทธิ์ทำท่าจะตามเขามา แต่แล้วก็โดนอดีตคนรักของเขาฉุดเอาไว้ ด้วยคำพูดที่ส่งเป็นตะปูดอกสุดท้ายตอกเข้าที่ใจเขา
“เขาจะไปจากชีวิตนายก็ดีแล้วไต๋ อยากเป็นผู้ชายที่ชื่อว่าแคร์คนเป็นเกย์หรือไง”นั่นคือสิ่งที่หลุดออกจากปากคนเคยคบ นาทีนั้นชายหนุ่มยอมเดินจากมาอย่างโดยดีโดยไม่โต้ตอบอะไรออกไป ในเมื่อเขาอยากให้ทุกอย่างมันจบ เขาก็ควรจะเริ่มไม่ใส่ใจคำพูดเสียดแทงจากใครทั้งนั้น
.
.
.
.
.
ในรถอีกคันหนึ่ง เจ้าของรถนึกหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อเห็นคนที่นั่งมาด้วยเอาแต่นั่งซึม และเงียบลงไปอย่างคนมีอะไรที่จะต้องคิด
“คิดถึงเรื่องเมื่อกี้เหรอไต๋”ชายหนุ่มเอ่ยถามฝ่ายนั้นทันที
“พี่ว่าผมทำรุนแรงไปหรือเปล่า”คนข้างกายไม่ตอบคำถาม แต่กลับย้อนถามกลับ
“ทำไมจะต้องเก็บเอามาคิดด้วย กัณตินันท์เป็นอะไรกับนายงั้นเหรอ”
“พี่รู้จักพี่ตฤณนานหรือยัง”
“พี่ถามนายก่อนนะ”
“พี่ตฤณเคยเป็นครูสอนพิเศษผม แล้วพี่ล่ะ รู้จักกับเขาได้ไง”
“ก็เคยเรียนมาด้วยกัน เอ่อ แล้วเขามาชอบพี่ประมาณนี้แหละ แต่พี่ไม่เล่นด้วย ไม่คิดเลยว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้”
“ถึงว่า ผมเห็นเขาลอบมองพี่ตอนอยู่ในร้านหนังสือ และก็ถามหาพี่ตอนที่ผม เอ่อ ทำร้ายเขา”
“ช่างมันเถอะ เขาจะอะไรก็ช่าง เราอย่าพูดถึงเขาดีกว่านะพี่ว่า เขาก็แค่เกย์หนึ่งคน จะเอามาเป็นหัวข้อสนทนาทำไม”
“ไม่รู้สิ ผมว่าผมทำกับเขาแรงไปนะ”
“อย่าลืมสิว่าเขาทำนายก่อน ในร้านหนังสือน่ะ จำไม่ได้หรือไง”
“ผมมันก็ปากเสียอย่างที่เขาว่าจริงๆนี่”
“นี่นายกำลังเบี่ยงเบนทางเพศหรือเปล่าเนี่ยไต๋ พูดถึงนายนั่นอยู่นั่นแหละ พี่ไม่อยากฟังเรื่องคนเป็นเกย์เท่าไหร่หรอกนะ”ภูมิ ทำท่าฮึดฮัดเข้าใส่เมื่อคนข้างกายชักจะใส่ใจชายรักชายคนอื่นมากกว่าตน ทำไมล่ะ ทำไมเด็กนี่จะต้องมีท่าทีสำนึกผิดในสิ่งที่ทำกับกัณตินันท์ด้วย ถ้าเขาจะมีคู่แข่งในเกมไล่เปิดความบริสุทธิ์เด็กนี่ คู่แข่งเขาก็ไม่น่าจะเป็นคนอ่อนแออย่างกัณตินันท์เลยนี่ หนอย แอบมารับจ๊อบพิเศษเป็นครูสอนพิเศษเด็กหล่อลาก ก็ไม่ปริปากบอกอะไรเขาซักคำ นี่สงสัยจะแอบเทียวไล้เทียวขื่อเด็กนี่อยู่ไม่น้อยเลยน่ะสิ ตอนที่ได้สอนหนังสือกันน่ะ เห็นเงียบๆ ติ๋มๆ ร้ายเหมือนกันนี่ ถึงว่าสิ เห็นไม่ค่อยสะท้านอะไรนักตอนที่เขาขอเลิก เฮอะ ที่แท้เรื่องมันก็เป็นแบบนี้นี่เอง นังแรดเงียบเอ้ย!!
“ผมเปล่านะครับ โอเค ผมไม่พูดถึงเขาแล้วก็ได้ ผมว่าผมมีอคติกับคนพวกนี้พอแล้วนะ มาเจอ พี่นี่หนักกว่าผมอีก”เตชสิทธิ์เอ่ยออกมาก่อนจะยอมเงียบลงไป จริงอยู่ที่ปากไม่ได้พูดถึงคนที่ตนเพิ่งทำร้ายมา แต่ในใจนั่นเล่า มันหยุดคิดถึงฝ่ายนั้นไม่ได้หรอกเมื่อภาพใบหน้าช้ำแดงของฝ่ายนั้นจากฝ่ามือตนลอยมาในห้วงความคิด
ประตูบ้านถูกเปิดออก เตชสิทธิ์ก้าวขาเข้าไปได้เพียงก้าวเดียวก็ต้องชะงักเท้านั่นไว้เมื่อมีวัตถุบางอย่างลอยตกลงมาตรงปลายเท้า มันเป็นกระเป๋าของกัณตินันท์นั่นเอง!!
“แม่ทำอะไร นี่มันกระเป๋าพี่ตฤณนะ”เด็กหนุ่มหลุดปากบอกออกไปเมื่อตกใจกับสิ่งที่แม่ทำ
“ก็ไหนวันนั้นบอกนี่เป็นกระเป๋าเพื่อนแกไง”คนเป็นแม่ทวนความจำให้ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ลูกชายเมื่อเห็นฝ่ายนั่นทำหน้าเลิ่กๆลั่กๆ
“ว่าไงล่ะ ตกลงกระเป๋านี่มันกระเป๋าใคร”นางตวาดถามลูกชายซ้ำ รู้สึกโกรธที่ลูกชายโกหกตนเมื่อคราวนั้น จนตนหลงมองเจ้าของกระเป๋าใบนี้ที่แท้จริงผิดๆไป
“ก็กระเป๋าเพื่อนผมจริงๆน่ะแหละ ผมจำสลับเอง”เตชสิทธิ์บอกออกไปเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะโดนจับได้ว่าเป็นเด็กเลี้ยงแกะ
“เพี๊ยะ!!”เสียงฝ่ามือของคนเป็นแม่ฟาดลงบนใบหน้าลูกชาย ก่อนที่นางจะชี้หน้าต่อว่าอีกเป็นชุด
“ถึงขนาดนี้แกยังจะโกหกฉันอีกเหรอ ไอ้ลูกไม่เอาไหน ทำไมห๊ะ ทำไมแกถึงทำตัวเป็นเด็กเลี้ยงแกะแบบนี้ ฉันรู้หมดแล้วว่ากระเป๋านี่เป็นของตฤณ และข้างในนั่นมันมีอะไร นี่น่ะเหรอ อาจารย์ตุ๊ดไก่กาที่ไม่เอาไหนของแก ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในกระเป๋านั่น ถ้าฉันเห็นก่อนหน้าที่ฉันจะยอมให้เจ้าของเขาเลิกสอนแกนะ หัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็ไม่ยอมเด็ดขาด แกรู้มั๊ยว่าข้อมูลต่างๆที่อยู่ในนั่นมันสามารถฉุดชีวิตเด็กโง่ๆอย่างแกให้เป็นคนฉลาดขึ้นมาได้มากขนาดไหนถ้าแกจะตั้งใจศึกษามัน ฉันมันโง่แท้ๆที่หลงฟังคำพูดแกว่าตฤณเขาไร้คุณสมบัติที่จะเป็นครู”
“ใจเย็นๆสิแม่ ฟังผมก่อนสิ”เตชสิทธิ์ตกใจน้ำตาคลอ เพราะไม่นึกว่าแม่ที่ไม่เคยลงมือทำร้ายตนจะลงมือตบหน้าตนได้สุดแรงขนาดนี้
“ฟังอะไร แกจะโกหกอะไรฉันอีก ”แม่ตวาดกลับ ก่อนจะหันหลังเดินไปแล้วหยิบเอาของสองสิ่งมาปาใส่หน้า เด็กหนุ่มช็อคตัวชา เมื่อเห็นของสิ่งนั่นหล่นลงที่พื้น มันคือ ซองบุหรี่ที่เปิดทิ้งไว้กับไฟแช็คนั่นเอง
“แกแอบดูดมันตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้ววันนั้นที่มีเรื่องกับตฤณ แกใส่ร้ายตฤณเขาใช่มั๊ยว่าเขาหัดสอนแกทำสิ่งนี้หะ!!”ร่างของแม่ตรงเข้าตบตีอีกเป็นพัลวัน เด็กหนุ่มร้องโอ้ยพยายามเบี่ยงตัวหลบหลีก ก่อนจะอ้อนวอนให้แม่หยุดฟังตนอธิบาย
“ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว หยุดตีผม แล้วฟังผมก่อนนะแม่”
“ดี ถ้าวันนี้แกไม่พูดความจริงอะไรกับฉัน ฉันจะฟาดแกให้ตายตรงนี้แหละ แล้วจะส่งแกไปอยู่กับพ่อแกโน่น เลือดพ่อแกมันแรงนักนี่ ไปอยู่ด้วยกันเลยเป็นไง”
“คำก็ไล่ สองคำก็ไล่ ถามจริงๆเถอะ ผมมันเหลือขอขนาดนั้นหรือไง”ลูกชายเอ่ยออกมาทั้งน้ำตาเมื่อรู้สึกอัดอั้นจนเก็บกลั้นไว้ไม่อยู่
“แกยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอ ถามตัวแกเองสิ ว่าตั้งแต่แกโตมา แกเคยทำตัวให้ฉันภูมิใจกี่ครั้ง พฤติกรรมก็ก้าวร้าวกับคนเป็นครูบาอาจารย์ การเรียนก็แย่ลงทุกวันๆ จนฉันเครียดอยากจะตายวันละหน อย่างนี้แกคิดว่าแกเหลือขอมั๊ย หะ”
“แล้วไงล่ะ แม่เองก็เหมือนกันแหละ ถ้าแม่ดีจริง พ่อคงไม่ทิ้งแม่ไปหรอก”
“ไอ้ไต๋ นี่แกกล้าพูดแบบนี้กับฉันเหรอ ไอ้เด็กเลว”
“ใช่ ผมมันเลว ผมมันไม่เอาไหน ผมยอมเสียการเรียนเพราะมัวแต่จีบสาว ผมไม่ตั้งใจเรียนหนังสือเพราะขี้เกียจ ผมใส่ร้ายพี่ตฤณจนใครๆเกลียดเขา ผมกล้าขึ้นเสียงกับคนเป็นแม่ ผมแอบดูดบุหรี่ตั้งแต่ขึ้นม.4 ผมมันไอ้เด็กเหลือขอ เอาเลย ต่อแต่นี้แม่จะผลักใสไล่ส่งผมไปไหนก็เอา ตอนนี้ชีวิตผมมันก็เจอแต่เรื่องเฮงซวยอยู่แล้ว เอาเลยแม่ เอาเลย ไล่ผมออกจากบ้านเลย ไล่ผมเลย”คนร้องให้เอ่ยท้าทายอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะหน้าหันสะบัดอีกครั้งไปตามแรงตบจากคนเป็นแม่ เด็กหนุ่ม หยุดชะงักอาการรั้นของตัวเองมองหน้าคนตบซักพัก แล้ววิ่งไปหยิบคว้าเอากุญแจรถตัวเอง ผลุนผลันวิ่งออกจากบ้านไป
“เออ ไปเลย แกจะไปไหนก็ไป ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกเลยนะ ไอ้ลูกไม่รักดี ฮือๆๆ”คนเป็นแม่ทรุดนั่งร้องให้อยู่ที่พื้นอย่างรู้สึกเจ็บปวดที่ลูกชายหยาบร้ายใส่ตนได้อย่างไม่เชื่อ
เสียงรถมอเตอร์ไซค์เร่งเครื่องออกไปแล้ว คนทรุดนั่งอยู่ที่พื้นผวาวิ่งตามออกไป เมื่อสัญชาตญาณความเป็นแม่มันสั่งบอกว่านั่นลูกทั้งคน นางอดห่วงไม่ได้เมื่อเห็นหลังรถลูกชายที่ปลิวแหวกอากาศออกไปสู่หน้าปากซอยอย่างคนเสียสติ
“ไต๋ กลับมา แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ”หญิงสูงวัยทรุดตัวนั่งร้องให้อยู่กับรั้วบ้าน เมื่อร่างลูกชายลับสายตาไปในความมืด ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าได้เกิดเหตุการณ์อะไรกับลูกชายตนเลย
.
.
.
.
.
รถคู่ใจพาร่างหนุ่มน้อยทะยานออกไปสู่ถนนใหญ่ ร่างนั้นปาดน้ำตาทิ้งไปอย่างคนที่ทะนงอยู่ลึกๆว่าไม่ควรอ่อนแอ ในเมื่อตอนนี้ที่บ้านไม่ต้องการเขา เขาก็ควรไปในที่ที่อาจจะอ้าแขนต้อนรับเขาก็ได้ เด็กหนุ่มหยุดรถแล้วเลือกที่จะโทรศัพท์หาคนที่เพิ่งมาส่งตนที่บ้าน
“พี่ภูมิเหรอครับ ผมไต๋นะ”
“อ้าวไต๋ว่าไง”เสียงฝ่ายนั้นตอบกลับมา
“ผมมีปัญหากับแม่นิดหน่อย พี่ภูมิถึงบ้านหรือยังครับ”
“ยังเลย ยังอยู่แถวบ้านนายอยู่เลย ตะกี้บอกมีปัญหากับแม่ ทำไมเหรอ”
“ทะเลาะกันนิดหน่อยครับ”
“ไม่นิดหน่อยแล้วมั้ง เสียงนายเหมือนคนเพิ่งร้องไห้เลย”
“ครับ ก็หนักพอดู”
“เฮ้ย เป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งสิ แล้วนี่อยู่ไหน”
“อยู่นอกบ้านแล้วครับ ว่าจะไปค้างกับพี่ พี่สะดวกมั๊ยครับ”
“ยินดีเลยได้น้อง ว่าแต่จะมายังไง ให้พี่ไปรับมั๊ย”
“ผมเอามอเตอร์ไซค์มาครับ พี่บอกทางผมมาแล้วกัน เดี๋ยวผมขับไปเอง”
“อย่างงั้นก็ได้ ขับตามมาที่....”
เด็กหนุ่มตั้งใจฟังเส้นทางที่อีกฝ่ายบอก ก่อนจะเอ่ยขอบคุณทำท่าจะวางสาย แต่ชะงักเอาไว้แล้วหลุดปากถามฝ่ายนั้นออกไปใหม่ว่า
“พี่ภูมิครับ ที่ห้องพี่ มีเหล้าหรือเปล่า ผมอยากเมา”
คำถามเพียงเท่านั้นของเด็กน้อย ทำเอาภูมิ ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ อะไรกันนี่ สวรรค์ช่างเปิดทางให้เขาได้เร็วเหลือเกิน เด็กหนุ่มหล่อนั่นอยากจะมาดื่มน้ำเมา แล้วค้างที่ห้องเขา โอวว์ แค่คิดก็เสียวไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“ที่ห้องพี่มีทุกอย่างแหละน้องเอ้ย รีบมาละกัน พี่จะเปิดขวดรอ”ชายหนุ่มรีบตอบออกไปอย่างไม่รีรอ ก่อนจะแอบเม้มริมฝีปากแล้วยิ้มออกมาอย่างมีแผนการ เมื่ออีกฝ่ายวางหูไป
เที่ยงคืนกว่าแล้ว กัณตินันท์ปิดคอมพิวเตอร์ลง แล้วเก็บสมุดจดเล่มประจำวางในที่ของมัน ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆหลับตานิ่งไล่ความเมื่อยล้า ก่อนจะหยิบปากกามาขีดฆ่าจำนวนวันในปฏิทินทิ้งไปอีกหนึ่งวัน ที่ด้านนอกคล้ายฝนจะตก เจ้าของห้องเดินไปทอดสายตารับลมเย็นๆที่ริมระเบียง ก่อนจะสะดุ้งตัวโยนเมื่อ ได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองดังขึ้น แปลกจังใครกันโทรมาดึกๆ
.
.
.
.
.
.
.
ที่ห้องของภูมิ ชายหนุ่มนั่งมองคนบางคนที่กำลังนั่งงัวเงียกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ตนผสมให้ ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล ยังไงซะคืนนี้เตชสิทธิ์ก็คงไม่รอดเงื้อมือเขาไปได้ การปล่อยให้เด็กนั่นเมามายจนได้ที่มันก็เร้าอารมณ์ไปอีกแบบกับการที่จะพิชิตสวาทเจ้าตัว
“พี่ ภูมิ ไม่เห็นจะดื่มเลยครับ”เสียงเด็กนั่นงัวเงียถามออกมา คนถูกถามแอบขัดใจหน่อยๆที่เห็นเจ้าตัวยังมีสติ จำอะไรได้อยู่ จึงแกล้งยิ้มบอก
“อ๋อ ตอนนี้หมอห้ามพี่ดื่มหนักน่ะ”
“พี่เป็นอะไรเหรอครับ”หนุ่มน้อยถาม
“มีโรคประจำตัวน่ะ ช่างมันเถอะ อย่าสนใจพี่เลย นายดื่มได้ ก็ดื่มเข้าไปเยอะๆเหอะ จะได้ลืมเรื่องราวต่างๆ”ภูมิบอกปัด ก่อนจะจัดการผสมเครื่องดื่มแก้วใหม่ให้คนตรงหน้า พลางแอบบ่นเบาๆ
“คอแข็งนัก เจอแก้วนี้เข้าไปนายสลบแน่”แก้วในมือถูกผสมแอลกอฮอล์ชนิดเข้มสุดกู่ คนชง ชงไป ก็แอบมองคนที่จะต้องดื่มอย่างกระหยิ่มยิ้ม ฝ่ายนั้นกำลังเอนตัวเอาหลังพิงโซฟาอย่างคนกำลังหมดแรง กระดุมสองสามเม็ดบนของเสื้อนักเรียนถูกเปิดออกไปแล้วจากฝีมือเจ้าตัว คนจ้องมอง ไล่มองสายตาเข้าไปในอกขาวนั่นก็แทบจะห้ามใจตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ แต่ต้องห้าม เพราะเชื่อว่าฝ่ายนั้นยังคงมีสติอยู่นั่นเอง
“อะ ดื่มอีกแก้วไต๋ จะได้อาบน้ำนอนกัน แก้วนี้ พี่ชงให้สุดฝีมือเลยนะ”ชายหนุ่มยกแก้วเครื่องดื่มนั่นให้คนเอนตัวนอน ฝ่ายนั้นผงกหัวขึ้นมอง ปฏิเสธงัวเงีย
“พอแล้วพี่ภูมิ ผมชักมึนๆแล้วล่ะ ผมอยากกลับบ้าน ผมอยากกลับไปขอโทษแม่”ถึงตอนนี้เด็กหนุ่มคล้ายจะน้ำตาคลอ คนมองเห็นถึงกับหงุดหงิดที่ได้ยินประโยคนั่น อะไรกันวะ ไหนบอกว่าอยากเมา ไม่อยากเข้าบ้านแล้วไง แล้วนี่อะไร แค่ระบายๆอะไรออกมาได้ไม่เท่าไหร่ก็อยากจะชิ่งหนี เฮอะ เมินซะเถอะ เจ้าเด็กน้อย!!
“จะกลับไปทำไมตอนนี้ เชื่อสิว่าตอนนี้แม่นายคงยังโกรธนายอยู่แหละ คิดดูนายไปโต้เถียงเขาแบบนั้น เขาหรือจะยอมอภัยให้นายง่ายๆ”ชายหนุ่มเป่าหู ก่อนจะคะยั้นคะยอให้เหยื่อดื่มแก้วเหล้าที่เขาผสมสูตรพิเศษให้
“ผมไม่ไหวแล้วจริงๆพี่ภูมิ”เตชสิทธิ์ปฏิเสธ พลางปัดแก้วเหล้านั่นออกห่างจากปาก เมื่อเห็นคนยกให้ทำทีจะป้อนเขาเสียเอง เมื่อเห็นเขาไม่ยอมรับมาดื่มเอง
“โอเคๆๆ ไม่เอาก็ไม่เอา งั้นไปอาบน้ำไป พี่จะอาบด้วย จะได้นอนพร้อมกัน พรุ่งนี้ต้องทำงาน”เจ้าของห้องทำฮึดฮัด เมื่อเหตุการณ์มันขัดใจ เปล่าหรอก เขาไม่ได้คิดท้อใจในเกมนี้ แต่เขาจะลองวิธีใหม่ต่างหาก เด็กนี่แม้จะจะยังมีสติอยู่ก็จริง แต่เรี่ยวแรงมหาศาลที่เจ้าตัวเคยมีมันมลายหายไปหมดสิ้นแล้วนี่ จู่โจมมันซะเลยจะเป็นไรไปตอนนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน ร้อยทั้งร้อย ไม่ว่าผู้ชายผู้หญิง แค่โดนปลายลิ้นซุกไซร้ ขี้คร้านต่างจะอ่อนปวกเปียกสมยอมกันทั้งนั้น
.
.
.
.
.
.
.
.
ณ สถานที่เที่ยวยามราตรี กฤตภาษ เดินหน้าหงิกไปที่รถตัวเองอย่างคนอารมณ์เสีย วันนี้มันวันซวยอะไร ทำไม ใครๆต่างก็พากันเชิดใส่ตนกันเป็นแถว ส่งตาจิกก็แล้ว เข้าไปกะแซะก็แล้ว ยังไม่มีใครที่เอ่ยชวนเขาไปสานต่อความสัมพันธ์ที่ห้องเลยซักราย โอ้ย หน้าตาฉันโบ๊ะแป้งน้อยไปหรือไงนะ เครียด!!
ภูมิ ใช่สิ ฉันมีอีตาภูมิเอาไว้ระบายนี่นา หึ ฉันไม่ง้อพวกแกก็ได้วะ อีพวกไม่รู้จักของชั้นดีชิส์ ชายหนุ่ม นึกคิดได้ดังนั้น จึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคู่ขารายล่าสุดนั่นทันที ตอนนี้แม้มันจะดึกแล้ว แต่นายนั่นน่าจะยังไม่นอนหรอก เพราะดูท่ามันก็น่าจะเป็นนักเที่ยวเหมือนกัน จังหวะที่คิดนั้นชายหนุ่มไม่รู้เลยว่า คนที่ตนนึกถึงกำลังคิดจะลงมือเคลมสวาทเด็กน้อยในห้องตัวเอง
“ใครโทรมาวะ”ภูมิรู้สึกหงุดหงิด เมื่อตอนเตรียมตัวจะขึ้นไปนอนบนเตียงคู่กับคนที่หลับพับไปก่อนหน้าแล้วได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองดังขึ้น
“เอส โทรมาทำซากอะไรเนี่ย”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเดินไปหยิบโทรศัพท์มามองแล้วเห็นเป็นชื่อใคร ชายหนุ่มเลือกที่จะตัดสัญญาณทิ้งไปอย่างไม่สนใจ นายนั่นเกิดร่านขึ้นมาแล้วล่ะสิ ถึงโทรมาหาเขาได้ เฮอะ เคยเล่นตัวกับเขาแล้วไปรอบนึง คราวนี้จะแกล้งกลับซะให้เข็ด ปล่อยให้นั่งเดือดดาลกับการถูกเขาปฏิเสธอยู่นั่นแหละ จะได้สำนึกว่าตัวเองไม่ได้สวยเลือกได้
“อีบ้า ตัดสายฉันทิ้งทำไมเนี่ย”กฤตภาษโวยลั่นเมื่อเห็นสัญญาณถูกตัดทิ้งไป ชายหนุ่มไม่คิดที่จะโทรกลับไปใหม่ เชอะ รู้จักฉันน้อยไปไอ้ภูมิ จำไม่ได้เหรอว่าวันนั้นลากฉันไปเล่นบทรักกันที่ไหน ที่ห้องของแกใช่มั๊ย ฉันจะตามไปดูเดี๋ยวนี้แหละว่าแกทำอะไรอยู่ถึงกล้าตัดสายฉันทิ้ง
.
.
.
.
.
.
ภายในห้องอีกห้องหนึ่ง คนในห้องผุดลุกผุดนั่งอย่างคนไม่อาจข่มตาให้หลับลงไปได้ เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่แม่ของคนที่ตนสาบานว่าจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยอีกโทรศัพท์เข้ามาหา ทำเอาชายหนุ่มมีความคิดกระเจิดกระเจิงไปหลายเรื่อง
คนโทรเข้ามาร้องห่มร้องไห้ แล้วขอโทษขอโพยเขาเป็นการใหญ่ที่เคยมองเขาผิดๆไป ชายหนุ่มหลุดปากอธิบายทุกๆสิ่งทุกๆอย่างให้ฝ่ายนั้นฟังยิ่งกระหน่ำให้เจ้าตัวปล่อยโฮออกมาอย่างคนรู้สึกผิด นางเล่าต่อไปว่าได้ทะเลาะกับลูกชายอย่างรุนแรง จนลูกชายหนีออกจากบ้าน สุดท้ายนางจึงอ้อนวอนขอร้องว่าให้เขาช่วยตามลูกชายกลับบ้านมาให้หน่อย ลูกชายนางไม่เคยไปค้างที่ไหน แม้จะดึกแค่ไหนเจ้าตัวก็กลับบ้านมาโดยตลอด นางตามหาเบาะแสต่างๆจนทั่วแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าลูกชายจะไปอยู่ซักที่ โทรศัพท์หาก็ยังไม่ติดอีก นางสารภาพว่าจนปัญญาที่หาใครมายื่นมือมาช่วยแล้วจริงๆ ถึงโทรหาเขา เผื่อเขาจะรู้บ้างว่าลูกชายนางชอบไปเกเรที่ไหนบ่อยๆ
“ทำไมชีวิตฉันต้องหนีจากนายไม่พ้นด้วยนายเตชสิทธิ์”ชายหนุ่มพูดกับตัวเอง สุดท้ายด้วยสำนึกการเป็นครู จึงยอมตัดทิ้งอารมณ์โกรธเกลียดส่วนตัวทิ้งไปชั่วขณะ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาคนหนึ่งที่คิดว่าเตชสิทธิ์คงจะไปกบดานอยู่ด้วย
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก ภูมิ หงุดหงิดจนแทบคลั่ง ชายหนุ่มนึกว่าเป็นคนๆเก่าที่โทรเข้ามา จึงเดินไปหยิบมากดรับแล้วกระแทกเสียงกลับไป
“โทรมาทำไมคนจะหลับจะนอน”กัณตินันท์สะดุ้ง พยามตั้งสติเอาไว้เต็มที่ เพราะคิดว่าอีกฝั่งคงเห็นเป็นชื่อตนโทรเข้าไปจึงพูดจาแบบนี้ใส่อย่างไม่ไว้หน้า
“ขอโทษที่โทรมากวน ตฤณแค่จะถามภูมิว่าไต๋อยู่กับภูมิมั๊ย”ชายหนุ่มข่มใจเอ่ยออก
ไปส่งผลให้คนปลายสายชะงัก
“นี่ตฤณเองหรอกเหรอ”คนชะงักเอ่ยถาม
“คิดว่าเป็นใครล่ะ”
“เปล่า”
“งั้นจะบอกตฤณได้หรือยังว่านายไต๋อยู่นั่นมั๊ย”
“ทำไมเด็กนั่นจะต้องอยู่ที่นี่ล่ะ”
“ไต๋ทะเลาะกับแม่ แล้วหนีออกจากบ้านมา แม่เขาเป็นห่วงเขามาก จนไม่เป็นอันหลับอันนอนแล้ว ถ้าไต๋เขาอยู่นั่นภูมิก็ช่วยให้เขาโทรไปบอกแม่เขาที ไม่ใช่หายสาบสูญไปแบบนี้”
“อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่องตฤณ ใครกันแน่ที่ห่วงไต๋ อย่าเอาแม่เด็กนั่นมาอ้างแทนตัวเองหน่อยเลย”
“ตฤณกับเด็กนั่นไม่น่าจะมีอะไรที่เกี่ยวข้องกันแล้ว ภูมิก็น่าจะรู้ ที่ตฤณต้องทำแบบนี้ เพราะเห็นใจหัวอกคนเป็นแม่หรอกนะ”
“เมื่อไหร่จะเลิกสร้างภาพว่าตัวเองเป็นคนดีหะตฤณ มันทุเรศรู้มั๊ย ไต๋ไม่ได้อยู่ที่นี่ แค่นี้นะ ภูมิจะนอนแล้ว”ชายหนุ่มตัดสายทิ้งไปทันทีที่เอ่ยจบ โทรศัพท์ถูกปิดเครื่องลงไป ก่อนที่คนปิดจะเดินเอาไปวางไว้บนโต๊ะมุมหนึ่งของห้อง พอซะทีกับการโดนรบกวนเวลาพาสุข ต่อแต่นี้ไปเป็นเวลาที่เขาจะได้จัดการกับเหยื่อหวานนั่นได้แล้ว แต่...
“พี่ตฤณโทรมาเหรอครับ”เสียงทักนั่นดังขึ้นทางด้านหลัง แน่นอนว่ามันเป็นเสียงของเตชสิทธิ์ คนได้ยินตัวชาวาบ เด็กนั่นรู้สึกตัวขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ชายหนุ่มรีบหันหน้ากลับไปมอง รู้สึกใบหน้าทั้งแถบร้อนผ่าว เมื่อเห็นร่างสูงของฝ่ายนั้นยืนมองตนอยู่บนพื้นแล้ว..............
.
.
.
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
-
ว้าว ๆๆๆ จิ้มคนโพสต์
ไปอ่านก่อน :oni2: :oni2: :oni2:
-
ตอนแรกเลิกอ่านเรื่องนี้ไปละ เพราะงงกะชื่อตัวละคร
เผิ่งกลับมาอ่านอีกทีแบบรวดเดวจบ
ขอบอกว่าหนุกมาก
o13 o13 o13 o13 o13
รีบๆๆมาต่อนะ เด๋วลืมชื่อตัวละครอีก
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
ตอนแรกเลิกอ่านเรื่องนี้ไปละ เพราะงงกะชื่อตัวละคร
เผิ่งกลับมาอ่านอีกทีแบบรวดเดวจบ
ขอบอกว่าหนุกมาก
o13 o13 o13 o13 o13
รีบๆๆมาต่อนะ เด๋วลืมชื่อตัวละครอีก
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
ขอบคุณครับที่ยังกลับมาอ่าน :pig4: :pig4: :pig4:
คืออยากจะอธิบายว่า เรื่องนี้อ่ะครับ พี่บอยเป็นคนแต่ง และโพสไว้ในบอร์ดของพี่บอยเอง :m13:
แล้วผมเองก็ขออนุญาตพี่บอยมาโพสไว้่ที่เล้าเป็ดแห่งนี้ เนื่องจากเห็นว่าเรื่องมานสนุก คิดว่าคนในเล้าคงจะชอบอ่ะคับ :m23:
เพราะฉนั้น ผมจะต้องทิ้งระยะห่างระหว่างที่บอร์ดของพี่บอย กับเล้าของเรา ซึ่งส่วนมากจะหนึ่งตอน
เพื่อเป็นการให้เกียรติกับบอร์ดของพี่บอยอ่ะคับ
หวังว่าเพื่อน ๆ ที่ติดตามอ่านคงไม่ว่าอ่ะไรนะค๊าบ แล้วอย่าไปโทษพี่บอยล่ะว่าไม่ยอมมาโพส
555+++ เพราะพี่บอยเขายุ่งมากมาย เพราะกำลังทำรวมเล่ม เล่มที่สามอยู่อ่ะนะ
ขอบคุณอีกครั้งที่ยังติดตามกันมา ผมก็จะพยายามโพสให้ดีที่สุดแล้วกานนะครับ
ขอบคุณพี่บอยอีกครั้งด้วยคับ ขอบคุณจิง ๆ :pig4: :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โฮ่ ..กะลังเมาได้ที่ :a2:
ไต๋มันน่าโดนอิภูมิกดไปซะหมดๆเรื่อง
จะได้รู้สำนึก ว่าตัวเองมันอ่อนโลกแค่ไหน ชริ!!
คุณพี่เอสจะโผล่ไปขัดขาทำไมเนี่ย :angry2:
(ลุ้นเลวๆแบบนี้กลัวถูกคนอื่นเตะออกจากบล็อคจังแฮะ)
แล้วนายเอกก็เป็นคนดีซะเหลือเกิน
เฮ้อ..สงสัยเป็นมาโซ :a6:
ชอบเจ็บๆ
แล้วก็ตามอ่านกันต่อปาย
-
โฮ่ ..กะลังเมาได้ที่ :a2:
ไต๋มันน่าโดนอิภูมิกดไปซะหมดๆเรื่อง
จะได้รู้สำนึก ว่าตัวเองมันอ่อนโลกแค่ไหน ชริ!!
คุณพี่เอสจะโผล่ไปขัดขาทำไมเนี่ย :angry2:
(ลุ้นเลวๆแบบนี้กลัวถูกคนอื่นเตะออกจากบล็อคจังแฮะ)
แล้วนายเอกก็เป็นคนดีซะเหลือเกิน
เฮ้อ..สงสัยเป็นมาโซ :a6:
ชอบเจ็บๆ
แล้วก็ตามอ่านกันต่อปาย
อินมากไปป่าวเนี่ย 55555+++++
เดี๋ยวมอบโล่ห์ให้เอาป่ะ
คิคิ......
-
เมื่อไหร่จะลงตัวล่ะเนี่ย
ลุ้นจนตัวโก่แล้วนะ
:oni3: :oni3: :oni3: :oni3: :oni3:
-
ง่าาาาาาาาาาาา
ตอนนี้มันก้อยาวพอควรน่ะแหละ
แต่อยากจะบอกว่ามันยังไม่พอง่ะอยากอ่านต่อเร็วๆๆๆจังจะตั้งหน้าตั้งตาคอยน่ะ
ง่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
555+ ละครช่องเจ็ด
-
ง่ะ นึกว่าไต๋จะไม่รอดแล้วนะเนี่ย อุตส่าห์แอบเชียให้ภูมิจับกด :m16:
-
นางเอกเข้าเส้นเลือด :angry2:
-
55555+
แอบสะจายยย นายไต๋เอ้ยยยยย :m20:
แต่คิดอีกที เก็บบริสุทธิ์ให้ตฤณดีกว่าน๊า นายภูมิอดปายยย :m14:
ปล.เอามาลงให้อ่านก็ขอบคุณพี่บอยแล้วก็คุณzandwizz มากๆ :pig4:
แค่นี้รอได้ :m1:
-
ค้างอีกแระ
เค้าบอกว่าเกลียดแบบไหน จะได้แบบนั้น
งั้นเกลียดคนหล่อบ้างดีกว่า จะได้คนหล่อ
กร้ากกกกกกกกกกก
-
:m31: ค้างงงงงงงง รีบมาอัพนะ
-
:เตะ1: เรียกว่าสุดขั้ว แล้วคุณตฤณคะ ถามแบบนั้น ใครมันจะบอกหล่อนย่ะ โง่ว่ะ
:serius2: :a6: ไม่ได้อย่างใจ
-
เหอะๆๆๆๆ
น่าสนุกกันแล้วคราวนี้ :laugh:
-
ไต๋เสร็จแน่คราวนี้ :laugh:
เจอทั้งเอสและภูมิ
แต่ว่านายเอกจะขี่ม้าขาวไปช่วยรึเปล่าน้า(อย่าเลยนะตฤณเดี๋ยวคนอ่านไม่สะใจ :m20:)
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:a11: ในที่สุดแม่สามีก็รู้ความจริงซะที
-
คุณตฤณนี่นางเอกได้ใจจริงๆ
:a2:
-
พระเอกของเราจะรอดมั้ยเนี่ย........โฮๆๆๆๆ..... :serius2:
-
แหม้ ในที่สุดแม่ผะอัวก็ยอมรับลูกสะใภ้แล้ว 555
-
กรี๊ดดดดดดดดด อยากอ่านต่อ ชอบนิยายของพี่บอยมากๆเลย :m1: :m1:
-
ตื่นเต้น เร้าใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
o13
เรื่องนี้ของคุณบอย
มานสะใจดีจริง
:laugh:
-
รถไฟชนกันดังโครม ที่ห้องภูมิ :laugh: :laugh:
ภูมิ & ไต๋ & เอส
แล้วเอสจะพูดยังงัยกับไต๋หล่ะเนี่ยที่มาหาภูมิถึงห้อง
ตฤณจะมาช่วยไต๋ไหมอยากรู้ อยากรู้
ค้างงงงงงงงงอ่ะ
อาร์ท ทำไมชอบเอามาลงค้างอย่างนี้ :o12: :o12:
-
ขอให้เอสไปเจอ ที่เถอะ
จะได้รู้กันไป ว่าภูมอ่ะ เกย์มาเอง
5555555
-
:m31:
พอกันที ชีวิตนี้
อ๊ากซ์!!!
-
:m31: :m31: :m31:
ค้างอย่างแรง
-
อย่างน้อยคุณแม่ก็รู้ความจริงสักที
-
ฮิฮิ มาอ่านน แย้ว เลวร้ายยขนาด นะนั้นคิคิ
รถไฟชนกันแน่ๆ เห้อ
-
:m22: :m22:
ยังไม่มาอีกเหรอ
รอต่อไป :m1:
-
แวะมาเม้นท์ดีกว่า
สนุกมากๆ เลยครับ
สงสารพี่ตฤณที่สุดเลยอ่ะ :serius2:
-
:m13: รออยู่น่ะครับ
-
ตื่นเต้นจริงนิยายเรื่องนี้ลุ้นทุกตอนทั้งๆออกแนวคร่าม่า
แต่ระทึกเหมือนหนังแอ๊คชั่นเลย แหะๆ
สนุกครัรอตอนต่อนะครับ
-
พี่ตฤน อย่าพึ่งจัยอ่อน ต้องให้รู้จัก สำนึกหน่อย โฮ๊ะๆๆๆๆๆ
-
o7เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้อ่ะค่ะ สนุกอ่ะ :L2:สนุ๊กกกกกสนุก :o8:
อ่านแล้วควันออกเยอะกว่าพี่ตฤนอีกมั้ง :m31: แต่ละคน โหย :sad2: ใจร้ายสุดๆ :m29:
หลังๆมา เหมือนจะดี แต่มีมารมาทำให้เป๋ :a6:
พี่ตฤนสู้ๆ o7 ชีวิตรันทดยิ่งนัก :sad2:
-
ขอพูดคำหยาบเฮอะ
แม่ง เอี้ย สัดสัด
คนไรแม่งเอี๊ย เอี้ย
:m31: :m31: :m31: :angry2:
-
รออยู่นะครับ
:กอด1:
-
เ่อ่อ คือ จะบอกว่าพี่บอยไม่ยอมมาต่อ 555+
ผมเลยจำใจต้องโพสตอนที่ 19 นะ
:a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6:
“ว่าไงครับพี่ภูมิ เมื่อกี้พี่ตฤณโทรมาเหรอ”เตชสิทธิ์เอ่ยถามเจ้าของห้องซ้ำ หลังจากที่คำถามแรกของตนถูกฝ่ายนั้นทำเหมือนไม่ได้ยิน
“อืม โทรมาตื้อพี่น่ะ”ภูมิ แกล้งบอก เพราะคิดว่าคนถามคงไม่ได้ยินอะไรมากนัก คนเมาเพิ่งตื่น จะจับต้นชนปลายอะไรถูก
“เขาโทรมาตื้อพี่ หรือโทรตามหาผม”เตชสิทธิ์บอกออกไปตรงๆ เขาได้ยินแล้วล่ะถ้อยคำที่ภูมิต่อว่ากัณตินันท์ เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บปลาบอยู่ลึกๆที่ตนเองร้ายกาจขนาดนี้ แต่กัณตินันท์ก็ยังโทรตาม ถ้าเดาไม่ผิด คงเป็นแม่เขาเองล่ะมั้งที่แจ้งฝ่ายนั้นว่าเขาหายตัวไป
“ผมจะกลับบ้าน”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกต่อ เมื่อเห็นคนตรงหน้าเอาแต่อึ้ง ร่างสูงกำลังจะเดินไปหยิบเอากุญแจรถตัวเอง แต่กว่าช้ากว่าคนยืนอึ้ง ที่ตั้งสติได้ รีบตรงเข้าไคว้าเอากุญแจนั่นมาถือไว้ในมือก่อน
“ขอกุญแจผมคืนพี่ภูมิ ผมจะกลับบ้าน แม่คงกำลังตามหาผม”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกเสียงนิ่ง เมื่อเห็นคนเป็นผู้ใหญ่กว่าทำอะไรแปลกๆ
“นายจะกลับได้ยังไง เมาขนาดนี้”ภูมิบอกเสียงขรึม
“ผมสร่างแล้ว”เตชสิทธิ์ตอบ
“สร่างอะไรกลิ่นยังหึ่งอยู่เลย ขึ้นไปนอนไป พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ”
“ผมจะกลับไปนอนบ้าน ขอกุญแจรถผมคืนเถอะ”
“เฮ้ย นี่เห็นห้องพี่เป็นซ่องหรือไง นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป”เจ้าของห้องพุดขึ้นเสียงดังเมื่อรู้สึกขัดใจขึ้นมา
“ก็แล้วทำไมล่ะ ผมบอกจะกลับก็คือกลับ พี่จะเดือดร้อนทำไม”เตชสิทธิ์ขึ้นเสียงกลับ เมื่อรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง จริงอยู่ที่เขาอาจจะทำไม่ถูกไปหน่อย ที่นึกอยากจะมาก็มา พอนึกอยากจะกลับก็กลับ แต่ก็นั่นล่ะ ทำไมคนที่เป็นเจ้าของห้องจะต้องใส่อารมณ์กับเขาขนาดนี้ด้วยล่ะ เจอแบบนี้ขนาดคนเป็นแม่ เขายังแผลงฤทธิ์ใส่มาแล้วเลย แล้วนายนี่ล่ะ จะเหลือเหรอ
“โอเคๆ พี่ขอโทษ พี่แค่เป็นห่วงนาย กลัวจะขับรถไม่ไหว”ภูมิยอมอ่อนข้อลง เมื่อเห็นท่าทีขึงขังของอีกฝ่าย ชายหนุ่มพอจะจับนิสัยเด็กคนนี้ได้อยู่บ้าง จึงรีบปรับอารมณ์ตัวเอง แล้วเข้าน้ำเย็นเข้าลูบ
“เชื่อพี่เถอะ อย่าเพิ่งกลับเลย มันอันตราย”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายพูดจาน่าฟังมากขึ้น เตชสิทธิ์จึงอารมณ์เย็นลงบ้าง เด็กหนุ่มหมุนตัวเดินกลับไปที่เตียงนอน หยิบโทรศัพท์ที่วางไว้หัวเตียงมาเปิด
“ผมคงต้องโทรบอกแม่”เด็กหนุ่มหันมาบอกคนที่มองตามหลัง ก่อนจะหันกลับไปสนใจโทรศัพท์นั่นใหม่
ภูมิแอบมองเด็กหนุ่มด้วยท่าทีกระหยิ่มยิ้ม ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ว่าตนจะหลอกล่อเด็กนี่อยู่หมัด อย่างนี้โอกาสงามที่จะพิชิตสวาทเจ้าตัวมันจะหลุดมือไปไหนเสีย หึๆๆ
เตชสิทธิ์กดดูรายชื่อคนที่ติดต่อเข้ามาระหว่างที่โทรศัพท์ของตนถูกปิดการใช้งาน
“ผมว่าผมกลับบ้านดีกว่าครับพี่ภูมิ”เด็กหนุ่มนึกเปลี่ยนใจขึ้นมาหลังจากที่ตรวจดูจำนวนสายที่โทรเข้าจนหมด แน่นอนว่ารายชื่อล่าสุดที่เป็นคนโทรเข้ามาหาเขาเป็นชื่อของกัณตินันท์
“อะไรของนายอีกเนี่ย”ภูมิเอ่ยถามอย่างใจแป้ว ฝันหวานๆเมื่อซักครู่พลันสลายไปสิ้น
“ทั้งแม่และพี่ตฤณโทรตามผมกันใหญ่ ผมคงต้องกลับ”คนถูกถามอธิบาย ก่อนจะยื่นมือไปขอกุญแจรถจากคนที่ยังถืออยู่
“ขอกุญแจรถผมด้วย”
“พี่บอกแล้วไงว่าไม่ให้นายกลับ ขึ้นไปนอนไป อย่าเรื่องมาก”เจ้าของห้องระงับอามณ์ตัวเองไม่อยู่อย่างเช่นเคย เมื่อได้ยินเต็มสองหูว่าเด็กนั่นเอ่ยถึงกัณตินันท์ นี่จริงๆมันแอบแคร์คนที่มันตบเลือดกบปากอย่างงั้นเหรอ
“ผมต้องกลับพี่ภูมิ พี่ห้ามผมไม่ได้หรอก ขอโทษที่ผมมากวน”คนโดนสั่งบอกเสียงเข้ม ก่อนจะตรงเข้าไปเพื่อจะแย่งของๆตนคืน เมื่อเห็นคนครอบครองทำท่าจะไม่คืนให้ง่ายๆ
“อย่าทำตัวงี่เง่ากับฉันเตชสิทธิ์”ภูมิเอ่ยบอกโดยเปลี่ยนทั้งสรรพนามและน้ำเสียง คนกำลังจะแย่งของๆตัวเองคืนชะงักไปนิด ทำไมน้ำเสียงของผู้ชายแมนๆคนหนึ่งถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ อย่าบอกนะว่า....
.
.
.
.
.
.
.
.
เก๋งคันหรูเลี้ยวเข้าจอดในที่จอดเรียบร้อย กฤตภาษ เปิดประตูออกมา แหงนหน้าขึ้นมองตัวอาคารที่ที่เป็นที่อยู่ของคู่ขาช่วงเวลาหนึ่งเอ่ยขึ้น
“ไหนดูซิ นอนกกใครอยู่ถึงได้กล้าเล่นตัวกับฉัน”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ก่อนจะสาวเท้าดินไปยังที่หมายหลังล็อครถเสร็จ
.
.
.
.
.
.
.
“พี่จะทำอะไรผมพี่ภูมิ ผมเป็นผู้ชายนะ พี่เป็นเกย์หรือเปล่าเนี่ย”เตชสิทธิ์เอ่ยตวาดคนที่พุ่งเข้ากอดตนไว้ทางด้านหลัง ตอนที่ตนตัดสินใจจะกลับเองโดยไม่สนใจจะแย่งกุญแจรถคืน เพราะรู้สึกแปลกๆกับท่าที่คนถือครอง
“ใช่พี่เป็นเกย์ และพี่ก็ชอบนายด้วย เป็นของพี่เถอะนะ อย่าขัดขืนพี่เลย มันไม่ได้น่ากลัวหรอก มีแต่เราจะมีความสุขกันเท่านั้นแหละ”คนกอดรัดตัวยอมรับออกมา คนถุกกอดถึงกับตัวเย็น และช็อคไปชั่วครู่ นี่มันอะไรกัน ทำไมๆ คนรอบข้างเขาจะต้องวิปริตกันไปหมดด้วย
“นี่แสดงว่าพี่หลอกผมมาโดยตลอดเหรอพี่ภูมิ แล้วที่พี่บอกว่าพี่มีแฟนเป็นผู้หญิงล่ะ”เด็กหนุ่มฝืนใจเอ่ยถามออกไป รู้สึกขยะแขยงขึ้นมากะทันหันกับการถูกกอด
“ก็บอกแล้วไงพี่ชอบนาย ถ้าพี่ไม่หลอกนาย นายจะยอมไว้ใจแล้วมาหาพี่แบบนี้เหรอ”คนถูกถามตอบออกไปอย่างไม่อาย เพราะตัณหาราคะ มันเข้าครอบงำจนหน้ามืด ยิ่งเด็กหนุ่มเนื้อแน่นตัวหอมกำลังอยู่ในอ้อมกอดแบบนี้ ในใจก็ยิ่งร้อนรุ่มเข้าไปใหญ่
“พี่มันบ้าไปแล้วพี่ภูมิ ปล่อยผมนะ ผมขนลุกไปหมดแล้ว”เด็กหนุ่มในอ้อมกอดเกย์ดิ้นหนักเมื่อรู้สึกขนลุกขนชันไปทุกเส้นกับการกอดรัดที่เริ่มแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่พี่ไม่ปล่อย พี่ขอนายคืนนี้คืนเดียวก็ได้ พี่ไม่บอกใครหรอก รับรองจะไม่มีใครรู้เรื่องของเรา เพราะพี่เองอยู่ข้างนอกก็ไมได้แสดงออกนายก็เห็น”คนเป็นเกย์อ้อนวอนพลางเป่าลมหายใจรดใบหูคนพยายามดิ้น เพื่อจะปลุกอารมณ์เจ้าตัวให้กระเจิง
“ไอ้บ้าเอ้ย ทำอะไรวะ ปล่อยกูนะโว้ย”เตชสิทธิ์หยาบคายขึ้นมาทันที เพราะทั้งกลัวและโมโหที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
“เถื่อนๆแบบนี้แหละพี่ชอบ ท่าทางจะเอามันส์ มาเถอะ พี่จะทำให้นายมีความสุข”ภูมิเอ่ยออกมาอย่างไม่สะท้าน หนำซ้ำชายหนุ่มยังพยายามที่จะถอดกางเกงขาสั้นที่คนดิ้นสวมอยู่ให้หลุดออกจากทางด้านหลังให้ได้
“มึงอย่านะโว้ย มึงทำอะไรกู กุเอามึงตายแน่”เตชสิทธิ์โวยวาย พลางดิ้นหนัก แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนจะถูกพันธนาการให้แน่นยิ่งขึ้น เด็กหนุ่มตัวเย็นใจสั่นเมื่อคนที่พยายามถอดกางเกงตนจับตนเหวี่ยงลงบนโซฟาตัวมุมห้อง ก่อนที่ร่างทั้งร่างของเจ้าตัวจะถาโถมลงมาทับตนเอาไว้
ภูมิออกแรงกดทับเด็กหนุ่มให้ร่างจมไปบนโซฟานุ่ม ชายหนุ่ม ระดมจูบซุกไซร้ฝ่ายนั้นอย่างหื่นกระหาย มือไม้ก็ป้วนเปี้ยนจับของสงวนคนนอนดิ้นเพื่อหวังปลุกให้มันตื่นตัว
เตชสิทธิ์สะดุ้งเมื่อโดนจู่โจมหนัก เด็กหนุ่มฮึดดิ้นสุดชีวิต เพื่อหนีการซุกไซร้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยโดนอะไรแบบนี้ ขนทุกเส้นของเด็กหนุ่มจึงลุกชันอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ไอ้เหี้...ปล่อยกูนะมึง กูไม่ใช่เกย์ ปล่อยกู”เด็กหนุ่มด่าออกมาอย่างหยาบคาย ก่อนจะตกใจสุดขีด เมื่อเสื้อยืดตัวที่สวมใส่ถูกฉีกขาดออกจากร่าง
ภูมิมองเนื้อขาวสะอาดของอกแข็งแรงที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อตัวที่ตนฉีกอย่างหื่นกระหาย ชายหนุ่มหวังจะกดจมูกตัวเองลงไปดอมดมและใช้ปลายลิ้นโลมเลียอกนั่นให้หนำใจ แต่พลันต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง
ทุกสิ่งทุกอย่างชะงักไปชั่วขณะ เตชสิทธิ์ตัดสินใจผลักคนทับร่างตนออกไปอย่างแรง เมื่อเห็นฝ่ายนั้นหันไปสนใจกับเสียงคนเคาะประตู
“โอ้ย!!”ภูมิร้องโอ้ยสุดเสียงเมื่อคนที่ผลักร่างตนเองออกตะบันหมัดลงใส่ใบหน้าตนซ้ำอีก หลังจากที่เจ้าตัวลุกขึ้นเป็นอิสระได้
“ไอ้เหี้...อย่าให้กูเจอมึงข้างนอกนะ กูเอามึงตายแน่ สัด”เสียงฝ่ายนั้นตวาดออกมาดังๆก่อนที่เจ้าตัวจะรีบวิ่งหนีออกไปทางประตูห้อง ชายหนุ่มหันหน้ามองตามเห็นแค่เจ้าตัวคว้าเอาเสื้อที่แขวนไว้ใกล้ๆมือติดมือไปด้วย จึงได้แต่นึกเจ็บใจว่าใครกันมาเคาะประตู
.
.
.
.
.
กฤตภาษยกมือจะเคาะประตูเรียกคู่ขาเก่าซ้ำ แต่พลันต้องชะงักมือเอาไว้เมื่อบานประตูถูกเปิดออกมาซะก่อน
เตชสิทธิ์ยืนตาค้างตัวเย็นอีกครั้ง เมื่อสายตาเด้กหนุ่มประสานเข้ากับคนรู้จักที่ยืนอยู่หน้าประตู
“พี่เอส..”เด็กหนุ่มครางชื่อฝ่ายนั้นออกมา ในขณะที่เจ้าของชื่อ ยกมือปิดปากอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองว่าจะเห็นเพื่อนรุ่นน้องที่ตนจ้องจะงาบอยู่ในสภาพนุ่งแค่กางเกงขาสั้นเปลือยกายท่อนบน
“มะ มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ”คนถูกมองหัวจรดเท้ารีบละล่ำละลักบอก และกำลังจะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นแต่....
“ใครมาเหรอจ๊ะที่รัก”เด็กหนุ่มได้ยินเสียงภูมิดังลอยตามออกมา จึงรีบสวมเสื้อที่ถือติดมือไว้ แล้วรีบวิ่งหนีออกไปอย่างขยะแขยงเจ้าของเสียงเต็มทน
กฤตภาษมองตามหลัง ชายหนุ่มไม่รู้แน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ที่แน่ๆคือตอนนี้เขาช็อคมาก โอ แม่เจ้า เด็กน้อยของฉัน ! ! ไอ้ภูมิ ไอ้!! ๆๆๆ โอ้ย พูดไม่ออก..!!
“ไงเหรอครับ ถึงกับอึ้งเลยเหรอ มีปัญญาหาได้อย่างผมมั๊ย”ภูมิเดินออกมาถึงก็เล่นละครต่อ ชายหนุ่มมองเห็นแวบๆตั้งแต่อยู่ในห้องแล้วว่าเป็นกฤตภาษที่มาขัดจังหวะเสพสวาท จึงแกล้งส่งเสียงบอกออกไปแบบนั้น เพื่ออวดตนว่าได้คั่วหนุ่มน้อยหน้าตาดีแม้จะยังไม่ได้กินก็ตาม อนิจจาชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าคนที่หนีเขาไปกับคนยืนต่อหน้าเขาตอนนี้รู้จักกันเป็นอย่างดี
“คุณทำอะไรน้องผม”กฤตภาษเอ่ยถามด้วยภาพเดิม นั่นคือแอ๊บหนุ่มนั่นเอง
“อ้าว ผมเป็นเกย์นะคุณ มีเด็กหนุ่มมาหาถึงห้องจะให้ผมนั่งมองตาหรือไงครับ แล้วที่ว่าน้องน่ะ ใครน้องคุณ อย่ามั่วขอร้อง”คนถูกถามเอ่ยยั่วยุออกไป แล้วถามกลับบ้าง ชายหนุ่มไม่สนใจที่จะได้คำตอบจริงๆจังๆเท่ากับแอบสาใจที่เห็นคนถามส่งสายตาอิจฉาริษยาให้ ให้ตายเถอะ ถ้าควงเตชสิทธิ์เป็นแฟน ท่าทางเกย์หนุ่มเกย์สาวค่อนประเทศคงจะดีดดิ้นกันจนตายแน่ๆ หึ วันนี้เด็กนั่นรอด แต่วันหน้า อย่าหวัง!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
กัณตินันท์สะดุ้งตื่นขึ้นมาทั้งๆที่เพิ่งจะหลับไปเพราะเสียงโทรศัพท์ดังปลุก ชายหนุ่มงัวเงียลุกไปหยิบมาดู ก่อนที่อาการงัวเงียนั่นจะหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรเข้ามา
“เอาไงดีวะ”ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆ เมื่อคิดไม่ตกว่าจะรับสายคนที่ต้องการตัดขาดดีหรือไม่ดี นี่ถ้าไม่ติดที่ว่าแม่ฝ่ายนั้นโทรเข้ามาแจ้งว่ามันหนีออกจากบ้านเพราะทะเลาะกัน เขาก็คงจะตัดสายทิ้งไปแล้วอย่างง่ายดาย
เตชสิทธิ์ นั่งลุ้นสุดใจว่าคนที่ตนนึกถึงเป็นคนแรกยามนี้จะยอมรับสายตนหรือไม่ ชายหนุ่ม ซึมไป เมื่อระบบตัดสัญญาณทิ้งไปในที่สุด
“เลวกับเขาไว้เยอะ ก็สมแล้วนี่”คนซึมไปบอกตัวเองเบาๆ ก่อนจะแหงนหน้ามองท้องฟ้าอย่างเหงาๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
-
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
ขอบพระคุณมากๆนะครับผม
พึ่งจะรู้สึกตัวเหรอ :laugh:
-
o12 ตัดฉับสั้นค้างได้ใจจิงๆ
-
ว้ากกกกกกกกกก...
ค้างงงงงงงงงงงงงงง...
ลุ้นนนนนนนนนนนนนนน...
:serius2: :serius2: :serius2:
นายไต๋ เกือบโดนแย้วว.. :m20:
นายภูมิ อดซะ :m14: :m14:
เสียดาย ไต๋หนีไปก่อน เลยไม่รู้ว่า เอส แอ๊บ อยู่ :เฮ้อ:
ที่สำคัญ มาต่อไวๆ ด้วยน๊า มาม่าก็ได้ ตัดแบบนี้..
ค้างงงง :serius2: :serius2:
-
ว้อยยย
ขัดใจ
จะเอายังงัยกันแน่เนี้ยะ
สรุป ภูมิกะเอส เอากันเอง
ขอบใจ
-
แหม นึกว่าจะโดนแทะโลมไปเยอะกว่านี้ แอบเซ็ง
-
:serius2: :serius2: :serius2:
มาต่อเร็วๆคร้าบบบบบบ
-
:m13: :m13: อยากจะบอกว่า ตอนแรกที่บอกไปว่า จะเว้นระยะห่าง
ระหว่างในเล้าเป็ด กับบอร์ดพี่บอย ให้ห่างกัน 1 ตอน แต่วันนี้ต้องผิดสัญญา
เพราะว่าพี่บอยไม่ได้มาต่อให้หลายวัน กลัวในเล้าเป็ดจะลงแดงกัน เลยเอามาต่อ
ให้ก่อนนะครับ แต่ยังไง เพื่อน ๆ ก็อย่าโทษพี่บอยเลยน๊า.... เพราะพี่บอย
ตอนนี้งานเขายุ่งจิง ๆ หวังว่าเพื่อน ๆ คงเข้าใจนะ
แร้วเจอกานตอนต่อไป
ปล. ยินดีต้อนรับเด็กใหม่ด้วยค๊าบ...... ไงก็ติดตามกานต่อไปนะค๊าบ....
-
จะสงสารไอ่ไต๋ดีไหมเนี่ยยยย
แต่อย่างว่าไต๋มันมีสิทธิพิเศษ
เพราะมันเป็นพระเอก...55+
-
ในบางครั้งก็แอบสะใจนิดนึงอ่ะ
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
ต่อเร็วๆนะ
-
โห่.... :a6:
หนีรอดแต่โดนไซ้ซะขนลุกเสื้อขาด
แค่นี้ก็ยังดี(ฟระ) :a3:
หุหุ..ไอ่คุณภูมิกะคุณเอสยังมีเก(ย์)ทับกันไปมา
ไหนๆก็ไหนๆแระ
จูงกันเข้าห้องไปเลยไป :m14:
น้องตฤณอย่ารับสายไอ่ไต๋นะ :serius2:
ปล่อยไว้นั่นแหละ
บ้านมันก็มี :m16:
ทำไมไม่โทร.หาแม่หละ
..
..
ตอนนี้สะใจเล็กน้อย
ค่อยหายแค้นหน่อยนึง :laugh:
-
สะใจ!! :m20: มันน่าจะโดนสักที แหะๆ
อยากว่าเกลียดอะไรจะได้อย่างนั้น
นายไต๋อยากเกลียดเกย์นักเจอเสีย
:m14:
-
โฮ่ ..กะลังเมาได้ที่ :a2:
ไต๋มันน่าโดนอิภูมิกดไปซะหมดๆเรื่อง
จะได้รู้สำนึก ว่าตัวเองมันอ่อนโลกแค่ไหน ชริ!!
คุณพี่เอสจะโผล่ไปขัดขาทำไมเนี่ย :angry2:
(ลุ้นเลวๆแบบนี้กลัวถูกคนอื่นเตะออกจากบล็อคจังแฮะ)
แล้วนายเอกก็เป็นคนดีซะเหลือเกิน
เฮ้อ..สงสัยเป็นมาโซ :a6:
ชอบเจ็บๆ
แล้วก็ตามอ่านกันต่อปาย
อินมากไปป่าวเนี่ย 55555+++++
เดี๋ยวมอบโล่ห์ให้เอาป่ะ
คิคิ......
:m23:
อินมากไปเหรอ??
ก็คุณบอยเค้าเขียนมันขนาดนี้
วิญญาณอาจารย์แม่เลยเข้าสิง
ขอโต้ดดดด
-
เวรกรรม หมดสต๊อกอีกต่างหาก -*-
:a5:
-
:serius2: ขัดใจสิ้นดี
:a6: :a6: :a6: :a6:
-
...เง้อ...จะดีใจหรือว่าสะใจดีเนี่ยะ นายไต๋เกือบไปซะแล้ว......
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ทั้งคนแต่ง คนโพสเลย
-
เวรกรรมมันเริ่มตามทันล่ะ นายไต๋
เข้าข่ายย่งเกลี้ยด ยิ่งเจอ
ขอบคุณนะครับ บอย-อาร์ท
-
:m32: :m32: :m32:
แอบย่องเข้ามาดู
ตฤณอย่าใจอ่อนนะ :a2:
-
สะใจความหน้ามึนของภูมิซ่ะเจรงๆ มึนได้โล่ :laugh: :laugh:
-
เอาละเหวยยยยย :a5:
-
ปล่อยให้มันโดนไปเร้ยยยยส์
จะได้รับรู้ถึงความซาบซึ้ง
อิอิ
:laugh:
-
:m4:555ปล่อยมันต่อไป
-
ไม่มีอะไร เข้ามาบอกว่า...คิดถึง.... :o8:
สรุปแล้วเราก็ยังไม่ได้เจอกันใช่มั้ยเนี่ย.....แกคงยังทำบุญมาไม่พออ่ะ :m14: :m14: :m14: :m14:
-
:a11: รออยู่น่ะครับบบบบบบบ ใจจะขาด
-
มาต่อเร็วๆน้าค๊าบบบบ จายจะขาดแย้ว อ๊ากกก :oni2: :oni2:
-
มารอลุ้นความพยายามของนายโต๋คับ...สู้ ๆ :laugh:
-
ไม่มีอะไร เข้ามาบอกว่า...คิดถึง.... :o8:
สรุปแล้วเราก็ยังไม่ได้เจอกันใช่มั้ยเนี่ย.....แกคงยังทำบุญมาไม่พออ่ะ :m14: :m14: :m14: :m14:
ก็แกนั่นแหละ เฮ้อ บอกว่าได้งาน ฉันก็เลยไม่ไป
แต่ดันไม่ทำซะนี่ เฮ้อ
ไว้เมื่อชาติต้องการโว้ย
-
^
^
^
จิ้มๆๆ
นึกว่าจะมาต่อซะอีก
-
ตอนนี้อยากจะบอกว่า น่ารักมากมาย 555++ :o8: :o8:
ไปต่อกันเลย......
:m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13:
“อ้าว รับไม่ทันซะงั้น”กัณตินันท์บ่นกับตัวเองเมื่อตอนตัดสินใจว่าจะลองรับสายคนที่โทรเข้ามา แต่เมื่อพอจะกดรับ ระบบกลับตัดสัญญาณทิ้งไปซะก่อน ชายหนุ่มนั่งรออีกอึดใจหนึ่ง เพราะคิดว่าเจ้าของเบอร์เมื่อครู่จะโทรกลับเข้ามาใหม่ เมื่อเวลาผ่านไปแล้ว ทุกอย่างยังเงียบสนิท จึงตัดสินใจเป็นฝ่ายโทรกลับไปหาซะเอง คงไม่เป็นไรหรอกมั้งกับการตัดสินใจแบบนี้ เด็กนั่นน่าจะมีปัญหาอะไรซักอย่างแหละ ถึงได้ติดต่อมาหาเขาตอนนี้ คนที่เพิ่งทะเลาะกับแม่ตัวเอง คงไม่มีอารมณ์ที่จะโทรมากวนประสาท หรือยั่วโมโหอะไรเขาหรอก
.
.
.
.
.
.
แสงโทรศัพท์ในมือสว่างวาบขึ้นท่ามกลางความมืดสลัว สัญญาณเสียงที่ดังมาคู่กันสั่งให้เจ้าของเครื่องก้มมองไปที่วัตถุนั่น ชื่อของกัณตินันท์โชว์หราอยู่หน้าจอ ทำเอาเด็กหนุ่มยิ้มได้ขึ้นมาหน่อยๆ หลังจากที่นั่งสับสนอยู่กับความคิดตัวเองอยู่เป็นนาที
“ผมนึกว่าพี่จะไม่คุยกับผมแล้วซะอีก”เด็กหนุ่มทักประโยคแรกออกไปหลังกดรับสัญญาณ ทางฝั่งคนได้ยินชะงักไปหน่อยๆ ก่อนจะโต้ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงปกติ
“รับสายไม่ทันน่ะ ขอโทษที”
“ขอโทษผมทำไม พี่ไม่ผิดนี่”คนถูกขอโทษตอบออกไป
“ช่างมันเถอะ แล้วโทรมา มีอะไรหรือเปล่า”
“มีเรื่องให้ปวดหัวนิดหน่อยครับ”
“ทะเลาะกับคุณน้าน่ะเหรอ”
“ก็ด้วยครับ”
“ก็ด้วย...แสดงว่ามีเรื่องอื่นอีกสิ”
“ครับ”
“ตอนนี้นายอยู่ไหน”
“พี่จะมาหาผมเหรอ”
“เปล่า ฉันแค่จะบอกว่าถ้าอยู่นอกบ้านก็กลับบ้านไปซะ แม่นายรอนายอยู่นะ จะทะเลาะกันยังไง นายก็ไม่ควรหนีออกมาแบบนี้”
“พี่ไม่สนใจปัญหาอื่นผมบ้างเหรอ”
“ปัญหานั่นมันคงเป็นเรื่องส่วนตัวของนายที่อาจจะเกิดกับคนรอบข้างของนายที่ฉันไม่รู้จัก เพราะงั้นฉันคงไม่เข้าไปยุ่งหรอก”
“ผมนึกว่าพี่จะไม่สนใจผมแล้วซะอีก”
“อย่านอกเรื่องเตชสิทธิ์ ฉันจะรับรู้เรื่องของนายเฉพาะเรื่องนี้เท่านั้น กลับบ้านไปซะ แล้วก็ขอโทษแม่ด้วยถ้านายก้าวร้าวอะไรกับท่าน มีอะไรก็พูดกัน อย่าทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา มันไม่ใช่เรื่องดีหรอก”
“ผมก็ว่าจะกลับแล้วล่ะ แต่นึกถึงพี่ขึ้นมาซะก่อน”
“มานึกถึงฉันทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“อย่างน้อยก็เคยเป็น”
“ลูกศิษย์จอมรั้นกับอาจารย์ไม่เอาไหนน่ะเหรอ”
“พี่กำลังประชดผมนะ”
“แล้วนายรู้สึกเหรอ”
“ถ้าตอบว่ารู้สึกแล้ว พี่จะเชื่อมั๊ย”
“นั่นไม่ใช่ประเด็น เอาล่ะ ฉันว่าเราไร้สาระกันมาพอแล้ว ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ ตอนนี้ถ้านายอยู่นอกบ้าน กลับเข้าบ้านไปซะ หรือถ้าจะค้างอ้างแรมกับใครที่ไหน ก็โทรกลับไปบอกแม่ของนาย ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“พี่ตฤณ อย่าเพิ่งวางสายนะ ผมยังอยากคุยกับพี่อยู่”
“นายมีปัญหาอะไรกับชีวิตหรือเปล่าเนี่ย ฉันว่าฉันกำลังตื่นอยู่นะ ที่นายพูดเมื่อกี้ฉันไม่ได้หูฝาดใช่มั๊ย”
“ประชดอีกแล้วนะ”
“ฉันเปล่า”
“ปากแข็ง”
“แล้วแต่นายจะคิด”
“เจอกันได้มั๊ย ผมรู้ว่ามันดึกนะ แต่ความรู้สึกผมตอนนี้มันกำลังแย่จริงๆ”
“นายจะมาวางแผนการแกล้งอะไรฉันอีก”
“ผมเปล่านะ ผมอยากเจอพี่จริงๆ”
“เพื่อ?”
“ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าอยากเจอ”
“ไร้สาระ คนที่นายควรจะไปให้เขาเจอหน้าคือแม่ของนายโน่น ไม่ใช่อาจารย์ตุ๊ด ไก่กาอย่างฉัน”
“ไม่ให้เป็นไก่เป็นกาแล้ว ตอนนี้ผมให้พี่เป็นหงส์เลยอ่ะ แต่ออกมาเจอผมได้มั๊ย เดี๋ยวผมโทรบอกแม่เองว่าผมอยู่กับพี่ เขาคงไม่ห่วงหรอก”
“ฉันจะไม่ออกไปไหนทั้งนั้น ฉันจะนอน”
“งั้นผมก็จะไม่เข้าบ้าน แล้วก็จะไม่โทรไปบอกแม่ด้วย ให้เขาเป็นห่วงผมอยู่อย่างนั้นแหละ”
“ทำไมถึงชอบทำตัวมีปัญหานักนะเตชสิทธิ์ สนุกเหรอกับการเอาชนะคนอื่นด้วยความรั้นของตัวเองน่ะ”
“ผมรู้ว่าผมรั้น แต่คราวนี้มันไม่เหมือนคราวที่ผ่านๆมานะ ตอนนี้ผมอยากเจอพี่จริงๆ เมื่อกี้ผมมีปัญหากับพี่ภูมิ”
“ภูมิ ทำไม นายมีปัญหาอะไรกับเขา”
“ห่วงเขาหรือห่วงผมล่ะ”
“ทำไมถามแบบนี้”
“ก็แอบชอบเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“นี่นายรู้อะไร”
“พี่ภูมิเขาเคยบอกว่าพี่แอบรักเขาตอนสมัยเรียนอยู่ด้วยกัน”
“เขาบอกนายแค่นั้นเหรอ”
“ใช่ แต่ตอนนี้ผมไม่เชื่อเท่าไหร่หรอก”
“ทำไม”
“พี่ภูมิเขาเป็นเกย์ ผมว่าพี่น่าจะรู้นะ”
“นายรู้แล้ว?”
“ก็ใช่น่ะสิ มันน่านัก รู้อะไรแล้วก็ไม่บอกผม ชอบพูดชอบมองอะไรเป็นปริศนา จนผมจะโดนปล้ำรู้บ้างหรือเปล่า”
“นะ นาย ว่าอะไรนะ ใครจะปล้ำนาย”
“ก็พี่ภูมิไง ผมเพิ่งวิ่งหนีจากห้องเขามา”
“นี่นายไปหาภูมิจริงๆเหรอ”
“ทำไม ตอนพี่โทรหาเขา เขาโกหกพี่ใช่มั๊ยว่าผมไม่ได้อยู่ที่นั่น”
“อืม”
“เลว!! มันจ้องจะปล้ำผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทำไมคนที่ผมรู้จักทุกคนจะต้องเป็นเกย์ด้วย ผมไม่เข้าใจ พี่เอสก็อีกคน น่าจะเป็นเพื่อนพี่ภูมิด้วยล่ะมั้ง เห็นไปหากันที่ห้อง”
“นะ นายว่าอะไรนะ”
“ก็ที่ผมรอดออกมาได้จากคนดีของพี่เพราะพี่เอสไปเคาะห้องเขาน่ะแหละ”
“สองคนนั่นรู้จักกันด้วยเหรอ ตอนไหน เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่เคยรู้”
“ก็แล้วทำไมพี่จะต้องรู้ล่ะ ตกลงพี่เป็นอะไรกับพี่ภูมิ พี่สองคนเคยเป็นแฟนกันหรือเปล่า ที่เขาบอกว่าพี่แอบรักเขา มันเรื่องโกหกจริงๆน่ะสิ”
“จะอะไรก็ช่างเถอะ นายเลิกสนใจเรื่องพวกนี้น่าจะดีกว่า หน้าที่นายตอนนี้คือเรียนหนังสือจำไว้ ส่วนอะไรที่ผ่านมาแล้วก็จำเอาไว้เป็นบทเรียนแล้วกัน”
“จำไว้จนวันตายเลยล่ะ ว่าแต่พี่จะออกมาหาผมได้หรือยัง”
“ฉันบอกเหรอว่าฉันจะไป”
“พี่ไม่มา ผมไม่เข้าบ้านจริงๆด้วย ผมไม่ได้ขู่”
“ตกลงจะเอาชนะฉันให้ได้ใช่มั๊ย”
“ผมยอมแพ้พี่ต่างหากล่ะ”
“ฉันไม่เข้าใจ”
“ผมอยากให้เราเริ่มต้นใหม่นะพี่ตฤณ ออกมาเจอผมเถอะ มาเป็นครูของผมอย่างเดิม ผมอยากขอโทษพี่ถึงเรื่องที่ผ่านๆมา”
“ฉันจะไว้ใจนายได้ยังไง”
“ให้โอกาสเด็กเกเรคนหนึ่งได้แก้ตัวซักครั้งไม่ได้เลยเหรอครับ”
“ถ้านายเป็นฉัน นายจะเชื่อคำพูดของตัวเองมั๊ย ฉันคงไม่ต้องบอกนะว่านายเคยสร้างวีรกรรมอะไรกับฉันไว้บ้าง”
“ก็นี่ไง ผมถึงอยากเจอพี่คืนนี้ นะ ออกมาเจอผมเถอะ ผมอยากขอโทษพี่จริงๆ”
“ขอโทษมาตรงนี้ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเจอหน้ากันหรอก บอกตรงๆฉันเข็ด”
“ผมว่าแล้ว เรื่องมันต้องเป็นแบบนี้”
“แล้วนายอยากจะให้เป็นแบบไหนล่ะ ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ ที่จะได้ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคนที่ทำร้ายทั้งทางกายและจิตใจหลายครั้งหลายหนน่ะ”
“ตกลงพี่จะไม่ออกมาเจอผมใช่มั๊ย ผมขอคำตอบแค่นี้แหละ”
“มันดึกแล้ว”
“ดึกแล้วทำไม ผมไม่ข่มขืนพี่หรอกน่า”
“ถ้าฆ่าปาดคอทิ้งล่ะไม่แน่ใช่มั๊ย”
“พี่นี่มันนิสัยผู้หญิงจริงๆ ประชดเก่งชะมัด ทำยังกะผมเป็นแฟนที่นิสัยไม่ดีก็ไม่ปาน”
“อย่ามาลามปามอะไรฉันนะ ฉันไม่เคยคิดอกุศลอะไรกับเด็กวัยเรียนอย่างคนอื่นๆที่นายเคยเจอนะ”
“แน๊ะ กัดคนอื่นได้อีก คนนั้นน่ะเคยเป็นคนคุ้นเคยพี่นะ”
“เราจบกันไปแล้ว”
“รู้เหรอว่าผมหมายถึงใคร”
“นี่จะมาเล่นเกมจับผิดฉันหรือไงหะ”
“เปล่า ตกลงออกมาเจอผมนะ ผมจะรอ”
“พูดไม่รู้เรื่องหรือไงหึ กลับไปนอนไป ทำตัวเป็นเด็กเร่ร่อนอยู่นั่นแหละ”
“บอกแล้วไงถ้าพี่ไม่ออกมาเจอผม ผมก็ไม่กลับ”
“งั้นมันก็เรื่องของนายแล้วล่ะ ฉันถือว่าฉันเตือน ฉันบอกนาย อย่างที่แม่นายขอร้องแล้ว ส่วนนายจะเชื่อหรือไม่เชื่อฉัน มันก็เรื่องของนาย แค่นี้นะ ฉันจะนอน”
“อย่าวางสายใส่ผมนะ โอเค ไม่ออกมา ก็ไม่ออกมา แต่ช่วยคุยเป็นเพื่อนผมตอนผมกลับบ้านได้มั๊ย”
“ตกลงจะกลับบ้านแล้วใช่มั๊ย”
“ผมเชื่อคำสั่งพี่”
“ไม่ต้องมาพูดดีหรอก ยังไงนายก็ยังเป็นเด็กร้ายกาจในสายตาฉันอยู่ดี”
“แต่พี่ไม่ได้เป็นคนน่ารำคาญในสายตาผมแล้วนะ”
“ฉันควรจะดีใจมั๊ย”
“ขึ้นอยู่กับว่าพี่คิดอะไรกับผมแค่ไหน”
“เชื่อเหลือเกินนะว่าตัวเองจะต้องมีคนคิดอะไรด้วยตลอด”
“ผมบอกหรือยังล่ะว่า ที่ว่าคิดอะไรกับผม คิดในแง่ไหน เรื่องอะไร อย่าร้อนตัวสิครับ หรือว่าคิดอะไรกับผมอยู่จริงๆ”
“ฉันเปล่า”
“ไม่ว่ากัน”
“แล้วนี่ขึ้นรถหรือยัง”
“จริงๆผมเอารถมอไซค์ผมมานะ แต่ตอนนี้จอดแหงกอยู่ห้องแฟนเก่าพี่”
“นายหมายถึงใคร”
“ทำฉลาด ไม่หลงกล”
“ใครจะโง่ได้ตลอด”
“ลืมไป พี่เป็นครูนี่เนอะ”
“ครูที่ลูกศิษย์ไม่เคารพน่ะสิ”
“ผมขอโทษ เข้าใจผมเถอะ ผมผู้ชายนะ จะให้เปิดใจยอมรับพวกที่เป็นแบบพี่ได้ง่ายๆหรือไง”
“ฉันบอกเหรอว่าหมายถึงนาย”
“โห ย้อนซะสะอึก สรุปสอนใครอยู่กี่คนเนี่ย ไหนเคยบอกว่าผมเป็นลูกศิษย์คนแรกไง อะไรวะ เลิกสอนกันไม่เท่าไหร่ ไปสนใจคนอื่นซะแล้ว เด็กนั่นน่ะผู้ชายหรือผู้หญิง”
“นายจะรู้ไปทำไม”
“ถ้าเป็นผู้ชายผมก็จะได้รู้ไงว่าตัวเองได้เป็นหมาหัวเน่าไปแล้ว”
“เหลวไหล!! แล้วนี่ถึงไหนแล้วเนี่ย ฉันง่วงแล้วนะ”
“จะให้ถึงไหนล่ะ รอรถอยู่เลย”
“แกล้งกันหรือเปล่าเนี่ย ไม่ไหวแล้วนะ ฉันง่วง”
“ตอบมาก่อนว่าตอนนี้พี่ไปสอนหนังสือใครอยู่”
“สอนอะไรล่ะ ฉันพูดไปงั้นแหละ ที่ฉันพูดเมื่อกี้ก็หมายถึงนายน่ะแหละ”
“ค่อยโล่งอกหน่อย”
“ทำไมต้องโล่งอก”
“ไม่มีเหตุผล”
“นายนี่มันจริงๆ ฉันจะวางสายแล้วนะ รีบๆกลับบ้านด้วย อย่าไปเกเรที่ไหนอีก”
“ห่วงผมเหรอ เอ๊ะ!! หรือว่าหวง”
“ฉันจะหวงนายไปทำไม”
“นั่นสินะ ผมมันเด็กเหลือขอ เด็กปิศาจ เด็กไม่เอาไหน ทั้งโง่ ทั้งดื้อ ทั้งรั้น ใครเขาอยากจะหวง จริงมั๊ย”
“ถ้ารู้จักตัวเองดีขนาดนี้ ปรับปรุงตัวมันก็ยังไม่สายหรอก”
“พี่พูดเองนะว่ามันยังไม่สาย”
“อะไรของนายอีก”
“ก็ถ้าผมอยากจะให้พี่กลับมาสนใจผมดังเดิม พี่จะกลับมามั๊ย”
“อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลยเตชสิทธิ์ ตอนนี้ฉันว่านายรีบกลับบ้านก่อนดีกว่า”
“รำคาญผมแล้วเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น เพียงแต่ฉันคิดว่าแม่นายอาจจะกำลังพะวงเรื่องนายอยู่”
“ทำไมต้องห่วงแม่ผมขนาดนั้นด้วย เขาเคยว่าพี่แรงๆไม่ใช่เหรอ”
“มันเป็นเรื่องธรรมดาที่คนเป็นแม่จะห่วง และหวงลูกชายคนเดียว ฉันจะไปตั้งป้อมเป็นศัตรูทำไม”
“ได้ยินพี่พูดแบบนี้ผมยิ่งละอายใจ ผมขอโทษนะที่ผมต้องทำให้พี่ต้องโดนมองผิดๆ”
“ช่างมันเถอะ แล้วก็แล้วกันไป”
“งั้นผมไม่กวนพี่แล้วก็ได้ ฝันดีนะครับ พรุ่งนี้ผมจะโทรหาใหม่ เป็นไปได้ ผมอยากเจอพี่ด้วย ไม่รู้ผมขอมากไปหรือเปล่า”
“พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที กลับบ้านดีๆล่ะ”
“ครับ ขอบคุณนะครับที่คุยเป็นเพื่อนผม คิดว่าพรุ่งนี้ผมจะได้เจอพี่นะ”
“บอกแล้วไง ค่อยว่ากันอีกที”
“โอเคครับ งั้นผมไม่กวนแล้ว กู๊ดไนท์ครับ”
การสนทนาจบลงไปแล้วทั้งสองฝั่ง ใต้แสงดาว คนหนึ่งนั่งอมยิ้มนิดๆ ส่วนในห้องสี่เหลี่ยม อีกคนหนึ่งกลับนั่งเหม่ออยู่คล้ายกังวลอะไรซักอย่าง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อีกคนยิ้มทำไม? และอีกคนกังวลอะไร เดี๋ยวมาต่อให้นะ ขอบคุณสำหรับการรอคอย และติดตามครับ
Boy
-
กว่าจะได้ฤกษ์มาเม้นให้
>>>ติดตามอ่านมานานแล้วล่ะ
>>>แล้วก็ได้เข้ามาสมัครสมาชิกเลยเม้นให้ซะเลย
>>>เป็นกำลังใจให้ลงเรื่องเรื่อยๆ...(เรื่องสนุก ฝากบอกคนแต่งด้วย)
~~~~~~~~~จบแค่นี้แหละ :m31:
-
กว่าจะได้ฤกษ์มาเม้นให้
>>>ติดตามอ่านมานานแล้วล่ะ
>>>แล้วก็ได้เข้ามาสมัครสมาชิกเลยเม้นให้ซะเลย
>>>เป็นกำลังใจให้ลงเรื่องเรื่อยๆ...(เรื่องสนุก ฝากบอกคนแต่งด้วย)
~~~~~~~~~จบแค่นี้แหละ :m31:
+1 เอาปาย ในฐานะที่ติดตามกาน
อิอิ.......
-
ในที่สุดก็มีคนเห็นความดีของนายเอกของเราแล้ว
-
ว๊ากกกกกก :serius2:
ไอ่ไต๋มันเป็นไรอ่ะ
สงสัยประสาทกลับ
หนีไอ่พี่ภูมิมานั่งอ้อนหนูตฤณซะงั้น
เหอะ..เหมือนไอ่ไต๋มันจะจีบหนูอยู่เนี่ยยย o2
อีกคนก็ไงนะ :o
รับทำไมโทรศัพท์อ่ะ..ปากบอกว่าเข็ด..
สงสัยจะยังเข็ดไม่จริง
อย่าไปยอมง่ายๆนะ
แต่เราทำใจไว้แล้วหละ
ก็ไอ้เด็กบ้านี่มันเป็นพระเอกนี่หว่า
หม่านส้ายว่อยยยย :เตะ1:
คิดล่วงหน้าว่ามันจะขอไปนอนห้องหนูซ้าาาาอีก..
เอิ่กกกกกก :a6:
-
มาแว้วววว
แต่ค้างอีกแระ
ไปจิ้นต่อเองก็ได้
เหอะๆ
-
“โห ย้อนซะสะอึก สรุปสอนใครอยู่กี่คนเนี่ย ไหนเคยบอกว่าผมเป็นลูกศิษย์คนแรกไง อะไรวะ เลิกสอนกันไม่เท่าไหร่ ไปสนใจคนอื่นซะแล้ว เด็กนั่นน่ะผู้ชายหรือผู้หญิง”
“นายจะรู้ไปทำไม”
“ถ้าเป็นผู้ชายผมก็จะได้รู้ไงว่าตัวเองได้เป็นหมาหัวเน่าไปแล้ว”
“ไต๋นี่มันนิสัยผู้หญิงจริงๆ ประชดเก่งชะมัด ทำยังกะพี่เป็นแฟนที่นิสัยเจ้าชู้ก็ไม่ปาน”
อิอิ
ขอบคุณนะคะ คุณzandwizz คุณBoy
(http://img66.imageshack.us/img66/3374/kibsjq3.jpg)
กิต.
-
อย่าใจอ่อนง่ายๆเน้อ
:serius2:
-
:laugh: จะได้ติวบนเตียงแล้ว :oni2: :oni2:
-
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
ขอบคุณค่ะ
-
:a5: เหมือน อ้อนแฟนเรยอ่าา :oni2:
-
อย่าพึ่งจัยอ่อนน้า พี่ๆๆๆๆๆ ตฤณ ทรมานมานเข้าปัยย 5555555555555555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
มาแล้วนะอาร์ท จริงๆ ก็เข้ามาแอบอ่านทุกๆความเห็น และก็ฝีมือการโพสของอาร์ทอยู่บ่อยๆ น่ะแหละ แต่ไม่ค่อยได้ทักทาย แหะๆ
ยังไงก็ขอบคุณด้วยที่ช่วยดูแลนิยายเรื่องนี้ในเล้าให้จนเกือบจะมาถึงปลายทางเข้าไปทุกที รวมถึงทุกๆความเห็นในนี้ด้วยนะครับ ขอบคุณมากๆที่ติดตามอ่านกัน...ถ้าเดาไม่ผิด ในนี้น่าจะมีคนคุ้นเคยตั้งแต่สมัยผมเขียนนิยายเรื่องแรกแวบเข้ามาทักทายด้วยนะเนี่ย เห็นชื่อแล้วก็ยังทำให้ผมเสียววาบได้เช่นเคยนะ คุณกิตฯ..!
ขอบคุณครับ
Boy
-
มาแล้วนะอาร์ท จริงๆ ก็เข้ามาแอบอ่านทุกๆความเห็น และก็ฝีมือการโพสของอาร์ทอยู่บ่อยๆ น่ะแหละ แต่ไม่ค่อยได้ทักทาย แหะๆ
ยังไงก็ขอบคุณด้วยที่ช่วยดูแลนิยายเรื่องนี้ในเล้าให้จนเกือบจะมาถึงปลายทางเข้าไปทุกที รวมถึงทุกๆความเห็นในนี้ด้วยนะครับ ขอบคุณมากๆที่ติดตามอ่านกัน...ถ้าเดาไม่ผิด ในนี้น่าจะมีคนคุ้นเคยตั้งแต่สมัยผมเขียนนิยายเรื่องแรกแวบเข้ามาทักทายด้วยนะเนี่ย เห็นชื่อแล้วก็ยังทำให้ผมเสียววาบได้เช่นเคยนะ คุณกิตฯ..!
ขอบคุณครับ
Boy
ว้าย ทำไมคะ คุณBoy
ชื่อกิต.เป็นยังไง มันน่ากลัวตรงไหน
กิตติยาวดี.......ชื่อออกจะธรรมด๊า - ธรรมดา ไม่มีพิษสง
หึหึ
-
น่ารักดีอ่ะ ตอนนี้นะ
มากๆด้วย ไต๋ น่ารักขึ้นเยอะ
ตอนแรก นึกว่าจะเป็นเหมือนนายภีม
ที่ไหนได้ ร้ายกว่านายภีมอีก
-
น่ารักดีอ่ะ ตอนนี้นะ
มากๆด้วย ไต๋ น่ารักขึ้นเยอะ
ตอนแรก นึกว่าจะเป็นเหมือนนายภีม
ที่ไหนได้ ร้ายกว่านายภีมอีก
โหๆๆๆๆ ถ้าภีมมันร้ายกะต้นขนาดนี้ต้นก็ไม่รู้ว่าต้นจะคบกะภีมแบบนี้รึเปล่า
แต่ตอนนี้คิดถึงภีมมากเลยอ่ะ o7 o7 o7 ภีมไปอบรมสองอาทิตย์แนะ
อีกไม่ถึงเดือนภีมมันจะไปทำงานแล้วอ่ะ เหงาแย่เลย :o12: :o12: :o12:
-
ติดตามตลอดครับ
-
ไต๋กินยาผิดอ๊ะเป่า
อาการสำนึกผิด กับอาการเพิ่งสำนึกว่ารักเค้าเนี่ยมันไม่ได้คล้ายกันเรยนะจ๊ะน้อง
ไอ้อาการที่เจ้าแสดงออกมาน่ะ อย่างหลังมากกว่าอย่างแรกนะจ๊ะ อิอิอิ
**มาต่อเร็ว ๆ นะครับพี่บอย อยากเห็นพี่ตฤนเอาคืนน้องไต๋หลาย ๆ ยก 555+
ป.ล. พี่กิตติยาวดีครับ ติดตาม และชื่นชมพี่มานานแล้วตั้งแต่บอร์ดปาล์ม อิอิอิ จาก สาวคนนึงที่เมื่อก่อนบ้าฟอร์แมตผู้ชายเป็นชีวิตจิตใจ (โห..ใบ้ซะ!)
-
ป.ล. พี่กิตติยาวดีครับ ติดตาม และชื่นชมพี่มานานแล้วตั้งแต่บอร์ดปาล์ม อิอิอิ จาก สาวคนนึงที่เมื่อก่อนบ้าฟอร์แมตผู้ชายเป็นชีวิตจิตใจ (โห..ใบ้ซะ!)
วุ้ย ใครกันคะนี่ น่ารักจัง.......
"สาวคนนึงที่เมื่อก่อนบ้าฟอร์แมตผู้ชายเป็นชีวิตจิตใจ"
ใครน้ออ.......มีตุ๊กตาแดงรึเปล่าคะ อิอิ
แล้วทำไม'เมื่อก่อน'ล่ะคะ 'ปัจจุบัน'เป็นอย่างไร เลิกแล้วหรือคะ
(http://img67.imageshack.us/img67/9616/kitoosp02fecbc3.jpg)
:m4:
-
ได้อ่านนิยายพี่บอยก่อนนอนมีความสุขจังเลย อิอิ :m1:
-
ยิ้มทำไมหนอออ
เหอๆๆ สงสัยจะหลงเสน่ห์อาจารย์ :m12:
-
อ่ะนะ....ตอนนี้ทำให้อ่านแล้วยิ้มได้ ... เริ่มจะติวให้นายเกเรรึยังนะ....
:L2:สำหรับคนแต่งและคนโพสค่ะ
-
เจ้าไต๋นี้มันกินยาผิดขวดหรือว่าช็อคจนสมองกลับอ่ะครับ :o
-
ไต๋เปลี่ยนไป
หรือนี่จะเป็นอาฟเตอร์ช็อค
จากการโดนปล้ำ
:laugh:
-
:oni2:
นายไต๋ โฮะๆๆๆๆ สำนักได้แล้วงั้นสิ
:a2:
.
.
.
.
.
ราบรื่นไปอ่ะเป่า :m29:
วิบากกรรมยังรออยู่ข้างหน้าใช่มั้ย.. :m13:
-
ยัง ยังไม่สาแก่ใจ อย่างเพิ่งให้อภัยนะ บอย
มันต้องโดนให้มากกว่านี้ อิอิ
ซาดิสต์เปล่าเนี่ย เรา
-
ยิ่งอ่านยิ่งติดอ่ะ
-
ไต๋แอบชอบนางเอกแล้วเหรอ เพราะว่าโดนภูมิไซร้รึเปล่า เลยติดใจ จะไปหาที่ระบาย
-
วุ้ย ใครกันคะนี่ น่ารักจัง.......
"สาวคนนึงที่เมื่อก่อนบ้าฟอร์แมตผู้ชายเป็นชีวิตจิตใจ"
ใครน้ออ.......มีตุ๊กตาแดงรึเปล่าคะ อิอิ
แล้วทำไม'เมื่อก่อน'ล่ะคะ 'ปัจจุบัน'เป็นอย่างไร เลิกแล้วหรือคะ
เข้าปาล์มไม่ค่อยได้คับ เน็ตที่หอมานบล็อค
ไม่มีตุ๊กตาแดง มีแต่เด็กในสังกัดที่เมื่อก่อนเป็นที่ฮือฮา อิอิอิ
-
วุ้ย ใครกันคะนี่ น่ารักจัง.......
"สาวคนนึงที่เมื่อก่อนบ้าฟอร์แมตผู้ชายเป็นชีวิตจิตใจ"
ใครน้ออ.......มีตุ๊กตาแดงรึเปล่าคะ อิอิ
แล้วทำไม'เมื่อก่อน'ล่ะคะ 'ปัจจุบัน'เป็นอย่างไร เลิกแล้วหรือคะ
เข้าปาล์มไม่ค่อยได้คับ เน็ตที่หอมานบล็อค
ไม่มีตุ๊กตาแดง มีแต่เด็กในสังกัดที่เมื่อก่อนเป็นที่ฮือฮา อิอิอิ
ว้าย รึว่าจะเป็นคนที่อยู่ปากเกร็ด มีรูปมาให้ใครๆsaveเก็บกัน.......(กิต.เดาเรื่อยเปื่อยนะคะ)
:m24:
-
อิอิ ไอ้เด็กนี้ ชักยังไงๆ น่ะเนี่ย อิอิ
-
ไต๋ตอนไม่ร้ายก็น่ารักดีนะ :serius2: ว้ากกก ยังใจอ่อนไม่ได้
ตฤณอย่าเพิ่งใจอ่อนนะ :m23:
-
อย่าเพิ่งวางใจไปน๊า...
กลัวจริง ๆ เลย
ไต๋เด่วดีเด่วร้ายย
-
ว้าย รึว่าจะเป็นคนที่อยู่ปากเกร็ด มีรูปมาให้ใครๆsaveเก็บกัน.......(กิต.เดาเรื่อยเปื่อยนะคะ)
:m24:
เดาได้ถูกทางอย่างจังเลยพี่กิต จุ๊ ๆ เ้งียบ ๆ ไว้นะคับ อย่าบอกใครว่าป๋มอยู่ที่นี่ อิอิอิ
-
เป็นกำลังใจให้ครัย
-
:m22:
:m22:
:m22:
:m22:
-
อ่านไปยิ้มไปจริงๆ ตอนหน้าอย่าทำให้จิตตกน้า คุณบอย :a3:
-
อมยิ้มกับเตชสิทธิ์
:m13:
-
ไมสั้นเงี๊ยะ
เค้าชอบแบบ ย้าว ยาวอ่ะ
จากได้ไม่ค้างไม่คา
:oni2:รากคนแต่ง
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
แล้วก็ตามมาทัน
แล้วก็ค้างคา
รีบๆๆมาต่อนะคับ :bye2:
-
เห็นอาร์ทเมื่อบ่าย
:m22: :m22:
มาดูอีกทียังไม่ลงอีกเหรอ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอต่อไป
-
:m32:
แอบรอ
-
เอ่อ คือแบบว่า ไม่รู้จะพูดยังไง ก็แบบ ขอโทษค๊าบที่ไม่ได้มาต่อ :L2: :L2: :L2:
ตามอ่านต่อได้เลยคับ
:m23: :m23:
เช้าตรู่ที่หน้าบ้าน แม่ของเตชสิทธิ์ เปิดประตูต้อนรับคนที่มากดออดเรียก นางมองแขกของบ้านด้วยแววตาเรียบเฉย ก่อนจะเชิญเข้าไปในบ้านอย่างเสียไม่ได้
“ไต๋ ยังไม่ได้ออกไปใช่มั๊ยครับ”กฤตภาษเอ่ยถามคนเดินนำหน้า หลังจากที่ฝ่ายนั้นเดินนำเขาเข้ามาสู่ตัวบ้านได้แล้ว ชายหนุ่มมาที่นี่แต่เช้าเพราะต้องการมาดักพบเจอกับคนที่ตนถามถึงเมื่อครู่ให้ได้ เหตุการณ์เมื่อคืนนี้มันยังค้างคาใจเขายิ่งนัก เขาอยากรู้เหลือทนว่าเพื่อนรุ่นน้องที่เขากำลังจ้องจะงาบนั้นไปรู้จักมักจี่กับคนอย่างภูมิได้ยังไง เมื่อคืนนั้นฝ่ายนั้นก็ไม่ได้ให้ความกระจ่างอะไรได้เลย นึกถึงแล้วก็โมโห หนอย อวดอยู่นั่นล่ะว่า ไต๋มาหาผมเอง ไต๋ขอค้างกับผม ไต๋บอกว่าผมน่าคบ ไต๋บอกว่าผมดุอบอุ่น โอ้ยย!! ไม่ได้ถามเล้ย ว่าน้องฉันจะรู้สึกยังไงกับแก แถบอกอยู่ได้ ไอ้เกย์แอ้บแมน!!
“ยังไม่ออกไปหรอก เขาดูไม่สบายตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว น้าเลยให้เขาลาป่วยไป ตอนนี้คงนอนยังไม่ตื่นมั้ง”หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยบอก ก่อนจะย้อนนึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อคืนตอนที่ลูกชายกลับเข้าบ้านมา
เตชสิทธิ์กลับเข้ามาด้วยอาการอิดโรย แวบแรกที่ได้สบตาลูกชาย น้ำตานางแทบไหลเมื่อมองเห็นริ้วแดงบนใบหน้าฝ่ายนั้น ใช่มันเกิดจากฝีมือของนางเอง แต่นอกเหนือจากรอยริ้วแดงนั่น ยังมีรอยช้ำหลายจุดที่นางมองเห็นร่วมอยู่ด้วย จึงได้ถามเจ้าตัวว่าหายไปไหนมา และเกิดอะไรขึ้น คำตอบที่ได้ตอนนั้น ลูกชายเพียงแต่บอกว่าไปขอค้างบ้านเพื่อน แล้วกัณตินันท์โทรตามบอกให้เข้าบ้าน จึงกลับเข้ามา ส่วนรอยช้ำแดงที่เกิดขึ้นนั้น ก็เกิดจากการเกาที่โดนยุงกัดขณะรอรถ
สองแม่ลูกขอโทษกันและกันในตอนสุดท้าย ก่อนที่คนเป็นแม่จะบอกให้ลูกชายไปพักผ่อน เพราะเห็นอาการเจ้าตัวเริ่มอิดโรย ที่สุดลูกชายก็บอกว่ารู้สึกเหมือนจะไม่สบาย คนเป็นแม่จึงบอกให้หยุดเรียนไปสำหรับวันรุ่งขึ้น ส่วนตัวนางเองนางก็คงจะหยุดงานเหมือนๆกัน เพื่อที่จะใช้เวลาพูดจาถกปัญหากัน เพื่อหาแนวทางแก้ไขกับการกลับมาเป็นแม่ลูกที่รักกันดีดังเดิม
“ไปทำอะไรมาถึงกับไม่สบาย”กฤตภาษเอ่ยคล้ายประชด ภาพหลอนสายตาเมื่อคืนลอยเด่นมาให้เห็นในห้วงอากาศ หนุ่มน้อยร่างเปลือยท่อนบนโผล่ร่างออกมาจากห้องเกย์หนุ่มเจ้าคารม ก่อนหน้านั้นสองคนนั่นจะทำอะไรกัน โอ้ย ไม่จริง มันต้องไม่จริง นายไต๋นี่ไม่สบายคงเพราะพิษไข้ธรรมดาเล่นงาน คงไม่ใช่เพราะเสียน้ำเสียแรงจากการทำกิจกรรมอะไรเป็นแน่แท้ ก็เจ้าตัวบอกเองนี่ว่าเหตุการณ์คืนนั้นไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด หึ เกย์ขี้อวดอย่างไอ้ภูมิ มันคงตอหลดตอแหลทำท่าเอาเองน่ะแหละว่าเมื่อคืนนี้ได้กินเด็กหนุ่มหล่อวัยละอ่อน คิดแล้วมันน่าเจ็บใจ ไม่น่ารีบออกมาจากที่นั่นเลยให้ตายเถอะ น่าจะอยู่ง้างปากเอาความจริงให้หลุดออกมาจากปากไอ้ภูมินั่นซะก่อนค่อยเชิดหนี ดูสิ สุดท้ายก็ต้องถ่อสังขารมาง้างปากเพื่อความจริงจากคนที่ถูกอ้างว่าไปเสนอตัวให้ไอ้เกย์นั่นถึงที่จนได้ ใจหนึ่งก็กลัวอยู่หรอกว่าจะสู้หน้าเด็กนี่ได้ยังไง เพราะมันคงสงสัยอยู่ในทีว่าเขาไปโผล่ที่บ้านไอ้เกย์ร่านนั่นได้ยังไง วันก่อนยิ่งเพิ่งพามันเข้าม่านรูดอยู่ด้วย ปัญหาเดิมยังไม่แก้ ปัญหาใหม่ก็แถเข้ามาให้ปวดเศียรเวียนกบาลได้อีก โอ้ย มันอะไรกันนักหนาชีวิตฉันช่วงนี้ เครียด เครียด เครียด!!
