-
ขอบคุณคุณแบะด้วยนะครับที่เอาเรื่องราวดีมาฝากกัน
........................................
เด็กอายุไม่ถึง 18 ปี ควรมีผู้ปกครองคอยชี้แนะ
-----------------------------------------------------------
ฮ่าๆๆ ได้อ่านเรื่องราวของคนอื่นมาพอสมควร เกิดอาการคันไม้คันมือ อยากสะเออะมาเขียนกับเค้าบ้าง คิดอยู่ตั้งนานว่าจะเขียนเรื่องไรดี คิดไปคิดมา เอามันเรื่องนี้หล่ะวะ เอาชีวิตตุ๊ดของตัวเองมาแฉกันให้รู้ดำรู้ดีกันไปเลยดีก่า จะได้รู้กันไปเลย ว่าเกิดเป็นตุ๊ด มันดีหรือไม่ดีตรงไหนนนนน.. (แต่ต้องเปิดบันทึกเหตุการณ์มาดูเลยแฮะ เวลาผ่านไปก็ชักลืมๆมั่งแฮะ เป็นตุ๊ดแล้วยังความจำไม่ดีอีก - -" )
เริ่มด้วย--- กรูอยากแต่งหญิงแล้วววเว้ยยย ---
บ้านของฉันเนี่ยอยู่บ้านนอก ที่บ้านก็ทำไร่ทำนากันเนี่ยแล่ะ พ่อแม่มีลูกกันทั้งหมด 3 คน ได้ผลลัพธ์ ออกมา 2 คนครึ่ง เป็นชาย ส่วนลูกคนเล็ก (ตูเอง) เป็น "ตุ๊ด"
คืนนึงในช่วงเดือนเมษาของหลายๆๆๆๆปีก่อน (ไม่บอกว่าปีไร) กระเทยนางหนึ่ง (ที่นั่งทำหน้าจิ้มลิ้มเคาะแป้นพิมพ์ตอนนี้) เปิดโทรทัศน์ขาวดำจอ 14 นิ้วหรืออาจไม่ถึงดี ดูอยู่คนเดียวประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ
"ดูอะไรของเมิงวะ ไอ้แบะ ?" เสียงแม่เดี๊ยนเองค่า แต่ให้ตายเถอะโรบิน เกลียดชื่อ แบะ จริงๆ แม่เรียกหนูดีๆ กว่านี้ไม่ได้แล้วหรือไง - -" (ดีนะ ที่คนตั้งชื่อนี้เค้าม่องเท่งไปแล้ว เป็นหมอตำแยนี่แหล่ะ ไม่ง้านนะ เจอฤทธิ์ดีแบะแน่..ฮึ่ม..)
"ดูทิฟฟานี่" (ตอบแม่ไปอย่างเสียอารมณ์ คนกำลังตื่นเต้น ทำเสียบรรยากาศหมด แม่นี่ก็เนาะ)
"ทิฟฟง ทิฟฟี่ อะไรของเมิง" (กำ แม่ทำไมบ้านนอกจังเนี่ย)
แม่เดินเข้ามานั่งดูด้วย เห็นหน้าแม่แล้วอยากโดดหน้าต่างหนี ดึกป่านนี้มืดก็มืด มีแค่แสงจากโทรทัศน์นิดหน่อยเอง แล้วแม่เล่นเดินทาผงพิเศษ (ห่อสีส้มๆ) พอกหน้าซะขาววอก หน้ากรัวอิ๊บอ๋ายเรยยยยยยยยย
"อ้อ ดูประกวดนางงาม เมิงอยากเป็นว่างั้นเหอะ" แม่พูดพลางมองหน้าฉัน ฉันก็แกล้งมึนไม่ตอบซะง้าน
"แม่ว่าพอหนูเรียนจบแล้ว หนูไปประกวดมั่งดีไหม จะได้เอาตังค์มาให้พ่อให้แม่ไง" ดิฉันพูดพลางส่งสายตาลูกกตัญญูให้หม่อมแม่
แม่หันมาสบในตาฉัน แม่เอามือมาลูบหัวฉันเบาๆ แล้วบอกว่า
"เพ้อเจ้อ"...แม่ลุกขึ้นแล้วบอก "ดึกแล้วเมิง ปิดโทรทัศน์ได้แล้ว เปลืองไฟ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน" ก่อนจะเดินสะบัดตูดจากไป
แม่ไม่เข้าใจวัยรุ่นอีกแล้ว งานนี้ก็เซ็งกันไป ประกวดยังไม่ทันจบเลย ปิดโทรทัศน์วิ่งขึ้นบ้านนอนซะแระ
ฝันค้างเลย
วุ้ย...อารมณ์เสีย.
ตื่นตั้งแต่ตี 4 ไม่ใช่เพราะขยันหรอกนะ แต่แบบว่าโรงเรียนอยู่ไกล บ้านฉันอยู่ออกนอกเมืองมาเกือบ 50 โลแน่ะ ต้องตื่นไปรอรถที่ท่ารถ (ศาลาเก่าๆของหมู่บ้าน) ให้ทันก่อนตี 5
ก็เป็นอย่างนี้เกือบทุกเช้า หนักหนาสาหัสมากยามหน้าหนาวมาเยือน เพราะบ้านดิฉัน เวลาอาบน้ำไม่ได้มีเครื่องทำน้ำอุ่นหรอกนะ เป็นแท็งค์น้ำที่ทำจากปูนนี่แหล่ะ น้ำเย็นโคดๆเลยหล่ะ ต้องรีบๆอาบ คิดถึงแล้วตลกดี ^^
อาบเสร็จแล้วก็มาเรื่องแต่งตัว เป็นตุ๊ดก็ต้องรักสวยรักงามเป็นธรรมดา สมัยนั้นดิฉันก็ทาโลชั่น "สปริงซอง" ไม่รู้ยังไม่ใครรู้จักอีกหรือเปล่า 555 เวลามีตลาดนัดแถวบ้านทีนึงชอบไปซื้อ เพราะมันชอบแถมลิปสติคมาด้วย เป็นสีชมพูอ่อนๆ สมัยนั้นถือว่าเริ่ดมากค่ะ....... เวลาไปโรงเรียนก็ทาโลชั่น ทาแป้ง แล้วก็ทาลิปมันมีสีหน่อยๆ ผมก็ต้องใส่น้ำมันให้มันเรียบๆ แล้วก็หวีแสกข้าง ใส่เสื้อนักเรียนตัวเล็กๆพอดีตัว กางเกงรัดๆ เป็นอันเสร็จพิธี แค่นี้ก็พร้อมจะไปเป็นดาวเฉิดฉายข้างนอกแล้วหล่ะ... (คิดไปคิดมา ตูทำไปได้ไงวะ)
.............................
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็เตรียมซ้อนมอเตอร์ไซด์แม่ไปรอรถที่ศาลา ไปที่ท่ารถแล้วก็จะเจอ พวกเพื่อนๆในหมู่บ้านที่มารอรถไปโรงเรียนเหมือนกัน ในจำนวนพวกนั้นก็จะมีเพื่อนสนิทของอิชั้นอยู่สองคน ชื่อนังบริทนี่ (จิงๆแล้วชื่ออีเบส) กับนังตอง (อีต๋อง) และทันทีที่เจอกัน
"ว้าย แม่ขาสวัสดีค่ะ" พวกมันแจ้นมาหวัดดีแม่ยังงี้ทุกวัน แม่ก็ยิ้มรับตลอด (แม่ดิฉันเป็นคนใจดี พวกมันชอบกัน) พอทักทายกันอยู่แป๊ปนึงแม่ก็ขี่มอไซด์ฮ่างกลับบ้านไป
"นี่อีแบะ เมิงได้ดูประกวดเมื่อคืนไหม" อีต๋องเปิดประเด็นทันที เรื่องแบบนี้ดิฉันไม่เคยพลาดอยู่แล้ว แหะๆ
"ดูสิวะ พลาดได้ไง" วิ้ววววววววว เสียงจากพวกมันโห่รับ
"แต่ กรูดูไม่จบ"
"เป๊ก" อีเบส ตบหัวฉันหนึ่งป๊าป "อิสาด ดูแล้วเสือกดูไม่จบ" มันพูดอย่างอารมเสีย
"กรูจะบอกเมิงให้ อีคนที่ได้ที่ 1 นะ :-)ไม่สวยเลย สู้ที่สองก็ไม่ได้ แต่เส้นมันคงใหญ่ กูนะเห็นมันขยิบตาให้กรรมการนะ ปริ๊บๆๆ ต้องใช่แน่ๆเลย" อีเบสเริ่มวิเคราะห์เป็นฉากๆ
"แต่กรูว่าอีเบอร์ 5 น่ะ น่าจะได้มากกว่า หน้า:-)สวยหยดย้อย แต่ที่กรรมการให้ตกรอบ ก็เพราะว่ากลัวจะไปข่มรัศมีอีหน้าเน่านั่นแน่เลย" (ดูพวกมันว่าเค้าซะเสีย ความจริง พวกเมิงกะกรูรวมกันสามคน ความสวยยังไม่ได้เสี้ยวของเค้าเลย - -*)
"ว้ายๆ รถมาแล้ว อีพวกเวรเร็วๆกันหน่อย" ทุกคนยืนขึ้นหอบหนังสือเตรียมไปโรงเรียนกัน พวกเราเรียนระดับชั้นเดียวกัน (ปวช) แต่ว่าฉันกับอีเบสเรียนบัญชีเหมือนกัน แต่นังต๋องไปเรียนคหกรรม (มันบอกไว้เอาไปทำกับข้าวให้ผัวมันกิน) เวนเอ้ย คิดได้แค่เนี๊ยะ..
รถลุงคันเก่าคันเดิมๆ ที่พาพวกเราเหล่าเซเลอร์มูนไปโรงเรียนทุกวัน กำลังแล่นออกจากบ้านนอกไปสู่ในเมืองแล้ว
-------------------------------------
คิดถึงเรื่องในอดีตแล้วมีความสุขดีจัง ^^
พอถึงโรงเรียนพวกเราก็จะรวมกลุ่มเดินด้วยกัน มีเพื่อนกระเทยที่โรงเรียนมาสมทบกันอีกนิดหน่อย ใครๆต่างก็ไม่ค่อยอยากยุ่งกับพวกฉันซักเท่าไร เพราะพวกเราแต่ละคนแต่งตัวกันแรงๆทั้งนั้น แล้วก็ดูจะแรดกันไม่ใช่น้อยซะด้วยสิ แต่ก็ขำๆดีออก (อีเบส กะ อีต๋อง อ่ะแรงสุดแล้ว)
"โน่นๆ อีแบะ ผัวเมิงอยู่โน่น" อีนกกระเทยที่โรงเรียนอีกคนหนึ่งของชั้นสะกิดแขนฉัน ให้หันไปดู ฉันรีบหันขวับ (โอ้ว จอร์ช ผู้ชายที่ฉันแอบชอบกำลังยืนคุยกะเพื่อนอยู่ พระเอกในดวงใจของฉันเอง หล่อม๊ากกกกก ชื่อเอก ฮิฮิ)
ด้วยความร่าน ดิฉันรูปเช็คเสื้อผ้าหน้าผมตัวเองโดยด่วน เดินเบียดกายไปแทรกระหว่างเอกกะเพื่อนทันที
"เออ เอกทำการบ้านข้อนี้ได้ไหมอ่ะ" (จิงๆกรูทำเสร็จไป 10 ข้อแล้ว)
"เอก ว่าจะถามเธออยู่เหมือนกัน ตอนอาจารย์อธิบาย เอกว่าเอกทำได้นะ แต่พอทำแล้ว มันไม่ลงตัวเลย" (หมายถึงปิดงบไม่ได้)
"ไหนๆ เราขอดูหน่อยสิ" (แรดจิงๆเลย ทำไปได้ไง) แผนชั่วร้ายเริ่มเกิดในสมอง เวลาเค้าเปิดสมุดการบ้านก็จะได้แอบซุกหน้าเข้าไป ทำเป็นแกล้งดู แต่เปล่าหลอก จะแอบซุกไปดมกลิ่นกายอันหอมหวนของเค้าต่างหาก
คิดแล้วก็ อร๊ายยยยส์ ขนลุก
-----------------------------------
เมื่อเข้าแถวเคารพธงชาติกันเสร็จก็ต้องแยกย้ายกันไปเรียน เพื่อนในห้องรู้กันหมดว่าฉันแอบชอบเอกเค้า (ก็เอกเค้าหน้าตาดีอ่ะนะ นิสัยดีอีกต่างหาก) แต่เอกก็พูดกับคนอื่นทำนองว่า เป็นเพื่อนกันน่า หรือไม่ก็ เราไมได้ชอบผู้ชาย อะไรอย่างนั้นอ่ะ แต่ก็ช่างเหอะ อย่าหวังว่ากระเทยอย่างเราจะยอมแพ้ ฮ่าๆๆ เราหน้าด้านซะอย่าง
แต่เรื่องมันก็ไม่ง่ายอย่างงั้นน่ะสิ เอกมีคนมาชอบเยอะ ทั้งสาวแท้ สาวเทียม รุ่นพี่ รุ่นน้อง ไอ้ลำพังเป็นตุ๊ดมันก็เสียเปรียบจะแย่อยู่แล้ว แล้วงี้จะไปสู้อะไรพวกนั้นได้ ฉะนั้น ความคิดแรกในหัวของดิฉันก็คือ ต้องสกัดดาวรุ่งพวกนี้ให้ได้ซะก่อน (บังเอิญได้อยู่ห้องเดียวกัน เลยได้เปรียบอิอิ) หากหมดไร้เสี้ยนหนาม การจะเข้าไปเด็ดดอกไม้งามก็ง่ายแค่เอื้อมมือ ฮาๆๆ (แววตาความชั่วร้ายฉายแสงเป็นประกาย วิบวับ วิบวับ)
"ว๊ายๆๆๆๆๆ ใครไม่เคยเห็นกระเทยหัวโปก ไร้นมเชิญดูทางนี้ เจ้าค่ะ" เสียงอีตือ (สันนิษฐานว่าจะมาจาก ตือโป๊ยก่าย เพราะตัวหญ่ายมากๆ 555) ตะโกนดังลั่น ทันทีที่เห็นฉันกับนังบริทนี่ เดินด้วยกัน มันเป็นกระเทยรุ่นพี่และพยายามจะทำตัวเป็นเจ้าแม่ประจำโรงเรียน
ไม่รู้ว่าพวกแก๊งค์อีตือมันจงเกลียดอะไรพวกฉันนักหนา เจอกันทีไรมีเรื่องกันทู๊กที
เฮ้อ... กระเทยกลุ้ม...
........................................
" กรี๊ดดดดด อย่าเดินเฉียดมาทางนี้เป็นอันขาดนะ เหม็นกลิ่นโคลนสาปควาย อี๋ อีพวกกระเทยบ้านนอก กรูรับไม่ได้" ดูปากพวกมัน แหม บ้านกรูอยู่นอกเมืองผิดกฎหมายตรงไหนวะ สาดดด ของขึ้นเลย
"พวกเมิงอย่าเรียกมันว่ากระเทย ดูพวกมันดิ เหมือนผู้หญิงตรงไหน ต่างจากเบญจกัลยานีอย่างพวกเรา มันคนละคลาสกันโว้ยยย" อีตือโป๊ยก่ายกัดเราอีกหนึ่งดอก สวยตายเลยหล่ะเมิงน่ะ อีหมูตกมัน กัดเก่งจริงๆ
ไอ้เราก็ยังพอทนได้ แต่ดูอีนังบริทนี่ย์มันเริ่มไม่ไหวแล้ว พ่อมันเป็นนักมวยเก่าซะด้วย สงสัยเลือดนักสู้มันสูบฉีดไปทั่วร่างแล้วม้าง เห็นดังนั้น ทั้งดิฉันและเอกก็ต้องช่วยกันกล่อมนังบริทย์ ให้รีบเดินจากพวกมันไปซะ ซวยแต่เช้า เดี๋ยวพรุ่งนี้กรูจะกรวดน้ำให้พวกเมิงหล่ะกันนนนน อีเวนนน
"อีแบะ เมิงลากกรูออกมาทำไมวะ ทำไมไม่ตบสั่งสอนพวกมันซักหน่อยหล่ะ" (โถ...อีนี่ พูดไม่ประมาณตัว เมิงดูตัวอีตือซะก่อน - -")
"เอาเหอะว่ะ กรูไม่อยากมีเรื่อง" ( กรัวแม่ไม่ปลื้ม ว่าง้านเหอะ)
"แล้วเมิงจะปล่อยให้มันว่าเราฝ่ายเดียวอย่างงี้หรอ อีช้างผีนั่นคงหัวเราะกันชอบใจแล้วหละป่านนี้น่ะ อร๊ายยยส์" อีเบสดูหงุดหงิดจิตตกเป็นที่สุด (แต่เมิงจะกรี๊ดทำไม กรูแสบแก้วหู - -")
"ใครบอกเมิงหล่ะอีเบส กรูจะไม่ยอมเป็นแบบนี้ไปตลอดหรอก"
"พวกเราจะต้องสวยขึ้น และไม่ได้สวยแบบกระเทยอย่างพวกมันด้วย"
อีเบสทำหน้างง มันมองหน้าดิฉันเลิกลั่ก
"สวยเหมือนชะนีไง :-)" พูดจบ ก็พลางตบกระโหลกมันซักที ค่าโง่
......................................................
ระหว่างทางนั่งรถกลับบ้าน พวกสุดสวย (ที่สุดในรถ) อย่างพวกฉันก็ครุ่นคิดแต่ว่า จะทำไงให้มันสวยๆ เหมือนกับที่ได้ดูในทีวีบ้างหง่ะ กระเทยเมืองกรุงพวกนี้เค้ากินข้าวกับอะไรกันว้าาาาา
"ยาคุม" คือคำตอบสุดท้ายที่ดีที่สุด เท่าที่กระเทยภูธรอย่างพวกฉันจะคิดได้ ณ ตอนนั้น
"แน่นอนที่สุดเลย ยาคุม กรูได้ยินมานานแล้ว ว่ากระเทยต้องกิน กินแล้วมีนมนะเมิง" อีต๋องฟันธง
"เอ้ยยย แล้วงี้กินนานๆ มดลูกจะเสื่อมไหมเนี่ย" ดูความแรดของอีเบส
"ดอกกกก พวกกรูซีเรียส" โดนซะ อีเบสยิ้มแหย
....................................................
พอแยกย้ายกันเอาข้าวของไปเก็บที่บ้านและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ พวกเราก็ปั่นจักรยานมารวมตัวกันที่ตลาดหน้าหมู่บ้าน กว่าจะเกี่ยงกันไปซื้อยากันได้ ก็ใกล้ค่ำ และแล้วก็ได้มา "ยาคุมแผงแรกในชีวิต" (แอนนา 15 บาทแบ่งกัน 3 คน)
"แล้วมันกินยังไงวะ" ฉันถามด้วยความสงสัย
"ก็กินก่อนนอน" อีเบสตอบไม่ต้องคิด อีต๋องกับฉันมองหน้ากัน เออว่ะ มันมีเหตุผล T_T แว๊ดดดดดดดดดดดด ไม่ช่ายยยยยยยย กรูไม่ได้หมายฟายว่าอย่างนั้นนนนน
"เมิงนี่ไม่ดูเลยยย เมิงเห็นไหม ยามันมีสองสีเนี่ย สีขาวกะสีเหลือง" อีต๋องนี่เข้าใจง่ายกว่าเยอะ
"เออ นั่นสิ กินอันไหนก่อนวะ" อีเบสเริ่มเก็ท เมิงนี่ความรู้สึกช้าจิงๆเลยนะ ตอนเด็กๆ แม่เมิงจับขี่ไทม์แมชชีนย้อนเวลาเล่นเปล่าวะ... เซ็งกับมันจริงๆ
"กรู ว่าช่างมันเหอะ กินอันไหน ก็เหมือนๆกันแร่ะ แดกๆ ไปเฮอะ" อีต๋องตัดบท
เราเลยได้แยกย้ายกันกลับบ้าน วันนั้นก็ได้กินยาคุมสมใจ..
โดย ตุ๊ด ตจว.
-
เข้ามาขำคร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาบ
พูห์ คนเลว :laugh3:
-
สมัยนั้น เค้าฮิตเดินแบบกัน
พาระดา บุนมี เอย... คราร่า พนละสิด เอย....
แคทรียาเอย....
เจ้ม้า....เอย..
เพื่อนที่สว่างๆ เค้าจะกันคิ้ว กันจนเล็กสุดริดดดดด
โกนขนขาเอย...เบื่อโกนก็ทำเป็นสีทองไปเลย
บางนางเทอ ก้อปัดขนตาสีน้ำทะเล..ตอนนั้นกำลังนิยม
พวกที่มีถานะก้อลงรองพื้นก่อนแต่งหน้า
พวกที่ไม่ถานะก้อจะใช้แป้งน้ำ
พอมีงานกาชาดนะครับ กระเทยทั้งจังหวัด ก็จะมา
รวมตัวกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย ราวๆ 4000 ชีวิต
สวย มาก สวยน้อย แต่งตัวกัน หลุดโรคคคค มากมาก
เห็นแล้วก้อขำๆ
ส่วนข้าพเจ้า ก็เก็กชง เรียน ร.ด บางทีก็โดนนังพวกนั้น
กัดบ้าง... ยังงัยซะเก็กชง ก็ได้ไกล้ชิดผู้ชาย มากกว่าพวกที่สว่างๆ
แน่นอน
:monkeylove2:
-
สนุกดี...อ่ะครับ :kikkik:
แต่จิ้น ไม่ค่อยออก :confuse:
รอตอนต่อปาย :yeb:
-
เคยอ่านเรื่องนี้มั่งแล้วที่บอร์ดอื่น แต่ดีค่ะที่นำมาลงที่นี่ด้วย จะได้ตามอ่านง่ายหน่อย :myeye: :yeb:
-
เห็นชื่อกระทู้ตอนแรกตกใจ นึกว่าเป็นเรื่องของพี่บลูเรย์เองซะงั้น
รีบคลิ๊กอย่างไว พออ่านหัวเรื่องแล้ว ก็โอเคเป็นเรื่องที่เอามาลงอีกที :try2:
ว่าแต่newcoolstarนี่ประสบการณ์ชำชองดีจังแฮะ มีการระบุตัวเลขชี้ประชากรกระเทยของทั้งจังหวัดซะด้วย :kikkik: (ของเค้าแม่นจริง)
-
มีปัดขนกันด้วย คิกคิก
:kikkik:
หมีอยากปัดบ้างอะดิ
:sad5:
*************************
--------------------------------------------------------------------------------------
"นี่ๆ นมพวกเมิงขึ้นกันยัง" อีเบสถามตามเคย (กำลังนั่งรถไปโรงเรียนตอนเช้ามืด)
"อีเชี่ยยยนี่ เพิ่งแดกไปเม็ดเดียวเนี่ยนะ" อีต๋องปิดประเด็นทันที จำได้ว่านั่งหัวเราะมันกันพักใหญ่ อีนี่ใจร้อนเกิน
พอไปถึงโรงเรียนแล้วก็เดินเลียบสนามบอลไปหานั่งที่ศาลา (ที่นั่งประจำ ต้นไม้เยอะ อากาศดี) ไอ้พวกผู้ชายที่มันเตะบอลกันอยู่ พอมันเห็นกระเทยเดินมาด้วยกันเป็นกลุ่มมันก็แซว
"ไปไหนกันจ๊ะ น้องสาวววววว" พวกดิฉันหันไปมองทันควัน
"เพื่อนพี่คนนี้ เค้าชอบบบบ" แล้วมันก็ชี้โบ๊ชี้เบ๊ ไปทางฝูงเพื่อนมัน
"ชิส์..." อีนก เบะปากใส่มันไปทีนึง แล้วสะบัดหน้าเดินหนีไปอย่างแรง พวกเราก็เดินตามกันเป็นขบวน เหมือนเป็ด ซ้าย ขวา ซ้าย ไรประมาณนี้ -*- ก็ถ้าไอ้คนแซวมันหน้าตาดีหน่อย ก็จะไม่ว่าเรย นี่ถ้ากรูมีหน้าอย่างนี้นะเมิง กรูใส่หน้ากากมาเรียนยังดีซะกว่า เมิงรู้จักป่ะ กร๊ากกกกกกกกก (แซวกรูมาก เดี๋ยวกรูหักขา เฟี่ยงหน้าซะเรยยย)
"เฮ้ยๆ อีแบะ เมิงดูโน่น" เพื่อนในกลุ่มฉันส่งสัญญาณเตือนภัย นั่นไง กรูว่าแล้ว เมื่อคืนกรูถึงฝันไม่ดี เพราะจะมีชะนีมาจีบเอกกรูนี่เอง
เอกคุยกะยัยชะนีกันออกรส อิฉันได้แต่กรี๊ดดดแตก แอบน้อยใจสุดๆ เอกนะเอก เดี๋ยวไม่รักแล้วจะหนาวววว (ตูหนาวนะ ไม่ใช่เอกหนาว ถึงเวลานั้นจริงๆ ไอ้เอกมันคงจะอบอุ่นสบายใจมันเลยหล่ะ 555)
"มันเป็นใครวะ" อีนกถามฉัน เลยตบหัวมันไปทีนึงแล้วบอก "กรูจะไปรู้กะหรอ ก็อยู่ด้วยกันกะเมิงเนี่ย"
"เอาไงเมิง จิกหัวตบมันเรยมะ" อีเบสชวนกรูตบคนอื่นอีกแระ เมิงเป็นซุปเปอร์ไซย่าเปล่าวะ บ้าพลังชิบหายยย
"สืบสิวะ" ดิฉันตอบด้วยแววตาอาฆาตแค้น ดุจดั่งวิญญาณกระสือเข้าสิง ถ้าเป็นอย่างที่กรูคิดหล่ะก็ มีสงครามแน่ นังชะนี...
..............................................................................
ดิฉันเซ็งไปเกือบทั้งวัน วันนั้นนั่งเรียนหลังห้องตลอดเลย มัวแต่ครุ่นคริดเรื่องชะนีนางนั้น แอบมองค้อนเอกไปหลายดอกเหมือนกัน (เอกมันคงงง เป็นไรของมันวะ) เรียนไปจนหลายคาบ ใกล้เวลาจะกลับบ้าน พวกดิฉันก็กำลังเดินลงตึกอยู่ แต่อีนกมันตาดี เห็นอีตือ นั่งอยู่ด้านล่างตึก (ด้านล่างตึกเป็นโรงอาหาร อยู่บนตึกชะโงกลงมาตรงระเบียงจะเห็นคนนั่งกินข้าวเต็มไปหมด)
"เฮ้ยๆ อีตือโป๊ยก่าย นั่งแดกถั่วดำ อยู่ใต้ตึกว่ะ" อีนก รีบกระพือข่าวร้อน อีบริทนีย์รีบก้มหัวไปดูใหญ่
"เออ จิงๆด้วยว่ะ เอาไงดีว้า" อีบริท เสริม
"เมิง จะตกใจหาพ่อเมิงหรอ" อิฉันถามฝูงเพื่อน เดินกันมาเป็นโขลง พวกมันยังคงมองหน้าอิฉัน ประมาณว่า เมิงแน่ใจแล้วเหรอ ประมาณนี้...
ดังนั้นดิฉันจึงเดินไปที่ระเบียง ชะโงกหน้าซ้ายขวามองตำแหน่งอีช้างน้ำประจำโรงเรียน นั่นไง! กรูเจอเมิงแล้ว สงสารเก้าอี้ที่เมิงนั่งจังว่ะ :-)จะหักไหมเนี่ย นั่งแดกเอา แดกเอา เลยนะเมิง กรูขอเอาคืนหน่อยเหอะว่ะ ว่ากรูวันก่อนยังไม่สะสางเรยย
ว่าแล้วก็กบเหลาดินสอ อันละบาท (ไม่ใช่เครื่องเหลาดินสอเน้อ) เล็งไปที่หัวกะบาลมัน กะว่าหล่นไปดังก๊อกให้มันเจ็บๆคันๆ เมื่อเล็งได้ที่แล้วก็ปล่อยมือ กบตัวน้อยก็ล่องลอยในอากาศหล่นไปตามแรงน้วมโถ่งโลก ตกกลางกะบาลมันพอดี แล้วไปหล่นใส่ถ้วยถั่วดำมัน น้ำถั่วดำกระจาย
"อุ้ยยย" อีตือเอามือกุมหัว แล้วแหงนมาดูบนตึก พวกอิฉันก็หลบกันเป็นแถว เอามือปิดปากไว้กันเสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมา อีบริทย์กลั้นขำจนตัวดำปี๋ (กรูนี่ก็ขว้างแม่นเหมือนกันนะเนี่ย) พวกเราตัดสินใจเดินออกไปจากที่เกิดเหตุ ก่อนที่อีผีเสื้อสมุทรจะเดินขึ้นมา พอลงตึกมาได้ หัวเราะกันซะไม่มีดีหล่ะ สะใจกรูนักกกหล่ะะะะ 555 อีช้างน้ำ
.................................................................
พอกลับมาถึงที่บ้านกันแระ อีต๋องกับอีเบสกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันแป๊ปนึง แล้วมันก็มารวมตัวกันอีกที่บ้านของอิฉัน เพราะว่าฉันต้องล้างจาน หุงข้าว ซะก่อน อีพวกนี้มานั่งช่วยฉันล้างจานกันประจำ
"เย็นนี้ แม่เมิงทำไรกินวะ" อีเบสถาม
"แกงส้มมั้ง แม่กรูบอกพ่อจับปลาช่อนมาได้ตัวเบอเร่อเลย"
"กรูอยู่กินด้วยดิ" อ้าวอีนี่ แล้วบ้านเมิงไม่มีกินหรอไง
"เออ กรูจะได้หุงข้าวเผื่อ เมิงด้วยเปล่าอีต๋อง" ลองถามไปงั้นๆแร่ะ ่รู้อยู่แล้วหล่ะว่ามันกลับบ้านค่ำๆไม่ได้ พ่อมันดุโคดๆ และมันก็ส่ายหัวตามระเบียบ ฉันกับอีบริทย์หันมายิ้มให้กันอย่างเหนื่อยหน่าย
"เออ เดี๋ยวกรูตักแบ่งใส่ถ้วยให้เมิงเอาไปกินที่บ้าน" ก็คงได้แค่นี้อะนะ
...........................
ฟ้าเริ่มมืดแล้ว นังต๋องแยกตัวกลับบ้านไปแล้ว ที่บ้านฉันก็กำลังตั้งวงกินข้าวกัน โทรทัศน์ขาวดำ เก่ากึ้กที่บ้านส่งเสียงเจื้อยแจ้ว (ว่าแต่จะเปิดทำไม แล้วไม่ดูกันเนี่ย) ทุกคนกำลังม่วนกินข้าวกันพร้อมหน้า
"พ่อไปจับปลาที่ไหนมาเนี่ย ตัวเบอเร่อเรย เก่งจังเลยพ่อเนี่ย" ไอ้เอพี่ชายฉันพูด
"กรู เดินไปบ้านไอ้หมาย เห็นมันดิ้นขึ้นมาบนถนน กรูก็เลยจับมา" (โด่เอ้ย นึกว่าฝีมือ ปลาใครเค้าทำตกเปล่าเนี่ย - -") หัวเราะพ่อกันพอหอมปากหอมคอ
"เมิงกินข้าวกันอย่างนี้ไม่เมื่อยกันหรอวะ" พ่อทำมือนิ้วก้อยกระดกขึ้น เลียนแบบท่าจับช้อนของฉันกะอีเบส (แต่เออว่ะ ดูจะกระดกนิ้วก้อยทำพระแสงอะไรวะ) ไอ้เอ ไอ้เอ็ม ล้อเลียนตามกันใหญ่ เอ้า ฮาาาาา กันเข้าไป กว่าจะกินกันอิ่ม ก็แทบลุกไม่ขึ้น จุกท้องไปหมด
กินเสร็จฉันก็ขี่มอไซด์ฮ่างไปส่งอีเบสที่บ้านมัน บ้านมันรวยกว่าใครเพื่อน พ่อแม่มันปล่อยเงินกู้ เก็บดอกกินสบายๆๆ แม่มันชอบให้ขนมไปกินที่บ้าน นี่หล่ะชอบนักแล.....
...............................................................
พอช่วงวันหยุด สบายหน่อยได้นอนตื่นสายได้ แต่ซัก 8 โมงก็ตื่นแล้ว ตื่นมาก็ กินข้าว แล้วก็ซักรองเท้าพละ ถุงเท้า เมื่อทำอะไรๆ เสร็จเรียบร้อยแล้วก็ค่อยไปแรดกะเพื่อน ไปไหนกันก็ไป แม่ไม่ห้ามแระ
ไปเจอกันร้านขายของ อีบริทย์มันต้องมาซื้อก๋วยเตี๋ยวกินประจำ (แม่มันไม่ทำกับข้าว)
"ป้าดา ของหนูเอาเหมือนเดิม" นังบริทย์สั่งอย่างหิวโหย สักพัก ป้าแกก็เอาก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟชามเบอเร่อเลย (10 บาทเอง) กับเป๊ปซี่อีกหนึ่งขวด
"สาวๆจะไปไหนกันอีกหล่ะเนี่ย พร้อมหน้าพร้อมตาเลย" ป้าแกแซว
"เดี๋ยวไปทำการบ้านกันอ่ะป้า" อีบริทตอบ (เมิงเคยทำด้วยหรอการบ้าน เห็นแต่ลอกกรูอย่างเดียว)
"เออดี ตั้งใจเรียนกันนะลูก อ่ะนี่ๆ ป้าฝากซองผ้าป่าไปให้พ่อแม่เอ็งหน่อย" (ตาขวากรูกระตุกหงิดๆๆ งี้นี่เอง -*- ) เลยได้กันไปคนละซอง เซ็งเลยคว้าเป๊ปซี่อีบริทย์มาดูดเข้าไปอึกใหญ่ๆ
"เฮ้ยๆ อีแบะ วัดนี้เค้าจะมีงานแล้วหรอวะ" อีต๋องหยิบซองมาอ่าน ทุกคนเลยหยิบมาอ่านบ้าง
"เออว่ะ ปีนี้ทำไมจัดเร็ววะ" มันเป็นงานวัดของหมู่บ้านเนี่ยหล่ะ มีงานทุกปี แต่ปกติจะจัดช่วงกลางปี
"ดีๆ จาได้ไปเที่ยวกัน" อีบริทย์กินไปพูดไป
"แต่กรูอยากขายของ" อิฉันมองหน้าเพื่อนสาว วิญญาณนักธุรกิจเข้าสิงกรูอีกแล้ววว อีพวกนั้นส่ายหัวกันใหญ่
"เมิงจะขายไรของเมิงวะ อิดอก" อีต๋องยังไม่หายสงสัย
"กรูก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"อ้าวอีเวรรร จะขายไรยังไม่รู้เลย แล้วจะขายได้ไหมวะเมิง" อีต๋องใส่เป็นชุด
"ได้ดิ เมื่อมี ดิมาน ก็ต้องมี ซัพพลาย (กรูร้อนวิชา จารย์สอนกรูมา)"
ดิฉันหัวเราะ หึหึ ในลำคอ คิดแล้วก็คว้าขวดเป๊ปซี่อีบริทย์มาดูอีกเจื้อกนึง ทีนี้หล่ะหายไปครึ่งขวด อีบริทย์ค้อนตู ตาเขียวปั๊ด...
"
...............................................................
"แม่ หนูขอตังค์หน่อยเด่ะ"
"ตังค์ไรอีกหล่ะ ใช้เงินเก่งจริงๆเลย ไม่มีๆ" โหงกจิงเรยแม่กรู - -" ไม่ขอก็ได้ว้าา ว่าแล้วก็เดินขึ้นห้อง แคะกระปุกออมสินที่อุตส่าห์หยอดมาตั้งนาน นับออกมาจนครบ 200 แล้วก็เก็บเงินใส่กระเป๋า แล้ววิ่งออกจากบ้านไป
"ไอ้แบะ ๆ เมิงจะไปไหนของเมิงอีกอ่ะ อยู่ไม่เคยติดบ้านเลยนะเมิงน่ะ" แม่ตะโกนตามหลังมา ฉันเลยหยุด วิ่งกลับมาหาแม่ ควักซองผ้าป่าให้แม่ซ้า เกือบลืมแน่ะ ดีนะที่เรียก ^^ (เหมือนแม่อึ้งไปนิดนึง กว่าจะตั้งสติได้ คงวิ่งไปไกลแล้วหล่ะ หุหุ)
.............................................
"ไม่ได้ มืดค่ำดึกดื่น เมิงจะเอาแต่เที่ยวๆ กูไม่ให้ไป" เสียงพ่ออีต๋องตวาดดังออกมาข้างนอก ฉันกับอีเบสหล่ะกรัวพ่อมันจริงๆ คนอะไรวะ ดุจริงๆ
"เมิงฟังพ่อดีๆนะ เป็นผู้ชายน่ะ เค้าไม่ทำตัวตุ้งติ้งกันหรอก ดูเมิงคบเพื่อนสินะ ไอ้แบะ ไอ้เบส ใครเค้าก็รู้ว่ามันเป็นกระเทย เดี๋ยวเมิงก็ติดมันไปด้วยหรอก " ( - -" ของอย่างงี้มันห้ามกันได้ซะที่ไหนหล่ะ พ่อก๊าบบบ)
"ไปๆเลย เมิงขึ้นบ้านไปเลย อย่ามาร้องไห้ให้กรูเห็น" (สงสัยอีต๋องโดนเยอะ ไปไม่ได้ก็ไม่ต้องไปว่ะ ฝากตังค์มา เดี๋ยวกรูไปขายของกันเอง กำไรขาดทุนแบ่งกันเว้ย)
สงสารอีต๋องจิงๆ พ่อมันเกลียดกระเทย ความจริงก็ไม่มีพ่อแม่ใครชอบหรอก ที่มีลูกเป็นกระเทยอ่ะ แต่ของอย่างงี้มันต้องเปิดใจอ่ะ คนเราเลือกเกิดไม่ได้นี่นะ
"อีแบะ เมื่อไรเมิงจะไปวะ กรูเกร็งจนเยี่ยวเหนียวแล้ว" อีบริทย์ สะกิดฉันยิกๆ
"เออ ไปก็ไปวะ อยู่นี่นานๆ ความซวยอาจมาเยือน" ว่าแล้วก็ชวนกันเดินออกไปจากโซนอันตราย
ฉันกับอีเบส เดินไปคิดไป ต่างคนต่างไม่ค่อยสบายใจ
"กรูสงสารอีต๋องว่ะ พ่อมันทำไมใจแคบจังวะ" อีบริทย์ออกอาการเซ็ง
"อย่าว่าแต่พ่ออีต๋องเลย คนเกลียดกระเทยมีเต็มบ้านเต็มเมือง เมิงยังไม่ชินอีกหรอวะ" พูดจบ ก็หันมองหน้ากัน ยิ่งคิดก็ยิ่งหดหู่ อีเบสคงเหลืออด วิ่งไปเตะกระป๋องโค๊กที่ตกอยู่ตรงหน้าเข้าเต็มแรง
"ชิบหาย แล้วอีเชี่ย เมิงเตะเข้าฝูงหมาหาพ่อเมิงหรอ" หมา:-))ก็ไม่ให้เวลาคิดเลย วิ่งกรูกันเข้ามา ฉันออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต หันมาเห็นอีเบส ยังยืนอึ้งอยู่ ก็ได้แต่ตะโกนไปว่า
"อ้าว วิ่งสิ อีเชี่ย เมิงจะรอให้หมามันมากัดยอดหน้าเมิงหรือไงงง" อีนี่ได้ยิน ถึงจะขยับตีนได้ (กรูหล่ะเชื่อเมิงจริงๆ - -") จากนั้นพวกเราก็ สุดตรีนนนนนนนส์...
...........................
"ผมขอโทษคุณก็ได้ คุณเลิกเย็นชากับผมได้ไหม" เอกพูดพลางจับมือของฉัน ฉันดึงมือออกจากมือเค้าทันที แล้วหันหลังให้เค้า
"เอกก็มีคนอื่นแล้วนี่ เอกจะมาง้อเราอยู่ทำไม" ฉันตอบเค้าอย่างไม่ใยดี "เราอย่าคบกันอีกเลย เอก"
เอกเดินมากอดฉันจากข้างหลัง เค้าซบหน้าลงร้องไห้ตรงบ่าฉัน เค้าพยายามจะหอมแก้มฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่มันเปียกสองแก้มของฉัน แล้วฉันก็ได้ยินเสียงลมหายใจของเค้าที่แผ่วเบาลงไปเรื่อยๆ และได้ยินเสียงเรียกของเค้า
"แบะ แบะ" ฉันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ตัวของฉันเริ่มสั่น เค้าเรียกไม่หยุด
"แบะ แบะ............" และก็
:monkeysad2:
"อีแบะะะะะะ!!!! ตื่นได้แล้ว กรูเรียกเป็นสิบๆครั้งแล้วนะเมิง" :sad5:
ฉันสะดุ้งตื่นได้ทันใด ลืมตามาก็เห็นไอ้เอ็มเอาตีนสะกิดกรูยิกๆๆ โอ้วแม่เจ้า.. ตี 4 จะครึ่งแล้ว ฉันรีบลุกขึ้นมา ปาดน้ำลายที่เยิ้มเปื้อนทั้งสองแก้มออก แล้ววิ่งออกจากมุ้ง เข้าห้องน้ำในทันใด... (แค่ฝันก็ยังเสือกมีอุปสรรค - -")
*************************************
ขณะที่พวกฉันกำลังเดินเข้าโรงเรียน ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเรียน
"อีแบะ กรูจะบอกเมิงว่า เรื่องไปขาย..." อีต๋องพูดไม่ทันจบ
"เออๆๆ กรูรู้ว่าเมิงจะพูดอะไร ไม่เป็นไรหรอก" ฉันรีบตัดบท ไม่อยากให้มันคิดมากอีก อีเบสก็เห็นด้วยเช่นกัน อีต๋องเรยยิ้มออกมาได้หน่อยนึง ก่อนที่มันจะแยกไปเรียน (เรียนคหกรรม กับ บริหาร เรียนกันคนละตึก)
ฉันกับอีเบสก็เดินไปเรียนด้วยกันเหมือนทุกวันๆ
"นี่อีบริทย์ เมื่อคืนกรูฝันโคดดีเลย" อีบริทย์หันมามองหน้าฉัน มันเห็นฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะถาม
"ฝันไรของเมิง"
"กรูฝันเห็นเอกมาง้อขอความรักจากกรู ร้องห่มร้องไห้ กรูว่าต้องเป็นนิมิตหมายอันดีแน่ๆเลยว่ะ 555" ฉันพูดอย่างชอบอกชอบใจ :sad4:
อีบริทย์ทำหน้าแหย มันแสยะปากยิ้ม " แต่กรูว่า ท่าทางฝันเมิงจะไม่เป็นจริงแล้วว่ะ " ฉันมองหน้ามันอย่าง งงๆ อีนี่นิ ชอบขัดขวางความสุขกรูจิงเรย :3125:
มันพะยักพะเยิดหน้า ไปข้างหน้า ฉันรีบมองตามทันที
"เมิงดูข้างหน้า ที่สิบนาฬิกา" (โห :-)บอกเป็นองศาเรย -*-)
"อ้าวววววว" ปากค้างเรยค่ะ ท่านผู้ชม
เอกเดินไปกับชะนีคนนั้นอีกแล้ว คราวนี้มีถือกระเป๋าให้กันด้วยสิ
อร๊ายยยยยยยยยยส์ รับไม่ได้ (กรูแทบจะแบบ รถแบคโคร์มาโรงเรียนอยู่แล้ว ไม่เห็นเคยช่วยกรูถือเลย T_T)
*******************************************************************
ขออภัยทุกท่านที่ใช้ภาษาเขียนไม่ถูกต้อง (พอดีลองเขียนถูกหลักภาษา อ่านแล้วมันไม่ได้อารมณ์ยังไงก็ไม่รู้สิ) บางทีเด็กบ้านนอกก็พูดกันหยาบๆคายๆ ไปบ้าง ก็ได้โปรดอภัยหล่ะกันค่ะ ไว้มาต่อๆๆ อ่านกันเยอะๆเน้อออออ :myeye:
จากคุณ : ตุ๊ด ตจว.
-
"ชูวิทย์" เสียงครูประกาศชื่อในห้องเรียน แล้วก็ได้ยินเสียงขานตอบ "มาครับ" ตามหลังมา
"6.21" ครูประกาศผลสอบเก็บคะแนน
"พิษณุ" (ชื่อจริงอีบริทย์) "มาค้าาา"
อาจารย์เหลือบตามองหน้ามันนิดนึง ก่อนจะประกาศ "6.0"
"ศักดิ์สิทธิ์" (ชื่อเอก) เอกยกมือขึ้นแล้วตอบ
"มาครับ"
"7.4" (เสียงเพื่อนๆในห้องฮือฮากัน คะแนนสูงสุดเท่าที่จารย์บอกมาแระ)
"นามสมมุติ" (เอาชื่อนี้ละกัน ดิฉันเอง แห่ะๆ อายชื่อจริง ^^)
"มาค่าา" ยกมือเหนือหัว เสียงออดอ้อนสุดฤทธิ์ จนอาจารย์หันมายิ้มให้
"9.44" เพื่อนๆ โห่ ฮือฮากันใหญ่ (พวกเมิงจะร้องกันทำไมเนี่ย กรูโตะจัยโหมะเลย) เสียงชมกันอื้ออึง ธรรมดาซะแล้วสำหรับฉัน แต่แอบเห็นเอกหันมายิ้มแล้วก็ปรบมือให้เหมือนกัน เป็นปลื้มสิคะ งานนี้
อาจารย์ก็ประกาศคะแนนต่อไป...
...................................................
"แบะ เก่งเนาะ เห็นสอบได้ท๊อบทุกวิชาเลย" เอกเดินเข้ามาสีข้างอิฉัน
อิฉันมองหน้าเอก แล้วแสยะมุมปากให้ เชิดหน้าใส่แล้วเดินไปอย่างไม่สนใจ
เชอะ อย่านึกนะว่าจะยกโทษให้ง่ายๆ นะ (หยิ่งอีกนะ กรู - -")
"เฮ้ยๆๆ อีแบะ อีแบะ" เสียงอีต๋องแหกปากมาแต่ไกล พอมันมาถึงฉันก็หยุดหอบเป็นหมาหอบแดก
"กรู กรู..."
"เมิงหายใจให้พอก่อน แล้วค่อยพูดก็ได้ " ฉันทำคิ้วขมวดชนกัน เรื่องแค่นี้เมิงต้องให้กรูบอกด้วยหรอวะ
"ได้เรื่องแล้วว่ะ" มันพูดต่อแล้วก็หยุดหายใจอีก - -*
"กรูรู้แล้วว่า อีชะนีนั่นอ่ะ มันเป็นใครแล้วเรียนอะไร.."
อ้าววว อย่างงี้ก็มีเฮ สิพี่น้องงงงง หุหุ
..............................................
ตกเย็นวันนั้นเลิกเรียนเลยยังไม่กลับบ้านกัน ไปดักรอน้องนี (ชะนี) หน้าห้องเรียน น้องนีเค้าเรียนคหกรรม เป็นรุ่นน้องอีต๋องปีนึง พวกฉันยกโขลงกันมาเคลียร์ปัญหากับน้องเค้านิดหน่อย (พร้อมอาวุธครบมือ ^^) ปล่อยไว้ได้ไง บังอาจมาปีนเกลียวรุ่นพี่อย่างเงี๊ยะ..
น้องนียังทำหน้าจิ้มลิ้มปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ในห้อง คงยังไม่รู้ชะตาตัวเองหล่ะม้าง ว่ามีกระเทยหลายนางรอกินตับอยู่ข้างนอกห้อง อิอิ และไม่นานอาจารย์เค้าก็ปล่อย พออาจารย์เดินไปจนลับตาได้แล้ว อีต๋องก็เดินไปจิกหัว เอ้ย! ไปเชิญน้องนี มาทันที
"น้องๆ อย่าเพิ่งไป เพื่อนพี่อยากคุยด้วย" น้องนีมีอาการตกใจ หน้าซีดเผือด ก็อีต๋องปั้นหน้าโหดซะขนาดนั้น (ทำไมเมิงต้องทำถึงขนาดนั้นด้วยวะ) แต่น้องมันก็ยอมเดินมาหาพวกฉันที่นั่งรออยู่ แต่โดยดี (ถ้าขัดขืน อีต๋องอาจหักหัวน้องเป็นสองท่อนได้)
"พี่ๆมีอะไรกับหนูหรอคะ " นึกถึงหน้ามันตอนนั้นแล้วสงสาร มันทำตาบ้องแบ๊ว ไร้เดียงสา น่าเอ็นดูจริงๆ
"หล่อนเป็นเมียเอกหรอยะ" อีนกแว๊ดเข้าให้ ฉันตบหัวมันดังเป๊ก
"อย่าพูดคำว่าเมียให้กรูได้ยิน มันแสลงหูกรู" อีนกเรยเงียบถอยไปยืนข้างหลังเหมือนเดิม
"น้องเป็นอะไรกับเอกหรอคะ" ฉันถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ดั่งกบ สุวนันท์ ก็ไม่ปาน
"เอก เอกไหนคะ หนูไม่รู้จัก" น้องนีตีหน้าเศร้า เล่าความเท็จทันที
"จะไม่รู้จักได้ไง กรูเห็นเมิงอี๋อ๋อกันมาสองวันแล้ว" อีนกเอาอีกแล้ว ฉันส่งสายตาถึงมัน โดยเป็นสัญญาณว่า ถ้าเมิงทำอีกที กรูจะถีบให้หน้าคมำเลย แล้วดูเหมือนจะได้ผลด้วยสิ มันสงบอีกครั้ง
"พี่หมายถึงเอกเพื่อนของพี่น่ะ พี่เห็นเราคุยกับเค้าสนิทสนม" ฉันเริ่มคุยต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่สายตามาดร้ายสิ้นดี
"เอ่อ..คือ"
"พี่รู้ว่าเอกเค้าหล่อ มีสาวๆหลายคนมาตกหลุมรัก ทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่" ฉันเริ่มชักแม่น้ำทั้ง 5
"ไอ้การที่เราจะรักใครซักคน มันไม่แปลกหรอก พี่เข้าใจความรู้สึกน้อง ยังไงเราก็ผู้หญิงเหมือนกัน (เอาเลยเชียวกรู) แต่ถ้าอีกฝ่ายเค้าไม่เล่นด้วย น้องก็ต้องทำใจนะ" น้องนีเริ่มคิ้วขมวดชนกัน คงจะเริ่มสำนึกบ้างแล้วสิ อิอิ ฉันรีบใส่ต่อทันที
"นี่พี่ก็ไม่อยากยุ่งหรอกนะ เห็นเป็นเรื่องของคนสองคน แต่เอกน่ะสิ รบเร้าให้มาพูดกับเราให้หน่อย เค้าเองเป็นผู้ชาย จะให้บอกน้องไปตรงๆก็คงไม่ดี เค้ากลัวจะทำให้น้องเสียน้ำใจน่ะ"
น้องนีเริ่มก้มหน้า ตัวน้องเริ่มสั่น ไม่นานก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น ฉันยิ้มให้ผองเพื่อนอย่างมีชัย เสร็จแล้วก็เดินไปปลอบน้องเค้าซะหน่อย
"ไม่ต้องเสียใจไปหลอกนะ ครั้งนี้ก็เก็บไปเป็นประสบการณ์ พวกพี่เห็นอย่างนี้ ก็หวังดีกับน้องทั้งนั้นแหล่ะ" สวมบทนางเอกสุดฤทธิ์ แรดจริงๆเลยกรู
"หนูปวดท้องเข้าห้องน้ำค่ะ ขอหนูไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมคะ ฮือๆ" - -"
อีเด็กเชี่ยยย กรูพูดไปไม่ได้ฟังเลยใช่ไหมเนี่ย กรูนึกว่าสำนึก ี่เสือกปวดขี้
แอร๊ยสสสสสสสสสสสสสสส์ อารมณ์เสียยยยย
.......................................
เมื่อพวกเรารอน้องนีขี้จนเสร็จสรรพ ก็เริ่มคุยกันอีกครั้ง ได้ความว่า เอกเข้ามาจีบน้องมันเอง ขอเบอร์แล้วก็โทรไปคุยกับน้องมันทุกคืน (ได้ยินแล้ว เจ๊ปวดจายยย) แบบว่างานนี้หน้าแตกกันเป็นแถวๆ เรยต้องรีบสลายตัวกันโดยด่วน
............................................
"ไอ้เอก ยากกกส์" ฉันหวดหน้าแข็งเข้าเต็มๆเป้า ดังปั้งง อีบริทย์ยืนถือล่อเป้ามือสั่น
"อีแบะ เมื่อไรเมิงจะพอว้าา กรูจุกไปหมดแล้วว" อีบริทย์พูดอย่างอ่อนใจ ฉันยังคงกระหน่ำแข้งต่อไปอย่างไม่มีท่าทีจะเหนื่อยย (แต่เหงื่อไหลโชก) อีบริทย์ทิ้งล่อเป้าลงไปนั่งยองๆกับพื้น มันหอบใหญ
"อะไรวะ แค่นี้เหนื่อยแล้วหรอ อุตส่าห์เป็นลูกนักมวย" ฉันพูดอย่างเสียอารมณ์ หันหน้าไปหาอีต๋องที่กำลังม่วนกับการจกขนมฟรีบ้านอีบริทย์อยู่
"เงียบเลยนะเมิง เลิกแดกแล้วมาเล่นกับกรูได้แล้ว" ฉันส่งเสียงบอกมัน อีบริทย์สำลักขนมพุ่งออกมาไกล
"เฮ้ย กรูกำลังอิ่มอยู่เดี๋ยวกรูก็อ๊วกหรอก เมิงไว้เล่นต่อพรุ่งนี้ไม่ได้หรอว้า" อีต๋องค่อยๆพูดหลังจากพยายามกลืนขนมในปากลงไปได้
"วุ้ยยส์" ฉันถอดสนับแข้งกองทิ้งลงกับพื้นด้วยความเซ็ง ยังไม่ทันหายเฮิร์ทเรื่องเอกเลย ให้เลิกกรูเล่นซะแระ อีบริทย์อีต๋องยิ้มอย่างดีใจ
"กรูว่า เมิงชอบคนอื่นไม่ดีกว่าหรอวะ ยังจะมีหวังซะมากกว่า" อีต๋องพูดปลอบใจ
"อีสาด หัวใจกรูมีดวงเดียวโว้ย แล้วกรูให้เอกไปหมดแล้ว" ตอบได้น้ำเน่ามากเลยกรู - -"
"แต่ไอ้เอกมันไม่มีเยื่อใยให้เมิงเลยนะเว้ยยย" อีบริทย์โพล่งขึ้นมา ฉันหันขวับหามันทันที นัยตาอาฆาตแค้นจ้องไปที่มันเพื่อจะบอกว่า ไอ้ที่เมิงพูดน่ะ กรูรู้แล้วเมิงไม่ต้องย้ำก็ได้ อีบริทย์ก้มหน้าไปเขี่ยขี้ดินเล่นโดยปริยาย
สาด คิดแล้วมันเฮิร์ทท อร๊ายยยยยยยส์
"อีบริทย์ลุกขึ้นมาาา" ฉันเรียกเพื่อนที่นั่งกองกับพื้น พลางจับสนับแข้งมาสวมใส่ทันควัน อีบริทย์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้.. (เล่นกับกรูหน่อยไม่ได้หรอว้าาาาา)
....................................................
คืนวันนั้น อีเบสมานอนค้างที่บ้านดิฉัน เพราะคืนวันพรุ่งนีมีงานวัดแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นไปตลาดในเมืองกันตอนเช้า ส่วนอีต๋องก็กลับบ้านมันไปตามระเบียบ
แม่ออกมากางมุ้งให้ห้องข้างล่าง เตรียมที่นอน เตรียมหมอน ผ้าห่มให้เสร็จสรรพ
"อีเบส เมิงจะหอบตุ๊กตาเน่าๆ เมิงมาทำไมเนี่ย"
"กรูจะเอามากอด" อีนี่ตอบหน้าตาเฉย
"อ้าวอิสาด บ้านกรูมีหมอนข้าง" (หมอนบ้านกรูดูดีกว่าตุ๊กตาเมิงเยอะเลย)
"เหอะ กรูจะกอดน้องรูซี่ กรูอย่างเดียว" อีนี่นิ ทำนิสัยเป็นเด็กๆไปได้ ง้านตามใจเมิงเหอะๆ จะกอดรูคงรู้ขี้ เชี่ยไรก็ตามใจเมิง ฉันหันหลังนอนตะแคง แล้วไม่นานก็หลับไป ZZZZ
.....................................................
เช้ามืดที่ ตลาดสดในเมือง
"ป้าๆ ขา ไข่นี่ขายยังไงคะ" ดิฉันเลือกซื้อไข่นกกระทา (จะแคะไข่ขาย) ที่รวมๆกันอยู่ในถุงวางไว้บนแผง
"100 ใบ 45 " (100 ใบ ขาย 45 บาท) ฉันหยิบให้ป้าไป 4 ถุง ป้าหยิบใส่ถุงใหญ่ให้ มีเศษกระดาษรองใต้ถุงให้อย่างดี
"ป้าๆ ไข่มันร้าวอ่ะ" อีบริทย์ยกถุงไข่ขึ้นดูอย่างละเอียด
"อ้าว ก็มันไข่ ไม่ใช่หิน มันก็แตกได้เซ่ะ" อ้าว ป้าเก๋าจิง ๆเลย แน่จริงตบกับแม่หนูมะ!!!
จากนั้นเราก็เดินไปซื้อพวกถุง พวกไม้จิ้ม ซีอิ๊ว พริกไทย แล้วก็ถ่านไม้ กว่าจะเสร็จฟ้าก็แจ้งพอดี เรานั่งรถไปอีกหลายต่อ กว่าจะกลับไปถึงบ้าน กลับไปก็ขอนอนต่อก่อนหล่ะ ง่วงจังงง (ก็วันหยุดทั้งทีนี่นะ)
............................................
ซัก 11.30 น แม่ก็มาเรียกให้ลุกไปกินข้าว หลังจากทำอะไรต่อมิอะไรเรียบร้อยแล้ว ก็เข้าไปรื้อมุมของเก่าที่แม่เอามาสุมๆไว้ จะหาเบ้าแคะขนมครก กว่าจะหาเจอก็เล่นเสียเหงื่อไปเยอะ ฉันกับอีเบสก็เอาไปนั่งขัดกันใต้ต้นไม้ ไม่นานอีต๋องก็มาสมทบที่บ้าน
"มีอะไรให้กรูช่วยไหมวะ" อีต๋องถาม ฉันชี้ไปที่เตาถ่านลูกใหญ่ ให้มันสองคนยกกันมาทำความสะอาดกันซักหน่อย เลอะไปหมดแล้ว อีเบสกะอีต๋องเลย ไปช่วยกันยก แล้วเอาไม้กวาดปัดฝุ่นขี้เถ้าออก ใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆเช็ด จนมันดูดีมีฐานะขึ้นมาหน่อย ^^
พ่อกลับมาจากนาพอดี พ่อเดินเข้ามาในบ้าน เห็นพวกฉันขมักขเม้นกันใหญ่เลยถาม
"จะทำไรกันเนี่ย ทำกับข้าวหรอ"
"เหอะ จะไปขายของงานวัดกัน" ฉันตอบพ่อขณะที่ขัดเบ้าขนมครกไม่หยุด
"ขายอะไร ขนมครกเรอะ" พ่อเดินไปนั่งที่โต๊ะหน้าบ้านแล้วตะโกนถาม
"แคะไข่นกกระทาขาย" มือฉันนำเบ้าขนมครก ไปล้างในกาละมังน้ำเปล่า ค่อยๆเอามือลูบๆจนมันเริ่มเอี่ยม พ่อยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะหันไปกินข้าวเที่ยงที่แม่เตรียมสำรับไว้ให้ ไอ้เอ (พี่ชายคนโต) ก็เดินเข้ามาในบ้านพอดี
"จะไปทำไรกัน" มันถาม
"ไปขายของงานวัด"
"อ้าวแล้วไปกันยังไงอ่ะ"
"สามล้อไง" บ้านฉันมีซาเล้งอยู่คันนึง
"เมิงขี่เป็นแล้วหรอ ซาเล้งอ่ะ" ไอ้เอตกใจใหญ่ หัวเราะใหญ่
"เหอะ เมิงไง"
"อะไรของเมิง กรูไม่พาไปหรอกเว้ย" ไอ้เอรีบส่ายหัวพึ่บพั่บๆๆ ฉันล้างมือ แล้วลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปหามันก้าวนึง แล้วบอกว่า..
"ถ้าเมิงไม่ไป กรูจะฟ้องพ่อว่าเมิงขโมยหนังสือโป๊พ่อมาอ่าน" หุหุ กรูได้เปรียบเมิงเห็นเปล่า ^^
ไอ้เอทำหน้าเคียดแค้น มันวักน้ำล้างตีนเสร็จ ก็เดินไปกินข้าวกับพ่อ แถมมีหันมาค้อนฉันเป็นระยะๆ ด้วยนะ กร๊ากกกกกกกส์ (บ้านนี้กรูหญ่ายยยยสุดแล้ว)
...................................
พอซัก 4 โมงเย็น พวกฉันก็เตรียมของกันเรียบร้อย พ่อกับเอช่วยกันยกโต๊ะไม้หน้าบ้านขึ้นรถซาเล้งให้ พวกฉันเดินยกของขึ้นรถกันคนละไม้ละมือ ในที่สุดทุกอย่างก็พร้อม ฉันกับอีเบสก้าวขาขึ้นรถ เตรียมพร้อม
"แล้วเลิกกี่โมงหล่ะ" พ่อฉันถาม
"ซัก 5 ทุ่มม้าง" ฉันตอบพ่อ
"เออ เดี๋ยวให้ไอ้เอไปรับ" ไอ้เอได้ยินพ่อพูดถึงกับ ร้อง
"โหยยยย พ่ออ่ะ" มันบ่น อิอิ (สมน้ำหน้ามัน) แล้วมันก็ถีบคันสตาร์ทรถ ค่อยๆบึ่งกันออกไป
.......................................................................................
วัดอยู่ไม่ห่างบ้านเรามากนัก (แต่ถ้าเดินไปก็ไกลเหมือนกัน) ไปถึงก็เจอพวกแม่ค้าจัดเตรียมข้าวของตัวเองกันยกใหญ่ พวกฉันก็รีบช่วยกันตระเตรียมข้าวของกันการใหญ่ ช่วงเย็นๆก็เริ่มเห็นมีเด็กมาวิ่งเล่นกันแล้ว อีกสักพักนึงคนก็จะค่อยทยอยมา ที่นี่มีคนมาเที่ยวงานไม่น้อย (เคยเที่ยวอยู่ทุกปี)
.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.
ค่ำลงแล้ว มีคนเดินกันมาให้ขวักไขว่ ปีนี้มีของมาขายเยอะด้วย ตามร้านต่างๆ ก็เปิดไฟหลอดกลมกัน แต่ฉันกับอีเบสไม่ได้เตรียมไฟมา แต่โชคยังดี เราเป็นแค่โต๊ะเล็กๆ อาศัยไฟจากร้านป้าหนมจีนเอา เลยไม่มีปัญหาแต่อย่างใด
วันนั้นเราสนุกมาก ฉันขายไข่ฟองละ 1 บาท มีคนเริ่มมาซื้อตั้งแต่ยังก่อไฟกันไม่เสร็จ ขายอยู่ไม่กี่ ชม. ของก็หมด (แต่ไอ้ส่วนแดกกันเองก็เยอะเหมือนกัน) เลยต้องหยุดขายกันแล้ว พวกฉันรวบรวมของรอให้เอมารับ เราก็ผลัดกันเฝ้าของ อีกคนก็ไปเดินเที่ยว จนดึกแล้วซัก 4 ทุ่ม คนเริ่มซา พ่อค้าแม่ค้าทยอยกันเก็บร้าน พวกฉันก็มานั่งรวมกันที่ร้านตัวเอง ป้าขนมจีน เอาพวกขนมจีนกับน้ำยาใส่ถุงให้พวกฉันมากินกันถุงใหญ่เลย (คุ้มจริงๆ)
ฉันรอกันจนเกือบจะ 5 ทุ่ม ก็ได้ยินเสียงรถซาเล้งที่คุ้นเคยอย่างดี มีคนมารับกลับบ้านแล้ว
"อ้าว ทำไมพ่อมาเองหล่ะ" ไม่ใช่ไอ้เอแฮะที่มารับ
"ไอ้เอมันหลับแล้ว พ่อขี้เกียจปลุกมัน" เฮ้อ พ่อก็มักเป็นแบบนี้หล่ะ
พวกฉันช่วยกันขนของขึ้นรถ ขากลับมันดูไม่ยุ่งยากส์เหมือนขาไปแฮะ แป๊ปเดียว พวกเราก็ได้นั่งรถกลับบ้านกัน โย่วๆๆๆๆ
............................
............................................................................
เสียงรถกระบะถอยเข้ามาจอดในหน้าบ้านแต่เช้า ซัก 7 โมงได้ละมั้ง ฉันกับอีบริทย์ยังนอนอยู่ในมุ้งด้านล่าง แม่ปลดสายมุ้งไปสองสายแล้วเพื่อไม่ให้เกะกะ ฉันรู้สึกตัวและเงยมองหน้าบ้าน
"ยังไม่ตื่นหรอ พี่" พ่อแม่อีบริทย์มาตามลูกสาวแต่เช้าเชียว หวงอะไรกันนักหนาเนี่ย ปล่อยมันยืนที่เปลี่ยวคนเดียวแมลงยังไม่กล้าตอมมันเลย
"ยังเลย นอนตูดโด่งกันอยู่ในมุ้งโน่นน่ะ" แม่ฉันตอบ มือแม่เปื้อนแฟบเป็นฟอง แม่ล้างข้าวของเมื่อคืนอยู่นี่เอง
"เห็นมันบอกว่าคนเยอะ ของไม่พอขาย สงสัยรวยกันถ้วนหน้า" แม่นี่ก็ช่างเมาท์จริงๆเลยนะ พ่อแม่อีเบสหัวเราะ เห็นเค้ายื่นแกงอะไรซักอย่างให้แม่ฉัน คงเป็นของฝากติดไม้ติดมือมา ลาภปากอีกแล้วกรู
"พี่กล (ห้ามล้อชื่อแม่ด้วย) เลี้ยงลูกเก่งเนาะ ไม่เกเรซักคน" แม่นังบริทย์นั่งลงตรงโต๊ะหน้าบ้าน ก่อนเปิดฉากนินทาพวกฉันกัน ผู้ใหญ่สมัยนั้นเนี่ย ไม่ไหวกันเลยจริงๆ - -"
"โหยยย อย่าให้พูดเลย เลี้ยงไอ้พวกนี้นะ เลี้ยงควายดีกว่า ดื้อกันชิบหาย" ดูแม่กรู จุดไฟเผาเรือนซะง้าน
"ไอ้แบะมันหัวดีออกพี่ ไอ้เอ ไอ้เอ็มก็เห็นช่วยพ่อมันทำงาน ลูกบ้านอื่นไปเที่ยวไหนกันโครมๆ ไม่ยักเห็นมันจะไปไหน"
"อืม ไอ้แบะน่ะมันหัวดี มันรักเรียน แต่มันน่ะขี้เกียจตัวเป็นขน ตื่นเช้าขึ้นมานะ ผ้าห่มมันไม่เคยพับ เอาตีนเขี่ยกองไว้เป็นผ้าขี้ริ้ว" (โหย แม่ด่าประจานเลยนะเนี่ย)
"ไอ้เอ น่ะมันขยันอยู่ แต่มันใจร้อน ชอบเอะอะโวยวาย ส่วนไอ้เอ็มก็เป็นเด็กขี้โรค ป่วยบ่อย ไปไหนห่างพ่อห่างแม่ไม่ได้เลย"
" โอ๊ยพี่ ไอ้เบสหนูนี่สิ ตุ้งติ้งยังไม่พอ ยังไม่เอาไหนเลยซะอย่าง" (กร๊ากกก แอบขำอีบริทย์ เมิงก็โดนเหมือนกันแร่ะ)
"เออๆ เราก็ต้องใจเย็นๆ อย่าไปบังคับลูกมัน" แม่ฉันพูดจามีสาระแฮะ (ไม่ได้เจอบ่อยๆนะอย่างเนี้ย)
"พี่เคยดูโทรทัศน์ เค้าบอกว่าเด็กมันจะเก็บกดนะ เวลาถูกพ่อแม่มันบังคับน่ะ" โห แม่กรู ข้อมูลเป๊ะ.. ยอดดด
"เหมือนไอ้ต๋องไงพี่ " แม่นังบริย์พูด
"พี่รู้หรือเปล่า มันหนีพ่อมันไปตั้งแต่เมื่อคืน ยังตามหามันกันไม่เจอเลย"
ฉันหายง่วงไปในทันที รีบดีดตัววิ่งลนลานออกจากมุ้ง
.........................................................................................
"โอ๊ย อีแบะ พักก่อนเหอะว่ะ" อีบริทย์บ่นเสียงอ่อน บ่ายแก่ๆแล้ว แดดร้อนจัด พวกฉันยังไม่ได้กินข้าวกันเลย
"กลับไปกินขนมจีนเอาแรงกันก่อนเหอะว่ะ" เมิงหิวน่ะสิ อีบริทย์นี่ติดสบายจนเคยตัว
"โหย ไม่กงไม่กินหรอก เมิงบ้าหรือเปล่า อีต๋องหายไป เมิงยังจะมีอารมณ์กินอีกหรอ อีสาด" ฉันพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดี ในใจภาวนาขออย่าให้มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นเลย
"เมิงว่า มันจะฆ่าตัวตายเปล่าวะ" อีบริทย์ถามหน้าซื่อ ฉันยกตรีนขึ้น ณ บัดดล มันรีบหักจักรยานหลบไปจากระยะส้นตรีนทันที แหม เร็วจริงๆเลยนะเมิง พวกฉันก็ปั่นจักรยานกันต่อไป ตั้งแต่เช้าจนเย็น และไปทุกที่ ที่คิดว่าอีต๋องมันจะไป (อย่าให้กรูเจอนะเมิง กรูจะโบกให้)
พระอาทิตย์ตกดินแล้ว ความหวังของฉันน้อยลงๆ บางทีมันอาจจะไปไกลเกินกว่าความสามารถของพวกฉันแล้ว ฉันมองดูหน้าอีบริทย์ ท่าทางมันเหนื่อยอ่อนเต็มทน ฉันชวนมันกลับบ้านกันเพราะอดสงสารเพื่อนไม่ไหว
................................
เราปั่นจักรยานกลับมาบ้านของฉัน ถึงนี่ก็เกือบจะทุ่มนึงแล้ว พวกเราหิวข้าวกันจนไส้แทบขาด ที่บ้านกำลังตั้งสำรับกันอยู่ พวกเราจอดจักรยานแล้วไปล้างเท้า ก่อนวิ่งเข้าบ้านกันโดยไว
"อ้าว พวกเมิงไปไหนมาวะ" โถๆๆ อีต๋องงงง - -" นั่งแดกข้าวบ้านกรูหน้าสลอนเลยนะเมิง อีเชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
"ดอกเอ้ยยย" อีบริทย์สบถออกมา สมน้ำหน้ามันแระ โดนด่าซะเมิง จะมาบ้านกรูก็ไม่เสือกบอก หลอกให้กรูไปตามซะทั่ว เมิงรู้ป่าว กรูขี่จักรยานจนน่องโป่งเลยนะเมิง
ฉันกับอีบริทย์ไปหยิบจาน กับ ช้อน แล้วตามมานั่งกินข้าวกัน พวกเรานั่งข้างๆ อีต๋องที่กำลังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ ขามันมีรอยไม้เรียวฟาดเป็นแนวเต็มไปหมด โหยพ่อเมิงโหดนักวะ มันจ้องหน้าฉันกลับ
"นี่แน่ะเมิง" ฉันใช้มะเหงก เขกกะโหลกมันไปทีนึง อีต๋องเอามือเกาหัวยิกๆ พ่อกับแม่ขำมันกัน เฮ้ออออออออ กว่าจะได้แดกข้าวได้
............................................
3 ทุ่ม พวกเราพากันอาบน้ำนอนกันเรียบ วันนี้ฉันนอนด้านล่างกับเพื่อนอีกตามเคย แต่คราวนี้เป็นอีต๋อง พ่อแม่อีบริทย์มารับมันกลับบ้านไปแล้ว พวกเราช่วยกันกางมุ้งแล้วเข้าไปนอน
"พ่อเมิง ตีเรื่องอะไรอีกอ่ะ" ฉันถามอีต๋อง
"ไม่รู้สิ เค้าเมามั้ง"
"โห เมาแล้วก็มาตีเนี่ยนะ เมิงเป็นลูกเค้าจริงๆเปล่าเนี่ย" ฉันพยายามพูดแหย่เล่น
"กรูคงไม่ใช่หรอกว่ะ" อีต๋องตอบเสียงเศร้า (กรู ขอโทดดด ไม่ได้เจตนาเว้ยย) มันนอนตะแคงหันหลังให้ฉัน ฉันปล่อยให้มันหลับไป ไม่นานฉันก็หลับตาม เพราะวันนี้เหนื่อยมากกก
...................................................
วันรุ่งขึ้น ฉันกับอีบริทย์ไปโรงเรียนกันสองคน (อีต๋องไม่มีชุดนักเรียน) วันนี้พ่อ่บอกจะไปคุยกับพ่อต๋องว่าจะให้มันอยู่กับฉันที่บ้าน จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ แต่พ่อมันคงเกรงใจพ่อฉันอยู่บ้างแหล่ะ
"อีต๋องมันทะเลาะอะไรกับพ่อมันหรอ" อีบริทย์ถาม
"ไม่รู้ดิ" ฉันตอบ
"อ้าวเมิงไม่ถามมันหรอ"
"ถามแล้ว มันบอกพ่อมันเมา"
"เฮ้ยยย..ได้ไงวะ มันทำอะไรผิดหล่ะ" อีบริทย์เริ่มหงุดหงิดบ้าง ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนตอบมันว่า..
"ไม่รู้ดิ ผิดที่มันเกิดมาเป็นกระเทยหล่ะม้าง"
-
ปาดดดดด อิอิ... เรื่องนี้ตามอ่านอยู่แหละ หนุกมากมาย เนื้อเรื่องไม่ไปไหนดีแต่ภาษาเขียนมันส์สะใจ เร้าใจ อ่านแล้วขำตลอดเลย ชอบชอบ อยากรู้ตอนจบโครต ๆ อะว่าจะเขียนจบยังไง ตัวจริงคุณแบะท่าทางจะน่ารักเนอะ :monkeylove2:
-
ตลกดี !!
แต่เออ..ถามหน่อยสิ
กระเทยหัวโปก แปลว่าไรเหรอ ??
เราไม่เข้าใจอ่า... :confuse:
-
ตลกดี !!
แต่เออ..ถามหน่อยสิ
กระเทยหัวโปก แปลว่าไรเหรอ ??
เราไม่เข้าใจอ่า... :confuse:
เอ่อ....คุณน้องขา เจ้ ในฐานะกระเทยดึกดำบรรพ์คนหนึ่งขอเรียนชี้แจงอย่างนี้นะเคอะ
อันกระเทยหัวโปกนั้นคือ เด็กกระเทยที่ยังเรียนอย่ชั้นมัธยมไงคะ น้องๆ เค้าต้องตัดผมสั่นไม่สามารถไว้ยาวได้อย่างใจกระเทยอยากเลยเป็นคำที่เรียกกระเทญรุ่นๆ ที่ผมยังสั่นๆ อยู่นะคะ ส่วนเจ้ก็รุ่นนะเคอะ รุ่น.....
จองศาลาไว้เรียบร้อยแล้วคะ
ว่างๆ ก็เชิญศาลาสามนะเคอะ
ส่วน...................คุณน้อง tamjai.....sengped ที่บอกว่าจิ้นไม่ออกเจ้หละสงสาร เจ้นะ...อ่านไปเห็นภาพลอยเด้งออกมาเลยเคอะ familair มากๆ นึกออกเป็นฉากๆ แต่ตอนนั้นเจ้ยังไม่เคยได้ยินกระเทยรอบข้างด่ากันว่าดอกเพราะบ้านเจ้มันด่ากันว่า
อีอ้อล้อ
ส่วน...ดอกทอง...นี่ เจ้เพิ่งมาหัดด่าเอาเมื่อตอนเข้ากรุงแล้วเคอะ
:pigscare2: เจ้นี่...คงรุ่นเดียวกับคุณพี่ Newcoolstar นะเจ้ว่า เพราะที่คุณพี่แกเล่ามาเจ้ก็แสนจะคุ้นเคยกับบรรยากาศมั๊กมาก อ่านแล้วคิดถึงงานผูกเสี่ยวงานไหม อ้า..................หนาวๆ ปู้จายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คิกคิก
ปล. ถึงเจ้าของเรื่อง อิเจ้เคยขายผลไม้ในปลาหวานในงานวัด กับขานแป้งสปริงซองริมเขื่อนตอนสงกรานต์เคอะ หนุกหนานมากมายกะการขายของไปแล้วเคลมปู้จายไป สุขใจเจ้จริง
ปล.ถึงคุณบลู เจ้ชอบเรื่องนี้มากเลยคะ อ่านแล้วคิดถึงเพื่อนๆ สีสาวทหารเสือ....ลูกตอ...ลูกเนียง....ลูกเหลียง....และ...หัวครก....อิเจ้เองค่า :laugh:
-
:laugh:
-
`ต้องไปเอ๊าติ้ง กับที่ทำงาน
เด๋วมาตามอ่านนะ
ต้องรีบไปแล้ว
-
เหอเหอ
ชอบชอบ
ตุ๊ดเด็ก
พูห์ คนเลว
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
น่ารักดีอ่ะ สนุก+ตลกด้วย มีงานวัดด้วยนึกถึงตอนเด็กๆเลยอ่ะ เขาก็เคยไปนั่งขาย
หนังสือพิมพ์ด้วยน๊า สนุกมากๆ มาต่อด้วยน๊า ไบ๋บาย
-
สงสัยต้องแก๊งหัวโปกรุ่นเดอะ มาอธิบายกันเน้อ
จนกว่าคุณอาแบะคุงจะแวะมาเยี่ยม
ฝากด้วยนะคุณสอง
:pigha2:
.......................................................................
!!! เป็นตุ๊ดหง่ะ บัดซบจริงๆเลย (ภาค2) !!!
ต่อจากกระทู้ที่แล้วนะจ๊ะ ขึ้นกระทู้ใหม่ตามคำแนะนำ ต่อเลยละกัน...
----------------------------------------------------------------
ฉันกับอีบริทย์เดินเข้าไปในโรงเรียนกันสองคนอย่างเซ็งๆ แปลกที่วันนี้ไม่เห็นอีนกมายืนรอที่ท่ารถเหมือนเคย สงสัยคงมาสายหล่ะมั้ง
ฉันเดินผ่านเห็นน้องนี กับเอกนั่งคุยกันอยู่ใต้ตึก ทั้งคู่ดูมีความสุขกันดี ปกติฉันคงต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่วันนี้ไม่ใช่เลย ฉันกับอีบริทย์พากันเดินไปบนห้องเรียน วันนี้ขอโดดเข้าแถวหน่อยเฮอะ...
.........................................................
วันนี้มีเรื่องดีๆ อยู่บ้างนะ อาจารย์สอน 2 คาบแรกน่ะ ไม่ว่างมาสอน สั่งให้นั่งทำการบ้านในห้อง เลยได้พักผ่อนกันสบายไปเลย วันนี้สบายหูหน่อยด้วย เพราะอีนกยังไม่โผล่หัวมาเรียนเลย ฉันก็เลยได้ฟุบกับโต๊ะงีบกันไป ในใจห่วงอีต๋องพิกล
"แบะๆ " มีคนมาสะกิดฉันให้ตื่น ใครวะมันช่างบังอาจ ฉันเงยหน้าขึ้นมอง อ้าว! เอกเองหรอ
"ว่าไงอ่ะ" พูดทั้งที่ยังง่วงอยู่ ฉันฟุบหัวไปกับโต๊ะตามเดิม
"ป๊าเราซื้อมือถือให้หน่ะ ดูสิ สวยไหม" (โด่เอ๊ย ที่แท้ก็อยากโชว์ โทรศัพท์โนเกีย 3310 สมัยนั้นหรูมาก)
"อืออๆ สวยๆๆ" ฉันเหลือบหางตาไปดูนิดๆ แล้วตอบตามมารยาท ดูนานไม่ได้ อิจฉา (เพื่อนเค้ามีเพจเจอร์กันหมดแระ กรูยังไม่มีปัญญาเลย)
"แบะ จดเบอร์เราไว้หน่อยสิ" เอกสะกิดให้ฉันลุกอีกรอบ - -" คนจะนอนกวนอยู่ได้...
"017108......." ฉันค่อยๆ เอาปากกาจดไว้ด้านหลังปกสมุดการบ้านเล่มนึง ขอบใจนะที่บอก แต่ก็คิดจะโทรไปหาหรอกจร้า เปลืองตังค์ตายชัก จดเสร็จเอกก็ยิ้มให้ แล้วเอกก็นั่งทำการบ้านอยู่ข้างๆฉัน ส่วนฉันก็หลับยาวจนเกือบหมดคาบ.. ตื่นมาได้ ก็รีบเอาของอีบริทย์มาลอกตาเหลือก (อีบริทย์ก็ไปเดินลอกเค้ามาทั่วห้อง) จนมีส่งอาจารย์จนได้น่ะ
...............................................
"ไอ้เอกนี่มันยังไงกันแน่วะ กรูเห็นตามจอแจเมิงจ้อยเลย" อีบริทย์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
"จอแจเชี่ยไรหล่ะเมิง มันมาอวดโทรศัพท์ใหม่กะกรูอ่ะดิ พ่อมันซื้อให้" ฉันตอบอย่างเซ็งๆ
"อ้าว! หรอวะ กรูก็นึกว่ามันมาให้เบอร์เมิงอ่ะดิ ตกใจเลย" อีบริทย์พูดพลางทำท่าโล่งอก ฉันมองหน้ามันด้วยความสงสัย
"ให้เบอร์แล้ววว...เป็นยังไงหรอวะ?" ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ
"อ้าว..อิโง่ ถ้าให้เบอร์ใคร ก็แสดงว่ามันชอบหน่ะสิ"
โถๆๆ อิบริทย์นี่ วันนี้เมิงช่างจุดประกายความหวังให้กรูซะเหลือเกิน ^^ (คุยกันเสร็จ ก็ไปเลี้ยงขนมหวานอีบริทย์ซะ 1 ถ้วย สบายใจกันไป)
......................................................
ตกเย็นฉันกับอีบริทย์ก็พากันกลับบ้าน อีบริทย์กลับไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านได้ไม่ถึง 15 นาที มันก็โผล่หัวมาบ้านฉันแล้ว ฉันกับอีต๋องช่วยกันล้างจาน ส่วนอีบริทย์ก็ไปหุงข้าวให้ (เมิงจะแดกข้าวบ้านกรูอีกหล่ะสิ กรูรู้ทันนะเมิง) หุหุ เพื่อนแต่ละคน
แป๊ปเดียวงานบ้านก็เสร็จ ฉันนึกอยากกินปลาเห็ด (ทอดมัน) ขึ้นมา จึงวิ่งไปหยิบตังค์ (ของแม่) แล้วพากันปั่นจักรยานกันออกไปที่ตลาดนัดหน้าหมู่บ้าน ได้ปลาเห็ดมาถุงนึง 10 บาท หลายชิ้นอยู่เหมือนกัน เอาไว้กินกับต้มยำไก่ที่แม่ทำไว้ (นึกแล้วหิวขึ้นมาซะง้าน)
พวกเราถีบรถจักรยานเล่นกันอีกแป๊ปนึง ก็พากันกลับบ้าน เมื่อมาถึงบ้านก็เจอ พ่อแม่ พวกพี่ๆ และ ...... พ่ออีต๋อง นั่งเปิดไฟคุยกันหน้าบ้าน อีต๋องหน้าเสียไปเลย
พวกฉันจอดจักรยาน แล้วไปล้างเท้า กะจะรีบวิ่งเข้าบ้านไปอย่างไว แต่ก็โดนเรียกเข้าจนได้
"ต๋อง ต๋องเอ้ย มานี่ลูก" แม่ฉันเรียก ต๋องหน้าเสียค่อยๆเดินเข้าไป พวกฉันเดินยกขบวนตามกันไป
"พ่อเอ็ง เค้ามารับกลับบ้านแน่ะ" แม่ฉันเอามือลูบหัวอีต๋อง อีต๋องกลัวพ่อมันจนตัวสั่น ก็ดูพ่อมันสิ จ้องหน้ามันอย่างกับจะฉีกหัวมันกิน
"เอางี้หล่ะกัน เดี๋ยวให้พวกมันกินข้าวกันก่อน เดี๋ยวพี่ไปส่งมันเอง" พ่อฉันพูด แต่ก็นะ...
"ไม่เป็นไรพี่ มันมารบกวนพี่มากแระ" พ่อมันตอบ ก่อนหันมาตวาด " ไอ้ต๋องไปใส่รองเท้า กลับบ้าน" อีต๋องก้มหน้า น้ำตามันไหลหยดลงพื้น แม่ฉันเอามือลูบหัวมัน และปลอบใจมันว่า
"ไม่ต้องร้องนะลูก โตแล้วเค้าไม่ร้องไห้แล้ว" (ตัวแม่เองยังน้ำตารื้นๆอยู่เลย โตกว่ามันตั้งเยอะ -*- )
แม่ฉันเอามือเช็ดน้ำตาให้มัน พ่อมันลุกขึ้นไปสตาร์มอเตอร์ไซด์ อีต๋องกลับไปใส่รองเท้า แล้วเดินตามไป มันหันหลังกลับมาไหว้พ่อแม่ และพี่ๆ ฉัน แล้วขึ้นซ้อนมอไซด์พ่อมันไป น้ำตามันเจิ่งนองหน้า โถ อีต๋อง กรูจะช่วยอะไรเมิงได้เนี่ย....
.......................................................
คืนนั้นฉันนอนไม่หลับ ฉันเดินออกมานั่งข้างล่างคนเดียว ป่านนี้อีต๋องเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ ฉันกลัวพ่อมันจะทำร้ายอีต๋องอีก ฉันไม่แน่ใจ ว่ามันโชคร้ายที่เกิดมาเป็นกระเทย หรือซวยที่ดันมีพ่อแบบนี้มากกว่า มิหน้า แม่มันถึงได้หนีพ่อมันไป กำจริงๆ
"อ้าว มาเปิดไฟนั่งทำไรนี่ ทำไมไม่นอนอีก" แม่ฉันเดินลงมาข้างล่าง ทาหน้าขาววอกตามเคย
"หนูนอนไม่หลับ" ฉันก้มหน้ามองพื้น ตอบแม่ไปด้วยความหดหู่เต็มทน
"เป็นไรอ่ะ ห่วงเพื่อนหรอ" แม่ถามกลับมา ฉันได้แต่พยักหน้าตอบ แม่ถอนหายใจแล้วเดินมาหาฉัน
"หัวอกพ่อแม่น่ะ พวกเอ็งไม่เข้าใจหรอก"
"แล้วทำไม พ่อกับแม่ไม่เป็นแบบน้าพงษ์ (พ่อไอ้ต๋อง) หล่ะ" ฉันเถียง
แม่มองหน้าฉัน แล้วตอบ
"คนเรามันไม่เหมือนกัน บางคนรับได้ บางคนเค้ารับไม่ได้" ฉันฟังแล้วก็ยังส่ายหัวอยู่ดี แม่เอามือมาผลักหัวฉัน แล้วนั่งลงข้างๆฉัน
"วิทยุมันบอกว่า ถ้าเราเลี้ยงลูกไม่ดี ลูกจะเป็นกระเทย.." ฉันมองหน้าแม่ทันที แม่ก็มองฉันเหมือนกัน
"แต่แม่ไม่เชื่อหรอก" ฉันยิ้มออกมา ในตารื้นไปด้วยน้ำตา ฉันเอาหัวซุกแขนแม่ ในใจอยากบอกว่า แม่เลี้ยงหนูมาดีที่สุดของที่สุดแล้ว แม่เอามือมาลูกหัวฉัน
"แม่" ฉันเรียกแม่เบาๆ แม่ฉันแหงะหัวมาหน่อยนึง
"หนูขออะไรแม่อย่างนึงสิ" แม่เอียงหน้ามารอฟัง
"แม่อย่าทาหน้าขาว เดินไปเดินมาในบ้านดึกๆได้ไหมอ่ะ หนูกรัวววววววววววว" แม่เอานิ้วชี้ผลักหัวฉันออกจากแขนจนหน้าหงาย - -* (หุหุ ย้อเย่นก็ม่ายด่ายยย)
...................................................
เช้ามืดวันต่อมา ฉันและเพื่อนๆมารอรถกันที่ท่ารถตามเคย วันนี้อีต๋องได้มาโรงเรียนด้วย แสดงว่าสถานการณ์เริ่มคลี่คลาย ฉันเอาหัวพิงเสาแล้วงีบ เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย ตื่นแต่เช้าเลยไม่ไหว อีบริทย์กะอีต๋องเม้าท์กันอย่างเมามันอยู่ข้างๆอิฉันนี่แหล่ะ
รถลุงมาแล้ว ฉันขึ้นรถและไปนั่งหลับต่อตามระเบียบ ตื่นมาตอนใกล้ถึงโรงเรียนแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย ถึงโรงเรียนแล้วพวกเราลงรถแล้วพากันเดินเข้าโรงเรียน
"แบะ ๆ" เพื่อนชะนีร่วมห้องของฉันส่งเสียงร้อง เอ้ย! เรียก
"ว่าไง เสียงดังแต่เช้าเลย"ตอบทักตอบ
"นกอ่ะ มันโดนรุมตบ รู้หรือยัง?"
"หาาาาา อีนกโดนตบ!" ทุกคนตกใจกันหมด อีนกไปมีเรื่องกับใครตั้งแต่เมื่อไร หรือว่ากับพวกอีตือ
"เมื่อไหร่" ฉันถาม
"เมื่อเย็นวันก่อน" ถึงว่าสิ เมื่อวานมันถึงขาดโรงเรียน
"แล้วใครทำ"
"กระเทยเด็กวัดไทร (จำชื่อโรงเรียนเต็มๆไม่ได้)"
"เฮ้ย มันโดนเด็กตบหรอวะ" อีบริทย์ถามโง่ๆ ก็โรงเรียนนั้นมันมีแค่ ม.3 เมิงจะถามอีกทำไมเนี่ย
"มันเป็นไรมากเป่า" ฉันถาม
"เห็นเค้าบอกกันว่า เยินซะ" (ไอ้เค้า น่ะมันใครวะ ชะนีนี่ช่างเมาท์)
"เออ ขอบใจที่บอก" ฉันกับพวกเดินแยกกันไปนั่งที่ศาลา อีนกเสียท่าให้พวกกระเทยเด็กได้ไงเนี่ย..
"เอาไงดีวะ อีแบะ" อีต๋องถาม อีบริทย์รอฟังอย่างใจจดจ่อ ฉันคิดอยู่ซัก 20 วินาที ก่อนจะสรุปได้ว่า
"ตบเด็ก" ในมือฉันกำหมัดแน่น (ก็เด็กมันยั่วววว - -* )
...................................
พวกเราแยกย้ายกันเข้าเรียน ฉันกับอีต๋องเรียนไป 3 คาบก็เป็นเวลาพักทานข้าว เราเดินลงมาใต้ตึกเพื่อหาข้าวกิน พอเดินมาสุดกระได ก็เห็นน้องนีนั่งทานข้าวอยู่กับเพื่อนๆของนาง เดี๋ยวไอ้เอกต้องเข้าไปทักแน่เลย ฉันคิดในใจ
"นีพักหรอครับ" ป๊าดติโถ! ตดยังไม่ทันหายเหม็น ไอ้เอกวิ่งหางชี้เข้าไปหาจริงๆ
"ค่ะ อาจารย์ไม่มาสอน เลยมากินข้าวกัน" น้องนีตอบอย่างเขินอาย แรดจิงๆ (เชอะ ไม่สนใจหรอก)
ฉันเดินเชิดหน้าออกไปอย่างแรง เอกนะเอก..ทำกันได้ ชิส์ ไหนอีบริทย์ว่ามันชอบกรูไง อีเชี่ยยยยนี่โกหกกรู เอาขนมกรูคืนมาเลยเมิง - -
พวกเราทานข้าวกันจนอิ่มแล้ว ก็เดินไปหาที่นั่งย่อยกันใต้ศาลา อีกตั้งคาบนึงแน่ะกว่าจะขึ้นเรียน
"ตู้ม!" เสียงน้ำกระจาย เด็กเวรที่ไหนไม่รู้อายุซัก 7-8 ขวบ ขว้างก้อนหินลงไปในบ่อปลาข้างศาลา น้ำกระจายเปียกนักเรียนที่นั่งแถวนั้นกันหมด แต่ละคนรีบจับหนังสือมาปัดมาเช็ดน้ำกันใหญ่
"น้องๆ อย่าปาหินลงไปสิคะ ดูซิเปียกคนอื่นกันหมดแล้ว" รุ่นพี่ที่นั่งแถวนั้นเตือน แต่ดูจะไม่เป็นผล ไอ้เด็กนี่ไม่ฟังใครเลย
"อย่ายุ่ง" ดูมันพูด "ตู้มมมม" ว่าแล้วมันก็เหวี่ยงหินก้อนโตลงไปอีก แล้วหัวเราะด้วยความสนุกสนาน พวกรุ่นพี่คว้าหนังสือแล้วพากันลุกเดินหนี
"นิสัยไม่ดีเลย ลูกอาจารย์ดิเรกเนี่ย" เสียงบ่นกันให้ระงม อ้าว! ไอ้เด็กเปรตนี่มันลูกอาจารย์นี่เอง ถึงว่า มากร่างในโรงเรียน
ฉันมองหน้าอีบริทย์ พวกเราหยิบหนังสือแล้วเตรียมจะย้ายไปที่อื่นกัน พวกฉันเดินอ้อมหลังไอ้เด็กนรกที่มันกำลังง่วนกับการก้มหาหินก้อนใหม่ของมันอยู่
พอเดินไปใกล้ๆมัน ฉันเอื้อมมือตบกะโหลกมันดัง โป๊ก มันหัวผงะตามแรงโบก
"โอ๊ยย" เด็กเวนร้องดังลั่น พวกฉันวิ่งกระจายกันไปคนละทิศละทาง ได้ยินเสียงมันร้องไห้ตามหลังงงง กร๊ากกส์ๆๆๆ สมน้ำหน้าเมิง ไอ้เด็กเชี่ย..
...............................................
พวกฉันกลับมาถึงบ้านกัน วันนี้รถลุงขับโคดช้า อากาศก็ร้อน อบอ้าว ฉันกลับมาทำงานบ้านเสร็จก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ค่อยสบายหน่อย นี่มันหน้าฝนแล้วสิ อีกไม่นานฝนต้องตกแน่ ^^ (แอบดีใจ เพราะชอบฝนตก)
"พ่อเมิง ไอ้เอ็มมันป่วยอีกแล้ว เมื่อกลางวัน มันตัวร้อนจี๊ดเลย" แม่ฉันพูดกับพ่อ ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับบ้านฉัน เอ็มมันป่วยบ่อย โดยเฉพาะช่วงอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย (อ่ะจึ๋ย Season Change ซะง้าน)
"เป็นอะไรมากหรือเปล่า" พ่อเอามือจับหน้าผากมันที่กำลังนั่งกินข้าวและดูทีวีอยู่พร้อมๆกัน (สบายจริงๆเลยนะเมิง - -* )
"ตัวไม่ค่อยร้อนแล้วนี่ นอนพักพรุ่งนี้ก็คงหาย" พ่อพูด
"ค่อก ๆ ๆ " ไอ้เอ็มแกล้งไอกระแอมเบาๆ (ร้ายนะเมิงงง ชอบหล่ะสิตอนป่วยน่ะ พ่อแม่เอาใจนิ)
"อ้าว ไอด้วยนี่ เจ็บคอป่าวลูก" แม่ฉันถามอย่างเป็นห่วง มันรีบพยักหน้าตอบทันควัน พร้อมทำหน้าเหนื่อยอ่อน ปานกับเพิ่งไปสู้ศึกสงครามโลกมายังไงยังง้าน - -*
"ง้านกินข้าวเยอะๆ แล้วเดี๋ยวไปนอนเลยละกัน" พ่อฉันพูดจบ ไอ้เอ็มรีบโซ้ยข้าวเข้าไปเต็มปาก (เหอๆ เมิงป่วยยังไงของเมิงเนี่ย) ตามันก็ดูการ์ตูนในทีวีอย่างสบายอารมณ์ กินเสร็จ แม่ก็สั่งให้ฉันเก็บจานชามให้มันตามคาด T_T (อร๊ายยยยยยส์ เมื่อไรกรูจะป่วยมั่งเนี่ย)
ฉันรีบเก็บสำรับไปล้างอย่างสุดเซ็ง ล้างเสร็จก็ขึ้นห้องไปอ่านการ์ตูน ฝนเริ่มตกแล้ว อากาศมันเย็นสบายยังไงบอกไม่ถูก เสียงน้ำฝนหล่นกระทบหลังคาบ้านฉัน ดัง เปาะ แปะๆ ก่อนจะตกลงมาจ๊ากใหญ่ มันสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันอ่านการ์ตูนได้ไม่เท่าไร ก็รีบเข้านอนเก็บแรงไว้ พรุ่งนี้มีสงครามฆ่าล้างเผ่าพันธ์กะเทยน้อยรออยู่ หุหุ
zzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
....................................
วันนี้เหมือนโชคเข้าข้าง เรามีเรียนพละกันพอดี การได้ใส่ชุดวอร์มออกศึกก็ดูจะคล่องแคล่วไม่น้อย ฉันเลิกเรียนกันก็บ่ายสองแระ โรงเรียนวัดไทรอยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนฉันเท่าไหร่ วันนี้อีนกดูตื่นกลัวอยู่ไม่น้อย
"เฮ้ย เมิงเอาจริงหรอวะ กรูว่าหยุดเหอะ กรูไม่อยากมีเรื่อง" อีนกร้องขอ
"เมิงจะกลัวอะไรของเมิงวะ ไม่อยากเอาคืนหรอไง" อีต๋องกอดคอมันปลอบใจ
"แต่พวกมันเยอะกว่านะเมิง เรามีกันแค่ 4 คนเอง พวกมันตั้ง 7-8 คนแน่ะ"
อีต๋องกับอีเบสมองหน้าฉัน ฉันหันไปบอกอีนกว่า
"แล้วไงวะ ตบแหลก ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งสิ้น" อีต๋องกับอีเบสยิ้มขานรับทันที
"ง้าน กรูขอไม่ไปได้ไหมอ่ะ" อีนกกลัวจนลนลาน ดูมันเสียขวัญอยู่มาก
"เฮ้ย! ได้ไงวะเมิง นี่มันเรื่องของง......." อีบริทย์ตวาดใส่อีนก แต่ฉันห้ามมันไว้
"ตามใจเมิง เมิงชี้ตัวให้พวกกรูก็พอ" อีนกดูรู้สึกดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เราออกเดินทางกัน จุดมุ่งหมายของเราก็คือ โรงเรียนวัดไทร..
................................................
"โน่นแน่ะ อีเบ้นซ์ มันเป็นหัวหน้ากลุ่ม" อีนกยื่นมือชี้ ลำตัวแอบอยู่กับโทรศัพท์สาธารณะ กลัวแม้กระทั่งเด็ก มันน่าจะโดนตบซ้ำนะเมิงน่ะ
กระเทยเด็กกลุ่มใหญ่พอสมควร กำลังนั่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน เท่าที่ดูมันก็แรงไม่ใช่น้อย เสียงกรี๊ดกร๊าดดดดดดวี๊ดว้ายดังมาจากโต๊ะพวกมันดังสนั่น
"มันนั่งรออะไรของมัน" โรงเรียนเลิกแล้วแต่พวกมันยังไม่มีวี่แววจะแยกย้ายกลับบ้าน
"มันรอเล่นวอลเล่ย์ตอนเย็น" อีนกตอบ นัยตามันดูหวาดกลัว
"ง้านรออีกพักนึงก่อน" ฉันพูด
........................................................
เกือบ 5 โมงเย็น กระเทยเด็กกลุ่มนั้นย้ายกันไปตรงสนามวอลล์บอล พวกมันเล่นตีบอลไปมากันอย่างสนุกสนาน เสียงดังกรี๊ดกร๊าดได้อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ฉันส่งสัญญาณให้อีต๋อง กับอีบริทย์ที่ยืนกินไอติมกันอยู่
"เลิกแดกได้แล้ว ไป" เราสามคนเดินเข้าไป ทิ้งอีนกไว้ข้างหลัง มันเกาะรั้วโรงเรียนมองลอดเข้าไป
ฉันเดินตรงไปที่อีเบนซ์ หัวโจกประจำกลุ่ม เมื่อพวกมันเห็นพวกฉันเดินเข้าไปใกล้ พวกมันก็หยุดเล่นกัน แล้วรวมกันเป็นกลุ่ม มันคงจำชุดโรงเรียนฉันได้
"ได้ข่าวว่าเก่งใช่ไหมพวกเมิง" ฉันเก๊กหน้าเครียดถามเหล่ากระเทยเด็กที่กำลังเสียขวัญ
"พี่เป็นใคร" อีเบนซ์ทำใจดีสู้เสือ ถึงมันจะเรียกพวกฉันว่าพี่ แต่ท่าทีก็ดูกวนตีนไม่ใช่น้อย พวกเพื่อนมันยืนเกาะกันอยู่ด้านหลัง
"ก็เป็นคนที่จะมาเอาเลือดปากเมิงออกน่ะสิ" อีบริทย์พูดจบ มันเดินไปกระชากคอเสื้ออีเบนซ์ทันที มันเซมาข้างหน้าฉัน กระดุมเสื้อมันขาดหล่นพื้นสองสามเม็ด เพื่อนมันยืนเกาะกันตัวสั่น อีนกคงจะลุ้นน่าดู
"อะไรหล่ะพี่ หนูทำอะไรให้หล่ะ" อีเบนซ์เริ่มเอ่ยปากขอความเป็นธรรม ฉันเดินไปข้างหน้า บีบขากรรไกรมันจนปากมันเผยอ
"พวกเมิงตบอีนกทำไม" ฉันถามมัน มือฉันบีบหน้ามันแน่น นัยตามันเต็มไปด้วยความกลัว เพื่อนๆมันไม่มีใครคิดจะช่วยเพื่อนมันซักคน
"อี อี นกมันจะมาจีบเด็กพวกหนู" อีนกพยายามจะพูด ฉันค่อยๆคลายมือจากหน้ามัน มันเอามือมานวดหน้ามันยกใหญ่
"โป๊กก" ฉันเอามือตบหัวมันดังสนั่น อีเบนซ์เซตามแรงตบ เพื่อนมันส่งเสียงร้องวี๊ดว้าย
"แล้วเมิงรู้จักบ้างไหม รุ่นพี่ รุ่นน้องน่ะ" อีเบนซ์มองตามอย่างเคียดแค้น "พวกเมิงชอบใช้กำลังใช่ไหม มาเลย พวกกรูอยู่นี่แล้วไง มาสิมา เก่งนักนี่" ฉันกระชากคอเสื้อมันกลับมา เขย่าตัวมันไปมา อีเบนซ์กลัวจนตัวสั่น
"พี่หนูขอโทษ หนูจะไม่ทำอีกแล้ว" อีบริทย์เอามือดึงหนังหัวมันข้างหน้าจนหน้าแหงน
"แล้วเพื่อนกรูหล่ะ เคยได้รับความปราณีจากเมิงไหม" อีบริทย์เอามือหยิกผมมันหมุนไปหมุนมา อีเบนซ์ร้องด้วยความเจ็บปวด พวกเพื่อนมันยืนเหงื่อแตกอยู่ด้านหลัง
"ตอนทำคนอื่นเค้าน่ะ ไม่คิดหรอกนะเมิง ว่าเค้าจะเจ็บ จะปวดแค่ไหน" ฉันเอามือบีบคอมัน อีเบนซ์พยายามจะแกะมือฉันออก แต่มันคนละรุ่นกันแล้ว ชิส์
"พี่ หนูขอโทด" อีเบนซ์ยกมือไหว้ลนลาน น้ำตามันเอ่อล้นดวงตา ฉันยืนระงับความโกรธ ไม่นานฉันก็คลายมือออกจากมัน อีต๋องง้างมือจะตบมันซ้ำ.
"พอแล้วเมิง แค่นี้มันคงเข็ดแล้วหล่ะ" ฉันเอามือชี้หน้ามัน แล้วบอกมัน
"เมิงจำไว้นะ ถ้าเมิงทำอีก กรูไม่ปล่อยเมิงไว้แน่" พวกฉันเดินหันหลังกลับ ฉันเห็นอีนกทำหน้าสะใจอยู่ด้านนอกโรงเรียน
"ลุงงงงงง ลุงงงง จับพวกมันไว้ พวกมันตบหนู" เสียงอีเบนซ์ตะโกนเรียกภารโรงดังลั่น คน 2 - 3 คนกำลังวิ่งเข้ามา
อ้าว! ชิบหายหล่ะสิ อีบริทย์ อีต๋อง วิ่งงงงงงงงงงงงง (ดอกเบ้นซ์เอ๊ยย ร้ายจัดเลยนะเมิง - -* )
-
อ้า...................เจ้มันกุลเกย์คะ
ไม่เคยไปประมือกับใครเค้า
ได้แต่น่งร้องไห้เงียบๆ เวลาโดนแกล้ง
น่าสงสารมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :untrust:
-
อี่เอ๋ ดั้งยุบ
ถ้ามึงอ่านเรื่องนี้อยู่ มึงก็คงจะขำกริ้งเหมือนกรู
มึงจำตอนที่เราไปเต้นแร้งเต้นกา ตอนงานวันเกิด อีเปิ้ลได้มั้ย
พ่อมึงจับได้ว่ามรึง เป็นตุ๊ด พ่อมึงให้ใบเหลือง แล้วบอกว่า
"บักเอ๋ มึงสิหัดเป็นกระเทยบ่อ? เป็นชายดีๆมึงคือบ่อมัก....กูสิเต๋มึงเดี่ยวนี่...หมู่สู๋อย่าพากัน
เฮ็ดไปทั่วทีบเด้อ...หมู่สู๋มัก ให้เค้า ส..ดากบ่อ.."
พ่อมึงไม่รู้จะว่ายังต่อ ฆ่าให้ตายมรึงก็คงจะตาย
พ่อมรึงเลยมรึงว่า " เป็นได้เด้อกระเทยนะ...แต่มรึงอย่าสิเป็นแฮง..กูอยากอายเค้า"
สิ้นสุดประโยคนั้น มึงก็พุ่งไปสังเครื่องสำอาง บีว้อนมาใช้ก่อนใคร มรึงแต่งหน้า ปัดขนตาไปโรงเรียน
กรุนะฉงฉานพ่อมรึงจิงๆ
:angellaugh2:
จริงๆแล้วมึงนะไม่สวยนะเอ๋ กรูว่า โทเทิลเอฟเฟ็ค ช่วยอารายมรึงไม่ได้หรอก
อย่างมรึงต้องใช้ สะเปเชี่ยลเอฟเฟคเท่านั้น
รักนะถึงกล้ากัด ว่างๆไปอ่านเรื่องกรูด้วย
แฟนเทอคน ชัยภูมินะ ยังคบกันอยู่หรือเปล่า
-
เพิ่งสะสางตัวเองเสร็จจากทั้งงานทั้งสอบ
กว่าจะอ่านทัน ตาลายหมดแย้ววววววว . . . :really2:
ขำรีข้างบนอ่ะ เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าเป็นคนบ้านเดียวกัน :kikkik:
-
ขำสองรีข้างบนอะ
ภูธรเหมือนกัน
เอิ๊กๆๆๆๆ
พูห์ คนเลวๆ
-
น้องพูห์ แซวเหรอ :piglove2:
เดี๋ยวเค้างอน :monkeysad:
ส่งผีไปหลอกนะ :o
-
อ๊ากส์อาแบะคุง หรือตุ๊ดตจว.ใช้คำเฉพาะซะเยอะ ผมตามไม่ค่อยทันเหมือนกัน
รบกวนเพื่อนๆ อธิบายคำว่า แฮงหน่อยสิครับ
จากคุณ blueboyhub
********************************************
"โอ๊ยๆ พักก่อนเหอะว่ะ" อีต๋องเอามือเท้ากำแพงวัดไว้ พวกเราหอบกันแฮ่กกๆ ไม่เห็นพวกมันตามมาแล้ว ฉันกับอีต๋อง เลยนั่งพักลงกับพื้น โห เหนื่อยจัด
"อีเด็กดอกทอง มันน่าตบให้หน้าหงาย อร๊ายยยยยส์" อีบริทย์แค้นจัด อีนกวิ่งย้อนกลับมาหาพวกฉัน หลังจากที่มันวิ่งนำพวกฉันไปไกลกว่า 200 เมตร
"มัน..ไม่ตามมา..แล้วหรอ..วะ" อีนกพูดกระหอบกระหืด ฉันชะเง้อหน้าไปดูแล้วบอก
"เออ คงไม่แล้วว่ะ ไกลขนาดนี้" ฉันเองยังหอบอยู่เหมือนกัน อีเด็กนั่นร้ายกว่าที่คิด ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น รู้สึกคันไม้คันมือ อยากจับมันมาตบให้หนำใจ
"อีเบ๊นซ์ ฝากไว้ก่อนเหอะเมิง" ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ
เราพักกันได้ไม่นานก็พากันลุกขึ้น พวกฉันต้องรีบกลับกันก่อนจะไม่ทันรถเที่ยวสุดท้าย พวกเราแยกกับอีนกตรงนั้น ได้แต่หวังว่าขากลับมันคงไม่โดนดักตบ รอบสองนะเว้ย..
----------------------------------------------------
ตายห่าหล่ะสิ กว่าพวกฉันจะกลับมาถึงบ้านก็ปาไปทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว ฉันกับอีบริทย์น่ะไม่มีปัญหาอะไรหรอก อย่างดีก็แค่โดนบ่น อีต๋องน่ะซี่ หน้าห่วงชิบหาย
พวกฉันพากันเข้าบ้านฉันก่อน
หลังจากที่โดนพ่อแม่ฉันด่ากันจนหนำใจแล้ว ฉันก็ไปขอให้พ่อไปส่งอีต๋องที่บ้าน (ทำทีว่ากินข้าวอยู่บ้านฉัน เลยกลับค่ำ) ส่วนอีบริทย์ปล่อยช่างหัวมัน ไม่พ่อแม่มันมารับ มันก็นอนกับฉันที่บ้านนี่แหล่ะ โนพอมแพม..
ตกกลางคืนฉันนึกถึงแต่หน้าอีเบนซ์ ป่านนี้คงลอยหน้าลอยตาหัวเราะพวกกรูกันเพลินไปเลย
อร๊ายยยยส์กรู ไม่น่าเสียทีให้อีกระเทยเด็กนี่เลยยย -*-
........................
ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะก๊าบบบบผม อ่านแล้วชื่นใจจจจจจจ
.......................
-------------------------------------------------------------------
วันนี้ฝนตก พวกฉันมาโรงเรียนกันอย่างทุลักทุเล แม้จะกางร่มกันมาคนละคัน แต่ปอยฝนก็ยังเปียกเราอยู่บ้างพอจะทำให้เสื้อผ้าชื้นๆ วันนี้ไมต้องเข้าแถวให้แยกย้ายกันขึ้นห้องเรียนเลย ฉันกับอีบริทย์พอถึงห้อง ก็เอาร่มออกมาตาก (ซึ่งตอนนี้มีกางเต็มหน้าห้องเรียนไปหมด) จากนั้นก็เดินเข้าห้องไป
"โหยยย ใครเปิดแอร์แรงจังเนี่ย หนาวชิบหาย" ฉันโวย ก็หนาวซะขนาดนี้ เปิดแอร์แรงๆทำพรื้ออะไรอ่ะ.
"ครู เอง" ครูพรศรี (อาจารย์ที่ปรึกษา) ชะโงกหน้าออกมาหลังคอม (ทำไมมาแต่เช้าฟะเนี่ย - -*) ฉันยิ้มให้หน้าแหยๆ
"สวัสดีค่ะ ครู" ฉันยกมือไหว้พร้อมถอยสายบัวให้หนึ่งที ก่อนจะวิ่งไปจองที่นั่งหลังห้องเหมือนเดิม ครูพรศรียิ้มให้ แล้วหันไปทำงานต่อ
"ศักดิ์สิทธิ์ เก็บการบ้านเพื่อนมาส่งหน้าห้อง" ครูออกคำสั่ง ทุกคนหยิบสมุดการบ้านที่ห่อพลาสติคกันมาอย่างดี วางไว้บนโต๊ะ เอกเดินมาเก็บทีละโต๊ะ
"วันนี้ ครูให้พัก" เสียงกรี๊ดกระหึ่มดังตามมาทันที จนครูพรศรีต้องเอาแปรงเคาะกระดานดัง ปัง "ฟังก่อนสิ รีบดีใจกันไปทำไม" ทุกคนกลับมาเงียบอีกครั้ง แต่รอยยิ้มยังเปื้อนหน้ากันอยู่ วันนี้ตั้ง 3 คาบแน่ะ คุยกันมันส์ไปเลย
"ไม่ได้ให้พักเฉยๆ" นักเรียนทุกคนจับจ้อง
"ให้คิดเรื่องงานกีฬาสีด้วย ห้องเราต้องร่วมกิจกรรม" ครูพูดจบพลางกวาดสายตามองนักเรียนทุกคน
"หาา กีฬาสี" อีบริทย์อุทานกับตัวเองเบาๆ ใช่แล้ว กีฬาสี มันไม่ใช่สิ่งที่เกิดบ่อยนักกับโรงเรียนของฉัน พวกครูอาจารย์มีมติให้มันเกิดขึ้น 2 ปีหนึ่งครั้ง พวกฉันเคยผ่านบรรยากาศปีแรกมาแล้ว แต่ตอนนั้นไม่ได้ร่วมทำอะไร เพราะเด็กใหม่จะถูกต้อนไปเป็น สแตนด์ (กองเชียร์) ซะหมด
"อีแบะๆๆ " อีบริทย์เขย่าแขนฉันไปมา
"ไปสมัครเป็นหลีดกัน" ฉันไม่แปลกใจเท่าไรกับคำชวนของมัน แต่งงว่าเมิงจะเขย่ากรูทำไมเนี่ยย พูดกับกรูดีๆก็ได้
"เมิงไปชวนอีต๋องโน่น กรูเต้นไม่เป็น" เพราะนั่นมันไม่ใช่สิ่งที่ฉันถนัด ฉันชอบที่จะดูมากกว่า แต่อีต๋องกะอีบริทย์มันจะมีพรสวรรค์ทางด้านนี้กันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
"เฮ้ย เอาเหอะน่า เดี๋ยวพวกกรูสอน" อีนี่ยังรบเร้าไม่เลิก
"เหอะ ให้กรูไปคุมกองเชียร์ให้พวกเมิงยังจะดีเสียกว่า" ฉันยืนกรานปฎิเสธ แหม ก็มันไม่ได้จริงๆอ่ะ อีบริทย์เริ่มปล่อยมือจากฉัน มันยังคงยิ้มไม่หุบ ของชอบเค้าเลยหล่ะ งานเนี้ย
หน้าห้องกำลังง่วนกับการแจกใบสมัครประเภทกีฬา และหน้าที่ต่างๆ
"เอ้า ใครจะเป็นกองเชียร์ ยกมือขึ้นครับ" เอกประกาศหน้าห้อง เพื่อนๆร้องยี้กันเป็นแถว ให้ไปนั่งตากแดดตัวดำ ร้องเพลงจนเสียงแหบ เข็ดกันซะหมดแล้ว ไม่มีใครยกมือซักคน
"ใครจะแข่งฟุตบอล มั่ง" ผู้ชายทุกคนในห้อง (หากไม่รวมฉันกับอีต๋อง) ยกมือขึ้นเสนอตัวไปคัดเป็นทีมฟุตบอล เอกก็ด้วยเหมือนกัน
และอีกหลากหลายสารพัดกีฬาก็ทยอยถามกันจนหมด สรุปคาบนั้นได้ความว่า อีบริทย์ลงหรีด ฉันคอยคุมกองเชียร์ เอกจะแข่งบอล กะบาส เพื่อนคนอื่นๆ ส่วนใหญ่ไม่เป็นนักกีฬา ก็จะคุมกองเชียร์เนี่ยหล่ะ
"ครูคะ แล้วพวกเราได้อยู่สีอะไรอ่ะคะ" เพื่อนชะนีนางหนึ่งยกมือขึ้นถาม ครูพรศรีละมือจากคอมพิวเตอร์ แล้วหันหน้ามองพวกเรา ก่อนจะตอบเสียงเบาๆ ว่า
"สีเหลือง"
อร๊ายยยยยยยส์ ตายห่าหล่ะสิ!!ก็ไอ้สีเหลืองโรงเรียนฉันมันเหมือนมีอาถรรถ์ ถ้วยรวมได้ที่โหล่ทู๊กปี ไม่รู้เป็นอะไร และไอ้สีที่ได้ที่ 1 ทุกปีก็คือ "สีแดง" (เออ มันก็แปลกดีเนาะ)
.................................................
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดส์" เสียงกรี๊ดเกิน 80 เดซิเบล ดังขนาบสองหูของดีฉัน จนปวดแสบแก้วหูไปหมด
"เมื่อไรพวกเมิงจะเลิกกรี๊ดกันเนี่ย อีพวกเชี่ย" ฉันด่าด้วยความเหลืออด
อีบริทย์วิ่งมาเขย่าแขน (เขย่าอีกแระ) ซึ่งกำลังนั่งล้างจานอยู่ จนน้ำแฟ๊บกระจายล้นออกนอกกะละมัง
"ห้องอีต๋องก็ได้อยู่สีเหลืองเหมือนกัน สีเดียวกับเราเลย" อีบริทย์ยังดีใจไม่หาย ดีแระเมิงจะได้มีเพื่อนเป็นหรีด ฉันหันหน้ามาล้างจานต่อไป
"ปีนี้หรีดสีเหลืองต้องเริ่ด แสมนแตน" อีต๋องลุกขึ้นยืน มันวาดมือไปกลางอากาศ เชิ่ดหน้า แววตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง
"สีเหลืองแพ้ทุกปี กรูจะบอกเมิงให้" ฉันตัดความหวังมันเฉียบพลัน
อีบริทย์ตบหัวฉันดัง เป๊กก
"อีเชี่ย ทำลายความหวังพวกรู" ฉันหัวเราะเล็กๆ ก่อนหันไปล้างจานต่อไป
"แพ้ใครก็แพ้ได้ แต่อย่าแพ้พวกอีตือก็แล้วกัน" อีต๋องยังหวัง
"อีตือเป็นหลีดด้วยหรอวะ ฮ่าๆๆๆ มันจะเต้นไหวหรอวะ มีต่อตัวป่ะ" ฉันพูดไป ขำไป คิดภาพอีตือเต้นไม่ออกจริงๆ คงเหมือนตือโป๊ยก่ายที่กำลังวิ่งหนีพระถังซัมจั๋งหล่ะม้าง^^
"เมิงไปว่ามัน มันสีแดงนะเว้ย" อีต๋องพูดต่อ แค่พูดคำว่าสีแดงมันก็มีแววชนะมากกว่าเราแระ
"กรูว่าคัดตัวคงไม่ผ่านหรอกว่ะ" จะไปกลัวอะไรหล่ะ ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ ใครเค้าจะให้ผ่านไปเป็นหลีด ฉันคิดอย่างนั้น
"คัดเชี่ยไรหล่ะ มันเป็นคนคัด" อ้าวเวรหล่ะสิ อีตือรุ่นพี่นี่นา พวกฉันเมาท์กันอย่างสนุกปาก
"ง้านพวกเมิงก็ห้ามแพ้" ฉันกำชับเพื่อน แพ้ใครกรูไม่ว่า แต่ห้ามแพ้มัน
"ถ้าแข่งกันจริงๆ กรูไม่กลัวหรอก" อีต๋องพูดหน้าเสียๆ
"ใช่ๆ กลัวมันเล่นไม่ซื่อมากกว่า" อีบริทย์ก็มีท่าทีหมดหวังเหมือนกัน พวกนี้ทำไมมันถอดใจกันง่ายจังวะ
"กลัวเชี่ยไรวะ กรูยังอยู่ทั้งคน" ฉันจะไม่ยอมให้มีเรื่องไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นเหมือนทุกๆปีแน่ อีตือก็อีตือเถอะ...เจอกันหน่อยเมิง
........................
------------------------------------------------------------------
เช้าวันต่อมา พวกเรามาถึงโรงเรียนตั้งแต่ 7 โมง ซัก 7 โมงครึ่งก็ฝนตก วันนี้ก็ไม่ได้เข้าแถวอีก (ดีๆ ชอบ) พวกเรานั่งเมาท์กันอยู่บนห้อง ส่วนใหญ่ก็ยังตื้นเต้นเรื่องกีฬาสีไม่หาย
"แบะๆ ทำไมไม่เป็นหลีดหล่ะ" เอกเข้ามานั่งลงเก้าอี้ข้างๆฉัน โอ้วพระเจ้ายอด มันจอร์ชมากกกกกก
"เราเต้นไม่ค่อยเป็นน่ะ" ค่อยๆตอบอย่างมีชั้นเชิง เอกยิ้มให้
"แบะเก่งออก ฝึกแป๊ปเดียวก็ได้นี่นา" (รู้ดีนะเมิง จนแก่ปูนนี้แล้ว ตรูยังเต้นไม่ได้เลย)
"ไม่หรอก เราไม่สวยด้วยแหล่ะ" กรูนี่มารยาเยอะเจงๆ ^^
"เฮ้ย! ใครว่าหล่ะ แบะน่ารักดีออก" อู้ววววว เข้าทางกรูจนได้.. หน้าแดงก่ำเลยสิคะพี่น้อง ก็มันเขินนิ
"จิงหรอ" ฉันถามแก้เขิน ปากยิ้มไม่หุบ เอกมันหัวเราะเบาๆ
"จิงดิ ถ้าใจเย็นกว่านี้หน่อยนะ จะน่ารักมากเลยหล่ะ" ฉันนั่งฟังหูผึ่ง โอ้วแม่จ้าววได้ทรงชี้ทางสว่างให้แล้วววว ฉันเคลิบเคลิ้มกับสิ่งที่ได้ยินอยู่ทั้งวัน จนอีต๋องกับอีบริทย์มันนึกว่าฉันไม่สบาย..- -"
..............................................................................
กลางคืนของวันนั้น คนในบ้านเริ่มพากันเข้านอนแล้ว แม่ลงมาไล่ปิดประตูหน้าต่างข้างล่าง
"เอ้า ไอ้แบะ นั่งทำอะไรตรงนั้นน่ะ" แม่ฉันเอิ้นถาม
ฉันเผยอตามองแม่ข้างนึง แล้วก็กลับหลับตาปี๋เหมือนเดิม ก่อนตอบไปว่า
"นั่งทำสมาธิอยู่แม่"
แม่ฉันงงเป็นไก่ตาแตกกกกกก ฉันทนนั่งอยู่ได้ไม่เกิน 5 นาที ก็วิ่งเผ่นขึ้นนอนเพราะสู้กับยุงมันไม่ไหวว เฮ้อออออ .............
..........................
"แร๊ดดดดดดดดด แรด แร๊ดดดดดแรด" อีบริทย์กะอีต๋องหัดเต้นเพลงเชียร์ มันแหกปากร้องดังลั่น จนฉันต้องนั่งเอามือปิดหูไว
"แรด แรด แรด แรดตะแล๊ด ตะแล็ด แต๊ด แต๋" อีผีขนุนสองตัวออกสเต็บกันอย่างเร่าร้อน ว่าแต่ว่าเพลงเชียร์เชี่ยไรของเมิงวะ ทั้งเพลงมีแต่แรด แต่แรด
"ฉันไม่แคร์ ใครจะหาว่าแรด" ฉันส่ายหัว ฟังมันมากๆแล้วปวดประสาท ฉันคว้าถุงโค๊กอีบริทย์ขึ้นมาดูดกินแก้ปวดหัว
"แร๊ดดดดดดดดดดด แรดดดดดดดดดด" อีสองตัวยิ่งแผดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
"โอ้ยยยยยยยยยย อีพวกเชี่ยยยยย พวกเมิงจะเลิกแรดดด ได้ยังว้า กรูกินน้ำไม่รู้เรื่อง" ฉันตวาดเสียงสู้อีสองแรด อีต๋อง ก้มไปหยิบกระป๋องโค๊กมาเฟี่ยงฉัน มันโดนหน้าอกฉันเต็มๆ ฉันร้องโอ๊ยดังลั่น
"แหม:-)กก กินน้ำต้องรู้เรื่องด้วยเหรอวะ อีเลวว" กรูไม่น่าไปขัดเลย กรูขอโต๊ดดดดด อีสองตัวฉุนกันใหญ่ แต่ฉันสิ รู้สึกเจ็บแปลบๆที่น่าอกยังไงชอบกล
"เฮ้ยย กรูเจ็บว่ะ" ฉันเอามือจับหน้าอกตัวเอง อีต๋องตกใจใหญ่ มันวิ่งเข้ามาหาฉัน
"กรูเขวี้ยงเบาๆเองนะเว้ย อะไรบาดหรือเปล่าวะ" อีต๋องเอามือมาจับใหญ่.. แต่เอ๊ะ... หน้าอกมันแปลกๆยังไงๆอยู่นะ
"อีแบะ นมเมิง..." อีต๋องพูดอย่างตกใจ ฉันรีบเอามือจับหน้าอกตัวเองทั้งสองข้าง มันเหมือนเป็นไตแข็งๆ และมันก็เริ่มเจ็บเมื่อไปสัมผัสโดนมัน
"อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์" ฉันกรี๊ดดังลั่น อีต๋องกับอีบริทย์รีบเอามืออุดหูกันระวิง ก็จะไม่ให้ดีใจได้ไงอ่ะ นมขึ้นแล้วนี่นะ จะเป็นสาวแล้ววววววววววโว้ยยยยยย
........................
"เมิงไม่ต้องมาหลอก กรูเลย เมิงกินวันละกี่เม็ด" อีต๋องกะอีบริทย์ซักไซร้ฉันไม่เลิก เรื่องยาคุม
"กรูบอกแล้ว กรูกินเม็ดเดียวก่อนนอน" ฉันตอบอย่างเหนื่อยหน่าย มันเล่นถามมาตลอดทาง จนจะถึงบ้านฉันอยู่แระเนี่ย - -"
"ถ้าเมิงกินเท่าพวกกรูจริง ทำไมของพวกกรูยังไม่ขึ้นอ่ะ" เอ๋า อีเชี่ยยย กรูจะไปรู้กะเมิงไหมน่ะ
"มันเป็นคนๆล่ะม้าง พวกเมิงก็กินต่อไปอีกหน่อยก่อนเซ่ะ" อีต๋องกะอีบริทย์หยุดคิดนิดนึงส์
"เออว่ะ อาจเป็นไปได้" โถ อีสองดอกกกกเอ้ยย ในที่สุดก็ปรินิพพานซักที
..................................................
เมื่อกลับมาถึงบ้าน
"แม่ๆ หนูขอตังค์ไปซื้อเสื้อในหน่อย นมหนูขึ้น" แม่หันมามองหน้าฉันแล้วทำหน้างง แม่ลุกขึ้นมาจากเปล เอื้อมมือมาคลำหน้าอกฉัน
"อย่างนี้เมิงเรียกนมหรออออ ถุยยย" อ้าว ไมแม่พูดงี้อ่ะ นี่มันความภาคภูมิใจของหนูเลยนะน่ะ - -" (แม่นี่ยังไงซะแระ)
"นมเท่าลูกมะนาวครึ่งลูก (โห ดูถูกอย่างแรง) ริจะใส่เสื้อใน พักๆๆๆเฮอะ" แม่ตัดเยื่อใยขาดวิ่น แล้วหันไปหลับต่ออย่างสบายอารมณ์ เอาเถอะแม่ วันนี้ยังเป็นลูกมะนาวครึ่งลูกก็ไม่เป็นไร วันนึงมันจะกลายเป็นแตงโมให้แม่ดู หุหุ
(แตงโม แตงโม แตงโม แตงโมลูกโตๆรสหวาน)
ค่ำๆ ของวันอาทิตย์ ฉันนั่งทำการบ้านกับอีบริทย์อยู่ข้างล่าง วันหยุดของพวกมันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว แป๊ปๆ ก็ต้องไปโรงเรียนอีกแล้ว และอีกไม่นานพอแข่งกีฬาสีเสร็จ ก็เป็นช่วงสอบพอดี อ่านหนังสือกันหัวบานเรยทีนี้ คิดแล้วก็เครียด พวกเรารีบทำการบ้านกันแล้วก็รีบเข้านอน อีบริทย์นอนกับฉันวันนี้เพราะฝนตกกลับบ้านไม่ได้
....
วันต่อมาในคาบกิจกรรม( 3 คาบ ) ฉันและเพื่อนๆพากันไปเกาะสนามฟุตบอล เพราะวันนี้ เอกจะมาคัดตัวนักกีฬาฟุตบอลสีเหลือง ไอ้ฉันก็ดูไม่เป็นหรอกนะฟุตบอลเนี่ย เชียร์ไปมั่วๆ ละกัน ฉันเลือกที่นั่งใต้ต้นไม้ข้างสนาม แล้วนั่งขัดสมาธิกันลงบนพื้นหญ้านุ่มๆ ร่วมกับเพื่อนๆในห้องฉันอีกหลายคน
พวกผู้ชายเกาะกลุ่มทำอะไรซักอย่างไม่รู้อยู่กลางแดด สงสัยจะแบ่งกลุ่มกัน แล้วก็มีกลุ่มนึงถอดเสื้อออก (รวมทั้งเอกด้วย วี๊ดวิ่ววว) ฉันนี่อ้าปากค้างไปเลย คนอะไรน่าร๊ากกกกกไปซะหมด เอกหันซ้ายหันขวาแล้วก็วิ่งมาข้างสนาม
"แบะ ฝากหน่อย" เขาวิ่งมาโยนเสื้อให้ฉันไว้บนตัก โอ้วจอร์ช เสื้อเค้าเปียกเหงื่อนิดหน่อย แต่ก็น่าหยิบมาดอมดมซะไม่มี หัวใจฉันเต้นตึกตั่ก เพื่อนๆข้างหลังเริ่มส่งเสียงโห่ร้อง ก็แซวกันไปปปป... (แซวกันเยอะๆ ชอบบบ)
"อีแบะนี่ร้ายใหญ่แล้วนะเมิง" อีต๋องเมาท์กับอีบริทย์ มันล้อเลียนฉันใหญ่
"นั่นสิ ดูท่าทางไอ้เอกสิ มันยังไงๆอยู่น้า" อีบริทย์พูดล้อฉันไม่หยุด อีพวกบ้า เลิกล้อได้แล้ว กรูอายจนเหงือแตกหมดแล้ว ว่าแล้วก็เลยหยิบเสื้อเอกขึ้นมาเช็ดเหงื่อเข้าไปหนึ่งปื๊ดดดด (ดีนะ ไม่สั่งขี้มูกลงไปด้วย อร๊ายยยส์ เขินน)
อ่ะนั่น ตรูเผลอไม่ทันเท่าไร เอกยิงประตูเข้าไปแล้ววว เสียงสาวๆ กรี๊ดกันดึงกระหึ่มรอบสนามไปหมด พวกฉันก็พลอยดีใจกระโดดโลดเต้นกันใหญ่ เอกยิ้มไม่หุบ เค้าหันหน้ามาทางฉันแล้วก็ทำสัญญาณมือชูสองนิ้ว (สู้ๆ) โอ๊ยยย หัวใจจะละลายอยู่แล้วววววววว เอกขา
"อร๊ายยยยส์ มันยิ้มให้เมิงด้วยยยย" อีต๋องกรี๊ดเสียงดัง อีเชี่ยนี่ตื่นเต้นกว่ากรูอีกนะเมิง แต่ไม่เป็นไร วันนี้กรูให้อภัยพวกเมิงทุกอย่าง อิอิ
ฉันเอาใจเชียร์จนจบครึ่งแรก เอกวิ่งเข้ามาทางพวกฉัน เค้านั่งพักลงข้างๆฉัน แล้วก็ถามฉันเรื่องเตะบอลไรเนี่ยแหล่ะ ฉันได้แต่เออออห่อหมกไปด้วย ก็คนมันไม่รู้เรื่องนี่จ๊ะ ที่รัก
เอกยิ้มตลอด เหงื่อออกเต็มตัว ถอดเสื้อเล่นกลางแดดยังงี้ดำกันหมดพอดี เค้านั่งหอบหืดอยู่ข้างๆฉัน ตอนนี้ฉันหายใจไม่เป็นจังหวะ อีบริทย์อีต๋องทำหน้าล้อเลียนฉันกันใหญ่ เพื่อนๆในห้องข้างหลังก็พากันหยอดมาทีละเล็กละน้อย เอกก็ได้แต่หัวเราะ ฉันก็เกือบจะมีความสุขแล้วหล่ะ ถ้าเกิดไม่มี..
"พี่เอก อ่ะ" อร๊ายยยยยยยยส์ อีน้องนี เดินมานั่งข้างๆเอก มันยื่นผ้าเช็ดหน้าสีหวานแสบไส้ให้เอก เอกคว้าหมับมาเช็ดเหงื่อทันใด พวกเพื่อนๆฮือฮากันใหญ่
"อีชะนีผีเอ้ยยย" ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ อย่างเจ็บแค้น ฉันลุกขึ้นแล้วเอาเสื้อขว้างใส่หน้าเอกอย่างจัง ก่อนจะเดินออกจากสนามบอลไป อีบริทย์อีต๋องวิ่งมาตามหลัง... ทำไมมันต้องเป็นอย่างงี้วะเนี่ยยย วุ้ย อารมณ์เสียยย - -"
"แบะ เป็นไรอ่ะ หืม?" เอกมาสะกิดฉันยิกๆ แต่ขอโทดเถอะค่ะ ตบหัวอย่ามาลูบหลัง ฉันเมินไม่ยอมมองหน้าและไม่พูดกับเอก
"โกดอะไรเราหรอ บอกเราสิ" อ่ะนะเมิง จะมาหลอกอะไรตรูอีกหล่ะ ไม่เชื่อซะหรอก (งอนงุดๆ ไม่ยอมหาย)
"อ่ะ ง้านเราไม่กวนก็ได้" พูดจบมันก็ลุกขึ้น ฉันคว้าแขนมันไว้หมับ (เสียฟอร์มเลยกรู -*- )
"ไปไหนอ่ะ" ฉันถามไปงั้นๆ ในใจอยากให้เค้านั่งง้อเราอย่างนี้อ่ะ
"ก็แบะไม่อยากคุยกับเรา" (โถ ซื่อจังนะเมิง กรูอยากคุยใจจะขาด แต่มันต้องมีฟอร์มกันหน่อยเว้ยย)
"ก็เอกมีน้องนีไว้คุยด้วยแล้วนี่" ว่าแล้วฉันก็ทำงอนสะดีดสะดิ้งอีกครั้ง (แรดจิงๆเลยกรู)
"เอ้ย นีมาเกี่ยวอะไรด้วยหล่ะ"
ฉันนิ่งไม่ยอมตอบ เอกมันก็คงรู้แหล่ะว่าฉันหมายความว่าไง เค้าหัวเราะออกมา สนุกเลยสิเห็นกรูเป็นแบบนี้อ่ะ อย่าให้ถึงทีกรูบ้างนะเมิงงง
"ไม่เอาน่า อย่าคิดมากดิ" (หมายถึงไม่ให้กรูคิดมากเรื่องน้องนี หรือไม่ให้คิดมากกับเมิงเนี่ย ไม่เคลียร์นะโว้ย - -" ) ฉันยังใช้ความนิ่งสยบความเคลื่อนไหวอยู่เหมือนเดิม
"เรากับนียังไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย" โอ้วววววววววว พระเจ้าจอร์ช เข้าข้างกรูแล้วววววว ^^ ฉันหันมายิ้มให้อย่างลืมตัว ในใจอยากจะกระโดดกอดเอกให้หนำใจ (แต่กลัวมันถีบเอา)
"คือ เรายังจีบเค้าไม่ติดเลยอ่ะ" .......(พูดไม่ออกเลยกรู) ฉันหุบปากที่เคยแสยะยิ้มลงทันที เมิงจะไปไหนก็ไป ไป๊.. (สาดด หลอกให้กรูดีใจ -*- )
จากคุณ : ตุ๊ด ตจว.
-
มันส์ ได้ใจมั้กมัก
ชอบ ชอบ
เขียนได้สนุกมากๆ
ขอบคุณ แบะ ขอบคุณ บลู
พูห์ คนเลวๆ
-
ตอนอยู่ ม.2 :teach:
คืนพระจันเต็มดวงคืนหนึ่ง
นังเปิ้ล นังเอ๋ นังทะเนตร
และ ข่อย พวกเราโดนพวกผู้ชายเทคซ้อนท้ายมอไซค์ฮ้างๆ
เข้าป่าละโม๊ แบ่งคู่กัน ไปสิง-
ไต้ต้นไม้ ต้นละคู่ สนู๊กๆ (อีห่าเอ๋ เอาไอ้เบิ้มไป เซ็งเลย :seng2ped:)
เช้าวันรุ่งขึ้น ผู้ชายพวกนั้นเอาไปเม้าท์โรงเรียน
กระเทยอายกันสุดริดดดด :-[
เกลียดผู้ชายพวกนั้นจัง ปากสว่าง :o :3061:
แต่หลังจากนั้น พอแก่แดดพวกเราก้อไม่อายอีกต่อไป
กับกลายเป็นว่าไม่ได้ผู้ชายก้ไปเม๊าท์ว่าได้ ทำเอาผู้ชาย โกดไล่แตะเอา :3125:
อี่เอ๋...กรูรู้ว่าตอนไปเที่ยวราศีนะ มรึงไม่ได้ผู้ชายเลย
แต่มรึงกลับตอแหลว่าได้ 2ไม้ กรูสังเวชมรึงจรีงๆ :monkeylaugh2:
-
ขอ 'นุยาดรีบนหัวอธิบายคำว่าไม้นะเคอะ
ไม้นั้นรีเฟอถึง....ไอ้นั้นของผู้ชายเคอะ
มันมีลักษณะเป็นแท่งๆ ลำๆ ยาวๆ คล้ายๆ กันเวลาจับไม้หรือจับ.....มันก็ต้องกำๆ เหมือน ดังนั้นเรา(เหล่าชาวสาวสีม่วง) เลยเรียก....ผู้ชายที่ได้กำแล้วว่าไม้ จะได้กี่ไม้ก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณได้กำกี่แท่ง
ส่วนอาการของคุณอี่เอ๋ที่อดผู้ชาย เพื่อนเจ้มันบอกว่า "นก" เคอะแปลว่าอดแดก เจ้คาดว่ามันน่าจะมาจากภาษาอังกฤษที่ว่า NOP แต่ถ้าเจ้าเข้าใจผิดไป ก็ขอเรียนเชิญตุ๊ดผู้เชี่ยวชาญเข้ามาแก้โดยด่วน เพื่อความเข้าใจที่ถูกต้องและถ่องแท้ในภาษาแห่งชาวเรา
จาก อิเจ้.....ตุ๊ดกระจายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ส่วนอาการของคุณอี่เอ๋ที่อดผู้ชาย เพื่อนเจ้มันบอกว่า "นก" เคอะแปลว่าอดแดก เจ้คาดว่ามันน่าจะมาจากภาษาอังกฤษที่ว่า NOP แต่ถ้าเจ้าเข้าใจผิดไป ก็ขอเรียนเชิญตุ๊ดผู้เชี่ยวชาญเข้ามาแก้โดยด่วน เพื่อความเข้าใจที่ถูกต้องและถ่องแท้ในภาษาแห่งชาวเรา
จาก อิเจ้.....ตุ๊ดกระจายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แต่เจ๊ว่า "นก" มาจากลักสะนะของสัตว์ปีกที่ต้องบินกลับรังเดิม
นกกระเทยที่อ้างว้าง ต้องบินกลับรังเพียงตัวเดียว มิได้มีนกตัวผู้อีกตัวบินเคียงข้าง
อาการไม่ได้ผู้ชายเลยถูกเรียกสั้นๆว่า "นก"
จากเดิม นก เป็นคำนาม แต่ "นก" ที่แปลว่าไม่ได้แดก เป็นคำขยายกริยา
มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เจ๊ว่านะ...ใครรู้เป็นมายังไง..ก็มาขยายต่อนะจ๊ะ :angellaugh2:
-
โอ้ว์ . . . ทั้งมันส์ยังแถมได้ความรู้อีกด้วย
ปล.คำว่าแฮงที่เพ่บลูเรย์ถามมา น่าจะแปลว่า มาก ครับ บางทีคำว่าแฮงก็แปลว่า แรง ได้เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับบริบทของประโยคครับ
-
meemewkewkaw แปลเก่งเหมือนเจ้าของภาษาเลย
อิอิอิอ
แฮง แปลว่า อย่างแรง มากๆ อย่างหนัก
แฮง แปลว่า พลัง เรี่ยวแรง
เหมิดแฮง แปลว่า หมดแรง
แข็งแฮง แปลว่า แข็งแรง
"อ้าย..เฮ็ดแฮงๆแหน่อ้าย" แปลว่า " พี่..ทำแรงๆหน่อยดิพี่"
5555 :monkeylove2: :monkeylove2:
:monkeylove2: :monkeylove2:
-
ภาษาตุ๊ดวันละครับ
เอิ๊กๆๆ :kikkik:
พูห์ คนเลวๆ
-
!!! เป็นตุ๊ดหง่ะ บัดซบจริงๆเลยยย (ภาค3)!!!
"อร๊ายสสสสสสสสสส์ ๆๆๆ" ฉันกรีดเสียงแหลมปรี๊ดดดดดด ระบายความแค้นระหว่างเดินออกไปรอรถกลับบ้านหน้าโรงเรียน อีบริทย์กะอีต๋องเดินทิ้งระยะห่างจากฉันไม่ต่ำกว่า 20 เมตร
"อีแบะ เลิกเฮิร์ทได้ยังว้าาาา" อีต๋องส่งเสียงมาลองหยั่งถามฉันดู
"ใช่ๆ ยังไงเมิงก็สู้น้องนีไม่ได้หรอก" ดูปากเมิงนะ อีบริทย์ อีเพื่อนเชี่ยยยย อีต๋องตบหัวอีบริทย์ดังป๊าปปป ข้อหาพูดไม่คิด อีนี่เนี่ยประจำเลยนะเมิง
"อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์" ฉันใส่พาวเวอร์สุดพลังงง อีสองตัวนั้นเอามืออุดหูกันใหญ่ (ดอกเอ้ยยย เวลาพวกเมิงอ่ะ) อีต๋องเห็นท่าว่าจะไม่ดีซะแระ มันวิ่งตามฉันมาแล้วตบไหล่ฉันเบาๆ
"ใจเย็นก่อนดิว้าาา" อีต๋องค่อยๆปลอบ อีบริทย์วิ่งงุดๆ ตามมาอีกคน นี่ถ้าเมิงพูดไรไม่เข้าหูกรูอีกคำนะอีบริทย์ เจอส้นตรีนนนกรูแน่...
"เออ ใช่กรูก็ว่........" อีบริทย์พูดยังไม่ทันจบ อีต๋องตวาดให้:-)หุบปากทันควัน
"อีบริทย์เมิงไม่ต้องพูด เมิงเดินเฉยๆเลย" อีต๋องชี้หน้าอีบริทย์ อีบริทย์ก้มหน้าสงบปากสงบคำแต่โดยดี
"ฟังกรูนะเว้ย อีแบะ เมิงอย่าถอดใจ ไอ้เอกดูมีท่าทีกับเมิงอยู่ไม่น้อยเลยนะเว้ยยย"
"มีท่าทีเชี่ยไรของเมิงอ่ะ เมิงไม่เข้าใจหรอ มันบอกว่ามันจีบอีน้องนีอยู่อ่ะะะะะะ อร๊ายยยยยยยยยยยส์" ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นนน
"จีบแล้วไงวะ แค่นี้เมิงก็ยอมแล้วหรอ" อีต๋องพยายามฉุกให้คิด
"ที่ผ่านมาเมิงแอบชอบมัน แต่กรูไม่เห็นเมิงจะไปจีบมันเลยนะเว้ยยย เมิงจะรอให้มันมาตกหลุมรักเมิงเองหรือไงวะ"
"จีบส้นตรีนไรอีกอ่ะ มันไม่ได้ชอบกรู มันชอบอีชะนีนั่น เมิงจะให้มันมองกรูเป็นตัวตลกหรอไง ไม่มีทางซะหรอก" ฉันเบะปาก
"แต่มันแคร์เมิง" อีต๋องจุดประเด็น
"มันง้อเมิง" เออว่ะ พูดอีกก็ถูกอีกฉันเริ่มคล้อยตาม ความหวังที่เคยคิดว่าหมดไปแล้วเริ่มกลับมาริบหรี่อีกครั้ง ฉันมองหน้าอีต๋องอย่างมีความหวัง
"แล้วจะเอาไงกะมันดีว้า" ฉันถาม
"เมิงต้องบุก"
อีต๋องเชียร์กรูขาดใจ อีบริทย์ทำหน้าเห็นด้วย
.......................
ฉันใช้เวลาครุ่นคิดเรื่องนี้กันอยู่หลายชั่วโมง ฉันมักบอกเตือนกับตัวเองเสมอ ว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง มันไม่มีโควต้าสำหรับคนอย่างฉันหรอก แต่ถึงนาทีนี้ ชั่วโมงนี้ ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ (แม้ว่าฉันจะต้องเสียใจภายหลังก็ตามที)
กินข้าวเย็นเสร็จได้สักพัก ฉันตัดสินใจไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัว หมดเวลาคิดมากแล้ว อาบน้ำเสร็จฉันเดินเข้าไปห้องแม่
"หาอะไรของเมิง ไอ้แบะ" แม่ลุกขึ้นมามอง (หลับอยู่) ฉันรื้อๆค้นๆ เสร็จแล้วก็เจอ
"ผงพิเศษ ยืมก่อนนะแม่" ฉันเอาไปผสมน้ำทาหน้าจนขาววอก แล้วก็เข้านอนสบายใจไป...
...........................
วันต่อมา พวกฉันมาถึงโรงเรียนเช้ากว่าปกติ ไม่รู้ลุงรีบอะไรขับรถเร็วเชียววันนี้ พวกฉันไปนั่งกันที่ศาลาใต้ต้นไม้เหมือนเดิม อากาศยามเช้ามันสดชื่นดีจัง แถมยังหอมกลิ่มข้าวเหนียวหมูปิ้งที่อีบริทย์ซื้อมากินอีก ดูมันช่างเข้ากันจังเลยกับตอนเช้าเนี่ย
ไม่นานพวกเราก็เห็นเอกเดินตามเข้าโรงเรียนมาไกลๆ ถึงแม้ว่าอีกนานกว่าจะเข้าแถว แต่ฉันไม่หวังว่าเค้าจะมานั่งกับพวกฉันที่นี่หรอก เค้ามักนั่งอยู่ใต้ตึก 6 (ชื่ออาคาร) เพราะห้องน้องนีมักรวมตัวกันที่นั่น และคราวนี้ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เอกวางเป้บนโต๊ะม้าหินใต้ตึก 6 ถึงแม้เค้าจะยังมีแค่เค้าคนเดียวที่ตรงนั้น เอกก็ยังยินดีจะนั่งรอคนที่เค้ารัก พวกฉันทำได้แค่โบกมือทักทายกันไกลๆ... ชักท้อหล่ะสิ
"ไปนั่งกับไอ้เอกกันเหอะ อีแบะ" อีต๋องกับอีบริทย์พยายามยุให้เปลี่ยนที่นั่ง แต่..
"ไม่ต้องหรอก เราอยู่ในที่ๆควรจะอยู่น่ะดีแล้ว" ฉันพูดจบก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านแก้เครียด อากาศดีๆอย่างนี้ ไม่อยากให้เสียบรรยากาศเลย อีต๋องกะอีบริทย์นั่งลงกินข้าวเหนียวหมูปิ้งกันที่เดิม พวกฉันคอยมองไปทางเอกเป็นระยะๆ
และไม่นาน คนที่ควรจะอยู่ตรงนั้นก็มา น้องนีกับเพื่อนของเค้าพากันมานั่งตรงโต๊ะมาหินอ่อนตรงนั้น ตรงที่เอกนั่งอยู่ก่อนแล้ว เอกดูมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด เค้ายิ้มตลอด.. ฉันว่าฉันแพ้แล้วหล่ะ แพ้อย่างไม่มีทางสู้..
............
"อะไรของเมิงวะ ไหนว่าจะทำตามแผนไง" อีต๋องกะอีบริทย์เซ้าซี้ฉันไม่เลิก มันไม่สนใจข้าวกลางวันที่วางอยู่ตรงหน้ามันด้วยซ้ำ ฉันยังคงตักข้าวเข้าปากไม่สนใจ ฉันค่อยๆเคี้ยวแต่ก็ไม่ได้รู้ว่ารสชาติมันอร่อยหรือเปล่าหรอกนะ
"กรูบอกว่าพอก็คือพอ กรูพอแล้ว พวกเมิงอย่าพูดอะไรอีกเลย" ฉันบอกกับบรรดาเพื่อนซี้ พวกมันทำท่าผิดหวังในตัวฉัน แต่ก็ไม่แปลกหรอก ฉันก็ไม่เคยหวังในตัวเองเหมือนกัน
อีบริทย์กับอีต๋องคงเคืองฉัน มันนั่งกินข้าวกันต่อโดยไม่พูดอะไรกับฉันเลยสักคำ เฮ้อ..เข้าใจกรูหน่อยสิวะ
ฉันกับอีบริทย์มีเวลาว่างกันอีก 2 คาบ พวกเราตัดสินใจขึ้นไปห้องสมุดกัน ฉันเลือกอ่านการ์ตูนตามที่ชอบ อีบริทย์วนเวียนอยู่กับมุมนิตยสารแฟชั่น อารมณ์นี้ได้อยู่ในที่เงียบๆแบบนี้บ้างมันก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องคิดอะไรมาก แต่ความสุขมักอยู่กับเราไม่ได้นาน เอกเข้ามาใช้ห้องสมุดเหมือนกันซะอีก - -*
"แบะอ่านการ์ตูนเรื่องไรหรอ" เค้าปรี่มาหาฉันทันทีที่เห็น อีบริทย์กะจะเข้ามาขวางไว้ แต่ไม่ทันซะแล้ว มันถึงตัวกรูแล้วหล่ะ - -
ฉันพลิกหน้าปกการ์ตูนให้มันดู เพราะที่อ่านไป ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องอะไร สมองมันคิดแต่เรื่องอื่นมากกว่า และเอกก็คงรู้ตัวดี เค้าออกไปนั่งห่างจากฉันและตลอด 2 คาบนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันเลย...
ฉันรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่กำลังจะเปลี่ยนไปอย่างถาวร มันไม่ใช่ความรู้สึกหมดรัก แต่มันคือหมดหวัง และฉันก็ไม่อยากให้ความรักของฉัน ไปทำร้ายคนที่เค้ารักกัน ทำร้ายคนที่ฉันรัก...
กลางคืนฉันอาบน้ำเข้านอน แม่เข้ามาเปิดไฟในห้องฉัน
"ไม่เอาผงพิเศษทาหน้าแล้วหรอคืนนี้อ่ะ" แม่ถาม ในมือแม่กำห่อผงพิเศษที่เตรียมมาให้ ฉันยิ้มให้แม่ก่อนตอบไป
"เหอะ ไม่เอาแล้วอ่ะแม่" ฉันตอบเสร็จก็หันไปกอดหมอนข้างหลับตาปี๋เหมือนเดิม
"กันมุ้งดีๆหล่ะ" แม่บอกก่อนจะปิดไฟให้แล้วปิดประตูห้องไว้เหมือนเดิม
...........................................................
รุ่นน้องปี 1 สีเหลืองของฉันร้ายกาจอย่างไม่น่าเชื่อ ฉันต้องปวดหัวกับการคุมเชียร์ ที่มีน้องๆมาซ้อมกันเพียงไม่กี่คน
"ไปบอกเพื่อนๆด้วยนะว่า ใครไม่มาซ้อม พี่จะให้ตกกิจกรรม" ฉันขู่ฝากไป ถึงแม้กิจกรรมมันจะไม่ค่อยสำคัญอะไรมาก แต่มันก็ไม่ดีนักหรอกถ้าตกน่ะ วันรุ่งขึ้นก็มีคนเริ่มมากันจนเกือบครบ ฉันจำเป็นต้องเร่งซ้อมกันเพราะใกล้จะแข่งกีฬาสีกันแล้ว ซ้อมน้องเสร็จพวกรุ่นพี่ก็ต้องไปประชุมกันต่ออีกด้วย
พอถึงตอนประชุมของรุ่นพี่ ก็ไม่มีอะไรมาก อาจารย์พูดกันถึงเรื่องงบประมาณ ค่าเสื้อสี ค่าชุดหลีดเดอร์ ค่าอาหาร อะไรประมาณนี้ แล้วก็แบ่งหน้าที่กันไป ฉันรับอาสาเรื่องเตรียมอาหารให้ (แต่ไม่ได้จะไปซื้อเค้านะ จะให้แม่ทำใส่กล่องมาขายอ่ะ หารายได้เข้าบ้าน หุหุ) เมื่อทุกอย่างลงตัวเสร็จเรียบร้อย เราก็แยกย้ายกันไปเรียน
"โคตรร้อนเลยว่ะ" อีบริทย์กระพือเสื้อพละที่โชกไปด้วยเหงื่อหลังจากซ้อมหลีดของมัน ฉันเห็นแล้วก็อดไม่ไหว พามันไปล้างในห้องน้ำก่อนดีกว่า
"เมิงล้างตัวซะก่อนเลย เข้าไปเรียนห้องแอร์ เค้าเหม็นกันหมดพอดี" ฉันกำชับตาม พวกเรายืนอยู่หน้าอ้างล้างหน้าในห้องน้ำ อีบริทย์เริ่มเอาน้ำลูบตัว ก่อนจะได้ยินเสียงแขกไม่ได้รับเชิญเดินเข้ามาจากห้องน้ำอีกฟาก (ห้องน้ำเข้าได้สองฟาก)
"เมิงเห็นหลีดสีเหลืองมันยังวะ พวกมันเต้นเริ่ดอยู่เหมือนกันนะเว้ย" หนึ่งในกลุ่มของอีตือพูดขึ้น
"เริ่ดเชี่ยไรของเมิงหล่ะ Eดอกก เต้นง้องแง้งๆ อย่างกับเด็กอนุบาล" เสียงอีตือ ผีเสื้อสมุทรประจำโรงเรียนแน่แล้ว พวกฉันจำได้ดี อีบริทย์สบถด่าพวกมันเบาๆ 555 ใจเย็นดิวะ สาดดด
"แต่ถึงยังไง สีแดงก็ไม่มีวันแพ้" อีพวกนั้นเสริมกันใหญ่
"อร๊ายยส์ อ่ะแน่นอนทีสุด" อีตือกรี๊ดกร๊าดดดดดดดใหญ่ "จะแพ้ได้ยังไงหล่ะค๊ะ ก็ครูที่ปรึกษาเป็นกรรมการซะขนาดนั้น คำว่าแพ้ไม่รู้จัก" อีตือพูดอย่างถูกใจ พวกมันหัวเราะกันดังลั่นห้องน้ำก่อนจะพาเดินออกไป
"โถ่เอ้ยยย อีพวกขี้โกง นึกว่ากรูไม่รู้หรือไง ที่สีแดงชนะทุกปีก็แบบนี้อ่ะแหล่ะ" อีบริทย์ตะโกนด่าตามหลังอย่างเสียอารมณ์
"เอาเหอะว่ะ รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย" ฉันพูดปลอบใจเพื่อนรัก แล้วมองเข้าไปในกระจกเงา
"แต่ถ้าใครโกงกรู กรูไม่ยอมมม" ฉันพูดต่อ นัยตาเอาเรื่องน่าดู (เหมือนจะดีเลยนะกรูเนี่ย -*- )
............
หลายวันเพื่อยอมรับความเป็นจริง ฉันเริ่มออกห่างจากความฝันที่มักคิดไว้เลิศหรูเกินตัว ถึงแม้แรกๆมันจะเศร้า แต่การจะหลอกตัวเองต่อไปเรื่อยๆมันไม่เข้าท่าเลย หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไป แต่ก็ยังมีอีกหลายอย่างที่ไม่เคยเปลี่ยน นั่นคือ..
"แร๊ดดดดดดดดแรดดดดดดดด แร๊ดดดดดดดดดดดด แรดดด" (ใครช่วยเอาอีพวกเชี่ยนี่ไปแรดไกลๆหน่อยได้ไหมเนี่ย) อีพวกแรด 2 ตัวยังคงแผดเสียงแปดหลอดของพวกมันทำร้ายแก้วหูของฉันและ คนใกล้เคียงอยู่เสมอ ไม่เคยเปลี่ยน
"พักกินข้าวก่อนเหอะว่ะ" ฉันพยายามรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้จากมลพิษทางเสียง อีสองตัวหยุดซ้อมแล้ววิ่งลงมานั่งที่เสื่ออย่างไว วันนี้อากาศดีพวกเราอยู่ที่โล่งกว้างๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้นาของพ่อ เราเล่นที่นี่กันมาตั้งแต่เด็กๆ ทุกวันนี้ต้นไม้ได้แผ่กิ่งก้านใหญ่ไปกว่าเดิม ใต้ต้นไม้อากาศเย็นสบายดีแท้
้้้้"เหนื่อยชิบหายเลยว่ะ เป็นหรีดเนี่ย" อีบริทย์บ่นพลางหยิบไก่ทอดกับข้าวเหนียวเข้าปาก (แล้วใครเค้าไปบังคับเมิงหล่ะ - -") ฉันหยิบถุงส้มตำปูปลาร้ามาแกะใส่ชามที่เตรียมมา อีต๋องจัดไก่ทอดกับข้าวเหนียวไว้เรียบร้อยแล้ว ส่วนอีบริทย์ไม่ทำอะไรแต่แดกไปก่อนใครเรียบร้อย.. -*-
"อีแบะ เมิงทำไมเอาไก่ทอดบ้านเมิงมาน้อยจังวะ" อีบริทย์บ่น โถอีเชี่ยยย เมิงจะไม่ให้กรูเหลือไว้ให้พ่อแม่พี่น้องกรูแดกบ้างหรอไงวะ (ฉันหอบไก่ทอดมาจากบ้าน อีบริทย์กะอีต๋องหุ้นกันซื้อข้าวเหนียวกะส้มตำ)
"แดก แดก ไปเหอะ" ฉันรวบรัดตัดบท แล้วเอานิ้วจกส้มตำมากิน โหยยยย แซบหลายยเด้...
"อาทิตย์นี้พวกกรูต้องซ้อมหลีดกันทุกวันเลย เมิงจะไปดูพวกกรูไหมวะ" อีต๋องถามฉัน "ก็ไปดิ" ฉันตอบทั้งที่ปากยังเคี้ยวตุ้ยๆ "ถามทำไมยังงั้นอ่ะ" ฉันถามต่อ
"อ้าว! พวกกรูก็นึกว่าเมิงจะไปดูไอ้เอกซ้อมกีฬาอ่ะด ิใช่มะ" อีบริทย์หันไปขอความเห็นจากอีต๋อง ซึ่งอีต๋องก็ได้ยกส้นตรีนขึ้นรอมันเรียบร้อยแล้ว อีบริทย์เริ่มรู้ตัวว่าควรเอาปากไว้แดกข้าวดีกว่าพูด มันเลยเริ่มกินอีกครั้ง
"เมิงเลิกเสียใจหรือยังวะ" อีต๋องถาม มือข้างนึงมันรินน้ำใส่ฝากระบอก "เสียใจเรื่องไรวะ" ฉันแกล้งไต๋ แล้วคว้าน้ำอีต๋องมากินซะเลย (แฮ่ะๆ กำลังติดคอพอดี) อีต๋องมองหน้าาา (รินคืนให้ก็ได้ว้าาา แค่นี้ต้องหวงด้วย)
"ก็เรื่องผัวเมิงอ่ะ" อีต๋องตอบ ฉัน ถอนหายใจออกมา 1 เฮือก แล้วตอบไปว่า..
"เสียใจไปทำไมวะ ไม่ใช่มันก็คือไม่ใช่แหล่ะ" ฉันจำเป็นต้องตอบอย่างนี้ แม้ว่าลึกๆฉันยังแอบเสียใจอยู่ อีต๋องยิ้มให้มันมาตบไหล่ฉัน (อีเชี่ย มือเมิงมันแผลบ หลอกเช็ดเสื้อกรูเปล่าอ่ะ)
"ดีแล้วหล่ะ กลับมาแรดกันเหมือนเดิมดีกว่า" 555 เวลาไม่สบายใจอยู่กับอีพวกนี้มันก็รู้สึกดีขึ้นมาได้เนาะ
"อืออออ ช่ายๆๆ เดี๋ยวพอเมิงสวยๆพวกผู้ชายก็จะมารุมจีบเมิงเองอ่ะ" อีบริทย์พูดทั้งที่เคี้ยวข้าวเต็มปาก ฉันกับอีต๋องหันไปมองหน้ามัน (อีบริทย์รีบก้มหน้าไปกินต่อ เพราะกลัวว่าตัวเองจะพูดอะไรผิดอีก)
"เออ เมิงพูดเข้าท่าเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง ก็เป็นเนาะ" อีต๋องพูด ฉันหัวเราะดัง กร๊ากกกกส์
..............................................................
เย็นนี้ฝนตก พวกเราวิ่งหลบฝนกันมาพักที่ศาลารอรถหน้าหมู่บ้าน กะว่าจะรอให้ฝนซาลงหน่อยค่อยเข้าบ้านกัน
"เฮ้ออ แป๊ปๆก็จะสอบแล้ว" ฉันนั่งบ่นท่ามกลางเสียงฝนรอบตัว ศาลาเก่าๆนี่ยังช่วยคุ้มฝนได้ไม่น้อย ถึงแม้หลังคามันจะมีรั่วบ้างก็เหอะ
"เมิงได้โควต้า ต่อ ปวส.แล้วนี่" อีต๋องพูดพลางเอนตัวไปพิงเสาศาลา
"เออ ได้แล้ว" ฉันตอบสั้นๆ
"พวกกรูยังไม่รู้ว่าจะสอบติดกันเปล่าเลย" อีบริทย์เริ่มกลัว โถอีเวน โรงเรียนเค้าคัดเอาเด็กเก่าเข้าก่อนเมิงไม่รู้หรือไง โง่ชิหายเรยยยย
"กลัวเชี่ยไร ติดอยู่แล้ว" (แต่ติดสาขาไรไม่รู้นะ อีบริทย์กะอีต๋องก็เรียนได้ปานกลาง ไม่ได้เลวร้ายอะไร)
"เฮ้อ หนาวจังวะ" อีต๋องเอามือกอดตัวเองใหญ่ แต่ก็หนาวจริงๆด้วยหล่ะ นี่มันก็ใกล้ค่ำแล้ว ฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย
"วันนี้ทำไมพ่อเมิงไม่มารับวะ" ฉันถามอีบริทย์ ปกติพ่อมันจะขับรถกระบะมารับที่ศาลาถ้าฝนตกน่ะ
"พ่อแม่กรูเข้ากรุงเทพ กลับดึกอ่ะวันนี้" อีบริทย์ตอบ มันอ้าปากจะพูดต่อ
"หยุด.. เรยเมิง กรูรู้แระเมิงจะพูดอะไร" ฉันเบรกมันไว้ทันควัน แค่เมิงอ้าปากกรูก็เห็นลิ้นไก่แล้ว จะมานอนบ้านกรูว่าง้านเหอะ อีบริทย์ยิ้มแหยๆ อีต๋องหัวเราะใหญ่
ซัก 10 นาทีหลังจากนั้น พ่ออีต๋องก็ขี่มอเตอร์ไซด์มาพร้อมใส่ชุดกันฝนเต็มสตรีม พวกฉันยกมือไหว้กันใหญ่ อีต๋องรีบลุกเก็บหนังสือ พ่อมันยื่นเสื้อกันฝนให้มันตัวนึง พอมันจัดแจงใส่เสร็จก็กระโดดขึ้นซ้อนท้ายมอไซด์พ่อมัน มันหันมาบ๊ายบายให้พวกฉัน ก่อนที่พ่อมันจะขับรถฝ่าสายฝนออกไป
ฉันกะอีบริทย์รอกันอยู่อีกไม่เกิน 5 นาที เมื่อเห็นว่าฝนไม่หยุดตกแน่ๆ พวกเราตัดสินใจวิ่งฝ่าฝนกันออกไปด้วยกัน (บรื๊อออออ หนาววว)
..............
พอถึงบ้านก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำสระผมทันที ฉันแช่เสื้อผ้าเปียกใส่กาละมังไว้ หนังสือเราเปียกกันบ้าง แต่ไม่มากเพราะซุกไว้ในเสื้อแล้วเดินกอดมาตลอดทาง
เมื่อจัดแจงทำอะไรเสร็จเรียบร้อย ฉันกับอีบริทย์ก็พากันเดินไปที่ครัว แต่เปิดตู้กับข้าวดูก็ต้องผิดหวัง วันนี้เอ็มไม่สบายหนัก แม่พาเอ็มไปหาหมอมา กลับมาก็เย็นแล้วเลยไม่ได้ทำกับข้าว (ดีนะ ไม่ติดฝนอ่ะ)
มื้อเย็นนี้บ้านฉันก็เลยเลี้ยงกันด้วยบุฟเฟต์ (หากินกันเอง) ฉันเดินไปเปิดตู้เย็น มีผักบุ้งอยู่กำนึง ว่าจะผัดผักบุ้งกินกัน ไปเปิดดูหม้อข้าว ข้าวก็หมด เราเลยได้ต้มมาม่ากินกันเป็นคำตอบสุดท้าย... (ต้องกางร่มไปซื้อกันอีก ลำบากจิงๆเลยกรู)
เมื่อได้มาม่ามาแล้วคนละ 2 ห่อ ก็ฉีกซอง เทมาม่าใส่ถ้วย (ฉันเลือกกินมาม่าหมูสับ อีบริทย์ปักใจรักแต่ต้มยำกุ้ง) เราหั่นผักบุ้งใส่ลงไปด้วยคนละนิดหน่อย พอน้ำในกาเดือดได้ที่ ก็รินใส่ถ้วย แป๊ปนึงก็ได้กิน....
มาม่าท่ามกลางสายฝน อบอุ่นดี ^^
..............
เมื่อท้องอิ่ม หนังตาก็เริ่มหย่อน คืนนั้นอากาศเย็นสบาย ฉันเข้านอนแล้วเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็ตี 4 กว่าๆแล้ว ต้องฝืนใจลุกจากที่นอน ฉันปลุกอีบริทยให้ขี่มอไซด์ฮ่างบ้านฉันไปแต่งตัวที่บ้าน ตัวฉันก็ลุกอาบน้ำแต่งตัวเช่นกัน ฉันแต่งตัวเสร็จไม่นาน อีบริทย์ก็กลับมา
แม่พาพวกเราไปส่งที่ศาลาเหมือนเดิม...
มอเตอร์ไซด์ฮ่างคันเก่ากึ้ก ส่งเสียงคร่อกแครกตลอดทาง มันจะพังไม่พังแหล่อยู่แล้ว ก็ยังตะบี้ตะบันซ้อน 3 กันมาอีก สงสารมันเหมือนกันนะ พ่อบอกว่าถ้าถูกหวยจะซื้อคันใหม่แระ แต่จนกี่ปีต่อกี่ปีแระ ก็ไม่เห็นพ่อจะถูกกับเค้าซักที ก็คนไม่มีดวงอ่ะน้า.. แม่มาส่งถึงที่แล้วก็เลี้ยวรถกลับไป
ไม่นานอีต๋องก็ตามมาสมทบ อากาศหนาวจังเลยวันนี้ จำได้ว่าตอนอาบน้ำนี่ ขนลุกซู่เลย รีบตักๆๆน้ำใส่ตัวแล้ววิ่งออกห้องน้ำอย่างแรงงง (สบู่ได้ฟอกไหมหว่า ?)
"อีเบสๆ กรูคิดท่าจบเพลงนี้ได้แล้ว" ทันทีที่พ่อมันขับรถลับไปจากสายตา อีนี่ก็เข้าสู้โหมดแรดทันที อีต๋องโชว์สเต็บสองสามสเต็บ
อีบริทย์ที่ตั้งอกตั้งใจดูอย่างไม่กระพริบตา
"อร๊ายส์เริ่ดดดดดดด ซะไม่มี" อีบริทย์ตบไม้ตบมือกรี๊ดกร๊าดดอย่างกับถูกเล่นของ มันลุกขึ้นไปเต้นด้วยกันสบายอุรา กว่ารถลุงจะมาก็เต้นกันคล่องแล้ว แต่ก็เนอะ แก้หนาวดี
ชีวิตฉันดำเนินมาอย่างเดิมแบบนี้หลายปีแล้ว ถึงบางทีจะรำคาญพวกมันบ้าง แต่ถ้าขาดพวกมันไปก็คงไม่ดีแน่ เฮ้อ! ใกล้จะเรียนจบแล้วด้วยสิ ถ้าจบแล้วไม่ได้เรียนด้วยกันอีกจะทำยังไงหล่ะเนี่ย - -" ฉันแอบคิดในใจไปตลอดทาง
..............
พอถึงโรงเรียนก็พากันเดินเข้าไป อีนกตามมาสมทบด้วยอีกคน พวกเราเดินผ่านเอกกะน้องนี ที่กำลังคุยกันอย่างออกรส เอกพยายามเลี่ยงไม่สบสายตามาที่ฉัน นั่นก็ไม่ต่างอะไรกับฉันที่พากันเดินผ่านไปเสมือนว่าเค้าไม่มีตัวตน
ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเอกแย่ลง ๆ ไม่มีการพูดคุยหยอกเล่น ถามการบ้านเหมือนแต่ก่อนอีก ฉันกับเค้าไม่เข้าใกล้กันเลยด้วยซ้ำแม้จะเรียนห้องเดียวกันก็ตาม ถ้าพูดกันตรงๆ มันก็มีอึดอัดบ้าง แต่คงอีกไม่นานแล้วหล่ะ อดทนไว้หน่อยนะ อีแบะเอ้ยย -*-
เราพากันไปนั่งที่ศาลากันได้สักพัก เสียงออดก็ดังขึ้น พวกฉันพากันลุกไปเข้าแถว ไม่นานเพลงชาติก็ดังขึ้น เสียงร้องดังให้ระงม (แต่ไม่พร้อมเพรียงกันหรอกนะ)
พอจบเพลงชาติก็มีหันซ้ายหันขวาสวดมนต์ไรกันเนี่ยแร่ะ เสร็จแล้วก็จะมีอาจารย์พูดอะไรหน้าเสาธงอีกนิดหน่อย ช่วงนี้หล่ะ เป็นช่วยแอบเมาท์กันดีที่สุด
"นี่ๆๆ" มีคนสะกิดแขนฉันจากข้างหลัง อีบริทย์นี่เมิงจะเรียกกรูทำไมนักหนาเนี่ย ฉันหันไปมอง
"อาจารย์บอกว่าให้ไปเอางบค่าอาหารด้วย ตอนคาบพัก" อ้าวไอ้เอกนี่หว่า โถๆ อุตส่าห์คาบข้าวมาบอก แต่ขอโทดใครขอไม่ทราบ ฉันเชิดหน้ากลับทำเป็นไม่รู้ไม่ยินอะไรทั้งสิ้น เอกก็ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น คงแอบเคืองเล็กน้อยล่ะม้าง..
พักกลางวันปุ๊ป ฉันรีบกินข้าว กินเสร็จก็วิ่งไปห้องกิจกรรมทันที ไปถึงก็เจอไอ้เอกอีกแล้ว กำลังนั่งคุยอะไรกับอาจารย์ก็ไม่รู้ พอไปถึงอาจารย์กให้สตางค์ค่าอาหารวันกีฬาสีมาครึ่งนึงเป็นค่ามัดจำ (แต่ตั้งเยอะอ่ะ วันนั้นถือเงินสดเยอะมั่ก มาก) พอเสร็จกิจแล้วฉันก็ขอตัวออกไปก่อน
โห.. เด็กเยอะขนาดนี้ จารย์ให้ค่าข้าวกล่องละ 8 บาท (กดชิหายยยเลย) แต่คิดๆไปก็ยังน่าจะคุ้มอยู่นะ เย็นนี้ต้องไปปรึกษากับแม่ซักหน่อยแระ ^^
-
:laugh: :yeb:
-
ติดตามอย่างกระชั้นชิดอยู่นะ
จาก อิเจ้ ตุ๊ดรุ่นติดโบ
-
อืมมมม
โหมดเศร้า อีกแล้น
พูห์ คนเลวๆ
-
ติดเทอร์โบเลยหรอ งี้ก็ไฟแรงน่าดูสิคร๊าบบบบบบ
เอิ้กๆ
*********************************************
กว่าจะรออีสองตัวซ้อมหรีดเสร็จ ก็เกือบจะไม่ทันรถเที่ยวสุดท้าย พอไปถึงบ้านก็ค่ำพอดี พวกเราเข้าไปนั่งกินข้าวด้วยกัน โอ้โหแฮะ วันนี้สงสัยไอ้เอ็มอาการดีขึ้น แม่ทำกับข้าวเยอะเลย น่ากินซะด้วยสิ
ไข่ทอดชะอมน่ะ จานโปรดของฉันเลยหล่ะ วันนี้ก็เลยฟาดไป 2 จานใหญ่ๆ กินกันจนพุงจะแตก
เมื่อเก็บสำรับกันเสร็จเรียบร้อย กันก็มานั่งดีดเครื่องคิดเลขกันกับแม่
"โหยย สั่งเยอะขนาดนี้เลยหรอ" แม่ตกใจเมื่อเห็นโพยที่ฉันจดไว้ คงกลัวจะทำไม่ทันม้าง
"ก็เอาง่ายๆอ่ะแม่ กระเพราะอย่างเงี้ย ข้าวผัด อะไรแบบนี้อ่ะแม่" ฉันยังคงดีดเครื่องคิดเลข คำนวนต้นทุนและกำไรทั้งหมดอย่างละเอียด
"ต้องใช้ข้าวเท่าไรอ่ะแม่ ฉันถามเพราะกะไม่ถูกจริงๆ"
"โหย ข้าวพ่อเมิงน่ะมีเยอะแยะ ไปขอซักกระสอบนึงสิไป" เสียงพ่อหัวเราะดังมาแต่ไกล อยู่ดีๆจะโดนลูกไถซะแล้วไหมหล่ะ
"กระเพราหมู หรือกระเพราไก่หล่ะ" แม่ถาม
"ไก่ดิ ถูกกว่าตั้งเยอะ" ไม่ได้งกนะ - -" แต่ได้มากล่องละ 8 บาทเอง สมัยนั้นข้าวกล่องละ 10 บาท บางเจ้าขาย 12 แล้วด้วยซ้ำ
"แล้วข้าวผัด ค่อยใส่หมู หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ หรือไม่ก็สับไปเลยก็ได้ จะได้ไม่เปลือง" ฉันเสริมอีกที พ่อกับแม่หัวเราะกันใหญ่ หัวเราะทำไมเนี่ย ของซื้อของขายก็ต้องมีกำไรสิ ไม่ใช่งานการกุศลนะเนี่ย...
"เอาผัดพริกแกง กับผัดซีอิ๊วด้วยละกัน" ฉันค่อยๆคิด "เอาไว้ให้พวกมันเลือก" ฉันจดทุกๆไอเดียลงกระดาษ พร้อมดีดเครื่องคิดเลขทันควัน คิดไปคิดมาถ้าพ่อไม่ซีเรียสค่าข้าว ก็ยังเหลือกำไรอีกหลายพัน อิอิ รับทรัยพ์กันไป สบายใจแฮ..
ขอให้ทำทันก็แล้วกัน วันนั้นคงต้องเกณฑ์อีบริทย์มาช่วยด้วยอีกแรงหล่ะ
........................
ช่วงนั้นเราเหนื่อยกันสุดๆ ฉันเร่งซ้อมน้องเกือบทุกวัน กว่าจะได้กลับบ้านกันก็มืดค่ำ วันจันทร์ก็จะแข่งกีฬาสีแล้ว แต่ดูเหมือนเรายังไม่พร้อมกันเท่าไรเลย อีบริทย์อีต๋องซ้อมเช้าซ้อมเย็น ทุกคนหวังว่าปีนี้สีเหลืองจะได้มีโอกาสรู้จักคำว่าชนะบ้าง (แม้อาจารย์ประจำสี จะไม่ได้แยแสพวกเราซักเท่าไร)
วันนี้เราได้เสื้อกีฬาสีกันแล้ว มันห่วยกว่าที่คาดการณ์ไว้ เอาเป็นว่าใส่ครั้งเดียวแล้วทิ้งได้เลยหล่ะ ฉันรับเสื้อจากตัวแทนห้องมาสองตัว (ของอีบริทย์ด้วย) อีบริทย์วิ่งหอบหืดตามเข้าห้องมาทีหลัง เหงื่อชุ่มเต็มตัวอีกตามเคย อีพวกนี้นี่ จะฟิตกันไปถึงไหนเนี่ย -*-
"อาจารย์เข้าหรือยังวะ" อีบริทย์ถาม มันรีบนั่งเก้าอี้อย่างลนลาน
"เข้าแล้ว"
"ไหนอ่ะ กรูไม่เห็นอาจารย์เลย" อีบริทย์ทำหน้างง
"น่านสิ แล้วเมิงจะถามทำไมอ่ะ" ปี้ดดด การได้กวนตีนคนอื่นคืนงานของเรา ^^ อีบริทย์เบิ๊ดกะโหลกฉันไปทีนึง - - ย้อเย่นก็ไม่ได้..
"กรูว่าจะบอกอะไรเมิงอย่างนึง แต่กรูเปลี่ยนใจแระ" อีบริทย์ทำเล่นตัว ฉันเบิ๊ดกะโหลดมันกลับไปทีนึง
"เมิงจะบอกก็รีบบอกมา" อีบริทย์ยิ้มแหย ก่อนบอกว่า
"เออๆ กรูบอกแล้ว" แน่ะ ยังจะลีลาอีกนะเมิง
"เมิงรู้ไหม อีเบนซ์มาสมัครเรียนโรงเรียนเราด้วยหล่ะ" หาาาาาา จิงสิ อีเชี่ยนี่กล้ามากเลยนะเนี่ย ฉันอึ้งไปไม่น้อย ทั้งตกใจ และก็แอบดีใจเล็กๆ บัญชีเก่ายังไม่สะสางกันเลยนี่นา
"เมิงรู้มาจากไหน" ฉันถาม
"กรูเห็นใบสมัครมันในห้องแนะแนว" เอาหล่ะสิ อย่างนี้มีเฮแน่
"แล้วมันไม่กลัวโดนตบหรอวะ"
"กลัวแล้วมันจะมาสมัครหรอ?" อีบริทตอบหน้าซื่อ เออว่ะ! ถามอะไรโง่ๆ โง่ชิหายยยเลยกรูเนี่ยยยย.... ว่าแล้วก็ตบหัวอีบริทย์ไปหนึ่งทีอย่างไม่มีเหตุผล - -
...................
"โถ กรูก็นึกว่ามันเก่ง" ฉันพูดอย่างสุดเซ็งเมื่อรู้ข่าวล่าสุดจากอีต๋อง "ถุย.. ที่แท้ก็มีญาติอยู่ห้องทะเบียน" อีเบนซ์เล่นเส้นอย่างนี้ก็หมดสนุกกันพอดี พวกเราเดินคุยกันไปเรื่อยตอนเดินกลับบ้าน
"แล้วเอาไงวะ จะปล่อยมันไปหรือจะเอาคืน" อีต๋องสงสัย
"เอาคืนดิวะ เมิงจำไม่ได้หรอ มันทำอะไรกับพวกเราไว้อ่ะ" ฉันไม่ยอมลดลาวาศอก เล่นกรูเหนื่อยแทบรากเลือกขนาดนั้น กรูไม่ลืมหรอกก อีเด็กเวนน
"แล้วญาติมันจะไม่ฟ้องอาจารย์หรอวะ" อีบริทย์ถามอย่างเกรงๆ
"ญาติมันคงซื้อขนมมาเซ่นเมิงล่ะม้าง E ควาย เมิงก็อย่ากระโตกกระตากไปสิวะ" ฉันเริ่มคิดแผนการอันชั่วร้าย เพราะคืนดิ่งไปตบมันเฉยๆ มีหวังโดนอาจารย์หมายหัวไว้แน่
"แล้วเอาไงหล่ะ ว่ามาเลย เอาไงเอากันโว้ย" อีบริทย์ฮึกเหิมขึ้นมาเชียว อีต๋องเองก็เอาด้วยช่วยสองบาทอยู่แล้ว ฉันเอามือสองข้างกอดคอเพื่อนซี้ไว้
"พวกเมิงใจเย็นๆสิวะ กรูขอคิดก่อน" ช้าๆ ได้ปลาร้าชิ้นงามนะจะบอกให้ (ถูกเปล่าหว่า) รับรองว่าอีเบนซ์มันต้องชดใช้อย่างสาสมแน่นอน ฉันเริ่มรู้สึกสนุกขึ้นมาแล้วซี ชักอยากให้ถึงเปิดเทอมใหม่เร็วๆ (ยังไม่ทันจะปิดเทอมเลย -*-)
"ง้านกรู อิ๊บ ถีบหน้า" อีต๋องโพล่งขึ้นมาเสียงดัง มันทำท่ากระโดดเตะกลางอากาศ จนเซเกือบล้มลงกับพื้น พวกฉันหัวเราะกันดังลั่น
"ถ้างั้น กรูขอตบปากมัน เพราะมันปากดีนัก ต้อง ตบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆให้ตายไปเลย" อีบริทย์เอามั่ง มันทำท่าตบแบบไม่ยั้ง สมกับที่มันมีพลังซุปเปอร์ไซย่าแอบแฝง อ้าว! งี้ฉันจะทำไรอ่ะเนี่ย
"ยังงั้น กรูขอ......." ฉันละเสียงไว้ แล้วหันไปมองหน้าเพื่อน ที่รอฟังอย่างใจจดจ้อง
"กรู ขอดูต้นทางละกัน"
พูดจบอีพวกนี้โห่ไล่ฉันซะไม่มีแระ ^^
...................
เช้าวันเสาร์ วันนี้ฉันตื่นเช้ากว่าปกตินิดหน่อย พ่อพาเอ เอ็ม ออกไปนาแต่เช้า แม่ทำกับข้าวเช้าเสร็จแล้วก็ไปนั่งคุยกับคนข้างบ้าน ฉันตื่นมาล้างหน้าแปรงฟัน (โปรดสังเกตุว่าไม่ได้อาบน้ำ ^^) แล้วก็มุดเข้าครัว ตักแกงราดข้าวได้ก็ถือชามออกมากินหน้าโทรทัศน์
"กินข้าวเสร็จแล้วไปซักรองเท้าผ้าใบด้วยนะ เลอะขี้โคลนหมดแระ" แม่เดินเข้ามาในบ้าน พร้อมกับการทำลายบรรยากาศเช้าวันเสาร์อันแสนสบายลงย่อยยับ ฉันมองหน้าแม่อย่างสนเท่ห์ (ซักพรุ่งนี้ไม่ได้หรอแม่ โหยพักหน่อยเหอะ) แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ฉันหันไปดูทีวีต่อไป มือก็ตักข้าวเข้าปากเคี้ยวดัง จั๊บๆ อย่างสบายอารมณ์
"อีแบะๆ ๆ " เสียงร้องเรียกดังมาแต่ไกล อีบริทย์ขี่จักรยานพุ่งเข้ามาหน้าบ้านฉันจนฝุ่นตลบไปหมด มันทิ้งจักรยานและวิ่งเข้ามา ก่อนจะสะบัดรองเท้าปลิวไปไกล แล้วเข้ามาหย่อนตรูดนั่งข้างๆฉัน -*-
"จะชวนกันไปไหนแต่เช้า" แม่รีบตะโกนมาดักคอ อีบริทย์ยกมือไหว้แม่ พร้อมรอยยิ้มแหยๆ
"ชวนมันไปดูซ้อมหลีดจร้าแม่ วันจันทร์หนูแข่งกันแล้ว"
"หาา วันจันทร์แล้วเร้อ ตายหล่ะ แม่ยังไม่เตรียมข้าวของเลย ไอ้แบะก็ไม่มาเตือนมาบอกเลย จะได้จัดเตรียมข้าวของออกมาขัดมาล้าง" โหยยย แม่บ่นเป็นชุด ความจริงหนูกะจะบอกแม่หลังกินข้าวเสร็จเนี่ยแหล่ะ จะรีบร้อนไปใย
ฉันรีบตักข้าวเข้าปากอีกสองสามคำ แล้ววิ่งเอาถ้วยข้าวไปเก็บในครัว
"แม่เดี๋ยวหนูมาเน้อ" ฉันตะโกนบอก พลางใส่รองเท้าเสร็จสรรพ วิ่งคว้าจักรยานจะปั่นไปนอกบ้าน อีบริทย์ก็ตามมาเช่นกัน
"อ้าว แล้วไม่มาช่วยแม่เตรียมของหรอไง" แม่ตะโกนตามหลังมา ฉันเอี้ยวหลังมาตะโกนตอบไปว่า
"เดี๋ยวหนูมา" 555 แล้วอีแบะก็ได้ออกมาเริงร่ากับโลกภายนอก กับเช้าวันเสาร์อันสดใส อิอิ แสนสบายยย
...........................
เหมือนสวรรค์ลงโทษ ฉันนั่งดูอีต๋องกะอีบริทย์เต้นได้ไม่เท่าไร ฝนก็เทลงมาอย่างไม่ให้ตั้งเนื้อตั้งตัว พวกฉันรีบปั่นจักรยานกันกลับบ้าน พอมาถึงบ้านฉันก็ล้างเท้า แม่โยนผ้าเช็ดตัวให้ พวกเราแย่งกันมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวก่อนเข้าบ้าน
ฉันเห็นแม่ล้างซึ้ง ล้างกระทะ(ใบใหญ่) และพวกหม้อทั้งหลาย ผึ่งไว้เสร็จสรรพ (ตามคาด เลวจริงๆเลยกรูเนี่ย - - ) พ่อกับเอและเอ็ม กลับมาถึงบ้านก่อนฉันไม่เท่าไร พ่อนอนอยู่ที่เปลหน้าบ้าน เอ กับ เอ็ม นั่งกินข้าวไป ดูวีดิโอตลกไปหัวเราะกันสนั่นบ้านไปหมด ฉันพาพวกเพื่อนขึ้นไปห้องของฉันข้างบนบ้าน ฉันวิ่งไปเก็บที่นอนที่เขี่ยกองไว้ที่พื้นเอาไปเก็บไว้มุมห้อง ทีนี้ก็เหลือที่ว่างพอให้อีสองตัวซ้อมเต้นกันต่อได้แล้ว แต่ดูเหมือนความขี้เกียจจะครอบงำ เราสามคน เรานั่งคุยเล่นกันซะมากกว่า ไม่นานก็คว้าหมอนคนละใบ หลับกลางวันกันซะง้าน เฮ้อ ชอบจริงๆเลยฝนตกเนี่ย แต่วันกีฬาสีจริงๆ ขออย่าให้ฝนตกเลยเน้อ...
zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
ฉันตื่นนอนมาอีกทีก็สี่โมงกว่าแล้ว อีบริทย์ยังนอนน้ำลายไหลอยู่เลย แต่ว่าไม่ให้เห็นอีต๋องแล้ว ลงมาถามแม่ได้ความว่าอีต๋องลุกตั้งแต่ 3 โมงเห็นจะได้ มันต้องกลับไปบ้านมันก่อน (คงไปทำงานบ้านหล่ะม้าง) ฉันไปปลุกอีบริทย์ให้ตื่น เพราะว่านอนมากๆเดี๋ยวจะไม่สบายเอา มันค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
"โห น้ำลายชุ่มเลยนะเมิง" (หมอนไอ้เอด้วยเซ่ะ -*- ) อีบริทย์เอาชายเสื้อมันมาถูกะหมอนสองสามที ก่อนจะกลับหมอนอีกข้างนึง แล้วโยนกลับไปเก็บที่เดิม เจริญจิงๆ เพื่อนกรู -*-
"ฝันไม่ดีเลยว่ะ" อีบริทย์พูดงัวเงียๆ ฉันหันไปมองมัน สีหน้ามันไม่สู้ดีเท่าไรนัก
"ฝันเชี่ยไรอีกหล่ะ" ฉันถามเสียงดัง
"ฝันว่าเสียหวย" อีบริทย์ตอบ แล้วเมิงจะกลุ้มใจไรเนี่ย ไม่เคยซื้อหวยซักหน่อย
"หมดตัวเลยหล่ะเมิง" อีบริทย์ซึมไม่เลิก มันพูดต่อ "ในฝันน่ะ กรูทุ่มซื้อ 226 เต็มที่เลยอ่ะเมิง" ฉันมองหน้ามันอย่างสมเพช แค่ฝันเมิงจะไปจริง[^_^]นักหนาวะ - -"
"แต่ไอ้หวยเชี่ยนี่ก็เป็นไรไม่รู้ เสือกออก 852 กรูอ่ะเสียหมดตรูดเลยอ่ะเมิง" อ้าวๆๆ พระเจ้าจอร์ช พรุ่งนี้หวยออก อย่างงี้มีลุ้นหล่ะสิพี่น้อง
ว่าแล้วก็ลงไปจดหวยให้แม่ซื้อให้ซัก 20 บาทดีกว่า(ใต้ดิน) หุหุ เอาทั้งโต๊ด ทั้งเต็งไปเลยยย (ถ้ากรูถูกหวยนะอีบริทย์ กรูจะซื้อเป๊ปซี่ให้เมิงกินฟรีๆ ถุงนึงเรยอ่ะ เอาแบบพิเศษใส่น้ำแข็งด้วยเรยยังได้ ^^ )
"แม่ๆ" ฉันวิ่งลงกระได ปากตะโกนดังลั่นจนเจ็บคอ
"จะตะโกนทำไม บ้านเล็กกระติ๊ดนึงเนี่ย" แม่ด่าซะง้าน โหย อุตส่าห์เอาโชคมาบอก
"จะบอกว่า พรุ่งนี้อย่าลืมซื้อหวยให้หนูด้วย" ฉันยื่นโพยที่จดมาให้แม่ พร้อมสตางค์ 20 บาท (ซื้อตัวละ 10 โต๊ด เต็ง) แม่หยิบยัดๆ มันเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ
"อย่าลืมน้าาาแม่ พรุ่งนี้หวยออกแล้ว เดี๋ยวไม่ทัน" ฉันวิ่งขึ้นบันไดกลับห้อง แต่ก็ไม่ลืมตะโกนมาย้ำกลับแม่อีกที
"หวยบ้านแม่เมิงสิ ออกวันอาทิตย์" แม่ตะโกนตอบมาทันควัน - -* ฉันแทบตกกระได (เก๋าหรอแม่ เดี๋ยวให้พ่อจัดการซะเลยนี่) จะด่าทั้งที ยังไม่วายเข้าตัวเองอีก สม.. นี่ถ้าถูกน้าจะไม่แบ่งให้จริงๆ ด้วย
ฉันวิ่งเข้าไปในห้องเหมือนเดิม โถ อีบริทย์หยิบหมอนนอนอีกแระ ฉันเอาตีนสะกิดดัง ปั๊ก
"อีเชี่ยยยย ตื่นได้แล้ว" อีบริทย์สะดุ้งตื่น มันดีดตัวลุกขึ้นมาทำหน้าอินโนเซนท์ เดี๋ยวก็เจอหลังมือกรูหรอกเมิง
"เมิงไปล้างหน้าเลยไป เดี๋ยวไปตลาดนัด ซื้อกับข้าวกับกรู" ฉันไล่ อีบริทย์ค่อยๆ ลุกขึ้นไปอย่างอิดออด ฉันทำท่ายกตีนขึ้น มันรีบดีดตัวลุกอย่างรวดเร็ว แหมๆๆ เมิงนี่ลีลาจริงๆ - -*
............
เมื่อกินข้าวกินปลากันอิ่มแปร้แล้ว ฉันก็ไปอาบน้ำ เมื่อสังเกตุตัวเองดู ก็เหมือนว่าหน้าอกมันใหญ่ขึ้นกว่าเดิมอีก ฉันแอบดีใจไม่น้อย ก่อนจะรีบราดน้ำซู่ๆๆ แฮ่ะๆ ก็มันหนาวนี่นา
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันเดินไปห้องแม่ แม่นอนอ่านนิยายอยู่บนเตียง พ่อนอนก่ายหมอนข้างหลับอยู่ข้างๆ (พ่อนอนเร็วงี้ตลอดหล่ะ ทำงานมาเหนื่อยนี่เนาะ) ฉันก็โดดขึ้นเตียงไปนั่งแทรกตรงกลางระหว่างพ่อกับแม่ จนพ่อตื่นแหงะหัวมาดู จากนั้นพ่อก็กระเถิบตูดหลบให้แล้วก็นอนไปอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
ฉันวางกระดาษครึ่งแผ่นไว้บนสีข้างของแม่ ก่อนถามว่า
"พรุ่งนี้แม่เอาอะไรมั่งเนี่ย" มืออีกข้างของฉันกำปากกาไว้เตรียมจด แม่เอานิ้วหนึ่งนิ้วคั่นนิยายไว้ แล้ววางไว้ข้างตัว ก่อนจะเอื้อมไปควานหาโพยไว้ที่โต๊ะเล็กๆข้างหัวเตียง
"เดี๋ยวนะ แม่จดไว้เนี่ย" ไม่นาน แม่ก็หยิบเศษกระดาษยับยู่ยี่ ส่งให้ฉัน แต่ก็นะ ใครได้อ่านลายมือแม่ฉันหล่ะก็ รับรองได้ปวดใจแน่ๆ
"อะไรเนี่ยแม่ เนื้อกุ้ง หรอ" แม่ทำฉันคิ้วขมวดชนกัน ฉันพยายามสะกด แต่ก็อดต้องถามไม่ได้ แม่เอาหนังสือนิยายเคาะหัวฉันดังเป๊ก
"ไก่" แม่ตะเบ็งเสียงดัง " เรียนมาซะสูง อ่านหนังสือไม่ออก" (โถๆๆๆ กลุ้มใจกับแม่ว่ะ - -") ถามหน่อยเดีย ต้องมีน้ำโหด้วย -*- ฉันก้มไปอ่านโพยต่อไปอย่างยากส์ลำบาก
"แล้วนี่อะไรอ่ะเนี่ย" ฉันถามอย่างแหยงๆ แม่ทำท่าจะเอานิยายฟาดหัวฉันอีก คราวนี้ฉันยกมือป้องไว้ แม่เลยหยุดมือไว้ก่อน แม่คว้าโพยไปจากมือฉัน เอาไปเพ่งดู
"เอ่ๆ อันไหนๆ" แม่ถามฉัน ฉันเอานิ้วชี้ให้ แม่เพ่งเข้าเพ่งออกอยู่ 2-3 ครั้ง
"อ่านว่าไรวะ" แม่บ่น (ป๊าดโถ้ ตัวเองเขียนเองยังอ่านไม่ออกเลย - -") "พ่อๆๆ" แม่เอามือสะกิดพ่อยิกๆ พ่อตื่นจนได้
"นี่อ่านว่าไรเนี่ย" แม่ยื่นโพยให้พ่ออ่าน พ่อขยี้ตานิดหน่อย ก่อนเอามาเพ่งเหมือนกัน
"พริกขี้หนูแดง" ไม่นานนักพ่อก็โพล่งออกมา แม่ถึงกับบางอ้อ (เซ็งแม่ว่ะ) พ่อยื่นโพยให้ แล้วหลับต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ^^ คืนนั้นเอาเป็นว่าฉันอาบน้ำเสร็จตั้งแต่ยังไม่ 3 ทุ่ม แต่กว่าจะพิสูจน์ลายอักษรของแม่เสร็จ ก็เกือบ 4 ทุ่มแระ (กระดาษเล็กกะจุ๋งเดียว)
เมื่อเคลียร์กันเข้าใจแระ ฉันก็เดินไปคว้าพารากินแก้กลุ้มไป 2 เม็ด (ความจริง กลัวเป็นไข้แหล่ะ) แล้วก็เดินตูดบิดขึ้นไปนอน คร็อกฟี้ คร๊อกฟี้..
-
หนุกหนานได้ใจมั้กมัก
ชอบแบะอะ สมเปงกุลเกย์
เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ
-
เหอะๆ กุลเกย์มีคุณสมบัติอะไรบ้างครับ
**************************************
!!! เป็นตุ๊ดหง่ะ บัดซบจริงๆเลยยยยยย (ภาค 4) !!!
ฉันแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่ยังไม่ตีสี่ ไม่รู้ว่าเพราะตื่นเต้นหรือว่านอนกลางวันมากไป แต่เมื่อนอนไม่หลับแล้วก็เลยลุกไปล้างหน้าล้างตา อีบริทย์ยังนอนหลับปุ๋ยอยู่เลย ฉันรอจนตีสี่กว่าๆ ก็ปลุกมัน วันนี้เราต้องไปตลาดด้วยกัน
พวกฉันใส่เสื้อผ้าร่มกันหนาวกันมาคนละตัว เพราะตอนเช้ามืดอากาศยังเย็นอยู่มาก ยิ่งตอนนั่งรถลุงลมตีใส่ตลอดทางด้วยแล้ว ยิ่งไปกันใหญ่
ตี 5 กว่าๆ เราไปถึงตลาด ฉันกางโพยขึ้นมาดู พวกเราช่วยกันเลือกซื้อของกันทีละรายการ เดินหิ้วของกันจนตัวเอียงไปข้างนึงเลยแหล่ะ ตอนแรกดูเหมือนต้องซื้อไม่เยอะ แต่พอเอาเข้าจริงมันก็หนักไม่ใช่น้อย ดีนะอีบริทย์มาช่วย อิอิ
7 โมงกว่าเกือบ 8 โมง พวกฉันกลับถึงบ้าน พวกฉันเดินหิ้วของเข้าบ้นกันอย่างทุลักทุเล พอไปถึงบ้านได้ก็นอนแผ่หลากันเรยทีเดียว มือเป็นรอยถุงเลยอ่ะ อีบริทย์บ่นง่วงนอน ฉันเลยให้มันขึ้นไปนอนต่อข้างบน ส่วนฉันนานๆจะตื่นเช้าทั้งที ขอดูการ์ตูนช่อง 9 ซักหน่อยละกัน ว่าแล้วก็ไปเปิดทีวีดูซะเรยย
"หมดไปเท่าไรอ่ะ" แม่ถาม
"ยังไม่ได้คิดเลย เดี่ยวหนูคิด" ฉันตอบแม่ แต่สายตาจ้องดูการ์ตูนตาไม่กระพริบ แม่หยิบของสดกับผักเอาไปแช่ในตู้เย็น วันนี้แม่ทำข้าวต้มไก่ให้กิน กลิ่นข้าวต้มหอมๆลอยโชยมาจากในครัว น่ากินเหลือเกิน
ดูการ์ตูนจบ ฉันก็ไปตักข้าวต้มมากินถ้วยนึงก่อนจะเอารองเท้าผ้าใบไปซัก ซักเสร็จก็จะ 11 โมงแระ... เวลาผ่านไปเร็วจิงๆเลยย
บ่ายๆ อีต๋องอีบริทย์ก็มาเต้นแร้งเต้นกากันอยู่หน้าบ้านฉัน ส่วนฉันกับแม่ก็มานั่งเตรียมของกัน แม่หั่นหมู หั่นไก่ งกๆ ส่วนฉันก็นั่งเด็กใบกระเพรา หั่นผัก ทำไปดูอีพวกนี้กันไปก็เพลินดี บางทีแม่ฉันก็ปล่อยกร๊ากกกออกมา อิอิ เพิ่งเคยเห็นอ่ะดิ
"พรุ่งนี้ พวกกรูต้องไปร้านอีเพลินจิต (ชื่อร้านเสริมสวยใกล้ๆโรงเรียน) แต่งหน้าทำผม แต่งตัวกัน" (ผมมีอยู่เท่าเนี้ย เมิงจะทำไรกับมันนักหนาเนี่ย)
"กรูต้องไปคุมน้อง อีพวกนั้น(เพื่อนๆอีกกลุ่ม) นัดกันก่อน 7 โมง ตรงแสตนด์เชียร์" ฉันบอก แสดงว่าพรุ่งนี้เราต้องแยกกันไปแระ
"แล้วเอาข้าวกี่โมงหล่ะ" แม่ถามฉัน
"ซัก 11 โมงอ่ะแม่ หนูจะไปรอหน้าประตู" ฉันเด็ดผักเสร็จก็หันไปทำพริกน้ำปลาใส่ถุงเล็กๆเอาไว้ แม่ทยอยเอาของที่ทำเสร็จแล้วไปแช่ตู้เย็น
"เสร็จงานนี้แล้ว แม่จะได้เท่าไรอ่ะเนี่ย" โห...:-)กจริงๆ ทวงเงินซะแระ กะยึดซักหน่อย
"เหอๆๆ ได้เท่าไรก็เท่านั้นอ่ะแม่" จ๊ากกกกก กรูนี่เลวเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ แม่ส่ายหัว ยิ้มๆ
"ได้ไง ได้ไง ได้เท่าไรบอกมาเลย" อิอิ คราวนี้แม่ไม่ยอมวุ้ย
"200 ก็พอน่าแม่ หยวนๆ" ฉันแหย่แม่เล่นๆ
"โอ้ยย ไม่คุ้มเว้ยยย ไหนว่าได้ตังค์เป็นพันๆ ให้แม่สองร้อยเองหรอ" (หง่ะ หุ้นส่วนไม่ลงรอยซะแระ) เสียงพ่อหัวเราะร่วนมาจากในบ้าน พ่อตะโกนถาม
"แล้วให้พ่อเท่าไรหล่ะ ค่าข้าวพ่ออ่ะ" โห ไรเนี่ย ใครๆก็จะเอาแต่เงิน แต่เงิน (รู้แระ ว่าเกิดมางกติดใครอ่ะ)
"ไรอ่ะพ่อ" ฉันเริ่มเฉไฉ แม่หัวเราะ
"อ้าวข้าวพ่ออ่ะ แถมพรุ่งนี้พ่อต้องหิ้วกล่องข้าวไปส่งให้ด้วยอ่ะ ให้เท่าไรอ่ะ"
เมื่อเห็นว่ายังไงๆก็คงไม่รอดแระ ก็เลยบอก
"ง้าน ให้พ่อให้แม่คนละ 1000 ที่เหลือของหนู" ฉันจำเป็นต้องรีบตัดบท ขืนยืดเยื้อนานไป จะมีไอ้เอ ไอ้เอ็มมาเป็นส่วนแบ่งด้วยอีก ไม่ไหวๆ -*-
"แล้ว กรู..." อีบริทย์เอามั่ง ฉันรีบเบรคทันที
"พอเลยอีเชี่ยยย จะบอกว่าไปช่วยกรูถือของ จะให้เมิงเท่าไรใช่ไหม" ฉันดักคอ
"ของเมิงเดี๋ยวกรูซื้อยาคุมให้แผงนึงพอ (ทุ่มแระน่ะ ยาคุมแผงละ 15 บาท) " หุหุ อันความงกไม่เข้าใครออกใครนะเว้ยยยย พ่อแม่หัวเราะกันใหญ่
ตกกลางคืนฉันขึ้นนอนกันแต่หัวค่ำ แต่ก็นอนไม่ค่อยหลับหรอก วันนี้อีบริทย์มานอนด้วยอีก มันคุยถึงแต่เรื่องกีฬาสี ว่าแต่ก็อยากให้ถึงเร็วๆเหมือนกันนะ อุตส่าห์ซ้อมกันมาตั้งนาน เราคุยกันอยู่นานกว่าจะหลับกันได้ อีกไม่นานแระสิ ก็จะพรุ่งนี้แล้ว
- - - - - - - - - - - วันกีฬาสีวันแรก - - - - - - - - - - - -
ฉันเดินแยกเข้าไปในโรงเรียน วันนี้เด็กนักเรียนใส่เสื้อกีฬาสีกันหมด โชคร้ายไปหน่อยที่เสื้อสีเหลืองมันออกจะน่าเกลียด แต่เสื้อสีอื่นก็ไม่ได้ดูดีไปกว่ากันซักเท่าไรหรอก 555 ฉันไปเจอเพื่อนในห้องตามจุดนัดหมาย 7 โมงเช้า ดูทุกคนค่อนข้างตื่นเต้น เด็กทยอยเข้าโรงเรียนกันมาเยอะเรื่อยๆ นักกีฬาก็จะมาวอร์มอัพร่างกายกันแต่เช้า หนึ่งในนั้นก็คงจะมีเอกด้วยแหล่ะ แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไรหรอก (มีแอบมองบ้างนิดหน่อย ก็เท่านั้น)
พวกเพื่อนๆ วุ่นกับการแจกอุปกรณ์และซักซ้อมกับน้องๆกองเชียร์อีกนิดหน่อย แสตนด์ของฉันมีต้นไม้ใหญ่คอยบังแดดให้บ้าง แต่ก็ไม่หมดไปซะทีเดียว ตอนบ่ายๆ คงร้อนน่าดเชียว
"หรีด สีเหลืองมาแล้ว" เสียงเด็กๆ ปีหนึ่งร้องขึ้นด้วยความตื่นเต้น ฉันหันไปดูเหมือนกัน โอ้ว แม่เจ้าโว้ยยยยย
"อร๊ายยยยยยส์ กรูสวยไหมอีแบะ" อีบริทย์วิ่งปรีแตกกลุ่มเพื่อนๆเข้ามาหาฉัน มันใส่กระโปรงสั้นๆ ชายกระโปรงรุ่งริ่งๆ สีเหลืองจ้าา ข้างบนเป็นเสื้อเกาะอกตัวเล็กๆ สีเงินเป็นประกายๆ รองเท้าส้นสูง ใส่วิกผมทรงฟูๆ หยิกๆ เหมือนพวกฮิพฮอพ แต่งหน้าทาปาก:-)ได้ใจมากเลย อีต๋องเดินตามเข้ามาอีกคน มันดูเขินๆเล็กน้อย
"เออ กล้าเนาะพวกเมิงอ่ะ" ฉันพูดอย่างขำๆ เด็กปีหนึ่งพากันตื่นตาตื่นใจใหญ่ หรีดเดอร์สีอื่นก็เริ่มทยอยมาประจำตรงแสตนด์เชียร์แล้วเหมือนกัน แต่ละสีก็ดูสวยดี เวอร์ๆ นิดหน่อย ตามสไตล์หรีดหล่ะนะ
"เค้าแข่งกี่โมงวะเนี่ย กายบริหารน่ะ" อีต๋องถาม
"จารย์บอกว่า 8 โมง"
"นี่ก็ใกล้แล้วสิ?" อีบริทย์พูด พลางมองหน้าฉัน
"ฮ่า ฮ่าๆๆ " ฉันมองหน้าพวกมันแล้วกลั้นหัวเราะไม่ไหว ใครคิดชุดหรีดให้พวกเมิงเนี่ย ทำไมมันแหลอย่างเงี้ยอ่ะ 555
"หัวเราะเชี่ยไร E ดอก เมิงสวยสู้พวกกรูไม่ได้หล่ะสิ" อีต๋องกอดคออีบริทย์พลางแอคท่าจีบปากจีบคอ โอ๊ยๆๆ พอแล้วพวกเมิง กรูหัวเราะจนปวดท้องไปหมดแล้วว 555 แต่มันขำจิงๆน้าาา ฉันตั้งสติอยู่นานเรยอ่ะ กว่าจะหยุดขำได้
"นี่ๆ ตอนแม่กรูมา ไปช่วยกรูยกข้าวกันด้วยหล่ะพวกเมิงอ่ะ" ฉันขอแรงเพื่อนๆ
"โหยยยยยย อีเชี่ยยยยยยยนี่ พวกกรูแต่งตัวซะสวย ให้ไปยกข้าว วุ้ยย อารมเสียยย" อีต๋องกะอีบริทย์ทำหน้าเซ็ง ฉันยิ่งหัวเราะมันไปใหญ่ 555 :-)จริงๆเรยพวกเมิงเนี่ย..
เครื่องเสียงในโรงเรียนประกาศ
"ให้นักเรียนนักศึกษาแต่ละสี ที่จะทำการแข่งขันกายบริหาร เตรียมตัวให้พร้อม (ซ้ำอะเกน) เราจะเริ่มทำการแข่งขันกันเวลา 8.30 น." อ้อ เหลืออีก 30 นาที เด็กๆดูตื่นเต้นกันใหญ่ พวกแข่งกายบริหารสีเหลืองเป็นเด็กผู้หญิงปีหนึ่งเกือบทั้งหมด รุ่นพี่คัดเฉพาะคนที่ขนาดตัวใกล้เคียงกัน เด็กๆใส่กระโปรงสีขาว รองเท้าผ้าใบ ใส่เสื้อสียัดใส่กระโปรง มีผ้าผูกหัวสีเหลืองอีก 1 อัน สวมถุงมือสีขาวอีก 1 คู่ เวลาเต้นจะได้เป็นสีๆหล่ะม้าง เดาเอา
สิ้นเสียงประกาศไม่เท่าไร พวกนักกีฬาที่วอร์มอยู่กลางสนามก็พากันเดินเข้าไปหาแต่ละสีของตน กลุ่มนักกีฬาสีเหลืองก็ด้วยเหมือนกัน วันนี้ต่อจากกายบริหารก็เป็นฟุตบอลหล่ะ 2 คู่ ฉันเห็นไอ้เอกอยู่ไวๆ มาเห็นอีกทีก็มันมาอยู่ตรงหน้าแล้ว
"เอ่อ บริทย์แต่งตัวสวยนะวันนี้" แหม คารมร้ายจริงนะเมิง อีบริทย์กระโดดโลดเต้นดีใจใหญ่ ซุงแหลจิงเลยเมิง
"เตะบอลให้ชนะเลยนะ เดี๋ยวหรีดสีเหลืองจะเชียร์เต็มที่เลยหล่ะเอก" แหมๆๆ น้อยๆหน่อยเมิงอีบริทย์ แรดอย่างสงบน่ะ เมิงทำไม่เป็นหรอ เชอะอีนี่นิ
เอกมองที่ฉัน มันทำหน้าปั้นปึงใส่ฉัน ก่อนจะทักทายฉันแบบไม่ค่อยเต็มใจกันซักเท่าไร
"เชียร์เราด้วยหล่ะ แบะ" เอกพยายามพูดดี แต่ขอโทด ฉันหันหลังให้ขวับ
"................" (ไม่มีสัญญาณตอบรับ จากหมายเลยที่ท่านเรียก) อีบริทย์กะอีต๋องทำหน้าเจื่อนๆ แต่ก็ไม่ตลกเท่าหน้าไอ้เอกที่แตกดังเพล้งงง กร๊ากกกกส์ คิดแล้วก็สะใจ ฉันเดินไปจัดแจงกับพวกน้องๆต่อ ทิ้งความอึมครึมไว้เบื้องหลังทันที หุหุ
...............................................
เมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้น สีเหลืองจะได้ลงเป็นทีมที่ 3 จากทั้งหมดสี่ทีม ตอนนี้เสียงกลองแต่ละสีดังประชันกันใหญ่ เหล่าบรรดาหลีดเดอร์วาดลีลากันอย่างไม่มีใครยอมใคร (ก็ซ้อมกันมาเป็นเดือน ก็เก็บกดกันเงี้ยแร่ะ 555) ดูไปอีบริทย์ อีต๋องก็เต้นเริ่ดกันไม่ใช่น้อย เอาเป็นว่าหลีดสีเหลืองปีนี้สู้เค้าได้ ไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร ฉันคุมน้องอยู่แสตนด์เชียร์ คอยนำน้องร้องเพลง เสียงกลองเคาะจังหวะ มันทำให้บรรยากาศคึกคักขึ้นมาเป็นโขเลยทีเดียว กีฬาสีเริ่มแล้วววว
กายบริหารเริ่มแข่งแล้ว เริ่มจากสีแดง (แชมป์เก่าก่อน) ตามด้วยสีน้ำเงิน สีเหลือง และก็สีเขียว พวกเด็กๆ พากันไปเต้น (เหมือนเต้นอารบิคอ่ะแหล่ะ) กันอย่างคล่องแคล่ว ส่วนใหญ่เค้าจะใช้เพลงแดนซ์กันที่เปิดตามเธค ตามผับไรเนี่ยแร่ะ ไม่ค่อยรู้จัก แต่สีเหลืองแอบเก๋นิดนึงส์ ปีนี้เราเต้น "โบว์รักสีดำ" (รู้จักกันป่ะเฮอะ อิอิ) พออินโทรเพลงขึ้นละแม่เอ๋ยยยย เค้ากรี๊ดสนั่นลั่นโรงเรียน เริดซะไม่มี หุหุ ได้ลุ้นเลยทีเดียวหล่ะ
เมื่อกายบริหารแข่งเสร็จแล้ว ก็เคลียร์สนามกัน บางคนทำพู่ (เชือกฟาง) ตกบ้าง ทำไม้ตกบ้าง ก็ไปตามเก็บกัน เพื่อเตรียมสนามแข่งฟุตบอล ให้ตายเหอะ ไม่อยากดูเลย สาบานได้
วันนี้โชคดีอากาศไม่ร้อนซักเท่าไร ฉันนึกถึงที่บ้าน ป่านนี้คงวุ่นทำข้าวกล่องกันอยู่เลยสิ อยากไปทำด้วยจัง น่าสนุกดีเนอะ^^ เรื่องอาหารหล่ะว่ามาเหอะ ฉันทำได้ทุกอย่างแร่ะ (แต่กินไม่ได้)
เสียงอาจารย์ประกาศเรียกนักกีฬาฟุตบอลสีเหลือง กับสีน้ำเงินไปรายงานตัว พวกมันก็ค่อยๆเดินลัดสนามกันลงไป เสียงสาวๆ กรี๊ดรับซะไม่มี (ทำตัวเงี้ย แม่ไม่ว่าเหรอ -*- )
รายงานตัวไม่นาน นักกีฬาสองทีมก็ยืนกลางสนาม มีการเสี่ยงทายแย่งเขตแดนกันด้วยหง่ะ (ขออภัย เรื่องบอล บ่เข้าใจเต้าใดดอก) เหล่าบรรดากองเชียร์เริ่มร้องเต้น ทำงาน อีบริทย์ อีต๋อง ยังคงส่ายสุดๆ อย่างไม่รู้จักเหนื่อย
เกมส์เริ่มแล้ว ฉันนำน้องร้องเพลงไปเรื่อยๆ มีเสียงกรี๊ดดังเป็นระยะ เวลาที่ทีมไหนได้ลุ้นและเวลาคนหล่อได้บอล (ชอบเข้าไปได้ ไอ้พวกนักกีฬามันเก๊กกันจะตาย ชิส์)
เสียงอาจารย์พากย์ฟุตบอลดังลั่นสนาม ดูเหมือนฉันจะลุ้นตรงอาจารย์พากย์มากกว่าด้วยซ้ำเนี่ย กรัวแกหัวใจวายไปซะก่อน ปูนนี้แล้ววหง่ะ (รุ่นนี้หาไม่ได้แล้วน้า) และเกมส์ครึ่งแรกด้วยการเสมอกัน 0 - 0 คนเชียร์ก็เชียร์กันจนเหนื่อยไปเรย พวกนักกีฬากลับมาพักตามแสตนสีตัวเอง เอกมองหน้าฉันนิดนึงตอนเค้าเดินผ่าน (ซอรี่ ไม่ได้เชียร์ย่ะ) พวกหรีด ก็มาพักกินน้ำกินท่ากัน จะมีบางสีที่ยังเต้นกันบ้างแต่ก็ไม่นานเท่าไร ฉันก้มดูนาฬิกา อีก 10 นาที 11 โมง ป่านนี้แม่อาจจะมาถึงแล้วก็ได้ ฉันฝากเพื่อนๆทำหน้าที่แทน แล้วก็ลากอีสองตัวเดินออกไปหน้าโรงเรียนด้วยกัน
พอถึงหน้าโรงเรียนแม่กะพ่อก็ยืนรอกันอยู่แล้ว ไอ้เอไอ้เอ็ม ยืนหิ้วข้าวกล่องกันพะรุงพะรัง (เหอๆมันเยอะแฮะ)
พอเจอหน้าแม่ก็ทวงส่วนแบ่งก่อนเลยเชียว "อย่าลืมค่าแรงด้วยหละ" แหมๆ ใจเย็นๆจิ ยังไม่ทันได้ตังค์เลย พ่อ ไอ้เอ
ไอ้เอ็มยืนขำอีบริทย์ กะอีต๋องกันใหญ่ อิอิ ตรูเองยังกลั้นขำไว้ไม่ค่อยจะได้เลย ร้านเพลินจิตใช่ไหม ที่ทำร้ายพวกเมิงอ่ะ
กรูจะไปเผาร้านมันให้ ^^
พ่อแม่ฉันแยกไปตลาด คงจะไปซื้อของเพิ่มเติมเตรียมไว้สำหรับพรุ่งนี้
"กลับกันดีๆเด้อ" ฉันลาเสร็จก็ช่วยกันก้มหน้าก้มตายกข้าวกัน
พวกเรายกข้าวกล่องเดินกลับสแตนกันอย่างทุลักทุล อีสองตัวก็บ่นตลอดทางเหมือนกัน
"หนักชิหายเลยวะ"อีต๋องพูด เออว่ะ แม่กรูเอาก้อนหินใส่กล่องข้าวเปล่าวะ หนักโคดๆ -*-
"เออ น้องๆมีกันตั้งหลายคน ไม่เกณฑ์พวกมันมายกวะ" อีบริทย์บ่นต่อ "เห็นพวกกรูเป็นนักกล้ามไปได้"
"พวกเมิงจะเอาไหมยาคุมน่ะ" ฉันตัดบท เพราะขี้เกียจฟังมันบ่นแระ
อีสองตัวมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย ก่อนหันมาตอบอยางพร้อมเพรียง "เอา"(โถอีเวน ทีเงี้ยก็จะเอา-*-)
พอถึงสแตนด์น้องๆ คงเริ่มหิวกันแล้ว พวกมันจ้องกล่องข้าวที่แบกมาตาเป็นมัน ซัก 11.30 ฉันกับพวกเลยจัดแจงแจกข้าวกล่อง
อีพวกเด็กๆ พอได้กล่องข้าว ก็เปิดโซ้ยกันอย่างเมามันส์ ฉันเองก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน จึงเรียกอีบริทย์อีต๋องมาพักหม่ำกันก่อน
"โห แม่กรูทำไมให้ข้าวเยอะอย่างเงี้ยะวะเนี่ย ขาดทุนกันพอดี" ฉันบ่นอุบ นี่ขนาดข้าวฟรีนะเนี่ย --" บ่นไม่ทันเสร็จ
เสียงนกเสียงกาก็ลอยมากระแทกหูพวกฉันอย่างจัง
"เมิงดูดิข้าวกล่องของสีเหลืองแมร่งโคตรกระหรั่วเลย"
พวกฉันหันมองตามต้นทางเสียง อ้อ อีพวกเด็กสีแดงนั่นเอง ปากเสียซะแล้วนะเมิง
"E ด๊อก(กิริยาช่องที่สองของคำว่า Eดอก)"อีต๋องกัดฟันกรอดๆ ใจเย็นไว้นะเมิง บู๊วันนี้เสียเปรียบนะเว้ย ดูหัวพวกเมิงดิ หนักเป็นโลๆเลย --"
แต่ว่าไปอีเด็กพวกนั้นก็ปากดีซะเหลือเกิน รู้มาว่าสีแดงสั่งข้าวหน้าเป็ดจากร้านดังในตลาด อ้อ ถึงว่า เอามาคุย..
ปล. อยากตบเด็ก เพี๊ยะ ๆๆๆ
บอลเริ่มแข่งครึ่งหลังแล้ว นักกีฬากินลงสนามกัน แต่กองเชียร์สิ ยังวุ่นกินข้าวไป กรี๊ดกันไป แหมได้อารมณ์จริงๆเชียว หุหุ
กินข้าวเสร็จยังไม่ทันจะเที่ยง พวกรุ่นพี่ก็วุ่นไปแจกน้ำแจกขนมกันต่อ เด็กๆกินข้าวกันจนอิ่มแปร้ บางคนกินไม่หมดก็เก็บไว้กินอีกตอนบ่าย ก็ข้าวมันเยอะเกินอ่ะ พวกฉันกว่าจะยัดกันหมดก็ยังแทบแย่ แม่ทำข้าวเกินมาหลายสิบกล่องอยู่เหมือนกัน รวมกับพวกที่โดดงานกีฬาสีอีกก็เกือบ 50 กล่องเรยแหล่ะ ดีๆ เอาไปกินที่บ้านให้หมด
บอลก็เตะกันไปท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนระอุ กองเชียร์เริ่มทำหน้าที่ส่งเสียงเชียร์ให้กำลังใจ เหล่าบรรดาหรีดเดอร์
ก็เต้นตามจังหวะกลองอย่างสนุกสนาน เพิ่มสีสันได้ไม่น้อย พวกเราต้องคอยจับจ้องในเกมส์กันอย่างจำเป็น ลองพลาดเด่ะ บอลอาจกระเด้งลอยมาใส่เอาได้อย่างไม่ตั้งใจ (น่ากรัวอิ๊บอ๋ายยยย)
เตะไปเตะมา สีเหลืองคว้าบอลมาได้จะด้วยยังไงก็แล้วแต่หล่ะ นักกีฬาส่งกันไปกันมา เสียงกองเชียร์ร้องดังลั่น (แอบลุ้นกันตัวโก่ง) บอลไปใกล้หน้าประตู กองหน้ากำลังง้างขาจะยิงงงงงงง ลุ้นชิหาย
"ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดด" กรรมการเป่า อ้าว สีน้ำเงินทำฟาล์วในกรอบเขตโทษ บอลมีไม่เตะ เตะคนเข้าซะง้านนน ไอ้คนโดนเตะล้มลง เอามือกำข้อเท้ากลิ้งไปใหญ่ (เมิงเลิกเอฟเฟ็คได้แระ กรรมการเค้าให้จุดโทษแระ) โห แต่ว่านอนกลิ้งไปกลิ้งมางั้นอ่ะ มีเสียวเรย คิดดูกางเกงบอล ยกแข้งยกขา เห็นลูกกระเปก กันพอดี อ่ะจ๊าาากกกกกกกก ตรูคิดไรเนี่ย - -"
-
ชีวิตคุณแบะนี่ดูมีสีสันดีจัง
ขนาดเศร้ายังดูสนุกเลย
:yeb:
-
ได้ใจมั้กมัก
ชอบชอบ
-
meemewkewkaw มีความสุขกับมันเถอะเพราะไม่รู้ว่าชีวิตพรุ่งนี้จะเจออะไร :angellaugh2:
น้องแม้ว ชอบนักฟุตลอลคนไหนเข้าไปอ่ะป่าว :kikkik:
*************************************************************
จำไม่ได้ว่าใครรับหน้าที่สังหารจุดโทษลูกนั้น (ไม่ใช่ไอ้เอกหล่ะ) แต่มันทำให้สกอร์เรานำ 1 - 0 เสียงกรี๊ดดดดดจากแสตนสีเหลืองดังกระหึ่ม และจากนั้นก็ทำอะไรกันไม่ได้ ทีมฟุตบอลเราเข้าไปรอชิงชนะเลิศเป็นทีมแรก วู้วววว ๆๆ (ไอ้เอกดีใจใหญ่ วิ่งยิ้มเข้ามาปากแทบฉีกถึงหู แหว่ะๆ)
เที่ยงกว่าแล้วข้าวหน้าเป็ดสีแดงยังไม่มาส่ง เด็กด่ากันชิบหายวายป่วง บางคนทนหิวไม่ไหว ปีนรั้วออกไปกินนอกโรงเรียนเรยก็มี (ภารโรงห้ามออก) ฉันเปลี่ยนวิกฤติเป็นโอกาสทันที ด้วยการขายข้าวที่เหลือให้เด็กๆ หุหุ แอบอัพราคาเป็น 10 บาทด้วยแหร่ะ ได้ตังค์มาอีกหลายร้อย กำไรล้วนๆๆๆ
ปล. ข้าวสีแดงมาตอน บ่ายโมงครึ่ง แถมได้ข้าวน้อยนิดเดียว เปิดห่อมา มีข้าวอยู่ไม่กี่คำ+วิญญาณเป็ด ช้อนพลาสติคก็ไม่มี รุ่นพี่ที่จัดหามาก็โดนด่ากันไปเต็มๆ นี่แน่ะเมิง อยากกินหรูๆ กันดีนัก ฮ่าๆๆ กรูอยากเห็นหน้าอีเด็กเชี่ยนั่นอีกอ่ะ สะใจโว้ยยยยยยยย
พอซัก 3 โมงเย็น ภารโรงก็เปิดประตูโรงเรียนให้เด็กกลับบ้านกัน เด็กๆ เฮโรกันเดินออกด้วยความดีใจ ทั้งนักกีลงนักกีฬาพากันเดินออกไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ไอ้พวกรุ่นพี่อย่างฉันนี่สิ ซวยหน่อย ต้องคอยเก็บขยะตรงแสตนด์ อีเด็กพวกนี้ทิ้งขยะไว้ให้เกลื่อน กล่องข้าวเอย ขวดน้ำเอย เปลือกขนมอีกหล่ะ ก็ต้องตามเช็ดตามล้างกันไป
"โห อีพวกเด็กเชี่ยนี่ เหยียบช้อนพลาสติคซะเละเลย" ฉันบ่นอย่างอารมณ์เสีย อีบริทย์กะอีต๋องมองหน้า มือก็ก้มเก็บขยะกันงกๆ
"กรูว่าจะเก็บไปล้าง เอามาใช้พรุ่งนี้อีกซักหน่อย" ฉันบ่นต่อ อีบริทย์ อีต๋องโห่ใส่
"อีเชี่ยเอ้ยยยยยย เมิงเพลาๆความงกเมิงหน่อยได้ไหมวะ" อีต๋องตะโกนด่ามา อ้าว อีพวกนี้นิ ของมันยังใช้ได้ จะปล่อยให้สูญค่าทำไมวะ รีไซเคิลอ่ะ พวกเมิงไม่รู้จักหรอ ฉันก้มหน้าก้มตาหาช้อนที่ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์เก็บแยกใส่ถุงต่างหากต่อไป
"ใครได้เมิงเป็นเมีย คงซวยชิบหายเรยหล่ะ อีแบะ" อีต๋องยังตามด่าอีกไม่เลิก เออ เรื่องของกรูเหอะ ชิส์ จะหาผัวได้เปล่ายังไม่รุ้เรย อีบริทย์หัวเราะดังลั่น อีนี่นิ วอนซะแล้วว
"เมิงรีบๆเก็บเรย ไม่อยากกลับบ้านหรอไง" ฉันตวาดใส่ เค้ากลับกันจะหมดโรงเรียนอยู่แระ อ้อยอิ่งอยู่ได้ อีพวกนี้เนี่ย
จากนั้นเราถึงได้เก็บขยะกันจริงๆจังๆ แป๊ปเดียวก็หมด ก็ถึงได้กลับบ้านกันเสียที เฮ้อออ เหนื่อยวุ้ย วันนี้...
หัวค่ำอาบน้ำอาบท่าเสร็จ บ้านฉันล้อมวงกินข้าว วันนี้อีบริทย์มานอนบ้านฉันอีกตามเคย มีรอยเขียวๆแดงๆ จากเครื่องสำอางค์ติดตามหน้าอีบริทย์เป็นปื้นๆ ล้างไม่ออกหล่ะสิ เห็นแล้วก็ขำว่ะ
"แม่ พรุ่งนี้ไม่ต้องใส่ข้าวเยอะขนาดนี้เน้อ" ฉันบอกแม่ขณะยังเคี้ยวข้าวเต็มปาก
"กินเหลือกันหรอ แม่กลัวไม่อิ่มกันอ่ะ" แหมๆ แล้วไม่กรัวขาดทุนเรยหรือไงอ่ะแม่ ข้าวกล่อง 8 บาทเนี่ยนะ
"โหยๆแม่ เด็กๆมันกินกันน้อยนึงก็อิ่มแล้ว ไม่ได้กระเพาะควายเหมือนอีบริทย์นะ" อีบริทย์ซดน้ำแกงจืดอยู่ถึงกับสำลัก มันค้อนฉันตาเขียวปั้ด แหม พาดพิงหน่อยเดียวก็ไม่ได้
พรุ่งนี้คงไม่ได้ขายข้าวให้สีอื่นเหมือนวันนี้แน่เรย หรือจะเตรียมไปเผื่อดีน้า ใจฉันยังลังเล ไม่เอาดีกว่า
"แม่ทำกับข้าวน้อยหน่อยก็ได้ วันนี้มันเหลือเกินมาตั้งหลายกล่องแน่ะ" แม่เออ ออ รับคำ พวกฉันกินข้าวต่อไปอย่างอิ่มอกอิ่มใจ วันนี้เฉพาะขายข้าวกล่อง ได้มาเกือบ 500 แน่ะ เยอะเนาะ
ตกกลางคืนพวกฉันรีบกางมุ้งเข้านอน เสียงไอ้เอ็มไอแค่กๆ (สงสัยไปตากแดดวันนี้มาน่ะแหร่ะ) เย้อๆ เมิงอย่าป่วยน้า กรูเพิ่งได้เงินมา เดี๋ยวต้องเอาไปเสียค่าหมอให้เมิงอีก เสียดายแย่เลย
เมื่อกันมุ้งกันเสร็จ ฉันก็ปิดไฟเข้านอน เฮ้อ วันนี้เหนื่อยจริงๆ ต้องยืนตากแดด ตะโกนร้องเพลงทั้งวัน ฉันมองหน้าเพื่อน แต่ก็คงไม่เท่าอีบริทย์อีต๋องหรอก ยืนเต้นยืนส่ายซะขนาดนั้น อึดจิงๆเรยพวกเมิงเนี่ย ฉันแอบคิดในใจแล้วก็อดขำไม่ได้ อีบริทย์หัน
มามองหน้า
"เมื่อไรเมิงจะดีกับไอ้เอกวะ" อ้าว จู่ๆเสือกมาถามไรงี้วะเนี่ย
"ดีทำเชี่ยไรวะ" ฉันถาม อีบริทย์ขมวดคิ้วติดกัน มันพูดว่า
"กรูสงสารมันว่ะ ดูมันอยากดีกับเมิงนะเว้ย"
"ดีกับพ่อเมิงสิ" ฉันเริ่มโมโห เมิงอย่ามาเขี่ยให้ไฟเก่ากรูคุได้มะ อีบริทย์กลัวฉันโกด มันมาทำมือมาโอ๋เอ๋ฉันใหญ่
"ฮ่าๆๆๆ เมิงทำเชี่ยไรเนี่ย กรูไม่ใช่เด็กๆนะ" ฉันเผลอขำออกมา อีบริทย์หัวเราะ แล้วพักนึงมันก็แน่นิ่งไป (หลับ) ฉันเองก็กลับมานอนคิดคนเดียว บางครั้งฉันก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันนะ ว่าฉันโกดเอกเรื่องอะไร
โกดที่เค้าไม่รักฉันน่ะหรอ? เหตุผลแค่นี้เองน่ะหรอ? ไม่ม้างงงงงง วุ้ย ไม่คิดแล้ว นอนดีกว่าาาาาา
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น อีบริทย์อีต๋องแยกไปทำร้ายตัวเองกันที่เพลินจิตซาลอน ส่วนฉันรีบวิ่งไปที่แสตนด์เชียร์ (เพราะแอบมาเลทนิดหน่อย) ไปถึงแสตนด์เชียร์ก็ 7.20 น. เห็นจะได้ เพื่อนๆคนอื่นจัดให้น้องนั่งแสตนด์กันเรียบร้อยแล้ว วันนี้เรากำชับไม่ให้น้องทิ้งขยะเอาไว้ (และกำชับ ไม่ให้เหยียบช้อนพลาสติคด้วย หุหุ)
เมื่อวานนักกีฬาสีเหลืองทำผลงานได้ดีพอสมควร ตอนนี้อยู่อันดับที่ 2 ร่วมกับสีแดง ส่วนสีเขียวนำเป็นเจ้าเหรียญทองอยู่ (โห พูดซะ อย่างกะเอเชี่ยนเกมส์เรยมะ -*-) แต่เหรียญก็ไม่ต่างกันมากนัก แอบสะใจเล็กน้อย เมื่อวานบอลสีแดงแพ้สีเขียว 1- 2 โอ้ววววววว เริ่ดได้ใจเจ๊มั๊กๆๆ
หรีดแต่ละสีเริ่มพาเหรดเข้าสนาม รู้สึกว่าสีเหลืองจะมาเลทกับเค้าหน่อย (สายเพราะอีสองตัวนั่นแร่ะ) แต่ไม่นานนัก พวกมันก็ปรากฎกายมาพร้อมกับชุดอันแสนอลังการณ์ ใส่ชุดกระโปรงขนนกสีเหลือง พร้อมมีหางรำแพน (เหมือนนกยูง) สีเหลืองจร้าอยู่ด้านหลังงงงงง ถุงน่องตาข่ายกับรองเท้าส้นสูง อู้ยยยย เปรี้ยววววว
"อีแบะ สวยไหมวะ" อีบริทย์อีต๋องถามเหมือนเดิม
"ก็ดี (ถ้าเทียบกับเมื่อวานอ่ะนะ)" ฉันตอบสั้นๆ
"เห็นไหมหล่ะอีบริทย์ ชุดที่กรูเลือกน่ะ เริ่ดจะตาย ใส่แล้วเหมือนนางพญา" อีต๋องพูดพลางทำท่าทางกรีดกรายยยย ว่าก็ว่าเหอะ กรูนึกถึงหางเครื่องก๊อต จักรพรรด์ ก่อนเยยอ่ะ แห่ะๆ
อาจารย์ประกาศว่าสีเหลืองได้เหรียญทองจากการวิ่งมาราธอน (แข่งกันตั้งแต่ตี 5 วันนี้ที่ สวนสาธารณะประจำจังหวัด) อีพวกเด็กกรี๊ดกันใหญ่ กลองรัวจังหวะ อีสองตัวรีบวิ่งไปประจำตำแหน่ง ทั้งส่าย ทั้งสะบัด ต้อนรับเหรียญทองกันใหญ่ แต่ว่าไป ปีนี้อาจจะล้างอาถรรณ์ได้ก็ได้นะ เริ่มมีความหวังแระ
"แบะ" อ้าวใครเรียกวะ ฉันหันหลังไปดู โถ ไอ้เอกนี่เอง ฉันมองหน้ามัน ดั่งกับถามมันกลับว่า เรียกกรูทำไม
"อาจารย์ให้บอกว่า ช่วงบาสแข่งให้เกณฑ์น้องไปเชียร์ในโรงยิมด้วยครับ" ไอ้เอกพูดหน้าจ๋อยๆ ฉันหันหลังกลับ เป็นสัญญาณว่า รับทราบแล้ว เอกหันหลังเดินกลับไป
ฉันประสานงานต่อกับพวกที่คุมน้อง เป็นอันสรุปว่า เราจะยกน้องๆไปเชียร์กันที่โรงยิมตอนบ่ายทั้งหมด เพราะที่หนามใหญ่ไม่ได้แข่งอะไร ร้อนก็ร้อน จะมาทนเฝ้าแสตนด์กันทำไม จิงมะ (แต่ตอนเช้าไปไม่ได้ เพราะหรีดต้องเต้นเก็บคะแนนกันก่อน) เราร้อง เราเต้นกันไป จนเกือบ 11.30 ก็แจกจ่ายข้าวกินกันตามระเบียบ วันนี้แม่ทำข้าวมาพอดี อิอิ ไม่เปลือง
เฮ้อ ได้หลบร้อนมาในโรงยิมกันค่อยยังชั่วหน่อย บ่ายแก่ๆแล้วแดดแรงเป็นบ้า พวกเด็กถูกต้อนขึ้นไปนั่งด้านบน พวกฉันและพวกหรีดเดอร์ เคลียร์พื้นที่อยู่ด้านล่างข้างๆ สนาม คู่ต่อไปสีเหลือง เจอ สีเขียว ความจริงกีฬาที่ฉันชอบและอยากเชียร์มากที่สุดคือ วอลเลย์นะ เสียดายที่สีเหลืองตกรอบไปแต่งแต่เมื่อวานทั้ง ชายและหญิง แล้ว แต่ไม่เป็นไร บาสมันก็ไม่เลวร้ายเท่าไรหรอก ได้เห็นนักกีฬาใส่เสื้อกล้ามโชว์สัดส่วน ยกแข้งขกขา เห็นขนจุ๊กกะแร้ ก็ดีเหมือนกัน แห่ะๆๆ
"อีแบะ เมิงดูนั่น" อีบริทย์เขย่าแขนฉัน ทำลายจินตนาการอันบรรเจิดกรูหมด
"อะไรอีกวะ" ฉันพูดอย่างรำคาญ
"ไอ้เอก" มันตอบ
"อีเชี่ย เมิงไม่เคยเห็นหรือไง" ฉันละสายตาทันที อีนี่แมร่งไร้สาระอีกแระ
"ไม่ช่ายยยอย่างนั้นโว้ย" เอ๋า แล้วมันอย่างไหนอีกอ่ะ "มันมองเมิง" อีบริทย์พูดต่อ ฉันหันไปดูบ้าง
"มองตั้งแต่เมิงเดินเข้ามาแล้วอ่ะ กรูเห็น" อีบริทย์พูด (เวอร์เปล่าเมิงเนี่ย) แต่ไอ้เอกมันก็มองมาจริงๆแหล่ะ สงสัยมันโกรธหล่ะม้าง
"ช่างแมร่งมันสิวะ" ฉันตอบ
"กรูคนนะ ไม่ใช่ปลาไหล ไม่ท้องหรอกเมิง" ฉันพูดต่อ อีบริทย์ทำหน้างง เอาเหอะ กรูไม่มีเวลาอธิบายให้เมิงเข้าใจแระ นู่นๆ เค้าเริ่มแข่งกันแระ เมิงไปเต้นไป...
เสียงกลองทั้งสองสีดังแข่งกันอย่างช่วยไม่ได้ หรีดเต้นสู้กันอย่างสุดฤทธิ์ กลางสนามกรรมการโยนบอลเริ่มเปิดการแข่งขัน นักกีฬากระโดดแย่งกันอย่างเอาเป็นเอาตาย จำได้ว่าแอบปันใจเชียร์สีเขียวอยู่เล็กๆ (ก็มันหล่อนี่นา) จะผิดไหมหนอ ^^
นักกีฬาผลัดกันทำแต้มอย่างสูสี เสียงกองเชียร์กรี๊ดกันดังสนั่นโรงยิม สีไหนได้บอลทีก็กรี๊ดกันปานจะขาดใจ ฉันนั่งลงเก้าอี้ข้างสนามเพราะเมื่อยเหลือเกิน ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้หยุดเลย ขอพักหน่อยละกัน
ความซวยไม่เข้าใครออกใคร หลับตาลงได้ไม่ทันเท่าไร ลูกบาสกระเด้งใส่หัวอย่างจัง หัวฉันหงายเงิบเกือบตกเก้าอี้ มึนชิบหายเลย เสียงกองเชียร์สีเขียวหัวเราะเยาะฉันดังลั่นนน อร๊ายยยส์อีเด็กเชี่ย
นักกีฬาสีเหลือง (สันนิษฐานว่าฝีมือมัน) วิ่งมาขอโทดขอโพยใหญ่ นี่ดีนะเมิงที่เป็นสีเหลืองน่ะ โอ๊ย ทั้งมึนทั้งกรอด
เอกวิ่งมาถาม "แบะ เจ็บปล่าวอ่ะ" อ้าววว ไอ้เชี่ยยย ไม่เจ็บหล่ะม้างง ถามโง่ๆอีกแระ - -" ยิ่งอารมณ์เสียไปกันใหญ่ ฉันไม่ตอบ แต่ลากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ถอยไปจนเกือบติดกำแพง คราวนี้เซฟเต็มที่ ไม่ชงไม่เชียร์แมร่งแล้ว บาสเนี่ยยย วุ้ยยย อารมณ์เสียยยยยยย
ปล. จบเกมส์ สีเขียวชนะ สกอร์เท่าไรจำไม่ได้ หุหุ (หล่อและเก่ง เจ๊ก็หนับหนุน หยวนๆกันไป อิอิ)
วันนั้นกว่าจะได้กลับบ้านเล่นเอาหมดแรง อีต๋องอีบริทย์ล้อฉันเรื่องโดนลูกบาสโป๊งเหน่งตลอดทาง (อีเชี่ยยย กรูไม่ล้ออีชุดไก่แจ้ของเมิงก็ดีแค่ไหนละเนี่ย เพื่อนเวนตะไลแท้ๆ)
"ไอ้เอกมันฝากมาขอโทดเมิงด้วยว่ะ เรื่องโยนบาสใส่หัวเมิงอ่ะ" อีบริทย์พูด อ้าว อีเชี่ยเพิ่งมาบอก ฝีมือมันน่ะเอง
"แมร่ง จงใจเปล่าวะ" ฉันบ่น
"เฮ้ยย ไอ้อีกคนนึงโยน เบอร์3 อ่ะ ตัวสูงๆ มันส่งบอลให้ ไอ้เอกคว้าไม่ได้ โดนหัวเมิงเต็มๆ" อีบริทย์แก้ต่างให้ ยังไงมันก็มีเอี่ยวอยู่ดี คงมัวแต่ใจลอยคิดถึงน้องชะนีอยู่สิ ปล่อยบอลโดนหัวกรู นี่ถ้ากรูสมองเสื่อมไป เปลี่ยนใจมาเป็นผู้ชาย ใครจะรับผิดชอบเนี่ยยยย - -"
"พวกมันทั้งหมดนั่นแร่ะ" ฉันพูดอย่างอารมณ์เสีย อีบริทย์อีต๋องทำหน้าระอา พวกเมิงเน้ออ จะเข้าข้างกรูหน่อยก็ไม่ได้
พอกลับถึงบ้านฉันแบ่งข้าวกล่องที่เหลือวันนี้ให้อีต๋องไป 4 - 5 กล่อง ส่วนอีบริทย์ไม่ต้องแบ่ง มันแดกบ้านฉันอีกตามระเบียบ ว่าแล้วก็ให้มันถือกล่องข้าวที่เหลือซะเลย
"อีแบะ เมิงว่าสีเหลืองจะได้ที่โหล่ยป่ะวะ" อีบริทย์เป็นกังวล เพราะวันนี้เหรียญรวมเราตกมาที่ 3 แล้ว สีเขียวยังนำมาเป็นอันดับ 1 ตามด้วยสีแดง
"ไม่ม้าง ลุ้นบอล ลุ้นหรีด พรุ่งนี้ละกัน" ฉันตอบ อีบริทย์ยิ้ม พอพูดถึงหรีดทีละก็ เป็นปลื้มนะเมิง แรดจิงๆ พอแระๆ วันนี้กรูเหนื่อยย ไปถึงบ้านฉันรีบกินข้าวกินปลา ไปคิดเงินอีกนิดหน่อย แล้วก็เข้านอน หมดไปอีกวัน
กีฬาสีวันสุดท้าย พวกฉันมาถึงโรงเรียนกันแต่เช้าตรู่ วันนี้อากาศเย็นนิดหน่อย อีต๋องอีบริทย์หลีกไปแต่งตัวอยู่ไม่นาน มันก็ตามมารวมตัวกันที่แสตนด์ เช้าขนาดนี้ ยังไม่ค่อยมีคนมาเลย ฉันตัดสินใจเสียสละไปซื้อน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋มากิน (แต่หารตังค์กันนะ) ก็ในสถานการณ์นี้คงเป็นใครไปไม่ได้แล้วหล่ะ เห็นชุดพวกมันแล้วเวทนา ชาวบ้านเค้าจะแตกตื่นซะเปล่าๆ
ไม่กี่อึดใจต่อมาฉันกลับมาพร้อมเสบียง กลับมาถึงเจอไอ้เอกมานั่งรวมกับพวกเราซะแล้ว มาแต่เช้าเชียวเมิง ฉันไม่สนใจเดินไปรินน้ำเต้าหู้ใส่แก้วพลาสติกนั่งกินอยู่คนเดียว
"อ้าว อีเชี่ย นั่งแดกอยู่คนเดียวเลย" อีบริทย์ตะโกนมา ก็ทำไมหล่ะ เมิงอยากคุยกะมันก็คุยไปเด่ะ กรูหิว กรูจะแดกแล้วนิ อีสองตัวเห็นท่าไม่ดีซะแน่แล้ว มันละจากไอ้เอก เดินมาแย่งน้ำเต้าหู้รินใส่ถุงกันใหญ่ เรานั่งกินกันบนแสตนด์นั่นแร่ะ
อุ่นสบายท้องขึ้นมาเป็นกองแน่ะ เฮ้อ มีฟามสุข
"เมื่อวานสีเหลืองชนะเปตองหล่ะ" เอกตะโกนมา เหงาหล่ะสิเมิง นั่งอยู่คนเดียว เชอะ ไม่สนใจ
"หรอๆ ชนะกี่คนอ่ะ" อีบริทย์อีต๋องถามด้วยความสนใจ อีพวกทรยศ
"ทั้งชายหญิงเลย" มันตอบ โหเสียดายว่ะ เมื่อวานน่าจะไปเชียร์ก่อนกลับบ้าน
"งี้เหรียญรวมเราอยู่ที่เท่าไรหล่ะ" อีสองตัวหูตาลุกวาว
"ที่สาม" ไอ้เอกตอบ โถ่เอ้ย เหมือนเดิมมมมม จะตื่นเต้นกันไปทำไมเนี่ยยยย หุหุ
เสียงกลองตีรัวระส่ำ วันนี้หรีดเดอร์แต่งตัวกันอลังการณ์เป็นพิเศษ (สงสัยส่งท้าย) การแข่งขันหรีดเดอร์เป็นอีกรายการนึงที่น่าลุ้นอยู่ไม่น้อย อาจารย์ประกาศให้หรีดแต่ละสีเตรียมตัวให้พร้อม อีกไม่กี่อึดใจจะต้องโชว์ชุดใหญ่ เพื่อเก็บคะแนนโค้งสุดท้าย อีบริทย์อีต๋องตื่นเต้นกันใหญ่
"โอ๊ยยย ตื่นเต้นว่ะ" อีต๋องโดดเหยงๆ - -* เมิงจะเต้นทำไ มเนี่ย
"เมิงอยู่เฉยๆ สิวะ" อีบริทย์พยายามเตือนสติอีต๋องเอาไว้ แต่ตัวมันเองเหงื่อแตกพลั่กๆ
"พวกเมิงเป็นเชี่ยไรเนี่ย" ฉันถามอย่างเหลืออด
"กรูตื่นเต้น หง่ะ" อีต๋องพูดแหยงๆ
"เอางี้ เมิงหายใจเข้าลึกๆ" ฉันบอกเพื่อน อีสองตัวค่อยๆทำตาม มันค่อยสูดลมหายใจเข้าไป จนตัวพองเหมือนอึ่งอ่าง
"เออ ยังงั้นแร่ะ กลั้นเอาไว้นะเมิง" ฉันย้ำ อีพวกนั้นกลั้นหายใจกันจนหน้าเขียว อีบริทย์เอามือสะกิดฉันยิกๆๆๆ เหมือนจะกลั้นไม่ไหวแล้ว
"ทำอย่างนี้ แป๊ปเดียวก็หาย หายไปเลยหล่ะเมิง" ฉันพูดต่อ อีสองตัวนั้นคงเหลืออด มันหายใจออกมาอย่างกระหอบกระหืด
” E ดอก " อีต๋องสบถอย่างดัง แป๊ดดดดด กรูอุตส่าห์หวังดีๆ ^^
หรีดเดอร์แต่ละสีเดินเข้าไปกลางสนามฟุตบอล ห่างจากสแตนด์เชียร์ตัวเองประมาณ 20 เมตร เห็นจะได้ การแข่งจะเริ่มทีละสี โดยให้สีที่แข่งเดินเข้าไปข้างหน้าใกล้กรรมการเข้าไปอีก (แต่ห่างแสตนด์ชิบหายยยย กองเชียร์ตะเบ็งกันคอแตกพอดี ทำไมกรรมการไม่กระเถิบตูดมาใกล้ๆฟร่ะ)
เมื่อสัญญาณแข่งขันเริ่มขึ้น กองเชียร์แต่ละสีก็แหกปากกันดังลั่น หรีดเต้นกันอย่างไม่คิดชีวิต ขนนกขนเนิก กระจุยกระจายลอยล่องไปหมด อีบริทย์อีต๋องหันมามองฉันเป็นระยะๆ เออ ไม่ต้องกรัวหรอกเมิง ยังไงๆ ก็เชียร์อยู่แล้วหล่ะ
หรีดทยอยเต้นไปทีละสี ๆ พอถึงคราวสีเหลือง ฉันนำทีมน้องๆ กรี๊ดตั้งแต่อาจารย์ประกาศ เด็กๆแหกปากไม่ยั้ง ว่าไปก็ปวดหูดีเหมือนกัน เสียงดีกันจริงๆ อีพวกนี้ เมื่อสัญญาณแข่งขันเริ่มขึ้น เราก็ใส่กันจนสุดตัวเหมือนกันนนน กว่าจะแข่งจบ ก็ตะเบ็งกันจนเส้นเลือดขึ้นเลยหล่ะ คอแหบคอแห้งหาน้ำกินกันเป็นแถว นี่ถ้าพวกเมิงไม่ชนะ นะ น่าดู (ฉันนึกในใจขณะที่พวกหรีดกำลังวิ่งกลับมาแสตนด์)
อาจารย์ประกาศเรียกหรีดสีแดงแข่งเป็นสีสุดท้ายยยยย โอ้วแม่เจ้าเว้ยยยยยย เพิ่งได้เห็นอีตือก็วันนี้แหร่ะ อ้อ นี่เมิงเล่นมาเซอร์ไพร์เลยใช่ไหมเนี่ย อีตือเหมือนหมูน้ำแดงมากกว่าหรีดเดอร์ด้วยซ้ำ ทันทีที่มันปรากฎกาย เด็กๆ ก็กรี๊ด (กรี๊ดไล่เปล่าเนี่ย) กันสนั่น หุหุ นานๆได้ดูของแปลกซักที พวกฉันรอดูกันตาไม่กระพริบ พออาจารย์ให้สัญญาณแข่งขัน เด็กสีแดงก็ร้องเพลงเสียงดังอย่างไม่มีใครยอมใคร หรีดสีแดงเต้นสู้สุดๆเหมือนกัน เอ๊ะ แต่นั่น..........
"นี่ๆ พวกเมิง" ฉันสะกิดอีบริทย์อีต๋อง
"อีตือมันทำอะไรของมันอ่ะ" ฉันขอความเห็นเพื่อนเพราะไม่แน่ใจในสิ่งที่ฉันเห็น อีบริทย์อีต๋องจ้องกันจนลูกตาแทบถลน ก่อนจะได้คำตอบที่เหมือนกันว่า
"โบกธง" กร๊ากกกกกกกกก พวกฉันหล่ะขำกลิ้งเลย ครั้งนึงในชีวิตของอีตือหมูน้ำแดงกับการเป็นหรีด ทำได้เพียงยืนโบกธงไปมา อร๊ายยยยยยยยส์ อย่างหนาเลยนะ หน้าเมิงงงงงงงงน่ะ (พวกฉันหัวเราะกันดังลั่น เด็กๆมันงง ว่าหัวเราะอะไรกันวะ)
ปีนี้กรรมการตัดสินมาจากมาจากหลายๆสี คละกัน ไม่ได้มีแต่สีแดงอยู่กระจุกเดียวเหมือนทุกๆปี แต่ก็ยังวางใจไม่ค่อยได้ ่พวกฉันก็กำลังลุ้นว่าหมูแดงมันจะเฮี้ยนเหมือนทุกๆปีหรือเปล่า
"รางวัลชนะเลิศ กายบริหาร ได้แก่...." อาจารย์เว้นวรรคไว้ แหมลีลาตั้งแต่ต้นยันจบเรยนะเนี่ย
"สี" ทุกคนรอฟังอย่างใจจดจ่อ
"เขียว" อ่ะโหยยยยยยย ลุ้นกันแทบตายยยย ปีนี้สีเขียวแมร่งมาแรงวุ้ย แต่ของเขาก็ดีจริงๆอ่ะ ถ้าสีแดงได้นี่สิ อกอีแบะคงจะแตกตาย กลองสีเขียวตีรัว เด็กๆ เฮกันใหญ่ เฮ้อออ โล่งอกไป 1 เปราะ กีฬาที่วัดกันด้วยสายตาอย่างเนี้ยะอ่ะ ไม่ค่อยไว้ใจเลยยย
ฉันไปรับข้าวกล่องมาแจก วันนี้พ่อมากะไอ้เอสองคน (หอบมาได้ไงเนี่ย ข้าวตั้งเยอะ) แม่เฝ้าไอ้เอ็มอยู่บ้าน ป่วยจนได้นะมันน่ะ เซ็งเจงๆเรย
พวกฉันขนข้าวเข้าไปแจกน้องๆ และนักกีฬา พวกเราต้องรีบกินกันให้เสร็จ เพราะอีกเดี๋ยวเค้าจะแข่งบอลรอบชิงกันแระ สีเหลือง เจอสีเขียว ตอนนี้เรียกว่าโค้งสุดท้ายแล้ว เหรียญรวมก็ไม่รู้อยู่ที่เท่าไร แต่แว่วมาว่าได้จากแบดอีกหลายเหรียญเหมือนกัน
"แบะ ขอข้าวเรากล่องนึง" อ้าว ไอ้เชี่ยเอกตามตอแยกรูไม่เลิก ฉันตีหน้ายักษ์ใส่มัน อีบริทย์รีบหยิบข้าวหนึ่งกล่องยัดใส่มือมันใหญ่ แต่อย่านึกว่ามันจะไปนะ มันยังยืนจ้องหน้าฉันอย่างกับคนอยากมีเรื่อง
"มองอะไร" ฉันเปิดฉากถล่มก่อนเลย
"มองคนน่ารัก ไม่ได้หรอไง" โอ้ววว ถึงเมิงจะพูดความจริง แต่กรูก็ไม่ใจอ่อนให้หรอกนะเว้ยยย แต่เขิลนิดหน่อย ฉันยกข้าวกล่องขึ้นหนึ่งกล่อง กะจะปาหัวมันแก้เขิน อีบริทย์น่ะซี่ รีบผลักมันออกไปซะก่อน กรูกะจะชาร์จค่าข้าวมันเพิ่มซักกะหน่อย อดกันพอดี
"อีแบะ เมิงอย่าโหดนักดิวะ" อีต๋องกระตุกชายเสื้อฉันให้นั่งลง ฉันยังหงุดหงิดอยู่นิดหน่อย แต่ก็เปิดกล่องข้าว เอาช้อนพลาสติค (รีไซเคิลเปล่าไม่รู้) ตักใส่ปากอ้าว ๆ หน้าบึ้งเป็นตรูดลิงเลยแร่ะ
"เมิงเป็นอะไรของเมิงวะ" อีต๋องถามฉันตรงๆ ฉันนั่งนิ่งอมข้าวไว้เต็มปาก เฮ้อ เมิงอย่าถามกรูอย่างนี้ได้ไหมวะ กรูตอบพวกเมิงไม่ได้ คิดแล้วก็แสนเซ็งกับตัวเอง
"กรูรู้" อีบริทย์ยกมืออย่างไว
"มันตัดใจไม่ได้" สิ้นเสียงอีบริทย์เท่านั้นแร่ะ กล่องข้าวลอยกระจายไปตามอากาศ อีบริทย์กระโดดหลบเหยงๆ เศษข้าวตกเปื้อนหูเปื้อนหูมันเป็นกระจุกๆ อีบริทย์รีบปัดใหญ่
สมน้ำหน้าเมิงแระ อีเชี่ย เสือกมาจี้ใจดำกรู แล้วเดี๋ยวกรูจะชาร์จค่าข้าวคืนจากเมิงด้วย คอยดู
อีต๋องนั่งหัวเราะจนท้องแข็ง ฮาตาย***หล่ะเมิง ชิส์...
-
เหอเหอ
แบะเล่นตัวจัง
เดี๋ยวก็นกแ - ก หรอก
-
เอกนี่ต้องปล้ำซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย คนไรก็ไม่รู้ :serius2:
ว่าแต่บริทนี่ปากดีเนอะ สมควรแล้วที่โดนคุณแบะ . . .
-
เนื่องจากเจ้เคยเป็ยประธานสีมาก่อน(อันนี้น้องๆ ทั้งสีมันโหวตนะเจ้มิได้เสนอตัว :-[)
พอเค้าจะแข่งหรีด เจ้ก็ปล่อยให้มันเต้นกันไปแต่เต้นไปเต้นมาไม่สะใจเจ้
ก็สีอื่นงบเค้าเยอะ เงินหนา เล่นล่อแมร่งเอาเครื่องเสียงวงดนตรีมาตั้งกันเลย
สีเจ้ไม่มีอะไรเลยเคอะ เพราะตัวประธานสี....ภาพลักษณ์คือเด็กเรียนอันดับสามของโรงเรียน
เจ้ก็ไปรวบรวมพลพรรครักผู้ชายมาทั้งเกย์ กระเทย ลิง ค่าง บ่าง ชะนี เรียกว่ากวาดมาหมดมุ้ง เตรียมเป็นหรีดตลก
แล้วก็เปิดวิทยุที่ให้เพื่อนไปยกมาจากบ้านข้างโรงเรียนอย่างเร่งด่วน ตัวมันเล็กแต่วิทยุเครื่องตั้งใหญ่ ขับรถก็ขับมือเดียว มาได้ไงเจ้ยังสงสัย มาขับมาคนเดียว
วันนั้นเราเปิดเพลงของสาวน้อยมหัศจรรย์...ทาทา ยังเคอะคุณขา อีพวกนั้นทั้งหลายกันแดนซ์กระจายปานว่าพรุ่งนี้จะไม่มีให้มันแดนซ์อีกแล้ว ส่วนอิเจ้....ประธานสี ก็....นะคุณขา ไม่อยากเซดดดดดดดดด แดนซ์กระจายสาดกว่าอีพวกนั้นอีก :-[ :-[
ส่วนน้องๆ บนสแตนด์มันงงงที่เห็น ประธานสีแดนซ์สาดซะขนาดนั้น มันเลยลุกขึ้นแดนซ์มั่ง
แถมพวกน้องๆ หรีดแสนสวยที่แอบไปหลบด้านหลังก็ทนต่อไปไม่ไหวออกมาแจมชนิดที่เรียกว่าลืมสวยแต่กลัวไม่ได้แดนซ์
คุณคะ แดนซ์แมร่งมันต้องแต่ประธาณสียันนักกีฬา :monkeylaugh2: สแตนด์แทบทลาย :laugh:
ตกเย็นประกาศผล...สีม่วงของเจ้ชนะเลิศค่า ทั้งกีฬาและกองเชียร์
เป็นอะไรที่เจ้ไม่เคยลืมเลย
สีม่วง สแตนด์เล็กๆ ไม่มีเครื่องเสียง...มีเพียงวิทยุเครื่องไม่ใหญ่จากบ้านเพื่อนๆ แถวนั้น น้ำใจและความทุ่มเทที่เรียกว่าอาจตายได้เพื่อสีม่วงของเรา
ขอบคุณทุกๆ คนที่ช่วยกันในวันนั้น เจ้อยากบอกว่า...
เจ้จำบรรยากาศในวันนั้นได้ ไม่ลืม..............จนกระทั่งวันตาย
ปล. แรดอย่างสงบ? อิเจ้ทำไม่เป็นค้าคุณนู๋แบะ เจ้มันย่างเปิดเผยเคอะ :monkeylaugh2:
-
:angellaugh2:ของข่อย เต้นกระจาย ตีกลองและร้องสดๆ ไม่มีเครื่องเสียงอารายทั้งนั้น (ครูก็ห้ามใช้เครื่องเสียง):angellaugh2:
น้องๆก็ไม่ต้องเพิ่งยาอารายทั้งสิ้น มันสสสสส์มากๆ :-[
เต้นและแหกปาก จาก 9 โมง-หก โมงเย็น สองวันซ้อน :monkeylove2:
ม.4-6 ข่อยเป็นหัวหน้าเชียร์ลีดเดอร์ ลูกทีมแต่งหยิงกันหมด :pigha2:
ข่อยก็แค่แต่งหน้านิโหน่ยแบบบอยๆ พองาม แค่นี้พาทีม ชนะเลิศกองเชียร์ 3 ปีซ้อน :-[
:-[คำนิยายของข่อยคือ "สามนาทีไม่แตกแจกทีวีสี" :-[
-
น้องแม้วนี่รู้สึกพักนี้จะใช้ศัพท์เฉพาะเป็นเยอะนะ :laugh:
meemewkewkaw แบะคุงเขาเป็นกุลเกย์แต่ถ้าทนไม่ไหวก็ไม่แน่นะ คิกคิก :3063:
oaw_eang อ๊ากสสสสส สงสัยจะเรียกเสียงฮาแตกกันไปทั้งสนาม เอิ้กๆ :angellaugh2:
NewcoolstaR โห ร้องไปเต้นไป แตกได้ด้วยหรือ งี้ต้องให้แข่งกับมาดอนน่าซะแล้ว :monkeylaugh2:
************************************
!!! เป็นตุ๊ดหง่ะ บัดซบจริงๆเลยยยยยย (ภาค 5) !!!
ฟุตบอลเป็นกีฬาสุดท้ายที่จะทำการแข่งกันในกีฬาสีปีนี้ จบจากนี่คงประกาศผลหรีด และรางวัลถ้วยรวมที่ทุกสีก็ยังใจจดใจจ่ออยู่ โชคยังดีที่ไม่มีแดดเลย
นักฟุตบอลกำลังวอร์มอัพกันอยู่ข้างสนาม เอกดูมีกำลังใจขึ้นอีกเยอะ เพราะเมื่อกี้ได้คุยกับน้องนีไปพักใหญ่ๆ คงจะช่วยให้ฮึดขึ้นอีกแยะเลยแร่ะ
"อีแบะ เป็นอะไรซึมๆวะ" ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เพราะตอนนั้นในสมองมีแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง อีบริทย์งง
"กรูล้อเล่นนะเว้ย เรื่องเมื่อกี้น่ะ" อีบริทย์พูดต่อ กรูไม่ได้โกดเมิงซักหน่อย อีนี่ร้อนตัว กลัวกรูชาร์จค่าข้าวหรือไง..
"เปล่า กรูเหม่อนิดหน่อย" ฉันตอบสั้นๆ หันไปดูอีกที อ้าวเค้าเริ่มเตะบอลกันตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
เสียงกองเชียร์ร้องเพลงกันมาจากข้างหลังฉันดังลั่น แต่แปลก ที่ฉันกลับรู้สึกเหมือนยืนอยู่คนเดียว มันโหวงๆชอบกล อาการแปลกๆพวกนี้มันเริ่มตั้งแต่เมื่อฉันเห็นเอกและน้องนีเค้าคุยกัน (อย่างมีความสุข) แล้วฉันเป็นอะไรเนี่ย ฉันไปเกี่ยวอะไรกับเค้า ฉันถามใจตัวเองอยู่นาน และก็ได้คำตอบ
"อืม อีบริทย์พูดถูก" ฉันตัดใจไม่ได้ ฉันกระซิบบอกตัวเองเบาๆ
แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าตัดใจไม่ได้ แต่จะมีประโยชน์อะไรหล่ะ ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี กร๊ากกกกกส์ๆๆ หัวเราะให้ตัวเอง เสือกเกิดเป็นกระเทย ฉันกดสวิตซ์เปลี่ยนโหมดตัวเองให้เลิกเศร้า แล้วก็หันไปดูบอลต่อ ยัง 0 - 0 อยู่เรยยยย เฮ้อ ไม่ได้เรื่องกันเลยไอ้พวกนี้เนี่ย เตะกันไปกันมาจบครึ่งแรกซะแระ ทำได้แค่เสียวๆ นักกีฬาเดินกลับมานั่งหอบกันริมขอบแสตนด์ ไอ้เอกหย่อนตรูดแหมะลงข้างๆน้องนี ไม่ผิดจากที่คิด บรื้ยยยยย!!!! ไม่มองๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฟุ้งซ่านไปกันใหญ่แระกรู
"เฮ้อออออ" อีต๋องถอนหายใจยาวยืด อีสองตัวมันมานั่งข้างๆตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย
"เหนื่อยหรอ" ฉันถาม มันส่ายหัวให้
"กรูเสียใจกับเมิงต่างหาก" มันเอามือผลักหัวฉันเบาๆ อีนี่นิรู้ดีจิงๆ อีต๋องมองไปที่เอกและน้องนี พวกเค้านั่งหยอกล้อกันอยู่
"เมิงรักมันตรงไหนวะ" อีต๋องถาม ฉันมองไปที่ไอ้เอกแล้วยิ้มกับตัวเอง
"ไม่รู้ดิ มันสุภาพดีมั้ง กรูชอบ" หาไม่ง่ายนักหรอก พวกผู้ชายที่ให้เกียรติกระเทยน่ะ ฉันเกิดมาก็เพิ่งเจอมันเนี่ยแหล่ะ
"ตัดใจเหอะ" อีต๋องสะกิดแขนฉัน
"อืม กำลังทำ" ฉันตอบ และเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเศร้าไปกว่านี้ ฉันลุกพาเพื่อนไปขโมยขนมน้องกองเชียร์มาแกะกินกัน เรื่องเครียดๆเอาไว้ทีหลังละกัน
อาจารย์ให้สัญญาณเริ่มเกมส์ครึ่งหลัง บอลถูกเขี่ยจากกลางสนาม กองเชียร์ทั้งสองฝ่ายส่งเสียงขับเขี้ยวกันสุดโต่ง นักบอลสีเหลืองส่งบอลส่งบอลต่อกันทางข้างสนาม บอลมาถึงแดนหน้า นักบอลสีเขียววิ่งเฮโรกันมากองอยู่หน้าประตูเต็มไปหมด ฉันงงว่ามันจะเจาะเข้าไปได้ยังไง สีเขียวเยอะออกขนาดนั้น นักบอลสีเหลืองตัดสินใจส่งบอลให้เพื่อน (ไอ้เอก) ซัลโวจากนอกกรอบเขตโทษ บอลพุ่งแฉลบสีเขียวเฉี่ยวเสาประตูออกไปอย่างน่าหวุดหวิด กองเชียร์กรี๊ดกันชิบหายแล้วววว ไอ้เอกเดินเอามือกุมหัว (ท่าเบสิค) อย่างน่าเสียดาย
นายประตู (หลัง) สีเหียว เอ๊ย!! สีเขียว ฉวยโอกาสเตะบอลส่งให้เพื่อนทางปีกขวา สีเหลืองรีบวิ่งไล่บอลกันตาเหลือก แต่สีเขียวก็ยังเป็นฝ่ายครองบอลไว้ได้ เขาได้จังหวะส่งต่อให้เพื่อนในแดนหน้ายิงประตูสวนกลับเราทันควัน บอลพุ่งตุงตาข่าย นายทวาร (หุหุ) สีเหลืองได้แต่ยืนดู กองเชียร์สีเขียวดีใจกันแทบคลั่ง แต่ลูกนั้น กรรมการข้างสนามบอกว่าล้ำหน้า กร๊าาาาาาาาาาาากส์ เก้อเรยพวกเมิงงง (ไอ้ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าล้ำหน้า เป็นยังไงอ่ะ รู้แต่ว่ามันไม่ได้แต้มอ่ะ) นักบอลสีเหลืองและกองเชียร์ต่างโล่งอกกันไป ไอ้พวกนั้นประท้วงกรรมการกันใหญ่ หุหุ แต่ไม่เป็นผล
ท้ายเกมส์นักกีฬาสองฝ่ายเริ่มเล่นบอลแรงกันมากขึ้น จนเกือบหวิดวางมวยกันนู่น จบเกมส์เสมอกัน 0 - 0 ต้องตัดสินกันที่ จุดโทษ
เสียงกองเชียร์สีเขียวกรี๊ดดดดดดดกันจนแสตนด์แทบถล่ม ทันทีที่เห็นนักกีฬาสีเหลืองคนแรกยิงบอลเหิรข้ามประตูไปไกล กองเชียร์ใจแป้วเป็นแถบๆ เค้านำไปก่อน 1 - 0 แระ (ยิงไงของเมิงเนี่ย ห่างไกลชิหายยย)
นักบอลสีเขียวคนที่สองตั้งบอลตามจุด พวกฉันลุ้นกันจนเยี่ยวเหนียว เพี้ยงงงง ไม่เข้าทีเท๊อะ มันวิ่งเข้ามาซัดเต็มเหนี่ยว แล้วก็...เข้า ตายห่าหล่ะสิ 2-0 แระ สีเหลืองคนที่ยังช่วยเราไว้ได้หน่อย เตะเข้าไปตีตื้นเข้ามาเป็น 2 ประตูต่อ 1 แล้ว กองเชียร์สีเหลืองได้กระโดดโลดเต้นบ้างแระ เฮ้ออออ ค่อยหายใจโล่งหน่อย
นักกีฬาคนต่อมาของสีเขียววางบอลไว้ สีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะวิ่งมาเตะวืดออกข้างประตูไป กองเชียร์สีเหลืองกรี๊ดกันถล่มจนเสียงแหบเสียงแห้งงงง เอกเก็บบอลมาวางที่จุดทันที มันจะเตะเป็นคนต่อไป ตอนนี้เรื่องส่วนตัวเอาไว้ทีหลัง ขอให้ตีเหมอให้ได้ก่อนเฮอะ (ฉันแอบเชียร์ในใจ)
"อร๊ายยยยยยยยยยยยส์" เสียงสาวๆ กรี๊ดดังสนั่น บอลตุงเข้าตาข่ายไปแล้ววววว เหมอ วู้ๆๆ ตีเหมอได้แล้ว 2 ต่อ 2 ไอ้เอกวิ่งชูมืออย่างสะใจ เออๆ เมิงเก่ง
บรรยากาศเริ่มกดดันสีเขียว คนต่อมาก็เตะชนคานไปอีกจนได้ สีเหลืองเริ่มได้ใจคนที่สี่ซัดเข้าไป เราขึ้นนำ โอ๊ยยยยย ฉันกรี๊ดจนจะเป็นลม นี่ขนาดดูบอลไม่เป็นนะเนี่ยยยย ทำไมมันบีบหัวใจจังว้าาาา
กัปตันทีมสีเขียวจะเตะวัดดวงเป็นคนสุดท้ายย เสียงกองเชียร์สีเหลืองกดดันอย่างหนัก มันยืนทำสมาธิอยู่นาน แล้วจังหวะที่มันเตะ หัวใจพวกฉันก็เหมือนหยุดเต้นไป
"อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ ชนะแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยย" ฉันกระโดดกรี๊ดลั่น หลังจากที่ไอ้นั่นเตะบอลเหิรยาวออกไปไกล อีบริทย์อีต๋องกรี๊ดดดกันสุดเสียง กองเชียร์สีเหลืองก็เฮกันไป เฮ้อ ลุ้นเหนื่อยกว่าแข่งเองอีกมั้งเนี่ยยยยย
นักกีฬาวิ่งกลับแสตนด์ของตัวเอง เอกไม่ลืมที่จะวิ่งไปแสดงความดีใจกับน้องนีก่อน พวกเค้ายิ้มระรื่นกันทั้งสองคน อีบริทย์เดินมาดึงมือฉัน ฉันเซไปตามพวกมัน มันบีบมือของฉันไว้แน่น ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ
"รางวัลเหรียญทองผู้นำเชียร์ (ลีดเดอร์) ปีนี้" อ้อ อาจารย์จะประกาศรางวัลแล้วนี่เอง ฉันก็พลอยตื่นเต้นไปด้วย
"ได้แก่......"
"สี.....เหลือง" อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ กองเชียร์กรี๊ดกันกระหึ่ม พวกหรีด (และฉัน) กระโดดกันเหมือนคนบ้า เก่งชิบหายเลย พวกเมิงอ่ะ ฉันเขย่ามือเพื่อนด้วยความดีใจ หัวหน้าหรีดวิ่งไปรับถ้วยด้านหน้า พวกฉันออกแรงกรี๊ดดดดดส่ง หางตาฉันแว๊บไปมองอีตือ สงสัยมันผิดหวังจัด ถึงกับโยนธงสีลงกับพื้นเลยทีเดียว 555 สะใจสุดๆๆ ถือว่าปีนั้นเราประสบความสำเร็จในกีฬาสีเลยทีเดียว ถึงแม้ถ้วยรวมเราจะได้แค่ที่ 2 แต่ก็ล้างอาถรรน์ที่มีติดต่อกันมานานหลายปีลงได้ แถมยังชนะสีแดงได้อีกด้วย (มันตกไปเป็นที่ 3) อย่างนี้ต้องฉลองกันหน่อยแล้ว เย็นนั้นฉันตัดสินใจเลี้ยงข้าวเพื่อน (ข้าวกล่องที่เหลือ) กันจนอิ่มหนำสำราญ ใจสปอร์ตซะไม่มี หุหุ...
ปล. พอเลิกงาน ฉันชะแว๊บไปรับค่าข้าวอีกครึ่งนึงกับอาจารย์ แต่ถูกเลื่อนไปก่อน เหอๆ สงสัยจารย์เอาเงินไปหมุนค่าแชร์ก่อนแน่เลย แอบเซ็ง -*-
กลับไปถึงบ้านอีบริทย์โม้เรื่องวีรกรรมหรีดเดอร์มันให้พ่อกับแม่ฉันฟังใหญ่เลย
(นี่ขนาดนั่งโม้กันมาตลอดทางแล้วนะเนี่ย) พ่อกินข้าวไปหัวเราะไป ฉันแอบเนียนนั่งฟังนิ่งๆ แต่ก็ไม่รอด แม่ทวงตังค์จนได้ 555 เลยบอกแม่ไปว่าจารย์ยังไม่จ่าย แหมๆ ไม่ฮุบหรอกน่า ใจป้ำจะตาย 555
ตกกลางคืนฉันแอบนอนคิดถึงเรื่องเอกกับน้องนี ใจจริงฉันอยากจะแสดงความยินดีกับทั้งคู่
เฮ้ออ แต่ คิดไปคิดมาก็ไม่วายนอนน้ำตาไหลจนได้..
บ๊าย บาย มาย เลิฟ..
เย้ๆๆๆๆๆ โรงเรียนปิดอาทิตย์กว่าแน่ะ ให้อ่านหนังสือสอบ แต่ก็เหมือนกันทุกปี กว่าจะได้ฤกษ์อ่านกันได้ก็ต้องรอวันสุดท้าย แบบว่าไฟลนตรูดจิงๆโน่นแน่ะ ฉันฟอร์มเดินถือหนังสือเรียนออกมาจากบ้าน ฉันไปนั่งพิงต้นไม้ใหญ่ที่เดิมคนเดียว
"เฮ้อ......" ฉันถอนหายใจออกมา ไม่รู้กลุ้มใจอะไรนักหนา แต่รู้ว่าตอนนั้นอยากเป็นผู้หญิงจับใจ ฉันใช้นิ้วมือเขี่ยขี้ดินใกล้ๆ ตัว
มันอ่านได้คำว่า "เอก + แบะ" ฉันยิ้มให้กับมัน แค่นี้ก็ความสุขแระ
ฉันเอามือปัดขี้ดินกับกางเกง ก่อนจะกางหนังสือออกอ่านผ่านๆ (ผ่านแล้วผ่านเลย) กลุ้มไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ช่างแมร่งดีกว่า ฉันคิดในใจ
หันไปทางซ้ายมือ เห็นอีบริทย์อีต๋องปั่นจักรยานกันมาแต่ไกลๆ จักรยานพวกมันมาเบรคเอี๊ยดดด ห่างจากที่ฉันนั่งไม่เกิน 2 เมตร ฝุ่นตลบอบอวลเต็มหัวกรูหมด พวกเมิงนี่มันเหลือเกินกันจริงๆ - -"
"อ่านไปถึงไหนแระ" อีบริทย์โดดลงจักรยาน กระโดดแหมะมานั่งข้างๆฉันทันที
"3 บรรทัด" (ตอบแบบเซ็งๆ) จริงๆ อ่านได้เยอะกว่านั้น แต่ไม่เข้าหัวเลยซักกะนิด อีต๋องจอดจักรยานเสร็จก็ตามมา
"เมิงเขียนหรอ" อีต๋องถาม ฉันพลิกหนังสือไปมาใหญ่ เขียนเชี่ยไรวะ งงว่ะ อีต๋องเอาตรีนชี้มาที่ขี้ดินข้างๆ เลยถึงบางอ้อ
"เออ" ฉันสารภาพ ตอนนี้เมิงอยากล้อไรกรูก็ล้อกันไปเลย
"เมิงรักมันขนาดไหนวะ" อีต๋องถาม มันหดตีนออกจากที่ฉันเขียน แล้วนั่งลงใกล้ๆ ตรงนั้นแร่ะ แถมยังใจดีวาดรูปหัวใจเติมเข้าไปให้เสร็จสรรพ
"แค่ไหน ยังไงวะ" ฉันไม่เข้าใจ หมายถึงรักมากขนาดไหนน่ะหรอ ไม่ใช่ม๊างงง
"หมายถึง กะจะรักมันถึงขั้นไหน ไง" อ้อ ขั้น 8 เย้ยยยยย ไม่ใช่ายยยย หุหุ
"ก็อยากเป็นแฟนมัน" ถึงจะอาย แต่ก็ไม่คิดจะมีความลับอะไรกับอีพวกนี้อยู่แล้ว "อยากแต่งงานกับมัน" ฉันพูดต่อ
"วี๊ดด วิ่ว" อีบริทย์ผิวปากล้อ เดี๋ยวเมิงก็ได้เลือดกลบปากหรอก อีน
"เฮ้ยยยยย อีพี่เก่งบ้านฟากโน้น ยังแต่งได้เลย" (พูดถึงกะเทยอีกหมู่บ้านนึง เพิ่งได้แต่งงานกับฝรั่งไป) ฉันหัวเราะเบาๆ
"ไม่ต้องมาหลอกให้กรูดีใจหรอก" ฉันเอามือลบชื่อฉันออก
"พวกเมิงก็รู้ มันไม่มีวันเป็นไปได้" ฉันพูดต่อ มือก็พลางเติมชื่อน้องนีเข้าไปแทน อีต๋องเอามือตบไหล่ฉันเบาๆ
"มันรู้เปล่า" อีต๋องถามถึงเอก ฉันเงยหน้ามองมัน ก่อนตอบ
"รู้มั้ง มันไม่ได้โง่นี่"
"เฮ้ยยยย ได้ไง ลองบอกมันก่อนดิ" อีบริทย์ยุ จะบอกทำเชี่ยไรอีกหล่ะ อีสัด - -*
"บอกมัน แล้วให้มันหัวเราะเยาะใส่กรูนี่นะ" ฉันถามกลับ แต่อีต๋องไม่คิดอย่างนั้น
"แต่กรูว่า ลองบอกซักหน่อยเหอะว่ะ" อีต๋องเสริม เวรกำ พวกเมิงจะให้กรูไปบอกรักมันทำซากไรหล่ะเนี่ย
"เพื่ออะไร" ฉันไม่เห็นด้วยอย่างหนัก บอกไปมันก็ไม่มารักฉันไปได้หรอก
"ก็ไม่ได้เพื่ออะไร" อีต๋องพูด "แต่อย่างน้อย ก็ได้บอก"
"......" ฉันเงียบ และกำลังคิดไคร่ครวญกับคำพูดของเพื่อนที่เพิ่งได้ฟัง
หรือ ฉันควรจะบอกรักเค้า (ถึงแม้จะไม่ได้อะไรกลับมาก็ตาม)
สำหรับคนอื่นมันอาจเป็นเรื่องง่าย แต่สำหรับฉัน ถ้าให้บอกรักใครซักคน ฆ่าตัวตายยังง่ายซะกว่า
"กรูทำไม่ได้หรอกว่ะ กรูไม่กล้า" ฉันจนปัญญาจริงๆ อีบริทย์อีต๋องก็เข้าใจ แคคิดว่าได้ยืนอยู่ตรงหน้ามัน บอกรักมัน บรึ๋ยยยยย ขนลุกอ่ะ ไม่กล้าาาาาาาาาาา
"ได้ดิ เมิงเก่งจะตาย" อีต๋องช่วยให้กำลังใจ แต่นะ พวกเมิงอ่ะ กรูอายนะเว้ยยยย เรื่องแบบนี้ - -"
"กรูเห็นหน้ามัน กรูก็พูดไม่ออกแล้วหล่ะ" ฉันย้ำ แผนการเริ่มล้มเหลว ปล่อยให้มันผ่านเลยไปเหอะว่ะ ยังไงมันก็จบเหมือนกันอยู่ดี ฉันเลิกล้มความคิดนั้นไป และพยายามจะตั้งใจอ่านหนังสือต่อ ฉันเปิดหนังสือออก แล้วก็ได้เจอกับ....
"072108......"
เลขเก้าตัวที่เขียนจากลายมือของฉันเอง มันเปียกฝนจนเลือนและซีด แต่ก็พออ่านได้ เบอร์เอกนี่ โทรไปบอกจะง่ายกว่าไหมนะ... (ฉันถามตัวเอง)
บ่ายสามบ่ายสี่ พวกเราขี่จักรยานแยกกลับบ้าน ฉันก็ไปล้างจานหุงข้าวเหมือนเคยๆ เมื่อทำอะไรเรียบร้อยฉันวิ่งขึ้นห้อง แคะออมสิน ได้เหรียญมากำนึง จะไว้โทรศัพท์ (แอบเสียดายอ่ะ โทรเข้ามือถือแมร่งแพง)
ฉันคว้าจักรยานขี่ไป ระหว่างทางฝนก็ตกปอยๆ (ลางร้ายชัดๆ -*- )
หน้าหมู่บ้านมีพี่คนนึงตั้งโต๊ะโทรทั่วไทยนาทีละ 3 บาทอยู่ ฉันไม่ลืมที่จะใส่นาฬิกาไปด้วย เพราะกะยังไงๆ ก็ไม่ให้เกิน 5 นาทีแน่นอน ก็แหม 3 X 5 ก็ 16 เข้าไปแระ เปลืองงงง
ไปถึงก็ยื่นเบอร์ให้พี่เค้า เห็นเค้าต่อโทรศัพท์ให้ ก็ใจสั่น...
(เริ่มกลัวแว้ววว)
พี่เค้ายื่นโทรศัพท์ให้ ฉันรับมาแนบหูไว้มือสั่น คำพูดที่คิดไว้ในหัวมากมาย ตอนนี้นึกไรไม่ออกซักอย่าง
"ฮัลโหล" ตายห่าหล่ะ แมร่งรับแล้ว ฉันเหลือบตามองนาฬิกาที่ข้อมือดูเวลาเอาไว้ แล้วทำใจคุยต่อ
"ดีจ้า เอกหรอ" โถๆ กรูนี่ก็เนาะ เวลาโง่ก็โง่สุดๆไปเลย โทรไปหามัน ยังจะถามว่าใช่มันหรือเปล่าอีก
"ครับ นั่นใครหรอ" เอกถามกลับอย่าง งงๆ คงจำเสียงฉันไม่ได้ม้าง
"แบะเอง" ฉันตอบสั้นๆ แอบอายพี่เจ้าของร้านอยู่หน่อยๆ กลัวเค้าได้ยิน
"เฮ้ยยยย จิงดิ โทรหาเราได้ไงอ่ะ เอาเบอร์เรามาจากไหนหรอ" อ้าวไอ้สาดดดดด หมาให้กรูมาม้างงงงงง ไอ้เชี่ยนี่แมร่งลืม
"เอกให้เราไว้นานแล้วไง" ฉันยังไม่กล้าจะเริ่มพูดธุระในใจ อีพี่เจ้าของร้านก็นั่งฟังกรูอยู่ได้ ต่อให้แล้วก็ไปนู่น.. ไกลๆเลย ชิ่วๆ
"เอ้ยหรอ เราลืมอ่ะ ดีใจจังเลยอ่ะ แบะโทรหาด้วย" ไอ้สาดนี่เวอร์อีกแระ มันพูดไปหัวเราะไป เฮ้ออ คนยิ่งไม่รู้จะเริ่มยังไงอยู่ข้าง
เมื่อมองดูนาฬิกา ตายห่าแล้วผ่านไป 2 นาที 6 บาทแระยังไม่ได้อะไรเลย ฉันก็เลยต้องตัดใจพูดซะที เอาหล่ะวะ..
"เอก เรามีอะไรจะบอกเธอ" ตาฉันเหลือบมองพี่เจ้าของร้านนิดๆ ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ เอามือป้องปากกันเสียงออกไป
"อืม บอกมาสิ" แมร่งตอบง่ายชิบ
"เรา.... เราคิดว่า เรา.." ฉันพูดอ้ำอึ้ง รำคาญตัวเองเหมือนกันแหล่ะ
"คือเรารู้สึกเหมือน เรา........" ฉันอยากจะพูดมันออกๆไปซะ แต่มันพูดยากเหลือเกิน เอกเองก็รอฟังอยู่ เอาวะ บอกๆแมร่งไปเฮอะ ฉันตัดใจ
"เรารั........" พูดยังไม่ทันจบ
"เอ้ยๆๆๆ แบะ สายซ้อนอ่ะนีโทรมา เดี๋ยวสักพักแบะโทรมาใหม่นะ" พูดจบมันตัดสายทันที ฉันหล่ะอึ้งไปเลยยย
พอกันที.
-------------------------------------------
ปล. วางเสร็จ คิดตังค์ โทรไป 3 นาที พี่แกคิด 10 บาท ร้านนี้ดีแฮะ คิดเลขเก่งดี วันหลังไปอุดหนุนใหม่
"แบะๆ ตื่นเว้ย" เสียงเพื่อนซี้ อีบริทย์ปลุกให้ฉันตื่น ฉันเงยหัวลืมตาขึ้นมา ทุ่มกว่าแล้วหรอเนี่ย ฉันกลับมาบ้านห้าโมงกว่าๆ ขึ้นห้องนอนน้ำตานองหน้า จนเผลอหลับไป
"ป้ากล ให้มาตามไปกินข้าว" อีบริทย์พูด แต่ฉันไม่ไหวจริงๆอ่ะ ปวดหัวมากเลย เพราะไปตากฝนมาแล้วไม่ยอมอาบน้ำก่อนด้วยแหล่ะ
"บอกแม่ว่า กรูไม่หิวว่ะ" ฉันฝากสารผ่านไปทางเพื่อนซี้ มันเข้าใจดีและรีบทำตาม สงสัยมันจะแอบเห็นคราบน้ำตาของฉันน่ะสิ ฉันฝืนเดินไปกินยาพารา 2 เม็ด ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวไปฝืนอาบน้ำ ช่วงสอบฉันไม่มีสิทธิ์ป่วย
ฉันอาบน้ำไปร้องไห้ไป อารมณ์ทั้งเสียใจ ทั้งน้อยใจ จนพูดไม่ออก สรุป ไม่บ่งไม่บอก แมร่งแล้วว
-
:monkeysad:
เข้าใจแบะดี
หัวอกกระเทยเหมือนกัน
ต่างกันตรงไหนกระเทย-เกย์ มันก็แค่คนที่ชอบผู้ชายเหมือนกัน
-
วันนี้โหมดแอบเศร้าง่ะ :monkeysad:
-
สงสารคุณแบะมากๆเลยคับ
ทำไมตาเอกถึงเปนคนแบบนี้เนี่ยะ
น่าเอาค้อนปอนด์ทุบหัว - * -
รออ่านตอนต่อไปอยุ่นะคับ พี่เรย์
RrMz`,,
-
oaw_eang คงน้อยคนจะเข้าใจอย่างจริงใจ :monkeysad2:
meemewkewkaw โลกใบนี้ก็มีหลายมุมมอง เลือกมุมที่เรามีความสุข แล้วเข้าไปนั่งนะครับ :love2:
RrMz`,, โห เป็นซาดิสก็ไม่บอก ชอบๆ :piglove2:
*******************************************************
!!! เป็นตุ๊ดหง่ะ บัดซบจริงๆเลยยยยยย (ภาค 6) !!!
วันหยุดผ่านไปรวดเร็ว แป๊ปๆ ก็จะสอบแล้ว ฉันต้องรีบตาลีตาเหลือกอ่านหนังสือ เพราะที่ผ่านมาเอาแต่เล่นแต่เที่ยวซะมากกว่า เป็นอย่างนี้ประจำ ไม่ต้องแปลกใจ 555 วันสุดท้ายเนี่ย เล่นเอาเวียนหัวไปเรยหล่ะ วิชาอะไรต่ออะไรมั่งไม่รู้หล่ะ ตีกันมั่วไปหมด
ฉันเร่งอ่านหนังสือจนถึงตีสองตีสาม แล้วก็เข้านอน ตื่นตอนเช้าไปโรงเรียนก็อ่านต่ออีก
+ + + + +
นักเรียนนั่งออกันเต็มหน้าห้องสอบ สีหน้าเคร่งเครียดกันเกือบทุกคน ฉันกับอีบริทย์ยังดูผ่อนคลายกว่าอีกหลายๆคน แต่พวกเราก็ยังทวนหนังสือกันเพื่อความไม่ประมาท
"แบะ วันนั้นบอกว่ามีไรจะบอกเราหรอ" ไอ้เอกเดินมาถาม ฉันยิ้มให้เฉยๆ
"คือเราโทรกลับไปเบอร์นั้นอ่ะ แต่เค้าบอกไม่ใช่เบอร์เธอ" มันพล่ามต่อ คงนึกว่าฉันจะโกรธมันหล่ะม้าง
"ไม่มีไรหรอก" ฉันตอบสั้นๆ อีบริทย์มองหน้าฉันใหญ่ มันจบแล้วหล่ะเพื่อนเอ้ยย เอกถอยไปนั่งอ่านหนังสือต่อ พวกฉันก็อ่านต่อเช่นกัน
พอเข้าห้องสอบ ก็มีเรื่องวุ่น ฉันเกือบไม่ได้สอบเพราะอาจารย์ที่คุมสอบบอกว่าฉันผมยาว (ตอนนั้นลืมตัดแร่ะ) แต่ดีที่อาจารย์ที่ปรึกษาช่วยเคลียร์ให้ ฉันเข้าห้องสอบช้ากว่าคนอื่นเกือบ 15 นาที แต่ก็ออกห้องสอบก่อนใครซะง้านนน แหม! ไฮโซจิงๆ - -*
ปล. แอบจดข้อสอบให้อีบริทย์ลอก ยี่สิบกว่าข้อ ตื่นเต้ววว จิงๆเรยวุ้ย อาจารย์คุมสอบแมร่งโหดดดดดด
ได้ออกห้องสอบคนแรกก็จริงเถอะค่ะพี่น้อง แต่กว่าอีบริทย์จะทำข้อสอบเสร็จก็เกือบหมดเวลาพอดี (กรูทำเร็วเพื่อไรเนี่ย - -" )
"ยากส์ ชิบหายเรย" อีบริทย์บ่นอุบ กรูเห็นเมิงก็บอกยากหมดแร่ะ
"เอาเหอะน่า ผ่านไปแล้ว" ฉันปลอบใจเพื่อนสาว ป่านนี้อีต๋องรอตาแฉะแล้วหล่ะ พวกฉันรีบจ้ำอ้าวลงไปใต้ตึก ระหว่างทางเจอกลุ่มอีตือ ต่างคนต่างเชิดใส่กัน (อีนี่วอนซะแระ เดี๋ยวกรูเฟี่ยงด้วยธงสีแดงเรยนี่ 555)
อีต๋องยืนรอเราอยู่จิงด้วย ตอนแรกก็ว่าจะพากันกลับบ้านเรยนี่แหล่ะ แต่รออีบริทย์นานจัด เกิดหิวขึ้นซะแล้วสิ พวกเราไปลงเอยกันที่ร้านส้มตำหน้าโรงเรียน ไม่ได้กินตั้งนานแระ
+ + + +
"แมร่งโคดหนาวเลยเมื่อเช้า" อีต๋องพูด เออว่ะ นี่มันหน้าหนาวแล้ว แต่ยังมีฝนหลงฤดูตกอยู่บ้าง
"แต่หนาวกาย ดีกว่าหนาวใจนะโว้ยย ฮ่าๆ" อีบริทย์พูดและก็ขำของมันเองคนเดียว อีต๋องเอาขาสะกิดมันยิกๆ มันเลยขำเก้อไป (ขำตายแหล่ะ อีเชี่ยยยยยยยยยย > < )
"เออ วันนี้เมิงเจอไอ้เอก ได้บอกมันไปยังอ่ะ" อีต๋องถามกล้าๆ กลัวๆ ฉันจกส้มตำเข้าปาก เคี้ยวจั้บ ๆ
"เหอะ" ฉันตอบสั้นๆ อีต๋องไม่คิดจะสะกิดใจอะไรฉันอีก พวกเรานั่งโซ้ยส้มตำกันจนหมด คิดค่าเสียหายเสร็จ เราเดินไปรอรถกลับบ้าน ป้ายท่ารถมีน้องนีนั่งอยู่ - -* (ซวยจังวะกรู)
พวกเราเดินไปนั่งรอ น้องนียิ้มให้พวกเรา 1 ดอก ก่อนจะต่างคนต่างไป
กลับไปบ้านรีบอาบน้ำกินข้าว แล้วอ่านหนังสือต่อ เตรียมสอบพรุ่งนี้ คืนนี้ก็ต้องนอนดึกอีกเหมือนเดิม ช่วงสอบน่ะโคดน่าเบื่อเลย - -
.............................
ตื่นเช้ามา แหกขี้ตาฝ่าลมหนาวไปโรงเรียน ที่อีบริทย์พูดก็มีส่วนนะ หนาวกาย ดีกว่าหนาวใจ ฮ่าๆๆ ช่างเหอะ หนาวมากๆ ให้แมร่งแข็งตายไปเลยยยย
ไปโรงเรียนฉันดุ่มๆ ขึ้นห้องสอบ นั่งทำข้อสอบเสร็จสามวิชา เงยหัวออกมาอีกที ก็บ่ายแก่ๆแล้ว ออกมานอกห้องสอบ อีบริทย์บ่นยากส์อีกตามเคย ฉันสองคนไปไปรออีต๋องหน้าห้องสอบอีกตึกนึง ชั่วโมงกว่าๆ อีต๋องก็ได้อิสระภาพ พวกฉันเดินเรียงแถวหน้ากระดานไปหน้าโรงเรียน
เดินไปคุยไปมันส์ไปเลย แต่สงสัยมัวคุยเพลินไปหน่อย อีบริทย์ชนใครไม่รู้อย่างจัง หนังสือตกกระจาย
"ขอโทดๆๆๆ" ไอ้หนุ่มหน้า(หนอง)มน รีบขอโทดขอโพย มันไม่ใช่เด็กโรงเรียนนี้นี่ อ้อ สงสัยมาสมัครเรียน ฉันเดาจากใบสมัครในมือมัน
"ไม่เป็นไรค่ะ" อีบริทย์แรดชะมัด มันทำตาปิ๊งๆ ให้ไอ้นั่นด้วย อิสัดด เจ็บตัวฟรีไป เห็นแมร่งหล่อน่ะดิ ไอ้นั่นเดินจ้ำๆ ไปอีกทางแล้ว พวกฉันเหลียวหลังมองตาม
"หล่อชิบหายยยยยเลยว่ะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยส์" อีบริทย์กรี๊ดอย่างดัง
"ว่าแต่เมิงโดนอะไรมันมั่งวะ โดนไอ้จุ๊กจุ๋ยมันเปล่า อร๊าาาาาาย์ส์" พูดเสร็จแมร่งก็กรี๊ด เฮ้อ อีต๋องก็เป็นไปกับเค้าด้วย กลุ้มใจว่ะ
"ไปๆได้แล้วเมิง แดดร้อนอย่างกะเชี่ย" ฉันดึงสติเพื่อนๆกลับมา ปล่อยไว้เห็นจะนาน กรูกลายเป็นแมวย่างกันพอดี ดูดิ แดดเปรี้ยงเลยย
พวกฉันกัดฟันอ่านหนังสือสอบอีกสองสามวัน ไม่นานมรสุมก็ผ่านไป เย้ๆๆๆๆ ปิดเทอมแย้วววววว หลายเดือนด้วยยย นอนตื่นสายกันสบายแร่ะ ฉันค่อนข้างจะสบายกว่าเพื่อน อีบริทย์อีต๋องยังต้องเตรียมสอบเข้า ปวส. ต่อไปอีกอาทิตย์กว่าๆๆ ซวยไปพวกเมิง
เวลาผ่านไป ความเจ็บช้ำที่ฉันเคยมีในใจเริ่มดีขึ้น ฉันกวดวิชาบัญชีให้อีบริทย์ มันใฝ่ฝันจะต่อบัญชี และหากเป็นไปได้ พวกฉันอยากอยู่ร่วมห้องกันอีก แต่ท่าทางจะยากส์อ่ะ เด็กโควต้าได้อยู่ห้อง 1 หมด (ภาคเช้า) จะมีเหลือว่างให้จับฉลากก็อีกไม่กี่คน ฉันเองก็ทำใจเผื่อกับเรื่องนี้ไว้เหมือนกัน (แต่ยังไงก็ขอให้ได้ภาคเช้าเหมือนกันละกัน เพี้ยงงง)
ปล. เอกเลือกไปสอบเข้ามหาลัยในกรุงเต๊บบ แต่ถ้าไม่ติดก็คงได้มาเรียนด้วยกัน (ห้องเดียวกัน) อีกเหมือนเดิม ก็ขอให้มันสอบติดทีเท๊อะ...
ไม่นาน วันสอบคัดเด็กเข้า ปวส. ก็มาถึง อีบริทย์ลากฉันมาด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้ (อีเชี่ย วันหยุดกรู ให้กรูตื่นตี 4 คิดได้ไงเนี่ย? )
ฉันใส่ชุดธรรมดามา พอถึงโรงเรียนปั๊ป อีบริทย์อีต๋องแยกไปสอบ ฉันนั่งรอพวกมันที่ศาลา ใครไปใครมามองฉันเหมือนตัวประหลาด โหเมิง ชุดเนี้ยบ้านกรูโคดเท่ห์เลย ไม่อยากจะเซดด
เหลือบตามองโน่นมองนี่ ก็ไปเจอไอ้หนุ่มหน้ามนคนนั้น วันนี้มันควงสาวโรงเรียนเดียวกันมาสอบ ไอ้เนี่ยนี่ถ้ามาได้อยู่โรงเรียนฉัน มีหวังอัดกับฝ่ายปกครองตาย ตั้งแต่หัวจรดเท้า มันกวนตีนไปซะโม้ดด (แต่ก็น่ารักดี ขาวๆ เนี่ยน หัวทรงทุเรียน หุหุ)
ฉันรอพวกมันหลับไปสามตื่น อีสองตัวนี้เพิ่งทำข้อสอบเสร็จ มันบอกข้อสอบยาก (แต่ไม่ค่อยจะเชื่อมันเท่าไร แมร่งยากตลอดแร่ะ) อีบริทย์อีต๋องดูเป็นกังวลมาก เพราะถ้าสอบไม่ติด คงต้องไปเรียนโรงเรียนไอ้หนามทุเรียนนั่นแน่ (โรงเรียนเอกชน ค่าเรียนแพงหูฉี่)
"เอาน่าาา ทำไปแระ" ฉันเอามือลูบหัวเพื่อน (เช็ดน้ำลายมาด้วยแหล่ะ) คงได้แต่เพียงช่วยให้กำลังใจหล่ะ
ก่อนกลับ ฉันชะแว๊บบบไปหาอาจารย์ห้องกิจกรรม อาจารย์นี่ไม่ไหวเรย ช่วงสอบก็ไม่ได้เจอ เงินค่าข้าวยังจ่ายไม่ครบเรย
พอไปทวงจารย์ จารย์บอกว่ารีบไปอีกแระ ไว้วันมาลงทะเบียนค่อยเอา โถๆๆๆๆ (มาเอาวันลงทะเบียน แล้วเงินตรูจะเหลือไหมน่ะ พ่อกะแม่จะปล่อยให้เงินลอยนวลหรอ อร๊ายยยส์ เจ๊เครียดดด)
ปล. ถึงเอก
เอกจงเดินตามทางที่เอกเลือกก็ดีสุดแล้ว แล้วไม่ต้องเสียใจ พวกเราทำกันเต็มที่แล้ว ได้แค่ไหนก็แค่นั้น เป็นเรา เราก็ต้องเลือกพ่อแม่ไว้ก่อนเหมือนกัน แล้วที่เอกถามว่าจะให้เลิกตอนนี้ หรือคบกันไปก่อนเรื่อยๆ แล้วค่อยเลิก เราเลือกขอเลิกตอนนี้ละกัน เพราะไม่อยากทรมานตัวเองไปเรื่อยๆ มันเหมือนคนเอามีดเล็กๆ แทงตัวเองทุกวันๆ จนตายน่ะ
รักและเคารพการตัดสินใจของคุณ อิทส์ โอเคย์ มาก
อาทิตย์ต่อมาผลสอบออก อีบริทย์อีต๋องตื่นเต้นกันใหญ่ ถ้าสอบไม่ติดก็ซวยไป แต่ถ้าสอบติดนะเมิงงง แก้บนกันยกใหญ่แน่ แต่ก็ติดอยู่แล้วแหล่ะ จารย์เอาเด็กเก่าก่อน เมิงเชื่อกรูดิ
พวกมันตื่นไปโรงเรียนแต่เช้า คราวนั้นฉันไม่ได้ไปด้วย เพราะจำได้ว่าไม่สบายพอดี กว่าอีบริทย์อีต๋องจะกลับมาก็โน่นเกือบสิบเอ็ดโมง กลับมาพร้อมข่าวดีซะด้วยยยย หุหุ เอ้าา ฉลองงงงงงงงงงงกันหน่อยยยย (สอบติดทั้งคู่ อีบริทย์บัญชี อีต๋องคหกรรม เย้ๆๆๆๆ)
พวกเราไปฉลองความสำเร็จกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวป้า นี่ฉันยอมควักตังค์มากินเตี๋ยวนอกบ้านเรยนะเนี่ย (จะหาว่างกไม่ได้แล้วน้า) ก๋วยเตี๋ยวสามชาม กับน้ำเป๊ปซี่สามขวด กินไป เมาท์ไป อร่อยชะมัด
(ยิ่งนึกยิ่งมีฟามสุข อยากย้อนเวลากลับไปจัง)
ใจจริงปิดเทอมฉันอยากหางานพิเศษทำ แต่ติดที่บ้านอยู่ไกล และทำงานได้แค่ช่วงสั้นๆ จะหางานที่บ้านนอกก็เห็นจะมีแต่รับจ้างเลี้ยงควาย (ตากแดดทั้งวัน ได้ไม่กี่สิบ ไม่คุ้มๆ) ฉันเลยตัดใจ
เพื่อนที่ห้องโทรมาบอกผลสอบที่บ้านอีบริทย์ จำไม่ได้ว่าอีบริทย์ได้เท่าไร สองจุดเจ็ด เปล่าหว่า? ส่วนฉันได้สี่ (เกือบไปเหมือนกัน) แต่วันที่อีต๋องไปดูผลสอบก็ให้มันจดมาให้ด้วยอีกแรง กันพลาด ปิดเทอมนานไปก็ชักเบื่อแล้วสิ (เป็นงี้ทุกปีอีกแหล่ะ) นึกอยากให้เปิดเทอมเร็วๆ ซะอีก เปิดเทอมมาได้เจอเด็กหน้าใหม่ๆ หล่อๆ อุ๊บส์ นึกแล้วกระชุ่มกระชวยดีจัง
ฉันยังนึกถึงเอกบ้าง ว่างๆยังเคยเอาเบอร์โทรมันมานั่งดูเล่น แต่ก็ได้แค่นั้น ฉันไม่คิดโทรไปอีกแน่ เปลืองงง (3x5 16) ป่านนี้มันก็คงอี๊อ๋อกะน้องนีสบายใจเฉิบไปแล้วม้าง บ้านอยู่ในเมืองกันทั้งคู่นิ ชิส์ บ้านนอกมันผิดตรงไหนฟร่ะ
นอนคิดไปคิดมา ก็เย็นแระ ลงไปทำงานบ้าน แล้วรอกินข้าวดีฝ่า หมดไปอีกวัน (รอวันเปิดเรียน) กำหนดการเด็กโควต้า ต้องลงทะเบียนเร็วกว่า อีบริทย์อีต๋อง ประมาณหนึ่งอาทิตย์มั้ง หรือน้อยกว่านั้น จำม่ะได้ - -
ปล. ฟากฟ้า ยามเย็น เห็นแสงรำไร
อาทิตย์จะลับโลกไป
พระจันทร์จะโผล่ขึ้นมา.
ตกกลางคืน อากาศดีๆ ฉันชอบนั่งอยู่ขอบหน้าต่าง มองดูพระจันทร์ หน้าหนาวแล้ว อากาศเย็นสบายดีจัง ไม่ต้องพึ่งแอร์เลยหล่ะ ดวงจันทร์บนฟ้ากลมดิ๊กเลย ท้องฟ้าสีนวลๆ มองแล้วสบายตาเป็นบ้า เย้ออ
คืนนี้จันทร์นวลผ่อง มองแล้วคิดถึงแต่เธอ
ตัวฉันยืนมองเหม่อ ถามว่าเธออยู่ที่ใด
วอนสายลมแผ่วๆ ให้ช่วยพัดพาใจไป
บอกกับเธอ ว่าคิดถึง
(เพลงนี้เราร้องให้กันฟัง ตอนจีบกันแรกๆด้วยน้า ไม่ธรรมดาซะแว้วว)
ปล. ไว้ตอนจาก ขอเพลงนี้อีกรอบนะ อยากฟัง
555 คิดว่าเราปั้นเรื่องขึ้นมา ใช้สองไอดีหล่ะสิ (ฮั่นแน่ๆ รู้ทันน้า) เอกจิงๆจร้า ตอนนี้เราสองคนมีปัญหากัน แต่คงจะคลี่คลายได้ในไม่นาน
อ้าว! ขอแรงใจไปเชียร์เอกด้วยเน้อ วันนี้เค้าจะขอป๊าเค้าอีกที - -* เครียดแทน (ป๊าเอกเอาแต่ใจ หัวโบราณ แถมเป็นโรคหัวใจด้วยดิ) เมื่อวานหน้าหงายมาทีแระ เอาใหม่ สู้ๆๆๆๆๆ (สู้เพื่อเค้าเน้อ ตัวเอง)
ปล. เปิดโปงหน้าหมากันจะจะ
Thanks,
1. แท่งทอง,Dark_Alchemist,หนุ่มนิรนาม (เอก ที่รักของเราเอง คนแรกที่เมนต์ให้และคอยเซฟเรื่อง เซฟคอมเมนต์ และทำสถิติให้ 555 เห่อกว่าตรูอีก)
2. Nes_Zaa (เพื่อนสนิทเอกที่มหาลัยในตอนนี้)
3. อุย (พี่อุย ไม่อยากบอกเรยว่าเคยจีบกันด้วยแร่ะ 555 เอ้าา สาวแท้ สาวเทียม คนไหนสวยๆ แต่ไม่มีค่าหน่วยกิต เฮียแกช่วยได้ ติดต่อโลด)
4. Huckleberry (เพื่อนในเอ็ม เป็นหนุ่มนิสัยดี หน้าตาหน้ารัก สาวๆที่คิดจะจีบหมดสิทธิ์ เฉพาะหนุ่มๆ แมน หรือคิง เท่านั้น)
นึกไม่ออกแล้วว (ถ้าลืมใครเดี๋ยวมาเติมให้เน้อ)
ปล. คำถามที่ถามไว้ เดี๋ยวให้เจ้าตัวเค้ามาตอบนะก๊ะ คงคืนนี้แร่ะ เพราะวันนี้เค้าไปเรียนตอนเที่ยง ตอนนี้ยังนอนไม่ตื่นเรย เห็นบ่นปวดหัว
สายๆของวันทำการวันหนึ่ง โหยๆ ผู้คนเยอะแยะมากมาย ทั้งคุ้นหน้าและไม่คุ้นหน้า ฉันเดินพาแม่มาโรงเรียนเพื่อมามอบตัวและจ่ายค่าเล่าเรียน
มาถึงโรงเรียนฉันขึ้นไปทวงตังค์ค่าข้าวที่ห้องกิจกรรม คราวนี้อาจารย์เตรียมเงินใส่ซองไว้ให้เรียบร้อยยยยย (สงสัยเปียแชร์แล้วแน่เยย) หุหุ ฉันรับเงินมานับ ออกมาเสร็จควักให้แม่ไปสองพัน (ของพ่อด้วยเน้อ -*- ) แม่ไม่ว่าไร รอดไป นึกว่าจะให้เอาไปจ่ายค่าโรงเรียน หมดแน่เยย..
อาจารย์เกณฑ์ผู้ปกครองไปนั่งที่ห้องประชุม ฉันเจอเอก กับแม่มามอบตัวที่นี่ด้วย สอบไม่ติดหล่ะม้าง แต่ก็ไม่ได้ถาม ต่างแยกย้ายกันไป เหนื่อยวุ้ย วิ่งข้ามตึกโน้นตึกนี้ กว่าจะเสร็จก็บ่ายสอง ฉันกับแม่ไปตลาดด้วยกัน (พอได้ตังค์ก็ช๊อป เป็นปกติ ใครเป็นม่างยกมือขึ้นนนน) ซื้อของทำกับข้าวเย็นกันเสร็จเราก็รีบกลับบ้าน
เฮ้อ! และแล้วก็ไม่รอด ฉันต้องทนเรียนกับไอ้เอกอีกสองปีอย่างเลี่ยงไม่ได้ เล่าให้อีบริทย์อีต๋องฟัง พวกแมร่งเอาแต่หัวเราะชอบใจ กวนส้นตรีนนจิงๆ
อาทิตย์ต่อมา ถึงคิวอีบริทย์อีต๋องไปมอบตัว ฉันแอบแรดขอตามเค้าไปด้วย อยากไปลุ้นตอนพวกมันจับฉลากอ่ะ อีต๋องไม่มีผู้ปกครองไป (พ่อแมร่งทำงาน) เลยใช้แม่อีบริทย์เป็นผู้ปกครองอีกคน ไม่มีปัญหาอะไร ไปถึงโรงเรียน พ่อแม่อีบริทย์พาไปเลี้ยงข้าว เมื่ออิ่มหนำสำราญกันก็ไปส่งผู้ปกครองที่ห้องประชุม จากนั้นเราไปทำเรื่องคราวนี้ต้องต่อแถวยาวเลยหง่ะ ก็มาสายนี่น้า
"โน่นๆๆๆ " อีต๋องเขย่าแขนฉันกับอีบริทย์ใหญ่ ชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปข้างหน้า อ้อ ไอ้หัวทุเรียนนี่อีกแระ สอบติดด้วยหรอเมิงอ่ะ
"หล่อชิบหายเลยว่ะ" อีบริทย์อีต๋องเพ้อ ฉันส่ายหัวก่อนพูด
"มันมีเมียแล้ว" ฉันพูด อีสองตัวร้องกรี๊ดจนปวดแสบแก้วหู ก็กรูเห็นจิงๆนี่นา
"โน่นไง ชะนีข้างหน้ามันอะ" ฉันชี้ทางสว่างให้พวกมัน อีพวกนี้ยังรับความจริงไม่ได้ ความจิงมันก็ดูเหมาะกันดีน้า ชะนีนางนั้นก็สวยไม่ใช่น้อย (ฉันคิดในใจ แต่ไม่กล้าพูด กลัวอีสองตัวนี้ฆ่าเอา)
"อร๊ายยยยยยยส์" อีบริทย์อีต๋องกรี๊ดดดดดอย่างไม่เกรงใจใคร อีพวกนี้นิ ไม่มียางอายเลยนะเมิง ดูๆ ไอ้หัวทุเรียนแมร่งมองใหญ่แล้ว คงคิดว่าเป็น พวกอีกระเทยบ้าหล่ะม้างงงง ฮ่าๆ
ลงทะเบียน + มอบตัวเสร็จ อาจารย์ต้อนนักเรียนนั่งแต่แถวกัน แยกแต่ละแผนก อาจารย์หยิบกล่องกระดาษที่ข้างในบรรจุด้วยกระดาษเขียนหมายเลยไว้ 8 ตัว ( เฉพาะ 1 กับ 2 เป็นภาคเช้า ) โอกาสอีบริทย์แมร่งมี 20 เปอร์เซ็นต์
เด็กคหกรรมมีน้อยและไม่ค่อยวุ่นวายเท่าไร อีต๋องได้ภาคเช้ามาสบายๆ (รู้สึกภาคเช้าจะมีเยอะกว่าบ่าย) โล่งใจไป 1 คนแระ มันมาสมทบกับฉันและแม่อีบริทย์ที่ยืนลุ้นกันจนเหงื่อตก
ฉันลุ้นไปทีละคนๆ เด็กที่จับได้ภาคเช้ากระโดดโลดเต้นดีใจกันใหญ่ แต่ยิ่งจับได้มาก โอกาสอีบริทย์ก็น้อยลง โอ้ย! ไม่รู้จะนิมนต์หลวงพ่อวัดไหนมาช่วยเมิงแล้วอีบริทย์ โชคดีเว้ย ดูไปดูมาเพิ่งสังเกตเห็น ไอ้หัวหนามทุเรียนนั่งต่อแถวอยู่แผนกบัญชีซะด้วย แต่แปลกใจ ทำไมเมียมันไม่ไปนั่งต่อแถวกับพวกนั้น กลับยืนให้กำลังห่างๆ ข้างๆไอ้หนามทุเรียน -
พอถึงคิวไอ้หัวทุเรียน อาจารย์ประกาศเรียกมันออกไป มันยกมือพนมท่วมหัวขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ (ก็อยู่บ่ายต้องกลับบ้านดึกอ่ะ ไม่ค่อยมีใครอยากเรียนหรอก ต้องอยู่หอน่ะ) ไม่นานมันล้วงมือไปจับกระดาษขึ้นมา 1 ใบ มันยื่นให้อาจารย์รับไปคลี่ดู อาจารย์พูดไรกับมันงึมงัมๆ แต่ท่าทางมันกระโดดโลดเต้นดีใจใหญ่ (ได้ภาคเช้าอีกแน่เลย จะเหลือถึงอีบริทย์กรูไหมเนี่ย - -*) มันวิ่งไปหาเมียมัน พูดอย่างดีใจลนลาน
"เนส เนส เราได้อยู่ห้องเดียวกันหล่ะ" โถ่ๆ - -* ไอ้พวกแก่แดด แค่ได้อยู่ด้วยกันแค่เนี้ย ออกนอกหน้ามากเรยนะพวกเมิง (น่าน ตรูไปว่าเค้าอีก เจือกกะเค้าจิงๆ อิอิ) แต่ดูเหมือนชะนีคนนั้นไม่ค่อยยินดียินร้ายเท่าไร เห็นมันยิ้มมุมปากอยู่นิดนึงส์เอง
"ตอนอาจารย์บอกว่า เราจับได้เบอร์ 1 นะ เราโคดดีใจเลย" ไอ้หัวทุเรียนพูดต่อ อ้าวววววววว ไอ้สาดดดดด หมายฟายว่าไงวะเนี่ยยยยย อีชะนีนั่นไม่ต้องจับสลากแต่ได้อยู่ห้อง 1 (ห้องเดียวกะตรู) อีนี่เล่นเส้นนี่นาา
ฉันเลือดขึ้นหน้า เดินหน้าบึ้งชะแว็บๆ ไปด้านหลังอาจารย์ ฉันพยายามชะโงกหน้าดู ห้องหนึ่งเหลือที่ว่างอีก 4-5 คน (คนต่อแถวรอกันอีกยาวเหยียด) มีชื่อบางชื่อ ขีดเป็นไฮไลต์เอาไว้ด้วย เส้นเปล่าวะ ไรเนี่ย เลือดรักความยุติธรรมของฉันสูบฉีด ยอมได้ไงอ่ะ
ฉันวิ่งออกไปตามหาจารย์ที่ปรึกษา (คนเก่า) อาจารย์เป็นผู้ช่วยด้วย คงจะพอช่วยไรได้แน่ แต่กว่าจะหาเจอได้ หอบแดกเลย จารย์หนีมากินหนมหวานอยู่โรงอาหารนี่เอง อีนั่นเส้นได้ อีบริทย์กรูก็ต้องเส้นได้เด่ะ (อ้าวกรรม คิดชั่วตามเค้าอีก)
"จารย์ หวัดดีค่า" ฉันยกมือไหว้สะดีดสะดิ้งตามสไตล์ อาจารย์เห็นก็แปลกใจ เพราะฉันมอบตัวไปแล้วน่ะ เลยเล่าให้จารย์ฟังแต่ต้น เล่าจบ จารย์บอกว่า
"มันก็มีทุกปีแร่ะ พอลล่า (ชื่อจริง) จะไปคิดไรมากเล่า"
"โหยยยย จารย์ ไรหง่ะ เอาเปรียบนี่จารย์" ฉันหน้านิ่วคิ้วขมวด อาจารย์หัวเราะส่ายหน้าใหญ่ (แอ่ม ซีเรียส นะจารย์ -*-)
"โหย จารย์ช่วยไรหน่อยเถอะค่ะ" ฉันเล้าหรืออาจารย์ไม่เลิก ก็แหม ถึงไปยกเลิกอีพวกเด็กเส้นไม่ได้ ก็ฝากอีบริทย์ให้ซักคนก็ยังดี
"จารย์จะช่วยไรได้หล่ะ" จารย์ก้มดูนาฬิกา "ป่านนี้นายบริทย์คงจับเรียบร้อยไปแล้ว จารย์ไปคงไม่ทันแระหล่ะ พอลล่าเอ้ย" อาจารย์พูดพลางเอามือลูบหัวฉัน อร๊ายยยยยส์ อยากจะกรี๊ดดดดดดด ทันจิจารย์ จารย์ก็เลิกกินหนมนี่ซะที แล้วก็เดินไปกะหนูไง
สรุปต้องรอกินหนมเสร็จ จารย์ถึงยอมเดินไปดูที่เกิดเหตุด้วย แต่อย่างอาจารย์ว่า ไปถึงก็ไม่ทันซะแระ เค้าจับสลากกันหมดแระ แล้วอีบริทย์ ก็ได้เบอร์ 1 ซะด้วยสิ
"อร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาายส์ อร๊าาาาาาาาาาายส ๆๆๆๆๆ" ฉันกรี๊ดสลบทันทีที่รู้ อีเชี่ยนี่เฮงจิงๆเลย ดอกเอ้ยยยยยย กรูพาจารย์มาเก้อเรยยย ฉันมาดีใจกับพวกมันย้อนหลัง เค้าดีใจกันจนเสร็จหมดแระ อิอิ อย่างนี้เซ่ะ เค้าเรียกเฮงจิง (ไม่ต้องใช้เส้นด้วยแหล่ะ) จารย์ยิ้มใหญ่เลย หุหุ จารย์ใจดีเหมือนเดิม (ว่างๆ หนูไปเยี่ยมเน้ออ เมื่อไรจารย์จะเป็น ผอ.ซักทีอ่ะ)
พ่อแม่อีบริทย์พาไปกินฉลองกันในตลาดในเมือง โอ๊ยยย พวกฉันสั่งกันไม่ยั้ง นานๆทีได้กินของฟรี ต้องเอาให้คุ้ม พวกเราเมาท์กัน
เรื่องจับสลากอย่างเมามันส์ มันน่าเหลือเชื่อไหมหล่ะ ฉลากเหลือไม่กี่ใบเอง แต่มันจับได้ โอ้วแม่เจ้า... สุดท้าย ฉันก็ไม่ลืมที่จะเมาท์เรื่องไอ้หัวทุเรียน กับเมียเด็กเส้นของมัน แมร่ง ว่าแล้วก็ยังไม่หายยั๊วะเลย
"ไม่อยากอยู่ห้องเดียวกับพวกมันเลย" (อยู่กะพ่อแม่อีบริทย์ เลยพูดกันไม่ค่อยถนัด จิงๆอย่างด่าพวกมันใจจะขาด)
"เอาเหอะน่า ปล่อยมันเหอะลูก" แม่อีบริทย์ปลอบใจฉัน เฮ้อ เบื่อระบบแบบนี้จัง (ก่อนจบมารู้ทีหลัง อาจารย์เส้นเด็กได้คนละ 2 คน ไม่รวมลูกคนใหญ่คนโตอีก - -* )
ฉันนั่งรออาหารอยู่นานสองนาน กว่าอาหารจะมาได้ พ่ออีบริทย์สั่งหม้อไฟหม้อใหญ่มา แม่อีบริทย์ชอบกินยำทะเล ยำหอยแครง ฉันกะอีบริทย์สั่งแกงส้มชะอมกุ้ง แต่อีต๋องสั่ง.. ไข่เจียวหมูสับ ( อีจ้าดง่าวเอ้ยยยยยยยยยย -*- )
เฮ้อ กลับไปถึงบ้านอย่างหัวใจพองโต ทั้งสุขใจทั้งสบายท้อง น่าจะสั่งใส่ห่อกลับบ้าน มาฝากพ่อแม่ได้ด้วยอ่ะ เพอร์เฟ็คเรยงั้นหง่ะ ^^
นั่งเล่าให้พ่อแม่ฟังก็ดีใจในความเฮงของมันด้วย อิอิ เปิดเทอมหน้าก็ไม่แย่ซะทีเดียวหรอก คิดดูนะ ถ้าต้องเรียนกะไอ้เอก แถมยังมีไอ้หัวทุเรียนจอมกวนตรีน และก็เมียมันอีกอ่ะ โหยๆ ตายๆ บ้าตายซะแน่แล้วเชียว
หัวค่ำ อีบริทย์หอบเสื้อผ้ากะตุ๊กตาเน่าๆ มานอนบ้านฉัน อีนี่นิ ทำตัวเหมือนผีไม่มีศาลเลยนะเมิง สงสัยเมิงต้องเป็นลูกของพ่อแม่กรูอีกคนที่ไปฝากเค้าเลี้ยงไว้แน่เลย - -*
"อีแบะ กรูขอนอนด้วยนะ" พอมันพูดจบ ยังไม่ได้ทันตอบอะไรเรย แมร่งจ้ำๆ จนไปถึงห้องแระ เย้อออออ อีนี่นิ ฉันวิ่งตามขึ้นไป ก่อนนอนฉันเปิดหน้าต่างไปดูท้องฟ้านอกบ้านซักหน่อย บรรยากาศดีเหมือนเดิม อยากเปิดหน้าต่างนอน แต่ว่าเกรงใจไอ้เอ็มมัน เดี๋ยวแมร่งป่วยขึ้นมา อีแบะซวยอีก ชิส์ รมณ์เสียยย
รอคอยวันเปิดเรียน อิอิ อีกแป๊ปเดียวเอง อยากไปเรียนแว้ววว ใส่ชุดใหม่ (ได้ผูกเนคไทด์ด้วย ตื่นเต้วๆๆ)
ดึกๆเกิดหิวขึ้นมา ฉันแอบย่องลงมาในครัว ไม่ไหวแล้วขอต้มมาม่ากินหน่อยเหอะ ฉันตักน้ำใส่กาตั้งไฟบนเตาแก๊สรอเลย เสร็จแล้วก็ไปเปิดตู้กับข้าวจะหยิบมาม่า แต่หาไม่เจอแฮะ ฉันควานอยู่นาน มันหายไปไหนของมันนะ จำได้อาทิตย์ก่อนแม่ซื้อมากล่องใหญ่เลยนี่นา หาไปหามาก็ต้อง ต๊กกะใจอย่างแรง
"เอ้ยยย งู" งูตวัดรัดแขนฉันไว้ ฉันร้องเสียงดังให้พ่อช่วย มืออีกข้างพยายามดึงมันออก
"พ่ออ พ่อออออ" ฉันตะโกนสุดเสียง อีงูตัวเดิมเปล่าเนี่ย ฉันสะบัดแขนสุดแรง กลัวมันจะฉกเอา งูเชี่ยนี่จะฉกก็ไม่ฉก มันบีบจนแขนฉันปวดหมดแล้ว พ่อวิ่งลงมาจากบนบ้านหน้าตาตื่น แม่ตามมาด้วย
"เอามีดมา" พ่อสั่งแม่ แม่รีบวิ่งไปเอาพร้าที่เหน็บอยู่ข้างฝาบ้านยื่นให้ เย้อ พ่อ..จะโดนหนูเน้อออ T_T กลัวชิหายยย
"อร๊ายยยยยยส์" ฉันกรี๊ดสุดเสียง พ่อง้างมีดฟันฉับลงมาที่แขนฉัน แขนฉันขาดตกลงกับพื้น เลือดกระจายเต็มครัว แต่งูไม่ตาย เง้อออ
-
:o เง้อออออ มาจบอะไรตอนนี้เนี้ยยยย :serius2:
อุตส่าห์เบิ่งตาอ่านตั้งแรกจนตามมาทันแล้วนะเนี่ย :try2:
:monkeysad: คุณ b|ueBoYhUb (<<< เรียกพี่เรย์ได้มั้ยอ่าค่ะ เห็นคนอื่นเรียก จะได้เรียกง่ายๆ :myeye:)
รีบๆมาลงต่อน้าๆๆๆ :impress:
-
ขอเดาว่า ที่เหนงูอ่ะ
คือคุณแบะฝัน
ผมเดาต่อว่า
ไอหัวทุเรียนจามาจีบคุณแบะ
แล้วตาเอกก้อเปนพระเอกมาแย่งคุณแบะ
ก้อเลยเกิดศึกชิงนางกัน
(เน่าไปป่ะ?)
รอพี่เรย์อยุ่น๊าคับบบบบบ
RrMz`,,
-
:oมีนองเลือดกันด้วยอ่ะ
เริ่มสยองแล้วนะเนี่ย . . . :kikkik:
-
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณแบะ....เพื่อนสาวอิเจ้ฝันเห็นงูเรอะ?
อิจฉาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เจ้ก็เคยฝันนั งูแมร่งมากเป็นกองทัพเลย งูเห่าตัวดำๆ ทั้งน้าน
เจ้ก็กรีดสิเคอะ แต่ไม่สาหลบนะ
เอามีดอีโต้ฟันหัวขาดเรียบ....แต่ไม่หมด เหลือตัวหนึ่งท่าทางจะเป็นหัวหน้าใหญ่
เพราะตัวมันใหญ่ฟ่าลูกน้องเยอะมากๆ เกล็ดสวยแวววาวมาก ประกายมันเป็นสีฟ้าๆ สวยมาก
แม่เบี้ยตรงลำคอที่แผ่พังพานออกเป็นตัวอักขระคล้าย ข.ไข่ แต่มีหัวสองข้างทั้งหน้าหลัง เป็นตัวอักขระสีเหลือง สวยมาก
งูหัวหน้ามันไม่ทำไรเลยนะ ชูคอแผ่แม่เบี้ยนิ่งงงงงงงงงงงงง แล้วก็ดูเจ้เฉยๆ แววตามันเศร้ามากๆ เจ้ยังจำได้เลยว่าพอเจ้สบตากะตัวหัวหน้าแล้วเจ้อยากจะร้องไห้
แต่อิพวกลูกน้องสิ ดาหน้าเข้ามาจะกัดตูจัง
เจ้ก็เอาอีโต้ฟันคอขาด เสียงดังฉับๆ คอขาดเลือดกระจาย :pigangry2:
แล้วอยู่ๆ ตัวหัวหน้าลงลดคอลงแล้วเลื้อยลงน้ำไป ไม่ว่าน้ำนั้นจะเป็นยังไง ดำสกปรกแค่ไหนแต่พอตัวหัวหน้าเลื้อยลงไปแล้วน้ำกลับกลายเป็นใสกระจ่างจนเห็นพื้นด้านล่างตลอดเลย
มันแปลว่าไงอะ เจ้อยากรู้จริงๆ แถมฝันคล้ายๆ กันแบบนี้บ่อยมากๆ เลย เมื่อก่อน เรื่องจริงไม่ได้โม้เอาไปสาบานวัดไหนก็ได้เลยค่า
พอเจ้ไปเล่าให้หมอดูฟัง หมอดูก็ทายว่า......
อย่ารู้เลย เรื่องมันเศร้านะ :monkeysad:
-
เจ้ ค่ะ อย่าหลอกให้อยากแล้วจากไปอย่างงี้เด้ :pigangry2:
อ๊ะ แต่ถ้าเล่าแล้วเจ้ไม่สบายใจ ก้อไม่เป็นไรน๊า
-
เรียกผมว่าเรย์ดีกว่าครับ
บางทีเรียกชื่ออื่นผมไม่นึกว่าเรียกผม
:yeb:
********************************************************************************************************
"เง้ออออพ่ออ่ะ แขนหนู" ฉันเห็นภาพตัวเองร้องไห้กระจองอแง งูหายแมร่งไปไหนแล้วไม่รู้ แต่กว่าจะตื่นได้ เหนื่อยแทบตาย (ตื่นมาโล่งใจชิหายยย นึกว่าจะเป็นกะเทยแขนด้วนซะแระ)
ฝันเชี่ยไร แบบนี้ฟร่ะเนี่ย -*- ฉันนึกโมโหตัวเองแต่เช้า แล้วก็หลับต่ออีกหน่อยดีกว่า สายๆค่อยตื่น
"48 แน่นอน เมิงเชื่อกรู แทงไปเลย" อีต๋องตบมือดังผาง อีนี่ใบ้หวยก็ได้น้อ พวกฉันนั่งถกกันเรื่องความฝันเมื่อคืน
"เอ้ยย ได้ไงอ่ะ" อีบริทย์งง ฉันก็มึนกับมันเหมือนกัน ไหนเมิงลองบอกกรูหน่อยดิ๊ ตีไงของเมิงได้ 48 เนี่ย - -*
"เอ๋า อีพวกโง่" อีต๋องเบิร์ดกะโหลกพวกฉันคนละที แล้วจึงค่อยสาธยายให้ฟัง "เมิงคิดดูนะ มาม่า แกะซองออกมา เป็นรูปอะไร"
"สี่เหลี่ยม" อีบริทย์ตอบ อ้อ นี่สี่ของเมิงใช่ไหมเนี่ย - -*
"อ่ะ น่านไง แล้วเมิงแกะกี่ซอง" อีต๋องถามต่อ
"2 ซอง" ฉันตอบมันอย่าง งงๆ อีต๋องยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อน พูดต่อไปว่า
"นั่นไง มาม่า 4 เหลี่ยม แกะ 2 ซอง 4 x 2 แปด ไงหล่ะเมิง แทงไปเลย 84 48 ข้างล่างนะ (เพราะลงมากินข้างล่าง)"
ฉันลุกขึ้นตบหัวอีต๋องดังโป๊ก ด้วยความโมโห
"อิสาดดด แล้วไมเมิงไม่ตีเป็น 4 กำลัง 2 หล่ะ มันได้ 16 นะเมิง กลายเป็น 416 ไง อีเวรรรร" พูดจบพวกฉันขำกันจนท้องแข็ง
ปล. หวยงวดนั้นเสือกออก 84 ทำเอาเครียดกันไปหลายวันเลยหง่ะ...
"เอ้ย อีแบะตื่น" อีบริทย์เขย่าตัวฉันยิกๆ อีสาดนี่ นอนบ้านกรูยังจะกวนใจกรูอีกหรอเมิง
"ตื่นซักทีสิ E ดอก" จากมือ มันเริ่มใช้ตีนเขี่ยแระ อ้อ วันนี้เปิดเรียนวันแรกนี่ ถึงว่า แมร่งตื่นเต้น แหกขี้ตาตื่นแต่เช้าเรยย ฉันดีดตัวลุกมั่ง อีบริทย์อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแระ ไวจิงๆเรยอีเชี่ย ง้านรอกรูก่อน กรูไปอาบน้ำแป๊ปนึง วันนี้แอบเห่อชุดใหม่อยู่เหมือนกัน อิอิ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ พวกเราออกเดินทางไปโรงเรียนกัน (ไม่เจ๊อะ กันนาน คิดถึงจังเลยยยย)
ไปถึงโรงเรียน โอ้วแม่เจ้าเว้ยยยยย เด็กหน้าละอ่อนๆ ใส่เสื้อใหม่เอี่ยมอ๋อง ยืนกันเป็นกลุ่มๆ โอ๊วว เห็นแล้วชื่นใจดีจัง (เค้าว่าเด็กน่ะหลอกง่ายยย อิอิ อยากลองฟร่ะ) บรรยากาศเปิดเทอมใหม่มันก็เป็นเงี้ยแหล่ะ เด็กๆ ก็ต่างพากันตื่นเต้นกับ รร ใหม่ จะว่ามันก็ไม่ได้ ไอ้เราเด็กเก่ายังตื้นเต้นเลย หุหุ หนุ่มๆเพียบบบบ ว่าแล้วก็พากันเดินไปนั่งม้าหินอ่อนใต้ศาลากันเหมือนเดิม
แต่ไปถึงนี่เซ่ะ เจอเซอร์ไพรส์เข้าให้แล้วไหมหล่ะ เด็กใหม่รุ่นน้องกลุ่มเบอเริ่มเลย แย่งโต๊ะไปแล้ว อีพวกนี้นี่ ลูบคม -*-
ฉันส่งอีต๋องไปเจรจา ก็ได้ไงอ่ะ โต๊ะเรานั่งกันมา 3 ปีแระ ที่นี่เค้าโต๊ะใครโต๊ะมันเมิงไม่รู้หรอ (แล้วมันจะรู้ได้ไงอ่ะ มันเด็กใหม่
- -* ) อีต๋องเดินย่องๆ เข้าไป แล้วเป็นเชี่ยไรไม่รู้ แมร่งวิ่งกลับมาทำหน้าอย่างกับเจอผี
"อีแบะ ๆ " เออ เมิงกรูลืมชื่อกรูหรือไง - -* แมร่งมีไร ก็บอกไปเซ่ะ
"อีแบะ พวกอีเบนซ์.." อีต๋องชี้มือไปหาอีพวกนั้น อ้าววว อีสาดนี่เอง กรูจำเมิงได้ > <
"อีเบนซ์" ฉันกำหมัดแน่น
"เอาไง วะ" อีบริทย์ถาม ฉันคิดอยู่แป๊ปนึงก่อนตอบ
"ถอยสิวะ" อีบริทยือีต๋องมองหน้าอย่าง งงๆ เอาเหอะน่า พวกเมิงถอยๆ ไปก่อนเหอะ
"กรูไม่อยากให้เสื้อใหม่เปื้อนเลือดโว้ย" ฉันพูดต่อ ไว้รอโอกาสดีๆ ก่อนเหอะเมิง วันนี้มันโจ่งแจ้งเกินไป และเราก็ถอยตัวกลับไปนั่งอยู่ตามริมทางเดิน (ตกต่ำชิบหาย -*-) พอใกล้เจ็ดโมง ก็ได้ยินเสียงกริ่งเรียกแถว พวกเราเลยแยกย้ายกันไป
พอมาถึงแถวก็ไม่วายมีเรื่องให้ต้องปวดหัวอีก ก็ไอ้หัวทุเรียนเนี่ยสิ เสือกสะเออะมายืนต่อหลังฉันอีก กรูยิ่งหลบๆ อยู่ (แอบผมยาว ไม่ยอมตัดผมอ่ะ) เมิงนี่ก็เนาะ นี่ถ้าฝ่ายปกครองมาตรวจแถว โดนทั้งคู่แน่ๆ
"นี่ๆ โรงเรียนเค้าไม่ให้ทำผม อย่างนี้รู้ไหม" ฉันจำต้องเตือนมัน ก่อนที่มันจะพาหายนะมาให้ แต่มันฟังซะที่ไหนหล่ะ
"แล้วไว้ยาวแบบนี้ จารย์ไม่ว่าหรอ" ป๊าดดดดดด มันเถียง หน้าตาก็กวนตรีนแล้ว ยังพูดจากวนตีนอีก เมิงคอยดูนะ ถ้ากรูโดนจารย์เรียกตัดผมหล่ะก็ กรูจะเล่นให้หนักเลยเมิง สาดนี่ ฉันเมินไม่หันหลังมองมันอีกเลย เกลี๊ยดดดด เกลียด
จนเคารพธงชาติเสร็จ แยกแถวไปขึ้นห้อง บรรยากาศมันเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เพราะเด็กห้อง 1 ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กเก่า และก็คุ้นๆหน้ากันอยู่แล้วทั้งนั้น จะมีบ้างก็อีพวกเด็กเส้นยาแดงผ่าแปด ก็ปล่อยมันไป เป็นชนกลุ่มน้อยในห้องละกัน - -* (ดีสม ข้อหากวนตรีน)
ฉันเดินเข้าห้องไปก็ไปจองนั่งหลังห้องโต๊ะประจำกับอีบริทย์ ในห้องเพื่อนๆ เดินเมาท์กันเสียงดัง คาบแรกอาจารย์คงให้ซื้อหนังสือแร่ะ ไม่มีไรหรอก พูดเสร็จ อาจารย์ก็เดินเข้ามาปุ๊ป เฮี้ยนจริงๆเลย -*-
มาถึงอาจารย์ก็ขานชื่อทีละคน บางคนก็ไม่มา เช็คชื่อเสร็จ อาจารย์ให้แต่งตัวหัวหน้าห้อง มีสองสามคนถูกเสนอชื่อ ส่วนใหญ่เป็นเด็กเก่า และก็มีฉันอยู่ในนั้นด้วย ไอ้เด็กใหม่มองฉันกวนๆ งงหล่ะสิเมิง เห็นกรูเป็นตุ๊ดงี้ กรูก็ถีบหน้าเมิงได้นะ อย่าได้มาดูถูกกรูเชียว (แห่ะ แอบโหด ตอนนั้นเกลียดมันจริงๆน้า)
คนที่ถูกเสนอชื่อ เดินออกไปอยู่หน้าห้อง เพื่อทำการโหวตกัน ระหว่างนั้นมีเด็กใหม่อีกคนเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาอีก 1 คน
” ดอก" ฉันสบถเบาๆ
อีเด็กเส้น เมียของไอ้หัวทุเรียน เปิดประตูมา ทำท่ากระหอบกระหืด จะ 9 โมงเข้าไปแระแมร่งเพิ่งมา
"อาจารย์ สวัสดีค่ะ" โห อีนี่เวอร์ ท่ามันสวัสดีอาจารย์นะ แทบจะเป็นถอนสายบัวไปแระ
"คือพอดีหนูมาใหม่ เดินหาตึกหาห้องไม่เจอน่ะค่ะ" อีนี่:-)ชัดๆ โง่ขนาดนั้นเชียวหรอ หาเป็น ชั่วโมงๆ จารย์ก็ดันไปเชื่อมันซะอีก มันเดินมาเลื่อนเก้าอี้แถวหน้าสุดไปนั่ง ท่าทางขี้ประจบอาจารย์แน่ๆเลย พวกฉันไม่สนใจ ในห้องพากันเลือกหัวหน้าชั้นต่อ
"จารย์ครับ ผมเสนอ สุธาทิพย์ คับ" โอ้ววว ไอ้หัวหนามทุเรียนกล้ามาก มันเสนอชื่ออีเมียมาเฟียมันเข้าชิง เอาหล่ะสิ ทั้งห้องมีเด็กจากโรงเรียนมันปนเข้ามาไม่กี่คน ทำเป็นกร่างซะแระ - -*
อาจารย์เรียกมันไปหน้าห้องด้วย ยืนเทียบสีข้างกันกับฉันเลยแหล่ะ เบื่อเจง อีพวกเส้นใหญ่เนี่ย
"เอาหล่ะ จารย์ให้ปรึกษากันเงียบๆ 5 นาที เสร็จแล้วก็ตัดสินใจมา ว่าจะเลือกใครใน 5 คนนี้" จารย์พูดจบ เพื่อนๆพากันจับกลุ่มกันใหญ่ ฉันกลัวเล็กๆ ว่าคนซวยจะเป็นฉัน เป็นหัวหน้าห้องใครว่าโก้ เมิงเป็นไปเลย ลำบากชิบหายยย ฉันจึงระดมกำลังไพร่พล (พูดเหมือนจะไปรบเรย เย้อ) ล็อบบี้กันกะแกล้งเด็กใหม่ซะหน่อย อยากเสนอหน้าดีนัก
เมื่อจารย์ส่งสัญญาณว่าถึงเวลาแล้ว พวกเราเขียนโหวตลงกระดาษ ส่งไปให้จารย์หน้าห้อง อาจารย์ค่อยๆประกาศทีละเบอร์ เป็นไปตามแผน
เด็กใหม่ได้เป็นหัวหน้าห้อง หุหุ ไอ้หัวทุเรียนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สมใจพวกเมิงแระสิ อีนั่นก็ยิ้มไม่ยอมหยุดเลยทีเดียว ^^
"ดีใจด้วยนะเนส ได้เป็นหัวหน้าห้องแล้ว" ไอ้หัวหนามทุเรียน ออกอาการโอเวอร์อีกแระ สัดด ได้เป็นหัวหน้าห้อง ทำอย่างกะได้เหรียญทองโอลิมปิค - -"
"เอกต้องคอยช่วยงานเราด้วยหล่ะ" หัวทุเรียนพยักหน้ารับคำ เซ็งเลยเชี่ยยยย ไอ้สุดแสนกวนส้นตรีนนี่ชื่อ........ เอก
ปล. จะบอกว่า แมร่งต่างกันอย่างกับ นรก กะ สวรรค์คงน้อยไป ความจริงน่าจะบอกว่า ดาวดึงส์ กะ อเวจี เลยมากฝ่า -*-
"เฮ้ยๆๆ พวกนายอ่ะ จะไม่ช่วยกันยกหนังสือเลยหรอวะ" เสียงไอ้เอก (หลังๆ เพื่อนเรียกไอ้จ๊อดดกัน) ตะโกนโหวกเหวกโวยวาย ในมือแบกหนังสือเกือบ 40 เล่ม
"เอ๊า เป็นผู้ชายก็ยกไปดิ" เสียงเพื่อนชะนีร่วมสายเลือดของพวกฉันตะโกนบอก
"อ้าว พูดงี้ได้ไง อีพวกนั้นมันก็ผู้ชาย ก็ให้ๆมาช่วยกันยกดิ" อ้าววววไอ้สาด พาลมาหาพวกกรูซะอีก ไอ้จ๊อดดดดดด (กร่อดดดดด)
"เฮ้ยย นี่มันหน้าที่หัวหน้าห้องนะเว้ย นายไปสะเออะทำแทนคนอื่น แล้วจะมาโวยวายอะไรอีกอ่ะ" ฉันเถียง เพื่อนในห้องคงเริ่มหมั่นไส้มันบ้างแล้วแหล่ะ หน้าไอ้จ๊อดขมวดจนไม่เหลือเค้าความหล่อเลย ไอ้เอกเดินทำท่าจะไปช่วยมันยก ฉันรีบส่งสายตาปรามซะก่อน เอกมันไม่กล้าหือกันฉันหรอก เอกทำเป็นเดินผ่านไป ไม่มีไรเกิดขึ้น
"แล้วหัวหน้าห้อง ไม่เหนื่อยหรือไงวะ ก็มาช่วยๆกันคนละไม้ละมือดิ" ไอ้จ๊อดยังเถียงสู้คอเป็นเอ็น ไอ้นี่ร้ายกว่าที่คิด ฉันลุกขึ้นยืน ทำท่ามองไปมองมา
"ไหนวะ กรูยังมองไม่เห็นว่าหัวหน้ามันจะถือซักหนังสือเชี่ยไรซักเล่ม" ฉันถามลอยๆ เสียงดัง อีบริทย์รีบตอบรับ "ช่ายๆ ไม่เห็นเลยยย" (แหม อีบริทย์นี่ก็กวนตรีนไม่ใช่เล่น แว๊ดดดด กรูด่ากันเองทำไมเนี่ย)
นังเนสเด็กเส้นจ้องหน้าฉันเขม็ง แค้นกรูมากเลยใช่ไหม อย่าเพิ่งเลยเมิงง พวกเมิงยังต้องซื้อหนังสือให้พวกกรูอีกหลายวิชา หุหุ เก็บแฮงไว้แบกหนังสือก่อนเน้ออออออออ
(อ๊ากกกกก สะใจ)
ผ่านไปหลายวิชา ไอ้จ๊อดแบกหนังสือให้พวกฉันอยู่สองถึง 3 เที่ยว ไม่มีใครแยแสจะไปช่วย (เพราะแม้แต่เมียมัน ยังไม่แตะซักเล่ม) อย่างมากก็ช่วยแจกจ่ายกันในห้องซะมากกว่า บ้าม่อดีนัก ยอมทำตามผู้หญิงอย่างกะทาส ฉันนึกสมเพชผู้ชายคนนี้ขึ้นมาจริงๆ (ดูแววแล้ว นังเนสไม่มีกะใจให้ซักนิดเลยดีกว่า)
"แบะ" ฉันตกสะดุ้ง กำลังคิดไรเพลินๆอยู่เชียว ไอ้เอกมาเรียกทำไมอีกเนี่ย
"ปิดเทอมไป ทำไรมามั่งอ่ะ" มันหย่อนตรูดลงนั่งเก้าอี้ข้างๆฉัน อีบริทย์ทำหน้าเลิ่กลั้ก คงกลัวว่าฉันจะเฮิร์ทขึ้นมาอีกน่ะสิ ไม่แล้วหว่ะเพื่อน แต๊งค์กิ้ว
"เลี้ยง ควายยยยย อยู่บ้าน" ฉันแอบเน้นเสียงตรงควายนิดๆ เพื่อความสะใจ เอกทำหน้าไม่ดีเลย 555 ไมกรูนิสัยเสียอย่างนี้วะเนี่ย
"ดีใจเนอะ ได้อยู่ห้องเดียวกันอีกอ่ะ" ไอ้เอกเปลี่ยนเรื่อง แหม เมิงคิดไปได้เนาะ กรูน่ะคิดตรงข้ามกับเมิงอย่างที่สุดเลยว่ะ แต่ก็ตอบไปว่า
"อืม" ก็ไม่อยากสาวความให้ยาวยืดหง่ะ เดี๋ยวแมร่งก็เล้าหรืออยู่อย่างเงี้ย ไม่เลิก ว่าแต่เมิงมาตอแยอะไรกรูนักหนาเนี่ย
"ปิดเทอมนี้ เราเลิกกับน้องนีแล้วหล่ะ" อ้าววว ไอ้เอกพูดไปก้มหน้าไป นี่เมิงตีหน้าเศร้า เล่าฟามเท็จเปล่าเนี่ย
"อ้าว" ฉันแปลกใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่คิดจะถามในรายละเอียด เรื่องของคนสองคนละกัน ไม่อยากจะยุ่ง เราไม่ได้คุยต่อไรมากมาย เพราะฉันได้ยินเสียงอีบริทย์โวยวายๆ อยู่ด้านหน้าห้อง
เฮ้ย! แมร่งไรกันอีกเนี่ย..
****************************************************
"เอ้ย ไรวะ" ฉันปรี่เข้าไปถามเพื่อนซี้ อีบริทย์หน้างอเหมือนตรูด เพื่อนๆในห้องก็ล้อมวงแสดงอาการไม่พอใจ
"แบะ เมิงดูหนังสือนี่ดิ แมร่งเอาให้พวกเรา" อีบริทย์ชี้ต้นตอของปัญหา ฉันก้มมองหนังสือบนโต๊ะ เป็นหนังสือที่เป็นรอยถูกรัดจนบิ้วเบี้ยว แถมหน้าปกยังมีแผลฉีกขาดเป็นทางยาวอยู่หลายเล่ม แต่ปัญหาจริงๆ คงอยู่ที่ว่า อีเด็กจากพวกโรงเรียนเก่าของพวกมัน ได้แต่เล่มดีๆสวยๆ ที่คัดกันมาแล้วทั้งนั้น
"แกล้งกันเปล่าวะ " ฉันยื่นหน้าถามไอ้จ๊อดดด
"แกล้งไร ก็สหกรณ์เค้าจัดมาให้ยังงี้ พวกนายจะเอาไงอีก" มันตอบแบบผ่านๆ
"งั้นก็เอาไปเปลี่ยน" เพื่อนในห้องก็ต่างเห็นด้วยกันฉันในข้อนี้ ไอ้จ๊อดหน้าซีด จากตึก9 ไปตึก6 (สหกรณ์) ไม่ใช่ใกล้ๆ ไม่รวมตอนแบกขึ้นกระได ลงกระไดอีกนะเนี่ย
"เหอะๆ" ไอ้จ๊อดไม่ยอม มันนั่งลงส่ายหัว ท่าทางคงเกลียดพวกฉันใจจะขาด "ใครอยากจะเปลี่ยน ก็ไปเปลี่ยนเองเหอะ" ดูมันพูดเข้าสิ
"อ้าว คนไปซื้อไม่ไปเปลี่ยน แล้วมันจะได้หรอ" อีบริทย์เริ่มเดือดบ้างแระ แต่ก็ยังควบคุมอารมณ์กันได้อยู่
"ง้าน ฉันเอาเล่มนี้" ฉันเดินไปคว้าหนังสือเล่มงามๆ มันวางไว้บนโต๊ะตัวนึง น่าจะของอีนังเนส เพราะมีกระเป๋ามันวางไว้อยู่ ตัวมันคงไปห้องน้ำ
"เฮ้ยย ไม่ได้นะเว้ย" ไอ้จ๊อดตามมาจะคว้า ฉันหลบแอบไว้ข้างหลังได้ทัน "อันนั้น เราจองไว้ให้เนสนะ" ไอ้จ๊อดเอาเรื่องใหญ่ มันพยายามจะมาแย่ง แต่ฉันเดินหนี
"พวกนายเคยเลยนะ ที่จะช่วยเรายกหนังสือ แล้วทีนี้จะมาเอาได้ไง" ไอ้จ๊อดยังไม่เลิก
"ง้านถามหน่อย ไอ้พวกที่ได้กอดหนังสือสวยๆอยู่เนี่ย มันเคยไปช่วยแกถือหนังสือซักกะเล่มไหมอ่ะ โด่ ไอ้จ๊อดด" ฉันตะโกนดังลั่นห้อง เพื่อนๆหัวเราะกันใหญ่ หลังจากนั้นเพื่อนก็เรียกไอ้เอกหัวทุเรียน ว่าไอ้จ๊อดมาตลอด (โทดทีเน้อ) ไอ้เด็กใหม่บางคนรีบเอาหนังสือใหม่ไปเปลี่ยนทันที อีบริทย์คว้าไว้หมับ ฉลาดมาก อีเพื่อนรัก
"แต่เร...." มันอ้าปากจะเถียง แต่ฉันชิงตะคอกตอกหน้ามันก่อน
"พวกฉันจ่ายเงิน 75 บาทเป็นค่าหนังสือเท่าพวกแก แล้วจะมาให้ฉันเอาหนังสือเน่าๆไป เอาไรคิดเนี่ย" ฉันฉุนกึ้ก
เอกเดินไปตบบ่าไอ้จ๊อดให้ใจเย็นลง ไอ้จ๊อดยอมนั่ง อีนังเมียมันก็เพิ่งเดินเข้ามา (กรูนึกว่าตกโถขี้ตายไปแระ) ไอ้จ๊อดสลับหนังสือตัวเองไปให้เมียมัน ส่วนมันก็ได้ใช้หนังสือเน่าสุดๆ ไป เรื่องถึงได้จบ.. โอ้ววว อิทส์ โอเคย์ มั๊กๆ
เย็นนั้น ฉันกลับไปบ้านเล่าถึงเพื่อนใหม่ให้พ่อกะแม่ฟัง ฟังเสร็จ พ่อก็เป็นห่วงฉันว่าจะอยู่กะไอ้พวกนี้จนจบถึงสองปีได้ไหม ม่ายต้องกรัวพ่อ หนูไม่ฆ่าพวกมันหรอกหนาาา (ถ้ามันไม่แส่หาที่ - -*)
*************************************************
เปิดเทอมใหม่คราวนี้ศัตรูเยอะจริงๆ เลย นี่ถ้าฉันแบบอาวุธสงครามไปเรียนได้ ก็คงทำไปแล้ว พวกอีตือเพิ่งจะเกษียณไป ก็มีอีเบนซ์เข้ามาแทนซะง้าน แต่ไม่เป็นไร เรื่องฟาดฟันกันเนี่ย สนุกนักแล แต่อย่างน้อยวันนี้ พวกฉันก็แย่งที่นั่งกลับมาได้แระ ฉันนั่งเมาท์กันอย่างสบายใจ
"ปีนี้เด็กใหม่ห้องเรา แมร่งสุดยอดเรยว่ะ" อีบริทย์ฉะ กรูก็เกลียดพวกแมร่ง พอๆกับเมิงแร่ะ
"ไม่น่าเชื่อเลยเนาะ ว่าไอ้หล่อนั่นมันจะเป็นแบบนี้อ่ะ เสียดายว่ะ" อีต๋องบ่นอุบ ฉันได้ยินถึงกับของขึ้น
"เสียดายเชี่ยไร ผู้ชายส้นตรีนพรรค์นี้ เมิงต้องเห็นเวลามันพูดกับพวกกรูนะ แมร่งไม่เคยให้เกียรติเลยซักนิด" ฉันด่าฉอดๆ นี่ไม่อยากพูดถึงพวกแมร่งนั่นนะ พูดแล้วรมณ์เสีย
"ผู้ชายแบบไอ้จ๊อดนะเมิง ใครได้เป็นผัว ซวยไปตลอดชาติน่ะแหล่ะเมิง" ฉันลั่นวาจาเอาไว้ - -"
พอเลิกแถว เราต่างแยกย้ายกันขึ้นเรียน คาบแรกเราต้องเรียนตึก 9 ฉันกะอีบริทย์ค่อยๆ เดินเบียดเสียดขึ้นไป (นักเรียนเดินกันตรึม) พอขึ้นไปถึง ชั้น 3 ก็เจอแจ๊คพอต พวกอีเบนซ์นั่งออกันอยู่เต็มเรย เอาหล่ะสิ ไอ้เรียนห้องติดกันซะด้วย ฉันมองหน้ามันด้วยความแค้น แต่มันกลัวซะที่ไหน อีเบนซ์เชิดใส่ซะอีก ร้ายจิงนะเมิง
ยังไงซะ ตอนนี้ก็ยังไม่เหมาะกับการตั้งสังเวียน ฉันตัดใจเดินผ่านพวกหน้าพวกมัน เพื่อไปเข้าเรียนห้องถัดไปข้างๆ
"ชิส์ กระเทยแก่" เดินพ้นพวกมันได้ 2 ก้าว ก็ได้ยินเสียงเหน็บแนม ฉันหันหลังเฟี่ยงหนังสือเล่มเบ่อเร่อเข้าไปกลางวง จนวงแตก
"เมิงว่าใคร" ฉันตะคอกถามพวกมัน อีเบนซ์ทำหน้าไร้เดียงสา มันตอบว่า
"อะไร หนูพูดลอยๆ ใครจะรับก็รับไปสิ " มันตอบสีหน้ายียวน โถ กะอีแค่เป็นญาติเจ้าหน้าที่ชั่วคราว ทำกร่างนักหรอเมิง
"แล้วพี่มาเขวี้ยงหนังสือไร ใส่พวกหนูได้ไงเนี่ย" อีเบนซ์สู้
"อ้าว กรูก็ขว้างของกรูลอยๆ มันจะไปตกโดนหัวหมาที่ไหน ก็ช่างแมร่งมันสิ" ฉันทำหน้าทำตากวนตีนใส่เหมือนกัน อีเบนซ์คงโมโห มันทำท่าจะจับหนังสือของฉันขว้างทิ้ง อีบริทย์เข้าไปยื้อแย่งกะมัน เอ้าๆ หมดกันหนังสือกรู นี่กรูอุตส่าห์ไปแย่งของอีเนสมานะเนี่ย -*-
อีบริทย์แรงเยอะกว่า มันเอาส้นตรีนยันอีเบนซ์จนเสื้อขาวเป็นรอยรองเท้า อีเบนซ์เสียหลักเซไปข้างหลัง อีบริทย์ดึงหนังสือมาสุดแรง พวกฉันได้หนังสือคืน อีเบนซ์กะพวกจ้องหน้าพวกฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย เดี๋ยวก่อนเหอะเมิง มีจังหวะกรูจะตบสั่งสอนซะหน่อย พอดีอาจารย์เดินมาพอดี
"เอ้า มุงอะไรกันหล่ะ" เสียงจารย์เอิ้นถามแต่ไกล พวกฉันสลายตัวเดินเข้าห้อง อร๊ายยยยส์ มันคันไม้คันมือว่ะ
..
หนังสือที่ได้กลับมา เทียบกันแล้วกับหนังสือเน่าๆของไอ้จ๊อด ของมันดูดีกว่าเยอะเรยหง่ะ...T-T
ฉันลงไปนั่งที่เก้าอี้หลังห้องที่เดิม ในใจยังหงุดหงิดไม่หาย นี่กะโดดเรียนไปท้าตบกะพวกมันให้รู้แล้วรู้รอดไปด้วยซ้ำ วุ้ย อารมณ์เสีย
"เป็นอันธพาลหรือไง นายอ่ะ" เสียงดังมาจากข้างหลัง ไอ้จ๊อดวางหนังสือลงแหมะข้างๆเก้าอี้ฉันนั่ง นี่เมิงอย่าบอกนะว่าจะนั่งข้างๆกรูอ่ะ ฝันร้ายชัดๆ
"มานั่งไรตรงนี้เนี่ย" ฉันถามอย่างรมณ์เสีย มันมองซ้ายมองขวา ก่อนหันมาตอบยวนๆ
"ทำไมหรอ ไม่เห็นมีใครมานั่งเลย เราเห็นเก้าอี้มันว่างอยู่ ไม่ได้แปะชื่อใคร ก็นั่ง" อร๊าาาาาาาาายส์ เมิงอยากตายหรือไงมากวนตรีนกรูตอนนี้ เดี๋ยวกรูก็ถลกหนามทุเรียนเมิงให้เตียนซะหรอก สาดดเอ้ยยย
ฉันโมโห นั่งหันข้างให้แมร่งซะ กวนตีนจิงๆ เลย
"เรียนไม่เก่งอ่ะ นั่งหลังด้วยไม่ได้หรอ" มันถาม
"เออ เมิงจะนั่งก็นั่งไป หุบปากซักทีเหอะ" ฉันตัดความรำคาญ เบื่อแมร่งเต็มทน ถ้าฆ่าคนไม่ผิดกฎหมาย เมิงตายยยยยย
มันหัวเราะ หึหึ (หัวเราะหาแม่เมิงหรอ -*- คนยิ่งรมณ์เสียอยู่)
อาจารย์ปล่อยแล้ว เป็นคาบพักพอดี เราเดินลงมาโรงอาหารข้างล่าง
"ปวดคอชิบหาย" ฉันบ่นพลางเอามือนวดลำคอ
"เป็นไรของเมิง" อีบริทย์ถาม มันชะเง้อมาดูคอฉันด้วย
"ก็ตอนนั่งเรียน หันหน้าตรง กะหันขวาได้อย่างเดียวเลย กรูละเกลี๊ยด เกลียดไอ้เชี่ยจ๊อด" ฉันไม่เหลียวไปทางไอ้หนามทุเรียนเรย เห็นแค่ปลายผมมันก็หงุดหงิดแระ กลิ่นน้ำหอมมันอีกอ่ะ ฉุนชิบหาย
อีบริทย์หัวเราะเยาะฉันใหญ่
"ระวังนะเมิง เกลียดยังไง จะได้ยังงั้น" อีบริทย์วอนตีนซะแระ เดี๋ยวกรูตบกลิ้งเลยย ฉันมองหน้ามัน - - ถ้ากรูต้องมีแฟนแบบนี้นะเมิง กรูเอาปูนตาเสือ โบกปิดรูกรูซะเลยดีกว่า -*-
.............
ในห้องเรียนวิชานึง คาบบ่าย
"นี่นาย นายชื่อ แบะ เทเลอร์หรอ" นายพ่อมรึงสิ กรูสวยกว่าเมิงอีก อีเนส จะถามคนอื่นยังไม่วายกวนตรีน
"แล้วแกฟังไม่ออกหรอ เวลาอาจารย์ขานชื่อน่ะ" น่านนน กรูจัดให้ 1 ดอก อีนังเนสยิ้มมุมปากเหมือนเดิม
"เค้าพูดกันว่าเป็นเด็กเก่งหรอ" นี่เมิงจะเสือกไรกะกรูนักหนาเนี่ย ยิ่งง่วงๆอยู่
"ก็ไม่ได้เรียนเก่งอย่างเดียวหรอก จิงๆก็ตบหนักด้วย" ฉันตอกตะปูปิดฝาโลงเรียบร้อย อีนั่นคงเริ่มทนไม่ไหว มันเดินหนีไปเอง กวนประสาทอยู่ได้ สติดีเปล่าเนี่ย (เด็กโรงเรียนนี้มันเป็นไรของมันว้าาา)
ชิส์ หงุดหงิด
***************************************
-
สนุกสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เลยค่า ชอบมาก
เพื่อนร่วมสายเลือด อิชั้นเอง
เก่งเริ้ดสะแมนเต่น :like2:
-
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณแบะ....เพื่อนสาวอิเจ้ฝันเห็นงูเรอะ?
อิจฉาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เจ้ก็เคยฝันนั งูแมร่งมากเป็นกองทัพเลย งูเห่าตัวดำๆ ทั้งน้าน
เจ้ก็กรีดสิเคอะ แต่ไม่สาหลบนะ
เอามีดอีโต้ฟันหัวขาดเรียบ....แต่ไม่หมด เหลือตัวหนึ่งท่าทางจะเป็นหัวหน้าใหญ่
เพราะตัวมันใหญ่ฟ่าลูกน้องเยอะมากๆ เกล็ดสวยแวววาวมาก ประกายมันเป็นสีฟ้าๆ สวยมาก
แม่เบี้ยตรงลำคอที่แผ่พังพานออกเป็นตัวอักขระคล้าย ข.ไข่ แต่มีหัวสองข้างทั้งหน้าหลัง เป็นตัวอักขระสีเหลือง สวยมาก
งูหัวหน้ามันไม่ทำไรเลยนะ ชูคอแผ่แม่เบี้ยนิ่งงงงงงงงงงงงง แล้วก็ดูเจ้เฉยๆ แววตามันเศร้ามากๆ เจ้ยังจำได้เลยว่าพอเจ้สบตากะตัวหัวหน้าแล้วเจ้อยากจะร้องไห้
แต่อิพวกลูกน้องสิ ดาหน้าเข้ามาจะกัดตูจัง
เจ้ก็เอาอีโต้ฟันคอขาด เสียงดังฉับๆ คอขาดเลือดกระจาย :pigangry2:
แล้วอยู่ๆ ตัวหัวหน้าลงลดคอลงแล้วเลื้อยลงน้ำไป ไม่ว่าน้ำนั้นจะเป็นยังไง ดำสกปรกแค่ไหนแต่พอตัวหัวหน้าเลื้อยลงไปแล้วน้ำกลับกลายเป็นใสกระจ่างจนเห็นพื้นด้านล่างตลอดเลย
มันแปลว่าไงอะ เจ้อยากรู้จริงๆ แถมฝันคล้ายๆ กันแบบนี้บ่อยมากๆ เลย เมื่อก่อน เรื่องจริงไม่ได้โม้เอาไปสาบานวัดไหนก็ได้เลยค่า
พอเจ้ไปเล่าให้หมอดูฟัง หมอดูก็ทายว่า......
อย่ารู้เลย เรื่องมันเศร้านะ :monkeysad:
เรื่องก็คือ อาทิตย์ที่แล้ว ฝันแนวเดียวกันเด๊ะเลย :teach:
ข่อยกำคอ งูจงอางตัวใหญ่ ดำเงาสนิท
เขี้ยวแหลมยาว ข่อยคว้ามีดอีโต้สับเขี้ยวมัน หักกะจุย
ใช้ด้ามมีดทุบหัว บ๊าป บ๊าป ตายคาที่ :pigangry2:
ตื่นเช้ามาดีใจสุดริดดดดดดดดดดด จะขายออกก็ครานี้ละ
ฝันดี รีบไปเสนอหน้าเล่าให้เพื่อนที่ทำงานฟัง ด้วยความดีจัย
"กรูจะมี ผั..แล้วมรึง..กรูฝันว่า....ฯลฯ..." :really2:
"ฝันแบบนี้ต้องอยู่กับตัวเองไปจนแก่" นังแม่บ้านที่กำลังม็อบพื้นกระโดดเตะ :3061:
ความฝันแตกกะจายเต็มพื้น :3128:แล้วหล่อนกวาดลงถังขยะไป....เศ้าจิงๆๆๆๆๆ :monkeysad: :monkeysad:
-
อ่า~~~ พี่เรย์มาลงแล้วว
พออ่านถึงตรงฝันเห็นงู แล้วเอาไปตีเป็นหวย
นึกถึง เป็ดกะอ้อย ขึ้นมาเลยอะ :monkeysad:
แปลว่าคุณแบะก็จะเจอเนื้อคู่อ่าจิ :monkeylove2:
-
ตกลง เอก ไหน เป็นพระเอก จ๊ะเนี่ย :sad5:
-
กรูเอาปูนตาเสือ โบกปิดรูกรูซะเลยดีกว่า -*-
^
^
^
คงจะเจ็บน่าดูเลยนะนั่น :sad5:
โหเจ๊2 แฟนเจ๊หน้าตาดีๆทั้งน๊าน ไม่ต้องไปอิจฉาคนอื่นเลย
-
เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น
เฮ้อออ แต่ถ้าเกลียดอย่างแบะแล้วได้แบบเอก
วุ้ยยยยยย อยากเกลียดมั้ง
ปล.
3 X 5 = 16 ได้งัยหวาาา
น้องแม้วงง
-
ปล. วางเสร็จ คิดตังค์ โทรไป 3 นาที พี่แกคิด 10 บาท ร้านนี้ดีแฮะ คิดเลขเก่งดี วันหลังไปอุดหนุนใหม่
อย่างงไปเลยคุณน้องแม้ว... ไม่เพียง 3x3 จะเท่ากับ 10 แล้ว เจ้แบะแกยังไปชมเค้าคิดเลขเก่ง แถมยังจะไปอุดหนุนใหม่ อีกอ่ะ
( คิดว่าคงเป็นเพราะความตื่นเต้น จากการที่ต้องโทรไปสารภาพบาป :kikkik:)
-
แล้วตกลงฝันคุณแบะกับสองเหมือนกันหรือป่าว ตีความว่าจะเป็นโสดไปทั้งคู่หรือ
เขาหลอกเราอ่ะป่าว
:o :o :o
*********************************
"โอ๊ย มันจะเกินไปแล้วนะ พวกอีเบนซ์เนี่ย" อีต๋องโมโห หลังจากที่พวกฉันเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้มันฟัง พวกเรานั่งเถียงกันไปตลอดทางกลับบ้าน
"ท้ามันตบไปเลย ดีมะ" อีบริทย์เสนอ มันไม่ง่ายอย่างนั้นสิ เมิงจำไม่ได้หรอ ตอนไปตบมันอ่ะ มันกลัวเราลนลานแค่ไหน
"มันคงมาให้เมิงหรอกนะ" ฉันตอบ ในใจก็เคียดแค้นไม่ต่างกับคนอื่นหรอก แค่ตบสำหรับฉัน มันคงไม่สาสมกับมันเท่าไร มันควรจะได้อะไรที่เจ็บแสบกว่านั้น
"ทำไงดีหล่ะ นับวันมันจะยิ่งได้ใจนะเว้ย ยังไงก็ต้องหาทางแก้เผ็ดมันให้ได้ก่อน" อีบริทย์ก็เกลียดมันเต็มที่แล้วเหมือนกัน เฮ้อ กรูก็ยังคิดไม่ออกเรยเนี่ย
"เอาว่ะ ค่อยๆคิด กระเทยมันต้องมีจุดอ่อนบ้างแหล่ะ" ฉันพยายามปลอบให้เพื่อนใจเย็นลง
"กรูรุ้ กระเทยก็ต้องกลัวกบดิ" อีต๋องพูดออกมาได้ (อิสาดด กรูก็กลัว)
"กบหรอ เมื่อวานกรูยังหักขากินอยู่เลย หร่อยว่ะ" อีบริทย์แย้ง (อุแหวะ จะอ๊วก เมิงเคี้ยวมันลงได้ไงเนี่ย) อีต๋องคิดหนักอีกแระ
"แล้วจะหาไรไปให้มันดีวะ" อีต๋องถามลอยๆ ก็คิดกันไปจนมึนตึ๊บแล้วเนี่ย
"เอาของที่มันชอบไปให้มันหล่ะม้างง" อีบริทย์พูดประชด อีต๋องโบกหัวมันไป 1 ที
"แต่....เอ้ย เข้าท่าดีนะเว้ย" ฉันมีความคิดชั่วๆ บางอย่างแล่นมาสู่สมอง อีบริทย์อีต๋องสนใจกันใหญ่ หุหุ
.....
เย็นย่ำ ที่หน้าหมู่บ้าน
"ตื้ด ตื้ด" เสียงต่อโทรศัพท์ดัง พวกฉันยืนออกันด้วยใจจดจ่อ
อ่ะ มันรับแล้ว ฉันรีบพูดสาย
"ฮัลโหล เอกหรอ แบะเองนะ" ฉันมองหน้าเพื่อน อีพวกนี้ลุ้นกันใหญ่ หุหุ อีเบนซ์ เมิงเสร็จกรูแน่ ^
"โห เอาจริงหรอ เรากลัวทำไม่ได้อ่ะ" เอกพูดจาอิดออด หน้าตามันไม่ค่อยสุ้ดี ให้มันพูดง่ายๆ หน่อยได้ไหมเนี่ย อุตส่าห์นอนคิดแผนมาทั้งคืนแระ -*- ฉันนั่งลงข้างเอก เอามือข้างนึงจับหน้ามันหันมา
"เอกฟังนะ แค่อยากล้อเล่นกับน้องมันนิดหน่อยเอง" ฉันพูด
"แต่ให้เราไปคบกับกระเทยอ่ะนะ เราอายอ่ะ" โห ไอ้เอกพูดกระทบกระเทือนจิตใจ เอกหน้าเสียไปเลย ฉันต้องรีบตัดบท
"ไม่รู้หล่ะ เมื่อวานตอนคุยโทรศัพท์ เอกรับปากเราแล้ว" พูดจบฉันลุกเดินกลับไปนั่งหลังห้องเหมือนเดิม ไอ้หัวทุเรียนก็ยังนั่งแหมะอยู่ข้างๆ ที่เก่า เมื่อไรเมิงจะหาหลักแหล่งได้ซักทีวะ กรูเบื่อมากมายเลยเนี่ย - -*
"ไปบังคับ อะไรเค้าอีกอ่ะ" ตูดฉันยังไม่ทันหย่อนถึงเก้าอี้ ไอ้จ๊อดก็ถามขึ้นมา
"เรื่องอะไร" ฉันถามกลับ
"อ้าวว ก็ที่ไปบีบบังคับอะไรไอ้เอกมันอีกอ่ะ เห็นไปคุยกันเมื่อกี้อ่ะ" ไอ้จ๊อดสาธยาย
"เปล่าาา ฉันหมายถึง เรื่องอะไรของแกต้องมาถาม ธุระไม่ใช่" เป็นอันจบ ไอ้จ๊อดทำแยกเขี้ยวใส่ฉัน แง่งๆ อย่างกะหมา -*-
เบื่อไอ้นี่จังอ่ะ
นี่ถ้าเมิงไม่หล่อนะ ในตัวเมิงจะไม่มีอะไรดีเลยรู้ตัวเป่าอ่ะ 555
อาจารย์เดินเข้ามาในห้อง สั่งหัวหน้าห้องให้รวบรวมการบ้านไปส่ง แต่หัวหน้าห้องฉันมันสบายชะมัด ไม่แม้จะต้องกระดิกตัวเลยสักนิด ไอ้จ๊อดนี่สิ วิ่งถูลู่ถูกังอยู่คนเดียว จนใครๆก็นึกว่ามันเป็นหัวหน้าห้องไปแล้ว ดีๆ สมน้ำหน้ามัน อยากโง่ดีนัก
มันเดินไล่เก็บการบ้านจากเพื่อนทีละโต๊ะจนครบ เอาไปกองโต๊ะอาจารย์เสร็จ ก็กลับมานั่งที่เหมือนเดิม เดินผ่านฉันแต่ละทีล่ะมึนไปหมด ฉุนกลิ่นน้ำหอมมัน จนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
"นี่ แกตัวเหม็นนักหรอ ถึงต้องประโคมน้ำหอมขนาดนั้นอ่ะ" ฉันเหลืออดแระ อีบริทย์หัวเราะอยู่ข้างๆ
"ทำไมอ่ะ" มันทำท่าดึงเสื้อขึ้นมาดม "หอมจะตาย สามติดตรึม" โถๆๆ พูดมาได้ ไอ้จ๊อดเอ้ยย
"เออ หอม" ฉันพูดแดก เชี่ยนี่ยังกวนตรีนอยู่ไม่หาย ไม่อยากจะไปยุ่งกะแมร่งแระ ฉันส่ายหัวอย่างปวดเฮด
"แล้วไมเอกไม่ไปนั่งกับเนสหล่ะ เป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ" เอ๋า อีบริทย์ไปเสือกเรื่องไรของเค้าหละเนี่ย มันชะโงกหัวถามผ่านฉัน
ไอ้หัวทุเรียนแค่ได้ยินก็คอตกซะแล้ว เค้าไม่รักเมิงอ่ะดิกรูรู้ เรื่องง่ายๆ
"เพิ่งเลิกกัน ตอนปิดเทอมนี่เอง" มันเงยหน้ามาตอบ อ้อ กรูเก็ทแระ แสดงว่าเมิงยังรักมันอยู่ ยังทำใจไม่ได้ว่างั้นเฮอะ
"เลิกกันแล้ว ทำไมต้องคอยทำอะไรให้กันอีกหล่ะ" อีบริทย์ยังไม่เลิกสงสัย เมิงนี่ชักจะเกินไปแระเนอะ ถามเรื่องส่วนตัวคนอื่น ไม่มีมารยาทซะเลย
"เอ๋า ก็มันตัดใจไม่ได้น่ะเซ่ะ" ฉันพูดล้อ เรื่องง่ายๆแค่นี้ คิดเองไม่ได้หรอวะ ไอ้จ๊อดหันมามองหน้า
"ไม่รู้สิ เรารักใคร รักจริง จะรักไปเรื่อยๆ" มันพูดกึ่งอายกึ่งโมโห แหม ล้อนิดเดียวก็ไม่ได้ แต่มันก็มีส่วนดีอยู่บ้างนะเนี่ย นึกว่ากวนตรีนเป็นอย่างเดียว
"แล้วได้กันยังอ่ะ" ฉันถามหน้าซื่อ ไอ้จ๊อดกะอีบริทย์ถึงกับสะดุ้ง (แห่ะๆ ว่าแต่อีบริทย์ อยากรู้เหมือนกันแหล่ะ คริคริ)
"เอ้ย ไรวะ" ไอ้จ๊อดทำท่าอายๆ ฉันเอาศอกไปกระทุ้งสีข้างมันเบาๆ ยุให้มันตอบ อยู่สองสามที หน้ามันแดงก่ำ ก่อนจะเปิดปากออกมาว่า
"เหอะ ทำไม่เป็น" ถุยยยย (เป็นผู้ชายเจือกทำไม่เป็นน) ก็บอกแล้ว ว่าใครได้เป็นผัว ซวย ตายชัก - -* บอกแล้วก็ไม่เชื่อออ
สรุปตลอดคาบนั้นฉันเอาแต่คุย ไม่ได้ฟังที่อาจารย์สอนเลย พออาจารย์เรียกถามขึ้นมา ตอบไม่ได้ ก็เลยโดนทำโทษกันหมดทั้ง 3 คน (ยืนเรียน -*-) เพราะเมิงแร่ะ ไอ้จ๊อดด (อ้าว โทดมันซะงั้น)
จบคาบมาได้แทบขาลาก เมื่อยชิบหาย ฉันกะอีบริทย์รีบดิ่งลงมาโรงอาหารเรย หาไรกินดีกว่าแก้เมื่อย (-*-) ไอ้จ๊อดตามมาด้วยจ้อยยย นี่เมิงกะเกาะพวกกรูไม่ไปไหนเลยหรอไงวะ
"ตามมาไมอีกเนี่ย" ฉันถาม
"กินข้าว" ไอ้จ๊อดตอบหน้าซื่อ มันวางกระเป๋าเป้บนโต๊ะที่พวกฉันจองกันไว้ โดยไม่มีใครเชิญ ว่าจะด่าแมร่งซักหน่อย โน่น เดินไปแลกคูปองแล้วจ้อย เฮ้ออ จ๊อดเอ้ยจ๊อด
ฉันกะอีบริทย์เดินตามตูดมันไป หิวแระ เรื่องอื่นไว้ทีหลัง เดินตามมันไปสังเกตุเห็นสาวๆมองมันกันให้รึ่ม เห่อะๆ กลิ่นตัวยังกะสกั๊งค์ กวนตีนก็ที่ 1 ใครชอบลงก็เอาเฮอะว่ะ - -"
พอได้ข้าวได้ก๊วยเตี๋ยวกันมา ก็มากำจัดหลักฐานกัน แต่กะจะกินให้อร่อยหน่อยเถอะ ไอ้จ๊อดก็ทำหมดรมณ์ คนอะไรแดกข้าวอย่างกะหมา มูมมามๆ เคี้ยวข้าวเสียงดังจั๊บ จั๊บ แถมกินอย่างกะหว่านข้าว ข้าวตกเกลื่อนรอบจานไปหมด สถุนจิงๆ
กินเสร็จพวกฉันรีบเดินตีจากไป เฮ้อ ตามอยู่ได้น่ารำคาญ รีบขึ้นห้องไปคุยแผนการณ์กับเอกต่อดีก่า ว่าแล้วก็ชวนอีบริทย์วิ่งไป ออกกำลังกายซะบ้างก็ดี
....
ในห้องเรียน มีเด็กนั่งรอเรียนอยู่แล้ว ตอนนี้ยังไม่หมดคาบพักเรย อีกนานแหล่ะ กว่าจะเรียน ฉันถอดรองเท้าวางไว้หน้าห้องเสร็จก็เปิดประตูเข้าไป
"เอ๋า" ฉันอุทานออกมา ไอ้เอกนั่งคุยกะนังเนสอยู่แถวหน้าสองคน นี่เมิงจะไวไฟไรกันนักกันหนา ฉันเดินไปนั่งหลังห้องเหมือนเดิม เอกหันมามอง ฉันพยักหน้าให้มาหา เอกลุกเดินมา
"อะไร จะจีบเด็กใหม่แล้วหรอ" ฉันแซว เอกรีบส่ายหัว บอกอีมาเฟียนั่นมาคุยด้วยเอง เหอๆ ช่างเหอะ เข้าเรื่องดีก่า
"เดี๋ยววันนี้เราพาเอกไปดูเป้าหมายนะ อย่าเพิ่งรีบกลับหล่ะ" เอกทำหน้าเป็นตูด ก่อนพูดว่า
"เห็นแล้วอ่ะ บริทย์เคยชี้ให้ดู แต่แบะ ให้เราช่วยอย่างอื่นไม่ได้หรอ" มันขอร้อง
"อย่างนี้แร่ะ เอาน่าๆ รับรองไม่ให้ช่วยฟรี ช่วยเสร็จเดี๋ยวยกตัวพร้อมหัวใจให้ด้วยเลย" ฉันพูดเล่น เอกมองหน้ายิ้มใหญ่
"เอาจริงน้า งั้นช่วยก็ได้" ไอ้นี่เล่นด้วยซะง้าน อีบริทย์ผิวปากแซว ฉันมองหน้ามัน
"เมิงจะผิวทำเชี่ยไร เค้าล้อเล่นกัน" อีบริทย์ยิ้มแหย ฉันหันไปมองหน้าเอก "จิงมะ" ฉันถาม
".........."
ไม่ยอมตอบ
ฉันนั่งเล่าแผนการณ์ให้เอกฟังคร่าวๆ (นังเนสมองค้อนใหญ่เรย นี่อะไรของเมิงเนี่ย) ใช้เวลาไม่ถึง 10 นาที เอกก็พอจะเข้าใจว่าต้องทำอะไรบ้าง เห็นมะ หน้าตาดีแล้วยังฉลาดอีกด้วย เสียดายไม่ชอบกระเทย ว่าจะจับทำผัวซักกะหน่อย อดเรย 555 คุยกันเสร็จเอกเดินกลับไปนั่งที่
ไอ้จ๊อดเปิดประตูเข้ามา มันปรี่มานั่งข้างๆเหมือนเดิม ฉันปลงกับมันแระ สงสารมันเหมือนกัน ตัวมันนั่งหลัง แต่ตาก็จ้องไปที่อีมาเฟียนั่นตลอด จะว่าหมาเห่าเครื่องบินคงไม่ใช่ น่าจะเป็นแมงกุ๊ดจี่กะขี้ควายมากกว่า ดูดีกว่ากันเยอะเรย 55
"หายไปไหนมา" ไอ้จ๊อดถาม เอ๋า แดกเสร็จก็ไปดิ จะอยู่เฝ้าพ่อเมิงเร๊อ.. -*-
"ก็่ขึ้นมาห้องไง นั่งรอห้องแอร์สบายจะตาย" ฉันตอบไป ไม่น่าถามเรย
"แล้วทำไมไม่รอ เรานั่งรอตั้งนาน นึกว่าไปซื้ออะไรกัน" อ้าวไอ้นี่ขึ้นเสียง กรูไม่ได้เป็นเมียเมิงนะ ฉันจะเถียงมันกลับ อีบริทย์ห้ามไว้ เถียงมันไปก็รำคาญเปล่า
ไอ้นี่นิ ชอบทำตัวเป็นเด็กๆ แสดงว่าพ่อแม่ตามใจแน่เลย ถึงว่าอีนังเนสมันถึงได้ทิ้งอ่ะ ความหล่อก็ไม่ได้ช่วยไรเมิงหรอกนะ ฉันคิดในใจ
-*- อยากย้ายห้องหนีไอ้พวกนี้หว่ะ
โห่ เรียนจบอาจารย์สั่งการบ้านตั้งเยอะ ทั้งงานเดี่ยว งานกลุ่ม (สั่งยังกะจะไม่มาสอนอีกแล้วยังง้านอ่ะ -*-) พวกเราในห้องแบ่งกลุ่มกัน กลุ่มละ 5 - 6 คนเห็นจะได้ เอาไว้ไปพรีเซนต์หน้าห้อง
"หาใครอีกดีหล่ะ มี 3 คนแระ" กำ -*- ไอ้จ๊อดขี้ตู่ พวกกรูยังไม่บอกเรยว่าจะเอาเมิงด้วยอ่ะ ฉันทำท่านับ
"กรูนับได้ 2 เองว่ะ อีบริทย์" ฉันพูดล้อมัน มันทำท่างอน แปลกที่มันไม่ไปอยู่รวมกับเด็กเก่าโรงเรียนมัน พวกนั้นรวมกันก็ 5-6 คนพอดีนี่ ฉันสงสัย
"ไม่รู้หล่ะ อยู่ด้วย" ไอ้จ๊อดไม่ยอม อีบริทย์หัวเราะ เออ เอาวะ การเลือกกลุ่มไม่มีปัญหาเท่าไรสำหรับพวกฉัน โดยปกติคนอื่นก็อยากร่วมกลุ่มกับฉันอยู่แล้ว เดี๋ยวก็ต้องมีมาขออยู่ นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำ
"แบะ เราอยู่ด้วยนะ" ไอ้เอกตะโกนมาจากหน้าห้อง ฉันกับเอกร่วมกลุ่มกันบ่อยไป ตอนอยู่ ปวช. น่ะ
"ไม่ให้อยู่" ฉันพูดแหย่เล่น เอกทำหน้าปากจู๋แก้มป่องๆ (ฉันเรียกว่าหน้าปลาทอง ตลกดี) มันตอบว่า
"เดี๋ยวไม่ช่วยน้าา" พวกฉันหัวเราะ ไม่นานก็มีเพื่อนชะนีมาอีกคน เป็นอันครบ 5 คน อีบริทย์จดชื่อส่งอาจารย์ เขียนอยู่ไม่ทันจะเสร็จ
"เอก เราอยู่ด้วยสิ" เอ๋า อีเนสนี่นา แล้วทำไมมันไม่อยู่กับกลุ่มเพื่อนมันหล่ะ อ้อ จะตามเอกมาแน่ๆ แต่เสียใจด้วยจร้า กลุ่มนี้เต็ม
"ครบแล้วน่ะสิคับ" ไอ้เอกพูดกะชะนีมาเฟีย มันทำท่าหงุดหงิด ก่อนจะมองมาทางไอ้จ๊อด นังเนสยิ้มมุมปาก ก่อนพูด
"นี่ไง ให้เอก (ทุเรียน) ไปอยู่กลุ่มโน้น" อีเนสชี้ไปทางเพื่อนเก่ามัน " แล้วเดี๋ยวเนสอยู่กลุ่มนี้เอง" ไอ้จ๊อดก้มหน้า มันทำท่าจะลุกไปหาอีกกลุ่มตามที่นังมาเฟียอยากได้ ฉันทุบโต๊ะดังปั้งง
"ง้านฉันกับอีบริทย์ จะหากลุ่มใหม่เอง" เป็นอันวงแตก ให้อยู่กับอีมาเฟียนี่เหรอ ชาติหน้าตอนบ่ายๆละกัน
ฉันใช้เวลาไม่ถึง 2 นาทีในการรวมกลุ่มใหม่ เอกทำท่าจะตามมาด้วย แต่ก็ไม่กล้า เพราะนังเนสเกาะติดแจเลย ท่าทางมันจะชอบเอกจัดเลย ซวยไป - -*
กลับไปถึงบ้าน ต้องนั่งล้างจานอีกกองเบอเร่อ อีบริทย์ก็หายหัวไปไหนไม่รู้ ไม่มาช่วงล้างเลย กว่าจะล้างเสร็จก็ 5 โมงกว่า ไปอาบน้ำรอกินข้าว อาบน้ำเสร็จ มีบริทย์นั่งอยู่วงข้าวแล้ว -*- เมิงนี่มันรู้เวลาจริงๆเลยนะเนี่ย
พวกเราล้อมวงกันกินข้าว วันนี้แม่ทอดปลานิลโคดน่ากิน กินกับต้มกระดูกหมู โหยๆ อะหย่อย พ่อกินไปดูข่าวไปเพลินไปเลย
ฟังไปฟังมาไปเจอข่าว กระเทยฆ่าตัวตายเพราะโดนผู้ชายทิ้งเข้าให้ ทั้งพ่อทั้งแม่จ้องกันปากค้างไปเลย เฮ้อ ทำไมมีข่าวแต่เรื่องแบบนี้นะ
"พวกเราน่ะดูไว้นะ เป็นแบบนี้น่ะ ไม่มีใครรักจริงหรอก" พ่อพูดให้ฉันกะอีบริทย์ฟัง ท่าทางแกกลัวเรื่องนี้ไม่น้อย (เลยไม่กล้าเถียง)
"ก็ไม่เห็นพวกมันจะมีฟงมีแฟนเลยนี่" แม่ช่วยแก้ต่างให้ พูดจบแม่หันมาสบตาเพื่อความแน่ใจ แหม เรื่องพรรค์นี้มันก็ไม่แน่หรอก ลูกแม่ก็สวยขึ้นทุกวัน ทุกวัน คริคริ
"เออ ไม่มีน่ะมันก็ดีแล้ว ก็พูดไว้ เผื่อมันไปชงไปชอบใคร จะได้ไม่โดนเค้าหลอก" พ่อพูด เหอๆ งี้แสดงว่าห้ามมีแฟนใช่ไหมเนี่ย กำ แล้วมันจะห้ามได้ไหมนี่พ่อ..
กินข้าวเสร็จ ฉันขึ้นห้องนอน ความจริงเรื่องที่พ่อแม่พูดก็มีส่วนนะ กระเทยมักรักใครรักหมดตัว ทุ่มให้เค้าไปหมดจนตัวเองไม่เหลืออะไร ฉันไม่รู้ว่าวันข้างหน้าฉันจะตกอยู่ในสภาพนั้นหรือเปล่า แต่ก็ช่างเหอะ คิดไปก็เท่านั้น ถ้าโง่ขนาดนั้น ก็สมควรให้เค้าหลอกแล้วหร่ะ ฉันคิดในใจ
(จิงๆไม่คิดว่าตัวเองจะหาผัวได้ด้วยซ้ำ หุหุ ดีนะไปหลอกเค้ามาได้ คริคริ)
ฉันให้อีบริทย์นั่งเปิดดิกแปลงานที่จารย์สั่งอยู่ ส่วนฉันหยิบการ์ตูนขึ้นมานอนอ่าน อีบริทย์มองหน้า
"นี่เมิงจะไม่มาช่วยกรูทำเลยใช่ไหมเนี่ย" อีบริทย์ถาม ในมือยังมีดิคคาไว้
"เฮ้ย กรูน่ะเก่งแล้ว ให้เมิงทำบ้างจะได้เก่งเหมือนกันไง" คริคริ รอลอกมันสบายใจเฉิบ อีบริทย์ไม่เถียงมันนั่งเปิดดิคต่อไป อิอิ ดีมากอีเพื่อนยาก เดี๋ยวไปเอาขนมมาให้กิน วันนี้แม่บวชกล้วยไว้หม้อเบอเริ่ม... เห็นมะ เลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี
เช้าวันรุ่งขึ้น พวกฉันสามคนซ่อนตัวไว้หลังต้นไม้ใหญ่ ไกลจากโต๊ะม้าหินที่ศาลาซัก 50 เมตร นั่นไง พวกอีเบนซ์มายึดโต๊ะฉันไปนั่งตามคาด ไม่เคยกลัวไรเลยนะเมิง เดี๋ยวก่อนเหอะ เดี๋ยวเมิงจะรู้สึก
ฉันส่งสัญญาณมือให้เอกที่อยู่อีกฟากหนึ่ง เอกยืนนิ่งอยู่นิดนึงก่อนจะตัดใจเดินเข้าไป
"เฮ้ยๆๆ เดินเข้าไปแล้วเว้ย" ฉันสะกิดเพื่อนๆ ด้วยความสะใจ
"มาทำอะไรลับๆล่อๆ ตรงนี้เนี่ย" อ้าว ฉันหันหลังไปมอง ไอ้จ๊อดอีกแระ เมิงนี่เสือกกะกรูไปซะทุกเรื่องเลย มันเดินมาแอบหลังต้นไม้แอบดูด้วยเหมือนกัน
"ไอ้เอกนี่" มันถามโง่ๆ (เมิงก็เห็นนี่หว่า) พวกฉันไม่สนใจ แอบดูต่อไปด้วยความตื่นเต้น ดูสิ อีพวกกระเทยพวกนั้นตื่นเต้นวี๊ดว้ายกันใหญ่เลย อีเบนซ์มีอาการหนังสุด ดูมันอายๆ อร๊ายยยยส์ เอกนี่ก็ร้ายวุ้ย ให้จีบกระเทยก็จีบได้
"อีแบะ พวกมันพูดอะไรกันวะ" อีต๋องได้ยินอีบริทย์ถามก็เบิร์ดกะโหลกแมร่งไปทีนึง กรูซ้ำให้อีกทีนึงดีไหมเนี่ย กรูก็อยู่กะเมิง จะไปได้ยินได้ไง อีจ้าดดดง่าวเอ้ย
"ไปกันเหอะว่ะ" ฉันชวนเพื่อนออกไปจากตรงนั้น อีพวกนั้นงงกันใหญ่
"ทำไมรีบไปอ่ะ พวกนั้นมันยังคุยกะไอ้เอกอยู่เลยไม่ใช่หรอ" อีต๋องถาม
"ไอ้ใช่น่ะมันใช่ แต่กรูทนกลิ่นน้ำหอมไอ้เชี่ยนี่ไม่ได้" ฉันหันไปผลักไอ้จ๊อดออกไปไกลๆ ไม่ไหวแล้วเหม็นเป็นเชี่ยเลยย
ขึ้นไปถึงห้องเรียน ฉันลากเอกมาคุยที่โต๊ะหลังห้องด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"เบา เบา ก็ได้แบะ ไม่หนีไปไหนหรอก" ไอ้เอกขำพวกฉัน
"อ่ะ เล่ามาดิ๊ พูดไรกับมันมั่ง" ฉันจับมันนั่งลงเก้าอี้ ส่วนฉันนั่งเทินอยู่บนโต๊ะข้างๆ รอฟังด้วยใจจดจ่อไม่ต่างจากอีบริทย์ (และไอ้จ๊อด -*- )
"ก็พูดหลายอย่างอ่ะนะ" เอ๋า เมิงก็เล่ามาดิ ชักไม่ได้ดังใจ ไอ้เอกเห็นฉันจิ๊จ๊ะ เลยรีบเล่ามา
"ก็ไปทักทายน้องเค้า ถามว่ามาใหม่หรอ ประมาณนี้อ่ะ"
"แล้วไงต่อหล่ะ" ฉันคาดคั้น
"ก็ไม่ไงต่ออ่ะ ก็แค่นี้ไง" เง้ออออออออออ เมิงคุยอยู่นานสองนานได้แค่นี้หรอ ไรวะเนี่ยยยย
"อ้าว เอกจีบของเอกประสาไรเนี่ย" ฉันเริ่มหงุดหงิด อีบริทย์ก็ผิดหวังเช่นเดียวกัน มีแต่ไอ้จ๊อดที่หัวเราะด้วยความสะใจ เดี๋ยวเหอะเมิง เดี๋ยวกรูให้ไปจีบพวกแมร่งซะหรอก
"อ้าวแบะ ของยังงี้มันต้องไม่รีบร้อนสิ เดี๋ยวพวกนั้นก็สงสัยหรอก" อ๋อ มีเหตุผลเว้ย มันก็มีส่วน ของยังงี้มันต้องใช้เวลา งั้นถือว่าให้อภัยได้ ฉันปล่อยให้เอกกลับไปนั่งเรียนที่เดิม เรียนจนหมดคาบ พวกเราก็รีบไปกินข้าวกัน เสร็จแล้วขึ้นห้องสมุด หาข้อมูลทำงานกลุ่มกันไป..
เฮ้อ เรียนไปปวดหัว มีผัวปวด...... (เติมเอาเอง คริคริ ห้ามตอบว่าปวดตดด้วย -*-
พอเลิกเรียนเสร็จเรารอนั่งรออีต๋องที่ท่ารถ ไอ้จ๊อดก็เดินมาถาม
"บ้านอยู่ไหน"
-
ว้ากกก :-[ จ๊อดชอบคุณแบะ
คุฯแบะเนื้อหอมเจรงๆๆๆเล้ยยย :like2:
-
ใครอยากอ่านตอนจบก่อนใคร
โทร 1900-1900-XX ค่าบริการนาทีละ 20 บาท ทั่วประเทศ
อิอิ แอบงก :haun5:
-
โทรไปแล้วอ่ะ เค้าบอกเบอร์นี้ยังไม่เปิดให้บริการ
มีเบอร์ใหม่มั้ยครับ :haun5:
ว่าแต่จ๊อดกับเอกนี่คนเดียวกันใช่ป่าวครับ ถ้าใช่ก็คือมีเอก 2 คน
แต่หมีเชียร์เอก(จ๊อด)นะ เอิ๊กๆ นิสัยน่ารักดี :haun2:
-
:o
หวัดีเคอะเจ้แบะขา
นู๋ติดตามอ่านเรื่องเจ้ตลอดเลย หนุกมากๆ นู๋ชอบ
ว่าแต่เอก(เก่า) นะนู๋ขอได้ไหมเคอะ นู๋ชอบมันเหมือนกัน :-[ :-[
-
เจ๊หัวการค้าจังเลย
สงสัยงานนี้จะรวย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ว่าชั้นเรอะตาบลู
หน่อย :pigangry2: ระวังจะโดนจับเอามาทำสะมี
ปล. ไปอ่านที่ตัวโพสต์ไว้เรื่องแปลๆ อะไรนั้นด้วยนะยะ
-
ว่าชั้นเรอะตาบลู
หน่อย :pigangry2: ระวังจะโดนจับเอามาทำสะมี
ปล. ไปอ่านที่ตัวโพสต์ไว้เรื่องแปลๆ อะไรนั้นด้วยนะยะ
ป่าวๆ ผมว่าอาแบะคุงอ่ะ
ให้มาตอบคำถามเพื่อนๆ
ดั้นเข้ามาเรียกเก็บตังซะนี่ คิกคิก
:pigha2:
ขอบคุณสองมาเลยครับสำหรับความรู้
พอดีภาษาเนี่ยะ มันเป็นศัตรูกับผม
:yeb:
-
"อยู่ไกล" ฉันตอบ ไอ้จ๊อดสะดุ้ง มันถามใหม่
"แล้วอยู่ส่วนใดของโลกหล่ะ" โห เชี่ย ถามซะกว้างเรย บ้านกรูอยู่ทับเส้นศูนย์สูตรพอดีเลยม้าง
"อยู่.............." อีบริทย์รีบตอบ สงสัยคงรำคาญ
"โห ไกลอ่ะ" เอ๋า ก็กรูบอกเมิงแต่แรกแล้วนี่นา - -" ว่าแต่ว่าเมิงจะถามทำไมเนี่ย
"บ้านเราอยู่ในตลาด" ไอ้จ๊อดเริ่มนั่ง สงสัยจะโม้ยาว อีต๋องไปไหนของเมิงเนี่ย รีบๆมาสิอีเชี่ย กรูรำคาญมัน
"ขายไรอ่ะ" อีบริทย์อยากรู้
"ก็พวกเหล้า บุหรี่" อ้าว อบายมุข บุหรี่ทำให้เสื่อม สมรรถเพศทางภาพ นะเว้ยยย
"อยู่กับพ่อแม่น่ะหรอ" อีบริทย์ไม่เลิก เมิงจะเลิกถามมันได้ไหม กรูทั้งเบื่อ ทั้งเหม็น
"กับพ่อ กับแม่เลี้ยง" มันตอบ หน้าตาดูอมทุกข์ มันต้องเป็นเด็กมีปัญหาครอบครัวแตกแยกเหมือนในละครแน่เลย น้ำพุ ไรเงี้ย
"ก็เป็นลูกคนเดียวสิ" อีบริทย์พูดจบมันส่ายหัว
"เหอะ มีน้องอีกคน แต่แม่เอาไป" พูดจบมันก็ลุกโบกรถสองแถว วิ่งขึ้นไป
"กลับบ้านก่อนนะ พรุ่งนี้จะรอที่เดิมนะแบะ" มันตะโกนลงมาจากรถสองแถว แมร่งหน้าด้านจิงๆเชียว แล้วอีต๋องเป็นเชี่ยไรยังไม่มาอีกเนี่ย ชักรมณ์เสียแระนะเนี่ย..-*- (รอเป็นชั่วโมงๆ)
กว่าจะรออีคุณนายต๋องเสด็จได้ก็เกือบไม่มีรถกลับบ้าน มันบอกเรียนทำอาหาร ทำเสร็จเสียดายเรยอยู่กินซะก่อน ฉันเลยด่าซะ อีรากไส้ เพื่อนรอหัวดำ ห่อมาให้กินซักหน่อยก็ไม่มี
ถึงบ้านกินข้าวเสร็จขอแม่ไปนอนบ้านอีบริทย์ (เอาคืนมั่ง) จะไปดูทีวีดึก คอนเสิร์ตของใครซักคนนี่แหล่ะ ดูบ้านเราไม่หนุก มันไม่มีสีหง่ะ T_T
พอแม่อนุญาตก็ไปเตรียมชุดนักเรียน ตอนเช้าจะได้ออกไปเรียนเลย
บ้านอีบริทย์สบายกว่าบ้านฉันซักร้อยเท่าได้มั้ง (อีนี่โรคจิตเปล่าเนี่ย ชอบความลำบาก) บ้านใหญ่โตปูกระเบื้องทั้งหลัง ห้องนอนมันก็กว้าง ที่นอนใหญ่น่านอนมากๆ ติดมุ้งลวดอีก สบายเลยไม่ต้องกางมุ้ง
ไปถึงไหว้พ่อแม่มันเสร็จ พวกฉันก็พากันขึ้นไปห้องมัน เก็บเสื้อพงเสื้อผ้าเรียบร้อย ก็นั่งเมาท์ กินขนม เปิดเพลงฟัง สบายสุดๆ
ซักพักก็ชักง่วงดิ อิ่มๆด้วย เลยพากันเข้านอน ไม่ได้ดงไม่ได้ดูกันแระคอนเสิร์ต
พวกฉันเดินเข้าโรงเรียนกันแต่เช้า ชอบจิงๆเลย อากาศเย็นๆ โรงเรียนโล่งๆแบบนี้น่ะ พวกฉันเดินทอดน่องไปจนถึงศาลา เห็นไอ้จ๊อดนั่งอยู่ ฉันถึงกับจะเลี้ยวหัวขบวนกลับ แมร่งตัวทำลายบรรยากาศชัดๆ
"เฮ้ยๆๆ " ไอ้จ๊อดกวักมือเรียก แหย๋งๆ เฮ้อ เวรกรรมของพวกตรู พวกฉันเดินเข้าไปนั่งที่ประจำ
"มาทำไรแต่เช้าเนี่ย" ฉันถาม ฉันเลือกนั่งที่ตรงข้ามกับไอ้จ๊อด เพราะไม่อยากเวียนหัวกับกลิ่นน้ำหอมของมัน (กรูว่าเมิงไม่ต้องใส่ ซะยังจะดีกว่า)
"ก็มาเรียน" ไอ้จ๊อดวอนส้นตรีนแต่เช้า อีต๋องอีบริทย์นั่งลงได้ ก็ควักเสบียงออกมา (ข้าวเหนียวหมูปิ้งหน้าโรงเรียน) พวกฉันจกกินกันคนละไม้ละมือ ไอ้จ๊อดมองหน้า
"เฮ้ยย ไหนของเราอ่ะ" มันถาม ฉันมองหน้ามัน
"แกซื้อมาด้วยหรอไง" ฉันถามมัน อีต๋องเกรงว่าจะกัดกันยาว มันแบ่งให้ไอ้จ๊อดไม้นึง ไอ้จ๊อดคว้าไปกิน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"นี่เห็นไหม เค้ามีน้ำใจ" ไอ้จ๊อดพูดแดกฉัน เชี่ยเอ้ย ขอให้ไม้ทิ่มปากเมิงซักจึ้กสองจึ้ก จะได้เลิกปากหมาซักที อีบริทย์อีต๋องหัวเราะ
"แล้วนี่มาแย่งที่รุ่นน้องนั่ง ไม่เป็นไรหรอเนี่ย" โถๆๆ ที่รุ่นน้องพ่อเมิงดิไอ้จ๊อด พวกกรูแย่งคนอื่นนั่งมา 3 ปีแระ พวกอีเบนซ์ต่างหากมาแย่งกรูนั่ง -*-
พูดถึงอีเบนซ์ขึ้นมาเลยเสียอรรถรสในการแดกหมด ฉันลุกขึ้นมองหาเอกว่ามาหรือยัง วันนี้ต้องสานแผนต่ออีกนะ มองไปใต้ตึก 6 ยังไม่มี ก็คงไม่แปลกหรอก ใครเค้าจะบ้าแหกขี้ตามาโรงเรียนตั้งแต่ไก่โห่อย่างไอ้จ๊อดหล่ะ...
"อร๊ายยยส์ แล้วมันว่าไงต่ออ่ะ" ฉันซักไซร้เอกใหญ่เรื่องเมื่อเช้า เอกถึงขั้นขอเบอร์โทรมันแล้ว แต่มันไม่มี เลยได้แต่ให้เบอร์เอกกับมันไป
"เห็นบอกว่าเดี๋ยวคืนนี้จะโทรมามั้ง" เอกบอก ฉันกรี๊ดดกันแทบสลบ เอกหัวเราะฉันใหญ่
"ว่าแต่ว่า จะให้เราจีบไอ้น้องคนนั้นนานแค่ไหนเนี่ย" เอกถาม ฉันหยุดหัวเราะหันมาถามเอกกลับ
"ทำไมหล่ะ ไปเจอสาวถูกใจขึ้นมาอีกแล้วหรอไง" ฉันถามทีเล่นทีจริง
"อืมม... ความจริงก็เจอตั้งนานแล้วนะ" อ้าว ไอ้เชี่ยนี่เจ้าชู้จิงๆ ฉันคิดในใจ "แต่เดี๋ยวแบะก็รู้เองหล่ะ ว่าเป็นใคร" มันพูดยิ้มๆ ไอ้จ๊อดเดินเข้ามาวางกระเป๋าไว้ตรงโต๊ะที่เอกนั่ง เป็นการส่งซิกว่าที่กรูนะ ไรเงี้ย เอกลุกขึ้นให้มันนั่ง
"แล้วไว้น้องมันคุยไรบ้าง จะมาเล่าให้ฟัง วันจันทร์นะ" เอกหันหลังกลับมาบอก อร๊าาาาาาาายส์ เริ่ดดดดดด อยากรู้ อยากเห็น..^^ ไอ้จ๊อดมองเหมือนพวกฉันเป็นคนบ้า สัดให้นั่งใกล้แระยังจะกวนตรีนอีก..
เลิกเรียนพวกฉันก็เดินไปหน้าโรงเรียน เจอพวกอีเบนซ์ด้วย มันเบะปากใส่ไกลๆ แถมยังล้อเลียนอะไรไม่รู้ เดาจากที่พวกมันหัวเราะดังลั่น เดี๋ยวก่อนเหอะเมิง กรูจะเอาให้น้ำตาตกในเลย ฉันกัดฟันพาพวกเดินผ่านมันไป
"ทะเลาะกับพวกมันเรื่องไรหรอ" ไอ้จ๊อดถาม
"ซักเรื่องได้ไหม" ฉันตอบ ไอ้จ๊อดเงียบไป ดีแระ เมิงไม่ต้องรู้ทุกเรื่องก็ได้นะไอ้จ๊อด ไปเลยไป เมิงรีบกลับบ้านเมิงไปเลย เลิกเรียนแล้ว
"วันนี้เลิกเรา ไปเดินห้างกันเปล่าอ่ะ" ไอ้จ๊อดชวน อีต๋องอีบริทย์มองหน้ากัน สงสัยคงอยากไป
"เปลืองตังค์" ฉันตอบแบบไม่ต้องคิด เสียดาย ค่ารถเที่ยวนึงก็ 3 บาทแระ ไอ้จ๊อดถึงกับส่ายหัว คงแอบด่าว่ากรูงกน่ะสิ กรูรู้นะเมิง - -"
"อ่ะ เอางี้ เราออกค่ารถให้" อีบริทย์อีต๋องร้องเฮกันใหญ่ เมิงดีใจไรเนี่ยได้นั่งรถฟรีเนี่ยนะ ไอ้จ๊อดยังคงรอคำตอบ
"ไปเหอะน่า พรุ่งนี้ก็หยุดแระ อยู่บ้านน่าเบื่อออก" ไอ้จ๊อดพล่ามใหญ่ กรูไม่เห็นจะเบื่อเลย แต่เอาวะ ไปก็ได้ นี่กรูเห็นว่าอีบริทย์อีต๋องอยากไปหรอกนะ ถึงได้ไปอ่ะ ไม่ใช่เพราะค่ารถฟรีเลย ไม่ช๊าาาาายยยยยยยยยยย..
พอรถสองแถวจอดปั๊ป อีบริทย์อีต๋องก็กระโจนลงรถปุ๊ป ยังกับพวกบ้านนอกเข้ากรุง ทำอย่างกะไม่เคยมาเดินห้างงั้นแร่ะ ระหว่างที่พวกมันยืนตื่นเต้นกันอยู่ ไอ้จ๊อดก็ไปจ่ายค่ารถ จ่ายเสร็จก็พากันข้ามถนน
"ไม่ได้มาตั้งนานแระ ของเยอะกว่าเก่าอื้อเลย" อีต๋องนี่เมิงเลิกเวอร์ไอ้แล้ว กรูหล่ะไม่เข้าใจเลย ทำไมชอบมาเดินห้างกันนักหนา ตังค์ก็ไม่มี ซื้อไรก็ไม่ได้ซื้อ เดินกันให้มันเมื่อยซะอย่างนั้นแหล่ะ -*-
"เรามาทุกวันเลยแร่ะ บ้านเราอยู่ข้างๆนี่เอง" ไอ้จ๊อดบอกอีต๋อง โห นี่ขนาดบ้านเมิงอยู่ใกล้ๆ เมิงยังมาทุกวัน ไม่เบื่อหรอไงวะ ฉันงง
"มาทำซากไรทุกวัน" ฉันถาม เพราะคิดว่าแมร่งโม้อีกแระ
"เล่นเกมส์" มันตอบสั้นๆ จะเล่นทำพระแสงอะไรขนาดนั้น โอ๊ย เสียดายตังค์
"แล้วทำไม ไม่เก็บเงินซื้อไปเล่นที่บ้านเลยหล่ะ จะได้ไม่เปลือง" ฉันแนะมันให้
"ที่บ้านก็มี แต่ไม่เล่น" เอ๋า ดูมันตอบ บ้าเปล่า ชอบเล่นเสียเงิน คุยกับแมร่งแระรมณ์เสียทู๊กที
"เอาน่า อย่าบ่นนักเลย มาๆ มาช่วยเลือกนี่หน่อย" ไอ้จ๊อดลากแขนฉันไปไหนก็ไม่รู้แมร่งมัน เชี่ยนี่ กรูเดินเองได้.. ปล่อยกรู...
ลากไปลากมา มันก็หยุด สต๊อบ กระทันหัน ฉันนี่เบรคไม่ทันหัวทิ่มโดนมันเลย ทำกรูเจ็บตัวจนได้ -*- ไหน เมิงจะซื้อไรของเมิง ฉันเงยหน้ามอง อ้าว
"จะไปไหนกัน หวานแหววกันเชียวน้า" อาเจ๊คนนึงถาม สงสัยจะญาติไอ้จ๊อด
"เอ้ย เพื่อนกัน ป้าก็พูดไป" อ้าวซวยแระไหมน่ะ กรูเสียหายนะเงี้ย ดูไอ้จ๊อดมันซีเรียส มันละมือจากข้อแขนฉัน โหดูดิ แดงเป็นจ้ำเลย
"55 เพื่อนไรกัน จับไม้จับมือ ถือขงถือแขนกัน เอาน่า ป้าไม่ถือหรอก สมัยนี้มีเยอะแยะไป" เอ๋า ยัยเจ้นี่เป็นใครเนี่ย มาโมเมเอาเอง ไอ้จ๊อดดูเครียด มันทำท่าจะเถียงแต่เจ้นี่เดินหนีไปก่อน เหอๆ
"ใครอ่ะ ญาติหรอ" ฉันถาม ก็เห็นมันเครียดๆ
"เปล่า" ไอ้จ๊อดตอบ " คนข้างบ้านน่ะ" เอ๋า แล้วจะเครียดไมอ่ะเนี่ย ฉันงง
"เอ้ย เราขอตัวกลับบ้านก่อนดีกว่า ขอโทดบริทย์ต๋องด้วยนะ ไปล่ะ" ไอ้จ๊อดรีบจ้ำออกจากห้างไปยังกะจะรีบไปตาย นี่เมิงกลัวไรนักหนาเนี่ย
"แล้วเจอกันวันจันทร์น้าาา" โห สาด ไปตั้งไกลแระ ยังจะตะโกนกลับมาอีก เซ็งชิบ..
พวกฉันเดินเล่นกันที่ห้างอยู่แป๊ปนึง เสร็จแล้วก็มาโบกรถจะกลับ นึกขึ้นได้ อ้าว งี้เชี่ยจ๊อดก็เบี้ยวค่ารถอ่ะดิ ฉันโมโห จนอยากจะฆ่ามัน จะรีบไปตายอะไรนักหนาเนี่ย เงินค่ารถก็ไม่ทิ้งไว้ให้หรอก ชิส์ รมณ์เสีย
ไปถึงบ้าน เย็นมากแระ อีต๋องรีบวิ่งงุดๆ กลับบ้านอย่างไว ฉันกะจะไปนอนบ้านอีบริทย์อีก แต่พ่อก็ห้ามไว้ พ่อบอกว่าเกรงใจเค้า (ทีเค้าหล่ะพ่อ พ่ออ่ะคิดมาก) เอาวะ ไม่ไปก็ไม่ไป อาบน้ำเสร็จ มากินข้าว แล้วก็ขึ้นไปทำการบ้านซักหน่อย อาจารย์เริ่มสั่งงานเยอะแล้ว เดี๋ยวทำไม่ทัน ทำได้ไม่เท่าไรความขี้เกียจ+ ความง่วงก็ครอบงำ งั้นขอตัวนอนก่อนเน้อ
นอนไปซักพัก ฉันฝันเห็นตัวฉันกับไอ้จ๊อด นั่งอยู่ที่ไหนซักที่นี่แหล่ะ มืดๆ ไอ้จ๊อดซบหัวลงที่ไหล่ฉันแล้วก็ร้องไห้ ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ฝันอะไรไม่รู้ พิลึกกึกกือ ไว้พรุ่งนี้เอาไปให้อีต๋องตีหวย..
โอ๊ยยย ทำไมการบ้านเยอะจังว้าา" อีบริทย์บ่นเสียงดัง ฉันโยนลิขวิดใส่หัวมัน นี่ขนาดแมร่งลอกอย่างเดียวนะ ยังบ่นอีก
"แล้วเดี๋ยวทำนี่เสร็จ เมิงท่องวิชานี้ต่อเลยน้า จะพรีเซนต์ทิตย์หน้านี้อยู่แระ" ฉันกำชับเพื่อน อีบริทย์ทำหน้าอยากจะลาโลก
"อิจฉา อีต๋องว่ะ กรูไม่เห็นแมร่งจะมีการบ้านกับเค้าเลย" อ้าว อีนี่ เมิงไมไม่ไปเรียนทำอาหารอย่างมันหล่ะ อีต๋องหัวเราะชอบใจใหญ่
"แล้วเมิงเรียนจบแล้ว เมิงจะทำไร เปิดร้านเลยเปล่าวะ" ฉันถามอีต๋อง เพราะเห็นว่าพูดเรื่องนี้ขึ้นมากันพอดี อีต๋องส่ายหัว
"กรูยังไม่รู้เลย ดูพ่อกรูก่อน" เอ๋า จนป่านนี้เมิงยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเมิงเองอีกหรอวะเนี่ย ฉันหล่ะเซ็ง..
ลมพัดเย็นชื่นใจ ฉันนั่งฟังอีบริทย์ท่องรายงาน อีต๋องคงเบื่อ มันนอนคุดคู้อยู่บนเสื่อ แต่อย่างว่าแร่ะ บรรยากาศน่านอนดีจัง ฟังอีบริทย์เสร็จนี่ก็ว่าจะนอนบ้างแระเนี่ย..
เฮ้อ พอตอนที่เรามีอะไรต้องทำ ทำไปทำมาดูเหมือนเวลามันเดินเร็วมากเลย เสาร์อาทิตย์ของฉันได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกว่าไม่ได้พักเลยอ่ะ เดี๋ยวพอหลับคืนนี้แระ พรุ่งนี้ก็ต้องไปเรียนอีกแล้ว ไวจังฟระ
"โห ก็บอกว่าเดี๋ยวให้ เดี๋ยวให้" ไอ้จ๊อดนั่งกุมขมับ โดนฉันทวงตังค์ค่ารถ "งกไปได้" ป๊าดด ยังจะมาด่ากรูอีก
"จ่ายๆมาซะเลย ไม่ต้องพูดมาก" ฉันแบมือต่อหน้ามัน มันเอามือเปล่ามาตีมือฉันดังแปะ
"ติดไว้ก่อนดิ เดี๋ยวให้จิงๆ" โห น่าสงสารตายหล่ะ ตังค์มีตั้งเยอะในเป๋าเสื้อน่ะ นึกว่ากรูไม่เห็นหรอ จะเบี้ยวหล่ะสิ
"เอาน่า เราไม่โกงหรอกน่า วันนี้ไปกันใหม่ดิ เดี๋ยวเราให้ทั้งของเก่าของใหม่เลย" หนอยๆๆ ไปคราวที่แล้วเมิงยังปล่อยพวกกรูไว้หน้าตาเฉย ฝันไปเหอะ ฉันบอกปัดมันทันควัน มันทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ (จะไปทำเชี่ยไรนักหนา ห้างเนี่ย -*- ) พอดีเอกเดินมาพอดี
ฉันปรี่เข้าไปหา อยากรู้ว่าอีนังเบนซ์โทรไปหารึเปล่าน่ะ
"มันโทรหาเป่า" ฉันถาม เอกยิ้มให้ ก่อนจะเดินมานั่งที่ของฉัน เค้าวางกระเป๋าลงบนโต๊ะฉัน ก่อนพูด
"ขอนั่งก่อนก็ไม่ได้หรอ" เอกยิ้ม "โทรจ้า โทรมาทุกวันเลยแร่ะ"
อร๊าาาาาายส์ อีนี่ติดกับซะแน่แล้ว ฉันกะอีบริทย์รอเอกเล่าตัวด้วยความตื่นเต้น
"ก็คุยเรื่องทั่วๆไปอ่ะนะ" หง่ะ ไรอ่ะ นี่ผ่านไปหลายวันแระนะเนี่ย -*- ฉันชักโมโห
"แต่ก็เริ่มมีพูดหวานๆแล้ว" อร๊ายยยยยยยยส์ อกจะระเบิด มันต้องให้ได้อย่างนี้สิจ๊ะ
"แล้วพูดไรกันมั่งเล่า" ฉันเร้าหรือ
"ก็ถามว่า เอกน่ะมีแฟนแล้วหรือยัง" เอกพูดจบ ฉันกรี๊ดออกมาอย่างลืมตัว ไอ้จ๊อดตกกะใจ ไม่เคยเห็นหล่ะสิเมิง ช่างเหอะ อยู่ๆไป เมิงก็ชินเองแร่ะ
"ไงต่อๆๆ" อีบริทย์เขย่าตัวเอกไปมา เมิงก็ลุ้นใช่ไหม
"เอกบอกว่ายัง" อิอิ ตามคาด เล่าต่อเร็วๆเลยจร้า พ่อรูปหล่อ
"เค้าก็ถามมาอีกว่า เอกชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย" โห อีเบนซ์กะเผด็จศึก รวบหัวรวบหางเรยใช่ไหมเมิง ร้ายนักนะ เพิ่งปี 1 เอง (ตอนกรูอยู่ปี 1 กรูยังเล่นโดดยางอยู่เลย -*-)
"แล้วเอกตอบว่าไง อ่ะ" ฉันลุ้นด้วยคน ทุกคนรอฟังจากแกคนเดียวเรยเนี่ย เล่าเร็วๆหน่อยเซ่ะ
"เอกก็ตอบไปว่า..." มันทิ้งช่วงนิดนึง
"ชอบ ญ" อ๊ากกกกกกก ไอ้เชี่ย -*- หมดกันแผนกรู ฉันหล่ะเซ็ง อยากจะฆ่ามันให้ตายคามือ
"ไปตอบอย่างนั้นได้ไง เล้าาาาาา" ฉันถามด้วยความหงุดหงิด เอกมันเลยพูดแทรก
"เอ้ย ใจเย็นๆก่อนดิ ฟังให้จบก่อน" อ่ะมีกั๊กไรไว้อีกอ่ะเมิง
"ตอนแรกเอกตอบว่าชอบ ญ" เอกพูดพลางมองหน้าฉัน
"แต่เอกก็บอกน้องไปว่า ตอนนี้เอกชอบกระเทยอยู่คนนึง" อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ เริ่ดดดดดดดมั๊กมากกกกก ต้องให้ได้อย่านี้สิจ๊ะ ถูกใจเจ๊สุดๆๆๆ ผู้ชายอะไร โกหกได้ใจจริงๆ
เสียงฉันกับอีบริทย์กรี๊ดกันดังออกไปถึงข้างนอก เอกกะไอ้จ๊อดหัวเราะพวกฉันใหญ่ หัวเราะไมวะ ไม่เคยเห็นกระเทยสะใจหรอไงวะ เดี๋ยวต่อยปากซะเรย
"โห แสบหู เล่าต่อนะ" เอกพูดพลางเอานิ้วมือขยี้หู
"ทีนี้น้องมันก็เลยถามว่าใคร" ฮ่าๆๆ อีเบนซ์เชื่อสนิทใจแน่ๆเลย ^^
"เอกเลยบอกว่า ยังไม่บอกหล่ะกัน" เอกพูดไปยิ้มไป เค้ามองหน้าฉัน ก่อนจะเล่าต่อว่า "รอให้เจ้าตัวเค้ารู้ตัวเองดีกว่า"
โห แนบเนียนมั๊กมากๆ แหลได้ใจ
สะใจพวกฉันดีจิงๆ ไอ้จ๊อดมองฉันอย่างกลัวๆ คนสวยใจดำนะเมิง ไม่เคยเห็นหรอ..หุหุ ว่าแล้วเมิงก็จ่ายตังค์กรูมาซะดีๆ อย่าให้มีน้ำโห้...............
ช่วงนั้นพวกฉันยุ่งเกี่ยวกับการเตรียมพรีเซนต์หน้าห้องมาก เพราะอาจารย์เล่นตัดเป็นคะแนนเก็บ 10 คะแนนเลย ส่วนเอกก็หมั่นขยันหยอดขนมจีบอีเบนซ์บ่อยๆ เอกนี่มันก็น่ารักดีเนอะ ให้ทำอะไรก็ทำ ไม่เหมือนไอ้จ๊อดหรอก วันๆ มีแต่เรื่องกวนส้นตรีน พวกฉันต้องใช้เวลาหลังเลิกเรียนบ้าง เพื่อเตรียมความพร้อมก่อนวันพรีเซนต์ โชคดีไม่มีใครไม่สะดวก พวกฉันก็ซักซ้อมกันเสร็จสรรพ มีไอ้จ๊อดนั่งดูอยู่ใกล้ๆ (ว่าแต่เมิงไม่ไปซ้อมของกลุ่มเมิงหรอ - -*) เมื่อคิดว่าโอเคดีแล้ว เราก็แยกย้ายกันไป
วันพรีเซนต์
อาจารย์เข้ามารอในห้องเรียบร้อย เมื่อเด็กมาพร้อมกันทุกคนก็เริ่มทีละกลุ่ม ตลอดสามคาบนั้น พวกเราต้องพรีเซนต์ให้หมดทุกกลุ่ม โดยแต่ละกลุ่มมีเวลาจำกัดเท่าๆ กัน พรีเซนต์จบก็ต้องคอยตอบคำถามเพื่อนๆที่สงสัยด้วย
"อ้าว ปรบมือให้เพื่อนหน่อย" อาจารย์ประกาศ หลังจากกลุ่มแรกพูดจบ "อ้าวใครมีคำถามยกมือขึ้น" จารย์ถาม ซึ่งปกติก็จะไม่มีใครกล้ามีคำถามอยู่แล้ว พวกฉันอยู่ด้วยกันมานานใช้มุขนี้กันหมด เมื่อเห็นว่าไม่มีคำถาม อาจารย์ก็ให้กลุ่มอื่นมาพรีเซนต์ต่อ แล้วมันก็จบเช่นนี้ไปเรื่อย จนมาถึงกลุ่มฉัน
"กลุ่มของข้าพเจ้าก็ขอจบรายงานไว้แต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณค่ะ" เสียงเพื่อนชะนีที่รายงานเป็นคนสุดท้าย กล่าวปิด อาจารย์ถามเพื่อนๆอีกตามเคย
"หนูค่ะ" เสียงนังเนสยกมือร้องป่าว "หนูสงสัยค่ะ" (น่านมันเล่นแรงวุ้ย ตอนนี้กลุ่มฉันเป็นกลุ่มแรกที่มีคนไม่เข้าใจ)
"คือ ตรงที่บริทย์อธิบายน่ะค่ะ มันงง อยากให้ยกตัวอย่างหน่อยน่ะค่ะ" อ้าว สาด แล้วเมิงไม่ได้ฟังเลยหรอไง ตัวอย่างในหนังสือก็มี แต่ซวยหล่ะสิ กว่าฉันจะซ้อมให้อีบริทย์ได้เท่านี้ก็แย่แระ ฉันตัดปัญหา
"ก็อย่างเช่น.." พูดไม่ทันจบ อาจารย์ก็สั่งห้ามไว้ ไรเนี่ย จำเป็นจะต้องเป็นอีบริทย์พูดด้วยหรอ ฉันงงกับอาจารย์
"อาจารย์จะดูว่า พวกเราในกลุ่มน่ะเข้าใจเหมือนกันทุกคนไหม เอ้านายบริทย์ ยกตัวอย่างให้เพื่อนฟังหน่อย ไอ้ที่เรารายงานไปน่ะ" โถๆ หนีเสือปะจรเข้แท้ๆ
บริทย์หันมามองหน้าฉัน ฉันพยายามให้กำลังใจ ลึกๆ ฉันรู้ว่าเพื่อนทำได้ เพียงแต่มันขาดความมั่นใจ และสุดท้าย อีบริทย์ก็ทำไม่ได้
"เอ้าไป เข้าไปนั่งได้แล้ว เดี๋ยวจารย์จะอธิบายให้ฟังเองสุธาทิพย์" กำของเวรแท้ๆ อีนังมาเฟียนี่ชั่วสิ้นดีเลย ฉันเดินไปนั่งเก้าอี้พยายามสงบสติอารมณ์
"แบะ กรูขอโทดนะเว้ยย" อีบริทย์พูดน้ำเสียงไม่ค่อยดี ฉันส่ายหัวให้มัน
"ไม่ใช่ความผิดเมิง" ฉันรู้ว่ามันทำเต็มความสามารถแล้ว
"อย่าไปโกรธ เนสเลยนะ เนสก็เป็นแบบนี้แหล่ะ" ไอ้จ๊อดแก้ตัวให้เมียเก่ามัน อีบริทย์ส่ายหัวกลุ้มใจแทนไอ้จ๊อด ฉันมองหน้าไอ้จ๊อดชัดๆ ก่อนจะพูดกระแทกหูมันไปแรงๆ ว่า
"มรึงไปนั่งกับพวกเพื่อนมรึงเลยนะ อย่ามาวอนส้นตรีนกรู :-)" พูดจบฉันตบโต๊ะด้วยความแค้น ไอ้จอร์ชดูอึ้งๆ กรูเกลียดแมร่งหมดแร่ะ เด็กโรงเรียนเมิงน่ะ
และกรูก็เกลียดเมิงด้วย... จำไว้
และก็ถึงช่วงกลุ่มอีเนสรายงาน เพื่อนร่วมกลุ่มมัน (รวมถึงเอกด้วย) ดูเครียดกันมาก ทุกคนรู้ว่าฉันจะเอาคืนและพวกมันก็จะต้องเสียคะแนนไม่น้อยไปกว่ากัน
บรรยากาศในห้องเริ่มเครียด อีบริทย์เองก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นคนทำให้เสียคะแนนอยู่ไม่หาย
"แบะ เมิงเอาจริงหรอ เพื่อนเราเยอะเลยนะ" อีบริทย์พยายามดึงฉันไว้ ฉันมองเพื่อนที่ยืนหน้าห้อง เพื่อนแต่ละคนดูกลัวฉันเหลือเกิน ฉันเองไม่อยากทำเพื่อนกันเลยจริงๆ แต่พอมองไปที่อีเนส รู้ไหมมันทำไง มันยิ้มมุมปากกลับมาให้ อีสาดนี่
"กรูไม่สนใจ" เวลาเอาโกดขึ้นมา เอาช้างมาฉุดก็ไม่อยู่จริงๆ
"เฮ้ย เราขอร้อง" ไอ้จ๊อดยังวอนไม่เลิก มันมองมาที่ฉันส่งสายตาวิงวอน นี่เมิงไม่ลืมหูลืมตาเลยหรอเนี่ย ผิดชอบชั่วดี เมิงเคยรู้บ้างไหม
"ขอพ่อเมิงเหอะ" ฉันสุดแสนจะหมั่นไส้ กะว่าหมดคาบนี้เมื่อไร ไอ้จ๊อดได้กระเด็นไปไกลพ้นหูพ้นตาแน่คราวนี้
"เฮ้ย แบะ อย่าทำเลย" ไอ้จ๊อดไม่หยุด มันเหมือนคนจะร้องไห้แต่ไม่ร้อง หน้ามันเครียดกว่าพวกที่อยู่หน้าห้องซะอีก
"นี่แบ่ะ เอานี่ไป เอานี่ไปเลย" ไอ้จ๊อดจกเงินจากกระเป๋าเสื้อ มีแบงค์ร้อยแบงค์ยี่สิบหลายใบวางกองไว้ตรงโต๊ะฉัน
"เราขอนะ" ฉันละโกดเส้นเลือดแทบแตก นี่เมิงอะไรเนี่ย บ้าผู้หญิงขนาดนี้เลยหรอ ตากับจมูกไอ้จ๊อดเริ่มแดงกล่ำ ฉันเริ่มเห็นว่ามันมีน้ำตาไหลออกมา มันพยายามจะเช็ดน้ำตาไม่ให้ใครเห็น แต่ดูยังไงก็รู้อยู่ดีว่ามันร้องไห้ อีบริทย์เป็นห่วงมัน เพราะเดี๋ยวมันจะต้องรายงานเป็นกลุ่มต่อไป
"เอาเหอะแบะ อย่าไปทำมันเลย คนแบบนี้เราอย่าไปแตะเลยว่ะ" อีบริทย์ช่วยพูด "เอกเก็บเงินไปเหอะ " อีบริทย์เอื้อมมือมาเก็บเงินยัดคืนใส่กระเป๋าเสื้อไอ้จ๊อดที่กำลังร้องไห้ เป็นวรรคเป็นเวร
"โถ่ ไอ้ควาย" ฉันหันไปตะโกนใส่หูไอ้จ๊อด ก่อนจะขออนุญาติอาจารย์ออกไปข้างนอก นั่งอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวได้มีเรื่องแน่ๆ อีบริทย์ก็วิ่งตามมา
คาบพักกลางวันฉันไม่กินข้าว ขอแยกตัวไปรอบนห้อง เพราะกลัวจะพาลคนอื่นไปทั่ว (นิสัยไม่ดีอ่ะ) อีบริทย์ปล่อยให้ฉันไป เพราะมันรู้จักฉันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ฉันขึ้นไปรอบนห้องได้แค่ 10 นาทีเองมั้ง อีต๋องก็โผล่หัวมา
"อ้าว เมิงมาได้ไงอ่ะ" ฉันถามอย่างแปลกใจ
"กรูเจออีบริทย์ที่โรงอาหาร มันบอกว่าเมิงเฮิร์ท กรูเลยมาดู" อีต๋องตอบ มือข้างนึงพลางจกขนมเค้กม้วนที่แพคมาอย่างดีออกมาจากถุงใบใหญ่
"เอ้า เมิงนั่งแดกไป กรูทำเอง เดี๋ยวกรูต้องเอาไปขายต่อ กรูไปก่อนนะ" มันโยนมาให้ฉันกล่องนึง เฮ้อ มีเพื่อนอย่างพวกเมิงก็ดีเหมือนกันนะ ฉันแกะมากิน มันเค็มแปร่มๆ แต่ก็อร่อยดี ฉันรู้สึกดีขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ไม่นานนักเพื่อนคนอื่นก็ทยอยเข้ามาในห้อง ฉันเห็นไอ้จ๊อดเดินตามตูดอีบริทย์มา แต่มันก็แยกนั่งอยู่อีกคนละฟากห้องกับฉัน อีบริทย์เดินมานั่งข้างฉันเหมือนเดิม
"หิวเปล่าเมิง" อีบริทย์ถาม
"อีต๋องเอาเค้กมาให้กินแระ" ฉันตอบ
"อ้าวดี งี้ หนมที่กรูซื้อมา ก็ไม่ต้องแล้วสิ" อีบริทย์ทำท่าจะอุ๊บอิ๊บ ฉันรีบแบมือปั๊ป ไม่ได้หรอกเดี๋ยวอด นานได้กินของฟรีซักที
"อีเชี่ยเอ้ย" อีบริทย์ยัดขนมปังใส่มือฉัน เราพากันหัวเราะ โด่ ได้หนมปังอีกแล้ว น้ำเนิ้มก็ไม่มี
"กินของอีต๋องไปยังติดคออยู่เลย" ฉันใส่หนมอีบริทย์ไปใต้โต๊ะ
"เดี๋ยวมีคนเอาน้ำมาให้" อีบริทย์พูด ฉันมองหน้า
"ใคร ไอ้จ๊อดน่ะหรอ" ฉันถามมัน เหอะๆ โดนกรูด่าไปจ๋อยไปเลยสิเมิง
"ไม่ใช่ๆ" อีบริทย์ส่ายหัววว อ้าวและใครหล่ะ อ้อ..
