-
(http://www.mx7.com/i/799/RKqj0g.jpg)
เป็นรูปเล่มแล้วนะคะ รายละเอียดการสั่งจองตามลิงค์นี้ค่ะ
http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=38457.msg3145828#msg3145828
http://www.youtube.com/v/a8UC11HdBlo
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
------------------------
สวัสดีค่ะ คนอ่านที่เคารพรัก เรื่องนี้ใสๆคริสตัลเคลียร์ตามสไตล์เขียดศรี(ใสจัดจนโดนแบนด์เลยกู)อยากลงที่นี่มานานแล้วค่ะ แต่เนื่องจากความโง่ (ตูลงไม่เป็น) เลยไม่ได้ลง แต่ตอนนี้ด้วยความแนะนำ+ลองผิดลองถูก ตอนนี้ลงเป็นแล้วค่ะ(หลุดจาดบ่วงความโง่สักที)
ยังไงก็ให้ความเอ็นดูน้องบลูมันด้วยนะคะ
เรื่องอื่นๆที่มีอยู่ในเล้าค่ะ
[เรื่องสั้นPhobia series]Wife Phobia (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38451.0)<<เขียนร่วมกับพระสหายค่ะ (รู้แล้วใช่ไหมคะ ที่ไม่จบเพราะใคร//คนอ่าน:เพราะมึงนี่แหละ)
ข้อแนะนำจากคนเขียน
1.อย่าคาดหวังอะไรจากเรื่องนี้มาก เพราะอิเขียดมันแต่งตามอารมณ์และความรู้สึก(พิมพ์ซะอินดี้เลย จริงๆล่ะคือแต่งส่งเดช ตามสติที่มีในแต่ละครั้งที่เขียน :laugh:)
2.อย่าจับผิด(แต่มีคำผิดก็บอกด้วย...บอกที่ถูกต้องด้วยจะดีมาก) เพราะมันจะเปลืองเมมโมรี่สมอง(เยอะจัด :laugh:)
3.อย่าด่า เพราะคุณเขียดไม่ได้มาโซ ไม่นิยมความเจ็บปวด
4.อย่ากินน้ำไปพร้อมๆกับอ่าน เดี๋ยวสำลัก :really2:
5.อย่าว่าว อิกี้(น้องชาย)บอกมา(แจนไรปะล๊า) :เฮ้อ:
คำเตือน:เคะเรื่องนี้ได้ผัวโดยประมาท
FANPAGE (https://www.facebook.com/pages/Finale/184310171688919)/ นิยายทั้งหมดของคุณเขียด (http://griffininwonderland.blog.fc2.com/blog-entry-8.html)
สารบัญ
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2463357#msg2463357)
KICK 1 l เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย...(13032554)
“ไอ้บลู! กระติกน้ำ”
“ไอ้บลู ผ้าขนหนู”
“ไอ้บลู กูปวดขา”
“คร้าบบบ”ผมขานรับหน้าเนือย... อะไรก็กู อะไรก็กู พี่ครับ พวกมึงเป็นง่อยป่าวครับ ใช้กูอยู่นั่นแหละ (ได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าพูดออกไป เพราะกลัวตีน)
ผมวิ่งเอาเป็นเอาตายไปที่ห้องชมรมที่อยู่หลังโรงยิม แบกกระติกน้ำขึ้นไหล่ขวา เอาผ้าขนหนูพาดที่ไหล่ซ้าย แล้วก็ใช้มือซ้ายที่ยังว่างหิ้วกล่องเครื่องมือปฐมพยาบาลกลับไปที่กลางโรงยิม
ผมเป็นนักกีฬาคาราเต้มหาลัย แต่ไฉนสภาพแม่งยิ่งกว่าอีเย็นในเรื่องนางทาสซะอีก เรื่องทุกอย่างมันมีสาเหตุ... เพราะด้วยปีนี้ ชมรมคาราเต้มีผมคนเดียวที่เข้ามาเป็นน้องใหม่ แต่ด้วยความที่ผมเป็นเฟรชชี่สถาปัตยกรรมที่สุดแสนจะหล่อแมนแฮนซัม จนพวกพี่ๆในชมรมยังอิจฉา(รึป่าว) และด้วยความที่ปู่รหัสผมเป็นกัปตัน
มันจึงทำให้สุดหล่ออย่างผมลำบากเพิ่มทวีคูณเข้าไปอีก ไอ้ปู่โฟมของผม มันบอกว่า ใครจะใช้อะไรผมก็ใช้เลย ผมมันเป็นน้องใหม่ เอาให้เต็มที่ สอนให้มันได้รู้ว่า การจะมาเป็นสมาชิกชมรมคาราเต้ของหมู่เฮานั้นต้องแข็งแกร่งขนาดไหน
แต่ไอ้ปู่วายร้ายของผม ทำร้ายผมไปแล้ว ยังมีหน้ามาปลอบใจ ‘ใครๆเขาทำกันมาทุกคน’ ใครๆเขาก็ทำมาทุกคน (พร้อมทำหน้ากวนส้นตีน) ใช่สิ๊ ปกติทุกปี เบ๊ ชมรมมันมีปีละ3-4คน แต่ปีมันเสือกมีกูคนเดียว .... แม่ง!!! กูเศร้า
“ยืนเหม่อหาเหี้ยไร เอาผ้าขนหนูมาให้กูดิ”พี่ปั้นปี2คณะวิศวกรรมไม่พูดเปล่า เดินมาลากผมไปนั่งบนพื้นโรงยิมกับมัน “เอาผ้าขนหนูกูมาสิ!”จะแหกปากทำไมวะ อยู่บนบ่ากูเนี่ย หยิบเองไม่เป็นรึไง
“นี่ครับเฮีย”ไม่กล้าพูดอย่างที่คิด แบบว่ากลัวตีนน่ะครับ
“น้ำด้วย”สั่งกูจัง
“นี่ครับเฮีย”ผมเอาแก้วตักน้ำในกระติกที่ผมแบกมาแล้วส่งให้มัน
“ขา กูปวดขา มึงนวดดิ๊”ใช้กูยังกะทาส... ขอให้มึงเป็นง่อย ไอ้เชี่ยพี่ปั้น
“ครับเฮีย”ผมหยิบน้ำมัน (พราย) เอามาทาๆนวดๆขาแกร่งที่ประกอบไปด้วยขนหน้าแข้งพอเร้าใจ
จริงๆการเป็นเบ๊ชมรมมันจะไม่ลำบากเท่านี้หรอกครับ ถ้าไม่มีไอ้เชี่ยพี่ปั้น คนอื่นเขาก็ไม่ใช้ผมกันหรอก เขาบอกผมน่ารัก น่าสงสาร ใช้ไม่ลง ซึ่งผมก็ขอบคุณมากครับ ที่เมตตากรุณาเด็กน้อยหน้าตาดีอย่างผม แต่ไอ้พี่ปั้น รอกูขึ้นปี2ก่อนเหอะมึง... กูจะใช้รุ่นน้องที่มาใหม่ให้ยิ่งกว่าที่มึงใช้กูอีก(อ้าวว เลว)
“ไอ้ปั้น มึงไม่สงสารไอ้บลูมันหรอวะ ตัวมันก็แค่เนี้ย”พี่คิง หรือที่คนอื่นๆในชมรมเรียกคิงคอง เดินมาขยี้หัวผมเล่นเบาๆ
“สงสารทำไม มันเป็นเบ๊ชมรม”ไอ้พี่ปั้นไม่พูดเปล่า ปัดมือพี่คิงที่เล่นหัวผมอยู่ออกไปด้วย
“เออ... บลู เย็นนี้โก๊โฟมไม่ว่าง เดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอ”ผมพยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มน่าระรื่นไปให้พี่คิงคอง “มึงมันน่ารักจริงวุ้ย”แล้วพี่คิงก็ขยี้ผมซอยสั้นของผมอีกรอบ
“กลับไปซ้อมได้แล้วเหี้ยคิง เดี๋ยวพี่กรีนแม่งก็ด่ากราดอีก”พี่คิงหัวเราะอย่างเสียจริตก่อนจะทำหน้ากวนประสาทกล้ามเนื้อฝ่าตีน “หัวเราะเหี้ยไร เดี๋ยวพ่อปั๊ดถีบดิ้น”
“หัวเราะหมา... หมาหวงก้างด้วย”พอพี่คิงพูดจบ พี่ปั้นมันก็ถึงกับสำลักน้ำที่แดกอยู่…จริงๆน่าจะสำลักให้ตายไปเลยนะมึง
พี่คิงเดินจากไปแล้ว และผมก็อยากจากไปมั่ง แต่ไม่ได้ เพราะผมยังมีภารกิจทำตัวเยื้องหมอนวด นั่งนวดตีนให้ไอ้พี่ปั้นมันอยู่ ผมบีบๆนวดแบบนี้มาให้มันตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา จนตอนนี้ผีมือผมเริ่มจะเก่งกว่าหมอนวดบางคนแล้วล่ะ ว่างๆว่าจะไปสมัครดู... ว่าแต่เขาจะรับผมไหมครับ
“มึงกลับกับกูไหม”เชี่ยพี่ปั้นบ่นอะไรงึมงำก็ไม่รู้ คุยกะกูเปล่าวะ แต่ทำไมมองเพดาน รึมันจะบ้า อ๋อ แต่คงไม่ใช่จะบ้าหรอก เพราะมันบ้านอยู่แล้ว...สรุป มันคุยกับใคร
“เฮียพูดกับผมป่าวครับ”มันหันมามองเหมือนจะแดกหัวผมยังไงยังงั้น... ไอ้สลัด กูกลัว
“เออ!”ตะคอกกูทำไม...ตกใจหมดสาสสสส
“เออ... เฮียพูดว่าอะไรอ่ะ คือผมไม่ได้ยิน”ใจเย็นไว้ ใยเย็นไว้ จะได้ไม่จมตีน
“มึงมันโง่!”อ้าววว ตะคอกกูอีกแล้วไอ้พี่เหี้ย กูหมดความอดทนแล้วนะโว้ยยย
“เออ กูมันโง่ แต่ก็ไม่เท่ามึง!”อ้าววว เวร ไม่ตายงานนี้ กูก็ไม่รู้จะไปตายงานไหน “แหะๆ”นั่นคือเสียงหัวเราะชวนเสียจริตของผมเองครับ
“ไอ้บลูมึง...”ไอ้พี่ปั้นพูดระดับเสียงปกติ แต่แฝงไปด้วยคลื่นอำมหิต ซึ่งฟังแล้วผมรู้สึกว่าน่ากลัวอิ๊บอ๋าย... หนูขอโทษษษษ “กลับกับกูไหม...”ถ้าผมหูไม่ฝาดไอ้เฮียปั้นก็คงบ้าล่ะครับ... มันชวนให้ผมกลับพร้อมมันงั้นร๊อะ!!
“ห๊า!”ผมอ้าปากค้าง
ไอ้เฮียปั้นมองหน้าผมที่อ้าาปากค้าง แถมมือทั้งสองข้างยังค้างอยู่ที่หน้าแข้งมันอีก หลังจากเล่นเกมส์จ้องหน้ากันกว่า30วินาที ไอ้เฮียมันก็เบือนหน้าหล่อๆของมันหนีไปก่อน ส่วนผมน่ะหรอครับ ปากยังอ้าปากค้างน้ำลายไหลอยู่เลย
อั่ก/เป็นเสียงซาวด์ประกอบนิยาย
ไอ้เฮียปั้นมันเตะเข้าที่สีข้างผมด้วยรัก... ไอ้สาดดด กูรุ่นน้องเว้ย ไม่ใช่กระสอบทราย
“ค้างนานไปแล้วไอ้สัตว์”แล้วมันก็เอื้อมมือมาตบกบาลผมอีกที.... ขอบคุณมากครับ พี่ทำให้ผมรู้สึกดีมาก(กูประชด) “แล้วตกลงเอาไง กลับไม่กลับ”กลับครับ แต่ไม่ใช่กับมึง
“เอ่อ... ผมต้องกลับกับโก๊คิง”ทันทีที่ผมพูดจบ มันก็เตะผมอีก
“มึงจะกลับกับกูไหม”ส่งมาจังไอ้สายตาขู่บังคับของมึงเนี่ย
“ผมต้องกลับกับโก๊คิง เดี๋ยวโก๊โฟมเป็นห่วง”ตอแหลสุดๆ อย่างปู่รหัสผมนี่นะ ต่อให้วินาทีนี้ผมโดนเตะตาย มันก็ไม่มีทางช่วย
ป้าบ!!!
“มึงจะกลับกับใคร”หลังจากถีบผมไปด้วยความอ่อนโยนอีกที มันก็ฉุดแขนผมให้ลุกตาม
“โก๊คิง....”ผมว่านะ จริงๆแล้ว ไอ้เหี้ยปั้น เอ๊ย ไอ้เฮียปั้นมันมีแผนจะพาผมไปฆ่าแน่ๆเลย ดูหน้าแม่งดิดุยังกับลอตไวเลอร์เมายาบ้า ...คิดดูน่ากลัวขนาดไหน
ป้าบ!!!
“จะกลับกับกูไหม”ขู่เข็ญกูจัง จริงๆแล้วมึงจะพากูไปฆ่า (แต่ไม่ยอม) ข่มขืนหมกป่าใช่ไหม
“ไม่! จะกลับกับโก๊คิง”ผมยังคงข่มความเจ็บที่สีข้างเอาไว้
พอผมพูดจบ ไอ้พี่ปั้นมันก็ตั้งท่า ยังกะจะเตะผมให้ตายในคราวนี้ยังไงยังงั้น น่ากลัวว่ะ กูทนไอ้กีฬำอำมหิตชวนเสียเลือดเสียเนื้อแบบนี้มาได้ยังไงตั้งหลายปีวะ
ป้าบ!!!
ป้าบ!!!
ป้าบ!!!
เตะรัวอัดกลางหลังกูไป3ที ไอ้โหดเอ๊ย ถ้ามึงจะเตะกูถี่ขนาดนี้ กูแนะนำให้มึงหาปืนมายิงกูเลยดีกว่า... เร็วดี
“อ่า เฮียปั้น บลูเจ็บน๊า”พยายามทำหน้าใสซื่อหลอกล่อให้มันสงสาร ถึงแม้ในใจผมจะรู้ดีว่าไม่ได้ผล
“คนอื่นมึงเรียกโก๊ แต่กับกูมึงต้องออกเสียงเฮียสูงๆวะ มึงกะด่ากูทางอ้อมใช่ไหมไอ้บลู”แล้วมันก็เตะอัดหลังผมอีก3ที... ให้ตายเหอะ รู้สึกเหมือนตัวกูน่วมจนนิ่ม
“ไอ้ปั้น มึงจะฆ่าไอ้บลูมันรึไง เตะขนาดนั้น”พี่กรีนตะโกนลงมาจากอัฒจรรย์ ซึ่งขอบคุณครับ มันเลิกเตะผมแล้ว
“ผมซ้อมให้มันหรอกพี่”พูดผิดแล้วไอ้เฮีย มึงต้องว่า ซ้อมมันหรอกพี่ถึงจะถูก
“ซ้อมเหี้ยอะไร กูเห็นมึงเตะมันอย่างเดียว ถ้ามึงแกล้งมันอีก มึงโดนกูแน่”พี่กรีนชี้นิ้วคาดโทษ
“จริงๆพี่ ไอ้บลูมันตั้งรับไม่เก่ง”อย่ามาแก้ตัว มันจะฆ่าผมอ่ะพี่กรีน...แต่ไม่กล้าพูดออกไปครับ ไม่อยากโดนหนักกว่านี้
“แต่ผมรุกเก่งนะ ให้ผมซ้อมรุกบ้างดิ”อยากเตะอัดมันคืนบ้าง
“ลามปามไปแล้วไอ้ห่า สภาพอย่างมึงแค่รับก็พอ”เฮียครับ เฮียหน้าแดง เฮียจะตายแล้วหรอครับ เฮียรีบตายเร็วๆดิครับ ผมน่วมแล้ว...รู้สึกเหมือนตัวเองเจ็บจนเมา
“รับอะไรอีกล่ะเฮีย รับจนยอกไปทั้งตัวแล้วอ่ะ รุกบ้าง”ผมพยายามทำตัวปัญญาอ่อนออดอ้อนมัน
ป้าบ!!!
นั่นไงโดนอีกแล้วกู
“อ้อนตีนกูดีนัก”แล้วไอ้เฮียมันก็หัวเราะอย่างผู้มีชัย
“ไอ้ปั้น มึงไปหายาทาให้ไอ้บลูมัน แล้วถ้าพรุ่งนี้หลังมันช้ำ กูเหยียบหน้ามึงแน่”พี่กรีนครับ ผมรักพี่
ไอ้พี่ปั้นมันค้นๆกล่องปฐมพยาบาลที่ผมหิ้วมาอย่างเหนื่อยใจ หยิบเรพาริลขึ้นมาทาๆ ปกติผมใช้แซมบัคนะ ไม่เคยใช้เรพาริลอ่ะ แล้วยิ่งผิวคนหล่อแบบผมมันยิ่งเปราะบางอยู่ด้วย...
“เฮีย ผมใช้แซมบัค”ไม่ได้เรื่องมากจริ๊งจริงเชื่อผมดิ
ไอ้เฮียปั้นมองค้อน ก่อนจะตะกุยๆหาแซมบัคให้ผม ผมค่อยๆล่นเสื้อลง เผยให้เห็นแผ่นหลังอันแข็งแกร่งสมชายชาตรี ไอ้พี่ปั้น ดึงผมให้นั่งลงกับพื้น แล้วค่อยๆทาขี้ผึ้งสีเขียวเข้มลงกลางหลัง ซึ่งผมคาดว่าตอนนี้คงแดงเต็มที่แล้ว
“เสร็จแล้ว”แล้วมันก็ผลักหลังผม ก่อนจะเก็บแซมบัคลงในกล่อง
“เฮียปั้น ที่เอวด้วยดิ”ผมหันมาเผชิญหน้า (ทั้งที่ยังไม่เลื่อนเสื้อเข้าที่)กับไอ้มารร้ายที่เตะอัดผมจนกระดูกสันหลังแทบเคลื่อน ม้ามแทบแตก “เฮียเป็นไรวะ”ไอ้พี่ปั้นวายร้ายหน้าแดงเถือกจนเหมือนจะระเบิด
“บลู มึงนี่ผิวผ่องฉิบ แม่เลี้ยงด้วยอะไรวะ”พี่ฝันตะโกนถามผมจากอีกฟากของโรงยิม ซึ่งเสียงพี่แกนั้นมหัศจรรย์มาก ดังแม่งไปยันสวรรค์ชั้นดาวดึงค์แล้วมั้ง คนมองกูกันทั้งชมรมเลยแม่ม!
“เลี้ยงด้วยหญ้าอ่ะเจ้”ผมตะโกนบอก เออ ด่าตัวเองนี่ก็สนุกดี
“เออ เดี๋ยวเย็นนี้กูกลับไปแดกหญ้า”เออ นี่ถ้าพี่ฝันมันกลับไปกินจริงนี่กูจะทำไงวะ สีหน้ายิ่งมุ่งมั่นสุดๆ
“แล้วหลังมึงเป็นอะไรแดงๆ”พวกพี่ในชมรมเริ่มหยุดการฝึกซ้อมกีฬาอันตรายที่ชวนเสียสุขภาพกายแล้วหันมาสนใจผม
“เฮียปั้นเตะ”ผมเสแสร้งแกล้งดัดจริตออดอ้อนออเซาะตัดพ้อต่อว่า (กูว่าเริ่มไปกันใหญ่แล้ว)
“มึงเลวมากไอ้ปั้น ถ้าไอ้บลูมันกระดูกหักขึ้นมา จะทำยังไง”กระดูกผมไม่ใช่ป๊อกกี้นะจะได้ง่ายขนาดนั้น
“ทำคุณบูชาโทษว่ะ ไอ้เราก็เห็นไอ้บลูมันผิวซีดๆ เลยกะเลี้ยงด้วยลำแข้ง เพื่อให้ผิวมันดูมีเลือดสาดสักหน่อย”ฟังแล้วรู้สึกโชคดีที่กูยังไม่ตายคาแข้ง
“แต่หลังมึงเนียนจริงๆไอ้บลู”แล้วพวกพี่ๆกว่าสิบคนก็เดินมามุงดูหลังผมราวกับแมลงวันตอมขี้... แต่กูไม่ใช่ขี้นะฮ๊าฟฟ
“อิจฉาล่ะดิ ฮ่าๆๆ แต่ ผมเชื่อว่า ชาติหน้าพวกโก๊คงหล่อได้ส่วน1ส่วน28ของผมแน่นอน”ผมหัวเราะร่า พยายามเก็กหน้าหล่อข่มขวัญแม่งให้หมดทั้งชมรม
ป้าบ!!!
รุมถีบคนหล่อกันแม่งทั้งชมรมเลยว่ะครับ
“กลับก่อนนะครับ”ไอ้เฮียปั้นมันลากผมถูลู่ถูกังไปตามพื้นโรงยิม
แม่ง!
ทารุณกูนี่ที่หนึ่ง สักวันเหอะ กูจะต้องแก้แค้นมึงให้ได้ไอ้เฮียยยย(กรุณาออกเสียงสูง เพื่อได้อรรถรสในการอ่าน)
KICK 02 : น้ำเซาะทราย...เอาเลย เซาะกูให้ตาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2427758#msg2427758)
------------------------------
ช่วยกันดันน้องบลูด้วยนะคะ :hao7:
-
มาจิ้ม :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: อิบูลอิเฮีย
-
:pig2:คลานเข่ามาต้อนรับอิบลูกับอิเฮีย :mew1:
-
มาลงที่เล้าแล้ววววววววววววววววววววววววววว ไอ้บลู 555+
-
ไอ้พี่ปั้นมันเด็กอนุบาลป่ะเนี่ย แกล้งคนที่ตัวเองชอบ
แกล้งแรงด้วยนะ เตะไม่นับขนาดนี้ หาการ์ดมาสวนแทนน้องบลูดีกว่ามั้ย
-
น่ารักน่าหยิกจริงๆ...
-
กรี้ดข่าาาา คุณเขียดมาลงที่นี่แล้ว
อิชั้นจะได้ไม่ต้องไปงมเด็กดีอีกต่อไป *จุดพลุ*
รออิน้องบลูกับเฮี้ยปั้นค่ะ5555555555555 :กอด1:
-
เข้ามารอเรื่องใหม่อีกเรื่องจ้า
รู้สึกเรื่องนี้ก็น่าจะซาดิสท์ไม่แพ้เรื่องก่อนหน้านะเนี่ย
น้องบูลน่าสงสารมากอะ ไอ้พี่ปั้นก็โรคจิต ทำร้ายคนที่ชอบได้ขนาดนี้
อยากให้บูลลุกขึ้นมาเตะกลับซะเลยนี่ 555
รอติดตามและเป็นกำลังใจจ้า :bye2:
-
ต้อนรับจ้า มาเลยดีใจนะนี่ :mew1:
-
โหย เฮียปั้นอ่ะ
ใช้ลำแข้งสื่อรักอ่ะ
สงสารสุดหล่ออย่างน้องบูล
:mew5:
-
ย๊ะ ฮู๊...เรื่องนี้ติดตามตั้งแต่ dek-d แล้ว ติดมากเลย ฮา เกรียนดี บทเศร้ายังจะฮาได้อีก ชอบจริงๆนังบลูเนี่ย :hao7:
-
เลี้ยงว่าที่เมียด้วยลำแข้ง เจ๋งจริงๆ
-
เลี้ยงด้วยลำแข้ง แบบนี้ก็ไม่ไหวแฮะ
-
:hao7: ปั้นลากบลูไป .... หรอ
-
ในที่สุดก็มาอันนี้แล้ว จุดดพลุ ทีนู้นโดนแบนไปเฉยเลยค่ะ อย่าลืมไปปลดแบนนะค่ะ
-
โดนคนละตีนขนาดนั้นบลูไม่พิการเหรอ
-
ทำไมบลูมันน่ารักอย่างงี้ ติดตามๆ
-
ปั้นรุนแรงไปไหม สงสารบลู
-
ดีจัง จะได้อ่านแบบ เต็มที่ซะที :mew1:
-
ให้คำนิยมเรื่องนี้ว่า เลี้ยงด้วยลำแข้ง !!!
เป็นกำลังใจให้น้า รอตอนต่อไป (จริงๆ อ่านในเด็กดีเเล้ว T^T แต่อยากอ่านใหม่)
+1 กับเป็ดให้นะ
-
เฮียเริ่มหวั่นไหวกับแผ่นหลังของบลู555
-
รักแล้วจีบด้วยลำแข้งแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ :mew5:
-
ทำไมไม่เห็นตอน 2 อ่ะ :hao4:
-
ตอนที่ 2 อยู่ไหนคร้าา :hao7:
-
ดาวขอโทษนะคะ พอดีดาวลืมกดตั้งกระทู้ (ถ้ากูจะโง่ขนาดนี้ :ruready)
-------------
KICK 2 l น้ำเซาะทราย... เอาเลย เซาะกูให้ตาย(2/4/2554)
ผมยืนหน้างอง้ำค้ำหัวเหล่าผู้อาวุโสที่นั่งเมาสุรายาดองกันอยู่เบื้องหน้า ปู่รหัสผมที่กำลังกรึ่มได้ที่ หันมาฉีกยิ้มหวานให้ และฉุดผมลงไปนั่งข้างๆ
“นี่คร้าบบ นี่คร้าบบบ หลานรหัสกู ไหว้หลานกูสะสิพวกมึง”แล้วพวกเพื่อนปู่รหัสผมก็ยกมือไหว้ผมเกรียวกราว... กูว่ามันจะผิดๆไงก็ไม่รู้
“หลานมึงน่ารักจังวุ้ย ชื่อไรคร้าบบ”ผมยิ้มแห้งๆไปให้รุ่นพี่รูปหล่อที่ยิ้มตาหยีหน้าแดงเถือก
“บลูครับ”ผมยิ้มคืน แต่พี่เขาก็เอื้อมมือมาจับมือผมเขย่าอย่างเมาๆ
“มากไปแล้วไอ้สาดดด”โก๊โฟมฟาดมือไปตัดสัมพันธ์ระหว่างฝ่ามือออก
“แหม... เมียหึงผัวหรอครับ”ผมเหวอเล็กน้อย ก่อนกลับมาตีหน้าเป็นปกติแล้วกระดกเหล้าฟรีในแก้วให้หมดในคราเดียว...ปู่รหัสผมมีปั๊ว
“ส้นตีนเหอะ... แล้วมึงมาหากูไมคร้าบบบ หลานรัก”ปู่รหัสกอดคอผมโยกไปโยกมาด้วยอาการเมามาย
“ไอ้เฮียปั้นอ่ะโก๊ มันเตะบลูจนตัวช้ำไปหมดแล้ว”แต่ว่าผมมาฟ้องคนเมานี่มันจะได้เรื่องไหมครับ
“อาฮะ แล้วไงต่อ”คือมึงก็ช่วยจัดการอะไรให้กูหน่อยดิโก๊
“โก๊บอกเฮียปั้นให้เลิกเก๊บลูดิ”ผมพยายามปั้นสีหน้าเศร้าสร้อยสุดใจไปให้โก๊โฟมผู้เมา ไม่รู้เรื่องรู้ราว
“อาฮะ ไมมึงไม่บอกเอง”มึงคิดได้ไงฟะ ถ้ากูบอกได้ กูบอกไปแล้วครับ
“บอกทีไรแทบกระอักเลือดคาตีน”ผมเอนตัวพิงกับเก้าอี้ โดนมีปู่รหัสลูบหัวอย่างอ่อนโยน
จากมาฟ้อง กลายเป็นร่วมวงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมยังไม่เมา กินพอหอมปากหอมคอ ไม่ได้กะกินเอาตายอย่างพวกโก๊โฟม ตอนนี้แฟนปู่ผม พี่รูปหล่อ ขึ้นไปยึดเวทีของร้านหมูกระทะ ร้องเพลงเมียพี่มีชู้ ซึ่งผมดูอาการแล้ว ไอ้ปู่คนเมาของผมแลไม่ค่อยรู้เรื่องว่าโดนด่าว่ามีชู้ ยังคงยิ้มร่าตบมือสบายใจเฉิบ... นี่มึงแดกเหล้า หรือว่าพี้ยา
“เมียพี่มีชู้ ~~ คนรู้กันแซด แซด แซด แซด เพิ่งคบกัน4-5วัน ลูกยังไม่มี หน้ามนก็หนี แม่ยอดยาหยี แม่ผู้ดีตีนตะแคง…”ร้องไปก็เต้นเด้าลมอย่างเมามันส์
ใครบอกคนหล่อทำอะไรไม่น้าเกลียด เห็นภาพนี้เข้าไป ขอบอกเลย...กูไม่เชื่อ!!!
“ไอ้เวร กูบอกมึงว่าไง ให้เก็บเป็นความลาบบบ เรื่องกูกับมึงเป็นแฟนกัน”โก๊โฟมยืนเอียงๆชี้หน้าพี่หน้าหล่อ(ที่ผมจำชื่อไม่ได้)ที่ยังคงร้องเพลงแบบเมาๆ
“กูก็เก็บเป็นความลับแล้วงายย เรื่องเป็นแฟน”แล้วพี่เขาก็ตะโกนผ่านไมค์ “แต่เรื่องเป็นผัวเมีย มึงไม่ได้บอกให้กูเก็บเป็นความลับนี่ไอ้ฟาย”ไม่ต้องเก็บเป็นความลับแล้วล่ะครับ ผมว่าเขาน่าจะรู้กันทั้งม.แล้ว
“ต่อปากต่อคำ สักวัน สักวัน...”โก๊โฟมยืนเซไปเซมาก่อนจะชี้หน้าคนที่อยู่บนเวที
“สักวันทำไม”
“กูจะมีชู้”ได้ฟังดังนั้น คนที่ปากดีอยู่บนเวทีก็แทบทิ้งไมค์มากราบขอขมาเมียทันที
ผมนั่งจิบเหล้าในแก้วอย่างเหนื่อยหน่าย สรุปวันนี้ ถ่อลงมาจากหอทั้งที สรุปได้มานั่งแดกเหล้าแทนที่จะได้ตัดปัญหาเรื่องโดนไอ้พี่ปั้นแกล้ง แต่แดกเหล้าก็ดี กูไม่ได้จ่าย ของฟรีแดกๆไปไอ้บลู
“ไอ้น้องบลู ไอ้ปั้นวิดวะปล่าววะ ที่แกล้งมึง”ผมพยักหน้าทั้งที่แก้วเหล้ายังคาปาก “พี่ดิวมีแผนเด็ดที่ได้แก้เผ็ดมันด้วย ไอ้น้องบลูสนใจไหมครับ”ประมาณแก้แค้นไอ้พี่ปั้นน่ะนะ ก็น่าสนอยู่ แต่ถ้าโดนมันจับได้ว่าเป็นฝีมือผม มีหวังกูตายคาตีน
“โดนจับได้ ผมตายอย่างเดียว”พี่ดิวจิ๊ปาก แล้วก็หันไปกระซิบกระซาบกับพวกโก๊โฟม แล้วหันกลับมามองผม
“ไอ้หลานรัก มึงทำตามแผนพวกกูเหอะ พวกกูหมันไส้ไอ้ปั้นกันมานานแล้ว ฮ่าๆๆ”คือจริงๆอีแผนนี้พวกมึงคิดมานานแล้วใช่ไหม แค่รอให้กูมาเป็นตัวดำเนินการ... เลว
“อะไรอ่ะโก๊ ถ้าบลูโดนกระทืบมาจะทำไง”ไอ้พวกรุ่นพี่คณะผมยิ้มกริ่ม
“แผนนี้ไม่มีโดนกระทืบเว้ย... มีแต่โดนอย่างอื่น”พี่ดิวยิ้มเจ้าเล่ห์...กูขนลุก
“ถ้ามึงทำสำเร็จ มึงเลิกเป็นเบ๊ชมรม โอเค๊”ไม่โอเคเว้ย กว่ากูจะได้อิสรภาพ กูคงตายคาแข้งก่อน “งั้นเอางี้ ถ้ามึงเริ่มแผนนี้ แล้วไอ้ปั้นยังไม่เลิกเก๊มึงภายในเดือนครึ่ง กูให้ถีบหน้าเหี้ยนี่”แล้วโก๊ผมก็ลากหัวแฟนเข้ามา...กี่ที “จนกว่ามึงจะพอใจ”น่าสน ได้ถีบหน้าคนหล่อ แม่งสะใจดี... ว่าแต่กูจะรอดไปถึงเดือนครึ่งไหม :ruready อันนี้สิประเด็น
“แผนอะไรอ่ะโก๊ ผมไม่ตายแน่นะ”เหล่ารุ่นพี่4คนพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น
“ไอ้น้องบลูที่รัก พี่ดิวรับรองเลยครับ ถ้าเริ่มดำเนินการแผนนี้ ไม่นานไอ้ปั้น มันต้องยอมสยบแทบง้ามนิ้วตีนมึงแน่นอน”ไม่ก็กูนี่แหละที่สลบอยู่แทบฝ่าตีนมัน
“แล้วแผนมันเป็นยังไงอ่ะครับ”ผมเริ่มขนลุก ตาขวาเริ่มเขม่นยิกๆ บ่งบอกถึงลางร้ายที่กำลังคืบคลานเข้ามา
“ถ้ามึงสัญญาว่ารู้แล้วจะทำ พวกกูก็จะบอก”ผมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ...เอาไงดีวะกู “ตอบช้า... กูถือว่ามึงสัญญา”อ้าววว เวร... กูไปสัญญิงสัญญาตอนหนายยย
“แต่ไม่ต้องห่วง พวกพี่จะช่วยเต็มที่ครับ”พี่หน้าหล่อที่เป็นสามีลับๆ(ซึ่งตอนนี้ไม่ลับแล้ว)ของโก๊โฟม เอื้อมมือมากุมมือผมไว้ จนเมื่อโดนเมียตบหัวทิ่ม จึงยอมปล่อยมือผมได้
“งั้นพวกพี่ก็อธิบายแผนให้ผมฟังก่อนเถอะครับ”ผมถอนหายใจ อย่างน้อยลองทำอะไรบ้าง ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆรองมือรองตีนมัน
ผมโดนดึงเข้าไปสุมหัว อยากบอกว่า... เหม็นเหล้าชิบหาย แล้วนี่ใครแดกผัดสะตอมาวะ มีกลิ่นกระเทียมด้วย โอ้ยยย กูจะอ้วก แต่นั่นแหละครับ ฟ้าหลังฝนมักสวยงาม อากาศหลังจากการดมกลิ่นปากคนอื่น ย่อมสดชื่นเป็นธรรมดา แต่ถึงอากาศจะดียังไง แต่ภายในจิตใจกูไม่ได้ขึ้นเลย... แย่ลงสุดขีด
“ไม่เอาอ่ะ แผนอะไร เปลืองตัวชิบหาย”ผมบ่นกระปอดกระแปด
แผนบ้าบออะไรก็ไม่รู้ อยู่ดีไม่ว่าดี จะให้ผมไปยั่วสวาทไอ้เฮียปั้น แล้วเด็กหนุ่มธรรมดาวัย18ปีอย่างผม ที่เฝ้าใฝ่หาสตรีเพศมาตลอด มีหรือที่จะมีกระจิตกระใจไปยั่วยวนยุแหย่บุรุษเพศตีนหนักมือหนักอย่างเหี้ยพี่ปั้น... แทนที่จะยั่วยวน กลัวจะกลายเป็นยั่วตีนสิไม่ว่า
“ถ้ามึงทำตามแผน ไอ้ปั้นมันเสร็จแน่”ผมนะสิที่จะเสร็จตีนไอ้พี่ปั้น… ไม่ตายงานนี้ กูก็ไม่รู้จะไปตายงานไหน
“พี่ว่าแผนมันไม่ประหลาดไปหน่อยหรอ ผมผู้ชายนะครับ จะให้ไปยั่วผู้ชาย ฟังยังไงมันก็แปลกๆล่ะ”แค่คิดถึงหน้าไอ้เฮียผมก็ยิ้มไม่ออกแล้วครับ นี่ขนาดจะให้ยั่ว... ผมคงสามารถทำได้ตายห่าเลย
“ง่ายๆน่า มึงก็แค่ทำให้มันหลงมึง แล้วก็หักอกดังเป๊าะ สะใจจะตาย”กว่าจะถึงวันนั้น กูก็คงตายก่อน “แต่กูก็กลัวเวรกรรมว่ะ ไม่ใช่ในอนาคตกูไปหลงรักใคร แล้วเจอใครทำแบบนี้ กูช้ำตายห่า”แล้วพี่ดิวก็เริ่มเข้าเรื่องเวรกรรมแล้ว
“ขืนผมทำสำเร็จจริง พอไปหักอกเฮียปั้น มันไม่ฆ่าผมตายหรอ”นี่แหละปัญหาหลัก ถ้าเริ่มอีแผนนี้เมื่อไหร่ ไม่ว่าจะตอนไหนก็ตายเหมือนกัน... สรุปแล้ว กูตาย
“โอ้ยยย วินาทีนั้นช้ำแทบตายอ่ะมึง ไม่มีแรงมาหาเรื่องมึงหรอก”โก๊โฟมดูเริ่มจะรำคาญกับความหัวรั้นของผมสะแล้ว... ดี ถอดใจกันไป กูได้ไม่ต้องทำ “ว่าแต่มึงเหอะ ถ้าวันหนึ่ง ไม่มีมีมันมาจิกหัวใช้ จะทำใจได้หรอ”นี่กูดูเป็นพวกว๊อนท์ความเจ็บปวดขนาดนั้นเลยหรอครับ
“เสี่ยงว่ะ บลูไม่เอาหรอก กลับแล้ว”ผมยกมือไหว้รุ่นพี่ปี4ที่นั่งหน้าแดงเถือกเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
“มึงไม่ทำกูตัดออกจากสาย”ผมมองปู่รหัสที่ขู่กันดื๊อๆด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย “เลิกเรียกกูว่าปู่ เลิกเรียกไอ้แซมว่าลุง เลิกเรียกไอ้คิวว่าพี่”โอเคนี่มันขู่บังคับกันโคตรๆเลยนี่หว่า... เผด็จการ
“โก๊โฟมอ่า... แล้วไอ้แผนนี้มันต้องทำไงบ้างล่ะ”ผมนั่งหน้าบึงตึง ในคณะที่รุ่นพี่ที่กำลังเมาได้พี่ยิ้มเหี้ยมอย่างผู้มีชัย... นี่กูคิดผิดใช่ไหม ที่มาฟ้องมัน
***
‘ขั้นแรก สำออย ออดอ้อน อ่อนหวาน’ผมคิดวนไปเวียนมา ให้ตายเหอะ ไอ้อออดอ้อน กับอ่อนหวานนี่ก็พอจะเข้าใจ แต่ไอ้สำออยนี่กูจะทำยังไง... หลังจากเสก็ตภาพเก้าอี้จนจบคาบ ผมก็ไปหาข้าวกินกับพวกเพื่อน แต่ให้ผมตายไปเหอะ ตื่นก็แล้ว แปรงฟันก็แล้ว ขี้ก็แล้ว เรียนก็แล้ว แดกข้าวก็แล้ว ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าสำออยเขาทำกันแบบไหน
“ไอ้เอม สำออยนี่ทำไงวะ”ในเมื่อคิดเองไม่ได้ ก็ต้องหาคนมาช่วยคิด
“สำออยหรอวะ”ไอ้ตี๋ตาตี่มีท่าทางครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาเมื่อเห็นหัวไอ้เฟา “ก็แบบนี้ไง”แล้วไอ้ชั่วเอมก็ง้างมือตบหัวไอ้หน้าตี๋ตาโตที่กำลังหัวเราะไม่รู้อิโหน่อิเหน่
“โอ้ย! ไอ้เหี้ยเอม กูเจ็บนะไอ้สัตว์”ไอ้เฟาคลำหัวป่อยๆแล้วก็หันมาแว้ดใส่
“สำออย”แล้วไอ้เอมก็พูดใส่หน้าไอ้เฟาผู้หน้าสงสาร “ทำท่าทางเจ็บเกินจริง... ก็ประมาณนี้แหละไอ้บลู”เออ กูเก็ทเลย
“กูเข้าใจแล้ว”แล้วผมก็ก้มกินผัดกระเพราในจานต่อ
“แล้วมึงถามไปทำไม... จะเอาไปสำออยกับใคร”ไอ้เอมถามผมยิ้มๆ
“พี่ปั้น”ผมพูดเอือมๆ อยากถามกูก็ตอบ ไม่มีความลับอยู่แล้ว
“ห๋า”ไอ้ห่า ทีงี้ล่ะหูผึ่งเสนอหน้ากันมาครบตัวเชียว
ผมมองไอ้เฟาที่ลืมอาการเจ็บหัวไปชั่วขณะ ไอ้ปินที่เส้นมาม่าคาปาก และไอ้เอมที่ทำหน้าสอดรู้เสียเต็มประดา... ไม่ค่อยเสือกเลยเพื่อนกู ผมเล่าเรื่องตั้งแต่ไปฟ้องโก๊โฟม เจอล่อลวงเข้าแผน จนเกือบโดนตัดจากสายทั้งที่ยังเปิดเรียนมาได้แค่เดือนกว่า
ไอ้เพื่อนเวรขำกันใหญ่ มันบอกว่าน่าหนุก แผนบ้าๆ ไร้สติสตังแบบนี้มันจะมีใครทำ ถ้าทำสำเร็จคงมีเฮ มีฮากันยกใหญ่ ดีไม่ดี แทนที่ผมจะทำให้พี่ปั้นหลงอาจะไปหลงไอ้เฮียมันก่อนได้ซ้ำ เพราะรายนั้นเขามีเสน่ห์ล้นเหลือ ไม่ว่าเพศไหนก็พาหลงกันไปหมด
“นี่ถ้ากูไม่ติดว่าเป็นลูกชายคนเดียว กูบุกปล้ำพี่ปั้นไปแล้ว”ไอ้เอมพูดออกรส จนผมงี้แทบอยากออกตีน(ถีบมัน)ช่วยประสาน
“บลู กูว่าฮาดีว่ะ มึงทำไปเหอะ หนุกๆ”หนุกห่า หนุกเหวอะไรล่ะไอ้ปิน... กูผู้ชายเว้ย
“พวกพี่โฟมแม่งแนว”แล้วไอ้เฟาก็หัวเราะท้องคัดท้องแข็ง
กินข้าวเสร็จก็ขึ้นเรียน เรียนเสร็จผมก็ไปซ้อม ไอ้พวกพี่พวกเพื่อนพากันกำชับย้ำนักย้ำหนา ต้องดำเนินการในช่วงซ้อมให้สำเร็จ... แต่เดี๋ยวก่อน กูจะเอาอะไรไปดำเนินการรร
ผมแฉล้มหน้าเขามาในโรงยิม วันนี้รีบมาก่อนเวลาซ้อม เพราะกะว่าจะมานั่งคิดแผนจัดการเป้าหมาย แต่ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้งหรืออย่างไรก็ไม่รู้ ไอ้เป้าหมายที่ว่านี่ เสือกมาก่อน
ไอ้เหี้ยเอมบอกพี่ปั้นหล่อ... ผมเพ่งพินิจไตร่ตรองใบหน้าคมที่กำลังง้วนกับการปูเบาะ จมูกโด่งเป็นสัน(ยังกะสั้นเขื่อน กูอิจฉา) ปากสีส้มระเรื่อที่เม้มเป็นเส้นตรง หน้าใสไร้สิว นัยน์ตาวาววับสีอ่อนที่ทอดแววจริงจังเสมอ หลังจากสังเกตมันแล้ว ผมสรุปได้เลยว่า ไม่หล่อ... แต่ หล่อชิบหาย
หยุดความอิจฉาของผมไว้ตรงนั้นเถอะ ผมที่ยังคิดแผนการเปลี่ยนวายร้ายเป็นวายรัก (แผนบ้าห่าเหวอะไรวะ ชื่อมั่วสิ้นดี )ไม่ได้ เดินชดช้อยอ้อยอิ่งเข้ามาประชิดตัวเป้าหมาย
“หวัดดีครับเฮียปั้น”ผมทักทายอย่างร่าเริงเช่นทุกวัน
“เออ...หวัดดี”มันหันมามองผมแวบหนึ่ง แล้วก็หันกลับไปปูเบาะต่อ... สนใจกูมาก
“ช่วยไหมเฮีย”ผมวิ่งเข้าไปช่วยไอ้เฮียจัดเบาะที่เบี้ยวไปเบี้ยวมาไม่ชิดกัน
“มึงไปเปลี่ยนชุดเหอะ”ผมลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุดอย่างว่าง่าย... นี่มันมาก่อนนัดซ้อมเกือบครึ่งชั่วโมงเลยหรอวะ
ผมเปิดล็อคเกอร์ หยิบชุดฝึกสุดโสโครกที่ไม่ได้ซักมาเป็นอาทิตย์... เหม็นเหงื่อชิบหาย ผมถอดเสื้อนักศึกษาออกแล้วยัดเข้าไปในล็อคเกอร์พร้อมกับกางเกงยีนส์ที่ยาวแค่เข่าตัวโปรด พอเปลี่ยนชุดเสร็จ ก็นั่งคิดแผน... แผนบ้าบออะไรกัน สำออย ออดอ้อน ออเซาะ พูดตรงๆเลยนะครับ ผมเป็นคนหน้าบาง... คงทำไม่ได้หรอก
“ไอ้บลูเปลี่ยนชุดเสร็จ ก็เอาถังน้ำออกมาด้วย”แม่ง! สั่งกูอีกแล้ว หมันไส้วะ
“ได้ๆเฮีย”ผมเถน้ำใส่กระติกใหญ่.... หนักชิบหาย กูแบกมาได้ยังไงทุกวัน
อยากจะถีบถังน้ำแม่งให้ล้ม หนักนะเว้ยมึงเคยเข้าใจกูไหม นี่ถ้ากูแบกไปแล้วเซล้มหน้าแหกขึ้นมา ให้จะรับผิดชอบ... แต่เดี๋ยวก่อน ล้มหน้าแหกหรอ
ผมมองกระติกน้ำเจ้ากรรมที่ตอนนี้มีน้ำอยู่ครึ่งค่อนกระติก... กูขอโทษนะไอ้กระติกเขียว อโหสิให้กูด้วย ผมขอขมากระติกพอเป็นพิธี เอาตีนเหยียบกระติก นับ1ถึง3 ก็เป็นอันจบ
1 ผมมองกระติก 2 ผมถีบกระติกสุดแรง หมายมั่นให้มันกระเด็นไปชนล็อคเกอร์ จะได้เกิดเสียงดังๆ และ3 ผมวิ่งชนล็อคเกอร์ และล้มตัวกึ่งนั่งกึ่งนอน
“โอ้ยยยยยยยยยยยย”ผมแหกปากลั่น ถ้าไอ้เฮียมันไม่ได้ยินมันก็ หูหนวกอ่ะครับ
“ไอ้บลู!”ชั่วอึดใจเดียว ร่างสูงโปร่งของไอ้รุ่นพี่ที่เป็นเป้าหมายก็พรวดพลาดเข้ามา “เป็นไร”มันหน้าตาตื่น รีบวิ่งมาประครองผมที่กุมแขนขวาพิงล็อคเกอร์เหล็ก... เจ็บแขนชิบหาย ไม่น่าวิ่งชนเลยกู
“เจ็บแขน”ผมแสร้งตีหน้าเศร้าเคล้าน้ำตา... ผมยืนยันนะครับ ว่าผมเป็นคนขี้อาย
“ไหน... ตรงนี้หรอ”มันถลกแขนเสื้อผมขึ้นเพื่อดูร่องรอยการบาดเจ็บช่วงต้นแขน... เจ็บๆจริงครับ ไม่ได้เสแสร้ง “รู้สึกตึงๆไหม... จับแบบนี้เจ็บรึเปล่า”ไอ้เฮียมันถามแล้วจับช่วงไหล่ผม
“ตึง แล้วก็เจ็บจี๊ดๆอ่ะเฮีย”เหมือนข้อต่อจะเคลื่อนว่ะ... นี่กูชนท่าไหนของกูแวะแสส
“หายใจลึกๆ”ยังไม่ทันที่ผมจะได้หายใจเข้าเลยด้วยซ้ำ ไอ้เฮียปั้นมันก็กระตุกแขนผมดังกึก... เจ็บชิบหาย แต่ร้องไม่ทัน “ดีขึ้นไหมมึง”ผมพยักหน้า ยกมือไหว้ขอบคุณ
นี่กูก็ดำเนินการสำออยมาเรียบร้อยแล้ว ไหนๆเริ่มแล้วก็ทำให้จบ(แบบว่าผมไม่ชอบทำอะไร ครึ่งๆกลางๆ) ผมเกาะไหล่ไอ้เฮีย มันช่วยประคองผมขึ้นยืน แต่ผมก็แสร้งแกล้งยืนไม่ไหวอีก
“เจ็บขาอะเฮีย”ผมพูดเสียงเศร้า บีบน้ำตาเต็มที่ ไอ้เฮียงี้หน้าเสีย... สำนึกเยอะๆ แล้วก็เลิกใช้กูซะที
“หรอ”อยู่ๆมันก็กลับมาโหมดหน้านิ่งอย่างกะทันหันซะอย่างงั้น...แต่ผมก็ยังพยักหน้ารัวเป็นคำตอบโดยที่จะไม่ลืมบีบน้ำตาอีกนิดใส่อารมณ์อีกหน่อย “สำออย”มันว่าพลางผลักกบาลผมไปที...อ้าวไอ้เชี่ยนี่ ว่ากูไม่พอ ยังจะทำร้ายร่างกายกูอีก
เดี๋ยวไม่รักเลยนะ เชอะ
ได้แต่คิดในใจ เพราะถ้าขืนทำออกไปจริงๆไอ้เฮียคงได้กระโดดถีบผมด้วยความขยะแขยงแหงมๆ
“เฮ้ย!!”ผมร้อง เมื่ออยู่ดีๆร่างทั้งร่างของผมนั้นโดนจับพาดกับไหล่หนา ก่อนจะลอยหวือขึ้นจากพื้น เมื่อคนที่จับผมพาดไหล่นั้นยืนขึ้น “ทำไรวะ ปล่อย!!”ผมดิ้นขลุกขลักพอให้รู้ว่ากูไม่สมยอม... ดิ้นมาก เดี๋ยวตกลงมาหน้าแหก แล้วจิไม่คุ้ม
“เงียบๆได้ปะวะ หนวกหู”มันว่าเสียงหงุดหงิด
“หนวกหู ก็ปล่อยดิวะ อึ๊ก”ยังไม่ทันจะได้โวยวายได้หนำใจ ไอ้คนที่จับผมพาดบ่าก็ออกวิ่ง... ไอ้เชี่ย ไหล่มึงกระแทกปิกาจู้กูจนจะเป็นหมันแล้วโว้ยยย “เฮีย ถ้ากูตาย บอก แม่กูด้วย...กูจุกมาก”ผมละล่ำละลักบอก
“เฮ้ยๆ พวกมึงจะไปไหน”เสียงหนึ่งเรียกให้ไอ้เฮียมันหยุดวิ่งสักที...ฮ่วย ถ้ากูมีหลานให้หม่าหม้าไม่ได้ใครจะรับผิดชอบวะ
“พี่โฟมหวัดดี ไอ้บลูมันเจ็บขา ผมว่าจะพามันกลับหอ”เฮียปั้นมันว่างั้นว่ะ ส่วนผมอ่ะเรอะ จุกจนพูดไม่ออกแล้ว แน่นไปยันลิ้นปี่ ผมส่งสายตาไปหาปู่รหัสเป็นทำนองว่าช่วยกูที แต่ไอ้ปู่ตัวดีท่าจะไม่เก็ท แม่งเสือกยิ้มเหี้ยมแล้วชูนิ้วโป้งให้กูอีกนั่น
ตอนแรกว่ากะจะแกล้งๆทำไปงั้นๆ แต่ตอนนี้ขอบอกว่าไฟแค้นมันลุกโชติช่วงเต็มหัวใจผมไปหมดแล้ว... ตามปกติของมนุษย์โลกสามัญธรรมดา เวลาเจอคนเจ็บขามันก็ต้องพยุงใช่ไหมครับ แต่ไอ้เชี่ยนี่แบกกูทำไม แถมเหมือนจะแอบยิ้มด้วยนั่น แกล้งกูสินะสัตว์! แกล้งกูใช่ไหม
สาบานด้วยเกรียติ์ของประธานสมาคมการแก้แค้นแห่งประเทศไทยเลยนะครับ ว่าไอ้เชี่ยที่แบกผมอยู่เนี่ย...มันต้องตาย!!! :fire: :fire:
------------------ KICK 03 : ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง...แกล้งกูจริง แม่ง!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2428013#msg2428013)
มาจิ้ม :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: อิบูลอิเฮีย
:katai5: จ้ิ้มตรูดเค้าแล้ว มารับผิดชอบเลย :กอด1:
:pig2:คลานเข่ามาต้อนรับอิบลูกับอิเฮีย :mew1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
มาลงที่เล้าแล้ววววววววววววววววววววววววววว ไอ้บลู 555+
น้องบลูได้ที่สิงใหม่แล้วค่ะ :o8:
ไอ้พี่ปั้นมันเด็กอนุบาลป่ะเนี่ย แกล้งคนที่ตัวเองชอบ
แกล้งแรงด้วยนะ เตะไม่นับขนาดนี้ หาการ์ดมาสวนแทนน้องบลูดีกว่ามั้ย
อิเฮียมันขาดแคลเซียมค่ะ อารมณ์แม่งแปรปรวน :katai5:
น่ารักน่าหยิกจริงๆ...
หมายถึงคนเขียนสินะคะ :katai3:
กรี้ดข่าาาา คุณเขียดมาลงที่นี่แล้ว
อิชั้นจะได้ไม่ต้องไปงมเด็กดีอีกต่อไป *จุดพลุ*
รออิน้องบลูกับเฮี้ยปั้นค่ะ5555555555555 :กอด1:
:กอด1: อยากย้ายมาทุกเรื่องเลยง่ะ ขี้เกียจลง2ที...เบื่อเด็กดี :m31:
รักนะจ๊ะ :mew1:
เข้ามารอเรื่องใหม่อีกเรื่องจ้า
รู้สึกเรื่องนี้ก็น่าจะซาดิสท์ไม่แพ้เรื่องก่อนหน้านะเนี่ย
น้องบูลน่าสงสารมากอะ ไอ้พี่ปั้นก็โรคจิต ทำร้ายคนที่ชอบได้ขนาดนี้
อยากให้บูลลุกขึ้นมาเตะกลับซะเลยนี่ 555
รอติดตามและเป็นกำลังใจจ้า :bye2:
เรื่องนี้ใสๆแบ๊วๆ(ตรงไหนฟะ)ค่ะ :-[
อีคิวมันเทียบเท่าเด็กอนุบาลสามขวบค่ะ :katai5:
ไปสู้อิเฮียมันตรงๆ น้องบลูของคุณเขียดได้ไปเฝ้ายมบาลแน่แง่ะ
ขอบคุณคร่า :กอด1:
ต้อนรับจ้า มาเลยดีใจนะนี่ :mew1:
ขอบคุณคร่า :กอด1:
โหย เฮียปั้นอ่ะ
ใช้ลำแข้งสื่อรักอ่ะ
สงสารสุดหล่ออย่างน้องบูล
:mew5:
ฆ่ากันแทบตายแต่เดี๋ยวสุดท้าย :oo1:
ย๊ะ ฮู๊...เรื่องนี้ติดตามตั้งแต่ dek-d แล้ว ติดมากเลย ฮา เกรียนดี บทเศร้ายังจะฮาได้อีก ชอบจริงๆนังบลูเนี่ย :hao7:
คือสารภาพเลยนะคะ คุณเขียดกะเขียนให้มันดราม่าอ่ะแหละ แต่แม่มออกมาฮาตลอดเลย :hao5:
เลี้ยงว่าที่เมียด้วยลำแข้ง เจ๋งจริงๆ
ว่าที่เมียได้แข็งแรง พี่ปั้นแกแจกโปรตีนทุกวัน :hao7:
เลี้ยงด้วยลำแข้ง แบบนี้ก็ไม่ไหวแฮะ
จริงๆแล้วอิบลูมันแอบนิยมความรุนแรงค่ะ :katai5:
:hao7: ปั้นลากบลูไป .... หรอ
:hao7: :hao7:ไปไหนกันแง่ะ
ในที่สุดก็มาอันนี้แล้ว จุดดพลุ ทีนู้นโดนแบนไปเฉยเลยค่ะ อย่าลืมไปปลดแบนนะค่ะ
:กอด1: ปลดไม่ได้แล้วค่ะ คุณเขียนโดนแบนแบบถาวร
โดนคนละตีนขนาดนั้นบลูไม่พิการเหรอ
อ่อ ไม่ต้องห่วงค่ะ อิบลูมันแข็งแกร่งยิ่งกว่าควายไบซัน
ทำไมบลูมันน่ารักอย่างงี้ ติดตามๆ
น่ารักเหมือนคุณเขียดเลย :impress2: คนอ่าน: :z6:
ปั้นรุนแรงไปไหม สงสารบลู
น่าให้น้องบลูตบมันให้หายซึน :beat:
ให้คำนิยมเรื่องนี้ว่า เลี้ยงด้วยลำแข้ง !!!
เป็นกำลังใจให้น้า รอตอนต่อไป (จริงๆ อ่านในเด็กดีเเล้ว T^T แต่อยากอ่านใหม่)
+1 กับเป็ดให้นะ
ฮ่าๆๆๆ แจกโปรตีนกันตั้งแต่ตอนแรกเลยทีเดียว :z6:
:กอด1:ขอบคุณคร่า
----------------
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ตอนแรกก็เคว้งๆ มาลงกลัวไม่มีคนอ่านแง่ะ :a5:
:katai5: :katai5: :katai5:
ขอบคุณนะคะ
ปล.เพิ่งผ่านมรสุมการแบนมาอย่างหรรษา
[/color]
-
เมียข้าใครอย่าเตะ พี่ปั้นเตะได้คนเดียว 5555555
-
:-[ สนุกมากเลยค่ะ รอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
แหม ปั้น ยังไม่ทันได้แต่งเลยจะพาน้องบลูเข้าหอซะแล้ว
ไปขอแม่ก่อนสิ ๕๕๕
-
เฮียปั้นรู้ทันนแน่นอนเลยยยยยยยยยยยยย ตอนใหม่มาเเล้ว รอตอน 3 (ได้ขืยจะเอาศอกนะเนี่ย)
-
หวาย งานนี้มีเสียว :laugh:
-
กว่าจะหวานอิน้องบลูไม่ช้ำในตายรึไงฟ่ะ
-
น้องบลูฮามาก :m20:
สงสัยพี่ปั้นจะรู้ทันน้องนะเนี่ย
งั้นก็จัดไปเลยพี่ปั้น หุหุ
ปล.ปู่รหัสจะแก้แค้นหรือเป็นใจให้น้องมี สามี เหมือนตัวเอง :hao3:
-
พี่ปั้นแม่งเริ่มสงสัยแล้วแน่ๆ 555 เพราะปกติไม่สำออยขนาดนี้
แต่บลูก็ทำไปได้เนอะ ชนล็อกเกอร์เนี่ย55
-
55555555555 ตลกอะ บลูน่ารักดี เป็นเด็กผู้ชายทะเล้นๆ ฮาๆ เฮียปั้นนี่ก็ขี้เก๊กน่าดู
ดูท่าพวกพี่ๆทั้งหลายนี่จะรู้หมดแล้วนะว่าปั้นแอบคิดอะไรกับน้อง แผนการคราวนี้น้องบลูคงได้มีแฟนสักที 5555
-
ชมรมนี้ดีเนอะอยากให้รุ่นน้องมีสามี
โฟมเก็บกดไรป่าว
-
บลูปางตายยังฮาได้อีก
ตกลงแผนโก๊โฟมท่าจะถูกดำเนินการโดยตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ
เข้าแผนพี่ปั้นตีนโหดชัวร์แหละ
กดบวกปล่อยให้สายนี้ทั้งสาย แนวได้ใจจริงๆ 555 :hao7:
ปล. ดีใจที่เห็นบลูที่นี่
จะส่องทุกวันเลยคอยดู๊!!!
-
ตายๆๆๆ
เลี้ยงกันด้วยลำแข้งขนาดนี้
ลูกดกน่าดู
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
^
^
^
กระซวกรีบน :hao6: (ตัวข้านั้นรอเวลาที่จะได้กระซวกใครสักคนมานานแล้ว :laugh:)
เฮียเริ่มหวั่นไหวกับแผ่นหลังของบลู555
ขาวเกินห้ามจายยย มครเล่าจะอดใจไหว :impress2:
รักแล้วจีบด้วยลำแข้งแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ :mew5:
มันเป็นความรักที่อุดมด้วยโปรตีนค่ะ :laugh:
ทำไมไม่เห็นตอน 2 อ่ะ :hao4:
ตอนที่ 2 อยู่ไหนคร้าา :hao7:
:ling2: เก๊าขอโต๊ดล่ะตะเอง เปลี่ยนตอนก่อน แล้วเสือกลืมกดตั้งกระทู้
เมียข้าใครอย่าเตะ พี่ปั้นเตะได้คนเดียว 5555555
ตามนั้นเลยค่ะ :laugh: :laugh:
:-[ สนุกมากเลยค่ะ รอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
:hao7: :hao7: แอร๊ยยยยย เขิน ขอบคุณค่ะ :กอด1:
แหม ปั้น ยังไม่ทันได้แต่งเลยจะพาน้องบลูเข้าหอซะแล้ว
ไปขอแม่ก่อนสิ ๕๕๕
เฮียปั้นเป็นนักการตลาดค่ะ ต้องตรวจคุณภาพสิ้นค้าก่อน ถึงตัดสินใจซื้อ อุคริ :hao7:
เฮียปั้นรู้ทันนแน่นอนเลยยยยยยยยยยยยย ตอนใหม่มาเเล้ว รอตอน 3 (ได้ขืยจะเอาศอกนะเนี่ย)
ตอนสามเลยปะล๊า :hao6: (อิเขียดมันบ้ายุ อย่าได้ยุ เดี๋ยวลงจริง)
หวาย งานนี้มีเสียว :laugh:
:oo1: ตอนต่อไปน้องบลูไม่รอดแน่
กว่าจะหวานอิน้องบลูไม่ช้ำในตายรึไงฟ่ะ
ไม่เป็นไรค่ะ อิบลู แข็งแกร่งทนฝนทนน้ำได้ดียิ่งกว่าคูโบต้าสี่เกียร์ :katai5:
น้องบลูฮามาก :m20:
สงสัยพี่ปั้นจะรู้ทันน้องนะเนี่ย
งั้นก็จัดไปเลยพี่ปั้น หุหุ
ปล.ปู่รหัสจะแก้แค้นหรือเป็นใจให้น้องมี สามี เหมือนตัวเอง :hao3:
:katai5: คุๆๆ แน่ะมาแอบเชียร์ให้น้องบลูได้ซะมีกันหย่าย
พี่ปั้นแม่งเริ่มสงสัยแล้วแน่ๆ 555 เพราะปกติไม่สำออยขนาดนี้
แต่บลูก็ทำไปได้เนอะ ชนล็อกเกอร์เนี่ย55
จริงๆเป็นนิยายโชว์ความโง่ของนายเอก&โชว์ศักยภาพทางปัญญาของพระเอก :hao6:
55555555555 ตลกอะ บลูน่ารักดี เป็นเด็กผู้ชายทะเล้นๆ ฮาๆ เฮียปั้นนี่ก็ขี้เก๊กน่าดู
ดูท่าพวกพี่ๆทั้งหลายนี่จะรู้หมดแล้วนะว่าปั้นแอบคิดอะไรกับน้อง แผนการคราวนี้น้องบลูคงได้มีแฟนสักที 5555
ใช่ค่ะรู้ทุกคน เว้นอิหนูบลู :hao6:(ไม่รอดแน่ไอ้บลู)
ชมรมนี้ดีเนอะอยากให้รุ่นน้องมีสามี
โฟมเก็บกดไรป่าว
คิดถูกแล้วค่ะ มันเก็บกด :impress2:
หลังจากที่นั่งนึกไอดีพาสอยู่หนึ่งคืน ในที่สุดผมก็มั่วได้5555555555 :m15:
ตามมาเป็นกำลังใจ อ่านบลูไหม่อีกรอบบ
คราวนี้พี่ฟินดองไม่ได้แล้วนะ ลงเล้าแล้วเค้าห้ามดอง หุๆ o18
สู้ๆคร้าบ :katai2-1:
อ้าว ดองไม่ได้เรอะ(ย้ายที่) :a5:
ขอบคุณเคอะ น้องรัก :กอด1:
ในเด็กดี เจ้ตามนิยายอายแค่คนเดียวแง่ะ ขอบอก
บลูปางตายยังฮาได้อีก
ตกลงแผนโก๊โฟมท่าจะถูกดำเนินการโดยตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ
เข้าแผนพี่ปั้นตีนโหดชัวร์แหละ
กดบวกปล่อยให้สายนี้ทั้งสาย แนวได้ใจจริงๆ 555 :hao7:
ปล. ดีใจที่เห็นบลูที่นี่
จะส่องทุกวันเลยคอยดู๊!!!
เดี๋ยวจะลงทุกวันเลยคอยดู :hao6:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ตายๆๆๆ
เลี้ยงกันด้วยลำแข้งขนาดนี้
ลูกดกน่าดู
:z6: :z6: :z6: :z6:
ทุกวันนี้กลัวนายเอกช้ำในตายก่อนได้มีโอกาสลูกดก :katai5:
-
แผนจะล่มแล้วเหรอ!? แต่คนคิดกับแฟนลับๆก็รั่วใช้ได้เลย^^... สู้ๆนะบลู
(o'_')=o)*o')
-
คุณเขียดปลดไม่ได้ค่ะ โดนแบบถาวรแล้วค่ะ :sad4:
-----------------------------------------------------------------------------------------------
KICK 3 l ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง...แกล้งกูจริง แม่ง!!
จากตอนก่อน ผมสำออย5% เจ็บจริง 95% คุณว่าผมคุ้มไหม
ผมนั่งครุ่นคิดต่างๆนา นี่กูบ้าหรือไม่ปกติกัน พาไอ้เฮียมาห้องทำไม แล้วนี่กูจะทำยังไงต่อ... ใครอยากแนะนำอะไรผม ช่วยSMS มาบอกที
สำออย ก็ทำไปแล้ว ออดอ้อนก็แล้ว อ่อนหวาน กูว่ากูทำแล้วเหมือนกัน.... อ้าวเวร แผนหมด
“ขายังเจ็บอยู่ไหม”ผมหันมองไอ้เฮียที่ขับรถอย่างโกรธแค้น“จะให้กูพาไปโรงบาลไหม”ถ้าจะไป ก็คงได้รักษาปิกาจู้แทนขาล่ะผมว่ะ
“ไม่ได้เป็นหนักขนาดนั้น แค่ขาเคล็ดเอง”ผมปฏิเสธด้วยสีหน้าเกรงใจ
“ทีเมื่อกี้ทำจะเป็นจะตาย”จะตายจริงๆครับคุณ...ตายเพราะจุก(เจียว)นะ ไม่ใช้เจ็บ(ขา)
“ก็ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว เฮียส่งบลูแค่หน้าหอก็พอ เดี๋ยวขึ้นไปเอง”เดี๋ยวผมจะไปคิดแผนต่อ เริ่มต้นอาจห่วยไปนิด แต่ตอนจบมันต้องสวยหรูเฟ้ย
ไอ้เฮียไม่ตอบอะไร จอดรถหน้าหอ ผมเปิดประตูรถ แสร้งทำเดินไม่ถนัด ทั้งที่จริงๆ กูเป็นอะไรที่ตีนซะทีไหน... ไอ้เฮียลงจากรถจนมายืนอยู่ตรงหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้(สงสัยกูจะเพลินกับการเล่นละครมากไปหน่อย) มันประคองแขน ก่อนจะโน้มตัวเตรียมแบกผมพาดบ่า(อิห่า กูเกลียดท่านี้)
“เดี๋ยวขึ้นไปเอง”ผมดันไหล่ไอ้เฮียปั้นออก... ขืนให้มันแบก ผมช้ำในตาย
“งั้นขึ้นหลัง”แล้วมันก็ย่อตัวหันหลังให้ผม ซึ่งพอผมมองแล้ว ผมรู้สึกว่า ผม... อยากถีบแม่งให้กระเด็น
“ไม่เอา...จั๊กจี๊”อันนี้เรื่องจริงครับ คราวก่อนที่ไปรับน้อง ไอ้ปินให้ผมขี่หลัง ผมหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังเลย
“เรื่องมาก”มันว่าคิ้วขมวด
ผมเบะปาก ก่อนจะเดินลากขาอย่างยากลำบาก(ลำบากที่ต้องลากทั้งที่กูไม่ได้เป็นอะไรนี่แหละ) ไปๆสักทีดิไอ้เฮีย กูจะรีบๆขึ้นห้อง...แต่เหมือนสรวงสรรค์ท่านคงรับรู้ ทำให้ความต้องการของกูเป็นจริงซะงั้น
แต่ผิดรูปแบบไปหน่อยไหม... แค่มันรีบกลับ แล้วกูเดินขึ้นไปเองก็พอแล้ววววว
“เฮ้ย! ไอ้เฮีย ปล่อย เดินเองได้”มันช้อนตัวผมขึ้นราวกับผมเป็นเจ้าสาวที่กำลังส่งตัวขึ้นหอ(พัก)... ทำแบบนี้ แล้วใครเขาจะมาเอากูไปเป็นเจ้าบ่าวล่ะไอ้เฮีย
“เงียบบ้างเหอะมึง กูรำคาญ”แล้วมันก็พาผมขึ้นหอ คนเดินผ่านไปผ่านมามองกันให้รึ่ม... กูอยากตาย อายฉิบหาย
ในเมื่อขัดขืนไม่ได้ ก็สมยอมมันละกัน มันพาผมมาถึงชั้นสี่ปล่อยผมลงหน้าห้อง ผมไขกุญแจก๊อกแก๊ก ผลักประตูออกเล็กน้อย แล้วพยายามทำตัวลีบๆเป๋ๆเข้าไปในห้อง
“เดี๋ยว”ไอ้เฮียปั้นคว้ามือผม... มึงคิดว่ามึงเป็นพระเอกซีรีย์เกาหลีหรอครับ “เดี๋ยวกูนวดขาให้”แล้วกูก็ไม่ใช่นางเอกซีรีย์เกาหลีด้วยโว้ยยยย... ไม่ต้องมาดูแลกู
“ไม่ต้องเฮีย...”แต่ก็เท่านั้นล่ะครับ ผมเคยออกสิทธิ์ออกเสียงอะไรได้บ้าง... ใช่ซี่ กูมันเบ๊นี่
เฮียปั้นดึงมือผมพาดบ่า แล้วก็ช้อนตัวผมขึ้น(อุ้มกูพร่ำเพรื่อไปแล้วไอ้ห่า) ถีบประตูให้เปิดกว้าง สาวเท้าเข้าไปในห้องรกๆ ก่อนจะโยนผมลงตียง แล้วไปปิดประตูแต่ไม่ได้ตีแมว(แต่อาจจะตีหัวกู)
“ถอดดิ”ไอ้เฮียบอกขณะที่คืบคลานเข้าใกล้ตัวผมกล่าวขึ้นอย่างน่าหวั่นใจ
“ถอดหยัง”ผมรีบรวบผ้าห่มเข้ามาคลุม ใครจะด่าผมหมกมุ่น คิดมาก หรืออะไรก็ด่าไปเหอะ... กันไว้ดีกว่าแก้
“รองเท้า”มันส่งหน้าเอือมๆมาหาผม แต่ก็นั่นแหละ ผมเฉื่อยแฉะเกินไปที่จะทันใจมัน เฮียปั้นมันก็เลยถอด(ร้องเท้า)ให้ผมเอง “ไม่เห็นบวม”จะบวมได้ไง กูเป็นไรที่ไหน
“แต่บลูปวดนะ”ตอแหลไว้ก่อนเป็นยอดดี
“งั้นเดี๋ยวกูนวดให้”ผมพยักหน้า แล้วส่งเคาน์เตอร์เพนไปให้
เฮียปั้นปาดเนื้อครีมสีขาวไปบนข้อเท้าข้างซ้าย นวดๆคลึงๆอยู่สักพัก ความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มแล่นลิ้วจากกลางเท้าสู่กลางตัว ขนผมลุกซู่ไปทั่วตัว... ไม่ไหวแล้วว่ะ ขืนนวดต่อ มีหวังดอยตุง... คือผมเป็นพวกความรู้สึกไวน่ะครับ
“เฮีย... ร้อนว่ะ”ผมถอดเสื้อออก “ไม่ไหวแล้วอ่ะ”ร้อนแบบนี้อาบน้ำดีกว่า
“เฮ้ย!!... ถอดทำเหี้ยไรเนี่ย”ไอ้เฮียมันหน้าขึ้นสีระเรื่อๆ... ร้อนแล้วก็ไม่เสือกเปิดแอร์ “ใส่เสื้อ!!”ผมมองหน้าไอ้เฮียงงๆ... จะให้กูใส่เสื้อไปอาบน้ำรึไง
“ใส่ไมอ่ะ ไม่ถนัด”เห็นใจกูตอนฟอกสบู่บ้างไหม...มันลำบาก
ไอ้เฮียที่ตอนนี้หน้าแดงอย่างกับลูกตำลึงสุก จนผมอดที่จะคิดไม่ได้ว่า ถ้าเฮียปั้นลูกตำลึง ผมก็คงอยากเป็นส้นตีน จะได้เหยียบแม่งให้เละ... คิดแล้วก็แอบสะใจ ตำลึงเละติดตีน
ผมพยายามกระเถิบตัวลงจากเตียง แต่ไอ้ความตึงจี๊ดๆเหมือนโดนเข็มเป็นพันๆเล่มทิ่มที่ขาขวา ทำให้ผมสำเหนียกได้ว่า’กูเหน็บแดก’ซะแล้ว แล้วจะทำไงล่ะทีนี้ ขาซ้ายใช้การไม่ได้ (ตอแหลว่าปวดอยู่) ขาขวาดันมาเป็นเหน็บอีก จะให้ไอ้เฮียมันนวดขาขวาอีก ก็กลัวจะเกิดเหตุการณ์ภูชี้ฟ้าขึ้นมาสมทบ ซึ่งมันจะดูไม่ดีเท่าไหร่ ผมยิ่งเป็นพวกความรู้สึกไวอยู่ด้วย... เดี๋ยวแม่งหาว่ากูพิศวาสมันอีก ซวยหนักเลยทีนี้
“เฮียอุ้มหน่อย”ผมหันไปบอกไอ้คนที่นั่งเป็นพ่อหนุ่มหน้าตำลึงสุกอยู่ (อยากจะกระทืบให้ตำลึงแตก) “พาไปห้องน้ำหน่อยดิเฮีย”ผมพยายามออดอ้อนอย่างน่ารักน่าชัง... ถุย! กระดากฉิบ
“อืม”เฮียปั้นสูดหายใจลึก แล้วอุ้มผมเข้าไปในห้องน้ำ “กูเข้าใจนะ ว่าห้องน้ำมันเก็บเสียง แต่ว่ามันจะดีหรอวะ”มันถามผมที่ยังเหน็บแดกอยู่ในอ้อมแขนมัน... กูแค่อาบน้ำนะ ไม่ได้ไปฆ่าใครตาย จะได้มานั่งไตร่ตรองว่าดีไม่ดีน่ะ
“ปล่อยผมลงก่อนเฮีย”ไอ้เฮียทำตามอย่างว่าง่าย “ผมแค่จะอาบน้ำเองนะ ... ถ้าเฮียปั้นจะกลับ ก็ล็อคห้องให้ด้วยนะ”ไอ้เฮียถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่สักพักก็ทำหน้าตาเหมือนเสียดาย... เสียดายอะไรวะ
“กูก็นึกว่ามึงจะชวนกูเล่นงูลงรูซะอีก”ผมอ้าปากค้าง มึงหมกมุ่นนะสาดดด กูจะไปชวนมึงเล่นทำไม แล้วถ้าเล่น กูจะเป็นงูหรือรูวะ หึหึ ซึ่งคำตอบมันแน่ๆอยู่แล้ว... ก็ต้องเป็นรูน่ะสิ ห่ารากเอ๊ย
“ว่าวบ้างนะเฮีย จิตใจจะได้ไม่หมกหมุ่น”ผมบ่นอุบอิบพร้อมทำหน้ากวนตีนใส่มัน “ว่าแต่...เงี่ยนหรอตะเอง งิ้วๆๆๆๆ”แล้วผมก็เกาคางมันเล่นซะเลย
“เออ”ไอ้เฮียยิ้มเหี้ยม...ส่วนผม ขนลุก “กูเงี่ยนแล้วจะทำไม”เฮียปั้นยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างเจ้าเล่ห์... ไม่ต้องเสล่อเข้ามาใกล้ เหง้าหน้ามึงไม่ได้ทำให้กูกำหนัดหรอกไอ้สาดดด “มึงรู้ไหม เวลาเงี่ยนเขาทำไงกัน”ส่วนมาก ถ้าไม่เมคบายแฮนด์ ก็ต้องไปเมคกับคนอื่น... ซึ่งภาวนาขออย่าให้มันอย่ามาเมคกับกูเลย
“นั่งสมาธิ”ผมยังคงหน้ากวนตีนเพื่อสลายอารมณ์ของมันขั้นต้น
“แต่กูไม่ชอบนั่งสมาธิ”หน้าไอ้เฮียปั้นที่โน้มลงมาเรื่อยๆ
ปลายจมูกสวยของไอ้เฮียอยู่ติดกับปลายจมูกของผม ไอร้อนจากลมหายใจของอีกฝ่าย ที่ลดลงบนริมฝีปาก ทำให้ผมเริ่มรู้สึกหวั่นใจ... ไอ้เหตุการณ์ชวนสยิวนี่มันอะไรกันฟะ
จมูกมึงจะแนบชิดสนิทสนมกับจมูกกูเกินไปไหมไอ้เฮีย...
ผมผลักไอ้เฮียออกห่าง “ขนลุกว่ะเฮีย... ไปได้แล้วปะ จะอาบน้ำ”ผมออกแรงดันหลังไอ้รุ่นพี่ที่ตัวหนาอย่างกับควายออกจากห้องน้ำ
“ขอไรอย่างดิ”มันหันหน้ามามองผม... ห้ามขอซิงกูนะ เพราะกูไม่มี
“อะ...”ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดจบว่า’อะไร’ไอ้รุ่นพี่ห่านี่ก็ยืนปากมันมาแนบชิดสนิทสนม... แค่จมูกไม่พอใช่ไหมห่าราก
ดูมันสิครับ ได้คืบจะเอาศอก อยากสนิทสนมกับผมเสียเต็มประดา ตอนแรกจมูก แล้วก็มาปาก ดูเอาเถอะตอนนี้ ไปยันลิ้นแล้วครับ... ว่าแต่อวัยวะมึงจะสนิทสนมกับอวัยวะกูเกินไปแล้วววว
ผมพยายามดันตัวไอ้เฮียออก แต่นั่นล่ะครับ ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ยิ่งผมขัดขืนเท่าไหร่ ไอ้เฮียมึงก็ยิ่งกอดรัดผมแน่นขึ้น...กูจะรอดไหมเนี่ย
“ฮึๆๆๆ”ไอ้เฮียถอนปากออกไปแล้ว แต่ก็ไม่วายส่งเสียงหัวเราะชวนเสียจริตมาให้ผม
“เล่นเหี้ยไรวะ”ผมตะคอกใส่มันลั่น
“กูขอแล้ว”แต่กูยังไม่ได้อนุญาตโว้ยยยยย
“ไอ้เฮียยยยยยยย”ผมตะโกนลั่นด้วยความสติแตก ผลักไอ้บ้าที่ยังยิ้มยียวนกวนพระบาทออกไป แล้วตามด้วยปิดประตูกระแทกตามมันไปอีกที... แต่เดี๋ยวก่อน ทำไมกูรู้สึกร้อนกว่าเมื่อกี้อีกวะ
ผมล้วงโทรศัพท์เครื่องสีดำออกมาจากกระเป๋ากางเกง กดไล่หาเบอร์ปู่รหัส แล้วโทรออกทันที ผมรอนานพอสมควร ปลายสายถึงรับ
/”หวัดดีครับ”/ปลายสายพูดเสียงขึงขัง ซึ่งสาบานได้ว่านี่ไม่ใช่ไอ้ปู่ของผมแน่ๆ
“โก๊โฟมอยู่เปล่าครับ”ผมกรอกเสียงที่พยายามดัดให้หล่อที่สุดลงไป
/”ไม่... ซ้อมอยู่”/สงสัยจะหล่อไปหน่อย ไอ้ปลายสายนี่เลยส่งเสียงหงุดหงิดๆกลับมา... อิจฉาล่ะสิ ขนาดเสียงกูยังหล่อกว่า
“ช่วยเรียกโก๊ให้ผมหน่อยได้ไหมครับ ผมมีธุระด่วน”ผมยังคงเก๊กเสียงหล่อลงไป
/”ไม่เรียก... แค่นี้นะ”/สัตว์ ช่วยกูหน่อยก็ไม่ได้... กูวิกฤติแล้วนะโว้ยยยย
“มึงเป็นใครวะ ให้กูคุยกับโก๊โฟมเดี๋ยวนี้เลยมึง”ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วว่ะครับ
/”กูเป็นผัวมัน แล้วกูก็ไม่อยากให้มึงคุยกับเมียกู จบไหม”/ไม่จบเว้ยยยย
“เฮ้ยพี่ ผมบลู หลานรหัสโก๊โฟมไง... ที่โทรมานี่ก็เรื่องงานที่โก๊ให้ไปทำอ่ะ นี่ถ้าพี่ไม่ให้ผมคุย โก๊โมโหขึ้นมา ผมไม่รู้ด้วยนะ”ปลายสายเงียบไปหลังจาดเจอผมยื่นคำขู่
/”งั้นรอแปป”/ผมยกยิ้มให้ชัยชนะเหนือไอ้พี่รูปหล่อกับตัวเอง
/”ว่าไงไอ้หลาน”/กูแย่แล้วครับไอ้ปู่
“โก๊ ตอนนี้ไอ้เฮียมันอยู่ห้องบลูแล้วอ่ะ เอาไงดี”ผมกระซิบเสียงแผ่ว เพื่อไม่ให้คนที่อยู่อีกฟากประตูแอบฟังได้
/”กูยังคิดไม่ออกว่ะ...”/อ้าว ยังไงแล้วเนี่ยกู... /”มึงรู้ปะ แผนแรกที่กูบอกไป จริงๆแล้ว มันคือแผนเดียวที่เรามี”/ทั้งที่แผนยังคิดไม่ออก แต่มึงก็สั่งใครกูทำแล้วเนี่ยนะ... กูจะไปรอดไหมเนี่ย
“แล้วโก๊จะให้ผมทำไงต่อล่ะ ไอ้เฮียปั้นก็เป็นเหี้ยไรไม่รู้ แลเสี้ยนๆ เมื่อกี้มันก็จูบผม น่าขนลุกฉิบหายอ่ะ”ผมเล่าไปพลางลูบแขนไปด้วยความสยอง... เพราะมึงตัวเดียว เหี้ยพี่ปั้น
/”เออ... เดี๋ยวกูโทรให้มันกลับมาซ้อมละกัน”/พูดจบโก๊โฟมก็วางสาย
ผมเอาหูแนบกับประตูด้วยความใคร่รู้(เสือกนั่นเอง) เสียงไอ้เฮียคุยโทรศัพท์ทำให้ผมรู้ว่าอีกไม่นานมันคงต้องกลับไป ถึงน้ำเสียงมันจะส่อแววไม่พอใจเท่าไหร่ก็เหอะ... ยังไงมึงก็ช่วยกลับไปก่อนเถอะ กูขอร้อง
ปัง!
เสียงถีบประตูห้องน้ำ(ที่ผมเอาหูแนบอยู่)แทบทำให้ผมหูแก้วหูผมแตกกระจาย เนื่องจากทั้งเสียงและแรงกระแทงที่ซัดมาจากอีกฟากนั้น คงจะซัดมาซะเต็มตีน... หูเกือบแตกแน่ะไอ้เฮียยยยย
“กูต้องกลับไปซ้อม... อาบน้ำเสร็จแดกข้าวแดกยาแล้วก็นอนล่ะมึง ”ถึงเสียงจะฟังยียวนชวนกวนส้นตีนไปสักนิด แต่ผมก็พอจับกระแสได้ว่า... มันน่ะเป็นห่วงผม
“ครับเฮีย”ผมตอบพลางอมยิ้ม... ยิ้มเหี้ยไรครับตัวกู
“แล้วถ้ากูรู้ว่ามึงไม่ได้ทำตามที่กูบอกนะ...”ผมเอียงหูเข้าใกล้ประตู เพื่อลุ้นว่ามันจะทำอะไรผม “กูจะกลับมาจระเข้ฟาดหางมึง”แสสส กูว่ามึงจะห่วงกูแบบผิดวิสัยมนุษย์ไปแล้ว “มีไรก็โทรหากู”
เสียงเปิดประตู ก่อนจะตามมาด้วยเสียงปิดเบาๆ เสียงฝีเท้าค่อยๆเลือนหายไป ผมโล่งใจไปได้อีกเปราะ ไอ้เฮียมันบอกว่ามันเงี่ยน ซึ่งผมเป็นผู้ชาย ผมก็เข้าใจดีครับ ว่าเวลาผู้ชายอย่างเราๆเกิดเหตุดอยตุงขึ้นมา ถ้าไม่ได้ระบายออก มันจะปวดตุบๆที่ดอย(ปิกาจู้ยู้ฮู้) แต่ไม่ต้องห่วงครับ ถ้าเราข่มจิตข่มใจ ไม่นานมันก็สงบเอง(ว่าแต่มีใครอยากรู้กับกูไหมฟะ)
พออาบน้ำเสร็จ ไอ้อาการร้อนวาบๆนั้นก็หมดไป แต่อาการโมโห ที่มีต่อโก๊โฟมแอนด์เดอะแกงค์นั้นยังไม่หมดไปตามสายน้ำ...หลอกกูเหี้ยๆ
ผมเปิดโน๊ตบุ๊ค พิมพ์แม่งลงไปโต่งๆในปู่เกิลเลยว่า’วิธีอ่อยผู้ชาย’อ่านไปอ่านมาหลายเวป ชักจะไม่เวิค เพราะผลสุดท้าย แม่งไม่วายลงเตียงกันหมด จนไปสะดุดกับบทความของแม็กซิม 15วิธีอย่าทำ เดี๋ยวเธอจะเผลอหลงรักคุณ... อ่านๆดูแล้ว ผมว่าไม่เปลืองตัว แถมทำให้มันเข้าใจไปเองแบบเนียนๆด้วย
ผมยกยิ้ม... คราวนี้ล่ะไอ้เฮีย มึงเสร็จกูแหงมแซะ
------------------------ KICK 04 : ความรักเอย เจ้าลอยลมมาหรือไร...มาทางไหววะ จะตบแม่งให้ดิ้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2428760#msg2428760)
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
เป็นกำลังใจให้น้องบลูสู้ต่อไปด้วยนะเคอะ...เพื่อดาวดวงนั้นนน
ตอนสามล่ะเร็วป่ะล๊า :hao6:
-
จะกลับมาอ่านแน่นอน ขอแปะโป้งไว้ก่อนนะ :katai2-1:
-
แนะนำวิธียั่วแล้วจับปั้นปล้ำเลยบลูคึคึ
-
อิบูลทุ่มเทมากบวกกับมารยาร้อยเล่มเกวียน 5555555 o13 o13
-
หลังปั้นซ้อมเสร็จ นี่ บลูซวยแน่ :hao6:
-
มาแล้วๆ อ่านจากเด็กดีไม่ได้ก็มาอ่านที่นี่แทนเย้ๆ :mc4: จุดพลุฉลอง
-
น้องบูลเปลี๊ยนไป จากเบ๊น่าใสคนซื่อ กำลังจะปฏิบัติการอ่อยให้รักแล้วหักอกไอ้เฮียซะงั้น
งานนี้ใครจะเสร็จใคร รอติดตามจ้า น้องบูลยิ่งร้ายยิ่งน่ารัก ชอบมากเลย
:laugh5: ไอ้เฮียเสร็จแน่ ละมั่ง? :bye2:
-
ที่อากู๋แนะนำล้วนชวนเสียตัวทั้งน้านนนน
หนูจะไหวมั้ยอ่าบลู
เฮียยยยยยย (เสียงสูง) พี่ปั้นเล่นจูจู๊บคาชักโครก
ได้อารมณ์โรแมนซ์สมเป็นตีนโหดมาก 555
เป็ดไปลอยน้ำเล่นก่อน บวกรอ 24 ชั่วโมง
พรุ่งนี้มาส่องใหม่ อุอุ :hao7:
-
บลูท่าทางนายจะไม่รอดแน่ เป็นของเฮียปั้นซะเถอะ
ตอนที่ 3 มาเเล้ว ตอนที่ 4 ก็กำลังจะมาใช่ไหมม
//โดนตบ
-
บลูยังจะทำตามแผนอยู่อีกนะ
ไม่วายโดนเล่นแน่ :laugh:
-
ถอดเสื้อโชว์เฮียก็จบแล้วววว อิอิ
-
อ่อยเฮียปั้น หรือจะอ่อนตีนเฮียปั้นอ่ะบลู
ขอให้โดนกดไวๆ บลูจะได้ขย่มเอ๊ยข่มเหงปั้นบ้าง อิอิ
-
โฟมก็จะให้บลูทำอะไรก็ไม่คิดแผนให้เสร็จสรรพนะ
-
ตามอ่านเน้อ
ไม่เคยอ่านในเด็กดีมาก่อน
-------------------------
สายรหัสบลูดูจะเฮฮาดีเนาะ ว่าแต่พี่ปั้นมารู้ทีหลัง บลูจะไม่ลำบากเหรอ
-
คุณเขียดไม่ปลดแบนที่เด็กดีเหรอคะ เสียดายอ่ะหลายตอนแล้วอยากอ่านต่ออ่ะ กระซิกๆๆๆ :hao5:
-
อ่อยเฮียดีๆน่ะนังนู่
:hao7: :hao7:
-
โธ่...........ไอ้เราก็นึกว่าเขาจะ..............กัน
ที่ไหนได้โดยโฟมกันออกไปซะงั้น :เฮ้อ:
ยังไงก็ตามขอให้วิธีที่บลูหาเจอทำให้บลูได้ สามี :hao6:
-
มาแล้วจ้า ตอนสี่ :hao6:
------------------------------
KICK 4 l ความรักเอย เจ้าลอยลมมาหรือไร... มาทางไหนวะ กูจะตบแม่งให้ดิ้น
วันนี้ว่าง กระผมสุดหล่อฟ้าประทานนามน้องบลู ดีกรีขวัญใจสาวอักษร(ใครหลอกมึงมา)ครึ้มอกครึ้มใจอยากจะมาเหล่าถึงสตรีที่ผมเสียหนุ่มครั้งแรกให้กับเธอ... มันชื่อหลินครับ ซึ่งก็คือแฟนเก่าผมเอง ผมไม่เคยปิดบังเรื่องราวระหว่างผมกับหลิน แถบอยากประจารทุกครั้งที่มีโอกาส(กูแอบเลว) ผมกับเธอเป็นแฟนกันช่วงม.4 เราคบกันแอบๆเพราะเธอบอกว่า กลัวคนอื่นรู้ เธอเขิน ผมก็เลย เออๆ แอบก็แอบวะ เธอขอมีอะไรกับผมทั้งที่เพิ่งคบกันไปอาทิตย์เดียว ผมก็ เรายังเป็นหนุ่มไร้ประสบการณ์อ่า ซึ่งเธอก็บอกว่า ไม่เป็นไร เราก็ไม่เคย เรามาลองผิดลองถูกด้วยกันเถอะ
ซึ่งผมก็โง่เชื่อว่าเธอไม่เคย(ไม่เคยแต่ชวนกูก่อนเลยนะอีห่า) หลังจากผมเสียพรหมจรรย์ชายให้แก่เธอแล้ว(ซึ่งเป็นวันศุกร์) วันจันทร์ผมโผล่มาโรงเรียนอย่างปกติ จนกลับบ้าน ผมเห็นอีหลิน(ขอกูเรียกจิกหน่อยเหอะ)มันนั่งซ้อนท้ายเด็กเทคนิคแบบแนบแน่นแนบเนื้อแนบนม
ผมคว้าโทรศัพท์โทรหามันทันที มันรับ ผมถามมันว่าไอ้เด็กเทคนิคนั่นใคร มันบอกแฟนใหม่(แล้วกูคือใคร) มันบอกว่าที่มายุ่งกับผมก็เพราะมันอยากลองกับผู้ชายซิงบ้าง(กูเลือดออกด้วยอีห่า) ซึ่งผมก็เป็นไปอย่างที่มันคลาด ผมคิดเสมอว่าเป็นผู้ชาย ไม่ควรทำร้ายผู้หญิง แต่เมื่อเห็นอีนี่ทำเสียแหลมดัดจริต(เชื่อว่าแม่งต้องลอยหน้าลอยตาด้วย)แล้ว ผมก็คิดว่า... ถ้าได้ถีบมันสักที ก็คงดีเหมือนกัน
ป้าบ!!!!
เสียงฝ่ามือกระทบกบาล ทำให้หัวผมสั่นคลอนเล็กน้อย
“นั่งเหม่อเหี้ยไรวะ”ไอ้เอมกลั้วหัวเราะก่อนจะนั่งลงข้างๆผม “ตกลงเป็นไง เมื่อคืนพี่ปั้นกับมึงได้เอากันปะ”ผมซัดกบาลมันไปที โทษฐานพูดจาล่อแหลม จนผู้คนแถบนั้นแถบหันมามองผมเป็นตาเดียว
“เอาเหี้ยอะไรล่ะ พอส่งกูแล้ว มันก็กลับไปซ้อม”เหี้ยเอมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะทำหน้าตาผิดหวังในตัวผม... สาดดด กูทำได้ขนาดนี้ก็เก่งโคตรๆแล้วแม่ง!!!
“ม่ายล่ายลั่งจายยย”มึงคิดว่ามึงเป็นคุณนายที่3เรื่องมงกุฎดอกส้มรึไงห๊ะ (ไม่อยากจะบอก ที่บ้านติดกันงอมเลย) “แต่ก็นั่นแหละ ให้เอากับมึง ให้กูไปคว้านรูลูกแตงโมยังโอเคกว่า”วิตาถารไปแล้วไอ้สัตว์ นิยายเรื่องนี้เยาวชนเข้ามาเยอะนะเว้ยยย
“กูลองแล้ว มะละกอมันส์กว่า”เสียงทุ้มดังขึ้น พร้อมรอยยิ้มวิปลาสจากไอ้เพื่อนตัวดีอีกตัว ที่เพิ่งมาสนิทกันตอนเข้ามหาลัย
“จริงอ่ะไอ้เฟา มันจะไม่เละติดจวยกูหรอ แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยววันนี้กูกลับไปลอง”ผมลูปแขนตัวเองด้วยความสยอง “โอ้ มะละกอเมียรัก”แล้วสัตว์นี่ก็ทำหน้าเสียวซ่านอย่างสุดแสน (สัตว์เอม ถ้ามึงทำจริง กูเลิกคบ)
“แล้วเป็นไง เรื่องพี่ปั้น”นี่พวกมึงจะคุยกะกูเรื่องอื่นบ้างไม่ได้เลยใช่ไหม
“รอไอ้ปินมาถามอีกคนก่อน... กูจะได้เล่าทีเดียว”ไอ้เฟาตบหัวผมจนกะโหลกแทบแยก ด้วยโทษฐาน กวนส้นตีน... ไอ้ห่า เพิ่งรู้จักกันได้เดือนกว่า รุนแรงยังกะรู้จักกูมา10ปี
พวกผม3คนนั่งง่อยรอไอ้ปินอยู่บริเวณลานลั่นทม ที่ขั้นระหว่างคณะวิศวะกับสถาปัตย์ แต่ไม่ต้องห่วงครับ พวกวิศวะมันไม่กล้ามายึดลานลั่นทมของคณะพวกผมหรอก เพราะว่าถ้ามันมายึดเมื่อไหร่ พวกผมก็จะไปยึดตึกเรียนรวมพวกมันเป็นที่สิงแทน… แต่ถ้าพวกผมไม่ตายไปก่อนนะ ก็คงยึดได้(จำนวนคนมันใกล้กันโคตรๆ6:1กันเลยทีเดียว)
“พี่กูแม่ง!”ผมหันไปตามเสียง... ไอ้เหี้ยปินนั่นเองครับ “แทนที่จะมาส่งกูก่อน สัตว์เอ๊ย”ไอ้ปินมันบ่นหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วก็แทรกตัวลงข้างๆผม
“ใจเย็นๆว่ะ”ผมตบบ่ามัน “แล้วเกิดไรขึ้นวะ”
“มันไปรับเด็กมันก่อน... แล้วกูจะมาเองก็ไม่ได้ ไม่มีรถ... กูไม่ชอบรอนะเว้ย”มันเป็นนิสัยอย่างหนึ่งของไอ้ปินที่แก้ไม่หายสักที นั่นคือการรอใครไม่ได้ แล้วถ้ายิ่งถูกปล่อยให้รอนานๆมันจะหงุดหงิด
“เอาน่าๆ มาฟังเรื่องภารกิจพิชิตใจหนุ่มวิศวะของไอ้บลูดีกว่า”ไอ้เอมมันเปลี่ยนประเด็น
“เออนั่นดิ เป็นไงบ้างวะ”อ้าววว เหี้ยนี่ก็เปลี่ยนอารมณ์เร็วเกิน
“ก็... ไปส่งกูที่หอ...แล้วก็”แต่ยังยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อก็มีเสียงหนึ่งดังขัดเสียก่อน
“ไอ้ปิน มึงลืมกระเป๋าตังค์ไว้ในรถ”น่าจะเป็นพี่ไอ้ปินมั้งครับ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาเป็นเดือนๆ ผมยังไม่รู้จักพี่มันเลย ขอดูหน้าหน่อยเถอะ
ผมหันไปมองคนที่เดินเข้ามาในลานลั่นทม คุ้นๆเว้ย ตัวสูงๆหน้าหล่อๆตาสวยๆจมูกโด่งๆ หน้าคล้ายเหี้ยปินหน่อยๆ พี่ไอ้ปินที่มีกระเป๋าตังค์หนังสีดำอยู่ในมือ เดินเข้าใกล้โต๊ะม้าหินที่ผมนั่งเรื่อยๆ... ชัดเลย ชัดเลย
“เออ ขอบใจมากไอ้ปั้น”ทันทีที่ไอ้ปินพูดจบ ผมก็ช็อคตาค้าง ส่วนไอ้เฟากับไอ้เอมนี่ดิครับ หัวเราะกันสนุกสนานเชียว... สนุกมากใช่ไหมไอ้เพื่อนเหี้ย
“เออ... มึงเป็นเพื่อนกับน้องกูหรอ”ไอ้เฮียมันถามผมครับ
“อา ครับ”แต่จะเลิกเป็นวันนี้แล้วล่ะครับ
“แล้วขาหายแล้วหรอ”ผมพยักหน้าแล้วส่งยิ้มแห้งๆไปให้
“ปั้นค่ะ ปั้นรอหลินด้วยสิ”ไอ้เฮียหันกลับไปมองด้านหลัง ซึ่งพวกผมก็ชะเง้อดูเช่นกัน... โอ้วแม่ง ขาสวยมาก “เดินไม่รอเลย... อ้าวว บลู ”ผมงงครับ เธอรู้จักผมด้วยหรอ
ผู้หญิงคนนี้จัดมาสวยมาก แต่แต่งหน้าแต่งตาจัดจ้านเกิน ผมไม่ชอบ แล้วยังเสื้อรัดๆกับประโปรงสั้นนั่นอีก แต่อันหลังนี้ผมชอบนะ ได้ดู... อาหารตาโคตรๆ
“บลูจำหลินไม่ได้หรอ ตอนม.4ไง...”หลินไหนวะ...ชีวิตผมรู้จักแค่หลินเดียว นั่นก็คืออีหลิน แล้วก็ไม่ได้สวยขนาดนี้ด้วย “นี่บลูจำแฟนเก่าตัวเองไม่ได้หรอ... หลินเสียใจนะ”เธอทำท่างอนๆ ซึ่งอีท่าทางงอนๆแบบนี้ มีคนเดียวเท่านั้นล่ะครับที่ทำแล้ว มันทำให้ผมรู้สึกอยากถีบได้... อีหลินนั่นเอง
ฝั่ด!!!...โลกจะกลมไปแล้ว!!!
“อ๋อ จำได้แล้ว...สวยขึ้นนะ(กัดฟันพูด)”ผมยิ้มหวานเท่าที่จะหวานได้ไปให้มัน
“แหม... บลูก็น่ารักขึ้นมากเลยล่ะ”เธอตีแขนผมเบาๆ แล้วก็กลับไปควงแขนไอ้เฮีย “นี่ถ้าหลินยังไม่มีแฟนนะ จีบบลูไปแล้ว”ถึงมึงมาจีบกู กูก็ไม่เอาหรอก
“ว่าไปนั่น”ผมยังคงส่งยิ้มหวานให้เธออยู่...โถ อีหลิน
“จริงๆนะ”
“แล้วๆๆๆๆๆๆๆ”ไอ้เอมรัวลิ้นอย่างมีเลสนัยน์
“ไปเถอะ”แล้วไอ้เฮียมันก็ลากแฟนมันไป... ไม่ต้องมาหึงหวงเลย กูไม่ชอบเมียมึงหรอก
ผมมองตามหลังคน2คนที่พากันเดินไปแล้ว คนหนึ่งหล่อคนหนึ่งสวย เหมาะสมกันโคตรๆ แต่โทษที กูไม่ชอบ มันเคยทิ้งผมได้เจ็บแสบ แต่ตอนนี้มันกลับมาเป็นแฟนกับคนที่ผมกำลังดำเนินแผนล้างแค้นอยู่ แต่ว่า ถ้าผมจีบไอ้เฮียติด ไอ้เฮียมันก็จะทิ้งอีหลินใช่ไหมครับ แล้วพอหลังจากมันทิ้งอีหลินแล้ว ผมก็ทิ้งมันอีกที....ยิงปืนนัดเดียวได้นก2ตัว
และแน่นอน ผมไม่ใช่อิชิตัน ที่จะได้แดกกีวีแล้วฟรีตะไคร้... ถ้ามึง(เฮียปั้น)อยากมีกู(รึเปล่า) ก็อย่าได้มีมัน(หลิน)... ว่าแต่มันอยากจะมีผมไหมครับ
ป้าบ!!
หัวผมคลอนไปตามแรงตบเล็กน้อย
“เหม่ออีกแล้วไอ้เหี้ยนี่”ไอ้เอมมันพูดก่อนจะยกดับเบิ้ลดริ้งขึ้นดื่ม
“มึงจะเลือกกีวี่หรือตะไคร้วะ”ผมถามไอ้เอมที่กำลังกระดกของเหลวในขวด
“ไม่เลือก กูจะแดกทั้งคู่”ผมกลืนน้ำลายอย่างฝืดๆ แล้วถ้าไอ้เฮียมันเลือกอย่าไอ้เอม นี่ผมจะทำไงดี... ผมไม่อยากเป็นน้อยใครนะเออ
แต่คนอย่างผมน่ะเตรียมการมาดี แผนแรกของผมคือ สร้างความร้าวฉาน ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์ข้อความกรอกๆแกรกๆ ผมมองตัวอักษรที่หน้าจอขึ้นว่า’เย็นนี้เจอกันนะ’อีกครั้ง แล้วก็กดส่ง... ผมจะส่งอย่างงี้แม่งทั้งวันแหละ ส่งสุมๆไว้ เผื่อวันไหนหลินมันมาเปิดอ่าน
ส่วนทางหลิน ผมก็ต้องคอยตอด คอยหยอด เผื่อที่ถ่านไฟเก่ามันจะคุ(แต่ถ่านระหว่างผมกับมันมอดเหลือแต่ขี้เถ้ามาหลายปีแล้ว...มันยังจะคุได้ไหมครับ)แต่เดี๋ยวก่อน ถ้าเขาเลิกกันจริงๆ ผมจะบาปไหม
“กูไม่ชอบผู้หญิงคนนี้เลย”ผมหันไปมองไอ้ปินที่กำลังทำหน้าเครียด “มันโทรหากู... มันอยากได้กูอีกคน ไม่รู้จักพอ”ไอ้เอมหัวเราะหึๆอย่างเข้าใจ ส่วนไอ้เฟาก็ได้แต่ทำหน้าตกใจ... มึงยังไม่รู้จักมันหรอกเฟา
“กูเข้าใจ... มึงไม่บอกพี่มึงล่ะ”ผมบอกมัน
“มันเชื่อแฟนมันอยู่แล้วล่ะ... กูขอโทษนะที่กูไม่ได้บอกว่าเป็นน้องไอ้ปั้น... แต่กูสนับสนุนแผนมึงนะเว้ย”ผมพยักหน้ารับแบบเอือมๆ... อย่ามาสนับสนุนกูเลย “อย่างน้อยให้มึงมาเป็นพี่สะใภ้ก็ยังดีกว่า”
ป้าบ!!!
ผมตบหัวมันทันควัน
“กูจะหักอกพี่มึงเว้ย... ไม่ใช่จะไปเป็นเมีย”ผมตะโกนใส่มัน ส่วนมันก็นั่งแสยะยิ้ม
“พี่กูหล่อนะ มึงจะห้ามใจไหวเร้อออออ”กูผู้ชายแท้ๆนะครับ ไม่มีจิตพิศวาสบุรุษเพศแต่อย่างใด
“ไหวเว้ยยยย”
“ฮึๆๆๆ แล้วกูจะคอยดู”ผมมองหน้ามันที่ยังคงแสยะยิ้ม ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอด้วยความลำบาก
“เฮ้ย! มันโทรหามึง แสดงว่ามึงมีเบอร์มันใช่ไหมหลินน่ะ”ไอ้ปินพยักหน้า
“กูมีพินเลยดีกว่า”ผมกับมันมองหน้ากันอย่างเจ้าเล่ห์ ส่วนไอ้เอมกับไอ้เฟาก็ยังคงงงๆว่าผมกับไอ้ปินเป็นอะไรกัน “มันส่งพินมาให้กู แต่กูใช้ไอโฟน”โห ไอ้รวย
“ เอามาๆ”ผมรับไอโฟนที่แม่งโคตรเปล่งประกายมาจากไอ้ปิน
ผมมองพินที่หน้าจอแล้วคลี่ยิ้มออกมา คราวนี้ล่ะฮึๆๆ... เขาว่าผู้หญิงมีมารยา100เล่มเกวียน แต่ผมอยากจะบอกว่า กูอ่ะมีมารยา+แผนการมากกว่า250เกวียนอีก(มากกว่าเห็นๆ)... หลิน มึงเคยจีบกูได้ แล้วทำไมกูจะจีบมึงบ้างไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ
หลายคนคงคิดว่าผมจะเอาอะไรไปสู้ไอ้เฮีย แค่ความหล่อของหนังหน้าก็สู้กันไม่ได้แล้ว... แต่คุณเคยได้ยินคำนี้ไหมครับ คารมเป็นต่อ รูปหล่อเป็นรอง
“จริงๆให้กูแยกผู้หญิงคนนั้นให้ก็ได้นะ”ไม่ได้ว่ะ ให้มึงทำ ไม่สะใจเท่ากูทำเอง
“แย่งแฟนพี่ เดี๋ยวคนจะมองมึงไม่ดี”เป็นไงครับ ห่วงเพื่อนสุดๆ... ทั้งที่จริงๆไม่ใช่เลย
“โห กูซึ้ง”ผมส่งยิ้มแหยงๆไปให้ไอ้ปินที่นั่งน้ำตาคลอ... พอเถอะ กูอายคน
ผมมีโทรศัพท์2เครื่องครับ มีโนเกียเก่ากึกไว้ใช้โทร กับบีบีสภาพกากๆที่ภายนอกยังดูดีอยู่ เอาไว้โชว์(ถึงกูไม่หล่อ แต่กูมีบีบีแล้วนะเว้ย) ผมใช้โนเกียส่งข้อความหาไอ้เฮีย ส่วนQ10ก็เก็บไว้ไว้คอยตอแหลบีบีกับหลิน
“นี่เชี่ยปิน มึงจะช่วยกูจริงๆปะวะ หักหลังกูนี่มีเคืองนะสาสส”ผมพูดพลางแอดพินอิหลินไปด้วย
“เออ ไม่หักหลังมึงหรอก เชี่ยปั้นน่าหมันไส้จะตายห่า กูเกลียดแม่งมานานละ”ขนาดน้องแท้ๆยังไม่เอาเลย กูละสงสารมึงจริงๆไอ้เฮีย
“งั้นมึงช่วยไรกูหน่อยดิ”ผมยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ไรวะ”
***
ผมว่าชีวิตการเรียนผมวุ่นวายแล้วนะ แต่การจีบคน2คนในเวลาเดียวกันนี่ ผมว่าวุ่นวายกว่า ไอ้เฮียไม่ส่งอะไรกลับมาเลย(ซึ่งขอบพระคุณมาก) แต่กลับกันอิหลินนี่คุยกับผมทั้งวัน มึงเคยคิดเรียนบ้างไหม... แล้วกูล่ะตั้งใจเรียนมั้งม้ายยย :m31:
ตอนเย็นผมเข้ามาซ้อม วันนี้พี่โค้ชกับอาจารย์อยู่กันครบ ผมก็ไอ้เฮียไม่ได้คุยกันสักคำ เพราะโค้ดกับอาจารย์เรียกมันไปฝึก เพราะเฮียปั้นมันต้องแข่งอีก2เดือน จนเลิกซ้อม ผมก็กลับพร้อมโก๊โฟมโก๊คิง ไม่มีการตอบกลับจากคนที่ผมส่งข้อความไปเลย... หรือว่าอีแผนนี้มันจะไม่ดี
ทั้งที่ตอนแรกผมรู้สึกดีนะ ที่มันไม่ส่งอะไรกลับมา รึนี่ผมจะรุกมันเกินงาม จนโดนเกลียดขี้หน้ารึเปล่านะ... อย่าบอกนะ ว่าแผนจะล่มเพราะผมแรด
ผมไขกุญแจเข้าห้อง ภายในห้องว่างเปล่า ไม่มีใคร(ถ้ามีก็คงโจรแหละ เพราะกูล็อคห้องแถมไม่มีรูมเมทด้วย) ผมอาบน้ำมาแล้ว ขี้เกียจอาบอีก เลยเปลี่ยนเสื้อผ้า ต้มมาม่า แล้วก็นั่งดูทีวี เล่นเกมส์ ตอบบีบี(มึงไม่นอนบ้างเรอะ) รึว่าจริงๆ มันจะจับได้ ว่าผมแอบตีท้ายครัวมันอยู่... แล้วนี่มันจะฆ่ากูไหมเนี่ย
ผมหยิบกระดาษรายงานที่ยับจนยุ่ยขึ้นมาคลี่ๆคลึงๆกับโต๊ะจนมันมีสภาพดีขึ้น ข้อมูลต่างๆที่ได้รับจากเหี้ยปินถือว่าเป็นประโยชน์ในระดับหนึ่ง กรุ๊ปโอ ชอบกินหวาน แต่น้ำตาลในเลือดสูงจนสี่ยงเบาหวานเลยโดนหมอควบคุมอยู่ กวนส้นตีน รักสัตว์ คลั่งรองเท้า ชอบหนังไซไฟแฟนตาซี เกลียดหนังดราม่า ไม่กินคะน้า ชอบกินแกงส้ม ผัดกระเพราไก่ไข่ดาวสุกๆ ไข่ตุ๋นนมสดใส่หมูสับกับหอมแดงเยอะๆ
อ่านดูคร่าวๆ เอาเป็นว่าเลี้ยงง่ายกว่าที่คิด ผมหยิบไวโอคู่ชีพขึ้นมาก่อนจะต่อไวฟายแล้วเปิดอากู๋ขึ้นมา’นิสัยผู้ชายกรุ๊ปโอ’ผมเซิร์ทไปแบบโต้งๆ สำรวจข้อมูลอีกครั้ง ‘หนุ่มกรุ๊ปโอ ถ้าชอบใครจะทำเป็นไม่สนใจ’หรือว่ามันจะชอบผมวะ เลยเล่นตัวไม่สนจงสนใจ แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก เหอะๆๆ อ่านไปอ่านมาชักเพลิน ดูนาฬิกาอีกที แม่งปาเข้าไปจะตี1ละ
ผมที่ชักจะเริ่มง่วงนอน พิมพ์ฝันดีไปให้หลิน... ฝันดีคืนนี้ แล้วมึงเตรียมเจอฝันร้ายในคืนต่อไปได้เลย
ครืดดด ครืดดด
ผมมองโนเกียที่คลาดว่าจะมีข้อความเข้า... ให้กูสมัครอะไรหนักหนาวะ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แต่ก็ถึงกับตกใจตาค้างอ้าปากหวอ อะ อะ ไอ้เฮียยยยย ผมรีบเปิดข้อความดู ก็ถึงกับยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ‘ฝันดีครับ’....
…ฝันดีเช่นกันครับ...
ผมพิมพ์ลงไปแล้วกดส่ง... คุณว่าคืนนี้ผมจะฝันดีไหมครับ
.
.
.
.
.
.
กูนอนไม่หลับเลยไอ้สาสสสสสส :m31:
---------------------------- KICK 05 : ดังมีสิ่งใดมาดลใจฉัน...แหม ดลซะกูชั่วเลย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2429646#msg2429646)
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลยค่า เลิฟนะแจ๊ะ :hao6:
ช่วงนี้ไม่ค่อยเข้าใจเพื่อนที่ม.เลยค่ะ ทำไมเขาต้องหาว่าดาวหื่น :o12: ดาวว่าดาวเป็นคนเรียบร้อยนะคะ :-[
( คนอ่าน: :beat: ตบอิดาวด้วยความหมันไส้)
ขอโกทูเบดแปบนะคะ เดี๋ยวมีตอนพิเศษ พิเศ๊ษ พิเศษ มากฝาก :hao6: (2ทุ่มเค๊ป่ะ)
ขอบคุณทุกคนนะคะ ที่ติดตามชีวิตบัดซบของอิบลูมัน :impress2:
-
เฮียปั้นไม่รู้เหรอว่าแฟนตัวเองอ่ะแรด
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
.....คนเขียนอายุ 40 อัพป่าวหว่า....อินโทรซะ แก่ๆๆๆๆๆ เข้าขั้นวัยทองแระ 555
-
BlueHoney : อิน้องบลูมันไม่ยอมล่มง่ายๆหรอกค่ะ(มันยังไม่ได้ปั๊วเลย แอร๊ยยย :-[ )
GOOD•DAMN : แปะไว้เหมือนกัน เค้าจะรอนะ :กอด1:
แมวเหมียว : มันจะดูไม่งามนะคะ น้องบลูเป็นเด็กเงียบร้อย ทำไม่ได้หรอก(หรอออ)ค่ะ :impress2:
fonny1987 : ระดับอิบลูคนด้วยเกวียนคงไม่พอ(ต้องสั่งรถพ่วงมาขน) :laugh: :กอด1:
Poes : ยังไม่ซวยค่ะ อิเฮียมันยังมีบ่วงผูกคออยู่ :กอด1:
teatimes : :mc4: :mc4: โดนแบนถาวรไปแล้วคร่า อ่านที่นี่แหละเนอะ
Lily teddy : จริงๆแล้วน้องบลูมันบ้าค่ะ ใครจะเสร็จใครอันนี้ต้องตามต่อไปคร่า :กอด1:
puppyluv : มาแล้วคร่า :-[ ไม่เสียหรอกค่ะ น้องบลูเป็นเด็กรักนวลสงวนตัวค่ะ(หรอ :ruready)
honeystar : :hao7: ตอนสี่มาเลี้ยว ตอน5ตอน6ไว้ก่อน ขอคุณเขียดเขียนรีพอร์ตก่อน
bun: ดวงคนมันจะเสียตัวน่ะค่ะ :laugh:
iamnan: เฮียมันไหวหวั่นกับหลังขาวๆ :hao6:
AGELA: รอหมวดบูมอยู่นะคะ :hao7: ...บ้าจริง พี่ชาย ขย่มข่มเหงอาร๊ายยย อิบลูมันเงียบร้อย มันทำไม่ได้หรอก :laugh:
maru: มันพูดไปด้วยความเมาค่ะ แต่หลานมันเสือกเอาจริง :laugh:
aloney: ในเด็กดีมันโดนซิวไปแล้วค่ะ(ร้าวราน) เดี๋ยวรอตัวพี่ตัวลุงน้องบลูโผล่มาก่อนค่ะ ยิ่งกว่านี้ :laugh:
capool: โดนถาวรแล้วค่ะ ส่งเมลล์ส่งไรไปแล้ว เขาไม่ตอบเลยค่ะ คงหมดหวังที่จะปลดแล้วค่ะ :o12: :กอด1:
sukaz: :hao7: :hao7: น้องบลูสู้ตายค่ะ
aoihimeko : ไม่นานเกินรอค่ะ อิบลูเสร็จแน่ เอ๊ย เฮียเสร็จแน่ :hao7:
iamnan: นั่นสิ ทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว มายุ่งกะน้องบลูทำไม :beat:อิเฮีย
mamaNUT : ร้ายกาจ :a5:(พลางจับเหนียงคอที่ย้อยมาถึงร่องอก) ถึงจะแก่แต่ก็สวยนะตัว :laugh:
-
จากที่ฟังอดีตของหลิน คือ โค-ตะ-ระ หมั่นไส้มากกก มาพรากซิงของหนูบลูไปได้ไง
หนับหนุนให้บลูแย่งพี่ปั้นมาเป็นสมบัติของตัวเองค่ะ
*อ่านในเล้าสนุกกว่าในเด็กดีเยอะคะ*
-
แย่งแฟนชาวบ้านคืองานของเราบลูสู้ๆ
พี่ปั้นรู้แต่แกล้งไม่รู้หรือโง่จนไม่ยอมรับรู้อะไรหลินแม่ม11รดเนอะ
-
อั้ยย่ะ =='' เฮียปั้นนน ไปคบกับยัยหลินปิงได้ไงงงงงงง
-
เกรียน&กวน ได้ใจโจ๋เลยเรื่องนี้ 555+
-
:hao7: wow มาเร็วมากค่ะ o13
รอดูแผนการต่อไปของน้องบลู
-
:hao6: :hao6: :hao6: อิบูลว่าไปแรดกว่าหลินเยอะ5555555มารยาเยอะกว่าหลินอีก
ปล. เค้าชอบอ่านในเล้ามากกว่าอีกเวบ อ่านมันส์กว่าเยอะเลย o13 o13
-
:hao7:
ทีแรกนึกว่าจะโหดกว่านี้ แต่บลูน่ารักจัง
-
เฮีย คร้าบ เฮีย
เฮียเล่นตัวจังว่ะ
:beat: :beat:
:beat: :beat:
-
เย้ยยยย โลกไม่เที่ยงจริงเด่ะ
เพราะโลกมันกลม 555
ปินเป็นน้องเฮียตีนระเบิดนี่เองเหรอ
สนุบสนุนให้พี่เป็นเกย์ นายใช้ได้เพื่อน
หลินคนสวย...แล่วๆๆๆๆๆ (ชิมิ เอม)
จัดการโซโล่เลยบูล เราต้องแรด อย่าได้ยั่นต่อสิ่งใด
แรดเท่านั้น อุอุ :hao7:
วิ่งมากระทู้นี้ให้ไว tคุณเขียด ไปแวะอะไรกระทู้โน้น
เค้าอยากอ่านต่อ
โดยเฉพาะตอนพิเศษน่ะ จัดมะ
บวกและเป็ดกระหน่ำแถมอิชิตัน 18 ขวด :katai4:
-
ด้วยความที่เห็นแก่อิชิตัน18ขวด :-[ จัดไปค่ะ
ตอนพิเศษที่ไม่ได้เกี่ยชะเรี่ยอะไรกับเนื้อเรื่องหลักเลย คลายเครียดๆ(เอ๊ะ รึจะเครียดกว่าเดิม) :katai1:
--------------------
สเป โฉมงามกับเจ้าชายหมวกกันน็อค
:laugh:
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในดินแดนอันไกลโพ้น ยังมีเจ้าชายอาศัยอยู่ในปราสาทอันโอ่อ่า ถึงแม้พระองค์จะมีทุกอย่างดังที่ปรารถนา แต่พระองค์ก็ทรงเอาแต่ใจ เห็นแก่ตัว และไม่มีความเมตตา แต่แล้วคืนหนึ่งในฤดูหนาว มีหญิงชรานามขวัญร้ายมาที่ปราสาท นางมอบเงินสดจำนวน15000บาทให้เจ้าชายเพื่อขอแรกกับที่พักหลบความหนาว แต่ด้วยหน้าตาที่หื่นกามของนาง ทำให้เจ้าชายคิดว่า ถ้าขืนให้นางพัก คงมีหวังจะต้องเสียตัวเป็นของแถมแน่ๆ
ดังนั้นเจ้าชายจึงไล่นางไป นางกล่าวเตือนเขาว่า อย่าตีคุณค่าจากความหื่นกามบนใบหน้ากว่าความหื่นกามจากภายในเอ๊ย! อย่าตีคุณค่าจากร่างกายภายนอกกว่าความงดงามจากภายในตางหากล่ะ ด้วยความโมโห หญิงชราจึงกลับร่างเป็นแม่มดในชุดอาภรณ์สีดำขลับสุดเซ็กซี่
เจ้าชายกล่าวขอโทษนางด้วยความหวาดกลัว แต่นางไม่ให้อภัย นางสาปเจ้าชายให้กลายร่างเป็นกบ แต่เพราะทางลิขสิทธิ์ได้ส่งจดหมายมาเตือนว่าได้ละเมิดลิขสิทธิ์เรื่องเจ้าชายกบ ทำให้นางนั่งวิตกกังวลกว่า2ชั่วโมง จนในที่สุดก็ได้ข้อสรุปว่าจะสาปเจ้าชายเป็นอย่างไร
นางมองหมวกกันน็อคแบบเต็มใบที่วางอยู่บนโซฟาอย่างเจ้าเล่ห์
“ข้าขอสาปเจ้า เจ้าชายปั้น ข้าขอให้หมวกกันน็อคใบนั้นอยู่ติดกับหัวเจ้าตลอดไป จะไม่มีผู้ใดได้เห็นใบหน้าอันงดงามหล่อเหลาประดุจเทพบุตรลงมาจุติของเจ้าอีก และเจ้าก็ไม่ต้องกังวลว่าจะกินยังไง เจ้าจะไม่มีวันหิวเช่นกัน แต่ตราบใดที่เจ้านั้นมีความรัก และคนคนนั้นก็รักเจ้าตอบ คำสาปหมวกกันน็อคของข้าก็จะหมดไป... แต่เจ้าต้องหาคนผู้นั้นให้เจอก่อนที่เงิน15000จะโดนปลวกแดกจนหมด มิเช่นนั้น เจ้าจะต้องใส่หมวกกันน็อคตลอดไป ฮ่าๆๆๆ”
ประโยคนั้นของแม่มดขวัญ แม้จะผ่านไปแล้วถึง2ปีกว่า แต่เจ้าชายก็ยังไม่เคยลืม เจ้าชายลองแทบทุกวิธีในการเอาหมวกกันน็อคออก แต่ด้วยหมวกกันน็อคนี้เป็นหมวกกันน็อควิเศษคุณภาพดี ทุบไม่แตก เผาไม่ไหม้ ขี่รถแหกโค้งสมองก็ยังไม่ไหล จึงทำให้มันยังคงติดอยู่กับหัวเจ้าชายตราบจนปัจจุบัน
จากที่ทรมานอยู่ในช่วงแรก เจ้าชายก็ทรงชินชาและหมดหวังในการเอาหมวกกันน็อคออกจากหัว ท่านเปลี่ยนจากการทำลายหมวกเป็นการอยู่ร่วมแทน ไม่ว่าท่านอยู่ที่ไหนก็ต้องมีหมวกกันน็อคอยู่ด้วย(ก็มันถอดไม่ได้นี่หว่า) แม้แต่ตอนท่านตีกระหรี่ ท่านก็ยังใส่หมวกทั้งบนและล่าง... ปลอดภัยไว้ก่อนครับ
เจ้าชายปั้นที่ทรงหมดหวัง นั่งตรอมใจมองดูเงิน15000บาทที่ถูกปลวกวิเศษซึ่งถูกไบกอนฉีด ทุบตีมันยังไงก็ยังไม่ยอมตาย แดกไปแล้วกว่าครึ่ง
แต่ในคืนอันเหน็บหนาวและสิ้นหวัง เจ้าชายได้พบกับมนุษย์คิงคองซึ่งหลงเข้ามาในปราสาท เจ้าชายได้ให้ความต้อนรับมนุษย์คิงคองเป็นอย่างดี เพราะด้วยความผิดพลาดตอนแม่มดขวัญทำให้พระองค์ติดอยู่กับหมวกกันน็อคแบบนี้ นี่ถ้าขืนเขาทำตัวแย่ๆกับเจ้ามนุษย์คิงคองนี่อีก ดีไม่ดีอาจโดนสาปให้ใส่กระจับนักมวยไปตลอดชีวิต ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้น... ชีวิตก็คงเหี้ยสุดๆ
“ด้วยความช่วยเหลือของท่านแท้ๆ จึงทำให้ข้านั้นได้มีชีวิตถึงตอนนี้...”มนุษย์คิงคองกล่าวอย่างซาบซึ้ง “ดังนั้นเพื่อตอบแทนความมีน้ำใจของท่าน ดังนั้นข้าจึงอยากมอบบุตรชายของข้าให้เป็นภริยาท่าน”เจ้าชายหมวกกันน็อคครุ่นคิดด้วยความวิตก
...ดูจากพ่อมันแล้ว ลูกมันก็คงสยองไม่ต่างกัน แล้วนี่ยิ่งเป็นลูกชายด้วย จะให้มาเป็นเมียข้านี่นะ จะบ้าบอกันไปใหญ่แล้ว แต่ถ้าขืนปฏิเสธไปไอ้คิงคองนี่โกรธขึ้นมา สาปข้าอีก ข้าก็ไม่ไหวเหมือนกัน...
“ข้าจะดูแลบุตรชายของท่านอย่างดี”เจ้าชายแสยะยิ้มแต่ก็ไม่มีใครเห็น (หมวกกันน็อคบังอยู่)... เอาไว้จับลูกมันมาแกล้งเล่นฆ่าเวลาดีกว่า
งานแต่งงานเกิดขึ้นที่ปราสาทของเจ้าชายในอีก2วันต่อมา แต่ด้วยคำสาปที่เจ้าบ่าวประสบอยู่ ทำให้พวกเว็ดดิ้งถึงกับเครียดกันไปเป็นแถบๆ จะให้แต่งแบบคริสต์แล้วมาเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวแล้วจูบ มันก็จะจูบกันยังไงในเมื่อมันติดหมวกกันน็อค ให้แต่งแบบไทย มันก็ต้องมีป้อนไข่ต้ม ก็ติดหมวกกันน็อคอีก ให้แต่งแบบจีน ก็ต้องดื่มชา
แต่ด้วยความฉลาดหลักแหลมของนายโฟมซึ่งเป็นเจ้าของบริษัท จึงทำให้งานนี้ออกมาในคอนเซป แว้นบอยสก๊อยเกิลล์ เจ้าบ่าวแต่งตัวเป็นนักแข่งรถมอเตอร์ไซด์ ส่วนเจ้าสาวก็แต่งตัวเป็นพริตตี้มอเตอร์โชว์ ส่วนแขกที่มาร่วมงานนั้นต้องใส่หมวกกันน็อคมาด้วย เพื่อให้เข้าคอนเซปงาน
ปั้น part
ผมนั่งมองกระจกอยู่ในห้องแต่งตัวด้วยความห่อเหี่ยวใจ ว่าที่เมียผมชื่อบลูครับ มาถึงตั้งแต่ตี5แล้ว ตอนนี้กำลังแต่งตัวอยู่ห้องข้างๆนี่เอง ผมไม่กล้าไปพบเขาหรอกครับ คำสาปผมมันอุบาทไป ผมกลายเป็นไอ้มนุษย์หมวกกันน็อคแบบนี้มาแล้ว2ปี
คุณรู้ไหมครับ สงกรานต์ปีที่แล้ว ผมเด่นแค่ไหนในข้าวสาร ผมใส่หมวกกันน็อคเล่นสงกรานต์ครับ ไม่มีใครปะแป้งผมได้สักคน ไม่สนุกเลย แล้วคุณรู้ไหมครับ ผมแข่งว่ายน้ำเมื่อ8เดือนก่อน ผมเกือบตาย เพราะว่าตอนกระโดดลงไปในน้ำ บุฟองน้ำในหมวกมันซึมน้ำครับ หัวผมทิ่มลงตลอดทางที่ว่าย เงยไม่ได้เลย
แล้วที่เด็ดสุดเมื่อ2เดือนที่แล้วเอง ผมแข่งคาราเต้ ไอ้ฝ่ายตรงข้ามมันเตะสูงโดนหัวผมครับ แต่คือผมใส่หมวกกันน็อคไง แล้วไอ้ควายนั่นก็โง่เตะกูซะแรง กระดูกขามันก็เลยร้าวไปเลย ซึ่งผมก็ชนะครับ เพราะว่าแต้มผมนำอยู่แล้ว แต่ที่ซวยคือ ผมต้องเสียค่ารักษาพยาบาลให้มันนี่สิ... กูเกี่ยวอะไร มึงเตะหมวกกันน็อคเอง ไอ้ควายยยย ย
ผมลุกขึ้นยืนดูตัวเองในกระจกอีกครั้ง นี่ผมไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันมา2ปีกว่าแล้วดิ แล้วนี่หน้ากูไม่สิวพรุนเลยหรอวะ แต่อย่าเพิ่งห่วงหน้า ฟันกูเนี่ยจะเหลือกี่ซี่
“นี่มึงอยู่กับกูมา2ปีแล้วดิ เบื่อกูบ้างไหม”ผมเคาะหมวกกันน็อคบนหัว2-3ที “เบื่อกูเหอะ กูนิสัยไม่ดีหรอก”เหมือนผมจะบ้า แม่งคุยกับหมวกกันน็อค
ตลอดเวลาผมตามหาความรักเพื่อถอนคำสาป 2ปีที่ผ่านไปมันทำให้ผมรู้ว่า ความรักมันไม่มีจริง ผมทำแทบทุกวิธีที่ผมคิดออก ใช้เซ็กซ์แรกรักก็แล้ว เอาของเข้าแลกก็แล้ว แต่ผมก็เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้น ผมก็ยังคงถอดหมวกบนหัวไม่ออกอยู่ดี
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องข้างๆ อย่างน้อยให้ผมชินกับสภาพว่าที่เมียผมก่อนเถอะ จะได้ไม่ต้องไปตกตะลึงช็อคค้างกลางงานให้ขายขี้หน้าคนเขา
“เจ้าชายปั้น”สาวใช้สองสามคนโค้งให้ผม ผมพยักเพยิดให้พวกเธอออกไป
ผมมองคนที่คลาดว่าน่าจะใส่วิก ผมเป็นลอนสีดำขลับยาวสลวยกับผิวขาวกระจ่างเนียนใส ที่ดูต่างจากพ่อเธอเหลือเกิน แต่เรายังไว้ใจไม่ได้หรอกครับ แม้ข้างหลังเธอจะดูสวยเย้ายวนใจขนาดไหน แต่ก็อย่าได้ลืมว่ามันเป็นผู้ชาย
นี่ถ้าหันหน้ามาแล้วหนวดเครารุงรังกูจะทำไงดี... แต่ไม่ทันที่ผมจะทำใจรับสภาพว่าที่เมียได้ ไอ้คนตรงหน้าในชุดพริตตี้สีแดงเงินสุดเซ็กซี่ก็หันมาเสียก่อน... โอ้วแม่เจ้า บอกผมทีว่านี่คือคน
…รักแรกพบมันเป็นแบบนี้ใช่ไหม ....
ใบหน้าขาวเนียนเกลี้ยงเกลา กับจมูกที่โด่งสวยเข้ากับรูปหน้า ตาที่ไม่โตนักแต่ก็น่าหลงใหลเมื่อถูกล้อมด้วยแพรขนตาหนา ปากบางสีชมพูระเรื่อฉีกยิ้มแสยะอย่างกวนส้นตีน ก่อนจะเดินเข้ามาเคาะหมวกกันน็อคผมเล่น... อ้าว ไอ้ห่านี่
“โชคดีเนอะที่เฮียใส่หมวกกันน็อคไว้ จะได้ไม่ค่อยเสี่ยง”เสี่ยงอะไรของมันวะ “เผื่อเวลาผมลองเอาปืนซ้อมยิงหัวเฮีย เฮียก็ไม่ตายใช่ปะ”มึงสวยกูเข้าใจ แต่ที่มึงกวนตีนกูเนี่ย กูก็ถีบมึงได้นะ
“สัตว์นี่”แล้วผมก็ตบกบาลมันไปที มันไม่ใช้ผู้หญิงจริงๆนี่ ลงไม้ลงมือได้
“ไรวะ กูเจ้าสาวนะเว้ยยย”มันคลำหัวป่อยๆ แล้วก็เริ่มโวยวาย
“เออ กูรู้แล้วว่ามึงเจ้าสาว”มันเบะปาก ทำปากขมุบขมิบเหมือนแอบด่าอะไรสักอย่าง... กวนส้นตีนจริงๆไอ้เหี้ยนี่
ป้าบ
ผมตบหัวมันอีกหนึ่งที จนมันงี้หันมามองค้อน... ผมมีโรคประจำตัวอยู่อย่างครับ ถ้าผมชอบใคร ผมก็จะแสดงออกโดยการแกล้ง จะให้ทำตัวหวานแหววสุภาพบุรุษน่ะ ทำไม่เป็นหรอก
“กูเจ็บนะเว้ย ไอ้ปีศาจหมวกกันน็อค”ปมด้อยกูมากสัตว์ ผมก็เลยตบหัวมันอีกที คราวนี้วิกเคลื่อนเลยครับ ฮ่าๆๆ สะใจ “กูสู้คนนะเว้ย”แล้วมันก็กระโดดเข้าใส่ผม
ไอ้บลูมันพยายามชกหน้าผมครับ แต่ก็ต้องชกหมวกไป จนตอนนี้มันได้แต่สะบัดมือรัวด้วยความเจ็บ... เวลาจะต่อยล่ะไม่คิด
“เจ็บว่ะแม่ง... ทำไงให้หมวกกันน็อคมันหลุดได้วะ”
“ก็ถ้ากูมีความรักแล้วคนคนนั้นก็รักกูตอบ”ผมอธิบายแล้วแสยะยิ้มภายใต้หมวกกันน็อค
“มึงบอกรักกูดิ”มันชี้หน้าผมทั้งที่มันยังค่อมบนตัวผมอยู่
“กูรักมึง”คิดอะไรเด็กๆมากครับ ของแบบนี้มันต้องมาจากความรู้สึกเว้ย
“เออ กูก็รักมึง”
กริ๊ก!!!
เอ๊ะ เหมือนสายที่ล็อคคางจะหลุด ผมคลำๆหมวกกันน็อคที่มักจะล็อคแน่นอยู่เช่นทุกวัน แต่ตอนนี้มันหลวมๆ ผมลองถอดมันออก และแน่นอนมันก็ออก... อ้าวว อีขวัญ มึงหลอกกู(ขวัญ:กูไปหลอกอะไรมึง)
ผมพลักไอ้คนที่ค่อมบนตัวผมออก ก่อนจะรีบวิ่งไปส่องกระจก... ฟันกูยังครบอยู่ไหมวะ โอ้ววว เหลือเชื่อ แม้แต่ขี้ฟันยังไม่มี กลิ่นก็ไม่มี หน้าก็ไม่สิว โอ้ววว สวรรค์ ผมยังหล่อเหมือนเดิม
พลั่ก!!!
ผมเซไปทางขวาเล็กน้อยตามแรงปะทะที่หน้า ผมลูปหน้าตัวเองอย่างงงๆ แต่ไอ้คนทำนี่กลับยกยิ้มอย่างภูมิใจ... กูลืมไป ว่ามึงอยากชกหน้ากู
“เย่ๆๆๆ ชกได้แล้ววู้ววว”แล้วมันก็โดดโลดเต้นอย่างดีใจ... จะว่าไป มันก็ดูน่ารักแบบ ไม่ปกติดี
“มีเรื่องจะบอก”ผมรวบตัวมันไว้ก่อนจะกระซิบลงไปข้างหูขาว “เริ่มทนรอให้ถึงตอนเข้าหอไม่ได้แล้วว่ะ”
ทันทีที่ผมพูดจบ ไอ้คนที่อยู่ในอ้อมแขนก็ดิ้นขลุกขลัก... สะดีดสะดิ้งแบบนี้แหละพี่ชอบ
ผมเหวี่ยงไอ้คนตัวผอมบางลงไปบนเตียง ผมประกลบปากแนบปากบางสีชมพูระเรื่อที่กำลังเพยอออก ไอ้คนข้างล่างยังคงดิ้นพล่าน แต่ผมไม่สนหรอกครับ เดี๋ยวสักพักก็เคลิ้มไปเอง
“ขอนะ”ผมส่งแววตาอ้อนวอนไปในคนข้างล่าง
“ไม่ให้โว้ยยยยย”มันตะโกนลั่น ก่อนจะพยามพลักผมออก... โทษที พอดีกูฐานมั่นคงแข็งแกร่งดุจหินผา ดิ้นให้ตายก็ไม่หลุดหรอกเว้ย กร๊ากกก(พระเอกชักเหมือนไอ้โรคจิต)
“อืม...”ผมขานรับ ก่อนจะขบเม้มใบที่ใบหู ไล่ลงมาที่ซอกคอ
“ก็บอกไม่ให้ไงวะ หูแตกหรอว๊าาาา”
กฏข้อที่1ของนายปั้น... ขัดขืน=สมยอม และ สมยอม=สมยอม
“พ่อมึงยกมึงให้กูแล้ว จะเสร็จกูตอนนี้หรือคืนนี้ก็มีค่าเท่ากันเว้ยยยย”ผมตะโกนใส่มัน มันงี้หน้าบึ้งเลยครับ
“งั้นจะทำอะไรก็เร็วดิแม่ง!”น่ารักอ่ะครับ ดูหน้าแดงๆมันดิ... เป็นเมียพี่ปั้นเถอะนะครับ เดี๋ยวจะเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี กร๊ากกกก
ผมค่อยๆเลื่อนมือรูดซิปชุดที่ดูวาบหวามเซ็กซี่เย้ายวนใจ ทันทีที่ผมถอดชุดออกได้ ทิชชูกับซิลิโคนที่หลุดมาเป็นกองเลย แต่ช่างเถอะ คิดจะมีเมียเป็นผู้ชายอย่าได้ไปหวังอะไรกับนม
ลิ้นชื้นหยอกเย้ากับยอดอกสีหวาน ก่อนจะค่อยๆขบเม้มเบาๆ คนตัวเล็กนอนเกร็งกัดริมฝีปากแน่น จนคนด้านบน ยังอดเป็นห่วงว่าปากสวยๆนั้นจะเป็นฮ้อเลือดรึเปล่า
ปั้นโน้มหน้าลงประกบปากบาง เขาใช้ลิ้นเบิกปากคนตัวเล็กให้คลายออก ลิ้นเปียกชื้นที่ซอกซอนเข้ามาพยายามตักตวงความหวานจากโพรงปาก ซ่า!!!!!!!!!!!!
.
.
.
.
อุ๊ย!!! สัญญาณโดนตัดครับ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
.
.
.
.
-------
“ฮัลโหล แม่บ้านหรอ... ยกเลิกงานแต่งนะ ไล่แขกกลับไปให้หมด... เหตุผลน่ะหรอ... บอกไปว่าเจ้าสาวลื่นล้มขาหักเป็นอัมพาตเดินไม่ไหว... อย่าเซ้าซี้น่า บอกไปว่าใกล้ตายแล้ว”แล้วไอ้เจ้าชายหมวกกันน็อคมันก็กระแทกหูโทรศัพท์
ไอ้เจ้าชายนี่มันก็หล่อหรอกครับ แต่แม่งบ้าพลังชิบหาย กะฆ่ากันให้ตายเลยใช่ไหม นี่ถ้ากระดูกสะโพกผมเคลื่อน ใครมันจะมารับผิดชอบวะ เล่นกระแทกเอากระแทกเอา เห็นใจกูบ้างไหม กระซิกๆ
ผมที่ต้องแกล้งหลับตาเพราะกลัวว่าถ้าขืนตื่น จะเจอมันใส่อีกยก ซึ่งถ้ามีอีกยก ก็ฆ่ากูเถอะ นี่กูก็แทบจะฟ้าเหลืองแล้วนะ... ผมสัมผัสได้ถึงนิ้วที่เกลี่ยผมออกจากใบหน้าให้ผม รวมถึงสัมผัสนุ่มที่ฝังแน่นลงบนริมผีปากกับหน้าผากอีก... เออ นี่ตกลงกูเป็นเมียมันแล้วจริงๆใช่ไหมวะ
ผมแง้มเปลือกตาขึ้นนิดนึง เพื่อจะได้รู้ว่ามันทำอะไร... มันนอนสูบบุหรี่อยู่ข้างๆผมครับ ดูมึงไม่สะทกสะท้านอะไรเลยนะ กูนี่สิ เกือบตาย
“ตื่นแล้วหรอ”มันพูดก่อนจะทิ้งก้นบุหรี่ลงในที่เขี่ยบุหรี่
“....”ผมไม่ตอบครับ กูไม่ตื่น กูไม่ตื่น(กำลังหลอกตัวเองอยู่)
“ตื่นแล้วก็ต่อเลยนะ...”ไม่ทันที่ผมจะคัดค้านอะไร ไอ้บ้าพลังที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสาระมีผมแล้ว มันก็ขึ้นค่อมตัวอีก
“ไม่เอานะเว้ยยยยยยย กูจะตายห่าแล้วแม่ง!!!!!”มันแสยะยิ้ม แต่ผมงี้แทบน้ำตาไหล... สาดดด มึงจะฆ่ากูให้ตายคาเตียงเลยใช่ไหมมมม
“เป็นเมียพี่ต้องอดทน”แล้วมันก็ก้มจูบผม... ไม่ทนโว้ยยยยยย
จบ!!
------------------
สนองตันหาคนเขียน ขี้เกียจเขียนเอ็นซี ตอนนี้ก็ปล่อยให้สัญญาณมันขาดไปก่อน กร๊ากกกกกกกกกกก... ให้เจ้อ่าน เจ้ถามว่า มึงปกติป่าวกริฟ= =... จริงๆการใส่หมวกกันน็อคว่ายน้ำนี่คือความใฝ่ฝันอันดับ6ของชีวิตคุณเขียดเลยนะ...
ทุกคอมเม้นคือกำลังใจ เลิฟนะจิบิ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะเขาได้เสัยตัวเป็นผัวเมียกันเสียที
เอายายหลินออกไป เอาน้องบลูคืนมา
น้องบลูต้องพิชิตพี่ปั้นให้ได้ในเร็ววัน ไม่งั้นชะนีคาบไปแดกแน่ๆ
-
ตอนนี้โครตฮา ฮาก็ไอ้ตรงคำสาปนี่แหละ ถ้าเผื่อเจ้าชายเอาไอ้โหม้งมาวางไว้แม่มดคงสาปให้เจ้าชายใส่ไอ้โหม้งใส่แล้วแลดูเหมือนโจรโรคจิตแน่ๆ
แล้วกฎนั่นอีก ขัดขืน=สมยอม และ สมยอม=สมยอม มันแลดูน่ากระโดดถีบยอดหน้าจริงๆ ไอ้พี่ปั้นโครตจะสมเหตุสมผลเลย แล้วที่สำคัญ...
...
ไอ้สัญญาณที่ขาดหายทำไมมันต้องมาหายตอนน้านนนนนนนนนน~
ชอบอ่า กวนดี เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่าาาา
-
ket_dd รายงานตัวจ้า
อ่านกี่ครั้งก็ไม่เบื่อเลย อ่านแล้วมีความสุขสุด ๆ :hao5:
-
:laugh: 555555555555555
อยากหัวเราะให้ฟันร่วง เพราะมันช่างฮามากเลยค่ะ
ยิ้มแก้มไม่หุบเลยตอนนี้ น่ารักเกิ๊นนนนน o13
บรรเจิดเริศล้ำจริงๆค่ะตอนนี้ ชอบอ่ะชอบๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
อยากกด + สักพันครั้ง
-
บลูไม่ค่อยเลยนะ
-
อ๊ากกกสนุกอ่า ตอนพิเศ๊ษพิเศษนี่ก็กวนดี ^^ >3
-
:m20: :m20:
กวนดี แต่ก้อน่ารัก
-
555 ท้องแข็งตายหน้าคอม
กวนค่อดๆ
เป็นเมียพี่ต้องมากกว่าอดทนอีกนะคุณเจ้าชาย
ตกลงคือหง่าววววววววววววว ที่ไม่ถอดล็อกคางชิมิ
โอยยยยยยย ขำกลิ้งอีกรอบ
ไว้คราวหลังจะปีนไปจับเสาสัญญาณ จะได้ไม่ซ่าอีก
:hao7:
เป็ดกระหน่ำ บวกจะตามมาอีกแป๊บ
ส่งไข่ลวกให้เจ้าชาย สมยอม=สมยอม 18 แพ็ค
มาไวงี้ :กอด1: ให้เดี้ยงไปเลยพ่อ
-
สัญญาณภาพจากที่ไหนเนี่ยจะไปเผาบริษัทซะ!!
รู้ถึงตอนหลักเลยอะบลูฟ้าเหลืองงงงงงแน่คึคึปั้นก็ยังคงความบ้าพลังเหมือนเดิม
-
มาต่อแล้วนะคะ :hao6:
-------------------------------------------------
KICK 5 l ดังเสียงเธอเรียกครวญเป็นสำนวนเศร้าใจ... พวกมึ งเศร้าแต่กูสะใจ
ผ่านมา2วันแล้วในการดำเนินแผนการสร้างความร้าวฉานให้แก่ชีวิตคู่ของไอ้เฮีย แผนการดำเนินไปค่อนข้างดี ผมกับหลินดูสนิทกันมากขึ้น มากกว่าตอนเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ และผมก็มั่นใจว่าตอนนี้เธอกำลังไว้ใจผม... มึงไว้ใจคนผิดแล้วอีหลิน ฮ่าๆๆๆๆ
หลินมันบอกผมแทบทุกอย่าง ว่ามันนี้จะไปไหน ไอ้เฮียมารับกี่โมง บลาๆๆๆ และแน่นอนว่าผมก็รู้ว่าวันนี้ไอ้เฮียจะพาแฟนใหม่มัน(แต่แฟนเก่ากู)ไปเที่ยวสวนรถไฟ... ซึ่งที่นี่คือเดทครั้งแรกและครั้งเดียวของผมกับหลิน
ตอนนี้วันเสาร์ตอนแปดโมงเช้า ผมกับโก๊โฟมหยุดอยู่ตรงทางเข้า หันมามองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะไปหาที่ซ่อนตัว เพื่อแอบซุ่มดูเป้าหมาย
“แน่ใจนะไอ้บลู ว่าที่นี่ วันนี้ ตอน8โมง”โก๊โฟมถามผมทั้งที่เรากำลังแอบกันอยู่หลังต้นไม้ในลานจอดรถ
“แน่ดิเฮีย หลินมันบอกผมเอง”ผมยืนยันเสียงหนักแน่น
“แล้วมึงก็เชื่องั้นดิ”เออ... แล้วกูก็เชื่อ
“เอาน่าโก๊... ไงคราวนี้มันก็ไม่หลอกผมหรอก”หรอ...ถึงผมจะยังไม่ค่อยมั่นใจว่าจะโดนมันหลอกอีกหรือเปล่า แต่เพื่อไม่ให้เป็นการบั่นทอนกำลังใจของผู้ร่วมปฏิบัติการ เราก็ไม่ควรพูดออกไป... ถึงแม้ในใจกูจะเสียวโดนหลอกอยู่ลึกๆก็เหอะ “ว่าแต่โก๊เหอะ แต่งมาซะขนาดนี้ มันจะเด่นไปเปล่าอ่ะ”ผมส่งเสียงกระแหนะกระแหนไปให้ไอ้โก๊ที่โพกอะไรมาเต็มตัวก็ไม่รู้
ผมขมวดคิ้วมองโก๊โฟมที่อยู่ในอาภรณ์สุดเด่น ซึ่งประกอบด้วยเสื้อยืด ที่สกรีนว่า เด็กถาปัตย์ มหาลัยXXXX อยู่กลางอก บวกด้วยกางเกงผ้าสั้นเหนือเข่าลายทางสีน้ำเงินสลับขาว กับรองเท้าผ้าใบสีฟ้าแสบตา ซึ่งหลายคนก็คิดว่ามันแปลกตรงไหน ซึ่งผมว่ามันก็ไม่แปลกหรอกนะ ถ้าพวกแม่งไม่ใส่แจ็กเก็ตหนัง ผ้าพันคอ แว่นตาดำ กับหมวกสานขอบลุ่ยมาด้วย... ร้อนบ้างไหมครับโก๊
8โมงครึ่ง ร้อนฉิบหายแต่ก็ยังต้องรอต่อไป...9โมง กูไม่ไหวแล้วจริงๆ ร้อนสุดๆ ร้อนเหี้ยๆ ทำไมยังไม่โผล่มากันอีกวะ... ปล่อยให้กูรอมาเป็นชั่วโมงใช่ได้ที่ไหน(แล้วใครเขาใช้ให้ให้มึงมารอล่ะวะ)
ผมควักบีบีลูกรักขึ้นมาก่อนจะพิมพ์ ‘วันนี้ไปเที่ยวสนุกไหม’ไปให้เป้าหมาย
ผมรอสักพัก เป้าหมาย(ที่หลอกกูได้ลงคอ)ก็ตอบกลับมา ‘สนุกจ้า... กำลังปั่นจักรยานกันอยู่เลย’สันดานมากอินี่ ยังหลอกกูอยู่ได้...ในขณะที่ผมกำลังด่ามันอยู่ในใจนั้น จู่ๆก็มีเสียงอะไรส่งเข้ามา
ผมเปิดดูรูปที่ถูกส่งมา มันเป็นรูปเป้าหมายหมายเลข1(ไอ้เฮีย)หันหลังปั่นจักรยาน โดยมีกับเป้าหมายหมายเลข2(อิหลิน)นั่งซ้อนหลังชนกัน... หวานไปแล้วห่า
‘นั่งรถเมล์มากันตั้งแต่6โมงแน่ะ’เอ๊ะ! 6โมง... แล้วนั่งรถเมล์... ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด(เสียงสมองอิบลูน็อค)...กูมายืนรอหาหอกอะไรต้องนาน ‘อยู่สวนผีเสื้อแล้วบลู... เดี๋ยวถ่ายรูปแล้วส่งไปให้ดูนะ... เราจำได้ว่าบลูชอบผีเสื้อ’ผมมองหน้าจอด้วยจิตใจที่อยากจะอธิบายได้
ผมโกรธเกลียดผู้หญิงคนนี้ เธอทิ้งผมได้เลวร้ายมาก เธอทำร้ายจิตผมไว้เยอะ แต่ช่วง3วันที่ผมได้กลับมาคุยกับเธอ มันทำให้ผมเหมือนจะลืมความโกรธแค้นในอดีตไป คุณว่าผมจะดูโง่ไปไหม ถ้าจะให้อภัยเธอ... ซึ่งผมว่าโง่ว่ะ ดังนั้นกูไม่ให้อภัย
ผมลากไอ้ปู่โฟมไปเช่าจักรยานมา1คัน(หมดไป50บาท)ปั่นเล่นกันไปในสวน โดยที่ผมกับโก๊โฟมก็ผลัดกันปั่นผลัดกันแชท เพื่อที่จะได้รู้ความเคลื่อนไหวของเป้าหมาย (จะได้หลบได้ทัน)
ทุกคนอาจสงสัยว่าผมกำลังทำส้นตีนอะไรอยู่ ขอบอกเลยนะครับ ว่าผมกำลังดำเนินแผนการ สร้างความร้าวฉานขั้นเทพอยู่... อ่านไปเรื่อยๆแล้วก็จะรู้ครับ ฮึๆๆๆ
บ่ายๆพวกผมก็ไปหาอะไรกิน ส่วนไอ้เฮียกับหลินเขาเตรียมข้าวกล่องคู่รักมาครับ ยัดห่ากันไปตั้งแต่เที่ยงแล้ว(หมันไส้) ผมออกปั่นจักรยานเที่ยวไปถ่ายรูปเล่นไปกับไอ้โก๊อีกทีตอนประมาณบ่าย2โมง แดดเปรี้ยงๆ... ร้อนฉิบหาย
เกือบ4โมง แดดเริ่มร่มลมเริ่มตก ผมถามหลินว่า ทำไรอยู่ เธอบอกกำลังพายเรือ และเมื่อรู้ดังนั้น ผมกะโก๊โฟมก็มุ่งหน้าไปที่สระกันเลยทันที ผมจอดจักรยานซุ่มดู คนสองคนที่กำลังพายเรือกันอยู่ไม่ไกลฝั่ง
ผมหยิบโนเกียรุ่นพระเจ้าเหากลีทาทัพขึ้นมา ก่อนกดพิมพ์ ยิกๆว่า’รถเฉี่ยว’แล้วส่งไปให้ไอ้เฮียกับโก๊โฟม แล้วปิดเครื่อง ผมยกยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะลอบมองปฏิกิริยาของคนที่ได้รับข้อความ
“ไอ้บลู มึงโดนรถเฉี่ยวตอนไหนวะ”คนข้างๆหันมาถามผม... กูแหล มึงเข้าใจกูไหมปู่
ผมไม่ตอบ แต่หันกลับไปสนใจเรือแคนนูสีฟ้าที่ถูกพายเข้าฝั่งอย่างถูกใจ ผมไม่รู้คนที่กำลังคุยกันหน้าเครียดนั้นกำลังพูดอะไรกัน แต่ดูเครียดพอควรครับ ไอ้เฮียสะบัดมือหลินออก ก่อนจะคว้าจักรยานแล้วปั่นออกไป โดนทิ้งสาวสวยที่ยืนหน้าเสียไปเบื้องหลัง... เหี้ยจริงไอ้เฮีย
เสียงบีบีดัง ทำให้ผมต้องหยุดความคิดทุกอย่างไว้ แล้วกลับไปดูที่หน้าจอการสนทนาระหว่างผมกับเป้าหมาย
‘รู้สึกแย่’ผมมองหน้าจอแล้วก็ได้แต่ยิ้ม... แต่กูรู้สึกดีว่ะ
‘อ้าว ไปเที่ยวกับแฟนไม่หนุกหรอครับ’ผมพิมพ์ตอบกลับไป
“โก๊โฟม เดี๋ยวโก๊กลับไปก่อนนะ แล้วโก๊ก็โทรหาเฮียด้วย ว่าผมโดนรถเฉี่ยว แล้วก็เนียนๆว่าตามหาผมอยู่ล่ะ”ผมบอกแผนการส่วนไอ้โก๊โฟม... คุณว่าผมจะไว้ใจไอ้ปู่มันได้ไหมครับ
“เออ... โชคดีไอ้หลาน”มันตบไหล่ผม แล้วก็คว้าจักรยานแล้วออกปั่นไป... แล้วกูก็ต้องเดินใช่ไหมตอนกลับ
‘ไม่รู้... รู้แค่ว่า รู้สึกแย่’ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองโรคจิตแล้วล่ะครับ เพราะทุกครั้งที่อีกคนบอกว่าแย่ มันกลับยิ่งตอกย้ำให้ผมรู้สึกดีอย่างประหลาด
‘ทะเลาะกันหรอ... ใจเย็นๆครับ... ผมว่าเฮียปั้นต้องมีเหตุผลล่ะ’ผมยิ้มกริ่มอย่างมีความสุขเต็มเปี่ยม... อยากหัวเราะโว้ยยย กร๊ากกกก(ไอ้บลูโรคจิตไปแล้ว)
‘บลู... เราอยากตาย’ก็ไปตายดิ... ทั้งที่อยากตอบไปแบบนั้น แต่เพื่อแผนล้างแค้น ที่เจ็บแสนเจ็บกว่าหลายเท่า ผมจึงต้องยั้งมือไว้
ผมเดินเข้าไปหาหญิงสาวตัวเล็กร่างบอบบางที่กำลังยืนหันหน้ามองผืนน้ำ(อยากถีบแม่งให้ตกน้ำ) ผมหยุดอยู่ข้างหลังเธอ ก่อนจะวางมือไว้บนไหล่ของเธอเบาๆ
“คิดแบบนั้นไม่ดีเลยนะคะ”ทั้งที่จริงอยากพูดว่า คิดแบบนั้นถูกแล้วล่ะครับ รีบๆตายไปซะอีหลิน...ว่าแต่พูดคะแล้วดูน่ารักน่าชังแบบที่เจ้บลูมมันบอกปะวะ
คือพี่สาวผมมันบอกว่าน่ะครับ พูดชายพูดคะแม่งน่ารัก= =
“บลู...”เธอหันมาทั้งน้ำตา ก่อนจะพุ่งเข้ากอดผม... คุณรู้ไหม ผมแพ้น้ำตาผู้หญิง “เราไม่มีค่าเลยใช่ไหม”ผมลูบผมผู้หญิงตรงหน้าผมแผ่วเบา ในอกผมโหวงๆ ทั้งที่ผมคิดว่าตัวเองรับมือได้ แต่เอาเข้าจริง ผมก็ยังไม่มีภูมิต้านทานน้ำตาผู้หญิงอยู่ดี
“แล้วทะเลาะอะไรกัน หลินเล่าได้ไหมคะ”ในอกผมโหวงๆ ทั้งที่ผมรู้อยู่แล้วว่าเขาสองคนน่าจะทะเลาะอะไรกัน แต่ผมก็ยังหน้าด้านถามออกไป
“ปั้นไม่เคยรักหลิน เขาบอกว่ารุ่นน้องรถเฉี่ยว แต่เราก็บอกว่าถึงปั้นรีบไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ แต่เขาก็ไม่ฟัง... เราว่าไม่ใช่แค่รุ่นน้องหรอกที่เขาไปหาน่ะ... บลู เราเจ็บ เขาทิ้งเราไปหาคนอื่น เขาไปหาใครอ่ะบลู ไปหาใคร...”จะบอกยังไงดีวะ คือไอ้คนที่มันไปหานี่ก็กูเองอ่ะ
“ใจเย็นๆนะหลิน... เฮียปั้นคงไปหารุ่นน้องจริงๆนั่นแหละ”ผมดึงตัวหลินที่กอดผมอยู่ออก ก่อนจะพาเดินไปหาที่นั่ง
ผมนั่งปลอบอดีตแฟนตัวเองอยู่นานกว่าเกือบชั่วโมง เธอก็กลับมายิ้มได้ ผมนั่งคุยกันสัพเพเหระ จนตอนนี้บรรยากาศรอบข้างดูจะเริ่มมืดลง
“แล้วบลูมาทำอะไรแถวนี้หรอ”ผมแสร้งทำเป็นยิ้มเขิน... แสร้งครับแสร้ง ผมแหลอีกแล้ว
“เออ... เรา...เออ อ๋อ มาเดินจตุจักรน่ะ”ผมพูดออกไป... คือไม่ได้เตรียมมาไงว่าจะต้องบอกว่าจะมาทำอะไร
“คนเดียวเนี่ยนะ”ผมแสร้งหัวเราะแหะๆแบบเขินๆ “เอาจริงๆดิ มาทำไม”
“บลูเป็นห่วงหลินน่ะ ก็เลยมาดู”เท่านั้นล่ะครับ หน้าคนฟังนี่แดงแปร๊ดเชียว...เหลือเชื่อหน้าอย่างมึงเขินเป็น “น่ากลัวอ่ะ เหมือนไอ้โรคจิตไงก็ไม่รู้”
“ไม่หรอก... ขอบคุณนะบลู”แล้วอีหลินมันก็ยื่นหน้ามาหอมแก้มผม... เอาแล้วไง ลวนลามกูเชียว
“เฮ้ย! หลิน แบบนี้ไม่ดีมั้ง”ผมทำท่าตกใจ... กูก็ตกใจจริงๆนั่นล่ะครับ
มันฉีกยิ้มหวาน ก่อนจะคว้ามือผมให้ลุกขึ้น “ไปเดินเล่นกันดีกว่า”
ผมกับหลินเดินจูงมือกันเดินไปตามทาง ช่วงเย็นคนส่วนมากนั้นมาออกกำลังกายซะส่วนใหญ่ พอทุ่มหนึ่ง ผมก็นั่งแท็กซี่ไปส่งหลินที่บ้าน โอ้วแม่เจ้าบ้านโคตรจะหลังใหญ่
“น่าแปลกนะ ตอนเป็นแฟนกัน บลูไปเคยมาส่งหลินที่บ้านเลยสักครั้ง แต่พอเลิกกันแล้วกลับมาส่ง... ส่วนแฟนหลินก็”แล้วคนตรงหน้าผมก็หลุบตาลง...จะให้มาส่งได้ไงฝั่ด เป็นแฟนได้กันยังไม่ทันถึงห้าวันมึงก็ถีบหัวส่งกูแล้ว
“ไม่เอาน่าหลิน เข้าบ้านนอนได้แล้วนะคะ”เป้าหมายหมายเลข2พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินหายเข้าบ้านไป
หลังจากทำหน้าที่คนดีศรีสังคมเสร็จ ผมก็กลับขึ้นมาบนรถแท็กซี่ ก่อนจะบอกให้พี่แท็กไปส่งที่หอ ตลอดทางผมคิดทบทวนเสมอ ว่ามันมีข้อผิดพลาดตรงไหนรึเปล่า และผมก็หาไม่เจอ การที่ผมไม่โทรไปลากไอ้เฮียมาจากหลินตั้งแต่แรกนั้นผมมีเหตุผล
การที่ปล่อยให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันนานๆนั้นก็เพื่อจะให้มันเข้าใจไม่ตรงกัน ในความคิดหลิน เธอจะคิดว่าไอ้เฮีย ไม่แคร์ ไม่เห็นความสำคัญ ส่วนในความคิดไอ้เฮีย มันก็จะคิดว่าทั้งวันยังไม่พออีกหรอ แล้วเมื่อสองคนนี้เริ่มไม่เข้าใจกัน มันก็ง่ายสำหรับผม ในการจะทำให้แตกกัน... แค่เคาะเบาๆก็ราวจะแยกออกเป็นเสี่ยงๆ
ผมจ่ายเงินให้พี่แท็กแล้วก็ก้าวลงจากรถ ผมเริ่มรู้สึกตัวเองเลวยังไงก็ไม่รู้ อยู่ดีไม่ว่าดีก็ไปหาเรื่องให้คนเลิกกันซะงั้น ถ้าหม่าหม้ารู้นี่ ผมโดนด่ายับ... คิดแล้วสยอง
ในขณะที่ผมเดินอยู่ จู่ๆก็มีไอ้เวรที่ไหนก็ไม่รู้ ขี่แมงกะไซต์ตัดหน้า ซึ่งผมที่เดินเหม่อๆอยู่ก็เสียหลักดิครับ... ไอ้เวรนี่ อย่าให้กูรู้นะว่ามึงเป็นใคร กูจะกระทืบแม่งให้จมตีน
ผมยันตัวลุกขึ้น ศอกกูถลอกเลยไอ้เวร... ผมเดินหิ้วแขนตัวเองเข้าไปในหอ แล้วไอ้เฮียมันจะไปหาผมถึงไหนครับเนี่ย แต่ช่างหัวมันเถอะ วันนี้ไม่มีปัญญาจะไปดำเนินแผนห่าเหวอะไรอีกแล้ว ขอนอนพักสงบๆสักวันเหอะ ผมเดินขึ้นบันไดอย่างเซ็งๆ
แล้วหน้าห้องกูมีใครมานอนว่ะนั่น ถ้าเมาแล้วไมไม่กลับห้องมันไปวะ พื้นที่หน้าห้องกูสงวนนะเว้ย... ผมเดินดุ่มๆอย่างหัวเสียซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าตัวผมแม่งหงุดหงิดอะไร...สงสัยจะเจ็บแผลมั้ง หงุดหงิดว่ะ
แต่ก็เหมือนผมจะลืมหายใจไปทันที เมื่อผมรู้ว่าไอ้คนที่มันนั่งกอดเข่าหลับพิงประตูห้องผมมันเป็นใคร
“เฮียปั้น...”
------------------------------------------ KICK 06 : เมื่อดวงใจมีรัก ดังกับนกโผบิน...มึงจะบินไปไหนก็ไป๊! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2430526#msg2430526)
อัพเร็วไปไหมอ่ะ กลัวเบื่อกันแง่ะ :katai5:
วันนี้ไปเรียนมาคะ หลังจากที่ไม่ได้ไปมา2วัน แบบว่าป่วย(แต่เห็นแม่งนั่งอัพนิยายทุกวัน)
คิดว่าเมทแลปคงพุ่งมาถามด้วยความห่วงใยแน่ๆเมื่อได้พบหน้า(ฝัน)
แต่อิฉันคิดผิดค่ะ มันแทบพุ่งมาจริงค่ะ แต่ลักษณะคล้ายจะพุ่งมาตบมากกว่า'รู้ไหมพวกกูต้องปั่นงานแทนมึง!!'
:beat: :beat:
โดนยับเลยวันนนี้ มันบอกต่อไปนี้ต่อให้จะตายมึงก็ต้องคลานมา :a5:
โหดเกินไปแล้ว :hao5:
(คนอ่าน:มึงจ้องการบอกอะไรแก่สังคม)
คือเขาอาจต้องเฝ้าแลปไงไม่ได้กลับบ้านไรงี้ อาจจะมีวันที่ไม่มานะคะ :mew1: จ้วบบบ
แต่จะพยายามมาอัพทุกวันนะคะ เลิฟนะจิบิ
--
aloney : แย่งปั๊วชาวบ้านคืองานของน้องบลู :laugh: ...สนุกค่ะ อีโมอย่างเยอะ :-[
แมวเหมียว : :impress2: เรื่องหลินเฮียรู้ไหมรู้อันนี้คนเขียก็ไม่รู้(อ้าวอินี่) แต่ที่รู้ๆอิเฮียเสร็จแน่ :laugh:
honeystar : ชะนีมันอ่อยค่ะ :katai5:
Chichi Yuki : นิยายอาจจะกวน+เกรียน แต่คนเขียนเรียบร้อยนะ :hao7:(ใครหลอกมึงมา)
rije : งี้แหละค่ะ คนเขียนคึก :katai4:
อายทำไม: ใครอายมากล่อม พี่ถึงกับนอนไม่หลับ :a5: เมื่อกี้เข้าไปส่อง ทำไมไม่อัพน้องคุณห๊ะ :beat:(ใช้อิโมให้คุ้ม)
fonny1987 : :กอด1: น้องบลูออกจากเรียบร้อย :laugh:(ตรงไหนฟะ)สงบเสงี่ยมเจียมตัว ลงในเล้าก็สนุกดีค่ะ ไม่ต้องมีจัดท๊อป10ให้ปวดใจ(เวลามันร่วง)
Loste : โหดกว่านี้อิบลูได้อยู่โรงบาลแน่ค่ะ :laugh:
Loste:ฟอร์มมันเยอะค่ะ :beat: :beat: (ช่วบตบมัน)
puppyluv : อะไรนะ โลกเป็นลูกอม (ไม่ต้องไปสนใจ อิเขียดรั่ว)...ทวงๆๆๆๆ นู่วณัช :impress2: ส่งไข่18ฟอง+นม18ลังไปให้boss-k :hao6:
sornsawn: :mew1:
AGELA : แหมะ! เพิ่งออกมา5ตอนจะให้ได้กันแล้วเรอะก๊ะ :a5: จัดไป :hao6: เอ๊ย น้องบลูรักนวลสงวนตัวนะคะ :-[ ส่วนอิหลิน :beat: :beat:
Chichi Yuki : แหมะ ถ้าเป็นไอ้โม่ง คอนเซปงานไม่ต้องเป็นคอนเซปซุ้มโจรหรอคะ กร๊ากกกกก :laugh: ขอบคุณค่ะ :กอด1: ปล.บ้านเขาอยู่ชานเมืองอ่ะ สัญญาณไม่ดี :-[
ketddy : เจ้เกตชิมิ :กอด1:
อายทำไม : ต้องถึกทึนยิ่งกว่าคูโบต้าสี่เกียร์ :katai5: เหมือนพี่เลย อิโมเยอะไปหมดเลย(สนุก) :o8:
rije : เอาให้ร่วงเลยค่ะ ได้ใส่ฟันปลอมเป็นเพื่อนคุณเขียด :hao6: ขอบคุณค่ะ :-[
maru : น้องบลูเรียบร้อยใช่ไหมเคอะ :-[
@Lucifer_Prince@ : :กอด1: ขอบคุณคร่า
Loste : เหมือนคนเขียนชิมิ :hao6:
puppyluv : ส่งกลับไปให้boss-k เพื่อจะได้มีซัมติงจิงเกอเบลกันซักที(ลืมไปมันแพ้ไข่ :ling2:อาจตายก่อนได้ปล้ำ)
แมวเหมียว : :a5: บริษัทนี้ไม่ดีเลย ทำคนอ่านค้าง :laugh:
-
เอาจริง ๆ เราก็อยากอ่านทุกวันนะคะ
แต่ถ้าคุณเขียดมีภารกิจ ติดธุระ ติดเรียน เราก็เข้าใจนะ แลปเนี๊ยะเป็นไปได้เราก็ไม่เคยขาด
====================
พี่ปั้นคงรักบลูอยู่แล้ว ไม่งั้นคงไม่รีบมาหาบลู
-
บลูโดนรถเฉี่ยวจิงๆซะงั้น
หลินยังไม่รู้ตัวอีกหรอเรื่องนี้เธอไม่ได้เกิดหรอกแบร่:-P
-
ตอนนี้สงสารพี่ปั้นอ่ะ มานั่งรอบลูตั้งแต่ตอนบ่ายใช่ไหมเนี่ย
ดีนะที่รถเฉี่ยวบลูจริงๆ ไม่อย่างนั้นจากที่จะสร้างความร้าวฉานให้คนอื่นกลับจะมาสร้างความร้าวฉานให้กับตัวเองแทน
-
:mew4:
แอบสะใจ อยากให้ถึงตอนต่อไปเร็ว ๆ :ling1:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
บอกเฮียว่าโดนรถเฉี่ยวแล้วมาโดนมอไซต์เฉี่ยวจริงๆ จะสมน้ำหน้าดีมั้ยบลู
คึคึ เค้าแอบมาเม้นในนี้แล้วนะ :mew1:
-
หลินก็หลินเหอะจะสู้อิน้องบูลได้ไง :hao7: :hao7:
-
มาต่อตอนใหม่ทุกวันเลยก็ดีนะคะ ชอบอ่านมากเลย. ไม่มีเบื่อแน่นอนเลยค่ะ
ชอบกฏของเฮียปั้นตอนพิเศษมากเลย
-
:z6: :z6: :z6:
:beat: :beat: :beat:
-
ตามมาจากเด็กดี อิบลูไงมันก็มารยาอ่ะ แต่ลงทุนเนาะ เจ็บเกินไปไหมหนู เหอออ :monkeysad:
-
ล้อเล่นกับความรู้สึกคน ตอนหลังมันไม่สนุกนะบลู
-
เพิ่งได้มาอ่านสนุกมากเลยค่ะ
โดยเฉพาะตอนพิเศษเจ้าชายหมวกกันน๊อค ฮามากอะ :laugh:
รอตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้นะคะ :L2: :กอด1: :L2:
-
พออ่านแต่ที่บูลเล่าตอนหลัง ๆ รุ้สึกเฮียปั้นมันไม่ค่อยมีบทเลย
ดูซื่อ ๆ หลอกง่าย ไม่ดูน่าหมั่นไส้เหมือนตอนแรก ๆ
แต่น้องบูลที่ถูกแกล้งสารพัด ตอนแรกกลับดูเจ้าเล่ห์
มีแผนการณ์ซับซ้อน แถมใช้มารยาได้แนบเนียนมาก
ไม่รู้จะเข้าข้างเฮียปั้น หรือน้องบูลดี
แต่ที่แน่ ๆ จะสะใจมากถ้ายัยหลินเป็นฝ่ายถูกผู้ชายทิ้งซะบ้าง
รอติดตามจ้า ลงไวดี :L2: เป็นกำลังใจผูู้เขียนจ้า
-
โอ๊ะ.... ลุ้นอ่ะ หึหึหึ
-
ถ้าทุกอย่างดูเป็นไปได้หมดแล้วอยู่ๆหักมุมล่ะก็ อึ๋ยย ยังไงก็ต้องเป็นเมรียพี่ปั้น อิอิ^^
-
เฮียปั้นต้องลงโทษน้องบลูเลย
อุตส่าห์รอตั้งนาน รอจนหลับ
เอ๊ะ หรือจะให้น้องบลูลักหลับเฮียปั้นดี ฮ่าๆๆ
-
มันใช่เลยบลู
งานนี้เหมาะอย่างที่สุด แย่งมาให้ไว
แต่กรรมติดจรวดชิบ ได้พร็อพประกอบฉากจนได้
ซุ่มซ่ามโดยนิสัยเลยชิมิ
:hao7:บวกและเป็ดเพียบ ชอบตอนเม้นท์ตอบที่สุดเว้ย 555
-
ไม่ว่าจะย้ายไปใหนก็จะเป็นกำลังใจให้นะค่ะ
ชอบ อีบลูมาก :mew1:
-
:hao7: อ๊ายยยย จะเป็นอย่างไรต่อ อยากรู้แล้วค่ะ
อัพเร็วก็ดีค่ะ คนอ่านชอบ (ฮา) o13
-
ฮาค่ะ มาอัพทุกวันดีค่ะถ้าคุณเขียดมีเวลา :pig4: :pig4: :pig4:
-
KICK 6 l เมื่อดวงใจมีรัก ดังกับนกโผบิน...มึงจะบินไปไหนก็ไป๊!
“เฮียปั้น...”ผมเอ่ยชื่อคนที่นั่งกอดเข่าพิงประตูห้องด้วยหัวใจไหววูบ... นี่ถ้ามันรู้ว่ากูตอแหล มีกระอั่กเลือดแหงมแซะ
ผม ก้มมองสำรวจดูสารรูปตัวเองอีกครั้ง เสื้อผ้าเปื้อนเล็กน้อย แขนกับศอกถลอกนิดหน่อย ผมขอสรุปว่า น้อยไป... น้อยไปสำหรับการเรียกคะแนนความสงสาร
ซึ่งเพื่อให้ตัวเองดูน่าสงสารกว่านี้ ผมจึงควรทำอะไรสักอย่าง... เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็รีบวิ่งลงไปที่ชั้นล่างสุด ก่อนจะสูดหายใจเข้าเต็มปอด... เอาวะ กูทุ่มมาขนาดนี้แล้ว จะทุ่มเพิ่มอีกหน่อยคงไม่เป็นไร
ผมมองกำแพงข้างหออย่างชั่งใจ... มีใครจะด่าผมบ้าไหมเนี่ย ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะเอาหัวไปโขกกับกำแพงสองสามที จนตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกโลกมันหมุนแล้วล่ะครับ... สาบานว่าผมไม่ใช่พวกนิยมความรุนแรง
ผมดึงขากางเกงขึ้น เผยให้เห็นหัวเข่าขาวผ่องเป็นยองใยที่เฝ้าทะนุทะนอมมาหลายคืนวัน... เข่าน้อยๆของพี่ พี่ขอโทษ... เมื่อล่ำลาหัวเข่าพอเป็นพิธี ผมก็ตั้งท่าวิ่ง ก่อนจะทิ้งตัวให้สไลด์ไปบนคอนกรีตผิวหยาบ... แสบบรรลัยเลยแม่ง
“เจ็บ!!!”ผมพูดพร้อมทำหน้าเหยเก
ผู้ชายที่เดินผ่านไป3-4คนหันมามองผมเป็นทำนองว่า ถ้ามึงเจ็บแล้วมึงจะลงไปสไลด์ทำไม... ผมพลิกขาที่เคยเนียนใสยิ่งกว่าขาอัมภัทรชราภาขึ้นมาดู...เลือดอาบเลยกู
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”ผมหัวเราะอย่าสะใจที่การกระทำเมื่อกี้ของผมนั้นไม่เสียเปล่า
ผมเดินลากขากลับเข้ามาในหออีกครั้ง โดยที่มีเสียงคนคุยกันไล่หลังมาประมาณว่า มันปกติเปล่าววะ กูว่าโรคจิตแน่เลย หรือ ไม่น่าเลยคนเรา แต่ขอโทษครับกูไม่สน วินาทีนี้กูสนแค่แผนเท่านั้น อุคริ
ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้าเลยครับ ยอมทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้น ผมพยายามถามตัวเองแล้วนะครับ ว่ามันคุ้มหรอที่ต้องมาทำขนาดนี้เพื่อความสะใจเล็กๆน้อย ซึ่งผมก็ว่ามันไม่คุ้มนะ แต่ถ้าถามว่าแล้วทำไมผมยังคงดำเนินแผนต่อไป คำตอบตอนนี้มีแค่อย่างเดียว... ผมกำลังสนุกครับ
ณ.จุดนี้ผมก็เหมือนคนติดเกมส์ รู้ว่าไร้สาระ รู้ว่าไม่มีประโยชน์ รู้ว่าเสียเวลา แต่ผมก็ไม่สนครับ ขอเพียงให้กูสนุกไว้ก่อนเป็นพอ ผมสงสารหลินเหมือนกันนะครับที่อยู่ดีไม่ว่าดี ก็อาจจะต้องมาเจ็บแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว แต่ก็นั่นแหละ ผมสงสารใครได้ไม่เคยเกิน5นาที ดังนั้น...อีหลินนี่คงเป็นกรรมของมึง
ผมไม่เคยทำใครโดยไม่เหตุผล ถ้าวันนั้นเธอไม่ทำผม วันนี้ผมก็จะไม่ทำเธอ... ส่วนเฮียปั้น ตอนแรกผมก็กะไม่ได้ให้มันลุกลามปานปลายมาจนถึงจุดนี้ จุดที่จะต้องทำให้เฮียเลิกกับแฟน... ผมเองก็กลัวเวรกรรมเหมือนกัน
แต่ไม่รู้เป็นไร ช่วงนี้ผมเหมือนมีก้อนแข็งๆมาจุกอยู่ที่อกทุกครั้งที่เห็นไอ้เฮีย และไอ้ก้อนเวรนี่ มันก็ส่งผลให้ผมแน่นอก(ต้องยกออก) หายใจไม่ออก และที่สำคัญ ไอ้ก้อนแข็งๆในอกก้อนนี้มันเป็นตัวที่คอยสั่งผมเสมอให้ผมแย่งไอ้เฮียออกมา จากหลินให้ได้... จนทุกวันนี้ ผมก็ยังคิดไม่ออกว่าไอ้ก้อนที่ว่านี่คืออะไร ...เอ๊ะ รึก้อนมะเร็ง
ผมสูดอากาศเข้าจนเต็มปอด ก่อนจะปล่อยออกจากจนหมด ผมค่อยๆลากสังขารตัวเองเข้าไปใกล้ๆไอ้เฮียที่ยังคงนอนกอดเข่าพิงประตูห้องผมอยู่
“เฮีย”ผมวางมือบนไล่กว้างที่มีกล้ามเนื้อกำลังดีของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา “ตื่นเหอะ”ผมออกแรงเขย่าเบาๆ
“อือ...”คนตรงหน้าผมส่งสีหน้างัวเงียขึ้นมามองผม ก่อนจะเบิกตากว้างจนตาหวานๆที่แฝงแววคมนั่นดูโตกว่าปกติหลายเท่าตัว “บลู...”คนตรงหน้ารีบยันตัวลุกขึ้นยืน “เป็นไงบ้าง”ก็เจ็บว่ะครับ
“เป็นอย่างที่เห็นอ่ะเฮีย”ถึงจะเจ็บกายอยู่มาก แต่ปากไม่เจ็บไง เลยต้องพูดจากวนส้นตีนอย่างที่เห็นกัน
ป้าบ!!!
แล้วไอ้เฮียก็ฟาดกบาลผมไปหนึ่งทีด้วยความลืมตัว
“เฮ้ย! โทษที”มันยิ้มแหย แต่ผมไม่ถือครับ... กูชิน
“ไม่เป็นไรว่ะเฮีย... ขอเข้าไปนอนก่อนนะ กว่าจะกลับมาถึง เลือดเกือบหมดตัว ผมล้วงหากุญแจห้อง ก่อนจะไขเข้าไป “แล้วเฮียมานอนเฝ้าห้องผมไมวะ หาทางกลับบ้านไม่ถูกหรอ”ผมตีสีหน้าร่าเริงเหมือนผมนั้นสบายมากไปให้ไอ้เฮีย...ทั้งที่ความจริงแม่งเจ็บจะตายห่า
“พอดีพี่โฟมใช้ให้กูมาเฝ้าหน้าห้องมึงไว้”อ๋อหรอออ เหมือนได้ข่าวมา ว่าโก๊โฟมแค่บอกว่ากูโดนรถเฉี่ยวเฉยๆนะ “แล้วนั่นเดินไหวหรอมึง”มันถามผมแล้วก็เสตาไปมองขาที่อาบไปด้วยเลือดสีแดงฉาน
“ไหวไม่ไหว ผมก็เดินมาถึงห้องแล้วว่ะเฮีย”ผมกวนตีนมันอีกครั้ง ก่อนจะผลักประตูออก ก่อนจะลากสังขารเพื่อผ่านประตู “เฮ้ย!!”ผมร้องลั่นด้วยความตกใจ ก่อนที่ร่างทั้งร่างของผมจะถูกช้อนให้ลอยขึ้นเหนือพื้น “เฮ้ย! เฮีย อุ้มพร่ำเพรื่อแบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่มีสาวที่ไหนกล้าเอาผมไปเป็นเจ้าบ่าวหรอก!!”ผมแหวลั่น แต่ไม่ได้ดิ้นนะครับ แบบว่าเจ็บแผล
“เฮอะ... เดี๋ยวกูรับไปเป็นเจ้าสาวเอง ดีมะ”ผม ช็อคอ้าปากค้าง ถึงช่วงนี้ผมจะแหล จะแรด จะชั่ว จะบลาๆๆๆ อะไรไปบ้าง แต่โดยพื้นฐานแล้วผมก็ยังคงเป็นผู้ชายอยู่ ดังนั้นผู้ชายกับเจ้าสาวจึงเป็นสิ่งไม่สมควรจะเป็นคนคนเดียวกันไปได้... กูบ่ใช่ตุ๊ดนะโว้ยยยย
หลัง จากเปิดไฟนีออนในห้องแล้ว เฮียปั้นก็ปล่อยผมลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่ว่างเด่นอยู่บนโต๊ะทำงาน มือหนาแตะลงที่ขาผมอย่างเบามือ สำลีที่ชุบแอลกอฮอลล์สีฟ้าจมชุ่มเช็ดลงที่ขาผม ทั้งที่ปกติมันควรเจ็บ ควรแสบ แต่ทำไมวันนี้ผมกลับไม่รู้สึกอย่างนั้นนะ
ผม มองคนที่ตีสีหน้าเรียบเฉยแต่ในตากลับทอแววมุ่งมั่นตั้งใจอย่างลืมตัว ไม่รู้ผมมองคนตรงหน้านี้นานเท่าไหร่ แต่พอมารู้ตัวอีกที ไอ้ก้อนแข็งๆที่แน่นอกมันก็เหมือนจะยิ่งขยายตัวขึ้น จนตอนนี้ในอกผมมันเจ็บมันแน่นไปหมดแล้ว
“เจ็บไหม”เสียงทุ้มเรียกผมให้หลุดจากภวังค์ “เจ็บหรอวะ สีหน้าไม่ค่อยดี แถมหายใจซะแรง”ผมรีบส่ายหน้า... ไม่ไหวล่ะกู หน้าแม่งร้อนเกิน
แล้ว ผมก็เอื้อมมือไปหยิบรีโมตแอร์ที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนหมอนมากดเปิด แล้วกลับมาสนใจคนที่กำลังขมีขมันกับการเอาผ้าก๊อตพันขาผม... ว่างว่ะครับ หาอะไรคิดเพลินๆดีกว่า เฮียปั้นคิ้วเข้ม เฮียปั้นคนตายาว เฮียปั้นนิ้วเรียว เฮียปั้นจมูกสวย เฮียปั้นปากสีส้ม เฮียปั้น... เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน ทำไมสิ่งที่กูคิด แม่งมีแต่ไอ้เฮียวะ
ไม่ ได้การล่ะ นี่กูกำลังจะเป็นบ้าใช่ไหม รึว่าช่วงนี้หมกมุ่นเรื่องไอ้เฮียมากไป จนอาจจะเป็นเฮียปั้นลิซึ่ม แล้วถ้าเป็นจริงๆ กูต้องทำไง ไปเลิกที่ถ้ำกระบอกดีรึเปล่า...
“เป็นอะไร หน้าเครียดๆ”ไอ้คนตรงหน้าผมไม่พูดเปล่า มันยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะใช้หลังมือคลึงหว่างคิ้วผม “กูรู้ว่ามึงไม่ค่อยชอบขี้หน้ากู แต่ทนเอาหน่อย เดี๋ยวทำแผลให้มึงเสร็จ กูก็กลับแล้ว”ผมไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า แต่ทำไมเสียงไอ้เฮียมันดูเศร้าจัง
ผม มองดูขากับแขนที่ทำแผลเสร็จแล้วอย่างใจหาย... ทำไมมันทำเร็วจังวะ หรือว่าแผลที่กูมีมันจะน้อยไป... แต่ถ้าเยอะกว่านี้ กูก็คงต้องไปโรงบาลแล้วล่ะ
ยาหม่องตราลิงปีนต้นงิ้ว(แหมะ!ชื่อมัน)ถูกป้ายลงบนหน้าผากผม ก่อนจะถูกคลึงด้วยนิ้วเรียวสวยของคนตรงหน้า... วันนี้ผมเป็นไรวะ เพ้อๆ
“เสร็จแล้ว”ผมมองขวดยาหม่องที่ถูกปิดด้วยความรู้สึกที่ยากจะเอ่ย... อย่างน้อยตอนนี้ผมก็น่าจะมีแผนอะไรสักอย่างสิ
คิดสิ คิดสิ คิดสิ คิดสิโว้ยยยย โอ้ยยยย ยิ่งพยายามคิดก็ยิ่งคิดไม่ออก... แล้วนี่กูเป็นอาร้ายยยย
ผม มองแผ่นหลังของคนที่จะนั่งอยู่ปลายเตียงด้วยแววตาอย่างไงผมก็ไม่รู้ แต่กลางอกนี่ปวดตุบเลยครับ...งงกับตัวเอง สงสัยจะเสียเลือดมาก สมองเบลอ
“แต่กูดีใจ ที่มึงส่งข้อความหากู... ถึงแม้มึงจะส่งให้ทุกคนก็เหอะ”ไม่นะ กูตั้งใจส่งให้มึงคนเดียว... แล้วกูจะแก้ตัวทำไม อ๋อ สงสัยจะเป็นแผน มันเป็นแผนครับ แผนจริงๆ “กูกลับล่ะ”ผม ไม่รู้ว่าตอนนี้ไอ้เฮียทำหน้าอย่างไง หรือแม้แต่ตัวผมเองผมก็ไม่รู้ว่าตีสีหน้าออกไปแบบไหน แต่ที่รู้แน่ๆ ผมแม่ง... พุ่งตัวเข้าไปกอดมานนนน(เสียงกรีดร้องจากจิตใต้สำนึกอิบลู)
“เฮียอย่าไป...”เอ๊ะ! นี่กูพูดอะไรอกกไป อ๋อสงสัยจะเป็นแผน... แผนอาร้ายยยยย
“ห๊า!!”ไอ้เฮียหันมามองผมงงๆ... อย่าว่าแต่มึงงงเลย กูก็งง กูพูดอะไรปายยยย(เสียงกรีดร้องจากจิตใต้สำนึกไอ้บลูรอบ2)
“...”พูดไม่ออก แก้ตัวไม่ทัน อะไรหว่า กูเป็นอะไร... อยากจะย้อนเวลากลับไปตบปากตัวเองจริงๆ
“อะไรของมึง...”นั่นสิ อะไรของกูวะ “ช่วงนี้ชอบทำตัวแปลกๆ กูว่ามึงไปปรึกษาจิตแพทย์เหอะไอ้บลู”แล้วมันแกะมือตุ๊กแกของผมออก... นี่มันกำลังจะบอกว่าผมบ้ารึเปล่าครับ “กูกลับล่ะ”เออ... กลับไปเลย ยิ่งมึงอยู่ กูยิ่งเบลอ
“อย่ากลับ...”แต่นั่นล่ะครับ ปากกับสมองผมมักทำงานไม่ตรงกัน(คุณเขียด:แต่ปากกับใจหนูก็ทำงานตรงกันนะ)(บลู:เดี๋ยวปั๊ดถีบ-*-)
“ทำไม...”มันหันมามองผมอย่างไม่เข้าใจ... อย่าว่าแต่มึงไม่เข้าใจเลย ตอนนี้กูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
แต่เดี๋ยวก่อน ผมรั้งมันทำไม อ๋อ สงสัยจะเป็นแผน(แผนบ้าแผนบออะไรล่ะ แม่ม!!... ข้ออ้างชัดๆ)... แต่ยังไงคราวนี้ก็ต้องมีคำตอบ อืม... ผมกลัวความมืด (ไม่ดีๆ มันดูปัญญาอ่อนไป) ผมเหงา(แรดไป) ผมเบื่อ(เดี๋ยวมันจะหาว่ากูยั่วเปล่าวะ) ผมบ้า(อันนี้ก็ตรงไป)
“เห็นมึงตอนนี้แล้วกูหงุดหงิด”มันขมวดคิ้ว ก่อนจะลุกขึ้นแล้วทำท่าจะเดินไปที่ประตู... ผมไม่รู้ตอนนี้ผมเป็นอะไร แต่ผมไม่อยากให้ไอ้เฮียกลับเลยจริงๆ
ถ้าตอนนี้ผมจะทิ้งแผนการทั้งหมดไปให้สิ้น แล้วเหลือเพียงแค่ตัวผมเท่านั้น เหลือเพียงแค่ผมที่กำลังมีความรู้สึกแปลกๆกับไอ้เฮีย แปลกแบบที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่เคยรู้จัก... แล้วไอ้ความรู้สึกที่ว่านี่มันคืออะไรกัน
บางทีถ้าผมได้ทำความเคยชินกับมันอีกนิด ผมก็อาจจะรู้ก็ได้ ว่าความรู้สึกแน่นอกที่กำลังเป็นอยู่นี่คืออะไร... ดังนั้น ไอ้เฮียมึงยังกลับไม่ได้
“ผมไปหาหม้ามา... หม้าร้องไห้ ภาพหม้าร้องไห้ยังติดตาผมอยู่เลย”แล้วผมก็แสร้งเบือนหน้าหนีตีหน้าเศร้าเคล้าน้ำตา(นั่นไง ตอแหลอีกแล้วกู) “ป๊า...ป๊าผมมีเมียน้อย”มีตอนไหนวะ
“มึงอย่าร้องเลยว่ะ ผู้ชายมีเมียน้อยน่ะเรื่องปกติ พ่อกูยังมีเลย”สาบานว่านี่มึงปลอบกู
“แต่... บลู ไม่อยากเห็นหม้าร้องไห้”แล้วผมก็ปล่อยโฮ หลั่งน้ำตาออกมาเป็นปีบ... เอาดิวะ กูจบสถาปัตย์ออกแบบภายในเอกการแสดงชุมชนมานะโว้ยย(สาบานว่าไอ้เอกนี้มันมี)
“กูปลอบคนไม่เป็นว่ะ... แต่ถึงมึงร้องไป พ่อมึงก็ไม่เลิกกับเมียน้อยหรอก”มันเดินกลับมานั่งข้างๆผมบนเตียง ก่อนจะลูบหัวผมเหมือนลูบหัวหมา...กูเชื่อแล้วว่ามึงปลอบคนไม่เป็น
“แต่หม้าร้องไห้... บลูไม่อยากเห็นหม้าร้องไห้”ผมยังคงเล่นบทโศกาต่อไป
“ถ้าไม่อยากเห็น มึงก็ไม่ต้องไปหาแม่ดิ”เอ๊ะ! นี่มึงจะปลอบกู หรือกวนตีนกูกันแน่ห๊ะ “กูเข้าใจความรู้สึกมึงนะ”แล้วมันก็ลูบหัวผม... คนที่บอกเข้าใจกู ส่วนมากไม่ได้เข้าใจกูจริงๆเลยเหอะ “กูก็ไม่อยากเห็นมึงร้องไห้เหมือนกัน”
“อะไรนะเฮีย”ผมไม่ได้หูตึงนะครับ แต่คือฟังแล้วมันดีใจยังไงก็ไม่รู้ อยากฟังอีก
“กูพูดไปแล้ว... แล้วกูเชื่อว่ามึงได้ยิน”ไอ้เฮียหันมายิ้มให้ผม... หล่อฟ้าประทานจริงๆพ่อคุณ “แล้วมึงเลิกเศร้าเรื่องแม่แล้วหรอ”เออนั่นดิ
“หม่าหม้า... หม่าหม้า บลูสงสารหม้า”ผมบีบน้ำตา แล้วกระพริบตาปริบๆใส่ไอ้เฮียที่ตีหน้านิ่ง เลิกลูบหัวผมแล้ว... รึมันจะรู้แล้วว่ากูตอแหล
“หน้าตามึงเวลาร้องไห้อุบาทว่ะ เลิกร้องเหอะ”พูดได้แทงใจดำกูมาก... ถึงกูไม่หล่อ แต่กูก็ไม่ถูกกับคำว่าอุบาทนะสาดดด “ฮือๆๆๆๆ”อันนี้ไม่ได้เศร้าเรื่องแม่แล้วครับ... เศร้าเนื่องจากรับความจริงไม่ได้ล้วนๆ
ป้าบ!!!
แล้วมันตบหัวผม จนหัวผมงี้สั่นคลอนเลย... ร้ายมาก กูร้องไห้อยู่นะสาดดดด
“เลิกร้อง!!”มันตะโกนใส่ผม... กูตกใจนะเว้ย “ห้องมึงมีไรแดกมั่งวะ กูหิว!”แล้วมันก็เดินๆออกไปทางระเบียง ซึ่งมีเตาแก๊สกับซิงค์อยู่ ซึ่งคือครัวขนาดย่อมเยาของตัวผม “แล้วมึงนั่งนิ่งทำเหี้ยไร... จะให้กูอยู่ ก็ไปทำไรให้กูแดกดิ”แหม... บทจะดีแม่งก็ดีใจหาย บทจะโหด แม่งก็โหดจนกูตั้งตัวไม่ทันเลย
“แต่ผมเจ็บขา”ผมพยายามเอาข้ออ้างที่มีอยู่จริงขึ้นมาต่อรอง
“แล้วไง ก็กูหิว... มาทำไรให้กูกินดิ”ผมหรี่ตามองมันอย่างฉงนปนสงสัย...
ไอ้ เฮียเป็นเหี้ยไรอีกเนี่ย ตอนแรกแม่งอุ้มกูทะนุทะนอมราวกับกูเป็นเพียงแค่กระดาษแก้วบางๆ แล้วพอมาตอนนี้ สภาพกูอย่างกะมอมมี่ยังบังขับขู่เข็ญใช้แรงงานกูอีก... บอกตรงๆ กูตามไม่ทัน
“กูหิว... รึต้องให้กูอุ้ม”อุ้มหรอ... พร่ำเพรื่อไปแล้วไอ้ฝั่ด
ผม เถิบตัวลงจากเตียง ก่อนจะค่อยๆลากสังขารร่างที่มีสภาพเปรียบได้กับมอมมี่ก็ไม่ปานไปที่ตู้เย็น ผมหยิบไข่ไก่ออกมา2ฟอง ผักบุ้ง2ต้น มาม่า2ซอง และตะเกียบที่อยู่ในตะกร้าเล็กที่อยู่บนหลังตู้เย็นมาอีก2คู่... ทำไมมันต้องเป็นคู่แม่งหมดเลยวะ
ผม เอาหม้อตั้งน้ำ รอน้ำเดือดสักพักก็ใส่มาม่าลงไป ตามด้วยไข่ แล้วปิดท้ายด้วยผักบุ้ง ผมยกหม้อที่มีตะเกียบปักไว้ตรงกลางไปตั้งไว้บนโต๊ะกินข้าว... ไข่สุกเปล่าวะ เหมือนจะไม่สุก แต่ช่างแม่ง อร่อยดี
“กินเลยเฮีย อร่อยที่สุดในโลกา”ผมหยิบรีบคีบเส้นมาม่าเข้าปากอย่างว่องไว... ช้าไม่ได้ครับ ผมไม่ชอบกินอืดๆ
“เออ...”มันขานรับ แต่กลับหยิบไอโฟนขึ้นมาถ่ายรูปผม แล้วก็หม้อมาม่าไว้อย่างละรูป... ทำไรของมันวะ “กูจะเอาไปให้แม่ดู ว่ากูเคยแดกอาหารหน้าตาประหลาดๆนี่แล้ว... แล้วส่วนรูปมึง กูจะได้ให้แม่ดูว่าเป็นคนทำ”คือกูแอบสงสัยครับ ไม่ต้องอธิบายซะยาวเหยียดก็ได้... ว่าแต่มาม่าใส่ไข่กับผักบุ้งนี่มันประหลาดหรอครับ
“อาฮะ”แล้วผมก็ลงมือกระซวกมาม่าตรงหน้าต่อ
ไอ้เฮียคีบเส้นมาม่าขึ้นก่อนจะส่งเข้าปาก “อร่อย”มันบ่นเบาๆ... แต่ผมได้ยิน
“ก็คนทำมันหล่อ”ผมพูดแล้วแอบยกยิ้มให้ตัวเอง
“มาม่า ใครทำมันก็อร่อยเหมือนกันทั้งนั้นแหละ”แน่ะ มีแย้ง
“แล้วไมไม่ทำเองอ่ะ”ผมมองมันอย่างกวนส้นตีน... งานนี้แผลเก่ายังไม่หาย อาจได้แผลใหม่มาเพิ่มเติม
“ก็ไม่อยากทำ”แต่ไอ้เฮีย(ออกเสียงสูง)มันกวนตีนกว่าครับ
-
ผม กับเฮียปั้น นั่งกระซวกมาม่ากันอยู่สักพัก มาม่าก็หมด... มาม่าหมด แต่คนยังไม่อิ่มว่ะครับ ผมเดินไปเปิดตู้ เย็นแล้วกอกนมขวดลิตรใส่ปากอย่างหิวโหย... ผมตัวเล็กกว่าไอ้เฮียยังไม่อิ่ม แล้วไอ้เฮียมันจะอิ่มไหมครับ
“อะ”ผมส่งนมที่เหลืออยู่อีกค่อนขวดไปให้คนที่กำลังนอนดูทีวีอย่างสบายใจอยู่บนเตียงผม
เฮีย ปั้นรับขวดนมเมจิรสสตรอเบอร์รี่ไป ก่อนจะกระดกไปดูทีวีไปอย่างสบายใจเฉิบ... ผมมองดูริมฝีปากของไอ้เฮียที่จรดลงขอบขวดอย่างช่างใจ... นี่มันเท่ากับจูบกันทางอ้อมเลยเปล่าวะ
แต่จะคิดมากไปไย ในเมื่อจูบกันทางตรง กูก็ลองมาแล้ว ฮ่าๆๆๆ...แลเหมือนกูจะภูมิใจ
“มึงก็กินบ้างดิ”ผมเดินเก้ๆกังๆหมายมั่นจะไปรับขวดนมมาจากไอ้เฮีย... นี่ถ้าผมดื่มต่อจากไอ้เฮีย มันก็เท่ากับมันจูบผมคืนเลยนะนั่น
“เฮ้ย!!”
ผมร้องลั่น เมื่อจู่ๆตัวเองที่กำลังคิดเรื่องไร้สาระอย่างเพลินๆ เกิดสะดุดขาตัวเองอย่างหน้าโง่
แต่โชคดีนะครับผมสะดุดล้มมาบนเตียง ไม่เช่นนั้นล่ะก็มีหวังได้เลือดอาบกันรอบ3รอบ4รอบ5แน่...
“บลู โอเคไหมวะ”ผมก้มมองแหล่งกำเนิดเสียงที่อยู่ใต้ตัวผมอย่างตกใจ
ขอ สรุปสภาพนิดนึงนะครับ ณ.ขณะนี้ผมกำลังนอนราบทาบตัวกันอย่างสนิทแนบชิดกับไอ้เฮียอยู่บนเตียง เรียกได้ว่าเป้าชนเป้า หัวนมแทบชนหัวนมเลยก็ว่าได้...คุณพระ! ฉากยอดฮิตละครไทย
นมในขวดที่ไอ้เฮียถืออยู่นั้นไม่หก(โชคดีมาก) แต่โชคร้ายหน่มหน๊มผมเนี่ยสิห๊กกกกกกกกก... ไอ้เฮีย มึงดึงคอเสื้อกูไม เสื้อขาดเลยแม่ง!!!(ตัวละ70แน่ะ)
ผม ก้มมองนมตัวเอง(ที่แบนราบแห้งแก็ก)สลับกับหน้าไอ้เฮียที่ตามองหน้าอกผมแล้ว หน้าก็ค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ... ขอร้อง อย่ามาคิดอุกะศัล เพราะถึงกูจะหัวนมชมพู แต่กูก็ไม่ได้เย้ายวนใจเหมือนอาโออินะเว้ย
แต่ถึงผมจะโวยวายในใจอย่างไร... แต่ร่างกายผมมันดูเหมือนจะหยุดทำงานไปซะงั้น ทำไมอะไรๆมันดูแนบชิดติดกันจนน่าหวั่นใจขนาดนี้วะ
ตึก ตึก ตึก!
เสียงหัวใจมันเต้นรัวและดังสุดฤทธิ์... กูเป็นอ่ะหยังวะครับเนี่ย
แต่ ในขณะที่ผมยังคงพิศวงสงสัยว่าตัวผมนั้นมันเป็นอะไรอยู่ มือไอ้เฮียอีกข้างที่ยังว่าง(ไม่ได้ถือขวดนม)ก็กดท้ายทอยผมให้ลงมา จนตอนนี้ปากผมกับไอ้เฮียอยู่ชิดกันแล้ว นี่มันจูบผมหรอครับ จูบผมหรอ! จูบผมหรออออ... โอ้วว พระพุทธเจ้า กูจะเป็นลม
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เป็นลมดังสมใจอยาก ไอ้เฮียที่วางขวดนมไว้ข้างเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก็พลิกตัวขึ้นค่อมผม... อุแม่เจ้า สังขารร่างกูตอนนี้ยังไม่พร้อมมีกิจกรรมเข้าจังหวะนะครับ
เฮ้ยๆ มึงล้วงเข้าไปใต้เสื้อกูทำไม เฮ้ย! ลิ้นมึงก็เอาออกไปสิวะ จะสอดเข้ามาในปากกูทำซากอะไร...ว่าแต่ มึงจะทำอะไรกูว๊าาาาา
แต่ถึงความคิดผมจะแอบขัดขืนอยู่ลึกก็เหอะ แต่อิร่างกายผมนี่มันไม่เคยทำตามความคิดเลย สงสัยจะง่อยแดกแล้วล่ะมั้งครับ นอนแข็งทื่อเชียว... ขัดขืนสิโว้ยยย
Rrrrrrr
ผมมองไอโฟนที่แผดเสียงเป็นทำนองมาริมบาทำนองยอดฮิตของไอโฟน เสียงดังลั่นสนั่นห้องจนขอบกำแพงนั้นเริ่มร้าว(เว่อไป) เรียกให้ไอ้เฮียถอนจูบออก ก่อนจะหันไปมองไอโฟนเจ้ากรรมที่กำลังดิ้นกระแด่วๆอยู่บนโต๊ะกินข้าวอย่างหัว เสีย(มั้ง)
ไอ้เฮียผละออกจากตัวผมไปรับโทรศัพท์ที่มีสายเข้า ผมไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไรบ้าง แต่ขอบอกว่าไอ้เฮียดูหน้าเครียดแล้วก็หงุดหงิดโคตรๆ... สงสัยเจ้าหนี้โทรทวงตังค์(อิเขียด:อาปั้นเขาไม่ใช่มึงนะ)(อิบลู:-*-)
“อยู่หอไอ้บลู... จะคุยไหม... พูดไม่รู้เรื่องว่ะ”แล้วไอ้เฮียมันก็หันมามองผม “บลูมึงคุยดิ”ผมรับโทรศัพท์มาอย่างงงๆ... ไรแว๊ เจริญจริงๆ ผัวเมียตีกันแต่ให้กู(ซึ่งอาจเป็นชู้)เคลียร์
“ครับ”ผมกรอกเสียงเรียบ
/”อยู่กับบลูจริงๆหรอ”/อยู่จริงๆครับ อยู่กันสองต่อสองด้วย
“ครับ”ผม เหล่ตามองไอ้เฮียที่ยังคงตีหน้านิ่งเรียบเฉย... คือมึงไม่รู้สึกอะไรเลยหรอครับ กูกับมึงเพิ่งจูบกันไปสดๆร้อนๆเลยนะโว้ยยยย(แล้วกูจะโวยวายเรียกร้องอะไร)
/”อืม ถ้าอยู่กับบลูเราก็วางใจ... นึกว่าไปกับสาวที่ไหน”/อยากบอกว่าอยู่กับกูนี่น่ากังวลกว่าอยู่กับสาวที่ไหนอีกครับ
“ครับ”นี่กูพูดอย่างอื่นบ้างไม่ได้หรอวะ
/”งั้นแค่นี้ล่ะบลู ฝันดีค่ะ”/ปลายสายพูดเสียงร่าเริง
“เฮ้ย หลิน ไม่คุยกะเฮียปั้นหรอ”แต่สงสัยเสียงผมจะส่งไปไม่ถึง
ตื๊ดๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ฟังกูเลยอิห่า
ผมหันไปมองไอ้เฮียที่ตีหน้าเหี้ย(ไม่ได้ตกม.ม้าคึกคักแต่อย่างใด)ยิ้มกรุ่มกริ่มใส่ผม... อะไรของมึง “ต่อจากเมื่อกี้เลยไหม”ต่ออาร้ายยยย
“เหอะๆๆๆๆ”ผมส่งเสียงหัวเราะในลำคอที่ฟังๆดูแล้วโคตรจะเสียจริตไปให้ไอ้เฮีย “ต่อบ้าต่อบออะไร”ผมยันตัวลุกขึ้นยืน
“ก็ต่อจากจูบไง”ต่อจากจูบหรอ... ต่อจากจูบคือไรครับ บลูไม่ยู๊เยื่อง...ถุย “เฮ้ย! กูจะอาบน้ำว่ะ มึงหาเสื้อผ้ามาทีดิ”
“ในตู้อ่ะเฮีย หาๆเอา”ผมชี้มือชี้ไม้ไปทางตู้เสื้อผ้า โดยไม่ยอมหันหน้าไปสบตาไอ้เฮีย... กูเขินอะไรของกูวะ
“ไซส์กูกะไซส์มึงมันใกล้เคียงกันมากเลยนะ... มึงไปขอยืมของไอ้คิงมาให้ทีดิ๊”แล้วมึงไปเองไม่ได้หรอครับ... กูเป็นมอมมี่อยู่นะครับ ใช้กูทำไม
“เฮียไปเองดิ”ผมที่ยังไม่กล้าสู้หน้าไอ้เฮียบอกปัดไป
“มึงขอให้กูอยู่ มึงก็ต้องบริการกูดิ”แหม... นี่ถ้ามึงขอให้กูบริการปนแปรอด้วยร่างกาย กูต้องยอมงั้นสิ
“’งั้นเฮียกลับไปปะ…โอ้ย”ทัน ที่ผมพูดจบก็มีวัตถุปริศนาที่คับคล้ายคับคลาว่าจะเป็นหนังสือการ์ตูนรีบอร์น เล่ม23ที่มีสึนะกับอัศวินมายาอยู่หน้าปก ก็ลอยมากระทบกบาลอย่างไม่ปรานี
“กูไม่กลับ... เดี๋ยวกูมา”แล้วมันก็เปิดประตูเดินสะบัดตูดออกไปเลย... เออไปเลย อย่ากลับมานะมึง(คุณเขียด:แหมอิบลู พอเขาจะกลับมึงก็บังคับให้อยู่ พอเขาจะอยู่ก็เสือกไล่ให้กลับ มึงจะเอาอะไรกะปั้นกูนักหนาฮ่ะ)(บลู:เจ้เก็บกดอะไรครับ... ที่กูเป็นงี้ มึงก็เขียนเองไม่ใช่เร๊อะ)
ผมลากสังขารของตัวเองไปที่ตู้เสื้อผ้า รื้อชุดนอน บ๊อกเซอร์ กางเกงใน เสื้อกล้ามและผ้าเช็ดตัวออกมาจากก้นหีบ ปกติผมใส่บ๊อกเซอร์โนลิงนอนนะครับ แต่แบบวันนี้ไอ้เฮียอยู่ด้วยต้องปลอดภัยไว้ก่อน... ขืนใส่น้อยๆ มันก็จะอันตรายต่อตูดเกินไป
ผมเข้ามาในห้องน้ำ ก็จัดแจงเปลื้องผ้าออกและเช็ดตัว นี่เมื่อไหร่แผลกูจะหายวะ ทรมานเหี้ยๆ ถ้ารู้ว่าลำบากขนาดนี้ กูไม่บ้าไปทารุณกรรมตัวเองหรอก... เจ็บน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เป็นมอมมี่นี่ กูรับไม่ได้
เช็ดตัวเสร็จ ผมก็สวมลิง ตามด้วยบ๊อกเซอร์และกางเกงนอนขายาว ก่อนจะคว้าเสื้อกล้ามมาใส่และสวมทับด้วยเสื้อนอนที่เข้าชุดกับกางเกง... อึดอัดสุดตีน
ก๊อก ก๊อก
ผมหันไปมองที่ประตูห้องน้ำ
“มึงตายยัง”ขอโทษครับ ที่กูยังไม่ตาย
“ยังว่ะเฮีย”ผมตอบเสียงห้วนแล้วก็กระชากประตูที่จะพังแหล่ไม่พังแหล่ออกอย่างเบามือ
“ถ้ายังไม่ตาย ก็อย่าอืดอาด กูจะอาบน้ำ”ไอ้ เฮียที่ยืนรอโดยในมือถือบ๊อกเซอร์ลายสตอเบอรี่สีหวานอยู่ในมือเหวี่ยงตัวผม ที่ยังเยื้องย่างต้วมเตี้ยมให้ออกมาจากห้องน้ำ แล้วก็รีบแทรกตัวควายๆของมันเข้าไปทันที
“ถ้าจะขี้ ขอบอกว่าห้องน้ำห้องผมไม่เก็บเสียงนะครับ”และนอกจากไม่เก็บ แม่งยังก้องอีกตางหาก
ไม่มีเสียงใดๆออกมาจากห้องน้ำนอกจากเสียงฝักบัวที่เปิดไว้แรงมาก แรงจนผมแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงน้ำกระทบพื้น... สงสัยจะขี้จริงๆ
ผมเหลือบมองโน๊ตบุ๊คที่นอนง่อยอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างช่างใจ ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่น่าเชื่อถือเท่าปู่เกิลอีกแล้วว่ะ(ถึงแม้ว่าจะภาษาอัง กิดให้กูประหลาดไปบ้างก็เหอะ)
ผมเปิดเครื่องแล้วคอนเน็กอินเทอร์เน็ต รอสักพักปู่เกิลก็พร้อมใช้งาน ผมพิมพ์อาการทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับผมลงไป... ปู่เกิลช่วยลูกด้วย
หัวใจเต้นแรง แน่นอก เหนื่อยง่าย มือสั่น
ผมกดค้นหา ไม่นานทุกอย่างที่ผมต้องการก็โผล่ขึ้นมา
ผม ไล่ๆดู อะไรเนี่ย นอนไม่หลับเพราะสามีชอบกลับบ้านดึก ไม่ตรงประเด็น ไม่เอา แล้วนี่ไรอีก ถามคนมีอาการตกใจง่าย กูตกใจไม่ง่ายนะ นั้นไม่เอา... แต่เฮ้ย! โรคหัวใจเต้นผิดปกติ มัจจุราชเงียบที่ทุกคนมองผ่าน...ไม่นะหนูยังไม่อยากต๊ายยยยยย
แต่ไม่น่าจะใช่ เพราะไอ้อาการที่เกิดนี่เป็นเฉพาะตอนเจอไอ้เฮียเท่านั้นนี่หว่า... งั้นหาใหม่
ใจเต้นแรง
ผม พิมพ์ลงไปแค่นั้น... โรคหัวใจเต้นแรงกูรูมีคำตอบ...ทำไมเจอเขาแล้วใจเต้นแรง...เป็นไงคะอาการใจ เต้นแรง...ทำไมนะเจอหน้าเขาใจเต้นแรง...สาเหตุของอาการใจเต้นแรง
เลือก อันไหนดีวะ ทำไมเจอเขาแล้วใจเต้นแรงก่อนเลยดีกว่า ดูตรงประเด็น ผมคลิกเข้าไปอ่านๆดู ก็สรุปได้ว่า อาการโคตรเหมือนกูเลย ผมดูเรปที่มาตอบก็สรุปได้ว่า.... คุณชอบเขาแล้วล่ะครับ
อ๋อ กูชอบมันนี่เอง ฮ่าๆๆๆ ไอ้เราก็กลัวจะเป็นโรคหัวใจแทบตาย...แต่เอ๊ะ กูชอบมันหรอ
ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด(สมองอิบลูหยุดทำงาน)
เวรแล้วไงตัวกู!!