“ใครมาอ่ะแม่”หนึ่งเสียงดังมาจากบนบ้าน เสียงนั่นโผล่มาก่อนตัว แน่นอนที่สุดว่าเจ้าของเสียงเป็นลูกชายของเจ้าของบ้านที่กำลังเดินหน้ายุ่งลงมา
“อ้าวพี่เอสเองเหรอ มาทำไม”เด็กหนุ่มเอ่ยทักแขกของบ้านหลังจากเดินลงมาจนสายตามองเห็นว่าเป็นใคร ร่างสูงนั่นหยุดยืนอยู่ที่เชิงบันใด ตอนถามเสร็จ
“พี่นึกว่านายจะไปโรงเรียน เลยแวะมารับ”คนถูกถามเอ่ยออกไป นึกใจเสียในท่าทีเหินห่างที่ฝ่ายตั้งคำถามมีให้ ชายหนุ่มหันกลับมามองใบหน้าหญิงเจ้าของบ้านเป็นเชิงบอกว่าอยากคุยกับลูกชายนางสองต่อสอง ฝ่ายถูกจ้องหน้าเหมือนรู้เลยจำใจเลี่ยงไป
“แม่ทำกับข้าวอยู่ในครัวนะ มีอะไรก็เรียกละกัน”นางเอ่ยบอกลูกชายตอนจะผละหนี เมื่อบอกเสร็จจึงปล่อยให้สองคนรุ่นพี่รุ่นน้องได้อยู่กันตามลำพัง
“คุณน้าบอกนายไม่สบายเหรอ”คนเป็นพี่เอ่ยถามก่อน
“หายแล้ว”คนเป็นน้องตอบห้วนๆ การสนทนาจึงเริ่มขึ้น
“งั้นก็ไปเรียนได้แล้วสิ”
“ก็ว่าจะไปอยู่”
“ไปสิ ไปพร้อมพี่เนี่ยแหละ เดี๋ยวรอ”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไปเองได้”
“เถอะน่า ไหนๆพี่ก็มาแล้ว”
“ผมขอให้พี่มาเหรอ”
“นี่นายกำลังรวนพี่นะไต๋”
“โดนแค่นี้ทำเป็นโวยวาย คนอื่นเขาโดนมากกว่าพี่เขายังทนได้”
“นี่นายหมายถึงนายกัณตินันท์นั่นใช่มั๊ย”
“ผมเรียกเขาพี่ตฤณ”
“ให้เขาเป็นพี่สาวหรือพี่ชายล่ะ”
“สำหรับตอนนี้เขาจะเป็นอะไรให้ผม ผมยอมทั้งนั้นแหละ”
“ตายล่ะ นี่พี่หูเฝื่อนไปหรือเปล่า นายไปญาติดีกับเกย์ออกสาวนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“อย่างน้อยพี่ตฤณเขาก็กล้ายอมรับว่าเขาเป็นอะไร พี่อย่าไปว่าเขาดีกว่าพี่เอส”
“น้อยๆหน่อย พี่เป็นพี่ชายนายนะ นายนั่นเป็นใครพี่ถึงจะแตะมันไม่ได้”
“เขาเป็นครูผม”
“พี่ก็เป็นเหมือนกัน”
“พอเถอะ คนเป็นครูยังไงความคิดความอ่านเขาก็ยังเป็นครูวันยังค่ำ ความคิดพี่กับพี่ตฤณมันต่างกัน ผมอยากที่จะเป็นคนดีของแม่แล้ว ขอโทษนะถ้าผมจะบอกว่าผมจะเรียนหนังสือกับคนที่เขาเรียนจบมาแล้วจริงๆ สำหรับพี่เราอาจจะยังเป็นพี่น้องกันอย่างเดิม แต่ก็ควรห่างๆกันไว้แหละดี พี่เดินไปตามทางของพี่เถอะ อย่าพยายามฝืนตัวเองต่อไปเลย วันนี้ผมรับสภาพได้แล้วว่าพี่เอสคนเก่าของผมหายไป”
“นี่นายหมายความว่ายังไง”
“เรื่องที่รู้ๆกันอยู่ผมไม่อยากพูดถึง เอาเป็นว่าผมขอให้พี่ออกจากชีวิตผมไปก่อน วันนี้ตอนนี้ผมยังไม่อยากมีเรื่องอะไรให้ปวดหัว ผมต้องการเรียนให้หนัก เพื่อที่จะได้ทันคนอื่นๆเขา ผมเกเรมามากพอแล้ว ผมไม่อยากให้พี่มาชักนำให้ผมกลับไปที่จุดเดิมอีก”
“นี่นายกำลังดูถูกพี่นะนายไต๋”
“ผมไม่ได้ดูถูกพี่นะพี่เอส พี่ต่างหากทำตัวพี่เอง พี่ตฤณอยู่กับผมมาหลายเดือน ไม่มีซักครั้งที่เขาจะชวนผมไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่ ไม่มีซักครั้งที่เขาจะหลอกผมเข้าไปในสถานที่ที่ไม่เหมาะไม่ควร ไม่มีซักครั้งที่เขาจะนินทาว่าร้ายใครให้ผมฟัง ทั้งๆที่เรื่องบางเรื่องเขารู้อยู่เต็มอก ซึ่งต่างจากพี่ ที่ทั้งสามข้อบน พี่ได้ทำกับผมมาหมด ผมพูดแค่นี้พี่น่าจะเข้าใจนะครับว่าผมไม่ได้ดูถูกหรือกล่าวหาอะไรพี่ลอยๆ”
“มันจะเกินไปแล้วนะนายไต๋ นายเองก็ใช่ว่าจะดีหมดจดนักหรอก เมื่อคืนนี้อีตาภูมินั่นมันบอกพี่หมดแล้วว่านายไปขอค้างกับมันที่ห้อง อย่าบอกนะว่าไม่รู้มาก่อนว่ามันเป็นเกย์ อย่างนี้มันดีแต่ปากนี่หว่าที่บอกว่าเกลียดคนเป็นเกย์เข้าไส้ ไงอยากได้ของเล่นอะไรล่ะ ถึงได้เอากายเข้าแลก”
“อย่าทำปากพล่อยแบบนี้ใส่ผมนะพี่เอส นี่ดีนะที่เป็นพี่พูด ถ้าเป็นคนอื่นพูด ผมต่อยคว่ำไปแล้ว ผมยอมรับว่าผมขอไปค้างห้องพี่ภูมิจริงเพราะผมทะเลาะกับแม่ แต่ผมไม่ได้ยอมให้เขาทำอะไรผมแบบนั้นอย่างที่พี่คิดหรอก ก็อย่างที่พี่พูดน่ะแหละ ผมไม่รู้ว่าพี่ภูมิเขาเป็นเกย์ ซึ่งถ้าผมรู้ ผมไม่เอาชีวิตผมไปเข้าใกล้เด็ดขาด เหมือนพี่น่ะแหละ ถ้าผมรู้ซักนิดว่าพี่เองก็กลายพันธุ์ไปเหมือนกัน ผมก็คงไม่ขอแม่ให้วานพี่เข้ามาช่วยสอนหนังสือผมหรอกรู้เอาไว้ด้วย แล้วก็ฝากบอกคู่ขาของพี่ด้วยว่าอย่าเที่ยวโพทะนาปากพล่อยในทำนองนี้อีก ถ้าได้ยินเข้าหูผมอีกเมื่อไหร่ เป็นพี่ก็เป็นพี่เถอะ ผมไม่เอาไว้แน่”
“เออ พ่อนักเลงใหญ่ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว รู้ความจริงซะหมดเลยก็ดี ต่อจากนี้ฉันจะได้ไม่ต้องแอบหลบๆซ่อนๆความต้องการของตัวเอง”
“หมายความว่าไง”
“หมายความว่ายังไงก็คอยดูต่อไปละกัน ไอ้ภูมินั่นจัดการนายไม่ได้ก็ใช่ว่านายจะรอดจากการเสียความบริสุทธิ์ให้กับเพศที่นายเกลียดนักเกลียดหนาหรอกนะ ระวังให้ดีเถอะ เผลอเมื่อไหร่ ฉันนี่แหละ จะพาพวกมาถล่มนาย”
“ผมไม่คิดเลยจริงๆว่าพี่จะเป็นไปได้ขนาดนี้พี่เอส ”
“ไม่คิดก็คิดซะ นายเองน่ะแหละที่ประกาศเป็นศัตรูกับฉันก่อน เวลาที่นายด่ายัยกัณตินันท์นั่น ฉันเองก็สะอึกร่วมไปด้วยหลายครั้ง แต่ต้องเก็บเอาไว้ แต่วันนี้ฉันจะไม่มีการเก็บอารมณ์ใดๆทั้งสิ้นแล้วจำไว้ ฉันจะบอกให้รู้นะ ว่าเด็กผู้ชาย ร้ายๆ เถื่อนๆแบบนี้แหละพวกฉันชอบนัก”
“ก็ลองดูสิ ถ้าพี่จะทำอะไรผมในทางแบบนั้นล่ะก็ ผมเอาเรื่องที่พีพูดทั้งหมดวันนี้ไปบอกที่บ้านพี่แน่ ผมเชื่อว่าที่บ้านพี่คงจะยังไม่รู้หรอกว่าแท้จริงแล้วพี่เป็นแบบนี้ มันคุ้มกันมั๊ยกับการที่พี่คิดแค้นเคืองผมแล้วพาพวกมาเล่นงานผม แล้วพี่จะโดนเล่นกลับจากที่บ้าน คิดดูให้ดีๆละกัน”
“ขู่ฉันงั้นเหรอ นายมันก็แค่เด็กเกเรเหลือขอที่แม่นาย เอาไปแฉให้พ่อให้แม่ฉันฟังหมดเปลือก นายคิดเหรอว่าพ่อแม่ฉันจะพูดคำพูดลอยๆของนาย จะบอกให้รู้นะ คนเป็นเกย์สมัยนี้เขาไม่ไง่ ไม่ได้เซ่อพอที่จะให้ที่บ้านรับรู้พฤติกรรมตัวเองได้ง่ายๆหรอก ไอ้เด็กบื้อ”
“สรุปพี่จะเป็นคู่อริกับผมให้ได้ใช่มั๊ยไ
“แน่นอน ไม่ใช่แค่ฉันด้วย นายภูมินั่นของนายก็ใช่ว่ามันจะรามือจากนายง่ายๆแน่”
“เลวกันทั้งคู่ ออกไปเลยนะ ออกไปจากบ้านผม แล้วจะไปคิดแผนการณ์ชั่วร้ายอะไรด้วยกันก็ไปเลยผมไม่กลัวหรอก เพราะต่อไปนี้ผมไม่ยอมให้พวกพี่เข้าใกล้ผมได้แม้แต่ปลายก้อยแน่ๆ”
“เออ เก่งให้ตลอดเถอะพ่อคู๊ณ ถึงพวกฉันจะเข้าใกล้นายไม่ได้ แต่นายก็อย่าลืมแล้วกัน ระวังยัยกัณตินันท์นั่นจะเป็นหอกข้างแคร่ หรือแม่ชีริกินเด็กวัดเข้าซักวันก็แล้วกัน”
“ผมบอกแล้วไงว่าความคิดของพวกพี่กับพี่ตฤณมันต่างกัน พี่ตฤณไม่ใช่เพิ่งรู้จักผม เขาอยู่กับผมมาตั้งนานแล้ว ขนาดเส้นผมเส้นเดียวของผมเขายังไม่คิดจะแตะ ไม่มีทางซะล่ะที่เขาจะมีความคิดแปลกๆแบบพวกพี่”
“ปกป้องกันเข้าไปเถอะ ฉันจะรอดูว่าเรื่องราวต่อไปมันจะเป็นยังไง จำคำพูดของฉันไว้ให้ดี คนเป็นเกย์ยังไงมันก็ยังเป็นเกย์วันยังค่ำ ยัยกัณตินันท์นั่นไม่วูบไหวกับการอยู่ใกล้นายจนคิดอยากที่จะงาบนายเข้าซักวันให้มันรู้ไปสิ”
“ผมเชื่อใจเขา พอๆกับที่ผมเชื่อใจแม่ผมน่ะแหละ พี่เลิกพล่ามอะไรได้แล้ว ออกไปจากบ้านผมซะ ก่อนที่ผมจะเตะพี่ออกไป”
สองคนต่างวัยมองจ้องตากันอย่างประกาศตัดขาดพี่น้องเคยสนิทกันอย่างสิ้นเชิง กฤตภาษหงุดหงิดใจอย่างที่สุดที่ถูกเตชสิทธิ์ตอกกลับคำพูดที่เสียดแทงได้อย่างเจ็บแสบ หมดแล้ว ปัญหาคาใจทุกอย่างที่อยากจะได้คำตอบเรื่องไอ้ภูมินั่น ต่อแต่นี้ไปคือปัญหาใหม่ที่เขาจะต้องสะสาง กัณตินันท์ หล่อนกำลังจะได้ใจนายเตชสิทธิ์ไปอย่างงั้นเหรอ มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ฉันขอเตือน!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แร๊งง!!.......พูดได้แค่นี่แหละ ก่อนจะบอกว่าติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
-
กำลังมันส์เลยอ่ะ 55+ o13
-
หุหุ :m32:
-
สมน้ำหน้ามาน โดนไต๋ด่าเลย :laugh:
-
ท่าทางตฤณจะรับเคราะห์ไปนะ
ไต๋นี้ท่าทางจะเป๋นตัวซวย
เอิ๊กๆ
-
:m29:
แอบเหงื่อแตกซิกส์
เมื่ออ่านตอนนี้
-
อ่ายเอสเก่งแต่ปาก
น่าเบื่อ
ไอ่ไต๋กลายเป็นเด็กดี
น่าเซ็ง
ตอนนี้ไม่มีน้องตฤณ
คิดถึง
-
นี้นายเอสเขาก่อนเดินจากไปน้สะบัดผมก่อนไปหรือเปล่าอ่ะครับแนงได้ใจเลยงวดนี้ :m20:
-
แต๋วกันซ๊ะ....... เฮ้อ... :เฮ้อ:
-
ไอ้พวกนั้นหางโผล่กันถ้วนหน้า
-
จะคอยดูว่าไต๋จะเป็นเด็กดีได้ถึงเมื่อไหร่ :m32:
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
เอาให้มันตายไปเลย
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
แรง! :a5:
-
:laugh: แย่งกันจัง อย่างว่าแหละของมันมีน้อย :oni1: :oni1:
-
เอส เธอช่างแรงมาก
ประกาศออกมาเลยว่า :angry2: :angry2:
หมายความว่ายังไงก็คอยดูต่อไปละกัน ไอ้ภูมินั่นจัดการนายไม่ได้ก็ใช่ว่านายจะรอดจากการเสียความบริสุทธิ์ให้กับเพศที่นายเกลียดนักเกลียดหนาหรอกนะ ระวังให้ดีเถอะ เผลอเมื่อไหร่ ฉันนี่แหละ จะพาพวกมาถล่มนาย”
แล้วไต๋จะโดนอะไรไหมเนี่ย o12 o12
อุตส่าห์กลับตัวได้แล้วนะ
-
กล้าดียังไง อ่ะ เอส
มาพูดแบบนี้
ในเล้าเป็ด เค้ารู้... ของเอสกันหมดแล้ว
-
• “ซึ่งต่างจากพี่ ที่ทั้งสามข้อบน พี่ได้ทำกับผมมาหมด ผมพูดแค่นี้พี่น่าจะเข้าใจนะครับว่าผมไม่ได้ดูถูกหรือกล่าวหาอะไรพี่ลอยๆ”
ว้าย ไต๋เขียนรายงาน อิอิ
ขอบคุณนะคะคุณ zandwizz ขอบคุณนะคะคุณ Boy
-
นางร้ายแปลงร่าง มาจะมาสู้กะเซเลอร์มูลแล้ว เย้ย
-
^
^
^
^
เจาะใข่ซะเลย :laugh: :laugh: :oni2: :oni2:
โพสมาตั้ง19รอดมาจากการเจาะใข่ได้ไงหว่า o2 o2
-
....ไต๋นะไต๋....กว่าจะรู้ได้เนี่ยะ ทำเอานายเอกเราซะเลือดตกยางออกเลย
:L2:
-
แรงงส์กว่านี้มีอีกมั้ย :เตะ1:
ขอบคุณที่มาต่อจ้ะ :L2:
-
ท่าทางตฤณจะซวย... :oni2:
-
แรงฤทธิ์พิศวาทค้า
-
เมื่อไหร่นะที่นายไต๋ จะบอกรัก ครู ตฤณ
รอคับ :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
ชอบอะครับ :m23:
ยิ่งเจอคนเลว ๆ ยิ่งชอบ o12
เวลาทำร้ายคนเลว ๆ ยิ่งชอบไปใหญ่ :เตะ1:
แค้นนี้ต้องชำระ 10 ปีไม่สาย :m16:
-
เ่อ่อ คือว่า เอ่ย คือ..........
ทำไมแฟน ๆ เรื่องนี้น่ากลัวอย่างนี้หว่า...... :m13: :m13:
ไปอ่านต่อกันเลยคับ
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
สายมากแล้ว กัณตินันท์ ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ และเก็บสมุดจดเล่มประจำกลับเข้าที่ ชายหนุ่มนั่งเหม่อหน่อยๆ ก่อนจะลอบถอนหายใจแล้วลุกขึ้นไปทำกิจวัตร เพื่อเตรียมตัวออกจากบ้าน
.
.
.
.
.
.
เที่ยงกว่า ณิชาบังเอิญเดินผ่านตรงจุดที่เตชสิทธิ์กำลังนั่งอ่านอะไรซักอย่างอยู่ เด็กสาวเดินตรงเข้าไปหาทันที ก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงฝั่งตรงข้ามเอ่ยทัก
“อ่านอะไรอยู่เหรอไต๋”
“อ้าว ณิชา”เตชสิทธิ์เอ่ยทักเด็กสาวเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง
“ก็ณิชาน่ะสิ ทำไมเหรอ”ณิชาเอ่ยรับแล้วถามกลับ
“เปล่า แล้วณิชามาที่นี่ได้ไง ไอ้แซนด์ล่ะ”คนโดนถามเอ่ยปฎิเสธ แล้วเลี่ยงถามถึงเพื่อนชายคนถาม
“ถามหาเขาทำไม ไม่ค่อยถูกกันไม่ใช่เหรอ”คุณหนูบอกหน้าง้ำ
“ก็ไต๋นึกว่าณิชาจะอยู่กับมันไง”เตชสิทธิ์ตอบเนือยๆ ก่อนจะก้มหน้าลงอ่านทำความเข้าใจกับเอกสารปึกใหญ่ของกัณตินันท์ที่ถือติดมือมาด้วยเมื่อเช้า
“อ่านอะไรน่ะ”ณิชาเอ่ยถามใหม่ เมื่อตนไม่ได้รับความสนใจ
“รายละเอียดเตรียมสอบน่ะ มีพี่เขาทำให้”เตชสิทธิ์เงยหน้าตอบตรงๆ เด็กหนุ่มมองเห็นแววตาของคนตรงหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะก้มมองดูเอกสารของตน
“ขอณิชา ดูได้มั๊ย”เด็กสาวนั่นเอ่ย แทนคำตอบ เจ้าของเอกสารเลื่อนเอกสารนั่นไปตรงหน้าคนขอ
“โห ระเอียดยิบเลย พี่คนไหนทำให้ไต๋อ่ะ”ณิชาเงยหน้าขึ้นพูดเมื่อเปิดเอกสารนั่นไปได้ซักพัก เตชสิทธิ์ยิ้มนิดๆ เมื่อนึกถึงคนทำเอกสารนี้ขึ้นมาตามคำถามของคนตรงหน้า
“เขาเป็นครูสอนพิเศษไต๋เอง”เด็กหนุ่มเอ่ยบอก
“คนที่เคยบอกณิชาน่ะเหรอ ดีจัง”คุณหนูเดา
“เปล่าหรอก คนนั้นไม่ได้สอนไต๋แล้ว คนที่ทำเอกสารนี่เป็นครูคนเก่า”เตชสิทธิ์ให้ความกระจ่าง เพราะจำได้ว่าล่าสุดเขาเคยบอกณิชาว่าจะมีคนมาสอนพิเศษให้ นั่นคือกฤตภาษ นึกถึงตอนนี้แล้วเคืองขึ้นมาหน่อยๆปนผิดหวังที่เพื่อนรุ่นพี่ที่เคยสนิทได้ตั้งตัวเป็นศัตรูกับตนตอนเช้า
“ครูคนเก่า ไต๋มีครูคนเก่าด้วยเหรอ ไม่เคยเห็นบอกณิชาเลย”คนได้คำตอบเอ่ยทัก พลางทำสีหน้างงนิดๆ คนโดนถามจึงรีบบอก
“ณิชาจำคนที่เดินชนณิชาในตึกพ่อณิชาได้มั๊ย นั่นแหละครูคนเก่าของไต๋”
ณิชาทำหน้าขบคิด ก่อนจะบอกว่าจำได้ในตอนท้าย
“แต่เอ๊ะ ตอนนั้นณิชาจำได้นี่ว่าไต๋มีท่าทีว่าจะต่อยเขาน่ะ”คนจำได้เอ่ยถามต่อ ถึงตอนนี้คนถูกถามลอบถอนหายใจ ใช่สินะ เมื่อก่อนเขาไม่เคยให้ความเคารพยำเกรงอะไรกับกัณตินันท์เลยซักนิด ฝ่ายนั้นต้องทนพฤติกรรมเกเรเขาขนาดไหนกันนะ เฮ้อ ขอโทษนะพี่ตฤณ”
“พอดีตอนนั้นมีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยนะ อย่าพูดถึงมันเลยนะ เมื่อก่อนไต๋เกเรมากแค่ไหนณิชาก็น่าจะรู้นี่”เด็กหนุ่มเอ่ยบอก คุณหนูตรงหน้ายิ้มเจื่อนให้นิดหน่อย เพราะคิดไปว่าตัวเองโนคนตรงหน้าประชดประชันเข้าให้ในตอนที่เธอเคยต่อว่าเจ้าตัวว่าเกเรไม่เอาไหน จนพาลจะเลิกคบ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะณิชา”เตชสิทธิ์เอ่ยถามยิ้มๆ
“คือตะกี้ไต๋กำลังว่าณิชาใช่มั๊ย เรื่องที่ณิชาเคยต่อว่าไต๋”เด็กสาวบอกเสียงจ๋อย
“เฮ้ย เปล่านะ ไต๋ไม่ได้ว่าณิชา ไต๋แค่พุดถึงตัวเอง อย่าคิดมากสิ อีกอย่างเมื่อก่อนไต๋ก้เป็นแบบนั้นจริงๆ”คนถูกเข้าใจผิดรีบแก้ตัว ส่งผลให้คนหน้าจ๋อยยิ้มออกมาได้บ้าง ก่อนที่การปรับความเข้าใจจะเริ่มต้นขึ้น คุณหนูณิชารู้สึกดีขึ้นเป็นกองที่ได้ยินจากปากเด้กเกเรคนหนึ่งว่าต่อไปนี้จะตั้งใจเรียนจะได้ทำเกรดในสองเทอมสุดท้ายให้ดี เพื่อต่อยอดไปถึงการสอบเข้ามหาวิทยาลัย ท้ายสุด หัวข้อการสนทนาเรื่องการเรียนการสอนจึงเริ่มต้นขึ้นในบรรยากาศที่ดูเป็นกันเอง และสนิทสนมกันมากขึ้น จากคนสองคนที่แทบจะเฉยชาใส่กันไป ในนาทีที่คนเคยเกเรก้มลงอ่านเอกสารและพยามเน้นย้ำทำความเข้าใจข้อความต่างๆนั่น เจ้าตัวไม่ได้รู้เลยว่า สายตาของคุณหนูที่เคยมองตนในแง่ลบได้แปรเปลี่ยนกลับมาเป็นแง่บวกอย่างเต็มหัวใจ
ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว เตชสิทธิ์เดินลงจากอาคารพร้อมกลุ่มเพื่อน เด็กหนุ่มส่งเสียงไอ และจามเป็นระยะๆ เมื่อฤทธิ์ยาจากการทานเข้าไปหลังอาหารเที่ยงหมด และพิษไข้จากเมื่อคืนได้ตีกลับ
“ไหวมั๊ยเนี่ยมึง”เพื่อนเอ่ยทัก
“เออนะ แค่ไข้หวัดนิดๆหน่อยๆ เดี๋ยวกูขอตัวแยกกลับตรงนี้นะ”เด็กหนุ่มเอ่ยบอก ก่อนจะปลีกตัวออกไปอย่างไม่ฟังคำทัดทานใดๆจากใคร แน่ล่ะ วันนี้ทั้งวันเขายังไม่ได้โทรไปหากัณตินันท์เลยนี่นา โทรไปหาบ้างดีกว่า เดี๋ยวจะหาว่าเราไม่ปรับปรุงตัวเองจริงๆ เป็นไปได้จะได้นัดเจอซะเลย เพื่อขอให้เจ้าตัวกลับมาสอนพิเศษดังเดิม
“ไต๋ รอณิชาด้วย”เสียงเรียกดังมาจากทางด้านหลัง ทำเอาเด็กหนุ่มชะงักมือที่จะกดโทรศัพท์หาคนที่ตนนึกถึง แล้วหันกลับไปมองต้นเสียง ภาพที่ณิชากำลังวิ่งตรงเข้ามาหาทำให้เด้กหนุ่มตัดสินใจเก็บโทรศัพท์นั่น
“ไอ้แซนด์ล่ะ”เด็กหนุ่มถามคำพูดติดปาก เพราะด้วยยังไม่รู้ว่าคนที่วิ่งมาหยุดยืนต่อหน้าตนกำลังจะตีจากจากคู่อรินั่นเพื่อกลับมาคบกับตนดังเดิม
“ณิชาบอกแซนด์แล้วว่าจะกลับพร้อมไต๋”คนถูกถามบอกตรงๆ พลางเปิดยิ้มกว้างแสดงความจริงใจ ฝ่ายได้คำตอบยิ้มรับอย่างงงๆ ก่อนจะยอมเดินคู่กันออกไปกับคนเคยคบ
“วันนี้ไปซื้อหนังสือเป็นเพื่อนณิชาหน่อยนะไต๋ แล้วค่อยไปส่งณิชาที่ตึกคุณพ่อ”ณิชาเอ่ยขึ้นหลังจากเดินคู่กันไปได้ซักระยะ คำบอกของเจ้าหล่อนนั้นคล้ายๆออกคำสั่งอยู่ในที จึงทำให้คนรับฟังหันหน้ามามองด้วยแววตากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ก็วันนี้เขาตั้งใจที่จะนัดเจอกับคนอีกคนหนึ่งนี่นา เขาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าวันนี้จะโทรหาเจ้าตัว นี่ถ้าฝ่ายนั้นรอการาติดต่อเขาอยู่จริงๆ แล้วเห็นเขาเงียบหายไป ไม่พาลจะหาว่าเขาเป็นเด็กเลี้ยงแกะอีกหรือไง
.
.
.
.
.
.
.
บริเวณหน้าห้างหรู กัณตินันท์เดินพลิกดูหนังสือทีละเล่มที่ตนเองตั้งใจออกมาซื้อ ชายหนุ่มยิ้มนิดๆที่ได้ของที่ต้องการครบครัน
“เฮ้อ หาได้ซะที”ชายหนุ่มบอกกับตัวเองก่อนจะออกเดินต่อเพื่อที่จะรอรถกลับบ้าน
นาฬิกาเรือนโตที่ติดอยู่บนหอนาฬิกาหน้าห้างบอกเวลาว่าเย็นย่ำแล้ว กัณตินันท์ใจเฉาลงไปนิดๆ เมื่อเห็นว่าโทรศัพท์ของตนไม่ได้สั่นไหวไปกับเบอร์ของใครบางคนที่สัยญาว่าจะโทรหา
“อย่าบ้าน่าตฤณ เชื่ออะไรกับลมปากไอ้เด็กโรคจิตนั่น”ชายหนุ่มบอกตัวเองเบาๆ พลางสลัดความรู้สึกหงอยๆนั่นทิ้ง แล้วยกถุงหนังสือของตัวเองมากอดแนบอก แล้วเอ่ย
“ยังมีสิ่งที่นายต้องทำเยอะแยะ อย่าไปสนใจเรื่องที่ผ่านไปแล้วเลย”
.
.
.
.
.
.
.
ในร้านหนังสือ ณิชารู้สึกแปลกใจที่เห็นพนักงานร้านสองสามคนพยักพเยิดให้กันและกันมองมาทางที่ตนกำลังยืนเลือกหนังสืออยู่กับเตชสิทธิ์
“พวกเขามองอะไรกันไต๋ หน้าณิชาเป็นอะไรหรือเปล่า”เด็กสาวสะกิดถามคนข้างตัว ทำให้ฝ่ายนั้นเงยหน้าขึ้นมองตามสายตาเจ้าหล่อน
“ลืมไป ไม่น่าเข้ามาเลยกู”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นเบาๆ ทำให้คนข้างๆแปลกใจถึงกลับเอ่ยถาม
“ตะกี้ไต๋ว่าอะไรนะ”
“อ๋อ ไต๋เคยมีเรื่องหน้าอายที่ร้านนี้น่ะ พวกนั่นคงมองไต๋แหละ ไม่ได้มองณิชาหรอก”คนถูกถามเอ่ยตอบ
“เรื่องหน้าอาย เรื่องอะไรเหรอ”
“เรื่องมันยาว ไปเล่าที่อื่นดีกว่า ณิชาได้หนังสือหรอยัง”
“อ๋อ ได้แล้ว แล้วไต๋ล่ะ บอกว่าตามหาอยู่เล่มนึงไม่ใช่เหรอ เจอยัง”
“อ๋อ มันคงยังไม่มาหรอก ไปเหอะ จ่ายตังค์แล้วรีบไปดีกว่า ไต๋ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตานานๆ”เด็กหนุ่มเอ่ยบอก ก่อนจะเดินนำไปที่เคาร์เตอร์รอชำระค่าหนังสือให้ฝ่ายเป็นผู้หญิง
“เจอกับพี่คนนั้นหรือยังคะ”พนักงานคนหนึ่งเอ่ยทักยิ้มๆ เด็กหนุ่มทำหน้าฉงนหน่อยๆ แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร พนักงานปากไวคนเดิมก็รีบชี้แจงทันควัน
“วันนี้พี่ที่ขว้างหนังสือใส่น้องเขาก็มานะ เพิ่งออกไปตะกี้นี้เอง”
คำตอบที่ได้นั่นทำให้คนยืนฟังหัวใจพองอย่างประหลาด เมื่อซักครู่ กัณตินันท์มาที่นี่งั้นเหรอ แล้วตอนนี้จะไปถึงไหนแล้วนะ ขอให้กำลังเดินเล่นในห้างนี้ทีเถอะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ที่หน้าห้าง กัณตินันท์ปร่วมยืนมุงดูอุบัติเหตูรถเฉี่ยวชนกันกับชาวบ้านคนอื่นๆด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้ เหตุการณ์มันเพิ่งจะเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาชายหนุ่มตอนที่ยกหนังสือแนบอกและพุดกับตัวเองจบไปนั่นเอง และด้วยการจราจรที่ติดขัด รถที่รอไม่สามารถเข้ามาจอดเทียบป้ายได้จึงทำให้เจ้าตัวร่วมเป็นไทยมุงกับกลุ่มคนดังกล่าว ซึ่งกำลังส่งเสียงวิพากวิจารณ์ถึงภาพที่เห็นกันเสียงดัง
.
.
.
.
.
.
.
ภายในห้าง
“โทรหาใครไต๋ เขาไม่รับสายเหรอ ทำหน้าเครียดเชียว”ณิชาเอ่ยถามเพื่อนชายขณะเดินคู่กันออกมาจากร้านหนังสือ เมื่อเห็นฝ่ายนั้นกดโทรศัพท์หลายรอบก่อนจะจบลงด้วยเสียงถอนหายใจทุกรอบตอนวางสาย
“ก็โทรหาครูสอนพิเศษไต๋น่ะ ตะกี้พี่ที่ร้านหนังสือบอกเขามาที่นี่ เลยอยากเจอ”เตชสิทธิ์ตอบตรงๆ พลางข่มอารมณ์หงุดหงิดใจเอาไว้ จริงอยู่การที่คนเราจะไม่รับสายโทรศัพท์มันมีเหตุผลหลายอย่าง แต่ในกรณีนี้ เด็กหนุ่มคิดไปว่า คนปลายสายตั้งใจที่จะไม่รับโทรศัพท์ของตนแน่ๆ จะด้วยเหตุผลอะไรล่ะ โกรธ เกลียด หรือน้อยใจเขาอยู่กันแน่
“อืม ตะกี้ไต๋บอกว่าพี่ที่ร้านหนังสือบอก พวกเขารู้จักไต๋กับครูของไต๋ด้วยเหรอ”ณิชาถามงงๆ
“ก็ไม่เชิงหรอก ก็นี่แหละคือเรื่องน่าอายที่มันเคยเกิดขึ้นกับไต๋ที่ร้านนี้”คนถูกถามตอบเนือยๆ ก่อนจะลองโทรศัพท์หาครูสอนพิเศษอีกรอบ
.
.
.
.
.
.
ที่หน้าห้าง ณ. จุดเดิม กัณตินัณท์พยายามเบียดเสียดผู้คนที่เริ่มหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มรู้สึกจะเป็นลมขึ้นมาซะอย่างงั้นเมื่อเห็นว่ามีคนบาดเจ็บในเหตุการณ์นี้ด้วย จากความตั้งใจที่จะออกไปให้หลุดพ้นจากตรงที่แออัดตรงนั้นทำให้ชายหนุ่มตัดความสนใจทั้งหมดทิ้งไปจนไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าตอนนี้มีคนอีกคนพยายามติดต่อตนเองอยู่
.
.
.
.
.
.
.
ภายในห้าง เตชสิทธิ์ตัดสินใจเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าเพราะเริ่มขุ่นเคืองกับการนเข้าใจผิดของตัวเองเต็มที่
“ไม่อยากรับก็ไม่ต้องรับ เล่นตัวนัก ไม่ง้อก็ได้วะ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงแข็ง ก่อนจะตัดสินใจชวนคนข่างกายไปหาอะไรทาน คนถูกชวนเสนอที่จะไปทานไอศครีม เขาจึงไม่ขัดใจอะไร แม้ตัวเองจะไม่สบายอยู่บ้าง
.
.
.
.
.
ที่ด้านนอก คนที่พยายามเบียดผู้คนจนออกมาได้ หายใจเข้าให้ทั่วปอดตอนยืนในที่โล่ง แต่กระนั้นอาการวิงเวียนก็ยังไม่หายไปสิ้น จึงได้ตัดสินใจเดินแกมวิ่งกลับไปในห้างอีกรอบ เพื่อล้างหน้าล้างตาเสียใหม่
ห้องน้ำที่เข้าอยู่ที่ชั้นหนึ่ง ล้างหน้าล้างตาเสร็จพออาการดีขึ้น แทนที่คนล้างหน้าจะกลับออกไปข้างนอกใหม่ ชายหนุ่มกลับเลือกที่จะเดินรับไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศในห้างอีกรอบ จากชั่นล่างขึ้นชั้นบน ออกร้านนั้นเข้าร้านนี้ จนต้องไปหยุดชะงักอยู่ที่หน้าร้านๆหนึ่ง
“เตชสิทธิ์”ชายหนุ่มเผลอครางออกมาเบาๆ เมื่อสายตามมองเห็นว่าร่างของคนที่ตนได้นึกถึงเมื่อหลายนาทีที่ผ่านมากำลังนั่งป้อนไอศครีมกับเด็กสาวคุ้นหน้าอยู่อย่างสนิทสนม ด้วยการหยอกล้อกันไปและป้อนไป
“บอกแล้วไง อย่าไปคิดเรื่องมัน จบก็คือจบสิ”ชายหนุ่มเอ่ยบอกตัวเองหลังจากที่เริ่มมีความคิดว้าวุ่นเข้ามารบกวนจิตใจ ทำไมล่ะ เมื่อก่อนไม่เคยหวั่นไหวอะไรกับเด็กนี่เลย กะอีแค่ถ้อยคำพูดจาที่น่าฟังจากปากมันเมื่อคืนถึงทำให้หัวใจรู้สึกกับภาพที่เห็นด้วย
“เลิกคิดอะไรทั้งสิ้นแล้วกลับบ้านนายตฤณ” คนหวั่นไหวบอกตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเพื่อจะเดินหนี แต่ในจังหวะหมุนตัวนั้นกลับมีสายตาคนบางคนมองเห็นซะก่อน
“ไต๋ นั่นครูของไต๋หรือเปล่าน่ะ”ณิชานั่นเองที่มองเห็นเจ้าตัว เด็กสาวนั่นเอ่ยถามคนนั่งตรงหน้าเมื่อรู้สึกคนหน้ากับคนที่สายตาบังเอิญเหลือบเห็น เตชสิทธิ์รีบหันควับมองตาม และพอแน่ใจแล้วว่าคนที่เพื่อนหญิงชี้ให้ดูเป็นกัณตินันท์จริงๆ จึงรีบลุกวิ่งออกจากร้านส่งเสียงเรียกเจ้าตัวเอาไว้
“พี่ตฤณ!!”
กัณตินันท์สะดุ้งวาบ นี่เด็กนั่นเห็นตนอีกแล้วเหรอเนี่ย ชายหนุ่มหยุดเท้าที่จะเดินหนี กลั้นใจหันกลับมามองเจ้าของเสียง จึงเห็นร่างชองเตชสิทธิ์เดินตรงตนจริงๆ แต่ข้างหลังฝ่ายนั่นก็ตามมาด้วยร่างคุณหนูคุ้นตา
“โทรหาตั้งหลายรอบทำไมไม่รับ”เตสิทธิ์เอ่ยทักคำแรกเมื่อเดินมาถึงคนยืนคอย จริงอยู่ที่เขากำลังโมโหและเคืองกัณตินันท์ด้วยความคิดข้างเดียวที่ว่าฝ่ายนั้นต้องการหลบหน้าเขา แต่บทเรียนครั้งก่อนๆมันก็ช่วยยั้งให้เด็กหนุ่มสงบอารมณ์เอาไว้แล้วถามหาตุผลก่อนที่จะตัดสินใจต่อว่าอะไร
“นายโทรหาฉันด้วยเหรอ”กัณตินันท์เอ่ยถามทวน เมื่อเห็นคนตรงหน้าพยักหน้า จึงค่อยหยิบโทรศัพท์มาดู ตกใจหน่อยๆที่เห็นสิ่งที่ฝ่ายนั้นพูดเป็นจริง
“ขอโทษที ฉันไม่ได้ยิน”ชายหนุ่มเอ่ยหน้าขึ้นบอก
“ไม่ได้ตั้งใจไม่รับแน่นะ”เตชสิทธิ์ถามเพื่อความแน่ใจ
“ฉันเคยทำหรือไง”กัณตินันท์สวนกลับ ทำให้อีกฝ่ายนิ่งคิด มันก็จริง คนๆนี้ไม่เคยทำแบบนี้กับเขาเลยซักครั้งนี่นา เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ
“อืม ก็จริง แล้วนี่พี่จะกลับแล้วเหรอ”เด็กหนุ่มเอ่ยถาม
“ก็ว่าจะกลับล่ะ แล้วนายล่ะ ป่านนี้ทำไมยังไม่ถึงบ้านอีก”กัณตินันท์เอ่ยตอบ แล้วก็อดถามกลับไม่ได้
“พอดีมาซื้อหนังสือเป็นเพื่อนณิชา แล้วก็กินไอติมกันหน่อยน่ะ พี่เข้าไปนั่งด้วยกันมั๊ย”คนถูกถามเอ่ยบอก พลางหันกลับไปทางร้าน เด็กหนุ่มนึกว่าคนที่มาด้วยกันจะนั่งอยู่ตรงนั้น แต่แล้วกลับคิดผิด เมื่อสายตามองเห็นร่างฝ่ายนั้นเดินเข้ามาใกล้ตนจนหยุดอยู่ข้างๆ
“ไม่ทานไอศครีมล่ะณิชา เดี๋ยวละลายนะนั่น”เด็กหนุ่มเอ่ยทักเด็กสาว
“ก็ไต๋วิ่งออกมาแบบนี้ ณิชาก็ตกใจน่ะสิ นึกว่าเกิดอะไรขึ้น เลยตามออกมา”ณิชาเอ่ยตอบ ก่อนจะส่งสายตาไปมองกัณตินันท์ด้วยท่าทางเชิดนิดๆ ไม่รู้สิ มันรู้สึกแปลกๆที่เห็นสองคนนี้ยืนคุยกันสองต่อสอง อีกอย่าง เธอก็จำได้แล้วว่าฝ่ายที่ตนมองอยู่นั่น เป็นคนที่เดินทะเร่อทะร่าชนเธอจนทำแก้วโกโก้ร้อนๆหกรดตัวเธอมาแล้ว
“ไม่มีอะไร ไต๋ก็แค่ออกมาทักครูของไต๋”เตชสิทธิ์ตอบยิ้มๆ ก่อนจะหันกลับไปมองครูของตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกับที่ฝ่ายนั้นมองสวนกับมาพอดี จึงเลี่ยงไม่ได้ที่สองสายตาจะประสานกันด้วยความหมายบางอย่าง ก่อนที่คนมองสวนจะเป็นฝ่ายหลบก่อนแล้วเอ่ย
“ขอตัวก่อนนะ กลับไปทานไอติมกันต่อเถอะ”
เตชสิทธิ์ใจวูบอย่างไม่รู้สาเหตุที่ได้ยินแบบนั้น เด็กหนุ่มกำลังจะเอ่ยเรียกตามคนที่หมุนตัวเดินหนี แต่ช้ากว่าเสียงของณิชาที่ดังขึ้นว่า
“ไอศครีมจะละลายหมดแล้วนะไต๋ กลับเข้าไปในร้านเถอะ ไต๋ต้องไปส่งณิชาที่ตึกอีกนะ”
กัณตินันท์ที่เดินหนีไปยังไม่ไกล ได้ยินทุกคำที่เด็กสาวข้างกายอดีตลูกศิษย์ของตนเอ่ย ชายหนุ่มชะงักเท้าหน่อยๆ ก่อนจะลอบถอนหายใจแล้วเดินก้มหน้าจากไปเงียบๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แล้วตอนนี้ผมก็ต้องจากไปเช่นกัน อิอิ
โปรดติดตามตอนต่อไปครับ
Boy
ปล. เดี๋ยววันนี้ตอนค่ำ ๆ จะเอามาให้อ่านกันอีกตอนเน้อ
เอาไงดี ซักสิบรีดีก่าเนอะ
แล้วเจอกันค๊าบ..... :bye2: :bye2: :bye2:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz คุณ Boy
-
กร๊าซซซซ
กลับจากทำงานก็เปิดเจอหนูตฤณ :m1:
แหน่ๆๆๆคุณหนูณิชาผู้เปลี่ยนใจรายวันกลับมาหาไอ่ไต๋เหรอเนี่ย
ดีๆๆลากมันไปไกลๆเลย :laugh:
แล้วหนูตฤณมาหาพี่มามะ :จุ๊บๆ:
อย่าไปหวั่นไหวกับไอ่ไต๋ม๊านนนน
ขอบคุณคนโพสต์คร๊าบ
:L1: :L1: :L1:
-
:L2: เป็นกำลังใจให้คนแต่งกะคนโพสต์ค่ะ
:m1: :m1:
-
:o12: :o12: น่าสงสารพี่ตฤณอ่ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากกค่ะ....
กำลังสนุกเลย...
ต่างคนต่างก้เริ่มรู้ตัวโดยเฉพาะตฤณ :o8:
แต่ณิชานี่เอาไปเก็บก่อนได้มั้ย...คนเค้าจะคุยกัน :เตะ1:
-
:m13: :m13: จิ้มเด็กใหม่หน่อยเตอะ
5555+++++
เอาไป +1 ด้วย
:a4: :a4: :a4: :a4:
-
อย่าพึ่งเอาตัวร้ายออกมานะ ขอดื่มด่ำกับอะไรหวานๆเลี่ยนๆนิดนะคร้าบบบบ :o8: :o8: :o8:
-
ทางเดินนั้นช่างเป็นเส้นขนานจริงๆ
-
นี่ คุณหนูณิชา
ริอ่าน จะเป็นตัวร้ายเหรอ
ได้ เดี๋ยวเจอกันนนนนนนนนนนนนนนนนน
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1::เตะ1:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2
หริ้วยายนั่นจังเลย
-
อ่ะ ๆ ๆ เริ่มแร๊ววว :laugh: :laugh: อีกนีส์ ก้อรู้ใจตัวเองแล้ว
-
มาร่วมให้กำลังใจค่า
-
มาต่อให้อีกตอนตามสัญญาคับ ไปอ่านกันเลยเน้อ
:m13: :m13: :m13: :m13: :m13:
เตชสิทธิ์จำใจพาณิชาไปส่งยังตึกที่เธอต้องการ เด็กหนุ่มบอกปัดที่จะเข้าไปส่งทางด้านในตึกด้วยเหตุผลว่ารีบกลับบ้าน ณิชาไม่พอใจนิดๆที่ได้ยินแบบนั้น เด็กสาวจำใจต้องเดินหน้าง้ำเข้าไปในตึกคนเดียวเมื่อพูดยังไงคนที่มาส่งเธอก็ยืนยันว่าจะรีบกลับบ้านท่าเดียว
ลับหลังคุณหนูนั่นไปแล้ว เตชสิทธิ์ลอบถอนหายใจ เขาขยาดที่จะเข้าไปในตึกตรงหน้าได้อีกแล้ว เพราะรู้ดีว่าข้างในนั้นมีร่างของใครบางคนที่เขานึกขยะแขยงรวมอยู่ด้วย
.
.
.
.
.
.
.
.
บนตึกชั้นไม่สูงนัก ภูมิที่เตรียมตัวเตรียมจะกลับบ้าน ยืนอารมณ์บูดนิดๆเมื่อเห็นร่างของณิชาเดินหน้าบึ้งเข้ามายังลานกว้างชั้นล่าง ก่อนหน้านั่นชายหนุ่มมองผ่านกระจกใสของตัวตึกลงไปเห็นแล้วว่าตรงหน้าตึกนั่นมีใครมาส่งเจ้าหล่อน หึ รีเทรินกลับมาคบกันใหม่แล้วเหรอพวกเด็กบ้า!! ไหนๆก็ไหนๆ วันนี้ก่อนกลับบ้านขอแกล้งชะนีเด็กนี้ก่อนเถอะ หมั่นไส้นัก มีอะไรดีนักหนานายไต๋นั่นถึงได้ตามอยู่ได้ต้อยๆๆ
ณิชาเดินแวะเข้าร้านเครื่องดื่มร้านเดิมที่เข้าทุกวันที่มาที่ตึก คุณหนูสั่งเมนูประจำที่เป็นโกโก้ร้อนมาหนึ่งแก้ว แล้วเดินถือเชิดๆออกมาอย่างคนคุ้นที่คุ้นทาง แต่พอเดินไปได้มีกี่ก้าว ใบหน้าเชิดๆนั่นก็พลันบิดเบี้ยวร้องว้ายขึ้นสุดเสียง เมื่อบังเอิญชนเข้ากับใครบางคนที่เดินสวนเข้ามา
“คุณณิชา เป็นไงบ้างครับ พี่ขอโทษนะ พอดีพี่ไม่ทันมอง”ภูมิแกล้งตีสีหน้าเจื่อนๆละล่ำละลักบอกออกมาเมื่อแกล้งเดินชนคนเดินเชิดได้สำเร็จ จากการแกล้งชน ทำให้ชายหนุ่มไวพอที่จะเบี่ยงตัวหลบน้ำโกโก้ร้อนๆที่สาดลอยกลางอากาศ ก่อนจะกระซ่านกระเซ็นใส่คนที่ตนตั้งใจแกล้ง
“ก็ร้อนน่ะสิถามได้ ดูสิเสื้อผ้าเปื้อนหมดเลยด้วย เดินยังไงชของคุณไม่มีตาหรือไงห๊ะ”คนถูกแกล้งเปิดฉากแว้ดใส่ คนถูกแว้ดแอบกระหยิ่มยิ้มเยาะในใจ แต่ภายนอกที่แสดงออกมาคือการแสดงความรับผิดชอบอย่างสุภาพบุรุษ
“พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ จะให้พี่รับผิดชอบยังไงครับบอกพี่ได้เลยนะ”
“ไม่ต้องมาแสดงสปิริตหรอก เกลียดนักพวกใช้วิธีจีบหญิงทุเรศๆ แบบนิ้ ถอยไปเลย แค่พนักงานในตึกอย่ามายุ่งกับฉัน”คุณหนูเอ่ยว่ากลับอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อคิดเลยเถิดไปว่าตัวเองกำลังโดนแกล้ง เพื่อคนแกล้งหวังจะตีสนิทด้วย เด็กสาวสะบัดเหน้าเดินเชิดหนีไปอย่างเร็วเมื่อต่อมถือตัวตื่นขึ้นมาทำงาน
ลับหลังคุณหนูนั่นไปแล้ว ภูมิ ยืนอ้าปากค้างอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยินประโยคเข้าใจผิดออกจากปากเจ้าตัวนี่คงคิดว่าเขาแกล้งเดินชนเพื่อที่จะจีบเจ้าหล่อนล่ะสินั่น โอ้ย สวยตายล่ะแม่คุ๊ณ จะให้จีบมาทำแม่หรือไงยะ..!!
.
.
.
.
.
.
.
.
ใกล้มืดแล้ว เตชสิทธิ์เริ่มไร้แรงเพราะพิษไข้ เด็กหนุ่มยกมือกอดตัวเองเมื่อรู้สึกเย็นขึ้นมาจากเครื่องปรับอากาศบนรถประจำทางที่นั่งอยู่ เสียงไอดังออกมาเป็นระยะ เมื่อเริ่มระคายคอขึ้นมา
“ไม่น่ากินไอติมเล้ย”เด็กหนุ่มบ่นให้ตัวเอง ก่อนจะก้มลงหยิบเอายาในกระเป๋าที่วางอยู่ใต้เบาะนั่งระหว่างขาตอนรถจอดเทียบป้าย
“อยู่ไหนวะ”เด็กหนุ่มบ่นไปเรื่อยในระหว่างที่ก้มหา โดยไม่สนใจว่าจะมีใครมานั่งข้างๆ จนหาเจอได้สำเร็จจึงเงยหน้าขึ้นมา
ภาพแรกที่สายตามองเห็นทำเอาหนุ่มน้อยชะงักไปพลัน คนข้างๆตนตอนนี้ขณะที่เจ้าตัวกำลังสาละวนกับการจ่ายค่าโดยสารกับพนักงานรถคือคนที่เดินจากเขามาตอนอยู่ในห้างนั่น
“พี่ตฤณ”ชื่อนั่นถุกเอ่ยออกมา ส่งผลให้คนที่ไม่ได้สนใจตนตั้งแต่ต้นหันควับมามองอย่างเร็วตอนที่พนักงานเก็บค่าโดยสารเดินจากไปแล้ว
กัณตินันท์ตกใจอึกอัก เมื่อเห็นว่าคนที่ตนเลือกที่จะนั่งด้วยเป็นใคร สาบานเลยจริงๆ ตอนที่คนๆนี้กำลังก้มหน้าหาอะไรซักอย่างงุดๆ เขาไม่คิดเลยว่าจะเป็นอดีตลูกศิษย์ตน เพียงแต่คุ้นๆในลักษณะอยู่บ้างเล็กน้อยเท่านั้น ให้ตายเถอะ นี่โลกมันกลมเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย
“ขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเป็นนาย”ไม่รู้ว่าทำไมชายหนุ่มจึงเอ่ยออกมาแบบนั้น ก่อนที่ร่างทั้งร่างทำท่าจะลุกหนี แต่นั่นก็ช้ากว่าคนที่นั่งมาก่อนจะรีบคว้าข้อมือจับเอาไว้
“จะลุกไปไหน นั่งไปด้วยกับผมมันจะตายหรือไง”เตชสิทธิ์เอ่ยว่าเบาๆ ก่อนจะยอมปล่อยข้อมือคนที่ตนว่าเมื่อเห็นเจ้าตัวส่งสายตาออกมาปรามดุๆ
“ทำไมขึ้นรถคันนี้ล่ะ ผ่านบ้านพี่ด้วยเหรอ”คนปล่อยมือเริ่มต้นสนทนาเมื่อเห็นฝ่ายถูกปล่อยยอมที่จะนั่งกับตนต่อไป
“เปล่าหรอก ฉันแค่ยอมต่อรถอ้อมไปอ้อมมานิดหน่อย เพราะอุบัติเหตุหน้าห้างมันยังเคลียร์กันไม่เสร็จ รถที่ฉันรอมันมาไม่ได้”คนจำใจนั่งเพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาใครในความเรื่องมากเอ่ยอธิบาย ก่อนจะแปลกใจหน่อยๆเมื่อเห็นคนข้างๆไอออกมา
“ไม่สบายเหรอ”ชายหนุ่มอดถามไม่ได้
“อืม ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”เตชสิทธิ์ตอบเนือยๆ
“ก็เห็นไปนั่งกินไอติมนี่”คนได้คำตอบถามอย่างแปลกใจ
“กินไปงั้นแหละดับอามรณ์หงุดหงิดคนบางคน”เตชสิทธิ์ตอบทีเล่นทีจริง ใช่แล้วล่ะคนที่เขานึกหงุดหงิดตอนนั้นก็คนที่นั่งข้างๆเขาตอนนี้แหละ เพียงแต่ฝ่ายนั้นไม่รู้ตัวเลยซักนิด
“ไปหงุดหงิดใครมานักหนา ถึงขนาดยอมแลกให้ตัวเองไข้ขึ้น”กัณตินันท์บ่นไปตามเรื่อง โดยไม่ได้คิดที่จะอยากได้คำตอบอย่างจริงจัง ชายหนุ่มเอนตัวลงบนเบาะบ้างเมื่อรู้สึกเหนื่อยขึ้นนิดๆกับการขึ้นลงต่อรถหลายเที่ยว จนมาถึงคันที่นั่งอยู่
“หนาวเนาะ”คนข้างๆเอ่ยขึ้นอีกลอยๆ คนเอนตัวจึงหันไปมองใหม่ สังเกตเห็นเจ้าตัวถึงซองยาอยู่จึงทัก
“ทานยาสิ”
“ลืมไปว่าไม่มีน้ำ”ฝ่ายนั้นตอบ
“ไข้ขึ้นสูงมากเหรอ”
“ก็น่าจะ รู้สึกไม่ดีเลย”
“ไหวหรือเปล่า บ้านนายอีกหลายป้ายอยู่นะ”
“ห่วงผมเหรอ”
“ก็ธรรมดาในฐานะที่เป็นมนุษย์ด้วยกัน”
“ไม่ต้องรีบบอกหรอก ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้ห่วงผมเพราะผมเป็นคนพิเศษเกินใครหรอก”
“นั่นแล้วแต่นายจะคิด”
“แล้วพี่หนาวมั๊ย”
“ถามทำไม”
“ถ้าไม่หนาวก็ถอดเสื้อนอกให้ผมใส่หน่อยสิ ผมกลัวตัวเองชัก”
ถึงตอนนี้คนโดนขอถึงกับอึ้ง ชายหนุ่มรู้ว่าใส่เสื้อมาสองตัวก็จริง แต่ถ้าถึงขั้นถอดให้คนข้างๆไปตัวหนึ่งนี่มันไม่ธรรมดาแล้วนะในความสัมพันธภาพที่มีให้กัน
“ไม่ได้ ฉันหนาวเหมือนกัน”ชายหนุ่มรีบปฏิเสธออกไป รู้สึกวูบไหวอยู่บ้างกับการเป็นปฏิเสธอดีตลูกศิษย์ แต่มันต้องทำ ถ้าไม่อยากให้ความรู้สึกใดๆมันเลยเถิด
“ผมว่าแล้ว ผมมันไม่สำคัญแล้วนี่”คนถูกปฏิเสธตัดพ้อนิดๆ ก่อนจะเก็บยาใส่กระเป๋าดังเดิม แล้วยกมือกอดอกตัวเองเอนหลังหลับตานอน มาสะดุ้งอีกทีตอนที่ผ่านเวลาไปได้ไม่ถึงห้านาที เมื่อรู้สึกมีอะไรบางอย่างตกลงมากลางอก เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมองแล้วลอบยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นว่าสิ่งนั่นคือเสื้อนอกของคนที่นั่งทำไม่สนใจตอนนี้ ไม่เคยใจแข็งกับผมได้นานเลยนะพี่ตฤณ..
“ขอบคุณนะ ท่าทางจะอุ่น”เด็กหนุ่มเอ่ยยิ้มๆก่อนจะจัดการสวมเสื้อนอกตัวนั้นอย่างไม่ลังเล เจ้าของเสื้อลอบมอง บอกไม่ถูกว่ากำลังรู้สึกเช่นไร เป็นไปได้เหรอที่คนที่เคยประกาศว่าเกลียดตัวตนเขานักหนาจะยอมให้ส่วนหนึ่งของเขาไปสัมผัสร่างของตัวเอง
“มองอะไรครับ ให้แล้วให้เลยสิ ผมไม่คืนนะ บอกไว้ก่อน”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นเล่นๆ ข้างในรู้สึกดีขึ้นเป็นกองเมือความอบอุ่นได้แผ่ซ่านให้ได้รู้สึกบ้างแล้ว
“ใส่แล้วก็นอนพักไปเถอะ ถึงบ้านนายแล้วฉันจะปลุก”กัณตินันท์บอกเนือยๆ ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกบ้าง เมื่อรูสึกเย็นหน่อยๆกับการสวมเสื้อผ้าชั้นเดียว
เตชสิทธิ์ชะงักนิดๆตอนที่มองเห็นแขนของคนที่ยกขึ้นกอดอก รอยถลอกจางๆตามท่อนแขนนั่นทำให้เด็กหนุ่มเกิดอาการใจวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก รอยแผลพวกนั้นมันคงเกิดจากการที่เขาเคยได้ฉุดกระชากลากถูเจ้าตัวเพื่อไปรังแกเป็นแน่
“พี่ตฤณหันหน้าทางโน้นมาหน่อยสิ”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกเมื่อคิดถึงเหตุการณ์บางอย่างขึ้นมาได้ คนถูกบอกไม่รู้เรื่องอะไร จึงหันหน้าอีกฝั่งมาตามคำสั่ง
ความรู้สึกผิดโถมเข้าสู่ใจหนุ่มน้อยทันทีที่สายตาเจ้าตัวมองเห็นใบหน้าแถบนั้นทั้งแถบของคนที่หันมาให้มอง ใช่แล้วล่ะ ใบหน้าฝั่งที่เขากำลังมองอยู่นี้เป็นฝั่งที่เขาฟาดฝ่ามือสุดแรงลงไปกระทบ ผลจากการฟาดยังเกิดเป็นริ้วจางๆอยู่บนแก้มเจ้าตัวอยู่เลย นี่เขาเพิ่งสังเกตเห็นจริงๆ
“แขนพี่ แก้มพี่ ยังเป็นแผลอยู่เลย ผมขอโทษนะ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมา คนเพิ่งรู้สึกตัวว่าโดนสั่งทำไมอึ้งไปหน่อยๆเมื่อได้ยินแบบนั้น
“ช่างมันเถอะ นายนอนพักได้แล้ว จะมาสนใจฉันทำไม”ชายหนุ่มบอกปัด ก่อนจะเอามืออีกข้างมาปกปิดรอยแผลจางๆที่แขนเอาไว้ อีกคนที่มองภาพนั้นเกิดสะท้านใจหนักขึ้น เป็นไปได้เขาอยากที่จะขอโทษคนๆนี้ซักล้านครั้งไปเลย ไม่รู้ทำไม
.
.
.
.
.
.
.
เตชสิทธิ์หลับไปแล้วซักระยะหนึ่ง คนที่ตื่นอยู่ไม่อยากที่จะปลุกเจ้าตัวนัก แต่ต้องปลุกเมื่ออีสองสามป้ายข้างหน้าก็จะถึงปากซอยบ้านเจ้าตัวแล้ว
“ปวดหัวจังเลยพี่ตฤณ”คนถูกปลุกให้ตื่นงัวเงียพุดเมื่อรู้สึกหนักอึ้งในหัวขึ้นมา
“ทนหน่อย ถึงบ้านก็ทานยา แล้วก็เช็ดตัวนอนพักซะ”คนปลุกให้คำแนะนำ
“ขอบคุณครับ แล้วผมจะทำ”เตชสิทธิ์เอ่ยขอบคุณในคำแนะนำที่ได้รับ ก่อนจะเอ่ยถามคนแนะนำว่าจะไปลงที่ไหน
“ลงป้ายเดียวกับนายก็ได้ แล้วก็ต่อรถอีกทีนึง”กัณตินันท์ตอบ
“ลำบากแย่เลย ค้างกับผมมั๊ย จะได้ไม่ต้องเหนื่อย”คนจะลงเอ่ยชวน คนถูกชวนนิ่งไปซักพักก่อนจะเอ่ยปฏิเสธ โดยเผลอหลุดสรรพนามแทนตัวเองแบบใหม่ออกไป
“ไม่เป็นไรหรอก พี่กลับได้”
“พูดเพราะเชียว น่ารักขึ้นเป็นกองรู้ป่ะเนี่ย”คนได้ยินเอ่ยแซว คนถูกแซวเลยเพิ่งรู้สึกตัว ชายหนุ่มหน้าชาหน่อยๆเมื่อคิดไปว่าเรียกแทนตัวเองแบบนั้นกับคนตรงหน้าไปได้ยังไง
“ไม่รู้ ฉันเบลอไปหมดแล้วตอนนี้ ลงเถอะไปจะถึงป้ายแล้ว”คนนึกอายเฉไฉที่จะลงจากรถ โดยลุกเดินออกไปก่อน ซักพักคนข้างหลังจึงลุกเดินตามไป
โปรดติดตามตอนต่อไป
Boy
-
^
^
^
จิ้มๆๆ
o7
-
คิก ๆ ๆ หวานซ๊าาาา o7
-
o13
เย้ๆ มาต่อแล้วววว แต่ว่า...ถ้ามาต่ออีกซักตอนก็ดีนะ กะลังสนุกเลย :oni2:
-
ตอนนี้น่าร๊ากกกก
:m1: :m1:
ยัยณิชาฮาได้อีก หลงตัวเองดี 55+
-
อิอิ ชักน่ารักขึ้นเรื่อยๆเลยแฮะ อิอิ
-
ค่อยยังชั่วที่น่ารักขึ้นเรื่อยๆ
ตอนแรกๆ ไม่ไหว
ถ้าเจอลูกศิษย์อย่างนี้ได้ตายกันไปข้างนึงเลยล่ะ
-
อ่านทันแล้ว o7
แล้วก็เริ่มชอบ นายไต๋ ทันที :o8: พฤติกรรมเริ่มน่ารักขึ้นมากมาย
-
• ลอยแผลพวกนั้นมันคงเกิดจากการที่เขาเคยได้ฉุดกระชากลากถูเจ้าตัว.......
รอยแผลค่ะ อิอิ
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz คุณ Boy
-
อิอิอิ แบบว่า....หุหุ น่ารักจิงๆ
-
แบบว่า
หนุกหนานมาก
-
:m1: แอบหวานอะ ตอนนี้
-
นายไต๋อ้อนพี่ตฤณใหญ่เลยนะ :m1:
-
:m1:....ช่วงนี้เป็นช่วงนายเกเรกลับใจหรอนี่......
เห็นตฤณอย่างนี้แล้ว.....อยู่ใกล้ใคร ใครเค้าก็รักเนอะ....
:L2: สำหรับคนโพส และคนแต่งค่ะ
-
• ลอยแผลพวกนั้นมันคงเกิดจากการที่เขาเคยได้ฉุดกระชากลากถูเจ้าตัว.......
รอยแผลค่ะ อิอิ
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz คุณ Boy
ขอบคุณนะคับ แก้ไขให้เรียบร้อยแ้ล้ว
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
มันก็หวานดีแต่ไงล่ะครับผมยังติดตากับพฤติกรรมเก่าๆของนายไต๋อยู่เลยอ่ะ :serius2:
-
เข้าอีหรอบ เกลียดอย่างไหน ก็ได้อย่างนั้น มังครับ :laugh:
-
ทีตอนนี้ทำมาเป็นหวานเชียว :oni1:
-
อ๊ะ อ๊ะ ใครแอบมาโรยน้ำตาลไว้แถวนี้ มดตอมหน้าจอแล้ว
ตอนนี้น่ารักเชียว
-
อิอิ..
ตอนนี้นานไต๋น่ารักเชียว :m1:
โหดแล้วมาหวานบ้างชื่นใจจัง :m1:
:pig4:
-
แวะมาต่อตอนบ่าย ๆ ๆ ค๊าบ.......
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
“ไม่ค้างกับผมจริงๆเหรอ”เตชสิทธิ์เอ่ยถามคนที่ลงรถก่อนตน ตอนที่ลงมายืนคู่กับเจ้าตัวได้แล้ว
“มันไม่ได้มีความจำเป็นขนาดนั้น”คนถูกถามเอ่ยบอก
“ไม่จำเป็นอะไร บ้านพี่น่ะไกลจากนี่ออก ขนาดนั่งแท็กซี่มาตอนนั้นยังเหนื่อยเลย”
“เออน่า ฉันกลับได้ก็แล้วกัน”
“พูดไม่เพราะอีกแล้ว ตะกี้ยังน่ารักอยู่เลย”
“เรื่องของฉัน”
“ไม่เอาน่าพี่ตฤณ อย่าตั้งป้อมกันท่าผมนักเลย ผมไม่ได้ร้ายแล้วพี่ก็น่าจะรู้สึกได้นะ”
“นั่นก็เรื่องของฉันอีกนั่นแหละ”
“เอาเข้าไป นี่จะงอนเกินไปแล้วนะเนี่ย”
“นี่ก็เรื่องของฉันเหมือนกัน”
“โหย พูดได้ประโยคเดียวหรือไง”
“ทำไม มีปัญหาอะไรหรือเปล่าล่ะ”
“ทำเก่งๆ เห็นผมยอมให้หน่อยทำเก่ง ไม่รู้ล่ะ แม่เขาถามหาพี่อยู่เมื่อเช้าว่าอยากคุยกับพี่ เข้าบ้านไปกับผมเถอะ ไปให้เขาเซอร์ไพรส์หน่อย”
“อย่ามาลูกไม้กับฉัน ถ้าคุณน้าอยากคุยกับฉันเขาก็โทรหาฉันแล้ว”
“เขาเคยว่าอะไรพี่ไว้ เขาก็อายบ้างสิที่จะกลืนน้ำลายตัวเองน่ะ พี่จะให้ผู้ใหญ่อย่างเขามาง้อเด็กอย่างพี่เหรอ คิดดู เขาจะกล้ามั๊ย”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
“แล้วพี่หมายความว่าไง ไปเถอะ ผมอยากให้พี่ได้คุยกับเขา เผื่อพี่จะได้กลับมาติวรัก เอ้ย ติวหนังสือให้ผมอย่างเดิม”
“ทะลึ่ง ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาติวอะไรให้ใครทั้งนั้นแหละ”
“ทำไมอ่ะ”
“ฉันก็มีงานอื่นที่ฉันต้องทำบ้างสิ จะให้ฉันเตร่ไปวันๆหรือไงกัน”
“พี่จะทำอะไร”
“มีก็แล้วกัน นายเลิกสนใจฉันดีกว่า รีบกลับเข้าบ้านไป ฉันจะได้กลับบ้านบ้าง”
การโต้เถียงหยุดไปซักพัก เมื่อคนไม่ได้คำตอบในคำถามที่ถามออกไปเบนสายตามองต่ำลงที่ถุงจากร้านหนังสือที่ฝ่ายไม่ตอบคำถามนั่นถืออยู่ เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปคว้าแย่งมาดู เพราะคิดว่าในนั้นน่าจะเกี่ยวอะไรกับงานใหม่ของเจ้าตัว จนยกมาอ้างว่าไม่มีเวลาสอนหนังสือเขาดังเดิม
“หนังสือภาษา นี่พี่รับจ๊อบสอนภาษาเหรอ”คำถามนั่นถูกปล่อยออกไปเมื่อมองเห็นหนังสือคู่มือการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศหลายเล่ม
“ทำไงได้ คนมันต้องกินต้องใช้ เอามานี่”คนโดนถามเอ่ยรับส่งๆ ก่อนจะแย่งของๆตัวเองคืน
“ไปสอนใคร ผู้ชายหรือผู้หญิง”คนถูกแย่งของถามเสียงเข้ม
“สอนใครมันก็ไม่เกี่ยวกับนายหรอก จะรู้ไปทำไม”
“ต้องรู้สิ เพราะผมจะไม่ยอมให้พี่ไปสอนไง”
“นายจะบ้าเหรอ อยู่ๆจะมาบังคับฉันได้ไง”
“พี่ก็รู้ว่าถ้าผมบังคับพี่ พี่ไม่เคยเอาชนะผมได้เลย”
“อย่าทำตัวเป็นอันธพาลอย่างเก่านะเตชสิทธิ์”
“ผมจะไม่เป็นถ้าพี่ยกเลิกงานสอนชิ้นนั้นแล้วกลับมาสอนหนังสือผมตามเดิม”
“นายก็ให้พี่เอสของนายมาสอนนายต่อสิ”
“พี่ก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร พี่ยังจะให้ผมเอาตัวเองไปใกล้พวกนั้นอีกเหรอ”
“แล้วไง ฉันก็เป็นนายนั่นเหมือนกัน”
“ไม่เหมือนหรอก ถ้าเหมือนผมจะยอมใส่เสื้อพี่ทำไม พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบแบบนั้น”
“ไร้สาระ ฉันว่าฉันกลับล่ะ เข้าบ้านไป มืดแล้ว”
“พี่ต้องเข้าไปกับผมด้วย ผมจะบอกแม่ว่าพี่จะกลับมาติวให้ผมดังเดิม ผมเชื่อว่าแม่คงพอใจ”
“นายนี่มันพูดยากจริงๆ บอกแล้วไงว่าตอนนี้ฉันไม่ว่างแล้ว”
“ไม่รู้ล่ะ ไปยกเลิกงานต่างๆของพี่ซะ ผมไม่ยอมให้พี่ไปเห็นใครสำคัญกว่าผมทั้งนั้น มากับผมเดี๋ยวนี้เลย”
กัณตินันท์ไม่มีเวลาอ้าปากโต้แย้งอะไรได้อีกเมื่อร่างทั้งร่างโดนคนเอ่ยก่อนหน้าฉุดพาเดินไปที่วินมอเตอร์ไซค์ เด็กนั่นส่งให้ตัวเขาขึ้นไปนั่งบนบาะติดคนขับก่อน แล้วเจ้าตัวค่อยขึ้นนั่งซ้อนทางด้านหลัง คล้ายๆกันไม่ให้ตัวเขาหลุดไปทางไหนได้เลย จนรถเคลื่อนตัวออกไปตามจุดหมายที่เจ้าตัวเอ่ยบอก
ที่ประตูหน้าบ้าน เตชสิทธิ์เอื้อมมือไปคว้าถุงหนังสือของคนที่กำลังยืนหน้าไม่สบอารมณ์มาถือไว้ในมือ ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูบ้าน
“นายจะเอาถุงหนังสือฉันไปไหน”คนถูกแย่งของเอ่ยถามขณะจ้องมองคนแย่งที่กำลังไขประตูบ้านอยู่
“ไม่ได้เอาไปไหนหรอก ให้พี่ถือไว้พี่ก็วิ่งหนีผมไปกันพอดี”ฝ่ายนั้นหันมาตอบตอนเปิดประตูบ้านเสร็จ เด็กหนุ่มส่งสายตาเชิญชวน แกมออกคำสั่งให้คนตั้งคำถามเดินข้ำไปก่อน
“เร็วๆ ผมจะปิดประตู”เจ้าตัวเอ่ยสำทับอีกเมื่อคนที่ยืนอยู่ยังไม่ไหวติง
กัณตินันท์เริ่มเห็นแววตาดุๆของคนออกคำสั่งจึงจำต้องยอมเดินเข้าไปในบ้านหลังที่ห่างหายไปนานพอสมควร ชายหนุ่มมองสำรวจตัวบ้านภายนอก ก่อนจะชะงักเท้าหน่อยๆเมื่อตอนที่กำลังจะเดินผ่านเข้าไปภายในตัวบ้าน แล้วเจอหญิงเจ้าของบ้านยืนมองอยู่ที่หน้าประตู
“คุณน้า สวัสดีครับ”สองมือยกขึ้นไหว้ในทันทีพร้อมคำทักทาย
แม่ของเตชสิทธิ์รับไหว้ยิ้มๆ ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหา พอดีกับที่ลูกชายเดินมาสมทบข้างๆกัณตินันท์พอดี
“ยังไงนี่ไต๋หึ กลับซะเย็นเชียว”นางเลือกที่จะเอ่ยทักลูกชายก่อน
“อ๋อ ไต๋ไปซื้อหนังสือมาน่ะครับ”เป็นกัณตินันท์ที่รีบออกตัวแทนคนโดนถาม ชายหนุ่มยังไม่รู้ว่าสถานการณ์สองแม่ลูกที่เคยทะเลาะกันดีขึ้นประมาณไหน จึงได้บอกออกไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากให้สองคนมีเรื่องกระทบกระทั่งอะไรกันอีก
ใบหน้าของคนเป็นแม่ลอบยิ้ม ไม่ต่างจากคนเป็นลูกชาย คนอยู่ครงกลางหันมองสองคนสลับกัน แปลกใจขึ้นมาหน่อยว่าตนพูดอะไรน่าขำออกไป
“ไต๋เขาโทรบอกน้าแล้วล่ะจ๊ะ ไม่ต้องไปปกป้องเขามากนักหรอก เดี๋ยวจะได้ใจไปเปล่าๆ”คนเป็นแม่เอ่ยบอกเป็นเชิงชี้แจงความกระจ่าง คนได้คำตอบหน้าชาวูบ ไม่น่ารีบแก้ต่างให้เด็กนี่เลยจริงๆ อายแม่มันชะมัด
“วันนี้พี่ตฤณจะค้างที่นี่นะแม่ แม่คงไม่ว่านะ”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นบ้างเมื่อเห็นบรรยากาศเงียบลง คนเป็นแม่พยักหน้ารับรู้ยิ้มๆ ก่อนจะบอกให้ลูกชายเข้าไปอาบน้ำเพื่อจะได้ทานข้าวที่นางเตรียมไว้ให้
“ตฤณก็ด้วย ทานข้าวด้วยกันนะ น้ามีเรื่องที่อยากจะคุย อยากจะขอโทษเราหลายเรื่อง”นางเอ่ยออกมาอีกเมื่อลับหลังลูกชายแล้ว
“ครับ”กัณตินันท์รับคำเบาๆ ก่อนจะเดินตามหลังเจ้าของบ้านเพื่อเข้าไปในตัวบ้าน
ที่โต๊ะอาหาร คนสูงวัยนั่งอยู่หัวโต๊ะ ส่วนอีกสองคนนั่งกันอยู่คนละฝั่ง คนนั่งหัวโต๊ะ เปิดฉากการสนทนาก่อนในตอนที่ทานอาหารไปด้วยกับกับอีกสองคน เรื่องที่นางยกมาพูดก็ไม่พ้นเรื่องที่จะขอให้แขกของบ้านกลับมาช่วยดูแลลูกชายนางเช่นเดิม ในตอนเรียกคนโดนขอร้องอึกอักที่จะตอบ แต่พอมองไปยังร่างของคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามที่จ้องมองตนคล้ายๆมีความหวัง จึงยอมบอกว่าขอไปจัดการเวลาของตัวเองให้ลงตัวก่อน คนจ้องตาเปิดยิ้มออกมาพร้อมๆกับคนเป็นแม่ แต่ในนาทีนั้น คนที่คล้ายๆจะยอมตกลงกลับลอบถอนหายใจ
ห้องที่กัณตินันท์จะต้องพัก เป็นห้องที่ชายหนุ่มเคยใช้เป็นห้องสอนพิเศษลูกชายเจ้าของบ้าน แน่นอนว่ามันจะต้องติดกับห้องนอนของฝ่ายนั้น สองคนจึงเดินขึ้นมาคู่กันตอนที่ตกลงว่าจะเข้านอนกันแล้ว ส่วนหญิงเจ้าของบ้านขอที่จะตรวจตราความเรียบร้อยของบ้าน แล้วค่อยจะตามขึ้นมา
“ไม่ต้องกลัวนะ บ้านผมไม่มีผีหรอก”เตชสิทธิ์เอ่ยยิ้มๆตอนที่พาแขกของบ้านมายืนอยู่หน้าห้องได้แล้ว
“ทำยังกะฉันไม่เคยเข้าออกที่นี่งั้นแหละ”กัณตินันท์เอ่ยค้าน
“แต่พ็ไม่เคยได้ค้างคืนนี่”เด็กเจ้าของบ้านเอ่ยตอบ
“แค่ฉันอยู่ไม่กี่ชั่วโมงนายยังไล่แล้วไล่อีก ฉันจะไปกล้าขอค้างได้ไง”
“พูดงี้แสดงว่าเคยอยากขอค้างคืนน่ะสิ”
“มั่วแล้ว ฉันแค่ยกตัวอย่าง”
“เฮ้อ ระวังตัวจังเลยนะ เข้านอนไปเถอะไป ผมก็จะนอนแล้ว เริ่มเพลียแล้วด้วย”
“แล้วนี่ทานยาหรือยังล่ะ”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“อืม งั้นก็เข้านอนซะ ห่มผ้าด้วยล่ะ เดี๋ยวไข้ขึ้นกลางดึก”
“ห่วงผมขนาดนี้ยังจะปากแข็งอีกว่าไม่ได้คิดอะไรกับผม”
“ทะลึ่ง ฉันจะไปคิดอะไรกับนายทำไมให้เสียเวลา อย่าพูดแบบนี้อีกนะ ไม่งั้น ฉันไม่มาสอนหนังสือนายนะบอกไว้ก่อน”
คนขู่ เปิดประตูห้องพักตัวเองแล้วรีบหายตัวเข้าไปข้างในปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย ก่อนจะยืนเหม่อหลังพิงประตูอยู่หลายนาที ต่างกับคนที่อยู่ข้างนอกที่ส่ายหัวยิ้มนิดๆกับพฤติกรรมหนีความจริงของคนที่เขาพยายามจะจับความรู้สึก
.
.
.
.
.
.
.
.
วันใหม่ที่ฟิตเนสหรู กฤตภาษบังเอิญเจอกับคู่ขาเก่าอย่างภูมิเข้าอย่างจังตอนที่กำลังเดินหาเครื่องเล่นกันอยู่ สองคนต่างเชิดใส่กันหน่อยๆในตอนแรก ก่อนที่จะแสร้งสร้างภาพตีสีหน้าทักทายกันอย่างปกติ
“ไม่ค่อยได้เจอกันที่นี่เลยนะครับ”ภูมิเอ่ยก่อน
“ผมไม่ค่อยมีเวลามา”กฤตภาษตอบหน้าเฉย
“ต่างจากผมนะ ยังไงก็ต้องมาฟิตหุ่นให้ได้ เดี๋ยวแฟนเด็กจะเบื่อเอา”ภูมิเกทับเมื่อหมั่นไส้กับท่าทีเชิดๆของคู่ขาเก่าที่แสดงออกมาอีก
“นี่อย่าบอกนะว่าคุณหมายถึงนายไต๋นั่นน่ะ”คนเชิดเอ่ยออกมาเยาะๆ
“อ้อ ลืมไป ว่าคุณเคยเห็นที่รักของผมแล้วนี่”ภูมิยังไม่หยุดอวดตน
“หึ ผมไม่รู้จะพูดยังไงกับคุณดีนะคุณภูมิ ถ้าคุณสักแต่ว่าจะพูดจาอวดอ้างตัวเองว่าได้แฟนเด็กหน้าตาดีโดยที่คุณเองยังไม่รู้อะไรก็อย่าพูดเลยดีกว่า มันน่าสมเพช”
“คุณหมายความว่ายังไง”
“ผมเคยบอกแล้วไงว่านายไต๋น่ะมันน้องชายผม เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ตื้นลึกหนาบางอะไรผมรู้หมดแล้วล่ะเกี่ยวกับนายนั่นน่ะ”
“เอาให้กระจ่างซิคุณเอส ไต๋เคยบอกผมว่าอยู่กับแม่สองคน และเป็นลูกชายคนเดียวเขาจะมีพี่อย่างคุณได้ยังไง”
“เฮอะ ก็พี่น้องท้องชนกันไง เป็นไงล่ะ อึ้งไปเลยมั๊ย โธ่ ได้แค่ลูบไล้โลมเลียเด็กนั่นนิดหน่อยทำเป็นอวดอ้าง นี่ต้องผมนี่ อยู่ด้วยกันกับมันมาตั้งแต่เด็กๆ ทุกสัดทุกส่วน ทุกซอกทุกมุมของเด็กนั่นผมสัมผัสมาหมดแล้วคุณภูมิ”
“ ไม่จริง คุณอย่ามาเกทับผมหน่อยเลย อิจฉาใช่มั๊ยล่ะ ที่หาแฟนได้ก่อนคุณน่ะ”
“โอ้ย กล้าพูดนะว่าหาแฟนได้ นายไต๋เขารับรู้ด้วยหรือเปล่าเหอะว่าคุณสถาปนามันเป็นแฟนน่ะ วันก่อนผมไปบ้านมันมาเพื่อเค้นหาความจริง มันด่าคุณยังกะหมูกะหมา ก็ไม่อยากจะพูดให้ฟังหรอกนะว่ามันหาว่าคุณเป็นไอ้เกย์โรคจิต เป็นไอ้เกย์แอ็บแมนหลอกลวง เป็นไอ้เกย์สวะสังคม เป็นไอ้เกย์อันตราย”
“หยุดนะ นี่คุณหลอกด่าผมเองใช่มั๊ยเนี่ย”
“ผมจะไปหลอกด่าคุณทำไม ที่ผมพูดน่ะเรื่องจริงทั้งนั้น น้องชายผมมันไม่ใช่เกย์รู้ไว้ด้วย ของที่ตัวเองยังไม่ได้กิน อย่าเที่ยวอวดสรรพคุณให้ตัวเองได้อายจำไว้ ถ้ามีปัญญาจัดการกับเด็กนั่นแล้วถ่ายคลิปมาให้ผมดูเมื่อไหร่ ผมถึงจะอิจฉาคุณอย่างที่คุณต้องการคุณภูมิ”
กฤตภาษทิ้งคำพูดเอาไว้แค่นั้นแล้วเลี่ยงเดินหนีไปอย่างสาใจ นี่ไงล่ะการจุดเพลิงแค้นให้เกย์ขี้อวดคนหนึ่งให้ไปตามล่าจัดการกับคนเคยสนิทในวันวาน เตชสิทธิ์ ฉันนึกชอบพอนายก็จริงนะ แต่ปากนายมันร้ายนัก ฉันจะล่อให้ไอ้ภูมินี่ไปจัดการกับนายก่อน แล้วค่อยตามไปสมทบทีหลัง คนยังฟิตๆอย่างนายสึกหรอแค่นิดๆหน่อยๆฉันไม่ถือสาหรอก ดีซะอีกจะได้เป็นงานก่อนมาถึงมือฉัน ส่วนตอนนี้ฉันขอไปราวีนังกัณตินันท์ก่อนดีกว่า แอ็บแบ๊วอยู่ได้ น่ารำคาญนัก คนเป็นกย์มันต้องแรงสิ แบกเอาไว้อยู่นั่นแหละตำแหน่งเกย์กุลสตรี เจอหน้านะ แม่จะตบให้ตำแหน่งหลุดเลยเชียว หึ!
โปรดติดตามตอนต่อไป
Boy
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เกย์กุลสตรี :laugh: อยากอ่านต่อแล้ว มีภาคบ่ายแล้วมีมาต่อภาคดึกปะน้องอาร์ต :oni2:
-
ตายละ ตฤณตามไปสังเวยถึงบ้าน ไม่น่าเลย เดี๋ยวเด็กมันได้ใจ
-
:m31: :m31:
ตรูละเบื่อ
หนูตฤณใจอ่อนกะไอ่ไต๋
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
ชอบจัง มาลงให้ทุกวันเลย :m4:
-
ว้าย รึว่าจะเป็นคนที่อยู่ปากเกร็ด มีรูปมาให้ใครๆsaveเก็บกัน.......(กิต.เดาเรื่อยเปื่อยนะคะ)
:m24:
เดาได้ถูกทางอย่างจังเลยพี่กิต จุ๊ ๆ เ้งียบ ๆ ไว้นะคับ อย่าบอกใครว่าป๋มอยู่ที่นี่ อิอิอิ
เค้ารู้กันหมดแล้วค๊าบ
แต่มีความรู้สึกว่าเราจาอยู่ที่เดียวกาน
มัยเรารูสึกชอบไต๋ขึ้นมาแล้วหว่า :laugh: :laugh:
-
:o8: :o8:
ผิดด้วยหรอที่เป็นเกย์กุลสตรีง่ะ
ออกจะหวานแหวว
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
มารผจญแท้ๆ
เป็นเวรเป็นกรรมอะไรมาแต่หนใดน้อ
คุณตฤณเอ้ย
:กอด1:
-
:m1: ไปค้างที่บ้านแล้ว ถึงจะคนละห้องกันก็เถอะ
แล้วตฤณผู้น่ารักจะสู้กะคนแรงๆอย่างเอสได้มั้ยเนี่ย o12
-
:m31: :m31: :m31:
กล้าดียังไงอ่ะเอส
ระวังนะ กรรมตามสนองแน่
-
รีบมาต่อเน้อกำลังมันส์
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
ใครจะได้นายไต๋ไปครอบครอง
-
ทั้งเอส ทั้งภูมินี่ร้ายมากมาย
ตฤนก็ร้ายมั่งดิ่
เกย์สมัยใหม่ต้องสู้คน ^_^
-
• “แล้วไง ฉันก็เป็นนายนั่นเหมือนกัน”
“แล้วไง ฉันก็เป็นอย่างนายนั่นเหมือนกัน” ?
• ในตอนเรียกคนโดนขอร้องอึกอักที่จะตอบ แต่พอมองไปยังร่างของคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
ในตอนแรก ?
.......
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz คุณ Boy
-
เกย์กุลสตรี ป้าชอบคำนี้จังเลย ที่ผ่านมาส่วนมากเพื่อนๆจะเรียก อีดอกทองมากกว่า
-
แอบฮาเอสอ่ะ...
ตฤณสู้เค้านะ มันแรงมาเราต้องแรงไป
หนูอย่าไปยอมมันนะ
ให้มันรู้ว่าเราก็สู้คน
:o8: อินจัดแฮะเรา
-
โหร้ายมางี้ก็ต้องร้ายกลับสิ o12
-
พายุกำลังจะมาแล้ววววนายตฤณ..สู้ๆ
"เกย์กุลสตรี" เข้าใจหาคำมาใช้จริง o13
:pig4:
-
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
ชอบ ๆ o13
-
ขอโทษนะคับ มาต่อให้ซะตอนเย็นเลย ไงก็ไปอ่านกันเลยคับ
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
วันนี้เป็นวันแรกที่กัณตินันท์จะต้องมาสอนหนังสือลูกศิษย์คนเก่า ฝ่ายลูกศิษย์โทรศัพท์ตามเจ้าตัวให้ไปรอรับที่หน้าโรงเรียน เพราะจะให้เป็นเพื่อนช่วยไปเอารถของตัวเองที่จอดทิ้งไว้อยู่ที่พักของคนคิดจะลวนลามตนเมื่อหลายวันก่อน
“แล้วจะเอามายังไงอ่ะไต๋ ถ้าเกิดไม่เจอภูมิ”คนมาตามนัดเอ่ยถามเจ้าของรถ เมื่อวิตกเรื่องกุญแจ
“ไม่เจอมันสิดี ผมมีวิธีสตาร์ทของผมแล้วกัน ไปเถอะ จะได้รีบกลับบ้านไปเป็นศิษย์รักของพี่”
“พูดอยู่นั่นแหละ เกิดฉันรักขึ้นมาจริงๆจะยุ่งนะจะบอกให้”
“ก็รอให้รักอยู่เนี่ย เมื่อไหนดีล่ะ คุณพี่ตฤณ”
“พูดมาก จะไปก็ไปสิ แล้วเงียบไปเลยด้วย ไม่งั้นฉันปล่อยให้นายไปคนเดียวแน่”
“คร้าบคุณครู ขู่อยู่นั่นแหละ”
สองคนกำลังจะเดินคู่กันไป แต่ต้องชะงักไปพลันเมื่อเจอเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งเดินมาดักหน้าซะก่อน
“ไอ้แซนด์ มีอะไรวะ”เตชสิทธิ์เอ่ยทักหัวหน้าแก๊งค์กลุ่มนั้น
“กูอยากคุยกับมึงเรื่องณิชา”ศัลชัยบอกตรงๆ
“เรื่องอะไร”
“มึงจะแย่งณิชากลับไปใช่มั๊ย”
“ใครไปแย่งอะไรของมึง ตอนนี้กูขอเรียนอย่างเดียวก่อนโว้ย เรื่องอื่นกูไม่ขอคิดแล้ว”
“มึงพุดเองนะ”
“ก็เออสิ”
“แล้วทำไมกูยังเห็นมึงไปไหนมาไหนกับณิชาอยู่”
“มึงไปถามแฟนมึงเองสิ มาถามอะไรกะกู กูไม่ได้เป็นฝ่ายชวนเขา พวกมึงสองคนไปเคลียร์กันเอาเองละกัน แล้วก็หลีกทางกูด้วย กูจะกลับบ้าน”
คนพูดเดินแหวกกลุ่มนักเรียนกลุ่มนั้นออกไปเมื่อเอ่ยจบ อีกคนที่มาด้วยกัน จึงรีบวิ่งตามไป
“มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า”ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นฝ่ายเดินนำเริ่มหน้ายุ่ง
“ไม่มีอะไรหรอก พี่อย่าใส่ใจเลย ไอ้แซนด์มันหวงณิชาน่ะ กลัวว่าเขาจะกลับมาคบกับผม”คนถูกถามตอบตรงๆ
“แสดงว่าตอนนี้นายไม่ได้คบอยู่กับคุณหนูนั่นหรอกเหรอ”
“คบอะไรล่ะพี่ เราจบกันไปตั้งนานแล้ว”
“วันนั้นก็เห็นป้อนไอติมกันอยู่นี่”
“ไม่มีอะไรหรอกพี่อย่าคิดมากน่า เหตุการณ์มันพาไป”
“แล้วทำไมฉันต้องคิดมากด้วยล่ะ”
“ถ้าไม่คิดแล้วพี่จะจำภาพนั้นไว้ทำไม”
เงียบ คนตั้งคำถามถึงกับสะอึกเมื่อโดนดักทาง เออนะ หรือว่าจริงๆแล้วเขาเองแอบคิดเรื่องนั้นมาตลอด
“ตอนนี้ผมอยากเป็นลูกศิษย์ที่ดีของพี่ เรื่องอื่นอย่าเพิ่งไปสนใจเลยนะพี่ตฤณ ทำหน้าที่ของพี่ให้ดีเถอะ ผมก็จะทำหน้าที่ของผมให้ดีเหมือนกัน ผมสัญญา”
สองคนมองหน้ากัน คนเป็นลูกศิษย์เปิดยิ้มให้อย่างจริงใจ ส่วนคนเป็นอาจารย์เพียงยิ้มให้แค่มุมปากเท่านั้น ก่อนจะเดินคู่กันต่อไป
.
.
.
.
.
.
“นั่นไงรถผม”เตชสิทธิ์เอ่ยบอก เมื่อเห็นทรัพย์สินของตัวเองจอดอยู่ตรงหน้า หลังจากที่เดินทางมาถึงตึกที่ไม่อยากมาซักเท่าไหร่
“อืม แล้วยังไง จะเข้าไปเอาแบบนี้คนอื่นเขาจะหาว่าเราเป็นขโมยมั๊ยอ่ะ”คนมาด้วยเอ่ยบอกด้วยสีหน้ากังวลนิดๆ
“ใครก็ลองว่าสิ”คนนำมาเอ่ยอย่างไม่กลัว ก่อนจะรีบเดินตรงไปที่รถเพื่อหาวิธีเอากลับบ้าน แต่เท้าที่ก้าวเดินพลันชะงักเมื่อมีร่างสูงของใครบางคนเดินมาขวางทางไว้ก่อน
“ภูมิ”เป็นกัณตินันท์ที่เอ่ยชื่อฝ่ายนั้นออกมา
“ใช่ภูมิเอง”เจ้าของชื่อรับคำยิ้มๆ แต่ภายในรู้สึกครุกรุ่นอย่างประหลาดที่เห็นคนรู้จักสองคนนี้มาด้วยกัน
“เอากุญแจผมมาพี่ภูมิ ผมจะเอารถกลับบ้าน”เตชสิทธิ์ไม่สนใจรอยยิ้มปกปิดความรู้สึกของคนตัวสูง นอกจากยื่นมือไปขอของๆตัวเองคืน
ภูมิยกมือขึ้นสัมผัสกับมือหนุ่มน้อยตรงหน้า ทำท่าว่าจะยกขึ้นชนจมูก กัณตินันท์มองภาพนั้นอย่างรู้สึกสะอิดสะเอียน นี่อดีตคนรักของตนเป็นไปได้มากขนาดนี้เลยหรือ
“ไอ้โรคจิตเอ้ย”เตชสิทธิ์รีบสะบัดมือตัวเองออก และเตรียมที่จะเหวี่ยงกำปั้นไปใส่คนที่ตนด่าแทน แต่ต้องชะงักเอาไว้เมื่อมีเสียงร้องห้าม
“อย่าไต๋”กัณตินันท์นั่นเองที่ร้องห้ามเอาไว้
“เห็นแก่พี่ตฤณนะมึง”เตชสิทธิ์ยอมลดมือลงเพราะเข้าใจว่าคำเตือนของคนเป็นครูมันคงเจือมาด้วยความหวังดี
“นายหลบไปก่อนไป เดี๋ยวพี่จัดการเอง”คนร้องห้ามเดินมาบอกคนที่กำลังโกรธด้วยน้ำเสียงที่น่าฟัง เพราะรู้ดีว่าถ้าฝ่ายนี้อารมณ์ร้ายขึ้นมาแล้วเรื่องจะบานปลายไปกันใหญ่
เตชสิทธิ์ยอมถอยตัวเองออกไป เมื่อสบสายตากับคนขอจัดการเรื่องนี้แทน ลับหลังหนุ่มน้อยนั่นไปแล้ว สองคนที่เคยคบกันจึงเปิดฉากต่อรองกันขึ้น
“ทำไมถึงเป็นไปได้ขนาดนี้ภูมิ”กัณตินันท์เริ่มก่อน
“อย่าแส่น่า”อีกคนสะบัดเสียงบอก
“ไม่แส่ไม่ได้หรอกเพราะคนที่ภูมิกำลังคิดอกุศลด้วยน่ะเป็นลูกศิษย์ตฤณ”
“อ้อ กลับมาดีกันแล้วเหรอ ดีใจด้วยนะที่จะได้กินเด็กน่ะ”
“หยาบคาย นี่หัวสมองภูมิคิดแต่เรื่องพวกนี้หรือไงเนี่ย”
“คนเราทุกคนมันก็คิดเรื่องแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ เพียงแต่ใครจะพูดหรือไม่พูดแค่นั้นเอง ตฤณก็เหมือนกันเลิกทำตัวเป็นคนดีซะทีเถอะ เห็นแล้วมันทุเรศ”
“กี่ครั้งแล้วที่พูดกับตฤณแบบนี้ แต่ช่างเถอะนะ ภูมิจะมองตฤณแบบไหนตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว ตฤณจะถือว่าเราไม่เคยรู้จักกัน คืนกุญแจรถให้ลูกศิษย์ตฤณซะ แล้วปล่อยให้เขาไปตามทางของเขา อย่าคิดแค้นเคืองอะไรกับเด็กที่กำลังจะสร้างอนาคตตัวเองเลย มันดูไม่ดีหรอกกับภาพผู้ใหญ่รังแกเด็ก”
“ช่างเป็นบุญของเด็กนั่นเหลือเกินนะที่ได้คุณครูเทวดาอย่างตฤณไปรดมันเนี่ย บอกมัน ถ้าอยากได้คืนให้มันมาขอโทษภูมิที่มันหยาบคายใส่ภูมิเมื่อครู่”
“แต่ภูมิทำกิริยาไม่ดีใส่เด็กมันก่อนนะ”
“จะยังไงก็ช่าง เด็กนั่นต้องขอโทษภูมิเดี๋ยวนี้ และตรงนี้ด้วย ไม่งั้นภูมิจะพังรถมันทิ้งซะ”
“ทำแบบนั้นเจ้าของรถเขาแจ้งความได้นะ”
“ก็เอาสิ ถ้ามันกล้า เชื่อสิว่ามันไม่กล้าหรอก”
“ทำไมถึงคิดว่าไต๋จะไม่กล้า”
“ถ้ามันกล้า ภูมิก็จะเปิดโปงมันต่อคนที่มันรู้จักไง ที่บ้าน ที่โรงเรียน หรือที่ไหนๆก็ช่างว่ามันน่ะเป็นเกย์ที่แอบคบลับๆอยู่กับคนเป็นครูสอนพิเศษอย่างตฤณ และมันยังเป็นเด็กเกเร ดื่มเหล้า ดูดบุหรี่เป็นว่าเล่น และตอนเป็นเด็กมันก็เคยเสียความบริสุทธิ์ให้กับคนสนิทของมันที่เป็นผู้ชายด้วย ดูซิว่ามันจะกล้ามองหน้าใครๆมั๊ย”
“ภูมิ นี่ภูมิต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ตฤณกับเด็กนั่นสอนและเรียนหนังสือกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ เรื่องนี้แม่ของไต๋เขาก็รับรู้ ภูมิจะเอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างเพื่อแก้แค้นเด็กไม่ได้หรอก”
“แล้วที่โรงเรียนมันล่ะ”
“ที่นั่นไต๋ก็มีแฟนเป็นผู้หญิง”
“ยัยคุณหนูณิชานั่นน่ะเหรอ”
“ใช่ ลูกสาวเจ้าของตึกที่ภูมิทำงานอยู่น่ะแหละ”
“แล้วเรื่องที่มันดื่มเหล้า ดูดบุหรี่นั่นล่ะ ถ้าที่โรงเรียนมันรู้ รับรองสนุกแน่”
“ภูมิจะทำลายอนาคตเด็กไปเพื่ออะไร”
“ก็มันจองหองด่าภูมิเสียๆหายๆทำไมล่ะ”
“แล้วภูมิไปทำอะไรให้เด็กนั่นหรือเปล่าล่ะ”
“จะให้ภูมิไปทำอะไรมันได้ล่ะ มันน่ะจองหองเอง มาขอค้างกับภูมิแล้วก็เรื่องมาก ภูมิก็สั่งสอนนิดหน่อยก็แค่นั้น”
“สั่งสอนหรือจะปล้ำกันแน่”
“นี่ตฤณเอาอะไรมาพูด”
“บอกแล้วไงไต๋เป็นลูกศิษย์ตฤณ มีอะไรไม่ชอบมาพากลเขาก็ต้องรายงานตฤณสิ”
“หึ ไว้ใจกันได้ขนาดนี้มันคงไม่ใช่ครูกับลูกศิษย์แล้วมั้ง”
“ประเด็นนั้นตัดไปได้เลย ตฤณกับไต๋ ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นกันไปได้นอกจากอาจารย์กับลูกศิษย์ สอนจบคอร์สนี้แล้ว เราก็คงต่างคนต่างอยู่”
“ให้มันจริงเถอะ”
“รอดูก็แล้วกัน แล้วตกลงจะคืนกุญแจรถให้เจ้าของเขาได้หรือยัง”
“บอกแล้วไงว่าให้มันมาขอโทษภูมิก่อน”
“จะให้เขาทำแบบนั้นได้ไง ในเมื่อเขาไม่ผิด”
“ไม่ผิดได้ไง ตฤณไม่รู้หรอกว่ามันด่าภูมิเสียๆหายๆยังไงบ้าง”
“เช่นอะไรบ้างล่ะ”
“ก็หลายอย่างที่มันหยาบคาย”
“ไต๋ไม่เคยเห็นบอกตฤณเลยนี่”
“มันจะบอกได้ไงมันไม่ได้ด่าภูมิต่อหน้านี่”
“แล้วภูมิรู้มาจากใครว่าถูกด่า”
“นายเอส เพื่อนสนิทของเด็กนั่นตอนเด็ก”
กัณตินันท์ถึงบางอ้อทันที ชายหนุ่มไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมคนตรงหน้าถึงได้คิดเคืองแค้นอะไรหนักหนากับลุกศิษย์ของตน แน่ล่ะ เขาเคยโดนนายกฤตภาษนั่นพ่นไฟใส่มาแล้วแล้วรอบนึง ลูกศิษย์ของเขาก็คงจะเหมือนกัน
“ได้ยินอะไรมาฟังหูไว้หูก็ดีนะภูมิ”ชายหนุ่มเอ่ยเตือนอดีตคนรัก
“ไม่ต้องมาสอน เราไม่มีอะไรเกี่ยวกันแล้ว อย่าลืมสิ”คนถุกเตือนเหวเข้าใส่
“งั้นก็ขอโทษ แต่ตอนนี้ขอกุญรถไต๋ให้ตฤณเถอะ ตฤณต้องรีบกลับไปสอนหนังสือเขา”
“หูแตกหรือไงวะ บอกมันให้มาขอเอง แล้วก็กราบขอโทษภูมิซะ ไม่งั้นก็อย่าหวังว่าภูมิจะให่”
“ทำไมต้องทำเรื่องเล็กให้บานปลายด้วยนะภูมิ”
“มันไม่บานปลายหรอก ถ้ามันจะขอโทษภูมิ แล้วทุกอย่างก็น่าจะจบ”
“จบแน่นะ”
“จบก็ได้”
“ถ้างั้นตฤณจะลองคุยให้”
คนอาสาเดินจากไปหาลูกศิษย์ตัวเอง คนยื่นข้อเสนอมองตามอย่างเยาะๆ คิดจะจบง่ายๆงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ วันนี้สั่งมันได้ วันหน้าก็ต้องสั่งได้สิ ชิส์!!
“ไม่มีทางพี่ตฤณ มันเป็นฝ่ายลวนลามผมนะ ทำไมผมต้องขอโทษมันด้วย”เตชสิทธิ์โวยลั่นทันที เมื่อได้ยินสิ่งที่คนเป็นครูเอามาบอก เพื่อแลกกับการราวีทุกอย่างให้จบไป
“พี่เข้าใจนะ แต่คำขอโทษคำเดียวแลกกับที่นายจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายปวดหัวกับพวกเขาอีก พี่ก็ว่ามันคุ้มกันนะ”กัณตินันท์เกลี้ยกล่อม
“พี่คิดว่าพวกมันจะยอมจบจริงๆเหรอ ไม่มี่ทางหรอก เชื่อผมสิ”
“อันนั้นพี่ก็หนักใจอยู่ แต่ไม่ลองเราก็ไม่รู้”
“ไม่มีทาง หัวเด็ดตีนขาดยังไงผมก็ไม่ยอมเอ่ยคำว่าขอโทษกับนายนั่นแน่ๆ มันต่างหากที่ควรจะขอโทษผม”
“เออ แรงกันทั้งคู่ ไม่ยอมก็ไม่ยอม ฉันยอมที่จะกราบขอโทษภูมิเขาแทนนายเองก็ได้ ถ้าเรื่องระหว่างนายกับเขาจะได้จบๆกันไป”
คนเป็นครูเดินแยกออกจากลูกศิษย์แล้วตรงไปหาอดีตคนรัก เตชสิทธิ์นึกเอะใจอะไรบางอย่างเลยวิ่งตามไป ทันพอดีกับที่สองคนนั้นๆกำลังสนทนาต่อรองกันอยู่
“ต้องกราบที่เท้านะ ที่อื่นภูมิไม่รับ”ประโยคนั่นภูมิเป็นคนเอ่ย คนวิ่งมาถึงพอจะเดาอะไรได้บ้างจึงตรงเข้าไปกระชากแขนคนของตัวเองเอ่ยตะคอก
“พี่คิดจะทำอะไรน่ะพี่ตฤณ พี่อย่าได้คิดก้มกราบคนแบบนั้นเพื่อผมนะ ผมไม่ให้พี่ทำหรอก”
“เขาเคยเป็นคนรักเก่าพี่นายก็รู้ กราบเขาแค่นี้เพื่อแลกกับอนาคตของนาย พี่ไม่คิดมากหรอก”กัณตินันท์สะบัดตัวเองให้หลุดจากการจับกุม แล้วตรงเข้าไปคุกเข้าก้มกราบคนที่ยืนเชิดอยู่อย่างไม่รอช้า จังหวะนั้นชายหนุ่มต้องสะดุ้งหน่อยๆเมื่อรู้สึกถึงวัตถุบางอย่างหล่นตกกระทบเข้าที่ศีรษะ
มันคือกุญแจรถของลุกศิษย์นั่นเอง ชายหนุ่มรับรู้ตอนหลังเมื่อวัตถุนั่นร่วงวางหล่นอยู่ตรงหน้า
“ไอ้ภูมิ ไอ้สารเลว”คนเป็นเจ้าของกุญแจทนไม่ได้กับภาพที่เห็นเมื่อครู่ ภูมิตั้งใจทิ้งกุญแจรถเขาให้ตกใส่บนศีรษะของครูสอนพิเศษของตน ตอนที่ฝ่ายนั้นก้มกราบ เด็กหนุ่มปรี่เข้าจะไปทำร้ายคนทำพฤติกรรมน่าเกลียดนั่น แต่ช้ากว่าที่คนก้มอยู่กับพื้นที่ลุกขึ้นมาฉุดรั้งตัวเขาไว้
“มันจบแล้วไต๋ อย่าให้มีเรื่องอะไรกันอีกเลย เรากลับกันเถอะ บอกแล้วไง เรื่องแค่พี่ไม่คิดมาก ขอแค่ให้ภูมิเขารักษาคำพูดก็พอ”
“ช่างเป็นคนดีเหลือเกินนะตฤณ ทำไปนี่หวังอะไรจากลูกศิษย์สุดหล่อหรือเปล่านะ”ภูมิเอ่ยว่าด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปอย่างผู้ชนะ ทีทำให้เตชสิทธิ์เดือดดาลได้
“จะหนีไปไหนวะ ไอ้เลวเอ้ย แน่จริงมึงมาต่อยกะกูดิ”เตชสิทธิ์ส่งเสียงร้องตามอย่างเคียดแค้น
“พอแล้วไต๋ คนเขาเริ่มมองกันแล้วนะ ไปเถอะ กลับบ้าน จะได้เรียนหนังสือกัน”กัณตินันท์เอ่ยบอก พอเห็นฝ่ายนั้นสงบสติอารมณ์ลงจึงยื่นกุญแจรถให้เจ้าตัว
.
.
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
ใกล้แล้วนะ สำหรับบทสรุปของนิยายเรื่องนี้ อดใจรออีกนิด ตอนจบมาแน่ๆ พร้อม เซอร์ไพส์ชุดใหญ่ อิอิ
ขอบคุณครับ
Boy
เอ่อ คือ อยากจะบอกว่า ดึก ๆ จะมาต่อให้อีกตอนนะค๊าบ......
พอดีช่วงนี้พี่บอยขยันมากมาย 555++ ขอบคุณคับพี่บอย
-
มาต่อเร็วๆน้าาา
-
:pig4:
-
จบแบบเซอร์ไพส์ ไม่เอาแบบหักมุนจน งง นะ รออ่านจ้า :laugh: :laugh:
-
แม่พระมากมาย
เหอๆ เป็นเรานะทิ้งรถไว้ตรงนั้นแหละ
:m31:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
แล้วก็รอต่อไป .......... :m7: o4 o1
-
ก้มกราบเนี่ยนะ ตฤณ ทำได้อย่างไงเนี่ย
:a12: มานอนรอตอนต่อไปแถวๆๆ นี้แหละ ไม่กลับไปทำงานล่ะ :laugh:
-
:a6: :a6:
มีกราบตรีนแฟนเก่าด้วย
ตรูจะบร้าาาาา
น้องตฤณหนูจะดีเกินไปแร้วววว :sad2:
ขนาดนี้แล้วไอ่ไต๋ต้องรีบๆรักให้มากๆเลยนะ
ถ้าทำหนูเจ็บ
โดน:เตะ1: :เตะ1:แน่
รออ่านตอนดึกๆครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อะไร ยังไง เซอร์ไพรซ์ ชุดใหญ่
-
คุณครูตฤณน่ารักมากมาย........อยากได้อย่างงี้มั่งจัง..... :oni2:
ลูกศิษย์เริ่มจะเชื่อฟังคุณครูแล้ว.......คราวนี้ว่าง่ายๆจะได้เก่งเร็วๆ......555+
ดีใจที่ตฤณไม่โกรธไต๋เลยคะ......น่ารักมากๆ....เพื่ออนาคตของเด็กตัวเล็กเล้กกกกก........555+
-
พูดเลวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฆ่ามันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เซอร์ไพรซ์ ชุดใหญ่ o12
ที่จริงไต๋เป็นทอม ตอนท้ายกลับใจเป็นหญิง
ส่วนตฤณก็กลับมาแมนดังเดิม :laugh:
เวิ่นเว้อมากไปแล้วเรา
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
ไปเตรียมใจ รอรับตอนจบต่อแล้วววววววว
จะจบแบบไหนเนี้ยยย
:a2: :a2:
-
มาต่อให้ตามสัญญาแล้วนะคับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
บนถนนที่เริ่มโรยด้วยความมืด กัณตินันท์นั่งตัวเกร็งขณะที่กำลังซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ที่เตชสิทธิ์เป็นคนขับ เด็กหนุ่มนั่นบิดเร่งเครื่องราวกับกำลังใช้ความเร็วเป็นเครื่องระบายอารมณ์โกรธ แน่ล่ะ เจ้าตัวคงจะไม่พอใจอย่างมากกับเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ผ่านมา
“ทำไมต้องทำอะไรขนาดนั้นด้วยพี่ตฤณ ศักดิ์ศรีน่ะมีมั๊ย ไปกราบมันทำไมไอ้นั่นน่ะ แค่กุญแจดอกเดียวมันจะเอาไปไหนก็ปล่อยมันเอาไปสิ บอกแล้วไงว่าผมมีปัญญาเอารถผมกลับได้เอง พี่นี่มันยอมคนอื่นเขาไปทั่วจริงๆ”
คนนั่งเกร็งนึกถึงถ้อยคำต่อว่านั่นที่หลุดออกมาจากปากเด็กหนุ่มที่ตนกำลังนั่งซ้อนท้ายอยู่ ฝ่ายนั้นพูดจบก็ผลุนผลันไปสตาร์ทเอารถตัวเองแล้วเอ่ยตะคอกให้เขาขึ้นซ้อนท้ายเร็วๆ ก่อนจะบึ่งรถออกมาจนเขาแทบจะหงายหลัง ดีที่ว่าคว้าเอวเจ้าตัวเอาไว้ทัน แต่ก็จำต้องปล่อย เมื่อรถเคลื่อนออกมาได้ซักระยะ เพราะยังไม่สนิทใจที่จะแตะต้องตัวเจ้าของรถนัก
ตลอดเส้นทางที่นั่งมา คนขับรถไม่เอ่ยอะไรออกมาซักคำ นอกเสียจากเร่งความเร็วของรถขึ้นเรื่อยๆ จนถึงนาทีนี้ที่เขาคิดว่าต้องพูดอะไรซักอย่าง
“ขับช้ากว่านี้ได้มั๊ยไต๋ มันอันตรายนะ”ชายหนุ่มตะโกนบอกออกไปแข่งกับเสียงลมที่อื้ออึงอยู่
ว่างเปล่า ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมาจากคนที่ตนตะโกนบอก ไม่ว่าจะคำพูดหรือการกระทำที่แสดงออกถึงการเชื่อฟัง
“นี่ถ้าจะขับแบบนี้ จอดตรงนี้เลยนะ ฉันจะลง”ชายหนุ่มบอกออกไปใหม่ คราวนี้ รถที่ว่าเร็วเริ่มที่จะช้าลงจนรู้สึกได้
“กลัวตกแล้วทำไมไม่กอดผมเอาไว้ มือน่ะมีไว้ให้กราบแต่แฟนเก่าหรือไง”เป็นประโยคแรกที่คนข้างหน้าหันมาเอ่ยด้วย คนได้ยินไม่อยากจะคิดหรอกว่ากำลังโดนประชด เลยเลือกที่จะวางเฉยสองมือตัวเองเอาไว้ที่เดิม ชายหนุ่มรู้สึกตกใจและอึ้งหน่อยๆในนาทีถัดมาที่คนที่เอ่ยคล้ายประชดเมื่อครู่เป็นฝ่ายเอื้อมมือข้างเดียวมาจัดการดึงมือเขาไปกอดเอวเจ้าตัวไว้เอง แล้วสั่งกำชับ
“ถ้าปล่อยนะ จะแกล้งขับซิกแซ็กให้ตกกลางถนนเลยคอยดู”
.
