-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
ผลงาน
- บ้ า น ซ่ อ น ศ พ -
นิยาย / Romantic Thriller / จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50956.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=50956.0)
ภพ พราก จาก ตาย
เรื่องสั้น / Thriller (Mpreg) / จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54904.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54904.0)
♪ ♫ อยากให้เพลงนี้... ไม่มี 'ผี' ร้าย ♫ ♪
นิยาย / Romantic Horror / จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55828.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55828.0)
▼ Bedtime Story ▲นิยาย / Erotic-Drama-Thriller / จบแล้ว- Deleted- △▽ Rush Hour △▽
เรื่องสั้น / Romantic / จบแล้ว
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70696.0 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70696.0)
Bloody Buddy X เล่นให้ได้เลือด
นิยาย / Romantic-Thriller / ยังไม่จบ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70947.0 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70947.0)
- โ ล กี ย วิ สั ย -
รวมเรื่องสั้น / Erotic / ยังไม่จบ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71103.0 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71103.0)
-
โลกียวิสัย (น.)
เรื่องโลกีย์ เรื่องที่เกี่ยวเนื่องกับกามารมณ์ เรื่องของคนที่ยังคงมีกิเลส
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
คำเตือน
> เรื่องสั้นทุกเรื่องไม่เหมาะสำหรับเด็กและเยาวชน <
> เรื่องสั้นทุกเรื่องและทุกตอนมีฉากร่วมเพศหลากหลายรูปแบบ <
> เรื่องสั้นทุกเรื่องมีเนื้อหารุนแรงและขัดต่อศีลธรรมอันดี <
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
สาววายรำพัน's Talk
สวัสดีค่ะ ขอต้อนรับทุกคนเข้าสู่แหล่งรวมเรื่องสั้นแนวอีโรติกของเรานะคะ
บางเรื่องจบในตอนเดียว บางเรื่องมีหลายตอนค่ะ
เพื่อความสะดวกในการค้นหาและการอ่าน เราจะรวมทุกเรื่องไว้ใน Link นี้
ด้วยตามปกติ เราแต่งนิยายแนวระทึกขวัญ สยองขวัญ เป็นหลัก
เพราะฉะนั้น เรื่องสั้นที่เราแต่งจะไม่ใช่แนวโรแมนติก สดใส ฟีลกู้ด นะคะ
โทนของทุกเรื่องจะค่อนข้างดาร์ก เนื้อหามีความรุนแรง และผิดศีลธรรมค่ะ
-
(1)
Wax Museum
- Chapter 1 -
“ใกล้เสร็จแล้วจ้ะยาย”
อิน เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปี กำลังกรอกเสียงนุ่มใส่โทรศัพท์มือถือเครื่องเก่า แม้จะรู้สึกเหนื่อยล้าจากการเช็ดถูพื้นที่ขนาดใหญ่ ทว่าใบหน้าของเขายังคงเปื้อนยิ้ม คงเพราะปลายสายคือยายแท้ๆ ที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เกิด
“เดี๋ยวอินรีบกลับนะ”
เขาอาศัยอยู่กับยายเพียงสองคนในบ้านเช่าหลังเล็กๆ ความยากจนผลักดันให้ทุกวันของเขาเริ่มต้นด้วยการรับหน้าที่เป็นพนักงานเสิร์ฟประจำร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากที่พัก ก่อนจะเข้ามาทำความสะอาดพิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้งแห่งนี้หลังจากหกโมงเย็นเป็นต้นไป
“ถ้ายายง่วงก็ไม่ต้องรออินนะจ้ะ อินมีกุญแจบ้าน”
อันที่จริง เขาควรจะถึงบ้านตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว แต่ด้วยความซุ่มซ่าม เผลอทำน้ำยาถูพื้นหกและไหลเลอะเป็นบริเวณกว้าง งานของเขาจึงล่าช้ากว่าเดิมอย่างช่วยไม่ได้
“จ้ะยาย”
เด็กหนุ่มทิ้งท้ายกับปลายสายไว้เท่านั้น ก่อนจะหย่อนโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงแล้วลงมือทำความสะอาดอย่างแข็งขันอีกครั้ง เวลาผ่านไปไม่นานนัก เขาก็จัดการพื้นไม้เก่า รวมถึงเช็ดกระจกและเคาน์เตอร์รับรองลูกค้าจนเสร็จสิ้น เหลือเพียงขั้นตอนสุดท้าย นั่นคือการสำรวจและปิดล็อกประตูหน้าต่างทุกบานก่อนจะออกจากพิพิธภัณฑ์ ตามที่ผู้เป็นเจ้าของเคยกำชับไว้
“แก๊ก...”
อินกวาดสายตาไปรอบๆ เมื่อหมุนลูกบิดหน้าต่างบานสุดท้ายลงล็อก ยอมรับว่ารู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อยเมื่อต้องอยู่เพียงลำพังในอาคารไม้สักหลังเก่าที่บรรจุหุ่นขี้ผึ้งซึ่งมีลักษณะและขนาดเสมือนคนจริงๆ ไว้มากมาย
เขาเคยได้ยินเรื่องราวของสถานที่แห่งนี้มาบ้าง พิพิธภัณฑ์อันเกิดขึ้นจากศิลปินชาวยุโรปคนหนึ่งที่ย้ายมาสร้างครอบครัวในประเทศไทย และได้ปั้นหุ่นขี้ผึ้งเลียนแบบคนหลากหลายวัยในอิริยาบถต่างๆ ไว้เกือบหนึ่งร้อยชิ้น เมื่อผู้เป็นพ่อจากไป ลูกชายของเขาจึงปรับแต่งบ้านให้กลายเป็นพิพิธภัณฑ์ และนำผลงานเหล่านั้นมาจัดแสดงในท้ายที่สุด
ในตอนแรก เจ้าของตั้งใจไว้ว่าจะกำหนดช่วงเวลาให้บริการไม่แตกต่างจากสถานที่ท่องเที่ยวอื่นๆ แต่หลังจากพิพิธภัณฑ์เปิดตัว กลับมีข่าวลือหนาหูว่าวัยรุ่นทั้งชายและหญิงหลายคนหายตัวไปอย่างลึกลับ และจุดสุดท้ายที่มีคนพบพวกเขาคือที่นี่ แม้ตำรวจที่เข้ามาค้นหาจะยืนยันว่าพิพิธภัณฑ์ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการสูญหาย แต่เพื่อป้องกันคำครหาถึงความไม่ปลอดภัยต่อผู้เข้าชม เจ้าของจึงตัดสินใจเลื่อนเวลาปิดให้เร็วขึ้นจากสามทุ่มเป็นหกโมงเย็น ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน
แต่อินเป็นพนักงานทำความสะอาดที่ต้องเริ่มงานหลังจากนั้น ทั้งยังต้องอยู่ในพิพิธภัณฑ์เป็นคนสุดท้าย ความรู้สึกหวาดกลัวต่อบรรยากาศที่ต้องพบเจอทุกวันคงไม่เป็นผลดีเท่าไหร่นัก เขาจึงส่ายหน้าถี่ๆ เพื่อขับไล่ความคิดฟุ้งซ่าน แล้วเริ่มก้าวเดินออกไปโดยมีจุดหมายคือทางเข้าด้านหน้า ตั้งใจไว้ว่าจะรีบคล้องโซ่เข้ากับที่จับประตู กดล็อกด้วยแม่กุญแจขนาดใหญ่ แล้วเดินทางกลับบ้านทันที
ถ้าเสียงหนึ่งไม่ดังขึ้นเสียก่อน...
“ติ๊ง!”