"กรูรู้แระ" ฉันกระซิบบอกอีบริทย์เบาๆ เพราะเห็นเอกเดินถือแก้วน้ำอัดลมขึ้นมาสองแก้ว คริคริ (น่ารักฉันนั่งดูดน้ำอัดลมไปอย่างสบายใจ เอกเข้ามานั่งคุยด้วยข้างๆ
"ยังไงเราก็ต้องขอโทษด้วยอยู่ดี" เอกขอโทษฉันมา 10 ครั้งเห็นจะได้แระ ความจริงๆมันไม่ได้เกี่ยวกับเอกเลยนะ นู่นๆ อีคนที่ทำอยู่นู่น นังเนสนั่งจ้องฉันกับเอกตาเขม็ง ฉันทำท่าดูดน้ำอัดลมอย่างชื่นใจ เยาะเย้ย
"เด็กใหม่นี่นิสัยไม่ค่อยดีเลยนะ ตอนทำงานกลุ่มก็เอาแต่ใจ สั่งๆอยู่คนเดียว" เอ๋า เอกนินทาก็เป็นด้วย เฮอะๆ เพิ่งรู้นะเนี่ย
"มันชอบเอกอ่ะ ไม่รู้หรอ" ฉันถาม เอกทำท่าตกใจใหญ่
"เย้ยยย ไม่นะไม่ ไม่มีไรจิงๆนะคราวนี้อ่ะ" เอกรีบปฎิเสธใหญ่ เป็นไรเปล่าเนี่ย ทำไมเวอร์จัง
"แล้วทำไมต้องขนาดนั้น บ้าเปล่า" ฉันหล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ - -*
"เอ๋า ก็กรัวจะโกดเราอีกนี่นา" เย้ย ทำไมพูดยังงี้หล่ะ เอกก้มหน้ามองพื้น ก่อนบอกกับฉันว่า
"เรื่องคุยโทรศัพท์ เราขอโทดนะ" ฉันหล่ะเป็นงง โทรศัพท์บ้าบอไรวะ ฉันทำหน้าสงสัย เอกเรยพูดต่อ
"อ้าว ก็ที่แบะโทรหาเราครั้งแรกไง" ฉันพยายามย้อนความทรงจำ แต่จำไม่ได้ว่ามันมีอะไรพิเศษยังไง
"ก็ที่...เอ่อ ที่นีสายซ้อนมาน่ะ" เอกพูดอ้ำๆ อึ้งๆ อ๋อ ฉันจำได้แระ ตอนนั้นฉันจะไปบอกรักเอกนี่ แต่ก็มีเรื่องซะก่อนหน่ะ
"คือ...เรารู้หมดแล้วนะ" เอกพูดหันหน้าไปทางอื่น เย้ย รู้ไรอ่ะ
"บริทย์บอกเราหมดแล้วหล่ะ" อีบริทย์แดกน้ำอยู่น้ำพรุ่งพรวดไปข้างหน้าอย่างไกล เมิงอะไรเนี่ย บอกเชี่ยไรมันไปเนี่ย อีบริทย์ยิ้มแหยๆ
"ก็ กรูเห็นเมิงไม่กล้า" อีบริทย์พูดเสียงอ่อยๆ
"กรูเลย... เลยบอกให้อ่ะ"
"อย่าโกรธกรูน้าาา" อีบริทย์เสียงอ่อยขึ้นทุกที
( - -* อีสัดดด กลับบ้านก่อนเหอะเมิง) จังเยย.)
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อิบริทย์น้ำพุ่งเลย :pigha2: :pigha2:
เป็นเรื่องเดียวที่ตั้งใจเข้ามาตามอ่านในตอนนี้เลยจริงๆ
ปล. ขอบใจจริงๆ ที่เอามาลงให้อ่าน
-
คริๆ ดูท่าเอกทั้งสองจะติดใจความเป็นกุลเกย์ในตัวคุณแบะซะแล้วซิ
:yeb:
-
เหอเหอ
ชอบชอบ
สู้ๆ หนูแบะ
ปล.
ตบนังเนสเมื่อไหร่ บอกด้วย
จะช่วยรุม 555555555555555
:yeb:
-
โอ้ววววว สนุกจนหยุดไม่ได้ :serius2:มาต่อเร็วๆนะครับ :impress:
-
:laugh: ติดจายยยยยยยยงะ...ตามเข้ามาอ่านทุกวันเล๊ยยยยยย.....ชอบตอนเนี๊ย.... ได้จายยยมากๆ...หุ หุ....ชอบๆ :haun5: มาต่อเยวๆน๊า..... :impress:
***แอบอิจฉาคุณแบะมีแต่หนุ่มมารุมทึ้ง.. :untrust:
-
กำ จะดีใจแทนอาแบะคุงดีไหมนี่ มีแต่หนุ่มรุมทึ้ง :pigscare2:
************************************************************************************
!!! เป็นตุ๊ดหง่ะ บัดซบจริงๆเลยยยยยย ( ภาค 8 ) !!!
"เฮ้ย เอาน่าอีแบะ อีบริทย์มันหวังดีน่า" อีต๋องช่วยอีบริทย์ใหญ่ ฉันด่ามันตั้งแต่ขึ้นรถ จนนี่จะถึงบ้านอยู่แล้ว
"เมิงไม่ต้องเข้าข้างมันเลยนะ" ฉันยังตวาด แว๊ดๆ " เมิงรู้ไหม กรูแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ตอนไอ้เอกมันพูดน่ะ" อายชิบหาย อร๊ายยยยส์
"ไม่เห็นต้องอายเลยนี่หว่า ตอนแรกเมิงก็กะจะบอกมันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ" อีบริทย์พูดเสียงอ่อย ถึงแม้ว่าเมิงจะพูดเรื่องจริง แต่กรูก็ยังอายอยู่ดีแระ อีเชี่ย ทำไรไม่ปรึกษา
"เอาเหอะว่ะ ยังไงๆ เรื่องก็ผ่านไปแล้ว" อีต๋องพูด อีบริทย์รีบพยักหน้า
"ถึงมันรู้ ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่หว่า" อีต๋องมองหน้าฉัน ก่อนพูดต่ออีกว่า "หรือไอ้เอกมันไม่เหมือนเดิมกับเมิง"
"ไม่รู้สิวะ" ฉันตอบไม่ถูกจริงๆ จะว่าเหมือนเดิมก็ไม่ใช่ พักหลังนี้เอกทำตัวพิกลๆไงก็ไม่รู้ เป็นเพราะเมิงนี่แหล่ะอีบริทย์ (น่าน พาลไปหามันอีก -*- )
"ถึงว่า กรูรู้สึกว่ามันแปลกๆ" ตั้งแต่เปิดเทอมมาเนี่ย มันไม่เหมือนเดิมจิงๆ น๊าาา - -"
วันต่อมาไอ้จ๊อดขาดเรียนไปทั้งมัน ฉันแอบคิดมากนิดหน่อย กลัวว่าจะด่ามันแรงไป แต่คิดไปคิดมา ก็หมั่นไส้ อยากบ้าผู้หญิง ตัวก็ใหญ่ยังกะหมีควาย ร้องไห้เป็นเด็กๆ คริคริ นึกแล้วขำ
วันรุ่งขึ้น
พวกฉันกำลังเข้าแถวเคารพธงชาติ ไอ้จ๊อดมาต่อหลังฉันแน่แล้ว ได้กลิ่นน้ำหอมมัน ยืนอยู่เฉยๆ ก็พอว่า ซักพักแมร่งมีสะกิด ไอ้นี่นิ ชักลามปามใหญ่แล้ว ฉันหันไปเตรียมจะฉะ
"ไอ้จ๊...............เอิ๊ก สวัสดีค่ะจารย์" ฉันเปลี่ยนโหมดกระทันหัน จากไอ้จ๊อด เปลี่ยนเป็นหัวหน้าฝ่ายปกครองไปแล้ว T-T ซวยแล้วกรู
"นี่ไว้ผมทรงไรเนี่ย" จารย์ฝ่ายปกครองถาม ลืมบอกว่าแกดุมากกกกกกก เป็นจารย์อยู่คณะศิลปกรรม
"อ๋อ ทรงคล้ายๆอาจารย์เลยน่ะค่ะ แต่รู้สึกหนูจะสระผมบ่อยไปหน่อย มันเลยยาวกว่าจารย์นิ๊ดดดนึง" ฉันแถเอาชีวิตรอด แต่ดูท่าจะรอดยากแระ จารย์ยกกรรไกรคู่ชีพที่เพิ่งปลิดชีวิตไอ้จ๊อดขึ้นมา อ๊ากกกกก ไม่นะจารย์ T-T
"เด็กเก่าหรือเด็กใหม่น่ะเรา" จารย์ถาม อ่ะ พูดงี้ก็มีโอกาสรอดน่ะสิ ฉันดิ้นเฮือกสุดท้าย
"เด็กเก่าสิจารย์ เนี่ยเรียนโรงเรียนนี้มาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่แระจารย์ รักโรงเรียนจะตาย" สงสัยจะโม้มากไปหน่อย อาจารย์กับไอ้จ๊อดหัวเราะ โห เดี๋ยวก่อนเหอะเมิงไอ้จ๊อด โดนก้อนหัวแหว่งยังจะมาขำกรูอีก เพราะเมิงน่ะแร่ะ ไอ้เชี่ย
"ดีเลย เด็กเก่า ไม่มีตังค์ตัดผมใช่ไหม เดี๋ยวครูตัดให้" จารย์ยกกรรไกรมาข้างหู ฉันเอี้ยวหัวหลบ โอ้วไม่
"เอ่อ..จารย์คะ วันนี้วันพุธ บ้านหนูเค้าถือกันอ่ะค่ะ" จารย์เริ่มลังเล หุหุ โบราณว่าไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะจารย์ จารย์คิดอยู่นิดนึง ก่อนจะเก็บกรรไกรใส่กระเป๋า โอ้ว แม่จ้าววว
"เอาบัตรนักศึกษามา" เย้อออออออออ เอาไปทำไมอ่ะจารย์
"พรุ่งนี้ไปตัดผมมา แล้วไปรับบัตรคืนที่ห้องพักครู" จารย์เก็บบัตรฉันใส่กระเป๋า แล้วเดินไปตรวจแถวอื่นๆ ต่อไป เง้อๆๆ กรูบอกเมิงแล้วใช่ไหมไอ้จ๊อด ว่าอย่าทำตัวเป็นจุดเด่น เป็นไงหล่ะ ฮืออออ กรูอยากจะร้องไห้ T-T
ทำไงดีหล่ะ ไม่อยากตัดผมน้าาา
"เพราะเมิงน่ะแร่ะ ไอ้จ๊อด" ฉันยังเอาเรื่องมันไม่เลิก ทำไมต้องมายืนหลังกรูด้วยอ่ะ ฮือๆ ผมกรู
"เห่อ เราก็โดน เห็นมั้ยเนี่ย หัวแหว่งเนี้ย" ไอ้จ๊อดเอานิ้วชี้ให้ดูกบาล ผมมันหายเป็นกระจุกๆ
"เมิงเสือกทำหัวตั้งทำไมหล่ะ" ฉันเถียงสู้มันขาดใจ ไอ้จ๊อดถึงกับเซ็ง
"เอ๋า ก็คนมันหล่ออ่ะ" ป๊าดดด หยุดเรยไอ้สาด กรูจะอ๊วก ชมตัวเองก็ได้นะ
"หล่อสุดตรีนเลย เชี่ย" แล้วกรูจะทำยังไงหล่ะเนี่ย พรุ่งนี้อาจารย์ให้ไปหาอีก อุตส่าห์ไว้จนยาวป่านนี้แระ (แค่คอ) ฉันคิดอะไรไม่ออก มันตื้อไปหมด นี่ถ้าตัดผมสั้นมา ไอ้จ๊อดต้องขำกรูตายแน่เลยยย - -*
เลิกเรียน พวกฉันพากันดิ่งไปที่ตลาด มีซอยนึงขายของเฉพาะพวกกิ๊ฟชอพ พวกเครื่องเสริมสวยไรเงี้ยะ
"เมิงเอาจริงหรอวะ อีแบะ" อีบริทย์ถาม ฉันไม่ค่อยได้สนใจเท่าไร เพราะกำลังง่วนเลือกดูวิกผมอยู่
"ตอนนี้กรูก็ทำได้เท่านี้แหล่ะ" ฉันตอบแบบไม่ได้สบตาเพื่อนเลยด้วยซ้ำ ไอ้จ๊อดสนุกกับการหยิบวิกผมมาใส่เล่นใหญ่
"นี่ๆ เป็นไงสวยไหม" โถ่ไอ้เวร เมิงอย่าริมาเป็นกระเทยเชียว เสียชื่อสมาพันธ์กระเทยไทยหมด ฉันยังซีเรียสไม่เลิก เลยไม่มีอารมณ์เฮฮาซักเท่าไร
"พี่คะ อันนี้เท่าไร" ฉันหยิบวิกทรงผมบ๊อบสั้นๆ ขึ้นมา 1 ชิ้น แม่ค้ารับไปพลิกดูราคา แล้วตอบว่า
"1500 จ่ะ" โอ้ว ลมแทบใส่ กรูนึกว่า 300 ตายๆ เอาไงดีวะเนี่ย ฉันเริ่มคิดหนัก
"นี่ๆ อีแบะ เอาอันนี้สิ แค่ 500 เอง" อีบริทย์ส่งวิกหัวพังค์หลากสีมาให้
"เอาไปให้พ่อเมิงใส่เฮอะ" ฉันตอบ ไอ้จ๊อดหัวเราะดังลั่น โถๆ เมิงก็ไม่ได้ดีกว่ามันซักเท่าไรเลยนะ หัวแหว่งยังจะมาเดินตลาดอีก ทำได้ไงเนี่ย สุดยอด -*-
"มันไม่ยาวไปหรอวะ อันนี้น่ะ" อีต๋องหยิบวิกผมที่ฉันจับอยู่เมื่อกี้ขึ้นมาดู
"น้องจะใส่ไปไหนหล่ะจ๊ะ รับปริญญาใช่ไหม มีคนซื้อไปเต็มเลย ไปตัดออกนิดหน่อยก็ได้แระ" พี่แม่ค้ารีบเชียร์ ใส่รับปริญญาเค้าใส่กันหนเดียว แต่หนูต้องใส่อีกสองปี แถมไม่รู้ใส่ไปจะรอดหรือเปล่าเลย โอ๊ย เครียด
"เดี๋ยวหนูขอไปนอนคิดก่อนนะพี่" ฉันบอกลาแม่ค้า ตอนนี้กลุ้มใจค่าวิกมั๊กๆ แพงขนาดนี้ถ้าซื้อมาแล้วใช้ไม่ได้ ซวยตายเลย ถึงถ้าจะซื้อ ก็ต้องรอถอนเงินจากแบงค์พรุ่งนี้อยู่ดี
อีพวกเหลือขอนั่นรีบเก็บวิกให้พี่เค้าเข้าที่ สนุกกันดีจังเลยนะ บนความทุกข์ของกรูเนี่ย ไป กลับกันได้แล้ว
ตกกลางคืนฉันนอนก่ายหน้าผาก หลายคนอาจคิดว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่อง แค่ตัดๆ ผมไปซะ ก็ไม่ต้องเสียเงินแล้ว แต่กับฉันมันไม่ใช่ บางครั้งความรู้สึกมันละเอียดอ่อน และอธิบายไม่ได้ ฉันรู้เพียงว่าฉันอยากเป็นผู้หญิง และถึงแม้จะทำเต็มที่แล้วจะได้แค่ใกล้เคียงก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็แอบสุขใจ
คืนนั้นฉันสรุปได้ว่าจะถอนตังค์ไปซื้อวิกพรุ่งนี้เช้า เอาวะ ลองดู (เง้อออ ตังค์ในแบงค์ลดฮวบเรย ยิ่งหายากส์ๆ อยู่ แม่รู้ โดนด่าแน่)
"โอ๊ย แดดร้อนฉิบหายเรย" อีบริทย์ยกหนังสือขึ้นบังหน้า ตรอกนี้ตอนสายๆ ไม่มีร่มเงาใดๆ ให้บังแดดได้เลย
"อ้าว ร้านพี่เค้ายังไม่เปิด" โถ่พี่ เสียเวลาจริงๆ นี่พวกหนูโดดเรียนกันมานะเนี่ย ฉันหล่ะ สุดเซ็ง
"เดินดูของกันก่อนเหอะ" อีบริทย์ชวนเดินเข้าไปร้านขายอุปกรณ์เสริมสวยใกล้ๆ
"กรู อยากได้กระจก กับตลับใส่แป้ง" มันคงหมายถึงกระจกอันเล็กๆ กลับตลับพลาสติกกลมๆ สมัยนั้นนิยมเอามาใส่แป้งฝุ่น กับวาสลินไว้ทาปาก
อีบริทย์เลือกไปเลือกมา ฉันมองเห็นวิกผมกองอยู่กองเบอเริ่มเทิ่ม เลยไม่รอช้า เค้าไปเลือกๆ ดู แล้วก็ถามราคาพี่เค้า
"1200 จร้า" ฮ้าาา แบบเหมือนเมื่อวานเลย ร้านนี้ถูกกว่าตั้งเยอะ โห่ อีพี่คนนั้นหน้าเลือดโก่งราคากันนี่นา
"พี่ลดให้หนูหน่อยไม่ได้หรอ เมื่อวานหนูดูร้านโน้นมา ราคาไม่ถึงเลย" กรูนี่ขี้โม้จริงๆ ใครจะว่าลูกอีช่างต่อก็ไม่สนใจหรอก ดูดิ ยัยพี่คนนี้ลังเลใหญ่เลย เค้าหยิบวิกผมอันนี้ไปถามเจ๊ แล้วก็วิ่งมาบอกว่าลดให้เหลือ 1000 นึง เห็นบอกว่ารับมาก็ 800 แล้ว
ฉันมองหน้าอีบริทย์ เอาวะ พันนึงก็พันนึง ยังถูกกว่าร้านนั้นตั้งเยอะ สรุปฉันลองเลือกวิกมาสวม เอาอันที่ดูเข้าท่ามากที่สุด (เลือกของเค้าเกือบจะหมดร้านอยู่แระ - -*) เมื่อได้แล้วก็จ่ายตังค์พี่เค้าไป
เฮ้อ กระเป๋าเบาหย๋องเลยยยย เง้อออ
พูดถึงเรื่องผมขึ้นมา ฉันก็จับผมตัวเองขึ้นมา (ตอนนี้ยาวจะถึงสะโพกอยู่แล้ว) จับๆลูบๆ บริเวณปลายผม 555 หลายปีที่แล้ว ฉันเคยดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดของมันแค่ไหน คิดแล้วขำ ตอนนี้มันแตกปลายหมดแระ ว่าจะเล็มก็เสียดาย มันมีความทรงจำฝังอยู่
------------------------
"ก๊ากกกก ๆๆ" พี่ช่างตัดผม ขำใหญ่เลยตอนที่ฉันสวมวิกให้แกตัดให้ แกเป็นกระเทยเหมือนกัน เราตัดผมกันมานานแระ
"พี่หยุดขำได้แระ.." ถึงฉันจะรู้ว่ามันสุดแสนจะตลก แต่ขอได้มั้ย เลิกซ้ำเติมหนูซักทีเหอะ พี่แกค่อยๆ จับวิกเข้าที่ แกเอาหวีมารองบริเวณข้างหู ค่อยๆ เอากรรไกรเล็มออกอย่างระวัง
อีบริทย์นั่งอ่านแมกกาซีนเพลินไปเลย วันนี้โดดเรียนกันทั้งวัน
"มันเอาออกเยอะไม่ได้นะ นี่ก็จะถึงฐานมันอยู่แระ" ฉันมองตามที่พี่แกพูด ความจริงเอาตรงท้ายทอย ตรงข้างหูออก และข้างบนอีกนิดหน่อยก็น่าจะโอเคแล้วนะ ฉันคิด
"คนอะไรไม่มีขวัญ" พี่แกยังเหน็บแนมไม่เลิก อร๊ายยยยยยยยส์ เลิกกัดได้แล้ว เดี่ยวเบี้ยวค่าตัดผมเรยหรอก
ซักพัก พี่แกปัดเศษขนลงจากตัวฉัน มันกองที่พื้นเป็นกระจุกใหญ่ เฮ้อ ตัดออกไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ย ดูแบบคนละทรงกะตอนแรกเลย ฉันมองดูตัวเองในกระจก และปฎิเสธไม่ได้ว่ามันดูทุเรศ และไม่เข้ากับหน้าฉันซะเลย ดีนะ อีบริทย์มันหลับ ไม่ง้านมันคงขำฉันตาย
ฉันจ่ายค่าตัดผมพี่แกไป 30 บาท ก่อนจะปลุกอีบริทย์ เดินเข้าไปโรงเรียนกัน ตอนนี้หล่ะ ลุ้นชิบ....
ที่ห้องฝ่ายปกครอง ฉันเข้าไปตอนแรกเจอนักศึกษาฝึกงานอยู่ ฉันแจ้งว่ามารับบัตรนักศึกษาคืน พี่แกบอกให้รอจารย์แป๊ปนึง หายใจยังไม่ทันทั่วท้อง จารย์เดินแบกกระเป๋าเข้ามาในห้อง อีบริทย์กะฉันเริ่มเกร็ง
"ตัดมาแล้วหรอ" จารย์ถาม ตอนเข้าไปนั่งโต๊ะ ฉันพยักหน้ารับ
"ไหนเอียงซิ" อาจารย์พูดพลางทำท่าเอียงหัว ฉันค่อยๆ เอียงซ้าย เอียงขวา จารย์ดูไปก็บ่นไป
"เราเป็นเด็กเก่าน่ะ ยิ่งต้องทำตามกฎ อาจารย์เองก็ไม่ชอบหรอก ไล่ตัดผมนักเรียนน่ะ เข้าใจอาจารย์ไหม" จารย์เปิดลิ้นชักโต๊ะ เลือกบัตรนักศึกษาที่มีรูปฉันออกมาจากจำนวนหลายสิบใบ จารย์ให้ฉันเซ็นชื่อไรซักอย่างก่อนปล่อยตัวไป
ฉันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง แต่รู้สึกว่าดีใจมากๆ ฉันกระโดดโลดเต้นกับอีบริทย์อยู่สองคน มันแบบว่า สุดยอดจริงๆเลยนะ ถึงจะแพงไปซักหน่อย แต่ก็คุ้มหล่ะวะ
ปล. จากวันนั้นถึงวันนี้ ฉันยังไม่เคยตัดผมอีกเลย ( แต่ว่าก็เริ่มขอเอก จะตัดสั้นแระ แต่เอกยังไม่โอเค เรยระงับโครงการไว้ก่อน)
วันต่อมา ฉันแอบไม่เข้าแถว (เพื่อความปลอดภัย) พอคนอื่นเลิกแถวกันฉันถึงเดินเข้าโรงเรียนจ้ำอ้าวขึ้นห้องเรียน ฉันกะอีบริทย์ดิ่งไปนั่งหลังห้องเหมือนเดิม
"เฮ้ยๆๆ ดูหัวดิ อร๊ากกกกกกกๆๆ" ไอ้จ๊อดหิวส้นตรีนแต่เช้า คนยิ่งไม่มั่นใจอยู่ สาดด
"ก็ดีกว่าหัวเมิงอ่ะ เหม่งมาเชียว" ฉันล้อมันกลับ ไอ้จ๊อดตัดสกินเฮดมา สงสัยช่างคงแก้ไม่ได้ ไอ้จ๊อดแหยไปเลย
"ไมอ่ะ เท่ห์อ่ะ" ถุย พูดมาได้ มันพูดลอยหน้าลอยตา
"แล้วทำไมเมื่อวานไม่มาเรียน" เฮ้อ เมิงจะซักให้ได้พระแสงไรขึ้นมาเนี่ย
"ก็ไม่อยากจะมาเห็นหัวเหน่งๆ ของแกไง" พูดเสร็จ ฉันกับอีบริทย์ก็ปล่อยกร้ากกกส์ออกมาเสียงดัง ไอ้จ๊อดคงอาย โดนล้อไม่เลิก มันเลยหยุดพูดไป
ก่อนอาจารย์จะเข้าสอน เอกเดินเข้ามาทักฉันหน่อยนึง
"เดี๋ยวผมมันก็ยาว ไว้เรียนจบก่อนค่อยไว้ใหม่ก็ได้นะ" เอกคงนึกว่าฉันตัดผมไปจริงๆ เลยทำทีมาปลอบใจฉันใหญ่
ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆ กลับไป ไม่ดีแน่ถ้าจะไปประกาศกับใครต่อใครว่าฉันใส่วิกมาโรงเรียน (อาจโดนล้อหนักกว่าเก่า) ฉันยอมให้ใครตราหน้าว่าเป็นกระเทยหัวโตยังงี้ ยังจะดีเสียกว่า T-T
ผ่านไปได้ซักช่วงหนึ่ง ความสัมพันธ์ระหว่างเอกกับอีเบนซ์คืบหน้า เอกเล่าว่าอีเบนซ์ถึงขั้นชวนไปเที่ยวด้วยกันนู่น เอาหล่ะวะ ยังไงๆ ถ้าจะไปก็ระวังตัวหน่อยละกัน คนอย่างอีเบนซ์มันร้าย อาจวางยานอนหลับแล้วข่มขืนก็ได้ พอไปเตือนมัน มันก็เอาแต่ยืนหัวร่อ เดี๋ยวเฮอะ โบราณว่าจิ้งจกทักยังต้องฟัง นี่กระเทยทักตัวเบอเร่อ จะไม่ฟังได้ไง
"วันนี้คาบหลังไม่เรียน รู้หรือยัง" เอกถามฉัน ฉันพยักหน้าตอบ อาจารย์สอนเค้าป่วยเลยลากะทันหัน ว่างตั้ง 2 คาบแน่ะ
"ไปติวหนังสือกันไหม อาทิตย์หน้าเริ่มสอบแล้ว" เอกหมายถึงสอบเก็บคะแนนน่ะสิ ดูซิ แป๊ปๆ จะกลางเทอมอีกแระ
เฮ้อ ใจจริงฉันอยากกลับไปนอนบ้านมากกว่า แต่คิดไปคิดมา ไปติวก็ดีเหมือนกัน เผื่ออีบริทย์จะได้ฉลาดกับเค้ามาบ้าง ฉะนั้นก็เลยตอบตกลงไป ไอ้จ๊อดขอตามไปด้วยอีกเหมือนเคย
"นี่แกจะตามอะไรพวกฉันนักหนาเนี่ย" ฉันหล่ะหมั่นไส้ เพราะได้ข่าวว่าเพื่อนเก่ามันก็นัดกันติวด้วยเหมือนกันนี่
"เอ๋า คนเค้าอยากได้ความรู้เนาะ แค่นี้ก็มาว่า" ไอ้จ๊อดโยนขี้กลับมาให้เฉยเลย แล้วไมเมิงไม่ไปให้อีเนสติวให้หล่ะ มันก็เก่งไม่ใช่เหรอไง
"ไม่เอาโว้ย เป็นไส้ศึกรึเปล่าก็ไม่รู้" ฉันพูดล้อมันไม่เลิก แต่ไอ้เชี่ยนี่มันทั้งด้านทั้งหนา มันรู้สึกอะไรเสียที่ไหนหล่ะ
"เหอๆ ไม่อยากให้ไปเป็นก้างก็บอกมาเฮอะ" มันพูด ก้างบ้าก้างบออะไรของเมิงอีกเนี่ย
"รู้นะ ว่าแอบกุ๊กกิ๊กกันกับไอ้เอกใช่ไหมหล่ะ" เย้ย ไอ้สาดนี่เพ้อเจ้อ ฉันสาบานได้ตอนนั้นไม่ได้คิดไรเกินเลยกับเอกเลยจริงๆ
"พูดจาสุ่มสี่สุ่มห้าอีกแระ" ฉันด่ากลับ มันทำหน้างอนๆ พอแระๆ ไม่อยากจะเถียงไรกับมันแระ ลำพังใส่วิกก็ปวดหนังหัวพอตัวอยู่แล้ว ทั้งมัด ทั้งรั้ง ติดกิ๊ปอีกเพียบ ไปเถียงกับมันอีกเดี๋ยวไมเกรนแดกกันพอดี - -*
พอเรียนคาบสุดท้ายเสร็จ พวกเรานั่งรถไปบ้านเอกกัน บ้านเอกอยู่ไม่ห่างจากท่ารถขนส่งเท่าไรเลย ดีหล่ะ พอเลิกจะได้เดินมาขึ้นรถตรงนี้ได้เลย
"ป๊าหวัดดี" เอกยกมือไหว้พ่อ ทุกคนรีบไหว้ตามกันใหญ่ ป๊าเอกดุชะมัด ดูดิ จ้องพวกฉันตาเขม็งเลย
"พาเพื่อนมาติวหนังสือกันอ่ะป๊า แล้วแม่ไปไหนหรอ" เอกถามหา ป๊าแกชี้นิ้วเข้าไปทางหลังบ้าน เอกเลยพาพวกเราเข้าบ้านไป หมาบ้านเอกเห่าฉันกับอีบริทย์ไม่เลิก (หมาบรรลัย ชื่อไอ้ขนุน)
"แม่หวัดดี" พวกฉันเฮโรหวัดดีตาม อีกเหมือนเดิม แม่เอกยกมือรับไหว้
"มาทำไรกันเยอะแยะ" แม่เอกถาม
"ติวหนังสือกัน" เอกตอบแม่สั้นๆ ก่อนไปเปิดตู้เย็นหาผลหมากรากไม้ ใส่จานเบอเร่อ สงสัยเอามาเซ่นพวกฉันแน่ๆ หุหุ ดีหล่ะจะได้แอบใส่ถุงกลับบ้านไปด้วย ^^
เอกพาพวกฉันขึ้นไปห้องนอนของเอกชั้นสอง เข้าไปในห้องมีโปสต์เตอร์นักบอลติดอยู่เพียบเลย ฉันไม่รู้จักหรอกนะว่าใครเป็นใครน่ะ และไม่ใส่ใจจะถามด้วย ไปถึงฉันก็ขึ้นไปนอนแผ่หลาบนเตียงเอกหล่ะ เฮ้อ นุ่มสบายดีจัง อีบริทย์ตามมาติดๆ
"กินส้มไหม" เอกถาม พลางส่งยิ้มให้ ว่าก็ว่าเหอะ ฉันว่าเอกแปลกๆ เหมือนจะชอบฉันไงก็ไม่รู้ (หรือว่าคิดไปเองหว่า - -*)
"เหอะ ขี้เกียจแกะอ่ะ" จะแดกยังไม่วายขี้เกียจอีก กรูนี่ เอกนั่งลงข้างๆที่นอน เค้าปอกส้ม กองๆเอาไว้ (ไว้ให้ตูแน่เยย คริคริ) ฉันกับอีบริทย์ก็จกกินเรื่อย ไอ้จ๊อดมัวแต่สนใจกองซีดีอยู่เป็นตั้งๆ ในห้องเอกอยู่
"โห เรื่องนี้ยังไม่ได้ดูเลย ยืมได้ป่ะ" ไอ้จ๊อดพูด เอกลุกขึ้นไปดู
"เรื่องนี้ไม่ค่อยหนุกนะ จะเอาไปดูก็ได้อ่ะ" เอกตอบ ไอ้จ๊อดคัดแยกเอาไว้เลย
"แผ่นนี้ไรอ่ะ" มันโชว์แผ่นซีดีขาวๆ ไม่มีชื่อเรื่องให้เอกดู
"เกมส์อ่ะ เอาไปก็ได้นะ" โหใจดีจริงๆเลยเนี่ย อดีตสุดที่รักเนี่ย ถ้าเป็นฉันน่ะหรอ จ้างก็ไม่ให้ยืม เดี๋ยวแผ่นลายหมด
"แล้วไม่มีหนังโป๊มั่งหรอ" ป๊าดดดดดดด ไอ้จ๊อดนี่เมิงชั่วจิงๆเลยนะ ฉันมองหน้าแมร่ง
"ก็มีนะ" ไอ้เอกตอบทันควัน เอ๋า แล้วทำไมเอกเป็นคนยังงั้นหล่ะน่ะ เง้ออออ เสียใจนะเนี่ย เอกหันมามองหน้าฉันยิ้มๆ แล้วพูด
"แต่ของพ่อน่ะ อยู่ห้องพ่อนู่น" เง้อ โทดพ่อเลยเชียว ดูจนตาแฉะหมดแระสิ ไอ้จ๊อดทำท่าเสียดายยยยยย สาดดดดด กรูให้มาติวหนังสือ ไอ้นี่เสือกมาถามหาหนังโป๊ จะดูไปทำไมอ่ะเมิง เมียเมอก็ยังหาไม่ได้เลย วุ้ย ว่าแล้วก็จกส้มใส่ถุงไปฝากพ่อฝากแม่ดีก่า เปรี้ยวหวาน หร่อยดี
ติวหนังสือกันเสร็จ พวกฉันนั่งรถกลับไปถึงบ้าน อีต๋องไปนั่งรออยู่ที่บ้านฉันเรียบร้อยแล้ว
"ทำไมกลับเย็นกันจังว้า" อีต๋องเห็นหน้าก็ถามเลย เดี๋ยวก่อนๆ ขอกรูไปล้างจานหุงข้าวก่อน เดี๋ยวพ่อมาไม่ได้กินข้าวบ่นกรูอีก ว่าแล้วฉันก็โยนหนังสือเข้าไปเก็บในบ้าน แล้วก็พับขากางเกงล้างหม้อข้าวส่งให้อีต๋องหุงให้ จากนั้นฉันก็ลุยกับจานกองเบอเร่อ ล้างไปล้างมา อยู่ดีๆ อีบริทย์ก็พูด
"เออ อีแบะ ตอนเมิงไปเข้าห้องน้ำน่ะ" เข้าห้องน้ำไหน ตอนอยู่บ้านไอ้เอกน่ะหรอ ไมวะ มีไรแปลกประหลาดแค่คนเข้าห้องน้ำ
"ไอ้จ๊อดมันถามไอ้เอกเว้ย" อีบริทย์พูดไปหัวเราะไป มันมีไรขำนักหนาวะ อีต๋องรอฟังด้วยเหมือนกัน
"มันถามว่า ไอ้เอกเป็นแฟนกะเมิงหรอ" เย้ออออ พูดเสร็จอีบริทย์ก็ขำก๊ากกกออกมา "กรูหล่ะหัวเราะแทบขี้แตก" หัวเราะหาพ่อเมิงหรอ ขนาดนั้นอ่ะ - -"
"ไอ้สาดจ๊อดนี่แมร่ง ชอบหาเรื่องให้กรูทุกวี่ทุกวัน" ฉันเริ่มใส่อารมณ์กับจานชามที่อยู่ในมือ รมณ์เสียอ่ะ เสียงจานชานดังโคร้งเคร้งๆ ไปหมด
"เมิงรู้ไหม ไอ้เอกตอบว่าไง" (แล้วกรูจะไปรู้กะมันเหรอ อีนี่ถามโง่ๆ เดี๋ยวกรูเอาซันไลต์กรอกปากเรย -*-)
"มันบอก เปล่าเว้ย แต่แมร่งหน้าแดงเป็นลูกตำแยเลย" จิงๆมันต้องลูกตำลึงไม่ใช่หรอวะ หรือว่ากรูจำผิด - -* อีต๋องขำฉันจนน้ำตาเล็ด เออๆ สนุกกันเข้าไป พวกเชี่ยนี่
"ยังไม่จบแค่นั้นนะเว้ย" อะไรอีกอ่ะ อีบริทย์เตรียมเผาฉันต่อ เมิงคงกะให้ไหม้เป็นจุญไปเลยสิ
"พอไอ้เอกตอบใช่ป่ะ ไอ้จ๊อดแมร่งก็เลยบอกว่า บอกว่า.." อีบริทย์พูดไปขำไป กรูจะไปรู้เรื่องกะแม่เมิงไหมเนี่ย
"ดีแล้วหล่ะ อย่าไปจีบเลยอีแบะน่ะ มันบอกเมิงดุอย่างกับหมาอ่ะ" พูดจบอีพวกนี้หัวร่อกันเอาเป็นเอาตายยย สาดเห็นคนอื่นด่ากรูแล้วชอบใจกันใหญ่ อร๊ายยยยยยยยยส์ แค่กรูแอบไปเยี่ยวนิดเดียว เมิงตีท้ายครัวกรูเลยใช่ไหม เดี๋ยวก่อนเหอะเมิง ไอ้จ๊อดด... ฮึ่ม..
วันรุ่งขึ้นฉันไปโรงเรียน พอดีเจอหน้าไอ้จ๊อดเข้า เรยเข้าไปเคลียร์ซักกะหน่อย
"โอ๊ยๆ ไม่ได้ด่า" ไอ้จ๊อดร้องเสียงดัง เวลาหัวเหม่งโดนตบนี่มันเสียงดีจริงๆ ดังแป๊ะ อีบริทย์ยืนขำ
"ไม่ยอมรับหรอ ไม่ลูกผู้ชายเลยนีหว่า แอบนินทาผู้หญิงลับหลัง" แหม ฉันสะบัดสะบิ้งไม่ใช่น้อย แหม ทำไปได้
"ผู้หญิงบ้าอะไร" ไอ้จ๊อดเริ่มเถียง
"ชอบใช้กำลัง"
"พูดก็ไม่เพราะ"
"แถมขี้เหร่อีกต่างหาก" โห - -* ว่ากรูซะไม่มีดีเลย เมิงด่ากรูยังงี้เมิงเอามีดมาฆ่ากรูดีกว่ามา ไอ้จ๊อดด่ามาเป็นฉากๆ ทนไม่ไหวแล้ววุ้ย ฉันยกมือจะบ้องหูมัน ไอ้จ๊อดยกมือป้องไว้ ปากรีบตะโกนใหญ่
"เราล้อเล่น ล้อเล่น" ไอ้จ๊อดเงยหน้ามามองแหยงๆ ไอ้นี่เล่นแรง กรูเคืองนะเนี่ย อีบริทย์อีต๋องยืนขำด้วยความสะใจ อีพวกนี้นิ เห็นเพื่อนโดนด่าแล้วมีฟามสุข -*-
"นี่แน่ะ หาว่ากรูขี้เหร่หรอ" ฉันเขกกะโหลกมันไปอีกทีนึง ไอ้จ๊อดเอามือเกาหัวใหญ่ เจ็บๆคันๆหล่ะเซ่ะ ชอบปากหมาดีนัก
"โห เบลอหมดแล้วเนี่ย" ไอ้จ๊อดบ่น พวกฉัน 3 คนหัวเราะร่าสมน้ำหน้ามัน มันมองหน้า
"แต่ เบลอว่ารักแถบ แบบว่ารักเธอนะ กร๊ากกกกกกส์ๆๆ" พูดจบไอ้จ๊อดใส่เกียร์หมาวิ่งขึ้นตึกไหม ฉันกะถอดรองเท้าเฟี่ยวหัวแมร่งแล้ว แต่แบบว่าเกรงใจ (คนตรึม)
แหม ไอ้นี่ มันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ จิงๆ
ฉันวิ่งตามมันขึ้นห้องไป วันนี้ต้องเรียนติดกับห้องอีเบนซ์ด้วยสิ ฉันเห็นเอกนั่งคุยกับมันอยู่น่าห้อง เรยไม่คิดจะขัดจังหวะ ฉันกับอีบริทย์วางรองเท้าแล้วเดินเข้าไปอย่างสงบ แม้จะรู้ว่าอีพวกนี้ทำท่าล้อเลียนอยู่ข้างหลังก็เหอะ ทีใครทีมันโว้ย
เอกเดินตามฉันเข้ามาทันที เห็นบอกว่าจารย์มาสอนแล้ว เอ๋า จารย์จะขยันไรแต่เช้าเนี่ย ว่าจะเฉ่งกะไอ้จ๊อดซักหน่อย ดูดิ มันหลบหัวซุกหัวซุนอยู่มุมห้องโน่นน่ะ 555
วันนี้อาจารย์ติวข้อสอบให้พวกเรา วิชานี้ค่อนข้างยากส์เลยทีเดียว ฉันหล่ะกลัวกับอีบริทย์มาก เพราะเนื้อหามันค่อนข้างซับซ้อน กว่าฉันจะจับจุดได้ก็เล่นเอาแย่เหมือนกัน
"เดี๋ยวเมิงติวให้กรูด้วยน้า" อีบริทย์สะกิดฉัน
"เออ" ฉันตอบอย่างรำคาญ กรูเคยทิ้งเมิงหรือไงหล่ะ อีบริทย์ยิ้มอย่างพอใจ ไอ้จ๊อดคงอิจฉา มาอ้อนให้ติวให้ด้วยอีก
"ไม่โว้ย" อยากกวนตรีนดีนัก "เรื่องไรต้องติวให้" ฉันตอกย้ำ ไอ้จ๊อดเบะปาก
"ไม่มีน้ำใจ" ไอ้จ๊อดตั้งใจบ่นให้ฉันได้ยิน ฉันได้แต่แอบสะใจ เมิงก็ไปให้เมียเก่าเมิงติวให้เซ่ะ ฉันคิดในใจ ไอ้จ๊อดงอนงุดๆๆ
พวกฉันเห็นแล้วก็อดขำมันไม่ได้
"จำไว้" โห ดูมัน มีอาฆาตด้วย ฮ่าๆๆๆ
กว่าจะหมดคาบของจารย์แกได้ เล่นเอาฉันมึนไปเลย ฉันเร่งให้อีบริทย์เก่งของเร็วๆ เพราะตอนนี้หิวข้าวแย่แล้ว มันเรยรีบกุลีกุจอเก็บของแล้วเดินตามมา
"เอ๋า เร่งคนอื่นเค้าอ่ะ ตัวเองก็หัดเร็วๆบ้างดิ" ไอ้จ๊อดยืนตะโกนห่างจากฉันแค่ไม่ถึง 3 ก้าว เดี๋ยวดิ ไอ้เชี่ย กรูหารองเท้าไม่เจอเนี่ย ฉันก้มๆ เงยๆ หารองเท้า
"เอ... จำได้ว่าจอดไว้ข้างๆเมิงนี่นา" ฉันพูดกับอีบริทย์ ที่ตอนนี้ใส่รองเท้าเสร็จไปเรียบร้อยแล้ว อีบริทย์มุดลงมาช่วยฉันหาใหญ่
"นี่ไง รองเท้าแบะ" ไอ้จ๊อดโพล่งขึ้น ฉันรีบเงยหน้าไปดู เออใช่ของกรูจิงๆ ด้วย ไปอยู่นั่นได้ไงน้า
"แต่... มีข้างเดียว" ไอ้จ๊อดพูดต่อ เย้ยยยย หายไปไหนอีกข้างหล่ะ คนอื่นเค้าก็ลงกันไปหมดแล้ว ไม่เห็นเหลือรองเท้าใครเลย มีคนแกล้งเปล่าว้าา
"หรือมีคนใส่ผิดไป" อีบริทย์พูด ฉันตบกะโหลกแมร่งไปทีนึง
"ใส่ผิดข้างเดียวเนี่ยน้า" ไอ้จ๊อดแอบขำ ฉันเดินเท้าเปล่าไปดูตามห้องใกล้เคียง ดูแล้วดูอีกก็ไม่มี ตอนนั้นในใจนึกสงสัยอีเบนซ์มากที่สุด เพราะเพิ่งเรียนห้องติดกันมา แต่ว่ามันจะกล้าขนาดนี้เลยหรอ อีบริทย์เริ่มหาตามซอกตามหลืบ หรือแม้แต่ในถังขยะ
"เฮ้ยยย อยู่นี่" อ๊ากกกก สัดเชี่ย รองเท้าอยู่ในถังขยะ ฉันรีบไปดู โห อยู่ลึกด้วยอ่ะ เอาไงหล่ะเนี่ย เอื้อมไม่ถึงแน่ๆเลย (ถังสูงเมตรกว่าได้มั้ง สีเขียวๆอ่ะมีฝาปิด)
"เอียงถัง ได้ไหมอ่ะ" ฉันกับอีบริทย์ลองเอียง แต่ไม่ไหวแฮะ วันนี้ขยะเยอะเหลือเกิน เหม็นมากด้วย พอดีไอ้จ๊อดวิ่งไปหาไม้สั้นๆ มาได้อันนึง เอาไม้เขี่ยนี่หล่ะวะ
"ถอยๆ" ไอ้จ๊อดเคลียร์พื้นที่ พวกฉันหลบออกมา
"โห ลึกเลยอ่ะ" ไอ้จ๊อดพยายามเอื้อมมือไป แต่สงสัยไม่ถึง เพราะมีขยะอย่างอื่นทับอยู่อีกอ่ะ นี่ถ้าไม่ติดเสียดายตังค์ ฉันจะตัดใจซื้อใหม่จริงๆด้วย
จ๊อดเอื้อมอย่างสุดเอื้อม มันเขย่งเท้าแล้วพยายามมุดเข้าไปในถังขยะ ฉันได้ยินเสียงก๊อกแก๊กๆ และแล้วมันก็เขี่ยรองเท้าฉันออกมาได้
"โห เสื้อเปื้อนเลย" อีบริทย์พูด ไอ้จ๊อดรีบมองเสื้อขาวจั๊วะของตัวเอง มันเอามือปัดๆ โหซึ้งใจจิงๆเลย ฉันวิ่งวุ่นไปทำความสะอาดกับรองเท้าอยู่นี่หล่ะ เป็นนานสองนาน ก็ใครจะใส่เข้าไปลงอ่ะ แขยงเท้าอ่ะ
กว่าจะได้กินข้าวก็เที่ยงกว่าแระ ไอ้จ๊อดโซ้ยข้าวเต็มที่ แต่เป็นฉันซะอีกที่กินไม่ค่อยลง
"อ้าว ทำไมไม่ค่อยกินอ่ะ ไหนบอกหิว" อีบริทย์ถาม
"ก็เหม็นไอ้จ๊อดอ่ะ ทั้งกลิ่นน้ำหอม กลิ่นขยะ ตีกันมั่วไปหมด กรูจะอ๊วกอยู่แล้วเนี่ย" ฉันตอบ ไอ้จ๊อดแดกข้าวเต็มปาก หันมาเคืองใหญ่ มันมองหน้า ฮ่าๆๆๆ ฉันนี่ก็ไม่ไหวเลย คนอุตส่าห์ช่วยแท้ๆ (แต่มันเหม็นจิงๆน้า วันนั้นไม่อยากเข้าใกล้เลยจิงๆ หง่ะ)
-
หนุกมากคับเรื่องนี้ จะติดตามต่อไป :like2:555
-
วุ้ยยยยยยยยยยยยยย
ได้ใจจริงๆๆๆ
ช้อบชอบ ค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:kikkik: :kikkik: :kikkik:
-
เหอะๆ พูห์จะเปลี่ยนแนวหรือ กร๊าก
แดน อ่านทันด้วยวุ้ย นึกว่ามัวแต่จีบปาล์ม หุหุ
********************************************************************
"โห ทำกันขนาดนี้เลยหรอเนี่ย" เอกนั่งน่าเครียด ฉันเพิ่งไปเค้นถามหาพิรุธของอีเบนซ์
"ช่างเหอะ เอกไม่รู้ก็ไม่เป็นไร" สืบไปสืบมาก็ไม่ได้เรื่องอะไรซักกะอย่าง เฮ้อ งานนี้จับมือใครดมไม่ได้เลย ฉันกลับไปนั่งที่ จ๊อดมันก็ถาม
"คุยไรกันนักหนาเนี่ย" เอ๋า คนหน้าตาดีเค้าจะคุยกัน ผิดตรงไหน
"คุยกันมันแปลกตรงไหนเนี่ย" ฉันถามกลับ ไอ้จ๊อดไม่ยอมตอบ มันจับเสื้อมันมาดม แล้วทำหน้าแหยงๆ
"เหม็นอ่ะ" 555 เมิงเพิ่งรู้ตัวหรอไง ฉันหล่ะขำ
"ง้านใส่น้ำหอมเพิ่มดีกว่า" ไอ้จ๊อดพูดปั๊ป ก็ทำท่าจะหยิบน้ำหอมมาชโลม
"พักๆๆๆ เลยเมิง กรูขอร้อง" แค่นี้ก็เกินจะทนแระ ไอ้จ๊อดขำ นี่เมิงแกล้งกรูใช่ไหมเนี่ยยย เดี๋ยวรอก่อนเหอะ ขอกินหนมก่อน ไอ้บริทย์เดินตามขึ้นมาพร้อมขนมกับน้ำอัดลมอื้อเลย รีบกินก่อนดีก่า เดี๋ยวจารย์มา อดกันพอดี
พวกฉันฝ่าฟันความง่วงยามบ่ายทนฟังจารย์พูดๆ อยู่หน้าห้อง เป็นเวลาที่แสนจะทรมานมั๊กๆ ไอ้จ๊อดดูแย่กว่าหน่อย ฉันเห็นมันสัปหงกคอพับคออ่อนอยู่หลายครั้ง กว่าอาจารย์จะปล่อยไปได้ เล่นเอาแทบแย่ เราแย่งวิ่งกันออกจากห้องยังกะพวกลิงพวกค่าง
"เอ้ย ไปไหนต่ออ่ะ" ไอ้จ๊อดถาม ตัวมันก็รีบใส่รองเท้าเหมือนกัน
"กลับบ้านดิ" เลิกเรียนแล้วจะให้ไปไหนหล่ะ
"อึ้ย อย่าเพิ่งดิ ไปติวหนังสือกันก่อน" ไอ้จ๊อดเร้าหรือ ติวเชี่ยไรบ่อยจังวะ เมื่อวานก็ติว ฉันคิดในใจ
"ไม่อ่ะ กลับแระ" ฉันตอบแบบไม่ต้องคิด ก็แหม คนง่วงจะตายห่าอยู่แระ
"โห่ ไรวะ" ไอ้จ๊อดบ่นอุบ มันทำหน้าเหมือนเด็กๆ อีกแระ
"คนอุตส่าห์ช่วยหารองเท้า ยอมตัวเหม็น (ปกติเมิงก็เหม็นอยู่แล้วไม่ใช่หรอ) ไอ้ครั้นจะเห็นน้ำใจคนอื่นเค้าบ้างก็ไม่มีหรอก" โห ไอ้จ๊อดมาเป็นชุดๆ ฉันหล่ะหนักใจเจงๆ ว่าแล้วก็หันไปปรึกษาอีบริทย์ อีบริทย์เสือกเกิดอยากติวขึ้นมาอีก อีเชี่ยนี่แดกไรมาเนี่ย คึกเชียว (เมิงไปนอนบ้านกรู กรูก็สอนอยู่ทุกวันแระ)
"ไป ไป งั้นไปติวกัน" ไอ้จ๊อด รีบลุกเดินนำไป เมิงจะไปไหนหล่ะเนี่ย ไอ้เชี่ยยย รอกรูด้วยยยยยยย
ไอ้จ๊อดยืนไขประตูเหล็กหน้าบ้านมันใหญ่ พ่อแม่มันไปกรุงเทพนี่เอง ถึงกว่ากล้าชวนมาบ้าน ป้าข้างบ้านยืนมองใหญ่ คริคริ คงนึกว่าไอ้จ๊อดเป็นพวกวิปริตแน่ๆ พากระเทยเข้าบ้าน 2 คน
"ไปๆ รีบเข้าบ้าน เบื่อป้าแกจังว่ะ" ไอ้จ๊อดหงุดหงิด มันมองหน้าป้าคนนั้นที่กำลังนั่งปอกผลไม้ไรซักอย่าง ป้าแกหันหน้ากลับไปทันที
โห เข้าไปบ้านเชี่ยจ๊อดมีลังเหล้าลังเบียร์กองอยู่เต็มเลย ข้างบ้านมันก็เต็มไปด้วยปฎิทินโป๊ ถึงว่า โตมาทำถึงได้ทะลึ่งบ้องขนาดนี้ ไอ้จ๊อดเดินเข้าไปเปิดตู้เย็น หยิบน้ำเปล่ารินใส่แก้วแล้วกิน (เหอๆ เจ้าของบ้านเชี่ยไรวะ ไม่รับแขกเรย)
"เอก แล้วคืนนี้นอนกับใครหล่ะ" อีบริทย์ถาม แรดซะไม่มี มีแผนเปล่าเนี่ยเมิง
"ทำไม เมิงจะมานอนกับมันหรอ" ฉันถามไปหัวร่อไป ไอ้จ๊อดเอากระบอกน้ำเขกหัวฉัน เหอๆ ไอ้นี่ทะลึ่งใหญ่แระ
"นอนคนเดียว" ไอ้จ๊อดตอบอีบริทย์ มันรินน้ำให้อีบริทย์กินแก้วนึง ( ฮั่นแน่ แอบชอบอีบริทย์เปล่าเนี่ย) แต่ฉันกลับต้องรินกินเอง - -*
"ติวชั้นสองหล่ะกัน ห้องเรา" ไอ้จ๊อดเดินนำขึ้นบันได ติวในห้องนอนซะด้วย ติวรักให้เต็มร้อยป่าวจ๊ะ คริคริ
"เอ๋า เร็วๆดิ ช้าอยู่คนเดียว" ฉันแดกน้ำอยู่ถึงกับสำลัก โถ่เชี่ย รอหน่อยไม่ได้หรอไง ฉันต้องวางแก้วน้ำลงแล้วรีบเดินตามมันไป
ไอ้จ๊อดเปิดห้องมันมา ฉันถึงกับเครียด ห้องแมร่งรกจัดจิงๆ เสื้อพงเสื้อผ้า เกงนงเกงใน ถอดเกลื่อน ไม่ยอมเก็บลงตะกร้า ไอ้จ๊อดคงอาย แมร่งรีบวิ่งเก็บโยนๆใหญ่ ซกมกชิบหาย..
ฉันกับอีบริทย์นั่งลงกับพื้น เพราะไม่กล้าจะนั่งทับบนที่นอนของมัน ไอ้จ๊อดโดดขึ้นเตียงตามคาด มันเหวี่ยงผ้าห่มที่ดูเหมือนไม่เคยพับไปอีกฟากนึงของที่นอน โห เจอหนังสือโป๊บนเตียงมันด้วย
"ว้าววว อ่านหนังสือแบบนี้ด้วยหรอ" อีบริทย์หยิบของมันขึ้นมาดู หนังสือนางนวลเก่ากึ้ก ไอ้จ๊อด รีบคว้าไปเก็บมั๊บ
"เย้ย เอามานี่" เชี่ยทีงี้หล่ะเสือกอาย ฉันหล่ะส่ายหัวให้แมร่งจริงๆ อย่างฮาอ่ะ
"เรื่องของผู้ชายเค้าเว้ย กระเทยไม่เกี่ยว" ไอ้จ๊อดแก้เขิน เออ คำก็กระเทย สองคำก็กระเทย วันไหนวันหนึ่ง ถ้าเมิงได้เมียเป็นกระเทยขึ้นมาหล่ะก็ กรูจะหัวเราะให้กามหักเลยยย
โอ้ยยยยยยย สอนไอ้พวกนี้แล้วปวดกะบาล ทำไมเข้าใจกันไปคนละทิศละทางอย่างนี้เนี่ย ฉันเริ่มเหนื่อยใจ ขอล้มตัวนอนก่อนละกัน ไอ้จ๊อดหันมามองฉันอย่างแปลกใจ
"มองอะไร" ฉันถาม คนยิ่งหงุดหงิดอยู่ อ่านๆไปเลยไป พวกเมิงอ่ะ
"อะไร ชี้ๆอ่ะ" ไอ้จ๊อดทำท่าจะเอานิ้วมาจิ้มตรงหน้าอกฉัน อ๊ากกกส์ฝันไปเหอะเมิง ฉันปัดมือมันอย่างรวดเร็ว อร๊ายยยยยยยส์ เกือบเสียตัวให้มันซะแล้ว
"ไอ้หื่น เมิงรีบอ่านหนังสือไปเรยนะ ถ้ากรูถามอีกทีแล้วไม่ได้นะ กรูกลับจิงๆ ด้วย" ฉันขู่ฟ่อๆ ว่าไปแระหน้าอกฉันนี่มันก็โตขึ้นทุกวันๆ เวลาใส่เสื้อนักศึกษาสีขาวบางๆ ยิ่งเห็นได้ชัด ฉันว่าจะหาเสื้อซับหรือไม่ก็เสื้อในมาใส่อยู่เหมือนกัน แต่ดูไอ้จ๊อดดิ มันยังไม่เลิกสงสัยอีก
"หันไปเลยไป เชี่ยยย" ฉันตวาดมัน ไอ้จ๊อดสะดุ้ง มันดูเขินๆ ก่อนจะแก้เขินพูดว่า
"เหอ แค่นี้ทำเป็นหวง โน่นๆ ต้องใหญ่ๆ ตู้มๆ อย่างนี้นู่น ถึงจะสนอ่ะ" ไอ้จ๊อดเอานิ้วชี้ไปที่คัมภีร์นวลนางของมัน (ไม่ผิดใช่ไหม คราวนี้ - -*)
อิโด่ ไอ้จ๊อด เดี๋ยวกรูเทคยาคุม เก็บเลเวลไปเรื่อยๆ เดี๋ยวมันก็ใหญ่เองแหร่ะ ว่าแต่ว่า เมิงอย่าหื่นได้แมะ
เย็นนั้นพอฉันกลับไปถึงบ้าน ฉันก็เลยคว้าจักรยานไปตลาดนัดหน้าหมู่บ้าน หาเลือกเสื้อในถูกๆ ตัวเล็กมาใส่ซะสองตัว นึกถึงคำพูดไอ้จ๊อดแล้วมันเจ็บใจจิงๆ เลย - -*
วันแรกของการใส่เสื้อในของฉัน มันรู้สึกตื่นเต้น และเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้ ฉันเดินแอบหลังอีบริทย์อีต๋องตลอด เพราะไม่มั่นใจเอาซะเลย ฉันรอจนเลิกแถวเคารพธงชาติ แล้วค่อยเดินเข้าห้องอีกตามเคย แปลกที่ไม่มีใครสังเกตุเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวฉัน ซักคน (แล้วกรูจะตื่นเต้นทำไมเนี่ย)
พอนั่งที่ได้ เอกก็เดินมาหา
"แบะ.....เอกบอกว่าเมื่อวาน ไปบ้านเอกมา จิงหรอ" เอกถามฉันอ้ำๆ อึ้งๆ ไปเอาข่าวมาจากไหนเนี่ย เร็วโคดๆ ไอ้จ๊อดนี่ขี้เมาท์จิงๆเลย
"อืม ไปติวหนังสืออ่ะ" ฉันตอบ เอกทำสีหน้าไม่ค่อยสุ้ดีเท่าไร
"ติวหนังสือ ไม่ชวนเราซักคำ" เอกพูดงอนๆ แล้วอยู่ดีๆ ก็เดินกลับไปเลยซะง้านน หึงหล่ะสิ^^
ไอ้จ๊อดเดินมาพอดี มันถือกล่องของขวัญเล็กๆ มาด้วยกล่องนึง ฉันรีบจิกหัวมันมาถามด้วยความอยากรู้
"ของใครอ่ะ" ฉันถามเสร็จ มันมองหน้า
"มีคนให้มา" ไอ้จ๊อดตอบ ใครให้มาวะ แล้วให้ทำไมอ่ะ
"วันเกิดหรอ" ฉันนี่ก็เสือกเรื่องของคนอื่นใช่ย่อยเหมือนกันนะเนี่ย อีบริทย์หยิบของขวัญไปเขย่าดูใหญ่
"เปล่า" ไอ้จ๊อดปฎิเสธ "สาวเค้าปลื้ม เลยซื้อมาให้" ไอ้จ๊อดพูดอย่างภาคภูมิใจ
อ๊ากกกกกกกส์ กรูจะอ๊วกแตก โลกนี้มีผู้หญิงตาต่ำยังงั้นด้วยหรอวะ ไอ้จ๊อดไม่เลิก มันทำท่าเก๊กหล่อใหญ่ ฉันหล่ะกลั้นขำแทบไม่อยู่
"หัวเราะไรอ่ะ" ไอ้จ๊อดเห็นฉันเอาแต่หัวเราะ คงรมณ์เสีย อ้าว ก็มันขำนี่หว่า เค้าให้ระเบิดมารึเปล่ายังไม่รู้เรย
"โด่เอ๊ย มาขำคนอื่น ชาตินี้น่ะ เคยมีหนุ่มๆเอาของขวัญมาให้บ้างเปล่ายังไม่รู้เรย" ฟังมันถากถางจบ อีฉันก็กรี๊ดดดดดดดดดแตกเลยค่ะ เมิงจะปรามาสกรูมากไปแล้วนะเนี่ย กระอักเรย โดนแมร่งจี้ใจดำเข้าไป อีบริทย์ทำท่าจะขำ แต่ไม่กล้า ไอ้จ๊อดนี่สิ ตั้งแต่พูดเสร็จ แมร่งยังขำไม่หยุดเลย อร๊ายยยยส์ รับไม่ได้...
หนอยแน่ะเมิง คอยดูน้า เดือนหน้าจะวันเกิดกรูแระ ต้องมีหนุ่มมาให้ของขวัญกรูแน่นอน หุหุ
เมื่อคิดได้ดังนั้น อิฉันก็ไม่ลืมที่จะเตรียมการเบื้องหน้า ลุกเลยค่ะ ฉันลุกเดินตรงไปหาเอกหน้าห้อง ไปถึง เอกมันก็มอง
"เดือนหน้าวันเกิดเราหล่ะ" ฉันก้มลงไปบอกเค้า อิอิ ยังไงซะเอกต้องให้ของขวัญฉันแน่
"แล้วมาบอกเราทำไมหล่ะ" ป๊าดดดดด อ้าวเอก ไมพูดงี้อ่ะ - -"
"ก็ไปบอกไอ้เอก(จ๊อด)ดิ สนิทกันไม่ใช่หรอไง" พูดจบ เอกลุกเดินออกไปนอกห้อง ทิ้งฉันไว้กับความงวยงง
แล้วสรุป เมิงจะไม่ให้ของขวัญกรูใช่ไหมเนี่ย อร๊ายยยยยส์ เจ๊อยากตายยย
"ออกไปดูมันหน่อยเฮอะ ไป" อีบริทย์ไสส่งให้ฉันออกไปดูไอ้เอก ดูมันทำเชี่ยไรอ่ะ มันมีขาเดินไปเองได้ มันก็กลับเองได้แร่ะ
"ไม่โว้ย" ฉันหงุดหงิด ยังกลุ้มใจหาหนุ่มให้ของขวัญไม่ได้เลย หรือว่าจะซื้อให้ตัวเองแล้วเอามาโชว์ไอ้จ๊อดดีว้าา โอ๊ย สารพัดจะนึก
"โห แบะดูดิ ของขวัญโคดน่ารักเรยอ่ะ" ไอ้จ๊อดทำเป็นเอาของขวัญมาอวด เยาะเย้ยกรูน่ะเซ่ะ กรูรู้นะ - -*
"แหว่ะ ไม่เห็นจะสวยเลย" ฉันเชิดใส่ ไอ้จ๊อดยังคงอวดไม่เลิก อร๊ายยยยยส์
พออาจารย์เดินเข้าห้องมาได้ไม่นาน ไอ้เอกก็เข้ามาติดๆ ตามคาด จารย์ติวเรื่องสอบให้ใช้เวลาอยู่ครึ่ง ชม. ก็ปล่อย เรายังไม่ค่อยหิวกันเท่าไร ก็เลยนั่งเล่นนอนเล่นในห้องนั้นแร่ะ 3 คน
"เมิงจะคิดมากทำไม ยังไงกรูกะอีต๋องก็ต้องให้เมิงอยู่แระหล่ะ" อีบริทย์พูดปลอบใจ
"ก็คงได้เท่านี้หล่ะ" ไอ้จ๊อดรีบดักคอ
"อย่างนี้อ่ะนะ จะมีผู้ชายหน้าโง่ตัวไหนมาให้วะ กร๊ากกกๆๆ" โอ้ ดูมันพูดดิ สาดเอ้ยยย กดดันกรู ฉันไม่เป็นอันนงอันนอนมันแระ คว้าหนังสือได้ก็เดินจ้ำอ้าวออกไป ล้ออยู่ได้ ไอ้เวรรร
นับวันไอ้เอกยิ่งทำตัวแปลกๆ กับฉันขึ้นทุกที หากแต่มันชอบฉันจิงๆ จะทำยังไงหล่ะเนี่ย ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงดีใจจนเนื้อเต้น แต่ถึงตอนนี้แระ..คงอึดอัดชอบกล
ฉันเดินจ้ำๆ ลงมาใต้ตึก หาไรกินดีกว่า อยู่กะไอ้จ๊อดมากเดี๋ยวได้กลายเป็นกระเทยสติแตกไปจนได้ เดินมาถึงข้างล่างเจอไอ้เอก นั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกะน้องนี ไม่รู้ว่ามันยังไม่เลิกกัน หรือลมพัดหวนกันแน่ แต่ที่รู้ๆ ฉันรู้สึกโล่งอกไปอีกโข ไอ้เอกเห็นฉันเหมือนกัน มันมองฉันตาขวาง (จะแดกตับกรูหรือไง) ว่าแล้วก็อย่าไปสนใจมันเลย เราไปหาไรกระแทกปากดีก่า..
วันนี้นึกอยากกินก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟขึ้นมา แลกคูปองเสร็จฉันเดินไปต่อแถว โชคไม่ดีฉันต้องยืนต่อหลังอีนังเนส เกลียดขี้หน้ามันชะมัด
"อุ๊ย ลูกพี่หรอคะ น่ารักจังเลยอ่ะ" อีเนสพูดกับพวกพี่ที่ขายก๋วยเตี๋ยว แกอุ้มเด็กคนนึง กำลังพูดอ้อแอ้ๆ น่ารักเชียว
"จร้า ลูกพี่เอง ชื่อน้องจิมมี่" ว่าแล้ว พี่แกก็จี้เอวน้องใหญ่ น้องมันหัวเราะคิกคักๆ น่ารักดี
"ผู้ชายหรอคะพี่ " อีเนสถามซ้ำ เค้าก็บอกอยู่ว่าชื่อ จิมมี่ ผู้หญิงอ่ะม้างงง ถามโง่ๆ
"ต้องเลี้ยงดีๆ หน่อยนะคะ โตมาจะได้ไม่วิปริตผิดเพศ" พูดจบมันคว้าถ้วยก๋วยเตี๋ยวเดินเบียดฉันออกไป อีสาดนี่ปากดีขึ้นทุกวันๆ อยากจะตบแมร่งให้ปากฉีกเลย สงสัยวันนี้จะกินก๋วยเตี๋ยวไม่หร่อยซะแระ..
"หงุดหงิดไรอีกวะ" อีบริทย์เดินถือจานข้าวเดินตามฉันมาแย๊งๆ ไอ้จ๊อดตามมาด้วยเช่นกัน
"หมามันกัด" ฉันตอบ ไอ้จ๊อดสะดุ้ง กรูไม่ได้ด่าเมิงซักกะหน่อย ฉันตักก๋วยเตี๋ยวยัดใส่ปาก อย่างสุดเซ็ง
"อรุ๊ยยย อุยย ร้อน" ฉันสะดุ้งเฮือก ก๋วยเตี๋ยวลวกปากซะง้าน ลิ้นพองหมดกรู ไอ้จ๊อดแมร่งขำ เดี๋ยวกรูเอาเตี๋ยวราดหัวแมร่งเรย จะได้เลิกขำ -*- สงสัยโต๊ะฉันจะเสียงดังไปหน่อย ฉันสังเกตุเห็นมีแต่คนมอง ดูดิ โต๊ะของเพื่อนอีกห้องก็มอง เด็กรุ่นน้องก็มอง ไอ้เอกกะน้องนีก็มอง และนั่นนน
"กร๊ากกกกกกส์ๆๆ" ฉันระเบิดเสียงหัวเราะมาอย่างสุดกลั้น อีนังเนสนั่งมองอยู่ตาขวาง แต่ไม่ได้มองฉันนะ นู่น มองไอ้เอกกะน้องนีโต๊ะนู้น นู่น โอ๊ยยยยยยยย สาแก่ใจกรูดีแท้
เจ็บนี้อีกนานหล่ะอีเนส หุหุ
ฉันแบกร่างอันอวบอึ๋มขึ้นห้องเรียน เฮ้อ อิ่มชิบหายเรย นี่ขนาดเพิ่งแดกข้าวเสร็จนะเนี่ย อีบริทย์ชวนแดกหนมต่ออีกแระ ไม่หล่ะ กรูไม่ไหวแล้ว
"เอ้ออออ ค่อยยังชั่ว" ได้หย่อนตูดนั่งกะเค้าซักที ทำไมต้องเรียนชั้น 4 ชั้น 5 ด้วยนะ กะจะให้จบสูงๆ หรอไง เดินกระไดขาแทบขวิด
"นั่งด้วย" อ้าวมาจากไหนหล่ะเนี่ย อยู่ดีๆ เอกก็หอบหนังสือมาวางโต๊ะข้างๆ ฉัน ปาดหน้าไอ้จ๊อดไปไม่ถึง 10 วิ ไอ้จ๊อดมองหน้าเรย
"ไม มานั่งนี่อ่ะ" ฉันหล่ะงงกับมันจริงๆ มันหันมาจ้องหน้า
"นั่งด้วยไม่ได้ใช่ไหม จะได้ลุก" เอ๋า กรูก็ถามดีๆ เนาะ ตอบซะกวนตีนเรย อยากนั่งก็นั่งไปดิ๊ เหม็นไอ้จ๊อดไม่รู้ด้วย ดูดิ มันเลือกนั่งข้างๆ เลย เอิ๊กๆๆ อีบริทย์เดินหอบขนมตามมาอีกเหมือนเคย แดกยังกะโจรปล้นบ้านเรยนะเมิงน่ะ
"เอ้า ไมเอกมานั่งนี่อ่ะ" อีบริทย์งงแดกเหมือนกัน
"ไม่มีไรอ่ะบริทย์ เอกเบื่อๆ" แหม ทีกะอีบริทย์พูดดีเชียว
อีบริทย์ยื่นขนมให้ไอ้จ๊อดกะไอ้เอกคนละอัน แต่เอกคืนให้ ส่วนไอ้จ๊อด รีบฉีกซองแดกใหญ่เรย สงสัยกรัวเอาคืนหล่ะมั้งน่ะ ไม่มีมารยาทเอาซะเลยเมิงเนี่ย
"เมื่อกลางวัน เห็นไปคุยกับน้องนี ดีกันแล้วหรอ" อีบริทย์นั่งได้ก็ปากพล่อยเชียว เค้าจะดีจะเลิกกันไปเกี่ยวไรกะเมิงเนี่ย ว่าแล้วฉันก็รอฟังดีก่า อิอิ
"เปล่า แค่กินข้าวด้วยกันธรรมดา" เอกตอบเบาๆ
"อุ้ย อย่างนี้มันไม่ธรรมดาแล้ว" ไอ้จ๊อดพูดอย่างมูมมาม ขนมยังอยู่เต็มปาก เมิงจะรีบพูดไปไหน เดี๋ยวก็สำลักตาย
"เลิกกัน แต่กินข้าวด้วยกัน มันยังไงๆ อยู่น้า" ไอ้จ๊อดล้อใหญ่ ฉันขำกะมันไปด้วย เออจิงอย่างที่มันพูด
"บอกว่าไม่มีไร ก็ไม่มีไรดิ" ไอ้เอกเถียง เอ๋า ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยอ่ะ "จะดูป๊ะหล่ะ เมสเสจอ่ะ เอกส่งไปบอกเลิกน้องเค้าเองอ่ะ" ว่าแล้วมันก็วางมือถือแหมะลงตรงหน้าฉัน เบาๆหน่อยก็ได้ เดี๋ยวมันก็พังร๊อกก - -"
ฉันเอามือค่อยๆ เลื่อนมือถือกลับไปโต๊ะมันที่เดิม อีบริทย์สะกิดใหญ่เรย
"อ้าวอีเชี่ย ทำไมเมิงไม่เอามาดูวะ ไม่อยากรู้หรอไง" อีบริทย์กระซิบกระซาบ ฉันส่ายหัวไปมา
เหอะะ กรูกดไม่เป็น" ฉันตอบ - -"
โห่ เรียนไม่รู้เรื่องเลย หันไปด้านซ้าย ไอ้เอกก็งิ้งๆ อะไรของแมร่งก็ไม่รู้ หันไปอีกด้าน อีบริทย์ก็แอบแดกขนมแจ๊บๆๆ นี่ถ้าสอบตกขึ้นมา แระจะรู้สึก
"เลิกแล้วไปไหนอีกหล่ะ" ไอ้เอกสะกิดแขนถามเบาๆ
"กลับบ้าน" ฉันตอบมันไป
"อ้าว ไม่ไปบ้านเอก (จ๊อด) แล้วหรอไง" ไอ้เอกยังไม่หายมึนตึง ไอ้จ๊อดหลับๆ อยู่ยังตื่นมามองอ่ะ เง้ออออ สัดนี่ชักเอาใหญ่แระ ตั้งแต่เช้าแล้วนะเนี่ย
"จะกลับบ้าน ไม่ได้ยินหรอไง" ตอนนี้กลายเป็นรำคาญไอ้เอก มากกว่าไอ้จ๊อดซะอีก มันก็นั่งหน้าบึ้งจนหมดคาบเลยจิงๆ ไปแระ กรูกลับแระ กรูเบื่ออออออ T-T
กลับไปบ้านฉันนั่งเล่าให้อีต๋องฟัง มันคิดเหมือนกันเลย สงสัยไอ้เอกมันจะชอบฉันแน่ๆ
"ถามมันเลยดิ" อีบริทย์เสนอ โห ดิบไปเปล่าวะ ถ้าแมร่งไม่ได้ชอบ กรูหน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลยนะนั่นอ่ะ
"เดี๋ยว กรูถามให้ก็ได้" อีบริทย์เสนอตัวขึ้นมาซะง้านน เง้อ สาระแน เมิงอยู่เฉยๆ เลย
"ไม่มีวิธีอื่นหรอวะ" ฉันถามอีต๋อง เวลามีปัญหาอะไร ฉันไม่วายปรึกษามันทุกที กับอีบริทย์น่ะหรอ อย่าหวังว่าจะพึ่งพาไรมันได้หรอก
"เอางี้" อ๊าาา อีต๋องนึกไรดีๆ ได้แล้วแน่เรย
"เมิงลองไปสนิทๆ กับไอ้จ๊อดดู แล้วเดี๋ยวดูอาการไอ้เอกดิ๊ คราวนี้เอาแบบชัดๆ ไปเลย" เง้อออออ ให้กรูไปตายดีกว่าไหมอ่ะอีต๋อง เมิงนี่ไม่เห็นใจกรูเลยนะ
"โห จะไหวหรอวะ" ฉันพูดแหยงๆ แค่คิดก็ขนลุกบรรลัยแล้ว
"ต้องไหวสิวะ" อีต๋องช่วยหนุน "เอาน่า แป๊ปเดียวเอง"
เง้อ... เอาจิงๆหรอวะ พวกเมิงอ่ะ T_T
(แต่ถ้ากรูไม่ไหว กรูต่อยแมร่งจริงๆ นะ)
วันต่อมา
"เอ้ย อยู่นี่ๆๆๆ" อีบริทย์กวักมือเรียกไอ้จ๊อดใหญ่เลย วันนี้พวกฉันมาถึงโรงเรียนก่อนมัน ไอ้จ๊อดค่อยๆ เดินมา
"เอ้อเหอ ให้นั่งกับกระเทยหัวโตนี่นะ" น่าน มาถึงก็กวนตีนเรย "กลัวอ่ะ" ไอ้จ๊อดนี่มันวอนตีนไม่ใช่เล่น ก่อนที่มันจะวางกระเป๋าและนั่งลงข้างๆ ฉัน เอ้อ กลิ่นน้ำหอมที่ให้มาสุดพลังของมัน เล่นเอาฉันมึนไปเลย
"อ่ะ นี่" ฉันหยิบข้าวเหนียวหมูปิ้งที่แยกไว้อีกถุงนึงยื่นให้
"ซื้อมาฝาก" ฉันพูด
ไอ้จ๊อดทำท่าเหมือนมันได้รับตุ๊กตาทอง สาดดนี่ลีลาจิงๆเลย ฉันหล่ะหมั่นไส้มันสุดๆ ไม่รู้จะทนมันได้ซักกี่น้ำ (น้ำเดียวก็แย่แล้ววว คริคริ)
"นึกไงเนี่ย" มันยิ้มรับไว้ เมิงแดกๆ ไปเหอะ ไม่ต้องถามมาก ไอ้จ๊อดค่อยๆ จกกินอย่างเอร็ดอร่อย ของฟรีก็เงี้ยะ
"อีเบนซ์มาแล้วเว้ย ควงไอ้เอกมาซะด้วย" อีบริทย์ชะเง้อชะแง้ไปหน้าประตู พวกฉันหันไปมองกันเป็นตาเดียว เห็นพวกมันสองคนอยู่ไกลๆ ท่าทางจะไปได้ไกลแล้วเหมือนกัน หุหุ
"ไอ้เอกนี่มันเป็นเกย์หรอ" ไอ้จ๊อดโพล่งขึ้นมา อีต๋องหัวเราะ ก่อนช่วยแก้ต่างให้มัน
"ไม่ใช่หรอก เห็นอย่างนี้นะ ตอนเรียน ปวช. มีแต่สาวๆชอบมันกันทั้งโรงเรียน อีแบะนี่ก็คลั่งมันอยู่พักนึงเรยแหล่ะ" อ้าว อีเชี่ยสาวไส้ให้กากินอีกแระ ไอ้จ๊อดมองหน้าฉันเขม็ง แต่ไม่เห็นมันพูดอะไร ไมฟระ คนอย่างกรูจะมีความรักไม่ได้หรอไง
"เฮ้ยๆๆ ไอ้เอกมองด้วยเว้ย" อีบริทย์สะกิดหลังฉันยิกๆๆ มันกระซิบบอก ไอ้จ๊อดแดกหมดพอดี มันเอามือป้ายที่โต๊ะม้าหินใหญ่เรย (ทำไมเมิงซกมกอย่างงี้วะเนี่ย) ฉันได้แต่เอี้ยวขาหลบ
"แล้วจะเข้าแถว ป๊ะเนี่ย" ไอ้จ๊อดหันมาถาม ฉันส่ายหัว (หลังๆ โดดเข้าแถวตลอด ไม่อยากเสี่ยงเรื่องวิก)
"งั้นไปนั่งบนห้องกัน" พูดจบไอ้จ๊อดลุกหยิบหนังสือ ฉันจำใจต้องเดินไปด้วยกับมันเพื่อไม่ให้เสียแผน อีบริทย์ปล่อยให้ไปกันสองคน
"แบะ" ไอ้จ๊อดเรียกฉัน
"ที่ต๋องพูดน่ะ จิงหรอ" เอ๋า ไอ้เราก็นึกว่าเป็นไรเงียบๆ สงสัยเรื่องนี้เองน่ะหรอ
"อื้ม" ฉันตอบ ไอ้จ๊อดมองหน้าอย่างคาดคั้น กรูไม่ได้โกหกเมิงซักหน่อย มันหันรีหันขวางก่อนรีบเดินนำขึ้นไปบนห้อง
ไปถึงห้องไฟเฟยก็ไม่ยอมเปิด ฉันต้องตามมาเปิดไฟ เปิดแอร์ เฮ้อ ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย ดูเด่ะ นั่งที่หน้าตาเฉย ฉันหล่ะอ่อนใจ เดินไปนั่งบ้าง
"แสดงว่าตอนนี้แบะก็ชอบมันอยู่สิ" ยังนั่งได้ไม่เต็มตูด ไอ้นี่ก็ยิงคำถามใส่อีกแล้ว
"เอ้ย เปล่า เลิกคิดไปเป็นปีแล้ว" ฉันปฎิเสธ ก็พูดจิงๆนี่นา ไอ้จ๊อดหันมามองหน้า
"แล้วทำไมถึงเลิก" เอ๊ ไอ้นี่มันชักจะยังไงวะ ถามเซ้าซี้อยู่ได้ ฉันเริ่มมีน้ำโหกับมันแระ พูดดีๆ ด้วยไม่ได้เลยยยย
"ก็ไอ้เอกมันไม่ชอบตุ๊ดไง มันชอบผู้หญิง" ฉันตอบอย่างเบื่อหน่าย หวังว่ามันคงไม่ถามอะไรอีก ต่อจากน
"555 ใช่สิเนอะ ไอ้เอกมันไม่ใช่เกย์นี่" พอพูดจบมันก็กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่คนเดียว ท่าจะอาการหนักว่ะไอ้นี่ เงียบไปได้แค่แป๊ปปปปปเดียะ แมร่งถามอีกแระ
เอ้ยยยย แล้วผู้ชายที่ชอบกระเทย นี่ต้องเป็นเกย์ด้วยเปล่าอ่ะ?" ไอ้จ๊อดถามหน้าตาตื่น แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับเมิงด้วยหล่ะน่ะ อยากรู้ไปซะหมดเลย เชี่ย - -*
ฉันนั่งอยู่กับไอ้จ๊อดเกือบ 20 นาที ทำเอาฉันเกือบเป็นบ้า ไม่รู้มันไปสรรหาอะไรมาถามนักหนา ฉันนี่เกือบจะกราบตีนมันให้หยุดถามอยู่แระ ดีเลย ที่อีบริทย์กับคนอื่นๆ พากันขึ้นห้องมาก่อน
"เฮ้ย กรูมีเรื่องจะบอกเมิงด้วย" อีบริทย์รีบวิ่งมาที่โต๊ะ ข่าวดีหรือข่าวร้ายหล่ะเนี่ย ถ้าข่าวร้ายเอาไว้ก่อนเลยนะเมิง กรูไม่ไหวแล้ว
"ไอ้เอกมันถามหาเมิงใหญ่เลย คริคริ" อีบริทย์กระซิบ "กรูบอกว่าเมิงนั่งรออยู่ที่ห้องกะไอ้จ๊อด"
"100 เปอร์เซ็นต์ว่ะ กรูว่ามันหึงเมิงชัวร์" อีบริทย์ฟันธง ไอ้จ๊อดงงว่ากระซิบกระซาบอะไรกัน
ฉันเหมือนกับคนสับสนในชีวิต มันจับต้นชนปลายไม่ถูก ใจนึงก็อยากรู้ว่าไอ้เอกคิดยังไงกับเรา แต่อีกใจนึงก็กลัวความเปลี่ยนแปลง ตอนนี้ฉันไม่ได้ชอบเอกเลยซักนิด เราเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกัน แต่ถ้าหากเค้าชอบฉันจริงๆ ฉันควรจะทำยังไง ในเมื่อเคึ้าก็เป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง (ในสายตาฉัน)
"เมิงก็แกล้งทำเป็นกระจุ๋งกระจิ๋งกับไอ้จ๊อดไปก่อนเหอะ" อีบริทย์พูด
"รอดูไอ้เอกอีกที" มันย้ำ
"ไม่ว่ะ" ฉันปฎิเสธ อีบริทย์มองหน้าฉันใหญ่ คงไม่คิดว่าฉันจะล้มแผน
"กรูจะไปถามมันเอง" ฉันตัดสินใจยุติปัญหาหยุมหยิมในใจ
ถามกันให้รู้ไปเลยดีก่า จะได้ไม่ต้องมาทนรำคาญไอ้จ๊อดมันด้วย..
เลิกเรียนปุ๊ป พวกเราเดินกันอยู่หน้าโรงเรียนจะไปรอรถ วันนี้ฉันตะล่อมๆ พาเอกเดินมาด้วยจนได้ ยังไงซะถามๆไป คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ถ้าไม่ใช่ก็แค่หน้าแตกนิดเดียว ไม่ถึงกะเสียเพื่อนหรอก ฉันคิดในใจ
"เออ ทำไมเอกถึงเลิกกับน้องนีหล่ะ" ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง เอางี้ไปก่อนละกัน
"ถามไมอ่ะ" เอกหันมางง เอาน่า ๆ ตอบๆมาเหอะ
"ก็ไม่รู้สิ ไม่อยากคบต่อแล้วน่ะ" เอ๋า ทำตัวเหมือนพวกมักง่าย ใจโลเลเลยนะ
"เบื่อแล้วน่ะหรอ" ฉันเกริ่นถาม เอกส่ายหัว
"แค่ไม่ชอบ เวลา... เวลาที่ต้องโกดกับแบะอ่ะ" จ๊ากกกก เอากรูไปเกี่ยวด้วยซะง้าน เปลี่ยนๆๆ เปลี่ยนเรื่องคุยดีก่า
"เอ่อ แล้วตอนนี้เอกไม่ชอบใครอีกกกก บ้างงง หรอ" อีต๋องพยายามจะช่วยถาม แต่ก็คงกล้าๆ กลัวๆ เหมือนกับฉันนั่นแหล่ะนะ เอกเริ่มทำหน้าไม่ถูก ฉันว่าเค้าคงอึดอัดแน่เลย
"ฝากแป๊ป" เอกยื่นกระเป๋าเป้ของเค้ามาให้ฉันถือไว้ แล้วก็ก้มไปผูกเชือกรองเท้า แล้วใจคอจะไม่ตอบคำถามอะไรเลยใช่ไหมเนี่ย แต่เอาเฮอะ ไม่ว่ากัน
ผูกเสร็จเอกเงยหน้ามา
"เอ้ย รถมาพอดีเลย" เอกลุกไปโบกรถสองแถว รถค่อยๆ จอดตรงหน้า
"ไว้เจอกันวันจันทร์นะ" เอกหันมาพูด ก่อนจะโหนท้ายรถขึ้นไป รถค่อยๆ แล่นออกไป แต่เอ๊ะ..
"เอ้ยยยยยยย เอกกกก" ฉันตะโกนโหวกเหวกตามหลังไป แต่ดูเหมือนเค้าจะไม่ได้ยิน
"เดี๋ยวก่อนนนน ลืมกระเป๋า" ฉันร้องเรียกจนสุดเสียงง แต่ไร้ประโยชน์ รถเลี้ยวออกไปไกลมากแล้ว เอาไงหล่ะเนี่ย เย็นมากแล้วด้วยให้เอาไปคืนที่บ้าน ต้องไม่ทันรถเที่ยวสุดท้ายแน่ๆเลย เฮ้อออออออ
เอาเป็นว่าวันนั้นตั้งใจจะทำอะไรไว้ ไม่ได้ทำเลยซักกะอย่าง แถมดูดิ ยังต้องแบกกระเป๋าไอ้เอกกลับบ้านอีก เอกมันคงนึกได้เนาะ ว่ามันฝากไว้กับฉันน่ะ ไม่ใช่ว่าป่านนี้แตกตื่นตกใจ นึกว่ากระเป๋าหายไปไหนแล้วหล่ะ
กลับบ้านไปฉันนอนกลุ้มใจอยู่เป็นนาน โทรศัพท์ไอ้เอกก็ดังอยู่นั่นแร่ะ เดี๋ยวดัง เดี๋ยวดัง คนก็รับไม่เป็นเนาะ (ไม่กล้ารับด้วย กลัวทำของเขาพัง ไม่มีปัญญาซื้อใช้เค้า) ฉันปล่อยมันไว้ในกระเป๋าตามเดิม ในใจไม่เคยคิดจะเปิดกระเป๋าเอกออกมาดูเลยหล่ะ
"ตายห่าแระ วันจันทร์สอบ" ฉันนึกขึ้นได้ ไม่ใช่ว่าหนังสือมันอยู่ในกระเป๋าหล่ะหาอ่านไม่ได้อีกอ่ะ โถๆ ไม่งั้นพรุ่งนี้ต้องนั่งรถเข้าเมืองเอากระเป๋าไปคืนมันแน่เลย
ฉันตัดสินใจเปิดกระเป๋ามันตรวจดู พอดูเสร็จก็โล่งใจ ไม่มีหนังสือที่ว่านั่นในนี้ ค่อยสบายใจหน่อย ถึงได้อ่านหนังสือต่อได้อ่ะ วันจันทร์นี้สอบหินโคดๆ ประมาทไม่ได้เรย
-
:serius2:
เอามาลงด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ชอบมาก
ปล. ตาพูห์เปลี่ยนแนว? บรื้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออย์
-
พวกเราเลยขั้นนั้นไปละพี่เรย์ :haun1: แต่ยังไม่ถึงระดับพ่อเรย์กะเเม่อ้นอะ คิกๆ :interest: (ใครเเฟนใครไปเคลียกันเองนะครับผ๋มไม่เกี่ยว อุๆๆ)
-
อาราย
นินทาอารายกัน
เปลี่ยนให้เข้ากะเนื้อเรื่องต่างหาก
คนแก่นี้คิดมากน๊อะ
:pigangry2:
-
:-[ เขิลจังเลยอะ เอกน่ารักมากมาย คริๆ
มีการงอลด้วย หุหุ
เอามาต่อเร็วๆน้าพี่เรย์
รออ่านอยู่คร่า :impress:
-
น่ารักทั้งสองเอกเลยอ่ะ ชอบเอกไหนดีหว่า :really2:
อาราย
นินทาอารายกัน
เปลี่ยนให้เข้ากะเนื้อเรื่องต่างหาก
คนแก่นี้คิดมากน๊อะ
:pigangry2:
^
^
^
ใครแก่อ่ะพี่พูห์ บอกหมีหน่อยจิ :kikkik:
-
oaw_eang นึกว่าอ่านไม่ค่อยทันกันซะละ :really2:
jammy เหรอทำไรไปแล้วมั่งอ่ะ เล่าให้ฟังบ้างดิ :kikkik:
น้องแม้ว กร๊าก แหมผมอุตส่าห์ดีจาย คึกคึก :myeye:
o LulL o เชียร์คนไหนกันน้อ :3063:
meemewkewkaw เลือกไม่ถูกแบบนี้ระวังจะเกิดปัญหาสับรางไม่ทันน้า :haun2:
**********************************************************************************
เช้าวันเสาร์ อีบริทย์มาปลุกฉันแต่เช้า เวรจิงๆ เมื่อคืนกรูนอนอ่านหนังสือจนดึกแระ ขอกรูนอนตื่นสายซักน้อยไม่ได้หรอวะ
"ลุกได้แล้วเมิง แม่กรูทำข้าวต้มหมูมาฝาก ช้าหมดนะเว้ย" โห อีบริทย์เอาของกินมาล่อ เออ ตื่นก็ได้ ว่าแล้วก็ลุกเดินลงข้างล่าง (แทนที่จะไปล้างหน้าล้างตา) หาชามตักข้าวต้ม เดินถือขึ้นไปบนห้อง
"กระเป๋าไอ้เอกมีไรบ้างวะ" อีบริทย์ชูกระเป๋ามันขึ้นมา ฉันตักข้าวต้มใส่ปาก แล้วตอบ
"ไม่รู้ เห็นมีแต่หนังสือกะโทรศัพท์" อีบริทย์ทำท่าผิดหวัง
"ค้นดูดีๆ แล้วหรอวะ" เอ๋าอีนี่ ค้นกระเป๋าคนอื่นได้ไงวะ
"ค้นหาพ่อเมิงหรอ เดี๋ยวของมันหาย ซวยอีก" ฉันเอ็ดเพื่อน
"เอ๋า กรูก็ถามดูเนาะ" อีบริทย์ตอบเสียงอ่อย มันวางกระเป๋าเอกไว้ที่เดิม แล้วนั่งลงบนที่นอนฉัน ก่อนจะหยิบหนังสือที่ฉันอ่านเมื่อคืนมาเปิดดู
"อ่านไปถึงไหนแล้วเมิง เยอะแล้วสิ"
"ก็ไม่ถึงเท่าไรอ่ะ อ่านไม่รู้เรื่องเรย" ฉันวางถ้วยข้าวต้ม แล้วเปิดหนังสือไปถึงหน้าที่อ่านค้างไว้ให้อีบริทย์ดู
"โทรศัพท์ไอ้เอก แมร่งดังทั้งคืน รำคาญจะตายอยู่แล้ว" ฉันบ่น
"ใครโทรมาอ่ะ" อีบริทย์ถาม ฉันส่ายหัว
"ไม่รู้ ไม่ได้ดู กลัวของแมร่งพัง" ฉันตอบ อีบริทย์หัวเราะ แต่ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นไอ้เอกน่ะแหล่ะม้างโทรมาน่ะ คงไม่ใช่สาวๆที่ไหนหรอก 555
"เอามาดูกันไหม ลองกดๆ ดู" อีบริทย์ชวน
"ไม่.. อีส้นตรีนน เมิงอ่านหนังสือไปเลย" และนี่คือคำตอบของฉัน เมื่อไรจะวันจันทร์ซักทีนะ จะได้ไปคืนๆ มันซะ ไม่อยากเก็บเอาไว้เลย
คืนต่อมาฉันเริ่มเตรียมการณ์ เพราะรู้ว่าเดี๋ยวช่วงตั้งแต่ 2 ทุ่มไปเนี่ย โทรศัพท์มันดังแน่ๆ เลยยกมันไปเก็บไว้ห้องอื่นซะเลย หมดเรื่องหมดราวไป ไม่งั้นไม่เป็นอันนอนกันพอดี เกรงใจไอ้เอ ไอ้เอ็มมันด้วย
"อีแบะ ถ้าไอ้เอกมันชอบเมิงขึ้นมาจริงๆ เมิงจะทำไงวะ" อีบริทย์ถาม วันนี้มันมาค้างที่บ้านฉัน ฉันนอนคิดอยู่แป๊ปนึง ก่อนจะตอบ
"ไม่รู้ดิ คิดไม่ออก" ลึกๆ ฉันภาวนาอย่าให้มันเป็นอย่างนั้นเลยหล่ะ แปลกดีเนาะ เมื่อก่อนรักเค้าจะเป็นจะตาย แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเริ่มมีหวัง แต่กลับไม่ยินดียินร้ายกับมันเลย ค่อนข้างจะหนักใจซะด้วยซ้ำ
"ทำไมหล่ะ เมิงก็เป็นแฟนกับมันไปสิ" อีบริทย์งง มันหันมานอนตะแคงคุยกับฉัน เฮ้อ อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยว่ะ
"ไม่อ่ะ ไม่ แน่ๆ" ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ฉันพูดออกไปอย่างนั้น หรือเพราะว่าตอนนี้อะไรมันก็ยังคลุมเคลืออยู่ พวกเราอาจคิดมากกันไปเองก็ได้
ฉันมีความเชื่ออยู่อย่างนึงว่า ผู้ชายที่เค้าชอบผู้หญิงจริงๆน่ะ ยังไงก็ไม่มีวันมาชอบอย่างอื่นไปได้หรอก คงคล้ายๆ กันกับฉัน ที่จะไม่มีวันชอบผู้หญิงไปได้ยังไงหล่ะ
"แสดงว่าเมิงไม่ได้รักมัน" อีบริทย์พูดจบก็หันไปนอน กรูอาจยังไม่พร้อมที่จะมีความรักก็ได้นะ อีบริทย์...
เช้าวันจันทร์ ทุกคนกำลังช่วยกันตระเตรียมห้องสอบ บ้างก็ลากโต๊ะ บ้างก็ลบกระดาน จะมีอยู่ก็แค่กลุ่มอีนังมาเฟียนั่นแร่ะ ที่นั่งปักหลักอ่านหนังสือกันอยู่หน้าห้อง แต่ช่างมันเหอะ คิดมากไปก็ปวดหัว
"เอ้ย เอก" ฉันร้องทัก พร้อมส่งกระเป๋าคืนให้เค้า เสร็จแล้วเราแยกย้ายกันไปนั่งสอบ ฉันไม่ลืมจะเตรียมกระดาษทิชชู่สองสามแผ่นเข้ามาห้องสอบด้วย เวลาฉุกเฉินจริงๆ ฉันจะจดข้อสอบลงไปในนั้นตัวเล็กๆ ไว้ส่งให้อีบริทย์
แต่ดูเหมือนวันนี้คงจะไม่ต้องใช้แหงมๆ เปิดข้อสอบมา มันง่ายกว่าที่คาดเอาไว้เยอะเลยทีเดียว คงสบายกันทั้งห้องแร่ะ
30 นาทีต่อมา ฉันออกมาจากห้องสอบ และนั่งรออีบริทย์อยู่หน้าห้อง แป๊ปนึงเอกก็ส่งข้อสอบแล้วตามฉันออกมา
"ทำไม ทำเร็วจังอ่ะ ง่ายหรอ" เอกถามฉัน ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ฉันพยักหน้าตอบ
"เราโทรไป ไม่เห็นรับเลยน้าา กลัวจะได้คุยกับเราหรอ" เอกพูด ตามองมาทางฉัน จริงๆ กลัวทำโทรศัพท์แกเจ๊งมากกว่า ฉันหัวเราะเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้แก้ตัวอะไร
"ได้อ่านข้อความแล้วสินะ" เอกถามต่อ
"แบะว่าไงบ้างอ่ะ" ฟังจบ ฉันตกใจนิดหน่อย ส่งข้อความไรมาหาด้วยหรอ เหอะๆ ไม่ได้รุ้เรื่องด้วยเลยแหล่ะ - -*
"เราไม่ได้ยุ่งกับโทรศัพท์เธอเลยดีก่า ได้ยินแต่มันดังอ่ะ แต่ก็ไม่ได้รับ ไม่ได้เปิดดู" ฉันสารภาพ เอกดูผิดหวังเล็กๆ เค้าเปิดกระเป๋า ไปควานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู กดอะไรอีกสองสามจึ๊กก็ไม่รู้ ก่อนจะมองหน้าฉัน แล้วยื่นมันมาให้ฉันอ่าน
"บางอย่างไม่กล้าพูด อย่าโกดนะ ตอนนี้เอกว่าเริ่มชอบๆแบะแล้วล่ะ จะรอคำตอบวันจันทร์นะ"
ฉันค่อยๆ อ่านข้อความสั้นๆ นั้นทวนไปทวนมา และไม่มีคำตอบใดๆ อยู่ในหัว ถึงแม้จะรู้ว่าเค้าจะรอฟังอยู่
เอกยังจ้องมาที่ฉันตลอด ฉันยิ้มให้แหยๆ แล้วส่ายหัวช้าๆ เค้าก้มหน้าลง คงจะเข้าใจคำตอบของฉันเป็นอย่างดี ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าสถานการณ์มันเลวร้าย แต่ยังดีที่เค้ายิ้มและพูดกับฉันอีกครั้ง ก่อนไป
"ไม่เป็นไรนะ ก็เป็นเพื่อนกันก็ได้" พูดจบเค้าก็หอบกระปงกระเป๋าของเค้าเดินลงไป เฮ้อออ โล่งอกซักที
ทำดีที่สุดแล้ว...
ฉันว่าอีบริทย์นี่ทำข้อสอบช้าแล้วนะ มาเจอไอ้จ๊อดนี่สุดๆ กว่าอีก แมร่งใช้เวลาจวบจนนาทีสุดท้าย (นี่ขนาดข้อสอบง่ายนะเมิง) จนคนอื่นเค้าแดกข้าวอิ่มไปสามอิ่มแล้วนู่น
"เมิงทำเชี่ยไรนักหนาเนี่ย" ฉันว่ามันสองตัว
"เอ๋า ก็ไม่ได้เก่งเหมือนนายนี่" ไอ้จ๊อดเถียงทันควัน เดี๋ยวกรูจับแดกซะเลย ยิ่งโมโหหิวอยู่ ไปๆๆ กินข้าว
โรงอาหาร พวกฉันกำลังกินข้าวกันอย่างสุขอุรา
"เอ้ย แบะมีคนนินทาแกด้วยว่ะ" ไอ้จ๊อดอุตส่าห์พูดออกมา ปากยังแทะน่องไก่มันแผล่บ นินทาบ้าบอคอแตกอะไรอีก
"เพื่อนเราเว้ยยย อยู่ภาคบ่าย" นั่นไง กรูบอกแล้วว่าเด็กโรงเรียนเมิงน่ะ มีแต่ชั่วๆ ทั้งนั้น
"มันบอกว่า แกน่ะชอบทำตัวเด่น" เง้ออออ ฉันหล่ะเป็นงง จำไม่ได้ว่าเคยไปเตะตะกร้อบนหัวพ่อมันหรือเปล่า
"เด่นเชี่ยไรหล่ะ กรูยังไม่ทำไรเรย" ฉันเถียง ไอ้จ๊อดขำใหญ่ เห็นฉันโกด
"ก็เมิงเรียนเก่งม้าง เค้ารู้จักเมิงกันหมดแร่ะ" อีบริทย์เสริม ก็พวกอาจารย์นั่นแร๊ะ ชอบเอาไปเมาท์อ่ะ ฉันคิดในใจ
"ช่างเฮอะ ไอ้เด็กจากโรงเรียนขี้ครอกเนี่ย กรูไม่ถือ" ฉันแอบไปแขวะไอ้จ๊อดเล็กน้อย มันทำท่าจะโยนกระดูกไก่ใส่
ฉันแอบกรี๊ดเล็กน้อย กรัวมันเอาจิง คริคริ
"เออ ใครมันจะไปดีเท่าไอ้เอกได้หล่ะ" ไอ้จ๊อดไม่วายเหน็บจนได้
"เห็นออกห้องสอบมา นั่งจู๋จี๋กันอยู่ตั้งนาน" ป๊าดดด ไอ้เชี่ยนี่รู้ดีอีก เดี๋ยวเมิงต้องถามว่าคุยไรกันแน่เลย ฉันคิด
"แล้วคุยไรกันอ่ะ" นั่นไง กรูว่าแล้ว - -"
ฉันไปเล่าให้อีบริทย์อีต๋องฟังที่บ้านนู่น ฟังจบอีพวกนี้กรี๊ดระเบิดตามคาด ดีที่อุดหูไว้ทัน พวกมันต่อว่าฉันใหญ่
"อิสาดดด แต่ก่อนก็ชอบเค้าจะเป็นจะตาย พอเค้าชอบขึ้นมาก็เขี่ยโอกาสทิ้ง :-)" อีต๋องใส่อารมณ์เต็มที่ ใจเย็นๆ กันหน่อยได้มั้ยยย
"ช่างหัวมันกันเหอะ มีผัวหล่อๆไม่ชอบ" อีบริทย์อีกคน อ่ะ เอากันเข้าไป
"แหม พวกเมิงก็ จะรีบให้กรูมีผัวกันไปถึงไหน" ฉันบ่นอุบ "เดี๋ยวมันก็มาเองหล่ะน่า"
อีต๋องเบิร์ดกระโหลกฉันไปทีนึง
"มากะพ่อเมิงดิ กระเทยขึ้นคานเยอะแยะ ไม่เคยเห็นหรือไง อิดอก"
ดูท่าชักไม่ดี ฉันรีบขอตัวอีพวกนี้ไปล้างจานก่อนดีก่า แมร่งด่ามาครึ่งชั่วโมงแระ ยังไม่เหนื่อยกันอีก เหอๆ อย่างกรูน่ะไม่ขึ้นคานหรอกเว้ยยย ถ้าไม่ได้ไม่ดี หาใครไม่ได้จิงๆน่ะ กรูก็เอาไอ้จ๊อดนี่หล่ะวะ ทำผัว ฮ่าๆๆๆๆ
วันรุ่งขึ้น พวกฉันไปโรงเรียน กำลังจะเดินขึ้นตึกไปรอที่ห้อง ก็สวนกับเอกพอดี สงสัยจะไปรอเข้าแถว เรายิ้มทักทายกันนิดหน่อย ก่อนจะต่างคนต่างไป ฉันเข้าไปเปิดไฟเปิดแอร์ในห้อง แล้วถึงค่อยได้ไปนั่งที่ มองไปใต้เก๊ะ มีกระดาษพับไว้ มันเขียนว่าถึงฉัน และฉันก็จำลายมือคนเขียนได้ด้วยเซ่ะ
เนื้อความจดหมายเขียนว่า
แบะ เราขอโทดนะสำหรับเรื่องเมื่อวาน
เธอทำถูกแล้วแหล่ะ และไม่ต้องเป็นห่วงเรานะ
ตอนนี้เราไม่คิดอะไรกับแบะแล้วหล่ะ
อยากให้เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
อ้อ! แล้วที่ให้เราจีบน้องเบนซ์น่ะ
ตอนนี้เรารู้สึกว่าน้องเค้ารักเรามากแล้วนะ
แบะจะให้เราทำยังไงต่อก็บอกเรามาได้เลยหล่ะ
จาก
เพื่อนคนนึง
อ่านจบฉันแทบกรี๊ดดดดดดดด อีบริทย์เดินหอบข้าวเหนียวหมูปิ้งตามมาพอดีเลย ฉันยื่นให้มันอ่าน มันวางของลงแล้วตั้งใจอ่านจนจบ
"เป็นไง" ฉันพูดกับเพื่อนซี้
"อีเบนซ์ติดกับเราแล้วเว้ยยย อร๊ายยยยส์" ฉันกรี๊ดอยู่คนเดียว แต่อีบริทย์ดูไม่ตื่นเต้นด้วยเลยสักกะนิด ไมว้าา จะได้ล้างแค้นแล้วไง..
พอคนอื่นเข้าห้องมากันจนเกือบหมด ก็เกิดเรื่องวุ่นๆ ขึ้นจนได้
"อะไรนะ ไม่เห็นจะรู้เรื่องเรย" อีบริทย์เถียงขาดใจ ฉันลุกขึ้นโวยด้วยเหมือนกัน
"บอกแล้วอะไร เพื่อนตั้งครึ่งห้องยังไม่รู้กันเลยหล่ะ" ฉันช่วยเถียง ก็เรื่องของเรื่องคือ จารย์ออกข้อสอบไม่ทัน เลยให้พวกอีเนสมาบอกว่าจะเลื่อนสอบวิชาอื่นก่อน แล้วกระจายข่าวกันยังไงไม่ทราบ เกือบครึ่งห้องยังไม่รู้เรื่องเรย แล้วก็ไม่ได้อ่านวิชานั้นมาด้วยหน่ะสิ
"ถ้าเราไม่บอกนะ คนอื่นๆ เค้าจะรู้กันได้ไง" นังมาเฟียเถียงสู้ ไม่รู้ทำกรรมอะไร ถึงต้องมาพบพานกับอีคนแบบนี้ด้วย
"แล้วคนที่ไม่ได้อ่านมาหล่ะ จะทำยังไง" อีบริทย์ไม่ยอมเหมือนกัน เมื่อคืนอดหลับอดนอนอ่านหนังสือมาเสียเปล่าก็พอทนอยู่แระ นี่จะให้มาสอบวิชาที่ยังไม่ได้อ่านอีกหรอ อิมพอสสิเบิ้ล...
"ไม่รู้สิ ไปคุยกะอาจารย์ขอสอบทีหลังเอาเองละกัน" นังเนสปัดความรับผิดชอบ สาบานได้ หลายวันมานี่มันไม่เคยย่างกรายเข้ามาใกล้พวกอิชั้นเลยซักนิด เพื่อนๆ หลายคนนั่งเซ็งกันเป็นแถว อาจารย์เดินถือข้อสอบเข้ามาแล้วด้วยสิ
พวกฉันหลายคนรวมหัวฟ้องอาจารย์กันใหญ่ แต่อาจารย์ไม่ใส่ใจเลย อ้างว่าบอกล่วงหน้าตั้งหลายวันแระ และหาว่าคนที่ไม่รู้ตัว คือพวกไม่ใฝ่รู้เอง (เกี่ยวกันไหมเนี่ย) จารย์สั่งให้นั่งตามเก้าอี้แล้วสอบ
อีพวกที่ได้อ่านหนังสือมาก็กุลีกุจอกันใหญ่ ใครไม่ได้อ่านก็เดินไปทำข้อสอบกันอย่างซังกะตาย
"ไม่รอดแน่เลยว่ะ อีแบะ" อีบริทย์บ่นอุบ ก่อนจะนั่งประจำที่ อย่าว่าแต่เมิงเลย กรูก็ไม่รู้จะรอดหรือเปล่าเลย.. เจ็บใจพวกอีเชี่ยเนสจริงๆ
ฉันรีบทำข้อสอบให้เสร็จ ตอนนี้ไม่รู้แระว่าข้อไหนผิดหรือถูก ฉันเลือกที่จะทำข้อสอบด้วยสัญชาตญาณ และเลือกในสิ่งที่คิดว่าใช่มากที่สุด ตอนนี้เริ่มมีคนทยอยออกจากห้องสอบกันแล้ว (พวกที่อ่านหนังสือมา กะ พวกที่กามั่วด้วยอีกจำนวนหนึ่ง) ฉันกลับกุลีกุจอ ก๊อปปี้คำตอบลงในกระดาษทิชชู่ ในห้องตอนนี้ก็ถามกันไปกันมาให้วุ่นหมดแระ
ฉันเดินไปส่งกระดาษคำตอบกับอาจารย์ ระหว่างเดินผ่านอีบริทย์ก็แอบส่งทิชชู่ให้มันด้วย อีบริทย์รีบกางออกแล้วเขียนใหญ่ โชคดีที่อาจารย์ไม่ค่อยเพ่งซักเท่าไร หวังว่าคราวนี้ฉัน กับเพื่อนๆจะรอดกันไปหล่ะนะ
ท้ายกระดาษทิชชู่ฉันเขียนว่า ให้ส่งต่อให้ไอ้จ๊อดด้วย อีบริทย์ไม่ลืมที่จะทำตาม โต๊ะไอ้จ๊อดอยู่หลังมันนี่เอง ไอ้จ๊อดเห็นโพยก็ทำเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ ดีอกดีใจใหญ่ (กรูยังไม่รู้ว่าจะถูกหรือเปล่าเลยยย T_T)
แป๊ปนึงมันก็ลอกเสร็จ รีบส่งอาจารย์ไป ไอ้จ๊อดแอบส่งโพยให้เพื่อนที่ยังเหลือในห้องต่ออีก ไม่รู้ว่าใครอ่ะนะ ถูๆไถๆ ไปก่อนละกัน พอหมดเวลาสอบพวกเราก็แยกกันไปกินข้าว พอขึ้นห้องไปอีกที เพื่อนในห้องก็เกือบมีเรื่องกัน ต่างก็ด่ากันไปกันมาเรื่องเมื่อเช้านี่แหล่ะ ยังดีที่เรียกสติกันกลับมาได้ซะก่อน ไม่งั้นคงมีมวยหมู่เป็นแน่แท้
"เอ้ยย เดี๋ยวๆ" ไอ้จ๊อดตะโกนโวยวาย คนกำลังจะขึ้นรถกลับบ้านเรย
"อะไร" ฉันตะโกนถาม มันไม่ตอบ แต่รีบวิ่งมาหาฉันใหญ่เรย เอ้า มีไรว่ามา รถเค้าจะออกแล้ว
"ขอบใจนะ" เอ๋า อะไรของเมิงเนี่ย - -*
"เรื่องสอบอ่ะ" มันพูดต่อ เหอๆ อย่าคิดน้าเมิงว่าจะถูกอ่ะ กรูยังลุ้นอยู่เลย ว่าจะบอกให้มันเผื่อใจไว้บ้างแต่ไม่ทันแระ รถออกแระ
ฉันค้นหากระดาษเมื่อเช้า ว่าจะเอาให้อีต๋องอ่านซักหน่อย แต่ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน เอ๋ ว่าเหน็บไว้กับหนังสือนี่นา สงกะสัยจะหล่นหายไปแระ อีต๋องเรยอดอ่าน ได้แต่ฟังฉันกับอีบริทย์เล่าให้ฟัง
"สงสารไอ้เอกว่ะ" ฟังจบ อีต๋องแสดงความคิดเห็น กรูว่าเดี๋ยวไม่วายด่ากรูกันอีกแน่เรย
"กรูจะรุกกับอีเบนซ์แล้วนะเว้ย" ฉันรีบเปลี่ยนประเด็น
"เมิงจะทำไงต่อหล่ะ" อีต๋องถาม ฉันยิ้มอย่างคนมีแผน
"กรูก็กะว่า จะให้ไอ้เอกทำมาเป็นควงกะกรูเย้ยหน้ามัน ให้มันอกแตกตาย แค้นกรูจนทนไม่ได้เลยไงหล่ะ" ฉันพูดจบก็มองหน้า สองเพื่อนซี้
"เป็นไงหล่ะ แผนกรูเริ่ดไหมหล่ะ" ฉันยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
"โถ่อีเชี่ยยยย " อ้าว ด่ากรูกันทำไมอ่ะ
"อีกระเทยโรคจิต" ดูพวกมันด่าดิ แรงเชียว - -"
"อีไม่มีหัวใจ" โถ่ อิสาดดดดด ง้านเมิงคิดกันเองเรย อีพวกเชี่ยยยยยยยย อร๊ายๆๆ
-
:pigscare2:
อีกระเทยโรคจิต....เหมือนโดนด่าเองเลย
-
หนุก ๆ ชอบ ๆ :laugh:
ชอบทั้ง2 เอกเลย
เอก แรก น่ารัก น่าสงสาร แสนดี :impress:
เอก สอง กวนๆ น่ารักดี :o
-
เอกอกหักอ่ะ สงสาร . . . แต่คุณแบะก็ทำได้ดีที่สุดแล้วล่ะ :impress3:
หมีชอบเอกจ๊อดมากกว่าอ่ะ ชอบคนขี้เล่นน่ารักดี :myeye:
ตามอ่านครับ :yeb:
-
!!! เป็นตุ๊ดหง่ะ บัดซบจริงๆเลยยยยยย (ภาค 9) !!!
ตกกลางคืน ในตอนที่ฉันอ่านหนังสือกลางดึกอยู่คนเดียว (อีบริทย์หลับไปแระ) ฉันแอบเป็นห่วงเอกนิดหน่อย ตอนนี้ฉันอยากให้เค้าเพ่งสมาธิไปเรื่องสอบซะมากกว่า ถึงแม้รวมๆ สถานการณ์จะดูดีขึ้น แต่มันก็ยังไม่เหมือนเดิมไปซะทั้งหมด
ห้องเรียน ตอนเช้า
"โห กินหน่อยได้ป่ะ" เสียงอีบริทย์ พูดแหย่เล่นกันอยู่กับไอ้จ๊อดสองคน หนวกหูเจี๊ยวจ๊าวไปหมด อีพวกนี้ไม่อ่านหนังสือเหมือนคนอื่นเค้ากันหรือไง
"เฮ้ย บริทย์ เอาไว้คราวหน้า เราซื้อให้เรย" ไอ้จ๊อดก็ไม่ยอมแบ่งขนมให้มัน หวงกินกันไปได้
"วันนี้เราซื้อให้แบะ เมื่อวานอุตส่าห์ห่วงเรา" ไอ้จ๊อดยิ้ม มันบรรจงวางขนมครกไว้ตรงโต๊ะของชั้น ชั้นหยิบมากินชิ้นนึง ก่อนดันไปให้อีบริทย์
"อื้ม หร่อยดี คราวหน้าเอาอีกนะ" ฉันพูดกับไอ้จ๊อดเชิงขอบใจ อีบริทย์นั่งแดกแก้มตุ่ยเชียว เร็วเข้านะเมิง เดี๋ยวจารย์มา
ไม่ทันจะเท่าไร ได้ยินเสียงเปิดประตู ฉันหันไปดู ไม่ใช่อาจารย์วุ้ย แต่เป็นเอก เอกเดินมาทักฉันที่โต๊ะ ฉันยื่นถุงขนมให้ เอกจกกินไปชิ้นสองชิ้น
"ทำไมวันนี้มาสายหล่ะ" ฉันถามด้วยความแปลกใจ
"อ๋อ เปล่าหรอก ไปกินข้าวเช้ากับเบนซ์มา หน้าโรงเรียน" อ่ะแหมๆ นึกว่าหายไปไหน ไอ้ฉันว่าจะคุยเรื่องอีเบนซ์กับเอกซักหน่อย แต่ไว้รอตอนพักกินข้าวก็ได้ ไม่อยากคุยต่อหน้าไอ้จ๊อดด้วยอ่ะ เลยแยกย้ายกันไป พอทำข้อสอบเสร็จถึงได้ไปนั่งคุยกัน
"เอาจิงหรอ" เอกถามหลังจากที่ฉันอธิบายแผนการณ์ที่มีอยู่ในหัวให้ฟัง
"เอกสงสารน้องเค้าน่ะ" เย้ย สงเสิงสงสารอะไรกันเล้า
"แล้วตกลงเอกจะช่วยไหมเนี่ย" ฉันขี้เกียจพล่าม
"ถ้าไม่ช่วย เอกคงไม่ทำถึงขนาดนี้หรอกนะ" ไอ้เอกดูโมโหฉันด้วยเหมือนกัน มีเสียงแข็งด้วย
"อ่ะ ง้านก็เอาตามนี้" ฉันสรุป พูดจบฉันก็เดินลุกออกไป อีบริทย์กะไอ้จ๊อดเดินลงมาพอดี จะไปกินข้าวกัน
มีข่าวแว่วๆ มาว่าสอบเมื่อวาน ตกกันเกือบครึ่งห้อง พวกฉันหล่ะใจแป้วกันไปตามๆ กัน ปีนี้มีหวังไม่ได้ 4.00 แน่ๆ
หลายๆคนตอนนี้อยู่ในอาการเครียดไปตามๆ กัน
ฉันกลับไปถึงบ้านเจอพ่อ พ่อบอกว่าไอ้เอ็มป่วย ตอนนี้นอนโรงบาล มีแม่เฝ้าอยู่
"เอ๋า เป็นไรอ่ะพ่อ หนักเลยหรอ"
"แม่เค้าบอกว่ามันชัก พ่อก็ไม่เห็นเหมือนกัน อยู่นาน่ะ" พ่อตอบ นัยตาพ่อเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ไอ้ครั้นจะไปโรงพยาบาลตอนนี้ พยาบาลเค้าคงไม่ให้เยี่ยมแล้วแน่ๆ
"แล้วเย็นนี้ พ่อจะกินอะไรอ่ะ" ฉันถาม เพราะกะจะแสดงฝีมือแม่ครัวหัวป่าก์ให้พ่อชิมซักหน่อย แต่ดูพ่อตอบดิ
"มีอะไร พ่อก็กินทั้งนั้นแร่ะ" ตอบแบบไม่ให้ความร่วมมือเลยดีก่า แม่ครัวหล่ะเซ็ง เดี๋ยวผัดจิ้งจกให้กินซะเลยนี่พ่อ
ฉันรออีบริทย์มาที่บ้าน แล้วขี่รถไปตลาดนัดหน้าบ้านกัน ครั้นว่าจะทำกินเองก็กลัวจะมีคนต้องเข้าโรงบาลมากขึ้น ฉะนั้นแล้วฉันจึงตัดใจ ซื้อกับข้าวเขากินเอาดีกว่า แพงกว่าหน่อยไม่เป็นไร ซื้อมา 2 อย่าง ไปถึงบ้านก็แกะกินกัน ครอบครัวเราดูโหวงเหวงไงชอบกล กินไม่หร่อยเรยยย
ตกกลางคืนกว่าจะนอนหลับได้ ดึกอยู่เหมือนกัน ห่วงพะวงคิดโน่นคิดนี่ไปหมด ไอ้เอ็มอาการเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ พรุ่งนี้สอบเสร็จคาบพักว่าจะแว่บไปเยี่ยม
ตอนเช้าพอบอกใครๆ ว่าจะไปโรงบาล ไอ้จ๊อดก็ร้องตามไปด้วยยังกะเด็กๆ โถๆๆ ไม่ได้ดูตัวเองเลย กว่าเมิงจะสอบเสร็จ กรูก็เปิดตรูดไปถึงโลกพระจันทร์แล้วมั้ง
"เออน่ะ เราทำไม่นานหรอก" ไอ้จ๊อดยังรั้น ทำไม่นอนหรอ เอิ๊กๆๆ กรูอยากจะหัวเราะให้ขี้แตก
"แต่ยังไงก็รอหน่อยละกัน" อ้าว ทำไม่นานแต่จะให้รอ เง้อออ ไรของเมิงเนี่ย ฉันไม่ได้ตอบอะไร เพราะขี้เกียจพูดมาก ตอนนี้รอให้อาจารย์เข้ามาสอบๆ ซักกะที
"เฮ้ยย อีแบะ ๆ" อีบริทย์เปิดประตูเข้ามาได้ก็แหกปากลั่นห้อง แหมเมิง ไม่ได้มีความเกรงใจชาวบ้านชาวช่องเขาเรยนะเมิงเนี่ย
"รู้คะแนนวันก่อนแล้วเว้ยย" หาาา รู้เร็วชิบเป๋ง
"รู้จากไหนอ่ะ ได้เท่าไร" ฉันรีบถามอย่างตื่นเต้น ไอ้วิชานี้ทำกรูขี้ไม่ออกมาสองวันแระ - -*
อีบริทย์รีบวิ่งแด๊ะๆๆ เข้ามา ดูดิเมิง เพื่อนสนใจกันใหญ่แล้ว
"คะแนนดิบนะเมิง ยังไม่ได้หาร เมิงได้ 48 (เต็ม 60)" ตายห่าแล้ว ผ่านก็จิง แต่ได้น้อยเชียว
"กรูได้ 44" อีบริทย์ยังดีใจไม่เลิก เอิ๊กๆๆ ไม่ตกหล่ะว้า
"เราหล่ะๆๆ" ไอ้จ๊อดทวงถาม
"48" อีบริทย์ตอบ โหหหห นี่แมร่งก๊อปกรูหมดทุกข้อเลยหรอเนี่ย เชี่ยนี่ไม่มีมารยาทเรย - -* (ลอกกรูหมด ยังจะถามคะแนนอีก) ไอ้จ๊อดยิ้มไม่หุบ ภูมิใจตายแร่ะ ไอ้หน้าส้นตรีนน อีบริทย์นี่ก็ร้ายใช่ย่อยเรยนะ อาจารย์ให้ไปกรอกน้ำในห้อง แอบดูคะแนนมาให้เลยเรียบร้อย อิอิ
เพื่อนๆ กรูกันเข้ามาถามอีบริทย์กันให้รึ่ม แล้วมันจะไปจำได้หมดซะที่ไหนหล่ะ แต่ที่รู้ๆ อยู่คนนึงก็เห็นจะมีของอีเนสแหล่ะ 53 ท๊อบวิชานี้ไปแระ
อร๊ายยยยยยยส์ กรูแพ้มันเหรอเนี่ยยย T_T
ฉันเร่งมือทำข้อสอบจนเสร็จก็ออกมา ตรงดิ่งไปโรงบาล อีบริทย์บอกเดี๋ยวจะตามไปเจอที่นั่น เลยให้มันเกี่ยวเอาไอ้จ๊อดไปด้วยละกัน ข้อสอบวันนี้ไม่หมูเท่าไร คิดว่าอีกพักใหญ่แร่ะ กว่ามันจะทำเสร็จกันอ่ะ
ไปถึงโรงบาล ฉันกดลิฟท์ขึ้นตึกตามที่พ่อบอก ไปถึงก็เจอพ่อแม่ นั่งเฝ้ากันอยู่ข้างเตียงแล้ว
"แล้วไอ้เออ่ะ" ฉันถามหาอีกหนึ่งสมาชิกที่หายหน้าไปตอนนี้
"พ่อให้มันเฝ้าบ้านไว้" โห เสร็จมันแน่เรย มีหวังนอนอ่านหนังสือโป๊สบายใจเฉิบไปแล้วป่านนี้
"เอ็มเป็นไงบ้างอ่ะ" ฉันถามเพราะดูท่ามันไม่ค่อยดี มันยังหลับไม่รู้เรื่องเลยตอนนี้
"มันก็ดีขึ้น" แม่ตอบ มือยังกุมมือไอ้เอ็มไว้ตลอดเวลา "แต่ก็ยังไม่หายขาด ขี้ยังไหลไม่หยุด (ท้องเสียอ่ะ)" ฟังแม่จบ ฉันเดินไปเจาะกล่องนมของคนป่วยกินซะหนึ่งกล่อง
"เลิกเรียนแล้หรอ" พ่อถาม ฉันละปากจากกล่องนม ก่อนตอบ
"ยัง ตอนบ่ายมีเรียนอีก" พูดจบก็ดูดนมต่อ นัยตากวาดจ้องไปที่ผลไม้ในถาด เป้าหมายใหม่
"วันนี้ให้ไอ้เบสมันอยู่เป็นเพื่อนก่อนนะ หรือจะไปนอนบ้านมันก็ได้ พ่อกลับค่ำโน่นแหล่ะ" เอ๋า กะจะกลับเย็นเรยหรอเนี่ย พูดถึงอีบริทย์แมร่งก็โผล่หัวตามมาพอดี ไอ้จ๊อดเอี่ยวมาด้วยตามคาด
พวกมันเข้ามายกมือไหว้พ่อแม่ฉันที่เตียง
"โห แฟนเมิงนี่รูปหล่อไม่เบานะเนี่ย" แม่พูดจบ ก็หัวเราะอยู่คนเดียว เป็นไรเป่าเนี่ย - -*
"ว้ายยย แฟนหนูที่ไหนกันอ่ะแม่ แฟนอีแบะมันต่างหาก" อีบริทย์รีบโยนมาเชียว อีสาด พ่อกรูมองหน้าเลยเห็นไหมเนี่ย ไอ้จ๊อดก็เอาแต่ยืนขำ สาด ขำพ่อแม่กรูหรอ เดี๋ยวเฮอะๆ กลับโรงเรียนเดี๋ยวเมิงโดน
ฉันเริ่มเกรงใจผู้ป่วยคนอื่นๆ เพราะเริ่มจะคุยกันเสียงดังขึ้นเรื่อย แป๊ปนึงก็เลยชวนกันกลับ พอเดินออกมายังไม่ทันพ้นโรงบาล
"โห จะรีบกลับไปไหนเนี่ย ยังอีกตั้งนานกว่าจะเรียน" ไอ้จ๊อดบ่นอุบ
"จะอยู่ทำเชี่ยไรหล่ะ กลับไปแดกข้าวแดกปลาสิ" ฉันว่ามันเข้าให้
"ก็แหม ยังอยากคุยกะพ่อตาแม่ยายอยู่เลย" อ้าวไอ้เชี่ยย ฉันมองหน้ามัน กวนตีนได้ไม่เลือกเวลา และสถานที่เลยนะเมิงง
พวกเรากึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าโรงเรียนไป ไม่ไหวๆ แดดร้อนจริงๆ ฉันมุ่งไปที่โรงอาหารอย่างด่วน มีเวลาเหลืออีกซัก 30 นาที ยังทันได้กินข้าวกันอยู่ ถึงโรงอาหารก็เจอโจทก์เก่า อีนังเบนซ์และผองพวกนั่งแดกข้าวกันอยู่ ฉันเห็นเอกก็นั่งอยู่เป็นอีก 1 ในนั้นด้วย (คงไม่ได้เป็นกระเทยตามกันไปแล้วนะ - -* )
"โห รอด้วยเซ่ะ รีบเดินจังเลยเล่า" ไอ้จ๊อดวิ่งตามมาหลังจนทัน เป็นผู้ชายเชี่ยไรเนี่ย วิ่งตามกระเทยยังไม่ทันเรย ฉันรีบเดินไปแลกคูปองด้วยความหิว
"แบะ " อ้าว เอกมาเรียกนี่ มีไรเปล่าเนี่ย
"ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม" เอกถามฉัน ฉันพยักหน้า "เดี๋ยวเรามากินด้วยกันนะ" เอกพูดต่อ ใจคอจะเริ่มแผนวันนี้เรยใช่ไหมเนี่ย เค้าควักตังค์ออกมาแลกคูปองแซงตัดหน้าอีบริทย์กะไอ้จ๊อดไป เราเดินไปซื้อข้าวด้วยกัน อีเบนซ์ด่าฉันซะไม่มีดีแล้ว หุหุ (เดาจากสีหน้าท่าทางของมัน)
ได้ข้าวมา เอกพาฉันไปนั่งโต๊ะว่างๆ ฟากเดียวกะของอีเบนซ์ มันไม่ใกล้กับโต๊ะอีพวกนั้นมากหรอก แต่ว่าก็ยังพอมองเห็นกันอยู่ ดูดิมันจ้องมากันใหญ่เรยยย อร๊ายยยยยส์ สะใจ
อีบริทย์เดินถือข้าวตามมาอีกคน มันรู้งานดีเหลือเกิน เลือกนั่งอีกโต๊ะนึงใกล้ๆ และเดี๋ยวมันก็คงไปลากไอ้จ๊อดไปด้วยอีกคน ทีนี้ อีเบนซ์มันก็จะเห็นแต่ภาพ ฉันกับเอก นั่งกินข้าวออเซาะกันอยู่สองคน เจ๊ปวดใจแทนเจงๆๆ อ่ะนั่นไง พอเห็นไอ้จ๊อดเดินมาใกล้ๆ อีบริทย์ก็ลุกไปเตี๊ยมแระ หุหุ
ฉันเห็นมันยืนคุยกระซิบกระซาบกันอยู่นานสองนาน ไอ้จ๊อดนี่มันยังอธิบายยากเหมือนเดิม เฮ้อ อย่าไปสนใจมันเลย รีบกินดีกว่า เวลามีน้อย ฉันกับเอกนั่งกินไปเขินกันเองไป ก็มันตลกๆ ยังไงไม่รู้นี่นา
"นั่งด้วย" อ้าว อะไรหล่ะเนี่ย
ไอ้จ๊อดถ่ะโหล่โถ่ดากมาจากไหนไม่รู้ วางจานข้าวลงที่โต๊ะ แล้วก็นั่งโซ้ยๆๆ ไม่สนใจใคร ไอ้เอกก็คงแอบเคืองไอ้จ๊อดอยู่หน่อยนึงแร่ะ
ฉันมองหน้าเพื่อนซี้ อีบริทย์ทำมือประมาณว่า บอกแล้วแต่ไม่ได้ผล
เฮ้ยๆ ไอ้เชี่ยยนี่ แผนกรูเสียหมดก็จะเพราะเมิงนี่แหล่ะ
สุดท้าย อีบริทย์ยกจานข้าวมานั่งกินด้วยอีกคน จากสองกลายเป็นสี่ - -*
เพื่ออะไรเนี่ย?
"นี่ไงเมิง ไอ้จ๊อดดด" ฉันม้วนสมุดการบ้านกลมๆ ฟาดไอ้จ๊อดดังเผียะๆๆ
"เฮ้ยย อะไรอีกหล่ะ" ไอ้จ๊อดทำเป็นงี่เง่า นี่แสดงว่าไม่สะทกสะท้านต่อความผิด ฉันเลยตีมันไม่เลิก มันเอี้ยวตัวหลบใหญ่แต่ก็ยังไม่พ้น
"โห ชอบใช้กำลังว่ะ" มันบ่นอุบ "ซาดิตส์" อ่ะจ๊ากกกกกก ด่ากรูอีก ดีหล่ะ อย่าหวังได้รับความเมตตาปราณีจากกรูเลย ว่าแล้วฉันง้างมือจนสุดแขน ไอ้จ๊อดรีบยกมือป้องปัดใหญ่
"ยอมแล้วๆๆๆ พูดกันดีๆ ก็ได้.." เหอๆ กว่าจะยกธงขาวได้ เล่นเอากรูเหนื่อยเลย ฉันวางสมุดและนั่งลงที่เก้าอี้
"ต่อไปจำไว้นะ อย่าทะเล่อทะล่าทำแบบนี้อีก โดยเฉพาะ เวลาที่ฉันอยู่กับเอกสองคนน่ะ" ฉันเร่งกำชับ ไอ้จ๊อดหันมามองหน้า นี่เมิงกำลังจะกวนตรีนกรูอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย
"ไม่รับปากน้าาา ดูก่อน" นั่นไง กรูนึกละ คนอย่างเมิงมันต้องใช้กำลังอย่างเดียว พูดดีๆด้วยไม่ได้จริงๆ
ฉันคว้าสมุดมาม้วนอีกที คราวนี้ ดาวกระจายแน่ไอ้จ๊อดดด...
สอบตอนบ่ายนี่เกือบแย่เหมือนกัน พอมันอิ่มๆ แล้วอยากนอนมากกว่า ฉันยังทำข้อสอบเสร็จเร็วอีกเหมือนเดิม ออกมานั่งรออีบริทย์ข้างนอกได้ไม่นาน เอกก็ตามออกมา เก่งเหมือนกันนะเนี่ย ขนาดเข้าห้องสอบช้าตั้งเกือบ 10 นาที
"ไปไหนอ่ะ ทำไมเข้าช้า" ฉันถาม
"ก็พอดี น้องเค้าเข้ามาถามเรื่องเมื่อกลางวันน่ะ" เอกพูดจบ ฉันหูตาลุกวาว ยังไงต่อหล่ะ อยากรู้
"ก็ถามประมาณว่า ทำไมต้องมากินด้วยกัน"
"ถามว่าเอกคิดอะไรกับแบะหรือเปล่าน่ะ" เอกค่อยๆตอบ อ๊ากก อีเบนซ์คงหึงเอกเข้าแล้ว สะใจดีจิงๆเลย
"ต่อดิ" ฉันเร่งเร้า ก็อย่าขาดตอนดิ อารมณ์มันไม่ต่อเนื่อง เอกมองหน้าฉัน แล้วก็เล่าต่อ
"บอกน้องไปว่า"
"เอกแอบรักเค้าน่ะ แต่เค้าไม่รักเอก" เอกตอบซึมๆ
โหสาด - -*
พูดงี้มาก็หมดหนุกเรย เลิกคุยเลยดีกว่างั้นอ่ะ ฉันลุกขึ้นมองไปในห้อง
เห็นอีบริทย์กำลังส่งข้อสอบแระ ดีเลย มาได้จังหวะพอดีเลยอ่ะเมิง กลับบ้านกันดีก่าาา
พวกฉันเร่งฝีเท้า เดินมาสมทบกับอีต๋องที่ป้ายรถ เฮ้อ กรูเกือบตายซะแระเมื่อกี้น่ะ ไอ้เอกแมร่งอาการหนักเอาการวุ้ย ว่าแต่ว่า
ยืนกันอยู่ท่ารถชักจะไม่ปลอดภัยซะแระแฮะ ฉันเห็นพวกอีเบนซ์ยืนเกาะกลุ่มกันอยู่ห่างๆ แต่ช่างมัน ต่างคนต่างรอละกัน ฉันคิดเอาไว้อย่างนั้น แต่ดูเหมือนมันจะไม่คิดเหมือนฉันซะแระสิ มันส่งชะนีกล้าตายหนึ่งตัวเดินเข้ามาหาพวกฉัน (อีนี่ก็ช่างกล้าจิงๆ)
"พี่คะๆ เพื่อนหนูถามว่า เป็นอะไรกับพี่เอก" อีนี่มาถึงไม่พูดพล่ามทำเพลง ยิงคำถามใส่ฉันจนแทบจุก อีต๋องลุกขึ้นตอบแทนฉัน มันจีบปากจีบคอพูดตอกกลับไปว่า
"ก็เป็นผัวเมียกันยังไงหล่ะค๊าาคุณน้อง ขย่มกันทุกวัน" อร๊ายยยยยยย อีนี่แรงงงงสุดฤทธิ์
"กลับไปบอกอีกระเทยไร้แก่นสารพวกนั้นด้วยนะจ๊าา ขอบคุณ" พูดจบอีต๋องนั่งลง เชิดใส่นังชะนีซะง้าน ฮากันชิบหาย อีนังชะนีน้อย ค่อยๆเดินกลับไปฝูง พวกฉันเห็นมันกระซิบกระซาบกัน ถึงจะไม่ได้จ้องดูมันตลอดเวลา แต่ก็รู้ว่ามันต้องมีอาการบ้างแหล่ะ กร๊ากกกส์
รถสองแถววัดไทร จอดหน้าโรงเรียน พวกอีเบนซ์เฮโรกันขึ้นไปจนจะล้นออกมาข้างนอก เพี้ยง ลุงคะ ช่วยขับอีพวกนี้ไปเทกระจาดให้รถสิบล้อทับกันให้ขี้แตกกันซักหน่อยเถอะค่ะ สาธุ หุหุ
รถพวกอีเบนซ์แล่นผ่านหน้าพวกฉันไป
"อีกระเทย ดอก ทองงงงง" เสียงสบถดังลั่นถนน อีเบนซ์ด่ากราดมาทางพวกฉัน เสียงดังลั่น พวกฉันกะจะแหกปากด่าสู้ แต่ไม่ไหว รถลุงขับไปไกลเหลือเกิน
อร๊ายยยยยยยส์ อีเด็กเชี่ยพวกนี้ มันน่าจะตบให้ปากฉีก สาดดดดดเอ๊ยยย
นึกถึงอีพวกเชี่ยนั่นแล้วก็รมณ์เสีย กินคงกินข้าวไม่หร่อยเรย วันนี้อุตส่าห์แสดงฝีมือทอดไก่ให้คุณพี่ชาย และคุณเพื่อนกิน แหม เสียดายไก่เจงๆ
"ทอดไงของเมิงเนี่ย ไหม้หมด" ไอ้เอบ่นอุบ แต่ก็จับยัดใส่ปากไม่หยุดเหมือนกัน
"แดกๆไปเฮอะ เลิกบ่นได้แระ" อุตส่าห์ทอดให้แดกแระยังจะปากดีอีก เดี๋ยวให้ไปต้มมาม่ากินเองเลยนี่ ดูอีบริทย์ดิ๊ ไม่เห็นมันจะบ่นซักคำ
"แบะ พรุ่งนี้เมิงไปโรงบาลเปล่า" อีบริทย์ถาม ฉันพยักหน้าตอบ
"พอดีเลย แม่กรูฝากของไปเยี่ยม" ไม่รู้จะขนไปทำไม กรูไม่เห็นไอ้เอ็มมันจะกินอะไรได้เลยซักกะอย่าง สุดท้ายไม่วายต้องขนกลับมากินที่บ้านอยู่ดี ฉันแอบคิดในใจ
"เอ้อ กรูว่าจะบอกเมิง เกือบลืมไปซะแระไหมหล่ะ" จู่ๆ อีบริทย์ก็นึกอะไรได้ขึ้นมา ปากก็ฉีกไก่กินอย่างเมามันส์
"วันนี้นะ ตอนกรูจะไปหาเมิงที่โรงบาลน่ะ" อีบริทย์ค่อยๆเล่า
"ตอนแรกไอ้เอกก็จะขอไปด้วยหล่ะ " มันเล่าจนข้าวติดคอ ฉันส่งขันน้ำให้มัน มันรับไปจิบ
"แต่พอมันรู้ว่า ไอ้จ๊อดไปด้วยนะ มันก็ไม่ไปซะยังงั้นเลย" อุตส่าห์เล่าจนจบได้นะเมิง เฮ้อ อย่าไปพูดถึงไอ้เอกมันเลย พูดแล้วกลุ้ม
ฉันคงไม่ได้ทำร้ายมันหรอกนะ หวังว่ามันจะเป็นปกติโดยไว คิดแล้วเครียดว่ะ กินข้าวกันดีกว่า
แต่หันมาอีกที ไก่ทอดมลายหายลับไปกับตา มือสองข้างของไอ้เอถือน่องไก่ทอดจนมันแผล่บ มันค่อยๆฉีกกินไม่สนใจคนอื่นเค้าเลย
"โห นี่แดกหมดเรยหรอเนี่ย" ฉันอุทาน ไอ้เอพยักหน้ารับ ไม่รู้ร้อนรู้หนาว สาด หมดรมณ์กินแระ เมิงเก็บสำรับด้วยหล่ะ
ไอ้ตัวกินไก่เอ้ยยยยย
เฮ้อ อ่านหนังสือไม่ค่อยรู้เรื่องเรย มัวแต่คิดเรื่องไร้สาระอยู่ได้ ดึกดื่นป่านนี้ ชาวบ้านชาวช่องเค้าก็คงกันหมด ดูอย่างอีบริทย์สิ หลับตั้งแต่ยังไม่ 4 ทุ่ม เหอะๆ
บางครั้งฉันก็แอบอิจฉามันเหมือนกันนะ
เวลาสอบทีไร เห็นมีแต่ฉันคนเดียวที่เครียดเป็นบ้าเป็นหลัง มันยังไม่เห็นจะกังวลอะไรเรย เอาแค่สอบผ่านๆ ไปก็จบ แถมไม่ตกอีกต่างหาก อย่างนี้หล่ะนะ ที่เค้าว่า ยิ่งยึดติดมากเท่าไร ใจก็จะเป็นทุกข์ ว่างๆ ว่าจะหัดปล่อยวางมั่งแระ
ฉันเจอพวกอีเบนซ์แต่เช้าโดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนแรกว่าจะเข้าไปเคลียร์เรื่องเมื่อวานสักหน่อย แต่คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า เพราะฉันได้เตรียมมีดเล่มใหญ่ไว้คอยพิฆาตมันอยู่แล้ว รับรองว่าได้บาดแผลฉกรรณ์ (น่าน เมื่อคืนตรูว่าจะปล่อยวางอยู่แหงกๆ)
วันนี้ช่วงเช้าเรารู้ผลคะแนนบางวิชา โดยส่วนใหญ่ฉันก็จะท็อป แต่คะแนนนะสิ เบียดเสียดตีคู่มากับอีเนสมาตลอด ชนิดที่เรียกว่าถ้าได้หารแล้ว คงไม่ต่างกันเท่าไร มันก็ร้ายใช่ย่อยซะเมื่อไรหล่ะ ร้ายไปซะหมด ดูสิน่ะ ไปนั่งป้อ จู๋จี๋กับไอ้เอกอีกแล้ว เฮ้อ ให้มันได้กันทีเท๊อะ เผื่อสถานการณ์มันจะดีขึ้นกว่านี้ 555 แอบคิดอกุศลอีกกรู
"นี่ ๆ คิดอะไรอยู่" ไอ้จ๊อดแอบสะกิด ฉันตกสะดุ้งหมด
"ไอ้เชี่ย" เฮ้อ หายใจ เอ้ย!! ใจหายหมด - -*
"ด่าอีกแระ" ไอ้จ๊อดทำหน้าเบื่อหน่าย มันฉีกซองขนมที่แอบซื้อมาจากโรงอาหารกิน เคี้ยวดังกรุบๆ
"งืม เอามะ" อ่ะนั่นแน่ ยังมีน้ำใจ คิดแบ่งปันเพื่อนฝูงด้วยเว้ย อีบริทย์รีบจกใส่มือใหญ่ แต่ฉันไม่หล่ะ ขอบาย
"ไม่เอาหรอ ไมอ่ะ หร่อยนะ" ไอ้จ๊อดก็รบเร้าอยู่นั่นแร่ะ คนไม่กินไม่กิน
"รู้ว่าอร่อย แต่ไม่ดีกว่า ขี้เกียจไปล้างมือ" ฉันปฎิเสธ มันน่าจะให้ใส่ถุงกลับไปกินบ้านได้เนอะ
ไอ้จ๊อดหัวเราะเบาๆ ในใจมันคงจะคิดว่า จะแดกแล้วยังขี้เกียจอีกแน่เรย กรูรู้ทันนะเมิง
"เอ้า..นี่ จับให้" โห วันนี้แมร่งใจดีเป็นพิเศษแฮะ ไอ้จ๊อดยื่นขนมมาให้ตรงหน้า ฉันตัดสินใจระหว่าง จะกินของฟรี หรือจะไม่เสี่ยงกะขี้มือมันดี แต่สุดท้ายฉันก็เลือก
"อ้ำ"
หม่ำๆ หย่อยๆ
(แอบเห็นไอ้เอกมองตาเขียวปั๊ด ไอ้จ๊อดนี่เมิงต้องระวังตัวน้า เดินไปไหนมาไหนอ่ะ)
วิชาสุดท้ายที่ถือว่าหินที่สุด (ถ้าไม่นับกับที่ไม่อ่านหนังสือมาอ่ะนะ) ฉันคอยส่งซิกให้เพื่อนๆรอบโต๊ะ จนมือเป็นระวิง โน่นแหล่ะ กว่าจะได้ออกจากห้องสอบก็พอๆ กันกับทุกคน ก้าวแรกที่เหยียบพ้นมาจากห้องสอบนะ เฮ้อ โล่งงง บอกไม่ถูก ไม่ต้องสอบแล้วเย้ๆๆๆๆ เบื่อต้องนอนอ่านหนังสือดึกๆ แย่แล้ว
ฉันเตรียมเนื้อเตรียมตัวจะไปโรงพยาบาลต่อ เมื่อรอพรรคพวกครบ ก็นั่งรถไปไม่รอรี ไปถึงโรงบาลเห็นแม่กำลังฟุบหลับข้างเตียง หน้าสงสารจริงๆ สองวันแล้วสิที่ไม่ค่อยได้นอนอ่ะ แถมต้องนั่งหลังขดหลังแข็งหลับอีก เฮ้อออ ขอให้ไอ้เอ็มมันหายเร็วๆ ละกัน
ฉันวางของจากแม่อีบริทย์ที่โต๊ะหัวเตียง เสร็จแล้วพาพวกๆ เดินไปเมาท์ข้างนอก กลัวว่าเสียงดังแล้วทั้งแม่ทั้งไอ้เอ็มจะตื่น
"วันนี้จะออกโรงบาลได้จิงหรอ" อีต๋องคิดเหมือนฉันเลย ดูอาการแล้วยังไม่แน่ใจเลย ไอ้เอ็มผอมลงไปเยอะ คงกินอะไรไม่ได้มาหลายวันแระ
"ถ้ายังไม่ออก เดี๋ยวกรูจะอยู่เฝ้ากะแม่กรูที่นี่แหล่ะ" โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นเสาร์อาทิตย์พอดี
"จิงป่ะ อยู่ด้วยนะ" ไอ้จ๊อดรีบยกมือเสนอตัว เห็นว่าบ้านใกล้หรือไงเมิง
"ไม่ต้อออออออออออองงง" ใครก็ได้ช่วยเอาไอ้เชี่ยนี่ไปห้องดับจิตที T_T ไอ้จ๊อดทำหน้าจ๋อย เสือกสะเหร่อนี่เมิง อีสองตัวก็หัวเราะกันคิกคักๆ
ตกเย็นหมอมาประเมินอาการ เป็นอันว่าต้องนอนโรงบาลต่อตามคาด ส่วนไอ้เรื่องจะอยู่เฝ้าด้วยนั้นก็มีอันต้องล้มเลิก พยาบาลบอกว่าโตแล้วไม่ต้องเฝ้า แต่ถ้าช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ให้เฝ้าได้คนเดียว เลยตกพอพ่อรู้ ก็เป็นห่วงจิงๆ อ่ะนะ พ่อซักฉันใหญ่เลยตั้งแต่กลับไปถึงบ้าน (หนูไม่ใช่หมอน๊าาาาาา) พรุ่งนี้พ่อคงไปเยี่ยมแต่เช้าแน่ๆ ส่วนฉันขอนอนตื่นสายอยู่บ้านละกัน อาทิตย์ที่ผ่านมาเหนื่อยโคดๆ
เช้าวันเสาร์อันแสนสุขก็มาถึง ฉันตื่นมาก็ไม่เจอพ่อแล้ว มีแต่ไอ้เอนอนดูทีวีอยู่ข้างล่าง ในครัวไม่มีอะไรกินเลย ขี้เกียจทำซะด้วยสิ วันนี้ขอไปกินก๋วยเตี๋ยวนอกบ้านละกัน ว่าแล้วก็อาบน้ำแต่งตัว ออกไปนอกบ้าน ชวนอีบริทย์อีต๋องกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน กินกันเรียบร้อยเราก็ไปสุมหัวกันที่บ้านอีบริทย์ วันนี้นึกสนุกไรขึ้นมาไม่รู้ อีบริทย์บอกจะกันคิ้วให้ คริคริ
"เง้ออ เมิงเอาดีๆนะ เดี๋ยวคิ้วกรูแหว่ง" เห็นมันง้างใบมีดโกนคมกริบแล้วเสียวไส้ แต่ก็ยังเชื่อในฝีมือของมันอยู่
"เมิงอยู่เฉยๆละกัน" อีบริทย์กำชับ กรูน่ะไม่กล้าดุกดิกอยู่แล้วหล่ะ - -*
"นี่ๆ กรูว่า เอาใช้ถ้วยดีกว่าไหม โก่งได้ใจ" อีต๋องถือชามหนึ่งใบ มันเอาแต่ยุให้ทาบที่คิ้วฉัน แต่ฉันบอกเอาไว้กันให้พ่อเมิงเหอะ อีสาดนี่
"อร๊ากกกกกกส์" อีเชี่ยนี่ กันเข้าเนื้อฉันจนได้ ได้เลือดเลย
"เอ้ย กรูขอโทด ก็เมิงขยับอ่ะ" อีบริทย์โทดฉันเชียว ขยับบ้าไร กรูเกร็งจนเยี่ยวแข็งหมดแล้วเนี่ย ฉันรีบส่องกระจก แหว่งไปไหนต่อไหนแล้วมั้ง แต่พอเห็นแล้วก็โล่งใจ คิ้วไม่แหว่ง ว่าแต่ว่าฉันเห็นตามันขยับของมันเองจิงๆ แหล่ะ ชิบหายละ
"หนังตากระตุก" ข้างขวาซะด้วยสิ
ฉันนึกถึงโรงบาลเป็นอันดับแรก หมดเวลาเล่นสนุกแล้ว ฉันพาอีบริทย์รีบแล่นไปโรงบาลอย่างไว เดินคอตกกลับบ้านนอกไป ไม่อยากกลับไปบอกพ่อเรย เดี๋ยวพ่อห่วงแย่เลยยยย...
ยิ่งวันเสาร์อาทิตย์นี่ยิ่งมีคนป่วยเยอะเต็มโรงบาลเรย รถวิ่งแล่นเข้าออกโรงบาลควักไขว่ไปหมด ฉันรีบตรงดิ่งไปดูไอ้เอ็มอย่างร้อนใจ แต่ไปถึงกลับได้พบกับเตียงเปล่าๆ ฉันตกใจมาก รีบไปถามพยาบาลใหญ่
"พี่คะ คนป่วยเตียงนี้อยู่ไหนแล้วหล่ะคะ" ถามเสร็จ พยาบาลชะเง้อมองที่เตียง ก่อนจะตอบว่า
"ญาติรับกลับบ้านไปแล้วค่ะ"
อ๋าววววว งั้นก็สวนกันน่ะสิ ตายห่าแระ เสียดายค่ารถชิบเป๋ง เซ็งเรย
ฉันก้มหน้าก้มตาเดินทอดน่องกันออกจากโรงบาล
"อ๊ายยยยยยย อีแบะรถ" เสียงอีบริทย์กรี๊ดกร๊าดเสียงดัง ฉันเงยหน้ามอง เจอรถมอเตอร์ไซด์ตีขนาบมากับรถโรงบาลแล่นมาทางฉันพอดี
"โอ๊ยยยยยย..." ฉันหลบแล้วแต่ก็ยังมีโดนเฉี่ยว ตัวฉันเซไปใส่เสาโรงพยาบาลอย่างจัง ส่วนรถมอไซค์ก็เกือบล้ม (ถ้าล้มโดนรถใหญ่แน่) อีบริทย์กรี๊ดดังสนั่นนนน อีสัดดด มาช่วยกรูสิ มัวแต่กรี๊ดอยู่ได้
พอรถมอไซด์ตั้งหลักได้ ก็จอดแอบข้างทาง รีบวิ่งเข้ามาถาม
"น้องๆ เป็นไรมากเปล่า"
"เจ็บหลังค่ะ" ฉันตอบ สันนิษฐานว่าช่วงไหล่จะกระแทกกับมุมเสาเข้าอย่างจัง ร้าวระบมไปหมด ฉันหันไปดูที่แขนนนนนนนน อร๊ายยยยยยส์ เลือดไหลจากข้อศอกเป็นทาง มันไปเกี่ยวโดนรั้วกั้นสวนหย่อมโรงบาลด้วยพอดี พวกพี่แกเรยรีบพาเข้าไปทำแผลในโรงบาล เฮ้อ ก็ยังดี นี่ถ้าไม่เห็นว่าพี่แกก็เดือดร้อน ก็กะว่าจะเรียกค่าเสียหายซักกะหน่อย ข้อหาทำให้เสียโฉม (กรูเดินตัดหน้าเค้าเองนี่หว่า - -* )
สรุปวันนี้ก็ได้ซวยสมใจ ทั้งเจ็บตัว เจ็บใจ (เสียค่ารถฟรีๆ) แต่ก็ยังดี ที่ไม่มีใครเป็นอะไรมากไปกว่านี้ ฉันกลับมาถึงบ้านเล่าให้พ่อแม่ฟัง เค้าสมน้ำหน้าฉันกันใหญ่ - -" (ลูกแท้ๆเปล่าเนี่ย หนูเนี่ย)
-
กร้ากกก ชอบทั้งสองเอกเลยอะ
น่ารักทั้งคู่ๆๆ
คุณแบะเล่นตัวจัง
ก้ คนสวยเลือกได้หนิเนอะ :kikkik:
-
:pigscare2:
หนังตากระตุก
ต๊กใจหมดเลย อะ :try2:
-
สงสารทั้งสองเอก
ยังงัยก็ต้องมีคนเสียใจ
แบะใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:serius2: :serius2:
-
สวยๆมีสิทธิ์เลือก
นิยามของคุณแบะ :yeb:
ปล.รักเอกจ๊อดที่สู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เหอะๆ มีสิทธิเลือกครับ แต่คงต้องใช้วิธีละมุนละมอมค่อยๆอธิบายให้เข้าใจกันนะครับ
*********************************************
!!! เป็นตุ๊ดหง่ะ บัดซบจริงๆเลยยยยยย (ภาคอวสาน) !!!
ฉันจำเป็นต้องนอนห่างจากไอ้เอ็มซัก 1 เมตรเห็นจะได้ ไม่ใช่เพราะกลัวติดโรคหรอกนะ กลัวจะไปทำอะไรขัดใจมันมากกว่า เดี๋ยวแมร่งอาการกำเริบขึ้นมาอีก เดี๋ยวจะพลอยซวยไม่ใช่น้อย
ดีใจจัง วันนี้แม่จะได้นอนสบายๆ ซักที แกแก่แล้ว สงสารแก เวลาใครป่วยขึ้นมาทีนึง ก็ไม่พ้นพ่อกะแม่นี่แระ
"เจ็บจังวะ" ฉันได้แต่บ่นกับตัวเองเบา มือก็คอยนวดหลังเป็นพักๆ หลับยากแน่ๆเลยแฮะคืนนี้ นี่ถ้ามีคนมานอนกอดคงจะดีกว่านี้ เจี๊ยกกกกกกกก (แถไปเรื่อยเรยกรู)
"เอี๊ยดด" เสียงแม่เปิดประตูห้องเข้ามา ฉันหลับตาปี๊แกล้งตาย
แม่ค่อยๆ เดินย่องเข้ามา ไม่ยอมเปิดไฟซะด้วยน้า สงสัยมีแผนจะมาฮุบสมบัติเฮียหมู (ออมสิน) ของเราแน่ๆ
แม่มาจอดอยู่ข้างๆ ระหว่างฉันกับไอ้เอ็ม ตรงหน้าเป็นพี่หมูพอดีเสียอีก - -"
สักพัก แอบเห็นแม่เอามือแตะหน้าผากไอ้เอ็ม เสร็จแล้วก็ดึงผ้าห่มมันมาคลุม โล่งใจไป แต่แม่ก็ยังไม่ยอมออกไปอยู่ดี คราวนี้แม่หันมาดูแผลฉันที่แขน
อุ้ย เบาๆ หน่อยแม่ แผลยังสดๆอยู่ แม่ห่มผ้าให้ฉันก่อนออกจากห้องไป อืมนะ แค่นี้ก็หลับฝันดีแล้วว
ฉันต้องแบกสังขารไปโรงเรียนเหมือนเดิม ดูสิ กลายเป็นกระเทยไม่สมประกอบไปซะยังงั้น ฉันทายาคลายกล้ามเนื้อที่หลังทุกวัน มันก็ดีขึ้นอ่ะนะ แต่ก็ยังไม่หายไปซะทีเดียว เลยซ่าไม่ออกไปหลายวันเรยแหล่ะ
"เฮ้ยยยย...ของใครวะ" ฉันประหลาดใจที่เห็นตุ๊กตาเป็ดตัวนึง วางอยู่บนโต๊ะ เจ้าของคงลืมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ฉันเลยถือวิสาสะหยิบมาเล่น นิ่มดีจังเลยย ไอ้จ๊อดทำท่าจะแย่ง แต่ไม่สำเร็จ
"อ้าว มีการ์ดด้วย" ฉันพูดกะเพื่อนๆ ขออ่านหน่อย อย่าว่ากันนะ คริคริ
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ จาก เอก" มันเป็นการ์ดที่ใช้คอมทำเองแน่ๆ เลย ดูจากข้อความแล้ว แต่เอ๊ะ เริ่มเอะใจ มีแฮปปี้เบิร์ดดง เบิร์ด เดย์ อย่าบอกนะ ว่าของกรูน่ะ - -"
"วันเกิดเมิงเปล่าว้าา" อีบริทย์ถาม
"วันนี้วันที่เท่าไร" ฉันถามกลับ
"วันที่........"
"อืม... ใช่" ตายห่าแระ ลืมวันเกิดตัวเองซะได้ กลับบ้านไปต้องไปชาร์จค่าตัวพ่อกะแม่เพิ่มหน่อยแร่ะ
"ไอ้ตัวนี้ก็ของเมิงน่ะเด่ะ" อีบริทย์ชี้ไปที่ตุ๊กตาเป็ด ฉันพินิจพิเคราะห์แล้ว คงใช่หล่ะ ไอ้เอกแอบซื้อให้แน่เรยยย - -"
เผลอแว๊บเดียว ไอ้จ๊อด หยิบตุ๊กตาไปกอดถูลู่ถูกัง ไอ้สาดดด เอาของกรูคืนมานะเมิง ของกรูนะเชี่ยยย เดี๋ยวเหม็นติดเมิงหมดด..
จนเพื่อนๆ เดินทยอยเข้าห้องมากันจนหมด ฉันลุกเดินเข้าไปหาเอก
"นี่อ่ะ" ฉันยื่นขนมคุ๊กกี้ให้มันชิ้นนึง ขอบคุณอีบริทย์ด้วยสำหรับขนม หุหุ
"ขอบใจนะ" เอกรับไว้ มันจับใส่ปากจนหมดอัน แล้วปัดเศษคุ๊กกี้ที่มือลงพื้น ฉันรีบหลบ กลัวเปื้อน
"ขอบใจเหมือนกันนะ" ฉันยังแอบปลื้มกับของขวัญจากผู้ชายชิ้นแรกไม่หาย ดูไอ้เอกดิ ทำหน้าไม่ถูกเลย อ่ะคริคริ
"อ้อ เรื่องนั้นน่ะหรอ ไม่เป็นไรหรอก" เอกตอบ
"คือ เอกรับปากไว้แล้ว ยังไงก็ต้องทำ" อ่ะแหม ทีแรกทำท่าว่าจะไม่ให้ด้วยซ้ำ สงสัยไอ้เอกลืม อย่าทักมันดีกว่า
"แต่สัญญาไรกับเอกอย่างนะ" นั่นนน ตรูว่าแล้วของฟรีไม่มีในโลก - -*
"อย่าทำอะไรน้องมันมากเลย น้องมันดีกับเอกมากเลย" เอ้ยยยยย ไรเนี่ย ชักงง นี่พูดเรื่องเดียวกันอยู่เปล่าเนี่ย ฉันสะกิดไอ้เอกให้หันไปดูตุ๊กตาท้ายห้อง มันทำหน้าเหรอหราใหญ่
อ้าว.. นี่ไม่ใช่ของเมิงหรอเนี่ย
ฉันหันกลับไปดูอีกที ไอ้จ๊อดนั่งทำหน้าเป็นส้นตรีนไปซะแล้ววว T-T
(เอาของเมิงคืนไปเลยยยยยยยยยยยยย ฮือๆๆ ไอ้เชี่ยยย)
"เป็นเชี่ยไรของเมิงอีกหล่ะ หน้ามุ่ยเลย" อีบริทย์แปลกใจ ฉันไม่ตอบแต่กลับรีบเดินงุดๆ มานั่งที่ ฉันหยิบตุ๊กตายัดคืนใส่หน้าตักไอ้เอก แค่นี้อีบริทย์ก็คงรู้แระว่าฉันเป็นอะไร หยามกรูชัดๆเลย วันก่อนยังท้ากรูอยู่เลย เสือกมาซื้อให้กรูซะเอง หลอกให้กรูดีใจเก้อ - -*
"อะไรหล่ะ ซื้อให้ไม่เอาหรอไง" ไอ้จ๊อดยัดตุ๊กตากลับมาใส่ตักฉันไว้ อร๊ายยส์ ไอ้อยากได้ มันก็อยากได้อยู่หรอก แต่ศักดิ์ศรีมันค้ำคอโว้ยย
"ไม่เอาเว้ย" ตอนนี้ตุ๊กตาเยินหมดแระ เพราะน้ำมือฉันกับไอ้จ๊อดสองคนเนี่ยแหร่ะ
ทำไมหล่ะวะ เรามันไม่ดี สู้ไอ้เอกไม่ได้ตรงไหน" ไอ้จ๊อดเดือดจัด มันตวาดฉันลั่นห้อง คนมองกันตรึม มันขว้างตุ๊กตากระเด็นกระดอนไปทางไหนก็ไม่รู้ ก่อนจะคว้าหนังสือเดินฉับๆ ออกจากห้องไป
โกดไรกรูเป่าหว่า..... - -"
สุดท้ายลำบากฉันอีกต้องตามไปง้อมัน แต่เอาก็เอาวะ รักษาน้ำใจมันหน่อย อุตส่าห์มีน้ำใจ ฉันเดินลงไปใต้ตึก เห็นมันแล้วหล่ะ นั่งกินหนมหวานอยู่ข้างล่างโน่นแน่ะ ก็เลยไปสั่งขนมมา 1 ถ้วย ไปกินกะมัน
"เฮ้ย โกดหรอ" เดินไปถึงโต๊ะ ก็ถามมันเชิงล้อ แต่ดูเหมือนมันยังหงุดเงี้ยวอยู่ เลยไม่ตอบกลับมา ฉันชิงนั่งลงกินขนมแก้เก้อ
"แหม แล้วทำไมไม่บอกแต่ทีแรกหล่ะ" ฉันบ่นบ้าง ไอ้จ๊อดมองหน้า
"แล้วเธอหล่ะ เคยมองเราในแง่ดีบ้างไหม วันๆ ก็เอาแต่ด่าๆๆๆๆ" มันตวาดรอบสอง โห นี่แมร่งเอาใหญ่เรยแฮะ อายเค้าซะบ้างดิวะ จะมาน้อยอกน้อยใจไรตอนนี้เนี่ย
"เป็นไรอีกเนี่ย มาคุยด้วยดีๆนะเนี่ย" ฉันเริ่มจะหงุดหงิดมั่งเหมือนกันแระ เมื่อคุยกันดีๆไม่ได้ ก็ไม่ต้องคุยมันแระ ฉันก้มหน้าก้มตา กินๆๆๆ ขนมให้มันหมด เสร็จแล้วว่าจะเดินขึ้นห้อง แต่ไม่ต้องแระ เพื่อนๆ ทยอยเดินลงมาข้างล่างกันแระ อีบริทย์ ปรี่มาหาฉันที่โต๊ะ
"จารย์ไม่มาว่ะ สั่งงานเพียบเรย" อีบริทย์ขนหนังสือกะตุ๊กตาลงมาให้ ยิ่งเห็นก็ยิ่งแสลงใจว่ะ
"ว่างตั้งเยอะ ไปไหนดีวะ" อีบริทย์ถาม ฉันรีบกินจนปากเลอะไปหมด เมื่อเช็ดปงเช็ดปากเรียบร้อย ก็เดินจูงมืออีบริทย์ไปห้องคอมกัน เล่นเน็ตบ้างดีกว่า เสียตังค์ให้โรงเรียนไปแระ ยังไม่ไปใช้บริการเรย
เราพากันเดินไปศูนย์อินเตอร์เน็ต ไอ้จ๊อดวิ่งตามมาตั้งแต่เมื่อไร ไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย (แหม หล่ะมาทำปากดี ตามกรูมาไมหล่ะ >< )
"โห แบะดูนี่สิ" ไอ้จ๊อดสะกิดฉันบ่อยจัดจนน่ารำคาญ
"ไอ้เชี่ยยย" ฉันอดด่าแมร่งไม่ได้ ไอ้จ๊อดนั่งเปิดเว็บโป๊ เป็นรูปคนกำลังร่วมเพศกันอย่างโจ๋งครึ่ม (สัด หน้าหนาชิบหาย) แต่ดูเหมือนยิ่งด่า ไอ้นี่ก็จะยิ่งชอบใจ หัวเราะร่วนเรย
"แหม มันเป็นเรื่องธรรมชาติน่า" ไอ้จ๊อดพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน ฉันได้แต่ส่ายหัวไปมา ว่าจะอ่านข่าวซักหน่อย ไอ้นี่ก็กวนอยู่ได้
"นี่ถามไรหน่อยสิ" เอาอีกแระ ใจคอเมิงจะปล่อยให้กรูอยู่เฉยๆ ซัก 3 นาทีไม่ได้เลยหรอวะ
"ถามไรอีกเล้าาาาาาา" ฉันพูดแดกดัน ไอ้นี่เหมือนคนโรคจิต ยิ่งแกล้งให้คนอื่นโมโหได้ยิ่งชอบใจ
"ผู้ชายกะผู้ชาย มีไรกันยังไงอ่ะ" ไอ้จ๊อดถามหน้าซื่อ
ฉันหล่ะอยากจะกรี๊ดให้ร้านแตก ไม่เช็คแมร่งละข่าวเนี่ย ฉันปิดเว็บและชวนอีบริทย์ออกจากที่นี่ทันที ปล่อยให้ไอ้จ๊อดมันฟุ้งซ่านของมันคนเดียวที่นี่แหล่ะ
"เอ้ย จะไปไหนหล่ะ ยังไม่ตอบเรย" ไอ้จ๊อดรีบปิดเน็ต เก็บหนังสือ
"ไปถามพ่อเมิงสิ" นี่ว่าจะเฉยๆ กะมันแล้วนะเนี่ย มันหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง :-)ดด ยั่วกรูมากเดี๋ยวกรูต่อยเลย..
ฉันเดินออกมาก็เจอ เอกกะอีเบนซ์เดินคู่กันมา ประหนึ่งว่ากำลังจะออกไปนอกโรงเรียน ไอ้ครั้นจะถามก็ใช่เหตุ ดังนั้นจึงตั้งใจจะเดินเชิดกลับเข้าไปกินข้าวที่โรงอาหาร
"จะพากันไปไหนหรอ" อ้าวกรรม กรูอุตส่าห์ไม่ถามแระ ไอ้จ๊อดเสือกถามอีก เมิงอย่าไปยุ่งกะมันมากได้ไหม มันยิ่งไม่ชอบขี้หน้าเมิงอยู่
"ไปกินข้าว" ไอ้เอกอุตส่าห์ตอบ แต่น้ำเสียงก็ไม่ค่อยเป็นมิตรนัก ฉันตัดสินใจเดินไปจูงมือไอ้จ๊อดเข้าโรงเรียน เฮ้อ เมิงอยากมีเรื่องกันหรือไงว้าาา
จนโน่นอ่ะ ถึงโรงอาหารเลยได้ปล่อยมือมัน
"อ้าว ปล่อยไมอ่ะ จับใหม่ดิ ชอบ" เฮ้ออ เมิงเลิกกวนประสาทกรูจะได้ไหมว้าา
"อยากให้จับนานๆ มือนิ่มดี" ไอ้จ๊อดทำหน้ากรุ้มกริ่ม กระเทยก็ไม่เว้นนะเมิง พอๆๆ นั่นกรูนึกว่าจูงหมานะน่ะ ไปๆ หาข้าวหาปลาแดก
ฉันแอบนึกเสียดาย ถ้าเมื่อกี้ไม่มีไอ้จ๊อดอยู่ด้วย ฉันว่าจะหักหน้าอีเบนซ์ เดินเข้าไปกระชากแขนไอ้เอกมาควงเย้ย ซะหน่อย ว่าแต่ว่า ไอ้จ๊อดนี่มันเกิดมาเพื่อขัดขวางฉันไปซะทุกเรื่องเรยจิงๆนะ หลายครั้งแล้วเนี่ย
ไอ้จ๊อดเดินย้อนกลับมาที่โต๊ะหาฉันอีกครั้ง นี่เมิงจะไม่ไปแดกข้าวหรือไงเนี่ย
"ลืมไป ตังค์ไม่มี" ไอ้จ๊อดมาฟอร์มไหนอีกเนี่ย อย่าบอกนะ ว่าจะยืนตังค์กรูน่ะ
"ขอตังค์กินข้าวหน่อยดิ" ป๊าดดดดดดดดดดดด หนักกว่าอีกกรู - -"
"ไม่ให้โว้ย" ฉันตอบไม่ต้องคิด หนอยแน่ะ เรื่องเงินเรื่องทองห้ามมาพูดเว้ยย ไม่เคยให้ใคร แม้กระทั่งยืม
"โห ใจดำจังว้า หิวข้าวนะเนี่ย เร็วดิ้" ไอ้จ๊อดไม่เลิกเซ้าซี้ สาดใช้เงินเป็นเบี้ย ตังค์หมดอดข้าวจะแปลกตรงไหน
อย่าหวังเลยว่ากรูจะสงสาร ฉันยังยืนยันคำเดิม แล้วเตรียมจะเดินไปซื้อข้าวอย่างไม่สะทกสะท้าน
"อยากใช้เงินเปลืองเอง ช่วยไม่ได้" ฉันปฎิเสธไม่ใยดี ไอ้จ๊อดหน้าหงิกเป็นตรูด
"ก็เอาไปซื้อตุ๊กตาหมดนั่นแระ แพงจะตายรู้มั่งเปล่า" อ่ะจ๊ากกกกกกก
มาเข้าตัวกรูอีกจนได้ - -* เมิงหยุดพูดไปเรย
สุดท้าย ฉันจำใจกรีดเลือดเนื้อตัวเอง ตัดใจให้มันไป 12 บาท ถือว่าบุญคุณความแค้น เรา"โห่ ไรอ่ะพ่อ" ฉันออกอาการเซ็ง ขอของขวัญจากที่บ้านไม่ได้ซักคน พ่อก็ไม่ให้ แม่ก็ไม่ซื้อ ไอ้เอ ไอ้เอ็มนี่เลิกหวังไปเรย
"ขอตังค์ร้อยนึงก็ได้อ่ะ" ฉันต่อรอง พ่อยังส่ายหัวเหมือนเดิม
"พ่อไม่มีตังค์" ตอบกันง่ายๆ ยังงี้เลยนะ
แต่ก็ยังดี ได้ตุ๊กตามาตัวนึง น่ารักดีด้วย ว่าไปก็ชอบเหมือนกันนะ คืนนี้ว่าจะนอนกอดทั้งคืนเลยย
ตกกลางคืน
"วันเกิดปีนี้ หนูขอให้หนูสวยๆๆๆๆ รวยๆๆๆๆๆ ด้วยเถิดเจ้าค่าา" พูดจบฉัน เอามือแปะๆ หัว เล่นของซะแล้วสิตรู... หายกัน...
เช้าวันนี้อากาศเย็นสบาย พวกฉันนั่งกันอย่างสบายอารมณ์ที่ใต้ศาลา เมาท์กันไปเมาท์กันมาจนลืมสังเกตุกันไปเลย พวกอีเบนซ์มานั่งรวมกลุ่มกันอยู่ใกล้โต๊ะพวกฉันนี่เอง ไปแย่งโต๊ะใครมาอีกหล่ะพวกเมิงน่ะ - -*
"เหม็น อีซากศพกระเทยแก่ใกล้ตายว่ะ" หนึ่งในพวกมันตะโกนเหน็บมาทางพวกฉัน อีที่เหลือขำกันเสียงดังลั่น กวนส้นตรีนจริงๆ เดี๋ยวกรูตบซะเรย คนเยอะกว่าก็ไม่กรัวนะเว้ย
"อีสาด เมิงจะไปคิดอะไรมาก ก็คิดว่ามันเป็นสัตว์โลก" อีพวกนี้ไม่ยอมหยุด มันโจมตีเป็นระรอกๆ ขอกูตอบโต้บ้างเหอะวะ
"แล้วอีกระเทยหน้าเหียกที่ตามจิกผู้ชาย แต่เค้าถีบหัวส่งละวะ" พูดจบ อีบริทย์อีต๋องหัวเราะ
"ใช่ๆ อีพวกนี้ตายแล้วเกิดใหม่ยังไม่รู้จะหาผัวได้หรือเปล่าเรย" อีบริทย์ช่วยเสริม
"อีพวกนี้เรียกอีกอย่างว่า สมเสร็จ" ฉันพูดจีบปากจีบคอ
"คือต้องผสมให้เสร็จภายในตัวเลย ยังไงหล่ะ กร๊ากกก" แต่ดูจะไม่ได้ผลเรยแฮะ อีเบนซ์ลุกขึ้นยืนหัวเราะลั่น
"อีกระเทยแก่ โง่ยิ่งกว่าควายอีกนะเมิงน่ะ อย่านึกว่ากรูไม่รู้นะว่าเมิงจะทำอะไร" อีเบนซ์ตะโกนเสียงดัง
"พี่เอกเค้าบอกกรูหมดแร่ะ กร๊ากกก กรูหล่ะสมเพชจิงๆ เลย
โดนผู้ชายหลอกยังไม่รู้ตัว โง่บันไลจริงๆ" สิ้นเสียงอีเบนซ์ พวกมันโห่รับกันใหญ่ กรูไม่ไหวแล้วว่ะ
ฉันลุกขึ้นจากม้าหิน เดินไปจนถึงตัวอีเบนซ์ มันยืนเตรียมพร้อมรออยู่แล้ว ไปถึงต่างฝ่ายต่างซัดใส่กันไม่ยั้ง ทั้งตบทั้งต่อย จิกหัวกันให้ชุลมุนไปหมดท่ามกลางเสียงกลองเชียร์ ตอนแรกก็ยังตัวๆ กันอยู่หรอก หลังๆ เริ่มไม่ใช่แระ ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายตบตีกันแบบไม่มีปราณี จะเลือดสาด จะผ้าขาดรุ่งริ่ง ไม่ต้องสนใจ เอาแมร่งให้ตายกันไปข้างนึงไปเลย ย๊ากกกกกกกส์
กองเชียร์มาจากไหนไม่รู้ ห้อมล้อมส่งเสียงเชียร์กันอย่างสนุกสนาน พวกฉันก็ล้มลุกคลุกคลานกันอยู่แถวนั้นน่ะแหล่ะ - -"
อีนี่ไว้เล็บแน่ๆ เพราะฉันรู้สึกแสบไปทั้งตัว และในช่วงชุลมุนวิกผมของฉันก็หลุดกระจายไปไหนไม่รู้ อีนี่ได้ที จิกผมฉันใหญ่เลย มีเลือดไหลจากแผลเก่าใหม่เปื้อนเสื้อผ้า
":-)เอ้ย" ฉันดันหัวอีเบนซ์ไปโขกกับศาลาดังโป๊ก และรัวหมัดต่อยใส่หน้ามันอีกไม่ยั้ง โดนไม่โดนไม่รู้แหล่ะ - -* มันเองก็ใช่ย่อย ตบตีโดนหน้าโดนตาฉันเหมือนกัน ตอนนี้ไม่รู้อีบริทย์อีต๋องเป็นไงละ เพราะต่างฝ่ายต่างชุลมุนกันเต็มที่
ซักพักความซวยก็มาถึง อาจารย์ฝ่ายปกครองวิ่งโร่กันมาสองสามคน พวกฉันทำท่าจะหนี แต่คงไม่ทันแระ
"หยุด!" เสียงจารย์ตวาดเสียงดัง แต่ก็มีบางคนที่ยังมีช่วงติดพัน อาจารย์พูดอีกสองสามครั้ง พวกฉันถึงยอมแยกออกจากกัน
ถ้าสังเกตุดูจากตอนนี้ ทั้งสองฝ่ายก็เจ็บพอๆ กัน ตัวฉันมีลอยขูดขีดจากเล็บเหวอะหวะ ตามคอ ตามแขน ตอนตบก็ว่าแสบไม่เท่าไร แต่พอหยุดแล้วนี่สิ รู้สึกได้เลยว่ามันแสบเหมือนกัน อีบริทย์อีต๋องก็ไม่ค่อยต่างกัน มีอีต๋องที่ได้แผลที่โหนกคิ้วเลือดไหลเป็นทาง อาจารย์ต้องส่งผ้าเช็ดหน้าให้ซับเลือดไว้ ส่วนพวกอีเบนซ์ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันหรอก
ตัวอีเบนซ์เองก็ปากเจ่อเป็นครุท มีเลือดไหลกลบเต็มปาก เสื้อขาดรุ่งริ่ง มีรอยแดงเป็นปื้นๆ เต็มตัวไปหมด
แต่ฉันดูท่าแล้วว่าจะซวยกว่าใคร เพราะตอนนี้ผมสยายยาวยุ่ง เป็นที่ตกอกตกใจของอาจารย์อย่างมาก ตายห่าแระกรู..T_T
"หยุดเถียงกันได้แล้วว" เสียงอาจารย์ตวาดลั่นห้อง หลังจากที่ปล่อยให้ทั้งสองฝ่ายถกเถียงเรื่องใครเริ่มก่อนเริ่มหลังอยู่นาน
หลากหลายอาจารย์ดูจะสนใจมากเป็นพิเศษ มาออกันอยู่เต็มห้อง ไม่ไปสอนกันหรือไงเนี่ย - -*
"ไล่ออกไปให้หมดเรยครับ" อาจารย์คนนึงโพล่งขึ้นมา ฉันไม่ได้ใส่ใจไรมาก ก็แค่พวกไม่มีจรรยาบรรณ หัวหน้าฝ่ายปกครองลุกเดินเข้ามาหาพวกฉันทีละคน
"ครูไม่สนใจหรอกนะ ว่าใครจะเริ่มก่อน"
"ทะเลาะวิวาทกันในโรงเรียน ยังไงก็ผิดอยู่ดี" อาจารย์พูดต่อ สายตาจ้องเขม็งที่บรรดากระเทยน้อยใหญ่สิบกว่าคน
"พรุ่งนี้พาผู้ปกครองมาพบครูที่นี่ ถ้าไม่พามา เอาออกสถานเดียว" ตายห่าแระ เรื่องถึงผู้ปกครองด้วย ซวยยิ่งกว่าซวยอีกทีนี้
คนอื่นๆ เริ่มทยอยออกจากห้องไปกันหมด ยกเว้น...ฉัน T_T
"ผมจริงหรือเปล่าเนี่ย" จารย์เดินมาจับผมฉันแล้วดึงๆ (เจ็บนะเว้ยย)
"ไว้ได้ไงเนี่ย ยาวขนาดนี้เนี่ยฮะ" จารย์เริ่มกวนประสาทอีกแระ จะเสียงดังทำไม ก็เห็นแล้วนี่ว่าใส่วิก ยังจะถามอยู่ได้
"แต่ปกติหนูก็ไม่ได้ปล่อยผมยาวมาโรงเรียนนี่คะ" ฉันเถียง (หาเรื่องจิงๆ เรยกรู - -* )
"แล้วกฎโรงเรียนเค้าให้ตัดทรงอะไร แล้วนี่ใช่หรือเปล่า" อาจารย์พูดไปก็ดึงผมฉันวนๆ ไป หัวคนนะ ไม่ใช่ของเล่น
"แล้วตอนหนูใส่วิกมาโรงเรียน ทำไมอาจารย์ไม่มาตัดหล่ะคะ" ฉันไม่ยอมลดลาวาศอก อาจารย์นิ่งไป คงนึกๆอยู่ว่าจะตอบว่าไร
"มันจะสำคัญอะไรหล่ะคะ ว่าจะผมจริงหรือผมปลอม ก็ในเมื่อโรงเรียนอยากให้ไว้รองทรง หนูก็ทำแล้ว และที่ผ่านมาตอนอาจารย์ไม่รู้ อาจารย์ก็ไม่เห็นจะมาว่าอะไรหนูเลย" (ตอนนั้นไม่รู้ว่าพูดไปได้ไง รู้แต่ว่าไม่ยอมให้ตัดผมแน่ๆ)
อาจารย์นิ่งไป เค้าไม่ได้เถียงอะไรกลับมา บอกฉันเพียงสั้นๆว่า พรุ่งนี้ให้พาผู้ปกครองมาด้วย ซึ่งฉันก็รับทราบไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว และถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไร แต่ยังไงวันนี้ ฉันกับไอ้เอก
มีเรื่องกันแน่ๆ...
ฉันออกมาเจอเพื่อน 2 คนนั่งร้องไห้กันอยู่หน้าห้อง
กรูขอโทดนะ เพราะกรูคนเดียวแท้ๆ
ฉันกะอีบริทย์เดินขึ้นห้องเรียนช้าไปเกือบ 2 คาบ พอไปถึงห้องก็เห็นทุกคนกำลังเมาท์กันอย่างเมามันส์ ข่าวไวกันจริงๆ เชียว ไอ้จ๊อดรีบปรี่มาหาฉัน แต่โทดที ตอนนี้ขอชำระแค้นกับไอ้สารเลวนั่นก่อน
"โครมมมมมม" ฉันถีบโต๊ะนักเรียนของมันจนหนังสือในโต๊ะล่วงหล่นกระจาย
"เมิงมีอะไรจะพูดไหม" ฉันถามมันด้วยความโกรธแค้น ให้ตายเถอะ เกิดมายังไม่เคยโกรธใครเท่านี้มาก่อนเลย
ไอ้เอกส่ายหน้า มันทำท่าจะเก็บหนังสือแล้วจะลุกเดินออกไป แต่ง่ายไปหน่อยม้าง ฉันตามเข้าไปผลักมันซ้ำจนโต๊ะล้มระเนระนาด เพื่อนๆ รีบหลบกันเป็นแถบๆ
"เอ้ยแบะ ใจเย็นก่อนเว้ย" อีบริทย์ดึงแขนฉันไวเหยงๆ คงไม่อยากให้มีเรื่องซ้ำอีก แต่กรูขอเถอะว่ะ กรูรับมันไม่ได้จิงๆ
"ไอ้สาด เลวจิงๆเลยนะเมิงน่ะ" ฉันด่าใส่ ขณะที่มันกำลังประคองตัวเองลุกยืน ดี..ลุกขึ้นมาเลยเมิง กรูอยากปะทะกับเมิงจะแย่แล้ว
"พอเถอะ เราไม่อยากมีเรื่องกับเธอ" ไอ้เอกลุกขึ้นพูด สบประมาทฉันชัดๆ ดูถูกกรูเกินไปแล้วหล่ะเมิง ฉันเดินหน้าเข้าไปกะจะมีเรื่องเต็มที่ แต่ทั้งอีบริทย์ ทั้งไอ้จ๊อดทั้งดึงทั้งรั้งฉันไวสุดกำลัง
"ปล่อยกรูสิวะ ปล่อย" ฉันดิ้นรนจะมีเรื่องให้ได้ ไอ้เอกเตรียมลุกเดินออกไปจากห้อง ฉันยิ่งดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่สนคำของใคร
"ไอ้ เลว ไป ตาย ซะเหอะไป คนอย่างเมิงน่ะ" ฉันตะโกนด่าตามหลัง ไอ้เอกค่อยๆเดินออกนอกประตูไปแล้ว ฉันยังไม่หยุดคลั่ง ทั้งขว้างทั้งปาหนังสือของมันจนขาดกระจุย หน้า ตัว เมีย แท้ๆ เลยเมิงน่ะ..
ฉันใช้เวลาสงบจิตใจอยู่เกือบตลอดคาบพัก ข้าวปลาไม่ต้องกงไม่ต้องกินมันแล้ว ปวดกะบาลจะแย่อยู่แล้ว พรุ่งนี้ไม่รู้จะทำไงดีเลย ไอ้ตัวเราเองน่ะไม่เท่าไรหรอก อีต๋องนะซี้...
คาบบ่าย พวกฉันเดินคอตกกันขึ้นไปเรียน ฉันเห็นอีนังเนสหอบหนังสงหนังสือกองเบอเร่อของไอ้เวนนั่นขึ้นตึกอย่างทุลักทุเล
ในใจยังแอบคิดว่าไอ้จ๊อดคงจะอิจฉาไอ้เอกหน้าดู แต่พอมองหน้าไอ้จ๊อดแล้วไม่เป็นยังงั้นน่ะซี ดูมันเครียดกับพวกฉันไปด้วยตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว
"แบะ" ไอ้จ๊อดหันมาพูดกับฉันตอนกำลังเดินขึ้นบันไดกันอยู่
"ขึ้นห้องไปแล้วอย่ามีเรื่องอีกนะ" มันพูด ฉันฟังเอาไว้นิ่งๆ
"งั้นตามนั้นนะ สัญญาแล้วด้วย" พูดจบ ไอ้จ๊อดวิ่งขึ้นบรรไดไป จุ๊ดๆๆ อะไรของเมิงเนี่ย กรูไปสัญญากับเมิงตอนไหนเนี่ย พูดกรูยังไม่พูดซักคำ - -*
ถึงห้องเรียน ฉันพากันไปนั่งหลังห้องที่ประจำ เห็นไอ้เอกเดินตามหลังคนอื่นๆมา มันตาบวมๆ หน้าแดง ซึ่งดูก็รู้ว่าไปร้องไห้มา สงกะสัยจะไปเห็นสภาพ อีนังเบนซ์สุดที่รักเข้า แล้วเลยสงสารจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว
ไอ้เอกเดินผ่านหน้าพวกฉันไป โดยไม่มีใครมองหน้ากัน ไม่ว่าตอนนี้มันจะรู้สึกยังไงกับฉัน
แต่ฉัน ..... เกลียดมันจับใจ
-
บลูคะ...
เห็นแก่สัมพันธ์(สวาท)ครั้งเก่าก่อนของเราเถอะนะ
เอามาลงต่อด่วน เจ้อยากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่าน :like2: :like2:
-
แฮ่กๆๆ กว่าจะอ่านทัน หนุกโคดดด :like6:
แบะน่ารักอะ หุหุ :kikkik:
(ไมเราชอบแต่กะเทยว้า :-[)
รีบมาต่อด่วนเลยพี่เรย์ กำลังอยู่ในโหมดเศร้า เด๋วมันขาดตอนๆ
(มีแอบนินทาปาล์มด้วยนะพี่เรย์ :try2:)
-
เจ็บครับ
เจ็บมากกกกก
ทำไมเอกต้องทำแบบนี้ด้วย
เขาไม่รักเราแล้วไม่เป็นไร หาเอาใหม่เพื่อนเอ้ยคนยังมี
:serius2: :serius2:
-
ตอนแรกก็อุตสาห์สงสาร
ทำไมเอกเป็นคนแบบนี้อะ แย่มาก ยังงี้ต้องให้แบะตบให้เดี้ยง (ออกแนวโหด) :laugh:
-
oaw_eang อ่ะ พูดทำร้ายจิตใจผมเหมือนคุณแบะทำกับเอกเลย :monkeysad:
need_not2know เอิ้กๆ เข้ามาอ่านกับเขาด้วยหรือ แล้วคนๆนั้นหายไปไหนหล่ะ :monkeylaugh2:
น้องแม้ว กว่าจะหากันจนเจอ :impress3:
suregirl เอิ้กๆโดนผู้ชายตบเนี่ยะ ไม่ได้เบาๆนะครับ เชื่อป๋มอาจกระอักเลือดตายอ่ะ :o
**************************************************************************************************************
"แม่ จารย์ให้ผู้ปกครองไปพบ" ฉันเลือกใช้เวลากลางคืนหลังกินข้าว ค่อยๆไปบอกกับแม่
"ผู้ปกครองใคร" นั่นไง ว่าแล้วแม่ต้อง งง ก็อยู่ดีๆ เล่นไปถามนี่เนอะ
"ผู้ปกครองหนูไง แม่น่ะแหล่ะ จารย์บอกให้ไปหาวันพรุ่งนี้"
"เรื่องอะไรอีกหล่ะ" แม่ถาม
"หนูไปตีกะเค้ามา" ฉันตอบ แม่ส่ายหัวให้อย่างอ่อนใจ
"ไปบอกพ่อโน่น" น่านน ฝันร้ายชัดๆ แม่ไล่ให้ไปบอกพ่อตามเคย บอกพ่อก็โดนตีอ่ะเด่ะ แม่นี่นะ ช่วยหน่อยก็ไม่ได้..T_T
ตอนเช้าพวกฉันตื่นไปโรงเรียนกันตามปกติ ส่วนพ่อแม่แต่ละคนนั้น จะไปโดยสารรถพ่ออีบริทย์ไปพร้อมกันสายๆ อีต๋องโดนหนักสุดตามคาด มันโชว์ขาที่ถูกไม้เรียวฟาดเป็นแนวให้ดู เห็นแล้วน่าสยองจิงๆ คงจะโดนไปหลายสิบทีอยู่เหมือนกัน ส่วนฉันก็มีแววว่าจะไม่รอดอยู่เหมือนกัน พ่อคงรอคุยกะอาจารย์ก่อนนั่นแหล่ะ T-T
เดินเข้าไปถึงโรงเรียน ฉันเจอพวกอีเบนซ์นั่งคุยกะไอ้เอกอยู่ ยิ่งเห็นยิ่งรำคาญลูกตา มันเองคงกังวลกับวันนี้ไม่น้อยเหมือนกันหรอก เอาเฮอะ เมิงจะออดอ้อนเชี่ยไรกันก็ตามสบาย อย่าได้แหยมเข้ามาใกล้กรูอีกละกัน ไม่ว่าหน้าไหน กรูจะอัดให้เละเลย..
ผู้ปกครองพวกฉันมาราวๆ 9 โมงกว่า กว่าจะรวมตัวกันได้แล้วไปห้องปกครองกันก็ 10 โมงแล้ว บรรยากาศเครียดมาก พ่อแม่แต่ละคนทำหน้าบึ้งตึงตลอดเวลา เข้าไปในนั้นอาจารย์ก็เทศน์ให้ฟังอีกเกือบชม. พ่อแม่พวกฉันหน้าหดกันเหลือคนละสองนิ้วเองมั้ง จนสุดท้ายตัดสินให้ถูกทำธรรณ์บน (เขียนไงหว่า) ส่วนตัวต้นเรื่อง ฉันกะอีบริทย์ โดนหนัก พักการเรียน 1 อาทิตย์ พ่อฉันงี้หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย.. (อร๊ากส์...พ่อตีกรูแน่...T-T)
หน้าห้องฝ่ายปกครอง พอพ่ออีต๋องออกมาก็ซัดฝ่ามือใส่อีต๋องเต็มกลางหลังดัง ปั้กก คนอื่นก็ตกใจกันใหญ่ เล่นตีกันกลางโรงเรียนเรย ฉันลุ้นไม่ให้อีต๋องร้องไห้ออกมา เพราะสายตาพวกอีเบนซ์ยังจับจ้องที่มันอยู่ และมันก็ไม่ทำให้ผิดหวัง มันกลั้นน้ำตาเอาไว้จนได้ พ่อมันชี้หน้ามันแล้วเหมือนกับว่า กลับไปโดนตีอีกแน่ๆ เฮ้อ เมิงตั้งการ์ดดีๆ นะอีต๋อง - -*
วันนั้นแทบไม่ได้เรียนเลยแร่ะ ความจะเสร็จเรื่องเสร็จราวก็เหลือต้องเรียนอีกไม่กี่คาบ แต่ใครยังจะมีกะใจจะเรียนอีกหล่ะ ก็เลยพากันโดดเรียนไปเดินห้างแก้เซ็งกัน 4 คน มีฉัน อีบริทย์ อีต๋อง และก็บักจ๊อด (เมิงนี่ตามทุกงานเลยเจงๆ นะเนี่ย - -*)
"กลัวเปล่าวะ" ฉันหันไปถามอีต๋อง เพราะแสนจะห่วงชะตากรรมที่กำลังจะเกิดในอีกไม่กี่ ชม. ข้างหน้านี้
แต่มันกลับส่ายหน้า
"กรูชินแล้ว :-)กก" อ้าว มาด่ากรูอีก อีสาดด แต่ก็ดียิ่งเมิงเครียดเท่าไร บรรยากาศก็ยิ่งหดหู่ว่ะ อย่าไปสนใจเลยเว่ย มาแรดกันดีก่า
"เมิงดูไอ้จ๊อดดิ ตามพวกเรามาต้อยๆ กรูว่า แมร่งต้องเป็นกระเทยแน่ๆเลย" ฉันพาเพื่อนๆ พูดล้อไอ้จ๊อด ผู้ชาย(รึเปล่า) คนเดียวในกลุ่มตอนนี้ แปลกเนาะ ไอ้นี่แมร่งก็ไม่อาย อยู่กับแต่กระเทย เออคิดไปก็ขำดี
ไอ้จ๊อดมองหน้าฉันใหญ่ ไมวะ ขำแค่นี้มีปัญหาหรอไง
"จุ๋มจิ๋ม" ไอ้จ๊อดตอกกลับ อะไรของเมิงวะ จุ๋มจิ๋ม พวกฉันพากันนั่งงง ไอ้จ๊อดก็เลยหัวร่อชอบใจ ก่อนจะเฉลยว่า
"ตลกตาย ไงหล่ะ ฮ่าๆๆๆ" พูดจบ ไอ้จ๊อดหัวเราะตัวงอ กว่าพวกฉันจะเก็ทกันก็อีกหลายนาทีต่อมา แหมสาด เกิดมาเพื่อสิ่งนี้จิงๆ เลยนะเมิง ดีใจจิงๆ จะไม่เจอหน้าเมิงไปอีก 1 อาทิตย์ โล่งงงงง
ฉันค่อยๆ เดินย่องเข้าไปในบ้าน พอดีพ่อนั่งหันหลังปลูกต้นไรอยู่ไม่รู้ รีบเข้าบ้านดีกว่า อึ๋ย หวาดเสียววว พอเข้าไปในตัวบ้านได้ ฉันวิ่งหางจุกตรูดขึ้นไปบนห้อง เฮ้อออ โล่งอก
"รอดแระกรู" ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ ในใจเป็นห่วงอีต๋องมากมาย ได้ยินเสียงคนเดินตามขึ้นมาชั้นสอง ใครหว่า อย่าบอกนะว่าเป็นพ่อน่ะ T-T
"ไอ้แบะ ไปล้างจาน หุงข้าว แล้วไปซื้อกับข้าวด้วย" โห ไอ้เอใส่เป็นชุด หิวหล่ะสิ สาดด แล้วไม่เคยช่วย
"รู้แล้วน่า เพิ่งมาไม่เห็นหรอไง" ฉันเถียง คนยิ่งกลัวๆ อยู่ด้วย นชอบมาทำให้ตกใจ ไอ้พี่ชายประสาท
เอหันหลังกลับไปข้างล่าง เฮ้อ นึกว่าพ่อให้มาตามซะอีก ตกใจโหมะเลย
"อ้อ พ่อเรียกให้ลงไปข้างล่างด้วยหล่ะ ได้ยินไหมเนี่ย" ไอ้เอตะโกนขึ้นมาอย่างดัง เผาศพกรูด้วยหล่ะเมิง T_T
"อร๊ากกกกกกกกกส์ๆๆๆ" ฉันร้องดังลั่น โดนแม่ราดทิงเจอร์ใส่อีกแระ (ไม่ได้ไม่ดีก็ทิงเจอร์ทั้งปี) แม่ก็ไม่ได้สนใจเรย เอาทิงเจอร์ป้ายแผลที่ต้นขาฉันใหญ่ พ่อเล่นหวดไป 3-4 ที จนไม้เรียวหัก เลือดแตกซิปๆ เลย เจ็บใจจิงๆ เดี๋ยวขาลายหมด ใครจะรับผิดชอบนี่พ่อ
"สมน้ำหน้าเมิงแล้วแร่ะ ให้ไปเรียนเสือกอยากเป็นนักเลง" แม่ซ้ำเติมอีก ชีวิตทำไมมันรันทดยังงี้วะเนี่ย ไม่ไหวแล้ว ขึ้นห้องดีกว่า ไม่กินแล้วข้าวเย็น
ฉันค่อยๆ ลุกเดินขึ้นไปบนห้อง ยังแสบขาแสบตูดไม่หาย นอนดีกว่า ป่านนี้ไม่รู้อีต๋องจะโดนไรมั่ง พ่อมันคงเอาเรือกลไฟยิงใส่แล้วมั้ง เย้ออออ ทนหน่อยนะเว้ยยย เดี๋ยวกรูจะจดหมายไปหารายการวงเวียนชีวิต ให้เค้ามาถ่ายทำชีวิตเมิงให้ดังไปเลย ฮ่าๆๆ
เฮ้อ... ไม่ได้ไปโรงเรียนตั้งอาทิตย์นึง เหงาตายชัก แล้วงี้จะเรียนทันคนอื่นเค้าไหมน้อออ คิดไปคิดมาก็กลุ้มใจ - -"
อุตส่าห์ตื่นนอนแต่เช้า ลงมาช่วยเก็บบ้านกวาดบ้าน แต่ดูดิ๊ พ่อยังไม่ยอมคุยด้วยเลย เซ็งจิงๆ ทำดีไม่ได้ดี ฉันเลยวางมือ เดินเข้าครัวตักข้าวมากินดีกว่า ดูทีวีไปด้วยสบายจะตาย
"อ้าว ไมไม่ไปโรงเรียน" ไอ้เอถาม
"ไม่ไปโว้ยยยย" และนี่คือคำตอบจากน้องสาวสุดสวย ไอ้เอเป็นงง มันคว้าวิทยุแล้วก็เดินตามพ่อไปที่นา
ดูทีวีก็ไม่เห็นสนุกเรย โว้ยย เบื่อเว้ย ไม่มีเพื่อนคุยด้วยเลย อีบริทย์อีต๋อง คงนั่งเมาท์กันอยู่โรงเรียนแล้วแน่ จะแปดโมงแล้ว อีกไม่นานก็คงเข้าเรียนกันแล้วสิ เฮ้ออ กลับมาเร็วๆ เน้อ กรูเบื่อ
เกือบบ่ายสามโมง อีสองตัวนี่ก็ถึงได้โผล่มาที่บ้านฉัน กำลังเคลิ้มๆ จะหลับก็เลยได้ตื่นซะก่อน
"นี่ขนม" อีต๋องยื่นถุงขนมเบเกอรี่ (ทำเอง) ให้กิน สงสัยทำขายไม่หมดน่ะสิ ก็ยังดีวะ ฉันคว้าเอามากิน
"อร่อยไหม" อีต๋องถาม ฉันพยักหน้าแม้ในใจจะแอบคิดว่ามันเค็มไปหน่อยน่ะนะ แต่ของฟรีนี่เนาะ เมิงให้ไรมาก็หร่อยหมดแร่ะ
"รอยไร เมิงก็โดนตีกะเค้าด้วยเรอะ" อีบริทย์ตาดี มันเห็นแนวไม้เรียวที่ต้นขาฉันเข้าให้
"โดนดิวะ เมิงก็โดนหรอ" ฉันหันไปถามอีบริทย์กลับ แต่มันส่ายหน้า นั่นสินะ พ่อแม่เมิงเค้าตามใจเมิงจะตาย โดนก็แปลก ฉันหันไปหาอีต๋อง รายนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าโดน
"2-3 ทีว่ะ" อีต๋องถลกขากางเกงมันขึ้น เห็นเป็นแนวเทือกเขาถนนธงชัยเรย
"กรูโทดนะเว้ย" ฉันอยากบอกเพื่อนคำนี้มานานแระ บอกตอนนี้เลยละกัน
"ขอโทดทำไมวะ เพื่อนกันนี่หว่า" อีต๋องยิ้มให้ กรูนี่โชคดีชิบหาย เกิดมามีเพื่อนอย่างพวกเมิงเนี่ย
"อ้อ พูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็ดีแล้ว" อีบริทย์ทำท่าเหมือนนึกอะไรได้
"ไอ้เอกมันฝากให้มาขอโทดเมิงด้วย" ถุย..กรูก็นึกว่าเรื่องอะไร
"มันบอกว่า มันไม่ตั้งใจจะให้เรื่องเป็นแบบนี้" อีบริทย์พูดต่อ
"พอเหอะๆๆ เมิง" ฉันปรามมันไว้อย่างเหลืออด
"เมิงยังจะเชื่อที่มันพูดอยู่อีกหรอ" ใครจะเชื่อก็เชื่อไปเหอะ ฉันคนนึงหล่ะ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็จะไม่ญาติดีกับมันอีกแน่นอน.
อยู่บ้านเฉยๆ ใครนึกว่าสบาย ยิ่งเห็นคนอื่นไปเรียนกัน ยิ่งร้อนใจ อาจารย์ก็สั่งงานเยอะเลย ทั้งเดี่ยวทั้งกลุ่ม โอ๊ยยยยยส์ ไม่รู้อะไรให้อีรุงตุงนังไปหมด แล้วจะไปทำทันได้ไงหล่ะเนี่ย - -* แต่คิดมากไปก็เท่านั้น ฉันคงทำได้ดีที่สุดก็แค่ฝากอีบริทย์จดงานมาให้นั่นแหล่ะ ทำผิดทำถูกไม่รู้หล่ะ มั่วตั้วไม่ก่อน (ก็ไม่ได้เรียนนี่นา)
เฮ้อออออ เมื่อไรหนอ พ่อถึงจะพูดด้วย นี่ก็สองวันแล้วนะ สงสัย โน่นเรย ได้ไปเรียนโน่นแร่ะ..
"แม่หวัดดีค่ะ" เสียงแหลมแสบไส้คุ้นๆ หู ไม่ใช่ใคร อีบริทย์กลับมาจากโรงเรียนแล้วนั่นเอง
"แม่หวัดดีครับ" ฉันตกใจแทบสิ้นสติ เสียงผู้ชาย อร๊ายยยยส์ อีบริทย์พาผู้ชายเข้าบ้านกรูหรอเนี่ย ฉันหันไปดูหน้าแทบลมจับ ไอ้จ๊อด..
"เอ้ยยย มาบ้านกรูทำไมเนี่ย" ฉันถามเสียงหลง ตกใจชิบหาย ไอ้จ๊อดวางเป้ใบใหญ่ลงที่พื้น ก่อนจะตอบว่า
"ก็มาทำงานดิ งานกลุ่มน่ะ" มันทำหน้ายวนๆ อีบริทย์ต้องเดินเข้ามาเคลียร
"งานวิชาอาจารย์ปรียาภรณ์น่ะ ส่งวันจันทร์นี้แล้ว" มันควักหนังสือที่หยิบยืมมาจากห้องสมุดออกมากองเป็นตั้งๆ โห รายงานจะทำวันเดียวเสร็จหรอวะ ฉันคิดในใจ
ไอ้จ๊อดเดินเกร่ไปเกร่มาในบ้าน มันเลือกที่นั่งอันเหมาะเจาะได้ก็นั่งพิงผนังอย่างสบายใจ ฉันมองหน้าอีบริทย์อีกครั้ง
"แล้วพามันมาด้วยทำไม" ฉันถามอย่างเคืองๆ
"ก็เห็นว่าต้องพรีเซนต์ด้วย มันเรยจะมาซ้อม" อีบริทย์ตอบ
"แล้วเมิงจะให้มันกลับรถเที่ยวไหน" ฉันถามต่อ อีบริทย์ส่ายหัว
"เห็นมันบอกว่าจะไม่กลับนะ"
"ฮ้าาาาาาา " ตายๆๆ ไม่กลับแล้วมันจะค้างที่ไหน นี่เมิงอย่าบอกนะ ว่าจะให้มันค้าง.........บ้านกรู - -"
สุดท้ายความซวยก็ต้องลงเอยที่ฉันไปซะทุกทีเลยสินะ บ้านก็ไม่ได้รวย ยังจะต้องมาเลี้ยงไอ้จ๊อดให้เปลืองข้าวเปลืองน้ำอีก จะขอเก็บค่าหัวซะหน่อย ก็ไม่รู้จะได้หรือเปล่าเรย - -*
ฉันกะอีบริทย์ออกไปช่วยกันทำงานบ้าน ดูดิ คนอื่นเค้าทำงานกันให้ง่วน ไอ้จ๊อดนั่งดูทีวีอยู่ในบ้านหัวเราะดังลั่น สาดด เปลืองไฟบ้านกรู - -"
"แบะ ล้างจานเสร็จแล้ว ไปซื้อเครื่องต้มยำให้แม่หน่อยนะ" แม่ฉันชะโงกหัวออกมาบอกทางหน้าต่างในครัว ไม่รู้จะเห่ออะไรนักหนา แค่ไอ้จ๊อดมานอนบ้านเนี่ย ถึงกับเข้าครัวทำกับข้าวเองเลย เชอะ
"จร้าาาา" แต่จะยังไงก็ต้องไป T.T
พ่อกะไอ้เอมาถึงบ้านก็ งงๆ ทำไมมีเพื่อนผู้ชายมานอนบ้าน แต่พอรู้ว่ามาทำรายงานกันก็ไม่ว่าอะไร วันนี้แม่ทำกับข้าวเยอะเชียว ไม่รู้จะทำเยอะขนาดนี้ทำไม ไอ้จ๊อดยิ่งกินเปลืองๆ อยู่นะแม่
"โหย อร่อยจังแม่" ไอ้จ๊อดตักซดๆ ปากประจบแม่ฉันจนยิ้มแก้มปริ ดูซิ บ้านฉันไม่มีใครแดกทันมันซักคน ฉันเอื้อมมือจะตักไข่เจียวหมูสับข้างหน้า แต่ช้อนก็ดันไปชนกะช้อนของพ่อเข้าพอดี
"เป๊งง" (เสียงช้อนกระทบกัน เนื่องจากไม่ได้ใช้ช้อนกลาง) เรามองหน้ากัน ต่างคนก็ต่างหยุดมือ พ่อฉันทำเนียนชักมือกลับไปกินข้าวต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีงี้อีก
ฉันได้ทีก็เลยตักไข่ไปใส่จานพ่อ แล้วก็ตักใหม่มาใส่จานตัวเอง (อีอันหลังน่ะ หมูเต็มเรยย กร๊ากกกกส์ๆ) พ่อคง งง ๆ ซึ้งเลยหล่ะสิ ไม่กล้ากินเลยหง่ะ อ่ะคริคริ
"แบะเอาน้ำให้กินหน่อยเด่ะ" ป๊าดดดด หาข้าวให้มันแดก ต้องหาน้ำให้มันด้วยอีกนะเนี่ย - -" เซ็งกะไอ้จ๊อดว่ะ คนกำลังซึ้งๆ เมิงกินข้าวไม่ต้องกินน้ำไม่ได้หรอไง..
เมื่อขุนข้าวขุนน้ำไอ้จ๊อด จนอิ่มหมีพลีมันแล้ว มันก็นั่งอืดอยู่ตรงนั้น เป็นฉันกะอีบริทย์นี่ต้องมาเก็บสำรับไปล้างไปทำ มาลำบากกรูแท้ๆ เลยเมิง
"ไอ้แบะอยู่โรงเรียนมันเกหรอ" แม่ฉันถามไอ้จ๊อด ไอ้จ๊อดทำนิ่งๆ ไปหน่อยนึง สงสัยรู้ตัวว่าฉันยืนฟังคำตอบมันอยู่ หุหุ
"ก็ไม่เกนะแม่" มันตอบ เฮ้อ ค่อยโล่งอกหน่อย
"แต่ก็ชอบโวยวายๆ พูดกับเพื่อนก็ไม่เพราะ เอะอะก็ใช้กำลัง" อ้าวซวยแล้วสิ ไอ้จ๊อดเผาฉันไม่ไว้หน้า พ่อมองมาที่ฉัน อยู่ไม่ได้แล้วเว้ยย หนีเข้าครัวดีกว่า คืนนี้นะไอ้จ๊อด เมิงเจ็บ...