.
.
.
.
.
.
.
ถึงบ้านแล้ว เจ้าของบ้านนำรถเข้าไปจอดยังที่ของมัน ก่อนจะเดินหน้าบึ้งเข้าไปยังตัวบ้านโดยไม่สนใจว่าคนที่มาด้วยกำลังวางตัวลำบากแค่ไหนกับพฤติกรรมปั้นปึงของตัวเอง
“กลับมาแล้วเหรอไต๋ ไปเอารถบ้านเพื่อนมาแล้วเหรอ แม่ได้ยินเสียง”เสียงแม่เอ่ยทักตอนกำลังจะเดินผ่านห้องโถงชั้นล่าง
“ครับ”ลูกชายตอบสั้นๆ
“เป็นอะไรมา ดูท่าทางไม่ดีเลย แล้วตฤณล่ะ มาด้วยกันหรือเปล่า”แม่เอ่ยถามอีก
“มาครับ เดี๋ยวคงตามเข้ามา ผมขอไปอาบน้ำเดี๋ยวนะครับ ไว้จะลงมาเรียน”
ร่างสูงเดินขึ้นห้องตัวเองไปเมื่อเอ่ยจบ เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างของใครอีกคนได้โผล่เข้ามาในบ้านบ้าง
“อ้าวตฤณ มาแล้วเหรอ หิวมั๊ย ทานอะไรกันมาหรือยัง เดี๋ยวน้าหาอะไรมาให้ทานก่อนดีกว่า ไต๋ขึ้นไปอาบน้ำอยู่ บอกเดี๋ยวจะลงมา”หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยทักแล้วเดินจากไป ปล่อยให้คนที่เข้ามาใหม่ยืนถอนหายใจอย่างหนักอกกลัวว่าวันนี้ลูกศิษย์จะมีอาการต่อต้านตนอย่างที่เคยทำ
.
.
.
.
.
.
.
ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิดเมื่อถึงชั่วโมงเรียน กัณตินันท์รู้สึกโล่งอกและรู้สึกดีที่เห็นลูกศิษย์ตัวเองต่างจากวันวานไปแล้วจริงๆ เตชสิทธิ์มุ่งมั่นที่จะเอาชนะความไม่เอาไหนของตัวเองอย่างจริงจัง เลยพลอยทำให้การเรียนการสอนวันนั้นเลยเถิดเกินเวลาไปหลายชั่วโมงจนตกดึก
“ตฤณ ไต๋ พอแล้วมั้ง ดึกแล้ว”เป็นหญิงเจ้าของบ้านที่เดินเข้ามาเตือนเวลาคนสองคนที่กำลังเรียนกำลังสอนกันอยู่
“เออจริงด้วย”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นเมื่อหันไปมองนาฬิกาบ้าง เด็กหนุ่มหันไปมองหน้าคนเป็นอาจารย์อย่างรู้สึกเกรงใจหน่อยๆที่ใช้งานเจ้าตัวจนลืมเวลาไปแต่ก็อดเคืองเจ้าตัวขึ้นมาไม่ได้ใหม่ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น
“ขอโทษนะที่ใช้งานเกินเวลา”น้ำเสียงนิ่งๆนั่นจึงถูกปล่อยออกไปตามความรู้สึก กัณตินันท์พยักหน้ารับเพราะรู้สึกเนือยๆอยู่เหมือนกัน ชายหนุ่มรู้มาตลอดแหละว่าเวลาทำงานของตนได้เลยเถิดออกไป แต่พอเห็นคนที่ตนสอนตั้งหน้าตั้งจาที่จะเรียนรู้จากสิ่งที่ตนถ่ายทอดออกไป เลยปล่อยเลยตามเลย
คนเป็นแม่สังเกตคำพูดและการวางตัวที่ออกจะเย็นชาของลูกชายที่มีต่อคนมาสอนหนังสือ ต่างจากหลายวันก่อนที่นางเคยเห็น เลยเกิดความสงสัยว่าสองคนนี้มีอะไรที่ไม่เข้ากันอีก จริงอยู่ที่ลูกชายนางวันนี้ตั้งใจเรียน แต่ก็นั่นล่ะ พอจะหมดเวลาเรียน แทนที่จะเอ่ยขอบคุณคนที่สละเวลาเพื่อตน กลับพูดจาด้วยน้ำเสียงไม่น่าฟังแบบนั้นออกไป ไม่น่ารักเลยไอ้ลูกคนนี้
“ทำไมไม่ขอบคุณพี่ตฤณเขาล่ะไต๋”คนตำหนิลูกชายในใจเอ่ยออกไป เมื่อคิดต่อว่าต้องพูดอะไรซักอย่าง
เตชสิทธิ์ได้สติ มองหน้าคนที่ตนนึกเคืองในการกระทำมาตลอด ใช่สินะ เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น คนๆนี้ก็ทำเพื่อเขานี่นา ทำไมเขาจะต้องมาตั้งป้อมขุ่นเคืองเจ้าตัวด้วย เรื่องทั้งหมดตัวเขาเองเป็นผูกเอาไว้แท้ๆ แต่ฝ่ายนั้นก็อาสาที่จะเข้ามาแก้ให้แม้จะต้องยอมแลกด้วยศักดิ์ศรี เจ้าตัวก็ยังยอม นิสัยเอาแต่ใจตัวเองของเขานี่เมื่อไหร่มันจะหายขาดไปได้ซะทีนะ
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณน้า ตอนนี้มันก็ไม่ดึกมากจนเกินไปหรอก”กัณตินันท์เอ่ยขัดขึ้นตอนที่เห็นฝ่ายลูกศิษย์กำลังจะเอ่ยอะไรออกมา ถ้าเป็นคำขอบคุณที่ฝ่ายนั้นจำต้องเอ่ยออกมาเพราะถูกบังคับ เขาก็เลือกที่จะไม่ฟังดีกว่า ความจริงมันก็เป็นความจริงวันยังค่ำ เด็กนั้นไม่ชอบคนที่เป็นแบบเขา ต่อให้ทำดียังไง คำชื่นชมหรือขอบคุณมันก็ไม่เกิดขึ้นได้ง่ายๆทำกับคำต่อว่าเมื่อทำผิดแค่เรื่องขี้ผงหรอก แต่ก็จริงอยู่ที่เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นมันไม่ใช่เรื่องขี้ผง แต่แล้วทำไมล่ะ ที่เขาทำลงไปก็เพื่อตัดปัญหาการโดนราวีให้เจ้าตัวแท้ๆ แม้จะไม่สามารถไว้วางใจได้นักกับคำสัญญาของคู่กรณี แต่ในวินาทีนั้นเขาก็สามารถทำให้ฝ่ายนั้นยอมถอยหนีไปได้โดยไม่มีเหตุการณ์บานปลายใดๆเกิดขึ้น นี่เขาทำผิดมากนักหรือ กับการที่ห่วงอนาคตลูกศิษย์มากกว่าศักดิ์ศรีของตัวเอง
“งั้นตฤณกลับเลยละกันนะครับคุณน้า ลาล่ะครับ”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกกับเจ้าของบ้านพลางยกมือไหว้ เมื่อเห็นทุกฝ่ายเงียบไป จึงเดินไปเก็บข้าวของของตนโดยไม่สนใจที่จะมองอีกคนที่กำลังจ้องการกระทำตนอยู่เช่นกัน ในเมื่อเด็กนี่เฉยชากับเขาได้ เขาก็จะลองไม่สนใจเจ้าตัวดูซักตั้งหน่อยจะเป็นไร
“ตฤณ น้าว่าค้างที่นี่ก็ได้นะ ห้องที่ตฤณเคยนอนมันก็ว่างตลอดอยู่แล้ว”หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยบอกใหม่ คนเก็บของชะงักมือ หันมามองยิ้มๆ กล่าวขอบคุณและปฏิเสธออกไป แล้วหันมาจัดการกับสัมภาระตัวเองต่อ
“ขัดศรัทธาผู้ใหญ่มันไม่ดีนะพี่ตฤณ”ในที่สุดคนเป็นเด็กที่สุดก็เอ่ยขึ้นบ้าง คนโดนต่อว่าอดที่จะหันมามองเจ้าตัวไม่ได้แล้วเอ่ยตอบ
“พี่ไม่ได้ขัด แต่พี่ต้องกลับไปเคลียร์งานตัวเองเหมือนกัน”
“งานอะไรนักหนา ยังเคลียร์ไม่เสร็จอีกหรือไง”คนเป็นเด็กว่าต่อ
“ตกลงกันเอาเองนะ แม่ขอตัวก่อนล่ะถ้าพี่เขามีความจำเป็นต้องกลับ ไต๋ก็ไปส่งพี่เขาหน้าปากซอยด้วยละกัน”หญิงสูงวัยเอ่ยขัดขึ้น เมื่อเห็นสองคนเริ่มที่จะสู้สายตากัน นางเลี่ยงตัวออกไป เปิดโอกาสให้ศิษย์ กับ อาจารย์อยู่กันตามลำพัง
“ผมขอโทษนะ ที่ผมพูดไม่ดีกับพี่เมื่อตอนเย็นน่ะ”เตชสิทธิ์เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน เมื่อพอจะจับท่าทีของอีกฝ่ายได้ว่าคงกำลังน้อยใจเขาอยู่จนพาลจะงอนขึ้นมาซะอย่างนั้น
“ไม่ต้องหรอก ฉันทำอะไรมันไม่เคยดีที่สุดในสายตานายอยู่แล้ว”กัณตินันท์เผลอตัดพ้อออกไป
“เริ่มพูดกับผมไม่เพราะแบบนี้ แสดงว่ายังงอนผมอยู่แน่ๆ”เตชสิทธิ์เอ่ยดักทาง คนโดนดักทางอึกอัก เด็กนั่นพูดว่าเขางอนงั้นเหรอ บ้าน่ะสิ คนจะงอนกันได้ก็ต้องมีสถานะเป็นคนพิเศษของกันและกันสิ
“ฉันไม่ได้งอน นายมันก็แค่ลูกศิษย์ ฉันจะงอนทำไม”ชายหนุ่มรีบปฏิเสธออกไป
“ปากกับใจให้มันตรงกันเถอะพี่ตฤณ”เตชสิทธิ์ว่าอีก คราวนี้คนโดนว่าไม่คิดจะใส่ใจ รีบเดินหนีออกไปจากที่ตรงนั้นแทน เมื่อเก็บของเสร็จ
“กลับเองได้มั๊ย ผมขี้เกียจไปส่ง”เสียงคนอยู่ข้างหลังร้องตาม คนเดินหนีชะงักหน่อยๆ ก่อนจะรีบเดินต่อทำเหมือนว่าไม่สะท้านใดๆ ทั้งๆที่ข้างในเริ่มหวั่นไหว อย่างบอกไม่ถูก
เตสิทธิ์มองอาการหุนหันของคนที่ตนตั้งใจแกล้งอย่างอมยิ้มหน่อยๆ เด็กหนุ่มส่ายหน้านิดๆ ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถตัวเองก้าวตามออกไป
“จะรีบอะไรนักหนาพี่ตฤณ ผมล้อเล่น ใครเขาจะกล้าปล่อยให้กลับออกไปคนเดียว รออยู่ตรงนั้นแหละเดี๋ยวจะไปส่ง”เด็กหนุ่มร้องตามคนที่เดินดุ่มๆจนจะถึงรั้วบ้านอยู่แล้ว ได้ผลฝ่ายนั้นหยุดเดินแล้วหันมามองตน
“ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะ ที่จะมาล้อเล่นกันกับเรื่องแบบนี้”เสียงเจ้าตัวเอ่ยแว้ดกลับมา คนล้อเล่นจึงเดินตรงไปหาแทนการเดินไปที่รถ
“รู้หรอกน่าว่าอยากเป็นอย่างอื่น เดี๋ยวก็ได้เป็นเองน่ะแหละ ไม่ต้องคิดมากหรอก”เด็กหนุ่มเอ่ยประโยคนั้นออกไปเมื่อเดินไปถึงคนแว้ดใส่เมื่อครู่ ก่อนจะยื่นมือไปจับแขนเจ้าตัวแล้วพาเดินมาที่รถตัวเอง เมื่อเห็นเจ้าตัวเอาแต่ยืนอึ้งอยู่
“ถ้าเป็นผู้หญิง รักไปตั้งนานแล้ว รู้ไว้ด้วย”คนพาเดินเอ่ยขึ้นมาอีก พลางยกมืออีกข้างตบเข้าที่แก้มของคนที่ตนพาเดินอยู่เบาๆ
กัณตินันท์เอาแต่อึ้ง ไม่รู้จะพูดอะไรดี ชายหนุ่มรู้สึกอึกอัก วางสีหน้าไม่ถูก จะยิ้มก็ยิ้มไม่ออก จะปั้นปึงใส่ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำ สีหน้าและแววตานั่นจึงเรียบเฉยคล้ายๆคนตกอยู่ในภวังค์ฝัน
“พี่ตฤณ”เตชสิทธิ์เอ่ยเรียก
“พี่ตฤณ”ชื่อนี้ถูกเอ่ยออกมาเป็นครั้งที่สอง
“พี่ตฤณ ได้ยินผมมั๊ย”เด็กหนุ่มเพิ่งระดับเสียงเรียก เมื่อต้องเอ่ยชื่อเดิมออกเป็นครั้งที่สาม ก่อนจะผ่อนลมหายใจ เมื่อเห็นฝ่ายนั้นเริ่มมีปฏิกิริยา
“ผมนึกว่าหลับในไปแล้วซะอีก”คนเอ่ยต่อว่านิดๆ ก็รู้ว่าฝ่ายนั้นคงจะอึ้งกับสิ่งที่ตนได้เอ่ยไปก่อนหน้านั้น ทำไงได้ล่ะ ก็มันจริงนี่ เขารู้สึกดีๆกับคนๆนี้ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองทำผิดกับเจ้าตัวมามากมาย แต่เจ้าตัวก็ยังไม่เคียดแค้นชิงชังอะไรเข้าอย่างจริงๆจังๆเลยซักครั้ง ตรงกันข้าม วันนี้ยังกลับยอมเข้ามาช่วยเป็นคนชี้ทางสว่างให้อนาคตเขาได้อีก แต่ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ ถ้าฝ่ายนั้นเป็นผู้หญิง เขาก็รักไปนานแล้ว เฮ้อ ทุกวันนี้ก็ได้แต่สับสนอยู่ว่าถ้ายังไม่ได้รักเจ้าตัวอย่างเต็มขั้น แล้วความรู้สึกที่มีให้ตอนนี้มันคืออะไร งอนก็ต้องง้อ โกรธก็ต้องเคลียร์ ไม่เข้าใจก็ต้องถาม ยิ่งได้รับความเอาใจใส่ตอบกลับมาด้วยแล้ว ก็ยิ่งทำให้อุ่นหัวใจอยู่ลึกๆ พี่ตฤณ ทำไมพี่ไม่เกิดเป็นผู้หญิงไปเลยนะ ผมว่าผมคงเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดแน่ๆ ที่ผมได้รู้จักกับพี่
.
:m4: :m4: ใกล้จะจบเต็มทีแล้วนะคับ สำหรับเรื่องนี้
ส่วน เซอร์ไพรส์ อานนี้คงต้องรอให้พี่บอยมาบอกเองอ่านะ
เพราะว่า.... ป๋มก็ไม่รู้เหมือนกัน :m20: :m20:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
ไอ้เราก็ลุ้น+กลุ้มไปกะเซอร์ไพรส์ โว้ยย ก็ดูไปตามครรลองครองธรรม แล้วจะให้เซอร์ไพรซ์ไรล่ะเนี่ย
-
แอบงง ว่าจะจบแล้วเหรอครับ
เหมือนยัง คาๆใจหลายอย่างอยู่เลยอ่ะ :m23:
-
เซอร์ไพรส์ที่ว่าคงไม่ใช่จริงแล้วพี่ตฤณเป็นรุกหรอกนะ ฮ่าๆๆ
รอบทสรุปของครูผู้แสนดีกะไอ้ลูกศิษย์วายร้าย ครับป๋ม
-
เอ่อ คือ อยากจะบอกว่่า ตอนหน้าเนี่ย
มันลุ้นมากมายอ่ะ 555+ :m20: :m20: :m20:
แอบมาสปอยหน่อยดีก่า :m13:
“ลากมันขึ้นรถไปเลยพวกเรา ส่วนพวกแก จัดการกับอีนี่ไปละกันแล้วค่อยตามพวกกูไป”กฤตภาษเป็นคนเอ่ยออกคำสั่ง ก่อนจะเดินไปผลักอกกัณตินันท์รอบนึงแล้วเดินนำพวกที่จับร่างเตชสิทธิ์ไว้นำไปที่รถตัวเอง
จนกว่าจะพบกันใหม่ ราตรีสวัสดิ์คับ
-
ลุ้นมากมาย ไต๋ต้องเชื่อฟังพี่ตฤณน้า อิอิ
-
มีมาสปอยแกล้งด้วย นิสัยเสียอ่ะ
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ตอนหน้า น่ากลัวจัง :o
แต่ว่าตอนนี้ :o8: :o8:
-
พระเจ้า ลุ้นอ่ะ จะเกิดอะไรต่อ
-
โคตรหนุกเลยอ่ะ
-
อาราย ยังไง เพราะเป็นผู้ชายก็เลยลำบากสิน่ะ
-
มีมาสปอยแกล้งด้วย นิสัยเสียอ่ะ
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
:laugh: :laugh: :laugh:
ฉันก็เอามาจากแกไงล่ะ ไอ้บร้าจี อิอิ :m20: :m20:
-
หง่า กะลังหวิวๆเพราะความคิดว่าจะรักหนูตฤณของไอ่ไต๋ :o8:
(ยังไม่เปลี่ยนสถานะเป็นน้องไต๋ถ้ามันยังไม่หลงหนูมากๆกว่านี้..กร๊ากกก)
แล้วอารายกานเนี่ย :a5: :a5:
สปอยอารายก๊าน
o7 o7
รึว่านี่คือเซอไพรซ์
:serius2: :serius2: :serius2:
แบบนี้คืนนี้ต้องมาลงอีกตอนแล้วคุณ
:sad2: :sad2: :sad2:
-
นายไต๋ก็เริ่มจะเป็นผู้เป็นคนดีแล้วนิ ถ้าบอกรักนายเอกของเราก็จะน่ารักขึ้นอีกโขเลย
-
อ้าว นึกว่าตอนหน้าจะหวานกว่านี้ โฮ้ย อะไรกันเนี่ย :serius2:
-
อ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนายไต๋ อะไรยังไงล่ะคราวนี้ อิอิ
-
:m20: :m20: :m20: มาลงได้นะอีกตอนอ่ะ
แต่จะให้อะไรเป็นของรางวัลหว่า
555+
:m32: :m32: :m32:
-
เด๋วเอาหัวใจ แลกให้
-
:mc4:มาลงชื่อไว้ก่อน กำลังตามอ่านอยู่ครับ :bye2:
-
..... อืม....อ่านแล้วก็ยิ้ม....เหอๆๆ
ขอบคุณนะค่ะ :L2:
-
o7 หวาน....เชี๊ย เริ่มแร๊ะ
ความร๊ากกก กะลังก่อเกิด :o8:
-
:m20: :m20: :m20: มาลงได้นะอีกตอนอ่ะ
แต่จะให้อะไรเป็นของรางวัลหว่า
555+
:m32: :m32: :m32:
จะเอาอะไรล่ะจ๊ะ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วเนี่ย
-
ย้ากกกกกกกส์ :เตะ1:
นายภูมิ เลวได้โล่ห์เลยยยย :เตะ1:
ให้กราบเท้าเลย อ่านแล้วโมโหง่ะ :angry2:
.
.
.
ที่คุณนั้นได้สปอยไว้...ทำเอาคนอ่านนนนนนน :serius2: (กรุณาทำเสียงเจ๊พุดเดิ้ล)
มาต่อด้วยเน้อออออ :m13:
-
ลุ้นสุดๆ :เฮ้อ:
-
ตอนต่อไปอยู่หนายยยยยยยยยยยยยยยค่ะ จงมา จงมา จงมา :oni3: :oni3: :oni3:
-
อ่ะ มาแระ ๆ ไปอ่านตอนที่ระทึกใจกันต่อเลยน๊า... :m20: :m20:
:m25: :m25: :m25: :m25:
ริมถนนใหญ่ เตชสิทธิ์ยังไม่ขับรถเข้าบ้าน หลังออกมาส่งคนที่ทำตนสับสนในความรู้สึก ฝ่ายนั้นกำลังยืนรอเรียกรถอยู่ เด็กหนุ่มนั่งอยู่บนเบาะรถตัวเองกอดอกมองยิ้มๆ ไม่รู้ทำไม
“มาจ้องทำไมยิ้มๆ”คนถูกมองหันมาต่อว่าหน่อยๆ เพราะรู้สึกเขินขึ้นมาบ้างแล้ว
“มองคนน่ารักไง”คนถูกว่าหยอดกลับ ก่อนจะร้องโอ้ย เมื่อโดนคนที่ตนหยอดเดินมาเอาสมุดเล่มบางในมือฟาดเข้าให้
“ตีผมทำไมเนี่ย เจ็บนะ”เด็กหนุ่มเอ่ยบอก
“หมั่นไส้ไง จะรู้สึกอะไรกับฉันก็เอาซักอย่างสิ เดี๋ยวร้ายเดี๋ยวดี ฉันไม่ใช่กิ้งก่านะที่จะต้องคอยตามปรับสีหน้าตามอารมณ์นายน่ะ”คนตีเอ่ยบอก นี่ถ้าแสงสว่างมันมากกว่านี้ คนโดนตีคงจะมองเห็นสีหน้าที่เริ่มแดงเพราะความเขินอายของเจ้าตัวเป็นแน่ ที่โดนหยอดคำหวานซึ่งๆหน้าแบบนี้
“แล้วชอบซาดิสต์หรือนุ่มนวลดีล่ะครับที่รัก”เตชสิทิ์แซวอีก นาทีนี้เขาไม่ได้มีเหตุผลอะไรที่จะแค้นเคืองการกระทำของกัณตินันท์ได้อีกแล้ว จะทุบจะตี ต่อดุด่าต่อว่าเขายังไง เขาก็มองเป็นเรื่องขำๆไปซะหมด นี่หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่าการพังทลายกำแพงทิฐิภายในใจของกันและกัน
“ยังจะพูดดีอีก กลับเข้าบ้านไปเลยไป มันดึกแล้ว”กัณตินันท์ต่อว่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง แก้ความเขินอาย
“ผมจะกล้าทิ้งพี่ให้รอรถคนเดียวได้ไง คนเขาห่วงจะตายยังไม่รู้ตัวอีก”เตชสิทธิ์ยังไม่หยุดหยอดคำหวาน ก็รู้อยู่หรอกว่าฝ่ายนั้นคงจะเขินจนวางตัวไม่ถูก แต่ทุกๆสิ่งที่พูด เขาก็ไม่ได้พุดลอยๆนี่ ถ้าเขาไม่ได้รู้สึกดีที่จะอยู่รอจนเจ้าตัวได้ขึ้นรถแล้วแบบนี้เขาจะทนอยู่ทำไมกัน
“ฉันกลับแท็กซี่ก็ได้”กัณตินันท์เอ่ยบอก
“จะรีบหนีหน้าผมไปไหนกัน กลับรถเมล์แหละดีแล้ว ช้านัก แต่ก็ได้อยู่คุยกับผมนานๆไม่ชอบเหรอ”เตชสิทธิ์บอกอีกยิ้มๆ นึกชอบจังเวลาที่เห็นคนตรงหน้ามีท่าทีขัดเขินจนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ล่ะ ตั้งแต่ที่รู้จักกันมากับคนๆนี้ เท่าที่จำได้ เจ้าตัวยังไม่เคยเปิดยิ้มให้เขาอย่างจริงจังซักที คืนนี้แหละเขาจะต้องเห็นรอยยิ้มฝ่ายนั้นให้ได้
“พี่ตฤณ”เด็กหนุ่มเอ่ยเรียกคนไม่เคยยิ้มให้ตนอย่างเปิดใจเมื่อคิดจะขอให้เจ้าตัวยิ้มให้ซะดื้อๆ
“เรียกทำไม”กัณตินันท์ถามกลับเสียงห้วนตามนิสัย
“ยิ้มทีสิ ผมอยากเห็นพี่ยิ้มบ้าง”เตสิทธิ์บอกตรงๆ
“นายจะบ้าเหรอ อยู่ๆจะให้ฉันมายิ้มให้ลมฟ้าอากาศ”
“ใครให้พี่ยิ้มให้ของเหล่านั้นเล่า ผมนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคน ก็ยิ้มให้ผมสิครับ นะ นะ”
“ทำไม จะเอารอยยิ้มฉันไปขายหรือไง”
“ก็น่าจะขายได้ราคาอยู่นะ คนอะไรตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเห็นเห็นยิ้มจนฟันโผล่ซักที ฝันหลอหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ทะลึ่ง แล้วที่ผ่านมา มันมีเหตุการณ์ไหนที่พอจะทำให้ฉันยิ้มได้บ้างล่ะ แฟนก็ทิ้ง ลูกศิษย์ก็ดื้อ แถมยังเกือบจะตกงานอีก”
“เฮ้อ ชีวิตน่าสงสารเนาะ เอางี้มั๊ย ให้ผมเป็นทั้งลูกศิษย์และก็แฟนพี่ไปเลยมั๊ย รับรองพี่ยิ้มได้แน่นอน”
“นี่อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ”
“ล้อเล่นอะไรล่ะ นี่เคยเชื่อะไรที่ผมพูดมั๊ยเนี่ย”
“ก็จะให้เชื่ออะไรได้ล่ะ มันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้วที่นายกับฉันจะเป็นอย่างอื่นกันไปได้นอกเหนือจากอาจารย์กับลูกศิษย์น่ะ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ”
“ตลกล่ะ จะเป็นไปได้ยังไง”
“พี่ก็ไปแปลงเพศสิ ทำศัลยกรรมมาใหม่ แล้วผมจะบอกแม่ว่านี่น่ะแฟนผม พี่ต้องทำให้เนียนด้วยนะ เอาให้เป็นเด็กญี่ปุ่นเลย ผมชอบขาวๆ หมวยๆ แต่เอ มันคงยากอ่ะ ถ้าพี่ทำออกมาคงพิลึกพิลั่นน่าดู”พูดเสร็จ คนพูดก็หัวเราะลั่นใหญ่คล้ายๆจินตนาการออกมาแล้วว่าถ้าคนตรงหน้าไปทำอย่างที่ตนพูดแล้วมันจะเป็นยังไง คนถูกจินตนาการเองตอนแรกก็นึกเคืองที่โดนล้อเล่นแบบนี้ แต่พอเห็นฝ่ายล้อเล่นเอาแต่หัวเราะไม่หยุด จึงพาลเป็นไปด้วยอีกคน ชายหนุ่มเผลอยิ้มกว้างก่อนจะหัวเราะออกมาบ้างในภาพจินตนาการที่อาจจะเป็นภาพเดียวกับคนหัวเราะก่อน
“เอ้ย หัวเราะเป็นกะเขาด้วยพี่เรา”คนหัวเราะก่อนชี้หน้าเอ่ยอย่างล้อเลียน ก่อนจะหัวเราะต่อไปอีกไม่มี่ที่สิ้นสุด เมื่อคนที่ตนชี้คล้ายๆจะปลดปล่อยอารมณ์ขันออกมาเต็มที่ และเมื่อหยุดไม่ได้จึงได้ไล่ทุบตีคนที่พังทลายต่อมอารมณ์เศร้าเหงาๆที่เคยแบกเอาไว้มานาน
เตชสิทธิ์กระโจนลงจากรถ แล้วใช้พาหนะคันนั้นเป็นที่หลบหลีกการโดนไล่จากคนที่เพิ่งจะหัวเราะได้
“เอาสิ ถ้าจับตัวผมได้นะ ให้หอมแก้มทีนึงเลยอ่ะ”เด็กหนุ่มเอ่ยท้ายิ้มๆให้กับคนที่ปลดพันธนาการความเศร้าให้ตัวเอง แต่ยังไม่ทันที่สองคนจะได้เล่นเกมอะไรกัน แสงไฟจากหน้ารถคันหนึ่งก็ส่องวาบเข้ามายังร่าง จนต้องหยุดการหยอกล้อกันหันไปมอง
รถคันนั้นเป็นของคนเคยเป็นรุ่นพี่ เตชสิทธิ์จำมันได้ดี เด็กหนุ่มหยุดอาการหยอกล้อกับคนตรงหน้าไปชั่วขณะ ก่อนจะเดินไปยืนคู่กับเจ้าตัวอย่างอัตโนมัติ เมื่อเห็นคนในรถที่เพิ่งจอดเทียบฟุตบาทก้าวเดินออกมาปรากฏตัว
คล้อยหลังเจ้าของรถที่เดินลงมายืนเด่นอยู่เบื้องหน้า สองคนที่ยืนคู่กันอยู่ต่างก็หันมามองหน้ากันอย่างวิตกอยู่ลึกๆว่าวินาทีต่อจากนี้ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ เมื่อสายตาทั้งสองคนเห็นแล้วว่า มีบุคคลที่ต่างต่างก็ไม่รู้จักอีกหลายร่างต่างโผล่อออกมาจากรถคันหรูนั่นที่จอดอยู่ ซึ่งแต่ละคนที่ประเมินมองด้วยสายตาแล้วต่างก็มีบุคลิกแรงๆกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะกายแต่งกาย หรือการโพสท่ายืนจิกสายตามาทางฝั่งที่กำลังยืนกันอยู่
“เหมือเขาจะหาเรื่องเราเลยอ่ะไต๋”กัณตินันท์เอ่ยขึ้นกระซิบเบาๆข้างหูลูกศิษย์ ภาพนั้นมันบังเอิญทิ่มตำสายตากฤตภาษอย่างแรงจนหล่อน เอ้ย เขาต้องเอ่ย
“กระซิบกระซาบอะไรกันไม่ทราบ”
“เปล่า”กัณตินันท์จำใจตอบ ก่อนจะรู้สึกว่ามือของตนกำลังถูกกุมไว้อยู่จากคนยืนข้างๆ
“ต๊าย! อีเอส พวกมันจับมือกันด้วยอ่ะ แรงอ่ะ เป็นฉันฉันไม่ยอมนะ น้องชายแกนี่มันหล่อลากอย่างที่แกบอกจริงๆด้วยไหนบอกมันไม่ได้เป็นเกย์ไง แล้วนั่นอะไรยะ อยู่ดีๆก็จับมือถือแขนผู้ชายนุ่มนิ่มนั่น”หนึ่งเสียงจากกลุ่มคนที่ยืนด้านหลังดังเอ็ดตะโรขึ้น กัณตินันท์พยายามจะแกะมือคนที่ตนไม่อยากให้คนกลุ่มนั้นต่อว่าออก แต่ไม่เป็นผล หนำซ้ำฝ่ายนั้นยังหันมาเอ็ดให้อีก
“เฉยๆเหอะน่าพี่ตฤณ”
“แต่เดี๋ยวนายจะโดนล้อนะ”ชายหนุ่มเอ่ยบอก
“ช่างพวกมันเถอะ”เด็กหนุ่มบอกอีกอย่างไม่นึกแคร์
“ดูจะสนิทสนมกันเหลือเกินนะ ไหนบอกว่าเกลียดเกย์ไงนายไต๋”กฤตภาษเป็นฝ่ายออกโรงบ้าง คราวนี้ชายหนุ่มตั้งใจส่งสายตาชิงชังไปยังคนที่เป็นอริหัวใจอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
“คนเราไม่ว่าจะเพศไหนมันก็มีสองจำพวกทั้งนั้นแหละ และที่ผมบอกว่าเกลียดเกย์ ผมก็หมายถึงเกย์จำพวกนิสัยไม่ดี เข้าใจซะใหม่นะครับ”
“ว้าย อีเอส แกโดนหลอกด่า รู้ตัวมั๊ยนั่น”เสียงเพื่อนในกลุ่มดังมาให้ได้ยินอีก คนโดนหลอกด่าจึงหันไปตวาดอย่างอารมณ์เสีย
“หูกูไม่ได้หนวก มึงเงียบไปก่อนเถอะ”
“อ้าวเหรอ แล้วมึงจะจัดการยังไง ให้พวกกูลุยเลยมั๊ย”เสียงเพื่อนตอบกลับมา กัณตินันท์รู้สึกวูบวาบขึ้นมาหน่อยๆ ท่าทางเรื่องมันจะบานปลายไปกันใหญ่แน่ๆ มันอะไรกันนักกันหนานะ
“ไต๋ นายกลับเข้าบ้านไปเถอะไป เดี๋ยวพี่จะเรียกแท็กซีกลับเอง”ชายหนุ่มหันไปบอกคนข้างกาย ที่ตอนนี้ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเขา
“พี่กลัวเหรอ”ฝ่ายนั้นตอบกลับมา
“พี่ไม่อยากให้มีเรื่องใหญ่โตกัน”คนเป็นครูบอก
“มันไม่มีอะไรหรอก พี่อย่ากลัวเลย พวกเขาก็แค่เห่าเท่านั้นแหละ”ลูกศิษย์เอ่ยปลอบใจ แต่ด้วยคำพูดกระทบกระทั่งที่แฝงออกไปด้วย ทำให้ทุกอย่างที่คิดว่าจะไม่เกิดมันทำท่าจะเกิดขึ้น
“ปากดีนักนะนายไต๋ ฉันเคยบอกแล้วใช่มั๊ยว่ามีโอกาสเมื่อไหร่ ฉันจะยกพวกมาถล่มนายแน่”เป็นกฤตภาษที่จุดชนวนขึ้น
“ถ้าคิดว่าแน่ก็เข้ามาเลย พ่อจะอัดให้น่วม”เตชสิทธิ์เอ่ยท้า แค่พวกเกิดผิดเพศไม่กี่ตัวเขาไม่ระคายหรอก เคยทะเลาะชกต่อยกับผู้ชายด้วยกันมาแล้วก็นับครั้งไม่ถ้วน
กะอีแค่คำขู่ของคนพวกนี้มีเหรอเขาจะกลัว ห่วงก็แต่คนข้างๆนี่แหละ เพราะดูท่าว่าจะร้ายใส่ใครเขาไม่เป็นเอาเสียเลย
“เออ แล้วจะได้รู้กันว่าคืนนี้ใครจะอยู่ใครจะไป”กฤตภาษเอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็น ก่อนจะหันไปสั่งพรรคพวก ให้แยกไปจับตัวกัณตินันท์ไปจิกตบที่ไหนก็เอา ส่วนเขาและผู้ช่วยอีกสองคนจะช่วยกันจับเด็กปากดีนี่ไปขึ้นเขียงรอที่จะขย่มเจ้าตัวที่ไหนซักแห่ง
“โอ้ย!!”กันตินันท์ร้องลั่น เมื่อยังไม่ทันได้ตั้งตัวร่างทั้งร่างก็โดนพุ่งมากระชากให้หลุดออกไปจากการเกาะกุมมือจากคนเป็นลูกศิษย์
“เฮ้ย อย่าทำอะไรพี่กูนะมึง”เตชสิทธิ์เอ่ยตะคอก ก่อนจะเดินไปผลักอกคนที่ลงมือกระชากตัวกัณตินันท์เมื่อครู่ แต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะลงมือทำอะไรมากไปกว่านั้น ก็ต้องตกใจเมื่อรู้สึกว่าร่างตัวเองโดนล็อคจับจากคนสองคนทางด้านหลัง
“ลากมันขึ้นรถไปเลยพวกเรา ส่วนพวกแก จัดการกับอีนี่ไปละกันแล้วค่อยตามพวกกูไป”กฤตภาษเป็นคนเอ่ยออกคำสั่ง ก่อนจะเดินไปผลักอกกัณตินันท์รอบนึงแล้วเดินนำพวกที่จับร่างเตชสิทธิ์ไว้นำไปที่รถตัวเอง
“ปล่อยกูนะโว้ย”เตสิทธิ์ร้องบอก พลางดิ้นอย่างเดือดดาล สาบานได้ว่าถ้าหลุดไปได้เขาจัดการกับคนพวกนี้ขั้นเด็ดขาดแน่ เป็นไงก้เป็นกัน
“ไต๋ นั่นพวกนั้นจะเอาเขาไปไหนน่ะ”กัณตินันท์หายเคืองจากการโดนผลักอก เมื่อเห็นร่างลูกศิษย์โดนล็อคตัวแล้วลากไปด้วยคนสองคน ชายหนุ่มหันมาเอ่ยถามคนอีกกลุ่มที่ยืนคุมเชิงตนอยู่ แต่แทนคำตอบที่คิดว่าน่าจะได้ ชายหนุ่มกลับหน้าหันสะบัดแทนไปด้วยแรงตบสวนในจังหวะที่หันหน้าไปถาม
.
.
.
.
.
.
.
.
โอ๊ะ!! เริ่มลงไม้ลงมือกันแล้ว ใครจะอยู่ใครจะไป เบรกโฆษณากันชั่วครู่นะครับ อิอิ
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
ปล. ใครมีเพลง ฉันก็สู้คน ของ นิโคลบ้างอ่ะ มาแปะให้หน่อยจิ
-
ค้างสุดๆอ่ะ :angry2:ทำไมร้ายกาจอย่างนี้อ่ะครับ :angry2:
-
ตบตฤณทำไม :angry2:
หนอยยยยยยย...พี่ตฤณสู้มันไปเลยยยย :angry2:
อย่าพักโฆษณานานนะ ค้างจะบ้าแล้วววววว :serius2:
-
อ๊ากกกก นังตุ๊ดสะถุนนนนน
อ๊ากกก คนโพสซาดิส อารมค้างเรยอ่าาาาาาา
ว่าแต่...มีไคเป็นพรีเซ้นเตอร์โฆษณานี้อ่ะ
-
อย่าบอกนะคะว่าพี่ตฤณจะสวมบทโหดเป็นเหมือนชาวบ้าน
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:a5:ค้างอย่างแรง...
-
อยากมุดเข้าจอคอม ไปช่วยจริง ๆๆๆ
:13223:
-
โห.......................งานนี้จี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดอ่ะ อย่ายอมสู้ๆมันสิ
-
เลววววววววววววววววววววววววววมาก
-
ฉุดนายใต๋ เอาไปเรียงคิวเหรอ ป้าขอคนแรกนะ
-
• อดใจรออีกนิด ตอนจบมาแน่ๆ พร้อม เซอร์ไพร้ส์ชุดใหญ่ อิอิ
: และแล้ว ก็มีอัศวินหนุ่มใหญ่เจ้าของโรงเรียนกวดวิชาที่ฮิทฮ้อทที่สุดในประเทศ
ควบ Maserati มาโฉบเอาพี่ตฤณหายลับไปในความมืด.......
นายไต๋ เก๊าะ.......แห้ววววววว หึหึ
• • • • • • •
ตฤณ, ตฤณ- [ตฺริน, ตฺรินนะ-] (แบบ) น. หญ้า. (ส.; ป. ติณ).
มีไว้ปูสนาม รอให้คนมาเหยียบย่ำ
ไต๋ (ปาก) น. กลเม็ด, ทีเด็ด, ความลับ, เจตนาแท้จริง
ซึ่งซ่อนเร้นไว้; ไพ่ตัวสําคัญซึ่งปิดไว้ไม่ให้คู่แข่งรู้. (จ.).
ใครๆก็เลยอยากจะ'แบ'
อิอิ
• • • • • • •
(http://img236.imageshack.us/img236/7282/kdb3vo9.jpg)
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆอย่างแรง :m31:
ทำไงดี จะมีใครมาช่วยมั้ยเนี่ย :serius2: :serius2: :serius2:
-
http://media.imeem.com/m/eW8nRLDdZa
จัดหัยตามคำขอ
-
เอ่อ......... :m29:
-
:a2:
ไหนว่าตื้บมาหลายคนแล้วไง
ไมโดนลากขึ้นรถง่ายๆงี้ล่ะ
ลากไอ่ไต๋ไปเรียงให้ครบคนนะเอส :m20: :m20:
(วอนโดนคนอื่นๆ :angry2: ซะละมั้งเรา )
แต่อย่าทำอะไรหนูตฤณเลยนะ
เจ็บตัวมาทั้งเรื่องแล้วหง่ะ
:o12: :o12: :o12:
ขอบคุณครับที่มาลงอีกตอน :m4:
จะเอารางวัลไรดีล่ะ
+1ให้ทีนึงคร๊าบ
-
ค้างอ่า
:serius2:
-
กำลังลุ้นเลยค่ะ.... :o
ใครจะมาช่วยล่ะเนี่ยยยย :serius2:
-
http://media.imeem.com/m/eW8nRLDdZa
จัดหัยตามคำขอ
+1 ให้นะคับ ขอบคุณมากจิง ๆ เพราะเพลงนี้จะมีผลกับตอนต่อไปมาก ๆ ๆ ๆ ๆ คิ คิ
ไงก็รออ่านตอนต่อไป พรุ่งนี้น๊า......
-
พี่ตฤณจะเปลี่ยนเป็นโหมดโหดแล้ว :a2:
-
ค้างอ่ะ อย่าแกล้งกันจิ
:oni3: :oni3:
o9
-
:oทำไมมันค้างอย่างนี้ฟ่ะ
มาลงต่อเร็วๆนะ
-
อ้าว....ปล่อยให้ค้างซะงั้น o7
-
จัดการพวกมันเลย
บังอาจมาทำน้องไต๋ได้
ตบมันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
ร่วมฉุดไต๋อีกคนเรยตฤณอิอิ
-
เป็นนิยายรักทรหดแห่งปีจริงๆ - -"
สู้ฮะไต๋+ตฤณ
-
มารอลุ้นคับว่าจะเกิดอะไรต่อไป
-
ค้างคามากๆ มาต่อเร็วๆนะคะ :a5:
-
:m4: อ่านทันแล้ว แต่ทำไมต้องค้างไว้อย่างนั้นละ อย่าค้างนานนะครับ ขอบคุณมากที่นำเรื่องสนุก ๆ
ของคุณบอยมาให้อ่าน +1 ให้นะครับ
-
ตามมาทันแว้วววว
ค้างอะ
จะเปงยังงัยต่อไป
ฮือๆๆ
-
:mc4: อ่านทันแล้วจ้า
แหมๆๆ มาตามทันอีตอนฉากบู๊พอดีเลยเรา
ลุ้นๆๆ ว่าอาจารย์กะศิษย์จะเอาตัวรอดได้ไม๊
ไต๋สู้ๆ :เตะ1: เอสกะเพื่อนๆให้ตับแตก ม้ามกระจายเลยนะ
บู๊แบบไม่ต้องใช้สลิง กะสตันท์แมนไปเลย พี่ตฤณจะได้ปลื้มแล้วยอมเป็นของไต๋ไง :o8:
ปล. เห็นว่าเรื่องใกล้จบละ
อยากขอคุณบอย ช่วยจัดแฟนเซอร์วิสให้แฟนคลับหน่อยค่ะ :m13:
ขอฉากสวีทวี๊ดวิ๊วของพี่ตฤนกะน้องไต๋ แบบหวานจนน้ำตาลจืดเลยได้ป่าวคะ
จะ :m25: หรือแค่ :กอด1: ก็สุดแล้วแต่คุณบอยจะกรุณา
พี่ตฤณชีช้ำมาตั้งเป็นสิบตอน พาแฟนๆจิตตก หมกมุ่น เครียด กินเหล้า (มั่วแระๆ)
อยากเห็นพี่ตฤณมีความสุข ได้สวีทกะน้องไต๋สุดที่ร๊ากกกกกบ้าง
นะคะคุณบอย :oni2: :oni2: please , please, please
-
อิอิ.... ไปอ่านต่อกานเลยนะคับ โทษด้วยมาต่อซะบ่ายเลย :m22: :m22:
คือว่า แบบ เมื่อคืนเมา เพิ่งฟื้นอ่า :m20: :m20:
###############################################
กัณตินันท์หน้าชาวูบไปชั่วขณะเมื่อตอนโดนฝ่ามือคนพาลฟาดเข้าที่แก้ม ชายหนุ่มหันหน้ากลับมามองเจ้าของฝ่ามือด้วยแววตาวาวโรจน์
“มองทำไม มีปัญหารึ”ฝ่ายนั้นตวาดกลับมา
“พี่ตฤณ อย่าไปยอมพวกมันนะ”เสียงเตชสิทธิ์เอ่ยสั่งมา ตอนที่เจ้าตัวกำลังจะถูกยัดร่างเข้าไปในรถ
กัณตินันท์หันไปมองเจ้าของเสียง พอเห็นฝ่ายนั้นช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แล้วก็รู้สึกเหลือทนว่าทำไมวิถีชีวิตของเจ้าตัวจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
“บอกเพื่อนพวกนายปล่อยลูกศิษย์ฉันเดี๋ยวนี้นะ”ชายหนุ่มหันกลับมาบอกกลุ่มคนที่ียืนคุมเชิงตนอยู่ ก่อนจะใช้สายตาสำรวจไปรอบๆตัวเพื่อหาสิ่งของที่พอจะหยิบฉวยขึ้นมาทำอะไรได้บ้างหากมันจำเป็น
“ห่วงตัวเองก่อนเถอะย่ะค่อยสะเออะไปห่วงคนอื่นน่ะ โอ้ย เห็นหน้าแล้วหมั่นไส้ ขอตบอีกซักทีเถอะ ”หนึ่งในกลุ่มเอ่ยว่า พลางทำท่าจะเงื้อมือตบชายหนุ่มอีก คราวนี้ทุกอย่างมันไม่ง่ายอย่างนั้น เมื่อคนกำลังจะโดนตบได้ตั้งรับสถานการณ์เอาไว้แล้ว
กันตินันท์ยกมือจับแขนคนที่เงื้อมือจะตบตนเองเอาไว้ แล้วออกแรงบีบแน่น จนฝ่ายนั้นร้องโอ้ยเสียงหลง ชายหนุ่มรู้อยู่แล้วว่าการทำแบบนี้จะต้องโดนรุมแน่ๆจากคนอีกสองคนที่ยืนคุมเชิงอยู่ และพอทุกอย่างเป็นจริงอย่างที่คาด แผนการณ์ที่เตรียมเอาไว้ในใจเลยถูกงัดออกมาใช้
เสียงร้องโอดโอยดังประสานลั่นทำให้คนกลุ่มที่กำลังลากตัวเตชสิทธิ์อยู่หยุดชะงักหันมามองที่มาของเสียง ภาพที่พวกเขามองเห็นก็คือ กลุ่มเพื่อนที่ส่งให้ไปจัดการกับกัณตินันท์ต่างก็ยกเท้าขึ้นดิ้นเร่าๆ ต่างจากคนที่ต้องการให้จัดการ ที่กำลังยืนนิ่งดูคนกลุ่มนั้นเหมือนคนกำลังสาแก่ใจ
“อีนี่มันกระทืบตีนพวกกู มึงพาเด็กของมึงไปก่อนอีเอส เดี๋ยวทางนี้พวกกูจัดการเอง บังอาจทำพวกกูเจ็บ มันเลี้ยงไม่โตแน่”หนึ่งในกลุ่มที่กำลังสะบัดเท้าเร่าๆร้องบอกพวกที่หยุดมองเหตุการณ์
ในจังหวะที่กลุ่มคนที่ตนจัดการตัดกำลังในเบื้องต้นหันไปสนทนากันเอง กัณตินันท์รีบชิ่งหลบไปหยิบเอาท่อนไม้ข้างทางที่เล็งเห็นตั้งแต่ตนมาถือไว้แล้วเอ่ยขู่อย่างคนเหลืออดแล้วว่า
“ใครกันแน่ที่จะเลี้ยงไม่โต เข้ามาสิ ฉันฟาดไม่เลี้ยงแน่ เกิดมาฉันไม่เคยทำร้ายใคร ลองซักตั้งหน่อยมันก็น่าจะมันส์”
กลุ่มคนทั้งหมดอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าจะเจอของแข็งเข้าให้ ไม่ต่างจากเตชสิทธิ์ที่อึ้งไปเหมือนกันกับท่าทีสู้คนของครูสอนพิเศษตัวเอง
“เอาเลยพี่ตฤณ ฟาดพวกมันไปเลย”เด็กหนุ่มเอ่ยยุเมื่อตั้งสติได้ กฤตภาษเดือดดาลที่เห็นเหตุการณ์เป็นแบบนี้ ในที่สุดความเห็นแก่ตัวก็เริ่มสำแดงฤทธิ์ออกมา ชายหนุ่มหันไปบอกกับสองคนที่ล็อคตัวเตชสิทธิ์อยู่ให้ช่วยยัดเจ้าตัวให้เข้าไปในรถเร็ว โดยบอกไม่ต้องสนใจพวกข้างหลัง มีตั้งสามคนถ้าจัดการเหยื่อคนเดียวไม่ได้ก็สมควรโดนฟาดให้ตายแล้วไปเกิดใหม่ซะ
“อ้าวอีเอส แม่งจะชิ่งหนีพวกกูเหรอวะ”หนึ่งในกลุ่มที่โดนไม้จากมือกัณตินันท์ชี้หน้าขู่อยู่โพล่งขึ้นเมื่อหันไปเห็นคนที่เป็นคนออกคำสั่งทุกอย่างวิ่งขึ้นไปบนรถแล้ว เมื่อตอนที่เพื่อนอีกสองคนจับเตชสิทธิ์ยัดเข้าไปข้างในได้สำเร็จ
กัณตินันท์หันมองตามสายตาของกลุ่มคนข้างหน้าที่ตนกำลังถือแต้มต่ออยู่ ชายหนุ่มรู้สึกใจหายนิดๆเมื่อเห็นว่าร่างลูกศิษย์หายเข้าไปในรถคันนั้นแล้ว พร้อมๆกับที่เจ้าของรถสตาร์ทเครื่องเตรียมที่จะวิ่งออกสู่ถนนใหญ่ เร็วเท่าความคิด ชายหนุ่มวิ่งไปยืนดักทางรถคันที่กำลังจะเลี้ยวออกสู่ถนน เป็นไงเป็น
กัน กล้าชนเขาก็เอาสิ
แสงไฟจากหน้ารถสาดเข้าที่ร่างคนยืนถือไม้จังก้าอยู่ แสงนั่นส่องให้เห็นสีหน้าและแววตาท้าทายของเจ้าตัวชัดเจน คนที่ถูกจับล็อคตัวอยู่ในรถครางชื่อฝ่ายนั้นออกมาเบาๆอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเจ้าตัวจะห่วงตนได้ขนาดนี้ นี่มันกี่ครั้งกันแล้วที่คนๆนี้ทำสิ่งที่เหนือคาดเพื่อเขา
“ชนคนตายพี่ติดคุกหัวโตแน่พี่เอส ปล่อยผมลงจากรถซะ แล้วพี่ก็พาพวกพี่ไปตามทางของพวกพี่ แล้วทุกอย่างจะจบ”เด็กหนุ่มรีบเอ่ยออกมาเมื่อนึกหวาดระแวงกับอารมณ์ร้ายๆของคนที่เป็นเจ้าของรถ คนๆนี้นึกคาดโทษ และไม่ชอบหน้าคนที่ยืนอยู่หน้ารถเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว การที่ฝ่ายนั้นมายืนหน้ารถแบบนี้ก็เท่ากับมาเป็นเป้านิ่งให้เจ้าตัวระบายแค้นดีๆนี่เอง
“ถ้ามันอยากตายนัก ฉันก็จะสนองให้”กฤตภาษเอ่ยออกมาอย่างคนขาดสติ ปัญหาชีวิตข้างหน้าจะแก้ไขยังไงก็ว่ากันไป แต่ว่าตอนนี้ขอระบายแค้นใส่แม่คุณครูเทวดานี่ก่อนเถอะ จะชนให้ร่างกระเด็นเลยคอยดู ซ่าดีนัก
เสียงเครื่องยนต์กระหึ่งก้อง กัณตินันท์ใจสั่น แต่จะให้ถอยหลบออกไป ก็ไม่อาจที่จะทำได้ เพราะความรู้สึกห่วงคนที่ถูกจับตัวไปมันมากมายล้นเหลือ
ชายหนุ่มยืนนิ่งมองรถคันที่พุ่งตรงมาทางตนเอง พลางคิดหาวิธีที่จะหยุดมันให้ได้ ไม้ในมือถูกกำแน่นยิ่งขึ้น เมื่อความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวสมอง
“พี่เอส หยุดรถเดี๋ยวนี้นะ พี่จะพาผมไปไหน ผมยอมแล้ว”เตชสิทธิ์เหงื่อตกเอ่ยขึ้นเสียงดัง เด็กหนุ่มหัวใจจะวายตายซะให้ได้ เมื่อเห็นครูของตัวเองไม่ยอมไหวติงร่างกายเพื่อหลบหลีกรถคันที่ตนนั่งอยู่เลย
“ถึงยังไง นายก็หนีไม่รอดอยู่ดี จับตาดูร่างอาจารย์สุดที่รักของนายแหลกเละจะดีกว่า”กฤตภาษเอ่ยตอบกลับมา ก่อนจะตัดสินใจขั้นเด็ดขาดว่าจะต้องชนร่างคนที่ตนนึกหมั่นไส้ให้ได้ภายในวินาทีนี้
“ตายซะเถอะมึง”ชายหนุ่มเอ่ยอกมาอย่างเคียดแค้น ก่อนจะเร่งความเร็วของรถ
“อย่านะพี่เอส”เตชสิทธิ์ตะคอกลั่น พลางดิ้นเพื่อให้หลุดจากการถูกล็อคตัว
กัณตินันท์กำไม้ในมือแน่นขึ้น สายตาชายหนุ่มแน่วแน่ไปที่คนที่เป็นเจ้าของรถ ฝ่ายนั้นกล้าที่จะชนเขาให้ตาย เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่กล้าทำอะไรบ้าบิ่นเช่นกัน
รถพุ่งมาใกล้ตัวทุกขณะ ในนาทีสุดท้ายที่กำลังจะถึงตัว คนยืนเป็นเป้านิ่งตั้งแต่ต้นสูดกลั้นหายใจเอียงตัวหลบไปทางฝั่งคนขับจนพ้นวิถีอันตรายได้อย่างฉิวเฉียด แล้วสิ่งที่หลายสายตาไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ไม้ในมือของคนเบี่ยงตัวหลบถูกยกฟาดลงบนกระจกฝั่งประตูคนขับจนแตกร้าวเสียงกึกก้องกัมปนาท
กฤตภาษตาค้างเหลือกลาน เมื่อปลายไม้ที่ทะลุกระจกรถที่แตกวืดฉิวเข้ามาที่แค่ปลายจมูกตน ชายหนุ่มตั้งสติเหยียบเบรกรถตัวโก่ง จนพวกอยู่ข้างหลังร่างกระเด็นไปกันคนละทาง นั่นหมายถึงว่าคนที่โดนจับกุมได้เป็นอิสระในทันที
เตชสิทธิ์รีบพาตัวเองลงจากรถโดยเร็ว แล้ววิ่งอ้อมไปหาคนที่ยืนตัวซีดสั่นอยู่
“พี่ตฤณ หายใจลึกๆนะ พี่ไม่เป็นไรแล้ว พี่ไม่เป็นไรแล้ว”เด็กหนุ่มเอ่ยปลอบคนที่ทำให้เหตุการณ์เหนือความคาดหมาย เมื่อเห็นฝ่ายนั้นหน้าซีดตัวสั่น เพราะคงจะขวัญเสียอยู่ไม่น้อยเช่นกันที่ทำอะไรบ้าบิ่นลงไปขนาดนั้น
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” คนที่อยู่ในรถพอหายจากช็อคและตกใจเอ่ยตะคอกออกมา เมื่อเห็นตัวเองพ่ายแพ้ในเกมนี้ไปอย่างยับเยิน เตชสิทธิ์เดินเข้าไปเพื่อที่จะจัดการให้สงบปากสงบคำ แต่ก้าวเท้าได้เพียงก้าวเดียว รถคันที่ไม่สมประกอบนั่นก็พุ่งหนีหายออกไปสู่ถนนใหญ่
“เก่งจริงอย่าหนีสิวะ”เด็กหนุ่มร้องเรียกตาม ก่อนจะมองกลับไปยังจุดเริ่มต้นเหตุการณ์เมื่อจำได้ว่า มีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่โดยลอยแพเอาไว้อยู่ เด็กหนุ่มแค่หันไปมองเท่านั้น ยังไม่ได้คิดทำอะไร คนกลุ่มนั้นต่างก็ออกตัววิ่งหนีกันไปอย่างไม่คิดชีวิต
“พี่ทำอะไรลงไปไต๋ พี่ทำอะไรลงไป”คนตัวสั่นเอ่ยละล่ำละลักออกมาในนาทีที่คนข้างตัวหันกลับมามอง
“พี่ไม่เป็นไรแล้วไงครับ ไม่ต้องกลัวนะ มันจบแล้ว มันจบแล้ว”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นอย่างปลอบใจ นึกสงสารคนที่ทำอะไรเพื่อตนขึ้นมาอย่างจับจิตจนอยากจะดึงเจ้าตัวมากอดซะให้ได้ แต่ก็ต้องห้ามใจเอาไว้เมื่อตอนนี้เริ่มมีหลายสายตามายืนจับจ้องสถานการณ์อยู่
“ผมไม่ให้พี่กลับบ้านแล้ว ไปค้างกับผมนะ”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกคนที่ตนนึกสงสารแล้วพาเจ้าตัวเดินกลับไปยังรถตัวเองอย่างง่ายดาย
.
.
.
.
.
.
.
ช่วงนี้ต้องรีบปั่นต้นฉบับ เพราะจะได้ลุยงานหนังสือต่อ(แบบจริงๆจังๆ)
ยังไงถ้าชื่นชอบกัน ก็อย่าลืมอุดหนุนกันบ้างน๊า แหะๆ
ขอบคุณครับ
Boy
ปล. ไงก็อย่าลืมอุดหนุนหนังสือพี่บอยกันด้วยนะคับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ค้างง่ะ
หวังว่าตอนหน้าคงมีบทอัศจรรย์นะครับ
+_+
-
:angry2: เกลียดตาเอสที่สุดเลย :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
เอ่อ..... :m29:
-
ต๊าย เด็ดดดดดดดขาดดดดดดด อิอิ
(http://img247.imageshack.us/img247/5412/zkitzuwj9.jpg)
มันเขี้ยวค่ะ 5555555
ขอบคุณนะคะ คุณ zanwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
:เฮ้อ:
-
หุหุ
ขายหนังสือแถวไหน
เรื่องอะไรว่ามาเลยครับ
กำลังไคลแม็กซ์ทีเดียว
:oni3:
-
อีเอสนี่มันร้ายจริงๆ
-
ป้าตฤณแอบร้ายแหะ
-
เอสมันคงไม่ยอมง่ายๆแน่
ไต๋ต้องดูแลพี่ตฤณดีๆนะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
รอตอนต่อไปคับ ลุ้นๆ
-
ลุ้น ๆๆ
ฉาก อีเอส ขับรถจะชนพี่ตฤณ อ่า ผมนึกถึง เมตริกทซ์เลยอ่า
จิ้น เป็นภาพสโลมั่นชั่นเลยงิ
สุดยอด
สุดยอดจริงๆ
-
ค้างอ่ะ....ไม่ได้บ่นนะ บอกให้ฟังเฉยๆ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:a5:
อุตส่าห์หายไปนาน
กะจะอ่านให้ชุ่มปอด
ดันเจอตอนค้างงงงงงซะอย่างงั้น :laugh:
-
ยาวได้อีก ยาวกว่านี้ได้อีก :m16:
-
เฮ้อ
โล่งอก
ไม่เป็นไรทั้งคู่ก็ดีแล้ว
^_^
-
มาต่อย๊าว ยาวเนอะ :a5: แต่ก็ยังรอ :a1:
-
อ๊าก อ่านทันแล้ว สนุกโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้เอสนี่น่าจะโดนแก๊งสาวๆที่โรงเรียนผมตบนะครับ เหอะๆ รับรองตายแน่ (แถมแบ๊คอัพอีกเพียบ)
ส่วนไอ้ภูมิก็ยกพวกไปต่อยแมร่งเลย อ๊าก แต่เกลียดนังเอสมากที่สุด
ไต๋ก็เกลียดนะ...แต่ยกให้พี่ตฤณจัดการแล้วกันครับ เป็นกำลังใจให้ทั้งคนลงคนแต่งนะครับ
เกลียดตุ๊ดชา ติ ชั่วแบบนังเอสโว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!! :angry2: :angry2: :angry2:
-
มาต่อให้แร้วนะคับ ตอนนี้อยู่หาดใหญ่ ไม่รู้จะโดนระเบิดป่าว 555+
ไปอ่านกันเลยนะคับ.........
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
“ทำกันขนาดนี้เลยเหรอ ปล่อยเอาไว้ไม่ได้แล้วนะแบบนี้”แม่ของเตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาลทันที เมื่อได้ยินได้ฟังถึงสาเหตุที่คนเป็นลูกชายเดินนำอาจารย์สอนพิเศษกลับเข้าบ้าน นางบ่นเลยไปถึงเพื่อนตนที่เป็นผู้ปกครองของกฤตภาษว่าจะรู้ตัวกันบ้างมั๊ยว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมีนิสัยเป็นเกย์อันธพาล
“ดูสิ ตฤณต้องมาวุ่นวายกับครอบครอบครัวน้าเลย”นางเอ่ยต่อไปเมื่อคิดว่าตัวเองก็เป็นต้นเหตุหนึ่งที่นำความวุ่นวายมาให้ตัวลูกชายจนเลยเถิดไปถึงคนนอก
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณน้า”กันตินันท์เอ่ยกลับยิ้มๆ
“เอาไงดีแม่ ผมว่าถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้ ไอ้เอสนั่นมันไม่หยุดแน่ แม่ไปบอกที่บ้านมันเลยมั๊ย ถึงพฤติกรรมเบี่ยงเบนของมันน่ะ”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นบ้าง เมื่อคิดว่าอนาคตตัวเองคงจะโดนราวีอีกแน่ๆ ที่สำคัญ ไม่เพียงแต่ตนเท่านั้นที่ต้องโดน คนที่นั่งข้างๆตอนนี้ก็น่าห่วงอยู่น้อยซะเมื่อไหร่
“แล้วถ้าพวกเขาไม่เชื่อแม่ แล้วหาว่าแม่ไปใส่ร้ายลูกชายเขาล่ะ”คนเป็นแม่เอ่ยอย่างหนักใจ ด้วยพอจะรู้ว่าบ้านของเพื่อนเห่อกฤตภาษขนาดไหน
“อย่างนี้มันต้องมีหลักฐานใช่มั๊ยแม่”ลูกชายเอ่ยหาหนทางที่จะจัดการให้เพื่อนรุ่นพี่หยุดพฤติกรรมน่าชังซะ
“ถ้ามีมันก็ดี แต่เราจะไปหามาได้ยังไงล่ะ”แม่เอ่ยต่อ สองคนที่นั่งฟังอยู่หันมามองหน้ากัน
การสนทนาหารือผ่านไปซักพักแต่ก็ยังหาข้อสรุปว่าจะเอายังไงไม่ได้ คนเป็นแม่จึงขอตัวเข้านอนก่อน ปล่อยให้สองคนที่เพิ่งจะผ่านสถานการณ์พิสูจน์จิตใจกันและกันมาอยู่กันตามลำพัง
"ยังเจ็บแก้มอยู่มั๊ยพี่ตฤณ"เตชสิทธิ์เอ่ยถามก่อน เมื่อลับหลังแม่ไปแล้ว
"นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก"กัณตินันท์ตอบเลี่ยงอาการไป
“ขอบคุณในทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่ทำเพื่อผมนะพี่ตฤณ พี่เป็นคนดีมากเลยรู้มั๊ย”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นอีกยิ้มๆ
“ถ้าครูไม่ทำเพื่อลูกศิษย์ จะให้ทำเพื่อใครล่ะ”อีกคนเอ่ยบ่ายเบี่ยง พลางหลบซ่อนสายตาที่สื่อออกไปอย่างไม่ตรงคำพูดนัก
“เวลาพูดน่ะ จ้องตาผมสิ”คนโดนหลบตาบอก
“พี่จะไปนอนแล้ว ง่วง”คนหลบตาบอกปัดไป พลางจะลุกหนี แต่ต้องหยุดเมื่อโดนฉุดเอาไว้
“นอนพร้อมกันสิ จะทิ้งผมให้อยู่คนเดียวหรือไง”คนฉุดเอ่ยว่า
“ไม่เห็นจะเกี่ยว นอนก็นอนคนละห้อง”คนจะลุกหนีเอ่ยสวน
“งั้น นอนห้องเดียวกันมั๊ย ห้องผม หรือห้องพี่ เลือกเอา”เจ้าของบ้านยื่นข้อเสนอ คราวนี้คนเป็นแขกถึงกับพูดไม่ออก เด็กบ้านี่ จะทำให้เขาหวั่นไหวไปถึงเมื่อไหร่นะ
“นอนคนละห้องแหละดีแล้ว พี่นอนดิ้น”ชายหนุ่มออกตัวอ้างพฤติกรรมตัวเองซะอย่างนั้น ก่อนจะไปไม่เป็นอีก เมื่อโดนหยอดเข้าให้อีก
“นอนกับผมรับรองพี่ไม่มีทางได้ดิ้นหรอก เพราะผมจะกอดพี่ให้แน่นเชียว”
“พูดอะไรระวังปากด้วยนะ นี่มันในบ้านนายนะ แม่นายอาจจะได้ยินแล้วก็ได้”คนไปไม่เป็นเอ่ยต่อว่าเมื่อตั้งสติได้
“โอ้ย รายนั้นน่ะหลงพี่มากกว่าผมอีกมั้ง จะไปกลัวอะไร”คนโดนว่าเอ่ยยิ้มๆอย่างไม่สะท้าน ก็มันจริงนี่ แม่ของเขาเอ่ยชื่นชมชื่นชอบอาจารย์สอนพิเศษคนนี้ซะยังกะเจ้าตัวเข้ามาเป็นสะใภ้ในบ้านแล้วก็ไม่ปาน
“ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรพูด นายน่ะ มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป อย่ามาพูดจาแก่แดดแก่ลม”ฝ่ายถูกชื่นชมยังไม่ละความพยายามที่จะสั่งสอน
“โอเค ไม่พูดแล้วก็ได้ คนอะไรใจแข็งชะมัด มีของดีอยู่ในมือทำเป็นไม่สนใจ เดี๋ยวเถอะ หลุดไปเป็นของคนอื่น จะร้องให้เสียดายตาม…โอ้ย!!”คนถูกสั่งสอนก็ยังไม่วายที่จะพูดทีเล่นทีจริงด้วย จนสุดท้ายต้องร้องโอ้ยดังลั่น เมื่อถูกบิดเอวเข้าให้
“ขู่เหรอ นี่แนะ กลัวตายล่ะ ใครจะมาทนเด็กร้ายๆอย่างนายได้มากกว่าพี่”คนบิดคือกัณตินันท์นั่นเอง คนโดนบิดเบี่ยงตัวหลบ พลางไล่จี้เอวอีกฝ่ายกลับ จนเกิดการหยอกล้อกันขึ้น ก่อนจะลงเอยด้วยการลงไปนอนแผ่หราบนโซฟาทั้งสองฝ่ายด้วยความเหนื่อย
“กำลังจะทำให้พี่เสียภาพพจน์รู้ป่ะเนี่ย มาแกล้งเล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้”กัณตินันท์เอ่ยก่อนเมื่อนอนพักไปได้ซักระยะ
“ภาพพจน์อะไร ภาพพจน์คุณครูผู้แสนดีน่ะเหรอ”เตชสิทธิ์เอ่ยล้อๆ
“ล้อพี่อีกแล้วนะ ไม่เห็นเหรอว่าพี่ร้ายก็เป็น”
“อ่ะครับ ร้ายมาก เห็นแล้วนึกว่านางฟ้าชาลี”หนุ่มน้อยเอ่ยอย่างขำๆ
“เออ ขำเข้าไปเถอะ ซักวันจะไม่อยู่ให้ขำ”
“พี่จะไปไหน”
“ไปตามทางของพี่สิ ถ้าสอนนายจบคอร์สนี้จะให้พี่อยู่ในชีวิตนายอีกไปเพื่ออะไร”
“ทำไมพี่พูดแบบนี้ ถึงขนาดนี้แล้ว ไม่รู้สึกผูกพันอะไรกับผมบ้างเลยหรือไง”
“รู้สึกอยากผูกคอตายมากกว่า เด็กอะไรกว่าจะกลับเนื้อกลับตัวได้เล่นเอาถอดใจซะหลายครั้ง”
“โห พูดแรงนะเนี่ย ผมไม่ยอมให้พี่ตายง่ายๆหรอกรู้ไว้ด้วย”
“พี่สำคัญขนาดนั้นเชียว”
“มากด้วย เพราะถ้าไม่มีพี่ ก็ไม่รู้ว่าชีวิตผมจะเดินพลาดไปทางไหนบ้าง”
“คนเราอยู่ด้วยกันได้ไม่นานนักหรอก หัดชี้นำชีวิตตัวเองเอาไว้บ้างก็ดีนะ”
“พี่พูดเป็นลางนะเนี่ยพี่ตฤณ ผมกลัวนะ พี่อย่าพูดแบบนี้สิ ยิ่งตอนนี้ศัตรูเรายิ่งมีรอบทิศทางอยู่ด้วย”
“พี่พูดเรื่องจริง นายควรจะโตคิดเอง ทำเองได้บ้างแล้ว เผื่อพี่ไม่อยู่จะได้ไม่เคว้ง”
“อย่าพูดแบบนี้อีกนะพี่ตฤณ พี่ต้องอยู่กับผมสิ อยู่ดูอนาคตของผมที่พี่ช่วยสร้าง ถ้าพี่ไม่อยู่ดู ผมก็จะกลับไปเกเรอย่างเดิมจริงๆด้วย”
“เป็นงั้นไป ก็บอกแล้วไง ว่าคนเราอยู่ด้วยกันได้ไม่นานนักหรอก”
“ไม่รู้ล่ะ ใครจะอยู่ไม่นานไม่ยืด ผมไม่สนทั้งนั้นแหละ แต่พี่ต้องอยู่กับผมไปจนวันตาย จะว่าเห็นแก่ตัวก็ยอมล่ะ ให้ผมตายก่อนได้ยิ่งดี เพราะผมยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าชีวิตผมขาดพี่ตอนนี้แล้วผมจะอยู่ยังไง ผมมีแต่แม่ที่เข้าใจผมมากที่สุด รองลงมาก็คือพี่ พี่เข้าใจที่ผมพูดใช่มั๊ย”
“อืมๆ พี่เข้าใจ งั้นเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ เครียดกันเปล่าๆ ขึ้นนอนกันได้แล้วป่ะ พรุ่งนี้นายต้องไปโรงเรียนอีก”
“ตกลงว่าไงล่ะ จะนอนห้องใครดี ห้องพี่หรือห้องผม”
“ไอ้นี้นี่ วกกลับมาเรื่องเดิมอีกแล้ว นอนห้องใครห้องมันแหละดีแล้ว โตกว่านี้ก่อนแล้วค่อยมาชวน”คนพูดลุกหนีเดินไปก่อน ปล่อยให้คนข้างหลังลุกขึ้นมองตามอย่างขำๆ
“เดินหนีกันไปซะงั้น เขินหรือจะที่รัก”เด็กหนุ่มตะโกนแซวออกไปตามหลัง ก่อนจะแกล้งทำท่าจุกเข้าที่หัวใจ เมื่อฝ่ายที่ตนเอ่ยแซวหันมาทำหน้าย่นใส่ ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะรีบเดินหนีขึ้นข้างบนไป
.
.
.
.
.
.
ตอนเช้าที่โรงเรียน กัณตินันท์แยกตัวกลับบ้านตัวเองไปเมื่อส่งลูกศิษย์ผ่านเข้ารั้วโรงเรียนเจ้าตัวไปแล้ว
“เฮ้ย เมื่อกี้พี่คนที่มึงพาพวกกูรุมแกล้งมาส่งมึงเหรอไอ้ไต๋”กลุ่มเพื่อนนำทีมโดยหนุ่มและต้อมโดดเข้าขวางทางคนเพิ่งมาพร้อมตั้งคำถามที่
กำลังงงและสงสัยกันถ้วนหน้า
“เออ”คนโดนถามตอบสั้นๆ ก่อนจะเลี่ยงเดินนำหน้ากลุ่มไป
“เฮ้ย ไหนบอกว่าเกลียดพี่เขาไง แล้วยังไงเนี่ย มาด้วยกันเฉยเลย”กลุ่มเพื่อนยังเดินตามพร้อมตั้งคำถามอีก
“เมื่อก่อนเคยเกลียด แต่เดี๋ยวนี้ไม่เกลียดแล้ว มีอะไรมั๊ย”คนโดนถามตอบหน้าเฉย
“อ้าว ไหนมึงบอกพี่เขาเป็นเกย์โรคจิตไง”หนุ่มโพล่งออกมา
“เออ จริงด้วย หรือว่ามึง... เฮ้ย ไม่นะโว้ย”ไอ้ต้อมเอ่ยผสมโรง
“นี่มึงไม่ต้องมาเดาอะไรส่งเดชไอ้ต้อม และถึงแม้กูจะเป็นอย่างที่มึงคิด บอกสิว่าพวกมึงจะเลิกคบกู”คนถูกเดาตัวตนตั้งคำถามขึ้น ในนาทีนั้นเพื่อนทั้งกลุ่มยังไม่ทันตอบคำถามอะไรซักอย่าง ก็ได้มีเสียงใสเสียงหนึ่งดังขัดจังหวะขึ้นซะก่อน
“ไต๋ ที่ไต๋พูดเมื่อกี้ เรื่องจริงเหรอ”ณิชานั่นเองที่เป็นเจ้าของเสียงนั้น เด็กสาวอยู่ใกล้บริเวณนั้นพอดีจึงได้ยินเสียงพูดคุยของเพื่อนกลุ่มนี้ และประโยคเมื่อครู่ที่หลุดออกจากเพื่อนชายที่เคยสนิท ทำให้เธอต้องเดินเข้ามาผสมโรงด้วย เพื่อค้นหาความจริงที่หวาดกลัว
“ณิชา มาอยู่นี่ได้ไง”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นอย่างตกใจหน่อยๆเมื่อมองมาแล้วเห็นใบหน้าสวยใสของคุณหนูที่ตนเคยหลงใหลอยู่พักหนึ่ง
“ณิชาอยู่ตรงนี้มาตั้งนานแล้ว ก่อนที่จะได้ยินคำพูดแปลกๆของไต๋ซะอีก”เด็กสาวเอ่ยตอบหน้าง้ำ ความรู้สึกต่อต้านเกิดขึ้นในใจอย่างรุนแรง เมื่อพอจะรู้ว่าบุคคลที่สามที่กลุ่มเพื่อนของอดีตคนเคยคบเอ่ยถึงน่าจะเป็นอาจารย์สอนพิเศษของฝ่ายนั้น
“ทุกอย่างมันมีที่มาณิชา ถ้าอยากจะฟังไต๋อธิบาย ไต๋ก็จะบอก”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้น เมื่อรู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆอีกต่อไปแล้ว ถึงเวลาแล้วล่ะที่เขาจะยอมรับว่าตัวเขาเองมีความรู้สึกดีๆ จนแทบจะเรียกได้เลยว่านึกรักเข้าไปแล้วกับคนที่หลายคนมองว่าเป็นเพศที่สาม แต่ถ้าถามว่าเขาได้กลายเป็นคนประเภทนั้นไปด้วยมั๊ย เขาก็บอกได้เต็มปากเลยว่าไม่ใช่ ความรู้สึกนึกรัก นึกสนใจในความสวยงามของผู้หญิงเขาก็ยังมีอยู่เต็มหัวใจ เพียงแต่ตอนนี้มันถูกบดบังด้วยความดีและความนับถือจิตใจที่เขามีต่อกัณตินันท์เท่านั้นเอง ถ้าพูดกันตรงๆก็คือ คนที่เป็นเกย์ หรือเพศที่สาม ถ้านอกเหนือจากครูสอนพิเศษของเขาแล้ว ก็ไม่มีใครที่จะเข้ามีอิทธิพลต่อหัวใจเขาได้อีกนั่นเอง
.
.
.
.
.
.
.
ปัญหาในการคบเพื่อนถูกแก้ไขลงไปได้อย่างไม่ต้องมีเรื่องให้ลำบากใจ คนเคยเป็นหัวโจกของเพื่อนอย่างเตชสิทธิ์ หลังจากที่เปิดใจอธิบายตัวตนของตัวเองเมื่อตอนเช้าแล้ว ถึงตอนนี้เมื่อได้เวลาเลิกเรียนเด็กหนุ่มก็ยังคงรั้งตำแหน่งนั้นไว้เช่นเดิม เพื่อนในกลุ่ม ไม่มีใครยกประเด็นนี้มาพูดคุยอีก บอกแต่เพียงความคิดใครความคิดมัน เรื่องแบบนี้ห้ามกันไม่ได้
แต่อีกคนที่ได้รับฟังคำอธิบายของเด็กหนุ่มพร้อมกลุ่มเพื่อนเจ้าตัวนี่สิ ทั้งช๊อค และต่อต้านอย่างรุนแรงอย่างคนรับสถานการณ์ไม่ได้ จนต้องมาดักรอคุยกับคนที่ทำให้ผิดหวังอีกซักรอบตอนก่อนจะกลับบ้าน
“ณิชาก็มีไอ้แซนด์ไงลืมแล้วเหรอ”คนโดนดักรอ เอ่ยเตือนสติคนที่ไม่ยอมรับสิ่งที่เขาอธิบายให้ฟังเมื่อตอนเช้า
“มันไม่เหมือนกันนะไต๋ ณิชาไม่เข้าใจ ไต๋บอกไต๋ไม่ได้เป็นเกย์ แต่ไต๋บอกว่ารู้สึกดีจนเรียกได้ว่ารักกับอาจารย์สอนพิเศษของไต่ที่เป็นเกย์อ่ะ ณิชารับไม่ได้หรอก ไต๋เคยเป็นแฟนณิชานะ ณิชาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ถ้าเพื่อนๆณิชารู้ว่าไต๋ทิ้งณิชาไปเพื่อคบกับเกย์อ่ะ”
“ทบทวนเรื่องใหม่นะณิชา ใครทิ้งใครก่อนลองนึกดีๆ”
“นี่ไต๋กำลังจะบอกณิชาใช่มั๊ย ว่าที่ไต๋กลายมาเป็นแบบนี้เพราะณิชาเป็นคนทำให้เป็น”
“ไปกันใหญ่แล้วณิชา ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเองโดยที่ไต๋เองก็ยังงง ไต๋ว่าเราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะนะ แล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง อย่างที่ณิชาเคยสอนไต๋เถอะ”
“นี่ไต๋กำลังไล่ณิชาออกจากชีวิตอีกแล้วนะ”
“ณิชาก็เลิกเอาแต่ใจตัวเองสิ แล้วจะรู้ว่าไต๋ไม่ได้ไล่ เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอย่างเดิมไง เพียงแต่ตอนนี้ไต๋รู้แล้วว่าไต๋ควรทำอะไร ณิชาก็เคยบอกไต๋ไม่ใช่เหรอว่าให้ตั้งใจเรียน เนี่ยไต๋กำลังจะทำอย่างงั้น”
“ถ้าจะให้ณิชาพอใจแค่ไต๋ตั้งใจเรียนไม่พอหรอก ไต๋ต้องกลับมาคบกับณิชาใหม่ด้วย”
“บ้ากันไปใหญ่แล้ว ไต๋จะคบกับณิชาได้ไงในเมื่อ...”
“ในเมื่ออะไร”
“ไต๋ไม่ได้รู้สึกกับณิชาแบบนั้นแล้ว”
“ไต๋ ทำไมไต๋พูดแบบนี้”
“ณิชาก็น่าจะเข้าใจตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ”
“เข้าใจ แต่ก็ใช่ว่าจะยอมรับนี่”
“นั่นก็สุดแต่ณิชาแล้วล่ะ ไต๋ขอตัวนะ ถ้าณิชายังจะคุยเรื่องนี้กับไต๋น่ะ”เด็กหนุ่มเดินจากไปเมื่อพูดจบ โดยไม่สนใจว่าคนข้างหลังจะกำลังยืนจุกในอกเพียงไรกับสิ่งที่ได้ยิน
“ไอ้ไต๋ ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ฮือๆ”คนยืนจุกเอ่ยด่าออกไปตามหลังเมื่อทำอะไรไม่ได้แล้ว เด็กสาวทรุดตัวนั่งลงก้มหน้าร้องไห้อย่างคนอัดอั้น เมื่อคิดว่าความสวยของตน แพ้ความดีของคนที่เป็นเกย์
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
Boy
-
^
^
จิ้มอาร์ท
ไปอ่านก่อนนะ
-
แมนมาก ไต๋ เอ้ย
กล้ายอมรับหัวใจตัวเอง
o13
-
:m32:
-
ไต๋ชนะเลิศศศศศศศศศศศศสสส :oni2:
-
นายไต๋ สุดยอด
-
o13 เต็มปากเต็มคำเลยน่ะนายไต๋...รักเค้าเข้าแล้ว :laugh: :laugh:
-
:m4: :m4: :m4:
-
อ่านๆ ไปไม่ค่อยมีความสุขเลย มัวแต่นั่งพะวงกับเซอร์ไพรชุดหย่ายยยย เฮ้อ
-
ไต๋เหวี่ยงได้ใจมากๆเลย ประทับใจมากมาย
^_^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
รอต่อไป จงมา :oni3: :oni3: :oni3:
:m5: :m5: :m5: :m7: :m7: :m7:
-
o13ให้มันได้อย่างนี้นายไต๋ การที่เรายอมรับอะไร แล้วพูดความจริงออกไป มันทำให้รู้สึก :oni2:
มาคอยลุ้นกันต่อไปดีกว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับ ชีวิต ของอาจารย์ กับลูกศิษย์ :laugh: :bye2:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
:oni2: อิอิ ณิชารับมิดั้ยๆๆๆ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านซัหลายวัน
เข้ามาก้อได้อ่านซธหลายตอนเรย
ดีจาย เอ้ย ดีจายย
-
สมน้ำหน้า คุณหนู ณิชาอ่ะ
:m14: :m14: :m14:
-
แล้วนายไต๋ กับพี่ตฤณ จะเป็นไงต่อล่ะเนี่ย เอาใจช่วยนายไต๋ o7
-
เอ่อ..... :m29:
-
รออ่านต่อไปครับ
-
ตฤณกับคมแฝก :oni2: :oni2:
ไต๋เริ่มหลงตฤณแร้ววว
มีอธิบายกะเพื่อนๆด้วย
น้องไต๋เอ๊ยยย
ได้ใจมาก o13
ก็นะ..ตอนนี้เรียกว่าน้องไต๋แระ
เพราะมันยอมรับว่ารักตฤณ
และเหมือนตฤณก็เริ่มจะชอบมัน :sad2:
ขอบคุณคนแต่ง
ขอบคุณคนโพสต์ :pig4:
-
อ้าวนายไต๋ กลืนน้ำลายตัวเองแระ :laugh:
-
• “หนังสือภาษา นี่พี่รับจ๊อบสอนภาษาเหรอ”
คำถามนั่นถูกปล่อยออกไปเมื่อมองเห็นหนังสือคู่มือการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศหลายเล่ม
ว้าย หรือว่า.......
.
.
.
.
.
.
.
ตฤณคิดจะหนีไปเมืองนอก.......
Don't you ?
(http://img236.imageshack.us/img236/7282/kdb3vo9.jpg)
กิต.ค่ะ
-
จากที่เคยเกลียดมาก จะกลายมาเป็นรักมากหรือจ้ะนายไต๋ :m1:
-
:m1: :m1: :m1:
-
เปลี่ยนไปเยอะเลยไต๋นี้
-
พูดซะเต็มปาก...แล้วตฤนจะยอมรับมั้ยเนี่ยยย
-
ก็ยังเคืองไต๋ในช่วงแรกๆ อยู่ดีแหละ :m16:
-
อูยยยย ณิชา ตื้อกระจาย สุดยอดดดดดด
แต่ไต๋อ่ะก็ดีนะ แรงไปนิด ปาก...ไปหน่อย แต่ก็ถือว่าเป็นคนตรงดีอ่ะ
ชอบก็ชอบ ไม่ชอบก็ไม่ชอบ :a11: คนไรเดาง่ายดี แต่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้างี้ก็ปรับอารมณ์ไม่ทันเหมือนกันนะ
เรื่องจะเป็นยังไงต่อไปน้า ขอให้มีแต่ฉากหวานๆเถอะนะ
ว่าแต่ว่าถ้าเกิดชอบกันขึ้นมาจริงๆเนี่ย แม่ไต๋จะว่าไงอ่ะ เฮ้ออออ
รอตอนต่ไปนะค้าบผม :pig4:
-
ถูกใจมากๆๆเลย
ไต๋รักอาจารย์เข้าแล้วไง
จากเกลียดกลายมาเป็นความรัก
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:oni2: :oni2: :oni2:
ถูกจายโจ๋ๆๆๆๆ
[attachment deleted by admin]
-
มาแระคับ เหนื่อยมากเลย ทำงานวันนี้ ไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยน๊า....
ไปอ่านกันต่อเรยค๊าบ....
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
ภูมิ กำลังจะกลับบ้านหลังเลิกงาน ชายหนุ่มชะงักเท้าเดินขณะกำลังจะออกจากตึกเมื่อสายตามองเห็นคุณหนูผู้คิดว่าตัวเองสวยตายเดินเซื่องซึมผ่านมา
“เจอกันอีกแล้วนะครับคุณณิชา”ร่างสูงแถตรงไปทักทายเมื่อนึกครึ้มอยากยั่วโมโหเด็กเล่น
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”คนถูกทักตวาดแว้ด เพราะอารมณ์เสียเป็นทุนเดิมมาอยู่แล้วกับการโดนสลัดทิ้งอย่างเป็นทางการ
“โถ อารมณ์ไม่ดีมาจากไหนครับเนี่ย แล้ววันนี้แฟนไม่มาส่งเหรอครับ”ภูมิยั่วต่ออย่างนึกสนุก แล้วแกล้งถามถึงเตชสิทธิ์
“ก็บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับฉัน”คุณหนูถลึงตาบอก พลางจะรีบเดินหนี จังหวะนั้นเจ้าตัวก็ต้องร้องกรี๊ดลั่นเสียงหลง เมื่อร่างเกิดสะดุดล้มขึ้นมาจากการถูกปลายเท้าใครบางคนยื่นมาขัดขาที่กำลังก้าวเดิน
“ฉันจะฟ้องพ่อฉัน นายต้องโดนไล่ออกจากตึกนี้แน่”คนล้มสะบัดหน้ามาตวาดแว้ดใส่คนที่ขัดขาตน นั่นก็คือคนที่แถเข้ามาทักเธอน่ะแหละ
ภูมิแสยะยิ้มให้อย่างไม่สะท้าน เมื่อมองรอบตัวเห็นแล้วว่าตอนนี้ไม่ค่อยมีใครพลุกพล่านเท่าไหร่ ชายหนุ่มรีบเดินหนีก่อนที่ยัยคุณหนูนั่นจะแหกปากขู่ตนไปมากกว่านี้
“สมน้ำหน้า อยากเป็นคนที่นายไต๋สนใจดีนัก”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นขณะเดินหนี เพราะยังไม่รู้ว่าเรื่องราวระหว่างฝ่ายที่ตนแกล้งกับคนที่ตนยังคงมีความหวังว่าจะได้สัมผัสเนื้อกายอยู่ ดำเนินไปจนถึงขั้นแตกหักแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
กฤตภาษนั่งคิดหาวิธีที่จะจัดการกับคนที่ทำตนหวิดเสียโฉมอยู่ในฟิตเนสคลับประจำ ชายหนุ่มหงุดหงิดอย่างเหลือล้นเมื่อนึกถึงนาทีที่รถคันสวยโดนฟาดจนกระจกเละ
“ร้ายกว่าที่คิดนะแก”คำพูดเข่นเขี้ยวหลุดออกมาจากปาก ก่อนจะสะดุ้งหน่อยๆเมื่อมีมือบางมือยื่นมาลูบไล้ที่ต้นแขน เจ้าของมือคือภูมินั่นเอง
“เอามือออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างไม่เก๊กน้ำเสียงและท่าทางเหมือนอย่างเคย ก่อนจะปัดมือนุ่มนั่นออกจากร่างกายตัวเองพร้อมจะลุกหนี ไม่มีเหตุผลที่เขาจะมานั่งปั้นท่าทางตัวเองให้แมนเข้าไว้ในสายตาของคนที่กำลังมีเป้าหมายว่าจะสัมผัสกลิ่นกายและเนื้อตัวของหนุ่มน้อยคนเดียวกันกับเขา
“ของมันเคยๆ ทำเป็นเล่นตัว”ภูมิเอ่ยอย่างคนอารมณ์ดี แน่ล่ะ เพราะก่อนมานี่ได้แกล้งชะนีเด็กจนล้มหน้าเกือบฟาดพื้นมาได้นี่นา ตอนแรกชายหนุ่มก็คิดจะกลับที่พัก แต่พอนึกอีกที แวะมาออกกำลังกายหน่อยจะดีกว่า บังเอิญเหลือเกินที่ได้เจอคู่ขาเก่าตัวดีเข้าให้
“เคยแล้วไง ใช่ว่าฉันจะติดใจอะไรนักหนากับลีลาห่วยๆของสาวเสียบอย่างหล่อนนักหรอก”คนถูกทวนความจำเอ่ยประโยคชนิดตะคอกให้คนฟังหน้าหงายขึ้น
อย่างเสียงดังฟังชัด
“พูดดีๆนะ ใครสาวเสียบ”ภูมิเอ่ยขึ้นอย่างเสียหน้า เมื่อโดนคู่ขาดูถูกออกมาแบบนั้น
“โอ้ย เลิกเก๊กได้แล้วย่ะ เกย์แมนๆที่ไหนที่เขาคิดจะจับจ้องกินผู้ชายกัน ฉันนี่มันตาบอดแท้ๆที่หลงไปยกขาให้แกน่ะ”กฤตภาษยังคงเอ่ยต่ออย่างไม่สะท้าน เป็นไงก็เป็นกันเหอะ คนยิ่งกำลังหงุดหงิดกับการเป็นฝ่ายพ่ายแพ้เกมราวีคู่ศิษย์รักกับอาจารย์เทวดานั่นอยู่
“ หนอย กล้าบอกนะว่าตัวเองตาบอด ฉันต่างหากล่ะที่ควรจะพูดคำนี้ เห็นภายนอกดูดีก็นึกว่าจะฟิต ที่ไหนได้ เท้าเด็กห้าขวบก็น่าจะยัดเข้าไปได้มั้งรูนั่นน่ะ”คนโดนว่าตอกกลับอย่างเจ็บแสบเช่นกัน สองคนจึงยืนสู้สายตากันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ จนฝ่ายที่โดนว่าทีหลังต้องเอ่ยแฉขึ้นมาใหม่
“มาว่าคนอื่น ไม่คิดเจียมตัวเองบ้างเหรอว่าของตัวเองน่ะมันSize ไหน หนอยไอ้นิ้วก้อยเด็กเรียกพี่”
“นิ้วก้อยเด็กยังไงมันก็เคยยัดปากนายจนพูดไม่ออกมาแล้วล่ะ ทีตอนกินน่ะบอกอร่อยทีตอนนี้ทำมาพูดดี นี่แหละน่า นิสัยกะเทยร่านน่ะ”
“นี่แกด่าฉันเป็นกะเทยเหรอ อีแอบจิต”
“ก็เออสิ หรือไม่จริงล่ะ เวลาเต้นในคลาสน่ะหัดมองตัวเองในกระจกซะบ้าง จะได้เห็นว่าตัวตนจริงๆของตัวเองน่ะมันเป็นยังไง ไม่ใช่เต้นอยู่แต่สายตาแลหาแต่ผู้ชายกล้ามใหญ่จนเกือบถลนออกมานอกเบ้า”
“ไอ้ภูมิ ไอ้ ไอ้ ไอ้ทุเรศ ไอ้ โอ้ย!!”กฤตภาษแทบจะล้มตรงนั้นซะให้ได้ เมื่อทนกับคำด่าว่าที่แทงใจดำเหลือทนจากคนที่ตนเคยมีอะไรด้วยไม่ไหว ชายหนุ่มเดินสะบัดหนีไปอย่างคนยอมแพ้ว่าปากจัดไม่เท่าฝ่ายนั้นจริงๆ ไม่ได้การล่ะ ขอไปสะเดาะเคราะห์ให้บั้นท้ายก่อนซักเจ็ดวัด เก้าวันก่อน ตั้งแต่เสียตัวมาไม่เคยมีอีรุกหน้าไหนมันปากจัดขนาดมาชี้หน้าด่าได้เจ็บแสบยังกะแม่ค้าขนาดนี้ นี่ฉันโดนสาวเสียบจริงๆหรือนี่ กรี๊ดดด!!อยากจะบ้าตาย!!
.
.
.
.
.
.
.
กัณตินันท์แวะไปรับเตชสิทธิ์อย่างเคยที่โรงเรียนเจ้าตัว ตอนแรกที่เห็นฝ่ายนั้นเดินออกมาพร้อมเพื่อนกลุ่มใหญ่ เลยคิดที่จะเลี่ยงหลบ แต่นั่นก็ช้ากว่าสายตาของคนที่เดินออกมาที่มองเห็นซะก่อน
“พี่ตฤณ”เสียงลูกศิษย์ร้องเรียก ทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงัก ก่อนจะค่อยๆเดินไปหา เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวกำลังโบกมือเรียกอยู่
พอไปถึงคนกลุ่มนั้น ชายหนุ่มเกิดอาการอึ้งไปหน่อยๆ ก่อนจะยกมือรับไหว้หลายคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นแทบไม่ทัน
“พวกผมขอโทษนะพี่ ที่เคยหลงเชื่อไอ้เหี๊...ไต๋แล้วรุมแกล้งพี่น่ะ”หนุ่มเป็นคนเอ่ยนำเพื่อนเมื่อยกมือไหว้ที่ที่เดินมาถึงกลุ่มเสร็จ
“เรียกชื่อกูเฉยๆก็ได้ไอ้หนุ่ม”เตชสิทธิ์หันไปบอกคนที่เอ่ยชื่อตนโดยมีคำนำหน้าที่ไม่น่าฟังนัก
“ก็มันจริงนี่ พี่ตฤณเขาเป็นครูมึงแท้ๆ ดันโกหกพวกกูว่าเขาเป็นพวกโรคจิตตามจีบมึง แล้วยืมมือพวกกูไปช่วยกันแกล้งพี่เขา มึงว่ามึงเหี้..มั๊ยล่ะ”ไอ้ต้อมผสมโรงขึ้น ก่อนจะหันไปยิ้มแห้งๆให้คนเป็นครูของคนที่ตนว่า แล้วเอ่ยขึ้นอีก
“คือไอ้ไต๋มันบอกเรื่องพี่กับพวกผมหมดแล้วครับ ยังไงพวกผมก็ต้องขอโทษพี่อีกทีนะ ที่เชื่อไอ้เหี้..นี่แล้วรุมแกล้งพี่น่ะ”
“สามเหี้...แล้วนะพวกมึง ขอโทษแล้วก็ไปไหนก็ไปกันเลยไป ว่ากูอีกคำเดียว กูแตะส่งเลยนะบอกไว้ก่อน”
“ทำเก่งๆ ดูนิสัยมันนะพี่ นักเลงซะ แนะนำให้พี่เตรียมไม้เรียวไว้ซักโหลเลยนะ สอนไอ้นี่น่ะ”หนุ่มว่าคนขู่แล้วหันมาพูดกับคนที่ยืนยิ้มอยู่หน่อยๆ
“มึงไม่ต้องมาสะเออะไอ้หนุ่ม แค่หัวใจพี่เขาก็เอาอยู่หมัดแล้ว ไม้เรียวไม่ต้อง”เตชสิทธิ์เอ่ยออกมาตรงๆอย่างไม่แคร์อะไร ต่างจากคนที่ยืนฟัง จากรอยยิ้มหน่อยๆที่เจือบนใบหน้าตอนแรก เปลี่ยนเป็นตึงเรียบขึ้นมาพร้อมๆกับหันมองคนพูดประโยคเมื่อครู่ตาเขียว
“เพ้อเจ้อใหญ่แล้วนะไต๋”ชายหนุ่มเอ่ยว่าลูกศิษย์ ด้วยเพราะยังไม่รู้ว่าคนๆนี้ได้เปิดใจพูดเรื่องของเจ้าตัวกับตนให้เพื่อนๆฟังจนหมดแล้ว
“เอาล่ะเหวย ท่าทางไอ้ลูกศิษย์จะโดนไม้เรียวคุณครูแล้วโว้ย กูว่าพวกเรารีบไปที่อื่นเถอะว่ะ ก่อนจะโดนปลายไม้เรียวไปด้วย”หนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างแซวๆ ก่อนจะนำเพื่อนทั้งกลุ่มยกมือไหว้ลาคนที่มองลูกศิษย์ตาเขียวอยู่ แล้วยกโขยงพากันเดินไปทางอื่น
“เมื่อกี้พูดอะไร นายนี่มันยังไงนะ อยากโดนเพื่อนล้อนักหรือไง”กัณตินันท์ต่อว่าคนพูดจาไม่คิด ทันทีที่ได้อยู่กันสองต่อสองแล้ว
“ใครจะล้อหรือใครจะว่าล่ะ ในเมื่อผมพูดความจริง อีกอย่างไอ้พวกนั้นก็รู้เรื่องผมกับพี่จนหมดแล้ว”คนถูกต่อว่าตอบหน้าตาย
“ความจริงอะไร แล้วพวกนั้นรู้อะไร พี่กับนายเป็นแค่ครูกับลูกศิษย์เท่านั้น จำไว้”
“คิดกับผมแค่นั้นจริงเหรอ”
“ก็มันคิดอย่างอื่นได้หรือไง”
“อยากคิดหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่”
“แน่ใจ”
“อืม”
“ไม่เชื่อหรอก อย่าปากแข็งนักเลยพี่ตฤณ ยอมรับมาเถอะว่ารักผมน่ะ ไม่งั้นพี่คงไม่ยอมทำอะไรเพื่อผมตั้งหลายครั้งหรอก”
“ก็ในฐานะครูทำให้ลูกศิษย์ไง”
“เฮ้อ บอกใคร ใครเขาจะเชื่อเนี่ย ว่าคนอย่างนายไต๋ โดนคนเป็นเกย์เล่นตัวใส่”
“น้อยๆหน่อยเถอะ นายมีดีอะไรนักหนา ถึงคิดว่าเกย์ทั้งประเทศจะต้องหลงใหลน่ะ”
“อยากลองดูหรือเปล่าล่ะ”
“ทะลึ่ง”
“อ่ะแน่ะ เขินล่ะสิ จริงๆก็อยากลองใช่มั๊ยล่ะ บอกได้นะครับ เผื่อผมอาจจะยอม”
“พูดมากจริงๆ กลับบ้านกันได้แล้วไป เดี๋ยวจะเสียเวลาเรียน”
“เปลี่ยนเรื่องซะงั้น กลับก็กลับ แต่จ่ายค่ารถให้ผมนะ วันนี้ตังค์หมดแล้ว”
“อะไรมันจะยากจนขนาดนั้น เดินกลับซะดีมั๊ย”
“เอาสิ ผมจะได้อยู่กับพี่นานๆ”
“ทำยังกะกลับไปถึงบ้านแล้วจะไม่ได้อยู่ด้วยกันงั้นล่ะ”
“ก็ในชั่วโมงนั้นมันต้องอยู่ในฐานะอาจารย์กับลูกศิษย์นี่”
“แล้วมันต่างจากตอนนี้ยังไง”
“ต่างสิ ก็ตอนนี้อยู่ในฐานะ...”เด็กหนุ่มหุบปากลงกะทันหันเมื่อโดนคนยืนฟังคำตอบยกนิ้วขึ้นชี้หน้าเหมือนว่าเจ้าตัวจะรู้ว่าเขาจะพูดอะไร
“ในฐานะพี่กะน้องชายก็ได้อ่ะ”สุดท้ายคำตอบจึงถูกเบี่ยงประเด็นออกไป คนชี้หน้า จึงยอมลดมือลง แล้วเดินนำไปก่อน คนที่บอกตัวเองเป็นน้องจึงออกวิ่งตาม และก็ไม่วายที่จะแกล้งแหย่คนเดินนำไปก่อนไปตามเรื่องขณะเดินคู่กันไป
.
.
.
.
.
บนรถประจำทางปรับอากาศที่นั่งอยู่ คนเป็นลูกศิษย์หลับไปแล้ว คงเพราะเพลียจากการเรียนมาทั้งวัน คนเป็นอาจารย์นั่งเอาหลังเอนไปกับเบาะยกมือขึ้นกอดอก ถอนหายใจเบาๆ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต รวมถึงเหตุการณ์ในอนาคตที่ตนเองได้วางแผนเอาไว้ตั้งแต่ถึงจุดแตกหักจากการถูกบอกเลิกจากคนรัก และการลาออกจากการเป็นอาจารย์สอนพิเศษเมื่อครานั้น
..“เรื่องของหัวใจ พี่อยากให้นายโตกว่านี้ก่อนแล้วค่อยคิดถึงมันเตชสิทธิ์”...ชายหนุ่มเอ่ยบอกคนที่นั่งหลับข้างๆในใจ แล้วหันไปมองเจ้าตัว ก่อนจะสะดุ้งหน่อยๆ เมื่อร่างนั้นล้มเอนมาพิงไหล่ตนในขณะที่เจ้าตัวกำลังหลับอยู่
ชายหนุ่มปล่อยให้ร่างลูกศิษย์หลับซบไหล่ตนไปอย่างนั้นอย่างไม่คิดปลุกเจ้าตัวหรือคิดผลักใสออกไปทางไหน
ในบางครั้ง หัวใจก็เหนื่อยที่จะวิ่งหนีความจริง คุณว่าจริงไหม?
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
-
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
(http://img91.imageshack.us/img91/8681/kitdrinkingbeer005tsny5.jpg)
กิต.ค่ะ
-
อ๊ากกกกกกก หวานอ่า ไม่ไหวแล้ว :o8: :o8: :o8:
แต่ภูมิกับเอสนี่สาวทั้งคู่เลยเหรอครับ? แรงอ่า 555++
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆครับ
-
อืมม....หนีตัวเองก็เหนื่อยเหมือนกันเนอะ......
แต่เห็นด้วยกับคุณครูน้า....เอาไว้โตกว่านี้ก่อนดีมั้ย....แต่ว่า...ค่อยๆรักไปตอนนี้ก็ได้นี่นา.... :o8:
เอ้....เอาไงดี....... :laugh:
-
หุหุ
หนุกๆ :m4:
-
ความจริงที่ไล่หลังมา
อาจคุ้มค่าพอที่จะหยุดหนี
ใช้หัวใจคิดแทนสมองบ้างก็ดีน่ะคับ
-
:pig4:
ขอมอบ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: เป็นกำลังใจ
มีกำลังใจแล้วมาต่อไว ๆนะ คะ รออยู่อ่ะ
:laugh: :oni1:
-
จริงแล้วก้อคิดนั่นแหละ ตฤน
ไม่เป็นไร พวกเราเข้าใจ
:m20: :m20: :m20:
-
จะได้เริ่มติวบนเตียงแล้ว :-[ :-[
-
หนีใจตัวเองนี่แหละยากที่สุด
:a5:
-
:m29: เริ่มหวั่นไหวกับคำพูด บางคำแล้วซิ มาคอยดูกันต่อไปดีกว่า ว่า อาจารย์ จะจัดการ
กับลูกศิษย์หนุ่มยังไง อย่าให้คอยนานนะครับ :bye2:
-
อย่าบอกนะว่าใกล้จบแล้ว o7
-
ขอฉากปะทะคารมระหว่างเอสกะภูมิอีกนะคะ
สาวระเบิดทั้งคู่ :laugh:(สาวแตกคงไม่พอสำหรับคู่นี้ แฮะๆ)
ไต๋นี่รุกพี่ตฤณจังเลยน้า :oni2:
-
:m12: วิ่งหนีหัวใจทำมั้ยนิ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
งง สถานะภูมิมาตั้งนาน ได้เอสเฉลยให้เลยแฮะ :bye2:
-
ความรักไม่เข้าใครหรอก ตฤน ไม่ต้องไปรอให้เขาโตกว่านี้หรอก แค่รู้ว่ารักก็โอแล้ว o13
-
คับ :m23:
-
เอสกับภูมิ ช่างเฉือดเชือนกันเจงงง
ร้ายทั้งคู่ :m31: :m29:
แต่ทำไมค้างอีกแล้วหล่ะอาร์ท
อาร์ทกับจี นี่ใครเลี่ยนแบบใครเนี่ย
ชอบปล่อยให้ค้าง :m29:
ไม่เข้าใจทั้งสองคนนี้เลย o12
แกล้งคนอ่าน :impress:อย่างเราได้
-
มันได้เลียนแบบใครนะพี่...มันเป็นความสุขเล็กๆ ในใจฉัน
:m13: :m13: :m13: :m13: :m13:
ก่อนไป...สู้ๆ นะจ๊ะ
-
มีนอนพิงกันด้วย
น่ารัก น่าอิจฉา
-
อ่านแล้วยิ้มมมม :m1: :m1: :m1:
แล้วแม่ไต๋ จะว่ายังไงล่ะนี่ กลัวจัง :sad2: :sad2: :sad2:
-
ไม่ได้อ่านสองอาทิตย์
เรื่องเข้มข้นมากมายเลย
ปล. ใกล้จะจบแว้ววจริงๆ เหรอคับ
-
ขอบพระคุณมากๆนะครับผมอ้ออยากบอกว่าอ่านไปยิ้มไปเลยล่ะครับ
ป.ล. ลองใช้ตาดู สมองคิด ตรองด้วยหัวใจนะครับ :กอด1:
-
:m13: เพราะหน้าที่มันบัง....หัวใจ :o8:
-
อย่าได้หลงรักเด็กง่ายๆ เลยตฤณ :serius2: :serius2:
-
:sad2: :sad2: :sad2:
ขอเหอะนะเรื่องไหนๆก็อย่าจบแบบเศร้าๆเลย
-
กลัวใจคนแต่ง
ขอบคุณครับ
+_+
-
พี่ตฤณ แอบคิดอะไรอยู่ในใจ :เฮ้อ: หวั่นใจกะเซอร์ไพส์จริงๆๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
สู้ต่อไปนายไต๋ o13
-
รู้สึกว่าเพื่อน ๆ จะกลัว เซอร์ไพรส์จากพี่บอยกันใหญ่เลย :m20: :m20:
โดยส่วนตัวผมคิดว่า จะเหมือนบอย ถกลเกียรติป่าว แบบ ไมพระเอก หรือ นายเอก แบบ.... dead อ่ะ
(ข้อเน้นย้ำว่าโดยส่วนตัวนะ อย่าคิดมากล่ะ) ไปต่อกันเลยคับ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ภูมิได้รับคำสั่งพักงานกะทันหัน ชายหนุ่มถึงกับมึนงงว่าตนทำอะไรผิด แม้ในคำสั่งนั่นจะระบุว่าทำงานผิดพลาดหลายอย่าง แต่ไหนล่ะ หัวข้องานที่น่าจะระบุว่างานส่วนไหนของเขาที่พลาดจนต้องได้รับคำสั่งสายฟ้าแลบแบบนี้
“แกใช่มั๊ย ยัยคุณหนูณิชา”ชายหนุ่มนึกไปถึงใครคนหนึ่งที่เคยขู่ตนเอาไว้ว่าจะเอาเรื่องที่ตนแกล้งเจ้าตัวคราวนั้นไปบอกพ่อของเธอ นี่แกทำจริงๆเหรอนังชะนี ดี!! อยากประกาศสงครามกับฉัน ฉันก็จะทำให้แกสำนึกว่าไม่ควรมาเล่นกับไฟ
.