เด็กหนุ่มหยุดชะงัก เมื่อเสียงที่ได้ยินน่าจะมาจากแกรนด์เปียโนหลังใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ด้านในสุดของอาคาร ยิ่งมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่นอกจากตัวเขาเอง ความตื่นตระหนกยิ่งพุ่งสูงขึ้นโดยอัตโนมัติ
แต่ไม่หรอกหน่า คงไม่มีอะไรหรอก...
ร่างเล็กสูดลมหายใจเข้าจนลึกเพื่อรวบรวมความกล้า แล้วก้าวเท้าช้าๆ ไปยังแหล่งที่มาของเสียง ก่อนที่ในอีกไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ดวงตากลมโตจะสะท้อนภาพของหุ่นขี้ผึ้งรูปชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในสูททรงหรูสีดำสนิท เช่นเดียวกับกางเกงสแล็คและเสื้อคอเต่าด้านใน สองมือลอยอยู่เหนือคีย์บอร์ดเปียโนราวกับกำลังบรรเลงเพลงแสนไพเราะ หากแต่ใบหน้าคมกลับหันออกมาทางเด็กหนุ่มแทนที่จะจับจ้องโน้ตเพลงตรงหน้า
เหมือนคนมาก… เหมือนจนอินยอมรับตามตรง ว่าถ้าไม่เคยเดินผ่านหุ่นตัวนี้มาก่อน ต้องเข้าใจว่ามีคนลักลอบเข้ามาในพิพิธภัณฑ์อย่างแน่นอน
ไม่เพียงแต่รูปร่างที่ถูกต้องตามสัดส่วน ผิวพรรณที่แม้จะขาวซีดแต่กลับดูยวบหยุ่นไม่แข็งทื่อ หรือดวงตาสีแดงที่ดูเหมือนมีแวววิบไหวอยู่ด้านใน แต่ใบหน้าของหุ่นยังหล่อเหลาไร้ที่ติราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย
และนั่นเองที่ทำให้เขาจ้องมองอยู่แบบนั้น
จะเรียกว่า ตกอยู่ในภวังค์ คงไม่ผิดนัก เพราะเด็กหนุ่มยังคงยืนนิ่ง และไม่หันเหสายตาไปทางอื่น สมองที่เคยเต็มล้นไปด้วยความคิดกลับว่างเปล่าไปเสียเฉยๆ ไม่สั่งการ ไม่ค้นหาเหตุผล ไม่หลงเหลือแม้แต่ข้อสงสัยในเสียงเปียโนปริศนา หรือภาพของยายอันเป็นที่รัก
“ติ๊ง...”
และในนาทีนั้นเอง...
“ติ๊ง... ติง… ติ๊ง… ติง…”
ที่เสียงเพลงจากเครื่องดนตรีตรงหน้าดังขึ้นอีกครั้งทั้งที่ไม่มีผู้เล่น
หากแต่ใบหน้าเล็กรีกลับนิ่งสนิท ไม่มีความตื่นกลัวในแววตา สองเท้าไม่ถอยห่างและรีบออกไปจากที่นี่ตามที่ควรจะเป็น ซ้ำยังทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม นั่นคือการก้าวข้ามเชือกกั้นสีแดงเข้าไปด้านใน…
และหายตัวไปจากพิพิธภัณฑ์ทันที!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เด็กหนุ่มที่เพิ่งเดินข้ามเส้นเชือกเข้ามาใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าจะรวบรวมสติได้เพียงพอ แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้เขาเข้าใจอยู่ดี ว่าเหตุใดหุ่นขี้ผึ้งตัวเดิมที่เขายังคงเพ่งมองจึงเลื่อนนิ้วไปตามคีย์บอร์ดได้อย่างคล่องแคล่ว ทั้งยังเผยรอยยิ้มน้อยๆ บนมุมปากได้ราวกับมีชีวิต
เช่นเดียวกับตำแหน่งที่เขายืนอยู่ในขณะนี้ นึกไม่ออกเลยว่าทำไมพื้นที่รอบตัวจึงไม่ใช่บ้านไม้ที่ถูกดัดแปลงเป็นพิพิธภัณฑ์ แต่กลับเป็นคฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่ทุกตารางนิ้วถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศลึกลับและน่าเกรงขาม ทั้งจากสถาปัตยกรรมสไตล์กอทิก และโทนสีมืดทึมที่กลืนกินทั้งโครงสร้าง เสา ผนัง หรือแม้แต่ชิ้นงานศิลปะที่ถูกใช้เพื่อประดับตกแต่ง
เขาอยู่ที่ไหน… และมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร...
เด็กหนุ่มไม่อาจคาดเดาคำตอบได้เลย
“ตกใจเหรอ”
อินสะดุ้งตัวโยนพลางหันไปทางเจ้าของเสียงโดยอัตโนมัติ ก่อนจะพบกับใบหน้าที่งดงามราวกับภาพวาดของชายหนุ่มคนเดิม จากที่เคยนั่งอยู่บนแกรนด์เปียโน ตอนนี้ ร่างสูงกำลังจ้องมองเขาในระยะประชิด
“เอ่อ…”
“เธอชื่ออะไร”
“อ… อิน ครับ”
“อินเหรอ…” คู่สนทนาทวนคำพลางกวาดดวงตาสีเลือดมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“เอ่อ… นี่… ผมอยู่ที่…”
“เราไปกันเถอะ” ชายหนุ่มตัดบทโดยไม่สนใจคำถาม “อย่าเสียเวลาอยู่เลย”
ก่อนจะใช้แขนแกร่งช้อนร่างเล็กให้ลอยขึ้นเหนือพื้น
นั่นเป็นอีกเรื่องที่อินยังคงสับสน…
ทำไมเขาถึงไม่ซักไซ้ ทั้งที่ชายหนุ่มยังไม่ตอบข้อสงสัย ทำไมเขาถึงไม่ขัดขืน ทั้งที่กำลังถูกชายแปลกหน้าอุ้มแนบอก และพาขึ้นมายังชั้นสองซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่ทางออกของคฤหาสน์หลังนี้
ราวกับว่าสมองไม่สามารถสั่งการหรือควบคุมร่างกายได้ตามปกติอย่างนั้น...
.
.
.
“ฟุบ!”
รวมถึงเวลานี้ ที่ร่างของอินถูกวางลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่ และชายตรงหน้ากำลังโยนสูทสีดำออกจากตัว เขาก็ยังคงนอนนิ่งอยู่เช่นเดิม ไม่พยายามลุกหนีหรือแม้แต่จะส่งเสียงร้องเพื่อขอความช่วยเหลือ ซ้ำยังปล่อยให้สายตาสะท้อนภาพของร่างสูงใหญ่ที่กำลังรูดซิปกางเกงอย่างไม่กระดากอาย
เขาไม่เคยวูบไหวเมื่อเห็นร่างเปลือยเปล่าของผู้ชายแบบนี้ ไม่เคยดันน้ำลายอึกใหญ่ลงคอเมื่อเห็นมัดกล้ามกำยำแบบนี้
และไม่เคยรู้สึก ‘ต้องการ’ เมื่อเห็นแก่นกายที่มีขนาดใหญ่กว่าท่อนแขนของตัวเองแบบนี้
เจ้าของดวงตาสีแดงเหยียดยิ้ม แล้วใช้สองมือฉีกทึ้งเครื่องแต่งกายของเด็กหนุ่มจนขาดวิ่นและกระชากออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพบว่าเล็บยาวแหลมของตัวเองทำให้รอยข่วนลึกปรากฏขึ้นบนผิวเนียน ซ้ำยังมีเลือดซึมออกมาจากบาดแผล
แต่นั่นไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มหยุดการกระทำ อันที่จริง มันผลักดันให้อารมณ์พลุ่งพล่านขึ้นเสียด้วยซ้ำ จึงก้าวขึ้นเตียงนอนอย่างไม่รีรอ ก่อนจะโน้มตัวเข้าหาร่างเล็กแล้วดูดเลียเลือดที่ผุดออกมาราวกับหิวกระหาย
“อ้ะ…” อินสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อลิ้นสากลากผ่านร่างกาย ทั้งยังสัมผัสได้ถึงคมเขี้ยวของชายบนร่างจากการดูดกลืนของเหลวสีแดงสด
แต่น่าแปลก… ที่ความเจ็บแสบไม่ทำให้เขาอยากเอ่ยทักท้วงเลยสักนิด
“ค… คุณ… เป็นใคร...”