"ยังไงก็ช่วยดูๆ ดึงๆ กันหน่อยละกัน" พ่อฉันพูดทิ้งท้าย เพราะคงหวังจะพึ่งอีบริทย์ได้ยาก กร๊ากกกส์ หารู้ไม่ ไอ้จ๊อดน่ะตัวดีเลย ตัวก็เหม็น เรียนก็ไม่เก่ง กินจุ บ้าผู้หญิง ติดเกมส์ โอ๊ยยยยยยส์ สารพัดสารเพ ไม่อยากจะเซดดดดดดดดดด -*-
ตกกลางคืน ฉันอาบน้ำเสร็จ ออกมาเห็นอีบริทย์กางมุ้งกางท่ารอไว้เรียบร้อยดีมาก ฉันไล่ไอ้จ๊อดไปอาบน้ำ เพราะเหลือมันคนเดียวที่ยังไม่ได้อาบ แต่แมร่งพูดยากยังก๊ะเด็กๆ
"ไปดิ๊.." ฉันไม่กล้าเสียงดังมาก เพราะคนอื่นๆ เค้าขึ้นนอนกันหมดแล้ว ไอ้จ๊อดมุดเข้าไปนอนงุดๆ อยู่กลางมุ้ง
"หนาวอ่ะ ไม่อาบไม่ได้หรอ" มันเริ่มออกอาการงี่เง่า กรูว่าแล้ว ตัวมันถึงได้เหม็นยังกะซากศพ
"ไม่อาบ เมิงไปนอนนอกบ้านเรย" ฉันชี้มือไปหน้าบ้าน หมดเวลาใจดีแระ ไอ้จ๊อดทำหน้ามุ่ย มันค่อยๆ แงะกระเป๋าเป้เปิดออก หยิบเอาพวกเสื้อผ้า กางเกงในออกมา
"ไม่ได้เอาแปรงสีฟันมาอ่ะ" ไอ้จ๊อดแถไปเรื่อยๆ
"ขอยื......................" หยุดเรย เมิงไม่ต้องพูด กรูรู้ว่าเมิงจะพูดอะไร คนเชี่ยไรให้ยืมแปรงสีฟัน อี๋ๆๆๆๆ ใช้นิ้วถูๆๆ เอาเลยเมิง ฉันลากมันออกมาจากมุ้ง ดันมันไปจนถึงหน้าห้องน้ำจนได้ ไอ้จ๊อดตัดใจเดินเข้าไปในห้องน้ำ มันหันมาคว้าผ้าเช็ดตัวที่พาดที่หัวไหล่ฉันเข้าไป แล้วปิดประตูทันที
"เฮ้ยยยยยยย ของกรูน้า" ฉันเคาะประตูย๊อกๆ มันก็ไม่มีท่าทีจะเปิด
"ลืมเอาผ้าเช็ดตัวมา ยืมหน่อย" ดูมันพูดดิ มักง่ายว่ะ ไม่เอามาทำไมไม่บอกหล่ะวะ ผืนอื่นยังไม่ได้ใช้ก็มี แล้วที่สำคัญ นั่นมันของส่วนตัวของกรูนะเมิง ถ้าเมิงเอาไปเช็ดโจ๊ย เช็ดไข่ ขึ้นมาอ่ะ อร๊ากกกกกกกส์ แค่คิดก็ลมใส่
ฉันเคาะประตูอยู่อีกหลายที แต่คงไม่ทันแล้วแหล่ะ ป่านนี้แมร่งคงเช็ดทุกซอกทุกมุมไปแระ T-T
เราสามคนนั่งคัดเนื้อหาจากหนังสือเล่มหนาๆ หลากหลายเล่ม ฉันจดข้อความขยึกขยือลงในเศษกระดาษหนึ่งแผ่น พยายามที่จะลำดับเนื้อหาทั้งหมด อีบริทย์ค่อยๆ คัดแต่ละเรื่องลงในกระดาษรายงานอย่างบรรจง อีกนานเลยหล่ะกว่าจะเสร็จ รวมปก รวมสารบัญแล้ว 20 หน้าเห็นจะได้มั้ง
ดึกๆ อย่างนี้ ตามันจะหลับซะให้ได้ พัดลมก็เป่าลมโกรกเย็นสบาย ฉันเพิ่งสังเกตุเห็น ไอ้จ๊อดเวลามันไม่ใส่น้ำหอมนี่ตัวมันก็หอมดีเหมือนกันนะ แถมไม่ต้องทำผมตั้งเป็นหนามทุเรียนก็ดูดีออก ไม่รู้มันนึกบ้าอะไรของมัน แต่ที่รู้ตอนนี้ ไอ้จ๊อดคงง่วงเต็มที่แล้ว ฉันเห็นมันหลับตาฟุบกับหมอนแน่นิ่งไป 2 นาทีแล้ว
"เฮ้ยยย เอก ตื่น" อีบริทย์เขย่าตัวไอ้จ๊อดใหญ่ มันลืมตาสลึมสลือ เหอะๆ พอเฮอะว่ะ กรูเองก็ง่วงจะแย่แล้ว
"คืนนี้พอก่อนเหอะว่ะ กรูก็จะไม่ไหวแล้วเนี่ย" ฉันปิดตำราลง แล้วยกทั้งหมดไปไว้บนหัวนอนข้างๆ หมอน อีบริทย์ลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจ คงเมื่อยแย่แล้วสิ
"จัดที่นอน กันมุ้งให้เรียบร้อยสิไอ้จ๊อด" ฉันหันไปบ่น ไอ้นี่แมร่งจะนอนท่าเดียว มันค่อยลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ ท่าทางจะไม่เคยลำบาก
"อิ๊บนอนตรงกลาง" ไอ้จ๊อดพูด มันหยิบกระเป๋าเป้มาวางจองพื้นที่ไว้
"อิมพอสสิเบิ้ล" ฉันแย้ง มือสองข้างยกเป้ใบยักษ์ของมันเหวี่ยงไปติดผนังมุ้งอีกฟาก และนี่คือคำตอบสุดท้าย.. ไอ้จ๊อดนี่ยังไงซะแระ มีแผนเปล่าเนี่ย - -"
(2 ต่อ 1 เลยนะตะเองงง)
ฉันนอนหลับๆ ตื่นๆ อยู่นานสองนาน ไอ้จ๊อดเป็นไรไม่รู้ นอนดิ้นไปดิ้นมาอยู่ได้ หายใจก็ฮึดฮัดๆ สงสัยแปลกที่เลยนอนไม่หลับ ทำลำบากคนอื่นเค้าอีก ง่วงจะตายก็เป็นว่าไม่หลับซักกะที ฉันนอนตะแคงหันหลังให้เพื่อนสองคน พยายามข่มตาให้หลับ ปิดหูทั้งสองไว้แนบสนิท เพื่อจะไม่ให้ได้ยินเสียงอะไร ไอ้จ๊อดยังดิ้นไปดิ้นมาไม่เลิก
"ไอ้จ๊อด นี่เมิงเป็นไรของเมิงเนี่ย" ฉันเหลืออดแล้ว ใครมันจะไปหลับลงวะ (นอกจากอีบริทย์ - -*)
"กลัวผี" ไอ้จ๊อดตอบแหยง ๆ "เปิดไฟนอนได้ไหมหล่ะ" มันพูดต่อ
"ผีพ่อเมิงสิ" ถุย..ไร้สาระจิงๆ เลย นอนซะเหอะ เชื่อกรู เปิดไฟนอนเมิงมีสิทธิ์เจอ จูออน ลุกมาเยี่ยวก็เป็นได้ จะหาว่ากรูไม่เตือน
ไอ้จ๊อดคงเคือง โดนขัดใจ มันหันหลังให้ฉันขวับ ทีเนี้ยหล่ะไม่ดิ้นแระ ไม่นานฉันเลยได้ผล็อยหลับลงไปได้น่ะ
zzzzzzzz
ฉันตื่นมากลางดึก เพราะมีใครซักคนกำลังลุกไปเข้าห้องน้ำ ฉันมองตามไปที่เงาดำ แล้วสันนิษฐานว่าคงเป็นไอ้จ๊อดแน่ๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร กำลังหลับเพลินๆ อากาศก็เย็นสบายดีแท้ ว่าแล้วฉันก็รีบนอนคุดคู้หลับต่อทันที
ไอ้จ๊อดเข้าห้องน้ำไปไม่นาน ฉันก็ได้ยินเสียงก้าวเท้าเดินกลับมา มันมาจอดอยู่ตรงฟากทางฉัน สงสัยหาทางเข้ามุ้งไม่เจอซะละม้าง
มันค่อยๆนั่งลงตรงมุ้งฟากฉัน นี่ ถ้าเดาไม่ผิดมันต้องแหวกมุ้งเข้ามา แล้วเดินข้ามหัวฉันกะอีบริทย์เข้าไปนอนแน่ๆ เลย ไอ้นี่นิ มักง่ายไม่เลิก แต่คอยดูนะ ถ้ามันทำงั้นจิงๆ ฉันจะถีบมันให้ติดพัดลมไปเลย
แต่เหมือนดวงมันยังไม่ถึงฆาต ฉันไม่เห็นมันจะแหวกมุ้งขึ้นมาเลย นั่งทำอะไรของมันอยู่นะ ไม่หนาวหรือไง ฉันรอดูมันอยู่พักนึงนั่นแหล่ะ เผื่อว่ามันนอนละเมอก็จะได้ลากมันกลับที่นอน ดูสิน่ะ คนอุตส่าห์หวังดี แต่ดูมันทำละกัน
ไอ้จ๊อดก้มลงมาจูบแก้มของฉันจากด้านนอกมุ้ง เริ่มจากเบาๆ ครั้งสองครั้ง แล้วก็แรงขึ้นๆ มันคงนึกว่าฉันหลับ ฉันแกล้งขยับตัว
-
เอาเเล้วไงไอ้จ๊อด เหอๆ สนุกจริงๆครับเรื่องนี้เสียดายที่ใกล้จะจบละ เอามาลงอีกเร็วๆนะครับพี่เรย์ :dont2:
-
ไม่เอาอะจ๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มุ้งมันกั้นอยู่อะ
มุดเลยๆๆๆๆๆๆ :monkeylaugh2:
-
พี่เรย์ ไมมันสั้นงี้ล่ะ ยังไม่ไปถึงไหนเลย :o
ทำไมเข้ามาอ่านแล้วต้องถามหาคนๆนั้นด้วยล่ะ :try2:
เข้ามาอ่านเหมือนกันมะด้ายรึงายยย :kikkik:
เอิ๊กกก แบะน่ารัก โหด มัน ฮา โดนจาย :haun6:
-
ชิส์
ให้มันได้อย่างนี้สิ
โอ้วพระเจ้า!!! จ็อด มันยอดมากกกก
ลป.
มาต่อให้ไว้เลยนะหนูบลู
:pigangry2:
-
jammy เหอะๆระวังแบะคุงมาเก็บตังเน้อ :angellaugh2:
oaw_eang คิกคิก ระวังมุ้งขาดนะครับ :haun6:
need_not2know เต็มหน้าพอดีอ่ะครับ มันใส่ได้แค่นี้ 20000 ตัวอักษร :3063:
น้องแม้ว หุหุ อย่าไปมุดมุ้งใครเขาน้า เด่วเดือดร้อน :kikkik:
************************************************************
ไอ้จ๊อดรีบผงะตัวออกอย่างเร็ว มันค่อยๆ ไต่เข้ามาในมุ้งกลับไปนอนที่มันตามเดิม
อะไรกันวะเนี่ย ทำไมหัวใจเต้นแรงจังวะ ฉันรู้สึกแปลก ขนลุกไปทั้งตัว ทำไมไอ้จ๊อดทำงี้อ่ะ....
ไอ้จ๊อดนี่มันมาสุมไฟในอกฉันแท้ๆ นอนไม่หลับเรยทีนี้ ในใจร้อนรุ่มพิกล สาดเอ้ยยย มาจูจรุ๊บกูได้ไงฟร่ะ เยื่อ พรหม จรรย์กรูขาดหมดพอดี คืนนั้นฉันนอนเอามือ กุม ตูดไว้ตลอดคืน ห่วงก็แต่เพื่อน อีบริทย์เมิงระวังเหอะ นอนอ้าซ่าใกล้ๆ มัน จะโดนอัด ถั่ว ดำไม่รู้ตัว ตัวใครตัวมันละกันวะ..งานนี้
เช้ามืดวันต่อมา ฉันลุกขึ้นแต่เช้าเพราะนอนไม่ค่อยจะหลับ ขอบตางี้ดำยิ่งกว่าหมีแพนด้าเชียว ไอ้ที่ตื่นเช้านี่ก็ไม่ใช่อะไรหรอก จะรีบมาสรุปทำรายงานให้เสร็จน่ะ จะได้แบ่งๆ เนื้อหากันไปซะ แยกย้ายกันไปท่องให้หมดเรื่องหมดราวไป
"ทำไมตื่นแต่มืดแต่ดึกเลย" ตื่นเช้ามาก็เจอพ่อพอดี อร๊ายยยยยยยส์ พ่อคุยด้วยแล้ว อ่ะคริคริ
"จะรีบทำงานอ่ะพ่อ" ฉันตอบสั้นๆ เช้าๆ อากาศหนาวจัง เลยต้องแจ้นหาเสื้อกันหนาวมาใส่แทบไม่ทัน ไอ้จ๊อดเริ่มขยับตัวแล้ว สงสัยเสียงดังกันไปหน่อย เมิงหลับไปเลยนะ หลับยาวววววววไปเลยยิ่งดี ฉันนึกในใจ
แม่เดินตามพ่อลงมาติดๆ คว้าเสื้อคลุมได้ตัวนึง ่ก็บึ่งมอไซด์ออกไปซื้อกับข้าว ฉันไม่ลืมจะฝากซื้อขนมครกหน้าหมู่บ้านกับแม่ด้วย ไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว
เสร็จแล้ว ฉันหอบหนังสือออกมานั่งม้าหินอ่อนเปิดไฟอยู่หน้าบ้าน เช้าๆ อย่างนี้สมองโปร่งดีจัง ค่อยๆ ไล่ทำรายงานอยู่ได้พักใหญ่ๆ ไม่นานไอ้จ๊อดก็ตื่น มันงัวเงียๆ เดินตามออกมาหน้าบ้าน
"โหย ทำไรแต่เช้าเนี่ย ขยันไปแระ" ไอ้จ๊อดฟุบลงที่ม้าหินอ่อน พูดทีแทบจับใจความไม่ได้ ง่วงก็ไปนอนสิวะมาทรมาน (กรู) อยู่อย่างนี้ทำม้ายยยยยยย ฉันใช้ความนิ่งสยบความเคลื่อนไหว ไอ้จ๊อดหันมามองหน้า ขี้ตาเงี้ยเยิ้มเลย
"ตื่นเช้างี้ทุกวันเรยหรอ" มันถาม เฮ้อ ชักอ่อนใจกับมัน เลยพยักหน้าตอบให้พ้นๆไปด้วยความรำคาญและแอบกรัวเล็กน้อย เดี๋ยวมันปล้ำขึ้นมาทำไงหล่ะ
"มาเดี๋ยวช่วย" ไอ้จ๊อดคว้าหนังสือไปตรงหน้า ฉันดึงมันกลับมาที่เดิม
"เสร็จพอดี" ฉันฉีกกระดาษที่โน๊ตหัวข้อรายงานไว้ในส่วนของมันให้ไป แล้วก็รีบขนหนังสือกองเบอเร่อกลับเข้าบ้านอย่างไว
เสียงรถมอไซด์แม่บึ่งกลับมาพอดี แม่ซื้อของมาพะรุงพะรัง พอเห็นหน้าไอ้จ๊อดก็ทัก
"ทำไมตื่นแต่เช้าหล่ะลูก" แม่ฉันถาม ไอ้จ๊อดยิ้มๆ ให้ แม่ฉันเลยยื่นถุงขนมครกให้มัน มันก็รีบยกมือไหว้ใหญ่เรย
"ขอบคุณครับ ของโปรดผมเลย" แหม น้อยๆ หน่อยเมิง
"อ้อ ไอ้แบะมันถึงได้ฝากให้ซื้อมา" น่านนน ไม่ใช่แระแม่ หนมครกของหนู จะซื้อมากินเองต่างหาก เอาไปให้มันทำม้ายยยยย T.T
ไอ้จ๊อดหันมามองหน้าฉัน พลางส่งสายตาให้ฉันปริบๆ
น้อยๆ หน่อยสาดด นี่เมิงคิดอะไรอยู่น่ะ กรูเปล่านะเว้ย...
"เฮ้อ อะไรอ่ะ ยังจำไม่ได้เลย" ไอ้จ๊อดโวยวายไม่เลิก ฉันโยนกระเป๋าเป้ส่งขึ้นรถให้มันไป
"ไปท่องตามที่จดให้นั่นแหล่ะ ไม่มีอะไรหรอก" ฉันกำชับ แอบดีใจ ได้ไล่มันกลับบ้านไปซักที นี่อุตส่าห์ให้กินขนมครก+เบรคฟาสต์ ที่บ้านแล้วนะเนี่ย
"โหย อะไรของเธอเนี่ย หอบเสื้อผ้ามาเต็มกระเป๋าเลยนะเนี่ย" ไอ้จ๊อดบ่นอุบ ทำหน้าเป็นตูดเลย คนขึ้นกันเต็มแล้ว รถลุงค่อยๆ เลื่อนตัวออกไปแล้ว ฉันยืนยิ้มส่งมือบ๊ายบายให้มันอย่างสบายอุรา ลัน ลัน ล๊า ไม่เสียตูดแล้ววว
"ทำไมเมิงไล่มันกลับเร็วจัง" อีบริทย์ถามฉัน ระหว่างกำลังเดินกลับบ้าน อีนี่ไม่รู้อะไรซะแล้ว
"อีเวน เมื่อคืนเอาแต่หลับ แมร่งแอบมาทำมิดีมิร้ายกรู ไม่รู้เรื่องเลยสิเมิงเนี่ย" ฉันตวาด
"เฮ้ย ขนาดนั้นเรยหรอ" อีบริทย์ทำหน้าตกอกตกใจ
"ไหนแมร่งบอกกับกรูว่าจะแค่หอมแก้ม" อ่ะจ๊ากกกกกก อีบริทย์พูดอะไรออกมาเนี่ย
"อีสันขวาน เมิงพูดมาเลยนะ พูดมาให้หมด" ฉันเอามือชี้หน้าเพื่อนซี้ อีบริทย์ยิ้มแหยๆ อีสาดนี่ หัดมีฟามลับกับเพื่อนฝูง - -* (เลววววว)
- - - - - - - - - - -
ฉันงอนไม่ยอมพูดกับอีบริทย์กะอีต๋องตั้งแต่เช้าแระ เพื่อนกันภาษาอะไรอ่ะ รวมหัวกันหลอกฉัน
"แบะ ยังไม่หายโกรธอีกหรอ" อีต๋องพูดอยู่ข้างๆ ฉัน ฉันทำเป็นไม่ได้ยินแล้วนั่งล้างจานต่อไป อีบริทย์ลุกมาทำท่าจะช่วย แต่ฉันไม่ให้ช่วยซะยังง้าน
"เฮ้ย อะไรของเมิงวะ" อีบริทย์บ่น
"พวกกรูก็ไม่อยากปิดเมิงหรอกนะเว้ย แต่ไอ้เอกมันข้อร้องไว้อ่ะ เมิงจะให้กรูทำยังไง" มันรีบแก้ตัว ไม่ต้องเลยเมิง โทดไอ้เอกกันอย่างเดียวเรย เห็นคนอื่นดีกว่าเพื่อน เชอะ ฉันรีบล้างๆ จานให้เสร็จ ล้างไม้ล้างมือเสร็จแล้วก็สาดน้ำคว่ำกะลามัง อีบริทย์อีต๋องโดดหลบกันเหยงๆ
"เอาเหอะน่า อีแบะ มีคนรักดีกว่ามีคนเกลียดนะเว้ย" อีต๋องยังเชียร์ไม่เลิก
"รักกะพ่อเมิงเซ่ะ.." ฉันตะโกนมาตอบ แล้วก็เดินเข้าบ้านไปแอบทำรายงานไม่สนใจใคร
ไอ้จ๊อด คราวนี้จะเป็นคราวสุดท้ายที่เมิงจะได้อยู่กลุ่มกรู -*-
อร๊ากกกกกกกส์ ปวดหัวกะอีสองตัวนี่จังเลย แมร่งเอาแต่เชียร์ให้ได้เสียกะไอ้จ๊อดอยู่ได้ เกลียดมันยิ่งกว่าขี้อีก ไม่รู้กันบ้างเหรอไง ไม่รู้ไอ้จ๊อดมันมีดีอะไรนักหนา
"เอาน่า ลองคบดูก่อนเหอะเมิง" อีต๋องเร้าหรือ
"ไม่" ฉันตอบ
"ถ้าคบกันไม่ดี ค่อยเลิกก็ได้นี่หว่า" อีต๋องยังไม่ละความพยายาม
"เมิงไม่หยุด กรูตบ" ฉันง้างฝ่ามือพิฆาต อีต๋องหุบปากโดยดี อีเชี่ยนี่ พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลัง -*-
"เฮ้อ น่าสงสารไอ้เอกว่ะ" อีบริทย์เอาบ้าง มันทำเป็นพูดอย่างอ่อนใจ (สารเลวแท้ๆ เลยพวกเมิง ปิดกรูมาได้ตั้งนาน)
...................................
"ทำไมไอ้คนนั้นมันกลับไปเร็วนักหล่ะ งานเสร็จแล้วเหรอ" แม่ฉันถามอย่างสงสัยกลางวงข้าว
"อีแบะมันไล่เขากลับไปแล้วจ่ะแม่" อีบริทย์สาระแนนักเชียว เดี๋ยวก่อนเหอะเมิง ฉันค้อนมันตาเขียว แม่หันมามองที่ฉัน ฉันส่ายหัวทำเป็นไม่รู้เรื่อง
"แฟนไอ้แบะมันหรอ" ไอ้เอหาเรื่องมาให้กรูซะแล้วไหมหล่ะ อีบริทย์นั่งขำคิกๆๆ
"เอ้ยยยยยยยย ไม่ใช่ซักหน่อย" ฉันต้องรีบบอกปัด เพราะพ่อมองหน้าตาเขียวปั๊ด
"ระวังโดนผู้ชายมันหลอกเอาหล่ะ" พ่อฉันเตือน จร้าาาาาา พ่อ รับรองไม่โดนหลอกแน่ๆ (แต่จะไปหลอกเค้าเปล่า ไม่รู้น้า) กินข้าวกันต่อดีกว่า กินเสร็จจะรีบไปท่องรายงานต่อแระ เหลืออีกหน่อยนึงก็จะหมดแล้วอ่ะ เอ้า สู้ๆ..
ฉันต้องทนนอนหง่าวอยู่ที่บ้านอีกหลายวัน กว่าจะพ้นโทษได้ไปโรงเรียนได้ ไปแล้วก็ยังจะต้องไปรายงานตัวที่ห้องฝ่ายปกครองอีก เซ็งชิบเลย ไม่อยากเจอหน้าเลยดีกว่า
เรื่องคราวนั้นท่าจะดังไปกันใหญ่ นอกจากเรื่องกระเทยตบกัน ก็เห็นจะมีเรื่องวิกนี่แหล่ะ ที่พาเอาเด็กรุ่นหลังเริ่มทำตามกันมาบ้างแระ ก็ขออย่าให้มาซวยที่กรูอีกละกัน นี่ก็ยังร้อนๆ หนาวๆ อยู่เลยเนี่ย ผมยาวแล้วด้วย ให้ตัดอ่ะร้องไห้ตายเลย
"แล้วอย่าก่อเรื่องอีกหล่ะ" ฝ่ายปกครองยังไม่วายทิ้งท้ายกับฉันอีก ไปดีกว่า ไม่อยู่แระ ฉันเดินออกมาจากห้องฝ่ายปกครอง อีเบนซ์เดินสวนกับฉันเข้ามาพอดี
"อีสาดดดด"
"ดอกกกก"
ต่างฝ่ายต่างกัดฟันด่ากันอย่างมันส์อุรา
"เฮ้ยยย อะไรอ่ะ" ไอ้จ๊อดทำหน้ายิ่งกว่าโดนผีหลอก แมร่งเถียงกะอีบริทย์ข้ามหัวฉันไปมาอยู่เนี่ยหล่ะ คนจะแดกข้าวเรยหมดรมณ์กันพอดี
"จริงๆ อีแบะมันรู้หมดแล้ว" อีบริทย์ก็ไปล้อมันอยู่ได้ จะพูดให้ได้ไรขึ้นมาเนี่ย
"รู้อะไรหล่ะ" ไอ้จ๊อดยังดื้อแพ่ง ฉันนั่งจกข้าวกินอย่างไม่สนใจ
"ก็รู้หมดไง เรื่องที่แกบอกกับฉันน่ะ" อีบริทย์เอาใหญ่เลย สนุกปากเรยสิเมิง พูดไปหัวเราะไป ดอกกกก
"บริทย์นั่นแหล่ะ บอกน่ะ" ไอ้จ๊อดนั่งลงเก้าอี้ มันทำหน้ามุ่ยๆ เหมือนเด็กถูกขัดใจ
"เอ้ยย ไม่ได้บอกเว้ย มันรู้เอง" อีบริทย์ปัด ไอ้จ๊อดคงคลางแคลงใจ มันหันมามองหน้าฉันซึ่งถือโอกาสตอนมันเถียงกัน แดกข้าวเสียเกือบหมด
"จริงๆ นะเว้ย ตอนแกไปหอมมันน่ะ มันยังไม่หลับเลย ความก็เลยแตกไง" อีบริทย์ก็ไม่ยอมหยุด เมิงพูดเรื่องนี้กันได้ไหม เดี๋ยวกรูอ๊วกใส่หน้าเรยยยยย -*-
ไอ้จ๊อดทำหน้าเหวอมากมาย
แล้วสิ่งที่ฉันคาดไว้ก็เป็นจริง ไอ้จ๊อดมองหน้าฉันแทบไม่ติด เวลาฉันปราดสายตาไปทีไร มันก็เขินทู๊กที... (กรูต่างหากที่ต้องเขินน่ะ) ไม่รู้อะไรกันนักกันหนา..
"ท่องรายงานได้ครบหมดยัง" ฉันถาม ด้วยความเป็นห่วง (คะแนน)
"อื้มม" ไอ้จ๊อดตอบกระบิดกระบวน สาดดด กรูไม่ได้จีบเมิงซักกะหน่อย
"เดี๋ยวเราท่องให้ฟังนะ....." ไม่ต้องละ Please shut off ฉันรีบเบรคมันหัวขะมำ กรูถามหน่อยเดียว ไปไกลเลย... - -" ไอ้จ๊อดยังไม่เลิกหน้าแดง
"อีแบะ เมิงก็ฟังมันหน่อยสิวะ มันอุตส่าห์จะท่องให้ฟัง" อีบริทย์เข้ามาเสริม มันหัวเราะคิกๆ สะเหร่อจริงๆ เลย ท่องก็ยังท่องไม่ได้ เดี๋ยวกรูตบหัวหักเลย เมิงรีบเลยนะ รีบท่องซะเดี๋ยวนี้เลยยย
คาบสุดท้ายก่อนกลับบ้าน มีแอคซิเดนท์เล็กน้อย ดันไปเดินชนโจทก์เข้าตอนเดินเข้าห้องเรียน น้ำอัดลมที่ซื้อมาก็กระเด็นเลอะเทอะไปทั่ว
"โอ๊ยยยยยยยยย เดินไม่ดูเลยหรอไง" ดิฉันวีนแตกอีกแล้ว ฟามจิงก็ไม่ได้ดูกันทั้งคู่แร่ะ
"ขอโทดๆๆๆ" ไอ้เอกตกใจใหญ่ มันรีบควักผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงออกมาจะเช็ดรอยเปื้อนให้ (เกย์เปล่า พกผ้าเช็ดหน้า)
"เดี๋ยวเราเช็ดให้นะ" มันเอื้อมมือจะมาซับรอยเปียกให้ ฉันรีบปัดมือมันออกไป เชี่ยยยย นมกรู.. -*-
"ไม่ต้อง" ฉันตวาดมันเสียงดัง ก่อนจะเดินเอาแก้วน้ำอัดลมที่เหลือไปทิ้งที่ถังขยะ (เสียดายหง่ะ ดูดได้จึ๊กนึงเอง) เป็นอันเสร็จสิ้นกระบวนการวีน
บรึ๋ยยยยยย เย็นนมว่ะ.........
ฉันเดินหน้าหงิกกลับไปที่โต๊ะ อีบริทย์รื้อกระเป๋าให้เกลื่อน สงสัยจะหาทิชชู่มาให้น่ะนะ
"อ่ะ เอานี่" ไอ้จ๊อดยื่นผ้าเช็ดหน้าของมันมาให้
ฉันส่ายหัวไม่รับของๆ มัน ปล่อยให้มันเปียกไปอย่างเงี้ยนี่แหล่ะ เดี๋ยวมันก็แห้ง
"มันโป๊.." ไอ้จ๊อดเอ็ดเสียงดัง ฉันก้มลงไปมองหน้าอก เสื้อนักเรียนบางๆ สีขาว พอเวลาเปียกน้ำเข้าไปเนี่ย เห็นเป็นเนินเป็นร่องเลยวุ้ย ตัดสินใจยอมคว้าผ้าไอ้จ๊อดมาซับๆ ซักหน่อย ไอ้จ๊อดหัวเราะฉัน หุหุ
"เราซับให้ก็ได้นะ" ไอ้จ๊อดพูดแหย่ ฉันโยนผ้าเช็ดหน้าคืนมัน
"ไม่ต้องโว้ย"
ไอ้จ๊อดกะอีบริทย์พากันหัวเราะคิกคักๆ หัวเราะทำเชี่ยไร กรูเช็ดของกรูเองได้ สาระแนกันจิงๆ เลย
"สงกะสัย กลัวเราทำเสียวมั้ง" ไอ้จ๊อดหันไปพูดกะอีบริทย์ แล้วก็ปล่อยฮากันสนั่นหวั่นไหว อร๊ายยยยยยยยยยยยส์ กรูรับไม่ได้ - -" อุบาทว์กันใหญ่แระพวกเมิงเนี่ย...
ปล. ไม่เกิน 5 นาที ฉันได้น้ำอัดลมแก้วใหม่มาตั้งอยู่บนโต๊ะ ไอ้เอกคงนึกว่าฉันจะเห็นแก่เงินหล่ะสิ ฝันไปเหอะ เชอะส์
ซู้ดดดดดดดดดดด อ๊าาาาส์.... (เสียงดูดน้ำ)
สาบานได้เลยว่าไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับไอ้จ๊อดเลยจริงๆ พูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อ อีบริทย์อีต๋องสองตัวนี้ยิ่งร้าย ล้อกันได้อยู่ทุกวี่ทุกวัน เดี๋ยวเรื่องถูกหูพ่อกรูก็จะพากันซวยไป ความวัวเพิ่งจะหายเนี่ย...
"พนันกับกรูไหมหล่ะ อีแบะ" อีต๋องพูด "กรูว่าเมิงต้องเสร็จไอ้จ๊อดแน่ๆ" พูดจบ พวกมันก็พากันขำ อีพวกโรคจิต
"ส้นตรีนเหอะ" พวกเมิงเลิกคิดในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้เลยนะ สนุกตายห่าแร่ะ อีพวกเวนน
"ไม่แน่นะอีบริทย์ พวกมันสองคน อาจจะ......." อีต๋องเริ่มกวนส้นตรีนฉันอีกแระ
"จะอะไรวะ" อีบริทย์อยากรู้
"ป๊าป ๆๆๆ กันแล้วตั้งแต่คืนนั้นก็ได้ ฮ่าาาาาา" อีระ yam ต๋อง ฉันเหลืออดแล้วจริงๆ เลยไล่วิ่งขับเตะอีสองคน พวกมันวิ่งหนีกันให้กระเจิงไปหมด สาดดด ล้อกันจิงกันจังเลยเชีย -*-
"โป๊กกกกก" ฉันเอาแกนกระดาษโบกหัวอีบริทย์เต็ม อีนี่ท่องรายงานมั่วตั้วไปหมด พรุ่งนี้ต้องพรีเซนต์แล้วด้วย
"แห่ๆๆ" อีบริทย์ยิ้มแหย มันรีบดูโพยในมือมันใหญ่ จะไหวไหมเนี่ยเมิง
"เฮ้ออออ ทำไมมันจำยากจังวะ" อีบริทย์บ่น คงท้อแล้วมั้ง ท่องมาหลาย ชม.แล้วนี่ นี่ก็ดึกแล้วด้วย
"อะไรของเมิงวะ ไอ้จ๊อดมันยังท่องได้แล้วเลย" ฉันพูด ในใจฉัน ไม่เคยมีใครเลวร้ายเท่าไอ้จ๊อดเลย (เรื่องเรียนอ่ะนะ)
"เอ๋า ก็มันเก่งนี่ ผัวเมิงน่ะ" อีบริทย์พูดแดก หัวเราะคิกๆ
"โป๊กกกกก" ฉันโบกไปอีก 1 ที เมิงรีบท่องทั้งหมดให้ได้ก่อนเข้านอนเลย กรูไม่รอแระ ง่วง ฉันล้มตัวลงนอนข้างๆ นั่นแหล่ะ
"อีแบะ กรูถามไรหน่อยสิ" สงสัยตรงไหนอีกหล่ะ ท่องมาเป็นร้อยๆ รอบแล้วนะเมิง
"ถ้าระหว่างไอ้จ๊อด กับ ไอ้เอก เมิงจะเลือกใครวะ"
เวรกำกรูก็นึกว่าจะถามเรื่องรายงาน ถามแบบนี้ทำไมเนี่ย - -* ตอบยากนะเนี่ย
"กรูขอ"
”ขอไม่เลือกใครเลยดีกว่า..."
พูดจบ ฉันก็หันไปนอนคุดคู้ต่อ มันคงยังไม่เกิดหรอกว่ะ เนื้อคู่ของกรูน่ะ...
นักเรียนในห้องนั่งจับกลุ่มกันรอรายงาน คราวนี้อาจารย์ให้พวกเราให้คะแนนกันเองซะด้วย (เต็ม 5) อย่างนี้ก็สบายหล่ะสิ ไงซะก็เพื่อนกัน
"4 4 5 4 5 4 4 5 2 5 5" หัวหน้าห้องประกาศคะแนนที่รวบรวมได้ของการรายงานกลุ่มแรก ฉันเองก็ลืมนึกไป ว่ามีอีพวกนอกคอกอยู่อีกกลุ่มนึง
อีนังเนสนั่งกดคะแนนเพื่อนกลุ่มอื่นๆ อย่างไม่สนใจใคร คงไม่มีใครรายงานได้ผ่านมาตรฐานของมันหล่ะม้าง แต่เอาเฮอะ ฉันจะรอดูของมันเหมือนกัน
กลุ่มฉันรายงานเสร็จ ได้คะแนนส่วนใหญ่อยู่ที่ 5 กับ 4 เหมือนคนอื่นๆ มีนังเนสเนี่ยแหล่ะที่ให้ฉันได้ 2 คะแนน แต่ก็ไม่มีผลอะไรมากนัก คะแนนเฉลี่ยก็ยังเยอะอยู่ดี ซักพักถึงคราวกลุ่มนังมาเฟียไปรายงาน ถ้าว่ากันตามเนื้อผ้าเลยจริงๆ ฉันถือว่ามันรายงานใช้ได้เลยทีเดียวนะ แต่ขอโทดนะ นี่คือคะแนนของคุณ
"2 3 2 2 2 3 0 2 1 2" (คงไม่ต้องถามนะ ว่าฉันให้คะแนนมันเท่าไร ฮ่าๆๆๆ)
"แบะ อย่าเพิ่งไป..." เสียงไอ้เอกเรียก ฉันหันหลังไปดู หรือว่ามันจะมีปัญหาที่คะแนนกลุ่มของมันเละไม่เป็นท่า ฮ่าๆๆ คิดแล้วยังขำ
"วันนี้อย่าเพิ่งกลับนะ" มันมองหน้าพวกฉัน
"วันเกิดเราน่ะ ไปกินเลี้ยงกัน พวกเพื่อนๆ ไปเต็มเรย" มันชี้ไปทางเพื่อนในห้อง เพื่อนๆ รีบชวนให้ไปกันใหญ่
"เอาไงดีวะ" อีบริทย์ดึงฉันไปหลบมุมกระซิบ ไอ้จ๊อดมองตามมา ทำหน้าเหมือนคนไม่เต็ม
"มันเลวกับพวกเราแค่ไหน เมิงจะกินของมันลงหรอ"
"เออว่ะ กินไม่ลง" อีบริทย์ทำท่าจะหันไปบอกไอ้เอกด้านหลัง แต่ฉันดึงแขนไว้
"แต่กรูกินลง" แห่ะๆๆ
"ของฟรีนะอีเชี่ย แดกๆ แมร่งไปเฮอะ เดี๋ยวก็ขี้ออกหมดแระ" ฉันรีบพูดจูงใจเพื่อนซี้ อีบริทย์งงเป็นไก่ตาแตก กรูก็ไม่เข้าใจความงกของตัวเองเหมือนกัน ไอ้จ๊อดส่ายหัวทำเป็นรับไม่ได้
"ทำไม จะไม่ไปหรอไง" ฉันพูดแหย่ไอ้จ๊อด มันมองหน้าทำบึ้งตึง
"ไม่ไปหรอก เธอไปกินกันเองเหอะ" ไอ้จ๊อดพูดจบก็สะพายเป้ เดินลงตึกไปไม่รอใครเลย เอ้ออ ไอ้นี่นิ พูดดีๆ ไม่ได้หรอไง บ้าไปใหญ่แล้ววว..
-*- กริ้ว...
ถือว่าตัดสินใจไม่ผิดเลยที่มา ไอ้เอกลงทุนเลี้ยงเพื่อนกว่า 10 คนด้วยสุกี้ ไม่รู้จะพูดยังไง ไอ้ของแพงๆ แบบนี้มันก็อร่อยดีจังเลยโนะ ไอ้พวกคนอื่นๆ ก็มัวแต่เมาท์กัน ปล่อยให้ฉันสามคนกินกันจนพุงกาง
"เฮ้ย อันนี้อร่อยเว้ย" อีต๋องตักลูกชิ้นเชี่ยไรของมันอีกไม่รู้ ใส่ในถ้วยของฉัน
"อีสาดด อร่อยเมิงก็แดกเองสิ กรูจุกหมดแล้วเนี่ย" โอ้ยๆๆ ทำไงดี ของดีเต็มหม้อเรย ขอเค้าใส่ถุงจะได้ไหมว้า
"อ่ะ" ไอ้เอกคีบอะไรซักอย่างจะใส่ถ้วยของฉัน แต่ฉันดึงถ้วยหนี หน้ามันฉันก็ไม่มอง ไอ้เอกคงเสียหน้าน่ะ มันเลยหันไปหย่อนใส่ถ้วยอีบริทย์แทน เพื่อนๆคนอื่นก็คงหวาดเสียว กลัวจะมีเรื่องบู๊กันอีก เลยรีบชวนกันตัดบทใหญ่
"เป่าเค้กกันเถอะ" เพื่อนชะนีคนหนึ่ง หยิบกล่องเค้กที่เตรียมมาขึ้นบนโต๊ะ คงจะแชร์ตังค์กันซื้อน่ะนะ
เปิดกล่องเสร็จ สารพัดมือช่วยกันปักเทียนเล่มเล็กๆ แล้วจุดไฟ จนเต็มหน้าเค้กไปหมด ไม่รู้จะตื่นเต้นอะไรกันนักหนา พวกฉัน 3 คนก็ตักสุกี้กินกันต่อไป ไม่ได้ไปยุ่งกับเค้าร๊อกกก
"เสร็จแล้ว ร้องเพลงกันเถอะ พวกเรา" เพื่อนคนนึงส่งสัญญาณ เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ก็เริ่มดังขึ้น เนือยๆ ช้าๆ ดังเด็กท่องอาขนาน (คนในร้านมันเยอะก็เงี้ยะ) พวกฉันสามสาวก็เลยต้องเบี่ยงหน้าไปทางอื่น เพราะจุดประสงค์ไม่ได้มาอวยพรวันเกิดให้ใครแต่อย่างใด
"แฮป ปี้เบิร์ธ เดย์...... ทู๊...........ยู..........." พอจบท่อนสุดท้ายก็ตบมือกันใหญ่ ไอ้เอกเตรียมตัวเป่าเค้กเต็มที่เหมือนกัน
"ขอ....ขอให้แบะกลับมารักเราเหมือนเมื่อก่อน ฟู่ววววววว"
เทียนทุกเล่มดับลงพร้อมกัน ทุกคนนั่งอึ้งกันไปตามๆ กัน ฉันนี่ช้อนแทบหลุดออกจากมือเลยทีเดียว
เค้าต้องอธิษฐานกันในใจ ไม่ใช่หรอว๊ะะะ แล้วดูแมร่งพูดสิ..
-
พึ่งเข้ามาอ่านคับ น่ารักเจงๆเลยนะเนี่ยะ ลุ้นมั่กๆเลย ตกลงคุณแบะจาเลือกใครดีอ่ะ :haun2:
-
เห็นมะ? อย่างมากก็แค่ช้อนหลุดมือ
เพราะถ้าเป็นอย่างอ่อนหละก้ไม่มีทางปล่อยให้หลุดไปหรอก
นอกจากมันจะอ่อนตัว หายวับไปเอง อิอิ :3063:
-
ก็น่าสงสารเอกอะนะ เเต่ก็ไม่น่าไปทำอย่างนั้นเลยเพราะความใจอ่อนของเอกเองเเท้ๆ เเบะท่าจะไม่ยอมโหสิให้ง่ายๆเเน่เลย เวลาถูกคนที่เราชอบเกลียดนี่มันน่าเศร้าเนอะ :monkeysad2:
-
:impress: BeBe ขออนุญาตเจ้าของกระทู้และเจ้าของเรื่อง คุณแบะ อ่ะค่ะ ขอนำเรื่องนี้ไปลงไว้ที่เวปไซต์ของเบเบ้น่ะค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ เรื่องราวสนุกมากๆ รีบๆมาลงต่อไวๆน่ะค่ะ เพื่อนสามารถเข้าไปชมเวปไซต์ของเบเบ้ได้ที่นี่น่ะค่ะ http://bebe3023.multiply.com มีเพลงสากล เอ็มวีใหม่ๆ แล้วก็ภาพสวยๆให้โหลดกันค่ะ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเรื่องเล่าดีๆแบบนี้ค่ะ :angellaugh2:
-
หวัยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แบะอย่าใจอ่อนนะ :serius2:
เชียร์จ๊อดสุดฤทธิ์ :laugh:
จ๊อดสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:yeb:
-
เชียร์จ๊อด แน่นอน :teach: สู้ ๆ
-
เชียร์จ๊อด :yeb:
และยังชอบจ๊อดเสมอ :like6:
-
อ่า เลือกกันไม่ถูกเลย แฟนคลับจ๊อดเยอะจัง :angellaugh2:
******************************************************************************
เค้าต้องอธิษฐานกันในใจ ไม่ใช่หรอว๊ะะะ แล้วดูแมร่งพูดสิ..
อร๊ากกกส์ อีต๋อง อีบริทย์ กลับ... (อายเค้าชิบหายเลย - -" )
"เป็นไงหล่ะ หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ เมิงน่ะแหล่ะ" อีต๋องทับถมไม่เลิก
"อ้าว อีเวนน ตอนกรูชวนไปกินหล่ะไม่มีขัดเลยนะเมิง" ฉันเถียงกลับบ้าง อีสองตัวนี้ไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย
"ไม่รู้แหล่ะ ยังไงซะกรูก็ไม่ให้เมิงคบกับไอ้เชี่ยเอกหรอก" อีบริทย์พูดอย่างอารมณ์เสีย เมิงไม่ต้องห่วงหรอก กรูตาสว่างมานานแล้ว ไม่กลับไปคบกับมันอีกแน่
"ไอ้เชี่ยนี่ ก็อะไรไม่รู้มัน ไหนพวกเมิงว่ามันเป็นผัวอีเบนซ์ไง" อ้าว อีบ้าต๋อง โทดกันไปกันมาอยู่ได้ ใครมันจะไปตรัสรู้ได้วะ
"ช่างหัวมันเฮอะ กรูไม่ยุ่งกับแมร่งหรอก" ฉันตัดบท ไม่รู้จะเถียงกันให้มันได้อะไรขึ้นมา
"พูดน่ะมันก็พูดง่าย" อีบริทย์ดูกลุ้มใจมากเป็นพิเศษ "แต่กรูกลัวมันจะไม่เลิกยุ่งกับเมิงง่ายๆ นะสิ"
พูดจบอีต๋องพยักหน้าเห็นด้วย
"อืม ขนาดว่ามันประกาศอย่างนี้ต่อหน้าคนนับแสน ก็ไม่ธรรมดาแล้วหล่ะเมิง" อีต๋องพูดขู่อีก
"ไม่เลิกยุ่งกะกรู ก็ช่างมันสิวะ กรูไม่เห็นเดือดร้อนอะไรเลย" ฉันแย้ง
"เออ อี ดอก เมิงเคยเห็นไหม ข่าวหนุ่มรักคุดยิงปืนกรอกปากสาวน่ะ" อ้าว อีบรรลัย เมิงจะทำลายขวัญและกำลังใจของกรูทำไมหล่ะเนี่ย - -*
"กรูว่า ถึงเวลาที่เมิงจะต้องมีแฟนซักทีได้แล้วว่ะ" อีต๋องคงกินยาลืมเขย่าขวดแน่ๆ พูดบ้าๆ
"อืม... กรูเห็นด้วย เลิกเล่นตัวได้แล้วเมิง" อีบริทย์เสริมส่งกันเข้าไป กรูรู้นะ ว่าพวกเมิงจะเชียร์ให้กรูกับไอ้จ๊อดได้เสียกันน่ะ สาดดด
"เป็นไปไม่ได้ว่ะ กรูยังไม่เจอคนถูกใจ" พูดจบ อีต๋องตบหัวฉันดังป๊าป มึนเลยทีนี้
"เป็นกระเทยเสือกเรื่องมาก มีผู้ชายมาชอบก็บุญแค่ไหนแล้ว" อีต๋องคงเริ่มมีน้ำโห
"เออใช่ ไอ้จ๊อดมันก็ไม่ใช่ว่าจะขี้เหร่อะไร นิสัยมันก็โอเค แถมยังเข้ากับพวกกรูได้อีกต่างหาก" อีบริทย์เอามั่ง เหอๆ นาทีนี้เมิงพูดอะไรก็ถูกไปหมดแร่ะ อีเชี่ย
"ช่างหัวแมร่งเหอะว่ะ ปล่อยให้แมร่งคิดเอง เก่งเสียเปล่า" อีต๋องชวนอีบริทย์กลับบ้าน ท่าทางจะตัดหางฉันปล่อยวัดเสียแล้ว
"หรือถ้าแมร่งจะเอากะไอ้เอก ก็ตามใจมัน" อีต๋องทิ้งท้าย ก่อนจะพากันเดินบิดตูดออกจากบ้านฉันไป
อะไรของพวกเมิงเนี่ย ให้กรูเลือกระหว่างไอ้จ๊อด กับ ไอ้เอกน่ะหรอ
เหอๆๆๆ
ง้านกรูเลือกไอ้จ๊อดก่อนละกัน T.T
(เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปบอกมัน)
ฉันวิ่งซุกหัวซุนเบียดคนอื่นขึ้นห้อง
"แบะ จะรีบไปไหนหรอ หนีอะไรมาอ่ะ" เพื่อนชะนีคนนึงในห้องถาม
"หนีไอ้จ๊อด เพิ่งไปขอมันเป็นแฟน" ฉันตอบไปอย่างไม่ได้คิด นึกได้ทีหลังก็ อร๊ายยยยยยยส์ ไปบอกคนอื่นเค้าทำไมเนี่ย - -*
พวกเพื่อนในห้องที่ได้ยินเริ่มมีอาการคันขึ้นมาทันที แซวกันให้เจี๊ยวจ๊าวไปหมด ทำให้ฉันต้องกลุ้มใจหนักกว่าเดิมเป็น 2 เท่า นี่ถ้าแม่รู้หล่ะแย่เรย คงจะนึกว่าลูกกรูทำไมมันแรดขนาดนี้แน่ๆ
อุ้ยส์ มัวแต่คุย เดี๋ยวไอ้จ๊อดตามมาทัน ฉันรีบเดินจ้ำๆ วิ่งขึ้นห้องไป (แต่ว่าไปก็ต้องไปเจอมันบนห้องอยู่ดี กรูจะหนีทำไมเนี่ย - -*)
ฉันนั่งลงที่โต๊ะยังไม่ทันหายหอบเลย ไอ้จ๊อดก็ตามเข้ามานั่งข้างๆ ซะแล้ว มันก็ดูหอบเหมือนกัน คงจะวิ่งตามมานั่นแร่ะ
"จะรีบไปไหนเนี่ย" ไอ้จ๊อดหันมาพูดกับฉัน ด้วยน้ำเสียงเหนื่อยจัด ฉันส่ายหัว นึกในใจกรูไม่น่าไปพูดอะไรอย่างนั้นเรย ทำตัวไม่ถูกเลยดูสิ
บอกไม่ถูกว่าตอนนั้นรู้สึกยังไง แต่รวมๆ ก็เขินแหล่ะ และเขินมากด้วย ไอ้จ๊อดเองก็คงจะรู้หล่ะ ฉันแอบเห็นมันยิ้มๆ ตลอด คงจะขำมากเลยสินะ
"ไม่เป็นไรหรอกนะ" ไอ้จ๊อดเอามือมากุมมือของฉันไว้ใต้โต๊ะ ตายห่าแระ เรทอาร์กลางห้องเรียนเรย ฉันก็ตกใจนะ แต่ก็ไม่ได้ชักมือกลับออกมาหรอก คือว่าก็ว่าเฮอะ มือมันอุ๊น
อุ่น...
ไอ้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าการที่จะเป็นแฟนกันเนี่ย มันต้องจับมือกันเกือบตลอดเวลาอย่างนี้หรือเปล่า แต่ที่รู้ตอนนี้ คนล้อกันตรึม ไอ้จ๊อดเล่นเกี่ยวแขนฉันเป็นว่าเล่น ไม่เลือกเวลาและสถานที่เลย ฉันน่ะแทบจะเอาหน้าซุกแผ่นดินอยู่แล้ว ไอ้จ๊อดยังมามัวยิ้มตาตี่อยู่ได้
"ปล่อยๆ มั่งก็ได้" ฉันขยับมือไปมา ไอ้จ๊อดรีบคว้ามือฉันควับ
"ปล่อยไมอ่ะ" ไอ้จ๊อดถามคิ้วขมวด ก็กรูอายเค้าอ่ะ
"เดี๋ยวจารย์ว่า" ฉันแถหาทางออก
"เย้ย ไม่ว่าหรอก.." น่าน ดูมันเถียง จะอยู่กันรอดไหมเนี่ย เถียงตั้งแต่วันแรกที่คบกันซะแระ เป็นผัวแบะต้องสงบปากสงบคำนะจ๊ะ ไม่ง้านเจ็บ แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรมันหรอก ในเมื่อมันอยากจับก็ให้มันจับไปซะให้พอ - -*
ฉันรู้สึกแหม่งๆ ท้างวัน คงไม่ชินหล่ะมั้งกับการหลายสายตาจับจ้อง ครูบาอาจารย์ก็ไม่เว้น เฮ้อ ทำไมมีแฟนมันยากอย่างนี้น้า..
"วันเสาร์นี้ ไปดูหนังกันนะ" ไอ้จ๊อดหันมาพูดกับฉัน
"เอ้ยย ไม่ไป บ้านไกล" ฉันรีบส่ายหัวเงิกหงั่ก บ้านไม่ได้อยู่ในเมืองอย่างเมิงน้าา
"เย้ออ ได้ไงอ่ะ" ไอ้จ๊อดพูด (แล้วทำไมมันจะไม่ได้หล่ะ - -*)
"ไปน้าาา น้าาา นะ นะ" ไอ้จ๊อดอ้อน ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ วันหยุดกรูขอนอนเกาตูดอยู่บ้านไม่ได้หรอฟร่ะ ชักโมโห
"ไม่มีตังค์เนี่ย" ฉันแถอีกรอบ
"เราเลี้ยง" ป๊าดดด ใจป้ำขึ้นมาอีก
"เสาร์ อาทิตย์ ออกจากบ้านไม่ได้เลย พ่อว่า" เวรกรรมจิงๆ พับผ่า พ่อไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยซักกะหน่อย อิอิ
"ง้าน เราไปนอนบ้านเธออีกดีกว่า" อ้าว ซวยแระไหมหล่ะกรู
"จะได้อยู่กะเธอทั้งวันทั้งคืนเลย" ไอ้จ๊อดยิ้มไม่หุบ ชักจะบ้าไปกันใหญ่แระ ขนาดยังไม่เป็นแฟนยังจะแอบลักหลับกรูเลย นี่ควงกันแล้ว สงสัยจะโดน โจ๊ะ พรึมๆ แน่ๆ น่ากรัวอิ๊บอ๋ายยยส์....
"ง้าน.. เดี๋ยววันเสาร์เจอกัน" ฉันตอบเสียงอ่อย ไม่เคยโดนใครต้อนจนมุมอย่างนี้มาก่อนเลย
สายๆ วันเสาร์ ฉันกับอีบริทย์กระเตงกันลงมาจากรถประจำทาง วันนี้พ่อถามว่าจะไปไหน พอบอกแกว่าจะไปเที่ยวหล่ะ งงใหญ่เลย ก็ปกติฉันเที่ยวซะที่ไหนหล่ะ ดูหนงดูหนังน่ะหรอ ไม่เค๊ยยยเรย (ถ้าจ่ายเงินเองอ่ะนะ) ฉันกะอีบริทย์ต่อรถกันไปอีกต่อนึง เพื่อไปยังจุดนัดพบ พอมาถึงฉันเห็นไอ้จ๊อดแต่งตัวหล่อ (กว่าปกติ) รออยู่แล้ว (ฉันกะอีบริทย์ใส่แค่เสื้อยืดปอนๆ กะกางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ ตีนดำปรื้ออเลย - -* จะแต่งหล่อทำไมเนี่ย)
"อ้าวว พาบริทย์มาด้วยทำไมอ่ะ" ใจคอมันจะไม่ทักทายกันซักหน่อยหรอ - -* ก็พามาเป็นไม้กันหมาไงฟระ
"มันอยากดูอ่ะ" ฉันเลี่ยงๆ ตอบ ไอ้จ๊อดหน้าหงิกไปเลย
"ทำไม จะมาเป็น กขค ใครจะทำไม" อีบริทย์ก็ดันไปพูดแหย่มันอีก เดี๋ยวมันก็ไม่เลี้ยงหรอกเมิง
เราพากันไปจองตั๋วหนัง แล้วก็ลงมาหาข้าวกินกัน เพราะยังไม่เวลาเหลืออีกนานโข
"อ่ะ กินซะ" ไอ้จ๊อดตักลูกชิ้นในชามมาให้ ดีๆๆ ตักมาให้เยอะ หมู หมา ไก่ เป็ด กรูกินได้โม๊ดดดด
"โห ตักให้แต่อีแบะ" อีบริทย์ทำท่าค้อน เมิงนี่ก็ล้อมันดีจิงๆเชียว ไอ้จ๊อดทำหน้าทำตาทะเล้นล้อมันกลับ พอกันเลย พวกเมิงสองตัวน่ะ
"เชอะ รู้งี้เชียร์ให้อีแบะเป็นแฟนกับไอ้เอกดีกว่า" อีบริทย์พูดพลางเบะปากให้ไอ้จ๊อด ไอ้จ๊อดชะงักไปเลย มันมองหน้าฉันเลิกลั่ก
"ไม่ให้เธอยุ่งกะมันแล้วนะ.." มันพูดเสียงยานคราง ฉันหันไปมองแล้วก็รีบรับปากมันไป ไม่ง้านคงเรื่องยาว..
ไอ้จ๊อดเห็นอย่างนั้นก็ดีอกดีใจ หันมาตักก๋วยเตี๋ยวใส่จานฉันใหญ่เลย พอเฮอะ กินเองบ้างก็ได้ ถ้ากินเยอะขนาดนี้นะ สงสัยได้หลับคาโรงหนังแน่ๆ เลย
แต่ว่าก็ว่าเหอะ ถึงไม่หลับก็ดูหนังไม่รู้เรื่องอีกเช่นกัน หนังคงจะเข้าใจยากไปหน่อยด้วยแร่ะ ไอ้จ๊อดเลยถึงได้นั่งหลับ ตั้งแต่ยังไม่ครึ่งเรื่อง มันเอาหัวมาพิงไหล่ฉันไว้ แล้วก็นอนหลับอย่างสบายอุรา มีเสื้อตัวนอกของมันเป็นผ้าห่ม เจ๋งจิงๆ (แต่กรูหนัก...เชี่ยยยยยย) บอกกะตัวเองไว้ว่า จะอดทนกับมันจนถึงที่สุด น้ำลายไหลโดนกรูเมื่อไรน้าเมิง จะผลักหัวให้กระเด็นเซ่นซ่านไปเลย..
กลับมาถึงบ้าน ก็ปวดไหล่แทบแย่ ซวยจิงๆ เลยวันนี้ วันหยุดแท้ๆ ตื่นสายก็ไม่ได้ แถมหนังบ้าไรก็ดูไม่รู้เรื่องอีก ไอ้จ๊อดมันบ้าชัดๆ ฉันเห็นมันเดินยิ้มหราออกมาจากโรง บอกว่าหนังหนุกดี (กรูเห็นเมิงหลับตั้งแต่ยังไม่ครึ่งเรื่องเรย - -")
"เป็นไงมั่งวะ เดทครั้งแรก" อีต๋องมาถึงก็รีบถามใหญ่ สงสัยจะอยากรู้อย่างแรง
"ห่วยแตก" ฉันตอบ
"เง้อ อะไรของเมิง" อีบริทย์หันมาแจมทันที
"กรูเห็นไอ้จ๊อดแมร่งก็เทคแคร์เมิงดีนี่หว่า" (สาระแนเชียว กรูไม่ได้ถามซักคำ อีแรดดด)
"เทคแคร์บ้าบอคอแตกอะไร" ฉันแว๊ดๆใส่
"โห่ เมิงจะเอาอะไรนักหนากันหล่ะว้า เลี้ยงข้าว เลี้ยงหนัง ก็ดีถมขนาดไหนแล้ว" อีบริทย์เถียงแทน ไม่รู้ไอ้จ๊อดมันเป็นญาติฝ่ายไหนของมัน
"แค่นั้นน่ะนะ กรูไม่ใช่คนเห็นแก่ได้นะเว้ยย" ฉันแย้ง ไม่มีใครเห็นด้วยกับฉันซักคน งี้ไง ที่เค้าเรียกเห็นขี้ดีกว่าไส้
"เอออ พวกเมิงจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจเมิง รำคาญ" ฉันหมดความอดทนกับอีสองตัวนี้ซะแร้ว พวกเมิงจะไปไหนก็รีบๆ ไป กันไป๊...ชิ่ว ชิ่ว
เปิดเรียนมาอีกครั้ง ใครๆ ต่างพากันบอกว่าฉันกำลังอินเลิฟ (ตรงไหนเนี่ย) ไอ้จ๊อดก็ตามใจฉันสารพัด ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ อยากกินต้องได้กิน ปวดขี้ก็จะพาไป อะไรมันจะขนาดน้านน
“แบะ เย็นนี้อย่าเพิ่งกลับบ้านเลยเนาะ” เอาอีกแระ ไอ้จ๊อดจะชวนฉันไปไหนอีกหล่ะ
“ทำไมอีกอ่ะ” คราวนี้ยังไงก็คงไม่ยอมไปแน่ๆ
“ก็ไปเดินเล่นกันก่อนไง สวนสาธารณะก็ได้” กรรม จะไปเดินให้มันได้อะไรขึ้นมา น่องโป่งกันพอดี
“แล้วเอกไม่รีบกลับบ้านหรอ” ดูซิ ตั้งแต่มาคบกับมัน พูดกับมันเพราะขึ้นแยะเรย
ไอ้จ๊อดส่ายหน้า
“จะรีบกลับไปทำไม” เอ๋า อะไรของมันเนี่ย
“แล้วพ่อแม่ไม่ว่าเอาเรอะ” ฉันถาม แต่ไม่รู้ไปสะกิดต่อมอะไรของมันเข้า อยู่ดีๆ มันก็เงียบไป ท่าทางมันไม่ค่อยชอบให้พูดถึงเรื่องที่บ้านมันเท่าไรเรยอ่ะ ฉันก็เลยวะ ไม่พูดก็ไม่พูด
“ไปเดินเล่นกันก่อนนะ กลับไม่เย็นหรอก” ไอ้จ๊อดทำหน้าเศร้าหันมาออดอ้อน สงสัยไม่แคล้วจะปฎิเสธมันไม่ได้อีกตามเคย เง้ออ
ไม่รู้จะมาเดินเพื่อให้ได้อะไรขึ้นมา บ้านนอกของฉันอากาศดีกว่านี้ตั้งเยอะ ต้นไม้ใบหญ้าก็เขียวครึ้ม ฉันเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ แระ ไม่เข้าใจคนเมืองกรุงเลยเหมือนกัน อยากกลับบ้านจะแย่
“หาที่นั่งกันเถอะ” ฉันชวนไอ้จ๊อดหยุดพัก เดินมาเกือบ 2 โลแระ ไอ้จ๊อดมองซ้ายมองขวาหาทำเล เมื่อได้ที่เหมาะๆ มันก็คว้ามือฉัน เราไปนั่งพักกันตรงนั้น
“เฮ้อ เหนื่อยเนาะ” นั่น ผู้ชายแท้ๆ ยังบ่นเรย นับประสาอะไรกับกระเทยสวยๆ บอบบางอย่างฉัน (พูดเองจะ
อ๊วกเองแฮะ)
“กลับบ้านกันยังหล่ะ” ฉันก็ชวนกลับท่าเดียว ไอ้จ๊อดทำหน้ามุ่ย ส่ายหัวยิกๆ มันก้มดูนาฬิกาข้อมือ ก่อนบอกว่า
“เหลือเวลาอีกตั้งเยอะ นั่งเล่นกันก่อนเหอะน่า”
ฉันจนปัญญาที่จะเถียง เลยต้องทนฟังไอ้จ๊อดชี้ชมนกชมไม้ ไปจนเย็นย่ำ ตลกดีนะ แต่ก่อนฉันเห็นแต่ว่ามันเป็นคนกวนบาทา แต่ในอีกมุมนึงที่ไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อน มันก็เป็นคนที่โรแมนติคไม่ใช่น้อย แต่คงต้องไว้วันหลังแล้วหล่ะ ขืนไม่ยอมกลับซักที เป็นได้ตกรถแน่ๆ
ตายห่าแล้วสิ ฉันมาไม่ทันรถเที่ยวสุดท้าย ก็เป็นเพราะมัวแต่เถียงกะไอ้จ๊อดน่ะแหล่ะ บอกว่าไม่ต้องมาส่ง ไม่ต้องมาส่ง กว่าจะพูดก็มันรู้เรื่อง ดูซี ทำไงหล่ะทีเนี้ย
"โห่ เงินก็ไม่มี" ฉันจกเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เหลือตังค์อยู่เพียงไม่กี่บาท แต่เอาฟระ เผื่อจะพอไปจ่ายค่ารถใหญ่ หวังว่าจะมีรถซักสายที่ผ่านอำเภอของฉัน ฉันรีบเดินไปช่องขายตั๋ว แล้วสอบถามอย่างร้อนใจ ได้ความกลับมาเกือบน้ำตาตก ไม่มีรถซักสายจะจอดให้คนลงกลางทางเลย ซวยแล้ว
ฉันเอาเงินที่พอมีในกระเป๋าหยอดโทรศัพท์โทรไปบอกที่บ้านอีบริทย์ แต่ไม่มีใครรับสายเรย อีบริทย์ก็คงไปขลุกอยู่บ้านฉันนั่นแร่ะ ว่าจะโทรไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ ก็ดันจำเบอร์ใครไม่ได้เลยซักกะคน คืนนี้อีแบะคงต้องตายเสียแน่แล้ว
แต่เหมือนพระเจ้ายังปราณี ฉันนึกได้ว่าที่นี่ (ท่ารถ) อยู่ใกล้บ้านไอ้เอกนิดเดียวเอง ฉันรีบเดินจ้ำเอ้าไปที่นั่นทันที ใครจะว่าไปบากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากมัน ก็ยอมหล่ะวะ
เดินมาสิบนาทีก็มาถึงบ้านเอก ไอ้เอกกำลังกินข้าวกับป๊ากับม๊าและน้องสาวอีกคน ฉันไม่กล้าเข้าไปได้แต่ยืนอยู่ห่างๆ โชคดี อีขนุนมันเห่าฉันขึ้นมาพอดี ไอ้เอกก็เลยสังเกตเห็นว่าฉันแอบยืนอยู่ห่างออกไป มันวางจานข้าว แล้วใส่รองเท้า เดินออกมาหาฉัน (เสื้อก็ไม่ใส่ แปลกใจกะไอ้พวกผู้ชายฟร่ะ โชว์หัวนมดำๆ อยู่ได้)
"ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ" มันยิงคำถามใส่ฉัน ฉันทำหน้าเบ้ๆ (แบบว่าน่าสงสาร คิขุๆ)
"กลับไม่ทันรถน่ะ" ฉันตอบ แอบใส่มารยาไปไม่น้อย ไอ้เอกมองหน้า
"ไปทำอะไรมาอ่ะ" ไอ้นี่ก็มัวแต่ถามอยู่ได้ ช่วยกันคิดหน่อยเซ่ะ ว่าจะทำยังไง
"ไปธุระให้แม่ในตลาดน่ะ" ฉันซุงแหล ขืนบอกว่าไปนั่งจู๋จี๋กะไอ้จ๊อดที่สวนสาธารณะมา สงสัยได้นอนเฝ้าท่ารถแน่ๆ เลย
ไอ้เอกยืนคิดอยู่นาน คงรู้แร่ะ ว่าไม่มีรถอะไรผ่านบ้านฉันแล้วอ่ะ ก็มันอยู่แถวนี้นี่เนาะ
"เดี่ยวรอตรงนี้นะ เดี๋ยวเอกไปส่ง" พูดจบ ฉันนั่งยองๆ จุ้มโมะอยู่กะไอ้ขนุนตรงนั้นแร่ะ ไอ้เอกวิ่งเข้าไปในบ้าน ยัดข้าวเข้าปากไปสองสามคำ ก็คว้าเสื้อมาใส่ ออกมาเข็นมอไซด์แล้วขี่มาที่ฉัน
"แล้วที่พ่อแม่ไม่ว่าหรอ" ฉันแอบรู้สึกเกรงใจไม่น้อย บ้านฉันไปกลับก็ร้อยโลเชียวน้า
"ช่างเหอะ เราไม่ทิ้งเธอไว้อย่างนี้หรอก" เฮ้อ ไอ้เอกนี่มันก็ดีเหมือนกันน้า ซึ้งใจจิงๆ เลย ฉันรีบขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซด์ อีขนุนเห่าบ๊อกๆๆ ตามหลังเราทั้งคู่
ใครที่ไม่เคยเดินทางไกลๆ ด้วยมอเตอร์ไซด์ ฉันขอแนะนำเรยว่าอย่าไปเด็ดขาด นั่งไปนานๆ ลมมันจะตีใส่หน้าคุณจนชาไปแถบๆ ฉันแอบหนาวอยู่เหมือนกัน เพราะนี่มันก็มืดแล้ว แถวบ้านนอกต้นไม้เยอะ อากาศก็เลยจะเย็น
"หนาวไหม" เอกถามฉัน ฉันตอบไปว่า
"อืม"
"ไม่หนาวหรอ" ฉันถามกลับ เห็นขี่มานิ่งๆ โดนลมเต็มๆ
"หนาวดิ" เอกหันมายิ้มให้ เวรกำ ตรูนึกว่าแน่ นี่ก็มาได้ครึ่งทางแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมืดสนิท มีเพียงแสงไฟจากรถที่คอยส่องทาง ฉันแอบเป็นห่วงเค้าเล็กน้อย
"ขากลับ จะกลับถูกไหมเนี่ย" ฉันถาม ไอ้เอกพยักหน้า เอกขับรถเร็วแต่ก็ไม่ปาดซ้ายปาดขวา สงสัยคงรีบหล่ะ ต้องทำเวลาด้วยนี่
"แบะ กลับบ้านช้าสุดได้กี่โมง" ไอ้เอกหันมาหาฉัน ฉันกะพวกเคยตกรถมาครั้งนึงแล้วอ่ะนะ ตอนนั้นพ่ออีบริทย์เลยเอารถมารับ กลับไปถึงก็ซัก 2 ทุ่ม นั่นก็ดึกสุดแล้วหล่ะ
"2-3 ทุ่มอ่ะ ทำไมหรอ" ฉันสงสัย มองดูนาฬิกา นี่มันก็ทุ่มกว่าแล้ว ป่านนี้ที่บ้านคงจะเป็นห่วงกันแย่แล้ว
"ง้านเราขอเวลาคุยกัน 20 นาทีได้ไหม" ไอ้เอกหันมาพูด ฉันยังไม่ทันตอบ มันก็ค่อยๆ จอดรถที่ข้างทาง เฮ้ย..มันจะดีเร้อ รีบไปรีบกลับดีกว่านา ฉันคิดในใจ
เอกวางขาตั้งมอเตอร์ไซด์ลง ตอนนี้ถนนทั้งสายเหมือนมีลำพังแค่พวกฉัน คนบ้านนอกเค้าไม่ออกไปไหนกันหรอกค่ำมืดน่ะ พอแสงไฟจากรถมอไซด์ดับลง ที่นี่ก็มืดมิดซะเหลือเกิน
ฉันหันลงมากึ่งยืนกึ่งนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซด์ เอกเดินวนเวียนอยู่แถวนั้นนั่นแหล่ะ เหมือนเค้ามีเรื่องกระวนกระวายในใจบางอย่าง
"ตอนนี้คบกับ...ไอ้เอก(จ๊อด) อยู่ใช่ไหม" เอกเริ่มถาม ฉันถอนหายใจออกมา ฉันหล่ะใจแป้วไปเลย กรัวตอบอะไรไม่ถูกใจมัน แล้วจะต้องเดินกลับ จากตรงนี้ไปถึงบ้าน เที่ยงคืนก็ไม่ถึง แต่สุดท้ายก็พยักหน้าตอบกลับไป
"เธอสองคนรักกันหรอ" เอกดูไม่ค่อยพอใจฉันซักเท่าไร เค้าขยับตัวมาหาฉันมากขึ้น ฉันอยากจะบ้าตาย จะมาซักไซร้ไร่เรียงอะไรกันตอนนี้เนี่ย
"ตอบเรามาสิ" เอกคาดคั้น แต่ฉันก็ยังให้คำตอบเค้าไม่ได้อยู่ดี ที่ผ่านมาไอ้จ๊อดมันก็ดีกับฉันเยอะมากเลยนะ แต่.........ไม่รู้สิ ยังตอบไม่ได้น่ะ
และเพราะฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปหล่ะมั้ง ไอ้เอกมันเลยโกรธ เอกเดินเข้ามาหาฉัน แล้วใช้สองแขนของเค้าโอบรั้งเอวฉันไว้ จนตัวเราสองคนแนบชิดสนิทกัน (มอไซด์แทบล้ม) ให้ตายเถอะ ตอนนี้ไม่หนาวแระ อุ่นๆ แต่ขนลุกซู่ทั่วตัวไปเลย เกิดมาไม่เค๊ยย ไม่เคย
"เฮ้ย เอกทำไรอ่ะ" ฉันมารยา แอ๊บแบ๊วนิดๆ เค้าไม่ตอบ เอาแต่จ้องหน้าฉันอย่างเดียว แถมยังรู้สึกว่าเค้ากอดแน่นขึ้นด้วยนะเนี่ย ฉันหันรีหันขวาง ถ้ามีใครขี่รถผ่านมาหล่ะซวยไปเลย แต่เงียบฉี่ ถนนสายยาวเส้นนี้ช่างเงียบสงัด
"รักกับเรา นะ นะ" เอกร้องขอ สายตาเค้าแสนจะวิงวอน เหมือนเค้าร้องไห้อยู่เลย (แต่ไม่มีน้ำตานะ) ฉันรู้สึกใจหายวาบ เค้าก้มมาจูบปากฉัน มือข้างนึงเขาพยายามตรึงฉันไว้ไม่ให้ผละตัวออกห่าง ริมฝีปากเราสัมผัสกัน ฉันอึ้งมากจนทำอะไรไม่ถูก
เอกจูบฉันและก็จูบ จูบ จูบ หลายๆครั้งเข้า มันก็เหมือนทุกอย่างจะลุกลาม จากสัมผัสภายนอก ก็เหมือนมีการล้วงล้ำกันภายใน เค้าเริ่มสอดใส่ลิ้นเข้ามาภายในปากของฉัน แล้วจูบฉันอย่างดูดดื่มมากขึ้น ฉันไม่ขัดขืนเค้าแม้แต่น้อย อาจจะเพราะอารมณ์ที่มันคล้อยตามกันจนกู่ไม่กลับเสียแล้ว เอกใช้มือข้างนึง ล้วงมือเข้าไปในเสื้อ และล้วงเข้าไปถึงเสื้อใน ความรู้สึกไม่ต้องพูดถึง บอกได้คำเดียวว่าสยิวกิ้วมาก
-
เอาเเล้วไงละเอกผู้เรียบร้อยเริ่มแผลงริดละ แบะจะรอดไม๊น้อ เหอๆ โว้ย!เรื่องนี้มันจะจบไงเนี่ย ยิ่งอ่านยิ่งหักมุมซ้อนกลซะยิ่งกว่านิยายสืบสวนซะอีก :really2: อยากอ่านตอนต่อไปเร็วเเล้วซิ พี่เรย์ขอพิเศษอีกตอนได้ม้ายยยย :sad5:
-
คุณแบะอ่ะ . . . แง่ว หมีสงสารเอกจ๊อด
ตาเอกรุกฆาตแล้วอ่ะ จะเกิดอะไรขึ้นต่อน๊อ จิ้นไม่ออกเลยอ่ะ :haun5:
. . . หมีผู้ด้อยประสบการณ์ . . .
-
ผัวสองต้องห้ามนะจ๊ะแบะจ๊า
ถ้าให้ดี มีสามไปเลยดีฟ่า ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :pigha2:
-
ตามวันทองสองใจมาติดๆ
อิเจ้เขาเป็นวันทองไปแล้ว
งั้นแบะก็ต้องเป็นโมราอะจิ
เหอเหอ :kikkik: :kikkik:
-
ก็คนเสน่ห์แรงก็ต้องมีบ้างอ่ะนะ
******************************************************
และก่อนที่ทุกอย่างมันจะเลยเถิดไปกว่านี้ (ปนความอาย) ฉันตัดสินใจผละตัวออกจากเค้า เค้ามองฉันงงๆ แต่เค้าก็คงรู้ว่ามันไม่ค่อยดีเหมือนกัน
เรายืนนิ่งกันอยู่สักพักเพื่อเรียกสติกลับคืนมา เอกเดินไปคร่อมมอเตอร์ไซด์ คงได้เวลาที่เราจะไปต่อกันได้แล้ว ฉันขึ้นไปซ้อนมอเตอร์ไซด์ ทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าแม้จะนั่งชิดๆ กับเค้าด้วยซ้ำ ตลอดทางจนไปถึงบ้าน เราไม่พูดกันซักคำ
ปล. กลับไปบ้าน พ่อแม่พี่เพื่อน ขึ้นบ้านนอนหลับกันเกลี้ยงง เหอๆ ไม่มีใครเป็นห่วงเราซักคน รู้งี้แวะเล่นเสียวข้างทางดีกว่า... (อ่านแล้ว ห้ามล้อด้วย อายยยย)
ัวันรุ่งขึ้น ฉันไปเรียนตามปกติ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานก็ขอให้มีแค่ฉันกะไอ้เอกสองคนที่รู้ละกัน ฉันชั่งใจอยู่นานเหมือนกัน ว่าจะบอกอีบริทย์กะอีต๋องดีหรือเปล่า ส่วนกับไอ้จ๊อดนี่ก็.. ไม่ต้องพูดถึง
"เมื่อวานกลับทันรถหรือเปล่า" ไอ้จ๊อดวิ่งเข้ามาหาฉันเป็นอันดับแรก ทันทีที่เห็น
"ทัน" ฉันตอบสั้นๆ ไอ้จ๊อดทำท่ายิ้มอย่างโล่งอก ฉันกลับรู้สึกจี๊ดๆ ในใจ ยังไงบอกไม่ถูก
ฉันเดินขึ้นไปเรียนโดนมีไอ้จ๊อดหิ้วปีก (จับมือ) ไปตามเคย พอไปเจอเอกกลางทาง เค้าก็ทำท่าไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ยังเดินเลี่ยงๆ กันไป
"เป็นอะไรหรอ ไม่สบายหรือเปล่า" จ๊อดเอามือมาจับหน้าผากฉัน แต่เปล่านี่ ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย
"ไม่ได้เป็นอะไรนี่ ทำไมหรอ" ฉันมีอะไรผิดปกติไปงั้นหรอ
"ก็เห็นซึมๆ" ไอ้จ๊อดดูเป็นห่วงฉันมากเหมือนกัน โห อาการของฉันมันฟ้องขนาดนั้นเรยหรอ
"อ้อ ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ" ฉันชักจะไม่ค่อยสบายใจแล้วสิ
เลิกเรียนเสร็จก็รีบขอตัวกลับบ้าน (ฟามจิงไอ้จ๊อดชวนไปเที่ยวอีก ฉันรีบปฎิเสธอย่างไว เข็ดหง่ะ) ฉันส่งไอ้จ๊อดขึ้นรถกลับบ้านไปก่อน เพราะว่าฉันกะอีบริทย์ต้องรออีต๋องอีกเป็นชั่วโมงๆ ระหว่างนั่งหง่าวกันนั้น เอกก็เดินเข้ามาหา
"จะกลับแล้วหรอ" เอกพูด เค้าก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ
"รอเพื่อนก่อนน่ะ" ฉันตอบ อีบริทย์คงเริ่มงงว่าฉันไปพูดดีกับไอ้เอกตั้งแต่เมื่อไร
"งั้นไปกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันก่อนนะ" เอกออกปากชวนฉันกะอีบริทย์ อีบริทย์รีบส่ายหัวไม่ไป ไม่ไป
"ไปกินรออีต๋องก็ได้นี่ นั่งตรงนี้ร้อนจะตาย" ฉันชวนอีบริทย์ด้วยอีกแรง ไม่เห็นมีอะไรเสียหายนี่นะ อีบริทย์หันมาค้อนใส่ฉันตาเขียวปั๊ด
"เมิงหิว เมิงก็ไปเหอะ กรูรอตรงนี้แหล่ะ" ดูมัน เพื่อนทิ้งเพื่อนซะง้าน ฉันดูเวลาอีกครั้ง ก่อนตัดสินใจไปกินก๋วยเตี๋ยวกันกับเอก
"ง้าน เดี๋ยวกรูมา" ฉันหอบข้าวของ แล้วพากันเดินข้ามถนน เข้าไปกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันในซอย
เรานั่งกินก๋วยเตี๋ยวไปคุยกันไป แต่ก็ไม่มีใครคุยเรื่องเมื่อคืนหรอกนะ คุยกันเรื่องทั่วไปเสียมากกว่า ก๋วยเตี๋ยวชามเดียวแต่กลับกินกันเพลินเป็นชั่วโมงๆ รู้ตัวอีกที ฉันรีบตาลีตาเหลือก พากันวิ่งมาที่ป้ายรถ โชคดีที่อีเพื่อนสองตัวยังรอฉันอยู่ แม้จะหน้าหงิกไปหน่อยก็ตาม
"มาแล้วววว" ฉันพูดติดตลก แต่สงสัยจะไม่ขำ อีสองตัวนั่งหน้ามุ่ย คงไม่ทันรถแล้วหล่ะมัง ฉันก็เลยหันไปนั่งรอรถด้วยอีกคน
"ง้าน เรากลับก่อนนะ" เอกหันมาลาฉัน ฉันยิ้มให้ เอกโบกรถสองแถวแล้วขึ้นไป เค้าหันกลับมามองด้วยหล่ะ
":-)กก ไปแรดกับผู้ชาย ปล่อยให้เพื่อนรอจนหอยเหี่ยวหมดแระ" อีต๋องว่าเหน็บฉัน
"มันไปกินก๋วยเตี๋ยวกาน เมิงก็ต้องเข้าใจมันหน่อย" อีบริทย์ก็ว่ากระทบฉันใส่อีต๋อง อีต๋องเบะปาก
"คงยกซดกันเพลินไปเลยหล่ะเมิง" อีต๋องจิกซะเลือดสาดไปหมด รถมาพอดี ฉันก็เรยรีบขึ้นรถกลับบ้านดีกว่า เบื่ออีสองตัวนี้
บนรถประจำทาง อีสองตัวนั่งกัดฉันมาตลอดทาง จนเริ่มจะเหลืออดซะแระสิฉัน
"ผีเจาะปากพวกเมิงมาหรือไง ก็แค่ไปกินเตี๋ยวด้วยกัน" ฉันเริ่มตอบโต้
"เชอะ กูเห็นแรกๆ มันก็เริ่มกันอย่างนี้ทั้งนั้นแหล่ะว้า" อีต๋องพูดเบะปากนิดหน่อย
"ต่อไปหล่ะก็ เริ่มจับไม้จับมือ เริ่มกอด เริ่มจูบ อร๊ายยยส์ พูดไม่ได้.." อีบริทย์ทำกระแดะพูดขึ้นมาอีก (กรูว่าจะลืมๆ ไปแล้วนะเนี่ย) ฉันจุกพูดไม่ออกไปเลยเหมือนกัน
"เฮ้ยยย ไม่หรอกน่า" ฉันปฏิเสธ หน้าเสียๆ อีสองตัวยิ้มอย่างพอใจ
อีต๋องเดินมานั่งข้างๆ ฉัน มันตบไหล่ฉันเบาๆ
"เออ เมิงไม่ทำน่ะดีแล้ว พวกกรูเชื่อว่าเมิงไม่ได้เลวขนาดนั้น"
ฉันได้แต่นั่งก้มหน้าไปจนถึงบ้าน นึกแล้วไม่สบายใจยังไงบอกไม่ถูก
- - - - - - - - - - -
อีกกว่าอาทิตย์ต่อมา ฉันเริ่มถอยตัวห่างจากเอก เพื่อเป็นการตัดปัญหาหลายๆ อย่างออกไป ความจริงมันก็ก็ไม่มีผลอะไรกับตัวฉันซักเท่าไหร่ ทุกๆ วันๆ ฉันก็อยู่กับอีบริทย์ อีต๋อง และก็ไอ้จ๊อด... แค่นี้ก็คงเพียงพอแล้วมั้ง สำหรับฉันน่ะนะ
ตั้งแต่คบกับไอ้จ๊อดเป็นแฟนแบบเป็นเรื่องเป็นราว ดูเหมือนมันจะทำตัวดีขึ้นมากๆ เลยหล่ะ ไม่ค่อยกวนตีนดีด้วย แถมเอาใจเราอีกสารพัด ดีจังเนาะ นึกว่าจะเปลี่ยนไม่ได้ซะแระ ดีอย่างงี้ นังเนสมันทำไมยังทิ้งได้ลงคอน้า...
"เป็นอะไรหรือเปล่า มือเย็นเจี๊ยบเลย" ไอ้จ๊อดถามฉัน มือเค้ากุมมือฉันไว้แน่น
"หา อ่ะ เปล่าจ่ะ" ฉันตกใจ ก็มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ อยู่นี่นา
"คิดอะไรอยู่หรอ" ว่าแล้วไม่มีผิด จ๊อดมันก็ถามตามคาด
"เปล่าอ่ะ ง่วง ขี้เกียจเรียนตอนบ่าย" ความจริงตอนนั้นเซ็งๆ มากกว่า ไอ้จ๊อดยิ้มๆ
"ง้านโดดเรียนกันนะ" เวรกรรม ท่าจะเจริญกันใหญ่แระคู่นี้ ชวนกันโดดเรียนกันซะง้าน แต่ก็ดีแฮะ ไปพักสมองมั่งดีกว่า เหมือนดังคำเขาว่า เรียนไปปวดหัว มีผัวดีกว่า..
แต่ก็แผนการณ์ล่มซะอย่างนั้น พอไปชวนอีบริทย์ มันเสือกเกิดปวดท้องเป็นอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ เลยก็พากันหามมันไปห้องพยาบาลกัน ตอนแรกกลัวมันจะเป็นไส้ติ่งจะแย่ โชคดีที่กินยาไปแล้วนอนพักมันก็ดีขึ้น แสดงว่าดวงเมิงยังไม่ถึงฆาต
"ว้าย พี่เอก" เสียงชะนีรุ่นน้องที่ฝึกงานอยู่ห้องพยาบาลร้องเรียก ไอ้เอกทำหน้างง ดูจากสถานการณ์ฝ่ายสาวเจ้าคงแอบรักไอ้จ๊อดอยู่เต็มหัวใจ
"ครับ" ไอ้จ๊อดตอบงงๆ ชะนีสาวยิ้มอายม้วนเป็นกูลิโกะโคลล่อน ฉันแทบกลั้นขำไว้ไม่ไหว เลยแยกไปนั่งเฝ้าอีบริทย์อยู่ที่เตียงผู้ป่วย
"เป็นไงบ้างวะ ใกล้ตายหรือยัง" ฉันถาม มันยังเอามือกุมท้อง นอนตะแคงอยู่อีกฟากนึง น่าสงสารเชียว ฉันเลยไม่อยากจะรบกวนมัน กะว่าไปนั่งเรียนรอมันในห้องดีกว่า เดี๋ยวเลิกเรียนค่อยมารับมันกลับบ้าน คิดได้อย่างนั้น ฉันก็ลุกขึ้น
"แบะ" อีบริทย์เรียกฉันเสียงอ่อยๆ แสดงว่ามันยังไม่ตาย ฉันยิ้ม
"กรูรู้นะ ว่าวันนั้นเมิงกลับบ้านได้ยังไงน่ะ" มันพูดจบ ฉันรู้สึกใจหายวาบเลย คงเหมือนกับเด็กที่โดนจับโกหกได้หล่ะมัง
"อืม ก็เอกไปส่ง" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"เมิงปกปิดพวกเรา" อีบริทย์หันมาจ้องหน้าฉัน ประหนึ่งว่าฉันทำอะไรผิดมากนักหนา
"ก็ไม่เห็นมันจะมีห่าอะไรเลยนี่นา" ฉันรีบแย้ง ในใจรู้สึกอึดอัดมากๆ ฉันหลบตาเพื่อนรักตลอด เพราะแววตาของมันตอนนี้เต็มไปด้วยผิดหวัง
"เมิงแน่ใจนะว่าไม่มีอะไร" อีบริทย์ยังถามคาดคั้น ให้ตายเถอะ อยากจะตายเสียให้ได้ ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"อีแบะ กรูขอร้องเหอะ เมิงอย่าทำอะไรไม่ดีกับไอ้จ๊อดเลย มันดีนะเว้ย" อีบริทย์พูดไม่ค่อยเต็มเสียงนัก คงกลัวไอ้จีอดจะได้ยิน
เออ กรูรู้อยู่เต็มอกแร่ะว่ามันดี กรูรู้ว่าเมิงก็รักมัน อีต๋องก็รักมัน
แต่กับกรู
กรูไม่รู้
ฉันเดินออกไปจากห้องพยาบาล ไม่ชอบเลยกับความรู้สึกถูกกดดันแบบนั้น ได้โปรดอย่ามาคาดคั้นอะไรกับฉันตอนนี้จะได้ไหม มันตอบไม่ได้จริงๆ
จ๊อดรีบวิ่งตามมาห่างๆ
"จะขึ้นเรียนอีกหรอ ทำไมไม่รอเลยหล่ะ" ไอ้จ๊อดวิ่งมาหอบแฮ่กๆ ฉันไม่ตอบอะไร อาจจะแอบโกดไอ้จ๊อดอยู่หน่อยๆ โทดฐานเป็นสาเหตุทำให้ฉันกับเพื่อนทะเลาะกัน
"ไปไหนก็ไปเหอะว่ะ" ฉันพูดอย่างสุดเซ็ง แล้วก็เดินจ้ำอ้าวต่อไป
"เย้ย อะไรของเธอเนี่ย" ไอ้จ๊อดวิ่งมาดักข้างหน้า ปิดทางฉันเอาไว้ ฉันมองหน้ามันก็ไม่ถอย
"เป็นไรหรอ หึงหรือเปล่า" ไอ้จ๊อดถามสีหน้าเคร่งเครียดอยู่เหมือนกัน แต่สงสัยจะเข้าใจกันไปคนละทางแระ
"เราไม่คิดอะไรกับน้องนั่นเลยนะ เราจะมีเธอคนเดียว" ไอ้จ๊อดพยายามอธิบาย ฉันส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่ายหัวใจ ถะโหล่จิงๆ
ฉันเดินชนฝ่าไอ้จ๊อดออกไป และไม่ได้เหลียวหลังกลับมามองมันอีก
เลิกเรียนฉันเดินไปจะไปรับอีบริทย์ที่ห้องพยาบาล ไปถึงก็เจออีต๋อง ไอ้จ๊อด กำลังประคองอีบริทย์จะกลับบ้านกันอยู่แล้ว ฉันก็ค่อยๆ เดินตามพวกนั้นไป
ไม่มีใครพูดกับฉันซักคน.... บ้าเอ้ยย
จนไปถึงบ้าน อีต๋องอาสาขี่มาไซด์ไปส่งอีบริทย์ที่บ้านเอง ก็ดีเหมือนกัน อีต๋องมันก็คงรู้ว่าฉันกับอีบริทย์โกรธกันอยู่ด้วยหล่ะ ไปส่งเสร็จกลับมา อีต๋องก็มาช่วยฉันล้างจานเสียแทน
"เมิงไม่ต้องรีบกลับบ้านหรอ" ฉันถามด้วยแปลกใจ อีต๋องจุ่มมือลงในกาละมังล้างชามเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
"กรูอยากคุยกะเมิงก่อนว่ะ" มันพูดราวกับมันก็มีอะไรไม่สบายใจสุมหัวอยู่เหมือนกัน คงไม่พ้นเรื่องอีบริทย์อีกน่ะแร่ะ
"ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนี่หว่า กรูไม่ได้ทำอะไรผิดซักกะหน่อย" ฉันตื่นตูมไปก่อนอีกแระ อีต๋องสลัดน้ำใส่หน้าฉัน
"อีชะมด กรูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย" อิอิ อีเลวนี่ น้ำเข้าปากกรูเลยสาดด
"กรู จะถามเมิงเรื่องไอ้จ๊อดต่างหาก" อีต๋องพูด
"ทะเลาะอะไรกันวะ" มันเริ่มถาม ฉันส่ายหัวยิกๆ
"เปล่าเลย กรูยังไม่ได้ทะเลาะไรกับแมร่งเรย" ฉันปฏิเสธยิกๆ แค่อารมณ์เสียนิดหน่อยเองอ่ะ
"จิงดิ ไอ้จ๊อดแมร่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร" อีต๋องบอก ฉันหล่ะงงกับมันจิงๆ มันจะร้องไห้หาพระแสงอะไรของมันอ่ะ
"มันบอกเมิงไปไล่มัน" อีต๋องเสริม อ้ออออ จำได้แระ ฉันแค่พูดว่าไปไหนก็ไปเองนี่หว่า คิดมากขนาดนั้นเชียว
"ท่าจะบ้า" ฉันเริ่มใส่อารมณ์ลงไปกับจานชามเบื้องหน้า น้ำกระจายล้นกะละมัง
"อืม ดูท่า มันจะรักเมิงมากเลยนะ" อีต๋องมองหน้าฉัน ฉันก็เหวอหล่ะสิ อะไรกันเนี่ย คบกันแค่ไม่กี่อาทิตย์เอง จะรักอะไรกันมากมายนักเล่า ดูฉันสิ ฉันไม่รู้สึกว่ารักมันเลยซักกะนิด ฉันคิดในใจ
"เฮ้ออออออ" ฉันถอนหายใจออกมายาวเหยียด รู้สึกแหม่งๆ ยังไงก็ไม่รู้
"เป็นไรหล่ะ" อีต๋องถาม
"หนักใจว่ะ" ฉันตอบ ตอนนี้วางมือจากจานเบื้องหน้าแล้ว อีต๋องขำฉันเบาๆ ฉันมองหน้ามัน ไม่รู้มีไรหน้าขำนักหนา
"จะหนักใจเชี่ยไรวะ มันรักเมิงน่ะดีแค่ไหนแล้ว" อีต๋องทำท่าจะทุ่มจานทั้งกองใส่ฉัน มันพูดตวาดแล้วก็หัวเราะ
"ก็นอกเสียจากเมิงไม่รักมันเท่านั้นแระ" และมันทิ้งท้าย ฉันรู้สึกจุกไปหมด
ฉันนอนก่ายหน้าผากอยู่ในห้อง คืนนี้ฝนตกเทลงกระทบกับหลังคาสังกะสีเก่าๆ เสียงดังไปหมด อากาศเย็นดีจัง ปกติฉันต้องนอนหลับอุดตูดสบายใจเฉิบไปแล้ว แต่คืนนี้ กลับต้องมานอนถอนหายใจกับตัวเองอยู่หลายครั้ง...
ตุ๊กตาที่ไอ้จ๊อดซื้อให้ยังวางอยู่เหมือนเดิมตรงชั้นหนังสือของฉัน มันยังใหม่อยู่เลย เพราะฉันเอามาห่อถุงพลาสติคไว้อย่างดี อีกทั้งยังไม่เคยเอามันมากอดเลยสักครั้ง เพราะกลัวมันจะเก่า
ฉันแอบคิดอะไรไปเพลิน พลันนึกไปว่า ถ้าตุ๊กตามันมีชีวิต มันคงจะเสียใจนะ ที่เจ้าของไม่เคยกอดมันเลยสักครั้ง เหมือนๆ กับไอ้จ๊อดด้วยเหมือนกัน มันคงจะเสียใจไม่น้อย ถ้าเกิดรู้ว่าฉันไม่เคยรักมันกลับไปบ้างเลยน่ะ
"กอดซักหน่อยดีกว่า" ฉันเปิดผ้าห่ม และลุกขึ้นไปฉีกถุงพลาสติคที่ห่อตุ๊กตาออก หยิบเอาตุ๊กตามานอนซุกกอดใต้ผ้าห่ม
"อื้มม" ในใจฉันคิดว่า ได้กอดมันแล้วก็อุ่นดีเหมือนกันนะ แถมยังนุ่มอีกด้วย คงต้องเข้านอนกันซะแล้วหล่ะ ดึกขนาด
ฉันพยายามข่มตาตัวเองให้หลับอยู่นาน แม้จะรู้สึกว่าง่วงเต็มที่มากแล้ว แต่มันก็ยังไม่หลับอยู่ดี นั่นคงเป็นเพราะ ตุ๊กตามันมาเบียดที่นอนของฉันหล่ะมั้ง ดูมันเกะกะยังไงไม่รู้สิ
จนเมื่อรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว ฉันจำต้องเอาตุ๊กตาไปวางที่เดิมของมัน แล้วถึงได้กลับมานอนหลับลงไปได้... จ๊อด ฉันขอโทดแกด้วยนะ ฉันฝืนมันไม่ได้จริงๆ
เช้ามืดวันนี้ อากาศหนาวเป็นพิเศษ ฉันใส่เสื้อผ้าร่มตัวเก่าๆ กันความหนาวเย็นไว้อีกชั้นนึง นั่งรอรถลุงที่กำลังจะมารับ อยู่กลับเพื่อนซี้ของฉันอีกสองคน
"เมิงเป็นอะไรหรือเปล่าวะ" อีต๋องถามฉัน เพราะใจฉันมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไงไม่รู้
"กรูหรอ เปล่าหรอกว่ะ" ฉันตอบเสร็จ ก็ถอนหายใจออกมายาวๆ หนึ่งที อะไรมันจะเกิด มันก็ต้องให้เกิดหล่ะวะ
"อีบริทย์ อีต๋อง" ฉันเรียกสองเพื่อนซี้ พวกมันหันหน้ามาทำงงๆ
"ถ้ากรูเลิกกับไอ้จ๊อด พวกเมิงจะว่าอะไรไหม" ฉันถามด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีเท่าไรนัก อีสองตัวนั้นก็ดูอึ้งๆ ไปเหมือนกัน เพราะมันไม่พูดอะไรกลับมาเลยอยู่หลายนาที
"พวกกรูจะไปว่าอะไรเมิงวะ ยังไงๆ เราก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม" อีต๋องพูดกลับมา อีบริทย์เองก็หันมาพยักหน้าคอนเฟิร์มอีกทีหนึ่งด้วย ฉันดีใจจนพูดไม่ออก รู้สึกรักพวกมันสองคนมากจิงๆ
"อื้มมม วันนี้กรูจะบอกมัน" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ในใจยังกลัวกับการต้องพูดกับอีกฝ่ายอยู่เหลือเกิน
//////////////////////////////////////
วันนี้ความรู้สึกเมื่อเดินย่ำเท้าเข้ามาในโรงเรียนนั้นมันช่างต่างจากทุกวัน แม้ฉันจะรู้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น ฉันทำตัวเองทั้งนั้น แต่ก็ยังภาวนาให้มีปาฎิหารย์บางอย่างเกิดขึ้น อย่างน้อยๆ ก็ขอให้จ๊อดมันไม่มาโรงเรียนวันนี้ก็ยังดี
แต่คงเป็นไปไม่ได้แระ ฉันเห็นเค้านั่งรอฉันอยู่ที่ม้าหินอ่อนตัวเดิมไกลๆ มาแต่เช้าเลย อีบริทย์อีต๋อง จะไม่ตามฉันไปด้วยวันนี้ มันพูดให้กำลังใจฉัน แล้วพากันเดินแยกไปอีกทาง เฮ้ออ.........
ฉันเดินตรงไปข้างหน้า และนึกคำพูดขอโทษเพราะๆ เต็มหัวไปหมด
"เพื่อนไปไหนกันหมดหล่ะ" จ๊อดเดินมาหาฉัน เค้าช่วยถือหนังสือให้ แล้วพากันเดินไปที่โต๊ะ
"หาอะไรกินกันมั้ง" พูดจบ ฉันถอนหายใจหนึ่งครั้ง จ๊อดหันมามองเลย
"เป็นอะไรหรือเปล่า ถ้าเรื่องเมื่อวาน เราขอโทดนะ เรา..." เค้าคงกลัวว่าฉันจะโกรธเค้า แต่เปล่าเลย กลับกันต่างหาก ฉันกุมมือจ๊อดไว้ นี่คงเป็นครั้งแรกที่ฉันทำอะไรแบบนี้ก่อน เค้าเองคงตกใจเหมือนกัน
"ฟังเรานะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น จ๊อดเองพยักหน้า ดูเหมือนเค้าจะรู้ว่าฉันมีเรื่องหนักอกหนักใจอยู่ เค้าจึงพยายามส่งรอยยิ้มให้กำลังใจฉันตลอดเวลา เค้าเอามืออีกข้างกุมมือฉันไว้เหมือนกัน น้ำตาจะไหลอ่ะ
"คือ..." เอาเข้าจริง มันก็พูดไม่ออกเหมือนกัน เหมือนๆ กับในละครน้ำเน่าบ้านเราดีๆ นี่แหล่ะ ฉันตื้อไปหมด ไม่รู้จะเริ่มยังไง จ๊อดเองตบมือฉันเบาๆ
"บอกอะไรก็บอกเถอะ อย่าบอกเลิกเราอย่างเดียวพอ" พูดจบเค้ายิ้มทะเล้นๆ แต่ฉันสิ มันอึดอัดจนไม่ไหวแล้ว ฉันหน้าไปบนมือของเค้า ปล่อยให้น้ำตามันไหล ตัวฉันเริ่มสั่น และเค้าก็ดูตกใจมากเหมือนกัน ตอนนี้ฉันคิดว่าเค้าคงรู้แล้ว
"แบะ แบะ ทำไมหรอ เธอโกดเรามากขนาดนั้นเลยหรอ" เค้าพยายามถามฉันซ้ำๆ ฉันยิ่งร้องไห้ไปใหญ่ แต่ก็พยายามเงยหน้าจะพูดกับเค้าอีกครั้ง ตอนนี้ในตาเค้าแดงกล่ำ มือเค้าจับฉันไว้แน่น
"เราไม่ได้โกด แต่เราอยากคบกับเธอแบบเพื่อน" ฉันพูดสะอึกสะอื้น พยายามจะเช็ดน้ำตากับเสื้อผ้าร่มที่ใส่มานั่นแหล่ะ จ๊อดเบือนหน้าหนีฉันไปอีกทาง ฉันรู้ว่าน้ำตาเค้าไหล และฉันควรจะปล่อยให้เค้าร้องไห้อยู่ตรงนี้บ้าง ฉันพยายามดึงมือออกมาจากเค้า แต่เค้ากลับยิ่งคว้ามันไว้แน่น
"ไม่เอา เราไม่เลิก" เค้าหันมาบอกฉัน ด้วยน้ำตานองหน้า โถ่จ๊อด กรูขอโทด...
ยิ่งฉันได้เห็นอาการของจ๊อด ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเลวแค่ไหน เค้าเป็นคนดีจริงๆ และถ้าฉันรักเค้าสักนิด ฉันคงจะเป็นกระเทยที่โชคดีมากคนนึงเลยทีเดียว แต่วันนี้ฉันเลือกที่จะปฎิเสธผู้ชายดีๆ คนนี้ไปเสีย ด้วยเพราะว่า ความรักมันฝืนกันไม่ได้...
จ๊อดร้องไห้ออกมาสะอึกสะอื้น น้ำตาเค้าไหลลงมาเปื้อนหน้าอย่างต่อเนื่อง ฉันเองก็พยายามขืนดึงมือออก เพราะก็กลัวตัวเองจะใจอ่อนด้วยหล่ะ แต่เค้าเองก็ยื้อฉันเอาไว้จนสุดแรงเหมือนกัน
"เอกไม่ดียังไง บอกเอกสิ เอกเปลี่ยนได้" เค้ากึ่งพูดกึ่งร้องฟูมฟาย
ฉันนิ่ง ไม่กล้าตอบ เพราะรู้ว่าไม่ใช่เพราะเค้าไม่ดี แต่เพราะฉันเอง ฉันล้อเล่นกับความรักมากเกินไปต่างหาก
ฉันรวบรวมแรงที่มีอยู่ กลั้นใจสลัดมือหลุดออกมาจากเค้าได้ เอกพยายามตามจะมาคว้าตัวฉัน แต่ฉันถอยกรูออกไปได้ เค้ายิ่งร้องไห้ไปใหญ่
ฉันรีบเดินถอยออกมา สักระยะนึงก็หันกลับไปมอง เห็นเค้านอนฟุบร้องไห้อยู่ตรงนั้น ฉันยิ่งเกลียดตัวฉันเอง
-
:monkeycry2: สงสารเอกจ๊อดจัง แต่ผมว่าแบ๊ะก็ทำถูกแล้วหล่ะคับ ยิ่งนานยิ่งผูกพัน ยิ่งตัดใจลำบาก
ว่าแต่แน่ใจในตัวเอกแล้วเหรอคับ จะเลือกเอกแต่ยังไม่เหนเคลียร์เรื่องเก่าเลยอ่ะ :untrust:
-
สงสารจ๊อดอย่างรุนแรง ถ้าคุณแบะไม่รักก้อไม่น่าคบแต่เเรกเลย :sad4:
เอาเหอะ หลังจากนี้ คงคบกับเอกแน่ๆ หุหุ :kikkik:
(มีเพื่อนชื่อจ๊อดเหมือนกัน นิสัยแบบนี้เลย และแน่นอน มันเป็นเกย์ :interest:)
-
:monkeysad: ง่ะ เอกจ๊อดของหมี . . . :monkeycry2:
คุณแบะใจร้ายอ่ะ ไม่รักก็ไม่น่าจะคบกันตั้งแต่แรก . . . หมีสงสารเอกจ๊อด :monkeysad2:
-
ฉันขึ้นมาเจออีบริทย์ที่ห้อง ฉันนั่งลงร้องไห้ข้างๆ มัน มันเองก็น้ำตาไหล และถึงจะไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้นก็คงจะรู้ เอกเองก็เดินมาถามฉันอย่างเป็นห่วงเป็นใย ใครเลยจะรู้ ว่าฉันน่ะเลวและเห็นแก่ตัวแค่ไหน
"จ๊อดมันคงไม่ขึ้นมาเรียนแล้วหล่ะ" อีบริทย์บอก ฉันก้มมองนาฬิกา โรงเรียนปล่อยแถวมานานแล้วสิ ไปไหนของเค้า
"คงกลับบ้านไปแล้วมั้ง" ฉันลุกขึ้นปาดน้ำตา อายเพื่อนเหมือนกันนะ นั่งร้องไห้แบบนี้น่ะ
"เป็นห่วงมันว่ะ" อีบริทย์หันมามองหน้าฉันที่ตอนนี้กำลังเช็ดน้ำหูน้ำตาให้ง่วนไปหมด
"อื้ม เดี๋ยวเลิกเรียนกรูแวะไปดูมันที่บ้าน" ฉันตอบ
ใจจริงอยากไปดูเสียเดี๋ยวนั้นด้วยซ้ำ เพราะทนเรียนไป คงไม่รู้เรื่องหรอก แต่คิดว่าเค้าคงต้องใช้เวลาอยู่คนเดียวสักหน่อย และฉันเองก็ควรจะเลิกเศร้าเสียให้ได้ก่อนไปปลอบคนอื่นด้วยเหมือนกัน
บ่ายกว่าๆ อาจารย์ปล่อยออกมาจากห้องเรียน ฉันรู้สึกดีขึ้นบ้างแต่ก็ยังไม่เหมือนเดิมซักเท่าไร เพื่อนๆ ในห้องก็พอจะรู้ หลังจากที่วันนี้ก็มีแต่คนถามหาแต่ไอ้จ๊อดกับฉัน เลยพากันโดนอีบริทย์ด่าไล่กลับไป ดีเหมือนกัน ยังไม่อยากพูดกับใครตอนนี้อยู่ด้วยแหล่ะ ก็รู้หล่ะนะ ว่าหลายคนหวังดีและเป็นห่วงฉันกับไอ้จ๊อด แต่ก็มีหลายคนอยู่เหมือนกันแร่ะ ที่รอสมน้ำหน้าฉันอยู่น่ะ...
"จ๊อดเค้าเลิกกับเธอแล้วหรอ" นังเนสเดินเฉียดมาหาฉันด้านล่างตึก หล่อนใช้น้ำเสียงกึ่งเหยียดหยามปนสมน้ำหน้านิดๆ ถามฉัน
ฉันหันไปมองหน้า หล่อนก็หัวเราะออกมาซะอย่างนั้น
"ทำไมหรอ หรือว่าเอกเค้าเพิ่งนึกได้ว่าหลงทางผิดไป ตอนนี้เลยกลับใจมาหาผู้หญิงเหมือนเดิมแล้ว หึหึ" พูดจบ มันหัวเราะอย่างสบายอารมณ์ ขอโทดเถอะอีมาเฟีย ถ้ามันคิดได้อย่างนั้น กรูจะไม่เสียใจอย่างนี้เลย
ฉันกำลังจะเดินหนีมันไปเพราะขี้เกียจโต้ตอบ ก็พลันได้ยิน
"ไงหรอ แล้วเธอไปยุ่งอะไรกับเค้า" เสียงทุ้ม ที่วันนี้แฝงไปด้วยอารมณ์โกดนิดๆ ดังมาจากข้างหลัง เสียงของไอ้เอก ขวัญใจอีมาเฟียนี่เอง
"แล้วถ้าผู้หญิงเค้านิสัยเหมือนเธอกันหมด เราก็ไม่อยากเอาหรอก ผู้หญิงน่ะ" เอกพูดจบ ฉันเหลือบไปมองสีหน้าซีดเผือดของอีนังมาเฟียทันที (อร๊ายยยยส์ สะใจจิงๆ )
ฉันก้าวเท้าเดินออกไปจากตรงนั้น วันนี้คงต้องไปคนเดียวหล่ะ เพราะต้องให้อีบริทย์อยู่ส่งข่าวกับอีต๋อง เดี๋ยวคลาดกัน ฉันเดินไปรอรถสองแถวที่ท่ารถ เอกก็วิ่งตามมาหาอย่างกระหืดกระหอบ
"จะไปบ้านเอก (จ๊อด) หรอ เราไปเป็นเพื่อนนะ" เอกพูด
ฉันยิ้มให้แล้วตอบว่า
"ไม่เป็นไรหรอก ช่วยด่าอีนั่นให้ก็ขอบใจมากแล้ว" พูดจบฉันโบกรถสองแถว แล้วก็เดินขึ้นรถไป เฮ้อออออ จ๊อด ทำใจได้ซักทีเหอะนะ
ฉันเดินเข้ามาในซอยบ้านไอ้จ๊อด หัวใจเต้มตุ๊มๆ ต่อมๆ ก็กลัวพ่อแม่มันจะงับหัวฉันเอานั่นแหล่ะ เดินมาถึงหน้าบ้านมันก็ต๊กกะใจ วันนี้ทำไมไม่ได้ขายของ เห็นประตูปิดงับไว้ ตายหล่ะสิ สงสัยจะมาเสียเที่ยว ฉันเดินเข้าไปดูใกล้ เลยเห็นว่า ประตูไม่ได้ล็อค มองผ่านลูกกรงเหล็กเข้าไปในบ้าน ก็เห็นไฟบางดวงยังเปิดอยู่ แสดงว่ามีคนอยู่ ฉันเลยเดินไปกดกริ่งหน้าบ้านมัน
"อ๊อดดดดดดดดดดด" กดเข้าไปทีนึง ฉันเดินมาชะโงกหัวมอง มีการเคลื่อนไหว ฉันได้ยินเสียงคนเดินลงมาจากบนบ้าน ลุ้นว่าให้เป็นไอ้จ๊อดหล่ะกัน ไม่อยากเจอพ่อแม่มันเลย ได้ข่าวว่าดุ
อ่าาาา ใช่มันจิงๆ จ๊อดดูเหมือนแปลกใจเหมือนกัน ที่เห็นฉันอยู่หน้าประตู เค้าใส่กางเกงนักเรียน และไม่ใส่เสื้อ ตายังบวมๆ และดูหัวยุ่งๆ คงจะนอนหลับนั่นหล่ะ โล่งใจไปได้เปราะนึง
"แคว๊ดดดดดด" เสียงเค้าลากประตูเหล็กเปิดออกให้หน่อยนึง พอที่จะเข้าไปได้ ฉันรอดตัวเข้ามาในบ้าน เสียงประตูถูกลากปิดไปที่เดิม ไอ้จ๊อดยกตัวล็อคประตูด้านล่างลง ฉันใจไม่ดีเลย
"ไม่ขายของหรอวันนี้" ฉันถามพร้อมรอยยิ้มแหยๆ เพี้ยง เมิงอย่าฆ่าข่มขืนกรูเลย เพราะบ้านมันเงียบเชียบจริงๆ
"ป๊าไม่อยู่ ไปงานศพญาติ" เค้าตอบ ยังโกดฉันอยู่จิงๆ ด้วย ฟังจากน้ำเสียงเอาน่ะ
ฉันเดินไปหานั่งที่เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งในบ้าน ซึ่งเจ้าบ้านตอนนี้เองก็ดูไม่ค่อยต้อนรับฉันสักเท่าไรเลย เค้าเดินขึ้นไปข้างบน ปล่อยให้ฉันนั่งแอ้งแม้งอยู่ข้างล่างคนเดียวอยู่นานมาก
ฉันมองดูนาฬิกา และคิดว่าควรจะบริหารเวลาได้แล้ว
"เอกกกก" ฉันตะโกนเรียกเค้าด้านบน ทำอย่างนี้อยู่สองสามที แต่ก็ไร้วี่แววตอบกลับมา เอาไงดีหล่ะทีนี้ เมื่อคิดอะไรไม่ตก ก็เลยเอาวะ ขึ้นไปขอโทดมันอีกสักครั้งแล้วก็กลับบ้านเราดีกว่า ฉันนึกในใจ
ฉันวางหนังสือลงแล้วค่อยเดินขึ้นบรรไดไปชั้นสอง ชั้นรู้จักห้องไอ้จ๊อดดี เพราะเคยมาครั้งนึงแล้ว ประตูห้องเค้าเปิดอยู่พอดีด้วยหล่ะ แต่ในห้องมืดสนิท เพราะไม่ได้เปิดไฟ เปิดหน้าต่าง
ฉันเริ่มจะใจไม่ดี เพราะได้ยินเสียงร้องไห้กระซิกๆ ดังออกมาจากข้างใน เฮ้อ น้ำตาที่เพิ่งแห้งไป มันเริ่มจะรื้นขึ้นมาอีกครั้งเสียแล้ว ฉันกลั้นมันเอาไว้ แล้วเดินเข้าไปในห้องเค้า และเปิดไฟ
ภาพในห้องคือ ผู้ชายคนนึงกำลังนอนฟุบตัวร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายอยู่บนเตียง ภายในห้องที่แสนจะรก เค้าหันมาหาฉัน (เพราะฉันเปิดไฟ) แล้วลุกขึ้นปาดน้ำตา
"ปิดไฟ" เค้าออกคำสั่ง ฉันรีบปิดไฟให้เค้าอย่างไว ทุกอย่างกลับมามืดอีกครั้ง แล้วจ๊อดเองก็ยังร้องไห้อยู่เหมือนเดิม เค้าฟุบไปบนที่นอนอีกครั้ง และเหมือนฉันจะเห็นหนังสืออะไรซักอย่างอยู่ในอ้อมกอดเค้าด้วย
ฉันถอนหายใจยาวๆ ออกมาหนึ่งครั้ง แล้วเดินไปนั่งบนเตียง ข้างๆ กับตัวเค้านั่นแหล่ะ
เค้าลุกขึ้นมานั่ง หย่อนขาข้างเตียงข้างๆ ฉัน ไม่นานเค้าซบหัวลงที่ไหล่ของฉัน แล้วเริ่มร้องไห้ออกมาอีก
แต่..ให้ตายเถอะ
ฉันเคยเห็นภาพเหล่านี้มาแล้ว ภาพที่มีฉันนั่งอยู่ในห้องมืดๆ ที่ไหนสักแห่ง และเค้าก็มาซุกหัวร้องไห้ที่แขนของฉัน ทุกอย่าง ฉันเคยฝันเห็นมันมาแล้วครั้งนึง ฉันเริ่มจำความได้ และรู้สึกขนลุกไปหมดทั้งตัว เพิ่งจะเข้าใจว่ามันหมายความว่ายังไง..
ฉันหันไปหยิบสิ่งที่เค้ากอดไว้เมื่อกี้ขึ้นมาดู มันคืออัลบั้มภาพที่เก่าพอสมควร ฉันแหงะมองเค้าดูก่อน เมื่อเห็นเค้าไม่ว่าอะไร ก็เลยเปิดมันดู
"ใครหรอ" ฉันชี้ไปที่ภาพผู้หญิงคนนึงกำลังอุ้มเด็กเล็กๆ อยู่ 1 คน ใจจริงก็พอเดาออกแร่ะ แต่อยากหาเรื่องชวนคุยแก้เศร้าไปอย่างนั้นแร่ะ
จ๊อดแหง่ะดู แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ว่า
"แม่เราเอง" ตอบเสร็จ ฉันยิ้มให้เค้า
"ไอ้เด็กคนนี้ก็แกน่ะสิ" ฉันหัวเราะแห้งๆ ชี้หน้าไอ้เด็กทำหน้ากวนตรีนอยู่ในรูป
"เหอะะะะะ" ไอ้จ๊อดทำเสียงเหมือนเด็ก "น้องเรา" มันดึงอัลบั้มไปจากมือฉัน แล้วพลิกไปอีกสองสามหน้า ก่อนจะชี้เด็กคนนึง ยืนเก๊กถ่ายรูปอยู่ หุหุ น่ารักดีเหมือนกัน
"โห หล่อแต่เด็กเลยนะเนี่ย" พูบจบไอ้จ๊อดยิ้ม น้ำตายังไม่ทันแห้งเรยนะเนี่ย ดูมันเถอะ แต่ก็ดีแระ
ฉันเปิดรูปดูไปเรื่อยจนเกือบหมด ไอ้จ๊อดก็ฟุบหน้าลงที่ไหล่ฉันอีกครั้ง (เปียกไปหมดแย้วเนี่ย)
"แล้วแม่กับน้องแกอยู่ไหนแล้วอ่ะ" ฉันถามต่อ โดยไม่รู้ว่าจะไปกระตุ้นต่อมโศกมันเข้า จ๊อดเริ่มฟูมฟายอีกครั้ง แต่ก็พยายามจะตอบฉันไปด้วย
"พอพวกเค้าเลิกกัน เค้าก็แยกกันไป เอาลูกไปคนละคน" จ๊อดพูดอย่างสะอึกสะอื้น กรูไม่ได้ตั้งใจน้า
"แม่ทิ้งเรา" เค้าจับฉันหันไปหาเค้า มือเค้ากุมมือฉันเอาไว้ทั้งสองข้าง
"ตอนนั้นเรา 5 ขวบ เราบอกแม่ว่าเราจะไปกับแม่" เค้าพูดไปร้องไห้ไป ฉันโคดสงสารเลย
"แม่บอกให้เราเก็บของ ตอนเย็นแม่จะไปรับเราที่โรงเรียน" ฟังไปฟังมา ฉันเริ่มทนไม่ไหวแระ ร้องไห้โฮออกมาเหมือนกัน เพราะพอจะเดาเรื่องออกแระ
"แบะรู้ไหม เราเก็บของ เก็บเสื้อผ้า เก็บของเล่นชิ้นโปรดของเรา ยัดใส่กระเป๋านักเรียน"
"รอจนเย็น แม่ก็ไม่มา มีแต่พ่อกับเมียใหม่ของพ่อมารับเรา เราร้องไห้ วิ่งหนีพ่อเราไปทั่ว จะรอให้แม่มารับเราท่าเดียว แต่พ่อก็...." ฉันเอามือปิดปากเค้าไว้ แล้วเช็ดน้ำตาให้เค้า แปลกเนาะ บ้านเอกรวยกว่าบ้านฉันตั้งเยอะ แต่ถ้าเทียบกันแล้ว ฉันมีความสุขกว่าโขเลย เราสองคนมองหน้ากัน
ได้โปรด อย่าทิ้งเราไปอีกเลยนะ..."
ถึงตอนนี้ยิ่งโฮไปใหญ่เลย แย่แล้วอีตุ๊ดดดดดดด T.T
ถึงตอนนี้ ดูเหมือนสถานการณ์จะเปลี่ยน จ๊อดเอามือเกาะก่ายฉันไปทั่ว ฉันยิ่งปัดออก เค้าก็เหมือนจะยิ่งใช้กำลังมากขึ้น เค้าพูดอะไรกับฉันไม่รู้งัวเงียๆ ฟังไม่ออกหรอก แต่ฉันก็ดันเค้าออกห่างตลอด
"เราก็เป็นเพื่อนกันได้" ฉันพูดเสียงดัง ฉันเองก็ไม่ได้ทิ้งเค้าไปไหนเสียหน่อย ดูอย่างพวกฉันสิ เรารักกันจะตาย ไม่มีวันตัดกันขาดหรอก
"ไม่เอา" เค้าตวาดใส่ฉันเสียงดัง และดึงข้อมือฉันกระชากเข้าไปหาข้างนึง จนเหมือนกระดูกฉันเคลื่อนดังก๊อก (เจ็บชิหายย)
"เราอยากเป็นมากกว่านั้น อยากอยู่ด้วยกัน" หลังจากทำให้แขนฉันพิการไปข้างนึง เค้าก็ดึงตัวฉันไปกอด เค้าซุกหน้าตามคอ ตามไหล่ (หวังปลุกอารมณ์น่ะสิ)
"เฮ้ยยย" ฉันดีดดิ้น ลุกออกมาจนได้
"จะมาบอกว่า ขอโทด และจะขอให้เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เท่านี้หล่ะ" พูดจบ ฉันเดินจ้ำออกมา วิ่งลงกระไดดุ๊กๆๆๆ คว้าหนังสือได้ ก็เดินไปที่ประตู
"อื้ดดดดดด" โห่ให้ตายเหอะ เปิดยากส์จังว้า ประตูบ้านไอ้จ๊อดเนี่ย ตายๆ มันเดินตามลงมาแล้ว กรูตายแน่ๆ
เค้าเดินตรงมาที่ฉัน
"แคว๊ดดดดดดดด" เสียงประตูเปิดออก เค้าเปิดประตูให้ฉัน
ฉันเดินรอดประตูออกไป เค้าก็ปิดมันไว้ตามเดิม แล้วก็เดินขึ้นไปข้างบน
ขอโทดจิงๆ นะเว้ย...
ฉันเดินห่างออกมาจากบ้านของเค้า น้ำตาฉันไหลมาตลอดทาง มองกลับไปที่หน้าต่างห้องนอนของเค้า เค้าคงจะนอนร้องไห้อยู่ข้างในนั้นนั่นแหล่ะ ขอบคุณแกมากนะ ที่เข้าใจฉันน่ะ
ฉันปาดน้ำตาแล้วรีบเดินออกมา ทุกอย่างจบลงหมดแล้ว ที่เหลือก็แล้วแต่การตัดสินใจของจ๊อดมันหล่ะ แต่อยากบอกว่า ฉันยินดีคบแกเป็นเพื่อนเสมอ แล้วฉันสัญญา ว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
=======================================
หน้าปากซอย ฉันเจอเอก ยืนพิงกำแพงปูนเก่าๆ อยู่ เค้าเหมือนดีใจที่เห็นฉัน
"เอ้า ตามมาทำไมอ่ะ" ฉันถาม เค้าถอนหายใจเบา ก่อนบอกว่า
"เป็นห่วงอ่ะ ทนไม่ไหวเรยตามมา" (มารู้ทีหลังว่ากรัวจะโดนปล้ำ เรยตามมาคุม อิอิ) ฉันหัวเราะ
"หัวเราะอะไรเล่า" เอกทำหน้าอายๆ ก็หัวเราะแกแหล่ะ ทำเป็นมาถาม บ้าบออะไร มายืนเฝ้ากระเทยอยู่ได้
"กลับบ้านแระ ไม่อยากตกรถ" ฉันส่งยิ้มให้เค้า ก่อนเดินข้ามถนนไปอีกฟาก ขึ้นรถสองแถวที่จอดรออยู่แล้ว ก่อนจะแล่นจากเค้าออกไป
เฮ้อ... ฉันคงไม่สามารถจะลืมวันนี้ได้แน่ๆ วันที่แสนเจ็บปวด
+ + + + + +
หลายวันวันต่อมา จ๊อดเพิ่งจะโผล่หัวมาโรงเรียน ฉันแอบดีใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมากนัก เพราะเค้าก็มีท่าทีเหินห่างฉันไปมาก ตั้งแต่นั้นเราไม่ได้นั่งเรียนด้วยกัน รวมทั้งไม่ได้กินข้าว และทำงานกลุ่มด้วยกันอีกต่อจากนั้น
ไอ้จ๊อดก็ไปเรียนบ้าง ขาดๆ หาย จนหลังๆ มานี้ก็ไม่ได้มาเรียนอีกเลย เห็นพ่อเค้าบอกว่าไปอยู่กับญาตที่จันทบุรี ถึงพวกฉันจะไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไรนัก แต่ก็เคารพในการตัดสินใจของมัน หวังว่าคงจะได้เจอกัน ในอีกสักวันข้างหน้า
"แบะ เป็นแฟนกับเรานะ" คำพูดประโยคนี้ ฉันได้ยินบ่อยๆ จากปากของเอก หลังจากเกิดเรื่องมานี้ เค้าก็มักเพ้อเจ้อเรื่องรักๆ ใคร่ เรื่องอนาคต เรื่องครอบครัวให้ฉันฟังอยู่เสมอ ฉันเองก็ได้แต่ฟัง แล้วก็ยิ้ม เพราะคำตอบฉันก็ยังเหมือนเดิม คือ คงต้องดูๆไปอีกเรื่อยๆ หล่ะ ไม่อยากให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอย ความรักมันเป็นเรื่องใหญ่ และฉันไม่กล้าล้อเล่นกับมันอีกแล้ว
คุณสงสัยกันหล่ะสิ แล้วสุดท้ายเรามาเป็นแฟนกันได้ไง อิอิ
โน่นแหล่ะ ปีครึ่งให้หลังจากนั้น ตอนงานกีฬาสี เค้าบอกกับฉันว่า ถ้าแข่งชนะหล่ะจะมาขอรางวัล ฉันเลยบอกไปว่า ถ้าชนะได้จริง จะยอมเป็นแฟนด้วยเลย คริคริ สุดท้าย ก็เลยเสียทีให้เค้ามานับแต่นั้น (อายหง่ะ เสียที บ่ได้เสียตัวน้า มาเสียตัวตอนอยู่ด้วยกันแล้วนู่น)
นี่ก็หลายปีแล้วสินะ ที่เราคบกัน เรามีปัญหากันบ่อย เพราะต่างฝ่ายต่างขี้หึง ขี้งอนด้วยกันทั้งคู่ แถมยังมีปัญหาใหญ่เรื่องครอบครัวเอกเข้ามาเกี่ยวด้วยอีก แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เรารักกันน้อยลงเลย ฉันยังจำได้ วันเกิดเอกหลายปีที่ผ่านมา เค้าอธิษฐานแค่ว่า
"ขอให้เรารักกันตลอดไป"
เอกเป่าเทียนพรวดเดียวก็ดับหมดเลย แสดงว่าเก๋าจิงๆ
รักคุณค่ะ สามีสุดที่รักของแบะ ตุ๊ดที่ชีวิตจะไม่บัดซบ...อีกต่อไป
++++++++++++++++จบบริบูรณ์++++++++++++++++++++
ขอบคุณคนเขียนนะครับ ที่เขียนเรื่องราวดีๆมาให้อ่านกัน
ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนนะครับ ที่คอยให้กำลังใจผมจนโพสจนจบ
-
จบได้อิ่มเอมมากเลยครับ :myeye:
ปลื้มใจแทนคุณแบะเลยจริงๆ
ขอให้คุณทั้งสองรักกันตลอดไปนะครับ :impress:
ขอบคุณมากครับที่ได้เขียนเรื่องสนุกๆอย่างเรื่องนี้ขึ้นมา
ขอบคุณคนโพสต์ด้วยครับ ขยันดีจริงๆ ถ้าไม่มีคุณผมก็คงไม่ได้อ่านเรื่องนี้
ขอบคุณมากๆเลยครับ
ขอบคุณครับ
:yeb:
-
ในที่สุดก็จบละสำหรับเรื่องนี้ สนุกมากๆเลยครับ จากตอนเเรกที่ไม่เคยสนใจจะอ่าน จนเริ่มลองอ่านก็ได้รู้ว่าเรื่องนี้สนุกมากๆเลย เพราะนอกจากเรื่องความรักเเล้วยังมีเรื่องรอบๆตัวของคุณเเบะอีก ความรู้สึกนี้เหมือนตอนอ่านเรื่องมานะมานีสมัยเด็กๆเลยอะ ทำให้ย้อนคิดถึงวันเก่าๆที่ดีๆ ขอบคุณคุณเเบะมากนะครับที่มาเเบ่งปันประสบการณ์ส่วนหนึ่งของชีวิตให้เราได้อ่านกัน อยากอวยพรให้คุณเเบะกับเอกรักกันไปนานๆนะครับ และสุดท้ายก็ขอบคุณพี่เรย์ที่นำเรื่องดีๆมาลงให้ได้อ่านกัน ขอให้คุณเเบะโชคดีมีความสุขมากๆนะครับ :bye2: :bye2: :bye2: :lovetoyou:
-
จบแล้วหรอ?
เสียดายจัง...
สงสารจ๊อดอะ
แต่ก็อย่างที่เขาว่า...ในความรัก ไม่ต้องถามว่าดีหรือไม่ดี รู้เพียงแต่ว่า "รัก" หรือ "ไม่รัก" เท่านั้นก็พอ
แล้วเจอกันเรื่องใหม่นะครับ บายยยยยยยยยยยยยยยย
-
เอามาลงอีกนะคร้าบบบบบบบ
ตามอ่านตลอดมา
และตลอดไป
thx ครับ
-
น่าเสียดายที่จบซะละคับ :serius2:
มะมีตอนพิเศษแบบว่าตามติดชีวิตหลังจากเรียนเหรอคับ :haun2: แบบว่าอย่างเนส จ๊อด บริทย์ ต๋อง ไรอย่างเนียะ
แต่ก็ขอบคุณนะคับที่เอาประสบการณ์มาเล่าให้ฟัง :like2: คิดถึงสมัยเด็กๆมากเลย ปัญหาหัวใจเนี่ยะ มีทุกสมัยเลยนะคับ
-
ฮือ ๆ เส้าอ่ะ จ๊อด จะเป็นไงมั่งก้อไม่รู้ :impress: ขอให้คุณแบะ กะ คุณเอก รักกันนาน ๆ นะคับ เป็นกะลังใจให้คับผม
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะคับ ประทับใจสุด ๆ คับ :monkeysad2:
-
เฮ้ออ่านจบไปอย่างทุลักทุเล(ทั้งขำ ทั้งร้องไห้) :monkeylaugh2: :monkeycry2:
ตามอ่านจบภายในวันเดียวเลยน่ะ(จาก 3 ทุ่มถึงตี 5 ครึ่ง เหงจะได้)
เพราะพี่แดนแนะนำมา
ไม่ค่อยชอบอ่านเลยอ่า อ่านแล้วสะเทือนใจ
นึกถึงอดีต เพราะเรียน ปวช. เหมือนกาน :monkeysad2:
แต่ก้อไม่ได้สาวน่ะ เพราะไม่ใช่กระเทย (แต่เพื่อนเปงกระเทยเยอะมาก สวยๆด้วย เหงแล้วอิจฉามานมาก) :haun5:
แต่ดีน่ะที่ไม่เสียตัวตั้งแต่ อยู่ปวส. เอิ้กๆ (ปล. เพื่อนมานเสียกานตั้งแต่ปวช.แนะ หรือไม่ก้อก่อนหน้านั้นอีก) :kikkik:
ปวช.เปงช่วงที่มีความสนุก และก้อเศร้า ทั้งเรื่องเพื่อนทั้งเรื่องรัก(ก้อรักเขาข้างเดียวไม่กล้าบอกนี่) :sad4:
ก้อขอบคุณทั้งที่เรย์ที่เอามาลง และก้คุณแบะที่เอาเรื่องดีมาเขียนน่ะ :yeb:
เอิ้กๆๆๆๆ อ่านแล้วอยากย้อนไปต้อนนั้นจังจะสารภาพให้ดูเลย เอิ้กๆๆๆๆ :pigha2:
ปล.1 สงสารจ๊อดอ่า เงินไม่สามารถซึ้อความสุขได้จริง
ปล.2 ขอให้รักกันนานๆ น่ะครับ
ปล.3 บ้านบูมก้อไกลจากโรงเรียนเหมือนกาน แบบว่าหัวเกาะ ท้ายเกาะอ่า
นั่งรถก้อนานพอควรอยู่ แรกนั่งรถสองแถวแหละ แต่ดีหน่อยที่ตอนฝึกงานแม่ซื้อรถให้เอิ้กๆๆ
แต่ต้องเปงเบ้เพื่อนอ่าพามานไปโน้นไปนี้ เบื่อแต่ก้อชอบ
-
จ๊อดน่าสงสารมาก ทำไมแบะทำกับจ๊อดแบบนี้หล่ะ :myeye:
แต่ก็อย่างว่ารักมันบังคับกันไม่ได้หน่ะ :yeb:
แต่ยังไงก็ชอบจ๊อดมากกว่าเอก :haun6: จ๊อดสู้ๆ
-
เรื่องนี้สงสารจ็อดจังเลยยยยย
แบะใจร้ายมั้กมัก จ็อดจะเป็นตายร้ายดียังงัยก็ไม่รู้
เกลียดแบะที่สุดเลย เอกทำให้เจ็บตั้งหลายครั้งก็ไม่จำ
เข้าใจแล้วละว่าทำไมชีวิตแบะจึงบัดซบ เพราะทำให้จ็อดเสียใจนี้เอง
แงแงแงแง :sad4: :sad4:
***************************************
ขอบคุณแบะสำหรับเรื่องๆสนุกๆ แบบนี้
ขอบคุณหนูบลูที่เอามาลงให้
ขอบคุณเซ็งเป็ดที่ทำให้เรารู้จักกัน
:monkeysad:
-
มาขำรีบนน่ะคับ :pigha2: ว่าแต่มะเหนบอกเลย ตกลงเอกเค้าไปบอกเบนซ์จิงๆเหรอคับว่าคุณแบะให้ทำทีไปจีบอ่ะ :untrust:
-
มาขำรายผม
ชิชิ :untrust:
-
แหม แซวเล่นน่ะคับคุณน้องแม้ว :laugh:
ปล. จำมะได้แล้วว่าขำไร ผมความจำปลาทองง่ะ :haun5:
-
ซะงั้นนะ คุณ เอจี
:confuse:
-
ขอขุดๆ
เพิ่งอ่านจบอะ
หนุกมากมายเลย
สงสารจ๊อดอย่างแรงงงงงง :sad4:
แบะใจร้ายจัง
แต่ก้นะ รักกันนานๆนะค่ะ
-
อ่านจบแล้ว เย้ๆๆ
(ตามติดมานานมั่กๆๆๆๆ)
สงสารเอก(จ๊อด)จับใจเลยฮะ เข้าใจเลยอ่ะ ว่ารักคนที่เค้าไม่รักเรามันเจ็บแค่ไหน
(โดนเข้ากับตัวเอง แล้วจะรู้ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :monkeycry2:)
เบื่อคุณแบะก้อบางเวลาที่เล่นตัว
แต่ที่สุดๆก็ที่ยอมกลับมาคบกะคนที่ทำให้เจ็บตัว มันน่าไหมล่ะนั่น ฮึ่มๆๆๆ
แต่ก็ต้องเลือกคนที่เขารักเราอยุ่แล้ว ใช่ไหมฮะ?
ดีจัยกับเอกด้วย ที่ได้คนดีๆอย่างคุณแบะมาเปนภรรยา(เรียกอย่างงี้ได้ชั่ยป่ะ?)
มีความคืบหน้าอะไร รบกวนมาบอกมากล่าวด้วยนะคับ
รออยุ่นะฮะ
ขอบคุณอีกครั้งครับ
RrMz`,,
-
อยากให้คุณแบะกลับมาเล่าต่ออีกคับ ว่าหลังจากคบกับคุณเอกแล้วเปนไงบ้าง :haun5: :haun5: แล้วกลับไปล้างแค้นน้องชะฯกับพวกหัวโปกรึป่าว :pigangry2: :pigangry2:
-
เหอๆๆ
พิสูจน์ได้ว่ารักแท้เกิดขึ้นได้กับคนทุกเพศจริงๆ
ซึ้งเลย หุหุหุ
-
"อกกระเทยกลัดหนอง" ตอน ไปสมัครงาน...
โห่แฮะ เพื่อนพ้องน้องพี่ที่มหาลัย พากันกินดื่มกัน เลี้ยงฉลองสอบเสร็จอ่ะนะ จบกันแล้วนี่ ต่างส่งเสียงเย้วๆ ทั้งสุรา นารี (หามากันเองพร้อมสรรพ) หุหุ จะว่าไปฉันก็กินไปเหมือนกัน สปายไวน์คูลเลอร์ (แบะไม่ดื่มค่ะะะ)
แต่พองานเลิกก็ต้องมาเจอเรื่องใหญ่กันหล่ะ พวกผู้ชายเมากันหน้าแดงแจ๊ดแจ๋ โชคยังดีที่ผู้หญิงบางคนก็ยังขับรถเป็นอยู่บ้าง เรยได้พึ่งพาอาศัยกันได้บ้างหน่อย หมาเอกก็ใช่ย่อย เมาแอ๋เดินเป๋ไปเป๋มาอยู่เหมือนกัน (พากันมามอเตอร์ไซด์สองคน)
"โห่ เดินดีๆ สิ หนักนะเนี๊ยย" ฉันบ่นมาตลอดทางที่เดินประคองเค้าไว้ กินอะไรกันเยอะแยะเนี่ย ฉันวางเค้าลงเมื่อมาถึงรถมอเตอร์ไซด์ที่จอดอยู่ แล้วก็เอามือจกเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเค้า หยิบกุญแจรถออกมา
วันนี้คงถึงคราวฉันต้องเป็นสารถี พาเจ้าชายกลับห้องเองหล่ะ
+ + + + + + + + + +
"ตุ้มม" ฉันวางหมียักษ์ลงบนที่นอน ตาเอกหลับตาพริ้ม ยิ้มกริ่มอย่างสบายอารมณ์ เอาเฮอะ นานๆ ปล่อยผีทีก็ไม่เป็นไร
"เค้าบอกก ว่าไหวๆ ก็ไม่ยอมเชื่อ" เอกพูด
"จร้าา รู้ว่าไหวน่ะ แต่ไม่อยากเสี่ยง" ฉันตอบแฟนหนุ่ม ตี 3 กว่าแล้วหรอ ยังไม่ได้นอนกันเลย พรุ่งนี้วางแผนการณ์ว่าจะไปสมัครงานด้วยกัน สงสัยมีได้เลื่อนแน่ๆ ดูสภาพหมาเอกแล้ว คงไม่ตื่นก่อน 10 โมงพรุ่งนี้แน่ๆ
ฉันปิดประตูห้องเช่าที่เราเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ ที่นี่เงียบเชียบดีและไม่แพง เราวางแผนว่าจะทำงานกันที่กรุงเทพก่อนเพื่อเก็บตังค์ ที่อยู่จึงเป็นสิ่งสำคัญ ที่เรานึกถึงกันเรื่องแรกๆ
อาบน้ำเสร็จ ฉันแต่งชุดนอน เดินไปผลักไอ้หมีอ้วนไปนอนที่ ใจคอจะนอนแผ่หลาคนเดียวเลยรึไง
"ฮ่าาๆๆ" เค้าหัวเราะ
"เป็นบ้าไรหล่ะ" ฉันหย่อนตูดนั่งบนเตียง เหนื่อยแย่แล้วเหมือนกัน ไอ้หมาเอกคงไม่ยอมอาบน้ำอีกตามเคย เค้าหันหัวมาหนุนตักฉัน แล้วคว้ามือฉันไปวางไว้บนแผ่นอก
"เฮ้อ... สบายย" เอกนอนกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่บนเตียง ฉันเอามือไปบี้จมูกเค้าเล่นนน หน้าหมั่นไส้จริงๆ เลย แทนที่จะดูแลเราเนาะ
"ตัวเอง" เอกเรียก ฉันมองหน้าเค้า
"เมื่อไหร่ ตัวเองจะยอมมีอะไรกับเค้าซักทีหล่ะ" เอกทำหน้ามู่ๆ เหมือนเด็ก กะล่อนจริงๆ เลยแก
"เย้ยยย เราคุยกันแล้วไง รอแปลงก่อนสิ" ฉันเอามือยีหน้าเค้าเล่น เค้าร้องโอดโอยใหญ่
================================
ขอเสนอ
ละครชีวิต
"อกกระเทยกลัดหนอง"
by ตุ๊ด ตจว.
=========================
แปลกแต่จริง วันนี้เราสะเหร่อตื่นกันแต่เช้า ดูนาฬิกากันแล้วก็เลย อาบน้ำ แต่งตัวไปสมัครงานดีกว่า (จบใหม่ก็เห่อแบบนี้หล่ะ)
แต่งองค์ทรงเครื่องกว่าจะเสร็จก็นานโขอยู่เหมือนกัน ฉันบรรจงแต่งเนื้อแต่งตัวอย่างเรียบร้อย ใส่กระโปรงสีเทา กับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน และรองเท้าคัตชู (ทุกอย่างถอยมาใหม่ทั้งหมด เพื่อการนี้) ถึงจะไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร แต่ก็เลือกจะแต่งเป็นผู้หญิงนี่แหล่ะ ส่วนเอกเค้าก็ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยหน่อยๆ หวีผมหวีเผ้ากันซะเรียบร้อย
เก้าโมงกว่าๆ เราเลยพากันออกจากห้อง ใช้เจ้ามอเตอร์ไซด์เนี่ยแหล่ะเป็นพาหนะ เหยื่อรายแรกเป็นบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง ย่านพระโขนง เห็นติดป้ายรับสมัครพนักงานไว้ตัวเบ้อเริ่มเลย
"มาสมัครงานครับ" เอกเป็นแนวหน้า เดินเข้าไปแย๊บถามก่อน พนักงานทำหน้าเบ้ ก่อนผายมือไปทางขวา ฉันเห็นแล้ว ฝ่ายบุคคล เราพากันเดินไป
"มาสมัครงานครับ" เอกเดินเข้าไปถามคนในห้องนั้น เค้ายื่นกระดาษ (ข้อสอบ) ให้ 1 ชุด
"สองคนครับ" เอกขอเพิ่มจากหญิงคนนั้นอีก 1 ชุด ผู้หญิงคนนั้นมองที่ตัวฉันใหญ่เรย (ทำไมฟร่ะ) แต่ก็ยื่นมาให้อีกชุดนึง เรานั่งแยกกันสอบ มีคู่แข่งนั่งทำกันอยู่อีกหลายคนเหมือนกัน
ส่วนใหญ่ข้อสอบก็จะเป็นเรื่องคำนวนง่ายๆ ภาษาอังกฤษพื้นฐาน และก็มีข้อสอบจิตวิทยาอีกหลายข้อเหมือนกัน ประมาณครึ่งชั่วโมงทุกคนก็ส่งข้อสอบกันจนหมด เห็นเค้าบอกว่าบ่ายๆ ก็รู้ผล แล้วจะเรียกสัมภาษณ์เลย ฉันแอบดีใจปนตื้นเต้นไม่หยอก
แต่ก็ไปเบรคความตื่นเต้นกันด้วยการ พากันไปกินข้าวแกงข้างทาง ข้างหน้าบริษัทนั่นแหล่ะ พนักงานบริษัทนี้นั่งกินกันอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน บ้างก็ยิ้มให้ บ้างก็ทำหน้าดุ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะหิวอยู่ไม่ใช่น้อย
สั่งข้าวกันได้ ก็กินกันแหลกราญ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ตอนบ่ายกว่าๆ
ฉันนั่งรอคนในห้องนั้นอยู่เกือบชั่วโมงแล้ว ก็กว่าพวกเค้าก็เค้าออฟฟิศกันก็เกือบบ่ายครึ่งแล้ว มาถึงก็ถึงจะเริ่มตรวจข้อสอบ สักพักถึงจะเสร็จ
"คุณพรหล้า คุณศักดิ์สิทธิ์ คุณพิสุทธิ์ คุณระเบียบ ......" หญิงคนนั้นออกมาไล่เรียกชื่อไป 6-7 คน อร๊ายยส์ มีฉันกะเอกด้วย แอบดีใจ เราส่งยิ้มให้กัน ถ้าได้งานที่นี่ก็ดีเลย ไม่ไกลจากห้องพัก
"ที่เหลือ ขอบคุณมากค่ะ" หญิงคนนั้นพูดต่อ คนที่ไม่ได้ถูกเรียกชื่อก็พากันทยอยกันเดินออกไป (อีกแค่ไม่กี่คนเองแหล่ะ)
อ๊าาา ฉันตื่นเต้นจังเลย นี่คือการสมัครงานครั้งแรกของฉันเลยนะเนี่ย แบบฟอร์ม ก็สวยดูดีมีฐานะมั๊กๆ ถ้าได้ใส่คงจะสวยยย น่าดู นี่แอบคิดในใจหรอกนะ
"นายพรหล้า " ป๊าดด ยัยชะมดออกมาเรียกฉันว่านายเสียดังลั่น ฉันลุกขึ้นเดินไป คนเค้ามองกันเป็นตาเดียว อร๊ายยยส์ หมดกัน
ฉันรีบเดินงุดๆ เข้าไปในห้องฝ่ายบุคคล มีผู้ชายสูงอายุคนนึงนั่งใส่สูท ผูกไทด์รออยู่ที่โต๊ะ ป้ายเค้าเขียนว่าเป็นผู้จัดการแผนกนี้
"สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้ ชายคนนั้นทำหน้าเบ้ ฉันยิ่งเกร็งไปใหญ่ เค้าหยิบใบสมัคร และสำเนา เอกสารต่างๆ พลิกเปิดดูอยู่อย่างนั้น
"เธอ เป็นตัวอะไรเนี่ย" ดูเสร็จเค้าถาม พร้อมมองฉันหัวจรดเท้า ตัวอะไรของคุณเนี่ยหมายถึงอะไรหล่ะ เพศน่ะหรอ
"เป็นสาวประเภทสองค่ะ" แม้ฉันจะโกรธเค้าอยู่ตุ่ยๆ แต่ก็ยังไม่ลืมจะตอบด้วยคำสุภาพ
เค้าทิ้งใบสมัคร หลักฐานต่างๆ ของฉันลงบนโต๊ะ ก่อนจะพูด
"เราไม่มีนโยบายรับพวกวิปริต เข้าทำงาน" เค้าพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ "เรียกคนต่อไปเข้ามาได้เลย" จากนั้นก็ออกคำสั่งกับลูกน้องคนนั้น เธอรีบเชิญคนต่อไปอย่างรีบลน
"คุณศักดิ์สิทธิ์ค่ะ เชิญค่ะ"
ฉันเก็บประวัติ หลักฐานต่างๆ กลับมา แล้วเดินออกมา ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตอนนั้นว่ายังไง
.....
-
เรื่องจริงที่น่าเศร้าในสังคม :monkeycry4:
-
น่าจะหลายปีก่อนนะคับ ประสบการณ์แบบนี้ :confuse: :confuse: เพราะว่าผมเหนเด๋วนี้เค้ามะเหนแคร์เท่าไหร่นิกับเรื่องแบบนี้ :haun2: :110011: :haun2:
-
ผู้จัดการฝ่ายบุคคลสันดานมากเลยอะ
เพื่อนผมเป็นมากกว่าแบะอีก แต่ชีก้ทำงานได้ไม่แพ้ผะหยิงหรือผะชายเลย
เชียร์แบะสุดใจขาดดิ้น ตุ๊ดแบะจงเจริญ :110011:
ลป.
ถึงคุณแบะ
ยังไม่หายเคืองเรื่องจ้อดนะ
ชิชิ
-
เอิ้กๆ มีฝากความแค้น คิกคิก
**********************************
ฉันเดินออกมารอเอกข้างหน้าบริษัท รู้สึกเซ็งอย่างบอกไม่ถูก ฉันนั่งยองๆ แล้วมองเศษกระดาษที่อยู่ในมือ
"88 คะแนน" ฉันอ่านที่เค้าตรวจข้อสอบให้ฉัน เลยได้รอยยิ้มกับตัวเองนิดหน่อย ถึงจะรู้สึกดีขึ้นไม่มาก แต่ก็ยังดูตัวเองมีค่าขึ้นมาอีกน้อยนึง...
พักนึง เอกเดินตามฉันออกมาข้างหน้าบริษัท
"นึกว่าตัวเองไปไหน หาข้างในใหญ่เรย" เค้าเดินยิ้มมาแต่ไกล "เค้าให้เอกเริ่มงาน มะรืนนี้เลยอ่ะ ตัวเองหล่ะ เป็นไงบ้าง" เอกถาม
ฉันทำหน้าบอกบุญไม่รับ
"บอกแค่ว่า ไม่รับแบบนี้" ฉันตอบ แล้วก็ลุกขึ้นเดินนำเขาไปที่รถ
"ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเราไปสมัครที่อื่นกัน" เอกปลอบใจ เราพากันขึ้นคร่อมมอไซด์ แล้วแล่นรถออกไป
สรุปวันนี้ก็ไม่ได้อะไร สมัครงานครั้งแรกในชีวิต ทำให้ฉันเสียความมั่นใจลงไปเป็นกอง พูดกันแบบนี้มาต่อยกันเลยยังจะดีเสียกว่า เอกเองก็ไม่ยอมไปทำงานที่นั่น เค้าบอกอยากทำที่เดียวกันมากกว่า ดูซินั่น พ่อมหาจำเริญ สมัยนี้ใครเค้าเลือกงานกันเล้าาา ผัวใครเนี่ย เมียไม่สั่งสอน
ฉันตักน้ำราดใส่หัวจ้ากๆๆ ไม่รู้มีใครเคยทำแบบนี้บ้างไหม ทำแล้วสบายใจดีเหมือนกันนะ อาจจะเปลืองน้ำนิดหน่อย ขอให้หายแค้นได้ก็พอ
"วิปริตบ้านแกดิ" ฉันพูดอยู่คนเดียวในห้องน้ำเหมือนคนบ้า เสร็จแล้วก็จ้วงน้ำสาดอีกชุดใหญ่ เจ็บใจจิงๆ
"ก๊อกๆ ตัวเอง" เอกมายืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องน้ำ จะเร่งทำไมเนี่ย สงสัยปวดขี้อีกแล้ว ตอนซีเรียสๆ หล่ะไม่ได้เลย
ฉันยืนแอบอยู่หลังประตู แล้วค่อยๆ เปิดประตูชะโงกหน้าออกไป
"อะไร" ฉันถามฮึดฮัด กำลังหงุดหงิดอยู่นี่นะ
"ตัวเองดูหลังให้เค้าหน่อย" เอกหันหลังมา ฉันพินิจดู
"เป็นอะไรก็ไม่รู้อ่ะ" อีตาเอกยังมีหน้ามาถาม
"ไม่กลาก ก็เกลื้อน" ฉันฟันธง ก็เห็นมันเป็นจุดๆ ด่างๆ เอกหันมาค้อนฉันใหญ่
"โห ไม่ใช่หรอกม้าง" เค้าพูดหน้าเสีย กลัวเหมือนกันหล่ะซิ ตลกฟร่ะ
"ตัวเองขัดหลังให้หน่อยสิ" เค้าหันหน้ามาอ้อน ใช้แรงงานกรูอีกแระ เบื่อฟร่ะ ความจิง ขัดเองก็ได้นะไอ้หลังเนี่ย
ฉันยังไม่พูดไรซักแอะ ตาเอกเดินเบียดเข้ามาในห้องน้ำแระ
ปิดประตูห้องน้ำโชะ ตาเอกก็แก้ผ้า รูดกางเกงในลงมากอง ปรื้ดเดียวจบ หน้าด้านสุดบรรยาย
ถึงแม้ว่าเราสองคนจะเคยเห็นอะไรต่อมิอะไรกันมาจนทะลุปรุโปร่งแล้ว ก็ยังแอบเขินอยู่หน่อยๆ อยู่ดี ฉันเอาขันเขกหัวเค้าดังโป๊ก ก่อนจะค่อยๆ ผลัดกันอาบน้ำถูหลังให้กัน
"อะไรเนี่ย" ฉันชี้ไปที่พวงกุญจวยของเค้า ที่ตอนนี้ดูมันไม่สงบเสงี่ยมเหมือนเดิม เค้ายิ้มให้แหยๆ
หุหุ เครื่องฟิต สตาร์ทติดง่ายจิง จิ๊งงง
เราสองคนนอนแผ่หรากันบนเตียง อาบน้ำมาใหม่ๆ เย็นสบาย
ฉันดึงผ้าห่มมาแนบกาย เอกเค้าไม่ค่อยห่มผ้าอยู่แล้ว เป็นคนขี้ร้อน นอนก็ใส่เกงในตัวเดียว พัดลมโกรกหน่อยๆ แป๊ปเดียวเค้าก็หลับแล้ว
เฮ้อ ฉันพยายามจะไม่เอาเรื่องสมัครงานมาคิดให้ปวดหัว หางานมันคงยากยังงี้ทุกคนแหล่ะมั้ง ฉันคิดปลอบใจตัวเอง
หันไปทางขวา เห็นตาเอกนอนหลับตาอ้าปากไม่รุ้เรื่องรู้ราวไรแล้ว ฉันเอี้ยวตัวไปปิดไฟ ก่อนจะหันมาจุ๊บปากเค้าเบาๆ แล้วก็มานอนอิงใกล้เค้านั่นแหล่ะ...
- - - - - - - - - - - - - - -
"เอ้ย ตัวเองแมลงวัน" เอกจับมือฉันไว้ กำลังจะซดน้ำก๋วยเตี๋ยว โอละพ่อ แม่ค้าใจดีให้ของแถมมาซะได้ อารมณ์เสีย
"อี๊ แหว่ะ" ดีนะ จิบๆ ไปหน่อยเดียว ไม่ง้านอ๊วกแน่ แมงวันหัวเขียว ตัวเท่าบ้าน ขึ้นอืดอยู่ในชามก๋วยเตี๋ยว นี่ถ้าไม่สังเกตดีๆ ไม่เห็นนะ ใบผักชีมันปิดอยู่
"ป้า ค้า มันมีแมงวัน" ฉันรีบทวงถามหาความยุติธรรม ป้าเจ้าของร้าน รีบเดินมาอย่างลนลาน ฉันชี้ศพให้ดู
"หวายย ตกไปตอนไหนเนี่ย" ป้าแกพูดจบ ก็ยกชามก๋วยเตี๋ยวฉันออกไป อิอิ ยังดี มีฟามรับผิดชอบ ฉันมองตามป้าแกไป
"โจ๊กกกก" ป้าแก เอาไปรินน้ำทิ้งออกใส่ถังขยะ แล้วตักน้ำเติมมาให้ใหม่ แล้วรีบกุลีกุจอเอามาให้ฉัน
"ได้แล้วๆๆๆ" ป้าแกวางไว้ให้ฉันตรงหน้า ขอบใจป้ามากจริงๆ - -* ยิ่งกว่าช้อนรีไซเคิลของฉันเสียอีก คนเรา
อารมณ์เสียเลยพากันจ่ายตังค์ เดินซื้อกล้วยแขกกินแก้หิวดีกว่า เมื่อเช้าไปยื่นใบสมัครงานไปสองที่แล้ว เค้าว่าจะติดต่อกลับไป ยังแอบลุ้นๆ อยู่เหมือนกัน บ่ายๆ นี่ก็ว่าจะไปสมัครอีกที่นึง
"กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงง" เสียงมือถือตาเอก ตั้งซะโบราณเชีย
"ฮัลโหล" ตาเอกรับสาย แล้วพูดอะไรของเค้าเนี่ยแหล่ะ งุ้งงิ้งๆ วางสายเสร็จเค้าถึงบอกน่ะ
"ไอ้เชนทร์ ได้งานแล้วอ่ะตัวเอง" เอกตอบ ท่าทางดีใจแทนเพื่อนไม่น้อย ฉันเองก็อยากจะดีใจด้วยอยู่หรอก แต่มันก็แอบสะเทือนใจอยู่เหมือนกัน ไอ้เชนทร์นี่ตอนเรียนน่ะ แทบจะเอาตัวไม่รอด จะจบแหล่ไม่จบแหล่อยู่แระ ดูซิ เค้ายังได้งานแล้วเลย แต่ดูฉันสิ วี่แววยังไม่มีเลย
"ได้ข่าวว่า ไอ้จอย ไอ้ใหม่ แล้วก็กลุ่มยัยน้อยหน่าก็ได้งานกันแล้วด้วยหล่ะ" ฉันบอกเอก น้ำเสียงเศร้าสร้อย เอกยิ้มให้ฉันเป็นกำลังใจ (ก็ยังดี แต่มีขี้ฟันด้วยอ่ะ เหอๆ)
หวังว่าบริษัทหน้า มันจะได้ละนะ เงินเดือนไม่เกี่ยงแระ
ฉันเปิดประตูห้องเข้าไปได้ ก็เหวี่ยงกระเป๋า กระโจนลงเตียง เอกเดินตามฉันเข้ามาทีหลัง เค้าปิดประตู แล้วหยิบกระเป๋าของฉันไปเก็บให้เรียบร้อย
"ไม่เป็นไรหรอกนะ ตัวเอง" เอกมานั่งข้างๆ แล้วเอามือลูบหัวฉันเบาๆ
ฉันหันหน้ามองเค้า เราก้มลงมากอดกัน
"ตัวเองเห็นตอนพวกมันหัวเราะใส่เค้าไหม" ฉันถาม ตัวก็ยังหลับตาอยู่ในอ้อมกอดของคนรัก
"อืม เห็นจ้า กวนส้นตรีน" เอกตอบ นั่นสิเนอะ ใครไม่เห็นก็บ้า ฉันเดินไปบอกพวกมันว่ามาสมัครงาน พวกมันก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หัวเราะกันคิกคัก ทำอย่างกะฉันเป็นตัวประหลาด สงสารตาเอกฟร่ะ อายเค้าแย่เลย
"ใจเย็นๆ ก่อนนะ เพิ่งสองวันเอง" เอกหันมาไซร้ฉันตามซอกคอ
"อ๊าากกกกกกกกกก" ฉันบิดตัวหลบ จั๊กกะจี้อ่ะ เอกชอบแกล้งแบบนี้ตลอดหล่ะ เอาหนวดเอาเครามาถูฉันจนแดงไปหมด เดี๋ยวไว้หนวดบ้างดีก่า ไว้ไซร้แข่งกัน...
.......
วันรุ่งขึ้น เราเบรคอาการเซ็งด้วยการอยู่บ้านด้วยกันไม่ไปไหน เอกดูเหมือนจะเหนื่อยๆ วันนี้นอนตื่นซะสายเลย ส่วนฉันลุกขึ้นมาตั้งแต่ 7 โมงนิดๆ พอดีเช่าโดเรมอนมาตั้งแต่เมื่อคืน เมื่อคืนเซ็งๆ เลยไม่อยากดู
ที่ชอบดูเพราะมันนึกไปถึงความทรงจำดีๆ หลายอย่าง ตอนเด็กๆ พวกฉันก็เกาะกลุ่มเล่นกันยังงี้นี่แหล่ะ นี่ถ้ามีใครสร้างไทม์แมชชีนได้จริงๆ ล่ะก็ แพงแค่ไหนก็จะซื้อ... (ห้ามเกิน 3000 นะ)
ไอ้ที่ต้องรีบตื่นขึ้นมาดูนี่ก็เพราะว่า พอเราดูจบอีกสองชั่วโมง ตาเอกเค้าก็ตื่นพอดี เราก็หลับต่อ ให้ตาเอกซักผ้า อ่ะคริคริ สบายยย ตื่นมาเที่ยงรอกินข้าว งั่มๆ ฉันวางแผนเอาไว้ซะดิบดี
แต่ไม่เป็นอย่างที่คิดซักกะอย่าง การ์ตูนจบแล้ว ตาเอกก็ยังไม่ตื่น ฉันเองก็นอนไม่หลับ แถมยังหิวแล้วด้วยสิ เลยตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกไปซื้อสเบียงมากิน พอกลับมาเท่านั้นแหล่ะ ตาเอกตื่นมาเตรียมจานชามไว้เรียบร้อย (ร้ายจิงๆ) เอ๊อๆๆ โชคดีจิงๆ เลย แต่อย่าคิดนะ ว่าจะรอดจากการซักผ้า ฮ่าๆๆๆๆ
วันนั้นทั้งวัน เราช่วยกันทำงานบ้าน ซักผ้า กวาดบ้านถูบ้าน จนห้องดูเป็นห้องขึ้นมาหน่อย ตกบ่ายๆ ก็นอนเปิดหนังดูกันอย่างสบายอารมณ์ วันนี้คงไม่ออกไปไหนแล้ว อยู่บ้านนี่แหล่ะ มีความสุขที่สุดแล้ว
-
โหพี่เรย์เอามาต่อในนี้เลยหรอครับเนี่ย ไมไม่ขึ้นหัวใหม่ไปเลยละเกือบพลาดไปเเล้วนะนี่ :loveu:
-
เข้ามาให้กำลังใจต่อไปคับ :yeb: :yeb:
-
อิอิ เรื่องมันต่อเนื่องอ่ะครับ กลัวคนอ่านใหม่งง ต่อกันเลยดีกว่านะครับ
****************************
หลายวันผ่านไป เราตะเวนออกไปหางานกันจนตัวดำ เรียกได้ว่าแถวนี้ ไม่ว่างานน้อยใหญ่ กวาดสมัครกันจนหมดแล้ว ของเอกน่ะ มีติดต่อกลับมาบ้างแล้วหล่ะ ฉันต้องคะยั้นคะยอให้เค้าไปทำ เพราะถ้าจะรอให้ได้ทำงานที่เดียวกันไปเรื่อยๆ คงมีหวังอดตายกันแน่ๆ อะไรๆ มันก็เป็นเงินเป็นทองไปหมด ค่าห้องก็จะต้องจ่าย โอ๊ยย จิปาถะ
ฉันเหมือนคนสติแตก เพราะเครียด และต้องอยู่บ้านคนเดียวหลายวัน (เอกไปทดลองงานกับบริษัทนึงแล้ว) ตอนนั้นรู้สึกกดดันกับตัวเองมาก เพราะถ้าไม่ได้งานทำจริงๆ ก็ไม่รู้จะเรียนมาทำไม ลำบากพ่อแม่เปล่าๆ นึกถึงแล้ว ก็พลอยมีกำลังจะสู้ต่อไปหน่อย ฉันก็เรยยังต้องเดินย่ำต๊อก ตระเวณไปสมัครงานต่อไป (เกือบ 10 ที่แล้วมั้ง)
เฮ้ออออออ เหนื่อยจิงๆเลยชีวิต
* * * * * * * * *
ตกตอนเย็น เอกพาฉันออกไปเดินเที่ยวกันที่สะพานพุทธ เอกเค้าต้องใช้ชุดใส่ไปทำงานหลายชุดเหมือนกัน รองเท้าคู่เก่าก็เยินซะไม่มีแระ คงถึงคราวได้ซื้อใหม่กันเสียที
"ตัวนี้ไหม เนี๊ยบดี" ฉันหยิบเชิ๊ตตัวนึงสีออก น้ำเงินคราม แขนยาวไม่มีลาย ขึ้นทาบกับตัวเค้า
"แพงอ่ะ" เอกบ่นอุบ ตัวหลายร้อยอยู่เหมือนกัน
ฉันเปิดกระเป๋าสตางค์ คำนวณหักลบกันแล้วคิดว่ายังพอซื้อได้อยู่ เอาตัวดีๆ ซักตัว ธรรมดาอีกตัว รองเท้าอีกคู่นึง ก็น่าจะยังมีเงินเหลือกินถึงปลายเดือน (กะไม่ขอพ่อแม่แล้วอ่ะค่ะ)
"เอาตัวนี้แหล่ะ" ฉันหยิบเสื้อยื่นให้แม่ค้าใส่ถุง พร้อมต่อราคาเสร็จสรรพ
"แล้วของตัวเองอ่ะ จะพอซื้อหรอ" เอกห่วง
ของฉันน่ะหรอ ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้งานเรย ฉะนั้น ยังไม่ต้องห่วง อีกนาน...
กว่าจะได้ทุกอย่างครบ ก็หมดกันไปเยอะเหมือนกัน เราหอบของพะรุงพะรังนั่งรถเมล์กลับบ้าน ได้ราดหน้าติดมือกันมาสองถุง คืนนี้คงฝากท้องไว้กับไอ้นี่แหล่ะ
ราดหน้าสองถุง กับใจโทรมๆ
ไม่รู้ว่าไฟในตัวที่อยากจะทำงานมันหายไปไหนหมด บางทีมันอาจถูกความท้อแท้ทับถมไปเบิ๊ดแล้วก็ได้ ฉันกระตุ้นตัวเองอยู่ตลอดว่า ต้องทำต่อไป เพื่อปากท้อง เพื่อครอบครัว แม้จะรู้สึกเริ่มอายตัวเอง กับหลายๆ ครั้งที่ออกไปเร่หางาน
วันนี้ก็คล้ายๆ กับอีกหลายวันที่ผ่านมา เอกมาส่งฉันหน้าบริษัทแรกที่ฉันตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่เย็นวาน จุดสตาร์ทของฉันคงจะเริ่มที่นี่หล่ะนะ ส่งฉันเสร็จ เอกบึ่งมอไซด์ไปทำงาน ฉันละสายตาจากเค้า มองไปเบื้องหน้า ตึกสูงระฟ้า ติดกระจกเงามันวับ ความดูดีของมันทำให้ฉันแทบก้าวขาไม่ออกด้วยซ้ำ แต่ฉันยังต้องทำ ฉันเดินตามความหวังอันน้อยนิดเข้าไปข้างใน เริ่มจากบอกพนักงานคนสวยๆ ที่เคาว์เตอร์ว่ามาสมัครงาน เธอเหล่านั้นต่อสายโทรศัพท์พูดกับใครสักคน เมื่อวางสายเสร็จ เธอบอกให้ฉันรอสักครู่
ฉันเดินถือซองเอกสารที่เตรียมมา เดินไปนั่งรอที่โซฟาใกล้ๆ จากเคยจะต้องมีความตื่นเต้น กลับเป็นความกลัวไปเสียแล้ว
3 นาทีต่อมา หญิงคนนึ่งลงมาจากลิฟท์ เธอค่อนข้างอวบๆ และดูมีอายุ แล้วพอสมควร จากการแต่งตัวที่เนี๊ยบสุดๆ ของเธอ ฉันเดาได้เลยว่าเธอมีตำแหน่งเป็นหัวหน้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งของที่นี่ เธอปราดสายตาผ่านแว่นสายตาของเธอมองมาที่ฉัน ฉันรีบยกมือไหว้และยิ้มให้ แต่เธอไม่ได้สนใจเลย
"ตามฉันมา" เสียงดุๆ ของเธอนั้น ทำให้ฉันแทบจะวิ่งออกไปจากที่นี่ให้พ้นๆ มันไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
ฉันค่อยๆ ลุกเดินหอบเอกสารตามเธอคนนั้นเข้าไปในลิฟท์ เมื่อลิฟท์เปิด เธอเดินนำฉันเข้าไปในสำนักงานแห่งหนึ่ง มันใหญ่และมีพนักงานเยอะมาก แต่ละคน บ้างก็ดูสบายๆ แต่ก็มีหลายคนที่ดูเหมือนกำลังวุ่นวายกันอยู่
"ตามฉันมาสิ มัวแต่ดูอยู่ได้" เธอหันมาตวาด ฉันรีบเดินตามเธอไป มันเป็นห้องใหญ่ๆ ห้องหนึ่ง บุนวมด้วยสีน้ำเงิน ในห้องดูสว่างจร้าด้วยแสงนีออนบนเพดาน โต๊ะทำงานหรือบรรดาเก้าอี้ต่างๆ ถูกทำความสะอาดไว้อย่างไม่มีที่ติ บ่งบอกได้เลยว่าเธอเฮี้ยบแค่ไหน ขนาดพนักงานที่นั่งอยู่ห้องเดียวกันกับเธอ ยังทำหน้าหงอเวลาเธอเดินเข้ามา
"นั่งลง แล้วเอาเอกสารมาให้ฉันดู" เสียงดุๆ เธอดังขึ้นมาอีกครั้ง ฉันตกใจนิดหน่อย แต่ก็รีบนั่ง แล้วรีบหยิบซองขึ้นมา พยายามจะเอาเอกสารข้างในยื่นให้เธอ แต่เหมือนทุกอย่างมันจะไม่ได้ดั่งใจเธอเลย เธอเอื้อมมาคว้ามันไปจากมือของฉันทั้งซอง แล้วเทมันออกมากองบนโต๊ะ ฉันแอบนึกในใจว่า อะไรกันวะ
"ฉันชื่อนงคราญ เป็นผู้จัดการแผนกทรัพยากรบุคคล ของบริษัทนี้" เธอแนะนำตัว ในขณะที่สองมือกำลังรื้นค้นเอกสารที่มันหล่นเกลื่อนกลาดอยู่ตรงหน้า
"เธอหล่ะ ชื่ออะไร มาจากไหน" เธอหันมาถามฉัน
"ชื่อ พรหล้า ณ แจงแวงค่ะ จบจาก..........................." ฉันแนะนำตัว พูดจบฉันก็นั่งนิ่งๆ เธอคนนั้นคงจะพอใจกับการคุ้ยเขี่ยหลักฐานสมัครงานของฉันจนหนำใจแล้ว
เธอวางกระดาษพวกนั้นลง ประหนึ่งว่ามันเป็นเศษกระดาษ มิหนำซ้ำยังเอาฝ่ามือดันมันไปกองจนติดขอบโต๊ะอีกฟากนึงเสียอีก จากนั้นก็ถอดแว่นสายตาของเธอออกมาวางไว้บนโต๊ะ
"เท่าที่ฉันดูเนี่ย เธอไม่ใช่ผู้หญิง ถูกต้องไหม" ป้าแกพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เฉือนเข้าลึกสุดขั้วหัวใจของฉัน ฉันพยักหน้ายอมรับ
"เธอเรียนจบบัญชีมา และที่นี่กำลังต้องการพนักงานบัญชีอยู่ก็จริง แต่..." เธอคนนั้นค้างไว้
"แต่ฉันคิดว่างานบัญชี นั้นจำเป็นจะต้องใช้ความละเอียดอ่อน รอบคอบจากผู้หญิง ซึ่ง เธอไม่มี " เธอปิดท้าย ด้วยคำตอบของทุกอย่างทั้งหมด ซึ้งฉันเข้าใจดี ฉันยิ้มให้เธอหนึ่งครั้ง แล้วจึงรวบรวมเอกสารที่เตรียมมาด้วย จัดใส่เข้าไปในซองให้เรียบร้อย และเตรียมจะลากลับ
..
...
....
"ยังไงก็ตาม ที่นี่ยังขาดเลขาอยู่อีก 1 ตำแหน่ง ถ้าเธอจะสนใจ"
ป้าคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา ดุๆ อีกตามเคย ซองเอกสารที่อยู่ในมือฉันหลุดร่วงลงไปกับพื้นโต๊ะ
หมายความว่า...
เย็นนั้น ฉันกระโดดกอดเอกทันทีที่เค้ากลับมาถึงบ้าน แน่นอนเค้าทราบเรื่องนี้แล้ว เพราะฉันโทรไประบายความดีใจกับเค้าตั้งแต่เมื่อเช้า เรากอดหอมกันอยู่พักนึง และตัดสินใจกันไว้ว่าคืนนี้จะพากันไปกิน KFC กัน (ของโปรดพรหล้า) เป็นการฉลอง
"ตัวเอง แล้วตัวเองจะใส่ไรไปทำงานอ่ะ" เอกหันมาถาม เออนั่นสิ ถ้าเอกไม่บอกมานี่ก็ลืมไปเลยหล่ะ ป้านงบอกให้ฉันใส่ชุดสุภาพ แต่เท่าที่ฉันจะมีก็แค่ชุดที่ใส่ไปสมัครงานเนี่ยหล่ะชุดเดียว (เพิ่งถอยมาด้วยนะ) ครั้นจะไปซื้อมาใหม่ เปิดกระเป๋าตังค์มองดูแล้ว เอาให้กินให้รอดตลอดเดือนนี้ให้ได้ยังนับว่ายากส์เลย เมื่อวานซื้อเสื้อผ้าเอกก็หมดกันไปหลายตังค์อยู่
"อื้ม ไม่เป็น เดี๊ยวเค้าเอาทองไปขาย" เอกหมายถึงทองที่เค้าใส่ติดคออยู่ตลอด แม่เค้าซื้อให้ตั้งนานแล้ว ฉันรีบปฎิเสธทันควัน จะเอาไปขายหรือเอาไปจำนำก็ไม่เอาทั้งนั้นหล่ะ เสียดาย เลยตัดสินใจใส่เสื้อชุดนี้หล่ะ ชุดเดียวไปทำงานก่อน ซักบ้างไม่ซักบ้าง ใครจะรู้ รอจนเงินเดือนเอกออกค่อยไปซื้อกันใหม่
-*-
-
ใจดีจังนะครับ ป้าคนนี้เนี่ย ขอให้เจริญๆนะครับ :like6:
-
แล้วการเริ่มต้นก็มาถึง
อ่านแล้วเจ้ซึ้งอะตาบลู กัดก้อนเกลือกินมาด้วยกัน แล้วสุดท้ายมันจะลงเอยยังไงน้อ :impress3:
-
เอาใจช่วยแบะครับ
แล้วสวรรค์ก็มีตา
ฟ้าหลังฝนสดใสเสมอนะแบะ
อิอิ
-
อ่านแล้วดีใจจังคับ :impress3: ในที่สุดความหวังก็เปนจริงได้ :impress: :impress: มะต้องกินแกลบอีกต่อไปแย้ว :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
มันกินได้จริงๆหรือครับสอง
**************************
===========================================
ตุ๊ด ตจว.
ขอเสนอ
"อกกระเทยกลัดหนอง"
ตอน ชู้เฉพาะกิจ...
=====================================
ณ ที่ทำงานใหม่ของฉัน
แต่เช้าฉันกับเอกพากันไปนั่งรอเข้างานที่โซฟาด้านล่างตึก รู้สึกหวิวๆ ชอบกล เนื่องจากไม่รู้จักใครเลย แถมใครไปใครมาก็มองฉันอย่างกับเห็นของแปลก ยังดีมีเอกนั่งคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ วันนี้วันหยุดเค้าพอดิบพอด
"สวัสดีค่ะ ป้านง" ฉันรีบลุกขึ้นใหม่ เพราะหนึ่งเดียวที่ฉันรู้จักในบริษัทตอนนี้ เดินถือกระเป๋าใบใหญ่เข้ามาบริษัทแล้ว ป้าแกรับไหว้ แต่ก็ไม่มีรอยยิ้มปรากฎบนสีหน้าอีกตามเคย ฉันลุกถือกระเป๋า เดินตามป้าไป เอกก็ลุกเดินจากออกไปเช่นกัน
ระหว่างอยู่ในลิฟท์ ป้าแกบอกกับฉันว่า จะให้ฉันแนะนำตัวเองให้คนอื่นรู้จัก อู้ยๆ ฟังดูตื่นเต้นยังไงไม่รู้
ลิฟท์เปิดออก ในสำนักงานยังดูโหรงเหรง อาจเป็นเพราะตอนนี้ยังเช้าก็ได้ ไฟในออฟฟิศยังเปิดไม่ครบทุกดวงด้วยซ้ำ
"พร" ป้านงเรียกผู้หญิงคนนึงที่มีโต๊ะทำงานอยู่ในห้องเดียวกับป้าแก เธอคนนั้นรีบออกมายกมือไหว้ใหญ่
"เดี๋ยวทำบัตรทดลองงาน และเอาใบตอกเวลาให้ ให้..............." ป้าแกคงจำชื่อฉันไม่ได้ ฉันเลยรีบตอบแทน
"พรหล้าค่ะ"
"เอ้อ พรหล้า ทำให้ด้วยหล่ะพร" ป้าแกกำชับ ผู้หญิงคนนั้นรีบตบปากรับคำ เรายิ้มให้กันเพื่อผูกมิตร ก่อนที่ทั้งสองคนจะแยกกันเข้าไปในห้อง ฉันเห็นพี่พรกุลีกุจอทำบัตรทดลองงานให้ฉันใหญ่เลย
"ยัย....พรหล้า ได้ยินไหม มานี่ซิ" ป้าแกเรียกอีกแล้ว
"ขาาา" ฉันรีบขานตอบ ป้าแกให้ฉันนั่งลง ซึ่งแกก็นั่งลงอีกฟากของโต๊ะด้วยเช่นกัน
"เธอมีชื่อเล่นไหม เรียกยากจิงๆ ชื่อเธอเนี่ย" (แห่ะๆ แบบว่าไปเปลี่ยนชื่อมา อลังการณ์โคดๆ)
"แบะค่ะ หนูชื่อแบะ"
ฉันพูดจบ ทั้งป้านงและพี่พรต่างทำหน้าแปลกใจ ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะเล็กๆ จากคนทั้งคู่
"ทำไมชื่อเธอมันถึงได้บ้านนอกยังงั้นหล่ะ แบะ" ป้านง ยังติดหัวเราะไม่หาย (เหอๆชื่อนงอินเทรนด์ ตายหล่ะ เชอะ)
"ไม่เอาหล่ะ ขืนชื่อนี้นะ เทียบเลขาคนอื่นๆ ของที่นี่ไม่ได้แน่ๆ" (แค่ชื่อก็ต้องเทียบกันด้วยรึ?) ป้านงพูด พี่พรก็มาเออออห่อหมกไปกับเค้าด้วยซ้ำ
"ตั้งใหม่ดีกว่า เอาชื่อเปรี้ยวๆ เดิ้นๆ ดีไหมจ๊ะตัวเอง" พี่พรเดินมาใกล้ๆ และพูดหยอกล้อกับฉัน เอ่อ... ฉันพูดไรไม่ออก ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ใครมันจะอยากเปลี่ยนชื่อตัวเองหล่ะ ตลกตายเลย งี้ใครเรียกจะรู้เรื่องไหมเนี่ย
"ชื่อเชอรี่ เป็นไง" ป้านงเสนอ หูวว ชื่อเดิ้นไปเปล่าคะ
"ไม่ได้ๆๆ ค่ะป้า เชอรี่ซ้ำกะยัยเลขาฝ่ายตลาดนั่นแล้วค่ะ" พี่พรรีบค้าน ป้านงพยักหน้า เอ่อ...ถ้าเชอรี่ ซ้ำ หนูขอเสนอ น้องสตรอเบอรี่ ไปเลยดีไหมคะ เรียกสั้นๆ ก็น้องตอ น้องตอ แฮ่ะๆ (แค่คิดนะ ไม่ได้พูด)
"ลิลลี่ ชอบไหมคะ" พี่พรพูดมา ฉันรีบส่ายหัวแหย่กๆ ไอ้ตระกูลอี้ๆ นี่ไม่ต้องพูดถึง จะลิลลี่ จูดี้ มีมี่ อะไรก็ไม่อาวหล่ะค่ะ (หรือจะเอา แบะบี้ อี้ น่าเกลียดเชียว)
"เอ เอาอะไรดีหล่ะ" ป้านงเริ่มคิดไม่ออกแระ พี่พรก็ดูจะส่ายหัวให้แล้วเหมือนกัน ส่วนฉันหรอ ไม่ต้องพูดถึง ไม่ได้คิดเลย
"เดี๋ยวหนูกลับไปปรึกษาแฟนก่อนตอนเย็นก็ได้ค่ะ" ฉันบอก พี่พรดูตกใจใหญ่เลย
"หาา มีแฟนแล้วหรอ" พี่พรตกใจเกินเหตุ ประหนึ่งเห็นมนุษย์ต่างดาวก็ไม่ปาน
"พี่เป็นผู้หญิงแท้ๆ ยังหาไม่ได้เลย" พี่พรพูด แห่ะๆๆ เพื่ออะไรก็ไม่รู้เนาะ ป้านงหัวเราะใหญ่
"เหอะๆ แฟนเค้าหล่อด้วยนะยัยพร ฉันเห็นมาส่งอยู่ตอนเช้า ใช่เปล่า คนนั้นเปล่า" ป้านงหันมาถามฉัน ฉันรีบพยักหน้ารับ ป้าแกก็หัวเราะชอบอกชอบใจใหญ่
"ร้ายนะเนี่ย ร้ายจิงๆ" ป้านงพูด
"ใช่ค่ะ ร้ายกาจ" พี่พรเป็นฝ่ายสนับสนุนอีกตามเคย แกทำบัตรทดลองงานให้ฉันเสร็จแล้ว เธอวางมันลงตรงโต๊ะต่อหน้าฉัน
"แต่จะให้กลับไปถามแฟนก่อนคงไม่ทัน เดี๋ยวจะแนะนำตัวแล้ว" ป้าแกพูดต่อ
..
...
"ร้ายๆ อย่างนี้ ให้ชื่อ เฟียซ ละกัน"
"เฟียซ ภาษา ฝรั่งเศส แปลว่า ดุ ร้าย" ป้านงพูด
.......
อร๊ายยยยยยส์ ไม่อาววว เปี๊ยด เปี๊ยก อารัยยย ไม่อาวววว T_T
ฉันหล่ะกระดากตัวเองเหลือหลาย แต่ในเมื่อจนหนทางก็เลยจำใจ หลายนาทีเลยแหล่ะ กับการต้องท่องจำชื่อใหม่ของตัวเอง มันเป็นอะไรที่เรียกยาก และไม่คุ้นอย่างแรงในบ้านเกิดของฉัน ชื่อ อีหล่า ยังดีเสียก่า -*-
8.30 น. เป็นเวลาที่ทุกคนจะต้องเข้าสำนักงานกันหมดแล้ว ฉันออกมาจากห้องป้านงอีกที ก็เห็นไฟออฟฟิศเปิดสว่างโล่หมดทุกดวงแล้ว จากออฟฟิศที่โหลงเหลงไปด้วยผู้คน ตอนนี้กลับมีเดินไปมาให้ขวักไขว่ ฉันเห็นหลายกลุ่มก็ยังนั่งจับกลุ่มกันทานกาแฟ คุยกันอย่างน่าสนุก ป้านงเดินตีคู่กับฉันออกมา ป้าแกตบมือเสียงดังสนั่นดัง แป่กๆๆ พนักงานหันมามองกันเป็นแถวๆ
"ฟังกันหน่อย จะแนะนำน้องใหม่ จะมาทดลองงานที่นี่" ป้าพูดเพียงเท่านี้ ผู้คนเหล่านั้นก็หันมามองที่กระเทยแปลกหน้าอย่างฉันเป็นตาเดียวกัน
เริ่มรู้สึกว่าตัวเองยังมียางอายเหลืออยู่ ก็ตอนนี้หล่ะ
"สวัสดีค่ะ หนูชื่อพรหล้า ณ แจงแวง ชื่อเล่นชื่ออ.... ชื่อเฟียซ ค่ะ" ฉันแนะนำตัวสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ นี่ถ้าให้บอกว่าชื่อแบะ จะพูดง่ายกว่านี้อีกเยอะ ฉันคิดในใจ
เสียงปรบมือบวกกับเสียงผิวปากแซว ดังมาจากคนเหล่านั้น คนยิ้มให้ก็มี คนเชิดใส่ก็มี คนมองเหยียดๆ ก็มี มีหมดแร่ะ พี่พรเดินตามมาทีหลัง เธอยืนอยู่ข้างๆ ฉัน
"เอ่อ ป้านงคะ รับตุ๊ดแต๋วยังงี้ มาทำอะไรไม่ทราบคะ" ผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสะสวยทีเดียว ผมหยิกๆ เป็นคนพูด ฉันเห็นหล่อนจ้องฉันหัวจรดตีนมาพักนึงแระ
"ถ้าเธอหมายความว่า เค้าจะมาหัดงานตำแหน่งอะไรล่ะก็ เค้าจะมาเป็นเลขา เธอเองก็ควรจะทำความรู้จักเค้าไว้นะแมรี่ จะได้สอนงานกัน" ป้านงโต้ตอบด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว ยังแมรี่และหลายๆคน ทำท่าตกใจ
"เลขาแผนกอะไรกันคะ คุณป้าขาาา" ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่กำลังยืนพิงผนังกั้นออฟฟิศอยู่คนนึง ส่งเสียงแหลมๆ ถาม ฉันเดาว่าเธอคงเป็นเลขาอีกด้วยเหมือนกัน เพราะดูน้ำเสียงแล้ว หาเรื่องป้าแกไม่น้อย
"เลขาคุณทวีศักดิ์ กรรมการผู้จัดการบริษัท คุณแองเจิ้ลจะตามสามีไปอยู่เมืองนอกอีกสองเดือนนี้แล้ว" ป้านงตอบเสียงแข็ง หลายคนรีบหันมาจ้องฉันปานจะแหกอกฉันกิน บางทีก็เบะปากให้ อะไรกันเนี่ย
ป้าแกก็ดูมีสีหน้าเครียด อาจจะเป็นเพราะฉัน รึเปล่า?
* * * * * * * * * * * * *
ฉันกลับไปเล่าเรื่องที่ทำงานวันแรกให้ตาเอกฟัง เอกเค้าขำตรงที่ฉันเปลี่ยนชื่อใหม่เป็นน้องเฟียซเนี่ย เห็นขำอยู่ท้องขดท้องแข็ง เลยเล่าอะไรอย่างอื่นไปก็ไม่ได้ใส่ใจกันพอดี
วันนี้ยังดีที่ได้ทำแต่งานง่ายๆ และส่วนใหญ่ก็อยู่กับแต่ป้านง (ซึ่งจิงๆ เป็นคนปากร้ายใจดี) กับพี่พร แต่ต่อไปข้างหน้าฉันจำจะต้องเรียนรู้งานจากบรรดาเลขา (สุดแสบ) รุ่นพี่
อันนี้ยังไม่รู้ชะตากรรมเลย
ใครแกล้ง กรูตบ (คิดเล่นๆ นะ แฮ่ๆ)
ฉันกับเอกตื่นกันแต่เช้า เพราะเราอยากทานข้าวเช้าด้วยกัน หน้าตึกฉันตอนเช้าๆ มีอาหารหลายอย่างมาขาย อาจจะเพราะตรงนั้นมันเป็นย่านชุมชน ฉันเล็งร้านโจ๊กร้านนึงไว้แล้ว ดูน่ากินอร่อยดี วันนี้ได้ฤกษ์ก็เลยชวนสุดที่รักไปกินด้วยกัน
เราสองคนอาบน้ำ (พร้อมกัน) แต่งตัวกันแป๊ปเดียวก็เสร็จ เราปิดห้องแล้วก็นั่งมอเตอร์ไซด์พากันไปทำงาน
ถึงร้านโจ๊ก เราจอดมอเตอร์ไซด์ไว้ข้างๆ เสร็จแล้วก็เดินมาสั่งโจ๊กกินกัน ฉันชอบโจ๊กหมู เอกชอบโจ๊กทะเล (แพงง่ะ) โจ๊กร้านนี้ทานแล้วไม่ผิดหวังจริงๆ อร่อยอย่างที่คิด ถึงว่ามีคนแวะเวียนมาอุดหนุนไม่ขาดสาย พ่อค้าแม่ค้าก็บริการดี เป็นกันเอง เราสองคนก็เลยพลอยติดใจไปด้วย
ฉันกับเอกนั่งทานโจ๊กกันไปเพลินๆ ไม่รีบร้อนอะไร เพราะนี่ยังไม่ 7 โมงครึ่งด้วยซ้ำ ที่ทำงานเอกก็ไม่ได้อยู่ไกลจากฉันเลย มันมาทางเดียวกันเสียด้วยซ้ำ เลยได้ลิ้มรสโจ๊กของเค้ากันอย่างอร่อยปาก อื้มม
ความสุขหาได้ยาก ท่าจะจริง
"แป๊นนนน แป๊นนนนนนน แป๊นนนนนนนนนนนนนนน" โห เสียงใครบีบแตรรถขนาดนี้ ไม่มีมารยาทเรย ฉันมองไปในกระจก คุณแมรี่เลขาคนสวยนี่เอง เธอขับรถเก๋งสุดหรู ไม่รู้เธอไม่พอใจอะไร ถึงบีบแตรขนาดนั้น
หล่อนเลื่อนเปิดกระจกลง พร้อมตวาดออกมานอกรถว่า
"ใครมันมาจอดรถขวางที่จอดรถคนอื่นเนี่ย" ฉันได้ยินถึงกับสะดุ้ง รถเราเปล่าหว่าเอก พ่อค้าแม่ค้าโจ๊กรีบพยักหน้าให้ เอกเลยรีบลุกไปขยับรถออก ยัยแมรี่ยังตีหน้ายักษ์ไม่เลิก รถเอกพ้นออกไปไม่ทันเท่าไรเลย มันเสียบรถเข้าไปจนจะชนเอกอยู่แล้ว (โกดนะน่ะ ตอนนั้น)
หล่อนเปิดประตูรถออกมา แล้วปิดมันดัง ปั้งง หันกลับมาด่าเอกอีกด้วย
"ไอ้บ้า" ก่อนที่จะเดินฉับๆ ๆ ขึ้นตึกไป บรรลัยเอ้ยย พูดดีๆ ไม่ได้เหรอไง สงสัยประจำเดือนมาลักกะปิดลักกะเปิด ชิส์ หมดรมณ์เรย
เมื่อถึงเวลา เราแยกย้ายกันไปทำงาน เจอกันอีกทีก็ตอนเย็น (ฉันเลิกช้ากว่าเอก 1.30 ชม.) วันนี้คงจะต้องได้เริ่มฝึกงานเลขากับเค้าแล้วหล่ะสิ เรียนก็ไม่ได้เรียนมา จะทำได้เปล่ายังไม่รู้เลย
แต่ก็มั่นใจว่าทำได้ เพราะเราทั้งสวย ทั้งพูดเพราะ ใจดีอีกต่างหาก อิอิ
ไม่ลองก็ไม่รู้สินะ มันก็ต้องลองกันซักตั้ง...
+ + + + + + + + +
"หล่อน พูดอะไร นะ!" ยัยแมรี่ถามฉันซ้ำ ทั้งที่ได้ยินทุกอย่างเต็มสองหูดีอยู่แล้ว
"ป้านง ขอให้พี่แมรี่ช่วยสอนงานหนูหน่อยค่ะ" ฉันพูดอย่างเหนียมเจี้ยม
"โอ๊ยยย ป้าแกจะบร้าหรอไง ฉันไม่สอนหรอกนะ เปลืองเวลา" ยัยแมรี่ระเบิดอารมณ์นางร้ายช่อง 7 ออกมา
"อย่างหล่อนนะ ฉันเอาหัวเป็นประกันเลยนะ ไม่มีทางจะผ่านทดลองงานได้หรอกย่ะ ใครเค้าจะเอาตุ๊ดมาเป็นเลขา คนบ้าน่ะสิ" พูดจบ เจ้าหล่อนหันไปคว้าแป้งพัพฟ์ตลับหลายตังค์ขึ้นมา โบ๊ะหน้าซ้ายขวา ก็เค้าบอกกรูมาอย่างนี้ เมิงจะให้กรูทำยังไงหล่ะวะ ฉันจำใจ ต้องเดินกลับไป ทีแรกก็ยังไม่กล้าบอกป้านงหรอก เลยเลี่ยงไปบอกพี่พรแทน แต่สุดท้ายพี่พรก็บอกป้านงอยู่ดี
"ไม่สอนก็ช่างมัน เราอยู่กับป้าที่นี่ไปก่อน เดี๋ยวรอแองเจิ้ลกลับมา ป้าให้เค้าสอนเอง" ป้านงดูรมณ์เสียไม่ใช่น้อยเหมือนกัน พี่พรต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง ด้วยการชวนคุยเรื่องอื่น ก็เป็นอันว่าวันนั้น ฉันก็ช่วยงานพี่พรไป พี่แองเจิ้ลที่พูดถึงเนี่ย รู้สึกว่าแกจะลาไป 1 อาทิตย์ ลาไปเคลียร์อะไรต่างๆในเมืองไทย เพราะเห็นว่าพี่แกใกล้จะย้ายไปอยู่เมืองนอกแล้ว
* * * * * * * * * * * * * * * *
-
เอ่อ อย่างนี้ต้องเอาหมามุ่ยโรยใส่แป้งให้ยัยแมรี่เอาไปใช้ชะมะคับคุณแบะ :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
เหอๆ คุณเเบะจะเอาตัวรอดได้ไม๊เนี่ย :monkeylove2:
-
กินได้ดิ
ตอนเด็กๆ เจ้กินบ่อย อิอิ จนอะ
ปล. เอามาลงต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน งานนี้มีลุ้น :laugh5:
-
มาอีกแล้ว พวกน้องนีนิสัยเสีย ชิส์ๆ
เตะก้านคอแม่งมันเลย :3125:
-
อิแมรี่ กะอิกิฟต์ ใครดอกกว่ากันอะอิเจ้
แสรดดดดดด กรูเกลียดเมิง
-
ชะนีร้ายกว่ากระเทยจริงๆ ค่า :laugh5:
-
ชะนีปากปีจอ
น่าตบไห้คว่ำ แสรด
ขอไห้ชาตินี้หาสะมีไม่ได้ ซ๊าธุ!!!
ติดตามอย่างกระชั้นชิดคับผม พี่เรย์
RrMz`,,
-
วิ่งหลบอลหม่านกันเลยกระทู้นี้ :5779:
อะรายปลิวมาอ่ะ :3128:
บึก(ลงไปนอนจุก) :sad2:
**************************************
พักกลางวัน ฉันต้องลงมาซื้อข้าวข้างล่างคนเดียว ป้านงกะพี่พรห่อมาเองจากบ้าน แถวนี้ของขายเยอะเหมือนกัน แต่คนที่มากิน ส่วนมากก็จะคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่ในตึกนี่แหล่ะ ฉันขี้เกียจเดินตากแดดไกล เลยเลือกจะนั่งกินก๋วยเตี๋ยวร้านใกล้ๆ นี่แหล่ะ
"พี่คะ หมี่เหลืองแห้ง 1 ที่ค่ะ" ฉันไปออเดอร์กับพ่อค้าก๊วยเตี๋ยว เสร็จแล้วก็กลับมานั่งรอที่โต๊ะ ดีนะที่ยังเหลือโต๊ะว่างอีกตัว คนกินกันเพียบเลย ก็เล่นปล่อยมาพักเที่ยงทีเดียวนี่เนอะ
"น้อง เล็กยำ ไม่ใส่ผัก เหมือนเดิม" ดูดิ ขายดีซะ ฉันได้ยินเสียงออเดอร์เพิ่มมาอีกแระ เค้าเดินมานั่งโต๊ะเดียวกับฉัน (ด้วยจำเป็น)
"หวัดดีจร้า น้องเฟียซ" เค้าทักทาย ฉันเอ๋อ เพราะยังจำชื่อตัวเองไม่ค่อยได้ ก่อนจะเรียกสติ แล้วทักทายเค้าตอบ
"ดีค่ะ"
"ชื่อพี่อุยจ่ะ เราอยู่ออฟฟิศเดียวกันเนี่ยแหล่ะ" เค้าแนะนำตัว
"อ้า ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ พี่อุย" ฉันเองก็ยังรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ยังดีที่ยังมีคนญาตดีด้วย พี่แกก็ยิ้มแย้มแจ่มใส่ให้ดี
"จร้า เช่นกัน" พี่อุยได้ก๊วยเตี๋ยวพอดี เลยรับมากินไปคุยกันไป
"อื้ม ได้อาบน้ำเปล่าเนี่ย เห็นเมื่อวานก็ใส่ชุดนี้ไม่ใช่หรอ" พี่อุยทัก อายเค้าชิหายย จะบอกไม่มีตังค์ซื้อก็กระไรอยู่
"อ่ะ ชุดอื่นมันเอาไปส่งซักแล้ว ยังไม่มาส่งน่ะค่ะ" ฉันมุสา เย็นนี้กะไปกระชากสร้อยสามีไปขายทันที พี่อุยแกทำเป็นหัวเราะหึหึ ก็ไม่ได้ว่าไรต่อ เราสองคนกินไวพอๆ กันเลย เรยเรียกเก็บตังค์พร้อมกัน
"เดี๋ยวมื้อนี้พี่เลี้ยงเองนะ เลี้ยงเพื่อนใหม่หน่อย" พี่อุยบอก อุ้ย อย่าค่ะพี่อุย อย่าค่ะ อย่าเพิ่งจ่ายค่ะ ขอหนูเบิ้ลอีกชามก่อนนะเพ่
อร๊ายยยยส์
ปล. พี่อุยแกทำงานในบริษัท เกี่ยวกับเน็ตเวิร์คค่ะ เจ้าชู้ แอนด์ กะล่อนน่าดูเลยหล่ะ เห็นมองสาวๆ ตาเป็นประกาย วิงค์ วิงค์ เรยหล่ะ
เราเดินกลับเข้าไปในบริษัทอีกครั้ง และก็แยกย้ายกันไปทำงาน
ฉันแวะกดน้ำดื่มกินก่อน ข้างหลังฉันเป็นโต๊ะทำงาน 3 โต๊ะ มีคนนั่งประจำอยู่แต่ละโต๊ะ มีบางคนยืนพิงอยู่ข้างๆ โต๊ะ อีกด้วย
และดูเหมือนฉันกำลังจะเป็นหัวข้อสนทนาของพวกเค้าอยู่ตอนนี้
"อีนี่มันจะมาเป็นเลขาคุณทวีศักดิ์จริงๆ หรอ" เสียงของผู้ชายออกกระตุ้งกระติ้งคนหนึ่งพูดขึ้น ท่าทางตั้งใจจะพูดกระทบให้ฉันได้ยินด้วยแหล่ะ
"อ๋าววว อีเบิ้ม ของยังงี้มันเปลี่ยนกันได้ ขึ้นกับรสนิยมย่ะ คุณทวีศักดิ์เค้าอาจจะเปลี่ยนแนว เรยมารีเควสกับป้านงไงยะ รีเควส รีเควสน่ะ หล่อนไม่เข้าใจหรอ" เสียงนังชะนีหลงป่ากรีดเสียงออกมา อีพวกบ่าพวกค่าง ร้องหัวเราะชอบใจ สาดดด กรูยังยืนหัวโด่อยู่นี่ ไม่ได้เกรงใจกันเรยนะเมิง -*-
ฉันรีบดื่มน้ำในแก้วจนหมด แล้วใช้หิริโอตัปปะที่มีอยู่ตัดใจเดินออกไปจากตรงนั้น คนเมืองกรุงนี่ ร้ายขนาด...
ฉันเดินกลับไปที่ห้องป้านง แล้วนั่งทำงานช่วยพี่พรต่อ พี่แกเห็นฉันหน้ามุ่ยๆ ก็ถามว่าเป็นอะไร เลยบอกพี่แกไป (ไม่ได้ฟ้องน้า บอกไปเฉยๆ) พี่แกก็แนะว่าไม่ให้ไปแถวนั้น คนรักชอบเรามี คนเกลียดเรา อิจฉาเราก็ถมไป ก็จิงดังคำพี่แกว่า
"วันจันทร์นี้ พี่แองเจิ้ลก็กลับมาแล้ว เราต้องชอบพี่แกแน่ พี่แกใจดี" พี่พรพูดให้กำลังใจฉัน อิอิ
"เฟียซ มาหาป้าหน่อย" เสียงป้านงเรียกเสียงดัง ฉันรีบลุกไปหา
"อีกเดี๋ยวคุณทวีศักดิ์แกจะแวะมาในออฟฟิศ ป้าจะได้ให้เค้ารู้จักเราด้วย" ป้าแกพูด ฉันเริ่มกดดันตัวเองอีกครั้ง นี่ถ้าคุณทวีศักดิ์มารู้ว่าเลขาคนใหม่ของเค้าเป็นกระเทย เค้าจะว่ายังไงเนี่ย จะบ่นไหมน๊า
"อุ้ยย มาแล้วๆ" ป้านงพูด ฉันมองไปที่หน้าลิฟท์ เห็นผู้ชายน่าจะรุ่นเดียวกันกับป้านงนี่แหล่ะ เดินใส่สูท ผูกไทด์ เดินมาทางนี้ ระหว่างทาง คนยกมือไหว้กันตรึม
"สวัสดีค่า คุณศักดิ์" ป้านงลุกขึ้นยกมือไหว้ทักทาย คุณทวีศักดิ์ยกมือรับไหว้ แล้วยิ้มให้พวกเราอย่างเป็นกันเอง ฉันกับพี่พร รีบยกมือไหว้ด้วยเช่นกัน คุณทวีศักดิ์มองหน้าฉันอย่างไม่คุ้น
"เด็กใหม่ค่ะ ป้ารับมาช่วยงานคุณศักดิ์นั่นแหล่ะ ชื่อหนูเฟียซ" ป้าแกแนะนำให้ฉัน ฉันยกมือไหว้แกอีกครั้ง คุณทวีศักดิ์แกพยักหน้าให้ ก่อนที่เค้าจะนั่งลงคุยกันกับป้านง ฉันก็เลยแยกออกไปหาพี่พร
"ไปเฟียซ เราไปชงกาแฟมาให้เจ้านายเราหน่อย กาแฟดำนะ เข้มๆ" พี่พรพูด ฉันรับคำเดินโค้งตัวหลบไปมุมกาแฟนอกห้อง จิงๆ น่ะชงไม่เป็นหรอกไอ้ชากาแฟน่ะ แล้วไอ้ที่พี่แกพูดกาแฟดำ เข้มน่ะ ไม่รู้จักเสียด้วยซ้ำ ทำไงดีหล่ะเนี่ย พี่พรแกก็เข้าไปคุยงานกันกับพวกเค้านั้นแล้วด้วยสิ อ๊าาา ได้การล่ะ
= = = = = = = =
"ถ้าเป็นคุณทวีศักดิ์น่ะ แกชอบกินแบบนี้ น้ำตาลไม่ต้อง คอฟฟี่เมทก็ไม่ต้อง" พี่อุยหยิบถ้วยกาแฟ ตักกาแฟใส่พูนๆ ช้อน สองครั้ง ดูท่าทางแกทะมัดทะแมง คงจะกินบ่อยๆ แหล่ะ
"แล้วใส่น้ำ ไม่ต้องเยอะ ใส่แค่นี้ก็พอแล้ว" แกใส่น้ำลงไปเกินครึ่งถ้วยมาหน่อยเดียว อ๋อ เข้าใจแล้วทำไมเรียกกาแฟดำ เพราะมันดำสนิท ศิษย์ส่ายหน้า ยังงี้นี่เอง
"ลองชิมดูสิ" พี่อุยยื่นช้อนแกแฟให้ ฉันมองหน้า จะดีหรือพี่
"เอาน่าาา ไม่ชิมจะรู้ได้ไง ว่าแกกินรสไหน" พี่อุยคะยั้นคะยอ ฉันเลยหยิบช้อนกาแฟมาตักชิมไปนิดนึง อี๋ กินไปได้ไงเนี่ย ขมชะมัด ฉันแลบลิ้นแปร่บๆ พี่อุยหัวร่อใหญ่
ฉันขอบอกขอบใจพี่อุยเสร็จ ก็รีบถ้วยกาแฟร้อนๆ ไปเสิร์ฟ กลิ่นกาแฟหอมคละคลุ้งไปหมด คุณทวีศักดิ์ยิ้มให้ด้วย ตอนไปเสิร์ฟ ฉันเห็นแกรับไปชิม แล้วก็คุยงานต่อกับป้านง เฮ้อ ถือว่า ภารกิจแรกสำมะเร็จ นี่ถ้าไม่ได้พี่อุยช่วย แย่แน่ๆ เลย อิอิ
ก่อนคุณทวีศักดิ์จะกลับ แกเอาถ้วยกาแฟมาให้ แถมยังชมว่าอร่อยดีอีก (แหว่ะ กินไปได้) ฉันก็เลยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ รู้สึกสบายใจขึ้นอีกเยอะ ความจริง อะไรๆ หลายๆ อย่างที่เราคิด มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเสมอไปเลยนะ หากยิ่งคิด แล้วยิ่งทุกข์ รอให้มันเกิดขึ้นทีเดียวจิงๆ เลยยังจะดีก่า ฉันบอกกับตัวเองไว้อย่างนั้น
ตอนเย็น เอกมารอรับฉันกลับบ้าน พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของฉันเสียด้วย งั้นเตลิดไปเช่าหนังมาดูดีกว่า พักผ่อนๆ
+ + + + + + + + + + +
โทรศัพท์เอกดังอยู่หลายครั้ง ฉันกำลังดูละครอยู่เพลินๆ ไม่ทันได้ดูว่าใครโทรมา เอกวิ่งออกจากห้องน้ำมารับโทรศัพท์ เห็นว่าเป็นแม่เค้าโทรมาเรยตกใจใหญ่ เค้าให้ฉันหรี่เสียงทีวีลง
"ฮัลโหล ครับ"
"ได้แล้วครับ ใกล้ๆ ห้องนี่แหล่ะครับ" เอกพูด แม่เค้าคงถามว่าได้งานหรือยังประมาณนี้
"เดี๋ยวกลับครับ" (แม่เค้าต้องบอกว่า ไม่กลับมาบ้านบ้างหรอ ชัวร์ หุหุ)
"พอครับ" (เงินพอใช้ไหมลูก แน่นอน ว่าแต่ว่า ทำไมไม่ขอมาซื้อชุดทำงานให้เมียซักชุดหล่ะห๊าา) เอกเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดๆ ตามตัว ฉันเห็นเค้าไม่ถนัด ก็เรยหยิบผ้ามาช่วยเช็ดให้
"ก็อยู่กับเพื่อนแหล่ะแม่ หารกัน" เอกพูด
"ไม่ใช่แม่ เพื่อนผู้ชาย" (เอกบอกว่า แม่หาว่าอยู่กับผู้หญิง แฮ่ะๆ แต่จิงๆ แล้วหนักกว่านั้น มีการบอกให้ระวังท้องอีกด้วยนะ)
"คร้าบบบ คร๊าบบบ"
"หวัดดีคับ" เอกกดปิดโทรศัพท์ไป เค้านั่งลงบนเตียง ทำหน้าหนักใจ ฉันเห็นอย่างนั้นก็เลย...
เปิดเสียงทีวี ดูละครต่อเลย กำลังหนุกโคดๆ หมั่นไส้นางเอก มัวแต่โง่อยู่ได้ ดี ให้นางร้ายตบให้ตาย หุหุ
* * * * * * * * *
รุ่งขึ้น ฉันตื่นสายนักหนา ลืมตามาอีกที ไม่เห็นตาเอกแล้ว รถก็ไม่อยู่ เค้าแง้มประตูปิดไว้ให้เรียบร้อย ฉันบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นมานั่งบนเตียงนุ่มๆ วันหยุดนี่มันสบายๆจิงๆ เลยแฮะ ฉันลุกขึ้นไปแปรงฟัน ล้างหน้าล้างตา กะจะไปซื้อไรกินซักหน่อย
เที่ยงของวันนั้น ฉันกลับมาห้องพร้อมก๊วยเตี๋ยว น้ำอัดลม และขนมอีกเต็มมือ เปิดประตูห้องเข้าไปในห้องนั้น รู้สึกโหวงๆ ชอบกล ไม่ชอบกับการอยู่คนเดียวเนี่ย รู้สึกไม่ดียังไงบอกไม่ถูก พาลให้คิดถึงเพื่อนๆ คิดถึงบ้าน ฉันกะไว้ว่า ทำงานไปสักพัก พอทุกอย่างอยู่ตัวดีแล้ว จะหาโอกาสไปเยี่ยมบ้านให้ได้
ฉันแกะก๊วยเตี๋ยวใส่ชาม กินไปพร้อมกับดูหนังที่เช่ามาเมื่อคืนวาน กินไปจนหมดชาม และก็หยิบขนมมานอนกินต่อบนที่นอน หนังไม่ค่อยสนุกอย่างที่คิด แต่ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆ ฉันมองดูนาฬิกาที่หัวนอน อีกหลายชั่วโมงกว่าคุณดากจะกลับบ้าน ตอนนี้เค้ากินข้าวอยู่กับใครนะ ฉันคิดไปไกล.. แล้วแอบเผลบหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ท้องอิ่ม หนังตาหย่อน เป็นของคู่กันจริงๆ
ฉันตื่นมาอีกที มีเวลาพอแค่ล้างถ้วยชาม กวาดห้องถูห้องเท่านั้น เอกก็กลับมาถึงบ้าน แต่ไม่ได้มาคนเดียวนะ
"แบะ ว็อทส์ซัพ แม๊นน" (แมนบ้านเตี่ยแกดิ - -* )
"เอ้ยยย ไปเอาได้สองตัวนี้มาจากไหนเนี่ย" ฉันถามอย่างแปลกใจ แต่ก็แอบดีใจ เพื่อนเอกตอนเรียนมหาลัยด้วยกัน สองคนนั่งอัดมอเตอร์ไซด์ซ้อน 3 กันมา คนนึงชื่อแม็ค เป็นหนุ่มหน้าตี๋ ผิวขาวม๊ากๆๆๆ (ฉันไม่กล้านั่งใกล้มันเรยหล่ะ) กับอีกคนชื่อ หนึ่ง หนุ่มพุงพุ้ย ที่ยังระบุเพศที่ชัดเจนไม่ได้ เนื่องจากชอบแทะโลมไอ้แมคอยู่บ่อยๆ
เอกจอดมอไซด์ เดินพากันเข้ามาในบ้าน โชคดีที่ถูห้องแล้วไม่ง้าน อายเค้าตายเลย
"มันอยากมาหาอ่ะ" เอกตอบ หน้ายิ้มระรื่น คงจะคิดถึงเพื่อนอยู่ไม่น้อย
"คิดถึงคนสวย ว่างั้นเหอะ" ฉันได้ที พูดเอาดีเข้าตัว ไอ้หนึ่งทำท่าล้วงคอใหญ่
"จร้าาา ยัยคนสวย สวยไม่มีที่สิ้นสุด สวยกระด้อกระเดี้ย" ไอ้แมคยังคงกวนตีนเหมือนเดิม ฉันหัวเราะร่าน เอ้ย! หัวเราะลั่น
"ได้งานกันหรือยังหล่ะ" ฉันถาม ไอ้แมคส่ายหัวหงักๆ
"จะเรียนต่อเว้ยย ส่วนไอ้หนึ่ง ไปเป็นจับกังอยู่บริษัทใกล้ๆ ไอ้เอกเนี่ยไง ฮ่าๆๆ" ไอ้แมคด่าเพื่อนเลยเชียว ไอ้หนึ่งมองหน้าใหญ่ ความจริงหนึ่งก็ได้ทำงานบริษัทเนี่ยแหล่ะ แต่ดูเหมือนเค้าจะใช้งานมันหนักไปหน่อยอ่ะนะ
"ไงหล่ะจ๊ะ ได้ข่าวว่าสาวสวยเพิ่งจะได้งานไม่ใช่หรอ อย่างนี้ต้องเลี้ยงเพื่อนๆ หน่อยแล้ว" แม็คพูด ฉันยกมะเหงกให้จังเบอเร่อ เลี้ยงกะผีไร เงินซื้อชุดทำงานยังไม่มีเลย เอกหัวเราะชอบใจ
"เมิงฝันไปเป่าวะ ให้แบะเลี้ยงเนี่ย" เอกพูดทับถม จะหาว่ากรูงกว่างั้นเท๊อะ ไอ้แม็คก็ไอ้หนึ่ง ก็หัวเราะกันใหญ่ เอาเข้าไป เอาเข้าไป ฉันลุกขึ้นไปหาน้ำมาให้แขก
"อ๊ะ เลี้ยงน้ำ" ฉันพูด พลางยกแก้วน้ำส่งให้ทั้ง 3 คน ไอ้แมคทำหน้าเบ้
"โห หนังน่าดูเว้ย ยืมหน่อย" ไอ้หนึ่งหยิบแผ่นหนังที่ฉันเช่ามา แล้วทำท่าทางอยากดูใหญ่เรย
"เอาดิ รีบเอามาคืนนะเว้ย เช่าเค้ามา เกินกำหนดเมิงจ่าย" เอกบอกเพื่อน
"อะฮึ่ม ๆ แล้วหนังโป๊ไม่มีบ้างหรอว้าา แบ่งกันดู แบ่งกันเสียวบ้างสิ" ไอ้แม็คออกอาการหื่นอีกแระ กลางวันแสกๆ ของอย่างงี้ ใครจะไปมี ถ้าไม่ใช่ฉันกับเอก (อร๊ายยย เขิลลล)
เอกไปลากกล่องซีดี มันเก่าและมีฝุ่นเกาะหมดแล้ว เราใส่หนังที่ซื้อกันมาไว้ในนั้น ก็เยอะเหมือนกันนะ เพราะเป็นคนชอบดูหนังทั้งคู่น่ะ เรียกได้ว่ามีครบ ทั้งบู๊ แอคชั่น แฟนตาซี ชีเปลือย โอ๊ยย สารพัด
"เมิงเลือกไปดิ" เอกบอก สองตัวรีบเข้ามารุมกันอยู่ที่กล่องนั้น ดังกับมันเป็นมหาสมบัติ
"เฮ้ยๆๆ เอามาคืนด้วยนะ" ฉันพูด ความจิงมีความคิดเล็กๆ ที่จะให้เพื่อนเช่า แต่ตาเอกคงไม่เห็นด้วย เลยขอแค่ให้ได้หนังคืนก็พอ
สองคนนั้นเลือกหนังไปคนละเป็นกำมือ ฉันจดไว้อย่างละเอียดทุกเม็ด เย็นๆ เราพากันไปกินข้าวด้วยกันนอกบ้าน ได้เจอเพื่อนๆ ทีก็ทำให้ชีวิตคู่เราสดชื่น และดูสมบูรณ์มากขึ้นนะ จิงม๊ะ...
-
ตกลงพี่อุยนี่ผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะคับ :confuse: :confuse: ตอนแรกก็คิดว่าเปนผู้ชาย แต่ว่าชงกาแฟให้คุณแบะเนี่ยะ เลยงงๆว่าเอหรือว่าเปนทอมอ่ะ :laugh5: :laugh5:
-
อ่านเรื่องคุณเเบะทีไรก็ยังสนุกไม่เปลี่ยนเลยนะครับ :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
อ่านแล้วพาลไม่อยากทำงานเลยอ่ะ
เดี๋ยวเรียนจบแล้ว เรียนโทต่อเลยดีก่า :เชิป2: :110011:
-
งงกะพี่อุ๋ย
:serius2: :serius2:
หรือพี่อุ๋ยจะเป็นชู้ใหม่ของหนูแบะ
-
มีตัวละครเพิ่มไห้หนักสมองอีกและ 555+
เออ...พี่อุ๋ยนี่ผุชายหรอผุญ หว่า?