.
ที่หน้าโรงเรียน ระหว่างรอลูกศิษย์ กัณตินันท์นั่งอยู่ภายในร้านกาแฟเล็กๆเพื่อทบทวนงานตัวเองสำหรับเตรียมสอนในเย็นนี้ ชายหนุ่มยิ้มเหงาๆให้กับตัวเองตอนเปิดหนังสือเก่าที่เตรียมมาด้วยไปเจอการ์ดแผ่นหนึ่งที่เสียบเอาไว้อยู่ มันเป็นการ์ดวันเกิดที่เขาเคยได้รับจากคนรักเก่าเมื่อหลายปีที่แล้ว สมัยที่ยังเรียนด้วยกัน ชายหนุ่มพักสายตาโดยการเงยหน้าขึ้นมองบรรยากาศภายนอกร้าน เมื่อเกิดเหงาขึ้นมาอย่างหนักกับวันเกิดที่เงียบเหงาของตัวเองในปีนี้ ความรู้สึกนั่นถูกทำลายหายไปสิ้นเมื่อสายตามองไปเห็นชายสองคนที่มีบุคลิกและท่าทางแปลกๆขณะเดินด้อมๆมองๆอยู่หน้าโรงเรียน ไม่ได้ตั้งใจที่จะว่าอะไรหรอกนะ แต่ลักษณะสองคนที่เขามองเห็นนั่น มันดูไม่เหมาะยังไงไม่รู้ที่จะมาเดินแถวหน้าโรงเรียนดังกลางเมือง
นาฬิกาบอกเวลาใกล้เวลาเลิกเรียน ชายหนุ่มเก็บสัมภาระเดินออกจากร้าน ความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นในใจตั้งแต่นั่งอยู่ในร้านสั่งให้สองขาก้าวไปทางสองคนที่กำลังยืนด้อมๆมองๆอยู่ที่จุดเดิม สองชายนั่นหันมาสบตาเขาแวบหนึ่งตอนที่ชายหนุ่มจ้องมอง ก่อนที่ทั้งสองจะรีบหลบสายตาไป แล้วถอยฉากไปยืนไกลเขาออกไปนิด ลักษณะท่าทีมีพิรุธแบบนี้ คนพวกนั้นต้องคิดทำอะไรในแง่ไม่ดีแน่ๆ ชายหนุ่มแอบคิดในใจ
เสียงจอแจดังผ่านรั้วโรงเรียนออกมาทันทีที่สิ้นเสียงออด กัณตินันท์ยืนกอดกระเป๋าตัวเองรอลูกศิษย์อยู่ในคนละมุมกับสองคนบุคลิกแปลกๆ ชายหนุ่มลอบมองสองคนนั้นเป็นระยะๆ บ้างก็มีสบตากันบ้าง แต่ทุกครั้งฝ่ายนั้นก็เป็นฝ่ายหลบตลอด
เด็กนักเรียนหลายกลุ่มเดินผ่านรั้วโรงเรียนออกมา แต่ในนั่นก็ไม่มีคนรู้จักซักคน จนถึงสองคนล่าสุดที่คนยืนรอลูกศิษย์พอจะรู้จักบ้าง คนแรกที่สายตามองเห็นคือเด็กหนุ่มที่เคยมายืนดักทางเคลียร์ปัญหาหัวใจกับลูกศิษย์ตนเมื่อคราวก่อน ส่วนอีกคนที่เดินคู่กันมาก็เป็นคนต้นเหตุให้ต้องเกิดการเคลียร์นั่นแหละ นั่นคือคุณหนูณิชา
กัณตินันท์เลือกที่จะหันหลังให้สองคนนั่น เพราะคิดว่าถ้าพวกนั้นเจอตนก็คงจะรู้จัก ฝ่ายชายไม่เท่าไหร่ เพราะไม่เคยประจันหน้ากันจังๆ แต่ฝ่ายหญิงนี่สิ เจ้าหล่อนเคยคบกับเตสิทธิ์ แต่ตอนนี้ได้ห่างกันไป แน่ล่ะ หนึ่งในต้นเหตุก็เป็นเขานี่แหละที่เข้ามาแทรก นาทีนี้เขาจึงไม่อยากจะเผชิญหน้ากับคุณหนูนั่นนัก เวลาผ่านไปซักพัก เมื่อคิดว่าพวกนั้นคงเดินผ่านไปแล้ว ชายหนุ่มจึงหันกลับมาทางเดิม ตอนแรกก็คิดจะถอนหายใจเพราะโล่งอกที่เลี่ยงการเผชิญหน้าได้ แต่แล้วก็ไม่อาจทำแบบนั้นได้ เมื่อความรู้สึกฉงนมันเคลื่อนเขาแทนที่แทนความรู้สึกแรก ชายสองคนกำลังเดินตามหลังสองคนที่ตนต้องการหลบไป นี่มันชักแปลกๆแล้วๆนะ
“พี่ตฤณ!!”เสียงเรียกชื่อที่ดังลั่นประกอบกับการถูกกระโดดกอดคอทำเอาคนยืนคิดอะไรเงียบๆแทบกรี๊ด ดีที่ว่าเก็บอาการไว้ทัน ชายหนุ่มหันมามองคนเรียกชื่อที่ตอนนี้กำลังกอดคอตนแน่นพลางทำหน้าทะเล้น พอเห็นว่าเป้นลูกศิษย์จึงต่อว่าเบาๆด้วยสีหน้าเคร่งๆ
“เมื่อไหร่จะโตซะทีเฮอะ”
“อะไร แค่นี้โกรธเหรอ”เตชสิทธิ์เปล่อยคนที่ตนกอดคอเอาไว้ให้เป็นอิสระเมื่อเห็นเจ้าตัวมีสีหน้าเคร่งเครียดผิดสังเกต
“เปล่า แค่เมื่อกี้กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่”กัณตินันท์ตอบ
“คิดอะไร”ลุกศิษย์ถามต่อ
“คิดไปเองมั้ง ไม่มีอะไรหรอก”คนถูกถามบอกปัด ก่อนจะทิ้งความสงสัยไป ตัดสินใจชวนลูกศิษย์กลับบ้าน แต่พอเดินไปกันไม่ถึงสิบเก้า คนชวนก็ต้องหยุดแล้วเอ่ยออกมาใหม่ เมื่อไม่อาจตัดความสงสัยทิ้งได้จริงอย่างที่ตั้งใจ
“ไต๋ เมื่อกี้พี่เห็นผู้ชายสองคนเดินตามณิชากับเพื่อนชายเขาไปน่ะ”
เตชสิทธิ์เกิดอาการงงขึ้นมาด้วยไม่รู้ว่าคนข้างๆต้องการบอกอะไรตน เด็กหนุ่มไม่ได้รายละเอียดถึงบุคลิกของชายสองคนที่ถูกกล่าวถึง จึงคิดไปว่า เพื่อนหญิงคนเก่าคงเสน่ห์แรงอีกแล้วแน่ๆ ถึงขนาดมีคนเดินตาม ทั้งๆที่เดินไปกับเพื่อนชายอย่างไอ้แซนด์
“ไม่แปลกหรอกพี่ ณิชาเขามีคนเดินตามบ่อยๆ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมายิ้มๆ
“ถ้าคนที่เดินตามเขามีบุคลิกน่าไว้วางใจ พี่ก็ไม่บอกนายหรอกน่า”กัณตินันท์ว่าต่อ คราวนี้คนคิดสถานการณ์เอาเองจึงถามถึงบุคลิกของคนที่เดินตามคนเคยคบไป
“ณิชาก็ไม่น่าไปมีเรื่องกับใครนี่นา ไอ้แซนด์ก็เหมือนกัน มันเป็นเด็กเรียนขนาดนั้น มันจะไปมีเรื่องกับใครได้ ถ้าไม่ใช่กับผมเพราะเคยแย่งณิชากัน จะว่าไปเราซะอีกนะที่น่าจะถูกเดินตาม เพราะทั้งไอ้เอส และไอ้ภูมิ มันก็ต่างจะเล่นงานเราอยู่แล้ว”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาลอยๆ เมื่อฟังสิ่งที่คนตรงหน้าบรรยายออกมาจนจบ
คนบรรยายเรื่องราวนิ่งคิดเมื่อสิ้นคำลูกศิษย์ จริงสินะ ทำไมช่วงนี้ชีวิตเขากับเจ้าตัวดูราบเรียบจนผิดสังเกต สองคนที่เคยคาดโทษพวกตนเอาไว้ต่างพร้อมใจกันหายไปจากการราวี เป็นไปไม่ได้หรอกที่สองคนนั้นจะยอมถอยง่ายๆ ภูมิไม่เท่าไหร่ อาจจะเป็นไปได้ที่ว่าฝ่ายนั้นคงจะสำนึกถึงคำสัญญาที่เขาก้มกราบตอนนั้น เลยยอมถอยหนีชั่วคราว แต่กฤตภาษนี่สิ เขาทำให้เจ้าตัวหวิดเสียโฉมขนาดนั้น มีเหรอที่คนแรงๆแบบนั้นจะไม่เคียดแค้น
“อย่าไปคิดถึงเรื่องคนอื่นเลยพี่ตฤณ ผมว่าเรารีบกลับบ้านดีกว่า”ลูกศิษย์เอ่ยบอก ทำให้คนนิ่งคิดเรื่องราวได้สติพยักหน้ารับแล้วยอมเดินต่อไป
.
.
“เมื่อไหร่มึงจะลงมือแก้แค้นอีอาจารย์สอนพิเศษลูกศิษย์หน้าหล่อมึงซะทีอีเอส พวกกูคันไม้คันมือเต็มที่แล้วนะ”เสียงเพื่อนเอ่ยถามขณะที่ผู้นำกลุ่มกำลังนั่งเซ็งกับเรื่องอื่นมากกว่าเรื่องความแค้นของอริหัวใจ
“เออ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้กูกำลังเซ็ง”ชายหนุ่มบอกออกไปอย่างหงุดหงิด ในสมองตอนนี้คิดแต่เรื่องที่ภูมิชี้หน้าด่ากลางฟิตเนส มันน่าอายนักที่ตอนสะบัดหน้าเดินหนีออกมาแล้วเจอกับเป้าหมายรายวันที่ต่างก็ยืนอมยิ้มหัวเราะกันอยู่ สงสัยพวกนั้นคงได้ยินสิ่งที่คนชี้หน้าด่าเอ่ยออกมาหมดแล้วเป็นแน่ โอ้ย หมดกันภาพพจน์ที่เตรียมสร้างไว้ล่อพวกมัน อีแอบจิต อีภูมิ ฉันล่ะเกลียดแกนัก แค้นที่หลงภาพลักษณ์ภายนอกของแกแล้วยอมเสียตัวให้ไม่เท่าไหร่ แต่การที่แกทำให้เรตติ้งฉันตกในสถานที่ ที่ฉันกำลังจะคั่วเหยื่อรายใหม่นี่สิ มันน่าจะจับแกมาตบล้างน้ำนัก หึ!!
.
.
ในระหว่างรอรถกลับบ้าน เตชสิทธิ์บ่นหิวขึ้นมาหน้าตาเฉย เด็กหนุ่มชวนคนที่ยืนอยู่ด้วยไปหาอะไรรองท้องก่อนขึ้นรถ
“ไหนบอกว่ารองท้องไง ทำไมต้องเข้าร้านด้วยล่ะไต๋”คนถูกชวนเอ่ยว่าเมื่อเห็นคนชวนเลือกร้านที่จะเดินเข้าเป็นร้านอาหารที่กะทานให้อิ่มไปเลย
“เด็กกำลังกินกำลังโตน่าพี่”คนถูกว่าหันมาบอก ก่อนจะเดินนำเข้าไปในร้าน แล้วตรงเข้าไปนั่งในมุมที่เหมือนจองเอาไว้แล้ว
“พี่ไม่ทานนะ นายจะทานอะไรก็รีบสั่ง จะได้รีบกลับ”คนเดินตามเอ่ยบอกเมื่อทรุดนั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้ว
“พี่ไม่หิวเหรอ”คนตรงหน้าถาม ก่อนเจ้าตัวจะหันไปส่งยิ้มให้พนักงานที่เตรียมรับออเดอร์พลางพยักหน้าหน่อยๆ ส่งให้ฝ่ายนั้นจะถอยฉากออกไป
“สั่งอะไรไป ไม่เห็นได้ยินเลย”ชายหนุ่มที่มองดูอยู่เอ่ยถามเมื่อรู้สึกแปลกใจขึ้นมา
“ร้านนี้ผมกินประจำ แค่เห็นหน้าผม เขาก็รู้กันแล้วว่าผมจะสั่งอะไร”คนตรงหน้าตอบ ก่อนเจ้าจะก้มลงไปหยิบของบางอย่างในกระเป๋าถือ คนตั้งคำถามจึง หันมองโน่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อยอย่างไม่ติดใจจะถามอะไรต่อ มันก็จริง ร้านนี้ไม่ห่างจากโรงเรียนคนกำลังสาละวนกับการหยิบของมากนัก เป็นไปได้ที่เจ้าตัวจะมาเป็นลูกค้าประจำที่นี่
พนักงานของร้านหนึ่งคนเดินถือเค้กก้อนสวยออกมาจากทางเคาเตอร์ร้าน เค้กนั้นปักเทียนและจุดไฟเอาไว้แล้วเป็นสัญลักษณ์ที่สื่อว่าเป็นเค้กวันเกิดอย่างแน่นอน คนมองเห็นยิ้มเหงาขึ้นมาหน่อยๆ เมื่อคิดว่าคงมีใครเกิดวันเดียวกับเขาแล้วพากันมาฉลองที่นี่ ใครนะใครคนนั่น น่าอิจฉาจัง ได้ฉลองวันเกิดด้วย
“แฮปปี้ เบิร์ธ เดย์ ครับ”เสียงนั่นดังมาจากคนที่นั่งด้วยกัน ทำให้คนเหงานิดๆหันควับกลับมามองอย่างเร็ว ชายหนุ่มสบตานิ่งกับคนที่กำลังเลื่อนการ์ดแผ่นหนึ่งมาให้ตน ยังไม่ทันที่จะมีคำถามใดๆหลุดออกจากปาก เค้กก้อนสวยที่มองเห็นก่อนหน้าก็ถูกนำมาวางบนกลางโต๊ะ พร้อมคำพูดอวยพรวันเกิดสั้นๆจากพนักงานที่นำมา ก่อนเจ้าตัวจะเดินจากไปเมื่อทำหน้าที่เสร็จ
“นายรู้เหรอไต๋”กัณตินันท์เอ่ยถามคล้ายครางเมื่อไม่อยากจะเชื่อว่าตนเองจะโดนทำเซอไพรส์แบบนี้จากลูกศิษย์
“เรื่องแค่นี้ถ้าผมไม่รู้ ก็แย่แล้วล่ะครับ”คนทำเซอไพรส์ตอบยิ้มๆ ก่อนจะส่งสายตาให้เจ้าของวันเกิดรับการ์ดที่เขาเลื่อนให้
กัณตินันท์หยิบการ์ดนั่นขึ้นมาอ่าน ก่อนจะเอ่ยขอบคุณลูกศิษย์ที่ทำให้วันเกิดปีนี้ของตนดูมีค่าขึ้นมา เนื้อความในการ์ดนั้นเป็นคำอวยพรสั้นๆที่ลูกศิษย์มีให้ แกมด้วยข้อบังคับหลายอย่างที่ไม่ได้เป็นที่น่าหนักใจเลยที่จะทำตาม ยกเว้นข้อสุดท้าย
“ให้สอนนายคนเดียว โอเค พี่ทำได้ ให้มารับนายทุกวัน พี่ก็ทำอยู่แล้ว ห้ามคบใครเป็นแฟนถ้านายไม่อนุญาต ฟังดูยากนะ แต่ก็จะพยายาม ให้โทรหานายทุกวันก่อนนอน คิดดูก่อน และข้อสุดท้าย ห้ามตั้งท่าเป็นศัตรูกับผมอีก ข้อนี้บอกตัวเองดีกว่ามั๊ย พี่ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”คนอ่านการ์ดพลางตอบไปในตัวเงยหน้าขึ้นสบตาคนร่างข้อบังคับยิ้มๆ
“นั่นไม่ใช่ข้อสุดท้าย”เจ้าของข้อความบอกเสียงขรึม ทำให้บรรยากาศแทนที่จะสดใสกลับอึมครึมตาม
“อีกข้อนั้น พี่ยังไม่ขอตอบ และการ์ดนี้พี่ก็ยังจะไม่รับ จนกว่านายจะเติมสิ่งเหล่านี้ลงไป”คนเอ่ยหยิบปากกามาจดอะไรซักอย่างเติมลงไป แล้วยื่นคืนไปให้คนตรงหน้า
“เติมมันให้ครบตามความเป็นจริง ถ้านายทำได้ พี่ก็จะรับการ์ดแผ่นนี้ พร้อมยอมตอบคำถามข้อสุดท้าย”
เจ้าของการ์ดหยิบของๆตนกลับมาอ่าน เด็กหนุ่มผ่อนลมหายใจหน่อยๆเมื่ออ่านจบ ก่อนจะยอมทำตามข้อเสนอ
“ไม่น่าเกินความสามารถ”เจ้าตัวยักคิ้วเอ่ยกับคนยื่นให้ ก่อนจะจัดการเก็บของๆตัวใส่กระเป๋าดังเดิม แล้วหันมาสร้างบรรยากาศใหม่
“เป่าเทียนเหอะ เค้กนี้ผมตั้งใจสั่งทำพิเศษเลยนะ เพื่อพี่”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกยิ้มๆ คนถูกบอกยิ้มส่งกลับให้ ก่อนจะก้มลงเป่าเทียนให้ดับไป และทันทีที่เล่มสุดท้ายดับลง คนเป่าก็ต้องสะดุ้งหน่อยๆ เมื่อโดนคนตรงหน้าใช้นิ้วปาดหน้าเค้กมาป้ายที่แก้มตัวเองก่อนเจ้าตัวจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“พี่จะตั้งท่าเป็นศัตรูกับนายก็คราวนี้แหละไอ้เด็กบ้า”คนโดนป้ายว่ากลับ ก่อนจะจัดการทำอย่างที่คนแกล้งตนก่อนทำบ้าง เค้กก้อนนั้นแทนที่จะได้ทานกันอย่างอร่อยจึงกลับกลายเป็นเครื่องมือแกล้งกันอย่างสนุกของลูกศิษย์กับอาจารย์
.
.
ภายนอกร้านคนที่แอบมาซุ่มดูงานของตัวเองที่สั่งคนอื่นทำบังเอิญผ่านมาเห็นภาพบาดตาเข้า อารมณ์หึงถึงกลับพุ่งปรี๊ดขึ้นทันที เปล่าหรอก ไม่ได้หึงคนรักเก่า แต่ที่หึง คือหึงไอ้เด็กหน้าหล่อนั่นต่างหาก ดูท่ามันจะชื่นชอบเพศที่มันบอกว่าเกลียดเกินไปหน่อยแล้ว ถ้าคนๆนั้นเป็นเขา เขาจะไม่ว่าเลย แต่นี่ดันเป็นคนที่เขาเขี่ยทิ้ง โอ้ย นี่มันอะไรกัน แพ้ใครไม่แพ้ จะมาแพ้คนอย่างกัณตินันท์เหรอ ไม่มีทางหรอก
ชายหนุ่มพินิจมองภาพหยอกล้อของคนสองคนอย่างใช้ความคิดว่าจะทำให้มันแตกหักกันยังไง อ๋อ ใช่สิ ชายหนุ่มบอกตัวเองในตอนท้ายเมื่อคิดออกว่า ถ้าจะทำให้สองคนนั้นมองหน้ากันไม่ติด เขาต้องเข้าทางคนรักเก่าสิ แกล้งเล่นละครอยากย้อนไปคืนดีกับมันซะเลย รายนี้เป็นคนอ่อนไหว อ่อนแอง่าย รับรองว่าถ้าเขาเข้าไปล่อนิดเดียวเจ้าตัวจะต้องเกิดอาการสับสนบ้างล่ะ ทีนี้ล่ะมึงเอ้ย ไอ้ไต๋ ฉันจะรอดูนายซิว่า คนที่นายกำลังชื่นชอบชื่นชมทำท่าทางเหมือนมีเยื่อใยกับฉันแล้วนายจะมีสีหน้าและความรู้สึกยังไง นายคงจะรู้แล้วแหละว่าฉันกับกัณตินันท์เคยคบกันมาก่อน หึ ถ้าฉันแกล้งปะทุถ่านไฟเก่าให้ติดไฟขึ้นมาได้ คราวนี้แหละ พวกแกสองคนจะต้องทะเลาะกันแหลกลาญแน่ โอ้ย แค่คิดก็สนุกไปถึงไหนต่อไหนแล้วที่จะได้เห็นคนที่กำลังจะดีต่อกันหันมาฟาดฟันกันอย่างเก่า จะเอาให้พวกแกมองหน้ากันไม่ติดเลยคอยดูฤทธิ์พ่อ คอยดู..!
.
.
เขาบอกให้คอยดูอ่ะ งั้นคอยกันนะ อิอิ
Boy
-
เอ่อ..อาจารย์กะลูกศิษย์เค้ากะลังหวานกันแล้วสิเนี่ย..
ยังรู้สึกขัดๆใจไงไม่รู้
ตฤณเค้ามีเด็กหน้าใสน่างับๆๆๆๆแบบนี้
แผนถ่านไฟเก่าไม่ได้ผลหรอกอิภูมิ :laugh:
-
ข้อสุดท้ายคืออะไร อยากรู้ :serius2:
หวานกันจังเลย :o8: ตอนต่อไปคงมีมารมาขัดขวางแล้วแหละ
-
ไอ้ภูมิเลวจริง ๆ
ขอให้โดนรุมโทรม เพี้ยง!!!!!! :laugh:
-
มารผจญ เยอะ จริงๆ :serius2:
-
แห๊ม คนเลวเนี่ย มันเลวจริงจริ๊งงงงงงงงง
-
นายไต๋กับนายตฤณนี่อุปสรรคเยอะจิงๆ....ศัตรูรอบด้านเลยอ่า :o
เอาใจช่วยสองคนแล้วก้คนแต่งด้วยค่า o13
อยากรู้จังว่าที่นายไต๋ขอไปข้อสุดท้ายคืออะไร :m1:
-
มารร้ายเยอะจริงๆ เรื่องนี้
สะท้อนสังคมหรือเปล่าครับพี่บ๊อยยยย
:m31: :m31: :m31:
-
:m22: มาคอยดูเหมือนกัน :bye2:
-
อืมนะ
ความริษยา นำมาซ฿งเพลิงที่เผาผลาญตัวเอง
เมื่อไรจะรู้จักการให้อภัยกันและกัน
:กอด1:
-
เรื่องนี้ตัวร้าย ร้ายยิ่งกว่าตัวร้ายในละครทีวีซะอีก
-
:ข้อสุดท้าย:
เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง.. ไต๋.. นายต้องแต่งชุดสายเดี่ยวให้พี่ดู หุหุ
(http://img369.imageshack.us/img369/6839/kwbb005ckshp5.jpg)
ได้ป่ะ 5555555
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
:m23: :m23: :m23: :m23:
คิดเหมือนกันเลยอ่ะ...กลัวใจพี่บอยจัง อย่าจบเศร้าเลยนะ นะนะนะ
:m29: :m29: :m29:
-
^
^
^
:m23:ใจพี่บอยพี่ก้อกลัวนะ
แต่ใจน้องจีพี่ว่าน่ากลัวกว่าอ่ะ :m29: :m29:
จะให้ดีอย่าจบเศร้าเลยทั้งสองเรื่อง :laugh:
-
นังs จะทำไรอีกเนี่ย... :m31:
-
^
^
^
:m23:ใจพี่บอยพี่ก้อกลัวนะ
แต่ใจน้องจีพี่ว่าน่ากลัวกว่าอ่ะ :m29: :m29:
จะให้ดีอย่าจบเศร้าเลยทั้งสองเรื่อง :laugh:
เห็นด้วยคร้าบบบบ :a1: :a1: :a1: :a1: :a1:
-
อ่าว กรรม ไหง ภูมิ เล่นแรงอย่างนี้ละเนี่ย
ขอให้เรื่องผ่านไปด้วยดี ใครจะไปยอมใจอ่อนกับคนที่เคยขอให้กราบเท้าหว่า
แต่ก็ไม่แน่ 5555 ก็อย่าให้ ตฤณ กลับไปเลยนะเนี่ย
ไม่ได้กลัวเรื่องนี้จบแบบ คุณบอย ถกล..
แต่ก็ไม่อยากให้มันทะเลาะ ล้างแค้นกันไม่สิ้นสุด
ตอนนี้น่ารักมากๆอ่ะตอน hbd ฮฺ้วววว
-
สุดยอดดดดดดดไต๋ร้ายมากกกกกอ่ะ พอมาช่วงหลังหวานซะขนาดนั้นดีน่ะเนี่ยได้คนดีมาชุดขึ้นมาได้่อ่ะ
ภูมิกับเอสจะร้ายไปไหนเนี่ย
แล้วมาต่ออีกน่ะค้าบบบบ
-
ชื่อเรื่องก็ จบไม่น่าเศร้านา น่าจะออกแนว กุ๊กกิ๊ก ใสๆ มากกว่า อย่าเพิ่งกลัวใจคุณบอยเลย
จบเศร้าจะเจื่อนคออาร์ต :laugh: :laugh:
-
หุหุหุ...เซอไพรซ์วันเกิดน่าร๊ากกเชียววนะนายไต๋ :m12:
นายภูมิ ระวังจะยิ่งทำให้ ตฤณกะไต๋ รักกันกว่าเดิมนะ :haun5:
ตอนจบ ชักจะหวาดๆ :m29:
-
ฝันไปเถอะไอ้ภูมิ ย๊ากส์ๆๆๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2:
-
:m1: ตามจ่อมาติด ๆ คับ อย่าให้ขาด o13
-
เยี่ยมมากกก อยากมีวันเกิดแบบนี้บ้างจังเลย o13 o13 o13 o13
แต่ทามมายย พวกมารผจญมันเยอะจัง :serius2: :serius2: :serius2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ข้อสุดท้ายนับแต่นี้ไปต้องยอมเป็นเมีผมคนเดียว รึเปล่าคะ :m4:
-
คำขอข้อสุดท้ายของน้องไต๋ก็คือ ขอให้พี่ตฤณเป็นแฟนไต๋ไง :o8:
ส่วนข้อแม้ของพี่ตฤณก็คือ น้องไต๋ต้องเอนทรานส์ให้ติดซะก่อนแล้วจะยอมเป็นแฟน :L1:
คุณบอยไม่ต้องเฉลย เราก็คิดเอง เออเองเสร็จเรียบร้อย :laugh:
-
ถ้าจบเศร้านะ
จะไม่เข้ามาอ่านอีกเลยอ่ะ
-
จิ้ม
:bye2: :bye2:
-
มาจิ้มไรพี่อ่ะ
น้องเพียว
พี่จิ้มคืนนนนนนนนนน
รอตอนที่ 32 อ่ะ ไม่อยากให้เศร้านะ
-
เป็นเรื่องแรกที่อ่านในบอร์ดนี้เลย.....
สนุกสุดๆๆ.....ชอบมากเลย :oni2:
หุหุ..จะจบแหละ..... :m15:
ยังไงกะสู้ๆนะงั๊บ
-
เจาะไข่คนข้างบนอ่ะ :m20:
-
เจาะไข่คนข้างบนอ่ะ :m20:
Seed ..............!!!!!!!!!~.... :o
มาเล่นเจาะกันแบบนี้เลยเหรอ T T
(เจาะไม่กลัวกลัวไม่เจาะเน้อ) โฮ๊ะๆๆๆๆๆๆๆ.....
-
ยังไม่มาอีกเหรอแก...หลายวันแล้วนะ
ทำงานยุ่งอ่ะดิ ว่าแต่...ตอนนี้แกอยู่ส่วนไหนของประเทศไทยอ่ะ
:m23: :m23: :m23:
รักษาสุขภาพด้วย :o8: :o8:
-
โอ้ยจะอิจฉาเค้าไปถึงไหนน้อไอ้คุณภูมิเนี่ย ไม่มีใคเรอาแล้วยังจะด้านมาเล่นอยู่ได้เนอะ
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ค่ามันให้ตายๆๆๆๆๆไอ้ภูมิ ไปตายสะแก
-
มารอด้วยคนค่ะ ^^
อ่านทีเดียวถึงนี่เลย
หวาวววว
น่าติดตามที่สุด!!!!!
-
จขกท. เพลินอยู่บ้านอื่นนานแล้วนะ
มาต่อทู้บ้านตัวเองบ้างเหอะ
หลายวันแล้วน๊า
:impress: :impress:
-
ห๊า ไม่ได้มาอ่านแป๊ปเดียว จะจบแล้วหรอ
คราวนี้บอยใจดีนะครับ นายไต๋โดนนิดเดียวเอง
เมื่อไหร่เล่ม 3 จะออกอ่ะ รออ่านนะคับ
-
:m22:
-
รออยู่นะคับ
-
รออยู่นะค้าบมาต่อไวไว :oni3:
-
ขอโทษด้วยนะคับที่ให้รอกันนาน ขอโทษด้วยจิง ๆ คับ
o15 o15 o15 o15 o15
“ท่าทางสนุกกันจังเลยนะ ขอนั่งร่วมโต๊ะด้วยคนสิ”หนึ่งเสียงเอ่ยทักขึ้นขณะที่คนสองคนกำลังหยอกล้อกันอยู่อย่างเพลินใจ บรรยากาศสนุกนั้นชะงักไปพลัน เมื่อสองคนเงยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียงพร้อมกันแล้วเห็นว่าฝ่ายที่เข้ามาทักเป็นใคร
“ภูมิ”กัณตินันท์เอ่ยเรียกชื่อฝ่ายนั้นอย่างแปลกใจปนตกใจที่เห็นเจ้าตัวที่นี่
“ใช่ภูมิเอง ทำไมต้องทำหน้าอย่างกะเห็นผีอย่างนั้นด้วยล่ะ”เจ้าของชื่อเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ไร้แววมาดร้าย ชายหนุ่มเริ่มประเมินสถานการณ์ด้วยการลอบมองดูแววตาของหนุ่มน้อยที่กำลังจ้องตนเขม็ง คงกำลังนึกไม่ถึงล่ะสิว่าจะเจอเขาที่นี่
“มาทำอะไรแถวนี้ภูมิ ”กัณตินันท์รีบเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นสองคนตรงหน้าจ้องหน้ากันเขม็ง ชายหนุ่มล่ะกลัวเหลือเกินว่าจะเกิดเหตุราวีอะไรขึ้น
ระหว่างสองคนนั่น
“มาธุระนิดหน่อยน่ะ”ภูมิหันมาตอบ
“แล้วไม่ทำงานเหรอ”คนได้คำตอบถามต่อ
“บอกตฤณ ตฤณจะเชื่อมั๊ย”คนถูกถามเอ่ยเป็นปริศนา สองคนที่นั่งอยู่ก่อนจึงมองสบตากัน ด้วยต่างฝ่ายต่างก็กำลังคิดว่าวันนี้คนยืนค้ำหัวอยู่
จะมาไม้ไหน
“ภูมิได้ข่าว่าเค้กแถวนี้อร่อย เลยลางานมาเพื่อซื้อเพื่อเซอร์ไพรส์วันเกิดตฤณน่ะ แต่ไม่คิดว่าตฤณจะฉลองกับลูกศิษย์สุดโปรดแล้ว”ภูมิเอ่ยต่อ เมื่อเห็นสองคนมองหน้ากันคล้ายปรึกษากันในใจว่าจะเอายังไง
“ไม่มีใครฉลองกับใครทั้งนั้นแหละภูมิ มันเป็นเรื่องบังเอิญ”เจ้าของวันเกิดเอ่ยบอกปัดเพราะไม่อยากให้คนเอ่ยคล้ายประชดเมื่อครู่ตั้งป้อมที่จะหึงหวงตัวลูกศิษย์ตนอีก ชายหนุ่มเดาเอาไปว่าที่คนรักเก่าเข้ามาทักทายตนแบบนี้คงเพราะไม่พอใจที่เห็นลูกศิษย์หน้าหล่อนั่งกุ๊กกิ๊กอยู่กับตนเป็นแน่ ชายหนุ่มยังนึกถึงว่าฝ่ายนั้นคงจะยังมีความหวังกับตัวลูกศิษย์ตนอยู่ แต่แล้วความคิดนั้นก็พลันสะดุดลง เมื่อฉุกคิดถึงประโยคก่อนหน้านี้ที่เอ่ยนำการประชด
“เมื่อกี้ภูมิบอกลางานมาเพื่อซื้อเค้กให้ตฤณเหรอ”ชายหนุ่มเอ่ยทวนประโยคที่ทำให้ความคิดสะดุดลง
“อืม ก็วันนี้วันเกิดตฤณนี่ ตฤณนึกว่าภูมิลืมเหรอ”คนที่เห็นแผนการเริ่มเข้าทางเอ่ยต่อยิ้มๆ ดีนะที่เป็นคนหัวไว หึๆ วันเกิดแกฉันคงลืมไปตั้งนานแล้วแหละ ถ้าฉันไม่เห็นซากเค้กที่ปักเทียนเอาไว้นี่ อ๋อ เรื่องลางานมาซื้อเค้กให้แก ฉันก็เพิ่งคิดคำตอหลดตอแหลตะกี้นี่เองแหละ ไม่ต้องมาทำสีหน้าแปลกใจปนสับสนหรอก แต่เอ๊ะ แกทำสีหน้าแบบนี้สิดี เพราะมันแสดงถึงว่าแกคงยังแคร์ฉันอยู่ โอ้ย อีโง่เอ้ย!! จะปั่นหัวให้สาใจเลยคอยดู
“ผมว่าเราไปจากที่นี่กันเถอะพี่ตฤณ ก่อนที่ผมจะหงุดหงิดมากกว่านี้”คนที่นั่งเงียบมานานเอ่ยขึ้น เมื่อเริ่มเอือมระอากับสีหน้าแววตากวนส้นเท้าของคนที่ตนนึกไม่ชอบหน้า คนแบบนี้แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว ทำมาเป็นพูดดีกับคนที่ตัวเองบังคับให้กราบเท้า หวังจะสร้างเรื่องอะไรล่ะมึง นึกเหรอว่ากูจะรู้ไม่ทัน!!
“จะรีบกลับกันไปไหนล่ะ พี่เพิ่งเขามาทักแป๊บเดียวเองนะ”คนนึกชะล่าใจในแผนการเอ่ยยิ้มๆ ชายหนุ่มแอบสาใจเล็กๆเมื่อนึกไปเองว่าอาการหงุดหงิดของหนุ่มน้อยหน้าหล่อที่ตนเห็นนั่นเกิดจากที่เจ้าตัวเริ่มจะจับต้นชนปลายเรื่อง
ราวว่าเขาจะเข้ามาทวงหน้าที่คนรักคืนกับอาจารย์สอนพิเศษของตน ดูสิ รีบชวนคนที่ทำเหมือนจะหวั่นไหวหนีกลับบ้านไปเลยเชียว โถเอ๋ย เด็กน้อย นี่เกมมันเพิ่งเริ่มต้นนะ เก็บอาการหึงหน่อยสิพ่อรูปหล่อ
“แล้วใครเชิญให้นายเข้ามาทักพวกเราล่ะ”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นอย่างไม่นึกเคารพ ดูสีหน้าระรื่นของมันเหมือนนึกสมใจอะไรบางอย่างแล้วอยากตะบันหมัดเข้าใส่นัก
“จริงๆพวกเราก็คิดจะกลับกันแล้วและภูมิ ขอตัวก่อนนะ”กัณตินันท์รีบเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นสองคนตรงหน้าเริ่มสู้สายตากันอีก ชายหนุ่มยังไม่รู้จุดประสงค์อะไรของคนรักเก่าหรอกที่มาพูดจาอะไรแปลกๆให้ได้ยิน แต่ที่ต้องรีบเอ่ยเข้าข้างลูกศิษย์เพราะมั่นใจว่าฝ่ายนั้นคงมีจุดประสงค์ไม่ดีแน่กับการเข้ามาแสดงตัวแบบนี้
“ไม่ได้นะตฤณ อุตส่าห์บังเอิญเจอกัน ตฤณจะรีบหลบหน้าภูมิเลยเหรอ”คนกำลังจะถูกเดินหนีรีบเอ่ยรั้งไว้ เริ่มขัดใจที่เห็นสองคนยังเข้ากันได้ดี
“เป็นหมา หมามันก็หลบโว้ย ถ้าเจอนายน่ะ ทำพฤติกรรมน่าเกลียดอะไรเอาไว้บ้างน่าจะสำนึกได้นะ”คนที่โพล่งปากตอบเป็นอีกคนที่ไม่ได้ถูกรั้งตัว
“ฉันไม่ได้พูดกับนายไอ้เด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม คนรักเขาจะเคลียร์กัน อย่าแส่ดีกว่าว่ะ”ภูมิหันไปเอ่ยด้วยอย่างเดือดดาล ไอ้เด็กเปรตนี่ ปากมันร้ายได้สม่ำเสมอจริงๆ
“คนรักเขาจะเคลียร์กัน อายปากมั๊ยนั่นน่ะที่พูดแบบนั้นน่ะ”เตชสิทิ์เอ่ยว่าเยาะๆ
“ทำไมกูจะต้องอายวะ เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าพูดจาสามหาว”ภูมิขึ้นเสียงอย่างหยาบคาย ทำให้มีสายตาเริ่มมอง
“ค่อยๆพูดกันก็ได้ภูมิ ที่นี่มันอยู่ใกล้โรงเรียนไต๋อยู่นะ”กัณตินันท์เอ่ยห้าม เพราะกลัวจะมีคนรู้จักลูกศิษย์ตนรวมอยู่ด้วยกับกลุ่มไทยมุง
“ใกล้สิยิ่งดี คนเขาจะได้รู้ว่าไอ้เด็กนี่มัน....”กัณตินันท์รีบยกมือขึ้นปิดปากคนที่ทำท่าว่าจะใส่ไฟแฉอะไรลูกศิษย์ตน ชายหนุ่มส่งสายตาไล่ให้คนกำลังจะโดนแฉให้ออกไปที่อื่นก่อน ตอนแรกก็หนักใจว่าฝ่ายนั้นจะไม่ฟัง แต่แล้วก็โล่งอกที่เจ้าตัวยอมถอยฉากออกไปอย่างว่าง่ายในตอนท้าย
“เมื่อไหร่จะเลิกพาลเอากับเด็กหะภูมิ”คนโล่งอกยอมเปิดปากคนที่ตนปิดเอาไว้ แล้วเอ่ยต่อว่า
ภูมิไม่สนใจคำต่อว่าของอดีตคนรัก ชายหนุ่มร้องตามไล่หลังคนที่เดินหนีไปไม่ไกลนัก
“หนีไปไหนวะไอ้ลูกแหง แน่จริงกลับมาสิ พ่อจะแฉให้หมดเลยว่าแกน่ะมันเด็กมีปัญหาที่....อุ๊บ!!”เสียงนั่นขาดหายไปพร้อมกับเสียงร้องว้ายที่ดังลั่นร้าน กัณตินันท์นั่นเองเป็นคนหยุดเสียงพูดนั่นด้วยการยกถาดเค้กทั้งก้อนขึ้นโปะหน้าเจ้าของเสียง ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้มลงเก็บของแล้วรีบเดินแหวกผู้คนที่เริ่มจับกลุ่มหัวเราะกันคิกๆออกไป
ภายในร้าน ภูมิ ยืนช๊อคและอึ้งไปหลายวินาที ก่อนที่ชายหนุ่มจะเก็บกั้นอาการตัวเองเองเอาไว้ไม่ไหวร้องกรี๊ดขึ้นมาอย่างสุดเสียงเพราะโกรธจัดที่โดนเค้กทั้งก้อนฟาดเข้าที่ใบหน้าจังๆ
ท่ามกลางไทยมุงแบบนี้
“อย่าให้เจอข้างนอกจังๆอีกนะอีพวกเลว กูจะไม่ไม้หน้าเลยคอยดู”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาอย่างเคียดแค้น เมื่อร้องกรี๊ดจนหนำใจแล้ว
“หัวเราะอะไรกัน ไม่เคยเห็นหรือไงคนโดนเค้กโปะหน้าเนี่ย อีพวกเวร เดี๋ยวเอาเทียนลนหม้...ซะนี่”ชายหนุ่มลืมตัวด่ากราดออกไปอีกเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกๆคักๆดังอยู่ไม่ขาดสาย แผนการสร้างความร้าวฉานพังทลายลงราบคาบแบบนี้ หวังว่าแผนการสร้างความอับอายให้ชะนีเด็กอย่างอีณิชานั่นคงไม่พังไปด้วยหรอกนะ ขอให้สองคนนั่นจับมันมอมยาแล้วขยี้กามถ่ายคลิปมันเอาไว้ได้ทีเถอะ พ่อจะเอาไปแฉให้ว่อนเน็ตเลย
.
.
.
.
เตชสิทธิ์ยืนสงบสติอารมณ์ขณะที่ยืนรอคนที่ส่งสายตาสั่งให้ตนออกมาจากการโดนราวีจากผู้ใหญ่นิสัยไม่ดี เด็กหนุ่มยังไม่รู้ว่าเหตุการณ์ในร้านดำเนินไปถึงขั้นไหน จึงเคืองไปก่อนเลยว่าคนที่สั่งให้ตนออกมาจะยอมสนทนากับคนที่เข้ามาหาเรื่องจนลืมตนไป
กัณตินันท์ก้มหน้าก้มตาเดินตามหาลูกศิษย์ ขณะเดินอยู่นั้นก็ต้องตกใจเมื่อมีร่างหนึ่งวิ่งชนตนเข้า
“ขวางทางอยู่ได้ คนรีบรู้มั๊ย”คนวิ่งชนเอ่ยตวาดใส่ คนโดนชนกำลังจะเอ่ยขอโทษตามนิสัยที่ออกตัวรับผิดไว้ก่อน แต่ยังไม่ทันได้เอ่ย ความรู้สึกฉงนใจก็เกิดขึ้นซะก่อน เมื่อเห็นร่างคนที่วิ่งเป็นร่างเปื้อนเลือดของอริวัยเรียนลูกศิษย์ตัวเอง
“เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป”ชายหนุ่มรีบเอ่ยร้องเรียกเมื่อเห็นฝ่ายนั้นทำท่าจะวิ่งไปที่ไหนซักแห่งต่อ ร่างนั้นหยุดวิ่งหันมามองแล้วเอ่ยลนลาน
“มีอะไร ผมรีบนะ แฟนผมถูกฉุดไป ผมจะรีบไปแจ้งอาจารย์ที่โรงเรียน”
“ณิชา”กัณตินันท์ครางชื่อคุณหนูที่ตนรู้จักออกมาเบาๆ ทำให้คนที่กำลังจะวิ่งต่อมองพินิจใบหน้าตนแล้วเอ่ย
“อ๋อ พี่เป็นครูสอนพิเศษไอ้ไต๋ใช่มั๊ย ถึงได้รู้จักณิชา”
“แล้วนายรู้จักฉันเหรอ”
“ณิชาเล่าให้ฟัง ก่อนหน้า ผมก็เคยเห็นพี่ยืนอยู่กับไอ้ไต๋ แล้วนี่ไอ้ไต๋ไปไหนครับ ณิชาถูกฉุดไป ผมจะบอกมัน”
“พี่ก็กำลังตามหาเขาเหมือนกัน นายรีบไปแจ้งที่โรงเรียนก่อนไป เดี๋ยวถ้าเจอไต๋ พี่จะบอกเขาเอง”คนถูกบอกพยักหน้ารับแล้ววิ่งต่อไปทางโรงเรียน คนอกจึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อกดหาคนที่ตนกำลังตามหาตัวเพราะคิดว่าคงต้องแจ้งเรื่องนี้ให้ให้เจ้าตัวรู้ จะได้หาทางช่วยเหลือคุณหนูนั่น
“จะโทรไปไหนอีเลว”หนึ่งเสียงเอ่ยขึ้นให้สะท้านตกใจ ก่อนที่เจ้าของเสียงจะแย่งโทรศัพท์นั่นไปไว้ในมือ
“ภูมิ”กัณตินันท์เอ่ยตามอย่างตกใจที่เห็นคนที่ตนจัดการเอาเค้กปาหน้าเดินตามตนออกมาได้ทัน ฝ่ายนั้นล้างหน้าล้างตาออกมาแล้วลวกๆ ชายหนุ่มหนุ่มนึกหวาดหวั่นขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อเห็นแววตาของคนเคยคุ้นเคยตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว
“ขอโทรศัพท์ตฤณคืนเถอะภูมิ”คนนึกกลัวเอ่ยอย่างใจเย็นด้วยเพราะข่มความรู้สึกเอาไว้
“จะโทรไปรายงานไอ้เด็กนั่นเหรอว่าแฟนมันโดนฉุด”คนน่ากลัวเอ่ยขึ้นอย่างเยาะๆ อีกคนที่ได้ฟังถึงกับตกใจเอ่ยถาม
“ภูมิรู้?”
“หูไม่ได้หนวกนี่ ฉันตามมาพอดีจนได้ยินสิ่งที่เด็กนั่นบอกแก”
“เขาชื่อแซนด์ เป็นแฟนใหม่ณิชา”
“หมายความว่าไง”
“ไต๋กับณิชาพวกเขาจบกันไปตั้งนานแล้ว”
“จริงดิ”
“ตฤณจะโกหกภูมิไปทำไม”
“งั้นแสดงว่านายไต๋นั่นกำลังจะคบแกอย่างเปิดเผยงั้นสิ”
“เราเป็นแค่อาจารย์กับลูกศิษย์กัน”
“ตอแหล!! ฉันไม่เชื่อแกหรอกอย่ามาทำเป็นแอ็บ”
“ภูมิ นี่ภูมิเป็นอะไรไปแล้ว”
“เป็นคนที่กำลังจะเกลียดแกเข้ากระดูกดำไง มานื่ ไปกับฉัน ฉันไม่ยอมให้แกได้ไปเริงร่ากับลูกศิษย์สุดหล่อของแกหรอก”ภูมิออกแรงดึงอดีตคนรักที่ได้กลายเป็นอริหัวใจในปัจจุบัน ฝ่ายนั้นพยามขัดขืนไม่ยอมให้ร่างโดนฉุดดึงได้ง่ายๆ ชายหนุ่มจึงนึกโมโหหนักหันมาตะคอก
“นึกว่าตัวเองเป็นนางเอกหนังไทยแล้วจะโดนผู้ร้ายลากไปข่มขืนหรือไง ทำเป็นขัดขืน เดี๋ยวโดนต่อยหรอกมึง”
“สงบสติอารมณ์ก่อนสิภูมิ นี่ภูมิกำลังคลั่งนะ”คนถูกลากพยายามพูดจาเตือนสติ
“ไม่ต้องสะเออะมาสอนฉัน ที่ฉันคลั่งแบบนี้ก็เพราะแกน่ะแหละ มีดีอะไรนักหนาหะ ไอ้เด็กนั่นถึงได้ยอมศิโรราบ”คนถูกเตือนตวาดแว้ดใส่
“ตฤณสอนหนังสือเด็กนั่น ด้วยความบริสุทธิ์ใจ เราไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่าการเป็นครูเป็นลูกศิษย์กันนะ ภูมิใจเย็นๆค่อยๆคิดตริตรองสิ อย่าให้ความหลงมาครอบงำตัวเองจนต้องคลั่งแบบนี้สิ”
“บอกแล้วไง ไม่ต้องสะเออะมาสอนฉัน แกแค่ตามฉันมาก็พอแล้ว เข้าใจหรือยัง!!”
“ภูมิจะพาตฤณไปไหน ตฤณต้องทำงานนะ”
“งานเหรอ งานสอนหนังสือนายไต๋ใช่มั๊ย บอกแล้วไง ว่าฉันไม่ยอมให้แกได้เข้าใกล้เด็กนั่นอีก”
“ภูมิจะบ้าเหรอ ตฤณต้องสอนหนังสือเขานะ”
“สอนได้ก็เลิกได้ อย่าพูดมาก ตามฉันมานี่”พูดจบ คนพูดก็ออกแรงดึงร่างคนขัดขืนไปขึ้นรถตนได้สำเร็จ
“จะพาตฤณไปไหนน่ะ”กัณตินันท์เอ่ยถามเสียงสั่นเมื่อได้อยู่ในพื้นที่จำกัดกับคนที่กำลังมีท่าทีที่น่าหวาดกลัว
“พาแกไปทรมานเล่นไง จนกว่าแกจะรับปากว่าจะเลิกสอนหนังสือเด็กของฉัน”ฝ่ายนั้นหันมาตอบด้วยแววตาที่สื่อว่าไม่ได้แค่ขู่ คนที่เห็นพฤติกรรมจึงลนลานพูดเตือน
“ไม่ได้นะ ภูมิจะทำกับตฤณแบบนี้ไม่ได้นะ บ้านเมืองมีขื่อมีแปรนะ”
“กล้าแจ้งความเอาผิดฉันเหรอ ลืมแล้วหรือไงว่าเราเคยเป็นอะไรกัน”
“รู้แบบนี้แล้ว ภูมิยังจะกล้าทำร้ายตฤณหรือไง”
“ไม่แปลกหรอกที่ใครต่อใครจะรังแกแกน่ะ แต่มันจะแปลกมากกว่าถ้าแกฮึดขึ้นมาเอาเรื่องชาวบ้านเขานังหน้าโง่”
“ภูมิ ภูมิคลั่งไปแล้วจริงๆ”
“คลั่งสิ ทำไมฉันจะไม่คลั่งล่ะ ชีวิตฉันมันไม่เหลืออะไรแล้วนี่ งานก็โดนพัก เด็กที่ตัวเองรักก็ด่าทอยังกะหมูกะหมา แถมคนที่เป็นมารหัวใจยังเป็นคนใกล้ตัวอีก เป็นแก แกจะคลั่งมั๊ยห๊ะ”
“ปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นในชีวิตเรา ส่วนหนึ่งเราก็เป็นคนสร้างมันขึ้นมาเองนะภูมิ ลองใช้สตินึกตรองให้ดีสิ ว่าปัญหาต่างๆมันเกิดขึ้นมาได้ยังไง แล้วค่อยๆแก้มันไปทีละจุดโดยอย่าใช้อารมณ์เป็นตัวตัดสิน ตฤณว่าทุกอย่างมันมีทางออกที่ดีนะ”
“บอกแล้วไงว่าอย่ามาสะเออะสอนกู ดีนะที่กูขับรถอยู่ ไม่งั้นนะ จะตบปากฉีกเลย แม่งพูดมากนักนะมึง”
“ที่ตฤณพูด ตฤณหวังดีกับภูมิ เชื่อตฤณนะ อย่าใช้อารมณ์ในการแก้ปัญหาเลย”
“อีเหี๊...นี่ มึงจะสอนกูไปจนถึงเมื่อไหร่ห๊ะ กูไม่ใช่ลูกศิษย์มึงนะ รำคาญโว้ย”
“ก็บอกแล้วไงว่าตฤณหวังดี ตฤณถึงพูด...โอ้ย!!”กัณตินันท์หน้าหงายไปตามแรงตบจากหลังฝ่ามือของคนที่ทนฟังคำพร่ำสอนไม่ได้ ชายหนุ่มน้ำตาคลอด้วยเพราะเจ็บบริเวณริมฝีปากและเจ็บใจที่คนรักเก่ากล้าลงมือทำร้ายตนได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่สิ่งที่ตนพูดตนเอ่ย เป็นสิ่งที่หวังดีกับเจ้าตัวแทบทั้งนั้น
“เป็นไงล่ะ สอนกูอีกสิมึง คราวนี้ก็จะจอดรถแถวนี้อัดมึงให้น่วมแน่”ภูมิเอ่ยขึ้นอย่างสาแก่ใจที่เห็นผลงานตัวเองได้ผล แค่ออกแรงเหวี่ยงหลังฝ่ามือข้างที่ว่างฟาดเข้าที่ริมฝีปากแค่นี้ก็หยุดคำพูดมันได้แล้ว แล้วถ้าเขาจับมันไปรวมเอาไว้กับอีนังคุณหนูณิชาแล้วให้พวกเศษเดนมนุษย์ที่เขาว่าจ้างมาจัดการ มันคงจะยอมหยุดที่จะข้องแวะกับหนุ่มน้อยอย่างนายเตชสิทธิ์แน่ๆ
.
.
.
.
.
.
ทางฝ่ายเตชสิทธิ์ ชายหนุ่มรู้สึกว้าวุ่นใจที่ไม่เห็นว่าครูสอนพิเศษของตนจะเดินตามตนออกมาซักที เด็กหนุ่มกำลังคิดที่จะโทรตาม แต่แล้วต้องชะงักเอาไว้ เมื่อเห็นร่างหอบเหนื่อยเปื้อนเลือดของคู่อริวิ่งมาทางตน
“มึงอยู่นี่เองเหรอไอ้ไต๋ ณิชาโดนฉุดไปโว้ย ครูสอนพิเศษมึงบอกมึงหรือยัง”ฝ่ายนั้นละล่ำละลักบอกหน้าตื่นเมื่อมาถึง ทำเอาเด็กหนุ่มตกใจตัวชาเอ่ยถาม
“ใครฉุดไปมึงรู้มั๊ย แล้วพี่ตฤณรู้เรื่องนี้แล้วเหรอ มึงเจอเขาตอนไหน กูยืนรอเขาตรงนี้นานแล้วนะ”
“คนฉุดณิชาน่ะกูไม่รู้จักหรอก พวกมันมากันสองคน ต่อยกูเสร็จมันก็หิ้วณิชาไปเลย พอกูเดินได้วิ่งได้ กูก็แจ้นกลับมาบอกอาจารย์ที่โรงเรียน พวกเขากำลังประสานงานกับตำรวจอยู่ นี่กูนึกว่ามึงจะรู้จากปากครูของมึงแล้วนะ”
“กูยังไม่เจอพี่ตฤณเลย ว่าจะโทรตามอยู่เนี่ย”
“เออ งั้นก็ตามสบาย เห็นมึงยืนอยู่กูก็เลยแวะมาบอกมึงแค่นี่แหละ เดี๋ยวกูไปสมทบกับพวกอาจารย์เพื่อรอให้ปากคำกับตำรวจก่อน”
“เฮ้ย งั้นกูไปด้วยสิ”
“อ้าว แล้วครูมึงล่ะ”
“เอาไว้ก่อน เขาคงคุยติดลมอยู่กับเพื่อนเขามั้ง คงไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้คนที่น่าเป็นห่วงน่าจะเป็นณิชานะ”
.
.
.
.
.
ในห้องแคบเหม็นอับ ร่างบอบบางของคุณหนูที่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงไปแล้วจากการจิกดึงร่นถอยหนีไปเพื่อหาทางเอาตัวรอดขณะนั่งแช่กับพื้น
จากการโดนเหวี่ยงร่างลงไปเมื่อครู่ น้ำหูน้ำตาสาวน้อยไหลอาบแก้มเป็นทาง พลางเกิดอาการสะอึกสะอื้นร้องขอความเห็นใจจากสองวายร้ายที่ตัวเองไม่รู้จัก
“ปล่อยฉันไปนะ พวกแกจับฉันมาต้องการอะไร เราไม่รู้จักกันนี่”
“ปล่อยนะปล่อยแน่สาวน้อย แต่หน้าตาผิวพรรณอย่างน้องเนี่ย ก่อนปล่อยตัวไป พวกพี่สองคนขอดอมดมให้หนำใจก่อนนะ น่าจะหอมดีพิลึก”หนึ่งในสองวายร้ายแสยะยิ้มเอ่ยขึ้น พลางค่อยๆเดินไปหาคนที่ร่นถอยหนีไปอย่างช้า ซึ่งสร้างความหวาดผวาของคนนั่งกับพื้นจนเผลอกรี๊ดเสียงดัง ก่อนจะอ้อนวอนขอความเห็นใจใหม่
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันไหว้ก็ได้ ปล่อยฉันไปเถอะ แล้วฉันจะไม่แจ้งตำรวจ”
“โถ น้องสาว คิดเหรอว่าตอนนี้ตำรวจจะไม่รู้เรื่อง ป่านนี้ไอ้เด็กหน้าหล่อที่มากับน้องมันแจ้นไปบอกใครต่อใครแล้วว่าน้องโดนพวกพี่ฉุดมา”
“ถ้างั้นก็รีบปล่อยฉันไปสิ รับรองฉันจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นะๆๆๆ”
“ปล่อยพวกพี่ก็โง่น่ะสิจ๊ะคนสวย ถึงตอนนี้พวกมันจะพลิกแผ่นดินหาพวกพี่ พวกมันก็หาไม่เจอหรอก น้องสาวไม่ใช่เหยื่อรายแรกของพวกพี่นะจ๊ะที่จะได้เสพสวาทกับพวกพี่ในห้องนี้แล้วถ่ายคลิปส่งขายต่อในตลาดมืดน่ะ”
“กรี๊ดดด!! พวกแกจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ พ่อฉันเป็นคนกว้างขวาง รับรองว่าถ้าพวกแกโดนจับได้ พวกแกไม่รอดแน่”
“เฮ้อ ก็เห็นขู่กันแบบนี้ทุกราย แต่ก็ครางอ่อยๆกันทุกครั้งเวลาโดนลิ้นชอนไชหรือโดนฝังเข็ม”
“ฮือๆๆ ปล่อยฉันไปเถอะนะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันกลัวแล้ว”
“มันเป็นงานของเราน้องเอ้ย ไม่ทำเราก็ไม่มีกิน น่านะ ยอมเป็นดาราหน้ากล้องของพวกพี่ดีๆเถอะ จะได้ไม่เจ็บตัว เห็นบอกว่าเป็นถึงคุณหนูนี่ พวกเราไม่อยากรุนแรงด้วยนักหรอกเดี๋ยวช้ำเปล่าๆ”
“ใครบอกพวกแกว่าฉันเป็นคุณหนู”
“ขอโทษทีนะคนสวย เราจำเป็นต้องปิดบังซ่อนเร้นนายจ้างของเรา”
“แสดงว่ามีคนว่าจ้างพวกแกให้มาจับฉันโดยตรงน่ะสิ”
“จะพูดแบบนั้นก็ได้ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลยะที่น้องไม่ต้องโดนสุ่มเอาเหมือนหลายๆคนที่ผ่านมา แต่ก็นะ ไม่นึกเลยว่าคนที่จ้างเรา เขาจะว่าจ้างเราให้ได้งานชิ้นเอก คลิปคุณหนูไฮโซโดนขย่ม น่าจะขายดีพิลึก”
“ทำแบบนั้นออกไปเท่ากับเป็นหลักฐานมัดตัวพวกแกเลยนะ คิดอะไรตื้นๆไอ้พวกเลว”
“โอ๊ะโอ ปากกล้าขึ้นมาแล้ว คงหายกลัวแล้วสินะ แล้วจะบอกอะไรให้นะ พวกเราขายคลิปน้อง ไม่ใช่ขายคลิปพวกพี่ พวกเราจะโง่ถ่ายให้เห็นหน้าพวกเราทำไมกันล่ะจ๊ะ ถ่ายแค่หน้าตาสวยๆบิดเบี้ยวผสมเสียงครางสนั่นของน้องได้ พวกเราก็จบงานแล้ว ส่วนหลังจากนั่นจะเอายังไงกับน้องดี ค่อยมาคอยดูกันดีกว่า ตื่นเต้นดี”
“เลว เลวมาก ไอ้พวกสวะสังคม คอยดูนะหลุดไปได้ฉันจะแจ้งความจับกวาดล้างให้หมดเลยไอ้วงจรอุบาทเนี่ย”
“เอาเลยน้องสาว ถ้าคิดว่าหลุดออกไปได้”เสียงหัวเราะดังลั่นไปทั้งห้องทันทีที่พวกมันเอ่ยจบ ณิชาปล่อยโฮออกมาพลางกรี๊ดลั่นสนั่นห้องเช่นกัน เมื่อร่างทั้งร่างโดนตะครุบจับไว้ได้
.
.
.
.
“จะทำอะไรน่ะ”
.
.
.
.
.
ทิ้งเอาไว้ให้ทายกันเล่นๆ ว่าประโยคนี้ ใครเป็นคนพูด แล้วจะมาเฉลยในตอนหน้านะ
.
.
.
.
ขอบคุณครับ
Boy
-
^
^
จิ้มแล้วไปอ่านต่อ
:m1: :m1:
ค้างงงง อ่ะ
อาร์ทจัยร้าย :o12:
-
ลุ้นๆๆ รอต่อปายย :a1:
-
โห.....................สาวแตกไม่มีแอ๊บเลยน่ะเนี่ย
-
เรื่องนี้ สาวแตกทุกคน รวมทั้งนายไต๋ 555+
-
ไปช่วยตฤนที
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
มาต่ออีกน้า o13
-
ค้างอะ :a5:
-
มาอ่านต่อแล้วนะคับ
-
อยากจะเอาหัวมุดจอ ไปช่วยพี่ตฤณ แล้วก๊าบบบบบ
ทำไมไม่มีใครไปช่วยเลยยย :m15:
-
เฮ้อ...
ยิ่งเขียนยิ่งสะท้อนสังคมจริงๆ ด้วยอ่าพี่บอย
จิตใจคนย่ำแย่ขึ้นทุกวันๆ T-T
:serius2: :serius2: :serius2:
-
สาวแตกทุกคน ยกเว้นน้องใต๋คนเดียวเอง
-
:m16: ใครจะแตก ใครจะไม่แตก ก็ไม่ว่า ยังไงรีบมาต่อไว ๆ นะครับ
ส่วนเสียงนั้น คงเป็นเสีย นายเอกของเรื่อง มาลุ้นกันดีกว่าว่าทายถูกหรือเปล่า
กรุณาอย่าให้คอยนานนะครับ :bye2:
-
เวรกรรมจริงๆ
ตามล้างตามผลาญไม่จบ - -"
เหนื่อยใจเนอะ
เพราะคนเขียนซาดิส
:laugh:
-
:m31: พ่นไฟบรรลัยกรรเผามานให้ราบ :เตะ1: ลูกเตะสะส่งวิญญาณนายภูมิ 5555++
สู้ๆ พี่ตฤน น้องไต๋ ย้ากกกกกกกกกกก :m31:
:m23:อุ้ยลืมตัว อิอิ :o8:
ขอเดาว่าคนที่พูดน่าจะเปนพี่ตฤนนะ อืม เพราะนายภูมิบอกจะจับมารวมกัน 66+ ดีเลยน้องไต๋จะได้จัดการทีเดียว :laugh:5555555++++++
-
• “ไม่ได้นะ ภูมิจะทำกับตฤณแบบนี้ไม่ได้นะ บ้านเมืองมีขื่อมีแปรนะ”
มีขื่อ มีแปค่ะ อิอิ
• ทิ้งเอาไว้ให้ทายกันเล่นๆ ว่าประโยคนี้ ใครเป็นคนพูด แล้วจะมาเฉลยในตอนหน้านะ
วุ้ย กิต.อยากจะเดาว่าเอสค่ะ หุหุ
(http://img45.imageshack.us/img45/9688/kwbb005cksjw0.jpg)
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
:m29: ตฤณ แกเป็นเลสก็ไม่บอก
:laugh:เรื่องนี้ สาวแตกทั้งเรื่อง
-
ใครเนี่ย o2 o2 o2 o2
-
สงสัยตฤณจะยอมเสียสละแล้วโดนข่มขืนแทนรึเปล่า :a5:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาต่อไวๆนะค้าบ
รออยู่คับ
-
ทายว่า ตฤณ ^^
มั๊ยนะ??
รอกันต่อไป!!!
-
:m29: อ่านไปลุ้นไป ชักจาเครียดจริงๆแล้วน้าคุณบอย
ผ่านมรสุมลูกนี้ไปแล้ว ขอแก้เครียดด้วยตอนหวานๆนะจ๊ะ :o8:
ปล. ขอทายว่าเป็นเสียงพี่ตฤณจ้า
ปลล. ไอ้พวกคนชั่วทั้งหลาย :angry2: จะตื๊บใครก็ตื๊บไปมิต้องเกรงใจ
แต่อย่ามาทำร้ายพี่ตฤณของเรานะ เรามะยอม :m16:
-
เรื่องนี้ สาวแตกทุกคน รวมทั้งนายไต๋ 555+
:m29: ตฤณ แกเป็นเลสก็ไม่บอก
:laugh:เรื่องนี้ สาวแตกทั้งเรื่อง
แอร้ยยยยสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ตกลงไต๋โดนตฤณเสียบชิมิคะ
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอเสียบต่อได้ปะ
ขอบพระคุณ
-
:laugh: :laugh: อารายกานเนี่ย
ตฤณ จะเป็นเลสได้ไงเนี่ย ไม่เอา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ขอบคุณคุณ kit ด้วยนะคับ ที่ช่วยดูแลคำผิดให้
ต่อไปนะแก้ไขให้นะคับ
-
:m16: เข้มข้นๆ o2
-
:a4: :a3:
รออย่างใจจดใจจ่อคาฟฟฟฟ รีบมาต่อให้ไว ๆๆๆๆๆ
:serius2:
-
วันนี้ไม่มาเหรอ รออยู่นะ o12
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อีภูมิร้ายม่อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สรุปพากันสาวแตกทั้งเรื่อง
คนอ่านเลยสาวแตกด้วยเลย แอร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :a3: :a3:
-
อยากให้ภูมิกับเอส ลุกขึ้นมาตบตีกันจริงๆ เลย มันน่าทั้งคู่ o12
-
อีภูมิตายก่อน จากนั้นอีเอสก้อตามมา
:laugh: :laugh:
-
ยังไม่มา ชิ :a14: :a14: :a14:
-
:o8: มาสมัครเป็นแฟนคลับอีกคน แหมน้องไต๋นี่ตอนแรกน่าฆ่าหมกป่า หลังๆมาน่ารักน่าฟัดเชียว อิอิ
รอลุ้นๆ :oni1:
-
:a4: :a3: แด๊นส์รอเลยละกานนนน
-
:m31: :m31: :m31: :m31:
-
:m32: :m32: :m32:
คิดถึงแล้วอ่ะ เมื่อไหร่มาต่ออ่ะ
:o8: :o8: :o8:
-
รออยู่นะค้าบบ
-
:m32:
-
ยังไม่มาอีกเหรอค่ะ :a6:
-
หายไปไหนอ่า
กรี้ดดดดดดดดดดดดดด
-
มาต่อทีน้า.................
-
แหม พระเอกขนาดเน้...เอ๊ะหรือนางเอกหว่า
ก็ต้องช่ายอยู่แล้นวู้วๆ
-
:m7: มารอค่า....
-
คนเรานี้ทำไปได้ :m30:
-
ใครอ่ะ ลุ้นๆๆๆๆๆๆ
-
:m32: :m32: คืนนี้แน่นอนค๊าบ.........
-
มานั่งรอหน้าคอมแล้วครับ :a2:
-
:m13: :m13: มาแร้วค๊าบ....... ขอบคุณที่ยังติดตามอยู่นะคับ
ขอบคุณแทนพี่บอยด้วยคับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
“จะทำอะไรน่ะ”กัณตินันท์เอ่ยถามคนที่หยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมาใช้ ทั้งๆที่ฝ่ายนั้นกำลังขับรถอยู่
“ไม่ต้องเสือ...”เจ้าตัวหันมาตะคอก ก่อนจะเริ่มสนทนากับปลายสายให้ได้ยิน
“พวกนายอยู่ไหนกัน ตกลงจับนังเด็กนั่นได้ใช่มั๊ย”
“ภูมิ นี่อย่าบอกนะว่าภูมิเป็นคนว่าจ้างให้คนมาฉุดณิชาน่ะ”กัณตินันท์เอ่ยขึ้นอีกอย่างตกใจ เมื่อได้ยินสิ่งที่คนข้างๆสนทนา ฝ่ายนั้นยังไม่ตอบคำถามเพราะยังติดพันกับการสนทนากับปลายสายอยู่
“พวกนายต้องการนักแสดงผู้ชายบ้างหรือเปล่า ฉันมีไปให้หนึ่งคน สนใจมั๊ย”
..........................................
“สนเหรอ ดี บอกที่อยู่ฉันมา เดี๋ยวฉันจะเอาไปส่งให้ถึงที่เลย”นั่นคือถ้อยคำสุดท้าย ก่อนที่คนเอ่ยจะวางสายไปหันมาแสยะยิ้มให้คนที่นั่งมาด้วยแล้วเอ่ย
“ไปเล่นบทรักกับนังณิชาเถอะนะตฤณ เป็นผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงสิ จะไปสนใจมันทำไมนายไต๋น่ะ”
“นี่ภูมิพูดอะไร ตฤณงงไปหมดแล้ว แล้วที่ตฤณถามเมื่อครู่เรื่องจริงใช่มั๊ย ภูมิว่าจ้างคนให้มาจับตัวณิชาไปใช่มั๊ย”
“ใช่แล้วจะทำไม”
“ภูมิ ภูมิทำทำไม นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ ณิชาเขาไปทำอะไรให้ภูมิ”
“ก็มันทำให้ฉันต้องโดนพักงานไง มันทำให้ฉันอับอายเพื่อนร่วมงานว่าเป็นคนไร้สมอง ทำงานผิดพลาด”
“เรื่องนี้มันต้องมีที่มาที่ไปสิ จู่ๆ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งจะตั้งป้อมเป็นศรัตรูกับภูมิทำไมกัน”
“ช่างเป็นคนดีเสียเหลือเกินนะตฤณ เมื่อก่อนก็เคยเจอฤทธิ์เด็กนี่แว้ดใส่ไม่ใช่เหรอ มาคราวนี้ทำมาเป็นห่วงเป็นใยมัน เพื่ออะไรไม่ทราบ”
“นั่นมันแค่ความเข้าใจผิดกันและอารมณ์ชั่ววูบ พอจบแล้วก็จบกันไป แต่นี่อะไร ภูมิสั่งคนไปจับตัวคนทั้งคน โดนจับได้เสียอนาคตเลยนะ ยกเลิกงานนี้ซะนะภูมิตฤณขอร้อง ภูมิจะโกรธจะเกลียดหรือมีเรื่องบาดหมางอะไรกับณิชา ก็ค่อยๆพูดจาตกลงกันดีๆก็ได้ อย่าทำให้เรื่องต้องบานปลายไปกันใหญ่เลย เชื่อตฤณซักครั้งเถอะ”
“บอกแล้วไงว่าอย่ามาสอนฉัน เก็บแรงของแกไว้ไปเล่นหนังเอ๊กคู่กับยัยคุณหนูนั่นเถอะ”
“ภะ ภูมิว่าไงนะ”
“ตอนฉันคุยโทรศัพท์อยู่แกไม่ได้ยินหรือไง ว่าฉันจะส่งแกไปเล่นบทอัศจรรย์คู่กับยัยณิชานั่นให้ไอ้พวกที่ฉันว่าจ้างมันถ่ายเก็บเอาไว้ไปขายให้ไอ้พวกชอบของแปลก”
“ภูมิ หยุดความคิดบ้าๆนี่เถอะตฤณขอร้อง นี่เรื่องราวมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ ภูมิทำแบบนี้ก็เท่ากับฆ่าตัวตายทางอ้อมเลยนะ ณิชานั่นเป็นถึงลูกสาวเจ้าของตึกที่ภูมิทำงานอยู่ เกิดเรื่องอะไรกับลูกสาวเขาแบบนี้ ตฤณว่าภูมิไม่รอดเงื้อมมือกฎหมายไปได้หรอก ยกเลิกความคิดบ้าๆนี้ซะ พวกนั้นจับณิชาไว้ที่ไหน โทรไปแจ้งความซะเถอะ เรื่องราวจะได้จบๆ”
“แจ้งให้โง่เรอะ แจ้งฉันก็โดนซิวน่ะสิ”
“แล้วขืนดื้อดึงต่อไปคิดว่าตัวเองจะรอดหรือไงกัน กลับตัวกลับใจตอนนี้มันยังไม่สายหรอกนะ ตฤณคิดว่าตฤณพอจะพูดให้ณิชาเขาไม่เอาเรื่องภูมิได้”
“แกคิดว่าแกเป็นใครเหอะ ถึงจะชี้นิ้วสั่งคนโน้นคนนี้ได้ ยัยคุณหนูนั่นมันก็คงเกลียดขี้หน้าแกไม่น้อยไปกว่าฉันหรอกที่เอาชีวิตเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับนายไต๋น่ะ มันคงจะฟังแกหรอกมั้ง สำคัญตัวผิดไปหน่อยแล้ว”
“ผิดไม่ผิดไม่รู้ล่ะ รู้แต่เพียงว่าตอนนี้ตฤณอยากได้ภูมิคนเดิมกลับมา”
“เฮอะ เห็นธาตุแท้ฉันขนาดนี้แล้ว แกยังจะหวังอะไรลมๆแล้งอีกหรือไง”
“ตฤณไม่ได้หวังมากมายขนาดที่จะให้เรากลับมาคบกันใหม่หรอกนะ คนเราทุกคนมีจุดบอดของตัวเองกันทั้งนั้นแหละตฤณเข้าใจ เพียงแต่ว่าใครจะเก็บเอาไว้ได้ดีหรือแสดงออกมาตอนไหนก็แค่นั้น เถอะนะภูมิ ตั้งสตินึกคิดถึงสิ่งดีๆที่มันเคยผ่านเข้ามาในชีวิตเราเถอะนะ กลับตัวกลับใจตอนนี้มันยังไม่สายไปหรอก ตฤณขอร้องล่ะ ตฤณไม่อยากเห็นอนาคตคนที่ตฤณเคยรักเคยรู้จักต้องพังไปต่อหน้าต่อตา นะภูมินะ โทรไปยกเลิกคำสั่งที่จะให้พวกนั้นรังแกณิชาเถอะ หรือถ้าพวกเขาไม่ฟังก็โทรแจ้งตำรวจให้ไปจัดการให้ก็ได้ ตฤณจะพยายามไม่ให้เรื่องนี้สาวมาถึงภูมิ นะภูมินะ เชื่อฟังตฤณซักครั้งเถอะตฤณขอร้อง”
ภูมิยอมเงียบเสียงลง และไม่ตอบโต้กลับฝ่ายที่ขอร้องตนด้วยถ้อยคำรุนแรงอย่างเดิม เมื่อมองไปเห็นฝ่ายนั้นน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือขณะเตือน ชายหนุ่มใช้ช่วงเวลาที่นิ่งอยู่ขบคิดตามคำพูดของคนเคยคบ มันก็จริง นี่เขากำลังทำอะไรลงไป เขายอมแลกอนาคตทั้งอนาคตกับอารมณ์ชั่ววูบที่เกิดขึ้นเพราะความเคียดแค้นชิงชังงั้นเหรอ เรื่องราวดีๆอีกหลายเรื่องอาจยังรอที่จะเข้ามาในชีวิตเขาให้เขาได้เจอะเจอต่อไปนี่นา หากว่าเขายังได้อยู่ร่วมกับสังคมดั่งคนปกติทั่วไป
“ตฤณ ภูมิเลวมากเลยใช่มั๊ย”น้ำเสียงสั่นเครือนั่นหลุดจากปากออกไป คนได้ยินถึงกลับน้ำตาร่วงออกมาอย่างสุดดีใจที่ในที่สุดก็ได้ยินน้ำเสียงเดิมๆจากคนที่ตนกำลังเตือนสติอยู่
“รู้สึกตัวตอนนี้ทุกอย่างยังไม่สายไปภูมิ ตฤณจะอยู่ข้างๆภูมินะ ตฤณสัญญา ภูมิโทรไปแจ้งตำรวจให้เขารีบไปช่วยณิชานะ”ชายหนุ่มรีบเอ่ยให้ฝ่ายนั้นทำในสิ่งที่ถูกต้อง ทั้งๆที่ตัวเองน้ำตายังรินอาบสองแก้มอยู่
“แล้ว แล้วถ้าพวกมันซัดทอดมาถึงภูมิล่ะ ภูมิยังไม่อยากติดคุก ภูมิกลัว”คนถูกบอกเอ่ยออกมา คราวนี้คนเตือนสติจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปสัมผัสมือเจ้าตัวเบาๆพลางเอ่ยปลอบ
“บอกแล้วไงว่าตฤณจะอยู่ข้างๆภูมิ ไม่ต้องกลัวนะ ฟังดูมันอาจจะยากที่พวกนั้นจะยอมรับผิดฝ่ายเดียว แต่มันอาจจะพอมีทางที่ตฤณจะช่วยภูมิ ถ้าภูมิสัญญาว่าภูมิจะไม่กลายเป็นคนอารมณ์ร้อนแบบนี้อีก รีบโทรไปจัดการให้เรื่องราวมันคลี่คลายลงเถอะ ก่อนทุกอย่างจะสายเกินแก้”
“ก็ได้ ภูมิจะทำ”นั่นเป็นประโยคที่ทำให้คนปลอบใจยิ้มได้ทั้งน้ำตา ชายหนุ่มมองภาพอดีตคนรักทำในสิ่งที่ถูกต้องด้วยความตื้นตันใจ ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นได้ทุกครั้งที่สามารถชี้ทางสว่างให้กับคนที่กำลังหลงผิดได้ นี่หรือเปล่านะสัญชาตญาณของความเป็นครู
.
.
.
.
.
.
.
ณิชากรี๊ดลั่นขณะที่กำลังถูกต้อนให้จนมุมหลังจากที่สาวน้อยวิ่งหลบหลีกการจับกุมจนเหนื่อยหอบ
“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันไหว้ล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ”เด็กสาวเอ่ยขอร้องวิงวอนอย่างน่าเวทนา
“ปล่อยให้โง่สิ น่ารักๆแบบนี้หายาก”หนึ่งในสองวายร้ายเอ่ยตอบพลางหมายจะตรงเข้าจับตัวคนขอร้องใหม่
“ตะกี้มีโทรศัพท์มาบอกแล้วด้วยว่าจะมีคนมาสมทบเล่นหนังกับน้องให้พวกพี่ถ่าย ยอมซะดีๆเถอะน่า เห็นว่าน่ารักน่าทะนุถนอมนะเลยไม่อยากลงไม้ลงมือ”
“ไม่ ฉันไม่เล่นหนังอะไรกับใครทั้งนั้น ฉันกลัวแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้อง ฮือๆๆ”
ในระหว่างที่มีการต่อรองกันอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ คนที่เอ่ยต่อรองถือจังหวะที่พวกวายร้ายหันมองหน้ากันวิ่งหนีไปทางประตูห้อง แต่โชคร้ายที่โดนจิกรั้งเส้นผมเอาไว้ได้จนหน้าหงายจากคนที่ไม่ได้เป็นเจ้าของโทรศัพท์
“ชักจะหมดความอดทนแล้วนะโว้ย”ฝ่ายจิกรั้งเงื้อมือคิดจะตบสั่งสอน คนในอุ้งมือถึงกลับกรี๊ดลั่นห้องหลับตาปี๋เตรียมรับชะตากรรม แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันว่าจะได้ยินก็เกิดขึ้น
“เฮ้ย ปล่อยมันก่อนว่ะ พวกเราโดนแทงข้างหลังโว้ย”เจ้าของเสียงคือคนที่หันไปคุยโทรศัพท์นั่นเอง
“หมายความว่าไงวะ”คนเงื้อมือค้างกลางอากาศหันมาถาม
“ก็ไอ้คนที่มันว่าจ้างให้เรามาจับนังเด็กนี่น่ะสิ มันกลับเปลี่ยนใจขู่ให้เราปล่อยมันไปซะ ไม่งั้นจะแจ้งตำรวจให้มาบุกรัง กูไม่น่าบอกที่อยู่มันเล้ย ให้ตายสิ”
“เฮ้ย อย่างงี้ก็แย่สิวะ เอาไงดีเนี่ย”
“จะเอาไงล่ะ ก็ต้องปล่อยมันไปน่ะสิ”
“เฮ้ย ทำงั้นได้ไงวะ”
“แล้วมึงมีทางเลือกหรือไงล่ะ ที่ทางทำมาหาแด..อับๆแบบนี้หาเอาที่ใหม่ก็ได้ ดีกว่าจะไปนอนแด..ข้าวแดงในคุกนะมึง”
“เราติดคุก ไอ้นั้นมันก็ต้องติดด้วย มึงกลัวอะไรวะ”
“แล้วมึงจะเอาชีวิตตัวเองไปแลกกับมันทำไม หาทางรอดให้ตัวเองก่อนดีกว่า ส่วนไอ้ปลิ้นปล้อนนั่นค่อยหาทางลอบจัดการมันอีกที ไปโว้ย ปล่อยอีเด็กนี่ไว้นี่แหละ เผ่นก่อนดีกว่าว่ะ”
“แม่งเสียดายชิบ หน้าสวยๆหมวยๆแบบนี้ ไม่น่าอดแด..เลยกู”สิ้นเสียงบ่นร่างบอบบางของคนที่อึ้งในสถานการณ์ก็ถูกผลักลงไปนอนราบกับพื้น ก่อนที่คนผลักจะชี้หน้าขู่เอาไว้
“ถือว่าดวงยังดีนะที่รอด อย่าเสือกให้ข้อมูลพวกกูกับตำรวจล่ะมึง ถ้ามีข่าวว่าพวกกูโดนตามจับนะ กูจะกลับมาลากคอมึงถึงหน้าโรงเรียนเพื่อไปเชือดเลย”
พวกมันขู่เอาไว้แค่นั้นก็ต้องรีบเผ่นกันออกไปจากห้อง คนในห้องถึงกับปล่อยโฮด้วยความดีใจ ก่อนจะตะเกียกตะกายออกจากห้องบ้าง
.
.
.
.
.
.
.
ทางด้านภูมิ ชายหนุ่มจอดรถเอาไว้ข้างทางแล้วซบหน้าลงไปกับพวงมาลัย หลังรับรู้ว่าฝ่ายที่ตนว่าจ้างยอมถอยฉากออกไปจากการรังแกเด็กผู้หญิงที่เขาเคยเกลียดชัง ชายหนุ่มปล่อยโฮออกมาเสียงดังลั่น เมื่อรู้สึกละอายใจต่อความดีของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ฝ่ายนั้นโดนเขาด่าทอเสียๆหายๆ โดนทำร้ายร่างกายอยู่เป็นระยะๆ แต่เจ้าตัวก็ยังมีใจที่จะคอยดึงสติเขากลับมา นี่หรือเปล่าที่เขาบอก ความดีเอาชนะทุกอย่างได้
“มันจบแล้วภูมิ มันจบแล้ว ใจเย็นๆนะ พวกนั้นยอมถอยแล้ว ก็เท่ากับว่าไม่มีใครสาวมาถึงภูมิได้แล้ว”เสียงคนดีเอ่ยปลอบใจพลางเอื้อมมือมาตบไหล่เบาๆ ทำเอาชายหนุ่มโผจากพวงมาลัยไปซบลงกับอกเจ้าตัวแทนแล้วฟูมฟายอย่างคนสำนึกผิด
“ภูมิขอโทษตฤณ ภูมิขอโทษ ภูมิผิดไปแล้ว อย่าเพิ่งเกลียดภูมิเลยนะ ตอนนี้ภูมิไม่เหลืออะไรแล้ว ภูมิคงไม่กล้ากลับไปทำงานหากพ้นกำหนดพัก ภูมิไม่กล้าสู้หน้าใครได้ ภูมิขอโทษ ภูมิขอโทษ”
“ไม่เอาน่าภูมิ เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากตฤณ ภูมิก็ทำตัวเป็นปกตินะ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่องไว้ ต่อไปแค่ภูมิคิดดี ทำดี ทุกอย่างมันก็จะดีเอง เชื่อตฤณนะ”คนโดนโผเข้าใส่เอ่ยปลอบอย่างไม่รังเกียจ ถึงแม้จะรู้ถึงเบื้องลึกความรู้สึกของคนที่กำลังร้องให้ซบอกว่าเป็นอย่างไรแล้วก็ตาม แต่อย่างน้อยๆช่วงชีวิตหนึ่งเขาก็เคยมีความผูกพันกับเจ้าตัวอยู่บ้าง การให้อภัยคนเคยสนิทที่คิดกลับใจมันก็ไม่เสียหายนักหรอก ตรงกันข้าม มันกลับเป็นเรื่องน่ายินดีเสียด้วยซ้ำต่างหากล่ะ ถ้าหากว่าต่อจากนี้เจ้าตัวจะคิดดี ทำดี จริงๆ แต่เห็นขนาดนี้ เขาก็มั่นใจและแน่ใจไปกว่าครึ่งว่าเจ้าตัวคงคิดได้ และมีสติไตร่ตรองอะไรต่างๆได้แล้วจริงๆ
.
.
.
.
.
ทางฝั้งศัลชัย และกลุ่มครู อาจารย์รวมทั้งเตชสิทธิ์และครอบครัวของณิชาที่ปักหลักกันอยู่ในโรงพัก เพื่อวางแผนว่าจะเอายังไงกับการตามหาตัวคุณหนูที่ถูกจับ ต่างก็ตื่นเต้น และยินดี เฮกันลั่น เมื่อหนึ่งในกลุ่มได้รับการติดต่อจากคุณหนูนั่นว่าตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ให้ส่งคนไปรับตัวด้วย
“ที่ไหนครับ ให้ผมไปด้วยนะ”ศัลชัยเอ่ยขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นตามญาติและเจ้าหน้าที่ตำรวจ แต่พอจะเดินออกไป เด็กหนุ่มก็หันมาพูดด้วยกับคู่อริที่พักยกออกศึกกันตอนรอตามข่าวคนถูกฉุด
“ไม่ไปด้วยกันเหรอวะไต๋”
“ไม่ล่ะ แค่รู้ว่าณิชาปลอดภัยก็ดีแล้ว ต่อไปมึงก็ดูแลเขาดีๆละกัน”
“อืม ขอบใจนะที่บอก ไปล่ะ แล้วกูจะบอกณิชาให้ว่ามึงยังเป็นห่วงเขาอยู่”คนพูดเดินจากไปพร้อมรอยยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มแรกที่ฝ่ายนั้นส่งให้หลังจากที่แยกเขี้ยวใส่กันมานาน จึงไม่แปลกที่คนข้างหลังจะส่งยิ้มตามให้ไป
.
.
.
.
.
.
มืดแล้วที่รั้วหน้าบ้าน คนที่กำลังจะปิดประตูรั้วชะงักมองคนหนึ่งคนที่ลงจากรถคันที่มาส่งพร้อมรอยยิ้มก่อนที่รถคันนั้นจะเคลื่อนออกไป
“ดีกันแล้วเหรอ”เด็กหนุ่มเอ่ยทักขึ้นเสียงแข็ง เมื่อร่างคนเดินยิ้มเดินมาจนถึงรั้วบ้าน
“ไต๋”กัณตินันท์เผลอครางชื่อคนทักตนออกมาอย่างตกใจ นี่เจ้าตัวเพิ่งจะเข้าบ้านเหมือนกันเหรอเนี่ย
“เพิ่งมาถึงเหมือนกันเหรอ”ชายหนุ่มเอ่ยทักออกไปยิ้มๆ ในใจก็แอบคิดไปว่าฝ่ายนั้นคงไม่ทันเห็นว่าใครมาส่งตน แต่นั่นก็เป็นความคิดที่ผิด เมื่อเจ้าตัวเอ่ยออกมาถึงคนที่มาส่งตนแทนคำตอบ
“ไปรำลึกความหลังกับแฟนเก่าที่ไหนมา”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น เรื่องมันยาว แต่เดี๋ยวพี่ค่อยอธิบาย ตอนนี้พี่ว่าเราเข้าไปเรียนหนังสือกันก่อนดีกว่านะ เสียเวลามาหลายชั่วโมงแล้ว”
“ไม่มีการเรียนการสอนอะไรทั้งนั้นแหละ ทำกับผมขนาดนี้คิดว่าผมยังจะมีจิตใจเรียนหรือไง”
“พี่ทำอะไร ไหนบอกจะปรับปรุงตัวเองไง อะไร เรื่องแค่นี้ทำไมต้องมาพาลด้วย”
“ยังจะถามอีกเหรอว่าพี่ทำอะไร แล้วเรื่องแค่นี้ของพี่ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆสำหรับผมนะ พี่เล่นหายไปมีความสุขกับอดีตคนรักจนลืมลูกศิษย์ตัวเอง พี่จะให้ผมรู้สึกยังไง”
“ก็บอกแล้วไงเรื่องมันยาว พี่อธิบายให้นายฟังแน่ๆล่ะ แต่ตอนนี้ช่วยเข้าไปเรียนก่อนดีมั๊ย เวลาของนายมีไม่มากนักหรอก แป็บเดียว เดี๋ยวก็สอบ เดี๋ยวก็สอบ อย่ามัวมาตั้งแง่อะไรใส่พี่เลยนะ ใส่ใจอนาคตตัวเองจะดีกว่า”
“พูดเหมือนไม่แคร์ผมแบบนี้ กำลังจะกลับไปคืนดีกับไอ้ภูมินั่นใช่มั๊ยล่ะ”
“บ้ากันไปใหญ่แล้ว ก็บอกแล้วไงไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไร แล้วทำไมถึงหายไปกับมันแล้วทิ้งผม”
“พี่ไม่ได้ทิ้งนาย แต่มันมีเหตุที่พี่ต้องไปกับภูมิเขาจริงๆ”
“เหตุอะไร”
“ก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง”
“ทำไมต้องเดี๋ยวด้วยล่ะ หรือต้องการใช้เวลาแต่งเรื่องโกหก”
“พี่จะไปแต่งเรื่องโกหกนายเพื่ออะไรกัน”
“อ๋อ พี่ไม่เคยแคร์ผมอยู่แล้วนี่ ผมลืมไป”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น นายนี่ยังไงนะ ตอนนี้เวลานี้ เราควรจะสนใจเรื่องเรียนมากกว่าเรื่องอื่นนะ”
“บอกแล้วไงถ้าพี่ว่าจะไม่มีการเรียนการสอนเกิดขึ้น ถ้าผมไม่ได้คำอธิบายว่าพี่หายไปไหนกับแฟนเก่าพี่มา”
“เออ โอเค ไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียน กลับก็ได้วะ”เป็นครั้งแรกที่คนเป็นครูเผลอหยาบคายให้ได้ยิน คนเป็นลูกศิษยนึกโมโหหนักกว่าเดิมที่เห็นฝ่ายนั้นทำท่าคล้ายรำคาญตน เด็กหนุ่มเอื้อมมือกระชากแขนคนคล้ายรำคาญเอาไว้ เมื่อเห็นเจ้าตัวทำท่าจะเดินหนีจริงๆ
“มันจอดรถรอยู่ใช่มั๊ยล่ะ ถึงคิดจะเดินหนีแบบนี้”เด็กหนุ่มเอ่ยพาลขึ้น
“ก็นายบอกไม่เรียน จะให้พี่อยู่ทำไมล่ะ อย่าพาลกันดีกว่า”คนถูกพาลหันมาบอก
“ผมจะเรียน ถ้าพี่อธิบายเรื่องที่ผมเห็นให้ผมฟัง พี่ไปไหนกับไอ้ภูมินั่นมา พูดเรื่องจริงนะ ห้ามโกหก ถ้าผมจับได้ ผมไม่เอาพี่ไว้แน่”
กัณตินันท์อึกอักกับคำพูดข่มขู่ของลูกศิษย์ จริงๆเขาก็ไม่อยากโกหก แต่ถ้าจะให้เขาบอกเรื่องจริงทุกอย่างออกไปเขาจะทำได้ยังไงกันในเมื่อเขารับปากและสัญญากับคนที่คิดกลับตัวกลับใจเอาไว้แล้ว ว่าจะไม่บอกใครถึงความชั่วร้ายที่เจ้าตัวคิดทำลงไปจากอารมณ์ชั่ววูบ ยิ่งถ้าให้บอกคนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ถึงเรื่องนั้น แทบไม่ต้องคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น เชื่อเถอะ ว่าเด็กหนุ่มนี่คงไม่มีใจที่จะยกโทษให้คนที่คิดทำร้ายคนเคยรักของตนเป็นแน่
“เงียบทำไมล่ะ บอกมาสิ หายไปไหนกับมันมา เจ็บแล้วไม่จำหรือไง หรือชอบตกเป็นเบี้ยล่างของใคร โดนมันบังคับข่มขู่ให้กราบแทบเท้ายังโดนมาแล้วยังคิดที่จะกลับไปญาติดีกับมันอีก”เตชสิทธิ์คาดคั้นพลางเขย่าร่างคนในอุ้งมือ เมื่อเห็นคนที่ตนเปิดโอกาสให้อธิบายเรื่องจริงนิ่งงันไป เด็กหนุ่มรู้สึกฉุนเฉียวขึ้นมา เมื่อคิดเลยเถิดไปถึงสิ่งที่ฝ่ายนั้นกำลังคิดปิดบังตนอยู่ ใครมันจะกล้าบอกล่ะว่าตัวเองไปมั่วรักกับคนที่ตัวเองเคยตัดใจหนีมาแล้ว
“ปล่อยพี่ก่อนพี่เจ็บ”คนถูกเขย่าร่างเอ่ยบอกพลางพยายามจะขัดขืนให้ร่างตัวเองหลุดจากการโดนจับ แต่ยิ่งดิ้นก็ดูเหมือนว่าจะถูกพันธนาการแน่นขึ้น
“พี่บอกให้ปล่อยพี่ก่อนไงไต๋ มันเจ็บนะ แล้วนี่มันหน้าบ้านนายด้วย คิดจะทำอะไรหัดคิดเกรงสายตาคนอื่นเขาบ้างสิ”ชายหนุ่มเอ่ยบอกเมื่อขัดขืนแล้วไม่เป็นผล ก่อนจะตัวเย็นวาบขึ้นมาหน่อยๆ เมื่อเห็นฝ่ายที่ตนบอกยิ้มเย็นเอ่ยขึ้น
“งั้นแสดงว่าอยู่ในที่ลับตาคนอื่น ผมทำได้มากกว่านี้งั้นสิ”
“มะ หมายความว่าไง”
“อยากรู้เหรอ งั้นตามมานี่”
.
.
.
อ้าว จะให้ตามไปไหนล่ะนั่น เอาเป็นว่า รอตามอ่านแล้วกันเนาะ
ขอบคุณครับ
Boy
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ช่วงนี้งานเเยอะมากมายเลยคับ เดินทางทั่วประเทศเชียว
ยังไงก็ขอขอบคุณมาก ๆ นะคับ ที่ยังติดตามกันอยู่
-
ป้าจิ้มจ๊ะ เดี๋ยวจะตามไปแอบดูว่าสองคนนั้นเข้าไปทำอะไรกัน
-
:oโหย
ไม่ทันอ่ะ
งั้นไปอ่านต่อดีกว่า
o9ค้างอ่ะอาร์ท ลงนิดเดียวเอง
อยากอ่านตอนต่อไปอ่ะ
-
ชอบคับเรื่องนี้
แต่อยากรู้ว่าสองคนนั้นเค้าจา :o8:ไรกันอ่า
:bye2:
-
นั่นๆ
ลากกันไปไหนน่ะ
:กอด1:
-
ลากไปไหนกันๆ....ขออย่าให้มีใครขัดจังหวะนะ :m32: :m32: :m32:
-
:m32: :m32:
เฮอๆ ....ตามไปดู
-
>>> มาอ่านนนนนด้วยคนนนนนนนนนนน
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก(จะลากเสียงยาวไปไหน???)
อ่านไปลุ้นไป อินจัดอ่ะ 5555+
ขอบคุณทั้งคุณบอย ที่แต่งเรื่องสนุกๆอย่างนี้ขึ้นมา และ คุณzandwizz ที่เอาเรื่องมาโพสลงเล้า
,
-
ก๊าซๆๆ ทำให้อยากละจากไป
ตฤนนี้เป็นคนดีจริงจริ๊ง ภูมอเป็นคนดีก็ดีแล้ว
รอดูไต๋ลากตฤนไป ... อยู่เน้อ~
-
ไปไหนๆๆ ขอตามไปด้วย อิอิ :oni1:
-
ช่วยคนนึงให้กลับใจได้
แต่มาเจอพายุอารมณ์อีกคน
ทำเวรทำกรรมอะไรมาฮึ...นายตฤณ
o12 o12 o12
-
• “งั้นแสดงว่าอยู่ในที่ลับตาคนอื่น ผมทำได้มากกว่านี้งั้นสิ”
“มะ หมายความว่าไง”
“อยากรู้เหรอ งั้นตามมานี่”
ว้าย ข้ออ้าง.......
อยาก'ปู้ยี่ปู้ยำ'พี่ตฤณมาตั้งนานแล้วชิมิ นาย'แบ'ไต๋
รู้นะ คิดอะไรอยู่ อิอิ
(http://img369.imageshack.us/img369/6839/kwbb005ckshp5.jpg)
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
จะพากันไปไหนอ่ะ
แอบมาลุ้นด้วยคน ...
-
:laugh:
ไปทำอะไรกัน
-
o2
เพิ่งตามอ่านครับ
สนุกมากๆ
ดราม่าซะไม่ดี
นายเอกนี่ ดี ดีจนไม่รู้จะว่าไง
แต่รอบตัวนี่มีแต่คนเลวๆ ทั้งน้านนนนน
ตอนแรกนี่เกลียดนายไต๋มาก
คือมันเลวมากอ้ะ ถ้าเป็นผมนะ เลิกสอนไปนานแล้ว
มีอย่างที่ไหน ทำกันขนาดนี้ เหอๆ
:angry2: :o :angry2: o12
แต่ตอนหลังนี่ให้อภัยทำตัวน่ารักขึ้นเยอะ
นายภูมิก็โอเค สำนึกได้แล้ว
เหลือนายเอสนี่แหละ จะสำนึกหรือยัง?
อ้อ....นายไต๋ก็ขี้หึงได้อีก
จะเกิดขึ้นนะเนี้ย
NC แหงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ
:o8:
-
อ่ะ ไปไหนไปกัน :m32:
-
แสดงออกเกินไปหรือเปล่า นายไต๋ :m30: มาดูกันต่อไปว่า คุณครูผู้แสนดี จะเอาตัวรอดจาก ศิษย์ ( รัก )
ยังไง และอะไรจะเกิดขึ้น :a11: :a3: :bye2:
-
:oni1:...วิ่งตามไปด้วยคนดิ อยากรู้อ่ะ.....ไต๋จ๋า...จะทำไรคุณครูตฤณอ่ะ
:L2:สำหรับคุณ zandwizz และคุณ Boy นะค่ะ
-
จะลากกันไปหนายยยยยย
ตามไปแอบดูดีกว่า :m32:
-
หนูตฤณทำไมดีแสนดีอย่างงี้เนี่ย
รอดจากการเป็นดาราหนังมาได้
แต่จะรอดจากน้องไต๋รึเปล่า
ตามไปแอบดูด้วยคน
:m32:
-
:m13: :m13: ตามไปดูไรกานหรอ
ไปดูด้วยคนได้ป่าวอ่ะ :m32: :m32:
-
ขอไปด้วยคนนะคะ
-
เดี๋ยวจะตามไปแอบดูตามซอกเสา
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
จะลากกันไปไหนครับ :o
-
:serius2: :serius2: :serius2:
บ้าที่สุด
ใจร้ายโคตร
ตัดเยื่อตัดใย
ขาดสะบั้น
ค้างคา
:seng2ped:
-
:m13: :m13: ตามไปดูไรกานหรอ
ไปดูด้วยคนได้ป่าวอ่ะ :m32: :m32:
อย่ามาเนียนน้อง
มาต่อให้ว่องเลย
ตัดฉับซะขนาดนี้
-
วุ้ย กิต.มารอ.....คลิพส์ 'แอบถ่าย' ค่ะ อิอิ
-
ตามไปด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ขอตามไปดูด้วยคนนนน :m13:
มิทราบว่า......
พอจะมีซอกตู้ ซอกเตียงตรงไหนเหลือ ให้เราได้แฝงตัวเข้าไปติดตามเหตุการณ์บ้างไม๊เนี่ย
ครืออออ...ว่า ชอบinsideแบบชิดขอบเตียงเลยอ่ะ :o8: กลัวพลาดช๊อตเด็ด
อุ๊บ.....พูดอารายออกปาย :m23:
จริงๆแล้ว กลัวน้องไต๋อารมณ์ร้อน ทำพี่ตฤณแรงอ่ะ (ทำอารายหว่า)
เลยว่าจะไปเป็นพยาน เอ๊ยกรรมการให้ซะหน่อย :laugh:
-
หาโอกาสนะนี่คุณไต๋...555 ทำเป็นเนียนโกรธป่ะเนี่ย
-
ขอตามไปดูด้วยอีกคนนะ
:m32:
-
มาส่งกำลังใจให้ครับ
-
กว่าจะได้อ่านต่อ o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
จบค้างทุกที :a5: ตอนหน้าจะติวบนเตียงปะ จะได้รอ :laugh: :laugh:
-
สงสัยจะไม่ใช่ที่ลับซะแล้ววว
คนตามไปเพียบบบเลย
ว่าแล้วก้อตามไปดูอีก คน :oni1:
-
ประเสริฐอะไรขนาดนี้พ่อตฤณ :m1:
ปล.ขอพ่วงไปเกาะติดขอบ(เตียง)ด้วยคน :m13:
-
:m23: ไม่ได้มาเร่งนะจ๊ะ
แค่อยากมาบอกว่ารอ :a5: ตอนต่อไปอยู่จ๊ะ
คุณบอยสู้ ๆ :a1:
น้องzandwizz สู้ๆ :a2:
-
มาแร้วค๊าบ...........
ช่วงนี้งานยุ่งจิง ๆ คับ..............