ผมรีบปิดทุกอย่างด้วยหัวใจที่เต้นระทึกยิ่งกว่าตอนแอบดูหนังโป๊ครั้งแรกเสียอีก.... นี่กูชอบไอ้เฮียจริงๆหรอวะ แม่ง นรกชัดๆ
แต่ เอ๊ะ กูอาจไม่ได้ชอบไอ้เฮีย กูอาจเป็นโรคหัวใจและกำลังจะตาย... ตกลงกูเป็นอะไร เป็นอาร้ายยยกันแน่....เอาล่ะผมต้องตั้งสติ ตั้งสติ ถ้าให้ผมสรุปด้วยตนเองว่าผมนั้นเป็นส้นตีนอะไรกันแน่ ระหว่าง ชอบไอ้เฮียกับเป็นโรคหัวใจ และอาจจะกำลังใกล้ตาย
และแน่นอน ผมเลือกที่จะ....
เป็นโรคหัวใจ และตายไปแม่งเลยยยย!!!!
-------------------------- KICK 7.1 : ตื่นนิทราเสียเถิดน้องแก้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2433684#msg2433684)
กลับมาปุ๊บก็รีบมาอัพปั๊บเลยค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ :hao7: :hao7:
อุ๊ยน้องบลูอยู่กับปู้จาย2ต่อ2จะเกิดอะไรขึ้นนะ อุคริ :hao6:
วันนี้มีเรื่องจะเล่าค่ะ :hao6:
คือวันนี้เดินผ่านตึกบริหาร เจอชายหนุ่มสองคนกางร่มออกมาจากตึกค่ะ
ชายหนุ่มA(ตี๋ๆขาวๆเคะๆ แต่แลเถื่อน) ชายหนุ่มB (สังขารเมะค่ะแอบหล่อแต่กางร่มคิตตี้สีชมพู)
วิ้ววววววววว
เสียงเด็กบริหารหอนแซว ตอนแรกอิเขียดแอบคิดว่าแม่งแซวกูปะวะ ถลกขากางเกงเตรียมเตะปากแม่งล่ะ(เถื่อน)
แต่เบือนเหง้าหน้าไปมองที่2นาฬิกา :a5:
A : ออกไปห่างๆได้ไหม(เหวี่ยง+เขิน)
B : ตัวเองจะห่างไปไหนเนี่ย เค้าจะกางร่มให้ (แล้วก็เดินจูงมือกันออกไป)
อิเขียดก็ยืนยิ้มตาเยิ้มเหงือกบานเลยค่ะ เพื่อนต้องมาลากออกไป :hao6:
เลิกส่องวิศวะดีก่า บริหารจรรโลงใจแง่ะ น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก แอร๊ยยยยยยยย :hao7:
เพ้อออออ :katai5:
-
อร๊ายยยยเขินแทนเด็กบริหารคนนั้น :impress2: :impress2:
ของอิบูลเอาไว้ก่อนนะ555555
-
:laugh: บริหาร/นิเทศ/บัญชี สิ่งเหล่านี้มักมีให้ชุ่มช่ำหัวใจ :z1:
อิบลูแกพลาดแล้ว แต่อย่าไปสน เดินหน้าต่อไป ต้องหักอกอิเฮียให้ได้ :hao6:
-
:laugh: :laugh: สนุกมากค่ะ
บลูดูลงทุนนะ เอาหัวโขกกำแพง 5555
มาต่อเร็วๆนะ
-
บลูลงทุนมาอะ หรือว่าจริงๆแล้วแอบเป็นพวกซาดิสมาโซคิส o8
แต่ไม่ต้องห่วงนะบลูที่ว่าเป็นโรคหัวใจน่ะยังไงก็ไม่ตายแน่ รักษาหาย
รับรองให้หมอปั้นฉีดยาเข็มเดียว(แต่หลายๆครั้ง)รับรองหายสนิท :hao6:
ปล. หนุ่มมนุษยและแพทย์ก็ด้วยนะ เคยเห็นนักศึกกษาแพทย์ขาวตี๋เกาหลีอินเทรนเดินจับมือกันเข้าไปในโรงบาลมอ
อ๊ายยยยยย อยากตามยันเข้าห้องผ่าตัดเลย :z1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
ตรูว่า อิคนในเรื่องนี้ จิตแซ่บทุกตัวตน...
อิบลู เป็น BIPOLAR พวก 2 ขั้ว ...ที่ไม่ได้อาศัยอยู่ขั้วโลก ( ชิส์...มานเป็นญาติข้างไหนกับ หมีโพลาร์ว้าาา )
เฮียปั้น เป็นพวก Delusional Disorder (โรคจิตหลงผิด) ไม่งั้นคงไม่เสร็จ( หรือเสร็จ)อิบลู
โก็ทั้งหลายรวมอิแก็งค์เพื่อน เป็นพวก Dementia (โรคสมองเสื่อม)...วางแผนกันไปให้เสร็จ(ใครเสร็จ ??)
ส่วนคุณเขียด ก็เป็นนางฟ้าต่อไป กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก ......พูดเล่น .......ไงก็มาอัพส่งเสริมจิตบ่อยๆแระกัน ...
-
อิบูลน่ารับเอ้ยน่ารัก :hao6: :hao6:
-
กร๊ากกก น้องบูลเอ้ยลงทุนมากจากลักษณะน่าจะโดนรถชนมากกว่าแค่โดนรถเฉี่ยวนะ :katai5:
แล้วอย่างนี้ต้องเรียกดาบนั้นคืนสนองป่ะ จากที่ตั้งใจจะปั่นหัวเค้าแต่กลายเป็นเราที่หัวปั่นซะงั้น :laugh:
ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล นอนด้วยกันไประวังเฮียปั้นได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแร้ง แรงนะจ๊ะน้องบูล :pigha2:
-
:hao6: อีกนิดแล้วเชียว ไม่น่าโทรมาขัดจังหวะเลย :hao7:
ในที่สุดน้องบลูก็รู้ใจตัวเอง ยอมรับซะเถอะว่าชอบอาเฮียเค้าเข้าแล้วน่ะ 5555 o18
-
ตอนนี้น้องบลูอยู่ในช่วงตูดไม่ปลอดภัยเพราะอยู่กับป้อจายสองต่อสอง อิอิ
เฮียปั้นก็ดูแลน้องมันให้ดีๆ หน่อยสิ ให้สมกับที่บลูของเราลงทุนลงแรงเจ็บตัว
-
อยู่กะป้อจาย2ต่อสองบลูอย่าพึ่งใจแตกลูกใจเย็นๆ
-
น้องบลู จับเฮียปั้นทำผัวเลย
อย่าคิดมาก โอกาสดีๆไม่ได้มีมาบ่อยๆ
เกิดครั้งหน้าเฮียปั้นไปกับยายหลินปิง
แล้วน้ำตาจะเช็ดหัวเข่า
ปล.ทำไมผมไม่ค่อยเจอแบบคุณเขียดบ้างเลยนะ เอ๊ะหรือว่าคณะผมมันอยู่มุมอับ
-
บลูเพื่ิความเนียนหนูลงทุนมากเลยลูก :laugh:
-
บลูอยากแกล้งคนถึงขนาดนั้นเลยหรือนั่น คิดได้นะเนี่ย บลูชอบปั้นแล้วใช่ไหมเนี่ย
-
ลงทุนมากไปก็โดนใช้ให้ต้มมาม่าอยู่ดี
เฮียปั้นลิซึ่ม จริงดิ แล่วววววววๆๆๆๆๆ
บวกเป็ดเอาบริหารกลับมาเด๋วเน้!!! :hao7:
-
:laugh:
บลูกวนได้อีก
-
คือมีเรื่องมาบอกอ่ะ บั่บ วันนี้ไม่ได้มาลงนะคะ :o12: แบบว่าคนเขียนงอล (ถุย) ไม่ใช่ค่ะวันนี้ต้องอยู่เช็คแลปยันดึกยันดื่น แถมทำงานพรีเซนอีก คงไม่ได้กลับบ้าน จึงเรียนมาเพื่อทราบ จะได้ไม่ต้องคอย(ใครจะคอยมึง :ruready)
aloney : ขาดกระจุยค่ะทั้งเลคทั้งแลบ เค้าห้ามขาดเกิน3 ใช้โควต้าคุ้มทุกเทอม o22 อยากลงให้ทุกวันค่ะ จะได้อ่านต่อเนื่อง :กอด1:
แมวเหมียว : เรื่องนี้ชะนีไร้ที่ยืนค่ะ :laugh:
Chichi Yuki : ถ้ามันรู้ว่าอิบลูหลอกนะ... :beat: ไอ้บลูตาย
Loste : อยากจะลงตอนต่อไปเร็วๆเหมือนกัน :hao7: แต่ตอนนี้อยู่ในสภาวะนิ้วเปลี้ย(เล่นเกมส์ทั้งคืน :beat:)
yuyuhaku : ขอบคุณคร่า :กอด1:
อายทำไม : แหมอาย อิเฮียนะ ไม่ใช่อายที่จะมายกเค้าบ้านคนอื่น= = ชะนีไทยไร้จุดยืน :laugh:
fonny1987 : ใครก็สู้มันไม่ได้ค่ะ :laugh:
teatimes : :กอด1: พระเอกเรื่องนี้มันเผด็จการแง่ะ :laugh:
sukaz : :a5:
mornkang : :กอด1: ขอบคุณคร่า
iamnan : :กอด1: เดี๋ยวมันก็คิดได้ค่ะ
kongxinya : ขอบคุณค่ะ :laugh: ตอนพิเศษ แต่ขึ้นเมื่อสงกรานต์ปี54ง่ะ โดนทิ้งให้อยู่บ้านกะหลาน เลยจิตเปลี่ยวแต่งขึ้นมา :laugh:
Lily teddy : ค่าตัวมันแพงค่ะ ต้องเอาออกมาใช้อย่างประหยัด :hao6:
uknowvry : ชอบรูปอ่ะค่ะ ริระคุมะ :hao6:
@Lucifer_Prince@ : หักมุมไรคะ ไม่มี๊ไม่มี จิรงจริ๊งงงง
AGELA : ลงโทษตามสไตล์อิเฮียคือ กระโดดถีบนะคะ :mew5: ลักหลับคืออะไรคะ เขิน(ตนอ่าน:ถุย :beat:)
puppyluv : :กอด1: กระโดดดูดแรว26ที ส่งBoss-Kมา :hao6:
limpingping : จุ๊บเบาๆ ขอบคุณค่ะ :กอด1:
rije : ใกล้ถึงช่วงดองแล้วค่ะ(ถุย) คนเขียนติดเกมส์ :hao5:
honey honey drop : ถ้าวันไหนพร้อม(เนื้อหา สังขารร่าง เวลา)อัพแน่ค่ะ :hao6: :กอด1:
fonny1987 : คนที่สันนิษฐานว่าเป็นเคะ รีบเดินหนีเลยค่ะ มีเดินสะดุดด้วย โคตรฮา :laugh:
yymomo : นิเทศน์เด็ดจริงค่ะ แต่บัญชียังไม่เคยส่อง ทันตะก็แซ่บเยอะนะค่ะ :-[ แต่เภสัชเด็ดสุด(อวยคณะตัวเอง :beat:)
kslave : อิบลูมันแอบจิตค่ะ
kongxinya : หมอปั้นจะมีน้ำยาเร้อ (เฮีย: :z6:)
mamaNUT : อุ๊ต๊ะ มีคนเดาโรคถูก :a5: เอ๊ย ไม่ใช่นะ ทุกคนปกติแง่ะ แต่เรื่องเป็นนางฟ้านี่ยอมรุกค่ะ(ตูไปรับ) แถวบ้านก็พูดกัน :laugh:
honey honey drop : คนอ่านนก็น่ารุก เอ๊ย น่ารับ เอ๊ยน่ารัก(โอ้ว สมงสมอง) :laugh:
Lily teddy : ราตรีนี้ยาว แน่ค่ะ :hao6: อะไรยาว :jul3:
rije : มันยังไม่รู้ค่ะ อินี่มันโง่ว :jul3:
Chichi Yuki : อยากจะไปตึกบริหารอีก แต่เพื่อนแม่งเกาะแข้งเกาะขาแง่ะ :o12:
แมวเหมียว : อิบลูมันฟุ้งค่ะ :-[
AGELA : อิบลูมันเรียบร้อยนะคะคุณ :laugh: ... ต่อให้กันดานแค่ไหนเราก็ต้องดั้นด้นออกมาหาความเจริญนะคะ ใช้รถรางม.ให้เป็นประโยชน์ค่ะ ส่องครบทุก(ตึก)คณะแน่ :-[
teatimes : มันบ้าค่ะ :laugh: :กอด1:
maru : มันเป็นโรคหัวใจค่ะ :jul3:
puppyluv : พระเอกเรื่องนี้ซึนแง่ะ :laugh: เค้าจองแล้ว(บริหาร) :-[ เดี๋ยววันหลังจะไปส่องสัตว์แพทย์แล้วจะมาเล่าให้ฟังนะคะ คณะดูห่างไกลความเจริญดี เห็นละเร้าใจ(ตรงไหนฟะ) :laugh:
Loste : อิบลูมันเกรียน :กอด1:
-
ทำไมบลูมีนน่ารักเยี่ยงเน้.............จนน่าถีบ (เอิ่ม)
เมื่อไหร่ปั้นจะเลิกกับหลินวะ แม่งแรดฉิบหาย (เอ่อ สะเทือนใจนิดนึงที่ด่าคนที่ชื่อเหมือนตัวเอง 55)
สาธุ ขอให้ได้กันเร็วๆ อยากเห็นบลูเสียตัว กร๊ากกกกกกกก :laugh: (มันบ้าไปแล้ว)
-
:z2: :z2: :z2: :z2:อ่านตามทันแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
บลูดูจะลงทุนเกินไปไหม เจ็บตัวขนาดนี้
แต่ก็อาจจะคุ้มนะมีเฮียปั้นมาคอยดูแล (จริงหรือเปล่าหว่า)
-
อยากส่องหนุ่มๆมอที่รักกันจิง(ผมก็ชอบนะคัฟเห็นผู้ชายรักกัน^^) บลูนี่โดนจับได้ต้องตายสถานเดียว[ตายคาอก]
-
จะโดนกดไหมเนี่ย เหตุการณ์ไม่น่าไว้วางใจ อิอิ
-
กดเลย กดเลย กดเลย กดเลย
:hao7: :hao7: :hao6: :hao6:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกก เชียร์ให้กดเต็มสูบบบบ :hao6: :hao7:
-
น้องบลูหายไปไหน
สงสัยแอบหนีไปกับพี่ปั้นแน่เลย
-
KICK 7 l ตื่นนิทราเสียเถิดน้องแก้ว... มึงจะตื่นหรือไม่ตื่นฮะ
"ทำไร"เสียงเย็นเหยียบชวนเสียวสันหลังวาบดังขึ้น ผมหันไปยิ้มแห้งๆก่อนจะบอกว่า
“เปล๊า ไม่ได้ทำอะไร”ผมที่หน้าตาท่าทางดูมีพิรุทสุดๆรีบกระโจนลงเตียง
แต่ในความไม่มีอะไร มันมักมีอะไรใส่เสมอ “ทำอะไร”คราวนี้ไอ้เฮียมันกดเสียงต่ำข่มขู่ผม
“ไม่ มีอะไรจริงๆ”และเมื่อเราเน้นคำว่าจริงๆ มันก็ยิ่งทำให้ดูน่าสงสัยเพิ่มทวีคูณ อยากบอกว่าผมรู้ทุกอย่าง แต่ก็ไม่เคยควบคุมร่างกายและปากได้สักที ห๊ะอะไรนะ มีใครตะโกนบอกว่า อีกหน่อยก็คุมใจตัวเองไม่ได้ด้วย
อา... ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้น ก็ให้ผมตายไปดีกว่า ถ้าจะควบคุมไม่ได้ขนาดนั้นน่ะ
เฮีย ปั้นที่แสดงสีหน้าสงสัยผมอย่างเต็มที่ค่อยๆหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วล้มตัวนอนลงข้างๆผม ขอบอกว่าเราไม่ได้นอนใกล้กันอย่างใด แต่ทุกครั้งที่อีกฟากของเตียงไหว ใจผมก็ไหวตาม... นอนไม่หลับกันเลยทีเดียวกู
“นอนไม่หลับรึไง”เสียงทุ้มนุ่มที่ดังมาอีกฟาก ทำให้ผมมองจ้องไปที่แผ่นหลังกว้าง
“อือ”ผมส่งเสียงครางในลำคอ
“แล้วทำไงมึงถึงนอนหลับ”คือถ้ากูรู้กูคงทำไปแล้วล่ะครับ
“ไม่ รู้เหมือนกันเฮีย แต่ที่รู้ๆผมนอนไม่หลับ”เสียงข้างตัวเงียบไป ผมที่สายตาปรับชินกับความมืดได้แล้ว แหงนมองฝ้าเพดานอย่างใจลอย... ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเว้ยเฮ้ย
สงสัยต้องร้องเพลงกล่อมใจ...น้องนอนไม่หลับ หัวใจน้องกระสับกระส่าย น้องนอนไม่ได้ ใจหายมาหลายสิบคืน หลับตาฝันไป อุ๊ยตกกะใจมีคนมายืน มายื๊นมายืน... พอเถอะ ภาพอาภาพรลอยว่อนเต็มหัวเลยตอนนี้
ผมยังคงเพ่งมองบนเพดานแล้วนับแกะไปพลางๆ ผ่านไปนานพอควร ผมก็ยังไม่หลับ ทั้งที่ผมก็ง่วงมาก แต่น่าแปลก... ทำไมกูนอนไม่หลับ
“เฮ้ย!”ผมที่กำลังเผลอๆเบลอๆ ร้องลั่นเมื่ออ้อมแขนของอีกคนดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น “ทำไรวะ ปล่อย”ผมที่ต๊กกะใจเล็กน้อย พูดอย่างหัวเสีย
“เวลากูนอนไม่หลับ แม่จะกอดกูไว้”เสียงทุ้มนุ่มไม่พูดเปล่า มือที่ว่างยังคงลูบหัวผมเบาๆ
ขอบอกเลยนะครับ ตากูสว่างกว่าเดิมอีก แม่ง!!!!
ผ่าน ไปได้เกือบสิบนาที ผมที่ดูเกร็งๆ ค่อยผ่อนคลายลง มือหนาของเฮียปั้นยังคงลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา ตาที่ว่าแข็งหนักแข็งหนาก่อนหน้านี้ ดูจะหนักขึ้นไปเสียดื้อๆ
ผมไม่รู้ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่ผมรู้ๆ ผมตื่นขึ้นมาตอนตีสอง...และ ตื่นมาเพราะความจัญไรไร้ความเกรงใจของไอ้ข้างห้องโดยแท้
กึก!!กึก!กึก!!กึก!กึก!!กึก!กึก!!กึก!กึก!!กึก!กึก!!กึก!
“อืมมมมม อ๊ะ! เร็วอีก อ๊ะ! อ๊า”ผมหรี่ตาในความมืด...ไอ้สันขวาน เตียงมึงนี่แทบจะทะลุมาห้องกูแล้วแม่ง
คือ หอผมเป็นหอรวมนะครับ ซึ่งบางครั้งอาจจะมีคู่ข้าวใหม่ปลามัน หรือก็ไม่ก็คู่ไม่ใหม่แต่(ได้กัน)โคตรมัน เกิดขึ้นบ้างในหอ ซึ่งกำแพงมันค่อนข้างจะบาง ผมจึงได้สบโอกาสนอนฟังนั่งฟังเล่นเกมส์ฟังอิห้องข้างๆมันเป็นกิจวัตรประจำวันแหละครับ ครางระงมจนผมแทบไม่ได้หลับได้นอน
แรกๆฟังแล้วมีเสียวตาม แต่ระยะหลังมานี่ผมเหมือนตายด้าน ไม่เสียวแล้ว แต่รำคาญ... เสียงเตียงนี่ก็แทบจะทะลุกำแพงมาเสยเตียงกู
“เบาๆหน่อยดิวะ!”ผม ตะโกนฝ่าความมืดออกไป... คือไปสืบมาแล้วครับ ปีหนึ่งเหมือนกัน แต่เขาได้เสียเป็นผัวเมียกันมาตั้งแต่ม.ปลายแล้ว แล้วพอขึ้นปีหนึ่ง ก็เลยมาอยู่ด้วยกัน
“หืมมมม ม ตะโกนอะไร”ลืมไปสนิทเลยสิครับ ว่าไอ้เฮียก็อยู่
“เปล่าเฮีย”ผมบอกเปล่า แต่ซาวด์เสียงจากข้างห้องนี่ไม่ใช่เปล่าเลยนะ
“อ่าาาาาา”เวรสัตว์ เสียงดังยิ่งกว่าเดิมอีก
และ ตอนนี้คือ ผมกับเฮียปั้นก็ตื่นขึ้นมาฟังเสียงจากข้างห้องในตอนตีสองทั้งคู่ ขอบอกว่าอิคู่นี้ทรหดตายอดตายอยากกันมาก ปาไปตีสามกว่าพวกห่าแม่งก็ยังไม่หยุด
ไม่รู้เฮียจะรู้สึกไงบ้าง แต่ขอบอกผมน่ะตายด้านไปแล้วครับ ฟังแทบทุกวัน ติดต่อกันมาเป็นเดือนๆถ้าผมไม่ชินก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
“ข้างห้องเขาเป็นแบบนี้บ่อยไหม”ผมฟังแล้วก็ได้แต่กระพริบตาปริบๆ
“ไม่บ่อยหรอก... แต่ประจำ”รู้สึกเหมือนจะมีอะไรจ้องผมท่ามกลางความมืด
“แล้วมึงไม่รู้สึกอะไรบ้างหรอ”ตอนนี้นอนไม่หลับแล้วล่ะครับ อยากถามอะไรก็ถามมาเหอะ
“แรกๆ ก็ตั้งเลยอ่ะเฮีย แต่หลังๆมานี่เบื่อจะตั้งแล้ว... เหนื่อย”ผมยกยิ้ม “ว่าแต่เฮียเหอะ น้ำจะแตกยัง”พอผมพูดจบ คนข้างๆผมก็พลิกตัวขึ้นคร่อมผมไว้
“อยากให้แตกไหมล่ะ”ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม....แตก ถ้าหัวมึง ก็อยากให้แตกอยู่
“นอนเถอะเฮีย เกิดเป็นชายอย่าหวั่นไหวกับอะไรง่ายๆ”ตบแขนคนด้านบนสองสามทีแล้วก็แกล้งหลับ...ชิบหายแล้วกู
อิห่า...ใจเต้นเร็วอีกแล้ว
“กูไม่ใช่คนที่จะหวั่นไหวอะไรง่ายๆ”ผมจ้องตาของคนที่โน้มหน้าลงมาห่างจากผมเพียง14.25เซ็น...ถุย ถ้ากูจะเป๊ะขนาดนี้ “แต่กู...หวั่นไหวกับมึง”
“อื้อออ”ผมครางประท้วง เมื่อตอนนี้ไอ้เฮียมันประกบปากผม ก่อนจะพยายามสอดลิ้นเข้ามา
แต่กูจะไม่หวันไหวไปกับมึงหรอกนะสัส...อย่าหวังว่าคราวนี้จะได้แดก...เม้มปากแม่งเลย
“จะเล่นอย่างงี้ใช่ไหม...ได้”กูไม่ได้เล่นโว้ย...กูจริงจัง
“โอ๊ยยยยย!!!”ผมร้องลั่นเมื่อไอ้เวรตรงหน้ามันฝังเขี้ยวลงบนคอผมซะเต็มแรง...อิเชี่ย ฮือออ
“หึ!”แสยะยิ้มราวกับประหนึ่งว่ามันเป็นตัวโกงเสร็จ ก็ก้มประกบปากผมอีก แต่คราวนี้คราวซวยมาเยือนแล้วครับ...กูเม้มปากไม่ทัน
“อื๊ออออ”ผมพยายามร้อง พยายามพลัก แต่ทำไมผมสู้แรงมันไม่ได้วะ
ป๊าบอกว่าถ้าสู้ไม่ได้ ให้เอาเป็นพวก...สมยอมเลยดีไหม?
มือเรียวสวยของคนตรงหน้าเริ่มไล้เข้ามาในเสื้อ หัวผมก็เริ่มเบลอ ขนแม่งเริ่มลุก ตาเริ่มลอย น้ำลายเริ่มยืด ชักจะเคลิ้ม ผมเริ่มจูบตอบ อิเฮียเหมือนจะตกใจไปสามวินาที แต่ก็แค่สามวิ เพราะตอนนี้ทั้งผมทั้งมันต่างฝ่ายต่างรุกแล้วครับ...เอาสิวะ ไหนๆจะเสียตัว กูก็ขอเป็นผัวเหอะ
Rrrrrrrrr
บีบีที่วางห่างออกไปแค่คืบเริ่มแสดงอภินิหารทางด้านเสียงและแสง
ผมสอดมือเข้าไปในเสื้อเฮียปั้น ก่อนจะค่อยๆไล้นิ้วไปบนแผ่นหลังที่แน่นด้วยมัดกล้ามเนื้อกำลังพอดี...นี่ถ้าได้แม่งเป็นเมียนะ
เท่ากับผมยิงปืนนัดเดียวได้นกทั้งรังเลยวะ เพราะนอกจะตัดปัญหาเรื่องมันชอบแกล้งผมไปได้แล้ว มันก็ต้องตามใจผม ฟังคำสั่งผม(เพ้อ) แถมยังได้ล้างแค้นอิหลินไปในตัวอีกว่ะ และที่สำคัญ อยากลองมีเมียหล่อๆมานานแล้ววะ(ใฝ่มานนาน)...อุคิ
Rrrrrrrrrrrrrr
สั่นอีกรอบ แต่ผมก็ยังคงเมิน...ไว้ก่อน กูติดภารกิจสำคัญอยู่
Rrrrrrrrr
และอีกรอบ
Rrrrrrrrrrrr
Rrrrrrrrrrrr
Rrrrrrrrrrrr
ป้าบ!!!
หัวผมสั่นคลอนไปตามแรงตบ
“ไปรับโทรศัพท์ไปไอ้สัตว์”พูดจบแม่งก็ทิ้งตัวลงนอน
“ไง”ผมกรอกเสียงลงไปโดยที่ไม่รู้ว่าคู่สนทนาคือใคร...ลืมดูหน้าจอ
/”ช่วยกูด้วย ไอ้บลู....”/ปลายสายบอกเสียงสั่น /”กูถูกข่มขืน”/ห๊า!!
WTF!!!
------------------------------------------------------------50
KICK 7.2 : ตื่นนิทราเสียเถิดน้องแก้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2447122#msg2447122)
นอกจากน้อย แล้วแม่งยังมั่ว :laugh:
หายไปหายวัน เนื่องจากติดภารกิจทางการศึกษานิดหน่อยค่ะ :katai1:
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ :mew1:
ใครที่ใกล้จะสอบ ก็อย่าลืมอ่านหนังสือสอบกันนะคะ
ด้วยความปราถนาดีจากคนจ๊วย :laugh: (ใครหลอกมันมา)
-
น้องบลูยังฮาได้อีกนะลูก ถูกเฮียปั้นรุกขนาดนี้ยังคิดว่าเฮียเค้าจะเป็นเมียสุดหล่อได้อีกเนอะ
:hao3:
-
ใครนะชอบขัดจังหวะ
ตีสามตีสี่ผัวเมียเขาจะสีวี่วีกัน
ใกล้สอบมิดเทอมเหมือนกัน ตอนนี้ยังไม่ไปถึงไหนเลย ๕๕๕
-
ใครโดนอ่ะะะ :katai1:
-
ใครรรรร
-
กริ๊ด แค่ 50 % ของตอนก็นอนคุยกันตลอดเลยอะ :hao6:
ข้างห้องช่วยบิ้วจนเฮียปั้นกำลังจะตกเป็นของน้องบูล (?) อยู่แล้ว
โทรศัพท์เจ้ากรรมดังขัดจังหวะซะได้ แล้วใครกำลังโดนใครข่มขืนยังไง :m24:
รอติดตามจ้า อยากรู้ม้าก มาก อิอิ :m18:
-
กรี๊ดดดด ใครช่างกล้ามาขัดจังหวะ เป็นกรรมของอิบลูแท้ๆกำลังจะได้เมียหล่อ (เหรอ?)
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ใครโทรมาอะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
กำลังไปได้สวยแต่ดัน...
...ค้าง!!!!!!!!!!!!!
โทรมาทำไมกันเนี่ย! - -^^
แต่รู้สึกได้ว่าไอ้คนโดนข่มขื่นนี่จะมีเวลาโทรมาหาคนอื่นตอนตีสองตีสามแถมโทรมาตั้งหกเจ็ดสาย
โห! ถ้าว่างขนาดนั้นทำไมไม่โทรหาคนอื่นล่ะลูกพี่!
น้องบลูของเราอุตส่าจะมีเมีย (แน่ใจ๋) กับเขาแล้ว (เพ้อพอๆ กับบลู) อิอิ
-
เฮ้ย ย คายว้าาา :serius2:
คู่ไม่ใหม่แต่(ได้กัน)โคตรมัน :laugh:
-
กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มใครโทรมาเนี่ย
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:hao6: อย่าบอกนะว่า ไอ๊น้องปิน ของเฮียปั้น :hao7:
-
อ่านรวดเดียวเลยสนุกมาก!!!น้องบลูฮามากค่ะ!! :hao7:
ว่าแต่ใครกันนะที่โดนข่มขืน :hao7: :hao7:
-
ใครโดนนะบลู!!!!!
-
ใครโดนอ่ะ อยากรู้จนจะขาดใจ
-
ใครอ่ะ
ใคร๊
:katai1:
-
ใครเป็นอะไรอ่าาาาา :katai1: :katai1:
-
โทรไปหาคนอื่นก่อนไม่ได้หราาารู้ป่ะว่ามันค้างอะอีกนิดเดียวเองอะโด่ -*-
-
ตัดแบบนี้เอามีดมาแทงกันดีก่า
ฮ๊าซซซซซซซซ :z3:
สันทนาการกลางดึก เฮียปั้นคึกอะดิ อุอุ
แม่จ้าววววว ตี 1 ยัน ตี 3
น่าไปเคาะประตูถาม
"น้องๆ กินอะไรถึงคึกนักจ๊ะ"
ปล. สัตว์แพทย์เหรอ จะเอาบริหารร่มชมพูอ่า
บวกและเป็ดตั้งใจเรียนเน้อ ไม่งั้นฟ้องเมทแลปด้วย
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาทำกันได้ มันึค้างนะรู้ไหมมมมมมมมมมม :katai4:
รีบๆมาต่อเลยนะ
ปล.เพื่อนบลูมันชื่อไรหว่า นึกไม่ออกเหมือนมีชื่อโผล่มาแว๊บๆ :m28:
-
ห๊ะ!? ตกใจตามน้องบลู
เกิดอะไรขึ้นคะ อยากรู้จริงๆ กำลังเข้าได้เข้าเข็มพอดีเลยเนอะ มีเรื่องเข้ามาให้ตื่นเต้นซะละ o22
-
o22 :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
หย่อนยาคูลท์ 26 ขวดรออิบูล
เค้าหนีเที่ยว เจอกันอังคาร 23
ไว้จะเอาไส้อั่วมาฝากเฮียปั้น
บวกคลิกทีนึง ไปล่ะ :hao7:
-
มานั่งรอลุ้นค่ะว่าใครกันนะที่โทรมา :katai5: :katai5:
-
ยาคูลท์หมดยัง
ไส้อั่วหมดแล้ว
เหลือแต่แคบหมู
กระหน่ำบวกคิดถึงอิบูล
:hao3:
-
(http://เวปมีไวรัส/images/2013/07/27/hjjjJL5WM.jpg)
(เอาเวลาที่มึงนั่งทำรูป ไปเขียนมาสักตอนดีไหม)
สวัสดีนักอ่านที่เคารพรักทุกท่านนะคะ
เนื่องจากหายหัวไปนาน จึงมาเรียนให้ทราบ ว่ายังมีชีวิตอยู่ค่ะ :a5:
นรกมิดเทอมยังไม่จบค่ะ คาดว่าน่าจะกลับมาอัพต่อวันจันทร์ที่5นะคะ
(บวกเวลานั่งกอดเข่าในมุมมืดหลังจากจบมิดเทอมเข้าไปด้วย :m15: )
เจอข้อสอบตัวแรกเข้าไป น้ำตานี่จะไหล ธาตุไฟจะแตก อ้วกแทบจะพุ่ง
(The last mid-term : มิดเทอมนั้น ฉันตาย :jul1: )
ช่วงนี้ใครคิดถึงคุณเขียด(จะมีไหม= =)หรือไม่มีไรทำ
ก็ตามไปอ่านเรื่องอื่นได้นะคะ(เข้าไปส่องตรงหน้าแรก แง่ะ)
รักทุกคนนะงิ :กอด1: จูบรัวๆๆๆๆ
ปล.แหง่ะ อยากกินแคปหมูจังรุย
-
:m18: รับทราบจ้า ดีใจที่ผู้เขียนยังไม่จากไปไหน
ก็ขอให้ผ่านช่วงมิดเทอมสุดหรรษาไปแบบผ่านฉลุย
แล้วกลับมาอัพนิยาย ไว ๆ เป็นกำลังใจให้จ้า :ped149:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:เป็นกำลังใจให้จ้า :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ตามมาเป็นแฟนคลับน้องบลูค่ะ ตลกดีอะ ฮ่าๆๆ อยากให้ขำจนจบเลยได้ไหมเนี่ย ไม่อยากจะคิดเลยตอนที่พระเอกรู้ความจริงจะเป็นอย่างไร เฮ้ออ อย่าเศร้าเลยน้าาา
คิดถึงคุณเขียดค่ะ
-
ใครจะไม่คิดถึงคุณเขียดบ้างล่ะคัฟ รอวันที่พร้อมจะมาต่อคัฟ ผ่านมิดเทอมมาค่อยมาลุยกันต่อก็ได้เนอะ ^^
-
คุณน้องเขียดฝ่ามิดเทอม คุณพี่จะฝ่าอารมณ์ค้างเติ่งรอนะจ๊ะ
-
เรื่องนี้สนุกมาก ฮาสุดๆเลย รีบมาลงต่อนะค่ะ คุณนักเขียนสู้ๆๆ o13
-
คิดถึงบลูรอบลูอยู่นะค่ะคนแต่งด้วย
-
:a1: :a1: เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า สู้ๆนะคะ
-
รับทราบค่ะ
สู้ๆ นะคะคนเขียน
ปล.อยากกินแคปหมูก็มาบ้านเราจิ เดี๋ยวเราเลี้ยง อิอิ
-
:ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
7.2
http://www.youtube.com/v/-ULv2sSDfBk
‘เธอทำให้ฉันร้อนรน ทำให้ฉันทุกข์ระทม งมงาย เธอทำให้ฉันร้องไห้ ทำชีวิตฉันพังทลาย...’ไอโฟนคู่ชีพของไอ้เชี่ยปินแผดเสียงลั่นบันไดหนีไฟ ที่ตอนนี้เป็นที่สิงสถิตย์ของผมกับไอ้ปินไปโดยปริยาย
ผมมองไอ้ปินที่นั่งกอดเข่าเคล้าน้ำตาอยู่บนพื้น ผมไม่รู้ตอนนี้ผมรู้สึกยังไง แบบผมเองก็อธิบายไม่ถูก คือจะว่าไงดีล่ะ มันก่ำกึ่งว่ะ จะสมเพสก็ไม่ใช่ จะสมน้ำหน้าก็ไม่เชิง แต่ที่แน่ๆ ความสงสารน่ะ...ไม่มี!!
เรื่องของเรื่อง มันเริ่มจากที่หลินโทรมาหาไอ้ปิน บอกให้ไปรับไอ้เฮียกลับบ้าน ไอ้ปินน้องผู้แสนดี หรืออีกนัยหนึ่ง คุณจะเรียกมันว่าผู้ชายที่แสนโง่ก็ได้ เพราะแทนที่มันจะไตร่ตรองเรื่องราวให้ถี่ถ้วนก่อน ไอ้เชี่ยนี่กลับขับรถไปอย่างวัย(เป็นไง ไวจัด กูพิมพ์ผิดเลย)
เมื่อถึงสถานที่เกิดเหตุโศกอนาถกรรมพรหมจรรย์ของไอ้ปิน เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายก็เข้าไปในห้องผู้ก่อโศกอนาถกรรมหมายเลข1(หลิน) แต่ด้วยบุญหรือกรรม หรืออาจจะเป็นเพราะเจ้ากรรมนายเวรของมัน อันนี้ผมก็ไม่รู้ เพราะไอ้ปินหนีมาได้หวุดหวิด
แต่เรื่องมันยังไม่จบครับ ในขณะที่มันกำลังยืนสงบติอยู่หน้าห้องใครก็ไม่รู้ จู่ๆก็มีมือปริศนายื่นมาสับก้านคอมัน ก่อนจะลากเข้าห้องไปปู้ยี่ปู้ยำโดยผู้ก่อโศกอนาถกรรมหมายเลข2...จบ.
ไม่ต้องมามองหน้า แล้วด่าว่ากูเล่าไม่จบนะ จบแล้วเว่ย ไอ้เชี่ยปินมันเหล่ามาแค่นี้
“ร้องไห้อย่างกับคนเสียตูด...หรือมึงเสียวะ แต่ดูมึงก็เดินปกตินี่หว่า หรือของไอ้เชี่ยนั่นมันเล็ก”ผมถามไปตามความสงสัย...แต่ทำไมไอ้ปินมันถึงต้องมองค้อนผมขนาดนั้นวะ
“ไม่ได้เสียตูด แต่กูเสียใจ กูเสียจายยย!!! มึงได้ยินไหม”กูได้ยินครับ...และเชื่อว่าคนทั้งชั้นก็คงได้ยินมึงเช่นกัน
“เอาน่ามึง ถือว่าได้ขึ้นครูฟรีๆ...แล้วใส่ถุงยางใช่ไหม”ไอ้ปินก้มหน้าซบกับเข่า ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ
“แต่ครั้งแรกของกู กูก็อยากให้คนที่กูรัก...”ความคิดมึงสาวน้อยมากไอ้ห่า
“มึงอย่ายึดติด จะครั้งแรกหรือครั้งที่100 มันก็เทียบกับครั้งเดียวกับคนที่รักไม่ได้หรอก”นี่กูหลงประเด็นปะเนี่ย
“กูมีมลทิน”อยากเห็นหน้าพ่อหน้าแม่มึงจริงๆ...เลี้ยงมึงมาแบบไหน ถึงได้ต่างกับพี่มึงขนาดนี้
“คือ...ไอ้ปิน ถ้ามึงยังคิดลบแบบนี้ ชีวิตมึงจะดำเนินต่อไปอย่างสร้างสรรค์ได้อย่างไง มองในแง่ดี ผู้หญิงอ่ะชอบผู้ชายมีประสบการณ์มากกว่าพวกไก่อ่อนนะมึง”กรณีนี้ผมยกเว้นหลินมันไว้คนนะครับ
“จริงหรอ”หันมาทำตาวาวใส่กูอีก
“กูจะหลอกมึงทำไม ไม่เชื่อโทรไปถามไอ้เหี้ยเฟา รายนี้ประสบการณ์โชกโชน”ถึงมันจะหน้าตุ๊ดตัวเตี้ย แต่ก็ต้องยอมรับครับว่าไอ้เชี่ยเฟามันเป็นที่นิยมมากกว่าผม...ทำม๊ายยยยยย
อย่างงี้แหละครับ...เทรนหมากระเป๋ากำลังมา :ruready
“ไอ้เตี้ยเนี่ยนะ”ทำหน้าเหมือนกูตอนได้ยินมาแรกๆเลย
“ผู้หญิงส่วนมากชอบสัตว์ตัวเล็กๆ”ถ้าโลกแม่งจะเป็นแบบนี้ กูจะเกิดมาสูงมาหล่อไปเพื่อครายยย(อิเขียด:เพื่อเฮีย)
“ถึงว่า...กูถึงได้โสดได้ซิงมาจนทุกวันนี้”นี่มึงกำลังปลอบใจตัวเองใช่ไหม
“โสดอ่ะใช่...แต่ซิงนี่”ผมยิ้มล้อๆ
“จะฟื้นฝอยหาตะเข็บเสื้อพ่อมึงหรอ คืนนี้กูนอนด้วยนะ ถ้ามึงจะเยะกันก็เบาๆนิดนึง กูเป็นคนตื่นง่าย นอนไม่พอเดี๋ยวหน้าจะโทรม”กูได้ข่าวว่ามึงเศร้าไม่ใช่หรอ
“เดี๋ยวกูกระโดดตบเบ้าตาแตก กูแค่จะหักอกเว่ย แค่หักอก”ไม่ได้อยากมีกิจกรรมประสานเสียงกับพี่มึงยามวิกาล!!
“ห๊ะ อะไรนะเอาสด...มันต้องมาเหนื่อยเอาออกตอนแตกแล้วนะเว่ย”มันพูดหน้าตาย...ขอแม่งสักเปรี้ยงเหอะ “โอ๊ย!!!”ไอ้ปินไถลไปตามขั้นบันได้เมื่อโดนผมยันเข้าเต็มตีน “ปากดี เดี๋ยวกูก็ลากไปใหชั้น5ข่มขืนซะหรอกไอ้ห่านี่”ผมขู่ ไอ้ปินหน้าซีด
“อย่าขู่ดาว ดาวกลัว”อิดาว เอ๊ย ไอ้ปินรีบกุลีกุจอตามผมออกมาจากทางหนีไฟ
“แล้วมึงเห็นหน้าคนที่เปิดซิงมึงปะวะ”มันหันมามองผมตาปริบๆ...แสดงว่าเห็น “หน้าไม่ไหวขนาดที่มึงต้องมาร้องไห้คร่ำครวญเลยหรอ”ไอ้ปินส่ายหน้า ก่อนจะกลอกตาทำหน้าครุ่นคิด “.....”ผมยืนเงียบๆสังเกตพฤติกรรมคนข้างตัว
“ก็ไม่ได้แย่”ไอ้ปินพูดอ้อมแอ้ม ก่อนจะแก้มแดงปลั่งขึ้นมาทันตา...พฤติกรรมการเขินนี่ถอดมาจากพี่มึงเชียวนะ
“แสดงว่าถึงขั้นหน้าตาดี”ลองแย๊บถามไปส่งๆ
“....”ไม่ตอบแบบนี้แสดงว่าผมคิดถูก
เอาเป็นว่าตอนนี้เซลล์ความเสือกของผมมันตื่นตัวเสียเต็มประดาแล้วว่ะครับ แต่ถามไอ้ปินไปตอนนี้ก็คงไม่ได้รู้อะไรเพิ่มขึ้นหรอก...สู้กูไปสืบเองดีกว่า
มันส์กว่าเยอะ :laugh:
***
ผมนอนจ้องเพดานห้องในความมืดท่ามกลางบรรยาการมาคุ...
“มึงจะมาเบียดกูทำเหี้ยไรเนี่ย อึดอัด”ไอ้เฮียที่นอนอยู่ข้างซ้ายผมบ่น ก่อนจะพาดตีนข้ามตัวผมเพื่อไปถีบไอ้ปิน
“อะไรของมึงเนี่ย เรื่องมากนักกลับไปนอนบ้านไป๊”ไอ้ปินโต้กลับพร้อมกับเอื้อมมือมาทุบพี่มัน
“มึงแหละกลับไป กูมาถึงก่อน”แล้วสงครามขนาดย่อมก็ถือกำเนิดขึ้น โดยมีผม...เป็นผู้รับกรรม
ไอ้พวกเชี่ย!!!
กูจะนอน!!
“หยุด!!!”ผมตะโกนห้ามทัพ กดโทรศัพท์ในมือเพื่อดูเวลา...4.40
หยุดกันเถอะคุณ...กูมีมีเรียนเที่ยง
ผมคว้าหมอนที่หนุนอยู่มากอดแนบอก ก่อนจะค่อยๆคลายลงจากเตียง กลิ้งไปที่ตู้เสื้อผ้า ลากที่นอนปิ๊กนิกที่ไอ้เอมเอามาทิ้งไว้ออกมา แล้วเอาไปปูนอนข้างเตียงทางฝั่งไอ้ปิน...ห้องก็ห้องกู เตียงก็เตียงกู
เรื่องที่ไอ้เอมต้องเอาที่นอนปิ๊กนิ๊กมาทิ้งไว้ห้องผม เพราะมันชอบมานอนผลาญน้ำผลาญไฟห้องผมไงครับ แล้วก็เพราะมันนอนดิ้นมากไป ผมกับมันเลยร่วมเตียงเคียงหมอนกันมิได้จริงๆ
“น่าจะลงไปได้ตั้งนานล่ะ มานอนแซะนอนซบกูอยู่ได้”เพื่อสนองความปากดีของไอ้เชี่ยปิน ผมเลยตบหลังมันด้วยตีนไปซะทีนึง
“พูดเหี้ยไรนักหนา รำคาญ!!”ไอ้เฮียว่า แล้วก็จบท้ายด้วยมีเสียงคนโดนตบกบาล...ซึ่งผมคาดว่าจะเป็นไอ้ปิน
ไอ้สองพี่น้องป.ปลาตากลมยังคงตีกันต่อไป แต่ผมไม่สนแล้วครับ กูง่วงตาจะปิดแล้วเนี่ย
ผมหลับตาลงสู่ห้วงนิทราไปตอนไหนผมก็ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็รู้สึกหนักๆที่เอว แถมยังอึดอัดยังไงพิกล มองซ้ายเพดานห้อง มองขวาพื้น พยายามจะลุกขึ้น แต่ตัวเหี้ยอะไรมันรัดกูซะแน่นเลยวะ
ผมเอี้ยวตัวมองไปข้างหลัง จากที่สะลึมสะลือกูตื่นเต็มตาเลยครับ มึงมานอนซ้อนกูทำไม แล้วมือแล้วคาอีก จะล็อกกูแน่นไปแล้ว กูไม่ใช่หมอนข้างที่บ้างมึงนะโว้ย...แล้วเชี่ยอะไรที่สีตูดกูอีกเนี่ย
กูกับมึงจะแนบแน่นไปแล้ว...ไอ้เฮีย!!...ผมยังคงพยายามดิ้นลงออกจากสภาพอัปรีย์ชีวิตอย่างสุดกำลัง แต่มันจะรัดผมแน่นไปไหนวะ ...เหนื่อย
“ดิ้นต่อดิ กำลังเสียว”คนที่ยังรัดผมแน่นพูดเสียงกระเส่า แถมยังหายใจแรงๆลดต้นคอผมอีก
“เสียวก็ไปว่าว จะมานอนสีผมให้เป็นภาระของสังคมทำไม”ผมที่หมดแรงจะแกะแขนที่รัดแน่นออก พูดขึ้นอย่างเหนื่อยหน่าย
“มือไม่ว่าง...อื้ม ใกล้ละ”แค่มึงเลิกกอดกูมือก็จะว่างแล้วห่า ...ว่าแต่ ใกล้อาร๊าย!! แล้วเอาน้องมึงมาทิ่มหลังกูทำม๊าย!! “อ่า”ไอ้เฮียหายใจรดต้นคอผม
“อะไรแฉะๆซึมมาที่หลังผมวะ อย่าบอกว่าแตก”จะไวไปนะมึง
“ยัง”มันยังคงสีผมต่อไป ส่วนตัวกระผมที่ใจง่ายและบวกกับที่กูก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็ได้แต่ซุกหน้าร้อนผ่าวลงกับผ้ามือตัวเอง...กูเครียด
ไม่นานไอ้เฮียก็คลายแขนออกจากเอวผม แล้วล้วงมือไปกางเกงตัวเอง แล้วเริ่มปฏิบัติภารกิจให้เสร็จสิ้น มึงจะมองหน้ากูทำไม แล้วกูล่ะ จะไปมองมึงทำไมเนี่ย...อ๊ากกกกก
ผมเส้นเลือดในสมองจะแตก....ในขณะที่อีกคนก็มีแววว่าจะแตก
“อ่าาา”ผมหมายถึงหัวกบาลมันนะครับ...คุณมาทำอัปรีย์กับบอดี้ฉันทำไม
“จบแล้วหรอ กำลังเพลินเชียว”ผมเงยหน้ามองตามเสียง
ไอ้ปินที่นอนเท้าคางมองลงมาจากบนเตียงยิ้มกรุ้มกริ่ม ลืมไปเลยว่ามึงก็อยู่...อ๊ากกก!!!!!
------------------ KICK 08 : ถอยห่างไปนิด อีกนิด นั่นแหละ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2448416#msg2448416)
มันจะกลายเป็นนิยายจังไรแห่งปีไปไหมคะคุณ = =
เฮียมึงทำอะไรลงไป....ทำไมไม่ปล้ำ :angry2:
วันนี้ทำข้อสอบไม่ได้ด้วยแหละ(นี่มึงเอามาอวด) เขาทำได้กันทั้งคลาส ฮืออออออออTT^TT
ปล.รักทุกคนนะจ๊ะ ไปกินข้าวล่ะ กระซิก
ปล.2 อย่าปล่อยให้ฉันหว่าเหว้
-
แหมมม มีคนอื่นอยู่ก็ยังทำน่ะ
:katai1:
-
:m20: ไอ้พี่น้องสองคนนี้ มันอัปปรีจิงๆ :hao6: แต่เมื่อไหร่เฮียจะปล้ำวะ :katai1:
-
ถ้าอยู่กัน2คนบลูไม่รอดแน่ๆ
-
เฮียหน้าไม่อายยยยย
-
ทำอะไรลงปายยยย น้องก็อยู่ ทำได้งัยนะเฮีย อิอิ มันไม่เป็นนิยายจัญไรหรอกคัฟ ถ้าเป็นนิยายจัญไรงั้นผมก็คงจัญไรเหมือนกันสิ ฮ่าๆๆ รอวันที่เฮียจะปล้ำบลู เฮียนี่มันจะจริงจังกะน้องบลูไม๊นะ แต่ถ้าบลูได้เป็นผัวน่ะ ได้นกทั้งรังเลยนะ พยายามเข้านะบลู (เพ้อมาจากตอนที่แล้ว)
-
:hao7: นี่ขนาดน้องอยู่นะ! สองต่อสองเฮียปล้ำแน่!!!
-
เฮีย... ไม่อยากด่านะ แต่จัญไรว่ะ 5555555555555555555555555555555555555555555555555'
ไม่คิดเลยว่าจะออกมาในสภาพนี้
สนุกดีค่ะๆ
:katai2-1: :katai2-1:
-
เมื่อไหร่บลูจะเสียตัว
คริๆ
-
เฮียทำอย่างนี้ได้ไง น้องบลูอายน้องแย่เลย :hao6:
ฮ่าๆๆๆ เรื่องทำข้อสอบไม่ได้นี่เรื่องธรรมาดาค่า. ไว้ค่อยมาอ่านหลังสอบก็ทัน :z6:
คนแต่งสู้ๆเน้อ
-
เมื่อไรจะเสร็จเฮียซ่ะที
:hao7: :hao7: :hao6: :hao6:
-
อือฮึ ที่แท้ก็น้องปินนี่เอง ว่าแต่ใครกันนะที่เอาซิงน้องไป
แต่นังหลินนี่ร้ายจริงๆ
แล้วเฮียปั้นอีกอ่ะมาสีน้องทำไม ทำไมไม่ปล้ำ :z3:
ปล.เราไม่ทิ้งให้คนเขียนเหงาหรอกนะจ๊ะ :กอด1:
-
เฮียแม่งสีไม่เลือกเวลาเลย นี้ขนาดน้องปินอยู่ด้วยนะ ถ้าอยู่แค่เฮียกับบลูจะไปถึงไหนนะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เฮียปั้นด้านนะ ขนาดว่าอยู่กัน 3 คน
-
เฮียจัญไร! ทำไมไม่ปล้ำ ข่มขืน ขืนใจ ปู้ยี้ปู้ยำ! มองหน้าแล้วทำทำไม
ไอ้น้องปินทำไมมาขัดจังหวะอย่างนี้ คนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม เดี๋ยวแช่งให้โดนเสียบซะหรอก
-
555 ไอ้เฮียนี่มันเห้ได้ใจจริงๆ
กระหน่ำบวกและเป็ดคู่พี่น้อง ป.ปลาให้จุกคอหอยกันไปเล้ย
ฟื้นคืนชีพยัง ข่าวว่าเค้าทำได้ยกห้อง (ยกเว้นอยู่หนึ่ง)
555555555555555555555555555555555555555
(ไม่ได้ว่าอะไร จะแจก :mew1: เฉยๆ วะฮะฮ่า)
-
ถึงจะอยากรู้ว่าใครเป็นคนทำน้องปินมีมลทิน คิดว่าต้องเป็นคนที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแน่ ๆ
แต่ที่อยากรู้ที่สุดคือทำม่ายเฮียทำแบบนี้ :serius2: ลงทุนกระดึ๊บลงมานอนกะน้องบูล
ทั้งกอดรัด เสียดสี แถมล้วงๆควัก ๆ ขนาดนั้น แต่ทำไมยังปล่อยพรหมจรรย์น้องบูลให้ลอยนวลไปได้
หรือว่าเฮียจะเกิดน่าบางอายน้องปินขึ้นมา แล้วอย่างนี้เมื่อไรน้องบูลจะได้หักอกเฮียล่ะเนี่ย
รอติดตามจ้าตอนนี้เฮียปั้นไม่ได้ดั่งใจเลย อย่างงี้น้องบูลน่าจะบุกและรุกจัดหนักให้เฮียซะเองเลยน๊า :z1:
-
ทำงี้ได้ไงอ่ะ หน้าไม่อายมองทำไมนายปิน บลูอายแย่ :laugh:
ปินเสียจิ้น ไม่เสียตู๊ด?ยังไงอ่ะ
-
ตอบคอมเม้นท์นะงิ
แหมมม มีคนอื่นอยู่ก็ยังทำน่ะ
:katai1:
อิเฮียมันอวดค่ะ :laugh:
:m20: ไอ้พี่น้องสองคนนี้ มันอัปปรีจิงๆ :hao6: แต่เมื่อไหร่เฮียจะปล้ำวะ :katai1:
เฮียบอกว่าไม่นานเกินรอ :hao6:
ถ้าอยู่กัน2คนบลูไม่รอดแน่ๆ
:-[ น้องบลูใกล้ถึงฆาตแล้วล่ะค่ะ
เฮียหน้าไม่อายยยยย
:laugh: ด้านได้อายอดแง่ะ
ทำอะไรลงปายยยย น้องก็อยู่ ทำได้งัยนะเฮีย อิอิ มันไม่เป็นนิยายจัญไรหรอกคัฟ ถ้าเป็นนิยายจัญไรงั้นผมก็คงจัญไรเหมือนกันสิ ฮ่าๆๆ รอวันที่เฮียจะปล้ำบลู เฮียนี่มันจะจริงจังกะน้องบลูไม๊นะ แต่ถ้าบลูได้เป็นผัวน่ะ ได้นกทั้งรังเลยนะ พยายามเข้านะบลู (เพ้อมาจากตอนที่แล้ว)
อุต๊ะ!! นั่นสิ จริงๆมันเป็นนิยายใสๆสินะคะ(วิเคราะห์ตามหนังหนาคนเขียนและคนอ่าน :laugh: ) ใกล้แล้วค่ะ วันที่ทุกคนรอคอย :o8:
:hao7: นี่ขนาดน้องอยู่นะ! สองต่อสองเฮียปล้ำแน่!!!
เฮียบอกว่า ไม่รอดค่ะ :laugh:
อ่านแล้วรู้สึกว่าเฮียมันหื่นขึ้นหรือเปล่า :hao6:
เอ๊ะหรือผมคิดไปเอง :katai1:
ถ้าอยู่สองต่อสองม่ายอยากนึกเบย :katai5:
สอบ...:heaven
สู้ๆครับ :call:
อายคิดไปเองล่ะ นิยายพี่ออกจะใสๆ หื่นตรงไหน ไม่มี๊ไม่มี(ส่งน้องคุณมา)... :hao6: สู้ไม่ไหวล่ะค่ะ สมองพี่รั่วไปแล้ว เจอpathoเข้าไป
เฮีย... ไม่อยากด่านะ แต่จัญไรว่ะ 5555555555555555555555555555555555555555555555555'
ไม่คิดเลยว่าจะออกมาในสภาพนี้
สนุกดีค่ะๆ
:katai2-1: :katai2-1:
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :3125: คนเขียนแอบสะดุ้งเบาๆ...ขอบคุณค่ะ :กอด1:
เมื่อไหร่บลูจะเสียตัว
คริๆ
เฮียบอกว่าใกล้ล่ะค่ะ :hao6:
เฮียทำอย่างนี้ได้ไง น้องบลูอายน้องแย่เลย :hao6:
ฮ่าๆๆๆ เรื่องทำข้อสอบไม่ได้นี่เรื่องธรรมาดาค่า. ไว้ค่อยมาอ่านหลังสอบก็ทัน :z6:
คนแต่งสู้ๆเน้อ
อิบลูมันไม่อายหรอกค่ะหนังหนามันเสริมเหล็กเส้นสามชั้น :laugh:
นั่นสิคะ ทำไม่ได้นี่ปกติ ทำได้สิประหลาด :katai3:
ขอบคุณคร่า :กอด1:
เมื่อไรจะเสร็จเฮียซ่ะที
:hao7: :hao7: :hao6: :hao6:
ได้ง่ายไปเดี๋ยวเฮียไม่เห็นค่าของน้องนะคะ :hao7:
อือฮึ ที่แท้ก็น้องปินนี่เอง ว่าแต่ใครกันนะที่เอาซิงน้องไป
แต่นังหลินนี่ร้ายจริงๆ
แล้วเฮียปั้นอีกอ่ะมาสีน้องทำไม ทำไมไม่ปล้ำ :z3:
ปล.เราไม่ทิ้งให้คนเขียนเหงาหรอกนะจ๊ะ :กอด1:
ใครเอาซิงน้องปินไป คุณเขียดเองค่ะ :beat: ฮ่าๆๆๆ :jul3:
เฮียมันแค่หยั่งเชิงก่อนรอบจริงค่ะ
อย่าทิ้งเก๊านะ :กอด1:
เฮียแม่งสีไม่เลือกเวลาเลย นี้ขนาดน้องปินอยู่ด้วยนะ ถ้าอยู่แค่เฮียกับบลูจะไปถึงไหนนะ :hao7: :hao7: :hao7:
จริงๆอิเฮียมันจะอวดน้องมันค่ะ :jul3:
เฮียปั้นด้านนะ ขนาดว่าอยู่กัน 3 คน
เฮียบอกว่า ถึงหน้าด้าน แต่ก็หล่อนะ :a5:
เฮียจัญไร! ทำไมไม่ปล้ำ ข่มขืน ขืนใจ ปู้ยี้ปู้ยำ! มองหน้าแล้วทำทำไม
ไอ้น้องปินทำไมมาขัดจังหวะอย่างนี้ คนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม เดี๋ยวแช่งให้โดนเสียบซะหรอก
:jul3: ด่าเฮียแต่ทำไมอิเขียดเหมือนเจ็บประแหล่มๆ o22
อุ๊ย! แช่งน้องปินซะอิเขียดเครียดเลย โอ้วว ม่ายยย
555 ไอ้เฮียนี่มันเห้ได้ใจจริงๆ
กระหน่ำบวกและเป็ดคู่พี่น้อง ป.ปลาให้จุกคอหอยกันไปเล้ย
ฟื้นคืนชีพยัง ข่าวว่าเค้าทำได้ยกห้อง (ยกเว้นอยู่หนึ่ง)
555555555555555555555555555555555555555
(ไม่ได้ว่าอะไร จะแจก :mew1: เฉยๆ วะฮะฮ่า)
อิเขียดสะดุ้งอีกรอบ :laugh:
ยังไม่ฟื้นแง่ะ แถมเหมือนจะประสาทหลอนด้วย เมื่อคืนเพิ่งละเมอไม่เอาพาโธไป( :ruready )
แจกจูบกลับ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: นะคะนะ
ถึงจะอยากรู้ว่าใครเป็นคนทำน้องปินมีมลทิน คิดว่าต้องเป็นคนที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแน่ ๆ
แต่ที่อยากรู้ที่สุดคือทำม่ายเฮียทำแบบนี้ :serius2: ลงทุนกระดึ๊บลงมานอนกะน้องบูล
ทั้งกอดรัด เสียดสี แถมล้วงๆควัก ๆ ขนาดนั้น แต่ทำไมยังปล่อยพรหมจรรย์น้องบูลให้ลอยนวลไปได้
หรือว่าเฮียจะเกิดน่าบางอายน้องปินขึ้นมา แล้วอย่างนี้เมื่อไรน้องบูลจะได้หักอกเฮียล่ะเนี่ย
รอติดตามจ้าตอนนี้เฮียปั้นไม่ได้ดั่งใจเลย อย่างงี้น้องบูลน่าจะบุกและรุกจัดหนักให้เฮียซะเองเลยน๊า :z1:
เรื่องไอ้น้องปินยังเป็นปริศนาที่แม้แต่อิคนเขียนก็ยังไม่รู้ค่ะ (ชิหายล่ะ)
เฮียแค่วอร์มอัพก่อนลงสนามจริงค่ะ :hao6:
ให้บลูรดารุกหนักกว่านี้ ก็จับเฮียปล้ำ แล้วล่ะค่ะ :laugh:
:กอด1:
ทำงี้ได้ไงอ่ะ หน้าไม่อายมองทำไมนายปิน บลูอายแย่ :laugh:
ปินเสียจิ้น ไม่เสียตู๊ด?ยังไงอ่ะ
คาดว่าไม่อายค่ะ บลูรดาฉาบหน้ามาหนาหลายนิ้วอยู่ :jul3:
คือมันเสียข้างหน้าค่ะ(แบบมีเมียคนแรก) :hao6:
-
kick 8 :ถอยห่างอีกนิด อีกนิด นั่นแหละ
http://www.youtube.com/v/epQbTLVZGhg
การมาเรียนวันนี้เป็นอะไรที่ไม่น่าพิสมัยเลยสักนิด เพราะอะไรหรอครับ ก็เพราะไอ้เชี่ยปิน ไอ้เพื่อนชั่วประจำใจผมไงล่ะครับ...เอาเรื่องกูไปโพนทะนาทั้งคณะเลยมั้ง
แต่จะไฝว้กับพี่บลูมันยังเร็วไปหมื่นแสนล้านปีว่ะไอ้น้อง รอให้โลกระเบิดแล้วกำเนิดมนุษย์มาใหม่สักสามรอบก่อนแล้วค่อยคิดจะต่อการกับพี่...รอให้กูสืบเรื่องมึงให้ได้ก่อนเถอะ
กูจะแกล้งให้ร้องไม่ออกเลย
ผมเหลือบมองไอ้ปินที่ลอบมองเพื่อนไอ้เฟาที่เรียนอยู่เภสัชอย่างมีพิรุธ จะมองเขาก็ไม่มองตรงๆ พอเขาหันมามองก็หลบตาเอาหน้าซบกับโต๊ะ...มันคิดว่าเขาไม่รู้รึไงว่ามึงแอบมอง นู้นๆเขาหัวเราะใหญ่แล้วไอ้ห่าปิน
“เมื่อกี้ ไอ้โก้โฉบผ่านไปใกล้ อิเตี้ยงี้สูงแค่เอว”ไม่รู้ใครผิดระหว่างไอ้โก้ไอ้ลูกครึ่งอิตาลีที่สูงเกินไป หรือไอ้เชี่ยเฟาที่ตัวสักกะปิ๊ดนึง
“เพื่อนมึงน่ารักดีว่ะ”ไอ้เอมเริ่มเปิดประเด็นเมื่อไอ้เฟาเดินกลับมา “น่ารักจนไอเหี้ยนี่เขินอ่ะ มึงดูดิคอเคอแดงเถือกล่ะเนี่ย”ไอ้เอมพูดกลั้วหัวเราะ“ว่าแต่โรงเรียนมึงเขาผลิตเสมิร์ฟหรอวะ”ผมถึงกับฮาแตก...เพื่อนไอ้เฟานี่ไซส์เดียวกับมันทุกคนครับ
“โครงการนมโรงเรียนยังเข้าไม่ถึงใช่ไหม”ผมลูบผมมันเบาๆ แต่ไอ้เฟาก็กระฟัดกระเฟียดปัดออก
“มึงชอบเพื่อนกูอ่อ”รู้ว่าสู้ไม่ได้ล่ะหาเหยื่อเชียวนะไอ้เตี้ย
“.....”ไอ้ปินยังคงนิ่ง แต่หูเสือกแดงกว่าเดิม
“เพื่อนมึงเป็นเปล่าวะ”ผมถาม
“ไม่อ่ะ มีคนมาจีบมันเยอะนะ แต่กูไม่เห็นมันจะสนใจ”ไอ้เฟาตอบเสียเรียบ
“หมดหวังแล้วว่ะลูกกู”ผมหันไปลูบหัวไอ้ปิน
“ไม่เห็นจะสน”ไม่สนใจหรือว่าไม่สนว่าเขาไม่ชอบผู้ชาย
“เออดี งั้นกูจะจีบ”ไอ้เอมพูด
“ไม่ได้!!”ไอ้ปินหันไปมองไอ้เอมตาเขม็ง
“ทำไม ไหนมึงว่าไม่สน”ไอ้เอมยังคงคาดคั้น
“เรื่องของกู”
“คุณเค๊อะ อย่าคาดคั้นลูกเลยเค๊อะ ลูกคงอาย”คือผมกับไอ้เอมชอบเล่นเป็นผัวเมียกันน่ะครับ...เอาฮา
“จ๊ะที่รัก...”ไอ้เอมหันมาส่งตาหวานผ่านเลนส์แว่น “สัตว์กูจะอ้วก”กูเห็นด้วย
“คนนี้ใช่ไหม...ที่เมื่อคืนพรึ่บพรั่บๆกับมึง”ผมล็อคคอไอ้ปิน แล้วกระซิบถาม มันชั่งคิดสักนึง ก่อนจะพยักหน้า
อิเชี่ย!!! บุญของมึงแล้วไอ้ปิน นอกจะเรียนเก่งแล้วยังโคตรน่ารักอีก...แต่กูดูยังไงแม่งก็ไม่เหมือนเกย์ว่ะ ดูแมนชิบหาย
“พรึ่บพรั่บเชี่ยอะไร”ไอ้เฟาถามคิ้วขมวด
ผมเลยยิ้มเหี้ยม ก่อนจะเล่าเรื่องไอ้ปินซะหมดเปลือก โดยที่ไอ้ปินก็ได้แต่ตีตั๋วตาย ซบหน้าลงกับโต๊ะ
“ไม่อยากจะเชื่อ หล่อๆอย่างมึงไม่เคยมีอะไรกับใครเลยหรอวะ ดูอย่างไอ้เชี่ยบลูหนังหน้ายังกับส้นตีนแตกแม่งยังได้ขึ้นครูตั้งแต่ป.4”ป.4พ่อมึง ม.4เว่ยไอ้เชี่ย
“เรื่องมึงแอบน่าเวทนาใจนะ แต่กูไม่เชื่อว่ะว่าไอ้เฌอจะทำอะไรแบบนั้น”
“หูยชื่อเฌอ เนื้อคู่กูชัดๆ เฌอเอม ”ไอ้เอมเริ่มเพ้อ
“เอมมิกา มึงนอกใจกูหรอ”ผมพูดพร้อมสะบัดสะบิ้งเชิดหน้าใส่มัน
“ใครกันแน่ที่นอกใจ...บลูรดา เมื่อเช้ามึงไปให้ใครสีมาหะ!”วกกลับมาเรื่องนี้อีกจนได้
“หิวข้าวว่ะ”ผมลุกขึ้นจากโต๊ะ...ชิงหนีปัญหาเลยดีกว่ากู
ตลอดเวลาที่ผมนั่งเรียนอันเป็นเวลาชั่วโมงกว่า ขอบอกว่า กูเรียนไม่รู้เรื่องเลย เอาแต่คิดไขปริศนาเรื่องไอ้ปิน หรือไอ้ปินมันจะจำผิดวะครับ หน้าแบบเฌอไม่จำเป็นต้องลากคนที่เดินผ่านหน้าห้องมากระทำชำเราหรอก แค่ก็ดิกนิ้วตีน ก็มีคนคลานมาให้ เลือกไม่หวัดไม่ไหวแล้ว
หรืออาจจะมีคนหน้าเหมือน แต่จะมีคนที่เหมือนกันขนาดนั้นเลยหรอวะ หรือว่าเฌอจะมีพี่น้อง
ป้าบ!!
หัวผมสั่นคลอนไปตามแรงตบของไอ้เหี้ยเอม
“ไอ้สัตว์!!!!”ผมหันมาด่าไอ้ตัวดีที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“เป็นเหี้ยไรเนี่ย กูเห็นมึงทำหน้านิ่วคิ้วขมวดมาตั้งนานแล้ว”ผมหันไปมองไอ้เฟาที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดให้เข้ากับเรื่องที่พูด...ไม่ต้องอินตามกูก็ได้จ๊ะ
“เอ่อเฟา เฌอนี่มีพี่น้องปะวะ กูจะจอง”
“ขอจองเป็นลูกหมาเพิ่งคลอดเลยนะพวกมึง แล้วเฮียปั้นของมึงล่ะมึงจะเอาไว้ตรงไหน...”นั่นไง ลามมาเรื่องนี้กันอีกแล้ว
“เอาไว้ที่บ้านมันนั่นแหละ แล้วไม่ต้องเสือกใส่อะโพสโซฟี่เอสแสดงความเป็นเจ้าของให้กู กูไม่ได้มีอะไรในกอไผ่กับมัน”ผมอธิบายรัว
“ไม่มีในกอไผ่ แต่มีอะไรข้างเตียง”ฟื้นคืนชีพมาก็ปากดีเลยนะไอ้ปิน
“ว่าแต่เรื่องที่กูถามเหอะ”ผมหันไปคาดคั้นอิเตี้ย
“มีพี่ชาย ชื่อพี่ฌ็องค์”
“น่ารักไหมวะ”ไอ้เชี่ยเอมเป็นคนถามนะครับ...ไม่ค่อยเลยนะมึง
“ก็คล้ายๆไอ้เฌอนี่แหละ”เอาล่ะปริศนานี้มีตัวแปรเพิ่มมาอีกหนึ่ง
“อืม...”ได้แต่นั่งครุ่นคิด...สงสัยต้องไปสืบสถานที่จริง
“ไอ้บลูวันนี้มึงมีซ้อมเปล่า”ไอ้เอมสะกิดถาม
“ซ้อม...ทำไมวะ”
“เออ เดี๋ยวกูไปนอนด้วย ซ้อมเสร็จไปหากูที่สนามเล็ก วันนี้จะไปเตะบอลกับพวกไอ้ตั้ม ขี้เกียจขับรถกลับบ้าน”ผมพยักหน้า...เออดี ประหยัดค่าพี่วินไปอีกวัน
แต่ไอ้ฝั่ด ค่าน้ำค่าไฟขึ้นอีกแล้วกู
จะว่าไปก็ประหยัดมาได้2วันแล้วนี่หว่า เมื่อเช้าไอ้เฮียปั้นก็มาส่ง พูดถึงไอ้เฮียก็คิดถึงเรื่องเมื่อเช้า คนหน้าตาดีไม่น่าทำตัวอัปรีย์เลยนะคุณ
ผมมาถึงโรงยิมก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที วันนี้ปู่รหัสผมดูนิ่งๆยังไงก็ไม่รู้ ไม่เห็นจะเข้ามาหยอกมาล้อผมเล่นเหมือนทุกที พี่รูปหล่อที่เป็นสามีลับๆของโก๊ก็ไม่มา...สงสัยจะทะเลาะกัน(รู้ดีจริง เรื่องชาวบ้านเนี่ย)
“ไอ้บลูวันนี้กลับยังไง โก๊โฟมไปส่งเปล่า”พี่คิง หรือที่ทุกคนเรียกว่าคิงคองเดินเข้ามาถามผม
“ไม่ครับพี่ วันนี้กลับกับที่รัก”ผมพูดแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม
“แหม...สัตว์”พี่คิงพลักหัวผมไปทีด้วยความหมันไส้ แล้วก็เดินไปหาแฟนตัวเองที่นั่งถือขวดน้ำกับผ้าขนหนูอยู่บนสแตน
“มานี่ดิ๊”ไม่ทันที่ผมผมจะได้พูดอะไร ร่างทั้งร่างก็โดนใครบางคนฉุดกระชากลากถูเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด
“โอ๊ยเฮีย ลากมาที่เปลี่ยวแบบนี้ คิดอะไรเปล่าเนี่ย”พูดจบก็อยากจะตบปากตัวเองสักที เล่นเพลินจนลืม ว่าไอ้เชี่ยตรงหน้ามันหื่นเกินมนุษย์มนา
“วันนี้มึงจะกลับกับใคร”ถามเสียงเรียบหน้านิ่ง
“กลับกับไอ้เอม”ผมตอบไปก็เกาหัวแกรกๆ...ลากกูมาถามแค่นี้
ปัง!!
ไอ้เฮียทุบล็อกเกอร์เสียงดัง...ล็อกเกอร์ใครวะนั่น เหมือนจะบุบนิดๆ กูล่ะสงสาร
“กลับกับกูไหม”เหมือนเหตุการณ์เดจาวูกับคำถามนี้
“ไม่ได้ว่ะเฮีย วันนี้มันมารอแล้วอ่ะ ตามคิวๆ”พูดเหมือนกูเป็นกสิกรไทย มีต่อคงต่อคิว...งี้แหละหนุ่มฮอต ใครๆก็อยากไปส่ง(ถุย)
“กลับกับกู”แล้วมันก็ลากผมอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมสะบัดออกครับ...อะไรกับกูวะ
“ต้องการอะไรกันแน่”ผมถามออกไป
ผมไม่ชอบให้ใครมาบังคับเลยจริงๆ แล้วไอ้เชี่ยนี่ก็ชอบบังคับผมเหลือเกิน แม่งเกลียดขี้หน้ามันว่ะ จะอะไรกับกูหนักหนา ต้องการอะไรจากกูกันแน่
ปัง!
มันผลักผมชนกับล็อกเกอร์ ก่อนจะเท้ามือทั้งสองข้างคร่อมตัวผมไว้...ฟวย ผลักซะแรง กูเจ็บนะไอ้เชี่ย
“มึงตางหากที่ต้องการอะไร”ผมก้มหน้ามองผม
ตึกๆๆๆๆๆๆ
ชิบหาย โรคหัวใจกำเริบ
“ถ้าตอนนี้ ต้องการกลับไปซ้อมครับ”ผมพยายามกระดึ๊บๆตัวเพื่อรอดตัวออกจากวงแขนมัน
อย่าบอกว่าแม่งรู้แล้วนะ ว่าผมวางแผนจะหักอกมัน
“ตอบไม่ตรงคำถาม”ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด...ชิบหายแล้วไหมล่ะ “มึงเข้ามายุ่งกับกู มาอ่อยกู แต่มึงเสือกมีแฟนแล้ว...โถ่เว้ย!!”มันผละออกไปก่อนจะยืนหายใจหอบอย่างควบคุมสติ...ใครวะแฟนกู
แต่เอ๊ะ...พูดเหมือนมันชอบผมเลยว่ะ
พูดอย่างกับเฮียชอบผม”พูดอะไรออกไปวะกูเนี่ย พญามารหันมามองตาเขียวปั๊ดเลยนั่น
“.....”นิ่ง
“แหมแอบชอบเค้าหรอตัวเอง...”ผมเดินเข้าไปเกาคางไอ้เฮียด้วยความไม่กลัวตาย
“เออ ถ้ากูชอบมึงจริง แล้วจะทำไม”อย่าทำหน้าจริงจังใส่กูเลยครับ...เดี๋ยวโรคหัวใจกำเริบ
ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ
นั่นไงไอ้สัตว์ กูแน่นอกอีกแล้วแม่ง
“....”เหมือนสมองจะดีเล คิดอะไรไม่ออกเลยว่ะครับ
“ตอบมาสิ ว่ามึงจะเอายังไง ถ้ากูชอบมึง...”
-----
๐อุต๊ะ!!! เฮีย บรรยากาศการสารภาพรักมึงโหดแท้ล่ะ :ruready เดี๋ยวเหยื่อหัวใจวายตาย :laugh:
๐ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ -3- :mew1:
๐ช่วยกันดันด้วยนะคะ :hao7:
๐อยากบอกว่าสอบPathoทำไม่ได้อยู่2ข้อค่ะ...ข้อคุ่กับข้อคี่(โถ่ ชีวิต :o12: )
(http://เวปมีไวรัส/images/2013/08/03/tumblrmn8oeqBBLi1rfovzio1500lbTo.gif)
ชอนจิ อิมเมจน้องบลูค่ะ(ลูกชายอิฉันเอง :hao7: )
-
เฮียทำไมบอกรักโหดจัง :impress2:
เราตามคุณเขียดมาแล้วนะคะ 555 ตลกตัวเอง กว่าจะโพสเป็น งงอยู่เป็นชาติเลย
-
บลู หนูสู้นะลูก ไอ้พี่เสือปั้นแม่งดุจริง><
-
ปินๆมีอะไรในกอไผ่กะใครอ่ะฮ๊า เฌอหรือฌ็องค์อ่ะ [ลูกครึ่งฝรั่งเศส ชิมิ] เอมนายดูจะเกินหน้าเกินตานะถามอ่ะ อ่ะอิเฮียสารรูป?รักหรอ แบบโหดอ่ะ อ่านไปอ่านมาจนจะลืมยัยหลินแล้ว ถ้าไม่ติดว่ารู้ว่ามันแก้แค้นนะลืมแล้ว ขอบคุณคัฟ รอตอนต่อไป ^^
-
น้องบลูบอกเฮียไปเลยว่า ถ้าชอบก็ให้แม่มาขอ
-
หืม o8 คดีน้องปินยังคงเป็นปริศนา ตอนนี้ได้ผู้ต้องสงสัยแล้ว 2 คน เป็นพี่น้องกันซะด้วย
แล้วน้องบูลจะตามสืบยังไงต่อไปล่ะ น้องปินก็นะน่าจะจำหน้าให้มันแม่น ๆ กว่านี้หน่อยกะผู้ชายคนแรกทั้งที :laugh:
พักจากการสืบคดี น้องบูลก็ต้องสับสนกับไอ้เฮียที่เริ่มทำตัวเข้าตามแผนน้องบูลละ
มีโกรธ มีหึง แต่กว่าจะได้หักอกเค้าเริ่มเห็นแววว่าน้องบูลจะเป็นโรคหัวใจวายตายซะก่อนจริง ๆ
แค่ไอ้เฮียรุกกลับเข้าหน่อยใจเต้นกระหน่ำซะ แล้วอย่างงี้จะตอบเฮียไปว่าอะไรล่ะเนี่ย
รอลุ้น รอลุ้น ตอบดี ๆ มีเสียตัวด้วยนะตะเอง (อิอิ ดีใจเมื่อทราบข่าวว่าน้องบูลใกล้เสียตัวแล้ว) :m18:
-
คุ้น ๆ ว่าเรื่องนี้มีที่เด็กดีด้วย หรือเปล่าคะ
-
ใครมีมะกรูด ไม่ได้เอามา
ใครมีลูกสาว มาแลกลูกเขยใช่ไหม
ใครมีมะกรูด ไม่ได้เอามาไง
ใครมีลูกสาว มาแลกลูกเขยใช่ไหม
เอาวะเอาเหวย ลูกเขยกลองยาวตะละลา
มาละเว้ย มาละว้า
แต่งงานกันเด้อ เด้อเด้อนางเด้อ
แมรี่มีเด้อ แมรี่มี
เมียซื้อเงินสด รถซื้อเงินผ่อน
อะ อยะ อยากแต่งงาน
o13 o13 o13
-
:m20: สาระภาพรักยังกะขอท้าต่อย 555555 โอ๊ย เฮียแกกลัวเปนเบาหวานแน่ๆเลย ถึงไม่ทำอะไรที่มันหวานๆเลย :katai1:
-
อุ้ย!นี่สารภาพรักหรือจะฆ่ากันแน่ค่ะตัวเธอโหดแท้ละก็นะสมแล้วที่เป็นเฮียปั้นจะมาโรแมนก็คงไม่ใช่แนวอะแบบนี้สิฮาร์ดคอร์สุดๆ>_<
บลูตอบดีๆนะการตอบครั้งนี้เป็นผลต่อชีวิตตัวเองเลยนะอิอิ
ปินนี่3Pอะป่าวแบบพี่น้องช่วยๆกันอะ^^
-
เฮียโหดมากค่ะ ตบล็อกเกอร์บุบได้นี่ทะเลาะกะมันน้องบลูมีโอกาสคอหักได้ ฮ่าๆๆ
แล้วน้องบลู จิว่าอย่างไร ฮี่ๆๆๆ :katai2-1:
แล้วใครคือคนที่พรากพรหมจรรย์ปินไป ยังคงเป็นปริศนา :oo1:
-
งานเข้าแล้วไง :hao7:
แผลบลูจะสำเร็จก็ครั้งนี่ป่าวเนี่ย..... เริ่งสงสารเฮียถ้ารู้ความจริงที่บลูมาเข้าใกล้ :mew2: :mew2: :mew2:
-
บอกรักได้โหดมาก แต่อิเฮียเอ็งลืมอะไรไปปรึเปล่าว่าเอ็งก็มีแฟนแล้วนะ ไอ้คนโลเล
-
เฮียปั้นจะขอความรักหรือขอขึ้นชกมวยอ่ะโหดมาก
เดี๋ยวน้องบลูก็หัวใจวายตายหรอกค่ะ ทั้งตื่นเต้น(ที่เฮียมีใจ)ทั้งตกใจ(คงกลัวโดนซ้อม)
ส่วนน้องปินนี่ได้กินของนอกใช่ไหมอ่ะ ตัวเลือกมีทั้งพี่ทั้งน้องจะเป็นใครน้า รึจะเป็นสามพี ฮิ้ว~
Patho ไม่รู้จักอ่ะ แต่คุ้นกับข้อคู่ข้อคี่นะคะ เราเกลียดมัน(มันใช่ความผิดข้อสอบไหม)!!!
-
เอาไงบลู พูดเลย :hao7:
-
บอกรักได้เถื่อนจริงเฮียเรา
นี่คงใกล้ถึงเวลาที่น้องบลูของเราจะเสียตัวแล้วสินะ
ว่าแต่เฮียเข้าใจผิดคิดว่าบลูของเราไปฟิตเจอริ่งอะไรกับเอมหรือเปล่าหว่า
ถ้าใช่ก็รีบๆ จับปล้ำเร็วๆ เดี๋ยวไม่ทันการ อิอิ
-
ThankS
-
บอกรักโหดมากค่ะฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
-
:m20: อิปินเป็นเอามากแล้วตอนนี้ ฮ่าาาาาาาาาาา
รีบอัพให้ถึงตอนปัจจุบันนะคะ♥ :katai4:( ตามมาจากเด็กดี) :katai5:
ที่สำคัญหนูอยากอ่านโก๊โฟมมากเลยค่ะ :o12:
-
เฮียทำงี้ไก่ตื่นหมดดิ 5555555555
เราขอแนะนำให้ปล้ำเลยดีกว่า ไม่ต้องรอคำตอบแล้ว ไหนๆ ก็เผยไต๋มาขนาดนี้แล้ว
ปล. คนเขียนเรียนพาโถ พยาธิใช่ไหมคะ?
เรียนแพทย์หรอคะ สู้ๆ นะตัว ขอให้ผ่านฉลุยทุกบล็อกนะคะ
จะได้มาอัพนิยายให้อ่านบ่อยๆ
เราแอบไปเสิร์ชกูเกิ้ลมา เจอเรื่องนี้ในเด็กดีด้วย แต่เข้าอ่านไม่ได้
เศร้าเลย TT
-
อิเฮียมาบอกชอบหรือมาทืบอิบูล :hao7: :hao7:
-
สงสารบลู แต่แอบสะใจเล็กๆ 5555555
แล้วเรื่องปินนี่ยังไง ควบสอง ?
-
ว๊าววววว ลุ้นนๆ บลูจะตอบไง
-
Kick รีบจัด ยังไม่ได้คิด
เอาท่ามาตรฐานก็ได้ครับ ...ถุย
“....”
“มึงเงียบทำไม ตอบ!! กูบอกให้ตอบ”ตอบไม่ดีมีหวังกูตาย
“เฮียก็มีหลินอยู่แล้วนี่ครับ”ชิงลากเข้าดราม่าเลยกู “แล้วผมก็ไม่ได้มีแฟนด้วย”ตีหน้านิ่งใส่แม่งเลย
“แล้วถ้าสมมุติว่าไม่มีใคร มีแค่มึงกับกูแบบตอนนี้ มึงจะตอบว่าอะไร”มันถามเสียงเรียบ
“ผมว่าเฮียกำลังสับสน”ปล่อยกูไปเหอะ...กูเริ่มอินแล้วเนี่ย
ยังไงไอ้เฮียก็ยังมีหลิน ตราบใดที่มันยังไม่เลิกกัน แสดงว่าหลินมันก็ยังสามารถชูคอเป็นnumber1 ได้อยู่...ดังนั้นไปเลิกกับมันซะนะ แล้วกูจะได้ หักอกมึงสักที
ว่าแต่ผมจะตายไหมวะ ถ้าไปหักอกมันเข้า
“เฮ้ย!!”เสียงดังมาจากด้านนอก “โค้ชเรียกรวม”สวรรค์ช่างมีตาเสียจริงๆ
ผมหมุนตัว มือขวากำลังคว้าลูกบิด แต่ก็ต้องชะงักทันทีเมื่อเสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างหู
“กูจะจีบมึง”ห๊า!!!
“จะบ้ากะละมัง...”ผมหันไปทำหน้าเหวอใส่”เฮียป่วยหรอ”
“ไม่ต้องเสือกตอบ กูไม่ได้ถามความคิดเห็น... แค่บอก”แล้วแม่งก็เดินผ่านผมไปเลยครับ
WTF!!!
คือผมงงว่ะ เฮียปั้นมันชอบผม บอกจะจีบผม แต่ทำไมบรรยากาศมันไม่เหมือนที่ผมคิดไว้เลยวะ ไอ้ที่แบบโลกจะต้องเป็นสีชมพู เขินบิดไปบิดมาอะไรทำนองนี้เปล่าวะ...แล้วเหตุการณ์ที่ผมประสบพบเจอนี่มันคืออะไร
...แต่
กูจะจีบมึง
คำนี้ยังสะท้อนอยู่ในโสตประสาท
แล้วทำไมอยู่ดีๆหน้ากูมันร้อนขึ้นมาวะ แล้วปากเนี่ย จะยิ้มทำไม ทำยังกับว่าเขิน...เอ๊ะ กูเขิน
ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ระบบสมองหยุดทำงานชั่วคราว
หลังจากเรียกรวม พี่โค้ชก็ประกาศกร้าวว่าวันนี้พี่แกใจดี จะปล่อยก่อน จริงๆไม่ใช่อะไรหรอก วันนี้ครบรอบวันแต่งงาน แกจะรีบกลับไปสนอง เอ๊ยฉลอง กับเมีย
ผมกับเฮียปั้นเปลี่ยนชุดแล้วก็เดินออกมาจากยิมเพื่อตรงไปสนามด้วยกัน ตลอดทางเราไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ ไอ้เฮียเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ส่วนผมตอนนี้แค่เดินเฉยๆกูก็เหนื่อยแล้ว อย่าให้ต้องพูดเลย อาจจะเสี่ยงเป็นลมตายห่ากลางทาง...อย่าเต้นแรงนักได้ไหมหัวใจกู(หัวใจ: เดี๋ยวกูปั๊ดหยุดเต้นเฉียบพลัน)
มาถึงสนาม ความรู้สึกแรกที่นึกขึ้นมา...ป่าช้า
ไอ้พวกเชี่ย พวกมึงหายไปไหนกันหมด!!
ผมคว้าบีบีในกระเป๋ากางเกงออกมา ก่อนจะต่อสายหาไอ้เอมอย่างฉับพลัน
“ไอ้หน้าม่อมึงอยู่ไหน”ผมกรอกเสียงลงไปทันทีที่มันรับสาย
/“ปู่รหัสกูเลี้ยงสายว่ะ กูก็เพิ่งรู้ ไงวันนี้ก็กลับกับว่าที่ผัวมึงล่ะกันนะจ๊ะ บอกว่าที่ผัวมึงด้วย ไอ้ปินอยู่กับกู คืนนี้คงไม่กลับ บายสัตว์ วงเหล้ากำลังครื้นเครง”/มันบอกจบก็วางสายไปทันที...ว่าที่ผัว? พ่อมึงเซ่! :m31:
ผมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ก่อนจะหันไปมองคนข้างตัว ที่ตอนนี้ก็มองผมเหมือนกัน
“ไอ้ปินมันไปกินเหล้ากับพวกไอ้เอมนะครับ คืนนี้ไม่กลับ”ไอ้เฮียพยักหน้ารับ “หวัดดีเฮีย ผมกลับแล้ว”ถ้าไอ้ห่าอมไม่จุดประเด็นเรื่องว่าที่ผัวขึ้นมา ผมก็คงอ้อนให้ไอ้เฮียไปส่งแหละครับ
“แล้วจะกลับยังไง”
“พี่วินครับ”ผมตอบเสียงเรียบ
“เดี๋ยวกูไปส่ง”ใจจริงก็อยากให้มันไปส่งนะครับ แต่แบบว่า ไอ้เชี่ยเอมมันจุดประเด็นมาไงครับ...กูกลับด้วยไม่ลง
“ไม่เป็นไรครับเฮีย”ผมฉีกยิ้มให้มัน
“กูไม่ได้ถาม...แค่บอก”ขอบคุณครับ...สัตว์!!
ต่อจากนั้นเป็นเช่นไรไม่อยากจะเล่า เพราะผมเองก็เหมือนจะไม่รุ้ตัวว่าขึ้นมาบนรถมันตั้งแต่ตอนไหน มารู้ตัวอีกที รถแม่งมาจอดหน้าบ้านใครก็ไม่รู้แล้วครับ...มันจะหลอกกูมาฆ่าเปล่าวะ
“เอ่อ เฮีย ผมจะกลับหอ”ไอ้เฮียหันมามองก่อนจะแสยะยิ้มเหมือนพวกตัวร้ายที่หลอกอินางเอกโง่ๆมาข่มขืน
“ขี้เกียจขับรถวนไปวนมา”พูดจบก็กดรีโมท ประตูบ้านก็ค่อยๆเปิดออกด้วยระบบอัตโนมัติ...แอร๊ย ไฮโซ
บ้านกูยังระบบอัตโนมืออยู่เลย
“เดี๋ยวผมกลับเองก็ได้”กูไม่อยู่ให้มึงแทะโลมหรอก...ถึงกูจะหล่อ แต่กูก็ไม่ได้โง่นะ
“อย่าเรื่องมาก กูหิวข้าว แล้วถ้ากลัวกูจะทำอะไร ก็ไปนอนห้องไอ้ปิน”อุ๊ต๊ะ...มึงอ่านใจได้ใช่ไหม
บ้านไอ้เฮียหลังใหญ่พอๆกับบ้านผมเลย อาจจะเล็กกว่าบ้านผมหน่อย คงเพราะไม่ได้เป็นครอบครัวใหญ่แบบบ้านผมด้วยมั้ง บ้านมันสวยมากเลยครับ ตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลครีมดูอบอุ่นดี เสียอยู่อย่างตรงสวนหน้าบ้านนี่แหละ... มึงปล่อยให้ต้นไม้เหี่ยวตายกันได้สยองมาก
“คุณปั้นคะ ให้ตั้งโต๊ะเลยไหมคะ”พี่ผู้หญิงอายุอานามน่าจะแก่กว่าผมไม่กี่ปีวิ่งเข้ามาถาม...สวยจุง
“ตั้งเลยก็ได้ครับ แล้วป้านิ่มไปไหน”มันถาม
“ป้าแกลากลับไปเยี่ยมแม่น่ะค่ะ”ไอ้เฮียพยักหน้า ก่อนจะลากแขนผมไปในห้องอาหารที่เปิดไฟสีส้มละมุนตาเชียว
เฮียปั้นนั่งตรงหัวโต๊ะ ผมนั่งข้างๆ ไม่นานโต๊ะตัวยาวก็มีอาหารมาวางเรียงอยู่ตรงหน้าผมกับเฮียปั้นประมาณสามสี่อย่าง ผมเคยชอบโต๊ะยาวๆนั่งได้เป็นสิบๆคนแบบนี้มากเลยครับ แต่พอเอ้เข้าจริง พอได้มานั่งอยู่แบบนี้ ผมว่าความยาวของมัน ทำให้ใจเคว้งคว้างยังไงชอบกล
คิดถึงโต๊ะหมุนที่บ้านว่ะ คิดถึงเจ้บลูมกับไอ้บลิสส์ ที่ชอบแกล้งผมโดยการหมุนกับข้าวที่ผมชอบไปอยู่ทางมันตลอด สันดัลกันมากเลย...แต่ผมก็คิดถึง
“วันนี้ตาทำต้มยำกุ้ง ไก่ทอดกระเทียม คะน้าหมูกรอบ แล้วก็ไข่ตุ๋น คุณปั้นลองชิมสิคะ”ผมว่าอิพี่ตานี่แปลกๆ...หรือนางจะเรียนแบบละครไทย
...จับลูกเจ้านาย...
“อืม”ไอ้เฮียยังนิ่ง พี่ตานี่หน้าเสียแล้ว
คนหล่อมักจะเป็นคนดี ไม่อยากเห็นน้ำตาสตรี กินหน่อยก็ได้...จริงๆแล้วกูหิว
ทันทีที่น้ำต้มยำกุ้งเข้าสู้ปาก ความเข้มข้นของเครื่องแกงก็แตกซ่านอยู่บนลิ้น บอกได้แค่ว่า...รสชาติเกินคำบรรยาย
“แค่กๆๆ”ผมไอออกมาหน้าดำหน้าแดง ไอ้เฮียก็ส่งแก้วน้ำมาให้
“รสชาติเป็นไงบ้างคะ”ถามว่ากูยังมีชีวิตอยู่อีกหรอคะน่าจะดีกว่านะ...ตอนทำไม่ได้ชิมรึไง
“คือรสค่อนข้างจัดน่ะครับ”จัดว่าเหี้ยน่ะนะ...ใครจะไปกินลงวะ
นี่คงเป็นนิสัยเสียอีกอย่างของผม...แบบอาม่าอากงผมทำภัตตาคาร ผมเลยกินยาก เรื่องมากอย่างนี้มาตั้งแต่สมัยยังเป็นละอ่อนตัวน้อยๆแล้ว แล้วนี่ไอ้เฮียมันคงรู้ใช่ไหมว่าแม่บ้านบ้านมันทำกับข้าวห่วยแตกมาก...แล้วก็ไม่รีบเตือนกูนะ
“มีอะไรก็ไปทำ ผมไม่ชอบให้ใครจ้องเวลากินข้าว”ไอ้เฮียบอก พี่ตานางพยักหน้ารับแล้วก็มูฟออกไปอย่างอ้อยสร้อย
“แล้วนี่เฮียไม่หิวรึไง”ผมถาม
“หิว แต่ทำไงได้ กูทำกับข้าวไม่เป็น แล้วก็ขี้เกียจออกไปข้างนอก”มันยักไหล่แบบสบายๆ
มึงไม่หิว ไม่กินก็เรื่องของมึง แต่กูหิวเว่ย กูหิววววว
“เฮียชอบกินอาหารจีนไหม”ผมถาม
“....”ไอ้เฮียมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะแสยะยิ้มหื่น...กูหมายถึงอาหารจีนที่เอาไปผัดๆต้มๆแล้วเอามาแด๊ก ไม่ได้หมายถึงกูที่เป็นลูกคนจีนเว่ย
“อาหารจีน ความหมายตรงตัว ไม่มีนัยแอบแฝง”ผมบอก ไอ้เฮียก็หัวเราะหึๆอย่างเสียจริต
หลังจากที่เปิดดูตู้เย็นในห้องครัวเรียบร้อยแล้วก็ทำให้ผมตัดสินใจว่าจะทำข้าวผัด กับแกงจืดหมูสับ ไอ้เฮียยืนกอดอกมองผม ผมก็เลยจ้องมันกลับ จ้องกันไปจ้องกันมาสักพัก ไอ้เฮียก็เบือนหน้าหนี...อย่าบอกว่ามึงเขิน
ถามว่าผมเขินมันไหม ก็เขินนะ แต่ตอนนี้ผมเริ่มชินแล้วไง...เลยไม่ค่อยแสดงอาการ
ผมรีบตั้งหม้อบนเตาเป็นอย่างแรก ใส่ผงปรุงรส รากผักชีทุบ กับกระเทียมทุบลงไป รอน้ำซุปเดือด ผมก็หันมาสับหมู หั่นผักกับเต้าหู้เตรียมไว้ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา ระหว่างรอแกงจืด ก็ทำข้าวผัดเลยแล้วกัน
“ระหว่างหมูกับกุ้งเฮียชอบอะไรมากกว่ากัน”ผมถามมันเพื่อทำลายความเงียบ
“ชอบมึง”จะบ้าเรอะ อันนั้นเอาไว้ตอบตอนเขาถามว่าชอบอะไรที่สุด...ถุย!!
โอ๊ย!! หน้ากูร้อน
“ตกลงหมูนะ”ไม่ใช่อะไรหรอก ขี้เกียจแกะเปลือกกุ้ง
“หน้ามึงแดง”จะมาตาดีอะไรตอนนี้
“อากาศมันร้อน”ผมตอบแล้วก็หั่นหมูเป็นชิ้นๆ
“อ่อหรอ”มันพูดเสียงใส ก่อนจะเดินมายืนข้างๆ “คะน้าภาษาจีนเรียกว่าอะไร”ผมไม่หันไปมอง ยังคงหั่นหมูต่อไป
“เจี่ยหลาน มั้งนะ”คือต่อให้กูเป็นลูกคนจีน แต่ที่บ้านกูก็พูดภาษาไทยกันนะครับ
“เต้าหู้ล่ะ”
“โต่วฝู่ แต่เต้าหู้ไข่ไม่รู้เรียกงี้เปล่านะ”ผมพูดแล้วก็เอาคะน้ากับแครอทไปล้าง
“ไหนบอกว่าทำอาหารจีน ก็แกงจืดธรรมดา”ทำไมมันพูดมากจังวะ
“ผมทำชิงทัง ไม่ได้ทำแกงจืด”ล้างผักเสร็จก็เอามาหั่น หั่นได้สักพักน้ำก็เดือด ผมเลยใส่หมูลงไปในหม้อแล้วหรี่ไฟ เพื่อน้ำซุปจะได้ไม่ขุ่น
“แล้วข้าวผัดเรียกว่าอะไร”
“เฉาฟ่าน”พูดจบผมก็ตั้งกระทะ “เฮีย ไปตักข้าวมาดิ๊”
“เอาเยอะไหม”ทำไมมันว่าง่ายแท้วะ
“5ทัพพีก็พอมั้ง... แล้วแต่เฮียแล้วกัน จะกินเยอะไหมล่ะ”หยอดน้ำมันเจียวกระเทียมจนเหลือง ผมก็ใส่หมู
หันกลับมาดูแกงจืดอีกครั้ง ผมใส่ผักกาดขาวลงไป แล้วก็หันมาผัดข้าวให้เสร็จสิ้น ไม่นานข้าวผัดเทพมังกรฟ้ากระบี่บินก็เสร็จ(ก็แค่ข้าวผัดธรรมดาไม่ใช่หรอวะ) ผมกันมาดูแกงจืดอีกครั้ง ใส่เต้าหู้เป็นอย่างสุดท้าย ไม่รู้คนอื่นทำแบบผมเปล่านะ แต่ผมว่าเต้าหู้แม่งสุกมาแล้วว่ะ ต้มนานไปก็ไม่มีประโยชน์ ดังนั้นมันสมควรใส่เป็นอย่างสุดท้าย
“ข้าวสวยเรียกว่าอะไร”ยังอีก ยังไม่จบอีก
“ไท้ฟ่าน”ผมตอบ ก็รับจานมาจากไอ้เฮีย แล้วตักข้าวแบ่งเป็นสองจาน
“แล้วเนื้อหมูล่ะ”
“จู”
“เนื้อไก่”
“จี”คิดว่าเล่นเกมส์ยี่สอบคำถามกันอยู่รึไง
“น้ำมันหอย”
“เฮ่าโย้ว...เปล่าวะ”
“กระทะ”
“กั๊ว”
“แล้วน่ารักล่ะ”
“เข่ออ้าย”ตอนนี้แกงจืดได้ที่แล้วครับ
“ไม่ใช่”ผมหันมามองมันแบบงงๆ แล้วก็ตักแกงจืดใส่ถ้วยแล้วมาวางบนโต๊ะ “มึงตางหากที่แปลว่าน่ารัก”พอมันพูดจบเท่านั้นแหละครับ...หน้ากูงี้จะระเบิด
“อื๊อออ”ผมครางในลำคอ เมื่อคนตรงหน้าตรงเข้าประกบปาก...
ไอ้ฝั่ด...กูจะแด๊กข้าว!!!!
--------ฉึ่บ!!!!
๐ตัดซะ กร๊ากกกกกกกกกกก
๐อยากบอกว่าอิฉันโง่วจีนกลางมากค่ะได้แต่ศัพท์พื้นบ้าน(จริงๆแม่งโง่ทุกจีนแหละ)
๐โอ้วอิเฮียตอนนี้ช่างจ้อเสียจริงเชียว...เจ้าหนูจำไม แอร๊ยยยยยย :hao7:
๐เลิฟนะจิบิ วันนี้คุณนายเธอสั่งให้นอนก่อนสามทุ่มอ่ะ ฝันดีด๊วบๆ :mew1:
๐อยากตอบคอมเม้น แต่จะไม่ทัน3ทุ่มอ่า เดี๋ยวเค้ามาพรุ่งนี้เช้านะ เลิฟๆนะเคอะคุณ :hao5:
-
:hao6: อุต๊ะ คุณพระ อิเฮียมันร้ายจิงๆ หลอกมาเฉือดที่บ้าน แต่อิเฮียไม่ยอมรับปากแหะว่าจะเลิกกับยัยหลิน :katai1:
-
นั่นไง นักเขียนเล่นเราซะแล้ว ตัดชึ้บซะแหม่! อิอิ
เฮียหลงสเน่ห์น้องแล้วละซี่ หึหึหึ รู้นะ เพราะเราก็หลงเหมือนกัน กร๊ากกกก
ถ้ารู้ความจริง อย่าโกรธน้องเลยนะ ไม่อยากให้ดราม่าค่ะ
-
แหมเฮียหลอกบลูสอนภาษาจีน แล้วก็จะจับกินใช่มั๊ยย
-
ตัดฉับแบบนี้ทำร้ายใจคนอ่านมากกกก :ling1:
อ่านไปยิ้มไปเฮียปั้นน่ารักที่สุด
น้องบลูเลิกซึนแล้วมารักเฮียได้แล้ว ไม่งั้นจะสั่งให้หัวใจshut down ตัวเองซะเลย ใจเต้นขนาดนั้นก็ยอมรับไปได้แล้ว
ตอนจบค้างมาก เฮียปั้นขาาาาา :katai1:
-
เฮียปั้นไรจะสวีทปานนี้
ความหมายน่ารักเอาซะเขินเชียว
-
โอ้ว จุ๊บปั๊บตัดฉับเลย สุดยอดมาก ค้างกว่านี้มีอีกไหม :katai1:
เหล่าเพื่อนก็เป็นใจทิ้งน้องบูลไว้ให้เฮียลวงเข้าบ้านแท้ ๆ
แค่ประกาศว่าจะจีบ กะสารพัดมุขจีบบูลของเฮีย
น้องก็หัวใจจะวาย หน้าร้อนจะระเบิดอยู่แล้ว (เอ่อได้ยินว่าจะหักอกเฮียนะเออ)
นี่เฮียเล่นบุกจู่โจมกลางครัวกันเลย อย่างงี้น้องบูลจะรอดไหมเนี่ย
ลุ้น ลุ้นจ้าขออยากให้มีใครมาช่วยเล้ย :call: :z1:
-
อั่กกกก ตัดฉับบบบ อยากอ่านต่ออ่า เฮียรุกเร็วดีนะ ชอบชอบ บอกชอบวันแรก พามากินข้าวที่บ้าน แล้วจะหลอกกินน้องมั๊ยนั่น น้องจะกินข้าวก็จุ๊บน้อง บลูอย่าซึนนานนักนะลูก เออยัยพี่ตารัยนั่นอ่ะ ลูกน้องจะจับเจ้านายหรอ แกทำกับข้าวห่วยมากกก แล้วถ้าเฮียรู้เรื่องจริงนี่ก็คงตอนจะรักกันแล้วเนอะ คงไม่ดราม่าหรอกนะ[บังคับ แฮ่ๆ] รอตอนต่อไปคัฟ ขอบคุณคาฟฟ ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!
โหดร้ายยยยยยยย!
ตัดทำมาย หนูจะฟ้องแม่ แง!
ค้างอย่างร้ายแรง
เฮียแกรุกแบบไม่มีช่องว่างให้หายใจ
กะแล้วว่าต้องมีมุกจีบอะไรสักอย่าง แล้วมันก็เป็นอย่างที่คิด!
มุกเฮียนี่แมร่งเลือดขึ้นหน้า (เขิน) จริงๆ
อุต๊ะ! ว่าแต่น้องบลูของเรากำลังจะเสียตัวแล้วเหรอเนี่ยยยยย
-
จัดไปใไห้น้องบลู
-
ข้าวอ่ะไม่ต้องกินแล้ววววว กินน้องบูลดีกว่า :katai5:
-
แหม ร้ายนะอิเฮีย :laugh:
-
:a5: :a5: o22 o22
:z6: :z6: :z6: :ling1: :ling1: :ling2: :ling2:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อ๊๊าค ตัดตรงกลางเลยอ่ะ ค้างมาก :ling1: :ling1:
-
ถ้าเป็นเมียเฮีย จีนกลางเรียกว่าอะไร
อิอิ
-
อื้อหืออออ บทจะรุก เฮียก็รุกซะดิฉันแดดิ้นแทนน้องเลยอ่ะ 555555555
-
แอบหม้าลงมาตอบคอมเม้น :laugh:
เฮียทำไมบอกรักโหดจัง :impress2:
เราตามคุณเขียดมาแล้วนะคะ 555 ตลกตัวเอง กว่าจะโพสเป็น งงอยู่เป็นชาติเลย
:กอด1: ขอบคุณคร่าอยากบอกว่าคุณเขียดก็นั่งงมเป็นวันกว่าจะลงเป็น :เฮ้อ:
บลู หนูสู้นะลูก ไอ้พี่เสือปั้นแม่งดุจริง><
ถึงจะดุแต่ก็น่ารัก(ตรงไหน)นะ
ปินๆมีอะไรในกอไผ่กะใครอ่ะฮ๊า เฌอหรือฌ็องค์อ่ะ [ลูกครึ่งฝรั่งเศส ชิมิ] เอมนายดูจะเกินหน้าเกินตานะถามอ่ะ อ่ะอิเฮียสารรูป?รักหรอ แบบโหดอ่ะ อ่านไปอ่านมาจนจะลืมยัยหลินแล้ว ถ้าไม่ติดว่ารู้ว่ามันแก้แค้นนะลืมแล้ว ขอบคุณคัฟ รอตอนต่อไป ^^
เฌอกับฌ็องค์มีเชื่อฟารางเล็กน้อยค่ะ น้องเอมมันหน้าม่อด้วยกมลและสันดัลค่ะ :mew5: แอบกระซิบ ลืมไปแล้วเหมือนกัน o22 :กอด1:
น้องบลูบอกเฮียไปเลยว่า ถ้าชอบก็ให้แม่มาขอ
กับน้องบลูเหมาะกับการโดนฉุดมากกว่ามาขอค่ะ :hao6: (มาดีๆมันไม่ชอบ มันชอบตบจูบ :impress2: )
หืม o8 คดีน้องปินยังคงเป็นปริศนา ตอนนี้ได้ผู้ต้องสงสัยแล้ว 2 คน เป็นพี่น้องกันซะด้วย
แล้วน้องบูลจะตามสืบยังไงต่อไปล่ะ น้องปินก็นะน่าจะจำหน้าให้มันแม่น ๆ กว่านี้หน่อยกะผู้ชายคนแรกทั้งที :laugh:
พักจากการสืบคดี น้องบูลก็ต้องสับสนกับไอ้เฮียที่เริ่มทำตัวเข้าตามแผนน้องบูลละ
มีโกรธ มีหึง แต่กว่าจะได้หักอกเค้าเริ่มเห็นแววว่าน้องบูลจะเป็นโรคหัวใจวายตายซะก่อนจริง ๆ
แค่ไอ้เฮียรุกกลับเข้าหน่อยใจเต้นกระหน่ำซะ แล้วอย่างงี้จะตอบเฮียไปว่าอะไรล่ะเนี่ย
รอลุ้น รอลุ้น ตอบดี ๆ มีเสียตัวด้วยนะตะเอง (อิอิ ดีใจเมื่อทราบข่าวว่าน้องบูลใกล้เสียตัวแล้ว) :m18:
มันมืดค่ะ ปินๆเลยมองไม่ถนัด :hao6:
เป็นโรคหัวใจ เดี๋ยวให้เฮียฉีดยาไปสักเข็มสองเข็มเดี๋ยวก็หาย(ไม่ก็ตายไวกว่าเดิม :mew5:)
คนอ่านดีใจ แต่คนเขียนเริ่มเครียดแล้วค่ะเนี่ย จะเริ่มเขียนฉากนั้นยังไงดี :m25: (หรือจะแพลนกล้องไปที่หลอดไฟ :laugh:)
คุ้น ๆ ว่าเรื่องนี้มีที่เด็กดีด้วย หรือเปล่าคะ
เคยมีจ้า แต่โดนแบนถาวรไปแล้ว :ling1:
ใครมีมะกรูด ไม่ได้เอามา
ใครมีลูกสาว มาแลกลูกเขยใช่ไหม
ใครมีมะกรูด ไม่ได้เอามาไง
ใครมีลูกสาว มาแลกลูกเขยใช่ไหม
เอาวะเอาเหวย ลูกเขยกลองยาวตะละลา
มาละเว้ย มาละว้า
แต่งงานกันเด้อ เด้อเด้อนางเด้อ
แมรี่มีเด้อ แมรี่มี
เมียซื้อเงินสด รถซื้อเงินผ่อน
อะ อยะ อยากแต่งงาน
o13 o13 o13
เพลงมันส์จัด เดี๋ยวคนเขียนปั๊ดเซิ้งโชว์
แถมๆอีกเพลง
แต่งงานเถิดน้อง
อย่ามัวแต่มองข้ามผ่าน
เดี๋ยวตายไปยมบาลไม่สงสาร
อดขึ้นสวรรค์เลยหนอ :haun4:
:m20: สาระภาพรักยังกะขอท้าต่อย 555555 โอ๊ย เฮียแกกลัวเปนเบาหวานแน่ๆเลย ถึงไม่ทำอะไรที่มันหวานๆเลย :katai1:
มันเป็นแผนการโฆษณาไทยไฟท์ ไม่ใช่ล่ะ :beat: เน้นหวานนิดๆ(เรอะ)แต่หวานนาน(หรอ)ค่ะ :hao6:
อุ้ย!นี่สารภาพรักหรือจะฆ่ากันแน่ค่ะตัวเธอโหดแท้ละก็นะสมแล้วที่เป็นเฮียปั้นจะมาโรแมนก็คงไม่ใช่แนวอะแบบนี้สิฮาร์ดคอร์สุดๆ>_<
บลูตอบดีๆนะการตอบครั้งนี้เป็นผลต่อชีวิตตัวเองเลยนะอิอิ
ปินนี่3Pอะป่าวแบบพี่น้องช่วยๆกันอะ^^
ส่งฮอลล์คูลปายย(ให้เฮียปั้น) ชุ่มคอ :jul3:
จะอิน้องปินจะเล่นแพ็คคู่เลยเรอะ มันจะสุขสมไปนะคะ(น้องปินขอสองไรงี้) :impress2:
เฮียโหดมากค่ะ ตบล็อกเกอร์บุบได้นี่ทะเลาะกะมันน้องบลูมีโอกาสคอหักได้ ฮ่าๆๆ
แล้วน้องบลู จิว่าอย่างไร ฮี่ๆๆๆ :katai2-1:
แล้วใครคือคนที่พรากพรหมจรรย์ปินไป ยังคงเป็นปริศนา :oo1:
เฮียมันไม่ทำร้ายร่างกายเหยื่อหรอกคร่า :-[ แต่ถ้าทำอย่างอื่นนี่ไม่แน่ :oo1:
ปินๆนี่ยังต้องรอคอยกันต่อไป :เฮ้อ:
งานเข้าแล้วไง :hao7:
แผลบลูจะสำเร็จก็ครั้งนี่ป่าวเนี่ย..... เริ่งสงสารเฮียถ้ารู้ความจริงที่บลูมาเข้าใกล้ :mew2: :mew2: :mew2:
สำเร็จไม่สำเร็จไม่รู้ :hao3: แต่เฮียฝากบอกว่าเสร็จแน่ :hao6:
บอกรักได้โหดมาก แต่อิเฮียเอ็งลืมอะไรไปปรึเปล่าว่าเอ็งก็มีแฟนแล้วนะ ไอ้คนโลเล
จำแม่นมาก อิเขียดแอบลืมไปแล้วเรื่องนี้ :heaven
เฮีย ไอ้คนโลเล :beat:
เฮียปั้นจะขอความรักหรือขอขึ้นชกมวยอ่ะโหดมาก
เดี๋ยวน้องบลูก็หัวใจวายตายหรอกค่ะ ทั้งตื่นเต้น(ที่เฮียมีใจ)ทั้งตกใจ(คงกลัวโดนซ้อม)
ส่วนน้องปินนี่ได้กินของนอกใช่ไหมอ่ะ ตัวเลือกมีทั้งพี่ทั้งน้องจะเป็นใครน้า รึจะเป็นสามพี ฮิ้ว~
Patho ไม่รู้จักอ่ะ แต่คุ้นกับข้อคู่ข้อคี่นะคะ เราเกลียดมัน(มันใช่ความผิดข้อสอบไหม)!!!
เฮียมันซ้อมไปเควันค่ะ :laugh:
จะแซนวิธกันเชียวหรือคะ แหม ปินๆก็จะสุขเกินน่าเกินตาชาวบ้านไปนะ :-[
พาโถ ไม่รู้จักมันอ่ะดีแล้วค่ะ หัวอกเดียวกันข้อคี่กับข้อคู่ :o12:
เอาไงบลู พูดเลย :hao7:
เอาเฮีย เอ๊ย ไม่ใช่ :laugh:
บอกรักได้เถื่อนจริงเฮียเรา
นี่คงใกล้ถึงเวลาที่น้องบลูของเราจะเสียตัวแล้วสินะ
ว่าแต่เฮียเข้าใจผิดคิดว่าบลูของเราไปฟิตเจอริ่งอะไรกับเอมหรือเปล่าหว่า
ถ้าใช่ก็รีบๆ จับปล้ำเร็วๆ เดี๋ยวไม่ทันการ อิอิ
ส่งฮอลล์ชู้ตเตอร์ไป ชุ่มคอ
กันถึงวันเข้าหอแล้วค่ะ :hao7:
ThankS
:กอด1:
บอกรักโหดมากค่ะฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
โหดแบบนี้แหละค่ะ น้องบลูบอกว่า เร้าจายยย :hao7:
:m20: อิปินเป็นเอามากแล้วตอนนี้ ฮ่าาาาาาาาาาา
รีบอัพให้ถึงตอนปัจจุบันนะคะ♥ :katai4:( ตามมาจากเด็กดี) :katai5:
ที่สำคัญหนูอยากอ่านโก๊โฟมมากเลยค่ะ :o12:
:กอด1:
เจ้ยังคงจมปลักกับข้อสอบอยู่แง่ะ ยังไม่มีเวลาปั่นแบบสปีดเลย
โก๊โฟมเร๊อะ :a5: (แกล้งตายฉับพลัน)
เฮียทำงี้ไก่ตื่นหมดดิ 5555555555
เราขอแนะนำให้ปล้ำเลยดีกว่า ไม่ต้องรอคำตอบแล้ว ไหนๆ ก็เผยไต๋มาขนาดนี้แล้ว
ปล. คนเขียนเรียนพาโถ พยาธิใช่ไหมคะ?
เรียนแพทย์หรอคะ สู้ๆ นะตัว ขอให้ผ่านฉลุยทุกบล็อกนะคะ
จะได้มาอัพนิยายให้อ่านบ่อยๆ
เราแอบไปเสิร์ชกูเกิ้ลมา เจอเรื่องนี้ในเด็กดีด้วย แต่เข้าอ่านไม่ได้
เศร้าเลย TT
ไม่เป็นไรค่ะ ไก่ตัวนี้มันขี้เซาตื่นยาก :hao6:
แม่นแล้วค่ะพาโถฟีซิโอโลจี้ เรียนเภสัชงิ บ่ใจ่แพทย์(แค่เภสัชอินี่ก็จะตาย ถ้าเรียนแพทย์มีหวังเหลือแต่วิญญาณ :heaven)
มันโดนแบนถาวรไปแล้วค่ะ :hao5:
อิเฮียมาบอกชอบหรือมาทืบอิบูล :hao7: :hao7:
จริงๆจะกระทืบแหละค่ะ แต่เด็กมันน่ารัก(เรอะ) เลยทำไม่ลง :jul3:
สงสารบลู แต่แอบสะใจเล็กๆ 5555555
แล้วเรื่องปินนี่ยังไง ควบสอง ?
แง่ะ o22
ลุ้นต่อไปค่ะเรื่องปินๆ :impress2:
ว๊าววววว ลุ้นนๆ บลูจะตอบไง
ฉันโทรมาเพื่อบอกว่าร้ากก(พร้อมเต้นท่าพี่บี้) :z2:
:hao6: อุต๊ะ คุณพระ อิเฮียมันร้ายจิงๆ หลอกมาเฉือดที่บ้าน แต่อิเฮียไม่ยอมรับปากแหะว่าจะเลิกกับยัยหลิน :katai1:
เหยื่อก็ใจง่ายเชียวตามเค้ามาซะงั้น
อิเฮียอิหลายใจ :beat:
นั่นไง นักเขียนเล่นเราซะแล้ว ตัดชึ้บซะแหม่! อิอิ
เฮียหลงสเน่ห์น้องแล้วละซี่ หึหึหึ รู้นะ เพราะเราก็หลงเหมือนกัน กร๊ากกกก
ถ้ารู้ความจริง อย่าโกรธน้องเลยนะ ไม่อยากให้ดราม่าค่ะ
ฮ่าๆๆๆ :laugh:
ก็เด็กมันน่ารักนี่เนอะ :impress2:
สาบานว่าไม่แจกมาม่าค่ะ กินแล้วผมล่วง :hao6:
ตัดฉับแบบนี้ทำร้ายใจคนอ่านมากกกก :ling1:
อ่านไปยิ้มไปเฮียปั้นน่ารักที่สุด
น้องบลูเลิกซึนแล้วมารักเฮียได้แล้ว ไม่งั้นจะสั่งให้หัวใจshut down ตัวเองซะเลย ใจเต้นขนาดนั้นก็ยอมรับไปได้แล้ว
ตอนจบค้างมาก เฮียปั้นขาาาาา :katai1:
แต่เป็นความสาแก่ใจเล็กๆของคนเขียน :jul3:
ตบรางวัลของเฮียด้วยน้องบลูดีไหม :-[
เฮียปั้นไรจะสวีทปานนี้
ความหมายน่ารักเอาซะเขินเชียว
เฮียรุกเต็มกำลัง :hao7: อีกไม่นานปลาก็ติดเบ็ดแน่ :impress2:
โอ้ว จุ๊บปั๊บตัดฉับเลย สุดยอดมาก ค้างกว่านี้มีอีกไหม :katai1:
เหล่าเพื่อนก็เป็นใจทิ้งน้องบูลไว้ให้เฮียลวงเข้าบ้านแท้ ๆ
แค่ประกาศว่าจะจีบ กะสารพัดมุขจีบบูลของเฮีย
น้องก็หัวใจจะวาย หน้าร้อนจะระเบิดอยู่แล้ว (เอ่อได้ยินว่าจะหักอกเฮียนะเออ)
นี่เฮียเล่นบุกจู่โจมกลางครัวกันเลย อย่างงี้น้องบูลจะรอดไหมเนี่ย
ลุ้น ลุ้นจ้าขออยากให้มีใครมาช่วยเล้ย :call: :z1:
คุๆๆๆ :laugh:
ไอ้พวกเพื่อนทรยศมันรู้เห็นเป็นใจค่ะ :-[
ลักษณะจะไม่รอดนะคะ ดูจากรูปการแล้ว :o8:
อั่กกกก ตัดฉับบบบ อยากอ่านต่ออ่า เฮียรุกเร็วดีนะ ชอบชอบ บอกชอบวันแรก พามากินข้าวที่บ้าน แล้วจะหลอกกินน้องมั๊ยนั่น น้องจะกินข้าวก็จุ๊บน้อง บลูอย่าซึนนานนักนะลูก เออยัยพี่ตารัยนั่นอ่ะ ลูกน้องจะจับเจ้านายหรอ แกทำกับข้าวห่วยมากกก แล้วถ้าเฮียรู้เรื่องจริงนี่ก็คงตอนจะรักกันแล้วเนอะ คงไม่ดราม่าหรอกนะ[บังคับ แฮ่ๆ] รอตอนต่อไปคัฟ ขอบคุณคาฟฟ ^^
ความค้างของคนอ่านเป็นศิลปะที่สวยงามในใจคนแต่งค่ะ :laugh:
ไม่ม่าคร่า ส่งสายตาปิ้งๆ :impress2: จริงๆนะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!
โหดร้ายยยยยยยย!
ตัดทำมาย หนูจะฟ้องแม่ แง!
ค้างอย่างร้ายแรง
เฮียแกรุกแบบไม่มีช่องว่างให้หายใจ
กะแล้วว่าต้องมีมุกจีบอะไรสักอย่าง แล้วมันก็เป็นอย่างที่คิด!
มุกเฮียนี่แมร่งเลือดขึ้นหน้า (เขิน) จริงๆ
อุต๊ะ! ว่าแต่น้องบลูของเรากำลังจะเสียตัวแล้วเหรอเนี่ยยยยย
อุต๊ะ เราขอโทษ อย่าฟ้องแม่เลยนะ(อิเขียดพูดประโยคนี้บ่อยมากช่วงอนุบาล...มันชอบแกล้งเพื่อน :jul3: )
ใกล้เป็นฝั่งเป็นฝาแล้วค่ะ :hao7:
จัดไปใไห้น้องบลู
:laugh:
เฮียไมjรอดแน่
ข้าวอ่ะไม่ต้องกินแล้ววววว กินน้องบูลดีกว่า :katai5:
มันจะดีนะคะ :m20:
:a5: :a5: o22 o22
:z6: :z6: :z6: :ling1: :ling1: :ling2: :ling2:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:laugh: :กอด1:
อ๊๊าค ตัดตรงกลางเลยอ่ะ ค้างมาก :ling1: :ling1:
ถ้าเป็นเมียเฮีย จีนกลางเรียกว่าอะไร
อิอิ
ชีจื่อเตอะเฮีย คร่า :hao7:
เป็นการผสมจีนกลางกับแต๊จิ้วอย่างลงตัว :laugh:
อื้อหืออออ บทจะรุก เฮียก็รุกซะดิฉันแดดิ้นแทนน้องเลยอ่ะ 555555555
:hao6: พระเอกเรื่องนี้อูมามิมากค่ะ เถื่อนอมหวาน :hao7:
-
บูลก็ตามมาให้เฮียเล่นถึงบ้าน กิ้วๆๆๆ
บวกและเป็ด :hao7:
-
เขินๆ อาเฮีย น้องบลูหัวใจจะวายแล้ว
กดโหวต (?) ให้น้องปินขอสอง อิอิ
-
เฮียปั้นชมบลูน่ารักนี่ถึงรสซาบซ่านเลยนะ
ว่างแผนรวบหัวรวบหางบลูอยู่อ่ะเปล่า^^ ...
-
เฮียปั้นเขี่ยชะนีออกไปแล้วจัดเต็มว่าที่แฟนสักทีเถอะค่ะ ลุ้นจะแย่แล้ววว
-
:-[เฮียรุก เต็มกำลัง :oo1:
-
ข้าวผัด กะ แกงจืด คงหวานเลี่ยนน่าดู
เป็นส่วนเกินไปซะงั้น :hao7:
-
10.1 ปิดไฟใส่กลอน จะเข้ามุ้งนอนคิดถึงใบหน้า :m25:
“อื๊ออออ”ผมทุบไหล่คนตรงหน้าเพื่อให้มันปล่อย แต่ดูเหมือนแม่งจะไม่กระทบกระเทือนมึงเลยสินะ
ห่าเอ๊ย!!
ตัวมึงทำจากซีเมนต์รึไง
เคร้ง!!!
ผมรีบพลักไอ้เฮียออกทันทีด้วยความตกใจ
“เฮีย ชามแตกผมหันไปมองถ้วยแกงจืดที่ผมปัดไปนอนแตกกระจายบนพื้น “เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวก่อน”ไอ้เฮียเหมือนจะไม่ได้ฟังผมเลยครับ ยังคงซุกไซร้ซอกคอผมอยู่
“ช่างมัน”มันพูดเสียงกระเส่า ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในเสื้อผม
“เฮีย....”ผมพยายามผลักมันออก
“อะไร”มันขมวดคิ้ว
“เฮียเห็นผมเป็นอะไรกันแน่ เฮียมีหลิน แล้วเฮียมาทำแบบนี้กับผมทำไมวะ ถึงผมจะเป็นผู้ชาย ผมไม่มีอะไรเสียหายเหมือนผู้หญิง ผมไม่ท้อง...”ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมลากเข้าดราม่าเพื่อเอาตัวรอด หรือว่าผมพูดออกมาตามความรู้สึกของผมจริงๆ
ผมสับสนจังครับ
“แต่ผมมีความรู้สึก...ผมมีหัวใจ”ผมผลักไอ้เฮียออก แล้วก้มเก็บเศษกระเบื้องบนพื้น...เกือบไปแล้วกู
“...ขอโทษ”ผมหันมองคนที่นั่งลงเก็บเศษกระเบื้องข้างๆผม
มันเตะผม ตบหัวผม แกล้งผมสารพัดมันไม่เคยขอโทษ แต่ตอนนี้มันกลับขอโทษผม...มันแปลก
แต่ผมก็แอบดีใจ
กูเป็นอะไรไป ไอ้อารมณ์หวั่นไหว หวานแหววนี่มันมาจากไหน...อ๊ากกกกก
“เสร็จแล้ว... ไปกินข้าวกัน”มันจับมือผมก่อนจะดึงให้ลุกขึ้นยืน
มันดันผมนั่งลงไปบนเก้าอี้ แล้วเดินไปตักแกงจืดถ้วยใหม่มาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนที่มันจะนั่งลงอีกฝั่ง เราสองคนกินข้าวกันไปเงียบๆ ผมไม่รู้จะพูดอะไร มันก็คงไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน...มั้งนะ
“กูไม่เคยลวมลามมึง”ผมเงยหน้ามองไอ้เฮียที่ตอนนี้กินข้าวหมดแล้ว...อิห่าไวไป
แล้วเดี๋ยวนะ
ไม่เคยลวมลามกู
แล้วไอ้ที่มึงทำเมื่อตะกี้นี้มันคืออะไร...สวัสดีทักทายกูหรอ!!
“ห๊า”
“ถ้ามึงไม่ต้องการ”ผมเงยหน้ามองมันอีกครั้ง...ที่ผ่านมากูเคยต้องการงั้นหรอ กูบอกมึงงั้นหรอ ไอ้สาดดด “ส่วนเรื่องหลิน...ขอแค่มึงรอ”ไอ้เฮียกับผมสบตากันนิ่ง แล้วก็เป็นผมที่ต้องหลบตามันก่อน
เฮียจะเลิกกับหลินแล้วหรอวะ งั้นแผนผมก็จะสำเร็จแล้วน่ะสิ ผมก็จะได้หักอกมันแล้วใช่ไหม แต่ทำไมผมไม่ดีใจเลยวะ หนำซ้ำ ทำไมในอกผม...มันถึงปวดขนาดนี้
“พอถึงตอนนั้น มึงก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดี”ไอ้เฮียยิ้มกริ่ม ก่อนจะพูดอีกประโยคที่เล่นเอาหัวใจผมงี้แทบระเบิดออกมาจากอก “กูจะเอามึงมาเป็นเมียกูให้ได้”
เมียเชี่ยอารายยย
กล้ามกูแข็งอย่างกับนมเทย์เลอร์ เลาต์เนอร์
หุ่นกูออกจะมาดแมนแฮนซั่มขนาดนี้ จะไปเป็นเมียมึงได้ไง
“เก็บจานล้างด้วยนะ กูจะไปอาบน้ำนอน”ไอ้เฮียลุกขึ้น “แล้วมึงก็นอนห้องไอ้ปินแล้วกัน ห้องที่ประตูมีสติ๊กเกอร์เหี้ยไรไม่รู้ติดอยู่นั่นแหละ”ผมพยักหน้า “แล้วอย่าเข้าห้องผิดล่ะ กูยังไม่อยากกลืนน้ำลายตัวเอง”มันแสยะยิ้มเลวแล้วก็เดินออกไปจากครัว
ตึกๆๆๆๆ
ผมเอามือกดหน้าอกแน่น
ไอ้ชั่ว!!มึงจงใจจะฆ่ากูใช่ไหม มึงจงใจให้โรคหัวใจกูกำเริบตายใช่ม้ายยยยยย
ขึ้นมาชั้นสอง ผมก็เห็นห้องที่มี'สติ๊กเกอร์เหี้ยไรไม่รู้'ติดอยู่ไว้ตามคำที่ไอ้เฮียบอก... เป๊ะตามคำบอกเล่าเลยครับ
ไอตัวปิ๊กาจูที่มีหัวเป็นสนูปปี้ที่มีโบว์มินนี่เมาส์แปะอยู่กลางกบาล แถมยังมีปีกเป็นมังกร มีหางเสือ แล้วมืถือไม้คฑานี่มันคืออะไร๊!!
หวังว่าในห้องคงไม่สยองเหมือนหน้าห้องนะ ผมเปิดประตูเข้าไป เปิดไฟปั๊บ ผมก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ห้องแม่งสะอาดและน่าอยู่กว่าที่ผมคิดไว้มาก เพดานหัวเตียงมีรูปครอบครัวมันแปะไว้ แม่มันสวยมากเลยครับ ไม่แปลกใจเลยที่พวกมันสองคนหน้าตาดี ก็พวกมันเล่นเหมือนแม่ขนาดนี้
ส่วนพ่อมันสองคนก็หล่อครับ แต่หน้าดุชิบหายเลย ในรูปไอ้ปินที่อายุอานามน่าจะประมาณสามขวบนั่งอยู่บนตักแม่ แล้วเด็กที่โตกว่าหน่อยซึ่งผมคาดว่าเป็นไอ้เฮีย ยืนทำหน้าโง่ๆอยู่ข้างเก้าอี้ไม้แกะสลักที่มีแม่มันนั่งอยู่ และมีพ่อมันยืนค้ำหัว ส่วนแขนเก้าอี้ก็มีเด็กผู้ชายอีกคนที่อายุน่าจะประมาณ8ขวบ9ขวบนั่งอยู่ พร้อมฉีกยิ้มร่าให้กับกล้อง
ครอบครัวนี้แม่งหน้าตาดีจนน่าหมันไส้
ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าสีขาวสะอาดตาที่ลายฉลุบนตู้นั้นวิจิตรแปลกตามาก เป็นลายเหมือนต้นไม้ แถมที่ขอบตู้มีอักษรไทยสลักไว้อีก ‘แด่ ปานปราญลูกรักของแม่’ ผมกลับมามองที่ลายต้นไม้อีกครั้ง มันคือต้นพิกุลครับ และคุณแม่ของไอ้ปินก็คงชื่อตันหยง อย่าถามว่าผมรู้ได้ยังไง...คือมันสลักไว้ที่โคนต้นน่ะครับ
‘ตันหยง’
หึๆๆ...โทรไปบอกไอ้เอมดีกว่า ว่าแม่ไอ้ปิน ชื่อตันหยง วันจันทร์จะได้ช่วยกันล้อ...กร๊ากกกกกกกกก
ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะต่อสายถึงไอ้เอม
ตื๊ดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดดด
รับช้าแท้ล่ะไอ้สาส นี่เพิ่งสี่ทุ่มเองนะเว่ย
/“หืม...”/ปลายสายกรอกเสียง
“ไอ้เชี่ยเอม ทำไรอยู่ครับ”
/“ไอ้เหี้ยเอม!! ปล่อยกู กูเจ็บ”/เสียงโวยวายที่เล็ดลอดเข้ามาทำให้ผมเบิกตา ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
/“รอแปป”/ไอ้เอมพูดแล้วก็เหมือนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่ไหนสักที่ โดยที่ผมก็ได้แต่เปิดสปีกเกอร์แล้วเงี่ยหูฟังอย่างสอดรู้
/“โอ้ยย เจ็บ กูเจ็บ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ เอาออก อ๊ะ อ๊า เจ็บ”/โอ้วก๊อด ไอ้เชี่ยเอม เสียงนี้มัน หวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่กูคิดนะนะ... มึงกำลังทำอะไร
/“ชี๊ดดดด แน่นจัง อ่า”/แน่เลย แน่เลยไอ้เชี่ย
มึงนอกใจดาว!!
ไม่ได้การล่ะ อิดาว เอ๊ย ผมต้องรีบแล้ว ผมรีบหยิบโนเกียง่อยๆมาบันทึกวีดีโอให้เห็นว่าเบอร์ที่กำลังเล่นหนังสดโชว์ผมอยู่นั่นคือไอ้เหี้ยเอม
/“อ๊ะ ไอ้เอม โทรศัพท์ มึงสว่าง อ๊ะ หยุด กูเจ็บ”/
/“บอกให้หยุด แต่มึง...ซี้ด เด้งสวนนี่นะ”/อุต๊ะ ยังกับอยู่ในเหตุการณ์จริง /”แล้วไอ้เหี้ยบลู เมื่อไหร่มึงจะวางวะไอ้สัตว์ โรคจิตหรอ โทรมาฟังกูเอาเมียเนี่ย”/
“โถไอ้เชี่ย แล้วมึงไม่โรคจิตกว่ากูหรอไอ้ควาย”
/”ขี้เกียจเถียง กูจะเอากันแบบเต็มสตรีมแล้ว ...ถ้าเงี่ยนนัก ไปสะกิดผัวมึงนู้นไป๊ กูไม่ว่าง บายสาดดด”บายพ่อ มึงเซ่ อย่าวางนะ แง่!!!
ตื๊ดๆๆๆๆ
ไอ้เชี่ยเอม ไอ้ขี้งก ไปอาบน้ำนอนดีกว่ากู...ผมหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนคุณหนูของไอ้เอมออกมา ลายปิ๊กาจู= = อาบน้ำแต่งตัว เอาแปรงสีฟันไอ้ปินแปรงฟันเสร็จ ก็มาเปิดแอร์นอน พรุ่งนี้ไม่มีเรียน กลับบ้านดีไหมวะ เห็นรูปครอบครัวไอ้ปินแล้วคิดถึงป๊าม๊า...กราซิก
------------
คิดถึงฉันม๊าย :hao7:
เอาไปครึ่งนึงก่อน เนื่องจากอิเขียดต้องเจียดเวลาไปอัพเรื่องอื่นด้วย
(เพื่อความเท่าเทียมจริงๆนะ เค้าไม่ได้ขี้เกียจเลย :laugh: )
ตอบคอมเม้นนะจิบิ :mew1:
บูลก็ตามมาให้เฮียเล่นถึงบ้าน กิ้วๆๆๆ
บวกและเป็ด :hao7:
โอ๊ยยย อยากบวกคืนได้มั้งง่า :hao5:
เขินๆ อาเฮีย น้องบลูหัวใจจะวายแล้ว
กดโหวต (?) ให้น้องปินขอสอง อิอิ
คนเขียนก็เสียวนายเอกจะตายก่อนเรื่องจบเนี่ยแหละค่ะ หัวใจเต้นแรงบ่อยเกิน
เฮียปั้นชมบลูน่ารักนี่ถึงรสซาบซ่านเลยนะ
ว่างแผนรวบหัวรวบหางบลูอยู่อ่ะเปล่า^^ ...
เฮียมีนซื่อค่ะ ผงแผนอะไร๊ ไม่มี๊ไม่มี :hao7:
เฮียปั้นเขี่ยชะนีออกไปแล้วจัดเต็มว่าที่แฟนสักทีเถอะค่ะ ลุ้นจะแย่แล้ววว
เฮียอยากจัดอยู่ค่ะ แค่เด็กมันยังไม่ยอม
:-[เฮียรุก เต็มกำลัง :oo1:
เฮียรุก แต่น้องบลูยังไม่ยอมรับนี่สิคะ :hao7:
ข้าวผัด กะ แกงจืด คงหวานเลี่ยนน่าดู
เป็นส่วนเกินไปซะงั้น :hao7:
ไม่เลี่ยนหรอกค่ะ กำลังอูมามิเยย :hao7:
_________
TBC.
"ไอ้ปิน ทำไมคอมึงแดงๆ"ผมกระชากตัวไอ้ปินมาดูใกล้ๆ "เชี่ย นี่มันรอยดูด...มึงไปเสียท่าใครมาอีกห๊ะ"
ปล.
เรื่องนี้อิน้องปินเปลืองตัวสุด o13
สงสัยต้องให้แม่บลูตามตัวมอเมียมารับผิดชอบซะแล้ว :laugh:
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ เพื่อให้น้องบลูไปต่อ :hao5:
อินเพลงป้าคิ้ม
อย่าทำร้ายฉันด้วยการหันหลังไม่พูดจา
:katai4:
-
อิบูลนี่นางเอกนิยายไทยของแท้ มีเล่นตัวตัว5555555555 :hao7: :hao7:
-
:m25: อร๊ายยร๊ะ เอมเล่นอะไรกับใคร แอบครานไปดู ได้ม๊ายยยย :katai5: พักคู่เฮียไปก่อน อยากไปโฟกัสที่ คู่เอมมม
ส่วนเฮีย แกมั่นมาก เอาล่ะสิ๊อิน้องบลูทำเมีย เอาแล้วๆ :laugh:
-
มานิดๆพอให้ชื่นใจ [บลู แกก็หลงตัวเองเหมือนกันนะ...] เป็นกำลังใจให้จร้า^^
-
ว้า!!เสียดายจังบลูยังไม่โดนชาลัลลาอีกหรอฮึ้ยๆเฮียแพ้มารยาหรือนี่
คุณน้องละอยากไปติดCCTVไว้ที่ห้องเอมจิงๆไว้"ครั้งหน้า"ก่อนเจอกันอิอิ^.,^(หื่นเบาๆ(หรา))
-
เอมกะปิน...กันหรอ อร๊ากก ผิดแผนเลยนะเนี่ย แล้ววันนั้นคนจะที่จะปล้ำไม่ใช่สองพี่น้องแฝดหรอ แต่อิเฮียนี่ถ้ามันรู้แผนการบลู บลูจะเละมั๊ยว่ะ รอตอนต่อไปคัฟ ขอบคุณคัฟคนเขียน[เขียด] ^^
-
เอม เอม เอ้มมมมมมม นอกใจดาว อิอิ
เฮียอ่ะ ทำไมไม่จัด!!!!!
ป.ล.คิดถึงปิน กระซิกๆ
-
เอมมิกา! ทำอย่างนี้ได้ยังไง กล้าหักหลังบลูได้ยังไง//โดนเฮียปั้นตบ ฮ่าๆ
ว่าแต่...เมื่อไหร่หนูบลูของแม่จะได้เป็นฝั่งเป็นฝากะเขาสักทีล่ะลูก
-
:hao3: o13
-
:m25: :m25: :m25:
อ๊ากกก... (แด้ดิ้นด้วยความเขิน << ยังมีเหลือ?) เฮียพูดจาน่ารักอ่ะ -.,-
...คู่เอมนั่นมันอารายยยย :o8:
รอครึ่งหลังนะคะ : )
-
มาเร็วนะจิ :hao7:
10.2
กรุกกรักๆ
ผมค่อยค่อยปรือตาขึ้นเพราะเสียงที่รบกวนโสตประสาท หันซ้ายแลขวามองหน้ามองหลัง ผมก็สบกับเงาตะครุ่มๆที่ดูคล้ายๆใครบางคนที่ผมคุ้นตา ซึ่งตอนนี้ไอ้เงาตะครุ่มๆนั้นก็เหมือนกับจะค้นอะไรสักอย่างอยู่ที่โต๊ะไม้
“ฮืมม ไอ้ปิน มึงหรอ”ผมถามออกไป ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“เออ กูเอง โทษทีที่ทำให้มึงตื่น”มันหันมาทำหน้าสำนึกผิด ผมก็ได้แต่โบกมือเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร
“เออ!!!” ผมสะดุ้งพรวดขึ้นจากเตียงทันทีที่คิดอะไรบ้างอย่างได้ ก่อนจะคว้าโนเกียกากๆ แล้วพุ่งไปประชิดไอ้ปินที่ยังทำหน้ามึนๆ “นี่ๆ มึงดู”ผมเปิดไฟล์วีดีโอให้ไอ้ปินดู
ตอนแรกมันก็งงๆ แต่พอมีเสียงเล็ดลอดออกมาสักพัก ไอ้ปินก็ถึงบางอ้อ พร้อมแสยะยิ้มเลว ก่อนจะหัวเราะหึๆเหมือนพวกตัวร้ายในการ์ตูนเด็ก
“นี่คือสาเหตุที่มึงทิ้งกูไว้ที่ร้านใช่ไหมไอ้เหี้ยแว่น”ไอ้ปินว่า แล้วก็ถอดเสื้อนักศึกษาของมันออก
อุ๊ย!! อ่อยกูปะเนี่ย
“จะทำอะไรค่ะ ดาว ดาวยังไม่พร้อม”ผมสะดิ้งไปตามพิธี ไอ้ปินก็ถึงกับหน้าป่วย “เดี๋ยวๆ นี่รอยอะไร”ผมมองไปตามตัวไอ้ปิน "ไอ้ปิน ทำไมคอมึงแดงๆ"ผมกระชากตัวไอ้ปินมาดูใกล้ๆ "เชี่ย นี่มันรอยดูด...มึงไปเสียท่าใครมาอีกห๊ะ"
“ก็นะ...”มันเบ้หน้า แล้วก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้เสื้อผ้า
เป็นอันว่าแม่งไม่ยอมบอกตามเคย
ทำไมเพื่อนผมแต่ละคนแม่งไม่ได้ดั่งใจเลยวะ ไอ้กูก็ขี้เสือก พอไม่รู้อะไรที่อยากจะรู้ มันก็จะหงุดหงิด...หงิดหงิดโว้ย
Rrrrrrrrrrr
ผมหันมองบีบีที่สั่นอยู่บนเตียง มองไปมองมาสักพัก ก็เดินไปหยิบขึ้นมาดู...’ไอ้แว่นหน้าม่อ’
“ว่าไงไอ้ขี้งก”ผมว่าไปด้ยความหงุดหงิดปนน้อยใจ
/”เมื่อคืนโทรมามีอะไร”/แหมไอ้เอม ถ้ากูโคม่าอยู่นี่คงตายไปแล้วล่ะสัตว์ /”แล้วไอ้ปินกลับบ้านยัง เมื่อคืนกูลืมมันไว้ที่ร้าน”/มึงลืมเพื่อนนะไม่ใช่ลืมรองเท้าฟองน้ำคู่ละ69บาท ที่มึงจะได้ใจเย็นอย่างนี้น่ะไอ้เชี่ย
“ไอ้เชี่ยเอมมิกา!!เพราะมึงทิ้งมันไว้แหละ ลูกมึงถึงมีรอยดูดเต็มตัว”ผมว่าเข้าให้เพราะความหงุดหงิดที่เพิ่งตื่น
/”แล้วนี่มึงอยู่ไหน ทำไมรู้เรื่องชาวบ้านเขาดีจัง”/
“.....”เงียบเลยกู หางานให้ตัวเองซะแล้วไหมล่ะ
/”แน่ะๆ กิ้วๆ เมื่อคืนเป็นไงบ้างจ๊ะหนุ่มน้อย ประสบการณ์ได้ผัวคนแรก”/นี่ถ้าอยู่ใกล้ๆนะ พ่อจะคิกยอดหน้าแม่งซักที
“ยังโว้ย!! มึงเป็นโรคหรือไงชอบยุให้กูเป็นเมียมันอยู่นั่นแหละ แล้วเมียมึงแม่งเป็นใครมาจากไหนวะ ไม่เคยคิดจะแนะนำให้เมียหลวงอย่างกูได้รู้จักเลยใช่ไหม ใช่เซ่ กูมันเก่าแล้วนี่”ชิงบ่นใส่แม่งเลย
/”ไม่ต้องแนะนำหรอก มึงก็รู้จัก”/ใครวะ? /”ไอ้บลู แค่นี้ก่อนนะ วันนี้กูมีงานที่ชมรม”/ไม่รอให้ผมตอบรับอะไร ไอ้ห่าเอมมันก็ชิงวางสายไปอีกแล้วครับ...รีบหาพ่อง?
ผมนั่งเล่นในห้องสักพัก ไอ้ปินก็ออกมาจากห้องน้ำ ผมก็เข้าต่อเลย อาบน้ำแปรงฟัน(ใช่แปรงไอ้ปินเช่นเคย)เสร็จ ผมก็ใส่เสื้อผ้าไอ้ปินนั่นแหละครับ หลวมหน่อย แต่ใส่แล้วก็ไม่ได้ดูรุ่มร่ามจนน่าเกลียด
มองนาฬิกาที่กำแพงตีบอกเวลาเจ็ดโมง ไอ้เฮียแม่งตื่นยังวะ ผมเคยนอนพร้อมไอ้เฮียนะ แต่ไม่เคยเห็นหน้ามันตอนหลับสนิทแบบจริงๆจังๆสักกะครั้ง...แอบไปดูดีไหมวะ
แต่เดี๋ยวนะ กูจะแอบไปดูมันหาสรวงสวรรค์วิมานฉิมพลีทำไม ไม่ได้การล่ะ ไอ้โรคเฮียปั้นลิซึมแม่งเหมือนจะกำเริบเสิบสานหนัก ผมควรอยู่ห่างๆมันสักพัก ดังนั้นกูรีบกลับบ้านเลยดีกว่า
“ไอ้ปิน กูขอตัวกลับบ้านก่อนนะ”ผมหันมาร่ำราไอ้ปินที่นอนผึ่งแอร์อยู่บนเตียง
“อ้าว ไม่รอพี่กูตื่นก่อนอ่ะ เดี๋ยวให้มันไปส่ง”
“ไม่เป็นไร กูเกรงใจ”ไอ้ปินพยักหน้ามึนๆ แล้วก็เดินไปเก็บของใส่กระเป๋าเดินทาง
“เก็บทำไม หรือว่าจะไปค้างบ้านกู”มันส่ายหัว “แล้วมึงจะไปไหน”
“ไปง้างปากคนปากแข็ง”ผมได้แต่เกาหัวแกรกๆ “เรื่องมึงกับพี่กู มึงก็มีวิธีของมึง”พูดจบแล้วก็มากวาดเครื่องประทินโฉมลงกระเป๋า “เรื่องของกู กูก็มีวิธีของกู สำเร็จแล้วกูจะมาเล่า”มันหันมายิ้ม
“แล้วถ้าไม่สำเร็จ...”มึงก็จะไม่เล่าใช่ไหม
“สำหรับกูไม่มีคำว่าไม่สำเร็จ”ไอ้ปินพูดจบก็เดินเข้ามาจูงมือผมออกจากห้อง...แหม ไอ้สลัด มั่นใจจังนะมึง
ทันทีที่เปิดประตู ผมงี้สะดุ้งหัวใจแทบวาย
“เหี้ย!!”ไอ้ปินอุทานเมื่อเห็นหน้าพี่มัน “ตกใจหมด มึงมายืนเฝ้าทำไมเนี่ย”มันถามแต่อิเฮียไม่ตอบ กลับจ้องมาที่มือผมกับไอ้ปินแทน
“ทำไมต้องจับมือ”ไอ้เฮียพูดจบก็ปามือผมทิ้งทันทีราวกับแขยงเหมือนจับขี้ก็ไม่ปาน
“กูรีบ บาย”แล้วมันก็วิ่งไปเลยครับ ทิ้งให้เพื่อนที่แสนดีอย่างผมต้องเผชิญหน้ากับพญามารแต่เพียงลำพัง
ไอ้ปิน ไอ้เหี้ย ไอ้ทิ้งเพื่อน
“ส่วนผมก็รีบ บายครับเฮีย”กำลังจะวิ่งตามไอ้ปินไปเลยครับ แต่ติดว่าไอ้เฮียเสือกมือไวน่สิครับ...มึงรั้งคอเสื้อกูทำไม
“มึงน่ะมานี่”พูดจบก็แบกผมพาดบ่าแล้วตรงเข้าไปในห้อง ที่ผมคาดว่าจะเป็นห้องมัน
เอะอะอุ้ม เอะอะลากเข้าห้อง ทำแบบนี้ ลูกสาวบ้านไหนเขาจะมารับกูไปเป็นเจ้าบ่าวห๊ะ! ถ้ากูต้องขึ้นคาน ต้องแก่ตายอย่างโดดเดี่ยว มึงจะรับผิดชอบยังไง!!
-----------
เฮีย รับผิดชอบให้มันสักยกสองยกเซะ :hao6:
ตอนหน้ามาส่องห้องนอนเอมมิกากันค่ะ :haun4:
แล้วค่อยกลับมาลุ้นฉากบลูรดาเสียตัว :laugh:
ส่วนน้องปิน หาไฟล์ยังไม่เจอค่ะ(กรรม) :mew5:
อุคริ!(เกลียดเสียงหัวเราะตัวเองจัง)
ช่วยดันน้องบลูด้วยนะคะ :hao6:
เม้นท์ว่าสู้ๆก็ยังดี :hao5:
-
:katai1: :katai1:
รีบมาต่อเลย เค้าเข้ามาอ่านอีกรอบละน้าาาาาา คิดถึงอิบลู
-
:laugh: ต๊ายอิน้องบลูช๊าน สาระแนลิสซึ่ม จะกำเริบแล้ว จะลงแดงมั้ยเนี่ย เพื่อนๆแต่ละคนก้อนะ ความลับกันจิงๆ
:katai1: ไม่ใช่แค่ไอ๊น้องบลูนะที่อยากจะรู้ ชั้นก้ออยากรู้ไม่แพ้กันหลอก
ว่าแต่ ชื่อเต๊ม เอม เนี่ย เอมมิกา จิํงดิ๊ :a5: เหมือนจะเพ่งรู้ เอ๊ะหรือว่าบอกมานานแล้ว :serius2:
อิเฮียก้อนะ หึงแม้กระทั่งน้อง แล้วลากบลูไปทำอะไรอ่ะ อย่าบอกนะว่าไปช่วยอารมให้ลงตอนเช้า :laugh:
-
บลูแมร่ง! น่ารักอะ ชอบบบบบ 55555 เฮียขี้หึงนะเนี่ย กร๊าก
ปินคู่เอมแหงๆเลย (หรือเปล่า เดา อิอิ)
ตอนนี้สั้นมากขอบอก ไม่เต็มอิ่มเล้ยยย >.< อยากอ่านต่อค่ะ มาไวๆนะที่ร๊ากกก
-
เฮียฉุดบลูไปแล้ว เสร็จแน่ๆ :hao3:
-
:hao6: อุ้ย กรี๊ดดดด สนใจคู่น้องเอมซะแล้วสิคะ 555555
เฮียหึงอ่ะจิๆ :mew3:
-
คู้เอมร้อนแรงชวนให้แอบส่องห้องชาวบ้านจริงๆ มาแรงแซงหน้าเฮียซะแล้ว
ว่าแต่ตอนหน้าบลูเสียตัวจริงอ่ะ ไม่ค่อยอยากเชื่อคนแต่งเลยกลัวมาหลอกให้ลุ้นเล่นๆแล้วตัดฉับไปอีก :z3:
ลุ้นและรออ่านตอนต่อไปจ้า :bye2:
-
เราจะไปส่องห้องนอนเอมิกาแล้วเว้ยยเห้ย!!! แล้วอิปินนี่ยังไงกัน ใครพรากบริสุทธิ์มันไป แล้วใครเมะใครเคะ ขอให้เป็นปินกะเอมเอาสองแฝดไปล่ะกัน แยกเอาผู้พี่ผู้น้องล่ะกัร ส่วนไอ่คู่หลักอยากให้เฮียรู้ความจริงเร็วๆ จุ๊ปจุ๊ปคนเขียน^^
-
โอะ ทำไมความสัมพันธ์มันเริ่มซับซ้อน ใครคู่ใครล่ะเนี่ย
ทั้งเอม ทั้งปิน มีลับลมคมในทั้งนั้น หรือเราจะงงอยู่คนเดียวหว่า อ้อ มีน้องบูลที่งงอยู่อีกคน
แต่ที่แน่ ๆ น้องบูลคงต้องคู่กะเฮียแน่นอน (ไม่งั้นเฮียเอาตายแน่)
แล้วที่ทั้งอุ้มทั้งลากเข้าห้องไปเนี่ย ไม่ใช่ว่าเฮียไปบอกเลิกยัยหลินเรียบร้อยแล้วนะ
เลยมาพาน้องบูลไปทวงสัญญาใจ แต่น้องบูลยังไม่ได้เตรียมใจเลยนะเฮีย โอ้ ม่าย :impress2: (คิดไปเอง จิ้นไปไกล)
เที่ยวหน้าไปส่องห้องเอมมิกา จาได้เจอกะอาไรบ้างน๊า :hao6:
แล้วน้องบูรลดาได้เวลาเสียตัวจริง ๆ รึยังน๊า แอบดู เอ๊ย แอบรอเก้อไปหลายทีล่ะ :ling1:
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้นะค่ะ :pig4: :mew1:
“สู้ ๆ ก็ยังดี” (เห็นคนเขียนอยากให้เม้นท์คำนี้อะคะ) :laugh:
-
:katai5: มาไว ๆ เหมือนเดิม อย่าปล่อยให้ค้างนาน
คานมันจะรับนน.ไม่ไหว
-
รอให้เฮียจัดอิบูลซะที :L2: :L2:
-
รอน้องบลูโดนเฮียปั้นกด!!!
-
รอลุ้นบลูเสร็จเฮียปั้น
-
รีบมาต่อนะ
-
ชอบกลุ่มเพื่อน-บลูจัง ฮาจริงๆ
บลู...บลูรดา
เอม...เอมมิกา
ปิน....อะไรเอ่ย
....ให้เดารึ เอม-เฟา ใช่ป่ะ ส่วน ปิน-เฌอ แต่เฌอมันคงท่าเยอะปากเเข็ง
สู้ๆจ้า....(ตามที่ขอ...จัดไป)
ปล.อย่าลืมที่สัญญา แอบส่องห้องตาแว่น+วันเสียสาวน้องบลูรดา+วันเสียหนุ่มน้องปิน มาด้วยนะ รออยู่จ้า :hao7: :hao7:
-
เฮีย ทำไมไม่จัดการแต่เมื่อคืนวานเลยเล่า
ปล่อยให้บลูลอยนวลไปได้ไง
-
อุ๊ยตาย บลูโดนเฮียฉุดซะแล้ว :hao7:
(นั่งรอเตรียมส่องตอนต่อไป -.,-)
-
เมียลับๆของเอมกะปินเนี่ยย ลุ้นเกินไปละ แหม่
ส่วนน้องบลู เมื่อไหร่จะเป็นฝั่งเป็นฝาบ้างอะจ๊าา เพื่อนนำหน้าไปหมดระน้าาาาา :hao6: :hao6: :hao6:
-
เอาอึกๆ 5555 รอตอนต่อไปอย่าง... :hao7:
-
มาแล้วคร่า
แม่ะ เตรียมเกาะขื่อเกาะคานส่องห้องเอมมิกากันใหญ่เลยสิ :laugh:
______________
พิเศ๊ษพิเศษ ส่องห้องเอมมิกา
(http://image.ohozaa.com/i/83e/JeoCvP.jpg)(http://image.ohozaa.com/i/fc2/aWzcRC.jpg)
http://www.youtube.com/v/-ULv2sSDfBk
“โอ้ยยยย”ผมยันตัวลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน... รู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมดเลยดิ “เหี้ย!! มึนชิบหาย”ผมบ่นอุบอิบก่อนจะบิดตัวเพื่อไล่ความเมื่อล้า
ผมไปทำไรมาวะเมื่อยฉิบ จำได้คร่าวๆว่าเมื่อคืนไปกินเหล้ากับพวกพี่ต้น(ลุงรหัสผมเอง) จากนั้นไอ้ปินก็ไปเข้าห้องน้ำ ส่วนไอ้เหี้ยเฟาก็นอนเกยนอนเลื้อยนมใครก็ไม่รู้ ด้วยความริษยาผมก็เลยลากตัวมันกลับมาคอนโด(ซึ่งทางสะดวกพี่สาวผมไปนอนบ้าน) ผมชวนมันแด๊กเหล้าต่อ แล้วก็เถียงอะไรกันนิดหน่อย จากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้แล้ว เหมือนมีคนโทรมาด้วยมั้ง
สรุป กูไปทำอันหยังมาน่อ
เลื่อนมือไปหยิบไอโฟนขึ้นมาดู ก็ค้นพบว่าไอ้เหี้ยบลูคือคนสุดท้ายที่ผมคุยด้วย ผมกดโทรหามันทันที เพื่อเช็คว่ากูแพ่งพรายความลับอะไรไปบ้าง....ความรับกูยิ่งเยอะๆอยู่
/ “ว่าไงไอ้ขี้งก”/ไอ้ห่าบลูกรอกเสียงที่แฝงด้วยจริตจกร้านของมันมาตามสาย
”เมื่อคืนโทรมา มีอะไร”ผมถามเสียงนิ่ง เพื่อไม่ให้ดูมีพิรุธ ”แล้วไอ้ปินกลับบ้านยัง เมื่อคืนกูลืมมันไว้ที่ร้าน”เพิ่งนึกได้ครับว่าผมลืมมันไว้ที่ร้าน
/“ไอ้เชี่ยเอมมิกา!!เพราะมึงทิ้งมันไว้แหละ ลูกมึงถึงมีรอยดูดเต็มตัว”/แหม...ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิต
”แล้วนี่มึงอยู่ไหน ทำไมรู้เรื่องชาวบ้านเขาดีจัง”ผมแย๊บถามไป แต่จริงๆก็พอรู้แล้วแหละว่ามันอยู่ไหน
/“.....”/มันเงียบครับ
”แน่ะๆ กิ้วๆ เมื่อคืนเป็นไงบ้างจ๊ะหนุ่มน้อย ประสบการณ์ได้ผัวคนแรก”ได้ทีก็แซวแม่งหน่อย
/“ยัง โว้ย!! มึงเป็นโรคหรือไงชอบยุให้กูเป็นเมียมันอยู่นั่นแหละ แล้วเมียมึงแม่งเป็นใครมาจากไหนวะ ไม่เคยคิดจะแนะนำให้เมียหลวงอย่างกูได้รู้จักเลยใช่ไหม ใช่เซ่ กูมันเก่าแล้วนี่”/เมื่อคืนกูแพ่งพรายอะไรไปวะเนี่ย
ใน ขณะที่ผมกำลังทึ้งหัวครุ่นคิดอยู่นั้น เหง้าหน้าและเบ้าตาผมก็เผลอไปสบกับอีกฝากเตียง ที่ทำใครผมเริ่มค้นพบคำตอบสำหรับเรื่องนี้... ไอ้ตัวขาวๆที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มนั่นมัน อาร้ายยยย!!!
นี่ กูไม่ได้นอนคนเดียว แล้วสภาพนี่มันอะไรกัน แก้ผ้าล่อนจ้อนทั้งตัว แถมยังมีคราบอะไรบางอย่างที่ผมค่อนข้างจะคุ้นเคยแห้งกรังอยู่ตรงหน้าท้องอีก
อึก!!!
ผมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ เมื่อไปเจอหลักฐานชั้นดีอย่างคอนดอมที่ใช้แล้วตกอยู่บนพื้น...กูกัดลิ้นตัวเองตาย ตอนนี้ยังทันปะวะ
นี่ ถ้ากลายเป็นผู้หญิงที่ผมไม่เคยรู้จักผมจะทำไง แล้วถ้าโดนบังคับให้รับผิดชอบล่ะ... แล้วนี่ถ้าเรื่องนี้มันถึงหูป๊าล่ะ กูจะทำยังไงวะดีเนี่ย... โดนกระทืบตายแหงแซะ โอ้ยยย ปวดหัว
ใน ขณะที่ผมกำลังสติแตกนั้น ไอ้บุคคลปริศนาที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นเมียผม ก็พลิกตัวหันมาอวดใบหน้าเนียนผ่อง... เมื่อเห็นหน้าคนตรงหน้า ผมก็ขอสรุปได้เลยว่า ที่ผมคิดไปเมื่อวรรคก่อนนั้นผิดหมดเลย เพราะผมมั่นใจว่าคนๆนี้จะไม่เรียกร้องให้ผมรับผิดชอบ แล้วก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ผมไม่รู้จัก และที่สำคัญที่สุด...
มันไม่ใช่ผู้หญิง!!!
ก่อน ที่ผมจะช็อคจนเป็นลมล้มลงไปนอนวิจัยฝุ่นบนพื้นห้อง ไอ้คนที่เพิ่งเป็นเมียผมไปหมาดๆ ก็ค่อยๆปรือตาขึ้น ดวงตาที่ไร้แววใดๆทอดมองมายังผม(ที่ยืนแก้ผ้า) ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก
”ไม่ ต้องแนะนำหรอก มึงก็รู้จัก”ผมกรอกเสียงลงไปเมื่อเห็นหน้าคนที่ลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าผม ”ไอ้บลู แค่นี้ก่อนนะ วันนี้กูมีงานที่ชมรม”ไม่รอให้แม่งพรรณาอะไรยืดยาวผมก็ชิงวางสายทันที
“เฟา คือ... กู.... เอ่อ...แบบ...เอ่อ”ผมไม่รู้จะเริ่มจากอะไร ขอโทษ กูไม่ได้ตั้ง ใจ กูเมา หรือจะสัพเพเหระอะไรที่แม่งตีกันมั่วไปหมดแล้ว
“ขอ ยืมชุดหน่อยดิ ไม่ได้กลับบ้านทั้งคืน ม๊ากูเป็นห่วงแย่ล่ะ”เป็นไอ้เฟาครับที่หยุดความสับสนต่างๆของผม... มึงไม่คิดจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนเลยหรอ
ผมมองเสื้อผ้าที่ฉีกขาดยับเยินที่กองอยู่ที่พื้นด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย
ผม ลุกจากเตียงเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะเอาผ้าเช็ดตัวมานุ่งปกปิดเอมน้อย แล้วค่อยหยิบชุดนอนลายทางสีน้ำเงินสลับขาวออกมาส่งให้ไอ้คนที่ตีหน้านิ่งไม่ แสดงอากัปกิริยาใดๆ
“ใส่ แล้วก็นอนพัก เดี๋ยวกูจะไปหาไรให้กิน”ผมยื่นให้มัน แต่ไอ้ห่านี่ดิยังคงนั่งตีหน้านิ่งเหมือนเดิม...มันคนเดิมที่ร่าเริงหายไป ไหนครับ
“ขอ ชุดที่กูสามารถใส่ออกไปเรียกแท็กซี่ได้”ทำไม ถ้ามึงใส่ชุดนอน แล้วแท็กซี่จะไม่จอดรับมึงรึไง “กูจะกลับบ้าน”ไม่เคยคิดว่าว่าไอ้คนตรงหน้าผมมันจะดื๊อขนาดนี้
“กูบอก ให้นอน มึงก็นอนดิ”ผมยัดชุดนอนใส่มือมันก่อนยื่นหน้าเข้าไปใกล้... แต่การที่ผมเข้าไปใกล้มันนั้นทำให้ผมรู้ว่า เนื้อตัวมันมีแต่ รอยแดงรอยช้ำเต็มไปหมด....แอร๊ยยย กูทำอะไรลงไปเนี่ย!!!
“คนอย่างกูน่ะ ไม่ได้ยอมมึงหรอกนะ”คือมึงจะบอกว่ามึงโดนกูข่มขืนใช่ไหมอ่า โอ้วววม้ายยยย คาแรคเตอร์กูเป็นคนอ่อนโยน? นะเว้ยย
“มึงนอนพักผ่อนเถอะ กูจะไปหายามาทาให้”ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดล่ะ
“ไม่ต้อง กูจะกลับบ้าน”ผมล่ะโคตรเกลียดเลยไอ้พวกพูดไม่รู้ฟังจริงๆเชียว
“นอนไปไอ้สัตว์”ผมตีหน้าโหดใส่แม่งเลย
“มึงเป็นใครถึงมาสั่งกู!!”มันตวาดเสียงดังลั่น... ทำอะไรน่ะตัวเอง เค้าตกใจหมดนะ
“ก็คงเป็นผัวมึงล่ะมั้ง”เต็มปากเต็มครับ เต็มปากเต็มคำ ไม่มีคำว่ายางอายเลยวินาทีนี้
“มึงยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามึงทำอะไรลงไปบ้าง... กู ไม่ ใช่ เมีย มึง”มันเน้นชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“อ่ะ หรอ”ผมพุ่งตัวไปหามัน ก่อนจะตรึงแขนเนียนทั้งสองข้างไว้กับเตียง “อยากให้กูตอกย้ำความเป็นผัวมึงตอนมีสติไหมล่ะ?”ผมแสยะยิ้มให้มัน แล้วจรดริมฝีปากลงบนซอกคอขาว
ไอ้เฟาไม่ขัดขืนหรือพูดอะไร มีเพียงแต่อาการเกร็งจนร่างกายสั่นเทา กับน้ำตาที่ไหลออกมา...ตอกย้ำความชั่วของกูเข้าไปอีกนั่น
เฮ้ย! นี่มันอะไรเนี่ย ไอ้บทหมาป่าขย้ำลูกแกะแบบนี้ตูรับไม่ได้เฟ้ย(แล้วยิ่งเป็นลูกแกะที่ใกล้มี อาการทางจิตแบบนี้ด้วย) ท่านเอมคนนี้คาแรคเตอร์มันเป็นผู้ชายอ่อนโยนชัดๆ ตูเป็นเจนทัลแมนนะโว้ยยย
“คือ กูขอโทษ....”ผมพยุงตัวมันขึ้น แล้วจัดแจงใส่ชุดนอนให้มันเสร็จศัพท์ “ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นน่ะความผิดกูเอง”ไอ้เฟาคลายสีหน้าหวาดกลัวลงก่อนจะ แสยะยิ้มตีสีหน้ากวนส้นตีน = =.... ที่มึงทำเป็นกลัวไปเมื่อกี้ มึงตอแหลใช่ไหม!!!
“ฮึๆ ก้มกราบขอขมากูดิ... แล้วกูอาจจะทำเป็นๆลืมๆเรื่องที่มึงทำเอาไว้นะ”แหม...ไอ้สันขวานบิ่น
“มึงก็ผิดเหมือนกันล่ะไอ้สัตว์ แค่คนเมา แม่งยังไม่ปัญญาสู้”ผมยักคิ้วแล้วยิ้มที่มุมปาก...แบบว่าแข่งกันทำหน้ากวนส้นตีนอยู่น่ะครับ
“โถ ไอ้ควายเอม ถ้าเป็นคนเมาน่ะ ไม่คณาตีนกูหรอก... แต่มึงมันเป็นควายเมา กูก็เลยไม่รู้จะวางแผนรับมือยังไง”ไอ้น้ำเสียงยียวนกวนส้นตีนนี่มันอา ร๊ายยยยย... มึงเพิ่งโดนกูข่มขืนนะเว้ย ไหงยังมีหน้ามามาปากดีอีกล่ะไอ้สลัด!!
“เห๊อะ จะพูดยังไงก็แล้วแต่มึง แต่สรุปแล้วเมื่อคืนมึงก็เป็นเมียกูอยู่ดีอ่ะ”ผมยักไหล่ฉีกยิ้มอย่างคนเหนือกว่า
“มึงไม่รู้อะไรอย่ามาพูดดีกว่า กู ไม่ใช่เมียมึง”ไหงอิคำว่า ไม่ใช่เมียมึง มันแผ่วขนาดนั้นล่ะครับคุณเฟา
“จะ บอกว่าไอ้สภาพยับเยินอย่างมึงเนี่ย เป็นผัวกูงั้นหรอ”ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้มัน ก่อนจะยิ้มกรุ่มกริ่ม...ไหงกูกลายเป็นไอ้พวกทำความผิดแล้วเสือกไม่สำนึกแบบ นี้ล่ะ
“ยิ้มเหี้ยอะไรไอ้สัตว์!!!!”มันตวาดก่อนจะถีบเข้าที่หน้าท้องผม...อุวะ กูจุกนะแม่ง
“ป๊าว!!!”ผมเลิกเสียงสูง แล้วสะกดกั้นความจุก ก่อนจะเดินไปในครัว
หลัง จากที่ไอ้เฟากินโจ๊กมาม่าที่คลาคล่ำไปด้วยหมูกับต้นหอมเสร็จ ผมก็ทาแซมบัคให้ไปเฟา แล้วก็บังคับขู่เข็ญมันต่างๆนาๆ จนในที่สุดมันก็ยอมผมจนได้ เอ๊ย ยอมนอนจนได้
แต่ ผมจะทำไงกับไอ้รอยช้ำที่คอมันดีครับ แล้วเดี๋ยวผมต้องไปช่วยเตรียมค่ายที่ชมรมด้วยดิ จะพาไอเฟาไปด้วยเดี๋ยวก็โดนถามนู้นถามนี่ น่ารำคาญ จะให้ปล่อยมันกลับบ้านเดี๋ยวถ้าอาเตี่ยอาม๊ามันถามขึ้นมา แล้วถ้ามันดันเผลอพูดความจริงออกไปว่าโดนผมกระทำชำเรา ผมไม่แย่หรอครับ
สาบาน เลยว่าถ้าอาเตี่ยมันรู้เรื่อง อีคงไม่วายส่งคนมากระทืบผมจนตับปลิ้น ปอดรั่ว ลิ้นหนวก หูบอดกันเลยทีเดียวเชียว... ผมเสตามองไอ้ไอ้เฟาอีกหนึ่งรอบ ก่อนจะรอบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเงียบๆ(ไม่อาบน้ำหรอกครับ เดี๋ยวเหี้ยนี่แอบหนีไป แล้วจะยุ่ง)
“เฟา กูไปม.แล้วนะเว้ย”ผมบอกไอ้คนที่นอนตาแป๋วแสยะยิ้ม(ยังไงของมันหว่า)อยู่บนเตียง
“เออ”มันตอบเสียงห้วน
“กูล็อคประตูจากข้างในให้แล้วนะ”มันพยักหน้าอย่างกวนตีน
ในขณะที่ผมกำลังออกไปจากห้อง เสียงมันก็ดังขึ้นรั้งให้ผมกลับไปมองอีกครั้ง “เดี๋ยวไอ้เอม”
“ห๊า!!”
“ไหว้พ่อมึงรึยัง”แล้วพี่แกก็ยักคิ้วลิ่วตาให้ผมอย่างน่าจมตีน
“ไหน อ่ะพ่อ”ผมทำเป็นมองหาไปทั่ว “ไม่เห็นเจอเลย จะเจอก็แต่...เมีย”ทันทีที่พูดจบผมก็ระเบิดหัวเราะออกมา พร้อมๆกับที่ไอ้เฟาเอาหนังสือหนังหาที่อยู่ใกล้ๆมือมันเขวี้ยงมา...ดีนะที่ กูหลบทัน
“กลับไปไถนาซะไปไอ้ควาย!!!”ดูสิครับ เถียงสู้ไม่ได้ก็ชอบใช้กำลังกับคำหยาบ นิสัยไม่ดีๆ
ผมปิดประตูก่อนจะลงแม่กุญแจล็อคจากด้านนอก... เชื่อไหมล่ะครับ ไม่เกิน10นาทีนี้ ไอ้เฟามันต้องโทรหาผมแน่
ก่อกแก่กๆๆๆๆๆ
เสียงลูกบิดที่ถูกบิดไปบิดมาเรียกรอยยิ้มจากผมได้
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก”ผมยกยิ้มอย่างสะใจเมื่อได้ยินเสียงจากในห้อง “ไอ้เหี้ยเอม!!!!”โอ้โห เรียกชื่อจริงกันเลยทีเดียว
ปังๆๆๆๆ
ผมเดินออกมาจากเขตพื้นที่ที่ไอ้เฟามันอาละวาดอย่างอารมณ์ดี พร้อมๆกับที่คนในห้องทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ไม่ต้องดูผมก็รู้ว่ามันเป็นใคร“อาฮะ”ผมกรอกเสียงลงไป
/”มึงกลับมาเปิดประตูให้กูเดี๋ยวนี้!!!”/มันแหวเสียงสูง
“ทำไมกูต้องเปิดให้มึงด้วยล่ะ”ผมพูดเสียงเรียบ
/”ไอ้ เหี้ย กูกลัว เปิดให้กูออกไปเร็วๆเลยสัตว์”/กลัวอะไรวะครับ ห้องกูมีอะไรน่ากลัว แค่มีงูเหลือมสองตัวกับจระเข้อีกตัวเอง(ผมตอแหลครับ ไม่มีหรอก= =) /”กูกลัว... กูกลัวจริงๆ”/เสียงปลายสายที่สั่นเครือ ทำให้ผมรีบวิ่งกลับมาไขประตูห้องทันที
ทันที ที่ประตูเปิดออก ผมก็พบไอ้สลิดดกตัวเดิมยืนฉีกยิ้มหวานกระตุ้นกล้ามเนื้อฝ่าเท้า(ผม)ให้ กระตุกยิกๆด้วยความอยากถีบมัน...อ๊ากกก นี่กูโดนมันหลอกอีกแล้วใช่ไหม
“อ้อร้อ ตอแหลนักนะ”มึงมาเรียนผิดคณะแล้วล่ะ...ถ้าจะแสดงละครเก่งขนาดนี้..มึงไปนิเทศน่าจะรุ่งกว่าไหมไอ้สลัด!!
“กูจะไปม.ด้วย”มันพูดเสียงเรียบ
“กูว่ามึงเก็บตัวอยู่ในนี้จนแผลจะหายดีกว่านะ”ผมตบไหล่มันเบาๆ
“กู ก็ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้พอๆกับมึงนั่นล่ะ... แล้วกูก็แก้ปัญหาของกูได้”มันปัดมือผมออก ก่อนตามมาด้วยถ้อยคำที่เคลือบแฝงไปด้วยโทสะ
“มึง จะไปให้ทรมานตัวเองทำไม มึงคิดว่ากูไม่รู้หรอ ว่าตอนที่กูอยู่ แล้วมึงไม่เดินไปไหนมาไหน ไม่ใช่เพราะมึงไม่อยากเดิน แต่มึงเดินไม่ได้”ผมจับไหล่มันไว้ทั้งสองข้างเพื่อให้มันมองผม แต่ไอ้คนกวนตีนตรงหน้าผมนี่ก็ยังคงเม้มปากแน่นแถมยังเบือนหน้าไปทางอื่น “โทษทีว่ะที่ของกูมันใหญ่เกินไปหน่อย”ผมพูดกลั้วหัวเราะยั่วโมโหมัน
“ตายซะเถอะไอ้เหี้ยเอม!!!”แล้วพวกแม่งก็กระโดดมาบีบคอผมเลยครับ...แอ่กกก(ลิ้นจุกปาก)
หลังจากผมรอดตายมาจากเงื้อมือมารมาได้ ผมก็มานั่งรอดูว่ามันจะแก้ปัญหายังไงของมัน มันหยิบฮีรูดอยขึ้นมาทารอยคิสมาร์คที่คอ ก่อนจะโปะคอนซีเลอร์กับแป้งพัฟอีกรอบ
น่า แปลกใจไหมครับที่ผู้ชายพกของพวกนี้อยู่ในกระเป๋า... น่าแปลกใจสิ(กูยังตกใจแทบแย่) ด้วยความตลึง สะพรึงหรืออะไรสักอย่าง ทำให้ผมโพลงออกไปว่า’มึงเป็นตุ๊ดหรอ’ และแน่นอนคำตอบที่ผมได้รับมีเพียงพยางค์เดียวสั้นๆ’สัตว์’
จาก การอธิบายขยายความของมันนั้นทำให้ผมรู้ว่า ที่มันพกของพวกนี้ไว้ ก็เพราะไอ้ตัวมันเองก็ชอบหาเรื่องให้ได้รอยต่างๆมาบ่อยๆด้วยสิ จะให้ปล่อยไปเรียนก็รำคาญสายตาคนรอบข้าง ก็เลยใช้วิธีอำพรางคดีเอาดีกว่า... กูเริ่มไม่มั่นใจแล้ว ว่ารอยบนตัวมึงนี่กูทำรึเปล่า= =
Fao part.
...ทุกอย่างจะดำเนินไปในทิศทางไหน...
...ตัวเราล้วนเป็นผู้กำหนด...
…ผมเชื่อแบบนั้นเสมอ…
…จนมาเจอกับมัน...
...กูพยายามพลิกขึ้นแทบตาย แต่ทำไมกูถึงสู้แรงมึงไม่ได้วะ ไอ้ควายเอม...
“เฟา ไมวันนี้มึงดูโทรมๆจังวะ ไม่สบายรึเปล่า”ผมมองอิ้งเพื่อนร่วมภาคที่กำลังนั่งแพ็กของอยู่ข้างๆ “หน้ามึงซีดมาก”ผมส่งยิ้มป่วยๆไปให้
“เหมือนกูจะเป็นไข้หวัดใหญ่ว่ะ เจ็บคอ”ผมพูดเสียงแห้งๆ แกล้งตีสีหน้าทรมาน
“พักก่อนไหมมึง เดี๋ยวที่เหลือพวกกูทำเอง”ผมส่ายหัว ก่อนจะนั่งจัดของที่ต้องเอาไปใช้ที่ค่าย
หนังสือ ผ้าห่ม เครื่องใช้ต่างๆที่จะนำไปบริจาคถูกลำเลียงขึ้นรถบัสมหาลัย ที่ต้องเอาเงินคณะไปเช่ากับสโมฯ(ขูดรีดพวกกูจริง) ไอ้เอมหนึ่งในสมาคมจับกังหันมาสบตากับผมในขณะที่มันกำลังแบกลังอะไรสัก อย่างอยู่บนบ่า ผมกับมันสบตากันไม่นาน ผมก็เมินหน้าหนี ไปคุยกับพวกผู้หญิง
ทริ ปนี้ทุกคนต่างครื้นเครง เต้นรำทำเพลงกันบ้าๆบอๆอย่างเช่นเคย ผมนั่งแถวหน้าๆกับพวกผู้หญิง ส่วนไอ้เอมก็นั่งหลังรถกับพวกรุ่นพี่ ผมหันไปมองอิ้ง ครีม เมย์ กุ๊กไก่ สาววัยใสสุดกากที่เต้นไปจิกหัวผมไป(อิพวกนี้เป็นอะไรกะหัวกูห๊า) ผมส่งสายตาจิกกัดไปให้พวกมันที่ทำกำลังทำหน้ากวนตีนผมกันอยู่(ถีบผู้หญิงสัก ที นี่จะผิดไหม)
แต่ ในขณะที่ผมกำลังจะเอ่ยปากด่าอิสองตัวนี่ ก็พลันไปสบเข้ากับสายตาของไอ้เอมที่จ้องมาที่ผมเขม็ง ผมเมินหน้า ก่อนจะกลับหันมานั่งมองไปข้างหน้า
“เมินหรอสัตว์เฟา”แล้วอิครีมก็ตบหัวผม
“อิหญิงกาก!!! หาเรื่องกูจัง”แล้วผมก็ลุกขึ้น วิ่งไล่ หวังจะตบหัวมันคืน แต่ด้วยความไม่เจียมสังขาร ทำให้ผมเข่าอ่อนล้มลงไปกับพื้นทางเดินอย่างน่าเจ็บใจ... เจ็บ!! แต่อายมากกว่า
ผมสัมผัสถึงมือที่ช่วยประครอง “ขอบคุณครับ”ผมเอ่ยก่อนจะหันไปมอง ผมยืนนิ่งมองเชี่ยเอมที่กำลังปัดเนื้อปัดตัวให้ผม
ผมผละตัวกลับไปนั่งที่ แล้วก็หลับไปเลย… นี่ล่ะครับ อาการมองหน้ากันไม่ติด
ตื่น มาอีกที ก็ตอนที่แวะพักที่ปั้มแถวราชบุรี ผมลงจากรถไปชิ้งฉ่อง พอปลดปล่อยเสร็จผมก็เดินออกจากห้องน้ำชาย เดินมาด้วยความสุขกายสบายอารมณ์ แต่ใบหน้าที่ระรื้นเปื้อนยิ้มของผมก็ดูว่าจะต้องหุบลงทันที เมื่อพบกับไอ้เอมที่ผมแทบไม่อยากมองหน้ามัน... มองแล้วอายเรื่องเมื่อคืน
ผม กะเดินผ่านมันไป แต่ก็ถูกไอ้เอมคว้ามือไว้ซะก่อน มันดึงผมเข้ามากอด พวกที่คณะผมต่างส่งเสียงเชียร์ลั่น จนเด็กปั๊ม ลูกค้าคนอื่น หรือแม้แต่พนักงงานเซเว่น ชะเง้อหน้าออกมาดู
“เล่นเหี้ยไรวะไอ้สัตว์”ผมผลักไอ้เอมออก แล้วตบหัวมันตามไปอีกที
“เมียจ๋า ผัวขอโทษ”แล้วมันก็กอดผมอีก ผมยืนหน้าแดงตัวแข็งทื่อ แต่เพราะเสียงแซวเซ็งแซ่ที่ดังขึ้น ทำให้ผมได้สติแล้วตบหัวมันไปอีกที
“ ไอ้เหี้ยยยย ใครเมียมึง เล่นแบบนี้อีก กูตบคว่ำแน่ไอ้สาสสส”ผมหายใจแรงใจเต้นระส่ำ จ้องหน้ามันเขม็ง
“เลิกเมินกูได้แล้วหรอ”มันหยักคิ้ว ผมเบะปาก
“โหย ยยย ยังกะเมียงอนผัว... รีบๆดีกันซะ กูสงสารผัวมึง”อิครีมพูดจบ ทุกคนก็ขำกันครื้นไม่เว้นแม้แต่ไอ้บ้าตรงหน้าผม... ไอ้สัตว์ กูขำไม่ออก
ผมเดินหนีไปด้วยความทนหน้าด้านต่อไม่ไหวจริงๆ คอยดูเถอะครับ เผลอกันเมื่อไหร่ กูจะฆ่าเผาทั้งคันนี่ล่ะ
“อ้าว ไม่รีบตามไปง้อเมียมึงล่ะ”ผมไม่รู้ใครพูด แต่ไอ้เหี้ยเอมนี่สิ เสือกวิ่งตามผมมาจริงๆ... มึงจะตามกูมาทามม้ายยยย
พอ หยุดเหตุการณ์ชุลมุนได้ ผมก็กลับขึ้นรถ แต่เสือกไม่มีใครให้ผมนั่งด้วยเลยนี่สิ ส่งผลให้ผมต้องไปนั่งอยู่หลังรถกับไอ้เอม โดยมีเสียงแซวกันอย่างไม่หยุดปาก จนผมชักอยากจะก่อคดีฆาตรกรรม ที่ทำให้ตายทั้งคณะขึ้นมาแล้วสิ… แล้วกูเป็นเหี้ยไรเนี่ย จะอายอะไรนักหนา
ถึงทองผาภูมิ พวกผมก็แวะปั้มอีกรอบ ไม่รู้จะแวะกันทำไมในเมื่อน้ำมันก็ไม่ได้เติมแถมอีกแค่4กิโล ก็ถึงที่หมายแล้ว ผมนั่งเหม่ออยู่บนรถ มองภาพทิวทัศน์ภายนอก ต้นไม้เขียวขจีขึ้นเต็มสองข้างทาง ช่างเป็นภาพที่หาได้ยากมากครับสำหรับกรุงเทพฯ เมืองหลวงของหมู่เฮา
ผม เหม่ออยู่นานพอควร ก็ต้องถึงกับสะดุ้งสุดตัว เมื่อสำผัสกับถ้วยมาม่าต้มยำกุ้งน้ำข่นเส้นอืดๆที่อังอยู่ข้างแก้ม ผมผละตัวออกจากถ้วยมาม่า มองไอ้บ้าที่เอามา ก่อนจะสบถด่าแทนคำขอบคุณ
“ไอ้เหี้ยเอม นี่มันประเทศไทยตอนเที่ยงกว่าๆ อุณภูมิท้องถิ่นอยู่ที่32องศา แถมในรถก็เย็นตายห่าเลย แม่ง!!! มึงคิดว่านี่เป็นซีรี่ย์เกาหลีรึไงฮะ ฟายยย แก้มกูพองหมด ส้งติงจีจีเลย”ผมบ่นก็ปอดกระแปดพอหอมปากหอมคอ ก่อนจะลูปแก้มตัวเองเบาๆ
“อ่ะงั้นกูขอโทษ เพี้ยง!!!”แล้วมันก็เป่าที่ข้างแก้มผม... ไอ้ชางราย กูอยากจะวิ่งไปกรี๊ด มึงกล้าทำอะไรหน้าด้านแบบนี้ได้ไงห๊า
“ไอ้เหี้ย แปรงฟันบ้าง”ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้เลยครับว่าผมหน้าแดงแค่ไหน
“มึง เป็นไรวะ ไข้ขึ้นหรอ”ผมเบือนหน้าหนีไอ้กระบือที่น่าจะอิมพอตจากหมู่บ้านควายที่อำเภอ ศรีประจันจังหวัดสุพรรณบุรีรหัสไปรษณีย์ เอ่อ กูไม่รู้ครับ “กินมาม่าดิ เดี๋ยวกูไปขอยามาให้”ผมมองเส้นมาม่าที่อืดตายคาถ้วย...นี่พวกมึงบวมน้ำตาย กันหมดแล้วใช่ไหม
“เฮ้ย!! ไม่ต้อง แค่อากาศมันร้อน”แล้วผมก็ก้มหน้าก้มหน้าก้มตากินมาม่าในมือที่อืดแล้วอืดอีกอย่างใจจดใจจ่อ
“แต่กูว่ากินยากันไว้หน่อยเหอะ”แล้วไอ้ตี๋ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ยื่นหลังมือมาอังหน้าผากผม... คือ กูไม่ชินจริงๆสิไอ้เหี้ย!!
“กูบอกไม่เป็น ก็ ไม่เป็นสิวะ”ผมปัดมือมันออกแล้วก็เบือนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง
“เอม มึงอย่าไปเอาใจมันมาก เดี๋ยวเมียมึงจะเหลิง”ผมหันควับมามองต้นเสียง
“ครีม มึงมีปัญหาอะไรกับกูมากใช่ปะ พูดอยู่นั่นล่ะ กูไม่ชอบ!!!”ผมตะโกนลั่น แล้วก็ก้มหน้าแด๊กมาม่าต่อ
“กู ขอโทษ”แทนที่จะเป็นไอ้ครีมที่ยืนหน้าเหวอเกาบ๊อบแกรกๆที่พูดต้องพูดคำนี้ แต่กลับเป็นไอ้ตี๋ใส่แว่นข้างตัวผมที่เป็นคนพูด... มึงอย่าแย่งซีนเพื่อนสิ ยังไม่ถึงคิว “กูผิดเอง”แล้วมันก็ลุกขึ้นท่ามกลางความงง ของผมและอิครีม
“เฮ้ย!! เชี่ยเอม มึงเป็นไร”มันส่ายหัวรัว แล้วก็เดินลงจากรถไป... ไอ้คนไม่ผิดเสือก สำนึก สำเหนียก และ บลาๆๆๆ อ๊ากกก มึงเป็นไรอีกเนี่ย(คุณเขียด:มึงนั่นแหละ เป็นอาร๊ายยย)
“ไม่ตามไปง้อผัวมึงหรอ”ส่วนอิคนที่สมควรสำนึก ก็ไม่ได้มีความสำนึกเลยสักนิด
“ครีมมมม”ผมฉีกยิ้มกว้างเดินเข้าไปประชิดตัวเป้าหมาย ก่อนจะใช้มือลูปหลังบุคคลปากดีที่กำลังฉีกยิ้มคืนมาให้ผมเหมือนกัน
“อะไร...”มันพูดจบผมก็ลงมือปลดตะขอยกทรงมันทันที... เวลาจะต่อกรกับคนชางรายนะครับ เราจะต้องชางรายกว่า “อ๊ากกก อิตุ๊ดเหี้ย!!” มันพยายามถีบผม แต่ไม่ทันหรอกครับ เพราะมันยังต้องจับบราเซียคัพเอตัวน้อยที่ใส่ประครองนม(ที่ไม่ค่อยมี)ของมัน
“ตุ๊ดไม่ตุ๊ด กูก็ทำมึงท้องได้อ่ะ”จังไรไหมครับ จังไรสิฮ่าๆๆๆ
“อิสลัดดอก เดี๋ยวกูยุเอมให้เอามึงจนเดินไม่ตรงเลยแม่ง”มันพูดจบผมแทบทรุด...กูผ่านเหตุการณ์เดินไม่ตรงมาแล้วว่ะ
“ยังไม่สำนึก... ต้องเจอดีดขอบ”ผมทำท่าจะเดินไปดีดขอบกางเกงในมันอีก แต่คราวนี้อิหญิงกากกลับยกมือยอมแพ้ แล้วนั่งสงบๆติดตะขอเสื้อใน
แต่ ไม่รู้ว่าผมตามลงมาช้า หรือไอ้เอมมันกลับขึ้นมาเร็ว... ยังไม่ทันที่ผมจะลงจากรถบัส ไอ้คนที่ผมจะตามไปง้อ ง้อหรอ ทำไมกูต้องง้อด้วยล่ะ ยิ่งคิดยิ่งงง ข้ามๆมันไปเถอะ สรุปง่ายๆ คือ ไอ้เอมมันกำลังก้าวขึ้นมาบนรถ ส่วนผมก็กำลังก้าวลง ตีนขวาของเราสองคนอยู่บันไดขั้นเดียวกัน ผมมองใบหน้าเนียนที่ผมไม่เคยสังเกตมาก่อน ว่าไอ้คนตรงหน้าผมมีลักยิ้ม และตอนนี้ มันก็กำลังยิ้ม... เอาอีกแล้ว หน้ากูร้อนอีกแล้ว อ๊ากกกกก
“ลง ก่อนเปล่า”แล้วมันก็ถอนเท้ากลับไปยืนบนพื้น
“อะ เออๆ”ผมก้าวลงไปอยู่บนพื้นคอนกรีตหยาบๆ ที่น่าเอาเอาหน้าไปขูดๆดับความอายสักที2ที... กูเป็น อาร๊าย เป็นอาร๊าย อาร๊าย (ทำเสียงแอ่คโคเพื่ออรรถรสในการอ่าน) “คะ คือ กู เอ่อ แม่ง ... เออ กูลืมไปแล้ว”ไม่ไหวแล้วจริงๆครับ อยู่ใกล้เหี้ยเอมแล้วผมงง ผมเป็นไรวะ โอ๊ยยย กุรับตัวเองไม่ได้
“กูว่ามึงไม่ไหวแล้วว่ะเฟา”เออ กูเห็นด้วยกับมึง “กินยาเถอะ”แล้วมันก็ยื่นซาร่าให้ผมแผงหนึ่ง
“ฟรีไหม”ผมถามจริงจัง แต่ไอ้เอมเสือกหัวเราะ... มันตลกตรงไหนห๊า
“ของ ใช้หนี้”แล้วมันก็ยื่นน้ำดื่มคริสตัล น้ำดื่มของคนดูดี มาให้ผมอีกหนึ่งขวด “หนี้ เรื่องเมื่อคืน”ฟังแล้วผมแทบจะปาของทิ้งเลยครับ มึงเอาซาร่า กับน้ำ มาแลกกับเรือนร่างกูหรอไอ้เหี้ย
“ไอ้เหี้ยเอม!!”ผมพูดได้แค่นี้แหละครับ พูดอะไรไม่ออก
“มึง อย่าเข้าใจความหมายที่กูสื่อผิดดิ กูหมายถึง... กูจะดูแลมึง”อ่อก สำลักความเลี่ยนตาย มึงพูดอะไรออกมา กลืนกลับไป กูรับไม่ได้ ที่คนเกรียนๆจังไรๆแบบมึงมาพูดอะไรแบบนี้
“กูขอวิ่งไปอ้วก แหวะ!!”
“อะไร กัน ครั้งเดียวท้องเลยหรอวะ กูนี่ไม่เบาเลยจริงๆ”ถ้าผมเป็นผู้หญิง ฟังแล้วคงกรี๊ด แล้ววิ่งหนีไปด้วยความอาย... แต่โทษทีครับ ที่กูเป็นผู้ชาย
ผลั่ก!! ปัง!!
เสียงแรกคือส้งติงผมกระทบตูดมัน ส่วนเสียงที่สองคือเสียงหน้ามันกระทบกับข้างรถ
“ขอบใจว่ะ”ผมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปบนรถ
บริจาคของให้ทางโรงเรียนเสร็จ ผมก็มานั่งทาสีเก้าอี้ต่อ ส่วน ไอ้เอมหรอครับ ตอนนี้มันปีนเสาไปช่วยพวกรุ่นพี่มุงหลังคานู้น นี่ถ้าไม่ติดว่าร่างกายผมมันถูกลอบประทุษร้าย(ทางเพศ)มาเมื่อคืน ผมคงจะปีนตามไปช่วยอีกแรง แต่ก็อย่างที่รู้กันครับ แค่ขึ้นบันได กูก็ลำบากแล้ว ถ้าต้องให้ปีนหลังคา มีหวังกูได้กลิ้งตกลงมาตายห่าตายโหง เป็นผีเฝ้าโครงการแน่
ใน ขณะที่รอสีแห้ง ผมก็ไปช่วยงานพวกพี่ที่เป็นสวัสดิการ(ขี้ข้า) พวกเจ้ๆแกสั่งให้ผมไปรินน้ำแล้วเอาไปเซิร์ฟ ส่วนพวกเจ้แกนั้นจะเล่นไพ่ต่อ... กูไม่น่ามาเลย= =
ผม รินน้ำเย็นในเหยือกใส่แก้วพลาสติกที่วางเรียงอยู่บนถาด รินเสร็จผมก็ยอกถาดพาดขึ้นบ่า พร้อมสถาปนาตัวเป็นขี้ข้าอันดับหนึ่งของทริปนี้ จะ เอาไปให้ใครก่อนดี ระหว่างพวกง่อยๆที่นั่งรอสีแห้ง กับพวกกรรมกรที่กำลังตีเสาตอกตะปูแบกไม้ที่ทำท่าเหนื่อยแทบขาดใจ... ไอ้พวกกรรมกรล่ะกัน แลเหนื่อยกว่า
ขณะที่ผมกำลังพยายามอย่างสุดชีวิตในการปีนบันไดไม้ไผ่ผุๆอยู่นั้น “เฮ้ย!!! มึงไม่ต้องขึ้นมา”ไอ้เอมตะโกนลั่น จนผมนั้นตกใจแทบทำถาดในมือร่วง “เดี๋ยวกูลงไปเอง”ผมถอยออกมาจากบันไดเล็กน้อย
“แหม ห่วงจริงเมียมึงเนี่ย”พวกกรรมกรด้านบนเริ่มเห่าแซว... อยากเอาช้างดาวไปตบปากแม่ง!!
“ไม่ได้หรอกพี่ เมียผมท้อง ฮ่าๆๆ”หัวเราะหาพ่อมึงหรอไอ้สัตว์
“ทางนู้นเขาให้กูเอาน้ำมาให้”ถ้าผมไม่โวยวาย เดี๋ยวพวกมันก็หยุดกันไปเองล่ะครับ
“เฮ้ย!! อิแจน น้องเฟาบอกพวกมึงให้เอาน้ำมาให้หรอวะ”พี่สักคนที่อยู่ในแกงค์ง่อยเปลี้ยรอสีแห้งตะโกนถามอิเจ้(กระเทย)ที่กำลังสับไพ่
“เออ แต่กูไม่ได้บอกให้เอาไปให้ไอ้เอมก่อน”คือกูอยู่เฉยๆก็โดน ทำงานแทนพวกมึงกูก็โดน นี่มันทริปส้งติงอะร๊ายยยย
“พอๆ พี่ เมียผมมันอายหน้าแดงเถือกหมดแล้วเนี่ย”แล้วไอ้เอมก็หยิบน้ำในถาดไปดื่ม... ฟังๆเหมือนจะช่วยกู แต่ไอ้ตัวการที่ทำให้กูต้องหน้าแดงเถือกนี่ก็มึงไม่ใช่เรอะ ไอ้ฟายยย
“แล้วน้ำหวานไหมวะ”สักทางแหละครับที่แซว(กู)อีกแล้ว
“ไม่นี่พี่”รู้สึกขอบคุณในความโง่ของมึงก็วันนี้แหละ “แต่ถ้าคนยกมา ก็หวานอยู่”ผมฟังแล้วก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้อีก นอกจาก...
“พ่อ มึง ตาย!!!”
แล้วทุกคนก็หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง ทั้งที่ผมเองนั้นก็ไม่รู้ว่า....เรื่องกูมันตลกตรงไหนห๊า!!!
-------------------------------------------End.
อุ๊ยตาย!! ไม่มีเอ็นซี
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านเพลินๆฉลองวันแม่ล่ะกันเนอะ
เลิฟทุกคนนะจิบิ :mew1:
ช่วยกันดันด้วยนะจ๊ะ
แอบเห็นมีคนเดาถูกด้วยล่ะ :laugh:
-
อุ๊บ! คู่นี้กาก เกรียน เกลื้อน (เฮ้ย! อย่างหลังไม่ใช่แล้ว)
ไม่นึกว่าเฟาจะเป็นใครคนนั้นนะเนี่ย เอิ๊กๆ
ชอบ น่ารักดี เป็นคู่กวนๆ ยังไงก็ไม่รู้
แต่ว่ามันจะลงเอยกันดีๆ ไม่ได้เหรอ หาเรื่องแซว เรื่องกัดกันตลอด แต่ว่าก็พอมีฉากหวานให้อะครุอะคริ (ศัพท์อะไรของหล่อน) เหมือนกันนะเนี่ย
-
น้องเฟาอายใหญ่แล้ว พี่เอมมิกาเนี่ยก็แซวอยู่ได้ ก๊ากกก(?) :hao7:
แหม เฟาร้ายแต่เอมร้ายกว่าสินะ หุหุ อย่าลืมบอกบลูนะเอมมมม o13
//กลับไปรอดูอิเฮียกะบลูต่อ// : )
-
เอมมิกา ไปเป็น สามีคนอื่นแล้วววว :hao7: :hao6:
-
:laugh: ถูกจ้า เดาถูกจ้า "แล้วสเมิฟจะครองเมือง" ล้า ล่ะ ล้า ลัน หลา ล้า ล่ะ ลัน ลั่น ลา.....(โปรดเข้าทำนองเพลงสเมิฟด้วย)
-
อุม๊ะเฟาคุงคิดจะข่มขืนเอมมิกาแต่โดนเสียบแทนน่าสงสารจุงแอบรักเค้าละเซ่ใช่มะ
เอมมิกากวน...ประสาทอะคู่นี้น่ารักมั่กๆ
เค้าจะเส็ดกันหมดทุกคู่ละลุ้นบลูต่อไป
-
น้องเฟาหนูฮาได้อีกนะจ๊ะลูก
เอมก็น้อ 'เมียผมๆ' อิอิ
เมื่อไหร่น้องปินกับพี่ชายจะมีโมเม้นแบบเอมบ้างเนี่ย *_*
-
:laugh: :laugh: :hao7: ชอบคู่นี้อ่ะ
-
คู่นี้ฮามาก สมกันสุดๆ
ว่าแล้วเชียวว่าหวังอะไรกับคนแต่งมากไม่ได้ ไม่มีNC. เชอะๆ :z6:
-
55555 เจอเอมิกาเข้าไป สงสารน้องเฟาจริงๆ
-
ว่าแล้วววววววววววววววว น่ารักอ๊าาาาาาคู่เอมเฟาเนี้ยย ย้ายฝั่งมาเป็น fc ดีมะะะ :hao7:
-
คู่นี้ฮาดี :hao7:
-
:hao7: อ้าวตอนที่รับโทรสับบลูเนี่ย เอมเมาอยู่หลอเนี่ย ขนาดเมานะเนี่ยยังได้ขนาดนี้ ถ้าไม่เมานะ o13 เฟาหนีไม่รอดแน่ๆ :laugh:
ส่วนเฟา แหมๆ ไม่ค่อยเลยนะ เอมหยอดนิดหยอดหน่อย ก้อหน้าแดงละ :laugh: มันชร่างน่ากดจิงๆ
รอตอนหลักนะจร๊าาาา :hao6:
-
ขอบคุณคัฟคนเขียน รายต่อไปน้องปินคัฟ รอนะคัฟ ^^ [ไม่สบายเม้นเลยน้อย]
-
เกรียนใช้ได้
-
55555
โอย กรามค้าง
เฟาว่าร้ายเจออีกคนเข้าไป
อยู่ใกล้จะหยิกแก้มให้
5555555555 โอยยยยยย ปวดท้อง
อ่านทีไรก็ยังสนุกทุกๆ ที
ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนเน้อ
ยกลังเฮลบลูบอยสีบูลมาให้ 2 ลัง
พร้อมบวกและเป็ดน้อย อึ๊บ!
-
กรี๊ด คู่เอมเฟาน่ารักฝุดๆๆ :-[
-
ทำไมน้องเอมน่ารักแบบนี้ กรี๊ด น้องเฟาด้วยเขินรุนแรงนะลูิก อิอิ
เราจะรอตอนหน้าและหวังว่าบลูมันคงจะเสียตัวจริงๆซะที
ส่วนนังหลินเอามันไปทิ้งแถวไหนก็เอาไปเหอะ
-
มาช้านิดนึง เนื่องจากอิฉันเพิ่งกลับมาบ้านเอง ฮือออออ :o12:
พร้อมยังคะ :hao6:
11 ยอม ฉันยอมตกบ่วงแห่งรัก
-----------
“มึงนั่งรออยู่นี่”ไอ้เฮียกดไหล่ผมให้นั่งลงบนเตียง “กูจะไปอาบน้ำ”ไอ้เฮียเดินไปค้นๆตู้เสื้อผ้าก่อนจะเอาผ้าเช็ดตัวสีขาวพาดไว้บนบ่า “ถ้ากูออกมาแล้วไม่เจอมึงนะ...เจอดีแน่”มันชี้ขู่คาดโทษ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ไอ้ฉากล่อแหลมนี่มันคืออะไรกัน ....ไม่นะ...หนูยังไม่พร้อม
แต่ห้องมันสะอาดดีนะครับ ของก็เก็บเป็นระเบียบ ห้องโทนสีน้ำตาลกับฟอร์นิเจอร์สีขาว ก็ดูอบอุ่นดี แต่ห้องเฮียปั้นมันไม่ได้มีรูปเยอะแยะเหมือนห้องไอ้ปินครับ ดูเรียบๆโล่งๆสบายตาดี
ในขณะที่ผมกำลังครุ่นคิดต่างๆนาๆ เสียงน้ำในห้องน้ำก็หยุด สักพักประตูก็เปิดออก พร้อมกับร่างเฮียปั้นที่แทรกตัวออกมา ผิวขาวเนียนกับกล้ามเนื้อกำลังดี เล่นเอาผมงี้แอบริษยา
ไอ้เฮียเหยียดยิ้ม ก่อนจะสาวเท้าตรงมาหยุดตรงหน้าผม...แอร๊ย กล้ามหน้าอกผู้ชาย(ถุย)
“เอาดิ”ไอ้เฮียพูดพร้อมกับทำหน้ากวนส้นตีน
“ห๊า”จะเอาเลยหรอ...ดาว ดาวยังไม่พร้อม
“หุ่นกูดีล่ะสิ”พูดจบก็ผลักหัวผมไปที ก่อนจะเดินกลับไปแต่งตัว
โถ! อิเฮีย(เสียงสูง) แม่มึงให้แดกอะไรเข้าไป มึงถึงได้มีความมั่นใจมากขนาดนั้นน่ะ คิดว่ามึงมีซิกแพคแล้วมึงจะเหนือกูงั้นหรอ รอให้มึงมีหัวนม8หัวก่อนเหอะแล้วค่อยมาอวด@#$%#%^^&^$#$%#$@@%$^#@@#$%
ถึงมึงจะมีซิกแพค หล่อกว่า สูงกว่า รวยกว่า แม่สวยกว่า แต่กูก็ตาโต ตัวบาง ผิวขาว แก้มอมชมพูกว่ามึงนะเว่ย...มันน่าภูมิใจไหมเนี่ย
น้ำตากูจะไหล
“ลุก”เสียงทุ้มเรียกให้ผมหลุดจากภวังค์
สงสัยจะด่ามันเพลินไปหน่อย มันแต่งตัวเสร็จแล้วครับ เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงยีนส์ขายาวสีน้ำเงิน แค่จะไปส่งกูมึงต้องหล่อขนาดนี้เลยหรอ
แต่ในความดูดีมันก็มีจุดบ่งพร่องอยู่ครับ...หัวมึงนี่ยุ่งเชียว
“เฮียรู้จักนวัตกรรมที่เขาเรียกกันว่าหวีไหมครับ”คนดีๆเขามักจะพูดถึงจุดบกพร่องของคนอื่นเสมอๆแหละครับ
ห๊า อะไรนะ มีคนตะโกนบอกมาว่าไม่ใช่ อ่อ หรอครับ...แต่กูไม่เชื่ออ่ะ
“ที่กูไม่หวี เพราะกูไม่อยากทำร้ายมึงไปมากกว่านี้”ทำร้ายกู ยังไงวะ”แค่นี้สภาพมึงก็เหี้ยจนไม่มีใครเขาจะมองแล้วบลู ให้กูหล่อกว่านี้ มึงจะไม่มีจุดยืนบนสังคมเลยนะ”มั่นใจนักนะอิเชี่ย
แต่ งื้ออออ กูเถียงไม่ออก
“เลิกทำหน้าปวดขี้ แล้วก็ตามกูมา”มันลากผมเดินดุ่มออกไปจากห้อง
ลงบันได เดินไปหน้าบ้าน เปิดตู้รองเท้า ใส่รองเท้า แล้วก็จูงผมไปที่โรงรถ ไอ้เฮียปล่อยมือผมแล้วเดินไปฝั่งคนขับ ผมขึ้นไปนั่งบนรถเงียบๆ
จะพากูไปฆ่าที่ไหนก็เอาเลย กูไม่กลัวอะไรอีกแล้ว เพราะตอนนี้หัวใจกูได้ตายลงไปพร้อมกับคำพูดของมึงแล้วเฮีย ถุย กูจะดราม่าทำเชี่ยอะไรเนี่ย
“เฮีย บ้านผมไปทางเยาวราชนะ”ผมบอกเมื่ไอ้เฮียถอยรถออกจากโรงรถแล้ว
“อืม”มันขานรับ กดรีโมท ก่อนจะพายานพาหนะประจำตัวเคลื่อนสู่ถนน
ผมนั่งมองสองข้างทางไปอย่างเพลิดเพลิน เอ๊ะ! ป้ายบางนา ทำไมไอ้เฮียออกทางบางนาวะ หรือว่ามันจะไปทางลัด นั่งไปอีกสักพักผมก็เห็นป้ายอีกแล้วครับ บางพลี มันที่ไหนวะ กูไม่รู้จัก
ผมมองรถที่ติดแง๊กกันอยู่ที่ช่องขึ้นทางด่วน วันนี้วันเสาร์มันจะแห่ไปไหนกันวะ วันหยุดทั้งทีทำไมมึงไม่นอนอยู่บ้านกันห๊ะ
บรรยากาศในรถตอนนี้ช่างวังเวง ไอ้เฮียก็เงียบ ผมก็เงียบ จนตอนนี้ผมได้ยินแต่เสียงแอร์ที่แม่งทำงานดีฉิบหาย เป่าตากูแห้งหมดแล้วเนี่ย พอไม่มีอะไรทำผมก็ชักง่วงแล้วว่ะ ผมขอนอนสักพักเหอะ
“เฮีย ใกล้ถึงเยาวราชแล้วปลุกผมด้วยนะ”ไอ้เฮียพยักหน้ารับ ผมก็ทิ้งตัวหลับไปเลยครับ
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะรู้สึกเหมือนรถดับเครื่องแล้ว(คือกูร้อนไง)หันขวาเจอไอ้เฮียที่กำลังบิดขี้เกียจ หันซ้ายมาก็เจอกระจก แต่เอ๊ะ ไอ้นอกกระจกนี่แปลกๆ ทำไมกูไม่คุ้นทางเลยวะ แล้ววัดเล้งเน่ยยี่ของกูอยู่ที่ไหน ทำไมถนนหนทางมันแปลกๆวะ รึว่าเขาทำทางใหม่
“ถึงไหนแล้วอะเฮีย”ผมถาม ก่อนจะหาวปากกว้าง
“บางแสน”
บร๊ะ!! กูว่าแล้วไง ทำไมถนนไม่คุ้น
บางแสน
ห๊ะ!!