รอพี่เรย์อยุ่ค๊าบบบบ
RrMz`,,
-
ยังไงชีวิตก็หนีความจริงไปไม่พ้น เพียงแต่เดินไปอย่างมีสตินะครับ
ผมไปเที่ยวสามวันนะครับ เจอกันวันอังคารนะครับ
**************************
เอกไปส่งเพื่อนๆ เสร็จ เราก็พากันกลับห้อง
ตกกลางคืนเรานอนกอดกัน คุยกันไปเรื่อยเปื่อย เรื่องเพื่อน เรื่องที่ทำงาน เรื่องกลับบ้าน คุยกันจนง่วงแร่ะ จึงค่อยๆ ผล็อยหลับกันไป
วันต่อมาฉันไปทำงานด้วยจิตใจที่สดชื่น ฉันใช้วันหยุดอย่างคุ้มค่า มันเติมเต็มกำลังใจที่ขาดหายไปให้กับฉัน วันนี้ฉันพร้อม พร้อมจะเรียนรู้งานใหม่ และฉันจะไม่คิดไปเอง ว่าฉันจะไม่ผ่านประเมิน เพราะในที่สุดฉันจะเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ และฉันถือว่าทำวันนี้ด้วยเต็มที่สุดความสามารถแล้ว
โชคไม่ดีนิดหน่อย ฉันได้ขึ้นลิฟท์ไปพร้อมกับพี่แมรี่ และบรรดาเพื่อนสนิทของแก มีพี่แคท (เลขาเหมือนกัน) พี่ใจ (การเงิน) เค้าเสียดสีว่าฉันเหมือน "วัวหลงฝูง" พูดว่างานที่พัฒพงษ์น่าจะเหมาะกับฉันมากกว่า ฉันได้แต่ยิ้มรับ ไม่เถียงเค้าซักคำ ของยังงี้มันวัดกันที่ใจ บางคนแต่งตัว ทำงานทำการดี แต่กลับมีจิตใจที่ต่ำทราม แสนสกปรกยิ่งกว่าสิ่งปฏิกูลก็มีถมไป (ฉันเห็นอยู่เกือบทุกวัน)
พ้นจากตรงนั้นไปได้ ฉันเดินไปหาพี่พรเหมือนเดิม เจอป้านงกับพี่พรนั่งด้วยกัน ฉันยกมือไหว้ทั้งคู่
"วันนี้แองเจิ้ลกลับมาแล้ว เค้ารอเราอยู่ที่โต๊ะ ทางนู้น ไปหาได้เลย" ป้านงแกพูด ฉันทราบทางไปโต๊ะที่ทำงานพี่แกอยู่แล้ว จึงเดินถือกระเป๋าไปหา
มืดจังเลย เค้ายังไม่เปิดไฟให้ เพราะพนักงานยังไม่ค่อยมากันด้วยแหล่ะ ฉันเห็นเงาเป็นผู้หญิงนั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานในมุมมืดๆ พี่แองเจิ้ลแน่ๆ ฉันเดินเข้าไปสวัสดี
"พี่แองเจิ้ลคะ สวัสดีค่ะ"
พี่แกดูตกใจ รีบเก็บบางอย่างใส่ลิ้นชักแล้วปิดมันลง ฉันสังเกตดูดีๆ เธอกำลังร้องไห้ น้ำตาเธอเปียกแก้มทั้งสอง แน่นอนเธอยิ้มรับให้ฉันแล้วรีบเช็ดน้ำตาจนเกลี้ยง
"น้อง... ชื่ออะไรนะ พี่เจิ้ลจำไม่ได้แระ" เธอกล่าว
"เอ่อ.....เอ่อ" ที่ฉันตอบติดขัด เพราะลืมชื่อตัวเองเหมือนกัน
"เฟียซค่ะ" ในที่สุดก็ตอบออกมาจนได้ พี่แองเจิ้ลคงตลกฉันแย่ พี่แกยิ้มใหญ่
พวกเราเปิดไฟ และฉันก็ได้เห็นหน้าพี่แกชัดๆ พี่แกดูเป็นผู้หญิงอบอุ่นและเป็นมิตรมากๆ แกให้ฉันนั่งลง ฉันจึงนั่งตามเธอสั่ง
"พี่ดูประวัติเราแล้วนะ คาดว่าจะพูดกับเราไม่นานคงจะเข้าใจ" พี่แกเริ่มต้น ฉันยิ้มเพราะถือว่านี่เป็นคำชม
"หน้าที่ของเรา มีแค่ช่วยงานให้เจ้านายทำงานง่ายขึ้น" พี่แกพูดต่อ ฉันนั่งฟังอย่างตั้งใจ
"และก็คอยทำตามที่แกสั่ง เชื่อในการตัดสินใจของเจ้านาย ก็แค่นี้ จบ" พี่เจิ้ลกล่าว ฉันพอจะเข้าใจเป็นแนวๆ
"พี่เชื่อว่าเราทำได้ เราไม่ใช่คนเกเรอะไร ใช่ไหม?"
ฉันส่ายหัวตอบ รู้สึกถูกชะตากับพี่แกมาก ฉันเริ่มเรียนรู้งานจากง่ายๆ โดยการจดจำชื่อคนที่ต้องติดต่อบ่อยๆ หน้าที่ของฉันตอนนี้คือแค่รู้ ว่าคุณทวีศักดิ์ทำอะไร ติดต่อกับใครบ้าง แล้วเราต้องช่วยเค้ายังไง
พี่แกเล่าว่าคุณทวีศักดิ์เป็นคนมีเหตุผล ไม่ได้ใจดีมากนัก แต่ก็เป็นคนแฟร์ๆ ถูกก็ว่าถูก ผิดก็ว่าผิด จากนั้นก็สอนงานฉันอีกมาก ทั้งเรื่องขั้นตอนการทำงาน การลำดับความสำคัญของงาน สอนแม้กระทั่งเรื่องนอกเหนือจากงาน
"อยู่ที่นี่ ขอให้เรามีความอดทน เรื่องงานพี่เชื่อว่าเฟียซทำได้แน่นอน แต่นอกเหนือจากนั้น พี่ก็ต้องขอให้เฟียซอดกลั้น อย่าอ่อนแอเหมือนพี่" ฉันฟังๆ อยู่น้ำตาจะไหล รู้สึกได้ว่าเธอคนนี้โดนอะไรมาเยอะกว่าฉันร้อยเท่าพันเท่า (ขนาดฉันมาทำงานไม่ถึงอาทิตย์ ยังขนาดนี้)
ฉันเห็นพี่แองเจิ้ลเก็บของใส่ลังไว้บางส่วน พี่แกบอกว่าคงอยู่ทำงานต่อไม่ถึงสองเดือน จึงอยากรีบๆ สอนงานฉัน และสุดท้ายถ้าติดขัดมีปัญหายังไง ให้อาศัยถามไถ่กันทาง msn (มีคอมประจำตัว และต่ออินเตอร์เน็ตให้พร้อมสรรพ) ฉันฟังอย่างนั้น ก็ตั้งใจจะรีบเรียนรู้งานจากพี่แกให้ได้เยอะมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่อยากเป็นภาระให้แกหนักใจด้วยหล่ะ
พี่แองเจิ้ลกับป้านงสนิทกันมาก ฉันเห็นตลอดวัน แกเวียนเข้าเวียนออกไปคุยกับป้านงที่ห้องจนนับครั้งไม่ถ้วน พักกลางวันก็ทานข้าวด้วยกัน ส่วนฉันก็ตระเวณออกไปหาอะไรกินเองข้างนอกเหมือนเคย
"เดี๋ยวๆๆ เธอ" เสียงทุ้มๆ ใหญ่ๆ เรียกฉัน หันหลังกลับไปมองเป็น ไอ้เบิ้ม เกย์สาวที่เคยแอบนินทาให้ฉันได้ยินนั่นเอง
"ฝากซื้อน้ำหน่อย" หล่อนหยิบแบงค์ร้อยยัดใส่มือฉัน "ไปทางโน้นนะ ถามคนแถวนั้นเอา ว่าร้านป้ามุก" ให้ตายเถอะ ท่าทางจะไกล
"เอาชานมเย็นมา 2 ถุง น้ำส้มคั้น 1 และก็กาแฟเย็น 1 แค่นี้แหล่ะ" พูดจบ ฉันมองหน้ามันและผองพวก ฉันส่งเงินคืนให้นังเบิ้ม แล้วบอกว่า
"ขอโทดค่ะ พอดีไม่ได้ไปทางนั้นค่ะ" พูดจบฉันก็เดินไปกดลิฟท์รอ รู้แหล่ะว่าอีพวกนี้มันคงมีอาการจะบ้าอยู่ข้างหลัง
"โถย่ะ แม่คุณเลขาใหญ่" อีเบิ้มเดินตามมากระแนะกระแหนฉัน ก่อนจะตามด้วยเสียงโวยวายอะไรต่อมิอะไรอีกดังลั่น ช่างประไร ไม่มีขา ก็ไม่ต้องแดก
ฉันกลับเข้ามาทำงานอีกที ก็เจอพวกนี้รวมกลุ่มกันรอไว้อยู่แล้ว คราวนี้ดูท่า จะมีเจ๊แมรี่เป็นโต้โผใหญ่ ฉันก็กะจะเดินออกไป แม้จะรู้ว่าอีพวกนี้จับกลุ่มนินทาฉันอยู่ แต่ดูเหมือนสถานการณ์จะบังคับให้ต้องมีเรื่องกันเสียแล้ว
"เดี๋ยวก่อน หล่อนมานี่ซิ" ยัยแมรี่เรียกฉันด้วยน้ำเสียงแหลมและจิกกัด หล่อนใช้นิ้วมือชี้หน้าฉัน และทำท่าจะให้ฉันมานั่งเก้าอี้ตรงหน้าหล่อน ฉันถอนหายใจ ฉันยอมไปนั่ง
"บอกฉันมาซิ หล่อนจบอะไรมา" ยัยแมรี่เปิดฉากถล่มฉัน โดยมีพวกอีเบิ้ม คอยนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อ รอเสริมทัพ
"จบบัญชีค่ะ" ฉันตอบ ดูเหมือนยัยแมรี่ก็ยังไม่ค่อยพอใจ
"จบบัญชีแล้วสาระแนอะไรไปเป็นเลขายะ" ยัยแมรี่เหมือนหญิงเสียสติขึ้นทุกวัน อีพวกนังเบิ้มก็ทำหน้าทำตาใส่ฉัน ฉันไม่รู้จะตอบทำไม ในเมื่อคนมันตั้งใจจะหาเรื่อง เลยนั่งเฉยๆ ทำให้พวกมันยิ่งโกรธกันใหญ่
"ฉันถาม หล่อน. ไม่.." ยัยแมรี่ตวาดฉันไม่ทันจบ ฉันได้ยินเสียงพี่แองเจิ้ลตะโกนมา
"แล้วหล่อนละยะ จบอะไรมา" พี่แองเจิ้ลเดินมาจากข้างหลังอีพวกนั้น นังแมรี่ดูหน้าจ๋อยๆ ฉันเห็นมันยกมือไหว้พี่แกประหลกๆ
"จบอุตสาหกรรมมาไม่ใช่หรอ แล้วเกิดนึกยังไงมานั่งแท่นเลขา ชูคออยู่ทุกวันนี้หล่ะ" พี่แองเจิ้ลด่ากราดด้วยความโมโห นังแมรี่รีบลุกขอตัวเดินกลับโต๊ะไป ส่วนพวกอีเบิ้มก็ทำเป็นก้มหน้าก้มตาทำงานซะยังงั้น
ฉันลุกเดินตามพี่แมรี่กลับไปที่โต๊ะทำงาน พี่แกย้ำให้ฉันต้องอดทน และเล่าเพิ่มเติมให้ฟังว่านังแมรี่ พี่แกเป็นคนสอนงานให้ตั้งแต่เป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน จบมาพี่แกก็ฝากงานให้ และปลุกปั้นจนเป็นเลขาอยู่ปัจจุบันนี้
"พี่ยังเสียใจอยู่เลย ไม่นึกว่ามันจะทำ....." พี่แองเจิ้ลละไว้ ฉันไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นหรอกนะ และไม่คิดจะถามพี่แกด้วย ฉันเห็นพี่แกเอาแต่ซึมๆ จะเห็นแกยิ้มบ้างก็ตอนอยู่กะป้านงเท่านั้นแหล่ะ บางที การทำงานที่นี่
อาจจะไม่ใช่โชคดีของพี่แกนัก ฉันจึงพยายามจะเรียนรู้งานต่างๆให้เร็วๆ ก็ไม่อยากให้เป็นภาระให้พี่แกต้องหนักใจด้วยประการนึง
สี่วันหลังจากนั้น พี่แองเจิ้ลก็ไม่ได้มาทำงานอีก ฉันถามกับป้านง ป้าแกบอกว่าพี่แกออกแล้ว แต่เดี๋ยวพี่เค้าจะโทรมาคุยกับฉันเอง และก็จริงดังพี่แกว่า ไม่นานฉันได้รับโทรศัพท์จากพี่แก เราคุยกันเรื่องกำลังใจในการทำงานมากกว่า พี่แกว่ากำลังจะบินไปเมืองนอกแล้ว เอาลูกไปด้วย ของพี่แกที่เคยอยู่ในที่ทำงาน พี่แกก็ไม่เอาไป บอกให้ฉันเก็บไว้ เพราะบางอย่างอาจเป็นประโยชน์
คุยกันคราวนั้น ฉันก็ไม่ได้โทรศัพท์คุยกับพี่แกอีก พี่แกบินไปเมืองนอกแล้ว ฉันเองอยู่ทางนี้ก็ต้องอยู่ให้ได้ แม้จะรู้ว่าคงไม่สบายราบรื่น เหมือนกับตอนมีบารมีพี่แกคุ้มหัวอยู่ก็ตาม
คนเรา มันก็เป็นไปได้เนาะ
-
:angry2:รีบมาต่อด่วนค๊า! นังแมรี่วอนโดนตบซะแล้น!
-
อืมม์ นึกได้ละว่าแมรี่เหมาะกับไร :haun5: :haun5: แมรี่ลืมตีน :angry2: :angry2: :angry2:
-
รู้สึกว่ามันจะแท็คทีมกันทั้งออฟฟิตเลยนะนั่น
อุปสรรค์ครั้งนี้ดูท่าจะไม่ง่ายซะแล้วสิ
:yeb:
-
ต้องเล่นมันก่อนดิอย่ารอมันเล่น 555 :laugh5:
-
จิกตบจิกตบจิกตบจิกตบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลยดีป่ะ?
(เย้ยยยยยยยยย - -*)
หวังว่าคุณแบะคงไม่โดนอะไรไปมากกว่าโดนว่า(ด่า)หรอกนะคับ
RrMz`,,
-
:angry2: ตบมานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
ต่อให้ก่อนเน้อ ระหว่างเรย์ไปเที่ยว
ว่าแล้วก็อยากตบอีนังแมรี่เหมือนกันวุ้ย :angry2:
.........................................................................................
ตุ๊ด ตจว.
ขอเสนอ
ละครชีวิต
"อกกระเทยกลัดหนอง"
ตอน “ตอนชู้เฉพาะกิจ”
=============================
ฉันใช้เวลาอยู่ไม่นาน ก็เข้าใจในระบบและขั้นตอนการทำงานมากขึ้น คุณทวีศักดิ์ไม่ได้เข้ามาออฟฟิศบ่อยนัก แต่พอเข้ามาทีไร ก็ไม่ลืมหอบขนมติดไม้ติดมือมาฝากทุกที เพราะความเป็นกันเองของท่าน ฉันจึงลดความกังวลไปได้เยอะ เริ่มทำงานสบายใจขึ้น และแน่นอนฉันมีเพื่อนใหม่หลายคน ปอ กับ แจ้ เป็นหนึ่งในจำนวนนั้น
ปอ เป็นสาวรุ่นราวคราวเดียวกับฉันนี่แหล่ะ เธอได้เข้ามาทำงานก่อนหน้าฉันไม่กี่วัน ป้านงให้เธออยู่แผนกบัญชี เราไถ่ถามกันบ่อยเมื่อมีปัญหา ส่วนแจ้ มองเผินๆ จะเป็นผู้ชายที่หล่อมากๆ ผิวขาว แต่เค้ามีสิวนิดหน่อยที่แก้มสองข้าง แต่นั่นก็ไม่ได้ลดดีกรีความฮอตของสาวๆ ที่มีต่อลงไปเลย ฉันเองยังเคยพลอยเป็นไปกับเค้าด้วย แต่น่าเสียดาย สเป็คเค้าต้องหนุ่มหล่อล่ำ ไม่แสดงออกเท่านั้น
"เฟียซ กลางวันนี้เราไปกินข้าวหน้าเป็ด ปากซอยกันดีไหม ปอเห็นคนกินกันเต็มเลย ท่าทางน่าอร่อย" ปอยืนพูดกับฉันที่โต๊ะ นี่ 11 โมงกว่า ใกล้จะเที่ยงเต็มแก่แล้วสิ
"เอ้ย อร่อยดีนะ เราเคยพาแฟนไปกิน" จักร เสริม ความจริงเค้าอายุมากกว่าพวกเราอยู่สองปี แต่สุดท้าย ฉันสมมุติว่าเราอายุเท่ากันหมด แห่ะๆ
"ไปก็ไปสิ" ฉันตอบรับ ก่อนรีบเคลียร์งานที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างด่วนจี๋ ทำๆ อยู่ โทรศัพท์ก็ดังเข้ามาพอดี
"สวัสดีค่ะ เฟียซค่ะ"
"งานที่ให้ไปตรวจเมื่อวาน เสร็จหรือยัง" เสียงเจ๊แมรี่ ไม่รู้เคียดแค้นอะไรฉันนักหนา
"เสร็จแล้วค่ะ แฟ็กซ์ให้คุณทวีศักดิ์ตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ ยัยแมรี่ตัดสายฉันเหมือนเช่นเคย เฮ้อ ชินซะแระ
พักกลางวันเราออกไปทานข้าวพร้อมกันสามคน ฉันว่าจะชวนพี่อุยไปด้วยแต่เห็นแกกำลังเครียดเรื่องงานแกอยู่ เลยไม่กล้าชวน เรานั่งรถของจักรออกไป ข้าวหน้าเป็ดร้านนี้มันอร่อยจริงๆ นะ อยากซื้อห่อไปให้ตาเอกกินเหมือนกัน แต่กลัวถึงเย็นนั้น มันจะไม่อร่อยแล้วหล่ะสิ (ตาเอกชอบกินปากเป็ดทอด เป็นที่สุด กินเข้าไปได้ไงก็ไม่รู้)
"เมื่อเช้าอีแมรี่ มันไฟลท์กันกับอีเบิ้ม ด่ากันให้ลั่นไปหมด" ออกมาข้างนอก จักรมันก็ใส่ใหญ่เรย เพราะส่วนตัวพวกเราไม่มีใครชอบพวกนี้กันเลย
"กัดกันเองด้วยหรอ" ปอถาม ฉันหัวเราะ กัดน่ะเค้าใช้กับหมา
"ได้ยินแล้วหล่ะ เสียงโวยวายๆ ไม่ได้ออกมาดู" ฉันบอก
"อีเบิ้มมันก็ร้ายใช่ย่อยนะ อีแมรี่ช่วยดันมันจะแย่ มันยังเอาเรื่องเค้ามาแฉซะหมด" ว่าไปไอ้จักร มันก็เหมือน ญ เหมือนกันนะ ช่างเมาท์
"มาไม่ทันอ่ะ แฉไรมั่งอ่ะจักร" ปอถาม
"ก็แฉว่านังแมรี่มันเป็นเมียเก็บยังไงหล่ะ" จักรพูดอย่างใส่อารมณ์ เค้าจะเป็นอะไรมันก็ช่างเค้าเถอะ ของยังงี้มันแล้วแต่จิตสำนึกของแต่ละคน แล้วถ้าไอ้ผู้ชายคนไหน มันไม่รักเรา เราก็อย่าไปรักมันก็สิ้นเรื่อง ตอนนั้นฉันคิดอย่างนี้ แต่ก็นั่นแหล่ะ ไม่ใช่ว่าทุกอย่างที่ฉันคิด มันจะถูก..
ฉันนั่งลิ้มรสข้าวหน้าเป็ดอย่างเอร็ดอร่อย แถมยังฟังสองคนนี้เมาท์กันอย่างออกรส ทำให้บรรยากาศในการมาทำงานของฉันนั้น มันไม่เลวร้ายอย่างที่คิด
เย็นนี้ เอกติดต้องทำโอที มารับฉันไม่ได้ แต่พี่อุยก็อาสามาส่งให้ เพราะพี่อุยก็ต้องกลับทางนั้นอยู่แล้ว และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่ฉันได้ใช้บริการ อุยเซอร์วิส ฉันต้องอยู่คนเดียวจนถึง 2 ทุ่ม เอกถึงจะกลับมา กลับมาก็เหนื่อยแฮ่กๆ โถ ทำไมใช้งานผัวกรูหนักจังฟร่ะเนี่ย น่าฉงฉาน (ยังดีนะเนี่ย ที่เลี้ยงข้าวให้ด้วย)
ฉันทำงานต่อมาเรื่อยๆ ค่อยๆ ฝึกทีละอย่าง ไม่ได้อันไหน ก็อาศัยถามเอาแถวนั้น โชคดียังมีอยู่เหมือนกัน ในบรรดาเลขาหลายนาง ยังมีพี่เปิ้ลอีกคนนึง นิสัยดีมากๆ (เป็นเพื่อนซี้พี่แองเจิ้ล สมัยแกทำงานอยู่) แต่พี่เปิ้ลก็ไม่ได้เข้าออฟฟิศบ่อย งานพี่แกต้องไปติดต่อคนข้างนอกมากกว่า เวลาพี่แกเข้ามาที ก็จะแวะเวียนมาดูฉันบ้าง ฉันก็จะถือโอกาสเอาช่วงนั้นแหล่ะ ไขปัญหาต่างๆ ที่คิดไม่ตก
ตอนนี้เรื่องงานเริ่มจะอยู่ตัวดีแล้ว ฉันไม่ยำเกรงคำครหาที่ได้ยินกรอกหูอยู่ทุกวัน ฉันตื่นเช้าไปทำงานด้วยจิตใจสดชื่น และแอบรอคอยเงินเดือนก้อนแรกของชีวิต (เอกได้ไปก่อนแล้ว เอามาซื้อชุดทำงานให้อีกหลายชุด)
ในช่วงชั่วโมงการทำงานนั้น จะมีพี่อุยมาแอบแซวฉันบ่อยๆ คนในออฟฟิศ ยัยปอ ตาจักร ก็เลยพากันล้อใหญ่ ที่นี่เค้าว่าพี่อุยเป็นคนเจ้าชู้ จีบดะไปหมด ติดบ้างไม่ติดบ้าง ก็ไม่เห็นพี่แกจะซีเรียส แต่เท่าที่ฉันเห็น พี่แกเป็นคนดีนะ มีน้ำใจ และคอยช่วยเหลืออยู่ห่างๆ ไม่เฉพาะแค่เรื่องงาน แต่เรื่องนอกเหนือจากนั้นก็มี แห่ะๆ คือ พี่อุยต้องไปส่งฉันที่บ้านมากว่าอาทิตย์นึงแล้ว เอกต้องทำโอทีจนดึก (ถึงดึกมาก) เค้าบอกว่าที่ทำงานเค้าคนไม่พอ มีงานเร่งเข้ามา น่าเห็นใจเค้าอยู่เหมือนกัน พักหลังเราห่างๆกัน ก็อาศัยใช้คุยโทรศัพท์กันแก้ขัด
"วันนี้มีคนมารับเปล่าเนี่ย" พี่อุยถาม ฉันแอบยิ้มกระหยิ่ม
"เหมือนเดิม เพ่" ฉันตอบ เป็นอันรู้กัน พี่อุยแอบหัวเราะ
เฮ้อ แอบน้อยใจตาเอกเหมือนกัน ปล่อยให้ฉันกินข้าวคนเดียวมาหลายวันแระ รู้ๆ กันอยู่ กินข้าวคนเดียวมันอร่อยซะที่ไหนหล่ะ วันนี้ฉันเลยขอเปลี่ยนบรรยากาศ ชวนพี่อุยกินข้าวเย็นมันซะด้วยกันนี่เลย พี่อุยไม่ปฏิเสธสักคำ (บ่ได้เลี้ยงเน้อ จ่ายเอง)
"อื้มมม เฟียซอยู่ห้องคนเดียวไม่กลัวหรอ" พี่อุยพูดกับฉัน ในขณะที่ยังเคี้ยวอาหารอยู่เต็มปาก หลังๆ ก็กันเองแบบนี้หล่ะ
"เหอะ ไม่อ่ะพี่" ฉันตอบ คนกำลังอร่อย ฉันจะไปกลัวอะไรหล่ะ คนอื่นเซ่ะ ต้องกลัวฉัน
"เก่งดีเนอะ แถมไม่คิดมากด้วย" พี่อุยเอ่ยปากชม ซึ่งฉันเองยังแปลกใจ พี่อุยหมายถึงคิดมากเรื่องไรหรอ
"คิดมาก?" ฉันย้อนถามพี่อุย
"อ้าว... ถ้าเป็นแฟนเก่าพี่นะ พี่กลับบ้านช้าไป 2 ชม. ก็คิดไปไกลแล้ว หาว่ามีชู้บ้างหล่ะ หาว่านอกใจไรเงี๊ยะ" พี่อุยแจงให้ฟัง ฉันเพิ่งถึงบางอ้อ ฉันยิ้มให้พี่อุย แล้วก็ทานอาหารต่อ
ก็แหม มันไม่มีอะไรหรอก เอกเค้าไม่ใช่แบบนั้นอยู่แล้วนี่ ฉันกระหยิ่มในใจ
--------------------------------------------------------
4 ทุ่มกว่า เอกกลับมาบ้าน มาถึงเค้าก็กระโดดขึ้นเตียงนอน ไม่ยอมอาบน้ำอีกตามเคย ฉันละส่ายหัวให้เลย ฉันปิดบ้านปิดไฟ
และไม่ลืมจะห่มผ้าห่มให้เค้า ฉันนอนกอดเค้าทุกคืนหล่ะ ไม่เหนียวเหนอะหนะอย่างที่คิด กอดทีไรก็สบายเหมือนเดิม อิอิ
+ + + + + + + + +
-
น่ารักดีครับ : 222222:
-
นังแบะ เอ้ย!ขอโทษ...พรหลลลล้า..มาต่อ ณ บัดnow....ม่ายงั้นจะไปตามนังแมรี่มาวีน!!!!!
ขอลบนะจ๊ะ
ภาพไม่ขึ้นเนื่องจาก เวปดังกล่าวตั้งรหัสไว้
-
ต่อเลยละกันน้า :yeb:
..................................................
วันนี้เงินเดือนออกแล้ว พูดอย่างไม่อายเลยนะ ฉันไม่เคยได้เงินเยอะเท่านี้มาก่อนในชีวิต ตอนเรียนที่บ้านส่งให้เป็นเดือนๆ ก็จริง แต่มันก็น้อยนิด ฉันจำต้องใช้จ่ายอย่างมัธยัสต์ (เขียนงี้เป่า) เพราะบ้านไม่ได้มีเงินอย่างหลายคนเค้า การได้กินมาม่าห่อตั้งแต่กลางเดือน จริงเป็นเรื่องธรรมดามากสำหรับฉัน นอกเรื่องไปกันใหญ่แระ กลับมาที่เงินเดือนของฉันกันดีกว่า ฉันเอาบัตรเอทีเอ็มไปกดดูยอด เห็นปุ๊ปน้ำตาแทบไหล ภูมิใจในตัวเองเหลือเกิน วันนั้นฉันไม่ได้กดเงินออกมาเรยหลอกนะ ฉันกลับมาที่บ้าน แล้วนั่งแบ่งสรรปันส่วนต่างๆ ในกระดาษ โห มีความสุขมากเลย ฉันโทรหาแม่ (เอมันพัฒนา มีมือถือใช้แล้ว) บอกว่าจะโอนเงินให้ แม่หัวร่อชอบใจใหญ่เลย คริคริ ฉันเองก็มีความสุข บอกแม่ไปว่าเดี๋ยวกลับไปเยี่ยม ฟังเสียงเค้าก็รู้แระว่าคิดถึงเรามากแค่ไหน คิดถึงพ่อแม่มากเช่นกันค่ะ
เอกกลับมาจากงาน ฉันเล่าให้เอกฟังด้วยความตื่นเต้น เราดีใจด้วยกันอยู่พักใหญ่ ตกลงกันไปเลี้ยงฉลองกันสองคน (มีฟามสุขทีไร เป็นเงี๊ยะทุกที) เลยเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ตระเวณหาร้าน หมูเกาหลีกินกัน เอิ๊กๆๆ เอกจ่าย
เพื่อนๆ ที่ทำงานเริ่มล้อฉันกับพี่อุยกันเป็นล่ำเป็นสัน ป้านง กะ คุณทวีศักดิ์ บางอารมณ์ก็มีมาถามๆ บ้าง เอากะเค้าซิ ฉันกับพี่อุยได้แต่ขำๆ แต่ไอ้พวกพรรคมารมันไม่ขำกับพวกฉันด้วยน่ะซี่
"มาทำงานหรือมาจับผู้ชายกันแน่ยะ?" นี่คือหนึ่งในคำพูดของอีเบิ้ม เกย์สาวอัปลักษณ์ท่าทางมีปมด้อยเกินแก้ไข ฉันเคยแอบคิดจะเข้าไปพูดกับเค้าดีๆ ไหนๆ เราก็ถือว่าเป็นเพศที่สามเหมือนกัน เราน่าจะเข้าใจกันมากกว่า แต่ก็ต้องรีบเปลี่ยนความคิดกะทันหัน มันถือมีดง้างไว้ข้างหลังตลอดเวลา เพื่อนอีเบิ้มแต่ละคน ลับหลังโดนอีเบิ้มสับเละเป็นโจ๊ก อย่างนี้จะหามิตรแท้ได้ที่ไหน
แต่อย่างที่บอก ฉันเลิกสนใจคำพูดไอ้คนพวกนี้ไปแล้ว เหมือนพูดเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ฉันไม่เคยเก็บมันมาคิด หลังๆ มันเองก็คงจะรู้ว่าไม่ได้ผล เราจึงเริ่มกระทบกระทั่งทางด้านร่างกายกันมากขึ้น วันนึงฉันยืนกดลิฟท์รออยู่ พอลิฟท์เปิด พวกอีเบิ้มก็พากันกรูกันเข้าไป ฉันถูกพวกมันกระแทก จนศรีษะโขกกับผนัง ยังไม่ทันเข้ารีบ พวกอีเบิ้มกดลิฟท์ปิดกันจนประตูจะหนีบกระเป๋าฉันอยู่แล้ว ฉันรีบชักกระเป๋าออก ในใจเจ็บแค้นเกินทน มีคนบอกให้ฉันให้อภัยคน แต่คราวนี้
":-) Thongggggg" ฉันด่ามันเสียงลั่นออฟฟิศ (พอดีเลิกงานแล้ว) หวังว่าเสียงคงจะทะลุลิฟท์ตามมันลงไปถึงหูพวกมันซักกะตัว
อีพวกนี้มันคงแค้นฝังหุ่น ไม่ว่าใครดีกับฉัน มันสับเละ มั่วไปหมด ยัยปอ ไอ้จักรก็โดน ไม่เว้นแม้แต่พี่อุย ซึ่ง แก๊ แก่ อายุคราวพ่อมันได้แล้วม้าง (ย้อเย่น) โดนพวกมันเหน็บมาหมดแระ
"โอ๊ยยย อยากต่อยหน้าอีพวกแมร่งนั่นหว่ะ" ไอ้จักรฮึดฮัดๆ มันเพิ่งจะโดนครหาว่าเป็นอีแอบมา ไอ้คนพูดก็สมประกอบเสียตายหล่ะ
"ปล่อยแมร่งไปเฮอะหว่ะ นึกว่าทำบุญ" ฉันปลอบใจ
"ทำบุญไม่ขึ้น มันก็ต้องทำบาปหล่ะวะเฟียซ แกไปยอมมันได้ไงวะ" ไอ้จักรถาม หุหุ ก็ไม่ได้ทำไรมากหรอก ถือคติ แตะกรูได้ แตะผัวกรูเมิงตายยยย
"ก็คิดซะว่าแมร่งโรคจิต" ฉันตอบ ยัยปอสิน่าสงสารที่สุด เนื่องจากโดยหน้าที่การงานแล้ว ต้องโคงานกับอีพวกเวรตะลัยนี่บ่อยๆ แถมยังต้องนั่งทำงานติดกับโซนพวกมันด้วยสิ เครียดกับงานก็พอตัวแระ ยังมาต้องเครียดกับอีพวกไร้สาระแบบนี้อีก เสียสุขภาพจิตจิงๆ
"เอางี้ ฉันนึกออกแล้ว" ฉันปิ๊งไอเดียนึงขึ้นมา สองคนนั้นมองฉันอย่างตั้งใจฟัง
"เย็นนี้เราไปเลี้ยงข้าวให้พวกมันดีก่าาา" ฉันพูด พวกนั้นส่ายหัวกันเป็นแถว ฟังให้จบก่อนสิ หมายถึง
"สัพเพสัตตา สัตว์ทั้งหลาย..." ฉันเกริ่น เราได้หัวร่อกัน เป็นอันเข้าใจ เย็นนั้นก็เลยชะแว๊บไปกินข้าวข้างนอกกัน ปล่อยให้พี่อุยกลับบ้านคนเดียวซะเลย หุหุ
- - - - - - - - - - - -
เราเลือกร้านอาหารที่ห่างออกมาจากที่ทำงานหน่อยนึง เปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดี จักรมันมีรถเราเลยไม่ลำบากเรื่องการเดินทาง แถมร้านนี้ยัยปอบอกอร่อยแต่ไม่แพง เลยมาเทสต์กันซักหน่อย
ทานกันไปเกือบครึ่งนึงแล้ว พนักงานเสิร์ฟเข้ามาเชิญไอ้จักร เค้าให้มันไปถอยรถ เพราะจอดขวางชาวบ้านเค้า มันจำต้องลุกออกไป
ถือว่าเป็นโอกาสทองของฉันกับยัยปอ ที่จะรีบโซ้ยอาหารให้ได้มากที่สุด เอาให้คุ้ม (แต่หารเท่ากันนะ) ว่าแล้วพวกฉันก็เรยไม่รอช้า รีบจกกินกันใหญ่
"โหๆๆๆ นังพวกนี้ เห็นฉันไม่อยู่เอาใหญ่เลยนะ" ตดยังไม่ทันหายเหม็น ไอ้จักรก็กลับมา พวกฉันหัวเราะกันใหญ่ มันรีบนั่งลง แล้วจับอาวุธรีบต่อสู้ข้าศึก กลัวเสียดุลหล่ะซิ
"เออ จะเล่าอะไรให้ฟัง ตลกมากเลย" ไอ้จักรพูด น้ำลายกระเซ็น
"ฉันลงไปข้างล่างใช่ไหม เห็นผู้ชายคนนึงจอดมอเตอร์ไซด์อยู่ทางเข้า" ไอ้จักรค่อยๆ เล่า
"ฉันตกใจมากเลย นึกว่าผัวยัยเฟียซเค้ามาดักรอ ยังจะโทรมาบอกแกเลย"
"แต่แป๊ปนึง เมียเค้าก็มาซ้อนมอไซด์ เป็นเด็กนักศึกษาเนี่ยแหล่ะ ก็เลยถึงรู้ว่าไม่ใช่ เกือบหน้าแตกไปแล้วไหมหล่ะฉันน่ะ" ไอ้จักรพูดไปหัวเราะไป นี่ขนาดไม่ได้แดกเหล้านะเนี่ย ถ้าตอนแรกสั่งเหล้ามากินกัน เมิงจะเป็นไงเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
หลังจากนั้นจักรไปส่งเราที่บ้านแต่ละคน ฉันกลับมา 2 ทุ่มกว่าๆ ก็เจอเอกรออยู่ในบ้านเรียบร้อยแล้ว เค้าบอกวันนี้กลับตั้งแต่ทุ่มนึง แอบงอนฉันด้วย เพราะโทรมาแล้วเครื่องฉันแบตหมด พอชาร์ตแบตเปิดมา เป็นมิสคอลเอก 2 สาย เป็นของพี่อุย 6
อาบน้ำอาบท่าเสร็จก็เลยโทรกลับหาพี่อุย นึกว่ามีเรื่องอะไร ที่แท้ก็คุยเล่นกันธรรมดานี่แหล่ะ คุยไปคุยมาชักง่วง เลยขอตัวแยกกันไปนอน พรุ่งนี้ก็เจอกัน ไว้ไปคุยกันที่โน่นเน้อออ...
เอกไปส่งฉันไปทำงานแต่เช้า หลังๆ เราไม่ได้กินโจ๊กด้วยกันเลย รอให้ที่ทำงานเอกลงตัวก่อน หวังว่าคงจะได้กินข้าวเช้าร่วมกันในอีกไม่ช้า และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ฉันเลยซื้อน้ำเต้าหู้ กับปลาท่องโก๋สองสามตัวขึ้นไปกินบนออฟฟิศ
ฉันกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นบน แป๊ปเดียวลิฟท์ก็เปิดออก
"ว๊ายยยย" ฉันร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ด้วยความที่เห็นว่านี่ยังเช้ามาก คิดว่าไม่มีคน ลิฟท์เปิดฉันก็เดินพุ่งออกไป ชนกับใครก็ไม่รู้คนนึง
"sorry sorry" ผู้ชายคนนั้นรีบเอ่ยปากขอโทดฉันใหญ่ คนอะรั๊ยย ซุ่มซ่ามและยังหล่อระเบิดระเบ้ออีก นี่ถ้าไม่ติดว่าเคยเจอเอกมาแล้ว ครั้งนี้ฉันจะเรียกมันว่ารักแรกพบเลยแหล่ะ
เค้าชื่อ โยชิอากิ แต่ในออฟฟิศจะเรียกเค้าสั้นๆ ว่าโยชิ เป็นชาวเกาหลี (เหนือหรือใต้ไม่รู้) ขาว ใส หล่อเท่ห์ๆ สไตล์สเป็คสาวไทย ฉันไม่แปลกใจเลย ทำไมสาวๆ ในนี้ถึงพากันคลั่งเค้า เพราะแค่ฉันเห็นเค้าแว๊บแรก ก็เคลิ้มไปซะสนิท อยากลงลิฟท์ไปกับเค้าด้วยเสียจัง
โยชิ ทำงานในส่วนติดต่อกับชาวต่างชาติ เค้าพูดได้หลายภาษา ยกเว้นภาษาไทย -*- ข่าวว่าได้เงินเดือนสูงลิบ นี่เค้าก็เพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่น กลับมาทีก็ทำให้ออฟฟิศเปลี่ยนเป็นสีชมพู อะไรๆ ก็ดีไปโม๊ดดดด แต่ มีเมียแล้ว T.T
ครั้นรู้กระนั้นก็เถอะ สาวๆ ยังหมั่นไปหยอดเฮียแกถึงโต๊ะทำงานอยู่บ่อยๆ ฉันเองยังแอบหาเรื่องไปแถวนั้นอยู่เรื่อยเหมือนกัน
"แหม มาบ่อยจริงๆ เลยนะ" ไอ้จักรแซวฉัน มันก็หมายตาคนนี้ไว้เหมือนกัน กันซีนกันสุดฤทธิ์
"ไม่ได้หรอกย่ะ เดี่ยวแกวางยาเค้า" ฉันกัดมันตอบ ไอ้จักรไม่โต้กลับ คงกลัวหลุดสาวออกมา
"มีผัวแล้ว หมดสิทธิ์" แน่ะ มันยังอุตส่าห์มากระซิบ
"มีแล้วก็มีใหม่ได้เฟ้ยยยย" ฉันตอบอย่างเย้ยหยัน จักรกัดฟันกรอดๆ เราขำกันจะตาย โยชิมันคงมอง ว่าอีสองตัวนี้มันเป็นอะไรของมัน เฮ้อออ เค้าจะรู้ไหมหนอ ว่าเค้าขโมยหัวใจของฉันไปแล้ว โยชิ โยชิจ๋าาา
* * * * * * *
-
หึๆ แบะอย่านอกใจเอกดิ :รักจัง11:
-
อย่านอกใจเอกนะคุณแบะ :110011: :เชิป2:
แต่ถ้าได้ก็ดีใจด้วย จะได้เอาไปควงเย้ยบรรดายัยแมรี่แอนด์เดอะแก็งค์ :laugh5:
-
อยากเหนโยชินั่นจัง ท่าทางจะหล่อ เอิ้กกกกก
คุนแบะไม่นอกใจคุนเอกหรอก ผมรุ้น่า เหะๆ
อยากตบอีแมรี่นี่จิงๆ
RrMz`,,
-
ต่อ ต่อ มารอดูว่าใครจานอกใจใคร :110011: :เชิป2:
.........................................................................................
เย็นนี้เอกไม่มารับอีกตามเคย ฉันห่วงสุขภาพเค้าตอนนี้มาก เค้าต้องทำงานแต่เช้าแล้วเลิกดึก ดูเค้าเพลียๆ และเหนื่อยอ่อนมาหลายวัน ฉันอยากให้เค้าหยุดพักบ้าง แต่นั่นก็นะ เราเพิ่งเป็นเด็กใหม่ คงยาก
"เฟียซวันนี้รีบกลับบ้านไปทำไรเปล่า" พี่อุยถาม ขณะขับรถมาส่งฉัน
"จะทำไรหล่ะพี่ นอนตบยุงอยู่บ้าน มีไรเปล่าคะ" ฉันถาม พี่แกหันหน้ามายิ้มให้หน่อยนึง
"ง้านเอางี้ ไปเที่ยวห้องพี่กัน พี่ทำกับข้าวให้กิน" อ๊าา พี่อุยเอาของฟรีมาล่ออีกแระ ฉันไม่บอกหล่ะนะ ว่าฉันตอบพี่อุยว่าไง คงรู้กันดี
กว่าสองอาทิตย์มานี้ ฉันเริ่มสนิทกับพี่อุย อาจเพราะเรามีเวลาอยู่ด้วยกันบ่อย และพี่อุยก็เป็นคนเก่งอีกคนนึงประจำออฟฟิศเราเลยหล่ะ ถ้าเรื่องคอมพิวเตอร์ ภาษาอังกฤษ ฉันแอบไปขโมยความรู้จากพี่แกประจำ หรือถ้าว่างๆ ไม่มีไรทำ ก็เดินไปหยอดพี่แกเล่นแก้เซ็ง ซึ่งทั้งหมดนี่ เอกไม่รู้ เค้าทำแต่งานๆ ฉันเองไม่อยากให้เค้าคิดมาก เลยไม่ได้บอกอะไร กลัวเค้าเป็นห่วงเราด้วยแหล่ะ แต่ถ้าว่า เค้าเกิดมารู้ทีหลังหล่ะ จะเป็นยังไงน๊อออ...
ไอ้เราก็นึกว่าจะแน่ ที่แท้พี่อุยแวะซื้อเซ็ทกับข้าว สำเร็จรูปในมินิมาร์ท แค่นี้ฉันก็ทำได้ แกะห่อแล้วจับโยนใส่กระทะ ผัดๆ ทอดๆ เติมนู่นนิด นี่หน่อย เป็นอันเสร็จพิธี รสชาดก็ไม่ใช่จะเลวร้าย ยังพอกินได้อยู่
"ระวังจะติดใจฝีมือพี่หล่ะ" พี่อุยอวดใหญ่ คอนโดพี่อุย เปิดประตูมาทีแรก ฉันอึ้งไปเลย คนอะไรโคตรสะอาด นี่ถ้าพี่แกไปเห็นห้องฉันคงจะ... แห่ะๆ ห้องพี่แกน่าอยู่มากๆ มีเนื้อที่แบ่งเป็นห้องต่างๆ ได้สัดส่วน ตกแต่งห้องได้กิ๊บเก๋ยูเรก้าไม่มีที่ติ อย่างงี้ให้นอนอยู่ในห้องทั้งวันยังได้เลย ท่าทางจะสบาย
เราทานข้าวกันไปคุยกันไป เรื่องงานบ้าง เรื่องสมัยก่อนบ้าง และก็มีเรื่องแฟนอีกนิดหน่อย พี่อุยแกคงเหงา เพราะตอนนี้อยู่ครองความโสดมาหลายทศวรรษ แกเล่าให้ฟังสมัยโดนแฟนทิ้ง แต่ฟังยังไงก็ไม่เศร้าแฮะ กลับขำๆ มากกว่า เราคุยกันถูกคอดีจัง แต่ในช่วงที่กำลังเพลินๆ พลันก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"ฮัลโหล จ๋า" ฉันรีบเปิดรับ เอกโทรมา
"อยู่ไหน!!" เอกตอบมาด้วยเสียงแข็งเป๊ก
บ้านี่ โมโหอะไรมาก็ไม่รู้
คุยกันไปกันมา ชักมีน้ำโหกันทั้งคู่ ฉันเลยตัดสายทิ้งไปดื้อๆ คนอะไร ก็ตัวเองบอกว่าจะเลิกดึกเอง แล้วจู่ๆ ก็ไม่ไปทำ พอรอเรานิดเราหน่อยก็มาใส่อารมณ์ ฉันจำต้องรีบกลับบ้าน เลยต้องได้เสียมารยาทไม่ได้ช่วยพี่อุยแกล้างจาน พี่อุยเข้าใจและขับรถออกมาส่งฉันถึงบ้าน เอกยืนรออยู่หน้าบ้านไว้ก่อนแล้ว เค้าหน้ามุ่ย บอกบุญไม่รับ
"เอก นี่พี่อุย พี่ที่ทำงานเค้า" ฉันแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกัน โดยเริ่มจากพี่อุยก่อน
"พี่อุย นี่แฟนเฟียซค่ะ ชื่อเอก" ฉันหันไปบอกอีกฝ่าย ซึ่งความจริงเค้ารู้จักอยู่แล้ว และเคยเห็นบ้างสมัยเอกยังไปรับกลับจากที่ทำงาน
"ดีเอก" พี่อุยยิ้มทักทาย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เล่นด้วย เอกมันกระฟัดกระเฟียดเดินเข้าไปในบ้าน ฉันหล่ะโมโหเอกมากเลยตอนนั้น พอพี่อุยกลับไปเสร็จ เราจึงเริ่มปะทะคารมกัน
"ทำไมเอกทำอย่างนี้เนี่ย พี่อุยเค้าเป็นธุระมาส่งเค้าทุกวัน ตอนตัวเองไม่อยู่ รู้บ้างไหม" ฉันเริ่มใช้อารมณ์
"มาส่งหรอ ส่งกันถึงที่ไหนหล่ะ ไปอยู่บ้านเค้าป้อ เอกกลับมาบ้าน เจอแบะไม่อยู่ห้องเลยมา 2 วันติดกันแล้วนะ" เค้าเถียงกลับไม่ลดละ ท่าทางเรื่องจะยาว ฉันปิดประตูหน้าต่างห้องให้เรียบร้อย ไม่อยากให้เสียงเล็ดลอดออกไปสร้างความรำคาญให้ชาวบ้าน
"เค้าไปทานข้าว เมื่อวานไปกับเพื่อน วันนี้ไปกับพี่แก แต่ขอโทษนะ เขาจะไปตรัสรู้ได้ยังไง ว่าเอกจะกลับเร็วน่ะ" ฉันถามเค้ากลับ
"อ้อ ไม่ต้องมารู้หรอก ขนาดตัวเองไปไหน ทำอะไร เค้ายังไม่เคยรู้เลย" เอกมันไม่ยอม เค้าพูดจบ เค้าก็เปิดบ้านออกไป ขี่มอไซด์ออกไปไหนก็ไม่รู้ ฉันไม่ได้ปรามเค้าไว้ ตอนนั้นคิด อยากไปไหนก็ช่าง...
ฉันรอเค้ากลับมาบ้านจนถึงตี 3 ก็ยังไร้วี่แวว ฉันตัดสินใจโทรศัพท์ไปหา ตอนนั้นเค้าหลับไปแล้ว เสียงตื่นขึ้นมาคุยกับฉันยังงัวเงียๆ
"ฮัลโหล อยู่ไหน" ฉันถาม น้ำเสียงก็ยังไม่ค่อยปกติดีนัก
"บ้านแมค" เค้าตอบด้วยน้ำเสียงงี่เง่าไม่แพ้กัน
"ไม่กลับใช่ไหมบ้านเนี่ย จะได้ไม่รอ" ฉันเองก็ใช่ย่อยเหมือนกัน
"อื้ม ไม่กลับ" เอกตอบ แล้วเค้าก็วางโทรศัพท์ฉันไปเลย และฉันก็ไม่โทรกลับไปอีกแล้วด้วย...
......
นอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมง ฉันลุกอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ตื่นเช้ากว่าเดิมหน่อยนึง
เพราะคิดว่าคงได้เดินไปทำงานเองแน่ๆ แต่ผิดคาด เอกกลับมาตอนเช้า เค้ารอจนฉันแต่งตัวเสร็จ จากนั้นก็ขับรถไปส่ง (ยังไม่พูดกันนะ) จนถึงที่ทำงาน ลงรถเสร็จ เค้าบอกว่า
"เย็นนี้จะมารับเองนะ" เค้าบอก ลืมไปเลยว่าวันนี้วันหยุดเค้า ฉันรีบพยักหน้าเป็นสัญญาณว่ารับทราบ แล้วก็เดินขึ้นไปทำงาน
.......
-
เเหมคุณเเบะก็เห็นใจเอกเค้าหน่อยสิครับ เค้าคงอยากมีเวลาอยู่กับคุณเเบะบ้าง :loveu:
-
น่าเหนใจทั้งคู่เลยคับ :dont2: อย่างอนกันนานเลยคับ :give2: เด๋วมะสนุก :laugh5: :laugh5:
-
สงสารเอกอะ :เศร้า1:
-
มาช้านักเด๋วโดนนนน :beat:
-
มาต่อแล้วคร๊าบบบบบบบ กัวๆ :dont2:
...............................................................................
ตุ๊ด ตจว.
ขอเสนอ
ละครชีวิต
"อกกระเทยกลัดหนอง"
ตอน เรารักกันไม่ได้
============================================
ฉันรีบวิ่ง เพราะเห็นลิฟท์กำลังเปิดอยู่ มีคนอยู่ในนั้น เค้ากดรอฉันไว้
"ขอบคุณค่ะ" ฉันกล่าวกับเค้า เมื่อตัวอยู่พ้นเข้าไปในลิฟท์แล้ว โยชิ นั่นเอง จะฟังไทยรู้เรื่องไหมเนี่ย เห็นพยักหน้าอย่างเดียว นี่ถ้าไอ้จักรมันรู้ มันจะต้องอิจฉาฉันแน่ๆ เลย ได้อยู่กะโยชิสองคน ในที่มืดๆ แคบๆ หุหุ แค่นี้ฉันก็จินตนาการได้ไปไกลเลย
ลิฟท์เปิดออก ตาโยชิก็เดินออกไป เค้าไม่เคยหันมามองฉันซักครั้ง รวมทั้งครั้งนี้ด้วย แต่ก็ช่างประไร หล่อนี่เน๊อะ จะทำอะไรก็ให้อภัยได้เสมอ
+ + + + + + + + +
"อ๊ายยยยยยยยย ยัยเฟียซ" เป็นไปตามคาด จักรมันหลุดสาวกรี๊ดกร๊าดใหญ่ ฉันเพิ่งเล่าให้มันฟัง แถมตีไข่ใส่ซอสลงไปอีกนิดหน่อย เพื่อเพิ่มอรรถรสในการฟัง
"ร้ายกาจมากเลยนะ" จักรมันทำท่างอนๆ ฉันกะยัยปอหัวเราะกัน
"เค้าไม่สนใจแกหรอก จักรเอ้ย" ปอมันพูดแหย่ จักรยิ่งดิ้นกระเด่าๆๆ
"เออ เค้าก็ไม่ได้สนใจพวกแกเหมือนกันแหล่ะน่า" ไอ้จักรแขวะกลับมา ฮ่าๆๆ ก็จริงอ่ะนะ เค้ามีเมียแล้ว อยู่บ้านเกิดเมืองนอนเค้าโน่น เห็นแพคของส่งกลับไปให้บ่อยๆ คงจะรักเมียเค้ามาก
"แต่ก็ไม่แน่นะ อยู่ห่างเมียซะขนาดนั้น ผู้ชายก็รู้ๆ กันอยู่ ขาดเรื่องพรรค์นั้นได้ที่ไหน" ยัยปอพูด ก็มีเหตุผลเหมือนกันนะ ถึงเวลานั้นจะทำยังไงหล่ะ ทำเหมือนเอกเปล่าหว่า?
"ถ้ายังงั้น ชั้นก็มีโอกาสสิวะ" น่านนน กลายเป็นจุดประกายความหวังให้ไอ้จักรเข้า อย่างไม่รู้ตัว ฉันเดินส่ายหน้า ก่อนจะแยกไปทำงานต่อ วันนี้คุณทวีศักดิ์อยู่ออฟฟิศพอดี เมื่อกี้เห็นแกทำอะไรงกๆ เงิ่นๆ อยู่ที่โต๊ะทำงานฉันไม่รู้
"อ้า เฟียซ อันนี้ผมเอามาไว้ให้ใช้นะ" คุณทวีศักดิ์พูด เมื่อฉันกลับไปจนถึงโต๊ะ แกให้ฉันดูคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คเครื่องนึงที่วางอยู่
"แล้วคอมเครื่องนี้หล่ะคะ" ฉันถามอย่างแปลกใจ ก็ในเมื่อฉันมีคอมประจำโต๊ะทำงานอยู่แล้ว
"อ้อ อันนี้เอาไว้ไปใช้ที่บ้าน บางครั้งผมมีงานด่วน อาจจะมีบางครั้งรบกวนเวลาเลิกงานหรือวันหยุดเฟียซบ้างน่ะ" แกตอบมาอย่างนี้ ฉันนี่มันโชคดีจริงๆ เลยนะ อยู่ดีๆ ก็มีคอมประจำตำแหน่ง เอาไปเล่นที่บ้านก็ดี จะลงเกมส์ไว้ให้เพียบไปเลย แก้เหงา เรื่องมันจะเสียก็ไม่ต้องกลัว ยังมีรับประกันอีกเป็นปี ฉันยิ้มขอบคุณเจ้านายใหญ่
......
หลังเลิกงาน ฉันแบกโน๊ตบุ๊คกลับบ้าน เอกเค้าก็งง ฉันบอกเค้าว่าเจ้านายให้เอามาใช้ เค้าก็ไม่ได้เชื่อซะทีเดียว ยังซักโน่นซักนี่อีกร้อยแปด แต่สุดท้ายตาดากมานั่งจองหน้าคอม
แถมคิดโครงการจะต่อเน็ตอีกเสร็จสรรพ
วันนี้คงจะเป็นวันแรกในระยะนี้ ที่เราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน มันไม่ได้สวีทหวานแหววเหมือนเมื่อก่อน อาจจะเพราะเรายังเคืองกันและกันจากเรื่องเมื่อคืนนี้ก็ได้ เราทานข้าวด้วยกันก็จริง แต่ไม่มีใครตักกับข้าวให้กันและกันเลย เราไม่คุยนอกเรื่องกันซักแอะ ฉันรู้ว่าเค้าโกรธและยังไม่เชื่อใจฉันเรื่องพี่อุย แต่ฉันเองก็ถือว่าตัวเองบริสุทธิ์ใจ ไม่งั้นใครมันจะกล้าแนะนำให้รู้จัก
"พรุ่งนี้ทำโอเปล่า" ฉันไม่อยากให้บรรยากาศมันอึดอัดมากไปกว่านี้ เลยหาเรื่องชวนคุย
"หึ" เอกส่ายหน้า
"เดี๋ยวไปรับ" เค้าพูดต่อ ฉันแอบดีใจลึกๆ คิดว่างานเค้าคงจะลงตัวดีขึ้นมาบ้างแล้ว บางทีถ้าเรามีเวลาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ปัญหาจิ๊บจ้อยเหล่านี้มันคงไม่มีหรอก ฉันแอบคิดในใจ
"ตัวเอง" เอกเองก็เริ่มพูดกับฉันบ้างแล้ว
"ไม่ต้องไปสนิทกับพี่อุยนั่นได้ไหม เอกไม่ชอบ"
ให้ตายสิ เกิดมาไม่เคยเจอตาเอกพูดกับฉันแนวนี้ซักที นี่คงเก็บกดมากเลยสินะ วันนั้นฉันก็รับปากเออออไปกับเค้านั่นแหล่ะ ไม่อยากเถียงกันให้ยืดยาว เวลาไปทำงานฉันกับพี่อุยก็ทำตัวกันตามปกติ บางทีพี่อุยมาส่งบ้านก็ระวังๆ หน่อยเท่านั้นเอง ฉันเลวไหมหล่ะเนี่ย
ความสัมพันธ์ของเรากลับมาดีเหมือนเดิม ดีกันแรกๆ ก็เอาใจกันสารพัด พอสักพักนึง ก็มีอุปสรรคอีกเหมือนเดิม เอกถูกเรียกให้ทำโอทีอีกแล้ว
"ตัวเอง เค้าว่าตัวเองลองหางานอื่นดูดีไหม" ฉันถามคนรัก เพราะรู้สึกว่าได้เงินเยอะกับความสัมพันธ์เสื่อมลง มันไม่คุ้ม
"เค้าก็มองๆ อยู่นะ" เอกตอบ ฉันเองต้องเห็นใจเค้าด้วย นั่นเป็นหน้าที่ของแฟนที่ดี พักหลังฉันไม่ค่อยจู้จี้จุกจิกกับเค้ามาก เพราะเห็นเค้าเหนื่อยอ่อนจากงานมาแล้ว
ตอนนั้นพี่อุยก็เทียวมาส่งฉันอีกเหมือนเคย แต่ไม่ได้ส่งถึงบ้านแล้วนะ แค่หน้าปากทาง ฉันเดินกลับบ้านเองชัวร์กว่า ไม่รู้เอกมันจะทะลึ่งอยู่บ้านวันไหนก็ไม่รู้ เลยต้องกันพลาด
"ขอบคุณค่ะ พี่อุย" พอลงจากรถพี่แก ฉันก็บอกเสียงแจ๋ว พี่แกยิ้มให้อย่างเคย
"ไม่เป็นไรจ่ะ ที่รัก...ของคนอื่น" พี่อุยเล่นมุขอีกแล้ว ว่าไปพี่แกก็น่ารักดีนะ ดูแกจริงใจดีด้วย แต่ไม่ใช่ว่าพี่แกไม่เจ้าชู้นะ สุดยอดเรยหล่ะเรื่องนั้นน่ะ ไว้ถ้าไม่ลืมจะเล่าให้ฟัง
ฉันมีความคิดจะชวนเอกกลับไปเยี่ยมบ้าน ตอนนั้นมันใกล้จะถึงเทศกาลอะไรซักอย่าง มีวันหยุดยาว ถ้าหากใครเคยได้อ่านเรื่องที่ผ่านมาของฉัน จะรู้ว่าเรารักบ้านกันแค่ไหน ฉันคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่ พี่ๆ และเพื่อนๆของฉัน ฉันเองรู้ตัวมานานแล้ว ว่าตัวเองไม่เหมาะกับกรุงเทพเลยซักนิด ที่นี่ดูวุ่นวายเกินไป คนที่นี่ก็ดูฉลาดจนไม่น่าคบ ล้วนแต่ใส่หน้ากากให้กัน ภายใต้การแข่งขัน การช่วงชิง ฉันเองอยากกลับบ้านจะแย่ แต่เพื่ออนาคตก็จำต้องมีความอดทน
เอกเองก็คิดถึงบ้านจะแย่เหมือนกัน เค้าก็ไม่ต่างจากฉัน เพื่อนสนิทส่วนใหญ่เค้าก็อยู่ที่โน่น ร้านอาหารที่ถูกปากเราก็อยู่ที่โน่น ที่นู่นมันดีทุกอย่างสำหรับเรา ยกเว้นเรื่องเดียว คือ "ไม่ได้อยู่ด้วยกัน"
หลายคนบอกว่าครอบครัวของฉันใจดี นั่นมันก็จิงอ่ะนะ แต่ก็ไม่ใช่ซะทุกเรื่อง บ้านฉันมีความเชื่ออยู่อย่าง ว่าผู้ชายจะมาคบกระเทยก็ด้วยเหตุผลเดียว คือมาหลอก ไม่มีใครรักกระเทยจริง ซึ่งนั่นทำให้ฉันหนักใจมาตลอด 2 ปีกว่าที่คบกับเอก ฉันแย๊บๆ กับพ่อแม่ตลอดหล่ะ ตอดเข้าไปทีละนิด ละนิด แต่ก็ยังดีนะ ถ้าเทียบกับครอบครัวเอก ตอนนี้บ้านเอกไม่รู้เรื่องนี้เลยซักกะนิด -*-
"เอกขอดูก่อนนะ ไม่รู้ว่าต้องทำโอหรือเปล่าน่ะ" เอกตอบ (ฉันชวนเค้ากลับบ้านน่ะ)
"ถ้าตัวเองไปไม่ได้ เค้ากลับคนเดียวก่อนได้ไหมอ่ะ เที่ยวนี้อ่ะ" ฉันขอ เพราะอยากกลับบ้านแย่แล้ว
..
...
...
"ไม่อาววว" เอกส่ายหัวเงิกงั่ก (อดอีกตามระเบียบ มีผัวกวนตัวจริงๆ เล๊ยยย)
-
:give2:น่ารักกันจังเลย :-[
-
:serius2:โอ้ย!!!!!... อีกแระ..... :angry2:
-
น่ารักจัง สั้นไปหน่อยนะครับ เเต่ก็โอเค :วู้วว1:
-
เอกน่าร๊ากกกกกกกกกก :loveu:
-
:haun5: เสน่ห์จิง ๆ เลย อาแบะจัง ของเรา ข้าพเจ้าขอคาราวะหนึ่งจอก เผื่อจะเสน่ห์แรงกะเค้าบ้าง อิอิอิ :haun5:
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ หนุกดี รีบมาต่อนะคับ ผมรออยู่น้า : 222222:
-
เอกน่ารักเน๊าะ?
เมื่อไหร่จะมีแบบเค้าบ้างน้อออออ???
เฮ้อออออออ
-
สนับสนุนวลีที่ว่า....
"...มีผัวกวนตัว..."
อย่างแรงๆ
จากคนมีประสบกาม :fox2:
-
ช้าจิง!!!เดี๋ยวปั๊ด...... :beat:
-
เฮ้ย STAR เด๋วโดน เด๋วโดน กำลังจัดหน้าอยู่ว้อยยยย เร่งเจง ๆ มะให้กำลังใจเค้าเรยย :monkeycry4:
ได้ยินมาว่าตัวจริงคุณแบะน่ารักมากๆๆๆๆ เด๋วไว้วันหลังจะเอารูปที่เค้าบอกว่าสวยประมาณนี้มาให้ดู
สวยเหมือนเราเรยย 555 :loveu: ต่อเลยดีก่า เด๋วโดน STAR ตบ กัว ๆๆ
...........................................................................
เอกกับฉันออกมาทำงานกันแต่เช้า กินโจ๊กด้วยกันเสร็จแล้วเราก็แยกย้ายกันไป ฉันเห็นยัยแมรี่และอีเบิ้ม ยืนรอลิฟท์อยู่ ฉันจึงรีบถอยกรูออกมาข้างนอก โชคดีไป ไม่อยากไปอยู่ใกล้พวกนั้นเรยพับผ่าสิ ฉันตามขึ้นมาทำงานทีหลัง วันนี้เหมือนจะไม่ใช่วันดีของฉัน ข่าวเรื่องฉันเอาคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค กลับบ้านสะพัดไปทั่ว ไอ้จักรมันคาบข่าวมาบอก
"เออ ไม่ต้องคิดมากหรอกว่ะ เดี๋ยวไปบอกกับป้านงก็สิ้นเรื่อง" ไอ้จักรบอก ก็ไม่ได้คิดมาก แค่รู้สึกปลง ชีวิตคนเรามันน่าขัน วันหนึ่งวันเรามักหมดไปกับเรื่องอะไรก็ไม่รู้ บางคนมีความสุขกับการกล่าวร้ายคนอื่น บางคนมีความสุขกับการเห็นคนอื่นตกอับ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมจึงเป็นคนเช่นนั้น หรือนี่คือธรรมชาติ
"นั่นไง ป้านงค์เดินมาแล้ว" จักรพยักเพยิดหน้า พวกเราสามคน ยกมือไหว้ป้าแก ป้าแกรับไหว้
"ป้าคะ คือเรื่อ....." ฉันรีบเอ่ยปาก แต่พูดไม่ทันจบ ป้าแกส่งอะไรมาให้ไม่รู้ ฉันเลยรีบรับไว้ก่อน
"คุณศักดิ์เค้าฝากเอาไว้ให้ใช้กับคอม แกลืมน่ะ" ป้านงพูด แกยิ้มแล้วเดินกลับไป อ๋อ มันคือ แฟลชไดร์ฟ (แฮนดี้ไดร์ฟ) นั่นเอง ซึ่งต่อมาฉันก็ต้องพกมันติดตัวไว้ตลอด เปรียบเหมือนเป็นเครื่องประดับฉันอย่างนึงเลยทีเดียว ฉันโล่งใจที่ป้าแกไม่ได้ใส่ใจกับคำครหาต่างๆ ที่มีต่อฉันเลย นั่นสิ ความจริงถ้าเราไม่เก็บมันมาสุมในใจ เราก็อยู่ของเราได้นี่ ฉันเริ่มได้คิด
วันหยุดยาวหลายวันกำลังจะมาถึงแล้ว มีหลายโปรแกรมที่น่าสนใจจะทำในช่วงนั้น จักรมันชวนกันไปเที่ยวทะเลด้วยกัน มีคนไปกันหลายคนเชียว น่าสนุกชะมัด เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นทะเลจริงๆ กับเค้าซักที อยากไปใจจะขาด แต่คิดดูแล้ว โอกาสคงไม่มี สุดท้ายไม่วายคงได้นอนเฝ้าบ้านอีกตามเคย
"เค้าอยากไปเที่ยว" ฉันพูดกับเอก ตอนเราอยู่กันสองคนที่ห้อง เอกงัวเงียๆ แต่ก็ลืมตาขึ้นมาฟัง
"เค้าอยากไปภูกระดึง ตัวเองอยากไปไหม" ฉันถาม
"อื้ม เดี๋ยวไปกัน" เอกตอบ เย้ๆ เคยเห็นมานานแล้วในรูป ยิ่งพอได้ฟังคนอื่นพูดถึงอีกหลายคน ยิ่งอยากไป แค่เค้าตอบว่าจะไป ฉันก็ดีใจมากแล้ว ถึงยังไม่รู้เมื่อไรก็ตาม ฉันนอนยิ้มกริ่มอยู่บนเตียง อย่างน้อยก็มีเป้าหมายและอีกหนึ่ง
....
ถึงจะยังไงซะ เวลาก็ยังเดินต่อไปไม่เคยหยุด ฉันเริ่มจะชินกับเวลาทำงานของเอกบ้างแล้ว เรื่องคิดมากต่างๆ คงไม่มี เพราะฉันรู้จักเค้ามานาน เค้าเป็นคนดีในระดับหนึ่งเลยทีเดียว ใครเลยจะรู้ ว่าไอ้การที่ฉันต้องนอนหง่าวอยู่คนเดียวที่บ้าน มันจะเป็นผลดีกับฉันในอนาคต
+ + + + +
ในช่วง วันหยุดยาว เสียงรถมาจอดเทียบข้างบ้านแต่เช้า (6โมง) ฉันได้ยินเสียงเดินของคน 2-3 คนมาหยุดที่หน้าห้องฉัน และเค้าเคาะประตู
"ปังๆๆ เอก" เค้าเรียกชื่อคนรักของฉัน ฉันประหลาดใจและตาแจ้งในบัดดล เอกเริ่มรู้สึกตัวแล้ว ในขณะที่คนนั้นก็เคาะประตูสลับกับเสียงเรียกเอกไม่หยุด
"เอ้ยย แม่" เอกอุทานออกมา หน้าเราสองคนซีดเป็นไก่ต้ม แม่เอกเคาะประตูจนมันจะพังครืนลงมาอยู่แล้ว ฉันแอบเกรงใจคนบ้านอื่นอยู่เหมือนกัน แต่ความรู้สึกตกใจมีมากกว่า
"ทำไงดีอ่ะ" เอกพูดกระซิบกระซาบ ทำไงหล่ะ ทำไรไม่ได้เลยตอนนี้ เราทั้งคู่ตัดใจ ทำได้ดีที่สุด คือแต่งตัวกันให้มิดชิด เอกค่อยๆ เดินไปเปิดประตูออก ฉันแอบฟอร์มแกล้งหลับอยู่บนเตียง ทำตาปรือแอบมองอยู่หน่อยๆ
"อยู่กับใคร" พอประตูเปิด แม่ก็ผลักเข้ามา เค้ามองมาที่เตียงเป็นอันดับแรก มีฉันนอนคุดคู้อยู่ในผ้าห่ม งานนี้คงจะรอดยากทีจะไม่โดนด่า
"ทำไมเอกทำแบบนี้" แม่ตวาดเสียงดังพอควร โชคดียิ่งที่แม่แกไม่ดึงฉันขึ้นมาโดนด่าด้วย
"บอกแม่มา แม่ถาม" ฉันแอบสงสารเอก เค้ายืนทำหน้าจ๋อย เอกไม่ตอบอะไร แต่ฉันรู้เค้ากำลังกดดัน
"ผู้หญิง ผู้ชาย?" แม่หันมาหาฉันที่เตียง แกถามอย่างไม่รีรอ
เอกถอนหายใจออกมายาว ฉันไม่ได้ยินเค้าตอบอะไรแม่เลย แต่คิดว่าตอนนี้แม่คนรู้แล้ว แม่เค้าเขย่าตัวเอกไปมา (แรงมากๆ)
"ทำไมเอกเป็นแบบนี้ ทำไมเป็นแบบนี้" แม่เอกพูดเหมือนจะร้องไห้ ตอนนี้เองฉันเพิ่งได้เห็นผู้หญิงอีกคนที่มาด้วยกัน ญาติเอกเองหล่ะ มีศักดิ์เป็นน้าของเอก
"ใจเย็นก่อนพี่ ค่อยๆพูดกัน" น้าแกเข้ามาห้ามเอก เรามารู้ทีหลังว่าเป็นน้าแกนี่หล่ะ ที่บอกเรื่องเอกแยกบ้านมาอยู่เองข้างนอกกับแม่ แต่ซ้ำร้ายกว่านั้น ทั้งคู่เพิ่งจะรู้ว่าลูกเค้าอยู่กับกระเทย ซึ่งเลวร้ายกว่าที่พวกเค้าคิดไว้ตอนแรก
"ไปเก็บของเดี๋ยวนี้เลยนะ " แม่เอกยอมปล่อย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ปนไปด้วยน้ำตา ฉันได้ยินเสียงโฮของเอกออกมา
"แม่เอกไม่ไป" เค้าพูดทั้งน้ำตา
"ไม่ได้" แม่เอกตะคอก เอกมานั่งที่เตียง เค้าฟุบลงแล้วร้องไห้ ฉันเสียใจมากที่ตอนนี้เค้าเจ็บปวด แต่ฉันทำอะไรไม่ได้เลย
"ไปลูก เก็บของ" อันนี้เป็นน้าของเค้า ที่มาช่วยปลอบ เอกไม่ยอมขยับตัวไปไหน
"ถ้าไม่ยอมกลับ แม่จะบอกป๊าเอก ให้ป๊ามาจัดการเอง" แม่เอกพูดเสียงดัง ฉันสงสารและเข้าใจทุกคน รวมทั้งสงสารตัวเองด้วยเช่นกัน เอกกลัวป๊ามาก เค้าลุกขึ้นแล้วร้องโฮออกมาใหญ่
"เอกไม่อยากไปนี่" เค้าพูดด้วยน้ำตานองหน้า แต่ดูเหมือนไม่มีทางเลือกใดๆ ต่อไป แม่เค้าไม่ฟังอะไรอีกต่อไปแล้ว เค้าเดินกลับไปขึ้นรถ น้าเอกค่อยๆ ตามแม่เค้าไปเช่นกัน พวกเค้ารอเอกที่รถ
"ตัวเอง เค้าไปละนะ" เอกกอดฉันไว้แน่น ฉันกอดเค้าและเราร้องไห้ไปด้วยกัน
เอกละจากฉัน เค้าเดินตามแม่และน้าเค้าไปขึ้นรถ โดยไม่เอาอะไรไปด้วยเลย
.....
ป่านนี้หลายๆ คนคงจะมีความสุขกับวันหยุดของตัวเอง จะมีซักกี่คนที่ต้องมานั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรอย่างฉัน ฉันโทรหาเกือบทุกคนที่จะโทรได้เพื่อเล่าให้พวกเค้าฟัง ถ้าไม่งั้นฉันคงอกแตกตายแน่ๆ
"ใจเย็นๆ อีแบะ เมิงอย่าเพิ่งคิดมากนะ" เสียงอีต๋องปลอบประโลมฉันจากในโทรศัพท์
"กรูแย่ว่ะ คิดอะไรไม่ออกเลย" ฉันตอบเพื่อนสนิท ทั้งยังร้องไห้ไม่อยู่ ตอนนี้มือถือฉันมันสมควรจะต้องช็อตด้วยน้ำตาที่ไหนซึมเข้าไป
"เมิงหยุดร้องก่อน เดี๋ยวแมร่งก็โทรหาเมิง เชื่อกรู" อีต๋องพูด น่าเกลียดจริงๆ ฉันกับมันไม่ได้คุยกันนาน แทนที่จะได้หัวเราะเฮฮากันตามประสา ฉันกลับเอาเรื่องเศร้าไปฝากเพื่อน
ฉันพยายามหยุดร้องแต่ก็ทำไม่ได้ ทุกอย่างในห้องความจริงมันยังเหมือนเดิม แต่สำหรับฉันไม่มีอะไรเหมือนเดิม เอกไปแล้ว
"เมิงไม่โทรหามันหล่ะ" อีต๋องพยายามเสนอไอเดีย
"มือถือเค้าอยู่กะกรูเนี่ย จะโทรไปไหนอีกหล่ะ เหลือแต่โทรหาแม่เอกนั่นแร่ะ" ฉันมีเบอร์แม่เอก แต่ไม่เคยใช้เลย เป็นเรื่องจริง อีต๋องหัวเราะหน่อยๆ
"โทรหาแม่มันเลย กลัวไรอีเชี่ย" มันพูดแหย่ฉัน
"อีเวนน"
ฉันเองก็หัวเราะไปด้วย ทั้งน้ำตา
+ + + + + + + +
เกือบสามทุ่มของวันนั้น ข้าวเม็ดแรกถึงได้ตกเข้าไปถึงท้องของฉัน ความจริง ฉันไม่หิวเลยซักนิด แต่ที่กินเพราะเป็นน้ำใจพี่อุย เค้าซื้อมาฝาก
"เค้าโทรมาหาหรือยังหล่ะ" พี่อุยแกเพิ่งกลับจากนครปฐม บ้านเกิดพี่เค้า หอบของฝากมาเต็มเลย
"ยังเลยค่ะ" ฉันตอบเสียงอ่อยๆ ตอนนี้อยากรู้ความเป็นไปฟากนู้นมากๆ ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงเค้าก็ต้องโทรมาหาฉันอยู่แล้วก็ตาม
"งั้นกินรอก่อนเถอะนะ ไม่กินอะไรเลยเดี๋ยวเป็นลม" พี่อุยปลอบ หารู้ไม่ เกิดมาฉันไม่เคยเป็นลมมาก่อนเลย
"ถ้าอยู่คนเดียวไม่ไหว พี่พาไปนอนกับยัยปอให้ เค้าอยู่นี่" พี่อุยน่ารักเสมอ ดูสิ ยังห่วงน้องนุ่ง แต่ฉันคงไม่ไปหรอก ขอนอนอิงไออุ่นที่ยังเหลืออยู่ของเอก ในห้องนี้ดีกว่า พี่อุยคงเข้าใจ
ซักพักหลังจากที่พี่อุยกลับไป ฉันก็ได้รับโทรศัพท์สายแรกจากเอกของวันนี้
"ฮัลโหลจ๋า" ฉันรีบรับอย่างลุกลี้ลุกลน ได้ยินเพียงเสียงร้องไห้กระซิกๆ ตามสายมาเท่านั้น
"ตัวเองเป็นไงมั่ง แม่ว่าไงบ้างหรอ" ฉันถามเค้าเสียงใส แต่น้ำตาก็เริ่มจะไหลออกมาเป็นก๊อกประปาแตกอีกแล้ว
เอกเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดว่า
"แม่.."
"แม่บอกให้เลิก"
.......
:เศร้า2: :เศร้า2: :เศร้า2:
-
:monkeysad2: เศร้าอ่ะ สงสารทั้งคู่จังเลยคับ ฮือ ๆ เรื่องจะเป็นไงต่ออ่ะคับ ไม่อยากเดาเลย ไงก้อมาต่อเร็ว ๆ นะคับ คอยอยู่ :เศร้า1:
-
:เศร้า1: :เศร้า1:ทำไมมะเข้าใจขิตใจลูกเลยคับคุณแม่ของคุณเอกเนี่ยะ :เศร้า1: :เศร้า1:
-
:monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4:
-
คุนแม่นะคุนแม่
ทำไมไม่เข้าจัยกันมั่งงงงงงง
ลูกตัวเองแท้ๆนะเนี่ยะ
เห้ออออออ ชีวิตเราๆนี่มันรันทดจริงๆนะ
พูดแล้วก้อเครียด
-
:impress: :monkeysad: :kikkik: :yeb:........................................................................... :pigangry2:
-
คนที่เลือกทางชีวิตเองไม่ได้ต้องอยู่ภายใต้คำสั่งพ่อเเม่นี่น่าสงสารจัง :monkeysad:
-
สงสารนู๋แบะศรีของเจ้ :3024:
-
:monkeycry4: :เฮ้อ: เศร้าด้วยคน
-
เฮ้อ . . . ชีวิต :เฮ้อ:
-
สงสารคุณแบะเนอะ :เศร้า1:
.......................................................................
ถึงคำตอบมันจะไม่ผิดกับที่ฉันคิดอยู่ในหัว ฉันก็ยังอึ้ง รู้สึกโหวงๆ ขึ้นมาในตัวเอง เอกก็ร้องไห้ไม่หยุด
"แล้วตัวเอง ว่าไงหล่ะ" ฉันถาม ทั้งที่ปากแทบจะเรียบเรียงคำพูดอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้ฉันเตรียมสองมือไว้ปาดน้ำตารอคำตอบเรียบร้อยแล้ว
"เอกไม่เลิก" เอกตอบ พูดถึงตรงนี้แล้วเราก็หยุดร้องไห้กันไม่ได้ อีกฝ่ายก็ครอบครัวของเค้า คนที่รักเค้ามากๆ จนสุดหัวใจเหมือนกัน
"ป๊ารู้หรือยัง" ฉันถาม
"เหอะ" เอกพูด "เอกขอแม่ไว้"
หากคนที่อ่านเรื่องที่ฉันเขียนไว้ตั้งแต่แรก อยู่รู้ว่าป๊าเอกเป็นโรคหัวใจ และต้องกินยาเยอะมากต่อเดือน ป๊าเอกดุ และหัวโบราณ เอกกับป๊าไม่ค่อยสนิทกัน (เคยไปดูดวง เค้าว่าไม่ถูกกัน นอนห้องเดียวกันก็ไม่ได้) เรื่องต่างๆ เกี่ยวกับเอก แม่จะคอยเป็นตัวกลางให้เสมอ
"แล้วจะกลับมาได้ไหม" ฉันถาม เอกปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ฉันรู้ว่าตอนนี้สถานการณ์เค้าลำบากแค่ไหน มันคงยิ่งกว่าฉันหลายเท่า
"แม่ไม่ให้ไปแล้ว" เอกพูดทั้งน้ำตา เค้าร้องไห้ปานกับกำลังจะตายก็ไม่ปาน
"แม่ไม่ให้เอกทำงานแล้ว เค้าจะไม่ให้เอกกลับกรุงเทพ" เอกเล่าต่อ ฉันน้ำตาไหล แต่ไม่อยากให้เค้าได้ยินเสียง และถ้าฉันคิดไม่ผิด ตอนนี้เราเหมือนเลิกกันไปแล้วครึ่งตัว มือสองข้างที่ฉันเตรียมไว้ปาดน้ำตา ได้ถูกใช้งานแล้วตอนนี้
"เสียดายเนาะ ทำงานตั้งหนัก" ฉันเอาความเสียดายเงินบังหน้า แต่ที่สำคัญกับฉันมากจริงๆ คือเค้า ไม่ใช่สิ่งใด
"เดี๋ยวเอกไปหาบ่อยๆนะ"
"ตัวเองอย่าท้อนะ" เอกพูด
"อื้ม.." ฉันรับคำ
คืนที่แล้วเรายังนอนกอดกันอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ นี้ เค้านอนทางซ้าย ฉันนอนทางขวาที่ประจำของเราทั้งคู่ วันนี้เตียงทั้งเตียง ห้องทั้งห้อง จะเป็นกรรมสิทธิ์ของฉันเพียงคนเดียว กรรมสิทธิ์ที่มาพร้อมกับความเหงา ความเคว้งคว้าง และฉันต้องอยู่คนเดียว ดูแลตัวเอง ทำงานและผ่านทุกสิ่งทุกอย่างให้ได้ นี่คือความจริง ที่ฉันไม่มีสิทธิปฎิเสธ
.....
ฉันตื่นเช้ามาก ความจริงต้องพูดว่าฉันสะดุ้งตื่นเกือบทั้งคืนถึงจะถูก แน่นอนฉันหลับไม่สบายเลย แต่ตื่นมาแล้วยิ่งรู้สึกไม่ดียิ่งกว่า ฉันลุกขึ้นจากที่นอนช้าๆ นั่งร้องไห้นิดหน่อย แล้วก็อาบน้ำเตรียมตัวทำงาน
ให้ตายเถอะ ฉันยังอาบน้ำพร้อมกับเค้าอีกจัง
ฉันพาตัวเองไปทำงานได้ แต่หัวใจฉันยังแตกสลายอยู่ที่บ้าน ฉันไม่มั่นใจกับอุปสรรคครั้งนี้ มันเหมือนกำแพง ที่แยกเราสองคนออกจากกันอย่างสิ้นเชิง นานเท่าไรหล่ะ กว่าเราจะพบกันอีก ผิดใช่ไหม ที่เราสองคนจะรักกัน ฉันถามตัวเองในใจ
"ไปอยู่กับปอเถอะ" ไอ้จักรรบเร้า มันไม่อยากให้ฉันอยู่คนเดียว
"ไม่หรอก อยู่นี่แหล่ะดี ใกล้ เดินมาทำงานได้" ฉันไม่ไป สองคนนั้นทำท่าซึม ฉันนิสัยไม่ดีเลย ไม่ใส่ใจเพื่อนเท่าไร มัวแต่จะหาโปรมือถือถูกๆ ฉันจำเป็นต้องใช้ โทรศัพท์เป็นเพียงสิ่งเดียว ที่จะเชื่อมใจเราสองคนได้ (มีอินเตอร์เน็ตบ้างนิดหน่อย)
เราเดินต่อไปข้างหน้า ตามเวลา ตามทางที่ถูกขีดให้ ด้วยสองขาที่หมดแรง ฉันผอมลงเกือบ 8 กิโล หลังจากนั้น เอกเองหาหนทางจะเข้ามาหาฉันตลอดเวลา เราร้องไห้ด้วยกันบ่อยๆ ตอนคุยโทรศัพท์กัน คงอีกนาน กว่าจะชิน
"เฟียซ... เฟียซ"
ดูสิ ฉันมัวแต่เหม่อ คุณทวีศักดิ์เรียกตั้งนานยังไม่รู้ตัวเลย
"คะ"
"เหม่ออะไรทั้งวันเลย ดูตารางให้ผมหน่อยซิ พรุ่งนี้ผมนัดใครไว้มั่ง" คุณทวีศักดิ์เอ็ด ฉันรีบเปิดตารางนัดดู
"นัด Mr. Stuart ไว้ 11 โมงค่ะ" ฉันแจง
"เลื่อนให้ผมหน่อย ผมไปพัทยา" คุณทวีศักดิ์สั่ง ฉันรีบรับคำ ฉันอยากแยกสมาธิระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวให้ออก ไม่รู้คนอื่นทำได้ไง แต่มันยากไปสำหรับฉัน
พี่อุยไปส่งฉันที่ห้องทุกวัน จนคนแถวนั้นเค้าคิดว่าฉันมีแฟนใหม่กันหมดแล้ว มือถือฉันนี่เต็มไปด้วยเมสเสจให้กำลังใจจากพี่อุยที่ส่งมาทุกวัน บางอันฉันอ่านก็ซึ้ง บางอันอ่านก็ขำ แต่ก็ถือว่าช่วยฉันได้เยอะเลยช่วงนั้น
เราโทรคุยกันทุกวัน วันละหลายครั้ง แต่ก็ไม่นาน พอได้แค่ถามสารทุกข์สุขดิบกันแค่นั้น เอกบอกฉันว่า กำลังจะตกลงกับแม่ ขอมาหาเดือนละครั้ง แต่ยังไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง ฉันเข้าใจเค้า และเข้าใจแม่เค้าด้วย คำว่ากระเทยมันเน่าเหม็น การที่ลูกตัวเองได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผัวกระเทยมันน่าอดสู ฉันเข้าใจดี
แม่ทุกคนรักลูก และอยากให้ลูกได้เจอกับสิ่งดีที่สุดกันทั้งนั้น
"แม่ยังว่าอะไรอยู่อีกหรือเปล่า" ฉันถามเค้า พอดีเค้าโทรมา
"ไม่แล้ว มีถามๆ บ้าง" เอกตอบ
"ถาม?" ฉันทวนเสียงสูง
"ก็ถามว่า เอกเป็นยังงั้นหรอ" เอกตอบอายๆ ฉันหัวเราะ
"เป็นยังไงอ่ะ" ฉันถาม
"เป็นเกย์ไง" เอกพูด ฉันหัวเราะออกมาอีกครั้ง เอกเค้าไม่ชอบให้ใครเรียกเค้าว่าเกย์เท่าไร ไม่รู้อะไรของเค้า
"เอกบอกแม่ว่าไงหล่ะ" ฉันแกล้งถาม รู้ว่าเค้าต้องปฎิเสธนั่นแระ
"ก็บอกว่า ไม่ได้เป็น" ดูเอกเขินๆ ฉันชอบล้อว่าเค้าเป็นเกย์เรื่อยหล่ะ (ตัวเองน่ะดีตายห่าแระ) แม่ไม่หยุดแค่นั้น ยังถามต่อมาว่า
"อ้าว แล้วผู้ชายรักผู้ชาย เค้าเรียกว่าไร"
ฉันลุ้นๆ ว่าเค้าจะตอบแม่ว่ายังไง
"แต่เอกไม่ได้ตอบ เอกชักงงตัวเองแล้วอ่ะ" อ๊าา อย่างนี้สินะ เค้าเรียกสับสนทางเพศน่ะ หุหุ
……………………….
ห้องฉันเริ่มรกและมีขี้ฝุ่นเกาะไปทั่ว นานแล้วสิที่ฉันไม่ได้ปัดกวาดมัน ฉันเคยนึกจะหยิบไม้กวาดและทำความสะอาดมันซะ แต่ทำได้แป๊ปนึงฉันก็วางมันลง ยังไงก็ต้องอยู่คนเดียวแล้ว อยู่ๆ มันไปเฮอะ ฉันนึก
ทำยังไงดีน้า คิดถึงเค้าเหลือเกิน เค้าก็คงเช่นกัน
...........
:monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4:
-
พยายามเข้าคุณเเบะ :13223:
-
ฮือๆ เส้า แล้วเมื่อไร่ จะได้อยู่ด้วยกันอีกอ่ะ :monkeysad2:
-
สงสารคุนแบะกับเอกเน๊อะ
ความจริงที่มิอาจเลี่ยงได้
ชีวิตเราๆ ทำไมเปนแบบนี้หมดเลยว๊า
เซ็งเป็ด
-
:เฮ้อ:
-
.......ห้องฉันเริ่มรกและมีขี้ฝุ่นเกาะไปทั่ว นานแล้วสิที่ฉันไม่ได้ปัดกวาดมัน ฉันเคยนึกจะหยิบไม้กวาดและทำความสะอาดมันซะ แต่ทำได้แป๊ปนึงฉันก็วางมันลง ยังไงก็ต้องอยู่คนเดียวแล้ว อยู่ๆ มันไปเฮอะ ฉันนึก.....
.....เข้าใจหัวอกกระเทยด้วยกันสุดๆ :dont2:
-
มาให้กำลังใจคุณแบะกับคุณเอกคับ :loveu: :loveu:
-
ชีวิตเศร้า :เฮ้อ:
-
ชีวิตคนเราบางทีมันก็เศร้ากว่านิยายอีกหง่ะ :monkeycry4:
.........................................................................
ตุ๊ด ตจว.
ขอเสนอละครชีวิต
"อกกระเทยกลัดหนอง"
ตอน คนหน้าแปลก
===========================================
ฉันยังคงไปทำงานทุกวันไม่เคยขาด ไม่นานฉันถูกบรรจุเป็นพนักงานประจำ พร้อมๆ กับปอ (จักรบรรจุไปก่อนหน้านี้แล้ว) เงินเดือนเราขึ้นไปตามขั้น หลายคนดีใจไปกับเรา แต่.. ไม่ใช่ทุกคน
"กรูเกลียดพวกแมร่งนี่ว่ะ เมื่อไรจะตายๆ ไปซะ" ไอ้จักรหงุดหงิด มันถูกกระแนะกระแหนเรื่องความเป็นเกย์อยู่ทุกวัน จากอีพวกปากไม่สร้างสรรค์เหมือนเคย เราสนิทกันมากขึ้น ดูจากคำที่เราพูดกัน
"เอาว่ะ อย่าไปร้อนใจตามพวกมันเลย" ยัยปอเสริม ฉันเองหันไปยิ้มให้ผองเพื่อนเล็กน้อย เพราะกำลังแชตอยู่กับเอก และ
พี่แองเจิ้ล พร้อมๆ กัน แน่นอนฉันบอกข่าวดีกับพวกเค้าเหล่านั้น
"ปึ๊งง" (เสียงเอ็มเอสเอ็นดัง สมมุติว่าเหมือนละกัน)
"วันนี้เค้าจะไปฉลองกันกับเพื่อนๆ แหล่ะ" ฉันแจงให้เอกฟัง
"ไปฉลองที่ไหน อย่ากลับดึกหล่ะ" เอกพิมพ์ตอบมา ส่งมาพร้อม กับอีโมชั่นน่ารักๆ
เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ไร้สาระ แต่มีความสุข ฉันสบายใจขึ้นเมื่อรู้ว่าเค้ายังรักฉันเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนเอกไม่ค่อยถูกกับเอ็มเอสเอ็นเท่าไร เพราะพิมพ์ดีดสู้ฉันไม่ได้สักนิด บางทีฉันถามเค้าไปเพียบเรย เพิ่งจะตอบ เป็นยังงี้เสมอ หุหุ
อยู่ทางโน้นเอกต้องเข้าร้านอินเตอร์เน็ต เสียเงินเป็น ชม. (ดังนั้นจึงมีกฎเล่นได้ไม่เกิน 2 ชม.) ส่วนฉันใช้อินเตอร์เน็ตได้ทั้งวัน ดังที่ทุกคนคงเห็น การคุยกันอย่างนี้ก็ช่วยเราประหยัดค่าโทรศัพท์ได้อีกทาง
"คิดถึงสามีอีกหล่ะสิ" ไอ้จักรแซว ฉันเบะปากให้มัน ทำนองว่า ห้ามแซวนะเฟ้ยย
"เมื่อไรเค้าจะมากรุงเทพหล่ะ" มันถามต่อ ฉันส่ายหัว ตอบไม่ได้เลย แต่ก็ไม่เสียใจ ร้องไห้ฟูมฟายอีกแล้ว ตอนนี้เราทำวันนี้กันดีที่สุด ก็พอ
ฉันยังคงยิ้มคนเดียว ให้กับอีกหลายข้อความที่เขาส่งมาทางหน้าจอคอมพิวเตอร์ต่อไป
+ + + + + + + + + +
ผ่านไปนานๆ เข้า ฉันชักจะเริ่มทนกับความซกมกตัวเองไม่ไหว อยู่ดีๆ ก็ลุกมาปัดกวาดห้องซะจนเรียบร้อย ตอนนี้ฉันเข้มแข็งขึ้นโดยธรรมชาติ เวลาจะช่วยบรรเทาความเสียใจให้เราไปได้เอง
ดังนั้น ฉันจึงเลิกเสียใจกับสิ่งที่สูญเสียไป แต่หันมาตื่นเต้นดีใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นใหม่ในชีวิตดีกว่า
"ยัยเฟียซ" เสียงอีเบิ้มกึ่งพูดกึ่งตวาดใส่ฉัน
"พี่แมรี่ ให้หล่อนถ่ายเอกสารให้ 3 ชุด" พูดจบ อีเบิ้มวางลังเอกสารดัง "ตึ้ง" ลงบนโต๊ะทำงานฉันจนฝุ่นตลบ
"หมดนี่เลยหรอ" ฉันถาม จะบ้าหรอไงเยอะขนาดนี้ ถ่ายทั้งวันจะเสร็จไหมเนี่ย
อีเบิ้มพยักหน้า ฮ่าๆๆ นี่ก็คงจะนับว่าเป็นสิ่งใหม่ๆ ที่เข้ามาในชีวิตฉันด้วยเหมือนกัน ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงมีความอดทนสูงกับอีพวกนี้ได้ขนาดนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่จิกหัวตบกันตายไปแล้วเร้ออ
ฉันเดินแบกลังเอกสารไป และไม่ได้สนใจว่าลับหลังพวกนี้มันจะสะใจกันขนาดไหน อย่างน้อยถ่ายเอกสารก็เป็นงานที่ไม่ต้องใช้ความคิด ฆ่าเวลาไปได้เหมือนกัน
"เอ้ย ไปยอมมันได้ไงวะ" ไอ้จักร ผู้เห็นเหตุการณ์เดินมาบ่นอุบ ฉันมองหน้าเพื่อนแล้วยิ้ม ก่อนตอบ
"ตรงนั้นมันใกล้โยชิไง กรูคิดถึง อิอิ" ไอ้จักรมันทำหน้าเหย มันคงคิดว่าอีนี่แผนสูง
...........
เย็นนี้พี่อุยจะเลี้ยงวันเกิด พี่แกชวนคนหลายคนในออฟฟิศไปที่คอนโดของแก รวมทั้งพวกฉันด้วย งานนี้เราคงไม่พลาด
" จะซื้ออะไรให้พี่แกดีอ่ะ" ยัยปอร้อนรนเพราะยังหาของขวัญวันเกิดไม่ได้
"ไม่รู้ดิ แต่ฉันจะซื้อซีดีโป๊ให้พี่แกซัก 1 กุรุต" อันนี้คือความคิดชั่วๆ ของไอ้จักร
ส่วนฉันน่ะหรอ หุหุ ฉันเตรียมไปวันเกิดพี่แกด้วยการกินขนมปังไปแค่แผ่นเดียว
เมื่อตอนกลางวัน
....
งานเค้าเริ่มประมาณหนึ่งทุ่มนี่หล่ะ แต่ฉันก็แอบอาศัยรถพี่อุยไปด้วยเลยตั้งแต่เลิกงาน หลายคนกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันซะสวยเช้ง (เพื่ออะไร) แต่ฉันยังคงนั่งมอมแมมด้วยเสื้อผ้าชุดเดิมที่ใส่มาทำงาน
"เฟียซ ชอบกิน อาหารญี่ปุ่นหรือเปล่า" พี่อุยถามฉัน แกง่วนเตรียมอาหารเครื่องดื่ม อยู่สักพักแระ
"ชอบค่ะพี่" ในใจนึก กรูได้กินอาหารต่างเมืองกะเค้าซักที หุหุ พี่อุยใช้วิธีสั่งอาหารมาจากข้างนอกเสียส่วนใหญ่ ขาดเหลืออะไรพี่แกก็ออกไปซื้อมาเพิ่มเติมอีกที ฉันไม่ค่อยได้ช่วยอะไรพี่แกเลย ตั้งแต่มาถึงก็นั่งดูทีวีสบายใจเฉิบ จะอย่างมากก็แค่คอยเปิดประตูรับแขก เวลาพี่อุยไม่อยู่เท่านั้นเอง
"ตุ๊งเหน่ง" เสียงออดหน้าบ้านดัง ฉันใช้รีโมทกดสต๊อพหนังไว้ก่อน แล้วรีบลุกไปเปิดประตู
"แอ๊ดดด" ฉันเปิดประตู เจอยัยแมรี่เต็มๆ ควงแฟนมาด้วยสิ
"อ่ะ สวัสดีค่ะ" ฉันทักทายตามมารยาท
"อ้าว หล่อนมาด้วยหรอ ถ้าฉันรู้จะได้ไม่มา" (ตอนนี้รู้แล้วก็กลับไปสิวะ -*-) นังแมรี่ตอบกลับ มันควงแฟนมันเบียดฉันเดินเข้าไปในห้อง
"ยังไม่มีใครมาเลยหรอ" มันถาม ก็เห็นอยู่ว่าไม่มี ยังจะถามอีกนะ ฉันส่ายหัวตอบมันไป ยัยแมรี่ควงแฟนมันไปนั่งที่โซฟาที่ฉันนั่งดูหนังค้างไว้ มันกดรีโมทปิดทีวี แล้วหันไปเปิดเพลงบ้าบอคอแตกไรของแมร่งก็ไม่รู้ (สันดานเอ้ยยยย)
"ฟังเพลงนี่สิ เค้ากับเราสองคนมากเลยที่รัก" มันออดอ้อน ผัวหนุ่ม
"เพราะไหมคะ เดี๋ยวแมรี่เปิดให้คุณฟังหลายๆรอบ" อูแหว่ะ
ฉันทนฟังพวกมันสองตัวไม่ได้อีกต่อไป พี่อุยก็ไม่ส่งสัญญาณให้บ้างเลย ้ถ้ารู้ว่ามีอีนี่อยู่ฉันไม่มาจริงๆ นะ (ไว้ให้พี่แกห่ออาหารไปให้กินพรุ่งนี้) เรยหมดอารมณ์สนุกเลย กะว่าจะโทรไปเตือนจักรกะปอมันซักหน่อย แต่ไม่ทันแล้ว มันมาโผล่อยู่หน้าประตูเสียแล้ว
"ตาเถร" ยัยปออุทาน ฉันกับไอ้จักรหันหลังกลับไปดู พ่อคุณแม่คุณกำลังนั่งดูดปากกันเสียงดังจ๊วบจ๊าบบ อี๊
"อีบรรลัยเอ้ย" ฉันรีบหันกลับทันที รู้สึกเวียนเหียน อยากจะอาเจียนยังไงไม่รู้ เดี๋ยวรอให้กรูได้กินก่อนเถอะเมิง กรูอิ่มเมื่อไร กรูจะกลับให้ดู
...............
พี่อุยกลับมาอีกในไม่นาน แกหอบของพะรุงพะรังจนจะเดินแทบไม่ไหว พวกฉันกรูกันไปช่วยรับของมาจัดใส่จาน แขกมากันเพียบเลย และดูท่าจะหิวกันหมดแล้วด้วย พวกฉันจองพื้นที่ในครัวเล็กๆ เอาไว้กันแล้ว ถึงจะต้องทำตัวเหมือนพวกสังคมรังเกียจก็ต้องยอม ข้างนอกพวกอีนังแมรี่เพียบเลย
"อ่ะ ตามใจ อยากทานกันในนี้ก็แล้วแต่" พี่อุยตัดใจ หลังจากยื้อพวกฉันออกไปข้างนอกไม่สำเร็จ พี่แกเดินออกไปต้อนรับแขกข้างนอก ที่ตอนนี้เปิดเพลงกันดังสนั่น ทั้งเต้นทั้งกิน นี่ถ้าเมากันอีกหน่อย อาจจะมีเป็นปาร์ตี้มั่วเซ็กส์ก็ได้ ว่าแล้วก็สอดส่ายสายตา หาคู่กันไว้แต่เนิ่นๆ ดีกว่า อ๊ะ! เดินเข้ามาพอดี
"Where 's toilet?" โยชิ ถามขณะเดินเอาแก้วน้ำมาเก็บ วันนี้เค้าหนีบเด็กสาววัยรุ่นที่ไหนมาด้วยไม่รู้ ทำเอาอิจฉาตาร้อนกันเป็นแถว ฉันโบ้ยมือชี้ไปทางซ้ายมือ อย่างไม่ค่อยเต็มใจ
"Thank you" มันตอบ เชอะ เอากองไว้ตรงนั้นแร่ะย่ะ ทำกันได้
ไอ้จักรทำท่าจะเดินไปส่งมันที่ห้องน้ำ ฉันดึงมันเอาไว้ก่อน แผนสูงจิงๆ เลยนะเมิง กะจะไปประคองให้มันตอนฉี่เรยน่ะสิ รู้ทันน้า 555
"แหม กันท่าจิงเลยนะ ไม่รู้จะหวงก้างไม่ถึงไหน กินก็ไม่ได้กิน" ไอ้จักรเหน็บแนม ถึงไม่ได้กินก็หวังเคลมทางสายตานะยะ เดี๋ยวของมีตำหนิขึ้นมาจะทำไงหล่ะ แต่ก็นะ จนสุดท้ายก็อดหมดทุกคน ถูกเด็กหน้าละอ่อนคาบไปแดกซะแล้ว ถ้าเมียมันมารู้หละ คงเสียใจแย่
โยชิออกจากห้องน้ำมา ก็เดินถือแก้วเหล้า ไปขั้วเด็กคนนั้นไม่ยอมห่าง อายุเกิน 18 หรือยังก็ไม่รู้ เดี๋ยวมีบุญ ได้เจอคุณปวีณาซะร๊อก จะหาว่าไม่เตือน
ซัก ชม. ผ่านไป คนอื่นๆ เริ่มไม่แตะอาหารแล้ว (ไม่เว้นแม้แต่ไอ้ปอ ไอ้จักร) ฉันค่อยๆ เดินย่องออกไป กวาดอาหารจากข้างนอก โถๆๆ ของดีๆ ทั้งนั้น เหลือไว้เสียดายแย่ ทั้งอาหารไทย จีน ลาว ญี่ปุ่น แม่ไม่สนทั้งนั้น เอามือกวาดเข้าปากเรียบ
ท่าทางหลายคนกำลังจะถูกฤทธิ์แอลกอฮอลเล่นงาน สาวๆ หนุ่มๆ หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ทำนองเพลงจากโจ๊ะๆ มันส์ ก็กลับเปลี่ยนมาเป็นเพลงช้า หวานๆ อย่างอัตโนมัติ ฉันเห็นพี่อุยกำลังเคลียร์ถ้วยจานที่ทานแล้ว และทำความสะอาด พี่แกไม่ดื่มเยอะเท่าไร ผิดกับนังแมรี่ ที่เมาแอ๋ จนแทบจะแก้ผ้าวิ่งรอบห้องอยู่แล้ว
"หนายยๆ เหล้าอยู่หนายย" เสียงนังแมรี่พูดจาอ้อแอ้ๆ ลำบากคนอื่นวิ่งหาเหล้ามารินใส่แก้วให้มันจนวุ่น
"เห่อะๆ ดีมาก เชื่อพี่นะรุ่งทุกคนโว้ยย แต่..ถ้าหือนะ .." นังแมรี่ขี้เมา พูดจาเลอะเทอะไปใหญ่ ฉันไม่แปลกใจที่ผัวมันไม่ห้ามซักคำ เห็นมันกำลังนั่งคั่วสาวคนนึงในออฟฟิศเราอยู่ แต่ไม่คุ้นหน้าเท่าไร หลังจากนังแมรี่เมาจนหมดสภาพ นอนจมกองอ๊วกอยู่บนโซฟา ผัวมันก็พาสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนนี้ เข้าไปเล่นจ้ำจี้ในห้องนอนพี่อุย (รู้ทีหลัง) กันอย่างไม่อาย ช่างกล้า
แต่พวกฉันสามคนก็ไม่ได้ทันได้อยู่จนเห็นช็อตนั้นหรอกนะ พอทุกอย่างเริ่มไม่เป็นปาร์ตี้อย่างที่คิด ฉันก็ขอตัวกลับ (พร้อมแพคอาหารใส่กล่อง) บ้านโดยมีจักรไปส่งพวกเราทีละคน เริ่มจากส่งฉันก่อน เราเมาท์กันไปตลอดทาง พูดถึงคนนู้นทีคนนี้ที แต่หนักๆ คงเป็นเรื่องนังแมรี่นี่แหล่ะ นังมารร้ายในสายตาพวกฉัน
"เออ เอาว่ะ พรุ่งนี้ ค่อยเมาท์ต่อ" ฉันลงจากรถ แล้วบอกลาเพื่อนๆ พร้อมกับปิดประตูรถ
จักรค่อยๆ ถอยรถ และขับออกไป
เน่าเฟะ...ไม่น่าเลยกรู๊...
-
:angry2: :angry2:ชิชะ ยัยแมรี่ทำท่าสวย ใส ไฮโซ :angry2: :angry2: พอเหล้าเข้าปากก็หมดสภาพเปนกุลีข้างทาง :laugh5: :laugh5: สู้น้องแบะก็มะได้ ตลกบริโภคอย่างเดียว :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
-
:ฮึ่มม:จะไปดักตบ..นังเบิ้ม..กะนังแมรี่....ใครจะไปด้วยกันบ้าง....? :pigangry2:
-
ตามไปเชียร์อย่างเดียวได้มะคับ :kikkik: :kikkik: :kikkik: มะชอบใช้กำลัง แต่ชอบไปเปนไทยมุง :pandalaugh: :pandalaugh:
-
กรรมสนองทันตาเห็นเลยนะ555
-
ลงชื่อ สมทบดักตบ คับผม
ฮ่าๆๆ
(อ่ะ ล้อ เล่นนนนนนน)
ไปเปนไทยมุงด้วยดีก่า กรั่กๆ
-
แมรี่เปลี่ยนเป็นเมรีขี้เมาซะแล้ว :laugh3:
-
เหอะ ๆๆ ขอเป็นไทยมุงด้วยคนดิ เด๋วส่งใครไปเป็นตัวแทนตบนังแมรี่ดีหว่า เราหลบข้างหลัง :laugh3: :laugh3:
...
ฝุ่นคลุ้งยังไม่ทันหาย ฉันเดินจะเข้าบ้าน แต่ต้องสะดุดกึก ใครก็ไม่รู้ยืนอยู่หน้าบ้าน หอบของพะรุงพะรัง ฉันพยายามจะเพ่ง แต่ด้วยเวลานี้แสงมีอยู่น้อยนิด ฉันเลยละความพยายาม และตัดสินมันโดยสัญชาติญาณทันทีว่า คนบ้า ชัวร์
เอาไงดีหล่ะ ไม่กล้าเข้าบ้าน แถมไอ้บ้านั่น ยังเดินวนไปวนมา เห็นเป็นเงาดำตะครุ่ม ๆ น่ากลัวอิ๊บหายย ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กะจะโทรเรียกเทด สะ กิด มาเก็บไปทำลูกชิ้นซักหน่อย แต่พอดี๊ สายเข้า ฉันเห็นเงาดำๆ หันมาจ้องตามเสียงใหญ่เรย เอาหล่ะซี่ มันรู้ตัวแล้ว
ฉันต้องรีบแจ้นหนี ไอ้ บ้านั่นเดินเข้ามาทางฉัน โทระส่งโทรศัพท์ เรยไม่ได้รับกันพอดี เอาชีวิตรอดไว้ก่อนดีกว่า
"อีายยย อีแบะ เมิงจะวิ่งหาโคด พ่อ โคด แม่เมิงหรือไง" อ๋าา เงาดำๆ ตะโกน
เหอๆๆ ฉันหยุดเท้ากึ้ก หัวแทบคะมำ เสียง..
"อีบริทย์" ฉันทบทวนกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะสาวเท้าวิ่งกลับไปอย่างรวดเร็ว ดีใจมากๆ ดีใจสุดๆ บอกไม่ถูกเลย น้ำตาแทบไหล อีบริทย์ อีเชี่ยยย
+ + + + + + + +
"E ดก ทองง กรูยืนรอจนเยี่ยวแฉะเกงในไปหมดแล้ว เพิ่งจะมา" อีบริทย์บ่นไม่เลิก มันอาบน้ำเพิ่งเสร็จ เลยนั่งเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดหัวเปียกๆ อยู่หน้ากระจก มีรอยหยดน้ำเปรอะตามพื้นเป็นทาง ฉันเอาเท้าหนีบผ้าขี้ริ้วตามเช็ด
"แล้วทำไมไม่โทรหากรูหล่ะ อีเชี่ยย" ฉันถาม แมร่งบอกรอฉันตั้งแต่ 5 โมง โทรศัพท์ก็มี ไม่กริ๊งกร๊างไปบอก
"อีสาด กรูโทรจนปุ่มโทรศัพท์กรูบุ๋มไป 8 ปุ่มแระ ไม่เคยระแคะระคายเมิงเรยใช่ไหม" มันพูดจบ ฉันรีบคว้าโทรศัพท์มาดู แห่ะๆ มีสายไม่ได้รับจริงๆ ด้วย หลายสายอยู่เหมือนกัน บางทีฉันอาจเห็นแล้ว แต่ไม่ได้โทรกลับก็ได้ เบอร์แปลกๆ น่ะเป็นบ่อย
"เออ เอาเหอะว่ะ มาจนถูกก็เก่งแระ แดกไรยังหล่ะ" ฉันวางโทรศัพท์ลงบนที่นอน และเดาได้ว่ามันต้องยังไม่ได้กินไรมาแน่ๆเลย
"ยังเลย เมิงหล่ะ แถวนี้มีไรกินมั่ง" อีบริทย์แขวนผ้าเช็ดตัวที่เช็ดผม ไว้กับราวตากผ้าในห้อง ฉันจำได้มันใช้ผ้าผืนนี้มาตั้งนานนน แล้ว
"กรูอิ่มจัดแล้วเชี่ย นี่กรูมีของดีมาให้เมิงกิน" ฉันโดดลุกจากเตียง เดินไปหยิบห่ออาหารหลากชนิด ที่บรรจงแพคมาจากบ้านพี่อุยอย่างสวยงาม แกะออกมา
"อีสาดด ข้าวหมา" โถ อีบริทย์พูดซะเสียเลย - -* ก็เมิงวิ่งไล่กรูซะขนาดนั้น มันก็ต้องเละเป็นธรรมดา (แต่เหมือนข้าวหมาจิงๆ แหล่ะ)
"แดกๆ ไปก่อนเหอะ ของดีทั้งนั้น" ฉันยื่นห่ออาหารให้เพื่อน พร้อมโยนจานช้อนส้อมให้มันชุดนึง ป่านนี้ ร้านข้าวที่ไหนมันจะเปิด
ด้วยความหิว อีบริทย์จับช้อนได้ก็โซ้ยไม่ยั้ง ทั้งไทยจีนฝรั่งอินเดีย ตอนนี้กรูก็แยกไม่ออกแระว่าอะไรบ้างน่ะ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา อีบริทย์ซัดกระจาย
ไม่อยากจะบอกว่าคืนนั้นฉันมีความสุขแค่ไหน ฉันเคยคิดว่าชีวิตฉันจะห่างจากพวกเพื่อนสองตัวนี้ไม่ได้ (บริทย์ ต๋อง) แต่ความเป็นจริงก็ต้องทำให้เราห่างกัน อย่างที่หลายคนรู้ ฉันเรียนจบก็เข้ามาเรียนต่อในกรุงเทพ และทำงานที่นี่ ส่วนอีบริทย์กับอีต๋อง แม้ไม่ได้เรียนต่อแล้วเหมือนกัน แต่ชีวิตก็แตกต่างกันสิ้นเชิง ต๋องเลือกที่จะหนีพ่อมันไปอยู่กับเพื่อนมัน (ตอนเรียน) ที่พัทยา มันเปิดแผงขายข้าวแกงราคาถูกอยู่แถวนั้น มีคนมาอุดหนุนเยอะเชียว แต่กำไรหลังจากแบ่งกันทุกคนแล้วก็เหลือนิดหน่อย ส่วนอีบริทย์ สืบสานกิจการพ่อแม่มัน ปล่อยเงินกู้ และนอนเก็บดอกเบี้ย อยู่บ้านนอกนั่นแหล่ะ
"กรูว่าเมิงเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ" อีบริทย์พูด ก่อนจะหยิบแก้วน้ำมาซดเข้าไปเสียงดัง จนเกือบสำลัก
"ตรงไหนวะ" ฉันถาม ทีเมิงไปฉีดซิลิโคนมาจนแน่นไปทั้งหน้า กรูยังไม่ทักเรย
"ไม่รู้ดิ" อีบริทย์ส่ายหัว ก่อนจะหันไปโซ้ยข้าวต่อไป โถ อีนี่
ฉันเหมือนได้นั่งไทม์แมชชีนย้อนเวลากลับไป ความรู้สึกเก่าๆ มันกลับมาอบอวลอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ นี้อีกครั้ง นี่ถ้ามีอีต๋อง อีกคนหล่ะใช่เลย ถึงตอนนั้นนะ อะไรๆ ก็ไม่กลัวแล้ว
อีบริทย์แดกเสร็จ ก็จัดการล้างจานคว่ำไว้ให้เสียเรียบร้อย ฉันช่วยจัดกระเป๋าเสื้อผ้าที่มันอุตส่าห์แบกมาอย่างยากลำบาก ท่าทางจะอยู่เป็นเดือนเลยล่ะม้างน่า (ยิ่งนานยิ่งดี)
"อยู่กี่วัน" ฉันถาม
"2-3 วัน ก็กลับแล้ว" มันตอบ ฉันหน้าเบ้
"รีบกลับทำไม"
"กลับไปส่งข่าวไอ้เอกไง กรูเนี่ยเป็นขี้ข้าให้กับพวกเมิงผัวเมียอยู่แค่นี้แหล่ะ" อีบริทย์ตอกกลับ
เอกไม่เห็นบอกฉันล่วงหน้าสักคำว่าบริทย์จะขึ้นมาหา สงสัยกะจะเซอร์ไพรส์นั่นละ ฉันกางเศษกระดาษยุ่ยี่ ออกมาดู เป็นที่อยู่ฉันและเบอร์โทรศัพท์ มีวาดเป็นแผนที่เล็กๆ อยู่ท้ายกระดาษ ลายมือเอกเองฉันจำได้ดี โชคดีมากๆ ที่สองคนนี้ไปเจอกันในเมืองที่บ้าน ฉันขาดการติดต่อกับอีบริทย์ไปนาน เนื่องจากแมร่งเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์เป็นว่าเล่น
"บ้านกรูสบายดีไหม" ฉันถาม
"ก็ดี แต่พี่เอ เค้ามีเมียแล้ว เมิงรู้หรือเปล่า เมียแก่กว่า 6 ปี" อีบริทย์เล่ามาเป็นฉากๆ จิงดิ ไอ้เอมีเมียไม่ยอมบอกซักคำ นึกไงไปเอาเมียแก่หว่า
"อยู่บ้านกรูด้วยกันน่ะหรอ" ฉันซัก อีบริทย์ส่ายหัว
"แยกไปแล้ว เช่าบ้านยัยนาอยู่"
เอ๋า ยังงี้ใครจะดูแลพ่อแม่หล่ะ แก่ตัวลงทุกวัน หวังจะพึ่งไอ้เอ็ม ก็... เฮ้อ ฉันถอนหายใจออกมา
"ไม่ต้องเป็นห่วงไป พ่อแม่เมิงเค้าแข็งแรงดีอยู่ กรูไปเที่ยวหาอยู่บ่อยๆ บ่นแต่คิดถึงเมิงนั่นแหล่ะ ไงหล่ะ หายหัวไปเลย โดนผัวทิ้งก็น่าจะกลับบ้าน ไปเยี่ยมพ่อแม่ซักหน่อยก็ไม่เอา" อีบริทย์พูดซะยืดยาว กรูอยากไปจะแย่ แต่ยังไม่มีโอกาสเลย
เราเก็บของเข้าที่เข้าทางแล้ว ก็ล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยอ่อนทั้งคู่ ดึกๆ ตอนพลิกตัว หันมาเห็นหน้าอีบริทย์ ฉันก็ผวาชอบกล หน้าเดิมก็ดีอยู่แล้ว ไม่รู้จะไปทำทำไมศัลยกรรม ออกมาดูหน้าบวมๆ ไงไม่รู้
แต่ว่า อย่าเพิ่งรีบกลับนะเมิง อีหน้าแปลก
*************************************************************
-
: 222222: : 222222: ดีจังคับ เพื่อนที่มาเปนกำลังใจเวลาที่คุณแบะมีปัญหา : 222222: : 222222: ว่าแต่เมื่อไหร่คุณเอกจะได้กลับมาหาคุณแบะซะทีอ่ะคับ :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
-
มาให้กำลังใจน้อง พรหล้า :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
ดีจังน้ามีเพื่อนข้างเวลาทุกข์ใจเนี่ย :loveu:
-
:really2:ฮ้า...........
-
:110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
ตามมาเชียร์คุณแบะ สู้ๆเน้อ
-
มีเพื่อนมาคงหายเหงาไปหลายวันนะครับ :เฮ้อ:
-
เพื่อนมา หายเหงา
เด๋วพอเขากลับไป ก้อกลับมาเหงาเหมือนเดิม
คุนแบะก้อกลับไปพร้อมกะบริทย์เลยจิ
เอิ้กกกก
-
เกาะติดหนึบ :-[
-
..........อีหน้าแปลก!
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
เช้าวันนี้อีบริทย์ตื่นมาคงไม่เห็นฉัน ก็ตอนฉันลุกออกมาทำงานมันยังไม่รู้สึกตัวซักแอะ เมื่อเช้าเอกโทรมา ฉันเล่าเรื่องวิ่งหนีกันให้ฟัง เอกขำใหญ่เลย ก็เพราะเอกนั่นแหล่ะน้า เลยพลอยตกกะใจกันหมด
มีข่าวดีมาบอกกับทุกๆ คน ในอีกไม่นานนี้ ฉันกับเอกคงได้เจอกันอีกครั้ง ที่ทำงานเก่าของเอกใจดีมาก เค้าคิดเงินคืนให้เอกทุกบาททุกสตางค์แต่ไม่สามารถรับแทนได้ เอกคงถือโอกาสตอนมายื่นเรื่องเรียนต่อปริญญาโท ไปรับเงินส่วนนี้ด้วยก็ได้ ก่อนจะเลยมาเยี่ยมฉันที่บ้านน่ะนะ
ฉันตื่นเต้นมาก ไม่รู้ทำไม ทั้งที่ก็ได้คุยกันทุกวันอยู่แล้วอ่ะนะ ช่วงนี้ทำให้ชีวิตฉันดูสดใสขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าอิ่มเอิบ ทำงานยิ้มแย้มแจ่มใส ฉันเพิ่งจะเข้าใจที่อีบริทย์มันบอกว่าฉันเปลี่ยนไป อาจจะเพราะความสุขที่ฉันเคยชิน มันละลายจางหายไปจากสีหน้าฉันจนหมดนานแล้ว
เสียงโทรศัพท์ดัง อีบริทย์เพิ่งตื่น
"เมิงอยู่ไหน" เสียงอีบริทย์พูดเบาจนแทบไม่ได้ยิน
"เออ กรูทำงาน เมิงตื่นแล้วหรอ" ฉันตอบ ในขณะที่มือก็กำลังพิมพ์งานอะไรซักอย่างให้วุ่น
"เอ้ออออออ" (เดาว่าเสียงบิดขี้เกียจของมัน)
"เออๆๆ เมิงอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จก่อน แล้วออกมารอกรูหน้าปากทางนะ ไปแดกข้าวกัน" ฉันกระเกรียมไว้หมด กะจะแนะนำ ปอ กะไอ้จักรให้รู้จักอีบริทย์ไว้ด้วย อีบริทย์รับคำด้วยน้ำเสียงที่ฉันแทบไม่เชื่อว่ามันลืมตาแล้ว
ฉันวางสายจากมัน แล้วรีบหันมาเคลียร์งานให้เสร็จก่อนจะเที่ยง ปอกับจักรดูเหมือนงานจะไม่ยุ่ง พวกมันนั่งโบกแป้งรอออกจากออฟฟิศกันเต็มที่ โบกขนาดนี้ โดนแดดคงร่อนออกมาเป็นแผ่นๆ กันพอดี
....
ฉันเลือกร้านข้าวหน้าเป็ดแถวนี้เป็นที่สังสรรค์ของพวกเรา อีบริทย์แต่งองค์ทรงเครื่องแบบสุดชีวิต ใส่เสื้อลายเสือดาว กับกางเกงรัดรูปอารบิคสีดำ พร้อมกับเมคอัพด้วยสีสันสายรุ้ง ในความคิดฉัน ฉันว่ามันแปลกๆ แต่เอาวะ ถ้าเมิงคิดว่าสวยกรูก็จะไม่ขัด
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" ไอ้จักรยื่นมือไปเช็คแฮนด์เพื่อนสาว ฉันเอาตะเกียบเคาะหัวมันไปหนึ่งที
"ไม่ต้องเก๊กแมน ไอ้จักร คนกันเอง" ฉันเหน็บ ดูซิ เพื่อนสาวกรูตาเยิ้มหมดแล้ว
"เอ๋าา ป่าเดียวกันก็ไม่บอก" อีบริทย์ค้อนขวับ ได้ข่าวว่ามันมีแฟนแล้วเป็นเด็กแถวหมู่บ้าน ยังไม่ได้ถามมันซักที
"5555" ยัยปอเอาแต่หัวเราะ นังชะนีหลงป่าเอ้ย
เจ้าของร้านทยอยเอาข้าวมาเสิรฟทีละจาน มันยังคงดูน่ากินเหมือนครั้งก่อนที่เคยมา แต่กระนั้นก็ยังคงได้น้อยคือเก่า ข้าวของกรุงเทพมันแพ๊ง แพง ฉันอดเป็นห่วงเพื่อนสาวไม่ได้ อยู่บ้านนอกเรากินข้าวเท่ากาละมัง ตอนฉันมาแรกๆ ก็บ่นอุบไม่เคยขาด แต่ 2 ปีกว่าแล้วนี่นะ ร่างกายมันก็ปรับตัวเป็นธรรมดา
"พอแดกไหมเนี่ย เมิงอ่ะ" ฉันกระซิบถาม อีบริทย์ทำหน้าอายๆ พร้อมชูนิ้ว 2 นิ้ว (ขอเบิ้ล) ฉันหัวเราะ เมิงจะแดกเท่าไรก็แดกไปเฮอะ จ่ายใครจ่ายมันละกัน...
"อื้มม เบส เอ้ยยย.. จะให้เรียกว่าเบส หรือ บริทย์ดี" ไอ้จักรเริ่มสับสน เป็นดังที่คิดไว้ ทั้งไอ้ปอ ไอ้จักรต่างถูกคอกับอีบริทย์กัน เพราะด้วยความมันเป็นคนซื่อๆ เซ่อๆ แต่จริงใจ
"เรียก บริทย์ก็ได้ ค่ะ ไฮโซดี" อีบริทย์ตอบ
"555 บริทย์ รู้จักกับเฟียซมานานหรือยังอ่ะ" ไอ้จักรถาม อีบริทย์ทำหน้างงเต๊กก ลืมเตี๊ยมกะแมร่งเลย เรื่องชื่อใหม่ ฉันสะกิดขามันใต้โต๊ะ ยิกๆ แต่ไม่ทัน
"อีแบะ น่ะหรอ" มันเอานิ้วชี้ จี้ที่หน้าผากฉัน หมดกันกรู เพิ่งรู้ตัวว่าชื่อเก่าตัวเองมันอุบาทว์ขนาดไหน คราวนี้เป็นนังปอ ไอ้จักร ที่ทำหน้างง งวย
"โอ๊ยย อีนี่มันชื่ออีแบะ อยู่หมู่บ้านเดียวกันนี่แระ เล่นกันมาแต่เด็ก เพิ่งจะแยกกัน ตอนมันตามผัวมาเรียนกรุงเทพนี่ละ" อีบริทย์ใส่ชุดใหญ่ ฉันเอามือเบิร์ดกะโหลกมัน เพื่อแสดงความขอบใจ อย่างสุดซึ้ง - -"
"พอแระ แดกข้าว" ฉันตวาด ก่อนที่มันจะเผาฉันเป็นจุล ไอ้จักร กะ ยัยปอ ยังทำท่าขำฉันแบบไม่ให้มีเสียงเล็ดลอด เดี๋ยวแม่ตบซะร๊อกก
=======================================
พวกเราเล่าเรื่องนังแมรี่มารร้ายให้อีบริทย์ฟังพอหอมปากหอมคอ นึกไม่ออกเรยจริงๆ ถ้ามันรู้ว่าสามีมันไปจุ๊กกะดุ๋ยส์กับยัยนั่นวันนั้น จะเป็นยังไง อีบริทย์คงก้ำกึ่งจะเชื่อหรือไม่เชื่อดี ว่ามีคนร้ายขนาดนั้นอยู่อีก จนมันเจอกับตัวนี่หล่ะ
"แป๊นนนนนนน อยากตายหรือไงยะ อีตัวประหลาด" อีบริทย์ตกกะดุ้ง ดันเดินอ้อยอี๊เอียงตรงถนน ฉันดึงเพื่อนให้รีบเดินเข้ามาในฟุตบาท อีบ้าที่ขับรถนั่นไม่ใช่ใคร เจ๊แมรี่นั่นแล
"แหม :-)กก จะรีบไปตายหรือไง" อีบริทย์ตวาดตามหลังตูดรถไป แต่ฉันคาดว่ามันคงไม่ได้ยิน ไม่ง้านคงถอยรถกลับมาแล้ว
"ใจเย็นเว้ย" ฉันปรามเพื่อนสาว "อีนี่แหล่ะ ที่พวกกรูพูดถึงอ่ะ" ฉันพยายามลากอีบริทย์ให้เดินต่ออ่ะ แต่มันก็ยังดูจองล้างไม่เลิก
"อีสาดด ระ Yam" อีบริทย์สบถใส่ทิ้งท้าย ฉันรู้สึกใจหายเหมือนกัน เพราะไม่ได้ยินคำพูดพวกนี้มานาน เอิ๊ก อีเอิก (แต่แอบสะใจ และเห็นด้วยเต็มๆ)
อีบริทย์ไม่อยากกลับไปนอนรอฉันอยู่ที่ห้อง ฉันเลยแนะให้มันไปเดินเที่ยวตลาดใกล้ๆ ไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็ดีกว่าอยู่เฉยๆ หวังว่ามันคงจะไม่หลงนะ บังเอิญลืมเขียนชื่อที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อมันไว้ด้วยอ่ะ (ล้อเล่น)
ฉันแยกกันกับมันที่หน้าบริษัท ก่อนจะรีบเดินกลับเข้าออฟฟิศกัน มันเกินเวลามา 5 - 10 นาทีแล้ว
ลิฟท์เปิดออก เราสามคนแยกกันไปตามที่ ฉันบังเอิญต้องเดินผ่านพวกอีเบิ้มพอดี คิดว่าคงจะมีอะไรไม่ธรรมดาเกิดขึ้นอีกเป็นแน่ และก็คาดไม่ผิด
"อร๊ายยยยยยยยยยยยยยส์ๆๆๆ " อีเบิ้มโทรศัพท์อยู่ดีๆ อีเบิ้มก็กรี๊ดแตกขึ้นมาดังจนฉันสงสารคนที่อยู่ปลายสาย เป็นบ้าอะไรอีกหล่ะ แค่กรูเดินผ่าน
"เร็วๆ พวกเรา ไปใต้ตึก" อีเบิ้มร้องเรียก
...
....
.....
"เจ๊แมรี่ กำลังตบกับกระเทยที่ไหนไม่รู้ ไปดูกันเร็ววว" พูดจบพวกมันวิ่งกรูกันไปลงลิฟท์
ฉันนึกในใจว่าอีแมรี่ท่าทางจะโรคจิต มีเรื่องกับใครเค้าไปทั่ว แล้วนี่ใครอีกหล่ะ กระเทยที่ไหน ไม่รู้? เอ๊ะ....
ฉันวิ่งตามไปกดลิฟท์รัว มือเป็นระวิง
-
มาให้กำลังใจคุณบริทย์คับ :loveu: :loveu: เดาเอาว่าคงมะมีใครนอกจากคุณบริทย์ที่จะลงไม้ลงมือกับชะนีแมรี่ :laugh3: :laugh3: :laugh3: คนอย่างนี้ต้องโดนซ้าบ้าง มะงั้นก็คงมะสำนึก :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
เชียร์คุณบริทย์เตมที่คับผม
คุนแบะก้อร่วมประเคนหมัด+เท้าซักโหล 2 โหลก้อดีนะ ฮ่าๆๆๆ
คุนบริทย์จงชนะ ซ๊าธุ!
-
หึๆ ศึก กระเทย vs ชะนี เริ่มขึ้นเเล้วครับทุกท่าน 555 :laugh5:
-
:110011: :เชิป2:
บริทย์ สู้ๆ บริทย์สู้ตาย
เชียร์เต็มที่ ตบนังแมรี่กระจายๆๆๆๆ
-
อ๊ายยยย บริทย์ เพื่อนสาว สุดยอดค้า :laugh5:
ตบมันให้ตายไปเลยนะ สะใจกรูจิง ๆ เลยวุ้ยยยย :laugh3:
รู้สึกพักนี้ไมกรูสาวจังฟ่ะ อิอิอิ :haun5:
-
รู้สึกจะเป็นคู่แข่งกินกันไม่ลงมาหลายสมัย
-
:เชิป2: :เชิป2: :เชิป2: :เชิป2: :เชิป2: :เชิป2: :เชิป2: :เชิป2: :เชิป2: :เชิป2:
-
เจ๊ บริทย์ ตบมัน ๆ ตบ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ กระทืบด้วยก็ได้ไม่มีใครว่า :beat: :beat: :beat:
-
:laugh5: :13223: :fire: :beat:
-
:amen: :amen: มาสวดมนต์ส่งวิญญาณชะนีแมรี่คับ :amen: :amen: ว่าแต่คุณบริทย์ต้อง :beat: :beat: :beat:ให้หนักๆนะคับ เอาแบบมะต้องฟื้นเลยยิ่งดี :ฮึ่มม: :ฮึ่มม:
-
5555 ทายถูกกันป่าว :laugh3: :laugh3:
***********************************************
ฉันผุดออกจากลิฟท์มาได้ ก็รีบวิ่งออกไป เห็นพวกอีเบิ้มเดินไปทางลานจอดรถ พร้อมกับไทยมุงอีกจำนวนหนึ่ง ใช่แน่ๆ
"อีกระเทย [^_^] ดอก ทองงง" เสียงยัยแมรี่กรีดร้องดังมาแต่ไกล ฉันยอมรับว่าใจไม่ดีเลย จึงเร่งฝีเท้าเข้าไปอีก มัวแต่ติดๆ ขัดๆ พวกไทยมุงนี่แหล่ะ กว่าจะฝ่ามาได้
"อ๊ายย อีกาาหรี่ ขับรถส้นตรีนแบบนี้ ใบขับขี่ซื้อมาหรือยังไงยะ" เสียงคู่กรณีตอบโต้ได้ดังไม่แพ้กัน ไม่ใช่แระ คู่กรณีเป็นกระเทยสาวที่ไหนไม่รู้ ตัวเล็กรูปร่างสันทัดพอกัน คาดว่าจะบาดหมางกันเรื่องขับรถ ฉันสังเกตุเห็นมอเตอร์ไซด์คู่กรณีล้มอยู่ ข้าวของกระจัดกระจายไม่เป็นท่า
"หนอย ปากดีนักนะเมิง ขอแม่ตบหน่อยเถอะ" ยัยแมรี่จะวางมวยอีกแล้ว แว่วว่าพูดงี้มาสองรอบแต่ไม่ตบซักที พวกยัยเบิ้มรีบเข้าไปห้ามทั้งสองฝ่าย ด่ากันไปกันมาอยู่สักพัก ก็เรียกตำรวจมาเคลียร์หล่ะมั้ง ฉันอยู่ไม่ถึงจบ โล่งใจไป...เฮ้อ
(ใครเสียพนัน จ่ายมาซะดีๆ)
+ + + + + + + +
"ก๊าากกก เสียดายชิบ หาย กรูน่าจะอยู่ด้วย จะได้ช่วยด่ามันอีกแรง" อีบริทย์หัวร่อชอบใจหลังทราบเรื่อง ตอนเกิดเหตุมันนั่งรถแท๊กซี่ออกไปนานแล้ว กลับมาพร้อม เนื้อสัตว์ และผักสด เครื่องปรุงรส อีกจำนวนหนึ่ง
"หลายครั้งแล้วเหมือนกันนะเนี่ย เรื่องอีแมรี่ขับรถน่ะ" ฉันเสริม เพราะเอกก็เคยโดนมันจะเฉี่ยวเอาซะครั้งนึง อย่างตั้งใจ
"ดีๆ ให้แมร่งตายๆไปซะ" อีบริทย์บอกอย่างสะใจ มันนั่งเด็ดผักได้กองเบอเร่อ เฮ้อ วันนี้ก็จะได้กินกับข้าวที่อยากกินซักทีสินะ ในเมืองหากินย๊าก ยาก
"มันจะพาลเอาคนไม่รู้ อีโหน่อีเหน่ ตายไปด้วยน่ะสิ" ฉันพูด
"เออว่ะ ง้านเปลี่ยนๆ ขอให้มันโดนผัวทิ้งซะเลยเป็นไง" อีบริทย์กลับคำ ไปแช่งเค้าระวังจะเข้าตัวกันหมด ซวยเลยทีนี้ ฉันส่ายหัวเลิกลั่ก ในมือยังช่วยหั่นเนื้อเป็นชิ้นเล็กๆ ใกล้จะเสร็จแล้ว
"ก็อย่างที่เล่าให้ฟัง แค่นี้ผัวแมร่งก็ไม่ไว้หน้ามันเลย" ฉันอดนินทาไม่ได้ เพราะเรื่องมันกำลังแดง เป็นขี้ปากให้เมาท์กันทั่วออฟฟิศ จนฉันแทบจะไม่เชื่อเลย ว่านังแมรี่มันจะไม่รู้
"เหอๆ ได้กับชะนีมันยังไม่สะใจ ให้ผัวมันเป็นเกย์ หรือให้แมร่งได้กับกระเทยไปเลย ฮ่าๆๆๆ แค่กรูคิดนะ กร๊ากกๆ" โห อีบริทย์นี่มันแค้นฝังหุ่นจริงๆ เลย กะจะให้มันอกแตกตายไปข้างนึงเลยหรอเนี่ย อีนี่ยังซาดิสต์ บ้าพลังเหมือนเดิม
"สงสารมันเฮอะ ผู้หญิงเหมือนกัน " ฉันแอบขี้ตู่ เหมารวมซะเรย คริคริ
"ว่าแต่ว่า ผัวมันนี่เลวได้ใจจริงเลยนะ" ความจริงเรื่องผัวเมีย ไม่ควรยุ่ง แต่ครั้งนี้ ขอที
"ผู้ชายแมร่งก็เป็นเงี้ยะแหล่ะ เอามือคลำ ใครไม่มีหางก็เอาหมด" อีบริทย์พูด ตอนนี้มันเด็ดผักเสร็จแล้ว ผักสดน่ากินดีแท้
"แหว่ะ กรูหล่ะเกลี๊ยด เกลียด ผู้ชายแบบเนี้ยะ " ฉันพูดในขณะที่เร่งมือหั่นเนื้อให้เสร็จ น้ำลายสอแล้ว
...
...
....
"เอ้ออ.. เมิงก็ระวังๆ ไว้เหอะ"
"โบราณว่า เกลียดยังไง จะ ได้ ยัง งั้น" อีบริทย์พูด
ฉันมัวแต่คิดตามที่มันพูดเลยเผลอทำมีดบาดนิ้วไปซะอีก อีสาดด พูดมาได้
.....
โอ๊ย อร่อย..
เราทำกับข้าวกินกันแบบง่ายๆ (แต่หากินยาก) เป็นเนื้อลวกจิ้ม ราดน้ำจิ้มแซ่บๆๆ กินแกล้มกับผักสดหลายชนิด หรือถ้าจะจิ้มกับน้ำพริกก็ย่อมได้ รสชาดอร่อยอย่าบอกใคร เราสองคนกินกันจนพุงกางไปแล้ว เนื้อยังเหลืออีกกว่าครึ่ง ให้ได้เก็บไว้กินวันหยุดพรุ่งนี้กันได้อยู่อีก หุหุ
ฉันเก็บกับข้าวและผักสดใส่ตู้เย็นไว้ ส่วนอีบริทย์ล้างจานชามให้เป็นมันเลี่ยม เฮ้ออ.. ทั้งอร่อย ทั้งมีความสุข ฉันพลันลืมปัญหาต่างๆ ที่เคยทับถมมาในจิตใจฉันไปหมดสิ้น นึกแล้วก็อยากให้อีต๋องมาอยู่ตรงนี้ด้วยเสียอีกคน
"คิดถึงอีต๋องเนอะ" ฉันพูด ตัวนอนแผ่หราอยู่บนเตียง
"ไว้เราไปเยี่ยมมันกันดีไหม" อีบริทย์นอนหันข้างมือเท้าหัวคุยกับฉัน มันอยู่บ้านนอกคนเดียวก็คงจะเหงาคิดถึงพวกฉันไม่น้อยเหมือนกันแร่ะ
"กรูว่าช่วงสงกรานต์ กรูจะลากลับบ้าน" ฉันเล่าแผนการณ์ที่มีอยู่ในหัวให้มันฟัง ในใจนึกหวังว่าจะเจออีต๋องที่นั่น เพราะจะให้มีโอกาสหยุดยาวๆ แต่ละที คงอีกนาน
"เออ แล้วเราก็ไปเยี่ยมพ่อผัวแม่ผัวเมิงด้วยเลย ดีไหม" อีบริทย์แหย่ฉัน ฉันฟาดมันด้วยหมอนข้าง มันรีบปิดหน้าใหญ่
"ดอกก กรูทำมาแพงนะเมิง" มันบ่นอุบ มือสองข้างขยับซ้ายขวา จับดั้งให้เข้าที่
555 กลัวซิลิโคนมันจะไหลรอดรูจมูกเมิงออกมาหล่ะสิ แน่นไปทั้งหน้าเรยอ่ะนะ จะว่าสวยขึ้นกรูก็ว่า ของเก่ายังจะดูดีก่าเสียอีก สวยธรรมชาติ (ลงโทษ) น่ะเมิง เข้าใจไหม หุหุ
......
====================================
วันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุด ฉันไม่ได้พาเพื่อนออกไปเที่ยวไหนเลย (เพราะไปไม่ถูกเหมือนกัน) เรานอนดูหนังกันอยู่ที่บ้าน เอากลับข้าวเมื่อวานมาอุ่นกินกัน กินอิ่มก็หลับ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
พรุ่งนี้แล้วสินะ อีบริทย์จะกลับน่ะ เฮ้อออ - -"
"อยู่ต่ออีกซัก 2 วันสิ" ฉันยังไม่อยากให้มันกลับเลย เพราะมันแท้ๆ ทำให้ฉันมีชีวิตชีวาขึ้นมาเนี่ย
"พ่อแม่กรูเขาจะไม่อยู่บ้านน่ะสิ กรูต้องรีบกลับ" อีบริทย์พูด ห่างบ้านมาคงคิดถึงบ้านแล้วมั้ง ฉันยิ้มให้เพื่อนสาวอย่างเข้าใจ ยังไงก็ฝากตังค์และความคิดถึงไปให้พ่อแม่กรูด้วยละกัน ฉันยื่นสตางค์ให้ (200 บาท/ต่อปี)
"ฝากให้แม่กรูด้วยเน้อ"
อีบริทย์รับเงินใส่กระเป๋า เหลืออีกไม่กี่ชั่วโมง เมิงก็จะหนีกรูไปอีกคนแล้ว
...
เสียงรถมาจอดเทียบข้างบ้าน มันคุ้นๆ หูอยู่ ฉันเลยชะโงกหัวไปมอง
พี่อุยลงรถ พร้อมถือหอยทอดมาฝาก
"ใครอ่ะ ผัวใหม่เมิงหรอ" อีบริทย์โพล่งออกมา พี่อุยแกก็ยืนอยู่ข้างหน้าเนี่ย ไม่เกรงใจแกมั่งเล๊ยยย ดูดิ ยิ้มเจื่อนซะไม่มี
"เปล่าครับ ชื่ออุย เป็นรุ่นพี่ที่ทำงานเฟียซ" พี่อุยแนะนำตัวอย่างสุภาพ แกยื่นกล่องหอยทอดให้ฉัน เสียดายมันมีกล่องเดียว
"ไม่รู้ว่ามีเพื่อนอยู่ด้วย เลยซื้อมาฝากกล่องเดียว" (ตอนนี้รู้แล้ว กลับไปซื้ออีกกล่องก็ได้นี่นา)
"อ๋ออ ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันยิ้มให้อย่างพอเป็นพิธี ข้าวในหม้อยังเหลือ ตักหอยทอดราดข้าวกินกันสองคนก็ยังพอได้อยู่
"ไม่พาเพื่อนไปเที่ยวหรอ เฟียซ" พี่อุยถาม ฉันส่ายหัว นี่กะกินข้าว ดูละครจบแล้วก็คงจะนอนแล้วหล่ะ
"หรือ พี่อุยจะพาไปล่ะคะ" อีบริทย์สะดีดสะดิ้ง แรดซะไม่มี พี่อุยแกเลยรีบขอตัวกลับก่อนเลย ฮ่าๆๆ ฉันเดินไปส่งพี่อุยที่รถและร่ำลากันนิดหน่อย ก่อนที่พี่แกจะถอยรถออกไป
"เหมาะกันดีนะเมิง" อีบริทย์บอก ฉันงง
"เมิง กะ พี่ซีอุย นี่ไง" อีบริทย์แจง "ดูซิ รู้ว่าเมิงไม่มีหอย เลย ซื้อหอยมาให้ กร๊ากกก" พูดจบ ฉันวิ่งไล่ขับมันไปจนรอบบ้าน ปากน่าทำที่จอดรองเท้าจิงๆ เลย
....
-
ว้า!! นึกว่านังแมรี่จะโดนคุณบริทย์ตบซะแล้วว
คุณแบะจะเป็นยังไงต่อเนี่ยย
-
ว้าทายผิดเเฮะ เสียตังอีกเเล้วเรา เหอะๆๆ :laugh3:
-
:seng2ped:
-
คาดผิดเหมือนกันคับ :try2: :try2: แต่ก็ยังมะสะใจ เมื่อไหร่ชะนีแมรี่จะโดนของจริงซ้าทีเนี่ยะ :onion_asleep: :onion_asleep:
ปล. สงสารคุณแบะจัง เด๋วคุณบริทย์ก็จะกลับแล้ว คุณเอกก็ยังมะกลับมา :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
หอยทอดราดข้าว น่าสนๆๆ :interest:
-
^
^
^
เหมือนข้างบน คิดไปคิดมา กินกันได้ตั้งหลายคนแหนะ ว้าวว ประหยัด :haun5:
-
กำ นึกว่าคุนบริทย์จะตบกะชะนีแมรี่
เสียตังเลย 555+
บริทย์จะกลับและ เอกก้อไม่อยุ่
เจ๊แบะเหงาตายเลย
เฮ้ออออออ
-
ต่อเลยคร๊าบบบ
******************************************
เช้ามืดของอีกวัน
ฉันนั่งเฝ้ากระเป๋าสัมภาระของอีบริทย์ เจ้าตัวเค้ายืนต่อแถวซื้อตั๋วรถปรับอากาศกลับบ้านอยู่ ที่ต้องแหกขี้ตามากันแต่เช้า เพราะต้องให้ถึงบ้านก่อนค่ำ เดี๋ยวไม่มีรถต่อเข้าบ้านหล่ะยุ่งเลย
ตอนนี้แสงแดดยังไม่ส่องลงมาเลย แต่กลับมีคนขวักไขว่กันไปทั่ว ทั้งที่รอจะเดินทาง และมาตั้งร้านขายของขายขนม เพราะมีคนใช้บริการเยอะอย่างนี้สินะ ท่ารถถึงได้ดูเก่าและโทรม เพดานก็มีแต่หยักใย่ พื้นทางเดินก็เปื้อนรอยน้ำมันจนกลายเป็นสีดำไปแล้ว ฉันถึงกลับไม่กล้าวางกระเป๋าอีบริทย์ไว้กับพื้นเลยแหล่ะ
อีบริทย์เดินกลับมา พร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือเก่าๆ ที่ใช้งานมานานนมขึ้นดู
"อีก 20 นาที รถจะออก" อีบริทย์พูด ฉันใจหาย "เมิงส่ง กรูแค่นี้ก็ได้"
ฉันลุกขึ้นและแบกกระเป๋าลูกเท่าบ้านของมันใส่บ่า
"ช่องไหน" (หมายถึง ชาญชรา เอ้ย ชานชาลา)
" xx " อีบริทย์ตอบ มันก้มลงถือกระเป๋าอีกลูกซึ่งใหญ่พอๆกัน พากันกระเตงไปตามทาง
อีกยี่สิบนาทีเท่านั้น ชีวิตฉันจะกลับมาหดหู่เหมือนเดิม แต่ถึงยังไง ฉันก็ต้องขอบใจอีบริทย์มาก สำหรับความรู้สึกดีๆ ใน 2-3 วันนี้ นั่นทำให้ฉันไม่ถูกกลืนหายไปกับความเศร้า ฉันรู้สึกเหมือนได้เจอกับตัวเองอีกครั้ง หลังจากที่ไม่เห็นมานานเวลาส่องกระจก
"ถึงแล้ว" อีบริทย์พูด เราพากันนั่งตรงเก้าอี้มีพนักสีส้มที่ยังว่างแถวนั้น ข้างหน้ามีผู้หญิงวัยกลางคนยืนเก็บตั๋วเที่ยวแรกของวันนี้ มีบางคนเก็บสัมภาระใต้ท้องรถและขึ้นไปนั่งรอข้างบนแล้วก็มี
"เออ เมิงกลับไปเหอะ เดี๋ยวเข้างานอีก" อีบริทย์พูดพลางดึงกระเป๋าใบโตออกจากไหล่ของฉัน เฮ้ออ
ไว้เจอกันใหม่...
ฉันคืนกระเป๋าให้มัน คนรถหนุ่มใจดีเดินมาช่วยมันถือไปใส่ท้องรถไว้ อีบริทย์เดินกลับมาก็ยื่นตั๋วให้เค้า แล้วก็เดินขึ้นรถไป ฉันเดินกลับออกมาก็ตอนนั้น ในใจรู้สึกโหวงๆ เหมือนเดิม
===========================================
ตุ๊ด ตจว.
ขอเสนอ
ละครชีวิต
"อกกระเทยกลัดหนอง"
ตอน น้ำนิ่ง...ไหลลึก
==========================================
"ง่วงนอนอ่ะ เค้าขอนอนสัก 2 ชม.นะ" เอกพูดกับฉันทางโทรศัพท์ หมอนี่นิ คงเบื่อหล่ะสิ ฉันบ่นเรื่องอีบริทย์กลับบ้านไปแล้วให้ฟังตั้งแต่เช้า 555 หลายคนคงสงสัยว่าปกติ ฉันคุยกับเอกนานแค่ไหน เรียกได้ว่า ใช้มือจับโทรศัพท์กันไม่ไหวเลยหล่ะ ต้องเป็นสมอลทอล์คเสียบหูอย่างเดียว
"จร้า ตื่นแล้วโทรมาหาหล่ะ" ฉันบอกแฟนรัก เราร่ำลากัน แล้วเค้าก็วางสายไป นึกไปนึกมาก็เห็นใจเค้าเหมือนกัน ต้องคุยกับฉันเกือบจะตลอดทั้งวัน นานๆ จะได้พักที ชม. สองชั่วโมง ขึ้นกับว่าฉันงานยุ่งช่วงไหน อิอิ ใช้แรงงานสามีมากไปไหมน๊อ
ก็ทำไงได้หล่ะ คนมันคิดถึงนี่ ถ้าใครได้มาเห็นปฎิทินบนโต๊ะทำงานฉันนะ คงจะถามฉันไม่เลิก เพราะฉันขีดฆ่าปฎิทินทิ้งไปทีละวันๆ โดยก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะได้วงวันที่ต้องการไว้เมื่อไร ขอให้วันนั้นมันมาถึง ในเร็ววันนี้ละกัน รักเธอจังเลย เอก..
============================================
นับจากวันที่อีบริทย์กลับไปอีก 1 เดือน กับ 14 วัน เอกก็มา
ฉันเลิกงานแล้วดิ่งตรงกลับบ้านทันที เพราะรู้ตัวล่วงหน้าแล้ว
เอกนั่งรถออกจากนู่นแต่เช้า ถึงกรุงเทพก็ บ่ายโมง เค้าต้องไปธุระรับเงินเดือนที่ทำงานเดิมก่อน จากนั้นไม่รู้จะไปยื่นเรื่องเรียนต่อ ป.โท ทันหรือเปล่า แต่ฉันกลับมาบ้าน 6 โมง ยังไม่เจอเค้าเลย ฉันรอจนนู่น 2 ทุ่ม ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
"ก๊อกๆ " (เอกแน่ๆ ฉันคิดในใจ)
ฉันดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงนอน รีบวิ่งไปเปิดประตูจนเกือบล้ม ฉันสะเดาะกลอนประตูอย่างร้อนรน และก็ผลักประตูเปิดออกด้วยความปีติ
เอกยืนอยู่หน้าฉัน เค้ายิ้มจนเกือบเห็นฟันหมดทุกซี่ ในชุดสบายๆ กับเสื้อเชิ๊ตแขนยาว และกางเกงยีนส์สีเข้ม
ฉันยิ้มไม่หุบเหมือนกัน รู้สึกตื้นตันจนบอกไม่ถูก จนเมื่อเอกผลักฉันเข้าห้องและปิดประตู วางสัมภาระต่างๆ ลงพื้นเสร็จ เค้าโผมากอดฉันจนร่างกายเราแนบสนิทกันจนไม่มีช่องว่าง
"คิดถึงจังเลย" เอกพูดเบาๆ ก่อนจะโน้มริมฝีปากกดจูบฉันไม่ยอมละ เค้าจูบฉันนาน และหลายครั้ง ฉันเองก็เคลิบเคลิ้ม กอดจูบเค้าตอบเหมือนกัน ริมฝีปากและลิ้นเราสัมผัสกัน จนมีเสียงดังจ๊วบจ๊าบ ดูเหมือนวันนี้มันจะไม่จบง่ายๆ เหมือนที่แล้วมา
เอกยกฉันจนขาลอยขึ้นจากพื้น เค้าค่อยๆ ประคองตัวฉันเอนนอนลงบนที่นอน ี่ริมฝีปากเค้ายังประกบกับฉันไม่ยอมห่าง ชุดนอนที่ฉันสวมใส่อยู่ขณะนี้ ตอนนี้ถูกมือเอกถลกเสื้อลงมา จนเห็นเสื้อในเด่นชัด มันถลำออกจากหน้าอกของฉันนิดหน่อย ฉันเริ่มหายใจไม่ถนัด อาจจะเพราะหัวใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
เราละริมฝีปากออกจากกัน ต่างฝ่ายต่างหายใจเข้าไปจนเต็มปอด ฉันอึดอัดนิดหน่อย เพราะเอกทิ้งตัวนอนทับฉันไว้ทั้งตัว ถึงเค้าจะตัวหนัก แต่ฉันก็ไม่วายใช้สองแขนกอดแนบเค้าเอาไว้แน่น
"มีอะไรกัน..นะ" เอกพูดเบาๆ แต่ฉันได้ยินชัดเจน เพราะริมฝีปากเค้าอยู่ห่างจากหน้าฉันไม่เกิน 1 คืบ
ฉันพยักหน้าตอบ
นับว่าครั้งนั้น คือการมีเพศสัมพันธ์กันอย่างเป็นทางการครั้งแรก ของฉันกับเอก (จากที่เฉียดไปเฉียดมาอยู่หลายครั้ง) ไม่ว่าเรื่องมันจะเกิดเพราะแค่อารมณ์เสน่ห์หาชั่ววูบ หรืออะไรก็ตามแต่ ต้องยอมรับว่าฉันมีความสุขมาก แม้จะเจ็บตัวบ้างก็ตาม
เราสองคนนอนกอดกันโดยปราศจากเสื้อผ้าทั้งคืน เวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันมันน้อยนิด เอกต้องกลับให้ถึงบ้านภายในพรุ่งนี้ นั่นคือสัญญาที่เค้าให้กับแม่ไว้ ก่อนที่แม่จะยอมให้ออกจากบ้าน เฮ้ออ...
"ตื่นแล้วหรอ" ฉันแปลกใจ เมื่อเห็นเค้าลืมตา นี่แค่ 6 โมงเศษๆ เอกพลิกตัวดึงฉันไปกอดไว้แน่น เค้าซุกไซร้ใบหน้าที่แก้มและลำคอของฉันจนจั๊กจี้ไปหมด (มีเคราอ่ะ)
"หิวไหม" ฉันถามอีกครั้ง เอกพยักหน้า (เพราะไม่ใช้เด็นทิสทรี้ เลยไม่กล้าพูด)
ฉันลุกจะไปอุ่นกับข้าวที่ซื้อมาแต่เมื่อวานแต่ไม่ได้กินให้เค้า แต่ถูกเค้ารั้งตัวเอาไว้ด้วยสองแขนกำยำ
"หิวนม นะ" เอกพูด ทำเสียงเหมือนเด็ก ก่อนจะดึงฉันไปแกล้งให้ฉันต้องดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียง
อีตาบ้าเอ้ยย
+ + + + + +
วันนี้ฉันไปเป็นเพื่อนเค้ายื่นเรื่องขอเรียนต่อที่มหาลัย ไม่ถึงเที่ยงดีก็เสร็จ เราไปหาที่ทานข้าวกันสองคน เอกเลือกจะกลับบ้านด้วยรถเที่ยวสุดท้าย (บ้านเอกใกล้ท่ารถ)
"แล้วเมื่อไรจะเริ่มเรียนหล่ะ" ฉันถาม
"ก.ค." เอกว่ามายังงี้ ตอนนี้เราดูซึมๆ กันลงไปหน่อย เพราะกำลังจะต้องแยกกันอีกแล้ว
"แล้วจะพักที่ไหน" ฉันสงสัย แต่ไม่ได้คิดขนาดว่าเอกจะมาพักกับฉันหรอก
"บ้านอาอี๊" อ้อ บ้านญาติผู้ใหญ่คนนึงของเค้าในกรุงเทพ ฉันเคยเห็นท่านครั้งนึง แต่ไม่เคยไปบ้านเค้าหรอก
มื้อนี้เรากินช้ากันเป็นพิเศษ เพราะทั้งคู่ต่างเคี้ยวข้าวช้า กันแบบเนิบๆ กว่าจะกลืนลงไปได้แต่ละคำ ซึ่งความจริงมันก็ไม่ได้ช่วยให้เรามีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นเรย
"อ๊ะ..." เอกตกใจอะไรซักอย่าง ก่อนจะลุกเอื้อมมือมาดึงคอเสื้อฉันปิดตามลำคอ
"แดงเถือกเลย" เอกพูด ฉันเริ่มเก็ท รีบหยิบกระจกบานเล็กกะทัดรัดที่พกติดกระเป๋าไว้เช็คเรตติ้งตลอด ขึ้นมาส่องโดยพลัน
"ตาย ห่ า พรุ่งนี้ต้องทำงานด้วยสิ" ฉันกลุ้มใจ มันไม่ใช่แดงแค่เป็นจุดๆ นะ แต่มันแดงเป็นแถบเลยแหล่ะ ยากที่จะไม่มีคนสังเกตุเห็นอ่ะนะ
"ฮ่าาๆๆ สม" ตาเอกหัวเราะเยาะฉันซะอีก อารัยกัน ตัวเองเป็นคนทำแท้ๆ แทนที่จะช่วยกันคิดกันแก้ -*-
"หัวเราะบ้าไรหล่ะ เดี๋ยวโดนล้อ อายเค้าตายชัก" ฉันงอนตุ๊บป่อง เอกยังคงไม่หุบยิ้ม
"เอ๋า จะให้ทำไงอ่ะ" เอกพูด
"ง้านเอกช่วยทำให้มันแดงเสมอกันให้ เอามะ" พูดจบ ก็หัวเราะอีก ดีจิงๆ เลย สามีฉันเนี่ย
ในอีกหลาย ชม. ต่อมา เรานั่งคุยกันไปเรื่องระหว่างรอรถที่ขนส่ง จนถึงจุดนึงที่คิดว่าไม่มีอะไรจะพูดกันแล้ว เราก็นั่งกันเงียบๆ ฉันเอนหัวลงนอนซบกับไหล่เค้า หวังจะขอพักซักงีบ แต่พอตื่นมาอีกที รถเที่ยวสุดท้าย มาจอดเทียบท่าแล้ว
"เดี๋ยวเค้าโทรหาเน้อ" เอกลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเดินขึ้นรถไป ฉันมองเค้าตลอด จนกระทั่งรถค่อยๆ แล่นออกไป บรรยากาศเหมือนตอนมาส่งอีบริทย์ไม่มีผิด
+ + + + + + + + + +
กลับถึงบ้าน จำได้ว่าฉันโผซุบหน้ากับหมอนแล้วร้องไห้
ฉันแค่อยากอยู่กับคนที่ฉันรัก แต่ก็ทำไม่ได้ แถมยังไม่รู้ว่าจะอีกเมื่อไรเลย ความรู้สึกเคว้งคว้างมันเริ่มเกาะกินหัวใจของฉันอีกครั้ง ในขณะที่น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด ทุกอย่างที่มันเกิด ก็คงเป็นเพราะฉันเองทั้งนั้นแร่ะ เสือกเกิดมาเป็นแบบนี้
ร้องไห้เสร็จ ฉันลุกเก็บกวาดบ้าน ยังเห็นเอกสารเอกที่วางทิ้งไว้กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งอยู่เลย
ตอนแรกฉันก็ไม่ได้สนใจเท่าไร คิดไว้ว่าเดี๋ยวจะไปฝืนกินข้าวซักหน่อย แต่คิดไปคิดมาก็หยิบมาอ่านดูซักหน่อย
สลิปเงินเดือน
ชื่อพนักงาน นาย ศักดิ์สิทธิ์ ....................
ตำแหน่ง พนักงาน............
เวลาทำงาน 13 วัน 0 ชม.
ค่าล่วงเวลา " 0 ชม."
...
...
...
ฉันค่อยๆ ไล่อ่านทีละบรรทัด แน่นอนฉันประหลาดใจ
ฉันรีบพลิกดูรายละเอียดหน้าต่อไป ซึ่งเป็นกระดาษปริ๊นใบลงเวลา
ตลอด 13 วัน เอกตอกบัตรเข้างาน 8.30 น. เลิก 16.30 น. ทุกวัน (เวลางานปกติ)
"อะไรกัน.. เนี่ย" ฉันบ่นพึมพำ
+ + + + + + + + + +
-
โอ้ววววววววว สมใจพี่เอกแล้ว เอิ้กกกก
ยอมเจบตัวนิดหน่อยก้อไม่เปนไรหรอกคับ คุนแบะ
ว่าแต่ ผมงงเรื่องเงินเดือน - -* พอดีสมองไม่ค่อยฉลาดเรื่องพวกนี้
ใครก้อได้ ช่วยไขไห้กระจ่างทีน้อ
-
ทำงานล่วงเวลา0ชั่วโมงก็เเสดงว่าเอกไม่ได้ทำงานอะดิ เเล้วเอกไปทำอะไรอะ ม่ายน้าหวังว่าคงไม่ไปนอกใจเเบะหรอกนะ :monkeysad:
-
ง่า คุณเอกไปทำไรอะ :o
-
:เฮ้อ: เฮ้อ ว่าแล้วเชียว นึกสงสัยตะหงิด ๆ ๆ ตั้งแต่ที่จักรเห็นคนหน้าคล้ายเอก ที่ร้านอาหารแล้วเชียว แห่ะ ๆ เดาส่งเดชไปงั้นแหละ ไว้รออ่านดีกว่า เผื่อมันจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดเนาะ :yeb: สู้ ๆ
-
:serius2: :serius2: :serius2: มะได้ทำงานล่วงเวลา :serius2: :serius2: :serius2: แล้วหายปายหนายทุกวันเลยอ่ะคับ :o
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ไอ้เอก :angry2:
-
ไหนใครบอกตอนแรกสงสารเอกกันไง :dont2:
**************************************************************
ฉันรู้สึกเหมือนมีใครเอาแท่นเหล็กมากดทับฉันไว้ เป็นไปไม่ได้ที่บริษัทจะไม่จ่ายค่าโอทีพนักงาน เค้าจะแค่ไหว้วานน่ะหรอ
ตอนนั้นฉันยอมรับว่าพุ่งอยู่ประเด็นเดียว คือ "โดนหลอกแน่แล้ว"
คืนนั้น เอกโทรมา เค้าบอกว่าน้ำเสียงฉันเปลี่ยนไป แต่ก็แค่นั้นแหล่ะคือสิ่งที่เค้ารู้จากฉัน ฉันไม่ปริปากซักคำ ว่าฉันรู้อะไร ฉันอยากพิสูจน์เอง
+ + + + + + + + +
หลังเลิกงานวันต่อมา ฉันรบเร้าให้จักร พาไปที่ทำงานเก่าของเอก
ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าจะไปทำไม ตอนนี้จะ 6 โมงแล้ว คนก็พากันกลับกันจนจะหมด เห็นจะมีเหลือก็ รปภ. เนี่ยหล่ะ นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ด้านหน้า
"รอก่อนนะ" ฉันบอกจักรให้นั่งรอในรถ
ฉันเปิดประตูรถออก แล้วแสร้งทำทีไปถามหาคน กับ รปภ.
"เอ่อ ขอโทษค่ะ มาหาคนชื่อ ศักดิ์สิทธิ์น่ะค่ะ ทำงานที่นี่" ฉันถามโง่ๆ พี่ รปภ. เลยตอบมาดังที่คิดไว้ไม่มีผิด
"ติดต่อพรุ่งนี้นะครับ วันนี้เลิกงานกันหมดแล้ว" พี่แกบอก เข้าทางฉันเลย
"อ๋อ คือพอดีเค้าทำโอทีอยู่น่ะค่ะ" ฉันพูด พี่แกทำหน้าเบ้อย่างประหลาดใจ
"มีด้วยหรอ" พี่แกสงสัย ก่อนจะตะโกนถามเข้าไปในป้อม ซึ่งคาดว่าจะมีอีกคนอยู่ในนั้น
"เค้าทำโอกันด้วยหรอ พี่ ไม่มีเนอะ" พี่ยามถาม ฉันได้ยินเสียงตะโกนตอบมาจากข้างใน ดังนี้
"ไม่มีร๊อกก เค้าไม่ให้ทำโอหรอกที่นี่น่ะ"
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ถึงฉันจะไม่แสดงอาการฟูมฟายออกมา แต่จักรมันก็รู้ว่าฉันเศร้าใจ
ฉันไม่แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้รู้แน่แก่ใจอยู่อย่างนึง ว่าเค้าโกหกเรา เป็นใครๆ ก็คงคิดเหมือนๆ กับฉัน ว่าถูกนอกใจ
"ใจเย็นๆ นะ บางทีอาจไม่เป็นอย่างที่คิดก็ได้" จักรปลอบประโลมฉันมาตลอดทางจนถึงบ้าน ฉันลงรถและขอบใจเพื่อนที่อุตส่าห์เป็นธุระให้ ไขประตูเข้าบ้านเสร็จ ฉันฟุบลงกับพื้น กรูมันโง่ กรูมันบ้า จริงๆ
* * * * * * * *
2 ทุ่มกว่าๆ เอกโทรมา
"ฮัลโหลครับ"
"ดีค่ะ"
"ยังไม่หายไม่สบายอีกหรอ" เค้าถามด้วยความเป็นห่วง (ขอบใจ)
"ดีขึ้นแล้ว" ฉันตอบ ในใจยิ้มแทบไม่ออก
เอกเงียบไป คงรู้สึกได้ว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับฉัน
"โกดอะไรเอกหรือเปล่า" เค้าถาม ด้วยน้ำเสียงแสนสุภาพ
"เปล่า" ฉันตอบคำตอบมาตรฐานสากล ไม่นานเราวางสายกันไป ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดในหัวใจบอกไม่ถูก ตอนนี้ฉันหาเหตุผลในการโกหกของเค้าไม่ได้ นอกจากเค้าจะมีคนอื่น เราเคยคุยกันได้ทุกเรื่อง มันจะมีซักกี่เรื่องกันเชียวหล่ะ ที่เค้าจะไม่บอกฉันน่ะ
………………………………………………………………………………….
8 ปีที่แล้ว ฉันได้เจอเอกเป็นครั้งแรก สมัยนั้น เอกยังคงผมเกรียน (เพิ่งจบ ม.3 มาหมาดๆ) เค้าเป็นคนสุภาพ และน่ารักในสายตาของใครๆ หลายๆ คน ฉันประทับใจ และแอบเพ้อถึงเค้าอยู่หลายปี ก่อนจะมีเหตุให้ฉันตัดใจจากเค้าไปอยู่พักใหญ่ๆ ก่อนที่ชะตาเราจะได้มาสานสัมพันธ์กันเรื่อยมา จนถึงทุกวันนี้ (เกริ่นความเดิมภาคที่แล้ว)
ฉันนึกย้อนหลัง พยายามทบทวนความรู้สึกตอนฉันตัดขาดจากเค้าครั้งแรกให้ได้ ฉันจำได้ว่าเคยเจ็บปวด แต่ก็ยังไม่ทุกข์ทรมานขนาดนี้ ตอนนี้แค่ฉันคิด ฉันก็เหมือน....หมดสิ้นทุกอย่าง
ผ่านไปหลายวัน ฉันไม่รู้อะไรคืบหน้าขึ้นเลย นอกจากเคยล็อคอินเข้าไปในเอ็มเอสเอ็นของเค้า แล้วพบว่า เมลผู้หญิงมาจากไหนไม่รู้ เพียบเลย
"สวัสดีค่ะ พี่เอก"
"พี่เอกหายไปไหนมา"
"พี่เอก เมื่อไรจะกลับกรุงเทพคะ"
"เมื่อวาน บอกว่าจะโทรหาหนู ไม่เห็นโทรเลย"
สารพัดคำทักทายจากสาวๆ ขึ้นมาจนฉันรู้สึกหนักใจแทนคนตอบ และหนักใจแทนตัวเองด้วย ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันคลำทางมาถูกแล้ว
ฉันไม่ได้ถือวิสาสะตอบคนเหล่านั้น แต่ก็จดรายละเอียดแต่ละคนไว้พอสมควร ถ้าไม่เป็น น้องเก๋ น้องข้าว น้องดิว ก็คงจะเป็นน้องอะไรต่างๆ นาๆในนี้แน่ สติฉันกระจัดกระเจิงคนละทิศละทาง ฉันทำงานแทบไม่ได้ เพราะในหัวคิดแต่เรื่องอุบาทว์ๆ ฉันคิดจะไปตรวจเลือดด้วย แต่ก็ไม่ไป เพราะถึงยังไง ก็คงไม่ทันแล้ว..
* * * * * * *
"ถามให้รู้เรื่องเลยดีกว่า เฟียซ" พี่อุยบอกฉัน หลังจากที่ต้องทนรับส่งคนซังกะตายอย่างฉันไปกลับบ้านอยู่หลายวัน
ฉันยิ้ม (หรือเปล่า) ให้พี่เค้า ก่อนตอบไปเบาๆ ว่า
"ไม่ถามหรอกค่ะ"
ฉันลงรถพี่อุย ออกมาทันก่อนน้ำตาจะไหลพอดี
ถึงตอนนี้ ฉันเริ่มจะกลัวคำตอบขึ้นมาแล้ว
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
:monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4:
-
อ่า จะเศร้าอีกแล้วหรอเนี่ยยย
อย่าให้คุณเอกนอกใจคุณแบะเลยน้า :monkeysad2:
-
ขอให้เปนแค่เพียงคนรู้จักนะคับ :sad2: :sad2: สงสารคุณแบะจังคับ :sad4: :sad4: :sad2: :sad4: :sad4:
-
สงสารเบะเพื่อนสาวอิชั้นจังเลย :monkeysad:
ไอ้เอก :angry2:
-
ฮือ ๆ :monkeycry2: คาใจอ่ะ เมื่อไหร่จะรู้ความจริงซะที ฮือ ๆ :monkeycry4:
เอก ถ้ามีคนใหม่จิง ๆ นะ หึหึ เมิงโดนแน่ :13223: เอาให้กระอักตายไปเลย :pighaun: หึหึ
แบะจ๋า (อุ๊พส์ เปลี่ยนชื่อเป็นเฟียซแล้วนี่หว่า หุหุหุ :haun5:) สู้ ๆ นะ :เศร้า1:
-
น้ำนิ่งไหลลึก จริง ๆ :3024:
-
ขอไห้ชะนีเหล่านั้นเปนเพียงคนรุ้จัก
ขอไห้ทุกอย่างดีขึ้นละกันคับ
เปนกำลังจัยไห้คุนแบะคับ
ปล. คุนเอก ทำไรไม่รักษาน้ามใจคนข้างๆตัวเลยน้อออ
-
ความซื่อสัตย์สำคัญมาก ๆ สำหรับชีวิตคู่เลยละ สงสารคุณแบะ ขอให้มันเป็นความเข้าใจผิด :monkeycry4:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฟังจากที่ฉันเล่า ใครอาจจะว่าฉันก็เหมือนผู้หญิงทั่วๆไป ขี้ระแวง
มองโลกในแง่ร้าย มันก็อาจจะจริงอย่างที่ว่าอ่ะนะ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ปรักปรำเค้าไปก่อนหน้าแล้ว และก่อนที่มันจะสายเกินการณ์ ฉันจึงหาหนทางพิสูจน์
ฉันสมัครเมลใหม่หนึ่งอัน แล้วแอดไปหาเค้า (เอกเล่นเอ็มบ่อยๆ สมัยนั้น) จากนั้นก็เข้าไปรับแอดไว้เอง รอจนเค้าออนเอ็ม (ฉันก็ออนเมลฉันอยู่ด้วย)
เมลฉัน
".... โหลๆ" เอกทัก
"ดีจร้า เพิ่งตื่นหรอ" ฉันพิมพ์ต่อ พยายามกลบเกลื่อนพิรุธให้หมดสิ้น
"คับ"
"ตัวเองกินข้าวหรือยัง" เค้าถาม
"กินขนมปัง ขี้เกียจออกไป" ฉันตอบ เพราะไม่ออกไปทานข้าวกับเพื่อน ใจคอกะจะรอเนี่ยแร่ะ
"ลดความอ้วนหรอ"
"อื้ม เดี๋ยวแฟนไม่รัก" ฉันตอ แหล
"รักสิคับ รักที่สุดแล้ว" เอกตอบมาก่อนจะหายไป พักนึง อยากรู้ไหมคะ ว่าทำไมถึงหายไป..
อีกเมลนึง (ฉันปลอมตัวไป)
"ใครอ่ะ" เอกถาม ฉันไม่นึกว่าเค้าจะจำเมลได้ทุกเมล แต่ฉันก็คิดผิด
"เจนค่ะ"
"แอดเรามาได้ไง" เอกซักไซร้
"เธอแอดเรามานี่ นานแล้ว" ฉันพยายามเอาตัวรอด
"หรอ เธอโพสต์ไว้ที่ไหนหล่ะ" เอกถาม เหมือนเค้าเองก็ระแวงตลอดเวลาเหมือนกัน
"หลายที่อ่ะ" ฉันตอบรวมๆ
"ที่ไหนบ้างอ่ะ" เค้าคาดคั้น เอาวะ ตอบกวาดๆ ไปเลย
"สนุก เจ๊าะแจ๊ะ ...."
"เหอๆ เราไม่เคยแอดจากที่โน่น เป็นใคร บอกมาซะดีๆ อย่ามาอำ" เอกเค้าระแวงว่าจะเป็นฉันจริงๆ ในขณะที่อีกเมลนึงของฉัน ก็ยังตอบเค้าไม่ได้ขาด
"จริงๆ " ฉันแถ เอกไม่ยอมตอบที่นี่อีก เค้าไปซักไซร้ทางเมลฉันว่า ฉันทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า ขู่ฉันว่าอย่าให้รู้นะ แต่ขอโทดนะ กลัวตายหล่ะ
......
ฉันรู้ว่าเค้าระวังตัวพอสมควร จึงออกอุบายทำทีว่าไม่สบาย จะลาป้านงค์กลับบ้าน เค้าเห็นด้วย ใจคอไม่รู้อยากให้ฉันพัก หรืออยาก...
เมล (ฉันปลอมตัวไป)
"แล้วนี่รูปใคร" เอกกลับซิปมาอีกครั้ง หลังจากฉันปิดเมลฉันเองออกไปแล้ว เค้าถามถึงรูปที่ดิสเพลย์ (สาวสวยคนนึง ฉันเสิร์ชมาจากกูเกิ้ล)
"รูปเจนเอง" ฉันตอบทันทีทันควัน
"อิอิ หรอ"
"ทำไมหรอ" ฉันถาม
"น่ารัก" มันตอบ ฉันเริ่มพิมพ์ช้าลงไปเรื่อยๆ เพราะเกิดอาการหมดแรงขึ้นมา
"น่ารัก ก็มาจีบสิ" ฉันพูดอ้อล้อ "มีเบอร์ไหมหล่ะ" ฉันพูดไป
"ทำไรรีบถามเบอร์จัง ไม่มีแฟนหรอ" เอกมันพิรี้พิไร แต่ก็เอาสิ วันนี้ไม่ทำงานทำการละ ขอซื้อใจคนหน่อยเถอะ
"เพิ่งเลิก" ฉันตอบพลางใส่รูป ไอคอนสีเหลืองๆ ร้องไห้ส่งไป ก่อนรีบถามกลับ "แล้วเธอหล่ะ"
เอกเงียบไปนิดนึง ก่อนจะตอบกลับมาว่า
"มีแล้ว"
ฉันเหมือนจะรู้สึกดีอยู่ชั่วขณะที่ได้ยินอย่างนั้น แต่เหมือนฉันจะเข้าใจตัวเองผิด
"โห เสียดายจัง ว่าจะไปเจอตัวซักหน่อย" ฉันยั่ว เพราะรู้สันดานผู้ชายดี
"ทำไมต้องรีบเจอด้วยหล่ะ ตัวจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้เลย คนในเน็ต" มันตอบมา
"อยากเจอนี่ ไปหาไม่ได้หรอ" ฉันเริ่มโกรธ นิ้วเริ่มจิ้มแป้มพิมพ์จนมันจะแหลกไปคามือ
"ทำความรู้จักกันก่อนก็ได้นี่ ซักเดือนสองเดือน" มันประวิงเวลา เพราะจะเข้ากรุงเทพจริงๆ ก็ ก.ค.
"ง้านโทรคุยก่อนได้ไหมหล่ะ" ฉันแสร้งทำเป็นแม่สาวสุดร่าน
"จะโทรมาหรอ" มันบอก
"ไว้รู้จักกันมากกว่านี้ดีกว่า แล้วจะให้" และนี่คือคำตอบสุดท้ายของมัน
ส่วนคำตอบสุดท้ายจากฉัน คือ "ไอ้ Here" ซึ่งแน่นอน มันไม่ทันได้ฟัง
ฉันเดินแอบเข้าไปในห้องน้ำ ออกมาอีกทีตาแดงก่ำ คงไม่ต้องบอกว่าฉันเข้าไปทำธุระอะไรในนั้น ตอนนี้ฉันนึกถึงหลายคน
อีบริทย์ อีต๋อง คือคนแรกๆ ที่ฉันอยากจะเล่าเรื่องนี้ให้ฟังมากที่สุด แต่กระนั้นฉันก็ต่อโทรศัพท์หาใครไม่ติดซักคน จนฉันกลับบ้าน
เอกโทรมา
"เป็นไงบ้างคับ หายดีแล้วหรือยัง"
โหๆ ฉันบอกเค้าไปว่าจะลากลับตั้งแต่บ่ายโมง แต่เพิ่งจะโทรมาถามอาการตอน 1 ทุ่ม นี่ถ้าฉันตายไปมันก็คงไม่รู้หรอกเนี่ย
"ดีขึ้นจ่ะ" แค่สามคำนี้ก็เป็นคำพูดที่กล้ำกลืนอย่างที่สุด ของฉันตอนนี้ ฉันรีบหาเรื่องวางสาย เพราะเริ่มขยะแขยงกับสิ่งที่เกลือกกลั้วตัวฉันมานานแรมปี
ฉันเจ็บจนร้องโฮออกมาเสียงดังอยู่ในห้อง (ข้างบ้านคงตกใจ) ถ้าฉันมองตัวเองกลับไปตอนนั้น ฉันก็ไม่ต่างจากพวกจิตระแวง ฉันเหมือนคนบ้าขึ้นทุกที ไปทำงานข้าวก็ไม่กิน (ทานน้ำ และขนมปังนิดหน่อย) คุยกับใครก็ไม่คุย มนุษย์สัมพันธ์กับเพื่อนบ้านก็เริ่มแย่ลงทุกที เริ่มนอนเองไม่ได้ ต้องทานยาตลอด สุขภาพฉันก็แย่ลง นี่ไม่รวมสุขภาพจิต
ฉันเริ่มรู้สึกว่าฉันต้องระบายให้ใครสักคนฟัง กระนั้นเมื่อฉันยังติดต่อเพื่อนซี้ตัวเองไม่ได้ ฉันเลยโทรไปหาเพื่อนที่มหาลัย แมค (เพื่อนซี้เอกด้วย จะได้รู้ความเลวเพื่อนตัวเอง)
"วอทซัพส์ แม๊นน" แมครับโทรศัพท์ ฉันพยายามจะหยุดร้องไห้ เพื่อที่จะคุยความในใจที่คับอก
"เฮ้ยย เป็นอะไรร้องไห้อ่ะ ทะเลาะกับเอกหรอ" น้ำเสียงแมคเริ่มเปลี่ยนเป็นความห่วงใย ฉันตอบ "อื้ม" เค้าไปเพียงเบาๆ
"ใจเย็นๆ สิ ทะเลาะกันทำไม รักกันมาตั้งนาน" แมคพูด
ฉันฟังเค้าถึงตรงนี้ก็ร้องออกมาอีก และเหมือนจะห้ามน้ำตาให้หยุดไหลคงจะยาก ฉันจำต้องพูดด้วยน้ำตา อาจจะฟังยากนิดหน่อย ในสายตาแมค
"แมค อยู่ไหนแล้วหรอ" ฉันถาม เพราะกลัวเค้าจะไม่ได้อยู่ที่เป็นส่วนตัว
"อยู่บ้าน บ้านเราที่นครปฐม" แมคพูด บ้านแมคอยู่ จ. เดียวกับพี่อุยเลย แต่สองคนไม่รู้จักกัน
"กลับไปเมื่อไรหรอ" ฉันถามประวิงเวลา รอให้น้ำตาเหือดแห้งไปก่อนดีกว่า แล้วค่อยเล่า
"โห.... กลับมานานนนนนแล้ว 6 เดือนแล้วมั๊ง " แมคพูดลากเสียงยาว
"ก็ไปเยี่ยมพวกนายเสร็จ เราก็กลับเลยอ่ะ" เค้าพูดต่อ
หึหึ
ปกติตอนแมคเรียน ป ตรี จะเช่าบ้านอยู่ใกล้ๆ มหาลัยเก่าของเรา พวกคุณคิดเหมือนฉันไหม ครั้งล่าสุดที่ฉันกับเอกทะเลาะกัน 4 เดือนที่แล้ว เค้าไม่ยอมกลับมานอนบ้าน แล้วเค้าบอกกับฉันว่า เค้านอนไหน....
:เศร้า2: :เศร้า2: :เศร้า2:
-
:pigangry2:
-
ความรักคือการให้อภัยนะคับคุณแบะ :amen: :amen: แต่ถ้าเกินขนาดก็จัดการซ้าเลยคับ :laugh5: :laugh5: พูดเล่นนะคับ ก็คุยกันให้รู้เรื่องดีก่านะคับ อย่าคิดมากเลย :myeye: :myeye:
-
:เฮ้อ:
-
คุณเอก เก่งจริง ๆ นะคับเนี่ย หลอกซะแนบเนียนเชียว เจ๊แบะต๋า :dont2:
โอ๋ ๆ พยายามทำใจให้ดี ๆ นะ :monkeycry4:
คนโกหก :beat:
-
สงสารคุนแบะมากๆเลยอ่ะ
ทำไมตาเอกทำได้ลงคอ ห๊า!
ปล. ใครก้อด้าย ไขประโยคนี้ไห้กระจ่างทีคับ อ่านแล้วงง (ความจำสั้นมากมาย)
ปกติตอนแมคเรียน ป ตรี จะเช่าบ้านอยู่ใกล้ๆ มหาลัยเก่าของเรา พวกคุณคิดเหมือนฉันไหม ครั้งล่าสุดที่ฉันกับเอกทะเลาะกัน 4 เดือนที่แล้ว เค้าไม่ยอมกลับมานอนบ้าน แล้วเค้าบอกกับฉันว่า เค้านอนไหน....
-
:seng2ped:
-
อ้ากกกกกกก เอกทำงี้ได้ไง :13223:
-
หวังว่าเอกคงมะทำตัวแย่ๆอย่างที่คิดนะคับ :serius2: :serius2: :serius2:
-
ช่วงนี้เศร้าหง่ะ :เศร้า1:
+++++++++++++++++++++++++++
เฉพาะเรื่องนี้ ทำฉันเครียดถึงขึ้น หยุดงานกระทันหันไปหนึ่งวันหลังจากที่กินยาเกินขนาดไปเมื่อคืน ฉันเที่ยวบอกใครต่อใครไปทั่ว ว่าไม่ทำร้ายตัวเอง แต่มองอีกนัยก็เหมือนฉันกำลังฆ่าตัวเองทางอ้อมอยู่กลายๆ
เอกโทรหาฉันทุกวัน (อาจลดความถี่ลง) ฉันเริ่มเปลี่ยนจากคุยนิ่งๆ เป็นไม่รับสายบ้างแล้ว นี่ไม่ได้เกิดจากอาการงอน บอกว่ารับไม่ได้ดูจะดีกว่า
ฉันโงหัวจากเตียง เดินไปชำระล้างหน้าตาได้ก็แทบแย่ โลกมันหมุนไปหมด ฉันนึกได้แค่ว่าฉันไม่ได้ทานข้าวมานาน ร่างกายก็เลยอ่อนเพลีย แต่ไม่ใช่ ฉันต้มบะหมี่จะทาน แต่ทานได้คำเดียวก็อาเจียนออกมา ฉันรีบลุกไปล้างปาก แล้วชำระคราบสกปรก กะว่าออกมาจะทานน้ำซักหน่อย แต่ดื่มน้ำเข้าไป นิดเดียวก็อาเจียนอีก ฉันจำใจทานยาแก้อาเจียนเข้าไปแล้วนอนพัก
ตกเย็นพี่อุย ไอ้จักร ไอ้ปอ มาเยี่ยมฉันตามคาด ฉันเดินลุกขึ้นไปเปิดประตูให้อย่างยากลำบาก
"โห ทำไมโทรมจังอ่ะ" ยัยปอโพล่งขึ้น
"ไม่สบายหรอ" พี่อุยซัก ฉันพยักหน้าตอบ ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนเตียง
"พี่พาไปหาหมอ เอาไหม" พี่อุยเป็นห่วงฉันทุกอย่าง (ยิ่งกว่าสามีของฉันเสียอีก)
"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันตอบ เพราะตอนนี้อยากนอนจะแย่ ลุกนั่งลุกยืนทีไรเวียนหัวตลอด ฉันร้องขอให้พวกเค้าซื้อนมกล่องมาให้ ฉันหวังจะทานเพื่อรองท้องกันตายไปก่อน แต่ทานไป ก็อ๊วกออกมาเหมือนเดิม ชักจะไม่ธรรมดาแล้วสิ ฉันฝืนนอนต่อ ครั้นคิดไว้ พรุ่งนี้เช้าจะลุกหาหมอ
ปล. คืนนั้นโทรศัพท์ดังอยู่หลายครั้ง ฉันไม่ได้รับสาย มาดูอีกที เป็นอีต๋องโทรมา เดี๋ยวโทรกลับนะเพื่อน
...............
ถึงตี 4 ครึ่ง ก็ถึงจุดที่ฉันบอกกับตัวเองว่าไม่ไหว ฉันฝืนลุกแต่งตัว ปิดบ้านออกมาปากซอย หวังว่าจะมีแท๊กซี่หรือมอเตอร์ไซด์รับจ้างหลงเหลือบ้างดึกดื่นป่านนี้ คงยังไม่ถึงคราวตายของฉัน มีรถสามล้อเครื่องที่คาดว่าเพิ่งจะไปส่งแม่ค้ามาเสร็จ ผ่านมาพอดี
"ไป รพ. ............" ฉันเลือกไป รพ. ตามบัตรประกันสังคม พี่สามล้อเห็นท่าฉันไม่ค่อยดี ทำท่าจะอาเจียนตลอด พี่แกเลยเร่งเครื่องให้ น่ารักจริงๆ ขอบคุณมากค่ะ
ถึงโรงบาล ฉันจ่ายเงินค่าโดยสารเสร็จ ก็ไปตีตั๋วนั่งรอตรวจอยู่นาน กว่าจะถึงคิวฉันเรียกได้ว่าฟ้าแจ้งกระจ่างตาเสียแล้ว พี่อุยเมสเสจมาให้บอกว่า
"ทำงานไหวไหม ถ้าอยากไปหาหมอ โทรบอกพี่นะ จะไปรับ"
ฉันอ่านแล้วก็ยิ้มขอบคุณในไมตรีพี่แกที่มีต่อฉัน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมยังไม่มีสาวไหนจับจองพี่แกเป็นแฟน (สมัยนั้นนะ) แต่คิดไปไม่ได้เท่าไร พยาบาลก็มาเชิญฉันเข้าห้องตรวจ
ฉันแจงอาการให้หมอฟังอย่างละเอียด หมอเอาที่วัดชีพจร (รึเปล่า) มากดดูตรงท้องของฉัน ทำเอาฉันคลื่นเหียนไปหมด ดีนะไม่อ๊วกลดหน้าหมออ่ะ
"ต้องนอน รพ. นะ มีญาติมาด้วยหรือเปล่า" หมอบอก
ตายห่า หล่ะสิ ฉันเกิดมาเคยได้นอน รพ. อยู่กี่ครั้งใจชีวิต ที่ผ่านมายังมีพ่อแม่ดูแลอยู่ตลอด พาลแล้วก็อดน้อยใจในชีวิตไม่ได้ มีแฟนกับเค้าคนนึง ลำพังจะหวังพึ่งก็ไม่ได้ แถมหนักกว่านั้น... ไม่อยากเล่า
สรุป ฉันต้องนอน รพ. ฉันโทรบอกพี่อุย เพราะไม่แน่ใจว่ากี่วัน หมอให้น้ำเกลือ และให้ยาฉันอีกหลายขนาน วันแรกก็ยังซมๆ หมอเลยเปลี่ยนยากันอีกหลายตัว ฉันยังไม่รู้เลยนะว่าตัวฉันเป็นอะไร ไม่ถามด้วย เพราะปากไม่มีแรง
ให้ทายจะทาย (ผิด) ถูกกันไหมน๊อ ว่าฉันนอนห้องเดี่ยว หรือห้องรวม ถ้าใครตอบห้องรวมก็ ถูกต้องงนะค๊าบบ ฉันไม่เคยคิดว่าเรื่องยารักษาโรคมันเป็น 1 ในปัจจัย 4 ของชีวิต จึงไม่เคยกันเงินไว้สำหรับส่วนนี้ เด็กบ้านนอกอย่างฉันมันก็ตามมีตามเกิดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว สงสารก็แต่ผู้ป่วยและญาติรอบข้าง ตกกลางคืนไฟปิดหมด ได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นฟูมฟายจากเตียงฉัน เค้าคงจะหลอนกันพิลึก จะว่าใกล้ตายก็ไม่ใช่ ตกดึก เอกโทรมาฉันยังรับสายได้อยู่เลย
"ฮัลโหล..." เอกทัก
"อือ ฮึ" ฉันทักกลับ
"สบายดีไหม..." เอกถามงี้ เพราะเราห่างโทรศัพท์กันไปนาน (จากเดินคุยกันเกือบ 24 ชม.) เค้ารู้ว่าฉันโกดอะไรเค้าซักอย่าง แต่เค้าไม่กล้าถาม
"สบายดี" ฉันตอบ
ถึงรุ้ว่านี่เป็นวิธีที่ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไรเวลามีปัญหา แต่ก็นั่นแหล่ะ ฉันไร้เรี่ยวแรงจะค้นหาอะไรอีกต่อไปแล้ว จะทำอะไรกับฉัน ก็เชิญเถอะ
.....
เที่ยงกว่าของวันต่อมา คนที่ทำงานนัดกันมาเยี่ยมฉัน มีคุณทวีศักดิ์ ป้านง พี่พร พี่อุย จักร ปอ เนตร (น้องใหม่) และอีกหลายคนที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ ถ้ามาอ่านก็ขออภัยด้วยค่ะ หลายคนหิ้วของฝาก ส่วนใหญ่เป็นของกิน ซึ่งฉันก็ยังกินอะไรไม่ได้อยู่ดี
"หมอว่าไงบ้าง" คุณทวีศักดิ์ถามในขณะที่กำลังรับไหว้ฉันอยู่
"ไม่ว่าไงอ่ะค่ะ" จิงๆนะ ถ้าเราไม่ถามเค้าก็ไม่พูดจริงๆ
"อื้ม พักให้หายก่อน ไม่ต้องห่วงเรื่องงาน" เจ้านายฉันใจดีจริงๆ เวลาของเจ้านายฉันเป็นเงินเป็นทอง ธุรกิจที่เค้าทำแต่ละอย่าง อ๊ากก ใหญ่โตอลังการณ์ ฉันไม่อยากเป็นต้นเหตุให้งานเค้าช้าเลยจิงๆ นี่ถ้าหมอปล่อยกลับบ้านเมื่อไร ก็จะไปทำงานเรยหล่ะ ฉันคิดในใจ
"ทานอะไรหรือยังลูก" ป้านงถาม แกวางกระเช้าผลไม้ที่มีองุ่นเขียนลูกน่ากินของโปรดฉันบรรจุอยู่ด้วย เสียดาย กินไม่ได้
"ยังทานไม่ได้ค่ะ" ฉันตอบไปเพราะลืมว่าเมื่อเช้า พยาบาลเอาข้าวต้มจืดๆ มาให้ฉันกลืนลงท้องไปหน่อยนึง พวกเพื่อนๆฉัน ก็ดูอยากถามไถ่ฉันจะแย่ แต่ก็เกร็งๆ เพราะเจ้านายอยู่นั่นแระ เฮ้อ ใครๆ เค้าก็เป็นห่วงเป็นใยฉัน ผิดถนัดกับคนที่ฉันรัก ป่านนี้คงนั่งแชทเพลินไปแล้วหล่ะ ฉันคิดในใจ
* * * * * *
ฉันนอนโรงพยาบาลอีกคืน วันรุ่งขึ้นตอนบ่ายๆ หมอเห็นฉันไม่อาเจียนแล้วก็อนุญาตให้ฉันกลับบ้านได้ (สรุปเป็นไรไม่รู้เรย) ฉันเรียกสามล้อเครื่องหน้าโรงบาลโดยสารกลับบ้าน เพราะแอบติดใจ แต่กระนั้นเถอะนะ คันนี้ไม่ไหว ทำฉันแทบรากเพราะขับฉวัดเฉวียนเหลือเกิน กว่าจะถึงบ้านแทบตาย
"โห ลุงรีบขับไปไหนเนี่ย" ฉันถามขณะจกกระเป๋าล้วงตังค์ จะจ่ายค่าโดยสาร
"จะรีบไปบ้าน เมียไม่สบาย" ลุงยังมีกระใจตอบ ซื่อเหมือนฉันเลย
เฮ้ออ น่าเห็นใจลุงเนาะ ฟังแล้วก็สะท้อนตัวเอง
แอบอิจฉาเมียลุง ฉันเดินคอตกไขกุญแจบ้านเข้าไป ก้าวแรกที่เดินเข้าไปในห้องก็ได้กลิ่นอาเจียนคละคลุ้งไปหมด แต่ขอพักก่อนนะ ตื่นมาฉันจะปฎิวัติใหม่ ให้หมด
......
ไม่รู้ฉันหลับไปแล้วหรือยัง ฉันได้ยินเสียงคำพ่อของฉันที่เคยบอกไว้ว่า "ไม่มีผู้ชายคนไหน รักกระเทยจริง" ดังก้องอยู่ในหูไปมา แต่พอซัก 2 ทุ่ม ฉันก็ลุกทั้งที่ยังเวียนหัวนิดหน่อย ฉันแกะกล่องนมกระดกกินไป 1 กล่อง ก่อนจะลุกทำความสะอาดห้อง
ตาฉันเหลือบมองเห็นเอกสารที่มันยังวางระเกะระกะ จุดเริ่มต้นของความทุกข์ที่ยิ่งใหญ่ ฉันไม่รอช้า จับมันมาฉีกเป็นชิ้นๆ ก่อนจะโยนลงกับพื้น กวาดทิ้งรวมไปกับขยะในห้อง
ออกไปจากสมองฉันได้แล้ว...
:เศร้า2: :เศร้า2: :เศร้า2:
-
:เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
สงสารคุณแบะจังเลย
-
:monkeysad:สงสารคุณแบะเหมือนกันคับ :monkeysad:
-
เข้มแข็งให้ได้ไวๆนะครับ :เศร้า1:
-
ตามมาให้กำลังใจคับ :impress: :impress: :impress:
-
:monkeysad: ได้แต่หวังว่าคุณเอกจะสำนึกผิดแล้วคุณแบะก็ให้อภัยนะคับ :call: :monkeysad: :call:
-
===========================================
ตุ๊ด ตจว.
ขอเสนอ
ละครชีวิต
"อกกระเทยกลัดหนอง"
ตอน แล้วสอนว่า อย่าไว้ ใจมนุษย์
==========================================
อีบริทย์ อีต๋อง รู้เรื่องทั้งหมด หลังจากฉันไปทำงานดีแล้ว
มันโกรธแค้น และเป็นเดือดเป็นร้อนมาก ฉันต้องห้ามไม่ให้มันไปโวยวายกับเอกอยู่นาน ฉันไม่อยากให้เค้ารู้
และยังเชื่อว่า ความลับจะไม่มีในโลก ซักวัน ความจริงมันจะพรั่งพรูมาสู่ตัวฉัน
ที่ทำงาน เวลาจวนเจียนจะเลิกงานเต็มแก่
"พี่อุย บอกหนูมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าอีหน้าไหน ที่มันกล้ามายุ่งกะผัวหนู" เสียงนังแมรี่ เอ็ดตะโรไปทั่วออฟฟิศ คนส่วนใหญ่ที่กำลังเก็บข้าวของเตรียมจะกลับบ้าน ก็หันมาดูกันอย่างคึกคัก สงสารแต่พี่อุย ทำตัวลำบากเชียว
"พี่ไม่รู้ ไปรู้มาจากใครก็ถามคนนั้นสิจ๊ะ" พี่อุยตอบแหยงๆ คงกลัวนังแมรี่มันจะขย้ำคอเอา
"พี่ไม่ต้องมาไม่รู้เลยนะ อีเบิ้มมันบอกว่าพี่เป็นคนยกห้องให้พวกมัน ........กัน" ยัยบ้าเสียงดังกว่าเดิมอีก ฉันเห็นอีเบิ้มสะดุ้งร้อนตัวจนก้นไม่ติดพื้น อีนังเด็กคนนั้นมันยังอยู่ไหมหนอ มีสิทธิ์ตายได้เลยนะเนี่ย (แอบห่วง)
"โห่ พี่เมาจะแย่ นอนฟุบอยู่ข้างๆ เรานั่นแหล่ะพี่จะรู้อะไร" พี่อุยคงจะเข้าตาจนแล้วสินะ ฉันเพิ่งเคยเห็นพี่แกโกหก
"ไม่ได้ๆ พี่บอกมาเดี๋ยวนี้ หนูจะไปตบมัน" ปั๊ดโถ คงเป็นอย่างนี้หล่ะมั้งนังเบิ้มมันถึงไม่ชี้ตัวว่าเป็นใคร ขืนมีเรื่องกัน จะได้พาลติดร่างแหไปด้วย ท่าทางเรื่องคงไม่จบง่ายๆ ฉันเลยกลับบ้านเองดีกว่า ลำพังตัวเองก็ยังไม่เอาไม่รอดอยู่เหมือนกัน
ฉันค่อยๆ เดินทอดน่องกลับบ้าน ระหว่างทางก็ซื้อของที่อยากกินติดไม้ติดมือกลับไป ดูภายนอกฉันอาจจะดีขึ้น แต่ความจริงฉันก็ยังคิด ถึงแม้จะรู้ว่า ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ก็เถอะ
ถึงห้องแล้ว ฉันก็นอนฟุบบนที่นอนเหมือนทุกๆวัน ได้ยินเสียงโทรศัพท์หน่อยๆ คงจะเป็นเมสเสจ ฉันเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มาดู แล้วก็ใช่ เป็นเอกที่ส่งมา
"อีกเดือนเดียว จะได้อยู่ใกล้ตัวเองแล้ว คิดถึงมาก อยากมีอะไรกัน"
ฉันเขวี้ยงมือถือใส่ผนังห้องอย่างแรง หน้ากากโทรศัพท์แตกกระจายและชิ้นส่วนบางชิ้นหลุดออกจากกัน
ในใจคิดว่าพังแน่ๆ แต่ ไม่เสียดายเลย ซักกะนิด...
ปล. ไม่พังซะง้าน
…………………………………………………
อีกแค่เดือนเดียวเองหรอ
..
...
...
ไม่อยากให้ถึงเลย
ฉันไม่อยากเห็นหน้าเค้าแม้แต่น้อย ไม่อยากได้ยินแม้แต่เสียงที่ผ่านทางโทรศัพท์มาหาด้วย
ฉันเบื่อ เบื่อที่ต้องทนฝืนพูดดีด้วย ทั้งที่ฉันอยากจะด่าๆๆๆ มันให้หายแค้น ผู้หญิงคนไหนมันอยากได้ ก็จงเอามันไปทีเถอะ...
ฉันร้องไห้ออกมาอีกแล้ว สงสารตัวเองเหลือเกิน
เพราะฉันเป็นกระเทยใช่ไหม ทุกอย่างมันถึงจบออกมาเป็นสูตรสำเร็จอย่างนี้
ถ้าใช่ ก็สมน้ำหน้าตัวเองนักแหล่ะ พ่อแม่เตือนไม่เคยฟังซักคำ :-)
หลายคืนที่ฉันกอดผ้าห่มนอนหนาวอยู่บนเตียง ลมอ่อนๆ จากพัดลมตัวเก่าพัดโกรก จนน้ำตาฉันแห้งเกรอะไปกับผิวหน้า
ฉันโทรมมากเลย หากมองตัวเองในกระจก ไม่ใช่แค่ผิวรอบดวงตาจะคล้ำ แต่มันมีคราบน้ำตาเกาะอยู่ตลอดทุกทีที่ฉันอยู่บ้าน ่พักนี้เค้าไม่ค่อยโทรมาแล้ว อาจจะยุ่งเรื่องจะมาเรียนต่อ หรืออาจจะกำลังสานสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนสักคน หรือจะอะไรก็ช่าง มันดีกับฉันไม่น้อย
ฉันไม่ได้ตัดใจจากเค้าเลย แม้จะทราบอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะ
ฉันรักเค้า และยังจะรักเค้าอยู่ ถึงแม้ว่าสุดท้าย เค้าจะนอกใจฉันก็ตาม
ขอเพียงแค่ มาบอกกับฉันซักคำละกัน...
+ + + + + +
ที่ทำงานฉันก็วุ่นวายพอสมควร เด็กคนที่เป็นโจทย์นังแมรี่หายไปแล้วโดยปริยาย ยัยเจ๊แกนี่ก็โง่เสียจริง แค่นี้ยังเดาไม่ออกอีกว่าเป็นใคร กลับมาสงสัยยัยปอซะนี่
"แกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ ตอนนั้นแกอยู่ที่ไหน" ยัยแมรี่กระชากแฟ้มเอกสารที่ยัยปอกำลังตรวจงานออกมาจากมือ ยัยปอเป็นคนไม่มีพิษมีภัยกับใคร ดูมันกลัวจนลนลาน
"หนูอยู่ในครัวค่ะ" ยัยปอตอบ "อยู่กับ จักร กับเฟียซค่ะ"
"พวกแกไปทำอะไรในครัว ในครัวมีอะไร มีผู้ชายให้พวกแกหรอ" อีนังแมรี่ปากหมา ฉันอยู่ใกล้พอดี
"มันไม่มีผู้ชายในครัว ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะไม่ใช่ พวกร่านนนผู้ชาย" ฉันตอบชัดถ้อยชัดคำ อีแมรี่จ้องหน้าฉันเขม็ง
"ปากดีจิงๆ เลยนะหล่อน ระวังจะโดนเด้งไม่รู้ตัว" มันลุกขึ้นมา และพูดกับฉันด้วยความเคียดแค้น ก่อนจะเดินฉับๆ ไปหาพวกอีเบิ้มอีกทาง (กลัวจนจิ๋มสั่นหมดแล้วเนี่ยย)
ฉันเห็นพี่อุยหัวเราะปากกว้างอยู่ไม่ไกล
"หัวเราะไรเพ่" ฉันพูดอย่างสนิทสนม
"หัวเราะเฟียซแหล่ะ เอาเรื่องเหมือนกันวุ้ย" พี่อุยตอบ แกยังเอามือกุมท้องไม่ยอมปล่อย
"โห ไม่รู้อะไรซะแล้ว แต่ก่อนหนูนักเลงนะ" ฉันพลอยได้อวด ยังจำตอนฉันตบกะอีเบนซ์ได้ไหม อร๊ายยยส์ ซาหนุก แต่ฉันก็ปากดีไปยังงั้นแหล่ะ ตอนนี้ถ้าเก่งได้ครึ่งนึงของเหมือนก่อน คงไม่ต้องมานอนร้องไห้คนเดียวอยู่แบบนี้หรอก ว่าแต่ว่ามันก็ไม่แน่นะ
ถ้าฉันจับได้จริงๆ ว่าเอกแอบคบกะ หญิงอื่น เข้าจริงๆ หล่ะก็
แม่จะตบทั้งผู้หญิง ผู้ชายเลย
.....
ความรัก ทำให้คนตาบอด
แม้บางคน จะตาไม่บอด แต่ก็อาจจะต้องแกล้งเป็นบอด เหมือนอย่างที่ฉันเป็นอยู่ทุกวันนี้
วันเวลาเดินไปอย่างรวดเร็ว ฉันพรั่นพรึงในหัวใจอยู่ทุกครั้ง เพียงแค่คิดว่าความจริงกำลังจะเปิดเผย ฉันกำลังจะรู้ทุกอย่าง
จะรู้ว่าที่ผ่านมาเค้าอยู่ไหน อยู่กับใคร หรือทำอะไรกัน...
ฉันหมั่นสะสมกำลังใจให้ตัวเองไว้ทุกวัน หวังว่าถึงวันนั้น ฉันจะเข้มแข็ง และเมื่อความจริง คือสิ่งที่ฉันอยากรู้จากผู้ชายคนนี้ ฉันก็ต้องไม่ร้องไห้ แม้ในใจลึกๆ อีก 0.00001 เปอร์เซ็นต์ ฉันยังหวังให้ทั้งหมด เป็นแค่การเข้าใจผิด จากกระเทยโง่เง่าคนนึง
- - - - - - - - - - - - - - -
วันอาทิตย์ บ่ายสองสิบสองนาที ความจริงขยับเข้ามาใกล้กับฉันอีกก้าว ฉันได้ยินเสียงเคาะประตูและร้องเรียกจาก อดีตคนรัก เอกเรียกฉันอยู่นาน
ฉันอยู่ในห้องและห่างจากประตูเพียงแค่ชั่งห่างสองก้าว แต่กระนั้นก็ไม่ได้เปิดประตูทันที ฉันนั่งเงียบและทิ้งเวลาไว้กว่า 5 นาที ก่อนจะกัดฟัน เดินไปเปิดประตู และต้อนรับความจริงเข้าบ้าน
"โห เค้าเรียกตั้งนาน" เอกเดินแทรกตัวผ่านฉันเข้ามา ให้ตายเหอะ ไม่อยากโดนตัวเลย
"เข้าห้องน้ำอยู่" ฉันแก้ตัว เค้าไม่ได้ติดใจอะไร ก่อนจะเดินเข้าไปห้องน้ำ เค้ายืนฉี่โดยไม่ปิดประตูเหมือนเคย แต่คราวนี้กลับน่ารังเกียจสุดๆในสายตาฉัน นั่นแสดงว่าในใจฉันเริ่มจะต่อต้านผู้ชายคนนี้อยู่หน่อยๆ แล้ว
"ซื้อขนมมาฝาก นู่น" เอกออกมาจากห้องน้ำ แล้วชี้มือไปที่ถุงพลาสติกที่วางกองอยู่บนพื้นหลายถุง ก่อนจะหันไปเช็ดมือกับผ้าเช็ดมือที่แขวนไว้ข้างตู้เย็น
มันเป็นขนมอัดเป็นรูปหัวใจสีชมพู บรรจุอยู่ในกล่องสีแดงสด ซึ่งมีประมาณ 16 ชิ้น เป็นขนมที่หาซื้อได้เฉพาะร้านค้าซอมซ่อเล็กๆ ร้านนึงในจังหวัดฉันเท่านั้น ฉันเคยซื้อมันมาเก็บไว้จนมดขึ้น เพราะถูกใจในความน่ารักของมันจนไม่กล้ากิน
"ซื้อมาทำไมเยอะแยะ" ฉันถาม พลางหิ้วถุงพลาสติกสองถุงจะไปแช่ตู้เย็น
"เอ่ออ.. ของตัวเองกล่องนึง อีกกล่องนึงเค้าซื้อฝากเพื่อน" เอกเอามือมาดึงอีกถุงออกจากมือฉัน จนมันพลาดร่วงหล่นพื้นทั้งสองกล่อง ขนมหัวใจที่เคยน่ารัก บัดนี้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไส้ข้างในทะลักออกมาเปรอะเปื้อน
"ฝากเพื่อนหรอ?" ฉันทวนสิ่งที่ได้ยิน
"อื้มมม" เอกรีบพยักหน้า ก่อนเค้าจะก้มลงมาช่วยฉันเก็บขนม และเลือกกล่องที่ยังมีสภาพดีสุดออกไป ฉันจำใจเก็บเศษขนมที่เหลือไว้ก่อน ลับหลังพอเค้ากลับไป ฉันนำมันไปปาใส่ถังขยะ ทิ้งมันไปพร้อมๆ กับคำเท็จที่พึ่งได้ยิน...
……………….
ฉันวิ่งกลับมาในห้องและนั่งลงหายใจกระหืดกระสอบ ขนาดแค่ออเดิร์ฟยังทำให้ฉันโกรธขนาดนี้ กำลังใจที่เคยใช้เวลารวบรวมอยู่นาน บัดนี้ลดฮวบลงถึงจุดต่ำสุด ฉันรู้สึกดังกลับว่าเหลือลมหายใจอยู่ได้อีกเพียงน้อยนิด ชีวิตฉันซึ่งเคยเต็มไปด้วยความสุข ความสดใส ตอนนี้ถูกผู้ชายคนเดียวทำลายไปจนหมดสิ้น ฉันนี่มันบ้าสิ้นดี
"เลิกๆกับแมร่งไปซะสิ เมิงจะทนทุกข์อยู่ทำเชี่ยอะไร อี โง่ อี ควาย"
"ไปถามมันให้รู้เรื่องไปเรย นั่งอมอะไรอยู่"
"จับมันให้ได้คาหนังคาเขา แล้วตบอีชะนีนั่นให้สาสมเลยนะ"
"...........etc.................."
โอ๊ยยยยย หลากหลายความคิดที่พลันเข้ามาในหัวฉันพร้อมๆ กัน ไม่นานมันคงจะทำให้เส้นเลือดฝอยฉันระเบิด ฉันไม่เก่งเลย ฉันหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ ไม่มีทางไหนเลยที่ฉันจะไม่เสียใจ ฉันไม่พร้อม ฉันขอหลอกตัวเองแบบนี้ไม่ได้หรอ..
ฉันคิดในใจ พลางน้ำตาก็ไหล นึกถึงพ่อแม่ขึ้นมา แกจะรู้ไหมหนอว่าลูกแกถูกผู้ชายมันหลอกเอาแล้ว..
* * * * * * * * * * * *
:monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4:
-
เลิกเถอะครับ คบไปก็มีแต่ช้ำใจ
เอาให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย จะได้ไม่ต้องทนช้ำใจอยู่อย่างนี้ :monkeysad2:
-
:monkeycry2: :monkeycry4: :monkeycry2: ได้แต่ภาวนาให้มันเปนเรื่องเข้าใจผิดนะคับ :monkeycry2: :monkeycry4: :monkeycry2: สงสารคุณแบะอีกแล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ: เข้มแข็งนะคับ :ฮึ่มม: :ฮึ่มม: :ฮึ่มม:
-
เป็นกำลังใจให้คับ :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
รักตัวเองให้มากๆ นะค้าบบบบ :โหลๆ: :โหลๆ:
-
ขอให้เป็น 0.00001% นั้นได้มั้ย :monkeysad:
-
ส่งกำลังใจให้คุณแบะคับ :myeye: :myeye: :myeye:
-
ตี 5 ของวันต่อมา เสียงหน้าประตูของฉันเคาะรัวดังกับคนเอาค้อนปอนด์มาทุบมันเสียให้พัง
"ปังๆๆๆๆ"
ฉันสะดุ้งตื่น ทั้งที่เพิ่งข่มตาหลับไปได้ไม่นาน
"ใครคะ" ฉันตะโกนถาม มือก็พลางคลำหาสวิซไฟเปิดให้แสงสว่าง
"เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ" เสียงผู้หญิงมีอายุคนนึงตะโกนออกมา นั่นทำให้ฉันตกใจไปใหญ่ ฉันตัดสินใจเปิดประตู
"ไอ้เอกอยู่ไหน" อาอี้แกโผล่หัวหันซ้ายหันขวาในห้อง
"เอกไม่ได้อยู่ที่นี่ค่ะ" ฉันพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดี อาเจ้แกเล่นไม่ฟัง แกผลักตัวฉันออกให้พ้นทาง ก่อนเดินเข้ามาค้นในห้องฉันเกือบทุกซอกทุกมุม ทั้งๆที่ยังสวมรองเท้าเปื้อนขี้โคลนอยู่
"ไม่จริงหล่ะ มันต้องอยู่กับแกที่นี่แหล่ะ แม่มันบอกว่ามาถึงตั้งแต่เมื่อวานแระ" อี๊แกยังไม่วายค้นนู่นค้นนี้ไปทั่ว ไม่เว้นแม้กระทั่งในตู้เย็น ( -*- ) ฉันมองพื้นห้องที่เลอะไปด้วยขี้โคลนแล้วอ่อนใจ สงสัยไม่วายต้องทำความสะอาดกันยันย่ำเช้านู่นเลยมั้ง
"หาไม่เจอ" เจ้แกบ่นให้ฉันได้ยิน "เธอน่ะเลิกยุ่งกับเอกมันได้แล้วนะ
เกิดเป็นผู้ชายก็ต้องทำตัวให้มันสมชายหน่อย ไม่ใช่มาไว้ผมยาวทำตัวดีดดิ้งแบบนี้ มันไม่ถูก" แกได้ทีเลยสั่งสอนฉันชุดใหญ่
"เอกมันหล่อ วันนึงมันก็ต้องมีเมียเป็นผู้หญิง มันไม่เลือกตุ๊ดแต๋วมาทำพันธ์หรอก เชื่อสิ" อาอี้ร่ายยาว ฉันได้แต่นิ่งไม่โต้ตอบ เพราะอยากให้กลับออกไปเร็วๆ แต่ในใจน่ะหรอ
ใครอยากได้ก็เอาไปเหอะ รีบมาเอาไปเรย แถมข้าวสารให้อีกกระสอบเลยสิ
อาอี้คงถอดใจ ฉันเห็นหล่อนกดโทรศัพท์ (หาเอก) อยู่หลายครั้ง แต่ดูเหมือนคงจะหลับละมั้งเรยไม่รับสาย พอแกกลับไป ฉันเลยลองมั่ง
"ตื้ดดดๆๆ"
"ฮัลโหล" เอกรับ เสียงคนเพิ่งตื่น
"อยู่ไหนหรอ" ฉันถามด้วยเสียงราบเรียบเป็นระดับเดียวกัน
"อยู่บ้าน... บ้านอาอี๊"
"ตัวเอง เช้าแล้วเค้าโทรไปนะ นอนห้องเดียวกะอี๊อ่ะ เดี๋ยวแกตื่น"
เอกทำเสียงกระซิบกระซาบ ก่อนตัดสายโทรศัพท์ไปฉับ ดังกับที่เส้นความอดทนของฉันค่อยๆ ขาดไปทีละเส้น ทีละเส้น
……………….
ฉันเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ในเช้าวันนั้นนั่นแหล่ะ ถึงรู้ว่าอีกไม่นานมันต้องแล่นมาหา ไม่ที่ทำงานก็ที่บ้าน ที่ใดที่หนึ่ง แต่ใครจะไปสนหล่ะ ตอนเช้าฉันนั่งง่วนกับการเม็มเบอร์หลายคนๆ ใหม่ ฉันเว้นเบอร์ไอ้เอกไว้อย่างที่หลายคนเข้าใจ แต่สมองฉันกลับจดจำมันได้ทุกเม็ด เกลียดตัวเองเหลือเกิน
"เฮ้ย แกผอมลงเยอะแล้วนะ ไม่ไหวม้างงี้อ่ะ" ปอยื่นขนมปังกรอบ รูปหัวใจให้ฉันหนึ่งชิ้น ทันทีที่เห็น ฉันปัดมันทิ้งกระเด็นเซ่นซ่าน
"เฮ้ย เป็นไรวะ" ปอ กับ จักรตกใจใหญ่ ดูท่าทางปอมันจะเจ็บมือ ฉันกล่าวขอโทษเพื่อน ก่อนรีบเดินลุกไปทำความสะอาด อะไรกันเนี่ย ฉันกำลังจะบ้าเข้าไปทุกที ทุกที
ปอพูดถูก ฉันควรจะกินอะไรเข้าไปบ้าง นอกเหนือจากน้ำ กับนม ฉันทำความสะอาดทั้งหมดเสร็จ ก็เดินไปขอขนมเพื่อนกินหนึ่งชิ้น ถึงแม้จะขมขื่นกับทุกคำที่กัดมันอยู่ในปาก
+ + + + + + + + + + + + + +
ตอนเย็น เอกรอฉันอยู่หน้าห้อง ฉันเห็นแล้วนะ แต่ไม่ได้ทำท่าทีสนใจเท่าไร ก่อนจะเดินไขประตูห้องอย่างเฉยเมย
"เป็นอะไร" มันถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เรียกได้ว่าตะคอก ฉันมองหน้ามันอย่างเย็นชา กรูน่ะไม่เป็นอะไรหรอก เมิงนั่นแหล่ะ
"ทำไมโทรไปไม่ติด" เอกเดินตามฉันติดๆ เข้ามาในบ้าน ก่อนจะตวาดฉันไม่เลิก ฉันเดินเลี่ยงอยู่ไกลๆ
"เปลี่ยนเบอร์แล้ว" ฉันตอบ ด้วยเสียงเยือกเย็น เอกชักสีหน้าใส่
"เปลี่ยนทำไม แล้วทำไมไม่โทรมาบอก" เค้าเริ่มจะโวยวายๆ ซึ่งฉันเองไม่ค่อยสบอารมณ์ด้วยเลย ฉันมองหน้าเค้าอย่างเคียดแค้น แต่พยายามจะข่มความคิดไม่ดีต่างๆ ไว้ให้อยู่ใต้จิตสำนึก
"ถ้าจะมาเอะอะโวยวายๆ ยังงี้หล่ะก็ กลับไปเลย" ฉันพูด หรือจะเรียกว่าไล่ก็ได้ จากนั้นฉันหันไปล้างจานหลังบ้าน โดนไม่หันกลับมามองอีก จนได้ยินเสียงรถสตาร์ทออกจากบ้านไปแล้วก็ตาม
. . . . . . . . . . . .