ใช่… อินควรสงสัย ทั้งสีของดวงตา ความแหลมคมของซี่ฟัน ผิวพรรณซีดขาว รูปร่างสูงใหญ่กว่าคนทั่วไป และที่สำคัญ แม้จะไม่เคยมีความสัมพันธ์กับใครมาก่อน แต่เขาก็มั่นใจ ว่าการดูดกินเลือดของอีกฝ่ายไม่ใช่การเล้าโลมตามปกติอย่างแน่นอน
“ฉันน่ะเหรอ” ชายหนุ่มดันตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อตอบคำถาม “ก็เจ้าของเธอไงล่ะ”
“จ… เจ้าข…”
แต่ยังไม่ทันได้ทวนคำ ร่างสูงก็สอดลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากของเขาอย่างรวดเร็ว
แม้จะรู้สึกได้ว่าลิ้นที่กำลังไล้ผ่านกระพุ้งแก้ม ไรฟัน จนถึงเพดานปาก มีรูปทรงและขนาดแตกต่างจากคนทั่วไป ทั้งความยาวที่ทำให้ส่วนปลายเรียวล้วงลึกเข้าไปได้ถึงช่องคอ ขณะที่ส่วนโคนใหญ่หนาอัดแน่นคับช่องปากจนอินเริ่มหายใจไม่ออก แต่ขนอ่อนบนท่อนแขนของเขากลับลุกชัน ราวกับว่าร่างกายไม่ตระหนักถึงความน่าสะพรึงกลัวนั้น ซ้ำยังพร้อมตอบสนองคนบนร่างอย่างเต็มใจ
ใบหน้าคมถอนลิ้นที่พันเกี่ยวเพื่อเปิดทางให้เด็กหนุ่มได้สูดอากาศอีกครั้ง แล้วเลื่อนลงมาดูดเม้มทั่วซอกคอและแผงอกของเขาจนเกิดรอยแดงช้ำ
“อืม…” เสียงครางเล็ดลอดออกมาเบาๆ เมื่อชายหนุ่มลากลิ้นหมุนวนบนฐานอกสีชมพู ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องเมื่อเขี้ยวคมขบส่วนยอดที่แข็งเป็นไต
“อ… อ้ะ…”
คนบนร่างยกยิ้มได้ใจขณะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เงามืดจากร่างใหญ่ทาบทับคนตัวเล็กจนกลืนหายไปกับผ้าปูที่นอนสีเข้มแม้พระจันทร์ดวงใหญ่ด้านนอกจะส่องสว่าง
เช่นเดียวกับเด็กน้อยผู้ไม่ประสีประสา ที่กำลังถูกปลุกเร้าจนจิตใจขาวสะอาดเริ่มแปรเปลี่ยน เพียงชายหนุ่มใช้ปลายเท้าเขี่ยส่วนอ่อนไหว แท่งกลางลำตัวของเขาก็ตั้งชันขึ้นทันที
แต่นั่นเป็นแค่การหยอกเย้าเท่านั้น เมื่อร่างสูงฉุดสองแขนเรียวขึ้นเพื่อให้อินอยู่ในท่านั่ง ซึ่งแน่นอน แค่เขาขยับตัวเพียงเล็กน้อย แก่นกายขนาดยักษ์ก็จ่ออยู่ที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มอย่างพอดิบพอดี
นี่ต่างหาก…
คือสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
“อ้าปากสิ”
เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมองผู้ออกคำสั่ง แม้สีหน้าจะบ่งบอกถึงความหวาดหวั่นต่อท่อนเอ็นปูดโปน แต่ปากเล็กๆ กลับอ้ารับส่วนหัวเข้าไปอย่างช้าๆ
“อืม…”
ชายหนุ่มส่งเสียงครางเบาๆ เมื่อรู้สึกถึงความอุ่นและเปียกชื้น ทั้งยังคับแน่นจนสัมผัสได้ว่าแก่นกายกำลังเบียดแทรกผ่านกระพุ้งแก้มและเพดานปาก
ก่อนที่เสียงอู้อี้ของอินจะบ่งบอกว่าส่วนปลายของเขาชนกับผนังลำคอแล้ว ทั้งที่แท่งเนื้อยังเข้าไปได้ไม่ถึงครึ่ง ปากเล็กนั่นก็ไม่ขยับเขยื้อนตามที่ควรจะเป็นด้วยเช่นกัน
แต่ไม่เป็นไร…
เด็กน้อยเพียงแต่ใสซื่อกว่าที่คิด และคงไม่ใช่เรื่องยากที่จะสั่งสอน
“ทำแบบนี้นะ”
เขาใช้มือหนึ่งจับด้านหลังศีรษะของอินไว้ ดึงออกห่างจากตัวเพื่อให้แก่นกายรูดผ่านช่องปากออกมาจนเกือบสุดลำ แล้วดันศีรษะของเด็กหนุ่มกลับมาเพื่อให้มันผลุบหายเข้าไปอีกครั้ง
“อืม… ดี…”
คนตัวเล็กเชื่อฟังเขาเป็นอย่างดี ปากเรียวนั่นกำลังรูดแท่งเนื้อของเขาจากโคนสู่ปลาย
“อื้ม…”
ชายหนุ่มกัดฟันกรอดด้วยความเสียวซ่าน เมื่อเด็กน้อยผงกศีรษะเพื่อเร่งจังหวะตามการควบคุมของเขา ยิ่งรู้ว่าตัวเองใกล้ถึงจุดหมาย มือแกร่งยิ่งกดท้ายทอยไว้แน่นขณะที่สะโพกเด้งสวนเข้าหาใบหน้าเล็กจนแก่นกายพุ่งลึกเข้าไปเรื่อยๆ
“อา…”
จนในที่สุด ของเหลวรสฝาดคาวของเขาก็พุ่งเข้าท่วมโพรงปากของอิน แม้บางส่วนจะล้นทะลักออกมาด้านข้าง เปรอะเปื้อนใบหน้าและไหลลงสู่ลำคอ แต่ส่วนใหญ่ก็มีปริมาณมากพอที่จะทำให้เด็กหนุ่มเกิดอาการสำลัก
แต่หน้าที่ของร่างบางไม่จบลงเพียงเท่านี้ แม้ปลายจมูกและขอบตาจะแดงก่ำจากเหตุการณ์เมื่อครู่
มือแกร่งพลิกร่างของเขาให้นอนคว่ำหน้า ช้อนสะโพกนิ่มลอยขึ้นเหนือผืนเตียง ยกสองแขนไร้เรี่ยวแรงขึ้นเหนือศีรษะ แล้วมัดไว้จนแน่นด้วยริบบิ้นผ้าสีดำที่ปลายด้านหนึ่งถูกผูกติดกับหัวเตียงเหล็กดัดโค้ง
เด็กน้อยจึงอยู่ในท่าคุกเข่า แขนเรียวยืดตรงจากการถูกตรึง ทว่าบั้นท้ายกลมกลึงแอ่นขึ้นสู้สายตา
และนั่นทำให้ท่อนเอ็นของเขาขยายใหญ่ราวกับพร้อมใช้งานอีกครั้ง แม้จะรู้ดีว่าช่องทางแคบเล็กตรงหน้ายังคงแห้งผาด แต่เขาไม่เคยใช้ตัวช่วยอื่นใด...