“บางแสน!!”ผมตะโกนลั่น
ฮืออออออ กูจะกลับบ้าน จะกลับบ้าน
“เออ บางแสน ลงไปได้แล้ว ในรถมันร้อน”ไอ้เฮียลงจากรถ ผมก็รีบลงตามเลยครับ เดี๋ยวแม่งเกิดบ้าทิ้งผมไว้ ผมหาทางกลับบ้านไม่ถูกนะ
ผมก้มหน้าก้มตาเดินตามไอ้เฮีย จนเมื่อมันเจอทำเลเหมาะๆมันก็ทำการเจรจาขอเช่าโต๊ะทันที ผมนั่งมองไอ้เฮียที่หลับไปแล้วเงียบๆ ก่อนจะหันมามองแดดเปรี้ยงๆกับทะเลสีดำ ใจผมมันก็พาลเศร้า ผมอยากเล่นน้ำนะ แต่ไม่มีชุดเปลี่ยน
แล้วก็ไอ้เฮีย... ถ้ามึงจะถ่อจากพระโขนงมาบางแสนเพื่อนอนใต้ต้นมะพร้าวนะ ที่หลังมึงเอาเสื่อไปปูนอนแถวม.เหอะ กูเห็นมีต้นมะพร้าวเหมือนกัน
“เอ่อ ลุงครับ ถ้าผมจะกลับกรุงเทพต้องขึ้นรถที่ไหนหรอครับ”ผมถามลุงคนที่เป็นเจ้าของโต๊ะที่ผมนั่งอยู่
“คุณต้องไปขึ้นที่หนองมน ไม่ก็ตรงแหลมทองน่ะคุณ”แล้วไอ่หนองมนกับแหลมทองนี่ กุจะไปได้ยังไงวะ
“ผมจะไปได้ยังไงครับ”
“ไปเมล์ส้มอ่ะคุณ สุดสาย”ลุงแกก็ชี้ให้ผมดูไอ้รถสองแถวที่กำลังเคลื่อนตัวผ่านไป
“ขอบคุณครับ”
ผมลุกขึ้นยืน หันมองไอ้คนหลับอีกที คิดแล้วโมโห ถ้าจะไม่ไปส่งก็บอกผมดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องแกล้งผมแบบนี้เลย ไม่อยากจะเชื่ออะไรมันอีกแล้ว บอกว่าชอบผม จะจีบผม แล้วดูสิ่งที่มันทำกับผมสิครับ...ผมเสียความรู้สึกกับมันจริงๆ
“มาบางแสนแล้วไม่ลองไปวิหารเทพนาจาล่ะ สวยนะคุณ” ผมส่ายหัวก่อนจะยิ้มให้ลุงแก
กูจะกลับบ้าน
เมื่อเห็นรถสองแถวลิบๆ ผมก็รีบวิ่งออกมายืนเตรียมโบกรถ ผมขึ้นมานั่งข้างคนขับ มองไปรอบๆ มันก็สวยดีนะครับ อีกอย่างมาบางแสนทั้งที ลองไปเที่ยวดูหน่อยก็ได้เนอะ
“ลุงครับ ถ้าผมเหมารถไปส่งผมที่วิหารเทพนาจานี่คิดเท่าไหร่ครับ”
ถึงที่หมาย กูโดนไป75บาท แต่ช่างแม่งเหอะ นานๆจะมีไอ้โง่หลุดมาให้ลุงแกหลอกสักที เข้าไปในตัววิหาร คนไม่เยอะครับ ตัววิหารสวยมาก ยิ่งน้ำพุด้านหน้านี่ผมยิ่งชอบ สีฟ้าใสเชียว
ตั้งแต่เช้าผมยังไม่ได้กินอะไรเลยว่ะ แอบหิวแล้วเนี่ย เดินไปกินอะไรฟรีที่โรงทานดีกว่า...ที่โรงทาน ผมกินหมี่ผัดไป ก็อร่อยดีครับ พอท้องอิ่มผมก็เริ่มสำรวจ สวดมนต์ขอพรตั้งแต่ชั้น1ถึงชั้น3 นับๆดูวันนี้ก็ไหว้ไปร้อยกว่าองค์
มองนาฬิกาในโทรศัพท์บอกเวลาสี่โมงเย็น มีสายไอ้เฮียโทรเข้ามาเกือบ100สาย แต่ผมไม่ได้สนใจจะโทรกลับ ผมเสียความรู้สึกกับมันมากจริงๆ... ยังไม่อยากคุย
เดินชมตัววิหารไปเรื่อยเปื่อย จนไปสบกับระฆังยักษ์ ที่ตอนนี้มีคนต่อแถวตีระฆังกัอยู่3คน ผมอยากไปตีนะ แต่ขี้เกียจขึ้นบันไดแล้วอ่ะ อีกอย่างตอนนี้ก็สี่โมงแล้วด้วย ไม่รู้ว่ากว่าจะถึงกรุงเทพมันจะปาเข้าไปกี่โมงกี่ยาม กลับเลยดีกว่า
ผมออกมายืนรอรถท่ามกลางแสงแดดรำไร คือตอนมากูก็ไม่คิดไง...อิฝั่ด กูจะกลับยังไงวะ
หมับ!!
แรงสวมกอดจากด้านหลังเล่นเอาผมสะดุ้ง
“ไอ้บลู”แรงรัดแน่นทำให้ผมเริ่มดิ้น “อย่าหนีมาแบบนี้อีก”เสียงแข็งๆแบบนี้ ผมรู้เลยว่าใคร
ไอ้เฮียคลายอ้อมกอดออก ก่อนจะจูงมือผมไปที่รถ ผมมองไอ้เฮียที่เหงื่อโทรมกาย สงสัยจะตายหาผม... สมน้ำหน้า เสือกทำไม่ดีกับกูไว้เอง
“รู้ไหมกูรู้สึกยังไง ตอนตื่นมาแล้วไม่เห็นมึง”มันว่า
“แล้วเฮียรู้ไหม ผมรู้สึกยังไงตอนตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าผมอยู่บางแสน”
“กูขอโทษ”มันพูด “ไปกินเหล้ากัน...กูเลี้ยง”
เห็นแก่ความตั้งใจจริงของมัน
“ก็ได้”ผมไม่ได้เห็นแก่ของฟรีเลยจริงๆนะ
-------
บรรยากาศร้านอาหารที่คลาเคล้าไปด้วยเหล่านักท่องราตรี ปั้นนั่งมองนั่งผมมองไอ้บลูที่ตอนนี้นอนฟุบไปกับโต๊ะ ผมเส้นนุ่มสีน้ำตาลราบไปกับโต๊ะไม้ โดยที่ปากเล็กสีแดงระเรื่อนั้นยังคงบ่นอะไรพึมพำอยู่คนเดียว
“มึงเมาแล้ว...กูจะพาไปส่งบ้าน”คนพูดใช้ตีนสะกิดขาไอ้คนเมามันอย่างสุภาพ(ตรงไหนวะ)
“ไอ้เอม ไอ้เพื่อนเหี้ย มึงไปเอากับใคร กูกับมึงรู้จักกันมาตั้งกี่ปี ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้ ฮือออออ หม่าหม้า บลูอยากกินรังนก ไม่มีรังนก เอาหมูทอดมาก็ด้ายยยย”ไอ้บลูมันเพ้อ แต่คนฟังกับสะอึก
...ตกลง มึงคิดกับไอ้แว่นนั่นเกินเพื่อนจริงๆใช่ไหม...
ร่างผอมบางนอนหมดสภาพการรับรู้อยู่บนเตียง รุ่นพี่รูปหล่อยืนเท้าระเบียงห้องรับลม ด้วยใบหน้านิ่งเฉย เย็นชา ไร้ความรู้สึกใดๆ
เขาควรทำยังไง ในเมื่อคนที่รัก ไม่ได้รักเขา จะกักไว้ก็ปวด จะปล่อยไปก็เจ็บ ไม่ว่าจะเลือกทางไหนมันก็ดูจะไม่น่าพิสมัยสักทาง หรือว่าเขาจะหนีไปบวชดีวะ ละทางโลกไปแม่งเลย แม่ดีใจด้วย
ปั้นยังคงคิดไม่ออกว่าเขาควรทำอย่างไงต่อไป ร่างสูงผิวละเอียดเยื้องย่างอย่างหล่อๆเข้ามาในห้อง ก่อนนั่งลงที่ขอบเตียง แล้ววางมือทาบหน้าผากมนของไอ้รุ่นน้องนิสัยกากแดก ที่ช่วงนี้ชอบทำตัวประหลาดกับเขา
...บลู....
....ถึงมึงจะ ปากดี อ้อร้อ ตอแหล สันดานไม่ดียังไง...
....แต่กูก็รักมึง...
นิ้วเรียวไล้ไปตามเรือนผมสีน้ำตาลนุ่มแผ่วเบา ก่อนจะบรรจงจุมพิตลงบนปากอิ่มสีระเรื่อ ที่มักเผยออยู่ตลอด
“ขอโทษ... กูไม่สามารถปล่อยมึงไปได้จริงๆ”
------------
ต่อด้านล่างเยย
-
ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไง?
เมื่อ1.ผมค้นผมว่าไอ้โง่ที่ตัวเองมั่นอกมั่นใจนักหนาว่าไม่น่าจะถูกตัวผู้ตัวไหนคาบไปแดกได้(เนื่องจากมันไม่มีท่าทีว่าจะสนใจในบุรุษเพศเลยสักนิด) กลับแอบคิดอะไรกับเพื่อนสนิทตัวเองซึ่งเป็นตัวผู้(เช่นเดียวกับตัวมัน)
2. ตั้งแต่พบกับมันผมใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการกันผู้หญิง(ไม่ให้เข้าใกล้มัน)
3. ผมเริ่มมั่นใจว่าผมรู้สึกกับมันมากกว่าคำว่าชอบหรือถูกใจ
4. มันนอนเมาแดดิ้นอยู่ตรงหน้าผม
5. ผมอยากจูบมัน
6. ผมอยากกอดมัน
7. แต่มันไม่ได้รักผม และผมก็ไม่อยากฝืนใจใคร (คุณเขียดเคี๊ยกๆ:ปั้นเคอะ เจ้ว่านะ แทนที่หนูจะเอาเวลามาสาธยายนิยายรักบทโศกา อันซึ่งนำมาสู่บทรักต้องห้ามนั้น… จะปล้ำก็ปล้ำเลย อย่ามาพิรี้พิไรยึกยักน่ารำคาญเว้ย) (ปั้น:หล่อนเป็นใคร?) (คุณเขียด:คนเขียนเรื่องนี้อ่ะเคอะ) (ปั้น:อ๋อ มึงนี่เองเรอะ ที่เขียนให้กูไม่สมหวังซะที เห็นแล้วมันหมันไส้นัก/อั่ก(พร้อมกระโดดถีบอิเขียด)
(หยุดความไร้สาระของคุณเขียดเอาไว้แต่เท่านั้นก่อน)
ผม ยังจำช่วงเวลาหนึ่งอาทิตย์ก่อนเปิดเรียนได้ดี ตอนนั้นเป็นช่วงเช้าที่น้องใหม่เริ่มโผล่มารวมที่หอประชุมใหญ่เพื่อปฐมนิเทศ และ เริ่มเข้าสู่การพบปะพี่ๆที่คณะในช่วงบ่าย
ผมถูกเหี้ยคิวลากมาคุมน้อง(ข้ออ้างชัดๆ พวกแม่งอยากมาหลีน้องน่ารักๆ) คณะวิศวกรรมประกอบไปด้วยพวกตัวผู้ไปกว่า70เปอร์เซ็นอยู่แล้ว ซึ่งไม่ว่าผู้หญิงผู้ชายผมก็ไม่ได้จะใส่ใจอะไรมากมายนักหรอก เพราะผมตอนนั้นคิดแค่เรื่องเรียนกับคาราเต้(คุณเขียด:การ์ตูนญี่ปุ่นสัสๆ มึงเป็นทาคาระไทยแลนด์เรอะไง)
มอง น้องตัวเองแล้วปวดกบาล ไม่ว่าไอ้หน้าไหนก็ดูกวนส้งตีนกันไปหมด ผมเลยทิ้งพวกหนังหน้ายากูซ่าแหกคุกไว้ให้ไอ้คิว แล้วเข้าสู่เอกเทศที่มีแต่พวกทำตัวแปลกอย่างพวกสถาปัตย์
“อ้าว ไอ้ปั้น มึงแสลนมาทำอะไรคณะกูวะ จะมาเหล่รุ่นน้องกูล่ะซี้ ขอบอกไว้ก่อนปีนี้lสาขากูมีผู้หญิงสี่คน และกูก็จองหมดแล้ว”ผมมองหน้าพี่โฟมที่พูดอะไรไม่เกรงใจไอ้คนที่ทำหน้าถมึงทึงอยู่ข้างหลัง “เป็นอินเดียเมีย4เว้ย ฮ่าๆๆ”เอ่อ แต่ผัวมึงอ่ะสีหน้าเหมือนจะฆ่ามึงให้ตายเลยนะฮับ
“อ้าวหรอ งั้นพี่พอแนะนำผู้ชายให้ได้ไหมล่ะ”ผมถามหน้าตาย คือแบบว่ากูคิดบทสนทนาไม่ออกจริงๆ
“โอโห ไม่ยักรู้ มึงก็นิยมแนวนี้.... เดี๋ยวนี้ผู้ชายมันเป็น อะไรกันวะ ชอบแดกกันเอง”มึงก็เป็นหนึ่งในพวกแด๊กกันเองไม่ใช่เรอะ
“....”ผมตีหน้านิ่งสนิท
“มึงเห็นไอ้หัวน้ำตาลนั่นปะ”ผมพยายามมองหาไอ้หัวน้ำตาลที่ดูระรานตาไปหมด(น้ำตาลไหนวะ)เพราะพวกแม่งหัวน้ำตาลเกือบครึ่งคณะ “น้ำตาลอ่อน ที่นั่งแคะขี้มูก”
ผม มองไปที่ไอ้เด็กหน้าละอ่อนที่นั่งแคะขี้มูกแล้วเอาไปป้ายหัวเพื่อนที่นั่ง ข้างหน้า แต่พอไอ้คนนั่งข้างหน้ามันรู้ตัวก็หันว่าตบมันหัวทิ่ม แต่ไอ้ตัวดีมันก็ยังคงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก สนุกสนาน จนขนาดไอ้คนโดนป้ายขี้มูกยังหัวเราะไปด้วย ไม่สิ ดูเหมือนรอบๆข้างมันก็หัวเราะไปด้วย ไม่เว้นแม้แต่พี่โฟม และไม่เว้นแม้แต่ตัวผมเอง
ถ้า เป็นผม ไม่ว่าจะเอาขี้มูกไปป้ายชาวบ้านหรือโดนเอาขี้มูกมาป้าย... รับรอง กูกระทืบยับ มีเรื่องแบบไม่ต้องเจรจาแน่ๆ เพราะผมเข้ากับคนไม่เก่งเป็นทุนเดิม แล้วแถมยังไอ้หน้าตากวนส้นตีนที่มีมาต้องแต่กำเนิดนี่อีก ศัตรูผมก็เลยค่อนข้างจะเยอะกว่ามิตร
“เป็นไง ค้างเลยล่ะซี้ หลานรหัสกูเอง ชื่อไอ้บลู”บลูมันแปลว่าเศร้า แต่ไหงไอ้บ้านี่มันยังกะคนที่อยู่ฝั่งตรงข้างกะคำว่าเศร้าเลยวะ
“ก็นะ สกปกดี”ผมพูดไปโดยที่ยิ้มไปอย่างลืมตัว
“โว๊ะ กูให้ดูหนังหน้าเว้ย หน้ามันออกจะน่ารัก เสือกไปเลือกดูที่ความสกปก มึงนี่มันพวกชอบมองจุดด้อยคนอื่นใช่มะ”ผมหัวเราะออกมาอย่างใจจริง(คือหน้าไม่กวนส้นตีนอ่ะ) จนแม้แต่พี่โฟมก็ดูจะอึ้งไปเหมือนกัน
“ไปดูน้องผมมั่งไหมล่ะ”
“โอ๊ะ สาววิศวะ”ไอ้พี่โฟมกระดี๊กระด๊าแล้วรีบเดินนำ(ผม)ไปที่คณะ(ผม) “เฮ้ย!!”ตกใจอย่างเห็นได้ชัด “นี่คณะมึงเปลี่ยนเป็นซุ้มโจรแล้วหรอวะ ไมบรรยากาศมันดูโฉดงี้วะ”พี่โฟมกระซิบกระซาบ
“ท้าทายดีออก ติดต่อให้เอาปะ”ผมยกยิ้ม
“เก็บไว้แดกเองเถอะไอ้ห่า สเปคกู สาวอักษรเว้ย”
“อ้าวหรอ นึกว่าหนุ่มถาปัตย์หนุ่มวิศวะหนุ่มบริหารซะอีก”ผมแซวหน้าตาย
“ค_ย”แล้วมันก็หนีกลับไปเลย
หมด กิจกรรมตอนเช้า ผมก็แว่บไปหาไอ้ปินบ่อยๆ(จริงๆมันเป็นข้ออ้าง) จนตอนนั้นใครๆกะหาว่าผมนั้นห่วงน้องเกิ๊น แต่จริงๆแล้วผมน่ะหนีไอ้ซุ้มโจรมาหาที่ผ่อนคลายตางหาก ผม เฝ้ามองไอ้บลูขี้มูกกรัง(เอะอะอะไรพี่แกแคะขี้มูกป้ายตลอด)มานานเท่าไหร่ก็ ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนเย็นมาแล้ว จนเริ่มปล่อยพวกปี1กลับ
ถึง ผมจะไม่ค่อยชอบเรื่องรักๆใคร่ๆ แต่ผมก็พอจะดูออก ว่ามีใครบ้างที่มันเข้ามาหาไอ้หน้าอ่อนเพื่อเป็นเพื่อน หรือเพื่อจีบมัน บลูกลับบ้านไปแล้ว ผมพาไอ้ปินมานั่งเล่นที่คณะสักพัก แล้วก็กลับบ้าน ทั้งที่มันก็เหมือนเด็กผู้ชายธรรมดาทั่วไป ที่ออกจะดูน่ารักมากกว่าหล่อที่สมัยนี้ก็มีออกเกลื่อน แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันพิเศษกว่าคนอื่นล่ะ อาจเป็นเพราะรอยยิ้มกับบุคคลิกกวนๆนั้นล่ะมั้ง ถึงทำให้มันพิเศษในสายตาผม... พิเศษงั้นหรอ
“พี่ซื้อขนมมาฝาก”ผมยื่นถุงขนมเค้กไปให้หนึ่งในผู้หญิงที่ชอบไอ้บลู
“ขะ ขอบคุณค่ะ”ถึงจะดูตกใจไปบ้าง แต่ก็ดูเขินอยู่
ผม ทำแบบนี้มาไม่รู้กี่คนแล้ว จีบไปเรื่อย จนตอนนี้ที่คณะเริ่มตราหน้าว่าผมเป็นไอ้หน้าม่อไปแล้ว แต่การจีบเป็นไปในกรณีผู้หญิงครับ ถ้าเป็นผู้ชายมันจะเป็นการหาเรื่องไว้ก่อน หาเรื่องแม่งหมดไม่ว่าตัวไหนที่เข้าไปยุ่งกับกลุ่มไอ้บลู แต่ก็ยังไม่มีใครสงสัยว่าผมกันท่า หวงก้าง หรืออะไรเลย เพราะทุกคนเข้าใจว่าผมหวงน้อง... หน้าตากูดูหวงน้องงั้นเชียวหรอ ไม่สิ หน้าอย่างเหี้ยปินมีไรให้กูหวงด้วยเร๊อะ
เหอะๆๆๆ นี่กูต้องจีบผู้หญิงไปแบบไม่มีเหตุไม่มีผลแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย....
“ขอโทษนะค่ะ ชมรมนี้มีปี1ที่ชื่อบลูบ้างไหมคะ”ผมหันไปมองสาวสวยที่ไม่ใช่นักศึกษามหาลัยผม ออกจะแต่งหน้าแต่งตาจัดจ้านมั่นใจเกินเหตุต่อให้สวยยังไงก็ไม่ไหว
“มี ทำไมหรอครับ”ถ้าเป็นชื่อคนอื่นผมคงตอบแค่มีกับไม่มี แต่นี่เป็นชื่อไอ้บลูผมเลยต้องสอดรู้ขึ้นอีกนิด
“หลินเป็นแฟนเก่าบลูน่ะค่ะ แล้วคืออยากจะกลับไปคบกับบลู อยากปรับความเข้าใจ ช่วยเรียกบลูให้หน่อยได้ไหมคะ”บอกกูหมดเปลือกเลยเว้ย
“อ่อ โทษทีนะครับ แต่ไอ้บลูไม่ได้มาซ้อมหรอก ไปกินข้าวกับแฟนมัน”สีหน้าเธอดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนจะร้องไห้ด้วย เอาวะ ถึงจะไม่ชอบบุคลิก แต่กูก็ต้องกันออกจากไอ้บลูให้ได้
แต่หลินเธอเหนียวกว่าที่คิดครับสลัดออกยากมาก... จนปัญญาจริงๆ
ผม วางมือลงบนผมนุ่มลื่น ลูบไปลูบมาไม่รู้กี่ครั้งกี่หน ผมจรดริมฝีปากลงจนสัมผัสปากสีชมพูระเรื่อ แต่ก็แทบผละออกแทบไม่ทันเมื่อคิดขึ้นมาได้ ว่าผมไม่ควรทำแบบนี้ ผมไม่ควรทำให้มันเสียใจ ถ้าเกิดผมทำอะไรเลยเถิดแล้วพวกแม่งรับไม่ได้หนีไปฆ่าตัวตาย ผมคงต้องรู้สึกผิดไปตลอดแน่ แต่เหนือสิ่งอื่นใด ผมไม่อยากเสียมันไปเลยจริงๆ ให้เป็นใครก็ได้ รุ่นพี่ คนที่มันเกลียด คนที่มันรู้จัก หรือแค่คนที่อยู่ร่วมโลกเดียวกับมัน... ขอแค่อยู่ข้างๆมันแค่นี้ก็พอ
ซะเมื่อไหร่ล่ะ!!!
ไม่ทนแล้วโว้ย เป็นตายร้ายดียังไงไอ้เรื่องค้างคาใจที่เก็บซะสมมาไว้นานโข(สองเดือนกว่า)มันต้องจบ จบลงวันนี้ที่นี่ และตรง(เตียง)นี้
ฉากต่อไปเด็ก สตรีมีครรภ์และคนชราไม่ควรอ่าน เพราะอาจจะธาตุไฟแตกพล่านได้
ปั้น ช้อนปลายคางคนตรงหน้าที่นอนหลับตาพริ้มอวดขนตายาวสีดำสนิทที่ตัดกับผิวขาว ผ่อง เขาคลี่ยิ้มบาง เมื่อมองใบหน้าหวานที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ คนยิ้มเจ้าเล่ห์คร่อมตัวคนเมาไว้
นิ้วเรียวไล้ตามขอบหน้าสวย ก่อนจะบรรจงประกบจูบปากอิ่มที่เผยอขึ้นราวกับจะเชิญชวน(อิบลู: ปากกูเจิ่นจบไหม) ลิ้นชื้นเกี่ยวกระหวัดซอกซอนดั่งกับจะสูบวิญญาณ มือสวยสอดเข้าใต้เสื้อนักศึกษาตัวบางรูปคลึงเนื้อกายของคนเมา
คนตาสวยยิ้มพราวอารมณ์ดี พลางปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์คนตรงหน้าอย่างใจเย็น ไอ้คนโดนถอดที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่ากำลังจะประสบกับเหตุการณ์สุดสยิวกิ้ว ชวนเสียตัว มันไม่ขัดขืนแถมยังไปช่วยเขาถอดกางเกงยีนส์ขาสามส่วนของตัวเองที่น่าเกะกะ ออก จนตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวมันก็เหลือแค่บลีฟที่เป็นปราการด่านสุดท้ายเพียง ตัวเดียว
ริมฝีปากบางเฉียบสีสดจูบไล่จากซอกคอขาวลงมาเรื่อย จนมาหยุดตรงหน้าท้องเรียบที่มีกล้ามหน้าท้องขึ้นน้อยๆ ปั้นลากลิ้นสัมผัสผิวเนียนกลับไปบริเวณยอดอกสีสวยที่กำลังชันขึ้น ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดดูดขบ จนคนถูกกระทำถึงกับครางเบาๆตามสันชาตญาณ
“อื๊อ~”คนถูกระทำครางเสียงแผ่วถดตัวหนี
แต่มือของคนนัยน์ตาหวานฉ่ำกลับยึดคนที่พยายามพลิกหนีเอาไว้แน่น ไอ้คนถูกขัดใจดิ้นขลุกขลักใต้ร่างสูงอย่างไม่พอใจ ก่อนจะยอมนอนอยู่นิ่งๆเพราะสู้ไม่ได้
เหมือนอุณหภูมิห้องที่เริ่มสูงขึ้น ทำให้คนที่เริ่มจุดประกายความร้อนของอุณหภูมิกายถอดเสื้อตัวเองทิ้งลงไปข้าง ตียง บลีฟสีเข้มปราการด่านสุดท้ายของคนเมาถูกถอดออกอย่างง่ายดาย เผยให้เห็นแก่นกายที่ยังคงหลับใหล ปั้นครอบปากลง ก่อนจะดูดขบเพื่อปลุกอารมณ์อีกคนให้ตื่นขึ้น
รูดขึ้นรูดลงไม่นานเขาก็สัมผัสได้ถึงบางอย่างในช่องปากที่เริ่มขยายขึ้น แล้วเร่งจังหวะขึ้นลงเร็วขึ้น พร้อมขบเม้ม ยอกเย้าส่วนปลาย คนเมาครางในลำคอ ร่างสมส่วนเกร็งแน่น จิกปลายเท้าลงเตียงอย่างสุขสม
ผมรู้สึกเสียววูบวาบๆ จนขนแขนขนขาพาลุกพรึบพรับไปหมด...เหล้ายี่ห้อไหนวะ แม่งแดกแล้วเสียวสัตว์เลยเนี่ย
ผมลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมอง ผมกระพริบตาไล่ความพร่ามัวที่บดบังทัศนียภาพ ไม่นาน ภาพที่ผมเห็นก็แจ่มฃัดเป็นปกติ แล้วใครมันมาทำอะไรหยุบหยับอยู่ตรงเป้ากูวะนั่น
“ทำไรอ่ะ”ผมถามเสียงกระเส่า... ไม่ให้กระเส่าได้ไงละ ความรู้สึกนี่ยังกะจะบิน
คนถูกถามสะดุ้งเฮือก หยุดการกระทำลงกึก... หยุดไมอ่ะกำลังดีเชียว(คุณเขียด:อิบลู อิแร่ด)(บ.บลู:ไมอ่ะ)
“เอ่อ...”คนทำเงยหน้าขึ้นสบตาผม...เอ๊ะไอ้เฮีย “คือ...”ไอ้เฮียโม๊คผมน่ะนะ= = อะไรวะ หรือกูจะฝัน ใส่สิมันต้องฝัน กูฝัน
แต่กูฝันว่าไอ้เฮีย ผู้ชายอกสามวา(ยาวกว่าสามศอก)แถมแมนทั้งแท่ง ซึ่งการันตีโดนการมีอิหลินเป็นแฟนเป็นตัวเป็นตนทั้งคนกำลังอมช้าง...กูฝัน ว่าผู้ชายโม๊คให้ แทนที่จะเป็นสาวๆหุ่นสะบึมมาอมให้
นี่กูฝักใฝ่ทางไหนเนี่ย = =
แต่ที่สำคัญที่สุด ทำไมต้องเป็นไอ้เฮียด้วยฟะ
“ก็ทำต่อไปดิ ไม่ได้ว่าอะไร”ถึงจะเป็นฝัน แต่กูก็เสียวครับ และก็เพราะเป็นฝัน ผมจะหน้าด้านเท่าไหร่ก็ได้ ฮ่าๆๆๆ
ไอ้เฮีย(ในฝัน) ครอบปากกลืนช้างน้อย แปร๋น เปร๋น ของผมไปจนหมด เอ๊ะ กูก็ว่ากูใหญ่พอตัวนะ....สัมผัสขึ้นลงเป็นจังหวะจะโคนทำให้สติสตังผมเริ่ม ลอยละลิ่วปลิวหายไป แต่สิ่งที่เข้ามาแทนที่สติกลับเป็นเสียงครางอย่างพอใจ ซึ่งทำให้คนทำกลับยิ่งได้ใจ เร่งจังหวะขึ้นไปอีก
“อ๊ะ อ๊ะ อื๊อ อ๊า~~”ผมเริ่มพูภาษาหนังเอวี...หนังเห้ไรไม่รู้ คุยกันอยู่ไม่กี่คำ อึ๊ๆ อ๊ะๆ คิมูจิ คิมูจิเดสก๊ะ อิไตโย๊(อิเขียดมึงเซียนเรอะ)(คุณเขียด:เปล่าแหน๊)
เหมือนโดนถีบตกตึกเลยครับ รู้สึกตัวเบาลอยลมอย่างกับขนนกพร้อมผสมปนเปไปกลับความหวาดหวั่นเสียวซ่านที่ สาดวาบเข้าในความรู้สึก
“จะ อ๊ะ ออก แล้ว อ๊า!!”ผมขึ้นเสียงสูง เมื่อไอ้เฮียมันยิ่งเร่งจังหวะเน้น จนตอนนี้ไอ้ความรู้สึกตกตึกมันได้แปลเปลี่ยนเป็น การฝังตังตัวลงไปในปุยเมฆนิ่มๆ... สบายตัวจังเยยฮะ=w=
ผมพลิกตัวหลับตาพริ้มอย่างสบายกายและอารมณ์ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้หลับซ้อนฝัน ความรู้สึกเสียววาบก็แล่นผ่านจากกระดูกสันหลังเข้าสู่เซลล์สมอง...อย่ายุ่ง กะตูดกูแหน๊
ผมชันตัวลุกขึ้น ก็พบตัวการที่กำลังกดคลึงถ้ำหลังเขาของผม ... ถึงจะในฝัน กูก็ไม่ยอมเสียตูดหรอกเว้ย
“ไปได้แล้วปะ จะนอน”ผมออกปากไล่ไอ้เฮียให้ออกไปจากฝันของผม
“พอตัวเองสบายก็ไล่เลยนะ”ไอ้เฮียแสยะยิ้มเลวจนผมยังแอบหวั่นใจ
“ก็นะ”ผมยักไหล่พลางตีหน้ากวนตีนนิดๆ “โอ๊ย”ผมร้องลั่นเมื่อไอ้เฮีย(เสียงสูง)ปั้นมันแทงนิ้วสวนถ้ำผมเข้ามา...ไป ตายซะไอ้ปลวกเป็ด พ่องมึงสิ้นหรอ แทงกูเข้ามาได้ อ๊ากกกก
ผมพยายามดิ้น แต่ก็เหมือนจะไม่ค่อยมีแรง อาจเป็นพระผมเพิ่งเสียน้ำไปหมาดๆก็ได้มั้ง จึงทำให้ร่างกายดูอ่อนเปลี้ยไปขน๊าด
นิ้วที่ถูกขยับเข้าออกนั้น ผมไม่รู้ว่ากี่นิ้วแล้ว แต่ที่ผมรู้ๆ กูเจ็บมาก!! ไม่เสียวจั๊กกะน้อย แล้วไอ้เห้นี่ก็ไม่ถามความสมัครใจยินยอมให้มึงขุดทองในถ้ำกูเลยสักนิด จ้วงเอาๆจนกูแสบแล้วเนี่ย...
“โอ๊ยยยย พอ เจ็บ”เหมือนจะได้ผล ไอ้เฮีย(เสียงสูง)หยุดล้วงผมแล้ว แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผลอีกนั่นแหละ เพราะไอ้เห้ตรงหน้าผมมันดันถอดกางเกงจนหมด จนบัดนี้ทั้งผมกับมันก็ล้อนจ้อนไม่แตกต่างกัน ดูเร็กซ์ที่ถูกดึงออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ ถูกสวมเข้ากับ...
อะไรน่ะ แมมมอธหรอ= =
ผมถึงกับนัยน์ตาเบิกกว้างเมื่อพบกับโคตรพญาช้างสารตรงหน้า กูสลบได้ไหม ห๊ะ อะไรนะ มีคนบอกว่าไม่ได้... ใจร้ายที่สุด น้ำตาจะไหล
“ยะ อย่านะ อ๊ากก”ผมร้องลั่นเมื่ออิโคตรฃ้างมันแทรกตัวผ่านเข้ามา... น้ำตาไหลเลย
“ทนหน่อยครับ”ไอ้เหี้ยพี่ปั้นมันกระซิบบอกผมแล้วขบกัดใบหูทั้งที่ช่วงล่างก็ ยังคงพยายามดันตัวผ่านเข้ามา “อีกนิดเดียว”อีกนิดเดียวกูก็คงตายละมั้งไอ้สัตว์
ริมฝีปากสีสวยจูบซับน้ำตา ไล่ตามพวงแก้ม ก่อนจะฝังแน่นแนบกับริมฝีปากผม จูบร้อนเรียกให้ความรู้สึกเบานุ่มราวปุยนุ่นที่ถูกทำลายด้วยความเจ็บกลับมา สู่ผมอีกครั้ง ไม่รู้ผมกับมันทำพิธีกรรมสับลิ้นหลอกกันมานานเท่าไหร่ แต่มันก็น่านานพอตัว เพราะตอนนี้ความรู้สึกเจ็บแปล๊บมันเริ่มเบาลง ไอ้โคตรช้างก็ดันตัวเข้ามาจนสุด รวมถึงแขนผมที่โอบรอบคอมันแน่น
ถ้าจะขนาดนี้แล้ว กูยอม กูสมยอมก็ได้ เออกูสมยอม กูใจง่าย จะว่ายังไงก็เชิญ... ยังไงมันก็แค่ฝัน ตื่นขึ้นมาผมก็เป็นเหมือนเดิมแล้ว ไม่ได้สึกหลออะไร(หรออออ)
“อื๊อ~”ผมกัดริมฝีปากแน่นเมื่อไอ้สิ่งแปลกปลอมที่อยู่ในตัวมันเริ่มขยับ
“ข้างในแน่น แล้วก็ร้อนมากรู้ไหม”อยากให้กูรู้ ก็เอาตูดมึงมาให้กูแทงเสะ“บลูตอดพี่ จน อื้ม พี่จะทนไม่ ไหวแล้ว”ทันทีที่พูดจบ ไอ้เฮียก็เริ่มขยับเข้าออก จนผมถึงกับน้ำตาตกอีกรอบ เมื่อความรู้สึกเสียวแปล๊บ มันเริ่มแล่นผ่านร่างกาย ราวกับจะฉีกกระชากตัวผมออกจากกัน
“ฮื้ออ เจ็บ!! ออกไป เจ็บ อ๊ะ!”ผมพยายามดันไหล่คนข้างบนออก แต่แทบก็ผวาคว้าไหล่ไว้ไม่ทัน เมื่ออยู่ดีๆคนเบื้องหน้าก็กระแทกเน้น จนผมนั้นเผลอร้องออกมา
ความเสียววาบเบาหวิวเข้าแทนที่ความเจ็บ ผมข่มตาแน่น รับสัมผัสที่ส่งผ่านทางกาย เสียงเนื้อกระทบกัน ดังลั่นห้อง จนผมยังแอบอาย... ตายห่าล่ะ อิข้างห้องมันจะได้ยินไหมวะ
ช้างน้อยแปร๋น แปร๋น(ต่างรุ่นกันเห็นๆ)ของผมเริ่มผงกหัวขึ้นชื่นชมโลกอีกครั้ง ผมจิกเล็บแน่นบนแผ่นหลังไอ้เฮียหน้าหล่อ ที่กำลังหอบครางผสมปนเปกันไปอย่างเซ็กซี่... อย่าปรือตาสิ๊ กูหวั่นไหวแหน๊
มือที่จับเอวผมไว้ ละออกมาจับน้องช้างผม ก่อนจะดึงขึ้นลงอย่าสนุกสนาน ผมเริ่มรู้สึกตัวเองมีปีกงอก แล้วบินไปท่ามกลางมวลอากาศเบานุ่มที่อบอวนด้วยกลิ่นทุ่งดอกไม้แล้วสิ.... เหมือนเห็นสวรรค์รำไรๆ
“อึ๊ อึ๊ อ๊ะ อ๊า อ๊ะ เฮีย เฮีย ปั้น อ๊ะ”ผมยกขาเกี่ยวตัวไอ้เฮียแน่น มือที่เกาะไหล่ก็เผลอหลุดลงมา จนทำให้ผมฝากรอยข่วนไว้ที่อกมันอีกแผล
“อื้ม ใกล้แล้ว อื๊อ บลู พร้อมกัน”โค้งอารมณ์สุดท้ายนั้นแทบเอาผมลืมชื่อตัวเองกันเลยทีเดียว ทันที่ช้างน้อยผมพ้นน้ำ ผมก็ถึงกับสลบไสลด้วยความหมดแรง
____________
การดื่มสุราและของมึนเมาไม่ดีต่อสุขภาพนะจ๊ะ เด็กๆไม่ควรดื่มนะจ้วบๆ(พูดไปงั้นแหละ สร้างภาพ :jul3: )
เม้นว่าคุณเขียดสวยที่สุดก่อน แล้วจิมาต่อ :laugh:
ขอบคุณทุกแรงสนับสนุนนะคะ
เรื่องบางแสนนี่เอามาจากชีวิตอิเขียดค่ะ
(โดนเพื่อนแม่งอุ้มมาทั้งที่ยังไม่ตื่น)
แต่ความรันทด+อัปรีย์คูณไปด้วย10ด้วย100จากในนิยายนะคะ
เพราะอิฉันไม่มีหนุ่มหล่อมมารับแบบอิบลู และอิฉันต้องเดินเป็นกิโลๆเพื่อกลับมาตามหาเพื่อนที่หาด :o12: (ไม่คิดจะตามหากูเลยใช่ไหม)
พอเจอพวกมัน คุณเขียดก็เริ่มทำใจได้(เพราะมันเลี้ยงหมึกย่าง) แล้วพวกมันก็เช่าบ้านไว้แล้ว ก็เลยนอนสักคืนก็ได้ ตอนเย็นก็ออกไปเดินอ่อยเหยื่อ(มโนว่ากูนี่สวยมาก :laugh: )ริมทะเล เดินอยู่ดีๆ ปลาตายแม่งพุ่งมาทิ่มตีน :a5: เลือดอาบอีก... :o12:
หันมองเพื่อนด้วยน้ำตาคลอเบ้า อิเพื่อนก็หันมามองค่ะ(มันเล่นน้ำกันอยู่) แต่ไม่ได้สนใจ มันคงคิดว่าเพื่อนมันคงเมื่อยนั่งพับเพียบเรียบร้อยเชียว
-
น้องบลูของแม่ในที่สุดก็เสียตัวจนได้ ไม่น่าเล้ย กระซิกๆ (หล่อนแน่ใจว่าเสียใจ?)
เฮียปั้นทำร้ายลูกชายของอิฉันได้เจ็บแสบรูก้นจริงๆ
ถ้าหากหนูบลูตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่ามันไม่ใช่ความฝัน จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
ว่าแต่...ลูกชายแม่ก็แรงใช่ย่อยนะเนี่ยยยยยยย~
ฉากที่รอคอยนานแสนนานก็มาถึง คึคึ จะรอดูว่าพรุ่งนี้หนูบลูของแม่จะทำยังไง อะครุอะคริ
-
:hao6: :hao6: :hao6: อิบูลเสียตัวแล้ว อิบูลเสียตัวแล้วววววว
-
ในที่สุด ก็ อะฮึ อะฮึ กันสักที นักอ่านสมใจแล้วค่ะ :hao6:
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
:m25: :m25: :m25: :m25:
-
:pighaun: :hao6: o13
-
:jul1: :jul1: :jul1:
ฝันดีเน้อบลู หุหุหุ รอเธอ 'ตื่น' ขึ้นมาก่อนเถ้อออออ :hao7:
เฮียปั้นตอนแรกนึกว่าจะเป็นคนดี ที่ไหนได้...แต่ดีแล้ว -.,- (เอ๊ะ??!)
คุณเขียดสุดสวย คุณเขียดสุดสวยย คุณเขียดสุดสวยยย รีบมาต่อเร็วๆ นะค๊าาาาา o13
-
เฮีย น้องเมาอยู่นะ
เบาๆกับน้องหน่อย
-
บลูเอ้ย,,, โดนแล้ว ของจริงนะ ไม่ใช่ความฝัน 5555
-
โอ้ อิบลูตื่นขึ้นมาแล้วรู้ว่าไม่ใช่ความฝันจะเป็นไงน๊าา นี่เฮียปั้นแอบชอบบลูมาตั้งแต่ต้นแล้วหรือนี่ ความจริงของน้องบลูจะเผยให้เฮียปั้นรู้ตอนไหนหว่า ถ้ารู้แล้วเฮียปั้นจะทำยังไงน่ะ คุณเขียดสุดสวย รอตอนต่อไปคัฟ^^
-
ตื่นมาโกรธอีเฮียเลยค่ะ ไม่ต้องคุยด้วยเลย ชิ ล้วงถ้ำแบบฉวยโอกาสซะง้านน
-
น้องไม่ได้ฝันใช่ไหม? อิอิ
-
กำเดาไหล :haun4: :haun4: หมดตัว :jul1: :jul1: :oo1: :impress2: :heaven :pig4: :call:
-
:mc4:ฉลองวันเข้าหอน้องบลู
ขอบคุณสุดสวยที่มาต่อไวทันใจ
-
ในที่สุดบลูลดาก็เสร็จปั้น แต่นี่มันฉวยโอกาสอ่ะตอนเช้าแก้ตัวใหม่(ตอนที่น้องมีสติ)นะ :z1:
คุณเขียดสุดสวยๆๆๆๆๆๆ
ปล.แล้วปินปินน่ะ รู้ยังจ๊ะว่าเป็นเฌอหรือฌอง
-
แหม่ ,, เคยเจอแต่พระเอกที่ถ้านางเอกไม่สมยอมจะไม่ทำอะไร
แต่เฮียปั้น หาได้แคร์ไม่ เอาใจไปเลยค่ะ 10 ดวง :m3: :m3: :m3:
น้องเองก็รู้ตัว แต่ก็ยอมมม แอร๊ยยยยย ฟินนนนนน :hao7:
รอตอนต่อไปจ้าาาาาาาาาา
-
:haun4: :haun4:
-
ในที่สุด อิบลูก็เสียตัว
-
เสียตัวแล้วโฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
ตื่นมารู้ว่าไม่ใช่ฝันจะเป็นไงนะน้องบลู :hao6:
-
:hao7: บรรดาภริเมียเรื่องนี้เสียตัวเพราะเหล้าทั้งน๊านนนน :laugh: แต่ชร๊านก้อชอบ แต่เซ๊งอิเฮียเดวแม่งก้อเลวอีก
หวานไม่เปน :z6: ถึบแม่งเลย สมควรให้อิบลูดร้า ทิ้งแม่งเลย :laugh: เหนแล้วสงสารบลูนิสๆนะ ทั้งๆที่อิเฮียไม่เครียเรื่องตัวเอง
แต่ทำแบบนี้สะละเค้าสนับสนุนให้มีมาม่าต่อจากนี้ :z1: ให้อิเฮียรู้ตัวสะบ้าง :katai1:
-
บลูเอ้ย ถ้าฝันมันเจ็บขนาดนี้เอ็งก็ตื่นนานแล้ว ก๊ากก :laugh:
-
เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ไงนี่ >//<
-
:heaven
บูลกับบางแสน
โอ้ววววววว...ในที่สุดวันนี้ที่รอคอย
ชอบแมมมอธเฮียปั้นที่ซู๊ดดดดด
กระหน่ำบวกและเป็ด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุดน้องบลูก็เสียตัว ดีใจด้วย แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
ปั้นแม่งแจ่มจริงที่แท้ก็แอบรักน้องมาตั้งนานแล้ว
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะมาเร็วๆนะ
ปล.บลูมันแอบชอบเอมจริงหรอ?
-
ฟังดูดีอะตอนแรกอ่านไปอ่านมาอิเฮียหื่นมาก
บลูก็ไม่รู้เลยหรอว่าตัวเอง :oo1:คริๆๆๆ
คุณเขียดสวยที่ซู้ดดดดดดดดน่ารักที่ซู้ดดดดดดดดดด(เพื่อที่จะได้อ่านนิยายไวไวอิอิ) :haun4: :haun4:
-
งานนี้การดื่มของมึนเมาเป็นเหตุทั้ง 2 คู่เลยนะเนี่ย
เริ่มจากคู่น้องเอมกะน้องเฟา ถึงน้องเฟาจะมีสติแต่ก็สู้พละควายถึกของน้องเอมไม่ได้ซะอีก (หรือแอบสมยอมไม่รู้)
เลยเสร็จน้องเอมไป แต่จริง ๆก็น่าอิจฉาออกนะน้องเฟา น้องเอมออกจะน่ารักถึงจะถึกจะเถื่อนแต่ดูแลน้องเฟาดี๊ดี
ทำเอาน้องเฟาหน้าร้อนหน้าชาไปหลายรอบเลย เพื่อน ๆก็แสนรู้จริงล้อกันไม่ได้หยุดไม่สงสารน้องเฟาบ้างเล้ย
จากที่เดินไม่ตรงทางอยู่แล้วคราวนี้น้องเฟาเลยไปไม่ถูกเลย 555
ส่วนคู่หลักที่เฝ้ารอของเรา ต้องบอกว่าน้องบูลนี่น๊าไม่น่าเล้ย จะโดนเฮียปั้นจัดหนักหลายรอบละยังไม่รู้จักระวังตัว
งานนี้เฮียปั้นเล่าเองถึงความพยามกีดกันเหล่าคู่แข่งทั้งชายหญิง(เลยได้น้องหลินติดหนึบ) เพียงเพื่อปกป้องน้องบูลที่รัก
แต่เอ่อ บรรยายซะสวยหรูอยู่ดี ๆ ไหง่เฮียดีแตกทนเก็บความรักไว้ไม่อยู่ สุดท้ายก็จัดการน้องบูลไปจนได้
ตัวเองก็ไม่ได้เมาด้วยเจตนาชัด ๆ สงสัยบรรยากาศบางแสนเป็นใจ :z1: แต่น้องบูลนี่สิตื่นจะทำหน้ายังไงล่ะเนี่ย ฝันที่เป็นจริง
อย่างงี้ก็เข้าแผนแล้วซิในเมื่อน้องบูลได้(?)เฮียแล้วเพราะงั้นก็บอกเลิกหักอกเฮียให้สะใจซะเลย แต่เฮียยังไม่ได้เลิกกะหลินนี่หน่า
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ เอ่อ คุณเขียดสวยที่สุด ( :monkeysad: เม้นคำนี้ไปซะแล้ววันนี้วันพระด้วยสิ) :laugh: :mew1:
-
เย้ๆๆอิบูลแกโดนกินตับแล้ว
-
โดนละ
-
รอคอยตอนต่อไป ....ตื่นมาคงเจอฝันร้าย 555+++
-
ฉากคลาสสิคเสียตัวที่ชายทะเล น่าเสียดายที่เป็นในห้อง(ไม่ใช่แล้ว!)
เฮ่อๆรอดูดีกว่าว่าบลูตื่นมาจะมีฮาหรือมาม่า
แต่ไม่ว่ายังไงบลูเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ววว :mc4:
รีบมาต่อนะคะคุณเขียด....สุดสวย(เค้าต้องผิดศีลเหรอเนี่ย :mew4:) :hao3:
-
ขอโทษนะคะ :o12:
ที่วันนี้ไม่สามารถอัพได้(ว่าจะทำสถิติอัพทุกวันซะหน่อย)
เนื่องจากคุณเขียดมีงาน+เครียด :hao5:
เจอกันเย็นวันศุกร์นะคะ :hao6:
เลิฟ :mew1:
-
คุณเขียดคนสวย อย่าเครียดเลยนะคะ ไม่งั้นความสวยจะลดลงน๊า
เหนื่อยก็พัก เจอกันเย็นวันศุกร์ก็ได้ค่ะ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ ๆ ค่ะ :L2: :กอด1:
-
บลูรู้แล้วจะเป้นยังไงนะ อยากอ่านต่อเร้วๆจัง
-
ในที่สุดก็ :pighaun:
-
เสร็จแล้วโว้ยยยย
เสร็จเฮียปั้นแล้ว
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ขอบคุณทุกคนนะคะ :กอด1: ที่ชอบ
และก็ขอโทษนะคะที่หายหัวไป พอกลับมาก็มาน้อยนิด :hao5:
___________________________________
12.1(20 per.)
แดดอ่อนๆที่ทอแสงรอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องเข้ามา ทำให้ผมทีรู้สึกแยงตา เริ่มรับรู้ว่า... กูต้องตื่นสักที
ผม เบิกเปลือกตาขึ้นมองทัศนียภาพ กระพริบสองสามทีไล่ความพร่ามัว มือซ้ายก็ปัดป่ายหานาฬิกาปลุกที่อยู่ที่โต๊ะข้างเตียง แต่...นาฬิกาปลุกกูหายไปไหนวะ
สังเกตดูดีๆ มันไม่ใช่ห้องผมนี่หว่า แล้วมันห้องใครวะ แต่ช่างแม่งเหอะ ผมยังเพลียอยู่เลย แถมพรุ่งนี้ก็วันอาทิตย์ด้วย...ไม่มีเรียน
เมื่อ คิดได้ดังนั้น ไอ้เซลล์สมองส่วนขี้เกียจมันก็พาผมจมลึกลงสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันได้ถึงดรีมเวิลด์(มิใช่สวนสนุกนะเฮ้ย) ช่วงเอวที่ถูกรัดแน่นจนผมหายใจแทบไม่ออกก็ทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
“ตื่น แล้วหรอ”เสียงงัวเงียสุดเซ็กซี่กระซิบแผ่วที่ข้างหู “ถ้าเมื่อคืนบลูไม่หลับไปก่อนนะ...”แล้วไอ้คนที่กอดจากด้านหลังก็หอมฟอดเข้า ที่แก้มผม
ผม สะบัดตัวหันขวับตามสัญชาตญาณรีเฟล็กต่อเนื่อง แต่ก็แทบกรีดร้อง เมื่อไอ้ความเจ็บแปล๊บจากเบื้องล่างมันแล่นผ่านกระดูกสันหลังแล้วตรงเข้าสู่ หัวใจ... ปวดใจนัก แต่ปวดตูดมากกว่าTT
ผม มองหน้าไอ้คนที่ยิ้มกริ่มอิ่มความสุข(สุขสันต์นักใช่ไหมมึง) ใบหน้างี่เง่ายียวนกวนเบื้องพระบาท ผมไม่มีวันลืมหรอกครับ และไม่ต้องถามว่าเมื่อคืนเกิดอะไรเหมือนอินางเอกละครหลังข่าวให้เสียเวลา ผมก็สามารถสรุปเหตุการณ์ด้วยสมองอันชาญฉลาดของผมได้ว่า...ไม่ใช่ฝัน
“ปล่อยกู!”ผมเน้นเสียง ผลักอกคนตรงหน้า
ไอ้เฮีย(เสียงโคตรสูง)ปั้นมีสีหน้างงงวย ผมยันตัวขึ้นนั่งอย่างลำบาก... อ๊ากกก เจ็บสลัด!!
“ไอ้เหี้ย!!”ผม ตะคอกใส่มัน... เจ็บครับ เจ็บใจ ทำไมกูต้องตกเป็นเมียวะ แหม นี่ถ้าเมื่อคืนนี้มีสติสักนิด ผมคงจะพลิกแพลงท่าทางสถานการณ์ขึ้นมาเป็นผัวได้แน่(คุณเขียด:ยัง ยังไม่ยอมรับความจริงอีก) “ออกไปจากห้องกู แม่ง!!! ออกไป”ผมออกปากไล่เสียงเครือ... เจ็บใจ เจ็บกาย เจ็บไปหมด โอ๊ยยย น้ำตาจะไหล
“ฮึ”คนตรงหน้าผม ยันกายขึ้น แสยะยิ้ม “ตื่นมาก็ออกปากไล่ผัวอย่างหมูอย่างหมาเชียวนะ”มือเรียวสวยช้อนปลายคางผม แต่ก็ถูกสะบัดออก
“สำหรับมึง เป็นหมูเป็นหมามันยังดีไป ไอ้เหี้ย!”คน ตรงหน้าบีบกรามผมแน่น ก่อนจะบดริมฝีปากสีโอรสแนบแน่น จนผมรู้ถึงกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งในโพรงปาก เมื่อผมเลือกที่จะกัดริมฝีปากสวยนั่น แทนที่จะตอบสนอง “งั้นมึงก็จำใส่สมองกลวงๆของมึงไว้ ว่ายังไงเหี้ยที่อยู่ตรงหน้ามึง ก็คือผัว”อย่าตอกย้ำว่ากูเป็นเมีย กูเจ็บใจ
ริมฝีปากสีโอรสอาบเลือดที่ถูกถอนไปแล้ว โน้มลงบดเบียดอีกครั้ง ผม พยายามกัดแผลเดิมที่สร้างได้ในคราแรก แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เมื่อคนตรงหน้า บีบกรามผมไว้แน่น จนตอนนี้ความเจ็บมันได้ส่งผ่านมา จนหยาดน้ำใสมันเริ่มเอ่อ
ผม จิกหัวทุบหลังทุบอกคนตรงหน้า แต่ก็ดูเหมือนมันจะไม่มีทีท่าหยุด ปากสวยโชกเลือดถูกถอนนออกโดยเจ้าตัว ลิ้นสีสดเกี่ยวกระหวัดเลือดที่แดงฉานฉาบบังสีโอรส
“ทีเมื่อคืนล่ะแหกปากครางลั่น กอดกูกลม ฮึ... แต่พยศๆแบบนี้ก็ดี เร้าใจกูนัก!”ไอ้เหี้ยตรงหน้าโถมตัวเข้าหาผม
ผมนอนราบอยู่บนเตียง โดยที่มือทั้งสองข้างยังโดนยึดแน่นแนบพื้นเตียง คนตรงหน้าดูดขบซอกคอผม ทั้งที่พยายามดิ้น พยายามหนีสุดแรง แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่ามันไม่มีผลเลยล่ะ
“โอ้ยยยย”ผมร้องลั่นเมื่อ อีกคนกัดคอผมเข้าให้ “เจ็บนะไอ้สัตว์”
“อ๋อ เจ็บหรอ”สีหน้ากวนส้งตินมากอ่ะครับ “กูก็เจ็บไม่แพ้มึงหรอก”ผมมองนัยน์ตาที่ทอแววกร้าวแต่แฝงความว่างเปล่าอย่าง ใจหาย... เจ็บ เจ็บอะไร ใช่ที่ใจหรือเปล่า เราเจ็บเหมือนกันรึเปล่า
บางทีถ้าผมกับเฮียไม่ได้อยู่ในสถานะของเหยื่อ(ไอ้เฮีย)กับผู้กระทำ(ผม) และก็ถ้าคนตรงหน้าผมรักผมสักนิด ผมก็เชื่อว่า ตัวผมเองคงกล้าเปิดใจ แล้วรักไอ้เฮียได้จริงๆ
แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ในเมื่อมันก็มีคนที่มันรักอยู่แล้ว... ซึ่ง’ไม่ใช่ผม’
เฮียปั้นยันตัวลุกขึ้น จัดแจงใส่เสื้อผ้าที่ถูกเหวี่ยงกระจัดกระจายอยู่ข้างเตียง ผมลุกขึ้นนั่ง มองแผ่นหลังของคนตรงหน้าเนิ่นนาน
“มองทำไม เสียดายรึไง”ผมหลุดจากภวังค์ “เอาไว้คืนไหนกูว่างๆ กูจะมาสนองให้มึงละกัน”น้ำเสียงเย้ยหยันที่ส่งมา ทำให้ผมห้ามตัวเองไม่ได้ ที่จะ....หยิบโคมไฟปาใส่หัวแม่งเลย!!
โครม!!!
โคมไฟที่ผมปาร่วงลงกระทบพื้น
“มึง...”ไอ้เฮียที่หลบโคมไฟไม่พ้นหันมามอง
ใบหน้าหล่อที่ตอนนี้เหนือคิ้วเข้มมีเลือดสีแดงสดไหลลงมาทำให้ผมสำนึกได้ว่า...
น้อยไป!!
กูน่าจะปาให้แม่นกว่านี้ เห็นหน้าแล้วแม่งโมโห....เดี๋ยวพ่อปั๊ดวิ่งไปซ้ำ
“ฤทธิ์มากนักใช่ไหม!!”ไอ้เฮียตะคอก
ซ่า!!!!!
ลานคนเขียนหมดค่ะ(รุ่นเก่าระบบไขลาน)
TT^TT
เพิ่งถึงบ้านอีกแย้ว :mew4:
พรุ่งนี้ตื่นแล้วจะรีบมาต่อนะคะ ฮือออออออออออ
เค้าขอโทษ :o12:
ปล.ไม่ม่าแน่ะ :hao6: เดี๋ยวอิบลูมันจะกลับมาพร้อมบทล้างแค้นสุดหวั่นใจ(ว่าจะเสียตัวอีกรอบ) :laugh:
-
:mew5: คนเขียนอ่ะ กำลังลุ้น อยู่ๆ มาซ่า ตัดจบ หนูกรี๊ดดดดดดดดดด :katai1:
ถูกกลั่นแกล้ง แงๆๆๆๆ :hao5:
-
o22 ทำไมเหมือนมันจะมีแววว่าจะกลายเป๊นหนังคนละม้วน แล้วแกจะรักกันตอนไหน อิเฮียแกก้อปากหมา :z6: คอยดูนะอย่ามาขอความรักจากน้องบลูนะ :m16:
ปล.คนเขียนไปหน๊ายยยยกลับมาก่อน :o12: วิ่งตามไปติดๆเพื่อไปตามมาแต่งต่อ
-
อะไรอะ ทำไมอิเฮียทำแบบนั้น ขืนใจไม่ได้ทำให้เรื่องดีขึ้นนะ กลับแย่ลงด้วยซ้ำ อิเฮียบ้าาาาาาา ไม่ชอบมัน
มาต่อไวๆนะคะคุณเขียน^^
ปล. ถ้ามาม่าเราไม่กล้าอ่านนะTT ขออย่ามาม่าอย่างที่บอกนะตัวเองง
-
จัดมาเลยค่ะ อิบูลมันไม่เข็ด :hao6: :hao7:
-
ช่ายเลยอิเฮีย พยศดีนี่แหละชอบ แล้วอะไรเนี่ยมา ซ่า แล้วไปฮ่าฮ่า อยากรู้ว่าอิบลูมันโดนอีกรอบมันจะเป็นไง ฮี่ฮี่ จะรออ่านต่อพรุ่งนี้นะคัฟ^^ เป็นกะลังใจให้นะคุณเขียด^¤^
-
อิเฮียใจร้าย :ling3:
-
โอ๊ย เจ็บแทนเฮีย :mew4:
-
เง้อ...ทำไมฟัดกันขนาดนี้ล่ะ
-
:z3:
เอามีดมาแทงกันดีก่า
80 อยู่หนายยยยยย
เลือดหัวออกยังน้อยไป ฮึ่ม
กระหน่ำบวกและเป็ด
-
ตื่นมาก็ตีกันเลย!! ใจเย็นๆนะค๊าาาาาา :katai1:
-
เฮียก็ปากไม่ตรงกะใจซักทีปากหมาด้วยปากเสียอีกแล้วชีวิตรักแสนรันทดของบลูจะเป็นเช่นไรเนี่ยเฮ้อ.....
-
เหอๆๆๆ
ไม่รู้จะเอ่ยอะไร มันปวดใจพิกล
เอาเถอะยังไงก็หันมาคุยกันดีๆนะ
ปล.คนเขียนมาเร็วนะ :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!
นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น
หนูบลูแม่ก็พอเข้าใจว่าทำไมถึงอาละวาด
แต่เฮียปั้นนี่สิ! ทำไมทำกับลูกชายฉันอย่างนี้!
ได้ลูกฉันแล้วก็มาทำร้ายกันอย่างนี้ มาให้ตบหัวซะดีๆ!
-
อิเฮียได้อิบูลแล้วร้ายแบบนี้หรอ เลวมากอิเฮียยยย :beat: :beat: :beat:
-
:o12: :o12: :o12: :heaven :pig4:
-
12.1(20 per.)
แดดอ่อนๆที่ทอแสงรอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องเข้ามา ทำให้ผมทีรู้สึกแยงตา เริ่มรับรู้ว่า... กูต้องตื่นสักที
ผม เบิกเปลือกตาขึ้นมองทัศนียภาพ กระพริบสองสามทีไล่ความพร่ามัว มือซ้ายก็ปัดป่ายหานาฬิกาปลุกที่อยู่ที่โต๊ะข้างเตียง แต่...นาฬิกาปลุกกูหายไปไหนวะ
สังเกตดูดีๆ มันไม่ใช่ห้องผมนี่หว่า แล้วมันห้องใครวะ แต่ช่างแม่งเหอะ ผมยังเพลียอยู่เลย แถมพรุ่งนี้ก็วันอาทิตย์ด้วย...ไม่มีเรียน
เมื่อ คิดได้ดังนั้น ไอ้เซลล์สมองส่วนขี้เกียจมันก็พาผมจมลึกลงสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันได้ถึงดรีมเวิลด์(มิใช่สวนสนุกนะเฮ้ย) ช่วงเอวที่ถูกรัดแน่นจนผมหายใจแทบไม่ออกก็ทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
“ตื่น แล้วหรอ”เสียงงัวเงียสุดเซ็กซี่กระซิบแผ่วที่ข้างหู “ถ้าเมื่อคืนบลูไม่หลับไปก่อนนะ...”แล้วไอ้คนที่กอดจากด้านหลังก็หอมฟอดเข้า ที่แก้มผม
ผม สะบัดตัวหันขวับตามสัญชาตญาณรีเฟล็กต่อเนื่อง แต่ก็แทบกรีดร้อง เมื่อไอ้ความเจ็บแปล๊บจากเบื้องล่างมันแล่นผ่านกระดูกสันหลังแล้วตรงเข้าสู่ หัวใจ... ปวดใจนัก แต่ปวดตูดมากกว่าTT
ผม มองหน้าไอ้คนที่ยิ้มกริ่มอิ่มความสุข(สุขสันต์นักใช่ไหมมึง) ใบหน้างี่เง่ายียวนกวนเบื้องพระบาท ผมไม่มีวันลืมหรอกครับ และไม่ต้องถามว่าเมื่อคืนเกิดอะไรเหมือนอินางเอกละครหลังข่าวให้เสียเวลา ผมก็สามารถสรุปเหตุการณ์ด้วยสมองอันชาญฉลาดของผมได้ว่า...ไม่ใช่ฝัน
“ปล่อยกู!”ผมเน้นเสียง ผลักอกคนตรงหน้า
ไอ้เฮีย(เสียงโคตรสูง)ปั้นมีสีหน้างงงวย ผมยันตัวขึ้นนั่งอย่างลำบาก... อ๊ากกก เจ็บสลัด!!
“ไอ้เหี้ย!!”ผม ตะคอกใส่มัน... เจ็บครับ เจ็บใจ ทำไมกูต้องตกเป็นเมียวะ แหม นี่ถ้าเมื่อคืนนี้มีสติสักนิด ผมคงจะพลิกแพลงท่าทางสถานการณ์ขึ้นมาเป็นผัวได้แน่(คุณเขียด:ยัง ยังไม่ยอมรับความจริงอีก) “ออกไปจากห้องกู แม่ง!!! ออกไป”ผมออกปากไล่เสียงเครือ... เจ็บใจ เจ็บกาย เจ็บไปหมด โอ๊ยยย น้ำตาจะไหล
“ฮึ”คนตรงหน้าผม ยันกายขึ้น แสยะยิ้ม “ตื่นมาก็ออกปากไล่ผัวอย่างหมูอย่างหมาเชียวนะ”มือเรียวสวยช้อนปลายคางผม แต่ก็ถูกสะบัดออก
“สำหรับมึง เป็นหมูเป็นหมามันยังดีไป ไอ้เหี้ย!”คน ตรงหน้าบีบกรามผมแน่น ก่อนจะบดริมฝีปากสีโอรสแนบแน่น จนผมรู้ถึงกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งในโพรงปาก เมื่อผมเลือกที่จะกัดริมฝีปากสวยนั่น แทนที่จะตอบสนอง “งั้นมึงก็จำใส่สมองกลวงๆของมึงไว้ ว่ายังไงเหี้ยที่อยู่ตรงหน้ามึง ก็คือผัว”อย่าตอกย้ำว่ากูเป็นเมีย กูเจ็บใจ
ริมฝีปากสีโอรสอาบเลือดที่ถูกถอนไปแล้ว โน้มลงบดเบียดอีกครั้ง ผม พยายามกัดแผลเดิมที่สร้างได้ในคราแรก แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เมื่อคนตรงหน้า บีบกรามผมไว้แน่น จนตอนนี้ความเจ็บมันได้ส่งผ่านมา จนหยาดน้ำใสมันเริ่มเอ่อ
ผม จิกหัวทุบหลังทุบอกคนตรงหน้า แต่ก็ดูเหมือนมันจะไม่มีทีท่าหยุด ปากสวยโชกเลือดถูกถอนนออกโดยเจ้าตัว ลิ้นสีสดเกี่ยวกระหวัดเลือดที่แดงฉานฉาบบังสีโอรส
“ทีเมื่อคืนล่ะแหกปากครางลั่น กอดกูกลม ฮึ... แต่พยศๆแบบนี้ก็ดี เร้าใจกูนัก!”ไอ้เหี้ยตรงหน้าโถมตัวเข้าหาผม
ผมนอนราบอยู่บนเตียง โดยที่มือทั้งสองข้างยังโดนยึดแน่นแนบพื้นเตียง คนตรงหน้าดูดขบซอกคอผม ทั้งที่พยายามดิ้น พยายามหนีสุดแรง แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่ามันไม่มีผลเลยล่ะ
“โอ้ยยยย”ผมร้องลั่นเมื่อ อีกคนกัดคอผมเข้าให้ “เจ็บนะไอ้สัตว์”
“อ๋อ เจ็บหรอ”สีหน้ากวนส้งตินมากอ่ะครับ “กูก็เจ็บไม่แพ้มึงหรอก”ผมมองนัยน์ตาที่ทอแววกร้าวแต่แฝงความว่างเปล่าอย่าง ใจหาย... เจ็บ เจ็บอะไร ใช่ที่ใจหรือเปล่า เราเจ็บเหมือนกันรึเปล่า
บางทีถ้าผมกับเฮียไม่ได้อยู่ในสถานะของเหยื่อ(ไอ้เฮีย)กับผู้กระทำ(ผม) และก็ถ้าคนตรงหน้าผมรักผมสักนิด ผมก็เชื่อว่า ตัวผมเองคงกล้าเปิดใจ แล้วรักไอ้เฮียได้จริงๆ
แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ในเมื่อมันก็มีคนที่มันรักอยู่แล้ว... ซึ่ง’ไม่ใช่ผม’
เฮียปั้นยันตัวลุกขึ้น จัดแจงใส่เสื้อผ้าที่ถูกเหวี่ยงกระจัดกระจายอยู่ข้างเตียง ผมลุกขึ้นนั่ง มองแผ่นหลังของคนตรงหน้าเนิ่นนาน
“มองทำไม เสียดายรึไง”ผมหลุดจากภวังค์ “เอาไว้คืนไหนกูว่างๆ กูจะมาสนองให้มึงละกัน”น้ำเสียงเย้ยหยันที่ส่งมา ทำให้ผมห้ามตัวเองไม่ได้ ที่จะ....หยิบโคมไฟปาใส่หัวแม่งเลย!!
โครม!!!
โคมไฟที่ผมปาร่วงลงกระทบพื้น
“มึง...”ไอ้เฮียที่หลบโคมไฟไม่พ้นหันมามอง
ใบหน้าหล่อที่ตอนนี้เหนือคิ้วเข้มมีเลือดสีแดงสดไหลลงมาทำให้ผมสำนึกได้ว่า...
น้อยไป!!
กูน่าจะปาให้แม่นกว่านี้ เห็นหน้าแล้วแม่งโมโห....เดี๋ยวพ่อปั๊ดวิ่งไปซ้ำ
“ฤทธิ์มากนักใช่ไหม!!”ไอ้เฮียตะคอก
“เออ!! แล้วมึงจะทำไม”ผมตะโกนกลับ ก่อนลุกขึ้นจากเตียง
แต่ยังไม่ทันที่จะได้เดินไปไหนไกล ตัวผมนั้นก็มีอันต้องลงไปนอนแผ่บนเตียงอีกรอบ ไม่ใช่ว่าเจ็บจนขาสั่นยืนไม่ไหวอะไรหรอกนะ แต่ไอ้เชี่ยตรงหน้าผมนี่เซะ มันผลักผม!!...โถอิฟาย กูแสบตูดอยู่นะเว่ยยย
“โอ๊ย!”มันสะเทือน
“เพราะเมื่อคืนมึงเมามึงก็เลยจำอะไรไม่ได้...แต่ไม่เป็นไรกูยังหนุ่มยังแน่น”ไอ้เฮียยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้ “อีกรอบได้สบายๆ”ผมเบิกตากว้างทันทีที่มันพูดจบ
ไม่นะ ตอนกูไม่มีสติยังเจ็บขนาดนี้ แล้วถ้าตอนนี้ที่กูมีสติมันจะเจ็บขนาดไหน
“อย่านะเว่ย...”ผมพยายามผลักคนตรงหน้าออก “เออ เฮียครับ ปล่อยผมไปเถอะนะครับ”ในเมื่อแรงสู้มันไม่ได้ ก็ต้องขอมันดีๆแล้วครับ
“บอกก่อนว่ามึงเป็นเมียใคร”ไอ้เฮียที่เลือดยังไหลย้อยลงมาตามขอบหน้าอย่าสยดสยองสั่งให้ผมพูดอะไรที่น่าสยดสยองยิ่งกว่า
“....”ใครมันจะไปยอมพูดวะ
“ได้ ในเมื่อมึงไม่รู้ กูจะทำให้มึงรู้เอง...ว่ามึงเป็นเมียใคร”ไม่พูดเปล่าไอ้เฮียมันซุกหน้าลงจรงซอกคอผมแทบจะทันทีที่มันพูดจบ
“อ๊ากกก อย่า!! เฮียอย่า ผมเป็นเมียเฮียก็ได้ อย่าเลยนะ บลูเจ็บ”พูดจบก็บีบน้ำตาอีกนิดทำตาเศร้าอีกหน่อย... เชื่อไหม ร้อยทั้งร้อยแม่งต้องใจอ่อนทั้งนั้นแหละ
“อ๋อหรอ...ไหนมาดูสิ ว่ามึงจะทำหน้าที่เมียได้ดีแค่ไหน”ไอ้เฮีย!!
คุณหลอกดาว!!
“เฮีย อย่า!!”มือเรียวของคนตรงหน้าลูบไปตามลำตัวเปลือยเปล่าของผม...ขนลุก “ถ้าผมไม่ยอม เฮียก็จะบังคับหรอครับ เฮียทำแบบนี้กับเมียเฮียหรอครับ”ผมพูดจบ ไอ้เฮียก็หยุดกึกเลยครับ...หรือจะได้ผล
“ก็ได้ แต่มึงห้ามโวยวาย...”ไอ้เฮียพูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆผม
“ผมมีเรียนพรุ่งนี้เช้า”ผมบอกเสียงแผ่ว
“อืม...ขอนอนก่อน แล้วจะพากลับ”
ขี้เกียจพูดแล้วครับ คุยกับคนอย่างมัน ...ผมค่อยๆหลับตาคง คนข้างๆก็รวบตัวผมเข้าไปกอด โดยที่ผมไม่คิดขัดขืน เพราะขัดไปก็...ไร้ประโยชน์
นอนได้ชั่วโมงกว่าๆ ไอ้เฮียก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำ ก่อนจะกลับมาเช็ดตัวให้ผม ผมก็ได้แต่นอนเฉยๆ เพราะรู้สึกเหมือนไข้จะขึ้นยังไงก็ไม่รู้ ไม่รู้มันเช็ดตัวเสร็จตอนไหน รู้ตัวอีกที ผมก็มาโผล่ที่ห้องตัวเองแล้ว...พร้อมอาการปวดหัว
“ตื่นแล้วหรอ”เสียงทุ่มดังขึ้นที่ข้างหู
“ปวดหัว”ผมบอก
“พี่รู้...”เสียงทุ้มนุ่มบอก มันเบาบาง ราวกับความฝัน “พี่พาบลูไปโรงบาลมาแล้ว”โรงบาล ผมเกลียดโรงบาล “หมอให้ยากับน้ำเกลือแล้ว...เดี๋ยวก็หาย”สัมผัสนุ่มจรดลงบนหน้าผากผม
อบอุ่นจัง
“อืม...”
***
“หวัดดีฮะ”ผมพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มร่าเริงเป็นที่สุด... หน้าน่ะยิ้ม แต่ในใจนี่สิอยากจะกรีดร้องแล้วลงไปดิ้นๆๆๆกับพื้นโรงยิมให้ขาดใจตาย
“มาสายนะมึง”ผมมองปู่รหัสที่กำลังยืนเป็นประธานการประชุมอย่างโกรธแค้นในใจ...หักหลังกูได้นะไอ้ปู่
หักหลัง เรียกง่ายๆว่าทรยศ(อิเขียด:ง่ายตรงไหน ยาวกว่าหักหลังอีกอิฟาย)(อิบลู:อย่าขัดกูสิครับ)(คุณเขียด:ขะ ขอโทษค่ะ- -) ใช่ครับไอ้ปู่เส็งเคร็งมันทรยศผม ทรยศอย่างไรนั้น ผมจะพยายามสะกดกลั้นแรงอาฆาตแล้วค่อยๆเล่าให้ฟังละกันครับ
ผมตื่นมาเมื่อเช้าประมาณ10โมง อาการป่วยผมเริ่มดีขึ้นล่ะ เจอโพสอิสที่ไอ้เฮียเขียนแปะไว้ที่ตู้เย็น อย่าลืมกินยากับโจ๊ก ถึงจะเกลียดมันโมโหมัน แต่ผมก็หิวว่ะ ดังนั้น...กูกินก็ได้
ประมาณบ่ายโมง ผมหอบสังขารเดี้ยงๆของตัวเองมาถึงม.เพื่อเรียนแมท และเมื่อผมมาถึง มันก็เป็นช่วงที่เหมาะเจาะราวกับจัดฉากไว้รอผมยังไงยังงั้น ไอ้เฮียปั้นที่ผมเกลียดแม่งยิ่งกว่าเมือกหนังกบ กับ โก๊โฟมปู่รหัสสุดประเสริฐศรีของผม พากันลับๆล่อๆเข้าไปในห้องน้ำใต้ตึกศิลป์ที่ค่อนค้างร้างผู้คน
ผม รีบย่องตามไปด้วยความสงสัย(แต่ไม่ได้เสือก) แล้วแอบดูจากช่องระบายอากาศ ภาพคนทั้งคู่ที่สนิทสนมหัวร่อต่อกระซิกคิกคักทำให้ผมยิ่งตรอกย้ำความปวด ร้าว... พวกมัน พวกมันเป็นชู้กัน
.
.
.
.
.
.
...ปัญญาอ่อน...
เอา ลิควิดที่บ้านมาลบอีช่วงไร้สาระนั้นออกไปจากสมองได้เลยนะครับ ไอ้เฮียกับไอ้ปู่มันไปคุยกันจริง แต่ไม่ได้ส่อไปอีทางชู้สาวเลยสักนิด แล้วที่สำคัญถ้าพวกมันเป็นชู้กันจริง ผมยังจะรู้สึกดีกว่าเรื่องที่ผมพบเจอเป็นหมื่นเท่าพันเท่าเลยมั้งครับ
‘ไอ้ปั้น ถ้ามึงไม่มั่นใจว่ามันรักมึงจริงๆ มึงอย่าไปบอกรักมันเด็ดขาด’ไอ้ปู่โฟมเตือนหน้าเครียด “มึงก็รู้lyofkoของไอ้บลู อย่าประมาท”แหม ที่กูเป็นแบบนี้เพราะใครล่ะ ใครกันที่มันขู่ตัดสายถ้ากูไม่ยอมทำตามแผนล่ะห๊ะ...ใครกัน
‘แต่พี่... ไอ้บลูมันรังเกียจผมว่ะ... แย่’ไอ้เฮียตีหน้าเครียดกุมขมับ ‘มันเกลียดผม’เสียงแผ่วที่เจือแววเศร้า ทำให้ผมหรี่ตาลงน้อยๆ
บอก ตรงๆเลยนะครับ เรื่องผมกับมันรวมร่างล้างอสูร ไบโอการ์เดอร์(สรุปง่ายๆ ได้กัน)กันเมื่อคืนนี้ ผมไม่ได้รู้สึกเกลียด หรือรังเกียจมันเลยนะครับ คือดูกันในตามหลักความเป็นจริง ผมก็ผู้ชาย มันก็ผู้ชาย ไม่มีความเสียหายร้ายแรง ไม่มีการท้อง ไม่มีการต้องไปทำแท้งให้เสียความรู้สึกเมื่อเกิดเหตุผิดพลาด
แต่ สิ่งที่จะเสียไปเมื่อคืน จะมีก็แค่ศักดิ์ศรีผมเท่านั้นล่ะครับ ศักดิ์ศรีที่...กูจะเซ็กส์กับผู้ชายทั้งที ทำไมกูต้องตกเป็นเบี้ยล่างด้วยหว๊า!!!
ไอ้ เรื่องที่ผมเกลียดมันด้วยสาเหตุที่มันชอบทารุณกรรมผม ขอบอกว่าผมแทบลืมไปแล้วล่ะครับ ตอนนี้จะจำได้ก็แต่วาจาหมาๆของมันที่เห่าผมเมื่อเช้านี่ล่ะ... ถึงกูจะแอบสมยอม แต่มึงก็ช่วยพูดจาถนุถนอมจิตใจกูหน่อยได้ไหม
‘สักวัน มันก็ต้องรับรู้ถึงใจมึง... แต่จนกว่าจะถึงวันนั้น มึงห้ามให้มันรู้เด็ดขาดว่ามึงรักมัน’ไม่ทันแล้วล่ะครับ กูรู้ซะกระจ่างแน่ชัดเลย
แต่มันรักผมหรอ?...ตรงไหนที่มันแสดงว่ารัก... คำพูดคำไหนที่มันทำให้ผมอบอุ่นใจ...ขอตอบเลย ไม่มี!!!
มัน จะรักผมจริงหรือเปล่าผมไม่สน ผมสนแค่ว่า ตอนนี้ผมเจ็บ แล้วก็เจ็บมากด้วย และที่สำคัญ ไม่ว่าไอ้คนนั้นจะเป็นปู่รหัส ปู่ทวดรหัส หรือโคตรปู่รหัส ใครที่มันมาทำผมเจ็บมันต้องเจ็บมากกว่า(คุณเขียด:กูล่ะกลัวว่ามึงจะเจ็บอยู่คนเดียวนี่ล่ะ)
“เอ่อ ประชุมกันเสร็จแล้วใช่ปะครับ”ผมถามปู่รหัสตัวเอง
“เสร็จแล้ว มึงมีอะไร”ผมยิ้มกริ่ม ก่อนจะวิ่งไปลากคนที่ยืนรออยู่ข้างนอกให้เข้ามา
“จะพาแฟนมาเปิดตัวฮะ”ผม หัวเราะร่า ตอนนี้ทั้งชมรมกำลังตกอยู่ในภวังค์ความอึ้งทึ่ง(แต่ไม่เสียว)... โดยเฉพาะหน้าไอ้ปู่กับไอ้เฮียนี่นะครับ ฮึๆ ขอบอกว่าผมล่ะสะใจ
อึ้ง อึ้งเพราะแฟนที่ผมพามาเปิดนั้นมันช่างเพอร์เฟคดูดีมีสกุลเป็นที่สุด(ต่างจาก ผม ที่ดูดีๆแล้วจะรู้ว่ากูนั้นสถุลเป็นที่สุด) และทึ่ง ทึ่งเพราะ.... เพราะแฟนที่ผมเอามาเปิดตัวมันเป็นผู้ชายล่ะสิ
“คิงครับ”ไอ้คนข้างตัวผมแจกยิ้มหวานแชเชือนพร้อมโค้งหัวน้อยๆ
“ ครับชื่อคิงครับ เอ่อ แต่ถึงจะชื่อคิงแต่เขาก็ควีนนะฮะ ผมเป็นผัว เขาเป็นเมีย”ผม อธิบายสถานะ(แบบหน้าด้านๆ)อย่างเสร็จศัพท์ จนขนาดตัวไอ้คิงเองยังอ้าปากค้าง...ช็อคล่ะสิ ถึงจะเป็นแผนการแต่กูก็ไม่ยอมเป็นเมียใครอีกแล้วโว้ย
คิง หรือไอ้คิง สโลแกน เน้นรุกไม่เน้นรับ มันเป็นเพื่อนร่วมรุ่นสมัยม.ปลายของผมเองครับ เคยมาจีบผมครั้งหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นผมเพิ่งเลิกกับอิหลิน โคตรฉุนเฉียว หงุดหงิดง่าย แล้วยังมาเจอมุขหยอดเพื่อหวังพากูไปปล้ำอีก ด้วยความที่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ มันก็เลยโดนซ้อมไปหนึ่งยก และหลังจากนั้นมันก็ไม่กล้ามายุ่งกับผมเลย
จนเมื่อเช้ามันทักเฟสมา(เหมาะเจาะเสียจริง) ผมก็เลยคิดแผนนี้ออก คิดดูสิครับ ถ้าจะมีใครสักคนที่ผมจะเอามาต่อกรกับไอ้เฮีย ก็คงจะมีแต่ไอ้คิงนี่ล่ะครับ รูปหล่อ ม่อเก่ง เส็งเคร็ง ครบสูตร(สูตรอะไรของมึงเนี่ย) ผมเหล่มองไอ้เพื่อนร่วมรุ่นที่สูงกว่าผมเล็กน้อย อืม ประมาณ20เซ็นได้(เล็กน้อยพ่องมึงเหอะ)...
ล้อเล่นครับ ผมสูงประมาณ178 มันก็180กว่าๆได้มั้ง หน้าตาหรอ ก็งั้นๆอ่ะ เป็นเดือนสัตว์แพทย์ รวยไหม ก็แค่ขับบีเอ็มบ้างแลมโบกินีบ้าง แล้วแต่อารมณ์ และความพอใจของมัน
ถึงผมจะไม่ได้มีซัมติงรองอะไรกับมัน แต่สาวๆก็อย่าได้หวังเลยนะครับว่ามันจะมาสนใจคุณ เพราะว่าไอ้เห้นี่ มันเกิดมาเพื่อเป็นเกย์คิงจริงๆ คิงคือวิถีของมัน มันคือคำนิยามของการรุก ... หยุดชีวประวัติไอ้คิงไว้ตรงนี้ แล้วกลับมาเข้าเรื่องกันดีกว่า
“มึงไปคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่”เป็นโก๊โฟมที่โพลงออกมาเป็นคนแรก
“ม.ปลายครับ ฮ่าๆๆๆ แต่เปิดตัวที่นี่ที่แรกเลย”ผมเกาหัวยิ้มร่าอย่างเบิกบาน “วันนี้โดดนะครับ จะไปฉลองครบรอบแต่งงาน”แล้วผมก็จูงมือไอ้คิงเดินดุ่มๆออกมา
ผมมองหน้ามัน มันมองหน้าผม เราสองคนมองหน้ากัน...แล้วก็เป็นมันที่เลือกทำลายบรรยากาศการเล่นจ้องหน้า ด้วยการเบือนหน้ามองไปทางอื่น
“แล้วเอาไงต่อล่ะ”ไอ้คนตรงหน้าที่สูงกว่าผมไม่มากถามโดยไม่มองหน้าผม... กลัวหวั่นไหวในความหล่อของกูล่ะสิ๊ อะเฮื๊อกๆ
ผม มองใบหน้าที่ใสกิ้งวิ้งๆบริ้งราวกับพรีเซ็นเตอร์น้ำดื่มสักยี่ห้ออย่างชั่ง ใจ ไอ้คิงมันหล่อกว่าเมื่อก่อนหลายกระบุงเลยครับ ถ้าถามว่าไอ้เฮียกับไอ้คิงใครหล่อกว่ากัน ก็คงต้องบอกว่าคนละแบบ ไอ้เฮียนี่หล่อนิ่งๆเถื่อนๆแต่มีตาหวานเอาไวละลายใจ(กู) ส่วนไอ้คิงก็หล่อผู้ดีๆดูมีชาติตระกูล หน้าคมริมฝีปากบางเฉียบนัยน์ตาคมกริบ อย่างกับจะบาดใจ(กูอีกแล้ว)คนที่พบเห็น
“มึงอยากไปไหนกูไปได้หมดอ่ะ... พากูมาส่งด้วยนะ” พอผมพูดจบ ไอ้คิงก็ฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนพวกตัวโกงที่กำลังจะหลอกอินางเอกหน้าโง่ไปปล้ำ“ไม่ไปที่คนเยอะๆนะ ขอที่ส่วนตัวๆ”แล้วอินางเอกหน้าโง่คนเดิมก็ยังคงพูดสองแง่สองง่ามให้ตัวเองถูกหลอกไปปล้ำต่อไป
“คอนโดคิงไหมล่ะ...บลูกับคิงจะได้มีเวลาทบทวนแผนของบลูได้ทั้งคืน”แล้ว ไอ้เหี้ย(เริ่มมียศ)ตรงหน้ามันก็ส่งมือปลาหมึกมันมาโอบเอวผม...โถ่ไอ้ฟาย คิดว่ากูไม่รู้หรอ ว่าที่มึงจะพากูไปคอนโดน่ะ มึงหวังอะไร
“ก็เอาสิ”ผมฉีกยิ้มสดใสราวเด็กน้อยใสซื่อไม่รู้อิโหน่อิเหน่
แต่ยังไม่ทันที่ผมและไอ้คิงจะไปทบทวนแผนการอย่างเป็นส่วนตัวที่คอนโดมัน แขนขวาผมก็โดนรั้งไว้โดยใครคนหนึ่ง ที่พวกคุณก็น่าจะเดาออก...เพราะมันง่ายมาก
ผมมองป้าแม่บ้านที่รับผิดชอบเขตแดนตึกคณะผม ที่ตอนนี้อยู่เครื่องแบบสีฟ้า ป้าแกยิ้มกว้างให้ผมเฉกเช่นทุกวัน
“มีอะไรครับป้า”ผมพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่สุภาพเรียบร้อย
“อาจารย์สุทิน ให้ป้ามาบอกว่า ศุกร์นี้มีทำความสะอาดใหญ่นะคะ คุณช่วยไปบอกเพื่อนๆด้วยนะ”ผมยิ้มรับพยักหน้า แล้วป้าแกก็เดินจากไป
เป็นไงครับ ทายถูกกันรึ่มเลยดิ บอกแล้วว่าง่าย ไอ้คิงเดินนำไปที่บีเอ็มสีน้ำเงินเข้ม แต่ยังไม่ทันที่ผมจะย่างเท้าตาม แขนผมก็โดนรั้งไว้อีกแล้ว...สงสัยป้าแกจะลืมบอกอะไรอีกแหงม
แต่ไม่ใช่ว่ะ
ผม หันไปมองไอ้เฮียที่ตีหน้าดุกดดัน(กู)อยู่ด้านหลัง ผมพยายามยื้อแขนกลับอย่างเล่นตัว(ยื้อไม่จริงจังครับ เอาแค่ให้รู้ว่ากูไม่ได้สมยอม) ไอ้คนหน้าดุออกแรงกระชาก จนผมนั้นต้องเซไปซบมันอย่างไม่ทันได้ขืนตัวไว้
“ปล่อย”ผมพูดก่อนจะพยายามดันตัวออก แต่ไอ้เฮียมันกลับกอดผมไว้แน่น จนตอนนี้ผมเองก็ได้แต่สมยอมอยู่ในอ้อมแขนมัน
“มึงจะไปไหน”เสียงพูดแผ่วเบาเจือแววห่วงใย ทำให้ผมนั้นถึงกับหัวใจกระตุกวูบ “จะทำอะไรก็ไว้หน้าผัวมึงบ้างนะ”ผมฟังแล้วถึงเซ็ง อะไรที่กำลังจะดีๆก็ดูเหมือนจะแย่ลงเพราะปากมันนี่ล่ะ
“ไปคอนโดเมีย จบมะ”ผมสะบัดตัวออก แต่ยังไม่ทันที่จะได้หอบสังขารร่างไปหาไอ้คิงเมียรัก? ผมก็ถูกไอ้คนที่พยายามยัดเยียดความเป็นผัว ล็อกคอไว้...มึงทำอย่างนี้กับคนที่มึงบอกว่ารักหรอไอ้สาดดดด
“ไปให้โดนมันเอาสิ”อิเฮีย(เสียงสูงปรี๊ด)กระซิบข้างหูผม “ถ้ามึงอยากนักก็บอกสิ กูได้จัดให้”ผมล่ะอยากจะเตะผ่าหมากมันซะให้ไข่เคลื่อน... ไอ้เวร ไอ้ห่า ไอ้หน้าด้าน มาพูดเรื่องแบบนี้ตรงๆได้ไง กูเขิน-///-
“ช่วยปล่อยแฟนผมด้วยครับ”(ไม่ใช่)พระเอก(แต่)ขี่ม้าขาวพูดขึ้น พร้อมกระชากตัวผมออกมา อ่อก ช่วยแกะกูออกมาดีๆไม่ได้หรอห่าคิง
“แฟนมึงแต่เมียกู”แล้วไอ้เฮียกระชากแขนซ้ายผม
“ไม่สนครับ กูจะเอา”แล้วไอ้เหี้ยคิงก็กระชากแขนขวาผมกลับ
“อ้ายเหี้ยยยยย พวกมึงเอามีดมาผ่าแบ่งกูเลยไหม กูเจ็บ อ๊ากกกก”ผมร้องลั่นอย่างคลุ้มคลั่ง
พวก มันปล่อยมือออกจากผม แล้วต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันอย่างหาเรื่อง ทั้งสองฝ่ายยังคงตีหน้าเหี้ยมใส่กัน อย่างไม่ลดละ จนผมนั้นยังอดคิดไม่ได้ว่า... น่าให้มันไปเอากันเอง ให้มันไปรอกทองกันซะให้พอใจ
“ยอมละๆๆ”ไอ้ คิงยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้... อย่าไปยอมมันสิ ถ้ามึงได้กัน เดี๋ยวมันหลงมึงมากกว่ากู กูก็โดนปลดออกจากตำแหน่งดิ“แบบสามคนผมก็ได้อยู่นะ”สามคน? = = “จะรับ1รุก2”แล้วมันก็ชี้นิ้วมาที่ผมตอนพูดว่ารับ แล้วชี้ที่มันกับไอ้เฮียตอนพูดว่ารุก “หรือรุก1 แล้วรับ2”แล้วตอนรับ2มันก็ชี้มาที่มาที่ผมกับไอ้เฮีย...คิดกระซวกกูยังไม่เท่าไหร่ แต่มึงคิดจะกระซวกไอ้เฮียที่ตัวใหญ่กล้ามหนาเป็นยักษ์ไซครอปเนี่ยนะO[]O
แต่ยังไม่ทันที่ผมหรือเฮียปั้นจะได้โต้เถียงเกี่ยวกับไอ้ความคิดจัญไรของไอ้คิง ก็มีเสียงหนึ่งดังขัดขึ้นมาเสียก่อน
“บลู”ผมหันไปมองตัวปัญหาอีกตัวสำหรับเรื่องนี้...กูแทบลืมมึงไปแล้วหลิน “ทำอะไรกันอยู่คะ”มันถามหน้านิ่ง...แหม ซักผ้ามั้ง ก็เห็นว่ากูคุยกันอยู่ “บลู ตกลงกำลังทำอะไรกันคะ”มาคาดคั้นกูทำไมเนี่ย กูไม่ใช่แฟนมึง
“กวาดบ้านอยู่มั้งครับ”เป็นไอ้คิงครับ ที่ปล่อยวาจาน่าโดนตบ(ด้วยส้งติง)ออกไป
“ถามดีๆก็อย่ากวนตีนสิคะ แล้วชื่อบลูหรอคะ”แอบซะใจหน้าไอ้เหี้ยคิงครับ เหวอไปเลย
“อ้าว”ไอ้คิงเอ่ยพร้อมเหมือนจะพุ่งเข้าไปหาเรื่อง ส่วนทางด้านหลินก็ไม่แพ้กันครับ เหยียดปากทำตาจิก... พวกมึง ตบมะ จะได้จบ
“เฮ้ย!! อย่ามีเรื่องกันเลยนะ”ผมเข้าขวางกลางลำอย่างเป็นคนดี... แหม ก็จะทำแผนชั่วทีไร แม่งมีคนมาขวางตลอด “เอ่อ แล้วหลินมาหาเฮียหรอ”ผมพยายามกระชากอารมณ์ออกไปเรื่องอื่น
“เปล่า หลินมาหาบลู”แล้วเธอก็เข้ามาเกาะแขนผม...กูล่ะงง จะเอายังไงกะกูล่ะอินี่ “หลินอยากเดินเทอมินอล ไปกันนะ”คือแฟนมึงอ่ะยืนปั้นหน้ายักษ์อยู่ตรงนั้น กูแค่ชู้ กูไม่เกี่ยว
“ไอ้บลูมันไม่ว่าง”ไอ้เฮียที่เงียบเสียนานพูดขึ้น
“บลูยังไม่บอกสักนิดเลยว่าไม่ว่าง”หลินหันไปพูดอย่างเหวี่ยงๆ... คือกูจะบอกได้ไง ในเมื่อไม่มีตอนไหนเลยที่มึงจะเปิดโอกาสให้กูได้พูด
“ไม่ว่างหรอก บลูเขาต้องไปกับผม”ไอ้คิงรวย เอ๊ย ไอ้ค_ยริง เฮ้ย ไอ้เหี้ยคิงมันพูดขึ้น ทำให้หลินถึงกับปล่อยแขนผมแล้วเข้าไปประจันหน้ากับไอ้โคตรคิง
“ยังไงวันนี้บลูก็ต้องไปกับฉัน”หลินเท้าเอวเชิดหน้าจิกตาใส่ไอ้เดือนสัตว์แพทย์หน้าคมที่กำลังตีสีหน้ากวนกล้ามเนื้อบาทา
“หน้าด้านไปเปล่าครับ ตามคิว”ไอ้สัตว์ กูไม่ใส่กสิกรไทย กูไม่มีคิว
ผมฟังเกย์สัตว์แพทย์กับชะนีนางแบบเถียงกันไปเถียงกันมาได้สักพัก ก็สัมผัสถึงมืออุ่นๆที่จับเข้าที่ท่อนแขน ผมมองคนที่ตีหน้านิ่งไม่แยแสอะไร หมัดฮุกของคนตรงหน้าปล่อยเข้าที่กลางตัว ผมถึงกับจุกจนพูดไม่ออก ยืนกุมท้องตัวงอง้ำ ร่างกายที่ถูกประทุษร้ายถูกไอ้ตัวการยกขึ้นพลาดบ่า แล้วรีบพาหนีไปที่รถของมันที่จอดไปไม่ไกล... ไอ้เฮีย ไอ้เหี้ย บอกกูดีๆกูก็ไปด้วยแล้ว ต่อยกูทำมายยยย
ไอ้ เฮียยัดผมเข้าไปในรถอย่าทุรักทุเร แต่ถึงจะลำบากยังไงมันก็ทำสำเร็จครับ เพราะตอนนี้ผมได้เข้ามานั่งจุกบนที่นั่งข้างคนขับแล้ว บีเอ็มสีดำสนิททะยานตัวออก ผมมองคนสองคนที่ถึงกับหยุดทะเลาะกันผ่านกระจกข้าง ไอ้คิงมีท่าทีจะกลับไปที่รถ แต่อยู่ๆก็กลับมาเถียงกับอดีตแฟนผมซะงั้น.... หยุดทะเลาะกัน แล้วมาช่วยกูก๊อนTT[]TT
ความ เร็วของรถเริ่มทำให้ผมเกิดอาการฉี่กระปริบกระปอยปอยอย่างควบคุมไม่ได้ ไอ้คนขับหันมมองผมเป็นระยะ จนในเมื่อทั้งผมและมันหนีมาได้ไกลพอควร มันก็ลดความเร็วของรถลง
“ไม่ต้องมามองจิก มึงผิดเองที่บังคับกูให้ทำแบบนี้”มันพูดหน้าตาย...ผมไปบังคับมันตอนไหนครับ มีแต่มันเนี่ยที่บังคับขู่เข็ญทำร้ายร่างกายผม
“ไอ้... เหี้ย...”ผมกลั้นใจด่ามันออกไปด้วยความจุก
--------
อิบลู หาเรื่องนะมึงเนี่ย
ถ้าจะด่าอิเขียดเขียนมั่วก็ด่าได้เลยคะ :laugh:
เพราะมั่วจริง :jul3:
ขอบคุณทุกแรงสนับสนุนจ้า :mew1:
-
:z6: แกมันตอแหลอิเฮียรักบ้านแกทำแบบนี้ ปากจัดชร๊านทนไหวนะแต่ถึงขั้น ตุ๊ยท้องแล้วพาหนีเนี่ย เกินไปนิสนะ คดีข่มขืนแกยังไม่สะอาด
แล้วยังมาก่าเรื่องนี้อีก ชร๊านชูป้ายไฟให้อิบลูไปมีผัวใหม่ :katai1:
ปล.คุณเขียด ไม่ได้เขียนมั่วหลอก แค่บทพูดกับตัวเองกับที่มันพูดกับคุณเขียดเนี่ย เยอะไปนิส :laugh: แต่ก้อไม่ใช่ว่าอ่านไม่ได้นะ เพราะคนอ่านเก่งเลยอ่านได้ :jul3: สรุปขอชมตัวเองว่าเก่งเลยอ่านได้ :hao6:
-
ตอนนี้น้องบลูทำตัวเองจริง ๆ จะโทษใครล่ะเนี่ย
เสน่ห์แรงเกิ๊น ทั้งหลินทั้งคิงแย่งกันให้มั่วไปหมด
สุดท้ายก็เสร็จเฮีย แต่ขนาดต้องฮุกกันเลยเหรอเฮีย
สงสัยกลัวน้องบูลไม่สิ้นฤทธิ์ อิอิ แอบสะใจ :mew4:
ขนาดได้ยินว่าเฮียรัก น้องบูลยังจะแก้แค้นไม่เลิก
อย่างงี้สงสัยเฮียต้องพาไปย้ำสถานะอีกแล้วอะจิ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า :pig4: :mew1:
-
ตายแน่ๆๆบลู
-
สมน้ำหน้าอิบูล คุณฟิน อย่าลืมอีกเรื่องนะ แอ้มทวงข้ามเรื่องเลย
-
เสน่ห์แรงจริงนะอิบลู นังหลินกะคิงมันมัวแต่เถียงกัน อิเฮียลากไปแล้ว โฟมอ่ะบลูบอกผัวโฟมจัดหนักหน่อยนะมันหักหลังบลูอ่ะ(หรือว่ามันก็สมรู้กะเมียมันว่ะ) อิเฮียจะเอาไงต่อรีบๆคิดนะ บลูอ่ะแผนมันเย๊อะะ(แต่มีแต่ตัวไร้สาระ) ขอบคุณคัฟคนเขียน รอติดตามตอนต่อไปนะ เอ๊าะๆ มีนิยายเรื่องอื่นอีกมั๊ยคัฟคุณคนเขียนฟิน[แอบรู้มาจากนักอ่านท่านอื่น] ขอหน่อยนะ^^
-
น้องบลูหาเรื่องนะคะเนี่ย จะซึนไปถึงไหนเคอะ
มันจะไม่ดราม่าก็เพราะคุณบลูนี่แหละค่ะ
แต่ชอบนะสนุกดี
ว่าแต่ อยากได้สามพีบ้าง ให้เฮียเป็นรับตามข้อเสนอ รุก1รับ2 นะ :hao6:
-
เกลียดพระเอก ทำไมต้องขืนใจ ห๊ะ?!
-
บลูชักจะเสน่ห์แรงใหญ่ละ...ดูซิเป็นเรื่องเลย :hao7:
อิเฮียเหมือนจะน่าสงสารแต่ก็ไม่น่าสงสารแต่ก็สงสารอ่ะ บอกไม่ถูก = =
คิงนี่หวังจะงาบบลูเต็มที่เลยนะนั่น แล้วยังจะเอาอิเฮียเป็นตัวแถมด้วยอีกคนอ่ะนะ (//โอ้ซาร่าจอร์จจจ?!!) =[]=!!
...
รอตอนต่อไปนะคะ รอ รอ รอ -.,-
-
:z3: พรุ่งนี้ขอตอน 13 อีกนะ หุหุ
คุณเขียดมั่วไหม อันนี้ไม่รู้
รู้แต่ว่าสนุก...OK ป่ะ
-
บอกรักด้วยหมัด ฝากรักด้วยแข้ง.....พระเอกหนังลุงพิศาลชัดๆ :z6:
เเต่ชักจะสนใจ"ไอ้โคตรคิง" ขอตอนพิเศษสักหน่อยได้ป่ะ....อืมใครยังว่างงงงงงงง อ่ะ เฮียฌ็อง ไง สเตตัสยังไม่เปิด น่าลุ้นนิ :mew1:
ส่วนชะนีหลิน เอาไปปล่อยป่าไวๆได้ป่าว หนุ่มๆเค้าจะได้สร้างเรือนหอกันซะที :z2:
-
เฮียโฉดนะ ตุ๊ยท้องแล้วลากขึ้นรถ นี่หรือคนรักกัน 5555
-
สงสัยบลูจะเป็นมาโซไปสร้างชู้ปลอมๆให้เฮียหึงจะได้เล่นบทโหด ฮ่าๆๆๆ
-
เพิ่งมาอ่านครั้งแรกคะ ยังอ่านไม่จบเลยแต่อยากเม้น ชอบบๆ
-
ชอบตอนธนาคารต้องมีคิว 555
มาได้จังหวะสุดยอด
แต่เล่นต่อยลากขึ้นรถ
เฮียปั้น...มือที่สามหยั่งโหด
บวกและเป็ดอยากอ่านต่อ
-
น้องบลูโดนลากอีกแร๊ววววววววว
เฮียปั้นเบามือหน่อย
-
ไม่มีใครชัดเจนเลย อยากให้บลูได้กะคิง
-
เพิ่มเป็นตอน12เนอะ :ruready
เพราะมันไม่งั้ตอนหน้ามันจะยาวเกิน :haun4:
--------------------
ผมนั่งนิ่งอย่างหมดอาลัยตาอยาก เลิกจุกแล้วครับ แต่โดนมัดตราสังข์แทน(มึงเอาเนคไทมามัดกูทำไม) ผมมองป้ายเขียวเหนือถนน ‘กาญจนบุรี’เกือบสามชั่วโมงที่ผ่านพ้นไป มันจะพาผมมาถ่วงน้ำที่นี่ใช่ไหม
ไม่รู้ผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็มาโผล่ในห้องไม้สีอ่อนเย็นตา ทั้งห้องถูกประดับด้วยดอกคาร์เนชั่นสีแดง ม่านลูกไม้สีครีมพลิ้วไสวไปตามแรงลม กลิ่นไอเย็นจมูกของแม่น้ำทำให้ผมยันกายลุกขึ้น ก่อนจะเดินไปที่ระเบียงที่เปิดรับลม ระเบียงไม้กว้างที่ยื่นไปบนผืนน้ำถูกประดับด้วยโคมไฟสีส้มนวลตา กลิ่นดอกไม้กลางคืนหอมอบอวลไปทั่ว เสียงจักจั่นเรไรที่ดังแว่วไปทั่วมันช่างทำให้ผมเพลิน แต่ก่อนที่จะหลงที่นี่ไปมากกว่านี้ แขนแกร่งของใครบางคนก็โอบลอบเอวผมจากด้านหลัง
“ผมมีเรียน”ผมพูดเสียงแผ่ว ขี้เกียจต่อปากต่อคำต่อร้อต่อเถียง...เหนื่อย
“ไอ้ควาย พรุ่งนี้เริ่มแข่งกีฬาเฟรชชี่”พูดจบมันก็เกยคางลงบนไหล่ผม...คำพูดกับการกระทำมึงนี่มาคนละแนวกันเลยไอ้เฮีย
“แล้วพาผมมาไมวะ”ผมถามทั้งที่ตายังคงทอดมองไปบนผืนน้ำที่สะท้อนแสงไฟสีส้มพราวระยับ
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากอีกคน มีเพียงแขนแกร่งที่คลายออก แล้วเปลี่ยนมาประคองให้ผมหมุนกลับมาเผชิญหน้า ใบหน้าขาวดูอ่อนละมุนภายใต้แสงสีอ่อนไสว ริมฝีปากบางเฉียบก้มลงประทับอย่างแผ่วเบา และเนิ่นนาน
ผม ยันกายขึ้นพิงกับหัวเตียงที่ถูกบุด้วยหนังที่นุ่มละมุนต่อกระดูกสันหลัง เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นคงไม่ต้องบอก ยอกไปทั้งตัว แผลเก่ายังไม่หาย ผมมันก็ว้อนท์สร้างแผลใหม่ขึ้นมาอีก สมยอมจริงจังเลยครับเมื่อคืน ไม่สิ ผมไม่ได้สมยอม ผมโดนของ ไอ้เฮียมันทำของเขมรใส่ผมแหงม... ผมไม่ได้สมยอมจริงๆนะ
ไม่รู้ไอ้เฮียหายไปไหน ผมตื่นขึ้นมามันก็ไม่อยู่แล้ว รึว่ามันจะฟันแล้วทิ้ง ได้แล้วหนี คิดจะไม่รับผิดชอบกูหรอว่ะ... ช่างแม่มเหอะ ขืนมันอยู่ด้วยตอนนี้ ผมคงไม่กล้ามองหน้ามันล่ะครับ อาย
ช่วง นี้ผมงงกับตัวเองจัง ไม่รู้จะปรึกษาใคร ได้แต่บ่นในใจกับเซิร์ทปู่เกิลหาข้อมูลไปพลางๆ ผมชอบหงุดหงิดไอ้เฮีย โมโหมันบางครั้ง แต่ผมก็ยังชอบอยู่ใกล้ๆมันอยู่ดี แถมเมื่อคืนก็สมยอมมันสะเสร็จศัพท์ ไม่มีข่มขืน เอ่อ ขัดขืน เคลิ้มไปกับมันแทบทุกสัมผัส ยิ่งตอนจูบนะ ผมแทบจะระเหยเป็นไอน้ำแล้วลอยสู่ชั้นบรรยากาศ... ว่าแต่ผมพูดอะไรอยู่วะเนี่ย - -
พอ แค่นี้ๆ เดี๋ยวกระทรวงวัฒนธรรมมาสั่งแบนด์ผม โทษฐานชักจูงเยาวชนไทยสู่ความหมกหมุ่น เรียกง่ายๆว่าหื่น แต่ใครจะรู้ครับ ว่าเยาวชนส่วนมากที่แฉล้มหน้าเข้ามาอ่านน่ะ ส่วนใหญ่มันก็หื่นกันมาก่อนจะเจอกับผมซะอีก... ว๊ายๆๆๆ ไอ้พวกหื่น(ลากอิบลูไปตบหลังฉาก)
กริ่ก
ผมหันไปมองประตูไม้ที่ถูกปลดล็อคจากด้านนอก
เฮีย ปั้นในชุดเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีขาวที่บางแล้วบางอีกจนผมมองแล้วยังแอบเขิน เข้ามาในห้อง เปิดม่านสีครีม เผยให้เห็นทิวทัศน์ป่าเขาลำเนาไพรที่น่าหลงใหล สายน้ำไหลเอื่อย ต้นไม้ใหญ่ที่อายุน่าจะเป็นสิบเป็นร้อยปี ขึ้นกันทึบหนา ดอกไม้นานาพันธุ์หลากสีสัน ต่างพากันชูช่อออกดอกเบ่งบานราวกับจะแข่งกัน... โว๊ะ ที่นี่มันที่ไหนวะ ป่าหิมพานต์รึเปล่า
คนที่ลักพาตัวผมมาร่วมเริงอภิรมย์กลางป่าเขานั่งลงที่ปลายเตียง มือเรียวบรรจงสวมเสื้อผ้าฝ้ายสีฟ้าน้ำทะเล ผมมองกระดุมที่ถูกกลัดเม็ดแล้วเม็ดเล่า จนในที่สุดไอ้เฮียทำท่าจะใส่กางเกงในให้ ผมก็รีบยกมือปามแล้วชิงกางเกงในมาใส่เอง
“รีบไปล้างหน้าแปรงฟัน จะได้ไปกินข้าว”น้ำเสียงเรียบเจือแววอ่อนโยน “ถ้ากินเสร็จแล้วอยากจะอาบน้ำ ก็ค่อยกลับมาอาบ”ตอนนี้ผมเริ่มจับทางเฮียปั้นได้แล้วครับ ถึงมันจะเป็นคนแสดงออกไม่เก่ง แต่ก็อ่อนโยนน่าดู
“อือ...”ผมครางรับในลำคอ เดินหอบสารร่างอันง่อยเปลี้ยไปที่ห้องน้ำ
“เดี๋ยว”เสียงห้วนดังขึ้นพร้อมแขนซ้ายที่ถูกดึงจนเซถลาไปซบอกคนที่นั่งอยู่บนเตียง
“ฮะ...อื๊อ ”ริมฝีปากสีโอรสจรดจุมพิต... ดูดขี้ฟันกูแต่เช้าเลย “รีบไปล้างหน้าล้างตาไป ทำตาปรือๆแบบนี้ เดี๋ยวกูมีอารมณ์อีก ไม่ต้องกินข้าวกินปลากันพอดี”พอจูบเสร็จมันก็ทำผมอายต่อ... ไอ้เฮีย มึงพูดอะไร ช่วยอายเทวดาฟ้าดินผีบ้านผีเรือนท่านเจ้าที่บ้าง กูกะมึงอยู่กลางป่าหิมพานต์นะโว้ย
ผมรีบลุกขึ้น วิ่งเบิกตาลืมความล้าทั้งหมดเข้าไปในห้องน้ำ ล็อคกลอนอย่างแน่นหนา พลางเอาหูแนบแอบฟังว่าไอ้คนที่อยู่ด้านนอกได้เดินตามมารึเปล่า ไม่มีเสียงใดๆครับ ผมจัดแจงเปิดน้ำที่อ่างล้างหน้า แปรงสีฟันที่แขวนอยู่คู่กัน ปลายด้ามสีอควอถูกเขียนชื่อผมไว้
แปรงฟันเสร็จ ผมก็ล้างหน้า ไอ้เฮียมันใช้โฟมยี่ห้อเดียวแถมแบบเดียวกับผมด้วย แต่เอ๊ะ ไม่ใช่แค่โฟม ยาสีฟัน น้ำยาบ้วนปาก ยาสระผม ครีมนวดผม ครีมอาบน้ำ แล้วยังสารพัดสาระเพครีมทาหน้าทาตัวอีก นี่มันแบบที่ผมใช้หมดเลยนี่หว่า ผมมองไปที่กระจก มันมีโน้ตสีเหลืองอ๋อยแปะไว้ ‘ซื้อเตรียมไว้ให้ ถูกใจไหม?’
ถูกใจไหม? น้ำตาจะไหลเลยครับ ตั้งแต่เกิดมามีแต่ม่าม๊านี่ล่ะที่จำของที่ผมใช้ได้ทั้งหมด(ม๊าเป็นคนเลือกให้) ป๊ายังจำไม่ได้เลย ด้วยเหตุผลที่มันเยอะและมีสรรพคุณมากมายหลายแบบจนอาป๊าผมนั้นงงเป็นไก่ตาแตก กลางห้างทุกทีที่ถูกม๊าใช้ไปซื้อของ
....ทำไมมันถึงใส่ใจผมขนาดนี้ครับ หรือว่ามันจะรักผมจริงๆ...
เสร็จกิจผมก็เปิดประตู แต่ก็แทบตกใจช็อคตายคาห้องน้ำ เมื่อไอ้เฮียที่น่าจะนั่งอยู่บนเตียง กลับมายืนเท้าแขนขวางประตูห้องน้ำแทน...มีแววว่ากูจะผ่านไปได้โดยต้องเปลือง ตัว
“หลบหน่อยเฮีย”ผมก้มหน้าหลบสายตา พร้อมพูดออกไป
“จ่ายค่าผ่านทางมาดิ”ไม่ต้องมอง ผมก็รู้ครับว่ามันนั้นจะทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ขนาดไหน
“กระเป๋าตังค์อยู่ในกางเกง”ผมพยายามโยกตัวหาทางหนี แต่ก็ดูแล้ว มีแววว่าคงจะไม่มีทางรอด
“กูไม่อยากได้เงิน”แล้วไอ้รุ่นพี่คณะบ้านใกล้เรือนเคียงก็เข้ามาประชิด
“ง่า หิวข้าว”ผมทำตาปริบๆ ถึงผมจะใจกล้าหน้าด้านตอแหลบ้างบางเวลา แต่ไอ้การโดนแทะโลมแบบนี้ผมก็รับมือไม่ไหวนะ
“แต่กูหิวมึง”แล้วแน่นอนครับ พูดจบริมฝีปากเจ่อๆของก็โดนช่วงชิงไปอีกรอบ
ตัดภาพมาที่โต๊ะอาหารเลยครับ ไม่อยากบรรยายต่อจากนั้น ถึงผมจะไม่ถึงกับถูกจ้วงถูกล้วง แต่ก็นัวเนียกันอยู่พักใหญ่(ราวสิบนาที) อาหารบนโต๊ะดูน่าเขมือบมากครับ แกงส้มชะอมไข่ กุ้งชุบแป้งทอด ทอดมันกุ้ง ไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์(อาหาร์ขึ้นชื่อจากป่าหิมพานต์) ปลาทับทิมนิ่งมะนาว ฉู่ฉี่ปลาเนื้ออ่อน ต้มจืดเต้าหู้อ่อนสาหร่าย
ผมแทบอดใจไม่ไหว หิวๆแล้วมาเจออะไรแบบนี้ ท้องผมยิ่งประท้วงกันโครกครากใหญ่ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เปิบอย่างอุกอาจ หญิงวัยกลางคนผิวขาวผ่องหน้าตาแจ่มใสในชุดกระโปรงลูกไม้สีครีมก็นั่งลงที่หัวโต๊ะ เธอหันใบหน้าที่โคตรจะละม้ายคล้ายคลึงไอ้ปินกับเฮียปั้นมาทางผม ริมฝีปากสีสดคลี่ยิ้มละไม
ผมยกมือไหว้แบบนอบน้อม ตามแบบที่อาม๊านั้นได้สอนสั่งมา เธอลูบหัวผมเบาๆ อย่างอ่อนโยน ใบหน้าสวยยังยิ้มให้ผมไม่เปลี่ยน... โหยย นี่ถ้ารุ่นเดียวกัน ผมจีบเลยอ่ะ
“น้องบลูสินะ น้องปินกับพี่ปั้นพูดถึงอยู่บ่อยๆ”เสียงหวานนุ่มหูดังขึ้น ผมได้แต่พยักหน้ารับ “น่ารักจัง”แล้วคุณแม่ของไอ้ปินก็หยิกแก้วผมเบาๆ
“ขอบคุณครับ”ผมเขินนิดๆลูบแก้มตัวเองเบาๆ
“พี่ปั้นนี่เลือกสะใภ้มาถูกใจคุณแม่จัง ไม่ผิดหวังจริงๆ”ผมถึงกับเบิกตาอ้าปากค้างกับประโยคของสตรีที่อยู่ไม่ห่าง
“ห๊า คือ เอ่อ แบบว่า คือ คุณแม่ เอ่อ ไอ้ปิน ไม่เกี่ยวๆ ไม่ตกใจหรอครับ”ผมที่ตกใจมากกว่าอย่างเห็นได้ชัดถาม ถึงผมจะตกใจเรื่องท่านเข้าใจผิดว่าผมเป็นสะใภ้ แต่ไอ้อาการที่ท่านรับได้แถมยินดีปรีดานี่ มันก็มากเกินที่ผมจะเข้าใจแล้วเห็นเป็นเรื่องปกติได้
“ก็ พี่ปั้นรักใคร คุณแม่ก็รักด้วย... การอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก คุณแม่ก็รู้ดีว่ามันทรมานขนาดไหน”ถึงใบหน้าท่านจะดูร่าเริงขนาดไหน แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมา ผมก็รับรู้ว่าท่านนั้นทรมานจริงๆ
“ครับ...”ผมตอบรับเสียงอ่อย
“น้องบลูเป็นคนทำมาม่าต้มใช้ไหม พี่ปั้นนะเห่อมากเลย ส่งรูปมาให้คุณแม่ด้วย”แล้วท่านก็หัวเราะร่า ส่วนไอ้คนขี้เห่อที่ถูกกล่าวถึงนั้นได้แต่กุมขมับหน้าแดงก่ำ
มื้อนี้เป็นมื้อที่ผมจะจำไปชั่วชีวิตเลยครับ คุณแม่ตันหยงของไอ้ปินน่ารักมาก ท่านเป็นกันเอง แถมยังชอบจับแก้ม ลูบหัวผมอีก(คือผมชอบให้คนอื่นลูบหัวน่ะครับ) แต่มื้อสุดสนุกของผมก็ต้องจบลง งานเลี้ยงย่อมมีการเลิกรา แม่หยงต้องกลับไปทำงานที่รีสอร์ทต่อ(บ้านไอ้เฮียทำรีสอร์ทครับ)
เมื่อ ปราการความน่าเกรงขามน่าเกรงใจจากไป ไอ้เฮียก็แสยะยิ้ม ผมรีบเก็บจานเข้าครัวทันที ขืนนั่งโง่อยู่ต่อไป มีหวังผมต้องเป็นเหยื่อมันอีกรอบแน่ ไม่ยอม ยังไงผมก็จะไม่ยอม ผมเล่นตัว เช้อออ(http://upic.me/i/ra/8df14.gif)
หมับ
ผมที่ยืนล้างจานอยู่หน้าซิงค์สะดุ้งเฮือก เมื่อถูกแขนแกร่งของใครบางคนโอบรอบเอว ใบหน้าได้รูปวางเกยบนไหล่ผม
“จะ เอาอะไรมาเป็นกฎเกณฑ์เรื่องความรัก ถ้าคนคนหนึ่งยืนยันจะคิดรักใคร เปลี่ยนความรู้สึกจากเธอไม่ได้ ขอรักเธอไปอย่างเดิมแล้วกัน เก็บเธอเอาไว้ภายในซอกมุมแห่งความลับ ที่เธอคนเดียวจะมองเข้ามาเห็นมัน อยู่ตรงที่เก่าตราบนานเท่านาน ไม่หวังอะไรมากมายกับการได้รักเธอคนเดียว...”ผมฟังเพลงที่ร้องไม่ค่อยจะตรง คีย์แล้วก็คลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ
“บ่นอะไร... มาช่วยล้างจานเดะ”ผมเอื้อมมือไปขยี้หัวคนที่ยังกอดผมแน่น
...ความสุขนี้มันคืออะไรกัน...
...แล้วความกลัวนี่อีก....
ทำไม ทั้งที่ผมก็สุขขนาดนี้ แต่ผมก็รู้สึกปวดใจเช่นกัน ความสุขนี่จะอยู่กับผมตลอดไปไหม แล้วถ้ามันไม่ได้อยู่กับผมตลอดไป และถ้าวันหนึ่งมันจากผมไป ผมจะทำยังไงดีครับ...
-------------------จบตอน12อย่างจริงจัง(http://upic.me/i/24/uv440.gif)
เฮียหวานที่สุดได้แค่นี้แง่ะ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
ขอบคุณทุกคนนะคะ :กอด1:
ตัวอย่างตอนต่อไป
ตอนต่อไปไปเนื้อหาจะเป็น...
(http://upic.me/i/jn/bbtx1.gif)
และแบบนี้....
(http://upic.me/i/r8/bunny026.gif)
รวมทั้งแบบนี้
(http://upic.me/i/tg/9u127.gif)
และตบท้ายด้วย
(http://upic.me/i/ry/laugh.gif) <<อิเฮีย
(http://upic.me/i/xr/3e142.gif)<<น้องบลู :laugh:
พรุ่งนี้มายาวแน่นอนจ้า จ้วบบบบ
-
#339 yymomo
แบบอิฉันเวิ้นเว้อมากค่ะ เนื่องจากป่วยแล้วฟุ้งซ่าน แหมะ คนอ่านนี่ไม่ค่อยเลยนะคะ ไปเอาความมั่นใจขนาดนั้นมาแต่ที่ใดกัน(อาจจะเป็นที่เดียวกันกะคุณเขียด)
#340Lily teddy
เด็กคนนี้มันไม่จำค่ะ ต้องให้เฮียพาไปย้ำบ่อยๆ ขอบคุณนะคะ มาให้กำลังใจทุกตอนเยย
#341 Nus@nT@R@
ไม่รอดแน่ค่ะ
#342 honey honey drop
จ้าแอ้ม จริงๆใบหม่อนอ่ะฟินแต่งไป80เปอร์ตั้งแต่วันที่ลงคราวก่อนล่ะอ่ะ แล้วจนตอนนี้มันยังปิดตอนไม่ได้ ตัดไม่ถูก
#343 @Lucifer_Prince@
เรื่องอื่นหรอคะ มีอีกเป็นกระบุงเลยค่ะ(เขียนแล้วดอง) ออกแนวไร้สาระทุกเรื่องอ่ะ ฮ่าๆๆๆ เว้นซินฟูลอ่ะค่ะ เรื่องนี้พระเอกเลวจนน่าปวดจายย (เข้าไปดูได้ในหน้าแรกนะคะ ที่เขียนว่านิยายทั้งหมดของคุณเขียด) ขอบคุณเหมือนกันค่ะที่ติดตามมาตลอดเลย จุ๊บรัวๆ
#344 teatimes
สามพีอ่อค่ะ ก็จะดีนะ ฮ่าๆๆๆๆ รุก1รับ2 คือบลูรุกใช่ไหมคะ
#345 cattydoggy
นั่นสิ คุณเขียดเกลียดอิเฮียตาม(อินี่ก็ใจง่ายแท้)
#346 Gongy B.Du
น้องคิงมันกะรวบทั้งผัวทั้งเมียเลยน่ะนั้น ฮ่าๆๆๆ
#347 ketddy
พี่เกตชิมะ ตอน13พรุ่งนี้นะคะ
#348 comkacom
แถมข่มขืนแล้วเอาไปขังอีกอย่างค่ะ ครบสูตร
สักเรื่องหลักถึงตอน30 คิงจะมีตอนพิเศษออกมานะคะ(รอกันเหงือกแห้ง)
#349 kslave
นี่แหละค่ะ รักรุนแรง
#351 mro
ขอบคุณที่ชอบนะคร้า
#352 puppyluv
บอสกริชจบเร็วจนน่าใจหายมากค่ะ
ฟินหายไปแปปเดียว(หรอ)
กลับมาอีกที จบแล้วอ่า
#353 cheyp
เบาไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวไม่ได้อารม อุคริ
#354 4559
แง่ะ อิคิงมันอาจจะโดนอิเฮียฆาตรกรรมได้นะคะ ถ้าไปแย่งเมียมัน
--------
ใครที่บอกคุณเขียดสวย
อยากบอกใครคุณรู้ว่า
คุณได้ทำสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว กร๊ากกกกก
-
หวานมากกกกกกกกกก o13
อยากให้หวานกันงี้ไปนานๆๆ
คุณนักเขียนเลิศมากค่ะ :-[
-
เราไปอยู่ไหนมา?
สนุกมากกกฮะ :o8:
ติดตามต่อไปเรื่อยๆฮะ :L2:
-
:-[ :-[ :-[
น่ารักกรี๊ด...อิเฮียน่ารัก บลูก็น่ารัก คุณแม่ก็น่ารัก อ๊ากกกกส์ ~%#~%!!
อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ ตัดอิหลินและคนอื่นๆ ไปเหอะเนอะบลู...โอ๊ะ ไม่ได้ ตอนหน้ามีของดีนี่เนอะ เอิ๊กๆๆ (//ไม่ใช่ละ) :hao7:
-
จ้าพรุ่งนี้มายาวนะ แต่เค้าคงอ่านตอนกลางคืน เพราะมีสอบ แงๆ สรุปเมื่อคืนบลูสมยอมเฮียใช่ม๊าา หวานๆๆนะตอนนี้อ่ะเฮีย ชอบคุณแม่หยงจัง มีความคิดที่ดี ขอบคุณคัฟคนเขียน รอตอนต่อไปนะพรุ่งนี้นะ^^
-
อาเฮีย~~~~~
ไม่รู้จะเม้นอะไรแต่ขอบอกว่าชอบมากกกก
รักเฮียจัง~ :กอด1:
รอตอนต่อไปนะคะ :mew1: แต่ห้ามมาหลอกกันอีกนะ :m16:
-
:o8: :o8:
อายแทนอิบลูคุณแม่ปล้ืมแบบนี้ดีจัง
-
โอ๊ย หวานกันดีจริงน่าอิจฉาเลยอะ รู้สึกจะมี something กันทีเฮียต้องลักพาไปตจว.ตลอด
ครั้งแรกก็บางแสน ครั้งนี้ก็ป่าหิมพานต์ (?) แถมเฮียใจร้อน พาน้องบูลมาเปิดตัวเป็นลูกสะใภ้ซะแล้ว
คุณแม่ก็แสนดี ดูแล้วน่าจะแฮ๊ปปี้เอ็นดิ้ง แต่มันตงิดกับความรู้สึกของน้องบูลนี่แหละ
จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกมั้ยเนี่ย แต่ดูจากตัวอย่างตอนหน้าคงไม่ดราม่าเท่าไหร่
หรือจะมีแต่ชีวิตน้องบูลที่ดราม่า เป็นผู้ถูกกระทำอยู่คนเดียว เริ่มเห็นใจน้องบูลละ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนสวยเหมือนเดิมค่ะ (ชมไว้ก่อนเลย 555) :pig4: :mew1:
-
ถึงจะไม่หวานมากแต่ก็ทำให้น้ำตาลในเลือดเพิ่มสูงได้น่ารักอะ
คุณแม่สามีดูจะรักน้องบลูมากๆอะ
-
อิเฮียหวานเกิ๊นนน :กอด1: :กอด1:
-
เฮียให้แม่มาขอดิ๊
เดี๊ยวน้องมันท้องก่อนแต่ง
:hao7: :hao7: :hao6: :hao6:
-
เฮียหวานๆมั้ง
-
:-[ :-[ ชอบฉากตอนล้างจานจัง โครตน่ารัก
ร้องเพลงให้ฟังด้วยอ่ะ นึกภาพตามบลูขยี้ผมเฮีย แอร๊ย
-
:o8: :o8: :o8: อิบูลเริ่มเคลิ้มแหละ เฮียแอบหวานด้วย
-
ไม่รู้ไม่สน มันก้อยังไม่ชอบใจอ่ะ ถีบแม่งเลยอิเฮียเนี่ย :z6: เรื่องนัง "หลินตันดันไม่มิด" ก้อยังไม่กระจ่าง
แล้วยังกล้าพามาเปิดตัวกับแม่ แหมๆ แกเนี่ยขี่ตู่จิงๆ :o12: วิ่งไปจ้างทำป้ายไฟเชียร์ให้อินู๋บลูมีผัวใหม่
อย่าไปแคร์แม่งเลยอิเฮียเฮงซวย :katai1: ถ้าอยากให้อิเฮียช้ำใจตายแกไปเปิดฮาเล๊มผู้ชายแล้วเรียกอิเฮียมาดู
55555 มันกระอักออกมาเป๊นเลือดแน่ๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
:haun4: อิเฮียจะซั่มบ่อยไปไหนเด่วบลูท้องก่อนเรียนจบหรอก
-
เฮียนี่ไม่ค่อยเลยเนอะ แบบนี้น้องบลูมันดิ้นไปไหนไม่ได้แล้ว
คราวหน้าก็ให้แม่ไปขอเลยเฮียถ้าจะเปิดตัวกับทางบ้านแบบนี้ ฮ่าๆๆๆ
-
อยากเป็นส่วนหนึ่บในครอบครัวเฮียยย ~ :hao7: :hao7: รักเฮียนะเคอะ #น้องบลูโดดถีบ :z6:
-
บลูเริ่มรักเฮียแล้วอ่ะดิ ฮุ :laugh:ฮุ :laugh:
-
เฮียปั้นอาการหนักแระ เอะอะจับน้องกินตลอด
-
น่าร้ากกกกกกกกกก รอตอนต่อไปจ้าาา :hao7:
-
o13 o13 o13
-
เยอะไม่ว่า ชอบ
:hao6:
fc เฮียปั้นเอะอะจับกิน ชอบๆๆๆ
บวกและเป็ดให้แม่ซะมี ฮิ้ว!!!!
-
เฮียเราตัดปัญหาโดนการพามาให้คุณแม่ย่าดูตัวซะงั้น
ตอนนี้เฮียน่ารักมากๆ
หนูบลูก็อย่าไปขัด (กวน) อะไรเฮียมากนักเลย เดี๋ยวจะกลายเป็นหาเรื่องกันเปล่าๆ
ปล.เมื่อไหร่จะเอานังหลินออกไปจากวงจรสักที
-
13 :hao6:
นี่ก็อยู่ที่บ้านไอ้เฮียมาได้วัน กว่าๆ แอบน้อยใจนิดๆ ไม่มีใครตามหากูเลยสักกะคน ... คือจะว่ายังไงดีล่ะ ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเฮีย ก็รุกลามมาขั้นนี้แล้ว แต่ผมก็ยังหาคำมาจำกัดนิยามมันไม่ได้สักที ถ้าถามว่าผมรักมันไหม ตอบไม่ได้ว่ะ เพราะตัวผมเองก็ไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่ ว่าความรักมันเป็นยังไง หน้าตาแบบไหน มันมาเมื่อไหร่ แล้วมันมาทำไม... แล้วนี่กูเป็นอะไร- -
ผมกดดูบีบีอีกครั้ง ก็ยังไม่มีใครโทรหากู หรือส่งขอความมาอยู่ดี น้อยใจแต๊กา กราซิก... แต่พอดูดีๆ อ้าว ขึ้นSOS แหม ไม่มีสัญญาณ กูก็นึกน้อยใจว่าไม่เป็นที่ต้องการของใครๆ
ผมยันตัวลุกจากโซฟา ในมือกำบีบี เดินออกไปสูดอากาศที่ระเบียง อยู่มาก็1วันแล้ว แต่เชื่อไหม ผมยังไม่เคยออกไปนอกอาณาเขตรั้วบ้านของไอ้เฮียเลย ขลุกกันอยู่บ้านทั้งวัน...แต่ไม่ได้มีซัมติงกันนะเฮ้ย
จริงๆนะ
ยิ่งมองไปอีกฝากของน้ำ ก็ยิ่งรู้สึกเบื่อหนักขึ้นไปใหญ่...อยากไปตลาดนัด อยากจะกินไก่ย่าง
ชั่ว ขณะที่ผมกำลังน้ำตานองอยู่นั้น สัมผัสที่ผมเริ่มจะคุ้นเคย ก็ทาบลงที่แก้ม ผมเอียงหน้าตามแรงกด แขนแกร่งรัดรอบเอวผมหลวมๆ... อยู่กับมึง กูนี่มีแต่เปลืองตัว
“อยากไปหรอ”ผมพยักหน้า...ไก่ย่างๆๆๆ
“จะกินไก่ย่าง”ผมชี้นิ้วไปตรงแผงเล็กๆที่มีป้าแก่ๆคนหนึ่งกำลังปิ้งไก่ควันขโมง...ตื่นมาเมื่อเช้า กูก็นึกว่าไฟไหม้ป่า
“ไม่ให้ไป...หวง”แล้วมันก็กอดผมแน่น... หวงนักไม่ล่ามโซ่กูไว้เลยล่ะไอ้สาส แม่ง เดี๋ยวปั๊ดกระโดดลงน้ำว่ายไปซื้อไก่ซะฉิบ
“เออ... ไม่แดกก็ได้”ผมพูดเหวี่ยงๆ “เชี่ยแม่ง แล้วจะถามกูทำไม”อันนี้แอบด่าเบาๆ
ป้าบ!!!
หัวผมสั่นน้อยๆไปตามแรงตบ... ฮ่วย!! กูอุส่าพูดเบาแล้วนะ
ผมคลำหัวตัวเองป่อยๆ “จะไปก็ไป”คนข้างตัวพูด ก่อนจะกุมมือผมแน่น... ต้องได้ทำร้ายร่างกายกูก่อนสิมึง
ไอ้ คนที่ไม่รู้ว่ามันจะโหดหรือใจดีกันแน่จูงมือผมลงมาที่โรงรถที่มีทั้ง โฟร์ค มินิคูเปอร์ วอลโว บีเอ็ม และเฟอร์รารี่ แหมะ แอบมีฐานะ... ถ้าคิดจะจับผู้ชายตอนนี้ทันไหมครับ
แต่ แล้วไอ้เฮียก็เมินทุกคันที่จอดเรียงรายเสนอหน้ากันหวังให้มันเลือกไปขับ คนตาหวานหันมายิ้มน้อยๆ ก่อนพูดเบาๆว่าสำหรับผมมันต้องพิเศษกว่านั้น (อะไรวะ กูตื่นเต้นจนเยี่ยวจะราดแล้วเนี่ย) เฮียปั้นเดินหายไปสักพักก่อนจะ...
เข็นจักรยานตราไอ้เข้ออกมา
= =
บอกได้คำเดียวว่า จักรยานอาม่ากูยังไฮโซกว่า
“มึงปั่นด้วยนะ”แล้วไอ้เฮียก็ผลักจักรยานตราไอ้เข้ สีแดงแจ๊ดแสบไส้มาให้ผม
“เออ”ผม ขึ้นคร่อมจักรยาน “เดี๋ยวซื้อเสร็จแล้วจะรีบกลับมา”แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ซิ่งจั๊กก้า(ย่อมาจาก จักรยาน)ไปตลาดนัดอย่างสบายอารมณ์ ผมก็รู้สึกถึงยางที่แบนลงเมื่อไอ้เฮียตัวเท่าหมีควายมันนั่งซ้อนท้าย
“ปั่นไปดิ”เสียงห้วนๆจากด้านหลัง ทำให้ผมขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่สักพัก ก่อนจะออกแรงถีบ... แอ่ก หนักเหี้ย!!! “เป็นเมียกูต้องแข็งแรง”แล้วมันก็กอดเอวผมแน่น...พ่องมึงตาย!!!
ผมปั่นจั๊กก้าตราไอ้เข้มากว่า2กิโล ก็ถึงรั้วบ้านมันสักที (ไกลเหี้ย) จะว่าไปรอบๆบ้านไอ้เฮียก็มีคนอยู่เยอะเหมือนกันนี่หว่า ตอนแรกก็คิดว่ามันจะพาผมมากลบดานอยู่ในป่าซะอีก ปั่นต่อไปอีกนิด ผมก็ข้ามสะพาน เห็นคนนั่งตกปลากันเต็มเลย...น่าหนุกว่ะ
ตอนนี้ขาเริ่มหมดแรง กว่า4กิโล ที่ผ่านไป ในที่สุดก็เห็นตลาดนัดอยู่ลิบๆ ผมจอดจั๊กก้าแก่ๆแถมสีโคตรแสบทรวงไว้ใต้ต้นมะขาม ไม่ได้ล็อคล้อมันจะหายไหมครับ... แต่ช่างมัน ไม่ใช่จักรยานบ้านผม แต่เอ๊ะ ถ้ามันหายกูก็เดินสิ
“ไม่หายหรอก”ไอ้เฮียลงจากจั๊กก้าบิดขี้เกียจแบบหล่อๆก่อนจะส่งยิ้มมาละลายใจผมที่เหมือนขาจะสั่นเพราะความล้าของกล้ามเนื้อขา
“เออ”ผมพิงตัวกับต้นมะขาม... เคยไหมครับ เวลาเราปั่นจักรยานเหนื่อยๆ แล้วมันจะยืนไม่ค่อยอยู่
“เฮ้อ!”เฮียปั้นถอนหายใจ ประครองผมนั่งใต้ต้นไม้ ก่อนจะนวดขาให้ ผมหลับตาพริ้มพิงต้นมะขามอย่างสบายอารมณ์ “ทำหน้ายั่วแบบนั้นเดี๋ยวกูก็ได้นวดทั้งตัวหรอก”มันพูดยิ้มๆ...แต่กูยิ้มไม่ออก
ติ้ง!!
ผม ล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา อ้าวว ใช้ได้แล้วนี่หว่า ผมดูข้อความกับเบอร์ที่ไม่ได้รับ ก็ยิ้มน้อยๆ อย่างน้อยก็มีคนห่วงกูละวะ ผมยิ้มไปเล่นบีบีไป ส่วนขาก็ปล่อยให้ไอ้เฮียนวดไป...สบาย จีจีเลอ
ติ้ง!!
บีบีดัง ไอ้เฮียเงยหน้าขึ้นมามอง แต่ผมก็ไม่สน เล่นต่อไป
ติ้ง!!!
ติ้ง!!!
ติ้ง!!
ติ้ง!!
หมับ
แล้วบีบีในมือผมก็ถูกยึดไปโดยไอ้คนที่ตีหน้าเหี้ยม ก่อนที่ไอ้หน้าเหี้ยมตัวเดิม มันจะกดปิดเครื่องแล้วยัดลงในกระเป๋ากางเกง
“รีบไปซื้อ ได้รีบกลับ”ผมฟังแล้วก็เกาหัวแกรกๆจนรังแคลอกเป็นแผ่นติดซอกเล็บมา... กูทำไรผิดหว๊า “ถ้าไม่ซื้อก็กลับ!!”ไอ้เฮียตะคอก ผมสะดุ้ง ก่อนจะรีบวิ่งหายไปในตลาด
ตลาด นัดที่คลาคล่ำด้วยของกินทำให้ผมเหมือนจะเพลิน แต่ก็ไม่เพลิน เพราะเมื่อคิดถึงหน้าไอ้คนที่ดูอารมณ์เสียอย่างไม่มีสาเหตุขึ้นมา ผมก็เริ่มจะหงุดหงิด จะเอายังไงวะ นี่กูก็ตามใจมึงไม่หนีกลับแล้ว จะเอายังไงกับกูอีก... แม่งหงุดหงิดเว้ย
ผมเดินหน้าเครียดแกว่งถุงก๊อบแก๊บที่ด้านในมีไก่ย่างอยู่หลายไม้ เดินกลับมาที่จักรยาน ขากลับนั้นไอ้เฮียเป็นคนปั่น ส่วนผม...เดิน!!!
ไอ้เชี่ย!! มึงทำแบบนี้กับกูได้ไง กูเป็น... กูเป็นคนที่มึงรักเลยนะเว้ย!!!
ไม่ รู้ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหน แต่ในที่สุดผมก็ถึงบ้านไอ้เฮียอย่างสะบักสะบอม(หมาแม่งโหด วิ่งตามกูกันเป็นฝูง ไอ้หมาเชี่ย) ผมนั่งพักที่ชานบ้าน พลางมองถุงไก่ในมือ ที่เป็นต้นเหตุของโศกอนาถกรรมของผมและฝูงหมา... เพราะมึงแท้ๆ กูถึงต้องเยินขนาดนี้ ไอ้เฮีย ไอ้เหี้ย!!! อ๊ากกก
ผมเดินกระแทกปึงปังเข้าไปในบ้าน กวาดสายตาอย่างมาดร้าย หาไอ้คนที่เป็นต้นเหตุของแผลหมาข่วนหน้าแข้ง...พวกมันกัดผมไม่ได้หรอกครับ ระดับความไวของเรามันต่างกัน
เสียงดังโพล้งเพล้งมาจากในครัว ทำให้ผมมุ่งสายตาไปทางครัว แต่ยังไม่ทันที่ผมจะมุ่งตัวตามสายตาไป ผมก็ต้องไปสะดุดกับวัตถุบางอย่างบนโต๊ะ...อ๋ายยย บีบีกู
แล้ว ผมก็นั่งเล่นบีบีซะเพลินจนลืมความแค้นที่มีต่อไอ้คนที่ทิ้งผมไว้ที่ตลาดนัด รุ่นน้องที่โรงเรียนผมแม่งโตแล้วสวยๆกันทุกคนเลยวุ้ย... อ๋าย น้ำยายไหย
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr
หน้าจอบีบีเอ็มถูกดับลงก่อนจะแทนที่ด้วยเบอร์และหนังหน้าที่ผมคุ้นเคย...ไอ้เหี้ยเอม
“ไหว้พ่อมึงผ่านเครือข่ายโทรศัพท์รึยังไอ้สาสสส”ผมรีบชิงพูดอย่างรวดเร็ว
/”หวัดดีครับพ่อ...ส้นตีนเหอะ แล้วนี่อยู่ไหน”/ผมหัวเราะร่า แต่ก็ยังไม่ตอบว่าอยู่ไหน ยังไม่อยากกลับอ่ะ ไม่อยากแข่งกีฬา /“เพราะมึงไม่อยู่ กูเลยต้องไปเตะบอลเลบไอ้เชี่ย แม่งร้อนชิบหาย ผิวกูเสียหมด”/
“อย่างอแง มา เดี๋ยวกูซับเหงื่อด้วยฝ่าตีนให้”
/”เก็บไว้ซับให้เฮียปั้นผัวมึงเหอะ”/ไอ้เชี่ย ถึงมึงจะพูดลอยๆ แต่กูกลับรู้สึกว่ากระทบกูเต็มๆ
“เวลาพูดเรื่องของเรา อย่าดึงคนอื่นมายุ่งสิจ๊ะเอมใจ”คือมันเป็นปกติที่ผมกับไอ้เอมจะเล่นกันแบบนี้อ่ะครับ
หมับ
บีบีถูกยึดไปอีกรอบ ผมหันมองคนที่เอาไปอย่างเคืองๆ...เรื่องเก่ายังไม่เคลียร์ นี่มึงสร้างเรื่องใหม่อีกแล้วเรอะ
“เอาคืนมา”ผมพูดเสียงแข็ง..ของกูแท้ๆ มีสิทธิ์อะไรมายึด
“อยากคุยมากหรอ”ผมขมวดคิ้วมองคนพูด “อยากคุยนักก็เข้ามาเอา”แล้วมันก็เก็บบีบีที่ถูกปิดเครื่องแล้วใส่ในกระเป๋ากางเกง
ผมพ่นลมออกทางจมูก ก่อนจะกระโดดข้ามโซฟา หมายมั่นเข้าไปชิงบีบีคืน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอื้อมมือไปแตะบีบีจั๊กกะน้อย แขนผมทั้งสองข้างก็ถูกไอ้คนที่ไม่รู้เป็นเชี่ยอะไร โมโหกูอยู่นั่นแหละ รวบเอาไว้ แล้วเหวี่ยงลงพื้น... แอ่ก หลังหัก
“นอกใจกูรู้ไหมต้องเจออะไร”ไม่รู้เว้ย แล้วกูก็ไม่อยากรู้ด้วย!!!
แต่ผมไม่ได้พูดออกไปหรอก เพราะถึงพูดไป ไอ้ห่าตรงหน้าผมนี่มันก็ไม่ฟังอยู่ดี!!!
ไอ้ คนที่ตอนนี้ผมก็ยังคงหาคำจำกัดสถานะไม่ได้ โน้มหน้าลงใกล้ผมที่นอนแผ่เจ็บกระดูกสันหลังอยู่บนพื้นไม้ลมหายใจอุ่นรินรด หน้า ผมใจเต้นตึกๆด้วยความระทุกสุดแสน
“เออ... เฮีย ประตูบ้านไม่ได้ปิด แล้วคือ ถ้าจะทำอะไร ผมก็ขอโลเคชั่นที่มันดีกว่าพื้นบ้านได้ไหมครับ”ผมพูดจบ ก็รู้สึกหน้าตัวเองร้อนขึ้นชิบหาย... อายนะเว้ย
“หึ... มึงหื่นหรอวะ คิดว่ากูจะทำอะไร”ไอ้เฮียยิ้มมุมปาก “กูแค่กะจะตบหัวมึงอีกสักทีก็เท่านั้น”
“คือ...เอ่อ กูก็คิดแบบนั้นล่ะครับ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก”ผมผลักไอ้เฮียออก ให้พ้นทาง แล้วกะจะวิ่งไปสงบสติสักที่ไหนแห่ง
คือตกลงนี่กูหื่นเอง คิดมากเอง ทะลึ่งเอง ว๊อนเอง ใช่ไหมวะ... เอ๊ะ หรือว่าไอ้เฮียมันแกล้งผม โธ่เว้ย แล้วกูจะรู้หรอวะ ว่าถ้านอกใจมึงแล้วจะเจออะไร แล้วท่าทางก็ล่อแหลมขนาดนั้น กูจะไปตรัสรู้หรอ ว่ามึงกะจะแค่ตบหัวน่ะฮะ
ผมพุ่งตัวขึ้นไปชั้นสองของบ้าน นั่งสงบสติอารมณ์อยู่บนระเบียงบ้าน พูดตรงๆเลยนะครับ ... กูอายจนพูดไม่ออกอะไรแล้ว พุทโธ พุทโธ พุทถายะ วิระถะโย วิระโคนายัง วิระหิงสา วิระทาสี วิระถาสา วิระอิธิโย พุทธะสะ มานีมานะ พุธะสะ สวาโหม... โอ้ยย ไม่ไหวละโว้ย
“เฮ้ย!!!”ผมหันไปมองตามเสียงเรียก “ไปนั่งอะไรตรงนั้น เย็นแล้วเดี๋ยวยุงก็หามเอาไปแดกหรอก”เอาเลย หามกูไปเลย
“เออ”แล้วผมก็นั่งกอดระเบียงแน่น... ไปตายซะไอ้เฮียส้งติง
“งอนอะไร”มันพูดจบ ผมก็หันควับ แต่ก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อย เพราะไอ้คนที่สมควรจะต้องอยู่ตรงหน้าประตูห้อง กลับเข้ามาประชิด จนหน้าผมกับมันห่างกันเพียงแค่คืน
“เปล่าเว้ย”ผมหันหน้ากลับมามองผืนน้ำที่ไหลเอื่อยๆ
“จริงดิ”เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ก่อนจะขบใบหูผมเบาๆ
“ฮึ้ย!!!”ผมผลักมันออก และกะจะเดินผ่านมันไปเพื่อหาที่สงบใจที่ใหม่
มือ เรียวของไอ้เฮียกระชากเสื้อผมไว้ ก่อนจะพยามยามดึง ผมรั้งเสื้อตัวเอง แล้วออกแรงดึงกลับ ภาพตอนนี้คือ ผมกับไอ้เฮียกำลังยื้อแย่งเสื้อ(ที่ผมใส่) จนในที่สุดเสื้อยืดสกรีนลายแมวน้อยมันก็ทนต่อการกระทำอันรุนแรงของชายกรรจ์ อย่างผมและไอ้เฮียไม่ไหว
แคว่กกกกก!!
เสื้อผมขาด... โมโหกว่าเดิม ไม่ไหวล่ะโว้ยยยย
ผมพุ่งเข้าชาร์ตไอ้เฮียด้วยความโมโห จนตอนนี้ทั้งผมและมันก็นอนกลิ้งกันอยู่ที่พื้นระเบียง...ดีนะระเบียงมีราว ไม่งั้นแม่งอนาจตายคู่
“งอนหรอ”ไอ้เฮียที่อยู่ด้านล่างถาม
“เปล่า”ผมที่นอนทับอยู่ด้านบนตอบ
“ขอโทษ”หายเลยครับ ที่ผมเคยโกรธ ตอนนี้ให้อภัยหมดเลย... โอ๊ยยยย กูแพ้ สายตามึง อย่ามองกูด้วยตาละห้อยแบบนั้น
ตอนนี้ผมได้ระเหิดกลายเป็นไอแล้วลอยสู่ชั้นบรรยากาศแล้วครับ -///-
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตั้งตัว ริมฝีปากผมก็โดนฉวยไปโดยใครบางคน มือเรียวของคนตรงหน้าไล้วนช่วงสะโพก ก่อนจะสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืด
ผมใช้มือทั้งสองข้างยันพื้นพร้อมจูบตอบคนตรงหน้า เฮียปั้นยันตัวขึ้นโดยมีผมนั่งบนตัก นิ้วเรียวสวยยังกะเล่มเทียนของคนตรงหน้าเลิกเสื้อผมขึ้น ก่อนจะถอดมันออกในที่สุด คนตรงหน้าขบดูดซอกคอผมเบาๆ พร้อมใช้มือที่ลูปเนื้อกายผมจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว
แต่ก่อนที่ผมจะเตลิดและทำอะไรๆกันไกลไปกว่านี้ ผมก็คิดได้ว่า... กูอยู่ที่ระเบียง
ผมผลักไอ้เฮียออก มองดูไปด้านซ้ายของตัวบ้าน คนงานที่กำลังทำสวนกำลังจ้องมาที่พวกผม ก่อนจะรีบหันหน้าหนี เมื่อเขาเห็นว่าผมกำลังมองอยู่ มองไปด้านหน้า โอ้ ตลาดนัด...สายตาเป็นสิบคู่กำลังจ้องมองมา ผมทนต่อสายตาประชาชีไม่ไหว เลยผละตัวเข้าไปในบ้าน นั่งลงที่มุมห้อง แล้วเอาหัวโขกกำแพงเบาๆ
แอร๋ยยยยย กูจะเอาหน้าไปซุกไว้หนายยยย
ปัก!!!
ผมเอาหัวโขกอีกครั้ง... แต่ทำไมคราวนี้ไม่เจ็บวะ ผมเงยหน้ามองกำแพงที่ผมเอาหัวโขกไปอย่างช่างใจ ก่อนมือเรียวที่มากั้นระหว่างหัวผมกับกำแพงจะปิดตาไว้แน่นจนผมนั้นมองอะไร ไม่เห็น
สัมผัสจากลิ้นนุ่มที่เลียซอกคอผมเบา ทำให้สติผมเริ่มกระเจิงอีกรอบ มือที่ปิดตาเลื่อนลงผ่านอก ผมสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อมันเริ่มวนคลึงอยู่บริเวณเป้ากางเกง
“อื้อออ”ผมครางเบาๆในลำคอ
เฮียปั้นประครองผมลุกขึ้นยืน ก่อนจะเหวี่ยงผมลงเตียงที่อยู่ไม่ไกล...ฮ่วย!! ถนอมกูหน่อย
คนเหวี่ยงตามขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้ ปลดกางเกงผ้าเนื้อพลิ้วที่บางบ๊างบางออก ก่อนจะดึงบลีฟสีน้ำเงินเข้มของผมออก เผยให้เห็นปิ๊กกาจู้ยู้ฮูของผมที่ตอนนี้มันลุกขึ้นมายืนตรงเคารพธงชาติซะ แล้ว... อารมณ์กูมา ตั้งแต่มึงเลียคอแล้ว= =
-
✿✿✿✿✿✿
คนตรงหน้าถอดเสื้อตัวเองออก ฉีกยิ้มกว้าง โน้มตัวลงต่ำจนตอนนี้ตาเราทั้งสบกัน...เนิ่นนาน
“เฮีย…”ผมเรียกเสียงกระเส่า...โอ้วแม่ง!! เสียงกู
“ครับ”คนตรงหน้าขานรับแบบสุภาพชน...เออ กูปรับตัวไม่ทัน
“ปิดประตูก่อนได้ปะ”คือหนังหน้าผมก็ยังพอจะมียางอายอยู่บ้างนะครับ ถึงแม้มันจะเริ่มหมดอายุก็แล้วเหอะ
เฮีย ปั้นจูบหน้าผากผมก่อนจะผละไปปิดประตู ผมชันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง อาไงดีครับ อารมณ์ตอนนี้มาเต็ม แต่ผมก็ไม่อยากโดนจ้วงว่ะ... มันเหนื่อยนะเว้ย ถึงหลังๆจะไม่ค่อยเจ็บแล้วก็เหอะ
คนที่ไปปิดประตูเดินกลับมา นิ้วเรียวคลึงวนช่วงสะโพกปากบางเฉียบประกบแน่น ผมโอบรอบคอคนตรงหน้าแน่น
“ขอนะ”ไอ้เฮียถาม หลังถอนรอมฝีปากออก
“แค่แบบข้างนอกได้ไหมอ่ะ แบบมันเจ็บว่ะเฮีย”ผมตีหน้าเศร้าสารภาพความจริง
“มึงไม่ยอม...กูข่มขืน”ไอ้เชี่ย!!! ทำไมมึงเป็นคนแบบนี้ห๊ะ
“ฮารีเย!!!”ผมด่ามันเป็นภาษาพม่าที่ร่ำเรียนมาจากแม่บ้านที่ม๊าจ้างมาประจำอยู่ที่คลินิก...ส่งตรงจากเมาะตะมะเลยครับ
“ซมโจยปิดอง”ไอ้เฮียสวนทันควัน ส่วนผมนั้นงงสลัด...อะไรปิดองๆวะ
แล้วคนตรงหน้าก็รอบมือผมทั้งสองข้างแนบกับเตียง... โอม่าย กูไม่อยากมีประสบการณ์โดนปล้ำตอนกลางวันแสกๆ
“ไม่ก็คือไม่นะเฮีย”ผมยืนคำขาด ไอ้เฮียฟึดฟัดผละตัวออกไปนั่งจิ้มไอโฟน
คือนี่จะไม่ต่อแล้วใช่ไหม...กูจะได้ไปโลกสวยด้วยมือเราในห้องน้ำ
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ขยับตัวไปไหน ไอ้เฮียก็ส่งไอโฟนที่หุ้มด้วนเคสไม้ลายแร่ดแรดมาให้ผม
ผม เริ่มอ่านตรงที่ไอ้เฮียขยายไว้ ใจความมีดังนี้’ให้เค้านอนราบ ... แล้วคุณนั่งทับ "เจ้านั่น" ลงไปตรงๆ ช้าๆ ใจเย็นๆ ใช้เจลช่วยเพื่อลดความตึง การที่คุณนั่งลงไปด้วยตัวเองน่ะ เข้าง่ายกว่าให้เค้าเข้าเองซะอีกนะ จะบอกให้ แถมเจ็บน้อยกว่าด้วย’ คือ กูพูดไม่ออกจริงๆว่ะเฮีย
“ยังไงก็เจ็บอยู่ดี”ผมส่งไอโฟนคืน
“เคย ลองแล้วรึไง ถึงรู้ว่ามันเจ็บ”เฮียปั้นรับโทรศัพท์คืนพร้อมทำน่ากวนส้งตีน... คือจะให้บอกยังไงดีวะ ใส่เข้าไปไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนมันก็เจ็บทั้งนั้นล่ะสาสสสสส “อ่อนว่ะ แค่นี้แม่งก็ไม่กล้า”
“ห๊า!! ใครว่าไม่กล้า แต่กูเจ็บมึงเข้าใจไหม”แล้วของมึงนี่ก็ไซส์ธรรมดามากเลยนะ = =
“ออหรอ งั้นพิสูจน์ความกล้าให้เห็นหน่อยดิ...รึว่าจะดีแต่ปาก”ผมฟังแล้วก็กัดริม ฝีปากแน่น...ลูกผู้ชายย่างผม ฆ่าได้แต่ท้าไม่ได้ครับ
“เออ!!!”ผมกระแทกเสียงผลักคนที่กำลังยิ้มยั่วให้นอนราบไปกับเตียง...แล้วเอาไงต่อดีวะ
ผม ตัดสินใจปลดกางเกงคนที่นอนยิ้มกริ่มออกก่อนเป็นอันดับแรก เฮ้ยๆ มืออย่าสั่นลูก เดี๋ยวมันรู้ว่าเราอ่อน...แต่ผมคงจะเงอะงะไม่ถูกใจไอ้เฮียมันมั้งครับ มันเลยเปลี่ยนใจลุกขึ้นเอาหลังพิงหัวเตียง
“รู้แล้วใช่ไหม ว่าเป็นฝ่ายเริ่มน่ะมันลำบากขนาดไหน”พูดจบ ไอ้เฮียก็ถอดบ็อกเซอร์สีน้ำเงินเข้ม ก่อนจะดึงตัวผมขึ้นไปนั่งบนต้นขา
เฮีย ปั้นประกบจูบอีกครั้ง ลิ้นเปียกชื้นสอดเข้าภายในโพรงปาก ก่อนจะเริ่มอยากเย้าเกี่ยวกระหวัดลิ้นผม ในขณะเดียวกันนิ้วเรียวของคนตรงหน้าก็ไล้ไปตามผิวกาย
นิ้วของคนตรง หน้าถูกสอดเข้ามา ผมสะดุ้งเล็กน้อย แต่เพราะฤทธิ์จูบที่เร้าร้อนของคนเบื้องหน้าอีกนั่นแหละ จึงทำให้ผมเหมือนจะลืมความเจ็บทั้งมวลไปชั่วขณะ
เมื่อนิ้วถูกเพิ่ม เป็นสามนิ้ว ผมก็ขมวดคิ้วปิดเปลือกตาแน่นข่มความเจ็บ นิ้วถูกถอนออกไปพร้อมกับที่ปากสวยนั้นระออก ผมหอบหายใจแรงมองคนตรงหน้าที่เอี่ยวตัวหยิบถุงยางอนามัยที่วางอยู่บนโต๊ะ ข้างเตียง...ถุงยางสีออกชมพูถูกสวมคลุมแก่นกายที่ขยายตัวอย่างเต็มที่
แขน แกร่งประครองผมให้หยัดตัวขึ้น พร้อมใช้ส่วนหัวของ เออ นั่นและ วนคลึงรอบๆช่องทางด้านหลัง ไอ้เฮียกัดคอผมเบาๆ ก่อนจะดันส่วนแข็งขืนให้เข้าภายในตัวผม
“อ๊า.... เจ็บ อื๊อ”ผมจิกไหล่คนตรงหน้าแน่น
ผม นั่งลงไป จนตอนนี้แก่นกายของอีกคนก็ถูกสอดเข้ามาในตัวผมจนมิดแล้ว ความเจ็บแปล๊บวิ่งขึ้นมาตามสันหลัง ผมนั่งนิ่ง หายใจอย่างเป็นจังหวะ เพื่อหวังข่มความเจ็บให้เบาบาง ลิ้นเปียกชื้นลากผ่านจากคอลงสู่ยอดอกที่เริ่มแข็งขืนเมื่อถูกสัมผัส
“อื๊อ”ผมหลับตาครางรับในลำคอ
“ขยับหน่อยเร็ว”คนที่ดูดขบยอดอกพูดเสียงพร่า
ผม หลับตา จิกไหล่คนตรงหน้าแน่น พยายามหยัดตัวขึ้นเล็กน้อย แต่ก็นั่นแหละครับ เจ็บจะตายห่า ไม่อยากขยับเลยสักนิด...แล้วที่ใครบอกว่ามันเจ็บแค่ครั้งแรกน่ะ ขอเคลียร์หน่อย นี่กูที่ครั้งสามแล้ว ทำไมยังเจ็บอยู่วะ แม่ง!!
แรงกระแทก จากด้านร่างทำให้ผมสะดุ้งสุดตัว เบิกตาโพลงซบหน้าลงไปกับบ่าเฮียปั้น มือสวยกอบกุมส่วนแข็งขืนผมไว้พร้อมรูดขึ้นลงเป็นจังหวะเดียวกับที่กระแทก สะโพกสวนขึ้นมา
“อ๊า อื๊ม”คนเบื้องหน้าผมครางในลำคอ ก่อนลากลิ้นเลียขบใบหูไล่ลงมาตามลำคอ
เสียง กายเนื้อที่กระทบกันดังก้องห้อง ทำให้สติผมยิ่งกระเจิง ผมหยัดตัวขึ้นกระแทกลงไปซ้ำๆเพื่อเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นตามอารมณ์ที่นำไป ผมขย่มตัวไปได้เพียงในนานก็เริ่มรู้สึกเหมือนตกจากที่สูงจนต้องข่มเปลือกตา แน่น
“อ๊า!!!”ผมร้องลั่นเมื่อปลดปล่อย น้ำสีขาวข้นพุ่งรดหน้าอกคนเบื้องหน้า “อ๊า อ๊า อ๊า อื๊อ”ผมร้องซบบ่าแน่น เมื่อคนตรงหน้ากระแทกเน้นมาอีก4-5ที
“อื้ม อ๊า”เหมือนไอ้เฮียก็เสร็จแล้วเหมือนกัน ผมหอบหายใจ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะยันตัวลุกขึ้น ร่างทั้งร่างของผมก็ถูกพลิกลงไปอยู่ใต้ตัวอีกคน
ช่วงล่างผม ตอดรัดรัวเมื่อแก่นกายที่ควรจะอ่อนตัวลงกลับมาแข็งขืนอีกครั้ง ริมฝีปากบางจูบแผ่วเบา มือเรียวคว้าหมอนที่อยู่ไม่ไกลมารองหัวผมไว้ ก่อนจะกำขอบเตียงแน่น
คนตรงหน้าผมเริ่มขยับสะโพกอีกครั้ง ก่อนจะเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆจนผมนั้นเผลอจิกมือจิกเท้ากับเตียงแน่น
“อื๊อ อ๊ะ อ๊ะ อื๊อ อ๊า”ผมครางกระเส่า เมื่อคนตรงหน้ายังคงเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ
มือ ซ้ายของคนที่ไม่รู้มันไปโด๊ปโด่ไม่รู้ล่มมารึเปล่าระออกจากหัวเตียง มาจับไว้ที่แก่นกายที่อ่อนตัวลงของผมแล้วรั้งขึ้นลง เพียงไม่นานน้องชายผมก็ตื่นอีกครั้ง
ริมฝีปากสีโอรสทาบลงประกบ จูบร้อนเริ่มหยอกเย้าพรมทั่วใบหน้าและลำคอ พร้อมๆกับที่ร่างกายเบื้องล่างยังคงสอดประสานกันกระชั้นถี่ มือซ้านระออกจากแก่นกายผมที่แข็งขืน
มือขวาผมที่จิกเตียงแน่นโดนกอบ กุมไว้ด้วยมือใครอีกคน ก่อนที่มันจะถูกดึงมาแนบแก้มคนที่กำลังปรือตากัดริมฝีปาก... โอ๊ยยย เซ็กซี่ไปแล้วพ่อคุณ
“รัก”แล้วริมฝีปากบางก็พรมจูบลงบนมือผม
“อื๊อ อ๊ะ อ๊ะ”ผมครางกระเส่าเมื่อเริ่มรู้สึกตัวเบาหวิวอีกครั้ง “เร็ว... อีก”ผมกลั้นใจพูดออกไป
“อ๊า อ๊ะ อื๊อ อื๊อ”ไอ้เฮียครางรับพร้อมปรับจังหวะให้กระชั้นขึ้น “รัก..อ๊า”แล้วมือผมก็ถูกเลื่อนไปทาบกับหน้าอกคนตรงหน้า
ผมสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นถี่รัวไม่แพ้กับหัวใจผม...
“อ๊า!!!!”ผมร้องลั่นเมื่อถึงคราวปลดปล่อยอีกครั้ง
“อื้อ อ๊า”คนตรงหน้าครางในลำคอก่อนจะผละตัวออก
ก่อนจะสอดเข้ามาอีกครั้ง...อ๊ากกกกก นี่มึงไปแอบโด๊ปยาอะไรมาวะไอ้สาสสส จะเล่นกูให้ฟ้าเหลืองเลยใช่ไหม
“เป็นเมียพี่ต้องอดทน”ไม่ทนโว้ยยย(มุขเก่าเอามาเล่าใหม่ ฮ่าๆๆๆ)
อยากจะร้องไห้ให้น้ำตากลั่นออกมาเป็นสายเลือด คิดแล้วบอบช้ำทั้งใจทั้งกาย 5รอบ โอ้ไม่อยากจะเชื่อ นี่กูทนไปได้ยังไง ผมพลิกตัวหันมองคนที่นอนเล่นเกมส์สนูปปี้ในไอโฟนอย่างเพลิดเพลิน... หน้าอิ่มอกอิ่มใจเชียวนะมึง
“ฝากเก็บตังค์หน่อยดิ จะไปกินน้ำ เสียน้ำเยอะ”ไปตายซะ...ผมรับไอโฟนมา
ไอ้เฮียเดินออกไปแล้ว แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เล่นสักกะนิด ไอโฟนในมือก็มีข้อความเข้า ‘lin’ ผมกดอ่านข้อความด้านในทันทีอย่างไม่ลังเล
‘ปั้น อยู่ไหน ทำไมโทรไปก็ไม่รับสาย... โทรกลับด้วย’อ่านจบผมรีบลบข้อความทิ้งทันที
เกือบลืมไปซะสนิทว่าตัวเองเป็นชู้... แม่ง!!! ไอ้เฮียยังมีอิหลิน(เข้าโหมดเกรียน)เป็นเมียเอกอยู่อีกหว่า แล้วนี่กูก็เสียตัวจนพรุนไปหมดแล้วนะ จะให้มาเป็นเมียลับๆล่อๆ เมียเก็บ เมียหลบๆซ่อนๆ เมียหลังไมค์ เมียไม่ออกสื่อ เมียไม่ออกหน้าออกตา กูรับไม่ได้นะโว้ยยยยย
ถ้าไอ้เฮียมันไม่ตัดอิหลินไปสักที... ผมนี่แหละจะเป็นคนช่วยเขี่ยอดีตเมียเก่า(ผม)ออกไปจากเฮียให้เอง... และแน่นอน ไอ้เฮียไม่มีทางทิ้งผม เพราะอะไรน่ะหรอ...เพราะผมไม่ยอมให้มันทิ้งยังไงเล่า!!!
คอยดูเหอะไอ้เฮีย มึงมาจ้วงผิดคนล่ะ ชาตินี้ทั้งชาติกูจะตามเกาะติดหนึบซะให้ยิ่งกว่าตุ๊กแกอีก
“โอ๊ย!”ผมร้องเบาๆ...สงสัยคิดดังไปหน่อยสะเทือนกล้ามเนื้อหูรูดเลยทีเดียว
โครกกกกกกกกกกกกกก
อันนี้เสียงจากกระเพาะอาหารครับ หิวเหลือเกิน แต่ตอนนี้ แค่แรงจะขยับตัวยังไม่มี นับประสาอะไรจะหอบสารร่างลงไปหาอะไรกิน แม่ง! ยิ่งคิดยิ่งแอบหงุดหงิดอยู่ในใจ ไอ้เฮียมันไปโด๊บอะไรมาวะครับ โด่ไม่รู้ล้ม กำลังช้างสาร ชาตรี?รำพึง ม้ากระทืบโรง หรือว่าหนุ่มน้อยตกเตียง
สะโพกครากเลยกู
ถ้า ถามว่าเจ็บไหม คงตอบว่าแสบมากกว่า และถ้าถามว่ารู้สึกยังไง ขอบตอบว่า...มันส์มาก ก็คือผมก็รู้สึกดีนะครับ แต่จะรู้สึกดีกว่านี้ ถ้ามันยั้งๆแรงกระแทกบ้าง ไม่ใช่ใส่ไม่ยั้งขนาดนี้!!!
ผม จิ้มๆไอโฟนในมือ เก็บตังค์ในเกมส์ตามที่ไอ้เฮียบอก เล่นไปไม่นาน ไอ้คนสร้างความเมื่อยขบไปทั่วสังขารร่างก็กลับมา ไอ้เฮียที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างไว้ นั่งพิงหัวเตียงแล้วเหยียดขาอีกครั้ง
“หิวข้าว”ผมพูดแล้วส่งมือถือคืนไอ้เฮีย
“แล้วไง?”คนข้างตัวที่ยังคงเลี้ยงสนูปปี้พูดขึ้น
“พาลงไปกินข้าวหน่อยดิ”ผมขยับหัวไปเกยแขนไอ้เฮียอย่างอ้อนๆ... นี่ถ้าไม่ติดว่าลงไปเองไม่ได้นะ กูไม่มาออเซาะมึงให้เสียประวัติหรอก
“แปป ซื้อไอ้นี่ก่อน”ไอ้เฮียตอบโดยที่ไม่แม้แต่จะระสายตาออกมาจากหน้าจอมือถือ...นี่มึงเห็นสนูปปี้ดีกว่ากู?!!
ผม ถอนหายใจ กัดฟันยันตัวขึ้น ถึงมันจะไม่ได้เจ็บเหมือนครั้งแรก แต่มันก็ยังแอบแสบๆอยู่ แล้วยิ่งไอ้ความเมื่อยล้าที่แล่นพล่านไปทั้งตัวนี่นะครับ...มันทรมานจริงๆ
ผม ยืนทรงตัวอย่างยากลำบากบนพื้นห้อง ผมไม่รู้ขาผมสั่นเพราะอะไร แต่อยากบอกว่า ขนาดวิ่งสามกิโลขากูก็ยังไม่เคยสั่นถึงขนาดนี้เลยนะเว้ย...ผมประครองร่าง เปลือยเปล่าของตัวเองก้าวไปข้างหน้า ทำไมภาพมันเบลอๆ แถมยังเอียงๆด้วย
ตุบบบ!
ผมลงไปนอนหอบหายใจบนพื้นไม้เย็นเฉียบ... อากาศที่นี่หนาวจังครับ
แต่หนาวกาย...
ยังไม่ทรมานเท่า หนาวใจ
ซีเอี่ยวฉิบหาย รับตัวเองไม่ได้... นอนดีกว่า
ผม กระพริบตาถี่ไล่ความพร่ามัว ภาพเบื้องหน้าผมที่ประกฎสู่สายตา ยังเป็นห้องนอนห้องเดิมที่ผมกับคนบางคนเพิ่งจะผ่านสมรภูมิกันยาวนานกว่า5ยก
“อ้าว ตื่นแล้วหรอน้องบลู”เสียงอ่อนโยนดังผ่านแก้วหูตรงเข้าทะลุโสตประสาท “เดี๋ยวทานข้าวต้ม กับยานะครับ”ผมมองแม่หยงที่ยิ้มแล้วลูบหัวผมเบาๆอย่างอ่อนโยน
“คะ ครับ”ผมตอบรับเสียงแหบพร่า
“ไปทำอิท่าไหนให้เป็นไข้ได้เนี่ยเรา”ตอบไม่ได้ครับ หลายท่าเกิน ยิ่งช่วงยก4ยก5 ผมก็เริ่มเบลอๆ จำไม่ค่อยได้ ครางอย่างเดียว... ห๊า มีคนบอกผมผิดประเด็น
“แหะ แหะ”ผมหัวเราะแห้งๆกลบเกลื่อน
มอง หาไปรอบๆห้อง แต่ก็ไม่เจอคนที่อยากเจอ... บางทีไอ้เฮียก็อาจจะเบื่อผมแล้วมั้งครับ ตอนแรกผมก็แอบดีใจเล็กๆว่าเฮียปั้นคงรักผม และยังไงต้องเลือกผม แต่จากปฏิกิริยาที่เขาแสดงออกมาว่าไม่ใส่ใจนั้น มันก็ทำให้ผมเริ่มรู้อะไรบางอย่าง... บางอย่างที่น่าปวดใจ
ผู้หญิง ตรงหน้าผมป้อนข้าวต้มกุ้งในชามที่ยังคงร้อนกรุ่นจนไอขึ้น ผมกินข้าวในจนพร่องไปกว่าครึ่ง... ขมคอจังครับ แต่อาม๊าสอนไว้ ว่าถึงจะขมคอ ก็ต้องฝืนกิน จะได้หายเร็วๆ
ผมคิดถึงม่าม๊าจัง
“แม่ครับ ซื้อมาตามที่สั่งแล้วครับ... อ้าว ตื่นแล้วหรอ”ไอ้คนที่ผมพยายามมองหาตั้งแต่ตื่น ก้าวเข้ามาห้อง นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียง
มือทั้งสองเลื่อนมากุมมือขวาผมแน่น แต่ผมก็สะบัดออก... หงุดหงิด!!
“งั้นแม่กลับบ้านใหญ่เลยนะ พี่ปั้นดูแลน้องดีๆนะ... เข้าใจไหม”เสียงตอนท้ายนั้นฟังเหมือนคำสั่ง
คุณแม่เดินออกไป เฮียปั้นตักข้าวต้มในชามที่เหลือกว่าครึ่งก่อนจะจรดริมฝีปาก เป่าเบาๆ ไล่ความร้อน
“อ้าปาก”มันสั่ง ผมเมินหน้าหนี “ไม่กินแล้วจะได้กินยาไหม”
“เอามา กินเอง”ผมบอกทั้งที่เสียงยังพร่า
“อย่าดื๊อ พี่ขอล่ะ”ช้อนที่เต็มไปด้วยข้าวต้มจ่อที่ริมฝีปากผม
ผมยอมกินแต่โดยดี ทั้งที่ยังรู้สึกไม่พอใจมันอยู่ อ๊ากกกกก มันเห็นสนูปปี้ดีกว่าผมอ่ะ แม่ง โมโห นี่ตกลงกูแพ้สนูปปี้ใช่ไหม
พอ กินไปได้ไม่กี่คำ ผมก็บอกอิ่ม คนที่ป้อนข้าววางชามลง ก่อนจะยื่นแก้มน้ำมาจ่อริมฝีปากผม ผมคว้าแก้วไว้หวังกินเอง แต่คนตรงหน้ายังยื้อไว้หวังป้อน
ผม ปล่อยมือ เลื่อนตัวลงหวังนอนพักผ่อน กูไม่กินก็ได้วะ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะหัวถึงหมอน ริมฝีปากผมก็โดนประกบ ก่อนที่ของเหลวจากปากอีกคนจะแพร่ลงผ่านลำคอ
คน ตรงหน้าโดนผลักออก แต่ยังคงเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ ... อะไรของมันวะ เดี๋ยวหื่น เดี๋ยวเมิน ส่วนผมก็เอาแต่วิ่งเร้าๆไปกับปฏิกิริยาของมัน มันต้องการอะไรกันครับ...หรือพยายามปั่นหัวผมอยู่
แต่ถ้ามันคิดแบบนั้นจริง ก็ขอให้รู้ว่ามึงคิดผิดแล้วเฮีย ที่จะมาใช้เกมส์ทดสอบจิตใจกับคนอย่างกู!!!
“ถ้า ไม่รัก ก็ปล่อยผมไปเถอะ อย่าทำแบบนี้”ผมปล่อยให้หยาดน้ำตา(ที่พยายามบีบแทบตาย)ให้ไหลลงอาบแก้ม “ได้ตัวผมแล้ว พอใจแล้วใช่ไหมครับ”ผมถามแล้วปล่อยโฮหนัก
“บลู...”เสียงเรียกแผ่วเบา มาพร้อมมือเรียวที่พยายามเช็ดน้ำตาให้ผม “พี่รักบลู รักมาก ดั้งนั้น...อย่าร้อง”ผมปัดมือไอ้เฮียออก
“ช่าง เถอะครับ เฮียเล่นเกมส์เถอะ อย่าสนใจผมเลย”ผมบอก ไอ้เฮียรีบล้วงไอโฟนออกมา ก่อนจะลบเกมส์สนูปปี้ไปต่อหน้าต่อตาผม...ทำได้ดีมากนะครับเฮีย
“ลบแล้ว”
“เฮีย ครับ ผมว่าเราจบความสัมพันธ์กันไว้แค่นี้เถอะ... เฮียเองก็มีหลิน เรื่องของเราคิดว่าเป็นแค่ลมพัดไปเถอะนะครับ”ผมล้มตัวนอน ดึงผ้าห่มมาคลุมหน้ามิด แล้วลอบยิ้มเบาๆ
ผม ลอบยิ้มใต้ผืนผ้า ไม่ไหวละ อยากจะหัวเราะออกไปให้ลั่น แต่ไม่ได้เดี๋ยวเสียแผน ผมนอนกลั้นยิ้มไปได้สักพัก ผมก็สัมผัสถึงริมฝีปากของอีกคนที่แนบลงมาจรดนิ่งผ่านผืนผ้า
“พี่จะจัดการทุกอย่าง... ขอเพียงแค่บลูรอ”
------------
โคตรยาวเลย17หน้า :ruready
ฉากเรียกเลือดนั้น อิฉันโดนบังคับมานะคะ :hao5:
ตัวจริงคุณเขียดเรียบร้อยมากนะเฮ้ย :angry2:
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ :กอด1:
ตอบคนข้างล่าง :impress2:
ฮารีเย กับ ซมโจยปิดอง อ่อคะ
มันทะลึ่งอ่ะ :-[ เขิน
ฮารีเย>>>ภาษาพม่า เย็บแม่ม(คุณเขียดเรียนรู้มาจากพี่เลี้ยงสาวชาวพม่า//ที่ทำให้กูพูดไทยไม่ชัดตอนเด็กๆ :ruready)
ซมโจยปิดอง>>>เขมร ขอเย็บ2ที(เรียนรู้มาจากเพื่อนค่ะ :laugh: )
-
ไอ่หยา น้องบลูเจ้าเล่ห์นักนะ โดนไปห้ายกไม่เข็ดอีก เด๊ะฟ้องพี่เฮียเลย นี่คุณเขียดคนสวยคาฟ อยากรู้ความหมายไอ่พม่าสองประโยคนั้นนะ แล้วนี่บทสวดอะไรนั้น มันเป็นคาถาเงินล้านสินะ น้องบลูใช้คาถานี้สงบจิตใจ555 แล้วอิเฮียอ่ะ หลงกลน้องบลูอีกแล้ว อิคุณหลินในเรื่องนี้จะไม่มีใครอยากจำคุณแล้วนะ(หลิน:ทั้งๆที่ไม่มีฉันปั้นกะบลูคงไม่มีวันนี้หรอกชริ๊) Thanks^^
-
อั๊ยยะ ไม่ได้เข้ามาซะนานนนน อิหนูบลูเสียตัวเสร็จเฮียปั้นแล้วเหรอนี่ กรี๊ดดดดดด :hao7:
(คุณเขียด:หล่อนไปมุดอยู่ไหนมาย่ะ)
หนูบลูเป็นนายเอกที่ได้ใจมาก ปลื้มมมมมมม ไม่มามัวนั่งดราม่า แต่ฉลาดเจ้าเล่ห๋ดัดหลังเฮียปั้นแทน :katai2-1:
มันต้องอย่างนี้สิ นายเอกยุค2556 น้ำตาทุกหยดที่(บีบ)เสียไปต้องให้คุ้มค่าจะมีนอนเสีย(ตัว)น้ำตาฟรีๆได้ไง :z1:
ไหนก็เสีย(ตัว)น้ำตาไปแล้วก็เกาะเฮียปั้นแน่นๆเลยนะบลูเอาแบบสลัดไม่หลุดเลย ทั้งหล่อทั้งรวย 555
ให้รู้ไปว่าผัวข้าใครอย่างเตะเอ๊ยเเตะ กร๊ากกกก :laugh:
รอตอนต่อไปเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เลิศมากนังบลู มารยาร้อยเล่มเกวียน อีเฮีย หนีไม่พ้นละ :hao6:
-
ขอบคุณสำหรับความหมายทะลึ่งๆสองคำนั้นนะคัฟคุณเขียด^^
-
จัดการให้ได้จริงๆ เถอะนะ
-
คืออ่านตอนนี้แล้วคิดว่า 'ทำไมบลูเป็นฝ่ายเสียเปรียบทั้งหมดฟะ!!!' โดนลาก โดนฉุด โดนข่มขืน(ถึงจะสมยอมซะส่วนใหญ่)
แต่พออ่านตอนสุดท้าย อยากบอกว่า....บลู นายทำได้ดีมาก กร๊ากกกก
เลิกกับชะนีซะเฮีย! แล้วบลูเฉดหัวเฮียไปเลย หึหึหึหึหึ....
-
โอ๊ย...อ่านแล้วเลือดพุ่ง
บลูทำอิเฮียหึงอ่ะ ไปแกล้งจี๋จ๋า(?) กะเอมจนโดนทำโทษเลยดูซิ -.,- (ดีมาก!!)(//ไม่ใช่ละ...)
อิบลูเจ้าเล่ห์มาก ฮ่าๆๆ ดีๆ จะได้คุมเฮียอยู่ :hao7:
-
ถ้ามีนายเอกแบบบลูนะชะนีไม่มีมายุ่งกะพระเอกแได้แน่ๆเชื่อเหอะร้ายจิงๆ
เฮียปั้นดูบื้อกว่าที่คิดอีกอะยัยหลินไม่ได้เกิดหรอกเรื่องนี้อะ
บองสลานโอน(รัก)คุณเขียดเลยอะ
-
:katai1: เห้ออออ ยังเซงอิเฮียเหมือนเดิม ชร๊านแนะนำเฮียไปนอนคลุกน้ำตาลสัก 4-5 ตลบนะ เผื่อจะหวานบ้าง :laugh:
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว อิเฮียจะสลัดนังหลิน ยังไง ถ้าไม่ถูกใจ ชร๊านให้บลูมีผัวใหม่เลยเออ :angry2: เอ๊ะหรือจะ
ไปหาคิงเลยลูกบลู มันพร้อมจะดูแลลูกนร๊าาา :impress2:
-
:haun4: อิบลูเริด พี่ปั้นน่ารัก น่ากิน ชีวิตจิงไม่มีเลย 555
-
บลูมารยามากมาย 5555
-
หึหึ ทำได้ดีเลยหนูบลูของแม่
อิเฮียปั้นจะทำยังไงต่อไป ถ้าไม่ทำตามที่หนูบลูบอก
แม่จะตบให้กระบาลแยกเลยคอยดู!!!
-
พูดไม่ออกเลยคุณฟิน :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
อิบลู ,,, ร้ายยยยยยยยยยยอะ :hao7: :hao7:
อย่าไปยอมนะคะ ชะนีปลวกแบบนังหลินน แอร๊ยยย อินนนเว่อร์เกินไปละ รอจร้ะะะะ :impress2:
-
อิบลูแรด55+ :hao6:
-
ตลกอ่ะ 5555555
เป็นมุขผู้ชายด้วยนะ อ่านละขำ 555
-
พี่ปั้นจะอึดไปไหน แต่เราก็ชอบ ฮ่าๆๆ
น้องบลูนี่แอบร้ายนะเนี่ย หุหุ
ว่าแต่รีบจัดการเอานังนั่นออกไปสักที
-
อิบลู ,,, ร้ายยยยยยยยยยยอะ :hao7: :hao7:
อย่าไปยอมนะคะ ชะนีปลวกแบบนังหลินน แอร๊ยยย อินนนเว่อร์เกินไปละ รอจร้ะะะะ :impress2:
-
ูบูลลลลลลลลล
:heaven
แน่ใจว่าแก้แค้น
5 ยกนะนั่น
ไอ้เฮียนี่ทำตัวเป็นไอดอลหน่อยซิเว้ย
จับมันคลุกน้ำตาลอย่างรีพลายบน yymomo บ้างดีกว่า 555
บวกและเป็ดชอบตอนนี้
อิบูลแอบแรดได้ใจ ชอบบบบบบบบ
-
สนุกอ่ะ...... โคตรชอบเลย ^v^
-
หายไปนาน กลับมาอีกทีได้มาหลายตอนเลย
หนูบลูเริ่มเข้าแผนแล้วสิ :hao3:
-
เอาเลยน้องบลู จัดการไอ้เฮียให้อยู่หมัด
สงสารน้องบลูโดนเมิน ชิชะ
-
ตอนนี้ซักสงสารเฮียปั้นอ่ะโดนบลูหลอกซะงั้น
แต่เฮีได้ไปห้ายกแล้วคงพอใจแล้วเรอะ :laugh:
อยากรู้อ่ะว่าเฮียจะรู้แผนของบลูไหมน้า
-
กริ๊ด :m25: ตอนนี้เสียเลือดมากมาย ใครน๊อบังคับคุณเขียดให้เขียน น่ารักมากเลย
น่าสงสารน้องบูลของเราถูกเฮียกดขี่ข่มเหง่ ทั้งร่างกายและจิตใจ
แถมพอเสร็จสมอารมณ์หมาย ยังมัวใส่ใจกะเจ้าเกมสนูปปี้มากกว่าซะอีก
อย่างงี้น้องบูลเลยต้องแอบน้อยใจ แล้วจะทนได้ไงในเมื่อยังมียัยหลินเป็นเสี้ยนหนามหัวใจ
ให้น้องบูลเป็นแค่เมียเก็บ เมียฯลฯ ถึงเวลาน้องบูลจะเรียกร้องสิทธิ์ เริ่มจากเขี่ยเจ้าสนูปปี้ไปได้หนึ่งละ
ต่อไปก็ยัยหลินที่เป็นเป้าหมายหลักตั้งแต่ต้น ตอนนี้น้องบูลใช้น้ำตากับมารยาเต็มที่
ถ้าจัดการจัดยัยหลินสำเร็จน้องบูลก็อย่าทิ้งเฮียไปละกัน เพราะเฮียทั้งรักทั้งหลงน้องบูลม้ากมาก
รอติดตามความร้ายน่ารักของน้องบูลต่อไปจ้า :pig4: :mew1:
-
มารยาร้อยแล่มเกวียนรึจะสู้อิบูล
อิเฮียหื่นนน :hao6: :hao6:
-
อิบลูเจ้าเลห์มากกกก ! 55555 เฮียน่ารักเนาะ :heaven
-
14 l เธอมีเจ้าของ ก็มองเห็นอยู่เสมอ...แล้วไง?ก็กูจะเอา
เหี้ยปินขาหัก!!!
ขึ้นบทมาไม่ได้เกี่ยวเห้อะไรกับบทที่แล้วเลย= =... แต่ก็นั่นล่ะครับ ไอ้ปินขาหัก หักจริงจัง หักจริงๆ และตอนนี้พวกแม่งก็นอนสำออยพันตัวเป็นมอมมี่อยู่ที่โรงบาล...ไอ้เชี่ย นี่มึงขาหัก หรือว่าถูกสิบล้อเสย
ถ้าจะกล่าวถึงสาเหตุที่มันขาหัก ก็คงต้องเท้าความไปเมื่อสี่โมงเย็นของมื่อวาน ตอนมันแข่งบอลรอบก่อน4ทีมสุดท้าย ในช่วงเวลาแดดล้มลมตกฟ้าฝนเป็นใจอากาศดี๊ดีมีแดดรำไร ณ.ตอนนั้นไอ้ปินหรือไอ้เหี้ยปิน มันกำลังเลี้ยงบอลอยู่ในสนามอย่างเริงร่า แต่ในขณะที่มันสุขสันต์อยู่นั้น มันก็ลื่น พอลื่นมันก็ล้ม แล้วพอล้มขาแม่งก็หัก...และนั่นแหละครับ บทสรุปความโง่ของเหี้ยปินน้องเฮีย(เสียงสูง)ปั้น
และแน่นอนเมื่อไอ้ปินสำออยเจ็บหนักซะขนาดนี้ ทั้งคุณแม่และพี่ชายก็ต้องรีบกลับมาดูใจทันที และที่แน่นอนอีกข้อ ผมเองก็ต้องมีอันระเห็จกลับม.มาเช่นกัน.... เซ็ง ไม่อยากเตะบอล
แต่การเตะบอลท่ามการแดดเปรี้ยงๆตอนเที่ยงวันมันก็ยังไม่ทำให้ผมเซ็งเท่าเรื่องบางอย่าง บางอย่างที่ว่าแม่งโคตรไร้สาระ และไอ้เรื่องที่ว่านั่นก็คือ....ตั้งแต่ส่งผมที่หอตอนประมาณทุ่มกว่าๆ มันก็หายเงียบไปเลย
...แม่ง!! กูจะลงไปฟาดแข้งอีกไม่กี่นาที มึงไม่คิดจะมาหา โทร หรือ ส่งข้อความมาให้กำลังใจกูเลยรึไงห๊ะ...
...ว่าแต่ทำไมกูต้องอยากได้กำลังใจจากมันด้วยวะ...
...อ๊ากกกกกกก...
“เหี้ยบลู มึงจะพิรี้พิไรตีหน้าตอแหลใส่กระจกอีกนานไหมวะ เขาจะเรียกลงสนามแล้วไอ้เหี้ย!!!”รัวเป็นชุด มึงแค้นอะไรกูรึป่าวห๊ะไอ้สัตว์เอม
“เออ...”ผมขานรับ เดินเอื่อยๆไปหามัน
“เออ ก็ให้เร็วดิสัตว์ เดี๋ยวดูหลีดไม่ทัน”และแล้วมันก็เผยจุดประสงค์ออกมา
“ออหรอ... ที่มึงรีบนี่มึงจะไปดูหลีด หรือแค่ไปดูใคร”แล้วหน้าหนาๆดั่งกับคานคอนกรีตทางด่วนเสริมเหล็กตรงแยกบางนาของไอ้เอมก็เหมือนจะแดงขึ้นมาชั่ววินาที
แต่ก็นั่นล่ะครับ เหี้ยเอมมันหน้าหนาเป็นที่หนึ่งในเอกภพอยู่แล้ว เขินได้ไม่เกิน30วิหรอก“ก็ไปดูหลีดดิวะ ไม่ได้ไปดูเฮียปั้นผัวมึงหรอก ไว้ใจกูได้ ผัวเพื่อนกูไม่แย่ง”แซวได้ตรงกับความเป็นจริงมากไอ้สลัด!!
ด้วยความขี้เกลียดต่อความยาวสาวความยืด ผมก็เลยไม่ต่อปากต่อคำ แล้วเดินตามมันออกไปจากห้องพักนักกีฬาอย่างจำใจ... เตะบอลทีไร ตัวกูดำยังกับนิโกรเลยแม่ง!!
พอนั่งลงที่แสตนคณะ ผมก็พยายามสอดส่ายสายตาหาใครบางคน บางคนที่ตอนนี้มันกำลังทำผมหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก แล้วนี่ผมเป็นไรวะ ทำไมต้องไปคิดถึงไอ้เฮียด้วย ... แม่ง เครียด หาอะไรบันเทิงๆคลายเครียดดีกว่า
ผมเพ่งพินิจไปที่หลีดคณะกว่าสิบคนในเครื่องแบบนักศึกษาถูกระเบียบ ไอ้เฟาหันมาส่งยิ้มกวนๆพร้อมโบกมือให้ ปกติไอ้เฟามันก็หล่อเรียบหรูอยู่แล้วนะครับ แต่วันนี้ผมว่ามันดูหล่อกว่าปกติยังก็ไม่รู้ คงเป็นเพราะแต่งหน้าด้วยมั้ง เลยดูหล่อแบบหวานๆหน่อย... มาเป็นเมียพี่ไหมน้อง (คุณเขียด:กูจะฟ้องสาระมีมึง)(อิบลู:เออ เรื่องของมึง)(คุณเขียด:ช่วยแคร์กูหน่อยเหอะ)
แล้วไอ้เฟาก็เริ่มซ้อม ไม่รู้ผมเผลอจ้องไอ้เฟาไปนานเท่าไหร่ แต่ที่รู้แน่ๆคือ ผมมีสติก่อนเหี้ยเอมแน่นอน...เสร็จกูละมึง
“ไอ้เฟาแม่งขาวว่ะ ขนาดกูกับมึงจีนเหมือนมัน ก็ยังไม่ขาวเท่าเลยว่ะ”ผมกระซิบกระซาบ ในขณะเดียวกับที่ไอ้เอมเริ่มพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ใต้เสื้อมันขาวกว่านี้ปะวะ”แล้วมันก็เผลอพยักหน้า ก่อนจะทำท่าตกใจเหมือนนึกอะไรได้
“เหี้ย!! หลอกถามกู”แล้วหน้าหนาๆของมันก็ขึ้นสีอีกครั้งในรอบวัน
“โหยยย ไอ้สัตว์ ไม่ต้องมาอาย กูรู้หมดแล้ว ว่ามึงกับมันไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว”คือถึงผมจะเคยช็อคกับเรื่องนี้มาก่อน แต่หลังจากวันที่ผมเสียตัวให้ไอ้เฮีย ก็เหมือนผมจะยอมรับและทำใจเกี่ยวกับเรื่องไอ้เอมกับไอ้เฟาขึ้นมาได้
“เออ แต่มึงก็อย่าไปแซวไอ้เฟามันล่ะ มันหน้าบาง”ผมพยักหน้าแล้วก็หัวเราะอย่างมีเลศนัยน์... เตะบอลเสร็จเมื่อไหร่เหอะ กูจะแซวให้กระอักเลือดตายเลยห่าเฟา หล่อดีนัก(กูอิจฉา)
ดูขาขาวๆของหลีดอักษรจบ อ่านไม่ผิดหรอกครับ นั่งอยู่แสตนฝั่งถาปัตย์ก็จริง แต่สายตากับจิตใต้สำนึกผมนี่แทบจะไปเกาะอยู่ฝั่งอักษร ผู้หญิงแม่งสวยจริงจัง...ต่างจากผู้หญิงคณะผม ที่มีแต่บึกๆทึกๆล่ำๆกันทั้งนั้น...ถ้าไม่บอกว่าหลีดนี่ กูนึกว่านักซูโม่
เออ แม่ง ผิดประเด็นมาไกลจังวะ นั่นล่ะครับ ดูขาสาวๆได้ไม่นาน โฆษกมันก็เรียกผมลงสนาม... รอบนี้เป็นรอบก่อนชิง ว่าง่ายๆคือ ใครชนะก็ได้ไปชิงที่1ล่ะครับ... หวังว่าคณะกูจะแพ้ ไม่อยากเจอวิศวะ หนูกลัว!!
เอาล่ะครับ วันนี้เป็นการชิงชัยระหว่างมุมแดงคณะสปาปัตยกรรมศาสตร์ และมุมน้ำเงินคณะบริหารธุรกิจ... และ บลาๆๆ ผมฟังไอ้โฆษกที่สันนิฐานว่ามันเพิ่งไปรับจ๊อบพากย์มวยที่สวนลุมพินีมาแน่ๆ เพราะด้วยน้ำเสียงและจังหวะจะโคน ที่ฟังๆแล้วรู้สึกเหมือนนั่งดูมวยไทยเจ็ดสีอยู่บ้านกับอากงชิบหาย... ศึกเจ้ามวยไทยส่งมึงมาใช่ไหมห๊ะ!!
เริ่มล่ะครับ ฝั่งสถาปัตย์เริ่มเปิดเกมส์ล่ะครับ เบอร์5เบอร์5 เบอร์5จ่ายไปให้เบอร์10เบอร์10เลี้ยงหลบ หลบได้ไหม จะหลบได้ไหม โอ้ววว หลบได้ เอาล่ะครับเบอร์10ปัดบอลไปให้เบอร์7 คนนี้ตัวเยาวชนด้วยครับ แต่เป็นตัวเยาวชนของคาราเต้นี่สิ ไม่รุ๊ฝีเท้าในสนามบอลจะดีเหมือนฝีเท้าตอนอยู่ในยิมรึเปล่า แต่ไม่มีใครหยุดเขาได้จริงๆครับคนนี้ เอาไงดีครับ จะส่งให้เพื่อนไหม ส่งไม่ส่ง ส่งไม่ส่ง ส่งไม่เสียตังค์(แม่มึงเป็นโฟร์มดหรอไอ้สัตว์) เอาไงดีครับเบอร์เจ็ด
รู้ไหมครับ ไอ้เหี้ยเบอร์เจ็ดที่มันพากย์นั่นมันใคร.... ก็ผมเองนี่ล่ะ!!! มันสงสัยใช่ไหมครับว่าฝีเท้าผมดีไหม เดี๋ยวเดินไปเตะปากแม่งสักที จะได้รู้ว่ากระดูกข้อตีนกูหนาขนาดไหน
ผมมองไอ้เอม พยักหน้านิดๆ ก่อนส่งลูกไปให้มัน แต่ก็เหมือนไอ้เอมจะฝ่าไอ้เป้กองหลังฝั่งบริหารไปไม่ได้เหมือนกับผมที่ถ้าเก็บลูกไว้เองก็ไม่น่าจะฝ่าไอ้แว่นที่เป็นเพื่อนไอ้เป้ไปได้เหมือนกัน ...ฮ่วย!!!กูเครียดยิ่งกว่าเล่นหมากฮอตอีกเนี่ย
เบอร์3เปิดบอลไปที่เสาสอง ลูกนี้เข้ามือผู้รักษาประตูทีมบริหารได้ครับ ต้องขอบอกว่ากองหลังบริหารทำการบ้านมาได้ดีเลย ก็แน่ล่ะครับ รอบก่อนชิงมันจะมาหมูได้ไงล่ะโว๊ะ
“เหี้ยเอม!!! ไอ้ฟายยิงให้เข้าสิวะ”ผมมองไปยังต้นเสียงดังลั่นที่แหกปากตะโกนมาจากฝั่งถาปัตย์
“มึงมาเล่นเองไหมไอ้เหี้ย”ไอ้เอมบ่นเบาๆ ก่อนจะกลับมาสนใจกับเกมส์ในสนามต่อ.... ไม่ทันไรก็กลัวเมียซะแล้วนะมึง
เอาล่ะครับ เป็นเกมส์บุกของบริหารบ้าง เบอร์1เลี้ยงลูกหลบครับ ยังหลบได้ หลบได้ พลิ้วเชียวพ่อคุณ โอ๊ะๆๆ นั่นๆ สับขาหลอก หลอกใคร หลอกผม หลอกคนดู หรือหลอกตัวเอง แหม สงสัยจะพลิ้วไปหน่อย โดนผู้เล่นหมายเลข16ของทางสถาปัตยกรรมศาสตร์ตัดบอลไปได้เฉยเลย ฮะๆๆๆ
ถึงไอ้เฟาจะปากดีเกินเหตุไปบ้าง แต่ก็ดูไอ้เอมจะมีกำลังขึ้นมาดื้อๆซะงั้นล่ะ(เหี้ยไรของพวกมึงเนี่ย) เป็นการส่งกำลังใจแบบใหม่หรอวะครับ... ว่าแต่ ไอ้เฮียมันจะไม่แม้จะมาดูผมลงแข่งเลยหรอวะ
“ไอ้บลู”ใครเรียกกูปะวะ “ไอ้เหี้ยบลู!! มึงปล่อยผ่านไปได้ไง”ผมสะดุ้งมองไปที่พี่โอมปี3ที่ดูหัวเสียๆ
ผมสะบัดหัวสองสามทีไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากสมอง... ผมจดจ่อสมาธิลงกับเกมส์กีฬาที่อยู่เบื้องหน้า แต่ก็ต้องเสียสมาธิ+สติอีกเล็กน้อย เมื่อไอ้คนพากย์ที่อยู่ข้างๆสนามมันเริ่มขยับปากอีกครั้ง
เอาแล้วไงครับ สงสัยจะเก่งแต่ในยิมซะแล้วล่ะม้างงงง เล่นปล่อยผ่านแบบนี้ก็จะแย่เอาสิครับ หรือนี่จะเป็นแผนใหม่ของฝั่งสถาปัตย์กัน แบบหลอกให้ตายใจอะไรอย่างงี้
ฟังแล้วปวดหัวว่ะ หมดครึ่งแรกเลยดีกว่าเบื่อไอ้คนพากย์ คนดูก็มันส์ล่ะครับ แต่พวกกูคนเล่นไม่มันส์เลย หาสมาธิไม่ได้เลยกับบอลเกมส์นี้ แต่ในขณะที่บอลพักครึ่งไปแม่งตั้ง20นาที สนามบอลแห่นี้ก็ไม่ได้ว่าง เพราะมีหลีดต้องเข้ามาแข่งอีก2คณะผม กับอักษรนั่นเอง
ทางด้านอักษรเริ่มก่อน บนแสตนนั้นผมแทบไม่ชายตาไปแลมองเลย มองแต่ขาวๆวิ้งๆที่อยู่กลางสนามนู้น ให้เป็นที่1ในใจกูเลยทีมนี้ คึๆๆๆ
หมดเวลา10นาทีสำหรับอักษร ก็ถึงคราวหลีดมือสถาปัตย์บ้าง ไอ้เฟาหล่อจริงๆนั่นแหละครับ เด่นที่สุดในนั้นแล้วผมให้เด่นกว่าหลีดของอักษรเมื่อกี้ด้วยอ่ะ ผมเห็น สาวๆนี่มองกันตาเยิ้มเชียว แต่คงไม่มีสาวไหนจะเยิ้มเท่าเอมใจที่นั่งอยู่ข้างๆผมแล้วล่ะครับ
จบหลีดไปอีกทีม... ก็ดีนะครับ แต่เรื่องครามเป๊ะท่าคงต้องยกให้อักษรเขาไปล่ะ ทำใจซะคณะกู เราไม่ใช่แนวนี้(ไม่ใช่ตั้งแต่มึงคัดนักซูโม่มาลงหลีดละ)
ครึ่งหลังเสมอกันอีกแล้วครับ เลยได้มาตัดสินกันที่ดวลจุดโทษ... และเรื่องโหดร้ายก็บังเกิดขึ้นจนได้ คณะกู...ชนะ...ทำไมวะ
ผมกลับมาที่แสตนฝั่งคณะตัวเอง ที่ตอนนี้เก็บข้าวเก็บของรอผลหลีดที่จะประกาศตอนเย็นๆนู้น... แล้วคือพวกกูก็เตะบอลเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ข้อเอ็นแทบยึด แต่กูก็ยังต้องมายกของแบกของให้พวกมึงอีกใช่ไหมเนี่ย
“ชนะนี่หว่า”ผมหันไปมองไอ้คนที่เอาแขนพลาดคอผม พร้อมตรอกย้ำความร้าวราน
“เออ”ผมตอบไอ้เหี้ยคิง ที่ไม่รู้แม่งโผล่มาทำไม...ชิ่วๆ มึงหมดประโยชน์กับกูแล้วไอ้สลัด
“ไหงไม่ดีใจเลยล่ะครับ”จะให้กูดีใจอะไร รอบชิงมันแข่งเที่ยง แดดเปรี้ยงๆ แต่ถ้าชิงที่สามน่ะ มันแข่ง4โมงเว้ย แดดกำลังดี กูกำลังได้สังเคราะห์วิตามิน...ทำไมไม่แพ้วะTT^TT
“กูแค่เหนื่อยๆ”แล้วผมก็ยกถังน้ำกลับคณะ
“บลู!!!”ผมหันไปมองตามเสียงเรียก
ภาพเฮียปั้นที่กำลังเดินลัดสนามตรงมา ทำให้ผมดีใจขึ้นมาเพียงชั่ววินาที ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นโมโหอย่างไร้สาเหตุ... กูเป็นคนไร้เหตุผลขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะแม่ง!!!
“หิวข้าว มึงพากูไปหาข้าวกินหน่อยเดะ”ผมหันไปบอกไอ้คิงที่ยืนส่งยิ้มกระชากวิญญาณมาให้
“บลูอยากกินที่ไหนล่ะครับ”น้ำเสียงอ่อนโยนที่ส่งมา ทำให้ผมคลายอารมณ์หงุดหงิดไปได้เล็กน้อย
“แค่เปเปอร์ ลันช์ตรงหน้าม.กูก็พอ วันนี้กูอยากพักผ่อน”ผมบอกเสียงเรียบก่อนเดินนำ
“คร้าบบบบ”แล้วมันก็ขานรับหน้าชื่นตาบาน
ออกมากินข้าวกับไอ้คิงจนอิ่ม มันก็ขอร้องให้ผมไปช่วยเลือกของขวัญให้แฟนมันหน่อย มันเลือกของไม่เก่ง(แล้วกูเก่งหรอไอ้เหี้ย) แต่ผมเป็นคนดีไงครับ หายเพลียแล้วเที่ยวต่อ ก็ไปไม่ได้ไกลเท่าไหร่แค่เซ็นทรัลเวิร์ลเอง = =...เวลากว่าชั่วโมงของกูที่เสียไป
Rrrrrrr
เดินได้ไม่นาน บีบีในกระเป๋ากางเกงบอลผ้าพลิ้วของผมก็สั่นขึ้น(กูขอเปลี่ยนชุดก่อนก็ไม่ได้ ดีนะ มีอิแตะอยู่ที่คณะ ไม่งั้น...เต็มยศ) ผมยกขึ้นดู
‘ไอ้ เฮีย ’
เอาไงดีวะ รับไม่รับ รับไม่รับ รับไม่เสียตัง(ติดไอ้คนพากย์บอลมาครับ)
“ครับเฮีย”ผมกรอกเสียงลงไปอย่างปกติ
/”อยู่ไหน”/เป็นคำถามเดียวกับเวลาที่เมียจับได้ว่าผัวแอบหนีเที่ยวเลยครับ
“อยู่ที่คณะ”ไม่รู้ผมจะโกหกทำไม แต่ก็โกหกไปแล้ว
/”งั้นเดี๋ยวไปรับ”/มันกรอกกลับมาเสียงห้วน
“ไม่อยู่แล้ว”ผมบอกเสียงเรียบ
/”ตกลง เอาไงกันแน่ จะโกหกอะไร กูขอเนียนๆ กูอยู่ตรงที่เขาจัดงานชั้นล่าง ลงมาเร็วๆ อย่าให้ต้องรอ”คำสั่งจากปลายสายนั้นเริ่มทำให้อาการหงุดหงิดที่หายไปของผมเริ่มกลับมาอีกครั้ง
“แค่นี้นะ”แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตัดสาย คู่สนทนาก็สวนขึ้นมาทันควัน
/”ถ้าอยากให้กูใช้มาตรการความรุนแรงก็วางเลย”/ผมกดวางทันที... คิดว่ากูกลัวมึงหรอ กูก็อารมณ์ไม่ดีเหมือนกันไอ้เหี้ยยยย
แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่อยากซวยครับ เดาใจไอ้โหดนั่นไม่ออกจริงๆ ผมจึงต้องโบกมือลาไอ้คิง แล้วเดินลงไปชั้นล่าง เฮียปั้นที่กำลังจะขึ้นบันไดเลื่อนจ้องผมตาเขม็ง แต่ผมก็ทำได้เพียงแค่ดีหน้านิ่งๆแล้วเดินนำออกไปจากตัวอาคาร
คนที่ตีหน้านิ่วคิ้วขมวดส่งมือมาจับมือผมก่อนออกแรงจูงไปที่รถ พอทั้งผมและมันขึ้นมามานั่งบนรถ มันก็ถอนหายใจยาว หันมามองด้วยสายตาที่ยังเจือแววความอ่อนโยนอยู่เล็กน้อย ซึ่งมีอยู่ประมาณ5เปอร์เซ็นได้ ส่วนที่เหลือกว่า95เปอร์เซ็นนั้น ดูอาฆาตกูเหี้ยๆ
“มึงมากับมันทำไม”ผมสูดหายใจลึก
“ไอ้คิงมันให้ผมมาช่วยเลือกของขวัญให้แฟนมัน”ผมพูดเสียงเรียบ
“มึงกำลังโกหกกูอีกรึเปล่าล่ะ”ผมไม่ตอบตีหน้านิ่งนั่งเหม่อ ราวกับตัวเองเป็นนางเอกเอ็มวีเธอทำให้ฉันเสียใจของค็อกเทล...สวยไหมละ(คุณเขียด:=___=)
เฮียปั้นวนรถออกจากลานจอด ผมนั่งนิ่ง มันนั่งนิ่ง ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆออกมาท่ามกลางวินาทีที่รถโคตรพ่อโคตรแม่ติดอยู่อย่างนี้
“มึงเป็นอะไร”คนข้างตัวถาม แต่ผมไม่ตอบ...ทำไมล่ะ สิทธิ์ของกู “กูถาม มึงเป็นอะไร!!!”ผมหันไปมองคนที่ตวาดลั่นด้วยน้ำตา
คุณคิดว่าผมกำลังตอแหลอยู่ไช่ไหมละ.... ผมขอตอบตรงๆเลยว่า ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
ไม่รู้ว่าที่ผมต้องหงุดหงิดแบบนี้เป็นเพราะอะไร ไม่รู้ว่าที่ผมเอาแต่ชะเง้อจนผมปล่อยบอลผ่านจนโดนด่านั้นเป็นเพราะใคร ไม่รู้จริงๆ ไม่รู้เลยว่าที่ผมต้องมามานั่งหงุดหงิดปวดหัวจนน้ำตาซึมอยู่ตอนนี้ นั้นเป็นเพราะตัวผม หรือเป็นเพราะตัวมัน... มัน มัน มัน ไอ้เหี้ยที่เพิ่งตวาดผมไปเมื่อกี้ อ๊ากกกกกก
“เป็นอะไร”มือเรียวที่เอื้อมมาแตะที่แก้มถูกผมปัดออก
“สนใจผมด้วยหรอ”ผมถามเสียงเครือ “สนใจกันด้วยหรอ เฮียเห็นผมเป็นอะไรกันแน่ สัตว์เลี้ยง หรือว่าสิ่งกันละวะ อยากจะปล่อยปะละเลยก็ได้งั้นดิ แม่งเอ๊ย!!”ผมทิ้งตัวพิงเบาะรถเต็มแรง… บทพูดผมจำจากซีรีย์ที่ม๊าดูมาอ่ะครับ ผมคิดอะไรน่าสะพรึงๆแบบนี้เองไม่เป็นหรอกครับ กระดากสมอง= =
“มึงรู้ไหม ไอ้เหี้ยคิงนั่น มันหวังอะไรจากมึง...”ผมส่ายหัว ฟังคนที่ฉีกประเด็น “แล้วมึงรู้ไหมมันอยากได้อะไรจากกู”ตูดล่ะมั้ง เห็นมันประกาศเหยงๆ
“ไม่รู้!!”ผมตอบ…ตอบแบบที่คิดไม่ได้ เดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่
“มันหวังแย่งมึงไปจากกู และมึงก็ไปกับมัน ซึ่งมันทำให้กูหงุดหงิด จนบางทีกูก็รู้สึกเหมือนกูกำลังเป็นบ้า มึงเข้าใจกูไหมบลู กูหึงมึง กูหวงมึง กูไม่อยากเสียมึงไป”ฟังแล้วใจสั่นวูบเลยครับ เหมือนโลกทั้งใบจะหยุดหมุน... แต่นั่นไม่ใช่ที่ผมอยากรู้เท่าไหร่(เพราะก็พอเดาออกบ้าง) และไอ้สิ่งที่ผมอยากรู้น่ะ...ทำไมมึงไม่มาดูกูเตะบอลวะห๊ะ!!!