ฉันพลาดไปแล้ว เผลอวางโทรศัพท์ไว้ตอนล้างจาน
ตั้งแต่สามทุ่มจนถึง เที่ยงคืน เอกโทรมาสลับกับส่งเมสเสจโดยตลอด
"ตัวเองเป็นอะไร เค้าทำอะไรอีกหล่ะ ไงก็ขอโทด"
"มีอะไรคุยกันดีกว่า อย่าหนีปัญหาเลย"
"ขอร้อง รับโทรศัพท์หน่อยคับ"
นี่คือเท่าที่ฉันจำได้ ฉันนอนไม่หลับ แม้จะปิดโทรศัพท์หนีเค้าด้วยความรังเกียจไปแล้ว ข่มตาเท่าไรก็ไม่ยอมหลับ ฉันเป็นคนชอบคิด คิดทั้งอดีต และปัจจุบัน สองอย่างมาเจอกัน สรุปสุดท้าย เสียน้ำตาอีกแล้ว
"กรูมันไม่ดีใช่ไหม" ฉันพูดคนเดียวพร้อมก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น ฉันนอนพลิกคว่ำพลิกหงาย จนหมอนเปียกชื้นไปทั้งใบ จนสุดท้ายต้องหยุดร้องเพราะหายใจไม่ทันจริงๆ
ฉันเปิดโทรศัพท์อีกครั้งตอนตี 3 ซักพักได้เสียงเมสเสจเข้ามา
"เรื่องอาอี๊ ขอโทดด้วยนะที่ไม่ได้บอกก่อน
เค้าไม่ตั้งใจจะโกหกตัวเอง แต่ไม่อยากให้เป็นห่วง เลยบอกว่านอนบ้านอี๊ไม่ต้องห่วงนะ เค้าไม่ทำอะไรไม่ดีที่ไหน แค่เหนื่อยมากเลยไปนอน บ้านแมค มา รักตัวเองมากนะ จุ๊บๆ"
หึ ไม่ตั้งใจโกหก
แต่ไปนอน บ้านแมค มา
อย่างนี้เค้าคงเรียกว่าเป็นที่ สันดาน แล้วหล่ะ
ฉันกดโทรศัพท์ และเลือก New Message จากนั้นกดตัวอกษรเพียงไม่กี่คำ กระนั้นยังฝืนกล้ำกลืนตอนส่งอยู่นาน
สุดท้าย... ฉันส่ง
..
...
...
"อย่ามาตอแห ล"
เมสเสจถูกส่งออกไปแล้วในเวลาไม่ถึง 5 วินาที
………………………
เสียงโทรศัพท์ดังกลับมาแทบจะทันทีในตอนนั้น ฉันหายใจไม่คล่องเพราะโกรธจนอึดอัดแน่นไปหมด สายตาฉันจ้องเขม็งที่โทรศัพท์ยังกับโกรธเกลียดกันมานานแสนนาน
พอที เลิกดังเสียที ออกไปปปปป...
ฉันคว้าโทรศัพท์กดรับมาแนบหู แล้วตะโกน
":-) ไปตายเลยไป"
ไม่ทันได้ยินเสียงตอบรับกลับมา ฉันกดวางแล้วร้องไห้โฮ เค้าโทรกลับมาอีก ฉันใช้เพียงนิ้วกดตัดสายเค้าไปเป็น 10 กว่าครั้ง จากนั้นชีวิตฉันก็อยู่ในความเงียบสงัดอีกครั้ง ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงสะอึกสะอื้นของตัวฉันเอง
จบๆ มันไปเสียที ไม่เอาอีกแล้ว พอแล้วววววววววววว
ฉันกอดเข่านั่งร้องไห้อยู่นาน แต่พอน้ำตาฉันเริ่มจะแห้งไปจากหน้า มันก็มาถึงหน้าบ้านฉันพอดี
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เฮ้อ เศร้าต่อปายยย :impress3: :impress3: :impress3:
-
ทำไมเอกถึงได้โกหกซ้ำซากอยู่อย่างนี้ครับ :angry2: :angry2: สงสารคุณแบะ อุ๊บส์ ขอโทษคุณเฟียส :monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4:
-
คุณมูมู่เอามาต่อเร็วๆนะ
ตามไปอ่านที่พันทิปแล้วมันหาอันที่ต่อจากอันนี้ไม่เจออะ
แบบว่าไม่ค่อยได้เข้า
ไปเจอตอนหลังๆแล้ว ก้เลยงงๆ @_@
-
เรื่องนี้ ไม่แน่ใจว่าถึงไหนแล้วอ่า
แต่ล่าสุดที่จำได้ รู้สึกว่าคุณแบะจะคืนดีกะคุณเอกแล้วก็โทรไปเคลียร์กะผู้หญิงของคุณเอกอีกคนแล้วนะคับ
เท่าที่จำได้ก็ประมาณนั้น :really2: :really2: :really2:
สู้ๆ ร่วมกันกอบกู้เล้า :loveu: :loveu: :loveu:
-
ถึงตอนที่คุณแบะนั่งรถ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ที่..(ลืมแล้ว^^") คับ
-
ขอโทษทีน้า ปล่อยให้เพื่อนๆ รอ แหะ แหะ
เอามาต่อให้แล้วจ้า ขอบคุณที่มาช่วยกันรื้อฟื้นความหลัง เราปลาทองอะนะ ลืมว่าโพสไปถึงไหนแย้วว
มาให้กำลังใจคุณแบะกันเร็ว อย่าเพิ่งไปอ่านก่อนจิ อิอิ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ปังๆๆๆ เปิด" คราวนี้มันตะคอกเต็มปาก มาก็ดี กรูเบื่อเต็มทนแล้ว ฉันเดินฉับๆ ไปเปิดประตู ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว
ประตูเปิดแง้มนิดหน่อยก็ถูกกระชากจนเสียงกระแทบผนังดังสนั่น มันบีบต้นแขนสองข้างของฉัน และจ้องฉันด้วยสีหน้าเหมือนจะฆ่าฉันในประเดี๋ยวนี้ ฉันเซถอยหลังตามแรงผลักของมัน
"ปล่อยเลยนะ" ฉันขึ้นเสียง แต่มันไม่ฟัง มันดันฉันจนติดตะกร้าผ้าที่วางไว้กับพื้น และล้มลงทับข้าวของแถวนั้นกระจัดกระจาย มันใช้ช่วงนั้นเดินออกไปปิดประตู คงไม่อยากเป็นเป้าสายตาของเพื่อนบ้านที่ต่างส่ายส่องสายตามาตามเสียงโครมคราม
ฉันขว้างขวดแก้วโคลโลญน์ยี่ห้อหนึ่งใส่มันด้วยความโกรธสุดขีด เสียดายที่มันเอาสองแขนป้องเอาไว้ทัน ไม่งั้นคงได้เห็นเลือดชั่วๆ ของมันแน่ๆ
เอกมันโกรธฉันจนหน้าแดงกล่ำ ก่อนจะเข้ามาลากฉันไถลไปกับข้าวของกับพื้น ตะกร้าที่เคยใส่ผ้าพับไว้ตอนนี้แตกและคมพลาสติคก็บาดฉันเข้าแล้ว
"เป็นบ้าอะไร เฮอะ" มันตวาด สองมือมันค้ำคอฉันกดไว้ติดกับพื้น ฉันพยายามดิ้นออก ทั้งตบ ทั้งต่อย ทั้งตีที่หัวและหน้ามัน แต่ดูจะไม่สร้างความเจ็บปวดให้มันซักเท่าไร กับเป็นฉันเอง ที่หายใจไม่ออกจนเกือบสุดทน ก่อนที่มันจะเหวี่ยงคอฉันออกไปจนศรีษะกระแทกพื้นดัง ปัง
มันชี้หน้าฉัน อย่างโกรธแค้น
ฉันเสียใจ หากในนี้คงจะมีหลายคนเอาใจช่วยให้ฉันสู้มันได้ แต่ฉัน...
ฉันลุกตั้งตัวขึ้นนั่ง และรีบหายใจเข้าปอดจนเหนื่อย ก่อนที่น้ำตาอันอัปยศของฉันมันจะไหนออกมา อย่างไม่ได้ตั้งใจ
สมเพชตัวเองอย่างไม่รู้จะอธิบายยังไง น้ำตาไหลออกมาอย่างต่อเนื่องโดยไม่สามารถจะห้ามตัวเองได้
เอกมันเดินเกร่ไปมาอยู่ตรงหน้าฉัน มันทำสีหน้าเครียดและหน้าแดงจัดอย่างที่ฉันก็เพิ่งเคยเห็น ตาเอกแดงก่ำและมีน้ำหล่อเลี้ยงตามากกว่าปกติ มันเดินมาลากให้ฉันลุก และเหวี่ยงฉันขึ้นไปที่เตียง และฉันขอเรียกสิ่งที่จะเกิดต่อไปนี้ว่า ข่มขืน
......
แขนและขาฉันถูกขึงไว้แน่นบนที่นอน เค้าพยายามจะล่วงล้ำฉัน แต่มันไม่ง่ายเหมือนครั้งก่อน ฉันร้องไห้และดิ้นกระเสือกกระสนอยู่ตลอดจนเค้าเสร็จกิจ มันเจ็บมาก
หากไม่รวมบาดแผลเล็กน้อย ฉันเป็นเจ็บตรงบริเวณที่เค้าสอดใส่ มันมีเลือดออกมาและเป็นแผลแสบ
เค้านอนฟุบอยู่ข้างๆฉัน และไม่ให้ฉันไปไหน แม้แต่จะชำระล้างคราบเลวทรามของเค้า เค้าเขม็งตาใส่ฉัน และดึงฉันไว้อย่างนั้น หากฉันขืน เค้าก็จะออกแรงทันที
หากฉันมีมีดอยู่ในมือ ฉันคงจะได้ทำอะไรไม่ดีลงไปแน่ๆ มันฝืนกล้ำกลืนไปหมด แม้แต่เสียงสะอื้นก็ต้องทนเก็บไว้ ได้แต่นอนหลับตาอยู่ข้างคนที่ชั่วที่สุดในสายตาฉันตอนนั้น
* * * * * * * * *
10 โมงกว่า ฉันลืมตาขึ้นมาก่อนเค้า เลยได้ถือโอกาสนี้ลุกขึ้นไปล้างเนื้อล้างตัวที่ห้องน้ำ ฉันมองตัวเองในกระจก วันนี้ไม่ใช่แค่เพียงดวงตาที่แดงก่ำ แต่เป็นรอยฟกช้ำและแผลถลอกอยู่ทั่วตัว ฉันฝืนตักน้ำราดตัวเองทีละขันๆ แม้จะแสบไปหมด
ออกจากห้องน้ำ ฉันเห็นเค้าลุกขึ้นมานั่งที่เตียง ไม่รู้ตื่นมาเพราะเสียงฉันอาบน้ำหรือเปล่า แต่ก็ยังทำสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไร
"อาบน้ำไปไหน" เค้าเริ่มหาเรื่อง ฉันกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะตอบว่า
"ไปทำงาน"
เอกแหงนมองนาฬิกาฝาห้อง เค้ามองหน้าฉันอย่างตั้งใจจะยั่วโทสะ ก่อนจะพูดขึ้นว่า
"ไปทำงานป่านนี้เนี่ยนะ"
ฉันไม่ตอบอะไร และไม่แม้แต่จะมองหน้า กลับเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า เลือกชุดทำงานที่จะใส่ออกมา
เค้าเดินมาคว้ามันไปจากมือ คราวนี้เราจ้องหน้ากัน
"ทำงานจนบ้าไปแล้วหรอไง นี่ผัวกลับมา ก็หาเรื่องตลอด" เอกเริ่มยียวนฉัน ฉันนี่นะเป็นฝ่ายหาเรื่อง อะไรกัน ฉันกลายเป็นคนผิดไปซะแล้ว ใครจะยอม
"หาเรื่องหรอ ก็มีคนอื่นอยู่แล้ว ก็ไปอยู่กับคนอื่นสิ!!" ฉันตวาดใส่หน้า เอก เค้าดูประหลาดใจ และยืนนิ่งอยู่พักนึง ก่อนจะโยนชุดทำงานของฉันใส่ในตะกร้า
"พูดบ้าอะไรเนี่ย" มันบอก ฉันยิ้มให้อย่างสุดฝืน ต้องต้อนให้จนใช่ไหม ถึงจะยอมรับ
ได้... งั้นเตรียมตอบคำถามฉันได้เลย
…………………………
ความจริงทุกอย่างใกล้ฉันเข้ามาจนถึงปลายเท้าฉันแล้วสิ ฉันรู้สึกหนักอึ้งที่ปาก ทั้งที่มีคำถามเป็นร้อยอยากจะถามมัน ตอนนั้นฉันต่างกับทุกๆ คนในนี้ ตรงที่อยากจะถาม แต่...ไม่อยากได้ยินคำตอบเลย..
"เมื่อคืนไปไหนมา" ฉันมองหน้าเค้า แล้วถามอย่างเยือกเย็น ฉันรู้อีกนะว่ามันจะตอบว่าไร
"ก็บ้านแมค ทำไมหรอ นอนบ้านแมคก็ไม่ได้หรอ" ไอ้เอกทำคิ้วขมวดให้ฉัน ฉันปิดตู้เสื้อผ้าดัง "ปึ้งง"
"จะให้โทรถามแมคไหม.." ฉันเน้นเสียง เอกเริ่มทำหน้าไม่ค่อยดี เค้าคิดว่าฉันกับแมคเพื่อนซี้เค้าคงไม่มีโอกาสได้คุยกันหล่ะสิ
มันถอนหายใจ แล้วควักมือถือออกมาจากกระเป๋า กดโทรศัพท์อีกสองสามทีแล้วโทรออก ฉันยืนจ้องดูว่ามันจะโกหกอะไรฉันอีก
"เออ ไอ้แมคหรอ กรูเอกนะ"
"เมิงยืนยันกับแบะให้หน่อยดิ๊ ว่าเมื่อคืนกรูอยู่บ้านเมิงน่ะ" ไอ้เอกพูด ฉันเดินตรงไปคว้าโทรศัพท์มาจากมือมัน
"แมคบอกมาซิ เมื่อคืนก่อนอยู่ที่ไหนกัน" ฉันนิสัยไม่ดี เผลอตวาดเพื่อนในโทรศัพท์
แมคเหมือนอึ้ง ไม่กล้าตอบอะไรซักแอะ จนฉันอดรนทนไม่ได้
"นครปฐม หรือ กรุงเทพ พูดมาซิ" ฉันถามแมคในขณะที่สายตาก็จ้องหน้าไอ้ตัวร้ายไม่ขาด เอกมันเริ่มจะเบือนหน้าหนีฉันไปทางอื่น พอดีกับที่แมคเองก็ตัดสายและปิดโทรศัพท์ไปเลย
ฉันยื่นโทรศัพท์คืนให้เอก
มันรับไว้ และถามฉันอีกว่า
"แมคบอกว่าไงหล่ะ"
ฉันยิ้มเยาะที่มุมปากอย่างขยะแขยง ก่อนจะตอกกลับไปว่า
"แมคบอกว่า เค้าย้ายกลับไปนครปฐมมานานหลายเดือนแล้ว ไม่ทราบว่าที่อ้างว่านอนบ้านเค้า 2 ครั้งน่ะ หมายความว่ายังไงหรอ"
ฉันเป็นคนถาม และก็เจ็บปวดพอๆ กับคนที่จะต้องตอบ
"ก็ไม่มีไร อยู่ร้านเนส" (เนสคือเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยอีกคน เป็นคนละคนกับภาคที่แล้ว เค้าเปิดร้านอินเตอร์เน็ตอยู่ใกล้ๆ มหาลัย 24 ชม.)
"เอกไปเล่นเกมส์" เค้าค่อยๆ เล่า สีหน้าสลดลงไปมาก แต่ก็ยังจองหองไม่เลิก มันบอกกรัวฉันด่าเพราะติดเกมส์ (เคยด่าไปหลายครั้ง)
"ง้านโทรไป" ฉันชี้ไปที่มือถือ เอกมันต่อโทรศัพท์ ยังไม่ทันมีคนรับ มันยื่นให้ฉัน
"ฮัลโหลเนส แบะนะ" ฉันรีบพูด เมื่ออีกฟากฝั่งของโทรศัพท์รับสาย
"ดีจ้า ว่าไง สบายดีไหม" เนสพูดเสียงใสอีกเหมือนเดิม
"อื้ม" ฉันตอบสั้นๆ ก่อนจะพูดเข้าประเด็น "เนส เมื่อคืนก่อนเอกอยู่กับเนสที่ร้านหรือเปล่า"
"อ้อ เอกหรอ อยู่ๆๆ มานั่งเล่นเกมส์ตั้งแต่ 4 ทุ่ม กลับไปตอนจะเช้าแล้วน่ะ" เนสตอบ ฉันอึ้งไปเหมือนกัน
"หรอ เค้าไปบ่อยไหม" ฉันถามเพราะยังมีอีกครั้งนึงที่ทะเลาะกันครั้งก่อน ที่เค้าก็อ้างว่าอยู่กับแมคเหมือนกัน
"โอ๊ย ไม่บ่อยหรอก ตั้งแต่จบมา มีมาหาอยู่ สองครั้งเองมั้ง มาทีก็เล่นทั้งคืนเลย" เนสตอบมา ฉันใจไม่ดี หลังจากวางโทรศัพท์จากเนส เอกก็ถาม
"ทีนี้หายสงสัยเค้าหรือยัง" เอกถามฉัน ฉันหันไปมองหน้าเค้า โอเค เรื่องค้างที่อื่นก็ผ่านไป แต่คุณจะอธิบายเรื่องทำโอทีของคุณมายังไง
"เค้าไปบริษัทเอก เค้าบอกที่นี่ไม่มีทำโอที" ฉันยังพูดเสียงกร้าวเหมือนเดิม
"เค้าทำ" เอกหันมาเถียง เสียงดังเช่นกัน
"สลิปเงินเดือนเอก มีใบลงเวลาตอกบัตรเข้าออก เค้าตรวจหมดแล้ว ไม่มีโอทีเลยซักบาท" ฉันเถียงสู้เช่นกัน เอกมันส่ายหัวและทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
"นี่แสดงว่า ไม่เคยเชื่อใจกันเลยใช่ไหม" มันบอก ก่อนน้ำตามันจะซึมๆ
"หัวหน้าเค้ารับงานนอกด้วย เค้าเกณฑ์คนไปทำกันจนเกือบหมดแร่ะ เงินโอที เค้าก็โอนเข้าบัญชีให้ต่างหาก จะดูไหมหล่ะ จะขี่รถกลับไปเอามาให้ดู" มันตวาด ฉันไม่ได้เชื่อมันซะทีเดียว แต่เริ่มรู้สึกผิดอยู่กลายๆ ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง
"เค้าเสียใจมาก ที่ตัวเองเห็นเค้าเป็นคนแบบนั้น ถ้าอย่างนั้นเราคงไปด้วยกันไม่ได้แล้วหล่ะ" เอกพูดจบ เค้าคว้ากุญแจรีบออกไปสตาร์ทรถออกไป ฉันยังอึ้งอยู่คนเดียวในห้องนั้น
……………………..
ในห้องอันแสนคุ้นเคย ฉันนอนอยู่บนเตียงแสนนุ่มและมีผ้านวมหนาห่มตัว
ทำไมหนาวอย่างนี้นะ หนาวเหมือนห้องนี้มันไม่เคยได้รับความอบอุ่นมาก่อน ฉันนอนกอดตัวเองอยู่ใต้ผ้าห่ม น้ำตาที่เพิ่งไหลอาบหน้าไปไม่นานเริ่มแห้ง
ที่ผ่านมา ฉันทำผิดต่อเค้ามาตลอด ฉันไม่เคยไว้ใจและจ้องจับผิดคนรักตลอด ยิ่งคิดไปก็ยิ่งรู้สึกผิด และเค้าคงไม่รักฉันเหมือนเดิมอีกแล้ว
* * * * * * * * * * * * * *
-
6 โมงเย็นของวันนั้น ฉันโทรถามเนสแล้วรู้ว่าเค้าอยู่ด้วยตอนนั้น เลยตัดสินใจไปขอโทดเค้าซักหน่อย พูดกับเค้าดีๆ เค้าคงจะเข้าใจ หรือไม่งั้นขอให้โกรธน้อยลง ก็ยังดี
ฉันนั่งรถเมล์ และต่อด้วยวินมอเตอร์ไซด์อีกหนึ่งต่อก็ถึง ฉันเจอเนสก่อน เราต่างทักทายกันด้วยความคิดถึง ก่อนเนสจะบอกให้ฉันไปนั่งรอเอกในร้านก่อน เอกเค้าเพิ่งออกไปข้างนอกได้ซักพัก แต่บอกเนสไว้ว่าเดี๋ยวกลับมา
ฉันนั่งรอเค้าอยู่ 1 ชม. ก็เหมือนได้ยินเสียงมอเตอร์ไซด์ของเค้า แอบตื่นเต้นและเขินๆ ยังไงก็ไม่รู้ ง้อใครไม่ค่อยเป็นด้วยสิ แต่เอาวะ ครั้งนี้เราผิด ก็ต้องยอม แต่รออยู่ 10 นาทีแล้ว เค้าก็ไม่เข้ามาในร้าน ฉันใจร้อน อดไม่ไหวก็เลยไปดูเค้าหน้าร้าน ฉันเจอ...
ผู้ชายคนนึงกำลังค่อมรถมอเตอร์ไซด์เอก จอดซื้อข้าวกล่องอยู่
ฉันประหลาดใจ เพราะไม่รู้จักผู้ชายผิวดำแดง ใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงวอร์มคนนั้น แต่ต้องไม่ใช่ขโมยแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่จอดรถซื้อของอย่างชะล่าใจแบบนี้
ฉันเองกะใจเดินไปถาม แต่ไม่ทัน เค้าสตาร์ทรถขับเนือยๆ ออกไปก่อน
"เนสๆ ยืมรถหน่อยสิ" ฉันตะโกนหาเพื่อนที่ยืนเก็บเงินเด็กค่าเน็ตอยู่หน้าร้าน
"อ๊ะ รถมอไซด์ไม่อยู่นะแบะ เจนเอาไป" เนสบอก แต่กระนั้นเนสก็ยังเสนอจักรยานที่พิงไว้ข้างตึกให้ฉัน 1 คัน เอาวะ ท่าทางจะไม่ไกลเท่าไรหรอก ฉันรีบเข็นจักรยานออกมา และปั่นตามมอเตอร์ไซด์คันนั้นไป เราห่างกันพอสมควร แต่ฉันยังมองเห็นได้ชัดว่าเค้าเลี้ยวตรงไหน ยังไง (เพราะชินกับพื้นที่แถวนี้ตอนเรียน)
"เอกไปไหนของเค้า แล้วเอารถมาให้ใครขี่" นี่คือคำถามต้นๆ ที่ผุดอยู่ในสมองฉันตอนนี้ ฉันขมวดคิ้วปั่นจักรยานกินลมต่อไปเรื่อยๆ ขืนให้รอเอกกลับร้านเนส ก็ไม่รู้จะอีกกี่โมงอีกใช่ไหมหล่ะ
ผู้ชายคนนั้น จอดรถหน้าฟิตเนส (นึกอยู่แระ แต่งตัวแบบนี้) ละแวกนั้น ฉันพอจะเข้าใจ เพราะตอนเรียนมหาลัย เอกมาฟิตเนสบ่อยๆ (เค้าเป็นนักกีฬา) ชอบมาออกกำลังกาย และก็ว่ายน้ำ เฮ้อ... ที่แท้ก็กลับมาระลึกความหลังที่นี่นั่นเอง หุหุ เอกเคยบอกว่าเวลาปวดหัวชอบมาว่ายน้ำ ไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกันตรงไหน แต่วันนี้จะขอแอบไปดูบางคนใส่กุงเกงว่ายน้ำซักหน่อยเหอะ...
ฉันจอดจักรยานและเดินปรี่เข้าไป สระว่ายน้ำต้องเดินขึ้นบันไดไปอีก ฉันได้ยินเสียงโดดน้ำเล่นกันอย่างสนุกสนาน มีพ่อแม่ผู้ปกครองนั่งรออยู่ข้างสระเป็นแถว แต่มันเริ่มมืดแล้ว ฉันมองหาสุดที่รักของฉันไม่เจอเลย กลัวว่าเค้าจะขึ้นสระแล้วจัง ฉันรีบเดินลงมาข้างล่าง พอดี๊เลย เจอกับผู้ชายคนเมื่อกี้..
"น้องคะๆ เอกไปไหนแล้วอ่ะคะ" ฉันถาม เพราะคาดว่าเค้าต้องรู้จักกันแน่นอน
"พี่เอกหรอครับ เดี๋ยวแป๊ปนะครับ" น้องคนนั้นบอก ก่อนหันรีหันขวางไปถามคนแถวนั้น
"ส้มๆ เห็นพี่เอกเปล่า ไปไหนแล้ว" น้องมันตะโกน
เด็กผู้หญิงอีกคนที่ชื่อส้มขานตอบมาว่า
..
...
...
"เห็นเล่นฟิตเนสกับแฟน ไม่รู้ไปยังนะ"
.......
เหมือนเข็มเป็นร้อยเล่มทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจ ฉันรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัวที่ได้ยินน้องหน้าตาจิ้มลิ้มคนนั้นพูด ใช่สิ พวกมันอยู่ฟิตเนสกัน ฉันต้องไป ไปให้มันเห็นกับตา เอาให้มันแก้ตัวไม่ได้เลย...
ฉันเดินข้ามผ่านมาอีก 3 ถึง 4 ห้อง แล้วเปิดประตูกระจกกั้นติดฟิล์มสีดำเข้าไป ไหนนะ พวกมันอยู่ไหน
"หาใครหรอคะ" พนักงานสาวที่ดูแลห้องออกกำลังกายนี้ถามฉัน คงเห็นฉันยืนเก้ๆ กังๆ หันรีหันขวางจนอดรนทนไม่ไหว
"เอกค่ะ ผู้ชายสูงประมาณนี้ ผิว..." ฉันสาธยายไม่ทันจบ พนักงานสาวก็ร้องอ๋อ ออกมาทันที
"น้องเอกหรอคะ กลับไปแล้วค่ะ 5 นาทีได้แล้ว" เธอตอบอย่างมีไมตรี ผิดกับฉันที่ร้อนเหมือนไฟ
"กลับไปกับใครหรอคะ" ฉันถาม พี่คนนั้นทำหน้างง คงคิดว่าฉันจะมาเสือกอะไรด้วย แต่ก็ตอบฉันมา
...
...
"ไปกับแฟนเค้า... น้องพลอย น่ะค่ะ" พี่แกตอบ
=========================================
ตุ๊ด ตจว.
ขอเสนอ
ละครชีวิต
"อกกระเทยกลัดหนอง"
ตอน โลกแห่งความจริง
==========================================
ฉันวิ่งไล่ตามออกมาที่ลานจอดรถด้านหน้า จักรยานที่ฉันจอดคู่ไว้กับรถของเอก ตอนนี้เหลือเพียงคันเดียว ฉันมาไม่ทัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ฉันก็โทรหาเค้าทันที
"ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดดดด"
20 กว่าครั้ง เค้าไม่รับ
////////////////
"อุ้ย เนสไม่รู้จริงๆ ก็รู้แค่เท่าที่บอกแร่ะ เอกเคยบอกว่าไปเจอน้องคนนึงมา น่ารักมาก ชื่อพลอย" เนสมีสีหน้าลำบากใจไม่น้อย ในระหว่างที่ฉันคั้นเอาความจริงกับเพื่อนไม่มีหยุด
"เค้าเคยพามาที่นี่ไหม" ฉันถามด้วยเสียงสั่นเครือ แต่ยังสะกดน้ำตาไว้ได้
"ไม่เคย" เนสตอบ
ฉันฝืนกลั้นความสงสัยไว้ในอก และขอตัวลาเพื่อนกลับบ้านไป
ฉันเชื่อว่าป่านนี้เอกคงรู้ตัวแล้ว (จากเนส) แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ก็ดี วัดใจกันไปเลย ว่าจะโทรกลับมาเคลียร์หรือเปล่า...
-----------------------------------
สองวันผ่านไป ยังไร้วี่แววว่าเค้าจะโทรมา
ฉันโทรไปเค้นจากปากเพื่อนสนิทของเค้า (เพื่อนฉันด้วย) ทุกคน ทุกคนแทบจะพูดเป็นเสียงเดียวกัน คือ "รู้มาบ้าง" และนั่นหมายถึง ฉันคือคนสุดท้าย ทั้งที่มีสิทธิกว่าใครที่จะรู้
"ลองไปดูที่ฟิตเนสสิ พวกมันอาจจะอยู่ที่นี่ก็ได้" เสียงคนรอบข้างแนะนำ ฉันก็เคยคิดว่าจะทำอย่างนั้น แต่อย่าดีกว่า
สงสารตัวเอง ไม่อยากจะประจานความโง่ของตัวเองให้ใครรู้เลยจริงๆ
เลิกงาน ฉันเอาแต่นั่งร้องไห้ ต้องการความจริง ต้องการกำลังใจ แต่ที่ฉันเหลืออยู่ตอนนั้น มีเพียงความโง่ ความเงียบเหงา ไม่มีซักแอะที่เค้าจะติดต่อกลับมา
ทำไมนะ
ทำไมเค้าถึง:-)ขนาดนี้
.......
ท้องฟ้ามืดสนิท ไม่มีดาวสักดวงที่จะส่องประกาย ฉันนอนอยู่ในห้องกำลังสะลึมสลือจะหลับ เสียงเมสเสจก็ดัง
"ฝันดีนะ อารมณ์เย็นๆ ค่อยคุยกัน"
เท่านี้แหล่ะ ที่เค้ากล้าพูดตอนนี้ ฉันตัดความอาลัยอาวรณ์จากผู้ชายคนนี้ไปได้ไม่น้อย นับวันก็จะยิ่งเห็นความเลวมากขึ้น มากขึ้น แต่จะโทษใครได้ ฉันเลือกเองทั้งนั้น....
ฉันหยิบโทรศัพท์และโทรกลับไปทันที เค้ารับ
"คับ"
"จะแก้ตัวว่ายังไง" ฉันถามแค่เสียงในลำคอ ฉันลืมตาเบิกกว้างในห้องที่มืดสนิทไร้แสงไฟ ความง่วงเหงาเมื่อกี้ หายไปหมดสิ้น
"แก้ตัวไรหรอ? "เอกยังตีหน้าซื่อ
"เป็นพี่น้องกันเฉยๆ ตัวเองอย่าคิดมากนะ" มันแก้ตัว ขอโทดนะ ไม่ทราบว่าใบสัมโนครัวบ้านแก มียัยนี่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไร สงสัยฉันจะตกข่าวอย่างแรง
"พี่น้องแบบไหนกันหล่ะ เค้าถึงได้พูดกันให้แซ่ดว่าเป็นแฟน" ฉันเริ่มลุกขึ้นนั่งบนที่นอน และใส่อารมณ์เวลาพูด เอกดูแหยงๆ
"จริงๆ ตัวเอง คุยกันเป็นพี่เป็นน้อง ไม่เชื่อถามเป๊ปดูก็ได้" (เป๊ปคือรุ่นน้องในสระว่ายน้ำ) เอกท้า แน่นอนฉันไม่ไปถามให้เสียเวลาหรอก
"หรอ แล้วรู้จักกันได้ไง" ฉันยิงคำถาม ซึ่งอาจจะดูธรรมดาสำหรับทุกคน แต่สำหรับเอกแล้ว ตอบไม่ง่ายเลย
"เอ่อ..ก็รู้จักที่ฟิตเนส น้องเค้าไปเล่นฟิตเนท" เอกตอบ ความจริงตรงนี้ไม่ต้องพูดก็ได้นะ ไม่มีใจความสำคัญอะไรให้ฉันเลย
"เค้าถามว่า รู้จักได้ไง" ฉันย้ำคำถาม เอกเองเริ่มมีทีท่าลำบากใจ น้ำเสียงเค้าเปลี่ยนไปชัดเจน
"เป๊ปเค้ารู้จักกับพลอยน่ะ ก็เลย...." เอกพูดไม่หมด
"ก็เลยอะไร! เลยให้เค้าติดต่อให้สิ" ฉันตวาดลั่น ไม่ได้สนใจอีกต่อไปว่าตอนนั้นน่ะเกือบ ตี 3 แล้ว
"ตัวเองใจเย็นก่อนสิ.. เอกเปล่า" เค้าตอบกลับมา คิดหรอว่าใครเค้าจะเชื่อ
"คุยโทรศัพท์กันด้วยไหม" ฉันถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา มีคำตอบในหัวใจของฉันอยู่แล้ว
"อื้มม" มันยอมรับ
"เอาเบอร์มาได้ไง เอกขอเบอร์น้องเค้าหรอ" ฉันถามโดยใช้น้ำเสียงเหมือนเดิม แต่คราวนี้มีน้ำตาเย็นเฉียบไหลออกมาด้วย
"เปล่า... น้องเค้ามาขอ ให้เป๊ปมาขอน่ะ" เอกพูดพร้อมถอนหายใจ ฉันแอบยิ้มเย้ยให้แต่เค้าไม่เห็น ขนาดนั้นเลยน่ะหรอ
"แล้วคุยกันบ่อยแค่ไหน" ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงถามนะ แต่อย่างว่า ถึงจะรู้ว่าเจ็บและไม่มีทางแก้ไขได้ มันก็อยากรู้
"ไม่บ่อยหรอก วันละครั้ง" มันตอบ
"คุยนานไหม" ฉันเริ่มจะหมดอาลัยตายอยากลงไปทุกที อาจดูเหมือนถามเรื่อยเปื่อย แต่ใจจริงฉันตั้งใจฟังคำตอบนะ
"ชั่งโมง สองชั่วโมงได้มั้ง" มันตอบ ฉันตัดสายทิ้งไปจากนั้น
พี่น้องท้องไหนคุยกันทุกวัน วันละ 1-2 ชม. ฉันไม่ใช่ควายนะ
..........
เค้าโทรกลับมา ฉันตัดสาย เป็นอย่างนี้อยู่สองสามครั้ง ฉันจึงรับ
"......................" เอกไม่พูด เค้าร้องไห้
"เค้าก็บอกความจริงหมดแล้ว ตัวเองจะเอาอะไรอีกอ่ะ" เค้าพูด นึกหรอว่าบีบน้ำตาออกมาสองสามหยด มันจะทดแทนน้ำตาที่ฉันหลั่งไหลมาหลายเดือนได้น่ะ
"ความจริงว่าอะไร เอกคุยกันขนาดนั้นน่ะนะ บอกไม่คิดอะไร" ฉันเถียงคอเป็นเอ็น เอกเงียบ ก่อนจะบอกฉันมาว่า
"ตัวเองจะถามไอ้เป๊ปไหมหล่ะ เอกไม่คิดอะไรจริงๆ"
ฉันไม่ตอบโต้เค้าไป เพราะฉันเบื่อ ฉันเบื่อ เบื่อผู้ชายคนนี้ เกลียดมันจังเลย โอ๊ยย
"แล้วตัวเองจะเอายังไงกับเค้า" เอกมันสะอึกสะอื้นอยู่นานในโทรศัพท์ ก่อนจะพูดตัดบท
"เลิกกันไปเลย" ฉันพูดโดยไร้ซึ่งเสียงสะอื้น แต่หาได้ปราศจากน้ำตา
....
..
.
"อื้มม" เอกรับคำเสียงเศร้า เค้าตัดสายไป
//////////////
-
ที่ทำงาน
ฉันมีอาการซังกะตายมาตั้งแต่เช้า ใครจะรู้ว่านี่คือการบอกเลิกกันอย่างเป็นทางการครั้งแรกของเราทั้งคู่ ฉันรู้สึกว่าชีวิตขาดอะไรบางอย่างไป แต่พอมาใช้สมองไตร่ตรองให้ดีแล้ว คิดได้ว่า ไอ้สิ่งที่ขาดไปก็คือความหลอกลวงจากผู้ชายคนนึง ทำไมเราจะต้องไปเสียดายด้วย
"กินข้าวซักหน่อยน่า" ไอ้จักรคะยั้นคะยอให้ฉันกินข้าวอยู่ได้ ฉันกลับชอบเวลาที่ฉันอดข้าวโดยไม่หิว เพราะปกติจะติดตามใจปากตลอด
"แกกินกันไปเหอะ ฉันกินน้ำก็พอ" ฉันตอบให้ได้น้ำเสียงปกติที่สุด เพื่อนๆมันก็พากันเหนื่อยหน่ายไปกับฉัน กลัวว่าฉันจะป่วยต้องหามส่งโรงหมอกันอีกรอบ
"ตามใจละกันนะ แต่คิดดูละกัน ถึงแกจะไม่กินข้าว แฟนแกเค้าก็ไม่ได้มาสนใจ มารับรู้กับแกหรอก" ไอ้ปอโพล่งขึ้นมา แต่เจ็บจัดไปถึงใจ ใช่เลย มันไม่เคยสนใจฉันมานานมากแล้ว ไม่รู้ว่าความรัก หรือความโง่กันแน่ ที่ทำให้ฉันตาบอดมานาน ฉันน้ำตาซึม แต่ไม่อยากจะร้องไห้กลางร้านข้าวแบบนี้ เลยชวนเพื่อนเปลี่ยนเรื่องคุยกันกระทันหัน
"ไงไอ้จักร จีบโยชิไปถึงไหนแล้วหล่ะ" ฉันเริ่มกะทู้ใหม่ ไอ้จักรเจี๊ยะก๋วยเตี๋ยวอยู่ ถึงกับทำน้ำก๋วยเตี๋ยวลวกปาก ประมาณเปลี่ยนฟีลไม่ทัน
"จีบบ้าบอคอแตกไรหล่ะ" มันวางตะเกียบลงอย่างไม่สบอารมณ์
"วันก่อนไปแซวมันเล่น บอกว่า คิดถึง แค่เนี๊ยะ รู้ไหมเกิดอะไรขึ้น" ไอ้จักรใส่อารมณ์
พวกฉันส่ายหน้า
":-)ด่าไรกรูก็ไม่รู้ ฟังไม่รู้เรื่อง" (กรรม ฟังไม่รู้เรื่องแล้วเจือกบอกว่าเค้าด่า)
ซะง้าน
+ + + + + + + +
เอกมารับฉันที่ทำงานตอนเย็น ฉันกล้ำกลืนมากตอนต้องซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์เค้ากลับบ้าน พี่อุยเองก็แอบเป็นห่วงฉันอยู่ห่างๆ ฉันเองก็กล้าๆ กลัวๆ กลัวว่าเค้าจะทำร้ายฉันอีก ทั้งกาย และ จิตใจ...
…………….
ถึงห้อง เราพากันเข้าไป และเค้าปิดห้องอีกตามเคย ฉันนั่งนิ่งๆ ขยับแต่เพียงเอื้อมมือวางกระเป๋าสะพายไว้ข้างตัวบนเตียงเท่านั้น เอกตามมานั่งข้างฉัน ถึงตัวเราจะติดกัน แต่สายตาสองข้างของฉัน ก็ไม่ได้หันไปแลเค้าเลยซักนิด
เอกใช้มือประคองไหล่ฉันไว้ข้างนึง ก่อนจะชะโงกหน้ามาจูบแก้มฉันเบาๆ หึ จะเอาอะไรกับฉันหรอ นอกจากร่างกายปลอมๆ ของฉันแล้ว ฉันก็มีแต่น้ำตาแร่ะ ที่ให้แกได้
ฉันร้องไห้ออกมา เราเป็นโรคแพ้น้ำตาด้วยกันทั้งคู่ พอเค้าเห็นฉันร้องไห้ พลันน้ำตาเค้าก็ไหลออกมาติดๆ
"เค้าไม่มีอะไรจริงๆ นะตัวเอง" เอกจับมือของขึ้นไปแนบกับแก้มเปียกๆ ของเค้า ฉันมองตาเค้า แล้วจ้องเข้าไป ใครนะเคยบอกว่าสายตาโกหกกันไม่ได้
"น้องเค้าให้เป๊ปมาขอเบอร์เอก เอกเห็นไม่มีอะไรก็เลยให้ไป" เค้าพูด
ได้ยินแค่นั้น ฉันก็ชักมือออกมาจากเค้า ประโยชน์อะไรที่ฉันจะไปซับน้ำตาให้คนอื่น คนที่มันไม่รักดี
"ตัวเอง... เค้าขอโทด เค้าจะไม่ยุ่งกะพลอยอีกแล้ว ไม่ไปแล้ว ฟิตเนท อย่าทำแบบนี้กับเค้าเลยนะ" คราวนี้เอกซบลงกับไหล่ฉัน น้ำตาเค้าไหลจนเปียกเสื้อทำงานฉันแฉะไปหมด และยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกร้อง ตาของเค้าใสซื่อ และชื้นแฉะ แสดงถึงความเสียใจอย่างชัดเจน
"เอาหล่ะ ผ่านมาแล้วก็ช่างเถอะ" ฉันพูดพลางปาดน้ำตาตัวเองซ้ายขวา เอกเงยหน้ามองหน้าฉัน
"อย่าติดต่อกันอีกละกัน"
สำหรับฉัน รัก คือ การให้อภัย
เอกพยักหน้ารับปากฉันอย่างดีใจ เค้ากอดฉันไว้แน่น และเราจบด้วยการมีเซ็กส์กัน
...........
เมื่อเพลงรักบรรเลงจบไป เราสองคนก็นอนสลบสะไหล กอดกันอยู่บนเตียง นี่ถ้าไม่มีใครมารบกวน เราคงจะนอนกันยาวเลยนั่นแหล่ะ แต่มีคนโทรมาเสียก่อน
"กริ๊งงงง กริ๊งงงง" โทรศัพท์เอกดัง เค้าขยับตัว นั่นแร่ะ ฉันถึงได้ตื่นเอาตอนนั้นด้วยเหมือนกัน ใครโทรมานะ
"ตัวเอง พลอยโทรมาแล้ว" เอกคว้าโทรศัพท์มาดู แล้วมองฉันอย่างหน้าไม่สู้ดี ฉันลุกขึ้นเปิดไฟ และปล่อยโอกาสให้พวกเค้าเคลียร์กันโดยไม่มีฉัน น่าจะสะดวกใจกว่า ฉันเลยเดินหลบเข้าไปในห้องน้ำ รออยู่ในนั้นจนพักนึง ก็เดินออกมา
เค้าวางสายไปแล้ว ฉันมองหน้าเค้า
"เรียบร้อยแล้วครับ" เอกยิ้มให้ฉันหน่อยๆ ฉันเดินไปนั่งเทินบนตักเค้า มือข้างนึงก็กอดคอเค้าไว้
"บอกเค้าว่าไงหล่ะ" ฉันถามคนรักอย่างแผ่วเบา
"บอกว่าไม่ต้องโทรมาอีก มีแฟนแล้ว" เค้าพูด คงไม่ได้โกหก
"แล้วน้องเค้าบอกว่าไง" ฉันยังถามไม่เลิก
"ก็ไม่ว่าไงนะ ก็บอกว่าไม่เป็นไร คิดกับเอกแค่พี่ชาย" เค้าตอบ ฉันหล่ะรู้สึกโล่งอกจนบอกไม่ถูก เอกเองเห็นฉันยิ้มได้เค้าพลอยยิ้มไปด้วย ก่อนจะเอาหนวดเครามาไซร้ตามคอฉันจนแดงไปหมด
"ฮ่าๆๆ ตัวเอง จั๊กกะจี้ พอก่อนๆ" ฉันเอามือข้างหนึ่งผลักหัวเค้าออกไป ก่อนจะหยิบมือถือฉันขึ้นมา และขอเบอร์พลอยจากเค้า แน่นอนฉันอยากจะย้ำกับน้องเค้าให้เลิกกันให้จิงๆ จังๆ
เอกค่อยๆ บอกเบอร์ฉันมาทีละตัว
"ตื๊ดดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดด"
.....
ฉันรอคอยว่าอีกฟากฝั่งของโทรศัพท์จะรับเมื่อไร และแล้วก็ไม่นานเกินรอ พลอยรับโทรศัพท์
เธอเงียบไม่พูดอะไร ฉันเลยต้องเริ่มพูดก่อน
"ดีค่ะ น้องพลอยสินะคะ" ฉันพูดด้วยความสุภาพ เพราะระลึกเสมอว่ามีวุฒิภาวะมากกว่าเค้า เอกมากอดฉัน ทำให้ฉันรู้สึกอุ่น และไม่เกร็งมากเหมือนตอนแรก
"ค่ะ" น้องตอบมาสั้นๆ และงง ๆ เค้าคงเดาออกว่าฉันเป็นใคร เพราะเพิ่งวางสายจากเอกไปเมื่อกี้ เป็นฉันคงจะลำดับเหตุการณ์ได้ไม่ผิด
"พี่แฟนเอกนะ" ฉันแนะนำตัว และไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องกลัว เพราะฉันมาดี ไม่ได้มาร้าย ฉันแค่มาขอความร่วมมือเท่านั้นเอง
"เอกเค้ามีแฟนแล้ว พลอยเลิกยุ่งกับเค้าเหอะ อย่าโทรคุยกันอีก" ฉันค่อยๆ ร่ายความต้องการในใจ ต่อผู้หญิงคนนี้
"อ๋อค่ะ พี่เค้าบอกหนูแล้วเมื่อกี๊ค่ะ หนูก็ไม่คิดอะไรกับพี่เค้าอยู่แล้วด้วย" เธอพูด ฉันยังฟังเธออย่างตั้งใจ ในขณะที่ก็รู้สึกว่ารอยกอดของเอกเริ่มแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนฉันแทบหายใจไม่ออก เค้าแนบหน้าไว้สนิทกับแผ่นหลังฉัน
...
....
"พี่เอกเค้าเป็นคนมาขอเบอร์หนูเอง แล้วพี่เค้าก็เป็นฝ่ายโทรหาหนูเอง หนูไม่รู้เรื่อง หนูก็มีแฟนอยู่แล้ว"
ฉันรู้สึกใจหายไปหมด หัวใจฉันสลายกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายตัดสายไปตั้งแต่เมื่อไร
ฉันถูกหลอกแล้ว...
ฉันตั้งสติได้อีกครั้ง พอๆ กับน้ำตาสองข้างเริ่มไหล เอกกอดฉันไว้แน่นมาก ฉันรีบแกะมันออกอย่างรังเกียจ
"ปล่อย" ฉันตวาด เค้าไม่ยอมปล่อยง่ายๆ แต่ฉันก็ดิ้นหลุดออกมาจนได้ ไอ้คนสารเลว
"ไหนเอกว่าน้องเค้ามาขอเบอร์เอกไง ทำไมน้องบอกเอกเป็นคนไปขอเบอร์เค้า" ฉันหันหลังมาพูด เสียใจสุดๆแล้วตอนนี้
"อะไร มันบอกอย่างนั้นหรอ ไม่ใช่แล้วหล่ะ" เค้าจับแขนฉันไว้ไม่ให้ฉันถอยห่างออกไป ก่อนจะปฎิเสธเสียงแข็ง
"หรอ แล้วความจริงมันเป็นยังไง เค้าบอกมาอย่างนี้แล้ว ความจริงมันเป็นยังไงอีก" ฉันไม่ยอมให้เค้าแตะเนื้อต้องตัวฉันอีกแล้ว ก่อนจะวิ่งฉับๆ หนีเค้าเข้าไปล๊อคกลอนปิดตายตัวเองอยู่ในห้องน้ำ ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร มันตั้งใจหลอกฉัน มันจะคบชู้ มันนอกใจ
"ก๊อกๆๆ ตัวเอง เปิดประตูหน่อย" เอกมาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ฉันไม่ตอบอะไรแมร่งหรอก มันเงียบไปพักนึงก่อนจะบอก
"เอกขอโทดนะ ที่พลอยพูดน่ะ ถูกแล้วครับ" ฉันได้ยินเสียงสลดๆ เข้ามากระทบหู สารภาพออกแล้วสิ คนบาป ฉันอยากจะเอาหัวโหม่งกำแพงให้ตายๆไปซะ แต่อย่างน้อยก็ขอบใจ ที่ยอมพูดความจริง
ฉันปาดน้ำตา แล้วยอมเปิดกลอนประตูห้องน้ำ เปิดออกไป เค้ายืนรอฉันอยู่ข้างหน้า และร้องไห้ด้วยน้ำตาที่เปียกปอนทั้งสองแก้มเหมือนกัน
เอกเดินเข้ามา จะโผกอดฉัน
"เพี๊ยะ."
ฉันตบเค้าฉาดใหญ่ เอกหน้าหงายไปตามแรงตบ ฝ่ามือฉันชาไปหมด พอๆ กับหัวใจของเราทั้งคู่ที่ดับสลายไปพร้อมๆกันตรงนี้ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาได้อีก....
................
ฉันไม่รับโทรศัพท์เอกอีก ไม่ว่ามันจะดังเป็นร้อยเป็นพันสาย ฉันก็จะไม่รับ
เลยกลายเป็นเนส ที่ต้องมาเป็นตัวกลาง ไกล่เกลี่ยเรื่องนี้ให้ ฉันขอบใจเนสไว้ตรงนี้ด้วย เค้าทำให้ฉันได้รู้อะไรดีๆ หลายอย่าง อย่างเรื่องไปทำโอที ความจริงก็คือ เค้าเกณฑ์ไปทำกันจริง แต่แค่ 5 วันเท่านั้น ที่เหลือก็ตอแห ลทั้งเพ ไม่หมกหัวอยู่ฟิตเนทนู่น ทำตัวเป็นโค๊ชส่วนตัวให้น้องพลอย ซึ่งได้ข่าวว่าสวย น่ารัก ฉันเองไม่เคยเจอตัวน้องเค้าหรอกนะ และไม่คิดจะเจอด้วย ไม่คิดจะเอาอะไรไปมากกว่านี้แล้ว
เอกฝากบอกเนสมาว่า ตอนแรกเค้ากะจีบน้องพลอยจริงๆ เพราะเห็นน้องเค้าน่ารัก โดยพอดีกับฝ่ายหญิงก็เล่นด้วย เลยต่างฝ่ายต่างหลอกกันว่าไม่มีแฟน คุยอ้อล้อกันอยู่เรื่องทั้งที่ฟิตเนทและในโทรศัพท์ จนใครๆ เค้าก็คิดว่าเป็นแฟนกันไปหมดแล้ว แต่ก็ยังแอบแก้ตัวมาด้วยนะ ว่าหลังๆ มา ก็ไม่คิดจะจีบแล้ว บอกว่านิสัยน้องเค้าไม่ดี ไม่ชอบบ้าง อะไรบ้าง อื้มๆๆ ฉันเองก็คิดเหมือนแกแหล่ะ ถ้าฉันจะมีคนรักซักคน ฉันก็คงมองนิสัยเค้าเป็นสิ่งแรก และนั่นคือเหตุผล ที่ฉันเลิกกับแก..
///////
"หาาา ลาออก" ป้านงประหลาดใจอย่างมาก แกรู้ว่าฉันมีปัญหาส่วนตัวอยู่ก่อนหน้า แต่คงไม่คิดว่ามันจะต้องถึงขนาดนี้ แกถอดแว่นและวางไว้บนโต๊ะทำงานที่แสนสะอาด
"คิดดีๆ นะ ชีวิตไม่ใช่เรื่องเล็กๆ" ป้าแกเดินมาหาฉัน ก่อนจะลูกศรีษะฉันเบาๆ หนูคิดดีแล้วหล่ะค่ะ ถ้าหนูอยู่ที่เดิม เห็นแต่สิ่งเดิมๆ ภาพต่างๆ คงจะหลอนหนูไม่หยุดหย่อน
"หนูเมลไปสมัครงาน บริษัท........ที่พัทยา แล้วค่ะ เค้าตอบรับแล้ว" ฉันเลือกสมัครงานบริษัทซึ่งนับว่าเป็น บริษัทลูกของที่นี่ โดยทั้งหมดคุณทวีศักดิ์รับรู้หมดแล้ว เค้าเองก็ทำงานที่นั่นด้วย
ป้านงพยักหน้า ก่อนจะเดินวนกลับมานั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่งตัวเดิม
"จะไปเมื่อไรหล่ะ" เสียงป้าแกดูเห็นใจฉันเป็นอย่างมาก ฉันซึ้งใจยิ่งนัก
"สิ้นเดือนนี้ค่ะ" นั่นหมายถึง นับกันจริงๆ ก็อีกแค่ 4 วันเท่านั้น ป้าแกยอมเซ็นต์ใบลาออกให้ฉันแต่โดยดี ฉันกำลังจะหมดสถานภาพการเป็นพนักงานของที่นี่แล้ว
...............
ถึงแม้ยังเหลือเวลาอีกหลายวัน แต่คุณรู้ไหม ฉันเก็บข้าวของทุกอย่างไว้เสร็จสรรพ ฉันพร้อมแล้วที่จะไป ตอนนี้ห้องฉันมันโล่งๆ และมีเพียงที่นอนเท่านั้นที่ฉันยังคงสภาพมันไว้เหมือนเดิม ของบางอย่างฉันก็ใส่กล่องรวมๆ กันเอาไว้ ฉันตั้งใจจะทิ้งมันไว้ที่นี่ ให้มันจากไปกับความทรงจำดีๆ บางส่วนในอดีต
ถึงแม้ว่า การข่มตาให้หลับจะเป็นเรื่องยากสำหรับฉันตอนนั้น แต่ฉันก็ยังเข้านอนตั้งแต่หกโมงเย็นเศษๆ ทุกวัน ฉันไม่มีนาฬิกา (เก็บไปแล้ว) ไม่รู้ว่าหลับ ว่าตื่นเมื่อไร ฉันรู้แต่ว่าร้องไห้เฉลี่ยวันละ 3 ครั้ง ส่วนใหญ่จะเป็นตอนที่ฉันกลับถึงห้องแล้วทั้งนั้น ก่อนนอน ตอนตื่นกลางดึก และสุดท้าย ตื่นตอนเช้า เวลาที่ดีที่สุดของฉันคือตอนหลับไป แค่นั้น..
เอกไม่โทรหาฉันมาหลายวันแล้ว แต่ยังมีข้อความมาให้ทุกวัน ฉันอยากเอามาเขียนให้ทุกคนได้เห็น แต่เสียใจด้วย ฉันลบไปหมดแล้ว (ตั้งใจลบ) คร่าวๆ ส่วนใหญ่จะพูดว่า ขอโทด
ถึงกระนั้นก็นะ คุณจะเชื่อคำพูดของคนที่โกหกคุณมาตลอดได้ง่ายๆ หรือเปล่า แล้วถึงคุณจะอภัยได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะรับได้ไปด้วย ฉันเองก็คงเหมือนๆ คนทั่วไปนั่นแหล่ะ ฉันรู้สึกว่าตัวฉันเองมีค่าน้อย กว่าสิ่งปฎิกูลเสียอีกตอนนั้น
"พ่อ.. หนูขอโทษ" ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ ในห้องที่มืดสนิทตอนยังไม่หลับ หากแกรู้ แกคงจะผิดหวังในตัวฉันเป็นที่สุด...
.......
"เฮ้ออ เสร็จกันซักทีสินะ" พี่อุยปาดเหงื่อ พร้อมปิดท้ายรถลงมาดังปัง วันนี้วันหยุดของเพื่อนฉันแท้ๆ แต่ดูสิ ทุกคนมาช่วยฉันย้ายของกันจนเหงื่อตก เราลากันจริงๆ ตอนสายของวันนั้น (พี่อุยขับรถไปส่ง)
"ไปก่อนน้าาา" ฉันหันหน้ามาลา จักร กับ ปอ จากในรถ ลามิตรภาพ ลาความผูกพันธ์ ลาความหลอกลวง เพื่อไปสู่ชีวิตใหม่ ที่จะดีกว่าเดิม...
-
==========================================
ตุ๊ด ตจว.
ขอเสนอ
ละครชีวิต
"อกกระเทยกลัดหนอง"
ตอน ฟ้าหลังฝน
=============================================
บ่ายสองโมงครึ่ง ฉันกับพี่อุยยังขับรถวนไปมาอยู่แถวพัทยาเหนือ
"โอ๊ยยย อยู่ไหนของเมิงวะ" ฉันคุยกับอีต๋องในโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด ไอ้พัทยานี่มันก็มีตรอกซอกซอยเยอะเสียเหลือเกิน มีทั้งเหนือ กลาง ใต้ แล้วใครมันจะไปถูกวะเนี่ย
"ใจเย็นสิอีด...ก กรูบอกว่าพอเมิงเจอไฟแดงใช่ไหม เมิงก็เลี้ยวซ้าย" อีต๋องค่อยๆ อธิบาย เราต่างตื่นเต้นเพราะไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้มาใช้ชีวิตร่วมกันใกล้ชิดอีก
"ไฟแดงเชี่ยไรวะ กรูมาจนถึงรูปปั้น ปลาโลมากระโดดโก้งโคงสองตัวแล้วเนี่ย" ฉันกับพี่อุยก็พอๆ กัน ไม่รู้จักทางกันทั้งคู่
"อร๊ายส์ :-) นั่นมันถึงทะเลแล้ว พอเลยๆๆ เมิงให้เค้าจอดรถรอตรงนั้นเลย เดี๋ยวกรูนั่งมอไซด์ไปรับ" สุดท้ายอีต๋องก็เหลืออด พอดีแร่ะ ฉันกับพี่อุยจะได้จอดพักหาอะไรลงท้องหน่อย เหนื่อยจะตายแระ
จอดรถเสร็จเราเดินไปตามทางฟุตบาท มีร้านขายอาหารเป็นแพยาวอยู่ตรงข้ามกับทะเลกว้างใหญ่ ใครจะเชื่อ ว่านี่คือครั้งแรกเลยนะ ที่ฉันเห็นทะเลน่ะ ลมทะเลพัดโกรกสบายพิลึก เรื่องร้ายๆ ต่างเพิ่งจะเผชิญมา ตอนนี้ถูกเสียงคลื่นที่สาดซัดชายหาดกลบไปหมดสิ้น
"กินไรดีหล่ะ" พี่อุยถาม เห็นท้องร้องมาตั้งแต่ในรถ แต่พอดีมาทางมอเตอร์เวย์ เลยไม่มีปั๊มไหนให้จอดฝากท้องได้เลย
"อะไรก็ได้พี่ หนูเลี้ยง" ฉันพูด ทีนี้ก็เลิกว่าฉันงกกันได้แล้วนะ ใครมีน้ำใจกับฉัน ฉันก็มีน้ำใจตอบ พี่อุยอุตส่าห์ขับรถมาส่งฉันถึงที่ ค่าน้ำมันซักบาท ฉันก็ไม่ต้องเสีย เลี้ยงข้าวตอบแทน ถือว่าสมควร ฉันไม่รอช้า ควักตังค์ให้พี่แกไปสี่สิบบาท ค่าข้าว (สองคน)...
ด้วยงบประมาณที่มีจำกัด เราได้ทานเพียงข้าวราดแกงสองอย่าง รวมค่าข้าวค่าน้ำแล้ว เกินงบมานิดหน่อย แต่ฉันก็จ่ายให้ ถือว่าหยวนๆ
ระหว่างเรานั่งย่อยอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น อีต๋องมาถึงแระ ฉันรีบออกไปยืนหน้าร้าน หันรีหันขวางอยู่พักนึง ถึงจะเห็น
"อร๊ายยยยยส์ อีกระเทยเก็บกดดดด" อีต๋องร้องกรี๊ดวิ่งมาหาฉัน มันไว้ผมยาวและดูสวยขึ้นมาก (น้อยกว่าฉันหน่อยนึง)
"อีเชี่ย ทับถมกรูหรอเมิง" ฉันยกฝ่าเท้าขึ้นขู่ พี่อุยออกมาพอดี ฉันได้ทีเลยแนะนำสองคนให้รู้จักกัน
"พี่อุยนี่ต๋อง เพื่อนเฟียซ" อีต๋องยืนกระบิดกระบวยเมื่อได้เห็นผู้ชาย แรดไม่เคยเปลี่ยน ก่อนจะยื่นมาไปเช็คแฮนด์ทำความรู้จักกันตามธรรมเนียมฝรั่ง เฮ้อ...ไม่เสียแรง อยู่พัทยามาหลายปี
"หนูชื่อน้องต๋องค่ะ สวย และ โสดเสมอค่ะ" อีต๋องคุยใหญ่ กรูเชื่อว่าโสดเสมอ จริงๆ เมิงจะบอกว่า โสดไปจนตายก็ได้นะ 555
หลังจากพูดคุยกันหอมปากหอมคอ เราพากันไปห้องเช่าที่อีต๋องพักอาศัยกับเพื่อนสาวอีกสองคน ฉันบอกหรือยังเอ่ย ว่าฉันจะมาอยู่ด้วยกันที่นี่อีกคน ห้องมันกว้างพอสำหรับคนสี่คนจะเบียดกันได้สบายๆ ค่าน้ำค่าไฟก้ไม่ค่อยมี เพราะต่างคนก็ต้องไปทำงานกันทุกเช้า (พวกอีต๋องขายข้าว) เบ็ดเสร็จคิดค่าใช้จ่ายทั้งหมด รวมๆ จะถูกกว่าอยู่กรุงเทพเสียอีก
"ขอบคุณมากนะคะพี่อุย" ฉันพูดขึ้น หลังจากที่หลอกใช้ให้พี่แกยกของลงออกมาให้หมดแล้ว พี่อุยยิ้มเหนื่อยๆ
"แล้วไง เดี๋ยวพี่โทรหา ดูแลตัวเองด้วยหล่ะ มีอะไรก็ติดต่อไป" พี่แกสั่งลา กว่าจะได้กลับ ก็ 6 โมงเย็นเข้าไปแล้ว อีต๋องยังมีอาการปลาบปลื้มพี่แกไม่เลิก วึ้ยยย หมั่นไส้..
..........
ไม่น่าเชื่อเลยนะ สมัยที่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ มีแต่ผู้หญิงทั้งหมด บริษัทไม่มีนโยบายรับผู้ชายทำงานเลย ทำให้พนักงานก็พากันติฉินนินทากันว่า ผู้บริหารบ้าม่อบ้างหล่ะ ก็เพิ่งจะมาเปลี่ยนความคิดเอาหลังๆ เนี่ย เริ่มจะรับเข้ามาให้เห็นบ้างแล้ว แต่ส่วนใหญ่ก็อยู่ไม่นาน ฮ่าๆๆ มาเป็นกาในฝูงหงส์(แดง) นี่เนอะ เรยถูกยำไป 1 : 0
ฉันขึ้นป้ายนั่งแท่นเป็นเลขาคุณทวีศักดิ์ตามเดิม เริ่มกินเงินเดือนเหมือนตอนไปสตาร์ทงานที่เก่า พนักงานที่นี่ส่วนใหญ่จะเรียกฉันว่าพี่ แม้บางทีจะอายุมากกว่าฉันเป็น 10 ปีก็ตาม (เราหน้าแก่ขนาดนั้นเรยหรอ)
"พี่เฟิร์สคะ ทานข้าวกับอะไรดีคะ" น้องคนนึง ซึ่งฉันถือว่าเป็นแรงงานเถื่อน (อายุไม่ถึง 18 และไม่ได้รับการจดทะเบียน) มาถามซื้อข้าว เธอทำอย่างนี้เป็นประจำ และฉันมักจะส่ายหัวให้ และชูข้าวกล่องที่หิ้วห่อมาจากร้านอีต๋องทุกวันให้ดู มันดูน่ากินกว่าข้าวกล่องเป็นไหนๆ ที่สำคัญ ฟรี อีกต่างหาก
เพื่อนๆ เก่าโทรมาหาฉันบ่อยครั้ง (ยกเว้นเพื่อนสมัยมหาลัย ฉันไม่รับสาย) พี่อุยเองก็เป็นหนึ่งในคนที่คิดถึงฉันไม่น้อย ฉันมักเอาเมสเสจหวานๆ ไปอวดอีต๋องบ่อยๆ อิอิ ให้มันอิจฉาเล่น
พ่อกับแม่คงรู้ความเป็นไปของฉันแล้วผ่านทางอีบริทย์ แน่นอนมันปิดข่าวเรื่องโดนผู้ชายใกล้ตัวหลอกของฉัน และมันมักพูดถึงฉันแต่ในด้านดีๆ ฉันรอคอยให้มันมาเที่ยวที่นี่ จะมีไหมนะ ที่เราจะได้ใช้เวลาด้วยกันอย่างเพื่อนซี้ เพื่อนตาย เหมือนที่แล้วมากันสามคน
"ติ๊ดดดๆ" มีเมสเสจ ส่งมา น้องเวย์น่ารักมากอุตส่าห์เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ให้ฉัน ฉันกดดูเพียงชื่อผู้ส่ง
"เอก" แค่นั้นฉันก็กดลบทิ้ง โดยไม่อ่านเรื่องโกหกใดๆ อีกต่อไป
ฉันกำลังดีขึ้น
ฉันรู้สึก...
รู้สึกเหมือนได้เป็นคนเก่า
กระเทยที่ยังมีความหวัง (อยากรวย) ในแววตา
เหมือนความภูมิใจในตัวเอง กลับมาหาฉันอีกครั้ง
ขอบคุณพระเจ้า..
*****************************************************************
หัวค่ำ หลังจากที่ฉันจัดข้าวของเข้าที่และอาบน้ำเสร็จแล้ว ฉันมานั่งช่วยอีต๋อง พี่แอ๊ด และน้องเวย์ (หลังๆ เรียกเวร) เพื่อนสาวเด็ดผักไว้เตรียมทำขายเช้ามืดนี้ พวกเราทำความรู้จักและเข้ากันได้ดีอย่างรวดเร็ว อาจจะเพราะเป็นกระเทยเหมือนกันด้วยหล่ะมั้ง พื้นฐานเราเลยไม่ค่อยต่างกันเท่าไร
"ทำงานที่ไหนนะ อ้ออออออ บริษัท .............. นี่น่ะหรอ เหมือนจะเคยเห็น เดี๋ยวให้อีต๋องพาไป" พี่แอ๊ดพูดอย่างเป็นกันเอง ในขณะที่เรากำลังคุยเรื่องงานของฉันกันอยู่ ยังอีกสองสามวัน กว่าฉันจะได้เริ่มงาน กระนั้นก็เลยว่าจะไปช่วยพวกเค้าขายของกันซักหน่อย
"พี่น่ะสวยจังเลยนะคะ ดูดิ ผมย๊าว ยาว" น้องเวย์เอามือมาลูบผมฉันใหญ่เลย (โชคดีที่ไดร์มาก่อน ไม่ง้านหัวเหมือนคนเก็บขยะเลย) ฉันยิ้มตอบ
"ยาวดิ อีนี่มันร้ายนะ แอบไว้ผมยาวตั้งแต่ยังเรียนหนังสือ เค้าไว้ให้ไว้ ก็ไปแอบใส่วิก คิกๆ พูดแล้วก็ขำ หัวแมร่งยังกับแตงโมจินตรา" อีต๋องจุดไฟ ฌาปนกิจ ฉันในทันใด ฉันเองยังอดหัวเราะไม่ได้ ให้ฉันมาทำตอนนี้ก็คงไม่ได้แล้วเหมือนกัน ไม่รู้ว่าตอนนั้นทำไปได้ไง
"เมิงก็ไปว่าเพื่อน เค้าสวยกว่ายอมไม่ได้หล่ะสิ" พี่แอ๊ดหันไปเอ็ดอีต๋อง
"อ้าวว แต่มันสวยจิง ตอนเรียนนะพี่ มีตัวผู้มาติดสองตัวสามตัว" อีต๋องคุยให้พี่แอ๊ดฟัง ไม่รู้ประชดเปล่านะ พี่แอ๊ด กับ น้องเวย์ ทำหน้าแบบไม่อยากจะเชื่อ ฉันเลยหัวเราะออกมาด้วยความอาย
"จิงหรอ น่าอิจฉาจังเลย" น้องเวย์พูด
"ทำไงหรอพี่ หนูอยากมีแฟนมั่งจังเลย" เธอพูดต่อ
ทำไงน่ะหรอ.. ก็...
อย่าไปมีมันเลยดีกว่า เชื่อพี่นะ
* * * * * * * *
-
ตอนนี้เลยจากที่โพสครั้งที่แล้วไปแล้วใช่ปะ
ถ้ายังไม่ถึงบอกด้วยน้า หุหุ :yeb:
-
ถึงแล้วค้าบบบ
ตอนนี้เป็นตอนต่อจากคราวที่แล้วคับ :yeb: :yeb:
สู้ๆ :โหลๆ: :โหลๆ:
-
อิอิ โลกนี้มีความรักจริงไหมหนอ
:11111:
-
มาต่อเร็ว ๆ นะคร๊าบบบ
ลุ้นคุณแบะจนไม่มีอันเขียนเรื่องตัวเองแล้วเนี่ย
:monkeysad:
-
เอาใจช่วยคุณแบะคร้าบบบบ
หนูพิมสู้ๆ
:yeb:
-
มาเอาใจช่วยคุณแบะด้วยคนนะคับ :impress: :impress: หวังว่าจะผ่านพ้นปัญหาได้ไวๆ :13223: :13223: :13223:
-
สับสน นิดนึง ตกลงเจ๊แบะ ชื่อ เฟียซ หรือ เฟิร์ส อะคับ เริ่มงง ๆ - -"
-
สับสน นิดนึง ตกลงเจ๊แบะ ชื่อ เฟียซ หรือ เฟิร์ส อะคับ เริ่มงง ๆ - -"
ชื่อเฟียซ คับ
มารอคับ :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
รอลุ้นคุณแบะต่อ
ฟ้าหลังฝน จะสดใสเสมอใช่มั้ยเนี่ย???
-
Lucifer ขอบคุณคร้าบสำหรับกำลังใจ ให้เรียกว่าไรดีอะ(เรียกชื่อยากจังอ่า) เป็นแฟนคุณเฟียสตัวจริงดิเนี่ย อิอิ
เรย์ ความรักจริง ๆ ในโลกนี้ก็มีอยู่นา อยู่ที่เราจะมองเห็นมันรึเปล่า ใครไม่รักเรา เราก็ไม่ต้องรักจิ มีคนที่ยังรักเรารออยู่อีกเพียบ
i-pex ต้อนรับสมาชิกใหม่จ้า ไว้จะไปตามเรื่องเอกับวีน้า
หมูพูห์ ขอบคุณสำหรับกำลังใจจ้า หมูพูห์ก็สู้สู้เหมือนกันน้า
age ตามต่อจ้า เราก็เอาใจช่วยคุณแบะด้วยคน (เอ่อ ว่าแต่เค้าเปลี่ยนชื่อแล้วนา แบะมันไม่เริ่ดนะ 555)
Shumi รอต่อปายย ฟ้าหลังฝนจะสดใสจริงป่าว หุหุ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เราเข้านอนกันตั้งแต่สี่ทุ่มกว่าๆ มีเสียงละครช่องเจ็ดสีที่พี่แอ๊ดชอบดูอยู่ดังระงม แต่กระนั้นทั้งอีต๋อง และน้องเวย์ก็ยังหลับกันได้ ฉันปูผ้านอนกับพื้นอยู่ข้างๆ อีต๋องเพื่อนซี้ ขอบใจมันจริงๆ ที่ไม่เคยพูดถามเรื่องเอกเลยตั้งแต่มาถึงนี่ นั่นไม่ทำให้ฉันลืมไปได้ทั้งหมด แต่ก็ช่วยฉันได้เยอะ
มีเมสเสจเค้ามาเหมือนทุกๆ วัน ฉันอยากจะลบมันทิ้งโดยที่ไม่อ่าน แต่ก็ทำไม่ได้ ฉันยังเข้มแข็งไม่พอ แต่ซักวัน ฉันจะทำมันให้ได้....
ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงอาบน้ำดังจ๊ากๆ เพิ่งตี 4 เอง แต่ทุกคนเค้าก็ตื่นกันหมดแล้ว และกำลังต่อคิวรออาบน้ำกันอยู่ ฉันเลยลุกจากที่นอน แล้วหันมาเก็บที่นอนตัวเองเข้าที่ไว้เรียบร้อย
"อ้าว รีบตื่นจังหล่ะ นอนต่อเถอะ พวกพี่จะไปขายของกัน" พี่แอ๊ดบอกฉัน แต่ฉันตั้งใจแต่แรกแล้วว่าจะไปช่วยขายของ ก็เลยไม่ได้นอนต่อ
อีต๋องออกมาจากห้องน้ำพอดี มันเห็นฉันลุกแล้วก็เลยถาม
"จะตามไปด้วยหรอเมิงน่ะ"
ฉันพยักหน้า และพลางหาสบู่ ยาสีฟัน แปรงสีฟัน เตรียมตัวเข้าห้องน้ำบ้าง ฉันทำกับข้าวไม่เป็นหรอกนะ แต่ถ้าให้พอช่วยนิดหน่อยคงจะทำได้
ตีสี่ 20 นาที ทุกคนก็อยู่ในสภาพที่พร้อมจะออกไป พวกเราขนพวกเนื้อสัตว์ พวกผัก เครื่องปรุงรสต่างๆ ขึ้นรถกระบะเก่าๆ ของพี่แอ๊ด ก่อนจะโดยสารมันไปที่แผงขายของซึ่งไม่ไกลจากที่พักเท่าไรเลย
สามคนเค้า ช่วยกันขมักเขม้น ผิดกับฉัน ที่ยังไม่รู้ทิศรู้ทาง ทำอะไรก็ดูงกๆ เงิ่นๆ ไม่นาน กับข้าวก็ค่อยทยอยออกมาเทใส่หม้อ ไอร้อนของกับข้าวยังระเหยให้เห็นเป็นสีขาวๆ ตัดกับความมืดของเช้าใกล้รุ่ง มีหลายคนมาจับจ่ายหากับข้าวกันแต่เช้า ฉันดูอีต๋องสาธิตตักกับข้าวทีนึง ก่อนที่จะเป็นคนตักขายเองในลูกค้ารายหลังๆ สนุกดีเหมือนกัน
6-7 โมง กับข้าวขายดีมาก ฉันยังแปลกใจว่าทำกันแค่ 3 คนมันจะไปทันได้ยังไง แต่พี่แอ๊ดแกดูคล่องมาก ทั้งตักกับข้าว ทั้งทำกับข้าวมาเสริม สมกับเป็นมืออาชีพจริงๆ กว่าคนจะซา ก็เล่นเอาเหนื่อยอ่อนกันไปตามๆ กัน
"พอแระหล่ะวันนี้ กรูเหนื่อยแล้ว" พี่แอ๊ดพูดเสียงดัง อย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะนั่งแผ่หราบนเก้าอี้ ต๋อง กับ เวย์ ได้ยินดังนั้น ก็พากันวางตะหลิว กับ สารพี กันดังก๊องแก๋ง..
"กับข้าวยังเหลือเลยนี่คะ" ฉันมองในหม้อ ยังมีเหลืออีกซัก เศษ 1 ส่วน 30 ได้ม้าง
"โอ๊ย เหลือแค่นั้น ปล่อยมันเหอะพี่ เอาไว้กินกัน" น้องเวย์พูด ฉันหันไปชำแลงมองดูแกงต่างๆ ด้วยความเสียดาย ตักใส่ถุงมาขายลดราคาก็ยังว่า น่าจะได้อยู่อีกหลายสิบ แต่ช่างเฮอะ เก็บก็เก็บ
ฉันทยอยตักแกงใส่ถุง ก่อนที่อีต๋องกะน้องเวย์จะขนหม้อไหไปล้าง เบ็ดเสร็จ 11 โมงครึ่ง เรากลับถึงห้องกัน หลังจากกินข้าวกินปลากันเรียบร้อย แต่ละคนก็หันไปนอนแผ่หราบนฟูกของตัวเอง ผิดกับฉันที่ขอเปิดเพลงฟังต่อไปอีกซักพัก
"สุดท้าย เรื่องเราจบลงทุกอย่าง
ไม่ขัดไม่ขวาง ในเมื่อเธอจะไป
มีแค่เพียงสิ่งเดียว ยังติดค้างในใจ
อยากรู้ เรื่องใคร อีกคน..."
อีต๋องตื่นมาตอน 3 โมงเย็น มันยื้อยุดให้ฉันไปเที่ยวห้างด้วยกันกับมัน ฉันจำยอมต้องไป ในพัทยาเนี่ยมีห้างเยอะเสียจนไม่น่าเชื่อ เมืองก็เล็กแค่นี้ ฉันมาใหม่ๆ หล่ะตื่นตาตื่นใจมากเลย ไม่รู้จะเข้าห้างไหนดี แต่ครั้งแรกนี้อีต๋องพาฉันมา คาร์ฟูร์ พัทยากลาง
"อีนี่ เมิงทำไมต้องเดินบิดตรูดด้วยวะ กรูอายเค้า" ฉันเอามือสะกิดตูดอีต๋อง มันเดินนวยนาดเป็นจังหวะ
"อีนี่ โง่อีกแระ เมิงไม่เห็นหรอ ฝรั่งมองกันตาเป็นมัน อยู่พัทยาเนี่ยกระเทยเป็นหมื่น ถ้าไม่เรียกร้องความสนใจ มันจะได้เกิดไหมเนี่ย" อีต๋องมาพูดกับฉันอย่างเสียอารมณ์ มิน่าหล่ะ เมิงถึงได้เปลี่ยนเสื้อผ้า มาใส่กระโปรงสั้น จั๊มแต่ดซะขนาดนี้ เสื้อก็เว้าหน้าเว้าหลัง รวมทั้งเมคอัพอาร์ตติสมาเต็มสตรีม ที่แท้ก็มีจุดประสงค์แอบแฝง
"เออ เอาเหอะ ตามใจเมิง พาลูกเขยไปฝากพ่อเมิงซักทีก็ดี" ฉันบอก อีต๋องมันรักพ่อมาก ส่งเงินให้เดือนละหลายตังค์ (มากกว่าฉันตั้งเยอะ) ถึงแม้พ่อมันจะตีโบยมันเยี่ยงกว่าทาส เมื่อสมัยหลายปีที่แล้ว ฉันยังจำได้
"เออว่ะ เมิงกลับไปบ้านมั่งเปล่าวะ พ่อกรูเป็นไงบ้าง" มันหันมาถามฉันอย่างสนอกสนใจ ฉันส่ายหัวไป แต่ก็บอกกับมันไปว่า
"อีบริทย์บอกว่าพ่อเมิงสบายดี เดี๋ยวนี้ใจเย็น ปลูกต้นไม้ต้นไร่อยู่กับบ้าน" ฉันพูด ว่าไปก็คิดถึงอีบริทย์แล้วเหมือนกัน ฉันนั่งเมาท์เรื่องเก่าๆ ของเราสามคนกันในฟู๊ดเซ็นเตอร์ มีฝรั่งมองพวกเราเยอะจริงๆ ด้วยนะ (มองว่า ตัวอะไร) เสียดายฉันไม่ชอบฝรั่ง ไม่ง้าน ว่าจะโกยเงินดอลเข้าประเทศซักกะหน่อย
55555555555555555555555555555555
เรานั่งสองแถวกลับห้องกัน พอดีกับมีรถสามล้อขนของจากตลาดมาส่งที่บ้าน (พี่แอ๊ดสั่ง) ไปถึงก็เลยช่วยกันง่วน หั่นผัก หั่นเนื้อ และเมาท์ผู้ชายกันอย่างสบายอุรา ก่อนที่จะมีเรื่องมาทำให้ฉันต้องตะขิดตะขวงใจ
เอกโทรมาหลายสายวันนี้ ฉันไม่รับ จักรบอกว่าเอกไปรับฉันที่ทำงาน และคงตามไปดูที่บ้านมาด้วย นี่ดีนะ ที่ไม่มีใครบอกว่า ฉันย้ายไปอยู่ที่ไหน ปล่อยเหอะ ปล่อยให้มันอยู่กับสิ่งที่มันเลือกเอง...
........
วันนี้ฉันเหนื่อย แต่ก็มีความสุขอยู่มาก ความเจ็บปวดที่เคยครอบงำหัวใจของฉันอยู่นาน กำลังจะจางหาย เพื่อนฉัน จะฉุดฉันขึ้นมาจากนรก..
/////////
7 โมงเช้าของวันใหม่ อยู่ที่หน้าบริษัท มีโต๊ะม้าหินอ่อนเย็นจัด และเต็มไปด้วยละอองน้ำค้าง มีเศษผ้าขี้ริ้วสีดำเลอะเทอะยัดอยู่ใต้โต๊ะ ฉันหยิบมันมาเช็ดก่อนจะหย่อนตัวลงนั่ง และวางกระเป๋า
มีคนหลายคนเดินผ่านเข้าออกอยู่เรื่อยๆ เค้ามองฉันแปลกๆ ตามประสาเจอคนแปลกหน้า ฉันหวังว่าจะมีใครซักคนชวนฉันเข้าไปในนั่งข้างใน แต่จนแล้วจนเล่าก็ไม่มี 8.30 นาฬิกา ฉันเปิดประตูเข้าไปข้างใน
"ขอโทษนะคะ เป็นพนักงานใหม่นะค่ะ มาเริ่มงาน" ฉันเดินไปแจงกับเด็กผู้หญิงคนนึง ที่กำลังชงกาแฟกินกันอย่างเอร็ดอร่อย เธอมองฉันอย่างประหลาดใจ ฉันไม่อยากเชื่อว่าไม่มีใครทราบเรื่องฉันจะมาทำงานที่นี่มาก่อน
"รอแป๊ปนึงนะคะ เดี๋ยวหนูไปบอกพี่นิ่มก่อน" (พี่นิ่มคือฝ่ายบุคคลของที่นี่ ฉันเคยคุยตอนสมัครงานทางโทรศัพท์ทีนึงแล้ว) พูดจบเธอก็ทิ้งแก้วกาแฟไว้ แล้ววิ่งหายเข้าไปข้างใน ฉันทำได้แค่นั่งรอตรงโซฟาสีเทาตัวใหญ่ที่มีรอยขาด ซึ่งตั้งตระหง่านอยู่กลางโถงใหญ่
ที่ทำงานใหม่ของฉันนั้น ดูไม่โอ่โถงโอ่อ่าเหมือนที่เดิม ไม่ใช่สิ ความจริงน่าจะบอกว่าแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นบริษัทในเครือ ของใช้ของตกแต่งที่นี่เกือบทุกชิ้น ดูโบราณไม่ทันสมัย บ้างก็ชำรุดเสียหาย ขาดการซ่อมแซม ฉันนั่งมองนิตยสารที่มีไว้รองรับแขก แล้วถึงกับอดหัวเราะไม่ได้ เป็นรูปคุณแหม่ม จินตรา ขึ้นปก สวยเช้งเชียว เมื่อหลายสิบปีที่แล้ว
"พี่คะ พี่นิ่มให้เชิญไปข้างบนค่ะ" เด็กคนเดิมเมื่อกี้ ออกมาเรียกฉัน ฉันสะพายกระเป๋า และลุกเดินตามเธอไปตามทางเดินคดเคี้ยว ไปถึงชั้น 3 มีป้ายที่ปริ้นท์กระดาษ a4 แปะไว้ด้วยสก๊อตเทปใสเขียนว่า "สำนักงาน"
ฉันเปิดประตูเข้าไป เห็นมีคนอยู่สองสามคนกำลังนั่งดูข่าวตอนเช้าจากทีวีเก่า เล็กๆ
"หาพี่นิ่มหรอคะ เชิญข้างในค่ะ" หนึ่งในคนจำนวนนั้น ยิ้มรับทักทายฉัน ก่อนจะผายมือเธอไปอีกทาง ฉันยิ้มตอบขอบคุณ และเดินตามไป
"สวัสดีค่ะ" หญิงวัย 30 กว่าๆ ทักทายฉันอย่างไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว พี่นิ่ม ฝ่ายบุคคลของที่นี่ เธอมีใบหน้ากลมและผมสั้น ฉันมาทราบทีหลังว่าเธอป่วยเป็น SLE ทำให้ต้องหาหมอและกินยาอยู่เสมอๆ
"สวัสดีค่ะ" ฉันรีบยกมือไหว้ แล้วยิ้มให้เธอ ก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ตามคำเชิญ
"หนูชื่อ..." ฉันกำลังจะแนะนำตัว แต่พี่นิ่มก็เบรคเอาไว้เสียก่อน
"ไม่ต้องบอกแล้วจ่ะ คุณทวีศักดิ์แจ้งพี่หมดแล้ว งานก็ไม่มีอะไรมาก หนูก็ช่วยคุณทวีศักดิ์เค้าเหมือนเดิมละกัน เรื่องเงินเดือน เราขอดูงาน 3 เดือนก่อน" พี่นิ่มค่อยๆ แจง
ฉันยอมรับทุกเงื่อนไข เพราะเงินไม่ใช่จุดประสงค์ที่ฉันถ่อสังขารมาที่นี่ แค่ได้พ้นจากความทุกข์มาได้ มาเจอเพื่อนรัก แค่นี้ก็สุขเกินจะประเมินได้แล้ว...
-
แว๊กกก มาอ่านอีกรอบนึง ตอบผิดคน 5555 ขี้เกียจแก้ข้อความใหม่แระ
Lullo จ๋า เค้ามะได้ลืมตัวเองนา ดันไปตอบเป็นของ Shumi แทน สับสนๆ :laugh3: :laugh3:
เอาเหอะ อ่านต่อๆๆๆ แหะแหะ :yeb:
-
นึกว่ามูมู่จาลืมเค้าซะแล้วว :myeye:
หวังว่าที่ทำงานใหม่คงไม่มี นังแมรี่ II นะ - -*
เอาใจช่วยคุณแบะน้า :110011: :เชิป2:
-
สู้เค้านะค้าบทุกคนนนนน :โหลๆ: :โหลๆ:
:yeb: :yeb:
ปล. เรียก คับ ก็ได้ฮับ มูมู่น้อย
-
อืมม..มันต้องดีขึ้น ๆ ๆ เนาะ ^^
-
เป็นกำลังใจให้นะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ
:yeb: :yeb:
-
รอคับรอ :yeb:
:110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
Lullaby นังแมรี่มันโดนฆ่าหมกป่าไปแย้ววว 555
Lucifer ชื่อคับ แปลกดีเนอะ (แต่น่ารักนา) เคยมีคนเรียกงี้ปะ คับมานี่หน่อยสิครับ คับเยอะเจงๆ อิอิ
Shumi เราก็หวังจาให้มันดีขึ้นนา ไม่รู้จิ อยู่ที่ใจเราอะว่าจะให้มันดีขึ้นหรือแย่ลง
หมูพูห์ เป็นกำลังใจให้สำหรับทุกเรื่องเหมือนกันจ้า
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันค่อยๆ ปรับตัวเข้ากับพัทยาไปเรื่อยๆ ใครเคยมาคงจะรู้ ของที่นี่แพงม๊ากๆๆๆ (ยกเว้นค่าสองแถว ถ้าไม่โดนชาร์จอ่ะนะ) จะใช้จะจ่ายแต่ละที คิดแล้วคิดอีก นี่ไม่ต้องพูดถึงเรื่องไปเที่ยวเลยนะ ที่นี่เป็นเมืองไม่เคยหลับ ที่เที่ยวกลางคืนเยอะบรม อีต๋องชวนฉันจนรำคาญ
"อีกระเทยดักดาน เมิงจะมัวโงหัวอยู่ในบ้านทำไมวะ ไม่หัดไปเปิดหูเปิดตาบ้าง" อีต๋องโวย มีพี่แอ๊ด และ น้องเวย์ ที่แต่งหน้ากันฉ่ำโบ๊ะ ยืนคอยอยู่ข้างๆ คืนนี้เค้ามีนัดไปอ่อยผู้ชายกันที่ ฮอลลีวูด แถววัดชัย พัทยาใต้
"ไปเฮอะ กรูง่วง" ฉันปฎิเสธเสียงขรม จริงๆ คือไม่อยากหารไง
"ง่วงเชี่ยไร เพิ่ง 3 ทุ่มครึ่ง ไปๆๆ" อีต๋องเดินมาลากแขนฉันให้ลุกจากฟูก อ๊าาย บังคับจิตใจกันสุดๆ จนแล้วจนรอดฉันก็ต้องไป ฉันเข้าห้องน้ำตักน้ำราดหัวไป 3 ขัน พร้อมขัดขี้ฟันอีกนิดหน่อย ออกมาแต่งตัวโบ๊ะแป้งฝุ่นตรามะลิ เป็นอันเสร็จพิธี อีต๋องชำเลืองมองฉันอย่างน่ารังเกียจ
"อีเชี่ย สวยสำเร็จรูปหรือไงเมิง" มันค่อนแคะ พลางเอามือมาเกลี่ยแป้งให้ฉันตรงคอ
"เออๆ เอาเถอะ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวไม่ได้นั่งแถวหน้า พี่ไม่ได้เห็นบักคล้อย กันพอดี" พี่แอ๊ดพูดถึง หนุ่มที่แกแอบปลื้ม เป็นผู้ชายที่สกปรกมากในสายตาฉัน ไว้หนวดสะเปะสะปะไปมา และก็ชอบใส่กางเกงรัดรูป จนเห็นว่าโหนกเป็นโหนก นูนเป็นนูน เค้าทำงานเป็นแดนเซอร์อยู่ที่นี่
ไม่นานเราสัมภาระมากับรถสุดแก่ของพี่แอ๊ด พอตีตราเข้าไปข้างในเรียบร้อย ก็สั่งเครื่องดื่มมาจิบกัน เราได้นั่งโต๊ะที่เกือบจะติดขอบเวที แน่นอนพี่แอ๊ดเป็นคนเลือก เค้าคิดคำนวนแม้แต่องศาที่จะเห็นแดนเซอร์คนนี้ชัดที่สุด ฉันนึกอยากกลับบ้าน เพราะเป็นคนไม่ชอบควันบุหรี่ ถึงแม้ในนี้จะเป็นไปด้วย หนุ่มหน้าตาดี ก็ตาม.. (แต่เป็นเกย์เกือบหมดแระ)
เสียงเพลงจังหวะแดนซ์ของค่ายเรดบีทบรรเลง บรรดาเหล่าชายหญิง ที่ประโคมแต่งตัวกันมาเต็มที่ก็ลุกขึ้นเต้น โยกซ้ายโยกขวาไปตามเพลง ยิ่งดึก ยิ่งเมา อาจจะยิ่งมันส์สำหรับบางคน แต่คนที่ไม่กินเหล้าอย่างฉัน บอกได้คำเดียวว่า ง่วง แถมตอนนั้นสถานบันเทิงต่างๆ พากันนิยมปิดตอนเช้า โอ้วมายก๊อด พรุ่งนี้ฉันต้องทำงาน จะทำไงดีหล่ะเนี่ย
ฉันมองดูพี่แอ๊ดซึ่งกำลังเมา และเคล้าคลอกับแดนเซอร์ที่เรียกลงมานั่งคุยอย่างไม่มีทีท่าจะกลับ จึงปิ๊งไอเดีย ขอไปนอนรอในรถเลยดีกว่า
หลังจากที่ได้กุญแจ ฉันค่อยๆ เบียดคนทั้งหลายเหล่เดินออกมา กว่าจะได้อากาศปลอดโปร่งจากข้างนอกก็เกือบตาย ฉันหายใจเต็มปอดและปรี่เดินไปที่รถ โดยหารู้ไม่ ว่ามีใคร กำลังเดินตามฉันอยู่.....
* * * * *
ฉันปิดประตูรถดัง "ปั้ง" ก็มีผู้ชายวัยรุ่นคนนึง ผิวขาวเหลือง ตาชั้นเดียวหนึ่งข้าง อีกข้างมีชั้นลอย ทำทรงผมแบบหัวแห้ว และใส่ต่างหูข้างนึง มันมาเคาะกระจกซึ่งเปิดแย้มๆ ไว้หน่อยเอาไว้หายใจ
"ก๊อกๆๆ เจ๊ๆๆ" มันเรียก พลางชะโงกหน้ามาที่หน้าต่าง ทำให้ฉันเห็นหน้ามันเต็มๆ
"อารัย" ฉันพูด ด้วยน้ำเสียงของคนอยากจะนอนแล้วถูกขัดใจ
"โห่ ไรวะ พูดกันดีๆ สิเจ๊" มันตอบ หารู้ไม่ ฉันเกลียดคนเรียกฉันว่าเจ๊... มันดูแก่เหมือนอาซิ่มไงไม่รู้
"นอนกับผมเปล่า ผมคิดไม่แพง 500 เอง นะ นะ" มันบอกจุดประสงค์ที่ต้องการ ฉันโบกมือลาให้ทันที ก่อนจะขยุ้มเสื้อตัวนอกดัดแปลงเป็นหมอน แล้วเอนตัวนอนทันที เป็นสัญญาณว่าหมดเวลาของแกแล้ว
กระนั้นแล้ว มันก็ยังไม่ยอมไป ยังยืนโหวกเหวกอยู่ที่เดิม
"เฮ้ยๆๆ เจ๊ อย่าเพิ่งนอนสิ คุยก่อนๆ 300 ก็ได้เจ๊ นะๆ เจ๊นะ" มันยังเคาะไม่เลิก สร้างความรำคาญให้ฉันชะมัด คนจะนอนวุ้ย เห็นหน้ากรูเป็นพวกบ้ากามไปได้ เดี๋ยวแม่ด่าซะร๊อก
"โห่ เจ๊ 200 ก็ได้ ผมลดให้สุดๆเลยนะเนี่ย ถุงยางผมก็เตรียมมาเอง" มันล้วงไปกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหยิบถุงยางบรรจุในซองสีเงินๆ มาโชว์สะท้อนแสงไฟ ฉันละเหี่ยใจเป็นที่สุดแล้วตอนนั้น นี่อะไรกันเนี่ย ยิ่งกว่าขายพวงมาลัยอีก
"โอ๊ย ไม่มีตังค์ เห็นหน้าฉันเป็นคนมีตังค์ไปได้" ฉันใช้ไม้เด็ด เอาซิ คนไม่มีตังค์ ยังจะมาหน้าด้านขายอีกก็ให้มันรู้ไป
ไอ้บ้านั่น ทำตาปริบๆ (เหมือนจะน่าสงสารนะ แต่กวนตรีนมากกว่า) มันเดินคอตกออกไปจากตัวรถได้ซัก 3-4 ก้าว ก่อนจะหันกลับมาใหม่ เง้อออ เอากะมันสิ..
"20 หล่ะ มีไม๊ ผมยืมก่อน หิวข้าวปวดท้องไปหมดแล้วเนี่ย" โถ คนเรา นี่ถ้าฉันปฎิเสธมันอีก คงได้ลดหลั่นไปจนถึง 25 สตางค์แน่ๆ ฉันกัดฟันจกตังค์ที่พกติดตัวมา 40 บาทแบ่งให้มันไปครึ่งนึง มันยิ้มอย่างกะได้เพชรยังงั้นแร่ะ ได้แล้วก็จงไปให้ไกลๆ เลยนะ กรูจะนอน -*-
"แห่ะๆ ขอบใจนะเจ๊ เจ๊น่ารักจัง" น่านแน่ะ มีแอบหยอดซะด้วย ฉันทำมือไล่ให้มันไปซะที คราวนี้กวนกรูอีกมีตื๊บ แน่ๆ
ได้ผลแฮะ มันเดินออกไปจนได้ เห็นมันไปยืนคุยไกลๆ กับ.. เอ๋า กับพวกเพื่อนๆ ฉัน อย่าบอกนะว่าไปไถ เพื่อนฉันต่ออีกน่ะ ฉันอดรนไม่ได้ กะจะเปิดประตูรถออกไปเตือนเพื่อนซักหน่อย พวกรีดไถมันเยอะเหลือเกิน พัทยาเนี่ย
ฉันยังไม่ทันจะก้าวขาออกจากรถ ฝั่งโน้นเค้าก็แยกกันไปแล้ว พี่แอ๊ด กับอีต๋อง หิ้วปีน้องเวย์ออกมาจากเธค หล่อนเทคเข้าไปหลายแก้วอยู่ เมาจนจำสภาพไม่ได้เลย
"เลิกกันแล้วหรอคะ" ฉันถาม ลึกๆ มีแอบดีใจหน่อยๆ ได้กลับบ้านซักที
"กลับสิ อีเวย์ทำหมดสนุก อ๊วกใส่กลางโต๊ะเลย คนเค้าแตกฮือ" พี่แอ๊ดพูดอย่างเสียรมณ์ ก่อนจะเหวี่ยงน้องขึ้นมาบนรถ กลิ่นอาเจียนผสมกลิ่นเหล้าให้หึ่ง ฉันคงต้องกลับไปอาบน้ำอีกรอบ แน่ๆ
"เอ้อ เมื่อกี้โดนไถตังค์เปล่า เนี่ยเพิ่งโดนหมอนั่นไถไป 20 บาทเนี่ย แย่จริงๆ ไล่เท่าไรก็ไม่ไป" ฉันถามนังต๋อง ซึ่งดูมีสติสัมปะชันญะมากสุดในตอนนั้น
"ใครหรอ เมื่อกี้... ไอ้เป้น่ะหรอ เอ้ยย รู้จักกัน ลูกค้าประจำ เฮ้ยย บ้านมันมีตังค์นะเว้ย ว่าไป" ไอ้ต๋องพูด ฉันไม่อยากจะเชื่อ มีตังค์ไรมาเร่ขายตัว หน้าตาก็ดี บ้าเป่า (เอา 20 กรูคืนมา T_T)
*****
ฉันลากสังขารไปทำงานอย่างทุรักทุเร ไปถึงที่ทำงานหัวทิ่มคอมก็ตั้งหลายครั้ง ใครที่มาคุยกับฉันวันนี้ จะเห็นว่าฉันตาหวานฉ่ำอยุ่ตลอด จะกาแฟก็แล้ว กระทิงแดงก็แล้ว ก็ยังไม่วาย หาว ว๊อด ว๊อด เหมือนเดิม...
แต่พอเลิกงานไปตอนเย็น ฉันกลับไปนอน ดันไม่หลับซะนี่ แปลกดีเนาะ คนเรา อีต๋องมันจัดยาแก้ไข้ให้ฉัน 2 เม็ด ถึงตอนนี้ยังไม่มีไข้แต่ฉันก็กินกันไว้ก่อนแระ กินยาไปได้ซักพัก ก็ถึงได้ง่วงหลับลงไปเอง พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของฉัน ฉันกะว่าจะพักให้เต็มที่ไปเลยแร่ะ แต่เอาเข้าจิงก็ไม่เป็นอย่างนั้นซะสิ น้องเวย์ป่วยจนได้ ฉันต้องไปตักแกงขาย ช่วยเค้าอีกแรง
ตีสี่ฉันกระเตงไปกับ พี่แอ๊ด อีต๋อง ไปถึงเราก็ง่วนช่วยกันคนละไม้ละมือ จนถึงเมื่อแกงค่อยๆ ทะยอยออกมา ฉันก็มาคอยเฝ้ารอตักขายลูกค้า ทำยังงี้เรื่อยๆ จนสว่างคาตา ก็เจอลูกค้ากวนตีนอยู่คนนึง เรียกได้ว่าคนสุดท้าย
"เอ้า เจ๊ เมื่อวานไม่มาขายหล่ะ" ไอ้เป้ถาม มันใส่เสื้อกล้ามสีขาวบางๆ จนเห็นหัวนม ขนรักแร้ชี้ยาวออกมาแสดงความซกมก นี่ยังไม่นับรวมขี้ตาที่ยังเกาะกรังเต็มสองเบ้าตามันอีกนะ
"เอาอะไร" ฉันหยิบอาวุธ (ทัพพี) เตรียมพร้อม ไอ้โจมองหน้าฉันแล้วอมยิ้ม เดี๋ยวเฮอะ เดี๋ยวจะตบให้หายหัวฟูเลย ไอ้เด็กบ้า
"เจ๊ชอบกินอะไรหล่ะจ๊ะ เอางั้นแร่ะ 3 อย่าง" ไอ้เป้ยังทำหน้าแป้น ถ้าเมิงบอก 3 อย่างแต่แรก กรูก็ตักให้แล้ว กับข้าวเหลืออยู่เท่าเนี๊ยะ เมิงจะมามัวลีลาอะไรเนี่ย
ฉันตักๆ แกงใส่ถุงด้วยมือสั่น มันทำให้ปากถุงเลอะไปทั่ว ก็นะ พอคิดถึงเงิน 20 บาท ที่โดนไอ้เด็กเปรตนี่หลอกไปแล้วมัน เฮิร์ท มายเซลฟ์
ฉันหยิบถุงแกงใส่ถุงหิ้วพลาสติกยื่นส่งให้ พร้อมรับเงินจากมันมา 100 แห่ะดีเลย แกง 3 ถุง 60 บาท ชำระหนี้ 20 ทอน 20 ลงตัวเป๊ะ..
-
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
สุดๆ อ่ะ สูตรการคิดตังค์ :kikkik: :kikkik:
-
โอ้วมีเด็กมาชอบซะงั้น อิๆๆ :haun4:
-
คุณแบะนี่ งกเจงๆ 20 บาท คิดแล้วคิดอีกเนอะ ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh3: :laugh3:
แต่อาจจะเป็น 20สื่อรักก็ด้ายน้า :รักจัง11:
-
เหมือนเกลือจิ้มเกลือเลยนะคับ :haun5: :laugh3: :haun5: :laugh3:
อย่างนี้มีลุ้นชัวร์ :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
555+ ขำไอ้เต้ หลอกแดรก 20 บาทคุณแบะ :pandalaugh:
แต่คุณแบะนี่ก้ น้ำทะเลเรียกป้าจริงๆ :interest:
-
ไม่ว่ามันจะเศร้ายังไง สิ่งที่ฝังลึกติดแน่นในใจเฟียสคนสวย ก็คือ...... ความงกนั่นเอง :laugh5:
ต่อเลยจ้า ตอนนี้สั้นหน่อยนะ ไว้มาต่อให้ใหม่ยาว ๆ อีกที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อย่าไปสงสารมันเลย ไอ้เป้น่ะ บ้านมันรวย มันน่ะได้ขับรถเก๋งตั้งแต่ยังไม่จบ ม.6 จนฉันมารู้จักมันตอนมันอยู่ปี 3 (เกษตร ศรีราชา) มันเปลี่ยนรถเปลี่ยนแฟนมาไม่รู้เท่าไรแล้ว แต่ไม่พูดเรื่องมันมากดีกว่า เจ้าตัวมันยังไม่รู้ เล่าเท่าที่จำเป็นละกันเนาะ
กลับมาที่เรื่องของฉันต่อ เวลาเดือนกว่าๆ ที่พัทยา มันเปลี่ยนโลกให้ฉันใหม่ ฉันลองมองย้อนกลับไป แล้วรู้สึกรักตัวเองขึ้นมาเป็นกอง ส่วนเรื่องเอกน่ะหรอ กับเรื่องราวดีๆในอดีต และเรื่องชั่วๆ ที่เจอมา ฉันถือว่าเจ๊ากันไปหมดละกัน เค้าเองเลิกติดต่อฉันมาได้พักใหญ่ๆ ไม่โทร ไม่เม็ด (ย่อจากเมสเสจ) อาจจะเพราะว่าต่อมความละอายแก่ใจเริ่มทำงานแล้วหล่ะม้าง
เรื่องงานของฉันก็ไม่เลวเลยนะ ฉันยังนั่งแท่นเป็นเลขาของคุณทวีศักดิ์ มีคอมพิวเตอร์ส่วนตัวใช้ทั้งที่ทำงาน และที่บ้านเหมือนเดิม ไม่นานที่นี่เค้าก็จะต่อเน็ต adsl ให้ฉันแล้วสิ (แต่ก่อนใช้ 56K) คริคริ เกมส์ออนไลน์จะเป็นสิ่งแรกที่ฉันจะใช้ประโยชน์จากมัน เลวซะ
//////
"อีแบะ!" อีต๋องแหกปากลั่น ในขณะที่ฉันนั่งแปรงเสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำ ฉันรีบตักน้ำล้างมือล้างขา ก่อนเดินมาหามันที่หน้าบ้าน
"กรูบอกว่าชื่อ เฟียซ ไม่เคยจำเลยนะเมิง" ฉันพูดหน้าแหยงๆ ตอนนี้ชักอายกะชื่อเก่าซะเหลือเกิน อีเพื่อนตัวดี นี่ก็ไม่เคยจะช่วยกันเลย
"แหม ตอแห.. ทำเป็นลืมกำพืดนะเมิง อีแบะ" อีต๋องยืดคอเถียงฉันอย่างสนุกสนาน เอาใหญ่เชียว
"โหย ลงลืมอะไรกัน กรูยังจำได้ทุกเม็ด ไม่เว้นแม้แต่ตอนเมิงใส่กางเกงตูดขาดไปโรงเรียน กร๊ากๆๆ" ฉันพูดด้วยความสะใจ อีต๋องกรี๊ดดแตก มันเอามือสองข้างขึ้นมาปิดหน้าอย่างสุดอาย ก่อนจะทำหน้าดำหน้าแดง ตอกกลับ
"โถๆๆๆ แล้วไอ้ที่ตอนเมิงขี้รดกางเกงตอน ป.2 กรูยังไม่เคยพูดเลยนะ" มันพูดจบ พี่แอ๊ด น้องเวย์ และคนละแวกใกล้เคียงฮากันตรึม ฉันอยากจะเอามุดลงดิน อีสาดดนี่ เล่นแรงเชียว
"มีไรเชี่ยยย ว่ามา" ฉันรีบตัดบทด้วยสีหน้าที่หดเหลือ 2 นิ้ว เสียงหัวเราะยังไม่เลือนหายไปจากวงสนทนา
อีต๋องล้วงมือไปควักบางอย่างจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อน
มือถือมัน (แล้วให้กรูทำไม มันคงไม่คิดว่าฉันจะเติมตังค์ให้มันหรอกนะ)
"ไอ้เอก เมสเสจมาเืมื่อกี๊ อ่านเองละกัน" มันพูดในขณะที่ก้มหน้าก้มตาล้างผักเด็ดผักอย่างขมักเขม้น ฉันโยนมือถือใส่หน้าตักมันเหมือนเดิม
"ไม่อ่านหรอก เมิงลบไปเหอะ" ฉันตอบ แสดงว่ามันรู้แล้วสินะ ว่าฉันอยู่ที่ไหนน่ะ
อีต๋องยื่นมือถือยัดใส่มือฉันอีกครั้ง
"อ่านๆไปเฮอะ จะเป็นเชี่ยอะไรวะ แค่อ่านข้อความ เสียมารยาท" มันตวาดใส่ฉัน ก่อนจะทำหน้ายักษ์จ้องฉันเขม็ง
ฉันเหนื่อยหน่าย แต่ก็รับมากดดู ฉันไม่ลืมที่จะบอกกับตัวเองไว้ก่อนอ่าน ว่าสิ่งที่จะได้เห็นต่อไปนี้ "มันโกหก"
มือฉันกดมือถือสองสามจิ๊ก ไปที่ถาดเข้า ข้อความล่าสุด จากเบอร์ที่อีต๋องไม่ได้เม็มชื่อไว้ แต่ฉันจำเบอร์ได้ดี
"เอกฝากต๋องดูแลเฟียซด้วยนะ ฝากขอโทษเค้าด้วย เอกมันเลว แม้จะไม่มีใครเชื่อเอก แต่เอกเป็นห่วงเฟียซมาก"
อ่านจบ ฉันนึกในใจ
กรูไม่อ่านแต่แรกน่ะดีแล้ว
T_T
ฉันหนักใจกับตัวเอง แค่คำพูดไม่กี่คำของเค้า ทำให้ฉันนั่งคิดเรื่องเดิมอยู่หลายตลบ แม้ส่วนลึกในจิตใจของฉัน ปราถนาอยากได้ชีวิตรักที่เป็นสุขกลับคืนมา แต่จิตใต้สำนึกของฉัีนสิ มันปฎิเสธ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าทำ มันเกินกว่าคำว่าขอโทดจะแก้ไขได้ เราไม่มีวันรักกันเหมือนเดิมได้หรอก
แต่....
รักคือการ ให้อภัย
ไม่ใช่หรอ?
....
-
แม๊...คุณแบะนี่กว่าจะใจเย็นนะคับ
หุหุ
(คิดได้เนอะ ค่าแกง 60 ติดหนี้ 20 ทอน 20 อะ โคด ๆ อุอุ)
-
น้ำตาจะเป็นสายเลือด
ทำไมชีวิตมันโหดร้ายอย่างนี้
:monkeycry2: :monkeycry2: :monkeycry2:
-
แบะเฟียซ ใจอ่อนอีกแระ
ชิส์ :o
-
:110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2: จะว่าไปคุณเอกก็มีความพยายามพอสมควรนะครับ แต่ไม่คงไม่มากพอที่จะลบล้างความผิดตัวเองได้นะคับ :เฮ้อ: :monkeycry4: :เฮ้อ:
-
อ๊ะ เอกส่งข้อความมาหยั่งงี้
ทำให้เฟียสใจอ่อนอีกแย้ววว :monkeycry2:
-
เอก คนโกหก!! :beat: :beat: :beat:
-
*****************************************
พรหล้า ณ แจงแวง
ขอเสนอ
ละครชีวิต
"อกกระเทยกลัดหนอง"
ตอน วังน้ำวน
*****************************************
คุณทวีศักดิ์จะเข้ามาออฟฟิศที่พัทยาทุกวันพุธ แน่นอนวันนั้นทั้งวันฉันจะยุ่ง เพราะต้องเสนองานและรับงานเกือบทั้งวัน แต่หลังจากนั้นน่ะหรอ ว่างกระจายยยยยย (ไม่รวมช่วงประชุม ทุกวันจันทร์)
ฉันมักคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ครั้งนึงฉันเคยไปคุยกับอีต๋อง ว่าอยากลงทุนทำอะไรกันซักอย่าง ไม่มีใครอยากเป็นลูกจ้างไปตลอดชีวิตหรอก ฉันมักนึกถึงร้านเสริมสวยเป็นสิ่งแรกๆ ลงทุนไม่เยอะ แต่ได้เงินแน่ๆ (ดูจากที่ต้องเข้าร้านเสริมสวยเป็นประจำ) หาทำเลดีๆ ซักที่ จ้างช่างซักคน (แอบลักจำวิชาเค้าไว้ด้วย ไว้ทำเอง) แต่อะไรๆๆ ก็ต้องใช้เงิน เงินตัวเดียวเท่านั้น นึกถึงตรงนี้ฉันก็ตื่นจากฝันอันสวยหรู และตระหนักไว้ว่าฉันต้องทำงาน... งานคือเงิน
"เฟียซ! ศุกร์นี้คุณต้องไปประชุมกับผมที่กรุงเทพนะ" เจ้านายฉันพูดเสียงขรึม ฉันรีบจดใส่เศษกระดาษกันลืม จะดีใจหรือเสียใจกันล่ะเนี่ย ถึงจะได้เจอเพื่อนเก่าๆ ก็เถอะ แต่ให้ตาย ฉันไม่ชอบนั่งรถไกลๆ เลย เมารถ
"ค่ะ" ฉันจำนน อย่างไม่มีข้อกังขา
ออกมาจากนั้น ฉันโทรหาพี่อุย ด้วยความที่ไม่ติดต่อกันนาน ทำให้เราต่างตื่นเต้นที่จะได้เจอกันอีกครั้ง ศุกร์นี่มีประชุมใหญ่ ไม่มีใครขาด ใครลาแน่วันนั้น
"แล้วไว้ทานข้าวด้วยกัน พี่จะไปบอกไอ้จักร ไอ้ปอให้ พวกมันต้องดีใจกันแน่เลย" พี่อุยพูดหลังจากชวนฉันทานข้าวกลางวันด้วย ว้าาา ว่าจะห่อข้าวร้านอีต๋องไปกินซะหน่อย เซฟตังค์หง่ะ
//////////
"อ้าว จะเข้ากรุงเทพหรอ" อีต๋องถามซ้ำ "จะไปยังไงอ่ะ"
"ไปเอง ได้ค่ารถ" ฉันบอกเพื่อน อีต๋องตาลุกวาว มันอยากไปกับฉันด้วย เห็นว่าอยากได้เครื่องเล่น mp3 กรุงเทพถูกกว่าพัทยาตั้งเยอะ
"กรูไปด้วยดิ พากรูไปซื้อหน่อย" มันออดอ้อน ไม่ทันเท่าไร พี่แอ๊ดก็ตวาดเสียงดัง
"ไปไงหล่ะอีนี่ ใครจะช่วยกรูขายแกง" พี่แอ๊ดยืนเท้าเอว ตีหน้าโหด (หรือขำดี) อีต๋องทำหน้าเซ็ง
"ซื้อทำไมวะ กรูบอกแล้วไง กรูมี" ฉันปลอบใจเพื่อน ฉันเคยเก็บได้อยู่เครื่องนึง สมัยเรียนมหาลัย แต่ด้วยความที่เป็นคนโลว์เทคและไม่ใครฟังเพลงเท่าไรนัก เลยเอกเอาไปใช้ เคยเล่าให้อีต๋องอิจฉาเล่นอยู่หลายหน
"อีสาด หรือเมิงจะไปเอาให้กรูหล่ะ" มันแย้ง ฮ่าๆๆ จิงด้วย กรูไม่ไปเอาให้หรอก
อีต๋องทำหน้าเหมือนคิดอะไรออก ก่อนจะพูดกับฉันอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"ง้านกรูโทรให้ไอ้เอก เอาไปฝากคนที่ทำงานเมิงดีไหม เมิงมีเพื่อนที่นู่นใช่เปล่า" มันเสนอ
ฉันมองหน้า - -*
******************************
ฉันไม่รู้ว่าสติฉันยังดีอยู่หรือเปล่า ทั้งที่ไม่อยากพบอยากเจอกันอีก แต่ฉันก็กลับลุ้นว่าจะได้เจอเค้าหรือเปล่า
อีต๋องลงทุนโทรไปจัดแจงเรียบร้อย มันรับปากกับฉันเป็นมั่นเหมาะ ว่าไงก็จะไม่ให้เจอกันแน่นอน เอกรับคำจะเอาไปฝากกับคนที่ทำงานฉันให้ ฉันยังหายใจไม่ทั่วท้องเหมือนเดิม ยิ่งใกล้วัน ฉันก็ยิ่งหลับตาหลับยากขึ้น
////////////
ถึงกรุงเทพ ฉันต่อแท๊กซี่จากอนุสาวรีย์เพราะกลัวจะไม่ทัน ฉันไปถึงอย่างฉิวเฉียดมาก เค้าประชุมกัน 10 โมง ฉันไป 10 โมง 5 นาที โชคยังดี ผู้ใหญ่ในบอร์ดยังมากันไม่ครบ รวมทั้งคุณทวีศักดิ์ นายใหญ่ของฉันด้วย
ฉันเดินเข้าไปในตึก เจอทั้งเด็กเก่าเด็กใหม่สลับกันทักทาย ความรู้สึกคงคล้ายๆ กับวันแรกที่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ มันตื่นๆ ยังไงชอบกล
ลิฟท์โดยสารพาฉันไปยังชั้นสำนักงาน ออกจากลิฟท์ฉันเลี้ยวซ้ายไปหาป้านง กะพี่พรทันที
"ตายแล้ว ยัยเฟียซ" ป้านงทักฉันคำแรก ก่อนจะรับไหว้จากฉันเลิ่กลั่ก
"สบายดีไหมลูก" แกเดินเข้ามาประคองแขนฉัน
"สบายดีค่ะ" ฉันตอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะหันไปยกมือไหว้พี่พรที่นั่งยิ้มแฉ่งอยู่กับกองเอกสารตั้งเบ้อเร่อท้ายห้อง
"ดีจ้า กินขนมกับพี่สิ" พี่แกทักตอบ พร้อมยังมีไมตรีต่อฉันเหมือนเดิม ฉันปฎิเสธด้วยความเกรงใจ ก่อนจะพากันไปเข้าห้องประชุมใหญ่พร้อมๆ กัน
แต่ละฝ่ายมากันหมดแล้ว
จังหวะที่ฉันเดินผ่านไปห้องประชุม ฉันเห็นพี่อุยกับปอ ยกมือทักทายให้ ฉันดีใจใหญ่ แต่คงต้องทำงานก่อน ยังไงซะเที่ยงนี้เราก็นัดกันไว้แล้ว
ที่ห้องประชุม วันนี้ดูคนเยอะเป็นพิเศษ เพราะกำลังจะถกปัญหาใหญ่หลายอย่างในบริษัท ทุกคนต่างเตรียมเอกสารมากู้หน้ากันเต็มที่ ฉันเจอยัยแมรี่ เธอมากับมาดใหม่ผมสั้น ย้อมสีน้ำตาลออกแดง หล่อนยังเชิดใส่ฉันเหมือนเดิม พี่พรแอบกระซิบบอกฉันว่า นั่นเป็นวิก จิงๆ เธอโดนสามีก้อนผม ฉันตกใจที่ได้ยิน
"เอาหล่ะ ประชุมกันเลยนะ" เสียงคุณทวีศักดิ์เปิดไมค์โครโฟนและพูดด้วยเสียงสุขุม ฉันรีบจัดแจงนั่งเก้าอี้ และเตรียมจดทุกอย่างที่ได้ยิน แต่
"ตื้ดดดดดดดดดดๆๆๆ" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสียงดัง ฉันหยิบขึ้นมาเตรียมจะตัดสาย
เอกโทรมา
ฉันตัดสาย และทำงานต่อ
.....
ช่วงเบรคกลางวัน พี่อุย ปอ และจักร รวมตัวกันรอฉันไปทานข้าวอยู่แล้ว ฉันขอตัวแยกไปห้องน้ำ เพื่อจะโทรกลับไปหาเอก เนื่องจากไม่มีการนำของมาฝากเพื่อนฉันไว้แต่อย่างใด ฉันคาดว่าเค้าคงจะเอามาคืนด้วยตัวเอง
"ฮัลโหลครับ"
"โทรมามีอะไร" ฉันใช้น้ำเสียงห่างเหิน เค้าเงียบไปซักแป๊ปนึง
"เอาของมาคืน รอข้างล่าง" เค้าพูดเสียงเบาเต็มทน ฉันคาดไว้ไม่มีผิด
"อืม" ฉันตอบ และกดตัดสายไป ก่อนจะออกไปรวมตัวข้างนอกและลงลิฟท์ไปพร้อมๆ กัน ปอ จักร เมาท์กันสนุกสนาน แต่ฉันเริ่ม รมณ์บ่จอย
ลิฟท์เปิดออก ฉันมองไปที่โซฟาที่เค้าเคยนั่งรอฉันประจำ ไม่มีเค้า แต่กลับมีผู้หญิงคนนึง ผิวขาว หน้าตาดี กำลังคุยอะไรซักอย่างกับน้องที่มาฝึกงานอยู่ประชาสัมพันธ์
"พี่เฟียซคะๆ " น้องประชาสัมพันธ์ส่งเสียง เธอชู mp3 ขึ้นในมือ ก่อนจะบอกฉันว่า ผู้หญิงคนนี้เอามาฝากไว้
เราสองคนสบตากัน เธอดูดีกว่าที่ฉันคิด เรายิ้มให้กันอย่างเจื่อนๆ คนนี้อาจจะเป็นน้องพลอย หรือไม่ก็เป็นแฟนใหม่เค้าสินะ ความจริงฉันไม่ควรจะไปยุ่งเรื่องของพวกเค้า แต่ใจมันก็อดคิดไม่ได้
ฉันเข้าไปรับของจากน้องฝึกงาน พอดีกับที่เธอก็กำลังเดินออกไปหน้าตึก ฉันเผลอมองตามเธอไป เห็นเอกสตาร์ทรถรออยู่ข้างใน ฉันเบือนหน้ากลับมาทันที โชคดีเหอะนะ
/////////
-
ส่งข้อความมาว่าเป็นห่วงๆ
แล้วมาควงผู้หญิงต่อหน้าเนี่ยนะ
มันน่า :13223: มั้ยเนี่ย :pigangry2:
-
2 ทุ่มกว่าเกือบสามทุ่ม ฉันกลับถึงพัทยา ยังไม่ทันเข้าบ้านก็ได้ยินเสียงละครดังเจื้อยแจ้วออกมาข้างนอกเสียแล้ว แต่ดูเหมือนคนข้างในจะไม่สนใจละครซักเท่าไร ฉันได้ยินเสียงพี่แอ๊ดคุยกะต๋องว่า
"เอางี้ก็ได้ เดี๋ยวต๋องแยกไปอยู่กะอีแบะมันเอง ถ้าน้องพี่มาจริงๆ จะอัดกันอยู่เข้าไปได้ไง แค่นี้ก็จะแย่แล้ว" อีต๋องพูด
"พี่เกรงใจว่ะ แต่แม่พี่น่ะสิ จะส่งมันมาให้ได้ อยู่บ้านมันก็เอาแต่เที่ยว กินเหล้า มีพี่คนเดียวนี่แหล่ะ ที่มันจะกลัวๆ บ้าง" พี่แอ๊ดพูดด้วยน้ำเสียงน่าเห็นใจ คงจะมีการเปลี่ยนแปลงกับฉันอีกครั้งแล้วสินะ
"ไม่เป็นไรพี่ หนูเข้าใจ" อีต๋องตอบ ความคิดเหมือนกับฉัน เป๊ะเลย..
- - - - - - -
วันหยุดต่อมาของฉัน เกือบทั้งวันฉันกับอีต๋องแล่นรถออกไปหาห้องเช่าถูกๆ กัน ที่นี่มีห้องเช่าเยอะก็จริง แต่ราคาก็ไม่ได้ลดลงมาเลย ถือว่าแพงมากสำหรับคนทำงานกินเงินเดือนอย่างฉัน อีกอย่างเราไม่อยากไปพักไกลๆ ที่ทำงานทั้งคู่ซักเท่าไร
"เอาเปล่าวะ 5500" อีต๋องบอกพร้อมปาดเหงื่อ หากันส้นเท้าแตกกันหมดแล้ว
ฉันส่ายหัวตอบ
- - - - - - - -
แผงขายข้าวแกง ในขณะที่ฉันกำลังตักข้าวใส่ห่อ กำลังจะไปทำงาน จะว่าซวยแต่เช้าก็คงใช่ เจอไอ้เป้พอดี
"เจ๊ๆ ตักแกงให้หน่อย" มันเรียก ฉันมองไปที่มัน เพิ่งตื่นชัดๆ หัวฟูและมีขี้ตาเกรอะเหมือนเดิม กำลังจะละมือไปขายของแล้วเชีย โชคดีอีต๋องว่างพอดี เลยเดินไปตักขายให
"เมื่อคืนไปเที่ยวไหนมาเปล่า รูปหล่อ" อีต๋องทักทายไป เหมือนกับลูกค้าประจำทั่วไป ไอ้เป้หาวว๊อด ก่อนจะส่ายหัว
"ท่องหนังสืออ่ะพี่ จะสอบแล้ว" มันตอบพลางเอามือขยี้หนังหัว เสียงดังกรากๆ เข้าใจเลยอ่ะ อารมณ์ตอนสอบ เหนื่อยกับการอ่านหนังสือเป็นที่สุด ฉันก็เคยเป็น
"เออ เป้ ที่บ้านน่ะ มีห้องให้เช่าบ้างไหม เนี่ยพี่สองคน(ชี้มือมาที่ฉัน) หาห้องอยู่ เอาถูกๆ นะ" อีต๋องพูด ไอ้เป้ทำหน้างงๆ
"8000 น่ะ" ไอ้เป้บอกเรทราคาห้องเช่าติดแอร์ ที่คุณพ่อคุณแม่เจ้าตัวเค้าเป็นเจ้าของ ไม่ต้องคิดต่อเลย ฉันไม่มีทางเข้าไปอยู่แน่ๆ
"ลดไม่ได้หรอ คนกันเองน่า เดี๋ยวพี่ตักแกงให้เยอะๆเลย" อีต๋องประจบมันใหญ่
"ลดได้" มันตอบ ฉันพอมีหวัง
"แต่เต็มแล้ว" มันพูดต่อ ฉันอยากจะฆ่ามันให้ตายคามือ เมิงบอกเต็มแต่แรกก็จบแล้ว
"เจ๊ๆ จะย้ายไปไหนเล่า อยู่ที่นี่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ" ไอ้เป้พูด คงนึกว่าพวกฉันสุมหัวนอนกันอยู่ที่แผงขายข้าวนี่หล่ะม้าง อีต๋องตอบว่าไรไปนี่ก็จำไม่ได้ซะแระ รู้แต่มันให้ฉันติดรถมอไซด์ไอ้เป้ไปทำงาน มันจอดส่งฉันหน้าที่ทำงาน พร้อมกับหาวๆ วอดๆ (ดีไม่พากรูไปตาย)
"20" มันพูด ในขณะที่ฉันก้าวตัวจะเดินออกไป
"อะไร" ฉันถามยิ้มๆ เพราะนึกว่ามันเล่นมุข
"20 เจ๊ ค่ารถ" มันยังคงแบมือไม่เลิก ฉันแกล้งเอามือตีแป่ะไปที่มือมัน ก็ยังไม่ยอมเลิก นี่อย่าบอกนะว่า
"เอามาซะดีๆ อย่าเคี่ยว" มันพูดพร้อมทำหน้าเหี้ยม
เป็นอันว่าฉันหมดทางสู้ ต้องควักกระเป๋าจ่ายให้ไปอีกหน อุตส่าห์ประหยัดค่าข้าวได้แระ ปกติมากะอีต๋องก็ฟรี เสียทีไอ้เด็กเชี่ยนี่อีกแล้วหรือเรา..
************************************************
จนแล้วงก นี่มันไม่แปลก แต่รวยแล้วยัง งกนี่แปลกอยู่? ว่ากันจิงๆ ไอ้เป้มันก็ไม่งกหรอก สุดท้าย ตลกมากเลย อีต๋องไปคุยกะไอ้เป้ท่าไหนไม่รู้ เลยได้ที่ซุกหัวกันใหม่ เดือนละ 4500 ไม่รวมน้ำไฟ สุดท้ายเป็ดเสร็จ ประมาณ 5000 ต่อเดือน หารกันสองคน ยังสบายๆ อยู่
วันที่ฉันย้ายบ้านใหม่อีกครา ฉันเก็บของแค่ 20 นาที ว่ากันจริงๆ ขามายังจัดไม่เสร็จซะด้วยซ้ำ ทุกอย่างยังบรรจุใส่กล่องไว้อย่างดี มีเพียงบรรดาเสื้อผ้าและเครื่องประทินโฉม MAC (ตลาดนัด) ฉันเอามือกวาดใส่กระเป๋าแป๊ปเดียวเสร็จ ส่วนอีต๋องเก็บของรอฉันไว้ตั้งแต่กลางวันแล้ว ถึงเวลายกใส่ท้ายรถพี่แอ๊ด ก็เป็นอันเสร็จพิธี
ห้องใหม่ที่ฉันย้ายมา ดูสวยหรูที่สุดเท่าที่ฉันอยู่มา แม้จะเป็นแค่ห้องสี่เหลี่ยม แต่ดูสะดวกสบายน่าอยู่ดีมาก มีแอร์ มีตู้เย็น(เล็ก) โทรทัศน์ โทรศัพท์ โต๊ะเครื่องแป้ง และเตียงนอนผ้าปูสีฟ้าสะอาดสะอ้าน เสียดายไม่มีอ่างอาบน้ำ ไม่ง้านว่าจะหัดว่ายน้ำซักกะหน่อย (แต่เสียอย่างเดียว ไฟดับบ่อยไปนิ๊ดด)
อย่าได้ลุ้นเรื่องฉันกะไอ้เป้จะเลยเถิดต่อกันไปเลย ยิ่งฉันใกล้มัน ยิ่งเห็นความร้ายกาจของมัน เป้มันจะมีห้องของมันอยู่ห้องนึง (จิงๆ มันต้องอยู่บ้านพ่อแม่มัน) ตกกลางคืนดึกๆ ฉันเห็นมันพาสาวๆ กลับมานอนไม่ซ้ำหน้าเลยทีเดียว บางครั้งมาคนเดียว บางทีมาเป็นหมู่คณะ -*- เสียงนี่ดังออกมาข้างนอกเรยทีเดียว จะอึ๋ยย ยุ่งเรื่องชาวบ้านเค้าอีก
แต่ถึงอย่างนั้นก็นะ แทนที่ฉันจะไม่ชอบมัน หลังๆ กลับเอ็นดูมัน พอได้สนิทกันก็พอจะเห็นนิสัยดีของมันบ้าง ในเรื่องของความมีน้ำใจ ฉันได้อาศัยสัญญาณอินเตอร์เน็ตจากห้องมันนี่แระ เล่นเน็ต และนั่นทำให้ฉันเป็นคนติดเน็ตเรื่อยมา จนถึงทุกวันนี้
ฉันจำคืนแรกของการเข้าอินเตอร์เน็ตในบ้านใหม่ได้
มีจดหมายในอินบ๊อกซ์ฉันหลายฉบับหลังจากที่ไม่ได้เช็คเมลมานาน ส่วนใหญ่เป็นสแปม และก็ฟอร์เวิร์ดเมล แต่มีฉบับนึงที่เป็นของเอก ดูวันเวลาแล้ว เค้าส่งมาช่วงมีปัญหากันพอดี โชคดีฉันเก็บไว้ ทุกถ้อยคำทุกตัวอักษรข้างล่างนี้ที่กำลังจะได้ยิน จะเป็นถ้อยคำเดียวกับที่ฉันเคยได้อ่าน
From : eak_saksit <saksit.*******อย่าแสดงเมลบนบอร์ด>
Sent : Thursday, September 21, 2006 10:10 AM
To : *******อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com, *******อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
Subject : ความในใจ
_____________________________
Attachment : ภาพ(8).jpg (0.10 MB), ภาพ(9).jpg (0.11 MB)
(http://i140.photobucket.com/albums/r14/pimduen/tood-blood.jpg)
เอกขอโทษน่ะ เอกอยากปรับปรุง เปลี่ยนแปลงตัวเอกเอง ถึงจะคิดว่ามันยากแต่เอกคิดว่าทำได้ และเฟียซไม่จำเป็นต้องเชื่อคำพูดในเมล์นี้ของเอกก็ได้ แต่เอกอย่างให้ตัวเองดูที่ผลลัพสิ่งที่เอกจะทำ เฟียซอยากให้เอกเปลี่ยนตรงไหนบอกมาน่ะ เอกจะทำเต็มที่ เพื่อที่จะได้ไม่ให้ไม่คู่ควรกับใคร
อย่าลืมตอบเอกมาน่ะเอกจะรอ ที่เอกคุยในเมล์เพราะตัวเองไม่ค่อยอยากคุยกับเค้าเลยไม่รู้จะพูดยังไง เลยต้องมาบอกในนี้และสุดท้ายก็วีรกรรมบ้าเลือดของเอกเอง
หลังจากอ่านเมลจบ เราทำเหมือนกันอยู่อย่างนึง คือพยายามดูว่าเลือดจริงหรือปลอม แต่ฉันกลับคิดต่างกับหลายคน ฉันมั่นใจว่ามันเป็นของจริง (และมันจิงๆ ด้วย) และนึกเห็นใจเค้าอย่างบอกไม่ถูก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้าทำร้ายตัวเอง เวลาเค้ามีปัญหา หรือกำลังเครียด เค้ามักจะใช้วิธีมักง่ายแบบนี้
อยู่ดีๆ มันก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา เป็นความรู้สึกที่หาสาเหตุไม่ได้ เมื่ออึดอัดเต็มที่ไม่นานฉันก็ร้องไห้ออกมา อีต๋องที่นั่งปอกมะม่วงกินอยู่ก็งง พอเดินมาอ่านเมล แล้วมันก็เลยถึงบางอ้อ เลยปลอบประโลมฉันยกใหญ่
"ปล่อยมันไปเฮอะ อีแบะ" อีต๋องลูบหัวฉัน ในขณะที่ฉันฟุบหน้าสะอื้นอยู่บนโต๊ะ "ให้มันไปตามทางมันเหอะเมิง ไว้ใจมันไม่ได้หรอก" อีต๋องพูด
ฉันยิ่งร้องไห้ใหญ่เลย ร้องจนหายใจไม่ออก ต้องเงยหน้ามา หาทิชชู่ซับน้ำมูก พอเริ่มดีขึ้นก็ร้องอีก
"กรูทำไม่ได้ต๋อง กรูทำไม่ได้..." ฉันพุดกับเพื่อนรัก ด้วยน้ำตา
////////////////
ที่จริงไม่ค่อยอยาก add รูปเท่าไหร่เลยอะ อืมมม :เศร้า1: :เศร้า1:
ปล ขนาดรูปตามที่คุณแบะฝากมาน้า
-
รูปเล็กดีจัง - -"
*โปรดเถอะฟ้า.. ... ดลใจให้ชั้นเข้มแข็ง ซักครั้ง... .. ได้ไหม*
ตัดใจนี่ ยากเนาะคับ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:คงต้องรอให้เวลาเปนเครื่องพิสูจน์ว่าสิ่งที่คุณเอกพูดน่ะ จริงจังแค่ไหนแล้วก็คู่ควรกับสิ่งที่คุณแบะเอ๊ยคุณเฟียซจะให้กลับไปรึป่าว :monkeysad: :monkeysad2: :monkeysad:
-
เวลา คือ คำตอบ นะคุณแบะ สู้ สู้ :yeb: :yeb:
-
น่าสงสารเพื่อนสาวอิชั้นสุดๆ เลยเคอะตอนนี้
"อีต๋องกรูทำไม่ได้ๆ"
กินใจหัวอกกระเทยด้วยกันสุดๆ เลยเคอะเพื่อนขา
-
อ่า เห็นใจจังเลย :monkeysad:
น่าอึดอัด :เฮ้อ:
ต้องให้เวลาพิสูจน์จริงๆซะด้วย
-
ตีสามกว่าของคืนเดียวกัน ต๋องเพิ่งจะหลับไป หลังจากนั่งฟังฉันปรับทุกข์ในใจตั้งแต่หัวค่ำ หลังจากที่คุยกับต๋อง ฉันตัดสินใจจะโทรหาเค้า แล้วใช้หัวใจ ตัดสินเรื่องทุกๆ อย่าง
"ตื้ดดดดด..ๆๆ" ฉันหายใจเป็นช่วงๆ รู้สึกอึดอัดใจกับการโทรไปเป็นอย่างมาก หัวใจมันลุ้นทุกจังหวะ รอที่เค้าจะรับ
แต่มันก็ไม่นานซักเท่าไร
"ฮัลโหลคับ" เอกตื่นมารับสาย เสียงเค้าแหบๆ และยังมีอาการง่วงนอน
"ฮัลโหล" ฉันพูด ทำไมน้าสิ่งที่คิดอยากจะพูดอีกหลายร้อยพัน ถึงหนักริมฝีปากอย่างนี้ แต่ช่างเถอะ ปล่อยให้มันเป็นไป
"สบายดีไหม" ฉันถาม น้ำตาเริ่มรื้นอีกครั้ง เอกคงลำบากใจมากเช่นกัน
"คับ ตัวเองหล่ะ" เค้าก็พูดสั้นกว่าปกติอยู่มากเหมือนกัน
"อื้ม..สบายดี อยู่กับต๋อง" ฉันเริ่มจะตัน ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ฉันอยากถามเค้าสารพัด แต่ไม่กล้า
"อือ..." เค้าตอบ ฉันได้ยินเสียงเค้าลุกจากที่นอน ซึ่งฉันเองก็ไม่แน่ใจว่านอนกับใคร หรือถ้าหากอยู่ในสถานการณ์ลำบากใจ ฉันก็จะได้วาง
"อยู่ไหนหรอ" ฉันถาม
"อยู่หอเพื่อน" เค้าตอบ เป็นคุณก็คงคิดเหมือนฉัน
"พลอยน่ะหรอ" ฉันถามตรงๆ เริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมาอีกแล้ว คิดย้อนหลังว่า จะโทรไปหาเค้าทำไมเนี่ย
"เปล่า" เอกตอบ
"เพื่อนผู้ชาย" เค้าเสริม
ฉันไม่ถามอะไรต่อ เพราะใจนึงก็คิดว่าตัวเองหมดสิทธิจะสงสัยในตัวเค้าแล้ว รู้สึกว่าการพูดตอนนี้ มันคงจะยากกว่าการร้องไห้ให้กันฟัง เริ่มจากเอกก่อน
"มีอะไรหรอ" เค้าพูดด้วยเสียงคนกำลังร้องไห้ ฉันพยายามจะเข้มแข็งกว่าเค้า และตอบมาด้วยน้ำเสียงดีกว่าเล็กน้อย
"อยากคุยด้วย"
"อ้อ จะบอกว่าอ่านเมลแล้วนะ" ฉันพูด
"อื้ม.. อย่าไปใส่ใจมันเลย" เค้าตอบ รู้สึกว่าไม่มีอะไรดีขึ้นเลยตอนนี้ ฉันเริ่มจะร้องไห้ออกมาบ้าง ในขณะที่อีต๋องก็เริ่มจะรู้ึสึกตื่น ในท่ามกลางความมืดมิด เพื่อนฉันยื่นมือมาตบหลังฉันเบาๆ เป็นกำลังใจให้ ฉันพยายามสะกดเสียงสะอื้นไม่ให้ไปกับสายโทรศัพท์ แต่ได้ผลแค่ไหนก็ไม่รู้สิ
"กับ..พลอย" ฉันลังเลที่จะถาม
"กับพลอยเป็นไงบ้าง"
"ไม่เป็นไง เป็นเพื่อนกันแล้ว" เอกตอบ เค้าร้องหนักขึ้นอีก ฉันไม่ชอบได้ยินเสียงร้องไห้จากเค้าเลยจริงๆ
"อ้าว ทำไมหล่ะ เค้าโกรธเรื่องเฟียซหรอ" ฉันคิดเอาเองว่าผู้หญิงคงจะรับไม่ได้ หากรุ้ว่าผู้ชายที่มายุ่งด้วย เคยเป็นแฟนกับกระเทย
"เหอะ"
"พลอยไม่ใช่อ่ะ" เค้าตอบ ฉันรู้สึกเสียใจไปกว่าเดิม อย่าลืมว่าฉันก็ไม่ใช่สำหรับเค้าเหมือนกัน
"แล้วเอาไงต่อหล่ะ" ฉันถาม พยายามจะทำหน้าที่เพื่อนให้ดีที่สุด
เอกเงียบจากโทรศัพท์ไปนิดนึง ฉันได้ยินเสียงสะอื้นไกลๆ ก่อนเค้าจะคุยมาใหม่ว่า
"ไม่รู้สิ ตายมั้ง"
ถ้าแว๊บแรกที่คุณได้ยินคำนี้แล้วคุณใจแป้ว แสดงว่าคุณรู้สึกอย่างเดียวกับฉัน
"ใจเย็น คิดเยอะๆ" ฉันพูดในสิ่งที่ต้องพูด เค้าจะฟังไม่ฟังไม่เป็นไร
ก่อนที่ความเงียบจะกลืนกินเราทั้งคู่ไปชั่วขณะหนึ่ง เอกก็ถามฉันมาบ้าง
"ตัวเอง มีแฟนใหม่แล้วสิ" เอกถาม
"ยังหรอก" ฉันตอบ
"มีคนมาจีบ?" เค้าถามต่อ
"ไม่ค่อยหรอก" ฉันตอบอีกครั้ง
ยิ่งเราพูดเรื่องแบบนี้กัน ก็ทำให้ต่างฝ่ายต่างอึดอัด ไม่มีทีท่าว่าใครจะเอ่ยปากขอคืนดี ฉันเลยคิดว่าคุยแค่นี้จะดีกว่า
"ง้านนอนเหอะ เค้าจะนอนแล้วเหมือนกัน" ฉันพูด เอกไม่ตอบอะไร
"ไว้ว่างๆ ก็โทรมาคุยได้ ไม่โกรธแล้วหล่ะ" ฉันเสริม เผื่อสถานการณ์มันจะไม่เลวร้ายไปกว่านี้
เสียงสะอื้นเอกตามมาติดๆ ฉันงงว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปอีก
"ตกลง ตัวเองจะให้เอก อยู่สถานะไหน?" เอกพูด พร้อมเสียงใคร่ครวญตามมาเป็นพรวน
....
สิ้นเสียงที่เค้าถามฉัน ทำฉันหมดแรงจะตอบใดๆ ทั้งสิ้น
อยากคืนดีด้วยน่ะก็อยากแน่ๆ หรอก
แต่..ทำใจได้หรือเปล่า? อันนี้สำคัญ ฉันผิดหวังในตัวเค้า เกินกว่าจะรับความจริงได้เสียแล้ว ขอให้มีความสุข กับคนใหม่ของเธอ..
"ก็เป็นเพื่อนกัน" ฉันตอบ น้ำเสียงเป็นมิตร แม้นัยตาจะรื้นไปด้วยน้ำตา และเพื่อนรักต้องคอยส่งทิชชู่ให้ซับน้ำตาตลอดก็ตาม
เอกร้องไห้ และพูดลาฉันอีกคำสองคำ เค้าก็วางสายไป
จบกันแล้วสินะ
////////
หลังจากคืนนั้น สถานการณ์ฟากฉันแย่ลงนิดหน่อย ฉันมักเหม่อและคิดลอยๆเกี่ยวกับเค้า นึกสงสารเค้า นึกสงสารตัวเอง สับสนตีกันยุ่งไปหมด แต่สุดท้าย คำตอบในใจฉันก็โพล่งออกมา "ถ้าเค้ารักฉันจริง เค้าจะไม่ทำแบบนี้" แต่.. ฉันพยายามสรรหาเหตุผลสารพัน มาตอบคำถามนี้ กลับมีแต่น้ำตาหลายหยดที่ไหลรินออกมา
เกิดเป็นกระเทย มันก็ได้เท่านี้แหล่ะ
จะไปแข่งจะไปสู้ กับผู้หญิง มันเป็นไปไม่ได้
ฉันสมน้ำหน้าตัวเองอยู่เหมือนกัน ในใจเข็ดขยาดกับความรักเต็มทน ฉันอยากอยู่ตัวคนเดียว ทำงานเก็บเงินเยอะๆ อยากทำธุรกิจกับเพื่อนๆ เบื่อแล้วกับชีวิตที่ผ่านมา
ฉันคิดเอาเองว่าชีวิตฉันมันน่าเบื่อมาก นี่ถ้าฉันไม่ได้เล่นเน็ตฆ่าเวลา ฉันคงไม่รู้จะอยู่ยังไงวันๆ นึง และในขณะที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย โทรศัพท์ก็ดังขึ้น อีบริทย์โทรมา
"ฮัลโหล ยังไม่ตายอีกหรอเมิงอ่ะ" น้ำเสียงฉันดูมีชีิวิตชีวาขึ้นมาทันที คิดถึงมันจะแย่
"กรูน่ะยังไม่ตาย แต่อาจารย์... ตายแล้ว เมิงรู้ยัง" อีต๋องพูดน้ำเสียงตระหนกอยู่เหมือนกัน ฉันใจหาย อาจารย์ที่สนิทกันมากตอนเรียนอยู่สมัยก่อนเสียแล้ว
"เอ้ย จารย์เป็นไรอ่ะ" ฉันซักไซร้ เสียงระคนตกใจ
"เป็นมะเร็ง เพิ่งเสียเมื่อวาน อีจอยโทรมาบอก" อีบริทย์ตอบ
"ตอนนี้ศพอยู่ที่วัด..... เมิงมางานอาจารย์เปล่า" มันพูดเสริม
ฉันพยายามตั้งสติให้ได้
"ไปดิ" ฉันตอบ ความจริงฉันแพลนจะกลับไปเยี่ยมบ้านซักอาทิตย์นึงอยู่แล้ว แต่ดูท่ากำหนดการคงจะเร็วกว่าเดิม วางสายเสร็จฉันดิ่งไปพาพี่นิ่มเพื่อลางาน ตกเย็นฉันชวนอีต๋องกลับบ้าน เสียดายที่มันทิ้งร้านข้าวแกงไปไม่ได้ เลยฉันต้องฉายเดี่ยวอีกตามเคย..
+++++++++++++++++++++++++++++++
-
ง่า :monkeycry2: :monkeycry2:
เศร้าจังเลยยยยยยยยยย :monkeysad:
-
:serius2: :serius2:อยากให้กลับเปนเหมือนเดิม แต่คุณเฟียซคงทำใจไม่ได้ ก็ได้แต่ให้กำลังใจนะครับ :impress: :give2: :impress:
-
"อยากกลับไปหาเธอ แต่มันคงทำให้เค้าลำบาก
และเค้าก้อคงหนักใจ ที่ฉันยังมาเจอ
อยากโทไปหาเธอ บอกเธอว่าฉันนั้นรักเธอมาก
แต่เค้าคงพูดแทนฉันแล้วหมดทุกคำ"
(ไม่เข้ากะเรื่องของพี่แบะเลย แต่อ่านแล้ว เพลงนี้ก้อแว๊บเข้ามาในหัว งงตัวเองเหมือนกัน)
เปนกำลังใจไห้ที่แบะนะคับ
ปล.อยากไห้กลับไปเปนเหมือนเดิม แต่มันก้อยากที่จะรับได้อ่ะนะ
-
เศร้าอะ :เศร้า1:
เคยผ่านความรู้สึกนั้นมาแล้ว
มันลำบากจริงๆนะ :เฮ้อ:
-
ไม่รู้ว่าควรจะบอกว่า
รักคือการให้อภัย หรือ
เจ็บแล้วต้องจำ ดี
เฮ้อ
:เฮ้อ:
-
เช้ามืดของวันต่อมา ฉันขึ้นรถเที่ยวแรกที่ท่ารถพัทยาเหนือเข้าหมอชิต กว่าจะถึงกรุงเทพและต่อรถเข้าบ้านอีกสองเที่ยวสามเที่ยว ก็เย็นย่ำมากๆ แต่ทว่าบรรยากาศสองฟากทางเต็มไปด้วยความทรงจำ ฉันได้กลิ่นหอมละมุนของความหลัง ทันทีที่รถเหยียบเข้าตัวจังหวัดบ้านเกิด
ใจจริงฉันอยากไปไหว้ศพอาจารย์ตั้งแต่วันแรกที่ถึง แต่ด้วยเกรงว่าจะมืดและบ้านอยู่ไกลมาก ฉันจึงตัดสินใจไว้สมทบกับอีบริทย์พรุ่งนี้จะดีกว่า ถึงตัวจังหวัด ฉันต่อรถเข้าอำเภอทันที ไม่ได้กลับบ้านมาซะนาน ดูมีหลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไปมาก ต่างจากที่ฉันเทียวนั่งรถเรียนอยู่หลายโข ทางที่เคยเป็นแค่ถนนลูกรัง วิ่งทีฝุ่นตลบ เดี๋ยวนี้ก็หันมาราดด้วยยางมะตอย ข้างทางที่เคยเขียวครึ้มด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ถูกจับจองด้วยบ้านเรือนผู้คนเป็นหย่อมๆ
แต่จะถึงกระนั้นก็ไม่เป็นไร ความทรงจำดีๆ มันไม่เคยลบเลือนไปจากสมองฉันอยู่แล้ว
18.30 น. โดยประมาณ รถประจำทางจอดลงตรงป้ายสุดท้าย ฉันค่อยๆเดินจากรถ และเห็นอีบริทย์นั่งรออยู่แล้วที่ศาลาแสนเก่าและขาดการดูแลรักษา
"อ๊ายยยส์ อีแบะ" อีบริทย์กรี๊ดเสียงดัง กร่างตามประสาเจ้าถิ่น มันถลาทำท่าจะมากอดฉัน ดีที่ฉันยกส้นตรีนขู่เอาไว้ก่อนทัน อีเชี่ย ผิดผีหมด
"แหม ก็คนคิดถึง" มันบ่นอุบ กรูก็คิดถึงไม่แพ้กันหรอก คิดถึงทุกอย่างเลย ตอนนี้สมองฉันมีแต่เรื่องดีๆ ที่ผุดขึ้นมามากมายอย่างอัตโนมัติ ลืมเรื่องร้ายๆ ไปได้หมดเชียว ฉันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก กลิ่นบรรยากาศที่ฉันคุ้นเคย ตอนนี้อยุ่รายล้อมฉันแล้ว เหมือนฝันไปเลยเชียว
"ไปตลาดนัดกัน กรูอยากกินปลาเห็ด" ฉันเอ่ยปากชวน และจำได้เสมอว่าทุกเย็นของที่นี่ คนจะแอ้อึงกันตลาดนัด แหล่งรวมของกิน และของใช้กระจอกๆ ตามประสาบ้านนอก
ฉันประคองตัวพร้อมกระเป๋าเป้หนักอึ้งขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์คนใหม่ของอีบริทย์ ในบรรดาเพื่อนทั้งหมด อีนี่น่ะล่ำซำและสบายสุดๆ แระ มันค่อยๆ สตาร์รถมอเตอร์ไซด์และค่อยๆ ออกตัวอย่างนิ่มนวล เราคุยกันไปตลอดทางตามประสานานๆ เห็นหัวกันที
ถึงตลาด เรากลับไม่ได้กินปลาเห็ดอย่างที่ตั้งใจไว้ แหม! มาช้าไปหน่อยเดียวเอง ตลาดที่นี่ดูเติบโตขึ้นตามมูลค่าซื้อขาย (- -*) หลายๆคนที่จำชั้นได้ก็เข้ามาทักกันอย่างตื่นตาตื่นใจ ไม่เคยเห็นคนสวยล่ะซิ..
"โห.. อีแบะใช่ไหมเนี่ย ตายๆๆ แม่คุณ ทีแรกนึกว่าผู้สาวที่ไหน " ป้าขายกับข้าวร้านประจำ ทักทายฉันอย่างตื่นเต้น ฉันตื่นเต้นเช่นกัน ก่อนจะอุดหนุนกับข้าวแกมาหลายอย่าง ไม่รู้จะกินกันหมดหรือเปล่าเลยเนี่ย แต่ช่างเหอะ เพราะข้าวมื้อต่อไปที่กำลังจะได้กิน จะเป็นมื้อที่ฉันรอคอยที่สุด ต้องอร่อยมากแน่ๆ
พอครั้นซื้อกับข้าวเสร็จ ฉันรีบชวนอีบริทย์กลับบ้าน คิดถึงพ่อแม่ อยากเจอแย่แล้ว อีบริทย์ก็เข้าใจ ฉันเห็นมันละจากไอติมกะทิที่เพิ่งซื้อมากิน แล้วหันมาขับมอเตอร์ไซด์อย่างไม่มีปริปากบ่นซักคำ ไม่นานเราก็มาถึงบ้าน เหมือนบ้านฉันกำลังรอคอยฉันอยู่ แม่เปิดไฟหน้าบ้าน เปิดหน้าต่างประตูไว้รอทุกบาน และทันทีที่ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์ดังมา แม่กะพ่อแกก็กระโจนขึ้นมาดูที่หน้าต่างทันที สิ่งแรกที่เห็นคือ ยิ้มหวานๆ พ่อแม่นี่แระ
"แม่หวัดดี พ่อหวัดดีค่ะ" ฉันรีบยกมือไหว้ ก่อนจะแบกกระเป๋าเป้สะพายไว้ที่ไหล่
"ดีลูก ทำไมถึงซะเย็นเลย" พ่อใส่รองเท้าหูคีบเก่าๆ เดินเข้ามาหาฉันก่อนจะช่วยฉันถือกระเป๋า ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว กับการกลับมาของฉันในมาดของกระเทยสมบูรณาการ พ่อแกเลิกแปลกใจไปนานแระ
"ก็ได้มารถเก่า แถมจอดนานเป็นชั่วโมง" ฉันบ่นอุบเรื่องรถที่ชอบจอดข้างทางเพื่อรับผู้โดยสารตามจุดต่อรถต่างๆ
"อ๊ะ แม่ นี่" ฉันชูถุงกับข้าวอวด ในขณะที่เดินเข้าใกล้แม่แกเต็มที
"ซื้อทำไมเยอะนักหล่ะลูก แม่ก็ทำกับข้าว" แม่บ่นตามเคย แต่ก็รับกับข้าวไปจากฉันไปตรวจดูอย่างรวดเร็ว
ฉันถอดรองเท้าผ้าใบที่ใส่มาออก เท้่าชุ่มไปด้วยเหงื่อเพราะอากาศร้อนอบอ้าว เข้าไปในบ้านวางกระเป๋ากองไว้กับพื้นได้ ฉันวิ่งไปห้องน้ำทันที อยากล้างเท้า และอั้นฉี่มาหลาย ชม. มากแล้ว
"ก๊อกๆๆ" ฉันเคาะประตูห้องน้ำแรงๆ แกล้งน่ะแหล่ะ พ่อแม่ขำอย่างตลก
"เออ กรูขี้อยู่" เสียงเอ็มตอบกลับออกมา คงมีเพียงเท่านี้แหล่ะบ้านฉัน เอมันก็ย้ายไปอยู่กับเมียมันแล้ว (แต่คืนนี้มันจะมากินข้าวด้วย) เห็นว่ากันว่าเมียมันกำลังท้องกำลังไส้ นี่ไม่เท่าไร ฉันจะกลายเป็น อา คนแล้วเรอะ T_T
พอเอ็มออกจากห้องน้ำ แม่ก็ใช้ให้ไปตามเอ
"บอกพี่เมิงนะ ว่าน้องมาแล้ว ให้มากินข้าว" แม่กำชับเอ็ม ความจริงโทรไปก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องเดิน คราวนี้รู้แล้วใช่ไหม ว่าฉันติดงกมาจากใคร
ไม่กี่นาทีต่อมา เอก็มา พร้อมกับเมียขี้เหร่ๆ ของมันอีกคน ซึ่งฉันไม่รู้ืจัก เรานั่งกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย และกับข้าวที่คาดว่าจะเหลือ ก็กลับหายเกลี้ยงไปทันตา มันเจริญอาหารอย่างบอกไม่ถูก
....
วันแรกนี่เหนื่อยจิงๆ นั่งรถทัวร์มาทั้งวันจนตูดด้านชา เดินทีบิดซ้ายบิดขวาไม่เท่ากัน แต่อย่างนั้นก็เถอะ ฉันยังนั่งคุยกะพ่อแม่ อีบริทย์จนดึกดื่น ท่ามกลางกองทัพยุง ที่บินมากัดอย่างไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน
"เก็บเงินไว้นะลูก จะได้ไม่ลำบาก เหมือนพ่อแม่" พ่อฉันพูด ความจริงเงินก็ไม่ใช่คำตอบสุดท้ายของความสุขเสมอไปหรอก ฉันแอบค้านพ่อในใจ
"เออ แล้วนี่ ไม่มีฟงมีแฟนกับเค้าเรอะ" แม่ฉันถาม เหมือนมีคนเอาลิ่มมาตอกทีหัวใจของฉัน โชคดี ที่มีเพื่อนดีๆ อยู่ข้างๆ
"โอ๊ยย ใครเค้าจะมาเอามัน สวยสู้หนูไม่ได้ซักนิด" อีบริทย์ตอบติดตลก พ่อหัวเราะเบาๆ ก่อนเราจะย้ายกันเข้านอน แม่กลางมุ้งนอนให้ฉันกะอีบริทย์อยู่ข้างล่างเหมือนเมื่อก่อน พัดลมเก่ากึกตัวเดิมสมัยหลายปีที่แล้ว ยังอยู่อย่างสมบุกสมบรร ทำไมแม่ไม่ซื้อตัวใหม่บ้างนะ อุตส่าห์ส่งเงินให้ปีตั้ง 200
"เฮ้ย อีแบะ เมิงกินยาอะไรวะ ทำไมตัวขาวขึ้นเยอะเลย" อีบริทย์ถามฉัน มันเอาแขนมาเทียบสีผิวกับชั้นใหญ่ ห่างกันอยู่ประมาณ 2 เฉดเห็นจะได้
"ก็กรูไม่ได้ขี่มอไซด์ตากแดดหัวแดงจีบผู้ชายอย่างเมิงไง" ฉันพูดประชดมัน แม่เพิ่งเล่าให้ฟังว่าอีบริทย์ติดเด็กผู้ชายรูปหล่อคนนึง ยังเรียนไม่จบ ม.6 เลยมั้ง พอพูดงี้มันก็ทำกระบิดกระบวยใหญ่เลย
"อีเชี่ย อย่าล้อกรูดิวะ" มันหน้าแดง ก่อนจะเอามือมาหยิกฉันเจ็บๆ ทีนึง
"น้องมันน่ารักจริงๆ นะเมิง เทพบุตรของกรูเลยแหล่ะ" มันพูดพร้อมเอาหมอนปิดหน้า สงสัยละอายแก่ใจ ฉันหล่ะได้แต่ส่ายหัวไปมา อย่างนี้จะเรียกว่าเลี้ยงต้อยดีไหมหนอ
"เมิงว่า น้องมันจะรักกรูไหมวะ" อีบริทย์ยิ้มหน้าแฉ่ง นอนตะแคงถามฉัน
"อ้าว กรูจะรู้กะเมิงหรอ" ฉันด่าไป อีนี่ มันจะบ้าหรอไง
"แหมๆ กรูก็ถามในฐานะเมิงมีประสบการณ์มาแล้วไง เผื่อ.." อีบริทย์พูดต่อ แต่ฉันหันหลังให้มันทันที มันเลยหยุดพูด
"เรื่องความรัก อย่ามาถามกรู" ฉันตอบ
///////
บ่ายโมง ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จในชุดเสื้อเชิตสีขาว กระโปรงสีเทา อีบริทย์ถอยรถกระบะเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าบ้าน ฉันเดินตามมันไปขึ้นรถ
"เมิงชัวร์ป่ะเนี่ย" ฉันถามอย่างระแวงๆ เมื่อรู้ว่าอีบริทย์จะเป็นคนขับรถไปวันนี้
"แหม อีนี่ ดูถูกกรูซะแระ กรูขับมาปีนึง เพิ่งชนไป 2 ครั้งเอง" อีบริทย์อ้างสถิติ ซึ่งก็ไม่ทำให้ฉันสบายใจขึ้นเลยซักนิด เครียดหนักกว่าเดิมซะอีก
"แล้ว แล้ว เมิงมีใบขับขี่แล้วหรอ" ฉันถามกล้าๆ กลัวๆ เมื่ออีบริทย์เริ่มสตาร์ทรถ มันหันหน้ามาทำงงๆ นี่เมิงอย่าบอกนะ ว่าไม่มีอ่ะ
"ใบขับขี่?" มันย้อนเสียงสูง ขมวดคิ้วหากันอย่างงงๆ
"กรูอายุถึงแล้วหรอวะ?" ดูมัน - -* อีสาด อายุขนาดเมิงรอทำใบมรณะบัตรทีเดียวเลยก็ได้
"เหอๆๆ อีฟายยย พอๆ เลยเมิง เมิงจอดเลย เดี๋ยวกรูเหมามอไซด์รับจ้างไปเอง" ฉันพูดเย้าแหย่ อีบริทย์หัวร่อ
+ + + + + + + + +
งานศพของอาจารย์ มีคนเยอะมาก ส่วนใหญ่เป็นพวกอาจารย์ข้าราชการ และนักเรียนนักศึกษา ทั้งในและนอกเครื่องแบบ เท่าที่ฉันรู้จักน่ะมีไม่กี่สิบคนหรอก อย่างว่า ปีนึงอาจารย์สอนเด็กกี่คน และกี่สิบปีมาแล้ว ที่อาจารย์ทำแบบนี้ อาจารย์เป็นคนทุ่มเทกับการสอนหนังสือมากๆ ฉันเห็นแกทำงานหนัก และแม้บั้นปลายชีวิตของจารย์จะไม่สวยหรู แต่คุณงามความดีที่จารย์เคยทำ จะยังอยู่ และจะจารึกในใจลูกศิษย์ทุกคนตลอดไป
"ชีวิตมันก็แค่นี้เองเนอะ" ฉันพูดพึมพำกับอีบริทย์ซึ่งออกอาการเศร้าโศกเสียน้ำตา
"น่านดิ" มันตอบ ก่อนจะหาทิชชู่เช็ดน้ำหูน้ำตายกใหญ่ เมื่อเงียบหายดีแล้ว เราไปช่วยเด็กรุ่นน้องเสิร์ฟน้ำเสริ์ฟท่าแขกในงาน ฉันกะมางานจารย์อีกที ก็มันเผานั่นเลย
-
แงๆๆๆ ทำไมมันเจ็บปวดไปถึงกระดูกหัวเข่าเยย
:monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4:
-
สุขและเศร้า เคล้ากันไป
:monkeysad2:
-
เศร้าเนอะ ลืมอะไรก็ลืมได้ แต่ลืมหัวใจเรานี่มันลืมยากอยู่นะ
เอาใจช่วยคุณแบะจ้า :เศร้า1:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
และแม้ความเศร้าเสียใจที่มาพร้อมกับบรรยากาศงานศพ มันจะทำให้ฉันเลิกคิดถึงปัญหาส่วนตัวไปพักนึง แต่ก็นั่นแหล่ะ แค่พักเดียว เวลาที่ฉันเจอเพื่อนรุ่นเดียวกัน เค้ามักจะถามหาเอกกับฉัน นั่นไม่ดีเลย สำหรับคนเพิ่งตัดใจอย่างฉัน
"อีแบะ ทำไมเมิงไม่หาผัวใหม่" อีบริทย์ถามฉัน ในขณะที่พยายามประคองรถให้ไปตามถนนชานเมือง ในขณะที่ท้องฟ้ามืดสนิท ไม่มีแม้แสงจันทร์
"หาไปทำไมวะ" ฉันย้อนถาม ชีวิตคนมันสั้น ไม่นานเราๆ ก็จะเหมือนอาจารย์นั่นแหล่ะ
"อ้าว อีเชี่ยย มีผัวมันสนุกนะเว้ย" อีบริทย์ขึ้นเสียง อีสาด กรูรู้หรอกว่าหนุกอ่ะ
"ง้านเมิงหา เดี๋ยวกรูขอยืมเมิงใช้ ดีมะ" ฉันพูดติดตลก แต่อีบริทย์เบะปาก เกือบ 360 องศา
"อีแบะ" อีบริทย์เรียกฉันอีกครั้ง เมื่อเสียงหัวเราะเริ่มจางหาย มันพูดกับฉันจริงจัง
"กรูขออะไรเมิงอย่างสิ ได้ไหม" มันพูด ตอนนี้กรูขอแค่เมิงพากรูกลับบ้านอย่างปลอดภัย เมิงจะขออะไรกรูให้ทั้งนั้นแร่ะ - -*
"เมิงอย่าไปคบไอ้เวนนั่นอีกเลยนะ ถือว่ากูขอ"
อีบริทย์ค่อยๆ จอดรถข้างทาง ก่อนจะหันมามองฉันเพื่อรอคำตอบ ฉันยิ้มให้เพื่อน ซึ่งตรงข้ามกับจิตใจ ก่อนจะตอบไปว่า
"อืม...ได้"
*********
สองสามวันหลังจากนั้น ทำฉันมีความสุขมากถึงมากที่สุด ฉันไม่อยากกลับไปทำงานอีกเลย หวังว่าซักวัน ฉันจะกลับมาเปิดร้านอะไรซักอย่างที่นี่ ฉันอยากจะอยู่กับพ่อ แม่ฉันที่นี่ อยุ่กับเพื่อนๆ อยู่กับธรรมชาติ ความซื่อและจริงใจของผู้คน
ก่อนวันฉันกลับหนึ่งวัน ฉันต้องไปเผาอาจารย์ ในใจฉันกลัวจะเจอกับเอกอยู่เหมือนกัน แต่กำลังใจที่ฉันมีตอนนี้ก็คงเพียงพอ สมมติถ้าต้องเจอกันจริงๆ หล่ะนะ
มองดูรอบๆ งาน วันนี้มีนักเรียนที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษามากันเกือบเต็มวัด ฉันเห็นกลุ่มกระเทยน้องๆ ใส่เสื้อรัดติ้ว กางเกงขาเดป ดูแล้วก็ตลกดี น้องๆ พวกนี้พากันมองฉันใหญ่เลย หุหุ เหมือนกันกับฉันสมัยก่อนแร่ะ เจอกระเทยผมยาว มีนม ก็ชอบมองเหมือนกัน มันเป็นความใฝ่ฝัน
"หลับให้สบายนะคะ" ฉันพูดพึมพัม ก่อนจะวางดอกไม้จันทร์ลงในโลงศพที่เพิ่งเปิดฝาโลงออก อาจารย์ดูเปลี่ยนไปมาก ศพเริ่มอืด และมีสำลีอุดหูอุดจมูกไว้ สีผิวซีดเผือดจนจำแนกไม่ได้ว่าสีอะไร แต่ยังไงๆ ก็ยังเป็นอาจารย์ของฉันอยู่ดี
เมื่อถึงเวลา ศพอาจารย์ถูกไสเข้าเมรุ เสียงเพลงเศร้าดังระงมไปหมด ฉันมองเห็นแต่ภาพคนร้องไห้ อาจารย์จะรับรุ้อะไรได้อีกหล่ะ ฉันมองตามควันสีดำที่ลอยล่องสู่ท้องฟ้า เราลากันตรงนั้น ตรงปลายฟ้า เราจะเป็นครูอาจารย์กัน ตลอดไป
////////
วันรุ่งขึ้น ฉันตื่นสายโดยมีเจตนานิดหน่อย แต่ด้วยหน้าที่ ฉันต้องกลับแล้ว แม่เก็บของให้ฉันตั้งแต่เมื่อวาน มีของกินไปฝากอีต๋องอีกกระบุงเบอเร่อ มันต้องดีใจแน่ๆ
พ่อกับแม่ ลาฉันที่ท่ารถหน้าหมู่บ้าน ในขณะที่อีบริทย์อาสาจะนั่งรถไปส่ง แต่ฉันห้ามไว้ ขอบใจหล่อนมาก ที่เป็นเพื่อนที่ดีเสมอ ฝากดูแลครอบครัวฉันด้วย แล้วเราจะพบกันใหม่
ไม่ถึง 15 นาที รถประจำทางก็มา ฉันหอบข้าวของขึ้นรถไป หันกลับมามองทุกคนอีกครั้งแล้วน้ำตาจะไหล ฉันต้องรีบหันหน้ากลับมาอย่างด่วน เอาวะ...เพื่ออนาคต
รถแล่นออกไปช้าๆ หันกลับไปอีกที ฉันเห็นแต่ฝุ่นตลบ และมองไม่เห็นใครอีกแล้ว...
……………………………………………………………………………
รถโดยสารเทียบชานชาลาที่กรุงเทพ ก่อนที่คนขับจะกดปุ่มเทกระจาดไล่ผู้โดยสารลงไป ฉันตระเตรียมสัมภาระเอาไว้เรียบร้อยแล้ว มีของฝากจากบ้านนอกถึงอีต๋องอีกต่างหาก ความจริงฉันหลับมาเกือบตลอดทางหล่ะนะ หลับๆ ตื่นๆ แต่ไม่รู้เป็นไง พอรู้ว่าใกล้จะถึงกรุงเทพ กลับนอนไม่หลับไปดื้อๆ อย่างนี้เรียก คนมีแผลในใจได้หรือเปล่า
ถึงกระนั้นเสีย ฉันยังคงเหยียบเท้าลงกับพื้นดินเมืองมหานคร ฉันกระเตงกระเป๋าใบใหญ่ไว้ที่สีข้าง และเดินหิ้วของอีกอิรุงตุงนังเพื่อจะไปซื้อตั๋วอย่างยากลำบาก เพราะตลอดทางจะมีพวกแท๊กซี่และวินมอไซด์เข้ามาถามเสมอ
"ไปไหนเพ่ ไปไหนเพ่"
ฉันเดินส่ายหัวไปมาเหมือนพัดลมอยู่นาน กว่าจะพ้นจากคนเหล่านั้น ครั้งนึงเมื่อฉันยังไม่สันทัดในกรุงเทพ ฉันมีความประสงค์จะซื้อตั๋วไปบ้านเพื่อนที่ต่างจังหวัด (เพื่อนในมหาลัย) ด้วยความไม่ประสีประสา ฉันไปขอความช่วยเหลือจากคนพวกนี้
"พี่คะ ซื้อตั๋วไป... เท่าไรคะ" ฉันถาม
"โอ๊ยยย ไกลน้อง เดินไปไม่ไหวหรอก นั่งรถไป 200 ไปไหม" ไอ้นั่นตอบ ดีนะที่ฉันฉลาด (ฟามจริงตังค์เหลือไม่พอ) ไม่ตกเป็นเหยื่อ ตอนแรกก็ตกใจ นึกว่ามาซื้อตั๋วผิดที่ ดีไปถามเจ้าหน้าที่ก่อน ฉันเลยเดินไป 10 นาทีซื้อตั๋วได้สำเร็จ (จำเอาไว้น้าเมิง เจออีก หัวแตกแน่)
ได้ตั๋วรถกลับพัทยาแล้ว ฉันก็นั่งรออีกอยู่สัก 10 นาที ระหว่างนี้ก็ฟังเสียงรถบีบแตรและดมกลิ่นควันท่อไอเสียกันไปอย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้ทำไมนะ แต่ฉันคิดถึงเค้า อยากรู้ว่าเค้าทำอะไรอยู่ แต่เค้าคงไม่รู้ ว่าฉันอยู่ใกล้เค้านิดเดียวตอนนี้
* * * * * * * * * * * * *
ถึงท่ารถพัทยาเหนือ ฉันโทรจิกอีต๋องให้มารับอย่างด่วน ที่นี่ฝนตกหนักมาก น้ำท่วมตามถนนเหมือนทุกครั้งที่ฝนตก อีต๋องรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดี
"ฮัลโหล มารับกรูด้วย" ฉันพูด อากาศรอบตัวหนาวเย็น และอยากอาบน้ำนอนเต็มที่
"อีแบะ เมิงกลับมาเองได้เปล่า กรูไม่สบาย" อีต๋องตอบ น้ำเสียงจืดๆ สงสัยอากาศเปลี่ยนไปมา เลยได้คราวอีต๋องจะเปื่อยเข้าเสียแล้ว ปกติถึกยิ่งกว่าควาย
ละสายกันไป ฉันจำใจเดินฝ่าฝนไปรอรถสองแถว ระหว่างนี้นึกอยากจะทิ้งกระเป๋าที่แบกติดตัวมาด้วยอย่างเสียไม่ได้ เนื้อตัวฉันเปียกโชกไปด้วยฝน นี่มันเพิ่ง 3 ทุ่ม แต่ทว่าไม่มีรถโดยสารที่ไหนอยากวิ่งตอนฝนตกหนักหรอก ฉันรอรถนานมากๆ หนาวก็หนาว จนอีต๋องก็โทรเข้ามาหาอีก
"เมิงอยู่ไหน กลับได้เปล่า" มันถาม
ฉันพูดเอามือป้องโทรศัพท์ เพราะกลัวมันจะโดนละอองน้ำแล้วจะเจ๊งกะบ๊ง
"รอรถอยู่เว้ยย รถไม่มีเลย" ฉันตะโกนตอบ เพราะต้องสู้กับเสียงน้ำฝนที่ตกลงมาห่าใหญ่
"เอ้ยๆๆ ง้านเมิงรออยู่ข้างหน้าหล่ะนะ" อีต๋องพูด "เดี๋ยวกรูวานให้เต้มันไปรับ" ฉันได้ยินประมาณนั้น เพราะเสียงฝนดังมาก ฉันรับปากและก็รอต่อไป
มาเร็วๆ เน้อ กรูหนาว....
----------------------------------------
-
รักเพื่อนต๋องจริงๆเลย
เป็นเพื่อนที่ดีมั่กๆ :give2:
เอาใจช่วยคุณแบะนะ :yeb:
คำสุดท้าย ฟังแล้วเศร้าจัง = =
"มาเร็วๆ เน้อ กรูหนาว"
-
สงสารจัง ยิ่งหนาวกาย แต่ใจหนาวกว่า
:impress3: :impress3: :impress3:
-
เรื่องมันเศร้าอ่ะ :monkeycry2:
ดีที่มีกำลังใจดีๆจากเพื่อนๆ และครอบครัว
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
ทำไมเวลาเศร้าต้องมาพร้อมกับสายฝนหนา
:เฮ้อ:
-
เฮ้อ.. :monkeysad2:
-
"ชั่วโมงครึ่ง" นานไปไหมกับการขับรถมารับฉัน ห่างจากบ้านไม่ถึง 10 กิโล
ฉันปากเขียว และผิวหนังซีดและเหี่ยวย่นตามฝ่ามือ เพราะยืนตากฝนมาเป็น ชม.ๆ ตอนนี้สัมภาระที่เคยดูแลเอาไว้ให้ห่างสายฝน ถูกวางกองลงปลายเท้า เปียกโชกไปด้วยฝนที่สาดเข้ามาไม่หยุดหย่อน
"ปี๊นๆๆ" ไอ้เต้บีบแตรเรียกในขณะที่ยังจอดรถไม่หยุดดีเสียด้วยซ้ำ
ไอ้เรื่องจะออกมาช่วยถือของน่ะหรอ ฝันไปได้เรย มันกดเปิดท้ายรถให้ฉัน แล้วตัวอิฉัน หญิงสาวแสนสวยและบอบบาง ก็ต้องหอบ everything ไปเทใส่หลังรถเอง แค่นั้นมันยังบ่นจะแย่
"โห เจ๊ รถผมเปียกหมดเรย พาเข้าคาร์แคร์ให้ด้วยเลยนะ เลอะเทอะไปหมด" ไอ้เต้ทำหน้าเบ้ ก่อนจะเบียดรถเข้าอีกเลน เพื่อรอเลี้ยวไปถนนอีกสายต่อไป
เชอะ.. ให้ช่วยแค่นี้ทำเป็นบ่น น้ำใจหายากจิงๆ ในเมืองใหญ่ๆ เนี่ย ฉันคิดค่อนขอด ในใจ หยดน้ำฉันหยดเต็มเบาะนั่งและไหลเปรอะไปยังพื้น ฉันหนาวจะแย่ แต่ไอ้เต้ กลับไม่มีทีท่าจะลดแอร์ลงซักนิด
"เป็นอะไรตัวสั่น" มันถามหน้าตาบ๊องแบ๊ว สาดด เป็นนางแมวขอฝนหล่ะม้าง พูดไม่คิด
"ขับๆ ไปเฮอะ" ฉันพูดอย่างอารมณ์เสีย ได้ยินเสียงมันหัวเราะหึๆ อยู่ข้างๆ ฉันแกล้งหลับตา เพราะไม่อยากจะสร้างสงครามประสาทกับเด็กไม่รู้จักโต
รถมันแล่นช้าได้ใจมาก เพราะฝนตกลงมาขังเป็นแอ่งเบ้อเริ่มกลางถนน ขับรถฝ่าไปก็ครึ่งคันได้แร่ะ มีบางคนเครื่องดับ ก็ต้องเข็นกันให้จ้าหล่ะหวั่น ใครขับมอเตอร์ไซด์ ก็ต้องเดินจูงกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดูไอ้เต้ก็หงุดหงิดอยู่ไม่น้อย นี่มันก็ดึกอยู่
"ทำไรอยู่หรือเปล่า" ฉันถามดีๆ
เต้ทำหน้างงๆ ก่อนหันมาตอบอย่างไม่รู้ว่าตั้งใจกวนหรือเปล่า
"อ้าว ก็ขับรถไง เจ๊ บ้าเปล่า" มันหันมาแว๊ดใส่ฉัน ฉันได้ทีเลยแกล้งเอาหัวโขกกระจกรถมันซะ 1 ที สม
"หมายถึงตอน จะมาน่ะ ทำอะไรค้างอยู่หรอ" ฉันอธิบายเพิ่มเติม มันถึงบางอ้อทันที
"ช่วยตัวเอง (จริงๆ มันพูดอีกคำนึง) อยู่เลย ตอนเจ๊ต๋องโทรอ่ะ อิอิ" ไอ้เต้พูดอย่างไม่อาย ไม่รู้ว่ามุขไหนของมัน
ฉันเบือนหน้าหนีเข้าหากระจกและมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนเดิม เบื่อไอ้เด็กบ้านี่ชะมัด
"โหยย เจ๊ เรื่องธรรมชาติน่า คนไม่มีแฟน หุหุ" มันยังไม่เลิก ไม่พอเท่านั้นยังเอามือมาสะกิดตรงขาของฉันยิกๆ อี๊ ล้างมือมายังเนี่ย มือข้างไหนเนี่ย
"เจ๊ๆ แล้วเจ๊ไม่มีแฟน เจ๊ไม่เหงาหรอ" มันถาม ในขณะที่รถก็ยังติดแอ้งแม้งอยู่ตรงนั้น ไปไหนไม่ได้
"ทำไมต้องเหงา" ฉันเถียงสั้นๆ มันทำหน้าไม่เห็นด้วย
"อ้าว คนเราเกิดมาก็ต้องมีความรัก ต้องมีแฟนเป็นของธรรมดา มีอะไรจะได้ช่วยกันคิด ช่วยกันทำ อยู่คนเดียวไม่มีความสุขหรอก แน่ะ..ดูผมดิ ต้องช่วยตัวเอง สู้มีแฟนไม่ได้" ไอ้เต้พูด ความจริงมันก็หล่อดีนะ บ้านก็รวย แต่แหม พูดจาหมาไม่แด๊กมากๆ แล้วผู้หญิงที่ไหนเค้าจะเอาหล่ะเนี่ย
"แล้วทำไมไม่มีหล่ะ เป็นเกย์หรอไง" ฉันพูดอย่างรำคาญในใจ ทั้งหนาวแระก็เหนื่อย ซ้ำร้ายดูเหมือนจะไม่พ้นไข้แน่ๆ คืนนี้
"เย้ยย ไม่ใช่ ชายทั้งแท่งนะเพ่" มันรีบแก้ตัวโหย๋งๆ ร้อนตัวจิงๆ ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจจากฉัน มันก็ยิ่งชักสีหน้าไม่พอใจ คราวนี้เริ่มขับรถปาดไปปาดมาซะแระ กว่าจะมาถึงบ้านได้ อ๊วกแทบพลุ่ง
ฉันรีบกระโจนลงจากรถ และลากข้าวของหลบฝนไปหน้าห้อง โชคดีได้อยู่ชั้น 1 ไม่ต้องขึ้นกระไดให้ยากลำบาก
"อีต๋องง เปิดประตูหน่อย กรูหนาวว" ฉันเคาะประตู สองสามครั้ง
อึดใจเดียวก็มีแสงสว่างเปิดขึ้นในห้อง ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก
ฉันผลักเข้าไปในห้องและโยนข้าวของที่โชกไปด้วยน้ำลงพื้น
"หมด หมดกัน ของฝ่งของฝาก" ฉันบ่นอุบ ทุกอย่างเละตุ้มเป๊ะ ของกินไม่เป็นของกินเลยทีเนี้ยะ อุตส่าห์จะเอามาฝากคนป่วย ฉันทำท่าจะหัวเราะใส่อีต๋อง แต่..
"เมิงเป็นอะไร ของเมิง" ฉันถามและหายใจไม่ทั่วท้อง อีต๋องเอามือป้องปิดหน้าตาไว้ใหญ่ แต่สายไปแล้ว ฉันเห็นใบหน้าบวมปูด และจ้ำเขียวๆ แดงๆ เห็นได้ชัด ของมันอย่างชัดเจน
....
ฉันโจนเข้าไปหาเพื่อนบนเตียงทั้งที่ตัวก็ยังเปียกอยู่ มีแผลบางแผลยังเกรอะไปด้วยคราบเลือดที่ล้างไม่หมด อีต๋องเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง เพราะตัวมันร้องไห้ออกมา
"ใครทำเมิง" ฉันถาม จากหนาวๆสะท้านอยู่เมื่อกี้ เหมือนมีไฟสุมอยู่ในตัว ใบหน้าฉันร้อนผ่าว
"ไอ้โชค มันตีกรู ฮือๆ" เหมือนฉันจี้แผลหัวใจเพื่อน อีต๋องร้องไห้โฮ โผกอดฉันไว้แน่น
ไอ้โชค แมงดาในคราบผู้ชายในสายตาฉัน มันทำงานและอาศัยอยู่ร้านลาบ แถวหาดจอมเทียน เลยพัทยาใต้ไปอีกหน่อย ฉันเองเพิ่งรู้จักและรู้ว่ามันปิ๊งปั๊งกันกับอีต๋องก็วันนี้แร่ะ
"ใคร ไอ้โชคเป็นใคร แล้วมันทำเมิงทำไม" ฉันซักไซร้ไม่เลิก อีต๋องสะอึกสะอื้นและไม่ค่อยจะปริปากบอกอะไร ฉันถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ จนเองก็เริ่มโมโหในตัวมันอยู่ไม่น้อย
ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น เรานั่งแยกกันอยู่คนละฝั่ง ฉันนั่งตรงโต๊ะเครื่องแป้ง ส่วนอีต๋องนอนหันหน้าไปทีทางอยู่บนเตียง ได้ยินแต่เสียงสายฝนที่เทกระจาดลงมาไม่ยั้ง
"พรุ่งนี้ กรูจะพาเมิงไปแจ้งตำรวจ" ฉันลุกขึ้นบอกเพื่อน ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินไปห้องน้ำอย่างสุดเซ็ง
"กรูไม่ไป" อีต๋องตอบกลับมา
"เมิงต้องไป" ฉันตวาดเพื่อนอีกครั้ง และทนกับความโง่งมในตัวมันไม่ไหว
"ไม่ กรูไม่ไป"
"เมิงไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกรู"
อีต๋องตะเบ็งกลับมา ก่อนที่มันจะใช้ผ้าห่มคลุมโปง เพื่อแสดงทีท่าว่าไม่อยากได้ยินอะไรจากฉันอีกแล้ว
+ + + + +
ฉันโกรธเพื่อนฉันมาก อาบน้ำในห้องน้ำน้ำตาก็ไหล ตอนนอนอยู่บนเตียง ใกล้ๆ มัน ฉันก็ร้องไห้ เราเป็นเพื่อนกันมาแต่เด็ก ไม่นึกว่าวันนึงมันจะเห็นผู้ชายดีกว่าฉัน เราเริ่มแตกคอกัน และเช้าของอีกวัน มันก็ไม่ไปส่งฉันทำงานอย่างที่เคย ได้ทีกับที่ฉันเป็นไข้ เลยถือโอกาสไปหาหมอ เอาใบรับรองแพทย์ไปลางาน ได้หยุดไปอีก 2 วัน
ฉันอึดอัดมากในช่วงเวลานี้ อีต๋องจะกลับห้องก็ตอนที่มันพร้อมที่จะอาบน้ำนอนได้เลย ส่วนฉันเอง อยู่คนเดียว ก็ได้แต่เล่นเน็ต เล่นโน่นเล่นนี่ จนไม่มีอะไรจะเล่นอีกแล้ว
ฉันโทรไปหาอีบริทย์ อีบริทย์ก็พูดทำทีเข้าข้างอีต๋อง นั่นสินะ คนมันกำลังมีความรักกันทั้งคู่ มันจะรู้ไหม ว่าวันที่มันจะต้องเจ็บเหมือนอย่างที่ฉันเคยเจ็บ รู้สึกยังไง ทำไมถึงไม่กลัวกันบ้าง...
พูดไปสองไพเบี้ย ฉันกลายเป็นอากาศในสายตาเพื่อน ไม่มีใครฟังที่ฉันพูด ความห่วงใยจากฉันกลายเป็นส่วนเกิน ฉันทั้งอึดอัด ทั้งทรมาน ยิ่งเห็นแผลในตัวมันทีไร กลับเจ็บจี๊ด เหมือนเป็นแผลของฉันเอง รักเค้าแล้วโดนแบบนี้ ยุติธรรมแล้วใช่ไหม ในเมื่อไม่มีใคร ฟังที่ฉันพูด ฉันเอง.. ก็จะไม่ฟังใครเหมือนกัน
ฉันเลยโทรไป
หาเอก
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
:เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
-
อ้าววววว
ไหงเป็นแบบนั้นหละ
เชียร์จ๊อดเหมือนเดิม
เอิ๊กๆ :yeb:
-
แป่วว แล้วโทหาเอกทะมัยละนั่น?
รออ่านตอนต่อไปละกัน เน๊อะ?
ปล. เต้นี่ น่ารักเน๊อะ ฮาฮา
-
อ่านถึง " ชั้นเลยโทรไปหา เอก"
"หอยหลอด" เป็นงั้นไปสิ เจ๊แบ๊ะ :serius2:
-
ความรักมักอยู่เหนือเหตุผลใดๆ :เฮ้อ:
-
ง่ะ :serius2:
เจ๊แบะโทไปคุยอะไรกับเอกเนี่ยยยยยย
อยากรู้ๆๆๆๆ
-
ถ้าแน่ใจว่าโทรไปแล้วไม่มานั่งร้องไห้ต่อก็โทรไปเถอะนะครับ คุณเฟียซ :call: :call:
-
คนที่เรานึกถึงยามทุกข์ ก็คือคนที่อยู่ก้นลึกของหัวใจ
:3024:
-
ยังไม่มาอีกเหรอ
รออยู่นะค้าบบบบบบบบบบบบบบบ
:yeb:
-
เรื่องนี้คุณแบะยังไม่มาต่อเลยอ่า
รอกันไปก่อนน้า มาเมื่อไหร่ จะอัพให้โดยไวจ้า :yeb:
-
ว้าๆๆๆ เห็นมูมู่เข้ามาตอบ นึกว่าจะเอาตอนใหม่มาลงซะแล้วว :give2:
ไม่เป็นรายๆ
สำหรับคุณแบะคนสวย รอได้อยุ่แล้ววว :yeb:
-
:loveu: :loveu:ร่วมด้วยช่วยกันรออยู่คร้าบ :loveu: :loveu:
-
มาแว้วววว มาต่อกันเลยดีก่า
ขอบคุณน้า ที่เข้ามาให้กำลังใจ เป็นเพื่อนรอกัน น่ารักมั่กๆ เลย ชื่นชมๆ :loveu:
+++++++++++++++++++++++++++++++++
เอกแปลกใจมาก ที่ฉันโทรหาเค้า ฉันเองก็ประหลาดใจตัวเอง ที่ลืมไปเลยว่าเค้าเคยทำอะไรกับฉัน ตอนนี้ฉันแค่อยากปรับทุกข์ๆๆๆๆ กับใครซักคน ที่เค้าจะฟังฉันและไม่วางสายใส่ฉัน จนกว่าน้ำตาของฉันจะแห้งไป
6 ชั่วโมงต่อมา ฉันกำลังจะวางสาย เราคุยกันหลายเรื่อง ฉันไม่รู้จะเล่าทั้งหมดให้ฟังได้ยังไง เอาเป็นว่า จบกันที่ว่า
"เฟียซ.. เราเป็นเหมือนเดิมกันนะ" เอกพูด
...
...
....
"อื้มม.." ฉันตอบ
....
*************************************************
พรหล้า ณ แจงแวง
ขอเสนอ
ละครชีวิต
"อกกระเทยกลัดหนอง"
ตอน ความวัว...ไม่ทันหาย
**************************************************
บ่ายแก่ๆ ของวันหนึ่ง ฉันได้รับข้อความแปลกๆ จากอีต๋อง พูดทำนองว่าเสียใจ ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ฉันไม่รอช้า รีบโทรกลับไป (ตอนนั้นยังไม่ดีกันด้วยซ้ำ)
"เฮ้ย เมิงเป็นไรอีก" ฉันพูดกับมัน ด้วยภาษาที่คุ้นเคย แต่กลับได้ยินแต่เสียงร้องไห้ อย่าบอกนะ ว่าถูกตีมาอีกน่ะ ฉันกังวลในใจ
"กรู..กรู อยากตาย" อีต๋องฟูมฟายจนน่ากลัว
"เดี๋ยวๆๆ นะเมิง แป๊ปนะ เดี๋ยวกรูกลับไป" ฉันใจไม่ดี รีบขอลางานกลับห้องกระทันหัน ฉันเรียกมอเตอร์ไซด์หน้าที่ทำงานแล้วบอกให้เค้ารีบให้เป็นพิเศษ
15 นาทีโดยประมาณ ฉันวิ่งเข้าห้อง และไขประตูด้วยกุญแจสำรองที่ติดตัวไว้อย่างร้อนใจ กลัวจิงๆ หวังว่าเปิดไปคงไม่เจอมันน้ำลายฟูมปากอยู่ในห้อง
"อีแบะ...ฮืออๆๆ" อีต๋องโผกอดฉัน น้ำหุน้ำตาเปียกปอนไปหมด
"ใจเย็นเว้ย เป็นไร ค่อยๆ บอกกรู" ฉันก็ใจแป้วเหมือนกันนะ แต่ถ้าเทียบกัน ก็คงยังมีสติมากกว่าอีต๋องอยู่หลายโข
อีต๋องส่ายหัว มันละจากตัวฉัน และกลับไปนอนฟุบหน้าร้องไห้กับที่นอน
ฉันถามเท่าไรกะไม่ตอบฉัน จังหวะดีๆ ก็เอามือฟาดหัวตัวเองแรงๆ หลายที ฉันสงสารเพื่อนจับใจ และน้ำตาไหลไม่ปานเป็นเรื่องของตัวเอง เป็นไรของเมิงวะ.. (คงไม่พ้นเรื่องไอ้โชคแหล่ะ)
+ + + + + +
ประมาณทุ่มนึง ฉันเป็นคนจัดแจงหาข้าวปลา เตรียมไว้จะกินกันสองคน หลายอย่างดูน่ากินสำหรับฉัน แต่อีต๋องไม่แตะมันซักคำ ซ้ำหนักกว่านั้น พี่ที่ร้านข้าวแกงยังโทรมาด่ามันอีก เพราะขาดงานไปเฉยๆ ฉันเริ่มรู้สึกว่าหลายอย่างมันหนักเกินไปสำหรับเพื่อน ใจอยากจะบอกให้มันตัดใจจากไอ้โชคซะใจจะขาด แต่หวั่นจะต้องทะเลาะกันซ้ำอีกแน่
"กริ๊งงงๆๆ" เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ไอ้ต๋องหยิบมาส่งให้ เพราะอยู่ใกล้มือ
"อ้าว ไอ้เอกโทรมา" อีต๋องพูด และทำหน้างง ก่อนจะส่งโทรศัพท์ที่ดังอยู่ตลอดให้ฉัน
"เมิงดีกับมันแล้วหรอ" มันถามฉันต่อด้วยความประหลาดใจ ฉันรู้สึกผิดในใจ
"กรูเปล่า.." ฉันโกหกเพื่อน และลุกเดินออกไปคุยโทรศัพท์นอกห้อง...
//////////////////
พักนี้ ฝนตกหนักอยู่ตลอด ยิ่งทำให้หลายคนรวมทั้งฉันกับอีต๋อง รู้สึกหดหู่ในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันเปิดละครช่องหลายสี หวังว่าจะได้ยินเสียงหัวเราะลั่นจากเพื่อนซี้อย่างที่เคย แต่ก็ไม่ ไม่ได้ยินอะไรออกมาซักแอะ
"เมิงผอมเกินไปเปล่าวะ" ฉันพยายามผลักให้มันกินอะไรซะบ้าง
"ทำไม อิจฉากรูหล่ะสิเมิง" อีต๋องตอบติดตลก ฉันแกล้งหัวเราะ แต่ก็เฝื่อนซะ
"กรูสวยกว่าเมิงขนาด" ฉันเล่นด้วย อีต๋องประคองตัวนั่งบนที่นอน ก่อนจะเบิร์ดกะโหลกหัวฉัน 1 ที พร้อมคำถากถาง
"ย่ะะะ อีคนสวย เป็นไงหล่ะ โดนผัวเก่าทิ้งไปมีเมียน้อย สวยเจงจะโดนหรอ" อีต๋องพูด และนั่งหัวเราะอยู่คนเดียว จิงๆ แล้วฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลย ถ้าตอนนี้ ไม่ได้กลับมารีเทิร์นกับเอกอีกครั้ง
"เชอะ อย่างกรู จะหาผัวอีกกี่คนก็ได้" ฉันพูด ทั้งที่ในใจโหวงๆ อีต๋องแสยะปากใส่ ก่อนปิดไฟปิดทีวีและเข้านอน
…………………………………………………….
อีต๋องอาการน่าเป็นห่วง นอกจากจะร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรในบางเวลาแล้ว บางทีมันก็อาเจียน (เพราะอดข้าวแต่กินยาคุมอยู่เรื่อยๆ) ฉันให้ทางเลือกมันสองอย่าง ถ้าไม่ยอมให้ฉันจับส่ง รพ. มันต้องกลับไปเติมพลังที่บ้านเกิด อีต๋องเลือกอย่างหลัง ซึ่งก็เข้าท่าดี
ฉันช่วยมันแพคเสื้อผ้าใส่กระเป๋า อีกทั้งโทรบอกอีบริทย์ที่ฟากโน้นให้แล้วเรียบร้อย ทุกอย่างจัดเตรียมไว้หมด ตั๋วรถก็ซื้อแล้ว สุดท้าย อีต๋อง ไม่ไป
"ไม่ไปแล้วๆๆๆ โชค เดี๋ยวแอนไปหานะ" มันบอกชู้รักในโทรศัพท์ ฉันเพิ่งรู้ว่ามันเปลี่ยนชื่อตัวเองเป็นแอน ตามใจเมิงเหอะ อีสาด :-) อีบรมโง่ เชื่อแมร่งเข้าไป ไอ้แมงดา:-)เนี่ย สารพัดคำหยาบ พรั่งพรูออกมาในใจ
ฉันโกดตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า อีต๋องเองเหมือนรู้ตัว มันรีบแจ้นออกนอกบ้าน และไม่โผล่หัวกลับมาเลย 2 วัน นี่ไง ใครว่าเพื่อนแท้ไม่มีช่องว่าง ถึงเวลาจิงๆ มันก็เป็นกันทั้งนั้น ฉันเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าใคร ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเพื่อนไปหน้าตาเฉยเหมือนกัน
โว๊ยยยย เซ็งว้อย ทำไมชีวิตมันถึงยุ่งยากอย่างนี้เนี่ย นี่เพราะเป็นกระเทยนั่นแหล่ะ
"เมิงเป็นกระเทยเพื่ออะไร" ครั้งนึงฉันถามอีต๋อง ในวันที่เราอยู่กันว่างๆในห้อง
อีต๋องทำหน้าเหมือนสายันต์ ก่อนจะตอบแอ๊บแบ๊วว่า
"เพื่อชิงมงกุฎ" อีต๋องตอบไปบีบสิวไปอย่างเมามันส์
"ผิด อีดอด" ฉันค้านทันทีทันใด อีต๋องทำหน้าไม่สบอารมณ์ คงประมาณกรูจะบีบสิว เมิงจะเอาอะไรกับกรู มันหันมองหน้าฉัน ทำหน้ากวนๆหน่อย
"เกิดมาเพื่อโดนผู้ชายหลอกไง :-)ย" ฉันแอบด่ามัน ก่อนจะเหวี่ยงหมอนจากที่นอนใส่มัน โดนเต็มๆ จนหัวมันผงะ มันทำหน้าเคียดแค้นปนขำ
"อ๋อ ให้ไอ้เอกมันหลอกน่ะหรอ" มันพูด พร้อมกะปาหมอนลูกเดิมใส่ฉัน เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย
"ไม่ใช่หรอก ให้ไอ้โชคหลอกตั้งหาก" ฉันยอมมันซะที่ไหน ปาใส่เข้าดั้งมันนุ่น
"อุ๋ยๆๆ อีเชี่ย กรูเจ็บนะเมิง กรูเอาจิงๆแล้วนะ" อีต๋องหยิบหมอนลุกยืน มันโดดเต้นผางๆ ก่อนที่ทั้งสองจะฟาดฟันหมอนใส่กันอย่างเมามันส์
"ไอ้โชค"
"ไอ้เอก"
"ไอ้โชค"
"ไอ้เอก"
"....
-
:เฮ้อ: เฮ้ออออออออออ
หัวอกกระเทยกลัดหนอง :monkeysad2:
-
:เฮ้อ:
รักหนอรัก
-
คนเราก็มีผิดพลาดกันได้นะ
อยู่ที่เราจะพยายามแก้ไขมันหรือปล่าว
:monkeysad:
-
เหอเหอ
เปิดศึก ผัวใครดีกว่าใคร
55555
:kikkik:
-
:11111: :11111:
-
เอกแปลกใจมาก ที่ฉันโทรหาเค้า ฉันเองก็ประหลาดใจตัวเอง ที่ลืมไปเลยว่าเค้าเคยทำอะไรกับฉัน ตอนนี้ฉันแค่อยากปรับทุกข์ๆๆๆๆ กับใครซักคน ที่เค้าจะฟังฉันและไม่วางสายใส่ฉัน จนกว่าน้ำตาของฉันจะแห้งไป
6 ชั่วโมงต่อมา ฉันกำลังจะวางสาย เราคุยกันหลายเรื่อง ฉันไม่รู้จะเล่าทั้งหมดให้ฟังได้ยังไง เอาเป็นว่า จบกันที่ว่า
"เฟียซ.. เราเป็นเหมือนเดิมกันนะ" เอกพูด
...
...
....
"อื้มม.." ฉันตอบ
....
*************************************************
พรหล้า ณ แจงแวง
ขอเสนอ
ละครชีวิต
"อกกระเทยกลัดหนอง"
ตอน ความวัว...ไม่ทันหาย
**************************************************
บ่ายแก่ๆ ของวันหนึ่ง ฉันได้รับข้อความแปลกๆ จากอีต๋อง พูดทำนองว่าเสียใจ ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ฉันไม่รอช้า รีบโทรกลับไป (ตอนนั้นยังไม่ดีกันด้วยซ้ำ)
"เฮ้ย เมิงเป็นไรอีก" ฉันพูดกับมัน ด้วยภาษาที่คุ้นเคย แต่กลับได้ยินแต่เสียงร้องไห้ อย่าบอกนะ ว่าถูกตีมาอีกน่ะ ฉันกังวลในใจ
"กรู..กรู อยากตาย" อีต๋องฟูมฟายจนน่ากลัว
"เดี๋ยวๆๆ นะเมิง แป๊ปนะ เดี๋ยวกรูกลับไป" ฉันใจไม่ดี รีบขอลางานกลับห้องกระทันหัน ฉันเรียกมอเตอร์ไซด์หน้าที่ทำงานแล้วบอกให้เค้ารีบให้เป็นพิเศษ
15 นาทีโดยประมาณ ฉันวิ่งเข้าห้อง และไขประตูด้วยกุญแจสำรองที่ติดตัวไว้อย่างร้อนใจ กลัวจิงๆ หวังว่าเปิดไปคงไม่เจอมันน้ำลายฟูมปากอยู่ในห้อง
"อีแบะ...ฮืออๆๆ" อีต๋องโผกอดฉัน น้ำหุน้ำตาเปียกปอนไปหมด
"ใจเย็นเว้ย เป็นไร ค่อยๆ บอกกรู" ฉันก็ใจแป้วเหมือนกันนะ แต่ถ้าเทียบกัน ก็คงยังมีสติมากกว่าอีต๋องอยู่หลายโข
อีต๋องส่ายหัว มันละจากตัวฉัน และกลับไปนอนฟุบหน้าร้องไห้กับที่นอน
ฉันถามเท่าไรกะไม่ตอบฉัน จังหวะดีๆ ก็เอามือฟาดหัวตัวเองแรงๆ หลายที ฉันสงสารเพื่อนจับใจ และน้ำตาไหลไม่ปานเป็นเรื่องของตัวเอง เป็นไรของเมิงวะ.. (คงไม่พ้นเรื่องไอ้โชคแหล่ะ)
+ + + + + +
ประมาณทุ่มนึง ฉันเป็นคนจัดแจงหาข้าวปลา เตรียมไว้จะกินกันสองคน หลายอย่างดูน่ากินสำหรับฉัน แต่อีต๋องไม่แตะมันซักคำ ซ้ำหนักกว่านั้น พี่ที่ร้านข้าวแกงยังโทรมาด่ามันอีก เพราะขาดงานไปเฉยๆ ฉันเริ่มรู้สึกว่าหลายอย่างมันหนักเกินไปสำหรับเพื่อน ใจอยากจะบอกให้มันตัดใจจากไอ้โชคซะใจจะขาด แต่หวั่นจะต้องทะเลาะกันซ้ำอีกแน่
"กริ๊งงงๆๆ" เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ไอ้ต๋องหยิบมาส่งให้ เพราะอยู่ใกล้มือ
"อ้าว ไอ้เอกโทรมา" อีต๋องพูด และทำหน้างง ก่อนจะส่งโทรศัพท์ที่ดังอยู่ตลอดให้ฉัน
"เมิงดีกับมันแล้วหรอ" มันถามฉันต่อด้วยความประหลาดใจ ฉันรู้สึกผิดในใจ
"กรูเปล่า.." ฉันโกหกเพื่อน และลุกเดินออกไปคุยโทรศัพท์นอกห้อง...
//////////////////
พักนี้ ฝนตกหนักอยู่ตลอด ยิ่งทำให้หลายคนรวมทั้งฉันกับอีต๋อง รู้สึกหดหู่ในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันเปิดละครช่องหลายสี หวังว่าจะได้ยินเสียงหัวเราะลั่นจากเพื่อนซี้อย่างที่เคย แต่ก็ไม่ ไม่ได้ยินอะไรออกมาซักแอะ
"เมิงผอมเกินไปเปล่าวะ" ฉันพยายามผลักให้มันกินอะไรซะบ้าง
"ทำไม อิจฉากรูหล่ะสิเมิง" อีต๋องตอบติดตลก ฉันแกล้งหัวเราะ แต่ก็เฝื่อนซะ
"กรูสวยกว่าเมิงขนาด" ฉันเล่นด้วย อีต๋องประคองตัวนั่งบนที่นอน ก่อนจะเบิร์ดกะโหลกหัวฉัน 1 ที พร้อมคำถากถาง
"ย่ะะะ อีคนสวย เป็นไงหล่ะ โดนผัวเก่าทิ้งไปมีเมียน้อย สวยเจงจะโดนหรอ" อีต๋องพูด และนั่งหัวเราะอยู่คนเดียว จิงๆ แล้วฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลย ถ้าตอนนี้ ไม่ได้กลับมารีเทิร์นกับเอกอีกครั้ง
"เชอะ อย่างกรู จะหาผัวอีกกี่คนก็ได้" ฉันพูด ทั้งที่ในใจโหวงๆ อีต๋องแสยะปากใส่ ก่อนปิดไฟปิดทีวีและเข้านอน
…………………………………………………….
อีต๋องอาการน่าเป็นห่วง นอกจากจะร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรในบางเวลาแล้ว บางทีมันก็อาเจียน (เพราะอดข้าวแต่กินยาคุมอยู่เรื่อยๆ) ฉันให้ทางเลือกมันสองอย่าง ถ้าไม่ยอมให้ฉันจับส่ง รพ. มันต้องกลับไปเติมพลังที่บ้านเกิด อีต๋องเลือกอย่างหลัง ซึ่งก็เข้าท่าดี
ฉันช่วยมันแพคเสื้อผ้าใส่กระเป๋า อีกทั้งโทรบอกอีบริทย์ที่ฟากโน้นให้แล้วเรียบร้อย ทุกอย่างจัดเตรียมไว้หมด ตั๋วรถก็ซื้อแล้ว สุดท้าย อีต๋อง ไม่ไป
"ไม่ไปแล้วๆๆๆ โชค เดี๋ยวแอนไปหานะ" มันบอกชู้รักในโทรศัพท์ ฉันเพิ่งรู้ว่ามันเปลี่ยนชื่อตัวเองเป็นแอน ตามใจเมิงเหอะ อีสาด :-) อีบรมโง่ เชื่อแมร่งเข้าไป ไอ้แมงดา:-)เนี่ย สารพัดคำหยาบ พรั่งพรูออกมาในใจ
ฉันโกดตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า อีต๋องเองเหมือนรู้ตัว มันรีบแจ้นออกนอกบ้าน และไม่โผล่หัวกลับมาเลย 2 วัน นี่ไง ใครว่าเพื่อนแท้ไม่มีช่องว่าง ถึงเวลาจิงๆ มันก็เป็นกันทั้งนั้น ฉันเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าใคร ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเพื่อนไปหน้าตาเฉยเหมือนกัน
โว๊ยยยย เซ็งว้อย ทำไมชีวิตมันถึงยุ่งยากอย่างนี้เนี่ย นี่เพราะเป็นกระเทยนั่นแหล่ะ
"เมิงเป็นกระเทยเพื่ออะไร" ครั้งนึงฉันถามอีต๋อง ในวันที่เราอยู่กันว่างๆในห้อง
อีต๋องทำหน้าเหมือนสายันต์ ก่อนจะตอบแอ๊บแบ๊วว่า
"เพื่อชิงมงกุฎ" อีต๋องตอบไปบีบสิวไปอย่างเมามันส์
"ผิด อีดอด" ฉันค้านทันทีทันใด อีต๋องทำหน้าไม่สบอารมณ์ คงประมาณกรูจะบีบสิว เมิงจะเอาอะไรกับกรู มันหันมองหน้าฉัน ทำหน้ากวนๆหน่อย
"เกิดมาเพื่อโดนผู้ชายหลอกไง :-)ย" ฉันแอบด่ามัน ก่อนจะเหวี่ยงหมอนจากที่นอนใส่มัน โดนเต็มๆ จนหัวมันผงะ มันทำหน้าเคียดแค้นปนขำ
"อ๋อ ให้ไอ้เอกมันหลอกน่ะหรอ" มันพูด พร้อมกะปาหมอนลูกเดิมใส่ฉัน เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย
"ไม่ใช่หรอก ให้ไอ้โชคหลอกตั้งหาก" ฉันยอมมันซะที่ไหน ปาใส่เข้าดั้งมันนุ่น
"อุ๋ยๆๆ อีเชี่ย กรูเจ็บนะเมิง กรูเอาจิงๆแล้วนะ" อีต๋องหยิบหมอนลุกยืน มันโดดเต้นผางๆ ก่อนที่ทั้งสองจะฟาดฟันหมอนใส่กันอย่างเมามันส์
"ไอ้โชค"
"ไอ้เอก"
"ไอ้โชค"
"ไอ้เอก"
"....
ดูกระเทยโรคจิตเล่นกัน เนื้อตัวเขียวช้ำไปหมด หาเรื่องแท้ๆ 555
เครียดไปก็เท่านั้น ทำอะไรได้ที่ไหน รังจะทำให้ประสาทเสียไปซะเปล่าๆ ถ้าชาตินี้จะบ้า ขอบ้าเพราะยาคุมดีกว่า..
+ + + + + + + +
วันหนึ่งในแผงข้าวแกง เสียงกะทะตะหลิวตีกันโช้งเช้งหลังครัว วันนี้ขายของดีจนทำกันไม่ทัน คนต่างพากันจับจ่ายกับข้าวไปทำบุญ วันนี้เป็นวันหยุดฉัน แต่ก็โดนอีต๋องลากออกมาตั้งแต่ยังไม่ตีห้า น้องเวย์กลับบ้านนอกไปแล้ว ตอนนี้เหลือกันแค่สองคน เลยไม่ทัน ฉันเองดูคล่องแคล่วกว่าเมื่อก่อนอยุ่มากทีเดียว เพราะทำมาหลายครั้งแล้วเหมือนกัน สนุกดีเหมือนกันนะ ฉันเบื่องานในออฟฟิศยังไงบอกไม่ถูก ถึงเวลาฉันก็อยากเปิดร้านอะไรเล็กๆซักอย่าง จัดการและบริหารเอง คริคริ แค่คิดก็มีความสุขแระ
เวลาแห่งความสุขมันแสนสั้น ฝันฉันพังทลายทันทีที่ได้ยินเสียงไอ้เต้มาจ่ายกับข้าว
"เจ๊ๆๆ วันนี้มานี่หรอ" มันพูด (สาด เมิงก็เห็นกรูหัวโด่อยู่ทนโถ้ -*-)
"จร้า เอาอะไรวันนี้" ฉันพูดสุภาพเกินเหตุ เพราะยังไม่ได้จ่ายค่าห้องให้มันเรย เดือนนี้
มันเปิดฝาหม้อแกงดูทุกฝา ก่อนจะยืนอมพะนำ ตัดสินใจอยู่นาน
"เจ๊นี่อะไรอ่ะ" มันทำมือชี้ กับข้าวอย่างนึงในถาด ทำท่าเหมือนพวกขยาดปลาร้า
"อ๋อ จ่อมปลาทู กินกะผักสด อร่อยนะ เอาไหม" ฉันเสนอขายสุดฤทธิ์ เพราะอยากให้มันไปๆ ซะที
"แล้วนี่อะ" มันถามไม่เลิก ฉันเริ่มเครียด
"แกงเลียงน่ะ"
"แล้ว....." กับข้าวมีอยู่ 10 หม้อ มันถามไปแล้ว 8 นี่ถ้ามันไม่ใช่เจ้าหนี้ ลองคิดซิว่าจะเกิดอะไรขึ้น คนเชี่ยไร ไม่รู้จักแม้แต่ต้มตำลึง เป็นอันว่า กว่าจะขายมันเสร็จ คนยืนออกันเต็มหน้าร้านเรย เหนื่อยสุดๆ วันนั้น แต่ก็ได้ตังค์นะ พี่เค้าให้ตังค์เฟียซมาด้วยหล่ะ ค่ามาช่วยงาน อิอิ หายเหนื่อยขึ้นมาทันทีเลยชั้น เลิกงานวันนั้นกะจะกลับไปนอนที่ห้อง แต่กลับเป็นต้องไปหาไอ้โชคเป็นเพื่อนอีต๋องอย่างเลี่ยงไม่ได้
"แบะๆ เมิงเรียกกรูว่าแอนนะ อย่าลืมนะอีสาด" มันนัดแนะฉันก่อนจะบึ่งมอเตอร์ไซด์ไปหาผัวไกลถึงจอมเทียน ดีนะที่แดดไม่ร้อน นี่ถ้ามีแดด ฉันคงไม่ไปเด็ดขาด ให้ตัดเพื่อนกันก็เหอะ
ไปถึงที่ร้านลาบอีสานแห่งหนึ่ง อีต๋องจอดรถไว้ริมฟุตบาท มันให้ฉันไปนั่งรออยู่ม้าหินอ่อนข้างๆ ร้าน ส่วนตัวมันวิ่งดุ่มๆ เข้าไปถึงข้างในครัวบ้านเค้า กลับมาอีกที พร้อมกะไอ้ผุ้ชายเลวๆ คนนั้น ที่เดินออกมาส่งถึงหน้าร้าน
"เดี๋ยวเสร็จงานจะโทรไป อย่าลืมตังค์ที่ขอยืมด้วยนะ เพื่อนมาทวงแล้ว" ไอ้โชคทำสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก เหมือนรังเกียจที่เห็นพวกฉันมาหาที่นี่ มันพูดถึงเรื่องตังค์กะอีต๋อง ทำเอาฉันเดาเรื่องไปไกลลิบ และไม่สบายใจ พักนี้อีต๋องเงินขาดมือ (ค่าห้องยังไม่พอจ่ายเลย) ทองหยิบทองหยองก็หายไปหมด ไม่อยากจะคิดเลยดีกว่า
"ได้ๆ ง้านแอนกลับก่อนนะ" อีต๋องพูดกะไอ้ฟายนั่นเสร็จ มันก็ส่งเสียงเรียกฉันกลับบ้าน ไอ้โชคเห็นฉัน มันยิ้มกรุ้มกริ่มและจ้องฉันใหญ่ เหมือนแมลงวันหิวขี้
"เพื่อนหรอ.." มันถามกับอีต๋อง ซึ่งตอนนี้เป็นอีแอนโดยบริบท
"อืม..เพื่อนรักแอน เลิกมองมันได้แล้ว หึงนะ" อีต๋องช่วยตัดบทให้ มันรู้ว่าฉันไม่ชอบผู้ชายคนนี้
พอแยกจากตรงนั้น เรากลับไปที่ห้อง และกลายเป็นจากกำหนดจะชำระค่าห้องให้ฉันวันนี้ เป็น ยืมตังค์ฉันอีก ซะง้าน... ฉันก็ให้นะ แม้หลายคนอาจคิดว่าการยืมเงินฉัน เหมือนการฆ่าตัวตายอีกรูปแบบนึงก็ตาม
....