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
“กลับกันมาแล้วเหรอ แล้วนั่นจะลากพี่ตฤณเขาไปไหนตาไต๋”เสียงหญิงเจ้าของบ้านเอ่ยทักตอนที่มองเห็นสองคนต่างวัยที่ตนรู้จักดีโผล่หน้าเข้ามาในตัวบ้าน นางจ้องมองการกระทำของลูกชายเขม็ง เมื่อเห็นฝ่ายนั้นยื้อยุดฉุดกระชากอีกคนที่พยายามขัดขืนอยู่
“ไม่มีอะไรหรอกแม่ แค่วันนี้คุณครูของผมเขาขี้เกียจที่จะสอน ผมเลยต้องออกแรงลากเขาเข้ามา”เตชสิทธิ์เอ่ยสร้างเรื่องตามนิสัยเดิม ทำเอาคนที่ถูกลากอยู่รู้สึกโกรธขึ้นมา แต่ยังไม่ทันได้แก้ต่างอะไรให้ตัวเอง ก็ต้องร้องโอ้ยขึ้นใหม่ เมื่อคนสร้างเรื่องออกแรงดึงตนอีก
“นี่เบาๆหน่อยก็ได้ ฉันเจ็บนะ”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกสุดทนขึ้นมา
“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย ดีกันได้ไม่กี่วัน จะเริ่มสงครามกันอีกแล้วหรือไง”อีกคนที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เอ่ยท้วงขึ้น เมื่อรู้สึกขัดใจกับภาพตรงหน้า
“ก็คนดีของแม่เกิดดีแตกขึ้นมาไง ผมเลยต้องทำแบบนี้”ลูกชายเอ่ยตอบ
“ใครกันแน่ดีแตก อย่ามากล่าวหากันแบบนี้นะ”คนเป็นครูเอ่ยเถียง
“ใครกล่าวหาพี่ ผมพูดเรื่องจริง ถ้าพี่ไม่ดีแตกจะเรียกว่าอะไร ที่จู่ๆทิ้งลูกศิษย์ตนแล้วเสเพลไปหาความสุขเล่นน่ะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังตอนเรียนเสร็จ นายน่ะคิดเอง เออเอง สรุปเองทั้งนั้น”
“คนที่เขาบริสุทธิ์ใจที่จะพูดความจริงกันเขาไม่ต้องใช้เวลาเตรียมตัวหรอก”
“ฉันไม่ได้ขอเวลาตรียมตัวสร้างเรื่องอย่างที่นายเข้าใจ ฉันแค่ขอเวลาทำใจ โปรดเข้าใจซะใหม่นะ”
“ทำใจ ทำทำไมไม่ทราบครับ เรื่องที่จะเล่าจะเอ่ยเนี่ย มันเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรือไงกัน”
“มันก็ไม่แน่นักหรอก”
“อย่ามาเบี่ยงประเด็น แน่จริงกล้าทำก็ต้องกล้ารับสิ กลัวอะไร”
“แล้วนายจะให้ฉันรับอะไรล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่”
“บอกตัวเองไม่ได้ทำผิด แต่ก็ไม่ยอมพูด ยอมอธิบายอะไร พี่จะให้ผมเข้าใจว่ายังไงห๊ะ ถามหน่อย”
“ฉันก็บอกแล้วไงว่าขอเวลาทำใจ”
“อยากทำใจมากนักใช่มั๊ย งั้นก็ไปทำซะให้หนำใจ มานี่”
กัณตินันท์ร้องโอ้ยอีก เมื่อโดนลากตัวอีกจากคนที่เอ่ยโต้คารมกับตนเมื่อครู่ ชายหนุ่มยังไม่รู้ว่าตัวเองจะโดนลากไปไหน รู้แค่เพียงว่าร่างทั้งร่างกำลังถูกฉุดให้เดินตามไปยังชั้นบนของตัวบ้าน
“จะลากพี่ตฤณเขาไปไหน ตาไต๋”คนเป็นแม่เอ่ยร้องถามลูกชาย เมื่อเห็นสถานการณ์จะไปกันใหญ่
“ขังเดี่ยวให้เขาทำใจซะให้พอไงแม่ พวกผู้ร้ายปากแข็ง”เตชสิทธ์ตะโกนตอบกลับมา อีกคนที่ได้ยินคำตอบด้วยถึงกลับอ้าปากค้างส่ายหัว ภาพที่ตัวเองเคยโดนคนๆนี้กับกลุ่มเพื่อนจับมัดทิ้งไว้ในตึกร้างลอยเด่นขึ้นมาให้เห็นทันที
“นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะไต๋ ฉันต้องสอนหนังสือนายนะ”ชายหนุ่มรีบเอ่ยบอกตอนที่ถูกฉุดมาถึงห้องๆที่เคยนอน
“ก็ตอนนี้ผมไม่อยากเรียนมีอะไรมั๊ย ไหนบอกอยากทำใจไง ผมกำลังจะจัดให้ ไม่พอใจอีกเหรอ”
“แต่มันไม่ใช่แบบนี้นะ นายจะจับฉันขังเหมือนนักโทษไม่ได้นะ”
“ทำไมจะไม่ได้ ไอ้พวกปากแข็งมันต้องโดนแบบนี้แหละ”
“ถ้านายทำแบบนั้นจริงๆ ฉันเรียกให้แม่นายช่วยจริงๆด้วย”
“เอาเลย ถ้าคิดว่าเขาจะเข้าข้างพี่มากกว่าผม”
“นายนี่มันเอาแต่ใจจริงๆ”
“จะว่าอะไรก็ว่าไปเถอะ เพราะเดี๋ยวจะได้เข้าไปทำใจในห้องที่พี่เคยนอนแล้ว แล้วอย่าหวังว่าจะมีข้าวมีน้ำให้กินนะ ถ้าพี่ไม่ยอมเปิดปากว่าหายไปไหนกับคนรักเก่าพี่มา”
“นายนี่มันยังไงนะ ฉันจะบอกก็ได้ แต่ปล่อยมือฉันก่อน”
สองคนนิ่งมองหน้ากันอย่างคนกำลังวัดใจ เมื่อฝ่ายหนึ่งเอ่ยถึงข้อต่อรองเพื่อแลกกับการที่จะต้องพูดความจริง
“ถ้านายไม่ปล่อย ฉันไม่พูดจริงๆด้วย ต่อให้นายจะจับฉันขังฉันก็ไม่กลัวหรอก ให้มันรู้ไปสิ ว่าแม่นายจะหลับหูหลับตาเข้าข้างลูกชายสุดเกเรอย่างนายได้”คนเอ่ยต่อรองเอ่ยขึ้นอีก ก่อนจะผ่อนลมหายใจ เมื่อร่างตัวเองโดนปล่อยให้เป็นอิสระ
“ปล่อยแล้วก็พูดมาสิ เอาเรื่องจริงนะ ถ้าโกหกมีเรื่องแน่”คนปล่อยตัวชี้หน้าขู่ คนถูกขู่ชักสีหน้าหน่อยๆ ก่อนจะตัดสินหมุนตัวเพื่อจะวิ่งหนีลงไปข้างล่าง แต่แล้วทุกอย่างก็สายไปเมื่อร่างทั้งร่างโดนตะครุบเอาไว้ได้ทัน
“คุณน้า...อุ๊บ!!”เสียงร้องเรียกเพื่อหาคนช่วยขาดหายไปเมื่อริมฝีปากถูกปิดเอาไว้ด้วยมือคนกระชากตัว
“คนเพิ่งหัดมีเล่ห์เหลี่ยมอย่างพี่ หนีผมไปไหนไม่รอดหรอก มานี่”เตชสิทธิ์เอ่ยตวาดขึ้นรู้สึกโกรธอีกเป็นเท่าทวีเมื่อเห็นคนที่ตนมองเป็นคนดีมาโดยตลอดหัดที่จะมีเล่ห์เหลี่ยมกับตน
.
.
.
ประตูห้องถูกเปิด ร่างของกัณตินันท์ถูกผลักเข้าไป ก่อนที่คนผลักจะปิดตายห้องนั้นเอาไว้อย่างไม่นึกเห็นใจในเสียงร้องอ้อนวอน
“อยู่ในนั้นล่ะ อยากปากแข็งดีนัก”เด็กหนุ่มเอ่ยพอให้เสียงลอดผ่านเข้าไปในห้อง ก่อนจะหมุนตัวกลับเดินหนีลงไปข้างล่าง
“พี่ตฤณล่ะ”เสียงแม่เอ่ยถาม
“ผมขังเอาไว้ในห้องเองแหละ”เด็กหนุ่มยอมรับตรงๆ
“ทำอย่างงั้นกับพี่เขาได้ไง แกนี่ ทำเป็นเด็กไม่รู้จักโต เฮ้อ”แม่บ่นและทำท่าคล้ายจะเดินขึ้นไปบนบ้าน
“นั่นแม่จะไปไหน”คนโดนบ่นให้รีบเอ่ยถาม
“ก็พี่ตฤณเขาไม่ใช่นักโทษ จะไปขังพี่เขาไว้ทำไม”แม่หันมาตอบ
“แม่ไม่รู้อะไร แม่อย่ายุ่งดีกว่า ปล่อยเขาให้นึกทบทวนสิ่งที่เขาทำกับผมเถอะ”
“พี่ตฤณเขาไปทำอะไรแก”
“เรื่องของผมกับเขา แม่ไม่ต้องรู้หรอก”
“เอ๊ ไอ้ลูกคนนี้นี่ หึงอะไรพี่เขาล่ะ แม่ได้ยินเสียงทะเลาะกันแว่วๆ”
“แม่ แม่พูดอะไร”
“นี่ฉันเป็นแม่แกนะ ความเป็นไปต่างๆของแก คิดว่าฉันตาบอดจะมองไม่เห็นงั้นเหรอ”
“แม่พูดอะไร ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“ไม่รู้เรื่อง หรือไม่ยอมรับ ที่จริง แกจะเป็นอะไร จะเลือกอย่างไหนที่ไม่ทำให้อนาคตของแกเสียไป แม่ก็ไม่ได้ว่าหรอกนะ”
“แม่!!”
“ไม่ต้องมาเสียงหลงหรอก แม่ปลงตกไปตั้งนานแล้วกับเรื่องพวกนี้ เรามีกันแค่สองคน ต่อไปก็ใช่ว่าแม่จะอยู่กับแกได้นาน ไม่มีแม่ พี่ตฤณนี่แหละน่าจะดูแลคนเกเรอย่างแกได้ และก็น่าจะเอาแกอยู่ มีอะไรก็พูดกันดีๆ อย่าไปเกเรหรือร้ายใส่พี่เขามากนัก ระวังเขาจะทนแกขึ้นมาไม่ได้จริงๆ แล้วจะมานั่งเสียใจภายหลัง”แม่เดินจากไปเมื่อเอ่ยจบ ปล่อยให้คนที่เป็นลูกชายยืนอึ้งอยู่เป็นหลายนาที เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองไปทางห้องที่ตนเดินจากมาเมื่อคิดถึงคำพูดของแม่ คนที่อยู่บนห้องนั้นเป็นคนดีจริงๆอย่างที่แม่ว่า จะหาได้ที่ไหนล่ะคนที่เป็นแบบนี้แล้วไม่คิดหาเศษหาเลยกับหนุ่มน้อยอย่างเขาทั้งๆที่เจ้าตัวมีโอกาสอยู่นับครั้งไม่ถ้วน
.
.
.
.
.
เสียงประตูด้านนอกดังคล้ายมีคนมาเปิด กัณตินันท์ลุกพรวดขึ้นจากที่นอนไปยืนรอด้วยอาการยินดีเพราะคิดว่าคงเป็นหญิงเจ้าของบ้านแน่ๆ ที่จะมาปลดปล่อยตัวเองให้ออกไปเป็นอิสระ
ประตูห้องถูกเปิดอ้าออก คนที่ยืนตัวสูงเด่นหน้าขรึมอยู่ตรงประตู ทำเอาคนที่รู้สึกยินดีเมื่อครู่หน้าเสียไป เด็กนี่จะเข้ามาหาเรื่องอะไรเขาอีกนะ
“จะมาพาลอะไรใส่ฉันอีกล่ะ”ชายหนุ่มเอ่ยถามออกไป
“พูดไม่เพราะเลยนะ”คนยืนหน้าห้องเอ่ยว่า ก่อนจะพาร่างสูงเดินเข้ามาข้างในแล้วจัดการปิดประตูห้องพร้อมจัดการล็อคเสียสนิท
“เข้ามาทำไม ไหนบอกจะขังเดี๋ยวฉันไง แล้วนั่นทำไมต้องล็อคห้องด้วย”คนในห้องเอ่ยขึ้นพลางถอยหลังกรูด เมื่อคนที่เข้ามาใหม่ย่างสามขุมเดินเข้ามาหาพลางจ้องหน้าตนเขม็ง
“ก็นี่มันบ้านผม ผมจะเข้าออกห้องไหน ผมมีสิทธิ์”เสียงฝ่ายนั้นเอ่ยบอก
“ถ้างั้นอยากอยู่ก็อยู่ไป ฉันจะออกไปคุยกับแม่นาย”คนอยู่ในห้องก่อนเอ่ยอีก พลางจะเดินเลี่ยงหนีออกไปอีกทาง แต่ต้องชะงักเมื่อโดนดักทางเอาไว้ได้
“หลีกไป ฉันจะออกไปข้างนอก”ชายหนุ่มเอ่ยบอกเสียงแข็ง
“ทำไม อยู่กับผมสองต่อสองแบบนี้ กลัวอดใจไม่ไหวหรือไง”อีกคนเอ่ยบอกพลางยิ้มออกมาอย่างคนเจ้าเล่ห์
“ใช่ ฉันกลัวอดใจไม่ไหวแล้วหาที่อุดปากนายซะ จะพูดจะจาอะไรหัดคิดหน้าคิดหลังซะบ้างนะ บอกแล้วไง ว่าฉันไม่มีทางคิดอะไรกับนายได้นอกจากเป็นครูกับลูกศิษย์กัน”
“แน่ใจ”
“เออ!!”
“งั้นขอพิสูจน์จิตใจหน่อยละกัน ดูซิ จะเป็นคนดีได้ซักกี่น้ำ”
กัณตินันท์ตกใจหน้าชา เมื่อคนที่เอ่ยประโยคเมื่อครู่ ค่อยๆเดินเข้ามาหาตนพร้อมๆกับที่เจ้าตัวปลดกระดุมเสื้อนักเรียนตัวเองออกทีละเม็ดๆ จนถึงเม็ดสุดท้าย
ชายหนุ่มรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อเห็นคนที่ปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกทำท่าจะปลดเข็มขัดกางเกงนักเรียนตัวเองอีก
“แน่จริงก็มองให้ตลอดสิ ไหนบอกตัวเองไม่มีทางคิดอะไรกับผมไง”เสียงฝ่ายนั้นเอ่ยบอก นี่มันมีเจตนาจะยั่วกันชัดๆนี่ ไอ้เด็กเวรนี่ แสบนักนะ
“ถ้าคิดจะทำอะไรทะลึ่งๆ ก็เชิญทำไปคนเดียวเหอะนะ ฉันขอตัวล่ะ”คนคิดจำใจเลยหน้าขึ้นบอก ใจชื้นขึ้นหน่อยที่เห็นคนตั้งใจยั่วยังไม่ทันได้ถอดกางเกงออก ชายหนุ่มคิดที่จะพาตัวเองออกไปจากในห้องนี้โดยเร็ว ก่อนที่จะโดนวัดใจไปมากกว่านี้ ยอมรับว่าแค่ฝ่ายนั้นแหวกเสื้อที่ปลดกระดุมออกโชว์แผงอก และหน้าท้องราบเรียบยังทำให้ตนรู้สึกใจสั่นอยู่อย่างประหลาด แล้วถ้าเจ้าตัวทำมากกว่านั้นล่ะ ไม่สิ เขาต้องไม่ยอมตกอยู่ในเกมให้โดนล้อเล่นได้
“จะหนีไปไหน นี่มันแค่เริ่มต้นเอง จะทนไม่ได้แล้วเหรอครับ”คนตั้งใจยั่วเดินเข้าขวางอีก พลางดันร่างเข้าประชิดตัวฝ่ายที่กำลังจะเดินหนีโดนเร็ว จังหวะนั้นเองก็จัดการฉุดมือคนที่ตนขวางเอาไว้ขึ้นมาลูบไล้หน้าอกตนเล่นด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“นี่ คิดจะทำอะไรน่ะ ปล่อยมือฉันนะไอ้เด็กบ้า”กัณตินันท์เผลอด่าออกไปเพราะความอายและตกใจ ชายหนุ่มถึงกลับหน้าชาวูบ เมื่อฝ่ายที่ตนด่าเมื่อครู่ไม่มีที่ท่าจะสะท้าน ตรงกันข้าม เจ้าตัวยังคงจับมือตนลูบไล้แผงอกตัวเองเล่นพลางตีสีหน้าเคลิ้มอย่างคนที่ต้องการยั่วอารมณ์เขาให้กระเจิงให้ได้
“นี่มันจะมากไปแล้วนะนายไต๋ ฉันเป็นครูนายนะ นายจะมาหลบหลู่ฉันแบบนี้ไม่ได้นะ”ชายหนุ่มรีบโวยขึ้นอีกเมื่อรู้สึกสุดทนกับพฤติกรรมที่เห็น ไม่ใช่ว่านึกรังเกียจหรืออะไร แต่ในใจตอนนี้มันเกิดสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างหนักต่างหากล่ะ กับอารมณ์แปลกๆที่เริ่มก่อตัวขึ้น
“เก่งนักก็ทนผมให้ได้สิ แค่นี้มันยังน้อยไป คนปากแข็งอย่างพี่มันต้องเจอนี่”จบประโยคแค่นั้น ก็เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ เมื่อคนพูดก้มลงใช้ปากประกบจูบคนที่ต่อว่าตนอย่างเร็ว
กันตินันท์ดิ้นอึกอัก พยายามต่อต้านปลายลิ้นของลูกศิษย์ที่พยายามจะล่วงล้ำเข้ามาในปากของตนให้ได้ แต่อาการดิ้นนั้นก็พลันหายไป เมื่อร่างทั้งร่างโดนรวบกอดแน่นจากวงแขนแข็งแรงคนที่คนตัวสูงกว่า ชายหนุ่มเผยอปากออกมาจนได้เมื่อรู้สึกหายใจไม่ออกจากการถูกกอดรัดจนแน่น จังหวะนั้นร่างทั้งร่างถึงกับสั่นสะท้านสะดุ้งหน่อยๆ เมื่อสัมผัสแรกของปลายลิ้นลูกศิษย์รุกล้ำเข้ามาพัวพันกับลิ้นตัวเองจนได้ ร่างกายแข็งขืนตั้งแต่ต้นเกิดอ่อนยวบขึ้นมาอย่างคนไร้แรงต้าน เมื่อฝ่ายเริ่มต้นจูบบดขยี้ริมฝีปากผสมผสานการรุกรับปลายลิ้นเข้ามาในปากตนอย่างคนเป็นงาน
“ผมทนไม่ไหวแล้วพี่ตฤณ เป็นของผมเถอะนะ อย่าเพิ่งสนใจสถานะของเราเลยนะครับ”ในที่สุดคนเป็นฝ่ายถอนปากออกมาแล้วเอ่ยประโยคอ้อนวอนก็เป็นคนที่ตั้งใจยั่วอารมณ์ตอนต้น ตอนแรกเด็กหนุ่มก็ไม่ตั้งใจที่จะให้อะไรมันเลยเถิด แต่พอได้ตัดสินใจทำอะไรบ้าบิ่นลงไป แรงดึงดูดบางอย่างจากคนที่ตนจัดการ ก็เกิดยั่วอารมณ์ได้อย่างประหลาด
“พอเถอะไต๋ มันไม่ถูกต้อง....”คนปฏิเสธความต้องการพูดได้แค่นั้น คำพูดต่างๆก็หายกลับเข้าไปในลำคอใหม่ เมื่อโดนฝ่ายขอร้องก้มลงประกบจูบอย่างดูดื่มอีกรอบ
“ไม่เอาไต๋ พอเถอะ เราจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”ชายหนุ่มเอ่ยบอกปนเสียงหอบ เมื่อฝ่ายก้มลงจูบถอนริมฝีปากออกไปซุกไซร้ตามซอกคอ
“อย่าห้ามผมเลยพี่ตฤณ ถึงขนาดนี้แล้ว ผมไม่ปล่อยให้พี่รอดไปได้หรอก”คนซุกไซร้เอ่ยบอกริมหู ก่อนจะสร้างอารมณ์ให้ด้วยการเป่าลมเบาๆเข้าไป แล้วเลื่อนใบหน้าขึ้นมาประกบจูบอีกรอบ ก่อนจะดันร่างเจ้าตัวไปยังที่นอนกลางห้อง
.
.
.
.
.
.
.
ขอเวลาคิดก่อน ว่าควรจะเซ็นเซอร์ฉากเลิฟซีนออกไปดีมั๊ย อ่ะ โหวต!!
ขอบคุณครับ
..เฮ้อ ตอนแรกกะจะจบให้ลงใน 35 ตอน แต่ทำไงดี ตอนหน้ามันจบยังไม่ได้อ่ะ เคลียร์ไม่หมด เดี๋ยวโดนประท้วง แหะๆ
งั้นใครที่รอตอนจบ ก็รอกันอีกซักนิดแล้วกันเนาะ
ไปล่ะ
Boy ครับ
:m13: :m13: :m13: :m13: :m13:
ไปแอบดูแล้วเป็นไงบ้างหว่า 555555
อย่าลืมโหวตน๊า.......
-
มีฉากนั้นก็ได้ หรือไม่มีก็ได้คับ
เพราะทุกฉากมันเข้าถึงอารมณ์อยู่แร้นน ฮาๆ
:m4: :m4: :m4:
-
:o8: ติวบนเตียงแล้วจิ รีบมาต่อน๊า ตอนหน้าเลือดจะ :m25: ป่าวหว่า
-
:m1: กำลังเข้าด้ายเข้าเมกันเลย เฮอๆ....
-
คานะว่า ไม่มีหรอกฉากบนเตียง :laugh:
เหอะๆๆ ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้มีนะ เป็นคานะ คานะจะตัดให้แม่มากวน
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆ :oni3:
เพราะมันเป็นเรื่องธรรมชาติๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
(ปล. ถ้ามีก็ดีสุดๆ หึๆๆๆ) :oni1:
-
ถ้าตัด..คนเขียนนั้นแหล่ะจะโดนตัึด o12 ทั้งตัด ทั้งตอนเลยแร๊ะ :laugh: :laugh:
-
ระดับพี่ เขียนยังไงก็สนุกอยู่แร้ววว
แต่ว่าก็ยังหวังว่าจะมีน่ะ :o8:
จัดการเลยไต๋!!! :a2:
-
ไม่เป็นไรรอได้ แต่มาต่ออีกสักตอนสองตอนก็ดีนะ :laugh:
-
ขอโหวตด้วยคน
ไม่เอาๆๆๆๆๆๆ ...........(ไม่เอาน้อย ๆ นะเคอะ :pig4: )
:laugh: :oni1:
-
:o8: :o8:
ตัดออกเลย....
...ตัดสิ่งรบกวนออกไป อย่าให้มีอะไรขัดจังหวะเด็ดขาด
:m25: :m25: :m25:
-
ยังไงก้อได้นะ เพราะว่า มันน่ารักอ่ะ
-
จะยั่วเค้าดันทนไม่ไหวเองซะงั้นนะนายไต๋ :m13:
แต่ตฤณก้ต้องเสร็จอยู่ดีสินะ....งั้นอย่าเซ็นเซอร์มันเลยเหอะ :laugh: :laugh:
ตอนหน้าจัดมาเลยค่ะ :m1:
-
เอาแล้วๆๆ ไต๋จะเผด็จศึกพี่ตฤณแล้ว!!!
รอฉากสานสัมพันธ์ เหอะๆ :m25:
-
คิดว่านายไต๋ จะทำสำเร็จหรือ ว่าไงคุณบอย ยังไงก็รอคำตอบอยู่น้า
แต่ก็มีแอบลุ้นอยู่นะครับ มารอกันต่อไปดีกว่า :L2: :bye2:
-
>>> หย่ะ หย่ะ หย่ะ อย่าเซ็นเซ่อร์น๊าาาาาาาาา~!!!!! :serius2:
>>> น้องไต๋รู้ใจตัวเองแล้วใช่มั้ย? แล้วคุณอาจารย์แสนดีของน้องไต๋(???)ล่ะ รู้ใจตัวเองรึยังน๊าาาา~ เหอๆๆ
.
-
:o8: :o8:
ตัดออกเลย....
...ตัดสิ่งรบกวนออกไป อย่าให้มีอะไรขัดจังหวะเด็ดขาด
:m25: :m25: :m25:
:a1: :a1:
-
จะเซ็นเซอร์ก้อได้ค่ะ แต่คนอ่านจะ..จะ :m15:
:o12: :o12: :o12:
-
กลับมาอ่านอีกที น้องก็รู้ใจจิงๆ มาถึงฉากที่ต้องการพอดี 555
-
รอคับรออออออออออออออออออออออออออออออออออ
โหวตฉากด่วนนนน 55555555
-
ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จบได้ค้างมั่กๆ :serius2: แงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o12:
-
ไม่เอาฉากบนเตียงนะ :serius2:
แต่เป็นบนโซฟา ในห้องน้ำ ฯลฯ :o8:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
• ขอเวลาคิดก่อน ว่าควรจะเซ็นเซอร์ฉากเลิฟซีนออกไปดีมั๊ย อ่ะ โหวต!!
วุ้ย กิต.จะคอยดูค่ะ ว่า♥Bboyseries♥จะแร๊งงงงงงงได้สักแค่ไหน(หรือไม่, เพียงไร) 5555555
-
อะโหวตตตตตตตตตตตตตต ให้มีหน่อยก้อดี เหอะๆๆ
-
เออ....อ่านๆ อยู่เหมือนมีอะไรมันตัดฉาก....และแล้วก็ต้องแอบนั่งดูต่อไป
-
ขอโหวตให้มีครับผม :m23:
-
ควรจะมีนะเคอะ เพราะเราจะได้รู้กันเสียทีว่า...
ตฤณจะเป็นสาวเสียบหรือเปล่า เอิ๊กๆๆ
-
จัดมาด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
ถ้าเซ็นเซอร์ จะโกรธจริงๆด้วย.................
-
อึ้งเล็กๆกับคำพูดที่แม่พูดกับไต๋..
มันช่างเหนือจินตนาการจริงๆ
..แม่ชนะเลิศ o13 o13
ฉากที่ว่านั่น..ตัดเลย..
ตัด...ต่อเป็นภาพสโลว์ขยายเต็มจอ ช็อตต่อช็อต :m32: :m32:
-
คุณแม่เริ่ดมาก
แจกฟรี ถุงยางและเควาย สำหรับน้องใต๋
-
อยากจะบอกว่าพี่ตฤณกินเด็ก แต่ดูท่าทางจะถูกเด็กกินมากกว่า :m1:
ตามขอบเตียงขนาดนี้ถ้าไม่มีฉากนั้นที่รอคอย :serius2:
ก๊าซซซซซซซซ :m31:
แหะๆๆ ใส่อารมณ์มากไปอ่ะเป่า
-
:a3: :oni2: อิจฉาอ่ะครับ แล้วก็ค้างด้วยอ่ะครับ รีบมาต่อด่วน
-
:angry2: :angry2: :angry2:
บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำงี้กะเค้าได้ไงเนี่ย
-
ควรจะมี จะได้รู้ว่า ไต๋จะสาวรึเปล่า
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว บอย
เรื่องนี้ให้เป็นสาวทุกคนเลย อิอิ
-
แบบว่า ไอ้ไต๋เอ๊ยยย
หื่นจิง :laugh:
-
โหวตไม่ให้เซ็นเซอร์ค้า o13
-
จะจบแล้วไม่อยากให้จบเลยอะ
ค้าง ค้าง รีบมาต่อไว ไวนะกับ
อยากอ่าน อยากอ่าน .. :m25:
-
โหวตว่า ไม่ต้อง
ฮ่าๆๆ
:o8:
อยากอ่านต่อ :m25:
-
กว่าจะตามทัน แถมยังเจอตัดแบบค้างอีก เฮ้อ ตอนที่ 35 มาไวๆ ๆ ๆนะ :oni2: :oni2:
-
มาไวด้วยยยยย
รออยู่
-
>>>ใครกล้าตัดบทเลิฟซีน...ออกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะด่าเช็ดให้ถึงที่... :m31:
อ่านมาตั้งนานรอฉากนี้ฉากเดี๋ยวแล้วจะมาตัดไปอีกกกกกกกก.... :a5:
ปล.เป็นกำลังใจให้คนลงเรื่องครับบ สู้ๆๆๆ
-
ยังไงก็ได้ครับ แต่ว่าตอนนี้อยากอ่านต่อมากมาย
...
ปล. แต่ใจหนึ่งก็หวังแบบ :m25:น๊า~~~ :m1: :m1:
-
>>>ใครกล้าตัดบทเลิฟซีน...ออกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะด่าเช็ดให้ถึงที่... :m31:
อ่านมาตั้งนานรอฉากนี้ฉากเดี๋ยวแล้วจะมาตัดไปอีกกกกกกกก.... :a5:
ปล.เป็นกำลังใจให้คนลงเรื่องครับบ สู้ๆๆๆ
ขอบคุณค๊าบ....... แต่เป็นกำลังใจให้พี่บอยด้วยก็ดีน๊า......
-
สนุกมากกกก
พี่ตฤนิย่าไปยอม เอาให้อยู่หมัด
:a1: :a1: :a1:
:a11: :a11: :a11:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ไม่ควาเซ็นเซอร์เด็ดขาด
:a1: :a1: :a1:
คริคริ
-
รีบๆ มาต่อเถอะคะ รอๆๆๆๆ :m13:
-
ท่าทางจะเขียนฉากบนเตียงไม่ออกจิง ๆ แฮ่ะ หายไปเลยอ่ะ :o8:
-
:m13: :m4: :m1: :L2: :L1:
รออ่านอยู่คับ
มาต่อเร็ว ๆ นะคับ
-
:m13:รออ่านตอนต่อไปอยู่คร้าบบบบบบบ :m1:
2วันอ่านตามจนทันแล้ววววววว
-
โหวตว่า.........ตัด
ไม่ได้นะจ๊ะ :laugh:
เค้ารออยู่นะคุณบอยขา
น้องไต๋จะทำไรพี่ตฤณก็รีบๆทำเข้า :m25: แฟนคลับลุ้นตัวเกร็งหมดแย้ววววว
-
:oni3: :oni3: :oni3:จงลง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอฉากมหัศจรรย์อยู่อะครับ เมื่อไหร่จะมาต่ออะ เร็วๆนะครับ มันค้างคา
-
ง่ะ...
ตัดฉับ!
:o8:
รอฉาก...ค้าบบบบบบบ
อย่าตัดเลยยยค้าบบบบ :laugh:
-
ไม่ดีละมัง แม่ยังอยู่นะ โอกาสหน้าละกัน
-
:เฮ้อ:
เมื่อไหร่จะมาต่อซักที
-
:a6: ทำม๊ายยย ถึงได้ค้างคา ได้น่าติดตามอย่างงี้....
มาต่อเร็วๆน้า
-
รออยู่นะครับผม :m23:
-
รออยู่น้าคร้าบบบ
-
รอด้วยคน
มาแล้วปลุกด้วยนะจ๊ะ
:a12:
-
หายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หรือว่าแอบอู้ครับ
-
:m13: :m13: :m13: งานเยอะจิง ๆ คับช่วงนี้ ไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาในบอร์ดเลย
แล้วช่วงนี้พี่บอยก็ยุ่ง ๆ ด้วยอ่ะคับ ไงถ้าพี่บอยมาต่อเมื่อไหร่ จะเอามาลงให้ได้อ่านกันทันทีเลยน๊า......
ต้องขอโทษทุก ๆ คนที่ติดตามอ่านด้วยนะค๊าบ.......
:m23: :m23: :m23:
-
^
^
ไม่ได้จิ้มแกนานแล้วอ่ะ ขอจิ้มหน่อยนะ
มาเมื่อไหร่ก็ได้ รอได้ ขอแค่...อย่าตัด :m12: :m12: :m12:
-
ไม่ได้อ่านนาน กลับมาอ่านอีกที จะเข้าด้ายเข้าเข็มซะละ :a5:
-
ยังรออ่านฉาก ....อยู่อย่างใจจดใจจ่อนะเคอะคุณบอยขา....... :m13:
คุณบอยก็ตามใจเสียงเรียกร้องของแฟนคลับไปเล๊ยยยยย :a1:
จัด ( :m25: ) ไป อย่าให้เสีย
-
รอๆ :a12:
-
รับแซ่บครับ
แต่อยากอ่านต่อใจจะขาดอะ
-
“อย่าทำแบบนี้ไต๋ พี่ขอร้อง มันยังไม่ถึงเวลา”กัณตินันท์เอ่ยขัดอีกรอบเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระจากการถูกจูบอย่างดูดดื่ม ชายหนุ่มพยายามดันร่างที่โดนกดทับเพื่อจะลุกขึ้น แต่นั่นก็ใช่ว่าจะได้ผลนักเมื่อยิ่งขัดขืนก็ยิ่งกลับโดนกอดรัดจนแน่นขึ้น
“ผมรู้ครับว่ามันไม่ถูกต้อง และยังไม่ถึงเวลา แต่ผมต้องการ พี่อย่าห้ามผมเลยนะ”เตชสิทธิ์เอ่ยบอกเสียงกระเส่า เด็กหนุ่มรับรู้และเข้าใจอย่างที่พูดว่าสิ่งที่กำลังคิดจะกระทำตอนนี้มันไม่ถูกต้องเลยซักนิด ทั้งในเรื่องเพศสถานะ และวันเวลา แต่แรงขับบางอย่างภายในมันสั่งให้เขาหยุดการกระทำนี้ไม่ได้ เด็กหนุ่มรู้สึกซ่านในกายอย่างประหลาดในตอนที่ปลายลิ้นได้สอดรับสัมผัสกับลิ้นของคนที่ตนต้องการปั่นความรู้สึกเล่นในตอนแรก จึงได้ปล่อยให้อารมณ์ตัวเองกระเจิดกระเจิงมาจนถึงตอนนี้
“ยังไงก็ไม่ได้ไต๋ นายจะมาล้อเล่นเรื่องแบบนี้ไม่ได้ นายอยากมีปมในใจติดตัวในวันนึงที่นายโตขึ้นในโลกของนายหรือไง”คนโดนกอดแน่นยังคงเอ่ยปฏิเสธไม่ลดละ ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองก็กำลังจะมีอารมณ์ร่วมไปกับการโดนซุกไซร้ไปตามส่วนต่างๆอยู่ไม่น้อย
“ผมไม่คิดว่าผมจะมีปมติดตัวไปในอนาคตหรอกถ้าคนแรกของผมเป็นพี่”คนซุกไซร้เงยหน้าขึ้นบอก คำพูดนั่นส่งผลให้คนที่นอนขัดขืนตัวอ่อนยวบไปชั่วขณะ นาทีนั้นจึงเป็นจังหวะของคนเอ่ยที่รีบก้มลงจู่โจมมอบบทรักบทแรกในชีวิตความเป็นชายลงไปให้
กัณตินันท์หมดแรงดิ้นขัดขืนคนที่ก้มลงจัดการซุกไซร้ตัวเองด้วยปลายลิ้นและริมฝีปาก ชายหนุ่มปล่อยให้ตัวเองเลยเถิดไปกับการถูกรุกรานจนร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าจากการบรรจงถอดอาภรณ์ของคนเป็นลูกศิษย์
“ผิวพี่ขาวจังเลย ผมชอบจัง”เสียงคนบรรจงถอดเอ่ยบอก เจ้าของผิวกายเปลือยเปล่าไม่ทันได้เอ่ยอะไรตอบกลับก็ต้องสะดุ้งบิดตัวเกร็งเผลอครางกระเส่า เมื่อโดนปลายลิ้นอุ่นๆไล้สัมผัสลงบนเนินเนื้อหน้าอก ชายหนุ่มยกมือจับไหล่เจ้าของปลายลิ้นทั้งสองข้างดันเอาไว้เพื่อบรรเทาความเสียวซ่านที่ฝ่ายนั้นบรรเลงลงบนเนื้อกายตรงปลายยอดอก
“พะ พอเถอะไต๋ อย่าแกล้งพี่เลย”เสียงร้องห้ามปนเสียงหอบกระเส่าดังลอดออกมาจากปากขณะที่ออกแรงดันร่างคนจู่โจมเอาไว้ แต่คนเรายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ฝ่ายที่โดนห้ามจึงจัดการจับข้อมือทั้งสองข้างของคนห้ามล็อคเอาไว้ตรงเหนือหัวเจ้าตัว ก่อนจะก้มลงจัดการโลมเลียให้ร่างทั้งร่างนั้นสั่นสะท้านบิดเกร็งอีกจนพอใจจึงยอมปล่อยให้ร่างทั้งร่างเป็นอิสระ
เด็กหนุ่มลุกขึ้นจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองบ้าง สายตาก็จ้องมองคนที่นอนหอบจากการโดนรุกซุกไซร้อยู่บนที่นอนอยู่ตลอด พอเห็นฝ่ายนั้นตั้งตัวได้แล้วเหมือนจะลุกขึ้นจึงทิ้งร่างตัวเองกดทับลงไปใหม่ในตอนที่ร่างกายท่อนบนของตัวเองเปลือยเปล่าแล้วเช่นกัน เด็กหนุ่มยิ้มน้อยๆก่อนจะจัดการพลิกร่างคนที่ตัวเองจัดซุกไซร้จนครางไม่ได้ศัพท์มานอนทับบนอกเปลือยตัวเองแล้วเอ่ยสั่ง
“ถึงคราวที่พี่ต้องทำให้ผมบ้างแล้วนะ”
“อย่าให้มันเลยเถิดเลยไต๋ ปล่อยพี่เถอะ อย่าให้พี่ต้องทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้องเลย”คนถูกสั่งเอ่ยบอก เพราะยังไม่อยากทำอะไรเกินเลยไปกับคนที่ตัวเองต้องมีหน้าที่สอนหนังสือให้
“ผมยอมพี่เองนะ พี่จะคิดมากทำไม”เสียงคนออกคำสั่งเอ่ยบอกอีก ก่อนที่เจ้าตัวจะกอดกระชับร่างคนปฎิเสธให้แนบชิดกับเนื้อกายตัวเองมากขึ้น
“อย่าบังคับพี่เลยไต๋ ปล่อยพี่เถอะ”คนถูกกอดกระชับเอ่ยบอก เพราะด้วยทำไม่ลงจริงๆกับการที่จะต้องซุกไซร้เนื้อกายลูกศิษย์ แม้จมูกและริมฝีปากจะสัมผัสเนื้อกายหน้าอกบางส่วนไปบ้างแล้วก็ตาม
“พี่รังเกียจผมเหรอ”เสียงลูกศิษย์เอ่ยถาม
“ปะเปล่า”ชายหนุ่มรีบปฏิเสธ
“เปล่า แล้วพี่รออะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่พี่ ผมไม่ยอมให้ขนาดนี้หรอกนะ”ฝ่ายนั้นบอกออกมาอีก คราวนี้สองคนจึงได้มองจ้องตากัน ผ่านไปซักพัก เมื่อคนนอนทับอยู่ด้านบนไม่ยอมทำอะไรซะที คนที่อยู่ด้านล่างจึงพลิกกายตัวเองขึ้นมานอนทับฝ่ายนั้นแทน
“พี่จะใจแข็งได้ตลอดก็ให้มันรู้ไปสิ”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกแล้วรีบก้มลงบดขยี้ริมฝีปากคนใจแข็งด้วยปากและลิ้นตัวเองอย่างที่ไม่ยอมให้ฝ่ายนั้นตั้งตัวทัน
กัณตินันท์ได้แต่ส่งเสียงร้องอู้อี้ในลำคอ เพราะปากทั้งปากถูกปิดเอาไว้ด้วยปากลูกศิษย์ หนำซ้ำเจ้าตัวยังชอนไชปลายลิ้นเข้ามาพัวพันกับลิ้นเขาอย่างที่ไม่ยอมให้เขาตั้งตัว ชายหนุ่มไม่ทางที่จะหนีไปไหนพ้น เมื่อร่างทั้งร่างถูกกดทับให้จมลงกับที่นอนนุ่มๆ แขนสองแขนที่พยายามจะผลักใสคนนอนทับถูกล็อคจับเอาไว้แล้วพาดเอาไว้เหนือหัว
“พะพอแล้วไต๋ พะพอแล้ว”เสียงร้องห้ามที่หอบกระเส่าดังลอดออกมา เมื่อปากและลิ้นเป็นอิสระ แต่แล้วก็ต้องสะท้านใหม่เมื่อคนที่ชายหนุ่มร้องห้าม ไม่ได้สนใจที่จะหยุดการเล่นบทรักกับตนเลยซักนิด
เตชสิทธิ์ก้มลงละเลงปลายลิ้นตัวเองลงบนเนื้อกายเปลือยเปล่าท่อนบนอาจารย์หนุ่มแทบทุกส่วน ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเล่นบทรักกับใคร แต่ที่เขาทำได้ขนาดนี้ก็เพราะเห็นอาการตอบสนองว่าเสียวซ่านของคนที่ตัวเองจัดการแล้วเหมือนมันมีพลังบางอย่างสั่งให้เขาเล่นบทนี้ได้อย่างชำนาญ
กัณตินันท์ตัวอ่อนยวบนอนหายใจหอบอยู่กับที่เมื่อร่างกายถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้วทุกส่วน ชายหนุ่มเผลอหลับตาเพื่อผ่อนคลายอาการสยิวที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่จากฝีมือลูกศิษย์ ก่อนที่จะลืมลืมตาขึ้นมาอย่างตกใจ เมื่อรู้สึกเย็นช่วงล่างขึ้นมา
“นายจะทำอะไรไต๋”ชายหนุ่มร้องถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นลุกศิษย์กำลังจัดการถอดกางเกงของตนออก และที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือตอนนี้ ร่างทั้งร่างของตัวลูกศิษย์นั้นเปลือยเปล่าไปแล้วทุกส่วน
เตสิทธิ์ไม่ตอบคำถามใดๆ นอกจากยิ้มที่มุมปากนิดนึง เมื่อเห็นอาการตกตะลึงของคุณเป็นอาจารย์ตอนที่มองสำรวจร่างกายเปลือยเปล่าของตน เด็กหนุ่มถือจังหวะที่ฝ่ายนั้นกำลังอยู่ในอาการชะงักรีบจัดการถอดกางเกงเจ้าตัวจนสำเร็จทั้งข้างนอก และข้างใน ก่อนจะจับเจ้าตัวให้นอนคว่ำไปกับที่นอน
“ไม่ได้นะไต๋ นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”คนถูกพลิกร่างรีบร้องห้ามเสียงหลง เมื่อร่างกายด้านหลังโดนกดทับด้วยร่างกายเปลือยเปล่าจากตัวคนพลิกร่าง
“เห็นคำตอบหรือยัง ว่าผมมีดีอะไรนักหนา คนอื่นถึงได้หลงใหล”คนนอนทับร่างเอ่ยขึ้น เมื่อนึกถึงตอนที่คนด้านล่างเอ่ยว่าตนว่ามีดีอะไรถึงคิดว่าใครๆจะต้องหลงใหล
“หะ เห็นแล้ว ตะ แต่ ปล่อยพี่เถอะนะ นายไม่ควรทำแบบนี้”คนอยู่ด้านล่างเอ่ยอ้อนวอนเสียงอู้อี้เพราะโดนกดทับร่างเอาไว้ ชายหนุ่มหลับตาปี๋ เมื่อคนที่ตนอ้อนวอนจงใจเอาเนื้อกายที่ตนเผลอจ้องมองเมื่อครู่เบียดเสียดถูไถไปกับบั้นท้ายของตัวเอง
“ดูพี่ก็มีอารมณ์เหมือนกัน พี่จะห้ามผมไปทำไม”เสียงคนกระทำการเอ่ยบอกกระเส่า เพราะด้วยสยิวไปเองกับการกระทำของตัวเองจนหยุดการกระทำไม่ได้
“ไม่ มันยังไม่ถึงเวลา พอเถอะไต๋ ปล่อยพี่ไปเถอะ พี่ขอร้อง”คนถูกกระทำเอ่ยอ้อนวอนขึ้นอีก ก็จริงอย่างที่ตัวลุกศิษย์ว่า เมื่อโดนซุกไซร้ ถูไถเอามากๆ จิตใจที่ว่าจะต้องแข็งเอาไว้ให้ถึงที่สุด ก็เริ่มเขวที่จะอ่อนขึ้นมาบางแล้ว จนเกิดอาการตื่นตัวขึ้นและถูกจับได้ในที่สุด
“อย่าห้ามผมอีกเลยนะพี่ตฤณ ผมไม่ไหวแล้ว”เสียงคนโดนอ้อนวอนบอกอย่างกระเส่าอีก พลางเร่งจังหวะถูไถขึ้นดั่งจะยัดเยียดเนื้อกายนั่นเข้าไปในร่างกายของคนนอนบิดตัวอยู่ด้านล่างให้ได้
กัณตินันท์นอนซบหน้ากับที่นอนกัดฟันแน่นข่มความเจ็บเบื้องต้นเอาไว้ เมื่อรู้สึกว่าลูกศิษย์เริ่มที่จะยัดเยียดเนื้อหนุ่มเข้ามาสู่ร่างกายตนทีละนิด ชายหนุ่มหมดปัญญาที่จะขัดขืนได้อีกแล้ว เมื่อร่างทั้งร่างโดนล็อคบวกกับอารมณ์ที่กำลังจะกระเจิดกระเจิงไปอีกรอบกับการโดนซุกไซร้แผ่นหลังจากปลายลิ้นและริมฝีปากคนนอนทับ
“โอ้ย ไต๋ พอก่อน”ชายหนุ่มเผลอร้องออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บจนเกินทนตอนรู้สึกว่าท่อนเนื้อส่วนบนสุดของลูกศิษย์ได้ผลุบเข้ามาในร่างกายตนแล้วจนรู้สึกจุกเสียด และแน่นขึ้นมาหน่อยๆ ดีที่ว่ามีของเหลวบางอย่างช่วยเป็นสารหล่อลื่นให้พอบรรเทาความเจ็บตอนที่โดนบุกรุกอยู่บ้าง ถึงตอนนี้ชายหนุ่มก็นึกเห็นใจลูกศิษย์ขึ้นมาบ้าง การที่เจ้าตัวหลั่งสารอารมณ์รักออกมามากมายได้ขนาดนี้คงเพราะคงกำลังมีความต้องการเต็มที่นั่นเอง
“เจ็บเหรอพี่ตฤณ แต่ผมเสียวจัง”เตสิทธิ์เอ่ยถามด้วยอาการสยิวที่แผ่ซ่านไปทั้งร่าง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เนื้อกายของตัวเองได้สัมผัสกับเนื้อกายคนอื่น
“นายมีความต้องการขนาดนี้เลยหรือไต๋”กัณตินันท์เอ่ยถามออกมาเมื่อคิดว่ายังไงซะคืนนี้ตัวเองก็คงไม่รอด
“ครับ ผมต้องการพี่”คนถูกถามเอ่ยกระซิบริมหู ก่อนที่จะจัดการดันท่อนเนื้อเข้ามาในกายคนถามอย่างคนที่อดใจไม่ไหวอีกต่อไป
เสียงร้องโอ้ยดังประสานกันภายในห้อง คนหนึ่งร้องออกมาเพราะความเสียวซ่านสุดทน ส่วนอีกคนร้องออกมาเพราะความเจ็บและจุกเสียดไปทั้งร่าง ก่อนที่สองเสียงนั้น จะครางประสานเป็นเสียงเดียวกันในที่สุด พร้อมๆกับบทรักที่ดำเนินไปจนถึงจุดสุดยอดทั้งสองฝ่าย
.
.
.
.
คือแบบว่า นะ ไม่มีอะไรจะบอก นอกจากว่า อายมาก เขียนบทอัศจรรย์ทีไร ไม่รู้ทำไมมือไม้ต้องสั่นด้วย ไม่ไหวล่ะ ขอนั่งทำใจก่อน โอยย..
.
.
.
ขอบคุณครับ
Boy
พี่บอยมาต่อปุ๊ป ก็เอามาลงปั๊ปเลยค๊าบ
วันนี้วันดีด้วย 08/08/08 อิอิ.....
-
รอตั้งนานนะอาร์ท
ไปอ่านก่อนดีกว่า
:m4: :m4:
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
อ่านแล้ว
:m25: :m25:
-
ขอบคุนคับ
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง เขียนบทอัศจรรย์นะครับ
ขอบคุณคนโพสต์ ด้วยยย
-
ขอบคุนคับ
อย่างนี้เรียกเจาะไข่ได้ป่าวหว่า มันสองโพสแร้วอ่ะ
แต่ถึงไงก็จะเจาะอยู่ดี
ขอบคุณนะคับที่ตามอ่านกัน
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
ชอบจัง
ในที่สุด ตฤน ก็เส็ดน้องไต๋
เห้อ!
-
:pig4: :L2: :L2: :L2:
:o8:
:oni1: :oni2:
-
o13 เล่นเอาใจสั่นไปด้วยเลยเนี๊ย :o8:
-
:o8:
หวายๆ
ในที่สุดพี่ตฤณ ก็เสร็จนายไต๋
หุหุ
-
ไม่เป็นไรๆ ถึงเขียนไม่ ชำนาญ เหมือน เฮียๆ เจ้ๆ ในเล้า
แบบนี้ก็น่ารักดี ในที่สุดตฤนก็เสร็จไต๋จนได้ :laugh:
ถ้าอยากเขียนดีขึ้น ก็ต้องฝึกเขียนเยอะๆไง จุ๊บๆ :m13:
-
:m13: อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจัง อิอิ :o8:
-
>>> เหอๆๆ นายเยี่ยมมาก นายไต๋ o13
ตื้อๆๆเท่านั้นแล้วพี่ตฤนจะใจอ่อนเอง ฮี่ๆๆ
.
พีเอส: อยากอ่านตอนต่อไปไวๆจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:m25: :m25: :m25:
:pig4:
-
และแล้วอาจารย์ก็เสร็จลูกศิษย์หนุ่ม อิอิ
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ๊าก รอมานานนนนนนนนนนน
รอเหมือนรอเปิดโอเลมปิคปักกิ่งเลยนะครับ
หวานมากอ๊า อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :m25: :m25: :m25:
-
วิ้ววววววววววววววววว คุณบอยมาแล้ว นึกว่าหายไปไหยซะอีก อิอิ
-
เป็นอาจานที่ดีมากๆๆๆๆเลยคะ....ห้ามลูกศิษย์จนนาทีสุดท้าย...
สุดท้ายก็ไม่รอด....555+
เฮ้อออ.....อย่างงี้หม่าม้ารู้เข้าจะว่ายังไงเนี่ย....(หรือว่ารู้แล้ว....อ้ากกก....)
-
ถ้าอยากเขียนดีขึ้น ก็ต้องฝึกเขียนเยอะๆไง
แหม๊ เห็นด้วยอย่างยิ่งยวด
-
ไม่เกรงใจผู้ใหญ่เลยน้อ........... เหอะๆ
-
:m1: :m1:
ในที่สุดด หุหุ
-
สอนกันหมดไส้หมดพุงแล้ว พี่ตฤณ 555
-
เอ๊อะ.......ได้กันแล้ว
-
ถ้าอยากเขียนดีขึ้น ก็ต้องฝึกเขียนเยอะๆไง
แหม๊ เห็นด้วยอย่างยิ่งยวด
:m23: อยากเขียนได้ดีนะ ต้องไปฝึกภาคปฎิบัติจริงๆมาก่อน แล้วต้องลองหลายรูปแบบนะ รองเป้นฝ่ายทำ และถูกกระทำ ถ้าอยากเขียนให้ได้ดีต้องลองหลายๆแบบหลายๆขนาด :m23: ถ้าเอากะเด้ก15 เป้นไง เด้ก 20 เป้นไง หรือ 30 อัพเป้นไง เพราะแต่ละช่วงอายุ ลีลาต่างกัน โครตๆ ลองดุดิ :m23:
-
:m23: อยากเขียนได้ดีนะ ต้องไปฝึกภาคปฎิบัติจริงๆมาก่อน แล้วต้องลองหลายรูปแบบนะ รองเป้นฝ่ายทำ และถูกกระทำ ถ้าอยากเขียนให้ได้ดีต้องลองหลายๆแบบหลายๆขนาด :m23: ถ้าเอากะเด้ก15 เป้นไง เด้ก 20 เป้นไง หรือ 30 อัพเป้นไง เพราะแต่ละช่วงอายุ ลีลาต่างกัน โครตๆ ลองดุดิ :m23:
^
^
^
:laugh: ลองมาหมดแล้วหล่ะสิ แล้ว 50 up หล่ะเคยลองรึยัง? ลีลาเป็นไงมั่ง? o17
ตามมาอ่าน :oni1: อ่านตอนล่าสุดแล้ว :m25:
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
:m23: อยากเขียนได้ดีนะ ต้องไปฝึกภาคปฎิบัติจริงๆมาก่อน แล้วต้องลองหลายรูปแบบนะ รองเป้นฝ่ายทำ และถูกกระทำ ถ้าอยากเขียนให้ได้ดีต้องลองหลายๆแบบหลายๆขนาด :m23: ถ้าเอากะเด้ก15 เป้นไง เด้ก 20 เป้นไง หรือ 30 อัพเป้นไง เพราะแต่ละช่วงอายุ ลีลาต่างกัน โครตๆ ลองดุดิ :m23:
^
^
^
:laugh: ลองมาหมดแล้วหล่ะสิ แล้ว 50 up หล่ะเคยลองรึยัง? ลีลาเป็นไงมั่ง? o17
ตามมาอ่าน :oni1: อ่านตอนล่าสุดแล้ว :m25:
ไม่รู้ดิ 50 อัพยังไม่เคย ประสบการณ์ยังไม่ถึง ที่อายุเยอะสุดก็ 30 อะ ที่เคยลอง เด้กๆ อะ ถ้าให้เขาเป็นฝากทำ อย่าเลยเสียอารม แปบๆแตก - - ค้างอย่างแรง ถ้าจะเอาเด็กต้องเอามา3คน ต่อคิว พอมันแตกแล้วไม่สนใจที่จะต่อยกสองยกสามหรอก 20 อัพก้พอโอเค แต่พี่จาย30เนี้ย หายห่วงคนเดียวเอาอยู่ เหอะๆ
เค้าเพิ่งได้แฟน คนที่ 39 มะอาทิตยืที่แล้ว เอง 25 ปี ไม่ค่อยโอเคเท่าไร ขนาดไม่เร้าใจ :m15:
-
โฮะๆๆๆ ในที่สุดก็มาแล้ว :m4:
เสียเลือดไปเลย :m25:
ขอบคุณคุณบอย ที่มาต่อ
ขอบคุณคุณอาทที่มาลง ด้วยนะค่ะ :L2:
-
:m25: :m25: :m30: เรียบร้อย o13
-
ไต๋ มันไม่ดีนะ
-
หุหุ..ครั้งแรกของไต๋ แต่ครั้งที่เท่าไหร่ของตฤณ??
เอาอีกเหอะๆๆๆๆ
-
คิ ๆ ๆ ไต๋ จาเปิดซิงของตัวเองนิ :o8:
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
o13 o13
-
:m25: :m25:
:m32: :m32:
:m1: :m1:
-
:m4: :m4: :m4:
คิดถูกจริงๆ ที่รออ่านตอนเกือบจบ ไม่งั้นต้อง :m31: :m31: อยาก :เตะ1: อยาก :beat:
แต่ฝีมือบอยยัง o13 เหมือนเดิม
:m1: :m1: :m1:
-
:m25: :m25:
ในที่ซู๊ดดดดก็ได้อ่านสมใจ ขอบคุณคุณบอยสุดหล่อเร้าใจเจงๆ
ขนาดไม่ค่อยเขียนบทแบบนี้บ่อยๆนะเนี่ย (ส่วนใหญ่ตัดไปที่โคมไฟหัวเตียงประจำ ชิส์ๆๆ)
คนเขียนมือสั่นไปเขียนไป คนอ่านก็ใจสั่นไปอ่านไปเหมียลกัน :laugh:
เรื่องนี้เป็นนิยายในฝันเลยนะเนี่ย :m13:
มีทั้งตบจูบๆ แถมได้กินเดะด้วย (ถึงจะถูกเด็กกิน เราก็อนุโลมว่าเริ่ดดดดพอกัน)
ขอบคุณคุณบอยมากค่า ขอบคุณน้องzandwizz ด้วยจ้า o13
-
:m16: :m16: :m16:
ไม่มีอะไร...เข้ามาบอกว่า...ยังงอนอยู่
:m14: :m14: :m14:
:laugh: :laugh: :laugh:
-
นับถือตฤณมากๆ...ขัดขืนจนวินาทีสุดท้ายเลย :o8:
แต่สุดท้ายก้ :a2:
-
:m16: :m16: :m16:
ไม่มีอะไร...เข้ามาบอกว่า...ยังงอนอยู่
:m14: :m14: :m14:
:laugh: :laugh: :laugh:
งอลอะไรหรือจ๊ะที่ร๊าก...........
อิอิ........ :m20: :m20: :m20:
-
แหมในที่สุดพี่ตฤณก็ขัดขืนไม่ได้
อิอิรออ่านตอนต่อไปค้าบ :รักจัง11: :haun4:
-
:m25:เลือดสาดเลย ในที่สุดก็ลงเอยกันจนได้ แต่หลังจากนี้ พี่ตฤณก็ต้องรีบอธิบายให้ ไต๋รู้ทั้งหมด
ไม่งั้นคงเจอ :fire: แน่ ๆ มารอดูดีกว่า ความมีเหตุ มีผล ของพี่ตฤณ จะเอาน้องไต๋อยู่หรือเปล่า
ความจริง ก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ แต่เหตุผลหรือจะเท่าความหึง หวง ห่วง :m31:
มาตามดูต่อไปดีกว่า ขอบคุณ คุณบอย ขอบคุณ ผู้นำมาต่อ ( ขอโทษนะครับ Sandwish )
ที่จำชื่อไม่ได้ เอาเป็นว่าขอโทษแล้วกัน +1 ให้นะครับ อย่าโกรธกันนะครับ :L2: :bye2:
-
เสียท่าให้เด็ก :m14:
-
มาตามดูต่อไปดีกว่า ขอบคุณ คุณบอย ขอบคุณ ผู้นำมาต่อ ( ขอโทษนะครับ Sandwish )
ที่จำชื่อไม่ได้ เอาเป็นว่าขอโทษแล้วกัน +1 ให้นะครับ อย่าโกรธกันนะครับ :L2: :bye2:
อ่ะคับ ไม่เป็นไรค๊าบ แค่ตามอ่านก็ดีใจแล้วคับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาตามดูต่อไปดีกว่า ขอบคุณ คุณบอย ขอบคุณ ผู้นำมาต่อ ( ขอโทษนะครับ Sandwish )
ที่จำชื่อไม่ได้ เอาเป็นว่าขอโทษแล้วกัน +1 ให้นะครับ อย่าโกรธกันนะครับ :L2: :bye2:
อ่ะคับ ไม่เป็นไรค๊าบ แค่ตามอ่านก็ดีใจแล้วคับ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
จิ้มๆๆๆๆ
นึกว่าจะมาต่อเสียอีก
-
มาต่อได้แล้ว ไม่งั้น... :angry2: :angry2:
..............................................ไม่งั้นผมงอนแล้วจริงๆด้วย! :m15:
ปล.รักคนแต่ง+คนโพสเรื่องนี้มากมาย :o8:
-
และแล้วผู้ใหญ่ก็โดนเด็กกิน หุหุหุ
แบบว่าชอบเรื่องนี้มากๆ เลยอ่ะ ออกแนวตบจูบๆ แุถมตัวเอกก็เลว เถื่อนได้ใจเจ๊
แต่แถม เรื่องนี้เห็นมีแต่สาวๆ นะเนี่ย มีไต๋คนที่เดียวที่แมนอยู่เนี่ย 555
-
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
แป่วววว ยังอีก
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
ยังไม่มาอีกเหรอฮะ(เสียท่าเด็กไปซะแล้ว :m25:)
-
:m13: :m13: มาแระค๊าบ ขอโทษด้วยนะค๊าบ ที่ให้รอนาน :m13: :m13:
----------------------------------------------------------------------------------------------
“นายจะให้พี่มองหน้าแม่ของนายได้ยังไงไต๋”กัณตินันท์เอ่ยขึ้นอย่างเลื่อนลอยเมื่อตอนที่บทรักระหว่างตนกับลูกศิษย์จบลงไปได้แล้วซักพัก แล้วต่างฝ่ายต่างจัดการทำความสะอาดร่างกายตัวเองสวมใส่เสื้อผ้าแยกกันนั่งอยู่คนละมุมห้อง
“พี่ก็ทำตัวเหมือนเดิมไงครับ นี่จะเป็นเรื่องระหว่างเราสองคน ผมสัญญา”เตชสิทธิ์ตอบออกมา พยายามที่จะยิ้มให้ฝ่ายที่ตนทำให้เครียดได้คลายกังวล
“แต่ความจริงก็คือความจริง พี่หนีความละอายใจตรงนี้ไปไม่พ้นหรอก พี่ทำลายความศรัทธาในตัวเองลง พี่เคยบอกทุกคนว่าพี่กับนายไม่มีทางเกินไปกว่าการเป็นครูกับลูกศิษย์กัน แล้วนี่อะไร มันเกิดอะไรขึ้น มันเกิดอะไรขึ้น”คนถูกปลอบใจปล่อยโฮออกมาเมื่อรู้สึกละอายต่อการกระทำของตัวเอง ชายหนุ่มก้มหน้าสะอื้นอย่างคนรู้สึกผิดเต็มหัวใจ
“พี่ตฤณ ทุกอย่างผมเป็นฝ่ายเริ่ม พี่ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดต่อผมเลยนะ”อีกฝ่ายตรงเข้ามาคุกเข่าตรงหน้าแล้วเอ่ยบอก เด็กหนุ่มยกมือช่วยเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มของคนที่รู้สึกผิด ใช่แล้วล่ะ ทุกอย่างเขาเป็นฝ่ายเริ่ม เขาก็ต้องปกป้องคนๆนี้สิ เขาจะไม่ยอมให้ใครมาตราหน้าเจ้าตัวได้หรอกว่าเจ้าตัวทำผิดอะไรต่อลูกศิษย์อย่างเขา
“พี่อยากกลับบ้าน”คนร้องให้เอ่ยบอกในที่สุด พลางปัดมือคนที่ช่วยเช็ดน้ำตาตนออกไป อย่างคนไม่ต้องการความหวังดี
“กลับก็ได้ แต่พรุ่งนี้พี่ต้องมานะ”คนโดนปัดมือบอกออกไปเพราะนึกกลัวในการตัดสินใจบางอย่างของคนที่มีท่าทีแข็งขืนขึ้นมา
“พี่ต้องมาทำหน้าที่ตัวเองให้จบอยู่แล้วล่ะ นายไม่ต้องห่วงหรอก”กัณตินันท์เอ่ยบอก ก่อนจะปาดน้ำตาทิ้งไปให้หมดจากใบหน้า แล้วรีบเดินออกจากห้องไป ร้อนถึงคนในห้องที่ต้องวิ่งตาม
“อ้าวตฤณ วันนี้สอนตาไต๋กันบนห้องเหรอ เห็นเงียบไปเลยทั้งสองคน”เสียงเจ้าของบ้านเอ่ยถาม ตอนที่คนเดินออกมาก่อนพาตัวเองมาถึงห้องโถงชั้นล่าง
“ขะ ครับ”ชายหนุ่มเอ่ยตอบ รู้สึกละอายที่จะมองสบตาคนถาม
“เป็นอะไรไป ท่าทางดูไม่ดีเลย”ฝ่ายนั้นเอ่ยถามขึ้นใหม่ แต่คราวนี้คนที่เอ่ยให้คำตอบกลับเป็นคนที่ตามมาสมทบทีหลัง
“พี่ตฤณเขาไม่ค่อยสบายน่ะแม่ ตอนสอนผมก็เห็นไอไม่หยุด”
“อ้าวเหรอ แล้วไต๋หายาให้พี่เขาหรือยังล่ะ”คนได้คำตอบหันไปสนใจลูกชายแทน
“หาให้แล้วครับ เนี่ยพี่เขากำลังจะกลับ ผมว่าจะออกไปส่งหน้าปากซอยด้วย”เด็กหนุ่มเอ่ยตอบ อีกฝ่ายจึงหันไปสนใจคนกำลังจะกลับบ้านเอ่ยถาม พลางยื่นข้อเสนอ
“กลับไหวเหรอตฤณ ไม่ไหวก็ค้างที่นี่ก็ได้นะ”
“มะ ไม่เป็นไรครับ ตฤณกลับไหว ขอบคุณคุณน้ามากครับ”กัณตินันท์รีบเอ่ยตอบ ก่อนจะสะท้านวูบ เมื่อเผลอหันไปสบตาลูกศิษย์เข้า ยิ้มเจ้าเล่ห์ทำไม ไอ้เด็กบ้า!!
“อืม ไหวก็ไป ตาไต๋ อย่าขับรถเร็วนักล่ะ คิดถึงคนซ้อนท้ายด้วย”หญิงเจ้าของบ้านพยักหน้าเอ่ยบอก พร้อมเอ่ยกำชับลูกชายไปในทีด้วย
“ครับแม่ ไปเหอะพี่ตฤณ”เตสิทธิ์เอ่ยรับคำ ก่อนจะเอ่ยชวนคนที่ไม่ยอมมองสบตาตน และพอเห็นฝ่ายนั้นยกมือไหว้ลาแม่ของตน จึงเดินนำออกไปก่อน
.
.
.
.
ที่ลานหน้าบ้าน กัณตินันท์ปฏิเสธที่จะให้ลูกศิษย์ออกไปส่งตัวเอง
“เหตุผล?”คนถูกปฏิเสธเอ่ยถามสั้นๆ นึกไม่เข้าใจอารมณ์ของคนปฏิเสธความหวังดีจากตน
“พี่ยังไม่อยากอยู่ใกล้นายตอนนี้ ขอเวลาให้พี่ทำใจหน่อยเถอะ”คนถูกถามเอ่ยตอบ
“จะอะไรกันนักกันหนาพี่ตฤณ แทนที่เราจะใกล้ชิดกันยิ่งกว่าเดิม พี่กลับเหมือนจะตีตัวออกห่างผมไปซะอย่างนั้น ที่ผมทำกับพี่เมื่อกี้มันผิดนักหรือไง หรือว่ามันไม่ถูกใจพี่ ใช่ซี้ ผมมันมือใหม่ใช่มั๊ยล่ะ ขอโทษนะถ้าผมมันไม่เก่ง ไม่ชำนาญเหมือนคนรักเก่าของพี่น่ะ”เตชสิทธิ์เผลอเอ่ยประชดออกไป เพราะอดไม่ได้ที่จะคิดว่าคนที่ทำท่าว่าจะเฉยชากำลังคิดกับตนแบบนั้นจริงๆ เรื่องที่คนๆนี้หายไปกับคนรักเก่าเขายังไม่ลืมหรอก เพียงแต่พยายามที่จะไม่ใส่ใจแล้วเท่านั้น
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะไต๋”กัณตินันท์รีบร้อนรนปฏิเสธ เพราะไม่อยากให้คนประชดเข้าใจตนผิดๆในเรื่องนี้
“ก็พี่บอกนายแล้วไง ว่าพี่ทำลายศรัทธาในตัวพี่ลงหมดแล้ว ขอเวลาพี่ทำใจหน่อยสิ คงไม่มีคนเป็นครูคนไหนหรอกนะที่จะภูมิอกภูมิใจกับเรื่องแบบนี้ที่เกิดขึ้นกับคนที่ตัวเองต้องมีหน้าที่สอนหนังสือน่ะ”ชายหนุ่มเอ่ยอธิบายต่อ แต่ใช่ว่าอีกคนจะยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ
“ถมเถไป พี่อย่าคิดว่าคนในสังคมนี้จะต้องเป็นคนดีแบบพี่ไปซะหมดสิ”เด็กหนุ่มเอ่ยว่า
“ถ้าอย่างงั้นก็แล้วแต่วิธีการคิดของใครของมันก็แล้วกัน แต่สำหรับพี่ รู้เอาไว้ด้วย ว่าพี่ไม่ได้รู้สึกยินดีอะไรนักกับเรื่องเมื่อซักครู่ เป็นไปได้ ขออย่าให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นดีที่สุด ถ้านายยังอยากให้เราเป็นเหมือนเดิม”พูดจบ คนพูดก็รีบเดินออกไปจนพ้นรั้วบ้าน ปล่อยให้คนข้างหลังยืนมองตามด้วยความรู้สึกขัดใจอยู่หน่อยๆ
“โธ่โว้ย ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้วะ”เด็กหนุ่มเผลอยกเท้าเตะพื้นไปตามอารมณ์ฉุนเฉียว ก่อนจะสะดุ้งหน่อยๆ เมื่อมีมือยื่นมาตบไหล่ทางด้านหลัง
“แม่”เจ้าตัวหลุดปากเอ่ยเรียกเจ้าของมือ เมื่อเห็นฝ่ายนั้นยืนส่งยิ้มให้หน่อยๆ
“แม่ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยถามต่อ ในใจก็นึกหวั่นอยู่ว่าฝ่ายนั้นจะได้ยินการสนทนาระหว่างตนกับคนที่เดินจากไปเมื่อครู่หรือไม่
“ก็นานพอที่จะได้ยินคุณครูกับลูกศิษย์ถกเถียงปัญหาการวางตัวกันอยู่น่ะแหละ”คนถูกถามเอ่ยตอบ ทำเอาคนตั้งคำถามเกิดเข่าอ่อนขึ้นมา เพราะรู้แล้วว่าแม่ตนคงจะจับต้นชนปลายอะไรได้ถูก ถึงได้ส่งสายตามองตนแบบเข้าใจอย่างนี้
“มะ แม่ รู้อะไรบ้างครับ”เด็กหนุ่มแกล้งเอ่ยถามหยั่งเชิงออกไป
“ก็แล้วกำลังปิดบังอะไรแม่อยู่ล่ะ”คนเป็นแม่เอ่ยถามกลับ
“แสดงว่าแม่รู้แล้ว”ลูกชายเอ่ยบอกเสียงเบา ก่อนจะผงะหงายนั่งลงบนพื้นอย่างหมดท่า เมื่อเห็นคนเป็นแม่พยักหน้ารับแทนคำตอบ
“ผมขอโทษนะแม่ ผมขอโทษ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมา ก่อนก้มลงซบหน้าเอาไว้กับเข่าตัวเอง
“อย่าเครียดไปเลยไต๋ แม่บอกแล้วไงว่าแกจะทำอะไรยังไงที่ไม่ทำให้อนาคตแกเสียไป แม่ก็ไม่ได้อยากเข้าไปยุ่งเท่าไหร่ เมื่อก่อน แม่ยอมรับว่าแม่อาจจะไม่ชอบใจ และรับไม่ได้นักกับการที่ตฤณจะก้าวเข้ามายุ่งเกี่ยวในชีวิตแกจนเกินเส้น แต่สิ่งที่แม่ได้ยินและได้เห็นเมื่อครู่ แม่มั่นใจ พอใจ และศรัทธาในความคิดและการวางของตฤณว่าเขาน่าจะดูแลแกแทนแม่ได้ แม่พร้อมจะเข้าใจ และยอมรับถ้าอะไรมันจะเกิดขึ้นจริงๆ เราอยู่กันสองคนแม่ลูก พ่อแก ก็ไม่ได้อยู่กับเราแล้ว ญาติพี่น้องต่างๆ เราก็ได้ข้องเกี่ยวกันซักเท่าไหร่ แกจะเป็นอะไร แกจะเลือกทางเดินแบบไหนที่จะทำให้แกดำเนินชีวิตอยู่ได้ภายในโลกใบนี้ได้อย่างไม่ขัดสน แม่ก็พร้อมที่จะเปิดทางให้”คนเป็นแม่เอ่ยขึ้นยืดยาวอีก ทำเอาคนที่นั่งซบหน้า เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะปล่อยให้หยดน้ำที่รื้นตรงขอบตาค่อยๆซึมออกมาเปรอะสองแก้ม
“ขอบคุณครับแม่ ผมรักแม่ครับ ผมรักแม่ที่สุด ผมจะไม่ทำให้แม่ภูมิใจตัวผมในซักเรื่องให้ได้ครับ ผมสัญญา ผมสัญญา”เด็กหนุ่มก้มกราบคนที่ยอมเข้าใจตนอย่างเต็มตื้น ในความรู้สึกที่เหมือนยกภูเขาทั้งก้อนออกจากอกไปได้
.
.
.
จำนวนวันในปฏิทินถูกขีดฆ่าทิ้งไปอีกหนึ่งวัน ก่อนที่คนขีดจะนอนฟุบหน้าไปบนโต๊ะทำงานตัวประจำ จนเผลอหลับในที่สุด
เสียงโทรศัพท์นั่นเองที่ช่วยปลุกชายหนุ่มให้ตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่
มือที่กำลังจะกดรับหลังงัวเงียตื่นขึ้นมาต้องชะงักไปพลัน เมื่อเห็นว่าเป็นรายชื่อคนรักเก่าที่เป็นฝ่ายโทรเข้ามา
“มีอะไรถึงโทรมาแต่เช้านะภูมิ”คำถามนี้ถูกเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ก่อนที่คนเอ่ยจะยอมกดรับสัญญาณ
“มีอะไรหรือเปล่าภูมิ”ชายหนุ่มเอ่ยทักประโยคแรกออกไป
“ภูมิโทรมากวนตฤณหรือเปล่า”เสียงฝ่ายนั้นเอ่ยตอบรับกลับมา
“ไม่เป็นไร ว่าแต่ภูมิมีอะไรหรือเปล่า”
“คือภูมินอนไม่หลับตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว มัวคิดแต่เรื่องที่ทำไป ไม่รู้จะพูดจะคุยกับใครดีเลยนึกถึงตฤณ ว่าจะโทรหาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เห็นว่าตฤณน่าจะสอนหนังสืออยู่”
“อืม เรื่องมันคงจบแล้วล่ะ อย่าคิดมากเลยนะ”
“ภูมิกลัวว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนั้นน่ะสิ”
“ทำไมเหรอ”
“คือก่อนหน้านั้น ภูมิพอจะมีเรื่องกับคุณหนูณิชานั่นอยู่บ้าง ภูมิกลัวว่ามันจะเป็นเบาะแสที่เด็กนั่นจะสาวมาถึงภูมิ”
“คงไม่มั้ง อะไรที่มันยังไม่เกิดอย่าเพิ่งไปคิดถึงมันเลย ตฤณว่าภูมินอนพักก่อนเถอะนะ ตื่นขึ้นมาแล้วอาจจะไม่มีอะไรก็ได้”
“ภูมินอนไม่หลับ ตฤณมาอยู่เป็นเพื่อนภูมิได้มั๊ย”
“ไม่ดีมั้งภูมิ ตอนนี้ตฤณยังไม่สะดวกเท่าไหร่”
“ทำไมเหรอ”
“ไม่มีอะไรหรอก ตฤณต้องอยู่กับที่บ้านบ้างน่ะ เพราะเดี๋ยวตอนเย็นก็ต้องออกไปสอนหนังสืออีก”
“ไม่ใช่เพราะตฤณรังเกียจภูมิแล้วใช่มั๊ย”
“มันไม่เกี่ยวกันหรอกภูมิ เอางี้นะ เดี๋ยวตอนบ่ายๆตฤณจะแวะไปหาก่อนไปทำงานแล้วกัน”
“จริงนะ”
“อืม ตอนนี้ภูมิก็พักผ่อนก่อนเถอะนะ”
“โอเค ภูมิจะรอนะ”
การสนทนาจบไปแค่ตรงนั้น ก่อนที่คนที่ถูกโทรหาจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะรู้สึกว่าภาระที่เข้ามาให้คิดให้แก้ไขในชีวิตมันดูจะยุ่งเหยิงเพิ่มขึ้น
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกในนาทีถัดมา คราวนี้เป็นรายชื่อของหนุ่มน้อยลูกศิษย์โชว์ขึ้นที่หน้าจอบ้าง น่าแปลกที่คราวนี้ชายหนุ่มไม่พร้อมที่จะรับสายขึ้นมาซะเฉย ทั้งๆที่เมื่อก่อน แม้จะโกรธ จะเคืองฝ่ายนั้นซักเท่าไหร่กับเรื่องที่เจ้าตัวทำให้ ก็ไม่มีซักครั้งที่จะเลือกนั่งเฉยอยู่แบบนี้
“ขอเวลาพี่ก่อนนะไต๋”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์นั้นจับวางในลิ้นชักเพื่อให้มันช่วยกลบเสียงที่ดังอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ไม่รับสายคราวนี้คงไม่เป็นอะไรมากนักหรอก เพราะไหนๆ เย็นนี้ก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว
ที่โรงเรียน เตชสิทธิ์เก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋า ก่อนจะนั่งเอามือลูบใบหน้า เด็กหนุ่มรับรู้ได้เองว่าคนเป็นครูกำลังมีความรู้สึกใดกับตน
“ทำไมพี่จะต้องคิดอะไรมากมายด้วยนะพี่ตฤณ”คำพูดลอยๆถูกเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกที่ไม่เข้าใจในตัวคนที่ตนกำลังรู้สึกผูกพันด้วยอย่างมากมายในตอนนี้
ระหว่างนั่งคิด เสียงพูดคุยของคนสองคนที่ดังมาให้ได้ยินทำให้เด็กหนุ่มต้องหันหน้าไปมอง เมื่อสองเสียงนั่นเป็นเสียงของคนคุ้นเคย
“อ้าว ไอ้ไต๋ ทำไมมานั่งอยู่คนเดียววะ”หนึ่งในสองคนที่กำลังเดินกันมาเอ่ยทักในตอนที่เด็กหนุ่มหันหน้าไปมองพอดี
“ไม่มีอะไร เพื่อนๆกูมันยังไม่มากัน”คำตอบส่งเดชถูกตอบออกไป ก่อนที่คนตอบจะหันไปสนใจอีกคนที่กำลังยืนมองตนนิ่งๆอยู่
“เป็นไงบ้างณิชา”เด็กหนุ่มเอ่ยทักออกไป พอเห็นฝ่ายนั้นหันหน้าไปมองหน้าเพื่อนชายที่ยืนครู่กัน จึงเอ่ยออกไปอีกว่า
“ไต๋รู้เรื่องเมื่อวานนี้แล้วล่ะ ณิชาไม่เป็นไรใช่มั๊ย”
“อืม ไม่เป็นไรแล้ว”เสียงเด็กสาวเอ่ยตอบกลับมาในที่สุด
“มึงอ่ะ ดูแลณิชาเขาดีๆหน่อยสิวะไอ้แซนด์ เดี๋ยวกูแย่งคืนซะนี่”คนได้คำตอบเอ่ยแซวขำๆ เมื่อคิดว่าตนกับคนที่กำลังเอ่ยด้วย น่าจะเป็นเพื่อนกันได้แล้ว หลังจากเขม่นกันมานาน และมันก็เป็นจริงๆ เมื่อฝ่ายนั้นตอบขำๆกลับมาเช่นกัน
“มึงนึกว่ากูกลัวเหรอไอ้เบื๊อก”
“ดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”เสียงอีกคนเอ่ยถามขึ้นมา เมื่อเห็นสถานการณ์ที่แปลกไป เวลาเห็นสองคนนี้เผชิญหน้ากัน
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ขี้เกียจทะเลาะกับมันแล้วกะไอ้เด็กหลังห้องนี่”ศัลชัยเอ่ยตอบออกมายิ้มๆ
“น้อยๆหน่อยไอ้แซนด์ เห็นกูไม่เอาเรื่องนี่แม่งข่มน่ะมึง”เตชสิทธิ์เอ่ยออกไปยิ้มๆเช่นกัน ก่อนที่จะหันมาสนใจเรื่องของสาวน้อยที่ตนเคยคบต่อ
“แล้วยังไงต่ออ่ะณิชา คนร้ายเป็นใครยังไง จับได้กันมั๊ย”
“จับไม่ได้หรอก ตอนนี้พ่อก็ดูเหมือนจะวิ่งเต้นเรื่องนี้หรอก แต่ณิชาไม่เห็นด้วยเท่าไหร่หรอก”สาวเจ้าเอ่ยตอบกลับมา
“อ้าวทำไมล่ะ พ่อณิชาทำถูกแล้วนี่ คนชั่วๆมันก็ต้องโดนจับมาลงโทษสิ”
“นั่นมันก็จริง ถ้าจับได้มันก็เป็นเรื่องดีไป แต่ถ้าจับไม่ได้ณิชาก็กลัวว่ามันจะย้อนมาเล่นงานณิชาอีก เพราะพวกมันขู่เอาไว้ว่าห้ามณิชาเอาเรื่องพวกมัน”
“พวกมันก็ขู่ไปตามเรื่องน่ะแหละ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เดี๋ยวพวกมันก็โดนจับได้เชื่อสิ ถ้าณิชาให้ความร่วมมือน่ะ”
“ยังไงเหรอ”
“ณิชามีเบาะแสอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือเปล่าล่ะ”
“ณิชาไม่เข้าใจ”
“คือจะบอกยังไงดีล่ะ คือว่า ตอนก่อนที่ณิชาจะโดนจับไป เอ่อ พี่ตฤณ เขาเห็นว่ามีผู้ชายสองคนมายืนทำลับๆล่อๆหน้าโรงเรียนเรา และยังตามณิชาออกไปอีก ไต๋ว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นการจ้างวานน่ะ ก่อนหน้านี้ณิชามีเรื่องอะไรกับใครหรือเปล่า ถึงจะจับคนร้ายไม่ได้ จับตัวบงการได้ก็น่าจะดีนะ”
“เออจริงสิณิชา ณิชาไปมีเรื่องอะไรกับใครหรือเปล่า เพราะดูมันสองคนเจาะจงจะจับณิชาไปคนเดียวเลยนะ”ศัลชัยที่ยืนฟังอยู่ออกความเห็นบ้าง
“ไอ้เรื่องจ้างวานมันก็ถูก เพราะสองคนนั่นมันบอกณิชาเอง ส่วนเรื่องการมีเรื่องกับใครน่ะเหรอ ก็พอมีนะ แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะพี่เค้าก็ดูมีการศึกษาดีนี่ ไม่น่าจะทำอะไรแบบนี้ได้”สาวน้อยตอบเมื่อนึกถึงคนที่ตัวเองให้พ่อไปจัดการให้ฐานที่กลั่นแกล้งเธอกลางตึกที่เอก็มีส่วนเป็นเจ้าของ
“ณิชาไปมีเรื่องกับใครเหรอ”เตชสิทธ์เอ่ยถามขึ้นอีก
“พี่ที่ทำงานที่ตึกพ่อณิชาน่ะ แต่คงไม่ใช่พี่เขาหรอกที่สั่งให้คนมาจับณิชา เพราะว่าเขาไม่น่าทำอะไรได้ขนาดนั้น”
“มันก็ไม่แน่นะณิชา ณิชาให้เบาะแสนี้กับพ่อณิชาไปหรือยัง”
“ยัง ณิชาบอกแล้วไง ว่าณิชาไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่โตอะไร แค่ตอนนี้ปลอดภัยก็ดีแล้ว ตอนแรกณิชาก็แปลกใจนะที่มันยอมปล่อยตัวณิชาง่ายๆ คล้ายๆว่าโดนสั่งจากคนที่จ้างมันมาน่ะแหละ”
“ถ้างั้นเย็นนี้ณิชาไปบอกพ่อณิชาเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยนะ”
“ถึงไม่บอก ณิชาก็ว่าพ่อน่าจะสืบหาเบาะแสตรงนี้ได้แล้วล่ะ เพราะณิชาให้พ่อเป็นคนจัดการกับพี่คนนั้นเอง ตอนที่ณิชามีเรื่องกับเขา”
“จัดการยังไงเหรอ”
“ณิชาก็ไม่รู้หรอกว่าจัดการยังไง แล้วจัดการหรือยัง ช่างเถอะ ตอนนี้ณิชาไม่อยากเครียดกับเรื่องนี้แล้ว พวกเราใกล้จะสอบกันแล้วนะ อย่าลืมสิ อะไรที่น่าจะมีผลกระทบต่อการอ่านหนังสือตอนนี้ ตัดได้ณิชาก็อยากจะตัด ปล่อยให้เป็นเรื่องผู้ใหญ่เขาจัดการเองแล้วกัน”
“อืม มันก็จริงของณิชา ตอนนี้ก็ใกล้สอบแล้ว เอาเป็นว่าณิชาเอาไง แซนด์ก็เอาตามนั้นแหละ”ศัลชัยเอ่ยขึ้นอีก
“ตามใจแฟนใหญ่เลยนะมึงไอ้แซนด์”เตชสิทธิ์เอ่ยแซว ก่อนที่จะยอมปล่อยให้สองคนเดินจากไป ส่วนตัวเองก็กลับมานั่งคิดอะไรเงียบๆต่อ จนในที่สุดก็คิดถึงตอนหนึ่งออกมาได้
“มึงอยู่นี่เองเหรอไอ้ไต๋ ณิชาโดนฉุดไปโว้ย ครูสอนพิเศษมึงบอกมึงหรือยัง”ประโยคนี้หลุดออกมาจากปากของเด็กหนุ่มที่เดินคู่ณิชาไป กัณตินันท์รู้เรื่องนี้แล้วก่อนเขา แล้วทำไม ฝ่ายนั้นไม่เอ่ยบอกอะไรเขาซักคำตอนที่เจอกันนะ
“ทำไมพี่ถึงไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้ให้ผมฟังเลยนะพี่ตฤณ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างนึกคิด
“ปิดบังอะไรผมอยู่กันแน่นะ”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอีก เมื่อนึกถึงท่าทีซ่อนเร้นความรู้สึกต่างๆที่ฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรมีต่อตน
.
.
.
.
.
บ่ายแก่ๆ กัณตินันท์ออกไปหาคนรักเก่าในที่พักตามนัด สองคนพูดคุยกันเรื่องที่เจ้าของห้องกำลังหนักใจ จนถึงตอนหนึ่งที่เรื่องหนักใจทำท่าจะเป็นจริงๆ เมื่ออยู่ดีๆที่ทำงานที่สั่งพักงานชายหนุ่ม โทรเข้ามาแจ้งให้เจ้าตัวกลับไปทำงานได้เลยในวันรุ่งขึ้น ทั้งๆที่ยังไม่ถึงกำหนด
“ที่นั่นต้องรู้เรื่องนี้แล้วแน่ๆตฤณ พ่อของเด็กนั่นต้องเป็นคนจัดการเรื่องนี้แน่ๆ”คนโดนตามตัวเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน เมื่อจบการสนทนากับเจ้าหน้าที่บริษัทที่โทรเข้ามาแล้ว
“ใจเย็นๆนะภูมิ ใจเย็นๆ”กัณตินันท์เอ่ยให้กำลังใจ ทั้งๆที่หนักใจอยู่ไม่น้อยว่าถ้าเรื่องมันเป็นแบบนั้นจริงๆ แล้วเขาจะช่วยคนๆนี้ยังไง รู้ว่ามันเป็นเรื่องไม่ถูกต้องนักที่เลือกที่จะเข้าข้างคนทำผิดแบบนี้ แต่เขามีเหตุผลของเขาสิในสิ่งที่เลือกทำ แล้วถ้าเขาเอาเหตุผลส่วนตัวของตัวเองไปเอ่ยไปบอกกับบุคคลหลายๆฝ่ายที่กำลังรอที่จะจัดการคนทำผิดคนนี้ ผลมันจะออกมายังไงนะ
“ตฤณบอกจะช่วยภูมิ ตฤณก็จะช่วย ภูมิใจเย็นๆนะ”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น แต่ก็ใช่ว่าอาการหวาดกลัวของคนที่ทำผิดจะหายไปง่ายๆ
“ภูมิกลัวน่ะตฤณ ภูมิกลัว ตฤณอย่าทิ้งภูมิไปนะ ตฤณต้องช่วยภูมินะ”ฝ่ายนั้นเอ่ยออกมาอีกอย่างคนหน้าซีด ทำเอาชายหนุ่มไม่อาจที่จะไปไหนได้จริงๆ จนเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมงจึงนึกได้ว่าตัวเองมีภาระที่จะต้องทำอีก
..พี่ต้องมารับผมทุกวัน..ชายหนุ่มนึกถึงกฎข้อนี้ของลูกศิษย์ขึ้นมา ตายล่ะ ตัวเขาเองตกลงรับปากไปแล้วด้วยว่าจะทำแบบนั้น ตอนนี้ก็เลยเวลาเลิกเรียนไปนานแล้วด้วย จะยังรอพี่อยู่หรือเปล่านะนายไต๋
.
.
.
ใกล้มืดเต็มทน เตชสิทธิ์ข่มใจนั่งรอคนที่โทรเข้ามาแจ้งว่าอาจจะมาถึงช้าหน่อย เด็กหนุ่มพยายามเอ่ยถามอย่างใจเย็น เมื่อเห็นร่างของคนที่ตนนั่งรอวิ่งกระหืดกระหอบมายังสถานที่นัด
“ไปไหนมา”
“ปะ ไปธุระมานิดหน่อย”คนเพิ่งมาถึงเอ่ยตอบอย่างติดๆขัดๆ
“ธุระที่ไหน ทำไมถึงโทรบอกผมเอาป่านนี้”
“พี่ขอโทษ พี่ลืมน่ะ”
“ง่ายๆแค่นี้นะ”
“แล้วนายจะให้พี่ทำยังไง เรื่องมันก็ไม่ได้ร้ายแรงขนาดที่นายจะมาจ้องจับผิดอะไรพี่เลยนะ”
“ผมไปจับผิดอะไรพี่ล่ะ ผมแค่ถามหาเหตุผล”
“พี่ก็บอกไปแล้วไง”
“บอกแบบนี้ใครก็บอกได้”
“แล้วนายต้องการคำตอบแบบไหนล่ะ”
“รายละเอียดธุระของพี่น่ะแหละ”
“มันจะเกินไปหน่อยมั๊ย ชีวิตพี่ก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวบ้างสิ”
“แต่ไม่ใช่กับผม เราเป็นอะไรกันแล้วพี่ก็น่าจะรู้นี่”
“ไร้สาระ บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ได้ยินดียินร้ายกับเรื่องแบบนี้”
“อ๋อ จะบอกว่าผ่านมาเยอะจนไม่อยากใส่ใจงั้นใช่มั๊ย”
“อย่ามาพูดกับพี่แบบนี้นะไต๋”
“ทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะ ทำตัวแบบนี้”
“แบบไหน พี่ทำตัวแบบไหน”
“ก็แบบนี้ไง รู้หรือเปล่าว่าตัวเองเปลี่ยนไปตั้งแต่คนรักเก่ากลับมาญาติดีด้วยแล้วหายไปด้วยกันน่ะ ผมว่าจะไม่รื้อฟื้นอะไรแล้วนะ แต่พี่ก็ทำตัวเองจนได้ ที่หายไปนี่ถ้าให้เดาไปกกอยู่กับไอ้นั่นมาใช่มั๊ยล่ะ”
“พี่จะไปไหนมาไหน มันก็เรื่องของพี่ บอกแล้วไง คนเราต้องมีเรื่องส่วนตัวกันบ้าง”
“เฮอะ พูดแบบนี้ สรุปว่ามันเป็นเรื่องจริงใช่มั๊ยล่ะ ผมผิดหวังในตัวพี่จริงๆพี่ตฤณ”
อาจารย์หนุ่มสะอึกไปกับคำพูดของลูกศิษย์ แต่ถ้าจะให้อธิบายถึงเรื่องราวที่ยุ่งเหยิงภายในใจตอนนี้ก็ยังกล้ากลัวๆอยู่ว่าฝ่ายนั้นจะรับได้แค่ไหนกับการกระทำที่เข้าข้างคนผิดของตน
“พี่มีเหตุผลของพี่”ชายหนุ่มตั้งสติเอ่ยบอกออกไป รู้สึกสะท้านไปบ้าง เมื่อเห็นคนยืนฟังส่ายหน้าหน่อยๆ พลางยิ้มเยาะออกมาอย่างคนไม่อยากรับฟังอะไรแล้วทั้งนั้น
“แล้วถ้าพี่พร้อม พี่จะอธิบายให้ฟังนะไต๋ เชื่อพี่เถอะ ว่าพี่ไม่ได้เปลี่ยนไปอย่างที่นายเข้าใจ ว่าแต่ตอนนี้กลับบ้านก่อนเถอะนะ มืดแล้ว”คำพูดแก้ต่างถูกเอ่ยออกไป ก่อนที่คนเอ่ยจะตัดสินใจเอื้อมมือไปฉุดแขนคนที่ดูเหมือนกำลังจะคิดอะไรกระเจิดกระเจิงอยู่
“พี่กลับไปทำธุระพี่กับคนรักเก่าให้เสร็จก่อนเถอะ แล้วค่อยมายุ่งกับผม”เจ้าของแขนที่ถูกฉุดพยามแกะมือคนฉุดออกจากเนื้อกายตัวเองด้วยอาการแข็งขืน
“ไม่นะไต๋ นายต้องเชื่อใจพี่สิ พี่อธิบายเรื่องทั้งหมดได้จริงๆนะถ้าพี่พร้อม”กัณตินันท์ไม่ยอมปล่อยมือที่โดนแกะ เอาเข้าจริงๆพอเห็นว่าตัวลูกศิษย์จะเริ่มตีตัวออกห่างตนซะเอง ชายหนุ่มก็กลับรู้สึกที่จะให้เป็นอย่างนั้นไปไม่ได้ ทั้งๆที่ก่อนหน้าก็คิดที่จะให้ความสัมพันธ์ของตนกับลูกศิษย์ห่างๆกันดูซักพัก ใช่สินะ ถ้าจะให้ห่างกันจริงๆมันก็ต้องมาจากเหตุการณ์เมื่อคืนสิ ไม่ใช่ว่าจะต้องห่างกันเพราะความไม่เข้าใจของฝ่ายนั้นเกี่ยวกับพฤติกรรมของตนที่มีต่อคนรักเก่า โธ่ไต๋ พี่ไม่มีอะไรกับภูมิแล้วจริงๆ แต่พี่ไม่รู้จะบอกนายยังไงถึงเรื่องที่ชีวิตพี่กับเขาต้องเกี่ยวพันกันอีก
“ปล่อยผมพี่ตฤณ พี่ก็ต้องการให้เราเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”เตชสิทธิ์เอ่ยบอก เมื่อเห็นคนเป็นอาจารย์จับแขนตนแน่นอย่างไม่ยอมปล่อย
“มันก็ใช่ แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้”กัณตินันท์เอ่ยอธิบาย
“ไม่ใช่แบบนี้แล้วแบบไหน พี่เป็นอะไรของพี่ สับสนกับตัวเองเรื่องอะไรเกินไปหรือเปล่า ถ้าชีวิตมันลำบากยุ่งเหยิงจนคิดจะทำจะตัดสินใจอะไรไม่ออกนัก ก็ออกจากชีวิตผมชั่วคราวแล้วไปค้นหาตัวเองให้เจอก่อนเถอะ”
“ทุกอย่างระหว่างพี่กับภูมิตอนนี้ ไม่ได้เป็นไปอย่างที่นายเข้าใจนะไต๋”กัณตินันท์หลุดปากบอกออกไปในที่สุด รู้สึกใจชื้นอยู่หน่อยๆที่เห็นคนได้ยินหยุดอาการแข็งขืนลงแล้วมองจ้องหน้าตน
“เชื่อพี่นะไต๋ แล้วพี่จะอธิบายทุกอย่างให้นายฟัง”ชายหนุ่มบอกออกไปอีกพร้อมพยายามที่จะยิ้มออกมาหน่อยๆ เพื่อแสดงความจริงใจ แต่แล้วรอยยิ้มนั่นก็ต้องจางหายไปกลายเป็นอาการหน้าซีดตกใจเข้ามาแทนที่ เมื่อมือทั้งมือโดนสะบัดทิ้งจนท่อนแขนของคนที่ตนจับอยู่เป็นอิสระ
“ผมพยายามจะเข้าใจพี่มามากพอแล้วพี่ตฤณ แต่ในเมื่อพี่ไม่ชัดเจนอยู่แบบนี้ เราก็เลิกคุยกันเถอะ แล้วเรื่องเมื่อคืนที่พี่พยายามบอกผมให้ลืม ตอนแรกผมก็ไม่อยากที่จะลืมนะ เพราะมันเป็นครั้งแรกของผม แต่มาถึงตอนนี้ ผมพร้อมที่จะลืมมันแล้วล่ะ กลับไปหาคนรักเก่าของพี่เถอะ ถ้าคิดว่ามันจะกลับมารักพี่อีกแล้วจริงๆ ลาก่อนครับ”เสียงลูกศิษย์เอ่ยออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบหันหลังเดินหนีไปอย่างไม่สนใจอะไรอีก
“ไต๋ ฟังพี่ก่อนสิไต๋”คนข้างหลังเอ่ยร้องเรียกตามหลัง พลางจะขยับเท้าวิ่งตาม แต่พอเห็นฝ่ายนั้นเรียกรถแท็กซี่ที่วิ่งผ่านมาแล้วพาร่างสูงขึ้นหายเข้าไปในรถจึงเข่าทรุดจนต้องหาที่ยืนพิง
“พี่กลัวไต๋ พี่กลัวว่านายจะรับกับสิ่งที่พี่ทำไม่ได้มากกว่านี้พี่เลยยังไม่กล้าบอกนาย พี่จะบอกนายยังไงดีไต๋ พี่จะบอกนายยังไงดี”ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอย พลางส่งสายตามองตามรถคันที่ลูกศิษย์นั่งจนวิ่งไปจนลับสายตา
.
.
.
.
.
.
อ่ะ ใกล้จบเต็มทนแล้ว รออีกนิดนึงนะ สำหรับตอนต่อไป และตอนจบ
ต่อให้ยาว ๆ แบบสะใจไปเลยและกานนะคับ
-
เอ่อให้มันได้งี้สิ มัวแต่อ้ำๆอึ่งๆงี้ก็เลิกกันไปเลย o12
-
^
^
^
จิ้ม เจ้าของกระทู้ ด้วยความคิดถึง :o8:
นึกว่าจะหวานกันได้แล้ว ที่ไหนได้.. :เฮ้อ:
เอาใจช่วยพี่ตฤณเหมือนเดิม.. :L2:
ขอบคุณที่มาต่อนะค่ะ :pig4:
-
เย้ มาต่อแล้ววววววว
เรื่องราว ชักจะไปกันใหญ่
สงสารพี่ตฤณ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ศึกใดๆ ก็ฝ่าฟันกันมาได้ แต่มาตายเพราะศึกในใจตน
:o12:
-
เห็นด้วยกับ ไต๋ นะ พี่ ตฤณ นี่สับสนกะชีวิตมากไปป่าว อึกๆ อักๆ อยู่นั่นเอง
โอ๊ย...หงุดหงิดง่ะ
ขอบคุณทั้งคนโพสต์คนแต่งนะคะ แล้วก็รอๆๆๆ ต่อไป
-
รออ่านตอนจบ
-
ที่จริงก็ยังไม่อยากให้ถึงตอนจบเลยอ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตฤณเชิดใส่เลย :m14: เอาให้เด็กสำนึก
-
โห.....................ตอนนี้เครียดมาก
-
คุณตฤณครับ ผมเกลียดคุณครับ
พวกเก็บกดไม่ยอมพูด แล้วมันจะรู้เรื่องมัยละคร้าบบบบบบบ
-
:serius2:
อ้ำอึ้ง!!~
o7
-
เห็นด้วยกับคำนี้เลย อึดอัด มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2: :serius2: :serius2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อยากรู้ ไม่ไหวแล้วน่ะ :a6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากรู้ตอนต่อไปเร็วๆจัง
สงสารตฤนอ่า ชีวิตช่างวุ่นวายดีแท้ เฮ้อ~
-
โอยย ตึงเครียด
-
โอ้ว...สถานการณ์
เข้าใจพี่ตฤณนะเนี้ย...คือจะพูดก็ไม่ได้ ไม่พูดก็ซวยอีก เหอๆ
:serius2:
สู้ๆ พี่ตฤณ
นายไต๋ก็อย่างอนมากสิ...ฮ่าๆ
:a1:
-
อ๊ากกกก
ค้างคา
:serius2:
-
ยังไงก็รีบๆๆมานะคับไม่อยากค้างคา
เหลือเยอะมั้ยคับกว่าจาจบเนี่ย
-
อ๊าก ไต๋จ๋า งอนแรงไปมั้ยง่ะ?
เป็นกำลังใจให้ครับ
ปล. ตอนที่แม่รู้เรื่อง...นึกอิจฉาอยากมีแม่ที่แสนใจดีแบบนี้บ้างจังเลย :oni2:
-
:m13: :m13: อ่านเม้นต์แล้วฮาจังเลยอ่ะ :m20: :m20:
เนื้อเรื่องก็ตามที่พี่บอยบอกนั่นแหละคับ อีกไ่ม่กี่ตอนก็คงได้บทสรุปกับซักที
ไงก็ขอขอบคุณทุก ๆ คนที่ติดตามอ่านกันมาโดยตลอด ทั้งตามอ่าน และตามทวง :m12: :m12:
ไงก็ขอให้ติดตามกันต่อไปนะค๊าบ.... :m1: :m1:
-
รอตอนต่อ ไป นะค่ะ
อย่า แต่ง แบบ เศร้า มาก จิ
เอา แบบ หวานๆๆ บ้าง
อ่านไป อ่านมาชักเครียดอะ
:oni3:
-
อ่านรวดเดียว 3 ชม. o2 o2 วิ้ง วิ้ง ไปชั่วครู่ ตอนแรกอ่าน งง ครับ ขอบอก ความรู้สึกประมาณว่า อะไรว่ะ อยู่ดี ๆ มา แว้ด แว้ด ใส่กัน จับต้นชนปลายไม่ถูก อ่านได้ซักตอนที่ 4 เริ่มอ๋อ เข้าใจล่ะ ( ความรู้สึกช้าไปป่าวหว่า ) 555+ สนุกครับ ติดเลย เลยนั่งอ่านมาเรื่อย แหะ แหะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ จะติดตามต่อไป อยากรู้ว่าจะจบไงเหมือนกัน แหะ แหะ
-
เอาตอนต่อไปมาลงเร็วๆนะคะ รออยู่น้า..... :pig4:
-
กลืนไม่เข้า คายไม่ออกอีกแล้วตฤณ :m29:
เป็นนายเอกที่น่าสงสารตั้งแต่ต้นเรื่องจนจะจบเรื่อง
แต่จะจบเจงๆๆเหรออาร์ท :m17:
รออ่านตอนต่อไป :m13:
-
คุณแม่เป็นคนที่ทันสมัยมากกกกก เฮ้อแล้วที่นี่จะทำไงเล่า
ไต๋เดินจากไปซะงั้นอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
รีบมาต่อเร็วๆนะคร้าบบบบบบบบบบบ
รออยู่
-
:m4: :m15:
รออ่านอยู่นะครับ
มาต่อเร็ว ๆ นะ
-
:a6: ชีวิตช่างบัดซ๊บบบบบบ :a6:
-
น่าจะออกแนวหึงๆ มากกว่างอนนะนี่
ภูมิอุส่าห์กลับใจได้แล้ว จะเป็นยังงัยบ้างน๊า
รอลุ้นอยู่มากมายเลยทีเดียวเชียว
:m29: :m29: :m29:
-
อ่านเเล้ว มันมากอยกบอก
อ่านเเล้วเเรกๆเกลียดพระเอกได้อีก
นายเอกก็เเสนดีเหลือเกิน
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอตอนต่อไป :oni1: :oni1:
-
:serius2: เป็นงี้ไปได้ไงเนี่ย
เพิ่งหวานแหวว จู้ฮุกกรูกันไปหยกๆ พอตอนนี้มาทะเลาะกันอีกละ
ตรูว่าแล้วเชียว คบเด็ก(สร้างบ้าน)เนี่ย พี่ตฤณได้ปวดหัวแหงๆ
ชิส์ๆๆ o12 ไอ้เด็กเอาแต่ใจ ไม่เห็นใจคนอื่นบ้างเลย
พี่ตฤณไม่ต้องไปง้อมาน
เราสวยเลือกได้ซะอย่าง :laugh: หาใหม่โลด.....
-
รออย่างใจจดจ่อ
อย่างกับรอพิธีเปิดโอลิมปิค
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เพิ่งจะหวานไปตอนเดียวเอง ทะเลาะกันอีกแล้ว :เฮ้อ:
รอลุ้นต่อไป :pig4:
-
:m16:ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก รู้ไหมว่ามันค้างคาใจ รีบเอามาลงให้จบเร็ว ๆ นะครับ
ได้โปรดนะครับบบบ....อย่าทรมาร กันอยู่เลย :serius2:
รออยู่นะครับ :L2: :bye2:
-
• ผมรักแม่ครับ ผมรักแม่ที่สุด ผมจะไม่ทำให้แม่ภูมิใจตัวผมในซักเรื่องให้ได้ครับ ผมสัญญา
ต๊าย แล้วทำไมถึงจะไม่ทำล่ะยะ ยัยไต๋, เพี้ยนซะจริงเชียว เธอนี่!
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
เพิ่งเข้ามาอ่านแบบรวดเดียวจบ
ทันซักที เฮ้อ เด็กน้อย
:m23:(ตอนนี้ก็แอบมีแฟนเด็ก) :m1:
รีบมาต่อให้จบนะคับ
รู้สึกค้างคา :serius2:
ชอบนิยายพี่บอยทุกเรื่องเลย
(แอบนิสัยไม่ดี ชอบเข้ามาอ่านแต่มะค่อยได้เม้นตอบ) :m13:
แต่อ่านเรื่องนี้แล้วเกลียดพวกเอสจังเลยอ่ะ
เคยเจอแบบนี้เหมือนกัน มายืนด่าหน้าบ้าน
ด่าเราไม่เท่าไหร่ลามถึงแม่นี้ดิรมขึ้นเลย o12 :angry2:
เลยมีเรื่องกันหน้าบ้านแหละ เหอะๆ พวกที่ชอบ
ระรานชาวบ้านแบบไร้เหตุผล และทุกวันนี้เจอกันก็ตีกันประจำ
-
บอกไปเถอะพี่ตฤณ :m15:
-
เง้อออ
ค้างครับพี่ท่าน
คราวนี้ลุ้นซะตัวโก่ง
-
คิดว่าไต๋ จะรับไม่ได้เหรอ
ถ้ารักจริงต้องรับได้ดิ
-
:a6: :a6: :a6:
-
:m4:
อ่านกันมาทั้งวันละ....ตามมาทันซะที
นิยายคุณบอยไม่เคยผิดหวังเลยยยยย
อ่านทีไร ร้อนรนเหมือนโดนไฟเผา...
รวมไว้สารพัดคนไม่ดีเลยจริง ๆๆๆ :m29:
รอลุ้นและเอาใจช่วยนายเอกเจ้าอุดมการณ์
:a2:
-
มารายงานตัวว่ารออ่านอยู่นะจ๊ะ
คุณบอยสู้ๆ :a2:
น้องzandwizz สู้ตาย :a1:
-
:oni2: :oni2: หายไปไหนคร้าบบบบบบบบ รึว่า....... ไปติวๆกันสองคนแล้วววว :angry2: :angry2: :angry2:
-
สู้ๆนะครับเป็นกำลังใจให้นะครับผม :L2:
-
:m29:
อาร์ทค้าบ
เมื่อไหร่จะมาลงตอนต่อไป
หายไปนานแล้วอ่ะ
แนนมารอทุกวันเลย
:m1:
-
:กอด1:ให้คนโพส คนอ่าน....และคนเขียนครับ
รออ่าน
-
:m13: :m13: รออีกนิดนะค๊าบ..........
ีพี่บอยกำลังปั่นอยู่เน้อ (หรือป่าวหว่า)
ขอบคุณทุก ๆ คนจิง ๆ นะคับ ที่ยังติดตามอ่านกันอยู่
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ปล. เอาไปคนละ + นะคับ
-
รอเหมือนกัน แต่...รอคุยกะคนโพสต์มากกว่า เดี๋ยวนี้ออนไม่ค่อยเจอแกเลยอ่ะ
ปล.งอลๆๆๆๆๆ
:m14: :m14: :m14:
-
:L2:อันนี้ให้คนแต่งเรื่องนี้นะครับผม
ส่วนอันนี้ให้คนโพสนะครับ :กอด1:
-
รอๆๆๆๆน้า :a11: :a11:
-
รอๆๆ
-
:m32: :m32: :m32:
รอจนป่วยแล้ววว
-
ดันๆๆ
รอ ร๊อ รอ... :a11:
คุณบอยไม่มาต่อเนี่ย เพราะมัวแต่ดูโอลิมปิคป่าวจ๊ะ (เราก็เหมียนกัลน้า...)
ก็หนุ่มๆนักกีฬาตะละคนเนี่ย หุ่นซู๊ดดดดยอด
หน้าตาก็หล่อลากกันท๊างน้าน (สงสัยคัดหน้าตาด้วย)
เห็นแล้ว :m25: ดูกันเพลินเลย อิอิ
-
^
^
ทู้บนน่ะดูกีฬาหรือดูอารายว้า..... :m20:
-
:m22: แวะมาดู ยังไม่มา :oni1: :bye2:
-
ขอบคุณที่มาต่อนะครับ
รอตอนต่อไป
:a12: :a12: :a12:
-
น่าสงสารนะต้องเก็บความลับแล้วต้องมานั้งช่ำใจเอง
-
นั่งตามอ่านซะปวดตา เอิ๊กๆ
มาต่อไวไวนะค๊าบ
-
เง๊อ...หายไปไหนอ่ะ
-
:undecided: ชะเง้อชะแง้คอมอง
อยู่ไหนน๊า ตอนต่อไป
-
ยังไม่มาต่ออีกเหรอ?