“วันนี้ไปไหนมาล่ะ... ไม่รู้หรอผมมีเตะบอล”ผมถามทั้งที่ยังคงมองออกไปนอกรถ
“รู้”คนพูด ไหวไหล่ ก่อนจะเคาะนิ้วบนพวงมาลัย
“รู้แล้วทำไมไม่มาล่ะห๊ะ!!!”ผมหันมาตวาดแหว แต่แทนที่ไอ้คนที่ขับรถอยู่จะต้องสำนึกและกล่าวคำขอโทษออกมา มันกลับหัวเราะร่าอย่างมีความสุข...มันน่าหัวเราะตรงไหนวะสาสสส นี่กูดราม่าอยู่นะเว้ย “หัวเราะอะไร ไม่ใช่เรื่องสนุกนะเว้ย”
“บางทีกูก็เคยแอบสงสัยว่ามึงมีหัวใจรึเปล่า วันหนึ่งมึงจะสามารถรักกูตอบได้ไหม...แต่ตอนนี้ กูคิดว่าวันนั้นมันคงจะมาถึงอีกไม่นานแล้วล่ะว่ะ”แล้วมันก็ขยี้หัวผมเล่น...สนุกมะ ถ้าสนุกนักก็ตัดไปเล่นที่บ้านซะเลยสิไอ้สัตว์
“ฝันไปเหอะ”ผมดึงมือมันออก “ว่าแต่ผิดประเด็นไปละ ทำไมไม่มา”คนฟังส่ายหัวลอยหน้าลอยตาก่อนจะส่งสมาร์ทโฟนที่เปิดการสนทนาในไลน์มาให้... ไอ้คิงงั้นหรอ
“คือสำหรับไอ้คิง เฮียคงเห็นเป็นคนเหี้ยๆคนนึง แต่สำหรับผม ผมกับมันเราเป็นเพื่อนกันครับ และผมคงไม่คิดอะไรกับมันด้วย เพราะว่าตอนนี้ แค่ระหว่างผมกับเฮียตอนนี้ มันก็บาปมากแล้วสำหรับหลิน ให้ไปคิดอะไรกับเพื่อนอีก ตายไปนรกคงไม่ปราณี”เอาล่ะ สำนึกซะนะมึง
“ออกตัวปกป้องมันขนาดนี้ เป็นเมียมันแล้วรึไง”ผมฟังแล้วก็พริบตาปริบๆ ก่อนที่ผ่ามือของคนข้างๆจะกระชากแขนผมไว้...ผิดประเด็นแล้วไอ้สาสสส กูปกป้องมันตรงไหน
“เออ... จะว่ายังไงดีล่ะครับเฮีย ถ้าผมจะเป็นเมียมันจริงๆ คงเป็นมาตั้งแต่ม.4แล้วล่ะ...เพราะผมกับมันก็เจอกันมาก่อน...โอ๊ย!!!”หลังจากกวนส้งติงไปนิดๆหน่อยๆ ผมก็ต้องร้องทันทีเมื่อฝ่ามือที่รัดรอบแขนผมไว้ออกแรงบีบมากขึ้น “เจ็บนะเว้ย!!!”ผมตะหวาดลั่นพร้อมกระชากแขนออก
“มึงเป็นเมียกู จะแรดยังไงก็ไว้หน้ากูบ้าง”มันว่าแล้วก็ผลักหัวผม
“จำผิดรึเปล่าเฮีย...หลินตางหากที่เมีย...”ยังไม่ทันที่จะจบประโยค ริมฝีปากสีโอรสของคนตรงหน้ากระเข้าประกบ ก่อนจะสอดลิ้นเปียกชื้นเข้ามาในโพรงปาก
ผมทุบหลังคนตรงหน้ารัวพยายามผลักออก แต่ก็เท่านั้นล่ะครับ ผมเคยสู้แรงหมีควายมันได้ด้วยหรอ... พอเห็นผมตาเหลือก น้ำลายฟูมปาก ทำท่าเหมือนจะตาย มันก็คลายจูบดูดดื่มนั้นออก
...ไม่รอให้กูตายไปก่อนล่ะไอ้สาสสสส...
“ที่นี้พอจะจำได้ยังว่าใครเมียกู”ผมฟังแล้วก็เงียบ... ไม่ ไม่ ไม่ กูไม่ใช่เมียมึง ฟังคำว่าเมียทีไรแสลงใจทุกที....อ๊ากกกก กูไม่อยากเป็นเมียน้อยยย
“แล้วไง กูต้องสนด้วยหรอวะ”ผมลอบบ่นเบาๆคนเดียว...จริงๆนะ
“....”มันไม่พูดอะไรแต่หันมามองผมอย่างโมโห... ปากกูพาซวยอีกแล้วใช่ไหม
-
มือเฮียปั้นกระชากข้อมือผม อีกมือเอื้อมปรับเบาะ ก่อนทำท่าจะเอี้ยวตัวข้ามมา... เฮ้ย!! นี่มันกลางไฟแดงตอนหกโมงนะเว้ย ถึงรถจะติดก็จริง แต่กูว่าคงติดไม่นานพอหรอก อ๊ากกกกก
“เฮ้ย!! มันในรถนะเฮีย”ผมบอกหน้าเสีย ถึงฟิมล์ดำแต่กูก็ไม่ด้านพอนะเว้ย
“แล้วไง กูต้องสนด้วยหรอวะ”แสสส ก๊อบกู... แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นมันอยู่ที่ว่า มึงปลดกางเกงกูทำม้ายยยยย “สักวันกูคงบ้าตาย”มึงจะบ้า...แต่กูนี่ กูน่ะ เส้นเลือดในสมองจะแตกตายเพราะมึงอยู่แล้วไอ้เฮียยยย
นิ้วเรียวไล้ขึ้นตามผิวผ้า ปากบางสีสวยเข้าประกบอีกครั้ง ถึงไม่ใช่ครั้งแรกที่จูบกัน แต่ผมก็ไม่ค่อยจะชินกับไอ้รสจูบหนักบางเบาบ้างอ่อนโยนบางร้อนรุ่มบางของไอ้เฮียเลย... ไอ้การจูบผสมปนเปนี่มันอะไรวะ ปวดหัว กูตามมึงไม่ทันจริงๆ
มันคือการจูบที่มีความยากและเสี่ยงเส้นเลือดในสมองแตกได้เทียบเท่ากับการทำข้อสอบฟิสิกส์ปริญญาโท(ทั้งที่กูเพิ่งจบม.ปลายมาหมาดๆ)เลยก็ว่าได้ คิดดูดิครับ พอมันหนักมา ผมก็กะหนักตาม แต่มันก็เสือกผละออก จนพอหลายๆครั้งเข้า ผมแม่งก็ชักเครียด เครียดที่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นคนคุมเกมส์ตลอดเลยนี่แหละ...กูไม่อยากเป็นผู้ตามตลอดไปนะเว้ยTT^TT
มือหนาของคนตรงหน้าสอดเข้าใต้เสื้อบอลสีสด ก่อนจะถอดมันออก มีแววว่าจะเสียตัวอีกแล้วสิกู...ขยันสร้างเสริมประสบการณ์ให้กูจริงๆ
ริมฝีปากสีสวยละออก เผยรอยยิ้มหวาน ที่กระตุกหัวใจหัวใจคนมอง(ผม)ให้หล่นวูบ ผมสบตาคนตรงหน้านิ่งราวกับต้องมนตร์ มันทำของใส่ผมใช่ไหมครับ ทำไมยิ่งมองมันนานเท่าไหร่ผมก็รู้สึกละสายตามตาออกจากมันยากขึ้นเท่านั้น
ปรี้นนนนนนนนนนนนนนน!!!
ผมสะดุ้งสุดตัว ผลักคนตรงหน้าออก เมื่อรถคันหลังบีบแตรไล่ หลังจากไฟเขียวนานแล้ว...ฮ่วย กำลังเข้าได้เข้าเข็ม เฮ้ย ไม่ใช่ เออ แบบว่า เสียงแตรช่วยชีวิตผมไว้แท้ๆเลยเนอะ=w=
คนข้างๆที่เหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมาแล้วส่งไอโฟนมาให้ ผมรับไอโฟนมา อ่านข้อความในไลน์ที่โต้ตอบระหว่างเฮียปั้นกับไอ้คิง
‘วันนี้บลูอยู่ไหนล่ะครับ... แต่คงไม่ได้อยูกับคุณหรอกเนอะ เพราะวันนี้เขาเลือกจะมากับผม’อันนี้ไอ้เฮียยังไม่ตอบครับ จนผ่านไปสักสองนาที มันก็ส่งมาใหม่
‘เข้าใจไว้ด้วย เขาไม่ใช่ของของมึง...ดังนั้นกูก็มีสิทธิ์’เหี้ยคิงหยาบคาย กูจะฟ้องแม่มึง
‘อืม มันไม่ใช่ของกู ถ้ามันจะไปกูก็ไม่มีสิทธิ์รั้งอะไร’โหยย อ่านแล้วไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นคนอย่างไอ้เฮียที่ตอบอะไรแบบนี้
‘งั้นมึงก็ทำใจรอวันที่เขาไปจากมึงได้เลย’ไอ้คิงยังคงมาดนางร้ายในละครที่รอแย่งผัว(เมีย)ชาวบ้านอยู่เหมือนเดิม
‘ถ้ามึงทำได้ กูบวชแถมให้อีกหนึ่งพรรษาเลยอ่ะ’ไอ้เฮียเกรียนแตก สองคนนี้อย่างกับเด็กมัธยมแย่งผัวกันเลยครับ...ตบไหมครับ จะได้จบ
“เออ อยากเห็นเฮียบวชว่ะ”ผมพูดออกไป
ป้าบ!!!
แต่หัวก็ต้องสั่นคอนไปตามแรงตบ...อ้ายยยเหี้ยยยย ไหนบอกว่ารักกูไงสาดดดด
“อย่ามากวนส้นตีน”แล้วมันก็ดึงไอโฟนออกไปจากมือผม “ลองไปจากกูสิ... มึงตาย”ทั้งที่มันขู่ แต่ทำไมผมยิ้มล่ะครับ รึกูจะบ้า... เอ๊ะ แต่กูบ้าอยู่แล้วนี่หว่า แล้วตกลงกูเป็นอะไรกันล่ะเนี่ย
ยังหาสาเหตุไม่ได้
ใช่ครับ ตอนนี้ปาเข้าไปตี2หน่อยๆแล้ว แต่ผมก็ยังคงนั่งหาต้นสายปลายเหตุของอาการประหลาดที่ผมคิดมากจนเริ่มหลอนประสาท เป็นครั้งแรกเลยครับที่ปู่เกิลช่วยผมไม่ได้กับเรื่อง’อาการที่โดนไอ้เฮียด่าแล้วเสือกมีความสุขขึ้นมาซะงั้น’ ก่อนหน้านี้2ชั่วโมง ผมโทรไปปรึกษาขิม หรืออีขิม(ชื่อที่ผมเรียกปกติ) มันเป็นใครหรอครับ อย่าไปรู้จักเลย สวยก็ไม่สวยแถมยังโรคจิตชอบดูหนังโป๊อีก(กูเครียดแทนแม่มึงจริงๆอีขิมมมมมมม)
อธิบายหน่อยก็ได้ เดี๋ยวมันจะน้อยใจ คือผมกะมันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เนิร์สเซอรี่ ปัจจุบันเรียนจิตวิทยาอยู่ที่ม.ไฮโซย่านใจกลางกรุงเทพ มันเป็นเป็นเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ผมนั้นกล้าบอกทุกเรื่องแม้แต่เรื่องไอ้เฮีย แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วครับ.. กูไล่มึงออกจากการเป็นเพื่อนกู!!!... อีเชี่ยยย ถึงกูจะไม่รู้ว่าไอ้มาโซคิสของมึงคืออะไรก็เหอะ แต่มึงบอกกูมีอาการทางจิตเรอะ!!!
“ยังไม่นอนอีกหรอ”เสียงงัวเงียดังขึ้นจากบุคคลที่กำลังนอนเกลือกกลิ้งกินพื้นที่เตียงเกินครึ่ง
“อืม...ทำงานนิดหน่อย”ผมตอบเสียงห้วน
ผมทำงานจริงๆนะเฮ้ย... ไอ้การค้นหานั่นมันงานรอง งานหลักที่ทำให้ผมยังไม่นอนจริงๆคือการเขียนวิจารณ์หนังของอิ้งค์2กับงานการเขียนจดหมายลาของภาษาไทยตางหากล่ะครับ… มัวแต่ไร้สาระอยู่นาน งานบานเลยกู
น้ำหนักจากหัวใครบางคนกดทับลงที่บ่าข้างขวา ผมทำเป็นไม่สนใจแล้วพิมพ์งานต่อ... ก็เพราะกูวุ่นวายอยู่กะมึงนี่แหละ งานกูถึงได้งอกเงยขนาดนี้!!
“งานอิ้งค์ หรอวะ...มึงเรียนอิ้งไหนละ”มันถาม ส่วนผมก็ชู2นิ้วขึ้นแนบแก้มอย่างน่ารักน่าชัง...แหม กูสิอยากจะอ้วกใส่หน้าตัวเอง “หรอ กูอ่านๆงานมึงแล้วนึกว่าเรียนอิ้งค์ปรับ”ฟวย นี่มึงตื่นขึ้นมาเพื่อดูถูกมันสมองกูรึวะไอ้สลัด
“แหม... เก่งนักก็เอาไปทำแทนกูเลยไป๊”แล้วผมก็ผลักไสไวโอที่เลิฟไปให้มัน
อิเฮียหยักไหล่อย่างกวนส้นตีน ก่อนจะเริ่มพิมพ์งานวิจารณ์หนัง “แฮร์รี่ ระดับมันสมองมึงไม่ค่อยจะครีเอทเท่าไหร่เลยว่ามะ”มันด่าผมรึเปล่าวะ แต่ช่างแม่ง ขี้เกียจเถียง เหนื่อย!!
ผมนั่งเขียนงานอยู่เงียบๆ โดยมีอิเฮียนั่งพิมพ์งานอยู่ข้างๆแต่แบบไม่เงียบน่ะนะ... เสียงจังหวะร็อคหลอนประสาทจากเพลงsweet sacrifice ดังเข้ากระทบเยื้อบุแก้วหู ที่ตอนนี้ ผมรับรู้ได้เล่นครับ ว่าพวกมันกำลังเต้นตุบๆ
“เบาๆโว้ย!!”ผมตะโกนแข่งกับความดังของลำโพง
แล้วมันก็เบาเสียงลง “กูทำงานเงียบๆไม่ได้ ง่วง”นั่นหรือคือคำตอบ... แต่ถ้าข้างห้องเขานอนไม่ได้เมื่อไหร่ เขาจะมาด่าบุพการีกูนี่ “งั้นก็ฟังเบาๆดิเฮีย”
“มันไม่ถึงอารมณ์ร็อค”ร็อคพ่อร็อคแม่มึงดิ...ผมเอื้อมมือกดปิดเสียง “แล้วตอนปี1เฮียเริ่มเรียนอิ้งค์ไหนอ่ะ”ผมเริ่มเปิดประเด็นชวนคุย
“ไม่ต้องเรียน ได้คะแนนโอเน็ตอิ้ง80”น้ำเสียงที่ส่อแววเย้ยหยันนิดๆถูกส่งมาพร้อมเสียงหัวเราะหึๆในลำคอทำให้ผมรู้สึกอยากฆ่าคนขึ้นมาตะหงิดๆ...แม่ง!!
“เฮียปั้น…”ผมเรียกคนข้างตัวโดยไม่หันไปมอง “ถามไรหน่อยได้ปะ”
“อาฮะ...”
“ตอนนี้เราเป็นอะไรกัน”
“เป็น...”แต่ยังไม่ทันที่เฮียปั้นจะได้เฉลยความข้องใจของผม หมาแม่งก็หอนขัดซะก่อน
“ว่าฉันเป็นแฟนของเธอรึเปล่า ความจริงเรารักกันไหม เวลาใครถามฉันควรตอบเขาอย่างไร วันใดที่ไม่เจอ เหมือนเธอขาดอะไรไหม ต้องการแน่ใจ ตกลงเราเป็นอะไรกัน...”
“เป็นพ่อมึงมั้ง!!!”ผมตะโกนตอบมันไปด้วยความหงุดหงิด
“บลู... เปิดประตูให้คิง หน่อย อึก”ฟังจากเสียงแล้วเมาชัวร์
“มึงกลับบ้านมึงไปปะ... กูจะทำงานทำการ”ผมตะโกนตัดบทอย่างอารมณ์เสีย
“เธอเปลี่ยนใจง่ายๆ อย่างนี้ อึก เธอทำได้ไง ถ้าใจร้ายกับฉันที่รักเธอหมด อึก หัวใจ”มึงอย่าทำลายความรู้สึกดีๆที่กูมีให้พี่ทีเลย... เพลงโปรดกูเลยนะไอ้ห่า ร้องซะเสียเลย
กริ๊ก
เสียงปลดกลอนจากคนที่ควรจะนั่งทำงานอยู่ข้างๆ ทำให้ผมถึงกับเบิกตาโพลง... มึงอย่าปล่อยมันเข้ามานะ
“มึงกลับไปปะไอ้หมอหมา บลูมันไม่ว่าง...มันอยู่กะผัว ยูโนว์”กระแดะโชว์เอ็กเซ็นอิงลิชอีกนั่น
“รัก ฉันรักเธอมากเพียงไหน บอกรักเธอมากเท่าไร ไม่อาจจะทำให้เธอคืนย้อนกลับมาเหมือนเคย เธอทำให้ฉันผิดหวัง ทำให้ฉันเจ็บช้ำ เธอทำฉันเสียใจ”ทีนี้ล่ะร้องตรงคีย์เชียวนะมึง...แล้วไอ้เฮีย มึงซึ้งกะบทเพลงจนตัวแข็งทื่อเลยรึไงนั่น
“กลับไปนอนเถอะไอ้คิง”ผมเดินไปหมายจะปิดประตู แต่กระต้องสะดุดกึกตัวแข็งทื่อตามไอ้เฮียไปอีกคน... ไอ้คิง มึงร้องไห้!!!
ตึง!!!
แล้วไอ้คิงก็กลิ้งลงไปนอนกับพื้น
“เออ...เฮีย จะว่าอะไรไหม ถ้าจะให้ไอ้คิงมันนอนที่นี่ด้วยคืนนี้”ไอ้เฮียไม่พูด แต่เดินไปพยุงซากไอ้คนเมาขึ้นมา แล้วพาไปทิ้งไว้ที่เตียง ก่อนจะกลับมาทำงานให้ผมต่อ
Rrrrr
เสียงไอโฟนที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นรัวเรียกสติทั้งผมและไอ้เฮียให้หลุดจากภวังค์ มือเรียวคว้าโทรศัพท์แล้วรับสายอย่างรวดเร็ว แต่ขอบอกว่ามึงเร็วไม่พอหรอก กูเห็นแว่บๆนะเว้ยว่าอิหลินโทรมา
คุยกันไม่กี่คำ ไอ้เฮียก็คว้ากางเกงยีนส์มาสวมทับบ็อกเซอร์ สวมไนกี้ หยิบกุญแจรถกับกระเป๋าตังค์ ดูจากลักษณะแล้ว มันเตรียมพร้อมจะออกไปข้างนอกอย่างแน่นอน100%
“เฮีย”ผมรีบเข้าไปคว้าแขนเฮียปั้น...แม่ง อย่างกะหนังดราม่า “จะไปไหน”ผมขมวดคิ้ว แน่นอนว่า กูทำตาเศร้าน้ำตาคลอด้วย
“ไปธุระ เดี๋ยวกลับมา”ธุระอะไรตอนตีสามกัน ... พูดตรงๆ เลยนะครับ ผมไม่อยากให้มันไปเลยจริงๆ เขม่นตาขวาไม่หยุดเลยแม่ม!!
“มันสำคัญมากไหม... แล้วถ้าผมขอไม่ให้เฮียไป”ผมพูดเสียงแผ่ว เตรียมพร้อมบีบน้ำตา
“ขอโทษ”แล้วมันก็แกะมือผมออก... แค่คำว่าขอโทษ ทำไม ผมถึงปวดใจแบบนี้วะครับ
ผมมองแผ่นหลังคนตรงหน้า ที่ค่อยๆถูกทดแทนด้วยแผ่นประตู... ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าไอ้ธุระนั่นมันสำคัญขนาดไหน แต่ที่รู้ๆสำหรับเฮียแล้ว มันมีความสำคัญมากกว่าผมแน่นอน
“หว๊า หมาไม่อยู่ เหลือแต่ก้าง แล้วแมวจะทำไงดีนะ”ผมหันไปมองไอ้คิงที่นั่งเหยียดขาพิงหัวเตียง โดยไม่ได้ส่อเคล้าไอ้คนเมาเมื่อตะกี้เลยสักนิด... ซวยแล้วไหมล่ะกู (ตาขวาเขม่นยิบๆ)
TBC.
หายไปสามวัน(หนีไปดราม่ามาค่ะ)
ตอนนี้เคลียร์ปัญหาหมดแล้ว สภาวะจิตใจกลับมาปกติแล้วค่ะ :hao6:
คงไม่ได้อัพทุกวันนะคะ เพราะบางวันไม่ได้กลับบ้านไรงี้ :hao3:
แต่จะพยายามอัพให้บ่อยที่สุด เลิฟๆนะคะ
ขอบคุณทุกความเห็น ทุกกำลังใจ และคนที่เข้ามาอ่านทุกคนเลยนะคะ :mew1:
ปล.แล้วก้างจะทำยังไงดีคะ :hao6:
-
สารบัญ
KICK 01 : เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันไย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2427035#msg2427035)
KICK 02 : น้ำเซาะทราย...เอาเลย เซาะกูให้ตาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2427758#msg2427758)
KICK 03 : ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้ง...แกล้งกูจริง แม่ง!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2428013#msg2428013)
KICK 04 : ความรักเอย เจ้าลอยลมมาหรือไร...มาทางไหววะ จะตบแม่งให้ดิ้น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2428760#msg2428760)
KICK 05 : ดังมีสิ่งใดมาดลใจฉัน...แหม ดลซะกูชั่วเลย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2429646#msg2429646)
KICK 06 : เมื่อดวงใจมีรัก ดังกับนกโผบิน...มึงจะบินไปไหนก็ไป๊! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2430526#msg2430526)
KICK 7.1 : ตื่นนิทราเสียเถิดน้องแก้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2433684#msg2433684)
KICK 7.2 : ตื่นนิทราเสียเถิดน้องแก้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2447122#msg2447122)
KICK 08 : ถอยห่างไปนิด อีกนิด นั่นแหละ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2448416#msg2448416)
KICK 09 : ยังไม่ได้คิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2449383#msg2449383)
KICK 10.1 : ปิดไฟใส่กลอน จะเข้ามุ่งนอนคิดถึงใบหน้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2453915#msg2453915)
KICK 10.2 : ปิดไฟใส่กลอน จะเข้ามุ่งนอนคิดถึงใบหน้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2454749#msg2454749)
KICK 11 : ยอม ฉันยอมตกบ่วงแห่งรัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2456737#msg2456737)
KICK 12 : อย่าเห็นฉันเป็นสนามอารมณ์ หลอกชิดหลอกเชย หลอกชื่นหลอกชม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2459610#msg2459610)
KICK 12 : อย่าเห็นฉันเป็นสนามอารมณ์ หลอกชิดหลอกเชย หลอกชื่นหลอกชม(เพิ่ม) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2460404#msg2460404)
KICK 13 : รักเอย...จริงหรือที่ว่าหวาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2461371#msg2461371)
KICK 14 : เธอมีเจ้าของ ก็มองเห็นอยู่เสมอ...แล้วไง?ก็กูจะเอา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2463347#msg2463347)
KICK 15 : อยากจะจูบ ก็ได้แต่ห่วง ก็ได้แต่หวง.. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2464002#msg2464002)
KICK 16 : ถึงร้ายก็รัก ไม่ใช้สลิงไม่ใช้สตั๊น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2464692#msg2464692)
KICK 17.1 : คำเดียวตอบฉัน จะซื่อต่อกันไม่จางใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2465471#msg2465471)
KICK 17.2 : คำเดียวตอบฉัน จะซื่อต่อกันไม่จางใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2466431#msg2466431)
KICK 18 : รักเอยจริงหรือที่ว่าหวาน หรือทรมานใจคน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2470387#msg2470387)
KICK 19 : ฉันยังซึ้งถึงวันที่เธอกับฉันพร่ำรัก ลำพังเพียงเราสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2472081#msg2472081)
KICK 20 : ขอสารภาพ ไถ่บาปให้คลายพะวง ฉันวางใจลง ที่ตรงแทบเท้าเนื้อทอง เมฆที่มัวหม่น ไม่นานฝนโปรย ลบรอยหมองใจ... แม่งจะเยอะไปล่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2473084#msg2473084)
KICK 21.1 : คุณจูบฉันรอบจูบนั้นย่อมติดจนตาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2475338#msg2475338)
KICK 21.2 : คุณจูบฉันรอบจูบนั้นย่อมติดจนตาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2478921#msg2478921)
KICK 22 : รักน้องจริงอย่าทิ้งน้องนะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2521641#msg2521641)
KICK 23 : นั่นอะไร เอ๊ะ นั่นอะไร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2522493#msg2522493)
KICK 24 : อยากจะจูบก็ได้แต่หวง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2524031#msg2524031)
KICK 25.1 : ถ้าหัวใจไม่มั่นคง แล้วใครจะซื่อตรง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2524784#msg2524784)
KICK 25.2 : ถ้าหัวใจไม่มั่นคง แล้วใครจะซื่อตรง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2527464#msg2527464)
KICK 26.1 : รักหนอรักกลับกลาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2528435#msg2528435)
KICK 26.2 : รักหนอรักกลับกลาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2532797#msg2532797)
KICK 27.1 : บอกหน่อยได้ไหม บอกหน่อยทำไมฝนจึงหลั่งไหลคล้ายดั่งน้ำตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2533944#msg2533944)
KICK 27.2 : บอกหน่อยได้ไหม บอกหน่อยทำไมฝนจึงหลั่งไหลคล้ายดั่งน้ำตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2534856#msg2534856)
KICK 28.1 : นี่เพราะหัวใจไม่ใช่กระดาษ ไม่ยับไม่ขาด มีแต่ระทมฤทัย...ฉันมีน้ำตา และมีจิตใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2537148#msg2537148)
KICK 28.2 : นี่เพราะหัวใจไม่ใช่กระดาษ ไม่ยับไม่ขาด มีแต่ระทมฤทัย...ฉันมีน้ำตา และมีจิตใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2538116#msg2538116)
KICK 29 : เกลียดดวงใจ ตัวเองนัก รักใคร ไม่เคยได้ชื่นชม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2538773#msg2538773)
KICK 30 : ฉันจะบินมาตายตรงหน้าตัก...ให้ยอดรัก เช็ดเลือดและน้ำตา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2546199#msg2546199)
KICK 31.1 : เผื่อบางทีเธอลืมว่าใคร เผื่อเธอลืมไปว่าคนไหน ที่เค้ารักและห่วงใยเธอมากมาย สุดท้ายเธอลืมเขาไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2551185#msg2551185)
KICK 31.2 : เผื่อบางทีเธอลืมว่าใคร เผื่อเธอลืมไปว่าคนไหน ที่เค้ารักและห่วงใยเธอมากมาย สุดท้ายเธอลืมเขาไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2552022#msg2552022)
KICK 32 : เผื่อบางทีเธอลืมว่าใคร เผื่อเธอลืมไปว่าคนไหน ที่เค้ารักและห่วงใยเธอมากมาย สุดท้ายเธอลืมเขาไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2557510#msg2557510)
SPECIAL KICK : โฉมงามกับเจ้าชายหมวกกันน็อค] (http://www.thaiboyslove.com//webboard/index.php?topic=38457.msg2428932#msg2428932)
SPECIAL KICK : (เอมxเฟา) เธอก็เสือ ฉันก็สิงห์ ทั้งที่จริงไม่มีอะไร] (http://www.thaiboyslove.com//webboard/index.php?topic=38457.msg2455649#msg2455649)
SPECIAL KICK : (คิงxเฟิ้งอี้) ภรรยาต่างด้าว 1] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2481905#msg2481905)
SPECIAL KICK : (คิงxเฟิ้งอี้) ภรรยาต่างด้าว 2] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2488698#msg2488698)
SPECIAL KICK : (คิงxเฟิ้งอี้) ภรรยาต่างด้าว 3] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.msg2509703#msg2509703)
-
:katai1: บลูแกยอมคิงไปเลยลูก อิเฮียชร่างแม่ง อย่าไปแคร์มัน มันเลือกที่จะไม่สนใจเราเอง :z6:
ขอก่อตั้งลัทธิให้อิบลูหาผัวใหม่ :laugh:
-
:fire: :fire: :fire: :fire:
ทิ้งไปเฉยเลย ทิ้งไปไหนอีเฮียยยยยยย
-
งานเข้า!!!! :m16: :m16: :m16:
-
เอิ่ม...
ไม่รู้จะพูดยังไงเลย
ไอ้เฮี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
.....
...
..
.
กลับมาไม่ทันน้องบลู เองตาย
-
งานนี้้เฮียมีเสียเมีย ชัวร์ :m16: :m16:
-
อิเฮียทิ้งน้อง อิเฮียทิ้งน้อง อิเฮียทิ้งน้อง อิเฮียทิ้งน้อง อิเฮียทิ้งน้อง
อิเฮีย!! (//เสียงสูงตามบลู)
เอิ่มมม ปากบอกว่าหึงแต่ดั๊นทิ้งน้องให้อยู่กะอิแมวเจ้าเล่ห์ (ไอ่คิง) ได้ไงเล่า เอ๊ยยยย!!!!! :angry2:
...
เจ้าก้าง...บลูน้อย...เอาตัวรอดให้ได้นะ...
(//โว๊ย!! หมารีบกลับมา แมวจะคาบก้างไปกินแล้วนะ!!)
-
กรี๊สสสสสสสสสสส อิคิงงงร้ายยมากกกกกก :katai1:
ไปหัดนิสัยแบบนี้มาจากไหนนน เฮียปั้นกลับมากันหมาให้น้องนะะะ :katai4:
-
อิเฮียยยยยยยยยยยยย จะทิ้งนู๋บลูไปหนายยยยยยยยยย :serius2:
-
อีเฮีย นอกใจน้องเมิงตายยยยยยยย :ling1:
จะทำไรก็บอกจิ ไม่ก้อพาไปเปิดตัวเลย :katai1:
-
อยากเห็นอีหลินโดนบูลตบ :beat: :beat: :beat:
อิเฮียบังอาจมาทำอิบูลเสียใจมันต้องโดน :z6: :z6: :z6:
-
คิงกะหลินวางแผนกันไว้รึเปล่านี่
-
อ่าว คิงสะตอฝักคู่ อิเฮียไปไหนอีกเนี่ย บลูงานเข้าละ..อาเมน
-
:เฮ้อ: งานงอกเลยย
-
เอิ่มมมม แต่ละคน
น้องบลูร้อยเล่มเกวียน กับ อิเฮียห้ายก
-
ไอ้ปั้นมึงจะทิ้่งน้องไปไหน??????? (เริ่มไม่สุภาพและตอนนี้)
เหี้ยคิงมึงวางแผนกับอีหลินใช่ไหม?
บลูอย่าเป็นไรนะขอให้ไอ้คิงโดนตีนตายไปซะ
-
มันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรแน่ ๆ เฮียต้องกำลังปิดบังอะไรบูลอยู่แน่เลย
ปกติหวงน้องบูลจะตาย คราวนี้ขนาดกล้าทิ้งบูลเอาไว้ ดูแล้วคิงคงไม่กล้าทำอะไรบูลหรอกมั่ง
แล้วคิงไปเจออะไรมาถึงกะร้องไห้ หรือคิงจะโดนหลินปล้ำแล้วทิ้ง (คิดไปได้)
ตอนนี้น้องบูลก็หวั่นไหวคิดถึงแต่เฮียตลอด เป็นเอามากนะเนี่ย
แล้วต่อไปน้องบูลจะใช้แผนไหนดึงเฮียกลับมาล่ะ รอติดตามนะคะ :pig4: :mew1:
-
คิงกะหลินรู้จัีกกันอะป่าวแล้ววางแผนกันอะไม่งั้นหลินจะโทรมาได้ถูกเวลาขนาดนี้หรอ :m16:
เฮียไหนบอกรักบลูไงทิ้งไว้กะคิงได้ไงอะชิส์ๆๆๆๆๆ :m31: :m31:
ยัยหลินจะเป็นอะไรก็ปล่อยไปเถอะไม่ห่วงความรู้สึกกะความปลอดภัยของบลูเลยอะ :angry2: :angry2:
-
เฮียจะไปบอกเลิกหลินใช่ไหมๆๆๆๆๆ. ถ้าไม่ใช่จะขอให้บลูยอมคิงแล้วนะ :fire:
ว่าแต่คิงนี่เล่นอะไรอ่ะ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ?
อย่าเป็นคนเลวเลยนะคิงเดี๋ยวเขายกเฮียปั้นให้ :hao6:
-
เอ๊ะ คิงด้วยเหรอ
บูลอย่ายอม
บวกและเป็ดให้เฮียปั้น 555
ชอบฮียหนักเข้าไปอีก
:hao7:
-
งานเข้าแล้วคร๊าบ หนูบลู
ฮะฮิ หวังว่าคิงคงไม่ปล้ำหนูบลูนะลูก คึคึ
-
อิ๊เฮียยยยยยยยยยยยยยยย
:m31: :m31: :m31:
มุงทิ้งน้องไปได้ยังไง
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ขอบคุณคัฟคุณเขียดคนสวย รอตอนต่อไปนะ^^
-
:เฮ้อ: ละเหี่ยเพลียใจ
-
มาต่อเถอะะะ ~ มันค้างนะรู้มั้ย ..? เธอทำฉันเสียใจ :ling1: :hao7: :hao6:
-
ไวปะล้า :hao6:
KICK 15 l อยากจะจูบ ก็ได้แต่ห่วง ก็ได้แต่หวง..
“จะทำอะไรก็เรื่องของมึง แต่ตอนนี้กูจะทำงาน”ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ เริ่มลงมือเขียนงานภาษาไทยต่อ...กูล่ะเชื่อ เขียนมาเป็นชั่วโมงไม่เสร็จซะที
ถึง จะทำเป็นไม่สนใจ แต่ขอบอกเลยนะครับ ผมได้ยินทุกเสี้ยววินาทีที่เตียงขยับเนื่องจากการเคลื่อนตัวของใครบางคน ที่ตอนนี้มันก็น่าจะมายืนอยู่ข้างหลังผมแล้วล่ะ... กวนส้นตีนปั๊บ กูกระทืบยับเลยนะไอ้สัตว์
“งั้น... จะทำอะไรก็ได้งั้นดิ”พูดจบ ไอ้คิงก็วางมือลงบนไหล่ผม
“กูจะทำงาน อย่าให้พูดซ้ำ เพราะไม่งั้นครั้งต่อไปกูจะย้ำมึงด้วยตีน”ผมพูดเรียบๆ เก็บงานที่เพิ่งเขียนเสร็จเข้าแฟ้ม ก่อนจะเอางานที่ไอ้เฮียทำค้างไว้มาทำต่อ
The secret of moonacre ... เปลี่ยนเรื่องให้กูด้วยไอ้เจ็ทแม่ม
“ไอ้โหดนั่นเขียนหรอ แหม คิงล่ะคลื่นเหียนจริงๆ กูจะอ้วก”ไอ้คิงพูดพร้อมทำหน้าคลื่นไส้
“กูบอกว่าไง ถ้ากวนตีน กูจะย้ำมึงด้วยอะไร”ผมตัดบทมันไป ทั้งที่ในใจก็แอบคิดแบบมัน กูล่ะขนลุก
“แตะไม่ได้เลยนะ”แล้วไอ้คิงก็ลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆผม “ชักจะอิจฉาแล้วดิ...ไม่ใช่สิ ชักอยากแย่งขึ้นมาจริงๆแล้วดิ”แล้วไอ้คิงก็เริ่มเปลี่ยนไฟลั่มตัวมันเอง จากแมวเป็นแมงมุม... หยุดไต่กูเถอะไอ้เหี้ย กูจั๊กเดี๋ยม
“มึงจะแย่งกูไปจากเฮีย รึแย่งเฮียไปจากกูล่ะ”ผมถามกลับเสียงเรียบ
“โหยยย ก็ต้องแย่งบลูดิ ไอ้วัวคลั่งนั่นเอาไปให้มันกระทืบคิงรึไง”ไอ้คิงทำหน้าตื่น
“เออ ก็จริงของมึง”มีหวังไอ้ยอดคิงมันได้ใส่เฝือกไปเรียนแม่งทุกวัน
“ว่าแต่บลูไม่อยากลองอะไรใหม่ๆบ้างหรอ”ไอ้คิงพูดกระซิบของหูก่อนจะหายใจรดพอ เป็นพิธี...ไอ้เหี้ย ขนลุก “ท่าใหม่ๆกับคนใหม่ๆ”อย่ามาชวนกูเล่นท่ายาก แค่อิเฮียก็โลดโผนจนกูยอกล่ะ ขืนมียากกว่านั้นกูคงตายห่ากันพอดี
ผมกดปริ้นงาน ในขณะที่มือของใครอีกคนก็เริ่มลูปไล้ไต่แขนผมไปเรื่อยๆจนตอนนี้ลมหายใจอุ่น ที่รดอยู่ริมหูมันเริ่มเคลื่อนมาอยู่บริเวณซอกคอแทน ผมเขยิบตัวหนีเล็กน้อยด้วยความรำคาญ...ไอ้ควาย กูจะทำงาน
ผมเก็บงานที่ปริ้นออกมาใส่แฟ้มเก็บใส่กระเป๋า สะบัดหัวสองสามที แล้วกระโดดขึ้นเตียง แล้วซุกหัวนอน(แม่งสวรรค์ของกูจริงๆ) ผมนอนไปได้ไม่นานก็รับรู้ถึงเตียงที่ไหวยวบ ก่อนจะตามมาด้วยแขนใครบางคนที่รัดเอวผมซะแน่น... ชักจะเอาใหญ่แล้วเหี้ยนี่
ด้วยความอึดอัดและรำคาญผมเลยแกะมือมันออก พร้อมถีบตัวมันออกไปสุดแรง แต่คุณรู้ไหมครับ พอผมถีบมันออกไป สักพักมันก็จะกลับมากระแซะใหม่ ถีบไปได้สักสามสี่ทีผมแม่งก็เริ่มทนความเมื่อยตีนไม่ไหว เลยถีบมันค้างเอาไว้แม่งเลย...กูว่าไล่มันไปตั้งแต่ทีแรกก็จบแล้วล่ะ
“มึงรู้ไหมเฮียปั้นไปไหน”ผมถามมันท่ามกลางความมืด
“ไม่รู้ดิ ทำไมต้องรู้ด้วยอ่ะ”มันพูดจบผมก็ออกแรงถีบแบบเต็มตีน จนตอนนี้ไอ้คิงก็ได้ไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“กูไม่ได้แดกหญ้านะไอ้คิง คิดว่ากูไม่รู้หรอว่าหลินกับมึงร่วมมือกัน”ไอ้คิงฟังแล้วก็ถอนหายใจก่อนจะคลานขึ้นมาบนเตียง
“สะพานพุทธ”มันบอกแล้วก็ถอนหายใจ
ฟังจบผมก็ลุกขึ้นจากเตียง หยิบกระเป๋าตังค์ คีบแตะฮิปโปสีม่วงเหลือง มองชุดนอนลายทางของตัวเองอีกที เปลี่ยนชุดดีไหมวะ อย่าเปลี่ยนเลยเสียเวลา ผมจับที่ลูกปิดประตู แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ออกไป แขนเสื้อผมก็โดนรั้งไว้โดยใครบางคน
“ถ้าคิงขอไม่ให้ไป”ฟังแล้วรู้สึกคุ้นๆว่ะครับ
“กูขอโทษ”เหล้าปั่นที่พานพุทธกำลังรอกูอยู่
“งั้นก็คิงขอโทษ”อะไรของมึงเนี่ย
“ห๊า ฮึก”แล้วคำถามที่ผมมีในใจก็ถูกตอบด้วยการกระทำ... มึงเอาผ้าเหี้ยอะไรมาปิดจมูกกูเนี่ย ไอ้เหี้ยเดี๋ยวสิวขึ้น
เวรเอ๊ย!!! นี่ผมกำลังโดนโปะยาหรอวะครับ สติผมเริ่มเลือนราง ขาที่เคยทรงตัวได้อย่างมั่นคงก็อ่อนยวบ มือที่เคยจับลูกปิดประตูไว้แน่นก็อ่อนแรงลง
ผมทิ้งตัวลงอย่างฝืนไม่ได้ ไอ้คิงเข้ามารับร่างผมไว้ ก่อนจะยัดอะไรบางอย่างเข้ามาในปากผม ไม่เคยคิดจริงเลยครับ ไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าวันหนึ่งผมจะต้องมาง่อยเปลี้ยจนช่วยตัวเองไม่ได้ เจ็บใจ...น้ำตาไหลเลยแม่ง
“ไม่ต้องร้องนะครับ เด๋ยวก็ได้ไปสวรรค์แล้ว”เสียงไอ้เหี้ยคิงก็ฟังดูเลือนรางแปลกๆ
ผมค่อยๆปรือตาลงอย่างฝืนไม่ได้ ถ้ากูต้องเสียตัวให้ไอ้เหี้ยคิง ก็เป็นเพราะมึงแหละไอ้เฮีย ไอ้เหี้ย!!!
ในขณะที่ผมกำลังยอมรับชะตากรรมของตนเอง แสงสว่างที่เล็ดรอดจากประตูก็ขยายวงกว้างขึ้น จนตอนนี้มันทำผมแสบตาเหลือเกิน... อย่าบอกว่ากูตายแล้วนะ ไอ้เหี้ยคิง มึงให้กูแดกยาพิษเรอะ แล้วไอ้ที่บอกไปสวรรค์นี่คือ สวรรค์จริงๆ ที่มีเง็กเซี่ยน เหล่ากงเหล่าม่าใช่ไหม
****
แสงแดดที่สาดเข้ามาราวกับจะเผาหนังหน้าผมให้ไหม้ ทำให้ผมยันตัวขึ้นนั่งบนเตียงด้วยความล้า ผมจำได้รางๆว่าก่อนผมจะหลับไป ผมโดนไอ้คิงโปะยาสลบ แล้วยาแม่งก็คุณภาพดีซะด้วย กูก็สลบทันใจมันจริงๆ ว่าแต่ผมเป็นไรวะ เมื่อยชิบหาย
ผมขยับตัวเล็กน้อย ผมยังอยู่ในชุดนอนตัวเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคงมีแต่ความเมื่อยที่แล่นผ่านไปทั่วร่างกายนี่ล่ะ ผมขยับตัวอีกที แต่ก็ต้องพบก็ซากอะไรบางอย่าง ที่ทำให้ผมแม่งอยากจะพุ่งหลาวลงไปเซิงกลับคอนกรีตให้สมองไหลแม่ง... กูเกลียดตัวเอง
ทำไมคอนดอมต้องสีชมพูวะ กูเกลียดสีชมพู... ไม่ใช่ล่ะ ผิดประเด็น
ซ่าาาา
เสียง น้ำกระทบพื้นที่ดังมาจากห้องน้ำ ทำให้ผมล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ถ้าคนที่อาบน้ำอยู่เป็นไอ้คิง แล้วมันทำอะไรต่อจากที่ผมหลับไป บางทีมันอาจว่างๆ เลยเอาถุงยางมาเคี้ยวเล่นก็ได้ แต่แม่งเอ๊ย!! กูก็เห็นว่าในถุงยางมันมีสารคัดหลั่งของสิ่งมีชีวิตเพศผู้นองอยู่... ผมหลอกตัวเองไม่ได้ว่ะครับ เครียด กูจะร้องแล้วนะเว้ย
ไม่รู้ผมมุดหัวอยู่ในผ้าห่มนานเท่าไหร่ แต่ก็คงจะนานพอที่จะทำให้คนที่เคยอยู่ห้องน้ำ อาบน้ำจนเสร็จ เสียงปลดกลอนยิ่งทำให้ผมประหม่า อย่าเป็นไอ้คิงเลย แต่จะให้เป็นไอ้เฮีย ก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะว่าเฮียไปสะพานพุทธ แถมไม่มีกุญแจห้องผมอีกด้วย
“เฮ้ย!! ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ จะได้ไปกินข้าว กูหิว”น้ำเสียงยียวนกวนประสาทพร้อมฝ่าตีนที่สะกิด ... เป็นวันแรกเลยที่ผมดีใจที่ถูกมันถีบ
ผมถีบผ้าห่มออก พอเห็นไอ้เฮียยืนเช็ดผมอยู่ ผมก็แทบจะเหาะไปหามันเลยทันที ผมกอดไอ้เฮียแน่น ... ผมทำใจไม่ได้จริงๆ ถ้าจะมีผู้ชายคนอื่นมาจ้วงผม นอกจากไอ้เฮีย
ผมขยะแขยงจริงจัง
“เฮีย...มึงเข้ามาได้อย่างไง”และนี่คือคำถามแรกที่ผมถามมันครับ... กูล่ะเชื่อ
“ก็กูแอบเอากุญแจสำรองที่มึงซ่อนไว้ในกล่องรองเท้าไป”มันตอบแล้วก็ลูบหัวผม “มึงเป็นอะไรเนี่ย”
“เปล่า”ผมคลายมือออก เงยหน้ามองไอ้เฮีย “เฮ้ย เฮียปากแตก ไปทำอะไรมา”ผมเอียงคอถามทำตาบ๊องแบ๊ว แบบกะว่ากูน่ารักซะเต็มที่ล่ะ
“อ๋อ โดนต่อยมา แต่ไอ้คนที่ทำกูตอนนี้นอนอยู่โรงบาลแล้ว”ฟังแล้วขนลุกพรึบพั่บ ไอ้เฮียจะเป็นคนสุดท้ายของโลกใบนี้เลย ที่ผมจะสู้ตัวๆ(ถ้าหมาหมูก็ไม่แน่) “แล้วนั่นคอมึงเคล็ดรึไง”มันพูดจบผมเอียงคอกลับทันทีอย่างเซ็งๆ
แต่เดี๋ยวก่อน ถึงไอ้เฮียจะอยู่ที่นี่ ก็ไม่ได้แปลว่าผมจะรอดตัวจากการถูกไอ้คิงจ้วง แต่จะให้ถามตรงๆผมแม่งก็ไม่กล้า
“แล้วเฮียไปไหนมาเมื่อคืน”ผมถามทั้งที่ตัวผมก็รู้อยู่แล้ว
“ถ้าพูดกันตรงๆก็คือตามแผนของไอ้เหี้ยคิงกูก็ต้องไปสะพานพุทธ แต่ถ้าเอาตามความเป็นจริง กูก็อยู่ข้างห้องมึงนี่แหละ แล้วไอ้เหี้ยคิงก็นอนอยู่โรงบาล แต่กูแค่กระทืบมันไปนิดเดียวนะเว้ย ที่เหลือหลินเป็นคนทำ”หลินด้วยหรอ มันก็มาช่วยผมหรอ งั้นมันก็ไม่ได้ร่วมมือกะเหี้ยคิงดิ
“อ๋อ”กูช็อค... นี่ตกลงนี่มันรู้แผนตั้งแต่แรกแล้วหรอครับ
“กูอยากกระทืบมันมานานล่ะ แต่เมียกูแม่งใจดีไง จะให้กระทืบโดยไร้สาเหตุ เดี๋ยวก็จะโกรธกูขึ้นมาอีก”แล้วมันก็บจูบที่หน้าผากผมทีหนึ่ง... กูเขินนะเฮ้ย
“ไอ้บ้า ฟ้าผ่าตายห่า”ผมถูๆหน้าผาก ก้มหน้างุดบ่นงึมงำอย่างคนประสาทจะแดก
“รีบๆ ไปอาบน้ำ ก่อนที่กูจะทนหิวไม่ไหวแล่เนื้อมึงแดกแทนข้าว”ผมรีบคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วพุ่ง เข้าไปในห้องน้ำทันที...โหดชิบหาย “เออ ถึงเมื่อคืนมึงจะทำไปเพราะไม่รู้ตัว แต่กูขอพูดได้มะ ว่าเมียกูแม่งเอ็กซ์สัตว์”แม่งอ้วกแทบพุ่ง... เพราะไอ้ยาเหี้ยนั่นใช่ม้ายยยยยย (อิบลูกรีดร้องงงงงงงง)
ผม กับเฮียปั้นลงมากินข้าวที่ร้านแถวๆหอผมนั่นแหละ (ไปไกลไม่ได้ สารร่างไม่อำนวย) ตลอดเวลาที่ผมกินข้าวอยู่นั้น ไอ้เฮียมันก็ใช้ความพยายามอย่างสูงที่จะพูดให้ผมเชื่อให้ได้ ว่าเมื่อคืนผมแม่งเอ็กซ์แตกขนาดไหน... ฟังแล้วกูรับตัวเองไม่ได้จริงๆ
“นี่มึงไม่เชื่อใช่ไหม”จริงๆกูรับตัวเองไม่ได้มากกว่า “งั้นมึงดูนี่”แล้วไอ้เฮียก็ถอดเสื้อยืดออก
ผมช็อคตาค้างอ้าปากน้ำลายยืด หุ่นล่ำๆที่ประกอบด้วยมัดกล้ามกำลังดี ของไอ้เฮียกำลังทำผมละลาย เฮ้ย!! บิดเบือนประเด็นล่ะกู ผมมองรอยแดง รอยฮ้อเลือดที่มีประปรายไปทั่วตัว อีกทั้งยังรอบกัดที่ไหล่ รอยข่วนที่หน้าอกและแผ่นหลัง ที่ไม่ว่าดูยังไงก็ฟันกูมือกูชัดๆนั่นอีก... กูรับ ไม่! ได้!
“ทีนี้เชื่อยัง”ผมพยักหน้าเบาๆพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนให้มันใส่เสื้อซะที “เมื่อคืนกูก็เพลี๊ยเพลีย แต่ก็ยังต้องลุกขึ้นมาสนองตัณหามึงจนเช้าอีก เฮ้อ”มันถอนหายใจอย่างน่าหมันไส้ “มึงแม่งอย่างกะจะข่มขืนกู”อย่ามาใส่ร้ายว่ากูข่มขืนมึง เพราะจากที่ฟังมา มึงก็จ้วงกูอยู่ดี... แถมจ้วงกูตั้งแต่ตีสามยันแปดโมงเช้าอีกตางหาก!!!
“อิ่มแล้ว”กินไม่ลงครับ... เครียด
“ก็ น่าจะอิ่มแหละ เล่นรีดน้ำกูไปซะเกือบหมดตัว”ไอ้เฮียพูดยิ้มๆ แล้วก็ใส่เสื้อ... มึงสงสารป้าที่กำลังผัดข้าวไปพร้อมๆกับการเงี่ยหูฟังกูกับมึงบ้างไหมบ้างไหม กูเห็นป้าแม่งทำตะหลิวตกไปหลายรอบแล้วเนี่ย
ป้าแม่งขี้เสือก
ผมพาลล่ะครับ ว่าแต่นี่ปาไปบ่ายโมงแล้ว... เหมือนกูจะลืมอะไรไปบางอย่าง บางอย่างที่ต้องส่งวันนี้ก่อนเที่ยง...ฮึ่ม! งานกู
“เดี๋ยว ไปอ้อนวอนเจ้ดากับอาจารย์ที่สอนอิ้งก่อนนะ ส่งงานเลท”ผมเดินหน้าเนือยสะโหรสะเหรออกจากร้านอย่างกับคนโดนสูบวิญญาณ... ใช่สิ กูโดนสูบวิญญาณ
และไอ้ตัวสูบวิญญาณ มึงจ่ายค่าข้าวให้กูด้วย=____=
ผม ลากสังขารมาได้ประมาณสามสี่เมตร ไอ้บ้าที่ไม่รู้วันนี้มันคึกอะไรนักหนา ก็วิ่งมาช้อนร่างผมแล้วพาวิ่งเข้าไปในตึก... มึงอายพี่วิน ป้าร้านข้าว ลุงยาม และไอ้เด็กหัวเกรียนพวกนั้นมันบ้างม้ายยยย
“ปล่อยเว้ยยย จะไปส่งงาน”ผมดิ้นพอเป็นพิธี
“มึงจะไปส่งยังไง งานมึงอยู่บนห้อง”จะว่าไปก็จริงของมัน“แล้วก็ไม่ต้องไปหรอก กูฝากไอ้ปินไปส่งให้มึงแล้ว”อ้าวว แล้วก็ไม่รีบบอกกู
ไอ้ เฮียอุ้มผมเข้ามาในห้อง ก่อนจะวางร่างผมลงบนเตียง เปิดแอร์ ห่มผ้าให้ผมเสร็จสรรพ มันก็ตามขึ้นมานอนจ้องผม... เอาวะ มึงจ้องกู กูก็จ้องกลับ
“กูรักมึงจัง”แล้วมันก็ฉีกยิ้มพิฆาตใจดวงน้อยๆของผม “แล้วมึงล่ะรักกูไหม”อย่ามาถามกูตรงๆ เพราะกูไม่รู้
“จะนอน”ผมหันหน้าหนีไปอีกทางทั้งที่หน้าร้อนผ่าว
“งั้นถือว่ามึงก็รักกูเหมือนกัน”แล้วจะถามกูหาพ่องมึงหรอ
“ถาม หน่อยดิเฮีย เฮียรู้ได้ไงว่าเฮีย.....”ทำไมมันพูดอยากจังวะ “ระ ระ ระ ระ ระ ระ ระ ระ ระ ระ ระ... ระเชี่ยไรเล่า หมดแรง”แล้วผมก็ซุกหน้าเข้าไปในหมอนด้วยความอับอาย...ไปตายซะตัวกู
“มึง หมายถึงรักเปล่าวะ”ผมพยักหน้า “ถ้าถามถึงสาเหตุกูก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ถ้าอาการ ก็เวลากูฟังเพลงรักกูก็มักนึกถึงมึง อยากเจอมึง จนหลังๆเริ่มหนักข้อ จนอยากได้มึงมาเป็นของกู แล้วตอนนี้กูก็หวง ไม่อยากให้มึงไปเป็นของใคร”แล้วคำตอบของไอ้เฮียก็จบลงด้วยการจูบที่ผมของผม เบาๆ...แหม กูก็ฟังเพลิน นึกว่าเพลง
“อ๋อ”อ๋อ นี่คือ อ๋อ งงชิบหายครับ
“นอนเถอะ เดี๋ยวเย็นๆไปเยี่ยมไอ้เหี้ยคิงกัน”มันพูดแล้วก็รัดรอบเอวผมแน่น
ไปทำไม ปล่อยให้แม่งตายไปเหอะ ผมล่ะแค้นจริงๆ ยัดยาเหี้ยนั่นให้ผมแดก จนต้องตกอยู่ในสภาวะเอ็กซ์แตก จนผมแม่งยังเซ็งไม่หาย ยังดีนะไอ้คนที่ผมเป็นซัมติงลองเป็นไรเฮีย ถ้าเป็นมันนี่ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน... ขนลุก
....
มาไวเคลไว :hao6:
ช่วงนี้ไม่ได้ตอบคอมเม้นเลย
อยากตอบแต่ก็ถึงเวลานอนอีกแล้ว
รักนะคะ เค้าอ่านทุกคอมเม้นเลย ขอบคุณจริงๆค่ะ :hao5:
ปล.ช่วยดันน้องบลูด้วยนะคะ :mew1:
-
อูยยยย ดีใจอ่ะ ที่เฮียไม่ไปจริงๆ
ไม่งั้นใครจะมาช่วยอิบลู ยิ่งซื่อๆ บื้อๆ อยู่
ว่าแต่คิงมันทำลงจริงๆ เหรอ
ถึงกับต้องวางยาข่มขืนเชียวเหรอ
อิบลูมันน่าแย่งขนาดนั้นเลย / อ้าว
แต่เฮียก็ใจดีเนอะซัดคิงซะเข้าโรงบาล ยังมีน้ำใจไปเยี่ยมอีก
-
:z1: :z1: อยากเห็นน้องบลูเอ็กซ์แตก
-
^ เห็นด้วยกะข้างบน อยากเห็นบลูเอ็กซ์แตก =.,= (//หื่นละชั้น เหอๆ...)
คุ่นพระ! อิคิงวางยาบลู โชคดีนะที่อิเฮียกลับมา (?) ทัน ฮึ่ม!!
...เอิ่ม แล้วอิหลินเกี่ยวอะไรด้วยหว่า รึว่าจะหวงบลูอีกคน (//อิบลูเสน่ห์แรง) :hao7:
-
ดีใจฝุดๆที่เฮียปั้นไม่โง่ รักนิยายเรื่องนี้จริงๆ
พระเอกไม่โง่ นายเอกก็เจ้ามารยา?มิน้ำเน่าหลงกลเหล่าตัวร้าย เราปลื้มมมมมมนักกก :katai2-1:
อยากอ่านฉากนู๋บลูเร่าร้อนอะ อิจฉาเฮียปั้นได้สัมผัสความเร่าร้อนของนู๋บลูคนเดียววว :hao5: / แอ๊กก โดนเฮียตึบบ :z6:
ว่าเเต่เฮียจะพาบลูไปเยี่ยมคิงหรือจะควงบลูไปประกาศความเป็นเจ้าของเยาะเย้ยคิงมันคะตัวเฮียยยย :hao7:
-
เฮียปั้นนนนนนน ในที่สุดเฮียก็ไม่ได้เป็นพระเอกโง่ๆแล้ววว :mc4:
ว่าแต่หลินมาช่วยด้วยเหรอเนี่ย ตกลงหลินนี่เป็นคนดีจริงไหมอ่ะ
โอ๊ยยย ขี้เกียจเดาแล้ว
เพราะงั้นมาต่อเร็วๆนะคะ :z13:
-
ตลกจัง เฮียแอบอยู่ข้างห้อง 5555
-
นึกว่าเฮียจะไปตามที่หลินบอกซะละ(ถ้าไปจิงกินหญ้าเถอะ)แล้วข้างห้องไม่มีใครอยู่หรอ
สรุปหลินกะคิงวางแผนกันจิงๆใช่ป่ะตกลงยัยหลินเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย(งงเบาๆ)
-
น้องบลูเอ็กซ์แตก เฮ้เฮ้ สรุปนังหลินมันมาดีมั๊ยเนี่ย จะได้สำรวจสำมะโนประชากร เอ้ยย ไม่ใช่ยัยหลินมันดีแล้วจริงๆใช่มั๊ย น่าสงสารอิคิงนะนั่น มันจะอยู่ในสภาพไหนว่ะ แต่ถ้าไม่ได้มัน บลูของปั้นคงไม่เอ็กซ์แตก อ่านไปอ่านมา ขำตรงป้าร้านอาหารนี่แหละ ป้าไม่ได้ขี้เสือกหรอกบลู อยากรู้เผื่อเมาท์ต่อได้ อิอิ ขอบคุณคัฟคุณเขียด รอตอนต่อไปนะ^^
-
:o8: :o8: :o8: :-[ :heaven :pig4: :pig4:
-
อิบูลมันเป็นนางเอกหนังsm เหรอ
-
:hao7: อร๊ายยยยย
อยากอ่านฉากนั้นจริงๆ เลยคะ ว่าน้องบลูจะเอ็กซ์ขนาดไหน
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะคะ รอตอนต่อไปคะ :mew1:
-
:ling1:อิเฮีย(เสียงสู๊งงงงงงงงงงง) กางอย่างน้องบลู กระโดดเกาะเเมวไปเลยลูก ผัวไม่ดี หาสามีใหม่เลยลูก :z6: มอบให้อิเฮียมันเลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้
น่ารักปนขำ แต่เน้นไปที่ขำมากกว่า ฮ่าๆๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: ดีใจอิเฮียไม่ได้กินหญ้า
-
ฉากน้องบลูเอ๊กส์แตกโดนเซ็นเซอร์อ๊าาาา ม่ายยอมน้าาาาา :o12:
-
:เฮ้อ: ว่าแต่หลินตันมาเกี่ยวไรด้วยเนี่ย อิเฮียแกไปแอบตกลงอะไรกันตอนไหน :katai1:
แล้วก้อนะแกมั่นมากอิเฮีย ถอดเสื้อในร้ายข้าว คุณพระ :m25:
-
สุดยอดบลู
-
เฮียเขาพระเอกยุคใหม่ แต่ยังสายเอสเหมือนเดิม^^
-
อย่างที่คิดไว้เลยไอ้หมาคิง แม่งจะวางยาบลู
แต่เฮียแม่งได้กำไรโคตรๆ
ปล.อยากรู้ว่านังหลินมันซ้อมไอ้คิงทำไม หรือว่าแตกคอ
-
หนูบลูเอ็กซ์แตกกกกกก อยากเห็นๆ
คิงนี่คงโดนหนักถึงขนาดหามเข้าโรงพยาบาลเลยเหรอเนี่ย
ว่าแต่เจ้หลินแกมาผสมโรงกระทืบอะไรด้วย หรือหวงบลูกันหว่า
-
ตอนนี้รู้สึกน้องบูลน่าสงสารสุดอะ เกือบโดนไอ้คิงกระทำมิดีมิร้ายซะแล้ว
ดีที่เฮียรู้ทันทำแผนซ้อนแผน มีการแอบฟังอยู่ข้างห้องซะด้วย
แถมเอาน้องบูลเป็นเหยื่อ ล่อความหื่นไอ้คิงซะอีก
แต่งงกะหลินว่าตกลงอยู่ข้างไหนกันแน่ ทำไมต้องรุมกระทืบคิงด้วยล่ะ
แล้วปัจจุบันหลินยังเป็นเมียเอกของเฮียอยู่รึเปล่าเนี่ย
เฮียก็น่ารักจริงดูแลน้องบูลดีมาก ๆ ขนาดตอนน้องบูลโดนยา
แล้วเอ็กซ์แตกเฮียถึงขนาดเอาร่างกายเข้าแลกเพื่อช่วยถอนพิษให้ด้วย
ทำเอาน้องบูลปลื้มใจที่ไม่ต้องไปมีซัมติงลองกะคนอื่นนอกจากเฮีย ซึ้งจัง :m2:
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนสวยสุดเพอร์เฟคจ้า :pig4: :mew1:
-
อ่านอีกกี่รอบอะเรื่องนี้ จะรอให้ถึงเท่าที่เคยลงไว้อย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ
-
ตราบใดที่ทุกคนไม่ทิ้งคุณเขียดและน้องบลูไปไหน คุณเขียดก็จะไม่ทิ้งนิยายไปไหนเหมือนกัน...สัญญา :กอด1:
________________________
ตอน16 ถึงร้ายก็รัก ไม่ใช้สลิงไม่ใช้สตั๊น
http://www.youtube.com/v/4yXQzp0AsCc
ver .e'hear
ดูก็รู้ว่ามันสองคนร่วมมือกัน(ทำไมคนอ่านฉลาดกันจัง)
เดี๋ยวมึงเจอกูแน่ไอ้เหี้ยคิง
ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตูห้องข้างๆไอ้บลู หรือก็คือห้องที่มันเอากันเสียงดังๆนั่นแหละครับ
กรุกกรัก
เสียงหลังประตูดังอยู่สักพัก ไม่นานไอ้คนที่อยู่หลังประตูก็เปิดออกมา
“เฮ้ย”ทั้งผมและมันพูดพร้อมกัน...ถ้าโลกแม่งจะกลมขนาดนี้
“พี่รหัสหวัดดีครับ”มันพูดพร้อมกับยกมือไหว้
“เออๆ กูของไปหลบห้องมึงแปบดิ”ไม่รอให้มันอนุญาต ก็เดินเข้ามาเลย...งี้แหละ คนมารยาทดี
“พี่ไปไงมาไงวะ...ผมงงนะเนี่ย”ผมหันมองไอ้ทิวที่ยืนเปลือยออกใส่บ็อกเซอร์พร้อมเกาหัวอย่างงงๆอยูตรงประตูที่ยังไม่ได้ปิด
“ปิดประตูดิวะ เดี๋ยวยุงเข้า”ผมบอกมันด้วยความหวังดี ก่อนจะเอาหูแนบกำแพง
“ผมงงว่ะ”มันพูดหลังจากปิดประตูแล้ว
“คือมีตัวเหี้ยกำลังคิดจะเคลมเมียกู...”ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบไอ้ห่าทิวก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“โหยพี่ เก็บมันไว้ทำไมวะ กระทืบแม่งเลย พูดถึงเรื่องเมีย ผมก็เศร้าว่ะ เมียผมไปเกาหลีอาทิตย์หนึ่งว่ะพี่”ถึงว่าทำไมวันนี้ห้องมันเงียบแท้ “ผมนอนหงี่มาสองวันสองคืนแล้วเนี่ย พี่คิดดูดิ นี่ขนาดมันเพิ่งไปแค่สองวัน ผมแม่งยังเป็นขนาดนี้ แล้วตั้งอีกห้าวันกว่ามันจะกลับมา ผมไม่ต้องนอนเจี้ยวเหี่ยวคาห้องหรอวะ”ไอ้ทิวลากเก้าอี้มาให้ผม ก่อนที่มันจะทรุดลงนั่งกับพื้น
“เอาน่ามึง นานๆว่าวทีก็ได้อารมณ์อยู่”ผมบอก
“แล้วเมียพี่อยู่ห้องข้างๆหรอ ห้องข้างๆมันห้องไอ้บลูไม่ใช่หรอวะ แต่ก็ไม่แปลกหรอกที่พี่จะชอบมัน ขนาดเมียผมยังชอบเลย”ทันที่ไอ้ทิวพูดจบ ผมก็หันควับ “มันแค่ปลื้มๆเว่ยพี่ แบบไอ้บลูมันตี๋ตาโต เหมือนบอยแบรนด์เกาหลีไง”ไอ้ทิวมันพยายามแก้ตัวแทนเมีย
“แล้วไป”ผมพูดแล้วก็แนบหูฟังต่อ
“เฮ้ยพี่ เสียงดังใหญ่แล้วว่ะ”ไอ้ทิวที่แนบหูช่วยผมฟังพูดขึ้น “ทำไมกูไม่ได้ยินอะไรวะ “พี่รหัส แย่แล้วเว่ย มีคนบอกไม่ต้องร้อง เดี๋ยวได้ไปสวรรค์ว่ะ”ทันทีที่ไอ้ทิวพูดจบ ผมก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องไอ้บลูทันที ก่อนจะล้วงกุญแจสำรองที่ผมขโมยมันมาสักพักออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วไขเข้าไป
ทันที่ผมเห็นไอ้บลูที่สลบสไลตัวอ่อนเปลี้ยในอ้อมกอดไอ้คิง เส้นในสมองผมก็เต้นตุบๆทันที แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไร ไอ้น้องรหัสผมที่ไม่รู้ว่ามันจะแย่งซีนผมทำเชี่ยอะไร ก็กระโดดถีบไอ้คิงทันที...ถ้าพลาดโดนเมียกู มึงตาย
ไอ้คิงที่เสียหลัก ปล่อยไอ้บลูลงบนพื้น ผมเข้าไปประครองคนหลับขึ้นมาแนบอก ก่อนจะช้อนตัวขึ้นมา แล้วพไปนอนที่เตียง ผมหันกลับมามองไอ้คิงที่ตอนนี้กำลังผลัดกันรุกผลัดกันหลับ(ผมหมายถึงมันต่อยกันนะ) ไม่รอให้น้องรหัสผมต้องปากแตกไปมากกว่านี้ ผมก็กระโดดถีบไอ้เหี้ยคิงที่ถอยออกมาตั้งหลักทันที
“ไอ้พวกหมาหมู่”มันว่า แต่คิดว่าผมแคร์หรอวะ ตัวๆกูก็ไม่แพ้หรอกสัตว์
“กูให้มึงต่อยกูทีหนึ่ง เพื่อความยุติธรรม กูจะไม่หลบ”ทันทีที่ผมพูดจบ ไอ้เหี้ยคิงก็ลุกขึ้นมาต่อยผมทันที
ผมเซไปเล็กน้อย รับรู้รสเค็มปะแล่มในปาก...ไอ้สาดด เล่นซะกูเลือดกลบเลย
ผมพุ่งเข้าไป ก่อนจะชกเข้าที่กลางลำตัว แล้วเตะเข้ากลางหลังมันอีกที ไอ้คิงทรุดลงนั่งกับพื้น แต่ไม่ทันที่ผมจะได้กระทืบไอ้คิงให้สะใจไปมากกว่านี้ หลินที่คลาดว่าคงรอเวลาอยู่ ก็บุกเข้ามาพร้อมยาม เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า ก็รีบคว้ากระถางต้นกระบองเพชรของไอ้บลูที่อยู่บนโต๊ะ มาทุ่มใส่ไอ้คิง
“โอ๊ย”ไอ้คิงคลำหัวตัวเองป่อยๆ ก่อนที่มันเห็นสีแดงๆที่ติดมากับมือ “เลือด หัว...เลือด”มันเพ้อ
“เออ!! เลือด”พูดจบ หลินก็ขึ้นคร่อมไอ้คิงที่ยังเพ้ออยู่ ก่อนจะตบอีกหลายฉาด...กูสยอง “ฝากบลูด้วยนะคะ”หลินพูดจากที่ไอ้คิงสลบไปแล้ว
“อา...อืม”ผมพูดทั้งที่ยังช็อคกับภาพโหดร้ายเมื่อคู่
“ลุงค่ะ ช่วยหนูแบกไอ้นี่ไปที่รถทีนะคะ หนูจะพามันไปโรงบาล”ลุงแกพยักหน้าก่อนจะมาช่วยหลิน
“เดี๋ยวผมช่วยเองครับ”ไอ้ทิวที่เสียงหล่อเกินปกติเข้ามาพยุงอีกแขนแทนหลิน
“ลุงคะ นี่กุญแจรถค่ะ เดี๋ยวหนูตามไปเอาที่ข้างล่างนะคะ”หลินที่ตอนนี้ใบหน้าไร้เครื่องสำอางใดๆพูดขึ้น...ผมว่าหน้าสดมันสวยกว่าแต่งนะ
“พี่ปั้นรู้ใช่ไหมคะ ว่าที่หลินคบกับพี่เพราะหลินอยากเข้าใกล้บลู ส่วนที่พี่คบกับหลิน ก็เพราะต้องการกันหลินออกจากบลู”กูว่าแล้ว “หลินก็นึกว่าแผนหลินจะสำเร็จซะแล้ว ไอ้หมอปากดีโดนบลูเกลียด แถมโดนกระทืบยับ บลูเลิกกับพี่ เพราะพี่ทิ้งบลูให้เจอเรื่องเลวร้าย ส่วนหลินก็แค่กอดบลูไว้แล้วบอกความจริงเรื่องสาเหตุที่คบกับพี่”หลินมันพูดยิ้มๆ
“ก็คงไม่สมใจหลินนะครับ เพราะพี่ไม่ได้คลุกคลีกับควายมากเท่าไอ้เหี้ยคิง...พี่เลยไม่ได้ซึมซับพฤติกรรมมา”ผมกอดอกเหยียดยิ้ม
“ก็คงงั้นแหละค่ะ”หลินหันไปดูที่โต๊ะหนังสือไอ้บลู “ถึงหลินจะเสียศูนย์ไปหลายวันตอนที่รู้ความสัมพันธ์ของพี่กับบลู แต่หลินรักของหลิน เรื่องแค่นี้มันมาบั่นทอนความรู้สึกหลินไม่ได้หรอกค่ะ”เธอหันมามองผมอีกครั้ง “หลินต้องไปฝรั่งเศส1เดือน ฝากพี่ปั้นดูแลบลูให้ดีๆจนกว่าหลินจะกลับมาด้วยนะคะ”เธอพูดทั้งที่ใบหน้ายิ้มแย้ม
“คนของพี่ พี่ก็ต้องดูแลดีอยู่แล้วแหละครับ”
“อีกหนึ่งเดือน หลินจะทำให้คนของพี่กลับมาเป็นคนของหลินเองค่ะ”เธอเดินไปที่ประตู “ฝากบลูด้วยนะคะ ว่าบลูคือผู้ชายคนล่าสุดที่หลินมีอะไรด้วย แล้วหลินก็รักบลู...แต่พี่ปั้นคงจะไม่บอกให้สินะคะ”มันพูดกลั้วหัวเราะอย่างน่าหมันไส้...ไปสักทีอิฟาย
ผมเดินไปปิดประตู ก่อนจะกลับมานอนมองไอ้บลูอีกสักพักก่อนจะตัดสินใจไปอาบน้ำ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ไปไหนไกลกว่าขอบเตียง คนที่น่าจะหลับลึกเพราะยาสลบ กลับลุกขึ้นมานั่งตาปรือบนเตียง
“นะ น้ำ”ไอ้บลูบอกทั้งที่หายใจหอบ “หิวน้ำ”มันหันมามองผมด้วยสายตาวาบหวามแบบแปลกๆ
ผมเดินไปที่ตู้เย็น หยิบขวดน้ำแร่ที่แช่ไว้ออกมา ผมเปิดฝาขวดแล้วส่งให้มัน ไอ้บลูรับไว้ก่อนจะดื่มเข้าไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความกลัวมันสำลักตาย ผมจึงเข้าไม่ยื้อไว้ ไอ้บลูหันมาตีหน้าหงุดหงิดใส่ผมก่อนจะออกแรงแย่งคืน แล้วเอาไปเทราดตัวเอง...O! M! G!
ชุดนอนผ้าเนื้อบางที่แนบเนื้อทำให้รู้สึกวาบๆไปทั้งตัว บอกตรงๆเลยนะครับ ผมไม่สามารถปฎิเสธไอ้บลูได้เลยจริงๆ แต่ครั้งก่อนที่ผมลักหลับมัน มันทำให้ผมรู้ว่า คงจะไม่ดีแน่ ถ้าครั้งนี้ผมจะทำซ้ำกรณีเดิม...รำคาญมันโวยวาย
“ร้อน ระ ร้อน”มันพูดแล้วก็คลานเข้ามาหาผม
“ร้อนพ่อมึงสิ หนาวจะตายห่า”ผมว่าพลางถอดเสื้อมันออก แล้วหนีเอาไปตากที่ระเบียง
ดูก็รู้ครับว่าไอ้บลูโดนยาปลุกที่มีฤทธิ์กล่อมประสาทเข้าไปด้วย คิดแล้วโมโห ตามไปกระทืบไอ้เหี้ยนั่นอีกทีดีไหมวะ แต่การช่วยไอ้บลูสำคัญกว่า เอาเป็นว่าหลังจบเรื่องนี้ ไอ้เหี้ยคิงต้องเจอผมอีกรอบแน่นอน
ผมกลับเข้ามาในห้อง ก็พบไอ้บลูนอนหอบอยู่บนพื้นโดยทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่บ็อกเซอร์เท่านั้น ผมข่มใจเม้มปากแน่ นเข้าไปพยุงมันขึ้นไปบนเตียง เดินไปหยิบน้ำออกมาอีกขวด แล้วค่อยๆให้มันดื่ม
ครั้งหนึ่งผมก็เคยโดนยาปลุกครับ หิวน้ำตลอด โดนรีดน้ำออกไป9รอบ ทรมานมากกว่าสุขครับ พอหมดฤทธิ์ยาผมก็สภาพใกล้ตายพอดี นี่ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายาที่ไอ้บลูกินเข้าไปมันแรงขนาดไหน ว่าแต่ผมจะช่วยยังไงดีวะ ตอนที่โดนก็ไม่เคยขัดขืนปล่อยให้มันเป็นไปตามฤทธิ์ยา
ผมลูบหัวไอ้บลูเบาๆ แล้วก็โทรหาไอ้คิง(คนละคิงกับที่ผมกระทืบไปนะครับ) “เหี้ยคิง มึงอยู่ไหน”ผมถามเมื่อไอ้คิงรับสาย
/”บ้านกู มึงโทรมาทำเหี้ยไรเนี่ย กูจะนอน”/ไอ้คิงบ่นเสียงงัวเงีย
“ไอ้บลู โดนยาปลุก ทำไงดีวะ”
/”มึงก็พามันไปรีดน้ำซะสิ”/จะดีหรอครับ ตื่นมาเดี๋ยวก็โวยวายอีก
“ตื่นมามันฆ่ากูแน่”
/”อะไรของมึง กูบอกให้ไปรีดน้ำมัน ไม่ใช้ให้พามันไปรีดน้ำมึง มึงก็ชักให้มันไปสิ ถ้ากล้าหน่อยมึงก็โม๊ค... แต่ถ้าขี้เกียจ มึงก็เดินถามแถวๆหอนั่นแหละ หล่อๆอย่าเหี้ยบลู กูว่าคนยอมช่วยเยอะ กูนอนล่ะนะ บ๊ายบาย ไอ้เหี้ย”/แล้วไอ้เหี้ยคิงก็วางสายไป... อืม ช่วยกูได้เยอะมากไอ้สันขวาน
ผมเปิดเข้ากูเกิ้ลจากในไอโฟน หาวิธีแก้ไปพร้อมๆกับกอกน้ำใส่ปากไอ้บลูที่ตอนนี้น้องมันลุกขึ้นมายืนเคารพธงชาติแล้ว... ใจเย็นๆลูก พ่อหาวิธีอยู่(ผมบอกลูกผมนะครับ เพราะดูๆแล้วเริ่มอยากจะเคารพธงชาติเป็นเพื่อนของไอ้บลู)
แดกน้ำ แดกน้ำ แดกน้ำ เวปไหนๆก็มีแต่แดกน้ำ... กูก็ให้แดกอยู่นี่ไง ไม่เห็นจะหายเลย เจ็ทแม่ม
“ไม่เอาแล้ว”ไอ้บลูปัดขวดน้ำทิ้ง “อื๊อออ”มันครางในลำคอ ก่อนจะเริ่มเลื้อย... อย่ามาเลื้อยบนตัวกู กูไม่ได้ฝึกตบะมาจากสำนักกิเลนขาวโว้ยยย
“มึง นอนอยู่เฉยๆได้ไหมห๊ะ”กูจะทนไม่ไหวแล้วนะเฮ้ย
“ไม่อาววว”แล้วมันก็เอาคางมาเกยไหล่ผม
ลมหายใจอุ่นๆที่รดข้างแก้ม ทำให้บางอย่าของผมเริ่มตื่นตัว แต่ผมก็ต้องข่มใจ เพราะไม่อยากฉวยโอกาสตอนมันไม่มีสติอีก แต่มันนี่สิครับ เหมือนกลับจะแกล้งผมอย่างงั้นแหละ ปากอิ่มเริ่มขบเม้มไปตามใบหูผม ไล่ลงมาตามลำคอ มือเรียวของคนที่ยั่วผมจนจะทนไม่ไหว เริ่มไล้เข้าไปในเสื้อ ก่อนจะค่อยๆถอดออกอย่างชำนาญ... สาบานว่ามึงไม่มีสติ
ผมนั่งขัดสมาธิ... เอาเลย อยากทำอะไรก็ทำเลย กูไม่ได้เป็นคนเริ่ม... ใบหน้าใสที่ทำให้ผมหลงใหลมาตลอด เงยขึ้นสบตา ก่อนจะค่อยๆเลื่อนขึ้นมา แล้วประทับริมฝีปากแผ่วเบา... บางทียาเหี้ยนี่ก็มีส่วนดีเหมือนกัน
บลูผลักผมลงนอนราบกับเตียง ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อที่เจ้าของมักชอบเผยอออกเวลาเผลอ เริ่มไล้ลงมาตามลำคออีกครั้ง ก่อนจะลงแรงฝังเขี้ยวบนไหล่ จนผมนั้นเผลอร้องออกมา ตัวการหัวเราะเบาๆอย่างถูกใจ แล้วเริ่มดูดเม้มไปตามตัวผมอีกครั้ง
“รักผมไหม”มันถามหลังจากนอนเกยอยู่บนอกผม
“มึงก็รู้คำตอบดี”ผมบอกเสียงเรียบ... แต่ในใจสั่นไหว(กูไม่ไหวแล้วโว้ยยย)
“ไม่เห็นเข้าใจเลย”มันส่ายหน้าช้าๆมองผมตาเยิ้ม... กูจะพยายามอดทนให้ถึงที่สุดละกัน “จะเอาผมไหม”มันถามหน้าซื่อ... แล้วคุณคิดว่าผมจะเอาไหมครับ
“ เฮ้ยๆๆๆ”ผมร้อง เมื่อไอ้บลูเริ่มไล้นิ้วไปตามขอบกางเกงยีนส์ ก่อนจะค่อยๆปลด แล้วล้วงมือไปจับๆน้องชายผม
“หายไปไหน แล้วทำไมมีอะไรงอกมาด้วย นี่เธอหลอกเราหรอ เธอเป็นผู้ชาย”แล้วไอ้เหี้ยบลูก็เริ่มแหกปากงอแง
“ไอ้ควาย มึงน่าจะรู้ตั้งแต่ลูปไปไม่เจอนมกูแล้ว”ผมผลักหัวมันไปที
“ก็เรานึกว่าเธอนมแบน”มันตอบหน้าซื่อ
“ไม่ต้องพูดแล้ว มารับผิดชอบการกระทำของมึงซะ”ผมไม่พูดเปล่า พลิกตัวขึ้นค่อมไอ้บลูที่มองผมตาแป๋ว
“จะทำอะไร เราไม่ยอมผู้ชายคนอื่น”มันพูดเสียงเรียบ
“จริงดิ”ผมยกยิ้ม
“อืม นอกจากเฮียปั้น”ผมฟังแล้วแอบเขินอยู่ในใจ... คราวนี้ กูทนไม่ไหวจริงๆแล้วว่ะ
“ก็เนี่ยเฮียปั้น”ผมพูดพร้อมส่งยิ้มให้
“ระ หรอ”แล้วหน้าใสๆก็ขึ้นสีแดงแปร๊ด
ผมโน้มหน้าประกบจูบคนตรงหน้า บลูครางเบาๆพร้อมลูบต้นคอผม อารมณ์ในร่างกายผมที่พลุ่งพล่านอยู่แล้วยิ่งพลุ่งพล่านขึ้นไปอีก จนตอนนี้ ผมก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าผมหรือมันกันแน่ที่โดนยาปลุก แต่ผมว่าผมก็น่าจะโดนยาปลุกเข้าไปนั่นแหละ...และยาปลุกชั้นดีที่ผมโดนเข้าไป ก็คือ มัน
ผมถอนปากออก มองคนหายใจหอบ ก่อนคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะเริ่มไล้นิ้วไปตามผิวกายเปลือยเปล่าของคนตรงหน้า ผมผละตัวออกมาเปิดโคมไฟ แล้วกะเดินไปปิดไฟ(ไฟแม่งแยงตา) แต่ไอ้บลูมันก็งอแง ไม่ยอมให้ผมไป แต่ก็นั่นล่ะครับ ผมเลยจูบมันไปอีกที แกล้งให้มันหอบอีกครั้ง ก่อนรีบไปปิดไฟ แล้วกลับมาที่เตียงด้วยความไวแสง
หลังจากนั่งลงที่ปลายเตียง ผมก็สัมผัสถึงแรงไหวยวบของเตียง ก่อนจะตามมาด้วยแขนเนียนของใครอีกคนที่โอบรัดรอบเอวผมจากด้านหลัง
“บลู... ไม่ไหวแล้ว”เสียงพร่ากระซิบข้างหูผม
ผมไม่พูดอะไร ได้แต่จับคนช่างยั่วนอนราบลงไปกับเตียงอีกครั้ง ผมเอื้อมมือจับแก่นกายของไอ้บลูไว้ ก่อนจะเริ่มรูดขึ้นลงอย่างเบามือ
“อื้อออ อ๊า อ๊า “เสียงครางดังขึ้นจากเดิมหลังจากผมเพิ่มความเร็วขึ้นไปอีก “อ๊า เร็วอีกสิ... อ่า แบบนั้นแหละ”ไอ้บลูพูด ก่อนจะเริ่มเกร็งตัวจิกปลายเท้ากับเตียงแน่น... มึงกำลังจะไปแล้วสินะ
ผมเพิ่มความเร็วขึ้นไปอีก ไอ้บลูแทบหวีดร้อง แล้วก็ปลดปล่อยเซลล์สืบพันธุ์ที่แบ่งตัวด้วยกระบวนการไมโอซิสพุ่งใส่หน้าท้องผม... ข้นเชียวนะมึง
ไอ้บลูหอบแรง ผมผละตัวกะจะไปหาถุงยาง แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ลงจากเตียงเลยด้วยซ้ำ ไอ้บลูมันรั้งผมไว้อีกแล้ว... ถุงยางอยู่แค่เอื้อม
“ไม่ให้... ไป”มันพูดเสียงพร่า “ไม่..ให้...ไป”ไอ้บลูยังพูดซ้ำ และซ้ำอีกหลายรอบ... ผมว่ามันเพ้อ
“แค่ไปเอาถุงยาง”ผมบอกมัน... แต่มันก็ยังเพ้อประโยคเดิม “งั้นเข้าแบบไม่ใส่ได้ปะล่ะ”ผมถามมัน มันก็พยักหน้า
เหตุผมที่ผมใส่ถุงยางทุกครั้งนะครับ เพราะผมไม่เจลหรืออะไรช่วยหล่อลื่น เลยจำเป็นต้องใช้ถุงยาง เวลาสอดเข้าไปมันจะได้ไม่ฝืด ไอ้บลูจะได้ไม่ค่อยเจ็บ... ผมเป็นห่วงสังขารมันน่ะครับ
ผมยกขาเรียวยาวของคนตรงหน้าขึ้นเล็กน้อย พร้อมแทรกตัวลงตรงกลาง ก่อนจะป้ายสารคัดหลั่งที่ที่ไอ้บลูเพิ่งปล่อยไปสดๆร้อนๆไปที่ช่องทางด้านหลัง... ลื่นๆเหมือนกัน
ผมค่อยๆสอดนิ้วเข้าไป ไอ้บลูสะดุ้งเล็กน้อย ครางในลำคอเบาๆ จนเมื่อผมเริ่มเพิ่มนิ้วเป็นสองและสามในที่สุด มันก็ถึงกับร้องออกมา ผมก้มจูบซับน้ำตาให้คนตรงหน้า
“เจ็บ”มันร้องบอก โอบรอบคอผมแน่น
“ขอโทษนะ”ผมประทับจูบที่ริมฝีปากอิ่มเบาๆ ก่อนจะผละตัวมาถอดบ็อกเซอร์
“เจ็บ!!! อื้ออออ”ไอ้บลูดิ้น เมื่อผมเริ่มสอดแก่นกายเข้าไปในตัวมัน “ฮือ เอาออกไป อื๊ออออ เจ็บ เจ็บ”ผมจูบมันอีกครั้งโดยที่ส่วนล่างของผมนั้นสอดเข้าไปในตัวมันจนมิด
ผมรูดรั้งส่วนที่แข็งขืนของไอ้บลูอีกครั้ง จะว่าไปมันก็ใหญ่พอตัวนะ แต่ก็ใหญ่ไม่เท่าผมหรอก(ก๊ากกก) ผมช่วยให้มันเสร็จไปอีกรอบ โดยที่ตัวผมก็ต้องใช้วิชาข่มใจขั้นสุดยอดเมื่อด้านหลังไอ้บลูนั้นตอดผมซะเหลือเกิน... กูจะไปละ
ผมเริ่มขยับตัวช้าๆ โดยที่ไอ้บลูยังคงโอบรอบคอผมแน่น ช่วงร่างที่โดนรัดแน่นนั้นมันทำให้ผมแทบจะทนไม่ไหวที่จะทำแรงๆ เอาให้ถึงใจ แต่ขืนนผมทำแบบนั้นไป ไอ้บลูก็มีแต่เจ็บ แถมผมก็คงไม่แรงช่วยมันต่อ... เพราะวันนี้ผมเพลียเหลือเกิน
มือขวาผมยังคงรูดรั้งส่วนอ่อนไหวของไอ้บลู ส่วนมือซ้ายก็เท้ากับเตียงเพื่อทรงตัว ผมยังคงขยับตัวช้าๆอย่างทรมานใจตัวเองต่อไป... นี่ผมจะทรมานตัวเองไปเพื่ออะไรวะ
ไอ้บลูแตกรอบสาม มือขวาผมแทบไม่เหลือแรง ช่วงร่างผมก็ยังขยับแบบเนิบๆนาบๆต่อไป ผมยิ้มให้มัน... ทั้งที่ในใจสุดจะทรมาน
“ทำแบบที่อยากทำเถอะ”มันบอกผมเสียงพร่า ลูบแก้มผมเบาๆ “อ๊ะ อ๊า อ๊า ฮึก”บลูครางลั่นเมื่อผมเพิ่มความเร็วขึ้นจากเดิม
“อืมม อ๊า”ผมครางในลำคอ
ช่วงล่างที่ยังสอดประสาน ส่งเสียงดันลั่นห้อง ผมเพิ่มความเร็วขึ้นอีก มือเรียวที่เลื่อนลงมาโอบแผ่นหลัง ก่อนจะจิกแน่น เมื่อเจ้าของนั้นใกล้ถึงจุดปลดปล่อย ผมจูบไล้ไปตามลำคอของคนตรงหน้าดูดเลียยอดอก จนบลูนั้นสั่นเร้าๆ ก่อนจะ...
“อ๊าาาาา”มันปล่อยออกมาอีกรอบ แต่คราวนี้ผมระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เหมือนกัน ผมเลยไม่ได้ให้มันพักหายใจ
ผมเร่งความเร็ว กระชั้นถี่ จนคนตรงหน้าดิ้นพล่าน และข่วนที่หลังผม แต่ตอนนี้ผมไม่รู้สึกถึงความเจ็บจากรอยข่วนนั่นหรอกครับ อารมณ์อื่นมันโถมมาเยอะกว่า
“อื๊อออออออ”ไอ้บลูหวีดร้อง แล้วปล่อยออกมาเป็นรอบที่5
“อ๊าาา อืมมม”ผมปล่อยเข้าไปในตัวไอ้บลูอย่างลืมตัว
ผมถอนแก่นกายทีเริ่มอ่อนตัวของตัวเองออก มองดูของเหลวสีขาวขุ่นที่ไหลย้อนออกมาจากช่องทางด้านหลังของคนตรงหน้า
ผมอุ้มคนที่เหมือนอารมณ์จะสงบลงแล้วเข้าไปในห้องน้ำ หวังอาบน้ำล้างตัวให้ แต่ในขณะที่ผมถูสบู่ให้มันอยู่นั้น ไอ้อารมณ์ที่เหมือนจะสงบแล้วของไอ้บลูก็ลุกฮือขึ้นมาอีก
มันเริ่มเลื้อยผมอีกรอบ และก็ไม่นานครับ อารมณ์ผมมันก็มา ผมจูบหนักหน่วง ดันตัวคนตรงหน้าเข้าพิงกำแพง รอบนี้ผมกะไม่ทำนาน เพราะไม่อยากหนาวตายทั้งคู่
ผมยกตัวมันขึ้น สอดส่วนแข็งขืนเข้าไป ไอ้บลูรัดแขนรัดขากับตัวผมแน่น เสียงหอบหายใจถี่จากไอ้คนช่างยั่วที่กระซิบอยู่ข้างหู ยิ่งเร่งอารมณ์ผมขึ้นอีก
เสียงเนื้อกายกระทบกันดังก้องห้องน้ำ ผมกระแทกตัวเร็วขึ้น แต่รู้สึกเมื่อยก่อน(ผมเพลียนะเฮ้ย) เลยปล่อยไอ้บลูลง จับมันหันหน้าเข้ากำแพง สอดส่วนล่างเข้าไปอีกครั้ง มือซ้ายผมดันกำแพง มือขวากอดเอวคนตรงหน้าไว้แน่น
บลูหันหน้ามา ก่อนจะใช้มือดันท้ายทอยผมให้เข้ามาจูบ ผมเริ่มขยับตัวเร่งจังหวะ
“อ๊ะ อ๊า จะไปแล้ว”ผมกระซิบบอก แล้วกระแทกเน้น
“อื๊อออ”มันร้อง ก่อนจะปล่อยออกมาเป็นรอบที่หก แต่คราวนี้แตกต่างจากที่ผ่านมาครับ เพราะความขุ่นมันเริ่มจางแล้ว
“อ๊าาาาา”ผมปล่อยเข้าไปในตัวบลูอีกครั้ง
ผมรีบล้างตัวให้มันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ แล้วจึงค่อยอุ้มมันกลับมานอนบนเตียง ผมถอนหายใจเบาๆ เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หาชุดนอนให้มัน แต่ไม่มีเลยครับ จนเมื่อมองไปที่ตะกร้าผ้านี่ เต็ม!!!... แล้วนี่มึงจะใส่อะไรนอน
ผมหยิบกางเกงยีนส์ที่พื้น ก่อนล้วงกระเป๋าตังกลับโทรศัพท์ออกมา เปิดดูเวลา ผมจริงได้ค้นพบว่า หกโมง!!... ผมหยิบบ็อกเซอร์ตัวที่เพิ่งถอดมาใส่ แล้ววิ่งออกไปที่ระเบียง... เล่นจนสว่างเลยกู
ผมเก็บชุดนอนของไอ้บลูที่แห้งแล้วเข้ามา จัดแจงใส่ให้มัน แต่มันก็พลิกไปพลิกมา ไม่ยอมให้ใส่ จนสุดท้ายไอ้อวัยวะที่น่าจะสลบสงบถาวรของมันก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกรอบ... ฟ้าเหลืองแน่กู
ผมกัดริมฝีปาก หยิบถุงยาง ถอดกางเกง ปรายตามองไอ้คนที่พยายามจะเลื้อยเข้ามาหาผม... รอบสุดท้าย ถ้ามึงยังไม่จบ กูก็ไม่สนละโว้ยยยยยยย
...ขอบฟ้าเป็นสีเหลืองรำไร...
ผมสวมถุงยางเข้ากับส่วนแข็งขืนของตัวเอง ค่อยๆกระเถิบตัวเข้าไปใกล้ไอ้คนที่ยังไม่ยอมสงบง่ายๆ แต่พอผมจะผลักมันนอนลง มันก็ไม่ยอม กลับผลักผมให้นั่งพิงกับหัวเตียงแทน
ไอ้บลูยิ้มกริ่มตาเยิ้ม ขบเม้มไปทั่วแผ่นอกของผม มันหัวเราะเบาๆ ประกบจูบผมอีกครั้ง ก่อนจะเลื่อนตัวค่อมแก่นกายที่ลุกชันของผม
คนที่โดนฤทธิ์ยา สอดส่วนอ่อนไหวของผมเข้าไปในตัว “อื๊อออออ” เจ้าตัวครางออกมา จับไหล่ผมแน่น “อ๊ะ”บลูเริ่มขยับตัวขึ้นลงอย่างช้าๆ
“อืมมม”ผมครางเบาๆ ก่อนจะขบเม้มที่ยอดอกคนตรงหน้า
“อ๊าาาาาาา”บลูยังคงประครองจังหวะเนิบๆต่อไป... แต่ผมไม่ไหวแล้วว่ะ
ผมดันตัวอีกคนลงนอนราบกับเตียง ทั้งที่ช่วงล่างยังคงสอดประสานกัน ผมกระแทกเน้น คนที่ยังคงนอนตาเยิ้มอยู่สะดุ้งสุดตัว จนเผลอข่วนผมเข้าอีกแผลที่หน้าอก... แต่ไม่เป็นไรครับ ไม่เจ็บ(อารมณ์อื่นมันมีเยอะกว่า)
ผมกระแทกตัวกระชั้นถี่ คนเบื้องล่างหอบหายใจแรง ครางลั่น(เช้าๆแบบนี้ ได้ยินแม่งทั้งหอ) ผมเน้นหนักเข้าไปอีก คนด้านล่างบิดตัวเร้าๆ กอดรอบคอผมแน่น ก่อนจะฝังเขี้ยวลงไป จากนั้นของเหลวอุ่นๆก็ปล่อยรดหน้าท้องผม
“ไม่เหนื่อยบ้างรึไง”ผมถามมันเสียงพร่า แต่มันไม่ตอบ เพราะมันยังคงครางเมื่อผมเริ่มเร่งจังหวะอีกครั้ง
“อ๊าาาาาาา อ๊ะ อื๊อออออ”มันครางเสียงกระเส่า
“อื๊ออออออออ”ผมปล่อยออกมาเป็นรอบที่สาม
แต่เหมือนไอ้บลูมันจะยังไม่ถึง ผมเลยกลั้นใจ อดทนต่อสภาพร่างกายที่เพลียเกินทนของตัวเอง กระแทกเน้นไปอีกสามสี่ที มันก็ถึงรอบที่9 แล้วมันก็หลับไปเลย
ผมถอดถุงยางออก หยิบทิชชูมาเช็ดคราบที่เปรอะบนตัวไอ้บลูและตัวผมออก ใส่เสื้อผ้าให้ไอ้บลูเสร็จสรรพ ผมก็หยิบกางเกงบ็กเซอร์มาใส่ แล้วก็ล้มตัวลงนอน... กูหมดแรง
ส่วนที่มันถามผมว่ารักมันไหม... เอาไว้พรุ่งนี้ผมค่อยบอกมันละกัน
-------------------
:m25: ตามคำเรียกร้อง อิบลูเอ็กซ์แตกเบาๆ
ตอนนี้ ไอ้คิงซวยสุด o22 โดนหลินหลอกซะแล้วมึง
เฮียไม่ได้หูตึงนะคะ แต่ทิวหูมันดีเกินค่ะ(เวลาเสือกเรื่องชาวบ้าน)
ตอนหน้ากลับมาพบกับน้องบลูที่ไม่รู้เรื่องอะไรกันต่อค่ะ
ปล.ขอบคุณทุกคนที่ช่วยดัน ช่วยเป็นกำลังใจ และช่วยอ่านมากเลยนะคะ
เลิฟยู :mew1:
ปล2 คนอ่านฉลาดจัง :hao7:
-
:haun4:
เลือดพุ่ง!
น้องบลูหนูเอ๊กซ์มากกกก!!
นู๋ไม่ยอมคนอื่นนอกจากเฮียปั้นเหรอจ๊ะ น่ารักจิงๆเล๊ยยยย :pighaun:
-
อิบลูหมดไปเก้ารอบ...อิชั้นก็หมดเลือดไปเก้าถุงพอดี เอิ๊ก :m25:
กรี๊ดๆ อ่านตอนนี้ชอบอยู่สองประโยค
>> ไม่ยอมผู้ชายคนไหนหรอก...นอกจากเฮียปั้น (by อิบลู) << กรี๊ด...ฟินอิบลู -w-//
>> ver. e'here (by คุณเขียด) ?! << ไม่รู้ทำไม แต่เปิดมาก็โดนคำนี้เลยอ่ะ เหอๆๆ (//ผิด -.,-)
อ่านแล้วเอิ่ม เหมือนอิหลินจะเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวของเฮียปั้นอีกคน หลงรักอิบลูเสน่ห์แรงเต็มๆ เลยนะเนี่ย!! :hao7:
(//ไว้อาลัยให้อิคิง 3 วินาที...อาแมน - -)
...
คุณเขียดคนสวย คุณเขียดสวยที่สุด รอคุณเขียดอยู่นะค้าาา เอิ๊กๆๆ :m3:
-
พวกแกทำอะไรเกรงใจคนข้างห้องบ้างสิ แฟนเขายิ่งไม่อยู่ด้วย!!?
ยาวสมใจอยากหลายคน^^
-
โอ้แม่เจ้า!!..เฮียปั้นช่างฟิตอะไรเยี่ยงนี้ :jul1: :jul1:
-
:haun4: โอยยยตาย สงสารอิเฮีย ฟ้าเหลืองเบย อิอิ :laugh:
-
รีดเลือดจากผู้อ่านกระจาย อร๊ายยยย
เก้ารอบทำเอาเฮียเหนื่อยหอบเลยทีเดียวเชียว
ต้องปรนเปรอน้องบลูให้สมอารมณ์หมาย แอบสงสารเฮียนิด :m20:
o13 o13 o13
-
ยันเช้า!! เค้าคงรู้กันทั้งหออ่ะว่าอิบลูเอ๊กซ์แตก :laugh:
-
"เราไม่ยอมผู้ชายคนอื่น ..... นอกจากเฮียปั้น”
อั๊ยยะ นู๋บลูนี่น่ารักน่าหยิกจริงๆเบยยย :hao7:
หุหุ กระโดดกอดคนเขียนแน่นๆ น่ารักที่ซู้ดดดด :กอด1:
จัดมาตามคะเรียกร้องด้วยยย :z1:
บลูกะอิเฮียนี่ได้อารมณ์ นางเอกรักกะตัวร้ายเหมือนชื่อตอนเลยอะ ชอบๆ :laugh:
ว่าแต่ยัยหลินปิง หนูบลูเค้าโดนหลังลืมหน้าไปแล้วววว เธอยังไม่เลิกอีกเรอะ
คุณเขียดที่น่ารักจัดล่ำๆจากฝรั่งเศสให้หลินปิงซักคนซิค่ะ จะได้ไม่กลับมาวางแผนร้ายๆ
เเย่งนางเอก(บลู)จากตัวร้าย(เฮียปั้น)อีก และหวังว่าเฮียมันจะร้ายทันแผนยัยหลินด้วยนะนี่
ตอนแรกดูไปดูมานึกว่าหนูบลูมันเจ้าเล่ห์อยู่ฝ่ายเดียวไหงไปๆมาๆ บลูมันโง่กว่าใครเขาเลยหว่า :laugh:
ดูสิทั้งเฮียทั้งยัยหลินปิงวางแผนซ้อนแผนกันให้มั่วไปหมด นี่ดีนะที่บลูมันยังได้มารยามาบ้าง กร๊ากกก :laugh:
ขอบคุณสำหรับการอัพถี่ๆค่ะคุณเขียดคนสวยยยยยย จุ๊บๆ
รักเรื่องนี้จุมเบยยยยย เครียดๆมาหายเลย หุหุ :L2: :กอด1: :L2:
-
อินู๋บลูร้อนแรงงงมากเลยยยลูก
:m25: :m25: :m25: :m25: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
5555+
บลู
-
:hao3: ฉลาดใช้ได้นะอิเฮีย แต่ขอบอกว่าตอนนี้ชร๊านมองนังหลินปิง ใหม่จริงๆ
ชีฉลาดล้ำมาก ถ้าอิเฮียโง่เง่าซักนิดเนี่ยเสียเมียจริงๆนะเนี่ย แบบว่า เธอรัดกุมมากนะเนี่ย แบบว่าเห้ยชั้นมองเธอผิดไป
ส่วนอิเฮียตอนนี้ชั้นไม่เกียจแกแล้วก้อได้นะ :กอด1: แบบว่าน่ารักอ่ะ สนองต่ออารมของอิน้องบลูได้ดีมากแกทำดีแล้ว o13
ส่วนบลูแกจะรู้ตัวมั้ยนะว่า มิยาบิตกป๋องเพราะแก :laugh:
-
ย๊ากกยันเช้าเลยอ่า คิดว่าคุณหลินมันจะไปแล้วนะเนี่ย ยังจะรังควานอีก เฮียสุดยอดอ่ะ สุดยอดๆ นี่ๆคุณเขียดคิดอะไรอยู่ตอนพิมพ์ประโยคนี้"ผลัดกันรุกผลัดกันหลับ" เจอประโยคนี้เข้าไป ผมปล่อยกร๊ากออกมาเลย ว่าแล้วก็เอาอีกหน่อย5555 รอตอนต่อไปคัฟคุณเขียด ขอบคุณคัฟ^^
-
เชื่อแล้วค่ะว่าหลายรอบจริงๆ
คือทั้งตอนอ่ะ ทั้งตอน 5555555555555555555555555555555
-
เลขมงคลซะด้วย 9 รอบO,Oบลูร้อนแรงจิงๆอิอิ
หลินเทอยังไม่เลิกพยายามอีกหรออยากเห็นยัยหลินรู้ความคิดบลูจิงๆยังจะเอาบลูอีกป่ะเงิบแน่ๆ
นึกว่าเฮียจะโง่ซะอีกกลับกลายเป็นบลูที่ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเค้าซะเลย
ถ้าไม่ใช่เฮียบลูก็ไม่ยอมหรอกอร๊ายเป็นปลื้มเลยสิเฮีย
-
อิบูล :haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1:
:oo1: :oo1: :jul1: :haun4: :pighaun: :z1: :m25:
:haun5: :haun5: :give2: :give2: :m10: :m10: :m10: :m10: :m10:
-
อยากได้ผช แบบอิเฮียยยยยยย
-
:hao7: :hao7: :hao7:
เย้ คนแต่งมาจัดให้ต่ามคำขอ กอดแรงๆทีนึงค่ะ :กอด1:
ตอนแรกเหมือนอิเฮียจะถูกหวยเพราะน้องบลูเมา ไปๆมาๆโดนหวยแดกซะงั้น 5555555
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารเฮียค่ะ เกือบตายเพราะน้อง :hao7:
-
ป่านนี้ข้างห้องคงหูฝึ่ง 555555
-
เฮีย เล่นน้องซะขนาดนี้จะให้น้องคลานไปเรียนหรือไง
-
:jul1: เจ๊ๆขอเลือดเสริมด่วน
-
:m4: เฮียฉลาดจังเลยรู้ว่าหลินกะคิงร่วมมือกัน แล้วหลินก็รักบูลไม่ได้รักเฮียด้วยล่ะ
คนอ่านก็ว่าอยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้แน่ ๆ :laugh5: (เนียนเลยจริง ๆ รู้เมื่ออ่านนี่แหละ)
ตอนนี้เป็นการเสียสละร่างกายของเฮีย ที่โดนน้องบูลบังคับล้วน ๆ
ก็แหมจะไม่ยอมผู้ชายคนไหนนอกจากเฮีย อย่างงี้เฮียก็เลี่ยงไม่ได้อะดิ
เลยจัดไปเก้ารอบ น่าสงสารเฮียเลย แต่เฮียนี่ก็ละเอียดดีจริง ทำไปนับแต้มไปซะด้วย
แล้วหลินก็รักน้องบูลจริง ๆ เลยอะ ขนาดรู้ว่าเฮียกะบูลเป็นอะไรกัน ยังจะกลับมาแย่งน้องบูลคืนอีก
ถ้าน้องบูลรู้คงช็อคน่าดูที่เข้าใจหลินผิดขนาดนี้ แต่ยังไงเฮียคงไม่ยอมปล่อยน้องบูลไปให้ใครแน่ ๆ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนสวยต่อไปจ้า :pig4: :mew1:
ปล.สัญญาว่าจะไม่ทิ้งคุณเขียดกะน้องบูลไปไหนเหมือนกันจ้า :กอด1:
-
มอบโล่สามีดีเด่นให้เฮียปั้น ฮ่าๆ ฟ้าเหลืองสวยไหมเฮีย
-
วู้!!!! สุดๆ ไปเลยหนูบลูงานนี้
คนหนึ่งฟ้าเหลือง ส่วนอีกคนง่อยแดกเลยครับท่าน
บลูร้อนแรงเวอร์ๆ
ครั้งหน้าเฮียปั้นวางยาแบบคิงเลย เค้าชอบ ฮ่าๆ
-
17.1
ไอ้เฮียหลับไปซักพัก ผมก็ลอบไปโทรศัพท์หาใครสักคนเพื่อถามว่ารักคืออะไร เพราะหลังจากที่เซิร์ทในปู่เกิลแล้ว ผมก็ต้องตกอยู่ในสภาวะ 'กูงง' แล้วเรื่องนี้จะให้ไอ้เฮียรู้ไม่ได้เด็ดขาดครับ เดี๋ยวแม่งหาว่าผมโง่...ผมไม่ได้โง่นะครับ แต่คนเข้าใจอะไรยาก
ผมไล่ดูชื่อสักพัก ถ้าถามไอ้พวกตัวผู้ทั้งหลายเดี๋ยวได้แซวกูอีก โทรถามผู้หญิงในคลาสเดี๋ยวโดนปล่อยข่าว ถามอาม่าเดี๋ยวได้คำตอบว่าอากง จะให้ถามม๊าเดี๋ยวโดนจับได้ว่าโดดเรียน สรุปกูจะถามใคร
ติ้ง
‘สัตว์บลู โดดเรียน’ผมมองหน้าจอที่มีคนทักมาพอดี...เชี่ยเอมหรอวะ
‘เออ กูป่วย เอมกูถามไรหน่อยดิ’ผมพิมพ์ตอบ
‘ว่ามาค่ะที่รัก’
‘รักคืออะไร มีคนถามกูมา แล้วกูตอบมันไม่ได้’ว่าไปนั่น
‘รักคือ สิ่งที่ทำให้มึงเสียตัวตน เสียสิ่งที่ไม่ควรจะต้องเสีย’ไม่ควรจะต้องเสีย เสียไรวะ
‘เสียอะไร’
‘เสียใจ เสียความรู้สึก และเสียตัว’ผมแอบตกใจหน่อยๆนะครับ wvhแม่งเป็นงานเป็นงานเป็นการ ‘มึงจะรู้สึกดีที่มึงได้เป็นของกันและกันกับคนที่มึงรัก’ถึงตรงนี้ผมก็อ้าปากค้าง โอ๊ะ โนๆๆ อย่างนี้ไม่ดี(ไม่ดี) โอ๊ะ โนๆๆ อย่างนี้สงสัยไม่ดี...พร้อมเต้นท่าเนโกะจัมพ์
‘แทงยู’ผมพิมพ์ไปที่ยังช็อค
‘ไม่นะ อย่ามาแทงกู กูมีเมียแล้ว’ผมกัดฟันและกำลังพิมพ์ว่าเหี้ย แต่ไอ้เอมมันก็พิมพ์สวนมาซะก่อน ‘รักษาความรักของมึงไว้ให้ดีๆ’ผมจึงได้ลบคำว่าเหี้ยออก... แล้วส่งคำว่า อีฟาย ไปแทน(จัญไรแท้กู)
‘กูไปนอนล่ะนะ’ผมปิดหน้าจอ วางโทรศัพท์ของตัวเองไว้บนโต๊ะทำงาน
ผมทิ้งตัวลงนอนข้างๆไอ้เฮีย มองใบหน้าขาวเนียนทีตอนนี้หลับตาพริ้มโชว์ขนตาเป็นแพรสวย คิ้วเข้มที่ตัดกับสีผิว จมูกโด่งสวยที่รับกับโครงหน้าเป็นอย่างดี และริมฝีปากบางเฉียบสีโอรส ที่ผมรู้สึกชอบเหลือเกิน... ผมดีใจนะครับ ที่เมื่อคืนนี้เป็นเฮีย
ฮึ่ม!!ซวยแล้วสิตัวกู= =
หกโมงเย็น ผมตื่นขึ้นมาโดยฝ่าตีนไอ้เฮีย มันบอกว่าปลุกเท่าไหร่ผมก็ไม่ยอมตื่น มันก็ไม่ค่อยอยากทำหรอก แต่เพื่อให้ผมตื่น มันก็เลยจำเป็นต้องใช้มาตรการความรุนแรง... กูไม่เชื่อ
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็มีอันต้องออกไปเยี่ยมไอ้คิงทั้งที่ไม่อยากไป แล้วไอ้เฮียมันเป็นบ้าอะไรครับ เป็นคนกระทืบแม่งเองแท้ๆ จะไปเยี่ยมทำไม...ผมล่ะไม่เข้าใจ
ก่อนถึงโรง’บาลไอ้เฮียก็แวะซื้อของเยี่ยมไอ้คิงซะอย่างหรู แบรนด์รังนกนั่นเอง(หรูสุดแล้วในชีวิตกู) พอจอดรถปั๊บ มันก็จูงมือผมเดินลิ่วๆเข้าไปโดยไม่ต้องเสียเวลาถามที่เคาน์เตอร์ให้เสียจริต
นาย ภูริชญา(ภูริชะยา) ชื่อสาวแตกแบบนี้คงไม่มีใครอีกแล้วล่ะ แสดงว่านี่ห้องมัน... เฮียปั้นเคาะประตูสองทีแล้วก็เปิดเข้าไปเลยโดยที่เขายังไม่ได้อนุญาต(บ่งบอกว่ามารยาทดีมาก) เข้ามาในห้อง ผมก็พบกับไอ้คิงที่มีผ้าพันแผลพันรอบหัว เฝือกที่คอ เฝือกที่แขน และเฝือกที่ขา...สาบานว่ามึงโดนกระทืบ ไม่ใส่สิบล้อเสย
กูล่ะสงสารมึงจริงๆ... แต่ขอกระทืบอีกสักแผลเถอะแม่ง
“น้อยกว่าที่กูคิดไว้นะ”ไอ้คิงที่ดูเสมิร์ฟอยู่หันมามองไอ้เฮียที่ยกยิ้มอย่างเหยียดหยาม “กูก็แค่พาเมียกูมาเยี่ยมมึง”แล้วเฮียปั้นก็เดินเอาตะกร้าแบรนด์รังนกไปวางรวมกับของเยี่ยมอื่นๆที่โต๊ะ
“บลู คิงขอโทษ”มันหันมายิ้มให้ผมอย่างสำนึกผิด... กูไม่ยกโทษให้โว้ย
“แล้วนี่กี่วันมึงถึงออกจากโรง’บาลได้วะ”ผมถามเพื่อเอาไปพินิจพิเคราะห์ว่าถ้าผมกระทืบมันอีกสักทีจะต้องนอนไปอีกนานเท่าไหร่
“ประมาณอาทิตย์หนึ่ง”มันตอบ ในขณะที่ผมกำลังเดินเข้าไปหา... เพื่อตบหัวแม่งสักที
“บลู!!”เสียงไอ้เฮียที่นั่งอยู่บนโซฟา ทำให้ผมชะงัก “มานั่ง”และผมก็เดินไปนั่งข้างๆมัน “ไม่ใช่ นั่งตักกู”ผมเบิกตากว้าง “เร็วๆ”มันเร่ง...มึงพูดอะไรออกมา จะให้กูนั่งตักมึง กูก็อายเป็นนะเฮ้ย “หรือจะให้กูจูบโชว์มันแทน”ไอ้เฮียพูดอย่างไม่อายผีสางเทวดา ผีโรงบาล ผีหมอ ผีพยาบาล ผีคนป่วย ผียาม ผีแม่บ้าน... แต่เดี๋ยวก่อน แล้วที่กูขึ้นมานั่งบนตักมันเนี่ย กูไม่อายบ้างรึไง!!!
หลังจากทำตามคำสั่งมันเป็นทีเรียบร้อยไอ้เฮียก็กดหัวผมซบไหล่มัน ก่อนจะกอดรอบเอวผมไว้หลวมๆ... หน้ากูจะสุกแล้วครับ
“ต้องขอบคุณมึงจริงๆที่ทำให้กูได้มีช่วงเวลาดีๆกับเมียกู”ฮึ่ม!! กูรู้จุดประสงค์ที่มึงมาเยี่ยมมันละ “เสียดายที่มึงไม่ได้เห็นว่าเมียกูน่ารักขนาดไหน”ไม่ว่าเปล่า ไอ้เฮีย(เสียงสูง)ปั้นมันก็ประครองหน้าผม แล้วบรรจงจูบ... กูอยากจะกรีดร้อง
ไอ้เฮียมันผละริมฝีปากออก แล้วจูบผม(ที่ช็อคไม่หาย)อีกครั้งที่หน้าผาก จากนั้นมันก็ลูบหัวผมเบาๆด้วยหน้าตาเปี่ยมสุข... มึงมันเลว
ผมหันมองไอ้คิงที่ยังตีหน้านิ่งแบบไม่ได้ใส่ใกับการกระทำของผมกับไอ้เฮียสักนิด แต่พอเพ่งไปที่มือมันนี่สิครับ...ผ้าปูที่นอนแทบขาดคามือ
“อย่าคิดว่ากูจะยอมแพ้มึงง่ายๆ”ไอ้คิงพูด มองหน้าไอ้เฮียนิ่ง “ถึงกำลังกูจะสู้มึงไม่ได้... แต่ถ้าเป็นเรื่องสมอง ก็ขอให้มึงรอดูล่ะกัน”ไอ้คิงเหยียดยิ้ม “คิงขอโทษจริงๆนะครับบลู”แล้วมันก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าสำนึกผิดอย่างรวดเร็ว... เร็วกว่ากิ่งก่าเปลี่ยนสีอีกนะมึง
“แล้วกูจะรอดู”ไอ้เฮียเหยียดยิ้ม... ไปท้ามันทำมายยย
เฮียปั้นจูงมือผมออกมาจากห้อง โดยที่ไอ้คิงยังคงไม่ละสายตาไปจากโซฟาที่ผมกับไอ้เฮียเพิ่งนัวกันไปเมื่อกี้ เฮียปั้นปิดประตู ยืนรอสักพัก ผมก็ได้ยินเสียงโครมครามมาจากในห้อง แล้วสักพักก็มีพยาบาลวิ่งเข้าไป แล้วไอ้เฮียก็ส่งยิ้มไปให้คนในห้องอย่างสาแก่ใจ... กูสยองมึงสองตัวจังครับ
“มึงกลัวไหม”มันถาม...ถ้าหมายถึงมึง กูก็กลัวอยู่
“ตกใจกับอายมากกว่า”ผมบอกหน้าเนือย แต่มันกลับยิ้มหวานแล้วก็จูงมือผมไป
ทำไมแค่จับมือมัน ผมต้องดีใจด้วยวะ... ปล. กูไม่ได้รักมึงนะเฮ้ย!!!!!
_____________________
มาเร็วชะม้าาาาา :katai5:
ใครที่คิดว่าอิเฮียมันจะเป็นคนดีขนาดมาเยี่ยมอิคิง คุณพลาดแล้วค่ะ :hao6:
มันมาเย้ยค่ะ ไม่ได้มาเยี่ยม :laugh:
ปล.อย่าไปใส่ใจอิคิงมันมากค่ะ ถ้ามันไม่โง่จริงมันไม่โดนหลินหลอกหรอกค่ะ :เฮ้อ:
ขอบคุณคร่า :กอด1:
ช่วยกันดันด้วยนะคะนะ จิบิ จุบุ จุ่มโบ่ะ :mew1:
-
teatimes
คุณเขียดนี่เลือดอาบเลยค่ะ :jul1:
อายทำไม
มาโซนักใช่ไหมคุณน้องอายที่เลิฟ จัดไปอีกสักสองตอนเอ็นซีดีไหม กร๊ากกกก :laugh:
Gongy B.Du
แหมะ ถ้าชอบ ver. E’hereนะ ต้องเห็นชื่อเพื่อนที่คุณเขียดเมมไว้ เด็ดกว่านี้อีก :hao6:
หลินนางจะกลับมาสร้างความร้าวฉานในอีกเร็ววัน :hao3:
อุต๊ะ ทำไมเป็นคนชอบพูดความจริงแบบนี้ล่ะค๊า บ้าจริง ฉันเขินนะ :-[
BlueHoney
ข้างห้องก็โลกสวยด้วยมือมันไปค่ะ :hao6:
Jaratravee
เป็นพระเอกเรื่องนี้ต้องแข็งแรงค่ะ :o8:
purin
เป็นการสงสารที่มีความสะใจแฝงอยู่นะคะ :hao6:
rije
จากตอนที่แล้ว เฮียไม่ตายคาอกอิบลูก็ถือว่าบุญแล้วค่ะ :o8:
Aoya
ไม่ใช่แค่ทั้งหอค่ะ ป้าร้านข้าวข้างหอก็รู้ o22
kongxinya
ถ้าเฮียไม่ร้ายไม่เลวจริง มันกับอิบลูคงไม่มีวันนี้ค่ะ :jul3:
ไม่ได้จิ นางต้องกลับมาทดสอบความรักของเฮียกับบลูก่อน
เพราะมันโง่นี่แหละค่ะ ใครๆเขาเลยพาลรักพาลหลงกันไปหมด
อุ๊ย พูดความจริงอีกแล้ว เขินนะ :-[
ดีใจจัง(ที่สุดความแจนไรของฉัรก็มีประโยชน์) :laugh:
KaeM_PonG
คนเขียนเลือดอาบตามไปติดๆ ทนความร้อนแรงไม่ไหว :haun4:
4559
:กอด1:
yymomo
หลินเป็นเครื่องยืนยันว่าชะนีไทยไม่ไร้สมองค่ะ จริงๆนางเป็นคนดีนะ
:hao7:
@Lucifer_Prince@
ผลัดกันรุกผลัดกันรับ พอดีตอนพิมพ์ อิกี้(น้องชายคุณเขียด)มันนั่งดูบอลอยู่ แล้วป๊าตะโกนถามว่าเป็นไงแล้ว มันบอกผลัดกันรับผลัดกันรุกอยู่ และด้วยความที่คุณเขียดเป็นคนที่จินตนาการกว้างไกล ก็เลยเอามาอะแดปกะนิยาย(มีอ้างอิงนะเนี่ย :laugh:)
•PIKACHU•
งี้แหละค่ะ วัยรุ่นแรงดี
แมวเหมียว
นับวันนิยายเรื่องนี้ยิ่งซับซ้อน(บางทีเขียนเองมึนเอง แบบซ้อนหลายชั้นจัด) เพราะความไม่ค่อยรู้อะไรของมันนี่แหละค่ะ เฮียเลยหลงเลยรัก :-[
honey honey drop
ถึงกับธาตุไฟแตกกระอั่กเลือดเลยหรอคะแอ้ม :m20:
sukaz
นี่มาเป็นช็อตๆเลย :a5:
TanyaPuech
ต้องตบกะอิบลูก่อนค่ะ :laugh:
moodyfairy
แกร่บ(เสียงกระดูกอิเขียดแตก)
หวยแดกแต่คุมค่า(ฆ่า)นะคะ :haun4:
lizzii
ไม่หูฝึ่ง ก็นอนร้องไห้หาเมียอยู่ล่ะค่ะ :เฮ้อ:
AGELA
ไม่ต้องเรียนแล้วค่ะ เดี๋ยวเฮียเลี้ยงเอง อยู่รอเฮียที่บ้านก็พอ :haun4:
พลอยสวย
ไม่รู้จะเอาที่ไหนส่งไปให้ เพราะอินี่ก็ขาดอยู่เหมือนกัน(ตายคู่) :jul1:
Lily teddy
แน่ะเนียน ฮ่าๆๆๆ เฮียน่าสงสารจริงๆ ยอมสละร่างกายปรนเปรอน้องบลูด้วย กราซิก :hao6:
เฮียมันชอบคณิตค่ะ เลยโปรเรื่องการนับ(ไม่หวั่นแม้อารมณ์มีมาก)
จริงแล้วหลินมันดีนะคะ(จริ๊งจริง) :hao3:
พูดความจริงอีกแล้วอ่ะ คุๆๆๆ :o8:
raluf
เฮียฝากบอกว่าสวยไหมไม่รู้ แต่ถ้าถามว่าสุขไหม เฮียบอกว่ามาก :haun4: (จัดไปอีก2ยก)
Chichi Yuki
อุ๊ย!! ให้วางบ่อยๆ คนจะตายคืออิเฮียนะคะ :a5:
-
สมแล้วที่เป็นเฮียคิงถ้าไม่โง่ก็บ้าละเค้าจะ......ให้ดูยังไม่ยอมตัดใจอีกไม่รู้หรอว่าบลูไม่ชอบหรอกคนมีสมองอะบลูต้องแบบใช้กำลังมาโซย๊ะรู้ไว้ซะ
-
โถ น้องบูล ป่านนี้ยังเถียงว่าไม่ได้รักเฮียอยู่อีก
น่าจะทั้งรักทั้งเคารพเลยมั่งเนี่ย เฮียสั่งให้ทำอะไรก็ทำขนาดอายนะนั่น
แล้วเฮียนี่ก็ร้ายจริงทำคิงจนน่วมแทบเป็นมัมมี่
ยังจะพาน้องบูลมานัวเนียเซอร์ไพร์ทให้คิงเจ็บใจเล่นอีก
แถมคิงก็ท่าจะไม่ยอมตัดใจอีกคน เฮ้อน้องบูลเสน่ห์แรงจริง
เฮียคงต้องคุมเข้มกันศึก 2 ด้านทั้งหลิน ทั้งคิงมาฉกน้องไป
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนสวย คนขยันอัพไวดีจัง :pig4: :กอด1:
-
แหม่ อิเฮีย นึกว่าจะเป็นคนดีมีน้ำใจ
ว่าแต่ไปท้าคิงแบบนั้น อิบลูมันกลัวนะเออ :katai5:
-
บูลเสน่ห์แรง เฮียหึงโหด คิงตามตื้อ ชีวิตบูล ฮ่าๆๆๆ
-
แอร๊ยยยยย สวีทมากเฮีย
บลูข้าใครอย่าแตะ อย่างไงอย่างนั้น เอิ๊กๆ
ฟินค่ะฟิน :hao7:
-
เฮี้ยตลกอะ มีการควงมาเย้ย 55555
ส่วนบลูน่ารักอ้ะ เอะอะถามปู่เกิลตลอด ฮ่าๆๆๆ
-
อิเฮียยังเท่ลากเลือดเหมืินเดิม 555
-
หลงรักเฮียปั้น :z1:
-
ฮ่าๆๆ อิเฮียเด็ดเว่อร์! มาโชว์สวีทกับบลูต่อหน้าคิงได้นะ หุหุ :hao7:
บลูนี่ก็จริงจริงเล้ย เสน่ห์แรงจนเป็นเรื่อง -.,-
คิงเอ๋ย...เรื่องกำลังแพ้อิเฮีย เรื่องสมองแพ้อิหลิน เหลือแต่เรื่องความหื่นเนี่ยล่ะ...ยังไม่แน่ใจว่าเอาชนะอิเฮียได้รึเปล่า ฮ่าๆๆ :laugh:
-
:-[ อร๊าย อิเฮียแกทำสะใจชั้นมากเลย มากอดทีดิ๊ อินู๋บลู อึนต่อไปลูกอย่าเพิ่งเข้าใจอะไรตอนนี้ แกล้งเฮียมันต่อไป :laugh:
-
เขายังอยู่นะ ติดตาม ตามติด
รักเฮีย รักบลู รักคุณเขียด(อย่างมีเงื่อนไข หุหุหุ) :กอด1:
แต่นาน ๆ เขามาอ่านที เข้ามาคอมเม้นทีเท่านั้นแหละ
ปล.พรุ่งนี้วันจันทร์ :katai1:
-
นึกว่าเฮียเป็นคนดีมีน้ำใจนักกีฬา ที่แท้มาเยาะเย้ยชาวบ้านเข้านี่เอง :laugh:
บลูนี่ก็น่ารักจัง ถามเอมมิกาด้วยว่ารักคืออะไร
ความรักมันสิงอยู่ในตัวนู๋แล้วไม่ต้องไปถามหาคนอื่นแล้วลูก
รออ่านส่วนที่เหลือนะจ๊ะ :L2:
-
ว่าแล้วเชียวตัวร้ายอย่างเฮียปั้นน่ะนะจะพาอินู๋บลูมันไปเยี่ยม(ไอ้)คุณคิงอย่างบริสุทธิ์ใจ :laugh:
บลูเอ๊ย กินปลาเยอะๆหน่อยลูกจะได้ไปช่วยเพิ่มสารสื่อประสาท(ความฉลาด)(ใช่ป่ะวะ?)จะได้ไม่ความรู้สึกช้า
เข้าใจอะไรยาก :hao7:
ปล. :give2: อย่างว่ารักแท้ต้องมีอุปสรรค รอดูบทพิสูจน์รักของนู๋บลูกะเฮียปั้นจากน้องหลินปิงค่ะ :hao3:
:oni2: โดดกอดคุณเขียดคนสวย น่ารักฝุดๆ ช่วงนี้อัพทุกวันเลย :L2: :กอด1: :L2:
-
:hao3: แมะทำเย้ยเว๊ยเฮียตรู..ว่าแต่อิบลูแค่นี้ทำอายโดนเรียกว่าเมียแค่นี้ แรดหลายย
-
อิเฮียแผนสูง
-
ตกหลุมเฮียปั้นไปแล้วยังไม่รู้ตัวอีกบูล
รักคืออะไร 555 ยังจะฮา
:heaven
เยาะเย้ยได้ใจ มว๊ากกกก
ต้องงี้
บวกและเป็ดไปเลย ชอบขาโหด
-
เฮียแม่งแจ่มว่ะ เย้ยได้สะใจจริง
ส่วนไอ้คิงทำไมต้องฝืนในเมื่อเขามีคนที่รักแล้ว ไปหาคนใหม่เหอะ
ปล.เมื่อไหร่คนเขียนจะให้บลูมันยอมรับตัวเองว่ารักเฮียล่ะเนี่ย?
-
เข้าใจผิดแล้วบลู คิงไม่ใช่ลาสท์บอส
นี่แค่บอสประจำด่าน
าสต์บอสตัวจริงโน่น ไปฝรั่งเศษเดือนนึงเดี๋ยวกลับมา
เฮียระวังตัวไว้เถอะ 5555555555555
-
อิ๊ย๊ะ!!!!
เล่นงี้เลยหรอ 5555555
ออกแนว ไม่มึงก็กุตายกันไปข้าง รึ เมียข้าใครอย่าแตะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :hao6: :hao7:
-
ตอนนี้อิบลูงดเกรียนค่ะ
17.2
http://www.youtube.com/v/Bzsytxo-rYE
“วันนี้จะไปไหนอ่ะเฮีย”ผมถามขณะที่รถกำลังติดไฟแดงอยู่หน้าโรงบาล
“มึงอยากไปไหนล่ะ”มันถามโดนสายตายังจับจ้องอยู่ที่ถนน
“ไม่รู้อ่ะ เฮียอยากไปไหน”มันส่ายหัว ก่อนจะหันมาส่งยิ้มสะลายใจให้ผมหน้าร้อนเล่นๆ
“กูตามใจมึง”มันบอก
“ทำไม?”ไม่รู้เซลล์สมองส่วนใดสั่งการไป แต่ว่าเบื้องลึกในจิตใจผมก็อยากรู้จริงๆว่า...ทำไม
ทำไมถึงตามใจกูวะไอ้สัส ปกติบังคับขู่เข็ญกูจะตาย
“ก็...กูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่กูแค่อยากตามใจมึง”ผมจ้องหน้ามันนิ่ง นั่นๆ หูเริ่มแดงแล้วเว่ย...อย่าบอกว่ามึงเชิน “จะจ้องกูอีกนานไหม”มันหันมามองหน้าผมแบบไม่สบอารมณ์ทั้งที่หน้าแดงแปร๊ด...น่ารัก
อุ๊ย ชิบหายแล้ว กูคิดอะไรไปวะ กระดากสมอง
“ฮ่าๆๆ เฮียหน้าแดง”มันแยกเขี้ยวใส่ผมครับ ก่อนจะหันไปขับรถต่อ
ปกติแม่งเห็นหน้าด้านหน้าทน ไหงวันนี้เป็นคนขี้อายไปได้วะ แต่จะว่าไปไอ้เฮียมันก็ชอบหน้าแดงใส่ผมบ่อยนะเมื่อก่อน หรือมันจะเป็นจำพวกเขินเมื่อโดนคนอื่นแซว แต่ถ้าเริ่มจัญไรเองจะไม่รู้สึก อะไรทำนองนี้ปะวะ
แต่ก็เห็นมันโดนพวกพี่ในชมรมแซวมันบ่อยๆนะ แต่ก็ไม่เห็นมันจะเขิน...หรือว่าเป็นเพราะผม
“เฮียชอบผมจริงๆหรอ”คือกูไม่ได้โง่นะเว่ย แต่แค่เข้าใจอะไรยาก
“แล้วคิดว่าไง”กวนส้นตีนอีกนะไอ้สัส
“ดีๆดิเฮีย ไหนว่าจะตามใจผมไง”ผมกอดอกตีหน้ากวนตีนใส่
“อือ”ตอบแค่นั้นแล้วหน้ามันก็ขึ้นสีแดงจางๆ”กูชอบ”
“ถึงผมจะไม่ชอบเฮียอ่ะหรอ”ผมพยายามดูปฏิกิริยาบนหน้ามัน แต่มันก็ยังคงนิ่ง
“ไม่จำเป็น...แค่กูรักมึงก็พอ”ผมขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด คิดถึงแต่ตัวเองสินะมึง... “ไม่ต้องฝืนรักกูก็ได้ รู้แค่ว่าตอนนี้กูรักมึงก็พอ”ผมไม่ค่อยเข้าใจหรอกครับ แต่ในอกผมมันกำลังดีใจ...ทำไมต้องดีใจวะ “กูปากไม่ดี พูดก็ไม่เพราะ ไม่เคยมีคำพูดหวานๆให้มึง...มึงจะไม่รักไม่ชอบกูมันก็ไม่แปลกหรอก”
ไม่รู้ว่ากูโง่ หรือเรื่องที่มันพูดนั้นยากเกินไปสำหรับสมอง....คือกูไม่เข้าใจเลยสักนิดอ่ะสาส
“แล้วตกลงมึงจะไปไหนเนี่ยไอ้สัตว์ กูขับรถวนรอบโรงบาลมาสองรอบแล้ว”แหม...บรรยากาศกำลังจะดี กูกำลังเคลิ้มๆ
“ไม่รู้จะไปที่ไหน...แต่ตอนนี้ผมอยากฟังเรื่องเฮีย”ไอ้เฮียหันมาทำหน้าสงสัย “เผื่อผมจะได้รู้ว่าควรเริ่มรักเฮียจากจุดไหน”พูดเองก็เขินเอง
แล้วอิเฮียมึงจะจ้องกูไอีกนานไหมวะสลัด...กูเขินนะเว่ย
“ชื่อจริงปกป้อง เกิด16 สิงหา สูง187 หนัก73 เป็นลูกคนกลาง มีพี่ชายชื่อพี่ปูน น้องชื่อไอ้ปิน คุณแม่กูมึงรู้จักแล้ว ส่วนพ่อกูไม่ต้องรู้จักหรอกไม่จำเป็น คุณแม่กับพ่อกูแยกกันอยู่ คุณแม่กูเคยขอหย่าแต่พอกูไม่ยอม เมียน้อยพ่อกูมึงเคยเจอแล้ว คุณตาที่ทำกับข้าวหมาไม่แดกนั่นแหละ ของที่ชอบกิน กูชอบไข่พะโล้ กับน้ำพริกปลาทูของคุณแม่ แต่ตอนนี้เพิ่มอีกอย่าง กับข้าวที่มึงทำด้วย กูชอบหมด สัตว์เลี้ยงกูชอบหมา แต่ไม่ค่อยชอบแมวเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ถึงกับเกลียด กีฬาที่ชอบ คาราเต้ เมื่อก่อนกูชอบสีขาว”ไอ้เฮียหันมามองผม “แต่ตอนนี้กูชอบสีน้ำเงิน”
ตึกๆๆๆๆ
อย่ามองกูด้วยแววตาแบบนั้น...หัวใจกูมันจะวาย
“เริ่มรู้ยังว่าจะชอบกูจากจุดไหน”มันถามพร้อมทำหน้าตายียวนกวนส้นตีน
“ยัง...แล้วทำไมเฮียถึงชอบผมวะ”คือเอาไงดีวะ ผมรู้นะเว่ยว่าผมหล่อ แต่หนังหน้าแบบมัน ฐานะการเงินแบบนั้น หาได้ดีกว่าผมเป็นสิบเท่าว่ะ
“มึงเคยถามไปแล้ว”หรอวะ จำไม่ได้
“ก็ผมไม่ค่อยเข้าใจ...บอกไม่ได้หรอ”พยายามตีหน้าเศร้า ไอ้เฮียก็ถอนหายใจ
“กูก็ไม่รู้ รู้ตัวอีก ในสายตากูก็มีแต่มึง”ร้อนหน้าอีกแล้วครับกู “มึงรู้จักสะพานสารสินไหม”ผมพยักหน้า “กูเคยกลั้นหายใจขับรถข้ามสะพานสารสินเพื่อขอให้ความรักครั้งนี้ของกูสมหวัง”มันจอดรถเข้าข้างทางหลังจากที่วนหน้าโรงบาลมา5รอบ “มึงกูจะสมหวังไหมวะ...หรือต้องตัดใจ”ทำไมต้องทำหน้าเศร้าๆแบบนั้นด้วย
ผมไม่ชอบหน้ามันตอนนี้เลย ผมใจไม่ดี ในอกมันปวดหนึบ
ทำไมมันต้องพูดทำนองว่าถ้าผมบอกว่าไม่...มันเองก็จะยอมปล่อยผมไปง่ายๆ
อย่าพึ่งมาท้อนะไอ้สัตว์ ให้โอกาสกูเล่นตัวบ้างอะไรบ้าง
“พาผมไปสะพานบางประกง แล้วผมจะบอก”ไอ้เฮียขมวดคิ้ว แต่ก็พยักหน้ารับ
ตลอดทางทั้งผมและเฮียได้แต่นั่งเงียบ ท้องฟ้าสีส้มยามเย็นนั้นงดงาม ผมชอบบรรยากาศแบบนี้ จนเมื่อใกล้ถึงสะพานบางประกง เฮียปั้นก็หันมาบอกผมเบาๆ
ผมพยักหน้ารับก่อนจะสูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วกลั้นไว้ สะพานแม่งก็ยาวเหลือเกิน ไอ้คนข้างๆมึงก็จะขับช้าเกินไปแล้วไอ้สัตว์ นั่นๆแอบยิ้มด้วย แกล้งกูอีกนะไอ้เชี่ย...เดี๋ยวกปั๊ด...
ไม่รักเลยนะ(ถุย เป็นคำขู่ที่น่ากลัวมาก)
แฮ่กๆๆ
จนเมื่อพ้นตีนสะพาน ผมก็ถึงกลับหอบ...แม่ง มันแกล้งผมอ่ะ
“เฮียรู้ไหมผมขอว่าอะไร”มันส่ายหน้า
เพราะผมยังไม่ค่อยน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง และไม่รู้ว่าอีกนานเมื่อไหร่ผมถึงจะรู้ ถ้าวันหนึ่งมันเลิกรักผมแล้ววันนั้นผมเสือกรักมัน ผมจะทำไงวะ ผมไม่อยากเสียใจ ถึงมันจะเป็นคำขอที่เห็นแก่ตัว ใครจะด่าจะว่าผมก็ไม่สนหรอกครับ...เพราะมันเห็นแก่ตัวจริงๆ
“มึงขอว่า...”ไอ้เฮียที่หักรถจอดเข้าข้างทางถามขึ้นเมื่อเห็นผมเงียบไปนาน
ผมสูดหายใจเต็มปอด สองมือประกบใบหน้าได้รูป ก่อนจะดึงเข้ามาใกล้ จนปลายจมูกแทบจะติดกัน ใบหน้าของผมร้อนผ่าว ใจเต้นระรัว
“ขอให้เฮียอย่าเลิกรักผม”
ทันทีที่พูดจบ ผมก็ประกบปากจูบคนตรงหน้า ไม่รูผมทำไปเพื่อไหร่ รู้แค่ใจผม...มันอยากทำ
ผมลุกล้ำปลายลิ้นเข้าสู่โพรงปากอีกคน ที่ตอนแรกดูตกใจ แต่เพียงไม่นาน ก็กดท้ายทอยผมไว้ แล้วเริ่มจูบผมกลับ ทันทีที่รูสึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ ผมก็ผละออกจากคนตรงหน้า
เจ้าของมือเรียวยาวเอื้อมปรับเบาะฝั่งผมให้ราบลง ก่อนที่ตัวมันเองจะก้าวข้าว มาคร่อมตัวผมที่นอนรับไว้ มือสวยของคนตรงหน้าสอดเข้ามาใต้เสื้อยืดของผม ก่อนจะค่อยๆไล้ไปตามแนวสันหลัง ริมฝีปากบางสีส้มระเรื่อจรดแนบซอกคอผม ก่อนจะขบเม้มสร้างรอยและ...อารมณ์หฤหรรษ์
"อะ อา"ผมครางเบาๆเมือคนตรงหน้าลากผ่านยอดอก
ในสมองของผมตอนนี้ว่างเปล่า ทุกอย่างมันขาวโพลน ผมดึงคนตรงหน้ามาจูบอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามที่มันควรจะเป็น...
สะโพรกคราก...คำนี้คืออะไร วันนี้ผมได้รู้ซึ้ง ถึงจะแค่รอบเดี๋ยว แต่คือกูมีแผลเก่าไงครับคุณ เมื่อวานนี้ กี่รอบกูก็ไม่รู้ แต่ช่างมันเถอะ ผมเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกดี
ผมที่นั่งอยู่บนตักเอนตัวลงพึงอกคนข้างหลัง ดวงไฟยามค่ำคืนมันสวยจังครับ เมื่อไหร่กันนะ...ที่ผมเริ่มมองเห็นความงามของสิ่งรอบตัว
"ไม่ต้องรีบรักกูตอนนี้ก็ได้ แค่ยอมให้กูรักมึงแบบนี้...ก็พอ"ผมหันมามองคนพูด ก่อนจะโน้มหน้ามาประกบจูบ...เนิ่นนาน
--------------------
อิบลูจะท้องก่อนแต่งไหมคะเนี่ย
ได้กันบ่อยเกิน :haun4:
จริงๆอิบลูมันหื่นค่ะ :hao6:
มีใครคิดแบบคุณเขียดบ้างคะ ว่า'วิบากกรรม มันจะทำให้ความรักยิ่งงดงาม' :laugh:
ขอบคุณทุกคนด้วยนะจ๊ะ
จุบุ จิบิ
ช่วยกันดันด้วยน๊าาาาาา
-
แมวเหมียว
อุ๊ย ท่าจะจริง
Lily teddy
นี่ขนาดมันยังไม่รู้ มันยังยอมขนาดนี้
ลองถ้ามันรู้สิคะ มันจะยอมขนาดไหน
แอร๊ยยยย เขินอ่ะ
Aoya
เชื่อเถอะว่าไม่มีใครทำอะไรเมียมันได้หรอกค่ะ
honey honey drop
เสน่ห์น้องบลูมันจะยังไม่จบแค่นี้ค่ะ
rije
เดี๋ยวเฮียจะยิ่งหวานกว่านี้ค่ะ คนอ่านอย่าเพิ่งน้ำตาลในเลือดสูงนะคะ
lizzii
อิเฮีย อีคิวมันเท่ากับเด็กห้าขวบเองค่ะ
อายทำไม
ส่งเฮียไปจัดการเด็กคนนี้ค่ะ โทษฐานมายุ่งกะเมียเฮีย
TanyaPuech
แอบๆชมนะคะ เดี๋ยวอิบลูมันหึง
Oranges
เตรียมไฝว้กับอิบลูโลดค่ะ
Gongy B.Du
ความหื่นต้องรอดูในตอนพิเศษของมันค่ะ ว่าจสู่เฮียได้ไหม
yymomo
กอดคุณเขียดอทนล่ะกันค่ะ(รับรองว่าหนังชั้นไม่หยุ่ยติดมือ)
ketddy
แค่เจ้เกตยังไม่ลืม เค้าก็ดีใจแล้ว
วันจันทร์แต่ไม่ได้ไปเรียนอ่ะ เค้าลื่นในห้องน้ำ
teatimes
งานถนัดมันเลยค่ะ เรื่องเยาะเย้ยชาวบ้านเนี่ย
เอมมิกามันก็ดีแต่แนะนำชาวบ้าน เรื่องมันเองยังเอาไม่รอดเลยค่ะ
kongxinya
ต่อไปคุณเขียดจะยัดวิตามัน bรวม กับโอเมก้า 3,6ให้มันกินแทนหญ้าแล้วค่ะ
นี่ก็ขยันชมจริง(แต่อินี่ก็ขยันบ้ายอจริง อัพแม่งทุกวัน)
พลอยสวย
แรดเบาๆ มันเป็นศิลปะของนางเอก?เคอะ
iamnan
เดี๋ยวจะมีสูงกว่านี้อีกค่ะ
puppyluv
ตราบใดที่มันไม่เลิกกินหญ้ามันจะยังคงโง่อย่างนี้ไปเรื่อยๆค่ะ
(ยังไม่ได้โอนบอสกริชเลยแง่ะ)
aoihimeko
อีกไม่นานเกินรอค่ะ อิบลูรู้ตัวเมื่อไหร่ เดี๋ยวให้เฮียฉลองสองวันสองคืน
•PIKACHU•
รอลาสต์บอสกลับมาก่อนเถอะค่ะ มันส์แน่
sukaz
คิดสู้กับเฮีย มีแต่ตายกับตายค่ะ(ไว้อาลัยให้น้องคิง)
-
:-[ อร๊ายยย เขินอ่ะตอนนนี้เค้าจีบกันทั้งๆที่เป็นผัวเมียกันไปแล้วเนี่ยนะ :m20: เพ่งจะนึกกันออกหลอ :laugh:
คุณเขียด ช่วงนี้มาแปลกๆนะ หวานก่อนจะขมชะมะ :sad4: อย่าเล่นกันแรงนะ ยังไม่อยากขมตอนนี้ :katai1:
-
เวลาบลูไม่เกรียนนี่น่ารักได้อีกนะ แต่เค้าชอบบลูแบบฮาๆมากกว่าดูปัญญาอ่อนดี
คราวนี้เฮียปั้นก็ได้สมหวังซักทีน้า~ ถึงเฮียจะพูดไม่เก่งแต่เฮียแสดงเก่งมากค่ะ เล่นเอาสะโพกครากกันเลยทีเดียว :jul3:
ตอนนี้มาสั้นน้อยนิด ตอนหน้าขอยาวๆแบบจัดเต็มนะคะ
ถ้าได้คู่ของปินด้วยจะดีมากๆเลยค่ะ(โลภได้อีก)
รีบๆมาลงนะคะ รออ่านอยู่ทุกวันเลยจ้า :กอด1:
-
เห้ยย มันน่ารักทั้งคู่จริงๆ สองคนนี้
ขำอิเฮีย บอกมาหมดแม้กระทั้งเมียน้อยพ่อ 555
แต่คู่นี้อย่ามีวิบากกรรมเลยน๊า
-
อั๊ยยะ ตอนนี้ตัวร้ายกะนายเอกเค้าหวานนนนนซะ
โรแมนติก?แบบฉบับเฮียปั้นกะหนูบลูทำเอาเขิน :-[
แต่ดีนะที่บนสะพานไม่มีไฟแดงไม่งั้นหน้าเขียวแน่บลู เฮียปั้นก็ช่างแกล้ง กร๊ากกกก :laugh:
เห็นด้วยกะคุณเขียดนะ ว่า'วิบากกรรม มันจะทำให้ความรักยิ่งงดงาม' :L1:
แต่ก็อย่ามากจนรากเลือดนะตัวเอง เค้าหัวใจมะค่อยแข็งแรงงงงงงงงงงงง :mew2:
ปล. จุ๊บๆ คุณเขียดสุดสวยน่ารักที่ซู๊ดดดด จะยิ่งสวยเพิ่มขึ้นนะคะถ้าอัพยังงี้ทุกวัน 5555
แต่ถ้าเหนื่อยนักก็พักบ้างไม่ว่ายังไงก็รอค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
สงสัยคู่นี้คงจะเป็นคู่ที่ความรักงดงามสดใสซาบซ่ามากแน่ๆอะวิบากกรรมเยอะซะ
เหมือนมีความรู้สึกบางอย่างว่าจะมีดราม่าครั้งใหญ่รออยู่ในไม่ช้าอะ(คุณเขียด:คิดไปเอง!!)
-
ตอนนี้หวานกันจังเลย ชอบอ่ะ :-[
-
เหอๆๆรักเฮียแล้วล่ะสิ แต่ตอนนี้รู้สึกหนูบลูแอบอ่อยเฮียนะ 5555
-
งุมงำ นุ้งบลูแอบแรด
-
กรี้ดดดดดด ตอนนี้เขินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[
-
เหยยย ตอนนี้คุณเขียดมาหวานๆ ซอฟท์ๆ เราไปต่อไม่ถูกเลย...เอ๊ย ไม่ช่ายยย :hao7:
อิบลูน่ารักเว่อร์! "ขอให้เฮียอย่าเลิกรักผม" อ๊ากกกกกส์ :ling1:
ขอให้ตัวเอง "ยอมรับว่ารักอิเฮีย" ก่อนดีกว่ามั๊ยบลู -.,-//
...
"...เมื่อก่อนชอบสีขาว แต่ตอนนี้ชอบสีน้ำเงิน" (by อิเฮีย) << ฟิน :oni1:
-
อิบลูววววววววว
แหม่ เพิ่งพ้นคืนหฤหรรษ์มาสดๆ ร้อนๆ
ยังมาอินคาร์กันอีก สะโพกไม่ครากก็ให้มันรู้ไป
เฮียก็อีกคน ถนอมๆ อิบลูมันมั่งเหอะ :laugh:
-
โอ๊ย :-[ หวานได้หวานจริง อะไรมันจะน่าอิจฉาขนาดนั้น
ถึงปากจะบอกไม่รัก แต่สิ่งที่บูลทำนี่แบบ ไม่ใช่ว่ารักเฮียมากกกก ไปแล้วหรอกเหรอ
แถมยังกล้า "ขอให้เฮียอย่าเลิกรักผม" อย่างงี้มันเหมือนทั้งอยากถูกรัก ทั้งอยากผูกมัดใจเฮียเลยอะ
ทำไมน้องบูลเห็นแก่ตัวได้น่ารักถูกใจเฮียขนาดนี้ สุดท้ายเฮียทนไม่ไหวจัดหนักสะโพกครากไปเลย :m20:
อยากให้มีแต่ตอนหวาน ๆ อย่างงี้จังเลย น่าร๊าก น่ารัก รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนงามค๊า :pig4: :กอด1:
-
เกรียนก็เสียตัว แบ๊วก็เสียตัว เฮ้อออ ทำใจนะบลูเอ๊ยยย :hao6:
แต่ตอนนี้อยากกระโดดกอดอิเฮียทีนึง โหดแถมโรแมนติก แอร๊สสสสส ชายในฝัน :impress2:
-
อิน้องบลูแอบหื่นจริง ปากบอกยังไม่รัก แต่การกระทำแกนี่ยอมเค้าทุกประตูเลยนะยะ
-
:jul1: ลาตายอย่างสงบบ
-
เขิน :o8: :-[ :impress2: เฮียไม่ค่อยหวานนะพูดทื่อๆแต่โดนใจ อิบูลน่ารัก ^^เมื่อก่อนกูชอบสีขาว แต่ตอนนี้ชอบสีน้ำเงิน^^
-
กรี๊ดดดดดดดดด
เฮียหวานอ่ะ ว้ายๆๆ เขิน :o8:
บลูก็นะเฮียเขาอธิบายขนาดนี้ยังไม่เข้าใจอีกหรอ?
ปล.ตอนหน้าตัวเอ้จะกลับมาหรอ ขอหวานต่ออีกหน่อยได้ไหมอ่ะ
ปล.2 พ่อเฮียมีเมียน้อยเป็นผู้ชาย แถมยังอยู่ในบ้านด้วย เออเนาะถึงว่าทำไมเฮียไม่ค่อยากคุยเท่าไหร่
-
ตกลงนี่เฮียปั้นพาบลูมาเยี่ยมหรือมายั่วกันแน่ล่ะเนี่ย :katai2-1:
ว่าแต่บลูอย่าปฏิเสธเลย
นี่เค้าเรียกว่ารักนั่นแหละลูก :hao7:
-
:z13: ฉันรักคู่นี้ ไม่ไหวแล้ว อ่านแล้วยิ้มได้ตลอด
-
สนุกมาก ๆ ค่ะ นายเอกฮาได้ใจเกรียนใช่ย่อยเลย ชอบ ๆ
-
อิเฮียชอบ"ไข่พะโล้"ด้วยล่ะเขินจัง
(จะมีใครเข้าใจโมเมนท์เรามั้ย?) :hao6:
-
:katai5:
-
:ling2: อยากจิอัพนะคะ
แต่เขียนไปได้สองบรรทัด(ตั้งแต่สี่โมงถึงสองทุ่ม)
:เฮ้อ: คุณเขียดไม่ได้ขี้เกียจน๊า
บั่บ วันนี้มีมารโทรมาเมาท์กันมิได้ขาด :z3:
เค้าจิมาพรุ่งนี้เย็นนะคะ จุบุ :mew1:
ด้วยรัก
คุณหญิงเขียดศรี(ผู้ดีนิดนึง) :laugh:
-
:กอด1: กอดให้กำลังใจคุณเขียด สู้ๆนร๊า :bye2:
-
รับทราบค๊าบป๋ม^^
-
รับทราบค่ะ คุณหญิงเขียดศรี :mew2:
ซินดี้จะรอนะคะ :mew6:
-
รอคุณเขียด รอได้ค่าาาา o13
-
งั้นแอ้มหลับดีกว่า :t3: :t3:
-
อิเฮียกับอิบูลน่ารัก แต่บางทีก็หมั่นไส้อิเฮีย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักจัง
-
:katai4: :katai4: เขียดสีไม่มา งั้นน้องดอกสิเป็นกำลังใจให้นะเค๊อะ!
-
ตามมาจากที่เก่า ยังไงก็สู้ สู้นะ เรายังตามอยู่
ยังรุ้นอยู่นะ
-
รอคุณหญิงเขียดศรีด้วยคนเจ้าค่ะ
อิิิอิ
-
:katai2-1:
-
18( เจ็ดสิบเปอร์ ) รักเอย จริงหรือที่ว่าหวาน หรือทรมานใจคน
“ไอ้บลู” เหมือนมีเสียงตัวเหี้ยลอยมากระทบเยื้อก้วหู แต่ผมไม่สนใจครับ ทำไมวันนี้อากาศมันดีจังวะ
“เหี้ยบลู”คราวนี้ไม่เรียกเปล่าๆครับ ยังเอาขาหน้ามาตะกรุยแขนกูอีก
“มึงอย่าไปสนใจเลย...โปรดเข้าใจคนมีผัว”ทีนี้ผมหันควับเลยครับ...ไอ้สลัดปิน
“มีไร”ผมถามเสียงห้วนพร้อมหันไปมองไอ้ปินกับไอ้เฟาที่นั่งเสนอหน้าขนาบข้าง
อ้าว...วันนี้เหลือสองตัว แล้วไอ้เชี่ยแว่นหน้าม่อมันไปเปรี้ยวตีนกะเรกะราดอยู่ที่ไหนวะ ใครเจอมันโปรดแจ้งผมนะครับ คนแบบนี้ปล่อยเอาไว้ เดี๋ยวมันจะเป็นภัยสังคม
“ไอ้เฟามันมีเรื่องจะปรึกษา”ไอ้ปินพูด ส่วนไอ้เฟาก็ก้มหน้าก้มตา
“เรื่อง?”ผมถามไอ้เฟา แต่มันยังเงียบ
อ้าวไอ้ห่านี่ มึงคิดว่ามึงเป็นโสนน้อยเรือนงามที่ต้องกลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปากเวลาพูดรึไงห๊ะ...ผมจำถูกเรื่องใช่ปะวะ
“คนเยอะ...เย็นนี้ไปกินเหล้ากัน เดี๋ยวกูจะเล่า”มันพูดจบก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที
ไอ้ตัวกระผมก็ไม่ขัดดอกที่ท่านเฟาจะใจบุญสุนทานพากระผมออกไปเลี้ยงดริ๊งเย็นนี้ แต่กระผมนั้นเป็นคนมีบ่วงแล้วนะครับคุณ ถึงจะไม่ค่อยอยากยอมรับเท่าไหร่ แต่ทุกวันนี้กูก็มีสาระมีเป็นตัวเป็นตนแล้วนะเว่ย
“เอ่อ แปบนะ”ผมยิ้มแห้ง หยิบบีบีขึ้นมา ก่อนจะส่งข้อความไปหาไอ้เฮีย
‘เฮียวันนี้บลูไปกินเหล้ากับไอ้เฟานะ มันเครียด เฮียไปต้องรอนะ เดี๋ยวให้ไอ้เฟาไปส่ง’ผมกดส่งไปไม่นาน ก็ได้ข้อความตอบกลับ
‘ถ้าเมาก็โทรมา เดี๋ยวไปรับ’ผมคลี่ยิ้มบาง...นี่คงเป็นสัญญาณที่ดีต่อชีวิตคู่ ถึงเมื่อก่อนมันจะเอาแต่ใจขี้บังคับจนผมอึกอัดใจ แต่ตั้งแต่วันนั้น วันนั้นแหละ (อินเดอะคาร์ตรงตีนสะพานบางประกง) เหมือนเฮียมันจะเคารพสิทธิผมมากขึ้นนะ...มีเหตุผลขึ้น
‘กั๊บป๋ม’
ผมอมยิ้มหน้าบานแฉ่ง ก่อนจะกลับมามองเพื่อนรักสองคน แต่ผมก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาทันที เมื่อเจอสายตาที่จ้องเขม็งมาทางผม
“หมันไส้!!!”ไอ้เฟากับไอ้ปินตะโกนพร้อมกัน
“อิจฉากูล่ะสิ”ผมยิ้มเหยียด
“เออ!!”มันทั้งคู่กระแทกเสียง
“ตรงนั้นน่ะ เสียงดังอะไร!!”อุ๊ย ชิบหายแล้วไหมล่ะพวกมึง...เจ้ดาเดินมาแล้วไอ้พวกเชี่ย “ถ้าไม่เรียนก็ออกไป”มาเรียบๆครับ แต่กูงี้หนาวไส้
จะออกไปได้เยี่ยงไร
ขาดอีกครั้งกูหมดสิทธิ์สอบแล้วครับคุณ
“ขอโทษครับ”พวกผมสามคนงึมงำบอก เจ้แกก็เดินไปสอนต่อ
เลิกเรียนผมสามคนก็แยกย้ายกันกับไปอาบน้ำอาบท่า ไอ้เฮียยังไม่มา สงสัยมีซ้อม วันนี้ผมเลือกสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มเพื่อขับผิวที่ของผมที่ขาวอยู่แล้ว ให้ดูขาวมาขึ้น สวมยีนส์ตัวเก่งที่แพงฉิบหาย เซ็ทผม ทาแป้งเด็กแคร์เสร็จก็โทรเร่งไอ้เฟาอีกรอบ แต่ไอ้ห่านี่เสือกตัดสายผมทิ้งซะงั้น
ผมตัดสินใจมารอมันข้างล่าง นั่งรอไม่ถึง5นาทีฟอร์จูเนอร์สีดำสนิทก็จอดเทียบหน้าหอ ผมรีบขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ไอ้เฟาหันมามองผมด้วยตาเป็นประกาย
“มึงหล่อแท้วะ”ผมได้แต่ยิ้มรับ...ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงอ่ะครับ ก็เล่นพูดความจริงซะขนาดนี้(ถุย)
“อ้าวไอ้เหี้ยปิน วันนี้มึงไม่ไปง้างปากคนปากแข็งอะไรหรอมึง”ผมถามไอ้ปินที่นั่งเป็นคุณชายอยู่ข้างหลัง
“ไม่เสือกสักเรื่องจะได้ไหม”มันพูดเสียงห้วน
“อ้าวไอ้ห่านี่ กูก็อุส่าถามด้วยความเป็นห่วง(ตรงไหนวะ)”
“มันอกหัก”ไอ้เฟาเฉลย ไอ้ปินก็หน้าหงิกไปยิ่งกว่าเดิม
“ทำไมวะ มีอะไรก็ปรึกษากูได้นะเว่ย”ยังไงซะกูก็เป็นพี่สะใภ้มึงนะ(ถุย)
“คืออย่างงี้ คนที่เปิดซิงไอ้ปินอ่ะ เขามีผัวอยู่แล้ว แล้วเข้าใจผิดว่าไอ้เหี้ยปินเป็นผัวเขาไรงี้”ไอ้เฟาพูดจบไอ้ปินก็เงื้อมือซัดกระโหลกไอ้ปากมากไปที
“โอ๊ย”ไอ้เฟาปล่อยมือจากพวงมาลัยมาคลำหัว...อย่าทำแบบนี้ กูเป็นมีครอบครัวแล้ว ไม่ใช่ไอ้บลูที่ตัวเปล่าเล่าเปลือยที่พร้อมจะตายพร้อมมึงทุกเมื่อเหมือนแต่ก่อนนะเฮ้ย
“ไม่ใช่ผัวเว่ย เขาแค่แอบชอบไอ้เหี้ยนั่นเฉยๆ”แล้วไอ้ปินก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“มึงจะไม่สู้หรอ”ไอ้ปินหันมามองผม ก่อนจะส่ายหน้าอย่างเหนื่อยๆ “ไม่ล่ายลั่งจายคุณแม่เลยค่ะ”ผมพูดอย่างดัดจริต “มึงคิดดูนะ เมื่อก่อนกูเกลียดขี้หน้าไอ้เฮียจะตายห่า แล้วดูทุกวันนี้...ตอนนี้เขายังไม่ชอบ ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะเกลียดมึงสักหน่อย โอกาสสำเร็จมึงเยอะกว่าพี่มึงอีกนะ”
“ก็เขาไม่ได้ใจง่ายเหมือนมึงนี่”เออว่ะ...ไม่ใช่ล่ะสาส กูออกจะรักนวลสงวนตัว
“เดี๋ยวกูถีบ”ไอ้ปินยิ้มบาง “มึงออกมากับพวกกู แล้วถ้าสองคนนั่นแอบไปตกล่องปล่องชิ้น มึงจะไม่เสียใจหรอวะ แต่มึงตัดใจแล้วนี่เนอะ ปะสาสส แดกเหล้าย้อมใจโว้ย”ผมพูดก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มอิสเมิร์ฟที่ตั้งใจขับรถอยู่
“คนหลายใจ มีคนอื่นอยู่แล้วยังจะมาทำเจ้าชู้กะเค้าอีก”ไอ้เฟาทำสะดีดสะดิ้ง
“แต่ในหัวใจพี่ก็มีแต่ยาหยีนะจ๊ะ”ผมหอมแก้มไอ้เฟาอีกฟอด
“เค้าเขินนะ”พูดจบก็ชกเข้าไหล่ผมเต็มๆ
พลั่ก!!
กูเจ็บนะอิเตี้ย
“แม่ยอดขมองอิ่ม เล่นแรงแบบนี้เดี๋ยวจะเจอส้นตีนนะจ๊ะ”ผมพูดจบ ไอ้เฟาก็หันมาทำลอยหน้าลอยตาใส่ผม
“โอ้ยยยยยย”เสียงดังจากด้านหลังทำให้ผมหันไปมอง
“เฮ้ย มึงเป็นอะไร”ผมถามไอ้ปินในขณะที่ไอ้เฟาพยายามเอารถเข้าข้างทาง
“มะ ไมเกรน... แล้วก็กูปวดท้อง กูยังไม่ได้กินข้าวเลยตั้งแต่เช้า”ผมมองไอ้ปินที่นอนหน้าซีด
“ไอ้เฟา เดี๋ยวกูไปซื้อยาไมเกรน ส่วนมึงไปซื้อข้าวซื้อน้ำมาให้มันนะ”ไอ้เฟาที่ดึงเบรกมือขึ้น พยักหน้ารับ
“มึงทนหน่อยนะ เดี๋ยวพวกกูมา”อิเตี้ยพูดจบ ผมกับมันก็ลงจากรถทันที
แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหน รถที่ควรจะอยู่นิ่งๆ เสือกออกตัวสู่ท้องถนนท่ามกลางสายตาของพวกผมสองคน....ไอ้เหี้ยปิน!!!
ผมกับไอ้เฟา ยืนสงบนิ่งอยู่ตรงนั้นอยู่ราวสองนาที ก่อนจะตัดสินใจไปโบกพี่แท็กแล้วมุ่งสู่เป้าหมายที่เราต้องการจะไป ย่านรัชดายามค่ำคืน ยังคงรถเยอะเช่นเคย ถึงผับที่อิเตี้ยจองโต๊ะ โซนวีไอพีที่พวกผมนั่งนั้นดูเป็นส่วนตัวสมกับความเป็นผู้ดีในตัวผมจริงๆครับ
“มึงมีอะไรจะพูด”ผมเริ่มชิงเปิดประเด็น
“กูจะซิ่ว”มันพูด ก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบริกร
“ซิ่วทำไม”ผมถามเสียงแผ่ว...รู้สึกใจหายอย่างประหลาด
“มึงก็รู้เรื่องกูกับไอ้เอม มันเป็นความผิดพลาดทั้งกูและมัน กูอยากให้มันลืมๆไป แล้วทำตัวให้เป็นเหมือนเดิม”ผมนั่งฟังอย่างตั้งใจ “แต่มึงดูมันทำ มันจ้องจะเอากูตลอดเวลา ก้าวก่ายชีวิตกู ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกู”มันพูดแค่นั้นก็เบือนหน้าไปอีกทาง
“ไอ้เฟา มึงฟังกูนะ ถ้ามึงซิ่วด้วยเหตุผลที่ดีกว่านี้กูจะไม่รั้งมึงเลย แต่ถ้ามึงซิ่วด้วยเหตุผลนี้กูว่าไม่สมควร ส่วนเรื่องไอ้เอม กูว่าเป็นเรื่องปกติว่ะ มึงคิดดูนะ ไอ้เอมมันก็เหมือนหมามันฉี่ใส่เสาไฟฟ้านั่นแหละมึง หมามันฉี่ไว้ตรงไหนตรงมันก็ถือตรงนั้นเป็นของมัน ไอ้เอมก็เหมือนกันมันปล่อย-ปิ๊บ-ในตัวใคร คนนั้นก็ถือเป็นของมัน ก็ต้องหวงเป็นธรรมดา” พูเองกูก็งงเอง
“โถ ไอ้สัตว์ กูไม่น่าปรึกษามึงเลย”ไอ้เฟาพูดจบก็เป็นเวลาที่บริกรเอาของที่สั่งมาเซิร์ฟพอดี
นั่งไปสักพัก ไอ้เฟาก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ผมก็ได้แต่นั่งกระดกไปพลางขณะรอมัน มีคนมาขอชนขอเบอร์บ้าง แต่ผมก็ปฏิเสธไปเกือบทุกราย บางรายดูปฏิเสธยากหน่อย ก็ให้เบอร์ไอ้เฮียไปแทน...โทรเลยครับมึง ถ้าอยากแดกตีนยามวิกาล
แบล็คหมดไปครึ่งขวด ผมแด็กไปสองแก้วกับเตกีร่าอีกช็อต เมาหัวแทบทิ่ม ไอ้เฟายังไม่ได้กรึ๊บสักอึก และเนื่องจากขากลับจากห้องน้ำมันเจอหญิงถูกใจ เลยพากลับมานัวเนียที่โต๊ะด้วย ผมได้แต่นั่งดูด้วยความเวทนา...บางทีผมควรก็จะเตือนไอ้เอมบ้าง
เพราะผมไม่ชอบไอ้เฟาในสภาพนี้เลยจริงๆ
เริ่มเมาผมก็เริ่มเลื้อย ผู้หญิงมาจากไหนไม่รู้แหละ กูนัวด้วยหมด ผมจำอะไรได้เป็นช่วงๆ ไม่รู้ออกจากผับตอนไหน แต่รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ แสงนีออนสว่างจ้าแยงเข้าเบ้าตา ผมมองผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังทำอะไรสักอย่างกับกล้ามเนื้อหน้าท้องผม มองไปที่โซฟา ผมเห็นไอ้เฟากำลังนัวเนียกับผู้หญิงคนเดิมที่มันตกมา ผมหันมามองคนที่ยังคงเลื้อยผมอยู่... เอิ่ม อีนี่แม่งใครวะ
เธอเงยหน้ามองผม ก่อนจะยิ้มอวดเขี้ยวเล็กแหลมนั่น เอาเป็นว่าใครก็ไม่รู้แหละ แต่หน้ารักดี เอาเป็นว่าผ่าน... ผมช้อนหน้าเธอขึ้น ก่อนจะประกบปาก
ทั้งที่คนตรงหน้าสวยกว่า น่ารักกว่า เป็นแบบตัวเล็กๆ มีเขี้ยว แบบที่ผมชอบเลย แต่ทำไมผมกับไม่รู้สึกอะไรเลยวะ... ไม่เหมือนตอนจูบกับไอ้เฮีย
หรือผมจะไม่สามารถมีอะไรกับผู้หญิงได้อีกแล้ววะ!!
แต่ช่างมันเหอะ... ในเมื่อทุกวันนี้ผมมีเฮียแล้ว จะให้สวยให้เด็ดยังไง ผมก็ไม่ต้องการ
“รำคาญ”ผมพูดแค่นี้ แล้วก็พลิกตัวหนี
ผมตัดสินใจหลับไปทั้งอย่างนั้น ในฝันผมเห็นไอ้เฮียด้วยครับ คิดถึงวันที่ผมกับมันมีซัมติงกัน แล้วมันก็พาลหงี่ขึ้นมาดื้อๆ...ช่างแม่ง กูไม่มีแรงว่าว
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าพร้อมความปวดหัว ปวดตัว และปวดหลัง ถ้าจำไม่ผิด เมื่อคืนผมนอนพื้นทั้งคืนเลยนี่หว่า เมาก็เมา เพลียก็เพลีย แถมต้องมาปวดหลังอีก... มันใช่เรื่องไหม
“พี่ชื่ออะไรหรอคะ”ผมมองคนที่นอนเกยอกผมอยู่
“บลู... อายุเท่าไหร่น่ะ”ผมถาม
“มิกะอายุ16ค่ะ”เธอยิ้มตาหยี ส่วนผมตาขวากระตุก... ราวว่าจะมีรางร้ายคืบคลาน
“มึงพรากผู้เยาว์ ส่วนกูอดแดก”ไอ้เฟาที่อยู่บนโซฟาพูดกับพ้นควันบุหรี่ออกมา...ไม่ยักรู้ว่ามันสูบ
“ไปสูบไกลๆดิ กูเลิกบุหรี่แล้ว”ผมพูด ไอ้เฟาก็เดินออกไปข้างนอกห้องเลย
“พี่เขาพูดชื่อแฟนออกมาน่ะค่ะ ผู้หญิงคนนั้นเลยอารมณ์เสียใหญ่เลย แฟนพี่เขาชื่อน่ารักเนอะคะ ชื่อเอม”คุณพระ ถึงอิเด็กนี่พูกมาก แต่ก็มีประโยชน์อยู่
แล้วเรื่องกูกับมันนี่เอาไง หวังว่าแค่วันไนท์สแตนนะอิหนู เพราะเรื่องนี้ถ้าผัวพี่รู้ แล้วตัวกูนั้นจะซวย
“พี่บลูน่ารักจังเลยค่ะ หุ่นก็ดี เป็นนักกีฬาหรอ”อย่ามาทำตาบ๊องแบ๊วใส่กูนะอิกระต่ายปีศาจ
“อาใช่ คาราเต้”ได้แต่คิดในใจไม่กล้าพูดออกไป “เขยิบหน่อยได้ไหม จะอาบน้ำ”ผมบอก มิกะก็ลุกขึ้นจากตัวผม
ผมหอบหิ้วเสื้อผ้าชุดเมื่อวานเข้ามาในห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันลงกลอน ใครอีกคนก็แทรกตัวเข้ามาในห้องน้ำ... อิเด็กนี่
“มิกะอาบด้วยนะคะ”ผมไม่ตอบ เปิดน้ำให้ไหลรินชำระบาปที่ผมก่อขึ้น... ไม่น่าเลยจริงๆ “ปั้น ชื่อเต็มๆอะไรหรอคะ แป้งปั้น ข้าวปั้น เห็นพี่เพ้อทั้งคืน... แฟนหรอ”ผมพยักหน้าพร้อมบอกว่า ประมาณนั้น
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็ลากไอ้เฟากลับทันที ส่วนผู้หญิงหรอ ช่างแม่ง กลับกันเองละกัน ใครจะด่าผมไม่มีความรับผิดชอบก็เอาเลย... ปวดหัว
ถึงหอผมก็ดิ่งขึ้นห้องทันที แต่พอเปิดประตูเข้าไปปั๊บ ภาพแรกที่ผมเห็นคือไอ้เฮียกวาดห้อง... อืม เกิดเหตุอัศจรรย์อะไรตอนกูไม่อยู่วะ
“กลับมาแล้วหรอ”มันส่งยิ้มหวานมาให้... ผมล่ะงง สภาพมันอย่างกับเมียหลวงรอสามี(?)กลับบ้าน “จะนอนพักไหม ดูมึงเพลียๆ”ถึงจะงงแต่ผมก็พยักหน้า ก่อนจะเก็บร้องเท้าเข้าตู้ แล้วพุ่งตัวไปที่เตียง
ถึงจะเพลียขนาดไหน แต่จิตใต้สำนึกผมมันก็หลับไม่ลงจริงๆ เฮียแม่งเดินป้วนเปี้ยน จะนอนก็นอนไม่ได้ ผมเลยลุกขึ้นนั่งบนเตียง แล้วมองมันทำความสะอาดห้องอย่างขยันขันแข็ง.... มันเป็นเห้อะไร
พอทำความสะอาดห้องเสร็จมันก็ไปขัดห้องน้ำต่อ ผมล่ะปวดกบาล มันเป็นอะไรของมัน ทำตัวประหลาดๆ หลังจากดูมันขัดห้องน้ำจนฉ่ำใจ ผมก็เดินไปเปิดตู้เย็น แล้วเอานมรสสตอเบอร์รี่ออกมา แล้วกระดกรวดเดียวหมด... เจริญล่ะ กูแด๊กนมตอนแฮงค์
คลื่นในท้องเริ่มโหมกระหน่ำ ก่อนจะเริ่มหมุนติ่วๆขึ้นมาจุกบริเวณอก...มันกำลังจะมา อ้วกกำลังจะมา!!... ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ กอดชักโครกไว้แน่น แล้วคลายเมจิรสสตอเบอร์รี่ออกมาอย่างหมดไส้หมดพุง...ฮ๊าาา อ้วกสีจมปู
“โฮกกกกกก”นี่ถ้าไส้กับกระเพาะมันออกมาได้ มันก็คงจะออกมาแล้วล่ะ “เฮียปั้นออกไปก่อนได้ปะ บลูจะอาบน้ำ”ผมบอกทั้งที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่อ้วกสีชมพู
เฮียปั้นไม่พูดอะไร มันเดินออกไปเงียบๆ สักพักมันก็กลับมาพร้อมผ้าเช็ดตัว แล้วมันก็ออกไปอีกรอบ(พูดเองงงเอง) ผมล็อกประตู ฉีดน้ำล้างเป็ดโปร์บนพื้นที่ไอ้เฮียราดไว้บนพื้น... กัดซะเยื่อผนังตีนกูแทบกร่อน
ผมอาบน้ำไปอีกรอบของวันด้วยจิตใจขุ่นมัวและในหัวก็มัวหมอง เอาเป็นว่าตอนนี้ผมทั้งแฮงค์ มึน งง เบลอ แถมอยากจะอ้วกอีกด้วย ถึงนี่จะไม่ใช่ประสบการณ์การมีเพศสัมพันธ์กับสตรีครั้งแรก แต่นี่มันก็เป็นครั้งแรกที่ผมพรากผู้เยาว์(ไม่นับอิหลินนะ ตอนนั้นเป็นผู้เยาว์ทั้งคู่) โอ๊ยยย ปวดหัว
เด็กนั่นมันชื่ออะไรมิมินะ ห๊ะ มีคนตะโกนบอกมิสะ(นั่นมันเรื่องเดตโน้ตล่ะ) เอาเป็นว่าผมจำไม่ได้ว่าชื่ออะไร จำได้ว่าอะไรมิมินี่แหละ ดังนั้นเรียกมิมิไปก่อน ผมบอกตรงๆเลยนะครับ ผมกลัวเด็กคนนี้จริงๆ เพราะก่อนผมจะกลับ เธอได้บอกว่า พี่จะต้องจำหน้ามิมิไปตลอดเลยล่ะ... อย่าว่าแต่หน้า ชื่อมึงกูยังจำไม่ได้เลย
อาบน้ำเสร็จผมก็พันท่อนล่างด้วยผ้าเช็ดตัว พอเปิดประตูห้องน้ำ ผมก็ต้องเจอกับไอ้เฮียที่ยังคงตีสีหน้ายิ้มแย้มอย่างผิดปกติ...เน้นตัวโตๆว่าผิดปกติ
“เฮียเป็นไรวะ”ผมเลิกคิ้วถาม
“ก่อนที่กูจะตอบมึงว่ากูเป็นอะไร”มันสาวเท้าเข้ามาหาผม ก่อนจะตะคอกประโยคที่เล่นเอาผมชาวาบไปทั้งตัวออกมา “มึงตอบกูมาก่อนไหม ว่าเมื่อคืนไปทำเหี้ย!อะไรมา!”
ชิบหายแล้วไหมล่ะ :a5:
-----------ตัดให้ขาดเลยฉับๆๆๆ :laugh:
คุณพระ! มึงตายแน่อิบลู(ลูกรัก)
อิฉันกลับมาแล้วนะคะคุณ
อาจมีคำถามว่าคุณมึงจะแจกมาม่าเช่นนั้นหรือ
ขอตอบว่าโน!!
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
ด้วยรัก
คุณหญิงเขียดศรี มณีสวาท :laugh: มโนเป็นพญานาคอยู่
ปล.แมลงเมี่ยงนี่ใครวะ(เพื่อนโทรมาเล่าตลอดสามวัน :ruready)
ตอบสาสน์
yymomo... :กอด1: กอดบ้าง จ้วบๆ
แมวเหมียว จ้า... :กอด1:
kongxinya... อิฉันกลับมาแล้วนะเจ้าคะ คุณซินดี้ :กอด1:
Gongy B.Du... ขอบคุณที่รอนะคะ :กอด1:
honey honey drop... มาแล้วน๊า :hao7:
พลอยสวย... ขอบคุณคุณน้องดอกศรีมากนะคะ :กอด1:
ชางหลง.... ขอบคุณนะคะ :กอด1:
aoihimeko... มาแล้วเจ้าค่ะ :mew1:
-
ต่อ
yymomo... สโลแกนคู่นี้เอาก่อนจีบทีหลังค่ะ
หวานอมขมไงคะ รสชาติที่ตราตรึงจายยย :oo1:
teatimes...อิบลูมันมีวันที่น่ารักด้วยเรอะ
คู่ปินต้องรอหน่อยค่ะ ไฟล์อยู่เครื่องที่น้องชายแง่ะ :hao5:
lizzii...เฮียมันเปิดเผยค่ะ
ไม่มีหรอกคร่า(เรอะ) :impress2:
kongxinya...ในที่สุดก็มีคนเห็นด้วยกะคุณเขียด :laugh:
ไม่ม่าหนักหรอกค่ะ คุณเขียดหัวใจอ่อนแอเหมือนกัน
ความสวยโรยราแล้วค่ะ(ไม่ได้อัพสามวัน) o22
แมวเหมียว...มาม่าอะไรกันค่ะ ไม่มี๊ไม่มี :-[
เปรี้ยง!! ฟ้าผ่าอิเขียด :a5:
อายทำไม... ว่าพี่ซาดิส อาเองก็มาโซไม่แพ้พี่หรอกเฮ้ย
เคลียงานเสร็จแล้ว เดี๋ยวพี่จิไปตามอ่านนิยายต่อนะเคอะ :mew1:
nu-tarn ...หวานที่สุดในเรื่องแล้วอ่ะค่ะ(กลับมาเกรียนแล้วตอนนี้) :hao7:
Nus@nT@R@...ไม่ได้แอบแล้วค่ะ อ่อย...กันตรงๆแล้วแบบนี้ :-[
วัวพันปี ...ความแรด คือศิลปะของนายเอกนะคะ :jul3:
Oranges... ตอนเขียนนี่เฉยๆ แต่ตอนนี้คุณเขียดเริ่มเขินตาม :o8:
Gongy B.Du ...มันเป็นแผนหลอกล่อให้คนอ่านตายใจตางหากล่ะคะ :laugh:
ปล.เก๊าล้อเล่นน่อ
Aoya...ก็เด็กมันยั่ว จะให้ถนอมยังไงไหวอ่ะคร้า :jul3:
Lily teddy...หวานบ่อยเดี๋ยวเลี่ยนน๊า
ว๊ายยย พูดความจริงอีกแล้ว :-[
moodyfairy...มันเกิดมาเพื่อเสียตัวสินะคะ
ในฝันร้ายใช่ไหมคะ :jul3:
NUTSANAN...ประตูเดียวนี่แหละค่ะ(แต่ยอมทุกวัน) :haun4:
พลอยสวย..ขุดศพขึ้นมา อย่าเพิ่งรีบปายย :serius2:
honey honey drop...ต่อไปจะชอบศรีเขียดค่ะ :laugh:
aoihimeko...มีตัวใหม่มาค่ะ ตัวนั้นอีกนานกว่าจะกลับ
ครอบครัวอิเฮียมันมีปมค่ะ :ling2:
Chichi Yuki...นี่ขนาดมันยังปฏิเสธไม่รักนะคะ
ถ้ารักเมื่อไหร่นะ ไม่อยากจะนึก :haun4:
TanyaPuech...ในที่สุดคุณเขียดก็สามารถใช้ความจัญไรให้เป็นประโยชน์ต่อสาธารณะชน :กอด1:
dukdikdukdik...ขอบคุณที่ชอบนะคะ :กอด1:
อยากกินไข่พะโล้ โปะ...คุณพระ!! เฮียนอกใจบลูรดา :a5:
kongxinya...มีมากดดัน :hao3:
fonny1987... เฮียออกจะน่ารัก(ตรงไหน)ออกนะคะ :impress2:
4559...หมายถึงคุณเขียดชิมิก๊ะ :laugh:
AnimajuS...
-
:impress2:
-
งานเข้าแล้วมั้ยล่ะอิบลู :katai5:
-
:z2: เต้นไว้อาลัยให้อิบลู แต่ชั้นเดาได้นะว่าเป็นเพราะอะไรยัยมิกะจะนำปัญหามาให้ ฮ่าๆ ชร๊านรู้นะแต่ไม่บอกเดวคนอื่นรู้เหมือนชร๊านนนน :laugh:
-
อิบลูตายแน่ อิบลูตายแน่ อิบลูตายแน่ อิบลูตายแน่ อิบลูตายแน่ อิบลูตายแน่ อิบลูตายแน่ อิบลูตายแน่ อิบลูตายแน่ อิบลูตายแน่
กรี๊ด อิเฮีย! อย่ารังแกอิบลูนะโว๊ย =[]=!! (//ใจจริง...อิเฮียเล่นบลูหนักๆ...เย้ย ไม่ช่ายยยย!!)
...
เอิ่มปิน...เอิ่มเฟา...เพื่อนอิบลูแต่ละคนนะ เหอๆๆ...
-
เห้อออออออออออ ก้อยังทำลงเนอะ
วันหลังอีเฮียมันอ้างเมาบ้าง จะรู้สึก
-
บลูเอ้ยย ไม่รอดแน่
-
โดนแน่บลูเอ๊ยยย ไม่ว่าเรื่องดีหรือไม่ดีแต่โดนแน่ๆ !!!!! o18
จัดหนักๆเลยค่ะคุณศรีเขียด ปูเสื่อนอนดูดชานมไข่มุกรอ :hao6: :hao7:
-
งานเข้าแล้วบลู!! :hao3: อิเฮีย!! จัดหนักเลย!! :impress2: :impress2: :impress2:
(แหม่รู้ไหม คนอ่านเชียร์เต็มที่ :laugh: :laugh: :laugh:)
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ตายแน่ๆ บลูเอ้ย
-
ใครก็ได้ เอานังเด็กนี่ไปไกลๆ หน่อย
หลังจากที่บลูบอกว่ารำคาญ อย่าบอกนะว่าแกขึ้นขี่อิบลู แอร้ยยยย
สงสารเฮียง่ะ
สงสารปิน
สงสารเอม
สงสารเฟา
ป.ล.สรุปสงสารมันทั้งเรื่องยกเว้นอิแรดบลู จิ้ๆ
-
หลินก็ยังไม่เคลียร์ยังมียัยมิกะมาอีกคนมาม่าลอยอืดเต็มชามแน่ๆเลย
อ่านมาตั้งนานคนที่น่าสงสารน่าจะเป็นเฮียมากที่สุดอะ
เพื่อนบลูแต่ละคนนี่พอได้เหมือนกันเนอะ
-
อิบูลแกตายแน่ :m25: :m25: :m25:
-
เรารู้ว่าเฮียฉลาด-เฮียเก่ง-เฮียตีนหนัก ฉะนั้น อิบลูแกไม่รอด อ่วมแน่ แต่ยัยมิมินั้นคงโทรมา-เฮียแกรับ มั๊งงงงง มาต่อไวๆนะจ๊ะเจ้เขียดคนงามมมมมมม :กอด1:
-
อิบูลตายแน่ๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
โหยยย ขาดตอนค่ะๆ >< ลุ้นตัวโก่ง :katai1:
แอบขำพฤติกรรมเฮีย แม่บ๊านแม่บ้าน น่ารักเชียว 5555 :hao7:
รออีก 30% ด้วยใจจดจ่อ :-[
-
สะใจ! แต่ก่อนละชอบแกล้งบลูดีนัก หึๆๆๆ ตกหลุมบลูแล้วละซี่
ดีใจ ไม่ต้องกินมาม่า ฮ่าาาร
-
นอกกายไปซะแล้วบลูเอ๋ย จะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย
รอต่อไปจ้า
-
อิน้องบลู!!! ศพไม่สวยแน่ค่ะพูดเลย :mew5:
-
บลู กะเฟานี้นะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ
สงสารเฮียจิ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เดี๋ยวส่งพวงหรีดไปให้นะบลู
-
ชะตาขาดแน่อิบลู :katai4:
-
ยังไงก็โดน 555
ไว้อาลัย 30 วิ
บวกและเป็ดรอพญานาค
ชอบตอนทอล์ค เขียดศรีน่ารักกกกกกกกก
:hao3:
-
นู๋บลูงานช้างงงงเข้าแล้วลูกเอ๊ยยยย :mew2:
ว่าแต่ซินดี้สงสัยว่าบลูกะยัยมิมิกะ? ใครจะขี่ใครล่ะเนี๊ยยยย อย่าบอกนะว่าตีฉิ่งกัน ก็นะบลูมันเมาขนาดซะนั้น :laugh:
ว่าแต่บลูแกได้(โดน)หลังแกยังไม่ลืมหน้าอีกรึ นี่ล่ะหนาสุราทำเหตุ :hao7:
ปล.มาต่อไวๆนะคะคุณหญิงเขียดศรี เค๊าอยากรู้ว่าบลูมันจะเละแค่ไหน :hao4:
ไม่เอามาม่านะตัวเองเงินเดือนเพิ่งออก เค๊าอยากกินสเต็ก :laugh:
-
ฉันก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็ขอให้คุณเขียดคุ้มครองนะบลู... (-.-")a
-
ตายแน่ๆครับอิ๊น้องบลู
มุงโดนเฮียปั้นฆ่าหมกชักโครกแน่ๆ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เบื่อคนแบบบอิบลูที่สุดเลยเรื่องเมาแล้วเรื้อนเอาคนอื่นไปทั่ว
มันฝังจายยยยยยยยยเข้าใจไหม
สงสารอิเฮีย
-
งืออออ :hao5:
ขอโทษที่วันนี้ไม่สามารถอัพได้จริงๆนะคะ
วันนี้คุณเขียดต้องขับรถไปต่างจังหวัดให้หม่าหม้า(มีประโยชน์ต่อครอบครัวแค่นี้ :เฮ้อ:)
ฝันดีค่ะทุกคน เจอกันพรุ่งนี้นะจุบุๆ :mew1:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามจริงๆค่ะ
ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ
ด้วยรักและห่วงใย
คุณหญิงเขียดศรี มณีสวาท(มันยังเป็นพญานาคอยู่ :laugh:)
-
รับทราบค่ะ คุณหญิงเขียดศรี มณีสวาท :katai2-1:
-
โถ น้องบูลไม่น่าเลยความเมาเป็นเหตุแท้ ๆ
น้องมิกะนี่มาจากไหนอีกเนี่ย ทำไมน้องบูลเสน่ห์แรงจริง
แค่ไอ้พี่คิงกะน้องหลิวยังไม่รู้จะกลับมาทวงน้องบูลตอนไหน
แล้วนี่เฮียต้องมาเจอศึกน้องมิกะอีก ดูท่าตอนนี้น้องบูลจะโดน
เฮียจับได้ซะแล้ว สงสัยน้องมิกะทิ้งหลักฐานอะไรให้เฮียเห็นอะดิ
คราวนี้น้องบูลจะดราม่าแค่ไหนล่ะเนี่ย ไม่อยากเชื่อว่าโนมาม่าอะ
แล้วน้องเฟานี่จะหนีน้องเอมทำไมน๊า น้องเอมออกจะรักน้องเฟา
แถมตัวเองก็ถึงกะเพ้อถึงน้องเอมขนาดชวดสาว
ส่วนน้องปินก็รู้ความจริงว่าคนที่ตามหาดันมีชายอื่นในใจแล้วซะอีก
เฮ้อ ชวนดราม่าทุกคนเลยอะ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนสวยใจดี
ขอให้ไม่มีมาม่าจริง ๆ น๊า :pig4: :L2:
-
18 รักเอย จริงหรือที่ว่าหวาน...
http://www.youtube.com/v/4yXQzp0AsCc
18( เจ็ดสิบเปอร์ ) รักเอย จริงหรือที่ว่าหวาน หรือทรมานใจคน
“ไอ้บลู” เหมือนมีเสียงตัวเหี้ยลอยมากระทบเยื้อก้วหู แต่ผมไม่สนใจครับ ทำไมวันนี้อากาศมันดีจังวะ
“เหี้ยบลู”คราวนี้ไม่เรียกเปล่าๆครับ ยังเอาขาหน้ามาตะกรุยแขนกูอีก
“มึงอย่าไปสนใจเลย...โปรดเข้าใจคนมีผัว”ทีนี้ผมหันควับเลยครับ...ไอ้สลัดปิน
“มีไร”ผมถามเสียงห้วนพร้อมหันไปมองไอ้ปินกับไอ้เฟาที่นั่งเสนอหน้าขนาบข้าง
อ้าว...วันนี้เหลือสองตัว แล้วไอ้เชี่ยแว่นหน้าม่อมันไปเปรี้ยวตีนกะเรกะราดอยู่ที่ไหนวะ ใครเจอมันโปรดแจ้งผมนะครับ คนแบบนี้ปล่อยเอาไว้ เดี๋ยวมันจะเป็นภัยสังคม
“ไอ้เฟามันมีเรื่องจะปรึกษา”ไอ้ปินพูด ส่วนไอ้เฟาก็ก้มหน้าก้มตา
“เรื่อง?”ผมถามไอ้เฟา แต่มันยังเงียบ
อ้าวไอ้ห่านี่ มึงคิดว่ามึงเป็นโสนน้อยเรือนงามที่ต้องกลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปากเวลาพูดรึไงห๊ะ...ผมจำถูกเรื่องใช่ปะวะ
“คนเยอะ...เย็นนี้ไปกินเหล้ากัน เดี๋ยวกูจะเล่า”มันพูดจบก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที
ไอ้ตัวกระผมก็ไม่ขัดดอกที่ท่านเฟาจะใจบุญสุนทานพากระผมออกไปเลี้ยงดริ๊งเย็นนี้ แต่กระผมนั้นเป็นคนมีบ่วงแล้วนะครับคุณ ถึงจะไม่ค่อยอยากยอมรับเท่าไหร่ แต่ทุกวันนี้กูก็มีสาระมีเป็นตัวเป็นตนแล้วนะเว่ย
“เอ่อ แปบนะ”ผมยิ้มแห้ง หยิบบีบีขึ้นมา ก่อนจะส่งข้อความไปหาไอ้เฮีย
‘เฮียวันนี้บลูไปกินเหล้ากับไอ้เฟานะ มันเครียด เฮียไปต้องรอนะ เดี๋ยวให้ไอ้เฟาไปส่ง’ผมกดส่งไปไม่นาน ก็ได้ข้อความตอบกลับ
‘ถ้าเมาก็โทรมา เดี๋ยวไปรับ’ผมคลี่ยิ้มบาง...นี่คงเป็นสัญญาณที่ดีต่อชีวิตคู่ ถึงเมื่อก่อนมันจะเอาแต่ใจขี้บังคับจนผมอึกอัดใจ แต่ตั้งแต่วันนั้น วันนั้นแหละ (อินเดอะคาร์ตรงตีนสะพานบางประกง) เหมือนเฮียมันจะเคารพสิทธิผมมากขึ้นนะ...มีเหตุผลขึ้น
‘กั๊บป๋ม’
ผมอมยิ้มหน้าบานแฉ่ง ก่อนจะกลับมามองเพื่อนรักสองคน แต่ผมก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาทันที เมื่อเจอสายตาที่จ้องเขม็งมาทางผม
“หมันไส้!!!”ไอ้เฟากับไอ้ปินตะโกนพร้อมกัน
“อิจฉากูล่ะสิ”ผมยิ้มเหยียด
“เออ!!”มันทั้งคู่กระแทกเสียง
“ตรงนั้นน่ะ เสียงดังอะไร!!”อุ๊ย ชิบหายแล้วไหมล่ะพวกมึง...เจ้ดาเดินมาแล้วไอ้พวกเชี่ย “ถ้าไม่เรียนก็ออกไป”มาเรียบๆครับ แต่กูงี้หนาวไส้
จะออกไปได้เยี่ยงไร
ขาดอีกครั้งกูหมดสิทธิ์สอบแล้วครับคุณ
“ขอโทษครับ”พวกผมสามคนงึมงำบอก เจ้แกก็เดินไปสอนต่อ
เลิกเรียนผมสามคนก็แยกย้ายกันกับไปอาบน้ำอาบท่า ไอ้เฮียยังไม่มา สงสัยมีซ้อม วันนี้ผมเลือกสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มเพื่อขับผิวที่ของผมที่ขาวอยู่แล้ว ให้ดูขาวมาขึ้น สวมยีนส์ตัวเก่งที่แพงฉิบหาย เซ็ทผม ทาแป้งเด็กแคร์เสร็จก็โทรเร่งไอ้เฟาอีกรอบ แต่ไอ้ห่านี่เสือกตัดสายผมทิ้งซะงั้น
ผมตัดสินใจมารอมันข้างล่าง นั่งรอไม่ถึง5นาทีฟอร์จูเนอร์สีดำสนิทก็จอดเทียบหน้าหอ ผมรีบขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ไอ้เฟาหันมามองผมด้วยตาเป็นประกาย
“มึงหล่อแท้วะ”ผมได้แต่ยิ้มรับ...ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงอ่ะครับ ก็เล่นพูดความจริงซะขนาดนี้(ถุย)
“อ้าวไอ้เหี้ยปิน วันนี้มึงไม่ไปง้างปากคนปากแข็งอะไรหรอมึง”ผมถามไอ้ปินที่นั่งเป็นคุณชายอยู่ข้างหลัง
“ไม่เสือกสักเรื่องจะได้ไหม”มันพูดเสียงห้วน
“อ้าวไอ้ห่านี่ กูก็อุส่าถามด้วยความเป็นห่วง(ตรงไหนวะ)”
“มันอกหัก”ไอ้เฟาเฉลย ไอ้ปินก็หน้าหงิกไปยิ่งกว่าเดิม
“ทำไมวะ มีอะไรก็ปรึกษากูได้นะเว่ย”ยังไงซะกูก็เป็นพี่สะใภ้มึงนะ(ถุย)
“คืออย่างงี้ คนที่เปิดซิงไอ้ปินอ่ะ เขามีผัวอยู่แล้ว แล้วเข้าใจผิดว่าไอ้เหี้ยปินเป็นผัวเขาไรงี้”ไอ้เฟาพูดจบไอ้ปินก็เงื้อมือซัดกระโหลกไอ้ปากมากไปที
“โอ๊ย”ไอ้เฟาปล่อยมือจากพวงมาลัยมาคลำหัว...อย่าทำแบบนี้ กูเป็นมีครอบครัวแล้ว ไม่ใช่ไอ้บลูที่ตัวเปล่าเล่าเปลือยที่พร้อมจะตายพร้อมมึงทุกเมื่อเหมือนแต่ก่อนนะเฮ้ย
“ไม่ใช่ผัวเว่ย เขาแค่แอบชอบไอ้เหี้ยนั่นเฉยๆ”แล้วไอ้ปินก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“มึงจะไม่สู้หรอ”ไอ้ปินหันมามองผม ก่อนจะส่ายหน้าอย่างเหนื่อยๆ “ไม่ล่ายลั่งจายคุณแม่เลยค่ะ”ผมพูดอย่างดัดจริต “มึงคิดดูนะ เมื่อก่อนกูเกลียดขี้หน้าไอ้เฮียจะตายห่า แล้วดูทุกวันนี้...ตอนนี้เขายังไม่ชอบ ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะเกลียดมึงสักหน่อย โอกาสสำเร็จมึงเยอะกว่าพี่มึงอีกนะ”
“ก็เขาไม่ได้ใจง่ายเหมือนมึงนี่”เออว่ะ...ไม่ใช่ล่ะสาส กูออกจะรักนวลสงวนตัว
“เดี๋ยวกูถีบ”ไอ้ปินยิ้มบาง “มึงออกมากับพวกกู แล้วถ้าสองคนนั่นแอบไปตกล่องปล่องชิ้น มึงจะไม่เสียใจหรอวะ แต่มึงตัดใจแล้วนี่เนอะ ปะสาสส แดกเหล้าย้อมใจโว้ย”ผมพูดก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มอิสเมิร์ฟที่ตั้งใจขับรถอยู่
“คนหลายใจ มีคนอื่นอยู่แล้วยังจะมาทำเจ้าชู้กะเค้าอีก”ไอ้เฟาทำสะดีดสะดิ้ง
“แต่ในหัวใจพี่ก็มีแต่ยาหยีนะจ๊ะ”ผมหอมแก้มไอ้เฟาอีกฟอด
“เค้าเขินนะ”พูดจบก็ชกเข้าไหล่ผมเต็มๆ
พลั่ก!!
กูเจ็บนะอิเตี้ย
“แม่ยอดขมองอิ่ม เล่นแรงแบบนี้เดี๋ยวจะเจอส้นตีนนะจ๊ะ”ผมพูดจบ ไอ้เฟาก็หันมาทำลอยหน้าลอยตาใส่ผม
“โอ้ยยยยยย”เสียงดังจากด้านหลังทำให้ผมหันไปมอง
“เฮ้ย มึงเป็นอะไร”ผมถามไอ้ปินในขณะที่ไอ้เฟาพยายามเอารถเข้าข้างทาง
“มะ ไมเกรน... แล้วก็กูปวดท้อง กูยังไม่ได้กินข้าวเลยตั้งแต่เช้า”ผมมองไอ้ปินที่นอนหน้าซีด
“ไอ้เฟา เดี๋ยวกูไปซื้อยาไมเกรน ส่วนมึงไปซื้อข้าวซื้อน้ำมาให้มันนะ”ไอ้เฟาที่ดึงเบรกมือขึ้น พยักหน้ารับ
“มึงทนหน่อยนะ เดี๋ยวพวกกูมา”อิเตี้ยพูดจบ ผมกับมันก็ลงจากรถทันที
แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหน รถที่ควรจะอยู่นิ่งๆ เสือกออกตัวสู่ท้องถนนท่ามกลางสายตาของพวกผมสองคน....ไอ้เหี้ยปิน!!!
ผมกับไอ้เฟา ยืนสงบนิ่งอยู่ตรงนั้นอยู่ราวสองนาที ก่อนจะตัดสินใจไปโบกพี่แท็กแล้วมุ่งสู่เป้าหมายที่เราต้องการจะไป ย่านรัชดายามค่ำคืน ยังคงรถเยอะเช่นเคย ถึงผับที่อิเตี้ยจองโต๊ะ โซนวีไอพีที่พวกผมนั่งนั้นดูเป็นส่วนตัวสมกับความเป็นผู้ดีในตัวผมจริงๆครับ
“มึงมีอะไรจะพูด”ผมเริ่มชิงเปิดประเด็น
“กูจะซิ่ว”มันพูด ก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบริกร
“ซิ่วทำไม”ผมถามเสียงแผ่ว...รู้สึกใจหายอย่างประหลาด
“มึงก็รู้เรื่องกูกับไอ้เอม มันเป็นความผิดพลาดทั้งกูและมัน กูอยากให้มันลืมๆไป แล้วทำตัวให้เป็นเหมือนเดิม”ผมนั่งฟังอย่างตั้งใจ “แต่มึงดูมันทำ มันจ้องจะเอากูตลอดเวลา ก้าวก่ายชีวิตกู ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกู”มันพูดแค่นั้นก็เบือนหน้าไปอีกทาง
“ไอ้เฟา มึงฟังกูนะ ถ้ามึงซิ่วด้วยเหตุผลที่ดีกว่านี้กูจะไม่รั้งมึงเลย แต่ถ้ามึงซิ่วด้วยเหตุผลนี้กูว่าไม่สมควร ส่วนเรื่องไอ้เอม กูว่าเป็นเรื่องปกติว่ะ มึงคิดดูนะ ไอ้เอมมันก็เหมือนหมามันฉี่ใส่เสาไฟฟ้านั่นแหละมึง หมามันฉี่ไว้ตรงไหนตรงมันก็ถือตรงนั้นเป็นของมัน ไอ้เอมก็เหมือนกันมันปล่อย-ปิ๊บ-ในตัวใคร คนนั้นก็ถือเป็นของมัน ก็ต้องหวงเป็นธรรมดา” พูเองกูก็งงเอง
“โถ ไอ้สัตว์ กูไม่น่าปรึกษามึงเลย”ไอ้เฟาพูดจบก็เป็นเวลาที่บริกรเอาของที่สั่งมาเซิร์ฟพอดี
นั่งไปสักพัก ไอ้เฟาก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ผมก็ได้แต่นั่งกระดกไปพลางขณะรอมัน มีคนมาขอชนขอเบอร์บ้าง แต่ผมก็ปฏิเสธไปเกือบทุกราย บางรายดูปฏิเสธยากหน่อย ก็ให้เบอร์ไอ้เฮียไปแทน...โทรเลยครับมึง ถ้าอยากแดกตีนยามวิกาล
แบล็คหมดไปครึ่งขวด ผมแด็กไปสองแก้วกับเตกีร่าอีกช็อต เมาหัวแทบทิ่ม ไอ้เฟายังไม่ได้กรึ๊บสักอึก และเนื่องจากขากลับจากห้องน้ำมันเจอหญิงถูกใจ เลยพากลับมานัวเนียที่โต๊ะด้วย ผมได้แต่นั่งดูด้วยความเวทนา...บางทีผมควรก็จะเตือนไอ้เอมบ้าง
เพราะผมไม่ชอบไอ้เฟาในสภาพนี้เลยจริงๆ
เริ่มเมาผมก็เริ่มเลื้อย ผู้หญิงมาจากไหนไม่รู้แหละ กูนัวด้วยหมด ผมจำอะไรได้เป็นช่วงๆ ไม่รู้ออกจากผับตอนไหน แต่รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ แสงนีออนสว่างจ้าแยงเข้าเบ้าตา ผมมองผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังทำอะไรสักอย่างกับกล้ามเนื้อหน้าท้องผม มองไปที่โซฟา ผมเห็นไอ้เฟากำลังนัวเนียกับผู้หญิงคนเดิมที่มันตกมา ผมหันมามองคนที่ยังคงเลื้อยผมอยู่... เอิ่ม อีนี่แม่งใครวะ
เธอเงยหน้ามองผม ก่อนจะยิ้มอวดเขี้ยวเล็กแหลมนั่น เอาเป็นว่าใครก็ไม่รู้แหละ แต่หน้ารักดี เอาเป็นว่าผ่าน... ผมช้อนหน้าเธอขึ้น ก่อนจะประกบปาก
ทั้งที่คนตรงหน้าสวยกว่า น่ารักกว่า เป็นแบบตัวเล็กๆ มีเขี้ยว แบบที่ผมชอบเลย แต่ทำไมผมกับไม่รู้สึกอะไรเลยวะ... ไม่เหมือนตอนจูบกับไอ้เฮีย
หรือผมจะไม่สามารถมีอะไรกับผู้หญิงได้อีกแล้ววะ!!
แต่ช่างมันเหอะ... ในเมื่อทุกวันนี้ผมมีเฮียแล้ว จะให้สวยให้เด็ดยังไง ผมก็ไม่ต้องการ
“รำคาญ”ผมพูดแค่นี้ แล้วก็พลิกตัวหนี
ผมตัดสินใจหลับไปทั้งอย่างนั้น ในฝันผมเห็นไอ้เฮียด้วยครับ คิดถึงวันที่ผมกับมันมีซัมติงกัน แล้วมันก็พาลหงี่ขึ้นมาดื้อๆ...ช่างแม่ง กูไม่มีแรงว่าว
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าพร้อมความปวดหัว ปวดตัว และปวดหลัง ถ้าจำไม่ผิด เมื่อคืนผมนอนพื้นทั้งคืนเลยนี่หว่า เมาก็เมา เพลียก็เพลีย แถมต้องมาปวดหลังอีก... มันใช่เรื่องไหม
“พี่ชื่ออะไรหรอคะ”ผมมองคนที่นอนเกยอกผมอยู่
“บลู... อายุเท่าไหร่น่ะ”ผมถาม
“มิกะอายุ16ค่ะ”เธอยิ้มตาหยี ส่วนผมตาขวากระตุก... ราวว่าจะมีรางร้ายคืบคลาน
“มึงพรากผู้เยาว์ ส่วนกูอดแดก”ไอ้เฟาที่อยู่บนโซฟาพูดกับพ้นควันบุหรี่ออกมา...ไม่ยักรู้ว่ามันสูบ
“ไปสูบไกลๆดิ กูเลิกบุหรี่แล้ว”ผมพูด ไอ้เฟาก็เดินออกไปข้างนอกห้องเลย
“พี่เขาพูดชื่อแฟนออกมาน่ะค่ะ ผู้หญิงคนนั้นเลยอารมณ์เสียใหญ่เลย แฟนพี่เขาชื่อน่ารักเนอะคะ ชื่อเอม”คุณพระ ถึงอิเด็กนี่พูกมาก แต่ก็มีประโยชน์อยู่
แล้วเรื่องกูกับมันนี่เอาไง หวังว่าแค่วันไนท์สแตนนะอิหนู เพราะเรื่องนี้ถ้าผัวพี่รู้ แล้วตัวกูนั้นจะซวย
“พี่บลูน่ารักจังเลยค่ะ หุ่นก็ดี เป็นนักกีฬาหรอ”อย่ามาทำตาบ๊องแบ๊วใส่กูนะอิกระต่ายปีศาจ
“อาใช่ คาราเต้”ได้แต่คิดในใจไม่กล้าพูดออกไป “เขยิบหน่อยได้ไหม จะอาบน้ำ”ผมบอก มิกะก็ลุกขึ้นจากตัวผม
ผมหอบหิ้วเสื้อผ้าชุดเมื่อวานเข้ามาในห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันลงกลอน ใครอีกคนก็แทรกตัวเข้ามาในห้องน้ำ... อิเด็กนี่
“มิกะอาบด้วยนะคะ”ผมไม่ตอบ เปิดน้ำให้ไหลรินชำระบาปที่ผมก่อขึ้น... ไม่น่าเลยจริงๆ “ปั้น ชื่อเต็มๆอะไรหรอคะ แป้งปั้น ข้าวปั้น เห็นพี่เพ้อทั้งคืน... แฟนหรอ”ผมพยักหน้าพร้อมบอกว่า ประมาณนั้น
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็ลากไอ้เฟากลับทันที ส่วนผู้หญิงหรอ ช่างแม่ง กลับกันเองละกัน ใครจะด่าผมไม่มีความรับผิดชอบก็เอาเลย... ปวดหัว
ถึงหอผมก็ดิ่งขึ้นห้องทันที แต่พอเปิดประตูเข้าไปปั๊บ ภาพแรกที่ผมเห็นคือไอ้เฮียกวาดห้อง... อืม เกิดเหตุอัศจรรย์อะไรตอนกูไม่อยู่วะ
“กลับมาแล้วหรอ”มันส่งยิ้มหวานมาให้... ผมล่ะงง สภาพมันอย่างกับเมียหลวงรอสามี(?)กลับบ้าน “จะนอนพักไหม ดูมึงเพลียๆ”ถึงจะงงแต่ผมก็พยักหน้า ก่อนจะเก็บร้องเท้าเข้าตู้ แล้วพุ่งตัวไปที่เตียง
ถึงจะเพลียขนาดไหน แต่จิตใต้สำนึกผมมันก็หลับไม่ลงจริงๆ เฮียแม่งเดินป้วนเปี้ยน จะนอนก็นอนไม่ได้ ผมเลยลุกขึ้นนั่งบนเตียง แล้วมองมันทำความสะอาดห้องอย่างขยันขันแข็ง.... มันเป็นเห้อะไร
พอทำความสะอาดห้องเสร็จมันก็ไปขัดห้องน้ำต่อ ผมล่ะปวดกบาล มันเป็นอะไรของมัน ทำตัวประหลาดๆ หลังจากดูมันขัดห้องน้ำจนฉ่ำใจ ผมก็เดินไปเปิดตู้เย็น แล้วเอานมรสสตอเบอร์รี่ออกมา แล้วกระดกรวดเดียวหมด... เจริญล่ะ กูแด๊กนมตอนแฮงค์
คลื่นในท้องเริ่มโหมกระหน่ำ ก่อนจะเริ่มหมุนติ่วๆขึ้นมาจุกบริเวณอก...มันกำลังจะมา อ้วกกำลังจะมา!!... ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ กอดชักโครกไว้แน่น แล้วคลายเมจิรสสตอเบอร์รี่ออกมาอย่างหมดไส้หมดพุง...ฮ๊าาา อ้วกสีจมปู
“โฮกกกกกก”นี่ถ้าไส้กับกระเพาะมันออกมาได้ มันก็คงจะออกมาแล้วล่ะ “เฮียปั้นออกไปก่อนได้ปะ บลูจะอาบน้ำ”ผมบอกทั้งที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่อ้วกสีชมพู
เฮียปั้นไม่พูดอะไร มันเดินออกไปเงียบๆ สักพักมันก็กลับมาพร้อมผ้าเช็ดตัว แล้วมันก็ออกไปอีกรอบ(พูดเองงงเอง) ผมล็อกประตู ฉีดน้ำล้างเป็ดโปร์บนพื้นที่ไอ้เฮียราดไว้บนพื้น... กัดซะเยื่อผนังตีนกูแทบกร่อน
ผมอาบน้ำไปอีกรอบของวันด้วยจิตใจขุ่นมัวและในหัวก็มัวหมอง เอาเป็นว่าตอนนี้ผมทั้งแฮงค์ มึน งง เบลอ แถมอยากจะอ้วกอีกด้วย ถึงนี่จะไม่ใช่ประสบการณ์การมีเพศสัมพันธ์กับสตรีครั้งแรก แต่นี่มันก็เป็นครั้งแรกที่ผมพรากผู้เยาว์(ไม่นับอิหลินนะ ตอนนั้นเป็นผู้เยาว์ทั้งคู่) โอ๊ยยย ปวดหัว
เด็กนั่นมันชื่ออะไรมิมินะ ห๊ะ มีคนตะโกนบอกมิสะ(นั่นมันเรื่องเดตโน้ตล่ะ) เอาเป็นว่าผมจำไม่ได้ว่าชื่ออะไร จำได้ว่าอะไรมิมินี่แหละ ดังนั้นเรียกมิมิไปก่อน ผมบอกตรงๆเลยนะครับ ผมกลัวเด็กคนนี้จริงๆ เพราะก่อนผมจะกลับ เธอได้บอกว่า พี่จะต้องจำหน้ามิมิไปตลอดเลยล่ะ... อย่าว่าแต่หน้า ชื่อมึงกูยังจำไม่ได้เลย
อาบน้ำเสร็จผมก็พันท่อนล่างด้วยผ้าเช็ดตัว พอเปิดประตูห้องน้ำ ผมก็ต้องเจอกับไอ้เฮียที่ยังคงตีสีหน้ายิ้มแย้มอย่างผิดปกติ...เน้นตัวโตๆว่าผิดปกติ
“เฮียเป็นไรวะ”ผมเลิกคิ้วถาม
“ก่อนที่กูจะตอบมึงว่ากูเป็นอะไร”มันสาวเท้าเข้ามาหาผม ก่อนจะตะคอกประโยคที่เล่นเอาผมชาวาบไปทั้งตัวออกมา “มึงตอบกูมาก่อนไหม ว่าเมื่อคืนไปทำเหี้ย!อะไรมา!”