กับเพื่อนกับฝูง มันก็น่าให้ยืมอยู่หรอก แต่หากรู้ว่ามันกำลังเอาไปให้ผู้ชายเลวๆ ผลาญ และไม่มีหวังที่จะได้คืน ใครมันจะอยากไปให้ จริงไหม
ถึงแม้รู้ ว่ายังไงอีต๋องก็ไม่โกงฉัน ถึงกระนั้น ฉันกับยิ่งเป็นห่วง กลัวไอ้ปลิงตัวนี้มันจะสูบเลือดสูบเนื้อเพื่อนฉันจนหมดตัว ถึงเวลาที่เพื่อนจะต้องคุยเปิดใจกันได้แล้ว
"เฮ้ย..เมิงโดนมันหลอกว่ะ" ฉันพูด ตัวฉันนั่งข้างๆมันบนเตียง มีผ้าห่มผืนใหญ่ปิดหน้าตัก กันความหนาวจากสายฝนข้างนอกห้อง
อีต๋องยิ้มเจื่อนๆ มันก้มหน้าเล็กน้อย ก่อนจะฝืนยิ้มพูดกับฉัน
"กรูรู้แหล่ะ... แต่ช่างมันเหอะ มันก็ไม่ได้เอาอะไรมากมายนี่"
ประเสริฐแระ เพื่อนช้าน.. แต่ก็ดี อย่างน้อยฉันก็รู้ว่ามันไม่ได้โง่ และถึงมันจะคิดยังงี้ ฉันก็ต้องให้เกียรติมัน คราวนี้ คงได้แต่มองชีวิตของกันและกัน อยู่ห่างๆ
+ + + + + + + +
"เมื่อไร ตัวเองจะย้ายกลับมาอ่ะ" เอกคุยกับฉันในโทรศัพท์ ค่ำวันหนึ่ง หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จ และกำลังจะเล่นเกมส์
"บ้าดิ ย้ายไปย้ายมา ออกเลยดีกว่า งั้นอ่ะ" ฉันพูด ในสถานการณ์ที่มันเริ่มคลี่คลาย ฉันเองก็อยากกลับไปเหมือนกัน ก็ถึงเป็นคุณ คุณจะไม่ระแวงหรอ ฉันเองก็ไม่ต่างจากใคร และไม่เชื่อคำพูดของเอกมากนัก ฉันยังคิดในหัวเสมอ ว่าเค้าเองก็อาจจะแอบคบใครอยู่อีกก็ได้ ถึงจะไม่ใช่น้องพลอย
"บอกพี่เค้าไม่ได้หรอ" เอกเร้าหรือ
"ยังอ่ะเอก ห่วงบักอีต๋องด้วย" ฉันยกเพื่อนมาอ้าง จริงๆ ห่วงตัวเองด้วยแหล่ะ เชื่อว่าใครที่เคยมีแผลในใจ จะไม่สามารถลืมมันไปได้เหมือนฉัน
"หรอ ง้านอีกสักพักก็ได้ อ้อ เอกจะเริ่มเรียนแล้วนะ มิ.ย. อ่ะ" เอกบอก ฉันดีใจกับเค้าด้วย ที่มีโอกาสก้าวหน้ากว่าเพื่อนๆ แต่อีกใจนึง กลับคิดชั่วๆ ฉันคิดว่าเค้ายิ่งได้ดีเท่าไร เค้าก็มีโอกาสจะเลือกได้มากกว่าเดิม 555 เวรกำ (แต่คิดจริง)
"ดีเลย จะได้ไม่เอาแต่เล่นเกมส์ เดี๋ยวเฟียซวางก่อนเน้อ อีต๋องกลับมาแล้ว" ฉันพูดตัดบท เพราะได้ยินเสียงกุกกัก หน้าห้อง อีต๋องคงกลับจากไปซื้อของร้านชำใกล้ๆแล้ว
"ก๊อกกๆๆ" มันเคาะประตู รัวอยู่หน้าห้อง ฉันรีบลาแฟนหนุ่ม ก่อนจะโดดจากโต๊ะคอม แจ้นไปเปิดประตูให้
"เคาะ เชื่ยไรขนาดนี้เนี่ย มาแล้ว" ฉันบ่น ก่อนจะปลดล๊อคกลอนประตุจากข้างใน
เปิดประตูออกไป นอกเสียจากไม่ใช่อีต๋องแล้ว กลับเป็นคนที่ฉันเกลียดแบบสุดๆ ตอนนี้ ไอ้โชค ผู้ชายแมงดา ปลิงสุบเลือดกระเทย กลิ่นเหล้าโชยคลุ้งมาจากตัวมัน ตามันแดงกล่ำด้วยฤทธิ์สุรา 1 ขวด ที่อุตส่าห์แบกมาด้วย
"แอนนนน อยู่ไหม เรียกแอนให้หน่อย" มันพูด น้ำเสียงยานคาง ฉันส่ายหัวให้
"ยังไม่กลับเลย โทรไปเบอร์มือถือละกัน" ฉันปฎิเสธ และจะไม่ยอมให้มันเข้ามารอในห้องเด็ดขาด กำลังจะปิดประตูใส่อยู่แล้ว แต่มันก็เดินเบียดตัวเข้ามาจนได้
เฮ้ยย นี่เมิงยังไงเนี่ย
มันมองฉันตาขวาง ดวงตาแดงกล่ำ ทำให้มันดูเหมือนปิศาจ มากกว่าคน
.....
-
:pigangry2: :pigangry2: บังอาจบุกห้องสุภาพสตรี :ฮึ่มม: :ฮึ่มม:เจี๋ยนเท่านั้นคับ :13223: :13223:
-
ลุ้นแทนแบะอะ
ท่าทางไอ้โชคจะมีจุดประสงค์ไม่ดีแน่ๆ เลย
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ฆ่าหมกห้องเลยคุณเฟียซ :pigangry2: :pigangry2:
ย้ากกกกกกกส์ :13223:
-
:fire:ข่ม....ขืนนนนนนนนนน!
-
:pigangry2: :pigangry2: :pigangry2:
-
เจ๊แบะ จะสู้ได้เปล่าเนี่ย :impress:
-
มาต่อได้แล้วค้าบบบบบ
เอาใจช่วยคุณแบะอยู่อะ
คนโพสต์ใจร้ายยยยยย
:o
-
5555 แกล้งพูห์เล่นดีก่า
แป๊บๆๆ เด๋วเอามาลงต่อให้ เด๋วอ่านเรื่องอื่นจบก่อง อิอิ :yeb:
-
ชิส์
ใจร้ายยยยยย
:angry2:
-
มาแว้ววววว อิอิ
กัวโดนพูห์ฆ่าซะก่อน 555
++++++++++++++++++++++++++++++++
ไอ้โชคทำหน้ากระลิ้มกระเหลี่ย และเริ่มพูดจาแทะโลมฉัน
"นี่ มีจิ๋.. ป่ะ ตัดทิ้งหรือยัง" มันไม่พูดเปล่า มีเอานิ้วมือมาแตะแขนฉันด้วย ฉันดีดแขนหนีออกในทันที ฉันคว้าโทรศัพท์ และออกมายืนหน้าประตู ฉันโทรไปเรียกอีต๋อง หวังจะให้มันกลับมาห้องอย่างด่วนมากถึงด่วนที่สุด แต่พอโทรไป กลับได้ยินเสียงโทรศัพท์มันดังอยู่ตรงหัวนอนนี่เอง ทำไงดีหล่ะเนี่ย ไม่รู้ไอ้โชคจะอยู่รออีกนานแค่ไหน ตอนนี้มันนอนกอดขวดเหล้าฟุบอยู่บนเตียง แต่มันก็ไม่ได้หลับนะ ยังทำตาปรือๆ และพูดจาดูหมิ่นฉันอยู่ตลอดเวลา
"เธออออ มีผัวววยังงง เฮอะะะ กรูถามไม่ได้ยินนนหรอ อีเวนนเอ้ย" มันสบถใส่ฉัน นี่ถ้าฉันไม่มีความอดทนมากพอ คงได้ต่อยปากแมงดาไปแล้ว โอ๊ยยย อยากจะไปเสียให้พ้นๆ แต่ก็ห่วงของในห้อง โน๊ตบุ๊คเอย กระเป๋าสตางค์ สร้อย แหวน กระปุกออมสิน ฉันเลยไม่กล้ากระดิกตัวออกนอกห้องเรย ได้แต่เปิดประตู หน้าต่างเอาไว้อ้าซ่า ไอ้โชคเอง ก็เริ่มเดินกร่างไปทั่วห้อง ทำเอาฉันผวา(ในทรัพย์สิน) ไปหมด
"เอ้ยย พี่ๆๆ เน็ตหลุดเปล่าอ่ะ" โอ้วว พระเจ้าเข้าข้างฉัน อีกฟากนึงของตึก ไอ้เต้เปิดม่านและตะโกนลอดบานเกร็ดออกมา
"เต้ๆๆๆ มานี่ๆๆ" ฉันกวักมือยิกๆๆ เรียกมาอยู่ด้วย
ไอ้เต้เอามือเกาหัว แต่ก็ยอมเปิดประตูห้องออกมาแต่โดยดี มันคงคิดว่ามาไม่นาน เลยใส่มาแต่กางเกงขาสั้น เสื้อกะรองเท้าแตะมันก็ไม่ใส่ (ไม่รู้ว่าใส่เกงในเป่า)
"อุ้ย ไอ้ขี้เมานี่ใครอ่ะ" ไอ้เต้ พูดเสียงดัง ฉันทำปากบอกมันแบบไม่มีเสียง
"อี ต๋ อ ง" พูดจบ ไอ้เต้พยักหน้า
"อยู่เป็นเพื่อนก่อน โน่นๆ ไปเล่นเกมส์เครื่องโน้นก็ได้" ฉันชี้มือไปที่โน๊ตบุ๊ค ซึ่งเปิดเกมส์ฉันค้างไว้ แต่ว่าตายไปแล้ว
ไอ้เต้พยักหน้า มันเดินเข้ามาในห้อง และนั่งอยู่ตรงโต๊ะคอม ไอ้โชคเห็นไอ้เต้ ก็พูดจากวนส้นตรีนนน
"ผัวอีนี่หรอ ไอ้น้องงง" ไอ้โชคพูด ชี้มือมาที่ฉัน ไอ้เต้คงฉุน มันผลักมือไอ้โชค แล้วพูดขึ้นว่า
"เกี่ยวอะไรกับเมิง" เต้พูดเสียงดัง ฉันลุ้นให้มันต่อยกัน เพราะอีกคนก็เลว อีกคนก็กวนประสาท ต่อยกันซะ เหมือนได้นกสองตัว
ไอ้โชคขนาดเมาๆ เจอไอ้เต้เข้าไปยังแหยง มันรีบเดินตุปั๊ดตุ๊เป๋ ไปนอนคว่ำลงบนเตียง ทำท่าทำทางยังกะจะอ๊วกรดเตียงฉันอีกต่างหาก ไอ้เต้ได้ใจ หันมายักคิ้วให้ฉันซะอีก เหอๆๆ ไอ้อ่อนเอ๊ยย ถ้าเมิงเห็นตอนกรูตบกะอีเบนซ์ แล้วเมิงจะหนาว ตบกันจนหนังหัวหลุดเรย เมิงเคยเห็นไหม
อีต๋องกลับมาจากนั้นอีกไม่นาน พอมันเห็นไอ้โชคนอนเมาอยู่บนเตียงเท่านั้นก็ถลาไปหาผัว ทำเป็นห่วงเป็นไย ยังกะมันป่วยมาร้อยปี ฉันหล่ะแอบหมั่นไส้ แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจมันไปซะง้าน ฉันเดินไปไล่ไอ้เต้ที่โต๊ะคอม
"กลับไปได้แล้ว จะเล่นมั่ง"
ไอ้เต้มองหน้าฉันเลย หุหุ แต่ก็ยอมละคอมประจำตำแหน่งฉันให้ แค้นมากหรอเมิง ถ้าแค้นมาก มาอัดกันในเกมส์เรยดีกว่ามา..
+++++++++++++++++++++++++++++++
จะว่าไปเต้นี่ก็น่ารักดีเนอะ :laugh3:
-
ขอบคุณคร้าบบบบบบ
แล้วก็รอลุ้นต่อไป
:yeb:
-
ยิ่งอ่านยิ่งมัน ศึกรักศึกรบ เหนื่อยแทนเจงๆ
:เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: รอดตัวไปนะครับคุณเฟียซ :13223: :13223: น่าจะเอาให้รู้อิทธิฤทธิ์ซะหน่อย :laugh3: :laugh3:
-
อุ๊ย เต้น่ารักเน๊อะ 555555+
โถ่ๆๆๆๆ คุณต๋องเอ๊ย รู้เขาหลอกแต่เตมใจไห้หลอก เห้อออ
-
คริคริ :kikkik: เต้น่ารักจังเลยอะ
:เฮ้อ: เฮ้ออออ คุณต๋องงงง
-
เศร้าเนอะ ผู้ชายนี่มันตอแหลหมดโลกเลยไหมอ่ะ
แค่อยากจะหาที่พักพิงใจยามท้อก้อยังไม่ได้เหรอ
เอาใจช่วยคุณแบะนะค้าบๆๆๆๆ สู้ๆเน้อปี้สาว เอาใจช่วยหลายๆเด้
:monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4:
-
ตลกไอ้เต้จริงๆ :kikkik:
-
ตอนแรกไอ้โชคจะขอนอนทีนี่ ก็คนมันเมาอ่ะนะ แต่อีต๋องรู้ดี ว่า เป็นไปไม่ได้... หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ได้ ฉันเห็นมันแบกร่างผัวมันซ้อนมอไซด์ ไปส่งกันอย่างยากลำบาก เท่านั้นไม่พอ อีต๋องต้องซักผ้าปูที่หนอน หมอน มุ้งใหม่ ทั้งหมด พรุ่งนี้ (ดูความเลวของฉันสิ นี่ไม่ได้รังเกียจเรยนะ แฟนเพื่อนอ่ะ)
/////
อากาศตอนเช้าของวันหยุดฉันช่างหนาวเย็น ท้องฟ้าไม่มีแสงแดดกลับแต่ปกคลุมไปด้วยเมฆฝนมืดครึ้ม มีสายฝนตกลงมาปอยๆ จริงๆแล้ว ตอนนี้ฉันควรจะนอนห่มผ้าห่มอุ่นๆ อยู่บนที่นอน มากกว่าจะต้องมานั่งเอาผ้าเย็นประคบอีต๋อง ที่เป็นไข้สูง และนอนตัวสั่นทั้งคืน
"นี่ ไหวไหมวะ" ฉันถาม อีต๋องนอนปรือตาอยู่บนเตียง ปากมันแดงจัด เพราะตากฝนตั้งแต่เมื่อคืนเพื่อไปส่งผัวกลับบ้าน
"อืออ" มันตอบเสียงอ่อยๆ มือก็ปัดเอาผ้าที่ประคบที่หน้าผากออกด้วยความรำคาญ เง้ออออ แล้วไข้มันจะลดไหมเนี่ย
อีต๋องพลิกตัวไปอีกข้าง ฉันดึงผ้าห่มคลุมให้มัน และกางร่มออกไปซื้อขนมครกหน้าปากซอยมาให้ เห็นมันชอบกิน ป่านนี้ร้านแกงคงวุ่นหน้าดู เคราะห์ยังดี ได้เด็กใหม่มาช่วยงานคนนึงแล้ว แต่ก็ยังทำอะไรไม่ค่อยเป็นอยู่ดี พี่แกแทบล้มทั้งยืน ตอนฉันโทรไปบอกว่าอีต๋องป่วยมาก ไปทำงานไม่ไหวน่ะ
กลับถึงห้อง ฉันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และหาอะไรยัดใส่ปากนิดหน่อย ก่อนจะเปิดเข้าไปเล่นเน็ต เหมือนวันว่างๆ ของฉันเหมือนเคย
"อ้าว" ฉันอุทานออกมา เมื่อสังเกตุเห็นว่า ไม่มีสัญญาณเน็ตปล่อยมา ไอ้เต้คงพักเครื่องคอมน่ะ
ด้วยความเกรงใจ ฉันเดินบุกตลุยไปจนถึงห้องไอ้เต้ หวังจะให้มันเปิดเราว์เตอร์ให้ซักที นี่มัน 7.30 น. แล้วนะเนี่ย คนจะเล่นเน็ต ไม่เข้าใจกันบ้างเลยยย
ไอ้เต้ตื่นแล้ว ฉันได้ยินเสียงมันอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ ร้องเพลงบ้าบอไรไม่รู้เสียงดังใหญ่โต ฉันไม่กล้าเข้าไปในห้องซะทีเดียว แต่ก็ตะโกนเข้าไปอยู่
"เต้............. ปิดคอมหรอ" (นี่ขนาดเกรงใจ)
"หาาาาาาา" ไอ้เต้ขานรับมา ทำนองว่าได้ยินไม่ถนัด มันเปิดประตูห้องน้ำและชะโงกหน้าออกมา
"ไม่ได้ปิดนะ แต่เน็ตเดี๋ยงไปตั้งแต่ตี 3 แล้ว ผมก็เล่นเกมส์ไม่ได้เหมือนกัน" พูดจบ ไอ้เต้ก็หยิบแปรงมาสีฟันต่อ
อิ๊บอ๋ายแล้วหล่ะสิ วันหยุดฉันทั้งวัน ไม่ได้เล่นเน็ตจะทำไงดี หวังจะเพิ่งไอ้เต้ให้จัดการให้ คงเปล่าประโยชน์ ฉันเห็นมันกองชุดนักศึกษาไว้ที่เตียง คาดว่าอาบน้ำเสร็จคงไปเรียนต่อไป
"เฮ้อออ เป็นไรว้าา" ฉันเดินเข้าไปดู ที่เราว์เตอร์ ขยับสายโน่น สายนี่ให้เข้าที่ หวังว่าจะกลับมาเล่นได้อีกครั้ง สายตาก็พลางไปสะดุดกับเศษกระดาษใบหนึ่ง เขียนด้วยลายมือ(ไอ้เต้)
เป็นข้อความหวานๆๆ ซึ่งจำไม่ได้แระ ว่าเขียนว่าอะไรบ้าง แต่..รู้ว่า เขียนถึง
"ผู้ชาย"
*-*
......
ตาเต้เริ่มยังไงๆ แล้ววุ้ย น่าสนใจ :haun5:
-
พึ่งตามมาอ่านรับ...ชีวิตอย่างกับละครแน่ะ :monkeysad2:
-
อร้ายยยย :myeye:
เต้เขียนถึงผู้ชายคนไหนเนี่ยยยย :kikkik:
*เต้ FC :-[
-
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขัดใจอย่างแรงงงงง
:pigangry2:
-
:laugh5: :laugh5: เขียนถึงครายน้า :fox2: :fox2:
-
เขียนว่าไรอ่ะ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
อยากรู้จัง
เต้โรแมนติคเป็นด้วยหรือ
:รักจัง11: :รักจัง11: :รักจัง11:
-
ตามอ่านอยู่สามชาติกว่า กว่าจะทัน
ตอนแรกนึกว่าจบแล้วซะอีก.....แต่ อ้าว ยังไม่จบหรอเนี่ย แฮะ ๆ :yeb:
-
สงสัยเต้คงจาเปน...
เหะๆ ขอไห้เปนอย่างที่คิดด้วยเต๊อะ เหะๆ
ปล. เต้น่าร๊ากกกก*
-
เข้ามารอความลับน้องเต้ครับ
:yeb:
-
เต้ ๆ ๆ เขียนถึง ปู้จาย :-[
เขียนถึงใครน๊อ หึ ๆ ๆ :loveu:
-
รอลุ้นอีกแระ ชอบค้างกันจังนะ
รมณ์เสีย เด๋วงับหัวเลยนิ
ตกลงเต้ เปน แมงอะหยังแน่อ่ะ
:sad3: :sad3: :sad3:
-
มาแย้ววว ปล่อยให้รอกันนานเลย คุณแบะไม่สบายแล้วก็งานยุ่ง ติดเกมส์ เนทเล่นไม่ได้อะ ประมาณนั้น
ต้อนรับน้องใหม่พงษ์กระพี้ กับเควินคุงคร๊าบบ ดีใจด้วยที่ตามอ่านทัน (ชาติเศษ) :laugh5: :laugh5:
Lullaby เป็นเต้แฟนคลับเหรอตัวเอง เป็นตามลูลู่ดีก่า ลูลู่ว่าไงว่าตามกัน จุ๊บๆๆ :give2:
หมูพูห์ ค้างเหรอ ใครทำให้พูห์ค้างงงง ปล่อยเองดิ o3
Age เขียนถึงใครอิฉันก็มะยู้ รออ่านต่อเน้อ
เรย์ที่ร๊ากก เต้อาจจะเป็นคนโรแมนติคก็ได้นา แต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจใครบังหน้า
น้องเริม (เอ้ย น้องราม) น้องรามคิดไรอยู่เอ๋ย แต่เต้ก็น่ารักเนอะ อิอิ
หมูพูห์ จารออ่านของเต้ แล้วความลับพูห์อะ เอามาเล่าสู่กันฟังหน่อยจิ หุหุ
Shumi นั่นจิ อยากรู้เหมือนกัน เต้เขียนถึงใครหนอ
Bebe จางับหัวใครเหยอ งับหัวคุณแบะเอาเน้อ 555
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในขณะที่ฉันเพ่งสายตาจับจ้องอยู่ที่เจ้ากลอนปริศนาบนกระดาษแผ่นนั้น ไอ้เต้ ก็เปิดประตูและทะยานเข้ามา
"เฮ้ยยย ทำไรอ่ะ" มันรีบคว้ากระดาษใบนั้นออกจากมือของฉัน "เหอๆๆ เสียมารยาท เรียนหนังสือมามั่งเป่าเนี่ย" มันด่าช๊านนน - -*
"อิโด่ ก็แค่เป็นเกย์ ทำเป็นต้องอายด้วย" ฉันกึ่งด่ากึ่งผ่าน มีแอบทำหน้าแฉล้มใส่มันนิดหน่อย
"ใคร ใคร เป็นเกย์" ไอ้เต้ทำบ้องแบ๋ว เดี๋ยวกรูตบขี้หูไหลเรย
"ไม่ต้องมาปิดหรอก เห็นนะ ว่าเขียนถึง ... " ฉันเว้นวรรคไว้ เพราะไม่แน่ใจว่าถึงใคร แต่ก็ทำนองนั้นแร่ะ
"ไม่ใช่เกย์ เสียหายนะเนี่ย" ไอ้เต้ทำหน้าบูด มันนั่งลงบนเตียง ทั้งที่ยังเช็ดตัวไม่แห้งดี มือมันยังกำกระดาษใบนั้นไว้แน่น ฉันเข้าใจและเห็นใจหัวอกเพศที่สามเหมือนกัน เวลานั้น ฉันเลยยย
"เกย์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ ไปบอกอีต๋องดีกว่า" ฉันหัวเราะร่วน วิ่งออกไปจากห้องไอ้เต้ รู้สึกเหมือนกับเก็บสตางค์ได้ 20 บาท ประมาณนั้น
+ + + + + + + +
บ่ายแก่ๆ ฉันพาอีต๋องไปโรงบาล เพราะไข้ไม่ลดเลยซักนิด มันตัวร้อนมากและไม่มีแรง ฉันแบกสังขาร ลากมันไปเกยตื้นไว้ท้ายรถมอไซด์รับจ้าง ก่อนที่ฉันจะนั่งตามไปอีกคัน จนถึงโรงบาล รอคิวอยู่ 2 ชั่วโมงครึ่ง (รพ.รัฐ) ก็ได้เข้าตรวจ
"เป็นอะไรมาครับ" หมอหล่อโคดๆ ถาม (นี่ถ้ารู้ว่าแมร่งเป็นไร คงไม่ถ่อมาถึงนี่หรอก หมอนี่ก็ถามแปลกๆ)
"มันเป็นไข้น่ะค่ะ ตั้งแต่เมื่อคืน ประมาณตี 3 ให้กินยาแก้ไข้ไป 3 ครั้ง ห่างกันทุก 4 ชั่วโมง ยังไม่ดีขึ้น เลยพามาหาหมอนี่หล่ะค่ะ" ฉันรีบพูดแย่งความสนใจ อีต๋องคนป่วย มองหน้าฉันอย่างเคืองๆ ใครดีใครได้โว๊ย
"เจ็บคอไหมครับ" หมอถาม อีต๋องพยักหน้า 10 ตลบ
"อืมม ไหนอ้าปากหน่อยครับ กว้างๆ ครับ" หมอสั่งอีต๋อง แล้วเอาไฟฉายส่องเข้าไปดูขี้ฟัน แค่ส่องไม่พอ ยังชะโงกหัวเข้าไปอีก ตั้งแต่เมื่อคืน อีนี่ยังไม่แปรงฟันเรย ฉันละสงสารหมอจริงๆ
"คอแดงเชียว" หมอพูด พลางจับโน่นจับนี่มาวัดมาตรวจอีต๋องอีกยกใหญ่ สรุปได้สุดท้าย ว่าต้องฉีดยา
"อ๊ายยย ฉีดยา ไม่อาวค่ะหมออ หนูกลัวเข็ม" อีต๋องออกจริต ระหว่างเข็ม กะส้นตรีนกรู เมิงจะกลัวอะไร ฉันมองหน้ามัน
"ฉีดตรงไหนคะหมอ ก้นหรอคะ" ขนาดมันป่วย มันยังแรดได้ขนาดนี้ ฉันก้มไปหัวเราะใต้โต๊ะแทบไม่ทัน หมอออกอาการอายๆ ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ คนอะไรก็ไม่รู้ น่าชัง
"ฉีดแขนก็พอครับ" หมอพูดยิ้มๆ ก่อนจะให้พยาบาลส่งเครื่องไม้เครื่องมือให้ ไม่เกิน 3 นาที ก็เสร็จเรียบร้อย
เฮ้อ เห็นหมอแล้วอยากป่วยมั่งจัง อยากเจอ เข็มใหญ่
หุหุ
* * * * * * * * * * * *
กลับถึงห้อง อีต๋องหลับปุ๋ย ไม่รู้ว่าด้วยฤทธิ์ยา อีฤทธิ์ราดหน้าจานใหญ่ที่เพิ่งโซ้ยด้วยกันเสร็จเมื่อตะกี้ เฮ้ออ วันหยุดฉันทั้งที กลับไม่ได้พักซะเรย ฉันเองก็โรยแรงบ้างเหมือนกัน กินราดหน้าเสร็จ จานชามยังไม่ทันล้าง ก็มานั่งเปิดละครซิทคอมยอดฮิตในสมัยนั้นดู พอไม่ได้ทันคิดอะไร ก็สบายใจดีเหมือนกัน ชีวิตเรามันก็อยู่ที่ตัวเรากำหนดเองแท้ๆ
ฉันผลอยหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาตอนสองทุ่มครึ่ง เพราะเอกโทรมาหาพอดี
"ฮัลโหลจ๋า" ฉันขานรับ
"หลับหรอ เหอๆ ถึงว่าไม่โทรหาเลย" เอกพูด ว่าไป ฉันก็ลืมโทรไปเลยเหมือนกัน วันนี้ยุ่งๆ ด้วย
"ต๋องเป็นไงบ้าง" เอกถาม
"ไปฉีดยามาเข็มนึงแล้ว นี่มันนอนอยู่ข้างๆ" ฉันบอกเบาๆ เพราะกลัวเพื่อนตื่น ตอนนี้กำลังหลับสบายๆ ไม่อยากรบกวนมัน
"อืมจ้า ตัวเองก็ระวังติดไข้นะ ดูแลตัวเองด้วย" เอกพูดอย่างเป็นห่วง
"จร้าา" ฉันตอบ แอบสุขใจเล็กๆ ตั้งแต่เกิดเหตุคราวนั้น เค้าดีกับฉันมาก ไม่มีเรื่องเจ้าชู้ เรื่องผู้หญิง หรือแม้แต่เรื่องหยุมหยิมมารังควาญใจฉันอีกเลย ตรงกันข้ามกลับห่วงใย และคอยเอาใจฉันตลอด ฉันชอบจังเลย
เราคุยกันไม่ได้เท่าไร ก็ต้องวางสาย เพราะฝนตกจ้ากลงมา ฉันรีบวิ่งไปเก็บผ้าขี้ริ้วที่ตากไว้ตรงระเบียง เสร็จแล้วถึงได้มาเก็บจานชามไปล้าง จากนั้นก็อาบน้ำ ก่อนนอนว่าจะเล่นเกมส์สักหน่อย แต่เน็ตก็ยังใช้ไม่ได้อีก เลยกลายเป็นได้นอนแต่หัวค่ำ ในรอบปีเรยนะเนี่ย
ZZZZZZZZZZZZ
-
:o9: :o9: ในที่สุดคุณน้องเต้ก็จะกลายร่างแล้วเหรอครับ :laugh3: :laugh3:
คุณแบะอยากไม่สบายเจงๆเหรอครับ อยากให้มีคนมาพยาบาลล่ะซิครับ o3 o3 o3
-
อร้ายยยยยยย
เรื่องคุณแบะไว้ก่อนเลยย
ตอนนี้อยากอ่านเรื่องเต้มั่กๆๆๆๆๆ :impress2: :impress2:
เขียนเป็นกลอนด้วยๆ :-[ ถึงใครหว่า o12
ปล. คุณแบะนี่งกเสมอต้นเสมอปลายเนอะ
เก็บตั้งได้ 20 บาท จะดีใจขนาดนั้นเลยอ่อเนี่ยย :try2:
ปล.2 คุณแบะหายไวไวน้า
-
:interest:อยากรู้เรื่องเต้อ่ะ :interest:
:impress:คุณแบะด้วนน้า หายเร็วๆ นะคร้าบ :impress:
-
เข้ามาตามอ่านเรื่องราวของเพื่อนสาวอิชั้นคร้า
เลิศไปเลยเคอะคุณเพื่อน o13
-
แง่งๆๆๆ คุณแบะอ่ะ มัวแต่เล่นเกมอ่ะงี้ก้อรอแย่เลยดิ
:o10: :o10: :o10: :o10:
-
ป๋ม ชื่อ พงษ์ระพี :o11: ต่างหากล่ะ อ่านชื่อ ป๋มไม่ถูก งอน o9
-
ถ้าคุณหมอแบบนี้ก็ยอมละคร้าบบบบบบบบบบบ
(http://i123.photobucket.com/albums/o287/gusschan/Formula%2017/5.jpg)
o13
-
เจ๊มูมู่ ปล่อยเป็ดเลยดูสิ o3
เรื่องเต้ อยากรู้จริง ๆ :impress2:
-
เข้ามารออีกวัน ชิส์
-
มาแว้ววววววววววววววว โทดทีรอนาน อิอิ
AGE อยากไปพยาบาลเจ้แบะแทนเหรอจ๊ะ อิอิ เราเห็นชื่อ age ในกระทู้ด้วยอ่ะ ใช่คนเดียวกันปะ
Lullaby ลูลู่ แหม อยากอ่านเรื่องเต้ขนาดนั้น ว่าแต่ลูลู่งกเหมือนเจ้แบะปะ หุหุ
Mumumama มีแต่คนอยากอ่านเรื่องเต้เนอะ เห็นอะไร Y อยากรู้ขึ้นมาเชียว อิอิ
Oaw_eang เจ้สอง คิดถึงเจ้มั่กๆ พักนี้มีแต่เพื่อนสาวเต็มบอร์ดไปหม๊ด ไม่ต้องเหงาอีกต่อปายย
Bebe เหตุผลเล่นเกมส์นี่ว่ากันไม่ได้นา 55 นี่ๆ มาต่อแย้ววไง พอดีเราว่าเจ้แบะยุ่งมากกว่าอะนะ
MRPongrapee กร๊ากกกกกกกกกก ไม่ได้ปล่อยเป็ดปล่อยไก่นะเฟ้ยย 5555
คือว่า เราแกล้งทำเป็นอ่านชื่อผิดต่างหากอะ แบบจะอ่านว่าพงษ์ระพี มันดูคุณชายไปหน่อยไง เลยต้องเป็นพงษ์กระพี้ จริงปะ หุหุ (แก้ตัวน้ำขุ่นๆ 55) อย่างอนเค้านะตัวเอง เด๋วเค้าเรียกใหม่ก็ดะ เรียก พงษ์กระพี้
ลูลู่ ชื่อ ลูลาบี้ เรายังอ่านเป็นลูลู่เยย เพราะมันน่ารักเหมือนมูมู่ไง เนอะๆๆ
หมูพูห์ เค้าบอกว่าหมอนี่หล่อสุดในประเทศเหรอ เราเคยเห็นหล่อว่านี้นา อิอิ อยากตรวจๆ
Shumi ตอกย้ำจริงนะ 5555 อยากรู้เรื่องเต้เหมือนกันเยยย จุ๊บๆๆๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ชีวิตแต่ละวันของฉัน ก็วนเวียนกันอยู่อย่างนี้ เผลอแป๊ปๆ ฉันอยู่พัทยามาครึ่งปีซะแล้ว พักหลังมานี้ เอกร้องขอจะมาพัทยาอยู่เรื่อย เราไม่ได้เห็นกันนานแล้วสินะ ได้แต่โทรคุยกัน ก็ยังดีนะ ที่เค้ายังมีใจ อยากเจอหน้าฉันบ้าง ไม่ใช่ดีแต่จะเหล่สาวกรุงเทพ
"วันศุกร์นี้ เค้าหยุดไม่ได้อ่ะ มีงานด่วนมาก" ฉันพูดเสียงอ่อยในโทรศัพท์ เพราะจำต้องเลื่อนนัดเอก ทั้งที่นัดแนะกันดิบดีมาเป็นอาทิตย์ๆ
"โห่ แล้วตัวเองหยุดได้อีกทีวันไหนหล่ะ" เจ้าตัวออกอาการเสียงเศร้า เค้าเองก็ตระเตรียมหลอกพ่อหลอกแม่ไว้ด้วยแล้วเหมือนกัน
"คงเป็นเสาร์หน้าเลยหล่ะ ลาวันเสาร์ และหยุดวันอาทิตย์ ลาวันจันทร์ต่อเลย ดีมะ ไม่อยากประชุมอ่ะ" ฉันพูดเป็นฉากๆๆ ถือโอกาสอู้งานไปในตัว (ปกติก็ไม่ค่อยได้ทำอยู่แล้วนี่นา - -*)
"จร้าา " เอกตอบสั้นๆ ง่ายๆ
น่าอายจริงๆ ไม่รุ้ทำไม ฉันรู้สึกตื่นเต้น ประหนึ่งว่ากำลังจะเสียสาวอีกครั้ง กระวีกระวาด เตรียมเสื้อผ้าใหม่ ขัดเนื้อขัดตัว เพื่อรอวันจะเจอหน้าเค้า ตอนนี้เรื่องบาดหมางเก่าก่อนไม่เคยมีอยู่ในหัวใจ ฉันลืมง่ายเหลือเกิน อาจจะเป็นเพราะ เค้าดีกับฉันมากด้วยล่ะมั้ง
กว่าวันเสาร์จะมาถึง คิดถึงตายเลย
ฉันเฝ้านับวันนับคืน ผ่านไปแต่ละวัน ๆ มันช่างนานเหลือเกิน
"นี่เมิงเป็นไรเนี่ย ไม่สบายหรอ" อีต๋องเป็นเดือดเป็นร้อน ไม่สบายบ้านพ่อเมิง นั่งยิ้มหวานอย่างงี้หรอไง คนกำลังคิดอะไรเพลินๆ เลยเสียอารมณ์หมด แต่กระนั้นก็ไม่ได้โกรธมันหรอก
"เอก กำลังจะมาหล่ะ" ฉันตอบเพื่อนดีๆ อีต๋อง ทำเหมือนไม่เชื่อ มันอุทานออกมา
"หาาาา เมื่อไร" ไม่รุ้จะตกใจไรนักหนา
"มะรืนนี้แล้ว" ฉันมองหน้ามัน เอกมันก็รู้จักอีต๋องเหมือนกัน แล้วนี่ก็ไม่ได้เจอกันนานแล้วสิ น่าจะให้ได้เจอกันอีกครั้ง
"เมิงไปเที่ยวกะพวกกรูด้วยไหมอ่ะ" ฉันถาม
อีต๋องเบะปาก
"ไม่" มันตอบ
"ทำไมหล่ะ กินฟรีนะเว้ย" ฉันเร้าหรือ
"กรูไม่ไปหรอก กรูเกลียดมัน" นี่คงเป็นเหตุผลจากใจ
และบทสนทนาของเราก็จบที่ตรงนี้
หลังจากได้ยินจากปากเพื่อนอย่างนั้น ฉันรู้สึกไม่ดีนิดหน่อย ในใจฉันคิดเอาแต่เข้าข้างเอก ฉันรู้ว่าเค้าผิดเต็มๆ แต่คนเรามันทำผิดกันได้ และเมื่อเค้ารู้ตัวว่าผิด เราก็ควรจะให้อภัยไม่ใช่หรอ ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าฉันคิดถูกหรือคิดผิด แต่ฉันเฝ้าคิดซ้ำๆ อยู่อย่างนี้ ตลอดจนวันเสาร์กำลังจะมาถึง
พรุ่งนี้แล้วสินะ
-
ลุ้นจนเยี่ยวเล็ดแล้วนะเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :impress:
-
:o :o คุณมู่มู่น้อยไปเหนผมที่ไหนเหรอครับ :haun5: :haun5: เลยรู้หมดเลยว่าผมร่อนไปทั่ว o3 o17 o3
-
คุณเอกกลับมาคราวนี้ คงไม่ทำให้คุณแบะผิดหวังอีกแล้วนะ
กระซิกๆ :impress: :impress:
ปล. หยั่งงี้แหละคุณพงษ์กระพี้ มูมู่เค้าแก่แล้ว สายตาฝ้าฟาง o16
เลยอ่านผิดอ่านถูกไปเรื่อย เนอะๆๆ :o10:
-
:o11: เข้าใจครับ เกิดมา ชื่อมีชาติมีตระกูลแบบนี้ หลายคนอาจจะไม่ชิน แต่ ป๋ม เข้าใจ :-[
คนไม่คุ้นเคย อาจจะเรียกผิด เรียกถูกไปบ้าง อภัยได้...อิ อิ
------------------------------------------------------ &&&-------------------------------------------
ว่าแต่ว่า คุณ แบะ ตัดสินใจดีแล้วเหรอคับ :confuse: คิดดีๆ เอาใจช่วยน่า... o15
-
ลุ้นๆๆๆๆๆ ต๋องนี่ยังไง ทีไอ่โชคนั่นมะเหนจะดีเลย ยังรับได้เลย
แล้วทำไมมะยอมอภัยให้เอกมั่งเนอะม่ายเข้าใจ คนเรามันมีผิดพลาดกันได้แต่อย่าพลาดบ่อยๆล่ะมันมะดีนะ
รอๆๆๆๆๆ นี่คือสิ่งเดียวที่พอจะทำได้ในตอนนี้
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ปล.ตอนนี้เจ้สอง เจ้เครียด เจ้สับสน เจ้กดดัน
เพราะเจ้ลุ้นจนเยี่ยวเลดไปแระ มามะมาเปลี่ยนแพมเพิสกันดีกว่า อิอิ
-
นี่คือแรงบันดาลใจ โอว ติดตามอ่านมาตั้งนาน เพิ่งรีพลายค่ะ อิอิ
-
:ped144:อย่าเสียใจและกังวลในสิ่งที่ตัดสินใจไปแล้ว คุณแบะ o16
o15 เชื่อว่าคุณต๋องต้องเข้าใจ o15
:impress2: ปล. เค้าไม่ได้แค่อยากรู้เรื่อง Y อย่างเดียวน้า มูมู่น้อย :o8:
-
ลุ้นๆๆๆๆๆ ต๋องนี่ยังไง ทีไอ่โชคนั่นมะเหนจะดีเลย ยังรับได้เลย
แล้วทำไมมะยอมอภัยให้เอกมั่งเนอะม่ายเข้าใจ คนเรามันมีผิดพลาดกันได้แต่อย่าพลาดบ่อยๆล่ะมันมะดีนะ
รอๆๆๆๆๆ นี่คือสิ่งเดียวที่พอจะทำได้ในตอนนี้
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ปล.ตอนนี้เจ้สอง เจ้เครียด เจ้สับสน เจ้กดดัน
เพราะเจ้ลุ้นจนเยี่ยวเลดไปแระ มามะมาเปลี่ยนแพมเพิสกันดีกว่า อิอิ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
หมายฟามว่าไงเคอะ "แพมเพิส" นะ? อย่างนี้มีเอนะเคอะคุณน้อง ชิส์ งอนแล้วนะตะเอง
-
นั่น เจ๊แกงอน แล้ว ไปปลอบเลย :laugh:
-
:oak: :oak: นั่งอ่านเรื่องเจ๊แบะ มา 2 วันเต็มๆๆ แล้วนี่อีก 1 วัน 1 คืนยังไม่ได้นอนเลยงิ :sad2: :sad2:
อ่านแล้วนึกถึงตอนเป็นกระเทยน้อยหอยสังข์เลยอ่า อ่านไปก็ฮาไป แต่หลังเศร้าไปหน่อย o7
ชอบครับ บอกได้เลยว่าชอบมาก นั่งอ่านจนตาดำไปหมดละ เหอๆๆ ก็ไม่นอน อ่านรวดเดียวจบ
จะว่าไปว่มาาคิดถึงพี่เอก(จ๊อด)จังเลยอ่า
-
คนเราก็มีผิดพลาดกันได้เนอะ
ขอแค่ว่า เขายังรักเรามากก็พอ
และพร้อมจะปรับปรุงตัวเอง
:o10:
-
แบะนี้เจ็บไม่รู้จักจำนะ
ชิส์
ลุ้นจนเยี่ยวเล็ดแล้วนะเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :impress:
เยี่ยวเล็ด หรือเยี่ยวเหนียวจ๊ะ คุณยายทวด
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก o17
-
มาแว้ววววว วันนี้ไม่ได้คุยด้วยเยย เด๋วมาคุยกับเพื่อนๆ วันหลังน้า
ต่อเลยดีก่า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันยืนรอเอก อยู่ปากทางพัทยากลาง จากที่คุยล่าสุด เค้ากำลังจะถึงในไม่เกิน 10 นาทีนี้
วันนี้อากาศร้อนจัด แดดพัทยาตอนเที่ยงๆ เนี่ยมันเหมือนกับฝันร้ายชัดๆ ฉันอุตส่าห์แต่งตัวมาซะสวย ตอนนี้เยิ้มไปด้วยเหงื่อไคล แป้งที่อุตส่าห์โบกมา เริ่มละลาย จากอารมณ์ตื่นเต้นใคร่อยากเจอ ผันแปรเปลี่ยนไป ตามอากาศที่ร้อนอบอ้าว
ในระหว่างที่ฉันเดินวนไปวนมาอย่างหงุดหงิดนั้น โทรศัพท์ก็ดัง เค้าโทรมา
"เอกลงรถแล้วนะ ให้ข้ามถนนไปเลยไหม" เอกถาม ฉันรีบชะเง้อมองไปที่ถนนใหญ่ เพราะรู้ว่าเราอยู่ห่างกันเพียงนิดเดียว และฉันก็เห็นเค้า ที่กำลังรอข้ามมาอีกฟากอยู่กลางถนน
"ข้าม มาเลยจ่ะ เค้าเห็นตัวเองแล้วเนี่ย" ฉันตอบ เอกเริ่มชะเง้อมองฉันมั่ง เราเห็นกันแระกันแล้ว ต่างฝ่ายต่างยิ้มไม่หุบ ยังกับเด็กหนุ่มสาวแอบจีบกันก็ไม่ปาน
เค้าวางโทรศัพท์ และรอจังหวะข้ามถนนมาหาฉัน เค้าจับมือฉันและเราเดินไปข้างหน้าด้วยกัน ด้วยมือที่ชุ่มเหงื่อ
"ร้อนมากเลย" เอกบ่น พลางเอามืออีกข้างโบกไปมา เพื่อจะได้ลมเพียงเล็กน้อยเข้าหน้าเข้าตา นี่หล่ะหนา พัทยา ฉันเชื่อว่าครั้งต่อไป เค้าจะแต่งตัวมาสบายๆ กว่านี้ วันนี้เค้าสวมเสื้อยืดสีดำ กับกางเกงยีนส์ขายาวสีดำ และรองเท้าผ้าใบ ดูแล้วอึดอัดแทน เมื่อเทียบกับฉัน ที่แต่งตัวปานจะแก้ผ้าเดินถนน
"ทำไม แต่งตัวโป๊จัง" เอกถาม หน้าบึ้ง เอ๋า ก็กรูร้อนของกรูนี่เนาะ ถามแปลกๆ - -"
"ที่นี่เค้าก็ใส่แบบนี้กันทั้งนั้นแร่ะ" ฉันแถ ออกไป ก่อนจะพลันเปลี่ยนเรื่องพูดไปเรื่องอื่น ฉันพูดโน่นพูดนี่ พูดไม่หยุดหย่อน จนถึงโรงแรม
เอกเช็คอิน และเดินจูงฉันไปจนถึงในห้อง ได้แอร์เย็นๆ ในข้างในห้องเข้าเลยค่อยสบายเนื้อสบายตัวเข้าหน่อย แต่นั่นก็ไม่นานเรย
เอกล็อคห้อง และวางกระเป๋าสัมภาระอะไรเสร็จ เค้าก็ถอดเสื้อ และกระโจนมาหาฉันที่นอนตากแอร์อยู่บนเตียง ความร้อนรุ่มเริ่มเกิดขึ้นมาอีกครั้ง และคราวนี้ ดูเหมือนจะร้อนกว่าตอนแรกเสียอีก
เนื้อตัวเราเบียดกัน จนไม่มีช่องว่าง
แล้วว....
...
..
ฉันก็จำอะไรไม่ได้เลย ต่อจากนั้น รู้แต่ว่าหมดเรี่ยวหมดแรง ตื่นมาอีกที ก็ล้างเนื้อล้างตัว ไปหาข้าวกินกัน
-
อ๊ากกกกกกกกกกกสสสสส
:angry2:
มาตัดเข้าหัวเตียงได้ไง
:o7:
ทำไงให้จำได้เนี่ยะ
o11
เล่ามาซะดีๆ
o11
-
ทำไมอะไรๆๆมันจะไวปานพระเอกนางเอกหนังไทยเอากันซะงั้น
10วิ มะทันไรอาบน้ำแว้ว เง้อ
ปล. เจ๊สองเค้าย้อเย่นนะ อย่างอลเค้าเรย เค้าผิดไปแร้ว เด๋วเอาลูกอมไปฝากหรือว่าเอาอมแย้มดี งิงิ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
"เค้าจับมือฉันและเราเดินไปข้างหน้าด้วยกัน ด้วยมือที่ชุ่มเหงื่อ"
ชีวิตเจ้คงไม่มีทางได้เจอเรื่องแบบนี้แน่นอน :sad2: (ยกเว้นเวลาโดนตำรวจจับตอนเล่นไพ่นะ อิอิ)
ปล. เบเบ้เคอะ รุ่นนี้ขอเป็นหมากอัดเม็ดได้มะเคอะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่แบะใจร้ายยยยย ยังอ่านไม่ทันไรเลย
ตัดภาพไปที่หัวเตียงซะงั้น ยังไม่ทันได้จิ้น อะไรเลยอะ
วัยรุ่นเซงเลย o9
ว่าแต่พี่เอกเข้ามากระโจนหาพี่แบะ แล้วก็กอดพี่แบะ แล้วหลับกันไปช่ายปะ
โถ่คิดว่าจะเกิดอะไร o18 o18
55555 :laugh: :laugh3:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดวิ่งออกกระทู้ไปอย่างไว :o12:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกสสสสส
:angry2:
มาตัดเข้าหัวเตียงได้ไง
:o7:
ทำไงให้จำได้เนี่ยะ
o11
เล่ามาซะดีๆ
o11
นายคนนี้หื่นน๊อะ
ว่ามั้ย
:o11:
-
เดินมาล้มโต๊ะ o9 (เนื่องจากขัดใจ ไม่ยอมเล่าฉากเด็ด ๆ) :o12:
-
:give2: :impress2: :like6:
-
555 รอฉากเด็ดเหรอ คุณแบะบอกว่ามีคลิ๊ปอะ เอาป่าววว 300 ร้อยบาทขาดตัว :laugh:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มื้อนั้น เราเลือกไปทานสุกี้กันที่ ฮอทพอท ตึกคอมพัทยาใต้ ได้เมนูมา เราก็แย่งกันสั่งใหญ่
"สั่งต้นหอมให้กินดีกว่า" เอกทำท่ากางเมนู และพูดลอยๆ
"เดี๋ยวโดนตบ" ฉันรีบดัก เค้ารู้ฉันเกลียดต้นหอม
"เอากระเทียมยัดปากซะหรอก" ฉันเอาคืน เอกทำหน้า ยี้ เหอะๆ คนบ้าไร ไม่กินกระเทียม ทำอย่างกะเป็นแดร็กคูล่า
"กินข้าวเสร็จ ไปไหนต่อ" เอกยื่นหน้ามาถาม ในขณะที่เราสั่งอาหารกันเสร็จเรียบร้อย และรอลุ้นว่าเค้าจะมาส่งอาหารเกิน 5 นาที
"ไปไหนอีกอ่ะ ดูหนังหรอ" ฉันถาม เอกส่ายหัว คงเบื่อแล้ว
"ไม่เอาอ่ะ อยากอยู่กับตัวเองสองคน" (แล้วมันพากรูออกมานอกบ้านทำไมเนี่ย - -*)
"ฮิ้วววววว พอแระ จาอ๊วก" ฉันพูด พนักงานนำอาหารมาเสิรฟพอดี อย่างแรก ก็คือ หมี่หยก ( 1 นาทีกว่าๆ เอง แหม มันทำยากซะขนาดนั้นนี่นะ จับใส่จาน โรยกระเทียมเจียว) และอาหารจานอื่นๆ ก็ตามมาเป็นทอดๆ ฉันไม่ค่อยจะได้กินอาหารอย่างนี้บ่อยๆ หรอก แต่วันนี้เราสองคนก็ช่วยกันซัดเข้าไป จนอืดมาถึงคอหอย จ่ายเงินกันเสร็จ ยังลุกเดินไม่ขึ้นเรยทีเดียว เฮ้ออ แล้วยังงี้ ตอนกลางคืน เราจะไหวกันไหมเนี่ย ....
เรากลับมาถึงห้องอีกครั้ง ตอน 3 ทุ่ม อาบน้ำอาบท่าเสร็จ เรามีอะไรกัน แต่นั่นมันไม่ใช่ไคล์แม๊กซ์ อยากรู้ไหม ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนเที่ยงคืน
.................
เที่ยงคืนของวันนั้น ฉันหลับๆ ตื่นๆ อยู่ตลอด เพราะเอกนอนพลิกตัวไปมาไม่ได้หยุด ฉันคิดว่าอาจจะไม่คุ้นที่ หรือไม่ก็แอร์เย็นเกินไป ทำให้เค้านอนไม่หลับ ฉันเองช่วยเค้าแค่ห่มผ้ามาคลุมให้ แต่ด้วยความเหนื่อย ฉันก็ผล็อยหลับ แล้วก็ตื่น เป็นอยู่อย่างนี้
แสงไฟในห้องดับสนิท ฉันได้ยินเสียงหายใจฟืดฟาดของเอกดังอยู่ข้างๆตัว เค้าเหมือนเด็กที่กระวนกระวายตื่นเต้นกับอะไรซักอย่าง ฉันรู้สึกว่าเป็นอย่างนั้น แต่ฉันไม่ได้ลืมตามาดูเค้าซะทีเดียว ซึ่งนั่นคงทำให้เค้าเข้าใจ ว่าฉันหลับไปนั่นเอง
(พูดแล้วน้ำตาจะไหล)
แน่นอน ฉันยังไม่หลับสนิท ฉันยังรู้สึกได้ ว่ามีโทรศัพท์เรียกเข้ามาหาเอก เที่ยงคืน 10 นาทีน่าจะได้ โทรศัพท์มันไม่ดังเหมือนปกติ แต่กลับเป็นตั้งสั่นเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เอกรับโทรศัพท์แทบจะทันทีที่รู้สึกว่ามันสั่น เค้าพูดกระซิบกระซาบ แล้วค่อยๆ ก้าวลงจากเตียงอย่างเบาที่สุดในชีวิต เดินไปนอกห้อง (ด้านนอกเรย ปิดประตูเสร็จเรียบร้อย)
ฉันลุกจากเตียงทันที และพยายามเดินตามสัญญาณเตือนภัยที่ดังก้องในจิตใจ ฉันเริ่มหายใจขัดๆ และรู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เอกคุยอยุ่แค่หน้าประตู เพราะฉันเห็นเท้าเค้าจากช่องประตูด้านล่างเล็กน้อยจากด้านใน
ฉันเดินเข้าไปให้ใกล้พอที่จะได้ยิน ว่าเค้าคุยอะไร กับใคร
"ไม่สบายครับ"
"กินยาแล้วครับ"
"ปวดหัวมากเลย"
"พรุ่งนี้จะไปหาหมอ 5- 6 โมง เย็นจะโทรหานะ" (กำหนดการออกจากพัทยา บ่ายสอง ถึงกรุงเทพก็คงประมาณนี้)
"ขอโทษด้วยนะ ไม่ได้โทรหา ปวดหัวมากจริงๆ"
"เอกนอนก่อนนะ พรุ่งนี้จะโทรปลุกนะ"
"บ๊ายๆๆ ครับ จุ๊บๆๆ"
ฉันไม่ได้จดจำคำพูดทุกๆ คำ แต่เท่าที่ยกตัวอย่างมาทั้งหมดนี้ ไม่ผิดแน่ ฉันโกรธจนตัวสั่น อยู่อีกฟากหนึ่งของประตู มือไม้ ฉันสั่นไปหมด น้ำตาปริ่มๆ จะไหลอยู่นาน ก่อนจะหล่นลงมาทีหล่ะแหม่ะ สองแหม่ะ
กรูโง่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงนี้ดังก้องในกมลสันดารของฉัน และห้ามมันให้หยุดก็ไม่ได้ ผู้ชายอะไร ทำไมมันถึงได้เลวซ้ำเลวซ้อนได้อย่างนี้
ฉันยิ่งคิดก็ยิ่งร้องไห้ ไม่รู้จะเอายังไง จะทะเลาะกันให้โรงแรมแตกไปเลยไหม
ถึงจะไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไร
แต่
ฉันเลือกวิธีนี้ ในตอนนั้น
+++++++++++++++++++++++++++++++
:serius2: :serius2: :serius2: เอกทำม้ายยย ทำไมเป็นคนแบบนี้
เป็นตรูจะเข้าไปเฉ่งต่อหน้าเลย ถามให้มันรู้แล้วรู้รอด เอาไงกันแน่เนี่ย
เจ็บนะ คนรักมาหลอกกันได้เนี่ย :monkeycry4: :เศร้า1: :impress3: :เฮ้อ:
-
อ้าว อาละวาดยังไงหว่า :sad5:
-
อ่านแล้วปวดใจ ยังต้องทนเจ็บแล้วเจ็บอีกสักกี่ครั้งจึงจะตัดใจกันได้
o7 o7 o7
-
:amen: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เกลียดผู้ชายเจ้าชู้ ตายซะไอเลววววววววววววววววว o18
-
ไอ้ผู้ชายเฮงซวยเอ๊ย น่าสงสารคุณแบะ อ่ะ โดนหลอกอีกแล้ว มันจะอะไรกันนักกันหนานะ
ไอ้คุณเอก ถ้ามีคนอื่นแล้วจะมาหลอกแบะอีกทำไมมะเข้าใจ สงสัยเปนคนได้หน้าไม่ลืมหลัง
เฮ้อๆๆๆๆ เศร้า
ปล.เจ้ หมากอัดเม็ดทำมะเปงอ่ะ เอางี้ดีกว่า เด๋วไปตำหมากสดๆให้กินถึงที่เรย อิอิ
ชอบเจ้จัง จุ๊ฟๆๆ
:o9: :o9: :o9: :o9: :o9:
-
เอางี้ดีไหมพี่น้อง?
ดักตบตาเอกเลย ดีไหมเค๊อะ?
ทำไมเปนคนแบบนี้ เลวเจรงๆ
เปนกะลังใจไห้คุนแบะ (อาละวาดไห้สำเร็จนะคับ)
ปล. เชียร์เต้สุดใจขาดดิ้นคับ พี่น้อง กร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
แล้วแบะก็...
ให้เอกหลอก
ชิส์
จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:serius2: :serius2:
-
o12 ครั้งแรกถือว่าไม่ตั้งใจ :angry2:ครั้งที่สองนี่ถือว่าจงใจ o18 o18อย่างนี้อย่าอยู่ให้ทรมานตัวเองเลยนะครับ :o12: :o12:
-
เข้ามาดูความเคลื่อนไหว
ทุกคนสงสัยไหมว่า ที่ ตาเอก มันแอบไปคุยด้วยนะ เป็นใคร? เจ้อยากรู้
ปล. เบเบ้เคอะ ถ้าชอบเจ้ขนาดนั้น รับเจ้ไปเลี้ยงไว้ดูเล่นที่บ้านดีไหมเคอะคุณน้อง :laugh3:
-
ยังงี้ต้องมีเคลียร์ แหม๋ ก่อนวางมี จุ๊บๆๆ กันด้วย o12
แบะไม่น่าใจอ่อนเลย เฮ้อ :เฮ้อ: อะนะ ความรักมันทำให้คนตาบอด
ปล. ไม่เคยเชียร์เอกมาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว ทำให้แบะเสียใจมาตลอด มันน่า :beat: เจง ๆๆ
-
มาแว้ววว ตอนแรกเรายังแอบรู้สึกดีนะที่คุณแบะกลับไปคุยกับเอกอะ
แต่แบบพวกผิดซ้ำซากนี่ อยากตบๆๆๆๆๆ :angry2:
ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนี่ไม่รู้แฮะ เดาว่าเป็นน้องคนนั้นที่กรุงเทพ กิ๊กเก่า แต่ก็อาจเป็นคนใหม่ก็ได้มั้ง
ต่อดีก่า อีกจิ๊ดๆๆๆนึงนะ อิอิ
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันรีบปาดน้ำตาออกจากหน้า เห็นเค้ายืนอยู่หน้าประตูยังไม่เข้ามา ฉันรู้ว่าเค้ากำลังทำอะไร ลบเบอร์ออกน่ะสิ แต่คงไม่ทันแล้วหล่ะตอนนี้
เอกบิดลูกบิดประตูเข้ามา เค้าเห็นฉันนั่งอยู่ปลายเตียง สีหน้าเค้าเหมือนเห็นผีก็ไม่ปาน
"เอก คุยกับใคร" ฉันถาม ไม่มองหน้ามันสักนิด
"เปล่า" เอกตอบไม่เต็มเสียง ก่อนจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น เค้าเดินเข้าไปในห้องน้ำ ฉันลุกเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ ดัง ปังๆๆ
"เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ เมิงไม่ต้องมาโกหกกรู กรูได้ยินที่เมิงคุย เปิดออกมาเดี๋ยวนี้" ฉันตะโกน และกระหน่ำเคาะประตูปังใหญ่ๆ อยู่หลายครั้ง ไม่มีเสียงตอบรับจากข้างใน ยิ่งเพิ่มความเกลียด (ไม่ใช่โกรธ) ให้ฉัน อย่างที่ชีวิตนี้ไม่เคยเกลียดใครเท่านี้มาก่อน
พอฉันเงียบไปแป๊ปนึง เอกก็เปิดประตูออกมา มันร้องไห้ และคำแรกที่มันพูดกับฉัน ก็คือ
"เอก ขอโทษ" มันพูดน้ำตาอาบหน้าซึ่งไม่มียางอายของมัน ฉันเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก พูดง่ายดีนะ น้ำตาฉันไหลออกมาเหมือนท่อประปาแตก อยากจะด่าก็ไม่รุ้จะไปสรรหาคำด่าจากไหนมาทำให้มันรู้สึกได้ อยากตบหน้ามัน ก็ขยะแขยงตัวเอง
"ยังไงก็ขอให้เอกได้เป็นเพื่อนเฟียซละกันนะ ขอร้องหล่ะ ครั้งสุดท้าย" ปากมันยังพร่ำไม่หยุด ไม่ฟังมันซักนิด ฉันลุกไปหอบกระเป๋ากับเสื้อผ้าบางส่วนที่มันเอาออกมาแขวนไว้ เปิดประตูโยนเหวี่ยงไปหน้าห้อง ข้าวของกระจัดกระจายตกเกลื่อนลงกับพื้น เพราะไม่ได้รูดซิปกระเป๋าเอาไว้
"เมิงกลับไปเดี๋ยวนี้ ไอ้ สั...ต" ฉันตวาดเสียงดัง จนแม่บ้านที่เข้ากะกลางคืนพากันรุมมองมาที่ห้องเราสองคน
เอกมันร้องไห้จนตัวสั่น มันเข้าไปหยิบพวกนาฬิกา กระเป๋าสตางค์ ใส่รองเท้า และก็เดินออกจากห้อง เค้ายืนอยู่หน้าห้อง ไม่เก็บของ และร้องไห้ไม่หยุด เค้าหันมาเหมือนจะบอกอะไรกับฉัน แต่
"ปังงงง" ฉันเหวี่ยงประตูปิดดังปัง ล็อคกลอน และไม่สนใจสักนิด ว่ามันจะกลับบ้านได้ยังไงตอนตี 1
ช่างหัวแมร่งมัน..
++++++++++++++++++++++++++++
อ่านตอนนี้แล้วแอบสงสัยว่าเอกจะพูดอะไร หรือมีอะไรปิดบังอีก
แต่ไม่รู้ ให้มันสำนึกซะบ้าง สะจายยย o13
-
:angry2: ฆ่ามันให้ตายไปเล๊ย คุณแบะ o12
o9 เจ็บแล้วต้องจำน้า o9
-
อร้ายยยยยย
ไม่ได้เข้าหลายวัน
ทำไมเอกเป็นคนหยั่งงี้เนี่ย
:sad5: :sad5: :sad5:
เฮิร์ทททททททท
คุณแบะอย่าไปให้อภัยมันอีกนะ :angry2:
-
โอวววว มากันไวมั่กๆๆๆ
ตอนนี้อยู่ในโหมดแค้นแทนคุณแบะ :angry2:
อย่าเพิ่งเฮิร์ทไปนะจ๊ะ ลูลู่กับมูมูมามา ที่ร๊ากกก (ตรูยังไม่เข็ด ยังอยากเรียกชื่ออังกฤษชาวบ้านเป็นภาษาไทยอีก) :try2:
-
ใจเย็นๆ นะครับ.. เป็นแฟนกันไม่ได้ แต่ ก้อน่าจะเป็นเพื่อนกันได้นะครับ :o11:
-
เลวเกินจะทน ครั้งแรกอืมผิดพลาดได้ โกหกเรื่อย ๆ ไม่ต้องไปสงสาร เอามันออกไปจากชีวิตเลย เลวร้ายจริง ๆ
สงสารเจ๊แบะ :sad2: (Emo ตบ ๆ ไม่มีแฮะ อยากได้ ๆ :dont2:)
-
อ่านแล้วเห็นภาพเลยอ่ะ
เอกยืนร้องไห้ตัวสั่นๆ เง้ออออ (แอบกลัวแทน)
แต่ก้อสาสมแล้วนิคับ?
ไปตายซ๊ะ!
รออยุ่เน้อ พี่น้อง
-
:angry2: ฆ่ามันให้ตายไปเล๊ย คุณแบะ o12
o9 เจ็บแล้วต้องจำน้า o9
ไม่ทีทางจำได้หรอก
ผู้ชายมาง้อเขาหน่อย ก็ใจอ่อนยอมเขาอีก ชิส์
-
อยากจะเข้ามาบอกว่า แบะใจร้อนเกินไปหน่อยแล้วมั้ง (ซึ้งเจ้ก้เคยทำอย่างนั้นเหมือนนกัน อิอิ)
เจ้ทายว่า เอก มันมีความจำเป็นบางอย่างอยู่
แบะรู้ไหม ผู้ชายถ้ามันไม่รักเรา น้ำตาแม้เพียงหนึ่งน้อยเราก้ไม่ได้เห็นของมันหรอก
เชื่อเจ้สิ
จาก อิเจ้ ที่เคยเดินบนเส้นทางนี้มาก่อน o7
-
อยากจะเข้ามาบอกว่า แบะใจร้อนเกินไปหน่อยแล้วมั้ง (ซึ้งเจ้ก้เคยทำอย่างนั้นเหมือนนกัน อิอิ)
เจ้ทายว่า เอก มันมีความจำเป็นบางอย่างอยู่
แบะรู้ไหม ผู้ชายถ้ามันไม่รักเรา น้ำตาแม้เพียงหนึ่งน้อยเราก้ไม่ได้เห็นของมันหรอก
เชื่อเจ้สิ
จาก อิเจ้ ที่เคยเดินบนเส้นทางนี้มาก่อน o7
แล้วก็โดนแมทหลอกเหมือนเดิมใช่ป่าววว อิเจ้
ชิส์
พวกเจ็บแล้วไม่รู้จักจำ
-
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่จริงนะเคอะทุกคน ไม่ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
-
o17 o17 ม่ายช่ายอารายเหรอครับเจ๊สอง o3 o3
-
สงสารเจ๊สอง โดนรุม :impress:
แต่ก็นะ :laugh:
-
อย่าลืมนะว่า แบะห่างเอกมานานแค่ไหน
ช่วงเวลาที่เขาไม่มีใคร มันก็เหงาได้
แต่ถ้ากลับมาคบกันจริงจังแล้วเขายังทำแบบนั้นก็มันก็อีกกรณีหนึ่ง
:o12: :o12: :o12:
-
เย้ๆ อย่างน้อยก็ยังมีคนคิดไปแนวๆ กะชั้น o4
-
เพิ่งอ่านทันอ่ะคับ
อ่านแล้วก็นะ โอย...เจ็บจัง :sad2:
พี่เอกใจร้ายอ่ะทำพี่แบะ เจ็บแล้วก็เจ็บอีก เมื่อไหร่จะหยุดซะที...
ทำเค้าเจ็บแล้วก็ร้องให้ซะขนาดนั้นทุกครั้งที่ขอโทษ --------->หมายความว่างัยคับ :confuse:
บางทีก็เหมือนพี่เอกจะมีเหตุผลอยู่ลึก ๆ ถึงทำแบบนั้น เพราะครอบครัวรึเปล่า เจ๊สองคิดคล้ายผมมะคับ
ใจร้อนไปหน่อย ผมก็ว่างั้น แต่เพราะมันมีเหตุจูงใจทุกครั้งนี่ซิ
ตอนนี้ห่างบ้านก็อาจใช่คับ แต่เมื่อก่อนอยู่ด้วยกันยังทำเลยคับ กับยัยพลอยงัย ลืมแล้วรึคับ :3125:
-
เป็นเพราะครอบครัวหรือเปล่านั้นเจ้ไม่แน่ใจนะ
แต่ก็ไม่ปักใจเชื่อหรอกนะว่า เอก กลับมาหาแบะอีกครั้งเพียงเพราะเรื่องอย่างว่าเท่านั้น ในเมื่อ เอกออกจพะหน้าตาดี หา ชะนีแท้ชะนีเทียมได้ง่ายเหมือนแกะซองมาม่าขนาดนั้นจริงมะ แล้วแบะเองก็ไม่ได้มีอะไรดีมาก(?)พอที่เอกจะขาดเสียไม่ได้หรือว่าเอกจะหาข้อดี(ของแบะ)เหล่านี้ไม่ได้จากคนอื่นๆ
จะบอกว่า...วัวเคยขามาเคยขี่....แน่เหรอ ด้วยสาเหตุนี่จริงๆ นะเหรอที่เอกจำต้องกลับมาหาแบะ เพียงด้วยเรื่องแค่นี้จริงๆ นะหรอ
เจ้ว่าเรื่องนี้มันมากกว่านั้น แต่ยังไม่กล้าฟันธงว่าเรื่องอะไร ขอเจ้ตามอ่านต่อไปก่อนนะว่ามันจะเป็นอย่างที่เจ้คิดจริงๆ หรือเปล่าแต่เจ้ว่า ครอบครัว ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่มำให้เอกต้องทำอย่างนี้....คบชะนีแท้บังหน้าต่อไป
เรื่องนี้มันชักจะดราม่าถูกใจเจ้ขึ้นไปทุกวันเสียแล้วสิ ไม่ได้มีแต่หวานแหววไปวันๆ o3
-
พูดยากนะ จะว่าเอกไม่รักคุณแบะเลยก็ไม่น่าใช่ อย่างเจ้ว่าเอกมีตัวเลือกมากนะ แต่ก็ยังเลือกที่จะอยู่กับคุณแบะมานาน
อาจจะเป็นเพราะครอบครัว สังคมรอบด้าน แล้วก็เพราะความไม่หนักแน่นโลเลของคุณเอกนั่นแหละ ที่ไม่มั่นคงพอที่จะอยู่กับคุณแบะ
เห็นผู้หญิงสวยๆ ให้ท่าหน่อย ทนไม่ได้ซะแล้ว
แต่ยังไงเอกก็คงรู้สึกผิดอยู่มากแหละ ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วจะลงเอยยังไง เอาใจช่วยทุกคน
รออ่านต่อแล้วกันจ้า สงสารหมดเลยอะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้า ด้วยความรู้สึกของคนครึ่งเป็นครึ่งตาย มีคราบน้ำตาเกาะเต็มเบ้าตาสองข้าง ในหัวราวกับมีคนบรรจุแท่นเหล็กหนักหลายตัน ฉันประคองตัวเองให้ลุกนั่งลงบนที่นอน นาฬิกาข้อมือของฉันที่ถอดวางเอาไว้ข้างหัวเตียงบอกเวลา 5.40 นาฬิกา ฉันเตรียมลุก เพื่อที่จะต้องก้าวไปสวมอีกหนึ่งบทบาทในชีวิต ในขณะที่อีกฟากหนึ่งของจิตใจ ก็ยังจมลงอยู่กับเรื่องอับปรีย์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
ฉันอยากจะฆ่ามันจริงๆ
******************************************
พรหล้า ณ แจงแวง
ขอเสนอ
ละครชีวิต
"อกกระเทยกลัดหนอง"
ตอน จบ (กัน) เจ็บๆ
******************************************
"เฟียซๆ โทรศัพท์" พี่นิ่ม บรรจงยื่นโทรศัพท์ที่ต่อขึ้นมาจากข้างล่าง ฉันพรั่นพรึงทุกครั้งที่ต้องรับ แต่คงไม่ใช่มันโทรมาหรอกนะ มันคงไม่ด้านพอ
"สวัสดีค่ะ เฟียซรับสายค่ะ"
"....(เงียบ)...." อีกฝ่ายกลับไม่พูดอะไร ฉันทวนประโยคเดิมอยู่อีกครั้ง ก่อนจะวางกระแทกมันลงดัง ปัง
ต้องมันแน่ๆ มีมันแค่คนเดียว ไม่จบอีกใช่ไหม เมิง ฉันเดือดพล่านในหัวใจ คิดมากอยู่จนเครียดจัดไม่รู้ตัว ฉันลืมสังเกตุตัวเองไปเสียสนิท ว่าต้องทานยาแก้ปวดหัวอยู่ทุกวัน วันละ 2 เม็ดๆ ติดกันเป็นอาทิตย์มาแระ
"จะเอายังไงกับกรู ชิส์" ฉันบอกตัวเองเบาๆ อย่างฉุนเฉียว พยายามจะไม่สนใจ แต่ก็ทำไม่ได้ ฉันต่อโทรศัพท์ไปถามน้องประชาสัมพันธ์ข้างล่าง
"เมื่อกี้ใครโทรหาพี่หรอ" ฉันถาม
"เอ่อ หนูไม่ได้ถามน่ะค่ะ" น้องตอบกลับมา
"ผู้ชายใช่ไหม" ฉันเร่งเร้าคำตอบอย่างร้อนใจ
"เหอะ เปล่าค่ะ ผู้หญิงค่ะ" น้องรีบตอบ ท่าทางลนน่าดู เฮ้อออ ค่อยยังชั่ว นึกว่าใช่มัน โล่งอกไปได้เปราะนึง
"ขอบใจจ่ะ" ฉันบอกน้องก่อนวางสาย ค่อยสบายใจขึ้นมาได้อีกหน่อย ไม่งั้นคงไม่มีกะใจจะทำงานต่อไปแน่ๆ
ฉันถอนหายใจ และเริ่มลงมือมุ่งมั่นจะทำงานอีกครั้ง ในทันทีทันใด ก็มีเมสเสจส่งตรงมาถึง มือถือของฉัน ฉันกระอักกระอ่วนใจอีกหน ก่อนเปิดอ่าน
ต้องไม่ใช่มัน
ต้องไม่ใช่มัน
ต้องไม่ใช่มัน
ฉันบอกตัวเองในใจ เป็นจังหวะพอดีกับหายใจเข้าออก ฉันตัดสินใจ กดอ่านเมสเสจ
"อ ย่ า ม า ยุ่ ง ก ะ ผั ว ก รู อี ก นะ อี ตุ๊ ด โ ร ค จิ ต"
คงยากเกินกว่าจะเป็นเรื่องส่งผิดเบอร์สินะ
ฉันคว้าโทรศัพท์มือถือ เดินตรงไปที่ระเบียงนอกอาคาร
และโทรกลับไปเดี๋ยวนั้น
.....
-
:sad3: :sad3: :sad3:
ทุกคนต่างมีหัวใจกันทั้งนั้น
:o12: :o12: :o12:
-
:sad5:
ง่า
บางทีการปกป้องก็มาในรูปของความเจ็บปวด
เพราะถ้ายังเหมือนเดิมอยู่ อาจจะต้องเจ็บหนักยิ่งกว่านี้ก็ได้
:o12: :o12: :o12:
-
ไม่ชอบเบะอะดูหยิ่งๆ
-
สงสารแบะอ่ะ เจ็บซ้ำซากอยู่นั่นแหละ :impress:
ปล. โทรไปเอาคืนเลยค่ะ :laugh:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
อินังชะนีช่างกล้า
ตุ๊ดส์โรคจิตหรอเคอะ? ต๊าย! พูดมาได้
นี่ๆๆๆๆๆๆๆ หล่อน ว่างๆ ก็ลองไปซื้อ "แลคตาซิส" มาใช้บางนะ แล้วก็ลองดูสิว่า ถ้าหล่อนดีจริง ใยสามีหล่อนต้องแถแทดๆ ออกมานอกบ้าน มาหาคนที่หล่อนเรียกอย่างจิกกัดข่มเหงประณามหยามหมิ่นว่า "ตุ๊ดส์"
หล่อนเป็นชะนีแท้ๆ ใยสามีหล่อนถึงต้องวิ่งโร่มาหาตุ๊ดส์อย่าง "แบะ" เพื่อนสาวของชั้น
อิชั้นขอเตือนนะเคอะว่า....ชะนีเคอะ ผู้ชายมันมีเท้าและสมองกับ.....ที่ไม่รู้จักอิ่มอีกหนึ่งอัน
ถ้าหล่อนคิดจะมัดใจชายแล้วหละก็.....มันมากกว่าการส่งเมสแสจโสโครกมาให้ชั้นอ่านยะ
ตุ๊ดส์อย่างชั้นขอเตือน
นังชะนีไม่มีแก่นสาร ชิส์ o12
-
อืม ท่าทางเจ๊สองจะโมโหมากกว่า แบะ อีกนะเคอะ o3
ชะนีอย่างนี้ต้องจับตบล้างน้ำค่า o13 คริ คริ
ปล.เข้ามาสิงสถิตย์อยู่เว็ปนี้ จนลืมไปแล้วว่าตัวเองก็ชะนี ว้า แย่จัง :o7:
-
ทำไมชะนีตัวนี้เสียสติจัง
สงสัยชอบหาเรื่องเจ็บตัว
คุณแบะ เอ๋ หรือจะคุณเฟียซ
นัดวันมาเลย จะไปลุยแมร่งให้แหกไปเลย
ชิส์
:angry2:
-
โอววววววว เพื่อนๆ ทั้งหลาย ด่าได้แสบกันดีเหลือเกินคะท่าน o13
แต่นังนี่มันสมควรโดนด่าคะ ฆ่ามานนนนนนนนนน :angry2:
++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันรู้สึกร้อนไปทั้งตัว และก็ครั่นอยากรู้ไม่แพ้กับทุกคน
"ฮัลโหลคะ" ฉันทักทาย แต่อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรกลับมาอีกตามเคย ฉันได้ยินเพียงเสียงทีวีเจื้อยแจ้ว และมีเสียงหัวเราะของผู้หญิงอีกสองสามคนแถวนั้น
"ฮัลโหลคะ ส่งเมสเสจมาเบอร์นี้หรือเปล่าคะ" ฉันเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นเล็กน้อย เกรงว่าสภาวะภายนอกระเบียงอาคารตึกสูง จะทำให้อีกฝ่ายไม่ได้ยินก็ได้
"อีตอ แหร เมิงไม่ต้องทำเป็นมาพูดดีหรอก อีตุ๊ด" เสียงนังแพ ศ ยานี่ตวาดฉันกลับมา พร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะอีกมากมายจากทางนั้น
"อย่ามายุ่งกับพี่เอกอีก ผัวกรูเค้าไม่ชอบตุ๊ดอย่างเมิง ไปตายซะ อี ค ว า...เกิดมาเสียชาติเกิด" ไม่ทันที่ฉันจะตั้งตัว มันด่าๆๆๆ และก็กดวางสายใส่ฉัน เหมือนเลือดในตัวของฉันมันเดือดปุดๆ ริมฝีปากฉันสั่นอย่างบังคับตัวเองไม่ได้ ไม่ได้เศร้าซักนิดแต่น้ำตากลับปริ่มๆจะไหล ไม่ต้องทำงานทำการกันแระ ฉันกระหน่ำกดโทรศัพท์กลับไป เป็นสิบๆ ครั้ง มันตัดสายทิ้งทุกที ฉันบอกกับตัวเองไว้ ว่าจะไม่มีวันปล่อยอีสา...รเ..ลวนี่ไปเฉยๆ แน่ๆ
เย็นของวันนั้น ทันทีที่อีต๋องรู้เรื่อง มันโกรธและเป็นเดือนเป็นร้อนไม่ต่างกัน
"ไหน เอาเบอร์กรูโทรไปนี่" อีต๋อง คว้ามือถือฉันไปกดดูเบอร์ มันโทรไป อีนั่นรับ ฉันไม่รู้ว่าอีนั่นมันพูดยังไง แต่ฟากนี้
"อีกะ.... หน้าด้า...นนักนะเมิง อี...อกทอง อีหน้า....... ฯลฯ" สารพัดคำด่า พรั่งพรูออกมาจากปากเพื่อนของฉันอย่างเจ็บแค้น ทุกคำล้วนแต่หยาบคายมากๆ แต่กลับสะใจฉันนัก
"เมิงกกไปเหอะ ไอ้เอกน่ะ เพื่อนกรูไม่ตาต่ำเอามันมาทำพันธ์ หรอก ถุยยยยย เสนีย...ดจัญไ..." อีต๋องตวาดอีกครั้ง ก่อนจะถูกอีเด็กนั่นตัดสาย เราต่างโทรกลับกันไปอีก คราวนี้มันปิดเครื่องหนีไปเลย นั่นก็ไม่ได้ทำให้ไฟที่มันคุกรุ่นในใจฉันดับมอด ฉันต่อโทรศัพท์ไปหาต้นเรื่อง
ไอ้เอก
วันนี้กรูจะด่าให้เสียหมาเลย
ฉันนั่งรอมันรับสาย มีอีต๋องนั่งลุ้นอยู่ข้างๆ
"ฮัลโหลครับ" มันรับสาย น้ำเสียงเศร้าๆ (อย่างตั้งใจ) แต่ฉันคาดว่า มันยังไม่รู้เรื่องนี้
"ไอ้สั... ไม่จบใช่ไหม พวกเมิงน่ะ ไอ้เหี้... " ฉันประดังประเดทุกความโกรธใส่ลงไป ด้วยน้ำเสียงขนาดนี้ คงได้ยินไปถึงห้องไอ้เต้ได้สบายๆ
"อะไรอ่ะ ใครกันแน่ไม่จบ เอกอ่ะจบแล้ว เฟียซจะมาด่าเอกอีกทำไม" มันตอบด้วยอาการประหลาดใจ (ไม่เคยเจอไง เคยเห็นแต่ด่าคนอื่น)
"จบแม่เมิงสิ เมียเมิงโทรมาด่ากรู ปาวๆๆ อย่างนี้ บ้านพ่อบ้านแม่เมิงเรียกจบหรอ หาาา ไอ้ควา..." ฉันด่าไม่ปราณี และตอนนี้นอกจากความเกลียดมัน ก็ไม่มีอะไรหลงเหลือในความสัมพันธ์ของทั้งคู่
"อะไร เอกไม่รู้เรื่อง" มันเริ่มจะใช้เสียงดังกลับมา ฉันคว้าโทรศัพท์อีต๋องมากดดูเบอร์โทรล่าสุด
"084............." ฉันยังเดือดไม่หาย "เบอร์ใคร เมิงอย่าบอกนะว่าไม่รู้จักน่ะ" ฉันตะเบ็งจนมีเส้นเลือดขึ้นที่คอ
ไอ้เอกเงียบไป เป็นไปไม่ได้หรอก ที่จะไม่ใช่คนที่มันรู้จักน่ะ
"ว่าไงหล่ะ ไอ้ควา... " ฉันตวาดเข้าไปอีก
"เออๆๆๆๆๆ " ไอ้เอกมันตวาดกลับมา
"เมิงอยากด่าเชี่ยไรกรูก็ด่าไปเหอะ กรูมันเลว กรูผิดหมดแร่ะ" มันเริ่มจะใช้คำหยาบกับฉัน เป็นครั้งแรกเหมือนกัน พูดทำนองว่าฉันปรักปรำมันยังไงยังงั้น
"ทำไม อย่างเมิงเรียกไม่เลวหรอ สั...นรกชัดๆ" ฉันรีบแย้ง
"ก็เลวไง กรูก็บอกว่ากรูเลว แล้วเมิงจะเอายังไงกับกรูอีก หาาาาา ไอ้เหี้..."
มันตวาดฉันกลับ ฉันยิ่งเดือดจนผิวหน้าแดงกร่ำ โกรธจนพูดอะไรติดๆ ขัดๆ ไปหมด
อีต๋องขอโทรศัพท์ไปจากฉัน
"ไอ้เอก เมิงมันสารพัดความเลว อย่ามายุ่งกะเพื่อนกรูอีกนะ แล้วไปบอกอีเมียปากดีเมิงด้วย ถ้าไม่อยากโดนตบปากแตก อย่าสะแหร๋นโทรมารังควาญพวกกรูอีก" อีต๋องพูด
"เออๆ แล้วบอกมันด้วยหล่ะ ว่าอย่ามายุ่งกับกรูอีกเหมือนกัน ไม่ต้องให้มันโทรมาเบอร์นี้อีกด้วยหล่ะ" (อีต๋องบอกว่ามันตอบมาอย่างนี้) มันพูด และก็วางสายไป
* * * * * * * *
ด่ากันได้เจ็บแสบดี แอบสะจายกับบทด่าคุณแบะ ไม่เหลือเค้าของคนเคยรักกันเลย
เหมือนเอกมันจะโดนลูกตื้อจากยัยหน้าหนานั่นนะเนี่ย o7
-
:angry2: จบข่าว แม่ไม่ปลื้ม จริง ๆ ไอ้คุณเอก o12
-
ฮึ้ยยยยย
ยังไม่สะใจเท่าที่ควรเลยอะ
ต้องจับมันมาตบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ให้ตายไปข้างหนึ่ง
ฆ่ามัน ฆ่ามัน!!! :angry2:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หมู่เฮาลุยโว้ย ไปๆๆๆๆไปตบอิชะนีนี่หน่อย แม่งอยากเอาทีนลูบหน้ามันจังเลย
เผื่อหน้ามันจะได้บางลง และยางอายมันจะได้ออกมามั่ง
ชิส์ รมณ์เสีย
ปล. รู้สึกว่าเจ้สองจะโมโหมากเลยนะเนี่ย เด๋วความดันขึ้นนะเจ้ เอายาหอมหน่อยไหม อิอิ
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
o12 อืม อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบตอนนี้ บอกได้คำเดียว กรูเกลี้ยดเกลียดไอ้เชี้ยเอกมากเลย o11
ปล. จืดก็เคยมีแฟนชื่อเอก แต่แมร่งเชี้ยสาดเหมือนกัน เลวที่สุด :angry2:
-
แหมใจร้อนจริงๆเลย
น่าจะวางแผนล่อมาตบกันสักตั้ง
:angry2:
ปล.ใช้คำระวังกันหน่อยนะครับ
o14
-
นัดไปตบสั่งสอนนังชะนีตัวนี้มะไหร่ บอกนู๋ด้วยนะเคอะ จะตบมันให้เสียโฉมหาผัวใหม่ไม่ได้เรยย
นังชะนีเวร แรดจิง ๆ :angry2:
-
ใจร้อนจัง
ความร้อนย่อมแผดเผาทุกอย่าง
เจ้ขอเตือน o7
-
ตบ เตะ ถีบมันให้ ตาย :angry2:
แต่เสียดาย น่าขอที่อยู่มันมาก่อน จะได้ตามไปรุมกระหน่ำมันซะ o12
-
รัก คือการให้อภัยคับ :impress:
แต่แบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้ ถึงเราจะเป็นนางเอกก็เถอะนะ ฆ่ามัน :angry2:
นังนั่นต้องโดนตบ ตบ ตบ ตบให้หายแค้น....บังอาจ
ไอ้พี่เอก นายต้องโดนเตะ เตะ เตะ กระทืบ กระทืบให้จมบาทาคับ อย่าเอาไว้
.
.
เอาน่าคับใจเย็น ๆคับ :try2:รอดูกันต่อไปว่าพี่เอกจะทำยังไง อาจจะไม่ถึงขนาดที่พวกเราคิดก็ได้.....มั้ง
-
o3 o3 เจ๊ๆทั้งหลายนี่ใส่อารมณ์อย่างเต็มที่เลยนะครับ สงสัยเรื่องนี้ไปสะกิดต่อมอะไรเข้าแน่ๆเลย o17 o17
-
หายไปนานมากแล้วนะ o12
-
เรื่องนี้คุณแบะหายตัวไปนานแล้วอะ ยังไม่มาต่อเยย :try2:
เห็นบอกว่าสิ้นเดือนยุ่งๆ ไว้มาต่อแล้วจะเอามาลงให้จ้า :teach:
ปล คิดถึงทุกคนในทู้เลย
-
:teach: จารออ่านต่อไปนะคะ
[attachment deleted by admin]
-
รอต่อปายยยย
o19
-
รอ ก้อ รอ เคอะ o16
-
o3 กลับมาอ่านอีกรอบแย้วนา... :teach:
ตามอยู่ครับ
-
คิดถึงมูมู๋เหมือนกันเคอะ
-
อ่า ไม่ได้เข้ามาตั้งน้านนาน
คุณแบะนังไม่มาอัพอีกอ่อเนี่ยย :sad2:
-
เข้ามาอ่านตอนแรกๆ ก็ฮาแตกคับพี่น้อง อิอิอิ o13
อ่านไปอ่านมาอ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :sad4:
นู๋เองก็เปงน้องนีเหมือนกัน((แต่เปงชะนีกบฏ)) แต่เห็นนังนีที่มันทำงี้กะพี่แล้วแค้นแทน ร้ายกาจ มันน่าจับตบๆๆๆๆๆ :interest:
อย่าไปยอมมันนะ สู้ๆๆๆๆๆ
-
เรื่องนี้คุณแบะหายตัวไปนานแล้วอะ ยังไม่มาต่อเยย :try2:
เห็นบอกว่าสิ้นเดือนยุ่งๆ ไว้มาต่อแล้วจะเอามาลงให้จ้า :teach:
ปล คิดถึงทุกคนในทู้เลย
สิ้นเดือนเหมือนสิ้นใจ
คิดถึงหนูพิมค้าบบบบ
จุ๊ฟๆ
:จุ๊บๆ:
-
มาแว้วว สิ้นเดือนนานไปหน่อย 55 :try2:
อย่าเพิ่งหายกันไปน้า
++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากวางสาย ทุกอย่างก็ดูเงียบผิดปกติ ฉันอึ้งกับสิ่งที่เพิ่งจะได้ยิน ส่วนอีต๋องเงียบ เพราะแคร์ความรู้สึกฉัน
"ไอ้:-)" อีต๋องเริ่มสบถ "เลิกๆแมร่งไปเหอะ ไม่ต้องเสียใจร้องไห้หรอก" มันพูดต่อ จี้ใจดำฉันเต็มๆ ฉันร้องโฮออกมา โผกอดกันแน่นกับเพื่อนสาว น้ำตาไหลแล้วไหลอีก เปื้อนบ่าจนเสื้ออีต๋องเปียกชุ่ม เสียงร้องไห้ฉันระงมปนกับเสียงปลอบใจจากเพื่อน เวลานั้น ฉันมาถึงจุดตกต่ำสุดในชีวิต
แต่ ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป
อย่างไม่มีทางเลือก
//////////////
หลายวันผ่านไป ฉันพ้นจากวันเจ็บจัดมาได้ มีโทรศัพท์เบอร์แปลกโทรมาหลายสายตอนนั้น ฉันไม่รับ และเลือกจะตัดเรื่องปวดประสาททั้งหมดออกไป ด้วยการใช้เวลาอยู่กะพวกไม่สมประกอบพวกนี้
"อีแบะ พรุ่งนี้ไปช่วยกรูขายแกงหน่อยนะเว้ย" อีต๋องพูดขณะกรอกน้ำ อยู่หลังบ้าน - -*
"เฮ้ยยย ไรวะ วันหยุดกรูนะเฟ่ยย ขอกรูนอนให้เต็มที่ไม่ได้หรอไง" มารผจญจิงๆ ฉันบ่นอุบ ไอ้เต้หัวร่อชอบใจ มันกับฉันนั่งเล่นเกมส์แข่งกันตั้งแต่หัวค่ำ
"ไม่ได้สิ อีด..ก ไม่มีคนช่วยเลย เค้าเพิ่งไล่คนออกไป" อีต๋องยังคงทำหน้าที่มารผจญฉันต่อไปไม่เลิก โอ๊กกกก อยากจะบ้าตายยย ชีวิตไร้ทางเลือกโดยแท้
"ให้ผมไปช่วยป่ะ" ไอ้เต้ เอาเชียว ที่บ้านเรียก สะแหร๋น
"สาระแน" ฉันเหน็บมัน พอดีกับมันเล่นเกมส์ตายพอดี อาการหัวเราะเยาะของฉันจึงกำเริบเป็น 2 เท่า
"มาๆๆ ลุกๆๆ ดูฝีมือพี่นะน้อง" ฉันใช้สองมือดุนหลังมันออกไปจากหน้าคอมพิวเตอร์ จากนั้นจับเมาส์เล่นเกมส์อย่างทะมัดทะแมง ไอ้เต้ยืนลุ้นด้วยสีหน้าขาดความมั่นใจอยู่ข้าง ทำเอาฉันเกร็งไปด้วยเลย
"โฮะๆๆๆ" ฉันเราะลั่น เมื่อเล่นเกมส์ผ่านสเต็ปแรกอย่างง่ายดาย
"เหอๆ เจ๊โกงอ่ะ" ไอ้เต้เบ้ปาก กรูโกงตรงไหนเนี่ย นั่งเล่นอยู่ด้วยกัน
"พอๆๆแระ กินข้าวดีกว่า หิว" ไอ้เต้เดินดิ่งไปทีสำรับข้าวที่อีต๋องเตรียมไว้สำหรับคนสองคน มันหยิบจาน ตักข้าวและจกกับข้าวกินอย่างไม่ได้รับเชิญ
"เฮ้ๆๆๆ เนียนเลยนะเมิง ใครชวนเนี่ย" ฉันทิ้งเมาส์และเดินตรงมานั่งขัดตะหมาด ตักข้าวและรีบโซ้ยข้าวใส่ปากอย่างกลัวเสียดุลย์
"โห คุณหญิง คุณชายทั้งหลาย แดรกไม่รอกรูเรยนะ หาก็ไม่ได้หา" อีต๋องแบกขวดน้ำมาจากหลังบ้าน บ่นอุบในขณะที่ฉันเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ อยู่ในปาก
"ก็กรูกรัวไอ้เต้แย่งเมิงงกินหมดอ่ะ" ฉันพูดจนเม็ดข้าวกระเด็นออกมานอกปาก อีต๋องเดินมาตบหัวฉันดังโชะ
"อีเห็ดสด เรยมาช่วยมันแย่งกรูแดรก ว่างั้นเหอะ" อีต๋องด่าฉัน - -*
"เออๆๆมาๆ กรูคดข้าวให้" ฉันรีบทำดีไถ่โทษ หยิบจานข้าวใบใหญ่ และคดข้าวจนเต็มเกือบล้นจาน ไอร้อนของข้าวยังลอยให้เห็นเป็นฟองขาวๆ เหนือจานข้าวอยู่เรย อีต๋องนั่งแหมะอยู่ข้างๆฉัน ดูซิ มัวแต่เถียงกัน ไอ้เต้แดรกกับคนเดียวจะหมดแระ เดี๋ยวกะหักค่าเช่าบ้านซะเรย
"พี่เฟียซ กินข้าวเสร็จ ขอถ่ายรูปหน่อยเด่ะ" ไอ้เต้พูด แล้วทำเนียนเป็นหยิบน้ำมากระเดือกลงคอ
"รูปไร บ้าเป่า" ฉันจวกใส่ ไอ้เต้ทำคิ้วขมวดกัน สำลักน้ำออกมา
"โหๆๆ แค่ถ่ายรูปเองเจ๊ จะเอาไปส่งจารย์ เป็นการบ้านน่ะ เข้าใจเป่า" ไอ้เต้ทำเป็นเอาอาจารย์มาอ้าง ไอ้สาตต เรียนบริหาร ไม่ได้เรียนถ่ายรูป เมิงจะมาหลอกกรูง่ายๆได้ไง
"บ้าเปล่า ถ่ายรูปส่งจารย์ วิชาอะไรของแก"
"ตลาด" มันโต้ "จารย์ให้ทำสื่อขายของ"
"เหอะ ไม่ว่าง" ฉันเบี่ยงประเด็น และก้มหน้าโซ้ยข้าว สังเกตุอีกที กับข้าวเริ่มเกลี้ยง ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่ไอ้เต้ แต่อีต๋องกวาดกินหมด ในขณะที่เถียงกัน - -*
"เออๆๆ เมิงก็ช่วยน้องมันหน่อยดิว้าา เอาเป็นโฆษณาไรดีอ่ะ ขายน้ำใบบัวบกมะ แก้ช้ำใน" อีต๋องว่าแดรก ฉันยกมือโบกศรีษะมันไปซะหนึ่งที
"หง่ะ กรูขอโต๊ดดด" อีต๋องหันมายิ้มแหยๆๆ
"เอาน่า แป๊ปเดียวเจ๊ ไม่งั้นผมปิดเน็ต ไม่ให้เล่นนะ" ไอ้เต้ถือไพ่เหนือกว่า ทำไมฉันเกิดมา ถึงเลือกจะทำอะไรเองไม่ได้ซักกะอย่าง - -* ไม่ได้ๆๆ ตอนนี้ฉันม่อหนุ่มๆ ไว้ในเอ็มกว่าร้อยชีวิต จะขาดตอนไม่ได้
"......" ไม่มีเสียงตอบรับจากฉัน แปลเป็นภาษาคนได้ว่า กรูยอมเมิงกะได้ T-T
-
เย้!!! o17 ได้อ่านต่อแล้ว คิดถึงจังคับ
อย่าทิ้งกันไปนานอีกนะคับ :sad4: :sad2:
-
เจอคู่ปรับสมน้ำสมเนื้อ
ลืมมันไปอะไรที่จะทำให้เจ็บ
:o12:
-
หง่ะ เค้า ว่าเต้ต้องเอารูปแบะไปติดไว้ที่หัวเตียงแน่ๆๆ
อิอิ เต้ชอบแบะป่าวเนี่ยลุ้นอยู่
:like6: :like6: :like6: :like6:
-
เฮ้อได้อ่านต่อซักที :onion_asleep: เชียร์เต้ ๆๆๆๆๆ o13
-
เจอคู่ปรับสมน้ำสมเนื้อ
ลืมมันไปอะไรที่จะทำให้เจ็บ
:o12:
แล้วแบะจะลืมได้จริงๆ เหรอ
เขามาง้อ ก็แถตามเขาไปอีก
เจ็บมะรู้จักจำ
ชิส์
:o10:
-
ถ่ายรูปไปทำไมเคอะ? :o9:
-
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่ยังคอยติดตามเรื่องนี้เสมอมาน้า :impress:
บอกข่าวไว้ก่อนดีกว่า เผื่อว่าจะไม่ได้อ่านเรื่องนี้กันจบจบ
ข่าวฝากจากเฟียสสุดสวย....
เมื่อวานเข้ากรุงเทพมาค่ะ
เกือบกระโดดสะพานลอยลงมาตายแล้ว แถวเซ็นทรัล บางนา (แต่ไม่กล้า)
ตอนนี้ยังไม่ตายค่ะ แต่ก็เหมือนตายไป 80 เปอร์เซ็นต์แล้ว
มีข่าวดีมาบอกนะคะ
- เลิกเล่นเกมส์แล้วค่ะ
ส่วนข่าวร้าย
- อาจจะไม่ได้เขียนเรื่องนี้จนจบนะคะ
รักและขอบคุณ มิตรรักแฟนเพลงทุกท่าน
เฟียซรักทุกคนเยยยยย
เศร้าเล็กน้อยแต่ก็เป็นกำลังใจให้คุณเฟียสเสมอ (ติดเรียกแบะอะ)
ถ้ามีข่าวเพิ่มเติมหรือเฟียสมาต่อเรื่อง เราจะเอามาโพสให้ทันทีจ้า สัญญา o15
ปล คิดถึงทุกคนเสมอ แงแง o7
-
:sad5: :sad3: :o o22
มองคนอื่นที่แย่กว่าเราสิครับ
เขายังไม่เคยยอมแพ้
o14
-
เฮ้อ..!!!! :impress3:
"ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ" พี่แบะคับอย่าปล่อยให้คำนี้มันอยู่ใกล้เรามากคับ อันตราย
ลองไปเที่ยวที่ ๆ เราไม่คิดอยากจะไปดีมั้ยคับ ไม่ใช่ตามสถานเริงรมย์นา
อย่างพวกภูเขา น้ำตก ค่ายทหาร เอาแบบที่มีกิจกรรมอ่ะคับ ปลดปล่อยอารมณ์ให้มันสุดเหวี่ยงไปเลย
แล้วกลับมาเริ่มใหม่ ทำมันให้ดีสุด ๆคับ
ให้เขาคนนั้น(เหล่านั้น)อิจฉา ไม่ใช่เรื่องความรักนะคับ ผมหมายถึง
อย่างเช่นอาจจะเรียนต่ออะไรแบบนั้นอ่ะคับ (คู่กับทำงาน)
เหนื่อยคับแต่ ผลตอบแทนคุ้มค่า เจอเพื่อนใหม่อะไรที่มันใหม่ๆ เวลาจะนึกถึง....จะได้น้อยลงด้วยคับ
ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวงัย
ให้เขาเห็นว่า ถึงไม่มีนายเราก็อยู่ได้ และชีวิตฉันก็ดีขึ้นกว่าตอนที่มีนาย... แบบเนี้ยคับ
อย่าให้เขาเห็นเราอ่อนแอคับ
....ความรักแบบนั้น ผมยังไม่เคยรู้จัก ผมมีความสุขทุกครั้งที่อ่านเจอว่าหลายคนสมหวังในรัก
แต่ก็จะเจ็บจี๊ด ๆที่ใจบ่อย ๆเมื่อเจอว่าอีกแล้วหรอเขาทำแบบนี้อีกแล้ว เขารักกันไม่ใช่หรอแล้วทำไม....
เป็นห่วงนะคับ และจะเป็นกำลังใจให้เสมอคับ :yeb: :yeb:
-
:teach: :teach: ชีวิตยังอีกยาวไกลนะครับ ถ้าท้อแท้ซะแล้วเนี่ยะ จะไปต่อไปคงไม่ไหว :try2: :try2: ลองนึกถึงหลายๆชีวิตที่ไม่มีโอกาสอย่างคุณเฟียสซิครับ ทั้งการศึกษา การงาน เพื่อน พ่อ-แม่ หลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่พวกเขานั้นไม่มี เค้ายังอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป o7 o7
แล้วคุณเฟียสจะมาหมดแรงลงได้ไงครับ ในเมื่อ2มือ2เท้ากับ1สมองใหญ่ๆของคุณเฟียสยังมีอยู่น่ะครับ เปนกำลังใจให้แล้วกันนะครับ o13 o13
-
o14อืมคุงแบะ.สู้ๆๆนะคร้าบมาต่อไวหน่อยก้อดีเน้อ :impress2:
-
เข้ามาให้กำลังใจเช่นกัน สู้ ๆ o13
ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก้อกลับมานะ พวกเรายังรออ่านเหมือนเดิม พักไปเติมพลังให้ชีวิตซะก่อนก้อได้ o14 o15
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้ตลอด ชอบคุณเฟียสมาก ๆ เป็นกำลังใจให้นะคะสู้ ๆ o13แต่ทำไมจะไม่มาต่อให้จบหละ อย่าทิ้งกันนะคะจะมาเยี่ยมทุกวันคะสัญญา :teach: รอคุณเฟียสคะ
-
เอากำลังใจมาฝากคุณแบะ...
-
:amen:ลองไปเข้าวัด ทำบุญบ้างก็ดีนะ เผื่อจิตใจหรืออะไรต่อมิอะไรมันจะดีขึ้นบ้างเนอะ มาเป็นกำลังใจให้อีกแรงนะสู้ สู้ๆๆ คุณเฟียส o13
-
เหอเหอ
เป็นกำลังใจให้ครับ
รู้ว่าอะไรมันร้าย ก็อย่าเข้าไปใกล้มันจะดีกว่าครับ
:o11:
-
o12 :sad5: o13ดูหน้าดูหน้า.....มาต่อยัง
-
เข้ามามองหาแบะและมูมู่เคอะ
สู้ๆ
-
อย่าเพิ่งยอมแพ้จิ๊คุณแบะ o12
ชีวิตเรามันยังมีเรื่องที่น่าสนใจอีกเยอะแยะ
อยู่ใช้ชีวิต่ออีกหน่อยดีกว่าเผื่อว่าพรุ่งนี้ถูกหวย รวยขึ้นมาทำไง อิอิอิ
คิดแล้วโมโหไอ้คุงเอก
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
เฟียสกลับมาแย้ววว :laugh: :laugh: :laugh:
คุณเฟียส
เป็นกำลังใจให้นะคะ ไม่ว่าวันนี้เราจะเจอกับสิ่งที่เลวร้ายขนาดไหน
สิ่งที่เราจะทำได้ก็คือ อดทน ยอมรับ เผชิญหน้าและปล่อยให้มันผ่านไป
ชีวิตมีอีกหลายด้าน วันนี้อาจจะไม่ใช่วันของเรา อาจจะเจอเรื่องแย่ๆ มา
แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตนะคะ
เชื่อเถอะคะ วันข้างหน้ายังมีสิ่งดีๆ รอเราอยู่เสมอ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เฟียสฝากมาจ้า
555 เราจะไม่พูดเรื่องพี่ผ่านมากันดีกว่า ขอบคุณทุกคนมากๆค่ะ ที่อุตส่าห์เป็นกำลังใจให้
นี่ถ้าเปลี่ยนเป็นตังค์ได้ แบะคงจะรวยเละเทะไปเลย เดี๋ยวคราวต่อไป จะฝากเลขที่บัญชีไว้
สำหรับผู้รักและเมตตาแบะนะคะ แห่ะๆ
ดีขึ้นมากๆ แล้วค่ะ แรดได้เหมือนเดิม สถานการณ์คล้ายเคียงของเดิมค่ะ
******************************************************
ถ่ายรูปบ้าบอไรของเมิงวะ ฉันได้แต่นึกฉงนอยู่ในใจ ไม่นึกว่าเพราะเหตุการณ์นี้ จะทำให้
ฉันได้เจอกับ "ใครบางคน"
2 วันหลังจากนั้น ไอ้เต้นัดฉันจะถ่ายรูปกันที่หอ (ห้องไอ้เต้) ตอนเย็น
ฉันเลิกงานแล้วก็ไปทานข้าวกะเพื่อนที่ทำงาน เสร็จกิจก็นั่งมอไซด์รับจ้างกลับไปตามนัด
ไอ้เต้เห็นสภาพฉัน ก็โวยวายฉันใหญ่เชียว
"โห่ย เจ๊ ทำไมเป็นเงี๊ยะอ่ะ" มันพูด เอามือจับผมเผ้าฉันใหญ่ มันยุ่งเหยิงพันกัน ก็คนมันนั่งมอไซด์มา ทำไมเมิงไม่ถอยรถไปรับกรูหล่ะ
"เอาน่าๆ แค่ถ่ายรูป ไม่ได้ไปประกวดนางงามนี่หว่า" ฉันพูด ฝันไปเหอะ จะให้ฉันไปสระไดร์ที่ร้านอ่ะ ตังค์ก็ไม่ให้ยังจะเรื่องมากอยู่ได้
ฉันเดินฝ่าไอ้เต้เข้าไปในห้อง โหย คนเต็มเรยแฮะ ทั้งผู้หญิง ผู้ชาย (ก่อนหน้านี้เมิงทำไรกันเปล่าเนี่ย) พวกมันยกมือไหว้ฉันปานกับฉันเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ นี่กรูแก่ขนาดนั้นแล้วเรอะ
"สวัสดีครับบบ" นี่เป็นเสียงหนึ่ง ที่ดังออกมาจากเสียงระงมเหล่านั้น เด็กผู้ชายคนนี้หน้าสนใจทีเดียว
หล่อ และยิ้มสวย ดูสุภาพ ถูกใจฉันมากเรยทีเดียว
"ดีจ่ะ" ฉันดิ่งไปทักทายหนุ่มหล่อ ค่อยได้ชื้นใจขึ้นมาหน่อย ได้อาหารตามาเป็นค่าตอบแทน
"ชื่อกรครับ" เค้าแนะนำตัวกับฉัน พร้อมส่งมือมาจะเช็คแฮนด์ ฉันรีบคว้าไว้หมับ มือสากๆ ตามประสาผู้ชาย จับแร้วได้ฟีลดีเจงๆ (เอิ๊กๆๆ)
"ชื่อ....." ฉันกำลังจะแนะนำตัว เสียงไอ้เต้ก็ดังมาจากข้างหลัง
"ชื่อแบะ" ไอ้เต้หักหน้าฉัน มันหัวเราะลั่นกับเด็กอีกสองสามคนในห้อง สาด อารมณ์เสีย ฉันแอบสังเกตุเห็นกรยิ้มให้ฉันแหยๆ ฮือๆๆๆ
เปล่าน้า ชื่อ เฟียซ ฉุดฉวย ( -*- ชื่อแบะมันเสียหายตรงไหนฟระ ออกจะน่ารัก)
หลังจากคุยกันหอมปากหอมคอจนชื่นใจ ไอ้เต้ก็ออกคำสั่งให้ทุกคนเตรียมทำงาน เด็กผุ้หญิงสองสามคน ซึ่งไม่ใช่แฟนกรเรยซักคน พากันนั่งอ่านคอนเซ็ป บ้าบอไรกันก็ไม่รู้ ฉันไม่เข้าใจ มันจะอะไรกันนักหนา กะอีแค่ถ่ายรูปกะยาสีฟัน ตรา สี่พี่น้อง (ชื่อลาวชะมัด แต่ว่าไม่ได้กรตั้ง) พวกมันจัดแจงฉัน ปานฉันเป็นตุ๊กตา ต้องปาดผมไปทางนี้ ต้องเบะปากกี่องศา โอ๊ยยย สารพัดจะทำ (อีแค่การบ้านส่งอาจารย์เนี่ยนะ)
"ทำไม ไม่ถ่ายกันเองหล่ะ เนี่ยเพื่อนก็มีตั้งหลายคน" ฉันเริ่มบ่น เพราะเหนื่อยจากงานมาทั้งวันก็อยากพักบ้าง
"อ่ะ พี่แบะสวยออกครับ" ตายแระ เป็นกรที่ตอบฉันมา วู้ๆๆๆ กรน่ารักมากๆๆๆๆๆ คอยถ่ายรูปฉัน เค้าสูงสง่า ทำผมเท่ห์ระเบิด ท่าเปรียบ
เหมือนดารา ก็คงจะประมาณ วอนบิน เห็นจะได้ นี่เป็นเหตุผลเดียว ที่ฉันทนอยู่ทำงานให้พวกมันจนเสร็จ เฮ้อออออ
ก่อนพวกนั้นจะพากันกลับไป กรวิ่งมาหาฉัน ที่ตอนนี้นั่งดูทีวีในห้องกะอีต๋องแล้ว
"พี่แบะๆๆ ครับ"
ฉันทำหน้าประหลาดใจ ประมาณว่า มีไรหรอ ^^ แว๊กกกก แรดจิงๆ
"พี่มีเบอร์ไหมครับ เดี๋ยวผมอัดรูปมาให้"
คริคริ ไอ้เด็กบ้าาาาา ขอเบอร์ด้วยยย เอิ๊กๆๆๆ เขินน้าาา (รีบจดให้ยิกๆๆ)
...........
ยังฮาได้ 55 สู้สู้นะ :laugh: :laugh:
-
สปิริตเหลือล้น :laugh:
-
ได้กิ๊กใหม่จะได้ลืมอะไรร้ายๆเสียที
:-[ :-[ :-[
-
:confuse: :confuse: ตกลงกรเนี่ยะ ใช่คนเดียวกับที่เต้เขียนจม.ไปหาอะป่าวครับคุณเฟียส :haun5: :haun5:
ดีใจครับที่กลับมาแล้ววววววว o7 o7
-
แร*เกินร้อยจริงๆ เพื่อนสาวอิชั้น
-
:impress:ลุ้นสุดตัว ภาวนาขอให้ได้กัน อิอิ o3
-
ดีใจคุณแบะ..ยิ้มได้แล้ววววววววว
-
o11กลับมาเริงร่าเหมือนเดิมแล้วยินดีด้วยนะคะ คุณแบะสู้ๆ :impress:
-
ดีใจน้า ที่แบะกลับมาเขียนเรื่องได้อีก เป็นกำลังใจให้สู้ ๆ o13
ปล. ไม่มีเงินโอนเข้าบัญชีให้หรอกนะ ให้ได้แต่กำลังใจ หุหุ o3
-
จ๊อดอยู่ไหน บอกหน่อย จาตามไปหา :m2: :m2: :m4: :m1: :m3:
-
ฮ่า กลับมางกเหมือนเดิมแล้ว
เอ๊ะ หรือยังงกไม่เคยเปลี่ยนแปลงหว่า
555+
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมนะค่ะ
ว่าแต่ จะเชียร์ เต้ หรือ กร ดีหล่ะเนี่ยยยยย
กลุ้มจายยยยยยยยยยย
-
แบะมาแล้นนนนนนนนนนนนนนนนนน
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
มาแล้วเก็บตังค์นี้แบะของจริง
งกไม่เปลี่ยนแปลง
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
เป็นกำลังใจให้ครับ
:m9: :m9: :m9: :m9: :m9:
-
เขามาได้ชาติกว่าแล้วยะหล่อน :เฮ้อ:
-
o11มารอคุณแบะคะ
-
ต่อจ้า :m9:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กรมันก็น่ากินอยู่ ฉันแอบสงสัยว่าจะใช่คนเดียวกะที่เต้มันเขียนกลอนให้หรือเปล่า
"เหอๆๆ เจ๊มั่วม่ะ บ้าป่ะเนี่ย" ไอ้เต้ปฎิเสธอย่างหัวเสีย มันไม่ยอมรับข้อหาที่ฉันกะอีต๋องยัดเยียดให้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ความจิงเป็นไงไม่รู้ แต่ฉันกะอีต๋องหัวเราะชอบใจกันคิกคัก
"กรจ๋า กรจ๋า" ฉันทำเป็นพูดลอยๆ ไอ้เต้ทั้งเขิน ทั้งอาย มันเล่นเกมส์ไม่ออกเรยวันนั้น
"เอกจ๋า เอกจ๋า" อุ๊ยๆๆ -*- ไอ้เต้มันเล่นแรง สาด เดี๋ยวกรูตบหัวแตกเรย อีต๋องหัวเราะจนเจ็บท้อง สาดด ดีกว่าคนอื่นเค้าตายแร่ะ ไอ้โชค
เรื่องสถานะทางเพศของคนพวกนี้ บอกตามตรง ถึงขณะนี้ฉันก็ยังงง กะพวกมันอยู่เลย 555 ก็บางทีก็เห็นพาผู้หญิงมานอนด้วย บางทีก็มาเป็นหมู่ พอเข้าห้องไปแล้ว จะจับคู่กันยังไงก็ไม่ทราบได้ จะถามมันเอาเรยก็ไม่ดี ไม่ได้ลุ้น หมดหนุกกันพอดี (โรคจิตชัดๆ)
นับจากวันนั้น ฉันก็นั่งรอนอนรอให้สุดหล่อโทรมา แต่แม่มก็ไม่เคยโทรมาซักครั้ง (แล้วเมิงจะเอาเบอร์กรูไปทำไม ปกติกรูเก็บตังค์นะ ใครขอเบอร์กรูเนี่ย) ฉันได้เห็นรูปตัวเองอีกที ก็ตอนมันแผ่หราอยู่บนเว็บไซต์ชั่วคราว ที่พวกนักศึกษาจัดทำขึ้น เพื่อการนี้โดยเฉพาะ
"โหววววว ใครวะ" อีต๋องอ้าปากค้าง
"อย่าบอกนะว่าเมิง" มันพูดต่อ ( -*- สาด เมิงก็อย่าบอกนะว่าเป็นกรูน่ะ)
ีไอ้พวกเชี่ยนี่มันเอารูปฉันไปแต่ง เรียกได้ว่าไม่มีเค้าเดิมเรยดีกว่า ขนาดไหนน่ะหรอ
ก็ขนาดว่าฉันเอง ยังจำตัวเองไม่ได้ นี่ถ้าไม่สังเกตุเสื้อผ้าและเข็มขัดนากทองที่ใส่ไปวันนั้น ฉันคงแยกแยะไม่ออก ว่าอีนี่เป็นใคร (เมิงไปจ้างแม่ค้ากล้วยแขกหน้าปากซอยมาเป็นแบบให้ก็ได้นะ แบบนี้ สวยด้วยโฟโต้ช๊อบ)
"555 ตลกว่ะ ขาววอกเรยนะเมิง" อีต๋องรีบซ้ำเติมฉันด้วยดาบที่แอบถือมาข้างหลัง ดอกกกกกกกกก เดี๋ยวกรูเหนี่ยวซะหรอก
ฉันรมณ์เสียไปเรย ไอ้ยาสีฟันขี้คอกนี่ ฉันจะไม่มีวันซื้อใช้เด็ดขาด (นอกจากได้ฟรี) ฉันบอกตัวเองอย่างปวดใจ
กร นะ กร ทำกะคุณพี่สุดสวยซะได้ อย่างงี้ ต้องจับมาลงโทษซะให้เข็ด
...................................................
"พี่แบะ ๆ ครับ" กรเรียกฉัน พวกเค้ามานั่งเล่นกีตาร์โหวกเหวกโวยวายกันตั้งแต่เช้า เล่นเอาวันหยุดของฉันหมองหม่นไปเรยวันนั้น
ฉันวางตะกร้าผ้าที่กำลังจะไปตากลงกะพื้น และเพยิดหน้าใส่
"กรอัดรูปพี่ไว้ให้แล้วนะ แต่เหมือนผมจะลืมเอามา" เค้าพูด (ว่าแต่ถ้าเมิงลืม แล้วจะบอกตรูทำไมเนี่ย - -*)
"อ๋อ จร้า ไม่เป็นไร วันหลังก็ได้" (แอ๊บใจดีเป็นแม่พระสุดฤทธิ์) พูดจบ ฉันก้มลงยกตะกร้าผ้า ออกไปตากที่ลาว (ราว) หน้าหอ กรละกีตาร์ที่ถืออยู่ในมือ เค้าใส่รองเท้าแตะหูคีบแล้วดิ่งมาหาฉัน ตายแระ เค้าต้องชอบฉันแน่ๆ เรย ทำยังไงดี นี่เค้าต้องมาช่วยฉันตากผ้า เหมือนในหนังจีนที่ดูมาแน่ๆ ฉันกระวนกระวาย และสับสน
"พี่แบะคับ มีเศษตังค์ 6 บาทไหมครับ พอดีน้ำแข็งหมด" มันพูดหน้าตาเฉยๆมากๆ ฉันหล่ะเครียดเรย สาด แต่งตัวอย่างดี มาเดินขอเศษตังค์
"เอ่อ ไม่แน่ใจว่าจะเศษเปล่านะ" จิงๆ มีเป็นตับ กองไว้บนตู้เย็น
"งั้นเอาแบงค์มาก็ได้ครับ 100 นึงก็ได้ เดี๋ยวถ้ารถกรมาแล้ว กรเอาคืนให้" อร๊ายยยยยยยส์ ท่าทางฉันจะไม่รอดซะแระงานนี้ ในเมื่อจะเบี่ยงไปทางไหนได้ ก็เรยต้องวิ่งไปหยิบเศษตังค์บนหลังตู้เย็นให้มันไป 6 บาท (ดีไม่นับเหรียญสลึงค์ให้) และจากวันนั้น จนถึงวันนี้ ผ่านไป 60 ปีแระ แม่มก็ยังไม่คืนเงินให้ฉันซักที - -* ยังไม่ลืมนะว้อย
ฉันจำใจตากผ้าจนเสร็จอย่างชอกช้ำหัวใจ วันหยุดจะนอนยาวสบายๆ ก็ไม่ได้ แถมยังโดนยืมตังค์แต่เช้า วันนี้ต้องซวยไปทั้งวันแน่ๆ
หลังจากไอ้กรมันได้เงินฉันไป มันก็ไม่เหลียวหลังกลับมามองฉันอีกเรย (แต่เราก็เดินเข้าไปหามัน รินกินเป๊ปซี่ของพวกมันกินไป 2-3 แก้วใหญ่ เอาให้คุ้ม)
เต้ขับรถ (ของกร) กลับมา เค้าแบกพวกคันเบ็ดตกปลามาด้วย สองถึงสามอัน มีเต๊นท์ (น่าจะใช่นะ) มีสัมภาระมากมาย คล้ายจะไปอยู่ป่ากันซะยังงั้น
"ไปไหนกันหรอ" ด้วยความอยากรู้ของฉัน
"จุ้น" ไอ้เต้พูดเหมือนได้ถีบหน้าฉันออกมา
"ไปเที่ยวกันครับ ไปไหมพี่แบะ" กรยิ้มเชิญชวนฉัน ฮั่นแน่ นี่มันต้องเป็นแผนการเผด็จศึกของไอ้เต้แน่ๆ กะใช้บรรยากาศเข้าช่วย
ฉันปฎิเสธและแอบยิ้มกรุ้มกริ่มคนเดียว ก่อนจะเดินเข้าไปรออีต๋องเอาข้าวมาให้กินในห้อง
..................................................................
-
ถึงจะยังไม่มีอะไรชัดเจน แต่เราก็แอบคิดว่า ไม่เต้ ก็ กร อาจมีผลกับชีวิตของแบะมั่งหล่ะ
(อาจจะเป็นแฟนใหม่ ไรเงี๊ยะ) :m4:
-
:o9: :มารอลุ้นตอนต่อไป หุๆ
-
รอต่อไป อิอิ :m13:
-
เข้ามานั่งรอข้างๆ รีบนครับ
อิเจ้เหยิบหน่อย น้องจะนั่ง
:m12: :m12: :m12:
-
:m13:รออ่านตลอด เจ๊แม่ต้นแบบของช้าน :m1:
-
ต่ออีกกะจึ๊กนึงนะ :m9:
เจ้แบะต้นแบบไม่ค่อยมาต่อเลยอะจิ เจ้จืดลงไปพรวดๆๆๆ รออ่านของจืดอยู่เหมือนกันจ้า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มื้อกลางวันของฉันวันนั้น มีไอ้เต้มาเป็นส่วนเกินอีกตามเคย โชคดีที่อีต๋องมันแบกแกง (ของเหลือ) มาจนเกินกินอยู่แระ เรยได้มีเผื่อแผ่ สัพพะเวสีเหล่านี
"แล้วไม่ไปเที่ยวกะเพื่อนหรอไง" ฉันถาม เพราะมองออกไปข้างนอก ไม่เจอใครแระ
"ไป" ไอ้เต้นั่งดูทีวีสบายใจเฉิบ เดี๋ยวกรูจะหักค่าไฟ
"แล้วทำไม ไม่ไปหล่ะ" ฉันถาม ไอ้เต้มันมองหน้า
"เอ๋า ก็กินข้าวอยู่ ไม่เห็นหรอไง เจ๊" เออ ว่ะ ฉันนี่ก็ถามโง่ๆ - -* แว๊กกกกก กรูผิดใช่ไหมเนี่ย
"เจ๊ๆๆ ไปเที่ยวด้วยกันไหม" ไอ้เต้พูด
"อะไรๆๆ จะไปเที่ยวไหนกัน" อีต๋องเอาเรยเชียว ทำยังกะเมิงกะกรูจะไปได้ ไม่ใช่เด็กๆ เหมือนอีพวกนี้มันแระนะ มีงานมีการทำนะเฟ้ยย
"จะไป..........กัน" (ที่เว้นไว้เพราะจำชื่อไม่ได้ ไม่ค่อยคุ้นหูเท่าไร)
ไอ้เต้พูด มันโม้ใหญ่ มีภูเขา มีน้ำตก มีบ้าบอคอแตกไรของมันก็ไม่รู้นักหนา แต่คำตอบที่ได้ ก็คือ ไม่ไป เปลืองกะตังค์ เสียเวลาทำมาหากิน
"อยากไปนะ แต่ไปไม่ได้เรย ไม่มีคนขายแกง" อีต๋องทำทีเสียดาย อีส..ด เมิงก็รู้แต่แรกแระว่าไปไม่ได้ ยังจะ ดัด จะ หริด ไปถามอีก
"เฮ้อออออออ" ไอ้เต้ถอนหายใจออกมา สีหน้ามันไม่อยากไปเรยแฮะ ทำไมเป็นงั้นซะนะ ได้ไปใกล้ชิดกับกร กินนอนกันทั้งที ทำไมมันถึงจะไม่อยากไปหล่ะ
????
...................................................................................
บ่ายๆ เย็นๆ พวกบ่างพวกค่างเหล่านี้กลับมาอีกครั้ง แต่ละคนแต่งองค์ทรงเครื่องกันเหมือนจะไปประกวดนางงาม ไอ้เต้ เปิดประตูเดินออกมาจากห้อง หัวเปียกมาเชียว หน้าตาบอกบุญไม่รับอย่างแรง
กรเปิดประตูออกมาจากฟากคนขับ เค้าเห็นฉันยืนสอดรู้เรื่องชาวบ้านอยู่ตรงประตูห้อง เค้าเลยยิ้มให้ฉัน 1 ดอก วู้ยยย น่ารักจิงๆ ผู้ชายอะไรเนี่ย เล่นเอาฉันเขินไปหมด
"ไม่ไปด้วยกันจิงๆ หรอ พี่แบะ" กรถามฉันซ้ำ
ฉันส่ายหน้า พี่น่ะแก่แล้ว ให้ไปตะลอนๆ อย่างพวกแก เดี๋ยวกระดูกกระเดี้ยวจะหักไปซะก่อน มัวแต่สนใจกร ได้ยินเสียงปิดประตูรถปิด ไอ้เต้มุดเข้าไปนั่งในแคปหลังแล้วเรียบร้อย ไม่นานกร ก็ขึ้นรถตามไป และทริปสวรรค์เขย่าป่า (เดียวกัน) ก็เริ่มต้นขึ้น อย่างมีเลศนัย
หุหุ
-
ไปทัวร์ สวนสวรรค์บาบิลอนแหง่มๆๆๆๆ
ฮิ้วววววว
:m11: :m11: :m11: :m11:
-
เอ๊ะ งงๆ ใครเป็นใคร ยังไง หรือจะเป็นอย่างที่แบะคิด
:confuse:
-
:o9:มันชักจะยังไง ๆ แล้วนะคุณแบะ ลุ้น ๆ
-
เอิ้กๆๆ
สงสัยไปเล่นหนังเรื่อง โบ๊กแบ๊กเมาเท่น 2 กันแน่ๆเยย
ไปป่าไปดอยแบบนี้อ่ะ อิอิ
รอลุ้นต่อปายยยยยยยยยยยย
:m10: :m10: :m10: :m10:
-
เอาใจนะโว้ย น้องเต้ อิอิ :m11:
-
หรือว่ากร มีแฟนแล้ว o6
-
ยังไม่มาต่ออีกหรอเคอะ :m15:
-
เวงกำ สาปสูญ
อุตส่าหลงดีใจไปเอาลิ้งมาจากนิยายที่จบแล้ว
อ่านมาตั้งหลายเรื่อง มีแต่คนแห้ว
มาเจอเรื่องนี้ นึกว่าจะสมหวังมั่งก็ดั๊นแห้วอีก
กลุ้มใจ :sad2:
มองเห็นอนาคตตัวเองรำไรเหมือนกัน o9
-
o11มารอเหมือนเดิมคะ คุณแบะสบายใจเมื่อไหร่ก็มาต่อนะคะ อย่าลืมเจ้าประจำอย่างเรารออยู่หุๆ
-
:give2:มารออีกแล้วอิๆ
-
เข้ามารอเพื่อนสาวหายเครียดเคอะ
-
คุณแบะมาต่อแว้วว รอนานไปหน่อย เหอ ขอโทษทีน้า :m5:
ข่าวฝาก อิอิ
สวัสดีทุกคน
แบะหายไปนานเรย ตอนนี้ คอมกลับมาใช้ได้ 1 เครื่องแล้ว (จากสองเครื่อง) วันนี้จะเร่งฟัดกับอีกเครื่องให้เสร็จ แบะมีเรื่องใหม่ที่อยากจะเขียนอยู่ในหัวแล้วนะ 555 แต่กำลังเลือกนางเอกอยู่ ว่าจะให้เป็นเพศอะไรดี ใครมีไอเดียดีๆ ก็บอกกันได้นะคะ
คิดถึง
แบะ
ปล. แฟนคลับไม่ต้องห่วงนะคะ ตอนนี้เลิกกับมันแล้ว โนรีเทิร์น แน่นอน ตอนนี้กำลังรู้สึกสบายๆ เหมือนได้พักร้อน เอิ๊กๆๆ เว่อร์ไปเปล่า..
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากที่ตั้งสติได้ว่า กำลังยุ่งเรื่องของชาวบ้านเค้ามากไป พวกฉันหันหลังกลับเข้าไปในห้อง อีต๋องโดดนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง
"อีชะนีนั่น หายไปเรยนะ" มันพูด
ฉันยิ้มเจื่อนๆ พยักหน้า มันหายไปเลยก็จริง แต่ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะว่าฉันไม่รับโทรศัพท์เบอร์แปลกๆ เรยในตอนนั้น
"ดีแล้วหล่ะ กรูเห็นเมิงตัดใจได้ก็ดีแล้ว เกิดเป็นกระเทยก็เป็นเวรเป็นกำอยู่แระ อย่าให้พวกแมงดามันมาทำให้อัป-ปรีย์ อีกเรย อีแบะ" ไอ้ต๋องพูดมีน้ำตารื้น ฉันเดาได้ไม่ยากเรย ว่าชีวิตรักของมันก็กำลังเดินมาถึงตาจน เหมือนกัน หมดประโยชน์ที่เราจะให้กำลังใจกันและกันในเรื่องความรัก ความจริงก็คือ กระเทยกับความรัก ไปด้วยกันไม่ได้
"กรูมีขนม อยู่ในตู้เย็น เมิงกินได้นะ" ฉันพูด และกำลังก้าวเท้าออกไปเก็บผ้าที่ตากไว้ ขนมนั้นไอ้เต้หิ้วมาให้ เพราะคงจะไม่สะดวกเอาไปกินในรถ มันเป็นขนมเค้กม้วน ใส่ครีมขาวข้น น่ากินเลยทีเดียว เสียดายนะเนี่ย ที่ต้องยกให้คนอื่นกิน
"ไม่หล่ะ เมิงกินเหอะ กรูจะนอน" อีต๋องพูดพลางพลิกตัวไปอีกทาง โชคดีของกรูจิงๆ เรย เห่อะๆๆ
**************************************************
"อกกระเทยกลัดหนอง"
ตอน.... ขอเป็นเพื่อน
***************************************************
5 โมงของวันต่อมา เสียงรถของพวกเด็กพวกนั้นก็มาจอดหน้าหอ ฉันอยู่ทางนั้นพอดี เรยเปิดประตูให้โดยไม่ได้รับทิปเรย แม้แต่บาทเดียว
รถพุ่งหัวเข้ามาจวนจะเหยียบคนสวยอย่างฉันอยู่แล้ว ได้ยินเสียง หญิง ชาย หัวเราะกรี๊ดกร๊าดกันจากข้างใน ไอ่สาดดด เดี๋ยวกรูสูนขึ้นมาจะหนาวว
ไอ้เต้เปิดประตูรถ แล้วพุ่งพรวดออกมาเป็นคนแรก มันเดินหน้านิ่วตรงแหน่วๆ ไปที่ประตูห้องของมัน เด็กๆ ทั้งหมด ค่อยๆ ทยอยกันเดินตามไปอีกจนหมด ช่วงที่ฉันจะแฉลบหลบกลับเข้าไปในห้อง ก็ชนกรที่พุ่งมาจากข้างหลังเข้าอย่างจัง
"โอ๊ยยย" ไม่ได้เจ็บมานะ แต่ร้องเพราะตกกะใจ
กรมันเดินผ่านฉันไป เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น นี่มันเกิดอะไรขึ้นว้า - -*
"ไอ้เต้ ทำไมเมิงเป็นอย่างนี้หล่ะว้า" เสียงกรร้องเรียกไอ้เต้ ซึ่งตอนนี้มุดเข้าห้องและปิดประตู ไม่ต้อนรับแขกไปแล้วเรียบร้อย (อกหักมาแน่ๆ เรย T_T) ฉันรีบกระโดนเข้าห้อง และพยายามสอดกล้องส่องทางไกลสำรวจ (เกินไป)
และฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กพวกนี้ ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถถอยกลับออกไป ฉันเปิดห้องออกมาดู ก็ยังเห็นประตูห้องไอ้เต้ ยังปิดสนิทอยู่เหมือนเดิม
จนทุ่มกว่าๆ ฉันชวนอีต๋องไปดูมันด้วยความเป็นห่วง คนอกหักปล่อยให้อยู่คนเดียวมันน่ากลัวพิลึก
"เต้ๆๆๆ เต้ๆๆๆๆ" พวกฉันสองคนสลับกันเคาะประตู เรียก มีสัญญาณการตอบรับเกิดขึ้น คือ เกิดแสงไฟขึ้นแล้วในห้อง
"เต้ๆๆ เปิดประตูหน่อย พี่ไม่ได้อยากรู้นะ แต่เกิดอะไรขึ้นหรอ" ฉันพูด อีต๋องตบหัวฉันดังโบ๊ะ มันกระซิปปากจุ๊ๆๆ บอกให้ฉันเงียบปาก
"กินข้าวมายัง ไปกินข้าวกะพวกพี่ไหม" อีต๋องพูด ท่าทางได้ผล เริ่มได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดจากเสียงเตียงเหล็กข้างในห้อง
"ไปจร้า ใส่เสื้อผ้าก่อนนะ" เสียงมันตอบรับมาเสียงแจ๋ว ความห่วงใยที่มีให้มันตอนนั้นหายไปทันที เกิดความนึกเสียดายกับข้าวกับปลาที่ต้องจัดหาให้มันกินแทนที่
"พี่พูดเล่น" ฉันเสริมด้วยน้ำเสียงอดสู อีต๋องหยิกแขนจนฉันสะดุ้ง
//////////////////
กลิ่นกับข้าวหอมฟุ้งลอยออกมาจากหม้อหุงข้าว (ไม่ได้เขียนผิด แต่ใช้หม้อข้าวอุ่นกับข้าวจิงๆ ไมโครเวฟคนจน) เมนูวันนั้นคือ เครื่องในไก่ผัดพริกอ่อน กับไข่เจียวใส่หอมใหญ่กะมะเขือเทศ ที่จำได้ เพราะเป็นของชอบไอ้เต้เค้า มันกินเอา กินเอา จนฉันนึกไม่ออกเรย ว่าอกหักอีท่าไหน แต่ถึงกระนั้น พวกเราก็พยายามจะปลอบใจ
"เพศที่ 3 มันก็ยังเงี๊ยะแหล่ะ จะรักจะชอบใคร ก็เผื่อใจไว้บ้าง" ฉันพูดทำทีเป็นตักข้าวเข้าปากไม่สนใจ
"อืม ดูอย่างพี่แบะสิ ดูกันมาตั้งกี่ปี ยังถูกถีบหัวส่งเอาจนได้" อีต๋องรีบเสริม แต่แหมเมิง ยกตัวอย่างกรูเชียวนะ
"พูดไรกัน" ไอ้เต้ ทำหน้างง มันก้มลงไปจ้วงตักกับข้าวกินอย่างไม่เกรงใจเจ้าบ้าน อิโถ่ พี่ๆ เค้าอุตส่าห์เป็นห่วงเนาะ ทำเป็นปากดี เดี๋ยวเดือนนี้กรูเบี้ยวไม่จ่ายค่าห้องซะหรอก
"เอาเถอะ ใครไม่รักเรา ก็อย่าไปฝืนเรย ดูอย่างเราสิ ถ้าเราจะฝืนใจให้รักคนที่เราไม่รัก มันก็ไม่ได้ใช่ไหมหล่ะ" อีต๋องพูดอย่างน่าคิด (ในรอบปี)
ไอ้เต้ ทำท่าหงุดหงิด มันทิ้งช้อน (สั้น) ลงกะจานข้าวดังเป๊ง แล้วค่อยๆ เคี้ยวข้าวที่อมไว้ในปากจนแน่น อย่างหุนหัน
"เออๆๆ เอาเฮอะ กินๆๆ ปล่อยแมร่งมันเฮอะ" ฉันเล่นบทตัดหางปล่อยวัด ก่อนจะหันมาคุ้ยเศษกับข้าวเหลือๆ จากไอ้เต้กินอย่างไม่สนใจ
ไอ้เต้กระเดือกข้าวจนหมดปาก มันคว้ากระป๋องน้ำ รินกินตามท้าย ก่อนจะเลอออกมาเสียงดัง แล้วพูด
"ผมไม่ได้เป็น เกย์" จู่ๆ มันก็โพล่งออกมา ฉันเหลือบสายตาขึ้นไปมอง เห็นว่ามันจ้องหน้าฉันเขม็ง ทำยังกะว่าฉันเป็นต้นเหตุแห่งการเปิดเผยความเป็นเกย์ของมันงั้นแหร่ะ (หรือไม่ใช่)
พวกฉันสองคนต่างนั่งนิ่ง แต่ให้ตายเถอะ ไม่ใช่ว่าเชื่อในสิ่งที่ได้ยินหรอกนะ คงอยู่ในอารมณ์ที่ยังรับตัวเองไม่ได้มากกว่า
"ได้ยินไหม ผมบอกน่ะ" มันเอามือมาตีขาอ่อน (นั่งขัดตะหมาด) ฉันดังเพลี๊ยะ
"อู้ยๆๆ เจ็บนะเว้ย" ฉันเอามือถือเนื้อตรงนั้นไปมาๆๆเผื่อบรรเทาอาการแสบร้อน "ไม่ได้เป็นเกย์ แต่เขียนจดหมายรักให้ผู้ชายเนี่ยนะ" ฉันแอบเถียงมันด้วย
ไอ้เต้ถลึงตาใส่
"เหอๆๆ ไม่รู้อะไรก็อย่าพูดสิ เสียหายนะเนี่ย" มันทำท่าเหมือนจะใช้สองมือบีบคอฉัน ฉันรีบตั้งการ์ดป้องกัน
"แล้วเขียนทำไมหล่ะ" ฉันย้อน
ไอ้เต้นิ่ง แต่คิ้วสองข้างบ่งบอกความไม่พอใจอย่างมาก
"เจ๊แบะ แมร่งชอบขี้ตู่" มันด่าฉัน แล้วจับช้อนกินข้าวต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน (กินข้าวตรู ด่าตรู คืนนี้จู๊ดๆๆ)
***********
-
โอ้ย ใจจะขาดตาย สถานการณ์ยังไม่เคลียร์อีก :dont2:
-
ลืมเรื่องนี้กันไปละยังอ่า 55 :m9:
หายไปนาน ต่อเลยนะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีรึ ฉันจะสนใจ ฉันดึงจานกับข้าวมาประชิดจานตัวเอง แล้วตักๆๆๆๆ กินไม่สนใจมันเช่นกัน (อีต๋องนั่งมอง กลืนน้ำลายดังเอื๊อก สรุป ซวยสุดคือมัน)
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแระ พวกพี่ก็เป็นห่วงกัน กลัวจะคิดสั้น เห็นหมกตัวแต่ในห้อง มีอะไรก็มาคุยมาเล่นห้องพี่ได้" อีต๋องพูดต่อ
"คิดสั้น" ไอ้เต้ทวนคำเสียงหลง มันส่ายหัวซ้ายขวาไปมาเหมือนงู ก่อนจะไปโฟกัสที่จานข้าวเหมือนเดิม ตักข้าวไปคำนึง ก็พูดไป
"พี่ต๋อง อย่าไปเชื่อเจ๊แบะมาก เจ๊แบะอ่ะมั่ว ท่าทางจะแอบคิดอะไรกับผมนะน่ะ ถึงได้อยากให้ผมเป็นเกย์" มันแขวะ อีต๋องหัวเราะจนช้อนร่วงลงจากมือ เม็ดข้าวกระจายไปทั่วบริเวณ มันรีบเก็บและทำท่าสำนึกผิด
ไอ้เด็กบัดซบ ไอ้กร๊วกเอ้ยยย แล้วเกย์ที่ไหนเค้าจะมาชอบกระเทย ไม่รู้ยังอยากจะพูดอีก ฉันเบะปากแบะๆ ของฉันใส่มัน สื่อความหมายว่า ชาตินี้ก็ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกย่ะ มันแบะปากให้ฉันเหมือนกัน
เป็นอันว่า ข้าวมื้อนั้น ไม่ได้ไขความกระจ่างให้พวกฉันได้เรย ไอ้เต้กินข้าวเสร็จมันก็กระโดดไปเล่นเกมส์ที่คอมของฉัน โดยหารู้ไม่ ว่าฉันออนเอ็มทิ้งไว้ ไอ้ฉันก็มัวแต่เก็บจานชามไปล้าง มาดูอีกทีนึง ก็เห็นไอ้เต้ กำลังนั่งเถียง กับใครอยู่คนนึง
โดยฉันก็นึกไม่ถึง ว่าจะเจอกันอีก
ไม่ยอมไปซักทีเลยนะ.....
เอก
///////////////////////
ฉันไล่เต้ให้ลุก และกดดูข้อความที่คุยกันไปก่อนหน้านี้ เต้ไม่ได้ปลอมตัวเป็นฉัน แต่ก็ไม่ได้บอกว่าเป็นใครเหมือนกัน ในขณะที่เค้าใช้คำแสดงตัวว่า "คับ" นั่นหล่ะมัง ทำให้ไอ้เอกมีคำถามออกมาไม่หยุดหย่อน
"เป็นใคร"
"มาเล่นเมลคนอื่นได้ไง"
"เป็นอะไรกับเฟียซ"
"เฟียซอยู่ด้วยหรอ"
ซึ่งแต่ละคำถามก็ได้ถูกต้องอย่างแสบสรรค์จากไอ้เต้ไปเรียบร้อย ฉันทาย ว่ามันคงเดาถูกว่าไอ้นี่ คือ เอก
"บล็อกมันไปเลย ไม่ต้องไปพูดกับมัน" ฉันบอก และหยิบจัดการทุกอย่างตามที่พูด ไอ้เต้ทำท่ายักไหล่ให้ แล้วเดินออกจากห้องไป
ฉันยังนั่งอยู่ตรงนั้น และอ่านข้อความที่เห็นตรงหน้า ซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้ง ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าเราจะเจอกันอีก มันอดไม่ได้
ที่จะนึกไปถึงตอนเราโดนจับแยกกัน และตอนนั้นเราต้องใช้ msn คุยกันบ่อยๆ ซึ่งก็เป็นอีกหนึ่งในกระบวนการที่ทำให้ฉันเจ็บปวด
ฉันไม่ได้เล่าให้ต๋องฟัง และพยายามไม่คิดอะไร แต่จากวันนั้น ฉันก็เริ่มได้รับเมสเสจจากมัน
................
"เมื่อไรจะเลิกยุ่งกะกรูซักทีนะ" นี่คือเสียงที่ดังขึ้นในใจ และฉันกดลบเมสเสจทิ้งทุกครั้งที่ได้รับ ตอแย ไม่เลิกจิงๆ บ่อยๆ เข้าฉันชักไม่ไหว โทรไปด่าเสียเลยก็มี
"ไอ้เหี้........ ไม่ต้องส่งอะไรมาอีกนะ" ตวาดเสร็จ ฉันวาง ไอ้ยินเสียงปลายทางเพียง แอ๊ะ เดียวเท่านั้น แต่มันก็โทรกลับมา
"ก็บอกมาสิ ว่าเป็นอะไรกับไอ้คนนั้น" มันตะคอกใส่ฉัน ยิ่งสร้างความเกรี้ยวกราดให้ฉันอีกเป็นทวีคูณ
"ไม่ต้องมาเสือ... เรื่องของกรู เมิงอย่ามาหน้าด้านให้มันมากนัก หัดอายมั่งเหอะ" ฉันเถียงกลับ ในใจไม่เคยคิดว่ามันจะกล้าขนาดนี้
"ทำไม พูดยากมากหรอไง ผัวใหม่เฟียซใช่ไหม ใช่ไหม" เอกไม่ยอมลดละ ฟังจากน้ำเสียง มันกำลังเต้นผางๆอยู่แน่ๆ ฉันเจ็บแปลบไปกับคำหยาบคายที่มันพูดใส่เหลือเกิน แต่ก็พยายามจะอดทนไว้ แต่..แหม
เหลืออดแล้วโว๊ยยยยย
"เออ ผัวกรูเอง ต้องให้กรูรายงานเมิงด้วยไหม ว่าเอากันท่าไหน ท่าไหน" ฉันระเบิดอารมณ์ใส่อย่างอดกลั้น ไม่สนว่าจะมีใครอยู่แถวนั้น และยังไม่ทันที่จะรู้ว่าอีกฝ่ายมีความรู้สึกยังไง มันก็กดวางสายไปซะแล้ว
ฉันได้แต่แอบสะใจนิดๆ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาอ่ะนะ ฉันกะมาเล่าให้ไอ้เต้ฟังขำๆ แต่กลับมาถึง ก็ไม่ขำอย่างที่คิดเลยแม้แต่น้อย
เสียงกร กับ เต้ ทะเลาะกันอยู่ในห้องที่เปิดประตูไว้โล่ง มีเพื่อนผู้หญิง 1 คนยืนลุ้นอยู่หน้าห้อง สีหน้าหล่อนดูเป็นห่วงเหลือเกิน ฉันกะไว้ในใจว่า ไอ้เต้คงต้องก่อเรื่องอีกแน่ๆ ด้วยความเป็นห่วง (สอดรู้) ฉันจึงเดินไปใกล้ๆ
"พูดให้รู้เรื่องมั่งสิ บอกไม่ได้โกรธ ก็ไม่ได้โกรธ วู้วว" ไอ้เต้พูดอย่างหงุดหงิด เสียงดังขนาดคนได้ยินกันสามบ้านแปดบ้าน
"ไม่โกรธ แต่พูดกับเราแบบนี้เนี่ยนะ เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่หรือเปล่า" น้องกรสุดหล่อ ตอบอย่างแมดแมน ใช่ๆ ฟามจิง ถึงอีกฝ่ายจะไม่รักเรา ก็น่าจะเป็นเพื่อนกันได้นี่นา (ยกเว้นตรู)
"ก็แกพูดไม่รู้เรื่อง" ไอ้เต้ตวาดใส่กรผู้น่าสงสาร "พูดไม่รู้เรื่องตลอด เราบอกว่าไม่ชอบๆ ก็ยังไม่เลิก" ไอ้เต้พูดต่อ สีหน้ากรดูเจื่อนลงไปถนัดตา
"แต่เราชอบนายนี่ นายจะให้เราทำยังไงหล่ะ" กรตอบ หัวใจฉันร่วงไปถึงตาตุ่ม
อย่าบอกนะ ว่า กร น่ะ เป็นสาว อกอีแป้นแล่นลึก กรี๊ดดดดดดดดดด เกย์ดาร์ฉันเสียยยยยยยยยยยยยย
"เราเป็นผู้ชาย ชอบผู้หญิง เข้า ใจ ไหม" ไอ้เต้ พูดเน้นคำ ทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายชัดๆ กรไม่ถึงกับร้องไห้ แต่ดูซึมอย่างชัดเจน ก่อนจะลุกออกไปตามคำแนะนำของชะนีหน้าห้อง ที่คงทนเห็นความน่าสงสารของเพศที่ 3 ไม่ไหว
อร๊ายยยยยยยยยยยย
กรูเกลียดไอ้เต้.... ไม่ลงไม่เล่าให้แมร่งฟังแระ
//////
-
มันโคตร ยิ่งอ่านยิ่งขำ
ตกลงเราจะเศร้าหรือขำดี
มาต่อเมื่อไหร่
พลาดไปได้ไงฟะตรู
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:serius2:
เอาอีกๆ
o9 o9 o9
-
:impress2:คุณแบะมาแล้วววว คุณภาพคับแก้วเหมือนเดิมอิๆ อยากบอกว่าชอบการเขียนของคุณแบะมาก ๆ สบายใจแล้วก็มาเขียนต่อเรื่อย ๆ นะคะขอเป็นกำลังใจให้คะ :m3:
-
:laugh3: ขำ แต่สงสารน้องกร ไม่ไหวแล้ว
จะขำจะเศร้า เลือกไม่ถูก โอ้ย
ความสามารถพิเศษ ทำเรื่องเศร้าให้ฮาได้ -*-
o7
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยย จะบ้าตาย มีงี้ด้วย กำ
-
เหนือความคาดหมายจริงๆ เอาอีก ๆๆๆ อยากอ่านต่อแล้น :m3:
-
เหอๆๆๆ หักมุม ขนาด กรหรอกเหรอที่เปนเกย์ วุ้ย เชียร์เต้มาตั้งนานหง่ะ
ว้า..... แย่จัง งิงิ มีความสุขบนความทุกของผู้อื่น เรานิ
ขำทำไมนะ เรื่องเศร้านะนั่นอ่ะ อิอิ กร๊ากๆๆๆๆ ฮื้อๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ แง้ๆๆๆๆ
:m8: :m4: :m15: :m9:
-
:เฮ้อ: นึกอยู่แล้วเชียว ชีวิตกระเทย กำ :m2:
-
ไม่มีอะไรน่าขำเลย o7
-
แอร็ยซซซซซซซซซซซซซซซซซซว
เกิดอารายขึ้นนนนนนนนนนน
กลับตาลปัตไปหมด
:sad5: :sad5: :sad5: :sad5: :sad5:
-
ต่อจ้า :m9: :m9:
++++++++++++++++++++++++++++++
"จดหมาย ไอ้กร เขียน ให้ไอ้เต้" อีต๋องนั่งทบทวนเหตุการณ์
"แต่ไอ้เต้ไม่ชอบกร แต่ก็ยังรับจดหมายไว้" มันไล่ทีละคำเหมือนเด็ก
"แล้วมันได้กันยังอ่ะ" ที่สุดแล้ว อีต๋องก็ลงท้ายด้วยความคิดอุบาทว์
ฉันหล่ะเดาทางมันไม่เคยผิด
"ไปถามพ่อเมิงดูสิ" ฉันตอบ จิงๆ แฝงความอยากรู้ไว้ด้วยหน่อยๆ
"อ้าว เมิง มันก็ไม่แน่นะ ตอนพวกมันไปเที่ยวด้วยกัน ไอ้เต้อาจจะชิมขนมหวานไอ้หล่อนั่นแล้วก็ได้" อีต๋องทำเรื่องซีเรียสให้เป็นเรื่อง อับปี จนได้
"แล้วไง พอชิมแล้วรสชาดไม่ถูกใจ เรยไปกินของคาวต่อน่ะหรอ อีด...ก" ฉันด่าอีกระเทยบ้ากามนี่ ดูซิ เรื่องน้องมันออกเศร้า เอามาพูดซะ...
ฉันแอบเป็นห่วงมันหน่อยๆ มืดค่ำป่านนี้ ไม่ออกมากินข้าวกินปลาเรย ในใจคงจะอึดอัดพิกล พอดีกับฉันมีขนมที่ไม่ค่อยอร่อยเหลืออยู่ครึ่งอัน เอาไปให้มันดีกว่า
ฉันใส่รองเท้าแตะและหิ้วขนมนั่นออกไป ถึงหน้าห้องมัน ฉันเรียกชื่อมันพอดีกับที่เอามือแง้มประตูที่ไม่ได้ล๊อคเอาไว้ให้เปิดออก ภาพที่จะได้เห็น แทนที่จะเป็นไอ้เต้นอนซึมอยู่บนที่นอน กลับนั่งดูหนังโป๊สบายใจเฉิบอยู่หน้าคอม - -*
"ไอ้เต้" ฉันต้องออกแรงเรียกมันอีกครั้ง มันถึงจะรู้สึกตัว (แต่ก็ใช่ว่ามันจะละอาย)
มันหันกลับมาถามฉันว่า
"อะไรหรอ เจ๊"
สาดดด -*- หน้าหนายิ่งกว่ากระเบื้องตราช้าง มันยังคงดูต่อไปเหมือนกับเป็นเรื่องธรรมดา ในขณะที่ฉันอายแทนเหลือเกิน ฉันยื่นขนมให้ มันก็รับไว้อย่าง งงๆ
"เดี๋ยวเสร็จแล้ว ผมไปเที่ยวที่ห้องนะ" มันพูดอย่างไม่ละสายตาจากจอคอม เออๆๆ ตามสบายเมิงเฮอะ สบายใจแล้วนิ (ว่าแต่ว่า เดี๋ยวเสร็จ นี่ คืออะไรอ่ะ จะทำไรหรอ เอิ๊กๆๆ)
+++++++++++++++
คล้อยหลังจากนั้นไม่นาน ไอ้เต้มาที่ห้อง ฉันกำลังให้อีต๋องนวดหลังให้พอดี
"เอ้ออ ชัก...... เสร็จแล้วหรอ" ฉันพูดแซว ในอาการนอนหันหลังอยู่บนเตียง โดยมี ตรีนเพื่อนซี้ 1 ข้าง แนบไว้ที่หลังเป็นอุปกรณ์ประกอบฉาก
"แหม รู้อีกแนะ" มันยิ้มไม่สะทกสะท้าน เดินไปเปิดคอมฉันหน้าตาเฉย อย่าบอกว่าจะมาดูต่อที่นี่นะ
"เมิงก็อย่าไปว่าน้องวันเลยว่ะ วัยรุ่นก็ยังเงี้ยะแหร่ะ ไม่ได้แก่เหมือนเมิง กะกรูนี่" อีต๋องเสริม แต่ปากหัวเราะคิกๆ เข้าตำรา ปากว่า ตาขยิบ
"กรูยังไม่ว่าไรมันซักคำ เนอะ ใช่ไหม" ฉันหันไปทางไอ้เต้ ที่ตอนนี้กำลังพยายามจะ sign in เข้าไปใน เอ็ม ของฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย มารยาทดีจิงๆ - -*
"แฟนเจ๊ ไม่มาเล่นแล้วหรอ วันนี้" ไอ้เต้โพล่งออกมาทำให้ฉันนึกถึงจุดประสงค์ที่จะไปหามันได้พอดี
"เออ พี่ว่าจะไปบอก" ฉันรีบผลุดขึ้นนั่งกับเตียงอย่างกะทันหัน อีต๋องเสียหลัก หงายหลังไปเกือบล้ม
"มันโทรมาตอนอยู่ที่ทำงาน มันบอกว่าแกเป็นแฟนใหม่พี่ด้วย 555" ฉันพูดอย่างสะใจ ไอ้เต้หัวเราะหึหึ ในลำคอเท่านั้น ก่อนมันจะเอานิ้วไล่ดูชื่ออีเมลทีละเมล อย่างมีความพยายาม
"แล้วเจ๊บอกมันว่าไง" ไอ้เต้ถาม อีต๋องเอาตีนถีบให้ฉันนอนราบไปกับที่นอนอีกครั้ง ด้วยแรงถีบขนาดนี้ มันคงตั้งใจบอกฉันว่า "เมิงอย่าลุกขึ้นมาอีกนะ - -"
"ก็บอกว่า เรื่องของกรู" ฉันนอนยิ้มอยู่กะพี่นอนอย่างสบายทั้งใจและกาย
"เอ๋า" ไอ้เต้ร้องเสียงหลง ฉันกะอีต๋องต้องหยุดมองมัน
"แล้วทำไมไม่บอกว่าใช่หล่ะ บอกว่าผัวใหม่ บอกอะไรก็ได้อ่ะ มันจะได้เลิกยุ่งไง" ไอ้เต้พูดเหมือนเสียดายมากๆ ฉันไม่นึกว่านอกจากอีต๋อง อีบริทย์แล้ว ยังจะมีคนเกลียดไอ้เอกไปกับฉันด้วย
"เออ เอาน่า มันไม่โทรมาแล้วมั้ง" ฉันพูด แต่ก็ไม่ได้มั่นใจ 100 เปอร์เซ็นต์ แต่ น่ะ ตอนนี้ฉันรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก ที่ทำให้มันขุ่นเคืองใจได้ อย่างนี้ เค้าเรียกว่าตัดใจขาดแล้วหรือยังนะ
+ + + + + + + + + + +
และวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ฉันรอคอยมาถึง ฉันแพลนไว้ตั้งแต่เมื่อคืนว่าจะนอนตื่นซัก 10 โมงเป็นอย่างน้อย เสร็จแล้วจะไปดูหนังกะอีต๋องตอนบ่ายๆ จำไม่ได้แล้วว่า เรื่องอะไร แต่สวรรค์ของฉันก็ส่อแววว่าจะล่มตั้งแต่ 7.30 น.
"ก๊อกๆๆๆๆ เจ๊ๆๆ เปิดประตูหน่อย" ไอ้เต้หาเรื่องตายก่อนเวลาอันควร
ฉันโงหัวขึ้นจากที่นอน อารมณ์มันหงุดหงิด โมโห ระคนกันไปอย่างบอกไม่ถูก ฉันเปิดประตู พร้อมสีหน้าไม่รับแขกอย่างมากๆ แต่ยังไม่ทันที่จะลืมตามองหน้ามันได้ มันก็ทะลุผ่านประตูเข้ามาอย่างรีบลน
"ปิดๆๆ" ไอ้เต้พูด และทำท่าเลิกลั่ก ฉันก็รนไปด้วย เลยรีบปิด (เออ กรูไปทำตามมันบอกทำไมฟระเนี่ย)
"อะไรเนี่ย แต่เช้าเลยนะ ไอ้....." ฉันเริ่มจะบ่น แต่ไอ้เต้ทำมือเป็นสัญญาณว่า ฟังก่อน ฉันจึงเงียบ
"เดี๋ยวไอ้กรมันจะมาหาที่ห้องอ่ะ ไม่อยากเจอมัน" ไอ้เต้พูดเหมือนมันเดือดร้อนอย่างหาที่สุดไม่ได้ โถๆๆ เรื่องแค่นี้
มันก็กระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง ดึงหมอนที่ฉันเพิ่งจะหนุนอยู่เมื่อกี้ไปรองหัว แล้วทำท่าจะหลับต่ออย่างไม่รู้เรยว่านี่มันที่นอนของฉันนะ - -*
"แล้วจะทำไมไม่เจอเค้าหล่ะ สงสารเค้า" ฉันพูด ไอ้เต้ทำเฉย
"จะมานอนที่นี่ได้ไงเนี่ย"คราวนี้ฉันเอามือตี ขาที่ยั๊วเยี๊ยะไปด้วยขนหน้าแข้งดังเพลี๊ยะ มันก็ยังเฉยอีก
โอ๊ยยยยยย ง่วงเหมือนกันนะเว้ยยย เรื่องของเมิงละกัน อยากนอนก็นอนไปเลยย
ฉันกระโดดขึ้นเตียงไปด้วยอีกคน ดึงหมอน(อีต๋อง) ดึงผ้าห่ม มาคลุม และหลับต่ออย่างไม่สนใจว่ามีผู้ชายนอนอยู่ข้างๆ
-
อ่า แล้วกรจะเข้าใจผิดไหมนี่
:m13: :m13: :m13:
หรือว่าเต้แอบชอบแบะ หลายตัดสัมพันธ์สวาทกับกร
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
อ่า แล้วกรจะเข้าใจผิดไหมนี่
:m13: :m13: :m13:
หรือว่าเต้แอบชอบแบะ หลายตัดสัมพันธ์สวาทกับกร
:m3: :m3: :m3: :m3:
เหงด้วยเปงอย่างยิ่ง
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
-
:m13:ชัวร์ ๆ สวย ๆ อย่างเจ๊แบะ ใครล่ะจะไม่เอา เอ้ย ไม่ชอบอ้ะ จริงป่ะ :m11:
-
หุหุหุ เดากันไปต่างๆนาๆ มีแต่แบะเท่านั้นที่รู้
รีบๆๆมาต่อเลยนะ อยากรู้แร้วหง่ะ
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
:o8: นอนกะเต้
-
อารมณ์ว่าเต้ชอบแบบแต่งหญิง + แสดงออก
อิอิอิ
-
เดากันไปๆ 55 แต่แอบคิดด้วยว่าเต้อาจชอบแต่งหญิง & แสดงออก คิกๆ (ตาม i-pex)
แอบชอบแบะป่าวหว่า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไอ้เวลานั้น ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะ แต่คนมันจะมีเรื่อง มันก็มีเรื่องจนได้
"ปัง ๆ ๆ" เสียงประตูเหมือนถูกทุบด้วยค้อนปอนด์
"อิด...ก เปิดประตู กรูปวดขี้" อีต๋องตะโกนเสียงแจ๋น สลับกะเคาะประตูไม่หยุด นี่เพิ่งจะ 11 โมง ท่าทางวันนี้จะขายหมดไว
ฉันบิดขี้เกียจบนที่นอนอย่างเคยตัว แต่มือก็ไปกระแทกกับหน้าไอ้เต้ที่นอนน้ำลายยืดอยู่ข้างๆ เข้าให้ ลืมไปซะสนิทเลย
"อีแบะ ถ้ากรูขี้แตก กรูจะให้เมิงเช็ดขี้กรูนะ" อีต๋องพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงความโหดร้ายอย่างที่สุดเอาไว้
"เอออ กรูได้ยินแล้ว" ฉันลุกและเดินไปปลดล็อคกลอนประตูหน้าห้องให้เพื่อนสาว มันลุกลี้ลุกลนเข้ามาในห้องโดยมีสองมืออุดตรูดเอาไว้ด้านหลัง
"อู้ยยๆๆ กรูไม่ไหวแล้วว ..... แดก.... อุ๊ยส์ ตาเถร " อีต๋องพูดไม่ทันจบ ก็อุทานออกมา มันเอามือปิดปากและยืนจ้องไปบนที่นอนอย่างไม่เชื่อสายตา
ไอ้เต้ยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอน มันใส่กางเกงขาสั้น ที่ท่ามองเผินๆ ก็คงดูเหมือนบ๊อกเซอร์สักตัว
"นี่ พวก เมิง ......" อีต๋องยังตะลึงและคงลืมว่ามันน่ะปวดขี้อยู่
"อะไร อะไร ของเมิง ไปขี้เรยไป" ฉันมองตามันปุ๊ปก็รู้ถึงความอุบาทว์ในหัวของเพื่อนซี้แล้วทั้งสิ้น ฉันดุนหลังให้มันไปเข้าห้องน้ำซะ
"ราดน้ำน้อยๆ แต่ให้เอี่ยมนะเมิง" ฉันไม่วายกำชับ (แต่จริงๆ น่าจะให้ฉันเข้าไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะเนี่ย)
อีต๋องปิดประตู ฉันไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไรของมัน แต่มันพอมันออกจากห้องน้ำ สีหน้ามันก็ยังแฝงไปด้วยความประหลาดใจ และตอนนี้ทุกคนก็ตื่นกันหมดแล้ว ฉันเปิดประตูหน้าต่าง ให้มีแสงแดดแสงลมเข้ามาให้ได้ชื่นใจ
"อ้าว เจ๊ต๋อง กลับมาไวเกินคาดนะเนี่ย" อ้าว ดูสาดเต้มันพูด อีต๋องยิ่งทำหน้าสงสัยเข้าไปอีก ฉันเลยต้องรีบแก้ข่าว
"เฮ้ยย ไม่มีไร อีนี่นิ จ้องกรูเอาเป็นเอาตายเลยนะ เมิงบ้าเปล่า" ฉันด่าเพื่อน อีต๋องรุดมานั่งตรงโต๊ะคอม ตายังต้องพวกฉันสองคนเขม็ง
"ทำไม...." มันพูดอย่างเนิบๆ
"ไอ้เต้มันหนีไอ้กรมา" ฉันรีบขัดคอ
ไอ้เต้เริ่มบิดซ้ายบิดขวา มันดูนาฬิกาและก็เดินลุกออกไปจากห้อง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดีเหมือนกัน กำลังจะกินข้าวเที่ยงพอดี จะได้ไม่มีส่วนเกิน
ฉันหันหน้ากลับมาอีกครั้ง และชวนอีต๋องกินข้าว
แต่
อีต๋องมันไม่เชื่อที่ฉันพูด และไม่ว่าฉันจะอธิบายให้มันฟังเท่าไร มันก็ยังคงพูดว่า
"พวกเมิงต้องมีอะไรกันแล้วแน่ๆ" (พร้อมสีหน้ากระเทยลามก)
อีโกลเด้นฟลาวเวอร์
..........
-
555 ก็มันน่าคิดนี่ :m11:
-
หง่ะนี้ดส์สสสสสเดวเองอ่ะ มะจุใจเรยยย
เหอๆๆ แต่สภาพมันก้อน่าคิดนะ แต่ก้อนะ รอลุ้นต่อไป
:m12: :m12: :m12: :m12:
-
มันน่าชวนคิดจริงๆ
:m3: :m3: :m3:
-
อยากให้เต้ปล้ำเจ๊แบะ
อยากรู้ว่าเจ๊แบะจะตบ หรือ จะ "ตะปบ"
:m11:
-
อีโกลเด้นฟลาวเวอร์ :laugh:คิดได้ไงเนี่ยคุณแบะ555
-
นึกว่ากรจะมาเห็นซะอีก :haun5:
-
น่าสงสัยเป็นที่สุด อิอิ :m12:
-
น่าสงสัยเป็นที่สุด อิอิ :m12:
คิดไรอะอิเจ้
คิดแบบเดียวกะน้องก็ ลามกแล้ววววววววว
:m7: :m7: :m7: :m7:
-
รอนานแล้วนะ ไม่มาต่อซะทีอ่ะ คิดถึงเต้ใจจะขาด :เฮ้อ:
-
แล้วมาต่ออีกนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อืมม ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้คุณแบะนะ
ตอนนี้คุณแบะคงต้องการกำลังใจอย่างมาก
ข่าวฝาก เป็นข้อความที่คุณแบะทิ้งไว้ในกระทู้
ไม่ต้องรออ่านกันหรอกนะคะ
ตอนนี้คิดอะไรไม่ออก นอกจากคิดฆ่าตัวตาย
ตอนนี้กำลังชั่งใจตัวเองอยู่ เป็นการตัดสินใจที่ยากและน่ากลัวจิงๆ
ห่วงแม่และหลานๆ ด้วย (กลายเป็นอยากตายแต่ตายไม่ได้ กดดันไปอีก)
...
พูดไม่ถูก
เสียใจ
ร้องไห้จนเจ็บตาไปหมด นอนเองไม่ได้ (แม้จะใช้ยานอนหลับ)
ไม่ได้ทำงาน อยู่คนเดียว และ อยากตาย
รักเอกด้วยนะ
รักมาก
ปล. อยากอยู่เงียบๆ คนเดียว
ขอโทษเพื่อนๆ ที่ตามอ่านด้วยแล้วกันน้า ถ้าคุณแบะพร้อมแล้วมาต่อยังไง เราจะมาต่อให้นะ
ถ้าอยากให้กำลังใจคุณแบะ ตามไปให้กำลังใจได้ที่กระทู้นี้นะคะ
แด่พรหล้า ณ แจงแวง From FC. (http://www.pantip.com/cafe/lumpini/topic/L5629234/L5629234.html)
-
:o คอยส่งกำลังใจให้ครับ :m15:
-
ปล่อยวางสิครับ เกิดมาไม่มีอะไร จากไปก็ไม่มีอะไร
แล้วจะหวังว่าต้องเป็นอย่างที่เราต้องการไปเพื่อนอะไร
:amen: :amen: :amen: :amen:
-
:m15:น่าสงสารเค้าจังเลย ชีวิตช่างโหดร้าย แล้วเราล่ะ แง้ ๆ ๆ :o12:
-
มาดันคับ ขอบคุณคับ
-
:เฮ้อ:
:m8: :m8: :m8: :m8: :m8:
-
เมื่อไหร่จะมาอัพต่อซะทีอ่ะ
อยากอ่านต่อมากๆเลยคร่า :m15: :dont2: :o7:
-
แบะสู้ๆ
ยังดีที่เรื่องของเราไม่เศร้าเท่าแบะ :เฮ้อ:
-
:m12:มาหลบอยู่นี่เอง เจ๊สอง หาตัวตั้งนาน นึกว่าพี่แสบจับฆ่าไปและ :m14:
-
เข้ามาส่งกำลังให้คุณแบะ อ่ะ :m13: สู้ๆ ดีกว่านะ อย่าคิดสั้นเลย :m15: ทุกคนก็เคยเจอปัญหากันทั้งนั้นแหล่ะ อยู่ที่ว่าเราจะจัดการกับมันยังไงมากกว่า ทุกปัญหามีทางออกอยู่แล้ว :m5: ค่อยๆ คิด ค่อยๆ ตัดสินใจ :m5:
-
กลับมาตามอ่านอีกครั้ง....เป็นกำลังใจให้คุณเฟียซนะครับ....
อยากจะบอกว่าถ้าใครมันไม่รักเราก็ไม่ตัองไปสนใจมัน....
ตัดใจให้ขาด.....ปล่อยให้อดีตเป็นอดีตไปเถอะครับ.....อยู่กับปัจจุบันและอนาคตดีกว่า.....สู้..ๆ..นะครับ
-
โพสที่นู้นไม่ได้ง่ะ โพสนี่ละกัน
เป็นกำลังใจให้คุณแบะเสมอนะ
อย่าคิดสั้นเลย ชีวิตคุณแบะยังมีค่ามากกว่าจะเอามาทิ้งตอนนี้
อย่างน้อยก็มีค่าสำหรับแม่และหลาน
แล้วก็คนที่ได้อ่านเรื่องของคุณแบะทุกคน
สู้ๆนะค่ะ.....ขอให้ผ่านเรื่องร้ายๆไปได้ด้วยดี
-
หายไปนานเลยคับ :m17: :m17: :m17:
-
แบะสู้ๆ
:a4: :a4: :a4: :a4: :a4: :a4:
-
:a9: :a9: :a9: :a9:มาเป็นกำลังใจให้คะคุณแบะ :a1:
-
หายไปไหนอะ เป้นห่วง และรออ่านนะฮะ T^T
-
:m9: :m9: :m9: :m9:
ตามทันซักที
รีบมาต่อนะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
:m4: :m4: :m4: :m4:
:3123: :3123: :3123:
: 222222: : 222222: : 222222: : 222222:
-
สำหรับเรื่องนี้ ว่าไงดีอะ :m23:
ขอบคุณมากๆ ที่ติดตามเรื่องราวของคุณเฟียสแล้วก็คอยเป็นกำลังใจให้กันเสมอมา
ตอนนี้คุณเฟียสไม่เป็นอะไรแล้วละ
แต่ว่าเรื่องราวเหล่านี้ คุณเฟียสก็ไม่อยากถ่ายทอดต่อ
ที่จริงคุณเฟียส เขียนเรื่องใหม่แล้วด้วย 555
ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้เลย
เราได้ไปถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้งแล้วนะ (จากแหล่งข่าวน่าเชื่อถือ 55)
คุณเฟียสคงไม่ต่อเรื่องนี้แล้วนะคะ
แล้วก็ขอบคุณสำหรับผู้อ่านที่น่ารักทุกคน
ขอจบเรื่องนี้ไว้ ณ.ที่นี้นะคะ ขอโทษอีกครั้งน้า
o1 o1 o1 o1 o1
-
:o :o :o :o
เสียดายเรื่องจบลงแบบนี้
น่าจะเดินเรื่องให้จบลงอย่างลงตัวเสียหน่อย
แต่ก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ทั้งคนโพสและคนเขียนนะครับ
:m5: :m5: :m5:
-
จบแบบนี้ด็ดีแล้ว
เป็นกำลังใจให้นะคร้าบบบบบ
:a1:
-
อย่าจบเลยคับ
-
เมื่อคนเขียนเค้าต้องการให้จบเราก้อต้องจบ อย่าไปเซ้าซี้คุณเฟียสเลย
เค้าคงความจำเป็นส่วนตัวถึงไม่สามรถเขียนได้ หรืออาจเพราะต้องการลบเรื่องนี้ออกไปจากสมอง
ยังไงก้อขอให้คุณเฟียสก้าวต่อไปข้างหน้าอย่างมั่นคงนะคับ ขาดเขาเราอยู่ได้
:a2: :a2: :a2: :a2:
-
:m5:เห็นด้วยอย่างยิ่ง การที่เราจะมานั่งเขียนเรื่องที่มันทำให้เจ็บช้ำใจต่อ ก็ปวดร้าวอยู่เหมือนกันนะ ขึ้นอยู่กับว่าจะเข้มแข็งมากสักเพียงไหน ไปตามอ่านเรื่องใหม่กันดีกว่า "แค่เพียงเพราะรัก" หุหุ ตามอ่านตลอดเลยแหละ :m18:
-
เคารพความคิดคนเขียนฮะ
เมื่ออยากให้จบเท่านี้ก็ให้จบเท่านี้
ขอบคุณที่มาเล่าเรื่องดีๆ ให้อ่านนะฮะ
Just Happy :a9:
-
เข้าใจคุณเพื่อนสาวเคอะ
ตกลงตามนั้นนะเคอะ o15
-
:bye2: หนูเพิ่งจะได้มาอ่านเรื่องของพี่เฟียซ (ขออนุญาตเรียกพี่นะคะ) ยังไงก็ขอให้มีความสุขกับทุกวินาทีที่ยังหายใจอยู่ ถ้ายังไม่สิ้น ก็ต้องดิ้นกันไป
-
o13มีข่าวดีมาบอก ตอนนี้เจ๊แบะ อัพผลงานเรื่องนี้ต่อแล้วนะ ไม่ทราบว่า เจ้าของทู้นี้ยังไม่ทราบหรือปล่าว ยังไงก้ช่วยเอามาลงต่อทีนะ เพราะจืดไปอ่านมาแล้ว เศร้ามากกกกกเลย :m15:
-
เห็นเหมือนกับรีบนค่ะ :m26:
คุณเฟียซ ลงต่อแล้วค่ะ เศร้าจริง ๆค่ะ :m15:
พร้อมเรื่องใหม่อีก 2 เรื่อง ยังงัยอย่าลืมอัพทู้นี้ต่อนะคะ :m1:
-
ขอบคุณเจ้จืด กับคุณนางมารร้ายที่ส่งข่าว :m18:
คึคึ ช่วงนี้หลุดๆ 555 เด๋วจะไปตามมาต่อให้นะ
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
-
แบบว่า....
เค้าอยากอ่านอะเคอะ มูมู๋น้อย :impress:
-
เพื่ออิเจ้ และทู๊กคน :a2:
เอามาต่อแล้วจ้า แล้วทีนี้คนที่เคยอ่านไปจะรู้ได้ไงหว่า แฮะๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความเดิมตอนที่แล้ววว
"ไอ้เต้มันหนีไอ้กรมา" ฉันรีบขัดคอ
ไอ้เต้เริ่มบิดซ้ายบิดขวา มันดูนาฬิกาและก็เดินลุกออกไปจากห้อง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดีเหมือนกัน กำลังจะกินข้าวเที่ยงพอดี จะได้ไม่มีส่วนเกิน
ฉันหันหน้ากลับมาอีกครั้ง และชวนอีต๋องกินข้าว
แต่
อีต๋องมันไม่เชื่อที่ฉันพูด และไม่ว่าฉันจะอธิบายให้มันฟังเท่าไร มันก็ยังคงพูดว่า
"พวกเมิงต้องมีอะไรกันแล้วแน่ๆ" (พร้อมสีหน้ากระเทยลามก)
อีโกลเด้นฟลาวเวอร์
..........
ดูหนังกันจบ ไปนั่งกินเคเอฟซีกัน จนฉันจะกินของมันหมดอยู่แระ อิต๋องก็ยังคงไม่หลุดประเด็น เรื่องเมื่อเช้านี้ กลางเป็นอะไรที่เขย่าขวัญมันไม่น้อย แต่ถึงจะถามฉันอีกกี่ครั้งกี่หน ฉันก็คงต้องตอบทุกอย่างเหมือนเดิม ว่า "ไม่มีทาง"
พฤติกรรมอีต๋องเปลี่ยนไปทันที จากเดิมเคยเห็นฉันเป็นพี่เป็นน้องกะไอ้เต้ ตอนนี้มันเดินหน้า เป็นแม่สื่อแม่ชัก เต็มกำลัง วันๆ มันพร่ำแต่ยุให้ฉันเอาไอ้เต้ทำผัว จนฉันเริ่มสะอิดสะเอียน ข้อดีของไอ้เต้ข้อเดียวที่ฉันเห็นก็คือ "รวย" ซึ่งได้ถูกข้อเสียอีกล้านแปดของมันกลบจนมิด
"ถ้าเมิง ได้ กะ ไอ้เต้ นะ จะเกิดอะไรขึ้น เมิงลองคิดสิ" อีต๋องพูดกับฉัน ทำตาถลึงโต
"ไอ้กร ก็จะมาถีบหน้ากรูน่ะสิ อีเวนนน" ฉันพูดปลดปล่อยมันจากภวังค์ อีต๋องทำท่าอารมณ์เสีย
"เออ ตามใจเมิง กรูก็หวังดี" มันหันหลังให้ฉัน และล้มตัวปิดไฟนอน บรรยากาศในห้องกลายเป็นมืดสนิท มองไม่เห็นอะไรเลย อาจจะเพราะสายตายังปรับไม่ทัน และฉันได้ยินเสียงอีต๋องพูดอีก 1 ประโยค ลอยมากับความมืด
"พ่อแม่เมิงจะได้สบาย แล้วเมิงก็จะได้ตัดใจจากไอ้เวนนั่นซะที แต่ถ้าเมิงไม่ไขว่คว้าเอา กรูก็ช่วยไม่ได้"
- -* (อีส...ด พูดเหมือนมันชอบกรู ยังงั้น)
////////////
จากวันนั้น อีต๋องเรียกไอ้เต้ มากินข้าวเย็นด้วยเกือบจะทุกวัน นั่งก็ต้องให้นั่งติดกับฉัน พูดจาอะไรก็ออกแนวรักๆ ใคร่ จนฉันแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ไอ้เต้มันก็เอาแต่ขำกันปานพวกฉันเหมือนตัวตลก
"เนี่ย ไอ้เอกก็ตามรังควานอีแบะทุกวันเลย บางทีกลางคืนดึกๆ ก็โทรมา พวกพี่ไม่ได้หลับได้นอน" อีต๋องแต่งเรื่องโม้ให้ไอ้เต้ฟังอย่างตั้งใจ แต่ฟังไปฟังมา แมร่งก็เวอร์ได้ใจจริงๆ ฉันว่าเงินเดือนออกงวดนี้จะเจียดไปทำโล่ห์ ตอหลดแห่งชาติมอบให้
"ก็ถ้าเจ๊แกบอกไปว่า เป็นแฟนผมแต่วันนั้นนะ ก็จบแระ" แต่กระนั้น ไอ้เต้ก็เชื่อ เออดี พวกเมิงคุยกันไป กรูแดรกอย่างเดียว ไม่สนใจใครละ
"นั่นหล่ะ อีแบะมัน โง่ มันฉลาดแค่ตอนเรียนเท่านั้นแหล่ะ พี่ก็เคยบอกไอ้เอกมันไปนะ ว่ามีแบะมันมีแฟนแล้ว ให้เลิกจองล้างอีแบะซักที" อีต๋องมั่วไปใหญ่ ไอ้ฉันว่าจะไม่สนใจ ก็อดจะฟังไม่ได้ ขำ ชิบ..
"แล้วไงอ่ะ" ไอ้เต้ละจานข้าว และรออีต๋องตอบอย่างใจจดจ่อ
"แล้วไงน่ะหรอ.... หึ มันขู่จะฆ่าอีแบะน่ะสิ พี่กลุ้มใจมากเลย" อีต๋องเวอร์มากมาย ฉันระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ เม็ดข้าวกระเด็นไปกลางวง ไอ้เต้สบตาฉันและด่าทางสายตา ว่า อีซก มก
"ได้ไง ก็แจ้งตำรวจเรยสิ" ป๊าดดดดด ไอ้เต้ เชื่อ -*- "หรือไม่ก็มาบอกผม จะพาเพื่อนไปยำให้ก็ได้" มันอวดเบ่งความเป็นนักเลงออกมา สงสัยจะเป็นพันธุกรรมของคนรวย
ฉันเก็บเม็ดข้าวที่ตกเอามากินจนเกลี้ยง เสร็จแล้วรีบเก็บสำรับแยกวงออกไปอย่างทนไม่ไหวแระ ไอ้สองคนนั้นมันก็ยังคงคุยกันต่อไปอย่างออกรส
...........
ช่วงนั้นฉันฮาอีสองตัวนี้มาก สนิทกับไอ้เต้มากขึ้น แต่ก็ไม่ได้ลืมเรื่องวุ่นๆ ของตัวเองได้ซะทีเดียว บางครั้งเราคิดว่าปัญหาของเราใหญ่แล้ว หารู้ไม่ มีคนอื่นเค้าทนทุกข์มากกว่าเราซะอีก
"เฮ้ยย เป็นไร" ฉันเพิ่งกลับจากทำงาน เข้ามาในห้องเห็นเพื่อนสาวนอนสบักสะบอม รอยเลือดยังหยดกรังบนที่นอน ข้าวของในห้องหักพังระเนระนาดไปหย่อมนึง
"ฮือๆๆ อีแบะะะ" อีต๋องแหงนหน้ามา สีหน้าบ่งบอกว่าเจ็บช้ำทางใจมากกว่ากายหลายเท่านัก ในนาทีนั้น คนแรกที่แว๊บเข้ามาในหัวฉันก็คือ "ไอ้โชค"
"ไอ้โชคซ้อมเมิงอีกใช่ไหม มันบ้าอะไรอีกเนี่ย แล้วเมิงยอมให้มันทำขนาดนี้ได้ไง" ฉันวีนแตก เดินเข้าไปหาเพื่อนแล้วนั่งข้างๆ มันโผเข้ากอดฉันแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น
"มันหลอกกรู มันแอบไปมีเมียเป็นชะนี ฮือๆๆ อีแบะ กรู..." อีต๋องระบายความในใจออกมาอย่างอัดอั้น มันพูดสะอึกสะอื้นปากคอสั่น ฉันกอดตอบเพื่อนฉันด้วยความสงสาร ต๋องเอ้ย.. กรูเข้าใจเมิงว่ะ ทำใจบ้างเหอะเว่ย
"มันอยากมีก็ให้มันมีไปเด่ะ" ฉันร้องไห้ และพูดอย่างชิงชัง อีต๋องยิ่งร้องโฮอย่างทำใจไม่ได้
"แต่จะมาซ้อมเมิงอย่างนี้ กรูไม่ยอมอีกแล้ว" ฉันละจากอีต๋อง แล้วโทรหามัน โดยอีต๋องยังนั่งร้องไห้ กระซิกๆๆ อยู่ข้างๆ
"ไอ้เฮี้... เมิงมาตีเพื่อนกรูทำไม ควาย รังแกคนไม่มีทางสู้หรอ :-) เมิงอยู่ไหน กรูจะเอาตำรวจไปลากคอเมิง บลา ๆๆๆๆ" ฉันพูดแบบไม่หยุดหายใจ ไอ้โชค สบถใส่ฉันเพียงแค่สองคำ "ชิส์ อีตุ๊ด" แล้วมันก็วางสายไป
ฉันจูงมืออีต๋องไปตรวจร่างกายที่ รพ. แล้วเราไปลงบันทึกประจำวันไว้ที่ สภอ.เมืองพัทยา อีต๋องไม่ค่อยให้ความร่วมมือกับตำรวจเท่าที่ควร ฉันสังเกตุและนึกเคืองเพื่อนอยู่ในใจ แต่ไม่อยากซ้ำเติม
กลับมาฉันซื้อก๋วยเตี๋ยวเข้ามากินด้วยกัน แต่มันก็ไม่ค่อยกิน อาบน้ำอาบท่ากันเสร็จก็เข้านอนกันแต่หัววัน ต่างคนต่างร้องไห้ ฉันหลับไปจริงๆ ตอนตี 1 ส่วนอีต๋อง ไม่รู้เหมือนกัน...
วันรุ่งขึ้น เที่ยงวัน
ฉันโทรหาอีต๋อง มันก็ไม่รับสาย อยากจะบอกมันให้เลิกร้องไห้ได้แล้ว แล้วเย็นนี้จะพาไปเดินห้าง จับฝรั่งหล่อๆ กันอย่างที่มันชอบ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันทำอะไรอยู่ของมัน บางทีมันอาจจะโทรไปหา ไอ้โชค อีกก็ได้ ถ้ามันจะทำ
เลิกงานปุ๊ป ฉันตรงดิ่งกลับบ้านทันที อีต๋องเหมือนยังไม่ตื่นทำอะไรเลยซักอย่าง ประตูบ้านที่ฉันเอาเศษกระดาษเหน็บปิดเอาไว้ มันยังอยู่เหมือนเดิม ถ้ามันหลับพักผ่อนไปจริงๆ ก็ดี แต่ฉันคิดว่ามันคงจะเอาแต่นอนร้องไห้อยู่เสียมากกว่า
ฉันเปิดประตูเข้าไป และก็เจอเหตุการณ์ที่มันยิ่งกว่านั้น กระเป๋าถือ ของกินที่อุตส่าห์ซื้อมาจากปากทาง มือถือ ตกไปกองอยู่ที่เท้าฉันตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ฉันเดินถอยกลับออกมาจากตัวห้อง น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาอย่างอัตโนมัติ สติฉันกระจัดกระจายจนไม่สามารถนึกได้แม้แต่คำว่า "ช่วยด้วย"
ตัวต๋องผูกติดด้วยเชื่อกไนล่อนที่ลำคอ มันผูกติดกับช่องระบายอากาศในห้อง ฉันเห็นเพียงร่างนิ่งๆ ที่เท้าลอยจากพื้นเพียงฝ่ามือเศษๆ ฉันไม่ได้หวังว่ามันยังจะรอด ฉันรู้ว่ามันตายแล้วแน่ๆ แต่ฉันรับไม่ได้ ฉันร้องโฮออกมาอย่างบ้าคลั่ง และเพื่อนข้างห้องถึงออกมาช่วยเหลือกัน เพื่อนฉันตาย ตายเพราะผุ้ชายเฮี้.. ๆๆ อย่างไอ้โชค
ทำไมเมิงทำยังงี้ แล้วกรูจะอยู่กับใคร
.....
-
น่าสงสารจัง.... :m15:
-
โห....ไอ้เลว!!!!!!!!!! :angry2: :angry2: ทำกับพี่ต๋องงี้ได้งัย
ไม่รักแล้วมายุ่งทำไม ไม่หลอกเปล่าแถมยังซ้อมอีก
ทนเค้ามาได้ตั้งนาน พี่ต๋องไม่น่าด่วนคิดสั้นเลยนะคับ o7 o7
:m2: :m2: :m2:
-
สงสัยยังไม่รู้กัน อิอิ เด๋วพีเอ็มไปบอก รอว่างๆ ก่อน ใครอ่านเจอแล้วว่างช่วยพีเอ็มบอกให้หน่อยจิ อิอิ :a6:
เราจะต่อแล้วน้า 555
++++++++++++++++++++++++++++++++++
ประมาณ 1 ทุ่ม ทุกอย่างดูวุ่นวายไปหมด ตำรวจ มูลนิธิ เจ้าของตึก และไทยมุง ต่างออแน่นกันอยู่เต็มห้องไปหมด ผิดกับฉัน ที่ปลีกตัวแยกออกมาร้องไห้อยู่ตรงม้าหินอ่อนข้างหน้า เต้เดินมานั่งกับฉัน ตาของมันแดงก่ำ ส่วนฉันก็ยังสะอึกสะอื้นอยู่เรื่อยๆ จนมูลนิธิเค้าเอามันห่อผ้าขาวแล้วช่วยกันแบกออกมาขึ้นรถ นั่นแหล่ะ ฉันก็ปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้
"เจ๊ ทำใจดีๆ ไว้" เต้พยายามปลอบฉัน มันเอามือมากอดไหล่ฉัน และฉันซบลงกอดมัน
"โทรบอกบ้านเค้ายัง เจ๊" เต้ถาม ในน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเสียใจ ฉันพยักหน้าตอบลูกเดียว เพราะตอนนี้แค่พูดก็ยากเกินไปสำหรับฉันแล้ว
"เจ๊ เงียบเหอะนะ ร้องไห้ไป พี่ต๋องเค้ารู้คงจะไม่สบายใจแน่ๆ พี่เค้าไปสบายแล้วเจ๊" ฉันซึ้งในน้ำใจของไอ้เต้ตอนนั้นนักที่พยายามหาคำปลอบใจฉันสารพัด หน้าเสียดายที่ไม่มีอะไรแทรกเข้าไปในสมองฉันได้นอกจากความเสียใจ และความทรงจำที่ฉันและเพื่อนเคยมีด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ
"เจ๊อย่าร้องเลย เจ๊ร้องผมก็จะร้องไปด้วยนะ" ไอ้เต้พูดเสียงสั่น มันเอามือเช็ดน้ำตาให้ฉัน และเมื่อมีโทรศัพท์เข้ามา (ส่วนใหญ่จะถามเรื่องต๋องกัน) มันก็จะรับและตอบแทนฉันด้วย
"คืนนี้เจ๊ไปนอนห้องผมก่อนละกันนะ แล้วถ้าจะย้ายห้อง ย้ายหอ ยังไงค่อยว่ากันอีกที" ไอ้เต้บอก แต่ฉันก็ปฎิเสธ คืนนี้ฉันจะอยู่ที่นี่ ฉันไม่กลัว และถ้าวิญญาณอีต๋องยังอยู่ที่นี่จริงๆ ฉันอยากนอนกับมัน เหมือนเมื่อคืนที่เรายังนอนร้องไห้ด้วยกัน...
+ + + + + + +
คืนนั้น ฉันนั่งอยุ่บนเตียงในชุดทำงาน ตอนนั้นดึกแล้ว และฉันไม่ได้กลัว ฉันเสียใจ ฉันคิดถึง และมองไปที่ช่องลมมรณะนั่นเป็นระยะๆ ไม่ต้องรอให้มีผีมาหลอก ฉันก็สามารถจะเห็นภาพร่างเพื่อนฉันลอยอยู่จากพื้นฝ่ามือเศษๆ ได้เอง และภาพพวกนั้นยังคงติดตาและฝังอยู่ในสมองส่วนลึกของฉันจนวันนี้
"อีต๋อง :-)...." ฉันสบถ และร้องไห้ไม่หยุด ถ้ามันรู้ว่าไอ้โชคไม่รู้สึกยินดียินร้ายกับข่าวการจากไปของมันเลย มันจะรู้ตัวว่ามันโง่แค่ไหน แต่ยิ่งคิด ฉันก็ยิ่งเสียใจ ถ้าย้อนเวลากลับได้ซัก 10 ชม. ฉันจะไม่ไปไหน จะอยู่กับมัน และเหตุการณ์คงไม่ลงเอยแบบนี้
มีคนโทรถามเรื่องต๋องกับฉันเกือบทั้งคืน (ไอ้เอกด้วย) แต่คนที่ฉันคุยด้วยจริงๆ ก็คืออีบริท ซึ่งมันเองเสียใจและเจ็บปวดไม่ต่างจากฉันเลยซักนิด พรุ่งนี้มันจะมาพัทยาพร้อมกับพ่ออีต๋องด้วย โอ๊ยยยยย ฉันอยากให้เรื่องทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน ตื่นๆๆๆๆๆๆ เสียทีสิโว๊ยยยยยย
กลับมาได้แล้ว อีต๋อง อีแรด อีเชี่ย อี อี อี....
เมื่อวานฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในห้องนี้ แต่บนเตียงมันยังอุ่นๆ ตรงที่นอนของมัน ฉันนอนจนเกือบจะทับรอยนั้น และหลอกกับตัวเองว่ามันยังไม่ตาย จนผล็อยหลับไปตอนใกล้สว่างเต็มที
......................
"กลับบ้านพร้อมกรูเฮอะ อย่าอยู่เลย แม่เมิงเค้าห่วง" อีบริทย์พูดในขณะที่เรานั่งรอกันอยู่หน้าห้องเก็บศพ เราสองคนตาบวมเหมือนนกกระปูด ต่างคนต่างยังสะอื้น พ่ออีต๋องนั่งห่างจากเราออกไปอีกสามที่นั่ง แกเครียดและไม่พูดกับใครเลย
"กลับไปจะทำไรกินวะ หาปลาหรือไง" ฉันพูด
"อีนี่ เดี๋ยวกรูตบ ก็ไปหาขายของไปสิ เมิงหัวการค้าจะตายไป" อีบริทย์ตอบ พลางเอากระดาษทิชชู่ซับน้ำมูก มันพูดจาดูมีความคิดขึ้นเยอะเลย คงเพราะเราต่างก็แก่กันแล้วด้วย
"กรูยังกลับไม่ได้หรอกว่ะ ต้องเก็บเงินก่อน" ฉันพูด แล้วเริ่มรู้สึกถึงอนาคตที่ไม่มีอะไรแน่นอน
"เอ้ย เอาจิงหรอวะ" อีบริทย์หันมามองหน้าฉัน "เมิงจะอยู่ยังไง คนเดียว"
ฉันเหยียดแข้งเหยียดขาด้วยความเมื่อย ก่อนตอบกลับไปว่า
"กรูอยู่ได้ แหม ผีอีต๋องมันไม่มาหักคอกรูหรอกน่ะ"
อีบริทย์ส่ายหัว ฉันรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง แต่ชีวิตจริงมันมีอะไรมากกว่านั้นนี่วะ คนเรามันก็มีทุกข์บ้างสุขบ้างเป็นธรรมดา
"ว่าแต่ว่า เมิงคิดไหมว่าตอนนี้อีต๋องมันจะนั่งอยู่ข้างๆเรา" ฉันพูด อีบริทย์เหล่ซ้ายเหล่ขวา ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างหวาดหวั่น
"อีต๋องเอ้ยยยย ไปดีเหอะนะเมิง ถ้ามีเลขเด็ดเลขดียังไง ก็ไปเข้าฝันกรูละกันนะ เดี๋ยวกรูจะทำบุญไปให้" อีบริทย์ทำท่าพนมมือ ฉันตลกมันชิปเป้ง
ซักพักเจ้าหน้าที่ก็เดินเข้ามา แกเปิดประตูเข้าไปซักพัก ฉันกะอีบริทย์เดินตามเข้าไป ก็เห็นร่างอีต๋องวางยาวอยู่บนโต๊ะเหล็กกลางห้องอยู่แล้ว มันยังคงใส่เสื้อผ้าชุดเดิม แต่สีหน้ามันเต็มไปด้วยความทรมาน สีผิวมันตอนนี้ออกเขียวๆ คล้ำๆ จนฉันคิดว่าไม่มีไวท์เทนนิ่งตัวไหนจะช่วยมันได้ วันนี้ฉันเตรียมเสื้อผ้าชุดโปรดมาใส่ให้มันใหม่ (แต่เป็นชุดผู้หญิงหง่ะ เกรงใจพ่อมันจิงๆ) กว่าจะแต่งตัวให้มันจนเสร็จได้เล่นเอาฉันกับอีบริทย์เหนื่อยกันเลยทีเดียว ฉันยังพูดกันเล่นๆ ว่ารายต่อไป ใครจะเป็นฝ่ายแต่งตัวให้ใครระหว่างสองคนฉันกับมัน เนื้อมันแข็งๆ และเย็นเจี๊ยบ สังเกตุมีน้ำแข็งเคลือบบางๆ ตามผิวหนัง
อีบริทย์หยิบเครื่องสำอางค์ค่อยๆ บรรจงแต่งเติมลงบนใบหน้าอุบาทว์ๆของมัน ส่วนฉันเอาหวีมาค่อยๆ สางสังกะตังบนหัวมันออก พอเสร็จสรรพเรียบร้อย สุดท้ายเราก็ค่อยๆจับมือมันดัดให้พนมมือไว้ที่หน้าอก (กลัวว่าสัปเหร่อเค้าจะดัดแรง จนมือมันหัก)
พวกพี่เจ้าหน้าที่เค้าคงจะหาว่าพวกฉันเรื่องมาก พอบอกว่าเสร็จแล้วแกเลยทำท่าดีใจใหญ่ ก่อนที่พวกเค้าจะช่วยยกร่างอีต๋องลงโลง ฉันมองตามจนกระทั่งฝาโลงปิดลง น้ำตาฉันทะลักออกมาอีกครั้ง ความรู้สึกที่ว่าเราต้องอยู่กันคนละโลกมันตอกย้ำฉันอย่างชัดเจน
วันนี้ฉันจะได้กลับบ้านแล้ว พร้อมเพื่อนๆ ฉันด้วย แต่หาความสุขไม่เจอเลย รถคันแรกก็เป็นพวกผู้ใหญ่นั่งกันไป ด้านหลังก็เป็นโลงศพของอีต๋อง ส่วนฉันกับอีบริทย์ ต้องรีบกลับไปที่ห้อง เก็บข้าวของอีต๋องใส่ลัง ขนกลับไปกับรถอีกคัน ฉันนั่งเลือกของแยกใส่กล่องไปก็ร้องไห้ไป เพราะทุกชิ้นทุกอย่างในห้องนี้ ล้วนมีความทรงจำแฝงอยู่ พอเก็บของอีต๋องทั้งหมดออกแล้ว ความคิดที่ฉันจะอยู่ห้องนี้ต่อก็เปลี่ยนไป สภาพห้องมันไม่เหมือนห้องเดิมที่ฉันคุ้นเคยอีกต่อไป กลายเป็นห้องกึ่งร้างและหมดชีวิตชีวาไปโดยปริยาย แต่เวลานั้นฉันก็ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มากนัก ฉันกลัวจะไปถึงที่บ้านค่ำเกินไปเลยรีบๆ เก็บของขึ้นรถและออกเดินทาง มีฉัน มีอีบริทย์ มีไอ้เต้ และคนที่แผงขายข้าวอีก 3 คน
........
:m8: :m8: :m8: :m8:
-
ขอให้พี่ต๋องไปสู่สุขติ หลับให้สบายนะคับ :m2: :m2: :m2:
สักวันมันต้องชดใช้กรรมที่มันทำแน่คับ
-
หง่ะ เศร้าจังเลยยยย
:sad2: :sad2: :sad2:
-
เข้ามาตามอ่านอย่างรวดเร็ว และ
ขอแสดงความเสียใจกับเบะเรื่องของต๋องด้วยนะ
เราอ่านไปน้ำตาไหลไปเลย คิดถึงเหตุการณ์ตอนที่เสียญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งที่สนิทกันมาก โดยเฉพาะตอนที่เบะเล่าว่า...
"ก่อนที่พวกเค้าจะช่วยยกร่างอีต๋องลงโลง ฉันมองตามจนกระทั่งฝาโลงปิดลง น้ำตาฉันทะลักออกมาอีกครั้ง ความรู้สึกที่ว่าเราต้องอยู่กันคนละโลกมันตอกย้ำฉันอย่างชัดเจน..."
เราก็เหมือนกัน.... ตอนที่สัปปะเหร่อ ผิดประตูเตาเผา....น้ำตาฉันทะลักออกมาอีกครั้ง ความรู้สึกที่ว่าเราต้องอยู่กันคนละโลกมันตอกย้ำฉันอย่างชัดเจน...
ไปดีนะต๋อง
ส่วนพวกน้องๆ นู๋ๆ ทั้งหลายที่อ่านเรื่องนี้แล้ว ก็ควรจะหาทางอยู่ให้รอดยามอกหัก อย่ามั่วแต่เศร้าสร้อย เพราะคนที่เขาทิ้งเราไปแล้วนั้น จะไม่มีทางเศร้าเมื่อรู้ว่า เราเสียใจมากแค่ไหนกับการที่เขาจากเราไป :a6:
-
ขอให้ต๋องได้ไปสู่ที่ดีๆ
เป็นคติเตือนใจหลายๆคนว่าความรักเมื่อแรกนั่นมันหวาน
สักพักไปก็ต้องมีเบื่อ มีขมเป็นธรรมดา
ไม่มีอะไรยั่งยืน
ถ้าเขาจะจากเราไป ก็ปล่อยไปเถอะ
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
น่าสงสารชีวิตต๋องโดนทำร้ายร่างกายตั้งแต่รุ่นๆจนเสียชีวิต ขอให้ต๋องไปสู่สุคติ ได้พ้นวิบากกรรมหลับใสบวยนะคับ เฮ้ย...มันเศร้าจัง :m15:
-
คิดซะว่าคุณต๋องหมดกรรมเร็วกว่าคนอื่นเนอะ...
เป็นกำลังใจให้คุณแบะ และคุณคนโพสต์นะคับ น่ารักกันทุกคนเรย อิอิอิ
-
:m15: แล้วเราล่ะ จะเป็นเหมือนเจ๊แบะมั้ยเนี่ย แง้ๆๆๆๆๆๆ o9
-
ขอบคุณที่มาต่อเรื่องให้นะคะ
สงสารเจ้แบะ จังเลย เสียเพื่อนรักไป เพราะผู้ชายเลว ๆ
-
เรื่องแบบนี้เป็นเครื่องเตือนใจได้เป็นอย่างดี
การฆ่าตัวตายไม่ใช่ทางออกของปัญหา
ตายไป คนที่เสียใจ ก็คือ คนที่รักเรา คนที่ไม่รักเราเค้าไม่มาสนใจเราหรอก
ไม่ตาย ก็ตัวเองนั้นแหละที่ซวย พวกกินพาราอีก ตับพัง ส่งผลระยะยาวเลยทีเดียว
ขออภัย พล่ามมากไปหน่อย แฮ่ๆๆ
ต่อๆ เลยจ้า
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ว่ารีบๆ กันเต็มที่แล้ว พวกฉันมาถึงบ้านกันก็ 3 ทุ่ม รีบเอาข้าวของลงเสร็จก็บึ่งรถต่อไปวัดทันที ทุกคนในรถล้วนอิดโรย เมื่อคืนคงไม่มีใครในที่นี้หลับสนิทกันสักคน แถมยังต้องนั่งรถติดๆ กันหลาย ชม.อีก ฉันว่าอยากจะงีบซักนิดก็ไม่ได้งีบ เพราะต้องคอยบอกทางเต้ตลอด
"เลี้ยวซ้ายแยกหน้าเลยเต้ นั่นไง เห็นทางเข้าวัดไหม นั่นอ่ะ" ฉันบอกทาง บ้านนอกมันก็มืดๆ อย่างเงี๊ยะแหล่ะเต้เอ้ย โชคดี ไอ้เต้ไม่บ่นซักคำ นั่งขับรถมาให้เงียบๆ แถมไม่กวนตรีนอีกด้วย
"จอดตรงนั้นก็ได้" ฉันโบ้ยมือไปให้เต้จอดรถขนาบกับรถปิคอัพคันเมื่อเช้า ฉันสาดส่องสายตาไปที่ศาลาวัด เห็นพ่อแม่ฉัน พี่ชายฉัน ออกมายืนรอฉันกันที่หน้าศาลา พอรถจอด ฉันก็พุ่งไปหาเลยทันที
"พ่อหวัดดี แม่หวัดดี" ฉันยิ้ม (แม้หน้ายังเศร้า) เราดีใจที่ได้เจอกันพร้อมหน้าอีกครั้ง แม้จะไม่ใช่นิมิตมงคลอะไรเลย แม่กอดฉันแล้วลูบหลังฉันเชิงปลอบใจ
"มาอยู่บ้านนะลูก พ่อซ่อมบ้านให้ใหม่แล้ว" พ่อฉันพูดเหมือนกับจะไม่ให้ฉันกลับไปอีก ความคิดที่ว่ากะเทยจะต้องโดนผู้ชายหลอกเสมอไป คงกลับมาอยู่ในสมองพ่อแม่ฉันอยู่ตอนนี้
"เข้าไปข้างในกันเถอะ" ฉันยิ้มไม่ตอบพ่อแบบตรงๆ ก่อนจะพากันเข้าไปกันทั้งโขยง พ่อกับแม่ เห็นไอ้เต้เดินตามฉันต้อยๆ แกก็มองเขม่นๆ
พวกเราไปจุดธุปไหว้ศพกัน มีคนมางานอีต๋องเยอะเหมือนกัน (โดยเฉพาะวงไพ่ วงไฮโล) คืนนี้พวกเราจะนอนเฝ้าศพกันที่นี่ โดยพวกผู้ใหญ่ก็แยกไปนั่งคุย นั่งปลอบกันกับกลุ่มผู้ใหญ่ ส่วนเด็กๆ อย่างพวกฉัน ก็เดินหาข้าวหาน้ำกินกันจนอิ่ม แล้วก็เอาหมอนมาคนละลูกและนอนเหยียดยาวกันบนเสื่อที่เหม็นอับนิดๆ ของวัด ฉันหลับไปโดยปริยาย
////////////////
เช้าวันใหม่ อีบริทย์ปลุกฉันลุกแต่เช้า (ยังไม่ 7 โมง) เพราะดูเหมือนพวกผู้ใหญ่เค้าจะตั้งสำรับข้าววงใหญ่กันไว้เรียบร้อย และรอพวกฉันตื่นกัน 555 ฉันลืมไป คนบ้านนอกเค้าก็ตื่นเช้า กินกันแต่เช้ายังงี้หล่ะ ฉันปลุกคนอื่นให้ลุกด้วย เราไปล้างหน้าสีฟัน กันในห้องน้ำวัดไม่ห่างจากศาลา ก่อนจะกลับมากินข้าวพร้อมหน้ากัน นึกสงสารไอ้เต้ คงไม่ชินกับอาหารบ้านๆ เห็นมันเลือกกินได้ไม่กี่อย่าง หุหุ ขำมันเหมือนกัน ท่ามันอยู่บ้านฉันจนครบ 7 วัน มันคงลดน้ำหนักลงไปได้เยอะเลย
กินข้าวเสร็จ เราก็กลับไปที่บ้านฉัน
"จอดรถตรงนี้ เบาๆๆๆ" พ่อฉันพูดเอะอะ ตามประสาคนบ้านนอก ก็ไอ้เต้มันขับรถจนจะไปทับไก่พ่ออยู่แล้ว (เค้าหวงยิ่งกว่าลูกอีกนะเมิง อิอิ)
"พ่อเลี้ยงไก่หรอ" ฉันถามและเปิดรถลงมา เห็นซุ้มไก่เรียงอยู่หน้าบ้าน 3-4 อัน
"เออสิ พ่อเอ็งเค้าเห่อจะเลี้ยง บอกเอาไว้ทำกิน เห็นเอาเข้าจิงๆ ก็ทำไม่ลง" แม่ฉันพูดเหน็บพ่อ พ่อทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ สงสัยจะอายเด็ก พวกเราเดินเข้าบ้าน บ้านฉันยังดูสะอาดสะอ้านเหมือนเดิม แต่ทว่าบ้านโทรมกว่าเดิมไปไม่น้อย เห็นพ่อบอกต้องคอยซ่อมอยู่เรื่อยๆ ตามสภาพ ที่เห็นว่าจะพัฒนาแล้ว ก็คงเป็น ทีวีสี ที่เพิ่งจะถอยกันมาใหม่ไม่ถึงปี แทนไอ้เครื่องขาวดำ 14 นิ้วที่ฉันดูมาตอนเด็กๆ
"ปวดฉี่อ่ะ" ไอ้เต้สะกิดแขนฉันยิกๆ มันยืนบิดไปมา
"นู่นๆ ห้องน้ำอยู่นู่น สวิทท์ไฟอยู่ด้านหน้าอ่ะ ไม่ใช่ชักโครกนะ เข้าได้เปล่า" ฉันพูดแต่ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
ไอ้เต้จับข้อมือฉันลากไป อึ๊ดๆๆ
"เจ๊รอตรงนี้นะ อย่าไปไหนนะ กลัว" - -* เวงกำ พูดจบไอ้เต้วิ่งเข้าห้องน้ำไป ฉันกลายเป็นผู้จัดการห้องน้ำไปซะยังงั้น พ่อกับแม่ส่งสายตามายังที่ฉัน อย่างไม่ค่อยพอใจ
"เสร็จแระ" ไอ้เต้เปิดประตูห้องน้ำและยิ่มร่าออกมา พวกฉันเดินไปขนของที่กองเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนใส่รถ เราไปส่งที่บ้านของอีต๋อง ตอนนี้ญาติอีต๋องมากันเต็มบ้านไปหมดเลย ฉันให้เค้าไปก็นึกเสียดายยังไงชอบกล ความรู้สึกเหมือนมันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตฉันเหมือนกัน แต่เห็นว่าที่บ้านมันจะคัดเอาไปบริจาคด้วย ฉันเองก็ไม่ว่าอะไร (แต่แอบเก็บเอาไว้ดูต่างหน้าแล้ว ส่วนหนึ่ง อิอิ)
พอทุกอย่างเสร็จสรรพ เราก็กลับไปที่บ้านฉันอีกรอบนึง พวกเราอาบน้ำอาบท่ากันที่บ้านฉัน แม่ทำกับข้าวหลายอย่างมาเลี้ยงแขกตอนเที่ยง (ส่วนใหญ่ก็ของที่ฉันชอบกินแหล่ะ) ฉันได้เข้าไปในครัวด้วย เลยได้เจียวไข่ไว้เผื่อเต้มันด้วย สงสารมัน คงจะไม่คุ้นลิ้นกับอาหารบ้านๆ
เรานั่งล้อมวงกินข้าวกลางวันด้วยกันอย่างชนิดข้าวหุงไม่ทันเลยทีเดียว ก็อย่างว่าหล่ะนะ ข้าวที่วัดมันไม่อร่อยเลยนี่นา ถ้าอีต๋องยังอยู่ มันคงจะหัวเสียไม่ใช่น้อยเลยหล่ะ
......................
พอหนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน หลายคนก็นอนเหยียดยาวกันกลางบ้านฉันนั่นแหล่ะ แม่ยกพัดลมมาเป่าให้สองตัว เล่นเอาพวกนั้นหลับกันสบายไปเลย ฉันกะอีบริทออกไปนั่งคุยกะพ่อแม่หน้าบ้าน ส่วนใหญ่ก็ไม่มีใครคุยเรื่องอีต๋องกันหรอก จะมุ่งมาที่ฉันมากกว่า
"กลับบ้านๆๆ " พ่อฉันยื่นคำขาด
"เดี๋ยวจิ แป๊ปนึง เก็บเงินก่อน" ฉันทำเป็นเอามือนวดแข็งขาพ่อเชิงฉอเลาะ
"โอ๊ย ไม่ต้องแล้วลูก มาอยู่บ้านเรานี่แหล่ะ ใกล้หูใกล้ตา" แม่ฉันช่วยพ่ออีกแรง อีบริทย์ทำท่าจะขยับปากอีกคน แต่ฉันแอบเบรคด้วยการเอาตรีนสะกิดไว้ก่อนใต้โต๊ะ
"เอาน่า ลองก่อน เดี๋ยวถ้าหนูอยู่ไม่ได้ หนูจะกลับ" ฉันพูดหน้าเบ้ พ่อทำหน้างอน แกเดินดุ่ยๆ เข้าบ้านไปเลย ไอ้ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง เสียใจมันก็เสียใจ แต่อย่าให้ต้องเสียงานด้วยเลย
"ถ้าจะไป ก็ไม่ต้องยุ่งกับใครเลยหล่ะ" แม่กำชับ คงหมายถึงเรื่องผู้ชาย ฉันพยักหน้ารับคำ เป็นอันว่าสำเร็จ
สี่โมงห้าโมงเย็น เราก็พากันกลับไปวัด รู้สึกว่าจะมีพวกเพื่อนๆ อีต๋องที่เรียนคหกรรมมาด้วยกัน และบรรดาอาจารย์ มาร่วมงานด้วยเห็นยืนเกาะกลุ่มกันกลุ่มใหญ่
พวกฉันลงรถและเดินตามกันมา ฉันไหว้บรรดาอาจารย์ และทักทายเพื่อนๆ ที่ฉันรู้จัก หลายปีมากเลยนะที่ไม่เคยได้เจอกันอีกเลย บางคนมีลูกมีเต้ามาแล้วก็มี กว่าฉันจะทักครบ ก็พักนึงเลยหล่ะ
ฉันเดินเข้าไปในศาลา และไปยกน้ำอัดลมมาตามไล่เสริฟให้แขกในงาน เสริฟไปเรื่อยๆ ฉันก็เลยได้สังเกตุเห็นคนที่ฉันเกลียดเป็นอันดับต้นๆ ในชีิวิต
"ไอ้เอก" อีบริทย์ถองสีข้างฉันให้รู้ตัว ซึ่งจริงๆ ต่างฝ่ายต่างมองเห็นกันแล้ว
"มาทำเชี่ยไรของมัน" ฉันบ่นอุบ หงุดหงิดขึ้นมาทันที
"เมิงมาเสริฟทางนี้ เดี๋ยวกรูไปเสริฟทางนั้นเอง" อีบริทย์ยกลังแก้วข้ามผ่านฉันไป มันเดินแยกไปทางไอ้เอก แต่เหมือนนั่นจะไม่ช่วยอะไร ไอ้เอกเดินผ่านสวนออกมาทางฉัน เต้เห็นท่าไม่ค่อยดี มันมายืนอยู่ข้างๆ
"เสียใจด้วยนะ" มันพูด
ฉันทำเป็นไม่ได้ยิน และเดินไล่เสริฟน้ำแขกต่อไป ไอ้เอกมันก็เดินตามฉันมา พร้อมพูดกับฉันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"พูดกันดีๆ ไม่ได้หรอไง เอกไปทำอะไรให้นักหนา" มันกึ่งๆ ขึ้นเสียงกับฉันเล็กน้อย :-)ยยย พูดมาได้ ทำอะไรให้นักหนา ฟายยยย
ฉันจ้องหน้ามันเขม็ง ก่อนจะถามมันเบาๆ ว่า
"มาทำไม"
"ก็มางานต๋อง แค่นี้ เอกก็ผิดแล้วใช่ไหม" มันเริ่มพูดเชิงหาเรื่องขึ้นทุกที ฉันเบะปากให้ แล้วตอบไปว่า
"มางานมันทำไม มันน่ะเกลียดเมิงยิ่งกว่าขี้อีก รู้ไว้ด้วย"
พูดจบฉันก็เดินออกไปเลยอีกทาง เต้เดินตามหลังฉันมา ส่วนมันไม่ตามมาแล้ว ยืนหน้าซีดอยู่ตรงที่เดิมนั่นหล่ะ เบื่อมันจริงๆ เลย ถ้ามันจะมางานอีต๋องทุกๆ วัน จนเผาเลยหล่ะก็ ฉันคงจิตตกไปแน่ๆ
คืนนั้นพอส่งพวกแขกเหรื่อกลับกันหมดแล้ว พวกฉันก็นอนเฝ้าศพกันเหมือนเดิม เพี้ยง อีต๋อง เมิงไปหลอกไอ้เวนนั่นให้กรูทีซิ กรูเกลียดมันจังว่ะ
..............
-
เกลียด จริง เหรอ? :a1:
-
เอานะคนเคยรู้จักกัน ลืมความทุกข์ไปซะ
ชีวิตอยุ่กันอีกไม่นาน
:a1: :a1: :a1: :a1:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
ขอให้เจ๊ต๋อง จงไปสู่สุขคติภพ
อย่าเจอกับผู้ชายเลว ๆอีกเลย
:m5: :m5: :m5: :m5:
-
ขอให้พี่ต๋องมีความสุขมีความสุขตลอดไปนะคะ :bye2:
-
แอร้ยซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
ช้านพลาดเรื่องนี้ไปได้งายอะ
.......