“อ… อ้ะ…”
นอกจากน้ำลาย
ใช่… ชายหนุ่มกำลังสอดสองนิ้วที่เปียกชื้นจากของเหลวในปากเข้าไปในร่างเล็ก
“อึก…”
มันคับแน่น ซ้ำยังตอดรัดจนแทบดันเข้าไปไม่ได้ ทว่าอารมณ์ที่ยังคงคุกรุ่นจำต้องปลดเปลื้องให้หมดสิ้น นิ้วที่สามจึงถูกส่งตามเข้าไป ก่อนจะเริ่มขยับเข้าออกพร้อมกับหมุนควงไปรอบๆ อย่างชำนาญ
ผนังอ่อนนุ่มถูกปลายเล็บแหลมขูดข่วนจนเด็กหนุ่มสะดุ้งและบิดเร้าอย่างเจ็บแปลบ โดยไม่รู้เลยว่า นั่นเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เขากำลังจะเผชิญ
“อะ… อ๊า…”
เสียงกรีดร้องดังลั่นเมื่อชายหนุ่มดึงนิ้วทั้งสามออกมา แล้วดันแก่นกายขนาดยักษ์เข้าไปแทนที่
ไม่ง่ายอย่างที่คิด สองมือจึงเลื่อนลงสู่ข้อเท้าเล็ก แล้วจับมันแยกห่างจากกัน ก่อนจะแนบร่างชิดบั้นท้ายของเด็กหนุ่มแล้วกดแท่งเนื้อเข้าสู่รูแคบนั่นอีกครั้ง
“อ้ะ... อื้อ…”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นเล็กน้อยเมื่อส่วนปลายผลุบหายเข้าไปในร่างบางได้สำเร็จ แม้เด็กน้อยจะร้องครวญครางด้วยความทรมาน
คงเจ็บปวดมากราวกับร่างถูกฉีกออกจากกันเลยสินะ
เพราะอินไม่ใช่ ‘มนุษย์’ คนแรกที่เขาเป็นเจ้าของ และช่องกลางบั้นท้ายที่กำลังฉีกกว้างก็ไม่ใช่ ‘ช่องทาง’ แรกที่เขาเคยครอบครอง จึงไม่แปลกที่ชายหนุ่มจะเข้าใจความรู้สึกของเด็กหนุ่มได้เป็นอย่างดี…
เพียงแต่ไม่สนใจ
ร่างเล็กเป็นของเขาแล้ว เขาจะทำอะไรก็ย่อมได้ สะโพกแกร่งจึงเริ่มขยับเพื่อแทรกกายเข้าไปทีละน้อย
ร่างใหญ่เป่าปากเมื่อถูกโพรงนุ่มตอดรัดอย่างรุนแรง หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาอาจปลดปล่อยก่อนจะถึงจุดหมาย จึงรูดแก่นกายที่อัดแน่นอยู่ด้านในออกมาจนเกือบสุดลำ แล้วกระแทกกลับเข้าไปเต็มแรง
“อื้อ…”
เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก ดวงตาเหลือกค้างไม่อาจฝืนกลั้นน้ำใสที่คลอรื้นไว้ได้อีก จึงปล่อยให้มันไหลอาบทั่วใบหน้า แต่ชายหนุ่มยังคงสาวท่อนเอ็นออกมาแล้วกดกลับเข้าไปอย่างหนักหน่วง
แม้กลิ่นคาวเลือดจะคละคลุ้ง ทว่าร่างใหญ่กลับเคลื่อนไหวซ้ำแล้วซ้ำเล่า คงเพราะการกระทำที่ฝืนต่อธรรมชาตินั้นแลกมาด้วยแท่งเนื้อยักษ์ที่ทะลวงลึกเข้าไปจนเกือบสุดโคน
ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือ ‘อมนุษย์’ ก็ย่อมต้องการให้อีกฝ่าย ‘กลืนกิน’ จนหมดด้วยกันทั้งนั้น
ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก…
“อ้ะ… อื้อ…”
ห้วงอารมณ์ของเด็กหนุ่มในตอนนี้เสียอีก ที่ควรถูกนิยามด้วยคำนั้น
แม้ในช่วงเวลาที่อาจเรียกได้ว่าเจียนตาย ด้วยความเจ็บแสบและปวดจุกราวกับทั้งร่างกำลังแหลกละเอียด แต่เด็กน้อยกลับรู้สึกเสียวสะท้านอย่างประหลาด ร่างบอบบางที่ทรุดลงบนเตียงนอนอย่างหมดเรี่ยวแรงสั่นระริก ดวงตาชุ่มชื้นลอยคว้างไร้จุดหมาย ยิ่งเส้นเอ็นปูดโปนครูดผ่านโพรงนุ่มและช่องทางคับแคบที่ฉีกขาดเป็นวงกว้าง ยิ่งผลักดันให้เสียงครางหวานดังกระเส่า
“อ้ะ… อ้ะ…”
และนั่นยิ่งเร้าให้ชายหนุ่มเร่งจังหวะบดบี้บั้นเอวขึ้นเรื่อยๆ ซ้ำยังใช้สองมือยกสะโพกของเด็กน้อยขึ้นมาแล้วกระทุ้งสวนเข้าไปอย่างดุดัน
“อืม…”
เสียงลอดไรฟันดังขึ้นอย่างพึงใจเมื่อเขาใกล้ถึงจุดหมาย ความถี่รัวและหนักหน่วงจึงยิ่งโถมกระหน่ำใส่ช่องทางตรงหน้าอย่างไม่ลดละ ขณะที่ร่างเล็กโยกคลอนไปตามแรง สองขาแยกกว้างจนแทบแนบขนานไปกับผืนเตียง
แต่ถึงแบบนั้น หยาดน้ำจากปลายแท่งของตัวเองก็ปริ่มออกมาราวกับว่าใกล้จะถึงปลายทางด้วยเช่นกัน
“อื้อ…”
และไม่กี่อึดใจหลังจากนั้น เสียงครางเปี่ยมสุขของทั้งชายหนุ่มและตัวเขาก็ดังขึ้นพร้อมๆ กัน ร่างบางกระตุกเกร็งเมื่อแก่นกายพ่นน้ำสีขุ่นออกมา แต่นั่นเทียบไม่ได้เลยกับของเหลวเหนียวข้นที่ฉีดพุ่งเข้าสู่ช่องทางบวมแดงของเขา
แค่โพรงอุ่นตอดตุบ มันก็ล้นทะลักออกมาพร้อมกับเลือดจากบาดแผลภายในร่าง
ดวงตาฉ่ำหวานค่อยๆ หรี่เล็กลงเมื่อค่ำคืนอันยาวนานใกล้มาถึงจุดสิ้นสุด แต่ก่อนที่สำนึกสุดท้ายของอินจะหมดลง เสียงเย็นยะเยือกของชายหนุ่มกลับดังขึ้น
“อย่าเพิ่งตายนะ”
ตาย…
เหตุใดชายหนุ่มจึงพูดเช่นนั้น
สภาพของเขาแหลกเหลวเกินกว่าจะเยียวยาแล้วอย่างนั้นเหรอ
หรือเป็นเพราะว่าเคยมีใครตายจากการถูกกระทำแบบนี้
เด็กหนุ่มไม่อาจคาดเดาได้เลย…
.
.
.