ชิบหายแล้วไหมล่ะ :a5:
“ใครทำ”มันถามเสียงนิ่ง พร้อมกับใช้นิ้วชี้ไปที่คอผม
ใครทำ? เชี่ยไรวะ
ผมรีบวิ่งไปที่โต๊ะเครื่องแป้งทันที ภาพสะท้อนเงาตัวเองในกระจกทำให้ผมเห็นรอยแดงช้ำๆที่ซอก ไหล่ และไหปลาร้า ทั้งหมดสามรอย...รอยนี้กูได้แต่ใดมา
“ว่าไงไหนว่าไปกินเหล้ากับไอ้เฟา แล้วทำไมมึงถึงมีรอยดูดกลับมา”ผมหันมองไอ้เฮียที่ยังคงยืนกอดอกอยู่ที่เดิม “ไปเอากับใครมา”ผมถึงกับสะดุ้ง...ชัดเลย
อิเด็กมิมิเล่นกูแล้วไหมล่ะ
“เฮียปั้น...คือบลูเมา นี่ใครคงดูดไว้ตอนบลูเมานั่นแหละ ไม่มีอะไรจริงๆ”ผมพยายามอธิบาย
“มึงกำลังโกหก”ไอ้เฮียถอนหายใจแล้วสาวเท้าเข้ามาหาผม “บอกความจริงกูมา... สัญญา ว่ากูจะใจเย็น”มันดึงผมเข้าไปกอด
ผมถึงกับน้ำตาไหล ไม่ใช่ซึ้งใจอะไร แต่อิเฮียมันกัดคอผมครับ...ไหนว่ามึงจะใจเย็นงายยย
พอไอ้เฮียกัดทับรอยสามรอยนั่นเสร็จ มันก็ลากผมที่ยืนน้ำตาปริ่มไปนั่งบนเตียง พอสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ผมกก็เริ่มเหล้า เรื่องที่ไปกินเหล้า จากนั้นก็เมา แถมตื่นมาอีกทีก็มีผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มานอนอยู่ข้าง
“มึงเลิกร้องไห้ได้แล้ว”เฮียพูดจบก็เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผม...นี่กูร้องไห้หรอ
ผมไม่รู้ตอนนี้ผมเป็นอะไร แต่ผมปวดใจพิกล หน่วงๆในอกยังไงก็ไม่รู้
“เฮียปั้น บลูขอโทษ”ผมโผเข้าไปกอดมันไว้...ผมไม่รู้ผมเป็นอะไร
แต่ผม...ไม่พร้อมจะให้เรื่องของผมกับมันจบลงแบบนี้
“กูไม่ยกโทษให้”มันพูดจบ ผมก็ได้แต่ปวดในอก...คำขอโทษมันแก้ไขอะไรไม่ได้จริงสินะ “จนกว่า”ผมเงยหน้ามองเฮียปั้นที่คลี่ยิ้มมองผมอย่าเจ้าเล่ห์ “มึงจะให้กูเอาเท่าจำนวนรอยบนตัวมึง”ริมฝีปากบางสวยกระซิบที่ข้างหูผม
อิเฮียยยยย สมองมึงมีแต่เรื่องแบบนี้ใช่ไหม กูเพิ่งนอกกายมึงไปนะเว่ย มึงต้องดราม่าด่ากูอะไรแบบนี้เซ่ ไม่ใช่มาชวนกูลงเตียงยิกๆอย่างนี้
“ว่าไง”นั่นๆยังถามเสียงกระเซ่าเร้าอารมณ์ต่ออีก เห็นแบบนี้กูก็เป็นคนมียางอายนะสาส จะให้ตอบว่าตามสบายนะเฮีย อะไรแบบนี้มันเสียเชิงกูนะเว่ย “ถ้าไม่ กูจะกลับบ้าน”ไอ้เฮียทำท่าจะลุก ผมก็รีบพุ่งกอดเอวมันไว้ทันที
“เฮียจะให้ผมพูดยังไง...ผมอายนะเว่ย”ผมพูดเสียงแผ่ว
“ถ้าคนที่ทำกับกูแบบนี้ไม่ใช่มึง กูคงจะทิ้งไปอย่างไม่ไยดี”มันพูด ผมก็ยิ่งกอดมันแน่น “แต่กูก็รักมึงมากเกินกว่าที่กูจะทิ้งมึงไปได้”มันลูบหลังผมเบาๆ
“ผมก็รักเฮียเกินกว่าที่ยอมให้เฮียทิ้งผมไปง่ายๆเหมือนกัน”ผมรักกอดเอวมันเหมือนเดิม
“มึงรักกู?”มันทวนคำ ผมงี้หน้าร้อนจนแทบจะระเบิด...ตั้งแต่เกิดมา นอกจากครอบครัวแล้วก็เพื่อนสนิท ผมยังไม่เคยบอกรักใครเลยนะเว่ย
“อือ อย่าพูดบ่อย...ผมอาย”
“แล้วเรื่องที่กูถามว่าไง”ผมถามเสียงแข็ง
กูอุส่าชวนออกทะเลไปแล้ว มึงจะว่ายน้ำกลับมาฝั่งห่าเห้อาราย
“อื๊อ”ผมครางตอบ
“อืออะไร ตอบให้ชัดๆ”จะคาดคั้นกูทำไมเนี่ย
“อือ นั่นแหละ”ผมบอก ชักเริ่มจะหงุด หน้ากูก็เหมือนกัน...มึงจะร้อนไปถึงไหน
“นั่นแหละอะไร”ไม่รู้แม่งโง่จริง หรือว่ามันแกล้งผม “ไม่งั้นกูจะกลับ”พยายามแกะมือผมออก แต่ผมกลับเกาะมันแน่นอย่างกับตุ๊กแกแทน
“เฮียจะเอาก็เอาดิ จะถามอะไรนักหนาวะ”ผมว่าเสียงดัง “กูอายนะเว่ย”อันหลังนี่บอกแผ่วๆพอ...มันเสียเชิงชาย
“งั้นก็ปล่อย”มันพยายามแงะมือผมออกจากเอว
“เฮียจะไปไหน บลูก็ยอมแล้วไง”ไปพูดเปล่า ผมงับเข้าเอวไอ้เฮียเต็มๆ...ไหนบอกว่าไปทิ้งกูไง กัดแม่งให้เอวขาดเลย
“โอ๊ย จะกัดพี่ทำไมเนี่ย...แล้วพี่ก็ไม่ได้ไปไหน แต่ถ้าบลูกอดแบบนี้ แล้วพี่จะเอาบลูยังไง”อย่าพูดด้วยโทนเสียงอ่อนโยนแบบนั้นนะ...กูจะละลาย
“จริงๆนะ...ถ้าปล่อยแล้วจะไม่หนีไปไหนนะ”ผมถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“จริงสิ จะหนีไปทำไม เมียโง่ๆน่ารักๆแบบนี้จะไปหาที่ไหนได้อีก”เอ่อ ตกลงว่ามันชมหรอด่าผมกันแน่วะ แต่ช่างมันเถอะ แค่มันไม่หนีไปไหนก็พอแล้ว
ผมคลายมือออก คนตรงหน้าก็ประครองหน้าผมขึ้นมาจูบทันที ส่วนผมก็ได้แต่ยึดไหล่หนาของไอ้เฮียไว้ หลับตาพริ้ม แล้วปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป อย่าที่มันควรจะเป็น
***
หลังจากที่จบสิ้นสามรอยสามยก ผมกับไอ้เฮียก็แต่งหล่อ ออกมาจากหอแล้วมุ่งหน้าบ้านไอ้เฮีย ผมนั่งมองเฮียปั้นจากหน้าเคาน์เตอร์ครัว พอตัดความอคติที่เคยมีออกไป ผมก็ต้องยอมรับกับตัวเอง ว่าผมแม่งน่าอิจฉาจริงๆ เพราะนอกจากที่ผมจะหล่อชิบหายแล้ว แฟนผมยังเพอร์เฟคอีก
“เฮียปั้น บลูอยากกินไวท์ซอสอ่ะ”ผมบอกเมื่อเห็นไอ้เฮียกำลังเคี่ยวไวท์ซอสอยู่
“กินไปสามรอบยังไม่พออีกหรอ”มันหันมายิ้มกรุ่มกริ่ม
อิเฮียยยย
กูหมายถึงไวท์ซอสในกระทะเว่ย
ไม่ใช่ไวท์ซอสที่มึงผลิตเอง
“นับวันยิ่งบัดสีนะครับเฮีย”ผมบอกแล้วก็เดินกระหย่องกระแหย่งไปที่ตู้เย็นเพื่อหาน้ำกิน
เอิ่ม...ไม่ต้องมามองผมแปลกๆกันเลยนะครับ ไอ้สาเหตุที่ผมต้องเดินเหมือนคนเดินไม่เป็นเนี่ยก็มาจากไอ้เฮียทั้งนั้นแหละครับ ถึงคราวนี้มันจะรุนแรงกับผมกว่าปกติ แต่ผมก็เข้าใจแหละครับ...แค่มันไม่โกรธผม ผมก็ดีใจแล้ว
Rrrrr
ผมหยิบบีบีขึ้นมาดู ทั้งๆที่มือยังไม่ทันจะได้เปิดตู้เย็น...มารคอหอยกูมากสลัด!
‘พี่บลูออกมาหามิกะได้ไหมคะ’
------------------จบ ตอน18
โถแม่ชะนีน้อยหอยสังข์ สงสัยต้องรอให้ชะนีรุ่นพี่กลับมาจัดการ
:laugh: (เฮ่ย ตูไม่เบี้ยนนะเว่ย)
เมื่อวานคุณหญิงเขียดศรีไปเป็นคนขับรถให้เจ้าคุณแม่มาค่ะ
แถวปิ่นเกล้า(ปะวะ)ฝนตกบรรลัยเลยเจ้าค่ะ (ฝนก็ตกรถก็ติด)
อิฉันมาต่อแล้วนะเจ้าคะคุณซินดี้(บรรยากาศความเป็นผู้ดีปกคลุม :hao7:)
บอบคุณทุกคนมากเลยนะคะ ที่เป็นกำลังใจเสมอมา
อย่าลืมช่วยดันกันน๊า :mew1:
ต่อไปนี่ดราม่าส่วนตัว(ไม่อิงนิยาย)
วันนี้เพื่อน(อีกแล้ว)โทรมาเมาท์ค่ะ
แล้วนางก็เข้าประเด็นเด็กสี่ขวบโดนคนเป็นเอดส์ข่มขืน แค่เห็นtopicมันคนฟังก็สลดเลยค่ะ
ไม่รู้จะสาปส่งไอ้คนที่ทำน้องด้วยคำพูดอะไรเลยจริงๆ น้องเพิ่งเกิดมาดูโลกนี้แค่4ปีเองนะคะ
แบบเรื่องก็ประมาณว่าแม่น้องเขาติดคุก2เดือน เลยเอาน้องไปฝากไว้ที่มูลนิธิอะไรสักอย่าง
แล้วพอแม่น้องเขามารับ ตอนดึกแม่เขาเห็นเลือดออก เลยถอดกางเกงน้อง เรื่องมันเลยแดงขึ้นมาค่ะ
รายละเอียดถ้าอยากรู้ต้องลองเซิร์ทกันเอา
แต่ประเด็นมันคือคุณเขียดสลดใจค่ะ
แทนที่เขาจะได้ใช้ชีวิตที่เหลือเรียนรู้ประสบการณ์ชีวิตอีกมากมาย แต่ต้องมาเจอสิ่งต่ำตรมของสังคมทำร้ายแบบนี้
แบบคุณเขียดเซนซิทีฟเกี่ยวกับเรื่องเด็กมากๆค่ะ เนื่องจากคุณเขียดมีหลานๆวัยนี้หลายคน
พอคิดมาว่าถ้าเด็กคนนั่นกลายเป็นหลายเราจะทำยังไง แบบเด็กวัยนี้มันใสมากนะเออ
คือแค่โดนข่มขืนน้องก็จิตใจไม่ปกติแล้ว แล้วนี่ยังติดโรคมาอีก แต่เรื่องแบบนี้ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่
เจอเรื่องแบบนี้ไปไม่ใช่สิ่งที่ดีหรอกเนอะ
ยังไงคนอ่านที่รักก็ต้องดูแลตัวเองนะคะ
ในสังคมสมัยนี้สิ่งเลวทรามมันเยอะจริงๆ ต้องตั้งอยู่ในความไม่ประมาทนะ
ปล.คนทำมันระยำจริง(ไม่รู้จะสรรหาคำใดจะมาพูด)
ปล2. ไปเล่าให้หม้าฟังนางหันมามองนิ่ง ก่อนบอกว่า 'ฉันรู้นานล่ะ'...คืออิเขียดมันไปอยู่รูไหนมา :a5:
-
ตอบคอมเมนต์
yongsulewa
เป็นอิโมที่หน้าตาดูมีเลสนัย :z1:
pilar
เข้าจริงๆแหละค่ะ :hao7:
yymomo
แน่ะ รู้อะไรน่ะ :hao6:
Gongy B.Du
เฮียรังแกหนักๆไปตามคำขอแล้วนะคะ :oo1:
เสมิร์ฟกับไอ้หล่อกำลังดราม่าค่ะ เดี๋ยวค่อยส่งบลูรดาไปเคลียร์
herberry
ถ้าเฮียทำบ้าง อิบลูน้ำตาตกแน่ค่ะ :hao7:
lizzii
คุคุคุ ไม่รอดจริงๆแหละค่ะ o13
moodyfairy
โดนไปแล้วคร่า :haun4:
จัดหนักไม่ไหวค่ะ คุณเขียดได้นอนไปสามชั่วโมง(เลือดลมไม่ค่อยจะดี) :jul1:
เอาซอฟต์ๆไปก่อนนะ จุบุ
mind223
จัดไปแล้วคร่า แต่ยังไม่ค่อยหนัก สาบานว่าคราวหน้าน้องบลูเจอหนักแน่ :hao7:
Nus@nT@R@
ไม่ตายหรอกคร่า โดนไปแค่สามเอง :z1:
Alone Alone
เออนั่นสิ มึงตีฉิ่งกะอิบลูหรอมิมิ :a5:
สภาพมันก็ไม่น่าสงสารจริงๆนั่นแหละค่ะ
แมวเหมียว
ไม่ม่าจิ มันไม่ดีต่อสุขภาพนะจ๊ะ
เฮียน่าสงสารค่ะ เพราะเมียดีแต่สร้างปัญหา แต่ตอนนี้โดนเฮียกำราบไปแล้ว(แต่คาดว่าน่าจะไม่จำ :เฮ้อ:)
honey honey drop
มันรอดแล้วแอ้ม แต่อาจจะเดินไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ :haun4:
comkacom
เจ้เขียดคนงามศรีสยามกลับมาแล้วค่ะ :laugh: ตอนนี้เจ้หลงเฮียมาก(จริงๆหลงมานาน)
fonny1987
ยังรอกค่ะคุณฝน แต่อาจจะเดินไม่ถนัดนิโหน่ย :jul3:
rije
มันเป็นการระบายความโมโหแบบฉบับอิเฮียมันค่ะ น่ารักเนอะ :-[
cattydoggy
อย่าสมน้ำหน้าเฮียมันมากเลยค่ะ มันเป็นพระเอกตัวโตๆที่น่ารัก(ตรงไหนวะ)นะเออ :-[
gayraygirl
ก็พระเอกมันบ้ากามอ่ะค่ะ ก็เป็นไปตามสเตปนี้ล่ะคะ(ได้กันอีกแย้ว) :haun4:
NUTSANAN
ศพอาจไม่สวย แต่เฮียก็รักนะ :impress2:
4559
บลูกะเฟามันแอบเบี้ยนกันค่ะ(กร๊ากกกก) :laugh:
เจอความบ้ากามมันเข้าไปจะสงสารลงไหมคะเนี่ย
raluf
ส่งให้อิบลูไม่เป็นไรค่ะ แต่อย่าส่งมาให้คุณนะ ไม่มีที่วาง(โดนส่งมาเยอะเกิน) :laugh:
Aoya
ความแรดของมันต่อชะตาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ :m25:
puppyluv
ขอบคุณคร่าที่ชอบ แต่เพื่อนคุณเขียดชอบบอกว่าคุณเขียดเพ้อ(แต่หาได้แคร์ไม่) :laugh:
kongxinya
เป็นเช่นนั้นแหละคะ มันเบี้ยนกัน(อาจารย์ที่สอนอนาเคยบอกว่าคนเมาจนหลับมันไม่มีอารมณ์หื่นหรอกค่ะ)
นั่นจิ ลืมหน้าได้แล้ว
ไม่แจกมาม่าหรอกค่ะ คุณเขียดกินบ่อยจนผมร่วงจนเหมือนคนเป็นลูคีเมียแล้วเนี่ย :jul1:
BlueHoney
ฟังดูศักดิ์สิทธิ์ยังไงก็ไม่รู้ :jul3:
sukaz
ไม่หมกชักโครกหรอกค่ะ
หมกเตียงอ่ะไม่แน่ :haun4:
TanyaPuech
คุณเขียดเข้าใจค่ะ เคยประสบพบเจอมาเหมือนกัน :hao5:
ลืมคนแบบนั้นไปเถอะค่ะ มันไม่มีค่าให้จดจำ :กอด1:(มันปลอบตัวเองรึไง)
Lily teddy
เก่งมากเลยค่ะ มันทิ้งหลักฐานไว้ o13
คนอื่นต้องรอติดตามค่ะ ไอ้คิงนี่น่าจะไม่โผล่แล้วค่ะ
เดี๋ยวมันจะได้เมียเป็นตัวเป็นตนละ
ไม่มีมาม่าจริงๆนะเออ จุ๊บรัวๆ :mew1:
เดี๋ยวเด็กแถวนี้จะเจอประทัด :z1:
v
v
v
-
น้องมิมิ เดี๋ยวก็เจอเฮียปั้นหรอกค่ะ 5555
-
ชอบจังไม่มาม่า
ใครจะไปทิ้ง เมียโง่ ๆ น่ารัก ๆ กร๊ากกกกก อิเฮียปั้นคิดได้เนาะ
-
:mc4: ดีใจจังนึกว่าจะเจอมาม่าชามโตสุดท้ายกลายเป็นไวท์ซอส(ในกระทะ)ไปได้ไง :-[
เฮียน่ารักจังทำไมให้อภัยน้องบูลง่ายดีจริง สงสัยเฮียจะแพ้น้ำตากะความโง่นะเนี่ย
แล้วน้องบูลตอนนี้ก็น่ารักมากกก กลัวเฮียทิ้งขนาดยอมบอกรักเฮียเลยอะ หว๊านหวานดีจัง ชอบอะ :m3:
แต่ตอนนี้น้องมิกะเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว น้องบูลจะแก้ไขยังไงหรือให้เฮียจัดการซะเลย
รอติดตามทุกคู่ทุกตอนแล้วใครจะได้เป็นเมียตัวจริงของคิงกันน๊า
เป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนสวยใจดีเหมือนเดิมจ้า :pig4: :L2:
-
ไม่เลวเฮีย ไม่เลว
มีเมียเด็กต้องอย่าใช้สมองไร เอะอะอะลากขึ้นเดียงอย่างเดียวพอค่ะเฮีย เชื่อน้องเถอะ 5555555555555555
-
อิอิ ไม่บอกเดวคนอื่นรู้ กับเรา เรารู้กันสองคนพอ :laugh:
แหมๆ คุณเขียด ส่งชะนีแพนด้ามาจัดการ นังแอ๊บแบ๊ว ที หรือไม่ก็เรียก ไอ้ตัวการใหญ่มาดูหนังสดไปเลย :laugh:
-
เฮียชมบลูแบบแปลกๆเนอะมันน่าจะแปลกมาตั้งนานละ
อยากให้มิกะเจอเฮียจริงแล้วจะได้รู้ว่านรกมีจริงหึหึ
-
อิบลูถ้าแกไม่เลิกแรด ฉันขอเฮียปั้น
-
เหยยย เหมือนตาจะฝาด...อิบลูสารภาพรักกับอิเฮียแล้ว!! (//แต่ไหงความโรแมนติกมันต่ำติดดินยังงี้หว่า... -*-)
แหม มิกะ...เดี๋ยวเธอว์จะได้รู้ว่า "ปั้น" ไม่ได้มาจาก "แป้งปั้น" หรือ"ข้าวปั้น" แต่อย่างใด...มันมาจาก"เฮียปั้น" ต่างหาก กร๊ากกก :laugh:
...
"...กูรักมึงมากเกินที่กูจะทิ้งมึงได้" (by อิเฮีย)
"ผมก็รักเกินกว่าที่จะยอมให้เฮียทิ้งไปเหมือนกัน" (by อิบลู)
:m3:
-
ดีใจยิ่งนักคุณหญิงเขียดศรีมณีสวาทมาต่อแล้ว
อิเม้ย เอ๊ยย ซินดี้เฝ้ารอคอยคุณหญิงเขียดศรีคนงามทรามเชยตลอดเพลา :mew6:
(ออกทะเลตามอิหนูบลูไปอีกคนแหละ55)
ในที่สุดบลูเด็กโง่ก็เข้าใจความรู้สึกตัวเองซะที ว่าแต่ฉลองสิ้นเดือนด้วย “ไวท์ซอส” เลยเหรอบลู หุหุ :z1:
วิธีลงโทษของเฮียนี่ได้ใจซะ แต่แค่เดินไม่คล่องนี่อิหนูบลูคงยังจำไม่ขึ้นใจ ต้องให้ลุกไม่ขึ้นเลย
ถึงตราตรึงในความทรงจำชิมิบลู :laugh:
สุดท้ายขอแสดงความเสียใจด้วยกับชะนีน้อยมิมิด้วยถึงนางจะทิ้งรอยไว้แต่เฮียปั้นได้ทำการลบด้วยปากล้างด้วย … :oo1:
ไปหมดแล้วววว หลายน้ำด้วย กร๊ากกกกก เราเชื่อว่าถึงมิมิจะร้ายยังไงก็ยังแพ้พระเอกตัวร้ายกว่า?อย่างเฮียปั้นแน่ :katai2-1:
สู้ๆค่ะเฮีย มีเมียหล่อ น่ารัก แต่ซื่อบื้อและโง่นิดหน่อยพอน่ารัก? อย่างบลูก็ต้องทำใจนะ :hao7:
ปล. รอตอนต่อไปและเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ค่ะ
ขอบคุณคุณเขียดคนงามที่เขียนนิยายสนุกๆให้ได้อ่านด้วยเช่นกันค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
ปลล. วันนี้ซินดี้เจอแล้วเจ้าค่ะ ฝนตก รถติด อากาศเย็น น้ำมูกย้อยเลย ปวดขาโคตะระ ถึงบ้านลงรถอาการเดียวกะอินู๋บลูมันเลย(เดินไม่คล่อง) สมน้ำหน้าตัวเองยิ่งนักรถ(เกียร์ออโต้)มีไม่เอาไปดันประมาทคิดว่าต่างจังหวัดรถไม่ติดเอารถกระบะ(เกียร์กระปุก)ไป เดี๊ยงเลย เกี่ยงใครก็มิได้ กระซิกๆ :sad11:
ปลลล. ใช่ค่ะ เดี๋ยวนี้เดนสังคมพวกนี้มีเพิ่มขึ้นทุกวัน ต้องช่วยกันสอดส่องดูแลให้ดีๆเลยเชียวค่ะ น่าสงสารน้องคนนั้นมาก
(สะเทือนใจเหมือนกันค่ะ ยิ่งเราทำงานอยู่กับเด็กด้วย :monkeysad: )
-
เฮียจัดเต็มอ้ะ น่ารักจริงๆ คู่นี้ ว่าแต่นังหนูน้อยจะอะไรอีก
เดี๋ยวโดนเฮียปั้นถล่มหรอก ฮ่าๆๆๆ
-
นังมิมินี่อะไรไม่รู้รึไงว่าคนเค้ามีผัวแล้ว :katai1:
-
เคยอ่านในเว็บโลกสวย[เด็กดี 555.]แล้วมันไม่ค่อยเหมือนแบบนี้อะจ๊ะ คุณเขียดรึไรท์ปะคะนิ
ปล.ถ้ารีก็ดีเลยค่ะ ชอบแบบนี้ แบบที่อ่านในเว็บนู้นอิเฮียกับน้องนีหลินน่าหมั่นไส้มากกก และดราม่านิดส์นุง [เพราะอิบลูมันเกรียนอะนะเลยฮาซะส่วนใหญ่]
ปลลิง. มาต่อไวไวนะคะ รออยู่สู้ๆ จุ๊บ จุ๊บ
-
เอ๊ย ชะนีนางนั้นยังไม่เข้าป่าไปอีกเหรอ
สงสัยจะไม่เคยตาย ถึงจะเป็นผู้หญิงเฮียปั้นก็กระทืบได้นะเออ
ถ้ามายุ่งกับเมียมัน ระวังศพไม่าวยนะจ๊ะ หนูมิกิ :katai3:
-
ว่าแล้ววววอิบลูโดนชัวววววววร์ :hao6:
สงสารเฮียปั้นอะะ รักจนไม่รู้จะลงโทษยังไง ฮื่ออออ :hao5:
แต่ชะนีมันร้ายยยย ได้แล้วกัดไม่ปล่อย (อุ้ยย พูดเหมือนชั้นไม่ใช่ชะนี)
นอนรอตอนต่อไปพร้อมถังป๊อบคอร์น คุณเขียดดูแลตัวเองดีๆน้าา กอดแรงงงง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นอนไม่หลับ แอบมาดูอิบูล นางลัลลามากที่โดนทำโทษ
-
:hao3: ยี้ อิบลูแรดเอาตัวเข้าแลก55+ :laugh:
-
เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยหวานมั้งได้ป่ะ
-
:heaven
น้ำตาลขึ้นคอไปทั้งหมู่คณะ
555 ชอบตอนนี้ เฮียปั้นมันหวานได้ใจ
บูลก็ใช่ย่อย
แต่มิกะ แน่ใจนะ เรียกไปเจอทั้งที่บูลมีขาโหดอยู่ข้างตัว
คิดดีๆ นะน้องนาง
บวกและเป็ดอยากรู้ตอนต่อ
-
กำลังหวานได้ที่ แล้วจะติดตามนะคะ
-
เฮียปั้นรักน้องได้น่ารักสุดๆอ่ะ ทั้งๆที่อิบลูแอบนอกกายไปแล้วแท้ :beat: (ตบอิบลู)
อ่านตอนนี้แล้วรักเฮียมากเลยค่ะ อยากได้มาเป็นแฟนซักคน :z1:
ส่วนน้องมิมินี่คงต้องให้ชะนีตัวแม่มาสั่งสอนจริงๆสินะ พวกชอบสร้างความร้าวฉาน อย่าปล่อยมันไว้ :fire: (อินจัด)
-
มาตามอ่านด้วยคน แห่ะๆ
-
มิกิต้องเจอหลิน
จับมาเลสกันเลยฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
นังมิมินี้ชักยังไงๆแล้วน่ะ
:hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
แหม๊ๆๆ น้องมิกะ จะพยายามเอามาม่ามาเสริฟอีกรึเปล่าเนี่ย
-
ตอนนี้ทำไมอ่านแล้วงงนิดๆ อารมณ์เรื่องมันกระโดดไปมา
อิบลูเอ๊ยยยย ซวยเพราะหน้าตาจริงๆ
คุณเขียดเขียนเองยังงงๆเลยค่ะ เพราะจริงมันมี17หน้าแบ่งเป็นสองตอน
แต่คุณเขียดตัดเหลือ9หน้า ด้วยอารมณ์ส่วนตัว ไงพรุ่งนี้จะรีตอนนี้ แล้วลงตอนต่อให้พร้อมกันเลยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ :mew1:
19 ฉันยังซึ้งถึงวันที่เธอกับฉันพร่ำรัก ลำพังเพียงเราสอง
Rrrrr
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบข้อความใดๆ บีบีลูกรักผมก็เปร่งแสงอีกรอบ... ไม่โชว์เบอร์หรอวะ
“ฮัลโหลครับ”ผมกรอกเสียงลงไปแบบกึ่งทางการ
/“พี่บลู นี่มิกะนะ”/ฟังชื่อนี้แล้วกูจี๊ดขึ้นสมอง...เพราะมึงเลย เพราะมึง กูถึงโดนไปสามรอบ!!!
“อ่าครับ”
/”เมื่อคืนไงคะ”ไม่ต้องเน้น กูรู้แล้วครับ
“ครับ มีอะไรครับ”ผมถามเสียงเรียบ
/”พี่คะ มิกะอายุ16นะคะ”/กำลังขู่กูใช่ไหม?
ผมมองไอ้เฮียอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆเดินตัวลีบๆออกมาจากครัว
“แล้วไง ผมว่าเรื่องมันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไปเหอะ น้องเอาเวลาไปเรียนหนังสือหนังหาเถอะไป พี่สงสารพ่อแม่น้องที่วันๆลูกสาวเอาเวลามาทำอะไร... ไร้สาระ”ผมกำลังจะกดตัดสายล่ะ แต่ก็ต้องชะงัก
/”มิกะจะบอกพ่อ ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”/น้องครับอย่าให้พี่กราบตีนเลย... พี่ขอโทษ อย่าฟ้องพ่อเลยนะTT^TT /”พี่บลูออกมาทานข้าวกับมิกะได้ไหมคะ”/วินาทีนี้ ไม่ได้ก็ต้องได้แล้วล่ะกู
“อืม”ที่พูดน้อยนี่ไม่ใช่อ่ะไร...ช็อค “แต่เป็นพรุ่งนี้นะ วันนี้พี่ไม่ว่าง”
“อยู่กับคนที่ชื่อปั้นหรอคะ”ผมเงียบ...รู้แล้วจะถามกูอีกทำไม “เอาเป็นว่ามิกะจะยอมให้ล่ำลากันเป็นคืนสุดท้ายละกันนะคะ จุ๊บ”จุ๊บพ่อจุ๊บแม่มึงสิ
ในขณะนี้ผมยังคงกำโทรศัพท์แน่นทั้งที่ปลายสายวางไปแล้วพร้อมกับเสียงหัวเราะหลอนประสาท...ปวดหัวว่ะ
ฟอด
ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์ทันที เมื่อรับรู้สัมผัสที่กดลงบนแก้มผม
“เป็นไร ทำหน้าเครียด”ไอ้เฮียยิ้มให้ผม ก่อนจะรวบตัวผมไปกอดจากด้านหลัง
“เครียดเรื่องงานนิดหน่อย”ถ้าปฏิเสธไปเดี๋ยวมันจะจับได้ครับ
“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอก”ไอ้เฮียค่อยๆวางคางไว้บนไหล่ผม
แต่...
ปัญหานี้ผมเป็นคนก่อ
ผมอยากจัดการด้วยตนเอง
“ไม่เป็นไรผมชอบช่วยตัวเอง”ผมบอกก่อนจะส่งมือไปขยี้ผมนิ่มของคนเอาคางเกยไหล่ผมอยู่
“ถ้าจะช่วยตัวเองให้เมื่อยมือ...มึงจะมีผัวไว้ทำไม”ผมหันควับทันที...กูกำลังเครียดนะโว้ยยย
มึงจะดึงไปเรื่องใต้สะดือเพื่อบั่นทอนความดราม่าหาพระแสงด้ามยาวอะไร!!
“สัปดลไปแล้วเฮีย”ผมว่าพร้อมจิกหัวมัน “โอ้ย”ผมร้องทันทีเมื่อไอ้คนที่โดนผมจิกหัวงับเข้าที่คอผม...มึงเป็นหมารึไง ขยันกัดกูจัง
“มึงสิคิดสัปดล...ที่กูพูดความหมายมันตรงตัว มีเรื่องอะไรให้ช่วยก็บอก”มันหอมแก้มผมอีกที “มึงไม่ได้ตัวคนเดียวนะบลู...มึงมีกู”ผมกระชับแขนเฮียปั้นที่กอดเอวผมแน่น
ผมมีความสุขนะที่อย่างน้อยๆตอนนี้ผมก็ยังมีเฮียปั้นอยู่ข้างๆยามที่ผมมีปัญหา
แต่พรุ่งนี้นี่สิ
กูจะทำยังไงดีวะไอ่สาดดด
“ผมรักเฮียนะ”ไม่รู้อะไรดลใจให้พูด...แต่ผมอยากพูด “เฮียอาจเบื่อ แต่ผมอยากพูด”ตอนที่มีโอกาสได้พูด...เผื่อพรุ่งนี้ผมแม่งพลาดติดคุก จะได้ไม่มีอะไรค้างคาใจ
“ใครว่าเบื่อ”เฮียปั้นคลายอ้อมกอดออก ก่อนจะหมุนตัวให้ไปเผชิญหน้า
ริมฝีปากบางสีโอรสประทับลงบางเบา ผมค่อยๆแย้มกลีบปากออก ยินยอมให้คนเบื้องหน้ารุกรานเข้ามา แขนของเฮียปั้นยังคงประครองตัวผมไว้ ในขณะที่แขนผมก็โอบรอบคอมันไว้เหมือนกัน จูบกันได้ไม่นาน ไอ้เฮียก็ผละออก ก่อนจะจูงมือผมเข้าไปในครัว
ทันทีที่เข้าไปในครัว ไอ้เฮียก็อุ้มผมไปนั่งบนเคาน์เตอร์ครัวอย่าสบายๆราวกับผมนั้นตัวเบาอย่างกับเด็กเล็กๆ เห็นแห้งๆแบบนี้ กูก็หนักตั้ง57นะเว้ย
ริมฝีปากบางสวยของคนตรงหน้าประกบกับปากผมอีกครั้ง ผมกอดเฮียปั้นไว้แน่น ในขณะที่มือสวยของอีกคนก็สอดเข้าใต้เสื้อเชิ้ตสีดำของผม นิ้วเรียวที่ค่อยๆไล้ไปตามแกนกระดูกสันหลังเล่นเอาซะผมขนลุกไปทั้งตัว
ทุกอย่างแม่งเหมือนจะดำเนินไปไม่ทันใจผมเท่าที่ควร ผมผละริมฝีปากออก ก่อนที่จะรีบปลดกระดุมเสื้อของคนตรงหน้า เผยในเห็นกล้ามเนื้อแข็งแกร่งที่ผ่านการออกกำลังกายมาอย่างดี ผมขบเม้มไปตามแผงอกที่ห่อหุ้มด้วยผิวขาวละเอียดดุจพรีเซ็นเตอร์นีเวียร์เซรั่ม...เป็นรอยซะบ้างนะมึง จะได้รับรู้ถึงความรู้สึกคนที่ต้องตัวลายพ้อยยังกับตุ๊กแกแบบกูบ้าง
“ซี๊ดด”ไอ้เฮียครางเมื่อเจอผมกัดคอล้างแค้นไปแผลหนึ่ง
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ล้างแค้นไอ้เฮียไปมากกว่านี้ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายบรรยากาศซะก่อน
“ขึ้นไปทำบนห้องไป เดี๋ยวพ่อหรืออาตามาเห็น จะหัวใจวายเอา”ผมสะดุ้งพรวดพลักไอ้เฮียออกทันที...ไอ้ปิน!! กูจะเอาหน้าไปไว้หม่องใด๋!!
“เออ”ผมบอกทั้งที่หน้าร้อนผ่าว...กูก็อายเป็นนะเว่ย “เฮ้ย หน้ามึงไปโดนอะไรมา”ผมถามไอ้ปินที่ตอนนี้เบ้าตาม่วงช้ำ แถมยังมีรอยแดงที่แก้ม และรอยเลือดซึมที่มุมปากอีก
“โดนส้นตีนมาเมื่อคืน”เป็นไอ้เฮียที่เสนอหน้าตอบแทน
“ใครทำ”ผมถามไอ้เฮีย ในขณะที่ไอ้ปินทำเป็นไม่สนใจพวกผมสองคน
“เมียมันไง เสือกจะบุกไปปล้ำเขา เจอแค่นี้กูว่ายังน้อยไป”มึงยังมีหน้าไปว่ามันอีกนะ
ลืมไปแล้วรึไง!! ว่ามึงก็เคยปล้ำกู!!!
“เงียบไปเลยเฮีย”ผมลงมาจากเคาน์เตอร์ เดินเข้าไปหาไอ้ปินที่ตอนนี้ยังคงสาละวนกับการค้นตู้เย็น “ไหวไหมมึง”ผมวางมือบนไหล่ไอ้ปิน
“มันจบแล้วมึง”มันผมแล้วก็นิ่งไปสักพัก ก่อนจะหันมามองผมทั้งน้ำตา “ฮือๆๆ เขา ฮึก บอกว่า ฮึก เกลียด กู”
“เฮ้ย!! เฮียเอาทิชชู่มาดิ มึงใจเย็นๆก่อนไอ้ปิน ผู้ชายตัวถึกเป็นควายหน้าละม้ายคล้ายโจรแบบมึงมายืนแหกปากร้องไห้น้ำตานองแบบนี้มันเป็นภาพที่ทำร้ายเรติน่าตากูมากนะเว่ย”ผมจับมือมันที่สั่นเทาไว้ทั้งสองข้าง ในขณะที่ไอ้เฮียก็เช็ดน้ำตาให้น้องมัน
ซึ่งการเช็ดให้นั้นอาจจะดูทารุณกรรมไปบ้าง แต่ผมก็เห็นความอ่อนโยนในแววตามัน...แม้จะนิดเดียวก็เหอะ
“พาไอ้ปินไปนั่งรอที่โต๊ะก่อน”ผมหันไปพูดกับเฮียปั้น “เดี๋ยวผมยกสปาเก็ตตี้ออกไป”ผมบอก ไอ้เฮียก็จุ๊บปากผมเร็วๆทีหนึ่ง
“ฮือ จะหวาน ฮึก กันทำเหี้ย ฮึก อะไร คนยิ่งช้ำๆอยู่”ไอ้ปินว่าพร้อมน้ำตา
ป้าบ!!
ไอ้เฮียตบแสกเข้ากลางกบาลไอ้เด็กขี้แยไปที
“แง๊!!!!”ชิบหายไหมล่ะ ร้องดังกว่าเดิมอีก
***
กว่าไอ้ปินจะสงบสติอารมณ์ได้ ไวท์ซอสในจานผมก็แห้งกรังกันไปเป็นที่เรียบร้อย หลังจากฟังเรื่องราวจากปากไอ้ปิน ผมก็ได้แต่นั่งกุมขมับด้วยความปวดหัวเมื่อไอ้คนที่นั่งข้างๆผมเสือกเอาแต่ยุให้น้องมันฉุดอย่างเดียว...คำแนะนำมึงจะโฉดไปแล้วเฮีย
หลังจากที่ส่งไอ้ปินเข้านอนตอนสามทุ่มตรง ผมกับเฮียปั้นก็รีบตรงเข้าไปในรังรักของเราทันที(ห้องไอ้เฮีย) แต่อย่าหวังว่าผมกับมันจะได้สวีทกันต่อ เพราะพรุ่งนี้ไอ้เฮียมีแข่งรอบชิง ซึ่งผมไปได้รู้เลยว่ามันแอบไปแข่งรอบแรกมาตอนได้
ตอนแรกก็แอบงอนที่มันไม่บอกอะไรผมเลย แต่มองในอีกมุมหนึ่ง ก็ดีแล้วที่ไอ้เฮียไม่งอนที่ผมไม่รู้เรื่องอะไรมันเลย ผมกับไอ้เฮียนอนกอดกันบนเตียงนุ่มท่ามกลางความสุขที่ก่อตัวขึ้นห้อมล้อมเราสองคนเอาไว้...ผมชอบแบบนี้จัง
“พรุ่งนี้ไปเชียร์กูด้วยนะบ่ายสาม”พูดจบก็จรดริมฝีปากบนหน้าผากผม...โอเค ผมจะต้องจบคดีพรากผู้เยาว์ให้ทันบ่ายสามโมง
***
“ถึงแล้ว”ผมกรอกเสียงไปในโทรศัพท์เมื่อผมมาถึงร้านที่นัดแล้ว
/”ค่ะ เดี๋ยวมิกะให้คนออกไปรับพี่นะคะ”/ผมไม่ทันตอบอะไร มันก็วางสายไป
ผมยืนรอเพียงไม่นานก็มีชายชุดดำสองคนเดินเข้ามาหาผม ก่อนที่จะฉุดกระชากลากถูผมเข้าไปในร้านโดนไม่พูดไม่จาหรือไม่ฟังอะไรเลยสักคำ...พวกมึงจะพากูไปฆ่าใช่ม๊ายยย!!!
“พี่บลู”สาวน้อยวัยแรกแย้มในชุดนักเรียนม.ปลายลุกขึ้นอย่างดีใจ
แหม...ใส่ชุดมาโคตรตรอกย้ำคดีกูเลย
“หวัดดีครับ”ผมกล่าวขึ้น เมื่อไอ้สองคนที่ลากผมมาได้ปล่อยผมให้เป็นอิสระแล้ว
“พี่บลูนั่งเลยค่ะ ทานอะไรดีคะ ร้านนี้อร่อยทุกอย่างเลยค่ะ”เธอพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“พี่คงอยู่ทานด้วยไม่ได้ เพราะพี่มีธุระตอนบ่ายสาม”ผมพูดจบคนต้องหน้าก็ตีหน้านิ่งขึ้นมาทันที “พี่ขอคุยเรื่องเราเลยล่ะ น้องยังเด็กนะครับ ยังมีโอกาสได้เจอคนที่ดีกว่าพี่อีกมากมายในอนาคต อย่าจมปรักกับคนเลวๆอย่างพี่เลย...สวัสดีครับ”พูดจบผมก็รีบลุกเดินออกไปจากร้านทันที
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เรียกแท็กซี่แล้วหนีไปจากตรงนั้น เบนส์สีดำสนิทมาก็จอดเทียบฟุตบาทตรงหน้าผม ชายสี่คนในชุดสูทสีดำ เข้ามาล็อคผมไว้ แล้วชกมาที่ท้องผมซะจุก ก่อนจะเอาถุงผ้าสีดำมาครอบหัวผมไว้...มึงไปเอามาจากไหนเนี่ย เหม็นอับชิบหาย
ผมรู้สึกว่ารถกำลังจอด แล้วสักพักผมก็โดนหิ้วปีกเดินมาที่ไหนสักที่ แต่คลาดว่าจะเป็นในบ้านแหละ เพราะพวกมันสั่งให้ผมถอดรองเท้า สักพักผมก็โดนผลักลงไปบนพื้น ก่อนที่ไอ้ผ้านรกที่มีกลิ่นเหม็นอับจะโดนดึงออกไปจากหัวผม
ชายวัยกลางคนในชุดยูกาตะสีน้ำเงินที่นั่งอยู่บนโซฟาหนังปรายตามองผมก่อนยกแก้วชาขึ้นจิบ ผมพยายามยันตัวให้ลุกขึ้นยืน แต่พอยืนได้ก็โดนไอ้พวกที่ลากผมมา เตะตัดจนผมทรุดลงไปคลุกเข่ากับพื้นอีก
“เรื่องมิกะ จะไม่รับผิดชอบใช่ไหม”เขาถามเสียงเรียบ
“ก็ผมไม่ได้ทำอะไร จะไปรับผิดชอบได้ไง”ผมบอกแล้วก็ลุกขึ้นยืน
แต่ประสบการณ์มันสอนผมมาแล้วครั้งหนึ่ง คราวนี้ทันทีที่ลุกได้ ผมรีบหันไปกระโดดถีบไอ้คนที่ใกล้ที่สุดก่อนเลย แต่ถ้าแม่งจะมีเป็นฝูงขนาดนี้ ...ต่อให้กูเก่งเหมือนบูทลีกูก็ตาย
หลังจากพยายามต่อสู้ขัดขืนอย่างสุดกำลัง ตอนนี้ผมก็ได้แต่นอนหายใจรวยระรินอยู่บนพื้น ร่างกายที่บอบช้ำจากการโดนยำตีนทำเอาผมแทบขยับไปไหนไม่ได้ ชายที่นั่งดูเหตุการณ์ทั้งหมด ลุกขึ้นเดินมาหาผมอย่างสงบ ก่อนจะใช้เท้าเปล่าเหยียบหน้าอกข้างซ้ายผมไว้ ผมสบตาเขา ผมเห็นความเจ็บปวดอยู่ในนั้น
อั่ก!!
ผมปวดร้าวไปถึงขั้วหัวใจ
“ไม่ใช่แค่ใจเธอที่เจ็บ...ใจฉันก็เจ็บ”เขาพูดเสียงเรียบ “เอาไปขัง”แล้วตัวประกอบก็โผล่มาจากเงามืด ก่อนจะช่วยกันหิ้วปีกผมไป... อ๊ากกก ไม่ป๊ายยยยย
****
ผมนอนมองกำแพงห้องอย่างเหนื่อยอ่อน ผมอยากจะหนีออกไปแต่ก็รู้ดีว่าผมไม่มีทางหนีไปได้ เพราะนอกจากร่างกายจะโดนกระทืบซะจนช้ำ ที่ข้อเท้าขวาผมก็ยังมีโซ่ล่ามหมาล่ามเอาไว้อีกเส้น
“กักขังหน่วงเหนี่ยวมันผิดกฎหมายนะ”ผมตะโกนออกกไป
“พรากผู้เยาว์ก็ผิดกฎหมาย”เงียบเลยกู
แสงแดดยามเช้าส่งลอดบานหน้าต่างเข้ามา ผมปรือตาขึ้นช้าๆ ผ่านไปแล้วหนึ่งคืน ข้าวปลายังไม่ได้แดก ปวดช้ำไปหมดทั้งร่างกาย โดนยำตีนซะอ่วมเลยสิกู ผมที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้นห้องพยายามพลิกตัวหนีแสง แต่ยังไม่ทันที่ผมจะหามุมหลบดีๆได้ แสงที่แยงตาผมก็ถูกบังด้วยผ้าม่าน
เมื่อคืนผมฝันถึงไอ้เฮียด้วย สถานการณ์ส่วนใหญ่ในฝันนั้นผมจำไม่ได้ ไอ้ที่จะจำได้ก็คำบางคำที่ฟังแล้วหนาวจับขั้วหัวใจทุลุตับไตไส้พุงไปจุกอยู่ที่ก้านสมองส่วนท้าย... กลับมาเมื่อไหร่กูจะกระทืบมึงให้จมตีนเลย
อาการแสบๆเย็นๆที่ข้อเท้าทำให้ผมลืมตาอีกครั้ง ภาพเด็กผู้หญิงที่ผมค่อนข้างคุ้นเคยมากในช่วงนี้ กำลังทำแผลที่ข้อเท้าให้ผม เห็นแล้วเซ็ง ผมกระชากเท้ากลับ แต่ก็ต้องถึงกับร้องออกมา เมื่อโซ่ที่ข้อเท้ามันปาดเข้าไปในแผลอีก
ผมนอนมองเพดานไม้ระแนงสีเข้ม ป่านฉะนี้ไอ้เฮียมันจะเป็นยังไงบ้างนะครับ เมื่อวานมันแข่งไปแล้ว จะเป็นไงบ้างนะ แต่อย่างมันผมคงไม่ต้องห่วงอะไรหรอกมั้ง ตีนหนักซะขนาดนั้น(การันตีโดยกูเอง) ผมหายมาแบบนี้ มันจะคิดถึงผมบ้างไหมนะ แล้วถ้ามันคิดถึง มันจะตามหาผมไหมนะ แล้วถ้ามันตามหาจนรู้ว่าผมอยู่ที่นี่ มันจะยอมเสี่ยงตายมาช่วยผมไหม แล้วถ้า... มันรู้ว่าผมโคตรคิดถึงมัน
มันจะดีใจไหมวะ...
ผมค่อยปรือตาลง ก่อนจะจมสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
***
“ไอ้เอม มึงว่าเหี้ยบลูมันหลับหรือตายวะ”ปินมองพี่สะใภ้ตัวเองที่สภาพเยี่ยงศพ ก่อนจะหันไปสบตากับเพื่อนข้างตัวที่มีสีหน้าครุ่นคิดในคำถาม
“อืม... กูว่ามันยังไม่ตายหรอก เหี้ยบลูมันมีอิทธิฤทธิ์ นอนชาร์ทพลังแปปเดียวเดี๋ยวมันก็กลับมาเป็นปกติ”คนถูกถามตอบด้วยแววตามุ่งมั่น
“พ่องมึงเหอะไอ้เอม... ไอ้บลูมันไม่ได้เป็นญาติกับอุลตร้าแมนนะสัตว์ที่จะมาช๊งมาชาร์ทพลังได้น่ะ... เฮ้ย!! ใครอยู่ข้างนอกเอากล่องปฐมพยาบาลมาหน่อยดิวะ!!”เฟาด่าคนข้างตัว ก่อนจะเดินไปตะโกนใส่ประตู
“เมียมึงขี้โวยวายแท้วะ”ปินบ่นเบาๆ
“แบบนี้แหละ ปากดีไม่รู้จักกาลเทศะ... เวลาถูกกูเอาไม่เห็นแหกปากเข้าไปล่ะ เงียบกริบ เม้มปากจนปากแตก ต้องเหนื่อยกูมานั่งทายาให้แม่งทุกที”
โครม!!!!
ปลาหมอตายเพราะปากฉันใด ไอ้เอมก็ตายเพราะตีน(เมีย)ฉันนั้น
ผมลืมตาขึ้นเพราะเสียงจอกแจกจอแจที่เร้าระบบประสาทเหลือเกิน เสียงปึงปังเริ่มชัดขึ้นในความรู้สึก เหง้าหน้าโง่ๆของไอ้เฟาเข้ามาแทนที่เพดานไม้ระแนง ผมกระพริบตาปริบๆ
“ไอ้บลูฟื้นแล้ว มันฟื้นแล้ว”ไอ้เฟามันร้องขึ้นด้วยสีหน้าดีใจเป็นล้นพ้น
“เห็นมะ กูบอกแล้วว่าเหี้ยนี่มีอิทธิฤทธิ์”ไอ้เอมไม่พูดเปล่า มันยังช่วยประครองให้ผมลุกขึ้นนั่ง “ตอนม.6นะ มันโดนสิบล้อเหยียบ ยังไม่ต้องนอนโรงบาลเลย”เว่อล่ะไอ้สัตว์ กูคน ไม่ใช่ยอดมนุษย์... แล้วกูน่ะไปโดนสิบล้อเหยียบมาตอนไหนห๊ะ
“นอนโลงแทนสิสัตว์... คนบ้าอะไรจะถึกขนาดนั้น”ไอ้เฟาบ่นเบาๆ “แล้วมึงโอปะวะ”โออะไร โอเสี่ยว ซังโจเสี่ยว สิวิไล วิโอ คร่อม... เจอมุขนี้เข้าไปฮากริบเลยดิ ไม่ฮาหรอ ฮาสักนิดเถอะ กูฮาเองก็ได้...ฮ่าๆๆๆ
“อืม”ผมพยักหน้าเบาๆ ก็อยากกวนตีนหรอกนะครับ แต่เจ็บปาก กว่าจะร้องจบเลือดคงได้กลบไปอีกหลายยก
“แล้วจะหนีกันยังไง”ไอ้ปินเริ่มเปิดประเด็น
“นั่นล่ะปัญหา... กูบอกให้แอบปีนเข้ามาแม่งก็ไม่เชื่อ...เสือกไปยืนตะโกนให้เขารู้ นี่ชีวิตจริงนะไอ้ห่า ไม่ใช่ละครที่บอกให้มันส่งเพื่อนมึงออกมาแล้วมันจะส่งมาให้น่ะ”ไอ้เอมเข้าโหมดกระแหนะกระแหน
“ถ้าปีนเข้ามา เขานึกว่าขโมยไม่โดนยิงตายห่าหรอไอ้ห่าเอม...แล้ววิธีนี้ก็เจอไอ้บลูมันเร็วด้วย”ไอ้เฟาที่ไม่ยอมรับความจริง ยังคงแถไปเรื่อยๆ
“พวกมึง...”ผมพยายามเรียกร้องความสนใจ
“มึงเงียบไปก่อน”ไอ้เอมยกมือห้ามผม ก่อนจะหันไปเถียงกับไอ้เฟาต่อ
“แต่...”ตกลงมึงมาเพื่อเถียงกันหรือว่าจะมาช่วยกูกันแน่วะ
“เดี๋ยวดิวะ”ไอ้เอมพูดเหวี่ยงๆ
“เฮ้ย!!! พวกมึงฟังไอ้บลูมันดิวะ!!”ไอ้ปินตะคอก ผม ไอ้เฟาและไอ้เอมกระพริบตาปริบๆราวกับถูกสตั้น “นิ่ง นิ่ง เดี๋ยวพ่อปั๊ดถีบหงาย จะพูดอะไรมึงก็พูดดิสัตว์”ภาพพี่มึงซ้อนทับขึ้นมาเลยเหี้ยปิน
“คือ กูจะบอกว่าขอบใจ ที่พวกมึงมาช่วยกู”พูดเองแล้วก็เขินอ่ะ... กูซึ้งนะเว้ย
“เออ ขอบใจทำไม เพื่อนกัน”เป็นไอ้เอมที่พูดครับ
“ก็มึงเป็นพี่สะใภ้กูนิ”เป็นไอ้เหี้ยปินครับ
“มึงน่ารัก”แล้วไอ้เฟาก็พุ่งเข้ามากอดผมแน่น... เบาๆ ซี่โครงกูจะแตกละสัตว์
ไอ้เฟากอดผมกลมก่อนจะตามมาด้วยไอ้เอม(ที่เนียนมากอดเมียมัน)และไอ้ปินที่กอดผมไปแล้วน้ำตาปริ่ม... ร้องหาพ่อง
หยุดเหตุการณ์ชวนคลื่นไส้เอาไว้เท่านั้นก่อน พวกผมนั่งคิดหาทางออกกัน108จนมาสรุปกันที่ว่า...พึ่งพ่อไอ้ปิน
หรือที่ไอ้เอมเรียกว่า แผนพึ่งพ่อผัวไอ้เหี้ยบลู
...ผงผัวอะไร...
...บ้าจริง!ฉันอายนะ...
ตอนนี้ไอ้ปินลอบไปโทรศัพท์หาพ่อมันแล้ว ส่วนพวกผมสามคนก็ได้สบโอกาสจับเจ่าคุย
“แล้วเฮียปั้นไปไหนวะ”ผมพูดออกไป
“แหม แรดจริงเพื่อนกู ถามหาผัวกลางวันแสกๆ”เหี้ยเอมพูดจีบปากจีบคอ
“ตอบมาเร็วๆก่อนที่กูจะเอาตีนนี่แหละแสกหน้ามึง”โหดได้ไม่เจียมสังขารเลยกู
“เมื่อวานนี้ผัวมึงแข่งที่ม.XXXแล้วเสร็จแล้ว กลับไปเดี๋ยวก็ได้เจอ”ผมก็ไม่ได้หวังไว้หรอกนะครับว่าเฮียจะต้องมาตามหาผม และถึงเฮียปั้นมันจะทำแบบนั้นจริงๆ ผมก็คงห้ามอยู่ดี... ทั้งที่ผมเองก็ไม่ได้หวังอะไร แต่ทำไมใจมันปวดแบบนี้วะ
“มึงอย่านิ่งดิ”ไอ้เฟาเข้ามาซบผม... เพื่อนมึงจะตายห่าอยู่แล้วยังจะซบ
“มึงอย่าพึ่งสนิมสร้อยแดก คือว่าผัวมึงเขาก็ตามหามึงนั่นแหละ ตอนที่มึงหายไปเขาก็โทรมาถามกูว่ามึงอยู่ด้วยรึเปล่า กูก็บอกเปล่า แล้วกูก็ให้เบอร์บ้านมึงไป แล้วเหมือนเหี้ยบลิสส์น้องมึงมันจะรับสาย มันบอกว่ามึงนอนอยู่ ไม่ค่อยสบาย”ไอ้น้องเหี้ย( อุ๊ย ไม่ได้ มันน้องผมนี่ว่า) ... กูไปนอนไม่สบายอยู่บ้านตอนไหนห๊ะ “ยังไม่จบ แล้วเมื่อเช้ากูก็เลยโทรไปที่บ้านมึงอีกทีเพื่อถามอาการตามที่เพื่อนที่ดีแบบกูพึงกระทำ ไอ้บลิสส์มันก็บอกว่ามึงตายห่าไปแล้วไม่กลับบ้านมาเป็นชาติ กูก็ถามมัน ไหนเมื่อคืนมึงบอกว่าไอ้บลูมันนอนไม่สบาย แล้วมันก็ตอบว่า นึกว่าถามถึงเจ้บลูม เพราะเห็นเพื่อนเฮียบลูมีแต่จัญไรๆพูดจาหยาบคาย คนเมื่อคืนโทรมาสุภาพๆใครจะไปนึกว่ารู้จักกับเฮียบลูล่ะ”ไอ้เฟาขำ แต่ผมกุมขมับ
“ตกลงมันจะด่ากูว่าไม่น่ามีคนดีๆมาคบหา หรือจะด่ามึงว่าจัญไรวะ”ผมถามไอ้เอม
“นั่นล่ะ กูก็สงสัยอยู่”ไอ้เอมครุ่นคิด “ช่างแม่ง เอาไว้เจอหน้าน้องมึงเมื่อไหร่ กูขออนุญาตตบกบาลมันสักทีเหอะ”ให้2ทีเลย...เผื่อกูด้วย
“เป็นไงบ้างมึง”ไอ้เฟาถามเมื่อไอ้ปินเดินกลับมาจากมุมมืด
“พ่อกูบอกว่า ให้เขากระทืบสักทีก็ดีเหมือนกัน เลี้ยงเปลืองเพ็ดดีกรี ไปบุกบ้านเขาก็สมควรแล้ว...สรุป ไม่ช่วย”ฟังแล้วก็ง่อยจะแดก แล้วพวกผมจะทำยังไงต่อไปดีล่ะครับ
“ลองวิธีกูบ้าง”ไอ้เฟาลุกขึ้น โดยที่ไอ้เอมก็แทบลุกตามทันที “ถ้ากูขอให้มึงเชื่อใจกู... ได้ไหมวะ”ไอ้เอมฟังแล้วก็นั่งลงอย่างสงบๆ
“กูเป็นห่วงมึง”แล้วพวกมันสองตัวก็สบตากันนิ่ง... เห็นรังสีสีชมพูแล้วกูหมันไส้
“เฮ้ยๆ กูริษยา”ไอ้ปินพูดขัด ไอ้เฟาละสายตาออกไปก่อน ส่วนไอ้เอมก็ได้แต่เกาหัวแกรกๆด้วยความกาก
“ผมขอคุยกับคุณมิกะได้ไหมครับ”ไอ้เฟาพูด สักพักประตูก็เปิดออก แล้วไอ้เฟาก็เดินออกไป ทิ้งผม(ที่อาการล่อแล่) ไอ้ปิน(ที่สนุกสนาน) และไอ้เอม(ที่เหมือนจะขาดใจตาย)เอาไว้...เว่อจริงไอ้นี่ เมียมึงไม่ได้ถูกส่งลงปัตตานีนะเว้ย
พวกผมนั่งรอก็แล้ว นอนรอก็แล้ว กลิ้งรอก็แล้ว แต่ไอ้เฟาก็ยังไม่กลับมา จนเมื่อพวกผมเริ่มเล่นตำใบยอมะละกอแตกเผละ(คลาดว่าหลายคนไม่รู้จัก) ประตูก็ถูกเปิดออก
“รีบๆเลยค่ะ เดี๋ยวโอโต้ซังก็จะกลับมาแล้ว”มิกะพูดพร้อมไขแม่กุญแจที่ล็อกโซ่ที่ล่ามผมไว้ออก
“เห็นความเทพในตัวกูยัง”ไอ้เฟาพูดกับไอ้เอมที่ตอนนี้ยืนเหยียดยิ้มอยู่ไม่ไกล
ไอ้ปินกับไอ้เฟาช่วยกันประครองผมลุกขึ้น แล้วรีบพาออกไปจากห้อง แต่เหมือนจะไม่ทันใจไอ้ปินมั้งครับ มันเลยอุ้มผม แต่อุ้มไปสามก้าวได้มั้ง มันก็ปล่อยผมลง พร้อมตะโกนใส่ผมว่า แดกควายไปรึไง...สัตว์ แล้วใครใช่ให้มึงอุ้มกูล่ะ
“เร็วเลยค่ะ เดี๋ยวไม่ทัน”มิกะที่อยู่ด้านหน้าบอกพวกผม... ถ้ากูเหาะได้กูก็คงเหาะไปแล้วครับ ลุ้นจนเยี่ยวเหนียวล่ะเนี่ย
ไอ้ปินรีบพาผมลงบันไดตามมิกะไป แต่ไอ้ปินก็ต้องหัวเสีย เมื่อคนที่เอาแต่เร่งคนอื่นกลับหยุดนิ่งขวางทาง
“เฮ้ย หยุดไม”ไอ้ปินถามเสียงห้วน
“โอโต้ซัง”มิกะพูดเสียงแผ่ว
“จะไปไหนกัน”เสียงทุ้มแต่แฝงด้วยอำนาจดังมาจากชั้นล่าง
“โอโต้ซัง ปล่อยพี่บลูไปเถอะ”เธอพยายามขอร้อง... กูล่ะซึ้ง
“ไม่ได้ เป็นผู้ชายก็ต้องรับผิดชอบในการกระทำของตัวเอง”อยากตะโกนออกไปว่า กูเป็นตุ๊ด แต่ไม่ได้ครับ เดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่
“โอโต้ซังคะ มิกะไม่ได้มีอะไรกับพี่บลูหรอกค่ะ คนเมาขนาดนั้น จะมีปัญญาทำอะไรมิกะได้ มิกะแต่งเรื่องเองค่ะ เพราะมิกะชอบพี่เขา”แล้วเธอสารภาพออกมา “พี่เฟาเป็นพยานได้ค่ะ”อ้าวอิเตี้ยก็เสือกไม่รีบบอก เอาซะกูหายใจไม่ทั่วท้องอยู่นานเลยไอ้สัตว์
เพี๊ยะ!!
ใบหน้าสวยสะบัดไปตามแรงมือของคนที่เธอเรียกว่าโอโต้ซัง
“ศักดิ์ศรีน่ะ ลูกเอาไปทิ้งไว้ที่ไหน”เสียงทุ้มตะโกนใส่เด็กสาวที่ตอนนี้ได้แต่ยืนร้องไห้ “พวกเธอไปเถอะ ฉันขอโทษสำหรับเรื่องทุกอย่างนะ”เขาพูดด้วยแววตาที่สำนึกผิดจริงๆ
“พวกมึงไปเหอะ”ผมบอกเพื่อนๆทั้งสามของผม... “กูจะอยู่เป็นเพื่อนมิกะก่อน”พระเอกจริงกู
“อย่ามาเป็นคนดีตอนนี้ พี่กูนอนโคม่ารอมึงอยู่ที่โรงบาล!!”ทันทีที่ไอ้ปินพูด(ตะคอกมากกว่า)จบ น้ำตาที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันมาจากแห่งหนใดก็ไหลพร่าออกมาอย่างไร้สาเหตุ
-----
ดราม่าแม่ะ :laugh:
ปล. คิดว่าคุณเขียดจะเขียนให้เฮียปั้นสุดที่รักต้องเจ็บไข้ได้ป่วยอ่อ? :hao3:
ปล.2 แอบกระซิบ//ตอนหน้ามีnc :haun4:
ขอบคุณที่ติดตามและช่วยดัน+เป็นกำลังใจ.เสมอมานะจ๊ะ :mew1:
ด้วยรัก...
คุณหญิงเขียดศรี
แจ้ง ตอนนี้คุณเขียดไปย้ายสำมะโนครัว wife phobia มา ณ.เล้าเป็ดแล้วนะคะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39091.0
ฝากด้วยนะ จุบุ
-
อายทำไม
เจ้จะจุดบั้งไฟ น้องคุณมาเล้าแล้วแอร๊ยยยยย :กอด1:
Nus@nT@R@
อย่าเจอเลยดีกว่าค่ะ ไม่งั้นคนที่จะตายห่า น่าจะเป็นอิบลู o22
วายในสายเลือด
กรรมเวร ตอนล่าสุดเผลอแจกมาม่าไปแล้ว(เรอะ) :-[
Lily teddy
มาม่าชามโตมาเซิร์ฟแล้ว กร๊ากกกกกก :laugh:
เมียน้องคิงต้องลุ้นต่อปายย(แต่รับประกันความน่ารักน่าชัง ชนะคู่หลักขาดลอย)
จุบุๆๆๆ แก้มแดงเบาๆ :-[
•PIKACHU•
ใช้แค่กำลังกับความหื่นพอสินะคะ :z1:
yymomo
น้องเฟาเคลียร์ปัญหาไปแล้วนี่สิ เลยมม่ต้องถึงมือหลิน :hao7:
แมวเหมียว
แต่สำหรับอิบลู คุณเขียดว่ามันคงสัมผัสแต่สวรรค์ :z1:
TanyaPuech
ข้ามศพอิเขียดก่อนเลยค่ะ เพราะอิฉันก็รอเคลมเหมือนกัน :-[
Gongy B.Du
แบบนี้แหละค่ะ หวานน้อย ไขมันต่ำ ช่วยถนอมสุขภาพระยะยาว(นี่นิยาย หรือกาแฟเนเจอร์กริฟฟ์)
คุณเขียดว่านางน่าจะรู้แล้วล่ะค่ะ ถึงยอมตัดใจ :hao7:
kongxinya
ฮ่าๆๆ ซินดี้จ๋า จริงๆคุณเขียดก็สิงอยู่แถวๆเสาไม้นั่นแหละค่ะ
แต่ต้องรอฤกษ์งามยามดี ถึงจะออกมาได้(ไปไกลล่ะสมงสมอง)
เหมือนกันเลยค่ะ หนาวมาก ไอตลอดทางเอง มันเย็นคอ พูดถึงรถกระบะเกียร์กระปุก คุณเขียดก็เพลียแล้วค่ะ ขับทีไรเหมือนกล้ามจะขึ้น
ภัยสังคมอยู่ใกล้ๆตัวคุณเขียดเลยค่ะ เพื่อนคุณเขียดเอง เดี๋ยวนี้ริจีบเด็กอนุบาล( :laugh:พวกภัยสังคม) :เฮ้อ:
lizzii
ตอนต่อไปเลือดสาดค่ะ เฮียรอเคลียร์อยู่ :haun4:
NUTSANAN
แต่ตอนนี้มันน่าจะรู้แล้วค่ะ :impress2:
oilzaza001
รีจ้า
แต่ตอนที่ว่าน่าจะยังไม่ถึงเนอะ กะว่าจะไม่ให้หน่วงเหมือนเดิมล่ะค่ะ เอาฮาดีกว่า :laugh:
จุ๊บกลับรัวๆ :mew1:
Aoya
นางจะกลับเขตอนุรักษ์พันธุ์ชะนีแล้วค่ะ :laugh:
moodyfairy
ฮ่าๆๆๆ รู้สึกช่วงนี้นิยายคุณเขียดเริ่มมีเนื้อหาเหมือนละครช่อง7ยังไงพิกล :เฮ้อ:
honey honey drop
มันแรดยังงี้แหละ ซะมีถึงได้หลง :jul3:
พลอยสวย
มันยอมพลีกายเพื่อฟามร้ากกก :laugh:
4559
หวานไปมันไม่ดีต่อสุขภาพนะเออ :-[
puppyluv
นับวันคู่นี้มันเริ่มจะเสี่ยวแดกแล้วค่ะ
แต่มันก็แอบน่ารัก(มั้ง)
ส่วนมิมิ ตอนนี้นางได้ถูกปล่อยคืนสู่ธรรมชาติแล้วค่ะ :jul3:
zuu_zaa
ชอบรูปโปรไฟล์มากเลยอ่า คุณเขียดชอบแมวววว :o8:
teatimes
อย่างได้เหมือนคุณเขียดเลย
(อิบลูส่งสายตาอมหิต :fire:)
•♀NoM!_KunG♀•
ขอบคุณเจ้าค่ะ จุบุ :กอด1:(ลวนลามทุกคน)
อยากกินไข่พะโล้ โปะ
อุ๊ย!! กลัวโดนยุให้เบี้ยน :ruready รีบกำจัดทิ้งไป1โดนพลัน
sukaz
นางได้คืนสู่ธรรมชาติเป็นที่เรียบร้อย ไม่อยู่เป็นภัยชีวิตคู่อิบลูแล้วค่ะ :hao6:
gayraygirl
เสิร์ฟไปเลยหนึ่งถ้วยเต็มค่ะตอนนี้ :laugh:
-
รอดไปบลู
-
เฟาไปพูดอะไร มิกะถึงได้กลายเป็นคนดี(?) :hao7:
ห๊าาาา อิเฮียมันเป็นอาไร้!!!!!! ไปแข่งกีฬา ถึงกับโคม่าเลยเร้อ~~~!!!!
(//หรือว่าทนคิดถึงอิบลูไม่ไหวจนโคม่า หึหึ -.,-)
-
ตอนนี้ทำไมอ่านแล้วงงนิดๆ อารมณ์เรื่องมันกระโดดไปมา
อิบลูเอ๊ยยยย ซวยเพราะหน้าตาจริงๆ
-
อิเฮียยยย(เสียงสูง)เป็นอะไรรรรรรร
หรืออิบลูโดนหลอกอีกแล้ว :hao6:
-
นั่นไงงง นุ้งบลูทำอิเฮียงานเข้าไปด้วยละะ ฮึ้ยยยย :m16:
แต่ตอนหน้าคุณเขียดแอบสปอยล์ว่ามี nc ชิมิคะะ :hao6:
นุ้งบลูโดนจัดหนักอีกรอบค่ะไม่ต้องสืบ ปูเสื่อนอนรอแล้ว :hao6: :hao7:
ปอลอ แอบอยากอ่านสเปเชียลของเอมกะเฟานะเจ้าคะ หวังว่าคุณเขียดจะรับพิจารณา จิ๊บิ :hao6:
-
นึกว่านางจะขึ้นขี่อิบลูเองซะแล้ว
ว่าแต่เฮียไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม โกหกขอให้ไม่ได้เมียนะปิน
-
สมน้ำหน้าอิบลู5555555
-
เป็นบทเรียนนะจร๊บลูจะดั้ยไม่ไปซั่มใครเรื่อยเปื่อยอีกเฟาทำไมไม่บอกว่าไม่ได้กันละฮึ้ยๆเฮียปั้นมารยาอะป่าว
-
เจ็บตัวฟรีเลยนะบลู
แต่ที่หนักกว่าคงเป็นเฮีย
บลูยังไม่หายดียังไงก็ให้เฮียมาฉีดยาบำรุงเลือดลมนะ ดูเฮียแกแรงดี
-
รอดูคนอาการโคม่า
อิเฮียจะมาแผนไหนรึป่าวเนี่ย
5555555
-
:hao4: ห๊ คุณพระ อิเฮียตายห่า = อิบลูเป็นม่าย = อิบลูได้ผัวใหม่ :hao7:
-
เฮีย....เป็นไร
-
เอ๊า คิดว่าเฮียปั้นจะกระทืบคนจนเข้าโรงบาล
กลายเป็นตัวเองนอนโรงบาลซะงั้น ไปทำอีท่าไหนล่ะเฮียปั้น :ling1:
-
บลูเอ๊ยซวยชะมัดเลยลูก หน้าตาเรียกชะนีทำเหตุ :laugh:
ว่าแล้วเชียวอินู๋บลูมันเมาขนาดจะไปถือฉิ่งตีกะยัยมิกะไหวได้ไงเนาะ แล้วเฟาทำไมไม่บอกบลูตั้งแต่แรกหว่า? :hao4:
อั๊ยยะ เฮียปั้นนนนนนเป็นอารายยยยยยยยยย ไม่น้า ปินหลอกอินู๋บลูให้มันยอมกลับพร้อมกันใช่ม้ายยย :katai1:
แต่คงไม่เป็นไรมากหรอกเนาะ เพราะคุณหญิงเขียดศรีที่น่ารักบอกว่าตอนหน้าจะมีฉากกระตุ้นเลือดลม
อร๊ายยย เตรียมตั้งกล้องรอส่อง :z1:
ขอบคุณคุณหญิงเขียดศรีที่น่ารักเช่นกันค่ะที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่าน :L2: :กอด1: :L2:
ปล. เดี๋ยวนี้ว่ามิได้นะเจ้าค่ะ เพื่อนคุณเขียดทำถูกแล้วเจ้าค่ะถ้าชอบใจต้องรีบจีบแต่เนิ่นๆจองตัวกันตั้งแต่อนุบาลเลย
เพราะซินเจอมาแล้วเจ้าค่ะ นักเรียนปอหนึ่งที่น่ารักเด็กชายเด็กหญิงสองคนจูงมือกันเดินออกมา ณ โต๊ะครูในห้องคอมพิวเตอร์ที่มีคุณครู(ซิน)กำลังนั่งทำหน้าเหี่ยวเฉาตรวจการบ้านอยู่ แล้วบอกว่า “คุณครูครับผมอยากนั่งเครื่องเดียวกันกับแฟนผมครับ /แฟนหนูค่ะ” o22
-
รอลุ้นตอนหน้าค่า
-
เฟาปากเป็นเอกเลย จะสงสารหรือสมน้ำหน้าอิบูลโดน :z6: :z6:
-
คุณเขียดเคยลงที่เวบไหนป่ะคะ..รึว่าเคยลงแต่ยังไม่จบเหมือนคุ้นๆว่าเคยอ่านอ่ะ
-
ตอนหน้าขอเป็นฉากพยาบาลสาวนะ
คนไข้จะได้หายเร็วๆ
-
:a5: แอร๊ยยย เฮียโคม่าเป็นอาร๊ายยยยยยยยค๊าาาาาา
จะมาม่าไหมน่อ
-
อ่าว เกิดอะไรขึ้นกับเฮียล่ะเนี่ย ตามหาเมียจนถูกรถชน รึถูกซ้อมระหว่างมาช่วย(เดาไปเรื่อย)
-
อ้าววววววววววว
เฮียฉันไปโคม่าตอนไหนว่ะนั้น
:mew5: :mew5: :mew5: :hao4: :hao4: :hao4:
-
พี่ปั้นเป็นอะไรน้า สงสัยน้องปินจะแกล้ังหลอกให้บลูมันรีบๆกลับ
แต่น้องมิกะอยากได้ถึงขนาดทำเรื่องแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ เฮ้อ
-
ให้มันได้งี้เส่ นิสัยนะน้องนีญี่ปุ่นเนี่ยย เด่วจะเจอมิใช่น้อย หึหึ
แล้วเฮียจะเปงไงบ้างเนี่ยย รีบมาต่อน้าาา!!
-
KICK 15 l ขอสารภาพ ไถ่บาปให้คลายพะวง ฉันวางใจลง ที่ตรงแทบเท้าเนื้อทอง เมฆที่มัวหม่น ไม่นานฝนโปรย ลบรอยหมองใจ... แม่งจะเยอะไปล่ะ
(น้ำตาท่วมจอแน่ เอ๊ะ หรือน้ำลาย :haun4:)
“ไอ้บลู มึงไปทำแผลก่อนเหอะ”เหมือนไอ้เอมจะพูดประโยคนี้กับผมเป็นรอบที่ร้อยได้แล้วมั้ง
อะไรคือสิ่งที่ทำให้คุณสามารถรับรู้ได้ว่าตัวเองกำลังมีความรัก หลายคนบอกว่าคือการที่เราเจอใครบางคนที่ทำให้ใจเต้นแรง บางคนก็ว่าคือคนที่เราอยากให้เขามีความสุข แต่ผมคิดว่า...มันคือการที่เราไม่สามารถละสายตาไปจากใครบางคนได้เลย
“ไม่อ่ะ... เดี๋ยวมันตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอกู”ผมพูดทั้งที่สายตายังคงไม่ละไปจากคนตรงหน้าที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง
“เหี้ยบลู...”ไอ้เอมพูดเสียงอ่อน
วันนี้ผมรู้แล้วล่ะ ว่าทำไมไอ้ปินมันถึงเกลียดการรอคอย... ก็เพราะมันทรมานไงครับ
“ไปทำแผลไอ้สัตว์ คิดว่าพี่ปั้นฟื้นมาเจอสภาพมึงแบบนี้ เขาจะดีใจหรอวะ!!”ไอ้เฟาตะคอก แต่ผมไม่สะทกสะท้าน เอื้อมมือไปจับมือเรียวสวยที่แน่นิ่งของเฮียปั้น “ไอ้เหี้ย!!!”มันด่าผมแล้วก็วิ่งออกไป
“มึงทำเมียกูร้องไห้... เดี๋ยวกูมาคิดบัญชีกับมึงทีหลังแน่ไอ้บลู”ไอ้เอมคลาดโทษ แล้วมันก็วิ่งตามไอ้เฟาออกไป
ไอ้ปินมันเล่าว่า เฮียปั้นจะออกไปตามผมทันทีที่แข่งเสร็จ แต่ตอนแข่ง มันโดนฝ่ายตรงข้ามถีบไหล่ จนข้อต่อหัวไหล่มันเคลื่อน พี่โค้ชเลยไม่ยอม จะให้ไปโรงบาลก่อนให้ได้ แต่ก็นั่นแหละ ไอ้เฮียมันเคยฟังใครที่ไหน มันคว้ากุญแจรถได้มันก็หนีออกมาเลย แต่โชคร้าย ไปยังไม่พ้นหน้าม. มันก็เสยเสาไฟไปแดกเสียก่อน... ไม่รู้ว่ากูจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
แม่หยง(แม่ไอ้เฮีย)มาแล้ว แล้วตอนนี้ก็นอนอยู่ห้องข้างๆ เนื่องด้วยอาการไมเกรนกำเริบหลังจากเห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนอนนิ่งไม่ไหวจิงอยู่บนเตียง ผมลูบหลังมือคนตรงหน้าเบาๆ ได้แต่ภาวนาในใจให้มันรีบฟื้นขึ้นมา รีบลืมตาขึ้นมามองผม แล้วหยุดช่วงเวลาเลวร้ายแห่งการรอคอยนี่ที
ตอนผมมาหมอบอกว่าบาดแผลภายนอกไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แล้วหมอก็เงียบไป ผมก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะอะไรที่ไม่ดีผมก็ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากได้ยิน ... ตอนนี้ผมจึงรับรู้แค่ว่า เฮียปั้นไม่เป็นอะไรมาก แค่นอนหลับไป อาจจะดูเหมือนหลอกตัวเอง แต่มันก็ทำให้ผมมีกำลังใจ และเชื่อว่าอีกไม่นาน เฮียปั้นจะตื่นขึ้นมายิ้มให้ผม กอดผมไว้ แล้วบอกว่ารักผม แบบที่มันเคยทำ
“ใช่ไหมครับเฮีย”ผมพูดเสียงแผ่ว แล้วประครองมือคนตรงหน้าขึ้นมาแนบแก้ม “ขอโทษ....”ปกติผมไม่ใช่คนขี้แย(ถึงกูจะบีบน้ำตาเก่งก็เหอะ) แต่ตอนนี้น้ำตามันก็พาลไหลออกมอย่างควบคุมไม่ได้ “อย่าลงโทษบลูแบบนี้เลย”ผมซบหน้าลงกับฝ่ามือคนตรงหน้า แล้วก็ปล่อยโฮออกมา
สี่โมงเย็น ผมยังไม่ยอมห่างเฮียไปไหน จนไอ้ปินทนสภาพผมไม่ไหว เลยขอให้หมอมาทำแผลให้ผมในห้องไอ้เฮียนี่แหละ น่าแปลกนะครับ ทั้งที่บาดแผลรอยช้ำมีเต็มตัว... มันกลับไม่เจ็บเท่าในใจที่มันไม่ได้มีบาดแผลสักนิดเดียว
ตอนเย็นโก๊โฟมกับโก๊คิงคองมาเยี่ยม แล้วก็เอาเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวมาให้ผมด้วย สองทุ่มกว่าๆทุกคนก็กลับกันไปหมดแล้ว ทั้งห้องตอนนี้จึงเหลือแค่ผมกับเฮียปั้นเท่านั้น ใจหนึ่งก็อยากไปนอนเฝ้าห้องแม่หยงนะครับ แต่อีกใจ ผมก็ไม่อยากจากคนตรงหน้าไปไหนอีกแล้ว แม้จะแค่เสี้ยววินาทีก็ตาม... แม้แต่เยี่ยวกูยังรีบเลย
ผมทิ้งตัวลงบนโซฟา ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่ม แล้วตะแคงมองคนที่ยังคงนอนหายใจสม่ำเสมอ ผมนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมหลับไปตอนไหน
“บลู...”เสียงเรียกแผ่วเบาดังข้างหู ผมปรืตาขึ้นแล้วหันไปมองต้นเสียง
“หือออ”ผมครางงัวเงีย “อื้อ...”ริมฝีปากผมถูกบดคลึงจากริมฝีปากคนตรงหน้า ลิ้นเปียกชื้นสอดเข้ามาในโพรงปาก ก่อนจะกวาดไปตามไรฟัน คนตรงหน้าถอนปากออกไปเมื่อเห็นผมเริ่มหายใจไม่ออก ฟันที่เรียงสวยขบริมฝีปากล่างเบาๆ
“กูรักมึงนะ”ผมฟังเสียงคุ้นเคยที่กระซิบข้างหูแล้วก็เผลอหลับไป
ตื่นเช้ามาผมก็ลงไปหาอะไรกิน แล้วก็กะซื้อมาเผื่อเฮียด้วย เผื่อมันตื่นขึ้นมาแล้วหิวน่ะครับ อาหารโรงบาลไม่อร่อยเลย มันไม่ชอบแน่ ผมเดินออกมาโบกพี่วิน หมายมั่นตั้งตาไปตลาดเช้า ที่อยู่ไม่ไกลจากโรงบาล(แต่กูก็ขี้เกียจเดินอยู่ดี) ผมเสือกซื้อของที่ตลาด พยายามหาของกินที่ไอ้เฮียชอบ แต่น่าแปลก... อยู่ด้วยกันตั้งนาน ผมไม่รู้เลยว่ามันชอบกินอะไร
Rrrrr
อาการสั่นสะเทือนเลือนลั่นจนไข่ผมเริ่มสั่นของบีบีในกระเป๋ากางเกง ทำให้ผมต้องรีบล้วงมันออกมาแล้ว กดรับสายทันทีเมื่อเห็นว่าใครโทรมา
“ว่าไงไอ้ปิน... มึงกับแม่หยงอยากกินอะไรไหม กูอยู่ตลาด”ผมกรอกเสียงไปเรียบๆ
/”เออ กูขอปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้ ส่วนแม่กู...เฮ้ย ไม่ใช่ มึงแม่งพากูนอกเรื่อง พี่กูฟื้นแล้ว ไอ้ปั้นหื้นแล้วมึง”/พอไอ้ปินพูดจบผมขาสั่นมือสั่นเลยครับ น้ำตาจะร่วง ดีใจชิบหาย
“เดี๋ยวกูรีบกลับไป”
/”เผื่อใจไว้หน่อยนะมึง”/ไอ้ปินพูดแปลกๆ แล้วก็วางสายไปเลย
ผมหิ้วถุงโจ๊ก วิ่งฝ่าฝูงชนตรงกลับโรงบาลอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ผมหอบแฮ่กแทบหมดแรงยืนเมื่อถึงหน้าห้อง(ทำไมกูไม่นั่งพี่วินมาวะ) ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด ผลักประตูเข้าไป ทุกคนในห้อง อันประกอบด้วย ไอ้ปิน ไอ้เอม ไอ้เฟา แม่หยง หมอ พยาบาล หันมามองผมก่อนที่ค่อยๆพากันทยอยออกไป...กูล่ะงง
ผมเดินตรงเข้าไปหาคนที่นอนพิงหัวเตียง คนตรงหน้าหันมามองผมด้วยสายตาเรียบเฉยไร้แววใดๆ ผมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ผมวางถุงโจ๊กลงบนโต๊ะที่วางของเยี่ยมเอาไว้จนเกือบเต็ม ตาขวาแม่งกระตุก...ใจไม่ดีเลยสิกู
“เฮียปั้น หิวไหม”ผมหันไปถามด้วยรอยยิ้ม แต่มันกลับมองผมนิ่งแล้วส่ายหัว “แล้วเจ็บตรงไหนไหม”ผมถามแล้วเดินไปยืนข้างเตียง
“ก็มึนนิดหน่อย”มันตอบทั้งที่ยังมองหน้าผมนิ่ง
“เฮียหายไวๆนะ”ผมเอื้อมจับมือมัน แต่มันก็แทบสะบัดออกทันที
“โทษที”มันบอก แต่ใจผมนี่ปวดไปหมดแล้วครับ น้ำตาจะไหล อย่าให้เป็นแบบที่กูคิดเลย กูไม่ใช่นางเอกซีรีย์เกาหลี มึงอย่ามาทำแบบนี้กับกูนะไอ้เฮียยยยย”ว่าแต่คุณรู้จักผมหรอครับ”มันพูดจบ ผมก็น้ำตาปริ่มเลยครับ
“ไอ้ปิน!!!”ผมตะโกนเรียก แล้วไอ้ปินมันก็ทะเล่อทะล่าหน้าตาตื่นเข้ามา
“ห๊า เหี้ยไร”มันถาม
“กูขอยาดม ยาลม ยาอม ยาหม่อง ยาเหี้ยอะไรก็ได้เอามาให้หมดกูไม่ไหวแล้ว”ผมว่าแล้วโซเซไปทิ้งตัวลงบนโซฟา...ไอ้เฮีย ไอ้เหี้ย
นี่มันไม่ใช่หนังเกาหลีนะเว่ยยยย
ที่มึงจะได้มีสิทธิ์ความจำเสื่อมได้น่ะ
หลังจากผมได้รับรู้เรื่องราวว่าไอ้เฮีย ไอ้เวร ไอ้จังไร ไอ้คนระยำหมาตรงหน้าผม มันเสือกลืมผมแค่คนเดียว ผมก็เดินคอตกออกจากห้อง อยากไปที่ไหนสักที่ อารมณ์แบบอยากเปิดเพลงความคิดของพี่แตมป์แล้วเดินเอื่อยๆหน้าเศร้าๆเคล้าความหล่อ ไปตามทางที่เคยมาด้วยกันบ่อยๆ แต่เสียดาย ผมจำไม่ได้ว่าไปที่ไหนบ่อยๆกับไอ้เฮีย... ม.ดีมะ ไปแม่งเกือบทุกวัน
ผมเดินออกมาเรื่อยๆ จนเมื่อยขาก็แวะเข้าร้านกาแฟเล็กๆที่ตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลอบอุ่น ผมสั่งชาเขียวสมูทตี้กับชีสเค้กบลูเบอร์รี่อีกชิ้น จ่ายเงินเสร็จ ผมก็มานั่งรอที่โต๊ะ ไม่นานไอ้ที่ผมสั่งไปก็มาเสิร์ฟ ผมกินไปก็ซึมไป แต่สงสัยเจ้าของร้านจะเห็นผมที่เป็นลูกค้าเพียงหนึ่งเดียวในตอนนี้ดูเศร้ามั้งครับ เลยเปิดเพลงให้กำลังใจสักหน่อย
เผื่อบางที เธอลืมว่าใคร อาจจะลืมไปว่าคนไหน ที่เขารักและห่วงใยเธอมากมาย สุดท้ายเธอลืมเขาไป...ขอบคุณมากครับ น้ำตากูปริ่มเลยแม่ง!!!
ผมปาดน้ำตาเบาๆ เขี่ยชีสเค้กในจานกระเบื้องไปมา จนตอนนี้มันเละจนไม่เหลือเคล้าความน่ากินในตอนแรกแล้ว ผมจะทำยังไงต่อไปดี ในเมื่อตอนนี้ไอ้เฮียมันไม่รักผมแล้ว อย่าว่าแต่รักเลย แค่ชื่อกับหน้า ผมว่ามันก็คงจำไม่ได้หรอก...ไปตายซะไอ้จัญไร ลืมกูได้ลงคอ
“อกหักหรอคะ”ผมเงยหน้ามองต้นเสียง
ผู้หญิงท้องแก่อายุอานามน่าจะยังไม่ถึงสามสิบเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ผมพยักหน้าเบาๆ เธอนั่งลงฝั่งตรงข้ามผม แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ทำไมหรอคะ บอกได้ไหม”เธอถามผมด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย จนผมอดที่จะเล่าไม่ได้
“คือ เขาความจำเสื่อมน่ะครับ”ผมคลี่ยิ้มฝืนๆ...น้ำตามันพาลจะไหล ไอ้เฮีย ไอ้เวร ไอ้สัตว์เอ๊ย...มึงคิดว่ามึงเป็นพระเอกซีรีย์เกาหลีรึไง
“ถึงเขาจะจำเรื่องราวของเมื่อวานไม่ได้ แต่เขาก็ยังสามารถจำเรื่องราวของวันนี้และพรุ่งนี้ได้อยู่นี่คะ... อย่าท้อนะคะน้อง”เธอเอื้อมมือตบบ่าผมเบาๆ “นี่กัดปากจนเลือดซึมเลยหรอคะ บวมเชียว”เธอว่า ผมก็เลิกคิ้วด้วยความงง... ผมไม่ชอบกัดปากนะ
“หรอครับ”ผมหยิบหยิบบีบีออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเปิดกล้องแล้วถ่ายปากตัวเอง มองรอยกัดดีๆแล้วมันโค้งออกนี่หว่า แสดงว่าไม่ใช่ฟันผม...ฮึ่ม!! เริ่มมีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้วสิครับ “ผมขอตัวก่อนนะครับ”ผมยันตัวลุกขึ้น
“คนรักกันเขาไม่ใช้สมองจำกันหรอกนะคะ... เขาใช้ใจ”ฟังแล้วเสี่ยวจนขนลุก แต่ชอบว่ะ โดน!! “สู้ๆนะคะ”
“น้องเขาโชคดีจังเลยนะครับ ที่มีพี่เป็นคุณแม่”ผมส่งยิ้มให้ ก่อนจะรีบวิ่งออกจากร้าน
ผมวิ่งฝ่าฝูงคนกลับไปโรงบาลอีกครั้ง เหนื่อยแสนเหนื่อย แต่ผมไม่สนครับ ยังคงวิ่งต่อไป ขึ้นลิฟต์มาจนถึงชั้น6 ผมรีบผลักประตูเข้าไปในห้องทันที ไอ้เฮียกับไอ้ปินหันมามอง ผมตรงเข้าไปประชิดเตียง มองมันสองคนสลับไปสลับมาหวังจับพิรุษ
“ใครตอแหล เจอกูแน่”ผมขู่ลอยๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา “มีคนกัดปากกู ยอมรับมาซะดีๆ”ผมถามเสียงเรียบ ก่อนจะจ้องไปที่ไอ้เฮีย แต่หน้ามันยังนิ่งครับ ต่างจากเหี้ยปินที่ลุกลี้ลุกลนผิดปกติ... เฮ้ย!! อย่าบอกนะว่า
“กูเองอ่ะ... กูแม่งละเมอนึกว่ามึงเป็นคนคนนั้น พอได้สติเห็นว่าเป็นมึงนะ แทบอ้วก เอาเป็นว่ากูขอโทษละกัน”มันพูดเนิบๆ ถึงจะยังจับพิรุษใครไม่ได้ แต่เซ้นของผมมันบอกว่าตอนนี้มีใครบางคนกำลังโกหกอยู่
ก็คิดดูสิครับ เมื่อวานนี้ หลังจากที่ส่งผมที่โรงบาล ไอ้เหี้ยปินมันก็รีบแรดออกไปผ่าฟันทันที เนื่องจากมันเองก็คันเหงือกไม่ไหว ทรมานมาหลายวันแล้ว และประเด็นที่ผมต้องการจะสื่อก็คือ หลังจากฝ่าฟันคุดมาใหม่ๆ คุณมีปัญญาไปกัดปากใครหรอครับ แค่น้ำยังกลืนไม่ค่อยจะลง... อันนี้ใครเคยผ่าฟันจะรู้ดี
“ไม่เป็นไร”ผมยักไหล่สบายๆ
ตอนนี้ผมยังคงอยูในช่วงสงสัยอยู่ แต่จะให้ไปปักใจเชื่อว่ามันกำลังหลอกผม100%เลยก็คงไม่ได้ รอผมหาหลักฐานที่มัดตัวมันได้เมื่อไหร่ก่อนเถอะครับ... พ่อจะเล่นให้หนักเลย
ใครตอแหล... งานนี้มีเจ็บครับ
“เออ ไอ้บลู กูจะไปส่งคุณแม่แล้ว ฝากพี่กูด้วยนะวันนี้”ผมพยักหน้ารับ... ก็ดี ผมจะได้จับพิรุษคน
ผมนอนดูทอมแอนด์เจอร์รี่ไปได้สามตอน พยาบาลก็เอาอาหารคนป่วยหน้าตาจืดๆมาส่ง ผมเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียง มองหน้าคนป่วย คนป่วยก็มองหน้าผม มองไปมองมาผมก็กลับมานอนที่โซฟาต่อ...แล้วกูจะเดินไปทำไม
“เฮ้!!!”ผมชะโงกหน้าไปดู
ปึก!!!
วัตถุบางอย่างลอยกระทบกบาลผมเข้าอย่างจัง
“เจ็บนะเว้ย!!”ผมลุกขึ้นนั่งด้วยความโมโห
“จะกินข้าว”มันยังคงตีหน้านิ่งลอยหน้าลอยตาแบบไม่ได้สำนึกผิด... เดี๋ยวพ่อปั๊ด กระทืบแม่ง
“เออ ก็กินไปดิ”ผมก้มเก็บ อะไรวะเนี่ย รองเท้าผ้า นี่มึงเอารองเท้าปาหัวกูเรอะ!!!
“แขนเจ็บ”มันชี้ไปที่แขนขวาที่ใส่เฝือกอ่อน... คือจะให้กูป้อน
ผมเลื่อนถาดอาหารมาตรงหน้าไอ้เฮีย นั่งลงบนเก้าอี้ มองดูกับข้าวตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจตักแกงจืดเต้าหู้ยัดใส่ปากไอ้คนป่วยที่ไม่ค่อยเจียมสังขารสักเท่าไหร่... แดกข้าวน่ะ ไม่ต้องเอามือมาลูบเอวกูก็ได้ สลัด!!
“อิ่มแล้วก็นอนไป”ผมบอกหลังจากป้อนข้าวป้อนน้ำไอ้เฮียจนสำเร็จลุล่วง
“จะไปไหน”ไม่พูดเปล่า ไอ้ผู้ป่วยความจำเสื่อมที่ผมเริ่มไม่แน่ใจว่ามันเป็นจริงหรือเปล่าก็คว้าเข้าที่ข้อมือผม
“ไปดูการ์ตูน”ไอ้เฮียมองผมนิ่ง “มีอะไร”ผมถามเมื่อเห็นมันไม่ยอมปล่อยเสียที
“ลูบหลังให้หน่อยดิ นอนไม่หลับ”ไอ้นี่!!! ป่วยแล้วยังไม่วายขู่เข็ญกู
“หันไปทางนู้น”ผมบอกเพื่อให้มันตะแคงไปอีกทาง แต่เหมือนกับมันจะฟังงั้นแหละ เสือกหันหน้ามาทางผมซะงั้น “กูเดินไปเองก็ได้ แม่ง!!”ผมบ่นอุบอิบ กำลังจะเดินไปอีกฝั่ง แต่แขนผมก็โดนรั้งไว้อีกแล้ว
“นั่ง แล้วก็อยู่ฝั่งนี้”ผมทำตามคำสั่งมันแต่โดยดี “ลูบหลังดิ นั่งบื้อหาพ่อ”ผมเอื้อมมือลูบหลังมันอย่างทุลักทุเล... ทำแบบนี้ แม่งเหมือนกับกูกอดมึงเลยดิไอ้เฮีย
ผมลูบไปสักพัก มันก็บอกให้พอ มันง่วงแล้ว ผมก็ตั้งท่าจะกลับที่โซฟาแล้วนอนดูการ์ตูนต่อ แต่ไอ้เฮียมือตุ๊กแกมันก็ไม่ยอมปล่อยผมไปแต่โดยดี มันยังคงรั้งผมไว้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ของวัน... ให้กูได้มีชีวิตส่วนตัวบ้างเหอะครับ
“ขึ้นมานอนกับกู”นั่นๆ เริ่มขึ้นมึงขึ้นกู
“ไม่เอา เดี๋ยวหมอแม่งได้ด่าดิ”
“ขึ้นมาดีๆ อย่าให้ต้องโมโห”มันกระชาก
“ปล่อยผม อย่าให้ต้องมีน้ำโห”ผมย้อน แล้วกระชากกลับ แต่ไอ้เฮียเสือกปล่อยมือ “เฮ้ย!!”มันคว้าแขนผมแล้วกระชากผมขึ้นมาบนเตียงได้สำเร็จ
“ลุกไปจากตัวกูสักที ง่วง จะนอน”มันบอกหน้านิ่ง ผมก็พลิกตัวมานอนตะแคงแบบแอบๆแถวๆขอบเตียง...ห้องซุปเปอร์ เดอลุกซ์นี่ดีจริงๆ ขนาดขอบเตียงยังสบาย
“เฮ้ย!!”ผมสะดุ้ง เมื่อไอ้คนป่วยที่มันน่าจะหลับไปแล้ว เสือกสอดมือเข้ามากอดเอวผมไว้แน่น “ความจำเสื่อมไม่ใช่หรอวะ”
“กูไปบอกมึงตอนไหนว่ากูความจำเสื่อม”มันบอก ผมช็อค “นี่เพิ่งหกโมง กว่าหมอจะเข้ามาก็สองทุ่มแน่ะ เวลาที่เหลืออยู่จะทำไรดีน๊า”ไม่ต้องมาพูดให้เป็นปริศนา ถ้ามึงจะโถมตัวเข้าหากูขนาดนี้... อาการเจ็บป่วยตามสังขารร่าง ไม่ได้บั่นทอนความหื่นจากจิตใต้สำนึกมันเลยสินะ!!!
“แต่มึงถามว่ารู้จักมึงหรอ อะไรวะ ไอ้บ้า โอ้ยย”ผมคลุ้มคลั่งดิ้นไปดิ้นมาด้วยความเครียดและงง
“ถ้ามึงบอกว่ารู้จัก ก็จบล่ะ เสือกวิ่งหนีไปทำเหี้ยอะไร “มันพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะงับที่หูผมไปเบาๆ1ที “ขอนะ”ผมพลิกตัวหันมาจ้องหน้าคนป่วยที่กวนส้นตีนผมดีจัง
“ไม่!!”แล้วผมก็พยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของมัน
“โอ้ยยยย”ไอ้เฮียร้องแล้วกุมแขนข้างที่ใส่เฝือกอ่อน
“เฮียเจ็บหรอ บลูขอโทษ”ผมยันตัวขึ้น
“ฮึๆๆ”มันหัวเราะในลำคอก่อนจะเกี่ยวตัวผมให้ล้มลงบนเตียง แล้วขึ้นคร่อม... อ๊ากกก เจ้าเล่ห์นักนะมึง “นะๆๆๆ นะครับ ไม่ได้ทำมาตั้งนาน”ตั้งนานของมึงนี่แค่สามวันเองเถอะสัตว์
ใจมึงนี่ กะจะเอากูทุกวันเลยรีไง
“ก็ได้”มันยิ้มเมื่อผมพูดจบ “แต่เล่าเรื่องมาให้หมด ใครมันเป็นคนต้นคิดให้แกล้งความจำเสื่อม”กว่าจะเล่าจบหมอก็มาพอดีล่ะครับ
“เอาก่อน เล่าทีหลังได้ไหมล่ะ”มันยังคงอ้อนอยู่...อ้อนตีนนะครับ
“ไม่ได้ เล่าก่อนเอาทีหลัง”ยางอายผมเริ่มจะไม่เหลือแล้ว
“งั้นคนละครึ่งทาง เล่าไปเอาไป”กูคงจะฟังรู้เรื่องดกเลยนะ
“เออ”ก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะเล่ายังไง
คนตรงหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะทาบทับริมฝีปากสีโอรสลงแผ่วเบา ลิ้นเปียกชื้น ค่อยๆสอดเข้ามาในโพรงปาก ก่อนจะกวาดต้อนลิ้นผม ฟันเรียงสวยขบลงบนริมฝีปากล่างของผมเบาๆ
คือผมก็เป็นคนรู้จักกาลเทศะนะครับ แล้วก็เกรงใจสถานที่ด้วย คิดดูดิ ถ้าพยาบาลหรือใครเปิดเข้ามา ผมจะเอาหน้าไปซุกไว้หลืบไหนวะ แต่ก็นั่นแหละ คุณเคยเห็นผมปฏิเสธมันได้หรอ แล้วยิ่งมองลึกเข้าไปนัยน์ตาหวานพราวระยับอีกนะครับ ไม่ต้องหวังจะปฎิเสธเลย เพราะแค่จ้องผมก็แทบละลายแล้ว
“เฮีย...”ผมเรียกเสียงพร่า “วันอื่นเถอะนะ เดี๋ยวใครมาเห็น อายเขา”ผมพยายามอ้อนให้มันเปลี่ยนใจ แต่เหมือนจะไม่เป็นผล เมื่อคนตรงหน้าประกบจูบลงมาอีกครั้ง“อื๊อออ” ผมครางในลำคอ ทุบอกเฮียปั้นเบาๆ เป็นเชิงว่า... กูจะตายห่าแล้ว “อย่านานนะ”ผมบอก เหงื่อเริ่มตก “เบาๆด้วย”ผมสั่งอีก
“มีเมียทั้งที เอานานก็ไม่ได้ เอาแรงก็ไม่ได้...มึงแม่งเอาแต่ใจฉิบหาย”มันบ่น
“ไม่ต้องมาบ่น ทีเฮียเอาอย่างเดียว บลูเคยบ่นไหม”ผมถามเสียงสูง
“ประจำ”ผมพลักอกมันออก... ผมแค่หาทางหนี ไม่ได้โกรธอะไรมันหรอกครับ ไอ้เรื่องแค่นี้ไม่ได้สะกิดยางอายบนหนังหน้าผมเลย สิบอกให้ “อย่ามากวนตีน”มือข้างซ้ายที่ยังปกติดี ถอดเสื้อยืดของผมออกอย่างง่ายดาย
“อย่าลืมเล่า”
“ก็ตั้งใจฟังแล้วกัน”มันแสยะยิ้ม
ลิ้นเปียกชื้นแตะลงที่ยอดอก ก่อนที่ริมฝีปากสวยจะดูดเม้มจนผมต้องจิกมือกับเตียงแน่นด้วยความเสียว “โอ๊ยย”ผมร้องเมื่อฟันคมกัดเต็มแรง
ริมฝีปากบางสวยคลี่ยิ้มออกอย่างโรคจิต ก่อนจูบไล่จากเนิ่นอกขึ้นมาจนซอกคอ มือข้างขวาที่พันเฝือกอ่อนนั้นไม่ใช่อุปสรรค์ใดๆสำหรับคนตรงหน้าผม กางเกงยีนส์ตัวโปรดถูกปลดออกไปอย่างง่ายดาย จนตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวผมก็เหลือแค่บ็อกเซอร์บางๆไว้ปกปิดน้องชาย
“อื๊อออ”ผมครางรับเมื่อมือของคนตรงหน้าล้วงเข้าไปใต้ล้มผ้า “อย่าโหมโรงนาน จะทำอะไรก็ทำ เดี๋ยวไม่ทัน”ผมเตือนเสียงกระเส่า
“ใจร้อนจริงเมียกู”ผมจิกหัวมันไปที ด้วยข้อหาพูดมาก
“อ๊ะ”ผมร้อง เมื่อนิ้วของคนตรงหน้าสอดเข้าไปช่องทางด้านหลัง “อ๊ะ เจ็บ เบาๆ อื๊อ”ผมร้องบอกอีกครั้ง เมื่อนิ้วถูกเพิ่มเป็นสองนิ้ว
“เรื่องมันก็เริ่มจากไอ้ปิน มันบอกว่ามึงสันดานไม่ดี”มันเล่าแล้วก็ยิ้มกว้าง...ไอ้เลว มึงแกล้งกู
“อ๊า อ๊ะ เจ็บ บลูเจ็บ”คิดดูสิครับ อะไรล่อลื่นก็ไม่มี...แสบชิบหายเลยตอนนี้
“แล้วทีนี้ มันก็เลยอยากให้กูดัดสันดานมึงบ้าง”เฮียปั้นถอนนิ้วออก ก่อนจะมากอบกำที่น้องชายผมที่ลุกขึ้นยืนนานแล้ว
“อื้ออออ”ผมครางในลำคอ เมื่อมือเรียวเริ่มรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ
“ตอนแรกกูก็ไม่ค่อยอยากทำ”มันเริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้น จนตอนนี้ผมนั้นเริ่มรู้สึกเหมือนจะบิน จนต้องกอดคอมันไว้แน่น
“อ๊าาา”ผมปล่อยสารคัดหลั่งสีขุ่นออกเปรอะเปื้อนมือไอ้เฮียเต็มไปหมด “อึก อื้อออ”นิ้วเรียวป้ายของเหลวสีขาวที่ผมเพิ่งปลดปล่อยไปที่ช่องทางด้านหลัง ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปอีกครั้ง
“แต่มึงมันเจ้าชู้ เอาไม่เลือก”นิ้วถูกเพิ่มเป็นสามนิ้ว ความเจ็บแปล๊บแล่นพล่านจนผมถึงกับพูดไม่ออก “น่าตบให้หัวหลุด”นิ้วถูกถอนออกไปอีกครั้ง ผมหอบหายใจรัว
เฮียปั้นถอดกางเกงโรงบาลออก เผยให้เห็นน้องชายมันที่ผงาดขึ้นมองโลก ไอ้เฮียยิ้มเจ้าเล่ห์ มันสีน้องมันกับก้นผมไปมา แต่ก็ไม่ยอมใส่เข้ามาสักที... มึงจะเอายังไงกับกูห๊ะ
“หน้าหงิกเลยมึง กูไม่แกล้งแล้ว”มันจูบผมแผ่วเบา พร้อมกับสอดแก่นกายเข้ามาในตัวผม “อื้อออออออ”ผมร้อง น้ำตาปริ่ม มันตึงไปหมดคับ เจ็บเจียนตายทั้งที่เพิ่งสอดเข้าไปได้แค่ส่วนหัวเท่านั้น
ริมฝีปากบางบดเบียดจนผมนั้นชาไปหมด ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดนำ ผมค่อยๆเคลื่อนลิ้นตามไป ช่วงล่างนั้นถูกสอดเข้ามาในตัวผมจนสุดความยาว ปากสวยระออก ก่อนจะพรมจูบไปทั่วใบหน้าและลำคอ
“มึง แม่งเอากี่ทีก็ยังฟิต”ไม่ต้องบอกก็ได้ กูไม่ได้อยากรู้
“อ๊าาาาา อย่า... อื๊ออออ”ผมร้องห้าม เมื่อคนด้านบนเริ่มขยับ “อย่าขยับ”ผมเกาะแขนเฮียปั้นไว้แน่น
“แล้ว... ไอ้ปิน มันก็ให้ กู แกล้ง... จำ มึง ไม่ อ๊าาา ได้”เฮียปั้นเริ่มขยับตัวเนิบนาบ ก่อนจะเล่าไปครางไปจนผมแทบจับใจความไม่ค่อยได้... มึงยังจะเล่า
“แล้ว อ๊ะ อึก ไง ต่อ อ๊ะ”กูก็ยังจะฟัง
“มันบอก ...ให้แกล้ง...เสียวว่ะสัตว์...แกล้ง สัก เดือน แต่ กูทำ ไม่ ได้”มันผ่อนลมหายใจแล้วเริ่มเร่งจังหวะ มือเรียวจับเข้าที่แก่นกายที่เริ่มตื่นตัวของผม
“ทำไม อ๊ะ อ๊าาาาา ”ผมบิดเร้าใต้ตัวคนตรงหน้า เมื่อมันกระแทกแรงและลึกขึ้น จนไปโดนจุด บางอย่าง ที่ผมเองก้อธิบายไม่ถูก
ความเสียววาบแล่นลิ้วไปตัวร่าง ผมจิกปลายเท่ากับเตียงแน่น กรีดร้องสุดเสียง เมื่อความปวดหนึบที่แก่นกายมันเริ่มมากขึ้น
“อื้มมมมม”แขนข้างที่พันเฝือกอ่อนกระชับสะโพกผมแน่น ก่อนจะเร่งซอยกระชั้นถี่จนผมถึงกับต้องหวีดร้อง เผลอจิกมือลงกับบ่ากว้างที่มีเนื้อผ้าบางขวางกั้น “เพราะ แค่ อ๊า วันเดียว ที่กูต้อง อืมมม เมินมึง มันก็ทำให้ กู อื้อออออ แทบ ทน อ๊ะ ไม่ได้”ถึงจะฟังลำบาก แต่ผมก็เข้าใจทุกคำพูดนั้นดี
ผมคว้าคนตรงหน้าให้โน้มลงมา ก่อนจะประกบปากแน่น ผมเริ่มจูบก่อน คนตรงหน้าก็จูบตอบ ผมสอดลิ้นเข้าในโพรงปากคนตรงหน้า เฮียปั้นจูบตอบจนตอนนี้เสียงอะไรต่อมิอะไรมันดูจะแข่งกันไปหมด เสียงเนื้อกายที่กระทบกัน และ เสียงเตียงที่ดังตามแรงกระทำของคนด้านบน ทำให้ผมถึงกับหน้าร้อนวาบด้วยความอาย
“อ๊า เร็วอีกเฮีย อ๊ะ อ๊ะ “ผมบอกเมื่ออารมณ์มันใกล้ถึงขีดสุดแล้ว "ลึกๆ อ๊าาาาา"
“อื้ออออ”สะโพกแกร่งเร่งทั้งความเร็วและความแรง จนผมครางแทบไม่เป็นภาษา
“อ๊าาาาาา”ผมปล่อยออกมาจนเปรอะไปบนเสื้อโรงบาลที่เฮียปั้นสวมอยู่
“ไปก่อน ตลอด”มันบ่นตามประสาคนแก่ ก่อนจะกระแทกเน้นมาอีก5-6ที “อ๊าาาาาา”ความอุ่นวาบฉาบช่องท้อง เมื่อคนตรงหน้าปล่อยเข้ามาในตัวผม
เฮียปั้นทิ้งตัวลงซบอกผม โดยที่ปล่อยให้ร่างกายเรายังคงประสานกัน เสียงหายใจหอบถี่ของอีกคนเริ่มดังเป็นปกติ ก่อนจะพลิกตัวลงนอนข้างๆ ริมฝีปากสวยจูบที่ขมับผมเบาๆ ผมก็ประทับจูบลงที่ไหล่แกร่งของของคนตรงหน้า
“กี่โมงแล้ว”ผมถาม
แกร๊ก!!!
แล้วคำตอบก็มาแบบไม่ต้องให้เสียเวลารอ
“เป็นยังไงบ้างครับ ว้ายยยยย”แล้วหมอก็รีบปิดประตูไปทันที... เจอสภาพพวกกู ถึงกับหลุดสาวเลยนะหมอ
“เฮียแม่ง!!!”ผมยันตัวลุกขึ้นด้วยความอาย ก่อนจะกอบเสื้อผ้ามาไว้ในอ้อมแขน
“ความผิดกูปะ นี่ยังไม่สองทุ่มเลย”มันพูดด้วยสีหน้าเบิกบานใจพร้อมกับสวมกางเกงไปด้วย... ไม่สะทกสะท้านเลยนะมึง “ผิดที่หมอนู้น มาเร็ว”
“ไม่น่าเลยกู”ไม่น่าเลยไอ้บลู มึงไม่น่าหลวมตัวเลย อ๊ากกกกก ...อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้รูไหน
--------
เอาดราม่ามาหลอก :laugh:
ไม่มีราย คืออินี่ว่าง อยากให้เรื่องมีม่าบ้างไรบ้าง :เฮ้อ:
ตอนหน้ากลับมาพร้อมความเกรียนเต็มรูปแบบค่ะ อะครุ :hao6:
ขอบคุณทุกความเห็น ทุกกำลังใจเลยน๊า :L2:
ดัน ดะ ดิ ดั๊น ดั้น ดัน
:z2:
ปล. วันนี้โดนเรียกออกไปพรีเซ้นในวินาทีที่กำลังลุกไปฉี่(แบบเขื่อนกั้นน้ำจะแตกล่ะ)
น้ำตาจะไหล อาจารย์ก็ถามจัง ไม่สังเกตเลยว่าอินี่ก็บิดจนตัวจะเป็นเกลียวล่ะ ฮืออออ :hao5: ช้ำใจ
-
ตอบคอมเมนต์ :hao6:
อายทำไม
เดี๋ยวเขียนให้ไอ้เฮียฟันล่ะทิ้งบ้าง(แก้แค้นแทนมิมิ) :laugh:
คริคริ
เรามาสิงที่นี่อ่ะถูกแล้วอาย เวปนั้นมันเวปเดะน้อย :haun4:
Gongy B.Du
รอตอนพิเศษของเสมิร์ฟนะคะที่รัก
เดี๋ยวอิเตี้ยมันจะมาเฉลย
น่าจะเป็นอาการลงแดงเพราะห่างเมียแหละค่ะ :z1:
pilar
เค้าตัดจาก16หน้า เหลือ9หน้าอ่ะ มันเลยดูโดดๆ :o12:
เดี๋ยวกลับมารีเน้อ
Oranges
เฮียลงแดงเพราะห่างเมียค่ะ :m20:
moodyfairy
โดนไปซอฟต์ๆค่ะคราวนี้ :haun4:
รออีกจั๊กพักเน้อตอนิเศษ
ช่วงนี้อ่านหนังสือสอบแหง่ะ :o12:
Alone Alone
คุณพระ เดี๋ยวคำแช่งเป็นจริง อิปินร้องไห้แน่ค่ะ :laugh:
TanyaPuech
ไม่เมตตามันจั๊กนิดหรอคะ :impress2:
แมวเหมียว
เหตุผลที่เฟาไม่บอก จะมาเฉลยในตอนพิเศษนะคะที่เลิฟ เอิบๆ
AGELA
โดนตีนซะบ้างมันจะได้เลิกเกรียนค่ะ(อิบลูน่ะ) :jul3:
เฮียป่วยเลยฉีดได้แค่เข็มเดียวอ่ะค่ะ :-[
lizzii
เฮียมีแต่แผนหื่นค่ะ :haun4:
yymomo
นี่ก็ขยันยุให้อิเฮียได้ปั๊วใหม่จริง o13
Nus@nT@R@
เป็นคนที่รักเมียสุดหัวจายยย :a5:
Aoya
มันขับรถเสยเสาไฟค่ะ(อิเฮียฟายเบาๆ) :jul3:
kongxinya
มาแล้วค่ะคุณครูซินดี้ที่เลิฟ ฉากเรียกเลือดซอฟต์ๆ :m25:
ขอบคุณที่ให้กำลังใจเสมอเช่นกันคร่า :กอด1: :L2:
แอร๊ยยย ไม่อยากจะเอ่ยอ้าง ตอนอ.3เคยชอบไอ้หนุ่มห้อง4(คุณเขียดอยู่ห้อง1)อยู่คน ตอนนั้นก็ไม่รู้อะไรดลใจเหมือนกัน แบบวันไหนมันไม่เรียน อินี่จะร้องไห้ค่ะ(แร่ดแต่เด็ก) ฝ่ายหม่าหม้านางก็สนับสนุนค่ะ มีถ่ายรูปคู่ให้ด้วย :เฮ้อ:
คุณซินดี้เป็คุณครู อาชีพนางฟ้า อุกรี๊ดดดด o13
mild-dy
มาแล้วจ้า อุคริอุคริ :haun4:
honey honey drop
เฟาเฟานั้นมีความลับอยู่ในใจ สมน้ำหน้ามันเถอะแอ้ม :jul3:
พลอยสวย
เคยลงเด็กดีจ้า(แต่ตอนนี้เด็ก?เลวโดนทางเด็กดีแบนไปแย้ววว) :laugh:
maytarapat
เอาไว้คราวหน้า นะคะ เดี๋ยวจะให้น้องบลูสวมบทเป็นพยาบาล อะคุๆๆๆ :z1:
rije
เป็นคนที่ร้ากเมียหมดจายยยยยย o22
เอามาม่ามาหลอกล่ะ
raluf
รถชนเสาไฟฟ้าด้วยความโง่ของมันค่ะ :jul3:
sukaz
มันโคม่า เพราะลงแดงคิดถึงเมียอ่ะค่ะ แอร๊ยยย :-[
aoihimeko
เรื่องมิกะจะมีเฉลยในตอนพิเศษของเฟานะคะ จริงๆนางดีนะเออ :-[
•♀NoM!_KunG♀•
มาต่อแล้วค่ะ เฮียปลอดภัยดี(และยังบ้ากามเหมือนเดิม) :laugh:
-
เจ๋งอะเอาไปเล่าไปแต่กว่าจะเล่าจบนี่เล่นซะเลือดเกือบหมดตัวเป็นวิธีเล่าที่สมเป็นเฮียจิงๆ
-
โหยยย คุณเขียด แกล้งคนอ่านอ่ะ
เฮียนี่ก็หื่นแม้แต่ตอนเจ็บตัว ในโรงบาลก็ไม่เว้นน๊าาาา
ไม่ไหวเลยๆ :oo1:
-
อิเฮียแกล้งความจำเสื่อม ดีบลูไม่นอยด์หนีไปไหนไกลไม่งั้นงานนี้อิเฮียโดน :laugh:
เอิ่ม...อิเฮีย เล่าไปเอาไป...?!! หื่นไปถึงในโรง'บาล ระดับความหื่นนี่มันมีเท่าไหร่แว๊ะ = =
(//รู้ละ...ท่าทางความหื่น อิคิงก็สู้เฮียไม่ได้ :hao7:)
...
ช่วงนี้คุณเขียดคนงามเครื่องร้อนอัพเร็วมาก o13
รอตอนพิเศษสเมิร์ฟฟฟฟฟ!! (//เมื่อไหร่หว่า เหอๆๆ)
-
แรกๆเล่นเอาใจหาย แต่สุดท้ายก็ :m25:
สามารถมากอะทั้งเฮียทั้งนู๋บลู (แต่ท่าทางสามารถสุดจะเป็นคุณเขียด o13) ขนาดตอน :oo1: ยังคุยกันได้รู้เรื่องอีก :katai2-1:
แต่เห็นด้วยกะปินมันเบาๆนะว่าบลูควรโดนเฮียปั้นสั่งสอนซะบ้าง :hao3:
แต่อย่างว่านี่ก็ได้ไปบทเรียน(รอบ)หนึ่งแล้วนิ๊ หุหุ แต่ เอาอีก เอาอีก อุ๊ยยยย ลืมตัว :-[
สงสารคุณหมออะดูดิ่ความลับแตกเลย :laugh:
รอความเกรียนของบลูกะเฮียตอนหน้าค่ะ :กอด1:
ปล. มิใช่นางฟ้าแต่อย่างใดค่ะคุณเขียด แรกๆอาจจะใช่ แต่พอหลังๆทำงานมาเกือบจะครบปีนี่กลายเป็นนางมารไปล่ะ :laugh: พอทำงานแล้วคิดถึงสมัยเรียนมาก(อาการของเด็กเพิ่งจบใหม่ จริ๊งจริงงงง :mew2: ) ตอนเรียนรับผิดชอบแค่ตัวเอง เกรด และข้อสอบ? คิดว่ายากล่ะเหนื่อยล่ะ แต่ทำงานแล้วนี่สิยิ่งกว่ารับผิดชอบชีวิตเด็กๆที่น่ารัก(อย่างกับลิงกับค่าง)ตั้งเกือบห้าสิบชีวิตต่อชั่วโมง ปากจะฉีกถึงหูล่ะคะ จากนางฟ้ากลายร่างเป็นนางมารร้ายไปโดยละม่อม ฮา :hao3:
เป็นกำลังใจให้คุณเขียดค่ะทั้งเรื่องเรียน เรื่องนิยาย? และการใช้ชีวิต ใช้ให้คุณค่าเต็มที่นะคะ :L2:
พอจบแล้วก็จะคิดถึงมันแบบซินนี่ง่ะ :mew2: สู้ๆค่ะ :กอด1:
-
:m25:
คู่นี้มัน :oo1: กันเกือบทุกตอนเลยนะ!!
ป.ล. "พิรุธ" สะกดแบบนี้ค่ะ >w<
-
อยากรู้เรื่องปินบ้างอ่ะ คุณเขียด :katai1: ว่างจะลงเอยยังไ จะเศร้าขนาดไหน :hao5:
-
มาอ่านตอน 19 ยังสงสารบูลอยู่เลย นอกจากโดนมิกะหลอกยังโดนจับไปซ้อมซะน่วม
พอตื่นมาเหมือนจะดีมีเพื่อนมาช่วย ก็ดันได้รู้ว่าเฮียป่วยอาการโคม่าอีก ดูดราม่ามากเลย
แต่ก็สงสัยทำไมพวกปินอารมณ์ปกติดีจริง ไม่ค่อยทุกข์ร้อนเลย
พอมาตอน 20 ถึงจะดูเศร้า เพราะเฮียตื่นมาก็ความจำเสื่อม แถมจำแต่บูลไม่ได้คนเดียวด้วยอันนี้เริ่มน่าสงสัยละ
ดีนะน้องบูลฉลาดคิดได้ไว ก็เฮียดันหื่นหลอกน้องอยู่แท้ ๆยังแอบย่องมากัดปากเป็นหลักฐานซะงั้น น้องบูลเลยจับได้เลย
สุดท้ายน้องบูลก็ถูกเฮียลงโทษไปชุดใหญ่แบบไม่ต้องแคร์สถานที่กันเลย 555 ฮามากทำไปเล่าไป อิอิทำไปด้าย
แถมหมอก็ดันขยันมาตรวจก่อนเวลาอีก งานนี้ทั้งหมอ ทั้งน้องบูลเลยได้อายกันไป :jul3:
ตอนนี้เฮียกะบูลถึงจะเจอดราม่าหลอก ๆ แต่ก็ทำให้บูลรู้ว่ารักเฮียมากแค่ไหน
แล้วตอนต่อไปเกรียนเต็มรูบแบบนี่จะเป็นยังไงนะ รอติดตามทุกคู่ ทุกตอนและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนขยัน(อัพ)เหมือนเดิมจ้า :pig4: :กอด1:
-
นี่ขนาดว่าเครียดกะสอบ ยัง nc กระจายขนาดนี้นะคะ แหม่ :hao7: :hao7:
กราบขอบคุณสำหรับ nc งามๆ อีกครั้งค่ะ :heaven
ปอลอ สงสารหมอนะ กรี๊ดแตกเชียว :m23:
สู้ๆในการสอบนะคะะ นอนรอ nc เอ้ย ตอนต่อไป :hao6: :z2:
-
ใครว่าอิบูลเกรียน แอ้มว่าคนแต่งเกรียนกว่า ฮาได้ใจ นึกว่าดราม่าเล่นเอาพยาบาลเงิบฮ่าๆๆๆๆๆ
-
มาไวมว๊ากกก ชอบจัง
แหม่ ก็นึกว่าอิบลูจะต้องห่างจากเฮียซักระยะ
ประมาณว่าเฮียจำอิบลูไม่ได้ แล้วเกิดอยากจะมีแฟนเป็นผู้หญิงขึ้นมา
อิบลูก็อยากจะเสียสละให้เฮียมีความสุข แบบนางเอ๊กนางเอก
แต่ในใจก็ยังแอบหวังว่าเฮียจะจำมันได้ในวันใดวันหนึ่ง ไรงี้
ที่แท้สองพี่น้องก็รวมหัวดัดนิสัยอิบลู
แต่อิบลูก็สมควรโดนจริงๆ น่ะแหละ
ใจง่ายจริง เขามาสีเข้าหน่อยถึงกับเคลิ้ม
แนะนำให้เฮียตบเกรียนอิบลูซักทีสองที
เผื่อมันจะได้ระลึกอยู่ตลอด ว่ามันน่ะเป็น คนมีผัว :laugh:
-
:z3: อิเฮียทำนู๋บลูจิตตกเลย ว่าแต่แม่หยงไม่มาลูกสะใภ้เลยหลอ :hao3:
-
o13 o13 อิเฮียหื่นมาก
คุณเขียดคะเรื่องนี้ขอมาม่านิดเดียวพอนะเบื่อมาม่าละ ไวไว ยำยำ ก็ไม่เอาคุณเขียดดดดด
-
สงสารคุณหมอ 555555
เฮียหื่นตลอดเวลา นี่ขนาดเดี้ยงอยู่นะ
ส่วนบลูก็น่ารักตลอดจริงๆ ก็มันเป็นสะอย่างเงี้ย เลยโดนเฮียปั้นจัดเต็มตลอด ฮ่าๆ
-
โอ้ยอิเฮีย นึกว่าจะความจำเสื่อมจิงซะและ ส่วนน้องปินนี่ผิดหวังจากรักใช่ไม๊ถึงได่อยากให้อิเฮียแกล้งอินังบลู 55555 :laugh:
-
เอิ่มมม!! ยอมเค้าละเฃี่ยนงุ้นซะไม่ดูสภาพตัวเอง แระสถานที่เลยนะเฮี๊ยยยย
ไอคนสมยอมนี่ก้อลึกๆ แรงๆซะงั้น สำคัญคือรอให้มืดหน่อยก้อไม่ได้ เอาซะเปงขนมหวานหลังมื้อค่ำเชียวพ่อคุณ
ตายๆหื่นไม่จิงทำไม่ได้นะนั้น หมอคงจะฟินไป ฮ่าๆ
-
:haun5: เฮียแม่มหื่นไม่ดูสถานที่
-
แรงกันจิงฟิชบนเตียงเลย
-
นิสัย..
(ไม่รู้ะด่าว่าอะไร ฮาก็ฮา หมั่นไส้ก็หมั่นไส้อ่ะ)
-
ว้ายๆๆๆๆ เฮียยังไม่ตาย แถมยังหื่่นได้เหมือนเดิมอีก หุหุ
น้องปินร้ายมากเลยนะ อกหักแต่อยากเห็นคนอื่นทุกข์ด้วย ฮะๆ
สุดท้ายคนซวยเลยเป็นบลูน้อยกลอยใจ โดนหลอกแถมโดนหื่นไม่เลือกที่อีกต่างหาก :hao6:
ปล.สงสารหมอจังแฮะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
บอกได้คำเดียว หลงรักเฮียปั้นเต็มเปาเลยว่ะ
แต่บูลแค่เป็นพระเอกนิ๊ดส์นึงเท่านั้นเอง
สาวไม่สาวเลยเทใจให้ เฮียอย่าถือสา
อยากไปด้อมๆ มองๆ โรงพยาบาลนั้นจุงเบย
ท่าทางห้องน้ำจะว่างเยอะ 555
บวกและเป็ดกระหน่ำ
-
หมอคือคู่ต่อไป 55555
-
ถ้าหนูเป็นหมอจะบอกว่า : ต่อกันอีกรอบสิ เดี๋ยวดูต้นทางให้^.^
-
บุญเท่าไรที่หมอเข้ามาตอนมันเอากันเส็ดแล้ว
ถ้ายังเอาไม่เส็ดแล้วเปิดมาป่ะกันแห๊มอยู่น่ะ
อับอายขายขี้หน้า กันไปอีกนาน
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao6:
-
:hao4:
-
ตกหน้าสามแล้ววว
แวะมาดัน
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ตอบคอมเมนท์ที่ร้ากกก
แมวเหมียว
เมียมันก็ไม่เบาค่ะ ไม่มีห้าม :haun4:
rije
คุๆๆ
นี่คุณเขียดกำลังนั่งลิสท์ว่าที่ไหนมันยังไม่ได้กันบ้าง
(อินี่ก็หมกหมุ่นเกิน) :jul1:
Gongy B.Du
ต่อให้หนีไป ยังไงก็หนีไม่พ้นคร๊าาาา :z1:
หมดไฟล่ะค่ะ หนีไปดราม่ามา กราซิก
ตอนนี้พยายามปั่นไฟอยู่
kongxinya
ไม่รู้จะดีใจดีไหมเนี่ย(ทุกวันนี้เพื่อนชอบหาว่าอินี่เรียนมากแล้วหมกหมุ่น :-[)
คิดว่าอิบลูมันเจะเข็ดหรอคะพี่ซินดี้
ว่าจะกลับมาเกรีย แต่รู้สึกตอนนี้เลเวลความแจนไรมันระดับนอร์มอลมากอ่ะค่ะ(อินี่ป่วยทางจิต)
คุณเขียนชอบบ่นว่าเรียนเหนื่อย ป๊าก็บอกค่ะ เดี๋ยวทำงานแล้วจะอยากกลับไปเรียน =[]= เมื่อก่อนก่อนยากต่อโทโทขอทุนวิจัยไปต่อเอกเมืองนอกไรงี้(ใฝ่สูงมาก) ทุกวันนี้อยู่บ้านดีกว่าไหม เกาะน้องกินไรงี้ แบบว่าสังคมที่คุณเขียดเจอ มันหน้าไหว้หลังหลอกมากอ่ะค่ะ(กรรมของอินี่) สังคมครูคงไม่เป็นใช่ไหมค่ะ แบบชิงดีชิงเด่นอย่างกับละครหลังข่าวไรงี้ :o12:
pilar
อุ๊ย!! มัน ตื๊ดดดดดดดดดดดดด กันเกือบทุกตอนเลยแง่ะ :a5:
ขอบคุณค่ะ คุณเขียดโง่ภาษาไทยมากอ่ะ(น้ำตาไหลพราก กูจบม.ปลายมาได้อย่างไร)
wikawee
เรื่องปินๆดราม่า(ตรงไหน)นะคะ :haun4:
Lily teddy
คุณเขียดก็ไม่รู้ไม่เอาแรงบันดาลใจ ทำไปเล่าไปมาจากไหนเหมือนกัน(โถชีวิต เขินตัวเอง) :laugh:
ว่าจะกลับเกรียนเต็มรูปแบบ แต่ชีวิตเจอพายุดราม่าซะก่อนค่ะ
เอาเกรียนแบบนอร์มอลไปก่อน
ขอบคุณเหมือนกันจ๊ะ
moodyfairy
มันคือการผ่อนคลายค่ะ อุคริ :z1:
ขอบคุณค่ะ สอบเก็บ20เปอร์ทำได้อยู่ค่ะ หุๆๆ
honey honey drop
คนแต่งเรียบร้อยจะตาย กร๊ากกกกกกก :jul3:
คิดถึงแอ้มนะจ๊ะ จุบุ :mew1:
Aoya
คุณเขียดชอบพลอตบนจัง(แก้ดีไหม) :laugh:
แหมะ ไม่สงสารมันสักนิดเร้อ
แต่อิบลูจะเข็ดหรอค่ะ (สงสัยต้องให้เฮียย้ำบ่อยๆวั่นเป็นคนมีปั๊ว)
yymomo
นี่แหละค่ะ คือสิ่งที่คุณเขียดภาวนาไม่ให้มีใครสังเกต แม่ซะมีกับลูกสะใภ้ไม่มีการทักทายกัน :a5:
fonny1987
คุณเขียดก็แต่งมาม่าไม่รุ่งเหมือนกันค่ะ แต่งทีไรเหมือนผมแม่งจะร่วง ไม่ค่อยดีกับสุขภาพ :jul1:
lizzii
เพราะเดี้ยงมันเลยแค่รอบเดียว :z1:
ลองไม่เดี้ยงจิ...งานนี้มีคนคางเหลือง ฟ้าเหลืองแน่
NUTSANAN
อิปินมันช็อคเพราะอกหักนั่นแหละค่ะ :hao5:
•♀NoM!_KunG♀•
หมอ ถ้าไม่ฟิน ก็ฝันร้ายอ่ะค่ะ ฮ่าๆๆๆ
เฮียหื่น แต่เมียเฮียก็ไม่ธรรมดาหรอกค่ะ :z1:
พลอยสวย
เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เพื่อความเร้าจายยย :jul3:
4559
มันทดสอบความแข็งแรงของเตียงโรงบาลค่ะมากนะคะ :-[
raluf
แหง่ะ!!
aoihimeko
ฮ่าๆๆ
ช่วงนี้อิปินมันเป็นมารค่ะ :hao7:
เห็นใครรักกันไม่ได้
มันหมันไส้
puppyluv
เค้าก็อยากไปด้อมๆมองๆเหมียนกาน :-[
คิดถึงนะคะ จุบุ
spy4869
ใช่เหร๊อออ คุๆๆ :haun4:
BlueHoney
กร๊ากกกกกกกกกก ดีมากค่ะ o13
sukaz
ตอนแรกกะให้เห็นตอนมันเอากันแหละค่ะ o22
แต่สงสารอิบลูมัน
TanyaPuech
:กอด1:
kongxinya
ตอนแรกกะดองสักพัก แต่เห็นพี่ซินดี้
เค้าเลยอัพ กราซิก :o12:
-
KICK 21 l คุณจูบฉัน รอยจูบนั้นย่อมติดจนตาย... รอยเก่ายังไม่ทันจะหาย มึงก็สร้างรอยใหม่ให้กูอีกแล้ว
หลังจากเหตุการณ์เสียตัวที่ทำเอาผมนั้นอายจนแทบกระโดดลงชักโครกแล้วกดน้ำให้ตัวเองไหลไปรวมกับขี้ผ่านพ้นไป ผมก็มานั่งก้มหน้าก้มตาอยู่บนโซฟา โดยมีคุณหมอเจ้าเดิมที่ร้องซะสาวแตก กำลังตรวจดูแขนไอ้เฮียที่ยังคงยิ้มแป้นแล้นไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์ที่มันกระทำไป
“พรุ่งนี้ก็คงกลับได้แล้วล่ะครับ”คุณหมอหันมาพูดกับผม...แต่เสือกไม่มองหน้ากูซะงั้น
“ครับ”ผมเองก็ไม่กล้ามองหน้าหมอเช่นกัน
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”ผมเงยหน้าขึ้นมองคุณหมอที่กำลังเดินออกไป “เอ่อ แล้วก็อย่าหักโหมกันมากนะครับ รู้ว่าเด็กๆฮอร์โมนมันพลุ่งพล่าน แต่ถ้าแขนเคลื่อนอีกมันจะยุ่งเอานะ”หมอที่ก็ไม่ได้แก่ไปกว่าผมมากนักหันมายิ้มให้ผม(ที่หน้าร้อนทะลุจุดเดือด)กับไอ้เฮีย(ที่ทำหน้าเสียดายอย่างเห็นได้ชัด) เพื่อรักษาความลับ.... กูจะฆ่าหมอ!!!!
แต่ก่อนจะฆ่าหมอ.... กูขอฆ่ามึงก่อนละกันไอ้เฮีย(เสียงสูง)!!!!
เมื่อหมอออกไปไอ้เฮียก็เริ่มจุดประเด็น“เอาน่ามึง อย่าอายไปเลย ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย” ผมหันขวับมองคนพูดที่ไม่ค่อยแยแสอะไรสักเท่าไหร่ “หมอแม่งน่าเข้ามาเร็วอีกนิด หึๆๆ”มันบ่นเบาๆ... แต่กูได้ยินนะไอ้สัตว์
“โรคจิตชิบหายเลยมึงอ่ะ”คนปกติที่ไหนล่ะครับจะอยากให้คนอื่นมาเห็นตอนตัวเองกำลังมีปฏิสัมพันธ์ทางเพศ... เหี้ยนี่มันโรคจิตชัดๆ
“โรคจิตยังไงผมก็ผัวคุณนะครับ หึๆๆๆ”แล้วมันก็หัวเราะในลำคอ หน้าแม่งโคตรโรคจิตเลยครับ
“หึๆๆๆ”ผมแสยะยิ้ม
ภูมิใจกับการเป็นผัวนักใช่ไหมมึง....อย่าเผลอละกัน... กูเสียบแน่ เคี๊ยกๆๆๆๆ
ป๊าบ!!!
หัวของผมเซไปตามแรงปะทะของวัตถุนิ่มๆที่ถูกส่งมาจากคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
“คิดเรื่องชั่วๆอีกแล้วสิมึง”มันบอกหน้านิ่ง
ผมไม่สนใจครับ ทิ้งตัวลงบนโซฟาเต็มแรง โอ๊ยยย สะเทือน น้ำตาปริ่มเลยกู กลับมาถึงประเด็นที่คลั่งค้างกันไว้เมื่อฉากที่แล้ว ไอ้ที่ไอ้เฮียเล่ามา ขอบอกว่า...กูไม่รู้เรื่อง!!
แต่พอจะให้มันเล่าใหม่ ไอ้เฮียก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วบอกว่า งั้นก็ต้องเล่าไปเอาไป มันเป็นโปรโมชั่น ฟังแล้วผมก็มึนไปชั่วขณะ ไอ้เฮียมันก็แซวเข้ามาอีก หาว่าผมติดใจมัน เอาเรื่องฟังไม่รู้เรื่องมาเป็นข้ออ้าง... งั้นกูไม่ฟังก็ได้ ไอ้สาดดด
จากที่รวบรวมข้อมูลในสมองผมมาได้สักพัก ผมก็รู้แค่ว่า ตัวการหลักคือเหี้ยปิน ถึงจะยังไม่รู้ว่าไอ้เอมกับไอ้เฟามันสมรู้ร่วมคิดด้วยรึเปล่า แต่ไอ้ปิน... เดี๋ยวมึงเจอกูแน่
ว่าแต่ผมจะเอาคืนไอ้ห่าปินยังไงดีวะ วิธีมันเยอะเกิน เลือกไม่ถูก จะให้ดราม่าด่ามัน บอกว่าผมรู้ความจริงหมดแล้ว พร้อมน้ำตานองหน้า ก็จะดูจะไม่ค่อยสาแก่ใจ เอาไงดีวะ
“โกรธหรอครับ”แล้วสัมผัสนุ่มๆก็คลึงลงบนริมฝีปากผม... กูจะโกรธ ก็ตรงที่มึงชอบฉวยโอกาสกับกูนี่แหละ
“อยากให้หายโกรธปะล่ะ”มันที่นั่งคุกเข่าลงกับพื้นพยักเบาๆ “ยอมเป็นเมียบลูดิ”
ป้าบ!!!
แรงตบจากฝ่ามือคนตรงหน้าสะบัดลงกระทบหัวผมอย่างแรง
“เดี๋ยวกูปั๊ดกระทืบไส้แตก”มันว่าหน้าโหด “ขอเรื่องอื่น”นี่มึงง้อกูจริงหรอวะ น้ำเสียงนี่อย่างกับมาขู่กรรโชก
“งั้นช่วยทำตามแผนหน่อย แกล้งทำว่าบลูยังไม่รู้ว่าเฮียไม่ได้ความจำเสื่อม”ผมคลี่ยิ้มหวาน มันก็ยิ้มตอบ
“ได้ครับ”เฮียปั้นประกบปากจูบผมอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นดูดดื่มจนผมงี้หายใจแทบไม่ทัน
“พอก่อน เฮีย”ผมบอกเสียงพร่า หลังจากผละออกจากกัน
ผมนอนเพ่งพินิจใบหน้าขาวเนียนที่มีหนวดขึ้นพอเร้าใจ ตาสีเข้มที่มักทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกสะกดทุกครั้งที่เผลอมอง กับจมูกโด่งสวยที่มักทำให้ผมขนลุกทุกทีเมื่อเจ้ามันเอามาซุกที่ซอกคอ และปากสวยสีโอรสที่ผมอยากกระทืบทุกครั้งที่มันพ้นถ่อยคำกวนส้นตีนออกมา... แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังรู้สึกหลงใหลปากบางๆนี่อยู่ดี
“อื๊ออออ “ผมร้องขึ้น เมื่อรู้ตัวว่าไอ้ปากที่ผมบอกว่าหลงใหลมันได้ประกบลงมาช่วงชิงลมหายใจของผมเสียแล้ว
นิ้วเรียวไล้ไปตามขอบหน้า ผมขยุ้มเสื้อของโรงบาลบนตัวคนตรงหน้าเต็มแรง ริมฝีปากสีโอรสถอนออกไป ผมหายใจหอบน้ำตาคลอ...มึงจะฆ่ากูรึไง!!!
แอ๊ดดดดด
เสียงประตูเปิดออก เฮียปั้นหันไปมอง ก่อนจะขยับปากว่า...ไอ้ปิน
“ทำไรวะ”ไอ้ปินคงถามพี่มันแหละครับ
“ไม่มีไร กูแค่นั่งมองมันหลับ”ไอ้เฮียหันมามอง ผมจึงหลับตาพริ้ม
“น้อยๆหน่อยนะมึง กูก็นึกว่าแผนจะแตกเพราะพี่กูหื่นซะแล้ว”มันบ่น... แต่ก็จริง เพราะแผนมันก็แตกเพราะพี่มันหื่น
“เออ”ผมหรี่ตามองคนที่กำลังลุกขึ้นยืน “ตอนนี้มันยังไม่รู้หรอก”ไอ้เฮียพูดก่อนจะหันมาลอบยิ้มให้กับผม... เป็นสัญญาณว่าเริ่มแผน
เจ้าแผนการนักใช่ไหมไอ้ปิน... เดี๋ยวมึงเจอระดับเทพอย่างกู แล้วจะร้องไม่ออก เคี๊ยกๆ
แต่ว่าตอนนี้...ระดับเทพอย่างกูก็ยังคิดแผนไม่ออกเลยว่ะครับ เหอๆ
“เดี๋ยวหมอก็มาตรวจแล้วดิ...2ทุ่ม”เสียงไอ้ปินดังแว่วมาในโสตประสาท
“ตรวจไปแล้ว”ไอ้เฮียตอบเสียงเรียบๆ
“ห๊า!! พี่ฌ็องค์มาแล้วหรอวะ”ไอ้ปินโวยวาย ผมก็ผงกหัวมองมันเล็กน้อย “แล้วกูจะรีบเหยียบทำไมวะ แม่งไม่ทันอยู่ดี”มันบ่นๆแล้วก็เดินกระแทกเท้าออกไปจากห้อง...
กูว่ามันชักจะยังไงล่ะ
____----
โคตรยาวเลยดิตอนนี้ ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
ยังไงก็ช่วยกันดันด้วยนะจ๊ะ :mew1:
อยากได้ตอนพิเศษของใคร
มีเพลงประกอบในการเลือก :hao7: ด้วยแหละ
http://www.youtube.com/v/1_RwtbZsdJI
กด1น้องคิง ที่เน้นรุกไม่เน้นรับ กับคดี’ภรรยาต่างด้าว’
กด2น้องปิน ที่ชีวิตนี้มีดีแค่หล่อ กับคดี’คนไหนเมียกู’
กด3น้องเฟา ที่สูงกว่าหลักกิโลสองเซ็น กับคดี’ของขวัญชิ้นสุดท้าย’
อ่านแล้วไม่ช่วยกันทำมาหากิน เสียใจนะเว่ย กระซิกๆ :hao5:
ปล.ต้องรีบหาเมียให้ปินกะคิงล่ะ กลัวภาษีคนโสด
-
แก้แค้นน้องปินซินะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.ตอนนี้สั้นจนตกใจ :hao5:
-
:hao3: ปินๆ แกมีความลับอะไรอ่ะ อิบลูแกไปเค้นคอมันออกมาลูกแม่ :laugh:
ปล. ว๊อนน้องปินก่อน ถ้าเยี่ยงนั้น ถีบปุ่มที่ 2 :z6:
-
แอร๊ยยย ยาวสะใจมากกกกกก o18
ป.ล. "คั่งค้าง" ค่ะ :hao7:
-
อืม ยาวจังเลยยค่าาา
-
ขอดูศักยภาพบลูหน่อยว่าแผนจะไปได้ไกลขนาดไหน^.^' 555+
ปล. กด 1
-
ฮุฮุ อยากรู้จริงๆว่าจะแก้เผ็ดน้องปินยังไง o18
ปล. กด 3 ค่ะ ฃ
-
บลูเอ๊ยไม่ต้องอายหรอกลูก ทำบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินเองล่ะลูก :z1:
ปิน แกเป็นน้องชายดีเด่นที่รู้นิสัยพี่แกมาก แผนแตกเพราะเฮียแกหื่นจริงๆแหละ
กด2 อยากรู้ซิมติงของปินกะพี่หมอ (ใช่ป่ะ?) หุหุ :hao7:
ปล. หึหึคุณน้องเขียดศรีมิรู้อะไร คนดี คนเลว คนปานกลาง? ขี้อิจฉา กลั่นแกล้ง เอาหน้า สอพลอ มันมีอยู่ทุกสังคมล่ะค่ะ พี่ยืนยันนั่งยันนอนยันเลยเอ้า อยู่ที่ว่าใครจะโชคดีเจอมากน้อยกว่ากัน บางสังคมยิ่งสูงยิ่งดูดียิ่งหนาว? โฮะๆ อย่าคิดมากไปเลยค่ะ เมื่อก่อนทำงานใหม่ๆพี่ก็คิดมาก จิตตก เดี๋ยวนี้(พยายาม)ชิวๆ คิดซะว่าเรามีดีซิเค้าถึงอิจฉา ใช้คติดีได้แต่มิต้องเด่นมากจะเป็นภัย(เด่นแค่พอโอกาสอำนวยพอ) แล้วก็อย่าเก็บคำพูดของคนที่มันไม่หวังดีกับเรามาใส่เพราะคนจำพวกนี้มันก็ไม่หวังดีกับเราอยู่แล้ว(เผลอๆมันก็ไม่เคยหวังดีกะใครเลยล่ะ) ฟังแค่คนที่เค้าหวังดีแค่คนที่เค้ารักเราก็พอ อย่าเอาสิ่งไม่ดีมาใส่ใจให้เสียสุขภาพจิต เพราะไม่มีใครทำอะไรได้ถูกใจคนทั้งโลกหรอกค่ะ เอาแค่ตัวเรากับคนที่เค้ารักและหวังดีกับเราสบายใจก็พอ
อย่าไปคิดมากนักเลยค่ะ ขนาดน้องสาวพี่(ลูกพี่ลูกน้อง)เป็นพยาบาลเค้ายังบอกว่าเจอหนักกว่าพี่อีก ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดอย่างให้ใครมาว่าได้ก็พอค่ะ ส่วนเรื่องเรียนต่อพี่สนับสนุนนะถ้ามันเป็นความฝันของเราจริงๆ ทุกเส้นทางย่อมมีมาร?ทั้งนั้นล่ะค่ะ เค้าเรียกมารไม่มีบารมีไม่เกิด 55 อุปสรรคในชีวิตคือเครื่องพิสูจน์ว่าเราแกร่งไหม อย่ากังวลเลยค่ะ พี่เชื่อว่า
เมื่อมันมืดมันก็ต้องแจ้ง? ถึงจะต้องเดินมืดๆแต่เราก็ยังมีมือของคนที่รักเราที่สุด(ครอบครัวและคนที่รัก)คอยพยุงและเป็นกำลังใจอยู่ไม่ใช่เหรอค่ะ แล้วจะกลัวอะไรเนาะ ชีวิตคนเรามันสั้นนะคะ (น้องสาวลูกพี่ลูกน้องอีกแล้ว)น้องคนนี้อายุแค่สิบเก้าเอง(กำลังจะขึ้นปีสองหมอฟัน)เพิ่งเสียไปด้วยโรคประจำตัวเมื่อเดือนกรกฎาที่ผ่านมา ดูสิค่ะเราจะหมดเวลาของเราเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อย่าทิ้งสิ่งที่เราฝันสิ่งที่เราหวังเพราะแค่ความกลัวหรือคำพูดของคนอื่นที่ไม่หวังดีกับเราเลยค่ะ แถมคิดมากเสียสุขภาพจิตด้วย สู้ๆค่ะน้องเขียด พี่เวิ่นเว้อมายาวมากหวังว่าคงมีประโยชน์กะน้องหญิงเขียดบ้างไม่มากก็สักนิดก็ยังดี55 ( ได้ข่าวว่ายังพิมข้อสอบไม่เสร็จด้วยตายแน่ยัยซิน: T^T) พี่หญิงซินขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้น้องหญิงเขียดนะคะ สู้ๆค่ะ
ปลล. เรื่องนิยายถ้าเหนื่อยนักก็พักบ้างก็ได้ค่ะ พี่ดีใจที่น้องหญิงเขียดอัพ แต่ถ้าน้องเขียดเหนื่อยหรือรู้สึกไม่ดี พี่ก็รู้สึกไม่ดี นะที่น้องต้องมานั่งฝืนใจแต่ง ดองมั่งก็ได้ แต่อย่านานนะ เค้าคิดถึง จุ๊บๆ :mew2:
รอตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้ทุกเรื่องเลยค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
^
^
^
งั้นคุณน้องจะไม่ทำงานค่ะพี่หญิงซิน :laugh:(ถ้าโลกมันจะวุ่นวายซับซ้อนขนาดนี้) เนื่องจากน้องอยากเป็นดีเทลยามาก แล้วอิอาชีพนี้คนดูถูกว่าแต่งตัวมายังกะจะจับหมอ(ไม่อยากบอกดีเทลยาบางคนเงินเดือนดีกว่าหมออีก) แบบช่วงนี้ใจมันรับอะไรไม่ไหวแล้วอ่ะค่ะ คือตอนนี้โดนตราหน้าว่าเป็นอีตัวร้าย บลาๆๆๆ อยู่ค่ะ เนื่องจากอินี่อ่านนิยายปล่อยชิว เพื่อนถามก็บอกว่าไม่รู้แนวข้อสอบไม่ค่อยเข้าเรียน ไม่รู้จะฟิกตรงไหนเลยอ่านผ่านๆ แต่คะแนนออกมามันล้ำหน้าเพื่อน มันก็เลยหาว่าคุณน้องกั๊กข้อสอบ(ประเด็นคือเพื่อนในกลุ่มด้วย) กลายเป็นเรื่องใหญ่โตเลยทีนี้ เพราะน้องยากได้ทุนไปออสฯ มันหาว่านี่ตัดคู่แข่ง(เรื่องชักจะไปกันใหญ่) แต่ว่าเรื่องทั้งหมดนี่คือพูดลับหลังนะคะ แล้วล่าสุดเขาเปลี่ยนห้องเรียน แต่น้องไม่ได้เข้าตอนเช้าเพราะตื่นสาย มันก็ไม่บอกว่าเปลี่ยน แถมโทรไปก็ไม่รับ ก็นึกว่ามันควิซไรงี้ จนเพื่อนอีกกลุ่มโทรมาตามว่าทำไมไม่มา งานกูล่ะ(คืออินี่ก็ห่วงงาน) พอมาถึงก็เลทอ่ะค่ะ โดนอ.ด่าด้วย พอมานั่ง เห็นโทรศัพท์เพื่อนก็วางอยู่บนโต๊ะ(คือจงใจไม่รับ) คือแบบมันเจ็บอ่ะค่ะ จริงๆคุณน้องเขียดศรีเป็นคนสู้คนมากอ่ะค่ะ แบบอะไรที่ไม่จริงก็จะเดินไปเคลียร์ตรงๆเลย แต่ประเด็นคือเพื่อนสนิท อยากเคลียร์ แต่ก็รู้ถ้าเคลียร์แล้วยังไงก็ไม่เหมือนเดิม ตอนนี้ก็ทำเป็นโง่ไม่รู้เรื่องอะไร ต่อหน้ามันก็ทำปกติกันนะคะ ปวดใจ :hao5: ไม่อยากบอกป๊ากับม๊าอ่ะค่ะ กลัวเป็นห่วง ส่วนอิกี้(น้องชาย)บอกไปก็เหมือนบ่นกับก้อนหินต้นไม้อ่ะค่ะ ไม่มีประโยชน์ ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณพี่หญิงซินดี้มากค่ะ :กอด1: :L2: :L1: สบายใจขึ้นมากเลยค่ะ
คงจะอัพไปตามอารมณ์อ่ะค่ะ
เพราะที่นี่เป็นโลกอีกใบที่คุณน้องเขียดศรีเข้ามาแล้วไม่เครียด :z2:(บ้าไปเลย)
-
ฮ่าๆๆ แผนแตกเพราะเฮียหื่น :laugh:
ท่าทางงานนี้จะมีคนโดนอิบลูคาดโทษไปหลายราย (...โดยเฉพาะอิปิน :hao7:)
รออย่างใจจดใจจ่อ ดูว่าแผนอิบลูจะเด็ดดวงสักแค่ไหนเชียว หึหึ
...
กด...กด...กดเบอร์ไรดี อย่างอ่านทุกเบอร์เลย :try2:
แต่ว่านะ...ปันใจไปให้ เบอร์ 1 : อิคิงกับคดี'ภรรยาต่างด้าว ดีกว่า :laugh:
รอคุณเขียดนะค้าาาาา o13
-
ขอเรียงแบบ 1 2 3 เลยได้ไหมคะ อิอิ
-
พลาดแล้วปินปิน เสร็จอิบลูล่ะ
ปล.กด 4 ค่ะขอทั้งสามเลยได้มั้ยอ่า "คุณเขียดสุดสวย" :3123:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
วิธีแก้แค้นของบลูคงจะเป็นอะไรที่ไม่ธรรมดาแน่ๆหึหึ
เลือกไม่ถูกอะกดๆจิ้มๆทุกเลขได้ป่ะค่ะ123หรือว่ากด4ตอนพิเศษของคิงปินเฟาอิอิเหมือนว่าจะมีค่าเท่าเดิม^ <
-
กด2ปินซิ แก้แค้นมันเลย จัดหนักเลย :L1: :L1:
-
ตามอ่านทันละ สนุกมากๆเลย :pig4:
-
แหม่ ยาวจังเลย
ว่าแต่คุณหมอชื่อแปลกเนอะ
-
กด1 แล้ว2 กดสุดท้าย3 ปล่อยอิบลูกะปั๋วมันเอากันแบบส่วนตัวก่อน
ตอนนี้แส่อยากรู้เรื่องของคนอื่น
ปล.ฉากเรียกเลือดบนมอไซด์ยังไม่มี(รึเปล่า?)
(โดยส่วนตัว ถ้าเป็นเพื่อนสนิทเราจะคุยด้วยเลยนะ แต่ตัวเราเองต้องเตรียมใจยอมรับผลลัพท์สุดท้ายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น)
-
กด 2 ค่าาาาาา อยากรุ้เรื่องปิน 555
ว่าแต่ว่า อิเฮียและบลูจะแก้แค้นปินยังไงเนี่ย
-
ปินจ๋า แกโดนนังบลูแก้แค้นแน่ คิคิ ว่าแต่ คุณหมอนี่อะไรยังไงหรอคะ
-
ตอนที่แล้วยังไม่ได้เมนต์ขอมาเมนท์รวบยอกละกัันนะ
ทั้งอิิบลูกับอิเฮียนี่หื่นได้อีก ในโรงพยายาลก็ยังไม่เว้น
แล้วบลููจะวางแผนแกล้งปินยังไงนะ แล้วพี่ณองอะไรนี่คือใครอ่ะ ใช่หมอที่สาวแตกรึเปล่า
ตอนนี้ช่างสั้นมาก รออ่านตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
:a5: ค้างงงงงงงง
-
งะสั้นไปม่ายยยย
-
โห ทำไมมันช่างยาวววว จิ๊ดเดียวเอง แต่ไม่เป็นไรค่ะรอคุณเขียดจิตใจเบิกบานขึ้นแล้วค่อยมาต่อแบบย๊าวยาวก็ได้เนอะ
ตอนนี้น้องบูลจะวางแผนเอาคืนน้องปินซะแล้ว แถมได้อิเฮียที่เลือกเมียไม่เลือกน้องมาเป็นพวก
น่าสงสารน้องปินเหมือนกัน กะจะได้แกล้งน้องบูลแต่ดันมีพี่ชายหื่นเลยโดนน้องบูลจับได้ซะไวเลย
แล้วตอนนี้ยังมีคุณหมอฌ็องค์(ใครไม่รู้)เข้ามาพัวพันด้วย สงสัยบูลจะได้ใช้คุณหมอฌ็องค์มาแก้แค้นปินซะละมั่ง
รอติดตามการแก้แค้นของน้องบูลจ้า ส่วนตอนพิเศษก็เกรงใจไม่กล้ากด123 งั้นขอกด321 ล่ะกันค่ะ อิอิ :pig4: :กอด1:
ปล.ภาษีคนโสดน่ากลัวจริงค่ะ แต่ไม่มีใครหาคู่ให้เหมือนปินกะคิงอะ :hao5:
-
กด2น้องปิน ที่ชีวิตนี้มีดีแค่หล่อ กับคดี’คนไหนเมียกู’
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:ling1: :ling1:
-
แปะไว้ก่อนๆๆๆๆ
-
เอามันให้นักไอ้ปินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อะ เอ่อ .. เขียดศรีคะ เรานั่งกดรีเฟรชอยู่ประมาณ 3 รอบนึกว่าโหลดไม่หมด
ที่แท้เขียดศรีเอามาลงแค่นี้ :sad4:
สปอยล์ได้แบบว่า :katai1: มากกกเจ้าค่ะ แต่ยังไงก็มีคู่น้องปินโผล่มาอีกคู่ชิมิคะ ให้อภัย กิกิกิ :เฮ้อ:
รอค่ะะ ส่งกระแสจิตไปกดดันคุณเขียดอย่างแรงรีบมาสานต่อบัดเดี๋ยวนี้เลยนะ :ruready :z13:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
แวะมาส่องคุณน้องหญิงเขียด
พี่คอนเฟิร์มว่าชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย 555
เรื่องจับหมออย่าได้แคร์ ไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวเราหรอกค่ะ เพราะอิพี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้องอีกแล้ว: แม่พี่มีพี่น้องเจ็ดคนอะ ญาติเยอะมว๊าก 55)มันเป็นหมอค่ะ พี่ได้พิสูจน์แล้วว่าไม่ใช่หมอทุกคนที่จะน่าจับ?เสมอไป เห็นมันล่ะไม่อยากได้แฟนเป็นหมอเด็ดๆ ส่วนเรื่องเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด? มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างละเอียดอ่อน พี่เข้าใจเพราะพี่ก็เคยเจอ แต่พี่เลือกชนเลยล่ะถามมันตรงๆ เลย คำตอบมันก็มีแค่ดีกับไม่ดีอะนะ ถ้ามันดีก็คือมันเข้าใจเราผิดจริงๆ ไม่ได้มีเจตนานินทาเราลับหลัง ให้อภัยได้ก็อภัยกันไปถือว่าไม่มีใครไม่เคยทำผิดหรอกทุกคนมีทั้งข้อดีข้อเสีย แต่ถ้าไม่ดีก็แสดงว่าเค้าอาจจะไม่ได้จริงใจกับเราจริงๆตั้งแต่แรกแล้วก็ได้คบเราเพื่อหวังผลประโยชน์(พี่เจอบ่อยมากกกก) ยิ่งคนประเภทนี้ชอบแทงข้างหลังด้วย? ถ้าพลาดนี้ซ้ำเราทันทีอะ (พูดแล้วของขึ้นเลยนี่) ตัวพี่เลือกเลิกคบเลยเพราะถือว่ามีเพื่อนหมาๆมีหมาเป็นเพื่อนดีกว่า 55 ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับน้องหญิงเขียดศรีล่ะค่ะ เพราะความผูกพันระหว่างเพื่อน ยิ่งเพื่อนสนิทมันพูดยาก ทำใจให้สบายดีกว่า ส่วนเรื่องที่เค้าว่าเรากั๊กข้อสอบ ถ้าเป็นพี่ พี่ไม่แคร์อะ บอกแล้วไม่เชื่อก็ช่างเค้า เราไม่สามารถบังคับจิตใจใครให้เชื่อเราได้ แล้วพี่ก็คิดว่าการเรียนมหาลัยคือการรับผิดชอบตัวเองถ้าไม่อ่านเองเอาแต่หวังพึ่งคนอื่นในอนาคตเมื่อทำงานแล้วคุณจะพึ่งใคร เจ้านายเหรอ? ในสังคมทุกสังคมไม่ว่าจะเรียนหรือทำงานมันก็มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้เสมอล่ะค่ะ ยิ่งชีวิตมหาลัยเค้าเรียกว่าเป็นสังคมเตรียมความพร้อมก่อนออกสู้โลกกว้างก็ย่อมมีทั้งคนดี คนไม่ดี คนปานกลาง อย่างที่บอกมันอยู่ที่เราว่าจะจะปรับตัวเปลี่ยนความคิดมุมมองหาวิธีการรับมือยังไงเมื่อต้องเจอกับปัญหามากกว่า ถ้ายังทนได้ก็ทน ถ้าทนไม่ได้ไม่ไหวก็ลุย?กันไป ทุกวันนี้พี่มีเพื่อนสนิทอยู่แค่คนเดียว(นอกนั้นไม่นับเป็นเพื่อนเป็นแค่คนรู้จักก็พอ) พี่ไม่เน้นปริมาณแต่เน้นคุณภาพค่ะ 55 นอกนั้นก็พี่ๆน้องๆ(ลูกพี่ลูกน้อง)กันทั้งนั้นแค่นี้ก็วุ่นวายพอล่ะ
ขอบอกอีกครั้งว่า สู้ๆค่ะน้องหญิงเขียด พี่ซินเป็นกำลังให้ อย่าเก็บมานอยด์เลยค่ะ ไม่ใช่แค่น้องเขียดหรอกที่เจอเรื่องแบบนี้พอวันหนึ่งที่น้องโตขึ้นและผ่านพ้นเรื่องพวกนี้มาได้ พอหันกลับมามองเราจะเห็นเรื่องพวกนี้มันขี้ปะติ๋ว (รึพี่ถึกเกินไปก็ไม่รู้อะ55) โบราณเค้าบอกว่า “แม้แต่องค์พระปฏิมา(พระพุทธเจ้า)ยังราคิน(มีราคี) คนเดินดิน(อย่างเราๆ)หรือจะสิ้นคนนินทา”
-
เลือกไม่ถูก อยากอ่านทั้งหมด แต่ตัดใจเลือกกดเลข 1 ก็ละกันค่ะ :mew2:
-
อ่านมาตั้งแต่ตอน17-21 โฮก อยากสมน้ำหน้าตัวเองมั่ยเข้านาน นิยายกองเลย555 เรื่องกดตอนพิเศษอ่ะ เบอ1 นะคัฟ เบอ2 สักวันพี่เขียดก็ต้องบอก อิอิ เจ้าเล่ห์ ขอ สรน. หน่อยนะ เห็นว่าพี่มีปัญหานิดหน่อย นิยายดองก็ได้นะ แต่อย่านานพอ ส่วนเรื่องเรียนก็ สู้ๆนะคัฟ พี่เรียนเก่งนะเนี่ย สอบชิงทุนด้วย รอตอนต่อไปนะคัฟ^^
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า :3123: :3123:
-
เขียดจ๋าาาาา ,,, คิดถึ๊งงงงงงงง :impress2:
-
อร๊ากกกกกกก พึ่งตามมาอ่านค่ะ :a5:
ชอบมากกกก บลูน่ารักอ่ะ :z3:
จะติดตามอ่านไปเรื่อยๆนะค่ะ :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณทุกคนมากนะคะ
อาจมาต่อไม่ได้ทุกวันแบบเดิมนะคะช่วงนี้
แต่ก็จะมาให้บ่อยที่สุดน๊า
รักนะ จิบ :กอด1: :3123: :L1: :pig4: :mew1:
RenaBee
สั้นแล้วยังดองอีกค่ะ(รู้สึกผิดเบาๆ) :o12:
yymomo
คาดว่าให้อิบลูไปเค้นคอก็คงไม่ได้ความอะไรเท่าไหร่ :เฮ้อ:
pilar
ฮ่าๆๆๆ แหมมีเหน็บมืดมาด้วย :laugh:
mild-dy
ฮ่าๆๆๆ เก๊าขอโต๊ดดด :o12:
BlueHoney
นอกจากน้องบลูจะไร้สมรรถภาพแล้วมันก็ไร้ศักยภาพด้วยค่ะ :jul3:
rije
มันใช้วิธสิ้นคิดเช่นเคยค่ะ :เฮ้อ:
kongxinya
เฮียหื่น แต่เมียเฮียก็ใช่ย่อยนะคะ
หนูไม่ชนอ่ะค่ะ ตอนนี้หนูใช้แผนสำนึกบาปอยู่ โดยการทำดีกับมันมากๆ ไม่คิดแค้น(โคตรนางเอกเลยตอนนี้)
ก็ดีแล้วค่ะ ไม่มีใครนินทาอะไรเท่าไหร่ อาจจะมีนิดหน่อยแบบ อินี่ทำไมสวยจัง เป็นนางฟ้าลงมาจุติรึไง :laugh:(ถุย//ใช้ต่อมหมวกไตมโนเอาเอง)
อยู่ยากค้ะโลกใบนี้ ยิ่งโตปัญหายิ่งเยอะ ตอนนี้หนูปลงๆปล่อยๆอ่ะค่ะพี่ซิน
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
Gongy B.Du
นังบลูมันกลับมากับแผนไร้สาระค่ะ :เฮ้อ:
Alone Alone
แม่ะ โลภเบาๆ :laugh:
lluvia
นี่ก็โลภอีกคน
แอร๊ยยย ทำไมชอบพูดความจริงกันล่ะคะ :-[
full69
:กอด1:
แมวเหมียว
มันกลับมากับแผนสามัญชนค่ะคราวนี้ o22
แม่ะ ถ้าลงสามตอนพร้อมกัน คุเขียดซูบอ่ะ(ไม่ได้หลับได้นอน เพราะมันไม่ได้เขียนไว้)
honey honey drop
แอบสงสารปินๆ ชีวิตรักก็ดราม่ายังจะมีมารมาผจญอีก
จุบุๆแอ้ม ขอบคุณน๊า :กอด1:
Baruda
ขอบคุณมากคร่า :กอด1:
Aoya
ยาวไปหรอคะ ไว้คราวหน้าจะตัดให้สั้นกว่านี้เนอะ(โดนคนอ่านกระโดดถีบ) :z6:
คุณหมอเป็นลูกเสี้ยวฝรั่งเศสค่ะ :o8:
วัวพันปี
นั่นสิบนแมงกาไซต์ :haun4:
ตู้เสื้อผ้าด้วยค่ะ
เอ๊ะ จะว่าไปบนต้นไม้ก็ยังไม่เคยนะ(พ่อมันเป็นนกรึไงถึงต้องไปได้กันบนยอดไม้)
คุณเขียดให้อภัยค่ะ ลืมๆไป พูดไปเราจะไม่สบายใจเองเปล่าๆ(อินี่ค่อนข้างรับความจริงไม่ได้) ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ :กอด1:
lizzii
ต้องรอกันสักพักค่ะ เพราะคุณเขียดติดโปรเจ็กต์นิดหน่อย :o12:
NUTSANAN
คุณหมอต้องเดาค่ะ เรื่องปินๆซับซ้อนซ้อนเงื่อนมาก :a5:
teatimes
คราวนี้น้องบลูใช้แผนสามัญชนที่มีเปอร์เซ็นความสะใจมากมายก่ายกองค่ะ :laugh:
ตอนแรกกะมาต่ออีกวัน(แล้วบอกเล็กสั้นขยันซอย)แต่เค้าดันติดอะไรหลายๆอย่าง เลยลงไม่ได้ เฮ้อออออ :เฮ้อ:
พลอยสวย
เอาไม้สอย :mc4:
•♀NoM!_KunG♀•
ลงเยอะกลัวเบื่ออ่ะ(มึงอู้ก็บอกมา) :impress2:
Lily teddy
วิเคราะห์ได้ถูกต้องแล้วค่ะ พี่หมอนี่แหละตัวแปรสำคัญ o13
ขอบคุณนะคะ สบายใจขึ้นแล้วจ้า
ปล.ยอมเสียเงินให้รัฐบาลค่ะ(หาไม่ได้จริงจัง) :o12:
sukaz
ปุ่มเสียค่ะ กร๊ากกกกกกกกกก :jul3:
aoihimeko
:กอด1:
4559
หนักแน่ค่ะ แต่ไม่รู้ว่าใครจะหนัก(ปินหรือบลู) :laugh:
moodyfairy
คุณเขียดปิดเครื่องอ่ะค่ะ กระแสจิตเลยมาไม่ถึง
มาต่อแล้วน่อ มาตามความคิดถึง :mew1:
purin
จริงๆก็ลงทุกตอนนั่นแหละค่ะ(ได้อ่านครบทุกตอน แต่ต้องรอหน่อยนะคะ) :impress2:
@Lucifer_Prince@
หรี่ตามอง(เจ้าเล่ห์จริงๆนั่นแหละเท๊อ)
พี่ไม่ได้เก่งหรอก แต่พวกที่เก่งกว่าพี่มันเป็นโรคโฮมซิกไง ติดบ้าน ถ้าไปก็คือสองปีอ่ะ ถึงจะได้กลับ
พี่ก็ติดบ้านนะ แต่เพื่อความฝัน พี่ทนได้(ผู้ชายออสเตรเลีย อุกรี๊ดดดดดดดดดด) :laugh:
ขอบคุณนะจ๊ะ :กอด1:
อายทำไม
= =ยังจะมาบ่น :ruready
ตัวเทอลงที ก็มิได้ยาวกว่าพี่เท่าไหร่นะ ชิ้งงงงง
hayatosan
ขอบคุณคร่า
แต่คุณเขียดว่าคถณเขียดน่ารักกว่านะ :laugh: (ถุย//มโนเก่งนักช่วงนี้)
-
มาต่อครึ่งหลังแล้วจ้า
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
ตอนนี้เหมือนปัญหาจะจบสิ้นแล้วล่ะค่ะ(มั้งนะ)
ไม่ม่าแล้วจ้า :mew1:
ผมหันมองไอ้เฮีย มันก็ส่งสายตาปริบๆให้ผม ก่อนจะพยักพเยิดเป็นเชิงว่า’มึงไปดูเอาเอง’ ผมค่อยๆเร้นกายออกมาจากห้องของไอ้ผัวไร้ประโยชน์ที่ช่วยอะไรผมไม่ได้เลย...แหม เดี๋ยวนี้กูก็เต็มปากเต็มคำ
ผมพยายามเดินสอดส่องสอดแนมสอดส่ายสายตาหาไอ้ปิน แต่จนแล้วจนรอด เดินวนแม่งจนทั่วชั้นแล้วก็ยังไม่เจอเป้าหมาย ตอนนี้ขี้เกียจตามหาแล้วมันว่ะครับ หิวด้วย ไม่ได้กินข้าวมาเกือบสองวัน แถมยังต้องมาเสียพลังงานโดยใช่เหตุอีก ไปหาอะไรกินดีกว่า ผมลงลิฟต์มาจนชั้นล่าง เดินงงเดินหลงไปสักพักผมก็พบศูนย์อาหารเสียที... กูล่ะงงกับทาง
(มันเป็นโรงบาลในอุดมคติของคุณเขียดนะฮ๊า)
ว่าแต่ผมจะกินอะไรดี โรงบาลแม่งหรู มีซิสเล่อร์ด้วยอ่ะ อยากกิน แต่มีเงินติดตัวแค่สองร้อย จะให้กลับขึ้นไปเอาตังค์ แม่งก็ขี้เกียจเดินว่ะ จะให้กินเปเปอร์ลั้นช์ก็ร้อนหน้า เคเอฟซีก็เบื่อไก่ แมคกูก็แดกได้แต่เฟรนฟราน... โอวแม่ง! กูเครียด
ในขณะที่ผมกำลังยืนมึนเนื่องด้วยสาเหตุความเครียดแด๊กสมอง สายตาผมก็พลันหันไปเห็นบุคคลสองคนที่กำลังนั่งคุยกันอย่างหน้าชื่นตาบาน...กูเจอเหยื่อล่ะ
ผมยกยิ้มกระหยิ่มยิ้มย่องเดินเข้าไปในโซนของดิโอโร่ แต่เดี๋ยวก่อนตัวเธอ นั่นมันหมอเจ้าของไข้ไอ้เฮียนี่หว่า จะเข้าไปก็กระดาก ไอ้จะไม่เข้าเดี๋ยวก็ไม่รู้เรื่อง เข้า ไม่เข้า เข้า ไม่เข้า เข้า ไม่เข้า เข้า ไม่เข้า ตัดสินใจยากจริง....
“เฮ้ย!!”ผมไม่ทักเปล่า ตบหัวเหี้ยปินจนหัวทิ่มไปโขกกับโต๊ะ...และความเสือกก็ชนะความอายไปอย่างง่ายดาย
“สัตว์ แม่ง!!”ไอ้ปินทำท่าจะลุกมาล้างแค้น แต่เมื่อผมบุ้ยหน้าไปที่หมอหนุ่มหน้าใสวัยละอ่อน มันก็ถึงกับเปลี่ยนจากหลังตีนเป็นหน้ามือในทันที “เอ่อ เพื่อนบลูหิวไหมครับ”เรียบร้อยเลยนะไอ้เหี้ย
“อ้าวคุณ”หมอมองหน้าผม ก่อนจะหน้าขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด
“เอ่อ หมอ... หวัดดีครับ”ผมนั่งลงข้างๆหมออย่างหน้าด้าน... อย่าเขินดิหมอ เดี๋ยวกูเขินตาม
“หวัดดีครับ”แล้วหมอก็ซดกาแฟในถ้วยรวดเดียวหมดอย่างไม่กลัวปากพอง “ผมขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ”
“อ้าวพี่ฌ็องค์ ไหนบอกจะอยู่กินข้าวกับปินก่อนไงอ่ะ”ไอ้ปินประท้วงหน้าเสีย
“นั่นสิครับ ไปทานข้าวด้วยกันเถอะนะครับ”ผมจับข้อมือคนข้างๆไว้ ก่อนส่งยิ้มหวาน “ไอ้ปินเลี้ยง”ไอ้ปินกัดฟันทำท่าจะด่า แต่พอผมชี้ไปที่คนข้างๆผม มันก็ถึงกับเงียบกริบ... เสร็จกูล่ะสัตว์ปิน
“ก็ได้ครับ”แล้วคนพูดก็หน้าขึ้นสีก่ำ
เวลาหมออายแล้วโคตรน่ารักเลยอ่ะ เห็นแล้วมันกระชุ่มกระชวยหัวจวยจีๆเลอ... ต่างจากไอ้เหี้ย เฮ้ย ไอ้เฮีย เห็นแล้วบั่นทอนสมอง หน้าแม่งโคตรพ่อโคตรแม่หนา
หลังจากที่ตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยเรื่องร้านที่จะกิน เอาเป็นว่าผมสมหวัง โอว ซิสเลอร์ แต่เอาตามหลักความจริง ผมชอบซานตาเฟ่มากกว่าซิสเลอร์นะ ร้านมันสวยดี แต่รสชาติอาหาร ผมว่าซิสเลอร์ดีกว่า จะว่าไงดีวะ ผมมันลิ้นจระเข้ว่ะครับ กินง่ายอยู่ง่ายตายยาก ขอแค่คนไม่แน่นแล้วร้านบรรยากาศดี ผมก็พอใจแล้ว... ประเด็นหลักคือร้านไม่มีคน ได้เร็วไง กูเลยชอบ
ผมกับไอ้ปินเข้ามานั่งในซิสเลอร์ ส่วนพี่หมอฌ็องค์(กูรู้จักชื่อแล้ว)ไปเข้าห้องน้ำ ไอ้ปินมองหน้าผม ส่วนผมเองก็ทำเป็นไม่สนใจ นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สะใจในอารมณ์
“มึงจะนอกใจพี่กูหรอวะ”ผมหันมายิ้มให้ไอ้ปินที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด... มึงห่วงพี่ รึว่ามึงหวงใครกันแน่ไอ้ปิน
ตราบใดที่มึงยังไม่ยอมสารภาพบาป...มึงก็เตรียมดิ้นเล้าเป็นหมาโดนน้ำร้อนลวกได้เลย หึๆๆ
“นอกใจอะไร พี่มึงความจำเสื่อมไปแล้ว... อิสระภาพ”ผมยักไหล่
“มึงชอบพี่ฌ็องค์หรอวะ”มันกัดฟันแน่นหลุบตามองต่ำ
“พี่หมอฌ็องค์ก็น่ารักดี ถ้ากูจะชอบ ก็ไม่เห็นแปลก”ผมนั่งมองเมนูไปพลางๆ แหม ผมล่ะอยากกินซี่โครงหมูบาร์บีคิว แต่แพงอ่ะ เอ๊ะ กูไม่ได้จ่ายนี่หว่า “ซี่โครงหมูบาร์บีคิว แล้วก็มันอบครับ”ผมยิ้มให้พนักงานที่ยืนรอจนหน้าหงิกขาแข็ง
“พี่ฌ็องค์เขาดีเกินไป...ถ้ามึงจะแค่เล่นๆนะบลู”แหมมึง จะคบใครสักคนกูก็ต้องเลือกคนดีสิครับ ถ้าจะเอาคนเลว กูไปหาแถวกรมราชทัณฑ์นานแล้ว ห๊ะ อะไรนะ มีคนบอกให้ไปหาที่สภา อุ๊ย!! เห็นคุกรำไร
“แล้วใครบอกมึง ว่ากูแค่เล่นๆ”ผมเหยียดยิ้มเล็กๆ ก่อนจะเลือกดูเครื่องดื่ม “เป็ปซี่รีฟีลครับ... แล้วมึงชอบพี่เขารึไง ถึงได้มาคาดคั้นกูเนี่ย”ผมพูดไปเรื่อย ก่อนจะส่งเมนูคืนโดยไม่หันไปมองไอ้ปินแม้ปลายหางตา
“ไม่รู้ดิ มึงคิดว่าไงล่ะ”แล้วมันก็ตีหน้ากวนส้งติงใส่ผม
“ก็เรื่องของมึง... กูชอบพี่หมอฌ็องค์ แล้วกูก็จะจีบ”ไม่ต้องส่องกระจกผมก็รู้ดีว่าหน้าผมกวนส้นตีนขนาดไหน “หวังว่ามึงคงไม่ตัดเพื่อนกับกูด้วยเรื่องแค่นี้นะฮ๊าฟเพื่อนปิน”ผมทำตาบ๊องแบ๊วใส่มัน ก่อนจะลุกไปตักสลัดบาร์
หยุดเรื่องไอ้ปินเอาไว้ แล้วมาสนใจเรื่องอาหารตรงหน้าก่อนดีกว่า ผมจะมาเล่าเรื่องความเลวของผมที่มีต่อซิซซ์เลอร์ให้ทุกคนได้รับรู้โดยทั่วกัน มันก็ไม่เชิงเป็นความเลวอะไรหรอกครับ มันออกจะเป็นความงก+ความคุ้มมากกว่า คือผมชอบเข้าไปสั่งสเต็กแล้วไม่กิน กินสลัดบาร์ให้เต็มที่ พอจะจ่ายตังค์ บอกให้พนักงานเอาสเต็กที่ผมสั่งไปห่อกลับบ้าน ใครจะเอาไปทำตามก็ได้นะครับ ผมไม่มีลิขสิทธิ์(เพราะก็ลอกไอ้ห่าเอมมาอีกที)
ผมตักแคร็กเกอร์กับแครอทใส่จาน แล้วก็ตักซุปเห็ดใส่ถ้วย ก่อนจะยกมาที่โต๊ะ ตอนนี้พี่หมอฌ็องค์มาแล้ว และกำลังสั่งอาหารอยู่ ผมทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ยิ้มให้พี่เขา เขาก็ยิ้มตอบทั้งที่หน้าขึ้นสีก่ำ... ผมก็อายนะ แต่ความอยากแกล้งไอ้ปินมันมีมากกว่า
“พี่หมอฌ็องค์ ลองกินแคร็กเกอร์พร้อมกับซุปสิครับ อร่อยนะ”ผมไม่ว่าเปล่า เอาแคร็กเกอร์จุ่มซุปในถ้วย แล้วจ่อไปที่ปากเล็กสวย
“ขอบคุณครับ”พี่หมอฌองค์ละเลียดกินอย่างเรียบร้อย ต่างจากไอ้ปินที่แดกกระซวกแครอทในจานที่ผมตักมาอย่าบ้าคลั่ง “เรียกพี่ฌองค์ก็พอครับ”แล้วพี่เขาก็ฉีกยิ้ม
“เอ่อ พี่ฌ็องค์ครับ อย่าบอกเรื่องนั้นกับใครนะครับ”ผมยิ้มหวานทั้งที่ในใจนี่แทบกรีดร้องด้วยความอาย... กูติดเชื้อความหน้าด้านมาจากไอ้เฮียแหงมแซะ
“ครับๆ”พี่เขาพยักหน้าแบบอายๆ
แล้วผมก็นั่งกินนั่งคุยไปเรื่อย คือผมค่อนข้างเป็นคนคุยเก่งน่ะครับ ส่วนไอ้ปินเวลากินมันก็ค่อนข้างเงียบ และตอนนี้ก็ยิ่งเงียบขึ้นไปอีก เมื่อผมแทบไม่เปิดโอกาสให้มันได้พูดเลย
ที่ผมนั่งม่อพี่ฌองค์อยู่เนี่ย ผมแค่อยากแกล้งไอ้ปินแค่นั้นแหละครับ พี่เขาก็น่ารักดี อาจจะจัดว่าน่ารักมากเลยก็ได้ แต่อย่างผมจะรักใครได้อีกวะ ผมกรุ๊ปบีครับ เจ้าชู้ไปเรื่อย แต่ถ้ารักใครแล้วจะรักเดียวใจเดียว ฮิ้วววว ... แอบกระดากหน่อยๆครับ
แล้วส่วนเรื่องพี่ฌ็องค์จะเผลอใจมาชอบผมไหม? ผมว่าเป็นเรื่องยากว่ะ หลังจากที่เห็นฉากอุบาทว์ลูกกะตาไปแล้วน่ะนะ
เคร้ง!!
ผมหันมองคนที่ปล่อยซ้อมลงบนจานอย่างแรง
“โทษที หลุดมือ”ไอ้ปินว่าหน้านิ่ง
“เราสองคนเรียนออกแบบภายในใช่ไหม บ้านพี่เพิ่งสร้างเสร็จ พี่จะแต่งบ้านยังไงดีอ่ะ”พี่ฌ็องค์ถาม ผมเปิดโอกาสให้ไอ้ปินตอบก่อนครับ... เดี๋ยวกูค่อยตัดมุขมึงทีหลังก็ได้
“ให้ช่วยแต่งผมคงไม่ค่อยถนัด แต่ถ้าให้ช่วยอยู่ด้วยผมว่า...ผมถนัดกว่า”สำแดงความซีเอี่ยวมาแล้วสิมึง... ไอ้เสี่ยว ไอ้ลาว โอ้ยยย กูจะอ้วก
“งั้นผมขอเป็นคนที่คอยดูแลพี่ฌ็องค์อยู่ห่างๆดีกว่าครับ ดูสิ ดูแลคนอื่นจนแทบไม่มีเวลาดูแลตัวเองเลย”แล้วผมก็เอาทิชชูเช็ดปากให้คนตรงหน้า ทั้งที่ปากก็ไม่ได้เลอะอะไรเลย... เอาสิไอ้ปิน กูกับมึงใครจะเสี่ยวกว่ากัน
“เราสองคนนี่ตลกดีเนอะ”ตลกอะไรล่ะพี่ ผมกับมันจีบพี่อยู่นะเฮ้ย
“แล้วพี่ฌ็องค์มีแฟนยังครับ”ไอ้ปินยิงตรงๆ พี่เขาก็ส่ายหัวตอบ
“แล้วพี่อายุเท่าไหร่แล้วครับ”ผมถามบ้าง คนตรงหน้าก็ยิ้มกว้างก่อนจะชูนิ้วมือข้างซ้ายขึ้นสามนิ้ว และชูนิ้วมือข้างขวาขึ้นสองนิ้ว
“ห๊า 32!”ผมกับไอ้ปินพูดพร้อมกัน พี่เขาดูเหมือน20มากกว่าอ่ะ... ให้ตายเหอะ พวกกูมารุมจีบผู้สูงวัย
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่น 28ครับ”ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกแทนไอ้ปิน คิดดูสิครับถ้าอายุห่างกันมากๆ พี่เขาจะมาสนใจเด็กอย่างไอ้ปินหรอ
“ห่างกัน10ปี กำลังดีเลยนะครับ”กำลังดีพ่อมึงสิไอ้ปินตอนพี่เขาอยู่ป.4มึงเพิ่งเกิดเองนะไอ้สาสส
Rrrrrrr
บีบีในกระเป๋ากางเกงเริ่มแสดงอิทธิฤทธิ์ ผมหยิบขึ้นดู จึงได้รู้ว่าเป็น...ไอ้เฮีย
“อาฮะ”
/”ตายห่าแล้วรึไง”/ปลายสายกรอกเสียงยียวนกวนประสาทกลับมา
“โทษทีนะครับ เจ้าของเครื่องม่ออยู่ เอ๊ย ไม่อยู่”ผมแกล้งพูดผิด พี่ฌองค์ก็หัวเราะขึ้นทันที ส่วนไอ้ปินหน้างี้หงิกเป็นส้นตีนเลยทีเดียว... สาแก่ใจกูแหละ
/”หรอ งั้นฝากบอกมันด้วยว่าผัวโทรมา รีบกลับมาห้องเร็วๆ อย่าให้พิโรษ”/แล้วมันก็ตัดสายไปเลย... โถ ไอ้ปลวกเป็ด!!
ผมรีบกินซี่โครงหมูในจานให้หมดโดยไว ก่อนจะบอกลาพี่ฌ็องค์ที่ยังคงยิ้มแย้ม และไอ้เหี้ยปินที่ยิ้มแย้มยิ่งกว่า ... ไม่ต้องดีใจจนออกนอกหน้าก็ได้มึง
ผมเดินมาตามทางเดินเรื่อยๆ คิดถึงใบหน้าเนียนที่มีพวงแก้มหนาน่าหยิกผมก็ยกยิ้มกับตัวเอง... ผมชอบพี่ฌองค์ว่ะ
ผมเปิดประตูห้องเข้าไปอย่างเบามือ ใบหน้านิ่งๆที่ประดับด้วยรอยยิ้มกวนส้นตีนก็รอยเข้ามาทดแทนใบหน้าหวานใสของพี่ฌองค์ในบัดดล... เสียอารมณ์
แต่ผมก็รักมันอยู่ดี
กูเครียดกับตัวเอง
----------------
ตอนหน้ามาพบกับตอนพิเศษน้องคิงนะคะ
นางชนะเลิศด้วยคแนน8:0:0
เนื่องจากลืมบอกไปว่าปุ่มโหวตเบอร์2กับ3 มันเสีย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
เอาเป็นว่าต่อตอนไหน รอลุ้นปายยย :hao6:
ขอบคุณทุกกำลังใจอีกครั้งนะคะ
:กอด1:
ช่วงนี้อาจจะหายหัวไปดื๊อๆนะคะ เพราะมีงานจิปะถะมากมายก่ายกอง :katai5:
เลิฟนะ จิบิ
ปล.ช่วยดันน้องบลูกันด้วยนะคะ วินาทีนี้ไม่ต้องการอะไรนอกจากกำลังจายยยย
-
:z3: อิปินมันแอบเลวชกใต้เข๊มขัด บอกผัวอิบลู :katai1:
ปล. เดวเอาค้อนไปทุบที่คอมคุณเขียด :laugh:
-
อิบูลมันจะแกล้งอิปินหรือมันม่อจริง ฮ่าๆๆปุ่มโหวตมันเจ๊ง ฮาจริงๆ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
แหม๋ๆวิธีเอาคืนปินของบลูนิ๊ไม่เลว :laugh:
ไว้อาลัยสามวิ ให้แก่ปุ่มโหวต คุณน้องเขียดศรี :o11:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
ปล. ดีแล้วค่ะที่น้องเขียดแก้ปัญหาได้ อย่าซีเรียสไปเลยค่ะ ชีวิตยังมีอะไรอีกเยอะ
เวลาและประสบการณ์จะหล่อหลอมให้เราถึก?และสามารถเผชิญกับโลกอันสวยงาม?ใบนี้ได้เอง o18
-
เย้ ตอนใหม่มาแล้ว
สวัสดีคะคุณเขียด ทักทายก่อนน้อๆ
ต่างจากไอ้เหี้ย เฮ้ย ไอ้เฮีย เห็นแล้วบั่นทอนสมอง หน้าแม่งโคตรพ่อโคตรแม่หนา
------------- 55555 น้องบลู แอบหลุดเต็มๆ คำเลยนะ
แหมๆ น้องบลูแกล้งเค้าระวังจะโดนกลับคืนเท่าตัวนะจ้ะ ทำไรไว้น่ะ
อาเฮียรู้เดี๋ยวได้ฟ้าเหลืองหรอก :laugh:
ปล. เย้ย!!! มีงี้ด้วย ปุ่มเสีย แงงงงงง คุณเขียดทำกันได้น๊าาา :z3:
-
แอบสงสารปินนิดๆ แต่สะใจมากกว่า 555
บลูน่าจะแกล้งปินแรงๆ หน่อย อย่างจับมือ โอบเอวหรือหอมแก้มพี่หมองี้
แต่ไม่รู้ว่าถ้าอิเฮียรู้นี่บลูจะมีสภาพเป็นยังไง คงฟ้าเหลืองอ่ะ :laugh:
-
นี่เค้าก็บีนะบลู เจ้าชู้ แต่รักใครรักจริงช่ะ มันใช่เลยคัฟ ฮิฮิ ส่วนปุ่มโหวตพี่เขียดนี่ก็ดีแล้วนะ ที่เบอ2,3 มคนเสีย ฮ่าฮ่า อะไรมาก็อ่านหมดแหละ ว่าแต่อิปินชอบหมอฌ็องค์ แล้วเรื่องวันนั้นของมันเป็นใคร น้องหมอหรอ(จำชื่อบ่ได้แล้ว) เอ๊ะๆ 3พี ก็ดีนะ อิอิ ขอบคุณคัฟพี่เขียด รอตอนต่อไปนะคัฟ^^
-
หมอเห็นฉาก...แล้วคงไม่เอาบลูหรอกหมอน่ารักจิงๆด้วยไม่น่ามาเจอคนอย่างปินเลยน่าสงสาร
ยังดีที่เหลือปุ่ม1ไว้ไม่เจ๊งหมดไม่งั้นอดอ่านแน่ๆเลยT^TT
คุณเขียดมีปัญหาอะไรก็ขอให้ผ่านไปได้นะค่ะสู้ๆ^ <
-
:z1: แมะ ผัว มาเต็มปากคำเต็มคำ แรดนะย่ะ
-
นังบลู รีบกลับไปหาสวามีด่วนค่ะ ก่อนที่จะทรงกริ้ว คริคริ
-
ผัวจ้าผัว ฮิ้ววววววว (?)
ปิน นายไม่ใจเลยอ่ะ จับกดโล้ด (555+)
-
น้องบลูม่อได้น่ารักมากกกกกก
-
ไอ้ผัวไร้ประโยชน์ 555 ได้ใจจริงบูล
ฮาตรงพิโรษนี่ล่ะ ขำก๊ากเลย
เฮียตาทิพย์รึเปล่าหว่า โทรมาตอนบูลจะมีกิ๊กทุกที
อดเด่ว!
กระหน่ำบวกและเป็ดพร้อมปากเป็ดทอดจานหย่ายเป็นกำลังจายยยยยย
อ้อ แตงโมปั่นด้วยแก้วนึง
:hao6:
-
หนูบลูแกล้งมากระวังเฮียปั้นแกหึงโหดน่าาา 55+
ว่าแต่ไอ้น้องปินของเรานี่จะได้คู่กับใครหว่า อิอิ
-
เชอะๆๆๆๆ ทำไมไม่บอกแต่ที่แรก ว่าปุ่มมันเสีย เชอะๆๆๆๆๆ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เกรียนกานทั้งนั้นนน เกรียนหน้ามึน
-
น่าสงสารพี่หมอฌ็องค์ แค่เห็นน่าน้องบูลก็เขินแล้วเขินอีกอยู่แล้ว ยังต้องถูกใช้เป็นเครื่องมือแก้แค้นน้องปินอีก
แล้วน้องปินจะรู้ไหมเนี่ยว่าถูกแก้แค้นอยู่ เดี๋ยวเกิดน้องปินไปฟ้องเฮียแล้วเฮียเกิดหึงขึ้นมา
เพราะไม่คิดว่าน้องบูลจะใช้แผนแกล้งจีบหมอฌ็องค์ตัดหน้าน้องปิน แล้วเฮียจะไม่หน้ามืดจัดหนักน้องบูลในห้องผู้ป่วยอีกรอบเหรอ
หรือถ้าเกิดพี่หมอฌ็องค์เกิดติดใจคารมน้องบูลขึ้นมาอีกล่ะ ถึงจะยากแต่ก็ไม่แน่นะช่วงนี้น้องบูลยิ่งเสน่ห์แรงเกิ๊นอยู่ด้วย
คราวนี้น้องบูลจะไปแก้ตัวกะเฮียยังไงล่ะเนี่ย รอติดตามค่ะว่างานนี้น้องปินกะน้องบูลใครจะได้เอาคืนใคร
หรือจะให้พี่หมอฌ็องค์ไปชอบเฮียซะเลยทีนี้น้องบูลกะน้องปินได้เงิบทั้งคู่แน่ อิอิ รอตอนพิเศษน้องคิงกะภรรยาต่างด้าวค๊า
เป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนสวยมีแรงกายแรงใจต่อสู้ทุกอุปสรรคจ้า :pig4: :กอด1: (คล้ายๆโฆษณาเครื่องดื่มชูกำลังแฮะ อิอิ)
-
เดี๋ยวนี้เรียกเฮียว่า ผัว เต็มปากเต็มคำ แล้วยังจะไปม่อคนอื่นอีกหนูบลู (แม้จะหลอกๆก็เหอะ) คดีเก่ายังมีติดตัวหนาาาา ฮึ่ยยยยย กลัวเธอจะโดนมิใช่น้อยย o18 o18
ไม่รู้ว่าจะโดนมากโดนน้อย ก็ปูเสื่อนอนรอแร้ววว กอดเขียดศรีแรงๆหนึ่งทีค่ะ :กอด1:
-
ฮ่าๆๆ นังน้องบลูนี่หน้าด้าน หน้าหยิกดีจริงๆ ฮ่าๆๆ... ฟังเหมือนจะดีเลย
-
เฮียนี่ขัดได้ถูกเวลาจริงๆ เอ๊ะ...หรือว่าปินบีบีไปบอก
หมอฌ็องค์น่ารักดีนะ
บลูกวนจริงๆแต่น่ารักอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คุณเขียดต่อไปนะ
อ้้อ.........เกือบลืม มาๆมากอดที :กอด1:
-
บลูนี้ด้านได้ใจอ่า
-
เอามาสปอยก่อน คุๆๆๆๆ
ผมปรับกระจกมองหลังให้หันมาสะท้อนตรงกับเหง้าหน้าฟ้าประทานของตัวเอง กระจกวิเศษจงบอกข้าเถิดใครหล่อเลิศในปฐพี ก็คงเป็นท่านคิงคนนี้ล่ะสิที่ปฐพีนี้ไม่มีใครหล่อเกิน กร๊ากกกกก ไม่ได้อยากจะชมตัวเองเลย แต่มันแบบว่าปฏิเสธความจริงไม่ไหวว่ะ หลักฐานมันสลักอยู่บนหน้าซะขนาดนี้
แหม ดูสิ กระพริบตาก็หล่อ ยิ้มก็เท่ห์บาดใจ กูเป็นใครวะเนี่ย ทำไมหล่อขนาดนี้
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ชื่นชมตัวเองไปมากกว่านี้ นัยน์ตาคมสวยของผมก็เผลอไปสบสิ่งมีชีวิตที่กำลังหน้าตื่น ตัวแข็งทื่อ ซึ่งอยู่ห่างจากรถผมไปอีกไม่ไกล...ชิบหายแล้ว
หลบไปสิโว้ย หลบป๊ายยย!!!
เอี๊ยดดด!!
ผมเหยียบเบรกเต็มตีน บีเอ็มสุดที่รักกกระชากจนหัวโขกพวงมาลัย อิห่าหน้ากูเสียโฉมแล้วมั้งเนี่ย...ทำไมถุงลมนิรภัยถึงไม่ทำงานห๊ะ
แต่เหนือสิ่งอื่นใด ใครแม่งบังอาจมาตัดหน้ารถสุดหล่อวะ ถ้ากูหน้าเสียโฉมไป จะมีปัญญารับผิดชอบไหม
ผมรีบเปิดประตูลงจากรถ กูจะด่า กูจะด่า จะด่าแม่งให้งงเลยสัส ดูดิแม่งยังมีหน้ามานั่งสำออยอีก กูยังไม่ได้ชนมึงเลยเหอะ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรออกไป เจ้าของร่างขาวใสที่ล้มพับกองอยู่กับพื้น ก็หันมามองผม...โอ้ววว
ผมชะงักเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินลิ่วๆเข้าไปหาเป้าหมายทันที
“เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ”ผมรีบย่อตัวลงข้างๆ พลางตรวจจับตามเนื้อตามตัวของคนตรงหน้า...อารมณ์เปลี่ยนจากหลังตีนเป็นหน้ามือทันที
นี่เธอ...คือนางฟ้านางสวรรค์ที่ตกลงมาจากวิมานชั้นใด
-----
จะมาลงพรุ่งนี้นะคะ
แบตโน๊ตบุ๊คหมดเลี้ยวอ่าเหลืออีก3% :o12:
รักทุกคนนะคะ
ฝันดีค่ะ :-[
-
เปลี่ยนคำพูดไวมากกกก- -"รอพรุ่งนี้
-
:katai5: คลานไปดักหน้า ไม่ให้หนีไปไหนได้ พรุ่งนี้จะรอจร้า :กอด1:
-
:katai4: :katai4: ม่ะๆๆแบตสำรองเค้ามีของยี่ห้อไหน
-
บลูเอ้ย ฮาเกิ๊นนนนนนน แถมช่วงนี้ด้านขึ้นอีกเป็นกอง :m20:
-
:katai5: :katai5: :katai5: มารอจ้า (คาดว่าอิบูลแพ้ท้อง เลยเอาน้องคิงมาแก้ขัด) :mew1: :mew1:
-
มาต่อแถวรอด้วยคน :mew1:
-
เขียดดดดดอ้ะะะะะะ :o12: :o12: :o12:
-
ภรรยาต่างด้าว ตอน1
คำเตือน เนื้อหาตอนพิเศษน้องคิงนั้น :laugh:ค่อนข้างแจนไรค่ะ
ต้องทำใจก่อนอ่าน
รูปคู่บ่าวสาว
(http://image.free.in.th/v/2013/it/130914060925.jpg)
http://www.youtube.com/v/hnkxQr6pGUI
/”เหี้ยคิง... กูขอโทษ ไม่คิดว่าเฮียจะเล่นมึงซะขนาดนี้”/เสียงปลายสายนั้นดูสำนึกผิดกับแผนปัญญาอ่อนของมันจริงๆ
“ช่างเถอะ กูเองก็เล่นแรงไป”ผมบอกขณะที่กำลังเลี้ยวรถเข้าซอยคลินิก
/”แต่มึงก็เจ็บตัวเพราะกูอยู่ดี”/ยัง ยังไม่จบอีกห่านี่
“เรื่องมันผ่านมาแล้วเหอะไอ้เอม แล้วอีกอย่างกูก็ทำตัวเอง แค่นี้นะ กูจะไปตัดขนหมา!!”พล่ามจบผมก็กดวางโดยไม่สนใจเสียงโวยวายจากปลายสาย
สวัสดีครับ ผมชื่อคิง นิยามบ่งบอกตัวตน โคตรหล่อ พ่อรวย รักสนุก เน้นรุกไม่เน้นรับ ไม่อยากผูกมัด นิยมเป็นชู้ ... ปล.ถ้าจู๋ผัวหนูไม่ถึงใจ ใส่ชุดม.ปลายมาหาเพ่นะน้องนะ
ก่อนหน้านี้คนเกลียดผมบานเลยเดะ ขอบอกไว้เลยนะครับ เรื่องไอ้เหี้ยบลู ผมเคยชอบมันตอนม.4ก็จริง แต่นั่นมันอดีตไปแล้วครับคุณ คือไอ้บลูมันก็น่ารักนะครับ ถึงสันดานมันถ่อยไปนิดเถื่อนไปหน่อยแต่ผมก็พอรับได้ แต่ไอ้สิ่งที่ผมรับไม่ได้เลยคือ มันแม่งโสโครกอ่ะ หยะแหยงว่ะ ผมเพ้ารุงรังหนวดไม่โกน น้ำไม่อาบ บอกตรงๆ... ยี๋ แดกไม่ลง
ส่วนเรื่องที่ผมต้องมาป่วนชีวิตคู่ของมันกับไอ้วัวคลั่งนั่น เป็นเพราะไอ้เหี้ยเอมน่ะสิครับ มาโวยวายสร้างมลภาวะทางเสียงที่คลินิกแม่ผม แม่ผมก็ไม่ว่าอะไร เพราะวันๆนางอยู่แต่ในห้องผ่าตัด(ไม่ได้ยินไง) แต่ผมนี่ดิ ผมนี่!! ตัดขนหมาอาบน้ำหมาได้แบบไม่มีความสุขเลยว่ะ...รำคาญ
คือกลุ่มไอ้บลูมันก็ดูรักกันดีนะครับ แต่มันก็ห่วงเพื่อนเกินเหตุ ไอ้เอมนี่ก็ออกแนวห่วงไอ้บลูครับ กลัวไอ้กระทิงดุนั่นจะไม่รักไอ้บลูจริง แล้วก็อยากให้ไอ้บลูยอมรับตัวเอง ก็เลยจะส่งผมไปป่วน ส่วนคำถามที่ว่าทำไมต้องผมน่ะหรอ คำตอบมันง่ายๆว่ะ
...ก็กูหล่อไง...
ไอ้เรื่องวางยา ไอ้เราก็กะแกล้งเล่น เพราะมองตาแม่งก็รู้ ว่ามันไม่กล้าทิ้งเมียมันไว้กับผมจริงๆหรอก แต่จะว่าไปโดนตีนไปทีก็ดีเหมือนกัน เหมือนชีวิตจะได้รู้ว่าชะนีเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไว้ใจไม่ได้...หักหลังกูนะสาสส
แต่ช่างแม่งเหอะ... ว่าแล้วสุดหล่อพ่อสร้างคนนี้ก็ร้องเพลงกล่อมทุกคนดีกว่า
ความเงี่ยนในใจฉันนั้นมันสูงไป กลับไปว่าวสักทีดีไหม อยากจะ---ตื๊ด---จนหยุดไม่หวายยย...แม่ะ มันช่างเป็นบทเพลงที่เหมาะกับผมจนหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ...คริ
เพราะ...
ความจัญไรคือสมบัติของคนหน้าตาดี
ผมปรับกระจกมองหลังให้หันมาสะท้อนตรงกับเหง้าหน้าฟ้าประทานของตัวเอง กระจกวิเศษจงบอกข้าเถิดใครหล่อเลิศในปฐพี ก็คงเป็นท่านคิงคนนี้ล่ะสิที่ปฐพีนี้ไม่มีใครหล่อเกิน กร๊ากกกกก ไม่ได้อยากจะชมตัวเองเลย แต่มันแบบว่าปฏิเสธความจริงไม่ไหวว่ะ หลักฐานมันสลักอยู่บนหน้าซะขนาดนี้
แหม ดูสิ กระพริบตาก็หล่อ ยิ้มก็เท่ห์บาดใจ กูเป็นใครวะเนี่ย ทำไมหล่อขนาดนี้
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ชื่นชมตัวเองไปมากกว่านี้ นัยน์ตาคมสวยของผมก็เผลอไปสบสิ่งมีชีวิตที่กำลังหน้าตื่น ตัวแข็งทื่อ ซึ่งอยู่ห่างจากรถผมไปอีกไม่ไกล...ชิบหายแล้ว
หลบไปสิโว้ย หลบป๊ายยย!!!
เอี๊ยดดด!!
ผมเหยียบเบรกเต็มตีน บีเอ็มสุดที่รักกกระชากจนหัวโขกพวงมาลัย อิห่าหน้ากูเสียโฉมแล้วมั้งเนี่ย...ทำไมถุงลมนิรภัยถึงไม่ทำงานห๊ะ
แต่เหนือสิ่งอื่นใด ใครแม่งบังอาจมาตัดหน้ารถสุดหล่อวะ ถ้ากูหน้าเสียโฉมไป จะมีปัญญารับผิดชอบไหม
ผมรีบเปิดประตูลงจากรถ กูจะด่า กูจะด่า จะด่าแม่งให้งงเลยสัส ดูดิแม่งยังมีหน้ามานั่งสำออยอีก กูยังไม่ได้ชนมึงเลยเหอะ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรออกไป เจ้าของร่างขาวใสที่ล้มพับกองอยู่กับพื้น ก็หันมามองผม...โอ้ววว
ผมชะงักเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินลิ่วๆเข้าไปหาเป้าหมายทันที
“เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ”ผมรีบย่อตัวลงข้างๆ พลางตรวจจับตามเนื้อตามตัวของคนตรงหน้า...อารมณ์เปลี่ยนจากหลังตีนเป็นหน้ามือทันที
นี่เธอ...คือนางฟ้านางสวรรค์ที่ตกลงมาจากวิมานชั้นใด
“I don’t understand”ภาษาอังกฤษสำเนียงแปล่งๆดังออกมาจากเจ้าของริมฝีปากอิ่มสีสด เห็นแล้วมันซี๊ดด อยากจะจับดูดให้ปากสวยๆนั้นซีดจริงๆ
“Ok , where does it hurt?”ผมถาม คนตรงหน้าก็ส่ายหัวรัว จนผมเส้นเล็กสีน้ำตาลอ่อนนั้นไสว...แม่งน่ารักว่ะ
อยากจะจับเธอ---ตื๊ด---- แล้วก็---ตื๊ด---- จากนั้นก็เอา---ตื๊ด----ยัดใส่---ตื๊ด---- และก็---ตื๊ด-------ตื๊ด-------ตื๊ด-------ตื๊ด-------ตื๊ด----
...คิดแล้วเงี่ยน...