เสียใจกะหนูแบะด้วย
ในความเศร้าบางครั้งมันกมีความสุขอยู่ด้วย
:undecided: :undecided: :undecided: :undecided:
-
เพิ่งรู้ว่าเรื่องนี้มาต่อแล้ว
โหแล้วก็ได้รับข่าวร้ายเลยอ่ะ เรื่องพี่ต๋องอ่ะ :m15: :m15: เสียใจด้วยจริงๆ ค่ะ ขอให้ไปสู่ที่ดีๆนะคะ
-
ชีวิต ก้อต้องเดินต่อไป... :a2:
-
ดีใจ มิตรรักแฟนเพลงเริ่มๆ รู้ข่าวกันแระ :a1:
+++++++++++++++++++++++++++++
ฉันฝัน ว่าเล่นกระโดดยางกันกับอีบริทย์สองคน โดยมัดปลายยางข้างหนึ่งไว้ที่ต้นไม้ใหญ่ใกล้นาของพ่อ อีบริทย์ถือปลายยางอีกข้างนึง และฉันกำลังตั้งท่าจะกระโดดข้าม แต่ตาก็เหลือบเห็นอีต๋องปั่นจักรยานมาพอดี พวกฉันดีใจกันใหญ่ เพราะจะได้เล่นกันให้สนุกๆ โหดๆ หน่อย ไม่ใช่มัดกับต้นไม้แบบนี้
"อีต๋อง มาจับ" (หมายถึงจับยาง)
อีต๋องส่ายหัว มันจอดจักรยานอยู่ใกล้พวกฉัน แต่ก็ไม่ยอมลงจากรถลงมา
"ดอก กรูบอกให้มาจับยาง" ในฝัน ฉันตวาด แต่อีต๋องก็ไม่ยอมลงมา
"กรูโตแล้ว ไม่เล่นหรอก" มันตอบ ฉันกับอีบริทย์งงเต๊ก โตอะไรของเมิง ก็ตัวเท่าๆ พวกกรูเนี่ย แต่ไม่ทันจะได้ถาม อีต๋องก็ปั่นจักรยานออกไปตามทางข้างหน้า และในฉับพลัน ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าต๋องตายแล้ว ฉันสะดุ้งตื่นกลางดึก แล้วลุกขึ้นนั่ง คนอื่นๆ หลับกันหมดแล้ว มีเพียงวงไพ่ วงไฮโล ที่ยังนั่งล้อมวงเล่นกันอยู่ไกลๆ
ต๋อง เมิงมาหากรูหรอ เมิงยังอยู่ที่นี่ใช่ไหม ฉันนึกในใจ สายตาจับจ้องไปที่โลงศพที่ประดับด้วยไฟสีๆ ดวงเล็กๆ กระพริบๆๆ รูปอีต๋องยังดูร่าเริงสดใส ขัดกับสภาพมันตอนนี้ที่อยู่ในโรงเหลือเกิน
"อีต๋อง" ฉันคิดถึงเพื่อน น้ำตาก็ไหล และฉันกอดตัวเองร้องไห้
"เมิงจะให้กรูทำยังไง กรูอยากจะฆ่าไอ้โชคให้มันตายๆ ตามเมิงไปซะ" ฉันพูดอย่างเจ็บแค้น จนเต้เองรู้สึกตัว มันเห็นฉันสะอึกสะอื้นเลยลุกขึ้นมาปลอบ
"ร้องไห้อีกแล้ว ไม่เอาๆ" เต้พูด มันเอามือตบไหล่ฉันเบาๆ ฉันได้แต่ซุกหน้าตัวเองและเช็ดน้ำตาตัวเองด้วยหัวเข่า เต้ถอนหายใจออกมา
"พี่ต๋อง เค้าไปดีแล้ว ไปขึ้นสวรรค์ เจ๊ยังจะห่วงอะไรเค้าอีก" ไอ้เต้พยายามจะพูด ฉันโตกว่ามันอีก แทนที่ฉันจะเข้มแข็งกว่ามัน นึกแล้วก็อายเด็กเหมือนกัน ก็เลยตัดสินใจ หยุดร้อง แล้วบอกไอ้เต้ว่าให้นอนต่อ
ตั้งแต่เกิดเรื่อง ฉันกับเต้สนิทกันมาก ฉันซึ้งใจกับเต้หลายๆต่อหลายอย่าง แต่ก็ไม่รู้ว่าเต้มันคิดยังไง แต่ถ้าตอนนั้นจะให้ฉันเป็นแฟนกับเต้ ฉันก็ไม่ติดขัดอะไร ดีเสียอีก จะได้สมใจอีต๋องมันด้วย
+ + + + + + + + +
ฉันขลุกอยู่แต่ในวัด บางครั้งก็ต้องวุ่นกันทำกับข้าวเลี้ยงแขก เหนื่อยนะ แต่ก็ไม่มีใครบ่นซักคำ ความจริงฉันอยากทำอะไรให้มันมากกว่านี้ด้วยซ้ำ จะไม่มีวันลืมเลยว่าตอนมันมีชีวิตอยู่ มันดีกับฉันแค่ไหน
"เจ๊ นั่งเหม่ออะไร" เต้ใช้ศอกถองสีข้างฉันเบาๆ
"เปล่า" ฉันปด "แล้วมาหลายวันอย่างงี้ จะเรียนทันเพื่อนไหมเนี่ย" ฉันถาม เต้มันหัวเราะ
"ปกติเข้าไปเรียน ผมก็ไม่รู้เรื่องอยู่แล้วหล่ะ" - -* เวงกำ แสดงว่ารู้ตัว
"แล้วพ่อแม่ เค้าไม่ว่าหรอ" ฉันถามอีกครั้ง ไอ้เต้ส่ายหน้า
"เค้าให้มา ยังฝากเงินมาทำบุญเลย" ไอ้เต้ตอบ ดีใจแทนอีต๋องมันจิงๆ เลยนะ มันเป็นคนดี ไปไหนก็มีแต่คนรักคนเอ็นดูมัน นี่ถ้าเป็นงานของฉัน จะมีใครมาไหมเนี่ย ฉันมีแต่โจทก์ เดี๋ยว:-)เอาระเบิดมาเฟี่ยงกลางงาน ทำไงหล่ะเนี่ย - -*
"แล้วเจ๊ จะอยู่ห้องนั้นต่อหรอ ไม่ดีม้าง" เต้พูด ฉันก้มหน้ามองเท้าตัวเองอย่างเรื่อยเปื่อย ในใจก็ไม่คิดอยากจะอยู่ที่นั่นด้วยเหมือนกัน คงทำใจไม่ได้แน่ๆ
"คิดว่าไม่" ฉันปฎิเสธ เต้ทำท่าตกใจเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเข้าใจความรู้สึกฉันแทน
"จะย้ายห้อง หรือว่าย้ายไปที่อื่นเลยอ่ะ" เต้พูด น้ำเสียงหม่นๆ
"คงไปที่อื่นเลยน่ะ ไม่แน่อาจจะอยู่หอของบริษัท" ฉันวางอนาคตไว้คร่าวๆ ที่ฉันไม่มาอยู่หอตั้งแต่แรกก็เพราะว่า อยากอยู่กับเพื่อน แต่ตอนนี้อะไรๆ ก็เปลี่ยนไปแล้ว
"โห.. จะทิ้งผมเลยหรอ ฮึ เจ๊" เต้พูด น้ำเสียงกึ่งจริงกึ่งเล่น ฉันเข้าใจความรู้สึกเต้มันนะ มันคลุกคลีอยู่กับพวกฉันเป็นปีๆ กินข้าวด้วยกัน เล่น เที่ยว พออยู่ดีๆ แล้วไม่มี คงจะรู้สึกใจหายอยู่แว๊บๆๆ
"แหม ทำเป็นว่าห่างกันมากเลยนะนั่น 555 คิดถึงก็มาหา หรือโทรมาก็ได้" ฉันตอบ ความรู้สึกมันโหวงๆ ไม่แพ้กัน
"พูดจิงๆนะ อยู่ห้องผมก็ได้ เจ๊รังเกียจผมรึเปล่าหล่ะ" เต้ยื่นน้ำใจให้ฉันอีกครั้ง ฉันน่ะไม่รังเกียจแกแน่ๆนอน แกต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายรังเกียจฉัน แต่ฉันคงไม่รบกวนแกขนาดนั้น เดี๋ยวปัญหามันจะตามมาอีกเป็นขบวนๆ
"พี่อยู่หอน่ะดีแล้ว จะได้ตื่นสายๆ ค่าเช่าก็ถูก มีเพื่อนๆ ที่ทำงานอยู่ด้วยเป็นโขยงๆ จะได้ไม่เงียบ" ฉันขุดเหตุผลมาพูด เต้มันไม่ได้พูดยากเลย พูดแค่นี้มันก็เข้าใจแล้ว มันไม่รั้งฉันอีก พูดอีกเพียงว่า
"งั้นตอนเย็น เล่นเกมส์ด้วยกัน โอเคเปล่า"
ฉันหัวเราะ ก่อนจะรับคำยอมประลองฝีมือด้วย บอกไม่ถูกจิงๆ เลยนะ แต่รู้สึกหวั่นไหวกับเต้อยู่เหมือนกัน แต่อายุก็ห่างกันมากโขเลยทีเดียวเชียว -*-
.......................
วันเผาอีต๋อง ฉันรู้สึกใจจะขาดตั้งแต่ตอนเช้า ถึงจะรู้ว่ามันตายไปแล้วแต่ฉันก็ยังอยากให้ร่างมันยังอยู่ ถึงรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ (ไม่ใช่คุณยายวรนาถ) วันนั้นทั้งฉันทั้งอีบริทย์ปริ่มๆ เหมือนคนจะสิ้นใจ ถึงแม้เราจะยุ่งกันทั้งวัน พอจัดเตรียมทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อยจิงๆ แขกก็ทยอยมากันแล้ว ทั้งที่ได้รับเชิญ และไม่ได้รับเชิญ
"แบะ ยังขี้แยเหมือนเคยเลยนะ" ไอ้เอกเดินมาทำเป็นล้อเล่นกับฉัน
"ไอ้... ควาย" ฉันด่าในใจ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปชนิดว่าหน้าก็ไม่มองกันเลย
"มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า" เต้เดินเข้ามาถาม ฉันส่ายหัวยึกยัก ตอนนี้นอกจากเรื่องอีต๋อง ฉันก็ไม่มีกะใจจะคิดเรื่องอะไรอีกเลย
"พี่บริทย์ตามหาอยู่น่ะ อยู่ทางโน้น" เต้ชี้นิ้วไปทางซ้าย ฉันยิ้มให้เชิงขอบใจ แล้วเดินไปหาเพื่อน เห็นอีบริทย์ลากถุงเชี่ยไรมาด้วยเบ้อเร่อ
"อีแบะๆ เมิงมาช่วยกรูหน่อย" อีบริทย์ร้องเรียกฉันแต่ไกล
"ทำอะไรของเมิงน่ะ" ฉันเดินไปแหวกถุงพลาสติกใบใหญ่ออก ปรากฎว่าเจอเป็นของเล่นเก่าๆ ที่พวกฉันเคยเล่น (ตุ๊กตา หนังสือวาดภาพระบายสี แล้วพวกหม้อไหของเล่น)
"555 นี่เมิงอย่าบอกนะ ว่าเมิ.... " ฉันพูดดักหน้า อีบริทย์รีบพยักหน้าหงึกหงั่ก
"แม่กรูไปรื้อมาให้ อีต๋องมันชอบนะโว๊ยย" อีบริทย์พูด เวงกำจิงๆ ตอนนี้อีต๋องมันแก่ปูนนี้แล้ว มันจะเอาเวลาที่ไหนไปนั่งเล่นของพวกนี้ กรูว่าเมิงเผาตุ๊กตายาง หล่อๆ ล่ำๆ มันยังจะปลื้มกว่า
"แค่เมิงใส่อีพวกนี้ทั้งหมดเข้าไป ก็คงแบกโลงกันไม่ไหวแระ" ฉันค้าน อีบริทย์ก็เห็นด้วย มันดูเยอะเกินไปจริงๆ น่ะ
"อ่ะ กรูเห็นแล้ว" ฉันเอามือเขี่ยๆ และหยิบบางอย่างออกมาจากถุง มันเป็นตุ๊กตากระดาษ (เก่ามากๆๆๆ เชี่ย ยังเก็บไว้เนาะ)
"เมิงไปหาแม๊ก (ที่หนีบกระดาษ) มา" ฉันบอก อีบริทย์รีบวิ่งไปหา ไม่นานก็วิ่งกลับมา
"เมิงดูนะ นี่คืออีต๋อง" ฉันพูดพลางเลือกตุ๊กตาที่ดูละม้ายคล้ายอีต๋องมากสุด "และนี่ก็คือเมิง กับ กรู" และฉันชูตุ๊กตาอีกสองตัวให้อีบริทย์ดู ช่วยไม่ได้ที่ตัวฉันจะดูสวยและอยู่ในสภาพสมบูรณ์ที่สุด
"เรา สาม คน" ฉันค่อยเอาแม็กหนีบที่ตัวตุ๊กตาแต่ละตัว
"จะเป็นเพื่อนกัน" หนีบให้มันติดกัน
"ตลอดไป"
จนมันกลายเป็นตุ๊กตาสามตัวจับมือกัน
น้ำตาเราเอ่อขึ้นมาในดวงตาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ซึ่งเชื่อว่าอีต๋องก็ต้องเป็นเหมือนกัน เรามองไปที่โลง
.................
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15: เช่นกัน
-
เฮ้ย....อ่านแล้วเศร้าจังคับ ยิ่งตอนคนที่เรารักจะต้องถูกเผาเป็นเถ้าถ่านมันทำใจยากนะ :m15:
-
:m15:เศร้าจัง สงสารคุณต๋อง ขอแสดงความเสียใจกะคุณแบะด้วยนะคะ
-
เศร้ามากๆๆ พวกเจ๊ เค้ารักกันดีเนอะ
อ่า...พอดีไปเจอรูป เจ๊แบะ มา เลยเอามาฝาแฟนๆๆ เจ๊แบะ คราบบบบ
น่ารักใช่เล่นนะเนี๊ยะ!!!
(http://i140.photobucket.com/albums/r14/pimduen/baemw4.jpg)
(http://i140.photobucket.com/albums/r14/pimduen/18164669bj0.jpg)
-
โห เจ๊แบะ สวยขนาดนี้เรยเหรอ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
คุณแบะน่ารักจังเลยคับ o13
-
:m15:เศร้าๆๆๆ
แง๊ๆๆ.........เศร้าจังเลยอ่ะ.. :m15:
-
เจ๊แบะน่ารักจัง เด๋วคนในนี้ก็แย่งกันจีบหรอก :give2:
-
:m3:สวยจังเลยคุณแบะ :a1:
-
คุณแบะน่ารักเนอะ อิอิ
ขอบคุณ warawut ที่ช่วยเอามาลงด้วยจ้า บวกๆ :m1:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จนเวลาที่ทำใจยากที่สุดมาถึง พวกคนในหมู่บ้านช่วยกันแบกโลงวนรอบเมรุทีละรอบๆ เสียงเพลงที่วัดเปิดมันช่างโหยหวนชวนให้ร้องไห้ซะจริงๆ ฉันกะอีบริทย์ถือถาดที่วางไว้ด้วยดอกไม้จันทร์จนพูน และยืนรออยู่ตรงข้างบรรไดทางขึ้นเมรุข้างล่าง
ตอนนี้พวกผู้ใหญ่เปิดฝาโลงกันแล้ว แขกบรรดาทยอยนำดอกไม้จันไปวางในโลง คนใจไม่ถึงจริงๆ ถึงกับส่ายหน้าออกมาทันทีเมื่อมองเข้าไปในโลง ซึ่งผิดกับฉันที่อยากจะเข้าไปกอดเพื่อนฉันอีกซักครั้งใจจะขาด และเมื่อใกล้เวลาสุดท้าย พ่อต๋องพยักหน้าตามฉันกะอีบริทย์ให้ขึ้นไป ฉันวางถาดลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว และพากันวิ่งขึ้นไป
"ฮือๆๆ อีต๋อง ไปดีเถอะนะเมิง ฮือๆๆ" อีบริทย์พูด และถ้าฉันไม่เอะใจว่ามันร้องไห้ ฉันก็คงไม่รู้ตัวว่าฉันร้องไห้อยู่เหมือนกัน โดยไม่รู้ว่าเมื่อไร มันวางตุ๊กตากระดาษลงบนตัวอีต๋อง ที่นอนอืดแอ่งแม้งไร้ทางขัดขืนในโลง
"แล้วถ้าชาติหน้ามีจริง กรูขอให้เมิงเกิดเป็นผู้หญิงสมใจ นะ" ฉันพูดต่อ มือฉันลูบผมเพื่อนสาวด้วยความรักที่บริสุทธิ์ที่สุดของหัวใจ เราคงเข้าใกล้มันได้มากที่สุดเพียงเท่านี้ เพราะผู้ใหญ่เค้าถือ ไม่ให้น้ำตาโดนศพ พ่ออีต๋องพยักหน้า ว่าถึงเวลาแล้ว
ฉันกะอีบริทย์ปล่อยโฮออกมา และไม่อยากจากกันไปเลย
"ฮือๆๆ อีต๋อง กรูรักเมิงนะเว้ยย เมิงจะเป็นเพื่อนพวกกรู ตลอดไป รู้ไว้นะ ฮือๆๆ" ฉันพูดกับมันประโยคสุดท้าย ก่อนจะโผกอดกับอีบริทย์ร้องไห้กันเหมือนคนบ้า เค้าค่อยๆ เอาโลงอีต๋องเข้าไป แล้วปิดประตู เสียงเพลงบรรเลงอย่างเศร้าโศกา ฉันรู้ว่าข้างในอีต๋องกำลังโดนเผา และเห็นควันสีดำลอยจางๆ ขึ้นสู่ท้องฟ้า ทุกอย่างมันบีบหัวใจฉันสองคนอย่างบอกไม่ถูก
.........................
ฟ้าใกล้มืดแล้ว และแขกกลับกันไปจนจะหมด ฉันตัดสินใจจะกลับพัทยาพรุ่งนี้ หมายความว่าคืนนี้ จะกลับไปค้างที่บ้านฉันกันก่อน
"เลิกร้องได้แล้วลูก ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้แร่ะ" แม่ฉันเอามือมาลูบหัวฉันกะอีบริทย์ (แหม ตัวเองตาบวมเป่งเรยนะ แม่ตรู - -*)
"กลับไปช่วยแม่ทำกับข้าวกินกันดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไปแล้วไม่ใช่หรอ" แม่พูด ฉันกอดแม่ไว้
"ไปทำตอนนี้ แล้วจะได้กินตอนไหนอ่ะแม่" ฉันบอก
"ไปกินข้างนอกบ้านกันบ้างก็ได้" ฉันชวน
"อุ้ย งั้นเราไปกันเฮอะ คนแก่ๆ กลับไปกินข้าวที่บ้านสบายใจกว่า ประหยัดดีด้วย" เอ๋า แม่ไม่ไปซะง้าน เดี๋ยวพาไปทิ้งที่บ้านพักคนชราซะเลยดีไหมเนี่ย - -* (บาปกินหัวตรูแล้ว)
"อ่ะๆๆ ตามใจๆๆๆๆ ไปๆๆ อีบริทย์ ไปช่วยแม่กรูทำกับข้าวหน่อย เดี๋ยวกรูจะลักไก่พ่อไปเชือดซัก 3-4 ตัว" ฉันแกล้งพูดเสียงดัง พ่อคุยกะพระอยู่ถึงกับสะดุ้ง ค้อนฉันขวับก่อนจะยิ้มแหยๆ 555
ก่อนกลับ ฉันมองไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง ตอนนี้ไม่เห็นควันสีดำนั่นอีกแล้ว แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะความสัมพันธ์ของเรามันจะยังเหนียวแน่นอยู่เหมือนเดิม ไม่มีวันจางหายไป ฉันคิดในใจ
....................
"ข้าวดีดยัง" (หมายถึง ข้าวสุกหรือยัง) ฉันถาม
"ยังอีกแป๊ป" อีบริทย์เปิดฝาหม้อข้าวดู ไอข้าวร้อนๆ แฉะๆ ฟุ้งออกมา ฉันกับแม่กำลังช่วยกันตำน้ำพริก(กินกะผักต้ม) และก็มียำหมูยอถ้วยใหญ่ๆ สุดท้าย ก็มีไข่เจียวไว้ให้ไอ้เต้ด้วย 1 จาน
กับข้าวบ้านๆ ทั้งนั้น แต่น่ากิน (หรือหิวหว่า) พวกผู้ชายนั่งเปิดดูโทรทัศน์รอกินกันอย่างตั้งใจ - -*
"มา กรูช่วยๆ" อีบริทย์แทรกตัวเข้ามา ฉันกำลังลวกผักในน้ำร้อน เตรียมออกมาพักและจะจัดใส่จาน
"ไอ้เอก มันแอบมาขอเบอร์เมิงกับกรูด้วย" อีบริทย์พูดเสียงอุบอิบ แต่ก็สร้างความโกรธให้ฉันได้ไม่น้อย
"แต่ กรูไม่ให้" มันพูดต่อ ฉันไม่เข้าใจว่ามันต้องการอะไรกับฉัน ฉันเปลี่ยนเบอร์มาครั้งนี้ก็ 3 ครั้งแล้ว
"ไม่รู้กรูทำเวรทำกรรมอะไรนักหนา" ฉันบ่น มือก็ช่วยเก็บทำความสะอาด
"อย่าไปสนมันเลย ไอ้พวกผู้ชายพรรดิ์เนี๊ยะ" อีบริทย์พูดเบะปาก ผักจัดเสร็จแล้ว พอวางถ้วยน้ำพริกเข้าไป มันก็ดูน่ากินไปโดยปริยาย
"ข้าวดีดแล้ว ป่ะ แดกกันดีกว่า" ฉันตัดบท เรายกสำรับกันออกไป พวกผู้ชายเห็นก็ทำหน้าดีใจกันใหญ่ สงสัยจะหิวกัน (ทุ่มกว่าแล้วงิ) เรากินกับเงียบๆ เพราะบรรยากาศความเศร้ามันยังเจืออยู่ในใจของแต่ละคน แต่สำหรับฉัน การได้กินข้าวกันพร้อมหน้ากันแบบนี้ ก็มีความสุขแล้ว
//////
อากาศเย็นลง บ้านฉันก็ยิ่งหนาวไปใหญ่ เพราะรอบล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ บวกกับได้อาบน้ำจากบ่อปูนบ้านฉันด้วยแล้วละเหวยๆ ให้เก่งแค่ไหน ต้องปากซีดปากสั่นกันทุกคน ฉันต้องจัดแจงหาเสื้อแขนยาวมาให้ใส่กัน
"ไหวเปล่า" ฉันแอบแซวไอ้เต้ ที่เดินเอามือกอดหน้าอก ทำปากสั่นออกมาจากห้องน้ำ
"หนาวชิบเป้ง" มันโยนผ้าเช็ดตัวใส่ฉัน 555 คงผิดหวังไม่น้อย นอนวัดว่าลำบากแล้ว หมอนก็เหม็นอับ ผ้าห่มก็ไม่มี (ดีไม่มียุง) มาอยู่บ้านฉันหวังว่าจะได้นอนที่นอนนุ่มๆ ก็ต้องผิดหวัง แม่เอาผ้าห่มหลายผืนปูกับพื้นต่อๆ กันไว้ มีหมอนให้เท่ากับจำนวนคน และมีผ้าห่มเหลือให้ห่มอีกสองสามผืน ซึ่งสภาพก็ไม่รู้จะคุ้มหนาวได้รึเปล่า
"เอ้า ใส่เสื้อกันหนาวสิ" ฉันยื่นเสื้อแขนยาวให้ ไอ้เต้รับและกางมันออกดู มันเป็นเสื้อเก่าแล้ว มีรอยปะชุนอยู่โดยรอบ
"เสื้อใครอ่ะ ของพี่หรอ" เต้มองหน้าฉัน ฉันหัวร่อ
"เออ นานแล้ว" ฉันโมเม จิงๆ ก็เป็นเสื้อส่วนกลางของลูกบ้านนี้แหล่ะ ใครจะใส่ก็ได้
"อื้มม เดี๋ยวใส่" ไอ้เต้พูด มันเดินไปเทแป้งเด็กทาตัว ทารักแร้และทาหน้า ( *-* ) ผงแป้งกระจายลงเต็มพื้น ถ้าเป็นตูทาแป้งแบบนี้เมื่อก่อนนะ แม่คงด่าลั่นบ้านไปแล้ว เบื่อเด็กในเมืองจังเลย
เมื่อทุกคนอาบน้ำกันหมด ก็คลานเข้าไปในมุ้ง อีบริทย์ กะ ไอ้เต้ นอนขนาบฉันเหมือนเดิม ผ้าห่มไม่ช่วยให้อุ่นขึ้นเท่าไรตามคาด แต่ก็ยังถือว่านอนสบายกว่าในวัดเยอะ ฉันคุยๆ กับอีบริทย์อยู่พักนึง แหง่ะมาอีกที เต้ก็หลับปุ๋ยไปซะแล้ว ฉันเองก็ชักจะง่วงแล้วเหมือนกัน เลยเลิกคุย แล้วเข้านอนกันไป
ZZZZZZZZZZ
-
:amen: ใครอยากอ่านตอนจบก่อนใคร จ่ายตังค์มา...
-
เอาไปเลย......... :m14: เจ็ดล้านสามแสนสี่หมื่นหกพันห้าร้อยยี่สิบห้าบาทเจ็บสิบห้าสตางค์ ไม่ต้องทอน
-
:amen: ใครอยากอ่านตอนจบก่อนใคร จ่ายตังค์มา...
เจ๊แบะรู้จักค่าของเงินทุกบาทจริง ๆ
พลิกทุกสถาณการณ์เป็นโอกาสได้เสมอ
นับถือด้วยความบริสุทธิ์ใจ อิอิอิ
-
อ่ะ ตัวจริงเสียงจริงมาพร้อมความเค็ม
:m20: :m20: :m20:
(ล้อเล่นครับ)
ท่าทางจะยุ่งนะครับ ไม่ค่อยได้เจอเลย
:m18: :m18: :m18:
-
พี่แบะ น่ารักนิคับ :m18:
-
คุณแบะน่ารักนะคับ ขอบคุณนะคับที่นำเรื่องดีๆมีข้อคิดมาให้อ่าน และขอบคุณคนโพสค้วยนะคับ
-
:a2: ได้เจาะไข่คุณแบะแย้ว
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/bil200ev.jpg)
200 ยูโรมะต้องทอน ลงทุนงานนี้เลยนะเนี่ย :m3: :m3:
-
เอาเข้าไปนั้น เจ้หละก็
-
ดีใจจังอ่า เจ้แบะมาด้วย ยังคงความงกอยู่เหมียนเดิม 5555
ต่อคร้าบบบ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"เอ้ยย ตื่นๆ ได้แล้ว"
ตัวฉันถูกเขย่าๆ ให้ตื่น ไอ้เต้มันบังอาจปลุกฉันจากภวังค์
"โอ๊ยยย ยังไม่เช้าเลย จะอะไร" ฉันพูดอย่างเคยตัว ลืมไปสนิท ว่าต้องออกเดินทางแต่เช้า พอนึกได้ก็ดูนาฬิกา ไอ่หยาาา ตี 5 ครึ่ง บ้านเปิดไฟแจ้งไปหมดแล้ว (พ่อแม่ตื่นแต่เช้า)
ฉันคลานออกจากมุ้งเห็นแม่ ทำกับข้าวอยู่ในครัว โหๆๆๆ คึกอะไรเนี่ย
"ไปอาบน้ำสิ เค้าอาบกันหมดแล้ว นอนตื่นสายอยู่คนเดียวเนี่ย" ไอ้เต้สั่งเป็นฉากๆๆ นี่บ้านกรูนะเนี่ย - -*
ฉันคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปในห้องน้ำ ราดน้ำซู่ๆ ได้ไม่กี่ขันก็วิ่งออกมาซะแล้ว หนาวงิ ขนลุกทั้งตัวเรย
"โห วิ่งผ่านน้ำรึเปล่าเนี่ย" ไอ้เต้หยอก เจ็บนะเนี่ย เมิงเป็นผู้ชายนะ มาถากถางกรูงี้ เสียศักด์ศรีหมด
"เออ เรื่องของฉันน่ะ" รำคาญจิงวุ้ย เปลี่ยนใจไม่ชอบแมร่งดีกว่า (เอ๊ะ ยังไง) ฉันเดินผ่านไปหาแม่ในครัว กลิ่นพริกแกงที่ถูกผัดในกะทะฉุนขึ้นจมูก
"หูยๆๆ ทำอะไรเนี่ย" ฉันชะโงกหน้าไปดูในกะทะ ปลาทอดกรอบผัดพริกแกง (บ้านฉันเรียก ฉู่ฉี่ แต่ รู้สึกที่อื่นจะเรียกอย่างอื่น)
"กินกันก่อนไป ลูก จะได้ไม่ต้องไปซื้อ" แม่พูด "นี่แม่ไปตลาดมาแต่เช้าเลยนะ เค้าถามหาเอ็งกันด้วย" แม่ฝอยต่อ
"หง่ะ ถามไรอ่ะแม่" ฉันเอามือจกปลาชิ้นนึงเข้าปาก อู้หู แซบบบ
"555 ก็อยากเห็นกัน ตานันท์ (คนในหมู่บ้าน) ไปคุยอวดไว้ ว่าเป็นสาวเต็มตัวแล้ว" อ่ะนะ ฉันพอจะนึกภาพตามที่แม่บอกได้ คงจะอยากเห็นนางฟ้าว่าที่มิสทิฟฟานี่ปี 2589 ตัวเป็นๆ
"เค้ายังจำหนูได้อีกเรอะ" ฉันหัวเราะเบาๆ หลายปีดีดักแล้วไม่ได้ย่างกรายไปในตลาดหน้าหมู่บ้านอีกเรย
"โอ๊ย เค้าจำได้หมดแร่ะ ครบแก๊งค์พวกเอ็งน่ะแร่ะ พอรู้ว่าไอ้ต๋องตายนะ ยังตกอกตกใจกันใหญ่" แม่พูด ก็อย่างว่าหล่ะนะ พวกฉันเกิดและโตมาที่นี่ เล่นกันที่นี่ตั้งแต่เด็กๆ แสบๆๆ กันทั้งนั้น
"เค้าห่วงเอ็งกันหมดนะลูก กลัวจะโดนผู้ชายหลอก"
ฉันกอดแม่
"จร้า หนูรู้แล้ว" ตอนนั้นฉันตั้งมั่นไว้ว่ายังไง ชีวิตนี้จะไม่รักใครจนไม่ลืมหูลืมตา และจะไม่ให้ใครหลอกลวงฉันได้อีก แต่ปัญหาที่เจอ กลับไปไม่ใช่คนอื่นหลอกฉัน กลายเป็น "ฉันหลอกตัวเอง"
เรากินข้าวกันตอน 6 โมง (ทั้งที่ไม่ได้หิวเรยนะ) เสร็จแล้วทุกคนก็เตรียมตัวขึ้นรถกันหมด ยกเว้นฉัน
"ถ้ามีปัญหาอะไร ให้กลับมาบ้านเลยนะ ได้ยินที่พ่อพูดหรือเปล่า" พ่อฉันพูดสีหน้าเคร่งเครียด ฉันรีบพยักหน้ารับคำ
"แล้วเรื่องผู้ชายน่ะ อย่าไปข้องเกี่ยวกับมันมาก ไม่มีผู้ชายที่ไหนรักกะเทยหรอก รู้ไหม" พ่อทำหน้าเครียดยิ่งกว่าเก่า ฉันพยักหน้าหงึกๆๆๆๆ ในใจก็ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่า
"มีอะไรโทรมานะลูก" อันนี้แม่พูด ฉันหันไปยิ้มให้
"จร้า" และตอบแม่สั้นๆ
"เครียดอะไร โทรหากรูก็ได้นะ แล้วไว้กรูจะไปเยี่ยมเน้อ" อีบริทย์กุมมือฉันไว้แน่น จาก 3 เหลือ 2 ตอนนี้จาก 2 จะเหลือเพียง 1 (ต่างคนต่างอยู่)
"เออ เมิงด้วยหล่ะ อย่าบ้าผู้ชายมากนัก ฟังพ่อแม่กรูเตือนมั่ง" ฉันรีบโบ้ยให้อีบริทย์ 555 อีบริทย์รีบส่ายหัวเลิ่กลั่ก
"ต้องไปแล้วนะแม่ แล้วจะมาเยี่ยมอีกเน้อ" ฉันโผกอดแม่ พ่อก็เอามือตบไหล่ฉันเบาๆ และฉันก็หันมากอดพ่อด้วย (พ่อคงเขินเพราะสาวสวยนางนี้ไม่เคยกอดพ่อเรยงิ) แล้วสุดท้ายฉันหันไปกอดเพื่อนสาว
"ดูแลตัวเองนะเมิง" ฉันพูดกระซิบ ใจพันนึกถึงอีต๋องอย่างเลี่ยงไม่ได้
"กรูรักเมิง รู้ไว้นะ" ฉันพูด น้ำตารื้นที่ตาอีกครั้ง
"เออ กรูรู้ กรูก็รักเมิง" มันพูด ดูอาการมันหนักกว่าฉันหน่อย น้ำตาปริ่มจะไหลไม่ไหลอยู่แล้ว เหอๆๆ ฉันต้องรีบขอตัวตัดบทไปก่อนที่จะเศร้าไปกว่านี้
"ไปแล้วค่า พ่อหวัดดี แม่หวัดดี" ฉันไหว้ลา แล้ววิ่งขึ้นรถไปงุดๆๆ พวกนั้นออกมาลาพ่อแม่ฉันอีกครั้ง แล้วเราก็ค่อยๆ เดินทางกันออกมา
////////
กลับถึงหอที่พัทยา สิ่งแรกที่ฉันรู้สึก คือหอไม่เหมือนเดิม ไม่ใช่เรื่องผีสางอะไรหรอกนะ แค่รู้สึกถึงความน่าอยู่มันน้อยลงไปจนแทบไม่มีเลยสำหรับฉัน ฉันแยกไปกับเต้ เพื่อที่จะไขกุญแจเข้าห้อง ในตอนนั้นมือฉันสั่นไปหมด ฉันกลัวประตูบานนี้ กลัวที่จะต้องเปิด กลัวภาพข้างหน้า
"มานี่ๆๆ ผมไขให้" เต้หันมาคว้ากุญแจไปจากมือฉัน ดูเค้าเป็นห่วงฉันมาก และเค้ารู้ว่าฉันทำใจกับเรื่องที่ผ่านมาได้ยากแค่ไหน
ประตูถูกเต้เปิดออก เต้เดินเข้าไปในห้องและเปิดไฟ ฉันเดินตามเค้าเข้าไป และสายตาก็มองแต่มุมห้องที่ฉันเห็นภาพสุดท้ายที่แสนสะเทือนใจอย่างห้ามตัวเองไม่ได้
"คืนนี้ ไปนอนห้องผมก่อนละกัน พรุ่งนี้จะมาช่วยเก็บของ" เต้วางกระเป๋าสัมภาระฉันลงกับพื้นที่เต็มไปด้วยขี้ฝุ่นเพราะรื้อของออกไปเยอะ
"ไม่เป็นไรหรอก พี่นอนได้" ฉันนั่งยวบลงบนเตียง พยายามรวบรวมความเข้มแข็งให้กลับมา
"ไม่ต้องเลยๆ ไปนอนห้องผมน่ะ ดีแล้ว" แต่เต้มันไม่เห็นด้วยอย่างแรง มันทำหน้าซีเรียสไม่น้อย จิงๆ แล้วฉันนอนกับเต้สองคนก็ไม่มีปัญหา เพราะช่วง 7 วันที่ผ่านมาก็เรียกได้ว่านอนด้วยกันทุกคืนอยู่แล้ว
"ไปๆๆ ไม่ต้องอยู่แล้ว ลุกๆๆ" เต้ฉุดข้อมือฉัน มันลากฉันให้ออกจากห้อง และไม่เปิดโอกาสให้ปฎิเสธ ฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้นะ ทั้งที่คิดว่าจะเข้มแข็งให้ได้ แต่เอาเข้าจิงๆ แม้แต่จะไขกุญแจเข้าห้องเอง ยังทำไม่ได้เลย...
......................
ฉันนอนยวบอยู่บนเตียงนุ่มๆ อย่างดีของเต้ หลังจากอาบน้ำเสร็จ ห้องเต้นี่มันสะดวกสบายเสียจิงๆ (แล้วบ้านมันจะขนาดไหนงิ) มีเครื่องทำน้ำอุ่น มีเตียงนุ่มๆ มีชุดโฮมเธียเตอร์ มีคอมเล่นอีก เห็นอย่างนี้แล้วนึกสงสารเสียไม่ได้ ที่ต้องไปตกระกำลำบากกับเด็กบ้านนอกอย่างฉันมาหลายวัน นี่ถ้าพ่อแม่เอ็งรู้ คงต้องด่าฉันบ้านแตกแน่ๆ
"ดูหนังไหม" เต้ไปยกกล่องดีวีดีมาให้ฉันเลือก แต่ฉันปฎิเสธ เมื่อยๆ ขนาดนี้ นอนแป๊ปเดียว เดี๋ยวก็หลับแล้ว
"เล่มเกมส์กันเปล่า" เต้ชวนฉันแข่งเกมส์อีกแร้ว มันไม่เหนื่อยมั่งหรือไงนะ ขับรถมาตั้งหลาย ชม.
"ไม่อ่ะ จะนอนแล้ว เมื่อย" ฉันตอบ มือนึงดึงผ้าห่มนิ่มๆ ขึ้นมาห่ม ในใจแอบคิดอกุศล ถ้าได้เป็นเมียมันนี่คงสบายตายเลยนะ 555 คงจิงอย่างที่อีต๋องว่านั่นแหล่ะ
"เอ๋า นอนก็นอน" ไอ้เต้ชัตดาวน์คอมพิวเตอร์ มันหันไปเปิดซีดีเพลงเบาๆ แล้วก็ขึ้นเตียงมานอนข้างๆ ฉัน เตียงก็กว้างนะ แต่เรานอนห่างกันไม่กี่นิ้วเท่านั้นเอง
"แล้วไม่เล่นเกมส์หล่ะ" ฉันหาเรื่องถาม
"เหอะ เล่นไปก็ไม่หนุกหรอก" เค้าตอบ เหอๆ มันนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ฉันหลับตา และฟังเพลงที่คลอเบาๆ อย่างผ่อนคลาย เต้ปิดไฟ แล้วก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ ฉัน ตอนนี้ไม่แปลกใจเลยว่าทำไม กร มันถึงหลงนัก หลงหนา เฮ้อๆๆๆ...
/ / / / / / / / / /
ฉันตื่นแต่เช้ามืด เพราะตื่นเช้ามาหลายวันเลยชิน ลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้าเต้เป็นคนคนแรก เค้ายังหลับอยู่ แต่แป๊ปเดียวเค้าก็ตื่น เราสบตากันในระยะประชิดยิ่งกว่า โฆษณาเด็นทิสเตร้..
"ตื่นแล้วหรอ" เต้ถาม (สงสัยใช้ยาสีฟันดี เรยไม่มีกลิ่นปาก)
"อื้มๆๆ" ฉันตอบ (ไม่กล้าพูดมากเพราะเมื่อคืนลืมแปรงฟัน กร๊ากกๆ)
"ฝันร้ายอีกแล้วหรอ" เต้มองหน้าฉัน ฉันส่ายหัว เมื่อคืนไม่ฝันอะไรเลย
"แต่ผมฝันนะ" เต้ขยับตัวเล็กน้อย เค้ายังคงมองหน้าฉันอยู่
"ฝันร้ายหรอ" ฉันถาม
"เปล่าหรอก" เค้าปฎิเสธ "ฝันปกติแหล่ะ" เต้พูดต่อ
"ในฝัน ผมเจอพี่ต๋อง" เค้าเริ่มเล่า ฉันเกิดอาการสนใจขึ้นมาทันที
"หรอ มันพูดว่าไงมั่ง" ฉันรีบถาม อาจจะเพราะคิดถึงมันมากหล่ะมั้ง
"ไม่พูดนะ ... แต่ยิ้มให้อ่ะ" เค้าตอบ
"แล้วเจอที่ไหนอ่ะ กำลังทำอะไรอยู่" ฉันเริ่มซักไซร้ เต้ทำหน้าครุ่นคิด
"เจอที่ไหนหว่า ไม่รู้จัก แต่เหมือนผมกำลังจะไปรับพี่ไปไหนซักอย่าง กินข้าวหล่ะมั้ง" เต้พูด "แล้วก็ไปเจอพี่ต๋องระหว่างทางน่ะ พี่แกยืนอยู่ ชวนให้ไปด้วยกันก็ไม่ไป" (อีต๋องเดี๋ยวนี้ดังแล้วหยิ่ง)
"แค่นั้นอีกหรอ ฝันไรอีกไหม" ฉันยังใคร่อยากรู้
"แค่นั้นแร่ะ ไม่มีแล้ว" เค้าตอบ เต้ลุกนั่งกับที่นอน ก่อนจะทิ้งตัวลงไปกับที่นอนนุ่มๆ ใหม่
"ยังไม่สว่างเลย หลับต่อกันเถอะ" เต้หันข้างมาทางฉัน แต่ฉันคิดว่าฉันคงนอนไม่หลับแล้วหล่ะ ตื่นมาแล้วนี่ ฉันลุกขึ้นนั่ง
"หลับเหอะน่า เผื่อได้เจอพี่ต๋องนะ รีบๆ นอนเข้าสิ" ดูมันพูด 555 มันนี่รู้ใจฉันตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย เอาวะ นอนก็นอน ฉันทิ้งตัวลงไปนอนอีกครั้ง เต้ยิ้มให้ฉันเล็กๆ ฉันเองก็เหมือนกัน
..........................
-
มีสาเหตุอะไรที่เจ๊แบะจะไม่รับรักน้องเต้น๊อออ
ออกจะแสนดีขนาดนี้
หรือเต้เห็นเจ๊แบะเป็นพี่สาวหว่า หุหุหุ
-
:a3: :a3:มาเชียร์เต้ให้คุณแบะดีกว่าเนอะ งกกะงกมาเจอกัน หุๆ :a12:
-
เศร้า มากถึงมากที่สุด ทำใจแทบมะได้ :m15:
ต๋องไม่น่าคิดสั้นเลย น่าจะอยู่เชิ่ดๆๆหาแฟนเริ่ดๆ ไปอวดไอ่โชคให้มันเสียดายเล่น
-
:m19:ชิชะ แบะแบะ น่ารักกว่าเจ๊จืดอีกนะ อิจฉาอ้ะ แง้
-
มาตามล่าหาสาเหตุที่เจ้เบะ "หลอกตัวเอง"
:m21:
-
คงจะกลัวกับความรักสินะ
ถ้ามันเข้ามาก็ทำมันให้ดีที่สุด
ถ้ามันจะจากไปก็อย่าไปวิ่งฉุดยื้อมันก็เท่านั้น
:a11: :a11: :a11: :a11:
-
หนูแบะหลอกตัวเอง เรื่องไรอะ
อยากรู้เป็นที่สุด
:m24: :m24: :m24:
-
ต่อค้าบบ ต่อยาวๆ เลยแล้วกัน :a2:
++++++++++++++++++++++++++++++++
ไม่เป็นดังที่หวังไว้ ฉันตื่นขึ้นมาโดยไม่ได้อะไรเลยตอน 9 โมงกว่าๆ เต้ถามฉันว่า ฉันอยากจะทำอะไรวันนี้ ฉันลองนึกเล่นๆ ก็นึกไม่ออก เอาเป็นว่าสิ่งที่ต้องทำวันนี้ดีกว่า
"เก็บของ ย้ายของให้เสร็จ เพราะพรุ่งนี้ต้องทำงานแล้ว" ฉันค่อยๆ ลำดับ
"แล้วบอกเค้า(บริษัท) เรียบร้อยแล้วใช่ไหม ว่าจะไป" เต้ถาม
"อือ บอกแล้ว" ฉันตอบสั้นๆ เต้ทำคิ้วขมวดอีกครั้ง
"ไม่ต้องไปหรอก อยู่ห้องนี่ก็ได้ ผมเก็บของให้เข้าที่หน่อยนึง มันก็โล่งแล้ว" ไอ้เต้เร้าหรือ อย่าเลยยย แค่คืนเดียวฉันก็เกือบยั้งใจไม่ไหวจะปล้ำแกอยู่แล้ว - -*
"หื่มๆๆ ไปดีกว่า เก็บของ" ฉันดีดตัวลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ก่อนจะเดินตามเต้ออกไปที่ห้องเก่าของฉัน
เต้เปิดประตูให้ตามเคย ของฉันไม่มีอะไรเลย มีแต่เสื้อผ้า เครื่องสำอางค์ อ่อ มีพวกเครื่องนอนที่ซื้อกันมาใหม่อีกอย่างนึง ที่ทำท่าจะขนลำบาก แต่ทั้งหมดก็ขนใส่รถเต้เที่ยวเดียวหมด ไปเสียเวลาก็ตรงเก็บกวาดห้องใหม่นี่หล่ะ นี่ถ้าไม่มีคนช่วย ฉันคงเหนื่อยตายๆ
"พี่เฟียซ นั่นแฟนใหม่พี่เฟียซหรอคะ" เด็กที่ทำงานถาม ฉันหัวเราะ หึหึ (ถ้าใช่ก็ดีสิ) แล้วตอบ
"ไม่ใช่ เจ้าของหอเก่าของพี่อ่ะ ซี้กัน" ฉันอธิบาย เต้ยิ้มให้น้องนิดหน่อย แก้เขิน
จัดของเสร็จ เราพากันไปกินข้าว (จำต้องเลี้ยง T_T ) เต้ขับรถเลี้ยวเข้าบิ๊กซี พัทยาเหนือ
"โหยย กินร้านข้างถนนไม่ได้หรอ... " ฉันรีบทักท้วง กะเลี้ยงไม่เกิน 40 บาทนะเนี่ย
"อย่างกๆๆ ร้อนจะตาย" เต้ไม่มีท่าทีจะเห็นใจซักนิด เลี้ยวรถเข้าที่จอดรถทันที จากนั้นก็ดิ่งพาฉันไปข้างใน
"กินไหนดี" เต้ลังเล
"ที่ไหนถูกสุดอ่ะ" ฉันรีบเสนอความเห็น กระโดดเหยงๆๆ แต่ก็ยังไม่ได้รับความสนใจอยู่ดี
"อยากกินเอ็มเค" ไอ้เต้มันพูดลอยๆ
"พักๆๆๆๆๆ" ฉันไม่เห็นด้วยอย่างแรง กลับไปบ้านคราวนี้ หมดหลายตังค์เลยอ่ะ นี่ถ้าใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ไม่ถึงปลายเดือนคงไม่มีตังค์ซื้อแม้แต่มาม่า
"เอ๋า ก็คนอยากกินนี่นา ไปๆๆ" เต้ลากฉันไปเหมือนชาวนา จูงกระต่าย ฉันหล่ะอยากจะร้องไห้จิงๆ
"กินอย่างอื่นไม่ได้หรอ" ฉันขอความเมตตา ไอ้เต้ทำยิ้มเยาะเย้ยฉัน -*-
"พี่ แพ้ สุ กี้ หง่ะ " แงๆๆ ดูซิ พูดขนาดนี้แล้ว มันยังไม่ยอมเรยอ่ะ ทำหน้ากวนตรีนใส่ด้วยนะ เกิดเป็นแบะทำไมมันรันทดอย่างนี้น้า แงๆๆ
+ + + + + +
"น้องคะ เอาลูกชิ้นรักบี้ ปลาหมึกยัดไส้ เต้าหู้ปลา กับเห็ดเข็มทองเพิ่มค่ะ" ฉันสั่งของเพิ่ม หลังจากตะบี้ตะบันกินมันจนหมดหม้อแล้ว
"โหย ยังไม่อิ่มอีกหรอ ทำไมกินเก่งจังอ่ะ" ไอ้เต้ทำมือป้องปาก เชิงอายเด็กเสิรฟ จะอายทำไมยะ มาซื้อเค้ากินนะ ไม่ได้มาขอ
"ไหนบอกว่า แพ้ สุกี้ไง" มันยังกระซิบกระซาบต่อ ไอ้นี่นิ ขัดอารมณ์คนจะกิน
"แพ้ตอนจ่ายเฟ้ย ตอนนี้ไม่ต้องจ่าย ก็เลยไม่แพ้" ฉันพูดออกมา ตัวเองก็ขำสำลักน้ำที่กำลังดูดออกมา เต้อาสาเป็นเจ้ามือทั้งที จะมาเกรงใจก็กระไรอยู่
ไอ้เต้ยิ้ม
"รีบๆ กินเลย เดี๋ยวไปดูหนังด้วย" เค้าพูด
"หาาาา จะเลี้ยงหนังด้วยหรอ วู้วๆๆๆ เดี๋ยวจะรีบกินให้ไวที่สุดเลย อิอิ" ฉันหัวร่อชอบใจใหญ่ สุขใดเล่าเท่ามีคนเลี้ยงข้าวเลี้ยงหนัง
"โอ๊ยยยย เลี้ยงผมดิ เลี้ยงข้าวแล้วนี่ไง" เต้โวย 555 ค่าสุกี้มื้อนี้ก็ไม่ต่ำกว่า 1200 แร้ว
"จะให้พี่เลี้ยงหรอ.." ฉันทำหน้าน่าสงสาร กระพริบตาปริ๊บๆๆๆ ไอ้เต้หัวเราะ ใจอ่อนแล้วใช่ม๊าาา
"ใช่ เจ๊เลี้ยง เลี้ยงป๊อปคอร์นกะโค๊กด้วย" ป๊าดด มันเอาจิง
"โอ๊ยยย พี่แพ้ ป๊อบ..." พูดไม่ทันจบ ไอ้เต้หัวเราะ
"ไม่ต้องเลยๆๆๆๆ" มันตัดโอกาสเอาตัวรอดของฉันซะแร้วววว T_T
///////////
เต้เป็นผู้ชาย (แท้) คนที่สอง รองจากคนที่คุณก็รู้ว่าเป็นใคร ที่ฉันไปดูหนังด้วย ว่ากันตามจิง ฉันดูหนังในโรงภาพยนต์ไม่กี่เรื่องเองในชีวิต ส่วนใหญ่จะไปกับคนนั้นมากกว่า (สุกี้นี่ คนนั้นก็เคยเลี้ยงด้วยนะ ยังจำกันได้อยู่ป่ะ) ก็แค่อยากจะบอกว่า เต้ กับ เอก มีความคล้ายกันหลายๆ อย่าง ซึ่งฉันไม่อยากให้เป็น
เต้นั่งกินน้ำแก้วเดียวกันกับฉันในโรงหนัง (ประหยัดงบ) กินป๊อปคอร์น ในขณะที่ฉันแอบดูอิริยาบถของเค้าเสียมากกว่า เพราะไม่ชอบหนังแอ๊คชั่น ตู้ม ต้ามๆๆ จนหนังจบ ฉันยังจับใจความไม่ได้เลย นอกจากพระเอกหล่อดี
เต้ขับรถไปส่งฉันที่หอใหม่
"นอนคนเดียวได้หรอ ให้มานอนเป็นเพื่อนไหม" เวง ไอ้เต้นี่กะจะขึ้นหอหญิงเลยหรอเนี่ย
"สบายมาก หายห่วง" ฉันทำนิ้วว่า โอเค
"งั้นตามใจ เดี๋ยวโทรหา" นี่คือประโยคสุดท้ายที่เค้าพูด ก่อนจะบึ่งรถออกไป ฉันเองก็หันหลังๆ ค่อยๆ เดินขึ้นกระไดไป จิงๆ ฉันยังรู้สึกไม่พร้อมที่จะทำงานพรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ แต่อย่างว่า แค่นี้ก็ไม่มีจะกินอยู่แล้ว
"กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆ" เอ๋าโทรศัพท์ดัง ฉันรีบล้วงโทรศัพท์จากในกระเป๋า ไอ้เต้โทรมา เร็วเกินไปไหมเนี่ย - -*
"ฮาโหล" ฉันรับ
"ขึ้นห้องยัง" เค้าพูดกลับมา
"กำลังขึ้น ยังไม่ถึงเลย" ปากฉันก็พูด เท้าก็เดินต่อไป จนมาถึงหน้าห้อง ฉันไขกุญแจห้อง โยนกระเป๋า แล้วก็นอนลงไปบนเตียง
"ผมใกล้ถึงแล้วเนี่ย" เต้บอก เค้ากำลังขับรถอยู่ แล้วจะรีบโทรหาพระแสงอะไรเนี่ย
"ขับรถดีๆ อ่ะ" ฉันเตือนสติ
"รู้น่า ใช้สมอลทอล์คอยู่" มันเถียง แปร๊ดดด กลายเป็นว่าฉันเสือกไปซะง้าน - -*
"แล้วทำไมรีบโทรมาจังหล่ะ น่าจะรอให้ถึงก่อนค่อยโทรก็ได้นี่" ฉันไม่เข้าใจ
เต้เงียบไปซักแป๊ป ( 3 วิ)
"ไม่รู้สิ ติด มั้ง" หง่ะ พูดยังกะเป็นเด็กเพิ่งหย่านมแม่ แต่ฟังแล้วรู้สึกดีเหมือนกัล แห่ะๆๆๆ
"ติด ไร อ่ะ" ฉันถามอย่างกะเป็นผู้ฉิงหน้าโง่ แต่ตอนนี้ก็เขินนำไปก่อนแล้ว
"ติดพี่แบะนั่นแหล่ะ" ไอ้เต้ตอบมาอีกที ฉันยิ้มปากแบะไปกันใหญ่เรย
"ถึงห้องแล้ว จอดรถก่อน เดี๋ยวโทรไปใหม่" เต้บอก ก่อนจะวางสายไป
อร๊ายยยส์ อีต๋อง เมิงเข้าสิงมันให้มาพูดใช่ไหมเนี่ยยย เอิ๊กๆๆๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันคุยกะเต้มาเรื่อยๆ เราคุยกันทุกเรื่อง ไม่เชิงว่าจีบ แต่จะคุยกันเรื่องดูแลตัวเองซะมากกว่า เรื่องความรักก็มีคุยบ้างนะ อย่างเต้ก็จะถามฉันเรื่องเอก แต่ก็ไม่ได้เจาะลึกมาก เพราะเค้ารู้ว่าฉันมีแผลในใจ
"บล็อคมันไปแล้ว มันก็สมัครเมลใหม่แอดเข้ามาได้" เต้พูด เค้ากลัวว่าไอ้เอกจะแอดเอ็มมาหาฉัน
"ไม่เห็นมีเรยนะ" ฉันตอบอย่างมั่นใจ ถ้าเป็นมันจริงๆ ยังไม่ต้องเอ่ยปาก ฉันก็ต้องจำได้
"ไม่แน่หรอก เปลี่ยนเมลเลยสิ จะได้หมดเรื่อง" เต้พูด ดูท่าอยากให้ฉันเปลี่ยนเมลเต็มแก่ ฉันน่ะไม่มีปัญหาไรหรอก ที่เล่นเอ็มอยู่ทุกวัน นี่ก็แค่เพราะกลัวตกเทรนด์ เดี๋ยวเค้าจะหาว่าแก่แต่ตัว
"อ่ะ ได้ ไว้ว่างๆ จะสมัครใหม่นะ" ฉันตอบ
"เหอๆ เดี๋ยวผมสมัครให้ ตอนนี้เลย เดี๋ยวสมัครเสร็จจะโทรไปบอกนะ" (วัยรุ่นใจร้อนของจิง - -*) พูดจบก็วางสายไป โทรมาอีกทีก็บอกเมลใหม่พร้อมพาสเวิร์ดมาเสร็จสรรพ
"หง่ะ แล้วทำไมต้องพาสเวิร์ดนี้ด้วยหล่ะ" ฉันพูดกระเซ้า เต้ใช้เบอร์โทรตัวเองเป็นพาสเวิร์ด
"เออ ไม่ชอบก็เปลี่ยนได้นี่ ทำดีไม่ได้ดี ชิส์" ใครบอกต้องหัวล้านถึงจะใจน้อย
"555 งอนๆๆ โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแระ" ฉันหัวเราะ
"ไม่อ่ะ ต้องเลี้ยงหนัง ไถ่โทษ" มันมาเหนือเมฆ
"เหอๆ ไม่มีทาง งอนไปเลยไป งอนไปๆๆ" ฉันสวนทันควัน มันหัวเราะใหญ่
"งกจิงๆ ไม่เอาละ หิวข้าวแล้ว อีก 5 นาทีลงมารอข้างล่างนะ ไปละ" เต้พูด เค้าวางสายไป และก็ขับรถออกมากินข้าวกับฉัน เหมือนกับทุกๆ วัน ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าสถานะของเราตอนนี้เป็นอะไร ฉันคงแค่แอบชอบเค้าหละม้าง มันคงไม่เป็นอะไรไปมากกว่านี้ได้ และฉันก็ไม่คิดจะพยายามด้วย
* * * * * * * * * * *
"โอ๊ยยย อิ่ม..." ไอ้เต้โอดครวญ จะไม่อิ่มได้ไง กินก๋วยเตี๋ยวไปตั้งสองชาม พิเศษอีกต่างหาก
"ไปไหนต่อดี" เค้าถาม
"กลับดิ" ซึ่งจิงๆ แล้วไม่น่าจะถามเลย
"จะรีบกลับไปไหนอ่ะ วันนี้เหนื่อยหรอ" เต้มันเต๊ะท่า ทำท่าแคะขี้ฟันใส่ฉัน
"เอ๋าา ทำงานมันก็ต้องเหนื่อยสิ" ฉันทำหน้าทะเล้นใส่ "ใครจะไปสบาย เป็นลูกคนมีเงิน เรียนมั่งไม่เรียนมั่งอย่างเธอหล่ะ"
เต้มันยกมะเหงกใส่ฉัน
"เหนื่อยอะไร หน้ายังระรื่นอยู่เลย พรุ่งนี้ก็หยุดอีกต่างหาก" (แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหนฟระ)
"ไปเล่นเกมส์ที่ห้องกันดีกว่า" เต้พูด พร้อมทั้งร้องเรียกเด็กมาเช็คบิล
"เดี๋ยวๆ แล้วจะไปห้องใครอ่ะ" ฉันรีบถาม
"เอ๋า ห้องผมสิ ห้องพี่ผมขึ้นได้หรอไง ทำไมง่าวยังงี้เนี่ย" มันตอกกลับมา เออ จิง จะไปถามให้โดนด่าทำไมหละเนี่ย โดนเด็กด่าไปฟรีๆ เจี๊ยกกกกก
..........
ไปนั่งเล่นเกมส์ได้ 2 - 3 ตา ก็เบื่อแล้ว ฉันก็อยากจะกลับไปอาบน้ำนอน แต่เหมือนเต้มันจะขี้โกงฉันซะแล้ว
"เล่นแป๊ปเดียวเอง เล่นกับเต้ก่อนดิ" มันโอ้เอ้ไม่ยอมไปส่ง
"นี่ก็ดึกแล้วนะ กลับเหอะ" ฉันพูด
"โถๆๆ ผมไม่ปล้ำหรอกน่า เห็นหน้าก็หมดอารมณ์ทางเพศแล้ว" มันชม
- -* (กรูต้องขอบใจไหมเนี่ย) ฉันเอามะเหงกเขกกะโหลกมันไปทีนึง คนออกจะสวยเซ็กส์เอ็กส์บึ้มขนาดนี้
"555 พูดจิงก็โกดอีก ใครจะไปปล้ำลง โหดซะขนาดนี้" มันยังไม่หยุด ฉันวางจอยเกมส์ลงกะพื้น มันถึงจะยอมง้อ
"โหะๆๆ ล้อเล่นคับ ผมล้อเล่น เล่นต่อๆๆๆ นู่นๆๆ ตัวพี่จะตายแล้วนู่นๆๆ" เออ ดีเนาะ เอาเกมส์มาล่อ ทำยังกะฉันเป็นเด็กๆ เลย ว่าแล้วก็รีบคว้าจอยมาสู้มันใหญ่ แพ้ไม่ได้ เสียศักด์ศรีแห่งไตรเพศหมด
"แล้วจะไปส่งพี่กี่โมง" ในขณะที่เล่น ฉันก็เอ่ยปากถาม เต้เงียบไปนิดนึง (มัวแต่เล่นเกมส์) แล้วค่อยๆ ตอบมาว่า
"นอนนี่ดิ พรุ่งนี้หยุดนี่นา" ดูมัน พูดง่ายๆ ผู้หญิงยิงเรือนะเว้ยยย
"แล้วพรุ่งนี้ไปดูหนังกัน ผมเลี้ยงเอง" มันพูดต่อ เท่านั้นหล่ะ ฉันเซย์เยสทันที ถ้าบอกว่าเลี้ยงละก็นะ ถึงไหนถึงกัน
ไม่รู้ว่าเพราะง่วงหรือเพราะมารยา ฉันเล่นเกมส์ได้ไม่นานก็ขอตัวอาบน้ำ เตรียมจะนอน เต้เองก็เก็บเกมส์เรียบร้อย ฉันนอนแป๊ปนึง เต้ก็อาบน้ำเสร็จขึ้นมานอนเหมือนกัน ไฮไลต์ของคืนนั้นก็คือ เรานอน "กอดกัน"
(ฮั่นแน่ อยากจะกรี๊ดหล่ะสิ รู้น้าา)
...................................
ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ให้เจ้แบะกับเต้ที
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
อ๊ากกกสสสสสสสสส
กอดกับเต้แล้ว
ว่าแต่ว่า จะซ้ำรอยเดิมเป่า
:m17: :m17: :m17:
-
นอนกอดกันแล้วมีอะไรต่ออีกหรือเปล่าคับ555
-
กรี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
กอดกาน อร๊ายยยยยยยยย อยากกอดมั่ง เอ๊ยมะใช่
แล้วใครกอดใครก่อน อยากรู้
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
กอดกันแล้วก็น่าจะ .......... :m10:............ ด้วยเลยเนอะ :m23:
-
ไฮไลท์จริง ๆ
อิอิอิ
-
ต่อจ้า ชอบเต้จังอะ :m3:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อากาศก็เย็นลง กลางคืนก็ยิ่งหนาว ฉันตื่นมากลางดึกพบว่าเต้ยังกอดฉันแน่นเลย ตัวเค้านอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างหน้าสงสาร ฉันเอื้อมมือกดรีโมทเพื่อหรี่แอร์ ไม่นึกว่าจะทำให้เค้ารู้สึกตัวตื่น
"ฝันร้ายหรอ" เต้แหงะหัวมาถาม
"อึ้ยเปล่า หรี่แอร์ให้น่ะ" ฉันตอบเบาๆ ก่อนเอนตัวลงนอนเหมือนเดิม เต้ดึงฉันเข้าไปกอด ถึงจะรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ขัด
"อึดอัดไปเปล่า" เค้าถาม
"หึ ไม่อ่ะ" ฉันตอบ เต้เอาแก้มมาแนบที่หน้าผากของฉัน เค้าจูบมันด้วย เล่นทำฉันขนลุกไปหมด ถึงตอนนี้ใครจะว่าฉันคิดไปเองก็ไม่รู้หล่ะ แต่ฉันคิดไปไกลมากแล้ว
เราเข้านอนกันต่อ และตื่นอีกทีตอนสายๆ ของวันนั้น (เต้ตื่นหลังฉันประมาณ 1 ชม.) ฉันลุกล้างหน้าแปรงฟัน และอาบน้ำอย่างเคยชิน
+ + + + + + + + + + +
บ่ายวันนั้น ฉันกับเต้นั่งทานข้าวกันในห้าง เราจองตั๋วหนังไว้ตอนบ่าย 2 นี่คงถือว่าเป็นเดทครั้งแรกในฐานะที่มากกว่าเพื่อนขึ้นมาหน่อย สังเกตุจากเต้เริ่มเดินจับมือฉันตั้งแต่ลานจอดรถไปจนถึงร้านอาหาร
"อันนี้อร่อย ไม่ค่อยเผ็ด ลองดู" ฉันตักกระดูกหมูในถ้วยต้มยำให้เต้ 1 ชิ้น เต้ทำหน้าเหยๆ เพราะคงกลัวจะเผ็ด
"กินได้น่า" ฉันยุอีกที เค้าตักมาใส่ข้าวแล้วก็เอาเข้าปาก
"เห็นไหม ไม่เผ็ดซักหน่อย" ฉันพูด เต้พยักหน้าเห็นด้วย เรากินข้าวไปก็มองนาฬิกาไปด้วย ฉันอยากไปซื้อของเข้าห้องซักนิด ก่อนเข้าโรงหนัง เราเผื่อเวลาไว้ครึ่งชั่วโมงสำหรับตรงนี้
"กริ๊งๆๆๆ กริ๊งงงๆ" เสียงโทรศัพท์ฉันดัง
"ใครโทรมา" เต้วางช้อนลงกับจาน เค้าจ้องที่โทรศัพท์ฉันตั้งแต่ฉันยังไม่ทันได้ดูเบอร์เลย แต่พอหยิบมาดูแล้วก็ชื่นใจ
"อีบริทย์" ฉันพูดยิ้มๆ อย่างดีใจ ฉันกดโฟนเพราะคิดว่าเต้เองก็คงคิดถึงอีต๋องเหมือนกัน
"ว่าไงเมิง" ฉันพูดหลังกดรับ
"โอ๊ยยย เมิงยังไม่ตาย กรูนึกว่าอีต๋องมันจะตามเมิงไปอยู่ด้วยซะแล้ว" อีบริทย์ปากดี ถ้ามันมาเอากรูไปจิงๆ เมิงคิดว่าเมิงจะเหลือรึ...
"ทำไรอยู่อีเชี่ย แดกข้าวหรือยัง" อีบริทย์ถามต่อ
"เพิ่งอิ่มเลยเนี่ย เมิงเป็นไง สบายดีไหม เลิกร้องไห้หรือยัง" คราวนี้ฉันถามบ้าง
"นี่กรูให้ไอ้มุ่น (เด็กแถวบ้าน) ไปซื้อส้มตำมาอยู่ เรื่องอีต๋องก็...นะ มีบ้าง" เพื่อนรักฉันตอบ ไม่แปลกใจหรอก กรูก็เป็น แต่ก็พยายามหักห้ามใจตัวเองอยู่
"แล้วนี่เมิงทำงานหรือเปล่า"
"วันนี้วันหยุดกรู กรูออกมาดูหนัง"
"ฮั่นแน่ เมิงมาดูหนังกับใคร กับผู้ชายหรือเปล่า..." อีบริทย์ทำเสียงมีเลศนัย ดูเต้ตั้งใจฟังใหญ่เลย
"555 หนุ่มๆ ที่ไหนวะ มากะเต้ไง" ฉันพูด
"นั๋นนนนๆๆๆแน่ ไปกะไอ้หน้าหยกนั่นด้วย เริ่ดดดดมากก สมควรอย่างยิ่งที่เมิงจะจับมันมาเป็นผัว หล่อ รวย (เซ็นเซอร์) ใหญ่ ซะอย่างนั้น" อีบริทย์พูดเสียงดังมาก เต้ฟังถึงกับสำลักข้าวพุ่งออกมา อีเชี่ยยย ทำกรูขายขี้หน้าเค้าหมด - -*
"เสียงอะไรวะ อีแบะ แคกๆๆ" - -* จะเสียงเชี่ยไรหล่ะอีสัด เสียงหน้ากรูแหกมั้ง ฉันกดปิดโฟน
"เต้มันกินข้าวติดคออ่ะ ไม่มีไร" ฉันพูด
"โห..โตยังกะควายยังกินข้าวติดคออีก โง่บรรลัยเลย" - -" อีสาด ดีนะกรูปิดโฟนก่อน
"เออ เมิงจะคุยกะเค้าไหมหล่ะ" ฉันพูดแหย่
"หู้ยๆๆ ไม่คุยๆๆ นี่ๆ กรูมีเรื่องจะบอก ไอ้เอกโทรมาหากรู จะเอาเบอร์เมิงจากกรูให้ได้เลยนะ เมิงรู้ไหม" อีบริทย์เริ่มเล่าจุดประสงค์ออกมา
"กรูด่ามันไปเป็น ชม. นั่นหล่ะ มันเลยไม่กล้าโทรมาอีกเลย ถ้ามันโทรมาอีก กรูจะมาบอกนะ นู่นๆๆ ส้มตำกรูมาแล้ว กรูแดกก่อนนะ ดูแลตัวเองดีๆ เด้อ เพื่อนเป็นห่วง" พูดจบมันก็วางสายไปเลย แหม.. จิงๆ เลยเมิง
"วางไปแล้วหรอ พี่บริทย์อ่ะ" เต้ทำหน้ายิ้มๆ (นี่เมิงไม่ได้อายเค้าเลยใช่ไหมเนี่ย คนเยอะแยะ) แต่ฉันอ่ะนั่งคอตก รีบบอกให้เต้รีบกินแล้วรีบไปทันที
เราไปซื้อของ แล้วก็ดูหนัง จากนั้นก็กลับไปที่ห้องเต้ก่อน จนกลางคืนกินข้าวกินปลาเสร็จ เต้ก็ไปส่งฉันที่หอ รู้สึกว่ามีความสุขเล็กๆ กำลังผุดขึ้นที่กลางหัวใจ แต่จะมีจิงหรอ คนที่จะมาเติมเต็มหัวใจที่มันสึกหรอของฉันได้.. ฉันกลัวจิงๆ
*****************************
ความสัมพันธ์ของฉันกับเต้ไปเร็วเหมือนก้าวกระโดด ทั้งนี้ก็ไม่มีใครกล้าฟันธงชับๆ ลงไปซักทีว่าเราคบกันในฐานะอะไร เวลาว่างของฉันเกือบทั้งหมดจะหมกอยู่กะเต้ เวลาไปไหนมาไหน เต้ก็จะชวนฉันไปด้วยเสมอ
"โอ๊ย ฝากแฮปปี้เบิร์ธเดย์ไม่ได้หรอ วันนี้ปวดท้องเมนส์อ่ะ" ฉันนี่ก็มารยาเยอะเหมือนกันนะ
"ไม่ได้ งานนี้ยังไงก็ต้องไป" เสียงท่านเปาแห่งศาลไคฟงตัดสิน เต้จะลากฉันไปงานวันเกิดกรให้ได้ แต่มันรู้สึกแม่มๆ ยังไงชอบกลอ่ะ
"ไปเหอะ มีของให้กินฟรีเยอะเลยนะ ประหยัดค่าข้าวเย็นได้มื้อนึงเลย" เต้จี้จุดอ่อนฉัน รู้สึกอยากไปขึ้นมาทันที แต่คิดไปคิดมา
"โห่ย แล้วงี้ต้องซื้อของขวัญไปให้ด้วยดิ ไม่คุ้มๆๆ" ค่าข้าว กะ ค่าของขวัญอย่างถูก คิดไปคิดมายังติดขาดทุนอยู่ตั้งเยอะ
"ไม่ต้องซื้อ เต้ซื้อมาแล้ว เดี๋ยวให้ด้วยกันนี่แหล่ะ" เค้าเริ่มขึ้นเสียง คงจะเริ่มมีอาการหมั่นไส้ฉันขึ้นมาแล้ว สมน้ำหน้า ดันมากเรื่องดีนัก
"โอเค ไปก็ได้ๆ" ฉันตอบอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะวางสายแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัว รอเจ้าชายขี่ม้าขาวมารับ
++++++++
บ้านกรดูดีมีฐานะมากทีเดียว มีสระว่ายน้ำเล็กๆ น่ารัก วันนี้เค้าเอาไฟดวงเล็กๆ มาประดับตามต้นไม้เป็นหย่อมๆ สวยทีเดียว เต้กับฉันพากันเดินเข้าไปในบ้าน ซึ่งคนข้างในกำลังร้องรำทำเพลงกันอย่างสุดเหวี่ยงอยู่เลยทีเดียว
"เต้ ทางนี้" กรรีบลุกขึ้นยืนจากวงเหล้า เค้ามีสีหน้าปลื้มจนรับรู้ได้
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ นี่ของขวัญวันเกิด ของฉันกับพี่แบะ" เต้ยื่นกล่องขนาดกลางห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญอย่างดี ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้างในมันเป็นอะไร แต่ก็ยิ้มแหยๆ ให้กลอนไปทีนึง แต่ ไหงเค้าทำเหมือนฉันเป็นอากาศเลยแฮะ
"ไปนั่งกับเราทางนี้ดีกว่านะ" กรลากเต้ที่จับมือฉันไว้ข้างนึงออกไปอีกทาง เต้หันกลับมามองฉัน แต่กรก็ลากเขาเข้าไปในกลุ่มเพื่อนชายของเค้ากลุ่มใหญ่ และแน่นอน ฉันไม่กล้าตามไป ได้แต่ยืนปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ตรงนั้น
"จะพาไมก็ไม่รุ้" ฉันบ่นเบาๆ ก่อนจะเดินไปหยิบจานตักอาหารเดินออกมาทานนอกบ้าน ข้างสระน้ำ ฉันเงยหน้ามองพระจันทร์บนท้องฟ้า จำได้ว่าเมื่อก่อนมองว่ามันสวยเหลือเกิน แต่พอเวลาผ่านไป สำหรับฉันวันนี้ พระจันทร์ก็ไม่ได้มีความหมายไปมากกว่าดาวเคราะห์ที่เรืองแสงได้
"อีต๋อง เมิงอยู่บนฟ้าเปล่าวะ หายเงียบเลยนะ" ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ (กลัวใครว่าฉันบ้าอยุ่เหมือนกัน)
"เมิงไปเกิดใหม่แล้วหรือยัง ชีวิตหลังความตายเป็นไงบ้างอ่ะ.." จะว่าไม่บ้า ก็ไม่เชิง ฉันพูดคนเดียวโดยไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา โอ๊ยยย ไม่พูดแล้ว เสียอารมณ์ ฉันตักอาหารที่ตักมาจนพูนจานเข้าปากคำใหญ่ ในขณะที่เคี้ยวจั๊บๆๆ ก็สอดสายตามองหาเต้ข้างในบ้าน อย่าสนุกมากนักน้า กรูเบื่อ อยากกลับแย้วววว
........................
เด็กข้างในมันล้อมกลุ่มกันเป็นวง แถมหรี่ไฟกันซะจนมืด จากประสบการณ์อันฉลาดของฉันทำให้รู้ทันที ว่ามันกำลังจะเป่าเค๊กกัน (ไม่มีใครมาเรียกกรูซักคน - -*) ฉันเลยลุกเดินเข้าไปตามมารยาทและก็ไปยืนอยู่ข้างๆ เต้ เพื่อลดช่องว่างความห่างเหิรลงไปอีกหน่อย
เค๊กปอนด์ใหญ่ถูกยกออกมาจากท้ายบ้าน แสงเทียนที่ปักอยู่บนหน้าเค๊ก มันเหลืองสว่างสไวและทำให้บรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลองสมบูรณ์แบบขึ้นมาทันที
"แฮปปี้ เบิร์ธธธ เดย์ ทู้ยู..."
"แฮปปี้ เบิร์ธธธ เดย์ ทู้หยู่...."
"แฮปปี้ เบิ๊ด เดย์ แฮปปี้ เบิธ เดย์"
"แฮปปป ปี้ เบิร์ธ เด่ย์ ทู้ ยู........." เสียงเพลงจากบรรดาคนในงานถูกร้องออกมาอย่างไม่พร้อมเพรียง แต่สุดท้ายเพลงก็จบด้วยดี
"ขอให้มีความสุข คิดสิ่งใดก็สมหวังนะ" เต้พูดอวยพร กรทำหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่พอเค้าสังเกตุเห็นมือเต้ที่โอบเอวฉันไว้ ก็เปลี่ยนสีหน้าไปทันที
"ขอให้เมิงสวยขึ้น สวยขึ้น จนผู้ชายวิ่งเข้าใส่ ให้รับกันไม่หวาดไม่ไหวเลยนะ" เสียงเกย์สาวเพื่อนคนสนิทของกรพูดอย่างมีจริตจะก้าน สร้างเสียงหัวเราะให้คนในนั้น ดังครืน
"โอ๊ยย ไม่เอาหรอก" กรณ์ทำหน้าหงิก
"ไม่ใช่พวกกะเทยนะ จะได้อยากสวย สวยไปก็เท่านั้นอ่ะ ยังไงก็ไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆ ไปได้หรอก" กรณ์พูด น้ำเสียงน่าจะขุ่นเคืองฉันอยู่หน่อยๆ
"เสียเงินไปศัลยกง ศัลยกรรม สุดท้ายก็ไม่พ้นถูกผู้ชายหลอก 555 ถามพี่แบะดูสิ" มันพูด โอ้ว ชัดเลย หรอกด่ากรู เด็กเชี่ย เด็กซันไล (ไม่ใช่น้ำยาล้างจานนะ)
คนในนั้นที่ปกติก็แปลกหน้ากันอยู่แล้ว หันมามองฉันอย่างคาดหวัง ฉันได้แต่ยิ้มแหย แก้เก้อ
"เป็นเกย์อย่างนี้น่ะดีแล้วหล่ะ ไม่ต้องไปทำตัวดัดจริตให้ชาวบ้านเค้าด่า เค้าว่าเอา" (เกี่ยวกันไหมน่ะ คนเรา ลองมันเกลียด มันก็หาหนทางมาด่าจนได้หล่ะ)
"งั้นกรูเปลี่ยนใจ ขออวยพรให้เมิง สมหวังในความรักละกัน ดีไหม.." เกย์สาวคนนั้นพูดออกอาการเหมือนเดิม
"ใช่ๆๆ พี่ก็ขอให้เราสมหวังในความรักนะคะ" ฉันแจม มือข้างนึงก็หันไปโอบเอวเต้ตอบ (แว๊ดดด กรูร้ายเชียว) เป่าเค๊กเสร็จ เค๊ก เคิ๊ก ก็ไม่อยู่รอกินแล้ว ฉันลากเต้กลับห้องด่วนจี๋....
*****************************************
ดึกดื่นค่อนคืน ฉันยังไม่ถึงบ้านอีก ฉันนั่งหาวอยู่ในรถ ว๊อดๆๆ
"หาว ไม่ปิดปาก" เต้คนขับรถพูด เลือดผู้ดีขึ้นหน้ามาเชียว ฉันยกมะเหงกให้อย่างคนขี้เกียจตอบ อยากนอนจะแย่แล้ว เต้ขับรถมาก็หักเลี้ยวเข้าไปในซอย
"อ้าวว ไม่ไปส่งพี่ก่อนอ่ะ" ฉันท้วง คนง่วงนะเว้ยย
"ก็ง่วงแล้วไม่ใช่ไง นอนห้องผมก็ได้ เร็วดี ผมก็ง่วงแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวหลับในนะ" ไอ้เต้พูดทีเล่นทีจิง ขี้เกียจไปส่งกรูว่างั้น ลำบากตรูอีก พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน ต้องแหกขี้ตาไปอาบน้ำแต่งตัว แถมยังต้องเสียค่ามอไซด์เองอีก แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่วีน ฉันนั่งเงียบๆ พอถึงเข้าไปในห้อง จัดการอาบน้ำอาบท่าอย่างด่วนจี๊ ออกมาเสร็จ เห็นเต้นอนตาปรือบนที่นอนแล้ว..
ฉันขึ้นไปนอนบนที่นอน ดึงผ้าห่มมาคลุมให้ทั้งสองคน เต้หันมากอดฉันอย่างแนบชิด ฉันมองหน้าเค้า
"ทำไมต้องกอดด้วย" ฉันถามเค้าเบาๆ เต้ทำหน้าเอ๋อ เค้าคลายมือออกเล็กน้อย
"ทำไมหรอ ไม่อยากให้กอดหรอ" เต้พูด ฉันครุ่นคิดนิดนึง แล้วตอบไปว่า
"ถามดูเฉยๆ" ( ร้ายเหมือนเดิม) ฉันยิ้มแล้วปล่อยให้เค้ากอดนู่นนน ยันเช้า
+ + + + + + + + + + +
-
:m18:จากเคยลุ้นเอกกะแบะ คราวนี้ต้องมาลุ้นคุณแบะกะเต้อีก เต้สู้ ๆ เราขอสนับสนุนอย่างเป็นทางการอิๆ :a1:
-
:give2:แบะต้องสมหวังนะ อย่าเหมือนเค้าเลย :m2:
-
พูดยากจริงๆ ชีวิต
บ่นมันจะมาก็มา มีความสุขกับมันไว้
วันมันจากไป ก็อย่าไปเสียใจอะไรกับมัน
:a11: :a11: :a11: :a11: :a11:
-
อิกร ร้ายนะเมิง
:m16:
-
เต้น่ารักจัง ชอบ :m3: :m3:
-
กำลังเริ่มต้นความสุขครั้งใหม่ :m23: สู้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m3:
-
ต่อค้าบบบบ
++++++++++++++++++++++++++++++
ช่วงนั้นจะบอกว่าฉันมีความสุขมากก็คงจะไม่ใช่ ที่ถูกควรจะพูดว่าเต้ทำให้ฉันหายเศร้าไปได้เยอะมากกว่า ฉันมักคิดถึงอีต๋องเสมอ เวลากินข้าว เวลานอน ทุกอย่างฉันนึกว่ามีเพื่อนอยู่ด้วยตลอด เต้เองเค้าก็ไม่อยากให้ฉันเป็นแบบนี้ แต่เค้าก็ไม่ห้ามฉันหรอกนะ เค้ามีวิธีในแบบของเค้าน่ะ
"โหย... ร้อนแดดอ่ะ จะดำไหมเนี่ย" ฉันเอามือลูบผิวที่มันกำลังแสบไหม้ไปกับแดดจ้าของเมืองพัทยา
"อย่าปล่อยมือ เดี๋ยวก็ตกหรอก" เต้ตะโกน ฉันลืมไปสนิทว่ากำลังซ้อนสกูตเตอร์น้ำอยู่ริมชายหาดกับไอ้เต้อยู่
"ก็แล้วเมื่อไรจะเลิกหล่ะ ขับวนไปมาอยู่อย่างเนี๊ยะ สนุกตรงไหน เจ็บตูดแล้วนะ" ฉันบ่น ตูดฉันกระแทกกับเบาะแข็งๆ ตามคลื่นจนสันนิษฐานว่ามันจะแดงเป็นลูกตำลึงแระ (จากดำเป็นริ้วๆ)
"สนุกจะตาย จับไว้ให้แน่นๆ" เต้บึ่งมันเร็วขึ้นกว่าเดิม เพื่อไปขนาบสาวญี่ปุ่นที่ขับซ้อน 2 มาอีกเครื่อง ทำเป็นเนียน
"ถ้าจะเล่นต่อ ขอไปนั่งรอได้ในร่มได้ไหมอ่ะ แสบไปทั้งตัวแล้ว" ฉันเป็นห่วงผิวหน้าและผิวกายที่อุตส่าห์ปกป้องมาด้วยโลชั่นสปริงซอง มานานแรมทศวรรษ อีกซักพักมันต้องร่อนออกมาเป็นแผ่นๆ แน่ๆ เลย
"โอ๊ยยย ขนาดนี้แล้วยังจะกลัวดำอีกหรอไง" เต้มันตะโกน ฉันรีบหันมองไปเครื่องข้างๆ ดีนะมันเป็น ญี่ปุ่น ฟังไม่รู้เรื่อง แมร่งด่าซะดังเชียว - -* แต่ว่าไปฉันยังดำกว่าเต้มันอยู่ดี เซ็งงงง
"พอๆๆๆๆ เลย จอด จะลง" โดนด่าแล้วพาล ฉันขอเทียบท่าโดยด่วน ไปนอนตากลม (ไม่ใช่ ตา กลม) ดูดน้ำส้มคั้นบนเตียงผ้าใบจะดีกว่า
หย่อนตูดลงไปได้พักนึง เต้ก็เดินตัวเปียกขึ้นมาจากทะเล ตัวเปียกมาเชียว แล้วใส่กางเกงขาสั้นบางๆ มา มันก็แนบเนื้ออ่ะสิ เห็นไปถึงไส้ติ่ง
"เง้ออออ" ฉันชี้ให้มันดูที่เป้าตัวเอง ที่มันนอนตัวกลมสำลักน้ำทะเลอยู่อย่างเดียวดาย
"เฮ้ยย ลามกว่ะ" ไอ้เต้ทำอาย รีบดึงกางเกงที่มันแนบกับเนื้อออก (กรูเตือนก็หาว่ากรูจิต - -*)
"ไปกันเร็ว" มันพูด ฉันถลึงตาจนถลน นี่กรูเพิ่งนั่งนะ จะไปไหนอีก
"ลุกสิ ไปเล่นสวนน้ำกัน" เอากับมันสิ - -* มันนึกว่าฉันเป็นเด็กอย่างมันนะ ถึงได้ชวนฉันมาเล่นสวนน้ำ สวนสนุกอย่างกะเด็กๆ
พวกฉันเดินเข้าไปในโรงแรมเปลี่ยนเสื้อผ้ากันจนเสร็จก็นำคูปองที่ได้มาไปแลกเล่นสวนน้ำ
กับสวนสนุก (ตายหล่ะ) กันอย่างไม่อายเด็ก
+ + + + + + +
มันพาฉันเล่นจนสวนน้ำปิด- -* 5 โมงเย็นนู่นแหล่ะมั้ง ตัวฉันดำแบบสยดสยองมากๆ ส่วนของไอ้เต้ของเค้าดีจิง เลยไม่ดำ ตอนเดินขึ้นห้องไปมันล้อฉันตลอดเส้นทาง (อร๊ายยยส์)
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ต้องออกไปหาไรกินอีก จะสั่งจากโรงแรมก็แพงเชียว (แต่ออกไปกินข้างนอกก็แพงกว่า -*- ) นี่วันนี้ฉันเหนื่อยจิงๆ นะ ไม่รู้ว่ามาพักผ่อนอีท่าไหนของมัน อุตส่าห์มีวันหยุดติดกันหลายวัน
เราไปกินร้านอาหารแถวจอมเทียน (สงวนชื่อร้านไว้ เดี๋ยวจะขายดีเกิน) ส่วนมากจะเน้นเป็นอาหารทะเลสดๆ นั่งทานไป ฟังเสียงคลื่น และรับลมเย็นๆจากทะเลก็ได้บรรยากาศดี
"เอ่ออออออออ" อิ่มปุ๊ป ไอ้เต้เลอปั๊ป เสียงดังด้วย
"น้องครับเก็บเงินเลย" เต้ออกเสียงบอกบริกรที่ใส่ชุดเหมือนคนล่อวัวกระทิงอยู่ถัดไปอีกสองโต๊ะ เด็กคนนั้นรีบวิ่งไปคิดเงินและวิ่งกลับมาด้วยสีหน้าส่อว่าอยากได้ทิป
เต้ควักเงินจ่าย และให้ทิปนิดหน่อย (ดูจากสีหน้าเด็กเสิร์ฟที่อยู่ในระดับพอรับได้)
จากนั้นเราไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อตุนกันไว้ แล้วก็ขับรถกลับโรงแรม วันนี้เต้เล่นกลางแดดทั้งวัน แต่ทำไมไม่เห็นเค้าจะดำเท่าเราเลยนะ หน้าตา แขน ขา แต่อุ้ยส์... รู้ตัวอีกที ฉันทำไมต้องไปจ้องเค้าขนาดนั้นด้วยหล่ะ ฉันคิดในใจ
////////////////////
กลับมาเสร็จต้องอาบน้ำกันอีกรอบเพราะเหนียวตัวยังไงพิกล โรงแรมนี้ดีจังเลย มีอ่างล้างจานใหญ่ๆ อยู่ในห้องน้ำด้วย ฉันเอาตัวลงไปแช่จนตัวแทบเปื่อย ชอบจิงๆ อยู่บ้านต้องแช่ในโอ่ง แม่ด่าซะไม่มีแระ ยังงี้เค้าเรียก รสนิยมสูงแต่งบน้อย (สปาบ้านทุ่ง)
"ก๊ออกกกๆๆ" เต้เคาะห้องน้ำ
"อาบน้ำซะนานเลย ออกมาได้แระ" - -* ไม่รู้ว่ามันจะเร่งหาพระแสงอะไร ตัวมันก็อาบแล้ว
"รู้แล้ว แป๊ปนึง" ฉันตะโกนตอบไป จากนั้นก็ลุกเตรียมจะล้างคราบสบู่ออกจากตัว
"ว๊ายยยยยยยยยย" ฉันลื่นไถลและล้มหงายลงไปที่อ่างอีกครั้ง (ดีหัวไม่ฟาด) น้ำในอ่างกระชอนออกมาเต็มพื้นห้องน้ำ และฉันไม่รู้ว่ามันเสียงดังแค่ไหน แต่เต้รีบเปิดประตูห้องน้ำที่มันพิการล็อคไม่ได้ เข้ามา
"เป็นไรอ่ะ เอ้ย เป็นไรมากไหม" เต้รีบรุดมาที่อ่าง เค้าดึงตัวฉันให้โพล่พ้นน้ำ และแน่นอน ฉันแสบตาแสบจมูกมาก
"น้ำล้างหน่อย" ฉันหลับตาสนิทและขอน้ำล้างสบู่อย่างด่วนจี๋ เต้ประคองฉันไปใต้ฝักบัว เค้าเปิดน้ำให้ ฉันรีบล้างออกอย่างไว
"หัวเป็นไรเปล่าน่ะ" เต้ถามฉันด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เค้าเอามือมาจับศรีษะที่เปียกไปหมดของฉันดู
"ไม่เป็นไรอ่ะ ไม่โดน" ฉันหันไปบอกหลังจากล้างสบู่ออกจากหน้าตาเสร็จ ตอนนี้หล่ะถึงได้สำนึกตัวได้ว่าไม่ได้ใส่อะไรเลย อายก็อาย เขินก็เขิน แต่ฉันทำเป็นเนียน ดึงม่านมาปิดกันสายตาซะ เต้มันก็นิ่งนะ ล้างมือและทำเนียนเดินออกไปเหมือนกัน ตายๆๆๆ เป็นสาวเป็นนาง ให้เค้าเห็นหมดเรยยย นมเป็นนม เอวเป็นเอว แถมยังมี.... เง้อไม่พูดดีกว่า กลุ้มใจ
ออกมาจากห้องน้ำ เห็นเต้นอนอ่านหนังสือไรไม่รู้อยู่บนเตียง ฉันเป่าผมพอหมาดๆ ก็ขึ้นไปนอนข้างๆ เค้า ฉันน่ะไม่พูดอะไรกับเค้าซักคำเลยนะ คือยังเขินๆ เก้อๆ อยู่อ่ะ เค้าเองคงจะอายฉันเหมือนกัน พอฉันขึ้นเตียงปุ๊ป เค้าก็ปิดไฟเลยอ่ะ (เมื่อกี้เห็นอ่านหนังสืออยู่ไม่ใช่หรอ) แล้วเค้าก็นอนกอดฉันเหมือนทุกที
วันนี้เหนื่อย แต่มีความสุขเหมือนกัน
........................
ด้วยความเหนื่อย เราหลับยาวด้วยกันทั่งคู่ มาตื่นตกใจอีกทีนึงก็เพราะเสียงโทรศัพท์ของฉันมันดังตอน 6 โมงเช้า อะไรหว่า ฉันว่าไม่ได้ตั้งปลุกไว้
ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูชัดๆ โหๆๆ อีบริทย์แมร่งโทรมาแต่เช้า
"เฮ้ย ไรว้าา" ฉันกดรับ เสียงยังงัวเงียอู้อี้อยู่
"ขนส่งไฟไหม้ว่ะ แถวบ้านไอ้เอกเลยเมิง" อีบริทย์ตอบ ท่ารถที่เก่าคร่ำครึที่รายล้อมไปด้วยบ้าน ร้านค้า แผงลอย มากมาย ไฟไหม้... ฉันนึกตกใจหน่อยๆ เพราะรู้แถวนั้นคนอยู่หนาแน่น
"ไหม้เยอะเลยหรอวะ" ฉันถาม
"อื่มม คงเยอะอ่ะ ไหม้ตั้งแต่ ตี 3 มีคนตายเปล่าก็ไม่รู้" มันตอบ ในใจคงห่วงเหมือนฉัน คือบ้านไอ้เอกจะโดนไปด้วยรึเปล่า
"เมิงก็โทรไปบอกไอ้เอกมันหน่อยแล้วกัน" ฉันพูด
"กรูโทรไปแล้ว ไม่ติด สงสัยแมร่งซวย กลับมาบ้านพอดี โดนไฟคร่อกตายไปแล้วม้าง" อีบริทย์พูด ปากดีจิงๆเลยเพื่อนกรู
"เห่ย ไม่ม้าง ลองโทรไปเรื่อยๆ ละกัน กรูนอนก่อนนะ" ฉันละสายจากเพื่อนสาว บ้านเอกตรงนั้นฉันก็เคยไปมาก่อน มันไม่ห่างจากท่ารถเลย คิดแล้วก็อดเป็นห่วงแทนมันไม่ได้ ฉันเลยลองเอาโทรศัพท์กดโทรไป
"ตื้ดดดดด" อ้าว เชี่ย ติด - -*
ฉันรีบวางโทรศัพท์อย่างตกใจ เรื่องจะพูดจะคุยกับมันหล่ะก็ ขอเลย ให้อีบริทย์มันโทรบอกเองดีกว่า และฉันก็นอนต่อ อีกซัก ชม. เท่านั้นหล่ะม้างง ก็มีโทรศัพท์ดังกวนใจอีก เต้เองยังตื่นด้วยความรำคาญ
"ฮัลโหลคะ" ฉันคว้ามารับอย่างเร็วไว
"ฮัลโหลๆๆ โทรมาเบอร์... " เสียงหายไป ฉันจำเสียงมันได้ดี คนที่ฉันไม่อยากจะคุยด้วยที่สุดในชีวิต
"ฮัลโหลแบะหรอ ใช่เบอร์แบะไหมครับ" เสียงในโทรศัพท์เริ่มกระตือรือร้น เอาไงดีว้า
"ไม่ใช่ค่ะ" ฉันปฎิเสธแล้วกดวาง แถมปิดโทรศัพท์อีกซ้ำ ตายๆๆ กรูต้องเปลี่ยนเบอร์อีกแล้วหรอนี่
+ + + + + + +
-
มาแล้ว ดีใจจังคับ :m3: :m3: :m3:
-
ฮาสุดชีวิต
ทั้งมันทั้งตื่นเต้น
ว่าแต่เต้เห็นไรหรือ
ถึงขนาดเกือบอดจายไม่ไหว
:m20: :m20: :m20: :m20:
แล้วทำมายถึงช่างชิงชังเอกซะขนาดนั้น
:m13: :m13:
เขาอาจสำนึกว่าผิดไปแล้ว
ขำหว่ะ ยังอุตส่าห์บอกไปอีกว่าไม่ใช่
:a6:
-
o13 เป็นกำลังใจให้น้าคับ พี่แบะสุดสวย :m24:
-
แบะกำลังจะเริ่มต้นมีความสุขอีกครั้ง เอกก็ตามรังควานอยู่ได้ เซง o12
(บอกตามตรงไม่เคยชอบและเชียร์เอกตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว เหมือนจะรู้ล่วงหน้าว่าเอกนี่แหล่ะจะทำให้แบะเสียใจ ตอนแรกที่แข่งกันระหว่างเอกกับจ๊อดก็เชียร์จ๊อดตลอด ) :m26:
-
คนสวยกำลังมาฟามสุข อิอิ
เฮ :a11:
-
แบะกำลังจะเริ่มต้นมีความสุขอีกครั้ง เอกก็ตามรังควานอยู่ได้ เซง o12
(บอกตามตรงไม่เคยชอบและเชียร์เอกตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว เหมือนจะรู้ล่วงหน้าว่าเอกนี่แหล่ะจะทำให้แบะเสียใจ ตอนแรกที่แข่งกันระหว่างเอกกับจ๊อดก็เชียร์จ๊อดตลอด ) :m26:
เห็นด้วยอย่างแรง
บอกให้เอาเอกจ็อด ตั้งแต่แรก ก็ไม่เชื่อ
คอยดูจิ พวกเจ็บแล้วไม่จำ เหมือนอิป้ารีบนหัว
ต้องแร่ดไปหาเชี้ยเอกอีกแน่เลย
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
:m20:อิเจ้โดนกัดอีกและ อิอิ
ตอนนี้เจ๊แบะยังไม่มาเลย ใกล้จะจบแล้วด้วย เง้อ เสียดายแทนจัง :a11:
-
ทำไมถึงทำกับเจ้ได้........................ :m15: :m15:
ตาพูห์บ้า
ปล. พูห์จ๋า ศุกร์นี้ ไปเผชิญโลกกว้างกันเถอะ
-
ทำไมถึงทำกับเจ้ได้........................ :m15: :m15:
ตาพูห์บ้า
ปล. พูห์จ๋า ศุกร์นี้ ไปเผชิญโลกกว้างกันเถอะ
ม่ายปายยยงับ
ช่วงนี้ถือศีลกินเคอยู่ครับผม
:a9:
-
:a3:มาเป็นกำลังใจให้คะเจ๊แบะคนสวยจ๊ะ :a14:
-
ทำไมถึงทำกับเจ้ได้........................ :m15: :m15:
ตาพูห์บ้า
ปล. พูห์จ๋า ศุกร์นี้ ไปเผชิญโลกกว้างกันเถอะ
ม่ายปายยยงับ
ช่วงนี้ถือศีลกินเคอยู่ครับผม
:a9:
กินเค? บาป ไหมเคอะนั้น ตาบ๊องส์
-
จะกินเคกันเหรอ อร่อยอะป่าวอะ :m28:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ด้วยความตระหนกตกใจ เล่นเอานอนไม่หลับเรย ฉันปลุกเต้ให้ลุกล้างหน้าล้างตาลงไปกินอาหารเช้า (ฟรี) กันด้านล่าง จิงๆ แล้ววันนี้อากาศดีเลยทีเดียว เมื่อคืนก็มีฝนตก เช้านี้คนเลยตื่นมาทานอาหารกันน้อยมาก กับข้าวเพียบ เราตักใส่จานมาจนล้นแล้วมานั่งกินกันจนหมดอยู่มุมนึง
ติดกับกระจกใสบานใหญ่ที่กั้นเรากับสวนด้านนอก
"เมื่อเช้าคุยกับใครอ่ะ" เต้ถามฉัน
"อ้อ อีบริทย์ ไฟไหม้ที่ท่ารถน่ะ พอดีใกล้บ้านเพื่อน" ฉันหลีกเลี่ยงคำว่าเอกในทุกครั้งที่พูดกับเต้ เต้ไม่ติดใจอะไร เค้าจิบน้ำเปล่าแล้วหาวออกมาว๊อดๆๆ
"แล้ววันนี้จะพาพี่ไปไหนอีกเนี่ย" ฉันถาม ดูซิ เมื่อวานเล่นเอาผิวฉันดำเป็นเหนี่ยง หน้างี้ลอกออกมาเป็นแผ่นๆ
เต้ทำท่าคิด จะเล่นเครื่องเล่น เมื่อวานก็กวาดเล่นกันจนหมดแล้ว เค้าเองก็ต้องเหนื่อยบ้างแหล่ะ
"อยู่ในห้องกันดีไหม พักผ่อน" เต้ตอบ เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยทีเดียว อิ่มๆ แบบนี้พากันขึ้นไปนอนต่อกันจะดีกว่า ดูฟ้าก่อตัวครึ้ม อีกไม่นานฝนคงจะตกลงมาอีกเป็นแน่
ฉันกับเต้ พากันจูงมือขึ้นลิฟท์กลับห้องกันไป
+ + + + + + + + +
เรานอนพลิกซ้ายพลิกขวากันอยู่บนเตียง รู้สึกง่วงๆ แต่ทำยังไงก็ไม่หลับ แค่สลึมสลือ เต้เองก็คงเหมือนฉัน เค้ากดเปิดทีวีในห้องดู
ฝนตกแล้ว ฉันเปิดม่านมองออกไปตรงระเบียง ฉันชอบฝนจัง มันเย็นและชุ่มฉ่ำยังไงบอกไม่ถูก เต้เดินมาสวมกอดฉันจากข้างหลังอย่างที่ฉันไม่ทันรู้ตัว
"งะ" ฉันอุทานเล็กๆ ด้วยความประหลาดใจ
เต้แนบหน้าเค้ากับศรีษะของฉันแล้วหอมผม (ที่ไม่ได้สระ 4 วัน) ของฉันเบาๆ
"หอมจัง" ( - -* )
เค้ามองออกไปนอกระเบียงดูสายฝนที่ตกสู่ทะเลเบื้องหน้า
"หนาวไหม" เต้ถาม เพราะเราเปิดแอร์ 24 องศาทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ฉันพยักหน้ารับ นึกว่าเค้าจะปรับแอร์ แต่เค้ากลับกอดฉันแน่นเค้าไปใหญ่
"เอ้ยยยๆๆๆๆ หายใจไม่ออกแล้ว อิอิ" ฉันหยอกเค้าเล่นเบาๆ เค้าจับฉันหันหน้ามาหาเค้า แล้วกอดฉันจนฉันเซเหมือนจะล้ม
"อุ่นยัง" แน่ะ ยังมีหน้ามาถามอีก เหม็นคนไม่อาบน้ำจะแย่ เต้จ้องหน้าฉันและจากประสบกาม เอ้ย การณ์ อีกเดี๋ยวต้องหาเรื่องจูบปากฉันแน่นอน ฟันธง
"ทำไมพี่......" เค้าพูดเว้นเสียงไว้ ฉันรอฟังอย่างตั้งใจ
"ถึงปากแบะจัง" แป๊ดดดดดดด - -* พอมันพูดต่อหล่ะจบเรย ฉันเอามะเหงกเขกกะโหลกมันดัง ก๊อก ก่อนจะเดินดุ่ยๆๆ ขึ้นเตียงไป แหมม ก็ดูชื่อกรูสิ... T.T (ล้อกรูเข้าไป)
+ + + + + + +
โดดขึ้นเตียงฉันเปิดโทรศัพท์มือถือ มีเมสเสจแจ้งเบอร์โทรเข้ามาตอนปิดเครื่อง เป็นของเอก 10 กว่าสาย ของอีบริทย์อีก 2 สาย ฉันโทรกลับหาอีบริทย์
"ฮัลโหลลล ว่าไง"
"อีแบะหรอ กรูโทรหาไมปิดเครื่องวะ" อีบริทย์ส่งเสียงแจ๋นจนดังออกมานอกโทรศัพท์ เต้กระโดดขึ้นเตียงมานอนฟังใกล้ๆ เค้าคงคิดถึงเพื่อนฉันเหมือนกัน
"ไอ้เอกมันโทรมาจี้กรูใหญ่เลย มันมีเบอร์เมิงด้วยนะ กรูไม่ได้ให้นะเว่ยย" อีบริทย์ร้อนตัว ฉันนึกในใจอยู่แล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้
"ไม่เป็นไรอ่ะ เดี๋ยวกรูค่อยเปลี่ยนเบอร์ก็ได้ แล้วเมิงทำไรนิ"
"กรูหรอ กรูมาในเมืองเนี่ย กรูอยากมาเซ้งร้านขายเสื้อผ้า แถวๆๆ ร้านเพลินจิตอ่ะ เมิงจำได้ไหม" อีบริทย์พูด ทำไมกรูจะจำร้านเพลินจิตไม่ได้ ที่เค้าฆ่าเมิงตอนเมิงเป็นหรีดกีฬาสีใช่มะ
"เริ่ดดด จะรวยใหญ่แล้วนะเมิงน่ะ" ฉันดีใจประหนึ่งกับเป็นร้านของตัวเอง
"โอ๊ยยย ก็เบื่ออ่ะ อยู่บ้านเฉยๆ มาเจอผู้เจอคนในเมืองมั่งก็ดี นี่ๆ แถวนี้เด็กอาชีวะ เด็กๆ หน้าละอ่อน เปิดหออยู่กันเพียบเลยนะเมิง" อ้าวอีสาดดด จะกินรุ่นน้อง คนนะไม่ใช่ลูกชิ้นปลา
"555 เอาเถอะเมิง ระวังเด็กมันปอกลอกเอาจนหมดตัว ทองหยงทองหยองอ่ะก็อย่าใส่ให้มันเยอะมาก เก็บๆไว้ก็ได้" ว่าจะเตือนเพื่อนอยู่หลายครั้งแระ คราวนี้เพิ่งมีโอกาส
"เหอๆๆ ไม่หรอกน่า นี่ๆๆๆ ไอ้เอกโทรมาอีกแล้ววว ตายๆๆ กรูจะเปลี่ยนเบอร์หนี:-)แล้วเหมือนกันเนี่ย รำคาญชิหาย" อีบริทย์ทำเสียงสุดทน ฉันหัวเราะเยาะเย้ยอย่างสะใจ มันขอตัววางสายไปรับสายไอ้เอก ไอ้นี่มันก็น่ารำคาญสมกับที่โดนด่าจิงๆนั่นแหล่ะ เดี๋ยวถ้าลองโทรมาเบอร์ฉันเมื่อไร ฉันจะให้เต้รับซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย 555
.................
เราหลับไปด้วยกันตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ฉันตื่นมาก่อนเต้ และพบว่า ข้างนอกฝนตกหนักใหญ่เลย แถมมีฟ้าร้องฟ้าผ่าและลมพัดแรง
เต้นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ฉันมองหน้าเค้าตอนที่ไม่มีพิษไม่มีภัยกะผู้อื่น เค้าน่ารักดีนะ หน้าตาเกลี้ยงเกลา คิ้วเข้ม แต่ปากร้ายเหลือเกิน 555 ว่าแต่ว่าเถอะ
ตอนนี้ฉันกับเต้เราพัฒนามาขั้นเรียกว่าแฟนแล้วหรือยังนะ หรือว่าเค้าไม่เคยคิดจิงจังกับฉันเลย
"ว๊ายยยยยยยยย" ฉันกรี๊ดลั่น คนกำลังคิดอะไรเพลินๆ ฟ้าผ่าดังเปรี้ยง (เป็นลาง) ก็ตกใจหมดสิ เต้เองสะดุ้งตื่นมาเพราะฉันร้องเสียงดังไปหน่อย
เค้าทำหน้างัวเงียแล้วมองที่ฉัน ก่อนจะเอื้อมมือมาดึงฉันกลับไปนอนกอดกับเค้าเหมือนเดิม
"ตกใจฟ้าผ่าน่ะ" ฉันอธิบายกะเค้าเบาๆ เค้ายิ้มแล้วหอมที่หน้าผากฉัน 1 ฟอด ก่อนเค้าจะหลับตาเตรียมจะนอนต่อ
"เต้.." ฉันเรียกเค้าเบาๆ เค้าลืมตาอีกครั้ง
"เต้ว่า...พี่เป็นคนยังไง" อ่ะนะ ไอ้การที่ฉันจะถามมันตรงๆ ก็กระไรอยู่ ฉันค่อยๆตะล่อมถามเอา
เต้ทำคิ้วขมวด คงแปลกใจว่าฉันมาอารมณ์ไหน
"เป็นคนปากแบะไง 555 ด่าเก่งอีกด้วย" มันชม ( - -*)
"เอาจิงๆ สิ" ฉันทำหน้าจิงจัง (ว่าแต่ว่าที่มันพูดเมื่อกี้ ไม่จิงตรงไหน)
เต้ทำหน้าเครียดเลยทีนี้ เค้าทำท่านึก แล้วบอกกับฉันว่า
"ก็ดีนะ" แล้วนี่คือคำตอบของคนที่ใช้ความคิดแล้ว - -*
"ยังไงหล่ะ" ฉันยังไม่เก็ท
"อื้มมม.." มันทำหน้าคิดอีกแระ "ก็รักเพื่อน รักครอบครัว และเป็นตัวของตัวเองดี เต้ชอบ" (เริ่มใกล้ความจิง)
ฉันแอบดีใจอยู่หน่อย ตรงคำว่าเต้ชอบเนี่ยหล่ะ เอาไงดี จะจู่โจมเลยดีหรือเปล่านะ เอาวะ.. ถามๆ ให้มันรู้เรื่องกันไปเลย
"ชอบหรอ..." ฉันเกริ่นซ้ำ
"แล้วชอบพี่แบบไหนอ่ะ... " ป๊าดดดดดดดดดด ฉันอายตัวเอง
ไอ้เต้เริ่มบิดตัวไปมาด้วยความกระอักกระอ่วนใจจะตอบ ตอนนี้ทำตัวไม่ถูกทั้งคู่ เค้ามองหน้าฉัน แล้วทำท่าคิด (อีกแระ)
"ชอบ.. แบบ เอ่อ.." เต้พูดอ้ำอึ้ง....
"แบบ.."
ฉันลุ้นกับคำตอบจนตัวเกร็ง
.......
:m1: :m1: :m1:
-
o17 o17
-
โอ้ย...คุณแบะมาวางระเบิดอีกแล้วคับ ค้างคาอย่างแรง :serius2:
-
เหอๆ เจ๊แบะจารู้ไหมเนี่ย ว่าคนข้างนอกเนี่ย เกร็งกว่าเจ๊หลายเท่า
ไหนจะลุ้น ไหนจะอารมณ์ค้างคาอีก แฮ่กๆๆๆๆ คิดมะออกบอกมะถูก
o21 o21 o21 o21
-
ลุ้นจนเกร็งเหมือนกาน o21 o21 o21
รีบมาต่อนะอย่าให้ลุ้นนาน :m5:
-
ลุ้นจนเยี่ยวเหนียวแล้วนะ
ชิส์
:a6:
-
มาลุ้นกันเลยว่าเต้จะตอบว่างัย :m1:
**********************************
"แบบ... เอิ่มม.." เต้ทำพิรี้พิไร มันมองหน้าฉันอย่างอายๆ
"แบบนี้ไง" มันกระโจนตัวเค้ามาแล้วก็จั๊กจี้พุง(ไม่มีเอว) ฉันใหญ่ อร๊ายยยส์
"โอ๊ยยย อย่าๆๆ จั๊กกะเดียม" ฉันนอนดิ้นพราดๆ อยู่บนที่นอน มันก็จี๋ฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไอ้บ้าคนเค้าถามเป็นการเป็นงาน ดูมัน ไม่ยอมเลิกซะด้วยสิ ฮ่าาๆๆ โอ๊ยย ไม่ไหวแล้ว ท้องแข็งงงง 55555
+ + + + + + +
ฝนหยุดตกแล้ว เต้พาฉันไปกินข้าวข้างนอก ถนนมันเฉอะแฉะนิดหน่อย ฉันเดินๆ ไปเหมือนมีอะไรมาตำที่เท้า เจ็บแปล๊บๆ ขึ้นมาเลย ฉันฝืนเดินกระเผกๆ ไปจนถึงโต๊ะอาหาร แล้วก็หงายฝ่าเท้ามาดู เป็นเศษหนามต้นไม้เล็กๆ ฉันใช้นิ้วดึงมันออกและเหวี่ยงมันไป เต้จ้องดูฉันอยู่ตลอด
เราสั่งขนมจีนมาทานกัน มีผักเป็นกระบุงๆ อยู่ตรงหน้า ประมาณว่าอยากกินเท่าไรก็เด็ดกินกันได้เลย ฉันช๊อบ ชอบ แต่เต้กลับไม่ชอบกินผัก (ไม่ชอบกินผัก ทำไมไม่บอก ^^) เค้ากินหนมจีนน้ำยาไป 3 จาน เราทานเสร็จก็เดินไปเลือกขนมกินอีกนิดหน่อย
"กินไรอ่ะ" เค้างง เห็นฉันหยิบขนมให้แม่ค้า
"ขนมตาลไง อร่อยนะ ไม่เคยกินหรอ" ฉันพูด ไอ้เต้ทำหน้าแหยะๆ ป๊าด เดี๋ยวก็โดนแม่ค้าตบเอาหรอก ออกจะน่ากิน นี่ไม่ใช่หากินกันง่ายๆนะ พัทยาน่ะ
"เต้เอานี่ดีกว่า" มันเปิดฝาหม้อขนมทีละใบๆ และบรรจงเลือก ก่อนจะบอกให้แม่ค้าตักรวมมิตรให้ 1 ถุง
"ฮุ้ยๆๆ เอาด้วย" ฉันเปิดลุ้นทีละหม้อ ไอ้นี่ก็น่ากิน ไอ้นู่นก็น่ากิน โอ๊ย ลายตาไปหมด อ๊าาา ฮ้าาา เจอแล้ว
"พี่เอานี่ค่ะ" ฉันชี้ไปที่หม้อเต้าส่วน หรือที่ชอบเลือกว่าขนมขี้มูก - -* ไอ้เต้มันมองหน้าฉันเหยียดๆ เชิงหยะแหยง แหมๆๆ อุตส่าห์หาของดีให้กิน เกิดมาเป็นคนในเมืองทำไมมันถึงได้แตกต่างกับบ้านฉันซะสิ้นเชิงขนาดนี้เนี่ย
"เท่าไรครับ"
"30 บาท" แม่ค้าตอบกลับมา ราคาพัทยาเลยนะเนี่ย ที่บ้านยังขายถุงละ 5 บาทอยู่เลย
เต้รับของและจ่ายตังค์ให้แม่ค้า เราเดินกลับกันไปในโรงแรม ไปถึงไอ้เต้หาถ้วยหาช้อนจะใส่ขนมใหญ่เรย (แหม เมิงก็รู้ว่าไม่มี) ฉันเลยสอนวิธีกินแบบกัดตูดถุงให้ดูซ้าเลยยย
/ / / / / / /
กลางคืนท้องฟ้าปลอดโปร่ง ดาวคืนนี้สว่างจร้า แม้จะไม่เยอะเท่าตามบ้านนอก แต่บวกกับลมทะเลเย็นๆ ทำให้มันโรแมนติคดีเหลือเกิน
"จะมานอนตากยุงทำไมเนี่ย ไม่เข้าใจเลย" กำ ไอ้เต้นี่มันเป็นมารขัดขวางความสุขฉันได้ตลอดเลยสินะ แล้วใครเค้าใช้ให้มานอนนอกระเบียงกะฉันตรงนี้ไม่ทราบ อยากสบายก็เดินเข้าไปนอนในห้องสิ - -*
"ไม่เห็นมียุงเลย" หรือถ้ามี มันคงไม่ลำบากบินขึ้นมาบนชั้น 19 เผื่อจะมากินเลือดฉันหรอก เหนื่อยตายก่อนหล่ะ
"ถึงไม่มีก็เหอะ มาตากน้ำค้างเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก" เต้มันลุกขึ้นจากเปลนอนหน้าระเบียง เค้าส่งมือมาให้ฉันเพื่อให้ฉันประคองตัวลุกตามเค้าเข้าไป เฮ้ออออ ก็ได้ ว่าไงว่าตามกัน ฉันลุกตามเค้าเข้าไปในห้อง เต้เข้าไปฉี่ในห้องน้ำ และไม่ปิดประตูข้างนอกอีกแล้ว ทำตัวเหมือนไอ้คนนั้นเลย พอเค้าออกมาจากห้องน้ำ ก็มากระโดดขึ้นเตียงบิดขี้เกียจไปมาจนผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่
"เฮ้ออออ พรุ่งนี้จะกลับแล้ว ยังไม่อยากกลับเลย" เต้บ่น เหอๆๆ งานการก็ยังไม่ได้ทำ มีอะไรต้องเบื่อ
"กลับก็ดีแล้ว ยังไม่ได้ซักชุดทำงานเลย พี่อ่ะ" ฉันนอนตะแคงหันหน้าไปทางเค้า เต้มองหน้า
"แล้วทำไมไม่จ้างเค้าซักอ่ะ" หนอย ดูมันพูดเซะ พูดเหมือนกับไม่รู้จักฉันซะแล้ว 555 เต้นี่มันใช้เงินฟุ่มเฟือยจิงๆ เลยเนาะ นีถ้าได้เป็นแฟนกันจิงๆ ไม่รู้จะไปกันรอดหรือเปล่า ฉันคิด
"นอนแล้ว" ฉันสลัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมเหนือหน้าอก เต้ทำท่าประหลาดใจ มันยังไม่ดึกเท่าไรก็จริงๆ แต่ว่าคนมันอิ่มนี่นา
เต้ปิดโคมไฟที่หัวเตียง เหลือเพียงแสงไฟจากทีวีที่เราเปิดทิ้งไว้กันโดยที่ไม่ได้ดู (ปิดเสียงอีกต่างหาก)
"พี่มีแฟนมาทั้งหมดกี่คน" เต้ยื่นหน้ามาถามฉัน ที่เพิ่งหลับตาไปหยกๆ
"คนเดียว" ฉันไม่ต้องใช้เวลานับเลย เลขโดด
"ฮ่าๆๆๆๆ ว่าแล้ว" มันหัวเราะฉันใหญ่ มีอะไรต้องขำวะ
"ผู้ชายที่ไหนเค้าจะโง่มาจีบกันหล่ะ 555 " มันหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี ปากดี เมิงอย่าจีบนะ เดี๋ยวจะเล่นตัวซะให้เข็ด ฉันนอนหันไปอีกข้างนึงและพยายามจะข่มตานอนอีกครั้ง เต้ปิดทีวี และเขาใช้มือจับฉันให้หันหน้าเข้ามาหาเค้า สองแขนเค้าช้อนไว้หลังตัวฉันและเค้าพลิกตัวฉันจนไปนอนเกยอยู่บนตัวของเค้า
"เหอๆ ไม่หนักหรอไง" ฉันเขินเหมือนกัน เค้ากอดฉันไว้แน่นและดูเหมือนไม่ใส่ใจกับน้ำหนักตัวฉันที่เป็นรองฮิปโปโปเตมัสอยู่เพียง 2 กิโลเศษ
"โอ๊ยย อึด...อั." ฉันพยายามจะท้าวตัวขึ้นจากตัวเค้า แต่เค้ากลับยื่นหน้าขึ้นมาจูบฉัน เพราะมันมืดสนิทด้วยมั้งทำให้ริมฝีปากเราคลาดกันไปอย่างฉิวเฉียด เต้ใช้มือข้างนึงประคองต้นคอของฉันไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ถลกเข้ามาใต้เสื้อลูบๆ คลำๆ กลากเกลื้อนที่หลังของฉันใหญ่
ตอนนี้ริมฝีปากของเค้าบดขยี้ปาก (แบะๆ) ของฉันอย่างจัง เค้าพยายามจะสอดลิ้นเข้ามาในปากของฉัน แต่ฉันก็ขืนไว้เหมือนเด็กไม่รู้งาน
เค้าละริมฝีปากออก แล้วพูด
"อย่าฝืนสิ" เอ๋า - -* แล้วเมิงทำไมไม่ปล่อยให้กรูนอนแต่แรกหล่ะ คนจะนอนนี่นา
"เหอะๆๆ มันตื่นเต้นอ่ะ เดี๋ยวคนแก่หัวใจวาย เลิกเหอะ" ฉันดีดตัวลุกออกจากตัวของเค้า แล้วทิ้งตัวลงไปนอนที่เดิมบนที่นอน เต้หันมามองตามฉันใหญ่ เค้าคงงง ดูเหมือนเค้าจะพยายามจุดชนวนราคะกับฉันใหม่อีกครั้ง แต่มันก็ไม่ทำให้อารมณ์ฉันกระจัดกระเจิงไปได้ บางที ฉันอาจจะแก่เกินแกงไปซะแล้ว
เต้หมดความพยายาม ไม่นานเค้าก็หลับตามฉันไป
..........................
-
ดูจากสำนวนแล้ว เหมือนอ่าน "บันทึกรักเมียฝรั่งใน" คู่สร้างคู่สมเลย
-
เกือบมีเสียวแล้วสิ แต่แบบนี้มันก็เสี่ยงนะ ถ้าเผลอไปรักเขา
:m27: :m27: :m27: :m27: :m27:
-
:m29: :m29: :m29: :m29: :m29: :m29: :m29: :m29:
สงสารเต้
-
:m21:มาลุ้นนายเต้ให้คุณแบะดีกว่าอิๆ :a11:
-
เต้น่ารักเนอะ อยากให้รักนี้สมหวังจัง :m1:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ถึงจะไม่ได้กัน แต่กลับมาเราใช้ชีวิตเยี่ยงผัวเมียกันก็ไม่ปาน ฉันไม่เคยมีเวลาว่างหลังเลิกงานเลย มันเป็นอย่างนี้จนคนที่ทำงานฉันชินกันไปแล้ว หอที่เช่าไว้ก็มีไว้นอนเท่านั้น บางวันไม่ได้กลับมานอนก็มี
สังเกตุกันบ้างไหม ว่าเต้หยุดเที่ยวไปแล้ว ฉันแอบดีใจอยู่ลึกๆ เพราะไม่ชอบคนเที่ยวเตร่ กินเหล้า ใจแตก ไม่นึกว่าเค้าจะเลิกได้ด้วยซ้ำ เรื่องเรียนก็ดูเหมือนเค้าจะสนใจมากขึ้น ดูจากหลังๆ เริ่มมีการบ้านมาทำบ้างแระ
"ทำให้หน่อยจิ นะนะ" เหอๆๆ มันจะขี้โกงให้ฉันทำการบ้านให้ ฝันไปเหอะ ฉันลุกหนี
"โอ๊ยย เต้ปวดหัว เนี่ยตัวร้อนจี๊ดเลย จับดิๆ" เต้ดึงมือฉันไปประกบที่หน้าผากมัน อุณภูมิไม่ได้ร้อนแรงไปกว่าฉันเรยซักนิด
"ทำเองสิ ตอนพี่เรียน พี่ก็ทำเองเลย" นี่ ฉันเอาความหลังมาอ้าง
"ไหนๆๆ ไม่เชื่อๆๆๆ ลองทำให้ดูดิ๊" - -* ไอ้เต้ยัดการบ้านใส่มือฉัน มันดุนฉันให้ไปนั่งตรงโต๊ะคอม เสร็จแล้วมันก็กระโดดขึ้นไปนอนเด้งอยู่บนเตียง อมยิ้มไว้จนแก้มปริ สบายจิงๆ เลยนะ..
เข้าหน้าหนาวแล้ว อากาศเย็นลงมาก ป่านนี้บ้านฉันคงจะหนาวกันแย่ ฉันทำการบ้านให้เต้เสร็จตอนเที่ยงคืน หันไปหาเต้อีกทีก็หลับไม่รู้เรื่องแล้ว เหอะๆ จิงๆ เรยนะ ฉันลุกไปดึงผ้าห่มมาคลุมให้เค้า ก่อนจะปิดไฟแล้วเข้านอนไปด้วยกัน เค้ารู้สึกยังไงกับฉันกันนะ.. อยากรู้ใจเค้าจิงๆ เลย
............
กริ๊งงงงงค์ ๆๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่ากึ้กคู่กายของฉันดัง มันสั่นจนจะไถลตกจากโต๊ะทำงานของฉัน ฉันไม่ได้รับเพราะมันเป็น ไพรเวท นัมเบอร์ ฉันลังเลว่าจะใช่ไอ้เอกโทรมาหรือไม่ เพราะเค้าโทรมาบ่อยมาก ตั้งแต่กลับจากโรงแรม ฉันก็ปล่อยไม่รับทุกที
"พี่เฟียซคะ มีคนมารอพบข้างล่างค่ะ" น้องที่ทำงานฉันขึ้นมาตาม วันนี้ฉันไม่ได้นัดใครไว้นี่นะ ใครกันล่ะเนี่ย
ฉันโยนมือถือฉันที่มันหยุดดังแล้ว ใส่ในเก๊ะลิ้นชักโต๊ะทำงานเอาไว้ ก่อนจะเดินลงไปด้านล่างอย่างระแวงในใจนิดหน่อย เมื่อเดินมาถึง ฉันชะเง้อมองดูก่อนแต่ไกล อ้าววว เต้นี่เอง
"ทำไมช้ายังงี้นะ" เต้หน้านิ่ว ดูรมณ์ บ่ จอย
"ขอโทดๆ เจ็บเท้าน่ะ เท้าเป็นหนอง นี่ว่าบ่งหนองออกตั้งหลายครั้งแล้วนะ" ฉันเดินกระเผกๆ ไปหาเต้ รู้สึกเคืองส้นเท้า มันรู้สึกจี๊ดๆ ทุกจังหวะที่มันแตะโดนพื้นรองเท้า
"แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์หล่ะ ปิดเสียงไว้หรอ" เค้ายังชักสีหน้า ที่แท้ก็เต้โทรมา แล้วไหงไม่เอาเบอร์ตัวเองโทรมาหล่ะ
"เห็นเบอร์แปลกอ่ะ เรยไม่รับ โทรมาเองหรอ" ฉันแจง "โทรศัพท์ไปไหนหล่ะ"
"แบตหมดอ่ะ อยู่ในรถ ไปเหอะ พักแล้วนี่" เต้พูดพลางชำเลืองมองนาฬิกา เค้ามารับฉันไปทานข้าวกลางวัน ก็แปลกดี ปกติกลางวันฉันต้องนั่งกินในออฟฟิศ และเต้เองก็ต้องอยู่มหาลัย ถ้ามันเป็นวันปกติๆ นะ
"วันนี้ แม่อยากคุยกับพี่อ่ะ นัดไว้เที่ยงนะเนี่ย" เต้บอก แป๊ดดด ใจฉันหล่นไปถึงตาตุ่ม ดูท่า ความซวยจะมาเยือนซะละ
.....
หัวใจฉันเต้นตึบตับมาตลอดทาง พอมาถึงในวินาทีแรกที่ฉันเปิดประตูเข้าไปจนรู้สึกถึงแอร์ที่เย็นวาบไปทั่วร่างกาย ไม่รู้ว่าขนลุกนี่เพราะกลัว หรือว่าหนาวกันแน่ ฉันเห็นแม่เต้แล้ว นั่งกินอะไรซักอย่างอยู่เกือบมุมท้ายสุดของร้าน ฉันยกมือไหว้แต่ไกล เผื่อจะได้รับการปราณีบ้าง
"ไหว้พระเถอะจ่ะ แล้วขาเป็นอะไรหล่ะ" แม่เต้รับไหว้ เธอเอ่ยปากถามถึงอาการเดินกระเผกๆ ของฉันอย่างห่วงใย
"อ๋อ หนูเหยียบหนามอ่ะค่ะ ยังไม่หายดีเลย" ฉันพูดอย่างคุ้นเคย แหม ก็เจ้าของตึกนี่นะ
"อ่ะ งั้นเราอย่าเพิ่งกินของแสลงนะ" เธอมองหน้าฉัน ฉันรีบยิ้มตอบและกลบเกลื่อนความกลัวไว้สุดขั้วของหัวใจ
"เต้มันไปไหนของมันเนี่ย รอนานแล้วนะเนี่ย" เธอพูด ฉันเย็นวูบที่หลังที่ได้ยินชื่อเต้ออกมา
"อ่อๆๆ จอดรถน่ะค่ะ นั่นไง เดินมาพอดีแล้วค่ะ" ฉันรีบตอบเธอเลิ่กลั่ก นี่ว่าจะไม่แสดงพิรุธแล้วนะ แต่ทำไมเธอจ้องหน้าฉันใหญ่เลย ฉันรีบหลบตาของเธอ แล้วคว้าเก้าอี้ตัวตรงกันข้ามมานั่ง
"แม่หวัดดีครับ" ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเธอเข้ามาพอดี ดูเธอดีใจที่ได้พบหน้าลูกเธอจัง (สงสัยไม่เคยโผล่หัวไปบ้านเลยมั้งน่ะ)
"แม่หิวทนไม่ไหว เลยสั่งมากินก่อนแล้ว" ดูเธอเอ็นดูลูก (ไม่รักดี) ของเธอจิงๆ ถ้าเป็นแม่ฉันคงจะพูดประมาณว่า กรูแดกไปหมดแระ ใครจะรอหล่ะ คุณนาย - -*
เต้คว้าเก้าอี้ข้างฉันมานั่ง ฉันใจหายแว๊บบบบ ทำไมเมิงไม่ไปนั่งข้างแม่หล่ะว้าาา จะฆ่ากรูหรือไง T.T
"นี่ เราเป็นอะไรหรือเปล่า ดูหน้าซีดเลย" แม่เต้ถามฉัน ฉันตกสะดุ้งหมด
"อ๋อออ เปล่าค่ะ" ฉันรีบแก้ตัว ก่อนจะเปิดเมนูอาหารบังหน้า
++++++++++++++++++++++++
"เอาแกงส้มชะอมทอด ทอดมันปลากราย และก็...." หูๆๆ ไอ้เต้สั่งแต่ของโปรดฉัน
"กินไรอีก" ป๊าดดด :-)ชะโงกมาถามหน้ายื่นจนจะติดฉันอยู่แล้ว โอ๊ยยย เดี๋ยวแม่เมิงฆ่ากรู ฉันเริ่มกลัวลนลาน
"มะ ม่ะ ไม่กินแล้ว พอ แค่นี้ก็พอ" ฉันพูดปากคอสั่น แม่เต้จ้องฉันอย่างสงสัย
"เราไม่สบายหรือเปล่า น้าเห็นเราแปลกๆ ชอบกล" นั่นไง เธอหันมาเล่นงานฉันแล้ว ฉันส่ายหัวเลิ่กลั่ก
"เลิกเสียใจเรื่องต๋องรึยัง หืม" เธอถามฉันต่อ อารมณ์ฉันสะดุดกึก เปลี่ยนโหมดไม่ทันเลย
"พอทำใจได้แล้วค่ะ" ฉันพูดเสียงอ่อยๆ รู้สึกเศร้านิดๆ เต้แอบมากุมมือฉันไว้ใต้โต๊ะ (ไอ้นี่:-)งงง)
"ดีแล้วหล่ะลูก หักอกหักใจซะบ้าง"
"น้าหล่ะเห็นใจเราจิงๆ อายุเท่านี้เจอแต่เรื่องร้ายๆ"
"นี่ก็ให้ไอ้เต้ มันคอยประกบดูเราตลอดเลย น้าเป็นห่วงเรามากนะ"
เอ่อ...ฉันพูดอะไรไม่ออก ที่ฉันเพิ่งได้ยินมานี้
หมายความว่า....
....
ทุกคนดูจะอิ่มอร่อยกับอาหารมื้อนั้น (ยกเว้นฉัน) เราจบการสนทนาทั้งหมดอย่างไม่มีอะไรในกอไผ่ ไม่รู้ทำไม แต่ฉันนั่งรถกลับไปอย่างซังกะตาย เต้เองก็คงจะสังเกตุเห็น
"เป็นไรรึเปล่า เข้างานสายหน่อยเดียวเอง"
"เหอะ ปวดท้องอ่ะ" ฉันพูดปด แล้วเปิดประตูรถออกไป
"พี่ไปก่อนนะ" และฉันวิ่งเข้าไปในบริษัท วันนี้ฉันรู้สึกเสียเซลฟ์อย่างแรง ดูเหมือนอะไรๆ มันก็ช่างต่างจากที่ฉันคิด เต้เองคงจะถูกสั่งให้มาดูแลฉันอีกที แต่ช่างมันเหอะ ่นี่มันยังห่างไกลจากคำว่าเสียใจมากนัก
+ + + + + + +
คืนนั้นฉันนั่งทานข้าวกล่องคนเดียวบนห้อง เต้โทรมาครั้งนึง พอฉันไม่รับ เค้าก็ไม่โทรมาอีกเลย เต้เอ้ยย ไปทำอะไรอย่างที่อยากทำเฮอะ ไม่ต้องมาห่วงคนแก่ๆ อย่างพี่หรอกกก
กินเสร็จ ฉันก็รีบอาบน้ำนอน ในใจรู้สึกไม่กล้าสู้หน้าเต้ยังไงชอบกล
จนเช้า ฉันเปิดโทรศัพท์มือถือ น่าประหลาดใจมาก ฉันหวังว่าจะมีเมสเสจตัดพ้อต่อว่าจากเต้ แต่ไม่มีเลย กลับมีเมสเสจบ้าบอจากเอกอยู่อันนึงสั้น เค้าส่งมาว่า "อยากเจอ" ซึ่งฉันก็ได้จัดการลบทิ้งทันที นี่ก็ชักมีน้ำโหกับมันแล้วเหมือนกัน
ฉันข่มความโกรธเอาไว้ แล้วแต่งตัวไปทำงาน และวันนั้นทั้งวัน เต้ก็ไม่มารับหรือโทรหาฉันอย่างเคย
........
-
แหง่ะ เกิดอารายขึ้นอ่ะ มะเข้าใจ
เต้หายไปไหน :m26:
แต่อยากให้เจ๊แบะไปเจอกับไอเอกแล้วคลียร์กันให้จบๆไปซะ
มะอยากให้เอกมาตามงี้อ่ะ รำคาญแทนเจ๊แบะ คนจะตัดใจยังมาวุ่นวาย
อยากให้เจ๊แบะสมหวังกะเต้ ลุ้นๆๆให้รักกัน
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
โอ๊ย อารายกานเนี่ย :m16: ทำไมมันเป็นแบบนี้ เฮ้อ :เฮ้อ: สงสารแบะจัง
-
:a6:ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่เนี่ย ไม่อยากคิดเลยกลัวเศร้า คุณแบะสู้ ๆ :a9:
-
หง่ะ ยังไงกันเนี่ยยย
ยังไงก็ขอให้ต่อไป คุณแบะเจอแต่สิ่งที่ดีที่สุดนะ
ปล. คุณสวยมากมายยยยย :m1:
-
เจอกะไอ้เอกเครียร์กันไปเลย แล้วน้องเต้อะไปไหนแล้ว
-
ขออย่าให้คุณแบะเจอเรื่องเศร้าอีกนะคับ
-
เต้เขาทำไปเพราะความเป็นเพื่อนหรือปล่าว
รับมันเอาไว้ก็ไม่เสียหายอะไร
อย่างน้อยก็มีคนคอยห่วงใยก็ยังดี
:a2: :a2: :a2:
-
หง่ะ คุณมูม่น้อย ไม่เอามาลงต่อหล่ะคะ
คืนนี้จะได้จบพร้อมๆ กัน 4 ทุ่มเป๊ะ... :a1:
-
นึกว่าจบไปแล้ว
แง่มๆ ไหวนิยายที่ลงว่าจบบริบูรณ์กลับมาต่อกันหลายเรื่องจัง
สงสัยจบไม่ลง
เอิ๊กๆ
เรวๆ ใจจะขาด ฮ่วย
-
โอเชเรยยเจ้ จบพร้อมกันสี่ทุ่ม อย่าหลอกกันนะ :m3:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คืนนั้น ฉันนอนจ้องโทรศัพท์ ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะโทรไปหาเค้าดีไหม ฉันจะหน้าด้านเกินไปไหม ถ้าจู่ๆ ไปถามว่าที่ผ่านมาเค้าเคยรักฉันบ้างหรือเปล่า หรือว่าฉันคิดมากไปเอง แต่ อันที่จิงๆ ก็เห็นๆ กันอยู่แล้วนี่นะ ฉันไม่น่าจะเอ่ยถึงมันอีกเลย
วันนี้ฉันข่มตานอนค่อนข้างลำบาก กระเทยกับความรัก มันเป็นอะไรที่เข้ากันไม่ได้เลยจิงๆ ยิ่งคิดฉันก็ยิ่งสะท้อนในใจ นี่หมายความว่าจากนี้จนตลอดไป ฉันจะต้องอยู่ครองตัวเป็นโสดไปตลอดเรยใช่ไหมเนี่ย หมดกัน ความฝันที่อยากจะมีครอบครัวเล็กๆ อบอุ่นๆ ของฉัน
และในขณะที่ถอดใจหมดแล้วทุกอย่าง ตาก็ค่อยๆ จะเคลิ้มหลับ เต้ก็โทรมา ( - -*) เสียงโทรศัพท์ดังอยู่นานเลยเชียว เพราะฉันไม่กล้ารับ เอาไงดีนะ จะรับหรือไม่รับดี ถ้ารับจะบอกเค้ายังไงหล่ะ เค้าต้องถามแน่ๆ หรือไม่รับแล้วปล่อยเลยตามเลยไปดี ฉันสับสนไปหมด จนที่สุด โทรศัพท์ก็หยุดดัง - -* เลยได้เข้านอนสม ใจ
.......................
*************************************************
เจ๊แบะ
ขอเสนอ
ละครชีวิต
"อกกระเทยกลัดหนอง"
ตอน "จบ"
*************************************************
"โอ๊ย อีแบะ ถ้ามันไม่ชอบเมิง เมิงมาถีบหน้ากรูได้เลย กรูพนันได้ ร้อยนึงเอา 25 ตางค์" เสียงแจ๋นๆ คุ้นหูฉันพูดอย่างใส่อารมณ์ อีบริทย์ดูไม่ค่อยกังวลเท่าไร มันพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ผิดกับฉันที่ดูลุกลกยังไงพิกล
"เมิงนี่พูดง่ายๆ เชื่อเมิง ก็มีหวังหน้าแหก หมอไม่รับเย็บกันพอดี" ฉันเชื่อในเสียงอีกฝ่ายในใจที่ต่อต้านทุกทางกับการให้ฉันเป็นฝ่ายรุกเข้าหาเต้
"โอ๊ย ดอกธองง อีบริสุทธิ์ อีพรหมจรรย์ กรูหล่ะหมั่นไส้เมิงนักเชียว ทำยังกะไม่เคยมีผัว" อีบริทย์ด่าเน้นทุกคำ - -*
"มันเกี่ยวกันที่ไหนหล่ะ อีนี่ ไม่ละ กรูไม่คุยกับเมิงแระ ไปทำงานก่อนนะเว่ย" ฉันลาเพื่อนสาว แล้วรีบผุดลุกผุดนั่งแต่งตัวไปทำงาน ลึกๆ ฉันเบื่อชีวิตแบบนี้เหมือนกัน ความสนุกเหมือนเมื่อครั้งเรียนหนังสือมันหายไปไหนหมด มีแต่ชีวิตที่จำเจซ้ำซาก ตื่นมาทำงาน กลับมานอน เวียนๆ กันอยู่อย่างนี้
ครั้นจะมีความรักมาทำให้ชื่นหัวใจได้หน่อย ก็นะ เฮ้ออออ ....
"พี่เฟียซคะๆ แฟนพี่มานั่งรออยู่หน้าร้านน่ะค่ะ" ฉันเดินจากห้องพักลงมายังไม่ทันได้เข้าไปในออฟฟิศ รุ่นน้องที่ทำงานก็รายงานสถานการณ์ทันที แฟน? ในหัวฉันผุดภาพขึ้นมาสองคน ถ้าสวรรค์มีตาก็คงหมายถึงเต้ ถ้านรกมีจิง ก็เป็นไอ้เอกชัวร์ ฉันขนลุกซู่ ด้วยความตื่นเต้น
สองเท้าฉันค่อยๆ เดินกระเผกๆ ลงไปด้านล่าง และ สวรรค์ก็มีจิงๆ เต้นั่งรอทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ด้านล้าง เค้าจ้องขึ้นมามองหน้าฉันตาถลึงจนมันจะออกมาจากเบ้า เสื้อผ้านักเรียนที่เค้าใส่อยู่ บ่งบอกสภาพว่าน่าจะเป็นชุดตั้งแต่เมื่อวานมากกว่า
ฉันยิ้มกู้สถานการณ์ แล้วรีบสาวเท้าลงไปด้านล่าง
"ไงเต้ มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า" ฉันหยั่งเชิงดูก่อน แล้วนี่คือผลตอบรับ
"เต้ผิดอะไร" เค้าพูดตอบมาห้วนๆ สายตาสองข้างจ้องมองดูพื้นอย่างเคร่งเครียด ฉันรู้สึกเก้อๆ ยังไงๆบอกไม่ถูก
"อ่ะ... ไม่มีอะไรหรอกน่ะ" ฉันหยุดยืนอยู่ตรงหน้าฉัน รู้สึกว่าตัวเองทำผิดนิดๆ เต้เงยหน้ามองฉัน เค้ายังดูเครียดๆ และลึกๆ คงโกรธฉันน่าดู
"ไปๆ หาไรกินกันเหอะ พี่เลี้ยงเอง" ฉันก้มลงจับมือข้างนึงของเค้าดึงให้ลุกขึ้น มองดูนาฬิกาแล้วยังมีเวลาพอซักครึ่งชั่วโมง
+ + + + + + + + +
ร้านกาแฟโบราณของลุงใจดีเจ้าเก่า คนวัยทำงานนั่งทานกาแฟหอมฉุยกันอยู่พอสมควร ร้านนี้เช้าตรู่จะมีคนนั่งทานกันเยอะมาก สายๆหน่อยแล้วถึงจะมีที่นั่ง เต้สั่งกาแฟกับขนมปังปิ้งมาหนึ่งชุด ส่วนฉันกำลังนั่งหักปาท่องโก๋เป็นท่อนๆ แล้วหย่อนมันลงในแก้วน้ำเต้าหู้ คนๆๆ จนมันชุ่มไปหมด แล้วก็เอาสองนิ้วคีบกินอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่แคร์สายตาเต้ที่มองฉันอย่างเหยียดๆ เอิ๊กๆๆ
"ไม่สบาย ก็โทรไปบอกซักหน่อยก็ได้ เสียเวลาเท่าไรกันเชียว" เต้บ่นอุบ ฉันแก้ตัวกับเค้าไว้ในรถว่าฉันป่วยหนักอาการปางตาย
"เอาน่าๆๆ คราวหลังจะบอกละกัน" ฉันตอบชายหนุ่มที่ตอนนี้ดูมีสีหน้าพึงพอใจขึ้นเล็กน้อย คนอะไร ไม่อาบน้ำอาบท่าตั้งแต่เมื่อวาน
"ดีมากๆๆ" เค้าเริ่มยิ้มออก
"รู้ซะมั่ง ว่าห่วงแค่ไหน" พูดจบเต้ก้มลงจิบกาแฟ แต่ไม่ทันแล้ว ต่อมความใฝ่รู้ของฉันมันทำงานซะแล้ว
"ห่วง?" ฉันย้อนถามเสียงสูง ฉันครุ่นคิดอยู่แว๊บนึง ก่อนจะตัดสินใจถามต่อว่า
"ห่วงทำไมอ่ะ เป็นแฟนกันหรอ?" (อร๊ายยยยยยยยยส์ ตรูทำไปได้ T.T)
เต้เหวอไปเรยสิคับพี่น้อง มันมองหน้าฉันสลับกับก้มจิบกาแฟร้อนๆ จนลวกปากเพราะไม่ได้ระวัง เค้าความขนมปังปิ้งยัดปากเพื่อคลายความแสบร้อน ดวงตาเค้ากลิ้งกลับไปมาล่อกแล่กๆ และไม่ยอมสบตาฉันเลย ฉันรู้สึกว่าความซวยกำลังมาอยู่เหนือหัวของฉันอีกครั้ง - -
"ก็..."
"ไม่ได้เป็นแฟนหรอก" เต้ค่อยๆ ปริปากออกมา เค้าเขินมากๆ ฉันรู้สึกได้ ก่อนจะพยายามทำเป็นโวยวายกลบเกลื่อนๆๆ
..
....
.....
"เหอๆๆ ดูใจกันไปเรื่อยๆก่อนดิ๊"
เต้หน้าแดงกล่ำ
/////////
สถานการณ์กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เอ๊ะ! ไม่สิ ดีกว่าเดิม คืนนั้นฉันนอนยิ้มปริอยู่คนเดียวในห้อง เล่าให้อีบริทย์ฟัง ก็โดนมันด่าเอาว่าไม่เชื่อมันแต่แรก แต่ก็หาได้โกดเคืองแต่อย่างใด ฉันแน่ใจแล้วว่า เต้เค้าชอบฉันจิงๆ เพราะตอนขับรถมาส่งฉันที่หอเมื่อหัวค่ำ เค้าก็ได้บอกฉันเรียบร้อยแล้วว อร๊ายยยส์
- - - - - - - - - - - - -
-
เจ้แบะฝากมา อิอิ
คุยกัน...ก่อนจบ..
อ๋าาา เอาหล่ะ รู้สึกว่าไม่ได้คุยกันส่วนตัวๆ มานานแสนนาน ขอบคุณทุกคนมากๆ นะค๊าา ที่ติดตามเรื่องราวไร้สาระแบบนี้ นี่ก็ใกล้จะครบปีแล้วสิคะ ที่เรารู้จักกันมา แบะขอโทดด้วยที่หลังๆ มา ไม่ค่อยรับผิดชอบกับเรื่องที่เขียนเอาซะเลย บางคนก็คงรู้แล้วสิคะ ว่าแบะมีเรื่องปวดหัวเอามากๆ เรื่องที่กำลังจะจบในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ยังไม่ใช่ชีวิตปัจจุบันในขณะนี้หรอกค่ะ แล้วคงไม่มีโครงการจะเขียนเรื่องเศร้าๆขนาดนั้นเข้าไปแน่ จบเรื่องนี้ (และอีก2เรื่อง)แล้ว ชื่อ เจ๊แบะ ก็จะหายไปแล้วค่ะ ตามที่ตั้งใจไว้ว่า แบะ จะเป็นความลับไปตลอดกาล ฮ่าๆๆ (แต่เอารูปมาให้เค้าดูเสียเฉย อันนี้เพราะพี่ชาญเริ่มก่อนนะเนี่ย -*- ) ขอบคุณทู๊กกกกคนเรยค่ะ อยากบอกว่าแบะนั่งอ่านทุกคอมเมนต์เลยนะ และถ้าเห็นชื่อ ก็จำได้เช่นกัน ขอบคุณอย่างสุดซึ้งงงงงงง ค่ะ
คิดถึงเจ้แบะหง่ะ แล้วเจ้เพิ่งมาต่อหลังจากปั่นทู้ตัวเองเนี่ยนะ อยากอ่านต่อนะเจ้แบะคนสวยยยยย :a2:
ลืมบอก เด๋วจะมาต่อให้จบวันนี้นะจ๊ะ ถ้าเจ้แกมาต่อวันนี้แต่ตอนนี้รอไปก่อน เจ้ไปกินข้าวฟรีอยู่ เอิ๊กส์
ไม่งั้นอาจจะให้เจ้แบะมาต่อตอนจบเอง อิอิ
-
ต่อเรยย สดๆ ร้อนๆ อยากต่อแระ
++++++++++++++++++++++++++
ฉันใช้เวลากับเต้ในฐานะแฟน (ลับๆ) กันเป็นอาทิตย์ เราวางแผนว่าจะไปเที่ยวกันอีกที่ไหนซักที่ ซึ่งก็ต้องรอดูวันหยุดยาวของฉันอีกที เต้เองก็คอยเทคแคร์ดูแลฉันดี ไม่ผิดเพี้ยนจากที่อีต๋องเคยพูดกับฉันเลยซักนิด เราไม่มีความลับต่อกัน หรือ ถ้าจะมี ก็คงเป็นเรื่องที่เอกเมสเสจมาหาฉันตลอด ที่เค้าไม่รู้..
คืนนึง ฉันหลับอยู่ที่ห้องของเค้าได้ไม่นาน มันก็ส่งเมสเสจเจ้ากรรมมาหาฉันอีกแล้ว ฉันตื่นสะลึมสะลือจะคว้าโทรศัพท์มาดู แต่เต้คว้าไปก่อนฉันแล้ว โทรศัพท์มันวางอยู่ใกล้ตรงที่เค้านั่งเล่นเกมส์อยู่พอดี เค้าชักสีหน้าใส่ฉันทันที ก่อนจะกดดูเมสเสจในอินบอกซ์ของฉันไล่ทีละอัน และรอยร้าวก็เกิดขึ้นในฉับพลัน
"หลอกเต้หรอ จะหลอกเต้หรอ!!" เค้าตวาดใส่ฉัน ฉันพยายามขอโทรศัพท์คืนจากเค้าแต่ก็ไม่สำเร็จ
"นี่ยังไม่เลิกติดต่อกับมันอีกใช่ไหม ทำไมพี่ทำแบบนี้" เค้าเริ่มใช้เสียงดังขึ้นอย่างไม่แคร์ว่าห้องข้างเคียงจะได้ยิน
"พี่ไม่เคยติดต่อหามันเลย" ฉันพยายามสงบอารมณ์ แต่เต้กลับยิ่งโมโหไปใหญ่
"แล้วไงอ่ะ แล้วเมสเสจมันมาได้ไง เป็นสิบ" เต้เกือบจะเหวี่ยงโทรศัพท์ใส่หน้าฉันอยู่แล้ว เค้าหันไปปัดเมาส์และคีย์บอร์ดที่อยู่ใกล้มือเค้าแทน มันพังร่วงระเกะระกะลงมาใต้โต๊ะ ฉันโมโหเค้าไม่น้อยเหมือนกัน คืนนี้ก็ไม่อยากคุยกับเค้าแล้วด้วย ฉันหันไปนอนลงเหมือนเดิม รู้ว่าเค้าต้องไม่พอใจเข้าไปอีก แต่ใครจะสนหล่ะ
เค้าวางกระแทกมือถือฉันลงกับโต๊ะคอมพิวเตอร์ดังปัง ก่อนจะคว้ากุญแจรถและบึ่งมันออกไปไหนก็ไม่รู้ ทั้งคืน
ฉันกดดูข้อความเจ้าปัญหาแต่ก็ไม่เจอ เต้ลบทุกข้อความในอินบอกซ์ฉันจนเกลี้ยง
.........
-
คบเด็กสร้างบ้าน
:m20: :m20: :m20:
-
ฉันโมโหสุดขีด โทรศัพท์ไปจะด่ามัน มันก็ไม่รับ แล้วงี้ทำเป็นไม่รับหล่ะ เวร อยากพบอยากเจอมากนักไม่ใช่หรอ ฉันพยายามอยู่พักนึง ก่อนจะรู้สึกว่าเหนื่อยจัด หายใจยากขึ้นด้วยความโมโห เมื่อตั้งสติได้ ฉันเมสเสจไปขอโทดเต้ และ ให้เค้าโทรกลับ แต่โทรศัพท์ก็เงียบไปจนเช้าวันใหม่
ฉันนอนอยู่ในห้องเต้คนเดียวจนเที่ยง เต้เค้าขับรถเข้ามาพร้อมอาหารกลางวัน เค้าหย่อนให้ฉันที่ปลายเตียงแล้วก็ออกไปโดยไม่พูดกับฉันซักคำ ฉันวิ่งตามหลังเค้าไป แต่เค้าก็ไม่สนใจ
"เต้ๆ พี่ขอโทดนะ พี่ไม่คิดว่ามันจะมีปัญหาน่ะ แต่พี่ไม่ได้ติดต่อมันแล้วจริงๆ" ฉันดึงจับแขนเค้าไว้ข้างนึง เต้ไม่หันหน้ามาฟังฉันสักนิด
"ไม่เกี่ยวหรอก ถ้าพี่อยากตัดขาดจากเค้าจิงๆ พี่คงเปลี่ยนเบอร์ไปนานแล้วหล่ะ" เต้พูด เค้าสลัดแขนออกจากมือของฉัน และทิ้งให้ฉันอยู่ในความเคว้งคว้าง ฉันเคยบอกกับเค้าว่าฉันจะเปลี่ยนเบอร์นี่นา แล้วฉันรออะไรจนถึงป่านนี้ ทั้งที่ฉันก็รู้สึกฮึดฮัดๆ ทุกครั้งที่มันเมจเสจเข้ามา
อะไรกัน
นี่ฉันหลอกเค้า
หรือ ฉันหลอกตัวเองกันแน่..
ฉันร้องไห้อยู่ในห้องของเต้ มือข้างนึงถือโทรศัพท์ติดหูไว้ตลอดเวลา มีเสียงปลอบใจของเพื่อนสาวที่ห่วงฉันสุดชีวิตตอนนี้ดังออกมา
"ใจเย็นๆ อีกสักพักก็ลองโทรไปขอโทดมันใหม่ ไอ้หล่อนั่นมันไม่ใจดำกับเมิงนักหรอก" อีบริทย์พูดทำนองนี้กับฉันซ้ำๆ หลายรอบแล้ว ฉันพยายามจะอธิบายกับมัน ว่าประเด็นมันไม่อยู่ตรงนี้แล้ว ฉันกำลังสงสัยในพฤติกรรมของตัวเอง หลังๆ มานี้ฉันไม่ค่อยมีความสุขเลยทั้งที่ก็พยายามทำทุกทาง เต้บอกว่าฉันตัดเอกไม่ขาด จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง ฉันเกลียดมันจะตาย เกลียดมันมากถึงมากที่สุด ไม่อยากได้ยินเสียง ไม่อยากได้เมสเสจบ้าบออะไรนี่ด้วย
"แล้วทำไมไม่ลบหล่ะ เก็บมันไว้ทำไมซะทุกอัน" เสียงจากใครไม่รู้ พูดมาดังจากข้างในหัวใจของฉัน
"เปลี่ยนเบอร์ก็ได้นี่" เสียงนั้นยิ่งตอกย้ำ ฉันกรีดร้องด้วยความโกรธระคนเสียใจ อีบริทย์ยิ่งเป็นห่วงฉันหนักเข้าไปอีก ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน
"อีแบะ เมิงใจเย็นๆ นะ อย่าวู่วามนะ" อีบริทย์พูดน้ำเสียงสั่นเครือ
"เดี๋ยวกรูให้แม่เมิงคุยดีกว่า แป๊ปนึงนะ" แล้วมันก็ทิ้งให้ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น คงจะกลัวว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย แม่ฉันรีบวิ่งมารับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบ ฉันหยุดร้องไห้แทบไม่ทัน
"เป็นอะไรลูก หืม บอกแม่ซิ" ฉันนึกถึงสีหน้าของแม่ฉันออก
"เง้อ ไม่ได้เป็นไรแม่" ฉันตอบน้ำเสียงอู้อี้ เพราะในจมูกเต็มไปด้วยน้ำมูก
"กลับมาอยู่บ้านลูก ไม่ต้องทำแล้วงาน มานะ พ่อแม่เป็นห่วง มาอยู่กะอีบริทย์นี่หล่ะ ใกล้หูใกล้ตาแม่นะลูก" แม่ฉันร่ายยาวเป็นหางว่าว ความจริงกลับไปก็ไม่ช่วยอะไร ไม่ง้านตอนฉันระเห็จมาพัทยาเรื่องทุกอย่างก็คงจบไปนานแล้ว ฉันสั่งขี้มูกและหยุดร้องไห้ เพราะสงสารหัวอกบุพการีเหลือทน
"โอ๊ยยย อยู่ทำงานนี่แระ เงินเยอะ จะได้ส่งให้พ่อปลูกบ้านใหม่ไง ไม่เอาเรอะ" พยายามพูดให้น้ำเสียงทะเล้นเหมือนเคย แต่แม่คงไม่หลงกลฉันง่ายๆ
"ไม่ได้ ถ้าไม่กลับแม่จะให้พ่อไปรับ อยู่ที่ไหนมันจะมีความสุขเท่าอยู่บ้านเราหล่ะลูก"
ตายแล้ว กลายเป็นเรื่องใหญ่ไปซะแล้ว ถ้าพอมารับจิงๆ ฉันคงปฎิเสธอะไรไม่ได้แน่ๆ
"หนู..ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ เจ้านายดุมานิดหน่อยแค่นั้นเอง" ฉันหาข้ออ้าง คราวนี้เหมือนจะมีน้ำหนักมากเพียงพอ
"อ้าว ไปทำอะไรเค้าถึงดุหล่ะ เราขี้เกียจหรอ" - -* แม่เอาเรื่องจิงมาพูดอีกแระ ถ้าหนูไม่ขี้เกียจหนูไม่ได้มานั่งเขียนเรื่องบ้าบอของตัวเองได้เป็นหลายๆ ร้อยหน้ายังงี้หรอก
"ประมาณนั้น" ฉันตอบเลี่ยงปัญหา แม่บ่นมาอีกชุดนึง ไม่ใช่ชุดใหญ่แต่กำลังพอดี ฉันนั่งฟังแม่เพลินไปเลยจนลืมเสียสนิทว่ากำลังเสียอกเสียใจอยู่ แค่ได้ยินเสียงแม่เรา ก็ชื่นใจแล้ว จิงมะ
"แค่นี้เองหรอ มีอะไรอีกไหม" แม่ฉันถามปิดท้าย ฉันหัวร่อเบาๆ หลอกแม่นี่หลอกยากเอาเรื่อง แม่นี่บังคับให้หนูทำบาปเรื่อยเรย
"อื้มมม ก็มี เป็นหนองอ่ะ บ่งไปกี่รอบๆ ก็เป็นอีกเหมือนเดิม เจ็บเท้ามาเป็นเดือนแล้วแม่" ฉันบอก
"อ้าวว งั้นก็แสดงว่ามีเศษอะไรคาอยู่ในนั้น"
"ต้องเป็นอะไรซักอย่าง ที่เรายังไม่เอาออกให้หมด" แม่ฉันพูด แต่ฉันจำได้ว่าฉันดึงหนามออกไปแล้วกับมือ มันไม่มีอะไรค้างหรอก เพราะฉันน้ำเหลืองไม่ดีตั้งแต่เด็กต่างหาก ฉันค้านในใจ
"มันฝังอยู่ข้างในลูก เอาเข็มบ่งมันออกมา เจ็บหน่อย แล้วเอามันออกมาซะให้หมด ต่อไปก็ไม่เจ็บ ไม่เป็นหนองแล้ว เชื่อแม่" แม่ฉันบอกอย่างห่วงใย ก่อนจะวางสายไป
ฉันใคร่ครวญจากคำพูดของแม่ และแน่หล่ะฉันอยากลอง ฉันเดินหาเข็มปลายแหลมให้ควัก สุดท้ายได้เข็มกลัดมาหนึ่งอันพอจะใช้งานได้ เมื่อล้างทำความสะอาดอย่างดีแล้ว ฉันค่อยๆ เขี่ยหนองออกจากฝ่าเท้า ค่อยๆ กดรีดหนองออก มันรู้สึกเจ็บจี๊ดยังไงบอกไม่ถูก แต่มองจากแผลแล้ว ฉันก็ไม่เห็นจะมีอะไรส่อว่ามีสิ่งผิดปกติอยู่ข้างใน ฉันเอาเข็ดกลัดเขี่ยแผลเข้าไปอีกและเปิดแผลให้มันกว้างขึ้น คราวนี้มันเจ็บมากกว่าเดิมจนฉันร้องโอดโอย
"อึ้ยยย" ฉันอุทานเบาๆ เมื่อพบว่าเห็นเงาสีน้ำตาลอยู่ในแผลลึกเข้าไปในฝ่าเท้าพอสมควร ฉันไม่ได้เรียนหมอและยากมากที่จะแยกแยะให้ออก
ว่านั่นเป็นส่วนหนึ่งของเท้าฉันหรือว่าเป็นของแปลกปลอม ฉันไม่ชักช้า พยายามใช้ปลายเข็มสะกิดๆ และปลายข้างนึงมันก็โผล่พ้นออกมาจากเนื้อ
"หาา " ฉันรู้สึกตื่นเต้น ประหนึ่งกับเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ ก่อนจะวางเข็มแล้วใช้เล็บคีบมันออกมา
มันเป็นหนามจิงๆ ด้วย หนามที่ยาวกว่าที่ฉันหยิบออกวันนั้นเสียอีก มันเข้าไปลึกขนาดนั้นได้ยังไง แม่พูดถูกจริงๆ ด้วย ฉันล้างแผลอีกครั้งแล้วใส่ยาปิดปากแผลไว้ ลึกๆ ฉันเชื่อว่ามันจะไม่กลับมาเจ็บอีกแล้ว
รวมทั้ง
ฉันรู้แล้ว ว่าเกิดอะไรขึ้นที่หัวใจของฉัน แผลที่มันไม่รู้จักหายขาด ความเจ็บปวดที่มันเป็นๆ หายๆ มาตลอด 3 ปี หนามชิ้นใหญ่ที่ปักค้างลงในกลางหัวใจของฉันและสร้างความเจ็บปวดทรมาน
ฉันจะเลิกหนีมันซะที
/////////////////////////////////////////////
ฉันกลับมาถึงห้องตอนหัวค่ำ ทานข้าวเสร็จได้ไม่นาน ก็ได้เมสเสจจากเต้มาขอโทด และบอกว่าจะมารับฉันไปทานข้าว นั่นทำให้ฉันประหลาดใจเพราะแสดงว่าเค้ายังไม่เห็นจดหมายที่ฉันเขียนถึงเค้า และวางมันไว้บนหัวเตียง ฉันเขียนบอกเค้าหลายอย่าง แต่ใจความสำคัญคือ ฉันบอกกับเค้าว่าเราเหมาะจะเป็นพี่เป็นน้องกันมากกว่า รวมทั้งฉันขอบคุณที่เค้าอยู่กับฉันในช่วงที่ฉันอ่อนแอและไม่สามารถพึ่งพาตัวเองได้ พักนึงฉันมั่นใจว่าเค้าเห็นข้อความนั้นแล้ว เพราะเค้าก็ไม่ได้มารับฉันและโทรหาฉันอีก
จบไปอย่างนึงแล้วสินะ ทีนี้ที่เหลือที่ฉันจะทำ ก็คือ เคลียร์กับ "เอก" ฉันเลือกที่จะเมสเสจเพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงที่จะคุยกับเค้าโดยตรง
"วันมะรืนถ้าว่าง มาเจอกันนะ ที่ kfc คาร์ฟูร์" กว่าฉันจะกดส่งมันไปได้นานอยู่เหมือนกัน ส่งไปแล้วยังหวังที่เค้าจะตอบกลับมาว่าไม่ว่างด้วยซ้ำ แต่มันตรงกันข้าม เค้าเมสเสจกลับมาว่า จะมาถึงตอนประมาณ 6 โมง ฉันคงไม่มีทางหนีแล้วสินะ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - -
5 โมงครึ่งของวันนั้น ฉันไปถึงที่นัด ด้วยความเป็นคนชอบทาน kfc อยู่แล้วทำให้ฉันอดใจไม่ไหว แม้จะต้องควักกระเป๋าจ่ายด้วยสตางค์ส่วนตัวก็ตาม ฉันดิ่งเข้าไปสั่งชุดเล็กที่สุดจากพนักงาน แล้วยกอาหารเลือกไปนั่งตรงมุมที่ค่อนข้างส่วนตัวหน่อยเพื่อรอ
พูดกันตามจริง ฉันว่าฉันก็ไม่ได้งกเท่าไรหรอกนะ นี่ฉันว่าฉันสั่งชุดเล็กสุดแล้วนะ ยังเห็นมีผู้หญิงนักศึกษาคนนึง หน้าตาดีเชียวล่ะ เดินถือเป๊ปซี่แก้วนึงมาเอง เธอมากับเพื่อนชายอีกสองคนเป็นนักศึกษาด้วยกัน ดูท่าจะมาแย่งความเป็นส่วนตัวของฉันไปซะด้วย พวกเค้าเดินดุ่มๆมาทางฉันพอดี
"โครมมม" นี่มันอะไรกัน หล่อนสาดน้ำใส่ฉันจนเต็มหน้า ฉันรู้สึกแสบหูแสบตาไปหมด ก่อนจะรู้สึกเจ็บมากๆ ที่หน้า หลังจากถูกเธอปาแก้วพลาสติกใส่เข้าอย่างจัง
"อีเฮี้... ไม่เลิกยุ่งกะผัวกรูใช่ไหมเมิง นึกว่ากรูโง่หรือไง อีกะเทยควา..." มันสบถคำด่าใส่ฉันดังนั่น ก่อนจะตวัดถาดอาหารที่อยู่ตรงหน้าของฉันจนคว่ำใส่ฉันกระจัดกระจาย ฉันพยายามหรี่ตามองก็เห็นแต่สภาพเสื้อผ้าฉันเลอะเทอะไปด้วยซอสและคราบอาหาร
"นี่คุณ.." ฉันลุกขึ้นอย่างเหลืออด ถึงจะอายคนที่เค้าจ้องมองอยู่เต็มร้านก็จริง แต่ใครจะอยู่เฉยได้
"เมิงไม่ต้องพูด" มันตะคอกฉันกลับ ก่อนที่ผู้ชายนึงคนที่มาด้วยกัน จะผลักฉันจนล้มลงไปนั่งที่เดิม
"พี่เอกผัวกรู เค้าไม่เอากะเทยอย่างเมิงหรอก เมิงไม่ต้องพยายาม และก็อย่าคิดว่ากรูโง่ด้วย โทรศัพท์ผัวกรู อยู่กับกรูตลอด" มันตะโกนดังลั่นชนิดที่ว่าไม่อายใครทั้งสิ้น ก่อนจะโชว์โทรศัพท์มือถือของเอกขึ้นมา
"ถ้าเมิงร่านมากนัก ก็ไปขายตัวให้พวกฝรั่งนู่นไป ขืนยังยุ่งกะผัวกรูไม่เลิก กรูจะเอาให้หนักเลย" อีคนนี้ชี้หน้าฉัน ฉันอยากจะลุกขึ้นไปตบปากมันเสียจัง แต่คงจะสู้แรงไอ้สองตัวที่มากับมันไม่ได้แน่ ผู้จัดการเคเอฟซี เองก็เริ่มออกมาห้ามปรามแล้ว เค้าเชิญเราออกจากร้านทั้งคู่ และฉันเดินออกมาด้วยความอายและหดหู่ในใจอย่างที่สุด นี่อะไรของมันกันเนี่ย...
ฉันเดินร้องไห้มาตลอดทางที่กลับบ้าน เกลียดตัวเองเหลือเกินในตอนนั้น คงโทษใครไม่ได้แล้วนอกจากตัวเอง ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดมัน เกลียดๆๆๆๆ เกลี๊ยดเกลียด อยากให้มันตายๆๆๆๆๆๆไปซะจิงๆ แล้วขอเอาอีต๋องเพื่อนรักของฉันกลับมา วันนี้ถ้าพวกเราอยู่ด้วยกันพร้อมหน้า กรูคงจะไม่รันทดอย่างนี้ แต่ตอนนี้มันคงจะยากเกินที่จะเป็นอย่างนั้น และฉันนึกถึงใครไม่ออกแล้วจริงๆ จะมีใครอีกไหม ที่จะอยู่เคียงข้างฉัน พอจะให้ฉันระบายทุกอย่างที่คับแค้นในใจได้ตอนนี้ ที่ใกล้เคียงที่สุดก็คงจะมี เต้ คนที่ฉันเพิ่งจะ......
คืนนั้นดึกๆ ฉันนั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้างไปหอเต้ สิ่งที่ฉันตั้งใจจะมาทำที่นี่ก็เพียงจะพูดคำขอโทษจากใจออกมาจากปากของฉันเอง โดยที่ไม่คิดจะสานความสัมพันธ์ใดๆ ให้กลับมาเหมือนเดิม แต่ฉันเองก็ต้องไปเก้อ ฉันเจอรองเท้าผู้หญิงวัยรุ่นอยู่หน้าห้องเคียงกับรองเท้าของเต้ ข้างในยังคงเปิดไฟอยู่ และได้ยินเสียงคุยกันโต้ตอบไปมาจากในห้อง บางทีเมสเสจไปจะดีกว่า ดีแล้วหล่ะที่ทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้ ฉันค่อยๆ เดินเลี่ยงออกมาแล้วนั่งรถกลับห้องตัวเองไป และยอมรับทุกสภาพที่ต้องเจอ
น้ำตาของกระเทยสิ้นคิดของฉันไหลออกมาได้เรื่อยๆ พ่อแม่พี่น้องและเพื่อนสนิทของฉันเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันอยากมีชีวิตต่อ ฉันเป็นกระเทย และชีวิตก็คือชีวิต ไม่ว่ามันจะเจ็บปวดเหลือแสนแค่ไหน คุณก็ไม่มีสิทธิปฎิเสธ ช่วงนั้นฉันเคว้งและรู้สึกอยากตัดขาดจากทุกสิ่งทุกอย่าง เต้กับฉันเจอกันบ้างโดยบังเอิญแต่เราไม่เคยคุยกันอีก ฉันอยากจะขอโทดเค้าทางโทรศัพท์ซักครั้งแต่ก็ไม่มีโอกาสเพราะเค้า"เปลี่ยนเบอร์"
ส่วนเอก คนที่ฉันมั่นใจเหลือเกินว่ารัก เค้าติดต่อกลับมาหลังจากเหตุการณ์นั้นหลายเดือน คุณจะเชื่อไหม ถ้าฉันบอกว่าเค้าเลิกกับผู้หญิงคนนั้นและเราได้คบกันอีกครั้ง โดยรักกันมากๆ หึหึ แต่นั่นไม่ต่างอะไรจากหนังเก่าที่เอามาฉายซ้ำ ไม่นานเค้าก็ทำให้ฉันเสียใจอีก และฉันรู้สึกเจ็บขึ้นเรื่อยๆ จนถึงล่าสุดวันที่ฉันนั่งพิมพ์อยู่นี้ ฉันก็ยังเจ็บ ชีวิตรักกระเทยของฉันมันเป็นเหมือนบทสรุปที่หลายคนสรุปให้ฟังอย่างไม่มีผิด
ความสุขที่ได้จากความรัก สำหรับฉันมันนานจนแทบจะจำความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้ แต่จะไปโทษใครหล่ะ ในเมื่อส่วนนึงมาจากความเต็มใจจากฉัน
ฉันคงต้องปล่อยให้หนามมันยอกในอกของฉันอยู่อย่างนี้ ไปจนกว่าชีวิตฉันจะจบไปด้วยตัวของมันเอง
ขอบคุณที่รับฟัง
จบบริบูรณ์
**********************************************
ในที่สุดก็จบบริบูรณ์
ขอบคุณเฟียสมากๆๆ เหมือนกันที่นำเรื่องราวอ้างอิงชีวิตจริงนี้มาเล่าให้พวกเราฟัง
ทุกอย่างเป็นประสบการณ์ชีวิต
ความสุขอยู่ที่เราตัว ใจเรา ว่าจะคว้ามันเอาไว้ได้รึเปล่า ความสุขก็อยู่รอบๆ ตัวเรานี่แหละ
ดีใจที่เฟียสเข้มแข็งแล้วก็ผ่านช่วงร้ายๆ ของชีวิตมาได้
อยากให้เฟียสอดทน แล้วก็ฝ่าฟันอุปสรรคทุกอย่างได้เสมอ มีความสุขมากๆๆๆๆๆ
เราพร้อมจะเป็นกำลังใจให้เฟียสตลอด
ขอบคุณอีกครั้งที่เขียนเรื่องราวนี้ขึ้นมา
ปรบมือให้กับฝีมือการเขียนเลย สำนวนที่บทจะฮาก็ฮาแตก บทจะเศร้าก็เรียกน้ำตาได้ไม่ยาก
อยากบอกว่าเก่งมากๆ ถ้าเฟียสมีเวลา ก็แต่งเรื่องต่อนะ
ติดตามและเป็นกำลังใจให้เฟียสเสมอ สู้ๆ
-
:a3:ขอเป็นกำลังใจให้คุณแบะคะ สู้ ๆ :a14:
-
จบลงแล้วอย่างสมบุรณ์ ให้กำลังคุณแบะนะ แล้วก็ขอบคุณคนโพส อย่างมูมู่ ด้วย
เฮ้อ ชีวิตก็อย่างนี้แหล่ะ บางครั้งเราก็รู้ว่าเลือกทางนี้แล้วเราต้องเจ็บ ต้องเสียใจ แต่เราก็เลือก แล้วก็เจ็บซ้ำซากอยู่นั่นแหล่ะ แต่อีกทางที่เราสมควรจะเลือก เราก็กลับไม่เลือก เฮ้อ เศร้า
ชีวิตก็แค่นี้ สู้ๆๆๆๆ กันต่อไป
-
ชีวิตนี้ยากแท้จะคนที่เดินคู่กับเราไปชั่วชีวิต
มีเบื่อ มีเลิก มีจาก
ตอนที่มีความสุขกับมีความสุขกับมันให้เต็มที่อย่างมีสติ
เมื่อเสียมันไปก็ถือซะว่าเป็นธรรมโลก
:m18: :m18: :m18: :m18: :m18:
ขอบคุณคนเขียนและพิมสำหรับเรื่องยอดเยี่ยมเช่นนี้
:m27: :m27: :m27: :m27: :m27:
-
:เฮ้อ:
ชีวิต
ขอบคุณ แบะ สำหรับเรื่องดีๆ
ขอบคุณ หนูพิม และ ตาเรย์ที่มาช่วยลงเรื่องดีๆ ให้อ่านกัน
ขอบคุณตาเรย์อีกครั้งสำหรับเล้าดีๆ ไว้วิ่งเล่น
ขอบคุณเซ็งเป็ดที่ทำให้เรารู้จักกัน
ขอบคุณเพื่อนๆ สำหรับความรู้สึกดีๆ ครับ
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
ขอบคุณ คุณแบะที่นำเรื่องดีๆมาให้ได้อ่านเป็นวิทยาทานที่ดีๆสำหรับชีวิตอีกหลายๆคน มีทั้งสุข ทั้งทุกข์ปนกันไปในชีวิต นี้แหละเขาถึงเรียกว่า คน ทั้งสุขและทุกข์ก็จะคนในชีวิตเราตลอดไปไม่มีสุขตลอดและทุกข์ตลอดหรอกคับ ขอเป็นกำลังใจให้คุณแบะสุ้ต่อไปนะคับผม สู้ๆๆๆ o13
-
:undecided: โดดเดี่ยว อ้างว้าง เดียวดาย สุดท้ายก็ :amen: (ตัวข้าพเจ้าเองแหละ)
-
ชีวิตเราไม่ว่าดีหรือเลวบังไงก็ต้องดำเนินต่อไปครับ ยังไงก็ขอให้คุณเฟียสดำเนินชีวิตอย่างมีสติเเละได้พบเจอกับสิ่งดีๆนะครับ :m2: :m2: :m2:
-
ขอเป็นกำลังใจให้คุณแบะนะครับ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
จบไปแล้วเรื่องของเจ๊แบะ ให้ข้อคิดดีๆหลายอย่างเลย
ขอบคุณเจ๊มากๆนะคับ ที่นำเรื่องราวดีๆมาให้ได้อ่านกัน
ชีวิตคนเรามันก้อมีทั้งสุขและทุกข์ปนกันไป มันขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะดำเนินชิวิตไปกับมันอย่างไร
ยังไงก้อขอให้เจ๊ได้เจอกับความสุขนะครับ รักตัวเองให้มากๆ นะคับ
ขอบคุณ คร้าบบบบบบบบ
o14 o14 o14 o14
-
จบแบบเศร้าๆ เป็นกำลังใจให้เจ้แบะได้พบเจอคนที่รักจิงสักทีนะ o15
-
ทุกอย่างผลิกผัน...ตามการตัดสินใจจริงๆ
สู้ๆ เพื่อนสาว อิอิ :a9:
ขอบคุณนะเคอะที่เขียนเรื่องมาให้อ่าน
ขอบคนคนโพสต์และผู้มีส่วนร่วมทุกๆ คน
อิเจ้เอง
-
:m1:คิดถึงคุณแบะคะ สบายดีรึเปล่าเอ่ย คิดถึงจังเลย... :a11:
-
:m18:มาตอกย้ำความคิดถึง...คิดถึงคุณแบะจังเลย ซำบายดีบ่หุๆ :m1:
-
^
^
Subaru น่ารักจัง คิดถึงเหมือนกานนนน :m1: :m1:
-
:m17:เป็นเรื่องแรกที่ติดงอมแงมในบอร์ดนี้เสียน้ำตาไปเยอะ :m8: ก็เลยคิดถึงอยู่เสมอ หุๆ คิดถึงคุณแบะเสมอนะคะ คิดถึงงงงง จุ๊บ ๆ :m26:
-
เพิ่งมาอ่านคับ ตอนนี้อ่านจบแล้ว
รักทำให้คนตาบอด ปอดเดี้ยง เลี้ยงไม่ได้ เฮ้อ~~~~
จิงๆ ไม่อยากให้พี่ไปคบกับเอกเลย ก็เห็นๆสันดารกันอยู่ ๆแต่รักก็ทำไม่ได้
ขอให้พี่เจอผู้ชายที่ดีจริงๆน่ะคับ ขอให้พี่มีความสุขมากๆ รักตัวเองให้มากๆน่ะ
-
อ่านหน้าแรก แล้วก็หน้าสุดท้ายอะคับ ไม่กล้าอ่านช่วงกลางๆเรื่องทำใจไม่ได้อะ อ่านแค่นี้ก็หดหู่แล้ว แบะเข้มแข็งมากๆ เราอยู่บนคานทองดีกว่า ปลอดภัยกว่าเยอะเพราะเราไม่เข้มแข็งพอ :เฮ้อ: สู้ๆคับทุกคน o13
....................................
-
:m23:คิดถึงคุณแบะ... :m18:
-
:mc4: :mc1: :mc2: :pig3:มีความสุขมากๆ นะคะปีใหม่นี้ขอให้คุณแบะเจอแต่เรื่องดี ๆ ตลอดปี..มีความสุข :pig3:
-
:a4:เป็นกำลังใจให้นักเขียน :pig3:new year krub
-
:a4:ผมอ่านเรื่องนี้จนจบ เนื้อเรื่องทำให้ผมได้ยิ้ม เศร้า เหงา สุข ร้องให้ ได้ทุกอารมณ์ ชีวิตของตัวเอกในเรื่องคล้ายกับชีวิตผมมาก คือเรียนอาชีว มีรักตอนเรียน และได้มาเรียนต่อที่ กทม. บ้านอยู่บ้านนอกเหมือนกัน ขอบคุณผู้เขียน อันนี้ผมขอบคุณจากใจ ที่คุณเขียนถ่ายทอดเรื่องราวที่ดีเรื่องนี้ขึ้นมา มันทำให้ชีวิตมีความหวัง และได้ข้อคิดที่ดีมากจนผมไม่รู้จะสรรหาคำขอบคุณอะไรได้ กับประโยคที่ว่า "ยอมเจ็บนิดเดียวแล้วเอาหนามออก แล้วจากนั้นก็จะไม่เจ็บอีก" เป็นเรื่องจริงทั้งเรื่องของหนามทิ่ม และก็เกี่ยวกับเรื่องที่ค้างคาใจ มันทำให้ผมได้เรียนรู้ประสบการณ์มากขึ้น ขอบคุณเรื่องดีๆๆ เรื่องนี้มากๆๆครับ
-
ขอบคุณมากครับ
สนุก + เศร้า
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:m21:คิดถึง เจ๊แบะเนาะ ไปใสคือบ่มาหยามพี่น้องในเล้าแน คึดฮอด :m13: เป็นจังได๋สะบายดีบ่น้อเอื้อย
....................
-
^
^
เจ้แบะก็แต่งเรื่อง รักแห่งสยามภาคสองอยู่นะ
ตามอ่านกันได้จ้า บอร์ดนี้แหละ o13
-
:a4: เรียน คุณ Blueboyhub และคุณ มูมู่น้อย ครับ ผมขอเสนอให้เรื่องนี้เป็นสุดยอดแห่งเรื่องราวของบอร์ดประจำปีครับ ด้วยเหตุผลหลายๆๆประการ รับไว้พิจารณาด้วยนะครับ จากเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ซึ่งหลงรัก เรื่องนี้โดยไม่รู้ตัว (เชียร์ออกนอกหน้าอะเปล่าเนี่ย)
-
^
^
ดีใจแทนเจ้แบะเลย เอาไว้ประมาณช่วงตุลา piyakorn (ชื่อเรียกไรอะ 55) เสนอชื่อเรื่องนี้สิ เซ็งเป็ดอวอร์ด
ขอบคุณแทนเจ้แบะค้าบบ o13
-
เย้ๆ ปีนี้จะมีเซ็งเป็ดอวอร์ด ด้วยหรอ?
-
ว่าไปงั้นแหละเจ้ มีป่าวไม่รู้ 5555 :m23:
-
ยังมีคนอ่านเรื่องของเราอยู่อีกหรอ โหะๆ
-
เจ้แบะเข้ามาแล้ว ดีใจๆ :oni2: :oni2: :oni2:
มีคนเข้ามาอ่านเรื่อยๆ แหละคุณแบะ เข้ามาทักทายแฟนๆ ก็ดีนะ
คิดถึงๆ :m1:
-
สนุกมาก มีครบรสจริงๆ เรื่องของคุณแบะเนี่ย
ปริ๊นออกมาอ่าน กระดาษเกือบหมด รีม :m13:(เอาเก็บไว้อ่านหลายๆ รอบ 555+)
-
เจ๊แบะ จ๋า ต่อจากนี้หวังว่าจะมีความสุขมาก ๆ นะจ๊ะ ฮิ ฮิ :oni1:
-
เด่วท้ายปีคงมีโหวตกันแหละครับ
ว่าแต่เรื่องนี้สงสัยจะถูกโหวตไปแล้วยังหวา
คริคริ
-
โอ๊ยรู้สึกอะไรมันตื้อ มันตัน มันอัดอั้นในใจอย่างบอกไม่ถูก
ขอให้พี่มีความสุขกับชีวิตวันใหม่ๆมากนะคับ :oni2:
-
:oni3:
ความรักเป็นแค่ส่วนหนึ่งของชีวิต
ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต
ยังมีเพื่อน พ่อ แม่ที่รักเรา.......
รักอย่างมีเหตุผล
มีสติ
แร้วรักก้อจะไม่สามารถทำร้ายเราได้
คิดว่างั้นอ่ะ :oni2:
-
เพิ่งจะได้มาอ่าน
บอกตามตรงค่ะ ประทับใจมากๆ
ประทับใจในความเป็นเพื่อนของพวกคุณมากๆ
เรานั่งอ่านตอนทำงาน
ต้องแอบไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำ
อ่านไปแล้วก็อดคิดถึงเพื่อนตัวเองไม่ได้
ซึ้งจริงๆ ค่ะ
ส่วนเรื่องความรัก ก็ขอให้คุณแบะมีความสุขมากๆนะคะ
ครอบครัวของคุณแบะดูอบอุ่นมากๆ
เราคิดว่า สาเหตุนี้คงทำให้คุณแบะเป็นคนเข้มแข็ง
ยังไงก็ขอให้สู้ต่อไปนะคะ
-
ขำง่า ขำๆ :laugh:
อ่านไปได้สองหน้าก้อติดแล้ว เขียนสนุกดี ชอบ :m1:
ตอนแรกเห็นชื่อฟิค แหม น่ากลัวง่ะ
แต่พอได้อ่าน เห๊ย โคดขำเลยงี๊
แล้วจะพะยามตามอ่านต่อให้จบ เอิ๊ก
-
เง้อ...เป็นเรื่องราวที่ครบรสมาก
ได้ข้อคิดดีๆๆๆมากมาย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รักพี่น่ะค้ะ
อ่านเรื่องของพี่เเล้ว
รุ้สึกว่า เหมือนมีกำลังใจ
(เเอบร้องไห้ตอนพี่ต๋องตาย เเบบตกใจมาก โหวงๆเลย) เศร้าๆค่ะ
เรื่องของพี่สอนให้ได้รุ้ว่ามิตรภาพของเพื่อนสวยงามเสมอ
ชื่นชมมากๆเลยค่ะ
เทคเเคร์น่ะค้ะ
ดูเเลตัวเองด้วยน่ะค้ะ รักษาสุขภาพให้มากๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่พี่นำมาเล่าสู่กันฟังค่ะ
รักน่ะค้ะ
:n1: :n1: :n1: :n1:
-
อ่านจบแล้ว
ก่อนอื่นก็ต้องขอขอบคุณพี่แบะ ที่เรียงร้อยเรื่องราว ออกมาให้ได้อ่านนะ ซาบซึ้งตรึงใจจิงๆ
น้ำตาไหล เป็นฉากๆ หลายครั้งที่คิดว่า พอกันทีกับ ผู้ชายชื่อเอก แต่มันก็ยังคงมีอะไรบางอย่าง ที่พี่แบะสื่อออกมาว่า รัก
สงสารพี่ต๋อง สุดใจ :o12: สู่สุขคติ นะ
ไม่ตอนนี้ ชีวิตของพี่แบะ จะดำเนินต่อไปอย่างไร ก็อยากให้พี่แบะ เข้มแข็ง พี่ผ่านเรื่องราวร้ายๆ มามากพอแล้ว
อยากให้พี่แบะได้ อยู่กับคนที่ดี รักพี่ และพี่รัก หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น
เรื่องสอนอะไรหลายอย่าง ที่สำคัญคือ สอนว่า ชีวิต มันมีค่า นะ o13 อย่าทำลายตัวเองเลย
ขอมอบเพลงผู้ได้รับบาดเจ็บให้คุณ :กอด1:
แม้มันจะเจ็บ แม้มันจะผูกพัน แต่วันนี้คงต้องยอม ต้องตัดใจ
สุดท้ายมันจะจบ สุดท้ายมันจะผ่านไป แต่ชีวิตยังต้องเดินต่อไป
:pig4: ขอบคุณจากใจ
-
พี่แบะถามว่ายังมีคนเข้ามาอ่านอีกหรอเรื่องของเรา
5555พอดีเป็นคนล่าสุด
โอ้ยไม่น่ามาอ่านเลย มานเหมือน อ่าเรื่องของตัวเองที่เจออยู่555
เศร้าเลย
งอลพี่แบะ แล้ว
อยากผ่านมันไปได้
แต่ที่ที่มีเพื่อน
จาเข้ามาคุยกะ คนโพส และพี่แบะบ่อยๆนะ 55555
รักนะจุ๊บๆๆๆๆ พัทยา มันก็ยังเป็นพัทยา วันยังค่ำ5555
เนอะว่าไหมพี่แบะ อิอิ
แต่พี่สวยอะ สวยก่าวหนูอีก งอลๆๆๆๆๆ
-
ม่ะน่ารีบจบเลย
น่าจะลงต่อ
อยากอ่านๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แล้ววันนี้ ที่รอคอยก้อมาถึงซร้าที งุงิๆ เย้ๆๆ ไปเม้นกระทู้นี้แล้ว เย้ๆ หลังจากติดตามมาประมาณ 3 วันกว่าๆ > <
รู้สึก เค้าจาหายกันไปหมดละ ว้า = = ไว้ค่อยหาอ่านเรื่องต่อๆไปละกัน
*******************เกลียดไอ้เอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก**********************
*******************พี่แบะสู้ต่อปายนะค้า เปนกำลังจัยหั้ยค่า ตัดใจไม่ขาดซะทีอ่าพี่แบะ ***************
*******************ฉงฉานพระรอง อย่าง จ๊อด กะ เต้ จิงจิ๊งงงง ******************************
*******************ตอนที่รักๆกัน เค้าโคดอิจฉาเรยง่า อยากมีปั๋วๆๆ ***************************
*******************พออ่านมาหลังๆ คงไม่แล้วละ ฮ่าๆ ***********************************
ยางงัยก้อ เปนกำลังจัยหั้ยเสมอน้า ขอบคุนพี่แบะที่เอาเรื่องราวดีๆแบบนี้มานำเสนอ ขอบคุณคนโพสด้วยจ้า ^^*
>> Free Hug * :กอด1:
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอึ้งมากๆคร้าบ
ชีวิตคนเราซับซ้อนมากมายกว่าที่คิด
จะพยายามเอามาเป็นเครื่องเตือนใจนะคร้าบ
แม้ว่าแม๊คจะยังไม่เคยเจอเรื่องแรงๆแบบนี้ก็ตาม
แต่ว่าใครจะไปรู้--ว่าสักวันผงจะไม่ปลิวเข้าตาตัวเอง
รักคนแต่งมากนะคร้าบ...
:pig4:
-
อ่าน ไป อ่าน มา แล้ว จี๊ด นะ เนี่ย
น้ำ ตา ร่วง ไป ก็ หลาย ตอน อยู่
ยัง ไง ก็ สู้ สู้ นะ คร้าบบบ
: 222222: : 222222: : 222222: : 222222:
-
อ่านแล้วมีความสุขมาก เรื่องนี้มีครบทุกรสจริง ๆ เริ่มด้วยเรื่องตลกๆ มีความรักในหลากหลายรูปแบบ มีประสบการณ์ชีวิตที่มาแบ่งปันให้กันอ่าน รู้สึกดีจริงๆ ขอบคุณนะครับ
-
ขอบคุณนะ...ที่เอาชีวิตอย่างเราๆ มาตีแผ่...ได้เห็นมุมมองอีด้านหนึ่งของกะเทย...
ขอบคุณค่า...ว่าแต่ว่ามีเรื่องอื่น ๆ อีกไหมเนี้ย
-
เพิ่งจะได้นั่งอ่านจนจบครับ
ขอบคุณที่เขียนราวดี ๆ ให้ได้อ่านกัน เรื่องที่เขียนจบแล้ว แต่ชีวิตจริงคงต้องเดินกันต่อ ขอให้มีกำลังใจมาก ๆ มีกำลังกาย มีสติ แล้วกันครับ แล้วก็เขียนเรื่องดี ๆ มาให้อ่านกันอีกนะครับ
ปล. เค้าว่ากันว่า อีกด้านหนึ่งของความรัก มันไม่ใช่ความเกลียด แต่มันคือความเฉยชาต่างหาก วันไหนที่ไม่รู้สึกอะไรเลยนั่นแหละ ถึงจะจบกันจริง ๆ
ีชีวิตคงมีรายละเอียดมากกว่าที่เขียน ผมว่า แม้แต่คน (หรือตัวละคร) อย่างคุณเอก เอง ก็คงมีบางด้านที่เรายังไม่ได้เห็น จะพูดไป คนเจ้าชู้น่ะ ก็มีเรื่องให้ต้องสงสารเหมือนกันนั่นแหละครับ ถ้าเป็นไปได้ อยากให้คุณกับเค้าลองนั่งคุยกันดี ๆ แบบไม่ได้คุยด้วยความรัก หรือความเกลียด แต่คุยกันด้วยเหตุผล ว่าเคยคิดไหมว่าอะไรที่ทำให้เค้าเจ้าชู้ หรืออะไรที่ทำให้คุณเชื่อว่าความรักสำหรับกระเทยมันไม่มีอยู่จริง
รักคนเขียนครับ :)
-
ขอบคุณมากค่ะ เศร้าจัง
:o12: :o12:
-
Thank you, :กอด1:
-
ขอบคุณนะค่ะ :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
สู้ๆๆ ต่อไป นะ
ขอบคุณนะได้อะไรเยอะแยะเลย
กระเทย จงเจริญ
:3123: :3123: :3123: :3123:
:L1: :L1: :L1:
:L2: :L2: :L2:
-
เราชอบน่ะ
กระเทยอ่ะ
เท่ดี
ทำอะไรก็ได้
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
อ่านจบแล้ว
--------
เฮ้อ ก็นี้และเนาะ ชีวิตจริง ยิ่งกว่าละครอีก เศร้านิด แต่ก็ชึวิตจริงนี่นะ
-
:laugh: :laugh:"""เหมือนจะดีนะทีแรกอะคนชื่อเอกอะ...แต่พักหลังๆๆนี้ลายเริ่มออก
ว่าไปว่ามาก็สงสาร..จ๊อด...และเต้มากจังเลย.....
-
:laugh: :laugh:"""เหมือนจะดีนะทีแรกอะคนชื่อเอกอะ...แต่พักหลังๆๆนี้ลายเริ่มออก
ว่าไปว่ามาก็สงสาร..จ๊อด...และเต้มากจังเลย.....
-
ชอบจังเรื่องนี้
ยังไงสักวันเราก็ต้้องเจอคนที่รักเราจริง
สู้ๆค่ะ
-
ทำไม ต้องกลับไปหาเอกอีกอะ :sad4: :sad4: :sad4:
เเต่ยังไง ก็ขอบคุณค่ะ ที่นำเรื่องราวมาให้อ่าน
เป็นมิตรภาพที่ดีมากๆ
ในหมู่ผู้หญิงเดี๋ยวนี้หายาก :m15:
เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ
:bye2:
-
อ่านจบเรื่องแรกแล้ว
เป็นตุ๊ดง่ะ ......
สนุกมากค่ะ ชอบบุคลิกที่สู้คน เก่ง ไม่ยอมใครแบบนี้มากๆ รักเพื่อนฝูง มั่นใจในตัวเอง แบบว่าเป็นกะเทยที่แมนมากค่ะ (ผู้ชายในเรื่องร้องไห้เก่งกันมาก)
สงสารจ๊อดมาก ถึงกับร้องไห้เลยล่ะ อินสุดๆ แต่ก็เข้าใจว่า มันคงฝืนกันไม่ได้
คุณแบะ ใจแข็งมากๆ กับเอกทั้งสองคน ทีแรกก็เชียร์นนึงอ่านไปก็เขวไปเขวมา
สุดท้ายเข้าใจว่ามันต้องมีคนหนึ่งที่ต้องเจ็บ... หวังว่าจ๊อดจะทำใจได้โดยเร็ว.....
ขออ่านเวลาไปอ่านเรื่องต่อๆ มาก่อนเดี๋ยวกลับมาเม้นท์อีกรอบค่ะ อยากบอกว่าชอบ บุคลิกนี้มากๆค่ะ
-
อ่านจบแล้ววววววววว
ร้องไห้อีกแล้วตอนต๋องตาย เศร้า....
เอกก้ยังตามจองเวรได้ไม่เลิก
คาดว่า เอกคงรักแบะมาก แต่มันสำคัญตรงที่ สัน.....มากกว่า ที่มีคนเดียวแล้วไม่พอ
ไม่เกี่ยวหรอกค่ะว่า ชีวิตมันรันทดเพราะเป็นกะเทย เพราะยังมีผู้หญิงอีกมากที่มีชะตากรรมเดียวกัน โดนผู้ชายเห็นแก่ตัวหลอกเอาซ้ำๆซากๆ
มันอยู่ที่ว่า ผู้ชายที่เรารักปักใจมันชั่วร้ายเลวทรามมากแค่ไหนเท่านั้นเอง
สำคัญตรงที่ "รักทำให้คนตาบอด" จริงๆค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ผ่านเรือ่งร้ายๆไปได้และได้เจอคนดีๆ ที่เข้ามาหาสักวัน.....
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ปนเศร้าค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟฟ
อ่านแล้วได้อะไรหลายอย่างเลย
ขอให้พบเจอแต่สิ่งดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟฟ
-
สู้ต่อไปนะหนูนะ :m19: :m19:
คนแก่เอาใจช่วย
o13 o13
-
อ่านแล้วเหนื่อยจริงๆคะ ชีวิตของคุณแบะหลายสีสันและหลากอารมณ์มากจริงๆ
อ่านแล้วก็ได้ทั้งข้อคิด ความเศร้า และความประทับใจ
ชีวิตมันยากจริงๆเนอะ
ขอบคุณมากที่มาแชร์เรื่องราวให้ได้ซาบซึ้งกัน
ขอให้มีความสุขนะคะ
ปล.ถ้าเลือกจ๊อดแต่แรกก็ดีหรอก... :z3:
-
ขอบคุณมากค่ะสำหรับเรื่องราวที่ นำมาให้ได้อ่าน มันเจ็บดีชะมัดเลย
เป็นกำลังใจ ให้ทุกคนที่เจอเรื่องราวแย่ๆในชีวิตค่ะ อย่าทำร้ายตัวเอง ไม่ว่าในรูปแบบใดก็ตาม รักตัวเองให้มากๆ นะค่ะ
ขอบคุณคุณแบะ มากๆเลยค่ะ พ่อแม่คุณแบะก็น่ารักมากๆเลยค่ะ :กอด1:
-
ก่อนอื่นต้องบอกเลยนะคะ ว่ามาอ่านแบบบังเอิญๆ เพราะเห็นชื่อเรื่องน่าจะฮา
ที่ไหนได้ มีทั้งขำคิกคัก เอิ๊กอ๊าก จนถึงน้ำตาไหลพราก
โดนหลายช็อตมากๆ จะบอกว่าเอกนิสัยเหมือนแฟนเก่าเราเลย
แถมบางครั้งเราก็รู้สึกเหมือนคุณแบะเลย เฮ้อ เศร้า
เริ่มอ่านตอนเที่ยงคืน ถึงตอนสุดท้ายตอนหกโมงเช้า... กรี๊ดดดดดดด ตรูลืมนอนนนนน
ลุกอาบน้ำไปทำงานต่อเลย เหอเหอ สะโหลสะเหลทั้งวัน แต่หยุดไม่ได้จิงๆ
คุณแบะเก่งมากและเข้มแข็งสุดๆ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
ไม่ว่าตอนนี้คุณแบะจะเป็นอย่างไร ถือว่าเรากำลังชดใช้บุญกรรมที่มีต่อกันละกันนะคะ
เอาให้หมดในชาตินี้ ชาติหน้าจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก หมดเวรหมดกรรมกันไปซะที
สู้ๆค่ะ^^
-
อ่านรวดเดียวจบ
สู้ๆ นะคะเจ๊แบะ :hao5:
-
ตั้งแต่เข้าบอร์ดนี้มา เม้นเรื่องเจ๊แบะเป็นเรื่องแรก รู้สึกเศร้านะ ทุกๆอย่างมันขึ้นอยู่กับเราเท่านั้น เจ้เก่งมากอ่ะ การลืมใครสักคนมันยากมากจริงๆ 5555 เป็นกำลังใจให้เจ้นะคะ ขอบคุณมากที่เขียนเล่าเรื่องดีๆมาให้ฟัง กดเข้ามาอ่านโดยบังเอิญ แต่มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้มากค่ะ :mew6: :hao3: :mew4:
-
:monkeysad: เป็นเรื่องที่ สนุกปนเศร้าเรื่องนึงที่ได้อ่าน
ขอบคุณ ผู้เขียนและเจ้าของกระทู้เป็นอย่างมาก :man1:
เรื่องนี้ให้ข้อคิดได้ดี โดยเฉพาะกับ ชะนีเทียมอย่างฮั้น 55555 :laugh:
ขอบคุณอีกครั้งกับเรื่องเล่าดีๆ ขอให้คนเขียนและเจ้าของกระทู้เจอแต่สิ่งดีๆ อย่าได้เจอผู้ชายเลวๆ อีกเลย สาธูๆ
-
อ่านนิยายเรื่องนี้มามื่อห?ายปีที่แล้ว มาอ่านอีกครั้งก้อนังมองว่าทุกอย่างมันคือเรื่องราวดีดี แม้บางทีมันจะสมหวัง หรือผิดหวังก้อตาม
-
แปะไว้ที่หน้า3
-
แปะไว้ที่หน้า12 สนุกมากเคล้าน้ำตา
-
ในที่สุดก็อ่านเรื่องราวความรัก ความรันทด การสูญเสีย การพลัดพราก
ไม่มีอะไรที่แน่นอน มีแต่คุณงามความดี คนเราที่ได้พบเจอกันล้วนแล้ว
มีแต่ความเกี่ยวข้องกันทั้งสิ้น เป็นกำลังใจให้คุณเฟียช ชีวิตเราทำดี
เราสร้างคุณงามความดี คุณงามความดีจะตอบแทนเรา ขอให้สู้และอดทน
นะครับคุณเฟียช
-
อ่านจบแล้ว เศร้ามากๆ และก็ซึ้งมากๆด้วยกับมิตรภาพความรักของเพื่อน
ทำไมเอกเลวได้อย่างนี้ หลอกได้หน้าตาเฉยโกหกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำได้ไง
อยากรู้ความรู้สึกจริงๆว่าคิดไรอยู่ สงสารคุณแบะมากเป็นเราก็เชื่อใจนะเพราะ
เค้าก็รักเรามากและทำให้เชื่อใจและไว้ใจทุกอย่างเลย แต่ก็ไม่ยอมหยุด
โชคดีแล้วล่ะค่ะที่หลุดพ้นจากผู้ชายเลวๆมาได้ ไงก็ขอให้พบเจอแต่คนที่ดี
สิ่งที่ดีเข้ามาในชีวิตนะคะหลังจากนี้ไป ผ่านมาก็นานแล้วคุณแบะคงมีแฟนใหม่
สมหวังกับความรักไปแล้วม้าง ถือเป็นบทเรียนรักที่ดีเลยนะคะไม่ว่าจะเพศไหน
ขอบคุณมากๆนะคะที่นำเรื่องราวชีวิตมาแบ่งปันให้เป็นบทเรียนสอนใจเรื่องรัก
พลาดเรื่องนี้ไปได้ไงไม่รู้ งงตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆที่ชอบอ่านเรื่องแนวนี้
########## :mew1: ##########
-
ขอบคุณนะคะพี่แบะที่เขียนเรื่องนี้ให้อ่านถึงจะจบเศร้า
เป็นกำลังใจให้นะคะสู้ๆต่อไป พี่แบะเก่งอยู่แล้ว :bye2:
-
:sad4:
เศร้า เศร้า เศร้า นะ
เป็นกำลังให้พี่เจ๊แบะ
"ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นต่อไป ขาดผู้ชายไปก็ยังมีเพื่อน"
ขอบคุณที่นำเรื่องราวดีอีกรูปแบบหนึ่งในชีวิตเล่าให้ฟัง
ปล.พี่เจ๊แบะสวยเว่อร์สวยกว่าผู้หญิงจริงๆอีก :a5: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
ขอบคุณครับ ที่เขียนให้ได้อ่านสนุกมากๆเลยครับ
-
อ่านมาถึงหน้าที่ 10 ทนไม่ไหว ต้องเม้น คือ น้ำตาไหลตลอดเลย ทำไมเป็นแบบนี้ คือมันบีบรัดมากอ่ะ
เป็นกระเทยก็แค่อยู่แล้ว ยังมาโดนผู้ชายเลวๆหลอกอีก T_T
(โชคดีมากที่เดี๋ยวนี้เพศที่สาม / กระเทย เป็นที่ยอมรับทางสังคมมากขึ้น)
เมื่อก่อนคงเป็นเรื่องที่แย่มากๆ เป็นกำลังให้ให้พี่แบะนะค่ะ
ชะแวบไปอ่านต่อก่อน
ปล. อยากจะเอามีดแทงๆๆๆๆๆไอ้เอกให้พรุนไปเล้ย เจ็บใจ แถมยังมาข่มขืนกันอีก TTVTT
-
โอววววววว เพื่อนๆ ทั้งหลาย ด่าได้แสบกันดีเหลือเกินคะท่าน o13
แต่นังนี่มันสมควรโดนด่าคะ ฆ่ามานนนนนนนนนน :angry2:
++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันรู้สึกร้อนไปทั้งตัว และก็ครั่นอยากรู้ไม่แพ้กับทุกคน
"ฮัลโหลคะ" ฉันทักทาย แต่อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรกลับมาอีกตามเคย ฉันได้ยินเพียงเสียงทีวีเจื้อยแจ้ว และมีเสียงหัวเราะของผู้หญิงอีกสองสามคนแถวนั้น
"ฮัลโหลคะ ส่งเมสเสจมาเบอร์นี้หรือเปล่าคะ" ฉันเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นเล็กน้อย เกรงว่าสภาวะภายนอกระเบียงอาคารตึกสูง จะทำให้อีกฝ่ายไม่ได้ยินก็ได้
"อีตอ แหร เมิงไม่ต้องทำเป็นมาพูดดีหรอก อีตุ๊ด" เสียงนังแพ ศ ยานี่ตวาดฉันกลับมา พร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะอีกมากมายจากทางนั้น
"อย่ามายุ่งกับพี่เอกอีก ผัวกรูเค้าไม่ชอบตุ๊ดอย่างเมิง ไปตายซะ อี ค ว า...เกิดมาเสียชาติเกิด" ไม่ทันที่ฉันจะตั้งตัว มันด่าๆๆๆ และก็กดวางสายใส่ฉัน เหมือนเลือดในตัวของฉันมันเดือดปุดๆ ริมฝีปากฉันสั่นอย่างบังคับตัวเองไม่ได้ ไม่ได้เศร้าซักนิดแต่น้ำตากลับปริ่มๆจะไหล ไม่ต้องทำงานทำการกันแระ ฉันกระหน่ำกดโทรศัพท์กลับไป เป็นสิบๆ ครั้ง มันตัดสายทิ้งทุกที ฉันบอกกับตัวเองไว้ ว่าจะไม่มีวันปล่อยอีสา...รเ..ลวนี่ไปเฉยๆ แน่ๆ
เย็นของวันนั้น ทันทีที่อีต๋องรู้เรื่อง มันโกรธและเป็นเดือนเป็นร้อนไม่ต่างกัน
"ไหน เอาเบอร์กรูโทรไปนี่" อีต๋อง คว้ามือถือฉันไปกดดูเบอร์ มันโทรไป อีนั่นรับ ฉันไม่รู้ว่าอีนั่นมันพูดยังไง แต่ฟากนี้
"อีกะ.... หน้าด้า...นนักนะเมิง อี...อกทอง อีหน้า....... ฯลฯ" สารพัดคำด่า พรั่งพรูออกมาจากปากเพื่อนของฉันอย่างเจ็บแค้น ทุกคำล้วนแต่หยาบคายมากๆ แต่กลับสะใจฉันนัก
"เมิงกกไปเหอะ ไอ้เอกน่ะ เพื่อนกรูไม่ตาต่ำเอามันมาทำพันธ์ หรอก ถุยยยยย เสนีย...ดจัญไ..." อีต๋องตวาดอีกครั้ง ก่อนจะถูกอีเด็กนั่นตัดสาย เราต่างโทรกลับกันไปอีก คราวนี้มันปิดเครื่องหนีไปเลย นั่นก็ไม่ได้ทำให้ไฟที่มันคุกรุ่นในใจฉันดับมอด ฉันต่อโทรศัพท์ไปหาต้นเรื่อง
ไอ้เอก
วันนี้กรูจะด่าให้เสียหมาเลย
ฉันนั่งรอมันรับสาย มีอีต๋องนั่งลุ้นอยู่ข้างๆ
"ฮัลโหลครับ" มันรับสาย น้ำเสียงเศร้าๆ (อย่างตั้งใจ) แต่ฉันคาดว่า มันยังไม่รู้เรื่องนี้
"ไอ้สั... ไม่จบใช่ไหม พวกเมิงน่ะ ไอ้เหี้... " ฉันประดังประเดทุกความโกรธใส่ลงไป ด้วยน้ำเสียงขนาดนี้ คงได้ยินไปถึงห้องไอ้เต้ได้สบายๆ
"อะไรอ่ะ ใครกันแน่ไม่จบ เอกอ่ะจบแล้ว เฟียซจะมาด่าเอกอีกทำไม" มันตอบด้วยอาการประหลาดใจ (ไม่เคยเจอไง เคยเห็นแต่ด่าคนอื่น)
"จบแม่เมิงสิ เมียเมิงโทรมาด่ากรู ปาวๆๆ อย่างนี้ บ้านพ่อบ้านแม่เมิงเรียกจบหรอ หาาา ไอ้ควา..." ฉันด่าไม่ปราณี และตอนนี้นอกจากความเกลียดมัน ก็ไม่มีอะไรหลงเหลือในความสัมพันธ์ของทั้งคู่
"อะไร เอกไม่รู้เรื่อง" มันเริ่มจะใช้เสียงดังกลับมา ฉันคว้าโทรศัพท์อีต๋องมากดดูเบอร์โทรล่าสุด
"084............." ฉันยังเดือดไม่หาย "เบอร์ใคร เมิงอย่าบอกนะว่าไม่รู้จักน่ะ" ฉันตะเบ็งจนมีเส้นเลือดขึ้นที่คอ
ไอ้เอกเงียบไป เป็นไปไม่ได้หรอก ที่จะไม่ใช่คนที่มันรู้จักน่ะ
"ว่าไงหล่ะ ไอ้ควา... " ฉันตวาดเข้าไปอีก
"เออๆๆๆๆๆ " ไอ้เอกมันตวาดกลับมา
"เมิงอยากด่าเชี่ยไรกรูก็ด่าไปเหอะ กรูมันเลว กรูผิดหมดแร่ะ" มันเริ่มจะใช้คำหยาบกับฉัน เป็นครั้งแรกเหมือนกัน พูดทำนองว่าฉันปรักปรำมันยังไงยังงั้น
"ทำไม อย่างเมิงเรียกไม่เลวหรอ สั...นรกชัดๆ" ฉันรีบแย้ง
"ก็เลวไง กรูก็บอกว่ากรูเลว แล้วเมิงจะเอายังไงกับกรูอีก หาาาาา ไอ้เหี้..."
มันตวาดฉันกลับ ฉันยิ่งเดือดจนผิวหน้าแดงกร่ำ โกรธจนพูดอะไรติดๆ ขัดๆ ไปหมด
อีต๋องขอโทรศัพท์ไปจากฉัน
"ไอ้เอก เมิงมันสารพัดความเลว อย่ามายุ่งกะเพื่อนกรูอีกนะ แล้วไปบอกอีเมียปากดีเมิงด้วย ถ้าไม่อยากโดนตบปากแตก อย่าสะแหร๋นโทรมารังควาญพวกกรูอีก" อีต๋องพูด
"เออๆ แล้วบอกมันด้วยหล่ะ ว่าอย่ามายุ่งกับกรูอีกเหมือนกัน ไม่ต้องให้มันโทรมาเบอร์นี้อีกด้วยหล่ะ" (อีต๋องบอกว่ามันตอบมาอย่างนี้) มันพูด และก็วางสายไป
* * * * * * * *
ด่ากันได้เจ็บแสบดี แอบสะจายกับบทด่าคุณแบะ ไม่เหลือเค้าของคนเคยรักกันเลย
เหมือนเอกมันจะโดนลูกตื้อจากยัยหน้าหนานั่นนะเนี่ย o7
= = เป็นฉันไม่จบแค่ด่า มันต้อง "ตาย - ทั้ง - เป็น"
ยอมรับว่าเราไม่ใช่คนดี ออกจะเลวด้วยซ้ำ ใครร้ายมา ต้องทำให้สาสม อย่าปราณี
แค้นแทน อย่าให้รู้นะเป็นใคร จะเอามีดกรีดให้เสียโฉมเลย -*-
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ นะครับ เริ่มต้นอย่างฮา แต่ตอนกลางกับท้ายมันเศร้าจัง
งัยก้อขอให้มีความสุขนะครับ
-
ขอบคุณทุกๆ ท่านที่อ่านผลงานเรื่องนี้นะคะ ผ่านมานานมากๆ แล้ว เกือบสิบปีเต็มที่ได้เล่าเรื่องราวเหล่านี้เอาไว้ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ แม้ว่ามันจะยาวมากๆ น่าขันนะคะ ว่าคนขี้เกียจแบบแบะจะมานะเขียนเรื่องที่ยาวขนาดนี้ได้ ภาษาที่ใช้ตอนนั้นก็ตล๊ก ตลก อ่านแล้วก็ถอนหายใจให้ตัวเองเป็นพักๆ แต่ก็ทำให้หวนคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ เพื่อนเก่าๆ ได้ดีจริงๆ
ปล. ไอดีเก่าโดนระบบลบ ต้องสมัครใหม่ เพื่อมาขอบคุณอย่างเดียวเลยค่ะ
-
บทนิยาย ' เรื่องนี้ทำให้หนู มี คำถามมากมายย ?? ,
หนูอยากรู้ :hao7: ชีวิตพี่อีกจัง -
:pig4: :pig4: :pig4:
...., :z13: :z13: :z13:
-
......
-
ขอบคุณเรื่องราวดีๆจากพี่แบะนะครับ สู้ๆเป็นกำลังใจให้นะคับ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆๆนะครับ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ นะครับ แต่สงสัยว่าจะมีต่อไหมครับ
อยากรู้ว่าจะคบเต้ต่อได้ไหม แล้วชีวิตจะเป็นยังไงต่อไป
สู้สู้นะคับ
-
พึ่งมีโอกาสได้มาอ่านเรื่องของคุณแบะ
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเห็นตัวเองในอดีต ไม่ว่างจะเป็นตุ๊ดต่างจังหวัด ไม่ว่าจะเรื่องการเรียน ปวช.เอกบัญชี ไม่ว่าจะเรื่องอยากไว้ผมยาวโดยการใส่วิกไปโรงเรียน วิธีที่ถูกอาจารย์ฝ่ายปกครองจับได้มันเหมือนทุกอย่างในชีวิตจบลงแล้ว555+ หากแต่จุดจบของเราต่างกับคุณแบะมาก เพราะอาจารย์ยืดวิกเราไปเลย แต่ดีที่มาถูกจับได้เอาตอนช่วงจะจบแล้ว เราเลยอาศัยการใส่ชุดพละแล้วไว้ผมยาวไปเรียนเนียนไปกับน้องนีเอา แต่กว่าจะจบมาได้นี่เล่นเอาเหงื่อแตกเลยทีเดียว ทั้งหลบ ทั้งวิ่ง บางทีก็นั่งก้มหน้านิ่งๆ ไม่ให้เค้าจับได้ หลายคนอาจะเห็นว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ก็เน๊อะใครไม่เป็นตุ๊ดไม่เข้าใจหรอกอารมณ์อยากสวย อยากเป็นผู้หญิงมันเป็นยังไง
ผ่านมาเป็นเรื่องความรัก เชื่อว่ากระเทยครึ่งค่อนโลกมักผิดหวังเหมือนกันหมด แต่คุณแบะยังดีกว่าเรานะ ยคุณแบะยังมีโอกาสสมหวังในรักแรก เรานี่สิรักแรกตอน ป.2 จบลงได้แค่การแอบรัก (รู้สึกเหมือนตัวเองแรด) อยากจะบอกคุณแบะว่าสมัยคุณแบะมักมีความเชื่อติดหัวว่าไม่มีผู้ชายคนไหนรักกะเทยจริงมีแต่จะมาหลอกปอกลอกเอาไงใช่ไหม แต่คุณแบะจะรู้ไหมว่า 10 กว่าปีผ่านไป มันไม่ใช่แค่หลอกเอาเงินละนะ มันพัฒนามาเป็นความสัมพันธ์แบบไม่มีสถานะ พูดง่ายๆคือตัวบำเรอความไคร่ แต่จะโทษแต่ผู้ชายมันก็ไม่ถูกหลอก ไอ่พวกอย่างเราบางทีก็ไปเสนอเค้าเสียเอง และอยากจะบอกคุณแบะว่า ผ่านมา 10 กว่าปีแล้ว เรื่องครอบครัวกีดกัน พ่อแม่ผู้ชายรับไม่ได้ ความรักวิปริตก็ยังคงมีให้เห็นมีให้ได้ยินอยู่บ่อยครั้ง แม้แต่ตัวเราเองก็เจออยู่หลายครา หนักสุดก็แอบคบแอบอยู่ด้วยกันมา 4 ปี สุดท้ายพอ่แม่เค้าจับได้ก็ต้องจบกันไป (เหตุผลคือแม่อยากให้ไปคบกับผู้หญิงดีดี มีครอบครัวที่สมบูรณ)
มาต่อกันด้วยเรื่องการทำไง ล่าสุดเมื่อไม่กี่เดือนนี้เองเราได้ยืนเรซูเม่เข้าสมัครงานกับบริษัทหนึ่ง ด้วยความที่เขาลืมอ่านคำนำหน้าชื่อไร หรือด้วยอะไรก็ไม่ทราบได้ ทางเค้าโทีมาหาเราเพื่อที่จะนัดเข้าไปสัมภาษณ์ หากแต่พอคุยกันไปได้ซักพัก กลับถามเรามาว่า "ขอโทษนะคะ น้องเป็นสาวประเภทสองเหรอค่ะ " เราเลยตอบไปว่าใช่ "แล้วน้องแปลงหรือยังค่ะ" ซึ่งตัวเรานั้นเป็น TG แล้ว เราเลยตอบกลับไปว่าแปลงแล้วค่ะ แต่คำตอบที่ได้กลับมา "เราเสียดายจังเลยดูจากโปรไฟล์น้องแล้วพี่อยากได้น้องมาร่วมงานด้วยมาก แต่ทาง owner เราไม่มีนโยบายรับคนแบบน้องเข้าทำงาน พี่เสียดายมากจริงๆ" เฮ้ยนี่มันปี 2019 แล้วนะ ยังมีคนคิดแบบนี้อยู่เหรอ ไม่ใช่คนหมู่น้อยด้วยนะ คนหมู่มากซะด้วยที่คิดแบบนี้ แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้นะคะว่าคนที่ให้โอกาสก็ยังมีเยอะอยู่เหมือนกัน หากแต่โอกาสที่กะเทยอย่างเราจะได้งานอยากกว่าชายหญิงปกติมาก ยิ่งกะเทยที่แต่งตัวเป็นผู้หญิงแล้วยิ่งยากไปอีก
ขอบคุณเรื่องดีดี จากคุณแบะมากนะคะ