“เรายังต้องทำอะไรสนุกๆ ด้วยกันอีกเยอะ”
-
โอว..พราะเจ้าช่วยกล้วยทอด..ดดดดดด o22 o22 o22
-
กลัวแล้ววว แง คุณเขาทำแบบนี้ทำไมเนี่ย น้องอย่าตายนะคะ
-
สงสารน้องงงงงงงงงง
อย่ารุนแรงกับน้องนักเลยยย :mew2: :mew2:
-
:jul1:
-
รุนแรงกะน้องมาก แงงง ใจเย็นๆอย่าเพิ่งให้น้องตายนะ
-
โอเอ็มจีย์~~ เอาอีกค่ะะ--//เดี๋ยวววว
-
อินลูกกก มาอย่างลึกลับ ตอนจบจะเป็นฆาตกรรมมั้ยเนี่ยพ่อเอ้ย เบาๆหน่อยเด้อ ทะนุถนอมน้องหน่อย :katai1:
-
โห ดุ ดุมาก อย่าทำน้องแรง
-
แง น้องอย่าตายน้า :sad4:
-
สงสารน้องอินนน
-
ฮื้อ ผีมั้ยอะ *กัดเล็บ* น้องอย่าเป็นไรน้าา :hao5:
-
สยองง่ะ
-
ฮรุกกก
-
ปล่อยน้องงง อิตาลุงบ้านี่ เอาน้องมาละไม่ถนอมเลย
-
ลุ้นมากกกก
-
ชอบมากๆๆๆๆ ตามมาจากทวิต แบบมันดี จะทำรอต่อไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะส่งกลจ.ให้ทุกๆตอน มาแรกก็กินขาดล่ะ แบบพระเอก S สุดจัด รอให้อินโชว์ความร้ายออกมาหรือไม่ก็ความ M ให้มันสุดๆไปเลย :haun4:
-
ชอบมากๆๆๆๆ ตามมาจากทวิต แบบมันดี จะทำรอต่อไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จะส่งกลจ.ให้ทุกๆตอน มาแรกก็กินขาดล่ะ แบบพระเอก S สุดจัด รอให้อินโชว์ความร้ายออกมาหรือไม่ก็ความ M ให้มันสุดๆไปเลย :haun4:
-
ยังมีหน้ามาสั่งให้น้องอย่าเพิ่งตายอี๊กกกก
-
น้องอินน่าสสารจังเลยลูกเอ้ย :m15:
-
หืมมมม คุณขาเบากับน้องหน่อยค่าาาา อย่างอ่านต่อต่อแล้วงืมๆ :hao6:
-
สู้นะอินลูก ปราบผีให้อยู่หมัด ให้ผีขาอ่อนไปเรย !
-
ฮืออออ กลัวแล้วววว
น้องงงงงง :ling1: :ling3:
-
อ่อนโยนกะน้องหน่อยคุณ
-
อยากอ่านน้องต่อแย้ววว
-
(1)
Wax Museum
- Chapter 2 -
แม้ไม่อาจคะเนได้ว่าการหลับใหลของตัวเองกินเวลาไปนานเท่าใด แต่สิ่งหนึ่งที่อินมั่นใจ คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้น…
ไม่ใช่ความฝัน
เพราะความร้าวระบมแล่นปลาบทันทีที่เขารู้สึกตัว และเพื่อป้องกันความเจ็บที่อาจทวีคูณ อินจึงเลือกที่จะปล่อยให้ร่างกายเปลือยเปล่านิ่งสนิทแนบผืนเตียง ไม่ยอมขยับเขยื้อนแม้แต่ปลายมือและเท้า มีเพียงสมองที่เริ่มฉายย้อนภาพเดิมให้เขาตระหนักได้ว่าความทรมานที่ฉาบอยู่ทั่วร่างเกิดขึ้นจากอะไร…
หรือจากใคร
‘ฉันน่ะเหรอ… ก็เจ้าของเธอไงล่ะ’
ใช่ เขายังจำประโยคนั้นได้เป็นอย่างดี อันที่จริง เขาจำทุกสัมผัสที่ชายหนุ่มมอบให้ได้อย่างแม่นยำ นั่นยิ่งทำให้คำถามมากมายผุดขึ้นมาจนศีรษะเริ่มปวดตุบ
ทำไมเขาจึงยินยอมอย่างง่ายดาย ทั้งที่คนนั้นเป็นผู้ชาย ซ้ำยังแปลกหน้า
ต่อให้คิดว่าเป็นความต้องการอย่างปุถุชนทั่วไป หรือเพราะถูกปลุกเร้าจนเผลอไผล แต่หากถูกกระทำอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดจะไม่ผลักดันให้เขาขัดขืนเชียวหรือ
ทั้งที่ร่างกายเจ็บแสบเจียนตาย แต่เขายังโหยหาความสุขสม…
ไม่ใช่การตอบสนองตามธรรมชาติแน่
ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา
“แอ๊ด...”
ความคิดตีรวนหยุดชะงัก เมื่อเสียงของประตูที่ถูกเปิดออกกว้างดังขึ้นขัดจังหวะ นั่นทำให้สายตาของอินสบเข้ากับชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนและกางเกงสแล็คสีดำ ชุดคลุมสีขาวที่คล้องแขนข้างซ้ายไว้คล้ายกับเสื้อกาวน์ ส่วนถาดสแตนเลสบรรจุเครื่องมือแพทย์ถูกถือไว้ด้วยมือข้างขวา
“ฟื้นแล้วเหรอ”
นอกจากดวงตาสีน้ำตาลเข้มและผิวพรรณสีน้ำผึ้งซึ่งแตกต่างจากผู้ที่เอ่ยอ้างว่าเป็น ‘เจ้าของ’ แล้ว น้ำเสียงในคำทักทายแรกยังทุ้มนุ่ม ไม่นิ่งเฉยและเย็นยะเยือกเหมือนที่เขาเคยได้ยินมาตลอดทั้งคืน
“อ…” แทบไม่มีเสียงใดออกมาจากริมฝีปากแห้งผาด
“เจ็บสินะ” ชายหนุ่มพูดพลางใช้มือหนึ่งเลิกผ้าห่มผืนหนาขึ้นจนมองเห็นร่างกายเปลือยเปล่าได้อย่างถนัด ขณะที่อินพยายามบิดตัวเพื่อปกปิดส่วนสงวน แต่ความเจ็บระบมทำให้เขาไม่อาจขยับได้ดังใจ
“ขอหมอดูหน่อย” ร่างสูงวางถาดอุปกรณ์ลงบนเตียงนอนแล้วใช้สองมือแกร่งพลิกตะแคงเด็กน้อยเพื่อสำรวจช่องทางด้านหลัง
“อะ… อ้ะ…” เสียงแหบแห้งดังขึ้นอย่างเจ็บปวด แต่นายแพทย์หนุ่มไม่แสดงท่าทีตกใจเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าพบเจอบาดแผลเช่นนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
“เดี๋ยวหมอจะทำแผลให้” ก่อนจะพลิกร่างเล็กนอนหงายตามเดิมแล้วพูดต่อ “และจะให้ยาร่วมกับน้ำเกลือนะ”
“ม… หมอ…”
อินพยายามเปล่งเสียงออกมาเป็นคำพูด เพราะเขามีคำถามมากมายที่ไม่อาจหาคำตอบได้ด้วยตัวเอง ยิ่งคนตรงหน้าไม่ตกใจในการมาเยือนของเขา ไม่ซักถามถึงประวัติ หรือแม้แต่ที่มาของอาการบาดเจ็บ เขาก็ยิ่งมั่นใจว่าชายหนุ่มจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดแก่เขาได้
“อ้ะ…” แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยประโยคใดต่อจากนั้น เขากลับรู้สึกเจ็บแปลบที่ต้นแขนคล้ายกับถูกทิ่มแทงด้วยของแหลมคม และใช่… นั่นคือเข็มฉีดยา ที่กำลังนำพาของเหลวเข้าสู่ร่างกายของเขา
ก่อนที่ในอีกไม่กี่วินาทีถัดมา…
สติของเขาจะดับวูบลงอีกครั้ง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เปลือกตาหนักอึ้งถูกดันขึ้นช้าๆ เมื่อฤทธิ์ของยาหมดลง อินกวาดมองไปรอบๆ จึงพบว่าเวลากลางคืนได้กลับมาเยือนอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้มีแสงสว่างจากเปลวเทียนบนเชิงเทียนโลหะที่ถูกตั้งไว้ทั่วพื้นที่ ช่วยให้ห้องนอนห้องเดิมไม่ดูมืดทึมจนเกินไป
หลังมือของเขามีพลาสเตอร์ยาชิ้นเล็กติดอยู่ คาดเดาว่าคงมาจากการให้น้ำเกลือตามที่คุณหมอบอกไว้เมื่อช่วงเช้า เขาลองขยับท่อนแขน จึงรู้สึกได้ว่าอาการบาดเจ็บลดน้อยลงไปบ้างแล้ว หากได้พักอีกสักหนึ่งคืน คงกลับบ้านได้ในวันรุ่งขึ้น
ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้น เขาควรต้องใช้เวลานี้เพื่อคิดทบทวนแล้วว่าจะกลับออกไปด้วยวิธีใด และเขาอยู่ที่ไหนกันแน่
“แอ๊ด...”