“I come from Hong Kong ,and I’m not good at speaking English”อ่อ พูดภาษาอังกฤษไม่เก่งหรอจ๊ะ ไม่เป็นไรนะคนดี ต่อไปนี้พี่จะสื่อสารแต่ภาษากายล่ะกัน
“OK, can I help you?”ผมถาม แต่มือก็ยังคงลวนลามร่างขาวผ่องตรงหน้าอยู่...เปรมกูล่ะ
“I’m hungry”หนูหิวหรอจ๊ะ เดี๋ยวพี่ชายสุดหล่อคนนี้จะพาไปกินนมแล้วนอนนะจ๊ะ...คุๆๆ
ผมชิงแย่งกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่สะพายอยู่ที่หลังคนตรงหน้ามาสะพายไว้เอง ก่อนที่จะค่อยๆพยุงเจ้าของร่างขาวผ่องเป็นยองใยเข้ามาในอ้อมแขนแล้วพาไปที่รถ...ผมหอมจังเลยที่รัก
ขึ้นมาประจำตำแหน่งบทรถเสร็จ ผมก็ยื่นกล่องขนมถ้วยให้คนข้างๆ คนตัวเล็กหน้าใส เจ้าของจมูกโด่งสวยกับนัยน์ตาพราวระยับ เปิดกล่องดู ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม...น่ารัก น่าขบ ชิบหาย
ช้อนพลาสติกสีขาวตักไปที่ขนมถ้วยชิ้นเล็ก ก่อนจะถูกส่งเข้าปากสีสวยนั้น เชื่อคนง่ายไปแล้วหนู ผมมองใบหน้าด้านข้าง นัยน์ตาพราวระยับนั่นเบิกกว้างหลังจากที่กลืนขนมชิ้นนั้นลงคอแล้ว คนตัวขาวผ่องก็หันมามองผมอีกครั้ง
“เจิ้นเตอเฮาซือ”เชี่ยไรวะ “เซี๊ยะเซี๊ยะ”ไม่รู้ว่าแม่งพูดอะไร แต่รอยยิ้มพิฆาต นั่นกำลังทำให้ผมตบะแตก “Ah! Sorry ,very delicious and thank you”ตัวเล็กพูดอย่างอายๆ
“no problem”ผมฉีกยิ้มหวานปั้นหน้าเป็นเทวดา ทั้งที่ในใจนี่
อยากจะจับเธอขึง แล้วก็เอา---ตื๊ด--- เข้าไปใน---ตื๊ด---เธอ จากนั้นก็ขยับ---ตื๊ด--- และเอา---ตื๊ด---ออกจาก---ตื๊ด--- จากนั้นก็---ตื๊ด--- และก็---ตื๊ด------ตื๊ด------ตื๊ด------ตื๊ด---
ผมขับรถอย่างสบายอารมณ์ ในขณะที่คนข้างๆของผมก็ยังคงสาระวนกับการชิมลิ้มรสขนมถ้วยที่ผมซื้อมาจากหน้าม.อย่างเพลิดเพลิน กลับถึงคลินิกเมื่อไหร่ ผมจะหลอกที่รักขึ้นไปบนห้องทันที หลังจากนั้นก็ หึๆๆๆๆ
ผมจอดรถที่หน้าคลินิก มองคนที่ดูหน้าตาตื่นที่กำลังมองไปรอบอย่างสงสัย แล้วในใจผมแม่งก็พาลหื่น ผมพาคนที่ผมยังไม่รู้แม้แต่ชื่อ(นั่นสิ ทำไมกูไม่ถามชื่อวะ) เข้าไปในคลินิก แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้หลอกเหยื่อไปล่อ เอ๊ย หลอกล่อเหยื่อขึ้นไปข้างบน
ร่างท้วมๆของสัตว์แพทย์หญิง ผู้เป็นคุณแม่ที่เคารพรักของผมก็เข้ามาขวาง
“แกพาใครมาอีกยะ!”แม่ตวาดลั่น ผมได้แต่อุดหู ในขณะที่เหยื่อผมได้แต่สะดุ้ง
“ah I’m sorry”เขาหันมาพูดกับแม่ผม ก่อนที่ทำท่าจะวิ่งออกไป
แต่ยังไม่ทันที่เหยื่อตัวน้อยผมจะได้วิ่งไปไหนไกล แม่ผมก็รัวภาษาจีนออกมา ก่อนที่คนตัวเล็กจะพยักหน้า แล้วฉีกยิ้มกว้าง แล้วพากันเดินไปที่ห้องผ่าตัด(สัตว์) เอิ่ม พวกคุณลืมอะไรไปรึเปล่า
ว่าตรงนี้มีสุดหล่อฟ้าประทานยืนหัว---ตื๊ด---โด่อยู่ตรงนี้อีกคนนะโว้ยยย
ผมนั่งง่อยรอแม่อยู่หน้าห้องผ่าตัด จนเมื่อเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง แม่ผมก็จูงมือเหยื่อออกมาทั้งรอยยิ้ม ในขณะที่เหยื่อของผมนั้นมีคราบน้ำตาเกาะกรังเต็มแก้ม อย่าบอกนะว่าแม่ปล้ำเหยื่อผม
ไม่นะ ม่ายยย คิงไม่ยอม คิงจะเอาๆๆๆๆๆ
ป้าบ!!
หัวผมสั่นคลอนไปตามแรงมือ
“แกกำลังคิดอะไรบ้าๆอยู่ใช่ไหมไอ้หื่น เด็กคนนี้ชื่อเฟิ้งอี้ จะกลับฮ่องกงวันอาทิตย์นี้ ซึ่งก็คืออีกห้าวัน และเขาจะมาพักกับเราที่บ้าน”แอร๊ยย น้องคิงรักคุณแม่ที่สุดเลย(ตอแหลในพริบตา) “เด็กคนนี้เป็นเด็กดี และตอนนี้อายุแค่16 และแกรู้ไหม แม่กำลังหมายความว่าไง”ผมขมวดคิ้ว “ฉันยังไม่อยากไปเยี่ยมแกในคุก ดังนั้น ห้ามยุ่งกับเฟิ้งอี้ในทางชู้หนุ่มเด็ดขาด”ม่ายยยยยย ผมได้แต่กรีดร้องในใจ
“แม่ แล้วแม่พูดภาษาจีนได้ด้วยหรอ คิงไม่เห็นรู้เลย”แม่หันมาขมวดคิ้วมองผม ก่อนจะพูดประโยคที่เล่นผมเงิบแดกออกมา
“อ้าว ฉันไม่เคยเล่าหรอ ว่าก่อนจะมาหลอกพ่อแก ฉันเคยมีผัวจีนมาแล้วสามคน”พอเห็นผมช็อคตาค้างไปแล้ว แม่ก็หัวเราะ ก่อนจะหันไปพูดภาษาจีนกับว่าที่ถูกสะใภ้ตัวเอง
เฟิ้งอี้พอฟังแล้วก็หัวเราะออกมา จนผมเห็นเขี้ยวคู่เล็กๆ...ไม่ไหวแล้วโว้ยยย ถ้าไม่เกรงใจแม่นะ กูจะจับขึงแม่งกลางร้านนี่แหละ
“ไฮ!! ไอ้คิงรวย!!”เสียงดังลั่นดังมาจากหน้าร้าน ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
ตัวน่ารำคาญแม่งโผล่มาแล้ว
“อ้าว คุณแม่คนสวยสวัสดีครับ แหม หุ่นยังเร้าใจไม่เปลี่ยนเลยนะครับ”ไอ้เชี่ย นั่นแม่กู
แล้วแม่อีก จะไปบิดเขินมันทำไม
“ใครครับเนี่ย น่ารักจัง สนใจมาเป็นคู่ชีวิตของพี่เอมไหมครับ จุบุ”ไอ้เอมส่งจูบให้เฟิ้งอี้ แต่คนตัวเล็กสะดุ้งครับ แถมไปแอบอยู่ข้างหลังแม่ผมอีก
ช็อคเลยสิมึง...สาแก่ใจสุดหล่อจัง
“มึงมาทำไม...เสนียดคลินิกแม่กู”ผมถามไอ้เอมอย่างสุภาพ
“เออนั่นสิ มึงมาทำไม เสนียดคลินิกสุดสวยของกูหมด”แม่ผมก็หัวเราะครับ แล้วก็หันไปพูดกับที่รักของผม
จากนั้นไอ้เอมก็เข้าไปโช้งเช้งๆอะไรกับว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่ผม แล้วโลกที่มีเพียงสามคนก็บังเกิดขึ้น กูเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่ ส่วนเกินใช่ไหม คนหล่อร้าวรานว่ะ ออกไปเที่ยวแม่งดีกว่า
“เฮ้ยคว ยริง เอ๊ย คิงรวย เอาที่รักของกูไปอาบน้ำเล็มขนด้วยนะ กูปล่อยไว้ที่ห้องรอ”ไอ้แว่นหันมาสั่งผมเสร็จก็หันไปร่วมวงสนทนาต่อ
ผมเดินหน้าบึ้งเข้าไปในห้องรอ คว้าไอ้ที่รัก ใช่ครับ ไอ้พุดเดิลทอยตัวสีขาวที่กำลังวิ่งร่าเริงทำหน้าโง่ๆอยู่นั่นมันชื่อไอ้ที่รัก ตั้งชื่อได้ปัญญาอ่อนสมกับเป็นไอ้เอมเลยใช่ไหมครับ
“โดนทิ้งเหมือนกูเลยสิมึงน่ะ”ผมอุ้มมันขึ้นมาเผชิญหน้า “โดนทิ้งแล้วมึงอ่ะ”
“บ๊อก บ๊อก”
“เถียงอีกๆ ไอ้เอมมันไม่รักมึงแล้ว มันมีของเล่นใหม่แล้ว”ใช่ของเล่นใหม่ น่ารักกว่ามึง อาจไม่ขาวเท่ามึง แต่ชมพูกว่า คิดแล้วหื่น ขนาดนอกร่มผ้ายังขาวอมชมพูสะท้านทรวงขนาดนี้ แล้วในร่มผ้าจะขนาดไหนวะ
บอกตรงๆ แค่จินตนาการกูก็เยิ้มล่ะ
“บ๊อก บ๊อก”
“บ่นจริงๆ กำลังจะพาไปอาบน้ำเนี่ย”นับวันนี้กูชักจะคุยกับหมารู้เรื่องแล้วสิ
แต่...เหมือนกูเริ่มจะคุยกับคนไม่รู้เรื่องแล้วนี่ดิ
ผมอาบน้ำเล็มขนตัดเล็บให้ไอ้ที่รักเสร็จ ก็มานั่งจุ่มปุ๊กปั้นหน้าหล่อเรียกลูกค้าอยู่ที่เคาน์เตอร์ร้าน เอาตีนเขี่ยๆไอ้ที่รักเล่น เล่นไปสักพัก ผมก็รู้สึกเหมือนมีใครมายืนอยู่
“ที่รัก”เสียงนุ่มใสแต่แฝงสำเนียงแปลกๆดังขึ้น ก่อนที่จะมีแก้วที่ภายในบรรจุน้ำเย็นไว้ค่อนแก้ววางไว้ตรงหน้าผม
“ห๊า!!”เมื่อกี้เขาเรียกผมว่าที่รักหรอ...น้องคิงอยากกรี๊ด
แต่ไม่ได้ๆ กูเป็นรุก ขืนกรี๊ดไปเดี๋ยวโดนปลดตำแหน่ง
“ที่รัก”พูดอีกครั้งแล้วลงไปนั่งเล่นกับไอ้หน้าที่นอนดิ้นเร้าๆอยู่ใต้ฝ่าตีนผม
เพล้ง!!!
กอบเศษหน้าให้ไวเลยกู
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้อายและร้าวรานใจไปมากกว่าเดิม ผมก็ก็รู้สึกถึงแรงกระตุกที่ชายเสือ
“สามี”ถึงจะพูดไม่ชัด... แต่ในรูหูกูชัดมากนะไอ้สาด “สามี”ไม่พูดเปล่า เอาคางมาเกยตักผมอีก
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก”ผมกรีดร้องสุดเสียง
น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยย
---------------
ปุจฉา ใครสอนน้องหนูต่างด้าวมา
วิสัจฉนา อิแว่น :laugh:
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ จุบุๆ
เป็นกำลังใจให้น้องคิงฟาดเมียเด็กให้สำเร็จด้วยนะคะ :haun4:
-
yymomo
อุ๊ยตาย อย่าทุบเลย พังไปแล้วเครื่องนึง นี่ตัวสดท้ายแล้ว
honey honey drop
มันแกล้งจ้า(มั้งนะ) มันรึจะกล้านอกใจเฮีย
kongxinya
นั่งไว้อาลัยด้วยคนค่ะ :laugh:
ชีวิตดีขึ้นแล้วค่ะพี่ซิน กลับไปใช้ชีวิตสวยๆ(ตรงไหน)ตามเดิม
rije
ฟ้าเหลืองไม่พอค่ะ คราวนี้สงสัยต้องให้เฮียขังลืม :haun4:
Aoya
อิบลูมันยังออกตัวแรงไม่ได้ค่ะ
มันยังละอายต่อสิ่งที่พี่หมอเห็นอยู่(แต่เดี๋ยวมันก็ลืม) :laugh:
@Lucifer_Prince@
ฮ่าๆๆๆ เรื่องปินมันซับซ้อนวุ่นวายจ้า น้องหมอฌองค์ ชื่อเฌอจ้า
ต้องรอลุ้นกันต่อปายยย
แมวเหมียว
อุ๊ย อย่างน้อยปินมันก็มีดีที่ความหล่อน๊า
ฮ่าๆๆ ชีวิตผ่านพ้นไปแล้วคร่า :กอด1:
พลอยสวย
อิบลูออกจะใสๆ :jul3:
NUTSANAN
ถ้ากริ้ว สงสัยจะต้องมีคนโดนลงโทษ :haun4:
Alone Alone
น้องปินมันไก่อ่อนค่ะ มิมิปัญญา o22
mild-dy
น่ารักแต่ก็น้อยกว่าคุณเขียดนะ(ไปเอาความมั่นใจตรงนี้มาจากไหน) :a5:
puppyluv
:laugh: เฮียมันมีกุมารคอยบอกค่ะ
เห็นแก่ปากเป็นทอดกับน้ำแตงโม
รีบเอาน้องคิงมาถวายในบัดดล
Chichi Yuki
:-[ ตอนต่อไปให้เฮียจับขึงมั่งดีก่า
ต้องลุ้นกันต่อปายจ้า
sukaz
เค้าก็เพิ่งรู้เหมือนกัน(เรอะ) :laugh:
•♀NoM!_KunG♀•
นิยายเกรียนแต่คนเขียนเรียบร้อยนะคะ :-[
Lily teddy
ทำไมเท๊อวิเคราะห์เก่งอย่างเน้!!!!!! :a5:
ตอนพิเศษมาแล้วจ้า
ขอบคุณนะคะ :-[
moodyfairy
คุณหญิงเขียดศรีกลับมาแล้วค่ะ
เดี๋ยวจะยุให้เฮียขึงมัน :-[
2pmui
ถึงน้องบลูจะหน้าด้าน แต่คุณเขียดหน้าสวยมากนะคะ(ไปเอาความมั่นใจนั้นมาแต่ใด) :laugh:
aoihimeko
นี่ก็วิเคราะห์เก่งอีกคน ใช่แล้ว อิเฮียมีกุมารค่ะ :laugh:
ขอบคุณคร่า :กอด1:
4559
บลูด้าน แต่คนเขียนงามนะคะนะ :jul3:
แมวเหมียว
มาแล้วจ้า :impress2:
yymomo
มาแล้วๆคร่า :กอด1:
พลอยสวย
เมื่อคืนใช้เดลง่อยๆจ้า o22 (คือเครื่องแก่จนใกล้จะระเบิดแล้ว)
gayraygirl
เช่นเดียวกับคุณเขียดที่งาม(หน้า)ขึ้นเป็นกอง :impress2:
honey honey drop
อุ๊ย รู้ได้ไงอ่ะแอ้ม ว่าน้องบลูลาคลอด :haun4:
kongxinya
มาแล้วค่ะคุณหญิงพี่ :mew1:
moodyfairy
อย่าร้องนะ มามะ เดี๋ยวซับน้ำตาให้ :กอด1:
-
น้องต่างด้าวน่ารักอ่ะพูดแบบนี้จะรอดพ้นคืนนี้อะป่าว>>>พระเอกคุณเขียดยิ่งหื่นๆอยู่ด้วย
คิงพูดซะบลูไม่มีอะไรดีเล้ยยยยย(มันก็จิงอะนะ- -")
ถ้าผวนชื่อคิงจะผิดไหมเนี่ยอิอิ คิงรวยหึหึ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด :angellaugh2: ดีใจที่คิงมีคู่ เค้าไม่เคยเกลียดคิงเลยนะยังแอบหวังให้คิงมีคู่ด้วยเพราะรู้สึกว่าคิงไม่ได้เลวร้ายอะไร แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆด้วย ว่าแต่น้องเขาน่ารักจังเลยอ่ะเหมาะกะคิงแล้วจ้าาาา เอ ? แต่อีกไม่กี่วันจะกลับห้องคงแล้วนิ
-
อิคิงมันจะมีเมียต่างชาติ (ไม่รู้ชาตินี้หรือชาติหน้า) ฟิน แจน(ไร) เป็นพี่สาวของ จัญ(ไร) แน่ๆเลยอ่ะ แต่แอ้มว่าสั้นไปนะ จุ๊บๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
:m20: เอาให้มันซะไฮโซเลย เอาเขมรหรือลาวก็พอละ ยัยคิงคองเนี่ย :laugh:
-
คิงจะได้เป็นสามี ทางนิตินัย หรือ พฤตินัยกันแน่อ่ะ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
ย๊ากกกก เฟิงอี้จะรอดมั๊ยเนี่ยคืนนี้ แล้วไอ้แว่นแกสอนน้องแบบนี้ได้งัย เดี๋ยวน้องโดนพรากผู้เยาว์ อยากให้คุณพี่เขียกเศรีเขียนเรื่องคิงกะเฟิงอี้ด้วยอ่ะ^^
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ไม่รู้จะพูดอะไรดี นอกจาก
ใช้ 5 วันให้คุ้มๆ นะคะคิงสุดรวย เอ้ยยยยยยยย คิงสุดหล่อ
:hao6: :hao6:
-
เฮียคิงจะบริโภคหญ้าอ่อนนน
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ขอให้คิง ได้ ตื้ด สมใจ 5555555
-
โอ้ยตอนอีคิงชางรายมาก55555555555555555
คิงสู้ๆนะคร่ะ ฟันเมียเด็กด้าวให้ได้ :hao6:
-
แน่ะะ หลอกเด็กให้พูดอะไรเนี่ยย สามง สามี แหม่ :m12:
รอลุ้นค่ะ ว่าเฟิ้งจะเสร็จ อุ้ย จะเป็นยังไงต่อไป :m7:
ปอลอ ชอบเซ็นเซอร์คำพูดคิงนะ แบบว่า :m20: :m20: :m20:
กอดแรงจร้ะะะ มุมิ :กอด1:
-
จับกดๆๆๆๆๆๆ
น่าจับกด น่ารักอ่ะ
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :mew1: :mew1: :mew1: :mew3: :mew3:
-
เฟิงอี้ท่าทางจะไม่รอดมือคิงแน่ :hao6:
แนะนำนะคิงกินทิฟฟี่และดีคอเจนกันไว้ก่อนเลย .. จะได้ไม่เป็นหวัดคัดจมูกมีน้ำมูก? และไอ คุก คุก :laugh:
ใช้ห้าวันให้เต็มที่เลยนะคิง :m26:
กอดดดดด น้องหญิงเขียดศรีมณีเด้งงงงง :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :pig4: :L2:
-
เจ้จะไม่ทน !!! กรี๊ดดดดดดดด อยากจับอิหนูฟัด :hao7:
-
เต็มที่นะคิง o13
-
อิแว่นถุดถุย สอนอะไรน้องมันอย่างง้านนน เด็กใจแตกหมด หรืออิคิงจะแตกก่อน....ฮ่าๆๆๆ
คุณแม่อย่าเผลอนะเค๊อะ แต่ถึงจะไม่เผลอ เดี๊ยนว่าเด็กต่างด้าวของคุณแม่ ก็อาจจะไม่รอดเกิน 5 วัน
มีอิหมอหมาจิตหื่นอยู่ในบ้านนี่อันตรายต่อสิ่งมีชีวิตน่ารักๆจริงๆ
แต่ถ้าเหตุพลิก อิคิงตกเป็นเมียแทนเนี่ย มีเฮแน่ๆ :laugh: ได้เปลี่ยนชื่อเป็นอิควีนก็ทีนี้แหละ
-
เอิ่ม!! แกล้งอาหมวยอีได้ไงเนี่ยย คนแต่งอะตัวเกรียนเลย อิอิ แซวน้าา
-
งั้นอิพี่คิงต้องร้องเพลงนี้อีกเพลงดิ>>คืนนี้อยากได้กี่ครั้ง :hao6:
-
:hao6: อิคิงจะสื่อสารกะว่าที่เมียมันท่าไหนละนั่น
-
อ๋อ ที่ไอ้พี่คิงต้องโดนซ้อมซะน่วมเป็นมัมมี่นี่ก็เพราะแผนป่วนให้หึงของน้องเอมนี่เอง
แต่ก็ถือว่าคุ้มนะเพราะทำให้เฮียกะบูลเค้ารักกันมากขึ้นอะเนอะ โดยไอ้พี่คิงต้องยอมเจ็บบ้างนิดนึง :laugh:
แต่ก็น่าสงสารน้องบูลนอกจากไอ้พี่คิงมันจะหมดรักไปนานแล้ว มันยังว่าซะน้องบูลดูโสโครก ซกมกไปเลย
พอได้เจอเฟิ้งอี้ที่น่าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ไอ้พี่คิงก็หื่นออกเลยอะ ดีนะที่ดูท่าคงไม่ง่ายเพราะคงมีคุณแม่
ที่ไม่อยากเยี่ยมลูกคิงในคุกคอยขัดขวางเส้นทางหื่นบ้างแหละ แถมตอนนี้มีน้องเอมที่นอกจากไม่ช่วย
ยังเข้าใจสอนคำที่ทำให้ไอ้พี่คิงแทบคลั่งด้วย แต่น้องเฟิ้งอี้ต้องไปค้างที่บ้านพี่คิงตั้งห้าวัน
จะรอดความหื่นพี่คิงไปได้ไหมเนี่ย เอาใจช่วยให้น้องเฟิ้งอี้ยั่วให้พี่คิงมันคลั่งเยอะ ๆ ก่อนสมหวังล่ะกัน
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดสุดสวยเหมือนเดิมค๊า :pig4: :L2:
ปล.อิมเมจไอ้พี่คิงดูน่ารักสดใสมาก มันน่าจะดูหื่นกว่านี้นะคะ
-
แอร๊ยยยย อิแว่นไปเสี้ยมอะไรน้องมาล่ะนั่น ดูท่าแล้วคงจะเสร็จป๋าคิงในไม่ช้า :z1:
-
น้องเฟิงอี้น่ารักน่าฟัด!!!!!!!!!!!! คิงคะป้าแนะนำว่าอย่าทนค่ะ!!!จับฟัดเลยค่ะแอร๊ยยยยยย
-
เอมมิกาสั่งสอนเฟิงอี้เพื่อเป็นการไถ่โทษรึเปล่า :hao6:
เฟิงอี้นี่ก็น่ารักนะ แค่เราว่าไม่ค่อยเหมาะกับคิงอ่ะ. คิงมันเหมาะกับเฮีย! มันน่าจะให้เฮียกดคิงนะ ถึงมันจะเป็นแผนแต่วางยาบลูแบบนี้ยอมไม่ได้ :fire:
ฮ่าๆๆๆ ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากอ่านสามพีบ้าง :-[
-
คิงรวยกั๊บ...ใจเย็นๆนะกั๊บ
ว่าแต่..เพื่อนเอมมิกา ได้สถานะ(สามี)อย่างเป็นทางการจากเพื่อนเฟายังอะกั๊บ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด น้องเฟิงน่ารักอ่า น่ารักจนอยากแย่งคิงมาเลยทีเดียว อะคุ ถ้ารักเด็กสงสัยคิงต้องไปหาข้าวแห้งมาอมรอแล้วอ่ะ เอมสอนภาษาน้องได้เด็ดมาก ปล.คิดถึงอิน้องบลูและคุณเขียดจ้า
-
ไม่ได้เข้ามาเตะบลูเอ๊ยเยี่ยมบลูหลายเพลา
บัดนี้บลูได้ก้าวหน้าไปเป็นอันมาก เหตุเพราะสามีบำรุงดี
มีการกระเซ้าเย้าแหย่กับเหล่าคนสนิทอย่างสมปองกระดองหัวใจ
ส่วนคิงใยเล่าเจ้าจักมีเมียแล้ว ขอให้เจ้ารีบนำขันหมากไปสู่ขอชนต่างด้าวชาวต่างแดนในบัดดล
ข้าใคร่อยากจะเสพสมในรสชาติความกำหนัดของเจ้าทั้ง ๒ แล้ว อย่าได้ช้าให้เสียการ ปิดคลีนิคแม่เจ้าแล้วรีบเอาเมียขึ้นไปกกโดยด่วน
หากช้าไปเดี๋ยวอาณาจักรโกคุริยอจักนำทัพมาตีฮ่องกง เกรงว่าเมียเจ้าจักไปรบเสียก่อน
ส่วนปิน เจ้าจงใช่เล่ห์ร้อยเล่มเกวียนยกกำลังสองคูณด้วยห้า จงใช้มารยาอันเหนือชายและหญิงอื่นใดรีบยั่วยวนหมอหนุ่มในหลงมายากลเจ้าเสียโดยด่วน เจ้าจงรีบใช้สองขาของเจ้าคว้าหนีบรวบที่เอวหมอหนุ่มแล้วกระทำการอันบัดสี ชะเอ๊ย ใช้สองขาและสองมือบวกด้วยสมองอันชาญฉลาดของเจ้าจับเอาหมอทำสามีเสียโดยเร็ว หากว่าหมอเกิดได้ทุนไปศึกษาต่อที่เมืองตักศิลาแล้วไซร้ เจ้าจักเสียใจโดยมีประการต่าง
คำสั่งสุดท้าย น้องบลูสุดสิเนหาของพี่ปั้น อย่าให้สามีเจ้าหลอกเด้าเอ๊ย หลอกให้เจ้าหื่นเพียงอย่าเดียว ข้าใคร่เห็นเจ้าหลอกสามีเจ้าให้คุ้มคลั่งในกามารมณ์ของเจ้าบ้าง เจ้าจงยั่วให้อยากแล้วจากไปเสียในบัดดล อยากรู้นักว่าสามีเจ้าจักทนได้สักกี่เพลา ฮ่าๆๆๆ
คิดถึงเขียดศรีสตรีนามอุโฆษณ์แห่งดินแดนบางกอกแห่งนี้ ข้าไม่ได้มาเยี่ยมเจ้านานหลายเพลา ข้าใคร่ขออภัย ข้าใคร่อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว ข้าเป็นกำลังใจให้เจ้า
-
อย่าเพิ่งค่ะอย่าเพิ่ง อยากให้คิงชักดิ้นชักงอเพราะอยาก-ตื้ด-แต่ทำไม่ได้(ง่ายๆ) หมั่นไส้อ่ะค่ะหมั่นไส้ :laugh:
-
จิ้มๆ ไว้อ่านได้ 3 ตอนยุ :hao7:
แนวนี่แหละช๊อบชอบ มักหลายเด้อ o13 o13
-
:mew1:
แวะมาส่งความคิดถึง
-
เย้ ตามอ่านทันแล้ววว :katai2-1:
-
ท่าทางคิงรวยจะได้กินเด็กในเร็ววัน
5 วันเท่านั้นอย่าให้พลาดนะเฟ้ย
โด๊ปกระทิงแดงด้วยมั้ย
แช่เย็นไว้ให้ 12 ขวด
อยู่คลินิกคุณแม่นะ อย่าให้เฟิงอี้เห็นล่ะ
ชอบตรงช่วยอาบน้ำหมา 555
บวกและเป็ดไลค์ซักสองร้อยคลิก
:hao7:
-
คิดถึงบลูอ่ะ คุณเขียดได้ยินไหมเขาคิดนังบลู กระซิก ๆ :sad4:
-
ตอน2
(http://เวปมีไวรัส/images/2013/09/22/bbt785b.jpg)
รูปนี้น้องคิงดูบ้ากามขึ้นมาบ้างไหมคะ :a5:
http://www.youtube.com/v/Q1tGsjZ9CqQ
เนื้อหาตอนนี้มีความเลื่อมล้ำทางภาษา อาจขัดใจเนอะ(เพราะมันเป็นภาษาที่แปลตรงตัวตามกูเกิลทรานสเลชั่น กร๊ากกก)
ปล.คุณเขียดตั้งใจเนอะ เพราะเรื่องนี้มีเค้าโครงเรื่องจริง(และเรื่องจริงแม่งก็ใช้ภาษากากๆแบบนี้อ่ะ)
ในขณะที่ผมกำลังสลายหายตัวหลอมรวมกับอากาศ เสียงใสๆก็ดังขึ้น
“you not glad?”ดีใจหรอ...สุดๆครับคุณ
“ห๊า”แบบว่าตอนนี้กูหลอนไปแล้วครับ ระดับความสุขขึ้นสมองจนเอ๋อ
แล้วสุดที่รักของผม(ที่เป็นคน)ก็พิมพ์อะไรก๊อกแก๊กในกูเกิลทรานสเลชั่นก่อนจะส่งแลบท๊อบของคุณแม่มาให้ผมดู
‘เพื่อนของคุณกล่าวว่า ถ้าบอกว่าเช่นนั้นคุณจะมีความสุขมาก’ คงหมายถึงถ้าบอกแบบนั้นผมจะมีความสุขสินะ
เฟิ้งอี้แย่งแลบท๊อปตรงหน้าผมไปอีกครั้ง ก่อนจะพิมพ์ก๊อกแก๊กๆ แล้วส่งมาให้ผม คราวนี้แปลจากจีนเป็นอังกฤษครับ เขาคงรู้ถึงความมั่วของกูเกิลทรานสเลชั่นอยู่เหมือนกัน
‘Are you happy? I want you to be happy.(คุณมีความสุขไหม ผมอยากให้คุณมีความสุข)’ผมอ่านแล้วก็พิมพ์กลับ
‘I'm so happiest’แต่จะให้สุขมากขึ้นๆไปกว่านี้ ถอดเสื้อผ้าแล้วไปรอพี่บนเตียงสิจ๊ะที่รัก
“เฟิ้งอี้!!! มายฮันนี่!!”พูดจบไอ้เอมก็โผมากอดคนที่กำลังนั่งเล่นกับหมาอยู่บนพื้น...แต่วินาทีนี้ ถ้าจะให้ผมสุขสุดๆๆๆเลยนะ ใครก็ได้เอาไอ้เชี่ยเอมไปขังไว้ในกรงหมาที!!!
แล้วจากนั้นสองคนก็เข้าสู่โลกที่มีแค่สองคน เหมือนกูดูหนังจีนไม่มีซับเลยว่ะ แต่ถึงฟังไม่รู้เรื่อง แต่กูก็หมันไส้ว่ะ นั่นๆ ไอ้เอมมือมึงจะลื่นไปแล้วมั้ง โอบที่รัก(ที่เป็นคน)ของกูทำไม
เพี๊ยะ!!
ฟาดมือปลาหมึกของไอ้แว่นหน้าม่อไปที
ผมสะบัดหน้าหล่อๆอย่างงอนๆ(ท่าแม่งตุ๊ดมาก)ก่อนจะเดินออกไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างคลินิก ผมเดินดุ่มๆเข้าไปที่ตู้เย็น ก่อนจะเปิดตู้แล้วเอาอิชิตันเย็นเย็น(ราวกับกูเป็นพรีเซ็นเตอร์)ออกมาแล้วเปิดฝากระดกทันที เฮ้ออ อารมณ์ดีขึ้นมานิด
“คนสวยครับ ใหญ่โฟไม่งอกไม่หมึกชามครับ”ผมหันไปสั่งป้าที่อายุรุ่นราวคราวแม่ที่ตอนนี้บิดใหญ่เลยครับ
“น้องคิงนี่ก็อะไรไม่รู้ ชอบพูดความจริงอยู่เรื่อย”ผมหัวเราะแล้วทำมือเป็นรูปหัวใจส่งให้ป้า แล้วป้าเพ็ญก็ส่งหัวใจกลับมา
คือผมกับป้าเพ็ญ เล่นกันมาตั้งแต่ผม5ขวบแล้วครับ(กะล่อนตั้งแต่เด็ก)เลยรับส่งมุขกันได้ทันท่วงที... แหม จะว่าไปผมนี่แม่งน่ารักน่าเอ็นดูตั้งแต่เด็กเลยเนอะ
“น้องคิง แล้ววันนี้น้องเอมไม่มาด้วยหรอลูก”สงสัยป้าเพ็ญจะเห็นรถไอ้เอมมันแหละครับ
“ไม่อ่ะครับ ตัดเพื่อนกันแล้ว”เพื่อนดีๆคงมีแต่ในนิยาย ส่วนตัวฉันก็มีแต่เพื่อนจัญไรไปทุกราย
“แหม ป้าก็เห็นพูดแบบนี้ทุกที”แน่ะๆ มีแซว
“คราวนี้ตัดจริงครับป้าเพ็ญ”ป้าหัวเราะแล้วก็ไปทำใหญ่โฟให้ผมต่อ
ผมนั่งเล่นไอโฟนไปอย่างเบื่อๆ โมโหไอ้เอมว่ะ แต่ไม่รู้โมโหเรื่องอะไร เพราะผมกับมันก็ขัดขากันเรื่องนี้บ่อยนะ แต่ผมก็ไม่เคยโมโหหรือโกรธมัน แต่คราวนี้ผมเป็นอะไรวะ...ทำไมผมต้องหงุดหงิด
“I’m sorry”ผมเงยหน้ามองคนที่กำลังยืนก้มหน้าก้มตาอยู่ข้างๆผม “I might make you angry or upset, but... let you know that I’m thanks for everything(ผมอาจทำให้คุณโกรธหรือไม่พอใจ แต่ขอให้คุณรู้ไว้ ว่าผมขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง)”พูดจบแล้วก็ส่งแลบท๊อปที่เปิดหน้ากูเกิลทรานสเลชั่นมาให้ผมดู
‘If I make you uncomfortable, I'm going to go out of your life ‘ถ้าทำให้อึดอัดก็จะออกไปจากชีวิตผม
ผมผ่านความสัมพันธ์ one night stand มาอย่างโชกโชน แต่ทำไมกับคนที่แค่เจอกันยังไม่ทันจะถึงชั่วโมง แถมยังไม่มีเคยความสัมพันธ์ทางกายกันอีกตางหาก ทำไมนะ ทำไมผมถึงรู้สึกใจหายกับการจากลา
ผมพรมนิ้วไปบนคีย์บอร์ดโดยที่ยังไม่ได้กดแปลจีน
‘I’m not uncomfortable, but I’m hungry’พออ่านแล้ว เฟิ้งอี้ก็หันมายิ้มให้ผมจนตาแทบปิด
เด็กๆนี่ดีจังนะ ดีใจอะไรง่ายจริงๆ
“Are you hungry?”ผมถาม เฟิ้งอี้ก็พยักหน้า “Please have a seat”ผมเลื่อนเก้าอี้ข้างๆให้เด็กน้อย เด็กน้อยก็นั่งลงอย่างว่าง่าย แต่ก็ไม่วายจะหันมายิ้มให้ผมอีก...หัวใจกูใกล้จะวายแล้ว
“Do you eat spicy?”ผมถาม เด็กน้อยก็ส่ายหน้า “Do you like to pork chicken seafood Beef or duck?”คือแบบถึงกูจะเรียนสัตวแพทย์ แต่กูก็โง่อิ้งนะคะนะ
“chicken”ตอบผมเสียงอ่อมแอ้ม...แอร๊ยยย น่าขบ น่าฟัด น่า---ตื๊ด---
“สุดสวยครับขอเส้นเล็กไก่ตุ๋นด้วยคร้าบบ”ว่าแต่น้องหนูสุดโมเอะของผมอยากกินเส้นเล็กไหมวะ
แต่ไม่เป็นไร ถ้าหนูไม่ชอบของเล็กๆ เดี๋ยวพี่จะพาไปกินของใหญ่ๆบนห้องแทนล่ะกันนะจ๊ะ...คริๆๆๆ
“your name , what this mean?”บางทีกูก็เสือกเบาๆ
“Fēng is mean swan and Yì is mean fair”หงส์กับความยุติธรรม
“what’s your name? Aim said,I can call you sa-me(คุณชื่ออะไรหรอ เอมบอกว่า ให้ผมเรียกคุณว่าซะมี)”อ่อ ไอ้เชี่ยเอมนี่เองที่เสี้ยมมา...โถ ไอ้แว่น หัวใจกูเกือบจะวาย
“you better call king(เรียกว่าคิงดีกว่า)”ที่เรียกผมว่าสามีผมก็ชอบนะ แต่แบบว่าฟังทีไรกูหงี่ทุกทีเลยว่ะ...ไม่ค่อยดีต่อสุขภาพ
“wow,very cool”แน่นอนครับที่รัก แต่ถ้าจะให้เห็นแน่ๆว่าสุดหล่อคนนี้คูลแค่ไหน เรามาจูงมือกันขึ้นไปพิสูจน์ความคูลของพี่บ่นห้องหอรอรักของเราดีกว่านะเบบี๋
ผมนั่งหื่นได้ไม่นานตัวเล็กของผมฟาดก๋วยเตี๋ยวหมดไปสี่ชาม(แดกหรือปล้น) จากนั้นเราก็กลับมาที่คลินิก ซึ่งแม่บอกว่าไอ้เอมมันกลับไปแล้ว เห็นว่ามีปัญหาครอบครัว เมียมีชู้อะไรนี่แหละ...สมน้ำหน้า เสือกเรื่องของกูนัก
ที่คลินิกช่วงเย็นนั้นยุ่งมาก แถมยังยุ่งเข้าไปใหญ่ เมื่อพ่อผมยังไม่กลับจากสัมนาไฮยีน่าที่แอฟริกา พี่แสบ(ผู้ช่วย)ที่วันนี้จะเข้ามาตอนดึก ไอ้คิว(น้องผมเอง)อยู่โรงเรียนประจำ และผมนั่งง่อยเปลี้ยเสียขาดมเซียงเพียวอิ๊วอยู่ที่เคาน์เตอร์
ส่วนสาเหตุที่ทำให้สุดหล่อต้องมานั่งตุ๊ดแตกดมยาดมน่ะหรอ เหอะๆ กูไม่เหล่าหรอก...มันไม่คูล
“ไอ้หื่น แม่เย็บแผลเสร็จแล้วนะ ไปเอาเข้ากรงที”ก่อนเอามันเข้ากรงได้ ลูกแม่อาจโดนมันแดกก่อนนะ “ไม่ได้เรื่องเลย แกควรจะต้องพิจารณาตัวเองแล้วนะคิง ว่าแม่ควรจะไล่แกออกจากการเป็นลูกไหม”ถ้าแม่ไล่หนูออก แล้วหนูจะกินอาร๊ายยย “มีที่ไหน เจองูปุ๊บมันทิ้งแม่ปั๊บ นี่ฉันควรจะรับเฟิ้งอี้มาเป็นพี่ไอ้คิวแทนไหมเนี่ย”นางเดินไปก็บ่นไป
ถ้าจะรับเฟิ้งอี้มาเป็นพี่ไอ้คิวน่ะผมไม่ว่าหรอก... แต่ต้องเป็นพี่สะใภ้นะคะนะ คริๆ
ดูสิ พอใส่ชุดผู้ช่วยสัตวแพทย์สีเขียวเข้มแล้วยิ่งขับให้ผิวขาวๆนั้นผ่องเข้าไปใหญ่ แหม เห็นแล้วอยากจะเดินเข้าไปกระชาก จากนั้นก็ขึงเธอกับผนัง บดขยี้ปากสีแดงฉ่ำนั้นให้สาแก่ใจ กระชากชุดออก แล้วก็ค่อยๆขบซอกคอเบาๆ จากนั้นก็ไล้ลิ้นไปตาม เอ๊ะ เดี๋ยวนะ...ชิบหาย
กูลืมเซ็นเซอร์!!!
“พิคิง”เสียงใสๆดึงผมออกจากภวังค์ความหื่นกาม...แอร๊ยยย ซอกคอขาวสะท้านอารมณ์หื่น “berry”คงจะสื่อให้ผมไปแบกอิเบอร์รี่เข้ากรงสินะ
“Ok”ผมบอกแล้วก็ปาดเหงื่อ สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
เดินดุ่มๆเข้าไปในห้องผ่าตัด อิเบอร์รี่นี่กำลังเลื้อยอยู่เต็มเตียงเลยครับ อิห่าอมหิตขนาดนี้มึงชื่อเบอเรอ เบอกามอส ไม่ก็เบอร์นักฆ่าเหอะ สมกว่า นั่นๆมีหันมาสบตากูด้วย ทำไมมึงไม่เสียเลือดจนตายไปฟะ อยู่เป็นภาระให้สุดหล่อฟ้าประทานทำไม
ฟ่ออออ
เหมือนจะรู้ว่ากูแช่งนะ จ้องเขม็งเลยสาสสส
“ใจเย็นๆนะเบอร์รี่จ๋า”ผมพูดเสียงอ่อนโยนก่อนจะสาวเท้าไปหยิบกรง “เลื้อยเข้ากรงไปดีๆนะมึงนะ นะจ๊ะ”ผมตั้งกรงไว้ข้างๆ อิเบอร์รี่ก็หันมามองผม ก่อนจะเลื้อยเข้าไปดีๆ
มันคงเหนื่อยเหมือนกัน เห็นได้ข่าวว่าโดนรั้วลวดหนามเกี่ยวมา... แหม ทำไมไม่เป็นรั้วไฟฟ้าเนอะ
ในขณะที่ผมกำลังปิดกรง ว่าที่พี่สะใภ้ไอ้คิวก็เดินมาลูบหัวอิเบอร์รี่ ก่อนจะก้มลงจรดริมฝีปากแดงๆนั้นบนหัวงูอย่าเอ็นดู
อิงูนี่ก็มองว่าที่เมียกูตาเยิ้มเลยนะ ทีมองกูนะอย่างกับกูไปจับพ่อจับแม่มึงมาแดกยังงั้นแหละ
“like?”ผมชี้ไปที่อิงูอมหิตที่ตัวอ้วนสักประมาณต้นขาผมได้(คือแดกควายได้ทั้งตัว) เฟิ้งอี้หันมายิ้มให้ผมก่อนจะพยักหน้า
แหมที่รัก ถ้าจะชอบงูขนาดนั้น เดี๋ยวคืนนี้พี่จะพาไปดูงูพี่ล่ะกัน ถึงจะใหญ่ไม่เท่า(อิเบอร์รี่)แต่น่าเอ็นดูกว่าแน่นอนนะจ๊ะ พอถึงเวลานั้นเฟิ้งอี้ที่รัก อยากจะใช้ปากแดงๆนั่นจูบ อม เลีย ดูด เม้ม หรือทำอะไรก็ตามสบายเลยจ๊ะ
คริๆ คิดแล้วน้ำเดิน
“why do you smile?”ตัวเล็กเอียงคอถามผม...โมเอะชิบหายเลย
“cause..., you’re very cute”พอผมพูดจบ หงส์น้อยตัวขาวของผมก็เปลี่ยนเป็นสีแดงแทบจะทันที ก่อนจะรีบวิ่งหนีออกไปจากห้อง...แหม ทนสายตาแห่งรักของพี่ไม่ไหวใช่ไหมล่ะ จุบุๆๆๆๆ (จริงๆเขาหวาดผวาตางหากล่ะอิโง่)
ฟ่ออออ
เป็นแค่ตัวประกอบ แต่เรียกร้องความสนใจจริงนะมึง
หลังจากปิดกรงเสร็จเรียบร้อย ผมก็หยิบประวัติผู้ป่วยขึ้นมาดู ชื่อ Berry ชนิด snake พันธ์ phython อายุ 3 year เพศ male ห๊า...male
กูอยากเห็นหน้าเจ้าของมึงจัง
ผมหันสบตากับอิเบอเร่ออีกครั้ง’คนนั้นว่าที่เมียกู’
ฟ่ออออ
อะไรนะ มึงบอกว่าไม่สนงั้นหรอ
ฟ่ออออ
ห๊า นี่มึงกล้าบอกว่าหน้าโง่อย่างกูมีปัญญาแค่หื่นไปวันๆ
ฟ่ออออ
จะว่าไปก็จริง มึงเจอแค่ชั่วโมงเดียวยังได้สัมผัสริมฝีปากอ่อนนุ่มนั้น กูเจอมาค่อนวันแล้ว แม้แต่มือยังไม่ได้จับ
ไม่ได้การแล้วสิ ขืนนั่งบ้ากามไปวันๆกูคงไม่มีวันได้แซ่บ ผมรีบเข็นกรงอิเบอเร่อไปห้องพักสัตว์ป่วยแล้วผมก็วิ่งออกมาที่ห้องรอทันที ทำไมเงียบแท้วะ ผมเดินไปดูที่ประตูจึงรู้ว่าเปลี่ยนเป็นclose
แล้วแม่กับเมียผมอยู่ที่ไหนกัน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้สงสัยไปนานกว่านี้ ผมก็เหลือบไปเห็นลายมือที่คุ้นเคยที่เขียนอยู่บนกระดานไวท์บอร์ดหลังเคาน์เตอร์
‘แม่กับเฟิ้งอี้ กลับไปนอนแล้ว หื่นอยู่รอพี่แสบนะครับ’น้องคิงอยากกรี๊ดดดดดดดดดดดด
กว่าผมจะกลับบ้าน เฟิ้งอี้ก็ต้องอาบน้ำแล้วสิ อุส่าจะแอบดู...แม่นะแม่
แม่ไม่เข้าใจคิง แม่ไม่เข้าจายยยย
หลังจากรอพี่แสบจนห้าทุ่ม พี่แสบเป็นหลานพ่อผมครับอยู่ปี4แล้ว(อีก2ปีก็จะจบ) ทุกวันนี้รับจ๊อบเฝ้าคลินิกให้ที่บ้านผมเพื่อประหยัดค่าหอ ก่อนกลับผมก็ช่วยพี่แสบเช็คนู้นนี่นั่น จนปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนนั่นแหละกว่าผมจะได้ยุรยาทออกจากคลินิก
ผมใช้เวลาขับรถมาไม่ถึงสิบนาที ผมก็ถึงบ้านแสนสุข...แต่จะเป็นบ้านแสนทุกข์ก็วันนี้แหละ
แม่ไม่เข้าใจคิง!!!!
ไฟในบ้านดับสนิท ไอ้ยี่โถหมาพันธ์เทอร์เรียวิ่งหัวกระเซิงออกมารับผม แต่วันนี้ผมไม่มีอารมณ์เล่นกับมันว่ะ เลยแค่เอาตีนเขี่ยมันไปทีเพื่อเป็นการทักทาย ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในบ้าน
หลังจากตรวจทานประตูหน้าต่างเรียบร้อยแล้ว ผมก็ขึ้นไปบนห้องนอน เปิดประตูเข้าไปด้วยจิตใจห่อเหี่ยว เอิ่ม ทำไมโคมไฟถึงเปิดอยู่วะ ผมกดสับสวิสต์ขึ้น ไฟทั้งห้องสว่างโล่ ทำให้ผมเห็นร่างขาวๆที่นอนหลับอยู่บนเตียงของผม
ริมฝีปากสีแดงเผยอเล็กน้อย ใบหน้าด้านข้างที่แนบกับหมอน ผิวขาวละเอียดกับหุ่นบางๆที่อยู่ภายใตเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งที่ทิ้งตัวลงมาคลุมช่วงล่างหมิ่นเหม่ ทุกอย่างที่ผมเห็นนั้น มันเล่นเอาซะผม...เยิ้ม
อยากจะเดินเข้าไป---ตื๊ด---เธอ จากนั้นก็กระชากเธอขึ้นมาแล้ว---ตื๊ด--- แล้วก็---ตื๊ด--- ต่อด้วย---ตื๊ด---กระแทก---ตื๊ด---เข้า---ตื๊ด------ตื๊ด------ตื๊ด------ตื๊ด---
หุๆๆๆ
ป้องปากหัวเราะด้วยท่าทางผู้ดี
ป้าบ!!!
“โอ๊ย!!”ผมร้องลั่น เมื่อโดนอะไรสักอย่างซัดเข้าเต็มกบาล
“มายืนทำหน้าโรคจิตอะไรอยู่ตรงนี้ห๊ะ!!”แม่ผมว่า
“ไรเนี่ยแม่ คิงยังไม่ได้ทำอะไรเลย”ผมลูบหัวตัวเองป่อยๆ
“ลองให้ฉันเข้ามาช้าหน่อยสิ...ไม่เหลือ”
“ah... How long are you back?”เสียงใสๆที่ส่อแววง่วงนอนดังขึ้น
“ah um, Shortly”อย่าทำตาปรือได้ไหม ใจพี่งี้จะละลาย
“ไอ้หื่น คืนนี้แกไปนอนห้องไอ้คิว”ไรอ่ะแม่ ไม่ใจเลยอ่ะ ไม่จายยย “อย่ามาสะบัดสะบิ้งใส่แม่นะ ไม่งั้นแกได้ไปนอนกับไอ้ยี่โถแน่”ผมเบะปาก ก่อนจะสาวเท้าไปเปิดตู้เสื้อผ้า คุ้ยๆชุดนอนออกมา แล้วจรลีจรจากยอดรักไปพำนักณ.แดนไกล
คอยดูเถอะ
คืนนี้กูจะย่อง!!!
.
.
.
ตื่นเช้ามาแม่กับเฟิ้งอี้ก็ออกไปแล้ว ในบ้านจึงเหลือเพียงสุดหล่อที่นั่งเจี้ยวเปลี่ยวกับหมาแก่หน้าเหี่ยวๆเท่านั้น สรุปแล้วเมื่อคืนไม่มีปัญญาย่อง พอหัวถึงหมอนปั๊บกูก็หลับเป็นตาย
หลังจากกินนมกินแซนวิชเสร็จผมก็ขับรถไปเรียน เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ มองไปทางไหนแม่งก็เห็นแต่พ่อหงส์น้อยตัวขาวๆคอยหลอกหลอน
กินข้าวก็เห็นหน้าเธอซ้อนทับกับไข่ดาว เอิ่ม... เจาะเลยดีไหม
กินน้ำก็คิดถึงวันที่ฉันได้—ตื๊ด--น้ำไปในเธอ...อ่า สดชื่น
แม้แต่ยามฉี่ ฉันก็เห็นแสงกระทบละอองน้ำเป็นหน้าเธอ...โอ้วที่รัก ฉันอยาก—ตื๊ด—เท๊อออออ
แต่ยังไม่ทันที่สติผมจะได้เพ้อไปไกลกว่านี้ไอโฟนที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงผมมันก็สั่น
Rrrrrrr
“ไง”ผมกรอกเสียงลงไปเมื่อรู้ว่าไอ้เอม
/”ไอ้คิงรวย กูทิ้งน้องเฟิ้งไว้ที่เซ็นฯลาดนะ”/ห๊า /”กูบอกเฟิ้งว่ามึงจะมาพาไปกินข้าว คงรออยู่แถวๆหน้าเปเปอร์ลันซ์แหละ”/
/”ไอ้เหี้ยเอม ปล่อยกู!!!”/เสียงดังเล็ดลอดมา ก่อนจะมีการต่อสู่ขัดขืนกันเล็กน้อย
/”ปล่อยทำไมจ๊ะเมียจ๋า ลานจอดรถนี่แหละตื่นเต้นดี”/แล้วก็เหมือนจะเกิดการต่อสู้กันอีกครั้ง
/”อ่ะ อ๊ะ อ๊ะ เจ็บ ไอ้เหี้ยเอม กูบอกว่า อื๊อ อ่ะ “/อ้าวอิเชี่ย มาเย็บกันให้กูฟังซะงั้น
/”สม ชอบยั่วกูดีนัก”/ไอ้เอมพูดกลั้วหัวเราะ...แม่งโคตรโรคจิตเลยอ่ะ /”แล้วไอ้เหี้ยคิง เมื่อไหร่มึงจะวาง น้องเฟิ้งรอมึงอยู่ อ่ะ แม่งฟิตดีว่ะ”/มึงอย่าเอาสองเรื่องมารวมกันได้ไหมไอ้เชี่ย มาบอกน้องเฟิ้งฟิตๆไรเนี่ย กูตั้งตามเลยไอ้สัตว์ /”แค่นี้นะ เมียกูไม่ชอบให้ฟังตอนเยะกัน แม่งร้องไห้ไปแล้วเนี่ย บายสัตว์”/
ก่อนจะบอกว่าเมียมึงชอบหรือไม่ชอบให้ฟัง
ถามกูก่อนไหม... ว่ากูชอบฟังหรือเปล่า!!!
หลังจากเก็บโทรศัพท์และเจี้ยวเข้าที่เข้าทางแล้ว ผมก็บึ่งไปหาหงส์น้อยของผมทันที โชคดีที่รถไม่ค่อยติด เพียงไม่นานผมก็มาถึงที่หมาย จอดรถเสร็จผมก็รีบตรงไปที่เปเปอร์ลั้นซ์ทันที เหลียวซ้ายแลขวา หายไปไหนวะ
จึกๆ
แรงกระตุกที่ชายเสื้อ ทำให้ผมหันหลังไปดู เฟิ้งอี้ผิวหยวกอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินกับกางเกงยีนส์ขายาวสีซีด ...แบบนี้ไม่โมเอะเลยอ่ะ
ทำไมไม่ใส่เสื้อคอกว้างโชว์ไหล่มนๆกับกางเกงขาสั้นที่โชว์ขาขาวๆล่ะจ๊ะ
“hey!”เสียงใสเรียกผมออกจากภวังค์ “I’m hungry”รู้สึกกูจะได้ยินคำนี้บ่อยไปนะ
แต่ไม่เป็นไร เด็กวัยกำลังกินกำลังนอน ว่าแต่อยากจะกินนมสดจากพี่สักแก้วก่อนทานมื้อเที่ยงไหมจ๊ะที่รัก อะคึๆๆ...จะรีดให้สดๆเลย
ต่อแต่นี้ผมจะหยุดหื่นสักครู่ เนื่องจากเพราะกูก็หิว...ผมคว้ามือคนข้างตัวมากุมไว้ ก่อนจะกึ่งลากกึ่งจูงไปร้านที่ผมคิดว่าเหมาะที่จะเป็นเดทแรกของเราสอง เงยเหง้าหน้ามองป้ายหน้าร้านฟูจิ แล้วก็ได้แต่ยกยิ้ม...ชีวิตมันต้องมีการลงทุน
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เดินเข้าไปในร้านอย่างหน้าชื่นตาบานราวกับคู่สามีภรรยาที่พากันมาเดทในเวลาราชการ เฟิ้งอี้ก็สะบัดมือผมออก ก่อนจะรัวภาษาจีนออกมาด้วยสีหน้าโกรธจัด
แต่เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าผมไม่เข้าใจภาษาจีน เขาจึงยื่นมือออกเหมือนจะขอไอโฟนจากผม ผมก็ส่งให้ เฟิ้งอี้ก็เอาไปปรับเป็นภาษาจีน ก่อนจะเข้ากูเกิลทรานสเลชั่น แล้วพิมพ์อะไรสักพัก ก็ส่งมาให้ผม
‘ถ้าให้ผมกินร้านนี้ ผมยอมอดตาย’ผมขมวดคิ้ว ‘ถ้าคุณเก่งขนาดเรียนสัตวแพทย์แล้วทำไมถึงไม่รู้ประวัติศาสตร์เอเชีย ว่าญี่ปุ่นทำอะไรไว้ที่นานกิงบ้าง’อ่านถึงตรงนี้ผมก็ยังคงนิ่งอยู่ แต่ก็รู้สึกโมโหขึ้นมาเหมือนกัน ทำไมเขาต้องมาใส่อารมณ์กับผมวะ...พ่อกูเป็นญี่ปุ่นหรอ!! กูถึงต้องรู้น่ะ ‘ถ้าคุณต้องการหนังสือประวัติศาสตร์ไว้ประดับความรู้ ผมจะออกเงินให้เอง’อ่านถึงตรงตอนนี้ผมยอมรับว่าผมโกรธ ผมกดลบ แล้วพิมพ์ภาษาอังกฤษลงไปให้มันแปลเป็นจีน
‘มันสมควรแล้วหรอ ที่เธอจะพูดกับผู้มีพระคุณแบบนี้’ผมส่งให้เฟิ้งอี้ดูก่อนจะดึงไอโฟนกลับ แล้วเดินออกมาเลย
ผมเดินออกมาสูบบุหรี่ด้านนอก ปกติผมไม่ค่อยได้สูบหรอกนะครับ แต่ก็มีบ้างเวลาเครียดหรือเวลาอ่านหนังสือสอบ ผมไม่เข้าใจทำไมเขาถึงต้องใส่อารมณ์กับผมมากขนาดนั้น ถ้าจะไม่กิน พูดกันดีๆด้วยเหตุผลผมก็เข้าใจ
แล้วไอ้เรื่องสงครามนานกิง ผมก็รู้เรื่องครับ แต่แบบว่าเรื่องมันผ่านมาชาติหนึ่งแล้วปะวะ คนที่โดนฆ่ากับพวกทหารญี่ปุ่นยุคนั้นก็ไปเกิดใหม่หมดแล้วมั้ง ใครมันจะไปนึกล่ะวะว่ายังจะมีคนคิดแค้นเรื่องนี้อยู่อีก...แม่งเอ๊ย!!!
ผมขับรถกลับไปเรียนตอนบ่าย เรียนไม่รู้เรื่องอีกเช่นเคย รู้สึกหงุดหงิด โมโห แต่ก็เป็นห่วง ไม่รู้ว่าจะได้กินข้าวหรือยังแต่ผมก็ยังโมโหอยู่ดี โอ๊ยยยย กูจะบ้า!!!
หาอะไรเล่นดีกว่า...แต่
อิเชี่ย!!! เครื่องกูเป็นภาษาจีน!!
หลังจากที่งมหาทางเปลี่ยนภาษาอยู่นาน ผมก็ประสบความสำเร็จในที่สุด วันนี้ผมเลือกที่จะไม่ไปช่วยงานที่ร้าน แบบว่ายังไม่อยากเจอหน้าใครบางคน ผมเดินเล่นอยู่ในม.จนยันสี่ทุ่ม เดินไปก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย กับแค่คนที่เจอกันไม่ถึง2วัน ทำไมผมถึงต้องใส่ใจด้วย
Rrrrr
ผมล้วงไอโฟนออกมาจากกระเป๋ากางเกง ‘แม่’
“ไงแม่”เป็นไงล่ะคำทักทายแม่ของลูกบังเกิดเกล้า
/”อยู่ไหน แล้วเฟิ้งอี้อยู่กับแกใช่ไหม”/แม่กรอกเสียงมาตามสาย
“อยู่ม.”ผมบอกไปเสียงเรียบ “แล้วเฟิ้งอี้ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ เห็นบอกจะกลับเอง”ตอแหลเก่งจังเลยกู
/”จะกลับได้ไง น้องไม่ได้เอากระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ออกไป...นี่แกทำอะไรลูกใหม่ฉันย่ะ ไอ้คิง!!”/โอ๊ย หูจะแตก
“แค่นี้นะแม่”แล้วผมก็วางสายไปเลย
ผมยืนงงอยู่นาน แต่ทันทีที่ได้สติ ผมก็รีบขับรถตามหาเฟิ้งอี้ทันที ไปมันทุกที่ที่ผมคิดว่าเฟิ้งอี้น่าจะไปได้ จนเที่ยงคืนผมได้แต่กุมขมับนั่งเพลียอยู่ในรถ ตอนนี้น้องไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีเงิน และไม่มีแม้พาสปอตจะแสดงตัวว่าไม่ได้ลักลอบเข้าเมือง...เอ๊ะ หรือว่าบางทีจะโดนตำรวจเก็บไปแล้ววะ
แต่ก่อนจะไปตามหาที่ตำรวจ ผมก็คิดได้ว่าผมควรแวะไปที่หนึ่งก่อน ที่ที่ผมทิ้งน้องไว้ และเป็นที่ที่ผมสมควรจะไปเป็นที่แรก แต่ผมก็ดันมองข้ามไป ผมชะลอรถตรงหน้าเซ็น แล้วก็เห็นสิ่งมีชีวิตตัวบางๆที่นั่งกอดเข่าอยู่บนขั้นบันได
เที่ยงคืนสิบห้านาทีผมจอดรถเอาไว้ริมฟุตบาตร ล็อกรถเสร็จก็สาวเท้าเข้าไปใกล้คนที่ยังคนนั่งกอดเข่า ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนจะวางมือไปบนหัวทุยๆนั้น เฟิ้งอี้สะดุ้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผม เมื่อเห็นผม คนที่น้ำตาคลออยู่แล้วก็ถึงกับปล่อยโฮออกมา
ตัวเล็กกอดผมแน่น ผมก็ได้แต่ลูบแผ่นหลังเล็กนั่นเบา...แอร๊ยยย ลื่นมือดีจัง นี่ขนาดมีผืนผ้ามาขวางกั้น ยังละมุนมือขนาดนี้ แล้วลองถ้าไม่มีล่ะ ไม่อยากจะคิดเลย... ผิวขาวอมชมพูนั่น
อยากจะเค้นเน้นๆให้มันส์มือ
“sorry”ผมบอกแค่นั้น เฟิ้งอี้ก็ยิ่งร้องไห้หนัก
ผมก็นั่งปลอบอยู่นานเฟิ้งอี้ก็ไม่ยอมหยุดร้องไห้ ถามเขาว่าหิวไหม เขาก็บอกว่าหิว ผมเลยพาไปเยาวราช(ตัดปัญหาเรื่องชนชาติ) หากระเพาะปลากินกัน เฟิ้งอี้กินไปก็ร้องไห้ไป ที่นี้คนก็มองกูกันใหญ่เลยครับ นั่นๆอิป้าที่ขายน้ำทับทิม แม่งซุบซิบอะไรกันก็ไม่รู้ มีชี้ไม้ชื่อมือ...เดี๋ยวพ่อปั๊ดเตะทับทิมกระจุย
กินกระเพาะปลาเสร็จ ผมก็โทรบอกแม่ว่าเจอตัวเฟิ้งอี้แล้ว แม่ก็ด่าผมสักพัก แต่สุดท้ายก็บอกว่าดีแล้ว ดูแลน้องดีๆ น้องจากบ้านจากพ่อจากแม่มาไกล น่าสงสาร ผมก็เออๆออๆไป วันนี้ผมกะไม่พาเฟิ้งอี้กลับบ้าน เพราะเจ้าตัวไม่ยอมหยุดร้องไห้ ผมกลัวแม่ผมเป็นห่วงอ่ะ... เอ๊ะ มองแบบนั้นหมายความว่าไง ...ไม่ได้กลัวโดนด่านะโว้ยยย
หลังจากคิดทบทวนหลาบตลบ ผมก็เลยตัดสินใจว่าคืนนี้จะไปนอนที่คลินิก ถึงคลินิกผมกดกริ่งเพียงไม่นาน พี่แสบก็เดินหัวฟูเกาไข่มาเปิดประตูให้ ผมยกมือไหว้ เฟิ้งอี้ก็ยกมือไหว้ตาม พี่แสบพยักหน้าทั้งที่หลับตา จากนั้นก็ล้วงมือเข้าไปเกาไข่อีกรอบ แล้วก็เดินขึ้นไปชั้นสองเลย...ทำไมพี่กูจัญไรจัง
“very handsome”เฟิ้งอี้พึมพำออกมาทั้งที่ยังสะอึกสะอื้น
ผมไม่เคยบอกให้ไหมครับว่าพี่แสบมันหล่อ ใช่ครับมันหล่อ นอกจากจะได้หุ่นแมนๆกับหน้าคมๆมาจากทางพ่อแล้วมันยังได้ขาวโอโม่มาจากแม่ที่เป็นสาวเจียงฮายอีก แม่ง!!!
กูอิจฉา!!!
ตอนนี้อยากหื่นนะ แต่แบบว่าง่วงชิบหาย ผมให้เฟิ้งอี้อาบน้ำก่อน ส่วนเสื้อผ้าก็ใส่ของผมนั่นแหละ มีชุดนอนอยู่ในตู้เสื้อผ้าหลายชุดอยู่ พอผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็ตามขึ้นมานอน เฟิ้งอี้คงหลับไปแล้วแหละ เพราะหยุดร้องไห้ไปแล้ว ผมยื่นหน้าไปดูคนหลับ ก่อนจะใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยคราบน้ำตาให้ ก่อนจะกดจูบไปบนเปลือกตาปิดสนิท
ผมทิ้งตัวนอน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พักผ่อนให้สบายอุรา ผมก็ต้องร้องลั่นอย่างเสียจริต
“เฮ้ย”ผมเงยมองคนที่ขึ้นมาคร่อมผมไว้ “w what do yo want?”ผมถามอย่างตะกุกตะกัก
“you...”นิ้วเรียวจิ้มลงบนอกผม “what do you want?”เฟิ้งอี้ก้มลงมาก่อนจะกระซิบข้างหูผม “I know, what do you think with me(ผมรู้ ว่าคุณคิดยังไงกับผม)”พูดจบก็เลียเลียซอกคอผมลามไปจนใบหู
เดี๋ยวก่อนนะ!!
ไอ้บทหมาป่าขยุ้มลูกแกะแบบนี้
มันต้องเป็นของกูไม่ใช่เหร๊อ!!!!!!!!!!!!!!
----------------------
๐จะเป็นเช่นไรต่อไปหนออออ :haun4:
๐เพลียกะนังเอม มันชอบทำร้ายเฟาๆ :z1:
๐คุณเขียดหายไปนานเนอะ แบบช่วงนี้เคลียงานเคลียการอ่า :o12: ใกล้สอบแล้วด้วย ขอตัวไปอาบหนังสือนะคะ หลังสอบเจอกันเนะ :mew1:
๐ขอบคุณทุกคนเลยนะคะ อ่านแล้วก็ช่วยกันดันด้วยเน้อ :กอด1:
-
เอาไว้ตอบCM.
-
:laugh: ว๊ากกก มาแป๊ะไว้ก่อน เดวพรุ่งนี้อ่านแบบระเอียดๆอีกที แต่เห็นแว๊บๆว่า คิงเก๊าจะคิงแต่ชื่อซะแล้ว :m20:
-
เดี้ยะไปหายาแก้คันไข่ให้ไอ้แสบ :katai5:
-
จะรุกเขาเจอเขารุก ฮ่าๆๆ
-
ประเด็นไม่ใช่และ อิคิงรวยจะโดนกด พลิกสถานการณ์ด่วนๆเลยคะไรท์ :ling1: :katai1:
(จะแต่งฮาไปไหนนักหนา แค่นี้ก็หลงรักนิยายนี้แย่และ :z13:)
-
อ่า ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o12:
-
โดนข่มขืนแน่อิคิง ได้เปลี่ยนเป็นควีนแน่ๆมรึง ฮึๆๆๆ :oo1:
แต่ยังสงสัย ตกลงว่าอาหมวยต่างด้าวคนนี้เป็นไผ ลูกเต้าเหล่าใดอะ ป่านนี้ป๊าม๊าอีไม่ห่วงแย่แล้วหรอ
นังเอม กุ๊กกิ๊กกะภรรเมียทีไรต้องออกสื่อให้ชาวบ้านรู้ทุกที สงสารน้องเฟาจริงๆ
ทีหลังอัดคลิบมาแจกคนอ่านเลยดีฝ่านะอิเอม ขอแบบHD ฮ่าๆๆๆ :m24:
-
พี่คิงรวยชักช้าดีนัก เฟิงอี้ทนไม่ไหวต้องบุกก่อนเลยไม๊ล่ะ :m20:
-
แอร๊ยยยยยย (ดิ้นๆๆๆๆ) :hao7:
คิงหื่นอ๊าาาา คิดได้.....มาก สุดท้ายจะโดนเฟิ้งอี้กดหรือไรเนี่ย
รึน้องเฟิ้งจะเชี่ยวชาญท่าพิเศษ เอิ๊กๆๆ
ตอนหน้ามีเฮใช่ไหมคะ ขอตัวไปเตรียมเลือดก่อน :z1:
-
:a5: จ๊าก พี่คิงจะโดนน้องเฟิ้งอี้กดจริง ๆเหรอ หรือน้องละเมอ หรือพี่คิงมันฝันไป
คราวนี้หันซ้ายแลขวาไม่มีใครคอยขวางด้วยดิ เพราะพี่แสบแกคงไม่ว่างมัวแต่เกา... อยู่นี่ 555
แต่จากที่อ่านพี่คิงนี่ช่างหื่นได้ตลอดเวลาที่เจอหน้าน้องเฟิ้งอี้จริง ๆ แอบสาวแตกเป็นระยะ ๆด้วย
ถ้าถูกจับกดจริง ๆ คงน่าสะใจอยู่ :z1: แต่ถ้าเป็นจริงไม่ใช่ฝันพี่คิงคงไม่ยอมง่าย ๆ
เพราะพี่คิงแกอยากได้ภรรยาต่างด้าวมากกว่า สามีต่างด้าวนี่เนอะ อิอิ
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้คุณเขียดสุดสวยเหมือนเดิมจ้า :pig4: :กอด1:
-
อร๊ายยยๆๆๆ น้องเฟิงอี้ ระวังนะน้องหนูจะมีผัวคืนนี้ เฟิงอี้คงไม่ได้ละเมอใช่ม่ะ โปรดเถิดขอให้อย่าเป็นความฝันเลย เฟิงอี้จะได้มีผัวซะที แต่อีกใจก็อยากให้คิงโดนกดนะแต่คงเป็นไปไม่ได้ ฮ่าฮ่า รอตอนต่อไปนะคัฟคุณพี่เขียด ตั้งใจอ่านหนังสือนา จะได้ทำข้อสอบได้^^
-
ทั้งหื่น ทั้งฮาเต็มพิกัดมาก
แต่เจอหงษ์น้อยรุกเข้าไปตอนจบ เอาซะไปไม่เป็นเลยนะอิพี่คิง หึหึ
-
แอร๊ยยยย ก่อนอื่นขอกอดเขียดแรงๆทีนึง กลับมาแร้วววววว :กอด1:
ยังๆๆๆ พาร์ทนี้ nc ยังไม่ออก โห่ยยยย แอบหวังเล็กตอนนี้คงมีเลือดสาด :hao6: :hao6:
เพราะน้องเฟิ้งเริ่มจะรุกแล้ววว น้องดูใสนะ เอ๊ะ หรือเราคิดไปเอง :z2:
รอจ้าาาาา พร้องถังป๊อบคอร์น :katai5:
-
พี่แสบ พี่แสบ พี่แซ๊บ เพ้อๆ (เพ้อตรงเฮียเกาไข่โชว์ อิอิ)
ใครจะโดนใครกินคิงเอ้ย กร้ากกกกก
ป.ล.ชื่อเรื่องใครจะเตะเมียใครคะ :)
-
มันหมดสมัยไปแล้วคิงที่หมาป่าต้องขย้ำลูกแกะเดี๋ยวนี่ลูกแกะกินอาหารดีมีประโยชน์ฉลาดขึ้นเยอะระวังหมาป่าจะโดนลูกแกะขย้ำซะเองความหื่นก็ช่วยอะไรไม่ได้นะจร๊อิอิ
ใครจะกดใครกันนะแหม่ๆเห็นเด็กต่างด้าวเงียบๆใสๆแอบแรงเหมือนกันนะเนี่ย!!ชอบบบบบบ
-
บร๊ะ!!!!
ตบเข่าดังฉาด ว่าแล้วไงว่าต้องมามุกนี้
เหลือแต่ลุ้นว่า ใครจะเป็นฝ่ายพลาด 555
ป.ล. อ่านแล้วแอบขัดตากับภาษาอังกฤษ เกือบทั้งเรื่อง
มันเป็นภาษาอังกฤษแบบแปลจากไทยตรงๆ ฝรั่งเขาไม่พูดกันแบบนั้น
เช่นตอนที่อิคิงตื่นมาเห็นหนูเฟิงอี้ น่าจะพูดว่า what are u doing? มากกว่า
แต่เข้าใจว่าเพราะอิสองคนนี้มันมิใช่ native ดังนั้นภาษาจะเพี้ยนไปบ้างถือว่าสมจริง 555
-
บร๊ะ!!!!
ตบเข่าดังฉาด ว่าแล้วไงว่าต้องมามุกนี้
เหลือแต่ลุ้นว่า ใครจะเป็นฝ่ายพลาด 555
ป.ล. อ่านแล้วแอบขัดตากับภาษาอังกฤษ เกือบทั้งเรื่อง
มันเป็นภาษาอังกฤษแบบแปลจากไทยตรงๆ ฝรั่งเขาไม่พูดกันแบบนั้น
เช่นตอนที่อิคิงตื่นมาเห็นหนูเฟิงอี้ น่าจะพูดว่า what are u doing? มากกว่า
แต่เข้าใจว่าเพราะอิสองคนนี้มันมิใช่ native ดังนั้นภาษาจะเพี้ยนไปบ้างถือว่าสมจริง 555
คือคุณเขียดพยายามให้รู้ว่ามันโง่ภาษาอังกฤษทั้งคู่อ่ะค่ะ มันจึงคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง บลาๆๆๆๆ
ตอนแรกก็เครียดเรื่องนี้ค่ะ เพราะไม่ชอบนิยายที่แพล่มภาษาอังกฤษ แต่เรื่องความเลื่อมล้ำทางภาษามันเป็นปัจจัยหลักของตอนนี้อ่ะอ่ะ
อาจขัดหูขัดตาขัดใจไปบ้างเนอะ แต่มันเป็นความตั้งใจของผู้แต่งเนอะ ไม่ได้โชว์โง่(รึเปล่า 555)
แต่เรื่อง what are you doing นี่เห็นด้วย คุณเขียดเมา :ling3:
แต่ตอนหน้าจะไม่อึดอัดทางภาษาล่ะเนอะ เพราะมันจะคุยกันด้วยภาษาสากล(ภาษากาย) :o8:
จุบุๆ
แสดงคุณpilar ต้องเทพอิ้ง ไว้เขางงเปเปอร์ เค้าเอามาถามได้ไหมง่ะ :o12:
-
:katai1:
-
อ๊ายยยยยยย ท่าทางหมาป่าคิงจะเสียท่าให้ลูกเเกะอย่างเฟิงๆ แล้วล่ะ :hao6:
ดูสิว่าคิงมันจะได้เมียต่างด้าวหรือสะมีต่างด้าวกันแน่ :z1:
หญิงเขียดใจร้ายยยยยย ดูดิมาทำให้อยากรู้เรื่องเอมๆกะเฟาๆแล้วก็จากปายยยยยยยยยย :hao5:
น้องเฟาไม่ชอบให้ฟังแต่ขอดูแทนล่ะกันนะๆ ขอแบบที่นั่งวีไอพีชิดติดขอบกระจกรถไรงี้ :impress2:
คิดถึงน้องเขียด สู้ๆกับการสอบ โชค A นะคะคุณน้องเป็นกำลังใจให้ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คือคุณเขียดพยายามให้รู้ว่ามันโง่ภาษาอังกฤษทั้งคู่อ่ะค่ะ มันจึงคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง บลาๆๆๆๆ
ตอนแรกก็เครียดเรื่องนี้ค่ะ เพราะไม่ชอบนิยายที่แพล่มภาษาอังกฤษ แต่เรื่องความเลื่อมล้ำทางภาษามันเป็นปัจจัยหลักของตอนนี้อ่ะอ่ะ
อาจขัดหูขัดตาขัดใจไปบ้างเนอะ แต่มันเป็นความตั้งใจของผู้แต่งเนอะ ไม่ได้โชว์โง่(รึเปล่า 555)
แต่เรื่อง what are you doing นี่เห็นด้วย คุณเขียดเมา :ling3:
แต่ตอนหน้าจะไม่อึดอัดทางภาษาล่ะเนอะ เพราะมันจะคุยกันด้วยภาษาสากล(ภาษากาย) :o8:
จุบุๆ
แสดงคุณpilar ต้องเทพอิ้ง ไว้เขางงเปเปอร์ เค้าเอามาถามได้ไหมง่ะ :o12:
ตอนแรกอ่านก็ขัดตา แต่พออ่านจบก็เก็ทว่า เอออ คุณเขียดคงตั้งใจให้มันพูดกันเพี้ยนๆ นั่นแหละ
แต่มันเป็นนิสัยเราน่ะค่ะ ชอบจับผิดภาษาทั้งไทยทั้งอังกฤษ มันห้ามใจไม่ได้จริงๆ ไม่ได้แก้แล้วจะอกแตกตาย 555+
-
อุ๊ต่ะ...."หงษ์ร่อน...มังกรรำ...กูจะทำให้ผัวรัก......." มันลอยขึ้นมาเองเลยจ้าาาาาาาา น้องหงษ์มาเเร๊งงงงงงง
-
พี่ไม่ต้องน้องทำเอง555
-
ภาษาอิ้งไม่เอา แต่จะเอาภาษากาย อยากดูลีลาอิคิงรวยอ่ะ
-
อ่านรวดเดียวใช้เวลาวันนึงเต็มๆ :katai2-1:
สนุกมาก หลงรักนิยายเรื่องนี้เลยค่ะ
โอยยย ชอบอิคิงมากอ่ะ ในใจเธอทำไมคิดแต่เรื่องแบบนั้น ฮ่าๆ
รออิคิงพลิกสถานการณ์รุก!!!
-
น่ารักอ่า คิงแบบคิดแต่เรื่องแบบนี้ใช่ไหม 55
-
หงส์ร่อน ฮ่าๆๆ
-
:haun4: แอร๊ยยย มาแนวแบบพี่ไม่ต้องน้องทำเองเลยอะ
-
:hao6: เอ๊าคิงรวยจะพลาดโดนซ่ำเหรอนี่
-
เฮ้ยๆๆๆๆๆๆ
จะต้องเปลี่ยนชื่อตอนเป็น ซะมีต่างด้าวซะแล้วอ๊ะป่าว
:hao7:
แต่จัดมะ คิงรวยสามารถชิมิ
อ่านไปฮาไป ---ติ๊ด---
ขำกลิ้งตรงลืมเซนซอร์ 555555555
อิชิตันตะไคร้ จัดปะ!!!
-
ไอ้คิงรวย
ลื้อ เส็ด อาหงษ์ แน่ๆ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่ไม่ต้องน้องจัดเอง 55555555555555 :hao7:
-
รอ ร๊อ รอ
-
เข้ามารอเขียดดด ,, นอนรอจนสมองบวมแล้วเขียดยังไม่มาาาา :freeze: :freeze: :freeze:
-
สงสัยคิงจะโดนกด 5555
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:มารออออ อิบูลก่ะอิเฮีย
-
ตามมาจากอีกที่หนึ่งค่ะ
อ่านกี่รอบก็สนุกเหมือนเดิม
-
น้องเฟิงน่ารักอ่ะ แต่พี่ไม่คิดว่าน้องจะขึ้นคร่อมอ่ะ
ตอนหน้ามาเร็วๆนะ รอลุ้นๆ
-
ตื่นๆๆ อิคิง ตื่น!
-
ไอ้บทหมาป่าขยุ้มลูกแกะแบบนี้
มันต้องเป็นของกูไม่ใช่เหร๊อ!!!!!!!!!!!!!!
“เฮ้ยๆๆๆ สต๊อปๆๆ”ผมร้องลั่น เมื่อมือเรียวเริ่มไล้เข้าไปใต้เสื้อผม “เฮ้ย อื๊อ”อย่าขบคอได้ไหม...นั่นมันจุดอ่อน
“dislike?”ถามเหมือนไม่จริงจัง ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อผม
“wait”ผมคว้ามือเรียวนั้นไว้สองข้าง “are you ok?”คือกูก็ไม่รู้จะถามอะไรแล้วอ่ะ เกิดมาไม่เคยโดนใครรุกขนาดนี้
“ok, just kidding(ล้อเล่น)”เขาพลิกตัวลงไปนอนข้างๆผมแทน ผมทุบหน้าอกตัวเองเบาๆ...หัวใจกูจะวาย “sorry”
“if you need any help(ถ้ามีอะไรให้ช่วย)”เขาหันมามองผม “let me know(ก็บอกนะ)”เขายิ้มบางๆ ก่อนจะขยับตัวมาซบอกผม
รู้สึกเหมือนได้ยินใครด่ากูว่าไอ้อ่อนจากที่ไกลๆ ขอบอกเลยว่าไม่ได้อ่อนนะเว่ย แต่แบบว่าตกใจน่ะเข้าใจไหม ว่าแต่เฟิ้งอี้นี่เอวเล็กจังเลยเนอะ ปากก็แด๊งแดง เห็นแล้วอยากเอาลิ้นสอด...เอ๊ย ไม่ใช่
“ขอบคุณครับ.
.
.
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก”แล้วเฟิ้งอี้ก็พลิกตัวลงไปนอนหัวเราะชักดิ้นชักงออยู่ข้างๆ
เดี๋ยวก่อนนะ กูงง ทำไมมันพูดไทยชัดกว่ากูอีกอ่ะ อย่าบอกนะ โอ้ไม่นะ...คุณหลอกดาว!!!
“พี่ผิดเองที่จำผมไม่ได้นะ”ไอ้เด็กน้อยที่เมื่อ5วินาทีก่อนยังนอนหัวเราะชักดิ้นชักงอรีบบอกผมทันทีเมื่อมันหันมาสบกับสายตาเพชฌฆาตของผม “ผมเสียใจนะที่พี่จำผมไม่ได้อ่ะ”มึงเป็นคร๊ายยยยยย
“กลับมานอน แล้วเล่าให้หมด”ผมบอกอย่างใจเย็น
ให้ตายเหอะ นอกจากผมจะหล่อ หุ่นดี มีจิตสำนึกต่อสังคมแล้วผมยังสุขุมนุ่มลึกอีกเนอะ กูเป็นใครกันเนี่ยทำไมประเสริฐจัง อุกรี๊ดดดดดดดด
“พี่จำแม่ผมได้ปะ”ขนาดมึงกูยังจำไม่ได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับแม่ “น้าฟางอ่ะ”ฟางไหน เฟย์ฟางแก้วอ่ะเปล่า “เพื่อนแม่พี่ที่อยู่เชียงใหม่”เมื่อพูดถึงเชียงใหม่ ภาพหลายๆอย่างมันก็เหมือนไหลทะลักออกมาจากห้องปิดตายห้องไหนสักห้องหนึ่งในหัวผม
ผมหลับตาลง ภาพบ้านไม้สองชั้นสีขาวสะอาดตาฉายเข้ามาในแก่นสมองผม น้าฟางนี่ถ้าจำไม่ผิด เหมือนจะรู้จักกับแม่ผมสมัยมหาลัย รู้จักกันเพราะเป็นเพื่อนต่างคณะแต่มาสนิทกันในคอร์สภาษาจีน อย่าถามว่าทำไมผมจำได้ไวจัง จริงๆผมไม่ได้จำได้หรอก แต่...กูแต่งขึ้นเองตางหากล๊า!!!
ก็แหม เรื่องตั้งแต่สมัยไหนแล้ววะ แล้วอย่างกับแม่อยากจะเล่าอะไรให้ผมฟังนักนี่
“พี่จำน้องลมไม่ได้หรอ”นั่นๆ น้ำตาคลออีก
“เอ่อ ก็เหมือนจำได้ลางๆนะ แหะๆๆ”น้องลมไหนวะสัตว์
“ตอแหลมากพี่ ผมรู้พี่จำผมไม่ได้หรอก ก็ตั้งแต่เด็กๆพี่ก็ไม่ค่อยจะสนใจผมอยู่แล้วนี่”คำพูดเหมือนจะน้อยใจ แต่สีหน้านี่เปี่ยมสุขสุดๆ “พี่ว่าหูผมกางไหม”มันใช่เรื่องไหมเนี่ย
“ก็ไม่นี่”ผมหันไปมองก่อนจะตอบออกมเสียงเรียบ
“นั่นดิเนอะ”แล้วไอ้เด็กที่ผมไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไรก็ยิ้มออกมาบางๆ
“ตกลงเราชื่อลม แม่ชื่อฟาง บ้านอยู่เชียงใหม่ หูไม่กาง แล้วเรามาหลอกพี่ทำไม”ผมถามอย่างใจเย็น แบบบางทีกูก็ใจเย็นไปปะ เวลาแบบนี้พระเอกหน้าโง่ๆมันต้องดราม่าเซ่ ดราม่า...คุณมาหลอกผมทำไม!!
“ก็ตอนที่พี่เจอผมอ่ะ ผมอ่ะตกใจจริง แล้วตอนแรกก็กะติดรถพี่เข้าไปในซอยเฉยๆ แต่แบบพี่ก็ใจดีเกินเหตุว่ะ ก็เลยกะหลอกกินข้าวฟรีอีกมื้อ แล้วตอนเจอคุณป้า คุณป้าเขาถามผมว่าใช่ลูกแม่ฟางเปล่า ผมก็พยักหน้า แล้วตอนไปคุยในห้อง ก็ถามสารทุกข์สุขดิบธรรมดาอ่ะ นี่พี่รู้ปะพูดภาษาอังกฤษธรรมดาผมก็จะตายห่าล่ะ นี่ต้องพูดสำเนียงจีน เอ่อ แล้วไงต่อวะ “เอ่อ แล้วกูขอแต่เนื้อได้ปะครับ “อ่อ แล้วคุณป้าบอกให้ผมแกล้งพี่ต่ออ่ะ ก็แค่นั้น เออ แต่เรื่องนานกิงผมขอโทษนะพี่ จารย์สอนไปอาทิตย์ก่อนผมอิน ก็มีแค่นี้อ่ะ”ก็แค่นี้ ก็แค่นี้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
“แล้วทำไมต้องแกล้งเป็นต่างด้าวด้วย”เอ่อ จุดนี้อ่ะที่กูไม่เข้าใจ
“ก็ผมกลัวโดนพี่หาว่าโง่... ผมหลงทางอ่ะ”
“แล้วทำไมไม่ไปแท็กซี่”
“ก็แท็กซี่นี่แหละพี่ ปล่อยผมไว้ปากซอย”โอเค กูเข้าใจล่ะ เพราะกูก็โดนบ่อยๆ
“แล้วเรามาทำอะไรที่กรุงเทพฯ”ผมนอนตะแคงมองไอ้น้องลมที่ตอนนี้นอนหันหลังให้ผม...อันตรายนะนอนท่านี้ อุคริๆๆๆๆ
“มาเยี่ยมไอ้คิวอ่ะ คิดถึงมัน”อ้าวรู้จักไอ้เหี้ยคิวด้วย... อยู่ต่อหน้าพี่คิงสุดหล่อคนนี้ทำไมต้องไปพูดถึงไอ้หน้าลิงหัวหลิมนั่นด้วย...งอน
“อยู่จนวันอาทิตย์นี่ เดี๋ยววันศุกร์ก็ได้เจอ”ผมบอก แต่ในใจเต้นตุบๆแปลกๆ
“แน่แหละพี่ ก็ผมตั้งใจมาหามันนี่”ใจกูเต้นแรงขึ้นไปอีกนั่น...ถึงเราจะรู้จักมักจี่กันไม่กี่วัน แต่พี่ก็หึงนะครับ
มาคิดดูอีกที บางทีผมก็ใจดีเกินไปปะวะ เอาเถอะชีวิตนี้ผมก็แกล้งคนมาเยอะแยะ โดนเอาคืนสักครั้งก็สนุกดี แต่ว่า’น้องลม’ ถึงจะยังนึกเรื่องราวอะไรไม่ออก แต่ผมชอบชื่อนี้กว่าเฟิ้งอี้นะ...เรียกง่ายดี
เตียงที่ไหวยวบตามน้ำหนักทำเอาผมลืมตาอีกครั้ง แต่ก็ต้อง สะดุ้งโหยงอีกครั้ง เมื่อคราวนี้ลืมตาขึ้นมาเห็นเจ้าเดิมกำลังคร่อมตัวผมอยู่ แต่ที่ต่างไปจากเดิมคือ...น้ำตา
“ผมรู้ว่าพี่คิดยังไงกับผม”ยิ่งพูดน้ำตาคนตรงหน้าก็ยิ่งไหล “ถ้าพี่ต้องการ ผมก็จะให้”เขาพูดจบก็ปลดกระดุมเสื้อออก
ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงไม่ลังเลที่จะตอบสนองต่อสิ่งที่น้องกำลังจะทำ แต่ตอนนี้ พอเถอะ อย่าร้องไห้ ผมเอื้อมมือติดกระดุมให้ลม ก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“เก็บไว้ให้คนที่เรารักเถอะนะ”ถุย!!! พระเอกชิบหายเลยกู
แล้วคนตรงหน้าก็ทิ้งตัวลงมานอนซบอยู่บนอกผม ตอนนี้ผมงงๆวะอาจเป็นเพราะมันเลยเวลานอนผมมานานแล้ว หรือเพราะผมมึนน้ำตา อันนี้ผมก็ไม่รู้ แต่ผมอุ่นจัง ผมกอดเขาแล้วผมอุ่นจัง
“งั้นผมก็ยิ่งต้องให้พี่”เขาพูดมาทั้งน้ำตา
เขาจะบอกว่าผมรักผมหรอ ผมที่เขาเจอไม่ถึงสามวันนี่นะ ใจง่ายไปรึเปล่า แต่ไม่สิ ผมกับน้องเคยเจอกันตอนสมัยเป็นเด็กน้อย แบบน้องเขาอาจรักผมมาตั้งแต่เด็กก็ได้เนอะ... เห็นละครน้ำเน่าแม่งมีหลายเรื่อง
“นอนเหอะ”ผมลูบหลังที่สั่นไหวเพราะแรงสะอื้นนั้นเบาๆ
ไม่ใช่ว่าน้องไม่น่ารัก หรือต่อมคนดีของผมมันหลั่งสารคนดีมาเกินขนาดอะไรหรอกนะ แต่สำหรับผมการที่เราจะมีอะไรกับใครสักคน ถ้าเป็นคนที่เราไม่รู้จักมักจี่ไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง ทุกอย่างมันจะง่ายกว่า และถ้าวันนี้คนที่นอนกอดผมอยู่นี่เป็นใครก็ไม่รู้ที่เราบังเอิญมาเจอกัน ผมคงไม่ลังเลที่จะสานความสัมพันธ์ทางกาย...แต่
เขาเป็นลูกเพื่อนแม่ผม เขารู้จักผม(แม้ผมจะยังไม่ค่อยรู้จักเขาก็เหอะ) ผมไม่ชอบเรื่องยุ่งยากเลยจริงๆ ถ้าตอนนี้เขายังเป็นเฟิ้งอี้ เด็กที่มาจากไหนก็ไม่รู้ ผมคงไม่ปล่อยโอกาสที่จะได้ลิ้มรสชิ้นปลามันนี้ไปหรอก แต่ตอนนี้เขาเป็นน้องลม ลูกเพื่อนแม่ผม...แล้วกูจะพูดวนไปวนมาเพื่อใคร
โอ๊ยยยยย กูปวดหัว!!!
“สองวันที่ผ่านมา พี่คิงรู้สึกรักผมบ้างไหม”ถามว่ารักนี่ไม่รู้ แต่ถ้าถามว่าเงี่ยนไหม บอกได้เลยว่าบ่อย
“ในความทรงจำลม ลมอาจจะรู้จักพี่มาเกือบทั้งชีวิต แต่ในความทรงจำพี่ พี่เพิ่งรู้จักลมไม่ถึงชั่วโมงเองนะ”แหมกูนี่ก็แอบมีสมองในการกลั่นกรองคำพูดเหมือนกันนะ “ถ้าให้พี่บอกว่ารักลม พี่จะไม่ดูใจง่ายไปหรอ”
“นั่นดิ ...งั้นผมขอกอดพี่ได้ไหม”ก็กอดอยู่ไม่ใช่เรอะ!!
“อืม”ผมรวบตัวคนที่นอนทับผมไว้ ก่อนจะพลิกให้ลงมานอนตะแคงบนเตียงแทน...คือถึงตัวน้องจะไม่ได้ใหญ่อะไร แต่นานๆกูก็หนักปะวะ
“ผมเหลวแหลกมากเลยพี่คิง”เขาพึมพำ ผมก็ได้แค่ลูบหลังน้อง “ผมนอนกับคนไปทั่วเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ”ทำไมผมต้องเจ็บปวดกับคำว่านอนไปทั่ว “ผมพยายามตัดพี่ไปจากหัวใจ แต่นอนกับใครมันก็ไม่ช่วยว่ะพี่ ผมก็ยังคิดถึงแต่พี่”
ทำไมต้องทำแบบนั้น ทำไมไม่เห็นค่าของตัวเอง...อยากพูดไปแบบนั้น แต่ อิห่า ถ้าทำแบบนั้นคือความเหลวแหลก ชีวิตกูคงเหลวแหลกกว่าร้อยเท่าอ่ะ แต่ผมไม่ชอบเลย ผมไม่อยากให้เขาไปเป็นของใครแล้ว
แต่ในทางกลับกัน ผมก็ยังไม่พร้อมจะจริงจังกับใคร
“หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ผมก้มมองคนที่กำลังพยายามกั้นหัวเราะจนหน้าแดงก่ำ “กร๊ากกกกกกกกกกก”ไอ้เด็กเลี้ยงแกะ กลิ้งลงไปนั่งกับพื้นห้อง ก่อนจะชักดิ้นชักงออยู่จนนั้นเกือบสิบนาที “แฮ่กๆ พี่แม่งเชื่อคนง่ายว่ะ” ผมกำหมัดแน่น ลุกขึ้นจากเตียงอย่างหล่อๆก่อนจะสามขุมเข้าไปหาไอ้เด็กห่าที่หลอกผมแล้วหลอกผมอีกอย่างอาฆาตแค้น “เฮ้ย พี่จะทำไรอ่ะ เดี๋ยวผมฟ้องแม่พี่นะเว้ย”ไอ้น้องลมร้องลั่นเมื่อผมกระชากคอเสื้อมันขึ้นมา
“จะลงโทษเด็กนิสัยไม่ดี”ผมบอกเสียงเรียบ
โคตรเท่ห์เลยอ่ะกู ถุย!! เด็กนิสัยไม่ดี ภาษากูจะน่ารักมุ้งมิ้งเกินไปล่ะ แต่ทำไงได้เนอะ ผมเกิดมาเป็นพระเอกที่งามทั้งกายทั้งใจอ่ะ ไม่อยากพูดคำหยาบ
“ผมจะฟ้องไอ้คิวถ้าพี่ทำอะไรผม”ตอนแรกว่าจะไม่ทำอะไรแล้วนะ แต่มาเรียกชื่อชายอื่นต่อหน้าแบบนี้ ปรี๊ดเว้ย กูปรี๊ดดดดด “ปล่อยดิ!!”ไอ้น้องลมพยายามทุบตีให้ผมปล่อย
แต่ขอท๊อด!! ถึงกูจะเจ็บ แต่กูก็ต้องทนเว่ย...ศักดิ์ศรีแม่งค้ำคอ
ผมลากเด็กเลี้ยงแกะมาอย่างยากลำบาก จริงๆกูก็อยากจะอุ้มเหมือนพระเอกคนอื่นๆนะ แต่เดี๋ยวเกิดพลาดน้องมันต่อยหน้าผมแหกเสียโฉมไป แล้วจะยุ่ง ผมเปิดตู้เสื้อผ้าปั๊บไฟในตู้ก็ติดปุ๊บ โอ๊ะ อิห่า...แสบตา
ผมผลักไอ้น้องลมเข้าไปในตู้อย่างลืมตัว...อ้าว กูทำไปเพื่อใคร
“โอ๊ย!! พี่บ้าเปล่าเนี่ย จะขังผมไว้ในตู้เสื้อผ้ารึไง”เออนั่นดิ กูจะขังมันไว้ในตู้เสื้อผ้ารึไง เอาไง ตกลงจะขังผมไว้ในตู้ใช่ไหม ผมจะได้ถอดเสื้อนอน”ยังไม่ทันรอคำตอบจากสุดหล่อคนนี้ มันก็ถอดเสื้อออก แล้วเอาเสื้อผ้าผมในตู้มาสุมๆปูๆเป็นที่นอน...โอ๊ะ สบายเชียวนะมึง
ว่าแต่น้องมันตัวขาวมากจริงๆนะครับ เห็นแล้วแม่งอยากจะขบไปทั้งตัว ดูสิหัวนมสีชมพู แหมอยากเอาลิ้นไปดุนเล่น ริมฝีปากแดงฉ่ำนั่นอีกอยากจะเอา---ตื๊ด--- ยัดจริงๆ
“แล้วพี่เข้ามาทำไม”อ้าวนี่กูเข้ามานั่งในตู้เสื้อผ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ “หรือพี่อยากนอนในตู้”ถ้าบอกว่าอยากเอามัน มันจะทำหน้าไงครับ “งั้นผมจะไปนอนบนเตียง”เตียงก็ดีนะ แต่ถ้ากลับไปที่เตียง แล้วก็จะกูพามันมาที่ตู้ให้เสียพลังงานทำไมล่ะครับ
งั้นในตู้นี่แหละวะ...ตื่นเต้นดี อุกรี๊ดดดด อุ๊ย ลืมตัว ไม่ได้ๆ กูเป็นรุก กรี๊ดไม่ได้ เดี๋ยวไม่แมน ...เอาล่ะ ได้เวลาปิดประตูตู้แล้วเปิดประตูสวรรค์ล่ะอิหนู พวกเด็กน้อย มึงไปนั่งเป่ากบ เล่นหมากเก็บ โดดยางรอไปก่อนนะ ไว้เสร็จภารกิจเมื่อไหร่ สุดหล่อคนนี้จะไปสะกิด คุๆๆ
“ปิดประตูตู้ทำไมอ่ะ”ผมรีบลงกลอนทันที ที่น้องมันถาม...ขืนช้าเดี๋ยวเหยื่อไหวตัวทัน
ทันทีที่ลงกลอนเรียบร้อย ผมก็ผลักคนที่นั่งเหยียดขาในนอนราบลงกันพื้นไม้ ยังไม่ทันที่เหยื่อจะได้โวยวายอะไร ผมก็รีบประกบปากอิ่ม ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไป นี่ถ้ากูไม่เมา กูก็ต้องกำลังเล่นกับไฟอยู่ใช่ไหม
ไอ้น้องลม มึงเป็นเคะ ใช่ใช่เรอะ แล้วมึงมาบีบตูดกูทำม๊ายยยยยยย ไม่ได้การล่ะ ศึกครั้งนี้ดูจะใหญ่หลวง โคกูรยอที่ข้าอุส่าเก็บรักษามากว่า19ปี จะมาแตกพ่ายให้ชิลลาในวันนี้คงหาใช่เรื่องดีไม่ ดังนั้นเราคงต้องบุกตีเมืองอื่นบ้าง เพื่อให้พระเจ้าชิลลาไขว้เขว
ผมขบเม้มยอดอกคนตรงหน้า ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นตวัดลิ้นเลียเบาๆแทน แต่แม่งหมันไส้ว่ะ เสือกหลอกผม ถึงจะไม่ได้โกรธอะไรมากมาย แต่กัดแม่งสักทีดีไหม
“โอ๊ยยย”ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำการล้างแค้น ผมก็ต้องร้องจนเสียงหลง เมื่อไอ้น้องลมมันกัดคอผมซะเต็มแรง
มึงเป็นเบลล่า สวอนน์อวตารมารึไง!!
“กัดทำไมเนี่ย”ผมถามอย่างหัวเสีย
“แล้วพี่มาดูดหัวนมผมทำไมล่ะ ผมเสียว ผมก็กัดเดะ”กัดอ่ะไม่ว่าอะไรหรอก แต่มือเนี่ย หยุดลูบตูดสักทีได้ไหม...ใจพี่ไม่ดีเลย
เอาล่ะตอนนี้ใครไวกว่าย่อมได้เปรียบ ผมรีบเปลื้องท่อนล่างน้องมันจนล่อนจ้อนทันที จับขาคนตรงหน้าชันขึ้น ก่อนจะค่อยๆลากลิ้นไปตามเรียวขาเนียนขาว ผมกับน้องสบตากันในความมืด ชิบหายล่ะ เหมือนเหยื่อจะไหวตัวทัน เพราะตอนนี้มีนล้วงมือเข้าไปในกางเกงผมแล้วครับ
“เรามาเล่นเกมส์ตอบคำถามกันดีกว่ากันดีกว่า”ไอ้น้องลมหยุดมือที่กำลังคลึงตูดผม แล้วเงยหน้าขึ้นมอง “4x4ได้เท่าไหร่”
“16”
“แล้ว 8x9ล่ะ”ผมถามอีกครั้ง ก่อนจะดึงตัวน้องให้ก้นขึ้นมาเกยอยู่บนตักผม...เอาล่ะ ชิบหาย กูลืมเจล กับถุงยาง
“72”ล่ะมึงนี่ก็ตอบไวจัง ยั้งคิดบ้างเซะ
“1852x985”คงถ่วงเวลาได้สักพัก
ผมรีบเปิดตู้เสื้อผ้าทันที ไฟในตู้สว่างพรึ่บ จนผมเองยังต่อพร่า แต่ไม่มีเวลาให้กูช้าล่ะ เหยื่อแม่งนอนนับนิ้วแล้วนั่น กลับไปไม่ทันมีหวังอดแดกแน่
ผมเปิดลิ้นชักข้างเตียง แต่เลือกอยากจังวะ จะเอาถุงยางแบบไหน เจลอีก กลิ่นบลูเบอร์รี่ก็ดีนะ แต่สตอร์เบอร์รี่ก็ชอบอ่ะ เอาไงดี...หนักใจอ่ะ งือ
“หนึ่งล้านแปดแสนสองหมื่นสี่พันห้าร้อย”ห๊า ไวแท้วะ
“ผิด คิดใหม่”ผิดถูกกูก็ไม่รู้หรอก แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาล่ะ สตอร์เบอร์ก็ได้วะ ถุงยางเอาแบบบาง0.1มิลล่ะกัน
“เฮ้ย ไม่ผิดหรอก”นั่นๆเถียงอีก “งั้น อืม”แล้วน้องมันก็นอนคิดต่อทั้งที่ยังนอนชันเข่าอยู่ท่าเดิม เมื่อได้อุปกรณ์มาครบมือ ผมก็สาวเท้าเข้ามาในตู้ ก่อนจะจัดแจงปิดประตูตู้ให้เรียบร้อย “จริงด้วย ผมบวกผิด หนึ่งล้านแปดแสนสองหมื่นสี่พันสองร้อย”
“งั้น 25X29”ผมถามอีกครั้ง ก่อนจะช้อนเอวให้ขึ้นมาเกยบนตักผมอีกครั้ง
“725”ผมฟังแล้วก็บีบเจลใส่นิ้ว แล้วค่อยๆแทงเข้าไปในช่องทางที่ไม่รู้สีหวานไหม...เพราะกูก็มองไม่เห็น “อ๊ะ”
“แล้ว1567-776 แล้วคูณด้วย3577 ได้เท่าไหร่”ผมยังคงใช้นิ้วแทงเข้าแทงออก
“อ๊ะ พี่ก็หยุดก่อนสิ”
“ไม่เก่งจริงนี่”ผมเหยียดยิ้มก่อนจะเพิ่มนิ้วเป็นสองนิ้ว
นี่แหละจุดของเด็กคนนี้... พวกชอบเอาชนะ
“อ๊ะ หนึ่งพันห้าร้อยหกสิบเจ็ด ลบ เจ็ดร้อยเจ็ดสิบ อ่ะ! ได้หนึ่งพันเก้าสิบเจ็ด “ไม่รู้ถูกไหม ไงก็คิดตามกันด้วยนะ...เสริมสร้างปัญญา
“ยังไม่ได้คูณ”ว่าแล้วใส่เจลเพิ่มอีกหน่อยดีกว่า...แม่งแน่นว่ะ
“แปปสิ”ผมสอดนิ้วที่สามเข้าไป คราวนี้ขาสั่นเลยครับ แต่ก็ยังคงพยายามนับนิ้วอยู่...ทีนี้มือก็ไม่ว่างมาลูบตูดกูล่ะ ทำไมพี่คิงฉลาดงี้อ่ะ แอร๊ยยย “หนึ่งพันเก้าสิบ คูณ สามพันเจ็ดสิบ อ่า “ทำไมเลขกูลงท้ายสวยจัง
“ใช่หรอ”ผมทวน เด็กเจ้าเล่ห์ดูขัดใจ
“หนึ่งพันเก้าสิบเจ็ด คูณสามพันเจ็ดสิบเจ็ด อ่า เจ็ด เจ็ด สี่สิบเก้า ทดสี่ อ๊ะ เจ็บ ใส่สามทดอีกห้า”เอาล่ะ ถึงเวลาอันสมควรแล้ว ผมค่อยๆล้วงเอาเจียวออกมาจากกางเกง ก็อยากถอดกางเกงนะ แต่ขี้เกียจจัดท่าใหม่
“คิดไปเด็กดี” ผมใส่ถุงยางให้ตัวเองอย่างเรียบร้อย ผมพร้อม น้องก็น่าจะพร้อม...คุๆๆๆ“อืม”ผมค่อยกดไอ้นั่นผมเข้าไปในช่องทางที่น่าจะเตรียมพร้อมไว้แล้ว...แต่ทำไมแน่นแท้วะ เข้าไปไม่ได้เลย รึน้องจะเกร็ง “ทำไมคราวนี้คิดช้าจัง”ผมพูดขึ้นลอยๆ
แต่ได้ผล ดูน้องจะกลับไปใช้สมองต่อ ทำให้ช่องทางที่เมื่อกี้เกร็งแน่น กลับคลายออก ผมแทงเข้าไปอีกครั้ง ยังแน่นอยู่ แต่ก็พอเข้าไปได้ ผมค่อยๆดันเข้าไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ ผมก็ได้พาตัวเองเข้ามาจนสุดแล้ว ผมโน้มตัวลงไป ก่อนจะค่อยๆขบเม้มยอดอกของคนที่ยังนอนบ่นงึมงำอะไรอยู่ก็ไม่รู้
“อ๊ะ ผมเจ็บ”น้องพึมพำออกมา “คิดเลขไม่ออกด้วย”เอาล่ะ มุขคิดเลขดูเหมือนจะพาน้องเครียดยิ่งกว่าเดิม เพราะตอนนี้ตรงนั้นของน้องเริ่มรัดผมแน่นกว่าเดิมอีกแล้วว่ะ
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเทเลทับบี้อยู่สี่ตัว อาศัยอยู่ในวันเดอร์แลนด์ เทเลทับบี้ทั้งสี่ตัวไม่ถูกกัน ต่างต้องการจะยึดครองอาณาจักรของอีกฝ่าย”เอาล่ะบรรลัยมันเข้าไป กูนี่ก็อินดี้สาส แทนที่จะเล่านิทานพื้นบ้านที่นึกง่ายๆ เสือกแต่งขึ้นมาเองอีก
“แล้วทำไมถึงไม่ถูกกันล่ะ”แต่เอาเหอะ เหมือนน้องจะสนใจ
“ก็อิจฉา และต่างฝ่ายต่างอยากเป็นเทเลทับบี้ที่งามที่สุดในปฐพี”ผมค่อยๆรูดแก่นกายที่นอนสงบนิ่งของน้อง “โดยลาล่าดิฟซี่และทิงกี้วิงกี้ได้ร่วมมือกันเพื่อกำจัดโพเป็นรายแรก เพราะว่ามันมีแฟนคลับเยอะและชอบทำตัวแอ๊บแบ๊วงุ้งงิ้งจนน่าหมันไส้” คราวนี้ผมค่อยๆเริ่มขยับตัว
“อ๊ะ ผมเสียวจัง”โอเค เป็นอันว่ากูไม่ต้องแต่งเรื่องต่อล่ะ
ผมขยับเข้าออกตามที่แรงปรารถนา โดยไม่ลืมที่จะช่วยอีกคนให้มีความสุขไปด้วย ทุกครั้งที่ผมกระแทกเข้าออก น้องก็จะรับสัมผัสด้วยการครางเสียงหวานๆออกมา แล้วยิ่งอยู่ในตู้แคบๆ เสียงมันก็ยิ่งก้อง อารมณ์หลายๆอย่างผมมันก็ยิ่งทะยาน ยิ่งพอตอนน้องถึงจุดนั้นล่ะแตกออกมานะ เสียงนี่แบบ เร้าอารมณ์สาสส
ว่าแต่นี่น้องก็ถึงไปแล้วรอบนะ แล้วกูล่ะเมื่อไหร่จะถึง หรือมันจะดึกเกินไปแล้วอ่ะ แบบนี้ทุกทีเลยอ่ะ ถ้าผมง่วงมากล่ะมันจะไม่แตกอ่ะ งือ กูซอยจนปวดเอวแล้วนะ ถึงสักน้ำเหอะ กูจะได้นอน อยู่แบบนี้อึดอัด แถมเดี๋ยวโดนดูถูกว่าไม่มีน้ำยาอีก
แกร๊ก!! ปัง!!
“ทำเหี้ยอะไรเสียงดังวะ!!”เสียงพี่แสบนี่หว่า ชิบหายล่ะ ลืมไปได้ไงวะว่ามันก็อยู่ “มึงเล่นเหี้ยอะไรไอ้คิง!!”ฮือ ล่ะเมื่อกี้กูก็ซอยซะไม่ยั้งเลยนะ
“พี่แสบ อึก อั่ก หนีไป หนีไป”แล้วอะไรของน้องวะ
“เล่นเหี้ยอะไรกันในตู้ จะออกมาเอง หรือต้องให้กูพังประตูแล้วลากมึงออกมาไอ้คิง”
“ฮี่ๆๆๆๆๆๆ”หัวเราะเสียงแหลมทำไม หนูกลัว “จะให้ออกไปจริงๆหรอ ฮิๆๆๆ แต่แปปนะ ฮี่ๆๆๆๆ หัวหลุดอยู่ตรงไหนยังหาไม่เจอเลย ฮี่ๆๆๆ”เสียงน้องแม่งหลอนชิบหาย โคตรเหมือนผู้หญิงเลยอ่ะ สัสกูขนลุก
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”ไอ้พี่แสบร้องลั่น ก่อนจะปิดประตูดังลั่น “ผี อ๊ากกกกกก”
“แสบนักนะเรา”ผมกระชับตัวน้อง
“ก็หน้าตากับปัญญาผมมันไม่ได้สวนทางเหมือนพี่นี่”
“จะชมว่าพี่หล่อ หรือจะด่าว่าพี่โง่ ก็เลือกเอามาสักอย่าง”ผมช้อนตัวน้องให้มานั่งบนตักผม แล้วค่อยๆกระแทกตัวสวนจังหวะกับน้องที่ขย่มลงมา
“อ๊ะ นี่พี่อึดรึไม่มีน้ำยากันแน่ ผมจะไปอีกแล้วนะ อ๊ะ!”น้องกระซิบข้างหูผมขณะที่เร่งจังหวะตัวเอง
“เวลาพี่ง่วง ก็เป็นแบบนี้อ่ะ ไม่ค่อยเงี่ยน”ทำไงได้อ่ะ ก็กูง่วงเน่ ฮืออออ
“---ตื๊ด---พี่อยู่ใน---ตื๊ด---ผมแล้ว พี่ชอบไหมอ่ะ ผมอ่ะชอบจังที่---ตื๊ด---พี่อยู่ในตัวผม มันใหญ่จังอ๊ะ! พี่คิงครับ ผมชอบจัง อ๊ะ พี่ชอบของผมไหม มันตอดพี่ดีรึเปล่า พี่เป็นคนแรกของผมเลยนะ อ๊ะ”น้องเริ่มพูดเสียงกระเส่าตรงข้างหูผม
ขนกูลุกซู่เลยอ่ะ บั่บ มันบั่บ ใกล้แล้วอ่ะ...กูเขินนนน
“อ๊ะ! ซี๊ด”ผมกัดริมฝีปาก ก่อนจะจับน้องนอนลงอีกครั้ง แล้วเริ่มใส่แรงไม่ยั้ง
“อ๊า!!!”น้องถึงไปอีกรอบ โดยที่ผมก็ตามมาติดๆ
“พี่ชอบนะ ของลมตอด---ตื๊ด---พี่โคตรเลยอ่ะ”กูแก้แค้น เสือกทำกูอาย
“เดี๋ยวกูต่อยหน้าหงาย”สงสัยจะคืนสติแล้วดิ
“แล้วเรื่องพี่เป็นแรกของเรานี่จริงหรือเปล่า”ผมหอมแก้มน้องฟอดใหญ่ ก่อนจะถอดกายออกมา
“ฮึๆๆๆ”น้องหัวเราะในลำคอ “ผมง่วงนอนแล้วอ่ะ”น้ำเสียงอ้อนๆทำให้ผมใจอ่อน เอาไว้ค่อยเค้นคอถามเอาพรุ่งนี้ก็ได้
ผมอุ้มลมไปที่เตียง ก่อนจะ ไปหาชุบน้ำมาเช็ดตัว ทำความสะอาดให้ หลังจากที่แต่งตัวให้น้องเรียบร้อยแล้ว ผมก็ไปอาบน้ำอีกรอบ ก่อนจะตามขึ้นมานอนบนเตียงทั้งที่ยังไม่ใส่เสื้อผ้า ผมรวบตัวบางๆของคนที่หลับไปแล้วเข้ามากอด จูบลงกลุ่มผมนิ่มอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆให้สติจมดิ่งสู่ห้วงนิทรา
***
ฟู่!!!
ผมสะดุ้งตื่นทันที เมื่อรู้สึกถึงแรงลมที่ผ่านรูหู...ขนลุก
“เฮ้ย!!”ผมร้องลั่นเมื่อตื่นขึ้นมาเจอไอ้เด็กผิวหยวกปากแดงที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าของผมที่ยาวมาปิดช่วงล่างอย่างหมิ่นเหม่ แต่ประเด็นประสำคัญมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น แต่มันอยู่ตรงที่น้องกำลังนั่งทับไอ้นั่นผมอยู่อ่ะเซะ “จะทำอะไรพี่น่ะ”ผมถาม เมื่อมือสวยเริ่มไล้ไปตามขาอ่อนผม
“แก้แค้น”อย่าบอกนะ อุกรี๊ดดด.. อยู่ไม่ได้แล้วกู อย่างนี้ต้องหนี
แต่เอ๊ะ มือกูติดอะไร ...ค่อยๆเบือนเหง้าหน้าไปมองจุดที่มือติดอย่างสโลโมชั่น บรรลัยแล้วกู มันมัดไว้ซะแน่น
“โดนแน่!!”ไอ้น้องลมมันชี้หน้าผม ก่อนจะค่อยๆจรดริมฝีปากฉ่ำลงบนหัวนมผม โอ้วว สเตปเดียวกะกูเมื่อคืนเลย “ฮ่าๆๆๆ พี่นี่หลอกง่ายจัง”ไอ้เด็กนี่!!! อย่าให้กูหลุดไปได้นะ พ่อจะกระแทกให้ลืมชื่อตัวเองเลย “ถ้าผมเป็นเมียพี่ พี่ก็จะอ่อนโยนกับผมใช่มะ”เขาซบหน้าลงกับอกผม “ผมชอบนะ”
“คบกันไหม”อุ๊ย กูหลุดอะไรไป
“ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ได้รักพี่สักหน่อย”เปรี้ยง เหมือนใครยิงแสกหน้า
“แล้วเรายอมมีอะไรกันพี่ทำไม”ฮือออ...ถึงกูจะหล่อ แต่กูก็อ่อนไหวนะเว่ย
“อ๊ะๆ พี่คิง กระแทกแรงๆอีกสิ ผมตอดพี่สุดยอดเลยปะ อ่ะ ผมขย่มแบบนี้พี่ชอบไหมอ่ะ ของพี่ใหญ่จัง”ไอ้เด็กปีศาจที่หักอกผมจนแหลกลานเริ่มขย่มเป็นจังหวะ ชิบหายล่ะลูกพ่อ อย่าเพิ่งลุกเซ่!! “ผมแต่งตัวแบบนี้พี่ชอบไหมอ่ะ แหวกอีกหน่อยดีไหมอ่ะ”นั่นๆปลดกระดุมอีก “ฮ่าๆๆๆ พี่นี่หลอกง่ายจัง”พูดจบ น้องมันก็แต่งตัวด้วยชุดเมื่อวาน
แหม แล้วก็มาแก้ผ้าก้มๆเงยๆต่อหน้ากูอีกนะ
“ผมกลับบ้านก่อนนะพี่ เดี๋ยวไอ้เหี้ยคิวมาเจอแล้วผมจะซวย”ทำไมไอ้คิงมาเจอแล้วต้องซวย อย่าบอกนะว่าสองคน...คบกัน
อ๊ากกกกกกกกก
“เดี๋ยวลม พี่มีเรื่องแคลงใจอีกเรื่อง”น้องเดินเข้ามาใกล้ผม “เรื่องที่บอกว่าพี่เป็นคนแรก...”ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดให้จบ น้องก็จุ๊บปากผมก่อน
“พี่ก็ถามไอ้คิวดิ”พูดจบแล้วก็ยิ้ม...กูช็อค
“ว่าแต่ลมแก้มัดให้พี่หน่อยได้ไหมครับ”
“ฮ่าๆๆ หว๊า ผมรีบอ่ะครับ บ๊ายบายนะสุดหล่อ กร๊ากกกกกกกกกก”ปีศาจ ปีศาจชัดๆ
เอาหัวใจกูคืนม๊า!!!!
***
แถม
หลังจากที่ได้พี่แสบช่วยชีวิตผมไว้ทันท่วงทีก่อนที่แม่จะมา(แก้มัดกูอ่ะแหละ) ผมก็ถือโอกาสหยุดเรียนไปวันด้วยความขี้เกียจ นั่งๆนอนๆรักษาหัวใจจนห้าโมงเย็น ไอ้เหี้ยคิว ก็โผล่เหง้าหน้ามันมาที่คลีนิค
“ไฮบรา”มันยกมือทักทายผมเฉกเช่นทุกครั้งที่พบหน้ากัน
“บราพ่อบราแม่มึงสิ พ่อมึงเป็นฝรั่งรึไงถึงต้องมากระแดะกับกู”เห็นหน้าล่ะกูหงุดหงิด
“แม่ คิงมันพาลคิวอ่ะ”นั่นๆ ฟ้องอีกไอ้หัวหลิม เดี๋ยวกูตบหัวพุ่ง
“อ้าวคิว กลับมาแล้วหรอ มานี่แม่มีเรื่องสนุกๆเล่าให้ฟัง”นั่นตาขวากระตุก พูดเรื่องกูชัวร์
แล้วไอ้คิวก็ไปนั่งหัวล่อต่อกระซิกกับแม่ ที่บ้านนี้มีแต่คนใจร้าย คิงจะไม่อยู่คิงจะไม่ทน พ่อกลับมารับคิงไปอยู่แอฟริกาที คิงจะไปอยู่กับไฮยีน่า...ฮือ
“นี่คิง”ผมหันไปมองตามแรงสะกิด “ไอ้ลมมันเป็นเพื่อนสนิทคิว ถ้ามันแกล้งคิง คิวขอโทษนะ”ถุย ศัพท์ดารา เพื่อนสนิท ฮือออ “คิงอย่าเย็นชากับน้องเลยนะ เจ็ดวัน เราได้เจอกันไม่ถึง48ชั่วโมงเลยนะ คิงจะเย็นชากับคิวได้ลงหรอ เสียใจนะ”กูเงียบ “ถ้าคิงไม่คุยกับคิว คิวจะไปอยู่กับฝูงไฮยีน่านะ”ถุย กูเล่นไปแล้ว
“เช้อ”ผมสะบัดหน้าหล่อๆ
“คิง แม่งหน้าตุ๊ดอ่ะ กร๊ากกกก”เอาเลย อยากพูดไรก็พูด กูจะไม่อยู่บ้านนี้อีกแล้ว “นี่คิง ถ้าคิงไม่บอกว่างอนอะไร คิวง้อไม่ถูกหรอกนะ”อ้าว ทำหน้านิ่งแบบนั้นจะเลิกง้อกูแล้วหรอ
“คิงชอบน้องลม”ผมตัดสินใจพูดออกไป ถึงจะไม่เข้าใจ แต่สำหรับผม ผมรู้สึกว่าเขาพิเศษจริงๆ
“อ๋อ ก็แค่นั้น...แม่ คิงชอบไอ้ลม”จากนั้นแม่กับไอ้คิวก็หัวเราะกันลั่นคลินิก
โอเค กูไม่ทนบ้านนี้แล้วจริงๆ
“คิง คิวกับลมเป็นแค่เพื่อนกัน ถ้าคิงจะชอบเพื่อนคิว คิวก็ไม่ว่าหรอก แต่คิงต้องดูแลมันดีๆนะ อย่าทิ้งอย่าขว้างมันอย่างคนที่ผ่านๆมา ถึงไอ้ลมมันจะนิสัยส้นตีนไปบ้างแต่เนื้อแท้มันก็ส้นตีนยิ่งกว่าที่คิงเห็นอีกอ่ะ เอ่อ ยังไงคิงก็สู้ๆเนอะ เห้อๆๆๆ”โอเค ยิ่งกว่าที่กูเจอมาอีกหรอ...ชิบหายล่ะ
“คิว คิงจะไปเชียงใหม่”เอาล่ะ ก็ผมชอบน้องเขาไปแล้วนี่ ส่วนเรื่องผมจะเป็นคนแรกหรือเปล่า ผมไม่ถามหรอก เพราะตอนนี้ผมมีคำตอบให้กับตัวเองแล้ว
“ไปทำไมอ่ะ”อ้าวอินี่ถามโง่ๆ กูก็จะไปหาเพื่อนมึงไง
“ไปบ้านน้องลมไง”ผมบอกเสียงเรียบ
“ห๊า!! บ้านไอ้ลมทองหล่อนะ”
ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เหมือนมีคำว่าไอ้โง่ลอยอยู่เต็มหัว
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
จบ!
-------------
ที่บอกในแฟนเพจว่าจะแก้ สรุปไม่ได้แก้นะคะ= =
ความขี้เกียจมันลุกลาม
คิดถึงคุณเขียดศรีกันมิคะ
คุณเขียดคิดถึงนักอ่านทุกคนทุกลมหายใจเข้าออกเลยนะ
ทอแหลกันเห็นๆ :laugh:
แต่คิดถึงจริงๆนะเฮ้ย
เค้าโครงมาจากเรื่องจริง ของคุณเขียด แต่ของคุณเขียดเป็นญาติค่ะ ล่ะจับแม่งได้ภายใน10นาที- -
อย่าลืมช่วยกันดันเน้ :mew1:
-
อรุ๊กเขิน ได้กันแล้วๆๆๆ สงสารอิคิงเนอะมันดูโง่จัง5555 โดนคนอื่นแกล้งตลอด น้องเฟิงอี้เอ๊ะเรียกลมดีกว่า น่ารักนะเรานะ (อุ๊กผลั๊ว:อิคิงตบ) ปอลิง.ที่บอกว่าจะแก้นี่ไอ้คิงๆคิวๆใช่มั๊ย ปอลิง1.อยากได้ลิงค์เพจพี่เขียดศรีจ้า
-
โถๆๆๆ คิงน้่อยผู้น่าสงสาร โดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
(และเหมือนคนอ่านก็โดนเหมือนกัน :mew5:)
คุณเขียดหักมุมซะเราเงิบแทนคิงเลย
ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ได้กับน้องลมผู้น่ารักแต่นะนิสัยส้น....
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คิงน้า
ปล.เป็นกำลังใจให้คุณเขียดนะ :กอด1:
-
สงสารคุณคิงนะครัช โดนหลอกง่ายเหลือเกิน 5555555 :m20:
-
อิน้องโล๊มมม แม่งหลอกคนอ่านด้วยอะ
ตกลงไม่รู้ใครเสร็จใครกันแน่ โดนดัดหลังซะแล้วอิคิง เมียมรึงแสบสันมากกกก
-
เอิ่มม!! เจอของจิงกว่าไง555
-
พี่คิงเงิบจ้า 5555
-
ก๊ากกกกก ขำจนปวดท้อง มีอะไรจริงบ้างเนี่ย คิงเอ้ย เมียแกแสบมาก
-
กร๊ากกกกกกกกกก คิง โดน โดนแล้วล่ะ :laugh:
นู๋ลมช่างเป็นเนื้อคู่ที่เง็กเซียนฮ่องเต้ประทานมาปราบแกจริงๆเลยคิงเอ๊ยยย :pigha2:
ทำไมรู้สึกว่าคิงมันเสียตัวให้ลมมากกว่าคิงมันได้กดลมว่ะเนี๊ยยย :m20:
กอดแน่นนนนๆ :กอด1:
คิดถึงคุณน้องเขียดจุมเบยยยยยย :mew1:
รอตอนต่อไปน้าาาา :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ฮาและสมน้ำหน้าอิคิง แกล้งเค้าไวัเยอะ เงิบจ้า
-
:m20: คิงเอ้ย โดนซะเอง พลิกผันสุดๆ
แอบสะใจตอนนี้ แต่ก็อึ้งๆเหมือนกัน
คิงน่าจะโดน...ตู๊ด...แล้วก็...ตู๊ด...แทนนะเนี่ย เสียดายจัง :hao6:
น้องลมนี่แสบสุดๆ
-
คิงน่าสงสารจังโดนหลอกซ้ำซาก555 กรรมตามทัน555
-
ฮาอิคิง โดนลมต้มซะเปื่อย :laugh3:
บางทีก็เพลียกะคิงนะ
ในหัวเธอทำไมมีแต่...
:m20:
-
คุณเขียดมาแล้ว ว ดีใจมากค่ะบอกเลย จุ๊บๆ
-
เด็กเลี้ยงแแกะของแท้เลยพี่น้อง
:m20: :laugh: :pigha2: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
ตอบC.M.
yymomo
๐สงสัยจะเหลือแต่ชื่อนั่นแหละค่ะ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
วัวพันปี
๐ฝากพี่แสบด้วยนะคะ :impress2:
AGELA
๐สมน้ำหน้ามันคะ :jul3:
mornkang
๐พลิกล่ะค่ะ คุๆๆๆ แอร๊ยยย ขอบคุณค่ะ :กอด1:
haru1111
๐คุณเขียดกลับมาแล้วน๊า ไม่ค้างแล้ว งื้ออออ :o12:
2pmui
๐มันยังเป็นคิงอยู่ค่ะ แต่เป็นคิงโง่ๆ :laugh: กร๊ากกกกก อุ๊ยจะดีหรอ แค่นี้น้องเฟามันก็ร้องไห้จะเป็นจะตายแล้วนะคะ :impress2:
NUTSANAN
๐เสร็จเด็กไปล่ะมัน :m20:
rije
๐น้องเชี่ยวชาญท่าพิเศษค่ะ :-[
Lily teddy
๐พี่คิงมันแรดค่ะ เสร็จเด็กไปเป็นที่เรียบร้อย :m20: คุๆๆ ขอบคุณค่ะ แอร๊ย ชอบพูดความจริงอยู่เรื่อยเลย :impress2:
@Lucifer_Prince@
๐พี่คิงออกจะมาดแมน(ตรงไหน) ทำไมอยากให้มันโดนกดกันจังคะ เอาเป็นว่าไม่ได้ฝันเนอะ คุๆๆ :-[
lizzii
๐น้องมิได้เป็นเคะน้อยแสนหวานอ่ะค่ะ :laugh:
moodyfairy
๐กอดกลับแรงๆเช่นกันงิ :กอด1: พาร์ทต่อไปเลือดสาดแน่ ปล.น้องมันแสบมากนะเออ :-[
Alone Alone
๐สรุปล่ะพี่แสบออกมาเกาไข่สองทีเด่นสุด กร๊ากกกก :jul3:
แมวเหมียว
๐หมดยุคเคะน้อยแสนหวานล่ะค่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกก :laugh:
yongsulewa
๐ :กอด1:
kongxinya
๐เสร็จไปแล้วค่ะท่านพี่ สมน้ำหน้ามันเบาๆ แอร๊ยยย คิดถึงๆๆๆๆ :กอด1: เกรดออกมาตัวล่ะคะ บีบวก(ช้ำนัก อีกนิดเดียว) ส่วนเรื่องเอมเฟา เก็บเป็นท๊อปซีเคร็ทต่อปาย คุๆๆๆ :laugh:
pilar
๐คุณเขียดเข้าใจค่ะ เพราะคุณเขียดก็เป็น :m20:กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
comkacom
๐แม่ะ เรื่องรอยไหมลอยเข้ามาในหัวทันที จิ้นน้องทำท่าละเลือดจะพุ่ง :haun4:
•♀NoM!_KunG♀•
๐อุต๊ะ! เด็กสมัยนี้เป็นงานดีนะเคอะ :haun4:
honey honey drop
๐เป็นไงคะแอ้ม ลีลามัน อ่อนช้ะ ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
black-egoistic
๐ขอบคุณคร่า ถึงมันรุกมันก็เหมือนไม่ได้รุกอ่ะค่ะ= = :ruready
MaNaSsAwEe
๐คิดหื่นดีนัก เจอแบบนี้ก็สมน้ำหน้ามันอ่ะค่ะ :jul3:
raluf
๐เป็นท่าที่ดีนะคะ แอร๊ยยย :-[
purin
๐เด็กสมัยนี้เขาเป็นงานกันแล้วค่ะ คุๆๆ :jul1:
พลอยสวย
๐คุๆๆๆ ต้องรอดูค่ะ :haun4:
puppyluv
๐อาจต้องเป็น ภรรยาไม่ด้าวแทนแล้วล่ะอ่ะ :laugh: ส่งอิชิตันมา!!! เลิฟนะจิบิ :กอด1:
sukaz
๐เสร็จไปเลี้ยวววว :laugh:
supizpiz
๐ช่วงนี้คุณเขียดสนับสนุนเคะเป็นงานค่ะ แอร๊ยยย :-[
2pmui
๐กลับมาแล้วนะคะ ฮือออ :o12:
moodyfairy
๐เค้าขอท๊อด!!! :o12:
Whatever it is
๐กดให้นอนล่ะน้องทำเองไรงี้ :haun4:
fonny1987
๐อ่ะจ้า :o8:
pupapeeranat
๐ขอบคุณคร่า :กอด1:
aoihimeko
๐สงสัยน้องจะชำนาญการ :z1:
lluvia
๐แหม ฝันแบบนี้มันคงไม่อยากตื่นหรอกค่ะ คุๆๆๆ :z1:
-
:laugh: :laugh: ฮาอิคิงโดนเด็กหลอกก
-
อย่างฮาอ่ะอิคิง น้องลมแสบสุดๆ
-
:laugh: อ่านตอนนี้แล้วไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าไอ่พี่คิงดี รู้สึกพี่คิงช่างดูใสซื่อ ถูกน้องลมตาใสหลอกแล้วหลอกเล่า
แถมจากที่อุตสาห์วางมาดเท่ห์เป็นสุภาพบุรุษไม่แตะต้องน้อง สุดท้ายพี่คิงก็ตบะแตก เผยตัวตนจนได้
ไม่รู้เพราะความหื่นส่วนตัวหรือความเจ้าเล่ห์แสนยั่วของน้องลมกันแน่
แล้วไอ่วิธีหลอกให้คิดเลขไปทำไปนี่ก็ คิดได้ไง(อีกแล้ว) 555
สรุปบ้านน้องลมอยู่ทองหล่องั้นพี่คิงก็อดมีภรรยาต่างด้าวจริง ๆ แล้วสิ
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้คุณเขียนศรีคนสวยต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
น้านนนน คิงโดนเล่นกลับแล้วไง :laugh: :laugh: :laugh:
-
5555555555555555 :laugh: :laugh: :laugh:
สงสารก็สงสาร ฮาาก็ฮาาา คิงเอ๊ยยย เกิดมาเพื่อให้คนอื่นเหยียบย่ำจริงๆ :m20:
ก่อนอื่นนะ ,,, เขี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดด คิดถึ๊งงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3:
เขียดใจร้ายมากกรู้ปะ นี่เราแทบจะไปตามหาบ้านเขียดละนะว่าให้มาต่อฟิก กินป๊อบคอร์นหมดไปก็หลายถุง รีบมาต่อตอนหน้าเลยนะแจ๊ะขอบอก
กอดมากกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
คิดถึงอิพี่ปั้นแหละ
เค้าโหวตพระเอกเซ็งเป็ดให้มันด้วย
ไม่ให้เขียดศรีนะ
รอต่อไปแบบงอนนิดๆ
กดบวกด้วยความคิดถึง ฟิ้วววววว
:hao5:
ปล. ส่งอิชิ 3 ลังไปโด๊ปซะ อุอุ
-
สารภาพเลยว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราเม้น เพราะหลงไหลใน NC เอ้ย ความน่ารักของเฟิ้งอี้ :o8: และความหื่นของ(ไอ้)พี่คิง :oo1: รีบมาต่อไวๆน้าา
-
ThankS
-
อยากบอกว่าอิเขียดลืมเนื้อเรื่องค่ะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
แบบดองนานเกิน
-----
ตอนที่ 22 รักน้องจริงอย่าทิ้งน้องนะ
ว่าจะไปเสือกเรื่องไอ้ปิน แต่ความวัวยังไม่หาย(อิน้องมิมิ) ความควาย(พี่ฌองค์)ก็เข้ามาแทรก...
“เฮีย เฮียเป็นไรเนี่ย”ผมพยายามสะกิดไอ้คนที่นอนหันหลังให้ผม “งอนหรอเฮีย...ใจตุ๊ดว่ะ”ทีนี้หันขวับเลยครับคุณ
“กูจะเป็นยังไง มึงสนด้วยหรอ”สรุปแล้วงอนจริง
“โห ถ้าไม่สนจะมานั่งง้อยังงี้ปะล่ะ”ไอ้เฮียยังคงตีหน้านิ่งต่อไป “เลิกงอนได้แล้วเฮีย เมื่อกี้บลูแค่แกล้งไอ้ปินมันเล่น”
“อย่าเล่นแบบนี้อีก...ไม่ชอบ”ไอ้เฮียพลิกตัวหันมานอนมองผม “กูขี้หึง”
ไม่บอกกูก็รู้จ๊ะ ก็เล่นหึงโหดใส่กูขนาดนั้น เอะอะลากเอะอะตบหัว กูเกิดมาหล่อ แถมอัธยาศัยดีอ่ะมึงเข้าใจไหม ไม่เคยเจ้าชู้เลยจริงๆเลยสาบาน
“เออ เฮีย เดี๋ยวบลูโทรขอโทษแม่เฮียก่อนนะ ที่ไม่ได้มาทักทาย”ไอ้เฮียพยักหน้า ก่อนจะทิ้งตัวนอนอีกครั้ง
หลังจากที่โทรคุยขอโทษขอโพยแม่หยงแล้ว ผมก็กลับมานอนเกลือกกลิ้งเฝ้าไอ้เฮีย ไม่รู้จะเล่าอะไรว่ะ แบบชีวิตแม่งเหมือนถึงจุดอิ่มตัว แถมไม่มีเชี่ยอะไรจะเล่าแล้วด้วย เอ่อ ถ้าเกิดตัดจบเลยจะมีคนตบกูปะวะ...สบตาคนรอปิ้งๆ ลักษณะจะเยอะ
นอนโรงบาลอีกคืนไอ้เฮียก็ได้กลับมาอยู่บ้าน แต่กลับคราวนี้เป็นบ้านใครบ้านมัน อย่าได้คิดว่าพวกกูโกรธกันแต่อย่างใด คือแม่งจะสอบไฟนอลล่ะไง ขืนอยู่ใกล้กันเดี๋ยวธาตุไฟมันจะพุ่งพล่านแล้วจะไม่เป็นอันอ่านหนังสือสอบกันพอดี
ก็นะ ก็ผมแม่งเกิดหล่อขนาดนี้ ใครมันจะไปห้ามใจได้ล่ะเนอะ...กร๊ากกกกกก
“ไอ้เหี้ยบลู!!!!”เสียงแหลมดังลั่นที่ข้างรูหูทำเอาผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์ทันที
“อิเชี่ย!! เบาๆก็ได้ หูกูเปราะบางนะสาดดดด”ผมจิกตาใส่อิครีม
“เบาๆ”กวนส้นตีนนักอินี่ “ก็กูเรียกมึงสามสี่รอบก็ไม่หัน”มันบ่นอุบอิบตามประสาหญิง(หน้า)แก่ใกล้วัยมรณะภาพ
“อาฮะ แล้วเรียกกูมีอะไร”พอผมพูดจบไอ้ครีมมันพูดกระซิบกระซาบกับตัวมันเอง “นั่นก็เบาไปอิฟาย”ผมผลักหัวมันเบาๆอย่างเสียจริต
“แล้วนี่มึงคบกับพี่ปั้นจริงๆใช่ปะ”ผมนิ่งไปชั่ววินาที
“ปั้นไหนวะ”ทำเป็นแอ๊บไม่รู้เรื่องเชียวล่ะกู
“พี่ปั้น พี่ไอ้ปินอ่ะ”อิครีมถามอย่าสอดรู้
“ใครปล่อยข่าวกรอกหูมึงมาอีกล่ะ”ผมก้มหน้าก้มตาอ่านชีทเรียนตรงหน้าต่อทันที...ชิบหายล่ะ มันรู้ได้ไงวะ
“ไม่มี กูแค่แอบสงสัย”มันจ้องผมอย่างพยายามกดดัน “ก็เห็นพวกไอ้เอมมันไปโพสต์หน้าวอลมึง ว่ากกผัวลืมเพื่อน แล้วบวกกับที่มึงสนิทกับพี่ปั้นอย่างผิดปกติ”มันมองผมอย่างจับผิด
“ผิดปกติยังไงวะ ผู้ชายเป็นเมทกันแปลกตรงไหน แล้วไอ้เหี้ยเอมมันก็กวนส้นตีนไปทั่วไม่ใช่แค่กู”ผมบอกแล้วก็คว้าขวดน้ำเย็นมากรอกปากเพื่อระงับพิรุษภายใน
“ห๊า นี่อยู่ด้วยกันหรอห๊ะ!!! บวกเพิ่มไปอีกข้อ จับได้คาหนังคาเขาเลยสัตว์ ไม่เบานะมึง มีผัวทั้งทีเอาซะหล่อเลยแม่ง!!”อิครีมแหกปากโวยวายจนคนแถวนั้นเริ่มหันมามอง
“อ้าว ห่า ตรรกะเหี้ยไรของมึงเนี่ย คิดแบบนั้นหอชายแม่งไม่เป็นเกย์กันทั้งหอหรอวะ”พอผมออกเสียงปรามอีพวกตัวเสือกที่เงี้ยหูฟังอยู่ ก็ดูจะสงบลง
“แล้วทำไมพี่เขาต้องมาอยู่กับมึง เมื่อก่อนก็ไม่ได้สนิทกันนี่หว่า”มันถามด้วยระดับเสียงปกติ
“ก็กูอยู่ชมรมเดียวกัน เจอกันทุกวันแม่งก็สนิทกันเป็นธรรมดา แล้วที่เขามาอยู่กับกู ก็เขาเหนื่อยขี้เกียจกลับบ้าน จะอยู่กับพี่คิง พี่คิงแม่งก็ตัวอย่างควายเตียงแม่งนอนไม่พอ จบ แล้วไมมึงไม่อ่านวะ แล้วชาตินี้มึงจะเข้าใจไหมอีดอกจิก”ทำเป็นด่ากลบเกลื่อนครับ จะว่าไปกูก็แถเนียนเหมือนกัน แหะๆ
“หึ”อิครีมยิ้มอย่างผู้มีชัยก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ผม “พลาดแล้วมึง... บ้านพี่ปั้นใกล้มหาลัยยิ่งกว่าหอมึงอีก”มันพูดแค่นั้นผมก็อ้าปากค้าง “ให้โอกาสมึงโกหก มึงกับพี่เขาไม่มีอะไรกันใช่ไหม”มันพูดเบาๆอย่างคาดคั้น
“ค_ย! บ้านเฮียอยู่พระโขนง ใกล้กว่าหอกูตรงไหน “เหงื่อแม่งเริ่มแตกแล้วครับกู น้องนีจะไม่จบใช่ไหม พี่บลูจะแถไม่ไหวแล้วนะครับ
“ก็ได้ๆ กูเชื่อก็ได้ว่ามึงกับพี่ปั้นไม่มี๊ไม่มี อะไรกันสักนี๊ด!!”
“ก็สมควรเป็นอย่างงั้น เพราะกูกับเฮียปั้นไม่มีอะไรในกอไผ่แน่นอน ...แมนว่ะสัตว์”แอบเห็นฟ้าผ่าที่ปลายขอบฟ้า
“อืม”ผมหันมองตามต้นเสียง...ชิบหาย
พ่อกูมาตามคำเรียกร้อง
“เอ่อ เฮีย แหะๆๆๆ”ปีชาติไม่เคยจะโผล่มาแถวนี้ แล้วนี่ผีห่าซาตานตนใดดลใจวะ แม่ง!!!!
“พี่ปั้นหวัดดีค่ะ”อีครีมอีต้นเหตุยิ้มร่าประหนึ่งว่ามันไม่มีความผิดติดตัว
“ครับ”มันรับไหว้ แล้วก็เดินจากไปพร้อมฝูงเพื่อนมันอย่างเงียบๆ
เอาล่ะครับ น้องบลูที่น่ารักของทุกคนแดกคำว่า วิกฤติ เข้าไปอีกกระบุงใหญ่ๆ คดีเก่ากูก็ยังแคลงใจกันอยู่ นี่ยังได้ประเด็นและคดีใหม่มาอีก เจริญจริง เจริญ!!!
“หิวข้าวแล้วอ่ะ”อิครีมว่าแล้วก็ทิ้งผมไปซื้อข้าวแม่งดื้อๆ... อิดอกจิก!!!!!!
หลังจากกินข้าวกับอิครีมแล้ว ก็ได้เวลาเข้าห้องเรียน แต่ก่อนที่จะได้ออกทะเลเวิ่นเว้อไปเรื่องอื่น เรากลับมาสู่ประเด็นเผ็ดร้อนของเรื่องเล่าเช้านี้กันก่อน ไอ้เฮียเป็นเหี้ยไร ตั้งแต่ออกจากโรงบาลมันชอบทำตัวแปลกๆว่ะครับ ปกติหื่นชิบหาย แต่พักนี้ คุยโทรศัพท์ก็คุยแปบเดียว แถมยังไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน(ไม่ได้เสียดายอย่ามามองตูด้วยสายตาวิบวับ) ทั้งที่ปกติจะชอบเข้ามาอ้อนมาออเซาะ แต่ช่วงนี้เสือกกลับไปนิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหว(กูนี่แหละ)อีกแล้ว
คำถาม มันเป็นอะไร...
...
..
.
“เหี้ยบลู!”ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์ความคิด...อิเห้พวกนี้โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ระ ไรวะ”ผมตอบด้วยท่าทีผวา...กูขวัญอ่อนนะเฮ้ย
“ตั้งแต่มีผัว ดัดจริตขึ้นเยอะนะมึงน่ะ”ผมหรี่ตาลงเป็นเชิงถามว่า...มึงต้องการอะไรจากกูกันแน่ไอ้เชี่ยเอม “ไอ้ปินมันไปไหน มึงรู้มะ?”ผมส่ายหัวเป็นคำตอบ “ดีจริงเพื่อนกู คนหนึ่งก็ผลุ่บๆโผล่ๆ อีกคนก็นั่งหน้าหงี่ยังกับหมาติดสัตว์”ผมหันขวับมองมันด้วยความหงุดหงิด “ทำไม ก็เรื่องจริง”
“ใช่ซี่!! ใครเขาจะไปหน้าระรื่นเป็นหมามีคู่แบบมึงล่ะ”ผมฉีกยิ้มไปทางไอ้เฟาที่หน้าขึ้นสีก่ำ...ซึ่งไม่รู้ว่ามันจะโกรธหรือเขินกันแน่ “ดูเมียมึงด้วย เป็นเหี้ยไรหน้าแดงเถือกขนาดนั้น”ผมเลิกคิ้ว ไอ้เฟาก้มหน้าหงุดกำมือแน่น
“มันอาย มึงอย่าไปแซวมาก เมียกูมันขี้อาย... โอยย”ไม่ทันที่ไอ้เอมจะได้สาธยายต่อไปมากกว่านี้ ไอ้เฟาคนขี้อายก็คว้าหมับที่คอเสื้อไอ้เอม ก่อนจะตบลงตรงกลางกบาลอย่างสุดแรง...กูสยอง
“อะไรวะเฟา เหี้ยบลูมันแซว มึงก็ตบมันสิ มาตบกูทำไม”ไอ้เอมเอ่ยเสียงอ้อน...อ้อนตีน “โอยยย ถีบกูอีกไมเนี่ย”
จะว่าไปก็สมน้ำหน้าห่าเอมมันนะครับ เมื่อก่อนมันทำความเลวไว้เยอะกว่าผมอีก ชอบทำหน้าเซื่องๆเชื่องๆ แต่เชื่อมะ ลิงค้างบ่างชะนีตบแย่งกล้วยแม่งมาเยอะล่ะ คนแบบไอ้เหี้ยแว่นได้มาเจอคนแบบไอ้เฟาก็สมน้ำสมเนื้อกันล่ะครับ...เอาเป็นว่า กูสมน้ำหน้าทั้งคู่
แต่อาจจะสมน้ำหน้าไอ้เอมมากกว่าหน่อยนึง
“ว่าแต่เหี้ยปินไปไหน”ไอ้เฟาหันมาจุดประเด็นเรื่องเพื่อนร่วมก๊วนอีกคนที่หายไป
“รึว่าไปขี้”ผมพูดอย่างครุ่นคิด
“แหม ไปนานขนาดนี้กูว่าไม่น่าแค่ขี้แล้วล่ะ”ไอ้เอมพูด “ป่านนี้สาวมือหงิกไปแล้วมั้ง”ผมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“แม่งยิ่งเก็บกดๆอยู่”ไอ้เฟาพูด ผมกับไอ้เอมก็พยักหน้าเป็นเชิงว่าเห็นด้วย
พูดถึงเหี้ยปิน ผมไม่ค่อยชมผู้ชายคนไหนหรอกนะครับ แต่เจอมันครั้งแรก ผมยังแอบคิดเลยว่าแม่งหล่อว่ะ แถมนิสัยดีอีก วางตัวนิ่งๆ ยิ้มแย้มพองาม มองแล้วได้ลุคเจ้าชายชิบหาย เมื่อก่อนไอ้เอมไม่ค่อยชอบไอ้ปินเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะมันอิจฉาที่ไอ้ปินมีแต่สาวจริงสาวแท้สาวน้อยสาวใหญ่แห่แหนกันเข้าไปกรี๊ด แต่พอมาดูวันนี้ดิ ไอ้เหี้ยเอมสนิทกับไอ้ปินมากกว่าผมอีก(ไอ้เอม กูเจอมันก่อนนะเว่ย) แต่ถึงจะหล่อยังไง คุณเชื่อไหม มันไม่เคยมีแฟนสักกะคน
ถึงมันจะมีคนเข้ามาจีบเยอะแยะมากมายจนพวกผมนั้นแอบอิจฉา แต่มันก็ยังไม่เคยคบใครสักคน แถมยังเป็นหนุ่ม(เคย)บริสุทธิ์อีกด้วยนั่น แล้วเวลามันไปห้องน้ำนานๆผมก็จะสันนิษฐานกันว่ามันไปว่าว...= =
คือว่าวจริงไม่จริงไม่รู้...พวกกูใส่ร้าย
“ตายยาก มันมาละ”ไอ้เฟาสะกิดผมพร้อมทำหน้าป็นเชิงว่า’เหยื่อมาแล้วมึงเตรียมตัว’
“ปวดมือไหมวะ”ไอ้เอมเริ่มเปิด
“ปวดเหี้ยไร”ไอ้ปินขมวดคิ้ววางถุงกระดาษลงบนโต๊ะ
“ปวดมือไง โอ้ววว มือขวาเมียรัก”ไอ้เอมไม่พูดเปล่ายังคงกอดจูบลูบคลำมือตัวเอง
“กูถนัดซ้าย”ไอ้ปินฉีกยิ้มแล้วนั่งลงข้างผม
“งั้นก็ โอ้ว มือซ้ายเมียรัก”ผมพูดแล้วก็กอดจูบมือตัวเอง
“ฮ่าๆๆ ปัญญาอ่อนนะพวกมึง”มันหัวเราะแล้วก็เอามือจับถุงกระดาษแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“พวกกูมากกว่ามั้งที่ต้องพูด”ไอ้เฟาพูด พวกผมสามคนมองหน้ากัน “ถุงอะไรอ่ะมึง”ไอ้เฟาถามเสียงใส
“อ่อ ลูกชุบ พี่ฌ็องค์ซื้อมาฝาก”พอถึงตรงนี้ห่าปินก็ยิ้มร่าหน้าบานขึ้นมาอีกรอบ
“ไม่เบานะเพื่อนกู นี่เขาเอามาให้มึงที่ม.เลยหรอวะ”ผมถาม
“เปล่า น้องเขาเอามาให้”มันยังคงยิ้มหน้าระรื่นชื่นบาน แต่สักพักก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้หน้านี่สลดยังคนใกล้ตาย “เฌอแม่งดูไม่ค่อยชอบกูว่ะ”
“น้องสาวหรอวะ พี่ชายยังน่ารักขนาดนั้น น้องสาวจะสวยถึงขนาดไหนวะ”ผมพูดรัวไปด้วยความหน้าม่อ
“มีผัวแล้วตัดสิทธิ์”ไอ้เอมเข้ามาเบรก
“มึงก็มีเมียแล้ว”ผมสวนทันควัน ไอ้เฟาหน้าแดงก่ำ
“มะ ไม่ เกี่ยวโว้ยยย มันก็แค่ทาสกูเท่านั้นแหละ”ไอ้เฟาพูด “ยังไงซะน้องเฌอก็ต้องเป็นของกู เพราะชื่อกูคล้องจองก็เขาที่สุด”แหมหูดำกันทุกตัวแล้วตอนนี้
“คล้องตรงไหนวะ... อีกอย่างมึงก็นายบำเรอกูเท่านั้นละ กร๊ากก แอ่ก”แล้วไอ้เอมผู้ปากดีก็โดนบีบคอไปเป็นที่เรียบร้อย
“ตกลงน่ารักไหมวะ”ผมหันมาถามอย่างจริงจัง
“ก็เพื่อนไอ้เหี้ยเฟาไง เหอะๆๆๆๆๆ”ไอ้ปินหัวเราะอย่างเสียจริต
“อ้าววว ไอ้สัตว์ ไม่รีบบอก ปล่อยให้กูเพ้อตั้งนาน... ปกติแหละมึง น้องหวงพี่ไรงี้มั้ง”ผมพูดปลอบพลางเหลือบไปมองไอ้เอมที่พยายามขัดขืนไอ้เฟาอย่างทุกรักทุเร
“คือกูเพิ่งนึกได้ว่ากูกับเฌอเคยเจอกันมาก่อนหน้านี้ว่ะ”ผมตาวาวด้วยความเสือกทันที
ไอ้ปินเริ่มเล่าว่าช่วงม.สี่มันไปงานโอเพ้นเฮาส์ที่โรงเรียนดังโรงเรียนหนึ่ง พอดีวันนั้นมีแสดงละครเวที มันว่างๆเลยเข้าไปดู ตอนนั้นละครเล่นไปได้เกือบจบแล้ว เป็นละครเรื่องอะไรไม่รู้มันก็จำไม่ได้ รู้แค่ว่านางเอกสวยมาก มีปีกสีขาว สวมชุดสีขาวปลอด อย่างกับนางฟ้าจริงๆ พอละครแสดงจบมันก็ไม่คิดอะไร จนเดินไปซื้อน้ำก็เจอกับนางฟ้าของมัน(มันเล่ามาแบบนี้นะเฮ้ย) เขาก็ยิ้มให้มัน มันก็เลยรวบรวมความกล้า ขอเบอร์ แต่แทนที่จะให้บอร์มัน เขาดันจับที่วิก แล้วถอดออก ก่อนจะปิดท้ายด้วยคำที่ว่า ‘โทษทีว่ะ กูเป็นผู้ชาย’
“กูแม่งแทบกรี๊ด สกินเฮดเลยมึง เพื่อนกูแม่งหัวเราะกันใหญ่... ตั้งแต่นั้นกูเลยไม่ค่อยกล้าจีบใคร กูกลัวเขาถอดวิกโชว์”แล้วมันก็ถูแขนแรงๆด้วยความขนลุก
“แม่งฮาว่ะ”พวกผมหัวเราะลั่น
“ไอ้เฌอแม่งไม่เห็นเคยเล่า”ไอ้เฟาตัดพ้อหน้าระรื่น...โถ อิเตี้ย เป็นกูกูก็ไม่กล้าเหล่าหรอก ที่อยู่ดีไม่ว่าดีก็มีไอ้หน้าม่อมาขอเบอร์
ว่าแต่ สุดหล่อประจำคณะชีวิตแม่งอัปรีย์เหี้ยๆ แต่เริ่มอยากเห็นหน้าน้องเฌอตอนแต่งหญิงขึ้นมาแล้วดิ จะเหมือนนางฟ้าขนาดไหนกันวะ เล่นไอ้ปินหลงผิดคิดขอเบอร์ได้ขนาดนั้น
หมดเวลาเรียนพวกผมก็ทยอยกันออกจากห้อง อาจนึกไม่ถึงว่าบรรยากาศเมื่อกี้คือบรรยากาสในห้องเรียน แต่เชื่อเถอะครับกูเรียนกันอยู่จริงๆ ถึงแม้ว่าว่ามันดูเหมือนว่ามาเรียนหรือไม่มามีค่าเท่ากันก็เหอะ ... สงสารหม่าหม้ากูจัง
ไอ้เอมไอ้เฟาไอ้ปินกลับบ้านกันทันที ส่วนผมยังคงต้องไปซ้อมอยู่ วันนี้ไอ้เฮียโดด ซึ่งเป็นเรื่องแปลกจนจัดเป็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับแปดเลยก็ว่าได้
เพราะสำหรับไอ้เฮีย ต่อให้ฝนตกแดดออกหิมะถล่มแผ่นดินทลายใครจะตายมันก็ไม่สน ถ้าโค้ชนัดซ้อมมันก็จะมาซ้อม แต่วันนี้โดด แถมเหตุผลยังบอกว่าเบื่อ เบื่ออะไร...รึว่าเบื่อกู
ซ้อมเสร็จสายตัวแทบขาด กระดูกงี้ลั่นดังเปรี๊ยะๆ รึว่ากูจะแกเกินไปแล้ววะ... นั่งซ้อนท้ายเป็นสก๊อยพี่วินมาเกือบสิบนาทีจนลมตีซะหน้าชาผมก็ถึงหอเสียที ผมเดินเปลี้ยๆเข้าไปในหอ ยกมือไหว้ลุงยาม เข้าไปในลิฟต์ กดชั้น4
มองดูเงาสะท้อนของตัวเองจากพนังลิฟต์ มองมุมไหนก็โทรม ไม่ดูหน้าพิสมัยในสายตาผู้ชายสักนิด น่ารักแบบไอ้เฟาก็ไม่ใช่ บุคลิกดีหน้าตาโมเอะ(ตรงไหน)แถมอัธยาศัยดีแบบไอ้เอมก็ไม่ จะหล่อลากยิ้มกระชากไตแบบไอ้ปินก็ไม่ใช่ แล้วทำไมไอ้เฮียมันมายุ่งกับผมวะ...หรือแค่อยากลอง
เฮ้ยๆๆๆ คิดมากแล้วกู พอๆๆ เดี๋ยวประสาทแดก
ติ้ง!!
ประตูลิฟต์เปิดออก ผมคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อเห็นคนบางคนที่ยังคงตีหน้านิ่งอยู่หน้าลิฟต์ แต่พอลองสำรวจไอ้เฮียดูดีๆ รอยยิ้มผมก็แทบจางหายไปทันที กระเป๋าสะพายหลังขนาดใหญ่ที่ตอนนี้ถูกอัดแน่นไปด้วยสัมภาระ
“ไปไหนอ่ะ”
“กลับบ้าน”ผมเดินออกมาจากลิฟต์ ตรงข้ามกับไอ้เฮียที่เดินเข้าไป
WTF? เกิดเชี่ยอะไรขึ้นวะ
---------------
เอ๊ะ เหมือนจะหน่วง :hao7:
อุคิๆๆๆๆๆๆๆๆ
คือช่วงนี้คุณเขียดเบลอมึนเพ้องงกะชีวิตเน่ะ
เลิฟเสมอค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ :กอด1:
ถึงจะมั่ว แต่ก็ช่วยกันดันเถอะนะคะ
รีบลากน้องอายมายเลิฟออกไปขังอย่างไว อย่าเพิ่งปากโป่งเฮ้ย เดี๋ยวคนอ่านเขารู้ว่าป้าจ้องจะม่า :a5:
@Lucifer_Prince@
-โอ้ว แม่นล่ะจ๊ะ แต่งไปมึนไปอ้วกจะแตก แฟนแพจให้ไปยังงิ พี่ก็จำไม่ได้ ไม่เป็นไร ให้ใหม่
aoihimeko
-ชีวิตอิคิง มันน่าเวทนายิ่งนัก ขอบคุณนะคะ จุบุ
ปล.เค้าหลอกเพราะรักนะ
TaChills
-คาแรกเตอร์มันหื่นแบบโง่ๆอ่ะคะ
2pmui
-กร๊ากกกก เป็นความสุขเล็กๆของอิเขียดเช่นกันค่ะ(ที่ได้หลอกคนอ่าน)
เมียแสบๆงี้ดีค่ะ เหมาะกะอิคิงดี เอิ้กๆๆๆ
•♀NoM!_KunG♀•
-ของจริงแบบนี้ พี่คิงอาจประสาทแด๊กได้นะคะนะ
lizzii
-เตรียมส่งมันสู่สุขติ
raluf
-ถึงน้องลมจะแสบ แต่น้องลมก็น่ารักนะ จิบิ
kongxinya
-คุณหญิงพี่ที่เลิฟเอิ้บๆ คิดถึงเน้ ตามนั้นเลยค่ะ อิคิงมันเสียตัว ฮ่าๆๆๆ แถมเป็นลักษณะฟันล่ะทิ้งด้วย(เนื่องจากเมียมันหายเข้ากลีบเมฆไปเลี้ยว)
honey honey drop
-ฮ่าๆๆๆ แอ้มใจ้ร้ายแง่ะ คิงออกจะน่าสงสาร(ตรงไหนวะ)
rije
-เอิ่ม ทำไมแถวนี้มีแต่คนใจร้าย พี่คิงน่าสงสารนะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แมวเหมียว
-เป็นกรรมค่ะ อาเมน
black-egoistic
-เป็นตอนเด็กเลี้ยงแกะกะหมาป่าโง่ๆอ่ะค่ะ อุกรั่กๆๆๆๆๆ
NUTSANAN
-แอร๊ยยย ดีใจเหมือนกันที่มาช่วยดันๆกัน
sukaz
-แท้แน่นอนค่ะ มีใบรับประกัน
พลอยสวย
-หลอกไม่พอ เสียตัวให้เด็กด้วยค่ะ
gayraygirl
-แสบแต่ก็น่ารักน๊า
Lily teddy
-สมน้ำหน้ามันไปเลยค่ะ เพื่อความสาแก่จายยยย
คือไม่อยากจะบอกว่าไอ้แผนคิดเลขอ่ะ ได้แรงบันดาลใจมาจากเกมส์เถ้าแก่น้อย กับมุขหลอกเด็กตอนจะฉีดยา คนสวยมาล่ะจ้า คริๆ
supizpiz
-เสร็จน้องลมไปแล้ว คริๆ
moodyfairy
-คิดถึงเหมียนกานนนนนนน เค้าไปผจญเวรผจญกรรมมาล๊า ฮือออออออ
ตามหา นี่จะเผาช่ายม้ายยยยยย(โหดปายยย)
เลิฟๆนะจ๊ะ
puppyluv
-ปัปปี้จ๋า เค้าขอโต๊ด ดีกันนะๆๆๆๆ
ว่าแต่ โหวตที่ไหนก๊านนนนน(อินี่ไปอยู่หลุมไหนมา)
เราจะรออยู่ที่ทางช้างเผือกพร้อมลังอิชิตัน กราซิก
smileland
-ขอบพระคุณคร่า (ถ้าอยู่ต่อหน้าจะกระโดดตีลังกาเกลัยวโชว์สักสามรอบ) แง่ะ เขินเรื่องเอ็นซีจุง(เส้นเลือดในสมองแตก) มาคราวนี้จะอยู่นานๆน๊า อาจต่อจนจบเลย จุบุ
IöLIKE
-ขอบคุณเหมือนกันคร่า
-
เอ่อ สามีงอนค่ะบลู เปิดเผยด่วนก่อนหย่าร้าง
-
สงสารไอ้น้องปินอ่ะ
ทำไมชะตารักรันทดขนาดเน้!!!
5555
ว่าแต่นี่เฮียปั้นงอนเหรอ
น้องบลูง้อด่วนๆ
:hao3:
-
น้องบลูง้อเฮียด่วนเลยนะคะ!!
-
อ่ากลับมาพร้อมกับมาม่าคัพเลย เกิดอะไรขึ้น
เฮียเป็นอะไร อย่างบอกนะว่าน้อยใจที่บลูไม่ยอมเปิดเผย :ling1:
:กอด1: กอดคุณเขียดเเน่นๆ คิดถึงมากมาย รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เขี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด หายไปนานมว้ากกกกกกกกกก :ling1: :ling1:
และก็กลับมาพร้อมความอึน !!!!! :angry2: :angry2: :angry2:
เล่นให้เฮียงอนน้องบลูซะงั้น สงสารเฮียอะ ได้เสียกันมาตั้งกี่รอบแล้วไม่รู้ ไอ้บลูบอกไม่ได้เป็นไรกัน :ruready
เป็นชะนี ชะนีก็เดือดนะคะ :m31: :m31: :m31:
รอตอนต่อไปค่ะ :katai4:
ปล. คิดถึงเขียดสุดๆๆๆๆๆ :hao7:
-
น้องบูลง้อ อิเฮียยยด้วยนะคนแก่มักขี้งอน55555 :katai3: :katai3:
-
อ้าวเฮียจะไปไหน เรื่องยังไม่จบ กลับมาก่อนน
-
อิเฮีย เหมือนตุ๊ดๆๆๆๆๆๆ อิเฮียเป็นตุ๊ดๆๆๆๆๆ อะไรวะแค่นี้ทำเป็นน้อยใจ เฮียก็ ผช. ลองมีใครมาถามใามีผัวหลอสิ เฮียจะยิ้มรับแล้วบอกว่าใช่หลอ สงสารบลูที่อิเฮียเห็นแก่ตัวไปหน่อย :katai1:
-
ง้อเฮียด่วนบลู
:3123:
-
เฮียเป็นไรอ่ะ รีบๆไปง้อเฮียน่ะบลู บางทีเฮียอาจไม่งอนแต่อาจมีธุระก็ได้นี่หว่า
-
เฮียเป็นไรกลับมาเคลียร์กันก่อนงอนไรกันจ๊ะ
คุณเขียดกลับมาคราวนี้มีมาม่ามาฝากด้วยแฮะเดี๋ยวก็เอาบอมบ์ไปลงบ้านซะนิ่
-
เฮียปั้นงอน อิบูลจัดชุดใหญ่ง้อเฮียด่วน
:กอด1: :กอด1:คนแต่ง + เป็ดแล้วค่ะ
-
ท่าทางอิบูลน่าจะโดนจัดหนักหลายๆ ดอก
เพราะมึน ซืน เอ๋อได้ที่จริงๆ
โออิชิใส่ยาคูลท์หน่อยมั้ยน้อง
อาหร่อยนา
บวกและเป็ด
:hao7:
โหวตเซ็งเป็ดอวอร์ดอยู่แถบสีส้มๆ กระทู้ข้างบนในห้องนิยายนี่แหละ
รอบสองเฮียปั้นปิ๋วว่ะ 555
แต่นายได้ใจเรานะเฮีย
-
:serius2: สู้นะน้องบลู
-
เข้ามาส่องทู้กกกกกกวัน ในที่สุดก็มาต่อเสียที(จุดพลุฉลอง55555555) :mc4: รู้สึกตอนนี้เฮียมาแปลก :ruready รอตอนต่อไปนะคนเขียน
-
:a5: :a5: หายไปนาน แถมยังให้กินมาม่า บ่องตงไม่ปลื้มมมมม ม่ายเอาา
-
เฮียงอนแล้ว :katai5:
-
อ้าวววว
เฮียงอนอะไรอ่ะ ???
-
มาล่ะน๊า เย่
สิ่งแรกที่ผมทำเมื่อเข้าห้องมาคือ รีบหยิบข้าวกล่องอีซี่โกลด์ออกมาจากตู้เย็น ไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่ามันมีอาหารแบบไหนอยู่ในกล่อง หิวชิบหาย น้ำย่อย ย่อยเครื่องในกูหมดแล้วมั้งป่านนี้ อุส่าไม่กินข้าวมา เพื่อรีบกลับมาคุยโทรศัพท์กับมัน แล้วดูมันเซ่ ดูสิ่งที่มันทำกับผม...โมโหเว่ย
ยัดข้าวกล่องเข้าไมโครเวฟเสร็จผมก็เสด็จไปอาบน้ำ มองดูหุ่นตัวเองผ่านกระจก ผอมลงไปหน่อย แต่โทรมลงไปเยอะ มันไม่อยู่แอบรู้สึกเหงา หรือผมจะชินที่มีมันอยู่ด้วย แต่เมื่อก่อนผมก็อยู่ได้นี่หน่า ช่างแม่ง อยู่คนเดียวใช่ว่าจะตายห่าซะเมื่อไหร่
“แม่งเอ๊ย!!!”ผมปาโหลแก้วใส่เกลือขัดผิวเต็มแรง “โอ้ยยย”ผมร้อง เมื่ออิโหลเหี้ยเสือกจองเวรจองกรรมกระเด็นมาบาดขากับมือผมอีก
อาบน้ำเสร็จผมก็ออกมา ส่วนโหลเนรคุณ(เสือกกระเด็นมาทำร้ายกู)ที่แตกกระจายไปนั้น ปล่อยมันไว้ก่อนเดี๋ยวค่อยมาเก็บซากทีหลัง กินข้าวหมดไปสองกล่อง ผมก็แปรงฟัน เตรียมนอน
ล้มตัวลงนอน ผมยังไม่ค่อยง่วง คิดเรื่องเก่าๆวนซ้ำไปซ้ำมา ผมพยายามจะทำให้ไอ้เฮียมารักเพราะแผนปัญญาอ่อนๆ จนวันหนึ่งผมพลาด ปล่อยเลยตามเลย ทั้งตัวและใจ หรือนี่มันจะเป็นแผนเอาคืนกันวะ เหอะๆๆ จะมาทำให้เขารัก เสือกรักเขาก่อน น่าสมเพสชิบหายเลยว่ะไอ้บลู
‘ถึงตอนนั้นก็เจ็บจียนตายแล้ว’คำพูดพี่ดิวดังก้องในโสตประสาท
“เว่อว่ะพี่”ผมยิ้มแล้วก็หัวเราะเบาๆ
แม่งอยากจะหัวเราะ เจ็บจริง แต่ไม่รู้ถึงเจียนตายไหม เพราะกูเองก็ไม่เคยตาย ไม่อยากด้วย ไม่พร้อม รู้สึกตาร้อนผ่าวไปหมด น้ำเหี้ยไรเปียกๆหน้าวะ อ๋อน้ำตากูเอง ผมข่มตานอน อยากให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเมื่อก่อน ก่อนที่ผมจะเข้าชมรม ก่อนที่ผม ...จะรักมัน
ได้ไหมวะ อะไรนะ มีคนบอกว่าไม่ได้...เออ!!!
“กูรักมึงแล้วพอใจยัง ไอ้เฮีย ไอ้เหี้ยเอ๊ย ไอ้ได้แล้วทิ้ง ไอ้ ไอ้ ไอ้หน้าคารารวย คนมาจีบกูตั้งเยอะ ไม่เสียดายกูเลยใช่ไหมห๊ะ!!!”ผมตะโกนสุดเสียง ก่อนจะนอนหลับตาอย่างหมดแรง
“อื้อออออ”ผมพลิกตัวออกจากอ้อมกอดของใครบางคน...อ้อมกอด
ผมเบิกตาโพลง มองไปที่คนตรงหน้า ไอ้หน้าแบบนี้ ปากแบบนี้ จมูกแบบนี้ ไอ้เฮีย!!... ผมเอามือทาบอกแบนๆของตัวเอง ทำไมหัวใจมันเต้นรัวแบบนี้วะ ทำไมต้องดีใจขนาดนี้ด้วยวะ
ว่าแต่ มึงกลับมาเร็วไปไหม คนอ่านเขายังไม่ทันดราม่าเลยนะเฮ้ย แต่กลับมาแบบนี้ก็ดีเนอะ แค่มันหายไปแปปเดียวผมยังปวดแทบขาดใจ นี่ตกลงผมรักมันแล้วจริงดิ จะว่าไปกูนี่ก็ใจง่ายดีเนอะ
ผมขยับตัวเอาหัวซุกกับอกเฮียปั้น เสียงหายใจเป็นปกติ ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆครับ ว่าทำไมแค่นอนเอาหัวซุกอกมันเนี่ย ผมถึงมีความสุขขนาดนี้...รู้สึกอยากจะยิ้มทั้งวันเลย
“อ่อยหรอ”เสียงทุ่มแหบพร่าเพราะเพิ่งตื่นเอ่ยขึ้น ผมเงยหน้ามอง กระพริบตาปริบๆ ก่อนจะตอบไปอย่างมียางอายว่า...
“เออ..อ่อย”ถุย!! มันมียางอายตรงไหนฟะ
“อืม”มันมองหน้าผมแล้วก็หลับต่อ อะไรของมึงฟะห๊ะ กูตอนตื่นนอนออกจะเซ็กซี่น่ารักเทียบเท่าอั้มภัชราภาผสมกับแทยอนเลยนะเฮ้ย “โอ๊ย”มันร้อง เมื่อเจอผมฮุกซ้ายเข้าท้อง
สปริงตัวลุกจากเตียง เดินงงๆเข้าไปในห้องน้ำ ผมยืนฉี่อย่างมีความสุข ก่อนจะใส่กางกางให้เรียบร้อย แต่ก่อนที่ผมจะได้กลับไปนอนต่อให้สาแก่ใจ ผมก็แทบหัวใจวายตายเมื่อหันไปเจอภาพเงาสะท้อนหนังหน้าตัวเองในกระจก... ไอ้หน้าเอเลี่ยนนี่มันใคร!!
“ถึงว่า...”ทำไมวันนี้ถึงอ่อยไม่ขึ้น
ผมจิ้มเปลือกตาบวมๆของตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจล้างหน้าแปรงฟัน แล้วค่อยออกมาจากห้องน้ำ เปิดไวโอเข้าอากู๋ เซิร์ทหาวิธีแก้ปัญหาตาบวมจากการร้องไห้ แตงกวาโปะหรอ แดกไปหมดแล้ว ดังนั้นตัดไป ถุงชา ไม่กินชาเว่ย ตัดไป ผ้าชุบน้ำเย็น อันนี้เข้าท่า
แต่เดี๋ยวนะเหมือนคิดอะไรได้ ไม่สนกูนักใช่ไหมึง ผมเซิร์ทลงไปโต้งว่า อ่อยสามี ลองเลื่อนดูไปเรื่อย เนียนข้าไปกอดจูบหรอ แบบนั้นมันไม่บรรลุเป้าหมายสูงสุดดิ ต้องให้มันเป็นคนเริ่มไม่ใช่ผม ลองหาไปเรื่อยๆ อันนี้ฮา ใส่ sexy lingerie ถูบ้าน กูจะไปหาที่ไหนมาใส่วะ ผมว่าช่างแม่งมันเหอะเรื่องอ่อย นอนดีกว่า เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมปิดโน้ตบุคเสร็จ ก็เดินไปเปิดลิ้นชัก หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กออกมา
จากนั้นผมก็เดินไปที่ตู้เย็น หยิบคริสตัลออกมาแล้วเทไปบนผ้า อ้าวเชี่ย น้ำหกเต็มพื้นเลย แต่ช่างแม่ง เพราะตามที่เรียนวิทยาศาสตร์พื้นฐานของเหลวมันจะระเหยเป็นไอใช่ปะวะ ดังนั้นน้ำเป็นของเหลว เดี๋ยวมันก็ระเหยเป็นไอ ดังนั้นไม่ต้องเช็ด...ผมเก็บขวดคริสตัลกลับเข้าไปในตู้เย็น เดินกลับไปที่เตียง ทิ้งตัวนอน แล้วเอาผ้าที่เปียกซก โปะหน้าตัวเอง
แต่นอนไปสักพัก ผมก็รู้สึกสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง... ฮึก หายใจไม่ออก เชี่ยล่ะผีอำ เฮียช่วยกูด้วย
“เฮีย แค่กๆๆ”อ้าวชิบหายสำลักน้ำที่ผ้าขนหนู
“เฮ้ย! ทำอะไรของมึงเนี่ย”ไอ้เฮียดึงผ้าที่เปียกซกออกจากหน้าผม “จะฆ่าตัวตายรึไง”มันถามคิ้วขมวด “กูแค่ง่วง มึงนี่ก็คิดมาก”เดี๋ยวก่อนนะใครฆ่าตัวตาย... แล้วนี่มึงคิดว่ากูฆ่าตัวตายเพราะมึงไม่สนใจหรอห๊ะ!
“แค่กๆ ไม่ได้ฆ่าตัวตาย กูตาบวม”ผมชี้ที่ตาผม มันก็หัวเราะ แล้วก็พับผ้าให้พอดี จากนั้นก็ว่างลงบนเปลือกตาผม
“แล้วทำไมตาบวม”มันถาม
“ร้องไห้”
“แล้วทำไมร้องไห้”ผมไม่ตอบครับ “เพราะกูหรอ”ผมเชิดหน้าไปทางอื่น “คิดว่ากูทิ้งมึงว่างั้น”ผมก็ยังไม่ตอบ แต่ขอยอมรับว่ากูคิดแบบนั้นจริงๆ “ทิ้งไป แล้วกูจะไปหาได้ที่ไหนวะ...”ฟังแล้วผมก็เผลอยิ้มออกมา “เมียโง่ๆแบบมึงเนี่ย หาไม่ได้แล้ว”หุบยิ้มเลยครับ... ไอ้เชี่ย แบบกูเขาไม่เรียกว่าโง่เว้ย เขาเรียกว่าไร้เดียงสา อินโนเซ้นท์น่ะเข้าใจไหม
“อื้อออ”ผมครางประท้วงในลำคอ เมื่อคนที่พล่ามยาวจุ๊บมาที่ปากผมแบบเร็วๆ "แล้วทำไมต้องเก็บเสื้อผ้าไปด้วย"
"แล้วทำไมต้องเก็บเสื้อผ้าไปด้วย"ผมกอดอก
"เอาไปให้แม่บ้านซัก แล้วเมื่อวานมันมีเรื่องปวดหัวนิดหน่อย ถ้าทำให้เสียใจไม่สบายใจ ก็ขอโทษ"พูดจบก็หอมแก้มผมอีกฟอดใหญ่
“มัดจำไว้ก่อน กูไปล้างหน้าแปรงฟันแปป เดี๋ยวมาต่อ”ต่ออะไรอ่า เขิน แอร๊ยยยย
ไม่ใช่ล่ะๆ คิดแบบข้างบนก็จะดูแรดจนเกินงามไปเ เมื่อกี้ดีลีตออกไปจากเซลล์สมองเลยนะครับ เพราะคนเรียบร้อยๆแถมเป็นกุลบุรุษแบบผมมันต้อง... อุ๊ยต่ออะไรอ่ะ เค้าไม่เข้าใจเลย(พร้อมทำหน้าแบ๊ว)
เป็นอันเข้าใจกันถ้วนหน้าแล้วนะครับ ว่าผม...เรียบร้อยและอ่อยไม่เป็น แต่เดี๋ยวนะเสื้อผ้าปกติไปว่ะ ดึงขึ้นมาโชว์ยันหัวนมแม่งเลย กางเกงบ็อกเซอร์ก็ถกขึ้นมาโชว์ขาอ่อนอีกหน่อย เอาล่ะขั้นต่อไปนอนรอ
ปล.เค้าอ่อยไม่เป็นจริงๆนะตัว
เสียงประตูห้องน้ำถูกปิดออก ผมแกล้งหลับอย่างแนบเนียน ไอ้เฮียเดินเข้ามใกล้ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งบนเตียง
“ไหน ตาหายบวมยัง”ผ้าที่ถูกโปะไว้ถูกดึงออกไป “หลับจริงปะเนี่ย”ผมยังคงหลับต่อไป
ผมยังคงรวบรวมสติแล้วสะกดจิตตัวเองว่ากูหลับอยู่ แต่ดูเหมือนไอ้วิชาสะกดจิตผมจะใช้ไม่ได้ผลซะแล้วว่ะ เมื่อไอ้เฮียมันเริ่มลูบไล้ตัวผม ก่อนจะหายใจรดซอกคอ ไม่ไหวล่ะจั๊กเดี๋ยม
“ฮ่าๆๆๆๆ”ผมหัวเราะชักดิ้นชักงอ เมื่อเฮียปั้นเริ่มเอานิ้วจิ้มเอวผม
“หลับไม่ใช่หรอ หลับไม่ใช่หรอ”ไอ้เฮียมันพูดแล้วก็แอบหัวเราะครับ
“โอ๊ย ฮ่าๆๆๆๆ กร๊ากกกก ยอมแล้วๆ ฮ่าๆๆๆ”ไอ้เฮียมันยังไม่หยุดครับ โอ๊ย พอเหอะ หัวใจกูจะวายตายห่าละ
“ยอมจริงเปล่า”มันถาม แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวผมอยู่ดี
“ฮ่าๆๆๆ โอ๊ย จริงๆ ฮ่าๆๆๆ กร๊ากกก เฮ้ออ”ผมหอบหายใจรัวเมื่อเฮียปั้นเลิกจี้เอวผมแล้ว “โห อ่อยปะเนี่ย”ผมแซวเฮียปั้น เมื่อตอนนี้มันที่นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวปิดท่อนล่างกำลังเท้าแขนคร่อมตัวผมไว้อย่างล่อแหลม
“ว่าแต่พี่ แล้วนี่ อ่อยหรอ”มันยิ้มยั่ว(ตีน)แต่ผมยังคงตีหน้าแบ๊ว
“เปล่าอ่อย”ผมตอบ “แต่ยั่ว”เฮียปั้นหัวเราะลั่น ก่อนจะก้มลงซุกซอกคอผม
“พอล่ะ มีเรียนเช้า”อ้าวไอ้เชี่ย มาให้อยากแล้วจากไป เอ๊ย ไม่ใช่
“หรอ”ผมตอบแบบมึนๆ อะไรวะ อารมณ์กูกำลังมาเชียว
ไอ้เฮียปั้นยิ้ม ก่อนจะผละไปแต่งตัว ผมก็นั่งพิงหัวเตียงมองมันไปสักพักมันก็แต่งตัวเสร็จ หยิบชีท ใส่รองเท้า เตรียมจะออกไปเรียน ผมกลิ้งลงจากเตียง วิ่งไปกระโดดขึ้นหลังไอ้คนที่กำลังเผลอ
“เฮ้ย!”
“กลับกี่โมง”ผมถาม จะว่าไปประโยคแม่งทะแม่งๆ ฟังดูเหมือนกูเป็นภรรเมียที่รอสามีกลับบ้านยังไงชอบกล
“บ่ายสาม”ผมทิ้งตัวลงจากหลังมัน “แล้วนี่ไม่มีเรียนรึไง”
“อาจารย์งดคลาส วันนี้ว่าง”ผมตอบ “ตอนเย็นไปเดินเที่ยวกันปะ”
“ที่ไหน”ผมส่ายหัวเป็นเชิงว่ายังไม่ได้คิด มันก็พยักหน้า ทำท่าจะออกไป แต่ผมก็กระตุกแขนมันไหวก่อน “อะ อื้อ”ผมพุ่งตัวจูบมัน ตอนแรกผมก็กะแค่จุ๊บปากมันแบบอ่อยๆ แต่ไอ้เชี่ยตรงหน้าผมนี่ดิ เสือกสอดลิ้นเข้ามา ไอ้สอดลิ้นก็พอเข้าใจ แต่ไอ้มือที่สอดเข้ามาในเสื้อกูเนี่ย...เพื่ออะไร!!
“อื้ออออ”ผมทุบอกมัน เมื่อเริ่มหายใจไม่ทัน
ไอ้เฮียยิ้มกริ่มอย่างกวนส้นตีน ทำให้ผมอดไม่ไหวที่จะงับคอมันสัก แต่ก่อนที่ผมจะได้งับเพื่อล้างแค้น ทำไมคอขาวๆของสามีที่รักถึงมีรอยเล็บวะ จะบอกว่าเล็บกูก็คงไม่ใช่ เพราะตั้งแต่มันออกจากโรงบาล ก็เพิ่งมีวันนี้แหละที่ผมได้คลุกวงใน
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้วิเคราะห์อะไรไปมากกว่านี้ ตัวผมก็โดนไอ้เฮียดึงไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนหมดสภาพ...อิห่า สภาพกูยังกะโดนรุมโทรม
“นี่ถ้ารู้ว่ามึงจะเป็นแบบนี้นะ แกล้งหนีกลับบ้านตั้งนานแล้ว”มันหอมแก้มผมอีกฟอด ก่อนจะหายออกจากห้อง ทิ้งให้ผมยืนตัวแข็ง(แต่อย่างอื่นไม่แข็ง)หน้าแดงอยู่คนเดียว
ไอ้เฮีย!! ไอ้เชี่ย มึงหลอกกูหรอ!!!!
กร๊าซซซซซซ(คลุ้มคลั่ง)
-------------------
มันเร็วมากไปไหมอ่ะ :impress2:
มาแล้วนะจ๊ะ
แหม ได้ม่าตั้ง 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 .... นิ้วไม่พอ เอาเป็นว่าหลายบันทัด อิเขียดก็แอบปริ่มล่ะ
นิยายกูมีมาม่า(ตรงไหน)ล่ะเย่ :laugh:
ช่วยกันดันด้วยน๊าที่ร้ากกกกกก จิบิๆๆๆ
ตอบคอมเม้น
raluf
-คู่นี้แลหย่ากันยากอ่ะค่ะ :haun4:
อายทำไม
-กรี๊ดด้วย น้องคุณเต็มเลย เย่ๆๆๆ ได้ข่าวขึ้นท๊อปด้วยใช่ไหม :mc4: ดีใจด้วยน๊าน้องร้ากกกก :กอด1:กรี๊ดดดดดด
คลั่งเคิ้งไร ไม่มี๊ไม่มี ฮ่าๆๆๆๆๆ
black-egoistic
-มันเป็นกรรมที่มันเกิดมาหล่อค่ะ :m20: ฮ่าๆๆๆ
เฮียมันแค่อารมณ์เปลี่ยวเฉยๆค่ะ
RenaBee
-ง้อแล้วค่ะ คุๆๆ :haun4:
kongxinya
-มาม่าไรคะ ไม่มี๊ไม่มี เสียสุขภาพเนอะ :jul3:
กอดคุณหญิงพี่คืนแรงๆด้วยความคิดถึง :กอด1:
เฮียมันอารมณ์เปลี่ยวเฉยๆค่ะ ไม่มีรายยยย
moodyfairy
-ขอโทษษษษษษษษษษษษษ :o12:
เขียดสมองกระทบกระเทือน แต่งหลายเรื่องล่ะมึน แอร๊กกกกกก
ประเด็นอิเฮียนางไม่ได้สนเรื่องนั้นเลยอ่ะที่รั :jul3:ก อิบลูคิดไปเอง=[]=
ยกโทษให้เค้าน๊า คิดถึงนะจิบิ :กอด1:
fonny1987
-แหง่ะ หน้าเฮียออกจะเต่งตึง :hao7:
lizzii
-เฮียเอาผ้าไปส่งซักค่ะ :a5:
yymomo
-ใจเย็นๆ(ส่งฮอลล์ชู้ตเตอร์ปายยยย) เฮียมันไม่ได้งอนนะ แต่มันมีปัญหาเรื่องอื่น(ที่ใหญ่กว่า)เข้ามานะ :-[
4559
-น้องบลูมันยอมถวายตัวเป็นการง้อเรียบร้อยล่ะค่ะ :laugh:
@Lucifer_Prince@
-แอร๊ยยย มองโลกในแง่ดีมากค่ะ จุ๊บสองที :mew1:
แมวเหมียว
-อุต๊ะ กลับมาคราวนี้ ทำไมคนอ่านโหดกันแท้ :o12:
:กอด1:
honey honey drop
-เดี๋ยวส่งให้ไปง้อกันบนเตียง :haun4: อุคริๆๆ
puppyluv
-ขอยาคูลล์เพียวๆได้ไหมเพ่
ให้มันปิ๋วไปเห้อ ฮ่าๆๆๆๆ
ตามคำขอเคอะที่รัก เดี๋ยวจัดหลายๆดอก อุกรี๊ดดดด :impress2:
yongsulewa
-น้องบลูสู้สุดใจค่ะ o13
smileland
-เฮียไม่แปลกหลอกค่ะ อิเขียดนี่แหละที่แปลก สมองรวน(ตึกๆ ครื้ดๆ แค่กๆ แซ่กๆ//เสียงสมองใกล้พัง) เห็นความเห็นนี้ ล่ะไม่กล้าดองเลย :sad4: ต่อแล้วนะค้าา
พลอยสวย
-ก็แหม กลัวหิวกันง่า เลยต้มมาม่าแจก :laugh:
ronlbb
-เฮียงอน แต่บลูก็รักน๊า :impress2:
mild-dy
-เฮียไม่ได้งอนค่ะ อิบลูมันตื่นตูม o22
จิ้มคืน จึ้กๆ
v
v
v
-
:z13:
ได้โอกาสจิ้ม
-
โห....ไรอ่ะ นึกว่าเฮียจะแน่ ที่แท้ก็ไปไม่ได้นานรีบกลับมาเหมือนกันละวะ
นึกว่าจะได้ชวนบลูน้อยกินมาม่านานๆซะอีก อิอิ (เค้าล้อเล่น)
ว่าแต่ว่าอิเฮียยยยยยยยยยยยย แกกลับมาพร้อมรอยเล็บของใครฮะ
รึว่าของคุณเขียด อุ๊ย.....ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
อิเฮีย รอยเล็บใครรรรรรรรรรรรรรร!!!
ใจเต้นตุ๊บๆ ต่อมๆ กลัวดราม่าชะมัดเลยง่า :mew5:
-
อ๊าาาา โดนหญิงเขียดหลอก แต่ม่าแค่สี่ห้าบบรทัดก็พอแหละเนาะๆมาเป็นกระษัยพอ
แต่ดู๊ดู แค่อิเฮียมันอารมณ์เปลี่ยวทำเอาอิหนูบลูมันตาบวม เป็นเอามากนะแกบลูเอ๊ยจะหรอกให้เค้ารักแล้วหักอก
แต่ดันตกหลุมตัวเองซะนี่ :laugh:
ว่าแต่อิเฮียปั้นคะ คุณแกไปนอนให้แมว?ที่ไหนข่วนมานิ๊ น่าสงสัยๆ o18
:กอด1: กอดเขียดศรีที่รักยิ่ง รอตอนต่อไปนะตัวเธอ :L2: :pig4: :L2:
-
o22 อุต๊ะ อิเฮียมีสับขาหลอกด้วย ไม่หล่อแล้วยังร้ายอีก :laugh:
ปลลลลลล. ฮอลเอามาทามมายยย เค้าไม่โก๊ดดดดเล๊ยยย มองตาเค้าสิ๊ :mew2:
-
อยากเตะเฮีย เป็นใคร ก็คิดว่าโกรธ
-
โห น้องบลู อ่อยไม่เป็นเลยเนอะ ช่างเป็นคนที่ใสซื่ออะไรอย่างนี้ กร๊ากกก :hao3:
ว่าแต่รอยเล็บณ.คออันสวยงามของอิเฮียนี่จะชวนให้เกิดดราม่าอีกรึเปล่าคะ
-
โอ๊ะยะ!!นึกว่าบลูจะงอนกลับที่ไหนได้นอกจากจะไม่งอนแล้วยังยั่วอีกคึคึ
เฮียเล็บใครจ๊ะอยู่ที่คออ่ะอยากรู้มากกกก
คุณเขียดทำกันได้ลงนะงั้นก็เก็บบอมบ์ไว้ก่อนอิอิ
-
โลกสวย เฮียเอาผ้าไปซักแล้วโดนแมวที่บ้านข่วนเอา
-
ขนาดเศร้านะ อิบูลยังขำได้อีก
ฮาได้ใจจริงๆเรื่องนี้
-
รอยเล็บ อะไร ยังไง ของใคร...อย่าต้มแจกนะไม่กินๆๆ
-
มาแล้วใกล้แล้ว ดีใจสุด ๆ วันนี้คุณเขียดน่ารักจังมาให้จุ๊บทีซิ
:katai2-1:
-
ไอ้เราก็ลุ้นว่าบลูจะอ่อยเฮียสำเร็จมั้ย 55555
ว่าแต่เฮียไปโดนนางไหนฟ้อนเลฺบใส่มาเนี่ย
-
จริงๆแล้วรอยเล็กบนนร่างกายเฮีย ของเราเอง อิอิ แอบไปคลุ้กวงในกับเฮียมา :oo1:
-
สารภาพเลยว่าลืมไปแล้วว่าอิบลูมันเคยมีแผน แต่ไม่เป็นไรหรอกผัวเมียคู่นี้น่ารักจะตาย บางทีเฮียอาจจะรู้แล้วแต่อยากฟังความจริงจากปากเมีย ว่าแต่ไอ้รอยเล็บนี่มันของใครกันหรอเฮียปั้น หวังว่าอิบลูโดนผัวปั่นหัวแล้วคงไม่ลืมรอยเล็บหรอกนะ (จะได้มีมาม่าอีกสักนิด) รอตอนต่อไปนะคัฟพี่เขียดศรี ขอบคุณคัฟ^^
-
เกือบได้กินมาม่าซะแหลวมั้ยล่ะ
ว่าแต่อิเฮีย รอยเล็บปริศนานั่นมายังไงหา :z3:
-
นั่นไง !! รอยเล็บบบ !! :ruready :ruready :ruready
อย่าให้รู้นะ o8
เอ๊ะ ตกลงใครเป็นเมียเฮียปั้นวะเนี่ย ฉันหรือบลู เริ่มสับสนตัวเอง 5555555
:m28: :m23:
รอตอนต่อไปจ้ะะ :katai5:
-
:katai5: :katai4: :katai1:
-
เฮียปั้นนั้นเล็บใคร ความวัวเพิ่งจะหายเฮียจะเอาความควายเข้ามาแทรกหรอออ :z6: :beat:
-
อิเฮียยยยรอยเล็บใคร :katai1: :katai1:
-
รอตอนต่อจ้า
-
ตอนแรกแอบกลัวว่าซักวันน้องบูลจะคิดกลับมาแก้นแค้นเฮียปั้น แต่ตอนนี้รู้สึกแค่เฮียแกล้งเมินหน่อยเดียว
น้องปั้นเราก็ร้องไห้ตาบวมตาปูดซะแล้ว แบบนี้แสดงว่ารักเฮียหมดใจจริง ๆ แหมแล้วตอนแรกก็นึกว่าเฮียจะโกรธจริงซะอีก
ตอนที่น้องบูลพูดแบบนั้นกะครีม จริง ๆเฮียน่าจะให้น้องบูลง้อเยอะ ๆกว่านี้นะ เวลาน้องบูลยั่วดูน่ารักดีจัง
แล้วตอนนี้รอยเล็บที่น้องบูลตาดีแอบเห็นนี่จะเป็นประเด็นให้น้องบูลตาปูดอีกรอบไหมเนี่ย หรือนี่จะเป็นปัญหาที่เฮียแอบปวดหัวอยู่
แบบนี้ต้องสืบให้รู้ว่าอยู่ ๆ เฮียได้รอยเล็บแต่ใดมานะน้องบูล แล้วเนื้อคู่น้องปินนี่หรือจะเปลี่ยนเป็นน้องเฌอซะแล้ว
เพราะมีอดีตร่วมกันด้วยนี่ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนงามต่อไปจ้า :pig4: :กอด1:
-
มาล่ะจิบิ
ดราม่าอะไร ไม่มี๊ ไม่มี น่ารักมุ้งจะตาย :hao7:
----
ตอน24
หลังจากที่ไอ้เฮียลับสายตาไปแล้ว ผมก็เดินเนิบๆไร้วิญญาณกลับไปที่เตียง มันกลับมาเมื่อไหร่มีชำระแค้นแน่ ผมยกมือก่ายหน้าผาก แค่ก็รู้สึกถึงอะไรนิ่มๆที่แปะข้อมือ ยกข้อมือตัวเองขึ้นดู ไอ้เฮียมันทำแผลให้ผมหรอวะ ไม่ใช่แค่ที่มือ ทำที่ขาให้ด้วยนี่หว่า ผมยกยิ้มกับตัวเอง ลูบผ้ากอตที่แปะแผลเบาๆ เอาเป็นว่า ผมอภัยเรื่องที่มันหลอกผมล่ะกัน
ผมนอนยาวยันบ่ายสามโมง ตื่นมาก็ตอนเฮียปั้นมันอาบน้ำนั่นแหละ พอมันอาบเสร็จ ผมก็อาบต่อ นั่งดูทีวีสักพัก จนประมาณหกโมงเย็น เราสองคนก็ได้เลิกเสด็จไปข้างนอก เป้าหมายวันนี้คือเยาวราชยามเย็น อย่าได้ถามว่าเรื่องนี้มันจะอะไรกับเยาวราชนักหนาวะ ไปที่อื่นบ้างได้ไหม
คำตอบคือไม่ได้ และ...กูไม่มีเหตุผล
รถบนถนนค่อนข้างติด แต่ผมกับไอ้เฮียก็ไม่ได้หงุดหงิดอะไร นั่งคุยสัพเพเหระชมนกชมไม้กันไปเรื่อยเปื่อย ก็งี้อ่ะคนกำลังมีความรัก เห็นหมาขี้กูก็มีความสุข
“เฮียมาอยู่กับบลูแบบนี้ เพื่อนไม่ว่าอะไรหรอวะ”ขนาดผมนะ ไอ้เชี่ยเอมนี่หน็บทุกวัน
“ไม่ว่า แต่ด่ากูเลย หาว่ากูติดเมีย แต่กูก็ยอมรับว่ะว่าติด...ก็เมียกูออกจะน่าติดใช่ปะ”ไม่ต้องมาถามความเห็นกู กูเขิน
“เมียคนไหนล่ะ”บางทีก็แอบเกลียดความอ้อร้อตอแหลของตัวเอง
“คนนี้คนเดียวแหละครับ”มันทำหน้าทะเล้น ทำให้ผมอดหมันไส้ไม่ได้
“แล้วหลินอ่ะ”มันหันมาตีหน้ามึนใส่ผม
“ก็เลิกไปตั้งนานแล้วนี่”ผมอ้าปากค้าง
“ห๊า”
“กูยังไม่ได้บอกมึงหรอ”มันหันไปขับรถแล้วขับเมื่อตอนนี้มันไฟเขียวแล้ว
“ยังไม่ได้บอก”ผมมองมันแบบงงๆ...ไอ้เชี่ย เรื่องสำคัญขนาดนี้ทำไมไม่รีบบอกกู
“อ่อ สงสัยกูจะลืม”ผมยังคงนั่งช็อคประติดประต่อเรื่องอยู่...สรุปว่าตอนนี้กูก็ได้เป็นเมียหลวงแล้วดิ ... เยสสสส สำมะเร็จ
แต่เอ๊ะ สำมะเร็จอะไรกัน ใครอยากเป็นเมียมันกันฟะ...คิๆ
“เป็นอะไรอีกมึง อยู่ๆก็ยิ้มคนเดียว”ผมหันไปยิ้มให้มัน
“น่ารักล่ะซี่”ผมเอามือทั้งสองข้างแนบแก้ม ประหนึ่งว่ากูน่ารักที่สุดในโลกล้า
“หน้ามึงแม่งตลกว่ะ”แล้วไอ้เฮียมันก็หัวเราะลั่น
“บอกว่ากูน่ารักเดี๋ยวนี้เลย”ผมทำหน้าเหี้ยม ไอ้เฮียพยามยามกลั้นหัวเราะหน้าดำหน้าแดง “บอกมาเดะ”ผมดึงแก้มไอ้เฮีย
“โอ๊ยยย เอี๋ยวอ๊ดอ่ำ(เดี๋ยวรถคว่ำ)”แต่ผมก็ไม่ยอมปล่อยแก้มมันอยู่ดี “อ่าอ้ากกกกก”มันลากเสียงยาว ผมยอมปล่อยมือจากแก้มมันแต่โดย
ฟอดดดด
“เฮ้ย!”ผมร้องเสียงหลง เพราะตกกะใจที่มันปล่อยมือจากพวงมาลัย(แต่ไม่ปล่อยตีนจากคันเร่ง)แล้วดึงหน้าผมเข้าไปหอมแก้ม “ขับรถดีๆดิเฮีย!!!”ผมแหวเสียงสูง ไอ้เฮียหัวเราะ... ใจล่วงไปที่ตาตุ่มเลยกู
ถึงเยาวราช ผมให้ไอ้เฮียจอดรถไว้ที่ซอยแถววัดเล่งเน่ยยี่ ผมพามันเดินอย่างชำนาญ สักพักก็ทะลุออกมาซอยฮั่วเซ่งเฮง ผมพาเฮียปั้นเดินเล่น พลางหาอะไรกินไปด้วย... มีความสุขดีว่ะ
“มาบ่อยหรอมึง”มันถามผม
“แม่น บ้านอยู่ใกล้ๆนี่แหละ”ผมยักคิ้วให้มัน “แล้วเฮียอ่ะ มาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
“สองปีก่อน มากับคุณแม่”มันตอบผมก็พยักหน้ารับ แม่หยงของไอ้เฮียอ่ะครับ พอแยกกันอยู่กับพ่อมันก็ไปดูรีสอร์ตแถวต่างจังหวัด เวลาไอ้เฮียกับไอ้ปินมันคิดถึง มันก็ถึงจะไปหา ส่วนแม่หยงไม่มาหามันที่บ้านหรอกครับ ไม่อยากเจอหน้าพ่อพวกมัน...แมะ สงสัยอ่ะดิผมรู้ได้ไง
ก็ลูกสะใภ้ที่ดีมันต้องรู้จักเก็บรายละเอียดอ่ะครับ...ถุย กระดากตัวเอง
ความจริงคือแม่หยงเล่าให้ฟังตอนที่ไอ้เฮียฉุดผมไปรีสอร์ตมันที่กาญจนบุรี
“เฮีย เดี๋ยวซื้อปังปิ้งแปปนะ”ผมเข้าไปต่อแถวรอสั่งขนมปัง ไอ้เด็กเหี้ยข้างหน้าแม่งใครวะ มึงจะคุยให้เขารู้กันทั้งเยาวราชเลยใช่ไหม เสียงดังน่ารำคาญชิบหาย
“คิ้วขมวดอีกแล้ว”ไอ้เฮียคลึงหว่างคิ้ว ผมก็ยิ้มให้มัน ก่อนจะหันไปดูไอ้กลุ่มเด็กม.ปลายกางเกงดำที่ยังคงหัวเราะกันครื้นเครง…แต่ไอ้คนตัวสูงๆนั่นแม่งคุ้นๆว่ะ “คนนั้นหน้าเหมือนมึงเลย”ไอ้เฮียบอก ผมยิ่งเพ่งเข้าไปใหญ่ และก็ประจวบเหมาะกับที่ไอ้เด็กเหี้ยนั่นหันมาพอดี
โครงหน้าได้รูปที่มองดูคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเวลาผมส่องกระจก จะต่างก็ตรง ไอ้เด็กนั่นมันเอ๊าะกว่า คิ้วหนากว่า และสูงกว่า(หม่าหม้าไม่ยุติธรรม) แถมมีลักยิ้มกับเขี้ยวเล็กๆ ที่พอมันยิ้มที สาวๆนี่แทบละลายใจหายใจคว่ำกันไปทั้งหมู่บ้าน...สงสัยใช่ไหมครับ ทำไมผมรู้ดีจัง
ก็ไอ้เด็กเชี่ยที่เสียงดังนั่นน่ะ
ไอ้เหี้ยบลิสส์...น้องผมเอ๊ง
ชิบหายล่ะ!!
ผมดึงไอ้เฮียมาบังตัวผมไว้ ขืนมันเห็นผม เรื่องแม่งยาวแน่ ตอแหลหม้าว่าเรียนหนัก เลยกลับบ้านไม่ได้(แต่เสือกมาแรดกับผู้ชายได้) เชี่ยละ มันจะเห็นกูปะวะ ไม่หรอก มันไม่เห็นผมหรอก แม่งโง่จะตาย
จึก!
แรงจิ้มที่แผ่นหลังทำให้ผมหันกลับไปมองทันที... บิงโก!!
“หวัดดีครับเฮีย”ไอ้เด็กหัวเกรียนด้วยทรงสกินเฮดยกมือไหว้ผมอย่างนอบน้อม ... ถ้ามึงจะก้มขนาดนั้น กราบกูเลยไหม “ไหนไอ้บลิสส์บอกเฮียตายไปแล้ววะ นี่วิญญาณหรอครับ”ไอ้เหมือนผี(จริงๆมันชื่อเหมือนเทพ แต่ผมว่าแม่งไม่เหมาะไง เลยตั้งให้ใหม่)ตีหน้ามึนกวนส้นตีนผม
“เดี๋ยวมึงนี่แหละที่จะได้เป็นวิญญาณ”ไอ้เหมือนรีบเข้ามาออเซาะ แต่ผมก็ผลักหัวเกรียนๆของมันออกแทบจะทันที
“โหเฮียบลูอ่ะ เค้าน้อยใจนะ”มันทำท่าตุ๊ดๆใส่ผม ไอ้เฮียก็มองอย่างงงๆ “พี่คนนี้ใครอ่ะ”มันถามพลางพยักเพยิดไปทางเฮียปั้น...ชิบหายล่ะ เหงื่อเริ่มแตก
“เอ่อ...”
“กูนึกว่ามึงเหมาเตี๋ยวหลอดแม่งหมดร้านแล้วไอ้เหมือนเหี้ย...”เป็นไงล่ะครับ ปากนี่ก๊อปปี้ดีเอ็นเอกูมาเลย “อ้าว เฮีย”มันยกมือไหว้ ผมก็ยิ้มแห้งๆส่งไปให้มัน “หึๆๆๆ”ไอ้บลิสส์มันหยิบไอโฟนมันขึ้นมา(หม้าลำเอียง ฮือออ) ก่อนจะจิ้มๆ แล้วยกแนบหู “หม่าหม้าคร้าบบบ ตอนนี้บลิสส์อยู่เยาวราช ให้ทายว่าเจอครายยย...”ผมปราดเหงื่อ “โหยยย ณเดชจะมาอยู่ไรแถวนี้อ่ะ... คุยกะมันเองละกันหม้า”มันยื่นไอโฟนให้ผม ผมก็รับมาแนบหู
“หวัดดีครับหม้า”เท่านั้นแหละครับ หม่าหม้ากูรัวมาเป็นกระบุง...
สรุปเลยนะครับ หม้าบอกให้มานอนบ้าน ผมก็อ้างว่าทำงงทำงานที่คณะ แต่พอหม้าพูดมาว่าอาม่าจะลืมแล้วว่ามีผมเป็นหลาน ระวังไม่ได้สมบัติ แค่นั้นแหละครับวิญญาณหลาน(อ)กตัญญูก็เข้าสิงทันที’เคหม้า คืนนี้บลูนอนบ้าน’...เป็นไงครับ แทบอ้วกเป็นหนอนเพราะซาบซึ้งความกตัญญูของผมเลยใช่ไหมครับ
เดินเที่ยวกันสักพัก ไอ้เฮียก็เข้ากับพวกไอ้บลิสส์ได้ดี(ยิ่งกว่ากูซะอีก) สรุปแล้วไอ้เฮียมันเป็นรุ่นพี่สาธิตกางเกงดำของไอ้พวกเชี่ยพวกนี่แหละครับ นินทาอาจารย์แม่งกระจุย...เลวจริงนะพวกมึง
“เฮ้ย เดี๋ยวไปส่ง”ไอ้เฮียเรียกเพื่อนไอ้บลิสส์อีกสี่คนไว้
“ไม่เป็นไรครับพี่ เดี๋ยวพวกผมนั่งพี่แท็กดีกว่า หวัดดีครับพี่ปั้น เฮียบลู ไปล่ะเหี้ยบลิสส์”แล้วพวกมันก็โบกมือเรียกพี่แท๊ก แล้วขึ้นกันไปเลย...ไวแท้พวกมึง
ผมสามคนเดินมาถึงที่จอดรถ โดนไป60บาท ผมมุดเข้ามานั่งข้างเฮียปั้น ไอ้บลิสส์ก็โดดขึ้นเบาะหลัง ก่อนจะเริ่มเข้าประเด็นของมัน
“เป็นแฟนกันใช่ปะ”น้ำลายผมแทบติดคอตายเมื่อไอ้น้องเลวมันถามจบ
“มึงคิดได้ไง๊”ไมผมเสียงแหลมแท้วะ
“เฮียบลูเงียบไปปะ เฮียปั้นเป็นแฟนมันใช่ปะ”มันที่มึงเรียกนี่น่ะพี่มึงนะเว้ย
“ไม่รู้ดิ”แน่ะ ไอ้เฮีย(เสียงสูง)นี่ก็ตอบแบบมีเลสนัยน์
“อ่อ เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง”เป็นแบบไหนวะไอ้บลิสส์ “บอกมาเหอะ ไม่เอาไปพูดต่อจริงๆ สาบาน”คนอย่างมึงไม่พูดต่อ แต่เอาไปเขียนแล้วก็ส่งให้อ่านสิไอ้ฟาย กูไม่หลงกลมึงหรอก
“อือ แบบที่คิดนั่นแหละ”เฮียยย มึงไปหลงกลมันทำไม
“โว๊ะๆๆๆๆ ร้ายนะเนี่ย”มันหันมามองผม “ทำไมมองน้องแบบนั้นอ่ะ สาบานจริงๆว่าจะเก็บเงียบไม่ให้ใครรู้แน่นอน”ผมยิ้มมุมปาก ก่อนจะหันไปบอกทางเข้าบ้านผมให้เฮียปั้น
บ้านผมหลังใหญ่ครับ เพราะเนื่องจากเราเคยอยู่กันแบบครอบครัวใหญ่ แต่ตอนนี้อากู๋ อาอึ้ม เขาแยกออกไปแล้ว ทำให้บ้านหลังใหญ่หลังนี้ตอนนี้จึงมีแค่อาม่า ป๊า หม้า เจ้บลูม ผม ไอ้บลิสส์ แล้วก็แม่บ้าน ไอ้บลิสส์ลงไปเปิดประตูรั้ว ผมก็ให้ไอ้เฮียขับเข้าไปเลย ไม่ต้องไปรอไอ้ห่าบลิสส์หรอก ให้มันวิ่งออกกำลังกายบ้าง จะได้แข็งแรง...อื้ม เหมือนว่ากูจะลืมอะไรไป(เลื่อนขึ้นไปดู) ใช่ ผมลืมพิมพ์ว่ามีอากงอยู่ในบ้านด้วย แต่ไม่ต้องไปสนใจหรอกครับ เพราะตอนนี้อากงอีหนีออกจากบ้านอยู่ ดังนั้นไม่ต้องพิมพ์ก็คงจะไม่เป็นไร
“แล้วน้องล่ะ”หม้าถามเมื่อผมเหยียบเข้าบ้าน
“โห หม้า...น้อยใจอ่ะ”ผมเบะปาก หม่าหม้าก็หัวเราะอย่างสะใจ ก่อนจะหันไปสนอกสนใจคนข้างหลังผม
“ใครอ่ะ หล่อเนอะ”ชมแบบนี้ไอ้เฮียมันก็เขินสิครับ... นั่นไง หน้าแดงใหญ่ล่ะมึง
“เฮียปั้น เป็นรุ่นพี่อ่ะหม้า เขามาธุระแถวนี้ เลยติดรถมา กะมาบ้านแหละ จะเซอร์ไพร์ไง แต่ไอ้เชี่ยบลิสส์นี่แหละ เสียแผนเลย”ว่าไปนั่น
“ตอแหลใหญ่ล่ะ”หม้าผมว่า เจ้บลูมที่เดินออกมาได้ยินพอดีก็หัวเราะร่วน
“ใครอ่ะ หล่อดีเนอะ”ก๊อบกันมาเลยแม่ลูกคู่นี้ ผมไปมองไอ้เฮียที่ยืนยิ้มหน้าแดงก่ำแล้วก็เผลอหัวเราะออกมา... แม่งน่ารักว่ะ เฮ้ยยย ไม่ใช่ล่ะ
“มาแล้วหรอ กินอะไรมายัง แล้วนั่นใคร หล่อเนอะ”ป๊าผมออกมาอีกคน ผมก็หันไปมองไอ้เฮียด้วยอีกคน
“นั่นดิ ใครวะ หล่อเนอะ”พอผมพูดจบ เจ้บลูมถีบตูดผมแทบจะทันที
“กวนตีน ตกลงใคร แนะนำดิ”เจ้บลูมว่า
“ชื่อปั้น รุ่นพี่ที่ชมรม สนิทกันคร้าบบบ”ผมว่าป๊าก็พยักหน้ารับ ก่อนจะเน้นอีกครั้ง
“หล่อเนอะ”ผมหันไปดูไอ้เฮียอีกที...โห ถ้าหน้ามึงจะแดงขนาดนั้น
เวลาตอนนี้สองทุ่มกว่า ที่บ้านผมทานข้าวกันเรียบร้อยแล้วครับ และก็กำลังประจำที่เตรียมตัวดูละครกัน อาม่านั่งเอนตัวบนโซฟา หม้ากับเจ้บลูมเข้าไปนั่งประกบข้าง พี่อรแม่บ้านบ้านผมนั่งกับพื้นนวดขาให้อาม่า ส่วนป๊าเรอะ ขึ้นไปเคลียร์งานบนห้องแล้ว ผมยกมือไหว้อาม่ากับพี่อร ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาอีกตัว
“ยืนไม นั่งดิ”ผมดึงเฮียปั้นให้มานั่งเบียดกับผม...ทำไมกูไม่ไปนั่งอีกตัววะ
“แซฮ่อ แซฮ่อ ลื๊อเหมี่ยมิ๊ไก๊”อาม่าผมถามเฮียปั้น เฮียปั้นก็มองหน้าผมด้วยสายตาที่บ่งบอกเป็นนัยว่า...กูขอซับไทย
“อาม่าบอกว่าเฮียหล่อ แล้วก็ถามว่าชื่ออะไร”มันพยักหน้าแล้วแก้มขึ้นสีระเรื่อ... แหม กะที่บ้านกูนี่ขี้อายจัง “พูดไปเหอะ อาม่าฟังภาษาไทยรู้เรื่อง”พูดไทยได้ด้วยครับ แต่ไม่ชัด อาม่าเลยขี้เกียจพูด
“ชื่อปั้นครับ”อาม่าพยักหน้า ยิ้มร่า
“เขี่ยต่อตีโก”อาม่าถามอีก
“บ้านอยู่แถวไหน”กูนี่ยังกะล่าม
“พระโขนงครับ”
“ลื๊อเจี่ยปึ้งป่วย”โหอาม่า กะหลานตัวเองไม่ถามสักคำ กับมันนี่ถามยาวเลยนะ
“อาม่าถามว่ากินไรมายัง”เฮียปั้นพยักหน้า
ผมกับเฮียปั้นก็คุยอะไรกับแก๊งค์สาวๆไปเพลินๆ ส่วนใหญ่ก็เรื่องเรียนแหละครับ นั่งไปสักพัก ไอ้บลิสส์ก็ข้ามาด้วยอาภรณ์ชุดนอนผ้าแพรสีแดงของมัน...สะท้อนแสงไฟมาเชียวนะมึง
“หนิงห่าวอาม่า หนิงห่าวหม่าหม้า หนิงห่าวเจ้อร หนิงห่าวเจ้บลูม หนิงห่าวเฮียบลู หนิงห่าวอานึ้ง”มันหันมามองไอ้เฮีย แล้วก็หยักคิ้วให้ผมที่กำลังช็อคอ้าปากค้าง...อานึ้ง พ่อมึงเซ่!!!