อยากรู้แล้วน้า~ :a3:
-
มารออ่านด้วยคนคับ
คนแต่งรีบๆๆนะคับ
อยากอ่านมากกกกกกกกกก :laugh:
-
ยังรออยู่นะ
ว่าแต่...ตอนนี้คนโพสต์อยู่ส่วนไหนของประเทศไทยเนี่ย กลับจากอยุธยารึยัง
Msg. From zandwizz
กลับวันศุกร์นี้แหละจ้า.......
สบายดีป่าว.......
-
ตามทันแล้ว รออ่านต่อนะ :m4:
-
:m16: :angry2: :oni2:
รออ่านต่ออยู่ครับ
มาต่อเร็ว ๆ นะครับ
-
หายไปไหนเอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ยังรออยู่นะเค่อะ
ไม่อยากเร่งเลย แต่อยากอ่านมากอ่ะ :m23:
-
อ่านแล้วชอบมากที่นายเอกของเรื่องนี้ได้ฉายาว่า " เกย์กุลสตรี "
เหมือนนางทาสยังไงไม่รู้ สะบักสะบอมตั้งแต่ต้นเรื่องเลย
แต่ยังไงก็ยังรออ่านนะค้าบ
-
รอ..........ร๊อ............รอออออออออ
-
มาต่อได้แล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :a11:
-
หง่าาาาาา หายไปไหนอ่า
หายไปนานเรยยย :m31:
รออยู่นะคร้าพี่บอยย
มาเร็วๆน้าาาาาาาาาาาา o11 o11
-
มาแร้วค๊าบ..... หลังจากหายไปนาย ไงต้องขอโทษ :m23: :m23: เพื่อน ๆ ที่ติดตามอ่านด้วยนะ และก็ขอบคุณพี่บอยด้วย
ที่เอามาต่อให้ตามสัญญา คิก คิก ...... :pig4: :pig4:
กัณตินันท์ตาม มาทำหน้าที่ตัวเองแม้จะรู้ว่าลูกศิษย์จะไม่เต็มใจที่จะเรียนกับตนในตอนนี้ มากนัก ชายหนุ่มพยายามบอกให้เจ้าตัวแยกเรื่องความโกรธเคืองส่วนตัวออกไปก่อนในช่วง เวลาสองสามชั่วโมงต่อจากนี้ แต่นั่นก็ไม่เป็นผลอะไร เมื่อสิ่งที่ตนบอก ดูเหมือนว่าคนฟังจะไม่ใส่ใจอะไร หนำซ้ำฝ่ายนั้นยังไล่ให้ตนกลับไปทางเดิมที่มาอีก
“พี่กลับแน่ พี่ไม่อยู่ให้รกหูรกตานายหรอก ถ้าพี่ทำหน้าที่ตัวเองเสร็จ”ชายหนุ่มบอก เมื่อเกิดน้อยใจขึ้นมาบ้าง
“ไม่จำเป็นต้องมาสร้างภาพว่าตัวเองนั้นแสนดีอีกต่อไปหรอก ยังไงภาพพี่มันก็ติดลบในสายตาผมไปแล้ว”เตชสิทธิ์ว่ากลับอย่างต้องการแค่พูด ให้ฝ่ายนั้นรู้สึกว่าตัวเองกำลังโกรธ แต่คงเพราะน้ำเสียงที่ส่งออกไปมันอาจจะกระด้างเกิน จึงทำให้คนที่ได้ยิน ตีความหมายออกไปอีกอย่างหนึ่ง
“นายรู้สึกอย่างนั้นจริงๆหรือไต๋”กัณตินันท์เอ่ยถามนิ่งๆ แต่ในใจรู้สึกเจ็บปวดไปแล้วกับสิ่งที่ได้ยิน เพราะคิดว่าตัวลูกศิษย์คงจะพูดประโยคเมื่อครู่ออกจากใจจริง
เตชสิทธิ์อ้ำอึ้งที่จะเอ่ยตอบอะไรออกมาในตอนนี้ เมื่อได้มองจ้องตากับคนที่เอ่ยถามตนถึงสิ่งที่ได้เผลอเอ่ยออกไปเมื่อครู่ แววตาฝ่ายนั้นตอนนี้ดูมันไหวระริกคล้ายๆคนกำลังเก็บกลั้นความรู้สึกอ่อนแอ เอาไว้แท้ๆ โธ่โว้ย ที่พูดออกไปน่ะแค่ประชด ทำไมไม่เข้าใจบ้างวะ!!
“จะมาอ่อนแอทำไมตอนนี้พี่ตฤณ พี่ลองนึกดีๆสิว่าสิ่งที่พี่ทำผมสำควรจะโกรธพี่มั๊ย โอเค ผมอาจจะใช้คำพูดแรงไป แต่ก็นั่นล่ะ ถ้าพี่ไม่ได้ทำผิดอะไรไปจากที่ผมเข้าใจ พี่ก็อธิบายให้ผมฟังสิว่าเรื่องราวระหว่างพี่กับนายภูมินั่น มันมายังไง เป็นยังไง ถึงได้หายไปด้วยกัน และก็ดูเหมือนจะกลับมาพัวพันกันอีก”เด็กหนุ่มเอ่ยบอก พลางรู้สึกหงุดหงิดอยู่หน่อยๆที่แทนที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายโดนง้อ กลับต้องเสียเชิงกลายเป็นฝ่ายที่เหมือนจะง้อเองซะอย่างงั้น
“โอเค ถ้านายอยากรู้ความจริง พี่ก็จะเล่าทุกอย่างให้ฟัง”กัณตินันท์ยอมเอ่ยขึ้นหลังจากที่นิ่งคิดอยู่ชั่ว อึดใจ จากสิ่งที่เด็กหนุ่มตรงหน้าระบายออกมาเมื่อครู่มันก็เป็นเรื่องจริง ก็ในเมื่อเขาไม่ชัดเจนอยู่แบบนี้ ก็สมควรแล้วที่จะโดนต่อว่า แต่เอาเถอะ ความจริงก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ บางที การเปิดใจพูดเรื่องจริงกับคนตรงหน้าตอนนี้ มันอาจเป็นบันไดขั้นแรกที่ช่วยให้เหตุการณ์ในวันรุ่งขึ้นตอนที่คนรักเก่า กลับเข้าไปทำงานมันเปลี่ยนไปจากสิ่งที่คิดว่ามันต้องเกิด แล้วไม่เกิดขึ้นก็ได้ แต่นั่นเขาต้องผ่านด่านที่จะทำให้ลูกศิษย์คนนี้เข้าใจในสิ่งที่เขาทำได้ก่อน ซึ่งนั่นมันอาจจะยากหรือง่ายก็คงต้องตามดูกัน
“แต่ก่อนที่พี่จะบอกอะไรนาย พี่ขอให้นายไว้ใจพี่อย่างเดิมเถอะ เรื่องพี่กับภูมิ พี่เข้าใจว่านายยังเด็ก และเป็นเด็กผู้ชายทั่วไป นายอาจจะยังแยกแยะไม่ออกหรอกถึงสถานะความเป็นไปของพวกเรา พี่หมายถึง พี่กับภูมิ และก็พี่เอสของนายด้วย ไม่รู้นะ ถ้านายเป็นเหมือนพวกเรา พี่ว่าเรื่องนี้ พี่แทบไม่ต้องอธิบายอะไรให้นายฟังเลยด้วยซ้ำ เอางี้ละกัน นายลองทบทวนถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น และกิริยาท่าทีของภูมิที่เขามีต่อนายกับพี่ แล้วลองคิดให้ดีๆ แล้วนายก็จะรู้ว่าพี่กับภูมิ คงเป็นอะไรกันไม่ได้มากกว่าเพื่อนกันอย่างแน่นอน ส่วนสิ่งที่นายอยากรู้ และคาดคั้นเอากับพี่ว่าเราหายไปไหนกันมา พี่จะบอกนะ แต่นายสัญญาได้มั๊ยล่ะ ว่านายจะรับฟังด้วยความมีสติ”ชายหนุ่มหยุดจ้องมองสีหน้าลูกศิษย์เมื่อเอ่ยจบ
“พี่ก็ลองอธิบายมาสิ ถ้าเกิดมันไม่แย่นัก ผมก็พอรับได้”เสียงลูกศิษย์เอ่ยตอบออกมาในที่สุด ชายหนุ่มสูดลมหายใจให้เข้าเต็มปอดแล้วเริ่มเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างที่ตนไป ประสบและรับรู้มา
.
.
“พี่ก็ไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ทำไปมันถูกต้องที่สุด หรือแย่ที่สุดในสายตานาย แต่อย่างน้อยพี่ก็สามารถเอาตัวเองกลับมายืนตรงนี้ต่อหน้านายได้ด้วยร่างกาย ครบสามสิบสอง และอาจจะช่วยให้ณิชาไม่ต้องถูกโดนรังแก แค่นี้พี่ก็ถือว่าพี่พอใจแล้วถ้าเทียบกับการสูญเสีย หรือเรื่องเลวร้ายที่อาจจะเกิดขึ้นหากว่าต่างคนต่างไม่มีการรอมชอม หรือโอนอ่อนให้กันตามสถานการณ์ที่คิดว่าน่าจะทำได้”คนเล่าเหตุการณ์เอ่ยต่อ หลังจากที่อธิบายทุกสิ่งอย่างจบสิ้นลงไป ชายหนุ่มเห็นและรับรู้อาการคนฟังมาโดยตลอดว่าฝ่ายนั้นขบกรามแน่นจนเป็นสัน นูนขึ้นเป็นระยะๆ ไม่แปลกหรอก เป็นใคร ใครก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา ยิ่งเหยื่อเหตุการณ์ครั้งนี้เป็นถึงคุณหนูคนสวย แม้คนที่กำลังโกรธตอนนี้จะเคยบอกว่าเรื่องระหว่างเจ้าตัวกับคุณหนูนั่นมันจบ ลงไปแล้ว แต่ก็อย่างว่า คนเคยรักกัน คบกัน ความผูกพันมันก็ย่อมมีให้กันเป็นธรรมดา จึงไม่ใช่เรื่องผิดที่ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดจะโกรธแทนกันขึ้นมาหากว่ารับรู้ว่าอีก ฝ่ายโดนรังแกเช่นไร
“ผมพยายามจะทำความเข้าใจพี่นะพี่ตฤณ แต่พี่เชื่อได้ไงว่าคนรักเก่าของพี่ มันจะคิดดีทำดีในอนาคตต่อไปจริงๆ ขนาดพี่เคยก้มกราบมันเพื่อแลกกับการที่มันจะไล่มันไปให้พ้นๆจากชีวิตผม มันก็ยังไม่ฟัง แล้วนี่ ผมว่ามันง่ายไปหน่อยมั๊ยกับการที่มันจะยอมฟังพี่แล้วยอมรามือทุกอย่างขึ้นมา ดื้อๆ”คนยืนขบกรามเอ่ยออกมา หลังจากรับฟังทุกสิ่งทุกอย่างจบแล้ว
“การเอาชนะจิตใจนายมันก็ไม่ได้ง่ายเหมือนกับที่พี่พยายามจะเอาชนะจิตใจภูมินักหรอก พูดแค่นี้ นายคงจะเข้าใจนะ”
“ผมไม่เข้าใจ ผมไม่ได้เลวขนาดทำเรื่องชั่วช้าแบบนั้นได้”
“แน่ใจเหรอ จำเหตุการณ์ที่บ้านร้างหลังโรงเรียนนายได้มั๊ยล่ะ วันนั้นพี่ก็บอกกับทุกคนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนเรื่องเงียบมาถึงทุกวันนี้ จำไว้เถอะนะไต๋ การให้อภัยคนที่เรามีสัญชาตญาณว่าเขาจะเป็นคนดีได้ถ้ามันไม่เกินจะรับได้ ก็ทำไปเถอะ คนที่เลวโดยสันดาน กับคนที่เลวเพราะมีสิ่งยั่วยุ หรือหลงผิดชั่วขณะ มันต่างกันนะ พี่ไม่ได้เพิ่งรู้จักกับภูมิ ถ้าเขาเลวโดยสันดาน พี่ว่าเขาคงไม่กัดฟันมุ่งมั่นที่จะเรียนมาจนจบพร้อมๆกับพี่หรอก พี่ไม่ได้เข้าข้างอะไรเขานักหรอกนะ เดี๋ยวจะพาลโกรธพี่ไปกันใหญ่ แต่พี่แค่อยากให้นายเข้าใจในสิ่งที่พี่ทำ และพี่ก็อยากจะขอร้องว่าอย่าให้เรื่องนี้มันบานปลายไปเลย เพราะตอนนี้ณิชาก็น่าปลอดภัยดีแล้วนะ”
“คำพูดเหล่านี้พี่ควรไปบอกณิชานะ ไม่ใช่บอกผม เพราะผมเชื่อว่าพ่อเขาคงไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆหรอก”
“พูดแบบนี้ แสดงว่านายไม่โกรธพี่เหรอ”
“โกรธ โกรธที่พี่ไม่ยอมพูดความจริงกับผมตั้งแต่ทีแรก”
“ก็พี่กลัวนายรับไม่ได้”
“รับได้ไม่ได้นั่นมันอีกเรื่อง ผมไม่ชอบหรอกนะที่พี่จะมีความลับกับผม”
“พี่ขอโทษ”
“ช่างมันเถอะ ผมพอจะเข้าใจเหตุผลของพี่ แต่ก็อย่างที่ผมบอกว่าเรื่องนี้ พ่อณิชาเขาคงไม่ยอมจบง่ายๆหรอก ยิ่งอยู่ดีๆนายภูมินั่นโดนเรียกเข้าไปที่ออฟฟิสกะทันหันแบบนี้ ผมว่าก็คงเพราะเรื่องนี้แหละ”
“ก็นี่แหละที่พี่หนักใจอยู่”
“เครียดเลยงั้นสิ”
“ก็นิดหน่อย พี่รับปากภูมิเขาไว้แล้วว่าจะช่วยให้เขาพ้นผิดอย่างถึงที่สุด”
“คิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่หรือไง”
“เป็นไม่เป็น อย่างน้อยพี่ก็ช่วยให้แฟนของนายไม่โดนย่ำยีละกัน”
“ใครแฟนผม”
“ก็คุณหนูนั่นไง”
“แค่เกือบเคยจะเป็น อย่ามั่วๆ”
“ก็เหมือนกันน่ะแหละ”
“เหมือนตรงไหน ถ้าระหว่างผมกับณิชาเรียกว่าแฟน แล้วระหว่างผมกับพี่ ไม่เรียกผัวเมียกันเลยหรือไง”
“นายไต๋ นี่ปากพล่อยอีกแล้วนะ เกิดแม่นายเดินผ่านมาได้ยินทำไง”
“โอ้ย รายนั้นเขาเลิกสนใจเรื่องนี้ตั้งนานแล้ว มีแต่พี่แหละบ้าอยู่คนเดียว”
“นี่นายด่าพี่เหรอ”
“ก็เออน่ะสิ”
“นายนี่มันเหลือเกินจริงๆ เลิกไร้สาระกันดีกว่า ตกลงว่านายจะยอมให้พี่สอนหนังสือนายได้หรือยัง”
“ไอ้ยอมน่ะยอมแล้ว แต่พี่จะมีสมาธิสอนผมจริงๆน่ะเหรอ”
“ทำไม?”
“อ้าว ก็เห็นกำลังหนักใจเรื่องจะช่วยคนรักเก่ายังไงอยู่น่ะสิ”
“นั่นมันปัญหาที่พี่ผูกขึ้นเอง พี่ก็ต้องหาทางแก้เองน่ะแหละ พี่ไม่เอามันมาสุมรวมกับงานของพี่หรอก”
“แต่ปัญหาของพี่ ก็เหมือนปัญหาของผม ยังไงผมก็ต้องช่วยพี่แก้มันให้ได้ก่อนอยู่ดีน่ะแหละ”
“หมายความว่ายังไง”
“ณิชาเอง เขาก็อยากให้เรื่องนี้มันจบเหมือนกัน เดี๋ยวผมจะลองคุยกับเขาให้ว่ให้พ่อเขาเลิกสืบหาคนร้าย”
“นะ นายจะช่วยภูมิเหรอ”
“ผมช่วยพี่ ผมไม่ได้ช่วยนายนั่น”
“แล้วมันจะต่างกันตรงไหน”
“ผมมีวิธีจัดการกับมันละกัน”
“ยังไง”
“บอกตอนนี้มันก็ไม่สนุกน่ะสิ เอาเป็นว่า เดี๋ยวผมจะช่วยพูดกับณิชาให้ละกัน”
“แล้วถ้าพ่อเขาไม่ยอมล่ะ”
“ไม่ยอมแล้วจะทำไงได้ล่ะ ก็ในเมื่อคนร้ายไม่มีตัวตน”
“ถ้างั้น นายจะทำยังไงก็เรื่องของนายละกัน ว่าแต่ตอนนี้พี่จะสอนหนังสือนายได้หรือยังล่ะ”
“อะๆๆ อยากสอนก็สอน แถมวิชาเพศศึกษาให้ด้วยได้มั๊ย อยากเรียนอีกอ่ะ”
“ทะลึ่ง ไอ้เด็กบ้า”
“เฮ้ย พูดแค่นี้ หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลย”เสียงหัวเราะชอบใจดังตามหลังประโยคสุดท้ายของเด็ก หนุ่มที่เริ่มอารมณ์ดีขึ้นมา หลังจากที่ได้รับรู้เรื่องราวทุกอย่างจากปากคนที่ตนเองหึงหวงจนหมดสิ้น เด็กหนุ่มเอียงตัวหลบเป็นพัลวันจากการทุบตีของคนเป็นครูสอนพิเศษ ก่อนจะสิ้นฤทธิ์ลงไปนั่งทำหน้าที่เป็นลูกศิษย์ที่ดีตอนที่เจอสายตาค้อนขวับ ของผู้เป็นแม่ที่เดินผ่านเข้ามาเจอเหตุการณ์
“มันซนอะไรอีกล่ะตฤณ เอาไม้เรียวมั๊ยเดี๋ยวน้าเอามาให้ ฟาดมันเลยไอ้เด็กคนนี้ เกเรตั้งแต่อ้อนแต่ออก”น้ำเสียงดุว่าอย่างไม่จริงจังดังแทรกเข้ามาสมทบ ก่อนที่คนเอ่ยจะเดินหายไปอีก
“โดนเลย สมน้ำหน้า”กัณตินันท์หันไปเอ่ยกับคนที่ถูกว่า
“ผมต้องกลัวมั๊ยอ่ะ”ฝ่ายนั้นถามกลับอย่างยียวน ก่อนยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ เมื่อเห็นคนที่ตนแกล้งแหย่ตอบโต้อะไรไม่ออก นอกจากส่ายหน้าไปมา
-
:mc4: :mc4: :mc4:
เย้ๆๆๆ มาต่อแล้วววว :oni2:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
ขอบคุณนะฮะพคุณแซนวิสแล้วก็พี่บอย :L2:
-
เดี๋ยวบ่าย ๆ เอามาลงให้อีกนิดและกานนะ
-
ไอ้วิชาเพศศึกษาเนี๊ย เรียนภาคปฏิบัติ หรือว่า ภาคทฤษฎีอ่ะ อยากรู้ แจ้งที :haun5: :haun5:
-
มาต่อแล้ว เย้ๆ :m4:
อิอิ อยากรู้ไต๋จะใช้วิธีไหนนะ :m13:
-
^
^
^
จิ้ม marchmenlo
ทะลุถึงคนโพสต์
ทฤษฎีมันเรียนเวลาปกติแล้วง่ะ
ชั่วโมงติววิชานี้มันต้องเน้นภาคปฏิบัติดิ..เนอะ:o8:
สองคนเข้าใจกันได้ก็ดีแล้ว
แต่ไต๋มันจะไปทำไรไอ่คุณภูมิอ่ะ
ยังเหลือเอสอีกคน
รออ่านกันต่อไป
-
เย้...
มาต่อแร้ว...
อย่างน้อยก็มีคนช่วยคิด ช่วยทำเพิ่มมาอีกหนึ่งคน
ปัญหาน่าจะสะสางไปได้เร็วขึ้นน๊า
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มาต่ออีกนิดส์นึงนะ...........
เวลาค่อนคืน เคลื่อนผ่านมาอีก ภูมิเตรียมตัวจะกลับที่พักหลังจากที่ออกมาตะเวนราตรีแก้กลุ้มสำหรับ เหตุการณ์ในเช้าวันรุ่งขึ้น ชายหนุ่มออกมาเตร็ดเตร่ตั้งแต่ตอนที่คนคอยปลอบใจอย่างกัณตินันท์ขอตัวแยก กลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง
“โอ๊ะ โอ โลกนี้มันช่างกลมอีกแล้ว ออกมาล่าเหยื่อเหรอจ๊ะ คุณแอบ”เสียงทักทายปนจิกกัดดังผ่านเข้ามาให้ได้ยินตอนที่เดินจนเกือบจะถึคงรถ
“นึกว่าใคร โธ่เอ้ย อีตุ๊ด!!นี่เอง”ชายหนุ่มเอ่ยทักทายกลับไปด้วยรอยยิ้มเยาะอย่างไม่อยากใส่ใจ นักเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงทักทายเชิงจิกกัดเมื่อครู่เป็นคู่ขาเก่าอย่าง
กฤตภาษ ฝ่ายนั้นมากับกลุ่มเพื่อนอีกสองสามคนที่เขาไม่รู้จัก แต่ก็ใช่ว่าชายหนุ่มจะสนใจนัก เพราะแต่ละคนการแต่งเนื้อแต่งตัวก็บ่งบอกชัดเจนว่าแรงกันขนาดไหน
“ต๊ายอีเอส ปากมันร้ายจริงๆด้วย”หนึ่งในกลุ่มเอ่ยแว้ดขึ้น ก่อนที่จะมีเสียงค้านตามมา
“ปากร้ายแต่ก็โออยู่นะ ท่าทางน่ากินไม่น้อย อีเอส แซ่บมั๊ยมึงตอนนั้นน่ะ”
“นี่ มึงจะพูดถึงตอนนั้นให้กูขนลุกขนพองทำไม”กฤตภาษแว้ดใส่คนถามที่คล้ายจะหลงรูปลักษณ์คนที่ตนต้องการแถเข้ามาหาเรื่องเล่นๆ
“โธ่เอ้ยทำเป็นปากดี ตอนโดนกูเสียบกูก็เห็นครางเป็นหม..เลยนี่หว่า”ภูมิที่ยืนฟังอยู่เอ่ยสวนขึ้น อย่างอดหมั่นไส้ในท่าทางคู่ขาเก่าไม่ได้ ชายหนุ่มแสยะยิ้มให้เมื่อเอ่ยจบแล้วเห็นอาการคนที่ตนว่าถลึงตาเข้าใส่
“ทำไม มองมีปัญหาเหรอ”ชายหนุ่มเอ่ยท้าทายออกไปอีก ด้วยไม่นึกว่าสิ่งที่ตนจะโดนสวนกลับคือฝ่ามือหนักๆของคนที่ตนท้าทาย
“ปากดีนัก วันนี้แหละฉันจะสั่งสอนแกให้อย่ามาเล่นกับคนอย่างฉัน”กฤตภาษเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นเหยื่อฝ่ามือตนหน้าหันสะบัดจากแรงฟาด เด็กหนุ่มรีบหันไปสั่งเพื่อนให้ช่วยกันจับล็อคร่างฝ่ายนั้นเอาไว้ เมื่อเห็นเจ้าตัวทำฮึดฮัดคล้ายจะสู้ขึ้นมา
“เฮ้ย หมาหมู่นี่หว่า นี่จริงปล่อยกูสิวะ”ภูมิออกแรงดิ้นสุดแรงเพื่อให้หลุดพ้นจากการจับกุม แต่ไม่เป็นผลสำเร็จ เมื่อยิ่งดิ้นกลุ่มคนสองสามคนก็ยิ่งล็อคตัวแน่นขึ้น
“ปล่อยกูนะโว้ย อีพวกตุ๊ด!!”ชายหนุ่มหลุดปากด่าออกมาด้วยความโกรธสุดขีด ก่อนจะหน้าหันสะบัดอีกครั้งไปตามแรงฟาดฝ่ามือของคนที่ยืนคุมเกมเบื้องหน้า
“ร้องอีกสิ ร้องเลย แถวนี้มันที่ลับตาคนอยู่แล้ว ไม่มีใครมาเห็นแกหรอกอีแอบจิต”กฤตภาษเอ่ยว่าขึ้นอีกอย่างสะใจ เมื่อเห็นคนปากดีหมดทางสู้ เด็กหนุ่มกำลังจะเงื้อมือขึ้นฟาดอีกเป้นหนที่สาม แต่คราวนี้กลับต้องกรี๊ดลั่นยกมือปัดใบหน้าตัวเองเป็นพัลวันเมื่อโดนคนที่ โดนล็อคตัวอยู่ พ่นน้ำลายเข้าใส่เต็มๆ
“อีเชี่ย ถ้ากูหลุดไปได้ กูเอามึงตายแน่”ภูมิเอ่ยออกไปอย่างเคียดแค้น นาทีนี้ชายหนุ่มอดที่จะจินตนาการถึงตอนที่ตัวเองบงการให้สองวายร้ายไปจับตัว ยัยคุณหนูหน้าเชิ่ดนั้นไม่ได้ นี่กรรมเวรมันตามมาถึงเขาเร็วขนาดนี้เลยหรือไง
“สารเลว ก่อนแกจะหลุดออกมาได้ แกก็ไม่มีแรงที่จะยกมือแล้ว”กฤตภาษเอ่ยตะคอกอย่างโกณธจัดเช่นกันที่โดน น้ำลายพ่นใส่เต็มหน้า เด็กหนุ่มยกมือขึ้นกระหน่ำตบเจ้าของน้ำลายซ้ายขวาอย่างต้องการเอาคืนให้สาสม ซึ่งเมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นใบหน้าเริ่มช้ำเลือดซึมจึงสาใจสั่งให้เพื่อนๆปล่อย ตัว
ภูมิซุบลงกับพื้นทันทีเมื่อร่างกายเป็นอิสระ จริงอยู่ที่ร่างกายส่วนอื่นไม่ได้โดนทำร้าย แต่ความเจ็บแสบทั้งใบหน้าที่โดนกระหน่ำตบทำเอาชายหนุ่มไม่มีเรี่ยวแรงที่จะ ทำอะไร นอกเสียจากยกมือขึ้นกุมใบหน้าเพื่อบรรเทาความเจ็บ
“จำไว้ ทีหลังอย่ามาอวดดีกับฉัน ไปพวกเรา”กฤตภาษเอ่ยขึ้นอย่างสาแก่ใจ หึ มีความสุขนักที่ในที่สุดก็ได้ระบายแค้นกับอีแอบจิตนี่จนได้ คราวหน้าเถอะ จะถึงทีแกบ้างยัยกัณตินันท์ นังเกย์กุลสตรี!!
.
.
.
.
.
.
มาถึงก็บรรเลงเพลงตบให้ได้สาใจกันไป เหอๆๆ
ขอโทษนะครับที่หายไปนาน วันนี้กลับมาแล้ว เหลืออีกสามตอนจะจบ
ติดตามกันต่อไปนะครับ
ขอบคุณครับ
Boy
-
:m1:>>>เป็ฯกำลังใจให้คนแต่งและคนโพสครับ (สนุกมาครับผม)
กฤตภาษ :เตะ1:.......
ภูมิ.... :o12:
กัณตินันท์.... :m29:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
ดีใตที่เคลียร์กันซะที เฮ้ออ ลุ้น
แต่...มาเพิ่มได้ค้างกว่าเดิม :serius2:
-
ต้องตบคืน
นังฟลาเวอร์
ชิส์
-
นังเอสนี่ร้ายมาก ขอให้โดน.....ซะทีเถอะ
เป็นห่วงตฤณซะแล้ว
-
ตอนนี้ฮา+น่ากลัว ดีอ่ะ
ตบกันแหลกกกก :เตะ1:
-
55555 นังเกย์กุลสตรี ช่างไพเราะเสนาหูเสียจริงๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เฮ้อ :เฮ้อ: นึกว่าจะไม่มาต่อแล้ว
-
มาต่อแล้ว เย้ ๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
นี่แหละน๊า :laugh: :laugh:
-
จะจบแล้วหรอ
ตอนจบเอาเป็นกัณตินันท์ ตายได้ไหม
เศร้าดี ชอบบบบบ
-
เย้ๆๆๆ มาต่อแล้ว เดี๋ยวจะจบแล้วเหรอเนี่ย :เฮ้อ: ยังอยากอ่านอีกยาวๆ อ่ะ
ไอ้-บ้า
v
v
v
-
มาจิ้มหญิงจี คิกคิก......
-
><
มาต่อแล้ว
หุหุ
-
:m30:
ตามทันแล้ว...
อิกฤตภาษ นี่...น่าโดนตบจริงๆ
ต้องรวมกันเอาคืนอินี่สักที
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :o :o :o
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:pig4: :pig4: :L2: :L2: :L2: o15
-
:oni2: :oni2:
-
ในที่สุดก็เคลียร์กันได้สักที o13
-
เป็นตุ๊ดที่โหดมาก นิสัยไม่ดีแล้วยังโหดอีก ขอให้ชาตินี้ไม่มีสามีเลย !!! o12
-
หุหุ อ่านๆๆ
ตามให้ทันคิคิ
สนุกดีจิงตบบบ กานนได้เนาะ o12 o12
เอาคืนนนนสักทีได้ไหมมพี่น้อง5+
-
เอสร้ายมากๆๆๆ
:pig4:
-
เย้ๆๆดีใจ มาต่อแว้วว :mc4:
แต่เอสแรงมากก ร้ายได้อีก :m31:
ภูมิกลับตัวได้ก็ดีแล้วแหละ
-
:m13:ใกล้จบแล้วเหรอ ขอบคุณนะครับ ที่ยังไม่ทิ้งกัน เป็นกำลังใจให้นะครับ :L2: :bye2:
-
อ่านแล้วยิ่งอยากอ่านตอนต่อไปอ่ะ :laugh: :laugh:
อาร์ทจะมาต่ออีกเมื่อไหร่ :m13:
-
มาแว้ววว อิอิ
เข้าใจกันล่ะ แต่เหตุการณ์ข้างหน้านี่สิ น่าหนักใจ :เฮ้อ:
-
ภูมิกรรมมันตามทันได้ใจจิงๆๆน่ะเนี่ยอ้ากกกกกใกล้จบแล้วรออ่านอยู่ค้าบบบบบบ
-
แย่แล้วนายเอกเราจะโดนรุมตบแล้วอะ :laugh: ไต๋มาช่วยด้วยน้า :m13:
-
:m4:....
:L2:
-
------
อย่ามาทำไรพี่ตฤณนะ
-------
นังเอสสสสส
-
มาต่อแล้ว ขอบคุณทั้งคนแต่งคนโพสต์นะคะ
-
สงสัยต้องเอาใจช่วยอีกแล้วอ่ะสิ
-
มาต่อแล้ว แต่รอตอนต่อไปว่าจะมีมหกรรมตบกลุ่มอีกหรือเปล่า
-
ดีใจๆ ดีกันซะที :m1: :m1:
แต่ก็เกือบจะสงสารภูมิอะนะ อิอิ
-
:m29: :m29: :m29:มารอตอนต่อไปครับ
-
ตามต่อกันเลยคับ...........
เตชสิทธิ์รีบ โทรศัพท์หาณิชาตั้งแต่ตอนเช้าเพื่อถามถึงความคืบหน้าเรื่องที่พ่อของเจ้าตัว จะสืบหาตัวคนร้าย เด็กหนุ่มยอมบอกเรื่องจริงทุกอย่างเมื่อได้รับรู้ว่าวันนี้พ่อของฝ่ายนั้น เตรียมที่จะจับพิรุธภูมิในตอนที่เข้าไปทำงานจริงๆ
“ณิชาช่วยขอให้พ่อณิชายุติเรื่องนี้ได้มั๊ย”เด็กหนุ่มบอกออกไปในที่สุดถึงอีกจุดประสงค์หนึ่งที่อยากจะพูด
“ทำไมเหรอไต๋ อย่าบอกนะว่าที่ไต๋มาขอร้องณิชาแบบนี้ เพราะครูสอนพิเศษไต๋เป็นคนช่วยขอให้พูด”ณิชาเอ่ยแว้ดกลับไป สาวน้อยรับไม่ได้อย่างยิ่ง เมื่อได้รับรู้ว่าใครเป็นตัวการบงการเรื่องจับตัวเธอไป ถ้าคนที่คิดจะทำร้ายเธอเป็นเพียงพนักงานกระจอกๆคนหนึ่งในตึกที่ทำลงไปเพราะ เคืองแค้นที่มีเรื่องกับเธอแล้วโดนพ่อเอจัดการนั้นคงไม่เท่าไหร่ แต่นี่นายนั่นเป็นถึงคนรักเก่าคนที่แย่งเอาหัวใจเด็กหนุ่มที่โทรหาเธอตอนนี้ ไป โอ้ย ไม่ใช่เทพีสันติภาพนี่ ถึงจะยอมอภัยกันให้ง่ายๆ ยังทำใจไม่ได้นักหรอกที่จะญาติดีกับยัยเกย์นั่น
“พี่ตฤณเขาไม่ได้ขอ แต่ไต๋พูดเอง”เตชสิทธิ์อธิบาย นึกแล้วว่าเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ แต่เด็กหนุ่มก็เตรียมรับมือมาอย่างดีแล้วจึงค่อยๆอธิบายเหตุผลร้อยแปดต่างๆ นาๆเพื่อดึงให้เด็กสาวที่ตนเคยคบเห็นคล้อยตามไปกับตัวเอง เปล่าหรอก เจตนาที่เด็กหนุ่มจำต้องหว่านล้อมไม่ใช่เพราะต้องการช่วยคนที่ตนยังนึกไม่ ชอบหน้าอย่างนายภูมินั่นโดยตรง นายนั่นก็แค่ได้ผลพลอยได้ไปก็แค่นั้น แต่จุดประสงค์หลักจริงๆที่ต้องทำแบบนี้ก็เพราะเขาต้องการให้คุณหนูจอมวีนอ ย่างณิชา เปิดอกเปิดใจยอมรับในตัวตนของอาจารย์สอนพิเศษตนต่างหาก คนดีๆอย่างกัณตินันท์ไม่สมควรที่จะมีคนเกลียด เขาเคยบอกกับตัวเองเอาไว้แล้วว่าจะไม่ยอมให้คนๆนี้โดนคำครหาจากคนรอบข้างใน การที่จะมาคบกับเขา เขาก็ต้องทำ
“อันที่จริงไต๋ก็อยากให้คนที่มันมีความคิดเลวๆโดนลงโทษนะณิชา แต่ในเมื่อพี่ตฤณยอมกล่อมให้เขากลับใจได้ทันเวลาก่อนที่ณิชาจะโดนทำร้าย เราก็น่าจะให้โอกาสเขานะ”เด็กหนุ่มเอ่ยต่อไปเมื่ออธิบายเหตุผลจนจบ
“บอกตรงๆว่าถ้าเขาไม่ได้เกี่ยวพันกับครูสอนพิเศษของไต๋ ณิชาก็อาจจะยอมให้เรื่องมันเงียบไปเลยก็ได้”
“ทำไมเหรอ ณิชาไม่ชอบพี่ตฤณเหรอ”
“เขาแย่งไต๋ไปจากณิชานะ”
“อย่ามองพี่ตฤณแบบนั้นเลยนะณิชา พี่ตฤณเขาเป็นผู้ชายเหมือนไต๋นะ เขาจะแย่งไต๋ไปจากณิชาได้ไง ถ้า เอ่อ ไต๋ไม่เต็มใจไปเอง”
“นี่ ไต๋กล้าพูดแบบนี้กับณิชาเหรอ”
“นี่ไม่ใช่ประเด็นที่เราจะมาคุยกันเลยนะณิชา เถอะนะ ไต๋ขอให้ณิชาทำอย่างที่ไต๋บอกซักครั้งเถอะ รีบไปบอกพ่อณิชาให้ยกเลิกที่จะสืบสาวเรื่องราวอะไรจากนายภูมินั่นเถอะ ก่อนที่พ่อณิชาจะไปที่ตึก แล้วไปเจอกับนายนั่นน่ะ”
“เหตุผลร้อยแปดที่ไต๋พูดมา ณิชายังฟังไม่ขึ้นเลยว่าน่าจะช่วยให้นายนั่นพ้นผิด”
“ก็เพราะณิชายังยึดติดว่าเขาเป็นแฟนเก่าพี่ตฤณอยู่ใช่มั๊ยล่ะ”
“ใช่ ณิชายอมรับ”
“ฟังนะณิชา พี่ตฤณเขาก็รู้นะว่าณิชาไม่ค่อยชอบหน้าเขาเท่าไหร่ แต่ทำไมเขายังอยากช่วยณิชาล่ะ ทั้งๆที่เขาเองก็สามารถยั่วยุหรือส่งเสริมคนรักเก่าให้รีบๆสั่งไอ้พวกวาย ร้ายจัดการกับณิชา”
“ไต๋กำลังจะบอกว่าอาจารย์ของไต๋เป็นคนดีเหลือล้นงั้นสิ”
“ก็ทำนองนั้นแหละ ไต๋เองก็ไม่เคยชอบขี้หน้าเขา แต่ทำไมตอนนี้ไต๋กลับนึกชอบเขาขึ้นมาล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเป็นเป็นคนดี ไต๋เป็นผู้ชายนะณิชา ผู้ชายที่ยังรักผู้หญิงอยู่ แต่คนหนึ่งคนที่เป็นผู้ชายเหมือนกับไต๋ เขาทำให้ไต๋รักเขาได้ ณิชาก็คงจะคิดเองได้นะว่าทำไม เพราะไต๋เชื่อว่าณิชาก็พอ จะรู้จักนิสัยไต๋ดี”
เงียบ ไม่มีเสียงโต้ตอบกลับมาจากฝ่ายหญิง เด็กหนุ่มแอบลุ้นอยู่ในใจ ถ้าการหว่านล้อมคุณหนูจอมวีนครั้งนี้สำเร็จ เขาก็คงจะสามารถพูดได้เต็มปากว่าได้ทำอะไรเพื่อปกป้องคนดีหนึ่งคนที่ทำเพื่อ เขามาตลอดแล้ว
“เอาไว้ณิชาจะบอกพ่อให้แล้วกัน”เสียงปลายสายตอบออกมาในที่สุดก่อนที่เจ้าตัวจะวางสายทิ้งไป เด็กหนุ่มลอบถอนหายใจอย่างยินดีหน่อยๆ
.
.
.
ภูมิไม่สามารถเข้ามาทำงานได้ ชายหนุ่มขอใช้สิทธิ์ลาป่วยต่อไปอีกหลายวัน ทางบริษัทได้รายงานไปยังเจ้าของตึกทั้งหมด และก็คาดการณ์ต่างๆนาๆว่าฝ่ายนั้นจะเคืองโกรธ แต่แล้วหลายฝ่ายต่างก็แปลกใจที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฝ่ายนั้นบอกแต่เพียง ช่างเถอะ นายภูมินั่น ไม่มีความสำคัญอะไรอีกแล้ว
.
.
.
.
.
ณิชารายงานผลงานของตัวเองต่อคนที่ขอร้องตนเมื่อช่วงเช้าในตอนพักกลางวัน เด็กสาวบอกอ้อนวอนพ่อตนจนสำเร็จว่าจะไม่สืบสาวหาตัวคนร้ายอีกต่อไป
“แล้วอย่างนี้จะถอนแจ้งความได้มั๊ยอ่ะ”คนได้รับรายงานอดถามไม่ได้ เพราะต้องการรับรู้ว่าเรื่องนี้จะจบลงได้อย่างแน่ชัดหรือไม่ เพื่อที่ตนจะสามารถพูดได้เต็มปากว่าได้คลี่คลายปัญหาให้กัณตินันท์ได้แล้ว
“ไม่รู้สิ ณิชาไม่ได้ถามพ่อ เพราะแค่อ้อนวอนให้เขาเลิกที่จะสืบหาเบาะแส พ่อก็มองณิชาแปลกๆแล้ว”เด็กสาวเอ่ยตอบ ก่อนจะยอมเปิดใจพูดว่าลองมานึกทบทวนเรื่องราวอีกที กัณตินันท์ก็ทำเพื่อตนจริงๆ ทั้งๆที่คงรับรู้มาตลอดว่าตนไม่ชอบหน้าซักเท่าไหร่
“บอกแล้ว คุณครูของไต๋เป็นคนดี”เตชสิทธิ์ได้ทีบอกด้วยรอยยิ้มร่าจนช่วยไม่ได้ที่จะโดนแขวะเล่นๆจากคนข้างๆ
“จ๊ะ หลงกันเหลือเกินนะ”
“โอ๋ๆๆ ณิชาก็เป็นคนดีเหมือนกัน อย่างอนสิ เดี๋ยวไม่สวยนะ”เด็กหนุ่มรีบเอ่ยเอาใจคนแขวะทันควัน
“ไม่ต้องมารีบชมเลยนะ ก็เอาเป็นว่าต่อไปณิชาจะญาติดีกับคุณครูของไต๋ก็แล้วกัน หาโอกาสให้เราเจอกันได้ก็ดีนะ ณิชาก็อยากขอโทษพี่เขาเหมือนกันตอนเหตุการณ์คราวโน้นที่เราเดินชนกันแล้วณิ ชาทำกิริยาไม่ดใส่พี่เขา”คุณหนูเอ่ยออกมาใหม่ พลางส่งรอยยิ้มให้คนข้างกายเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่เธอพูดมันออกมาจากใจจริง ข้างใน
.
.
.
.
.
.
เตชสิทธิ์จัดการโทรศัพท์หาภูมิในตอนเย็นขณะที่กำลังรอกัณตินันท์มารับ เด็กหนุ่มยังไม่ทราบความเป็นไปของฝ่ายนั้นจึงพูดหยั่งเชิงไปเรื่อยเปื่อยจน ได้รู้ว่าวันนี้เจ้าตัวไม่ได้ไปทำงาน
“หนีความผิดหรือเปล่าครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาตรงๆ เพื่อที่จะจัดการแก้แค้นคนๆนี้แทนอาจารย์สอนพิเศษในเหตุการณ์ที่เขายังฝังใจ มาโดยตลอด นายนี่อาจจะรอดพ้นความผิดที่ได้กระทำต่อณิชา แต่การกระทำน่าชิงชังที่ได้ทำกับกัณตินันท์ เขาไม่ปล่อยให้ลอยนวลไปได้หรอก ก็ในเมื่อโอกาสเอาคืนมันวิ่งเข้าหาขนาดนี้ เขาก็ต้องรีบคว้ามันมาเล่นงานเจ้าตัวให้ได้สิ
“ขะ ขะ ความผิดอะไร อย่ามาพูดมั่วๆนะ”เสียงฝ่ายนั้นตอบกลับมาอย่างตะกุกตะกัก ทำให้เด็กหนุ่มลอบยิ้มอย่างสาใจ ก่อนจะเริ่มเอ่ยตามแผนการณ์ต่อไป
“ทำอะไรเอาไว้ อย่าคิดว่าไม่มีใครรู้นะพี่ภูมิ”
“นายพูดเรื่องอะไรนายไต๋ ฉันไปทำอะไรตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วทำไมวันนี้ไม่ไปทำงานล่ะครับ กลัวว่าจะโดนสอบสวนอะไรหรือเปล่า”
“นี่ นายอย่ามายียวนกับฉันนะ ที่ฉันไม่ไปทำงานเพราะฉันไม่สบาย”
“เหรอครับ ไม่สบายกาย หรือไม่สบายใจล่ะครับ”
“นี่ นายจะพูดอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า อย่ามายียวนกับฉัน”
“ท้ากันตรงๆแบบนี้ก็ดี จะบอกให้ก็ได้ว่าที่ผมโทรมาหาพี่วันนี้ก็เพราะ ผมรู้แล้วว่าพี่เป็นคนจ้างวานคนร้ายให้ไปดักฉุดณิชา”
“นะ นายพูดเรื่องอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง”
“อย่ามาทำปากแข็ง พี่ตฤณบอกเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่างกับผมแล้ว”
“ไม่จริง ตฤณต้องไม่ทำแบบนั้น ตฤณต้องไม่หักหลังฉัน”
“อ้าว ยอมรับแล้วเหรอครับว่าทำจริงๆ”
“ฉันเปล่า ฉันไม่ได้ได้ทำ ไอ้เด็กเวร แกไปเชื่ออะไรกับคำพูดลมๆแล้งๆของอาจารย์ตุ๊ดแกหะ!!”
“พูดจาไม่เพราะเลยนะครับพี่ภูมิ ว้า สงสารพี่ตฤณจัง นี่น่ะเหรอคนที่เขาอยากช่วยให้พ้นผิด ดูคำที่มันเรียกลับหลังสิ”
“แกหมายความว่ายังไง”
“พี่ตฤณเขาไม่ได้หักหลังอะไรพี่หรอก ที่เขาบอกเรื่องนี้กับผม เพราะเขาต้องการให้ผมไปบอกให้ณิชาเลิกสืบหาคนร้ายซะ พี่ตฤณเขาดีกับพี่ขนาดนี้ ทั้งๆที่พี่ทำเลวกับเขาเอาไว้เยอะ ละอายแก่ใจบ้างไหมกับคำที่เรียกเขาเมื่อครู่”
“ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉะ ฉันรู้ว่าตฤณเป็นคนดี แล้วนายล่ะไต๋ นายก็เป็นคนดีใช่มั๊ย นายจะช่วยพี่เรื่องนี้ใช่มั๊ย นายจอบอกกับคุณหนูนั่นให้เลิกสืบหาคนร้ายใช่มั๊ยไต๋ ใช่มั๊ย”
“กิ้งก่าเอ้ย ถึงคราวนี้เปลี่ยนสี เปลี่ยนพฤติกรรมขึ้นมาเลยนะ”
“นายจะด่าจะว่าพี่ยังไงก็ได้ไต๋ แต่นายต้องช่วยพี่นะ นายต้องช่วยพูดกับณิชาให้เลิกตามหาคนร้ายนะ”
“หมดกัน ภูวกฤษ ผู้โอหัง ผมจะช่วยพี่ก็ได้ แต่ผมมีข้อแลกเปลี่ยน”
“อะไร นายต้องการให้พี่ทำอะไร”
“ทำสิ่งที่พี่เคยบังคับคนอื่นทำน่ะแหละ เดี๋ยวเย็นนี้ผมกับพี่ตฤณจะไปหาพี่ เพื่อให้พี่ทำตามข้อเสนอของผม ถ้าพี่ไม่ทำ สาบานได้ว่าผมบอกให้ณิชาจับพี่เข้าคุกแน่”
“ก็ได้พี่จะรอ ตอนนี่พี่ทำได้ทุกอย่างเพื่อแลกกับการพ้นผิด”
“ดี งั้นเดี๋ยวเจอกัน แค่นี้นะครับ”
เสียงสัญญาณขาดหายไปแล้ว ภูมิโยนโทรศัพท์ลงบนที่นอนก่อนจะนั่งกุมขมับ แล้วปล่อยอารมณ์ร้องไห้ออกมาด้วยแรงกดดันจากอารมณ์หลายๆอย่างที่ถาโถมเข้า สู่จิตใจ
-
:m13: :m13: :m13:ข้อเสอนอะไรน๊า แต่คงเด็ดแน่ :m32: :m32:
-
ง่า
หวังว่าภูมิ คงไม่ชั่วขึ้นมาอีกนะ
-
นาย เตชสิทธิ์ แค้นฝังหุ่นจริงๆ :m29:
-
สงสัยให้ไปกราบเท้านายตฤณแน่ๆเลย
เห้อ!
ไต๋นี่ก็ร้ายนะ
-
เห็นด้วยๆ ต้องให้กราบเท้าแน่ๆ
แอบสะใจ :laugh: :laugh:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
อืม เข้าใจ แหละ :sad2:
-
เรื่องราวกำลังไปได้ดีขออย่าให้มีอุปสรรคอีกเลย
:bye2:
-
มารอต่อไปคับ :oni2:
-
ต่อกันเลยแล้วกันนะคับ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
ทำไมถึงอยากจะไปหาภูมิขึ้นมาล่ะไต๋”กัณตินันท์เอ่ยถามลูกศิษย์ในตอนที่เจอหน้ากันแล้วฝ่ายนั้นชักชวนให้ไปหาคนรักเก่าของตนถึงที่พัก
“ก็ไปบอกข่าวดีกับเขาไงครับ เรื่องที่เขาพ้นผิดจากการเป็นคนร้าย”เตชสิทธิ์เอ่ยตอบคำถามอาจารย์หนุ่มผิด จากจุดประสงค์ของตนเอง เด็กหนุ่มได้คำตอบจากครูของตัวเองแล้วว่า คดีการกักขังหน่งเหนี่ยว และพาญิงไปเพื่อการอนาจารที่ฝ่ายพ่อของณิชาแจ้งความเอาไว้นั้นสามารถถอนการ ฟ้องร้องได้ เพราะเป็นคดีอาญาความผิดต่อสวนตัว ไม่ใช่คดีอาญาแผ่นดิน แต่เปล่าหรอก การไปหาคนพ้นผิดครั้งนี้ เขาไม่ได้ต้องการไปแจ้งข่าวดีอะไรทั้งสิ้น เขาไปเพียงเพราะต้องการให้ฝ่ายนั้นกระทำการบางอย่างที่เคยบังคับให้คนดี หนึ่งคนในสายตาเขาทำ
“พี่โทรศัพท์ไปบอกเขาเองก็ได้ ไม่ต้องไปเจอหน้ากันหรอก เดี๋ยวจะพาลมีเรื่องมีราวกันขึ้นมาอีก”กัณตินันท์บอกปัด เพราะยังไม่ไว้ใจว่าลูกศิษย์ตนจะญาติดีต่อคนรักเก่าตนขึ้นมาจริงๆ
“เถอะน่าพี่ ไปเจอหน้ากันจะได้เคลียร์เรื่องราวต่างๆที่มันคาราคาซังกันอยู่ให้จบสิ้นไปซะที”เตชสิทธิ์เอ่ยรั้น
“จะต้องเคลียร์อะไร มันไม่เห็นมีอะไรที่จะต้องเคลียร์เลย”
“มีสิ ผมบอกพี่แล้วไง ว่าผมจะจัดการกับคนรักเก่าของพี่ในแบบวิธีของผม เพื่อแลกกับการที่เขาพ้นผิดในการทำสิ่งชั่วช้า”
“นายจะทำอะไรภูมิ”
“ผมไม่ฆ่า ไม่แกงเขาหรอกน่า อยากรู้ก็ไปหาเขาซะทีสิ”ถึงตอนนี้อาจารย์หนุ่มยอมตกลง เพราะด้วยก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าลูกศิษย์ตนจะทำอะไรกับคนรักเก่าของตน
.
.
ภูมิถูกเตชสิทธิ์โทรศัพท์ตามตัวให้ลงมาข้างล่าง ชายหนุ่มนึกหนักใจขึ้นมา เพราะไม่ใคร่อยากที่จะออกไปสู้หน้าใครๆตอนนี้ได้นัก ก็เพราะจากรอยช้ำบวมที่ใบหน้าจากการที่โดนกฤตภาษทำร้ายนั่นเองที่ทำให้เขา ต้องอาย
“เอาเถอะ เรื่องราวมันจะได้จบๆไปซะที”ชายหนุ่มบอกตัวเองในตอนส่องกระจกดูเงาสะท้อนใบหน้าที่น่าสมเพชของตัวเอง
.
.
.
.
“ภูมิ ภูมิเป็นอะไร หน้าภูมิไปโดนอะไรมา”กัณตินันท์วิ่งตรงเข้าไปถามไถ่คนรักเก่าในทันทีตอนที่ เห็นเจ้าตัวเดินโผล่หน้ามาให้เห็น ชายหนุ่มตกใจอย่างถึงที่สุดเมื่อเห็นรอยช้ำตามใบหน้าของฝ่ายนั้น
“คนมันท่าทางศัตรูจะเยอะก็งี้แหละพี่ตฤณ อย่าไปใส่ใจอะไรนักเลย”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นบ้างอย่างไม่สะท้านในสิ่งที่เห็น ภาพการกระทำ และคำพูดต่างๆที่คนหน้าช้ำเคยทำให้เจ็บใจ มันยังฝังแน่นอยู่ในความทรงจำเขาอยู่
“ไม่เอาน่าไต๋ อะไรที่แล้วก็ให้แล้วกันไปสิ”กัณตินันท์หันมาดุลูกศิษย์ตน ก่อนจะหันมาถามไถ่ถึงสาเหตุที่คนรักเก่าต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้
“ช่างมันเถอะตฤณ ภูมิสมควรโดนแบบนี้อยู่แล้ว เขาเรียกว่ากรรมมันตามสนองไงล่ะ”ภูมิบอกปัดไม่ยอมบอกความจริง ใช่ว่าเขาจะยอมอโหสิให้คู่ขาเก่าอย่างกฤตภาษง่ายๆหรอก มีโอกาสเมื่อไหร่ เขาจะเอาคืนให้อย่างสาสมกับที่มันทำกับเขาเลยเช่นกัน
“คนเราอ่ะน่ะ ทำชั่วอะไรไว้ก็มักจะได้อย่างนั้น”เตสิทธิ์เอ่ยขึ้นอีก ก่อนที่จะเดินไปคว้าตัวคนของตนให้ออกมาจากการใกล้ชิดตัวคนรักเก่า
“ผมชวนพี่มาที่นี่ ไม่ใช่ให้พี่มายืนเห็นอกเห็นใจคนรักเก่าของพี่นะพี่ตฤณ”เด็กหนุ่มเอ่ยว่าคนที่ตนคว้าตัวมาเสียงเข้ม
“ท่าทางเขามีปัญหาที่อยากจะเคลียร์กับภูมินะตฤณ”ภูมิเอ่ยขึ้น เมื่อสังเกตดูท่าทีเด็กหนุ่มคนที่ตนเคยหลงรัก ก่อนที่จะพยายามตัดใจเพราะหมดหวังที่จะได้ครอบครองเจ้าตัว ไม่ว่าจะกาย หรือหัวใจ
“มันต้องมีสิ ไม่มีผมไม่เสียเวลามาที่นี่หรอก”เตสิทธ์เอ่ยบอก ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาคนที่ตนต้องการมาทวงศักดิ์ศรีความเป็นคนคืนให้อาจารย์ ของตน
“จำได้ใช่มั๊ยที่เราคุยกันทางโทรศัพท์”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกกับฝ่ายนั้น กัณตินันท์ที่ยืนฟังอยู่นึกสงสัยขึ้นจึงถาม
“นายโทรมาหาภูมิก่อนหน้านี้แล้วหรือไต๋”
“ใช่ตฤณ ไต๋เขาโทรมาหาภูมิแล้ว”เป็นภูมิที่เอ่ยให้คำตอบ ก่อนเจ้าตัวจะสาธยายเรื่องราวที่ได้คุยกันผ่านทางโทณศัพท์กับเด็กหนุ่มตรง หน้าให้คนตั้งคำถามฟัง
“นายจะให้ภูมิทำอะไรไต๋”อาจารย์หนุ่มเอ่ยถามลูกศิษย์ตน เมื่อรับฟังเรื่องราวจนจบ
“ถ้าเขาอยากเป็นอิสระ พ้นความผิด เขาก็ต้องยอมแลกกับศักดิ์ศรีตัวเองอย่างที่เคยบังคับคนอื่นไงพี่ตฤณ”เตช สิทธิ์เอ่ยตอบเยาะๆ แต่สายตาที่จ้องมองคนที่ตนต้องการศักดิ์ศรีแข็งกร้าว
“นายจะให้ฉันทำอะไร บอกมาเลยดีกว่า”ภูมิเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
“พี่ต้องนั่งลงก้มกราบเท้าพี่ตฤณอย่างที่พี่เคยบังคับให้พี่ตฤณทำกับพี่ ไงล่ะ!!”เตชสิทธิ์เอ่ยบอกเสียงดังฟังชัด คนสองคนที่ยืนฟังอยู่ถึงกับอึ้งไปในทันที ไม่น่าเชื่อว่าเด็กหนุ่มอย่างเตชสิทธิ์จะยังคงจำเอาเหตุการณ์คราวนั้นเอาไว้ รอวันทวงคืน
“ไม่เอาไต๋ พี่ไม่อยากให้ใครมากราบแทบเท้าพี่ตอนนี้หรอกนะ”คนเป็นครูรีบเอ่ยท้วงลูกศิษย์
“ทำไมล่ะพี่ตฤณ นายนี่เคยบังคับให้พี่ทำ เขาก็ต้องได้รับผลตอบแทนคืนแบบนี้แหละ ผมว่ามันคุ้มเกินคุ้มเสียอีกนะ กับการที่เขาจะได้ไม่ต้องไปนอนในคุกน่ะ”ลูกศิษย์เอ่ยค้านกลับ นึกเอาไว้แล้วเชียวว่าฝ่ายที่ตนต้องการทวงศักดิ์ศรีคืนให้ต้องไม่ยอม
“นี่ถ้าพี่รู้ซักนิดว่านายจะเอาเรื่องณิชามาแก้เกมภูมิแบบนี้ พี่จะไม่บอกความจริงนายเลยไต๋”กัณตินันท์เอ่ยว่าอย่างเสียความรู้สึก ก็รู้ว่าลูกศิษย์หวังดีกับตน แต่ทำไมจะต้องเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ ทั้งๆก็เห็นอยู่ว่าสภาพคนรักเก่าตนตอนนี้ก็สะบัสะบอมพอตัวแล้ว
“ทำไม ตัดเยื่อใยยังไม่ขาดจากมันเลยใช่มั๊ย ถึงต้องคอยปกป้องมันอยู่อีก”เตชสิทธืโต้กลับอย่างนึกโมโหเช่นกัน ภูมิที่ยืนดูสถานการณ์อยู่เริ่มรู้สึกไม่ดีที่เห็นสองคนทะเลาะกันเพราะตน ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาอาจจะสาแก่ใจ แต่ในตอนนี้ เขากลับรู้สึกเห็นใจทั้งสองฝ่ายที่โต้แย้งกันในเหตุผลของตัวเอง
“ไม่ต้องทะเลาะกันหรอก ไต๋ พี่ยอมทำตามข้อเสนอของนาย ไม่ใช่เพราะว่พี่กลัวจะโนจับจนหัวหดหรอกนะ ถึงตอนนี้ พี่ทำใจเอาไว้แล้วว่ายังไงวะพี่ก็คงหนีความผิดในสิ่งที่พี่ก่อไม่พ้น ถึงพี่จะก้มกราบเท้าตฤณอย่างที่นายต้องการ แล้วนายจะเอาตำรวจมาลากคอพี่เข้าคุกเข้าตะรางตอนนี้พี่ก็ไม่โกรธนายหรอกนะ เพราะพี่เองก้อยากจะขอโทษตฤณ ในทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ได้ทำร้ายจิตใจและร่างกายเขาเช่นกัน”ชายหนุ่มเอ่ย แทรกขึ้น ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาคนรักเก่าที่ยืนมึนอยู่กับสถานการณ์
“ไม่เอาภูมิ อย่าทำแบบนั้นนะ ตฤณขอร้อง”กัณตินันท์รีบเอ่ยค้านขึ้น เมื่อเห็นคนรักเก่าคุกเข่าลงต่อหน้าตนเองแล้ว ชายหนุ่มทำทีจะคว้าตัวฝ่ายนั้นให้ยืนขึ้น แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงตวาดมาจากลูกศิษย์ตน
“ถ้าพี่ไม่ยอมให้เขากราบเท้าพี่แล้วเอ่ยคำขอโทษกับพี่ เราขาดกันพี่ตฤณ!!”
กัณตินันท์ชะงักการกระทำค้างไว้ ชายหนุ่มมองสบตาลูกศิษย์แล้วก้มมองแววตาคนรักเก่า
“นี่ไม่ใช่การบังคับตฤณ แต่ภูมิเต็มใจ อย่าให้ภูมิต้องเป็นต้นเหตุให้ตฤณกับลุกศิษย์บาดหมางกันเลยนะ”เสียงคนรัก เก่าเอ่ยบอก ชายหนุ่มรู้สึกสะท้านในใจอย่างประหลาดต่อการสำนึกในความผิดของตัวเองของฝ่าย นั้น ในนาทีที่เจ้าตัวก้มลงกราบแทบเท้า จึงไม่แปลกเลยที่น้ำตาชายหนุ่มจะไหลรื้นลงอาบแก้ม
“ทุกๆเรื่องที่ผ่านมาที่ภูมิทำไม่ดีกับตฤณ ภูมิขอโทษนะ ภูมิขอโทษ”ฝ่ายที่ก้มกราบเองก้เอ่ยน้ำเสียงปนสะอื้นออกมาเช่นกัน ชายหนุ่มจึงรีบนั่งลงคว้าเจ้าตัวเข้ามากอดปลอบประโลมเอ่ยยกโทษให้
“ตฤณยกโทษให้ภูมิ ตฤณจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของภูมิ เราจะยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ ตฤณสัญญา ตฤณสัญญา”ชายหนุ่มเอ่ยออกไปทั้งน้ำตาไม่ต่างกัน อีกคนที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่บอกกับตัวเองไม่ถูกนักว่ากำลังรู้สึกเช่นไรกับ ภาพที่เห็น ไม่ได้โกรธ ไม่ได้หึงที่เห็นคนสองคนกอดกัน ไม่ได้สะใจ หรือพอใจในความพ่ายแพ้ของคนที่ตนนึกชิงชังมานาน เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วรีบเดินหนีจากที่ตรงนั้นไปโดยเร็ว
.
.
.
.
.
.
ลมกลางคืนหอบพัดความเย็นมากระทบร่างเป็นระยะๆ หนุ่มน้อยยืนถอนหายใจอย่างคนที่กำลังสับสนใจความคิดของตัวเอง ร่างสูงสะดุ้งหน่อยๆเมื่อมีหนึ่งมือยื่นมาสัมผัสที่ไหล่ทางด้านหลัง
“พี่ตฤณ”เด็กหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อเจ้าของมือนั่นตอนหันมาเห็นเจ้าตัว
“อืม พี่เอง กลับบ้านกันเถอะ มืดแล้ว”กัณตินันท์เอ่ยรับ ก่อนจะชวนให้ลูกศิษย์ตนกลับบ้าน
“พี่เข้าใจผมใช่มั๊ยพี่ตฤณ ที่ผมทำลงไป ผมทำเพื่อพี่นะ”เตสิทธิ์ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธต่อคำชวน เด็กหนุ่มเลี่ยงเอ่ยถามความรู้สึกของคนที่ตนเรียกศักดิ์ศรีคืนกลับให้จาก เหตุการณ์เมื่อครู่
“พี่เข้าใจนายตลอดแหละอย่าคิดมากเลย พี่ขอโทษนายด้วยละกัน ถ้าคำพูดของพี่ทำนายไม่สบายใจ”
“ต่อไป เราคงจะไม่มีเรื่องให้ทะเลาะกันอีกแล้วใช่มั๊ยครับ ผมอยากให้เราสองคนอยู่กันไปอย่างราบรื่นจังเลย”ถึงตอนนี้อีกคนที่ได้ฟัง ประโยคเมื่อครู่ถึงกับถอนหายใจ ชายหนุ่มได้อยู่พูดคุยกับคนรักเก่าอยู่ซักระยะหนึ่งก่อนที่จะตามลูกศิษย์ออก มา ในช่วงเวลาที่ได้คุยกันนั้น เขาก็ได้รับรู้ว่าสาเหตุที่ฝ่ายนั้นใบหน้าช้ำบวมเพราะฝีมือใคร เขาเองก็จึงเปิดใจพูดว่าพอจะมีปัญหากับคนอย่างกฤตภาสเช่นกัน
“ทำไมพี่ต้องถอนหายใจด้วยล่ะพี่ตฤณ”เตชสิทธิ์เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นอาการคนข้างกาย
“ไม่รู้สิไต๋ เมื่อครู่ที่พี่อยู่คุยกับภูมิ ภูมิเขาบอกพี่แล้วว่าพี่เอสของนายเป็นคนพาพวกไปรุมทำร้ายเขาเมื่อคืนเพราะมี เรื่องบาดหมางใจกันอยู่หลายเรื่อง พี่ก็เลยบอกกับเขาไปว่าพี่เองก็พอจะมีปัญหากับนายเอสนั่นอยู่บ้าง ภูมิเขาเตือนให้พี่ระวังตัวเพราะเชื่อว่าตามนิสัยแล้ว นายเอสคงจะตามราวีพี่เป็นแน่”
“เฮ้อ ผมก็มัวแต่คิดถึงเรื่องแฟนเก่าพี่ จนลืมคู่ปรับตัวใหญ่ของเราไปซะงั้น”คนรับรู้เรื่องราวเอ่ยบอกติดตลก ก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือคนหนักใจแล้วบอก
“ไม่ต้องกลัวนะพี่ตฤณ ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายพี่ได้หรอก”
“โอเค พี่เชื่อใจนาย”อาจารย์หนุ่มเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม จากเหตุการณ์วันนี้ที่ลูกศิษย์คนนี้ได้ทำหลายๆอย่างเพื่อเขา ทั้งเคลียร์เรื่องของคุณหนูณิชาให้ และก็เรื่องที่เรียกศักดิ์ศรีให้เขากลับมาเมื่อครู่ มันทำให้เขารู้สึกรักเด็กคนนี้ขึ้นมาได้อย่างเต็มหัวใจ
เอาเป็นว่า ถ้าได้ถึง 10 รี จะมาต่อให้อีกเนอะ........... :m20: :m20: :m20: :m20:
ไปแระค๊าบ.......
ปล. ขอบคุณพี่บอยไว้ ณ ที่นี่ด้วยครับ.......
-
:oni2:อาร์ท
แล้วไปอ่านก่อน
:oni1: :oni1:
-
มาจิ้ม มาจิ้ม คร๊าบบบ
:m1:
รักคนแต่ง&คนโพสต์ครับ
-
3
3
3
3
3
3
3
3
3
3
3
-
นังภูมินี่โดนเวรกรรมยุคดิจิตอลเอาคืนเร็วมาก
เหลือนังเอสอีกคน ชีจะทำเ-ี้ยอะไรอีก
ช่วยดันให้ครบ 10
-
ต่ออออ เลยน้า.. :serius2:
-
4 แล้วนะ อาร์ท ไม่ต้องถึง 10 ก็ได้นะ รีบมาต่อเถอะ :L2: :bye2:
-
ตามอ่านมาตั้งนอนขอเปิดตัวสักทีนะครับ มาต่อเหอะครับ อยากอ่านแบบหวานๆอะ หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้วนะครับ หวั่นใจกับนายเอสจริงๆ
แต่จากนี้ไปจะมีนายไต๋ดูแล ตฤนคงไม่ต้องห่วงกังวลอะไรอีก :o8:
-
หวังว่าไต๋คงจะคอยปกป้องพี่ตฤณได้นะคับ คอยเอาใจช่วยไต๋สู้ๆๆๆ
-
:เฮ้อ: ใจอ่อนอีกแระเรา ไปตามอ่านเลยก็แล้วกันคับ
แต่จะบอกว่า ตอนนี้ มันค้างนะ และมันก็แบบว่ามีฉาก......... :m20: :m20: :m20:
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
ในวันต่อมากฤต ภาสบอกกับเพื่อนๆว่าถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องตามทวงแค้นคืนจากนังเกย์กุลสตรี ที่เขาตั้งสมญานามให้ ชายหนุ่มนัดแนะกับกลุ่มเพื่อนๆให้ไปช่วยดักเหยื่อรายนั้นตรงหน้าปากซอยบ้าน ของลูกศิษย์เจ้าตัว แต่คราวนี้หลายคนลงความเห็นว่าอย่าเพิ่งกระโตกกระตากออกไปเสนอหน้าตอนที่ หนุ่มน้อยหน้าหล่ออย่างเตชสิทธิ์ออกมาส่งครูของตนเอง เพราะจะพลาดการลากตัวยัยคุณครูนั่นมาตบล้างน้ำซะเปล่าๆ
“พวกแกรู้ได้ไงว่าไอ้ไต๋มันจะออกมาส่งครูของมัน”กฤตภาสเอ่ยแว้ดขึ้น ในใจก็พอจะรู้แหละว่าเรื่องมันต้องเป็นเช่นนั้น แต่อารมณ์หึงหวงในตัวเด็กหนุ่มนั้นยังคงมีติดตัวอยู่เลยเกิดอาการรับไม่ได้
“อีด...ก จากเหตุการณ์คราวก่อนที่เขาช่วยเหลือกันยิ่งกว่าโกโบริ กะ อังศุมาลิน มึงคิดว่าต่อไปเขาจะยอมห่างกันเรอะ”เพื่อนหนึ่งคนที่อยู่เหตุการณ์ฟาดกระจก เอ่ยขึ้นอย่างอดหมั่นไส้ ไม่ได้
“โอ้ย ยิ่งคิดถึงคราวนั้นกูยิ่งแค้น คราวนี้ล่ะมึงเอ้ย กูจะเล่นมันให้หนักกว่าไอ้ภูมินั่นเลย”คนรับไม่ได้เอ่ยขึ้นใหม่ ก่อนจะมองใบหน้าเพื่อนแต่ละคนด้วยแววตามาดหมาย ว่าพวกหล่อน อย่าทำงานฉันพลาดเป็นอันขาด!!
.
.
.
.
.
.
“ไม่ค้างกับผมจริงๆเหรอพี่ตฤณ”เตชสิทธิ์เอ่ยถามคุณครูของตัวเอง หลังจากที่การเรียนการสอนสิ้นสุดลง แล้วเห็นฝ่ายนั้นเก็บสัมภาระเตรียมที่จะกลับบ้าน
“ไม่มีเหตุผลที่พี่จะต้องค้างนี่ไต๋ ดึกก็ไม่ได้ดึกมาก ฝนเหรอก็ไม่ได้ตก รถเมล์เองก็ไม่ได้หยุดวิ่ง หรือแท็กซี่ก็ไม่ได้ประท้วงอะไรซักหน่อย”กัณตินันท์เอ่ยตอบอย่างอารมร์ดี ชายหนุ่มยกมือไปสัมผัสที่แก้มหนุ่มน้อยเบาๆ เมื่อเห็นฝ่ายนั้นชักสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก
“ไม่เอาน่า ตอนนี้ตั้งใจเรียนก่อนเถอะ อย่าเพิ่งคิดถึงเรื่องนั้นเลย”ชายหนุ่มเอ่ยบอก เมื่อพอจะรู้ความต้องการของเด็กหนุ่มวัยแตกพาน
“แต่พี่เลี่ยงผมมาหลายครั้งแล้วนะ”หนุ่มน้อยเอ่ยบอกตรงๆ คนฟังลอบถอนหายใจหน่อย ก่อนจะยอมเอ่ยขึ้น
“แต่พี่ไม่ค้างนะ”
“ถ้าพี่กลับบ้านไหว ผมก็ไม่ห้าม”ลูกศิษย์เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มใหม่ เมื่อพอจะเข้าใจคำพูดของคนเป็นอาจารย์ หนุ่มน้อยรีบรวบร่างนั้นเข้ามากอด ซุกไซร้ได้เพียงหน่อย จึงพาเจ้าตัวไปจัดการพิชิตอารมร์รักที่ห้องของตัวเอง
.
.
.
.
.
ที่หน้าปากซอย คนกลุ่มหนึ่งที่นั่งซุ่มอยู่ในรถเริ่งหงุดหงิด กระวนกระวาย เมื่อเห็นเวลาผ่านไปเนิ่นนานจนผิดสังเกต แต่ว่าร่างเหยื่อเงื้อมมือยังไม่โผล่ออกมาให้เห็น
“หรือพวกเขากำลังฟัดกันอยู่วะ”หนึ่งเสียงออกความคิดเห็น คนเป็นคนหัวหน้ากลุ่มถึงกับแว้ดขึ้น
“นี่ นั่งอยู่เฉยๆ ไม่ต้องพูดก็ได้ อีเชี่ย”
“ต๊าย ตัวอิจฉารับไม่ได้ เชื่อสิ นานขนาดนี้ พวกมันสองคน ......กันชัวร์”อีกหนึ่งคนพูดขึ้นอีกด้วยภาษาอันหยาบคายที่สื่อให้เห็นภาพใน จินตนาการว่าลูกศิษย์หน้าหล่อ กับอาจารย์หนุ่มร่างบางกำลังกระการสิ่งใดต่อกัน
“อีพวกนี้นี่ กูให้มารอดักตบอีกัณตินันท์นั่นนะ ไม่ใช่มารุมจิกกูกัน โอ้ย เดี๋ยวกูก็ตบพวกมึงแทนซะนี่”คนโดนจิกขึ้นเสียงอย่างเหลืออด นั่นแหละ หลายคนจึงยอมนั่งนิ่งๆเพื่อรอเหยื่อต่อไป
.
.
.
.
.
เตชสิทธิ์ฟุบร่างเปลือยเปล่าของตนลงบนร่างเปลือยเปล่าของคนที่นอนอยู่ด้านล่าง หลังจากที่ได้เสร็จสมจากอารมณ์สวาทไปพร้อมๆกับฝ่ายนั้น
“มีความสุขมั๊ยพี่ตฤณ”เด็กหนุ่มเอ่ยถามข้างใบหูเจ้าตัว พลางซุกซน ด้วยการซุกไซร้ลงตามใบหูและซอกคออีกรอบ
“อืมม พอแล้วไต๋ นายเพิ่งเสร็จไปนะ”คนโดนไซร้ร้องบอกอู้อี้ แม้จะเสร็จสมอารมณ์รักไปแล้วเช่นกัน แต่ก็ยะงรู้สึกเสียวสะท้านไปตามรูขุมขน เมื่อโดนปลายลิ้นและริมฝีปากซุกไซร้อีกรอบ
“ก็พี่น่ารักนี่ครับ หอมไปทั้งตัวแบบนี้ ให้ทำกับพี่ทั้งคืนผมก็ยังไหว”หนุ่มน้อยเงยหน้าขึ้นบอกด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะก้มลงขบเน้นตรงเนินอกของคนร้องห้ามตนใหม่ จนฝ่ายนั้นต้องบิดกายเกร็งส่งเสียงครางออกมาเบาๆ และเมื่อทนความเซียวซ่านที่ได้รับใหม่อีกรอบไม่ไหว จึงได้จับใบหน้าลูกศิษย์หนุ่มขึ้นมาเพื่อจัดการปิดปากที่ซุกซนของเจ้าตัว ด้วยริมฝีปากตนเอง
ร่างสองร่างเริ่มกอดรัดกันนัวเนียใหม่ในตอนที่ต่างฝ่ายต่างบดขยี้ริม ฝีปากเข้าหากัน เสียงครางอู้อี้ดังอยู่ในลำคอทั้งสองคน เมื่อปลายลิ้นของทั้งสองต่างดุนดันพันกันอยู่อย่างไม่มีใครยอมใคร
“อาวว์พี่ตฤณ ผมเสียวจัง ผมรักพี่นะครับ”เตชสิทธิ์เอ่ยครางเผยความรู้สึกของตนเองในตอนที่ร่างกาย โดนพลิกให้มาอยู่ด้านล่าง แล้วคนที่ตนได้บอกรักได้จัดการโลมเลียร่างกายของตนใหม่ในทุกสัดส่วนจนเก็บ กลั้นอามรมณ์รักต่อไปไม่ไหว
กัณตินันท์ชะงักหน่อยๆกับคำว่ารักที่ลูกศิษย์เอ่ยบอกตน ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำพูด เจอแต่เพียงเจ้าตัวแอ่นกายนอนให้เขาจัดการซุกไซร้พลางหลับตาพริ้มด้วยท่าทาง ของคนมีความสุขเต็มที่
...พี่จะมอบความสุขให้นายอย่างเต็มที่ในช่วงเวลานี้นะไต๋ เพื่อชดเชยในช่วงเวลาที่นายเรียนจบคอร์สนี้จากพี่ แล้วนายอาจมีโลกใหม่ที่กว้างขึ้น และพี่ก็คงไม่ได้อยู่ในชีวิตของนายอีก...ชายหนุ่มเอ่ยคิดคำณึงในใจ ก่อนจะก้มลงมอบความสุขให้กับลูกศิษย์สุดที่รักได้อย่างเต็มความสามารถที่มี
.
.
.
.
“โอ้ย กูรอไม่ไหวแล้วนะ หรือวันนี้มันไม่มาสอน”กฤตภาษเอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาลในตอนที่ใกล้จะหมดความอดทนในการรอเหยื่อฝ่ามือพิฆาต
“สงสัยพวกมันมีรอบสองกันว่ะ รอบแรกคงยังไม่หนำใจ อย่างว่าแหละ ข้าวใหม่ปลามัน”เสียงเพื่อเอ่ยแทรกขึ้นอีกตามประสา ก่อนที่จะจ๋อยลงไป เมื่อโดนตวาดกลับอย่างจริงๆจังๆ
“อีด...กนี่ ถ้ามึงยังพูดมากแบบนี้อีก กูถีบมึงลงจากรถกูจริงๆด้วย”
“โอ้ย ไม่ต้องขู่จะถีบเพื่อนตัวเองหรอกอีเอส โน่น คนที่มึงจะได้ถีบสมใจโผล่หน้าออกมาแล้ว”เสียงเพื่อนอีกหนึ่งคนเอ่ยขึ้นพลาง ชี้มือไปข้างหน้า กฤตภาษมองตามแล้วกระหยิ่มยิ้มอย่างดีใจ เมื่อเห็นร่างยัยเกย์กุลสตรี กำลังยืนพูดคุยท่าทางล่ำลากับลุกศิษย์หนุ่มสุดหล่อที่ออกมาส่ง
“ไม่ต้องรอจนพี่เรียกรถได้หรอกไต๋ ดึกมากแล้ว พี่ไม่เป็นไรหรอก กลับเข้าไปนอนเถอะ”กัณตินันท์เอ่ยบอกกับลูกศิษย์ในตอนที่เจ้าตัวทำท่าว่าจะ รอจนเขาเรียกรถเพื่อกลับบ้านได้
“ตัวเองพูดเองนะว่าดึก แล้วยังจะดันทะรังกลับบ้านอีก รู้งี้ เพิ่มรอบสามให้ก็ดี จะได้นอนหมดแรงอยู่ที่ห้องผม”เตชสิทธิ์เอ่ยบอก รู้สึกห่วงใยอาจารย์หนุ่มจนไม่กล้าที่จะทิ้งให้เจ้าตัวยืนรอเรียกรถคนเดียว
“พี่โตแล้วนะไต๋ ไม่ใช่เด็กๆ พี่ไม่เป็นไรหรอกน่า กลับเข้าบ้านไป ดึกแล้ว”คนเป็นครูยังคงเอ่ยไล่ลูกศิษย์ให้กลับเข้าไปพักผ่อนซะ เพราะดูท่าทางเจ้าตัวเนือยๆอยู่ ก็ไม่อยากแซวนักหรอกว่าใครกันแน่ที่หมดแรงจากเกมรักเมื่อครู่ แต่เห็นอาการแล้วก็อดไม่ได้
“ตาจะปิดอยู่แล้วน่ะ จะทำให้คนอื่นหมดแรง ตัวเองแหละกลับจะไม่รอด ไปเข้าบ้านไป ถึงบ้านแล้วพี่จะโทรหา”
คนถูกไล่นิ่งคิดอยู่อึดใจหนึ่ง เมื่อเห็นว่าตัวเองเพลียจริงๆ จึงยอมเชื่อฟัง แต่ก็อดที่จะเอ่ยสำทับก่อนไปไม่ได้ว่า
“กลับบ้านดีๆนะ ผมเป็นห่วง”
“จ๊ะ”กัณตินันท์ยิ้มรับคำอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะสะดุ้งหน่อยๆ เมื่อคนที่เอ่ยสำทับตนเมื่อครู่โน้มใบหน้าลงมาจุมพิตเข้าที่แก้มตน ก่อนจะรีบแจ้นขับมอเตอร์ไซค์คู่ใจหนีเข้าซอยไป
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!! ไม่ไหวแล้ว ตากูร้อนมากตอนนี้ โอ้ยยย อีนังครูนั่นมันทำบุญด้วยอะไร ไอ้เด็กหน้าหล่อนั่นถึงได้ทำกับมันขนาดนั้น กรี๊ดดๆๆๆๆ”เสียงร้องวี้ดว้ายดังลั่นภายในรถที่ดักซุ่มรออยู่ กฤตภาษหูอื้อตาลายไปตั้งนานแล้วกับภาพที่เห็น จึงไม่ได้ใส่ใจกับสภาพแวดล้อมรอบตัวของเพื่อน ที่ต้อนนี้นั่งเขย่าตัวกันเต้นแร้งเต้นกาด้วยความริษยากัณตินันันท์
“กูทนไม่ไหวแล้ว อีนี่มันหยามหน้ากูมากๆ”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีแข็งกร้าว ภาพบาดตาบาดใจที่เห็นเมื่อครู่ มันทำให้อารมณ์แค้นกระอักในอกแทบทะลุออกมาด้านนอก เด็กหนุ่มจัดการสตาร์ทเครื่องยนต์ แล้วขับพุ่งรถขู่ใจเข้าไปจอดเทียบคนที่ตนเคียดแค้นชิงชังในตอนที่ฝ่ายนั้น กำลังยืนรอเรียกรถอยู่
กัณตินันท์ตกใจตัวชาเมื่อเห็นและจำได้ว่ารถคันที่จอดเทียบตนเป็นรถใคร ชายหนุ่มถอยหลังออกมาหน่อยๆ มองซ้ายมองขวาเพื่อหาเพื่อนร่วมทาง แต่อนิจจา ดึกสงัดขนาดนี้ มีเข้าคนเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่ตรงนี้
“ไต๋”ชายหนุ่มเอ่ยครางชื่อลูกศิษย์ตัวเองออกมาเบาๆ เมื่อสังหรณ์ใจว่าตัวเองกำลังจะโดนอะไร ร่างทั้งร่างรีบหันกลับไปมองทางที่ลูกศิษย์หนุ่มน้อยได้ขับรถหายเข้าไป แต่ว่างเปล่า แม้แต่ไฟท้ายรถของฝ่ายนั้นตอนนี้ก็หายเข้าไปในความมืดแล้ว
“เพี๊ยะ!!”
“โอ้ยยย!”กัณตินันท์ร้องลั่นด้วยความเจ็บแสบตามใบหน้าในนาทีที่หันหน้า กลับมาทางเดิม แล้วโดนหนึ่งฝ่ามือตบสวนกลับ ซึ่งเขาเองยังไม่รู้ว่าเป็นฝ่ามือของใคร แล้วฝ่ายนั้นลงจากรถมาตอนไหน
“มานี่เลยอีด...ก หยามหน้ากูดีนัก วันนี้แหละกูจะตบให้รอยจมูกของเด็กกูหลุดจากหน้าเน่าๆของมึงให้ได้เชียว ”เป็นกฤตภาษนั่นเองที่เป็นเจ้าของฝ่ามือ เด็กหนุ่มรายนั้นรีบจิกรั้งเอาเส้นผมของคนที่ยังไม่ทันตั้งตัวเตรียมลากที่ จะเข้าไปในรถ
“โอ้ยย!! ปล่อยฉันนะ”กัณตินันท์ร้องลั่นด้วยความเจ็บ พลางรั้งกายตัวเองเอาไว้ไม่ไปตามทางที่ถูกฉุดไป กฤตภาษ เห้นท่าทีขัดขืนจึงเกิดเปลี่ยนใจผลักร่างบางทั้งร่างไปกระแทกกับฝากระโปรงรถ ตัวเองสุดแรง ก่อนจะปรี่เข้าไปเตรียมที่จะจัดการในตอนที่ฝ่ายนั้นกำลังพยายามช่วยเหลือตัว เอง
.
.
.
.
.
ให้เวลาหายใจให้ทั่วปอด แล้วตอนหน้า เรามา Non Stop รวดเดียวจบ จะไม่มีการทิ้งให้ค้างคาใจอีกต่อไปแล้ว (หรือเปล่า?)
อ่ะ สำหรับใครที่รอหนังสือเล่ม3 จนกว่าฟ้าจะมีเวลา / ไฟรัก เตรียมหยอดกระปุก จบจากเรื่องนี้แล้ว จะประกาศเปิดจองครับ
รักกันชอบกัน ก็อุดหนุนกันบ้างเน้อ เหอๆ (แอบขายของ อิอิ)
.
.
.
ส่วนอีหนึ่งความทรงจำที่กำลังจะกลับมา ก็รอลุ้นแล้วกันว่าจะเป็นเรื่องอะไร
ตอนนี้โปรเจคนิยาย มากมายหลายแสน ต้นฉบับเค้าโครงเรื่องชนกันแหลกแล้วตอนนี้ ไม่รู้จะหยิบจับอะไรมาเขียนก่อน
รักร้ายฯ ถาค 2 เอาใจคุณน้องกอล์ฟ พี่ก็ยังไม่ลืมนะ
โปรเจคเรื่องสั้น อันนี้ดองเค็มไว้นานมากๆๆ
นิยายรักแบบเน่าสุดขีด ไม่รู้มีใครจำได้บ้าง ว่าเคยโปรยบทนำไปบ้างแล้ว อยู่ในบอร์ดนี้แหละ หากันให้เจอเน้อ
อีกเรื่อง แหม เชือดเฉือนกันสุดฤทธิ์ ถ้าใครเคยดูละคร บัวปริ่มน้ำ แล้วชื่นชอบนี่ ถ้าเรื่องนี้ลงบอร์ดนี่ ขอบอกว่าห้ามพลาดด!!
แต่นั่นก็แค่โครงการอ่ะนะ แหะๆ ใครอยากอ่านแนวไหนก่อนลองเสนอมาละกันนะ แต่ที่แน่ๆ ตอนหน้า อย่ากระพริบตา เหอๆ บทสรุปสุดท้ายของ Loving Course มาแน่
ขอบคุณครับ
Boy
-
ง่าาาาาายังเหลือตัวร้ายอีกน่ะเนี่ยอ้ากกกกรอวันที่ทั้งคู่จะมีความสุข
อิอิรออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
กาซซซซซซซซซซซ ขอบคุณคนแต่งงงงง *กระโดดกอด*
ไอ่ตุ๊ดขี้อิจฉานั้นมันน่าซัดด้วยไม้หน้าสามสเมชชิ่งจริงๆ
เอาลูกถีบทลวงไส้ไปกินซะเหอะแก๊!!!! :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
โอ้เนือ้เรื่องเข้มข้นมากมาย อิอิ นายภูมิไม่รอดแน่ :oni2:
-
อ่านบทสนทนาพวกแก็งค์กฤตภาษแล้วตลกจริงๆ อิจฉานายเอกกันใหญ่ อิอิ :laugh:
-
นายเอส แบบว่าไม่ไหวแล้ว
อะไรจะอิจฉาตาร้อน หน้ามืดตามันขนาดนั้น
ส่วนตฤณก็กลัวว่าเด็กมันจะไปเจอโลกกว้างกว่าแล้วจะทิ้งอ่ะดิ
เลยยึกยือๆๆ ไม่ตอบรับไม่พูด แต่บอกทางกายแทน :m20:
-
:serius2:
โดนรุมแล้ว
เป็นไงต่อล่ะเนี่ย
ยิ่งเพลียๆอยู่
จะสู้ไหวมั้ยอ่ะ
-
ไต๋รีบกลับมาช่วยด่วนเลยนะ :serius2: :serius2:
-
....ไต๋ รีบกลับมาด่วนเลย....ชอบเพื่อนนายเอสจัง เหมือนกับว่า เลี้ยงกุมารทอง พูดได้เหมือนเห็นกับตาเลยนะเนี่ยะ
:L2:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
ขอบคุณค่ะ
รอนะคะ
:กอด1:
-
thk ค๊าบบบ
-
ดูท่านางเอกจะโดนรุมตบล้างน้ำซะแล้ว ใครจะมาช่วยล่ะ ในเมื่อไต๋โดนสูบพลังงานไปหมดแล้ว :serius2:
-
เพิ่งผ่านศึกกับไต๋มา แล้วตฤณจะเอาแรงที่ไหนไปสู้ล่ะนี่ .. :m29:
ขอบคุณคนโพสต์และเจ้าของเรื่องมากนะค่ะ... :pig4:
-
กำลัง.....เลย ตฤณจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ
ใครจะมาช่วยล่ะ
-
:m31: :m31: :m31:ไต๋กลับมาด่วนมาช่วยคนรักของนายเด้วนี้ :angry2:
-
:a6: :a6:มาต่อเร็วๆน๊า
เค้าจาลงแดงตายแล้วอ่ะ :serius2:
-
:m31:
ต่อด่วนนนนนน
อยากรู้
ครายจะเป็นคนมาช่วยตฤณ
จะใช่ไต๋หรือเปล่า
-
:m30:
ใครจะมาช่วยง่ะ
แง่งๆๆๆๆ
:m31: :m31: :m31: :m31:
-
มาต่อเร็วน้าคร้าบบบบบบบบบ
สงสารตฤณจังเลยยยยยยย
ไอ้บร้าเอส
-
เมื่อไหร่เอสจะได้รับผลกรรมเนี่ย
:pig4:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
วุ้ย ถ้าตาไต๋ตามมาช่วยทันก็ดูจะ"7ศรี"ไปไหมคะ อิอิ
กิต.ว่า ถ้าเป็นยัยปุ๋ม(ภูมิ)สะกดรอยตามเพื่อแก้แค้นยัยเอ๊สสสส แล้วเห็นเหตุการณ์ก็เก๋ดีนะคะ อิอิ
จริงไหมคะ คุณ zandwizz จริงไหมคะ คุณ Boy
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
จะรอดมั๊ยเนี่ย
-
:m23: เห็นด้วยกะคุณ kit อ่ะ
สงสัยภูมิเป็นพระเอกมาช่วยพี่ตฤณล่ะมั๊ง งวดเนี๊ยะ
เพราะน้องไต๋โดนสูบพลังหมดแล้ว :o8:
รอๆๆ ตอนต่อไปค่ะ
ปล. คุณบอยโปรโมทนิยายเรื่องต่อไปแบบนี้
เลือกไม่ถูกเลยอ่ะ น่าอ่านทั้งนั้นเลย
เอาเป็นว่าอ่านหมดทู๊กกกกเรื่องเลยละกัน
คุณบอยจัดมาอย่าให้เสียยยยยย :m4:
-
25 รีแล้วนะหนู
มาต่อด่วนเลย
อย่ามัวไปซี้ดในทู้เด็กขาย
มาให้ว่องเลย
:o
-
25 รีแล้วนะหนู
มาต่อด่วนเลย
อย่ามัวไปซี้ดในทู้เด็กขาย
มาให้ว่องเลย
:o
ง่า เจ๊อ่ะ เจ๊ไปต่อด้วยเลย ในทู้เจ๊อ่ะ :m20: :m20:
แต่ทู้เจอ่านแล้วเหมือนดูหนังโป๊เลยอ่ะ 555+
-
โอ้ย ตาย
คอนนี้ ค้าง อย่างรุนแรง เรย อะ
:a2: :a6: :a5:
มาต่อ ด่วยเรยนะ :m15:
-
กรี๊ดดดดดดด ขอตอนต่อค่า อย่างด่วนนนน!!!!!!!!
:m31: :m31: :m31:
-
เดาว่าน่าจะเป็นภูมิด้วยอีกคน
:oni1:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ตามทันแล้วว
:m4:
เล่นซะค้างเลยนะคับ
-
ถ้าไม่รีบมาต่อจะให้เอสมาดักตบเลยนะ
แหะๆ ล้อเล่นน้า
จะบอกว่า รักคนเขียน&คนลงที่ซู้ดดดด
-
ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! คนถูกทำร้าย :o
รอตอนต่อไปอยู่น่ะครับ
-
ม้ายยน้า พี่ตฤนโดนรุม
ไต๋รีบมาช่วยเร็วว (แต่จะรุ้ไหมเนี้ย)
อ้ายเอสร้ายได้อีกอ่า น่าโมโหที่สุด :m31: :เตะ1:
-
มาต่อเร็วๆ นะครับ รออยู่
ว่าแต่ตฤณจะทำไงดีนะ
:m12:
-
อีกนามัยอ่า
-
แย่แล้ว ตฤณโดนรุมอีกแล้ว :a5:
ไปตามคนมาช่วยก่อน :oni1:
-
มาลงชื่อต่อแถวรออ่านครับ
-
ทันแล้วๆๆๆ :a2:
ตฤณโดนรุมอ่ะ :a5:แล้วจะรอดไหมเนี๊ย
:m20:ตลกบทสนทนาของพวกเพื่อนนังเอสที่สุด แต่ตอนสุดท้ายน่าตบ :fire:
เอาใจช่วยตฤณ ขอให้รอดทีเถอะ:call:
:ped149:
-
:m31:
ยายายายายายายายายายายายายายายยายายา[/b][/color] [/i]
:angry2::m31:
ไม่ไหวแล้วคับบบบ รุมกันแบบนี้ :เตะ1: ไต๋รีบไปช่วยนะมาต่อไวไวนะคับ :t2:
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ยังไม่มาต่ออีกเหรอ :t3:
-
เย้ๆ เจาะไข่ wanyen2003
แล้วก็มาตามอ่านจนทันแล้ว
รอตอนจบๆๆๆๆ :oni1: :t2:
-
:m23: ผมไม่มีไข่ให้เจาะหรอกคร๊าบบบบ :m13:maabbdo
:a12: :a12: รอต่อไปคร๊าบบบ
รีบมาต่อนะนะนะ (เห็นแก่ตัวหน่อย....จะเอ็นแล้ว :a6: ไม่อยากให้มันค้างคา)
:a1: :a1: :a1: :a1: :a1:
:oni2:
-
อยากอ่านแล้วคับ มาไวไวนะคับ
-
เย้ๆๆๆๆๆ :oni2: :oni2:
ได้ฤกษ์จิ้มกะเค้าสักที อิอิ
มาต่อเร็วๆนะคับ ถ้าไม่มาจะโป้งจิงๆด้วย
:m4:
-
ู^
^
^
^
เง้อ....
-
รออออ ค๊าบบบบบบบบบ
-
It's a หายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
มาต่อได้แล้ว
รอกันต่อไปกำลังมัน
:serius2:
ค้างคา
-
มารอช่วยพี่ตฤณอยู่ แต่พี่ตฤณ หายไปไหนนนนนนนนนนนน
-
:a2:
รออ่านต่อไปครับ
:a4: :a4: :a1: :a1: :a4:
-
หายไปนานจังเลย เมื่อไรจะกลับมาต่อล่ะครับ
-
มาต่อเร้ววววววว :t3:
-
:call: :call:
-
o2 แม่เจ้า!!!! โดนซะแล้ว
-
:m13: :m13: ตอนจบมาแล้วนะค๊าบ แต่ว่า ขอกำลังจหน่อยได้ไหมอ่ะ :m13: :m13:
เดี๋ยวบ่าย ๆ มาต่อให้น๊า........
-
จิ้มๆ มาเป็นกำลังใจให้คนแต่งและคนโพสครับบบบบ
อิ อิ :L2:
-
+1 แถมดอกไม้ช่อโตคร้าบบบบบ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:c5: :c5: :L2: :กอด1: :L1: ให้หมดใจค่ะ
-
มาเป็นกำลังใจให้นะครับผม :L2: :L2:
-
กี๊สสสสส งั้นบ่ายนี้จะจิ้มปุ่ม F5 รัวๆๆรอเลยนะค้า ตอนจบแล้วเหรอนี่ อย่าเศร้าน้า อุตส่าห์ลุ้นมาตั้งนาน :oni2:
ส่งกำลังใจให้หอบโตๆเลยค่า~ :L1: :L1: :L1:
-
:L2: ให้ดอกไม้เป็นกำลังใจ รอตอนจบค่ะ :L2:
-
เอาไปเลย :c5: กำลังใจที่อยากได้ :L1: เรายกให้หมดเลยจ้า :m1:
ต้องรีบมาต่อก่อนที่ตฤณ จะช้ำในตายซะก่อนนะ เพราะมชะนีน่ากลัวรวมตัวกันจะรุมอยู่เป็นฝูงเลย
-
วุ้ย ขอกำใจ ตรงนี้เลยรึคะ....ใครจะให้ก็เขินนะคะ คุณ zandwizz อิอิ
แต่ถ้ากำลังใจ เอาไปเต็ม100เลยค่ะ 5555555
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
นับถอยหลัง รอตอนบ่าย :oni2:
-
ถ้าอ่านตอนจบเสร็จแล้ว อย่าโวยวายน๊า 5555555++ :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
“อยากโดนตบ ประจานกลางแสงไฟก็เอา ทำขัดขืนดีนักอีด..ก”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างคนมีอารมณ์ฉุน พลางยกมือเงื้อสูงขึ้นเตรียมจะฟาดกระหน่ำลงบนใบหน้าของฝ่ายที่ยังช่วยตัวเอง ได้ไม่เต็มที่นัก
“เอาเลยอีเอส เดี๋ยวพวกกูดูต้นทางให้ เจ็บมือเมื่อไหร่บอก เดี๋ยวกูรับไม้ต่อเอง”เสียงเพื่อนส่งเสียงเชียร์ยิ่งเพิ่มอารมณ์ร้ายให้เด็ก หนุ่มยิ่งขึ้น มือที่ยกสูงจึงเหวี่ยงแหวกอากาศลงโดยกะว่ายังไงก็ไม่พลาดเป้าแต่..
“โอ้ย!”เด็กหนุ่มร้องลั่นออกมาสุดเสียง เมื่อมือทั้งมือแทนที่จะกระทบลงบนใบหน้าของคนที่นอนหงายอยู่เบื้องหน้า แต่มันดันถูกจับฟาดลงบนกระโปรงรถเต็มแรง แน่ล่ะ คนที่จับฟาดก็คือคนที่นอนหงายอยู่เบื้องล่างนั่นเอง
หลังจากใช้ความไวคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของคนที่กำลังจะตบตนเป็นฉาดที่ สอง และจัดการเหวี่ยงมือเจ้าตัวให้ฟาดลงบนกระโปรงรถได้สำเร็จ กัณตินันท์จึงรีบผุดลุกยืนในนาทีที่ฝ่ายนั้นจับมือตัวเองมาพินิจดูรอยช้ำแดง ที่เกิดขึ้น
“เธอทำฉันก่อนนะ จะโทษฉันไม่ได้”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นเจ้าของมือช้ำมีสีหน้าเจ็บปวดขึ้นมา
“มึงทำกูเจ็บ คืนนี้มึงไม่รอดหรอก พวกแก!! มาจับมันไว้ซิ เก่งดีนัก”กฤตภาษเอ่ยตวาดขึ้นสวนกลับ ก่อนจะเอ่ยสั่งกลุ่มเพื่อนให้ตรงเข้ามาจับคนที่ทำตนเองเจ็บเอาไว้
“นี่ อย่ามาทำอันธพาลกับฉันนะ มีเรื่องอะไรก็ค่อยๆคุยกันสิ”กัณตินันท์รีบเอ่ยต่อรองขึ้น พลางมองรอบตัวอย่างหวาดระแวง เมื่อเห็นคนหลายคนตรงเข้ามาหาจริงๆ
“พูดเหรอ นี่แน๊ะ!!”กฤตภาษเอ่ยขึ้น ก่อนจะถือจังหวะที่คนเอ่ยต่อรองกำลังระวังตัวจากคนอื่นฟาดฝ่ามือเข้าเต็มใบหน้า
“โอ้ย!!”กัณตินันท์ร้องโอ้ยอีกในตอนที่ใบหน้าหันสะบัด ชายหนุ่มรู้สึกโกรธที่ถูกทำร้ายทีเผลอจนนึกอยากจะฮึดสู้ แต่ก็ทำได้แค่นึกเท่านั้น เมื่อความเป็นจริง สถานการณ์ไม่เอื้อที่จะให้ทำอย่างนั้น เมื่อสองแขน สองมือตอนนี้โดนจับล็อคเอาไว้แล้ว
“ดีมากพวกแก คราวนี้แหละ กูจะได้ตบอีนี่ได้อย่างสาใจหน่อย”กฤตภาษเอ่ยขึ้นอย่างพอใจ พลางก้าวเดินเข้าหาคนที่ตนเองคิดว่าคงจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แล้ว หึ ไอ้ภูมิโดนแบบไหน อีนี่ มันก็คงจะไม่ต่างกันหรอก เผลอๆจะเอาให้หนักกว่าไอ้นั่นซะด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มนึกคิดแผนการณ์ในใจขณะที่ได้ก้าวเดินเข้าไปจนเกือบประชิดตัวคนถูก พันธนาการ
กัณตินันท์ยืนนิ่งสูดลมหายใจให้เต็มปอด ชายหนุ่มนึกจินตนาการไปถึงภาพที่คนรักเก่าบรรยายให้ฟังว่าโดนคนกลุ่มนี้รุม ทำร้ายยังไง สถานการณ์ตอนนั้นมันคงจะไม่ต่างจากตอนนี้เป็นแน่ แต่เขาจะไม่ยอมให้ร่างกายและใบหน้าเขาเป็นอย่างคนรักเก่าเป็นอันขาด เข้ามาเลยสินายกฤตภาษ ถ้าคิดว่าฉันจะโง่ และยอมให้นายกับพวกจัดการฉันง่ายๆ
“ดูมันมองแกสิเอส ต๊าย ท้าทายสุดฤทธิ์ เร็วๆเลยแก ตบมันเลย ตบเลย เอาให้หมอบเลย พวกกูจะได้รุมกระทืบซ้ำ”เสียงเพื่อนที่ทำหน้าที่จับคนมองท้าทายเอาไว้เอ่ย ขึ้น ก่อนจะคะยั้นคะยอให้คนที่มีหน้าที่ตบ รีบลงมือเร็วๆ กฤตภาษทำท่าสะบัดมือยิ้มเยาะ นึกในใจว่าวันนี้ยังไงๆก็คงได้ทำการล้างแค้นคนที่เป็นมารหัวใจแน่ๆ
“ลงมือสิ ช้าอยู่ทำไมล่ะ ยังไงตอนนี้ฉันคงไม่ต่างจากภูมิตอนที่พวกเธอรุมทำร้ายเขาแล้วนี่”กัณตินันท์ เอ่ยยั่วยุให้คนตรงหน้ารีบลงมือเร็วๆ ไม่ใช่ว่าอยากที่จะเจ็บตัวเร็ว แต่ชายหนุ่มประเมินสถานการณ์ไว้แล้วต่างหากล่ะ ว่าจะเอาตัวรอดจากการโดนรุมแบบหมาหมู่นี่ยังไง
“อ้อ นี่แกรู้เรื่องไอ้ภูมินั่นด้วยเหรอเนี่ย”กฤตภาษเอ่ยขึ้นอย่างเยาะๆ ก่อนจะเริ่มลงมือขึ้นต้นด้วยการผลักเข้าที่อกคนที่ยืนมองท้าทายตนจนฝ่ายนั้น เซหน่อยๆ
กัณตินันท์เม้มปากแน่น พยายามควบคุมอารมณ์และสติตัวเองให้นิ่งเข้าไว้ ถ้านายกฤตภาษนี่เงื้อมือจะตบเขาเมื่อไหร่ โอกาสที่จะหนีรอดจาดที่ตรงนี้ก็น่าจะพอมีบ้าง ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้
“ใช่ฉันรู้ ภูมิเล่าให้ฉันฟังจนหมดแหละว่าพวกเธอมันพวกหมาหมู่ยังไง”ชายหนุ่มเอ่ยยั่วยุ ขึ้นให้ฝ่ายนั้นบันดาลโทสะ เพื่อที่เจ้าตัวจะได้ลงมือคิดที่จะทำร้ายตนเร็วๆ
“ปากดีนักนะมึง กูขอเอาเลือดปากมึงออกทีเถอะ”กฤตภาษเอ่ยว่าอย่างฉุนจัดที่โดนว่า เด็กหนุ่มเงื้อมือขึ้นสูงเตรียมฟาดลงบนใบหน้าคนปากดี
กัณตินันท์ที่ตั้งท่ารออยู่แล้ว พอเห็นคนตรงหน้ารวบรวมสติตัวเองไปที่การจะทำร้ายเขาอย่างเดียว จึงทำในสิ่งที่คิดเอาไว้ นั่นคือการยกเท้าข้างที่ถนัดถีบเปรี้ยงเข้าที่หน้าท้องของฝ่ายนั้นสุดแรง เกิด จนร่างเจ้าตัวกระเด็นถอยไปล้มกองกับพื้นพร้อมเสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ ปวด
“อีเอส!!”เสียงกลุ่มเพื่อนที่ล็อคตัวชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่อ เห็นร่างของเพื่อนตัวเองนอนตัวงอกุมท้องอยู่ด้วยอาการจุกเสียด กัณตินันท์ถือโอกาสนั้นสะบัดตัวสุดแรงให้หลุดพ้นจากการพันธนาการ ชายหนุ่มคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงตัวเองก็ต้องหลุด เพราะรู้ว่าไอ้พวกที่เป็นลิ่วล้อหรือลูกสมุน เวลาพวกมันเห็นหัวหน้ากลุ่มโดนทำร้าย หรือบาดเจ็บ พวกมันมักไม่มีกะจิตกะใจอยู่กับตัวเองนักหรอก ทฤษฎีนี้เขาเพิ่งตั้งขึ้นมาตอนนึกแผนการโต้ตอบนั่นแหละ โชคดีที่มันเป็นจริง
“จำเอาไว้นะ มีแต่พวกตุ๊ดเกย์หน้าโง่เท่านั้นแหละ ที่คิดว่าชีวิตนี้จะทำร้ายคนอื่นด้วยวิธีการใช้มือเป็นอย่างเดียว”ชายหนุ่ม เอ่ยขึ้นในตอนที่ตัวเองเป็นอิสระแล้ว และแน่ใจว่าพาตัวเองผละหนีออกมาใกลจากรัศมีการถูกรุมจู่โจมอีก แน่ล่ะ ตอนนี้เขาพาตัวเองมายืนอยู่ประตูรถฝั่งคนขับแล้วนี่ สายตาชายหนุ่มมองเห็นและรับรู้ตั้งแต่ตอนที่ร่างกายโดนเหวี่ยงจนล้มคว่ำแนบ กระโปรงรถแล้วว่า รถคันนี้ติดเครื่องเอาไว้ และกุญแจรถยังคาอยู่ที่ตัวเครื่อง
“รถสวยดีนี่ กระจกก็ทำมาใหม่ซะด้วย ขอยืมขับหน่อยนะ เฉี่ยวชนอะไรจนเป็นรอยขูดขีดอย่าว่ากันล่ะ ต้องเข้าใจ ฉันมันมือใหม่”ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอีกเยาะๆ ตอนที่เห็นคนหลายคนกรูกันเข้าไปพยุงคนที่ยังลุกไม่ขึ้นจากลูกถีบของตน
“อีเชี่ยย!! มะมึงจะเอารถกูไปไม่ได้นะ”กฤตภาษพยายมเค้นเสียงเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก เด็กหนุ่มโกรธจนแทบกระอัก เมื่อเห็นคนที่ตนร้องบอก ยิ้มเยาะหยันกลับมาให้แทนคำตอบ ก่อนที่เจ้าตัวจะตีหน้าเชิดเปิดประตูรถตนเข้าไปนั่งแล้วขับซิ่งออกไป
“กรี๊ดดด!! รถกู”กฤตภาษเค้นเสียงร้องออกมาอีก เมื่อเห็นท้ายรถตนที่คนออกตัวว่าเป็นมือใหม่ วิ่งส่ายไปมาจนกลัวว่ามันจะเฉี่ยวชนเข้ากับอะไรจริงๆ
“พวกมึงทำไมไม่จับมันเอาไว้ ปล่อยให้มันรถกูไปได้ เลว เลวๆๆๆๆ”เด็กหนุ่มหันมาเล่นงานกลุ่มเพื่อน ที่ต่างก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก คล้ายๆว่า เกมนี้ต้องพ่ายแพ้ต่ออาจารย์ไหวพริบดีอย่างกัณตินันท์อีกแล้ว
“ต๊ายย ก็ดูมันสิ แอบร้ายซะ จนกูนึกไม่ถึง”หนึ่งในกลุ่มเอ่ยแก้ตัวออกมาหน้าขุ่นๆ ในขณะที่เจ้าของรถกำลังเจ็บแค้นในใจที่พ่ายแพ้อีกครั้วจนน้ำตาไหลออกมา
.