เสียงประตูชวนให้เขาเบนสายตาออกไป ก่อนจะมองเห็นชายหนุ่มที่คุ้นเคย กำลังย่างเท้าเข้ามาใกล้ด้วยร่างกายเปลือยเปล่า
ทันทีที่สบเข้ากับดวงตาแดงก่ำ เรื่องที่เตรียมการไว้ก็ดูเหมือนจะเลือนหายไปจากสมอง ทว่าเด็กน้อยไม่ทันได้สังเกตถึงความแปลกประหลาดนั้น เขายังคงจดจ้องแก่นกายขนาดยักษ์ และปล่อยให้ความรู้สึกหวิวไหวในช่องท้องกลับมาอีกครั้ง
“คุ...”
“ต่อไปนี้…” ร่างใหญ่หยุดฝีเท้าข้างเตียงนอน “ให้เรียกฉันว่า ‘ท่าน’ นะ”
“ท… ท่าน” อินทวนคำ ก่อนเอ่ยถามตามที่ใจอยากรู้ “ท่าน… เป็นใคร…”
“ถ้าฉันบอกเธอ” มือหนึ่งยกแท่งเนื้อขนาดยักษ์ที่ยังคงอ่อนแรงขึ้นถูไถกับพวงแก้มนิ่มเนียนของเด็กหนุ่มอย่างแผ่วเบา “เธอจะเชื่อฉันเหรอ”
“เอ่อ…”
“ฉันเตรียมน้ำไว้แล้ว” ชายหนุ่มรู้ดีว่าเด็กน้อยคงไม่เข้าใจนัก แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญหากเทียบกับเหตุการณ์ต่อไปในค่ำคืนนี้ จึงตัดบทแล้วใช้สองแขนแกร่งช้อนร่างบางขึ้นจากเตียงนอน
“ไปอาบน้ำกันเถอะ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ห้องน้ำในคฤหาสน์หลังนี้อยู่ไม่ไกลจากห้องนอนมากนัก ภายในประกอบด้วยพื้นกระเบื้องและผนังโทนสีเข้ม ตัดกับสุขภัณฑ์และเครื่องประดับตกแต่งที่มีสีขาวสลับทอง
ชายหนุ่มวางคนตัวเล็กลงในอ่างอาบน้ำทรงรีที่บรรจุน้ำอุ่นและฟองสบู่สีขาวสะอาดไว้จนเต็ม ก่อนบรรจงลูบไล้ทั่วร่างกายบอบบางเพื่อชำระล้างคราบเหงื่อไคลและสารข้นเหนียวที่อาจตกค้าง
ผิวหนังสากกร้านกระตุ้นอารมณ์วาบหวามได้เป็นอย่างดี เช่นเดียวกับกลิ่นเครื่องหอมอบอวลที่ชวนให้อินรู้สึกผ่อนคลายและเริ่มกลายเป็นเคลิบเคลิ้ม จนแม้ว่าร่างสูงจะแกล้งเย้าด้วยการขบคมเขี้ยวลงบนยอดอกสีชมพูจนมีเลือดซึมออกมา เขากลับเผยอปากด้วยความเจ็บแสบระคนความเสียวซ่าน
“อื้อ…”
เด็กน้อยเผลอครางเมื่อส่วนหัวของแท่งร้อนถูกบีบคลึงด้วยนิ้วหนา ก่อนเลื่อนมือลงมาที่แก่นกายของตัวเองด้วยหวังจะปลดปล่อย แต่ยังไม่ทันได้เริ่มรูดดึง ชายหนุ่มกลับรั้งมือของเขาไว้แล้วปรามเบาๆ
“เดี๋ยวก่อน”
เขาชะงัก มองตามผู้เป็นเจ้าของที่กำลังก้าวขาเข้ามาในอ่างแล้วหย่อนก้นลงนั่งบนขอบมน ร่างใหญ่แยกปลายเท้าออกจากกันเล็กน้อย ก่อนจะดึงตัวเขาที่ยังคงลอยคออยู่เหนือฟองสบู่เข้ามาใกล้แท่งเอ็นปูดโปน
ไม่เพียงแต่ขยายตัวเต็มที่จนน่าหวาดกลัว มันยังตั้งชี้อยู่ในระดับสายตาของเด็กหนุ่มอย่างพอดิบพอดี
“จำที่ฉันสอนได้มั้ย”
สองมือของอินถูกรวบขึ้นเหนือผิวน้ำเพื่อกอบกุมท่อนเนื้อนั่นไว้ ก่อนจะรูดเข้าออกจากโคนสู่ปลายโดยมีชายหนุ่มคอยควบคุม
ส่วนริมฝีปากที่ถูกกระตุ้นด้วยคำถามเมื่อครู่ค่อยๆ อ้าเต็มความกว้างเพื่อรับส่วนปลายเข้าไปด้านใน
“ดี…”
ร่างสูงเอ่ยชมเด็กน้อยที่ยังคงจดจำบทเรียนได้เป็นอย่างดี พลางเด้งสะโพกเบาๆ เพื่อดันแท่งกลางลำตัวให้แทรกเข้าไปเรื่อยๆ
“อืม…”
เสียงครางลอดผ่านไรฟันเมื่อทั้งมือนุ่มและช่องปากเล็กสอดประสานกันตามจังหวะที่ปรารถนา ชายหนุ่มรู้ดีว่าใกล้ถึงจุดหมายเต็มแก่ จึงเลื่อนมือลงมาจับท้ายทอยของอินไว้ รูดแก่นกายออกจนเกือบหลุดจากโพรงปาก ก่อนจะดันศีรษะเล็กกลับเข้ามาเต็มแรง
“อื้ม…”
เสียงร้องอู้อี้ดังขึ้นด้วยท่อนเอ็นที่พุ่งเข้าไปถึงด้านในลำคอ มันอุดแน่นจนเด็กหนุ่มไม่อาจหายใจได้ แต่มือใหญ่ยังคงกดท้ายทอยของเขาค้างไว้แบบนั้นอีกหลายอึดใจ ก่อนจะสาวแท่งเนื้อยักษ์ออกมาจนเกือบสุดลำแล้วกระแทกกลับเข้าไปอีกครั้ง
“อือ… จะ… เสร็จแล้ว”
ชายหนุ่มครางกระเส่าอย่างเปี่ยมสุข ตรงข้ามกับใบหน้าเล็กที่เริ่มออกสีแดงระเรื่อ ดวงตากลมคลอรื้นด้วยน้ำใส เสียงร้องท้วงเงียบหายไปแล้ว เพราะเด็กน้อยกำลังอยู่ในภาวะขาดอากาศหายใจ
“อะ… อา…”
ถือเป็นโชคดีที่ร่างสูงใหญ่กระตุกเกร็งพร้อมกับปล่อยน้ำรสคาวออกมาเสียก่อน แม้จะล้นทะลักและไหลลงสู่ช่องคอจนคนใต้ร่างสำลัก ทั้งยังเปรอะเปื้อนทั่วใบหน้า แต่อย่างน้อย แก่นกายที่ถอยร่นออกไปจากโพรงปากก็ทำให้เด็กหนุ่มหายใจได้อีกครั้ง