ทุกคนหัวเราะ ไอ้บลิสส์โค้งตัวหนึ่งทีก่อนจะสะบัดตูดไปนั่งโซฟาอีกตัว ที่ว่างอยู่
“อานึ้งคืออะไรวะ”ไอ้เฮียกระซิบถามเสียงแผ่ว
“พี่เขย”ผมตอบ มันก็ถึงกับหัวเราะออกมา ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้ไอ้บลิสส์ ไอ้บลิสส์เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มก่อนจะยกนิ้วโป้งกลับ... ไอ้พวกเชี่ยนี่ กูงอน
เกือบ สามทุ่ม ฤกษ์งามยามดี สมควรแก่การขึ้นห้องแล้วนอนสักที ปอลอจุด นอนอย่างเดียวนะเฮ้ย ไม่มีซัมติงรองใดๆทั้งสิ้น ไม่ใช่อะไรหรอก บุพการีอยู่กันเต็มบ้าน แอบเกรงใจ แต่ประประเด็นสำคัญมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอกครับ ยังจำไอ้เชี่ยบลิสส์ได้ไหมครับ มันขึ้นไปกกตัวฟักไข่อยู่ชั้นบนตั้งนานสองนาน แม่งมาแอบเจาะรูติดกล้องไว้รึเปล่าก็ไม่รู้
“ทำอะไร”เสียงเหยียบเย็นปนฉงนงุนงงปลงตกตลบแตลงเสแสร้งทำให้ผมหันไปมอง
“ดูว่ามีกล้องแอบติดไว้เปล่า”ผมตอบ ไอ้เฮียก็หัวเราะ...หัวเราะหาบุพการีมึงหรอ
“แล้วมีไหม”มันทิ้งตัวนอนเหยียดบนเตียงขนาดคิงไซส์ของผม
“ยังไม่เจอ”ผมตอบแค่นั้น ส่วนไอ้เฮียก็นอนกระดิกเท้าสอดสายตาสำรวจไปทั่วห้องผม
หา ไปสักพักก็ไม่เจออะไร เอาเป็นว่าถ้าแม่งซ่อนไว้จริง กูก็ขอยอมแพ้ความพยายามในการซ้อนของมึงจริงๆไอ้บลิสส์ ผมทิ้งตัวนอนลงข้างๆเฮียปั้นที่เอาอัลบั้มรูปผมมาเปิดดูแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจะหัวเราะออกมาบ้างบางครั้ง...อะไร ตอนเด็กๆกูตลกขนาดนั้นเลยหรอวะ
ด้วยความสอดรู้เสียเต็มประดา ผมเลยสอดหัวเข้าไปแนบหัวไอ้เฮียที่ตอนนี้ตั้งอัลบั้มรูปเล่มใหญ่ไว้บนหน้าท้อง
“มึง นี่เสน่ห์แรงตั้งแต่เด็กเลยนะ”จะว่าไปก็จริง รูปตอนอนุบาลของผมมีแต่ผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด ก็ธรรมดาของหนุ่มฮอตล่ะครับ “นี่ไอ้เอมหรอ”
“รู้ได้ไงวะ”แอบคิดอะไรกับเพื่อนกูปะเนี่ย
“มึงดูหน้ามันดิ หน้าแบบนี้จะมีสักกี่คนวะ”ผมหัวเราะออกมาเมื่อไอ้เฮียอธิบายจบ
“จริงด้วยว่ะ”หน้าแม่งไม่ได้มีการพัฒนาให้ดีขึ้นหรือแย่ลงเลยมึง
“ใคร”เฮียปั้นชี้ไปที่เด็กผู้หญิงผมยาวใส่กระโปรงแดงที่กำลังยิ้มแฉ่งอวดฟันหลอ
“อ่อ อีขิม อยู่ข้างบ้านเนี่ย”เฮียปั้นพยักหน้ารับ ก่อนจะชี้ไปที่เด็กผู้หญิงอีกคน “จำไม่ได้อ่ะ เฮียเอารูปออกมาดิ”เฮียปั้นทำตามที่ผมบอก ก่อนจะพลิกหลังรูปโดยที่ผมไม่ต้องบอก
“น้องบลู 3ขวบ4เดือนกับน้องขิมและน้องน้ำฝนแฟนคนแรก... กูหึง”ผมช็อคอ้าปากค้างเมื่อไอ้เฮียมันหันมาจ้องผมนิ่งๆ...หึงเชี่ยไร นั่นกูเพิ่งเข้าอนุบาล!!
“หึงจวยเหอะ”
ป้าบ!!
นั่นๆ ตบหัวกูอีก
“ตบหัวบลูมากๆเดี๋ยวก็ไม่เจริญหรอกเฮีย”ผมลูปหัวป่อยๆ จริงมันก็ไม่ได้ตบแรงอะไรหรอกนะครับ แต่นานๆทีคนเราก็ต้องมีสำออยกันบ้าง
“หืม”งงสิครับงง..กูก็งง
“โบราณเขาว่าถ้าตบหัวเมียแล้วจะไม่เจริญ”แถไปนั่น แต่เมียหรอวะ...ชิบหายล่ะ กูพูดอะไรออกป๊ายยย
“นั่น มันเชื่อเมียแล้วจะเจริญ”ว่าแล้วมันก็ตบหัวผมเข้าอีกที “มึงแม่งตลกว่ะ ปากดี แต่หน้านี่แดงเชียวมึง...เขินหรอๆ”ไม่ว่าเปล่าเอามือเกาคางผมอีก
“ฮึ่ย!!”ผมปัดมือมันออก
“เดี๋ยวนี้หัดงอน”แทนที่จะง้อตามหลักสามัญสำนึกแบบคนปกติมันเสือกพลักหัวผมอีก “งอนจริงหรอเนี่ย”มันสวมกอดซุกหน้าลงกับซอกคอผม “พี่ขอโทษนะครับ”มาล่ะโหมดคนดี...แต่โทษที คราวนี้ใช้กับกูไม่ได้ผลวะ
เพราะอะไรน่ะเรอะ... ก็เพราะกูไม่ได้งอนไง กูง่วง
“แล้วเรื่องของเรา พ่อแม่บลูรับได้หรอ”นั่นดิรับกันได้ปะวะ
ถ้า วิเคราะห์ดีๆที่ละคน เริ่มจากผู้อวุโสสุด อากง ผมคิดว่าคงไม่มีปัญหานะ เพราะอากงหนีออกจากบ้านอยู่ คงน่าจะไม่มีปัญหาอะไร(เพราะคลาดว่าน่าจะไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ) คนต่อไป อาม่า คงเฉยๆล่ะมั้ง เพราะหลังจากที่สบตาวิเคราะห์อาม่ากว่า10วินาที ผมก็สรุปได้ว่า อาม่าเหมือนรู้อะไร
ต่อ มา ป๊า เดายากว่ะ เพราะป๊าก็ไม่มีท่าทางรังเกียจเพศทางเลือกใหม่แต่อย่างไร แต่ก็นั่นแหละไม่รังเกียจก็ใช่ว่าจะรับได้ ต่อจากป๊าก็หม้า คิดว่ารับได้แน่นอน เพราะตอนผมกับไอ้บลิสส์ยังเป็นเบบี้แบเบาะวัยเตาะแตะอยู่นั้น ผมกับมันก็โดนจับแต่งเป็นผู้หญิงอยู่บ่อยๆ
ส่วนเจ้บลูม ตราบใดที่แฟนแกไม่ชิงเป็นเกย์ให้เจ้แกเจ็บใจเล่น ผมว่าก็คงไม่มีปัญหา ส่วนไอ้บลิสส์ ผมคิดว่าทุกคนคงรู้คำตอบดี
“ไม่ค่อยแน่ใจ...แต่ยังไม่กล้าบอกอ่ะ... เสียใจเปล่า”คนฟังซ้ายหน้าแทนคำตอบ
ผมกับเฮียปั้นนอนค้างอยู่ในท่าที่ผมนอนตะแคงโดยมีเฮียปั้นสวมกอดจากด้านหลัง อยู่สักพัก ไอโฟนไอ้เฮียก็สำแดงอภินิหาร เฮียปั้นละมือออกจากผมก่อนจะเอื้อมไปหยิบไอ้ไอโฟนนรกที่เสือกดังขึ้นขัด จังหวะมาไว้ในมือ
“ครับ...อ่อครับ... เฮ้ย รออยู่ตรงนั้น เดี๋ยวไปรับ”ถึงไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่ก็รู้ว่าคุยกับใคร...กูได้ยินเสียงผู้หญิง
“เฮียจะไปไหน”ผมเอ่ยปากถามคนที่กำลังก้าวเท้าไปทางประตู
“ไปรับเพื่อน”
“ไม่ไปได้ไหม”ผมลงจากเตียง สาวเท้าไปยืนอยูตรงหน้าเฮียปั้น
“ขอโทษ”
เหมือนเดจาวู เหตุการณ์ครั้งนั้นมันกำลังวนมาอีกครั้ง แต่ทำไมเซ้นส์บางอย่างในใจผมมันถึงทำให้รู้สึกว่า ผลลัพธ์มันจะไม่...เหมือนเดิม
ผม มองผ่านหน้าต่าง บีเอ็มสีดำเคลื่อนออกจากรั้วบ้านไปแล้ว ผมทิ้งตัวนอนลง พยายามไม่คิดอะไร บางทีอาจเป็นเพื่อนจริงๆก็ได้ และเพื่อนเฮียอาจจะเป็นอะไรร้ายแรง ท่องไว้ไอ้บลู เฮียเป็นคนดีๆ เฮียไม่เจ้าชู้ ไม่มีอะไรหรอกๆ แต่เมื่อเช้ามีรอยเล็บ เล็บอินี่ปะวะ ไม่หรอก เฮียคนดี ผ่านไปร่วมสิบนาที ผมก็คิดวนเวียนอยู่แค่นั้นแหละ
ชิบหายเอ๊ย!! แล้วทำไมต้องโทรหาผัวกูดึกๆดื่นๆด้วยวะ!!! แล้วผัวกูน่ะ มึงจะออกไปทำม๊ายยยย!!
กลับมาเดี๋ยวต้องเคลียร์กันหน่อยล่ะ แต่ก่อนจะเคลียร์ น้องบลูขอกินวีต้าแล้วไปนอนก่อนดีกว่า เดี๋ยวตื่นมาหน้าไม่บริ้งสู้กับชะนีไม่ได้
--------------
ไวปะล้า ไวล่ะสิ
ช่วยกันดันหน่อยจ๊ะที่เลิฟ
เค้าได้มีกำลังใจปั่นต่อนะตัวเอง
บ้านน้องบลูเป็นแต๊จิ๋วนะคะ คุณเขียดก็ไม่สันทัดอ่ะค่ะ เพราะบ้านคุณเขียดเป็นแต๊จิ๋วที่ใช้จีนกลาง
แต่มั่นใจว่าถูกทุกประโยคนะเหวย
ตอบคอมเมนท์นะคะจิบิ
aoihimeko
๐มาไวเคลมไวมากอ่ะรายนี้ :hao7:
อุต๊ะ รู้ได้ไงกัน อุส่าเก็บเป็นความลับแล้ว :-[
ไปนานไม่ได้ค่ะ เมียน่ารักน่าฟัดแบบนี้ ใครจะกล้าทิ้งไปนานกัน :z1:
haru1111
๐ของคุณเขียดเองค่ะ อุส่าข่วนแอบๆแล้วนะ :z1:
kongxinya
๐หนูกลัวทุกคนหิว เลยแจกมาม่ารองท้องกันก่อน :z1:
ส่วนเรื่องรอยเล็บ//ก้มดูเศษหนังกำพร้าอิเฮียที่ติดอยู่ซอกเล็บ :o8:
:กอด1: มาแล้วนะคะพี่ซิน
yymomo
๐แหมะ ไม่โกรธ แต่คอมเม้นเธอนี่เดือดมากเลยจ๊ะ :laugh:
ไม่เอา ไม่มอง เดี๋ยวสปาร์ก :z1:
อายทำไม
๐แหมะ คุณน้อง ถ้าเธอจะตื่นเช้าขนาดนี้(ประชด)
มันเป็นพรหมลิขิตตั้งแต่เราได้เจอกันล่ะเคอะ ลาล้าลา (เอ๊ะ หรือเวรกรรม) :a5:
น้องบลูออสโมซิสความหน้าบางมาจากพี่อ่ะค่ะ :-[
เฮ้ย แต่เรื่องน้องคุณมันหนุกจีๆนะ o13 เรื่องอื่นก็หนุก แต่พี่ยังไม่ได้อ่านแง่ะ
ronlbb
๐อย่าทำร้ายเฮียเลยนะคะ เดี๋ยวอิบลูเป็นหม้ายยยยย :o12:
black-egoistic
๐เคะเรื่องนี้ใสซื่ออ่ะค่ะ อ่งอ่อยอะไร น้องไม่เค๊ยไม่เคย :z1:
รอยเล็บคุณเขียดเองค่ะ :laugh:
แมวเหมียว
๐งอนไปก็ไม่ได้ประโยชน์ สู้ยั่วมันนี่แหละสะใจกว่า :o8:
ส่วนเรื่องรอยเล็บ เป็นรอยเล็บคุณเขียดเอง ว่าขูดเบาๆแล้วนะ ไม่คิดว่าน้องบลูจะตาดีขนาดนี้ :laugh:
ถ้าม่าแล้วจะโดนบอมบ์ สงสัยคุณเขียดวิ่งไปเก็บกระเป๋าเตรียมย้ายบ้านหนี เพื่อความปลอดภัย :a5:
raluf
๐แมวตัวนั้นคือคุณเขียดเองค่ะ แอร๊ย เขินนะ :-[
honey honey drop
๐ฮาอาร๊าย นี่มันนิยายดราม่าชีวิตรันทดนะแอ้ม :laugh:
พลอยสวย
๐บังคับ กินซะๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
ปล.รอยเล็บคุณเขียดเอง แอร๊ยยย :-[
ketddy
๐ให้จุ๊บหลายทีก็ได้ คุณเขียดใจง่าย :laugh:
lizzii
๐ช่วงนี้เฮียกามตายด้านค่ะ อิบลูเลยต้องนอนเฉาต่อปายย :katai5:
เขินจังเรื่องรอยเล็บ :-[
smileland
๐สรุปแล้วเงาตะคุ่มๆตอนนั้นคือสไมด์แลนด์เองเรอะ :a5:
@Lucifer_Prince@
๐สารภาพเหมือนกัน ว่าบางทีพี่ก็ลืมชื่อพระเอก :a5: เป็นรอยเล็บของพี่กับสไมด์แลนด์ค่ะ แอร๊ยยย :-[ ขอบคุณที่เป็นกำลังให้เสมอเลยค่ะ รักนะจิบิ :กอด1:
ReiSei
๐ไม่ต้องเสียใจที่ไม่ได้ซดมาม่านะคะ
คุณเขียดซื้อสัมปทานมาม่าไว้แจกทุกคนล่ะจ้า กร๊ากกกกกกกก :jul3:
moodyfairy
๐อุต๊ะ ไม่กล้าบอกว่ารอยเล็บนั่นคือเขียดเอง :a5:
แต่เดี๋ยวนะเฮีย ไหงเฮียมีเมียเยอะอย่างงี้ เฮียหลอกดาว :o12:
B52
๐ :กอด1: :mew1:
sincere13
๐คุณเขียดก็เริ่มไม่มั่นใจว่าเป็นรอยเล็บคุณเขียดหรือเปล่า ผู้ต้องสงสัยเยอะเกิ๊น :a5:
fonny1987
๐คุณเขียดเองค่ะคุณฝน :laugh:
punchnaja
๐มาแล้วจ้า :z2:
Lily teddy
๐น้องบลูมันโดนพิษรักไปเต็มๆแล้วค่ะ :-[ ถึงเฮียไม่งอนบลูมันก็ยั่วค่ะ ช่วงนี้มันยิ่งเข้าใจว่าเสน่ห์มันถดถอยอยู่ :haun4: ไม่รู้บลูจะตาปูด หรือเฮียจะปากแตกกันแน่ เพราะตอนนี้น้องเริ่มสวมวิญญาณเมียหลวงไปแล้วค่ะ เรื่องน้องปินต้องลุ้นค่ะ ชีวิตนางซับซ้อนยิ่งกว่าสารคดีสำรวจอารยธรรมโลกซะอีก
แอร๊ยยยย จุ๊บรัวๆ :กอด1: :mew1:
-
อิเฮีย ไปทำม้ายยยยย แล้วใครโทรมา โวะ เซ็งแทนน้องบลู
-
รอยเล็บคุณเขียด เหรอค่ะ งั้นยอม555
แต่อิเฮีย เลวอีกแล้วนะ ออกไปไหน ได้ยินเสียงผู้หญิง
ลองหนูเป็นบลู หนูจะเป็นตุ๊กตาหน้ารถ เกาะติดไปด้วยละ
ถ้าตอแหล เมิงตายยยยยยยยย..... 555
วิญญาณบลูเข้าสิงค่ะ :-[
-
ชะนีนางไหนอีกล่ะเนี่ย :katai1: :katai1:
-
อ้าวเฮี้ย (อ่านว่า เฮี้ย)
นี่มันพล็อตบทนอกใจเมียนะเว่ย
ขอโทษทำไม ต่อมเสือกมันทำงานเลยเห็นไหมเนี่ย
อยากรู้แล้วอ่ะว่าชะนีนั่นเป็นใคร
ขอเฉลยด่วยค่าคุณเขียด
-
ใครโทรกันแน่นะ อิบูลจะดราม่าไหม มาไวๆนะคะ
เดี๋ยวส่งคาราบาวแดงไป2ลัง
-
กลิ่นมันชักจะยังไง
ไม่ม่าแน่นา :mew4:
แต่จริงๆ ม่าเราก็ชอบ แบบว่าโรคจิตไง อยากเห็นน้องบลูเศร้าบ้างไรบ้าง หมั่นไส้มันมานานและ 555
ปล. คุณเขียดอัพเร็วดี เราเป็นปลื้ม ตอนต่อไปก็มาเร็วๆ น้า
:กอด1:
-
เฮียทำตัวน่าสงสัยนะ
เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย 555
-
จักอีหยังเด้อซุมนี่ (อะไรกันว่ะพวกนี้) ขอใช้ภาษาบ้านนิดหน่อย [ประโยคประจำตัว] อะไรอ่ะทำไมต้องทำให้ปวดตับเล่นๆด้วยเนอะ อย่างว่าล่ะไม่ม่าก็ไม่หนุก บางทีอิเฮียปั้นอาจจะทำเรื่องดีๆที่เป็นประโยชน์ก็ได้เนอะ(พยายามทำให้เครียดน้อยๆนะเนี่ย) แต่รอยเล็บนั่นไม่เป็นไรหรอก ช่างมัน รอตอนต่อไปนะคัฟพี่เขียดศรี ขอบคุณคัฟเป็นกำลังใจให้เสมอแหละ^^
-
หญิงเขียดจ๋ามาต่อเดี๋ยวนี้ สงสัยมากน้องชะนีหมอนทองที่ไหนโทรมา :ling1:
ไอ้เฮียยยยยย (เสียงสูง!!!) ทำตัวน่าสงสัยมากอะ :m16:
โบกพัด นวดไหล่ เตรียมยาหอม ชูยาดม? เป็นกำลังใจให้น้องเขียดคนงามสู้ๆปั่นตอนต่อไปไวๆ :hao7:
รอหญิงเขียดคนดีมณีเด้ง? :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เฮ้ย เพื่อนที่ไหนฮะเฮีย ชัดเจนหน่อยไม่ชอบคลุมเครือ
อย่าบอกนะว่าไปรับคุณเขียดเจ้าของรอยเล็บ เดี๋ยวจะส่งบลูไปข่วนหน้าเฮีย
-
:z3: อิเฮียผิดซำ้ซาก เรื่องเดิมๆ
-
ใครอะไรยังไงเฮียไปไหนไปทำไม??
โอ้ย!!เครียดๆๆถ้าเฮียไม่รีบมาเคลียร์จะยุให้บลูมีสาระมีใหม่ซะเลยฮึ้ยๆ(เพี้ย..โดนเฮียตบ//)
คุณเขียดเป็นกิ๊กกะเฮียหรอเนี่ยO,O!?
-
รอดักตบอิเฮีย......อิเฮียไปหาคุณเขียดใช่มั้ยยยยยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:m28: เล็บเขียดศรี แล้วมายุ่งไรกะลูกชายตัวเองงงงงงง
:beat: :beat: ไหนบอกดรามงดราม่าเขียนไม่เป็น นี่มันต้มน้ำเตรียมเอามาม่าลงชัดๆๆๆๆๆ
-
อีเฮีย(เสียงสูง)ไปไหนนน :z3: เราชอบใจตรงที่บลูเรียกเฮียว่าผัว555555 แบบเต็มปากเต็มคำเลยนะยะ :impress2:
-
:m16: อ่าวเฮียคะทิ้งน้องบลูออกไปหาชะนีนี่หมายความว่าไงคะ แม่ยกเคืองนะคะทำตัวไม่กระจ่างไม่ชัดเจน
-
ชอบบลิสต์ หาคู่ให้บลิสต์หน่อย
เฮียยยยย so what อะไรเนี่ย อะรายยยยยยย
-
เขาชอบครอบครัวนี้อะ คำถามของแต่ละคนลอกกันมาชัดๆ
บลูสู้ๆดื่มหลายๆขวด นอนให้มากๆนะหน้าจะได้บลิ๊งๆสู้กับชะนี
-
จะมีอารายร้ายแรงมั้ยเนี่ยยย แอบกลัวเหมือนกันนะนั้น
-
ไม่ค่อยชอบอารมณ์แบบนี้อะ มาจีบเขาให้เขาเป็นเกย์แล้วไปนอกใจ แล้วกลับมาง้อคืนดีอะไรประมาณนี้
คืออ่านแล้วมันหน่วง เพราะคาแรคเตอร์พระเอกจะเปลี่ยนไป ดังนั้นขอให้เป็นแค่ความเข้าใจผิดดีกว่า :monkeysad:
:กอด1: กอดคนเขียน 1 ที รีบปั่นนะครับ :katai4:
ถ้าเฮียปั้นนอกใจ ผมจะเตรียมขายนำ้้ำพริก(เผาพริกเผาเกลือทิ้งก็ใช่ที่ เอามาหาเงินด้วยดีกว่า :laugh:)
-
แอร๊ยยยยย นี่เราเป็นคู่แข่งกันหรอคะเขียด?!! ม้ายยยยยยย :z3: :z3: :z3:
เซนส์ชะนีบอก อิเฮียซ่อนชะนีไว้ชัวร์เลยยยยย :m16:
มันอึนน่ะ อารมณ์ต้องคอยสงสัยแต่ถามไม่ได้เนี่ย มันเดจาวูจริงๆแหละ :o12:
รอจ้ะะะ รีบมานะ ม้วฟฟฟฟ :กอด1:
-
25.1 ถ้าหัวใจไม่มั่นคง แล้วใครจะซื่อตรง
ไม่ รู้เผลอหลับไปตอนไหน แต่มีอย่างหนึ่งตอนนี้ที่รู้แน่ๆ... คือ กูไม่ได้อาบน้ำก่อนนอน ผมพลิกตัวหนีแสงแดดอ่อนๆที่ลอดผ่านม่านเข้ามา พลิกไปพลิกมาสักพักก็ต้องลุกขึ้นมานั่ง เพราะไม่มีอารมณ์จะนอนต่อ
แอ๊ดดดด
ประตูห้องผมถูกเปิดออก ก่อนจะมีหน้าโง่ๆโผล่เข้ามาให้ผมหงุดหงิดใจเล่น
“เฮียบลู หม่าหม้าให้ตามไปกินข้าว!!”เสียง ดังลั่นทะลวงเข้าไปถึงเยื้อบุแก้วหู ทำให้ผมหันไปมองมันแบบหมายหัว ไอ้บลิสส์สะดุ้งโหยง รีบปิดประตูอย่างรู้งานว่าถ้าขืนมันอยู่นานกว่านี้ สวัสดิภาพทางร่างกายมันอาจจะไม่ปลอดภัยได้
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็เดินลงมาหวังจะทานมื้อเช้ากับทุกคน แต่ทำไมโต๊ะมันโล่งแท้วะ คิดได้แบบนั้น ผมก็รีบเบนสายตาไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่ตรงพนังห้องโถง...6.14 น.
ไอ้เชี่ยบลิสส์!!!
“ตื่นเช้าจังค่ะน้องบลู”ผมหันไปมองพี่อรที่ถือตะกร้าหวาย
“ไอ้บลิสส์มันกวนตีนบลูน่ะพี่อร แล้วพี่อรจะไปตลาดหรอครับ”ผมถาม
“ค่ะ น้องบลูกลับบ้านอาม่าตื่นเต้นใหญ่ ทำกับข้าวเต็มไปหมดเลยค่ะ”ผมหัวเราะเมื่อคิดถึงอาม่าอวบๆของผม(จริงๆก็อ้วน แหละครับ แต่เรียกว่าอวบพอ เดี๋ยวอาม่าน้อยใจ)
“จะเอาอะไรบ้างอ่ะครับ เดี๋ยวบลูไปซื้อให้”พี่อรมีสีหน้าลำบากใจ “พี่อรไปช่วยอาม่าเถอะครับ บลูไปซื้อให้”ผมแย่งตะกร้ามาจากมือพี่อร
“ซื้อ ซีอิ้วขาว ผักบุ้ง แครอท แล้วก็กุ๊ยช่ายขาวค่ะน้องบลู”ผมพยักหน้ารับ พี่อรก็ยื่นกระเป๋าตังค์สีแดง(ที่เมื่ออยู่ในมือกูแล้วดูแรดพิกล)ให้ผม
ผมเดินออกมาหน้าหน้าบ้าน ก่อนจะครุ่นคิดว่ากูจะไปตลาดยังไงดี แว๊นวินไปละกัน แต่ก็ต้องถ่อไปปากซอยอีกน่ะนะ ฮ่วย การเป็นคนดีนี่แม่งช่างลำบากจริงๆ
เอ๊ะ! รถใครวะมาจอดอยู่ข้างรั้วบ้าน ลองสำรวจดีๆแล้ว... รถไอ้เฮียนี่หว่า!!... ผมเดินไปที่ข้างรถ เคาะกระจกป๊อกแป๊กสองสามที คนในรถก็สะดุ้งตื่น สะลึมสะลือมองมาที่ผม ก่อนจะรีบเปิดประตูแล้วลงมาจากรถ
“มานอนอะไรตรงนี้ ทำไมไม่เข้าบ้านอ่ะเฮีย”ผมมองผิวขาวๆของมันเป็นรอยจ้ำๆเพราะยุงกัดก็อดจะสมน้ำหน้าไม่ได้
“ก็กลับมา เห็นไฟในบ้านปิดแล้ว เกรงใจ”มันตอบงัวเงีย
“เออๆ ไปนอนห้องบลูดิ เดี๋ยวไปตลาดก่อน... เป็นเด็กดีนะจ๊ะแล้วพี่บลูจะซื้อหนมมาฝาก”ผมลูบผมนุ่มที่ยุ่งเหยิงของเฮียปั้น
“กวนตีน บอกทางล่ะกัน เดี๋ยวขับรถไปให้”
“ไม่ต้องเลย บอกให้ไปนอนก็ไปดิ ตลาดแม่งอยู่แค่นี้แว๊นวิน15บาทก็ถึงล่ะ”ผมบอก มันก็พยักหน้ารับแบบงงๆ ก่อนจะผละเข้าไปในบ้าน
การเดินทางไปตลาดของผมนั้นเป็นไปอย่างราบรื่น คือตลาดตอนนี้คนก็พลุกพล่านเอาการ ผมซื้อของตามรายการของพี่อรเสร็จ ก็เดินดูของกินอย่างอื่น ผมเลือกซื้อพวกขนมหวานมาสองสามอย่าง ส่วนของคาวผมว่าไม่จำเป็น เพราะเท่าที่อาม่าทำอยู่นั่นก็ไม่รู้ว่าเดือนนี้ทั้งเดือนจะเขมือบกันเข้าไปหมดรึเปล่า
ซื้อของเสร็จ ผมก็รีบกลับบ้าน จะว่าไป ผมนี่ไปตลาดเร็วดีว่ะ นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่า ผมก็กลับมาถึงบ้านซะแล้ว แต่พอเข้าไปในครัวก็ต้องประหลาดใจ...เมื่อเจอไอ้เฮียกำลังช่วยอาม่าผมทำกับ ข้าว
“อาตั่วตี๋”อาม่าเรียกผม ไอ้เฮียหันมายิ้มให้แว่บนึง ก่อนจะกลับไปสนใจกับอาหารตรงหน้า
“ครับม่า”ผมข้าไปกอดอาม่า อาม่าก็หัวเราะก่อนจะรัดผมแน่น
ผมเดินมายืนอยู่ข้างๆเฮียปั้นที่มือขวาถือกระบวยมือซ้ายถือฝาหม้อ เรียกได้ว่าอาวุธครบมือ มือเช้าวันนี้ป็นข้าวต้มหรอเนี่ย ของโปรดผมเลย ข้าวต้มกับกับข้าวเยอะๆ อร๊ายยย แค่คิดก็มีความสุขสุดๆแล้ว
ผมหันมาจะถามอาม่าว่าทำกับข้าวอะไรบ้าง แต่ก็ต้องมีอันต้องเก็บคำถามที่มีเอาไว้ ในเมื่อตอนนี้ทั้งอาม่าทั้งพี่อรหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้...แม่ะ บรรยากาศช่างเป็นใจ
“อาบน้ำแล้วหรอ”ผมถาม ไอ้เฮียหันมายิ้มให้แล้วก็พยักหน้าเป็นคำตอบ “แล้วเมื่อคืนเพื่อนเป็นไรอ่ะ”ผมถาม แต่ไอ้เฮียกลับทำป็นไม่ได้ยิน
ไม่ค่อยจะมีพิรุธเลยนะมึง
“หลบหน่อย จะยกหม้อลง”ผมกระเถิบตัวหลบให้เฮียปั้นยกหม้อข้าวต้มลงจากเตาแก๊ส
แต่ เหมือนตาผมจะเห็นรอยอะไรตรงบ่าของไอ้เฮีย รอยช้ำๆที่ผมคุ้นเคยดีอยู่ช่วงหนึ่ง รอยที่เกิดจากแรงดูดแรงดันจนทำให้เกิดฮ้อเลือด รอยที่สามารถเอาเหรียญขูดเบาๆให้มันจางได้
“รอยอะไร”ผมดึงคอเสื้อเฮียปั้น ชัดเลยๆ เต็มเลย
“ยุงกัด”ยุงกัดแล้วหลบตากูทำไมห๊า
ผมปล่อยมือจากคอเสื้อไอ้เฮีย “ถอดเสื้อ”มันกรอกตาไปมาอย่างปลงๆ “จะถอดไหม ถ้าไม่ถอด ก็ไม่ต้องถอด!!”ผมเดินหันหลังเตรียมจะออกมาจากครัว แต่มือใครบางคนก็คว้ามือผมเอาไว้ก่อน
“ถอดแล้วๆ”ไอ้เฮียพูดอย่างยอมแพ้ ก่อนจะรั้งปลายเสื้อยืด แล้วถอดออก
โอ้ววว กล้ามหน้าอกปู้จาย :-[
เอ๊ย ไม่ใช่ รอยดูดเต็มเลยสาสสส :angry2:
“บอกแล้วว่ายุงกัด”มันใส่เสื้อกลับ
เดี๋ยวนะ ยุงบ้านพ่อมึงสิ เลือกกัดแต่ในล้มผ้าน่ะ...แล้วที่สำคัญ รอยกัดตรงไหล่ ยุงบ้านพ่อมึงมันมีฟันหรอห๊ะ!!
“รอยน่ากลัวจังเลยเนอะ”ผมแอ๊บโง่ แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง...แล้วมึงจะรู้สึกไอ้เฮีย
ถึงตอนนี้กูจะยังคิดเชี่ยอะไรไม่ออก แต่กูสาบานได้ กูคิดออกเมื่อไหร่ มึงจี๊ดแน่!!
“อือ”มันขยี้หัวผม ก่อนจะกลับไปสาละวนกับการเตรียมมื้อเช้าแทน
บอกตรงๆเลยนะครับ ให้มันบอกผมมาตรงๆว่าไปนอนกับใครมา ผมยังทำใจง่ายกว่ามันโกหกผมนะ อย่างน้อยถ้าเราคุยกันด้วยเหตุและผล ผมว่ามันน่าจะมีทางออกที่ดีกว่าการที่มันมาโกหกผมแบบนี้นะ
ถ้าผมโทรมไม่น่ารักน่าเอาเหมือนเมื่อก่อน ผมจะได้ดูแลตัวเองให้ดีขึ้น หรือถ้ามันเบื่อ ก็ได้เลิกๆกันไปซะ ยืดเวลาไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าเลิกกันจริง ถามว่าผมเสียใจไหม ผมคงตอบว่าที่สุด แต่ถ้าปล่อยให้มันนอกใจผมแบบนี้ไปนานๆ ผมทนไม่ได้ยิ่งกว่าต้องอยู่โดนไม่มีมันว่ะ
หลังจากกินข้าวกินปลาที่บ้านผมเสร็จ บ่ายๆก็กลับมาถึงหอ มาถึงมันก็พุ่งหลาวดิ่งไปนอนบนเตียงแทบจะทันที เพลียสิมึง เมื่อคืนเพลียมากสิมึง!! ในขณะที่ไอ้เฮียกำลังผล็อยหลับไปด้วยความเพลียนั้น ผมก็กลับมาพึ่งเพื่อนเก่าอีกครั้งในรอบ เอิ่ม 1 2 3 4 5 เอ่อ จำไม่ได้ ช่างแม่ง แต่คิดว่าหลายวันอยู่ ที่ไม่ได้ใช้
ผม เปิดไวโอลูกรักขึ้นมา ก่อนจะเปิดเบราเซอร์ไฟร์ฟ็อค ปู่เกิลเด่งขึ้นมาอย่ารู้งาน(ก็กูตั้งโฮมเอาไว้นี่สาส) ผมพิมพ์ลงไปอย่างไม่กระดากอายเจ้าท่งเจ้าที่ในห้องเลยว่า”ทำยังไง สามีนอกใจ” รอเพียงไม่นาน ข้อมูลที่ผมตามหาก็เด้งขึ้นมา
เอ่อ 1.อย่าหุนหันพลันแล่น ผมว่าผมไม่หุนหันพลันแล่นนะ ขนาดรู้ ผมยังเงียบตีหน้าโง่ใส่แม่งเลย 2.อย่าประชดชีวิต จะให้ผมไปมีคนอื่น ผมก็ไม่อยากทำว่ะ เพราะถ้าทำ ผมก็จะเลวไม่ได้ต่างจากที่มัน 3.อย่าหวังให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมว่าผมไม่หวังนะ 4.ยุติการนอกใจก่อนสมานใจ เท่ากับผมต้องบอกให้มันรู้ว่าผมรู้แล้วใช่ปะวะ 5.สร้างความไว้วางใจ เฮอะ!!
แม่ง ไม่ได้ช่วยอะไรกูเลย บางทีผมแม่งก็ปวดแน่นๆที่หน้าอกว่ะ มันอึดอัดชอบกล รู้สึกอยากจะระบายให้ใครสักคนฟัง... ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะไล่ดูเบอร์ในเครื่อง โก๊โฟม โก๊คิง และบรรดาโก๊ๆทั้งหลาย ขืนบอกไป ไอ้เฮียแม่งก็ต้องรู้ ผมแม่งไม่อยากให้มันรู้ ไอ้เอม ไอ้เฟา ถ้าแม่งรู้ ก็ต้องบอกไอ้ปิน และถ้าไอ้เชี่ยปินรู้ พี่มันก็ต้องรู้ ไอ้คิง ขืนบอกไม่วายยุให้กูเลิกกันอีก อิขิมหรอ รำคาญเสียงมัน อีครีมและแก๊งค์ชะนี อันนี้ก็ไม่ดี โก๊แซมลุงรหัส ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ โก๊พริกพี่รหัส ตั้งแต่หลังเปิดสายก็ไม่ได้คุยกันเลย โทรไปสานสายใยพี่รหัสน้องรหัสดีไหมวะ... เอาว่ะ พี่รหัสกูนี่แหละ
ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดดดดด แก่กๆ
/“ว่าไงไอ้ห่าราก จำได้แล้วหรอว่ามึงมีพี่รหัส”/รับปั๊บก็ให้ศีลให้พรกูทันที /“โทรมามีอะไรให้กูช่วยล่ะ”/
“โหโก๊ เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย ไอ้เราก็คิดถึงพี่รหัส กะจะโทรมาเซฮัลโหลวววตอนบ่ายๆ”
/“ตอแหล มีเชี่ยอะไร กูมีเวลาไม่มาก เดี๋ยวสี่โมงลุงมึงจะมารับไปดูหนัง”/
“แหนะๆ มีซัมติงไรกันปะเนี่ยพี่”แซวไปงั้นล่ะครับ
/“สาย ฃใยพี่รหัสน้องรหัสเว่ย...เหลือพวกกูไว้ให้ผู้หญิงเขาเชยชมบ้างเหอะมึง แดกกันเองหมด เดี๋ยวสิ้นเผ่าพันธุ์”/ผมหัวเราะร่วนกับคำพูดของพี่รหัส /“ล่ะมึงนี่มีปัญหาอะไร มีปัญหากะแฟนรึไง”/
“โห อ่านใจเป็นรึไงวะพี่”
/“เออ กูนั่งทางในดู แล้วเป็นไงเล่ามาดิ๊”/
“ผม โดนนอกใจว่ะ จับได้เมื่อเช้า แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไร มันก็เลยไม่รู้ว่าผมรู้แล้ว”ผมกระซิบเบาๆราวกับตัวเองเป็นสายลับจากองค์กรเชี่ยอะไรสักองค์กรหนึ่ง
/“แล้วมึงรู้สึกไง เสียใจ เฉยๆ อึดอัด ปวดหัว อยากตาย”/อยากว่าเสียงพี่รหัสกูโคตรกวนตีนเลย
“อึดอัด เสียใจก็นิดๆ”ตอบไปตามความสัตย์จริงเลยครับ ตอนนี้อึดอัดมากกว่าเสียใจ
/“แล้วมึงทนได้ไหม”/ถ้าให้คำว่าทน ก็ทนได้นะ
“ก็คิดว่าได้นะพี่”
/“งั้นก็ทนไป”/อ้าวชิบหาย แล้วกูจะโทรมาปรึกษาทำไม ถ้าจะทนน่ะ
“ห๊า... เอ่อ แล้วถ้าทนไม่ได้อ่ะพี่”
“ก็เลิก”พูดว่าเลิกนี่หายใจไม่ทั่วท้องเลยวะครับ “ไม่ก็แกล้งเลิก...”
----
อยากบอกว่าพี่กับลุงคุณเขียด นางน่ารักมุ้งมิ้งกันมากอ่ะ :-[ เลยอยากเอาคาแรกเตอร์มาแซมๆบ้างไรงี้
ไม่ม่าๆ :z2: ไม่ม่าๆ :z2: ไม่ม่าาาาาาาาาา :laugh:
ช่วยกันดันด้วยน๊า :impress2:
วันที่27ขออนุญาติไม่อัพนะ เพราะเค้าติดเลี้ยงแง่ะ :mew1:
BlueAngel
๐เอิ่ม คุณเขียดโทรไปทวงค่าแชร์อ่ะค่ะ :laugh:
haru1111
๐คุณเขียดอีกแล้วค่ะ หนูบลูนี่หูดีจัง :-[
เอาน้องแปะไปด้วย คนอื่นอาจมองว่ารถเฮียผีสิงได้นะคะ(หน้าน้องโทรมอยู่) :a5:
เฮีย..เตรียมตายได้เลย
:laugh:
-Otto-
๐ค่อยๆยกมือ นางนี้แหละค่ะ :-[
อายทำไม
๐ใช่เหร๊ออออออออาย :heaven
เอาเถอะ พรหมลิขิตก็พรหมลิขิต อาจเป็นเพราะเราคู่กันมาแต๊ชาติหนายยยยยย(วันนี้ป้าเพ้อ ป้ารั่ว) :z2:
อีกไม่นางคนที่คุณน้องหมันไส้นางจะคัมแบ็คล่ะค่ะ
เดี๋ยวนางจะอ่อยหนักกว่านี้อีกค่ะ :haun4:
•PIKACHU•
๐อิฉันขอโทษนะคะที่เป็นประเด็นทำให้ครอบครัวร้าวฉาน//บีบน้ำตา ทำปากสั่น :o12:
เฮียรักเมียจะตาย ไม่กล้านอกใจหรอก(มั้ง) คุคริๆ :impress2:
honey honey drop
๐อ้าวแอ้ม แอ้มบอกให้เราโทรไง แอ้มจำไม่ได้หรือ :laugh:
โอ้วดีเลยแอ้ม จะได้ส่งไปชิงโชคทอง :z1:
black-egoistic
๐แง่ะ :a5: น้องบลูออกจะใสซื่อเรียบร้อย(ตรงไหนฟะ) ทำไมถึงหมันไส้มันได้ลงเคอะ :katai5:
ม่าไม่ม่านี่ต้องรอลุ้นค่ะ เพราะคุณเขียดเขียนตามอารมณ์(และความมึน) :กอด1: :mew1:
ช่วงนี้ของเซ่นเยอะค่ะ เลยไว :laugh:
lizzii
๐ฝากเหนี่ยวมันด้วยอีกทีค่ะ :o12:
เฮียนอกใจเขียดชิมิ(ไม่ใช่ล่ะ อินี่เพ้อ :laugh:)
@Lucifer_Prince@
๐อ่านตอนแรก คิอยู่ในใจ'ภาษาใหม่ปะวะ' ดีนะมีคำแปล ไม่งั้นพี่นอนไม่หลับแน่น้อง :laugh:
เฮียรีบไปเปียแชร์ค่ะ นอกจงนอกใจอาร๊าย ไม่มี๊ไม่มี :-[
จุ๊บ18ที :mew1:
kongxinya
๐เขียดโทรเองค่ะ เฮียยังไม่ได้ส่งแชร์อ่ะเคอะ :a5:
ขอคาราบาวแดงเพิ่มอีกอย่างได้ไหมคะ มันส่งไปชิงทองได้ แอร๊ยยยย :-[
เด้งซ้าย เด้งขวา เด้งหน้า เด้งหลัง ฮิ้วๆๆๆๆ(วันนี้หนูต๊องอ่ะค่ะหญิงพี่) :laugh:
raluf
๐ข่วนหน้าเฮียคนเดียวใช่ไหม o22
เขียดไม่เกี่ยวแน่ะ บอกเฮียแล้วว่าอย่ามาๆ กราซิก :o12:
TanyaPuech
๐มองในแง่ดี มันเป็นคนย้ำคิดย้ำทไง :laugh:
แมวเหมียว
๐ยุด้วยอีกคน บลูไปหาใหม่ซะ แล้วคนนี้ยกให้เรา(ไม่ใช่ล่ะ :laugh:)
เขียดไม่ได้เป็นมือที่สามจริงๆนะคะ//บีบน้ำตา ทำปากสั่น
fonny1987
๐เขียดพยายามห้ามไม่ให้เฮียมาแล้วจริงๆนะคะ//ปากสั่น :o12:
พลอยสวย
๐ความสัมพันธ์มันซับซ้อนแหน่ะ
เขียนไม่เป๊น(เสียงสูง) จริงๆน๊า =w= คุๆๆๆ ว่าจะเขียนให้หวานมาดราม่าได้ไงก็ไม่รุ๊ คุคริๆ :laugh:
smileland
๐ไปส่งแชร์ค่ะ :z2: แม่ะ นางลืมตัว :-[
RenaBee
๐แม่ยกอย่าเพิ่งเดือด เดี๋ยวเขียดแบ่งคาราบาวแดงให้น๊า แต่กินหมดล่ะเขียดขอฝานะ จะส่งชิงทอง(อินี่นอกเรื่อง :laugh:)
ronlbb
๐น้องบลิสส์มีคู่อยู่แล้วค่ะ ก็คุณเขียดไง............................... กร๊ากกกกก :laugh:
B52
๐ :กอด1: อีกไม่นานน้องจะกลับมาวิ้งค์ล่ะจ๊ะ :-[
•♀NoM!_KunG♀•
๐ไม่มีอะไรร้ายแรงไปกว่าการที่เฮียได้น้องบลูเป็นเมียแล้วล่ะค่ะ :-[
ดังนั้นอย่าหวั่น แม้จะเกิดอะไรขึ้น
มันไม่ม่าแน่นอน :really2:
Hooh
๐เฮียไม่กล้านอกใจหรอก เฮียรักเมียจะตาย :impress2: รึเปล่า
ต้องรอลุ้นกันต่อไปเนอะ
:กอด1: :man1: :mew1: มาลงแล้วจ้า แอร๊ยยย
ถ้าเป็นน้ำพริกหนุ่มแคปหมู จะเริ่ดมาก(เดี๋ยวคุณเขียดช่วยขาย//ลักษณะงานนี้จะได้ใช้พริกกับเกลือแน่) :impress2:
moodyfairy
๐แอร๊ยยยยย เราแบ่งวันเอาล่ะกัน เราเสียสละเอาวันธรรมดาเอง :o12:
ส่วนวันหยุกนักขัตฤกษ์ เราจิยกให้ :laugh:
เขียนไปแล้วกลัวฟีดแบ็คมาก ...สงสารเฮีย :jul3:
มาแล้วน๊า จุบุๆๆๆๆ :mew1:
-
ว่าจะโลกสวยซะหน่อยว่าไม่มีอะไร..แต่รอยเสือกเต็มตัว ผิดหวัง พูดไม่ออกอ่ะ เฮียไม่แก้ตัวหน่อยเหรอ อยากดูแนวทางว่าอาจไม่มีอะไรก็ได้
-
เลิกเลยบลู เลิกเลย!!! หมั่นไส้เฮียปิ้น :beat:
-
เฮียบอกให้รีบมาเคลียร์ดันมาโกหกซะได้รีบๆบอกความจริงมาซะก่อนที่จะโดนเผาพริกเผาเกลือสาปแช่ง555
-
รอยเล็บตอนที่แล้วยังไม่เคลียร์ มาตอนนี้เฮียปั้นยิ่งมีพิรุธมากกว่าเดิมอีก โดนเฉพาะร่องรอยในร่มผ้า
เห็นชัด ๆ ขนาดนี้ทำไมน้องบูลใจเย็นอยู่ได้ มัวปรึกษาปู่เกิลหรือจะสู้เคลียร์กะเฮียให้รู้กันไปเลย
หรือน้องบูลต้องแสดงละครอีกแล้ว แล้วถ้าน้องบูลแค่แกล้งเลิกแต่เฮียรู้แล้วโกรธจนจะเลิกจริงอะ o22
อยากรู้ข้อแก้ตัว เอ๊ย คำอธิบายจากเฮียจัง เสียงผู้หญิงในโทรศัพท์เป็นใคร สงสารน้องบูล
หรือจะเป็นน้องหลิน อดีตเมียหลวง(ตามที่น้องบูลเข้าใจ) แบบกำลังจะกลับมาทวงน้องบูลคืน
เฮียเลยต้องเอาตัวเข้าขวาง (เดามั่ว 555) ช่วงนี้คุณเขียดไฟแรงอัพไวดีจัง รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนขยันจ้า :pig4: :L2:
-
:z6: ขอแก้ตัวกับเม้นก่อน เค้าไม่ได้โกดจริงๆนะ มองตาเค้าสิ
มาที่ตอนนี้เลย ตอนที่แล้วยังไม่ทันเม้นเลยตอนนี้ก็มาแล้วขอรวบยอดเลย
อิเฮีย(เสียงสูงกว่าอิน้องบลู) แกทำแบบนี้ช้านจะส่งอุปกรณ์ทำหมันสดไปให้อิบลูมัน ตัดให้ขาดเลยฉับๆๆๆๆ ตัดให้เลยฉับๆๆๆ เอาไปปั่นๆๆๆๆแล้วราดข้าวให้มันแด๊ก (แหวะขอวิ่งไปอ๊วกกับความคิดก่อน)
-
พี่กะลุงรหัส คู่นี้แอบเชียร์ให้มีซัมติง :hao6:
-
เฮียไปนอนไหนมา
-
อยากทืบอิเฮียยยยยยยยยยย :z6: :z6: :z6:......หรือดักตบคุณเขียดดี5555555
-
:m16: ครั้งนี้เล่นซะรอยเต็มตัวเลยนะคะเฮีย!อยากจะให้น้องบลูโกรธจริงๆฮึ่ยๆ
-
นอกจากเขียดจะใจดี? เจียดวันหยุดนักขัตฤกษ์ให้ได้อยู่กะอิเฮียแล้วว :ruready
ยังทิ้งเรื่องได้อึนมากกกกๆๆๆๆๆๆๆ :katai4: :katai4:
คิดแล้ววเศร้าาา นึกถึงตอนจับได้ว่าแฟนแอบคุยกะชะนีอีกตน ฮื่ออออออออ :o12: :o12:
รีบมาสะสางบัดเดี๋ยวนี้ รอออๆๆๆๆ :hao5:
-
เลิกๆๆ เลยนังบลู
ก่อนเลิกฟ้อนเล็บใส่หน้าอิเฮีย กะชู้มันสักที ยกพวกรุมเลย
กริ้วค่ะๆๆๆ :fire:
แต่สงสัย นังบลู ข้องใจไรเปิดอากู๋ตลอด ทำไมไม่ไปปรึกษาคุณเขียดล่ะ 555
-
หน่วงๆ นะตอนนี้
จริงๆ ก็สงสารน้องมันนะ ไอเฮียทำอย่างนี้ปับน้องมันได้ไง๊
แต่อ่านไปอ่านมาเศร้าไปด้วยฮาไปด้วย
เลือกอารมณ์ไม่ถูก
บนหน้าเลยทั้งเศร้าทั้งฮาเป็นที่หวาดผวากับผู้ที่พบเห็นเป็นอย่างยิ่ง
แอบจิ้นคู่พี่กับลุง อร๊ายยย :o8:
ปล. เราไม่ได้หมั่นไส้อิน้องบลูมันมากมายหรอกค่ะ แค่เห็นบางทีมันเริงร่าลัลลาเหลือเกินเลยอยากให้เจ็บบ้างอะไรบ้าง 555 :laugh:
ว่าแต่คุณเขียดรับของเซ่นเป็นอะไรอ่ะ จะได้ไปหามาเซ่นบ้าง อิอิ
-
เฮียวอนนนนนนนนน !
คุณเขียดยอมได้ไงเนี่ยยยย
-
บร๊ะอิเฮีย อุตส่าห์คิดไปในทางทีดีนะเนี่ย ครั้งนี้คิดว่าอะไรดีล่ะ เฮียไม่ได้ทำหรือไม่ตั้งใจทำ เขาเริ่มก่อนงี้หรอ เฮียถ้าเฮียมีปัญหาอะไรเฮียบอกเมียเฮียก็ได้มีไว้ทำไมเฮียเมียนะ หรือว่าจะไปช่วยนักอ่านบางท่านดักตบพี่เขียดดีนะ แหม่ๆรอยเล็บยังไม่เคลียร์ คราวนี้รอยดูดเป็นจ้ำๆเลยหรอ อย่าบอกนะว่ารอยเล็บพี่ทำแต่รอยดูดรอยกัดพี่ไม่ # รอตอนต่อไปคัฟ Thanks^^
-
เฮียไมทำงี้ว่ะ
เดี๋ยวงานเข้าาาาา
-
ทายว่ายุงตัวเมียด้วยใช่มั๊ยเฮีย :laugh:
เอ๊ะรึว่าไปโดนใครรุมตึ๊บมาหว่า :hao7:
เอาล่ะไม่ทายแหละรอน้องหญิงเขียดศรีคนงามทรามสมรขจรขจายมาเฉลยดีกว่า o18
แต่ว่านะที่เฮียมันโกหกบลูยังงี้มันก็เสียความรู้สึกจริงๆนะ สงสารบลูอะ :hao5:
เพราะเราเชื่อที่คุณชายหมอพุฒิภัทรบอกว่าคนดีๆเขาไม่มีเหตุผลให้โกหกกันหรอก เฮียแกบอกมาน้าาาาาาาาาา :katai1:
ปล. นอกจากคาราบาวเดี๋ยวพี่แถมโออิชิให้อีกสองลังเลยเขียดจ๋า
มาต่อไวๆนะน้องเขียดคนงามทรามสมร พี่จะรอเธออยู่ที่เล้าเป็ดดด :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
กรี้ดน้องพริกนางตะไมไซโคอิเด็กสีฟ้าของเราเยี่ยงเน้ :z6:
-
อีเฮียยยยย(เสียงสูง) มีชูเได้ไง เดี๋ยวยุให้บลูไปได้กับคิงเลย กลายเป็น3Pเบยยย :haun4:
-
มีอะไรก็บอกกันดิจะได้ช่วยกัน บลูมันมีเหตุผลพอน่า
มันไม่หึงคุณเขียดหรอก
-
งานเข้าเฮียปั้น
แล้วมั่งเนี้ย
:z1: :z1:
-
"จะเล่นชะมะ" :z13: :z13:
ข่วนมิว่ามีดูดเต็มคอด้วย
โรงงานน้ำพริกนรกกำลังไปได้สวย
สาบส่งพระเอกของเรา
อาจจะส่งผลไปถึงคุณพี่เขียดบ้างเล็ดน้อย
แสบตายังครับเจ๊เขียด โทษฐานทำเฮียนอกใจ
วันนี้ซื้อกบมาย่าง ถ้าเจ๊ไม่รีบนำมาลงในเร็ววัน
จะบังสุกุลเขียด เอ๊ยย่างเขียดกิน o18
-
สนุกดีครับมาเป็นกำลังใจให้
ยังอ่านไม่ทัน
-
25.2
“ก็เลิก”พูดว่าเลิกนี่หายใจไม่ทั่วท้องเลยวะครับ “ไม่ก็แกล้งเลิก...”
*****
“ไอ้เรื่องแบบนี้มันแกล้งเลิกกันได้หรอพี่รหัส”ผมถามกลับด้วยความมึนงง
“กูก็ไม่รู้... พูดให้หมาถาม”โอเค...พี่กูโคตรกวนส้นตีน “เอาน่า กูก็กะทำให้มึงฮาไง”ฮาเห้อะไรล่ะ กูเครียดหนักกว่าเดิมอีกสัด!!
“...”เงิบแดกไม่รู้จะพูดอะไร
“เอางี้ มึงมาดูหนังกับกูปะล่ะ เดี๋ยวไปรับ”คิดจะตบหัวแล้วลูบหลังหรอวะ กูไม่ได้ใจง่ายนะเว่ย “ลุงมึงเลี้ยง”พูดมาแค่นั้นล่ะครับ...
“โอเคพี่พริก เดี๋ยวผมอาบน้ำแต่งตัวเลย”ไอ้บลูเปลื้องผ้าอย่างไว
หลังจากอาบน้ำอาบท่าทาสปริงซองจบด้วยตบข้างแก้มด้วยแป้งเย็นตางูแล้ว สุดหล่อฟ้าประทานที่ช้ำรักจนขอบตาคล้ำอย่างกับคนโดนของก็มานั่งแหมะอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง เอาคอนซีเลอร์กับรองพื้นปาดสองสามที รอยคล้ำที่เบ้าตาก็หายไป หน้าผมก็กลับมาโดดเด้งดังเดิม...ทำไงได้ ก็ดีเทลหน้ามันมาดี
“จะไปไหนอ่ะ”เสียงงัวเงียถามขึ้นในขณะที่ผมกำลังลงแป้งฝุ่นโปร่งแสงยี่ห้อไรไม่รู้อ่านไม่ออก...ขโมยเจ้บลูมมา
“ไปดูหนังกับลุงรหัสพี่รหัสอ่ะ”ผมตอบพลางเซ็ตผมด้านหน้าอย่างชำนาญ...หล่อจังเลยกู แอร๊ยยย
“จะแต่งไปทำไมเยอะแยะ แค่ไปดูหนังกับสายรหัส เสื้อยืดกางเกงบอลก็พอ”มีหึง แต่ช่างหัวมึงครับ กูจะหล่อ ใครจะทำไม
“แต่งไปให้คนมองดิเฮีย ไม่งั้นกูจะนั่งแต่งทำไมตั้งนาน” ผมคว้ากระเป๋าตังค์ พลางหันกลับมามองเฮียปั้นด้วยสีหน้าที่เป็นปกติที่สุด
“อย่ากวนตีน”
“เออ รู้สึกไงล่ะเวลาโดนทำกลับบ้างอ่ะ”ผมต้องการจะโยงไปเรื่องอื่น...กูจะดราม่าแล้วนะ
“จะให้ไปส่งไหม”เฮียปั้นถอนหายใจอย่างสงบสติอารมณ์ ผมส่ายหัว โบกมือให้มันนอนไป ก่อนจะรีบลงมาที่ใต้ตึก
ในliving roomใต้หอ หนุ่มหล่อสองคนกำลังนั่งผึ่งแอร์รอผมอย่างสบายอารมณ์ พี่พริกพี่รหัสสุดที่รักหันมามอง ก่อนที่เจ้าของใบหน้าสดใสส่งยิ้มให้ ผมยกมือไหว้อย่างมารยาทงาม ลุงรหัสปรายตามองผมสองสามวิก่อนจะเสตามองไปทางอื่น…กูผิดอะไร๊
“ลุง มึงเขินว่ะ ไม่ค่อยมีใครไหว้”อ่อ ลุงกูเป็นลักษณะเดียวกับเชี่ยเฟานี่เอง มนุษย์หน้าบาง แต่อย่างไงไอ้เฟาทำมันก็ดูน่ารักไง แต่สำหรับลุงรหัสผู้พูดน้อยของผมขอโนคอมเม้นท์ละกัน
“สาระแน...”อุ๊ยสะดุ้ง! ด่ากูปะวะ ด่ากูใช่มะ เสี๊ยใจ “ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทัน”พูดจบพี่แกก็โดนดุ่มๆหายไป ทิ้งผมให้อยู่กับพี่รหัสเพียงสองคน
“ลุงมึงก็แบบนี้แหละ ปากร้ายแต่ใจแกประเสริฐราวกับพระธุดงค์”ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามพี่รหัสตัวเองออกไป “แล้วเรื่องแฟนมึง จะเอาไง”
“ช่างมันก่อนพี่ ผมไม่อยากคิดถึงเรื่องนั้น ปวดหัว”คิดแล้วมันปวดหัวปวดใจจริงๆนะ...ไหนบอกว่ารักกูไงสาดดดด!!
“เออ เรื่องของมึงล่ะกัน”
ผมแทรกตัวเข้าไปที่เบาะหลังคนขับของมาสด้าสามคันโปรดของลุงรหัสผม โดยที่ตอนนี้ลุงแกได้หยิบแว่นเรย์แบนด์สีชามาใช่ซะจนพี่แกดูหล่อเท่ปนสยองมองดูคล้ายเจ้าพ่อหวยใต้ดินแถวบ้านผมยังไงชอบกล
ณ.ห้าง ใหญ่ใจกลางเมืองที่รถติดหน้าห้างกันชิบหายวายป่วง ผมยืนต่อแถวซื้อป๊อบคอนกับพี่รหัส โดยที่ลุงรหัสผมแว๊บไปคุยโทรศัพท์เพื่อจัดการธุระปะปังอะไรตามประสา
“พี่พริก ผมขอบคุณว่ะ”พี่รหัสผมยิ้มรับ โบกมือเป็นเชิงไม่เป็นไรให้ “ฟังผมบ่น แถมเลี้ยงหนังอีก”
“ไปขอบคุณลุงมึงนู้น กูแค่หาทางผลาญเงินลุงมึงเฉยๆ”โอเค กูซึ้ง...”กูกับพี่แซมอ่ะ อาจไม่ค่อยได้เข้าหามึงเท่าไหร่ เพราะวันๆมึงก็อยู่กะเพื่อน แถมต้องซ้อมตอนเย็นอีก แต่กูอ่ะ ตั้งแต่ผูกข้อมือรับขวัญมึง กูก็เห็นมึงเป็นน้องแท้ๆกูมาเสมอ มึงเป็นทุกข์พวกกูจะมาสุขกันก็ไม่ใช่เรื่อง”พี่พริกตบไหล่ผมเบาๆ “เป็นเหี้ยไรตาแดงๆ อย่าบอกว่ามึงร้อง เชี่ย มึงฮึบเลยกูอายคน”
“ร้องไรพี่ ไม่มี๊”รู้งี้แม่งมาสนิทกับพวกพี่พริกดีกว่า ไม่น่าไปอยู่กับไอ้ปู่เลยจริงๆ
นอกจากหลอกให้กูเสียตัวแล้ว แม่งก็ไม่เคยทำอะไรเพื่อกูเลย
“ส่วน พี่โฟมอ่ะ ถึงเขาจะไม่ค่อยเทค แต่ถ้ากูหรือพี่แซมมีปัญหาอะไร ก็ไม่เคยทิ้งหรอก”ผมว่าพี่รหัสผมแม่งต้องดูทางในหรืออ่านใจได้จริงแน่ๆเลย
“พี่แม่งดีว่ะ... แต่ปี1เกลียดพี่เต็มเลยรู้ปะ”พี่รหัสผมหัวเราะร่วน...เอาเป็นว่ามึงรู้สินะ
หลัง จากลุงรหัสเดินกลับมา ก็เป็นอันถึงฤกษ์เข้าโรงพอดี หนังวันนี้ที่มาดูเป็นแฟนตาซี แนวที่ผมชอบเลยว่ะ สุขใจจริงๆ หนังก็ดูฟรี ป๊อบคอนก็ฟรี น้ำกูก็ฟรี... มีพี่ดีฟรียันตัวตายจริงๆ
เกือบ สองชั่วโมงที่ผมเพลินตาเพลินใจกับของฟรีอยู่ในโรงหนังนั้น ผมกับลุงรหัสก็เหมือนจะเริ่มสนิทกันขึ้นมานิดนึง ลุงผมไม่ค่อยพูดนะ แต่จ่ายแม่งทุกอย่าง นี่ก็พาผมมากินฟูจิอีก โหย พ่อมหาจำเริญใจป๋าขนาดนี้ใครได้ไปเป็นสามีนี่น่าอิจฉาตายห่า...แต่วินาทีนี้ ไม่มีใครน่าอิจฉาเท่าพี่รหัสผมล่ะ
“เอา ทาโกยากิด้วยพี่แซม ปลาไหลย่างก็น่ากินว่ะ...เฮ้ยมึงกินซาชิมิปะ”ประโยคสุดท้ายนี่ขอความเห็นกู หรอครับ... ผมพยักหน้าไป “งั้นเอาซาชิมิด้วยพี่แซม แต่เอาชุดไหนดีอ่ะ”
“ดีลัคซ์”โอ้ววว ป๋าแม่ง(กูอัพให้เป็นพ่อกูเลย)
รอ เพียงไม่นาน มฤตยูอาหารญี่ปุ่นที่ถูกสั่งไปก็มาถึง ผมไม่ประหม่าพี่พริกตั้งแต่วันรับสายล่ะ เพราะแกค่อนข้างเป็นกันเองไม่ถือตัว แต่ที่ทำให้พวกปี1เกลียด นั้นคงเป็นเพราะพี่แกชอบตะคอก กวนตีน แถมพูดไม่รักษาน้ำใจคนฟังสักเท่าไหร่ ส่วนลุงรหัส บอกตามตรงโคตรประหม่าเลยวันเปิดสาย เพราะพี่เขาเอาแต่ตีหน้านิ่ง... แต่ตอนนั้นเสือกยื่นเท็ดดี้แบร์ให้กูซะงั้น
มาวันนี้แกก็ไม่ค่อยพูดเหมือนเดิม แต่ค่อนข้างจะรับรู้ถึงความอ่อนโยนของพี่แกล่ะ
“เฮ้ยพี่แซม ไมตัดหน้าผมว่ะ ผมกำลังคีบแซลมอนให้ให้บลูมันนะ”คนตัดหน้ายังตีหน้านิ่งแล้วกินปลาไหลย่างไปเงียบๆ “ฮึ่ย!!”พี่พริกหันดึงแก้มผมทั้งสองข้าง ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด “มึงเหมือนหมาเลยว่ะ จะเอาไปเลี้ยงที่บ้าน”
“ไม่ได้ นี่มันน้องรหัส ไม่ใช่หมา”พี่แซมปราม... ใช่พี่ กูเป็นคนมิใช่หมา แต่ถ้าเอาไปเลี้ยงให้กินดีอยู่ดีแบบนี้กูก็ยอมเป็นหมาวะ
“มี๊ เอาเค้าไปลี้ยงอย่าลืมให้ข้าวนะ ขอแซลมอนโรลวันละสามมื้อนะ หงิง”ผมทำตามบ๊องแบ๊วใส่พี่รหัสที่กำลังดิ้นตาย “ป๋าด้วย ขอน้ำมะพร้าวปั่นทุกวันเลยนะ”
“เดี๋ยวนะ ทำไมกูต้องเป็นมี๊ด้วยวะ”เอาตามจริงเลยปะครับ มองสภาพเจ้าพ่อมาเฟียแล้วกูเรียกมี๊ไม่ลง
“เรียงลำดับตามความรักไง ต้องรักแม่มากกว่าพ่อไง”แถไปหน้าด้านๆ
“โอเค เหตุผลกูรับได้ กูเป็นมี๊ก็ได้...อิจฉาล่ะสิ ผมได้เป็นมี๊อ่ะ”นั่นๆมีอวดอีก
“คิดแบบนั้นแล้วมีความสุขก็คิดไป”
นี่ถ้ากูเป็นสาววายกูก็ลงไปดิ้นกับพื้นแล้วนะ แต่ขอท๊อด กูไม่ใช่สาววาย(เลยยังไม่ดิ้น) และพี่เขานิยมนมมากกว่าไข่ว่ะ ดังนั้นก็เก็บเขาไว้ให้ได้กันในจินตนาการก็พอเนอะ
Rrrrrrr
สนั่นหวั่นไหวล่ะบีบีพ่อ...ใครวะโทรมาขัดอารมณ์ครอบครัวสุขสันต์...ชิบหาย เฮียปั้น
“ฮัลโหล เฮีย”ผมกรอกเสียลงไปเบาๆ... แม่งโมโหกูแล้วมั้งเนี่ย ลืมไปเลยว่าทิ้งแม่งไว้ที่ห้อง
/“อยู่ไหน!!”/ตะคอกกูไมเนี่ย
/”ถ้าพูดดีๆกันไม่ได้ ก็ไม่ต้องโทรมา”/กูยังตึงๆกับมึงเรื่องรอยดูดอยู่นะ
/“ขอโทษ อยู่ไหน”/อะไรของมึงเนี่ย บทจะง่ายก็ง่ายเกิน
ชัดแล้วตอนนี้ คนอย่างเฮียปั้นถ้ามันไม่มีความผิดติดตัวมันไม่ยอมผมง่ายๆหรอก ทั้งที่ผมรู้อยู่แล้ว ทั้งที่ผมทำใจไว้แล้ว แต่ผมก็เสียใจนะ...เชี่ย กูดราม่าเพื่อครายยย
“กินฟูจิกับพี่กับลุง”
/“หรอ ที่ไหน เดี๋ยวพี่ไปรับนะ”/ยิ่งทำน้ำเสียงร้อนรน ผมยิ่งเจ็บ
“บอกไปว่าไม่ต้องมา...คืนนี้ไม่กลับ”พี่แซมพูดมาลอยๆ...นี่อ่านใจได้ รึว่าติดเครื่องดักฟังไว้ที่ไหนรึเปล่าวะ
“ไม่ต้องมาหรอกเฮีย คืนนี้ไม่กลับนะ”ผมพูดไปตามที่พี่แซมบอก
/“เอางั้นหรอ...พี่อธิบายได้นะ”/เจ็บ... อย่างกับใครเอาอะไรมากรีดที่ใจ
“อืม”
/“งั้นไม่กวนล่ะนะ”/เวลาเฮียทำเสียงอ้อนๆแบบนี้มันน่ารักมาก นี่ถ้าไม่ติดว่ามันมีคดีอยู่นะผมจะดึงมาจูบโชว์เลยจริงๆ
“อือ”
/“วางล่ะนะ”/
“อาหะ”
/“วางจริงๆนะ”/คุยนานเดี๋ยวกูใจอ่อน กูกดวางเองเลยดีกว่าเพื่อให้ดูโกรธมันอย่างสมจริงสมจัง
ผมวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แล้วเงยหง้ามองพี่รหัสกับลุงรหัสสลับไปสลับมา
“แล้วคืนนี้ผมจะนอนไหนวะ”
ประเด็นสำคัญเลยนะ... ถ้าไม่กลับห้องแล้วกูจะนอนไหน :ruready
----
บลูรดานางไม่ม่านะคะ เสียใจแต่ไม่แคร์(แม่มันเป็นหวายรึไง) มันจะผ่านวิกฤติไปด้วยปัญญา(มีตั้งแต่เมื่อไหร่)และความกระแดะอย่างไร ต้องติดตาม
ปล. ทุกปัญหาแก้ได้ ถ้าเริ่มจะการหันหน้าเผชิญนะคะนะ(บอกตัวเอง ทุกวันนี้หนีปัญหาตล๊อด) :really2:
ตอบคอมเม้น :hao3:
อายทำไม
มาไวเคลมไวตลอดรายนี้ :really2:
เฮียออกจะใสซื่อ ทำไมถึงหมันไส้เคอะ :laugh:
ความงามและความเปล่งปลั่งของผิวพรรณเป็นแรงผลักดันให้พี่อัพไว :jul3:
:กอด1:
raluf
อ่านเรื่องนี้จิตต้องเป็นกลางนิดนึง คุณเขียดอาจหักมุม :-[
-Otto-
เลิกเลยบลู แล้วยกเฮียให้ป้า(ไม่ใช่ล่ะ) :laugh:
แมวเหมียว
ถ้าเฮียปั้นตายเพราะคำสาปแช่ง น้องบลูจะเป็นหม้ายผัวตายน๊า :impress2:
Lily teddy
สิ่งหนึ่งที่มันหน่วงๆกันอยู่ เพราะทั้งสองคนไม่ยอมหันหน้าคุยกันนี่แหละค่ะ ต่างคนต่างรู้แต่ยังไม่ยอมหันหน้าคุยกัน หนีปัญหาทั้งคู่
ส่วนหลิน อีกไม่นานนางจะกลับมาก่อดราม่า(ปะวะ)แน่นอนค่ะ แต่น้องบลูนางเข้มแข็งพอตัว ดังนั้น น้องจะไม่ผ่านปัญหาไปด้วยน้ำตาแน่นอน :z2:
ฮ่าๆๆ ไฟแรงล่ะลิลลี่ แรงจนเผาสังขารจนจะมอดแล้วค่ะ
yymomo
ยืนยันคำตอบเดิม ไม่มอง กลัวสปาร์ก :o8:
เอิ่ม คุณเขียดเรียนอนาฯมาแล้ว คิดว่าทนเรื่องแหยงได้แล้วนะ...แต่กรณีนี้ ฉันทนไม่ได้จริง คนบ้าอะไรมันจะไปปั่นมาราดข้าว
ล้ำแท้ :laugh:
ketddy
ในชีวิตจริงหนูก็เชียร์ค่ะเจ้ :-[
4559
บ้านคุณเขียดไงคะ :-[
fonny1987
กรณีหลังนี่น่ากลัวนะคะ แต่ถ้าจะตบจริงต้องนัดเวลาดีๆนะคะ ได้ไม่ชนกับรายอื่น :laugh:
RenaBee
น้องมันโกรธค่ะ แต่มันก็เคยทำ มันเลยยังโกรธไม่มาก :hao3:
moodyfairy
ความอึนคือศิลปะค่ะ
เขียดเข้าใจค่ะ เคยประสบพบเจอ แต่เขียดทำใจง่ายกว่า เพราะนางแอบคุยกับป้อจาย :o12:
แต่เขียดว่ามันเป็นความผิดพลาด(เอ๊ะ หรือความสำเร็จ)เขียดเองอ่ะ เพราะตลอดเวลา เล่าแต่นิยายวายให้มันฟัง :laugh:
ยังไม่เคลียร์อ่ะ ปล่อยให้อึนกันไปก่อน :-[
haru1111
ฮ่าๆๆๆ กะให้อิเฮียเอาหน้าตาไปทำมาหากินไม่ได้เลยนะนั่น :laugh:
ปรึกษาไม่ได้หรอกค่ะ เรามีเป้าหมายเดียวกัน :impress2:
black-egoistic
กร๊ากกกกกกกกกกกก :laugh: โอ๊ยขรรม
ถือว่าเป็นกายบริหารหน้าล่ะกันเนอะ :jul3:
ทุกวันนี้ก็จิ้นค่ะ แต่เทอมนี้ลุงกับพี่เรียนไม่ตรงกับคุณเขียดเลย เศร้า :o12:
อ่อ ตอนนี้เป็นคิตแคท กับคาราบาวแดงค่ะ(มันส่งชิงทองได้) :-[
lizzii
ทำไงได้ล่ะค่ะ เขียดมาทีหลัง :o12:
:laugh: ว่าไปนั่น
@Lucifer_Prince@
เฮียอาจมีเหตุผล บั่บ แบ่งเบาภาระเมีย ไรงี้ :laugh:(อิบลูตามตบ) รอยกัดขอโทษจริงๆค่ะ พอดีฟันปลอมพี่หลุดแล้วกระเด็นใส่เฮีย :jul3: ส่วนรอยดูดพี่ไม่รูอ่ะ เหงือกพี่ไม่ค่อยดี :-[
mild-dy
ไม่เดี๋ยวแล้วค่ะ งานเข้ามันแล้วค่ะ :-[
kongxinya
นับวันยศหนูยิ่งเยอะ ฮ่าๆๆๆๆๆ :laugh:
ใช่ไหมคะ พูดความจริงยังดีกว่าที่โกหกกันเนอะ
หนูช้ำใจกะโออิชิค่ะ หนูซดไปเป็นลังส่งฝาไปเป็นร้อย ไม่ได้อะไร
คนรู้จักหนู มันไม่กิน แล้วขอฝา นางได้ทอง :o12:
sincere13
เด็กสีฟ้าถึงมันไม่โดนไซโคมันก็จ้องจะก่อดราม่าค่ะ :jul3:
smileland
ไอ้น้องคิงมันจะเอาหรอคะ :ruready ปล่อยให้มันไปชดใช้กรรมกับเมียเด็กแสบไส้ของมันเถอะ แค่นี้ชีวิตมันก็น่าสงสารพอแล้ว :laugh:
lluvia
ใช่ค่ะ บลูมันไปหึงป้าหรอก :a5: ไม่ใช่แล้วนะ คุณเขียดออกจะสวย(เพ้อ)ขนาดนี้ น้องบลูจะหึงก็สมควรแล้ว :laugh:
thanza1970
:-[ จัดให้บลูรดาไปยกสองยกเดี๋ยวนางก็ลืม
Hooh
รวยอ่ะจ๊ะงานนี้
เอิ่ม พี่แก่แล้ว ปล่อยให้พี่ตายไปตามธรรมชาติเถอะค่ะ :o12:
ไม่แสบอ่ะจ๊ะ เพราะพี่ใส่แว่น พริกกับเกลือเข้าไม่ถึง :laugh:
อุ๊ย ทำไมคนแถวนี้น่ากลัวกันขึ้นทุกวันละจ๊ะ
อัพก็ได้ โถ่ววววว :o12:
deshiwa
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
งั้นเขียดจะดองรอนะคะ (ไม่ใช่ล่ะ อินี่หาเรื่องอู้) :laugh:
ขอบคุณนะคะทุกคน :mew1:
-
ดราม่าๆๆๆๆๆ
อิเฮีย ตาย นังบลูอย่ายอม หาหนุ่มควงกลับบ้าง
อธิบายได้ก็อธิบายมาสิ เด้วปั๊ดๆๆๆ :fire:
ปล. หนูยอมเป็นหมาอีกคนค่ะ ขอนอนห้องแอร์ ที่นอนขนเป็ด เลี้ยงด้วย ฟูจิ ยาโยอิ ซิสเลอร์ .... หนูยอมคร๊า :impress2:
-
เฮียจะเคลียร์ก็รีบๆหน่อยสิถ้ามีคนอื่นจริงๆล่ะก็บ้านคุณเขียดจะโดนบอมบ์นะ555
-
อึนกันเข้าไปคุณๆ สมน้ำหน้าอิเฮียเนอะพี่เขียด อุตส่าห์คิดไปในทางที่ดีนะ สมมันทำอะไรไม่คิดดีๆ เมียงอนแล้วมาทำเป็นอ่อนข้อ พี่รหัสกะลุงรหัสคู่นี้มันน่ารักดีเนอะ แต่ก็ขอละไว้เพื่อดำรงเผ่าพันธุ์บ้าง คิคิ เอ้อบลูคัฟ ถ้าไม่มีที่นอนมานอนกะเค้าได้เน้อ อย่าไปกวนพี่กะลุงเขามาก ฮ่าฮ่า รอตอนต่อไปนะคัฟพี่เขียด รอตอนต่อไปเน้อ^^
-
บลูรดาที่น่าสงสารถ้าไม่รู้จะนอนไหนจริงๆป้าแนะนำสนามหลวงลูกใหญ่ดี ล้อเล่นๆ :laugh:
บลูมันเข้มแข็งและใจเย็น?จริงๆ นับถือๆ เป็นเค้านะเฮียปั้นมันหัวแตกไปล่ะ o18
อยากรู้มากอิเฮียมันไม่ทำความผิดอันใดไว้นี่ รอน้องหญิงเขียดคนงามมาเฉลย :กอด1:
ปล. เขียดจ๋าดูท่าโอชิอิจะไม่รุ่งแล้วล่ะพี่ว่า เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นเหอะ :laugh:
รอตอนต่อไปเป็นกำลังใจให้จ๊ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ตอนที่แล้วไม่ไดัเม้นท์ รวบ2ตอนรวด อิบูลหึงเงียบ แถมแกล้งทำประชด น่ารักจริงๆ
-
จะตอนพิเศษลุงกับพี่รหัสของบลูมาได้เลย
เจ้จะรออ่าน 555+ คู่นี้น่ารักอ่ะ :hao5:
-
มี๊กะป๋าน่ารัก 5555
ปล. จ๋อยละสิเฮียปั้น
-
น้องบลูตอนนี้จัดมาก จัดว่าเริ่ด
สวยเข้าไว้ลูก ใครยังไงช่างแม่งเราสวยเราเริ่ดไว้ก่อน 555555555555555
สนน.เฮียปั้น คิคิ
-
อิเฮียนี่น่าโดนจริงๆๆๆทำอะไรไม่เคลียร์ :z6: :z6: :z6: ต้องให้อิน้องบูลเอาคืน :m31: :m31:
โอ๋ๆๆใครจะทำคุณเขียดลงเดี๋ยวไม่มีคนอัพนิยายให้อ่าน
-
มานอนหอเจ๊มามะน้องบลู 5555555
-
พี่กับลุงนี่เป็นได้แค่จินตนาการจริงง่ะ
โครตน่ารักอ่ะ บอกเลยคู่นี้
โหวตหนึ่งเสียงดันพี่แซมพริก
ขึ้นรึเปล่าไม่รู้
เค้าขอเซ่นคุณเขียดด้วยบาวแดงหนึ่งขวด
โปรดเมตตา (ชวนน้องบลูมานั่งกระพริบตาปริบๆ เรียกคะแนนเห็นใจ)
:กอด1:
-
เฮียก็นะ ยุงกัดซะขนาดนั้นยังจะมาอธิบายอีก
บลู หาสามีใหม่เลยหนู เมื่อผัวมันไม่รักดีก็หาสามีใหม่เลย
-
กรี๊ดดดดด พึ่งได้มีเวลาไสหน้าหนาๆ เข้ามาอ่าน กระซิกๆๆ
โดนไปหลายดอกเลยอ่ะ
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
555 งั้นปัญหาสำคัญที่น้องบูลรดาต้องใช้ปัญญาแก้อย่างแรกคือ คืนนี้น้องบูลจะนอนที่ไหนสินะ
โถ ๆ ก็คุณน้องดันเชิดใส่เฮียไปแล้วด้วยสิ อย่างงี้ใครยุก็คงต้องรับน้องบูลไปเลี้ยง เอ๊ย ไปค้างแหละเนอะ
แล้วนี่ขนาดน้องบูลประชดไปค้างอ้างแรมกะชายอื่นแบบนี้ เฮียทนได้ไง ตกลงมันเป็นความลับระดับชาติป่ะเนี่ย
แล้วที่ว่าอธิบายได้เนี่ยเฮียก็ควรรีบอธิบายให้น้องบูลเข้าใจนะ เพราะน้องบูลเธอเสียใจแต่ไม่แคร์ซะด้วย
เดี๋ยวน้องบูลเกิดไปบริหารเสน่ห์เข้าตาใครเข้าอีก แค่น้องหลินนี่ก็ไม่รู้จะกลับมาทวงน้องบูลคืนเมื่อไหร่ล่ะ
อยากรู้เหตุผลของเฮียจริง ๆ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดสุดสวยคนขยันต่อไปจ้า :pig4: :L2:
แล้วตกลงลุงแซมกับพี่พริกนี่เค้าไม่มีอะไรในก่อไผ่จริงเหรอเนี่ย :z3:
-
:laugh: อิน้องบลูมันสะดีดสะดิ้งแล้ว /// แต่เชื่อว่าเดี๋ยวมันโดนผัวตบ :katai1: /// น่าสงสารนังน้องบลู มีสามีทั้งทีก็สาดิส
-
:katai2-1: สร้างความร้าวฉานคืองานของเขียดศรีรึเปล่า 55+
-
อารมณ์นี้กลางไม่ลง เฮียไม่ชัดเจน หากไม่ได้สมยอมก็รีบแก้ตัวเลย ปากอมอะไรไว้อ่ะ เค้าไม่เข้าใจเฮียอ่ะคุณเขียด
ว่าแต่ลุงกะพี่มีซัมติงรึเปล่านิ น่ารักชอบกลนะ(นี่คือชม?)
-
ถ้ายังไมมีที่นอนมานอนกับเขาได้นะ บ้านเขาใหญ่ :katai3:
อิเฮีย :z6:ต้องทำให้รู้สำนึกนะน้องบลู ใช้กำลังไม่ได้ก็ต้องโกรธแบบเงียบๆ เป็นกำลังใจให้ :bye2:
-
เฮียขาแม่ยกต้องการความชัดเจนค่ะ! ไม่งั้นจะเชียร์หนูบลูให้โกรธเฮียเยอะๆนะคะ
-
ตามอ่านไม่ทัน :sad4: :a5: ขอไปไล่อ่านก่อนนะแล้วเค้ามาจะเม้นท์ใหม่ :katai1:
-
เด่ะๆ เจอตบซะบ่ไอ้เฮี้ยยยยยยยยยยยย!!
-
ถ้าเขียดคิดว่าการทำให้คนอ่านอึนแล้วเขียดมีความสุขก็ทำไปเถอะ เรารับด๊ายยยยย :o12: :o12: :o12:
แต่ที่อึนกว่าคืออิเฮีย บอกว่าเฮียอธิบายได้นะ อธิบายไรฟะ มันรู้ตัวแล้วใช่มะว่ามันมีคดีติดตัว :m16:
(อารมณ์เพื่อนเมียหลวงที่พร้อมจะยุเต็มที่ :m31:) หึหึหึหึ
รอจ้ะะเขียดดด อย่าปล่อยให้อึนนาน ท้องเราจะผูก อิอิอิอิ :hao7: :z2:
-
โอ้ยยยยยยยย อิเฮียยยยยยยยยยยยยยยยยย (เสียสูง) ทำยังงี้มันน่านัก! ขอความชัดเจนค่ะเฮีย!
เชียร์คู่พี่กับลุงรหัส น่ารักมุ้งมิ้งมากค่ะ :-[ เพิ่งได้อ่านค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมาก! รอตอนต่อไป อยากถีบอิเฮียมากค่ะ! ทำอย่างนี้ได้อย่างไง!
:z3: :z3: :z6: :z6: :z6: :beat: :katai1: :katai1:
-
บูลฟังอิเฮียยยยยยอธิบายย้างเซ่ คนอ่านอยากรู้อ่ะ :ling1:
-
จะกี่วันก็ช่างผมจะรอยิ่งได้ยินว่าเจ้เขียด
จะดองมาม่า เราก็จะตำน้ำพริกรอ
เผาพริกเผาเกลือด่าพระเอกไปพลางๆ
รอเจ้มาเฉลยความจริง แต่ดีใจกับนางบลู
รักแบบฉลาด ถ้าเจ้จะกรุณาขอร้องว่า
ฉากง้อเนี่ยไม่เอาเรื่องบนเตียงได้ใหม
อ่านนิยายหลายเรื่อง
เรางงนะโกรธกันเพราะเรื่องนอกใจ
ทำไมจบที่เตียงแล้วคืนดีกัน แถมปัญหาไม่จบ
ต้องให้นายเอกออกโรง
ให้กำลังใจ รีบปั่นนะครับ จะหาสูตรน้ำพริกที่กินแกล้มมาม่าดองไว่รอ
-
เปลี่ยนพระเอกเหอะ.. รักได้ก็เลิกรักได้
มันทำเลวกะน้องบลูตั้งตะแรกแระ.. เห็นแก่ตัวอ่ะ
ไม่ชอบพระเอกว่ะเรื่องนี้
-
ไอ่เฮียทำอะไรลับหลังน้องบลูไว้ห๊ะ!!!???
เฮียนอกใจ? รึเฮียคิดแผลอะไรในใจ? รึเฮียเผลอไผอะไรรึเปล่า?
อยากรู้ใจจะขาด ขอยาวๆ ได้ไหมคะ แอร๊ยยยย :ling1:
-
บอกทีก็สั้นไปนะครัชชชช
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อิน้องบลูสู้ ๆ เฮียแม่ม :z3:
-
เฮียความชัดเจนอยู่ไส????
-
26.1
(ถึงจะมาครึ่งกลางๆ แต่ฉันก็มาทุกวันนะคะคุณ :hao5:)
ขอท๊อดดดดด จริงๆตอนนี้ชั้นมั่วล่ะเธอ :o12:
----
ให้ทาย... คืนนี้ผมนอนไหน?
“มึง กลับบ้านสักทีเถอะไอ้พริก กูง่วง”ป๋าเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยใจเมื่อมี๊ของผมยังคงนอนดูทีวีอย่างไม่มี วี่แววว่าจะกลับบ้านกลับช่องสักที
“ไม่กลับ”ปากพูดแต่ตานี่ไม่ได้ละไปจากทีวีเลยครับ
“กลับ!!”
“เบาๆหน่อยพี่ ลูกผมนอนอยู่”แน่ะ เอากูไปอ้างเชียวล่ะ
“ออๆ งั้นหรอ”แล้วไอ้เสียงสงบเสงี่ยมนี่มันอะไรกันห๊ะ...จิ้นนะเฮ้ย
ป๋าแม่งทำพฤติกรรมยังกะคนเป็นโรคเกลียมัว...แล้วมี๊อีก จะลูบหัวกูอีกนานไหมเนี่ย สวมบทครอบครัวสุขสันต์กันอยู่เรอะ แต่จะว่าไป ผมรู้สึกสงบแล้วว่ะครับ
เอ่อ...แล้วสาเหตุที่ป๋าไม่ให้ผมกลับหอไปเผชิญหน้ากับสาระมีก็เพราะถ้าคุยกันทั้งอารมณ์แบบนี้ ลงไม่วายเลิกกัน...ป๋าผมละเอียกอ่อนเนอะ
“แล้วมึงจะไม่กลับหรอ ดึกแล้วนะ”พี่แซมถามพี่พริกเสียงแผ่ว
“ก็ไม่กลับไง จะนอนนี่แหละ”มี๊ยังคงลูบหัวผมอยู่เรื่อยๆ
“จะบ้าหรอมึง นอนสามคน อึดอัดตายห่า”
“งั้นพี่แซมไปนอนโซฟาดิ จะได้ไม่อึดอัด”ผมหันไปมองพี่แซมอย่างกดดัน
“เดี๋ยวก่อนนะพวกมึง ได้ข่าวว่านี่คอนโดกู แถมนี่ก็เตียงกู...”พี่พริกละมือจากที่ลูบหัวผมอยู่ไปอุดหู เมื่อพี่แซมจะเริ่มบ่นยาวเป็นครั้งแรกในรอบวัน
พี่พริกหันมาสบตากับผมที่นอนซุกอยู่ใต้รักแร้พี่แกอย่างกดดัน อ่านจากแววตาแบบนี้ ให้กูจัดการสินะ
“ป๋า บลูง่วงแล้ว”ผมทำตาอ้อนๆ
“งั้น นอนไปๆ”พี่แซมพูดเสียงอ่อนโยนก่อนจะเอามือวางบนหัวผม “ส่วนมึง ถ้าจะนอนที่นี่ ก็นู้น โซฟา”พี่แซมหันไปสั่งพี่พริกด้วยสีหน้านิ่งๆ
“โหยพี่ ผมเป็นแม่ของลูกพี่นะ นอนโซฟาแล้วมันปวดตัวอ่ะ ขามันเลยอ่า”
“กูสูงกว่ามึง ดังนั้นขากูเลยเยอะกว่า ทรมานกว่า ไปที่มึงได้แล้ว กูจะนอน”
“ใจร้าย พี่ทำแบบนี้กับเมียพี่ได้ไง”
“ห๊า เมียเชี่ยไร๊”ไม่เสียงสูงขนาดนั้นล่ะครับป๋า
“อ้าวแม่ของลูก ก็เมียไม่ใช่หรอไอ้บลู”
“ใช่ครับมี๊”
“แล้วพี่ยังจะปล่อยให้เมียให้ลูกพี่ลำบากหรอ รู้ไหมเด็กที่ขาดไออุ่นจากแม่มันขมขื่นแค่ไหน พี่จะพรากแม่พรากลูกได้ลงคอหรอ พี่รู้ไหม...”
“พอ!!! เดี๋ยวกูนอนโซฟาเอง”พี่แซมหยิบหมอนขึ้นมาถือ ก่อนจะเดินดุ่มๆหน้าแดงเถือกออกจากห้องนอนไปเลย...จิ้นกันกระจุยเลยสิ
ผมข่มตาลง โดนนอกใจหรอ? บางทีมันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดเลย ก็ผมได้ทั้งป๋าทั้งมี๊คอยเป็นกำลังใจแล้วนี่นะ ...แต่เฮียปั้น มึงได้สำนึกแน่ หล่อแมนแฮนด์ซั่มที่โฉบซ้ายสาวรักโฉบขวาสาวหลงอย่างท่านบลู อุส่ายอมตกล่องปล่องชิ้นยอมเป็นเมียมึงทั้งที เสือกทำตัวไม่ดี ริอาจไปเศษหาเลยกับอิหนูข้างนอก
พรุ่งนี้มึงเตรียมดิ้นตายได้เลยเฮีย
*****
แม่ง จะครึ่งวันแล้วนะไอ้เฮีย ทำไมยังไม่โผล่มาง้อกูสักที ... โมโห
กะให้ไอ้เฮียดิ้นตาย กลายเป็นเป็นกูซะงั้นที่อยากจะชักดิ้นชักงอน้ำลายฟูมปากตาย
“คุณบลูครับ... บลู ไอ้บลู ไอ้สัตว์บลู ไอ้ห่าบลู ไอ้เชี่ยบลู!!!”ไอ้เอมตะโกนสุดเสียง จนผมนั้นถึงกับสะดุ้งหันมองมันตาขวาง... จะตะโกนหาพ่อมึงหรอ
“อะไร!!”ผมตะคอกกลับด้วยความอารมณ์เสีย
“พ่อครับอย่าเพิ่งพิโรธครับ พวกผมกลัวจนหัวหดแล้วครับพ่อ”ปากบอกกลัวตามึงนี่ระริกระรี้เชียวนะไอ้เอม
“อะไร”ผมลดดีกรีความรุนแรงลง สงสารไอ้เฟาหรอกนะครับ มันไม่เคยเห็นผมเวอร์ชั่นองค์ประทับไง นั่งเหงื่อชุ่มเลยมึง
“ทะเลาะไรกับพี่ปั้นวะ”รู้จากไอ้เหี้ยปินเจ้ากรมหน่วยข่าว(ลือ)สินะ
“ห่วงหรือเสือก”ผมหรี่ตาถาม
“กูเสือก แต่ไอ้เหี้ยที่นั่งเหงื่อแตกพลั่กเป็นน้ำป่าไหลหลากนั่นอ่ะห่วง”ผมลุกขึ้น ม้าหินที่นั่ง ก่อนจะเดินดุ่มๆไปหาไอ้เฟา ก่อนจะกระชากทันเข้ามากอด “มาเป็นเมียกูเหอะ”ไม่พูดเปล่าผมหอมแก้มมันอีกฟอด
“แอร๊ย ไอ้เหี้ยบลู ปล่อยนะมึง”ไอ้เอมถลาเข้ามา แต่แค่ผมหันไปมองตาขวาง เตรียมพร้อมจะวางมวยกับมัน ไอ้เอมก็ได้แต่ยิ้มแหยก่อนจะมูฟไปนั่งที่เดิม
“ห๊า”สมองมึงประมวลช้าไปนะไอ้เฟา
“มึงคิดดูดิ กูหล่อกว่าไอ้เอม ปกป้องมึงได้ ไม่ปล่อยหมากัดมึงด้วย”ผมพยายามโน้มน้ามไอ้เฟา
“ตัวไหนกูก็ไม่เอาทั้งนั้นเว้ย ปล่อยกูเด่!!”ไอ้เฟาพยายามดิ้น ตีหน้าดุใส่ผม แต่ไซส์ชิวาว่าอย่างมันเรอะจะมาสู้โกลเด้นขายาวขนสลวยแบบผมได้ “ไอ้เชี่ยบลู กูเหนื่อย!!”ผมหอมมันอีกฟอด ก่อนจะปล่อยให้มันเป็นอิสระ
“น่ารักจังเลยชิวาว่าของพี่บลู”ผมลูบหัว แต่ไอ้เฟาก็ฮึดฮัดก่อนจะปัดมือผมออกจากหัวมัน
“ชิวาว่าพ่อมึงสิ... ไอ้เอม เพื่อนมึงเป็นเหี้ยไรอีกเนี่ย เดี๋ยวโหดเดี๋ยวหื่น กูงงแล้วนะเว่ย”ไอ้เฟาถามพลางมองผมอย่างหวาดกลัว
“มันสติแตก นี่มึงยังโดนน้อย กูนี่เคยโดนดูดปากมาแล้ว”ไอ้เอมยักไหล่อย่างไม่ยี่ระ
“น้องเอมก็อยากเป็นเมียพี่สินะจ๊ะ”ผมหันไปมองตาเยิ้ม
“กูเสือก กูไม่ได้ห่วง ล่ะเว้นชีวิตกูด้วยเถอะท่าน”ไอ้เอมยกมือไหว้ผมด้วยสีหน้าวิตก ก่อนจะหันไปอธิบายให้ไอ้เฟาฟังว่าผมเป็นพวกมีอาการประหลาดที่แพ้คำว่าเป็นห่วง ยิ่งเวลาสติแตกหนักๆ ใครมาบอกเป็นห่วง โดนลวนลามหมด
“ออ รู้แล้วเสือกบอกว่ากูห่วงมันอีก มึงนี่มัน”แล้วไอ้เฟาก็โบกกบาลไอ้เอมเต็มแรง
ในขณะที่กำลังเกิดเหตุชุลมุนวุ่นวายอยู่ใต้ต้นลั่นทมมุมสงบของเด็กถาปัตย์นั้น ไอ้เดือนคณะสุดหล่อมาดนิ่งก็เดินฉับๆเข้ามาสมทบก่อนจะยื่นอมยิ้มรสนมสตรอ เบอร์รี่มาให้ผม...จะหลอกด่าว่ากูตอแหลเปล่าวะเนี่ย
“อ่ะนี่ด้วย”มันยื่นการ์ดลายน้องหมีมาให้ผมอีกใบ
‘อมแล้วยิ้มให้พี่หน่อยนะครับคนดี’
ผมเผลอยิ้มออกมา แต่ก็แทบจะหุบยิ้มทันทีเมื่อคิดได้ว่า ไอ้เฮียอาจจะแอบดูอยู่ก็ได้
“มึงลองฟังมันอธิบายหน่อยดิบลู”ผมสะบัดบ๊อบใส่ไอ้ปิน ก่อนจะยัดของที่ได้ลงในกระเป๋าสะพาย
อมแล้วยิ้มหรอวะ แม่งเสี่ยวแดก แต่อยากลงไปดิ้นเร้าๆกับพื้น แต่ไม่ได้ ทำนิ่งไว้ก่อน เพื่อความสาแก่ใจที่มีมากกว่าในปลายทาง
Rrr
ผมล้วงโนเกียเก่ากึกขึ้นมาเบิ่ง... ข้อความจากไอ้เฮีย ผมเปิดอ่านอย่างไม่ลังเล
‘พี่ขอโทษ ยอมคุยกับพี่สักทีเถอะนะ เมื่อคืนพี่นอนไม่หลับเลย คิดถึง’
ส่งมาซะน่าสงสารเชียว กูรู้สึกผิดขึ้นมาเลยสาสสส
ใจหนึ่งก็อยากดีกันแล้วนะ แต่อีกใจคือขืนคุยตอนนี้ผมอาจจะระงับอารมณ์ไม่ได้ เผลอพูดอะไรไปจนทะเลาะกันรุนแรง...แต่ที่สำคัญ คือกูยังสนุกอยู่เลยว่ะ กร๊ากกกกก รู้สึกเหมือนเป็นตัวร้ายที่กำลังทำร้ายจิตใจนางเอกยังไงก็ไม่รู้สิ เฮ้ย กูเป็นคนโดนนอกใจนะ ดั้งนั้นแกล้งมันนิดๆหน่อยๆ ถือว่าไม่ผิด แต่ก็น่าสงสารเนอะ ไม่รู้มันกินข้าวรึยัง แต่บังอาจมานอกใจผม โดนแบบนี้ก็สมควร เมื่อคืนนอนไม่หหลับ ตาเฮียจะคล้ำไหมวะเนี่ย แต่จะสนทำไมวะ ทีมันออกไปแรดเอารอยดูดกลับมาโชว์ยังไม่เห็นมันจะแคร์ผมเลยนี่ แต่มันบอกว่าคิดถึงผมด้วยนะ...
------
คือ เกือบล่ะ เกือบได้เป็นบลูญาณทิพย์ล่ะ
(ใครที่เห็นในเพจแล้วเธอจะเข้าใจว่าทำไม เอิ้กๆๆๆ)
พอดีคุณเขียดไปตะลุยบ้านผีสิงมาไรงี้ ร่าเริงกว่าปกติ แอร๊ยยยย มีความสุขจัง :-[ คุณผีที่วิ่งตามมา แอบพิศวาทชั้นแน่เลย(เขาตามมาหลอกให้มึงกลัวหรอกอิโง่)
กลับมาเรื่องนิยายก่อน คือน้องบลูนางไม่พร้อมฟังในครึ่งแรก(อีกสิบตอนก็ยังไม่รู้มันจะพร้อมยัง// ถุย ถ้ามึงจะยืดเยื้อขนาดนี้)
ช่วยดันกันด้วยเน้อ
ตอบคอมเม้นต์ดีกั่ว :-[
haru1111
คนอธิบายอ่ะพร้อมแล้วค่ะ
แต่คนฟังมันยังไม่พร้อมค่ะ มันสะดิ้งนัก :a5:
มันคือความฝันของคุณเขียดเหมือนกันค่ะ ตลอดชีวิตบอกเลี้ยงสายทีไรไม่ร้านเหล้าก็หมูทะ :o12:
แมวเหมียว
รีบขายบ้านทอดตลาดทันที แล้วเดี๋ยวจะไปสิงบ้านแมวเหมียวแทน :laugh:...คนเขียนเรื่องนี้เฮี้ยนนัก :really2:
@Lucifer_Prince@
คืออย่าแต่คนอ่านอึน คนเขียนแบบพี่ก็อึน แบบเขียนไปเรื่อยๆอ่ะ อยากเขียนอะไรก็เขียน(ชีวิตแม่งไร้แก่นสารแท้) :laugh:
คาแรกเตอร์พี่พริกลุงแซมในชีวิตจริง นางก็มุ้งมิ้งๆกันแบบนี้แหละ :-[ ...จะดีหรอ มันจะดูไม่งามนะ
มาล่ะนะเคอะ
kongxinya
อ่อ ที่นั่นหนูก็นอนอยู่ค่ะ :laugh:
จริงๆแล้วบลูมันอึนจนไม่รู้จะทำอะไรค่ะพี่ซิน
น้องหญิงก็กำลังระลึกอยู่ค่ะว่าเฮียมันไปทำอะไร :a5: เหมือนจะจดไว้ :o12:
หนูเลยมาเอาดีด้านคาราบาวแดงแทนไงตอนนี้ :laugh:
อายทำไม
ว่าอิบลูแรด แต่พี่เจ็บเบาๆ(เพราะชีวิตพี่ พี่เป็นหนักกว่านังน้องบลูอีก :laugh:)
คิดว่าต้องงามไปอีกนานล่ะค่ะช่วงนี้ ถ้าชั้นดองเมื่อไหร่มีคนพร้อมจะรุมสะกำเยอะ o22
ถ้าพี่จะติดยาดอง พี่กินสีเมจิดีกว่าเคอะ(กลิ่นแม่งเหมือนกัน แถมถูกกว่าด้วย) :-[
honey honey drop
น่ารักยังไงก็น้อยกว่าเราอ่ะแอ้ม :laugh: :laugh: :laugh:
ketddy
เอาไงดีน๊า แอร๊ยยยย ถ้าลุงกับพี่มาเห็นนางจะฆ่าหนูไหม :-[
Nus@nT@R@
เฮียดูดรอปความเถื่อนลงไปเยอะเลยค่ะช่วงนี้ :jul3:
คาแรกเตอร์ต้นแบบ ก็น่ารักค่ะ :-[
•PIKACHU•
จริงๆแล้วมันมันไม่ได้เริ่ดไรหรอกค่ะ มันยังมึนอยู่ เลยไม่รู้จะทำไง เน้นนิ่งไว้ก่อน :laugh:
fonny1987
อิบลูมันยังงงๆกับชีวิต(จริงๆเป็นคนแต่งมากกว่าที่งง) ใช่ค่ะ ถ้าคุณเขียดเดี้ยงไปนี่ดองยาวเลยนะคะ เพราะสังขารคุณเขียดแก่ล้ำอายุมากค่ะช่วงนี้ :really2:
lizzii
น้องบลูดูเหมือนจะมีอันตรายนะคะถ้าไป :laugh:
black-egoistic
อันนี้ต้องรอกันไปก่อน :o8:
ถ้าเรื่องหลักจบเมื่อไหร่(ซึ่งคลาดว่าอีกไม่นาน) อาจจะมีแซมพริกๆโผล่มาสักตอนไรงี้ :-[
AGELA
ถึงผัวมันจะเลว แต่น้องมันก็ยังรักนะคะพี่ :a5:
sukaz
เธอหายไปนานมากอ่ะค่ะ :กอด1: ต้อนรับกลับ
Lily teddy
หลินจะกลับมาตอนหน้าค่ะ :-[
ขอบคุณค่ะ รักลิลี่ เพราะชอบพูดความจริง :laugh:
อันนี้ต้องรอให้ชีวิตน้องบลูเคลียร์ และคุณเขียดขยันก่อนเนอะ :-[
yymomo
เฮียมันไม่กล้าหรอกค่ะ เพราะมันมีคดีอยู่ :-[
พลอยสวย
เราใสๆนะ พลอยสวย(น้อยกว่าเรา)อย่ามาใส่ร้ายนะ :laugh:
raluf
คุณเขียดก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกันค่ะ (อ้าวอินี่ไปล่ะสมงสมอง) คือคุณเขียดจดสาเหตุไว้ที่ไหนสักที่เนี่ยแหละ :really2: แต่มันหายไปไหนไม่ยู้ว :o12:
ไม่มีค่ะ สายใยสายรหัสเฉยๆ :-[
B52
อุ๊ย น้องจะเป็นอันตรายปะคะถ้าไป :laugh:
จริงๆที่มันเงียบ คือน้องมันยังงงๆค่ะ :katai5:
RenaBee
เฮียพร้อมจะเฉลยล่ะค่ะ แต่น้องยังค่อนข้างไม่พร้อม(มันสะดิ้ง) :katai5:
teatimes
เธอคนนี้ก็หายไปนานมาก มาจมะ คุณเขียดจะจูจุ๊บต้อนรับกลับ :mew1:(อาจจะหนีไปนานกว่าเดิม)
•♀NoM!_KunG♀•
อุ๊ย โหดแท้ :a5: เริ่มไม่กล้าดองนิยาย กลัวมีชะตากรรมเดียวกะเฮีย
moodyfairy
จริงไม่ได้มีแค่คนอ่านหรอกที่อึน เขียดก็อึน :a5:
เด่ะก็เลิกอึนแล้วโถ่ว :กอด1: อย่าเพิ่งชิงท้องผูกเลย เดี๋ยวสิวขึ้นนะ :katai5:
GUNPLAPLASTIC
ขอต้อนรับเหยื่อรายใหม่ค่ะ :really2: :กอด1:
คุณเขียดก็เชียร์ก็ยุอยู่ทุกวี่วันค่ะ แต่ลุงคุณเขียดนางชิงมีเมียชะนีไปล่ะโถ่ว(ชีวิตแสนเศร้า) :o12:
ขอบคุณคร่า :mew1:
suck_love
ใช่บลู!! คนเขียนก็อย่างรู้เข้าใจไหม(ได้ข่าวว่าเขียนเอง) :angry2:
Hooh
ไม่ต้องห่วงค่ะ น้องบลูมันโกรธอยู่มันมิมีอารมณ์ไปพรึ่บพรั่บกับเฮียหรอกค่ะ
ถ้าฝืนใจมัน มันจะยิ่งหนักกว่าเดิม o13(จริงๆล่ะไม่มีปัญญาเขียน :laugh:)
แหม พี่ไม่กล้าดองหรอกจ้า เพราะพี่มีเรื่องอื่น(และคนอ่านที่ตามเรื่องนั้น)เตรียมรอเอามีดจ่อคอพี่แล้วจ้า :o12:
ดังนั้นช่วงนี้ ไม่ต้องกลัว ไม่มีแจกของดองเน่ะ o13
mutoo
เลิกได้แต่ก็ไม่ง่ายเนอะ :o12:
แต่ไอ้เรื่องเปลี่ยนมันไม่แน่ค่ะ คริๆๆๆ :-[
rije
คือคุณเขียดแขนถลอกอ่า(ข้ออ้างตลอดอินี่)พิมพ์ไม่ถนัด :katai5:
:katai4: :katai4: :katai4:
เรอาไว้งวดหน้า(งอดไหนสักงวด)จะมายาวๆน่อ :mew1:
wisshy
ช่วงนี้คุณเขียดไฟใกล้มอด(ชีวิตมันก็ใกล้มอดด้วยเช่นกัน) :really2:
ReiSei
:กอด1: น้องบลูจะสู้ค่ะ นางจะไม่ทน
mild-dy
คิดซะว่าความอึนมันคือศิลปะค่ะ :katai5:
-
อิบลูคัฟ คุณเป็นอะไรคัฟ บ้าๆบ๊องๆนะคัฟ เอมกะปินเคยพาบลูมันไปเช็คสมองมั๊ยเนี่ย พี่พริกกะพี่แซมยังน่ารักเหมือนเดิมนะตอนนี้ ขอบคุณคัฟพี่เขียด
-
นังบลู คราวนี้ความผิดแกนะยะ ชั้นอยากฟังอิเฮียอธิบาย ดันสะดีดสะดิ้ง เด้วปั๊ด ถีบตกคลอง :fire:
คุณเขียดไปบ้านผีสิง ค่าเข้าคนละเท่าไหร่ค่ะ เทียบกับบ้านผีสิง ตรงห้วยขวางในน่ากลัวกว่า หนูเข้าตรงห้วยขวางไปละ
อารมณ์เดียวกับคุณเขียดเลย ขอไฟฉาย ไปไม่ถูก เดินชนนู่น ชนนี้ หลงทางจนผีต้องมาบอกเดินไปทางนู้น555
โดยรวมสนุกดี ดูเพื่อนผู้ชายร้อง :-[
-
กลัวอะไรเราก็มโนขำ ๆ น่ารัก ๆ มุ้งมิ้ง ๆ ไปตามเรื่อง
ทำให้เรามีความสุขได้บุญนะเออ :hao3:
สุดท้ายก่อนนอน จะรอดูจุดจบของเฮีย :laugh:
-
อิบูลนางสวยเลือกได้ เค้าง้อดันเล่นตัว :กอด1: :กอด1:
-
อิบลูคัฟ คุณเป็นอะไรคัฟ บ้าๆบ๊องๆนะคัฟ เอมกะปินเคยพาบลูมันไปเช็คสมองมั๊ยเนี่ย พี่พริกกะพี่แซมยังน่ารักเหมือนเดิมนะตอนนี้ ขอบคุณคัฟพี่เขียด
พี่เกิดอาการต๊องอะดรีนาลีนอ่ะ มันหลั่งมาเยอะ พี่ก็จะเป็นแบบนี้อ่ะ :laugh:(ซึ่งแม่งเป็นทุกวัน)
นังบลู คราวนี้ความผิดแกนะยะ ชั้นอยากฟังอิเฮียอธิบาย ดันสะดีดสะดิ้ง เด้วปั๊ด ถีบตกคลอง :fire:
คุณเขียดไปบ้านผีสิง ค่าเข้าคนละเท่าไหร่ค่ะ เทียบกับบ้านผีสิง ตรงห้วยขวางในน่ากลัวกว่า หนูเข้าตรงห้วยขวางไปละ
อารมณ์เดียวกับคุณเขียดเลย ขอไฟฉาย ไปไม่ถูก เดินชนนู่น ชนนี้ หลงทางจนผีต้องมาบอกเดินไปทางนู้น555
โดยรวมสนุกดี ดูเพื่อนผู้ชายร้อง :-[
200จ้า ห้วยขวาง250มั้งท่าคุณเขียดจำไม่ผิด(ที่นี่ถูกกว่า50อ่า)
แต่ที่เมกะบางนา งานมันจะหมดวันฮาลาวีนนี้อ่ะ ถ้าจะมาต้องรีบ จัดว่าน่ากลัวนะ เพราะธีมเป็นผีไทย(รู้กันอยู่ว่าผีไทยไม่แพ้ชาติใดในโลก โดยเฉพาะผีนางรำ :impress2:)
ส่วนตรงห้วยขวาง นางจะเปลี่ยนธีมเรื่อยๆอ่ะจ๊ะ เลยไม่รู้จะเอาเทียบกันยังไง แต่ความน่ากลัวก็โขอยู่ :-[
-
น้องบลูคะ ไปฟังเฮียอธิบายก่อนเร๊ววววว ถ้าเฮียผิดจริงแม่ยกสนับสนุนให้ลงไม้ลงมือและโกรธเฮียไ้ด้เต็มที่เลยค่ะ คืออิฉันคาใจอยากรู้!!! :katai1:
-
อิบูลสะดิ้งใหญ่ละ ไปฟังอิเฮียแก้ตัวหน่อยยยยย :hao7: :hao7:
-
สายนี้น่าจิ้นมาก
จัดมาให้หน่อยนะคะเขียด
ท่าทางป๊าจะเขิลมี้น่าดู 5555
-
อ๊า แซมพริก พริกแซม พาจิ้นๆจริงๆนะนี่ :-[
อิหนูบลูป้าชักหมั่นไส้แล้วนะลูกลีลาเหลือเกินฟังๆเฮียมันเหอะ คนอ่านเค้าอ่านรู้ :m16:
หญิงเขียดรีบกลับไปหากระดาษให้เจอนะคนงามไม่งั้นจะแช่งให้สวยน้อยลงนะตัวเธอ ออกแนวข่มขู่ :laugh:
ว่าแต่โรคโดนเป็นห่วงแล้วลวนลามของอิหนูบลูนี่มันแปลกๆ เออนะอย่างว่า
คนแปลกๆมันก็ต้องเป็นโรคแปลก ดูเถอะขนาดบรรยากาศอึมครึมบลูมันยังฮาได้นะเออ นับถือๆ :hao7:
ปล. หญิงเขียดคนงามพี่แนะนำว่าน้องหญิงเก็บขวดโออิชิกับขวดคาราบาวที่กินหมดไปขายแล้วเอาตังไปซื้อทอง
น่าจะได้เร็วกว่าส่งชิงโชคนะตัวเธอ :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ไม่แน่ใจว่าตามอ่านเรื่องนี้เพราะเนื้อหา หรือตามตอบเม้นท์ของเขียดศรีกันแน่ :m29: :m29:
ไงก็ดันให้น้องบลูใจแข็งๆนะ ถ้าจะให้ดีควงผู้ชายประชดเลย :laugh: :laugh:
รอจ้ะะะ อย่าเพิ่งเหนื่อยนะ มิบมิบ :กอด1:
-
อยากให้บลูไปเคลียร์ให้จบๆ อิเฮียนะอิเฮีย ฮึ่ยๆๆๆๆ
-
แซมพริกจริงง่ะ
อย่ามาให้ความหวังลมๆแล้งๆกันไม่ได้นา
น้องบลูจบถ้าแซมพริกไม่โผล่มา แม่จะตามทวงถึงบ้านคุณเขียดเลย อิอิ
ก็ดูดิ คู่นี้เขาน่ารักกันขนาดไหน ป๋ากับมี๊ แอร้ยยย ฟิน
:o8:
-
ขำที่น้องมันสับสนตัวเอง :laugh: แต่ฟังเฮียมันหน่อยก็ดีนะลูกนะ ส่วนอิเฮีย ถ้าคำแก้ตัว เอ๊ย คำอธิบายฟังไม่ขึ้นนะ :z6:
-
:hao7: อิบลู อิสิงห์ยาดอง อิลำยอง55+....ใจร่มๆแล้วไปเลิกเอ๊ยไปคุยกะซ๊ามีซะ
-
เอาให้หนัก
-
โดนตัด ฉับหายใปในพริบตา :a5: มันสั้น :katai1:เขาอยากอ่านอิน้องบลูมันเพ้อต่ออะ ดูบ้าๆๆดีเขาชอบ :hao3: :hao3:
ไม่รู้ทำไม แต่เขาอยากให้บลูงอนต่อยาวๆให้อิเฮียช้ำใจ :hao7:
-
เฮียช่วยลักพาตัวบลูมาคุยให้รู้เรื่องเลยก็ดีนะ คนอ่านอยากจะเข้าไปลากคอละ
-
แล้วชาตินี้บลูจะได้คืนดีกะเฮียไหมเนี่ยคิดเองเออเองคนเดียวยังงี้อ่ะแล้วคิดแต่ล่ะอย่างคนอ่านล่ะเพลียเลือกเอาซักอย่างเสะจะโกรธหรือจะห่วงงงกะแกเหลือเกิน
-ไปบ้านผีสิงระวังอาจมีพลังงานบางอย่างติดตามมาก็เป็นได้หึหึ
-
ตอนนี้เฮียน่ารัก :impress2: บลูให้โอกาศเฮียนะ
-
บลูมันหึงจนบ้าไปแล้วแน่ๆ :laugh:
ไปฟังอิเฮียอธิบายก่อนดิ อยากรู้ใจจะขาดแล้วเนี่ย!!
-
อยากเห็นเฮียปิ้นทุรนทุรานทรมานแทบดิ้นตายอ่ะ o3 o3
-
ไม่ได้เข้าบอร์ดมาหลายวัน เข้ามาที คุณเขียดอัพได้สะใจมาก ตามอ่านตาลายเลยค่า :really2: :กอด1:
-
นี่ขนาดเฮียตัวเป็น ๆ ยังไม่ได้มาง้อเองนะเนี่ย น้องบูลยังไขว่เขว่ซะแล้ว แบบนี้จะได้เอาคืนเฮียไหมเนี่ย
แต่ถ้ายังแกล้งงอนแบบนี้ คืนนี้น้องบูลจะไปนอนไหนอะ หรือจะไปซบอกป๊ากะม๊าอีก
แหมม๊าพริกกะป๊าแซมนี่ก็เล่นซะสมบทบาทเลยนะ ไม่แอบคิดอะไรกันจริงเหรอ
แล้วตอนหน้าน้องหลินกลับมา ก็จังหวะเหมาะเพราะกำลังงอนกันพอดีอะดิ
หรือเธอจะเป็นผู้อยู่เบื้องหลังรอยร้าวครั้งนี้ แล้วเมื่อไหร่เฮียจะได้อธิบายน๊า คาใจอะ
อยากรู้ที่มาของรอยในร่มผ้าเฮียมาก ๆ แต่เวลาน้องบูลสับสนเพราะเฮียนี่ก็น่ารัก สะใจดีนะ 555
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนงามต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
บลูฟังเฮียแกหน่อย
เขาอยากเสือก เอิ๊กๆๆๆ
-
ใจ หนึ่งก็อยากดีกันแล้วนะ แต่อีกใจ...กูยังสนุกอยู่เลยว่ะ กร๊ากกกกก รู้สึกเหมือนเป็นตัวร้ายที่กำลังทำร้ายจิตใจนางเอกยังไงก็ไม่รู้สิ เฮ้ย กูเป็นคนโดนนอกใจนะ ดั้งนั้นแกล้งมันนิดๆหน่อยๆ ถือว่าไม่ผิด แต่ก็น่าสงสารเนอะ ไม่รู้มันกินข้าวรึยัง แต่บังอาจมานอกใจผม โดนแบบนี้ก็สมควร เมื่อคืนนอนไม่หหลับ ตาเฮียจะคล้ำไหมวะเนี่ย แต่จะสนทำไมวะ ทีมันออกไปแรดเอารอยดูดกลับมาโชว์ยังไม่เห็นมันจะแคร์ผมเลยนี่ แต่มันบอกว่าคิดถึงผมด้วยนะ...
ตอนที่ 26.2
“เฮ้ยๆ..”ผม หันมองตามแรงสะกิดของไอ้เอม “อยากดีกันก็ดีเถอะ หน้ามึงเมื่อกี้น่ากลัวชิบหาย เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวโมโห บอกตรงๆ...พวก กู กลัว”ไอ้เอมพูดจบ ไอ้ปินก็พยักหน้าเป็นลูกคู่อย่างรู้งานทันที
“...”หรือว่าผมจะเลิกหนีแล้วไปคุยกับมันดีวะ
บ่ายสามโมงตรง ฤกษ์งามยามดี แต่บรรยากาศและสังขารนั้นเสือกไม่ค่อยดี เพราะผมนั่งโดนมดกัดอยู่หลังพุ่มชาดัดมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ผมแอบมองเฮียปั้นที่นั่งหัวร่อต่อกระซิกกับไอ้หน้าหวานผมยาวสลวยระบ่า
ไม่รู้แม่งพูดอะไรกันบ้าง แต่เฮียมึงลูบหัวมันทำไมวะ นั่นๆโอบกันอีก...กูหึงนะเว่ย
ทนไม่ไหวแล้วนะโว้ยยยย
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรหาไอ้เฮีย เพียงไม่นานมันก็รับ
/”...”/อ้าวอินี่ รับแล้วเสือกไม่พูดกับกูอีก
“ถ้าเฮียอยากจะอธิบายอะไร มาเจอบลูที่ลานลั่นทม...”
/”ตอนไหน”/
“ตอนนี้”ถ้าไม่ใช่ตอนนี้ก็ไม่มีความหมายหรอกโว้ย
มือที่โอบไหล่มันน่ะ เอาออกสักทีสิวะ
;/”แต่พี่เรียนอยู่”/เรียนวิชาตอแหลสินะมึง
“งั้นเฮียเรียนไป แล้วก็อย่ามาเจอหน้าบลูอีกต่างคนต่างอยู่”ฟังเหมือนกูงี่เง่า...แต่กูจะร้องแล้วนะเว่ย
/”บลู มีเหตุผลหน่อย บลูอยากให้พี่โดดเรียน ได้ พี่โดดก็ได้”/ทำมาเป็นประชด
“ผมเห็นเฮียอยู่ใต้ตึก...”แล้วพบก็ตัดสายแล้วปิดเครื่องทั้งสองเครื่องทันที
กลับมาแอบดูไอ้เฮียต่อ ทันทีที่ผมตัดสาย มันก็รีบลุกจากม้านั่งเลย แต่ไอ้ผมสลวยนั่น มึงจะมาอาลัยอาวรณ์อะไรผัวกูวะ ดึงเฮียกูไว้ทำไมนะ...หงุดหงิด
หลังจากที่พวกมันล่ำลาห่าเหวอะไรกันสักอย่างเสร็จ ไอ้เฮียก็วิ่งออกไป ส่วนผมก็เดินออกมาจากที่ซ่อนอย่างชิวๆ เดินเล่นใต้ต่งใต้ตึกคณะตัวเองสักพักก็ค่อยมาที่ลานลั่นทม ไอ้เฮียนั่งรอผมอย่างใจเย็น ทันทีที่เห็นผมมันก็รีบวิ่งเข้ามากอด แต่ผมก็ขืนตัวออก...ราวกับกูเป็นนางเอกละครหลังข่าว
“คือขอโทษที่โกหก แต่ไอ้แกงมัน...”แต่ยังไม่ทันที่เฮียจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ ผมก็ยกมือขึ้นห้ามเสียก่อน
“เฮียบอกจะอธิบาย จะอธิบายอะไรก็อธิบายมา บลูรอฟังอยู่”
“คือเรื่องแรก ที่ออกไปคืนนั้นเพราะไอ้แกงเพื่อนพี่มันอกหักแดกเหล้าแล้วเมาขับรถไม่ไหว พี่เลยไปรับ เรื่องรอยดูดที่พี่โกหกว่ายุงกัด นั่นก็ไอ้เหี้ยแกงทำ เพราะคิดว่าพี่เป็นคนที่หักอกมัน แล้วก็วันนี้ที่พี่โกหก เพราะปลอบมันอยู่”ไอ้เฮียเอื้อมมาดึงมือผมที่สั่นเทาเพราะความโมโหไปกุมไว้”เลิกโกรธเถอะนะ มึงก็รู้ว่ากูมีมึงคนเดียว กูรักมึงคนเดียว”เหมือนจะเขิน แต่อิห่า กลับมาใช้ภาษาพ่อขุนรามอีกแล้ว...แต่กูชิน
แต่เรื่องเพื่อนเฮียนี่ตงิดๆ ทำไมต้องโทรหาเฮีย ทำไมต้องอะไรก็เฮียๆตลอด ทำไมต้องให้เฮียปลอบ...ทำไม
“บลูจะเชื่อได้ไง ในเมื่อเฮียโกหกมาตั้งกี่ครั้ง...แล้วถ้าไม่มีอะไรจริง ทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรก โกหกทำไม”ผมสะบัดมือออก
“ขอให้เชื่อใจได้ไหม เชื่อใจ ว่ากูรักมึงคนเดียว มีแค่มึงคนเดียว”ผมเงียบ ผมลังเล อยากเชื่อ แต่ก็กลัวโง่ “มึงเชื่อไหมว่ากูรักมึง”
“ไม่รู้สิ ช่วงนี้เฮียเหมือนเป็นใครอีกคนที่ผมไม่รู้จัก”เฮียโกหก และเฮียดูเหมือนกำลังปิดบังอะไรผมอยู่
“มึงเองก็เป็นใครอีกคนที่กูไม่รู้จักเหมือนกัน”แน่ล่ะ ก็กูหึงมึงจนกูจะบ้าอยู่แล้วไอ้เฮีย
หึงจนบางที กูก็เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้
“บางที เราอาจจะยังไม่พร้อมคุยกัน”ผมพูดทำลายความเงียบ
“ไม่หรอก...ที่จริง เรายังไม่พร้อมคบกันด้วยซ้ำ”พูดจบไอ้เฮียก็เดินออกไป
ผมทิ้งตัวนั่งลงบนโต้ม้าหินอ่อน แสงแดดสีส้มสาดส่องอบอุ่นไปทั่วลาน ผมนั่งมองเหม่อลอยไปไกล ‘ไม่พร้อมที่จะคบกัน’ แค่ไม่กี่คำทำไมผมต้องเจ็บขนาดนี้ ปวดขนาดนี้
ไม่รู้น้ำตาที่ไหลออกมามันไหลออกมาเพราะจุดไหน เพราะประโยคที่เหมือนบอกเลิกนั้น เพราะแผ่นหลังที่เดินหายลับไปแล้วทิ้งผมไว้ หรือเพราะแววตาผิดหวังนั่นที่ทอดมองมายังผม
...หรือว่าทั้งหมด...
ผมกดโทรศัพท์โทรหาไอ้เฟา ถึงผมจะสนิทกับไอ้เอมมากที่สุด และไอ้ปินเป็นคนที่ใจดีกับผมมากที่สุด แต่วินาทีนี้ไอ้เฟามันเป็นคนที่ผมต้องการมันมากที่สุด...เพราะมันเป็นเพื่อนคนเดียวที่ตั้งใจฟังทุกอย่างที่ผมเล่า
“เฟา คืนนี้ขอไปนอนด้วยดิ กูรอที่ลานลั่นทม”ผมพูดทั้งเสียงสะอึกสะอื้น
/ “ได้ แต่มึงเป็นอะไร” /ผมบอกมันแค่ว่าเดี๋ยวเล่าให้ฟังแล้วก็กดตัดสายเลย
ผมยิ้มกริ่ม เสร็จกูแน่ไอ้เฟา เอ๊ย ไม่ใช่ ตายแหละ จิตฝ่ายรุกลุกโชน.. ถ้าถามว่าเรื่องเมื่อกี้เสียใจไหม ตอบเลยว่าเสียใจ แต่พอมาคิดดูอีกทีดีๆ ถ้าผมปล่อยไอ้เฮียไป เชื่อเถอะว่ามีอีกหลายตนรอเคลม ดังนั้นน้องบลูจะไม่ยอม ต่อให้เจ็บแค่ไหนกูก็จะไม่ยอมปล่อยมือ กูจะยิ้มรับความเจ็บปวดทุกอย่างที่เข้ามา...อ่า โคตรมาโซเลยกู
แผนที่เพิ่งคิดขึ้นได้สดๆร้อนๆไหลเข้ามาในหัว เฮียปั้นที่รักครับ ถึงกูจะง่ายแต่มือกูก็เหนียวนะสาส อิพวกรอเคลมน่ะฝันไปเถอะว่ากูจะยอมปล่อยมันไปง่ายๆ แต่ว่าแผนผม ก็ต้องให้ไอ้เฟามันช่วยหน่อยล่ะ เพราะมันนั้นน่ารักน่าฟัด แถมปั่นง่าย( ปั่นสมองนะเฮ้ย ไม่ใช่ปั่นอย่างอื่น) แค่คิด ก็สนุกล่ะกู กร๊ากกกก
*****
“มึงจะบ้าเรอะ!!... แค่กูเห็นหน้าพี่เขาเยี่ยวกูก็จะราดตายห่า จะให้กูไปประกาศสงครามแย่งมึงกับเขา... กูขอตายดีกว่า”พูดจบไอ้เตี้ย(ที่สุดในกลุ่ม)ก็นอนคว่ำเอาหัวซุกหมอนอย่างหนีโลกแห่งความเป็นจริง
“ไอ้เฟา มึงคิดดูดีๆนะ ถ้ามึงช่วยกู กูจะจัดการไอ้เอมให้ วินๆทั้งคู่”ผมพูด แต่ไอ้คนฟังยังคงนิ่งอยู่...นิ่งได้นิ่งไปมึง “แต่ถ้ามึงไม่ช่วยกู...กูจะยุไอ้เอมให้ตื๊อมึงหนักกว่านี้อีกคอยดู”พูดจบไอ้เฟาก็พลิกหัวมามองผมประหลักประเหลือก ก่อนจะดิ้นเร้าๆอยู่บนเตียงท่ามกลางความอนาถ+รันทดใจของผม...ไปแล้วเพื่อนกู
“ทำไมต้องเป็นกู ไม่ยอมๆๆ”แล้วมันก็พุ่งเอาหัวกบาลโขลกกับหมอนอีกรอบ
“ก็กูไว้ใจมึงไงเฟา”จริงๆแล้วมึงหลอกง่าย เกินกว่าจะแปรพรรคได้
“ถ้าพี่เขาฆ่ากูขึ้นมา กูว่ามันจะได้ไม่คุ้มเสียนะ”มันพูดเสียงแผ่ว
“สาบานว่ากูจะปกป้องมึงจากเฮียปั้นเอง”ผมพูดจบก็พุ่งไปนอนกอดไอ้เฟาไว้แน่น “มึงนี่มันพึ่งได้จริงๆเลยเฟา”
“ใช่มะ”มันพูดแล้วก็ทำหน้ามั่นใจเต็มเปี่ยม....ไอ้ชิบหาย ถ่อมตัวบ้างก็ได้
Rrrrrr
เสียง โทรศัพท์สั่นสนั่นหวั่นไหวเล่นเอาหัวใจผมไหวตามเมื่อหวังว่าใครสักคนที่ผมกำลังรออยู่จะโทรเข้ามา ผมผละจากไอ้เฟาเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างโคมไฟ แต่ก็ต้องผิดหวังทันทีเมื่อรู้ว่าใครโทรมา... มี๊
“ฮัลโหลมี๊”
/”แหม พูดกับแม่มึงทั้งที ช่วยร่าเริงหน่อยไอ้สัตว์ แล้ววันนี้จะไม่มาผลาญน้ำผลาญไฟห้องพ่อมึง ก็เสือกไม่บอกกูมาฟรีเลยไอ้เหี้ย แล้วชีวิตเป็นไงบ้าง”/มี๊ให้พรรัวก่อนจะจบลงด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย...แต่ผมส่งข้อความไปบอกป๋าแล้วนะ
ทำไมป๋าไม่บอกมี๊...มีไรในกอไผ่ปะเนี่ย
“ก็ไม่ทะเลาะกันนะ เพราะมันเดินหนีไปก่อน”
/”เออ กูแม่งก็พูดอะไรไม่ได้ว่ะ เอาเป็นว่ากูทิ้งท้ายไว้หน่อย อะไรที่มากไปมันก็ไม่ดีนะ ทำอะไรก็อยู่ในพื้นฐานความพอดีล่ะกัน”/ผมครางรับเสียงแผ่ว /”งั้นแค่นี้ก่อน กูจะกลับบ้านกูล่ะ”/
”ครับ ฝากบอกป๋าด้วย คิดถึง”แล้วผมก็ได้ยินเสียงพี่พริกตะโกนบอกพี่แซม ก่อนที่คนตะโกนบอกจะหัวเราะลั่นจนผมต้องยกโทรศัพท์ที่แนบหูออก
/”พ่อมึงบอกว่า กูสอนให้มึงเป็นเด็กตอแหลแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”/
“โหยยย เรื่องแบบนี้เขาไม่ต้องสอนหรอก มันเป็นพฤติกรรมการเรียนแบบ”ผมตอบกลั้วหัวเราะในขณะที่พี่พริกหัวเราะแห้งๆเพราะไม่แน่ใจว่าผมเหน็บแนมใคร
คุยสับเพเหระอีกเล็กน้อย ผมก็วางสาย ก่อนจะมานอนคิดแผนคร่าวๆ คิดไปคิดว่าเริ่มเบื่อ ใจหนึ่งก็อยากจะแกล้งไอ้เฮียหนักๆ แต่อีกใจก็คิดถึงคำพูดมี๊ขึ้นมา....เพราะถ้ามากไปผมก็กลัวจะต้องเสียมันไปจริงๆ
ทั้งที่มั่นใจว่ามือผมเหนียว แต่ถ้ามันต้องการจะสลัดผมทิ้งจริงๆขึ้นมา...ผมจะไปทำอะไรได้
“มึง...”ผมหันมองคนข้างๆตัว “กูช่วยแล้วก็ได้ แต่อย่าร้องไห้อีกนะ เดี๋ยวกูร้องตาม”ผมเอามือแตะที่ตา ชิบหายตาเปียก .... แต่เดี๋ยวนะ มึงนี่ก็ขี้ลอกไปนะไอ้เฟา
“กูไม่ได้ร้อง กูซ้อมแผนอยู่”ผมปราดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะหันหลังให้ไอ้เฟา
“ออหรอ”น้ำเสียงกวนส้นตีนนักนะไอ้ห่าเฟา
--------------
ขอโทษที่หายไปหลายวันนะคะ แถมยังมาน้อยอีก :o12:
งานการมันหนักหนาสาหัสจริงๆ :ruready
มาล่ะความดราม่าที่(อิเขียด)โหยหา :laugh:
เมื่อพายุผนผ่านไป...ท้องผ้าจะสดใส(และผ้ากูก็ไม่แห้ง) :-[
ตอบคอมเม้นนิ :-[
@Lucifer_Prince@
อิบลูมันหึงจนต๊องค่ะ :laugh: หมอบอกรักษาไม่ได้ค่ะ รอตายตอย่างเดียว :impress2:
haru1111
อย่าทำร้ายบลูรดาเลยค่ะ เดี๋ยวเรื่องจบอนาถ(เฮียมีเมียใหม่) :laugh:
ค่าเข้าไรงี้เค้าตอบไปล่ะเนอะ อยู่รีล่าง :กอด1:
ketddy
ไม่รู้จะเป็นจุดจบของใครกันแน่ค่ะ o22 อาจเป็นอิบลู
honey honey drop
เดะมันจะเล่นตัวไม่ได้ล่ะ สาระมีชิงดราม่ากว่า
RenaBee
ได้รู้กันแล้วนะคะ ไม่รู้จะโกรธใครดี :o8:
fonny1987
นางฟังล่ะจ๊ะ :impress2: แต่นางดราม่า :laugh:
lizzii
รอพาน้องบลูจบดราม่า แล้วเค้าจะแต่งสักตอนล่ะกันเนอะ :o8:
kongxinya
เจอแล้วค่ะพี่ กรี๊ดลั่นบ้าน ม๊าลุกขึ้นมาด่าเลย :laugh:
คืออิโรคลวนลามคนอื่นนี่หนูเป็นนะ ที่เลือกลวนลามคนที่ห่วงเพราะมันจะไม่ทำไรเราพี่ ถ้าลวนลามพวกไม่เล่นด้วยนี่กลัวทีน o22
ป๊าหนูบอกว่าเราเงินที่ซื้อไปเก็บ เดี๋ยวก็ได้ทอง :a5:
moodyfairy
เริ่มไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตั้งใจจะมาลงนิยายหรือตอบคอมเม้นกันแน่ :hao4: :hao4:
นางจะควงสเมิร์ฟแทน :laugh:
BlueAngel
เคลียร์แล้ว แต่ไม่จบนี่สิ :impress2:
black-egoistic
อุ๊ย ขายบ้านทอดตลอดตอนนี้จะทันไหม :a5:
ReiSei
น้องมันหึงจนบ้าค่ะ :laugh:
ไม่รู้ฟังขึ้นไหม แต่เฮียนางบอกความจริงแล้วนะคะ :impress2:
พลอยสวย
คุยแล้ว แต่เหมือนจะไม่รอด :a5:
loveyous
อิบลูสินะคะที่หนัก :laugh:
B52
แหมะ ถึงจะสั้นแต่คุณเขียดก็อัพช้านะ(มันดีตรงไหนฟะ) :กอด1:
อิบลูสินะคะที่จะช้ำใจ :laugh:
raluf
คุยล่ะจ๊ะ กลัวน้องบลูโดนลากคอ
แมวเหมียว
แฮ่ :-[ คิดถึงแมวเหมียวจังเลยไม่ได้โผล่มาหลายวัน
ไม่มีอะไรตามมาหรอกจ๊ะ เราห้อยพระสี่องค์(สี่มุม) :laugh:
smileland
ต้องเปลี่ยนเป็นถามเฮียแล้วล่ะค่ะ ว่าจะให้อภัยมันไหม
gayraygirl
มันบ้าไปแล้วจริงๆแหละ :laugh:
ฟังแล้ว เหตุผลก็ธรรมดานะ คุๆๆๆ :impress2:
-Otto-
ไม่รู้ผัวเมียคู่นี้ ใครจะทุรนทุรายก่อนกันนี่สิ :impress2:
NUTSANAN
เธอหายไปนานมากจริงๆ คุณเขียดนึกว่าเลิกอ่านล่ะอ่ะ :กอด1:
Lily teddy
แม่ะ มันสับสนเพราะมันหึงจนบ้าอ่ะจ๊ะ :laugh:
เฮียอธิบายล่ะ เหตุผลก็ธรรมดาๆเนอะ คุๆๆ :hao6:
ronlbb
มันฟังล่ะจ๊ะ แต่ดราม่ากว่าเดิม :impress2:
บัย ไปรับเสื้อที่ร้านซักรีดล่ะ จุบุ
-
:z6: อิเฮียแม่งสันดารโผล่ ส่วนบลูลูกเก๊า มาม๊ะ เดี๋ยวเก๊าจะบอก พิกัดโรงบาลไปเช็คสมอง :laugh:
-
พี่กับลุงชักจะยังไงแหละ
เฮียใจร้าย
บลูเขาน่าสงสาร
-
ถอนคำพูด แม่ง ถ้าเฮียมันจะมาโหมดนี้ไปไหนก็ไปเลย อึึึนๆแบบแรกยังโอเคกว่า
แล้วบลูใช้แผนนั้นเฮียจะสนใจไหมนั่นเมินขึึ้นมามีหน้าแตก ห่วงแต่เฟา..กลัวเอมมันลากไปลงโทษ
-
เค้ายังนอยุ่เสมอออ คริคริ ว่าแต่ตอนนี้อืเฮียเป็นอะไร ทำไมหมางเมิน แถมโกหกกอีก เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย ส่วนอินังบลู ฉันอยากจะบอกแกว่าบางทีแกก้มากไปนะยะ ถ้าอิเฮียมันเบื่อขึ้นมาล่ะก็ น้ำตาท่วมแน่อินังบลู
ปล. แกงคือใคร????? :hao4:
-
ฉันมาแล้วเทอจร้าาาาาา
ช่วงนี้ งานฉันเยอะมากกกก
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
มาตามอ่านทุกดอก ทุกเซต ทุกฉาก ไม่พลาดซักตอนนนนน
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
อิเฮีย พูดงี้ชิมิ นังบลูเลิกเลย ใครรอเคลมก็ช่างหัวมัน ไปหาที่ดีๆกว่าได้
เป็นหนูๆเลิกเลย เปิดประเด็นมางี้ ได้ จัดไป!!!
เลิกแล้ว อย่ามาง้อนะ :katai3:
เลิกอิเฮีย เด็ดขาด แล้วควงแฟนใหม่เย้ยเลย หมั่นไส้ :fire: :angry2:
-
:dont2: คุณเขียดเจ้าขาาาาา มาน้อยเกินไปแล้ว อิฉันแทบบ้าอยากรู้ตอนต่อจริงๆเจ้าค่ะ
น้องบลูไม่ยอมจริงๆ ของเขาแรงจริงๆ
เฮียจะทิ้งน้องเหรอ ไม่ยอม ต้องโดนน้องเอาคืน
ของของเฮียก็คือของของบลู ของของบลูก็คือของของบลู สิ! ชิมิเจ้าคะน้องบลู :hao7:
-
เค้าก็ยัีงโกรธเฮียอยู่นะ เฮียโกหกน้องบลูก่อนนะฮึ่ยๆๆๆๆๆๆ :m31:
-
ส่ง มีด ให้ บลู
o18 o18
-
บลูอย่าไปสนใจหาผัวใหม่ไปเลยยยยย
อย่าได้แคร์
เอาให้อิเฮียมันเจ็บบ้างงงงงงง
-
จัดการเฮียให้สาสมเลยบลู มาทำให้รักแล้วหักอกดังเป๊าะ
หัวใจคนนะไม่ใช่แท่งกูลิโกะ ที่หักไปแล้วยังอร่อยได้เหมือนเดิม
สนับสนุนให้คนมาเคลมต่อไวๆ
-
อยากจะรู้จริงๆว่าแผนของบลูเป็นยังไงแต่คงเป็นอะไรที่ไม่มีใครเค้าทำกันแน่ๆอ่ะเพราะจากที่อ่านมาทั้งหมดบลูมันติ๊งต๊องเหอะๆ
อยากตบอิเฮียมากกกกกโกหกสัน(...)เสีย//คิดถึงคุณเขียดเหมือนกันนะ^^
-
เฮียมันทำอะไรอยู่เนี่ย
ไม่เข้าใจจริงๆ
-
ได้เวลาสงสารน้องบลูแล้วใช่ไหม
เราจะได้เตรียมผ้าเช็ดหน้า 555
:hao7:
ว่าแต่แกงนี่ชื่อคุ้นๆ ป่ะจ๊ะ
เหมือนเราเคยรู้จักกัน
ใช่คนที่เป็นอดีตกัปตันบอลเฟรชชี่วิศวะคนนั้นอ่ะเปล่า～
-
เฮียปั้นค่ะ คุณแกกำลังเจอเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออยู่รึเปล่า ดีกับเพื่อนใส่ใจเพื่อนน่ะได้
แต่มันก็ต้องมีขอบเขตมีเส้นเเบ่งให้ชัดเจน อย่างให้มากล้ำเส้นคนรักไปสิ :m16:
แล้วน่าตบซักที ยังมีหน้ามาโกหกอีกนะคะ นี่ถ้าบลูมันไม่เห็นเองก็ไม่บอกใช่มั๊ยนี่ :beat:
เห็นใจบลูมันนะตอนนี้เเบบว่าเข้าใจอารมณ์ที่แบบอยากเชื่อนะแต่ก็กลัวจะโดนหลอกแบบที่ผ่านมาอีก :ling2:
(แบบว่าเจอมากับตัว แล้วเราก็เลยชิ่งก่อนแม่งเลยได้เปรียบ ไม่ไหวๆ :laugh:)
รอดูว่าแผนบลูจะสำเร็จไหม เชื่อว่ารักแท้ก็ต้องมีอุปสรรคเพราะมันรสชาติของความรัก
แต่ถ้ารสมาม่ามากไปมันก็จะเป็นโรคไตได้นะน้องหญิงเขียด :mew2:
รอร๊อรอหญิงเขียดสุดสวย สวย ฝุด ฝุด :katai2-1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เพื่อนอกหัก ถ้าถามเรา จำเป็นใหมต้องเป็นธุระต้องดูแล
ขี้ไม่มีกลิ่น หมามันไม่ดม
อ่านแล้ว ขอบอก มาม่าชามนี้ขอโยนทิ้ง
ขอชี้ให้ท่านพระแม่เขียดให้ฟังว่า เนื้อเรื่องดี แต่เราไม่อินว่ะ ในตอนนี้
เราขอวิเคราะห์ในความเห็นของเรา
1. เราเพื่อนกัน(ต่างเพศ)เวลาอกหักต้องดูแลกันสองต่อสองอย่างนั้นเลยหรือ ตามที่อ่านมาเฮียก็เพื่อนเยอะนะ
2. เราไม่รู้หรอกว่าตอนแรกรอยข่วนมาอย่างไง แต่เฮียแจงแต่รอยจูบ แสดงว่า อีนี่มันเมาแล้วโจ๊ะกับเฮีย 2 ครั้งแล้วสิ
3. เหตุการณ์ร้อนๆ นั่งอยู่กับสาวแต่บอกบลูว่าเรียนอยู่ คือมึงจะมาเคลียร์ความผิดตัวเองนะ บลูไม่ใช่ฝ่ายผิด
4. บอกเลิก(ถึงจะประชดก็เถอะ) ตามคาแรคเตอร์บลูเป็นผู้ชายมาก่อน(แมนด้วย) แต่ที่อ่านมาสงสัยโดนโจ๊ะบ่อย เธอกลายเป็นเกย์สาวไปแล้ว รู้สึกมันไม่ใช่อะ
5. เรื่องนี้พระเอกเป็นคนจีบให้บลูเป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ เหมือนจีบติดแล้วไม่ให้ความสนใจอะ(แบบว่าคนอ่านเกลียดคนแบบนี้) ทำตัวไม่เคลียร์ หลังๆโกหกทั้งที่เห็นเต็มตา
อันนี้ความรู้สึกของเรานะเขียดศรี อย่าว่ากัน เราเป็นนักอ่านชอบเสพมาม่า เห็นนิยายใสใส พอเสพมาม่ารสไม่จัดจ้านแบบนี้แล้วจิตหงุดเงี้ยวอะ ให้ความรู้สึกตกลงถูกบอกเลิกหรือจะเอาฮา บอกตรงอยากให้ไอ้เฮียร้องให้เพราะบลูรดาบ้าง แต่เรารู้ว่าเขียดศรีพิมพ์เสร็จแล้วหละแต่รอเวลาว่างเอามาลง ดังนั้นขอดราม่าให้เฮียหลั่งน้าตาให้บลูศรีเยอะๆหน่อย จะพระคุณมาก
-
จุกแทน บลู เลยกับคำว่า เรายังไม่พร้อมคบกันด้วยซ้ำ ของเฮียปั้น
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
คิดว่าอิเฮียมันแปลกๆไหมเนี้ย แต่อีกใจนึงน้องบลูจ๊ะจะทำอะไรเอาให้หนักเลยนะบลูไม่ผิดอิเฮียแหละผิด(เข้าข้างกันสุดฤทธิ์แหละฉัน)
-
ผิดไหมที่อยากบอกว่า อยากกระทืบเฮี้ยยยยให้ช้ำในตายอ่ะ
พูดออกมาได้ไงว่า เรายังไม่พร้อมจะคบกัน น่าตบดีแท้!! :m16:
-
ไอ้ผมยาวสลวยคนนั้นเมียใหม่เฮียใช่ไหมคุณเขียด อย่ามาพูดเล๊ยอิเฮีย ได้น้องบลูแล้วเลยคิดจะทิ้งก็บอกมา :fire:
แล้วจะโกหกว่าเรียนอยู่ทำไมถ้าไม่มีอะไรในกอไผ่ เรื่องรอยอะไรนั่นอีก คิดว่าอธิบายตอนนั้นบลูมันจะไม่ฟังเลยเรอะถึงต้องโกหก ฟันธง เฮียนอกใจแน่นอน ไม่ปลื้มละ น้องบลูไม่ต้องไปง้อมันหรอก คนไม่มีใจบทจะไปอะไร ๆ เราก็ผิดไปหมด ตอนแรกจะเอา ๆ พอมาตอนนี้บอกไม่พร้อมคบกัน เฮอะ :ruready
ปามายี่สิบกว่าตอนแล้ว แต่หาพระเอกใหม่ให้น้องบลูตอนนี้ทันไหม
-
เบื่อจริงๆพวกเป็นง่อย+พิการ (ต้องให้สามีคนอื่นมาดูแลอ้างว่าไม่มีใคร) กรี๊ดดดดดดดดดดดด ประสบการณ์ตรงตลอด :serius2: :serius2: :serius2:
ยิ่งเขียดมาสปอยไว้อีกว่าน้องบลูเราจะทำไรกันแน่ แอร๋ยยยย :katai4:
แต่ความรู้สึกตอนนี้คือ ....
ขอเพิ่มไม้เอก ให้เฮีย เป็น เฮี่ย ก็แล้วกัน อารมณ์มาเต็มมาก !!!! :m31: :m31: :m31:
รีบมาต่อนะเคอะ ก่อนที่ดิชั้นจะไปลงกะคนข้างๆ 55555555 :laugh:
-
มันไม่ใช่เชื่อใจหรือไม่เชื่อใจ
แต่เฮียเป็นคนทำลายความเชื่อใจนั้นด้วยตัวเอง เฮียจงใจโกหกทั้งๆที่ไม่จำเป็น(แต่ต่อให้จำเป็นก็ไม่ควรโกหก) แถมยังโกหกไปตั้งหลายครั้ง
แล้วแบบนี้คำพูดเฮียยังสามารถเชื่อถือได้อีกเหรอ?
ใครบ้างที่จะเชื่อคำพูดของคนที่โกหกมาหลายครั้งได้อย่างสนิทใจ?
สรุปว่าบลูผิดใช่ป่ะที่ไม่เชื่อเฮีย?
ที่เฮียโกหกไปหลายต่อหลายครั้งนี่ไม่ผิดเลยใช่ไหม?
ไม่เคลียร์นะเฮีย แถมยังมาพูดว่าไม่พร้อมที่จะคบกัน
ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ บลูก็อย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยากยิ่งกว่านี้เลย หันหน้าคุยกันเถอะ อย่าใช้อารมณ์ ใจเย็นๆ ถ้ามันไม่ไหวจริงๆจะได้เลิกกันไปแบบไม่มีอะไรคาใจ เพราะถือว่าเราทำทุกอย่างดีที่สุดแล้ว แต่มันไปไม่รอดจริงๆงั้นก็อย่ายื้อไว้เลย
อินจัดค่ะ55555555555555555555
-
โหยเฮียปั้น เฮียแม่ง :angry2:
เรายังไม่พร้อมคบกันด้วยซ้ำ จี๊ดเลย พูดมาได้ ตัวเองเป็นคนมาจีบบลูไม่ใช่ไง?
นิสัยเสียยยยยย :z6:
-
น้องบูลหาใหม่เลยค่ะไม่ต้องเสียใจไป เกลียดอิเฮียมัน เดี๋ยวไปดักทืบเฮียให้
:beat: :beat: :z6: :z6: :z6:
-
:o12:
เฮี๊ยปั้น พูดงี้อ่ะ
ถีบเทคันโด้เลยบูล
บวกและเป็ดชอบชื่อแต่ละตอน เพลงทั้งน้าน
:z2:
-
บลูถ้าไอ้เฮียมันจะเป็นแบบนี้หาผัวใหม่เหอะ คนอย่างหนูมีแต่คนหวังเคลมแน่นอน
เฮียแมร่งเหมือนไม่ได้รักบลูจริงๆเลยวะ อธิบายแค่นี้ แค่นี้!! แค่นี้อะนะ
แมร่งป๊อดวะ ตัวเองทำผิดแท้ๆ เหมือนไม่ได้จะยอมรับผิดอะไรเลย
คงรีบไปหากงแกงอะไรนั้นอะดิ ถ้าไม่มีอะไรจริงๆตอนนั้นไม่ทิ้งน้องบลูไว้คนเดียว
แล้วแค่น้องไม่หายโกรธแค่นี้ทำมาเป็น เรายังไม่พร้อมที่จะคบกันด้วยซ้ำ
เเล้วที่ตอนนั้นแทบจะบังคับให้คบทั้งปล้ำน้อง พอไม่ได้ดังใจก็ทำเหมือนจะเลิก
เห็นแก่ตัวไปเปล่าวะไอ้เฮีย ถ้าน้องเกิดท้อเเล้วตัดใจมีใหม่จะหัวเราะสมน้ำหน้าให้
บอกตามตรงตอนนี้อยากเปลี่ยนพระเอกมากกกก ดังคำที่บอก ทำดีร้อยครั้งไม่เท่าความผิดครั้งเดียว
ก็ดูความผิดมึงดิ!! (ขอโทษที่ใช้คำหยาบ อินมากไปหน่อย)
เฮียทำเหมือนบลูผิดที่ไม่เชื่อ เเล้วที่เฮียโกหกไปหลายครั้งนั้นมันคือ ถ้าบริสุทธิ์ใจจริงไม่โกหกหรอก
แค่โดนโกหกครั้งเดียวเวลาจะทำใจให้เชื่อก็อยากอยู่เเล้ว เเล้วนี้ตั้งหลายครั้ง
น้องบลูถ้ามันยิ่งยื้อยิ่งเจ็บก็อย่ายื้อเลย มีคนรอรักหนูอยู่ตั้งเยอะ
(ตอนนี้อินจริงๆ อารมณ์ล้วนๆใส่มากไปหน่อย 5555 อยากเห็นไอ้เฮียเจ็บเจียนตายทุรนทุรายอยู่ไม่ได้ที่ขาดอิหนู :laugh: :laugh:)
-
สงสารน้องบลูอะ
-
ไรแว๊ๆๆ เฮียแม่มง่ายเนอะ ที่จะเอาเขาก็เอาง่ายๆจะไปก็ไปง่าย พูดออกมาได้งัยอ่ะว่า อาจจะไม่พร้อมที่จะคบกัน เอ๊ะรึว่ามันรู้ความจริง แต่ไม่น่าเป็นไปได้อิแกงงัย หลักฐานทนโท่ พอและๆไม่เดาดีกว่า รอพี่เขียดนะคัฟ ขอบคุณคัฟ^^
-
แหมใครว่าคำอธิบายเฮียธรรมดา ๆ ล่ะค่ะ มันช่างเป็นคำธิบายที่แย่มากตะหาก (ว่าเฮียนะ ไม่ได้ว่าคุณเขียด)
นอกจากเหตุผลจะฟังไม่ขึ้นแล้ว ตัวเองโกหกอยู่แท้ ๆ ยังมาทำเป็นโมโหประชดน้องบูลอีก
ถึงจะไม่รู้ว่าเฮียก็โดนไอ่แกงหลอกลวนลามด้วยรึเปล่า แต่ยังไงเรื่องรอยดูดเนี่ย เฮียอ่อนแอขนาดโดนคนเมาจับดูดทั้งตัวเลยเหรอ
พยายามขัดขืนบ้างป่ะไม่รู้ อย่างงี้จะให้น้องบูลเชื่อใจเฮียเต็มร้อยได้ไง และนอกจากเฮียจะไม่พยายามง้อให้สมกับที่ตัวเองโกหก ปิดบังแล้ว
เฮียกลับโมโหและพูดว่าเราอาจไม่พร้อมคบกันแล้วเดินไปเลยเนี่ยนะ อ่านแล้วปริ๊ดเลยอะ :angry2:
ถึงน้องบูลจะไม่ค่อยน่าสงสารเท่าไหร่ เพราะโดนขนาดนี้ยังมีแก่ใจเล่นมุข จะรุกน้องเฟา แถมเจ้าแผนการณ์อีกตะหาก
แต่คนอ่านก็จะขอเชียร์ให้น้องบูลจัดการเฮียให้สาสมเลยค่ะ ไม่รู้ซะแล้วว่าน้องบูลเราเป็นเมียหลวงที่รักเหนียวแน่นขนาดไหน
ยังไงเฮียก็ไม่มีทางรอดพ้นเงื้อมือน้องบูลไปได้แน่นอน 555 แต่ที่แน่ ๆ น้องเฟาเราจะโดนลูกหลงไหมอะ
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนสวยช่วยน้องบูลคิดแผนจัดการเฮียด้วยนะค่ะ :pig4: :L2:
-
อิเฮียมันเอาจริงหรือมันแกล้งอิบูล เล่นเอาคนอ่านใจแป้วเลย
:กอด1: :กอด1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ คุณเขียดแต่งได้ดีมากครับ ชอบแนวการเขียนแบบนี้มากๆ เป็นกำลังใจให้นะครับ เขียนดีมากๆ
-
อยากอัพเยอะๆนะ แต่พิมพ์ได้แค่นี้อ่ะ(ต้องเขียนโครงการไปด้วย)
คุณเขียดพิมพ์แล้วลงเลยนะ ไม่ได้stockไว้น๊า นี่คือหมดตัวล่ะ :katai5:
ตอนที่27.1 บอกหน่อยได้ไหม บอกหน่อยทำไมฝนจึงหลั่งไหลคล้ายดั่งน้ำตา(ชื่อกุมาซะดราม่าเชียว)
11โมงครึ่ง ท่ามกลางแดดเปรี้ยงๆที่ส่องกบาลจนหัวใส ผมกับไอ้เฟาเพื่อนรักก็มานั่งซักซ้อมแผนอยู่ใต้ต้นอะไรสักอย่างที่อยู่ข้างโรงอาหารวิศวะ ผมหยิบกระจกพกสีชมพูที่อันเท่าหัวควายออกมาจากกระเป๋าสะพายเพื่อส่องดูความเรียบร้อยของหนังหน้าอีกครั้ง อย่าเพิ่งด่าว่าผมแรด มันไม่ใช่ของผมครับ ของอิครีมผมขโมยมานานแล้วลืมคืน
“กูเป็นไงมั่งวะ”ผมหันไปถามไอ้เฟาที่นั่งหน้าเครียดยิ่งกว่าผมที่เป็นตัวดำเนินการ
“ห๊ะ!! เออ หล่อชิบหาย”ตอบผมแล้ว ก็กลับไปนั่งพึมพำอะไรของมันไม่รู้
การที่จะดึงไอ้เฮียกลับมา เท่าที่ผมคิดได้ก็คงจะมีแต่การที่ต้องทำให้ไอ้พี่แกงตีตัวออกห่างออกเอง ครั้นจะให้ผมไปดราม่าอาละวาดไอ้เฮีย ผมไม่เอาแล้วว่ะ...มันเหมือนเมียหลวงโง่ๆ
...มันไม่คูล...
“เฮ้ย!”เสียงร้องแสบแก้วหูของไอ้เฟาทำให้ผมหลุดจากภวังค์ “มาแล้วเว่ย”ไอ้เฟาชี้ไปยังกลุ่มนักศึกษาชายประมาณสี่คนที่กำลังเดินเข้ามาในโรงอาหาร “มึงพร้อมนะ ไม่ต้องตื่นเต้น”บอกตัวมึงเองเหอะสัส ดูมือแม่งสั่นอย่างกับองค์จะลง
“โอเค เดี๋ยวทำตามแผนเลยนะมึง”ผมพูดจบ ไอ้เฟาก็พยักหน้ารับทราบ ก่อนจะใช้หลังมือเช็ดเม็ดเหงื่อที่ผุดผาดเต็มเหง้าหน้าใสๆของมัน
ผมกับไอ้เฟาดอดเข้ามาในโรงอาหารอย่างเนียนๆ ก่อนจะเดินตรงไปซื้อเปปซี่มาสองแก้ว ทุกอย่างนั้นดำเนินไปด้วยดีๆ ไอ้ผมยาวนั่นดูจะไม่รู้จักผม และตอนนี้ไอ้เฟาก็กำลังเริ่มแผนด้วยการถือแก้วน้ำเดินกลับไปที่โต๊ะไปด้วยหน้าซีดเผือด ส่วนผมก็ทำเนียนไปสั่งก๊วยเตี๋ยว...และรอเวลา
ผมเหลือบมองไอ้เฟาที่ย่างเท้าเข้าไปใกล้ไอ้พี่แกงที่ตอนนี้กำลังนั่งนิ่งนัยน์ตาเหม่อลอย เมื่อไอ้เฟาทำน้ำสองแก้วหกใส่ไอ้หน้าสวยนั่น ผมก็จะเข้าไปช่วยมัน และด้วยผิวพรรณและดีเทลหน้าที่มาเต็ม มันคงไม่แคล้วตกหลุมรักผมเหมือนในการ์ตูนผู้หญิงที่ผมโขมยของเจ้บลูมมาอ่านอย่างแน่นอน
แล้วพอมันมาชอบผม นอกจากจะกันมันออกจากเฮียปั้นแล้ว มันยังเป็นตัวแปรที่ทำให้ไอ้เฮียหึงผมอีก คิดดูดิ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว
ในขณะที่ผมกำลังกระหยิ่มยิ้มย่องลำพองตนท่ามกลางความหวาดกลัวของป้าที่ขายก๊วยเตี๋ยวกับคนที่ต่อแถวอยู่นั้น เสียงโศกอนาถกรรมตอนเที่ยงวันที่ผมวางแผนไว้ก็ทำให้ผมยกยิ้มยิ่งกว่าเดิม
“กรี๊ดดดดดดด”เสียงหวีดร้องสยองทำให้ผมรีบหันไปดู
โครม!!!
“โอ๊ย!!!”
แต่เมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดผมก็แทบกรี๊ดตาม...ทำไมเพื่อนกูถึงได้นอนจมเปปซี่แบบนั้น!!
ไม่มีเวลาให้ตกใจนาน ถึงจะเซ็งที่แผนไม่สำเร็จเพราะไอ้เฟาเสือกสะดุดขาตัวเองเสียก่อน แต่ตอนนี้ไอ้เชี่ยเฟาสำคัญที่สุด ถึงมันจะโง่ ถึงมันจะเตี้ย แต่ผมก็รักมันนะ...รักแบบเพื่อนนะสาส
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เข้าประชิดตัวไอ้เฟา ก็มีใครบางคนยื่นมือมาพยุงตัวไอ้เตี้ยให้ขึ้นมานั่งบนเก้าอี้เสียก่อน...
“เป็นอะไรมากไหม” น้ำเสียงอ่อนโยนและใบหน้าเปื้อนยิ้มถูกส่งมาให้ไอ้เฟาที่ตอนนี้นั่งนิ่งตาเบิกโพลงอย่างกับคนเจอผีกลางวันแสกๆ
ผมรีบมูฟหลบฉากไปทันทีเพื่อดูเหตุการณ์...บางทีเราอาจต้องใช้แผนบี
เจ้าของผิวผุดผ่องสุขภาพดีที่เป็นเป้าหมายของผมกับไอ้เฟาในวันนี้เดินไปขอยืมกระดาษทิชชูจากกลุ่มผู้หญิงโต๊ะข้างๆ ก่อนจะเอามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ไอ้เฟาที่ตอนนี้มองไกลๆยังรู้ว่าแม่งหน้าแดง...สะดิ้งชิบหายเลยเพื่อนกู
ไม่ได้การล่ะ แม่งมีทำหน้าเคลิ้ม ต้องรีบสกัดก่อนที่มันจะแปรพรรคไปอยู่ฟากนู้น...ร้ายนักนะมึงไอ้ผมยาว เพื่อนกูเตี้ยซะขนาดนี้ มึงก็ยังจะเอามันไป
“เฟา!!”ผมตะโกนเรียกสติไอ้เฟา “มึงเป็นไงบ้าง”ผมทำที่มาจับเนื้อจับตัวมัน ราวกับเป็นห่างเสียเต็มประดา
“ไม่เป็นไร แค่แขนช้ำนิดหน่อย”ผมรีบขวาแขนไอ้เฟามาดู
ช้ำจริงๆแฮะ เปราะบางจริงๆน้องเฟาของพี่บลู ...เหตุการณ์เมื่อกี้ ลองให้กูเป็นคนล้มสิ...พื้นแตก!!
“เพี้ยง!!”ผมเป่าให้แล้วก็คลึงเบาๆที่แขนไอ้เฟา “เดี๋ยวก็หาย”ผมยิ้มหวาน ไอ้เฟาก็พยักหน้าส่งเดช
ผมหันมามองเป้าหมายอีกครั้ง สีหน้าไม่พอใจที่ส่งออกมาทำให้ผมขมวดคิ้ว... หรือมันจะรู้ว่าผมเป็นใคร?
“ขอบคุณมากนะครับ”ไอ้เฟากล่าวขอบคุณ ใบหน้าไม่พอใจนั้นก็กลับมาแย้มยิ้มอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรครับน้อง...”เว้นวรรคเหมือนจะถามชื่อ...แต่โทษทีเพ่ เพื่อนผมแม่งอินโนเซ้นเวลาโดนจีบว่ะ..เอ๊ะ จีบ= = “เอ่อ พี่ชื่อพริกแกงนะครับ อยู่ปีสองภาคเครื่องกล ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ แล้วน้องชื่ออะไร อยู่ถาปัตย์ใช่ไหม”ไอ้ผมยาวหน้าหวานมันมองมาที่เข็มเฟรชชี่บนไทด์ของไอ้เฟา
“อ่อครับ ผมชื่อเฟา อยู่ไอดี”มันบอกแบบงงๆ
“แนะนำกันเสร็จแล้วใช่ไหมครับ ผมจะได้พาเพื่อนผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”ผมเข้ามาบังไอ้เฟาไว้อย่างไร้มารยาท..งานนี้ สงสัยต้องแผนบีจุดสอง
ไม่รอให้มันได้พูดเสวนาโต้ตอบกันต่อ ผมก็รีบจูงมือไอ้เฟาเดินออกมา แต่ยังไม่ทันจะได้ออกจากโรงอาหาร บุรุษเพศผิวพรรณสดใสหน้าหวานแต่สภาพแม่งเซอร์ ก็ได้มาขวางหน้าผมไว้ ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ใจผมเต้นระรัว...
ตึกตัก
ตึกตัก
ตึกตัก
ตึกตัก
ตึกตัก
“น้องเฟา...”ไอ้เฟาแง้มหน้าออกมาเพื่อสบตาคนเรียก “พี่ขอเบอร์น้องเฟาได้ไหมครับ”
*****
คิดว่าไอ้พี่พริกแกงเผ็ดร้อนแบบไทยๆนั่นจะได้เบอร์ไอ้เฟาไปปะวะ...
“ทำไมมึงต้องไม่ยอมให้เบอร์กูกับพี่เขาวะ”ผมถอนหายใจ เมื่อไอ้เฟาถามเป็นรอบที่สาม
“ก็กูพยายามให้มันเข้าใจว่ากูชอบมึงไง มันได้ทุ่มทุนจีบมึงเยอะๆจนไม่มีเวลาไปดราม่าให้ไอ้เฮียมาปลอบ”ผมอธิบาย
“อ่อ...แล้วนี่กูไม่ต้องไปเผชิญหน้ากับผัวมึงแล้วใช่ไหม”ไอ้เฟากลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงมัน ส่วนผมก็ได้แต่ยืนมองอย่างสมเพส
“ไม่ต้อง ตอนนี้แผนเราเปลี่ยนแล้ว”ไอ้เฟาลุกขึ้นมาฟังอย่างตั้งใจทันที...ตอนเรียนทำไมมึงไม่กระตือรือร้นแบบนี้บ้าง “ตอนนี้เหยื่อชอบมึงไม่ได้ชอบกู เราก็แค่เปลี่ยนบทจากกูเป็นมึงแทน... เอาล่ะ เอาเครื่องมือลงทัณฑ์นัมเบอร์วันออกมา”ไอเฟาเอี้ยวตัวไปหยิบถุงเซเว่น ก่อนจะหยิบโอรีโอ้ออกมา
“โอรีโอ้นี่มันโหดตรงไหนวะ”ไอ้เฟาถาม ผมก็ได้แต่ยกยิ้ม ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนั่งบนเตียงกับไอ้เฟา ผมแกะซองโอรีโอ้อย่างเบามือ แล้วเทใส่จานที่เตรียมไว้ ก่อนจะค่อยๆเอามีดทาเนยเลาะเนื้อครีมสีขาวออก
เมื่อโอรีโอ้ครึ่งหนึ่งโดนเลาะเนยออกแล้ว ผมก็หยิบอุปกรณ์ต่อไปออกมา...คอลเกต ฟันไม่ผุอยู่แล้ว
ฝันไม่ผุ...แต่ท้องมึงทะลุแน่ไอ้สาสสสสส
“โอ๊ะ!!”ไอ้เฟาเผลอหลุดเสียงเมื่อผมปาดเนื้อยาสีฟันสีขาวลงไปบนแผ่นบิกิต มันเรียกว่าบิตกิตปะวะ อิแผ่นสีดำที่ประกบกับครีมอ่ะ“ครีมที่เลาะออก กูกินได้ปะ”ไอ้สาส ช่วยตื่นเต้นกะกูหน่อยเหอะ
“เอาล่ะนัมเบอร์วันเสร็จแล้ว”ผมยัดโอรีโอ้ลงถุงตามเดิม โดยเรียงสลับชิ้นปกติกับชิ้นพิเศษ “มึงก็เปิดถุงแบบนี้ แล้วก็ยื่นชิ้นแรกให้มัน ชิ้นที่สองมึงก็แดกเอง แกะทางยับๆนี่ล่ะ”พูดจบผมเอาเครื่องซีนพลาสติกซีนปิดถุงอย่าบรรจง
“เราทำไปทำไมวะ”ไอ้เฟาถามด้วยนัยน์ตาบ๊องแบ๊ว
“เพื่อความสะใจ”
“อ่อ”แล้วไอ้เฟาก็กลับไปแดกครีมที่เลาะออกมาต่อ
“ต่อไปเอานัมเบอร์ทรีออกมา”ไอ้เฟาหยิบขวดน้ำคริสตัลกับเกลือออกมาจากถุงเซเว่นแล้วยื่นให้ผม
ผมแกะสลิ้งกับเข้มออกจากซอง ก่อนจะนำทั้งสองส่วนมาประกอบร่างแล้วจิ้มเข้าไปที่มุมคอขวด แล้วค่อยๆถ่ายน้ำออกมาใส่ชามที่เตรียมไว้ เวลาผ่านไปนานพอสมควรน้ำก็เกือบหมดขวด ผมหยิบกระปุกเกลือที่หยิบติดมือมาจากครัวบ้านไอ้เฟา
เกล็ดเกลือสีขาวละเอียดถูกเทลงในชามน้ำจนเกือบหมดขวด ผมใช้ช้อนคนๆ ก่อนจะตักขึ้นชิม
“แค่กๆๆ”ไตกูเกือบวาย
เมื่อเทสต์รสชาติเสร็จ ผมก็ดูดน้ำเกลือจนเต็มสลิ้งแล้วฉีดกลับเข้ารูเดิมของขวด เวลาเนิ่นนานหมดไปกับการถ่ายน้ำเกลือใส่ขวด ไอ้เฟานั่งดูอย่างตั้งใจ ก่อนจะพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ
“กูว่ามันขุ่นกว่าน้ำปกตินะ พี่เขาจะไม่ดูออกหรอ”เออ จริงของมัน
“งั้นเดี๋ยวเอาไปฝากแช่ที่ห้องคณะ ให้ไอน้ำเกาะจะได้ดูไม่ออก”ไอ้เฟาพยักหน้าแล้วยิ้ม...มันคงดีใจที่อยางน้อยมันก็มีประโยชน์กับการคิดแผนเลวๆของผม
“ถ้ามึงคิดงานไวได้เท่ากับคิดเชี่ยอะไรแบบนี้นะ...ชีวิตมึงเจริญไปนานล่ะ”ถ้าให้เจริญเร็วที่สุด...คือเลิกคบมึงแหละไอ้เตี้ย
อยากพูดแบบนั้นนะ...แต่กูกลัวโดนทิ้ง
ดังนั้นเงียบไปก่อน
“เอานัมเบอร์ทูออกมาเลยมึง”ไอ้เฟาส่งเปปซี่ขวดพลาสติกมาให้ผม
กรรมวิธีก็คล้ายๆนัมเบอร์ทรีแหละครับ แค่เปลี่ยนสิ่งที่ใส่เป็น...น้ำปลา
หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หกโมงครึ่งม๊าไอ้เฟาก็มาตามผมสองคนลงไปกินข้าว ลงมาข้างล่างเฮียเฟยพี่ไอ้เฟาก็นั่งหน้ามึนรออยู่แล้ว ผมยกมือไหว้เตี่ยไอ้เฟาอย่างมารยาทงามก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ไม้สักสลักลายมังกรไว้อย่างวิจิตพิสดาร
“ตึกจ๋า”ไอ้เฟาเรียกพี่มันเสียงหวานพร้อมทำหน้าอ้อนๆ “วันนี้ได้ซื้อข้าวเกรียบปากหม้อมาให้ปะ”เจอหน้าพี่มันปุ๊บก็ทวงหาของกินปั๊บ
“ซื้อ อยู่ในตู้เย็น”เฮียเฟยตอบเสียงเรียบใต้ตาคล้ำ...ท่าจะไม่ได้นอนมาหลายคืน “อิเตี้ย มึงจะไปไหน”เสียงติดจะดุดังขึ้นเมื่อเห็นไอ้เฟากำลังวิ่งร่าเริงไปทางครัว “กินข้าวก่อน...แล้วถ้าพูดไม่ฟังที่หลังกูจะไม่ซื้ออะไรมาให้อีก”สิ้นเสียงประกาศิตไอ้เฟาก็เดินหางลู่คอตกกลับมานั่ง
ไอ้เฟามันเป็นลูกคนเล็กก็งี้แหละพ่อแม่ตามใจ ก็มีแต่เฮียเฟยนี่แหละที่กล้าดุมัน ถึงจะดุยังไง ผมก็เห็นตามใจแม่งอยู่ดี แล้วดูสรรพนามที่มันเรียกกันดิ คิขุ(ตรงไหน)ชิบหาย พี่ตึกกับน้องเตี้ย
แต่จะว่าไปก็สมตัวมันอยู่นะ เฮียตึกนี่ก็ไม่รู้มันจะสูงไปเพื่อใคร ...สูงเกิน
“อาม๊า ไหงวันนี้กับข้าวจืดงี้อ่า”ไอ้เฟาโวยวายเมื่อกับผัดผักถูกส่งเข้าปากมัน
“ก็เกลือกับน้ำปลาน่ะสิไม่รู้ไปไหน เพิ่งซื้อมาเมื่อวานแท้ๆ อย่าให้รู้นะว่าใครหยิบไปแล้วไม่เก็บที่ จะตีให้มือแตกเชียว”สิ้นเสียงประกาศิตของนางพญาของบ้าน ผมกับไอ้เฟาก็ลืมกระซวกข้าวกันอย่างไวเพื่อจะได้รีบขึ้นไปทำลายหลักฐาน
...แม่งกูก็เสือกวางขวดน้ำปลากับกระปุกเกลือไว้ซะหน้าประตูเลยแสส...
----
คลานมา ฉันเหนื่อย ฉันท้อ ฉันเตรียมแลบไว้ล่ะฉันไปธุระ เมทแลบฉันก็ทำบีกเกอร์ตกแตก ยากูกระจาย...กูจะรีบมาเตรียมแต่เช้าไปเพื่อครายยยยยยยยยยยย
รู้สึกเหมือนหนังคนล่ะม้วน น้องบลูฟื้นตัวไวจัด ฮ่าๆๆ
เรื่องนี้มันไม่ใช่นิยายดราม่าอ่ะ คุณเขียดเลยไม่ค่อยอยากลงดีเทลตอนดราม่าเท่าไหร่
คืออารมณ์แบบอยากมีให้ครบรส แต่ไม่อยากเสียจุดยืนไรประมาณเน้
ดังนั้นใครที่กลัวดราม่า อยากบอกว่ากลัวไปเหนื่อยเปล่า หน่วงสุดคือประมาณแค่ตอนที่แล้วอ่ะ
พริกแกงเป็นตัวเอกอีกเรื่องอ่ะ (จริงๆมันน่ารักนะเว่ย พี่พริกแกงเนี่ย)
ปล.คนแรกกับคนสุดท้ายมันไม่เป็นต้องเป็นคนเดียวกันหรอกน๊า คุๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.2 ช่วยกันดันน๊า(ตอนนี้ทุกคนให้ความร่วมมือกันดีแล้ว) อย่าทิ้งกันไปไหนน๊า :-[(ไม่งั้นชั้นจะหนีไปชุมนุม)
ตอบคอมเม้นหรรษา
yymomo :รู้ว่าแถวนี้โหด เลยไม่กล้าเอาเฮียออกมา :-[
ketddy:ลุงกะพี่น่ารักใช่ปะล่ะเจ้ :-[ ส่วนบลู มันไม่เหลือเคล้าคนน่าสงสารล่ะเจ้ :heaven
raluf: ถ้าคุณเขียดเป็นอิเฮีย ไม่กล้าออกจากบ้านล่ะ กลัวโดนดัก :laugh: ส่วนน้องบลูต้องรอดูต่อไปจ้า...เฟาๆนี่โนคอมเม้น :haun4:
NUTSANAN : เฮียนี่ต้องรอลุ้นต่อไป :o8: ส่วนน้องบลูมันก็เยอะจริงค่ะ ขนาดมันยังเกลียดตัวเองเลย พริกแกงเป็นเพื่อนเฮียปั้นจ้า เป็นนายเอกอีกเรื่องด้วย(โฆษณาไปในตัว) :impress2:
sukaz :ฮืออออ :o12: งานเยอะเหมือนกันเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้คนงานหนักเน่ะ :กอด1: ว่างแล้วอย่าลืมกลับมาน๊า :mew1:
haru1111 : เป้นพี่พี่ไม่เลิกอย่างเดียวหลอกค่ะ ต่อยหน้าแม่งให้คว่ำด้วย :m31: (ทำมาแล้ว :m20:)
rije :เขียดก็ขัดใจตัวเองคร่า :o12: ทำไมมีเวลาพิมพ์น้อยอย่างงี้ :hao5: บลูมันไม่เล่นงานเฮียโดยตรงนี้ดิ ไม่สะใจเลยเนอะ :laugh:
RenaBee:คุณเขียดก็โกรธมันค่ะ :m31:(ได้ข่าวกูเขียนเอง)
ChiiCaLorz : .ให้มันเอามาปาดคอคุณเขียดหรอคะ :a5:
mild-dy:สนับสนุนความเห็นนี้ค่ะ o13
AGELA : สนับสนุนให้มีคนมาเคลมมันเหมือนกันค่ะพี่เมฆ o13
แมวเหมียว : นางกลับมาต๊องมันเหมือนเดิมล่ะค่ะ :laugh:... :กอด1:
lizzii : คันปากอยากเล่าน๊า(แต่เดี๋ยวไม่ลุ้น) :impress2:
black-egoistic :อุต๊ะ รู้ได้ไง คุณเขียดดองมันมาชาติเศษล่ะนะ :laugh: ไม่รู้ตอนนี้เตรียมผ้าเช็ดหน้ามาเก้อเปล่า :impress2:
kongxinya : ถ้าคิดไม่ซื่อ ถึงให้เนียนยังไงก็ดูออกค่ะเจ้ เฮียแม่งเล่นด้วยแหง(ยุ :laugh:) หนูก็เจอมากับตัวค่ะ หนูก็ชิ่งเหมือนกัน :laugh: สองวันแรกนี่มันจะเป็นจะตาย พอวันที่สามเท่านั้นล่ะเจ้ แม่งมีแฟนใหม่ :angry2: หนูห่วงสุขภาพคนอ่านเลยไม่แจกมาม่าล่ะ :impress2:
Hooh : ตอบที่ละข้อเนอะ คือคนเขียนแต่ล่ะคนก็จะมีแนวถนัด คุณเขียดไม่ใช่นักเขียนแนวดราม่า ถ้าไม่ซึ้งกินใจก็ไม่ใช่เรื่องแปลก อีกอย่างเรื่องนี้มันมีจุดยืนของตัวเองอ่ะจ๊ะ น้องบลูมันพวกคิดบวก บางทีก็ไม่คิด (ทำนองว่าคิดไปไม่มีประโยชน์ ไรเง้) รอยข่วนนี่กะเก็บไว้เฉลยตอนท้ายอ่ะ(จริงๆมึงลืมก็บอกมา :laugh:) คุณเขียดอาจใส่อารมณ์ตัวเองลงไปทำให้บลูดูสาวไป เพราะประสบการณ์ตรง(แต่ต่างตรงที่บลูไม่ได้ชกหน้าเฮีย) :o8: โอ้วดราม่า เดี๋ยวจ้างให้น้องมาเขียนแทนในพาร์ทเฮียล่ะกัน เขาทำไม่ได้อ่า :hao5:
KaeM_PonG : ดักตบอิเฮีย :angry2:
B52 : มันกลับมาต๊องล่ะค่ะ น้องฟื้นตัวไวเว่อร์
wikawee: ไปกระทืบด้วยค่ะ :angry2:
ReiSei : หาให้ตอนสุดท้ายก็ทันค่ะพระเอกใหม่ เฮียปั้นก็แค่ความทรงจำช่วงหนึ่งไรงี้ :laugh:
moodyfairy : เธอคนนี้มาประสบการณ์ตรงตลอด :laugh: เบื่อเหมือนกันค่ะ ทำคอพับคออ่อน(อยากจะต่อยให้คว่ำ//นี่ก็อารมณ์รุนแรงเกิน) อุ๊ยใจเย็นนะ อย่าเพิ่งกลายร่างเป็นภัยสังคมไป :o12:
Oranges : ในโลกนี้ไม่มีเรื่องอะไรให้สมควรโกหกหรอกเนอะ แล้วก็การเผชิญหน้าบางทีมันก็ไม่ให้อะไรดีหรอก เพราะ ความผิดคนอื่นเท่าภูเขา ความผิดเราเท่าเส้นผม ไรงี้(อิเขียดมันอินไปแล้ว) :hao5: บางทีมีความรักแค่อย่างเดียวมันก็ไปไม่รอด ดังนั้นเลิกเถอะ(กูอินอารายยยยย :o12:)
บ๊ายบายโพ : ใช่ไหมค่ะ ไม่พร้อมจะคบ แล้วมึงมาจีบน้องบลูทำไม(คุณเขียดอินหนัก หลังจากตอบคอมเม้นมาเรื่อยๆ :o12:
)
fonny1987 : ไปด้วยคนค่ะ :katai5:
puppyluv : งื้อออออ เดะให้น้องกระโดดก้านคอ :o12:
อายทำไม :ชูนิ้วนางข้างซ้ายให้เฮียปั้น :laugh:
p.spring : บางทีคนเราก็ทำอะไรโดยมองแค่แง่ของตัวเองค่ะ ไม่เอาใจเขามาใส่ใจเรา เหมือนเฮีย ตอนแรกๆก็เหมือนเด็กเห่อของเล่นน่ะค่ะ พอเล่นไปนานๆมันก็เบื่อก็เริ่มไม่ทะนุทะนอมเหมือนตอนแรกๆ เรื่องพระเอกอันนี้อาจมีเซอร์ไพรส์ :laugh:
KIMKUNG : ตอนนี้สงสารมันไม่ลงค่ะ :a5:
@Lucifer_Prince@ : อย่าว่าพริกแกงน๊า จริงๆมันน่ารักมากนะเออ อิเฮียเอาชื่อมันมาอ้าง...อุ๊บ :laugh:
Lily teddy : เป็นคำที่คุณเขียดเคยเจอ และลืมไม่ลงเลยค่ะ ยิ่งตอนนี้ยิ่งสงสารไม่ลงหนักเลยสิคะ :laugh: :กอด1:
honey honey drop : ไม่ได้แกล้งอ่ะแอ้ม รอบนี้ :a5: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:(มากกว่า :laugh:)
^^KENTA^^ :แอร๊ย เขิน ขอบคุณมากค่ะที่ชอบ (หัวใจฟูฟ่อง) :-[ :กอด1: :กอด1:
-
สมกับเป็นอิน้องบลู แม้จะเพิ่งซดมาม่า ก็คิดแผนอะไรเกรียน ๆ ได้ตลอดเวลา :laugh:
-
โห น้องบูล แผนแต่ละอย่าง ขำได้ใจจริงๆ
บทนี้เฮียไม่โผล่เลย
อารายเนี่ย คู่รักใหม่เหรอเนี่ย น้องเฟากะพี่พริกแกง แอร๊ยยยย :z13:
คุณเขียดสู้ๆ คุณเขียดสู้ตาย คุณเขียดไว้ลาย สู้ตาย สู้ๆ
อิอิ ท่าทางจะวุ่นมากแต่ก็ยังเขียนนิยายมาให้อ่านอยู่ ขอบคุณนะคะ
รักคนเขียนจุงเบย ว่างไวๆนะคะ 5555 :katai4:
-
อ้าวเอมกับเหาไม่ได้คู่กัน??? แต่เหากับลงจะตกเป็นของพี่พริกแกง =[]= ม่ายยยยยย
-
อิบูลในหัวคงมีแต่แผน(โง่ๆ)หรือเปล่า ทำอะไรถึงฮาได้อีก (อย่าลืมจ่ายค่าตัวพริกแกงนะ)
:L2: :L2: :L2:
-
:m16: อิเฮียคนชั่วมันอยู่ไหน มันไปกกเมียใหม่ใช่มั้ยยยยยย เอามันออกมาเค้าจะไปเจี๋ยนมันเอง :angry2:
-
คุณเขียด โหดมาก แต่โดนใจ แต่หนูเกรงต่อยไป มันตบกลับ เราตายจิ
มันต้องวางยาถ่าย!! เอาให้แบบเข้าโรงพยาบาลสักอาทิตย์เลย สะใจ
-----------------------
ตอนนี้หนูเกลียด อีพริกแกงอะ คือเพื่อนที่ดี คนที่ไม่คิดอะไรกับเพื่อน มันต้องรู้จักกาลเทศะ วางตัวไม่ให้เพื่อนตัวเอง
ลำบากใจกะแฟนหรือครอบครัวอยู่แล้ว แต่อีนี้มาทำนั่งหัวเราะ (โอเคเพื่อนกันมีบ้างอันนี้หนูเข้าใจ) แต่จำเป็นมั้ย อกหัก ก็โทรจิก
คนมีเมียแล้ว เพื่อนมีเยอะแยะเลือกหน่อย หนูเกลียดอีพวกแบ๊วๆ เราไม่ได้คิดอะไร เราเพื่อนสนิทกัน
แต่จ้องเอาเพื่อนสนิทมาเป็นสามีนิ แล้วอิพวกผู้ชายน่าโง่ ไม่เข้าใจทำไมมองไม่ออกกัน
อิเฮียนิ หนูว่าพฤติกรรมมันก็ไม่ได้ดีหรอก มันรู้ตัวว่ามีนังบลูเป็นเมีย แต่ไม่ได้วางตัวให้เค้าเชื่อใจ
อย่ามาอ้างความไว้วางใจ จากคำพูด แล้วมาโทษนังบลูว่าทำไมไม่เชื่อ แค่ที่ทำจนคนเอ๋อๆ ไม่คิดอะไร คิดได้นิ
มันควรจะสำเหนียกตัวเองได้แล้วว่าพฤติกรรมของตัวเองไม่ได้ทำให้เมียมันไว้ใจ แล้วเที่ยวมาลูบหัว โอบไหล่ โกหกนิ
มันสมควรจะได้รับความเชื่อใจมั้ย แถมพูดเชือดเฉือนใจอย่างนั้น หนูว่ามันเริ่มไม่รักษาน้ำใจนังบลูละ
อารมณ์เหมือนคนได้เจอของใหม่เลย แถมมีประเด็นที่คุณเขียดบอกว่า
"ปล.คนแรกกับคนสุดท้ายมันไม่เป็นต้องเป็นคนเดียวกันหรอกน๊า คุๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
เลยเริ่มๆเดาๆว่า มีเลิกกันแน่เลย เลิกไปก็ดีค่ะ อิเฮีย ไม่ได้มีความเป็นผู้ใหญ่เลย นิสัยก็ไม่ได้เรื่อง หนูว่าเลิกก็ดี
แต่ที่น่าเจ็บใจ ถ้ารู้ตัวเองว่าไม่พร้อมจริงจัง ไม่คิดดูแลให้ดี ก็อย่ามาจีบดีกว่า
ตอนแรกนังบลูก็ไม่ได้ชอบผู้ชายนะค่ะ(หรืออาจจะแอบลึกๆ)
ถ้าอิเฮียมันไม่มา..นังบลู แล้วมาทำให้เจ็บช้ำใจ เหอะๆ คนเราถ้าจะเปลี่ยน ควรให้ตัวมันตัดสินใจเอง
ยิ่งเรื่องใหญ่ๆที่สำคัญแก่ชีวิตมันงี้ วินาทีนี้เกลียดอิเฮียมากเลย :katai1:
-
มันเหมาะกับเป็นเพื่อนกันจริงๆ 2 คนนี้ 555555
ว่าแต่พริกแกงนี่เรื่องไหนอ่ะๆๆๆๆๆๆ
ปล.เรื่องแลปสู้ๆ น๊าา เด๊่ยวส่งน้องบลูไปช่วย ดีปะ ฮ่าาาาา
-
:katai1: คืออัลไลลล
-
ยังงัยอิเฮียก็ผิดเพราะโกหก ทำตัวมีพิรุจ :katai1:
-
อิบลูแผนชั่วแต่ท่าจะมั่วจนเหลวอีกตามเคย อิพริกแกงนี่ไม่สนพี่แกแล้ว แต่จะไปดูเรื่องของแกก่อน บลูๆถ้าแกรู้ความจริงแล้วแกจะหนาว แต่ยังเคืองอิเฮียอยู่นะ อยากรู้จริ๊งอิเฮียมันเล่นอะไรอยู่ เป็นกำลังใจให้พี่เขียดคัฟ^^
-
:a5: อ่า อินู๋บลูแผนแกแต่ละนะ ส่วนเฟามันก็สมกับเป็นเพื่อนกันดีจริงๆวุ้ยยยย
ว่าแต่อิเฮียมันเอาพริกแกงมาเป็นข้ออ้างปิดบังเรื่องไรนี่ อยากรู้ๆ :katai1:
ส่วนที่ว่า "ปล.คนแรกกับคนสุดท้ายมันไม่เป็นต้องเป็นคนเดียวกันหรอกน๊า คุๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
หญิงเขียดจ๊ะหญิงเขียดหมายความว่ากระไรจะปลอดอิเฮียออกจากยศพระเอกแล้วชิมิ o18
หลังๆนี่รู้สึกเริ่มหมั่นไส้คำพูดเฮียมันเรื่อยๆล่ะ :m16:
รอตอนต่อไปดูซิว่าแผนมหาประลัย?ของอิหนูบลูมันจะสำเร็จไหม :laugh:
คิดถึงหญิงเขียดสุดสวย สู้ๆจ๊ะเป็นกำลังใจให้ อย่าหนีเก๊าไปชุมนุมนะเด๊วไม่มีใครเขียนนิยายต่อ :กอด1:
หรือถ้าจะไปก็เขียนให้จบก่อนนะเขียดจ๋า :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ไม่ผิดใช่ป่ะ ที่อยากซดมาม่าสักชาม
อยากให้เฮียรู้ว่า การที่จะเสียคนรักไป มันทรมานขนาดไหน
-
เกลียดเฮียนะจุดนี้
ชอบน้องเฟาจุงงงง
-
พี่พริกแกงจริงๆล่วย หุหุ
แล้วนี่ชายเซอร์ไปสะดิ้งอยู่แห่งหนไหน
ถึงปล่อยแกงไว้คนเดียวเช่นนี้
:hao3:
จากตอนนี้ทำให้รู้ว่า น้องบลูเธอน่ากลัวและทุ่มเทกะการแกล้งคนมาก
คิดได้ยังไง แผนพวกนี้
โอริโอ้คอลเกต น่ากลัวเกินไปแล้ว
:mew5:
Ps.เค้าคิดถึงไอ้โฟมด้วยอ่ะตัวเองงงง ไอ้โฟม คุณภูว์ ภิงค์ ท่านจีน แง้ๆ คิดถึง
นี่เค้าแค่รำพึงรำพันนะจ๊ะ ไม่ได้ทวง อิอิ :haun5:
-
น้องบลูนี่ปรับอารมณ์เร็วสุดๆ คิดแผนแกล้งคนอื่นซะแล้ว ตอนนี้เฮียไม่ออกเลย!เฮียไม่เคลียร์ซะที!
-
:jul3:โอ้ยไม่ไหวจะฮาแผนแต่ละแผนของน้องบลู แหมทำไปได้ :ruready
-
อ่านไปแล้วก็ เฮ้ออออออออออ :เฮ้อ:
รู้สึกว่าแผนนังบลูเนี่ยจะเปลี่ยนไปตามสถานการณ์นะคะ ไหลลื่นมากกก :hao3:
แต่เอ๊ะ ผู้ชายหน้าสวยผมยาวนั่นอย่าบอกนะหลงน้องเฟา ตกลงเธอเป็นอะไร กิ๊กใหม่เฮีย? รุก? รับ? หรือไส้เดือน?
แอร๋ยยยยยย เครียสสสสส :katai1:
เขียดนะเขียด มาต่อก็ดีใจอะนะ แต่ว่าชอบมาทิ้งความอึนเอาไว้ แหม่ เดี๋ยวดั๊นขโมยยาดองไปซ่อนนะคะ !! :mc1:
รอจ้ะะ ตั้งใจทำโครงการนะ มร๊วฟฟฟฟ :กอด1: :กอด1:
-
ทำไมเรื่องอย่างนี้แกคิดไวจังอะนังบลู ทีเรื่องดีๆนี่ไม่ค่อยคิดนะยะ - -''
-
อ่านแล้วบวกสปอยล์เล็กๆ ก้นะ ช่างหัวเฮียปั้นมัน สามสาวน้อย เอ้ย สามหนุ่มน้อยฮาอ่ะ ทั้งบลูเฟาพี่แกง บลูแม่งดราม่าไม่นานออกแนวเกรียนบ้าฮาสุดๆ อิเฮียแม่งอ้างชื่อพี่แกงเรอะ บังอาจมากๆ พี่แกงมาจากเรื่องไหนอ่ะคุณเขียด อยากอ่านๆๆๆๆๆๆ
-
555 โฮ้ย ท้องแข็งจนลืมม่ามา
บูลมันเกรียน+ต๊อง+รั่วได้ใจจริง
แต่กระหน่ำบวกและเป็ดให้น้องเตี้ยกับพี่ตึก
ท่าทางเฟามันน่าหยิกแก้มมากๆ แน่
ไม่งั้นหนุ่มผมยาวเท่เซอร์อย่างพริกแกงคงไม่ตามมาขอเบอร์
อิอ๊ะ ลุ้นคู่นี้ดีก่า่
:hao7:
ปล. สงสัยเมทแลบกลัวเครียดไง
สงเคราะห์ด้วยเซตใหม่ซะ 555
โอ๋ๆ ไม่หายไปไหน
ไปทำนัมเบอร์ทูปั่นมาให้คุณเขียดศรี
แก้วหย่ายๆๆๆๆๆ
-
แผนเยอะจิงน่ะเทอจร้า :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: o13 o13 o13
-
อ่านแผนตอนแรกก็คิดว่าบลูนี่มันช่างคิดได้ แต่มาขำพรืดเอาอีตอนที่เกลือกะน้ำปลาหายไปจากครัวนี่แหละ :laugh:
-
คุณเขียดจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะอะไรคนแรกกะคนสุดท้ายไม่จำเป็นต้องเป็นคนเดียวกันก็ได้อ่ะโห่ๆๆๆๆต้องเป็นคนเดียวกันเสะ!!!!
พูดแบบนี้สงสัยอยากได้ของขวัญเป็นบอมบ์หึหึ
-
บลูมากิ๊กกับเฟาเหอะ เข้าขากันดีจัง :z2:
-
แหม่ บลูนี่แผนเยอะจริงๆ .คุณเขียดหาคู่ให้พริกแกงที กร๊าก ชอบ
-
เบื่ออิบลูนะเอาตรงๆ อ่านมาแรกๆมันน่ารักดี หลังๆนี้เริ่มเลอะเทอะละ
ส่วนอิปั้นเบื่อผช แบบนี้ที่สุดอ่ะ แคร์ทุกคนยกเว้นแฟนตัวเอง
ส่วนอิพริกแกง ก็ไม่รู้สินะ
-
อ่านแล้วเริ่มสงสารน้องเฟาอะคะ เป็นเพื่อนที่น่ารักแสนดีของน้องบูลจริง ๆ บอกให้ทำอะไรก็ทำ
ตอนนี้จากแผนบีจุดสอง(ชอบอะ เตรียมไว้กี่แผนกี่จุดเนี่ย) กลายเป็นน้องเฟาต้องเอาตัวเข้าล่อพี่แกงซะแล้ว
อย่างงี้น้องเฟาคงไม่ต้องไปเผชิญกะเฮียแล้วล่ะ แต่ถ้าน้องเอมรู้ล่ะก็ อิอิ แล้วเวลาอยู่กะน้องเอมน้องเฟาเราก็ดูน่าเกรงขามนะ
แต่พอมาอยู่กะน้องบูลนี่เหมือนเด็ก ๆ เลย แล้ววิธีของน้องบูลก็นะโนดราม่ามีแต่ฮาจริง ๆ
แต่ล่ะแผนมันโหดตรงไหนเนี่ย เหมือนเพื่อนแกล้งกันเลย(วิธีโอริโอนี่น่ายืมไปแกล้งเพื่อนบ้างจัง)
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนเก่ง(ด้านแผนฮา)ต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
เขียนมั่วอ่ะ อย่าด่านะเว่ย เด่ะร้องไห้ :o12:
ต้องขอโทษคนอ่านด้วยนะคะ ถ้าไม่สนุกหรือแปลกๆ เพราะช่วงนี้คุณเขียดไม่ค่อยไหวกับตัวเอง :jul1:
27.2
“พี่พริกแกงครับ”ไอ้เฟาที่อยู่จากที่หลบซ่อนผมไม่ไกลพูดขึ้น “คือ...”ไอ้เฟาพูดทั้งที่ตัวสั้น เอ๊ย สั่น
“ครับ”ไอ้พี่พริกแกงขานรับก่อนจะโบกมือไล่เพื่อนหน้าโจรของมันให้ไปก่อน
เสียงแซวดังระงม ไอ้เฟาก็สั่นด้วยความหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม เมื่อพวกแก็งค์เด็กวิศวะจากไป เหลือไว้แค่ไอ้พี่พริกแกงผมไสวกับน้องเฟาตัวเตี้ยหน้าวอกขาสั้น ไอ้เฟาก็เริ่มปฏิบัติตามแผนที่ผมเสี้ยมมันมาทั้งคืน
“พี่ครับ คือเมื่อวานผมขอบคุณมากนะครับ”ไอ้เฟาละล่ำละลั่กบอกทั้งที่เหงื่อแตกพลั่ก
ดูยังไงแม่งก็ไม่เนียน แต่ในความไม่เนียนนี่แหละทำให้มันเนียน... คือถ้าใครงงก็จงงงต่อไปนะ เพราะกูก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน
“อันนี้ซาลาเปาไส้ครีมครับ ตอบแทนที่พี่ช่วยผมเมื่อวาน”ไอ้เฟายื่นกล่องพลาสติกใสที่อัดแน่นด้วยซาลาเปาจากร้านดังย่านเยาวราชไปให้รุ่นพี่ต่างคณะหน้าหวานมาดเซอร์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“โหย ไม่น่าลำบากเลย...พี่ทำด้วยความเต็มใจ”แน่ล่ะสิไอ้หอกหัก ได้แต๊ะอั๋งเพื่อนกูด้วยนี่
“เอ่อ พี่จะไม่เอาหรอ”ไอ้เฟาพูดด้วยหน้างงๆ...อินี่ก็ซื่อเกิน มันเล่นตัวเว่ยไอ้เฟา ไม่ใช่จะปฏิเสธมึง
“ก็เราอุส่าเอามาฝากทั้งที พี่จะรับไว้ล่ะกัน”ไอ้ผมยาวมันรับกล่องพลาสติกมาถือไว้ โดยที่ไอ้เฟาก็ได้แต่มองกล่องตาละห้อย... ฮึบไว้นะเตี้ย ถ้าแผนสำเร็จเมื่อไหร่กูสัญญาจะพามึงไปกิน
“เอ่อ พี่ พริกแกงครับ คะ คือ คือ อ่า คือ ผม อ่า คือ”อ้าวชิบหาย อิเตี้ยลืมบท “อ่อ ผมไม่เข้าใจแคลเลยพี่”พูดจบมันก็หยิบชีทเรียนแคลคูลัสออกมาจากกระเป๋าสะพายหลังรูปโคริลัคคุมะสุดแบ๊วของมัน “พี่สอนผมได้ไหม”ไอ้เฟาช้อนตามองอย่างอ้อนๆ
ร้อยทั้งร้อยก็ต้องใจอ่อน เจอสายตาแมวน้อยของแม่งเข้าไป ดีไม่ดีหัวใจอาจวายตายห่าด้วย... ซึ่งผมสอนมันเองแหละ ให้มันทำหน้าทำตาแบบเวลาจะอ้อนขอของจากเฮียเฟา
“ก็ได้ครับ”นั่นๆมีเขินด้วย
“พี่พริกแกงใจดีจังเลย”ไอ้เฟาพูดขึ้น ก่อนจะแอบหันมาลอบยิ้มให้ผมที่แอบอยู่หลังพุ่มชาดัด...ไอ้สัด กูคัน “พี่ว่างตอนไหนอ่ะครับ”
“ตอนนี้พี่ก็ว่างนะ พรุ่งนี้พี่ก็ว่าง ถ้าเป็นน้องเฟาไม่ว่าตอนไหนพี่ก็ว่าง”ไอ้เฟาถึงกับช็อคตาค้าง...เป็นไงล่ะมึง ความรู้สึกตอนโดนม่อน่ะ “ที่สำคัญ ใจพี่ก็ว่างนะ”ถุย! แล้วไอ้เฮียหน้าเงือกผัวกูที่มึงจ้องจะเคลมล่ะสาดดดด
“แหะๆๆๆ”ต่อไม่ถูกเลยสิมึง
“ไม่เข้าใจตรงไหนครับ”ไอ้ผมสลวยมันนั่งลงตรงโต๊ะม้าหินที่อยู่ข้างพุ่มชาดัดอันเป็นทำเลที่ผมซ่อนตัวอยู่
“คือผมไม่เข้าใจสักอย่างเลยพี่”ไอ้เฟานั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องสอนยาวเลยน๊า”อย่ามายิ้มกรุ่มกริ่มใส่เพื่อนกูนะไอ้สลัด!
“เอิ่ม ผมไม่รู้เรื่องฟังก์ชันนี่น่ะครับ”ไอ้เฟาบอกก่อนจะยิ้มแห้งๆหน้าซีดๆ
“เอิ่ม พี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”ได้ข่าวว่ามึงเรียนวิศวะฯ
“ห๊า เอ่อ เอาไงดีวะ”ไอ้เฟาพึมพำแต่หันมาตรงจุดที่ผมซ่อนตัว
“แต่คืนนี้พี่จะกลับไปทวน และพรุ่งนี้พี่จะเอาชีทมาให้นะครับ”ไม่อยากจะชมหรอกนะ แต่เวลาพี่มันยิ้มเห็นฟันแบบนี้โคตรดูมีเสน่ห์เลยว่ะ
“ขอบคุณครับ...”
“งั้นพี่ขอเบอร์น้องเฟาได้ไหมครับ”ไอ้เฟานิ่ง มันนิ่ง และผมก็นิ่ง...แล้วกูจะไปอินอะไรกับเขาเนี่ย “จะได้นัดมาเอาชีท”
“อ่อ ได้ครับ”ไอ้เฟาพูดจบ ไอ้พี่พริกแกงหน้าม่อก็ยื่นไอ้โฟนที่หุ้มด้วยเคสคิตตี้มาตรงหน้าไอ้เฟาแทบจะทันที
ไอ้เฟารับมาก่อนจะกดดับหน้าจอที่ปุ่มได้บน ก่อนจะกดอีกครั้งแล้วสไลด์ แต่ต้องใส่รหัส ผมไม่รู้มันต้องการจะทำอะไร แต่ดูรอยยิ้มแล้ว...แม่งชั่วกว่ากูอีก
“พี่ครับ ผมเผลอกดปิด รหัสอะไรอ่ะครับ”ไอ้เฟาทำเนียนถาม
“2412...วันเกิดพี่นะครับ”
“อ่อครับ”ไอ้เฟายิ้มแหยงก่อนจะพิมพ์เบอร์ไปให้ แต่ผมเห็นมันทำอะไรไม่รู้นานสองนาน “ขอโทษนะครับที่ช้า ผมตื่นเต้นเลยกดผิดกดถูก”อันนี้กูไม่ได้สอนนะ
เมื่อคืนโทรศัพท์ไปแล้ว ไอ้เฟาก็แกะซองเครื่องมือลงทัณฑ์นัมเบอร์วัน แล้วหยิบชิ้นแรกส่งไปให้เหยื่อ ส่วนชิ้นที่สองมันก็กินเอง เมื่อริมฝีปากสีระเรื่อนั้นแตะที่ชิ้นขนมเสียงรอบข้างก็พลันเงียบใจผมงี้ระทึก
กึก!
เสียงบิตกิตสีดำสอดไส้ยาสีฟันแตกออกจากกัน
“อ่ะ แค่กๆๆๆ”คนมาดเซอร์สำลักหน้าดำหน้าแดง
“พี่เป็นไรครับ อ่ะนี่น้ำครับ”ไอ้เฟารีบหยิบเครื่องลงทัณฑ์นัมเบอร์ทูที่มีไอน้ำเกาะพราวเพราะความเย็นออกมาจากกระเป๋าก่อนจะส่งให้คนตรงหน้า
ขวดเปปซี่มรณะถูกบิดให้เปิดออก ก่อนที่เหยื่อจะกระดกโดยไม่ได้สังเกตกลิ่นเลยสักนิด
พรวด!!!
อ่า...พุ่งเป็นฝอยเลย
“เอ่อ งั้นน้ำเปล่าไหมครับ”นัมเบอร์ทรีถูกนำมาวางบนโต๊ะ ก่อนที่อีกคนจะรับไปแล้วรีบแกะพลาสติกออก แต่ยังไม่ทันที่ความสะใจอีกระลอกจะได้ซัดเข้ามา
“ไอ้เฟา มึงมาทำเหี้ยไรแถวนี้”ไอ้เอมเวอร์ชั่นถอดแว่นที่เหงื่อท่วมตัวจนเสื้อนักศึกษาเปียกซกถามขึ้น
“อ่อก”เสียงจากคนที่กระดกน้ำไปโดยไม่ระวัง
พรวด!!!!
อุ๊ย!...เป็นฝอยอีกแล้ว
“แค่กๆๆๆๆ”ใบหน้าขาวใสไอจนตอนนี้ขึ้นสีแดงก่ำน้ำตาไหลพราก
“เฟา มึงทำอะไร!”ไอ้เอมหยิบขวดเปปซี่ขึ้นมาดม “น้ำปลา...ทิพรส”จะเก่งไปแล้วมึง...แต่จะว่าไป กูก็ใช้ทิพรสจริงๆ “มึงทำแบบนี้ทำไม...พี่เป็นไรเปล่าครับ”ไอ้เอมเข้าไปถามไอ้คนที่ยังไอไม่หยุด
“...”ไอ้เฟาไม่พูดอะไร แต่ลุกขึ้นยืนสีหน้าบึ้งตึง
“มึงจะไปไหน”ไอ้เอมวิ่งเข้ามายื้อแขนไอ้เฟาที่กำลังเดินหนีเอาไว้ “เฟา ไปขอโทษพี่เขา”ไอ้เอมพูดอย่างใจเย็น “ไอ้เฟา มึงอย่ามาดื้อกับกู!”ไอ้เอมตะคอก ไอ้เฟาเบือนหน้าหนี
ผมควรออกไปช่วยมันปะวะ...
พอดีเพิ่งคิดได้
ดูเพลินไปหน่อย...แหะๆๆๆ
“ทำไมมึงเป็นแบบนี้วะ!”ไอ้เอมตะโกนอย่างหัวเสีย
“เออ!! กูก็เป็นแบบนี้แหละ”
“มึงโกรธเหี้ยอะไรอีกเนี่ย...เรื่องนี้มึงผิดนะเฟา มึงไปขอโทษพี่เขาซะ!”
“เออ กูแม่งผิดตลอดแหละ ก็กูมันไม่น่ารัก นิสัยก็เหี้ย ปากก็หมา มึงอยากให้กูขอโทษนัก ใช่ไหม กูขอโทษก็ได้”ไอ้เฟาพูดทั้งที่จมูกเริ่มแดง
“เป็นเหี้ยอะไร!!”ไอ้เออมตะคอก เอาซะผมกับไอ้พี่พริกแกงสะดุ้งเลย
“เออ กูไม่รู้กูเป็นเหี้ยอะไร แต่กูไม่พอใจมัน”แล้วไอ้เฟาก็ชี้มาที่ไอ้พี่พริก...นี่มึงโกรธมันแทนกูขนาดนั้นเลยหรอ “แล้วมึงล่ะเป็นเหี้ยอะไร ทำไมต้องมาตะคอกกู ... อ่อใช่สิ ก็มึงชอบมันนี่”
“อะไรของมึง”ไอ้เอมถามพลางเกาหัวอย่างงงๆ “กูชอบ...กูบอกมึงงั้นหรอ”ไอ้เอมยังคงตีหน้ามึนถาม
“เออดิไอ้ควาย”
“ตอนไหน”
“สองอาทิตย์ก่อนที่โรงอาหาร”ไอ้เฟาหน้าแดงกำด้วยความโมโห ส่วนไอ้เอมก็ฉีกยิ้มกว้างราวกับคนบ้า
“ปะกลับกัน”ไอ้เอมยิ้มร่า จูงมือไอ้เฟาออกเดิน
“ปล่อยกูนะไอ้สัสเอม!”ไอ้เฟาพยายามขืนตัว “ไม่ปล่อยกูจะถีบ”
“ถีบดิ กูจะได้จับปล้ำแม่งตรงนี้อ่ะ”โว๊ะ! จะทำอะไรก็รีบทำ กูรอดูอยู่
“พูดเหี้ยอะไร เด่ะกูต่อยหน้าหงาย”ไอ้เฟายกหมัดขึ้นทั้งที่หน้าแดงก่ำ
“ลานจอดรถก็เคยแล้ว สวนสุขภาพอีกที่ก็ดีเนอะ ดูเนเจอรอลดี มึงชอบมุมไหนล่ะ กูว่าตรงต้นไม้นั่นดีว่ะ กิ่งมันต่ำ เวลากูอุ้มแตงมึงได้จับกิ่งไม้ได้ กูได้ไม่ค่อยหนัก...”ยังไม่ทันที่ไอ้เอมจะได้สาธยายอะไรต่อ ไอ้ที่หน้าแดงก่ำก็รีบพูดขัดทันที
“อ๊ากกกก จะไปไหนก็ไป”ไอ้เอมยิ้มหน้าบานแล้วก็เดินจูงมือไอ้เฟาออกไปตามทางเดินของสวน
มันสองคนยังไม่ได้คบกัน แต่ก็ดูมีความสุขดี แล้วทำไมผมกับเฮียคบกันแล้ว แต่มันกลับทุกข์แบบนี้...บางทีผมก็ไม่เข้าใจ
กูจะดราม่าหาใครเนี่ย
“ไอ้เชี่ยปั้น มึงอยู่ไหน มาคุยกับกูก่อนเด่ะไอ้สัส”เสียงเหวี่ยงๆของคนที่นั่งบนม้าหินทำให้ผมหันไปมอง “อ่า แล้วนั่นใครครับ”เสียงหงอๆดังขึ้น “อ่อ ด็อกเตอร์พรพรรณหรอครับ ขอโทษครับจารย์ผมโทรผิด...สาบานไม่ได้กวนตีน จารย์อยู่ไหนอ่า เดี๋ยวผมไปหา จริงๆอาจารย์ไม่ได้แกล้ง”แล้วไอ้พี่พริกแกงมันก็รีบวิ่งออกไปทันที
รู้ล่ะ ไอ้เฟามันกดอะไรตั้งนานสองนาน...มันสลับคอนแทร็ก(แสบนักนะมึง)
ผมออกมาจากที่ซ่อนเมื่อปลอดคน ทั้งที่ได้แกล้งชู้ไอ้เฮีย...แต่ไม่เห็นจะสะใจอย่างที่คิด
ไม่เห็นจะสนุกเลย
ผมโทรไปหาไอ้เฟา แต่มันก็ปิดเครื่อง โทรหาไอ้เอม ไอ้เอมก็ปิดเครื่อง ผมเลยส่งข้อความไปขอโทษไอ้เฟา หลังจากเดินวนเล่นในสวนจนสาแก่ใจ ผมก็ออกไปหน้าม.แล้วโบกพี่วินกลับหอ
เคยเป็นไหม เวลาเศร้าๆพอได้อยู่กับเพื่อนมันก็ลืม แต่พอต้องกลับมาอยู่คนเดียว ความรู้สึกหน่วงในใจมันก็กลับมาอีก
ผมเดินขึ้นหอโดยไม่ใช้ลิฟต์ ไม่รู้จะรีบไปทำไม ในเมื่อกลับห้องไปก็ต้องอยู่คนเดียว แต่ความคิดที่ต้องอยู่คนเดียวมันก็พังทลายลง เมื่อผมเปิดประตูห้องไปเจอใครบางคน
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
------------------------------
ขอบคุณทุกกำลังใจและคำติชมค่ะ :hao7:
คุณเขียดศรีวดีสมรอรดีมณีรัตนาพิกุลอรุณประไพไฉไลฤดีไม่มีอะไรจะพูดอ่ะค่ะ
รู้สึกช่วงนี้สมองประมวลผลไม่ค่อยจะดีค่ะ
เมื่อคืนก็ฝันว่าแอมพิซิลินกับ เพนนิซิลิน เตตระไซคลีนสู้กัน ฉากยิ่งใหญ่ราวกับสามก๊ก(แหงล่ะ มึงดูสามก๊กก่อนอน :a5:)
เห็นถามถึงพี่พริก เลยเอาอินโทรเรื่องของนางมาแถม(เนื่องจากอัพน้อยเลยแถมๆไป) :heaven
(http://เวปมีไวรัส/images/2013/11/06/พลิกNJdSsN5oj.gif)
(http://เวปมีไวรัส/images/2013/11/06/hhd6DcyYRE83.jpg)
ตามแผน... พอมันแพ้ แฟนมันก็เสร็จผม
แต่ในความเป็นจริง... ผมเมา แล้วผมก็เสร็จมัน = =
.........