.
.
.
.
กัณตินันท์ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกที่พาตัวเองรอดออกมาจากการโดนรุม ชายหนุ่มบังคับรถให้วิ่งให้เป็นปกติแล้ว หลังจากที่แกล้งซิกแซกให้คนที่มองตามท้ายได้ใจหายตามเล่นๆ
ระหว่างทางที่แล่นอยู่ ชายหนุ่มยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเอายังไง และจะไปทางไหนดี จะให้ขับรถคันนี้กลับเข้าบ้านตัวเอง น่ากลัวว่าคนที่บ้านจะแตกตื่นกันเป็นแน่ ว่าเขาไปขโมยรถใครเขามา หรือจะให้จอดแล้วทิ้งมันไว้ซะ ก็ยังไม่กล้าทำ ถึงยังไง เขาก็ยังนึกถึงเจ้าของทรัพย์สินอยู่ ป่านนี้คงกำลังชักดิ้นชักงอไปแล้วมั้ง ด้วยคงนึกไม่ถึงล่ะสิ ว่าคนเขาจะขับรถเป็น
“ภูมิ ใช่สิ ไปหาภูมิก็ได้”ชายหนุ่มเปิดยิ้มออกมาเมื่อหาทางออกให้ตัวเองได้
.
.
.
.
.
ภูมิตกใจและแปลกใจที่เห็นคนรักเก่ามาหาที่ห้องกลางดึก ชายหนุ่มมองสำรวจเจ้าฝ่ายนั้นตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้าแล้วรู้สึกตะหงิดใจ ว่าคงมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าตัวเป็นแน่
“เกิดอะไรขึ้นเหรอตฤณ”ชายหนุ่มเอ่ยถามออกไป ก่อนจะตั้งใจรับฟังในสิ่งที่คนตนหน้าเอ่ยเล่าให้ฟัง
.
.
.
.
“พวกนี้นี่มันอันธพาลจริงๆ”ชายหนุ่มเอ่ยออกมาในตอนท้าย หลังจากรับฟังเรื่องราวทุกอย่างจนหมดสิ้น
“อืม ตฤณก็ไม่รู้ว่าเรื่องวุ่นวายแบบนี้มันจะจบลงเมื่อไหร่ ท่าทางเอสเขาคงจะตามราวีตฤณไม่เลิกแน่ เผลอๆ อาจจะลามไปถึงลูกศิษย์ตฤณอีก”คนเล่าเรื่องราวเอ่ยออกมาพลางแสดงท่าทีหนักใจ
“ไม่ต้องห่วงนะตฤณ ตฤณเคยช่วยภูมิเอาไว้ ยังไงเรื่องนี้ภูมิก็คงไม่ปล่อยให้ตฤณโดนพวกนั้นรุมรังแกได้อีกต่อไปหรอก ”ภูมิเอ่ยขึ้นใหม่ หลังนิ่งคิดทบทวนว่าจะช่วยให้คนดีหนึ่งคนที่โดนแต่เรื่องวุ่นวายไม่จบไม่ สิ้นให้ได้ดำเนินชีวิตไปด้วยความปกติสุขยังไง
“ภูมิจะช่วยตฤณยังไง ใช้วิธีตาต่อตาฟันต่อฟัน ตฤณไม่สนับสนุนนะ เพราะภูมิเองก็เคยพลาดท่าให้พวกนั้นมาแล้ว”กัณตินันท์เอ่ยถาม พลางเอ่ยแย้ง เมื่อคิดไปว่าวิธีการที่คนรักเก่าเลือกที่จะช่วยตนเป็นแบบใด
“ภูมิม่ทำแบบนั้นหรอกตฤณ เบื้องลึกเบื้องหลังนายเอสนั่น ภูมิก็พอจะรู้อยู่บ้าง ว่าสิ่งที่มันหวาดกลัวที่สุดคืออะไร เอาเป็นว่าภูมิมีวิธีจัดการกับคนอันธพาลแบบมันให้ตฤณก็แล้วกัน และภูมิก็เชื่อว่าถ้ามันโดนภูมิเล่นงานมันกลับด้วยวิธีนี้ รับรองว่ามันไม่มีโอกาสได้ออกมาแสดงธาตุแท้และตัวจริงของมันแบบนี้แน่”คนถูก ถามและถูกแย้งเอ่ยตอบ พลางส่งยิ้มให้คนที่เข้ามาปรับทุกข์กับตนได้คลายกังวลใจ
.
.
.
.
กฤตภาษออกอาการหงุดหงิด จนพาลด่าทอเพื่อนเสียๆหายๆ ขณะที่นั่งรวมกันไปในรถแท็กซี่ หลังจากที่อาการจุกเสียดของตัวเองดีขึ้น
“มึงจะมาด่าพวกกูทำหอยอะไรอีเอส มึงเองก้โง่ให้อีครูนั่นมันถีบได้เองนี่”เพื่อนหนึ่งคนตอบโต้ หลังจากที่ทนฟังคำก่อนด่า ว่าโง่ ว่าเซ่อ มาจนแทบจะตลอดทาง
“อีช้างเย็....ถ้าพวกมึงจับล็อคขามันไว้ อีนั่นมันจะมีฤทธิ์มั๊ยหะ”กฤตภาษโต้กลับทันควันอย่างนึกโมโห
“อ้าว พวกกูจะไปรู้เหรอว่าผีนักมวยไทยจะเข้าสิงมันตอนนั้น อีดอ...ท่าถีบมึงเนี่ย กูนึกว่า จา พนม มาเอง”
“โว้ย กูไม่ได้ให้พวกมึงชื่นชมมันแล้วมาซ้ำเติมกูนะ อีเชี่...แม่...เสือกเอารถกูไปอีก โอ้ยพูดมาแล้วกูแค้น”
“มึงก็โทรแจ้งความสิอีโง่ มัวมาเอ็ดตะโรโวยวายใส่พวกกูอยู่เนี่ย แล้วมึงจะได้รถมึงคืนมั๊ย”
“นี่ ที่กูยอมโง่ไม่แจ้งความ ก็เพราะกูกลัวว่าที่บ้านกูจะรับรู้ว่ากูมาคบกับสัมพเวสีอย่างพวกมึงนี่แหละ อีพวกตุ๊ดง่อย หนอยมาแดกดันกู ดูหน้าพวกมึงแต่ล่ะตัวสินั่น จะเก๊กแมนกันไหวมั๊ยยะ ถ้าเกิดได้ประจันหน้ากับที่บ้านกูน่ะหึ”
“โอ๊ะ ขอโทษนะ พวกกูลืมไปว่ากำลังเม้าท์ อุ้ย สนทนาอยู่กับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของที่บ้าน ด....กกกก อย่างมึงน่ะ แมนตายโหงเลย อีเชี่ยยย!!”
การโต้คารมยังคงดำเนินไปอย่างไม่จบไม่สิ้น จนกระทั่งต่างคนต่างแยกย้ายกันลงตามจุดต่างๆ เหลือเพียงหัวหน้ากลุ่มคนเดียวอย่างกฤตภาษคนเดียว ที่ต้องทนนั่งรถต่อไปอีก เมื่อยังไม่ถึงบ้านของตน
“เวลาคุณนั่งอยู่คนเดียวแบบนี้ คุณดูไม่เหมือน เอ่อ เกย์เลยนะครับ”เสียงคนขับแท็กซี่เอ่ยทักในระหว่างที่รถแล่นใกล้จะถึงตัวบ้าน กฤตภาษไม่ตอบโต้ใดๆออกมาเพราะ ณ ตอนนี้เขาตั้งรวบรวมสมาธิเต็มที่ สำหรับการที่จะสวมบทคนอีกบุคลิกหนึ่งในตอนย่ำเท้าเข้าไปในบ้าน
.
.
.
-
กัณตินันท์โทร เล่าเรื่องราวต่างๆให้กับลูกศิษย์ฟังในเช้าวันต่อมา พอเห็นฝ่ายนั้นแสดงออกถึงการที่จะไปเอาเรื่องพี่ชายคนเคยสนิท ชายหนุ่มจึงรีบบอกว่าเรื่องนี้ภูมิเป็นคนอาสาจัดการให้แล้ว ลักษณะอาการเจ้าตัวที่สื่อผ่านออกไปจากทางน้ำเสียงจึงอ่อนลง
“นายภูมินั่น จะทำอะไรพวกนั่นได้ล่ะพี่ ตัวเองยังเอาตัวเองไม่รอดเลย”เตชสิทธิ์เอ่ยบอกออกไปตามสาย หลังจากที่สงบสติอารมณ์ได้แล้ว
“ภูมิเขาก็อายุเท่าพี่นะไต๋ นายเรียกพี่ว่าพี่ได้ ก็น่าจะเรียกภูมิแบบนั้นได้นะ ยังไงเขาก็กลับตัวแล้ว เลิกมีอคติกับเขาเถอะนะ”กัณตินันท์เอ่ยตอบโต้ออกไป หลังจากที่จับน้ำเสียงลูกศิษย์ได้ว่าคงยังมีอคติกับคนรักเก่าของตนอยู่
“ผมก็เคยเรียกเขาแบบนั้น แต่เขาทำให้ผมหมดศรัทธาในตัวเขาเอง”
“ก็พี่บอกแล้วไง ว่าเขากลับตัวแล้ว”
“แน่ใจได้แค่ไหนล่ะ”
“นั่นมันเรื่องของอนาคต”
“เออๆๆๆ เอาเถอะ ผมไม่อยากทะเลาะกับพี่อีก เอาเป็นว่าถ้าเขาทำให้ไอ้พี่เอสมันเลิกวุ่นวายกับเราได้ ผมก็จะกลับไปญาติดีกับเขาละกัน”การสนทนาจบไปแค่นั้น ก่อนที่ต่างคนจะแยกกันไปทำภาระหน้าที่ของตัวเอง
.
.
.
.
ภูมิติดต่อไปยังกฤตภาษเพื่อแจ้งข่าวว่าตอนนี้รถคันหรูของเจ้าตัวได้อยู่ กับตน ชายหนุ่มรู้สึกสาแก่ใจในเบื้องตนที่เห็นฝ่ายนั้นส่งเสียงร้อนรนถามถึงสภาพ พาหนะคู่ใจว่าเป็นยังไง
“ก็เป็นรอยขีดข่วนอยู่นิดหน่อยอ่ะนะ อืม ตฤณเขาเป็นมือใหม่หัดขับจริงๆ อย่าไปถือโทษอะไรเขาเลย เขาพาไอ้เจ้ากระป๋องนี่มาถึงผมได้ก็บุญแล้วคุ๊ณ”ชายหนุ่มเอ่ยยั่วอารมณ์ออก ไปต่อ เพราะรู้แน่ว่าฝ่ายนั้นคงกำลังเต้นผางๆอยู่แน่กับคำที่เขาใช้เรียกรถคันหรู
“นี่ ถือดียังไงมาเรียกรถฉันว่าเป็นกระป๋องหะ อีเกย์แอบจิต”เสียงตอบโต้ดังกลับมาตามสาย ทำให้ชายหนุ่มมีอารมณ์ที่จะยั่วยุต่อ
“อ้าว ก็ผมเห็นมันบุบๆบี้ๆมาด้วยอ่ะ โอ้ เยอะซะด้วยสิ โทษทีตะกี้ไม่ได้บอก”
“ จะ จริงเหรอ โอ้ย แกอยู่นั่นนะ อย่าหนีไปไหนเป็นอันขาด ฉันจะตามไปเอารถของฉันคืน คอยดูนะ ถ้าสภาพมันเป็นอย่างที่แกบอกเป็นเรื่องแน่” ฝ่ายนั้นวางสายไปแล้วเมื่อเอ่ยจบ ภูมิวางโทรศัพท์ลงบ้าง แล้วจ้องมองดูรถที่สภาพยังใหม่เอี่ยมอยู่ ก่อนเอ่ยขึ้น
“มาเลยอีตุ๊ด!! คราวนี้แหละที่มึงจะแรดไม่ออกได้อีกต่อไป”
.
.
.
.
.
กฤตภาษใช้เวลาไม่นานนักที่พาตัวเองมาถึงที่พักของอดีตคู่ขาที่กลายเป็น คู่อริ เด็กหนุ่มตาลีตาเหลือกเข้าลูบๆคลำๆรถของตัวเองทันทีที่มองเห็นว่ามันได้จอด อยู่เบื้องหน้า
“ไหนบอกว่ารถกูพังไงอีดอ..”เด็กหนุ่มเอ่ยพูดขึ้น เมื่อสำรวจดูแล้วเห็นว่าสภาพรถภายนอกปกติดี
“อ๊ะ!!ประตูล็อค”เสียงอุทานดังขึ้นอีก ตอนที่มือเอื้อมจะไปเปิดประตูรถดู เพื่อสำรวจภายใน
“หายหัวไปไหนนะมึง เชี่ยย กุญแจต้องอยู่กับมันแน่ๆ”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างนึกหัวเสีย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองซ้ายมองขวา
“มองหาพี่ภูมิเหรอครับ”เสียงทุ้มนุ่มดังทักขึ้นมาให้ได้ยินจากทางด้านหลัง ทำเอาคนที่กำลังมองซ้ายขวาสะดุ้งก่อนจะรีบหันไปมอง
โอ้ แม่เจ้า หล่อ เริ่ดด!! เสียงอุทานดังขึ้นภายในใจเมื่อสายตาได้มองเห็นร่างสูงทะมัดทะแมงของใครบางคน ยืนส่งยิ้มให้อยู่ เด็กหนุ่มรายนั้นเป็นใครมาจากไหนกันล่ะนี่ โอ้ย ถูกใจอย่างแรง!!
“ขะ คุณรู้จักนายภูมิเหรอครับ”เด็กหนุ่มปรับบุคลิกตัวเองเสียใหม่ แล้วเอ่ยถามออกไปจากสิ่งที่ฝ่ายนั้นเอ่ยทักตนก่อนหน้า
“รู้จักสิครับ ผมเป็นเพื่อนรุ่นน้องเขาน่ะครับ พอดีผมเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ ก็เลยแวะมาหาพี่เขาพอดี”เด็กหนุ่มรายนั้นเอ่ยรายงานสถานะ ก่อนจะบอกต่อไปว่า ตนเองถูกไหว้วานว่าให้ฝากของสิ่งหนึ่งให้กับคนที่มาด้อมๆมองๆดูรถคันหรูที่ จอดอยู่นั่น
กฤตภาษเปิดดูซองเอกสารสีน้ำตาลที่มุมขวาด้านบนมีชื่อบริษัทหนึ่งบริษัท กำกับเอาไว้อยู่ เด็กหนุ่มรู้ว่าเป็นบริษัทของคู่ขาเก่าของตน แต่ก็ไม่อยากจะใส่ใจ เมื่อเห็นสิ่งของที่อยู่ด้านในเป็นกุญแจรถตัวเอง
“นายนั่นสั่งคุณไว้แค่นี้เหรอครับ แล้วเขาไปไหนซะล่ะ”เด็กหนุ่มเอ่ยถามต่อ เมื่อได้ของที่ตัวเองต้องการเสร็จ ในใจก็นึกค่อนขอดอยู่ว่า ถ้าเกิดมีคนอื่นคนไกลมาด้อมๆมองๆรถเขา นายหน้าหล่อใสกิ๊กนี่ จะไม่ยื่นซองนี่ให้พวกนั้นไปหรือไง อีภูมินะอีภูมิ สั่งอะไรได้สะเพร่ามาก
“อ๋อ พี่ภูมิเขาติดธุระด่วนน่ะครับ เลยฝากผมจัดการเรื่องนี้แทน”หนุ่มหน้าหล่อเอ่ยตอบคำถาม
“เอ่อ แล้วคุณรู้ได้ไง ว่าผมจะเป็นเจ้าของรถคันนี้จริงๆ”กฤตภาษเอ่ยว่าขึ้นใหม่
“อืม พี่ภูมิเขาก็มีบรรยายลักษณะของคุณคร่าวๆให้ผมฟังอยู่บ้างแหละครับ ไม่น่าเชื่อเลย ว่าตัวเป็นๆจะน่ารักกว่าที่ผมจินตนาการตามที่พี่ภูมิบอก”ถึงคราวนี้ จิตใจสาวที่ซ่อนอยู่ภายในร่างแอบแมนของคนได้ยินคำเยินยอถึงกลับเต้นตุ๊บๆ ต่อมๆ จนอยากจะกรี๊ดให้ตึกทั้งตึกนี้สะเทือน คนหล่อๆ แมนๆ มาป้อนคำหวานให้ได้ยินต่อหน้าต่อตาแบบนี้ โอ้ย ชุ่มชื่นหัวใจจริงๆ
“งั้นผมก็ขอบคุณแล้วกันครับ สำหรับคำชม และก็กุญแจนี่ ผมกลับล่ะครับ”แม้หัวใจจะไหวสะท้านเพียงใด แต่ต่อมมารยาการไว้ท่าขั้นเทพก็ยังทำงานได้อยู่อย่างไม่บกพร่อง
“เดี๋ยวสิครับคุณเอส”เสียงหนุ่มน้อยหน้าหล่อนั้นร้องทักในตอนที่จิกสาย ตาสานสัมพันธ์ก่อนหันหน้าหนีนั้น ทำเอาเด็กหนุ่มลอบยิ้มอย่างผู้มีชัย ต๊าย นึกว่าจะโง่ไม่รั้งฉันไว้เสียแล้วนะพ่อรูปหล่อ
“มีอะไรเหรอครับ เอ่อ แล้วเมื่อกี้รู้จักชื่อผมด้วยเหรอ”เด็กหนุ่มรีบหันมาตีสีหน้างงวยถาม ก่อนจะสะท้านในใจหน่อยๆ เมื่อเจอสายตาหยาดเยิ้มมองกลับ พร้อมคำพูดเชิญชวนกลายๆจากคนเรียกชื่อเอาไว้
“ผมรู้ชื่อเอสจากพี่ภูมิครับ ว่าแต่เอสอย่าเพิ่งกลับเลยนะครับ คือตอนนี้ผมเพิ่งกลับจากอังกฤษ มันเหงาๆ หวิวๆ ไงไม่รู้ อยู่เป็นเพื่อนคุยผมก่อนนะครับ บนห้องพี่ภูมิก็ได้ อีกนานกว่าพี่เค้าจะกลับมา”
“จะดีเหรอครับ ผมว่าไม่สะดวกมั้ง”
“ดีสิครับ นะนะ อยู่เป็นเพื่อนผมเถอะ เราจะได้ทำอะไรสนุกๆกัน นี่เพราะเอสน่ารักนะครับผมถึงได้ชวนแบบนี้ นะครับที่รัก”กฤตภาษถึงกับอ่อนระทวยไปนิดๆ เมื่อโดนเข้าประชิดตัวจากคนเอ่ยคำหวาน ยิ่งตอนฝ่ายนั้นเอื้อมมือเลื้อยมากุมบั้นท้ายแล้วขยำบีบเบาๆ ทำเอาเด็กหนุ่มนึกอยากที่จะลากเจ้าตัวเข้าไปจัดการในรถตัวเองซะให้ได้
“กะ ก็ได้ครับ แต่ผมอยู่นานไม่ได้นะ พอดีมีเรียนช่วงบ่าย”เด็กหนุ่มเอ่ยรับคำออกไป นาทีนี้อารมณ์ร้อนมันเข้ามาบดบังความนึกคิดต่างๆไปเสียหมด บวกกับหน้าตาและรูปร่างของคนเอ่ยชวนที่มีเสน่ห์ดึงดูดทางเพศเหลือล้นอย่าง ประหลาด จึงทำให้ทุกอย่างไปจบลงที่ห้องนอนของคู่อริ
.
.
.
.
.
.
“อีนี่ แก่นมากขอบอก อารมณ์อยากนี่มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ ขนาดนั่นมันห้องคู่อริมึงนะ มึงยังกล้าเข้าไปเล่นเกมพิศวาสกับผู้ชายที่มึงเพิ่งถูกชะตาในไม่กี่นาทีเหรอ อีเอส”เพื่อนในกลุ่มเอ่ยว่าอยากทึ่งในความสามารถของเพื่อนสาวในตอนที่เจ้า ตัวนำเอาเรื่องสุดแสนประทับใจมาเล่าให้ฟังตอนเจอกันในวันถัดมา
“จะกลัวอะไรล่ะ ไอ้ภูมินั่นมันไม่อยู่นี่ อีกอย่างตอนนั้นกูก็ไม่อยากที่จะเสียโอกาสทอง เพราะคนที่กูสาธยายรสรักให้พวกมึงรับทราบเมื่อกี้มีดีกรีเป็นนักเรียนนอกเลย นะมึง รูปร่าง หุ่นเหิ่น โอ้ย พวกมึงต้องเห็นเอง แล้วพวกมึงจะซึ้งว่าทำไมกูถึงยอมเสี่ยงให้เขาจูงมือกูไปเล่นบทรักกันที่ห้อง ไอ้ภูมินั่น”กฤตภาษรายงานสถานการณ์วันก่อนให้เหล่าเพื่อนๆฟังต่อ เด็กหนุ่มรู้สึกอิ่มเอมในใจในรสรักของหนุ่มหล่อครานั้นจนไม่อาจที่จะเก็บไว้ เป็นความทรงจำคนเดียวได้
“แล้วมึงป้องกันมั๊ยล่ะนั่น ระวังเอดส์แด...ตายนะมึง”เพื่อนในกลุ่มอดเป็นห่วงและแดกดันไม่ได้ตามประสา
“นี่ กูไม่ใช่พวกเพิ่งหัดแรด มือขั้นนี้แล้ว ข้อนั้นมึงไม่ต้องห่วงหรอก”
“อ้าว ห่วงสิ ก็นั่นมันห้องไอ้ภูมิ เกิดมันแค้นมึงขึ้นมาแล้วเอาไอ้เด็กที่ไหนที่หน้าหล่อๆ เป้าเริ่ดๆ แต่แม่งเสือกมีเชื้อ มาล่อให้มึงตกหลุมพรางมึงจะรู้มั๊ย”ถึงคราวนี้ตัวแม่ของเพื่อนถึงกับหยุดคิด ไปชั่วขณะ เออ จริงสิ นี่เขาตกหลุมพรางอะไรของไอ้ภูมิไปหรือเปล่า ก็ดูสิ มีเหรอที่มันจะปล่อยให้หนุ่มหน้าหล่อ พกเป้าเริ่ดๆมาเจอกับเขาได้อย่างง่ายดายอย่างนี้ อีนี่มันก็แอบแรดไปไม่มากไม่น้อยไปกว่าเขา คิดไป มันไม่น่าจะปล่อยให้อ้อยลอยเข้ามาเข้าปากช้างได้ง่ายดายอย่างนี้นี่นา
“โอ้ยตายล่ะ ฉันลืมคิดถึงข้อนี้ไปเลยล่ะพวกแก”เด็กหนุ่มเริ่มแสดงสีหน้ากังวลออกมาในที่ สุด แต่เขาก็ป้องกันนี่ในตอนนั้น เขาจะกลัวอะไรล่ะ
“นั่นไงกูว่าแล้ว มึงนี่ เห็น......ล่ะตาบอดขึ้นมาซะทุกที คราวไอ้ภูมิก็งี้แหละ แหม ไม่สังเกต สังกาเล้ย ว่ามันแอ็บหรือไม่แอ็บ ปล่อยให้มันเสียบซะเสียศูนย์ สุดท้ายก็ต้องมาฟ้อนเล็บใส่กัน”เสียงเพื่อนเอ่ยทับถม ก่อนที่ต่างคนจะแยกย้ายกันเดินหนีไป เมื่อเห็นคนที่ถูกทับถมบอกอยากอยู่คนเดียว เพราะเริ่มวิตกกับเรื่องอารมณ์ชั่ววูบของตนที่เกิดขึ้น
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกให้เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นจากความคิดวิตก
“มีใครเป็นอะไรนะ”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นออกมาลอยๆหลังจากที่สนทนากับทางต้น สายที่โทรเข้ามาซึ่งเป็นเด็กที่บ้าน ฝ่ายนั้นบอกว่าแม่ของตนให้สั่งตนรีบกลับเข้าบ้านด่วนหลังเลิกเรียนโดยห้าม แวะไปไหนกับใครเป็นอันขาด!!
.
.
.
.
.
.
-
เข้ามาปาดดดดดด ก่อนอ่านต่อ
^
^
^
^
^
ต่อด่วนเลย อาร์ท กำลังหนุก เหอะ เหอะ
-
สะจายยยยย :a2: เอาล่ะสิ ชะตาชีวิตเอสจะเป็นไงต่อไป และน้องหนุ่มน้อยหน้าตาดีเป็นใครมาจากไหน อิๆๆ
ตฤณบู๊ได้สะใจมากค่า :oni2: นึกว่าจะเข้าอีหรอบโดนจับเรียกค่าไถ่ให้ไต๋มาช่วยแบบละครหลังข่าวซะอีก อย่างงี้ก็ดี เลยมองตาภูมิเป็นคนดีขึ้นเยอะเลย รีบเอาตอนจบมาต่อเร็วๆน้า แล้วนี่จะมีตอนพิเศษด้วยป่าวอะ อยากอ่านๆ :a11:
-
วุ้ย
เลิศคร้าาาาา
สาวแตกซะงั้น
-
เอาแล้วไง
กรรมตาทันแระ
-
จะได้กินข้าวเที่ยวกันไม่ลงนะ :m20: :m20: หรือ :m16: :m16:
“เพี๊ยะ เพี๊ยะ!!”เสียงฝ่ามือหนาๆหนักๆ ฟาดเข้าที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มถึงสองฉาดในตอนที่เจ้าตัวโผล่หน้าเข้าไปในบ้าน
กฤตภาษถึงกับน้ำตาคลอเบ้าด้วยทั้งเจ็บและตกใจที่วันนี้ตัวเองโดนต้อนรับการกลับบ้านแต่หัววันด้วยฝ่ามือของผู้เป็นพ่อแบบนี้
“ใจเย็นๆก่อนคุณ ค่อยๆพูดกับลูก”เสียงผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้น ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเห็นนางวิ่งเข้าไปรั้งมือพ่อตัวเองในตอนที่กำลังเงื้อ ขึ้นจะตบตนอีกฉาด
“พ่อ พ่อมาทำแบบนี้กับผมทำไม ผมไปทำอะไรผิดตั้งแต่ตอนไหน”เด็กหนุ่มตัดสินใจเอ่ยถามขึ้น เมื่อเริ่มงงกับสถานการณ์
“แกยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอว่าแกทำอะไรผิดไอ้ลูกชั่ว ไอ้ลูกเลว”เสียงผู้เป็นพ่อตวาดกลับ ก่อนที่จะผลักร่างคนที่เข้ารั้งตัวเองเอาไว้จนกระเด็นล้มไปกองที่พื้น แล้วตรงปรี่เข้าไปหาคนตั้งคำถาม
ฝ่ามือหนักๆ หนาๆ ถูกยกฟาดซ้ำไปลงใบหน้าลูกชายอีกสองฉาด และมันคงจะมีฉาดที่สามตามมา หากว่าคนที่ล้มกองที่พื้นไม่รีบลุกเข้ามาห้ามเอาไว้อีกรอบพลางร้องให้โฮอ้อน วอน
“พอแล้วคุณ สงสารลูก สงสารลูก ฮือๆๆ”
กฤตภาษเจ็บแสบไปทั้งใบหน้าและจิตใจ เด็กหนุ่มยังไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรถึงโดนพิพากษาขั้นร้ายแรงขนาดนี้ ตั้งแต่โตมา ไม่มีซักหนที่เขาจะโดนกระทำแบบนี้จากผู้ให้กำเนิด
“สงสารเหรอ สงสารมันแล้วแก้ไขอะไรได้มั๊ย คุณไม่เห็นเหรอว่ามันทำงามหน้าอะไรเอาไว้”คนถูกรั้งตัวตวาดกลับใส่หน้าภรรยา กอ่นที่จะผลักใสเจ้าตัวให้ล้มกลิ้งลงไปที่พื้นอีกรอบ
“แม่!!”กฤตภาษส่งเสียงเรียกฝ่ายนั้น ก่อนจะรีบวิ่งไปประคองให้เจ้าตัวลุกขึ้น เด็กหนุ่มร้องให้โฮออกมาเมื่อเห็นรอยฟกช้ำเกิดขึ้นตามข้อเข่าของคนที่ตน ประคอง รวมทั้งนัยน์ตาช้ำบวมแดง ที่บ่งบอกว่าผ่านการร้องห่มร้องไห้มาเนิ่นนาน
“แม่ พ่อเป็นอะไรไปอ่ะแม่ พ่อทำร้ายเราทำไมแม่ พ่อทำร้ายเราทำไม”เด็กหนุ่มเอ่ยถามคนที่คิดว่ากำลังตกอยู่ในสภาพเดียวกับตน ฝ่ายนั้นเอาแต่ร้องห่มร้องให้และพูดอะไรไม่ออก นอกเสียจากชี้มือชี้ไม้ไปไปทางห้องโถงของตัวบ้าน
กฤตภาษมองตามสายตาของแม่ไปที่นั่น เด็กหนุ่มมองเห็นเด็กในบ้านสองสามคนกำลังยืนจ้องอยู่ที่หน้าจอโทรทัศน์ เครื่องใหญ่ ก่อนที่ทั้งหมดจะหันขึ้นมาสบตาตนด้วยแววตาและสีหน้าแปลกๆ
จิตใจหนุ่มเต้นระทึกรัว เมื่อเริ่มคิดและผูกเรื่องราวเอาเองได้ว่าได้เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตตน แม้จะพอรู้เรื่องแล้วบ้าง แต่เพื่อความแน่ชัด จึงค่อยๆลุกเดินไปที่ๆเด็กในบ้านยืนกันอยู่
ภาพการร่วมเพศโจ๋งครึ้มในจอโทรทัศน์เครื่องใหญ่ทำเอาเด็กหนุ่มเข่าทรุด ทันทีที่มองเห็น ดาราที่รับบทอัศจรรย์ในนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่นั่นมันเป็นตัวเขาเองที่กำลังเป็นฝ่ายถูกโดนกระทำจากหนุ่มหน้าตาดีหนึ่ง คนในท่าที่อุจาดตาที่สุดในอารมณ์ตอนนี้
“ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ๆๆๆๆ”เด็กหนุ่มเอ่ยละล่ำละลั่กออกมาพลางส่ายหน้าไปมาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า เรื่องที่กำลังประสบอยู่ตอนนี้เป็นเรื่องจริง
ขายาวรีบวิ่งเข้าไปแล้วใช้มือจับรีโมทกดดูภาพซ้ำไปซ้ำมา เผื่อว่าคนในภาพที่มองเห็นนั้นอาจจะเป็นแค่คนที่มีใบหน้าคล้ายตนเท่านั้น แต่อนิจจา นั่นมันเป็นเพียงคำปลอบใจเบื้องต้นของคนที่ไม่อาจรับความจริงได้
“กรี๊ดดดๆๆๆ ไม่จริง มันเป็นเรื่องไม่จริง กรี๊ดด!!”เด็กหนุ่มทรุดตัวลงร้องห่มร้องไห้พลางส่งเสียงร้องกรี๊ดดังลั่น อย่างไม่เก็บอาการปัดข้าวของกระจักระจาย จนเด็กสองสามคนที่ยืนอยู่ต่างกระเจิดกระเจิงหนีไปกันคนละทาง
ภาพในจอเขาจำได้ดีว่ามันเป็นภาพวันนั้น วันที่เขาไปประกอบกามกิจกับหนุ่มนักเรียนนอกหน้าตาดีที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ ไม่กี่นาที ด้วยอารมณ์อยาก บวกกับหน้าตาท่าทางที่เข้าทีของคู่ขา ทำให้วันนั้นเขาแสดงออกถึงบทรักในทุกท่วงท่าลีลาอย่างไม่หมกเม็ด ภาพที่แสดงออกมาตอนนี้มันจึงถึงอกถึงใจ จนไม่แปลกใจที่มันจะถึงจนไปทิ่มแทงจิตใจของผู้ให้กำเนิดที่ไม่เคยรับรู้ถึง พฤติกรรมของเขา
“ไอ้ลูกเลว แกออกลายมาแล้วใช่มั๊ย ทำไมแกถึงกลายเป็นแบบนี้ ทำไมแกไม่นึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่ของแกบ้าง วันนี้ล่ะ ฉันจะเอาแกให้ถึงตายเลย ไอ้ลูกชั่ว ไอ้ลูกนอกคอก”เสียงผู้เป็นพ่อเอ่ยดังขึ้น เด็กหนุ่มมองไปที่ต้นเสียง แล้วเห็นท่าทีเกรี้ยวกราดของฝ่ายนั้นที่เดินตรงเข้ามาหาตนจึงลนลานคลานหนี อย่างคนหมดแรงที่จะลุกวิ่ง
“ฉันไม่ปล่อยให้แกไปไหนรอดหรอกไม่ต้องคลานหนี ไอ้ลูกไม่รักดี เสียแรงที่ฉันลี้ยงเสียข้าวสุก และส่งเสียจนมาถึงทุกวันนี้ มานี่”ผู้เป็นพ่อตามมาถึงร่าง แล้วกระชากคอเสื้อคนคลานหนีให้ลุกขึ้น ก่อนที่จะเริ่มลงไม้ลงมืออย่างไม่มีการเห็นอกเห็นใจ ทั้งฝ่ามือ ฝ่าเท้าถูกประเคนใส่ลูกในไส้ของตนอย่างคนที่ต้องการระบายอารมณ์ผิดหวังและ เสียใจ
“ผมขอโทษ ผมขอโทษ ฮือๆๆ ผมเจ็บพ่อ ผมเจ็บ ฮือๆๆๆ ผมขอโทษ ผมขอโทษ”กฤตภาษร้องไห้โฮพลางเอ่ยขอโทษ ยกมือกราบไหว้คนที่ลงโทษตนจนร่างกายสะบักสะบอม
“คุณ พอแล้ว พอแล้ว ลุกจะตายแล้ว ฮือๆๆ พอแล้วๆๆ”เสียงผู้เป็นแม่ที่ยันกายมารั้งฝ่าเท้าของคนที่กำลังลงโทษลูก ทำให้คนที่ยกมือกราบไหว้รอดพ้นจากการเจ็บตัวไปได้ในตอนสุดท้าย
“เออ รีบๆเป็นห่วงมันเข้าไป ก่อนที่มันจะไม่มีเวลามาลอยหน้าอยู่ในบ้านหลังนี้”คนถูกห้ามเอ่ยตะคอกขึ้น ก่อนจะสะบัดตัวเดินหนีไปอย่างคนที่ยังไม่หายโกรธและโมโห
“คุณหมายความว่ายังไง คุณจะไล่ลูกไปอยู่ไหน คุณ กลับมาคุยกันก่อน”ผู้เป็นแม่ออกอาการตกใจ ก่อนจะลุกวิ่งตามไปคุยกับคนที่ทิ้งปริศนาในคำพูดเอาไว้
กฤตภาษสำรวจเนื้อกายที่บอบช้ำของตัวเอง พลางยกมือเช็ดหยดเลือดที่ไหลซึมตามปากและจมูก เด็กหนุ่มเริ่มขบคิดว่าใครเป็นคนบันทึกเทปอุบาทว์นี้เอาไว้ ไอ้หนุ่มหน้าหล่อนั่นเหรอ มันจะบันทึกเอาไว้ทำหอกอะไรให้ตัวเองได้อับอาย หรือว่า!!
สายตาพร่าเลือนจากหยาดน้ำตา เริ่มมองซ้ายมองขวา เมื่อเริ่มสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!ไอ้ภูมิ กูนึกแล้ว ไอ้เลว ไอ้เชี่ย ไอ้*@#</@%#+,”{}#<##>:W”เด็กหนุ่มร้องกรี๊ดออกมาอีกดังลั่น พลางสบถด่าคนที่ตนเอ่ยถึงอย่างเสียๆหายๆด้วยคำที่สุดจะหยาบคายเมื่อสายตามอง เห็นซองกระดาษสีน้ำตาลซองหนึ่งตกอยู่ มันเป็นซองที่เขาไม่นึกสนใจตั้งแต่แรกตอนที่ไอ้หนุ่มที่กำลังจัดการทะลุ ทะลวงข้างหลังเขาในจอโทรทัศน์ตอนนี้ยื่นให้ตอนคืนกุญแจรถให้
มือยาวเอื้อมไปขยำเอาซองนั่นตรงมุมบนด้านขวาที่มีชื่อบริษัทหนึ่งกำกับเอาไว้อยู่
“มึงทำให้สภาพกูเป็นแบบนี้ คิดเหรอว่ามึงจะรอด”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยแววตาวาวโรจน์ ก่อนที่จะยันกายพาร่างอันบอบช้ำของตัวเองลุกขึ้น เพื่อออกไปจัดการกับคนที่เชื่อว่าเป็นคนส่งเทปอุบาทว์ๆนี่มาให้ที่บ้านรับ รู้ถึงพฤติกรรมของตน
.
.
.
.
.
เสียงเคาะประตูห้องดังรัวราวกับพายุกระหน่ำ ชายหนุ่มเจ้าของห้องแทนที่จะรำคาญเสียงนั่นกลับกระหยิ่มยิ้มอย่างสาแก่ใจ เพราะเดานึกเดาออกแล้วว่าน่าจะเป็นใครที่บ้าคลั่งอยู่นอกห้องตอนนี้
“ไอ้ภูมิ เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ไอ้สารเลว”เสียงร้องเรียกปนก่นด่าดังลอดเข้ามาให้ได้ยิน ชายหนุ่มจึงตัดสินใจลุกไปเปิดประตูนั่น
“เพี๊ยะ!!”กฤตภาษฟาดฝ่ามือลงใบหน้าของเจ้าของห้องทันทีที่ประตูห้องนั้น เปิดออก เด็กหนุ่มเริ่มชี้หน้าด่ากราดทันทีในสิ่งที่คิดว่าคนๆนี้กระทำเพื่อต้องการ ทำลายอนาคตตน
“แกไอ้ชั่ว ไอ้เลวระยำ แกใช่มั๊ยที่จัดการบันทึกเทปอุบาทว์ของฉันแล้วส่งไปให้พ่อแม่ฉันดู ไอ้ชั่ว ไอ้สวะ ไอ้ทุเรศ”
“อ้อ นี่แสดงว่าที่บ้านแกรู้เรื่องนี้แล้วสินะ มิน่าล่ะ ดูสภาพสินั่น ยังกะโดนหมาที่ไหนฟัดมา”ภูมิหันหน้ามาเอ่ยกับคนที่ด่าตน ในตอนแรกชายหนุ่มว่าจะจัดการตบสวนฝ่ายนั้นให้รู้สึกถึงความเจ็บแสบบ้าง แต่แล้วพอเห็นสภาพเจ้าตัว จึงเปลี่ยนใจมาใช้ความพูดเสียดแทงแทน ตามด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน
“นี่ นี่แกเป็นคนทำจริงๆด้วย ไอ้สั... ไอ้ชั่ว มึงทำแบบนี้เพื่ออะไร มึงทำลายอนาคตกูเพื่ออะไร ไอ้นรก”กฤตถาษพอรู้ความแน่ชัด ก็ออกลายชีหน้าด่ากราดคนตรงหน้าอีกหนึ่งยก เด็กหนุ่มขยำซองกระดาษในมือแล้วเขวี้ยงใส่หน้าฝ่ายนั้น พลางยกมือขึ้นทุบตีเจ้าตัวเป็นพัลวันเพื่อระบายความเคียดแค้น ภูมิเห็นท่าไม่ดีจึงปัดป้องตัวเองในเบื้องตน แล้วออกแรงดึงคนทุบตีตนให้หายเข้ามาในห้องก่อนจะจัดการล็อคประตู ชายหนุ่มออกแรงเหวี่ยงคนที่ยังไม่หายบ้าจนร่างนั้นล้มคว่ำไปกับพื้นห้อง
“โอ้ยย!!”กฤตภาษร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ด้วยเพราะความช้ำระกำจากรอยแผลเดิมจากฝ่ามือฝ่าเท้าผู้เป็นพ่อที่ฝากไว้หลาย ฉาดยังไม่จางไปดี พอร่างไถลไปตามพื้นห้องจึงเกิดอาการเจ็บปวดขึ้นมาอีก
“บุกมาให้กูเชือดถึงห้อง ยังจะมาซ่าส์อีกนะมึง มานี่”ภูมิเอ่ยขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด หลังจากที่ได้เป็นฝ่ายลงไม้ลงมือกับคนที่ทำร้ายตนก่อนบ้าง ชายหนุ่มตามไปจัดการกระชากคอเสื้อของคนซ่าส์แล้วออกดึงลากเข้ามาหาตนก่อนจะ จัดการใช้มือที่ว่างตบเปรี้ยงลงไปที่ใบหน้านั่นให้สาสมกับที่ตนเองเคยโดน จนเหยื่อฝ่ามือนั่นหน้าหันสะบัดล้มฟุบไปกับพื้นใหม่
“โอ้ยย!!”กฤตภาษส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดออก เด็กหนุ่มพยายามยันกายจะลุกยืน แต่แล้วก็ไม่สำเร็จเมื่อโดนคนที่เพิ่งเหวี่ยงร่างตนเมื่อครู่ตามมาลงมือตบ ซ้ำเข้าที่ใบหน้าตนอีกหนึ่งฉาด
“โอ้ยย!!”เด็กหนุ่มร้องโอ้ยอีก คราวนี้หยดน้ำที่คลอล้นขอบตาตั้งแต่ต้นจากอาการเจ็บแสบได้ไหลออกมาอย่างคน ที่เกินเก็บกลั้น แต่ทว่าอีกฝ่ายที่มองเห็นกลับไม่รู้สึกเห็นใจหรือสงสารเลยซักนิด ตรงกันข้ามฝ่ายนั้นกลับเอ่ยถ้อยคำหยามเหยียดออกมาด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน
“ไปไงล่ะมึง เจ็บใช่มั๊ย รู้หรือยังว่าการเป็นฝ่ายถูกทำร้ายมันเป็นยังไง”
“ไอ้สารเลว กูจะฆ่ามึง กูจะฆ่ามึง”คนเจ็บตัวออกแรงฮึดด่าลั่นขึ้น ก่อนจะตาเหลือกลานอึกอัก เมื่อโดนมือใหญ่ข้างหนึ่งของคนที่ตนด่าตรงเข้าบีบเข้าที่ลำคอ
“คราวทีแล้วกูแค่พลาดท่าหมาหมู่อย่างพวกมึงไป คราวนี้มึงคิดว่ากูจะยอมมึงเหรอ เฮอะ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน”ภูมิส่งเสียงตวาดกลับบ้างหลังจากที่ใช้มือแข็งแรงบีบ เข้าที่ลำคอคนด่าตน จนฝ่ายนั้นดูเหมือนจะสิ้นฤทธิ์
“ปะ ปล่อย ฉันนะ ฉันหายใจไม่ออก”กฤตภาษส่งเสียงอ้อนวอนออกไป เมื่อเริ่มหายใจติดๆขัดๆขึ้นมา เด็กหนุ่มเสียใจ และตำหนิตัวเองที่บุกมารังของคู่อริเพียงคนเดียว ด้วยอารมณ์โกรธแค้น ณ ตอนนั้น ทำให้เขาไม่มีเวลาคิดแผนการณ์ที่จะชวนใครมาเป็นเพื่อนเลยซักคน
“กลัวตายเหมือนกันเหรอห๊ะ”ภูมิออกเสียงตวาดออกไปอีกด้วยความรู้สึกสาใน ใจลึกๆที่ได้เห็นสภาพคนเก่งคนหนึ่งบอบช้ำไปตามทุกส่วนของร่างกาย ไม่ว่าจะบนใบหน้าที่เริ่มบวมเป่งฟกช้ำ หรือตามเนื้อตัวที่อยู่นอกอาภรณ์ที่สวมอยู่ที่มีรอยเขียว และรอยขีดข่วนเป็นจ้ำๆ นอกจากนี้ยังคราบเลือดและหยดน้ำตาที่เปรอะตามส่วนต่างๆเสื้อผ้าอีก หึ สมใจกูดีแท้ เป็นไงล่ะมึงซ่าส์ดีนัก ถ้าเดาไม่ผิด ไอ้เด็กนี่มันคงจะโดนที่บ้านมันเล่นงานมาก่อนที่จะมาถึงตัวเขาเป็นแน่ โทษฐานอะไรน่ะเหรอ ข้อนี้เขาคงไม่ต้องเดาหรอก เพราะเขาเองเป็นคนจัดการยัดเยียดโทษฐานนั่นให้เจ้าตัวเอง โธ่เอ้ย อีเกย์ขี้โง่ ขี้เงี่....น ถ้ามึงมีมีสมองคิดตรึกตรองสักนิดในตอนที่มึงพาร่างแรดๆของมึงมาเอารถคืนมึง คงไม่โดนแบบนี้หรอก เฮอะน่าสมเพชมึงนัก เจอฤทธิ์เด็กเก่าที่กูเคยสอยตามผับตามบาร์มายั่วยุเข้าหน่อย ต่อมความอยากมึงก็เริ่มทำงานโดยที่สั่งสมองส่วนอื่นให้ปิดสวิทซ์ไปเสียหมด ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆว่าแผนการจัดการกับคนเก่งอย่างแกมันจะง่ายดายขนาดนี้
“ปะ ปล่อยฉันก่อน ฉันหายใจไม่ออก”กฤตภาษเอ่ยขอร้องออกไปใหม่ เมื่อเริ่มรู้สึกว่าลำคอตัวเองถูกบีบแน่นขึ้น
ปล. ถ้ามีคำผิด ก็โทษด้วยนะค๊าบ ไม่ได้ตรวจดูอีกทีอ่ะ :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
:a2:
-
:m30:
งานนี้เอสเลี้ยงไม่โตซะล่ะมั้งเนี่ย
-
สะใจดีค่ะ ป้าว่าอีนังเอสคงจะโดนท่านพ่อเนรเทศไปต่างประเทศแน่ๆ :t2:
-
ซะใจจริงๆครับ :a2:(แต่ก็แอบสงสารนิดๆนะครับแบบว่าพึ่งโดนที่บ้านเหยีบมาซะขนาดนั้นอ่ะ :m23:)
-
โหดดดดดดดดดดด :a5:
-
:oni3: :oni3:จงมาต่อซะโดยดี นะครับขอร้องอย่างด่วน o7
-
กรรมตามสนอง
สมน้ำหน้า สะจายยย
:laugh5:
แต่เห็นขึ้นหัวข้อว่าจบภาคแรก
ไม่ใช่ว่าเอสมันจะตามไปออกฤทธิ์ภาค 2 อีกหรอกนะ
-
รออ่านต่อ part 2 คับ
ใกล้จะถึงบทสรุปความรักของไต๋ กับ พี่ ตฤณ แล้ว
ขอบคุณผู้แต่งนะคับสำหรับเรื่องดีๆๆ
-
อีกนิดและกานเนอะ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นมาต่อจบจบคับ :m13: :m13:
ภูมิพอเห็นสภาพตาเหลือกลานของเหยื่ออุ้งมือ จึงเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองกำลังถูกอารมณ์ร้ายชั่ววูบครอบงำอยู่ ชายหนุ่มยอมปล่อยมือออกจากคอคนที่กำลังใกล้จขาดลมหายใจ แต่พอเห็นฝ่ายนั้นเริ่มจะแผลงฤทธิ์ทำร้ายตนใหม่ตอนที่เป็นอิสระแล้ว จึงตัดสินใจตบสวนไปที่ใบหน้าเจ้าตัวอีกหนึ่งฉาดจนฝ่ายนั้นหน้าหันไปอีกรอบ จึงลุกยืนขึ้นชี้หน้าว่าให้เจ้าตัวได้คิด
“ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับคุณตอนนี้ คุณทำเองทั้งนั้นเอส ถ้าคุณอยู่เฉยๆ ไม่ระราน หรือไม่ร้ายกับใครก่อน คุณก็คงจะไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ อย่างคุณมันก็แค่เด็กเมื่อวานซืน คุณอย่าคิดว่าคุณแน่ คุณเก่งไปกว่าใคร คนทุกคนมีจุดบอดกันทั้งนั้น คุณคงนึกไม่ถึงสินะ ว่าผมจะแก้เกมคุณกลับโดยวิธีนี้ ไม่งั้นคุณคงไม่โกรธแค้น จนขาดสติ ฟาดหัวฟาดหางมาหาคู่อริถึงห้องเพียงลำพังหรอก ใช่มั๊ย”
กฤตภาษเงยหน้ารับฟังคำพูดจาของคู่อริตนเงียบๆ เด็กหนุ่มโกรธตัวเองที่ยอมให้อารมณ์อยากมันบังตาจนกลายเป็นคนน่าสมเพชในวันนี้ ชายหนุ่มที่ยืนค้ำหัวเอ่ยสาธยายทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับแผนการหลอกเขาครั้งนี้มาจนหมดสิ้น เด็กหนุ่มรับฟังแล้วอยากจะลงไปนอนดิ้นตายที่พื้นซะให้ได้ เมื่อได้รับรู้ว่า ไอ้หนุ่มหน้าหล่อ ที่อุปโลกว่าตัวเองเป็นนักเรียกนอก ที่แท้มันก็เป็นแค่เด็กขายแถวหน้าของบาร์เกย์ที่ใดที่หนึ่งเท่านั้น มิน่า ลีลาท่าทางมันถึงเย้ายวนใจยิ่งนัก
“ไม่ต้องมีความสงสัยเลยนะคนสวย ว่าทำไมไอ้หนุ่มนั่นมันถึงยอมรับงานนี้ ทั้งๆที่มันก็ถูกประจานใบหน้าไปด้วย เอานี่ไปดู แล้วที่รักจะรู้”ภูมิเอ่ยขึ้นอีก เมื่อเห็นคนที่ตนเปิดตาให้สว่างทำสีหน้าอึ้งไป ชายหนุ่มเดินไปหยิบแผ่นซีดี สองสามแผ่นแล้วโยนลงพื้นให้ฝ่ายนั้นดูเต็มๆตา
กฤตภาษแทบกรี๊ดลั่น เมื่อประจักษ์ต่อสายตาถึงสิ่งที่ตกลงตรงหน้า แผ่นซีดีสองสามแผ่นนั่นที่มาพร้อมปก เป็นเด็กอมมือที่ไหนก็น่าจะดูรู้ว่ามันเป็นซีดีโป๊ และสิ่งที่ทำเอาเขาแทบกรี๊ดก็คือ ภาพนายแบบที่ยืนโชว์หุ่นกอดรัดอยู่กับคู่ขา ก็คือคนๆเดียวกับที่ได้ปฏิบัติกามกิจกับเขาในห้องของคนโดยของสิ่งนี้ให้นั่นเอง
“แกทำกับฉันแบบนี้ทำไม แกทำกับฉันถึงขนาดนี้ทำไม แกจะรู้มั๊ยว่าฉันจะโดนอะไรบ้าง ฮือๆๆ”เด็กหนุ่มเอ่ยค่ำครวญออกมาพลางร้องไห้โฮอย่างคนสิ้นท่า เพราะยิ่งได้เห็นใบหน้านายแบบบนปกซีดีนี่ มันยิ่งทำให้เขานึกถึงภาพการร่วมรักของตนกับเจ้าตัวที่ไปโชว์หราต่อหน้าพ่อ แม่ของตน อนาคตเขาพังหมดก็คราวนี้ เขารับรู้มาตลอดว่าที่บ้านเขารับเรื่องพวกนี้ไม่ได้ เขาจึงพยายามทุกวิถีทางที่จะปิดบังซ่อนเร้นตัวตนที่แท้จริงของตัวเองโดยตลอดในตอนอยู่ต่อหน้าและสายตาพวกท่าน แล้วนี่ หลักฐานที่มัดแน่นถึงการเป็นชายรักชายของเขามันชัดเจนขึ้นมาขนาดนี้ ต่อไปชีวิตเขาจะดำเนินไปทางไหน เขาไม่อยากจะคิด
“ผมทำเพื่อตัวผม และคนที่ดีที่สุดคนหนึ่งของผม และเด็กของเขา”ภูมิเอ่ยบอก ทำให้คนที่ร้องไห้โฮเกิดอาการชะงักเงยหน้าขึ้นมองแล้วเอ่ยถาม
“คนดีที่สุดของแก แกหมายถึงใคร”
“กัณตินันท์ไง หรือตฤณ และเด็กของเขาก็คือนายไต๋ คุณคงไม่รู้สินะว่าผมกับตฤณ เราเคยคบกัน ผมเคยเบื่อเขา แต่ตอนนี้เขาก็พิสูจน์ตัวเองให้ผมเห็นได้แล้วว่า เขาเป็นคนที่ใครได้ใจเขาไปแล้วจะเป็นคนที่โชคดีที่สุด ซึ่งนั่นก็คือนายไต๋ คนที่เราสองคนเคยฟาดฟัน เพื่อแย่งชิงตัวมาน่ะแหละ หลังจากนี้ไป คุณเลิกยุ่งกับสองคนนั่นซะ ปล่อยให้เขาดำเนินชีวิตไปในแบบของเขา จะในแบบครูกับศิษย์หรือคู่รัก ก็เรื่องของพวกเขา ซึ่งถ้าขืนคุณยังดื้อดึงไม่ฟัง รับรองได้ว่าคลิปฉาวโฉ่ของคุณคงไม่หยุดอยู่แค่ตรงนี้แน่ และก็อย่าคิดที่จะตลบหลังมาเล่นงานผม เพื่อยื้อแย่งคลิปนี้ไปเป็นอันขาด บอกเอาไว้ก่อนว่าคราวก่อนผมแค่พลาด เพราะมีเรื่องบางอย่างให้ต้องคิด แต่ตอนนี้ปัญหาทุกอย่างผมหมดไปแล้ว รับรองได้ว่า ผมเล่นงานคุณจนเลี้ยงไม่โตแน่ หากยังคิดหือ คิดซ่าส์กับคนอย่างผม”
กฤตภาษรับฟังทุกอย่างจบก็เกิดอาการคลุ้มคลั่งอีก เพราะคิดว่าตัวเองโดนรุมเล่นงานจากคนกลุ่มที่ถูกกล่าวถึง เด็กหนุ่มระงับสติไม่อยู่ชั่วขณะจึงพยุงร่างตัวเองลุกขึ้นแล้วตรงปรี่เข้าไปคิดจะเล่นงานคนที่กล่าวขู่ตน แต่ทว่าฝ่ายที่โดนเล่นงานกลับกลายเป็นตัวเองซะอย่างนั้น
ภูมิตัดสินใจยกมือตบสวนเปรี้ยงเข้าใส่ร่างคนที่วิ่งเข้าหาตนสองฉาดซ้ายขวา ก่อนจะจัดการจับร่างนั้นเหวี่ยงลงไปชนผนังห้องดังผลั๊ก
“โอ้ยย!!”กฤตภาษส่งเสียงร้องออกมาอีกด้วยความเจ็บปวดทั้งกายและใจ ร่างเด็กหนุ่มค่อยๆทรุดฮวบลงกับพื้นก่อนจะสะอึกสะอื้นร้องห่มร้องไห้อย่างคนสิ้นท่า
“บอกแล้วไง ว่าอย่าคิดหือ”ภูมิชี้หน้าเอ่ยสำทับ แม้จิตใจส่วนหนึ่งจะรู้สึกชิงชังคนบอบช้ำ แต่ทว่าในอีกส่วนก็แอบรู้สึกสงสารเจ้าตัวขึ้นมาอย่างประหลาด
กฤตภาษไม่เอ่ยตอบโต้ใดๆออกมาอีก เด็กหนุ่มบอบช้ำจนร่างกายไม่อาจทนทานต่อไปได้ จึงสิ้นฤทธิ์สลบไปในที่สุด
-
:a2: สุดยอด
-
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2: มากๆๆๆ
-
ต๊าย น่าสงสาร.......
ก็ให้ยัยปุ๋ม(ภูมิ)นั่นแหละค่ะ ก็กลับตัวกลับใจเป็นคนดีแล้วนี่
เลี้ยงดู อบรมบ่มนิสัยยัยเอส(ที่อาจโดนขจัดจุดอ่อนออกจากบ้าน)
ไหนๆก็เคยเป็นชิ้นกันมาก่อน อิอิ
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
โอ้ บอย โหดได้ใจ
เอาซะ เลี้ยงไม่โตเลย แบบนี้
-
เอ่อ.............??????
อยากบอกว่าเอาคืนได้แสบมากอ่ะ เอาไงล่ะนายเอสเ่ก่งนักไม่ใช่เหรอ
จบกัน
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หรือภูมิจะคู่กับเอส?????
จริงๆก็เห็นใจเอสนะ แต่คนเคยมีเรื่องกันมาขนาดนั้น จะปรับเปลี่ยนทัศนคติที่เคยมีต่อกันไหวรึ :a4:
อะลุ้นๆๆ ตอนจบต่อไป
-
โอ้ บอย โหดได้ใจ
เอาซะ เลี้ยงไม่โตเลย แบบนี้
แนวถนัดเขาล่ะพี่ ไม่ชินอีกหรอค๊าบ........
หรือภูมิจะคู่กับเอส?????
จริงๆก็เห็นใจเอสนะ แต่คนเคยมีเรื่องกันมาขนาดนั้น จะปรับเปลี่ยนทัศนคติที่เคยมีต่อกันไหวรึ :a4:
อะลุ้นๆๆ ตอนจบต่อไป
คิก คิก คิก ..........
-
จาออกแนวแบบว่าตบจูบมั้ยเนี่ยตอนหลัง
ติดตามๆคับ
-
ตบซ้ายย ตบขวา
จาสมน้ำหน้าลึสงสาร มันดีเนี้ย
กรรมตามสนองโฮะๆ
จาจบแล้วเยย แง่มๆ ไม่เหนพระเอก ก่านายเอกสวีทกานเล้ยย
มีแต่ - - สอนน ก่า สอนนหนังสือ แงๆๆ :sad2:
-
ได้ใจแบบสุดๆๆ :t2:
สรุปนี้คู่นี้เขาจะลงเอยกันไหมครับ :m13:
-
ได้ใจแบบสุดๆๆ :t2:
สรุปนี้คู่นี้เขาจะลงเอยกันไหมครับ :m13:
ติดตามตอนเย็นน๊า...........
-
อย่ากั๊กเลย ลงๆมาเถอะ
บ่ายสามครึ่งเนี่ย ถือว่าเย็นแล้วล่ะ
-
กรรมตามสนองนังเอสแล้ว
แต่ก็แอบสงสารนะ :fcuk:
-
หรือภูมิจะคู่กับเอส?????
จริงๆก็เห็นใจเอสนะ แต่คนเคยมีเรื่องกันมาขนาดนั้น จะปรับเปลี่ยนทัศนคติที่เคยมีต่อกันไหวรึ :a4:
อะลุ้นๆๆ ตอนจบต่อไป
คิก คิก คิก ..........
[/quote]
อะไรอ้า มาขำคอมเม้นต์เค้าแบบนี้ งี้มีอะไรให้ลุ้นจริงๆหรือเนี่ย :m13:
จะสี่โมงแย้ว มาต่อเต๊อะๆๆๆ
-
กัณตินันท์เบือนหน้าหนีจากภาพในจอโทรทัศน์ตรงหน้าที่ฉายอยู่ ไม่ต่างจากเตชสิทธิ์ที่ตัดสินใจเดินไปปิดสวิทซ์จนหน้าจอดับไป
“แล้วคิดว่าเขาจะยอมหยุดเหรอ ทำแบบนี้ ผมว่าเขาน่าจะบ้ามากกว่าเดิมนะ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกความเห็นกับคนที่เขายอมให้ก้าวเข้ามาในบ้านเป็นครั้งแรก
“อันนั้นพี่ก็ไม่รู้หรอก แต่พี่ว่าเขาคงไม่กล้าทำอะไรบ้าบิ่นแล้วล่ะ เพราะคงต้องโดนที่บ้านจับพฤติกรรมเป็นแน่”ภูมิเอ่ยตอบ รู้สึกประหม่าอยู่บ้างเหมือนกันที่ได้เข้ามาในบ้านหนุ่มน้อยที่ตนเคยหลงรัก แต่ดันเคยทำพฤติกรรมให้เจ้าตัวนึกรังเกียจ
“ภูมิก็เล่นแรงไปนะ สงสารเขาออก”กัณตินันท์ออกความเห็นบ้าง
“ภูมิก็ทำเพื่อตฤณไง”ภูมิหันไปเอ่ยตอบ ก่อนจะสะดุ้งหน่อยๆ เมื่อมีเสียงกระแอมดังขึ้นจากคนที่อายุน้อยที่สุด
“ก้างติดคอหรือไงเรา”ตฤณเอ่ยปรามลูกศิษย์ล้อๆ ก่อนจะมองค้อนเจ้าตัวหน่อยๆเมื่อได้ยินสิ่งที่เจ้าตัวเอ่ยตอบว่า
“ความหึงต่างหากล่ะที่มันขวางคอผม”
“ทะลึ่งอีกแล้วนะนายนี่ ไปเลยไป ไปอ่านหนังสือโน่น ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน”ชายหนุ่มเอ่ยว่าขึ้นให้พร้อมกับออกปากไล่ แต่คนโดนไล่กลับไม่ยอมทำตามโดยเอาข้ออ้างที่ว่าอยากจะอยู่ปรับความเข้าใจกับแขกที่มาใหม่
“เฮ้ย จะมาปรับความเข้าใจอะไรกับพี่”ภูมิรีบเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสร็จ
“ก็ทุกเรื่องแหละพี่ ทั้งที่ผมด่าทอพี่ และที่พี่เคยงี่เง่ากับผม เอาเป็นว่าเจ๊ากันไปแล้วกันนะครับ ถือว่าเราเลิกแล้วต่อกันแล้วกัน โอเคมั๊ยครับ”เตชสิทธิ์เอ่ยบอก คนได้ยินรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจอย่างประหลาด ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำบอกนั่น ก่อนจะหันหน้าไปมองอีกคนที่นั่งยิ้มให้รออยู่
“ขอบใจมากนะตฤณ ที่ทำให้ภูมิไม่ต้องโดนนายไต๋รังเกียจไปจนตาย”ชายหนุ่มเอ่ยบอกอย่างรู้ทันว่าส่วนหนึ่งที่เด็กหนุ่มอย่างเตชสิทธิ์ยอมญาติดีด้วยคือฝ่ายนั้น
“ก็เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนี่”กัณตินันท์เอ่ยรับยิ้มๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือฝ่ายที่ยิ้มให้กับตนเช่นกัน แต่ต้องรีบปล่อยเมื่อได้ยินเสียงกระแอมอีกเป็นรอบที่สอง
“คราวนี้ก้างมันติดคอจริงๆ เปล่าหึงใครซะหน่อย หลงตัวเองนะเราน่ะ”คนกระแอมเอ่ยออกมาล้อๆ พลางมองหน้าคนที่ทำให้รู้ว่าแคร์ตนมากมายอย่างทะเล้น
“ไอ้เด็กบ้า ไปอ่านหนังสือได้แล้วไป”กัณตินันท์เอ่ยไล่หนุ่มน้อยแก้เขิน ก่อนจะหันไปสนทนากับคนรักเก่า เมื่อคนที่ตนไล่ยอมถอยฉากออกไป
.
.
.
.
.
หลังจากที่ออกจากบ้านของเตชสิทธิ์ภูมิจึงแวะไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปดูอาการของกฤตภาษ เขาเป็นคนพาเจ้าตัวไปที่นั่นเองตอนที่เจ้าตัวสลบไปในห้องของเขา
“ต๊าย!! มันยังมีหน้ามาอีก พวกเรา ลุย”เสียงเพื่อนหนึ่งคนในห้องเยี่ยมเอ่ยขึ้นดังลั่นในตอนที่ชายหนุ่มเปิดประตูห้องเข้าไป เจ้าของเสียงนั่นกำลังเดินนำเพื่อนตรงมาที่ร่างคนเข้ามาใหม่ แต่ต้องชะงักเมื่อโดนร้องทักเอาไว้จากคนที่นอนอยู่บนเตียง
“พวกแกจะทำอะไรน่ะ”
“ก็จัดการอีแอบนี่แทนแกไง ดูมันทำกับแกสิ”เพื่อนคนเดิมหันตอบ
“ไม่ต้อง นี่มันโรงพยาบาลนะ พวกแกออกไปข้างนอกก่อนไป เขาคงไม่เข้ามาฆ่ากูหรอก”กฤตภาษเอ่ยสั่งเพื่อน พลางหันหน้าไปมองคนที่ยืนนิ่งฟังการสนทนาอยู่ซึ่งก็บังเอิญประสานสายตากันเข้าพอดี
“โอ้ยย!! กูจะเป็นลม อย่าบอกนะว่ามึงจะญาติดีกับคนที่ตบมึงจนต้องมานอนหยอดน้ำข้าวต้มแบบนี้”เสียงเพื่อนคนเดิมเอ่ยขึ้นอีก เมื่อบังเอิญมองเห็นสายตาสองคนที่กำลังจ้องประสานกันอยู่ กฤตภาษรู้สึกตัว จึงรีบละสายตาหนีจากคนที่จ้องตนไม่เลิกเช่นกัน เด็กหนุ่มออกปากไล่เพื่อนใหม่ โดยอ้างว่าต้องการที่จะเคลียร์ปัญหาตรงนี้เอง นั่นล่ะ เพื่อนๆถึงยอมออกไปกัน
“เป็นไงบ้าง”ภูมิเอ่ยถามคนที่พยายามยันกายลุกขึ้น หลังจากที่ทั้งห้องมีเพียงเขากับฝ่ายนั้น
“ยังไม่ตายง่ายๆหรอก”กฤตภาษเอ่ยตอบ หลังจากที่ลุกนั่งได้สำเร็จ เด็กหนุ่มมองสบตาคนที่เดินเข้าหาตนใหม่ รู้สึกได้ถึงคล้ายว่าแววตาที่ส่งมาให้นั่นมันไม่ได้เจือมาด้วยความเกลียดชังเหยาะหยันอย่างที่น่าจะเป็น
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย”ภูมิเอ่ยตอบ เขาได้อยู่พูดคุยกับกัณตินันท์ในตอนที่เตชสิทธิ์หลบหน้าไปจนได้ข้อคิดหลายอย่าง ฝ่ายนั้นบอกให้เขายุติความเกลียดชังทั้งหมดซะ เพราะยิ่งเกลียดใคร ยิ่งแค้นใคร คนที่ทุกข์ใจไม่หายก็เป็นตัวเองไม่ใช่ใคร
“ไม่ได้หมายความแบบนั้นแล้วหมายความว่ายังไง เล่นงานผมขนาดนี้”กฤตภาษตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพขึ้น เด็กหนุ่มผ่านความเจ็บปวดร้าวร้านมาทั้งกายและใจ จนได้คิดทบทวนตามคำพูดของคนอยู่ตรงหน้า ว่าทุกอย่างมันก็ล้วนเกิดจากการกระทำของเขาเอง ที่ตามระรานใครคนอื่นเขาไม่เลิก
“ก็คุณบังคับผมเองนี่”ภูมิตอบกลับบ้าง รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยๆ ที่ไม่ได้เห็นภาพแรงๆของคนที่เอ่ยสุภาพขึ้น ก็เพราะภาพแบบนี้สินะที่ทำให้เขาเคยถูกชะตากับคนๆนี้
“เออ ผมมันไม่ได้ดีเลิศอย่างคุณครูกัณตินันท์นี่ ดีเสียจนใครก็ทำอะไรไม่ได้ แถมยังดีซะจนได้ใจชาวบ้านเขาไปทั่ว”กฤตภาษเอ่ยด้วยคำพูดอดประชดประชันไม่ได้ แต่ในส่วนลึกก็ยอมรับแล้วล่ะว่าคนทำดี คิดดีโดยตลอด ผลตอบแทนย้อนกลับก็มักจะดีด้วย เมื่อก่อนเขาไม่เคยเชื่อเรื่องแบบนี้ จึงให้วิญญาณความร้ายกาจเข้าสิงภายในใจมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ทุกสิ่งมันประจักษ์ชัดต่อสายตา เขาก็คงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะมาค้านได้ กัณตินันท์เคยโดนเตชสิทธิ์เกลียดเข้าไส้ แต่สุดท้ายเป็นไงล่ะ นายนั่นก็ได้ใจเด็กคนนั้นไปเต็มๆ หรือแม้แต่คนที่ยืนอยู่ในห้องเขาตอนนี้ ที่เคยออกปากว่าเบื่อคนนั้น แต่สุดท้าย ก็ยอมยกให้เจ้าตัวเป็นคนดีที่สุดคนหนึ่งในสายตาไปจนได้ แล้วนี่มันถึงเวลาหรือยังนะ ที่เขาจะยอมเปิดตา เปิดใจ ยอมรับตัวตนที่ไม่เคยร้ายให้ใครก่อนของอาจารย์คนนั้นบ้าง
“อย่าไปว่าตฤณเขาเลย ผมว่าคุณควรเลิกแล้วต่อเขาไปเถอะนะ เพราะเขาเองก็ไม่ติดใจอะไรกับคุณเท่าไหร่ หนำซ้ำยังไล่ให้ผมมาเยี่ยมคุณไม่เห็นเหรอ”ภูมิเอ่ยบอก ด้วยหวังว่าการพูดจากันดีๆด้วยเหตุผลแบบนี้ จะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น อย่างที่กัณตินันท์เคยทำกับตน
“อ๋อ นี่ที่คุณมาเยี่ยมผม เพราะคนรักเก่าบอกให้มาเองเหรอ”กฤตภาษเผลอประชดออกไปโดยไม่รู้ตัว ภูมิที่ยืนฟังอยู่ลอบยิ้มนิดหน่อยที่เห็นว่าน้ำเสียงคนเอ่ยจะคล้ายๆออกอาการงอนมากกว่าวีน
“จริงๆผมก็อยากมา คุณอย่าคิดไปแบบนั้นสิ ที่พูดให้ฟังคือ คุณควรเปิดใจยอมรับความจริงซะทีว่าตฤณไม่ได้มองเห็นคุณเป็นศัตรูเลยก็แค่นั้น”กฤตภาษเงียบไปนิดนึง ก่อนจะยอมเอ่ยขึ้นเบาๆว่า
“ข้อนั้นผมรู้แล้ว”
“แสดงว่าคุฯจะยอมรามือจากความแค้นเคืองทั้งหมดเลยสิ”ภูมิบอกออกมาอย่างตื่นเต้น ไม่น่าเชื่อว่าพอคนเราหันหน้ามาพูดจากันดีๆโดยใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ผลที่ได้มันจะง่ายและดีอย่างที่ต้องการ
“ถึงผมไม่ยอม ผมก็คงทำอะไรใครในประเทศนี้ไม่ได้แล้วล่ะ”กฤตภาษเอ่ยบอกต่อ เขาได้รับรู้บทลงโทษของเขาแล้วในการเป็นลูกที่ทำให้ครอบครัวผิดหวัง ที่บ้านตัดสินใจให้เขาลาออกจากมหาวิทยาลัย แล้วส่งต่อเขาไปเรียนยังต่างประเทศ ฟังดูมันก็อาจจะเป็นการดีสำหรับเขา ที่จะได้ไปเป็นตัวเองอย่างที่ต้องการ แต่ทุกอย่างมันไม่ได้สวยหรูแบบนั้น เมื่อผู้เป็นพ่อประกาศเปรี้ยง ว่าส่งเสียเขาแค่เงินก้อนแรกที่ส่งไปเท่านั้น หลังจากนั้นคือเขาต้องช่วยตัวเองจนเรียนจบมาให้ได้ด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้น เขาก็ห้ามกลับมาเหยียบที่บ้านอีก เด็กหนุ่มเกิดใจหวิวขึ้นมาเมื่อนึกวาดอนาคตตัวเองเอาไว้แล้วว่าความอู้ฟู้หรูหราต่างๆที่ตนเคยมีเคยใช้ตอนดำเนินชีวิตอยู่แผ่นดินเกิดจะหายไป กลายเป็นความระกำลำบากที่ต้องกัดฟันต่อสู้ดิ้นรนในต่างแดนเองเพียงลำพัง น้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาอย่างเลี่ยงไม่ได้เมื่อนึกถึงข้อนี้ขึ้นมา
“คุณร้องไห้ทำไมเอส แล้วที่คุณพูดเมื่อกี้ มันหมายความว่าไง”ภูมิเอ่ยถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นหยดน้ำตาของคนที่ตนไม่ติดใจแค้นเคืองอะไรแล้ว
“ผมต้องไปเรียนต่างประเทศ”คนถูกถามเอ่ยบอก ก่อนจะเปิดใจเล่าถึงสาเหตุที่ตนต้องห้องไห้ให้คนตรงหน้าฟัง
“โธ่ อย่าเพิ่งคิดมากไปเลย บางทีทุกอย่างมันอาจจะไม่ลำบากอย่างที่คุณกลัวก็ได้”ภูมิเอ่ยปลอบโยน พลางตัดสินใจเอื้อมมือไปกุมมือฝ่ายนั้นเอาไว้ เมื่อเห็นเจ้าตัวร้องไห้ไม่หยุด
“ถ้าไม่รังเกียจผมจนเกินไป ผมก็พร้อมที่จะเป็นเพื่อนคู่คิดคุณได้นะ มีอะไรก็ปรึกษาผมได้ตลอด แม้ผมจะไม่ช่ำชองในการใช้ชีวิตในต่างแดนเท่าไหร่ แต่ประสบการณ์ที่มีมา ผมก็ว่าน่าจะช่วยคุณได้ไม่มากก็น้อย”
-
กฤตภาษเงยหน้าขึ้นมองคนที่อาสาเป็นเพื่อนตน เด็กหนุ่มรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาดเมื่อได้มองสบสายตาคู่นั้นของคนที่กุมมือตนอยู่ เขาจำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาก็เคยถูกชะตากับคนๆนี้ก็เพราะสายตาแบบนี้
“ขอบคุณครับภูมิ ขอบคุณมาก”เด็กหนุ่มเอ่ยบอกฝ่ายนั้นออกไป ก่อนจะเอื้อมมือที่ว่าไปกุมบนหลังมือฝ่ายนั้นบ้าง สองคนเปิดยิ้มให้กันอย่างเปิดเผย คล้ายๆว่าจะยอมละทิ้งความแค้นทุกอย่างที่ก่อตัวขึ้นจากอารมณ์ร้ายที่สิงอยู่ในตัวให้หายไปกับอากาศ และเริ่มที่จะสานต่อความสัมพันธ์กันขึ้นมาใหม่เหมือนอย่างวันนั้น วันที่ได้เจอกันครั้งแรก แล้วต่างฝ่ายต่างถูกชะตาซึ่งกันและกัน
.
.
.
.
.
“คราวนี้ห้ามไล่ผมกลับเข้าบ้านอีกนะ บอกไว้เลยว่าผมไม่ยอมหรอก”เตชสิทธิ์เอ่ยบอกกับคนเป็นอาจารย์ในตอนที่ออกมาส่งเจ้าตัวที่หน้าปากซอย หลังจากที่หมดการเรียนการสอนไปอีกหนึ่งวัน
“รู้แล้วน่า”กัณตินันท์เอ่ยตอบรับ ชายหนุ่มรับรู้ถึงความห่วงใยที่หนุ่มน้อยตรงหน้าส่งให้ทุกๆวินาทีหลังจากเกิดเรื่องคราวนั้น จริงๆก็ดีใจและชื่นใจที่ความสัมพันธ์ของตนกับคนๆนี้ที่สุดท้ายแล้วเหมือนจะลงเอยกันได้ดี หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเคยแยกเขี้ยวใส่กันในตอนเริ่มต้น แต่ทำไมในบางความรู้สึกก็รู้สึกใจหวิวอย่างประหลาด เมื่อพอนึกถึงอนาคตที่ตนเองวาดเอาไว้แล้วตั้งแต่ตอนเจอปัญหาถาโถมทั้งเรื่องคนรักแปรเปลี่ยน และความร้ายกาจของลูกศิษย์
“จ้องอะไรผมขนาดนั้นพี่ตฤณ”เตชสิทธิ์เอ่ยถามคนที่เผลอจ้องหน้าตนนิ่งจนผิดสังกต
“ปะ เปล่า”คนถูกถามเอ่ยปฏิเสธ ชายหนุ่มนึกตำหนิตัวเอง ที่แทนที่จิตใจจะอยู่กับแค่วันนี้ แต่กลับเตลิดเปิดไปไกลถึงอนาคต
“เปล่าก็แล้วไป นึกว่ามาเกิดอารมณ์อะไรกับผมตอนนี้”คนได้คำตอบเอ่ยล้ออย่างไม่รู้ติดใจอะไรกับการถูกโดนจ้อง กัณตินันท์เองก็ลอบถอนหายใจที่ลูกศิษย์ไม่ได้คะยั้นคะยอเอาเอาคำตอบอะไรมากมายจากตน
“เออ ว่าแต่พี่ภูมิป่านนี้เป็นบ้างแล้วก็ไม่รู้เนาะ คิดได้ไง อยู่ดีๆ จะไปเยี่ยมคนที่ตนลงมือทำร้ายซะสะบักสะบอม”เตชสิทธิ์เอ่ยขึ้นใหม่ หลังจากที่เห็นอาจารย์หนุ่มละสายตาไปจากตนแล้ว
“ภูมิโทรมาเล่าสถานการร์ให้ฟังแล้ว”กัณตินันท์เอ่ยบอก ก่อนจะเล่าเรื่องราวที่ได้รับรู้มาจากปากคนรักเก่าให้ลูกสิษย์หนุ่มฟัง
“เฮ้ย จริงดิพี่ สองคนนั้นเขาเริ่มที่จะคบกันใหม่เหรอ เป็นไปได้ไงอ่ะ ร้ายใส่กันขนาดนั้น รักด้วยเลือดแท้ๆ”คนรับรู้เอ่ยออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะล้อเลียนในตอนท้ายอย่างอดไม่ได้
“น้อยๆหน่อย ทำอย่างกะเมื่อก่อนนายไม่ร้ายใส่พี่งั้นล่ะ”กัณตินันท์เอ่ยว่าคนที่มีท่าทีตกใจอย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้ ไปว่าแต่คนอื่นเขา ทีตัวเองเมื่อก่อนแทบจะฆ่าเขาได้เลยมั้งน่ะในทุกตอนที่เขาเข้าใกล้ตัว
“แหะๆ ลืมไป แต่ต่อไปนี้ ผมสัญญาเลยนะว่าผมจะไม่ร้ายใส่พี่อีกแล้ว”ลูกศิษย์หนุ่มออกตัวด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ
“ไม่ต้องสัญญาหรอก แค่เป็นตัวเองอย่างที่เป็นทุกวันนี้ พี่ก็พอใจแล้ว”คนถูกสัญญาเอ่ยบอก
“ได้เลยครับ แล้วพี่ล่ะ ตอนนี้เรื่องร้ายๆก็เหมือนจะผ่านไปหมดแล้ว พี่จะตอบคำถามข้อสุดท้ายในการ์ดนั่นให้ผมได้หรือยัง”ถึงครวนี้กัณตินันท์ได้แต่อึ้งไป เขายังไม่ลืมคำสั่งข้อสุดท้ายที่เด็กหนุ่มตรงหน้านี้ร่างให้ตอนวันเกิด แต่เขาจะตอบเจ้าตัวว่ายังไงล่ะ ยอมรับตรงๆว่าความสัมพันธ์ตอนนี้ของเขาเองกับฝ่ายนั้นมันดูแนบแน่นผูกพันกันจนเขาไม่จำเป็นที่จะต้องตอบคำถามนั่นก็ได้ ซึ่งคนร่างคำถามก็น่าจะรับรู้คำตอบได้ด้วยการกระทำของเขาเอง แต่ทำไมล่ะ ทำไมหนุ่มน้อยรายนี้ถึงต้องการที่จะได่คำตอบคำสัญญาจากปากเขา หรือเจ้าตัวเริ่มเอะใจอะไร แต่ไม่อยากที่จะพูดจะเอ่ย
“พี่รอให้นายทำตามที่พี่ขอได้ก่อน แล้วพี่จะตอบ”ชายหนุ่มเอ่ยเลี่ยงไปอีก เพื่อเป็นการยืดเวลาทำใจในการที่จะให้คำตอบนั่นให้กับเด็กหนุ่ม
“พี่ว่านะตอนนี้ ทุกอย่างก็ราบรื่นลงตัวหมดแล้ว เราควรจะเลิกสนใจสิ่งรอบข้างแล้วหันมาตั้งหน้าตั้งตาติวเข้มกันดีกว่า เพราะอีกไม่กี่วันกี่เดือน นายก็ต้องลงสนามจริง เพื่อวัดความสามารถของตัวเองที่แท้จริงแล้ว”ชายหนุ่มเอ่ยบอกต่ออีก เมื่อตระหนักถึงเรื่องวันเวลาที่เดินผ่านไปอย่างรวดเร็วขึ้นมา
เตชสิทธิ์พยักหน้ารับคำบอกนั่นอย่างง่ายดาย ด้วยในใจก็นึกสัญญาว่าเขาจะต้องทำให้ได้ตามที่คนไม่ยอมตอบคำถามเขายื่นข้อเสนอเอาไว้ให้เพื่อแลกกับคำ หรือคำตกลงนั่นเอง
-
จบแล้วๆๆๆ ขอกีสก่อนอ่านดังๆๆๆๆ
:mc4: :mc4:
-
จบแล้วเหยอ :t2: :t2:
-
ยังน๊า......... มัน พาร์ท 2 เองอ่ะ
:m20: :m20:
-
รอพาร์ทต่อไป ><
:mc4:
-
แล้วมันจะมีกี่พาร์ทอ่ะคับพี่ท่าน
:a5:
-
การดำเนินชีวิตของสองคนลูกศิษย์กับอาจารย์ราบรื่นไปอย่างดี หลังจากที่ไม่ต้องมีปัญหาให้หาทางแก้ไขรายวัน กฤตภาษถูกส่งไปเรียนที่ต่างประเทศแล้ว ในขณะที่ภูมิก็ได้กลับเข้าไปทำงานที่เดิมตามปกติคล้ายๆว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ณิชาเองก็สานความสัมพันธ์กับศัลชัยไปด้วยดีๆ
อาจารย์กับลูกศิษย์พร้อมกันผ่อนลมหายใจออกมา เมื่อหมดเวลาการเรียนการสอนลงไปอีกหนึ่งวัน ซึ่งวันนี้เป็นวันที่คนเป็นครูจัดการให้ตัวลูกศิษย์วัดระดับความรู้ที่ตัวเองได้ถ่ายทอดมาให้ทั้งหมด ซึ่งเมื่อตรวจดูแล้ว ตัวลูกศิษย์เองก็ทำได้ดีจนเป็นที่น่าพอใจ ไม่ต่างจากเกรดเฉลี่ยที่ดูกระเตื้องขึ้นในตอนที่เจ้าตัวได้ผลการเรียนมาให้ช่วยวิเคราะห์ดู หลังจากเสร็จสิ้นการสอบในชีวิตนักเรียนมัธยมปลายไปอีกหนึ่งเทอม
“เป็นไง คิดว่าไหวมั๊ยกับการสอบเข้ามหาลัย ข้อสอบมันก็ประมาณนี้แหละ ถ้านายทำได้แบบนี้ ก็คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้ว เพราะเกรดเฉลี่ยนายที่พี่ลองคิดวิเคราะห์ ก็อยู่ในเกณฑ์ที่น่าจะพอสมัครเข้าเรียนตามคณะ และมหาลัยที่นายต้องการได้อยู่”คนเป็นอาจารย์เอ่ยถามขึ้น เมื่อปล่อยให้ลูกศิษย์พักผ่อนสมองไปแล้วซักพัก
“มีพี่อยู่ให้คำปรึกษาแบบนี้ ทำไม่ได้ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว”ลูกศิษย์เอ่ยบอก
“ให้มันจริงเถอะ แล้วพี่จะคอยดู”
“ถ้าผมทำได้ล่ะ พี่จะให้อะไรเป็นรางวัลผม”
“จะเอาอะไรล่ะ”
“หัวใจพี่”
“มาอีกละ มุกนี้ บอกแล้วไงว่าอย่าเล่นๆๆ”
“ทำไมล่ะ หรือมีคนจองก่อนผมแล้ว”
“มันก็ไม่แน่ นายอาจจะมีเซอร์ไพส์ตอนจบก็ได้”
“ได้ไงอ่ะ บอกมานะ ว่าตอนนี้คบใครอยู่”
“จะให้คบใครล่ะ วันๆก็หมกอยู่กับกองหนังสือ แล้วก็ที่บ้านนายเนี่ย”
“แล้วไป ถ้าแอบมีใครเก็บไว้ล่ะน่าดู”
“ทำไม นายจะทำอะไรพี่”
“ผมไม่ทำอะไรพี่หรอก แค่ผมจะไม่ตั้งใจอ่านหนังสือ ไม่ตั้งใจเรียนกับพี่ แล้วกลับไปเกเรดังเดิมก็แค่นั้น”
“เรื่องของนาย พี่ขี้เกียจจะสั่งจะสอนแล้วถ้ายังคิดอะไรตื้นๆแบบนั้นอีก”
“โหย นี่ไม่ง้อกันซักนิดเลยเหรอ”
“ง้อทำไม ไม่ใช่แฟน”
“ปากดีนักนะ เดี๋ยวเหอะ ซักวันจะเจอดี”
“กล้าทำอะไรพี่ก็เอาสิ พี่จะฟ้องแม่นาย แล้วทุกอย่างก็จบ”
“ถือว่าเป็นคนโปรดงั้นซิ”
“แน่นอน”
“งั้นมานี่เลย ปากดีแบบนี้มันต้องโดนนี่ วันนี้แม่ไม่อยู่ด้วย ข่มขื่นพี่ซะข้างล่างนี่แหละ”คนพูดประโยคสุดท้ายพุ่งเข้ากอดรัดตัวคนที่ทำท่าว่าจะลุกหนี เด็กหนุ่มไม่ปล่อยให้ฝ่ายนั้นตั้งตัวติดโดยการรีบจัดการลงมือซุกไซร้ให้เจ้าตัวอ่อนระทวยไปกับปลายลิ้นของตัวเอง จนสุดท้ายก็พิชิตสวาทเจ้าตัวได้อย่างเช่นเคย
.
.
.
.
.
.
เตชสิทธิ์กำลังขมักขเม้นในการอ่านหนังสือในวันที่ใกล้ที่จะเข้าทำการทดสอบทางการศึกษาแห่งชาติขั้นสูงเพื่อที่จะนำคะแนนไปบวกสะสมกับการทดสอบขั้นพื้นฐานที่ผ่านมาสำหรับการที่จะเลือกสมัครเข้าเรียนในระดับอุดมศึกษาในคณะและมหาวิทยาลัยที่ต้องการ
กัณตินันท์ลอบมองหนุ่มน้อยอยู่ห่างๆระหว่างที่กำลังนั่งสนทนาอยู่กับแม่ของเจ้าตัว ชายหนุ่มรู้สึกพอใจอยู่ไม่น้อยกับภาพที่เห็น เพราะความขยันและอดทนแบบนี้สินะที่ทำให้ลูกศิษย์หนุ่มของเขาทำเกรดเฉลี่ยในเทอมสุดท้ายในชีวิตนักเรียนมัธยมปลายและคะแนนการทดสอบทางการศึกษาขั้นพื้นฐานได้ดีจนน่าภูมิใจแทนคนที่นั่งอยู่คู่กับตนตอนนี้
“น้าขอบใจตฤณมากเลยนะ ที่สุดท้ายก้เปลี่ยนลูกน้าที่เคยเกเรสุดขั้วให้น้าได้ภูมิใจในตัวเขาได้ในวันนี้”หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยขึ้นกับชายหนุ่มในตอนที่ได้หันมองสบตากัน
กัณตินันท์ส่งยิ้มให้กลับแล้วบอกว่ามันเป็นหน้าที่ของตน ก่อนที่จะยอมเปิดใจบอกว่าตนคงอยู่ไม่ทันเห็นลูกของนางประสบความสำเร็จในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย เพราะได้วางแผนเอาไว้ตั้งนานแล้วว่าจะพาตัวเองไปหาความรู้เพิ่มเติมในต่างประเทศ คนได้ฟังถึงกับตกใจที่ไม่ได้รัระแคะระคายเรื่องนี้มาก่อน
“ไต๋รู้เรื่องนี้หรือยัง”นางเอ่ยถามคนเล่าเรื่องราวด้วยท่าทีตกใจหน่อยๆ
“ยังหรอกครับคุณน้า คือตฤณยังไม่กล้าบอกเขา”ชายหนุ่มเอ่ยตอบคำถาม ก็นี่แหละคือสิ่งที่เขาหนักใจและพยายามแบกรับความกังวลมาโดยตลอดในช่วงตอนที่ได้เริ่มผูกพันกับหนุ่มน้อยรายนั้นขึ้นมา เขายอมปิดความลับนี้เอาไว้จนมิด เพราะไม่อยากที่จะพูดออกไปเพื่อทำร้ายคตวามรู้สึกของคนที่ผูกพันอยู่กับตนเช่นกัน เตชสิทธิ์ร่างข้อเสนอข้อสุดท้ายให้เขาในการ์ดแผ่นนั้นว่า หลังจากทำการเรียนการสอนจบคอร์สนี้แล้ว ห้ามเขาหนีหน้าหายไปไหนเด็ดขาด โดยให้เขาทิ้งแค่หน้าที่ความเป็นคู่ไป แล้วเปิดใจคบกับเขาในฐานะคนรักกัน ในวันนั้นเขารู้คำตอบอยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะการที่จะพาตัวเองไปเรียนต่อครั้งนี้ เขาวางโครงการมาตั้งแต่ตอนที่โดนคนรักอย่างภูมิบอกเลิก และโดนลูกศิษย์ตัวร้ายไล่ออกไปให้พ้นจากชีวิตแล้ว
ในวันนั้นที่เขาจึงใช้วิธีร่างข้อเสนอกลับให้เจ้าตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ก่อน แล้วเขาจึงจะยอมตอบคำถามนั่น การทำแบบนั้นมันเป็นเพียงการยื้อเวลาปวดใจที่จะเอ่ยความจริงออกไป ข้อนี้เขารู้ดี แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ถ้าเขาพูดตอบออกไปว่าเขายังมีภาระหน้าที่ที่จะต้องไปจัดการ และให้เวลากับตัวเอง เขาเชื่อแน่ว่ารอยร้าวต่างๆมันย่อมเกิดขึ้นเป็นแน่ในตอนความสัมพันธ์ที่ดีกำลังเริ่มก่อตัว ไม่แน่ลูกศิษย์ของเขาอาจจะลุกมาต่อต้านเขาโดยไม่สนใจการเรียน จนทำให้อนาคตที่กำลังจะสดใสดับวูบลงไปอีกก็เป็นได้ ข้อนี้เขาไม่ได้คิดไปเอง แต่คำพูด และการกระทำต่างๆของเด็กนั่นมันสื่อ และส่อว่าจะเป็นแบบนั้นจริงๆในทุกตอนที่เขาลองพูดเปรยๆเอาไว้ให้เจ้าตัวได้คิดว่าอะไรๆมันก็ไม่แน่นอนเสมอไป
“น้าเข้าใจตฤณ แต่ความจริงมันก็คือความจริงวันยังค่ำ ตฤณไม่น่าปล่อยให้อะไรๆมันคาราคาซังมาขนาดนี้เลย”ผู้สูงวัยให้ความคิดในอีกแง่หนึ่ง ตอนนี้นางรู้สึกเป็นกังวลมากว่า หากลูกชายได้รับรู้ถึงข่าวนี้แล้วจะเป็นการทำให้เจ้าตัวขาดสมาธิในการตั้งใจอ่านหนังสือ ก็เพราะนางรับรู้มาโดยตลอดน่ะสิว่าลูกชายผูกพันกับคนที่ตนว่าจ้างมาให้สอนหนังสือถึงขั้นไหน ซึ่งปัญหาข้อนั้นนางไม่ติดใจอะไรแล้ว เพราะคนที่นางว่าจ้างมาก็ทำหน้าที่ได้ดีจนน่าพอใจ จนนางเองยอมเปิดใจยอมรับเจ้าตัวได้ในฐานะอะไรก็ช่างที่ลูกชายนางอยากให้เป็น แต่ปัญหาที่หนักอกในตอนนี้นี้สิ ถ้าคนๆนี้ยอมบอกความจริงกับลูกชายนางตั้งแต่ต้น บางทีระยะเวลาที่ยาวนานกว่าจะมาถึงวันนี้ อาจจะทำให้ลูกชายนางทำใจ และยอมรับความจริงได้แล้วก็ได้ แต่นี่มันช่วงหัวโค้งที่จะเข้าสู้เส้นชัยชัดๆ แล้วคนๆนี้มาบอกข่าวที่น่าตกใจแบบนี้ ขนาดนางยังอึ้ง แล้วลูกชายนางล่ะ นางไม่อยากจะคิดเลยว่าฝ่ายนั้นจะรู้สึกเช่นไร หากรู้เรื่อง
“ตฤณขอโทษครับคุณน้า ตฤณอาจจะกลัวไปเอง คิดไปเองฝ่ายเดียว”กัณตินันท์เอ่ยขึ้นใหม่พลางยกมือไหว้คนอายุสูงกว่า เมื่อพอจะเข้าใจความคิดของเจ้าตัว สอง
คนมองสบตากันอย่างต่างคนต่างหนักใจในการที่จะหาทางออกให้เรื่องนี้ ก่อนที่สุดท้ายจะได้บทสรุปว่าเรื่องนี้จะไม่ถึงหูคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาสร้างอนาคตตัวเองให้จิตใจได้วอกแวกจนทุกอย่างพาลที่จะพัง
-
“พี่ตฤณไปไหนอ่ะแม่แม่”เตชสิทธิ์เดินมาถามแม่ของตน หลังจากที่พักสายตามองมาทางนี้ แล้วไม่เห็นกำลังใจอีกคนของตนนั่งอยู่
“กลับไปแล้ว ที่บ้านเขาโทรตาม”คนถูกถามเอ่ยโกหกออกไป นางจะบอกลูกชายได้ยังไงว่าที่กัณตินันท์รีบกลับไป เพราะเกิดอาการอ่อนแอร้องไห้เสียน้ำตาในเรื่องราวที่ได้พูดคุยกับตนเมื่อครู่ นางรู้สึกซึ้งและเห็นใจฝ่ายนั้นอยู่ไม่น้อย เมื่อได้รับรู้ว่าเจ้าตัวเองก็รักและผูกพันกับลูกชายของตนอยู่มากมายเช่นกัน แต่เจ้าตัวก็บอกว่าทุกอย่างถูกวาดและขีดเอาไว้แล้วจนเปลี่ยนแปลงแก้ไขไม่ได้ ในตอนที่น้ำตาแห่งความใจหายพร่างพรูออกมาจึงขอตัวกลับก่อนที่คนต้นเหตุแห่งหยาดน้ำตาจะมาเห็น และคะยั้นคะยอถามถึงสาเหตุที่อ่อนแอ
“อะไร จะไปไม่บอกกันซักคำ”หนุ่มน้อยบ่นขึ้น พลางมองออกไปข้างนอก ผู้เป็นแม่ลอบถอนหายใจ การไปไม่บอกครั้งนี้มันยังน้อยไปตาไต๋เอ้ย ในวันหนึ่ง แกคงจะต้องตกใจมากกว่านี้เป็นแน่
.
.
.
.
.
จากวันนั้น เตชสิทธิ์ได้พุดคุยกับกัณตินันท์ผ่านเพียงแค่เครื่องโทรศัพท์เท่านั้น ด้วยเหตุผลที่ว่าการเรียนการสอนจบคอร์สลงไปแล้วเรียบร้อย และในตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เขาจะต้องเก็บตัวลุยอ่านหนังสือเพียงอย่างเดียว ซึ่งในส่วนที่ไม่เข้าใจก็แค่ได้ปรึกษากับคนเคยเป็นอาจารย์ผ่านทางเครื่องโทรศัพท์อย่างที่ว่า เด็กหนุ่มไม่มีทางรับรู้และเอะใจเลยซักนิด ว่าฝ่ายนั้นก็กำลังเตรียมตัวที่จะเดินทางไปสร้างอนาคตของตัวเองเช่นกัน จนวันเวลาผ่านไปจนถึงเทศกาลที่จะต้องเข้าทดสอบความรู้ที่แท้จริง หนุ่มน้อยรู้สึกแปลกใจมากที่คราวนี้ แม่ของตนคอยเป็นธุระให้ทุกๆเรื่องโดยปราศจากเงาของคนที่น่าจะมาทำหน้าที่นี้โดยสิ้นเชิง
“พี่ตฤณหายไปไหนน่ะแม่ สองสามวันมาแล้วนะที่ผมติดต่อเขาไม่ได้”หนุ่มน้อยเอ่ยถามแม่ของตนในวันที่ฝ่ายนั้นลางานมาเพื่อขับรถส่งตนไปที่สนามสอบ
“อ๋อ พี่เขาไม่อยากมารบกวนสมาธิแกในช่วงนี้น่ะ”คนเป็นแม่เอ่ยโกหกอีก นางจะบอกลูกชายได้ยังไงล่ะว่าคนที่เจ้าตัวถามถึงตอนนี้ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ในแผ่นดินเกิดแล้ว
“รบกวนอะไรกันน่ะแม่ เขาเคยเป็นครูผมนะ เนี่ยผมกำลังจะทำหน้าที่ลูกศิษย์ที่ดีให้เขาเห็น แต่ดันหลบหน้าหลบตาไปแบบนี้มันหมายความว่าไง”เสียงลูกชายเริ่มโวยขึ้น คนเป็นแม่ถึงกลับหนักใจ เลยพยายามพูดให้เจ้าตัวทำความเข้าใจซะใหม่
“แกอย่าเพิ่งให้จิตใจแกวอกแวกตอนนี้เลยน่าไต๋ พี่ตฤณเขาก็รอที่จะมองดูความสำเร็จชองแกอยู่ เขาเหนื่อยกะแกมามากแล้ว แกก็ให้เวลาเขาพักบ้างสิ ถ้ารักเขา ก็จงทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีซะ แล้วเขาจะกลับมาชื่นชมความสำเร็จของแกเองน่ะแหละ”
เตชสิทธิ์ยอมเงียบ ใช่สินะ กัณตินันท์เหนื่อยเพราะเขามามากมาย และในตอนนี้ทุกอย่างมันก็ต้องขึ้นกับตัวเขาเองแล้วทั้งนั้น อย่างที่แม่เขาบอกก็ถูก เขาควรจะให้เวลาฝ่ายนั้นได้พักบ้าง อย่างน้อยก็ในช่วงที่เขาสอบ พอสอบเสร็จเถอะพี่ตฤณ ผมจะหอบคะแนนสวยๆไปอวดพี่ให้ได้เชียว ถึงวันนั้นพี่คงตอบตกลงที่จะคบกับผมในฐานะคนรักได้ซะทีสินะ
หนุ่มน้อยเผลอลอบยิ้มในตอนที่คิดขึ้นมาได้แบบนั้น ผู้เป็นแม่ถึงกลับลอบถอนหายใจ ตฤณเอ้ย น้าแก้ปัญหาในเบื้องต้นได้เท่านี้แหละ ต่อไป จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ลูกชายน้าก็ย่อมรู้อยู่ดีว่าตฤณได้ทิ้งเขาไปแล้ว ถึงวันนั้นอะไรจะเกิดขึ้น น้าก็สุดที่จะคาดเดา
.
.
.
.
.
ในวันสุดท้ายของการสอบเสร็จสิ้น มันเป็นที่แสนโล่งอกและโล่งใจของเตชสิทธิ์ แต่นั่นมันก็เป็นวันที่เขาได้รับฟังข่าวที่น่าตกใจเช่นกัน
“พี่ตฤณเขาไม่ได้อยู่ที่เมืองไทยนี้แล้วล่ะไต๋ พี่เขาไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแต่แต่ก่อนที่แกจะสอบอีก”แม่ของเด็กหนุ่มเอ่ยบอกว่าอย่างนั้นในตอนที่เจ้าตัวเริ่มแสดงท่าทีหงุดหงิดให้เห็น เมื่อพยายามติดต่อคนทำตัวสูญหาย แต่ไม่สำเร็จ
“แม่ไม่ได้โกหกผมใช่ไหม”เด็กหนุ่มเอ่ยถามทั้งๆที่เกิดอาการตัวชาไปแล้วชั่วขณะ นี่มันเรื่องอะไรกัน แม่เขาต้องการเล่นตลกอะไรกับเขาหรือเปล่า
“แม่ไม่ได้โกหกแก ตฤณเขาไปแล้วจริงๆ”
“ไม่จริงอ่ะแม่ แม่เอาเรื่องอะไรมาพูด พี่ตฤณเขาจะกล้าทิ้งผมไปโดยไม่ร่ำลาผมสักคำเลยงั้นเหรอ”
“มันเป็นเรื่องจริงไต๋ มันเป็นเรื่องจริง ฟังนะ พี่ตฤณเขามีเหตุผลของเขา เขาบอกแม่ว่าจะกลับมาอิบายให้แกฟังเองภายหลัง แกอย่าเพิ่งไปโกรธอะไรพี่เขาเลยนะ รอเขากลับมาอธิบายเหตุผลของเขาก่อน”
เตชสิทธิ์นิ่งอึ้งไปอีกเมื่อฟังสิ่งที่แม่ตนบอก เด็กหนุ่มเกิดอาการเข่าอ่อนขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อคิดย้อนถึงคำพูดแปลกๆและการกระทำต่างๆของกัณตินันท์ ก่อนที่ความคิดสุดท้ายจะไปหยุดอยู่ที่ตอนที่เขาเห็นหนังสือต่างประเทศสองสามเล่มของเจ้าตัว แล้วเข้าใจว่าเจ้าตัวซื้อหามาอ่าน เพราะรับงานสอนพิเศษที่อื่น
“ทุกอย่างมันไม่ได้กะทันหันใช่มั๊ยแม่ พี่ตฤณเขาคิดที่จะทิ้งผมไปตั้งนานแล้วใช่มั๊ยครับ ใช่มั๊ยครับแม่”หนุ่มน้อยเอ่ยคะยั้นคะยอเอาความจริงกับแม่ เมื่อเริ่มเจ็บปวด ปนน้อยใจ ที่คนหนึ่งคนที่ผูกพันกันมานาน ทำในสิ่งที่ทำร้ายจิตใจตนอย่างหนัก
“แม่บอกแกแล้วว่าพี่ตฤณเขามีเหตุผลของเขา แกอย่ามาคาดคั้นเอาอะไรจากแม่เลย แกรอที่จะฟังคำตอบจากเขาดีกว่า”หยิงสูงวัยบอกปัดลูกชาย เพราะเชื่อว่าไม่ว่าจะกี่ร้อยกี่พันเหตุผลที่ตนจะเอ่ยแก้ต่างให้คนที่จากไปแล้วตอนนี้ ก็คงไม่อาจที่จะผสานรอยร้าวในจิตใจลูกชายตัวเองให้ดีขึ้นในตอนนี้ได้
“เหตุผลอะไรอ่ะแม่ เหตุผลอะไร แม่บอกผมตอนนี้เลยก็ได้ ผมไม่เข้าใจเขา ผมไม่เข้าใจเขา ทำไมเขาถึงทิ้งผมไปอย่างไม่ร่ำลาสักคำ ผมทำอะไรผิด ผมทำอะไรผิด”หนุ่มน้อยเอ่ยโวยวายออกมา ก่อนจะพาลฟาดหัวฟาดหางไปทั่วบ้าน แล้วหมดแรงทรุดนั่งลงร้องไห้ที่พื้นอย่างไม่อายสายตาคนเป็นแม่
“ใจเย็นๆตาไต๋ อีกไม่นานพี่ตฤณเขาก็คงกลับมาแล้ว ใจเย็นๆนะ เชื่อแม่ว่าอีกไม่นานพี่เขาก็กลับมา”คนเป็นแม่เข้าปลอบลูกชาย นางเห็นภาพนี้แล้วก็อดที่จะนึกถึงภาพที่กัณตินันท์ร้องห่มร้องไห้ก่อนจากไปเช่นกัน ความรักความผูกพันนี่มันไม่เข้าใครออกใครเลยจริงๆ ตฤณ กลับมาหาลูกชายน้าเร็วๆเถอะนะ น้าไม่อยากที่จะเห็นเขากลับไปเกเรดังเดิม...