อันที่จริง ไม่ใช่เพราะความเผอเรอหรือมัวแต่เสียวซ่านจนไม่ทันสังเกตเห็นอาการ ชายหนุ่มรับรู้ทุกท่าทางของเด็กน้อย เพียงแต่ไม่คิดจะใส่ใจ หากเขาสุขสม ต่อให้เด็กน้อยจะขาดใจก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ
มนุษย์ทุกคนที่เข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้ ล้วนแล้วแต่เป็น ‘ของเล่น’ ที่สร้างความสุขให้แก่เขา หากเขาพึงพอใจ จะเล่นด้วยวิธีใดก็ย่อมได้ เขาไม่เคยสนใจว่าของเล่นจะแตกหักหรือบุบสลาย ขอเพียงยังใช้การได้ เขาจะเล่นต่อไปจนกว่าของชิ้นนั้นจะแหลกเหลวคามือ
เมื่อถึงวันนั้น ร่างไร้วิญญาณที่เปรียบเสมือนของเล่นชิ้นเก่า จะถูกนำไปเผาทำลายจนกลายเป็นขี้เถ้า และชายหนุ่มจะกลับไปรอคอยของเล่นชิ้นใหม่ที่แกรนด์เปียโนในห้องดนตรีอีกครั้ง
“แค่ก... แค่ก...”
หากแต่คืนนี้…
ของเล่นของเขายังมีชีวิตอยู่
ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากขณะไถลตัวลงนั่งที่ก้นอ่าง ก่อนจะใช้สองมือพลิกร่างเล็กให้หันหลัง โอบสะโพกนิ่มแล้วรวบเข้าหาตัวพลางยกขึ้นเล็กน้อย เด็กหนุ่มที่โอนอ่อนตามอย่างว่าง่ายจึงอยู่ในท่าคุกเข่า ทว่าสองขาคร่อมหน้าตักของผู้เป็นเจ้าของไว้
“สบู่...” ร่างสูงพูดพลางใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางบดคลึงปากทางคับแคบ “น่าจะช่วยเธอได้นะ”
ช่วย… ช่วยอย่างไร…
เด็กน้อยผู้ใสซื่อยังไม่เข้าใจนัก จนกระทั่งชายหนุ่มสอดสองนิ้วนั้นเข้าไปด้านใน
“อะ… อึก…”
แม้ว่าความลื่นของน้ำสบู่จะช่วยให้เส้นทางไม่ฝืดแห้ง แต่ความรู้สึกเจ็บแสบยังคงเต็มล้น ยิ่งนิ้วแกร่งขยับเข้าออกอย่างถี่รัว บาดแผลที่เริ่มสมานก็ดูเหมือนจะปริออกอีกครั้ง
แต่ถึงแบบนั้น เด็กหนุ่มกลับไม่หลบเลี่ยงจากหน้าขาของร่างสูง ซ้ำยังเผลอกัดริมฝีปากอย่างเสียวสะท้าน
ในใจยอมรับตามตรง ว่าเขาโหยหาบางอย่างที่มีขนาดใหญ่กว่านี้
“พร้อมแล้วสินะ”
“พ… พร้อม… อ้ะ… ครับ… ”
เสียงครางไม่อาจบดบังคำตอบที่เต็มไปด้วยความต้องการ ชายหนุ่มจึงดึงนิ้วออก แล้วช้อนร่างบางขึ้นจากพื้นอ่าง ก่อนจะโน้มตัวเล็กน้อยเพื่อให้ตำแหน่งของช่องทางพอดีกับแท่งเอ็นของตัวเอง แล้วปล่อยให้เด็กหนุ่มนั่งทับลงไปอย่างช้าๆ
“อ้ะ… อื้อ…”
อินกรีดร้องลั่นเมื่อช่องทางค่อยๆ ฉีกกว้างตามการเบียดแทรกของแท่งยักษ์ ยิ่งเขาทิ้งน้ำหนักตัวลงมามากเท่าไร แก่นกายยิ่งผลุบหายเข้าไปมากเท่านั้น
แต่เพราะรู้ดีว่าหากไม่ช่วยเหลือ เด็กน้อยคงรับท่อนเนื้อเข้าไปได้ไม่ถึงครึ่ง ชายหนุ่มจึงเอนหลังลงนอนราบไปกับขอบอ่าง แล้วโอบรัดร่างบางให้นอนหงายแนบร่างของเขา ก่อนจะหมุนควงเอวพร้อมกับกดสะโพกของคนตัวเล็กไว้เพื่อดันท่อนเอ็นเข้าไปอีกครั้ง
“อ๊า… อื้อ…”
แม้ว่าเสียงร้องครวญครางจะบ่งบอกถึงความเจ็บปวดอย่างสุดกลั้น หากแต่ความรู้สึกของอินยังคงเป็นเช่นเดิม ความทรมานไม่อาจยับยั้งอารมณ์วาบหวามที่ก่อตัวราวกับพายุ ต่อให้จมูกได้กลิ่นคาวเลือดจากช่องทางที่ฉีกขาดอย่างรุนแรง ทว่าขาเรียวกลับแยกกว้างพาดกับขอบอ่างทั้งสองข้างด้วยหวังว่าตัวเองจะรับแก่นกายได้มากเท่าที่ผู้เป็นเจ้าของต้องการ
“ชอบมั้ย” ชายหนุ่มกระซิบข้างใบหู เมื่อคนบนร่างยังคงส่งเสียงครางกระเส่า
“ช… อ… อ้ะ… ชอบ… ครับ”
“ถ้าชอบ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จึงปรากฏขึ้น “ต้องรับเข้าไปเยอะกว่านี้นะ”
“ฮะ!?...” สมองของเด็กหนุ่มว่างโล่งเกินกว่าจะคิดทบทวน จึงนอนนิ่งและปล่อยให้ร่างสูงที่กำลังยืดแผ่นหลังตั้งตรงจัดท่าทางของเขาราวกับหุ่นเชิด
มือข้างหนึ่งของชายหนุ่มดันแผ่นหลังของอินให้โน้มไปด้านหน้า ทว่าอีกมือรวบสะโพกของเขาไว้เพื่อให้แท่งเนื้อยังคงคาค้างอยู่ภายใน เมื่อแขนเรียวยันบนพื้นอ่าง เด็กน้อยจึงอยู่ในท่าคุกเข่า โดยมีร่างใหญ่ประชิดอยู่ด้านหลัง
ก่อนที่สองมือหนาจะเลื่อนกลับมาจับไหล่มนของเขาไว้แน่น
แล้วออกแรงกระแทกอีกครั้ง...
