“จริงๆ แล้วเกือบจะได้ห้าปีติดด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะตัวแทนของรุ่นพี่ปีห้าที่เป็นเฟรชชี่ในตอนนั้นกระโดดลงจากเวทีไปกระชากคอเสื้อกรรมการโทษฐานวิจารณ์สีผมล่ะก็นะ เห็นว่าเรื่องนี้กลายเป็นตำนานเดือนเดือดประจำคณะเราเลยล่ะ ส่วนพี่อินเองก็เคยได้ตำแหน่งเดือนมหาลัยเหมือนกัน แกคงไม่อยากให้รุ่นน้องพลาด” เพื่อนร่วมรุ่นที่นั่งข้างๆ ขยับมากระซิบกระซาบกับผม
“ซันนี่.. เป็นคนที่ทำให้รู้สึก ..กลัวตาย”
“ทุกคนล้วนเป็นคนธรรมดา แต่ไม่มีใครปกติ”อันนี้เห็นด้วยอย่างแรง
“เพราะพี่กำลังเล่นเป็นคนดีไงล่ะ” พี่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
“แล้วเมื่อไหร่จะเลิกเล่นฮะ?”
“เมื่อพี่แน่ใจ ว่าทุกอย่างของตัวเล็ก ..เป็นของพี่ทั้งหมด”[\quote]
ส่วนเรื่องของพี่อินขออนุญาตไม่เอาลง ไม่อยากให้ช็อคกันเป็นวงกว้าง