-
สายลมในฤดูร้อนพัดผ่านร่างของเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งคิดอะไรบางอย่างอยู่ในซุ้มๆหนึ่งภายในสถานศึกษาของตน นิ้วมือเรียวค่อยๆเปิดการ์ดแผ่นหนึ่งขึ้นออกอ่านตัวอักษรข้างในจนหมดทุกตัว
“พี่ตฤณ พี่ผิดสัญญากับผมทำไม พี่ผิดสัญญากับผมทำไม”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิดหวังปนความเสียใจ ตัวอักษรทุกตัวในการ์ดแผ่นนั้นยิ่งอ่านมันก็ยิ่งทิ่มใจเขาให้เจ็บแปลบขึ้นเรื่อยๆ เขายื่นข้อเสนอข้อหนึ่งที่ยังไม่ได้คำตอบจากคนที่เขาเพิ่งเอ่ยถึงเมื่อซักครู่ เขาอ่านถึงบรรทัดที่คนๆนั้นเขียนตอบกลับมาให้แล้วก็ยิ่งนึกเสียใจขึ้นมาอีก
“ผมสอบเข้ามหาลัยได้แล้วไง แล้วทำไมล่ะ ทำไมพี่ต้องทิ้งผมไปโดยไม่ร่ำลาผมซักคำ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาใหม่ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนที่หยดน้ำใสๆจะไหลออกมาจากสองตาในตอนที่คิดถึงภาพความหลังเก่าๆ
เด็กหนุ่มวางการ์ดลงที่พื้นโต๊ะแล้วยกมือขึ้นเช็ดหยาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองรอบๆบริเวณสถานศึกษาแห่งใหม่ของตน เป็นไปได้เขาอยากจะให้คนที่เป็นคนทำให้เขามานั่งนึกภูมิใจในที่แห่งนี้มานั่งคู่กันกับเขาในตอนนี้ แต่นั่นมันก็เป็นเพียงแค่ความคิด ในเมื่อป่านนี้เขายังไม่ได้รับการติดต่อกลับใดๆจากคนๆนั้น แต่เขาก็คงจะยังรอ รอด้วยความหวังว่าซักวัน คนๆนั้นจะกลับมา
พี่ตฤณ ผมจะรอให้พี่กลับมาดูความสำเร็จของผม ความสำเร็จที่พี่เป็นส่วนหนึ่งในการสร้างมันขึ้น และผมจะรอฟังคำอธิบายของพี่ ว่าทำไมพี่ถึงทิ้งผมไปอย่างไม่ร่ำลา พี่รู้มั๊ยว่าผมเสียใจ ผมผิดหวัง แต่ก็ช่างเถอะยังไงผมก็ยังรักพี่อยู่ กลับมาหาผมเร็วๆนะครับ ผมยังจะรอพี่ ....แม้พี่จะกลับมาเพื่อที่จะเอ่ยเพียงคำลากับผม ผมก็จะรอ...ผมสัญญา...ผมสัญญา....
.
.
.
.
.
.
วันและคืนที่สร้างกันมา ไม่มีค่ากับเธอใช่มั๊ย
ไม่พูดจาสักคำ แล้วเธอก็ไป ยิ่งคิดแล้วมันใจหาย
อยากให้กลับมาใช้เวลา พูดคำลาสักคำได้ไหม
แล้วจะปล่อยให้เธอทิ้งกันง่ายดาย
จบวันและคืนที่ผ่านมา
หากมันอาจยืดเวลา ก่อนเธอจะทิ้งกันไป
หมื่นคำลา ก็จะฟัง
หากมันช่วยรั้งเธออยู่ สักแค่นาที
จะเจ็บช้ำ สักเท่าไหร่
ต้องทนต้องฝืนเท่าไหร่
จะแลกเวลา....ครั้งสุดท้าย
.
.
.
.
.
.
ขอบคุณสำหรับการติดตาม
.
.
.
จบบริบูรณ์
-
ง่า เมื่อกี้เข้าใจผิด มากีสใหม่ก็ได้
:oni1:
-
จบแบค้างๆคาๆ
แบบนี้ต้องมีภาคต่อนะ คนแต่ง
-
เฮ้ย !!!!!!!!!!!!!!!!!1
-
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V24DBD0PB0&Autoplay=1
-
• โดยให้เขาทิ้งแค่หน้าที่ความเป็นคู่ไป แล้วเปิดใจคบกับเขาในฐานะคนรักกัน
คู่ หรือ ครู คะ
ต๊าย ยัยตฤณทำแปลก.......จะไปนอกไปนา ก็ไม่เห็นจะต้องแจ้นหนีตาไต๋ไปเลยนี่คะ
อยู่เลี้ยงฉลองผลสอบก่อนก็ได้ แล้วค่อยให้ตาไต๋กับคุณแม่(?)ไปส่ง
ทำท่าสวยๆลากันที่สนามบิน อิอิ
ซั้มเหม่อร์ นายไต๋ค่อยตามไปเยี่ยม, พอจบแล้ว ค่อยตามไปอยู่ เอาหม่าม้าไปด้วย 55
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
จะจบแบบนี้เหรอครับ อย่างน้อยให้กลับมาตอบจากปากก็ยังดี แต่ถึงแม้เราจะรู้จากการกระทำแล้ว แต่มันยังไม่กระจ่างอะ มาต่อนิดหน่อย เป็นตอนพิเศษได้ปะครับ อย่างจบไปแบบคนละทางเลย อย่างน้อยให้เรียนจบกลับมาเจอกัน เป็นภาคพิเศษหรือภาคต่อได้ไหมครับ แบบนี้มันเศร้าไปหน่อยนะ
-
อีกแล้วว จบแบบนี้อีกแล้ว T^T
มีตอนพิเศษ หรือ ภาคต่อหน่อยจิครับบ
เอาแบบหวานๆ จะได้ช่วยจรรโลงใจเด็กเตรียมเอนท์ จ๊ากกก
ว่าแล้วก็ไปอ่านหนังสือต่อดีกว่า :m32:
-
ไม่ต่อมีโกรธ อย่างแรงอ่ะ.....................
มาไวๆนะ
-
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
ไม่มีภาคต่ออาจพ่นไฟได้จริงๆนะเนี่ย
แค่เรียนโทเอง ตฤณน่าจะกลับมาระหว่างไต๋ยังเรียนไม่จบมหาลัยได้สิ มาเคลียร์หัวใจกันให้รู้เรื่อง ดีกว่าแบบนี้น้า :oni2:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ yayoy ขอบคุณนะคะ คุณ DD
เอ่ออออ พี่กิต
ผิดเรื่องป่าวพี่
:m29:
-
จบแล้ว รอภาคสองต่อ ถ้าไม่มีพ่นไฟด้วย :m16:
-
:a6: เอาพี่ตฤณกลับมาก๊อนนนนน
-
ขอบคุณนะคะ คุณ yayoy ขอบคุณนะคะ คุณ DD
เอ่ออออ พี่กิต
ผิดเรื่องป่าวพี่
:m29:
ว้าย เรื่องไม่ผิด แต่ clipboard ผิดค่ะ......./กิต. ม้วนกลับไปกลับมา8ตลบด้วยความอาย
แล้วกระตุกผ้าปูเตียงมาบิดอย่างขวยเขิน....... :m23:
.
-
จบแบบนี้ บอกตรงๆ รับไม่ได้ :m16: :m16: :m16: ปูเรื่องมาดิบดี หักมุมแบบนี้มัน :a6: :a6:
-
เฮ้ยยยยยยยยย จบแบบนี้ได้ไงเนี่ย
จบแบบนี้ไม่เอานะ......โอ๊ย.....ประสาทเสีย :serius2:
-
ง๊าา...เอางี่เลยอ่ะ เอาไม้มาตีกะบาลกันเลยดีกว่ามั่ย o12 ขัดใจอย่างแรง
ทำงี้กะโต๋ได้ไงห๊าาาา วุ๊ย!~เซ็งจิต
-
ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
:L2: :pig4: :L2: :pig4: :L2: :pig4:
ก่อนอื่น ต้องขอขอบคุณทุก ๆ คนนะครับ ที่เข้ามาอ่าน เข้ามาแสดงความคิดเห็น เข้ามารอ ซึ่งบางที รอนานมาก :m13: :m13:
ผมก็เพิ่งโพสเป็นเรื่องแรก ถ้ามีผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ o1 o1 o1
และที่สำคัญ ต้องขอขอบคุณพี่บอยมาก ๆ เลย ที่อนุญาตให้อาร์ทเอาเรื่องนี้มาลงที่เล้า :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณจากใจจิงคับพี่บอย
ส่วนข้างล่างนี้เป็นข้อความจากพี่บอยนะค๊าบ.......
จบแล้วครับ จบแล้วจริงๆ ขอบคุณทุกๆคนมากๆสำหรับการรอคอยและติดตาม อ่ะให้เวลาเต็มอิ่มกับการอ่านบทสรุปของนิยายเรื่องนี้กันให้สมใจกับการรอคอยกันก่อน ในกระทู้หน้า เปิดจองหนังสือ และมีเซอร์ไพรส์แน่นอน
ขอบคุณครับ
Boy
ส่วนเรื่องการเปิดจองหนังสือ คิดว่า พี่บอยจะมาชี้แจงที่เล้าเองนะคับ
ขอบคุณจากใจจิง
zandwizz
-
หนังสือรายหว่า เรื่องนี้อะเปล่า ทำไม จบแบบหักเลยอ่า แล้วยังไง อ่า ก้อจบแบบว่าร้องไห้อีกแล้ว ฮือๆๆๆๆ
-
นิยายจบ อารมณ์ไม่จบ
โฮๆๆ
รอเป็นเพื่อน ไต๋นะ
o7
-
:a4: :a4: :a4:
รอพี่ตฤณด้วยคน
-
o7 จบแล้วจริงๆหรือ ?
-
o7อ้่ากกกกกกจบแล้วเหรอเง้อแล้วเค้าสองคนจะได้อยู่ด้วยกันป่าวอ่ะ
อยากอ่านต่ออ่าน่ารักมากกกกกกกกก
ขอบคุณทั้งคนโพสและคนแต่งค้าบบบบบบ :t2:
-
นี่มันยังไม่จบนี่ครับ!!!! :m31:
มาต่อเรยน้า :angry2:
-
จบแล้ว?
:pig4:คนแต่ง+คนโพสค่ะ :L2:
-
วุ้ย ก็จัดให้มีภาค(version)'เอาใจคนอ่าน' ใส่ไว้ในเล่มด้วยสิคะ จึงจะสมบูรณ์แบบ นะคะ นะคะ นะคะ
Bestseller เลยนะคะ
ขอบคุณนะคะ คุณ zandwizz ขอบคุณนะคะ คุณ Boy
-
จบอย่างนี้ปวดใจอ่ะ :o12:
มีภาคสองป่าว
ถ้ามีมาต่อเหอะ
พลีสสสส
:sad2: :sad2:
-
ป้าว่ามันจบแบบค้างๆนะ ห้วนไปนิด
หรือว่าจะมีภาคสองที่นายเอกเรียนจบแล้วกลับมา
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! จบงี้เลยเหรออ่ะ
จบเชือดเฉือนใจเกินไปแร้ววววว
งั้นขอตอนพิเศษแทนได้ไหม~ :sad2:
เอาแบบตอนพิเศษมันแฮบปี้อ่ะ :กอด1:
ขอบคุณที่ผลิตนิยายสนุกๆมาให้อ่าน ขอบคุณค๊าบ~ :กอด1:
-
จบแบบนี้ก็ได้ครับ อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่าทั้งคู่พร้อมที่จะรอกันและกัน
แต่มีภาคต่อก็ดีนะครับ อิอิ :oni2:
-
ง่ะ
คำแรกที่ร้องออกมาคือ
"เฮ้ย!"
จบแล้ว...ใจหายอะ
เด๋วจะนอนหลับไหมเนี้ยยยยย?
:m15:
จบไม่รู้เนื้อรู้ตัวอ้ะครับ เง้ออออ...
สงสารไต๋จัง
ไม่เป็นไร...รอต่อไปนะ สักวันพี่ตฤณคงกลับมาแน่ๆ
สู้ๆๆ
:m30: :m30: :m30: :m30: :m30:
-
o12 มันไม่จริงใช่มั้ยเนี่ย จบแบบเนี่ยนะ :a6: :เตะ1:
มาต่ออีกสัก4-5บรรทัดก็ยังดี นะๆๆๆๆๆๆๆ :m15:
-
:m31: :m31: :m31:
ขอร้อง อย่าจบแบบนี้เลยนะ
:seng2ped:
-
ขอบคุณค่ะ สำหรับความสุขที่ให้อ่าน :L2:
แต่ทำไมให้ไต๋เศร้าตอนจบด้วยล่ะเนี่ยะ.....
-
ทำไมจบแบบนี้อ่ะครับพี่ :m15:จบแบบนี้เอามีดปาดคอกันดีกว่าไหมอ่ะ :m15:โหดร้ายอ่ะ
ป.ล.รอพี่บอยมาอธิบายนะครับผมเรื่องหนังสือนะครับผม :L2:
ขอบคุณนิยายดีๆที่มีมาให้อ่านนะครับ(แม้ตอนจบจะขัดใจนิดๆอ่ะ) :L2: :L2: :กอด1:
ขอบคุณแซนวิสด้วยนะครับผม :กอด1:
-
จบแล้ว
จริง จริง
เหรอออออออออออออ
ใจหายอ่ะ สงสารไต๋
แต่ยังไงก็ขอบคุณค่ะ ขอบคุณคุณบอย คุณzanwizzด้วยค่ะ
:กอด1:
-
จบแบบนี้ก้มีความสุขดี
แฮปปี้เอนดิ้ง
ตฤณก็ไม่ได้ว่าจะเลิกไต๋ซะหน่อยเนอะ
เมลล์คุยกันมั่ง ส่องกบส่งหากันมั่ง
ว่างๆก็เอาคลิปเอสกะหนุ่มนักเรียนนอกมาดูมั่ง
แป๊บๆก็กลับเมืองไทยแระ
กริ๊ๆ
-
ขอบคุณครับ บอย
ขอบคุณครับ อาร์ท
ที่เอาเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
ยังไงถ้าตอนรวมเล่มแล้ว แต่งต่ออีกสักหน่อย เรื่องนี้จะอร่อยมากมายเลยครับ
รอเล่มสามอยู่นะ
-
:o เฮ้ย!!!!! พี่
เงี้ยะที่บ้านไม่เรียกจบบริบูรณ์นะ
-
แอบมองซ้ายขวา แล้วค่อยๆคลานเข้ามาที่กระทู้นี้ท่าจะปลอดภัย...เหอๆ
ยังไงกันล่ะนี่ โดนซะยับเลย ไอ้ Boy เอ้ย
มะ!! สำหรับหลายคนที่ข้องใจและค้างคาในตอนจบ ผมมีให้อ่านแบบว่าให้นอนหลับได้อย่างที่ไม่ต้องเครียด หรือเกลียดคนเขียนกันเลยทีเดียว (หรือจะเครียด and เกลียดกันเข้าไปใหญ่หว่า )
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ขออนุญาตนะครับสำหรับเจ้าของบอร์ด คือตอนนี้ Loving Course ตอนพิเศษ Limited Edition มีอยู่ที่ผมเพียงผู้เดียวเท่านั้น
(http://www.uppic.net/ti/irjjj.jpg)
ฉบับบนี้ เล่มนี้ ไม่มีการโพสลงบนอินเตอร์เน็ตใดๆทั้งสิ้นครับ จะมีให้เฉพาะผู้ที่สั่งจองหนังสือกับเท่านั้นครับ
รายละเอียดก็แวบกันไปที่ห้องซื้อ-ขายกันเลยครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=6159.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=6159.0)
ก็เข้าใจว่าแหกโค้งจบไปนิดนึง และก็ทำใจไว้แล้วว่าจะโดนอะไรบ้าง o7
ยังไงถ้าใครอารมณ์ยังไม่จบ ก็ตามอ่านกันได้ที่เล่มนั้นแหละครับ แหะๆ
ขอบคุณครับ
Boy
-
อยากได้อ่ะ ......งบหมดอ่ะค๊าบบบบบ
3เล่ม 1050 บาท ตายแน่ๆๆๆ
-
อยากได้อ่ะ ......งบหมดอ่ะค๊าบบบบบ
3เล่ม 1050 บาท ตายแน่ๆๆๆ
.
.
.
.
.
สั่งจองเล่มเดียวก็ได้ครับ มีให้เหมือนกัน ชอบนิยายเรื่องไหน ในเล่มไหน ก็จองเล่มนั้นเลยครับ
ขอบคุณครับ
Boy
-
มาจิ้มพี่บอย อิอิ......
-
กะจะมาปาด ไม่ทันแฮะ
เอาเป็นว่า จะอุดหนุนเหมือนเดิมครับ
-
:a5: :a5: :a5:
จบเหมือนไม่จบ
ขอบคุณคนโพสต์แล้วก็คุณบอยมากค่ะ
:L2: :pig4:
-
อ่า ๆๆๆ ซาบซึ้งตรึงใจ แต่ทำไม เจ็บจัง o1
-
:a5: :a5: :a5:เง้อจบแบบนี้ได้ไงอ่า ขอตอนพิเศษด่วนๆเลยคร๊า :t2:ฟฟ
-
ขอบคุณ บอย คนแต่ง
ขอบคุณ อาร์ท คนโพสต์ครับ
แล้วจะแวะไปอุดหนุนนะครับ
-
ต้องร้องเพลง รอ ของมาช่าเลยงั้น
-
จบแบบนี้ ไม่ทำร้ายจิตใจกันไปหน่อยหรือครับ คุณบอย :a5:
แต่ก็ขอบคุณมากนะครับ ที่แต่งเรื่องนี้และอีกหลาย ๆ เรื่องมาให้อ่าน :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณอาร์ท ที่นำเรื่องนี้มาโพสให้ :pig4: :pig4: :pig4: และเพื่อเป็นการขอบคุณอีกครั้ง +1 o1 :bye2:
ปล. เอาเรื่องอื่นของคุณบอย มาลงอีกนะอาร์ท
-
จบแบบนี้ ไม่ทำร้ายจิตใจกันไปหน่อยหรือครับ คุณบอย :a5:
แต่ก็ขอบคุณมากนะครับ ที่แต่งเรื่องนี้และอีกหลาย ๆ เรื่องมาให้อ่าน :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณอาร์ท ที่นำเรื่องนี้มาโพสให้ :pig4: :pig4: :pig4: และเพื่อเป็นการขอบคุณอีกครั้ง +1 o1 :bye2:
ปล. เอาเรื่องอื่นของคุณบอย มาลงอีกนะอาร์ท
อ่าค๊าบ ต้องขอพี่บอยก่อนน๊า....... 5555+
-
อิอิ ขอบคุณน้าสำหรับเรื่องดีๆๆ
รอเรื่องต่อไปของคุณบอย
:m4: :m4:
-
อ่าวว
จบแบบนี้
อึ้งงงง
-
:a5:
จบ............จบแล้ว
ช็อคอย่างแรง :sad2:
:o12:
:pig4:ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ(แม้จะจบแบบเจ็บปวดใจ :m15:)
-
:o ค้างงงงงง อยากได้หนังสือเหมือนกานอะ มีขายตามร้านขายหนังสือทั่วไปปะค่ะ จาได้ไปตามหาอ่านนนนน หรือว่าต้องสั่งจองเท่านั้น
ขอบคุนค่ะ สำหรับเรื่องดีๆๆๆๆ
-
จบไปอีกหนึ่งเรื่องและยังแอบให้ค้างคาใจกันนิดนึง
ขอบคุณคุณบอยสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ
ขอบคุณอาร์ทที่นำมาโพสนะคะ
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อ ๆ ไปค่า
:L2: :L1: :L2:
-
รอคร้าบ.........รอ :a4:
-
จบแบบนี้ ตายไปเลย :sad2:
-
:serius2:
:angry2:
-
อ่านรวดเดียวเลยค่ะ
สนุกมากๆๆๆๆ
มีครบทุกรสชาตเลยค่ะ แล้วก็ให้ข้อคิดอีกต่างหาก
ขอบคุณนะคะ :L2:
-
:o ค้างงงงงง อยากได้หนังสือเหมือนกานอะ มีขายตามร้านขายหนังสือทั่วไปปะค่ะ จาได้ไปตามหาอ่านนนนน หรือว่าต้องสั่งจองเท่านั้น
ขอบคุนค่ะ สำหรับเรื่องดีๆๆๆๆ
ตอนพิเศษของเรื่องนี้ เป็นของแถมสำหรับคนที่สั่งซื้อหนังสือนะค๊าบ
ไม่น่ามีขายตามร้ายขายหนังสือทั่วไปอ่ะคับ
-
+1 ให้อาร์ทที่เอาเรื่องสนุกๆมาลง แต่มันจบแบบคาใจอ่ะ เรื่องหน้าขอจบแบบhappy นะอาร์ท :กอด1:
+1 ให้พี่บอยเรื่องนี้มันส์มากคะพี่ รอเรื่องต่อไปอยู่นะคะ :L2:
-
สุดยอดแห่งความค้างคาจริงๆ :a5: :a5:
ถ้าจะจบแบบนี้สู้ไม่จบดีกว่าไหมเพ่ o12
แหะๆ ล้อเล่นนะ :laugh:
พอดีอารมณ์มันพาไป :angry2:
ขอบคุณจริงๆ ดีนะเนี้ยอ่านวันเดียวจบเลย :mc4: :mc4:
สุดยอดเลยเพ่ o13 o13
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีคับ :bye2: :bye2:
-
Thank you,
just finished up to page 10,
:m29:
-
:a6: :a6: :a6:
ก็คิดแล้วอ่ะนะว่ามันคงไม่จบ happy แต่ก็เซ็ง ....อ่ะ .....
ทามม้ายยยยยยยยยย ทามมาย ชีวิตเกย์มันก็เศร้าอยู่แล้ว อ่านนิยายยังเศร้าอีก แง๊งงงงงงงงงงงงงง
:serius2: :serius2: :serius2:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
แต่ก็ยังดีนิดส์นึง ตอนแรกคิดว่ามันต้องจบแบบตายแหงมเลย เอาวะ .... เรียนจบคงกลับมาเจอกันเองแหละ
แต่งต่อเองก็ได้ :m14: :m14: :m14: :m14:
-
ความรู้สึกเหมือนรักแห่งสยามเลยอ่ะ
เหมือนค้างแต่ก็..................OK!
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:a5: เฮือกก อุตส่าห์ผ่านเรื่องร้ายๆมาแทบตาย
น่าจะอยู่มีความสุขกันอีกติ๊ดส์นึงนะคับเนี่ย เศร้าจายยย :jul1:
-
อ่านไปอ่านมา
อ้าว!!! จบแล้วเหรอ :a5:
ทำไมเป็นเช่นนี้ :a6:
มีตอนพิเศษมั้ยคับ :m13:
-
อ่านตอนจบแล้วค้างเลยอ่า o7
ทำไมจบแบบนี้อ่า
มีตอนพิเศษป่าวคราบ :m12:
-
ไม่มีตอนพิเศษหรือครับ :sad4:
-
o13
สนุกมากๆเลยค่า
น่ารัก 555+
-
เพิ่งจะเข้ามาอ่านที่บอร์ดนี้ครั้งแรกกกก เชยไหม?
และก็ได้อ่านเรื่องนี้เรื่องแรกเช่นกันนนน อ่านรวดเดียวเลย
ให้ความรู้สึกเหมือนไม่จบ แต่คนแต่งบอกจบแล้วก็จ้องเชื่อเค้าใช่ไหมเนี่ยยยย
แน่ใจใช่มิ ว่าจบแล้วแน่ๆเนี่ยยยยยยยยยยย
ตอนอ่านจบบริบูรณ์ แล้วก็แบบ เฮ้ยยยย จิงอ่ะ จบและเหรอ - -" o18 o18
แต่ด้วยเรื่องนี้หนุกมากกก ให้อภัยได้จ้าาาา
-
สุดยอด o13
-
อ่านจนจบ สนุกมากครับคุณบอย ขอบคุณนะครับ
ขอบคุณคุณผู้โพสด้วยนะครับ
-
อืมมม โอ้ว อ้า จบได้-*-
ขอให้หนังสือขายดีๆครับ
-
มาแระคับ เหนื่อยมากเลย ทำงานวันนี้ ไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยน๊า....
ไปอ่านกันต่อเรยค๊าบ....
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
ภูมิ กำลังจะกลับบ้านหลังเลิกงาน ชายหนุ่มชะงักเท้าเดินขณะกำลังจะออกจากตึกเมื่อสายตามองเห็นคุณหนูผู้คิดว่าตัวเองสวยตายเดินเซื่องซึมผ่านมา
“เจอกันอีกแล้วนะครับคุณณิชา”ร่างสูงแถตรงไปทักทายเมื่อนึกครึ้มอยากยั่วโมโหเด็กเล่น
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”คนถูกทักตวาดแว้ด เพราะอารมณ์เสียเป็นทุนเดิมมาอยู่แล้วกับการโดนสลัดทิ้งอย่างเป็นทางการ
“โถ อารมณ์ไม่ดีมาจากไหนครับเนี่ย แล้ววันนี้แฟนไม่มาส่งเหรอครับ”ภูมิยั่วต่ออย่างนึกสนุก แล้วแกล้งถามถึงเตชสิทธิ์
“ก็บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับฉัน”คุณหนูถลึงตาบอก พลางจะรีบเดินหนี จังหวะนั้นเจ้าตัวก็ต้องร้องกรี๊ดลั่นเสียงหลง เมื่อร่างเกิดสะดุดล้มขึ้นมาจากการถูกปลายเท้าใครบางคนยื่นมาขัดขาที่กำลังก้าวเดิน
“ฉันจะฟ้องพ่อฉัน นายต้องโดนไล่ออกจากตึกนี้แน่”คนล้มสะบัดหน้ามาตวาดแว้ดใส่คนที่ขัดขาตน นั่นก็คือคนที่แถเข้ามาทักเธอน่ะแหละ
ภูมิแสยะยิ้มให้อย่างไม่สะท้าน เมื่อมองรอบตัวเห็นแล้วว่าตอนนี้ไม่ค่อยมีใครพลุกพล่านเท่าไหร่ ชายหนุ่มรีบเดินหนีก่อนที่ยัยคุณหนูนั่นจะแหกปากขู่ตนไปมากกว่านี้
“สมน้ำหน้า อยากเป็นคนที่นายไต๋สนใจดีนัก”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นขณะเดินหนี เพราะยังไม่รู้ว่าเรื่องราวระหว่างฝ่ายที่ตนแกล้งกับคนที่ตนยังคงมีความหวังว่าจะได้สัมผัสเนื้อกายอยู่ ดำเนินไปจนถึงขั้นแตกหักแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
กฤตภาษนั่งคิดหาวิธีที่จะจัดการกับคนที่ทำตนหวิดเสียโฉมอยู่ในฟิตเนสคลับประจำ ชายหนุ่มหงุดหงิดอย่างเหลือล้นเมื่อนึกถึงนาทีที่รถคันสวยโดนฟาดจนกระจกเละ
“ร้ายกว่าที่คิดนะแก”คำพูดเข่นเขี้ยวหลุดออกมาจากปาก ก่อนจะสะดุ้งหน่อยๆเมื่อมีมือบางมือยื่นมาลูบไล้ที่ต้นแขน เจ้าของมือคือภูมินั่นเอง
“เอามือออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างไม่เก๊กน้ำเสียงและท่าทางเหมือนอย่างเคย ก่อนจะปัดมือนุ่มนั่นออกจากร่างกายตัวเองพร้อมจะลุกหนี ไม่มีเหตุผลที่เขาจะมานั่งปั้นท่าทางตัวเองให้แมนเข้าไว้ในสายตาของคนที่กำลังมีเป้าหมายว่าจะสัมผัสกลิ่นกายและเนื้อตัวของหนุ่มน้อยคนเดียวกันกับเขา
“ของมันเคยๆ ทำเป็นเล่นตัว”ภูมิเอ่ยอย่างคนอารมณ์ดี แน่ล่ะ เพราะก่อนมานี่ได้แกล้งชะนีเด็กจนล้มหน้าเกือบฟาดพื้นมาได้นี่นา ตอนแรกชายหนุ่มก็คิดจะกลับที่พัก แต่พอนึกอีกที แวะมาออกกำลังกายหน่อยจะดีกว่า บังเอิญเหลือเกินที่ได้เจอคู่ขาเก่าตัวดีเข้าให้
“เคยแล้วไง ใช่ว่าฉันจะติดใจอะไรนักหนากับลีลาห่วยๆของสาวเสียบอย่างหล่อนนักหรอก”คนถูกทวนความจำเอ่ยประโยคชนิดตะคอกให้คนฟังหน้าหงายขึ้น
อย่างเสียงดังฟังชัด
“พูดดีๆนะ ใครสาวเสียบ”ภูมิเอ่ยขึ้นอย่างเสียหน้า เมื่อโดนคู่ขาดูถูกออกมาแบบนั้น
“โอ้ย เลิกเก๊กได้แล้วย่ะ เกย์แมนๆที่ไหนที่เขาคิดจะจับจ้องกินผู้ชายกัน ฉันนี่มันตาบอดแท้ๆที่หลงไปยกขาให้แกน่ะ”กฤตภาษยังคงเอ่ยต่ออย่างไม่สะท้าน เป็นไงก็เป็นกันเหอะ คนยิ่งกำลังหงุดหงิดกับการเป็นฝ่ายพ่ายแพ้เกมราวีคู่ศิษย์รักกับอาจารย์เทวดานั่นอยู่
“ หนอย กล้าบอกนะว่าตัวเองตาบอด ฉันต่างหากล่ะที่ควรจะพูดคำนี้ เห็นภายนอกดูดีก็นึกว่าจะฟิต ที่ไหนได้ เท้าเด็กห้าขวบก็น่าจะยัดเข้าไปได้มั้งรูนั่นน่ะ”คนโดนว่าตอกกลับอย่างเจ็บแสบเช่นกัน สองคนจึงยืนสู้สายตากันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ จนฝ่ายที่โดนว่าทีหลังต้องเอ่ยแฉขึ้นมาใหม่
“มาว่าคนอื่น ไม่คิดเจียมตัวเองบ้างเหรอว่าของตัวเองน่ะมันSize ไหน หนอยไอ้นิ้วก้อยเด็กเรียกพี่”
“นิ้วก้อยเด็กยังไงมันก็เคยยัดปากนายจนพูดไม่ออกมาแล้วล่ะ ทีตอนกินน่ะบอกอร่อยทีตอนนี้ทำมาพูดดี นี่แหละน่า นิสัยกะเทยร่านน่ะ”
“นี่แกด่าฉันเป็นกะเทยเหรอ อีแอบจิต”
“ก็เออสิ หรือไม่จริงล่ะ เวลาเต้นในคลาสน่ะหัดมองตัวเองในกระจกซะบ้าง จะได้เห็นว่าตัวตนจริงๆของตัวเองน่ะมันเป็นยังไง ไม่ใช่เต้นอยู่แต่สายตาแลหาแต่ผู้ชายกล้ามใหญ่จนเกือบถลนออกมานอกเบ้า”
“ไอ้ภูมิ ไอ้ ไอ้ ไอ้ทุเรศ ไอ้ โอ้ย!!”กฤตภาษแทบจะล้มตรงนั้นซะให้ได้ เมื่อทนกับคำด่าว่าที่แทงใจดำเหลือทนจากคนที่ตนเคยมีอะไรด้วยไม่ไหว ชายหนุ่มเดินสะบัดหนีไปอย่างคนยอมแพ้ว่าปากจัดไม่เท่าฝ่ายนั้นจริงๆ ไม่ได้การล่ะ ขอไปสะเดาะเคราะห์ให้บั้นท้ายก่อนซักเจ็ดวัด เก้าวันก่อน ตั้งแต่เสียตัวมาไม่เคยมีอีรุกหน้าไหนมันปากจัดขนาดมาชี้หน้าด่าได้เจ็บแสบยังกะแม่ค้าขนาดนี้ นี่ฉันโดนสาวเสียบจริงๆหรือนี่ กรี๊ดดด!!อยากจะบ้าตาย!!
.
.
.
.
.
.
.
กัณตินันท์แวะไปรับเตชสิทธิ์อย่างเคยที่โรงเรียนเจ้าตัว ตอนแรกที่เห็นฝ่ายนั้นเดินออกมาพร้อมเพื่อนกลุ่มใหญ่ เลยคิดที่จะเลี่ยงหลบ แต่นั่นก็ช้ากว่าสายตาของคนที่เดินออกมาที่มองเห็นซะก่อน
“พี่ตฤณ”เสียงลูกศิษย์ร้องเรียก ทำให้ชายหนุ่มหยุดชะงัก ก่อนจะค่อยๆเดินไปหา เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวกำลังโบกมือเรียกอยู่
พอไปถึงคนกลุ่มนั้น ชายหนุ่มเกิดอาการอึ้งไปหน่อยๆ ก่อนจะยกมือรับไหว้หลายคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นแทบไม่ทัน
“พวกผมขอโทษนะพี่ ที่เคยหลงเชื่อไอ้เหี๊...ไต๋แล้วรุมแกล้งพี่น่ะ”หนุ่มเป็นคนเอ่ยนำเพื่อนเมื่อยกมือไหว้ที่ที่เดินมาถึงกลุ่มเสร็จ
“เรียกชื่อกูเฉยๆก็ได้ไอ้หนุ่ม”เตชสิทธิ์หันไปบอกคนที่เอ่ยชื่อตนโดยมีคำนำหน้าที่ไม่น่าฟังนัก
“ก็มันจริงนี่ พี่ตฤณเขาเป็นครูมึงแท้ๆ ดันโกหกพวกกูว่าเขาเป็นพวกโรคจิตตามจีบมึง แล้วยืมมือพวกกูไปช่วยกันแกล้งพี่เขา มึงว่ามึงเหี้..มั๊ยล่ะ”ไอ้ต้อมผสมโรงขึ้น ก่อนจะหันไปยิ้มแห้งๆให้คนเป็นครูของคนที่ตนว่า แล้วเอ่ยขึ้นอีก
“คือไอ้ไต๋มันบอกเรื่องพี่กับพวกผมหมดแล้วครับ ยังไงพวกผมก็ต้องขอโทษพี่อีกทีนะ ที่เชื่อไอ้เหี้..นี่แล้วรุมแกล้งพี่น่ะ”
“สามเหี้...แล้วนะพวกมึง ขอโทษแล้วก็ไปไหนก็ไปกันเลยไป ว่ากูอีกคำเดียว กูแตะส่งเลยนะบอกไว้ก่อน”
“ทำเก่งๆ ดูนิสัยมันนะพี่ นักเลงซะ แนะนำให้พี่เตรียมไม้เรียวไว้ซักโหลเลยนะ สอนไอ้นี่น่ะ”หนุ่มว่าคนขู่แล้วหันมาพูดกับคนที่ยืนยิ้มอยู่หน่อยๆ
“มึงไม่ต้องมาสะเออะไอ้หนุ่ม แค่หัวใจพี่เขาก็เอาอยู่หมัดแล้ว ไม้เรียวไม่ต้อง”เตชสิทธิ์เอ่ยออกมาตรงๆอย่างไม่แคร์อะไร ต่างจากคนที่ยืนฟัง จากรอยยิ้มหน่อยๆที่เจือบนใบหน้าตอนแรก เปลี่ยนเป็นตึงเรียบขึ้นมาพร้อมๆกับหันมองคนพูดประโยคเมื่อครู่ตาเขียว
“เพ้อเจ้อใหญ่แล้วนะไต๋”ชายหนุ่มเอ่ยว่าลูกศิษย์ ด้วยเพราะยังไม่รู้ว่าคนๆนี้ได้เปิดใจพูดเรื่องของเจ้าตัวกับตนให้เพื่อนๆฟังจนหมดแล้ว
“เอาล่ะเหวย ท่าทางไอ้ลูกศิษย์จะโดนไม้เรียวคุณครูแล้วโว้ย กูว่าพวกเรารีบไปที่อื่นเถอะว่ะ ก่อนจะโดนปลายไม้เรียวไปด้วย”หนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างแซวๆ ก่อนจะนำเพื่อนทั้งกลุ่มยกมือไหว้ลาคนที่มองลูกศิษย์ตาเขียวอยู่ แล้วยกโขยงพากันเดินไปทางอื่น
“เมื่อกี้พูดอะไร นายนี่มันยังไงนะ อยากโดนเพื่อนล้อนักหรือไง”กัณตินันท์ต่อว่าคนพูดจาไม่คิด ทันทีที่ได้อยู่กันสองต่อสองแล้ว
“ใครจะล้อหรือใครจะว่าล่ะ ในเมื่อผมพูดความจริง อีกอย่างไอ้พวกนั้นก็รู้เรื่องผมกับพี่จนหมดแล้ว”คนถูกต่อว่าตอบหน้าตาย
“ความจริงอะไร แล้วพวกนั้นรู้อะไร พี่กับนายเป็นแค่ครูกับลูกศิษย์เท่านั้น จำไว้”
“คิดกับผมแค่นั้นจริงเหรอ”
“ก็มันคิดอย่างอื่นได้หรือไง”
“อยากคิดหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่”
“แน่ใจ”
“อืม”
“ไม่เชื่อหรอก อย่าปากแข็งนักเลยพี่ตฤณ ยอมรับมาเถอะว่ารักผมน่ะ ไม่งั้นพี่คงไม่ยอมทำอะไรเพื่อผมตั้งหลายครั้งหรอก”
“ก็ในฐานะครูทำให้ลูกศิษย์ไง”
“เฮ้อ บอกใคร ใครเขาจะเชื่อเนี่ย ว่าคนอย่างนายไต๋ โดนคนเป็นเกย์เล่นตัวใส่”
“น้อยๆหน่อยเถอะ นายมีดีอะไรนักหนา ถึงคิดว่าเกย์ทั้งประเทศจะต้องหลงใหลน่ะ”
“อยากลองดูหรือเปล่าล่ะ”
“ทะลึ่ง”
“อ่ะแน่ะ เขินล่ะสิ จริงๆก็อยากลองใช่มั๊ยล่ะ บอกได้นะครับ เผื่อผมอาจจะยอม”
“พูดมากจริงๆ กลับบ้านกันได้แล้วไป เดี๋ยวจะเสียเวลาเรียน”
“เปลี่ยนเรื่องซะงั้น กลับก็กลับ แต่จ่ายค่ารถให้ผมนะ วันนี้ตังค์หมดแล้ว”
“อะไรมันจะยากจนขนาดนั้น เดินกลับซะดีมั๊ย”
“เอาสิ ผมจะได้อยู่กับพี่นานๆ”
“ทำยังกะกลับไปถึงบ้านแล้วจะไม่ได้อยู่ด้วยกันงั้นล่ะ”
“ก็ในชั่วโมงนั้นมันต้องอยู่ในฐานะอาจารย์กับลูกศิษย์นี่”
“แล้วมันต่างจากตอนนี้ยังไง”
“ต่างสิ ก็ตอนนี้อยู่ในฐานะ...”เด็กหนุ่มหุบปากลงกะทันหันเมื่อโดนคนยืนฟังคำตอบยกนิ้วขึ้นชี้หน้าเหมือนว่าเจ้าตัวจะรู้ว่าเขาจะพูดอะไร
“ในฐานะพี่กะน้องชายก็ได้อ่ะ”สุดท้ายคำตอบจึงถูกเบี่ยงประเด็นออกไป คนชี้หน้า จึงยอมลดมือลง แล้วเดินนำไปก่อน คนที่บอกตัวเองเป็นน้องจึงออกวิ่งตาม และก็ไม่วายที่จะแกล้งแหย่คนเดินนำไปก่อนไปตามเรื่องขณะเดินคู่กันไป
.
.
.
.
.
บนรถประจำทางปรับอากาศที่นั่งอยู่ คนเป็นลูกศิษย์หลับไปแล้ว คงเพราะเพลียจากการเรียนมาทั้งวัน คนเป็นอาจารย์นั่งเอาหลังเอนไปกับเบาะยกมือขึ้นกอดอก ถอนหายใจเบาๆ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต รวมถึงเหตุการณ์ในอนาคตที่ตนเองได้วางแผนเอาไว้ตั้งแต่ถึงจุดแตกหักจากการถูกบอกเลิกจากคนรัก และการลาออกจากการเป็นอาจารย์สอนพิเศษเมื่อครานั้น
..“เรื่องของหัวใจ พี่อยากให้นายโตกว่านี้ก่อนแล้วค่อยคิดถึงมันเตชสิทธิ์”...ชายหนุ่มเอ่ยบอกคนที่นั่งหลับข้างๆในใจ แล้วหันไปมองเจ้าตัว ก่อนจะสะดุ้งหน่อยๆ เมื่อร่างนั้นล้มเอนมาพิงไหล่ตนในขณะที่เจ้าตัวกำลังหลับอยู่
ชายหนุ่มปล่อยให้ร่างลูกศิษย์หลับซบไหล่ตนไปอย่างนั้นอย่างไม่คิดปลุกเจ้าตัวหรือคิดผลักใสออกไปทางไหน
ในบางครั้ง หัวใจก็เหนื่อยที่จะวิ่งหนีความจริง คุณว่าจริงไหม?
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณครับ
Boy
-
จบ
เเบบ เศร้าๆ เหงาๆ เซ็งๆ เเซดๆ มากเลยอ่ะ
:seng2ped:
ตอนเเรกนึกว่าคงจะมีภาคต่อ
โหะๆ
:haun5:
เเต่ก็มะมี
หือๆๆ เศร้ากานปายยย
ปล.ทำใจๆ เป็นกำลังใจให้คนเเต่งคนโพสต์ครับผม
:z2: :z2: :z2:
-
o22 อ๊ากก เพิ่งเข้ามาอ่านตอนแรกกก
เด็กราย นิสัยดีคอดๆๆๆๆๆ มะไหว เด็กโหดอ่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆๆ มาให้อ่านนะจ่ะ :serius2:
-
:angry2:อ่านถึงตอนที่ 5 มะไหว รุยต้องมาเม้น
เด็กเวรร เลวจริงๆๆๆ นายเอกน่าสงสารอ่ะ เด่วถึงตอนที่ นายเอกแก้แค้น เอาให้อ่วมรุยย :z6:
-
:sad4: งะ นายเอกโดนแกล้งตลอดเลยอ่ะ น่าสงสาร อ่ะ :o12:
-
:fire: :m31:งะ ทำจัยไม่ได้ นายเอก โดนตบ งะแช่งใพ้พระเอกโดน
จับกดไปเลยย สม ควรโดน
-
:fire: อยากตบตาเอสจังง
จับแก้ผ้าประจาน เลวสุดขั้วจริงๆๆ :z6:
-
:pig4:อ่านจบแล้วว อยากได้หังสืออ่ะ แต่คงมะทันแล้วว
- - เศร้า ขอบคุรนะคร้าที่แต่งนิยายหนุกๆๆ ให้อ่านกัน รวมทั้งคนโพสโตย :L2:
-
เพิ่งเริ่มอ่านเมื่อตอนสายๆครับ กะว่าจะอ่านซักครึ่งนึงก่อน แล้วค่อยมาอ่านต่อทีหลัง ไปๆมาๆ อ่านจนจบเลยซะงั้น :o8:
อ่านตอนแรกๆ รู้สึกอึดอัดมากๆเลยอะครับ ไต๋มันเล้วเลว ไม่รู้ตฤณทนได้ยังไง พอทั้งคู่เริ่มรักกันก็เริ่มหวาน อ่านอย่างมีความสุข ถึงแม้จะมีเรื่องให้เข้าใจผิดกันบ้างนิดหน่อยก็เถอะ แต่ตอนจบนี่ก็นะ ทิ้งให้คนอ่าน รอคอยไปเหมือนกับไต๋ซะงั้น แต่ก็เอาน่า ถือว่าอยู่เป็นเพื่อนไต๋ รอวันที่ตฤณกลับมาละกันเนาะ :L2:
-
เพิ่งเริ่มอ่านมะวานครับ(อ่านถึงตี3ครึ่ง)
วันนี้ตื่นมาอ่านต่อ
จบแล้ว
จบแบบไม่ได้อยู่ด้วยกัน
โอ้ :z3:
แต่ก็สนุกจริงๆครับ ผมชอบมากแต่ก็ตะหงิดๆตั้งแต่ต้นแล้วล่ะว่าไต๋กับตฤนจบไม่สวยแน่
เซงเรย - -
แต่ก็ขอบคุณครับ สำหรับเรื่องดีๆ :mc4:
-
จบแล้วหรอ
ไม่ได้อยู่ด้วยกันอ่าาา :serius2:
-
เราเป็นสมาชิกใหม่จ้า
อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมากเลยค่ะ o13
จะมีภาคต่อหรือภาคพิเศษอีกป่ะค่ะ
อยากอ่านจังเลย
จบแบบค้างมากมายค่ะ :a5:
-
หือๆ
ยังเศร้าไม่จบ
:z3:
-
อ่านจบแบบว่าอารมณ์ไม่จบ
555+
ขอบคุณคุณบอย
ขอบคุณคุณzandwizz
ขอบคุณค่ะ
^^
-
หนุกดีอะ
ชอบจังเลย
-
จบแบบนี้ ไม่ดีเลยนะพี่บอย
มันค้างคามากๆๆๆๆ โอ้ยยยย อยากจาบ้าตาย
:fire:
-
คือแบบว่า เพิ่งเข้ามาอ่านนิยายของพี่บอย...
พออ่านเรื่องนี้จบ แล้วเห็นว่าจะได้ตอนพิเศษ(ที่จะต่อจากตอนจบ)
แต่ปิดจองไปแล้ว แล้วจะไปหาตอนพิเศษจากไหนอ่ะค้าบบบ
อ่านแล้วอินอ่ะ น่าจะทำเรื่องนี้เป็นนิยายมั่งนะคับ(นอกจากตอนพิเศษ) อิอิ
อยากได้ตอนพิเศษษษษษษษษ มันค้างงงงงงงงงง :m15: :m15:
-
ขอบคุณครับ แต่เหมือนไม่จบ แง้ ๆๆ :serius2:
-
สนุกมากเลย แต่จบแบบว่า เหมือนจะไม่จบเลยอะครับ รอภาคต่ออยู่นะ อิอิ :mc4:
-
ชอบฮะ อยากอ่านต่อด้วย :z10:
-
:angry2:ไรอะ
อย่างงี้ "กั๊ก" นี่หน่า
ไม่ยอม รับเอามาลงด้วยหละ ไม่ใั้น :fire: :z6:
แต่เพิ่งเคยอ่านเรื่องที่แบบนายเอก สาวขนาดนี้จบเรื่องแรกเลยอะ
ปกติจะทนอ่านไม่ค่อยได้อะ หฮ่าฮ่า โทดที เรื่องนี้สนุกมากเลยอ่านจบ :bye2:
-
ขอบคุณมากคับ
ชอบเรื่องนี้
แต่จบค้าง :serius2:
-
อยากได้นิยายจัง
แต่ตามไม่ทัน
เฮ้อเศร้าๆ
-
ใครได้หนังสือตอนจบไปแล้วบ้างงะ
-
แหงะ ค้างคาจริงๆแหละคร้าบ
แง่วๆ พี่ตฤณบินไปแว้ว
= w = อยากให้ได้เจอกันจังนะ
:call:
-
ชอบเรื่องนี้ในทุกๆตอน หลังจากได้ติดตามผลงานของคุณบอยจาก จนกว่าฟ้าจะมีเวลา แล้วก็มาเรื่องนี้ละครับ
แต่ตอนสุดท้ายก่อนจะจบ(ขอคิดว่าตอนจบอยู่ในหนังสือละกันนะคับ) มันค้างจังคับ
เข้าใจเหตุผลคุณบอยนะ ว่าทำไมถึงจบเรื่องในอินเตอร์เน็ตไว้เท่านี้
แต่ความรู้สึกผมตอนที่ได้อ่านคำว่า จบ แล้วก็ได้เห็นตอนพิเศษในหนังสือเนี่ย เหมือนกับโดนฟ้าผ่าเลยทีเดียวฮะ
ขอบคุณสำหรับความสนุกสนาน แล้วก็ความรู้สึกดีๆของไอ้ไ่ต๋กับเจ้าตฤณตั้งแต่บทแรกจนถึงบทเกือบจบ
แต่..... ถ้าผมรู้่ว่ามันจะจบในลักษณะนี้แล้วจะมีตอนพิเศษออกมาเพิ่ม ... ก็คงจะตัดสินใจไม่เข้ามาอ่านตั้งแต่แรก
แบบข้ามคืนแบบนี้ เฮ้อ ...
ย้ำนะคับว่าผมเข้าใจในเหตุผลคุณบอย แต่ผมก็ขอใช้สิทธิที่ผู้อ่านพึงมีระบายความรู้สึกได้ใช่ม้า แฮะๆ
,,จาโดนด่ามั้ยเนี่ยตรู :sad4:
-
ขอบคุณนะครับที่นำเรื่องดีๆๆๆ มาให้อ่านกัน :bye2: :bye2:
-
:sad4:
-
:a5: จบแบบนี้มัน o22
-
เข้ามาตั้งท่าจะอ่านเต็มที่
แต่ว่าพอเปิดมาหน้าสุดท้าย
แต่ละเม้นน่ากลัวจริง
จบค้างคาง่ะเลยไม่กล้าอ่าน
ขอไว้อาลัยแก่ตอนจบก่อนนะ
-
เพิ่งเคยติดตามผลงานเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยค่ะ
ตอนแรกเกลี๊ยด~เกลียดตาไต๋ แต่ทนอ่านเพราะอยากรู้ว่าตฤณจะปราบนิสัยเกเรนี่ยังไง
พออ่านไปเรื่อยๆ ก็ชอบ..เพราะไม่ใช่เป็นแค่นิยาย แต่ยังสอดแทรกข้อคิดอะไรมากมายไว้อีกด้วย
แต่พอเจอคำว่าจบบริบูรณ์... o18
มันไม่จริ๊งงงงง~!!!
บริบูรณ์..แต่ไม่สมบูรณ์ใช่มั๊ยคะ?
แอบ :m31: มาไม่ทัน..จะจองเรื่องไหนก็ไม่ได้
อยากอ่าน Limited Edition อ่ะ :monkeysad:
-
ชอบจังค่ะ :-[
เหมือนกะรีบนบอก
พอเจอคำว่าจบบริบูรณ์
ตะแหง่ว!!! ค้างงงงงงงง~~~~
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ
หนุกมากกก
แล้วก็จะรอพี่ตฤณกลับมาหาไต๋นะ
^^
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ทำไมความรักที่สวยงาม
ต้องจบลงด้วยการจากลา
ความรู้สึกรักของแต่ละคน
มันไม่มีคำว่าผิดหรือถุก
ทำไมต้องทิ้งมัน ทั้งที่
ต่างฝ่ายต่างก็รู้อยู่แกใจว่ารั
มันจะผิดมากไหมที่เราเลือก
จะจับความสุขนั้นไว้กับตัว
รู้ก้รู้ชีวิตมันสั้นัก.......... :undecided: :undecided: :undecided: :undecided: :undecided:
o16 o16 o16 o16 o16 o16 o16
-
สนุกนะ แต่เจอตอนจบข้ามคืนกับหนังสือสั่งจองซะงั้น
ปิดจองแล้วหนิ ? ค้างเกิน เฮ้อๆ :o12:
-
ขอบคุณครับ
ชอบมากครับ
ลุ้นตลอด
ร้ายก็ร้ายซะ รักก็รักซะ
ดีทุกอย่าง
แต่ว่า ทำไมมมม ผมต้องมาเจอช้าไปด้วย
หนังสือออออออ :sad4:
อยากได้จังครับคุณบอยยยยย :sad4:
เปิดจองไปแล้ว :sad4:
ทำไม่มันเศร้าจังชีวิตผม :m15:
อยากอ่านต่อ :m15:
เป็นกำลังใจให้คับเดี๋ยวผมจะตามไปอ่าน เรื่องอื่นด้วย
ถึงแม้จะไม่ได้อ่านต่อเพราะไม่มีหนังสือ
แต่ผมก็ยังโชคดีที่ได้มีโอกาสอ่านเรื่องนี้
ขอบคุณครับ :man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
ตอนแรกเห็นคอมเม้นต์ต่างๆนานาว่าจบได้ค้างคาแบบสุดๆ :a5: ก็เลยช่างใจอยู่พักใหญ่ๆว่าจะอ่านดีไหม :m15:
สุดท้ายเลยตัดสินใจว่าเป็นไงเป็นกัน จะขอเสี่ยงดูสักตั้ง และแล้วก็อ่านจบแบบสายฟ้าแลบในชั่วข้ามคืน
เรื่องไม่ได้จบลงแย่อย่างที่คิดเลย ตอนแรกผมก็กลัวใจน้องไต๋ว่าอยู่คนเดียวจะไปเผลอใจให้ใครเปล่า(ด้วยความเป็นเด็ก)
แต่จากประโยคในช่วงท้ายที่น้องเขารำพันกับตัวเองก็ดูจะหนักแน่นพอแล้วครับว่าไต๋จะไม่เผลอไปแอบรักใครแน่นอน
ส่วนตฤณยิ่งแล้วใหญ่รายนั้นเป็นกะเทยกุลสตรี(ชอบคำนี้จัง) สักพักพอเรียนจบก็คงกลับมาหาศิษย์รักแน่นอนอีกเหมือนกัน
แอบแซวหน่อยว่านิยายคุณบอยมีลักษณะเดียวกันซ้ำๆอยู่นะครับ
คือเรื่องโลกกลมซึ่งคู่พระนางขยันมาเจอกันโดยบังเอิญอยู่บ่อยๆ
บวกกับความเข้าใจผิดไม่ลงรอยกันระหว่างทั้งคู่ เจอกันทีก็ลุ้นที
ตัวอิจฉาขี้วีน อันนี้โดยส่วนมากจะเป็นผู้หญิงหรือเกย์สาวที่มาคอยตบตีแย่งพระเอก
แต่กลับไม่ค่อยจะเห็นตัวอิจฉาที่เป็นผู้ชายแย่งนายเอกเท่าไหร่
และก็เนืื้อเรื่องเคลียดมากพอสมควร
ใจหนึ่งก็อยากเห็นนิยายของคุณบอยในแนวใสๆบ้าง ไม่รู้ว่าจะขอเกินไปหรือเปล่า
ยังไงก็จะคอยติดตามผลงานนะครับ
-
จบแล้วจริงๆหรอ o22
จบแบบให้ไต๋ได้รู้สึกเจ็บซะบ้าง
แต่ก็สงสารนะ :o12:
กลับมาเร็วนะ คุณครูที่รัก :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้ในทุกๆตอน หลังจากได้ติดตามผลงานของคุณบอยจาก จนกว่าฟ้าจะมีเวลา แล้วก็มาเรื่องนี้ละครับ
แต่ตอนสุดท้ายก่อนจะจบ(ขอคิดว่าตอนจบอยู่ในหนังสือละกันนะคับ) มันค้างจังคับ
เข้าใจเหตุผลคุณบอยนะ ว่าทำไมถึงจบเรื่องในอินเตอร์เน็ตไว้เท่านี้
แต่ความรู้สึกผมตอนที่ได้อ่านคำว่า จบ แล้วก็ได้เห็นตอนพิเศษในหนังสือเนี่ย เหมือนกับโดนฟ้าผ่าเลยทีเดียวฮะ
ขอบคุณสำหรับความสนุกสนาน แล้วก็ความรู้สึกดีๆของไอ้ไ่ต๋กับเจ้าตฤณตั้งแต่บทแรกจนถึงบทเกือบจบ
แต่..... ถ้าผมรู้่ว่ามันจะจบในลักษณะนี้แล้วจะมีตอนพิเศษออกมาเพิ่ม ... ก็คงจะตัดสินใจไม่เข้ามาอ่านตั้งแต่แรก
แบบข้ามคืนแบบนี้ เฮ้อ ...
ย้ำนะคับว่าผมเข้าใจในเหตุผลคุณบอย แต่ผมก็ขอใช้สิทธิที่ผู้อ่านพึงมีระบายความรู้สึกได้ใช่ม้า แฮะๆ
,,จาโดนด่ามั้ยเนี่ยตรู :sad4:
ไม่มีใครด่าหรอกคร๊าบบบ.. ผมก็รู้สึกแบบเดียวกับพี่นี่แหละ !!! :เฮ้อ:
-
เป็นนิยายเรื่องแรกของคุณบอยที่อ่าน
อ่านแล้วต้องไปตามอ่านเรื่องอื่นต่อ
จะว่าไป เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านตั้งแต่เข้ามาในเล้าด้วยซ้ำ
แต่ตอนนั้นยังไม่ได้สมัครเป็นสมาชิกอ๊ะ = =
:กอด1: :กอด1:
-
:man1:
-
ก่อนอื่น ขอบคุนก่อนเรยนะครับ...
จบได้หักเหลี่ยมมากครับ..
ไม่ไหวเเร้ว :z6: อิอิ
-
จบไงก็ไม่รู้
หนังสือก็ไม่ได้อ่าน
อ่านมาตั้งนาน
แต่ไม่ได้อ่านตอนจบ
เฮ้อ...
ขอโทษนะครับถ้าหากมันแรงไป
แต่อยากจะบอกว่า
.
.
.
.
.
.
.
นี้ต้องไปหาซื้อหนังสือมาอ่านตอนจบใช่ปะ
ถ้ารู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก...
ปล.ไงก็ขอบคุณคุณบอยนะครับที่เขียนมาให้อ่าน o1
จะว่าไงก็ได้นะครับ(รู้ตัวว่าไม่สุภาพ)แต่ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ
ขอโทษที่พูดตรงๆนะคับ
:m5:
-
จบเท่านี้ก็ดีใจแล้ว
จริงๆสำหรับเรานะจบแบบนนี้ถึงจะค้างคาปวดใจไปหน่อยแต่ก็พอเข้าใจ
สำหรับเราแต่ละเรื่องไม่มีเรื่องไหนที่จบสำหรับเราเลยอ่ะ แบบว่าชอบเอาไปนั่งเพ้อต่ออีกเป็นเรื่องๆเลยก็ว่าได้
ใครเลยจะรู้หากมันเป็นชีวิตจริง จบแบบแฮปปี้แต่หลังจากนั้นมันอาจจะไม่ได้สวยงามเท่าที่จบก็ได้
นอกจากเรื่องไหนที่แบบว่า จบ นอนตายทั้งคู่อยู่ในหลุมนี่คือจบจริงๆ
ขอบคุณนะคะ
นิยายคุณบอยสนุกดีค่ะเรียนกน้ำตาได้พอสมควร แต่เบื่อตัวร้าย ร้ายแบบน่าตบมากๆ นายเอกก็ แบบว่าดาวพระศุกร์เรียกพี่เลยค่ะ อิอิ :mc4:
-
คับ
ก็เพิ่งมีโอกาสได้อ่านนิยายของพี่บอย
หลายเรื่อง
ก็บอกจากใจจริง
ชอบในทุกๆเรื่องง
คิดว่าตัวละครนั้นมีอยู่จริงๆ
ส่วนเรื่องนี้
จบแบบนี้
ผมชอบนะครับบบ
ประมาณว่า
ที่เหลือไปจินตนาการเอง
แล้วแต่อยากจะให้เป็นอ่ะครับ
หึหึ
ทำให้ผมคิดเรื่องนิยายกำลังภายในเรื่องหนึ่งที่ชอบมากๆๆ
เป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของนิยาย
ที่ไม่ต้องจบแบบสมบูรณ์
เพราะอย่างงนั้นคนอ่านจะเดาคำตอบได้อยู่แล้วว
แต่นี่
น่ารักนะครับบ
-
เฮ้อ...............
ในที่สุดก็อ่านจบ
คนแต่งก็ต้องมีเทคนิควิธีการของเค้า
เราคนอ่านก็ต้อง...ทำใจ...อยากให้เหมือนใจเราคิด
แต่นิยายที่แต่งไว้แล้วก็คือแต่งไว้แล้ว
ยอมรับครับ
ขอบคุณมากๆเลย
จะตามอ่านอีกทุกชาติไปเลยคุณบอย...
แต่ชื่อคนแต่งเหมือนจะเร้าใจมากจังเลยยยยยยยยยยยย
คนชื่อบอยมักจะโดดเด้งนะครับ
หึ หึ
-
WoWwwww~ เรื่องนี้เป็นของคุณบอยงั้นเหรอ ขอปั๊มไว้อ่านก่อนล่ะ :give2:
แต่... อ่านคอมเมนท์หลังๆที่อ่านจบแล้วชักกลัวๆ ไอก็เป็นคนหนึ่งที่อ่านแล้วจะอินไปด้วย ซึ่งถ้าจบแบบsadคงรับไม่ค่อยได้ :sad2:
-
เฮ้ย! โกหก! :a5: จบแล้วเรอะ!? อย่ามาล้อเล่น :serius2: มีตอนพิเศษต่อใช่ไหม? เรื่องนี้มีออกเป็นหนังสือไหม? ต้องตามอ่านต่อในเล่มใช่ไหม?
แล้วจะไปหาอ่านได้ที่ไหนอ่ะ :sad2: ใครก็ได้ช่วยบอกทีเถอะ :m5:
แม่งเอ๊ย!~ :m16: นึกแล้วเชียวว่าต้องมีอะไรสักอย่าง สะกิดใจตั้งแต่อ่านคอมเมนท์ท้ายๆแล๊ะ แต่ไม่เชื่อ..ดันอยากอ่าน แล้วก็มาทั้งเซ็งทั้งจะเป็นจะตายให้ได้เลย :z3:
อยากอ่านต่ออออออออออออออออออออออออออออออออ จบแบบนี้ยอมรับม่ายด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยค้าา :o12:
-
ช่วยเปิดจงหนังสืออีกครั้งได้ไหมค๊าฟฟฟ
แพงเท่าไรก้อยอม
แต่อ่าแพงเว่อร์นะพี่
ฮ่าๆๆๆๆ
-
ขอบคุณมากครับ สนุกมากๆ น้ำเน่าได้อารมณ์ละครหลังข่าวแรงๆเลย ชอบครับ
เรื่องตอนจบที่เป็น limited นี่ ถ้าตอนนี้ปิดจองหนังสือไปแล้ว
ถ้าจะมีความกรุณา ช่วยโพสตอนจบแบบแฮปปี้ ให้ต่อได้มั้ยครับ
หรือถ้าไม่มีให้ต่อแล้ว ใครผ่านไปผ่านมาจะยินดี จำหน่าย จ่ายแจก ต่อ ผมยินดีให้ค่าเสียหายเป็น 3 เท่าเลยครับ
(ไม่ได้ประชดประชันนะครับ แต่ถ้าผมมีแล้ว ขายแล้ว จบแล้ว ก็อยากให้คนอื่นได้ร่วมเสพความสุขผ่านตัวหนังสือด้วยเช่นกันครับ :pig4:)
.
.
.
.
ปล.สนุกจริงๆนะไม่ได้โม้ แต่แอบกรี๊สสที่ตัดจบเหมือนละครหลังข่าวนางเอกป่องต้องแอบไปคลอดเมืองนอกซะงั้น :sad4:
-
จบแล้ว? จบแล้วเรอะ!!!! โหดร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~ :z3: :z3:
หักดิบกันงี้เลย!! แง่งงงง!!! 5555+ แต่เรื่องนี้สนุกมากเลยครับผมอ่านรวดเดียวจบเลย~
ถึงจะจบแบบนี้ก็เถอะ แต่มันก็แล้วแต่คนแต่งอ่ะนะ จบแบบนี้ก็ดี ลึกลับดี :laugh:
แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็เอาลงเพิ่มได้นะครับ ผมไม่ถือ :laugh: :laugh:
อยากจะขอขอบคุณมากครับที่อุตส่าห์แต่งเรื่องนี้ขึ้นมา ผมสนุกมากครับที่ได้อ่าน ^^ o13 o13 o13
-
สนุกค่ะ
อ่านตอนแรก ๆ รู้สึกว่ารอบตัว ตฤณ มีแต่อะไรก็ไำม่รู้
ชั่วได้ใจกันหมด ไต๋ด่าที ถ้าเราเป็นตฤณ เราคงโดดตบไปหลายทีแล้ว
เด็กอะไร บทเกลียดก็แทบจะฆ่า บทจะรักก็อ้อนซ้าาาาาาา...
แต่จะบอกว่า ถ้ารู้ว่าจะจบแบบนี้
แล้วมีตอนต่อในเล่ม เราคงไม่อ่านตั้งแต่แรกอะ...
จบแล้วจบเลยแบบนี้อะ พอรับได้
แต่ที่รับไม่ได้คือ มีต่อในหนังสือ แล้วแบบนี้คนที่ไม่ซื้อ ก็คือไม่ได้อ่านใช่ไหมอะ
แล้วที่อ่านมาจะอ่านเพื่ออะไร ถ้าสุดท้าย เราก็ไม่รู้บทสรุปของมันอยู่ดีอะ
ฮือออ...อยากจะบอกว่าเข้าใจ...แต่ที่จริงก็ไม่อยากเข้าใจอะ
ปล.ไม่อยากเสแสร้งแล้วบอกว่าไม่รู้สึกอะไร เพราะเราเจอบ่อยมากกับฟิคเกาหลี :z3: อย่าโกรธกันน้า เราแค่อยากพูดตรงๆ อะ เพราะคิดว่าต่อไปคงสิงสถิตอยู่ที่นี่อีกนาน 555+
-
ค้าง.. .
- -
T T
:sad4:
จบแบบไม่รุ้ตัวเลยง่ะ
เหมือนมันยังไม่จบบบบบบบบบบบ
รับบม่ายด้ายยยยย
โฮๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่น่าเลยตรู .....
.
.
.
มันเหมือนการโฆษณาขายหนังสือกรายๆ เลยเนอะ
.
.
.
.
.
.
ผมขอเวลาไปสงบสติอารมณ์ก่อนนะครับ
-
จะหาตอนพิเศษอ่านได้อย่างไร ><
-
มีตอนพิเศษปะ :sad4:
อยากให้จบแบบสมหวังอะ
สนุกอะชอบ o13
-
Thank you na ka..
For me, this is not what we call "Twist Ending" or "Sharp turn" a' ka, but I think it looks like "Unfinished Ending" na..
Anyway, the story is good ka.. Bad boy is attractive, isn't it? :-[
-
ตามมาอ่าน วันเดียวรวดดด
จบได้ค้างคาดีพิลึก :fire:
ผ่านมา ปีกว่า จะไปหาตอนพิเศษแบบแฮปๆๆ ที่ไหนอ่านละเนีย :seng2ped:
เง้อ จบก็เหมือนไม่จบเลย
ทำรีไรท์ไหมค่ะ จะได้สั่งซื้อ
-
:-[ :-[ :-[ :-[
ว่า อิจฉาคู่นี้จัง
น่าจะมีภาคต่อไปเนอะ
น่าจะดี
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้วเราะ!!!! :serius2:
สะเทือนใจสุดๆเลยค่ะ
มาอ่านตอนนี้ไม่มีสิทธิ์ได้จองได้อ่านตอนพิเศษ :z3:
แงงงงงง...อยากอ่านๆๆ
-
จบค้างคาใจมากเลย TT'
-
แง๊ ทนอ่านน้องไต๋เวอร์ชั่นเลวสุดขั้วมาได้ตั้งนาน
จนกลับใจได้ แล้วก็มีเรื่องไม่ดีเข้ามา
ลุ้นตลอดเรื่อง สงสารตฤณมากกก
แต่พออ่านตอนจบ สงสารไต๋บ้างแล้ว
เชื่อว่า ถ้าสองคนมีโอกาสเจอกันอีกครั้ง
คงเข้าใจกันนะคะ ผ่านเรื่องราวร้ายกว่านี้มาตั้งเยอะ
ยังเข้าใจกันได้เลยนี่เนอะ
ขอบคุณคุณบอยนะคะ นิยายสนุกทุกเรื่องเลยค่ะ
-
ขอบคุรครับ ^^
-
ค้างครับพี่น้อง
จบแบบนี้เอารองเท้าฟาดหน้ากันเลยเถอะ
ไปหาฉบับหนังสืออ่านดีกว่า
คึ ๆ ๆ ๆๆ
-
โคตรโหดอ่ะไอ้เด็กเปตรไต๋
-
สุดยอด
ชอบจัง
:pig4:
-
น้องไต๋พี่ยังว่างนะคับ :-[ :-[
-
แง๊! แน่ใจเหรอคะว่าจบบริบูรณ์ ฮือๆ อ่านจบแล้วปวดใจ อยากอ่านตอนพิเศษบ้างง่าาา
-
แอบมีค้างตอนจบด้วยอ่ะ
แต่ชอบคาแรคเตอร์ นายเอกมากๆอ่ะค่ะ ความดีชนะทุกสิ่งจริงๆ
พระเอก ตอนแรกหมั่นไส้มากก ตอนหลังเริ่มสงสาร และ เริ่ม หลง 555++
ขอบคุณนะคะ สำหรับฟิค
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ค้างที่สุดเลย
:z3: :z3: :z3: :z3:
อยากอ่านต่ออ่ะ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ต่อนะๆ
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
:call: :call: :call: :call:
-
งุงิ พิเศษบ้าง อย่าจบแบบนี้
-
ค้าง
อยากรู้ว่าจบยังไงครับ
ต่อให้ด้วยนะครับ
-
อะไรกัน จบแบบนี้เลยเหรอ
มันแปลกๆ นะเนี่ย
-
เฮ้ยยยยย
จบงี้จริงดิคะ?? :o12: :sad4: :sad4: :angry2:
-
จบแล้วหรออออ
อ๊ากกกกก ค้างอย่างแรง
แต่เห็นบอกว่า ตอนจบอยู่ในหนังสือ
คือแบบว่า เหมือนเป็นการโฆษณาขายหนังสือแบบกลายๆ
เจอมาเยอะแล้วอ่า แบบนี้ SO SAD T_T
คือถ้าอยากอ่านตอนจบคงต้องซื้อหนังสือเท่านั้นนะ
ถ้าคนมาอ่านทีหลัง เค้าก็จองหนังสือไม่ทันนะสินะ
ก็ไม่รู้นะสิว่า บทสรุปของเรื่องนี้จะเป็นอย่างไร
ตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบปีแล้ว
น่าจะเอาตอนจบจริงๆมาให้อ่านก็ได้นะคะ
คนอ่านหลายคนคงมีความเห็นแบบเดียวกัน
ปล. เค้าจะโดนลบยูสมั้ยเนี่ย -*-
-
แง :'((
ค้างคามาก
:เฮ้อ:
-
เรื่องนี้ใช้เวลาอ่าน 2 วัน
เป็นนิยายที่สนุกชวนติดตามอีกเรื่องค่ะ
ส่วนเรื่องของตนจบ สำหรับเราก็ยังถือว่ามันจบแบบ happy อยู่ดีนะ
เนื่องจากอยู่กับตัวละครมาตั้งแต่ต้นจนจบ
ก็รู้จักเค้าทั้งสองคนมาพอสมควรนะ
ไม่รู้ล่ะก็เราจะจินตาการให้มัน happy อ่ะ โฮะๆๆๆๆ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสด้วยค่ะ ^^
-
โหยยยย จบแบบนี้เจ็บสุด ๆ อ่ะ แบบว่าน่าจะมีตอนพิเศษหน่อย แบบให้นายเอกเรากลับมาง่ะ :m15:
สงสารพระเอกมากมายเลยอ่า จะรอเป็นเพื่อนไต๋แล้วกัน :o12:
-
ขอบคุณครับ อ่านแล้วก็ลุ้นไปจิงๆ จังๆ 555
ชอบนายเอกอ่ะ อยากได้แบบนั้นมั่ง มาปราบพยศผมที o18
ps. ถึงจบแบบค้างๆ แต่ก็ดี ได้เอาไปจิ้นต่อ :z3:
-
:seng2ped: จบและ จบจริงๆเลยหรอ
-
อยากได้หนังสือ................................. :monkeysad: :L3:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน อ่านกันข้ามวันข้ามคืนเลยทีเดียว
ตอนจบ :a5:
เป็นเรื่องราวที่ดีมากๆค่ะ คือมันไม่ใช่แค่นิยายที่ขายเรื่องเกี่ยวกับความรักอย่างเดียว
แต่มีข้อคิดมากมายที่สามารถนำมาใช้ในชีวิตประจำวันได้จริง o13
รู้สึกว่าจะมีตอนพิเศษในหนังสือรึเปล่าเอ่ย? เราว่าน่าจะแฮปปี้นะ
อยากอ่านจัง :impress2:
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้ค่ะ ที่ทำให้ลุ้นได้ตลอดทุกตอนเลย...
แต่มันค้างเน้ออ....ป่านนี้หนังสือคงขายไปหมดแล้ว ไม่มีมาต่อตอนจบเหรอคะ
-
:angry2: พี่เอสเนียนอ่ะ
-
:z10:
-
จบแบบนี้ไม่ได้นะครับ
มันค้างงงงงงงงงงงง
-
จบแล้วหรอ จบแค่นี้หรออ
ไต่ยังไม่ได้ฟังคำตอบจากปากตฤนเลยนะ
สงสารไต่อ่าา จบแบบค้างๆ เศร้าใจ
แต่ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
สนุกดี แต่ค้างได้ใจ
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
เนื้อเรื่องสนุกมากค่ะชอบนะเนื้อเรื่องแบบนี้
ตอนจบถึงมันจะยังค้างคาอยู่ แต่เราโอเคนะ
ถึงจะอยากอ่านตอนพิเศษต่อก็เหอะ
แต่เก็บไปจิ้นเองก็ได้ให้มันจบแบบแฮปปี้สะงั้น
เพราะความรักของสองคนนี้คิดว่าคงยังไม่หมด
ลงง่ายเพราะความห่างไกล สรุปต้องไปจิ้นต่อเอง 555+
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสนะจ๊ะ สำหรับนิยายดีๆ
-
น่ารักมาก
-
เนื้อเรื่องสนุกมากค่ะชอบนะเนื้อเรื่องแบบนี้
ตอนจบถึงมันจะยังค้างคาอยู่ แต่เราโอเคนะ
-
สนุกค่ะ
จบแบบนี้ อารมณ์มันค้าง นะ
-
เรื่องสนุกมากเลยจ้า
อ่านมาถึงตอนจบ ตึง !!!!
มึนอยู่พักนึง 55555+
โดยส่วนตัวคิดว่าจบแบบนี้ก็ดีอ่า จิ้นได้เยอะ o13 แต่ทำใจลำบากไปนิดนึงค๊า T^T
-
มีหนังสือเปิดขายอยู่ในเว็บคุณบอยนะคะ เราเพิ่งได้รับไม่กี่วันนี้เองคะ ^^
-
สนุกมากค่ะ
อ่านรวดเดียวเลย
แต่อึ้งกะตอนจบเหมือนกัน
บอกตรงๆเลยนะคะ
ถ้ารู้ว่าจะจบแบบนี้จะไม่เข้ามาอ่านอ่ะ
แต่ไงๆก็ขอบคุณ คุณบอยและคนโพสนะคะที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน ขอบคุณค่ะ
-
เศร้า :impress3:
ทำไมถึงจบเเบบนี้นะ
แอบร้องไห้หน่อย สงสัยจะอินจัด
-
จบแบบนี้หรอ...มันไม่เคลียร์อย่างแรงเลย แต่งภาคสองเถอะค่ะ :sad4:
พี่ตฤณกลับมาแล้ว...น้องไต๋เรียนใกล้จบอะไรประมาณนี้ เรียนโทไม่กี่ปีเอง :o8:
-
อ่านรวดเดียวจบเรย
เนื้อเรื่องเข้มข้นมากกก
:pig4: ขอบคุณคนแต่งและคนโพสนะฮ๊าฟฟฟฟฟ :pig4:
:L2: :L2:
-
จบแล้วจริงๆหรอเนี่ย
อยากให้สองคนสมหวังอ่ะ ไม่เป็นไร เรื่องจริงๆ ไม่มีอะไรสมหวังไปทุกอย่างหรอกจริงๆไหม
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสนะค่ะ ที่ให้เราได้อ่านเรื่องนี้
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ ติดอย่างเดียวก็คือมันจบแบบค้างๆ (แบบว่าอยากอ่านต่ออีกอ่ะ)
ยังไงก็สู้ๆ นะค่ะ สนุกมากจริงๆ
o13 o13
-
:o12: ง่า ค้างอ่ะ ค้างมากๆๆๆๆๆเลย แต่ว่าน่ารักน้าไต๋ตอนหลังๆๆเนี่ย 5555+ ขอบคุณนะค่ะ ที่มาลงให้อ่าน สู้ๆๆๆๆๆต่อไปนะค่ะ
-
อยากอ่านตอนพิเศษษษษษษ
ทั้งๆที่จะแฮปปี้อยู่แล้ว
ไม่คนแต่งชั่ง.... :angry2:
แต่ก็ขอบคุณผลงานดีๆที่ได้นำมาให้อ่านนะจร๊.. o13
-
จบเเบบนี้จริงอะ :a6: :a6:
ไม่ยอมมมมมม o9 o9
หักมุมไปมั๊ย :undecided:
เเต่ก็สนุกค่ะ :sad4: << ยังรับไม่ได้
-
อร๊ายยย จบได้ทำร้ายจิตใจมาก :sad4: :sad4:
จะบอกว่าชอบทุกตอนยกเว้นตอนจบได้ไหมเนี่ย
มันเศร้าเกินไปแล้ว !!
PS. ขอบคุณผู้แต่ง และผู้โพสค่ะ ^^
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากมาย แต่จบเศร้าอ่าาาาา
ขอบคุณนะสำหรับผลงานดีๆ
-
เหมือนจะมีต่อ...
:กอด1: :L1:
-
:o8: =ชอบจังอ่านมาแต่แรก
บอกเลยว่าชอบบบบ แรงมาก
ถ้าเกิดตอนจบ เอสกับภูมิไม่เป็นคนดีน่ะ
:angry2: จะเรียกมา :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: ให้ตายไปข้างเลย - -
พอมาถึงตอนจบ :a5: อึ้ง :serius2:
จบแบบค้างมากมาย :o12:
ถ้าจะดีก็มาต่ออีกหน่อยน๊า :sad4:
-
ฮืออออออ~~~ :o12: :o12:
จะจบแบบนี้จริงอ่ะ :serius2:
เป็นเรื่องที่สนุกมากเลยค่ะ o13
แต่ตอนจบ....
อย่างน้อยก็ขอให้มาเจอกันหน่อยก็ยังดี :กอด1:
ถ้ามาต่ออีกหน่อยจะขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ :impress2:
:a5: :a5: :a5: :a5: o22 o22 o22 o22 o22
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
นายเอกของเราเป็นคนดีมากๆเลยค่ะ แต่ตอนจบเนี่ยสงสารนายไต๋มากๆค่ะ
-
ตามอ่านรวดเดียวจบเลยครับ ชอบมากๆเลย
แต่.. ตอนจบแบบนี้นี่ ไม่ไหวนะครับ มันปวดใจ Y___Y
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ
-
ตามอ่านรวดเดียวจบเหมือนกันค่ะ
เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ อ่านแล้วหยุดไม่ได้
แต่ตอนจบ ... จบแบบนี้ปวดใจจริงๆ :เฮ้อ:
:pig4:
-
เรื่องนี้อ่านแล้วสนุกครับ
มีโอกาสจะตามไปอุดหนุนหนังสือของ Bboyseries นะครับ
ขอบคุณสำหรับนิยายครับ :L2:
-
สนุกมากเลย.ขอบคุณมากนะครับ
-
สนุกปนเศร้า อ่านแล้วบีบหัวใจเล้กๆ
เห้อออ :z3: :z3:
-
เหมือนจะมี ภาค 2 น
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆครับ แต่ตอนจบน่าจะแฮบปี้กว่านี้น่ะครับ
-
ติดตามอ่านผลงานเก่าของพี่บอย
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่จบได้ ค้างมากกกก
หนูอยากอ่าน ลิมิเต็ลจัง
แต่ก็สนุกค่ะ จะติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ
:L2:
-
นึกว่าจะมีตอนพิเศษ -3- เซงเป๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ตอนพิเศษดันอยู่ในหนังสืออีก
แล้วเรามาอ่านซะตอนนี้ หนังสือมันจะยังเหลืออยู่มั้ยล่ะนี่...?
-
ห๊ะ =[]=
หักมุมเกินไปมั้ยเนี่ย
จบแบบ ห๊ะ! จริงๆ T^T
-
จบแบบนี้จริงๆอ่ะ :a5: :a5:
โหดร้าย :m15: :m15: o18 o18 o18
-
อ่านทรหด
ตั้งแต่สองทุ่มยันตอนนี้
บอกตรงๆนะครับ ว่าความรู้สึก มาเป็นสามช่วงมากๆ
ช่วงแรกๆ อยากกระทืบคนทั้งเรื่องให้ตายห่....ให้หมด ทำไมต้องรุมแกล้งนายเอก แกล้งซะคนทั่วไปเริ่มประหม่าในความเอี้ย
โดยเฉพาะเอ็ง "ไอ่ไต๋" แง่ง ไม่อยากเรียนก็บอกแม่ดิฟระ ไปใส่ร้ายทำไม รัดดวงมาก
ช่วงที่สอง เปลี่ยนเป็น เหลือแค่ไอ่คุณภูมิ กะ ไอ่คุณเอส เมิงจะเอี้ยทวีคูณกว่าเดิมทำไม เอี้ยกันไม่พออีกเหรอ คนในโลกมันหายากมากเลยใช่มั้ย ต้องมารุมแย่งเด็ก ทำตัวเหมือนคนแก่ไร้สมอง
ตอนสุดท้าย ดีใจกับทุกๆตัวละคร ที่เข้าใจถึงจุดบอด จุดไม่ดี และพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงแก้ไข โดยเฉพาะภูมิ นายหัวใจหล่อมาก (แต่ก็ไม่เท่านายเอก)
ปอลิง จบแบบนี้ ให้ผมไปหาหนังสืออ่านจริงๆเหรอ? โอเคครับ ยังเปิดจองอีกป่าวเนี่ย T_T
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากๆ ชอบนายไต๋กับตฤณที่สุด :impress2:
จบแบบนี้ ต้องหาหนังสืออ่านเอาให้ได้ซะแล้ว!!
ยังไงต้องขอบคุณคุณ zandwizz และคุณบอยมากเลยค่ะ
-
กรุไม่น่าหลงเข้ามาอ่านเลย จบแบบเนี้ยะ โหยอ่ะ....
-
จบแล้วอ่ะ ทำไงดีเนี้ยแแบบว่ามันค้างงง
อยากอ่านตอนพิเศษก้ออยู่ในหนังสือ
มาช้าเกินปัยยยย งั้นกับปัยจิ้นเองต่อแล้วกัน
-
เพิ่งตามอ่านจนจบค่า ชอบนิยายของคุณบอยจริงๆ
-
:sad4: อยากอ่านตอนพิเศษอ่าคร้ายยย :z3: :z3:
-
เฮ้ย!!!! o22
อ่านจบแล้วร้องคำนี้ออกมาเลย
จบงี้อ่ะนะ ค้างคามากกกกกกก
ฮือออออ เค้าอยากจะบร้าาาาา
งืออออ คาใจ หงุดหงิดง่าาาา
แล้วเพิ่งได้มาอ่านเอาป่านนี้
ยังจะมีหนังสือให้ตามอ่านไหมเนี๊ยะ
เค้าคาใจๆๆๆ อ่านจบแล้วอยากจะ
กรีดร้องลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้นจริงๆ
แต่ต้องเก็บอาการไว้เพราะนั่งอ่านอยุ่หน้าบ้าน
เกรงสายตาประชาชี เลยทำได้แค่นั่ง
กัดหมอนกรี๊ดเงียบๆ ทุบโต๊ะเบา
และซอยปลายเท้ากระทืบพื้นรัวๆ
อยู่หน้าคอม อนิจัง... :z3:
ยังไงก็ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆมาแบ่งปันกันอ่านนะคะ
ทั้งคนโพส คนเขียนเลยค่ะ
:L2: :pig4: :L2:
-
ความรู้สึกครึ่งๆกลางๆ
มันจบแบบนี้ก็ได้ครับ
เพราะอนาคตมันอาจจะกำหนด
ให้มันเป็นอย่างนี้
สุดท้ายไต๋ก็เลือกที่จะรอ
ส่วนตฤษก็เลือกที่จะให้ไต๋ โตพอที่จะรักได้
ไม่ใช่ลูกศิษย์กับอาจารย์
เนื้อเรื่องมันแสดงให้เห็นเหตุผลที่เรื่องมันดำเนิน
จนจบแบบนี้ ก็มีแง่ให้คิด
ขอบคุณ คุณบอยมากๆครับ
-
:เฮ้อ: :z3: :L2:
-
จบแบบนี้ก็ดีนะคะ ส่วนตัวคิดว่าโอเคเหมือนกัน คลาสิกดี
แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่ว่า มันดันมีต่อให้จบจริงๆในหนังสือต่อ คือตอนถ้าจะอ่านให้จบแฮปปี้ต้องซื้อหนังสือ มันเลยแปลกๆ ==
แล้วก็กลายเป็นว่า คนที่อ่านหนังสือจะได้อ่านตอนจบอีกอย่าง ในขณะที่คนที่ไม่ได้ซื้อก็จะได้อีกอย่าง แบบนี้ หุหุ
อย่างเรื่องอื่นๆเค้าจะแบบว่า มีตอนพิเศษต่อในหนังสือแต่ว่าในบอร์ดมันก็จะลงจนจบแฮปปี้แล้วแต่ในหนังสือเป็นตอนพิเศษน่ารักๆเพิ่มเติมขึ้นไปอีก คือถึงไม่ซื้อก็ไม่ได้ค้างคาหรืออ่านแล้วปวดใจอะไร มันไม่ใช่ค้างๆแบบนี้อ่ะค่ะ เง่อออ
-
คือปูเรื่องมา แล้วก็จบแบบนี้หรอค่ะ ไม่ไหวค่ะ รับไม่ทัน
คือตอนจบอยู่ในหนังสือ ที่ว่ามีตอนพิเศษ?
-
เอิ่ม :pig4: มากครับ
ถ้ามีโอกาศคงจะได้อ่านตอนที่เหลือ แต่ไม่รู้ว่าจะได้หรือเปล่า แฮ่ะๆ
-
ทำไมตอนจบต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะครับ คือ...มันแบบว่า :a5:
:pig4:
-
ย๊ากกก อ่านมาหลายรอบแล้ววว แต่ยังอยากอ่านตอนจบในเล่ม
ผู้แต่งจะพิมพ์ออกอีกรึเปล่าค๊าบบบบบ อยากอ่านนนอ่าๆๆๆ
ถ้ามีจำหน่ายแจ้งด้วยค๊าบบบบบบบบบบ
-
จะมีต่อหรือเปล่า
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
จบได้ใจร้ายไปนะ ขอแนะนำคนที่กำลังจะอ่าน ถ้าไม่ชอบตอนจจบแบบค้างคา อย่าเข้ามาอ่านน
-
อ่านรวดเดียว จบ ปวดใจมากมายกับเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น
แต่สิ่งที่ไม่อยากให้เกิดมันก็เกิด คือ การรอคอย คอยคนที่รักกลับมา
แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ และอีกนานไหม จากไปโดยไม่ร่ำลา ไม่แม้แต่จะติดต่อหา
จะเป็นอยู่ลำบากหรือสุขสบาย ทำไมต้องลงเอยแบบนี้ มันปวดใจ เจียนตายอ่ะ
เพราะดันมาตรงกับชีวิตจริงของฉ๊าน :monkeysad: (เค้าไปเรียนต่อโดยไม่บอกลาทิ้งไว้แค่ไดอารี่ 2 เล่ม ผ่านไป3ปีเค้าจะเป็นยังไงบ้าง คิดถึงโว้ย)
-
ม่ายยย จริีงงง จบแล้วหรอเีนี่ย หนังสือยังมีอยู่ไหมน๊า อ่านกำลังอินๆ จบแบบค้างเลยอ่า TOT งอลแล้วด้วย :monkeysad: :m15: :sad11:
แต่อ่านแล้ว สนุกจิงๆ ไต๋ ตอนแรกน่าเตะมากเลย เลวร้ายได้จัย
-
จบแบบคิดเอาเอง
จบแบบไม่เข้าไจ
แล้วจะมีตอนต่อไปไหมคับ
:เฮ้อ: :seng2ped:
-
ม่ายยยยยย =w= จบค้างมากก มาต่อตอนพิเศษหน่อยก็ดี เค้าอยากอ่านอ่าาา
ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ ตอนพิเศษ~
สาธุ!!! ขอให้มีเต้ออ >A<
-
อ่านไปอ่านไปก้าวผ่านไปกับอุปสรรคของทั้งสอง
แต่พอสุดท้าย ตกใจ เห้ย จบแล้วหรอวะ อ้าวววววว
แต่คิดว่าน่าจะมีตอนพิเศษอ่ะนะ^^
-
สนุกมากๆเลยคร้าบถ้าไม่ค้างๆคาๆนะ
-
ทำไมจบแบบนี้ละ อากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m16:
-
จบแบบนี้จริงอ่ะ T^T
-
จบแบบค้างคา :z3:
น่าจะมีตอนพิเศษหน่อย
แต่เนื้อเรื่องดีมากอ่านแล้วซึ้ง
:sad4:
-
เหอ เหอ นิยายพี่เยี่ยมค่ะครบรส
ตอนจบก็โอเค เพราะมีหลายทางให้คนอ่านได้จิ้นเองได้
อ่าแต่ขอนิดนึงนะค่ะ จิง ๆ แล้วพี่ไม่น่ากล่าวถึงตอนจบที่มีในหนังสือนะ
เพราะมันอาจทำให้คนที่ตามอ่านทีหลัง หรือคนที่ตามอ่านแต่กำลังไม่พอซื้อ ค้างอ่ะ
แล้วแบบว่า เสียดายที่จองไม่ทัน หรือไม่ได้จอง เหอ เหอ โกรธมั้ย ๆ ถ้าเราพูดงี้ ถ้าโกรธโหสสิเรานะ
-
จบแบบนี้....ร้องไห้เลย :sad4: :sad4:
คนเขียนใจร้าย อุตส่าห์อ่านแบบรวดเดียวจบ
แต่ไม่เป็นไรจะติดตามผลงานนะ :z2: :z2:
-
:pig4:
-
สนุกมากๆคะ มีให้ลุ้นให้ตื่นเต้นแทบทุกตอน :L2:
ตฤณกับไต๋รักแล้วก็รอกันหน่อยเนอะ :L1:
-
สนุกจ้า
-
อ่านทีเดียวจบเลย
ความรู้สึกช่วงแรกนี่แบบอยากใช้สิทธิ์เปลี่ยนพระเอกเหลือเกิน
ส่วนนายเอกนีเค้าอยากได้เก็บไว้ละเกิน แสนดีอะไรอย่างงี้
ขอบคุณทั้งคนโพสต์และคนแต่งสำหรับนิยายดีๆเน้อ
-
อ่านม้วนเดียวจบไปเลยครับเรื่องนี้ ปวดตาตุ๊บๆเลย
ตอนอ่านช่วงแรกๆนะ บอกได้คำเดียวเลย
โอ๊ยยยยยย กรุเกลียดเด็ก!!! ไต๋เป็นเด็กร้ายกาจมากเหอะ ร้ายสารพัด ใช้ความรุนแรง ใส่ร้ายป้ายสี ทำตฤณเสียใจเจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
อยากจะขอใช้สิทธิ์เปลี่ยนพระเอกมันซะเดี๋ยวนี้เลย แต่เรื่องนี้ดีครับ ไม่มีพระรองดีๆอย่างซีรีย์เกาหลีให้คนอ่านลำบากใจ
นายเอกน่าสงสารที่สุดโดนทั้งภูมิทั้งเอสแล้วก็ไต๋ทำร้ายสารพัดเลย
แต่ตัวละครในเรื่องนี้สะท้อนด้านมืดของคนออกมาเยอะเลยนะครับ
แต่ก็มีนายเอกของเรานี่ล่ะที่ดีมาถ่วงดุล แต่ในเวลาที่จวนตัวจริงๆเขาก็แสดงให้เห็นว่าเขาก็สู็เหมือนกันนะ
สงสารเอสเหมือนกันนะ ระเห็ดไปเมืองนอกเลย แต่เรื่องนีต่างคนก็ได้รับผลกรรมของตัวเองล่ะเนอะ
ส่วนตอนจบ ผมก็ค้างนิดๆครับ แต่มันก็เป็นในจุดจบของเรื่องราวแบบหนึ่งที่ถ่ายทอดออกมาก
ตราบใดที่ความรู้สึกยังเชื่อมถึงกัน สักวันสองคนนี้ก็คงกลับมาเจอกันล่ะเนอะ แค่ไปเรียนต่อเอง ทนหน่อยนะไต๋เดี๋ยวพี่เขาก็กลับมาอธิบายเอง แต่อยู่ดีๆไปแบบนี้ก็ใจหายเนอะ ถึงเรื่องจะไปเจ้าตัวจะคิดไว้นานแล้วก็เถอะ
แต่ก็สนุกดีนะครับเรื่องนี้
ผมชอบตรงที่ตฤณกับไต๋เถียงกันมากเลย อ่านแล้วมันฮาดี ประชดอีกแล้ว...ควรจะเสียใจมั้ย!!!
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะครับ
-
ชื่อเรื่องน่าสนใจ น่าอ่าน แต่เห็นคอมเม้นว่าจบค้าง เลยเลือกไม่อ่านตั้งแต่แรก
อยากให้มาต่อตอนจบนะคะ เชื่อว่ามีใครหลายคนอยากอ่านเหมือนเรา :m15: พลีสสสสส
-
ร้องไห้ตอนจบ... :m15:
-
โห ตอนจบนี่ซึ้งจายยยยยยย :m17:
อยากให้เขียนต่ออะ
-
:pig4:
-
โดนเลยครับเรื่อง
อยากอ่านแนวครูกะลูกศิษย์มานานแย้ว :impress2:
-
“ถ้าเป็นผู้หญิง รักไปตั้งนานแล้ว รู้ไว้ด้วย”
ไต๋พูดประโยคนี้เขินแทนพี่ตฤณเลย :o8:
-
อ่านแล้วบีบคั้นมากกเลยคะ นายเอกซวยตลอดเรื่องเลยอะ
ไต๋ก็น่าหมั่นใส้มากๆๆๆ แหมน่าจะโดยซะให้เข็ดอะ แต่ตอนหงานก็นะ ><
-
:mew2:
เรื่องนี้สนักมากค่ะ
แต่ตอนจบเศร้าอ่ะ สงสารพระเอกกกกก
น่าจะมีตอนพิเศษนะคะ
-
:sad4: ตอนจบไม่น่าประทับใจเลยอ่ะ :o12:
:hao5: เร่งเวลาเรียนหน่อยก็ไม่ได้ :m15:
:m16: จะได้มีความสุขกันทันง 2 ฝ่าย :fire:
:mew4: เซ็งเลย งั้นกลับมาต่อ ภาค 2 เลยนะ :mew4:
o13 แต่ก็สนุกดี ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคับ (มาต่อภาค 2 ด้วย) :bye2:
-
ข้อเสียของเรื่องนี้คือ ไม่เรียกชื่อจริงหรือชื่อเล่น แยกให้มันจบ สลับไปมาจนคนอ่าน งง ว่าใครคือใคร มึนมาก ๆ เลย
ยังจำตัวละครไม่ค่อยได้ว่าใครเป็นใคร งง :katai1:
-
ตอนจบ ? ? ? ? ? สงสารพระเอก
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ละจะหาตอนจบได้จากไหนนนนนนน :ling1:
สงสารกันหน่อยเน้อ บอกพิกัดหน่อย ซื้อหนังสือ หาตามเน็ต :ling3:
ขอนะคร้าาาาา :hao5:
-
กลับเข้ามาอ่าน อยากอ่านตอนพิเศษจังน้อ...
-
ขอบคุณครับ นิยายสนุกมากๆเลยครับไม่คิดว่าจะมีคนเป็นแบบตฤณในชีวิตจริงได้หรอกนะครับแต่ก็ชอบครับ
-
อยากให้มีภาคต่อจัง เป็นนิยายในดวงใจเลย TT :z3: :sad4:
-
ไมจบแบบนี้อ่ะ :seng2ped:
-
จบแบบ อะไรนิ
รักกันมากแต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
แต่ก็ใช่ว่าจะไม่กลับมาเจอนิ
เพราะไงก็บอกจะกลับมาบอกเหตุผลที่ไป
-
:call: :call: :call: สาธุๆๆๆๆ มีเซอไพร้กันหน่อยเถิ้ดดดด
จบแบบนี้นอนไม่หลับน่ะ ปวดใจยิ่งกว่าไต๋อี
-
หือ...จบแล้วจริงดิ
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกก :seng2ped:
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำให้เราต้องสมัครไอดีเล้าเพื่อเข้ามาดูการส แต่ก็ไม่ทัน 5555 เจอมาจากกระทู้นิายแนะยำ มีคนตามหา เลยเป็นผลพลอยได้ 55555 เดี่ยวจะกลับมาอ่านอีกรอบ อิอิ
คนเขียนใจแข็งมากอ่ะไม่ลงสเปเลย มีแต่ในเล่ม (ที่มาอานไม่ทันจอง 555)
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ทำไมมันจบแบบนี้ละเนี่ย
-
กลับมาอ่านอีกครั้งในรอบ 3 ปี
นี่ถ้าไม่เห็นเม้นเก่าตัวเองที่เคยโพสไว้
ยังนึกอยู่นะเนี่ยว่ายังไม่เคยอ่านเรื่องนี้
ความจำนี่มันยังไงนะ
ตอนจบถึงจะเศร้า... แต่เราก็ยังเห็นอนาคตเนอะ
คือนึกภาพออกอ่ะว่ามันจะเป็นไงๆๆๆ
ถ้าทั้งไต๋และตฤณไม่มีใครคนใหม่ไปซะก่อนอ่ะนะ ฮือๆๆๆ T_T
-
อ่านหลายๆคอมเม้นท์มีแต่คนบอกว่าคนแต่งชอบจบแนวนี้ ...จริงๆด้วย :ling1:
ค้างงงงงงง แง ;w; แต่แต่งสนุกดีค่ะ ชอบตอนที่ภูมิกับเอสด่ากัน มันมาก 55555555 สุดท้ายก็กลับมาคืนดีกันซะงั้น =^=
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก :serius2: :serius2:
อ่านรวดเดียวจบ :a5: :a5:
อารมณ์ประมาณว่า...ไม่น่าาาาาาา o22 o22 o22
จบแบบนี้ได้ไง ฮือออออออ :o12: :o12:
กลับมาต่อหรือมีภาคต่อกะได้เถอนะค่ะ :sad4: :sad4:
จบแบบนี้ มันเศร้า :hao5:
-
อ่านไปก็เกลียดไต๋ ภูมิ เอสไป กว่าจะรู้สึกตัวได้เล่นเอาเกือบจบเรื่อง เครียดดีค่ะ!! เหมือนยิ่งอ่านยิ่งเห็นถึงความโชคร้ายของคนๆ นึง ที่ไม่รู้ว่าเป็นปีชงหรือไรถึงได้งานงอกตลอด โดนแฟนทิ้ง เด็กที่ต้องสอนเกลียดเข้าไส้ กระเทยแอ๊บแมนจ้องท่าเรื่อง และอีกสารพัด ต้องยอมรับว่าตฤนมีความอดทนสุดๆ เคกว่าจะเครียดจริงค่ะ แอบจะกดปิดตั้งหลายรอบ แต่ก็มีความอยากรู้อยากเห็นเกินกว่าจะทำเช่นนั้นได้ อยากรู้ว่าคนสุขขอรื่องนี้อยู่ที่ตรงไหน สุดท้ายก็รู้ว่ามันอยู่ในเล่ม ซึ่งตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาเล่มๆ นั้นมาอ่าไปนได้ที่ไหน แอบปวดใจเล็กๆ ค่ะ อย่างที่หลายคนบอกว่าถ้ารู้แบบนี้คงไม่เข้ามาอ่าน น่าจะมีโพสท์แจ้งไว้ตั้งแต่ต้นเรื่องเพื่อที่จะไม่หลงเข้ามาดู เรื่องโดยรวมเราว่าสนุกดีนะ เพราะอ่านไปก็อินแทนตัวเอก แต่จบแบบนี้ก็จินตนาการได้อย่าง ตฤนกลับมาและไต๋ยังรออยู่ ถ้าจะแฮปปี้จริงๆ อะนะ
ยังไงก็ขอบคุณค่ะที่อุตส่าห์แต่งและลงมาให้ได้อ่านกัน :bye2:
-
มาอ่านเม้นตอนจบแล้วเอิ่มม ขออภัยต้องขอดูต่อไปว่าตกลงตอนจบจะค้างคาแบบนี้หรือมีก้าวต่อไปแล้วค่อยมาอ่านดีกว่าไม่งั้นคงเซ็งห่านแน่ๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
จบแบบปวดใจแท้ๆ ใครมีหนังสือ ขอซื้อต่อหน่อยน้าอยากรู้ตอนจบจริงๆ
ปวดใจจริงๆ จบแบบ เอ้ย!!!!!!!! จะเอาดาบกรีดพุงตัวเอง
:ling1:
-
มันทำร้ายจิตใจเกินไป ขอโทษนะคะ ตฤนน่ะแคร์ใครไปทั่วแต่พอกับเรื่องตัวเองทำไมโง่ไม่เข้าใจน้องเลย เรื่อ
แบบนี้บอกกันมาดีกว่าต้องรออย่างไม่รู้อะไร แบบนี้มันโหดร้ายเกินไป ทำเอาเราขาดใจจริงๆ ถ้ามันจะขาดห้วนแบบนี้ตายจากกันดีกว่า โอ๊ยโอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย
-
อ่านแรกๆ บอกเลยเราไม่ค่อยชอบแบบนี้ จะปิดทิ้ง แต่นะด้วยความอยากรู้ ก็เอาซักหน่อย พออ่านได้กลางเรื่อง เห้ย สนุกนะ ชอบๆๆๆ :katai5: คู่ร้ายจบสวย แล้วทำไมคู่หลัก ไม่ให้ได้เจอหน้ากันหน่อย จบแบบพลัดพรากเลยอ่า :ling3:
-
กลับมาอ่านอีกครั้งก็แบบ ฮือ อยากได้หนังสือจริงๆ เสียดายจัง แม้จะเดาตอนพิเศษได้บบ้างก็เถอะ ก็อยากอ่านสนองความฟิน
-
อยากได้ภาคต่อของคู่หลัก พลีสสสสสสสส
คู่รองเด็ดสุดและ :ling1: :ling1:
-
เสียดายครับ :mew2:
น่าจะลงตอนจบด้วย ไงก็จะรออ่านเรื่องต่อไปครับ :mew1:
-
ทำใจตั้งแต่ต้น
-
:กอด1:
-
ไม่ชอบให้จบแบบนี้เลยค่ะ
-
เศร้าจุงงงตอนจบ แต่ก้อขอบคุณมากๆๆที่แต่งให้อ่าน
ปล. อยากได้ตอนพิเศษอ่าาา
-
ร้องไห้นักมากจบแบบเนี่ยนะ แล้วตอนพิเศษก็มีให้อ่านแค่ในหนังสือ แล้วผมพึ่งมาอ่าน อยากอ่านตอนจบก็คงหาซื้อหนังสือที่ไหนไม่ได้แล้ว คือแบบ พูดไม่ออก บอกไม่ถูกเลยจิงๆ ใครมีหนังสืออ่านแล้วขายต่อให้หน่อยได้มั้ย ผมจะคลั่งตายอยู่แล้วกับตอนจบแบบนี้อยู่รู้มากว่าไอ้ที่คนเขียนกั๊กไว้ในหนังสือมันเป็นยังไง พรีสสสสสสสสสสส :z3: ฆ่ากันให้ตายดีกว่าท่าเป็นแบบนี้ :o12:
-
:pig4: ขอบคุณทั้งคนโพสคนเขียน สนุกได้ใจมากเริ่มอ่านแรกๆโคตรเกลียดเด็กเลยอะไรจะเลวขนาดนี้ ตอนหลังเขึ้นเยอะเลย เสียดายจบแบบค้างในใจเรามาก
-
บางทีคุณนักเขียนก็น่าจะมาต่อตอนพิเศษบ้างนะ จะปล่อยให้เรื่องมันจบแบบคาราคาซังใจคนอ่านไปแบบนี้เหรอ ใจร้ายอะ
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ฉันไปอยู่ไหนมาถึงพลาดนิยายเรื่องนี้ :ling1:
อ่านรวดเดียวจบ ถึงตอบจบจะค้างมากๆก็เหอะ ทำใจไว้แล้ว เพราะมาดูเม้นก่อนอ่าน 5555 :z3:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่า :pig4:
ปล. อ่านนิยายมาเกือบร้อยเรื่องแล้ว เรื่องนี้เรื่องแรกที่พระเอกซิง และนายเอกไม่ซิง 55555
-
อยากจองหนังสือจัง มีใครได้หนังสือแล้งอยากขายต่อไม ค้างมากกกกกก
-
จบค้างเติ่งเลยยยย ทิ้งกันไว้กลางทางเลยยยยย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:hao7:
จบแบบ "ห๊ะ....นี่จบแล้วเหรอ?" แบบนี้เลยค่ะ
ยังไงก็ตาม เรื่องสนุกมากค่ะ ดูเหมือนจะดำเนินไปเรื่อยๆ แต่หยุดอ่านไม่ได้เลยจริงๆ
อ่านไปก็คิดไปด้วยนะว่า จะมีคนดีๆแบบตฤณอยู่อีกมั้ยหนอ? 555 แต่เลวๆแบบนายไต๋ตอนต้นเรื่องนี่หาได้ง่ายมาก
จะมีตอนพิเศษโผล่มาบ้างหรือเปล่าคะ(?) บางทีจบแบบนี้ก็ดี ให้นายไต๋ได้ชดใช้ที่ทำกับตฤณไว้บ้างเถอะ
-
:pig4: ขอบคุณค่ะะ
-
อ่านรวดเดียวจนจบเลย หยุดอ่านไม่ได้เลย
อ่านแล้วชา อ่านแล้วหน่วง ชอบๆๆๆๆ :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง ทำให้นึกถึงช่วงเวลาตอนเรียนมหาลัยเลย กลับมาอ่านอีกทีก็ไม่เบื่อ เป็นนิยายในดวงใจอีกเรื่องนึงเลยคับ
ว่าแต่...มีใครได้อ่านบทสรุปของเรื่องนี้แล้วบ้างคับ
-
อยากอ่านตอนพิเศษละครับ
-
จบแบบค้างคามาก
-
ทำไมจบแบบใจร้ายแบบนี้อะครับ ฮืออออ
-
ผมขอไปด้วยนะพี่ตฤณ ปล่อยผมทิ้งไว้ป้ายรถเมล์หน้าก็ได้ แต่ตอนนี้ให้พี่เขาออกรถก่อนเถอะนะครับ
555 ทำไมอ่านแล้วขำแบบนี้
-
ชายหนุ่มเข้าใจว่าแม่คงเริ่มที่จะหวงลูกชายขึ้นมาเลยไม่กล้าปล่อยให้อยู่กับเขาสองต่อสองในที่ลับตาเลยเปลี่ยนสถานที่
แม่โง่จัง คนสูบบุหรี่กลิ่นมันจะติดตัวติดปาก เข้าไปใกล็ก็จะรู้ แม่โง่ไม่ทันลูกขนาดนี้ไม่สงสัยเลยว่าทำไมลูกถึงมีนิสัยเสียแบบนี้
-
ก็แค่บอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น แค่นี้พูดไม่ได้เหรอ
จริง ทำตัวงี่เง่า เป็นเราๆก็เบื่อคนแบบนี้ พูดไปเล่าไปมันจะถึงตายมั้ย
-
สวล. ตอนนี้2020 รู้สึกขำๆกับภาษา