“อ๊า…”
ริมฝีปากอ้าค้างเมื่อความเจ็บแสบแล่นวาบทั่วทั้งร่าง ชายหนุ่มคงจงใจสวนสะโพกพร้อมกับกระชากร่างของเขาเข้าหาตัว เพื่อให้แท่งเอ็นพุ่งทะลุเข้าไปได้ลึกกว่าเดิม
“อ๊า… อ้ะ…”
แน่นอน วิธีนี้ได้ผลเป็นอย่างดีเมื่อร่างใหญ่ออกแรงกระแทกซ้ำๆ แม้จะมองไม่เห็น แต่อาการจุกแน่นทั่วช่องท้อง และความเจ็บระบมรอบปากทางที่กำลังฉีกกว้างออกไปเรื่อยๆ ทำให้เด็กหนุ่มคะเนความยาวของส่วนที่ฝังอยู่ในร่างกายของเขาได้ไม่ยากนัก
“อ๊า… อื้อ…”
ยิ่งชายหนุ่มเร่งเร้าจังหวะถี่รัว เด็กน้อยยิ่งร้องจนเสียงหลง น้ำตาไหลอาบทั่วสองแก้ม อีกทั้งลำตัวที่ถูกควบคุมด้วยสะโพกหนาและมือแกร่งยังเจ็บช้ำราวกับว่าจะหักเป็นสองท่อนเสียให้ได้
“เธอรับได้มากกว่าเมื่อคืนแล้วนะ”
ทว่ารอยยิ้มบางกลับปรากฏขึ้นบนใบหน้า คงเพราะเด็กหนุ่มรู้สึกภูมิใจอย่างประหลาดกับคำชื่นชมของผู้เป็นเจ้าของ โดยไม่สนใจเลยว่าแท่งยักษ์ที่แทรกเข้ามาจะทำลายช่องทางสำคัญไปมากเพียงใด
“อ้ะ… ท… ท่าน…”
ความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เสียงครางหวานดังกระเส่าแข่งกับเสียงเนื้อกระทบกันและเสียงน้ำอุ่นสีแดงระเรื่อด้วยบาดแผลฉกรรจ์ที่กระฉอกออกจากอ่าง
ความเจ็บปวดปางตายเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเมื่อท่อนเอ็นปูดโปนเสียดสีกับจุดอ่อนไหวในโพรงนุ่มนับครั้งไม่ถ้วน เขารู้ดีว่าจุดหมายใกล้เข้ามาทุกขณะ ดวงตาฉ่ำปรือมองออกไปอย่างเหม่อลอย แก่นกายแข็งขืนพร้อมปลดปล่อยหยาดน้ำในร่างกาย
“อืม… ใกล้แล้ว…”
เช่นเดียวกับร่างใหญ่ด้านหลังที่ยังคงขยับเอวเพื่อชักแท่งเนื้อเข้าออกในช่องทางคับแน่น เขากำลังจะได้รับความสุขสมจากของเล่นชิ้นนี้อีกครั้ง
“อ้ะ… อื้อ…”
ท้ายที่สุด เสียงร้องของทั้งคู่ก็ดังขึ้นพร้อมๆ กัน ของเหลวข้นไหลออกมาจากแก่นกายขนาดพอดีขณะที่โพรงอุ่นตอดตุบตามธรรมชาติ แรงกำลังของเด็กน้อยหมดลงแล้ว ทั้งแขนและขาสั่นระริกที่ยันพื้นอ่างไว้จึงพับลงทันที
หากแต่ชายหนุ่มประคองร่างเล็กไว้ได้ทัน แล้วใช้มือหนึ่งดึงท่อนเอ็นที่ผลุบหายเข้าไปจนเกือบสุดลำออกมาอย่างช้าๆ นั่นทำให้ดวงตาแดงก่ำมองเห็นน้ำสีขุ่นของตัวเองที่ล้นทะลักออกมาจากช่องทางกรวงโบ๋เป็นวงกว้าง
เขายกยิ้มน้อยๆ ราวกับพึงพอใจในผลงาน ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูงโดยมีร่างบางอยู่ในอ้อมแขน แล้วก้าวออกจากอ่างอาบน้ำ เพื่อเดินกลับมายังห้องนอนอีกครั้ง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ร่างเล็กถูกวางลงบนเตียงนอนสีเข้มอย่างนุ่มนวล เมื่อมอบความสุขให้แก่เขาอย่างเต็มที่ ของเล่นชิ้นนี้ก็ควรได้รับการพักผ่อน แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะดึงผ้าห่มขึ้นปกคลุม เขากลับสังเกตเห็นว่าร่างเปลือยเปล่าตรงหน้ามีบางอย่างผิดแปลกไป
สองขาของอินไม่ได้เหยียดชิดกันเหมือนท่านอนตามปกติ แต่กลับฉีกอ้าออกกว้างคล้ายกับตอนที่ยังมีท่อนเนื้อคาอยู่ด้านใน เขาลองรวบปลายเท้าของเด็กหนุ่มเข้าหากัน แต่ทันทีที่ปล่อยมือ ขาเรียวคู่นั้นกลับแยกห่างกันอีกครั้ง
“หึ...”
นั่นทำให้ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ดูเหมือนว่า เด็กน้อยจะไม่มีทางหุบขาได้อย่างเดิมอีกต่อไปแล้ว
-
:m25:
จริงๆท่านก็ไม่ได้รุนแรงแบบรุนแรงมากๆ(?)แต่ขนาดของท่านมัน เอิ่ม..
น้องจะอยู่รอดได้กี่น้ำกันหรือน้องจะเป็นผู้พิชิตท่านได้?
:pig4:
-
สงสารน้อง :ling3:
-
เอ่อ..ออออออ o22 o22 o22
-
สงสารน้องงงงงงง :z3: :ling1: :katai1: เดินไปดึงน้องออกมาทันไหม ฮืออออออ อิพี่รุนแรงมากมาย เป็นคนกลุ่มจำพวก ไม่รัก ของๆ ตัวเองสินะ น้องจะตายไหม.... ;( คือแบบ....อารมณ์ประมาณ :a5: o22 :a5: น้องมีชื่อเป็นนายเอกของเรื่อง แล้วเรื่องจะคงเป็นแบบนี้ใช่ไหม อิพี่จะไม่เอาของเล่นชิ้นใหม่มาใช่ไหม แล้วคุงหมอคือใคร? :serius2:
-
น้องงง :ling1:
-
ท่านหื่นสุดอะไรสุด
-
ใจร้าย ทำเหมือนน้องเป็นตุ๊กตา แง
-
น้องจะเป็นอะไรมั้ยสงสาร
-
:z3: คุณท่านกินน้องรุนแรงมาก :hao5:
-
:m25: :m25:
-
รอตอนต่อปายยยย -.,- :m25:
-
รุนแรงมากกกกกก :katai1:
-
โอ่ยยยยย น้องงงง เอาใจช่วยนะคะ ขอให้พิชิตใจท่านเจ้าโลก เอ้ย ท่านให้ได้ 55555 :hao7:
-
คนเขียนจะกลับมาต่อไหมคะ(;-;) คืออยากรู้ว่าอินจะเป็นยังไงต่อ ของเล่นชิ้นนี้จะเหมือนของเล่นชิ้นอื่นๆไหม.... จนตอนนี้ก็ยังไม่เห็นอินได้กินข้าวเลย
-
คนเขียนจะกลับมาต่อไหมคะ(;-;) คืออยากรู้ว่าอินจะเป็นยังไงต่อ ของเล่นชิ้นนี้จะเหมือนของเล่นชิ้นอื่นๆไหม.... จนตอนนี้ก็ยังไม่เห็นอินได้กินข้าวเลย