......
...
.
ส้นตีนจริงๆ
“ฮึกๆๆ ฮือออออ”เสียงคร่ำครวญชวนสำรอกดังเรียกผมให้หลุดจากภวังค์
ผมที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงเหล่มองไอ้คนข้างตัวที่ดึงผ้าห่มมากอดแนบอกแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตานองหน้าปานประหนึ่งว่าตัวมันนั้นเป็นนารินที่ถูกคาวีพรากพรหมจรรย์เหมือนในเรื่องสวรรค์เบี่ยง(เบน)
“ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย จะร้องหาสวรรค์วิมานอะไร”ผมพูดเสียงเรียบหลังจากที่ปล่อยควันบุหรี่ให้ลอยตัวหลอมรวมกับมวลอากาศ
“แต่มัน ฮึก ครั้งแรก ฮึกๆๆๆ กับผู้ชาย”แล้วมันก็ปล่อยโฮออกมา... ฟังแล้วแสบตูด
....
.
โถ ไอ้ฉิบหาย!!...กูก็ครั้งแรกเหมือนมึงนั่นแหละ!!!
ไม่ต้องมาทำหน้างงงวยสงสัย ว่าไอ้นี่เป็นใครทำไมหยาบคายจัง ให้เสียจริต ผมชื่อพริกแกง ผิวพรรณขาวเนียนนุ่มสุขภาพดีเฉกเช่นลูกผู้ดีทั่วๆไป รูปร่างสมส่วนด้วยกล้ามเนื้อและซิกแพ็คพอเร้าใจที่ผู้ชายทั่วม.นั้นต่างอิจฉา ส่วนเรื่องหน้าตา คงพูดได้แค่ว่า... กูหล่อมาก!!!
เน้นอีกครั้ง
กูหล่อมาก!!!
อย่าด่าว่าผมหลงตัวเอง เพราะผมจะยอมรับ... ก่อนที่ผมจะไร้สาระ(มากกว่านี้)และพาทุกคนออกทะเลไปไกล ผมจะขออธิบายเรื่องราวตามที่ผมพอเข้าใจก็แล้วกัน
ไอ้เด็กเวรเฟรชชี่สดๆแต่ไม่ซิงที่นอนน้ำตานองอยู่นั่นชื่อเซอร์ฮาน ถ้าเอาแบบไม่มีอคติ ก็คง สูงยาว ขาว ล่ำ(กำลังดี) หน้าตาดี มีรถขับ มีไอโฟนใช้ เชื้อสายผู้ดี ที่สำคัญ แฟนมันสวยประดุจดั่งนางฟ้า
แต่ถ้าให้อธิบายแบบมีอคติแบบเล็กๆน้อยๆ(แต่ไม่ได้ใส่ร้าย)ล่ะก็... ตอนเด็กๆแม่มึงให้แดกเสาไฟฟ้าเข้าไปรึไง(ตัวยังกับเปรต) แล้วหน้ามึงเนี่ย อย่าเข้ามาใกล้ๆกูนะ เดี๋ยวกูห้ามใจไม่ไหวเตะหน้าหงาย ส่วนเรื่องน้องตังเมน่ะ... มึงทำของใส่นางฟ้าของกูใช่มะ
“ชายเซอร์จะบอกตังเมยังไงดี”มันบ่นกับตัวเองทั้งน้ำตา...อย่าบอกนะโว้ยยยย
อนาคตในฐานะ พี่พริกแกง ปี3 วิศวะสุดหล่อเหลาสันดารดี ที่มีแม่ยกสาวน้อยสาวใหญ่ทั้งนอกและในมหาลัย ของกูดับสูญแน่... ฉะนั้น
น้องเซอร์ฮานครับ อย่าบอกใครเลยนะ พี่ขอร้อง... ปล.อย่าให้พี่ต้องถึงกับกราบตีน (เพราะพี่เจ็บตูด ก้มกราบไม่ไหว)
ว่าไปนั่น แค่คิดก็กระดากสมองจนจะแดดิ้นแล้ว ขอร้องดีๆเรอะ ผมไม่ทำหรอกคร้าบบ ขัดกับบุคลิกภาพภายนอกและภายในของผมเกินไป...ฟอร์มกูเยอะ
“แล้วมึงอย่าไปบอกใครล่ะ ถ้าไม่อยากให้ใครเขาล้อว่า...”ผมพ้นควันบุหรี่ใส่หน้าไอ้คนที่ยังน้ำตาไหลพรากอยู่“ไอ้อ่อน”ผมโยนก้นบุหรี่ในมือใส่ไอ้เด็กเวรในตำนานที่ผมคงจะต้องจำมันไปจนวันตาย... ถ้าอัลไซเมอร์ไม่แดกกบาลผมไปเสียก่อนนะ
ผมจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยโดยพยายามข่มความเจ็บไม่ให้ไอ้เด็กเวรนั่นมันรู้ “กูไปล่ะ อยากจะแหกปากร้องต่อหรือจะทำอะไรก็เรื่องของมึง” ผมว่าแล้วก็ลุกขึ้นยื่น แต่ขาผมมันสั่น ล้าไปหมดจนต้องทรุดตัวนั่งกับเตียงอีกครั้ง “มองเหี้ยอะไร...”ไอ้เซอร์ฮานยังคงมองผมด้วยความสงสัย
“ฮึกๆๆ พี่ ฮึก พริกแกง ฮึกๆๆ เจ็บ หรอ ครับ ฮึก”มันสะอึกฮึกๆทั้งที่ถามผมไปด้วย
“เจ็บเหี้ยไร ขากูเหน็บแดก เรื่องแค่นี้ลูกผู้ชายอกสามหลาอย่างกูไม่หวั่น(แม้วันมามาก)หรอก”ไม่หวั่นแต่ขากูสั่นเลยครับ “เห็นหน้ามึงแล้วปวดขี้ กูจะกลับไปขี้ที่บ้านกูละ”ผมลุกขึ้น เดินเป๋ๆปัดๆขาถ่างๆออกไป “เหน็บเหี้ยนี่ก็แดกกูจัง”แน่ะ ทำเป็นด่าเหน็บน่ะ... บอกแล้ว ฟอร์มกูเยอะ
ผมเดินออกมาจากคอนโดหรูย่านใจกลางเมืองด้วยความปวดแปล๊บแสบอก ผมไม่พิศวาสผู้ชาย ถึงแม้ว่าจะมีผู้ชายมาพิศวาสผมอยู่ประปรายก็เหอะ ผมแมน ผมเถื่อน และผมก็...หล่อ
ถึงผมจะยังเป็นหนุ่มบริสุทธิ์ผุดผ่อง(ถึงตอนนี้จะไม่แล้วก็เหอะ)แต่ผมก็นิยมสตรี และผมเองก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าเรื่องบัดซบอย่างกับละครหลังข่าวแบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับผม ไอ้เซอร์ฮานบอกว่าผมข่มขืนมัน โถไอ้เด็กเวร สติกูยังไม่มีเลย จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปขย่มมึง(แล้วอย่างกับกูรับเป็นเนอะ) สำหรับเรื่องนี้ถึงผมจะคับแค้นใจ แต่ผมก็จะไม่ล้างแค้น เพราะว่ามันปัญญาอ่อน
เมื่อผมก้าวออกจากที่นี่ผมจะลืมเรื่องทั้งหมด ปล่อยให้เรื่องราวมันจบๆไป ลาก่อนนะทุกคน ทุกอย่างมันจบแล้ว... อะไรนะ มีคนตะโกนบอกว่า เรื่องเพิ่งเริ่ม
กูว่าไม่ดีมั้ง= =
จบอินโทร
ตอบคอมเม้น :-[
ReiSei : ว่าบลูราดาเกรียนแล้วนะ น้องเฟานี่ก็ไม่ธรรมดา :laugh:
rije : แบบตอนลง โคตรกลัวแป๊กอ่ะ เพราะคุณเขียดเขียนมั่วไรงี้ :sad4: ขอบคุณมากค่ะ :กอด1: แบบชีวิตจริงเขียดดราม่าเพราะการศึกษาอยู่ค่ะ วันนี้เหนื่อยจนร้องอ่ะ :o12: แต่พอกลับมาเห็นคอมเม้นคนอ่านก็ดีขึ้นแล้วค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
wikawee:น้องเหามันหนีอิแว่นไม่รอดหลอกค่ะ :-[
honey honey drop : ต้องจ่ายสวัสดิการด้วยนะเนี่ย ตอนนี้นางโดนไปเยอะ
yymomo :ขี้เกียจเขียนอิเฮียอ่ะ มันเครียดเน่ะ :กอด1:
haru1111:ต่อยมันเสร็จก็ทำเป็นวิ่งหนีอ่ะจ๊ะ :laugh: อุ๊ยน่ากลัวนะเนี่ย o22 อันนี้ระบายมาซะหมดเปลือกเลยนะเนี่ย o22 ถ้าอิเฮียมาอ่านได้ร้องไห้แน่ :laugh:
lizzii : พริกแกงรอรีไรท์อยู่อ่ะจ้า โถ แค่เมทแลบคนเดียวชี้วิตนี้ก็แทบตายล่ะจ๊ะ อย่าส่งมันมาเลย :o12:
พลอยสวย:คือฉันอยู่ในช่วงเขียนมั่วอ่ะเท๊อ :laugh:
nokkaling : แถมโยนความผิดด้วยค่ะ
@Lucifer_Prince@ :ล่มเพราะอิแว่นค่ะ :laugh: ขอบคุณคร่า :กอด1:
kongxinya : น้องเฟา มันโดนเสี้ยมค่ะเจ้ :heaven อันนี้ต้องลุ้นอ่ะเจ้ :laugh: เอ่อแผนล่มอีกนั้นแหละเจ้ อยากไปก็ไปไม่ได้หรอก หนูท้อมากอ่ะเจ้ซิน แบบตอนนี้หนูทำงานคนเดียวเกือบทุกวิชา ไปปรึกษาอาจารย์ นางก็บอกว่าให้ทำใจเพราะอีกหน่อยทำงานเจอหนักกว่านี้ :hao5:
maytarapat : จัดไปเลยไหมล่ามาม่า...แต่คุณเขียดไม่ค่อยถนัดอ่า :-[
mild-dy :ขนาดเขียนเองยังเกลียดมันเองเลยค่ะ(สับสนกะชีวิต)
black-egoistic : เรื่องนั้นชายเซอร์มันโผล่มาตอนพริกแกงอยู่ปีสามอ่า ตอนนี้พริกแกงอยู่ปีสอง ส่วนมันสะดิ้งแถมไหนนี่ยังไม่ได้คิด :laugh: แหมถ้าจะรำพึงขนาดนี้ ทีหลังทวงเหอะ(เรื่องนี้พลอตมันจบล่ะนะ แต่ไม่มีเวลาพิมพ์) :z3:
RenaBee : คุณเขียดเกลียดอิเฮียอยู่อ่ะ เลยขี้เกียจเขียน :z2:
B52 : เป็นอะไรที่คุณเขียดเคยทำคนอื่น(และก็เคยโดนกับตัวเอง) :laugh:
moodyfairy : จริงๆเธอไม่ได้เป็นกิ๊กใหม่ใครคร่า เธอเป็นเคะเถื่อนของอีกเรื่องอ่ะ :-[ อย่าเอาไปนะเด่ะลำยองลงแดง :o12:
NUTSANAN : ฮ่าๆ ว่าอิบลูแต่เหมือนคนเขียนจะโดน :laugh:
raluf :เอารูปอิมเมจแปะไปด้วยความสะใจ(บลู เฟา พริกแกง) น้องเฟาในจินตนาการคุณเขียดคือน่ารักเว่อๆ อิบลูคือออกแนวผู้ชายปกติที่เกรียนๆหัวเราะร่าเริงไปวันๆ ส่วนพี่พริกแกงนี่คือเถื่อนๆค่ะ(จริงๆมันเป็นนักเลง :a5:)
(http://เวปมีไวรัส/images/2013/11/05/blueyKhY.jpg) (http://เวปมีไวรัส/images/2013/11/05/fao4X3k.jpg)(http://เวปมีไวรัส/images/2013/11/05/prik836X0.jpg)
พี่พริกแกงมาจาก พลิกลุคมาลุ้นรักคร่า ยังไม่ได้ย้าย ยังไม่ได้แก้เลย :really2:
puppyluv : งั้นเรามากินด้วยกันเถอะนะ :กอด1:(จะได้ไตวายไปพร้อมกัน) น่ารักมาเคอะ อิมเมจตามจินตนาการอยู่ข้างบนงิ
sukaz : มันคือสิ่งที่เราอยากทำกับเมทแลบ :laugh:
gayraygirl : ถ้าเป็นบ้านคุณเขียดนะ ถ้าอะไรหายล่ะม๊าหาไปเจอ ป๊าคือคนแรกที่จะซวย :laugh:
แมวเหมียว:โอ๊ย แมวเหมียวจ๋า ใจเย็นนะ บั่บจะเปลี่ยนอะไรล่า มันจะจบอยู่แล้ว พูดไปงั้นปั่นกระแส :laugh:
-Otto- :เดี๋ยวอิแว่นมันคลั่งนะคะ :laugh:
^^KENTA^^ : นางมีคู่อยู่แล้วจ้า นางเป็นนายเอกของอีกเรื่อง(ที่บ้ากว่านี้) :laugh:
TanyaPuech :นั่นล่ะค่ะคือความพินาศที่เกิดขึ้นกับเรื่องนี้ :laugh: คุณเขียดสมองรวนแต่งมั่วอ่าจ้า :o12:
Lily teddy : น้องเฟามันร้ายค่ะ จริงๆที่มันยอมเพราะมันเกลียดอิพี่พริกอยู่เหมือนกัน :laugh: ขอบคุณคร่า :กอด1:
-
คุณเขียดหากิ๊กให้อิบูลด่วน!!!!!!หมั่นไส้อิเฮียย :z2: :z2: :z2:
-
งั้นตอนหน้าก็ไม่ต้องเอามันออกมาเลย เด๊ะถีบมันหน้าหงาย :z6:
ปล. อิบลูลูกรัก ไปกับชร๊าน จะพาไปหาปั๊วคนที่ 100 ให้ ( คนที่ 2 - 98 ผ่านมันไป :laugh: )
-
ตอนแรก กั๊กๆไว้ เห็นอิเฮียเปงพระเอก จนตอนก่อนหน้า บึ้ม!!! ระบายเกลี้ยงเลย
คนอย่างอิเฮีย ร้องไห้ไป ก็สมควรละค่ะ
โตแต่ตัว สมองเท่าเม็ดงา :angry2:
สงสารนังบลู กลับมาเจอ "เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
เป็นหนูๆจะตอบ "ไม่ต้องคุย เราแค่ไม่พร้อมจะคบกัน" + " จะมาเก็บของใช่มั้ย? เก็บเสร็จคืนกุญแจมาด้วย"
ย้อนมันบ้าง :laugh:
แล้วเปิดไปหาหนุ่มใหม่แสนดี เงินเยอะ มาดามหัวใจเลย 555
ปล. อภัยให้พริกแกง เพราะเล็งเห็นอนาคต ... มันอยู่รำไร :z1:
-
พี่พริกแกงฮาว่ะ
555555
เกรียนนนนนน
มากกกกกกก
-
ตกลงใครแค้นพริกแกงมากกว่ากันเนี่ย ระหว่างเฟากะนังบลู ???
ส่วนอิเฮียโผล่มาแค่หางอึ่งแต่สร้างความตื่นเต้นให้คนอ่านมากค่ะ
ปล. เป็นกำลังใจให้คุณเขียด สู้ๆนะจ้ะ
-
เฟาแบบ มีความแค้นส่วนตัวนี่เอง
ส่วนเฮียปั้นมาแล้วใช่มั้ย เคลียร์เลยนะ ขอแบบแมนๆ ให้มันหนักแน่นเหมือนตอนที่จีบหน่อย :m16:
-
สู้ต่อไปนะคุณเขียดดดดดดดดดด !!!!
แต่เฟานี่รู้งานนะ ตอนแรกนึกว่าจะพลาด ที่ไหนได้ คุ้มเลย ฮ่าๆๆๆ
ส่วนพี่พริกแกงนี่ถ้ารีไรท์เสร็จคงฮาน่าดู 5555555
-
o22 เขียดศรีเราว่ายาดองซักโหลก่อนม่ะ เผื่อจะหายเบลอ555+
-
รอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น :katai3:
-
คุณเขียดทิ้งไว้แบบนี้ทำร้ายมากมาย
ตอนหน้าขออีเฮียโดนหนักๆ แบบร้องไห้ขี้มูกโป่งเลย แอบแค้นแทนบลู
อิ้อิ้
:katai1: :katai1:
-
อ๊า ตอนหน้าดูสิใครจะโดนใครเชือด อิเฮียหรืออินู๋บลู
สงสารพริกแกงเบาๆโดนแผนร้ายกาจ?ของบลูกับเฟาๆไปหลายดอกเลยนั่น o18
(หญิงเขียดเตรียมค่าทำขวัญให้พริกแกงมันด้วยล่ะ :laugh: )
ว่าแต่เอมกับเฟานี่น่าส่องจริงๆ คู่นี้สงสัยจะรักธรรมชาติ?กันน่าดู :z1:
ปล. อย่าท้อไปเลยหญิงเขียดจ๋าถือว่าเป็นการฝึกประสบการณ์ชีวิตคิดบวกไปในตัว
ก็อย่างที่ท่านอาจารย์นางว่า เพราะต่อไปในอนาคตก็มีแต่ตนแลนี่ล่ะเป็นที่พึ่งแห่งตน พี่ซาบซึ้งดี ณ จุดนี้ กาซิก กาซิก :hao5:
เอาใจช่วยเขียดคนงามนะจ๊ะ สู้ๆ เป็นกำลังให้ให้น้องเสมอ :กอด1:
:L2: :pig4: :กอด1: :L2:
-
ขอคู่หลักก่อนได้มั้ยอ่ะ :call:
-
คาดว่าอิบูล น่าจะโดน(อะไรไม่รู้) :oo1: :oo1: :oo1:
รักคนแต่ง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พริงแกงจะยังไง
เฟาจะน่ารักขนาดไหน
หนึ่งเดียวในใจ คือ น้องบลูค่ะ
:z6: โดนเฮียกระโดดทีบ
-
เอมนี่จะเทพไปไหน รู้กระทั่งน้ำปลายี่ห้อทิพรส :m20:
ปล. อ๋อ ตอนนี้พี่พริกแกงอยู่ปีสอง(เป็นตอนที่ยังซิง 55) สินะ เค้าลืมไปบ้าง(เพราะมันนาน 55)
นี่เค้าไม่ได้กัดคุณเขียดนะ (ทำหน้าตาใสซื่อ)
o18
-
ก๊ากกก เฟาเอ้ย เราก็นึึกว่าช่วยเพื่อน ที่แท้แค้นฝังหุ่นส่วนตัวด้วยนี่เอง ป่านนี้โดนเอมลากไปกินตับแล้วมั้ง(แลดูร่าเริง)
ส่วนบลูก็บอกเฮียไปนะว่าไม่มีไรจะคุยด้วย พาเพื่อนรักไปล้างท้องโน่นนน
/อินโทรก็ฮาแตกแล้วค่า..ว่าแต่พี่พริก..เราก็ว่าพี่เค้าสวยนะ เป็นนักเลงหน้าหวานเหรอพี่ แล้วใครจะกลัวเนี่ย
ฝันว่ายาตีกันเหรอคะเดี๋ยวเรายกทัพไปช่วย เอาทัพอะไรดีอ่ะLevofloxacinไหมคะของเค้าแรง ฮ่าๆๆ
-
คนที่เปิดประตูเข้าไปนี้ใช่ไอ้เฮียหรือเปล่า
ถ้าใช่อย่าไปคุยกับมันเลย ไม่รู้มันจะมาคุยเรื่องอะไร
ไม่ใช่มาว่าอะไรหนูอีกนะ แต่ถ้าบอกง้อก็อย่ายอมง่าย
ในเมื่อไม่พร้อมจะครบก็ไม่ต้องครบ :katai1:
เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นคนอื่น อย่างคิง(หายไปเลย)
หรือป๋าน้องบลู คนนี้พี่ปลื้มมาก 5555
-
โอ๋ๆ คุณเขียดอย่าเศร้าเสียใจไปเลย ชีวิตแม้จะเจอเรื่องน่าหนักใจแต่ก็ยังลุกขึ้นสู้ใหม่ได้
สู้ๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้น๊าาาาาาคะ เหนื่อยก็พักบ้างนะคะ :L2:
โอ๊ะๆ นี่ขนาดเขียนมั่วนะเนี่ย ทำเอาลุ้นจริงน้องบลูเปิดห้องมาเจ๊อะ? เจ๊อะใครหนอ อยากรู้จริงๆ เลย
แอร๊ยยย เซอร์ฮาน ชื่อเท่ห์จริ๊งงง ลูกครึ่งเหรอคะ? โปรไฟล์คู่นี้ฮาได้ใจจริงๆ
(ทำไมต้องเกลียดแมวด้วยอ่า มีประวัติโดนนุ่งแมวกัดเหยอน้องเซอร์เอิ๊กๆ)
พริกแกงทำเป็นเก่งนะตัวเธอว์ ระบมไหมละนั่น :hao7:
ชอบคติประจำใจของพริกแกงจริงไรจริง
-
คุณเขียด ไม่เอาพริกแกงมาลงในเล้าบ้างอ่ะค่ะ หรือลงแล้วเค้าหาไม่เจอ :กอด1:
-
น้องเอมกับน้องเฟานี่ชอบเอ้าท์ดอว์กันซินะคะ....
น้องบลูคะบอกเฮียไปเลยค่ะว่าไม่คุย เพราะไหนๆเราก็ไม่พร้อมที่จะคบกัน ดังนั้นบลูก็ไม่พร้อมที่จะคุยค่ะ!
ปล.คุณเขียดสู้ๆนะคะ o13
-
แอร๋ยยยยยยยยยยยยยย หายข้องใจซักที :m31: :m31:
ที่แท้นังพริกแกงหล่ออนก็เป็นเคะเถื่อนนี่เอง อุ้ย แต่เราแอบชอบนะ อารมณ์แบบน้องไม่ต้องพี่จัดเอง nc เห็นๆ :hao6: :hao6:
อิชั้นท่าทางจะลอยออกนอกโลกไปแล้ววว เอมกับเฟาก็เอา เอ้ย เข้าใจกันแล้ว พริกแกกก็แอบมาให้เด็กกิน? แล้วเฮียกะบลูละ
ง้อน้องด่วนเลยยยย โทษฐานทำอะไรไม่เคีลยร์ :katai4: :katai4:
รอจ้ะะะ :impress2:
-
:a5: จ๊าก น้องเฟาที่น่ารักเปลี๊ยนไป ไหง่กลายเป็นงี้อะคะ ตกลงใครแก้แค้นใครกันแน่คะเนี่ย
ตอนนี้น้องบูลเจ้าแผนการณ์ของเรายังเอ๋อไปเลย แล้วไหง่น้องเอมมาเกี่ยวด้วยล่ะ
หรือเป็นแผนบีจุดสามของน้องบูล (เริ่มระแวง) แต่ถ้าไม่ใช่แผนแสดงว่ามันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลซะแล้ว
หรือเฮียปิดบังอะไรไว้อีก ตกลงรอยดูดของเฮียนี่มาจากพี่แกงแน่รึเปล่า โอ๊ยเริ่มสับสน หรือเฮียวางแผนอะไรไว้
แต่คู่น้องเฟากะน้องเอมเหมือนจะเคลียร์กันง่ายจัง น้องเฟาหน้าแดงไปกะน้องเอมซะแล้ว น่ารักจัง ไม่รู้ไปง้อกันต่อยังไง อิอิ
แล้วน้องบูลกะเฮียล่ะ ใครจะยอมง้อใครก่อน คู่นี้เค้าแรงทั้งคู่ด้วยสิ แต่ยังไงเฮียก็ผิดนะ (คิดว่านะ)
รอติดตามทุกคู่ ทุกตอน และเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนเก่งผ่านปัญหาต่าง ๆไปได้ด้วยดีค่ะ สู้ ๆ :pig4: :กอด1:
ปล.รอติดตามคู่พี่พริกแกงกะน้องเซอร์ฮานด้วยจ้า
-
เฟาแอบร้ายนะเนี่ย เนียนเชียว
-
เฮียเคลียร์กันให้เข้าใจตรงกันเน้ออย่าให้มีเรื่องเข้าใจอะไรผิดอีกนะบลูก็ลดอาการทางประสาทมั่งนะเหอะๆ
อยากอ่านเรื่องของพริกแกงอ่ะความคิดเหมือนบลูเลยอ่ะชอบคิดไปเอง555
เอิ่ม....ฮาซานกดเค้าไม่ใช่เหรอจะเสียใจอะไรประหลาดดีแท้
-
สรุปคืออิเฟามันหึงเอมหรอเนี่ย แล้วๆๆๆเฮียก็เป็นชายหลังประตูที่บอกมีเรื่องจะคุยกะบลู เซอร์ฮานเผด็จอิพริก จะว่าไปสมน้ำหน้าอิบลูเนอะ ชอบทำอะไรบ้าๆ เฮียรีบๆเคลียกะมันแล้วก็ต่อด้วยบนเตียง อ้อพี่เขียดอยากอ่านเรื่องพริกแกงกะเซอร์ฮานอ่ะ ชื่อเรื่องไรหรอ ขอลิงค์ก็ได้ ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้พี่เขียดคัฟ^^
-
เรื่องพริกแกงน่าอ่านอ่า
ส่วนเรื่องอิบลูยังเรื่อยๆมาเรียงๆ
-
ขอให้บลูโดนซักสามดอกเหอะตอนหน้า เจ้าแผนการดีนัก55555(แอบโรคจิต)
-
อร๊าก ขำเฟาาาา :laugh: ขำตั้งแต่บลูบอกว่าอันนี้กูไม่ได้สอน 5555 คือทำเป็นไม่กล้า จริง ๆ สุมไฟแค้นไว้เต็มทรวงอก อินเนอร์ล้วน ๆ
ไป ๆ มา ๆ จำเลยสังคมอย่างพริกแกงน่าสงสารสุดเลย โถๆๆ 5555
เฮียปั้นต้องการอะไรจากน้องบลู อย่าใจง่ายตามอิเฮียมันไปง่าย ๆ นะ (บลูมันจะฟังคนอ่านไหม) :ruready
-
หายไปนานพอกลับมาอ่านที ขำตลอด
ชอบเพื่อนๆทุกคู่ แต่ยังเหม็นหน้าเฮียอยู่
หลายตอนล่ะไม่เข้าใจกันซักที
-
ตอน28.1 (ยาวเว่อ :laugh:)
http://www.youtube.com/v/3asJg7mRYHg
Pokpong part.
แกร็ก!!
บานประตูถูกผลักเข้ามา ก่อนที่เจ้าของใบหน้าซีดเผือดจะย่างเท้าเข้ามา
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”ผมทบทวนเรื่องนี้มาทั้งวัน...ผมไม่อยากทำแบบนี้ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้
“ใครมาฟ้องอะไรเฮียอีกอ่ะ”ไอ้บลูวางกระเป๋าของมันไว้บนโต๊ะ ก่อนจะสาวเท้าไปที่ตู้เย็น...ฟ้อง? เรื่องอะไรวะ
“แล้วไปก่อเรื่องอะไรไว้”แค่อยากรู้วีรกรรมวันนี้ของมัน แต่เสียงคงห้วนไปหน่อย มันเลยหันมาค้อนใส่ก่อนจะหยิบน้ำออกมาจากตู้เย็น
“ก็ตามที่เฮียรู้มานั่นแหละ”ถ้ากูรู้กูคงไม่มาถามมึงหรอก
“อย่ากวนตีน”ผมพยายามข่มอารมณ์ “แล้วมาคุยเรื่องของเรา”
“ไม่คุย ไม่พร้อม”บางทีมันก็ลีลาจนน่าถีบ
แต่ในความน่าถีบของมันก็มีความน่ารักแฝงอยู่ เพื่อนผมบอกว่าที่ผมคบกับมันไม่ใช่เพราะผมชอบมันหรอก ผมแค่อยากลองของแปลก แต่ผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่แบบนั้น มันน่ารักในแบบที่เป็นมัน มันไม่ใช่ของแปลก และผมก็ไม่ได้ชอบมัน...แต่ผมรักมัน...รักจริงๆ
บางทีผมก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนักหรอก ตั้งแต่เล็กจนโตผมไม่ค่อยยินดียินร้ายกับอะไร อาจเป็นเพราะผมเป็นแบบนี้ด้วยมั้งจึงทำให้ไม่ว่าใครต่อใครที่ผ่านเข้ามาต่างต้องเสียน้ำตาแล้วก็ทิ้งผมไป แต่ผมก็ไม่ได้สนใจนักหรอก อาจดูเหมือนผมเห็นแก่ตัว ซึ่งผมก็ยอมรับ ชีวิตผมเกิดครั้งเดียวตายครั้งเดียว เรื่องชาติหน้าชาติไหนผมไม่เชื่อเพราะผมไม่เคยเห็น ผมเห็นแค่ชาตินี้...ที่มีแค่ผมกับมัน
แต่ความรักมันก็ทำให้ผมทรมาน จนบางทีผมก็แอบคิดว่าเป็นผลกรรมจากการที่ผมทำร้ายจิตใจคนที่รักผมมามากมาย แต่ถึงจะเจ็บสักเท่าไหร่ จะทรมานปานตายซะขนาดไหน ผมก็จะทน จะทนเพื่อมัน เพื่อรักษามันไว้ รักษารอยยิ้ม เสียงหัวเราะ...พอแล้วสายตาผิดหวัง พอแล้วกับน้ำตา
ได้แต่ภาวนาให้ต่อแต่นี้ใจมันอย่าลืมผม...อย่าลืมเฮียของมัน
“ขอกอดได้ไหม”ผมเอ่ยปากถาม ไอ้บลูก็ทำหน้ามึนๆแต่ก็เดินมาทำหน้าทำตาโง่เป็นเชิงให้ผมกอด “ขอจูบด้วยได้หรือเปล่า”ผมกระซิบถามที่ข้างใบหูขาว
“ห๊า!!”ผมแอบลอบยิ้มขำเมื่อเห็นท่าทีตกใจของคนในอ้อมแขน “อ่ะ อื๊ออ”มันครางประท้วง แต่สักพักแขนเรียวขาก็ยกขึ้นโอบรอบคอผมไว้
ครั้งแรกที่ได้เห็นมัน ทุกอย่างยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำ ร้อยยิ้ม สีหน้า ท่าทาง เสียงหัวเราะ ทุกอย่างผมยังจำได้ดีราวกับมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะรักใครได้มากเท่านี้ แต่อาจเพราะเป็นมันก็ได้มั้งผมถึงรัก มันทำให้ผมยิ้มกับความน่ารักของมัน ทำให้ผมดีใจเวลาที่อยู่กับมัน ทำให้ผมเขินเวลามันยิ้มให้ ทำให้ผมหัวเราะกับพฤติกรรมประหลาดๆที่ไม่มีใครเขาทำกัน บางทีก็ทำให้ผมอายเวลามันทำตัวบ้าๆ แต่เหนือสิ่งอื่นใด มันให้ผมเรียนรู้ถึงคำว่ารัก...และ
...การร้องไห้....
จูบรสเค็มประแหล่มๆของน้ำตาทำให้ไอ้บลูนั้นได้สติ แขนเรียวที่กอดคอผมไว้คลายออก ก่อนจะดันตัวผมและถอนริมฝีปากออก แล้วละล่ำละลักถามผมอย่างเป็นห่วง
“เฮียเป็นไร ร้องไห้ทำไม”นิ้วเรียวเอื้อมปาดน้ำตาให้ผม “ขี้แยแล้วไม่หล่อนะเฮีย ฮึบไว้ฮึบ”ฮึบเหี้ยอะไร...อยากบอกมันแบบนั้น แต่ปากมันกลับไม่ขยับ
“...กัน..............นะ”เสียงแผ่วเบาพูดออกมาอย่างลำบาก
“อะไรนะ”ไอ้บลูถามด้วยสีหน้างงๆ
“เลิกกัน...เถอะ”แม้ไม่ได้ดังแต่ผมรู้ว่ามันได้ยิน
ใบหน้าเนียนหม่นลงเล็กน้อย ผมรู้มันเสียใจ รู้ว่ามันเจ็บ แต่ผมเองก็เจ็บไม่ต่างจากมัน เสียใจไม่ต่างจากมัน ถึงสิ่งที่ผมทำลงไปอาจทำให้ผมดูเลว ดูโหดร้ายในสายตามัน แต่ผมอยากให้มันรู้ไว้...ทุกอย่างทีผมทำไป เพื่อมันคนเดียว
“งั้นบลูขออะไรอย่างดิ”ริมฝีปากอิ่มเหยียดยิ้มแสยะแต่ขอบตากลับแดงก่ำ
“อะไร...”
พลั่ก!!!!
หมัดหลุนๆซัดเข้าที่เบ้าตา...ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าหมัดมันหนักเอาการ
ไม่รู้โดนมัดต่อยไปกี่หมัดเตะไปกี่ทีแทงเข่าไปกี่ครั้ง รู้แค่ว่าร่างกายผมมันทรุดลงไปกับพื้น นัยน์ตาไร้แววใดๆทอดมองมายังผม ก่อนที่เจ้าของเรือนร่างโปร่งจะสาวเท้าออกไปจากห้อง
ถึงอาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว... แต่อย่าเพิ่งเลิกรักพี่เลยนะคนดี
-------------
Chananon part.
ไม่รู้ว่าน้ำตาที่ไหลลงมานี้มันมาจากจุดไหน จุดที่เจ็บมือ หรือจุดที่เจ็บใจ
แปะ แปะ แปะ
เม็ดฝนตกกระทบเข้าเหง้าหน้า
เอาเลยไอ้สัตว์เอาให้ครบ อกหัก ตากฝน เหลืออะไรอีกล่ะ อ่อใช่แดกเหล้า แต่เสียใจด้วยนะ กูรีบ เลยไม่ได้เอาโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์ลงมา ดังนั้น...นั่งตากฝนประชดรักต่อไป
ฝนนี่แม่งก็เหมือนรู้งานเนอะ ตั้งนานล่ะไม่ตก พอกูอกหักเท่านั้นล่ะ...ตกเลย
ผมไม่รู้ผมนั่งตากฝนอยู่ตรงม้านั่งนี่นานเท่าไหร่ แต่คิดว่าคงนานเอาเรื่องแหละ เพราะตอนนี้ผมหนาวเหลือเกิน...แต่ทำไมฝนไม่ตกใส่กูแล้ววะ หรือว่าผมหยุดแล้ว
ผมเพิ่งสายตามองไปที่พื้น ฝนก็ยังตกอยู่นี่ แต่ทำไมฝนถึงไม่ตกใส่ผมวะ ผมรีบหันไปมองด้านหลัง ก็เห็นผู้ชายที่สูงกว่าไอ้เฟาสักคืบนึงกำลังยืนกางร่มให้ผม ผมคุ้นๆหน้ามันนะ...เหมือนเพื่อนในคลาส
“กล้องอยู่ตรงไหนวะ”เสียงใสกังวานราวนกไนติงเกล(กูมโน)เอ่ยถามขึ้นพร้อมใบหน้ากวนส้นตีน
“...”
“นึกว่าถ่ายเอ็มวี”
“...”
“อย่าบอกว่าจำกูไม่ได้”เออสิวะ ถ้าจำได้กูก็เสวนากับมึงไปล่ะ “กูชื่อเจมส์ แต่ไม่ใช่เจมส์จินะ ถึงหน้ากูจะคล้ายก็เหอะ ฮ่าๆๆๆ”เล่นเองฮาเอง
“....”
“อย่าเอาความเงียบเข้ากดดันกูสิวะ มีไรให้กูช่วยเปล่า”มันถามหน้าเปื้อนยิ้ม “ไม่ต้องเกรงใจ เราอยู่เจอร์เดียวกัน”งั้นกูไม่เกรงใจล่ะนะ
“ขอร่มมึงได้ไหม”ร้องเป็นทำนองอยู่ต่อเลยได้ไหม...กูหนาว
“นั่นก็มากไป...มึงอยู่หอไหน เดี๋ยวกูเดินไปส่ง”มันถาม
“หอxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx”ผมบอก
“กูอยู่xxxxx”มันบอกผมก็พยักหน้ารับ...จากจุดนี้ หอมันถึงก่อน
“งั้นเดี๋ยวกูส่งมึงที่หอ แล้วกูขอยืมร่มนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเอาไปคืน”มันพยักหน้า
ตลอดทางผมกับไอ้เจมส์(ที่มโนว่ามันหน้าคล้ายเจมส์จิ)ไม่มีบทสนทนาใดๆ ผมเดินเงียบๆ มันก็เดินเงียบๆ จนเมื่อมาถึงหอมัน ไอ้เจมส์ก็โบกมือ และบอกให้ผมกลับดีๆ
แต่ผมยังไม่พร้อมกลับไปว่ะ...ไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียว
“เฮ้ย! ไอ้เจมส์”ผมเรียกชื่อมันครั้งแรก
“หืม”มันเลิกคิ้ว
“มึงบอกไม่ต้องเกรงใจใช่ไหม”ไอ้เจมส์มองผมด้วยสายตาหวาดระแวงเล็กๆ “คืนนี้กูขออยู่ด้วยดิ”ไอ้เจมส์มีสีหน้าครุ่นคิด “นะ กูไม่นอนดิ้นหรอก แค่คืนเดียวเอง”
ไอ้เจมส์ยืนคิดอยู่นาน ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เออๆ”
“ใจมึง”ผมตบบ่ามันสองสามทีก่อนจะเดินนำเข้าไปในลิฟต์ “ชั้นไหนวะ อย่าชักช้ากูหนาว”ไอ้เจมส์มองผมงงๆก่อนจะกดที่เลข6 “มองกูทำไม...มึงบอกเองนะว่าอย่าเกรงใจ นี่กูทำเพื่อมึงนะเว่ย”บอกพร้อมฉีกยิ้มให้มัน
“ไอ้สัด”ด่ากูแต่เสือกยิ้ม
ห้องไอ้เจมส์ใหญ่พอๆกับห้องผมครับ แสงไฟสีอ่อนสว่างไปทั่วห้องเมื่อไอ้เพื่อนร่วมคลาสมันกดเปิดสวิสต์ มันไล่ผมไปอาบน้ำ ก่อนที่มันจะแยกตัวไปตรงตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวกับเสื้อยืดกางเกงขาสั้นออกมา...ดูแล้วท่าจะไม่ใช่ของมัน
ไอ้เจมส์มันก็ตัวเล็กๆแบบไอ้เฟาแหละครับแต่สูงกว่าหน่อย ก็เทียบกับผมก็สูงเลยไหล่ผมมานิดนึงอ่ะ (เห็นกูเป็นแบบนี้แต่กูก็สูงนะโว้ยยย) หน้าขาวๆปากแดงๆตาโตๆ แบบนี้ท่าจะไม่น่ารอดเงื้อมือมาร...ชุดนี้ของผัวมันชัวร์
“มึงมีเมทปะวะ”ลอบถามแบบถนอมน้ำใจ
“ไม่ถามกูปีหน้าเลยล่ะ”
“แหม กูกลัวมึงอยู่ไม่ถึงปีหน้า ตกลงมีไหม”
“มี”มันตอบ...บ๊ะ กูว่าแล้วไง “ไอ้โก้อ่ะ แต่มันไม่ค่อยอยู่หรอกมันอยู่ห้องเมียมันนู้น”
“ไอ้โก้ที่เป็นเดือนปะวะ”ผมถามด้วยสีหน้าครุ่นคิด
“เออ... แล้วมึงจะยืนให้ห้องกูเปียกไปอีกนานเท่าไหร่”มันพูดพร้อมกับปรายตามองที่พท้นห้องที่มีน้ำเจิ้งนอง
ผมรีบเข้าไปในห้องน้ำทันที อาบน้ำสระผมอย่างไวผมก็รีบแต่งตัวออกมา ส่วนเสื้อชุดนักศึกษา ผมกับไอ้เจมส์ก็เอาลงไปส่งซักรีดข้างล่างหอ พร้อมกับซื้อแปรงสีฟันที่เซเว่นมาด้วย
ผมเข้านอนตั้งแต่สามทุ่ม ส่วนไอ้เจมส์มันยังคงเล่นไลน์หัวเราะคิกคักๆอยู่ ผมข่มตานอนด้วยความล้า เปลือกตาที่ผ่านการร้องไห้มาพอสมควรระบมไปหมด ผมอยากฝันว่าผมกับเฮียยังรักกันอยู่ แต่ถ้าผมฝันแบบนั้น ทุกครั้งที่ผมตื่น ผมคงทรมานน่าดู ดังนั้นผมไม่อยากฝัน และ...ไม่อยากตื่น
ถึงไม่อยากฝันแต่ก็ฝืนไม่ได้ ในฝันไม่ใช่ภาพวันที่เรารักกันแบบที่ผมไม่อยากเห็น มันเลวร้ายกว่านั้น มันตรอกย้ำกว่านั้น เฮียกับคนใหม่ ยิ้ม หัวเราะ มีความสุข...สายตาที่สมเพสนั้นมองมาที่ผม
ไม่นะ ไม่เอา อย่ามองแบบนั้น อย่า...ไม่เอา
“ม่ายยยยย!!”ผมกรีดร้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา
“เฮ้ย มึงเป็นอะไร”เพื่อนร่วมเจอร์ที่นอนเล่นไลน์อยู่อีกเตียงถามผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ฮึกๆๆ”กลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้วจริงๆ...ไม่อยากอ่อนแอ ไม่อยากร้องไห้ แต่มันฝืนไม่ไหวแล้วนะเว่ย
ถึงกูเกรียนแต่กูก็มีหัวใจนะ กูเจ็บเป็นกูร้องไห้เป็น...และก็รักเป็น
“มึงร้องออกมาให้พอ”มันบอกแล้วก็ยื่นกล่องทิชชูให้ผม
ไอ้เจมส์นั่งปลอบผมอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมงผมก็หยุดร้องได้สักที ผมอยากระบายว่ะ ผมอึดอัด
“มึงมีเบอร์ไอ้เฟาไหม”มันพยักหน้า “กูขอยืนโทรศัพท์หน่อยดิ”
ไอ้เจมส์ยื่นไอโฟนที่หน้าจอกำลังโทรออกหาไอ้เฟามาให้ผม ผมแนบหูรอสักพักไอ้เฟาก็รับด้วยเสียงงัวเงีย ผมบอกมันว่าแค่เลิกกันแล้ว ไอ้เฟาก็ถึงกับตื่น โวยวายยกใหญ่ งอแงเร้าๆจะมาหาผมให้ได้ แต่ไอ้เอมก็ห้ามไว้ก่อนจะแย่งโทรศัพท์ไปคุยเอง
/”ดราม่าเลยสิไอ้เชี่ย”/นี่หรือคือคำปลอบโยนของมึง /”ไหวไหม ...ให้กูไปรับไหม”/ยังไงของมึง...ทีเมื่อกี้ห้ามไอ้เฟาไม่ให้มาหากู /”ไอ้เฟามันแฮงค์”/แหม ดั่งกับมีญาณทิพย์
“ไม่ต้องอ่ะ...มันดึกแล้ว เจอกันพรุ่งนี้ที่ห้องเรียนเลย”ผมบอก
/”มึงอ่ะชอบหนีปัญหา มีเรื่องเหี้ยอะไรก็ชอบเก็บไว้คนเดียว ถึงบอกก็บอกไม่หมด...ถ้ามีเพื่อนแล้วปรึกษาหรือช่วยเหี้ยอะไรมึงไม่ได้ทีหลังก็อย่ามี”/
“กูเกรงใจพวกมึง เกรงใจจริงๆ ไม่ได้เสแสร้งเลย”แบบมันเป็นปัญหาของผม ทำไมผมต้องแบกไปโยนให้คนอื่นต้องมาเหนื่อยไปด้วยวะ
/”มึงไม่ได้เกรงใจหรอก มึงหนีปัญหา มึงแค่ไม่อยากพูดไม่อยากฟังไม่อยากนึกถึงอะไรที่ทำให้มึงเจ็บ...”/จะว่าไปก็จริงของมันผมไม่อยากพูดถึงไอ้เฮียเลยไม่อยากนึกถึงมัน...ผมเจ็บจริงๆ /”บางทีมึงก็ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดบ้าง เจ็บหนักๆแปปเดียวเดี๋ยวก็หาย แต่ถ้ามึงยังนี้ไม่ยอมรับความจริงแบบนี้ มึงจะต้องเจ็บไปอีกนาน”/
“อือ...”
/”กูไม่รู้หรอกนะมึงกับพี่เขาเลิกกันเพราะอะไร ใครผิดใครถูกอะไรกูไม่สนใจหรอก...แต่กูเป็นเพื่อนมึง...กูเกิดมาเพื่ออยู่ข้างมึง”/ผมน้ำตาไหลเลยครับ /”แล้วทำไมมึงเอาเบอร์ไอ้เจมส์โทรมา”/
“กูนั่งตากฝนอยู่ แล้วเจอมันก็เลยเดินกลับมากับมัน แต่ไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียว เลยขอมานอนห้องมัน”
/”ทำไมมึงเป็นคนแบบนี้วะ!!...ดีนะมึงเจอไอ้เจมส์...แล้วอยู่คนเดียวไม่ได้ทำไมไม่โทรหากู”/ไอ้เอมโวยวาย
“กูขอโทษ...กูไม่ทันคิด”
/”เอาเถอะ ครั้งนี้ก็ให้อภัย...แต่ถ้าคราวหน้ามีปัญหาอะไรแล้วไม่บอกกูอีก กูจะถีบให้หน้าหงายเลยไอ้สัด”/
“กูเศร้าอยู่นะไอ้เชี่ย”
/”ไปนอนไปบลูรดา เดี๋ยวคุณแม่จะร้องเพลงกล่อม”/
“ไม่เอา หนูกลัวฝันร้าย”ผมกลั้วหัวเราะ “ไปร้องกล่อมเมียมึงนู้น”
/“เมียกูไม่ชอบฟังเสียงเพลง...มันชอบฟังเสียงคราง โอ้วซี๊ดดด ตับๆๆ... โอ๊ย!! ตบกูไมเนี่ย”/แล้วก็มีเสียงกุกกักมาตามสาย /”เฮ้ยแค่นี้ก่อน มันอาละวาด ฝันดี เด้าๆ”/
ตื๊ดๆๆๆๆ
ผมนั่งหัวเราะ ก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนไอ้เจมส์
“แต๊งหลาย”
“บลู...”ผมหันตามเสียงเรียก
“ว่าไง”
“มึงกับเฟานี่เป็นไรกันวะ”ยากเลยคำถามนี้ เป็นผู้ชายนี่ก็ใช่ เป็นเพื่อนนี่ก็ใช่ เป็นบ้านี่ก็ใช่อีก
“ก็เป็นเพื่อนกัน...ทำไมวะ”ไอ้เจมส์ถอนหายใจ
“เปล่า”มันตอบยิ้มๆ
“แหนะๆๆๆ มึงชอบไอ้เฟาหรอวะ...แต่กูเสียใจด้วยนะเว่ยมันมีคนจองแล้ว”ผมตบบ่ามันสองสามที
“กูไม่ได้ชอบเฟา”ผมพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ “แต่กูชอบมึง...”อ่อ มึงชอบกูนี่เอง
“ห๊า”
“ไอ้เชี่ยนี่ไม่เห็นต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นเลย...”
“อ่อ กูฟังอะไรผิดนิดหน่อยวะ เมื่อกี้มึงว่าไงนะ”
“กูชอบมึง...กูจีบมึงได้ปะ”
...บรรลัยแล้วไหมล่ะกู...
-------------------------
รู้สึกใจหายจุงเบย มันจะจบแล้วอ่า(หลอก :laugh:)
รักทุกคนนะคะ คอมเม้นรวบยอดตอบครึ่งหลังเลยเนอะ
ไอ้ที่บอกจะมาต่อก่อนเที่ยง ให้คิดซะว่าฝันไปนะคะ : 222222:
เพราะอิเขียดมันตื่น11.51 ถ้ามันพิมพ์ทันตอนเที่ยงก็ไม่ใช่คนละคะ=[]= เอาเป็นว่าเลื่อนไปอัพก่อนเที่ยงคืนแทน 555 :laugh:
เลิฟๆๆ
ขอไปนอนก่อน ฝันดีคร่า :-[
ช่วยดันกันด้วยน๊า :กอด1:
-
เฮียปั้นแม่ง อ๊ากกกกกกกก :z6: ปลดจากตำแหน่งพระเอกได้มั้ย
ฉันเกลียดคุณ มาจูบบลูของเราแล้วบอกเลิกทำไม
เฮียมีเหตุผลอะไรทำไมไม่พูด พูดออกมาเด่ :ling1:
อย่ามาทำแบบนี้ :hao5:
-
ทำไม อย่างไร เพราะอะไร เพื่ออะไร
งงวุ้ย เฮียเค้ายังรอเฮียเสมอ
เจมส์ไหน ใครแว้
-
ปลดโล๊ด เหตุผลของเฮีย ที่ไม่พูดออกมา
ไม่รับรู้ด้วยหรอก ชูป้ายพระเอกใหม่ค่ะ แต่ยังไม่ระบุว่าใคร
ขอพิจารณาเจมส์ก่อน :laugh:
-
เกิดอะไรขึ้นกับเฮีย
ขอตอนต่อไปด่วนเลยค่าาา
-
ก็จริงอย่างที่คุณเขียดบอกอะแหละคนแรกกะคนสุดท้ายไม่จำเป็นต้องเป็นคนเดียวกันก็ได้ถ้าเจมส์จะเป็นคนสุดท้ายเหมียวก็ไม่ขัดได้ใหม่แล้วลืมเก่า(อิเฮีย)
ถ้าเฮียไม่เคลียร์เรื่องให้เรียบร้อยจะทำการแบนแล้วเราจะแต่งตั้งพระเอกใหม่ค่ะนี่พูดเลย.....!!!!!
(ในใจลึกๆก็อยากให้เฮียเป็นพระเอกตลอดไปนะ.เอ๊ะยังไง!?)
-
หมั่นไส้ไอ้เฮี้ยยยยย!!!!จริงๆ :m16:
ไปให้ไกลจากหนูบลูเลย ไป!!!!ปลดออกจากตำแหน่งแล้ว
ทำหนูบลูเค้าเศร้า :hao5:
-
ตอบไปเลยบลูรดา "จีบได้ แฟนฉันตายเเล้ว ฉันตืบมันตายแล้ว" อิเฮียมันเป็นไรของมัน :ling1:
-
นี่สินะ ที่คุณเขียดได้กล่าวไว้ว่า พระเอกคนแรกกะคนสุดท้ายไม่จำเป็นต้องเป็นคนเดียวกัน
หรือเจมส์จิ๊คนนี้ใช่ไหม ที่จะเป็นพระเอกใหม่ของอิบลูววววว o22
คนอ่านไม่รังเกียจหรอก ขอดูพฤติกรรมก่อน ถ้าผ่านโปรก็เลื่อนขั้นเป็นพระเอกตัวจริงได้เลย :laugh:
เซ็งเฮียปั้น เฮียปั้นต้องการอะไรจากสังคมคะ หัวใจน้องบลูที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ มาตามง้อทีหลังก็ไม่ทันแล้วนะ เพราะพระเอกใหม่มาแล้ว กร๊าซซซ
ตอกย้ำความแรงจากที่บอกว่ายังไม่พร้อมคบกัน มาวันนี้บอกเราเลิกกันเถอะ :fire: น้องบลูก็แมนมาก ไม่ถามอะไรสักคำ กระทืบอย่างเดียว สมน้ำหน้าเฮีย :z6:
.
.
.
ฮืออออ เก๊าพูดเล่นนะคุณเขียด ขอกาวใจหยอดหน่อย อย่าให้น้องบลูเป็นม่ายแบบนี้สิ เอาเฮียปั้นกลับมาาา จะด้วยเหตุผลประการใดก็เหอะ กลับมาคุยกันก่อนนน :sad4:
-
:sad4:
-
ไอ้เฮีย :angry2: มันเกิดอะไรขึ้น :serius2: :katai1:
-
:เฮ้อ: ตกลงเฮียเป็นอะไรรร เค้าอยากรุ้ ส่วนคุนน้องเจมส์คะ นังบลูรดามันมีสามีแล้วนะคะถึงแม้ตอนนี้จะเลิก(ชั่วคราว)ก็เถอะ
-
ก็ยังคงคำเดิมๆๆๆ หาคนใหม่ให้อิบูลด่วนค่ะ คุณเขียด :katai2-1: :katai2-1:
-
มาแล้วน้องเจมส์ ได้อ่านการเรียน มีมีเทสย่อยด้วย อารมณ์น่าจะทำข้อสอบได้เนอะ
-
เหอะ เหอะ
-
o22 ดับเบิ้ลช็อค!!!!
เฮียรักแล้วเฮียทิ้งบลูทำไมอ่ะ แถมมีอีกหนุ่มมาชอบอีก
อยู่ๆ ก็เนื้อหอมขึ้นมาซะงั้นน้องบลู เง้อ :z3:
จะยังไงต่อไปน่อ งื้อๆ :ling1:
-
มาถึงเช้านี้ล่ะ เหนื่อยใจเเทน
แต่ไม่รู้ จะสงสารใครดี
ระหว่าง ไอ้เฮีย กะ น้องบลูรดา
:mew6 :mew2: :mew4:
-
อยากจะ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:ยอดหน้าอิเฮีย อิเลว อิโลเลหลายใจฟันไม่เลือก สงสารบลูๆหนูอย่ามีสามีเล่ยมีเมียดีกว่าในเมื่อมีสามีแล้วมันไม่รุ่ง
-
o22 ถ้าบลูได้กับเฟาแล้วจะเซอร์ไพรส์สุดๆไปเลยน้าา
-
เฮียยยยยย เฮียเป็นเอี้ยไรเนี่ย?
เลิกไมแว๊
-
ไปจัดการตัวเองเถอะเฮีย ส่วนบลูให้เจมส์ดูแลไปก่อน ว่าแต่เจมส์นี่โอเคใช่ไหม หากใช่ ยกให้เป็นพระเอกใหม่โลด
-
เฮี๊ยยยยยยยยยยยยยยย!!!! เลิกทำไม เหตุผลเหตุผล!!!แม่ยกไม่ยอม!!!!!!!!! :sad5:
-
เจมส์นี่เคะหรือคะ
แล้วบลูรดาจะเมะ โอ้ แปลกใหม่
:hao3:
ตอนนี้สงสารน้องบลูจัง
แอบร้องไห้ตามเลย ฮึก
:sad4:
อิเฮียบอกว่าบลูไม่ใช่ของแปลก...
เอิ่ม..เราไม่เชื่อออออ
o22
-
ไอ้เฮียเหมือนมีอะไรในใจเเล้วไม่บอก ไม่พูด
ระวังถ้าน้องตัดใจได้ น้องไม่รักจะหัวเราะเยาะให้
มีอะไรทำไมไม่พูด ไม่ปรึกษายังงี้จะเป็นแฟนกันทำไมว๊าาา
เจมส์ รูปร่างแบบนี้คงไม่ใช่พระเอกหรอก คงเป็นนายเอกมากกว่า 5555
-
o22 นี่คือดราม่า ห่ะ!!ไม่นะ
-
:a5: อ่า เฮียยยยย
o22 นี่ถ้าเจมส์จะเป็นพระเอกใหม่ (ดูท่าจะเคะมากกว่ารึเก๊าเข้าใจผิด :katai1:)
สั้นๆ รอตอนต่อไปนะหญิงเขียดสงสัยมว๊ากกกกก มันเกิดอารายยยยยยยยยขึ้น!!!! :katai1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เขียดดดดดดดดด ,,, ดราม่าป๊ายยยยยยยย :o12: :o12: :o12:
แต่ถามว่ารอตอนต่อไปมั้ย --- รออ !!!! :hao7:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านกลายวันไม่คิดว่ากลับมาอ่านแล้วจะเจอเซอร์ไพรส์ :a5: หลังจากอ่านตอนนี้ขออนุญาติกระโดดถีบไอ้เฮีย :z6: เฮียเป็นอารายยยยย สงสารบลูสุดชีวิต :hao5:
-
action = reaction
:z10: o18
-
ถ้าเฮียจะทำขนาดนี้ คบกะเจมส์ไปเลยดีกว่ามั้ยค่ะ หนูบลูลดา
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตอนที่28.2 นี่เพราะหัวใจไม่ใช่กระดาษ ไม่ยับไม่ขาด มีแต่ระทมฤทัย
https://www.youtube.com/v/bMA7H_3OCmI
เมื่อคืนผมนอนหลับอย่างสุขสมสบายอารมณ์ดีครับ ถึงจะแอบระแวงในช่วงแรกๆแต่ไอ้เจมส์มันก็ไม่ได้ทำอะไรผม(ความคิดกูโคตรสาวน้อยเลย) หกโมงครึ่งป้าร้านซักรีดเอาเสื้อผ้าขึ้นมาให้ที่ห้อง เดินไปคลำๆกางเกงในที่ตากเอาไว้ที่ระเบียง เมื่อพบว่าแห้งกำลังดี ผมก็เก็บเข้ามา
นั่งรอสักพัก ไอ้เจมส์ก็แต่งตัวเรียบร้อยออกมาจากห้องน้ำ ผมก็เข้าอาบอาบต่อ แล้วก็แต่งตัวออกมาเลยเช่นกัน เจ็ดโมงครึ่ง ผมกับไอ้เจมส์ก็พากันเดินกันไปหอผม ทันทีที่มือสัมผัสลูกบิด ใจผมก็เต้นระส่ำ...เฮียมันคงไปแล้ว
ผมเปิดประตูเข้าไป ห้องทั้งห้องสะอาดเรียบร้อย ไร้ร่องรอยของสิ่งมีชีวิตใด ข้าวของเครื่องใช้ของไอ้เฮียก็หายไป ไม่มีแล้ว ไม่เหลือแล้ว
“มึงอยู่คนเดียวหรอวะ”ไอ้เจมส์ที่เดินตามเข้ามาเอ่ยปากถาม
“ถ้าตอนนี้นะ ก็อยู่คนเดียว”ผมบอกแล้วก็เดินไปคว้ากระเป๋าสะพายคู่ชีพที่วางอยู่บนโต๊ะมาถือไว้
“แล้วเมื่อก่อน...”
“อยู่กับแฟน แต่เลิกกันแล้ว”ผมตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินนำมันออกไปจากห้อง
วันนี้เป็นวันแรกที่ผมออกมาพร้อมกับข้างห้อง(ห้องที่เอากันเสียงดังๆนั่นแหละ) ผู้หญิงร่างเล็กผมยาวนมแบนผิวขาวส่งยิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มกลับ ก่อนจะเดินนำเข้าไปในลิฟต์
ภายในลิฟต์แม่งโคตรอึดอัด เพราะอิคู่ผัวเมียข้างห้องดันเอาแต่จ้องผมนี่สิ...
กลับไปหอไอ้เจมส์ไอ้โก้ก็จอดรถรออยู่แล้ว ผมกับไอ้เจมส์นั่งหลังในขณะที่ไอ้โก้เป็นคนขับแล้วเมียมันนั่งยิ้มแย้มอยู่ขนาบข้าง ผมกับไอ้โก้ก็เคยคุยกันบ้างนะเมื่อก่อน แต่มันชอบชวนผมสูบบุหรี่ผมเลยไม่ค่อยอยากเข้าใกล้...แบบได้กลิ่นบุหรี่ทีไรแล้วมันอยาก
“อ้าว ไหงไอ้บลูถึงมาด้วยวะวันนี้”ไอ้โก้ลูกครึ่งอิตาลีตาสีอ่อนตามพันธุกรรมหันมาถามเมทมัน
“เมื่อคืนกูเก็บมันได้ที่หน้าซอย เลยเลี้ยงแม่งไว้ในห้องคืนหนึ่ง”เห็นกูเป็นตัวเชี่ยอะไรเนี่ย
“อ้าว ไหงมึงไม่เห็นเดินขาถ่างเลยวะ หรือของไอ้บลูมันเล็ก มึงเล็กหรอวะ”อันหลังนี่แซวกูสินะ...ถ้าไม่ติดว่ากูเหนื่อย กูจะถีบหน้าให้หน้าหงายเลยไอ้สัตว์
“มึงก็ลองเอาตูดมาให้กูเอาดิ จะได้รู้ว่าเล็กหรือไม่เล็ก”กูก็ไซส์มาตรฐานนะเว่ย
“หูยย ไม่ต้องทำหน้าดุผมก็กลัวแล้วครับพี่”ไอ้โก้ทำหน้าตากวนตีน ในขณะที่แฟนมันก็นั่งหัวเราะ “อิงนี่ไอ้บลูเพื่อนเจอร์เดียวกับโก้ ไอ้บลูนี่อิงแฟนกู”
“หวัดดีครับ”ผมส่งยิ้มการค้าให้อิง แล้วก็หันไปมองนอกหน้าต่าง
“อิง อิงอย่าไปเคลิ้มดิ อย่าหลงมันสิ”ไอ้โก้งอแงเชี่ยไรก็ไม่รู้
“ก็บลูหล่ออ่ะ อิงก็ต้องมีเผลอบ้าง”แล้วเธอก็หัวเราะอย่างเริงร่า ในขณะที่ไอ้โก้แทบชักดิ้นชักงอ
“จะอีกนานไหมไอ้เชี่ยโก้...ถ้านานกูได้ไปพี่วิน”ไอ้เจมส์ที่นั่งหน้ามึนอยู่นานเอ่ยขึ้น
“แหม...อยู่ด้วยกันไม่ทันจะข้ามวัน ก็ปกป้องมันซะแล้ว...แรดจริงเพื่อนกู”ไอ้โก้แซว แต่ไอ้เจมส์ยังคงทำหน้ามึนต่อไป
“มิกกี้เมาส์...ในตู้เสื้อผ้า”ไอ้เจมส์พูดแค่นั้นไอ้โก้ก็ถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก “เอาไง”
“เออ ไอ้เชี่ย”ไอ้โก้รีบพารถออกสู่ท้องถนนทันที
“อะไรหรอเจมส์”อิงหันมาถามไอ้เจมส์ที่ยังคงทำหน้ามึนๆ...มึงทำเป็นหน้าเดียวใช่ไหม
“ไม่มีไรหรอก”ไอ้โก้รีบโพลงขึ้น
“อืม ไม่มีอะไรแบบที่ไอ้โก้บอกนั่นแหละ”แล้วไอ้เจมส์ก็ยิ้ม
“โก้!!”ความซวยกลับไปตกที่ไอ้เชี่ยโก้...สมน้ำหน้า เสือกปากดีนักมึง หึๆๆๆๆ
หลังจากปล่อยผมกับไอ้เจมส์ไว้ที่หน้าตึกคณะแล้ว ไอ้โก้ก็ไปเคลียร์กับอิงต่อ ในห้องเรียนยามเช้านั้นไอ้ปินไอ้เอมไอ้เฟานั่งรอผมกันหน้าสลอน ทันทีที่ผมนั่งลงบนเก้าอี้ พวกแม่งก็แทบเข้ามาล้อมผมเลย
“ตกลงเรื่องเป็นไงมาไง ทำไมถึงเลิกกัน”ไปถามพี่มึงสิไอ้เชี่ยปิน...กูก็ไม่รู้เว่ย
“ไม่รู้ว่ะ อยู่ๆก็มาบอกเลิกกู”ผมบอก
“เป็นเพราะเรื่องที่กูกับมึงทำปะวะ”ไอ้เฟาถามเสียงอ่อน
“กูว่าไม่น่าใช่ เพราะไม่เห็นมันว่าอะไร”
“แล้วมึงโอเคดีนะ”ไอ้เอมถาม
“ก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แต่ก็ยังทนไหวอยู่”ผมตอบ “พวกมึงไม่ต้องห่วงกูไปหรอก ถ้าอกหักแล้วจะตายห่าก็ให้มันรู้ไป”ผมส่งยิ้มให้พวกมัน
“เออ ไอ้สัด เก่งจริงมึงเนี่ย”ไอ้เอมว่าแดกผมจบก็กลับไปนั่งที่
พอเก้าโมงอาจารย์ก็เข้ามา ผมก็นั่งเรียนไปตามยถากรรมเช่นทุกวัน ผมเห็นกลุ่มไอ้เจมส์ชอบหันมามองผมบ่อยๆ แต่ผมทำเป็นไม่สนใจ เพราะช่วงนี้เพลีย ไม่อยากปั้นหน้ารับแขกสักเท่าไหร่
แต่เหมือนฟ้าจะไม่เข้าใจเรื่องผมไม่อยากตีหน้าเข้าสังคมสักเท่าไหร่...
“เจมส์!! ไปแดกข้าวกับพวกกูเปล่า”ไอ้เฟาตะโกนถามดังลั่นจนทุกคนในคลาสต่างหันมามอง “อะ ไอ้บลูมันชวน”อิเตี้ย!!!...หาเรื่องให้กูตลอด
“ฮิ้ววววววว”เสียงผิวปากกรีดร้องโห่ร้องทำเอาผมเส้นเลือดในสมองเต้นตุบๆ
“ไปนอนด้วยกันคืนเดียว...ถึงกับติดใจเพื่อนกูเลยหรอวะ”ไอ้โก้พูดจบ พวกอิครีมก็กรีดร้องกันด้วยสีหน้ามีความสุข
“ค_ย”ผมชูนิ้วกลางให้ไอ้โก้
“อ้าว ชักยังไงแล้วเนี่ย มาติดใจค_ยเพื่อนกู... ไอ้เจมส์ ตกลงมึงกับมันใครผัวใครเมียวะ”ไอ้เจมส์หันมองเพื่อนมันด้วยหน้ามึนๆ ก่อนจะหันมาหาไอ้เฟา
“แดกที่ไหนอ่ะ”
“หน้าม.”ไอ้เฟาตอบหน้าแดงก่ำ...ไอ้สัตว์ คนที่เขินน่ะควรเป็นกูกับมัน ไม่ใช่มึง
“เออได้ พวกมึงจะไปกับกูเปล่า”มันหันไปถามเพื่อนในกลุ่มมันโดยไม่สนใจเสียงแซวเสียงเชียร์ใดๆ
“ไม่อาววว ไม่อยากเป็นกขค.”ใครสักคนในกลุ่มมันตอบด้วยสีหน้ากวนตีน
“งั้นก็เจอกันตอนเรียนบ่ายเลยล่ะกัน”
ร้านที่ผมมากินก็เป็นร้านอาหารตามสั่งธรรมดานี่แหละครับ รสชาติอาหารพอกินได้ แต่ข้อดีคือมีแอร์ และข้อเสียมีขนหมา แต่ไม่เป็นไรครับ ม๊าผมบอกว่ากินได้ ร่างกายจะได้สร้างแอนติบอดี้
ช่วงบ่ายพวกผมลงเสรีคนล่ะตัวกับไอ้เจมส์เลยต้องแยกกันไป จากที่ผมสังเกตพฤติกรรมเพื่อนผมนะ ไอ้เฟานี่ดูจะเชียร์ผมกับไอ้เจมส์ชิบหาย แต่ไอ้ปินไอ้เอมนี่ดูนิ่ง ไม่ได้ยินดียินร้ายอะไร
บ่อยสามโมงครึ่ง ผมยืนอยู่หน้าห้องพักอาจารย์ ชะโงกหน้าส่องอยู่นานก็เห็นพี่โค้ชหัวล้านๆกำลังนั่งกินขนมอยู่ ผมเอ่ยขออนุญาติหลังจากที่แง้มประตูมานิดนึง
“เชิญค่ะ”อาจารย์สักคนบอก ผมก็รีบเดินลิ่วไปโต๊ะโค้ชทันที
“พี่โค้ชหวัดดี”ผมยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“ไอ้เชี่ยนี่ พี่ห่าอะไร พ่อมึงอ่อนกว่ากูสองปี”ผมหัวเราะร่วนก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้
“ลุงโค้ช”
“เรียกกูโค้ชเฉยๆเถอะ แล้วมีอะไร วันนี้ไม่มีซ้อมนี่”
“ผมจะมาลาออกจากนักกีฬามหาลัย ต้องทำเรื่องอะไรบ้างอ่ะครับ”ผมหลุบตาลงไม่กล้าสบตาโค้ช
“ทำไม”
“ผมไม่มีเวลาซ้อม แถมเรียนก็หนัก งานก็เยอะ ผมอยากออก”
“ไอ้โฟมมันไม่เห็นมีปัญหาอะไรเลย”เสียงโค้ชเริ่มเข้มล่ะ
“ผมไม่ได้เก่งอย่างพี่โฟมนี่โค้ช”
“เอาเหอะ ถ้ามึงจะออกกูจะทำไรได้...แต่มึงรอแข่งเดือนหน้าก่อนได้ไหมแล้วค่อยออก”ผมเงยหน้ามองโค้ชอย่างสงสัย...กูไม่มีแข่งนะ เท่าที่จำได้ “ไอ้ปั้นมันก็ออกไปคน...ไม่มีตัวจะลงแข่ง...กูเลยต้องลงชื่อมึงไปแทน ถือว่าทำเพื่อสถาบัญนะ”ผมพยักหน้า
มันออกไปไหนของมัน
หลังจากคุยกับโค้ชเสร็จผมก็ออกมาเดินเล่นแถมลานลั่นทม พูดตรงๆเลยนะ ผมอยากเจอมัน แต่จนแล้วจนรอด ก็ไม่เห็นมันแม้แต่เงา นั่งชื่นชมความงามของธรรมชาติไปสักพักไอ้เอมไอ้ปินไอ้เฟาก็เดินตรงเข้ามาหาผมทั้งที่หน้าปั้นปึง
“เป็นเชี่ยไรกันเนี่ย”ผมรี่ตาถาม
“ไอ้เชี่ยปินแม่งจะต่อยกับบริหาร”ไอ้เอมอธิบาย...ไอ้ปินเนี่ยนะ
“นี่มึงไปประชุมสโมสรนักศึกษา หรือไปประชุมสภา”
“ไอ้สัตว์อย่าเล่นมุขการเมือง”ไอ้เอมว่ากลั้วหัวเราะ ก่อนจะนั่งลงข้างผม
“ไอ้เหี้ยนั่นมันกวนตีนกูก่อนอ่ะ”ไอ้ปินทึ้งหัวก่อนจะนั่งลงอีกข้างของผม
“แค่ที่จัดงานโอเพ้นเฮาส์เองมึง”ไอ้เฟาตบไล่ไอ้ปินแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามผม “ได้ตรงหน้าหอประชุมกูว่าดีออก ใกล้เวทีด้วย”
“แต่ตรงนั้นมันมีซุ้มโค้ก”ไอ้ปินว่า
“แต่ตรงที่เราได้มีเซเว่นครับไอ้เชี่ย”ไอ้เฟากลอกตาอย่างปลงๆ
“แต่...”
“มึงก็บอกไปดิ ตรงนั้นแม่งติดกับเภสัช”ไอ้เอมเฉลย ผมก็ถึงบางอ้อ...อะไรเนี่ย
“ตกลงจะเอาพี่หรือน้องกันแน่วะ...อย่ามาเป็นพระลอฟันสองนะไอ้สลัด”ผมแซว ไอ้ปินก็ถอนหายใจ
“เฮ้อออออออออออ”ไอ้ปินถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
หลังจากคุยสัพเพเหระและคาดคั้นง้างปากไอ้ปินกันอยู่ร่วมชั่วโมง พวกผมก็ได้ฤกษ์กลับบ้านกลับหอกันสักที คืนนี้ไอ้เอมกับไอ้เฟามันจะไปนอนกับผมนะครับ ซึ่งผมก็ห้ามแล้วไม่ให้ไป มันก็บอกไม่ต้องเกรงใจ...กูไม่ได้เกรงใจโว้ยย แต่มันเปลืองค่าไฟห้องกู
แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟไปตามระเบียบสองผัวเมียที่ไม่ยอมรับสถานะของตัวเองสักเท่าไหร่ก็ได้มาถึงหอผมแล้ว แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ขึ้นลิฟต์ไปห้องเพื่อนอาบน้ำกินนมนอน ไอ้ผู้ชายข้างห้องที่ผมเจอเมื่อเช้าก็ทักผมซะก่อน
“หวัดดีบลู”รู้ชื่อกูซะด้วย
“หวัดดีครับ”
“คือเราเป็นน้องรหัสพี่ปั้น พี่รหัสเรากับบลูเป็นแฟนกันใช่ไหม...”ผมขมวดคิ้ว ไอ้เฟาก็คว้ามือผมไปบีบเบาๆ
“เลิกกันแล้ว...”
“เอ่อ งั้นเราขอโทษนะ...”ไอ้คนตรงหน้าผมถึงกับหน้าซีด
“ไม่เป็นไรครับ”ผมยิ้มให้
ติ้ง!!
ขอบคุณที่ลิฟต์มาซะที
“บลูเราถามไรหน่อยดิ”มันรั้งผมไว้ก่อนที่ผมจะเข้าไปในลิฟต์
“อะไรครับ”
“บลูพอรู้ไหม ทำไมพี่รหัสเราถึงดร๊อป”
....................
ขี้เกียจหลอกคนอ่านล่ะ
พระเอกเรื่องนี้คือเฮียปั้นนะคะนะ เฮียปั้นของเขียดดดดดดด :o12:
บางคนอาจคิดว่า โถอิห่า ทำไมมันยืดเยื้องี้วะ มึงจะกั๊กเนื้อหาไปถึงไหน ไรงี้
มันเป็นไปตามพลอตนะ คุณเขียดแค่อยากให้เห็นว่าแต่ละวันที่ไม่มีเฮียอ่ะ มันยาวนานและทรมานแค่ไหน :laugh3:
เลิฟยู
จิบิ
ตอบคอมเม้น
fonny1987
เดี๋ยวเขียดศรีจะหาให้สักเจ็ดคนนะคะ ได้ควงเจ็ดวัน :haun5:
yymomo
โหดตลอด :a5: แหมเริ่มที่100เลยเรอะ o7
haru1111
ใจเย็นๆ (ส่งฮอลล์ชู้ตเตอร์ปาย) :o
คุณเขียดขอแค่เงินเยอะได้ไหมคะ(วินาทีนี้ชีวิตช๊อต :really2:)
ปล.พี่พริกมันไม่รู้เรื่องอะไรค่ะ เป็นเคราะห์ของมัน :laugh3:
mild-dy
พริกแกงมันเป็นเคะป่วงค่ะ แต่ตามเนื้อเรื่องอิเซอร์ฮากว่านะคะ มันเป็นเมะดัดจริต :laugh:
NUTSANAN
ขอบคุณค่ะ :กอด1: ท่าจะเป็นอาเฟานะ :laugh:
บ๊ายบายโพ
เฮียมันเป็นคนชัดเจนน๊า แต่เพราะหลายๆอย่างกดดันมันเลยพูดอะไรไม่ได้
lizzii
ขอบคุณคร่า :กอด1: พริกแกงรีไปได้สองตอนแล้วค่ะ ไม่รู้ฮาเปล่าแต่เนื้อเรื่องดูมีที่มาที่ไปมากกว่าเดิม(มั้ง) :laugh:
พลอยสวย
จัดมาสองเลย :katai5:
B52
รอดูด้วยคน :laugh3:
wisshy
ตอนหน้าเฮียร้องนะคะ ร้องปริ่มๆ :oni1:
ทำร้ายอะไร ไม่จริ๊ง เขียดศรีใจดีจะตาย :laugh3:
kongxinya
ค่าทำขวัญเป็นปั๊วเด็กล่ะกันค่ะ :laugh3:
เจ้ผ่านมาเยอะใช่ไหมคะ หนูเริ่มจะชินล่ะค่ะ นี่งานพรีเซ้นหนูทำพาวเวอร์พ้อย มันยังให้หนูพรีเซ้นอีก :เฮ้อ:
รักเจ้ซินเน่ะ :กอด1:
kangteuk1995
ก็คู่หลักอยู่เน้อ :m21:
honey honey drop
โดนทิ้งค่ะแอ้มจ๋า :oni1:(วิ่งหลบตีน)
ketddy
เจ้เกตมั่นคงเว่อ :laugh3: อุส่าส่งหนุ่มน้อยมายั่ว
black-egoistic
มันมีกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์อ่ะ :laugh3:
ไม่ได้กัด แต่ทำไมเจ็บ :sad5: o7
raluf
ป่านนี้ในกระเพาะฟองฟอดแล้วมั้งพริกแกง :sad2:
แม่นแล้ว พริกแกงเป็นนักเลงหน้าหวานค่ะ แต่มันเถื่อนนะคะ(ส่วนมากนางป้องกันตัวจากการโดนลวมลาม :-[)
มันสะสมน๊า ไตทำงานหนักด้วย(ไอ้สามตัวที่ฝัน คุณเขียดใช้ตอนทบสอบการดื้อยาอ่ะ)
p.spring
คิงมันมีเมียเด็ก(โคตรแสบไส้)ไปแล้วคร่า :-[ มันไม่มีเวลาโผล่มาหรอก :haun5:
rije
ซื้อไม้เท้าล่ะค่ะ ไม่อยากล้มล่ะค่ะ(ลุกจนปวดหลังล่ะ) ขอบคุณคร่า :กอด1:
แม่นแล้วค่ะ น้องเซอร์เป็นลูกครึ่งจ้า ตอนน้องเป็นเบบี๋ น้องโดนแมวข่วนแล้วฝังใจอ่ะจ๊ะ :haun5:
ฮ่าๆๆ แล้วคือพริกแกงมันเป็นโรคคลั่งแมว(พอจะเดาเนื้อเรื่องออกแล้วใช่ไหมคะ) :-[
plapawa
ต้องรอรีไรท์ก่อนจ้า อีกไม่นานเกินรอน๊า :กอด1:
RenaBee
ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแล้วค่ะวินาทีนี้ :really2:
ขอบคุณคร่า :กอด1:
moodyfairy
อุ๊ย มันเถื่อนแต่มันไม่ยอมนี่สิ สามีเด็กเลยต้องใช้มารยาและความหื่นในการล่อลวง :laugh3:
คุๆๆๆ ไม่ง้อแถมเลิกกันด้วย(จะโดนฆ่าไหมวะเนี่ย)
:o12:
:mew1:
Lily teddy
รอยดูดไม่ได้มาจากพริกแกงค่ะ มาจากใครนั้นม่ายบอก :laugh:
เลิกกันแล้วจ้า :-[
ขอบคุณนะค :กอด1:
gayraygirl
ฟามรักทำให้คนทำอะไรที่ไม่เคยทำค่ะ :laugh3:
แมวเหมียว
ไม่รู้เฮียกลับมาคราวนี้จะให้อภัยเฮียไหมน๊า(อาจจะลืมก่อน) :-[
พริกแกงมันป่วงค่ะ ส่วนเซอร์ฮานมันเรียกร้องความสนใจจากพี่พริกแกงคร่า :oni1:
@Lucifer_Prince@
คือพริกแกงกับเซอร์ฮานมันยังไม่ไดรีเลยอ่า :really2: เด่ะรอพี่แปปนะจ๊ะที่รัก แล้วจะเอามาลงในเล้าเน้อ :กอด1:
TanyaPuech
คือในบรรยานิยายของคุณเขียด พริกแกงรั่วสุดค่ะ :laugh3:
^^KENTA^^
จากสามดอก กลายเป็นน้ำตาสามลิตรแทนได้ไหมคะ
ReiSei
น้องเฟามันรเายนะจริงๆแล้ว :-[ พี่พริกแกงนางไม่รู้เรื่องอะไรเลยค่ะ ซวย :sad3:
nutty
อย่าเกลียดมันเลยค่ะ เขียดขอ :dont2:
อายทำไม
เจมส์มันเป็นมวยรองน๊า ยังไงก็ต้องเฮีย(เอฟซีเฮียตลอดการ ถึงเฮียจะเลวจะชั่วแต่เค้าก็รักน๊า :กอด1:)
รางวัลขอเป็นตังค์สามร้อย ช่วงนี้ม๊าพี่ตัดท่อน้ำเลี้ยง :dont2:
บ๊ายบายโพ
ปลดจริงนี่มีน้ำตานองแน่ จริงๆเฮียน่าสงสารน๊า รอเฮียหน่อย :o12:
Alone Alone
ใช่ไหม เขียดก็รอเฮีย เจมส์มันไม่ใช่อ่ะ ม่ายช่ายยย :dont2:(ได้ข่าวมึงเขียนของมึงเอง)
haru1111
ปลดจริงล่ะเดี๋ยวมีร้อง(คุณเขียดร้อง) :o12:
lizzii
ต่อล่ะค่ะ แต่ก็ยังไม่เฉลยเหมือนเดิม :laugh3:
แมวเหมียว
ใจคุณเขียดก็มั่นคงกับเฮียนะ :-[
wikawee
เฮียเป็นพระเอกมาค่อนเรื่องแล้วน๊าเฮ้ย(มาปล่งมาปลดอาร๊าย) :a5:
comkacom
เป็นตอนแรกที่น้องบลูกล้าทำร้ายอิเฮีย
ReiSei
เขาก็ปลดไม่ลงหรอก ย้อนไปอ่านตอนเก่าๆ โถ เฮียของเขียด :o12:
เหนือฟ้ายังมีจักรวาล
:hao5:
B52
มันเป็นปัญหาระดับชาติค่ะ :sad2:
NUTSANAN
เฮียมันโดนหลายๆอย่างกดดันค่ะ ส่วนเจมส์ คุณเขียดกลัวน้องถลำไปมากกว่านี้ล่ะจะเจ็บ :hao5:
fonny1987
คนใหม่นี่เป็นคุณเขียดล่ะกัน :laugh: :m20:
ketddy
น้องเจมส์มาล่ะเจ้(บอกทำไม เจ้เกตเขารู้กันแล้วเฟ้ย) :impress2:
@Lucifer_Prince@
แหะ แหะ :laugh:
rije
จริงมันเนื้อหอมมานานแล้ว แต่เฮียมันกั๊ก :-[
thanza1970
สงสารคุณเขียดแทนล่ะกัน :jul3:
nekomaew
ให้มันมีเมีย มันจะเป็นงานเร้ออออออ :laugh3:
ChiiCaLorz
อิแว่นร้องไห้ตาย :laugh:
mild-dy
เฮียมันโดนกดดัน :o12:
raluf
เจมส์จะดีไหมอันนี้ไม่รู้งิ แต่อิบลูมันยังรักเฮีย โถ บลูรดา :o12:
RenaBee
เฮียมันโดนกดดันค่ะ :o12:
black-egoistic
ฮ่าๆๆๆ น้องเป็นเคะมานาน จะเป็นงานเร้ออออ :laugh:
บลูไม่ใช่ของแปลก...คุณเขียดก็ไม่เชื่อค่ะ o22
p.spring
เฮียมันเตรียมใจไว้ระกับหนึ่งล่ะค่ะ
ถ้ามันกลับมาอีกครั้งแล้วบลูไม่รักมันแล้ว มันก็ต้องทำใจ(หรอฟะ :angry2:)
อ้าวไม่แน่ อาจจะอินดี้ให้เมะสวนกระแสกับเรื่องอื่น
พลอยสวย
ม่าตรงไหน ไม่มี๊
kongxinya
ตอนต่อไปมาแล้วแต่เรื่องเฮียยังไม่คืบหน้า
moodyfairy
ยังไม่ทันม่าเลย :laugh:
smileland
เฮียมันโดนบลูรดาเล่นซะปางตายแล้วยังจะไปซ้ำมันอีก โหดร้ายแท้ :m20:
cher7343
yeah :laugh:
KaeM_PonG
ถ้าคบจริง เจมส์น่าสงสารน๊า...เพราะบลูยังรักเฮีย :laugh:
-
แง้
อีเฮ๊ย มึงเป็นบ้าอัลไลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
-
ตอนแรกก็สงสารน้องเขียอยู่น่ะแต่พออ่านมาถึง
“บลูพอรู้ไหม ทำไมพี่รหัสเราถึงดร๊อป”
ตอนนี้อยากกินเขียดย่างซะงั้น
:m16: :m16: :m16:
-
เหยยยย เฮียยยยย เฮียเป็นอารายยยย เฮียน้อยใจที่คนอ่านเห่อพระเอกใหม่ใช่ไหมถึงหนีกันไปเยี่ยงนี้ กลับมาเร็วสังคมให้อภัยแล้ว :sad4:
น้องบลูสืบหาความจริงแล้วไปช่วยเฮียเร็ว แมน ๆ อย่างบลูไม่ช่วยเฮียแล้วใครจะช่วย (ยอมันเข้าไป) ไปคุยกันให้รู้เรื่องเร็ว อยากรู้ใจจิขาด :o12:
-
บลูรดาคงรู้ละว่าเฮียประสบความดราม่าอยู่ ดร็อปเลยเหรอ ติดหนี้บอลโดนตามฆ่ารึไงเนี่ยยยย โอ้ย อยากรู้ง่าาาา
-
:z3: :z3:
:serius2: :serius2:
:pig4: :pig4:
:pig4: :pig4:
-
น่าสงสารอิบูล :hao5: :hao5: :hao5:
อิเฮียนี่น่าทืบ เกลียดเฮียแทนบูล
:beat: :beat:
-
:a5:
-
กรี๊ดดดด
เฮียไปไหน เกิดไรขึ้นวะ
-
หลอกเค้าทำไม๊ ฮึก กลุ้มใจตั้งนาน :o12:
เฮียดร็อป? แล้วปินรู้เรื่องอะไรกับเขาไหมเนี่ย ยังไงเฮียปั้นก็พี่ชายไม่รู้ไม่สนใจหรือว่ารู้ว่าเฮียเป็นอะไรแต่ไม่ยอมบอก
เฮียปั้นไปไหนนน หนีเป็นสาวน้อยเชียวเฮียเอ๊ย(คำเตือน : อย่าออกเสียงสูง)
เราว่าที่เฮียหายไปเพราะทนคำประนามจากทุกคนไม่ได้แน่เลย
เฮ้ย แต่เราไม่เคยว่าเฮียนา(แต่แช่งในใจตลอด อาทิเช่น ขอให้บลูไม่รัก กร๊ากก)
ล้อเล่นๆ รอเฮียกลับมาเสมอ พระเอกหนึ่งเดียวในดวงใจ
ที่ด่าไปก็เพราะรักนะจ๊ะ จุ๊บจิ๊บ :mew1:
-
ฮือ ปีบคั้นหัวใจ ปั้นไปไหน
-
:a5: ห๊ะ!! เฮียดร๊อป แล้วไปน้องปินมันไม่พูดไรเลย เงียบเชียวนะ
เอ๊ะยังไงต่อละนิ ทำไมอ่ะ ทำไมๆๆๆๆๆ เฮียเป็นอาร๊ายยยยย :ling1:
-
โอ๊ย ชีวิตน้องบูล อยู่ดี ๆ เฮียเป็นอะไรไปเนี่ย แค่ที่ทำให้น้องบูลระแวงเรื่องพี่แกงน้องบูลยังแก้ไม่ตก
มาตอนนี้ ขอเลิกเฉยเลย แล้วที่ทำก็เพื่อน้องบูลอีก ยิ่งงงเลยอะ ดีนะที่น้องบูลโนดราม่า
ถึงจะเสียใจร้องไห้ แต่ก็ยังมีให้แอบฮาตลอด ทั้งหมัด ทั้งเตะ ทั้งแทงเขา โหดจริง
แล้วเลิกกะเฮียปุ๊บมีหนุ่มมาขอจีบปั๊บ แต่เอ่อน้องเจมส์นี่ น่าจะเป็นนายเอกจากเรื่องไหนหลงมาป่ะเนี่ย
อยู่ดี ๆ จะมาขอจีบน้องบูลทั้งที่ตอนแรกไม่เห็นมีท่าทีเลยอะ เฮ้อ แล้วตอนนี้เฮียก็หายไปไหนแล้วไม่รู้
ปกติเฮียออกจะไหวพริบดี แต่นี่ถึงขนาดดร็อปเรียนเลยเหรอ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมแม้แต่น้องปินยังไม่รู้เรื่องเลยอะ
เฮียหนีไปดราม่าที่ไหนกันน๊าคงต้องให้เวลา ยังไงเฮียคงมีเหตุผลแน่ ๆแต่จะเป็นเหตุผลที่ควรอภัยรึเปล่า
หรือจะทำคนอ่านฮาเงิบก็ไม่รู้ ดีใจที่ยังไงคนแรกกะคนสุดท้ายของน้องบูลก็คือเฮีย
ยังคงเชียร์เฮียแบบงง ๆ ต่อไปค่ะ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนสวยจ้า :pig4: :กอด1:
-
เฮียคะเฮียเป็นอะไร
ไม่มีเหตุผลเลยยยย
หนูขอเหตุผลหน่อยเฮียยยย
อีคนเขียนนนนนนนนนน
ฉันอยากทำแกงเขียดดดดดดดด
-
สงสารน้องบูลจัง เฮียใจร้ายมาก
:impress3: :impress3: :impress3:
-
อืมมมมมม กดหัวอิเฮีย เอาตัวมาสอบเค้น มันไปทำสาวที่ไหนท้องอ่ะป่าว จิกหัวมันมาซิ :fire:
-
อ่า งั้นถ้าเฮียมันเป็นพระเอก เค้าก็จะรอดูเหตุผลเฮียมันแล้วกันเนาะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น o18
สงสัยปัญหาน่าจะมาจากครอบครัวเฮียมันเเน่เลย แต่ ไม่เด่ดีกว่าขี้เกียจผิดอะ เดาทีไรผิดตล๊อดตลอด :laugh:
กอดรัดฟัดเหวี่ยง? รักน้องเขียดเช่นกันจ๊ะ รอตอนต่อไปนะคนสวย :กอด1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
ปล. พี่มันเป็นพวกทำคุณใครไม่ขึ้นอะเขียด พอเค้าได้(ประโยชน์)เราสมใจเค้าก็ทิ้งเรา :hao5:
งานกลุ่มก็ทำเดียวตล๊อดตลอดเหนื่อยคนเดียว อ้างทำมิได้กันทุกคนเชียว (ตกลงตูฉลาดทำเป็นคนเดียวไงวะ o18 )
เเต่พอตอนใส่ชื่อดันโผล่ตัวหารคะแนนแม่มมากมาย :laugh:
แต่ไม่เป็นไรเพราะตอนสอบเราก็ทำได้อยู่คนเดียวเหมือนกัน
ช่างเป็นความหลังอันน่าประทับใจ สุดๆ อะ ลืมไม่ลงเลย :pigha2:
-
อิเฮียปัญหาเยอะจริง ดร๊อปเรียนด้วย
คือมีไรไม่พูด ไม่บอก หรือไปทำสาวท้อง เฮ้อ
แอบเซ็งแทนบลูรดา :z3:
-
คุณเขียดใจร้ายทำเรานอยด์มาหลายตอนแล้วนะ//หยิบผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาT^T
เมื่อไรคู่นี้จะมีความสุขกันจริงๆจังๆซะทีล่ะอิเฮียก็หายไปอีกชิส์!!เบื่อพวกหนีปัญหากลับมาจะตบให้คว่ำเลย..(เค้าล้อเล่นเน้อใครจะกล้าเหอะๆ)
-
ตอนนี้สั้น เอามาม่ามาแจกแล้วหนีไปนะ
-
ฮือๆๆไม่มีเฮียมันก็เศร้าฉะนี้แหละ อย่าปล่อยเฮียไปเลยนะ อุตส่าห์ไม่ม่าแล้วนะเนี้ย แต่ว่านะอิหลินนนนนนนนนน มาช่วยผัวเก่าเธอหน่อย ช่วยนังบลูให้มันคืนดีกันเร็ว อยากรู้จริงเฮียมันมีเหตุผลอะไรทำไมทำแบบนี้ ไม่เข้าใจว่ะ ถ้าเฮียมีปัญหาอะไรก็ฝากพี่เขียด(ฟิน) ไปบอกเฮียว่าเอาใจช่วย สำหรับอิบลูก็สู้ๆนะ ส่วนพี่เขียดเป็นกำลังใจให้(ต่ออีกเพราะช่วงนี้พี่ต่อเร็ว)
-
ไหนๆเฮียมันก็ไป แล้วรักกับเจมส์เถอะบลู -.,-
-
เฮียปั้นมันเป็นอะไร :katai1:
-
อิเฮียคงมีเหตุผลของมันใช่ไหมย้ะ :z6: :beat:
รีบๆกลับมานะเฮีย สงสารบลูอ่ะ ไม่งั้นเชียร์เจมส์จินะ
ปล อยากรู้เรื่องของปินอ่ะค่ะ :hao6: ควบสองหรืออย่างไร
-
http://www.youtube.com/v/L7eKGLfMc3Q
คือแต่งไปล่ะก็ฟังม๊าร้องเพลงนี้ไป(โดยมีน้องชายคุณเขียดเป็นแดนเซอร์) ไม่รู้จะเศร้ารึจะฮาดี :sad2: ชั้นสับโสน :dont2:
ตอนที่29 เกลียดดวงใจ ตัวเองนัก รักใคร ไม่เคยได้ชื่นชม
“บลูพอรู้ไหม ทำไมพี่รหัสเราถึงดร๊อป”
“ดร๊อป?...”
“เราได้ยินมาจากพี่ปีสอง...งั้นเราไปก่อนนะ ”
ผมไม่เข้าใจว่ะ สับสนด้วย...
“บลูรดา วันนี้ทำสุกี้กินกัน”ไอ้เอมพูดขึ้นก่อนจะพุ่งตัวลงมานอนข้างๆผม
“ซื้อแดกเถอะเอมมิกา บลูรดาขอร้อง”อย่าหาภาระให้ห้องกูเลย...บนเพดานมันมีเครื่องจับควัน
“ก็ได้...แล้วมึงคิดยังไงเรื่องที่พี่ไอ้ปินมันดร๊อป”เสือกเรื่องชาวบ้านเนอะ
“คือ... กูอาจจะดูใจร้ายนะเว่ย แต่เขาตัดสินใจเลิกกับกูแล้ว ไม่ว่าเขาคิดอะไร กูเคารพการตัดสินใจนั้น...ที่จริงกูไม่อยากหวังแล้วว่ะ... กูไม่อยากคิดอะไรที่ทำให้กูคิดเข้าข้างตัวเอง...มึงเข้าใจกูไหม”
“ไม่เข้าใจครับ...อีกรอบดิ๊”
“คือมันทิ้งกูแล้ว ต่อจากนี้มันจะทำอะไรก็เรื่องของมัน... ในเมื่อมันตัดสินใจทิ้งกู แสดงว่ากูไม่สำคัญพอสำหรับมัน ดังนั้นต่อไปนี้กูก็จะไม่สนเรื่องของมัน...มึงเข้าใจไหม”
“ไอ้สัดยากกว่าเดิมอีก”
“เอาเถอะไอ้ฟาย...กูจะอาบน้ำล่ะ”เมื่อเห็นไอ้เตี้ยเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมก็ลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำ
ถึงบอกว่าไม่สน แต่เอาเข้าจริงผมก็ทำไม่ได้หรอก ตอนนี้ในหัวผมมันสับสนไปหมด ทั้งเป็นห่วง ทั้งโกรธ ทั้งทิฐิ ทั้งรัก ทั้งเกลียด ทั้งเสียใจ ทั้งผิดหวัง ทั้งระแวง และทั้งหวัง...หวังโง่ๆ
หวังว่าการที่มันทิ้งผมไปนั้น...มันกำลังทำเพื่อผม
กระแสน้ำที่ไหลผ่านไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่ แถมผมยังรู้สึกไม่สบายตัวด้วยซ้ำ หนักตัวพิกล สงสัยจะเริ่มไม่สบาย ต้องรีบอาบแล้วเว่ย ปั้มขวดสบู่จนเนื้อสบู่สีขาวขุ่นคล้ายสารคัดหลั่งอะไรสักอย่างนั้นออกมา ผมก็ป้ายไปตรงซอกคอก่อนทันที
ทันทีที่ฝ่ามือกระทบซอกคอ ผมก็รับรู้อะไรบางอย่าง...
ชิบหาย!! กูลืมถอดชุดนักศึกษา!!
ผมรีบลอกคราบตัวเองแล้วบิด ก่อนจะเอาไปพาดไว้ที่ราว กลับมาอาบน้ำต่ออย่างไว ไม่มีอารมณ์ดราม่าแล้ววินาทีนี้ กูหนาวจนไข่สั่นนมสั่นล่ะเนี่ย อาบเสร็จหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันช่วงเอวไว้ แต่ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำ...เหมือนกูเห็นไอหมอก
”สัตว์เตี้ย มึงเป็นนกเพนกวินรึไง...อิเชี่ย กูหนาว เบาแอร์ดิ๊”อิเตี้ยที่มีรีโมทย์แอร์อยู่ข้างตัวหันมาทำเสียงจิ๊จ๊ะ ก่อนจะหันไปเล่นเกมส์ในไอโฟนต่ออย่างไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่นัก
กูลดอุณหภูมิเองก็ได้วะ ผมเดินขาสั่นขนลุกไปหาอิเตี้ยแล้วหยิบรีโมทย์ ปรับอุณหภูมิให้เหลือ27พอ
ผมคุ้ยๆหาบ็อกเซอร์ในตู้ แม่งเหลือแต่ตัวบางๆ ว่าจะไม่ใส่กางเกงในสักหน่อย ก็เป็นอันต้องใส่ เพราะจะออกไปเซเว่น แบบผมไม่อยากเดินแล้วให้ประชาชีเขาเห็นอะไรบางอย่างมันแกว่งตามแรงโน้มถ่วงอยู่ใต้ร่มผ้า
ใส่เสื้อกล้ามสีขาวสกรีนลายมิกกี้เมาส์กับบ็อกเซอร์สีแดงแรงฤทธิ์เสร็จ ก็ได้ฤกษ์ร่อน หันไปมองอิเตี้ยกับไอ้แว่นแว่บนึง
“กูจะไปเซเว่น”
“ฝากซื้อน้ำแดง”ไอ้เฟาพูด ส่วนไอ้เอมนั้นเดินมารอหน้าประตูเป็นเชิงว่ามันจะไปด้วย...แต่ในขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูอยู่รอมร่อ “กูไปด้วยดีกว่า”มันรีบผละจากหน้าจอแล้ววิ่งตรงมาหาผมทันที
“จะไปสภาพนี้”ผมมองมันหัวจรดตีน...อิห่าบ็อกเซอร์สีฟ้า แถมถอดเสื้อโชว์หัวนมชมพูอีกมึง...ไม่รู้รอดเงื้อมือไอ้เอมมาได้ไง
“เออว่ะ กูลืม”มันเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าผม ก่อนจะเอาเสื้อยืดผมมาใส่ตัวนึง
ยังกับเด็กป.4ขโมยเสื้อพ่อมาใส่ หลวมเชียวมึง แล้วเลือกลายได้ประเสริฐมากครับไอ้เฟา กูมิกกี้ มึงมินนี่... อย่างกับคู่ผัวเมียแห่งดิสนีย์แลนด์
ส่วนไอ้เอมผัวตัวจริงของมันนะหรอ...ยังอยู่ในชุดนักศึกษา แถมทำตาปรือ สลึมสลือ
ถ้าจะง่วงขนาดนี้ มึงนอนอยู่ห้องเถอะ
พวกผมสามคนเดินออกมาเซเว่นอย่างเหนื่อยๆ มืดแล้วแท้ๆ ยังจะร้อนอบอ้าวอีก กว่าจะถึงเซเว่น เหงื่อกูคงจะท่วมฉ่ำปอดแหงมๆ
“เฮ้ย!! เพิ่งอาบน้ำมาหรอวะ”เสียงตะโกนเรียกกึ่งแซวดังมาจากบริเวรหน้าเซเว่น ผมก้มมองสภาพตัวเอง...เหงื่อกูนี่ท่วมเลย
“แล้วพวกมึงล่ะย่างไก่รึไงสัส ควันโขมงเชียว” มึงสูบบุหรี่หรือจะเผาบ้าน...ควันแม่งโคตรเยอะ
“จะแดกปะล่ะ ใกล้สุกแล้ว”ไอ้หน้าลูกครึ่งบอกผมยิ้มๆ ส่วนไอ้เจมส์ที่มันบอกว่าชอบผม ตอนนี้มันกำลังรีบอัดบุหรี่เข้าปอดอย่างเอาเป็นเอาตาย
“มันไม่แดกหรอกโก้สุกๆอ่ะ...อ้าวเจมส์ ไมวันนี้เงียบแท้”ไอ้เฟาทัก
ไอ้เอมหันมาบอกผมว่าจะเข้าเซเว่นก่อน ได้กลิ่นบุหรี่ไฮโซแล้วแสลง... ไอ้เอมมันพวกอนุรักษ์นิยมครับ กินของไทยใช้ของไทย
“กูไม่ใช่มึงนะอิเตี้ย”หันไปผลักหัวไอ้เฟาไปที
“ไหมมึง?”ไอ้โก้มันยื่นวินส์ตั้นกล่องสีแดงมาให้ผม...โอ้วว ของนอก
“สูบได้ไม่เหมาะกับหน้าเลยมึง...”แอ๊บปากดี แต่ก็รับบุหรี่จากมันมา...เอาเถอะ นานๆที
ผมคาบบุหรี่ไว้ก่อนจะยื่นหน้าต่อไฟกับมัน โอโห หน้าแม่งโคตรเนียน กูซูมขนาดนี้กูยังเห็นรูขุมขนแม่งไม่ชัดเลย สูดเข้าไปนิดหน่อยก่อน รสโอเค ฝาดหน่อยๆ แต่ชีวิตนี้กูผ่านกรองทิพย์(อนุเคราะห์โดยไอ้เอม)มาแล้ว เชี่ยอะไรกูก็ไม่กลัวแล้ว
“เป็นไง”มันถาม
“ฝาดไปหน่อย ไม่ใช่แนวกู กูชอบแบบเย็นๆหวานๆ”ผมบอก แต่ก็ดูดต่อไป
“เหมือนไอ้เชี่ยเจมส์เลย ลองลั๊คกี้ของมันดิ มึงน่าจะชอบ”มันบอก ผมก็หันมองหน้าไอ้คนที่กำลังเป็นประเด็น...ก็อยากอัดต่ออีกมวนนะ แต่สงสารปอดว่ะ
“เอาไว้ก่อนเหอะ กูยังอยากมีปอดไว้ใช้งานนานๆ”ผมบอกไอ้โก้ “เฮ้ย อิเตี้ย มึงเป็นภูมิแพ้ไม่ใช่รึไง เข้าไปรอกูในเซเว่นก่อน เผาปอดเสร็จเดี๋ยวกูตามไป”ไอ้เฟาพยักหน้า
“กูไปด้วย”ไอ้เจมส์ทิ้งก้นบุหรี่ ก่อนจะเดินตามไอ้เฟาไป
รอให้พวกมันหายกันเข้าไปในเซเว่น ผมก็เริ่มประเด็น
“เพื่อนมึง...มันเกลียดกูปะวะ”คิดดูดิ ทั้งที่มันบอกชอบผม ถามว่าจีบได้ปะ แต่คุณดูที่มันทำ เมื่อตอนเที่ยงไปกินข้าว มันก็แทบไม่พูดอะไรกับผม มาตอนนี้อย่าว่าแต่พูดเลย หน้ายังไม่มอง...มันโกรธอะไรผมรึเปล่าวะ
หรือที่บอกว่าชอบกู...มึงประชด
ไม่นะ...กูเชื่อไปเป็นวันแล้วนะ ว่ามึงชอบกูน่ะ
“ไม่รู้ดิ”ตอบด้วยสีหน้ากวนส้นตีน “ลองถามมันดู”มันพูดแล้วก็เข้าสู่ความเงียบกันไปสักพัก
คุยสัพเพเหระกับไอ้โก้สักพัก บุหรี่ก็หมดมวน เข้ามาในเซเว่น สอดส่ายสายตาหาอิเตี้ย พลันผมก็หันไปสบกับคนที่ก้มๆเงยๆ อยู่แถวๆช็อคโกแลต...ไอ้เจมส์
ผมเป็นโรคจิตอยู่อย่างวะ เอ่อ ที่จริงก็หลายอย่าง แต่ผมเป็นพวกที่มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองอ่ะ เวลาเห็นใครแม่งทำเป็นเหมือนไม่อยากจะยุ่งกับผม ผมก็ชอบจะไปยุ่งกับมัน แบบอยากเอาชนะอ่ะ...นิสัยไม่ดีนะกูเนี่ย
“ชอบกินช็อคโกแลตหรอ”ผมถามแบบโง่ๆ...ไม่ชอบคงไม่ซื้อหรอกอิฟาย(ด่าตัวเอง)
“...”มันหันมามอง ก่อนจะสะดุ้ง แล้วก็หันไปดูช็อคโกแลตโดยไม่พูดอะไร
“ถ้าชอบ เดี๋ยวไว้กลับบ้านจะเอามาให้ เจ้กูไปเมืองนอกบ่อย แล้วแม่งซื้อแต่ช็อคโกแลตกลับมา จนที่บ้านกูจะเป็นเบาหวานตายห่าแล้วเนี่ย”พูดจบไอ้เจมส์ก็หันมามองนิ่งๆ ประมาณว่าแล้วมึงมาบอกกูทำไม
“โหยยย ลำเอียงว่ะ ไม่เห็นถามกูมั่งอ่ะ”ไอ้เชี่ยเฟาที่ไม่รู้ทะลุมาจากรูไหนพูดขึ้น “ใช่สิ กูมันเก่าแล้วนี่... ใหม่ๆนะ กูได้แดกแม่งทุกวันจันทร์”มีตัดพ้อ...เดี๋ยวพ่อตบคว่ำ
ไอ้เจมส์มองหน้าผมสลับกับหน้าไอ้เฟาอย่างครุ่นคิด...มึงคิดเชี่ยอะไรเนี่ย
“ก็ตอนนั้นกูกลับบ้าน กูก็เอามาให้แดก”ผมหรี่ตามองไอ้เชี่ยเฟา “แม่งเมื่อยคอว่ะ ก้มหน้านาน”ผมบ่นๆ ก่อนจะเดินไปท่ามกลางเสียงสาปส่งของไอ้เตี้ย
เดินวนไปวนมาเพื่อผึ่งแอร์ในเซเว่นสักพักก็ได้ฤกษ์หาอะไรแด๊กสักที ตอนแรกว่าจะกินมาม่า แต่พอเห็นมาม่าก็นึกถึงเฮียขึ้นมา แค่ผมทำมาม่าให้กิน ถึงกับต้องถ่ายรูปไปอวดแม่ ฮ่าๆๆ ตลกดีว่ะ...ชิบหายล่ะ แล้วกูจะนึกถึงมันทำไม
คิดได้ดังนั้น ผมก็ออกจากแถวมาม่าแทบไม่ทัน ไม่อยากเดินไปตรงตู้แช่ข้าวด้วย เพราะกูกินกับมันบ่อย แล้วจะแดกอะไรล่ะวันนี้ รึจะแดกควันธูปดี เพราะคาดว่าไม่เคยคิด... ในขณะที่ผมกำลังคิดไม่ตกเกี่ยวกับอาหารการกิน ไอ้คนที่ผมไม่คิดว่ามันจะยอมปริปากพูดกับผมก็พูดขึ้น
“ไปกินสุกี้กันไหม”ผมยิ้มนิดๆ...ฟังชัดๆแบบนี้ ...เสียงไอ้เจมส์มันน่ารักดีว่ะ
“ไปดิ”ผมตอบเรียบๆ
หลังจากผมซื้อชาฟูจิแต่ไม่ได้ซื้อบุหรี่เพราะกูกลัวติดและไอ้เฟาซื้อแฟนต้าน้ำแดงเสร็จ เราห้าคนอันประกอบด้วยผม ไอ้เอม ไอ้โก้ อิเตี้ย และไอ้เจมส์ ก็เดินฝ่าฝูงชนเพื่อหาทางไปร้านสุกี้หน้าปากซอย พอถึงร้าน คนแม่งอย่างเยอะ(เพราะแม่งเป็นบุพเฟ่) แต่นั่นหาได้เป็นอุปสรรคไม่ ยืนกดดันแม่งสักพักก็ได้โต๊ะ
คิดดูสิครับ ชายฉกรรจ์ห้าคนที่กำลังหิวชิบหายอ่ะ...น่ากลัวขนาดไหน
.ผมกับไอ้โก้กำลังตักอาหาร ส่วนไอ้เจมส์กับอิเตี้ยนั้นไปกดน้ำ และไอ้เอมนั่งเฝ้าโต๊ะ แดกบุพเฟ่ทีไรผมรู้สึกว่าตัวเองกินไม่คุ้มตลอดเลยว่ะ ไม่ใช่กินน้อยไดเอตอะไรนะ คือกูกินแต่เห็ดแต่ผักไง แดกเป็นเข่ง กูก็ว่าไม่คุ้ม
“ไอ้บลู มึงมีแฟนยัง”ไอ้โก้ถามผม ในขณะที่มันกำลังสาระวนกับการตักปลาหมึก...ยี๋ หม่าหม้ากูบอกคลอเรทตอรอลมันสูงอ่ะ แดกแล้วอ้วน
“ไม่รู้ดิ”กูกวนตีนมั่ง กูจำได้ว่าตอนกูสูบบุหรี่อยู่ มึงกวนตีนกู “จะจีบกูรึไง”
“ถุย!! กูอ่ะไม่อย่างแน่นอน”มันพูด แล้วทำสะดีดสะดิ้งเหมือนสยองผมซะเต็มประดา “แต่คนอื่นอ่ะไม่แน่”พูดจบก็เดินหนีผมกลับโต๊ะเลย
อิฝั๊ด ทิ้งปริศนาไว้ให้กูสงสัยอีกแล้ว
ชีวิตกูจะซับซ้อนกว่าCSI ล่ะอิห่า
ผมหันกลับมาตักผักใส่ตะกร้าสีขาวในมือต่ออีกสักพัก ก็กลับไปที่โต๊ะ ไอ้เจมส์กับไอ้โก้ไปตักอาหารกันอีกรอบ ทำให้ตอนนี้เหลือแค่ผมกับไอ้เฟาสองคนเท่านั้น
“มึงว่าเจมส์เป็นไง”มันเปิดประเด็น
“สูงกว่ามึง”ผมพูดจบ อิเตี้ยก็ชูนิ้วกลางให้ผมทันที
“ค_ย วกเข้าประเด็นส่วนสูงกูตลอด กูสูงไม่ถึง170แล้วมันหนักหัวพ่อมึงรึไง”
“ไม่หนักหัวพ่อ แต่เมื่อยคอกูเวลาต้องก้มคุยกับมึง”ผมพูดแล้วก็เอาผักลงหม้อ
“กลับมาประเด็น มึงว่าเจมส์เป็นยังไง”โว๊ะ อะไรกับกูนักหนาเนี่ย
“ก็เงียบๆมั้ง แล้วก็เหมือนตอนนี้จะแอบเกลียดขี้หน้ากูด้วย”ผมบอกไอ้เฟาแล้วก็นั่งจ้องผักพลางภาวนาให้แม่งสุกเร็วๆ...กูหิว
“แล้วมึงว่ามันดูเป็นไง...รูปร่างหน้าตา”
“มันหน้าตาดีนะแต่เสือกไว้หนวด กูว่าไม่ค่อยเข้ากับมัน”คิดดูหน้าแม่งอย่างกับบอยแบนด์เกาหลี แต่พี่แกเสือกไว้หนวดซะครึ้มเชียว “แล้วก็เสียอย่างเสือกติดเตี้ยเหมือนมึง แต่ก็ดูสมส่วนกว่า เพราะมันก็ดูผอมๆไง ไม่ได้อ้วนลงพุงเป็นลูกขนุนอย่างมึง...เอ๊ะ รึมึงท้อง”แซวไปอีกนิด ไอ้เชี่ยเฟาก็แทบดิ้นพล่านด้วนความทุรนทุราย
“กูโป้ง!! ไม่คุยด้วยแล้ว”งอนกูให้ตลอดนะ
“โป้งเชี่ยไร กูไม่ใช่ไอ้เอมผัวมึงนะ กูไม่ง้อหรอก”พยายามพาดพิงถึงไอ้เชี่ยเอมที่จะหลับแหล่ไม่หลับแหล่คาหม้อสุกี้
แต่ยังไม่ทันที่ผมกับไอ้เฟาจะได้ทะเลาะกันไปมากกว่านี้ บุคคลผู้เป็นประเด็นก็กลับมา ก่อนแทรกตัวไปนั่งฝั่งตรงข้าม ไอ้เจมส์หันมาสบตาผมเล็กน้อย ก่อนจะหันไปคุยกับไอ้เฟานี่นั่งตรงกับมัน
“มึงส่งแบบยังเฟา”กูส่งแล้วครับ...อยากมีส่วนร่วม
“ส่งแล้ว ส่งพร้อมไอ้เชี่ยพวกนี้อ่ะ...แล้วมึงอ่ะ”ไอ้เจมส์ส่ายหน้าแบบเหนื่อยๆ “กูจะไปส่งวันนี้ แต่ไปไม่ทัน ห้องล็อคก่อน”
“ส่งพรุ่งนี้ก็ได้ อาจารย์ให้ยันวันศุกร์นี่”
จากนั้นมันพูดอะไรต่อผมก็ไม่ได้สนใจแล้ว เพราะเนื่องจากผักที่กูยัดลงหม้อไว้มันสุกแล้ว ได้แดกสักทีหลังจากที่กูรอมานาน นั่งเงียบๆคนเดียวก็เริ่มคิดถึงเรื่องเดิมๆ เฮ้อออ ถ้าคนเรากดลบความทรงจำได้เหมือนลบหนังโป๊ในคอมก็ดีเนอะ โลกนี้คงไม่มีคนทุกข์ใจ
ถึงจะทุกข์จะเจ็บจะนอยด์จะคิดถึงบ้าง แต่ผมก็เด็ดขาดกับความรู้สึกตัวเอง ถามว่ารักมันอยู่ไหม ตอบได้เลย ว่ารัก และไม่ได้น้อยไปกว่าเมื่อวานสักนิด แต่ก็เท่านั้น เพราะตอนนี้ผมกับมันไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว ... เอาเหอะ คิดซะว่าอย่างน้อยผมก็เคยรักใครจริงๆ เพราะเล่นเจ็บขนาดนี้ แสดงว่ามันคือรักจริงๆ ไม่ใช่แค่หลงหรือชอบ
“ไอ้บลูมึงมีแฟนยัง”ไอ้โก้ดึงผมให้หลุดจากภวังค์ด้วยคำถามเดิมที่เคยถามไปแล้ว ผมส่ายหน้าเบาๆ แล้วแดกผักต่อ
“เพิ่งเลิก”ไอ้เฟาตอบก่อนจะทำหน้าแค้นๆ...อินยังกะอาม่ากูเวลาดูละคร
“อ้าว แดกเหล้ากันมะ”ไอ้โก้ชวน ผมก็ส่ายหัว “อย่าเครียดเว่ย หล่อๆแบบมึง แค่กระดิกตีนก็แห่มาหามึงเป็นโขลงเป็นฝูงแล้ว”
“อันนั้นกูรู้อยู่แล้วว่ะ”แล้วผมก็หัวเราะ ที่เหลือก็มองผมอย่างหมันไส้
กินเสร็จ อิ่มกันจนจุก เดินมายันหน้าเซเว่นก็ถึงเวลาอำลาไอ้โก้กับไอ้เจมส์ แต่ก่อนจะร้างลาห่างไกล ไอ้เหี้ยเตี้ยก็ปลุกปล้ำแย่งบีบีผมไป ก่อนไปขอพินไอ้เจมส์ที่เป็นมหาเศรษฐีที่มีทั้งบีบีและไอโฟน...โถ จะเอาไปขอพินบอกกูดีๆก็ได้สัส มาแย่งชิงจนกูนึกว่าจะเอาของกูไปขาย
ไอ้โก้โบกมือไล่ผมกับไอ้เฟา ก่อนจะเดินตามไอ้เจมส์ที่ไม่สั่งเสียสั่งลาอะไรไป
กลับมาห้องไอ้เอมเข้าไปอาบน้ำแล้วมาทิ้งตัวนอนบนเตียงทันที ส่วนผมก็อาบน้ำอีกรอบ แต่ผมใส่ชุดเดิมนะ แบบว่าประหยัด ผมเตรียมจะนอน แต่ไอ้เชี่ยเฟายังเล่นเกมส์อยู่ หยิบบีบีมากะจะตั้งนาฬิกาปลุก หน้าจอเตือนบีบีเอ็มก็เด้งขึ้นจากคนที่เครื่องผมได้แอดเป็นคนล่าสุด
‘ฝันดี’ผมอ่านแล้วยิ้มหน่อยๆ ... บางทีผมก็ไม่ค่อยเข้าใจมัน
‘ฝันดีครับ’ผมตอบกลับ เตรียมตัวนอน
ทั้งที่ส่งให้ไอ้อีกคน แต่ทำไมในใจผมถึงมีภาพของอีกคนวะ
ติ้ง!
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ข่มตาหลับขับตานอน บีบีผมก็ดังอีกครั้ง...ใครวะ
แต่เมื่อเห็นชื่อคนส่งผมก็ถึงกับต้องเบิกเนตรโพลง...เป็นไง กูใช้ศัพท์ยากด้วย
‘พรุ่งนี้บลูว่างไหม...’ผมช่างใจเล็กน้อย...บางทีหลินอาจรู้ว่าทำไมเฮียถึงดร๊อป
‘ว่างตั้งแต่ตอนบ่ายน่ะ”ผมพิมพ์กลับไป
‘งั้นเดี๋ยวหลินไปหาบลูนะ...เจอกันที่ร้านกาแฟหน้าม.นะ...หลินจะเอาของฝากไปให้”แล้วก็จบด้วยการส่งอิโมติคอนยิ้มมาให้ผม
‘โอเค...บลูนอนก่อนนะ...ฝันดีครับ”
“ฝันดีค่ะ”
บางทีก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกขี้เสือกนะ...หลินมันหายไปไหนมาเป็นเดือนวะ
แล้วไอ้เฮีย...มึงไปไหนของมึง
แม่งน่าสงสัยเนอะ พออีกคนไปอีกคนก็กลับมา...พวกมึงเล่นอะไรกัน
------
รู้สึกช่วงนี้ชีวิตไม่ปลอดภัยเลยค่ะ :m29:
การทำร้ายคนสวยมันเป็นบาปนะเฮ้ย :sad2:
เฮียใกล้คัมแบล็คล่ะค่ะ o21(กลัวโดนฆ่า รีบเอาเฮียกลับมาดีกว่า :hao5:)
ช่วยกันด้วยน๊า :m1:
ตอบคอนเมนต์หรรษา
อยากกินไข่พะโล้ โปะ
แจกกระดาษทิชชู่ค่ะ :laugh3:
thanza1970
พี่คะ การทำร้ายคนสวยมันเป็นบาปนะคะ :m13:
กร๊ากกกกกกกก :laugh:
ReiSei
ใช่แล้วค่ะ เฮียน้อยจายยยยย :o12: ทุกคนเห่อเจมส์ :sad2: เดี๋ยวจะได้รู้ความจริงแล้วค่ะ :laugh3:
raluf
อยากบอกว่าเมื่วานอ่านความเห็นนี้ ฮาลั่นบ้านเลยค่ะ...คิดได้งายยยย :laugh:
honeyhoon
อย่าเอาหัวโขกกำแพงเลยนะคะ สงสารกำแพง เอ๊ยไม่ใช่ เป็นห่วงสุขภาพค่ะ :laugh3:
fonny1987
เอาน่า บลูมันมาโซค่ะ มันชอบความเจ็บปวด :impress2:
full69
:oni1:
loveyous
เฮียมาอยู่กะเขียดเองค่ะ เฮียงอน เพราะทุกคนเห่อเจมส์ :o12:
black-egoistic
หลอกเพราะรักไงจ๊ะ :oni1:
ปินไม่รู้แต่ไม่ยอมบอกค่ะ ส่วนที่เฮียหนีไปเดาถูกแล้ว ใช่เซ่ รุมประณามกันกันอ่า :sad2:
ที่รักของเขียดศรีกำลังกลับมาแล้วค่ะ :haun5:
^^KENTA^^
ไปอยู่กับคุณเขียดค่ะ :oni1:
rije
เฮียงอนน่ะเซะค่ะ :sad2: ทุกคนเห่อเจมส์ โถ เฮียของเขียด :dont2:
Lily teddy
เจมส์ไม่ได้เป็นนายเอกจากเรื่องไหนจ้า :oni1:
ส่วนเฮีย เหตุผลจะน่าให้อภัยไหม ก็ต้องดูดุลพินิจของแต่ละคนเน้อ :katai5:
ดีมากเค๊อะ เชียร์เฮียเหมือนคุณเขียด :laugh3:
ทำไมชอบพูดความจริงจังคะ จุบุ :จุ๊บๆ:
mild-dy
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก การทำร้ายคนสวยมันเป็นบาปนะเฮ้ย :laugh3: ยิ่งสวยมากแบบเขียดศรียิ่งบาปหนักนะ :-[
honey honey drop
ให้มันน่าสงสารบ้างแอ้ม มันน่าหมันไส้มานาน :laugh:
comkacom
นี่ก็เปิดตัวมาซะsmเชียว o21 เฮียมันจะเอาเวลาที่ไหนไปทำใครท้องเค้อออออ o16
kongxinya
เจ้อเดาถูกตรงคำว่าครอบครัวนะคะ :haun5:
กอดรัดจับเหวี่ยงๆๆๆๆๆๆ เจ้ซินคนจ๊วยเช่นกันค่ะ :จุ๊บๆ:
หนูก็ทำไม่ขึ้นค่ะ :a9:
แต่งานหนูมันไม่อิงกับเนื้อหาสอบนี่จิ มันเบียดเบียนเวลาอ่านหนังสืออ่ะ :เฮ้อ:
แต่หนูชักชินแล้วอ่ะค่ะ :กอด1:
haru1111
เฮียจะเอาเวลาที่ไหนไปทำใครท้องอ่ะจ๊ะ ก่อนหน้านี้มันก็จิ๊จ๊ะกะเมียมันตลอด :laugh3:
แมวเหมียว
โอ๋เอ๋ๆ คุณเขียดจะเลิกใจร้ายล่ะนะ :haun5:
ตบอิเฮียเรอะค่ะ คิดใหม่อีกรอบเถอะค่ะ :dont2: เป็นห่วงสุขภาพแมวเหมียว :laugh:
nutty
มันรีดออกมาจากเซลล์สมองได้แค่นี้อ่ะนัตตี้ :sad2:
@Lucifer_Prince@
เรียกหาหลิน หลินมาเลย :laugh3:
พี่บอกเฮียให้แล้วนะคะ เฮียฝากบอกว่าเฮียจะกลับมา :oni1:
ขอบคุณจ้า :จุ๊บๆ:
-Otto-
ได้ไง เจมส์นี่ของคุณเขียดนะ :laugh3:
nokkaling
เป็นปั๊วอิบลูค่ะ(วิ่งหลบตรีน) :oni1:
suck_love
อิน้องปินมันอยากเป็นพระลอค่ะ เก็บทั้งพระเพื่อนพระแพง :laugh:
ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
อิเฮียยังเป็นบุคคลสูญหาย
ผู้ใดพบเห็นโปรดจับตัวกลับมาส่งด่วน แฟนคลับให้อภัยแล้ว
มีรอยตำหนิxxx ความสามารถ เห่าได้ กัดได้
รางวัลนำจับเก็บที่คุณเขียด กับ บลูรดา ....
-
มีลางสังหรณ์ว่า หลินต้องรู้เรื่งอะไรแน่ๆ :a5:
แต่ที่รู้ๆก็คือบลูคงเข็ดโทรศัพท์ไปอีกนาน โทรศัพท์เฮียดังทีไร งานเข้าบลูตล๊อตๆ :katai1:
ส่วนมื้อเย็นรู้ละ ว่าจะกินอะไร o18
-
อีเฮียขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ถ้าแกยังมิรีบกลับมาาาาาาาาา
ฉันจะหาซะมีใหม่ให้น้องบลูรดาแล้วนะคะ
-
กลับมาทำไมตอนนี้ ทีตอนทำล่ะไม่คิด คิดเองเออเอง ไปไกลๆ กลับมาตอนนี้จะเอาอท้าเขี่ยให้ :z6: :angry2: แกมันเลวอิเฮีย /// บลูเราอย่าแคร์ลูก แค่โดนปล้นซิง เราไปกระชับได้ :laugh: ย้อยแมวนิดหน่อยก็ขายออกแล้ว :hao6:
-
รอเฮียคัมแบ็คคคค
จริงๆ ส่วนตัวเราคิดว่าเจมส์น่ารักและเคะมากกกก
แต่อย่าเข้าใจผิดเราเชียร์เฮียนะเค๊อะ
แค่อยากให้หนูเจมส์มีคู่บ้างอะไรบ้าง อิอิ (แอบเพิ่มงานให้คุณเขียด)
:m5:
-
ปากบอกไม่สนแต่หาทางสืบตลอดอ่ะบลูรดา เฮียกลับมาไวๆนะก่อนบลูรดาจะเสร็จเจมส์ เอ้ย ฟังโคมลอยจนจิ้นไปไกล
ว่าแต่น้องนางแฟนเก่าหายไปนาน มีอะไรสนุกๆมาเพิ่มสีสันให้บลูรึเปล่า
-
อิเฮียเป็นอะไรทำไมปินมันไม่บอกกล่าวมั่งฟะ นั่นพี่นี่ก็เพื่อนไงถึงปล่อยมันเลิกกันง่ายๆ งี้อ่ะ
ไม่เข้าใจ งง :z3:
-
อีชะนีหลิน กลับมาก่อนอีเฮีย
:hao3:
-
พวกแกกำลังเล่นอะไรกันนนน ?
ฮึ่ยยย เดี๋ยวก็เชียร์ให้บลูคบกับเจมส์เงยหนิ โถๆๆๆๆ
เอาเถอะ ๆ จะขอลองฟังเหตุผลเฮียมันดูก็ได้
อืมมม หลินกลับมาแล้ว ? ใช้อีกเหตุผลที่เฮียบอกเลิกบลูรึเปล่า ?
แต่ตอนนั้นเฮียไม่น่าโกหกเลยนะ ..
อั้ยย่ะะะ รอต่อนะค้าา !
:hao5:
-
เฮียรีบกลับมานะ ไม่งั้นจะเชียร์คนอื่นแทนละ 55555
-
ชะนีหลินปิงนี่ตายยากจริงๆบ่นได้ไม่นานก็ออกมา ยัยหลินปิงมีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่อิเฮียบอกเลิกบลูรึเปล่าถ้าใช่นะจะ :beat: :z6: :beat: :z6: :beat: :z6:ทั้งอิเฮียทั้งยัยหลินปิงเลย (คดีเก่าอิเฮียยังไม่เคลียร์นะที่มีรอยดูดที่คอแล้วอ้างเพื่อนดูดนะ มาเคลียร์กับบลูเรื่องนี้ด้วยนะเฮีย) อิเฮียก็แทนที่มีปัญหาจะปรึกษาหันหน้าเข้าหากันกลับแก้ปัญหาด้วยการบอกเลิก พอคิดได้ก็มาขอคืนดีมันง่ายไปรึเปล่า ให้บลูไปจิ้มน้องเจมส์สักทีก่อนแล้วค่อยให้อิน้องนางบลูรดาคืนดีด้วยดีกว่าจะได้แฟร์ๆกับที่เฮียไปนอกใจบลูรดา
-
ต่อมอยากรู้ทำงานโอ้ยยยย เฮียคะเฮียกำลังทำอะไรอยู่ น้องบลูโดนจีบอยู่นะคะ! :katai1:
-
เฮียรีบๆกลับมาเร็วๆเด้อเฮียเด้อ อิบลูจะมีแฟนใหม่แล้ววววววว
-
หลินจะมาทำไมให้อายบ้านนาคะ ถถถถถ :hao7:
หายโกรธเฮียปั้นละอ่ะ กลับมาเถอะ มาเคลียร์กับบลูให้เข้าใจเซ่ หายไปนานมีลืมนะพูดเลย
-
:ling1: :ling1: เอาเฮียเค้าคืนมานะ
-
ยังไงซะ ผมก็จะรู้ไอ้เฮียมาเคลี่ยเรื่องที่คาใจ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ตอนต่อเดี่ยวก็รู้ ใช่มั้ยครับน้องเขียด
:angry2: :angry2:
..ฮึ่ม..
:katai4: :katai4:
-
ขอโทษนะคะไม่ชอบเจมส์ จริงๆ
ฝากถึงเฮีย อยู่ในใจเสมอ ฮู่บ่
-
อ่า อ่านๆไปรู้สึกบลูมันนิสัยความโก๊ะคล้ายๆเราเลยวุ้ยยย
เศร้าเเต่แม่งก็ยังฮาได้ (เค้าเคยเดินร้องไห้ลงบันไดด้วยล่ะแล้วพอถึงขึ้นสุดท้ายแม่มจะพ้นอยู่ล่ะ
ดันสะดุดหน้าทิ่มเลยดีนะน้องสาวมันคว้าไว้ทัน จากนั้นหยุดร้องเลยกลัวเสียโฉมมากกว่าเสียใจแล้วอะจุดนี้ :laugh: )
ส่วนเฮียคงต้องรอดูเหตุผลของอิเฮียมันตอนต่อไป
ถึงยังไงก็แน่ใจอยู่อย่างล่ะว่าเฮียมันรักบลูจริงๆ แค่นี้ก็พอล่ะ เพราะยังไงเฮียมันก็พระเอกล่ะนะ :katai2-1:
ส่วนหลินเธอเป็นชะนีที่พยายามมากเลย แต่เสียใจด้วยเพราะน้องเขียดดันฝึก?ให้บลูมันนิยมกินไข่?
มากว่ากินสัตว์น้ำ?(หอย)แล้วอะจุดนี้ o18
รอตอนต่อไป รอเฮียปั้น รอรักหญิงเขียด สู้ๆนะจ๊ะเป็นกำลังใจให้เสมอ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เจมส์ ขอเจมส์ :hao7: :hao7:
คนอะไรอ่านเเล้วรู้สึกว่าใช่ (พี่พริกพี่แซนเราเลิกกันสักพักขอกิ๊กกะเจมส์ก่อน) :hao6:
-
นั่นสิ เรื่องทั้งหมดน้องหลินต้องอยู่เบื้องหลังแน่ ๆ(อิอิ ใส่ร้ายไว้ก่อน)
มันพอดีเกิน แต่ระดับเฮียจะโดนน้องหลินจัดการเลยเหรอ
เอ๊ หรือจริง ๆ น้องหลินจะเป็นนางฟ้าที่พาเฮียมาคืนน้องบูลน๊า
โอ๊ย เดาไม่ถูกรอเฮียคัมแบ๊คอย่างใจจดจ่อค่ะ เฮียรีบกลับมาเถอะนะคะ ทุกคนให้อภัยแล้ว
อยากรู้เหตุผลของเฮียด้วย สงสารน้องบูลมาก ๆ คิดถึงเฮียตลอดเลย
แล้วน้องเฟานี่ก็เชียร์น้องเจมส์จริง ๆ น้องเจมส์ก็นิ่งซะไม่รู้ตกลงเอาไงแน่
ตกลงจะจีบน้องบูลจริงเหรอ น่าสงสารเหมือนกันเนอะยังไงน้องบูลก็รักเฮียคนเดียวอยู่แล้ว
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนสวยสุด ๆ ต่อไปจ้า :pig4: :กอด1:
-
ขอมอบเพลงนี้ให้กับหลิน...กลับมาทำไมฉันลืมเธอไปหมดแล้ว...อีกสักพักถ้าเฮียไม่กลับมาจะมอบเพลงนี้ให้ด้วยอีกคน
ถึงจะเปลี่ยนพระเอกไม่ทันก็ขอเชียร์เจมมี่อย่างเงียบๆ
เอายัยหลินมาทำไม!?(วางแผนฆาตกรรมคุณเขียดหึหึ...คุณเขียดใจร้ายกะพวกเราก่อนนะช่วยไม่ได้)
-
อะไรนะ เฮียกำลังจะกลับมา เอ๊ะ ใคร ใครคือเฮีย เฮียคือใคร คุ้น ๆ นะ เหมือนคนหายไปนานจนจำเกือบไม่ได้ :z6:
้เฝ้ารอการกลับมาของเฮียอย่างใจจดใจจ่อ เฮียจะกลับมาทันก่อนใครจะเสร็จบลู เอ๊ย บลูจะเสร็จใครหรือไม่ o22
-
ตัวเธอ ... อึนนนนนนนนน ไปนะะ :m29: :m29: :m29:
ท้องชั้นจตะผูกจริงๆแล้วนะเออ เอาบรรยากาศอึนๆนี่ออกไปที้ :o12:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:โดนฆ่าแน่ ถ้าอิเฮียไม่เอาหัวโผล่มา หายเงียบอิเฮียปล่อยน้องบลูงี้ได้งัย ได้แล้วทิ้งนิ นิสัยๆๆๆๆๆ 555555+
-
คุณเขียดแน่ใจนะค่ะว่าอิเฮียเป็นพระเอกของเรื่องนี้ :hao4: แหมก็มันไม่มีบทบาทอะไรเลยนี่โผล่มาอย่างกับตัวประกอบ o22 รึค่าตัวแพงเกินกว่าจะจ้างไหวเลยไม่มา
ชอบหนูเตี้ยจังโดนตลอดเลย ฮาๆๆๆ :mew1:
-
ตกลงปั้นไปไหนนนนนน ไม่เข้าใจ
-
เฮียปั้นไปไหน :katai1:
-
:undecided:
-
:ling1: เอาอิเฮียกลับมานะเขียดศรี แง๊ๆ
-
บลูรดาจะขึ้นแท่นเป็นพระเอกแทนอิเฮียแล้ว
มีหนุ่มน้อยมาติดพันด้วยอ่ะ..น่ารักดี
-
:katai1:
อิเฮียปั้นกลับมาเต๊อะ รีบมาง้อน้องบูมเร็วๆๆๆๆๆ :z3:
ไม่อย่างนั้นจะยกน้องบูลให้คนอื่นล่ะเน้อ!! :hao7:
-
คลานเข้ามาอ่านด้วยความเหนื่อยหน่าย
งานรุมเร้า :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
รอเรื่องใหม่ #ฆ่ากุได้แต่อย่าทำร้ายคิตตี้ #พริกแกง :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
สนุกมาก เหนื่อยๆมา อ่านเรื่องนี้ปุ๊ป หัวเราะหงาย หายเหนื่อยเลยจร้า
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้าเฮียปั้นยังไม่มา ตอนหน้า พี่จะงอน น้องเขียดด้วย (มีขู่)
:call:
:m16: :m16: :m16:
-
ช่วงนี้เขียดศรีขอเคลียร์งานเคลียร์รีพอร์ตก่อนนะคะ :heaven
เร็วสุดคงมาต่อได้วันพฤหัสบดีสีแสดน้อ :try2:
เขียดไม่ได้อู้นะคะ ไม่ได้อู้จริงๆ o21
ถ้าเห็นมาม้งมาเม้นท์เรื่องอื่น แสดงว่าตัวปลอมนะคะ :haun5:
เขียดศรีตัวจริงต้องนั่งทำงานหลังขดหลังแข็งนะคะ :laugh3:
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนน๊า เค้าจะรีบกลับมา :m1:
-
รอจ้าาา
-
จะรอตัวปลอม 555
กดบวกจิ๊ก
:hao7:
-
:o12: :o12:
-
แอ้มรออยู่นะ รักษาสุขภาพด้วยนะ
:L2: :กอด1: :L2:
-
5555
รอจ๊ะรอ
แค่วันพฤหัสเอ๊ง
แปบเดียว
:m1:
-
อุ๋ย ตัวปลอมต้องเห็นบ่อยๆแน่เลยค่ะ :katai5:
-
:m26: งั้นที่นั่งเม้าเรื่องนู้นโน้นนี่ตัวปลอมชิมิ เขียดศรี
-
พฤหัสฯพฤหัสฯ รอ รอ :katai5:ค่ะ
-
เค้าก็จะรอน้า
-
ลงชื่อรอด้วยคน :katai2-1:
-
รอคนสวยจร้า
:man1: :man1:
-
จะรอคุณเขียดนะคะ สู้ๆเย้ๆ :110011: :z7:
-
ไม่เป็นไรค้าบบบคุณเขียด เดี๋ยวจะปะแป้งปูเสื่อนอนรอ :katai5:
-
รอนะจ๊ะเขียดศรี ,, ตั้งใจทำงานเน้อออ :m1: :m1: :m1:
เนี่ยเค้ากินๆๆรอฟิกตะเองจนอืดอ้วนไปหมดละเนี่ย รีบมาต่อนะถ้าไม่อยากให้เราอ้วนไปมากกว่านี้ ดิชั้นเอาตัวเองเป็นตัวประกัน !!! :hao7:
-
:a6: :z3: :katai1:
รอคุณเขียดมาแจ้งแถลงไขนะ
-
คนอื่นอาจเกลียดเฮีย แต่เราสงสารเฮียนะ เราว่าเฮียต้องกำลังงทำอะไรบางอย่างอยุ่ การที่เฮียหายไป ก้อาจทำให้บลูยอมรับตัวเองว่ารักเฮียจริงๆ กล้าเปิดเผยกับคนอื่นมากขึ้นก้เป็นได้ :sad11:
-
ตั้งตารอค่า See you soon!! :จุ๊บๆ:
-
รอพี่เขียดดดดดดด
-
นั่งจิบน้ำชารอคุณเขียด...เฮียก็หายคุณเขียดก็หายไปด้วยกันใช่มะ
-
รับทราบ และเฝ้ารอให้คุณเขียดคนเก่งปั่นงานเสร็จไว ๆ จ้า :katai4:
สู้ ๆ ค๊า :pig4: :L2:
-
ตอนที่30
http://www.youtube.com/v/GWrZO4D5BDQ
กรุ๊งกริ๊ง!!
เสียงกระพรวนที่บานประตูดังกังวานเพื่อบานประตูถูกพลัก
“โทษทีหลิน พอดีวันนี้อาจารย์แกเลท”ผมพูดทั้งที่เหงื่อโทรมกาย...แดดแม่งส่องซะหน้ากูไหม้เลย
“ไม่เป็นไรบลู...ถ้าเป็นบลู ไม่ว่านานเท่าไหร่หลินก็รอได้”หลินยิ้มให้ผม วันนี้มันดูดีกว่าทุกวันนะครับ เพราะแค่แต่งหน้าอ่อนๆ “บลูทานไรดี”
“เอาโกโก้ปั่นก็ได้”ผมบอกทั้งที่นั่งหอบ
“ร้อนมากเลยดิบลู เหงื่อท่วมเชียว เดี๋ยวหลินเช็ดให้”ไม่ทันรอให้ผมอนุญาต กระดาษทิชชู่ก็กดลงบนหน้าผากผมอย่างบรรจง
“ขอบคุณนะหลิน แต่บลูเช็ดเองก็ได้”ผมพยายามดึงทิชชู่จากมือคนตรงหน้า
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกบลู”กูไม่ได้เกรงใจเว่ย แต่กูอาย...คนมองแม่งทั้งร้านแล้วเนี่ย
แต่ช่วยไม่ได้เนอะ ก็คนมันหล่อ
คริ!
“ว่าแต่หลินเถอะ นัดบลูมามีเรื่องไรหรอ”ในขณะที่หลินเผลอผมก็รีบฉวยทิชชู่ในมือหลินมาเช็ดเองทันที
“อ่อ นี่จ๊ะของฝาก”หลินยกถุงกระดาษสีแดงหรูหราขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“อะไรอ่ะหลิน”ผมถามอย่างใคร่รู้
“ช็อคโกแลต...หลินไปฝรั่งเศสมา”ทำไมคนไปเมืองนอกชอบซื้อช็อคโกแลตกลับมากันนักวะ
“ขอบคุณครับ”
ผมกับหลินนั่งคุยสัพเพเหระเกี่ยวกับเรื่องที่เธอไปทั่วฝรั่งเศสกันไปได้สักพัก โกโก้ปั่นที่ผมสั่งไปก็มาเสิร์ฟ เอาไงดีวะครับ จะถามไปโต้งๆเลยดีไหม แต่ถ้าถามไปแล้วมันแกล้งไม่รู้หรือโกหกขึ้นมาผมจะทำไง
“บลู...ไม่รู้ว่าบลูจะเชื่อไหม แต่ผ่านมาสามปีแล้วตั้งแต่ตอนที่เราเลิกกัน.. หลินก็ไม่รู้ทำไมนะบลู แต่หลินลืมบลูไม่ได้...”หลินสูดหายใจเข้าเต็มปอด “หลินรักบลู”รู้สึกเหมือนหูแม่งวิ้ง
อะไรวะ...กูงง
“ตอนนี้หลินก็ว่าง บลูเองก็ว่าง...เรากลับมาคบกันได้ไหมบลู”สีหน้าคนพูดนั้นเว้าวอน
“หลินรู้ได้ไงว่าบลูว่าง”ผมถามกลับไปตรงๆ
“ปั้นบอกหลินว่าเลิกกับบลูแล้ว”อ่อ นี่นอกจากทิ้งกูแล้วยังเอาไปส่งต่อสัมปทานอีกหรอ
“อืม...”ไม่รู้โมโหอะไร....ไม่รู้ว่าโมโหที่ไอ้เฮียส่งต่อผมง่ายๆ หรือโมโหที่หลินอยากจะกลับมาง่ายๆกันแน่ “หลินมีอะไรอีกไหม ถ้าไม่มีบลูจะขอกลับก่อน”ผมคว้าถุงของฝากมาไว้ในมือ
ไม่ได้งกนะเว่ย แต่กลัวเสียมารยาท คนเขาอุส่าเอามาฝาก...ไม่ได้งกจริงจริ๊ง
“บลู...บลู อย่าทำแบบนี้”ผมหันมองคนที่น้ำตาไหลพราก
ชิบหายล่ะ!...คนมองกูทั้งร้าน
“เฮ้ย! หลินใจเย็นๆ”ผมหยิบทิชชูออกมาจากกล่องไม้ ก่อนจะเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้กับหลิน
“หึ...บลูนี่ใจดีจัง”หลินคลี่ยิ้มพลางดึงมือผมไปอังข้างแก้ม “อ๊ะ...”ผมดึงมือออกด้วยความโมโหนิดๆ
“เราคงเชื่ออะไรหลินไม่ได้แล้วใช่ไหม”ผมพูดจบหลินก็หน้าเสียไปเลย “อะไรที่เริ่มจากการหลอกลวงน่ะ มันไม่จีรังหลอกนะหลิน”
เหมือนผมกับไอ้เฮีย...สุดท้ายก็ไปกันไม่รอด
“หลินขอโทษ หลินแค่ยังไม่อยากให้บลูกลับ”เธอบอกเสียงแผ่ว
“หลินก็ควรพูดออกมาตรงๆ ไม่ใช่ทำแบบเมื่อกี้”เป็นไงล่ะ ได้ทีใส่ใหญ่เลยกู
“หลินขอโทษ...”ถึงกูจะเลว ชอบนิทาชาวบ้าน แต่พอเห็นหน้าสำนึกผิดของคนตรงหน้าแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้
“เฮ้อ”ผมถอนหายใจออกมา “หลินมีเรื่องอะไรอยากบอกเรารึเปล่า”
“หลินรักบลู”เงิบแดกเลยกู...อย่ามาทำหน้าจริงจังใส่กูนะเว่ย
“บลูไม่ตลกนะหลิน เหอะๆๆๆ”ผมหัวเราะในลำคออย่างเสียจริต
“หลินก็ไม่ตลกนะบลู”ชะอุ้ย! ตีหน้านิ่งใส่กูด้วย
“แต่หลินไม่คิดว่าหลินเปลี่ยนใจง่ายไปหน่อยหรอ ก่อนหน้านี้หลินก็คบกับเฮียปั้น แล้วตอนนี้หลินยังจะมาขอคืนดีกับเรา หลินต้องการอะไร เราไม่เข้าใจว่ะหลิน”ผมขยี้หัวตัวเองอย่างวิตก คือผมไม่เข้าใจจริงๆ คิดไม่อะไรไม่ออกแล้วโว้ยยยย
“ถ้าหลินบอกว่าหลินไม่เคยคิดอะไรกับปั้น บลูจะเชื่อไหม”ผมฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว “หลินคบกับปั้นเพราะหลินอยากมีโอกาสใกล้ชิดบลูอีกครั้ง แต่หลินพลาดเอง หลินเลือกคนผิด เพราะปั้นก็ชอบบลูเหมือนกัน ... แทนที่หลินจะได้ใกล้ชิดบลูอย่างที่หวัง กลายเป็นถูกกันให้ไกลยิ่งกว่าเดิมซะอีก”หลินแสยะยิ้มอย่างแค้นๆ “ตอนแรกหลินอยากจะกลับมาปลอบบลูแบบเนียนๆ ให้บลูค่อยๆซึมซับความรักของหลิน”หน้าแม่งเพ้อมากอ่ะ
“....”
“แต่หลินไม่อยากโกหกบลูอีกแล้ว ที่ปั้นเลิกกับบลูส่วนหนึ่งเป็นเพราะหลิน”ราวฟ้าผ่าลงกลางใจ ผมกำมือแน่นอย่างควบคุมอารมณ์ “แต่ส่วนใหญ่น่ะเป็นเพราะตัวเขาเอง...”
ผมนั่งฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากหลิน ฟังไปฟังมารู้สึกว่าตัวเองมีเขาแล้วแดกหญ้าได้ขึ้นมาทันที แต่ถึงหลินจะโกหกผม ทำลายความรักของผม แต่ผมก็พร้อมให้อภัยเธอ ที่ผมให้อภัยไม่ใช่ว่าเธอพร่ำบอกว่ารักผมหรอก แต่เป็นเพราะในตาเธอ...ผมเห็นสิ่งที่เธอบอกนั้นจริงๆ
หลินบอกว่าจะคืนของที่หลินใช้ขู่ไอ้เฮียให้กับผม แต่ต้องไปเอาที่คอนโด เอ่อ กูหมายถึงเอาของนะ ไม่ใช่เอาแบบที่คิดๆกัน ห้องหลินอยุ่ชั้น17 เลาภายในลิฟต์นั้นช่างยาวนานไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากเราทั้งคู่ จนเมื่อลิฟต์เปิดออกช่วงขาเรียวสวยภายใต้กางเกงยีนส์ขายาวสีซีดก็ก้าวนำออกไป
ประตูห้องถูกเปิดออก ห้องนี้ทั้งห้องถูกตกแต่งด้วยโทนสีขาว ผมเข้าไปนั่งที่โซฟา ส่วนหลินก็เดินเข้าไปในห้องที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นห้องนอน ไม่นานเธอก็ออกมาพร้อมกับแผ่นซีดี
แกร๊ก!!!
แผ่นพลาสติกรูปวงกลมแผ่นบางถูกหักคามือหลิน
“นี่เมมโมรี่กล้อง”หลินนั่งลงข้างๆผมแล้วยัดบางสิ่งบางอย่างที่เธอพูดใส่มือผม “ในนี้มีคลิปบลูกับปั้นวันที่บลูโดนมอมยา”พูดถึงตรงนี้นัยน์ตาเธอก็สั่นระริกก่อนที่หยาดน้ำตาใสจะไหลเอ่อออกมา “ตอนที่ขึ้นไปช่วยบลูหลินแอบวางกล้องไว้ แล้วช่วงที่บลูกับปั้นไม่อยู่ หลินก็บอกลุงยามว่าหลินลืมของไว้ ขอให้ลุงช่วยเปิดห้องบลูให้หน่อย ซึงก็ง่ายแหละบลู เพราะหลินเป็นคนมาช่วยบลู ลุงก็เลยเปิดให้”เธอเหล่าถึงตรงนี้ผมก็พอเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง...เธอใช้สิ่งที่อยู่ในมือผมขู่ไอ้เฮีย
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบจนตอนนี้ผมได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเอง
“ที่จริงหลินกลับมาได้สักพักแล้วล่ะ รอยเล็บที่คอปั้น ไม่รู้บลูสังเกตเห็นไหม แต่หลินทำเอง คิสมาร์คก็ด้วย หลินทำทุกอย่างเอง...”พูดถึงตรงนี้หลินน้ำตาไหลพราก ตกลงไอ้เฮียมันไม่ได้นอกใจผมใช่ไหม...แอบดีใจเบาๆ “หลินเลวใช่ไหมบลู บลู ฮึก เกลียดหลินแล้วใช่ไหม”ถามว่าเกลียดไหม...คงตอบได้แค่ว่า เกลียดไม่ลง
เห็นแบบนี้กูแพ้น้ำตาสตรีนะโว้ย
“....”ผมไม่รู้จะพูดอะไร จึงเอามือไปปาดน้ำตาให้คนตรงหน้าแทน “เฮ้ย!”ผมร้องสุดเสียงเมื่อหลินผลักผมให้ราบไปกับโซฟา
“อยู่เฉยๆนะบลู...แล้วจะดีเอง”ห่า...จะดีเองตรงไหนล่ะ
โดนผู้หญิงข่มขืนนี่ รู้ไปถึงไหนกูได้อายถึงนั่นแน่
“หลิน ปล่อย”ผมพยายามเธอออก แต่สัมผัสนุ่มๆที่มือนี่อะไรวะ “เฮ้ย!”ผมสะดุ้งรีบปล่อยมือ เมื่อรู้ว่าสิ่งที่อยู่ใต้ฝ่ามือนั้นคือ...airbag
“มาจับแบบนี้ หลินเขินนะบลู”บอกว่าเขิน แต่เสือกหัวเราะนี่นะ “บลูนี่น่ารักจัง”หลินกดริมฝีปากลงข้างแก้มผม ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นมานั่งแบบเดิม
“ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะหลิน ถ้าเมื่อกี้ไม่ใช่บลู หลินรู้ไหมจะเกิดอะไร”ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะจัดเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง
“ก็เพราะเป็นบลูไง บลูน่ะเป็นสุภาพบุรุษจะตาย”หมายถึงกูแม่งไก่อ่อนชิบหายสินะ
“แล้วถ้าบลูอะไรหลินขึ้นมาล่ะ”
“หลินก็จะยอมไง”หลินยิ้มร่า “ตอนที่เราคบกัน บลูรักหลินบ้างไหม”
ตอนนั้นผมก็ยังเด็กนะ ถึงจะเคยมีแฟนมาบ้าง แต่ก็ไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเหมือนกับหลิน ถึงมันจะผ่านมานานพอควรแต่ผมก็ยังจำได้ ผมแอบชอบหลินมาร่วมปี แต่ก็ไม่กล้าจีบ เพราะแบบมันสวยเกินเอื้อมว่ะ แล้วตอนนั้นทั้งผมและหลินเองก็ต่างมีแฟนด้วยกันทั้งคู่ จนมาตอนม.4หลินก็มาจีบผมเอง แล้วเราก็คบกัน เยิบกัน และเลิกกัน
ถามว่าผมรักไหม ผมปฏิเสธไม่ได้หรอกครับว่าตอนนั้นผมรักหลิน คิดดู ถ้าไม่รักผมคงไม่จำแม่งมาจนวันนี้หรอก ทุกวันนี้ชื่อแฟนที่จำได้ก็มีหลินกับเฮียปั้นนี่แหละที่ยังฝังลึกอยู่ในเหง้าสมอง ซึ่งมันก็คงเป็นไปตามหลักจิตวิทยาที่เขาบอกว่าคนเรามักจำครั้งแรกได้ขึ้นใจ ซึ่งทั้งสองคนก็ต่างเป็นครั้งแรกของผมทั้งคู่...แม้จะคนละทางก็เหอะ
แต่ตอนนี้กับตอนนั้นมันหนังคนล่ะม้วนแล้วว่ะ เรื่องผมกับหลินถ้าเป็นหนังเป็นละครมันก็คงอวสานไปแล้ว ความรักที่ผมมีให้เธอตอนนั้นก็จบไปแล้วเช่นกัน แต่กับไอ้เฮียมันยังไม่ใช่ ถึงแม้มันจะมาบอกเลิกผม แต่ผม...ยังไม่ได้เลิกเว่ย
“หลินเป็นรักแรก”จริงจังเลยเนี่ย ขนาดอิน้องน้ำฝนแฟนตอนอนุบาลยังไม่ได้เป็นรักแรกของกูเลยนะ
“บลูก็รักแรก”หลินหันมายิ้มให้ผม
“ไม่จริงมั้ง”ก็ก่อนจะมาคบกับผม หลินก็ชื่อเสียงด้านผู้ชายไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอก “แฟนเก่าหลิน หล่อกว่าบลูทั้งนั้น”
“หล่อกับรักมันคนละคำกันนะบลู”โอเค กูเงียบก็ได้ “รักแรกมันลืมยากเนอะบลู... แต่ถึงจะลืมยากมันก็เป็นรักที่จบไปแล้ว...หลินเข้าใจแล้วล่ะ”หลินโผเข้ากอดผม ...โอ้ว Airbag ทิ่มนมหนู “หลินจะคืนความรักให้...แต่หลินเองก็ไม่รู้หรอกว่าพี่ปั้นอยู่ที่ไหน แต่ที่ห้อง1704มีคนที่น่าจะรู้อยู่ บลูลองไปถามดูนะ”หลินผละออกจากอ้อมแขนผม
“ขอโทษนะหลิน...แล้วก็ขอบคุณ”ผมบับมือเธอเบาๆ
“หลินสิที่ต้องขอโทษ...รีบไปเถอะบลู อย่าเสียเวลากับหลินอีกเลย”คำพูดแม่งดราม่าสัดๆ
หลินเดิมจูงมือผมมาที่ประตู แต่ยังไม่ทันที่จะได้เปิดประตูแล้วไปตามไขปริศนาว่าไอ้เฮียหายหัวไปไหน เสียงหลินก็ดังขึ้นอีกรอบ
“บลูเชื่อไหม ต่อให้จนตรอกอย่างไงหลินก็จะไม่มีวันใช้คลิปนั้นทำร้ายบลู”
“หลินทำร้ายบลูตั้งแต่ตอนที่หลินคิดจะเอามันมาขู่แล้วล่ะ”หลินก้มหน้าน้ำตาปริ่ม แต่ผมกลับดึงหลินเข้ามากอด ก่อนจะประทับจูบลงไปบนหน้าผากมน “แต่ว่าหลินน่ารัก บลูจะให้อภัย”ผมพูดยิ้มๆก่อนจะเปิดประตูห้อง แต่ยังไม่ทันที่จะไปไหนไกล “เฮ้ย!”ผมร้องเสียงหลงเมื่อฝ่ามือของอีกคนตะปบเข้าเต็มบั้นท้าย
“เป็นแค่ไก่อ่อนแท้ๆยังกล้ามาเหิมเกริมกับดิฉันอีกนะคะคุณชนานนท์”มาซะเต็มยศเลยกู “รีบไปเถอะ ก่อนที่จะเปลี่ยนใจ”หลินแสยะยิ้มร้าย ยืนกอดอกพิงกรอบประตู
ผมรีบๆถอยห่างออกมา ไม่มีคำเอ่ยลาใดๆ หลินค่อยๆปิดประตูลง เพียงแว่บเดียวก่อนที่ประตูจะสนิท ใบหน้าตัวร้ายที่ส่งให้ผมเมื่อกี้กลายเป็นอีกคนหนึ่ง อีกคนที่ใบหน้าเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
...ห้อง1704...
หันซ้ายแลขวา ห้องฝั่งตรงข้ามหลินนี่เอง ผมกดกริ่ง รอสักพักก็มีเสียงดังมาจากอินเตอร์คอมพ์
/”หวัดดีครับ”/
“ดีครับ”ผมพูดกลับ โบกมือให้กับกล้อง
แล้วนี่กูมาหาใครวะ ลืมถามหลินด้วย แต่ช่างแม่ง มาถึงขนาดนี้แล้วมันก็ต้องลุยอย่างเดียวแล้วล่ะวะ
/”มาหาปินใช่ไหมครับ”/หืม?ไอ้ปิน /”ใช่บลูที่เป็นเพื่อนปินกับเฟาหรือเปล่าครับ”/
“อ่อ ใช่ครับ”ผมบอกทั้งที่หน้ายังมึนๆ...ไอ้เชี่ยปินมาทำอะไรที่นี่วะ
/”สักครู่นะครับ...ปิน ไปเปิดประตู...”/ได้ยินเสียงไอ้ปินแว่วๆ /”รอสักครู่นะครับ”/แล้วสัญญาณการเชื่อมต่อก็ตัดไปเลย
กรุกกรักๆ
แกร๊กกกก
แอ๊ดดดดดด
“เฮ้ย!”ผมคลี่ยิ้มเมื่อเห็นไอ้คนที่เปิดประตูมันสะดุ้งโหยงเมื่อเจอหน้าผม “ชิบหายแล้ว ไอ้เชี่ยบลูมา!!”ไอ้ปิดทำท่าจะปิดประตู แต่ผมก็เร็วอ่ะครับ กระแทกสวน ทำให้ไอ้ปินเซไปนั่งจุ่มปุกอยู่บนพื้น
“หวัดดีจ๊ะ เพื่อนรัก”ผมคลี่ยิ้มหวาน
“เป็นอะไรอ่ะ เสียงดังเชียว”เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับผมที่ตอนนี้ยังอยู่ในชุดนอนขายาวแขนยาวลายทางขาวสลับน้ำเงินวิ่งออกมาดูก่อนจะประครองไอ้ปินขึ้นมา “เมื่อยหรอ”ถามไอ้ปินตาแป๋ว
“ทำไมเฌอไม่บอกว่าเป็นมันอ่ะ”ไอ้ปินถามเสียงอ้อนๆ..ถุย กูขนลุก
“ทะเลาะกันหรอ”ยังถามหน้าซื่อ
“เปล่าหรอก ไอ้ปินมันดีใจ...เฌอใช่ไหม”ถ้าจำไม่ผิด รุ้สึกจะเป็นเพื่อนเสมิร์ฟของอิเตี้ยมัน “แล้วทำไมเพื่อนเรามาอยู่กับเฌอได้ล่ะ... มันหายหัวไปตั้งนาน”
“ก็เราเจอปินมาเป็นลมอยู่หน้าห้องเราน่ะ ถามไปถามมาถึงรู้ว่าห้องปินถูกปีนน่ะ วิ่งหนีมาจนเป็นลมอยู่หน้าห้องเรา ...แล้วปินกลัวก็เลยขอมาอยู่กับเราน่ะ น่าเสียดายเนอะ เพิ่งเซ็นสัญญาเช่าแท้ๆ ยังอยู่ได้ไม่คุ้มเลย คอนโดนี้ก็ไม่ยอมรับผิดชอบอะไรด้วย เอาแต่บอกว่าไม่มีใครปีน นิสัยไม่ดีเลย”เฌอถอนหายใจทำหน้าเนือยๆ ส่วนผมก็หันไปมองไอ้เชี่ยปินที่ยืนเหงื่อตกอยู่ข้างๆเฌอ “ทั้งที่เราก็อยู่ห้องข้างๆกันแต่โชคดีนะที่ห้องเราไม่มีใครปีน แต่เราก็เห็นใจปินนะ ไม่กล้าบอกแม่เพราะกลัวแม่เป็นห่วง แม่เราก็ขี้เป็นห่วงเหมือนกัน”
“โอโห...”มึงตอแหลไฟแล่บมากไอ้เชี่ยปิน “เราขอเข้าไปข้างในได้ไหมเฌอ”
“เข้ามาเลยๆ...”ผมเดินเข้ามาตามคำชวน ก่อนที่เฌอจะเดินนำไปที่ห้องรับแขก “งั้นตามสบายเลยนะ เราขออ่านหนังสือก่อน”ผมฉีกยิ้มให้เฌอก่อนจะพยักหน้า
ห้องนี้ก็คล้ายๆห้องหลินนั่นแหละครับ ต่างกันที่ห้องนี้จะเน้นไปทางโทนสีฟ้าขาวดูแล้วสะอาดตาเหมาะกับเจ้าของห้องดีเหมือนกัน
“มึงมาทำไมวะ...แล้วใครบอกมึงว่ากูอยู่ที่นี่”ไอ้ปินกระซิบกระซาบถามผม
“กูขอไม่อ้อมค้อมนะไอ้ปิน เพราะกูมีเวลาไม่มาก ไอ้เฮียอยู่ไหน ถ้ามึงไม่บอก เรื่องที่มึงตอแหลเฌอ กูจะบอกเฌอ”ผมพูดเสียงเรียบ
“กูตอแหลอะไรไม่ทราบ”แหน่ะ ตีหน้ากวนส้นตีนกูอีก
“เรื่องที่มีคนปีนห้องมึง นี่มันชั้น17ไอ้ชิบหาย”
“กูโคตรปวดหัวกับพวกมึงสองมึงสองผัวเมียเลยว่ะ”ไอ้ปินจิ้มๆไอโฟนมันสักพักก็ส่งมาให้ผม “ถ้าอยากคุยกับมันก็โทรไปเบอร์นี้ เอาเครื่องกูไปโทรก็ได้แล้วพรุ่งนี้ค่อยเอามาคืน”มันฉุดกระชากผมให้ลุกขึ้น “ตอนนี้มึงรีบไปเหอะว่ะ เดี๋ยวเฌอแม่งสงสัย”สงสัย? สงสัยอะไร “กูบอกว่าทะเลาะกับพวกมึงอยู่เลยไม่มีที่ไป”ไอ้ปินกระซิบกระซาบ
“ก็ได้ๆ งั้นกูถามอีกเรื่อง ทำไมเฮียต้องดรอปเรียนด้วยวะ”ไอ้ปินมีสีหน้างงงวยเมื่อผมพูดว่าดรอปเรียน
“อ่อ เอ่อ คือมึงจำตอนมันขับรถเสยเสาไฟฟ้าได้ปะ จริงๆแล้วแม่งยังไม่หายเว่ย กระดูสันหลังแม่งทับเส้นเหี้ยไรไม่รู้ มึงรีบไปเถอะ รีบตามไปดูใจผัวมึงเถอะ กูไหว้ล่ะไอ้สัตว์ รีบไป”ผมมองไอ้ปินที่ลุกลี้ลุกลน...นี่ไอ้เฮียเป็นหนักขนาดนี้เลยหรอ
แล้วยิ่งวันนั้นมันโดนผมกระทืบเข้าไปอีก ป่านนี้ไม่ใกล้ตายแล้วหรอวะ
ผมรีบวิ่งออกไปจากห้อง ในโฟนในมือนั่นสั่นไหวเพราะมือผมที่สั่นเทา...กูจะเอาไอโฟนไปขาย ไม่ใช่ล่ะ ไอ้เฮียมึงอยู่ที่ไหน ผมกดโทรออกเบอร์ที่ไอ้ปินให้มา ในใจนั้นร้อนรนไปหมด
/”ว่าไง”/น้ำเสียงยียวนกวนส้นตีนดังขึ้นจากปลายสาย
“เฮียปั้น เฮีย ฮึก อยู่ไหน”ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้ว...มึงอย่าเพิ่งตายนะโว้ย กูยังไม่อยากเป็นหม้ายผัวตายตั้งแต่ยังเป็นละอ่อน
/”ไอ้บลูหรอ มึงโทรมาทำไม”/นี่หรือคือคำทักทายของมึง
“อือ บลูรู้เรื่องหลินแล้ว ฮึก หลินให้เมมโมรี่มา มึงอยู่ไหนอ่ะเฮีย”ผมถามทั้งที่น้ำตาไหลพราก ผมกดปุ่มตรงลิฟต์ ได้แต่ยืนรอทั้งที่ใจห่อเหี่ยว
/”อ่อ งั้นหรอ”/มึงช่วยตื่นเต้นกับกูหน่อยเหอะ /”กูอยู่ญี่ปุ่น”/มันพูดจบผมก็เบิกตาโพลง...ห่า แม่งไปซะไกลเลย กูอุส่าจะไปดูใจสักหน่อย
“เฮียเป็นหนัก ฮึก ขนาดหมอในไทย ฮึกๆๆ รักษาไม่ได้เลยหรอ ฮืออออ”
/”หมออะไรของมึงวะ”/มึงอย่ามาตีมึนกลบเกลื่อนเลยเฮีย กูรู้ความจริงหมดแล้ว
“เฮีย บลูจะไปหาเฮีย ฮือออ บลูจะไปขอเงินม๊า เฮียอย่าเพิ่งตายนะ”ผมบอกก่อนจะเข้าไปในลิฟต์ที่มาถึงพอดี
/”มึงจะมาทำไม อีกสองวันกูก็กลับแล้ว”/หมอญี่ปุ่นแม่งเจ๋งแท้วะ รักษาไม่กี่วันนี่หายเลยเรอะ
“ห๊า หายไวแท้วะ”ผมโพลงออกไป
/”หายอะไรของมึง นี่กูมาขายโปรเจ็กต์กับพี่กู”/ห๊า...ขายโปรเจ็กต์
“เฮียไม่ต้องมาหลอกบลู บลูรู้ความจริงหมดแล้วเรื่องกระดูกสันหลังทับเส้น แล้วถ้าเฮียแค่ไปขายโปรเจ็กต์จริง ทำไมต้องดรอปเรียนด้วย”กูดูซีรีย์บ่อยโว้ย พระเอกแม่งหลอกนางเอกไม่ยอมบอกว่าเป็นลูคีเมีย อย่ามาหลอกกูซะให้ยาก
/”ดรอปอะไรวะ ถ้าจำไม่ผิดกูลาหยุดแค่อาทิตย์เดียวเองนะ...มึงไปโดนใครเขาหลอกมาวะ”/
“....”เอ๊ะ รู้สึกเหมือนกูแดกหญ้าได้
ไอ้เชี่ยปิน ที่มึงกุเรื่องขึ้นเมื่อกี้ เพราะอยากให้กูไสตูดไปไกลๆใช่ไหมไอ้สันขวาน แล้วเมคเรื่องได้จังไรมาก...หัวใจกูเกือบหยุดเต้นแน่ะ
/”แล้วมึงรู้เรื่องหลินได้ไง”/
“หลินบอกบลูเอง แต่บลูไม่เข้าใจอ่ะเฮีย ทำไมเฮียไม่บอกอะไรบลูเลยวะ ถึงบลูจะดูโง่ๆไปบ้าง แต่สองหัวมันต้องดีกว่าหัวเดียวดิเฮีย”ถึงจะโล่งอกแต่กูก็น้อยใจเป็นนะเว่ย
/”ก็มันไม่ให้กูบอกมึง”/มึงก็เลยต้องเชื่อมันว่างั้น /”กูไม่กล้าเอามึงเข้าไปเสี่ยงหรอก...กูขอโทษมึงนะที่กูทำให้มึงเสียใจ ที่บอกไม่พร้อมคบกัน ตอนนั้นกูน้อยใจมึง แต่พอกูมาคิดดูดีๆมึงแม่งไม่รู้เรื่องอะไรนี่หว่า กูแม่งพาล แถมตอนบอกเลิกอีก หมัดกับตีนมึงหนักชิบหายเลยว่ะ”/
“ถ้าวันไหนเฮียคิดมีเมียน้อยก็คิดถึงหมัดคิดถึงตีนบลูไว้ละกัน”ผมพูดกลั้วหัวเราะ
/“มีมึงคนเดียวกูก็พอแล้ว”/ไม่ต้องมาหวานเลยไอ้สลัด...กูเขิน /”กูกลับไปเมื่อไหร่กูจะเอามึง”/น้ำลายแทบติดคอตาย
“แค่กๆๆ”
/”อีกสองวันมึงแก้ผ้านอนถ่างขารอกูบนเตียงได้เลย”/พูดจาติดเรทฉ.หาพ่อมึงหรอ /”แต่ก่อนกูกลับ มึงก็ลองไปคุยกับป๊ามึง ว่าจะให้มึงแต่งออกหรือให้กูแต่งเข้า”/
“แค่กๆๆๆ”ถึงกับสำลักน้ำลาย
/”ไปถามป๊ามึงเอง กูไม่บอกหรอกว่ากูกับป๊ามึงตกลงอะไรกัน”/ทำไมทุกคนในเรื่องนี้แม่งชอบให้กูลำบากกันแท้วะ บอกกูเลยไม่ได้หรอฟะ /”กูรักมึงนะบลู”/
“อือ บลูก็รักเฮีย...รีบกลับมานะ”รู้สึกอยากแกล้งมันคืนเหมือนกัน “บลูจะถ่างขารอ ฮ่าๆๆๆ”อิห่าแกล้งเขาแต่หน้ากูร้อนเอง
/”ปากดี... ถ้าทำไมได้อย่างที่พูด มึงจะโดน หึๆๆ”/ไอ้เฮียพูดก่อนจะหัวเราะเจ้าเล่ห์ /”แค่นี้ก่อนนะ กูขอไปเตรียมงานก่อน”/
“อือ รีบกลับมานะ”
/“อืม”/
เอาล่ะ ในช่วงที่ว่างนี้ผมก็คงต้องไปสืบปริศนา(ที่หวังว่าจะเป็นปริศนาสุดท้าย)จากป๊าสินะ
-----
เนื้อหา+ทอล์ค+ตอบคอมเม้นรีต่อไปนะจ๊ะ :จุ๊บๆ:
-
ต่อ
http://www.youtube.com/v/ErkZacqsW18
faraway-jay chou
(แบบเมื่อสมัยเป็นเด็กน้อยแหกปากร้องเพลงนี้แทบทุกวัน :mew5:)
ผมออกมาหน้าคอนโด โบกมือเรียกแท็กซี่ ขึ้นมาบนรถบอกชื่อโรงพยาบาลที่เป็นเป้าหมายเสร็จสรรพ ลุงแกก็พารถทะยานออกไปราวกับแกเล่นfast6อยู่...เบาๆหน่อยลุง ผมยังมีอนาคตอยู่
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลผมก็รีบพุ่งไปที่เคาน์เตอร์ ก่อนจะพุ่งเข้าไปประชิดตัวพี่พยาบาลที่ผมจำได้ว่าอยู่แผนกเดียวกับป๊าผม
“หมอนพอยู่ไหนครับ”ผมถามหน้าเครียด
“เอ่อ คือ...”พี่เขาก็คงลังแลแหละครับ... พี่เขาคงคิด ไอ้เชี่ยนี่แม่งใครวะ กูจะบอกดีไหมวะ
“ผมเป็นลูกครับ ไม่ใช่โจร ไว้ใจได้”พี่พยาบาลถอนใจอย่างโล่งอก
“อยู่ ที่คอฟฟี่ช๊อปค่ะ”ผมพยักหน้ายกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนจะพุ่งไปคอฟฟี่ช๊อปอย่างว่องไวประหนึ่งว่ากูเป็นซุปเปอร์แมนที่คึกเพราะ แดกกระทิงเข้าไปครึ่งโรงงาน
ใกล้ถึงคอฟฟี่ช๊อปผมก็ชะลอฝีเท้า ก่อนจะค่อยๆย่องไปแอบดูบุคคลเป้าหมาย ที่ตอนนี้กำลังนั่งอ่านหนังสือยาสมุนไพรอย่างเพริดเพลิน
ผมสาวเท้าเข้าไปใกล้ ใกล้ และใกล้ ...ก่อนจะล้วงไม้บรรทัดเหล็กอันเล็กที่อยู่ในกระเป๋าสะพายออกมา
“อยู่เฉยๆ... ถ้าขัดขืน ไม่ต้องบอกนะว่าจะเจออะไร”ผมเอาไม้บรรทัดจิ้มไปที่หลังป๊า ก่อนจะกระซิบบอก
“คุณต้องการอะไร”ป๊าวางหนังสือ พูดเสียงจริงจัง...โอ๊ย กูฮา
“บอกเรื่องเฮียปั้นมา”ผมบอกจบ ป๊าก็หันควับ ก่อนจะ...
พั่บ!!!
ฟาดหนังสือลงกางกบาลผมสุดแรง
“ไอ้เด็กบ้านี่”ป๊าว่าง้างมือจะฟาดอีกที
“โอ๊ยป๊า บลูมึนแล้ว”กูจะหาเรื่องเจ็บตัวทำไมวะสาสส “ว่าแต่ป๊าเหอะ ปิดบังไรไว้ บอกมาเลย”ผมนั่งลงที่เก้าอี้ฝี่งตรงข้ามกับป๊า
“ถึงเวลาก็รู้เอง”ป๊าว่าพลางหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ
“โห ป๊า รอให้ถึงเวลา บลูคงขาดใจตาย”ป๊ายังคงไม่สนใจอ่านหนังสือต่อไป “ป๊าจะไม่บอกใช่ไหม เอางี้ใช่มะ”นิ่ง ยังนิ่ง “ได้ ป๊าจำตอนซัมเมอร์ม.4ที่บลูหนีออกจากบ้านได้ไหม...”ป๊าเงยหน้ามามองผม “สวัสดีครับป๊า”ผมยกมือไหว้ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะลุก
“การที่ลูกชายมีแฟนเป็นผู้ชาย สำหรับหัวอกคนเป็นพ่อมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ...”หึๆๆ แสดงว่าป๊าจำเรื่องตอนผมม.4ได้ “แต่ป๊าก็ไม่คิดจะห้าม ในสายตาคนอื่น บลูจะเป็นอะไรป๊าไม่รู้ แต่ในสายตาป๊า ไม่ว่าบลูจะเป็นยังไง ก็คือลูกชายที่ป๊ารักและภูมิใจ แต่ความพันธ์แบบนี้ป๊าบอกเลยป๊าไม่มั่นใจ มันไม่มีหลักรับประกันอะไร ป๊าจะรู้ได้ไงว่าเขารักลูกป๊าจริง ดูแลลูกป๊าแทนป๊าได้จริงๆ”ป๊าพูดเสียงอ่อนโยน...น้ำตาจะไหล
ฮือออ ชิบหายล่ะ ป๊ารู้ได้ไงวะ
“ป๊า ให้แฟนบลูหาค่าสินสอดด้วยตัวเอง เงินค่าสินสอดคบเมื่อไหร่ป๊าถึงจะยอมรับ แต่ถ้าเรื่องนี้หลุดปากบอกบลูเมื่อไหร่ ถือเป็นโมฆะ ก็แค่นั้น”
ห๊า!!
นี่สินะ ที่ไอ้เฮียให้มาถามว่าจะแต่งเข้าหรือแต่งออก
“ป๊า ป๊าทำงี้ได้ไงอ่า บลูไม่ใช่ลูกสาวนะป๊า ที่จะมีสินส่งสินสอด แม่ไอ้เฮียยังไม่เคยเรียกสินสอดเลย”กรรมล่ะ ถ้านี่แม่หยงเรียกสินสอดขึ้นมา กูจะมีปัญญาหาเงินไปสู่ขอลูกชายเขาไหมวะ
“เอาเหอะน่า ถ้าเจ้าปั้นมันรักเราจริงก็ต้องอดทนรอได้ รอหน่อยน่า อีกไม่นานหรอก”ไม่ต้องมาขยิบตาเลยป๊า ป๊าคิดไปเรื่องไหนฟะ...
ไอ้เฮียมึงก็อีกคน เสือกบ้าจี้ไปตามป๊ากูซะงั้น เรื่องใหญ่ขนาดนี้เสือกเก็บเงียบ น่าตบให้สมองบุบจริงไอ้สลัด แล้วหน้ากูอีก มึงเป็นเชี่ยไรห๊ะ จะร้อนจะแดงทำไม...แง๊ง(อิบลูเขินจนคลุ้มคลั่ง)
“แล้วนี่ป๊าเรียกไปเท่าไหร่น่ะ”ผมโบกมือพัดหน้าที่กำลังแดงฉ่าเป็นระวิง
ถึงจะเขินป๊าอยู่ แต่ความเสือกมันรุมเร้าจริงๆว่ะ
“ล้านห้า เบาๆ”ห๊า เบาๆบ้านป๊าเด่ ล้านห้า...นี่กูไม่ต้องเหี่ยวตายรอแม่งอยู่บนคานอ่อวะ
“ป๊า... แบบ แพงไปเปล่าอ่ะ เด็กมหาลัยเองน๊า”ผมก้มหน้าพูดงุ้งงิ้งๆด้วยความเขิน
“เยอะๆนี่สิดี จะได้ไม่แอบไปชิงสุกก่อนห่าม”ไม่ทันแล้วมั้งป๊า...ทุกวันนี้ห่ามจนจะเหี่ยวแล้วเนี่ย
“ป๊าลดๆหน่อยเด่”ผมพูด ก่อนจะคว้าแก้วคาราเมลนมสดปั่นของป๊าไปดูดสองฟืด "หมื่นห้าก็พอ"ถูกกว่าไอโฟนอีกห่า
“ไอ้ นี่ ต่อซะอย่างกับต่อกางเกงยีนส์ที่จตุจักร”ป๊านี่ก็ เค้าไม่อยากขึ้นคานนะตะเอง...เขิน “อีกอย่างจะต่อไปทำไม ในเมื่อปั้นมันก็หาได้ครบแล้ว”อิเฮียยยย มึงขายยาบ้าใช่ไหม
“แต่ ก็นะ เห็นทางพ่อทางแม่เขาช่วยกันใหญ่ เห็นคุณตันหยงบอกว่าไปขายงานกับพี่เขาสินสอดคราวนี้ก็ได้ครบแล้วนี่”ป๊าพูดแล้วก็อมยิ้ม “สงสัยเขาจะอยากได้ลูกป๊าไปเป็นลูกสะใภ้กัน”ป๊าเอื้อมมือมาขยี้หัวผม
“โหยยยป๊า บลูเป็นลูกเขยหรอก”ป๊าหัวเราะ แล้วจะเปลี่ยนเป็นลูบหัวผมเบาๆ
“นี่ลูกป๊าจะออกเรือนแล้วหรอ”ป๊าพูดแล้วก็ยิ้มบางๆ...ผมรักป๊า
“บลูขอโทษนะป๊า ที่บลูมีหลานให้ป๊าไม่ได้”ผมพูดจบ น้ำตาพลันไหลเป็นทาง...ว่าจะไม่ดราม่าแล้วนะ
“แค่ บลูมีความสุข ป๊ากับม๊าก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว”ป๊าพูดจบน้ำตาผมก็ไหลราวกับก๊อกแตกเลย ครับ...กูดราม่า ฮืออ “ส่วนเรื่องหลาน ป๊ายังมีบลูมกับบลิสส์ให้ลุ้นอยู่”
“เอ่อ...ป๊า แบบไอ้บลิสส์ก็น่าหวังนะ แต่เจ้บลูมนี่เด่ะ”คานครับคาน ตอนนี้นางปีนไปสู่คานได้ค่อนทางแล้วครับ
“เออ ว่ะ... ยังไงแก่ตัวไปก็อย่าทิ้งเจ้เขานะ ป๊าเป็นห่วง ดูท่าชาตินี้เจ้เอ็งจะหาผัวไม่ได้ซะแล้ว”แหมะ ป๊าก็จะตรงไป “ป๊าไปทำงานต่อแล้วนะ...เอ่อ ป๊าฝากนี่ไปคืนให้ป้าหมอเบญที่แผนกสูติฯทีสิ”ป๊าลุกขึ้น ผมรับหนังสือเบอร์มิวด้ามาไว้ในมือ ก่อนจะนั่งทำสติอีกสักพัก
ผมรู้สึกร่าเริงแบบแปลกๆ อยากจะวิ่งออกไปตะโกนดังๆ แต่ไม่ได้เดียวเขาหาว่ากูบ้า ผมอยากทำอะไรสักอย่างให้ไอ้เฮีย แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก รีบเอาหนังสือไปให้ป้าหมอแล้วก็รีบหลับหอไปนอนคิดดีกว่า เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมก็รีบวิ่งไปกดลิฟต์ หมายจะไปชั้น8 แต่ทำไมลิฟต์ช้าแท้วะ วิ่งขึ้นบันไดแม่งเลยดีกว่า คิดได้ดังนั้นผมก็รีบวิ่งตึงตังดุดันยังกับควายไบซัน
ชั้นสอง...อยากขอโทษที่ผมชอบงี่เง่า
ชั้นสาม...อยากขอโทษที่ผมสร้างแต่ปัญหา
ชั้นสี่...ผมอยากกุมมือเฮียไว้แน่นๆ
ชั้นห้า...อยากให้เฮียอยู่ข้างๆผม
ชั้นหก...อยากให้เรารักกันแบบนี้ตลอดไป
ชั้นเจ็ด...ผมรักเฮีย
“เดี๋ยวแกงลงบันไดก็ได้ รีบไรขนาดนั้นวะ เออ แค่นี้แหละ!!”เสียงอะไรวะ...
ผมเงยหน้าขึ้นดู ชิบหายแล้ว เบรกไม่ทันแล้ว
“โอ้ ยยย/ เชี่ย!!!”ผมกับคนตรงหน้าที่ผมพุ่งเข้าชนพูดพร้อมกัน ก่อนจะกลิ้งหลุนๆลงบันไดอย่างงดงาม...(อิเขียด:กรรมการจากยูเครนให้8.5) (อิบลู:ตลกปะสาดดด)
โครมมมม!!
ตึง!!!
เจ็บ!!...ผม ที่กลิ้งลงบันไดมานอนแน่นิ่ง เอื้อมมือจับบริเวณขมับอย่างเบามือ มองที่มือตัวเองที่เพิ่งจับหัว...สีแดง สีแดงเต็มไปหมดเลย...ตรุษจีนแล้วหรอครับ
ง่วงจังวะ
“โอ้ยยย แขนกู อุส่าเพิ่งได้ถอดเฝือก แม่จ๋า แกงเจ็บ ฮืออออ”คนข้างๆผมเริ่มแหกปากร้องไห้พร้อมดิ้นทุรนทุราย
ม๊าครับ ป๊าครับ อากงครับ อาม่าครับ เจ้บลูมครับ เชี่ยบลิสส์ครับ เฮียปั้นครับ
.
.
.
บลูเห็นเหล่ากง... เหล่ากงมารับบลูแล้วหรอครับ
---------------
อิบลูตาย...จบ!(โดนคนอ่านรุมกระทืบ) :sad2:
รายละเอียดยิบย่อยที่เฮียต้องเลิกกับบลูรดา เฮียจะมาชี้แจงแถลงไขในพาร์ทขอนางนะคะ :oni1:
ขืนเฉลยหมดไม่มีบทให้นางทำมาหากินนะคะ :mew1:
ใครที่เข้าไปถามสารทุกข์สุขดิบ จะรู้ว่าคุณเขียดดราม่าตาล๊อดๆ :laugh3:
แฮปปี้ลอยกระทงเดย์
ปล.มองงานลอยกระทงจากตรงล่ะเบียงแล้วเศร้า ทำไมพวกมึงต้องมาเป็นคู่ด้วยวะ(ความริษยาท่วมท้น :fire:)
ช่วยกันดันหน่อยนะ :o12:
ตอบคอมเม้น
haru1111
-รางวัลนำจับ เป็นจูบแห่งรักของคนเขียดนะคะ :จุ๊บๆ:
ChiiCaLorz
-ช่วงนี้ก็ถือมีดขู่กันตาล๊อด :sad2: หายดราม่าแล้ว วางมีดเถอะค่ะ :o12:
mild-dy
-กลัวบลูรดามีปั๊วใหม่ รีบพาเฮียคัมแบ็คทันที o7
yymomo
-นี่ก็จ้องจะเอาลูกรักคุณเขียดไปขายทอดตลาดตลอด :o ปั๊วนางกลับมาแล้วนะคะ
black-egoistic
-หนูเจมส์เป็นเคะค่ะ มีคู่ด้วย แต่แบบยังไม่ได้คิดตอนพิเศษกะทิ้งสเปซคู่น้องเจมส์เป็นบทส่งท้ายไรงี้ :oni2:(อินี่สปอยหมดเปลือก)
raluf
-นางโผล่มาเยี่ยงตัวประกอบค่ะ ตอนแรกกะยืดเยื้อให้นางสร้างสีสรรค์ความดราม่า แต่คุณเขียดปวดมือ เลยเฉลยแม่งเลย(เกร๋เนอะนิยายเรื่องนี้) :laugh3:
gayraygirl
-อิปินมันคิดว่าความรักเป็นเรื่องคนสองคนค่ะ อยากให้ตัดสินใจกันเอง มันเลยไม่อยากยุ่งเรื่องใคร(แต่ก็มีแอบไม่เสือกกับเขาตลอด) แล้วก็ไม่อยากให้ใครยุ่งเรื่องมันอ่ะค่ะ :impress2:
cher7343
-เฮียคัมแบ็คทางโทรศัพท์แล้วค่ะ
PilgrimSatan
-หลินเป็นเหตุผลหนึ่งค่ะ
เฮียก็คิดเหมือนกันค่ะว่าไม่น่าโกหก :-[
อายทำไม
-อู๊ย น้องเจมส์จะตกกระป๋องแล้วอ่ะค่ะ :laugh3:
แต่เจ้จะไม่ทอดทิ้งนุ้งเจมส์แน่นอน(เอามาเก็บในฮาเร็ม) :impress2:
RenaBee
-เฮียหาตังค์กับรักษาบาดแผลอยู่ค่ะ
@Lucifer_Prince@
-เฮียกลับมาแล้วจ้า :-[
บ๊ายบายโพ
-โหยอย่าเพิ่งลืมสิคะ หายไปนานแต่มาเยอะน๊า :กอด1:
honey honey drop
-เอามาปล่อยคืนแล้วจ๊ะ
thanza1970
-มาเคลียร์ล่ะค่ะพี่ :oni1: แต่นางยังเคลียร์ไม่หมด ถึงสเปซไว้พาร์ทนางบ้างอะไรบ้าง(จริงๆล่ะอินี่ขี้เกียจพิมพ์ :laugh3:)
Alone Alone
-คุณเขียดก็ไม่ชอบนางบางอารมณ์เหมือนกันค่ะ เหมือนนางแอ๊บแล้วแอบร้าย(ได้ข่าวว่ากูเขียนเอง) :haun5:
kongxinya
-ของเจ้ยังคว้าไว้ทันใช่ไหมคะ ของหนูคือมีช่วงนึงหนูคลั่งโฆษณากรุงศรีเฟิร์สช้อยแอโรบิกแดนซ์ ล่ะน้องชายหนูมันตะโกนว่า 'อนุมัติ'หนูก็เชิบท่าอนุมัติกลางบันได ผลสรุปกลิ้งลงมาอย่างเมามันส์ ยอกเลยอ่ะเจ้ซิน :sad2:
p.spring
-น้องเจมส์ใช่สำหรับคนอ่าน แต่ดูเหมือนว่าจะยังไม่ใช่สำหรับบลูรดานี่สิ :-[
Lily teddy
-หลินคนเดียวเอาเฮียไม่อยู่หรอกค่ะ
อย่างที่หลินบอกส่วนใหญ่นั้นมาจากตัวเฮียเองด้วย
เจมส์เป็นพวกเขินแล้วตีนิ่งอ่ะค่ะ ต่างจากเฟาๆที่เขินล่ะโวยวาย :laugh3:
อ่า วันนี้มีคนชมว่าสวยอีกล่ะ(อายุยืนไปอีกหมื่นปี)
แมวเหมียว
-ฆาตรกรรมเขียดศรีล่ะ ระวังเรื่องไม่จบนะเออ :laugh:
ReiSei
-โถะ เฮียหายไปไม่กี่เดือนเองน๊า ลืมกันได้ลง :laugh:(สมควรที่จะลืมมันแล้วล่ะ ถ้าจะนานขนาดนั้น)
moodyfairy
-ส่งยาสวนไปให้ จะได้เลิกท้องผูกนะคะที่รัก :laugh3:
saradino1
-ขู่ฆ่าตาล๊อด จิตใจสาวน้อยมันเปราะบางนะคะ(อินี่ก็ดัดจริตตาล๊อด :haun5:)
B52
-ช่วงนี้เขียดเงินไม่ถึงอ่ะค่ะ เลยเอาเฮียออกมาบ่อยไม่ได้ :laugh:
nightsza
-ไปอยู่กับคุณเขียดเองค่ะ :haun5:
nokkaling
-แหมถามแบบนี้คุณเขียดเขินนะ :-[
rije
- :laugh:
พลอยสวย
-เอามาส่งคืนล่ะพลอยสวย(น้อยกว่าเขียดนิดนึง) :laugh:
duckool
-นางเป็นนายเอกที่ส่อแววจะมีเมีย :jul3:
hayatosan
-อย่ายกค่ะ เอาไปประมูลดีกว่า ได้ตังค์ด้วย :laugh:
sukaz
-สู้ๆกับงานนะคะ :กอด1:
เรื่องพริกแกงต้องรอจั๊กนิดกว่าจะลงคงช่วงซัมเมอร์เลยค่ะ เพราะอยากลงต่อเนื่องทุกวันจะได้ไม่ขาดตอน :-[
:กอด1:
thanza1970
-อย่าเพิ่งงอนนะคะท่านพี่ เขียดศรีอุส่าลงเยอะๆน๊า(หลังจากที่มันหายไปชาติกว่า) :กอด1:
lizzii
- :กอด1:
puppyluv
-ตัวปลอมมาอัพล่พค่ะ ตัวจริงนั่งแปลรีพอร์ตอยู่ :laugh:(ชีวิตอินี่ก็ซับซ้อนแท้)
haru1111
- :กอด1:
honey honey drop
-จ้าแอ้ม :กอด1: แอ้มก็เหมือนกันน๊า
black-egoistic
-คุณเขียดขอโทษเน้อ พอดีโดนแกงานกับโดนเพิ่มแลบ :o12:
suck_love
-ตัวปลอมนี่ย่องมาดึกๆทุกคืนอ่ะค่ะ
:-[
พลอยสวย
-ใช่แล้วจ๊ะ ที่เห็นไปเม้นทวงชาวบ้านน่ะตัวปลอม :m26:
B52
-แง่ เค้าขอโทษ :o12:
@Lucifer_Prince@
-จ้าคุณน้องที่เลิฟ :กอด1:
kongxinya
-ค่ะเจ้ซิน
thanza1970
-แอร๊ยยยย พูดความจริงอีกแล้ว :-[
RenaBee
-เย่ ในที่สุดงานอาทิตย์ก่อนก็จบสิ้นล่ะค่ะ :กอด1:
greenbunny
-มาแล้วนะคะ :man1:
moodyfairy
-น้ำหนักขึ้นไปกี่โลล่ะเนี่ย(เพราะเขียดศรีหายไปชาติกว่า) :laugh:
ตั้งใจทำ แต่พอโดนแก่ทีนี่ใจสลายเลย :o12:
lluvia
-มาแล้วจ้า :กอด1:
NUTSANAN
-คุณเขียดสงสารตัวเองสุดค่ะ อาจารย์ชอบเอางานมาสุม :เฮ้อ:
tulakom5644
-ขอโทษที่กลับมาได้ไม่soonเท่าไหร่นะคะ :o12:
@Lucifer_Prince@
-มาล่ะจ้าคุณน้องสุดที่เลิฟ เอิบๆ ขอบคุณที่รอนะคะ :กอด1:
แมวเหมียว
-ใช่ล่ะค่ะ เรามีซัมติงรองกัน :laugh:
Lily teddy
-มาแล้วค่า :กอด1:
-
ดีกันนนแล้ววว
บลูได้ถ่างขารอเฮียจิงๆนะเนี่ยย คาบันไดเลยลูก :m20:
-
:katai1: อิเฮียหน้าปลวก ถ้าแค่หาสินสอด แกจะบอกเลิกทำแป๊ะไรวะ :z6: ไอ๊ฟรายยยยยย !!! จับแม่งถลกหนังทำกระเป๋าปาม๊าาาา
-
โหย เฮีย เจอปัญหาหนักก็บอกเลิกเลยหยอ :m31:
-
พรุ่งนี้จะมาต่อเลยใช่มั้ย
:mew2:
เขารอดู นังบลูถ่างขารอเฮีย หุหุ
:hao6:
-
คุณเขียดกลับมาแล้ว
คลี่คลายสักที อิเฮียเกือบหลุดจากแท่นพระเอกละ
กลับมาหานังบลูไวๆนะเฮีย :mew1: :mew1:
แต่นังบลู แกอย่าเพิ่งไปเฝ้าอากง อาม่า อนาถจริงๆ :เฮ้อ:
----------- 555รางวัลนำจับจูบคุณเขียด ไม่ทราบโอนกรรมสิทธิ์ได้ปะค่ะ :-[
-
ก็เป็นซะอย่างงี้
ไม่รักเขียดน้อย แล้วจะรักใคร
:mew1: :mew1:
แค่นี้ก็นอนตาหลับ
:z1: :z1: :z1:
-
:katai4: :katai4: เขียดศรีอย่าเศร้าไป เราก็ไม่ได้ลอยคนเยอะอย่างเห้ไม่พอโดนธูปจี้แขนเพราะนางมัวแต่ถ่ายรูปลงโซเซียลต่างๆของนางทั้งหลายย
:ling1: บลูรดาเป็นหยังอีกกก
-
พี่เขียดกลับมาแล้ว มาพร้อมกะอิเฮีย อิแกงมันเป็นไรแว๊นั่นน่ะ รึว่าน้องคนนั้นมันทำอะไร ตอนหน้าน่ะจ๊ะคิดว่าตอนหน้าอิบลูคงถ่างขารอเฮียมัน เกลียดเฮียเบาๆแม่มมีรัยไม่บอก ดีนะเผื่อใจว่ามันไปทำธุระ รอตอนต่อไปเน้อพี่เขียด ตอนหน้าคงมาพร้อมชื่อจริงๆของพี่เขียด(ฟินนนนนน) อ้อๆอยากอ่านเรื่องอิแกงอ่ะ ชื่อเรื่องไรหรอคัฟ^^
-
บลูตกบันไดจะเป็นอย่างไรมั้ย
:katai4:
-
ว่าแล้วเชียว เขียดศรีแสนสวยต้องหักมุมอะไรสักอย่าง คู่นี้เป็นตลกร้ายแห่งปีจริงๆวุ้ย :laugh:
ทำไมรู้สึกว่าหลินน่าสงสาร ก็นะการรักเค้าข้างเดียวรักคนที่หมดใจนี่ รักให้ตายรักไงถ้าอีกฝ่ายมันไม่รักมันก็ไม่รักอยู่ดีเนอะ
ไปหาเอาใหม่ดีกว่า o18 (เขียดจ๋าหาสักคนปลอบใจน้องหลินปิงที :m26: )
ส่วนปิน เนียนเชียวแก บลูมันได้ฝาแฝดในความใสซื่อหลอกง่ายล่ะ โถๆนู๋เฌอชั้นสิบเจ็ด(ใช่มั้ง?)โจรที่ไหนมันจะกล้าปีนลูก
ตกไปนี่ไม่คุ้มค่าของที่จะขโมยเลย แล้วถึกๆอย่างปินที่นะกลัว :hao7:
ส่วนเฮีย ถ้ากลับมานี่สงสัยต้องไปนั่งเฝ้าไข้(หัวแตก)อินู๋บลูมันเเทนนั่งรอบลูมันถ่างขาแล้วล่ะค่ะ
ไม่รู้ใครซวยกว่ากันระหว่างแกงกับบลู สงสารแกงมันวุ้ย คงได้เข้าเฝือกอีกเเล้วล่ะ :laugh:
รักเขียดศรีสุดสวย ขอให้น้องสาวที่รักสามารถเอาชีวิตรอดจากกองภูเขางานได้ตลอดรอดฝั่งนะจ๊ะ :กอด1:
(แบบว่าประสบการณ์ตรงเข้าใจดี ตอนนี้พี่ก็กำลังจะโดนกองเอกสารประเมินทับตายล่ะ :monkeysad: )
รอเขียดศรีแสนสวย อย่าปล่อยให้อินู๋บลูเสียเลือด(หัวแตก)นานนะตัว :laugh:
ปล. เมื่อคืนเค้าก็ไม่ได้ไปลอยกระทง หนึ่งคือไม่มีคู่ไม่อาจทนมองได้แบบน้องเขียด
สองเก๊าเป็นโรคนางเอก กลัวเสียงพลุค่ะ :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อ้าวไหง๋น้องบลูเจ็บตัวอีกแล้วล่ะ
แล้วบลูจะเป็นไรมากมั้ยเนี่ย???
โหเฮียขา เฮียได้ใจเค้ามากเลยอะ
สินสอด5ล้าน เฮียก็บ่หวั่น เริ่ดค่ะเริ่ด
คุนเขียด เอาอีเฮียคัมแบล็คด่วนนนนน
ก่อนที่จะ ทำยำเขียด ==
-
เลิฟๆคุณเขียด ในที่สุดเค้าก็คืนดีกันแล้วแถมสินสอดครบแล้วอีกด้วย!!
น้องบลูลดาจะเป็นอะไรไม๊!น้องบลูจะได้ถ่างขารอเฮียหรือไม่! รอตอนต่อไปค่า //ปูเสื่อนอนรอ :katai5:
-
ก่อนอิบูลจะกลับไปหวีดกับอิเฮีย ขอทืบอิเฮียทีหมั้นไส้ :z6: :z6:
-
มาถ่างตารอตอนหน้า 55 5 5 5
มารอบลูถ่างขารอเฮียปั้นน น น น น น
สงสัยงานนี้เฮียจะจัดหนักจัดเต็ม
-
หญ้าอร่อยมั้ยบลู 5555
ปินแม่งแผนสูงนะ ดูท่าเฌอคงตามไม่ทัน
แล้วเฮียฟิตอ้ะ หาเงินสินสอดครบละ
ว่าแต่คนที่ชนกับบลูนี่พี่พริกแกงใช่ปะ
อย่าเจ็บนานนะบลูเดี๋ยวเฮียปั้นกลับมาจะเก้อ 555555
-
แอบติดตามมาตลอด แต่ยังไม่อ่านรอคลี่คลายก่อน :z6:
เด๋วอินเกิน แล้วจะด่าอิเฮียรุนแรงไป 5555
กินหญ้าเป็นเพื่อนบูลรดาไปหลายตอนเลยทีเดียว หึ หึ
-
บูลรดา ถ่างขารอเฮียตรงบันไดแล้ว ไวไปไหมอิบูล :laugh: :laugh:
-
แหมกว่าจะได้รู้เหตุผลของอิเฮีย เกือบจะหาคนที่มาแทนกับสินสอดไม่ได้นะเฮีย
เลิกกันจริงแล้วเฮียจะหนาว :hao3:
-
บลูรดาดับอนาถตกบันไดตายคาที่เฮียปั้นตกเครื่องบินตายหลังจากกลับมาจากญี่ปุ่น555>>>เราจะไปรอกันที่ทางช้างเผือกไป"ถ่างขา"รอที่นี่ล่ะกันนะบลูรดาจบด้วยประการฉะนี้ THE END//โดนคุณเขียดตบt^t
-
ก่อนอื่นขอฮาไอ้พี่พริกแกงที่ร้องไห้จ้าได้น่าหัวเราะมาก
ส่วนเจ้าปินนี่แกกะจะฟาดทั้งพี่ฌองและน้องเฌอเลยเรอะ
ส่วนคู่อิเฮียกับเจ้าบลูไม่อยากจะบอกว่า แมร่งมันบ้าทั้งคู่ :laugh:
-
บทจะง่ายก็นะ ??? ที่ผ่านมาดราม่าคือไร
-
แหกโค้งบ่อยนะเรื่องนี้ 5555
-
กลับมาต่ออ แร้ววววววววว :m4:
น้ำหนักยังไปไม่เยอะจ่ะ ไปไหนมาไหนแทบไม่ต้องเดินละ กลิ้งเอา !! :m29:
สำหรับพาร์ทนี้ .... ขอบคุณที่มาต่อ ประดุจดั่งต่อลมหายใจอิชั้นไปในที ยิ่งรู้ว่าอิเฮียไม่ได้นอกใจนู๋บลูแล้ว ยิ่งโล่งมากๆ :เฮ้อ:
แต่ที่อยากจะบอกก็คือ "ดิชั้นรอ nc ค่ะ" โอเคนะ จุ๊ฟๆ :a9:
-
นุ้งบลูตกบันได แต่ทำไมฉันอ่านแล้วขำ 555555555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ความจริงมีหนึ่งเดียวในที่สุดความจริงก็ปรากฎมาแล้ว แต่ก็ยังอยากรู้จากปากของอิเฮียอยู่ดี บลูรดาพอกำลังจะฟินๆสักหน่อยมีเรื่องเลือดตกยางออกอีกแล้ว หวังว่าคงไม่ถึงกับความจำเสื่อมนะ แค่นี้สมองบลูรดาก็จะไปหมดแล้ว
-
วันนี้ไม่อัพนะจ๊ะที่เลิฟ เอิบๆๆๆๆๆๆ :hao7:
เขียดศรีติดทองเนื้อเก้าอ่ะ :laugh3:
จุบุ :จุ๊บๆ:
-
ปินสุดยอดอ่ะ
แล้วน้องเฌอเธอก็เชื่อเนอะ
นี่ตกลงน้องเฌอซื่อหรืออิปินมันเทพ :laugh:
อิน้องปินคู่กับน้องเฌออ๋อคะ
ท่าทางน้องแกจะน่ารักใสซื่อไร้เดียงสาของจริง (ไม่แอ๊บเหมือนน้องเฟา มีแอบแก้แค้นพี่พริงแกงด้วย 555)
ปล.ขอลืมเฮียไปชั่วขณะ แอบสนใจคู่นี้ คริๆ
-
คุนเขียดติดลำยอง
แล้วบลูรดาฉันล่ะ??
What
Where
When
Who
Why
How
????
-
แวะมาส่อง(คุณน้อง)เขียด o18
-
โอ๊ย ชีวิตน้องบูลทำไมเหมือนตกเป็นของเล่นของคนอื่นไปทั่วเลยเนี่ย หาความจริงจากใครไม่ได้ซักคน
ทั้งน้องหลิน น้องปิน ทำน้องบลูกินหญ้าไปหลายกองเลย และตอนนี้น้องหลินก็ยอมตัดใจจากน้องบูล
แล้วหลีกทางให้เฮียปั้นจริง ๆ ซะที(มั่ง) หลังจากทำชีวิตเฮียกะบูลปั่นป่วนไปหมด เอ๊ หรือมีแต่บูลที่ป่วนอยู่คนเดียว
เฮียดูชิวมาก ทิ้งน้องบูลไปหาค่าสินสอดถึงญี่ปุ่นแน่ะ แล้วนี่ขนาดหาเงินมาสู่ขอน้องบูลได้ครบแล้วด้วย
อย่างงี้ป๊าคงยอมให้น้องบูลแต่งออกแน่นอน ดูแล้วเหมือนความรักจะโรยด้วยกลีบกุหลาบ
แต่ไหงกรรมเก่าก็เข้ามาแทรกจนได้ สงสัยคนที่จะกระดูกสันหลังทับเส้นนี่จะเป็นน้องบูลแทนซะล่ะมั่ง
แถมคู่กรณียังกลายเป็นพี่แกงอีก โลกกลมแท้อย่างงี้น้องบูลคงต้องไปนอนรอเฮียในห้องผู้ป่วยแทนห้องหอซะแล้วล่ะมั่ง
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนดีจ้า (ชมว่าสวยทุกตอนกลัวจะเบื่ออะค่ะ) :pig4: :L2:
-
งานนี้จะมีแจ๊ตพ๊อตมะแบบว่าบูลมันความจำเสื่อมมมมมมมมมมม
จำเฮียปันไม่ได้ อะไรเทืองนี้หึหึหึ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ได่ไสหัวมาอ่านแล้วจ้ส
:katai4: :katai4: :katai4:
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:m29: ห๊า!!! เขียดศรึแสดงเป็นลำยอง ไหนๆๆติดอยู่ซุ้มไหนจะเอาเม็ดมะยมไปถวายย เดะเตะโหลยาดองแตก
-
คลั่งเณรวัน
:hao7:
บูลมันเริ่มน่ารักขึ้นเนาะ
บวกและเป็ด จุบุ
-
http://www.youtube.com/v/aburtREd_Mw
(ฟังเพลงเพื่อให้ได้อรรถรสในการเป็นซีรีย์เกาหลีของตอนนี้)
31.1
แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามาในห้อง ผมกระพริบตาปริบๆเพื่อปรับระบบประสาทตาให้เข้าที่เข้าทาง
“ม๊า!!! เฮียบลูฟื้นแล้ว”เสียงไอ้บลิสส์ดังเข้ามาในระบบประสาท...เสนียดรูหูกูแต่เช้าเชียว
“อาตั้วตี๋”ม๊าเข้ามาประครองจับหน้าจับตาผม
“ม๊าร้องทำไม”ผมเอื้อมมือเกลี่ยน้ำตาให้ม๊าทั้งที่ผมยังคงเบลอๆ
“ม๊าดีใจ”ม๊าคว้ามือผมที่ค่อนข้างไร้เรี่ยวแรงไปจูบก่อนจะแนบกับแก้มขาวๆของม๊าไว้
“บลูเจ็บหัวจังม๊า”นานๆจะได้มีโอกาสอ้อนสักที
“โซ้ยตี๋ไปตามหมอสิ ไปตามป๊ามาด้วย”ไอ้บลิสส์ที่กำลังกินปาโก๋อยู่หันมามองตาปริบๆ
“ได้ม๊า เดี๋ยวบลิสส์กลับมานะเฮียบลู”ไอ้บลิสส์บอกก่อนจะรีบไป
“ทำไมวันนี้มันใช้ง่ายจังม๊า”ถ้าเป็นปกติไอ้บลิสส์มันต้องอิดออดให้ม๊าด่าก่อนนี่ “แล้วนี่บลูเป็นไรอ่ะม๊า”ผมมองสายน้ำเกลือที่ต่อเข้ากับหลังมือซ้าย ก่อนะจะคลำๆหัวถึงได้รู้ว่ามีผ้าพันอยู่
“ตั้วตี๋ตกบันได”หม่าม๊าประครองแก้มผมไว้ก่อนจะก้มลงหอมแก้มผมทั้งสองข้าง “ลูกนอนไปสองวัน”พูดถึงตรงนี้ม๊าก็น้ำตาปริ่มอีกครั้ง
ร่างกายกูอ่อนแอชิบหายแค่ตกบันไดนิดตกบันไดหน่อย...ดัดจริตสลบไปสองวันเชียว
หลังจากที่ไอ้บลิสส์วิ่งไปตามป๊ากับหมอมาแล้ว ป๊าก็บ่นพึมพรำว่าทำไมไม่กดเรียก ผู้หญิงนี่แก่แล้วแกแลย แต่โชคดีม๊าไม่ได้ยิน ไม่งั้นป๊าอาจได้มานอนหยอดน้ำเกลือเป็นเพื่อนผม
นาฬิกาตีบอกเวลาเจ็ดโมงเช้า ไอ้บลิสส์ยกมือไหว้กราดขอตัวไปโรงเรียน หมอสาวอกตูมในชุดเดรสสั้นสีน้ำเงินที่รัดรูปอวดทรวดทรงองเอวตรวจนู้นตรวจนี่ผมเสร็จก็หันไปคุยกับป๊ากับม๊า หมอสวยนะแต่ไม่ใช่สเปคว่ะ แต่พี่พยาบาลนี่น่ารักนะหน้าใสๆดี
แอ๊ดดด
ผมหันไปมองประตูที่เปิดเข้ามา...
“ม๊าป๊าหวัดดีครับ”ไอ้เอมไอ้ปินไอ้เฟาแล้วก็ใครอีกคนที่ผมคุ้นๆหน้ายกมือไหว้ป๊ากับม๊าผมอย่างมีมารยาท “หมอหวัดดีครับ”จบพิธีรีตองแล้วพวกมันก็รีบรุดมาล้อมผมไว้ราวกับฝูงอีแร้งรอทึ้งซาก
“คุณเป็นใครครับ”ผมตีเนียนหันถามไอ้เอมเป็นรายแรก “แล้วที่นี่ที่ไหน”กูก๊อบมาจากซี่รีย์ที่กูดู
“ที่นี่สวรรค์ครับ ส่วนผมก็เทวดา”ไอ้เอมบอกพร้อมทำหน้าทำตาดัดจริตใส่ผม
“ฟาย นรกมากกว่ามั้งถ้ามีมึงเนี่ย”
“ปากคอเราะร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะไอ้สัตว์”ไอ้เอมว่า
“แสดงว่าเลือดหัวที่เสียไปนี่ไม่ได้มีผลต่อหมาในปากมึงเลยสินะ”ไอ้ปินซ้ำ
“แล้วทำอีท่าไหนให้ตกลงมาได้วะ”ไอ้เฟาที่ยืนอยู่ข้างๆไอ้หนวดหน้าแบ๊วถามขึ้น
“ท่ากวางเหลียวหลังมั้ง กูก็จำไม่ค่อยได้”ผมพูดจบไอ้หน้าหนวด(ที่ชื่อแม่งติดอยู่ที่ปากนี่แหละ)ไอ้ปินไอ้เอมก็หัวเราะร่าชอบใจในขณะที่ไอ้เฟาได้แต่ส่งนิ้วกลางให้ผม
“แต่พี่พริกแกงแม่งสุดยอดว่ะ ขนาดแขนหักกระดูกขาร้าวยังแบกมึงออกมาได้”เออ แม่งถึกสุดยอดเลยว่ะ...ว่างๆคงต้องไปขอบคุณสักหน่อย
ว่าแต่มันเป็นใครวะ
“กูกลับก่อนนะ เดี๋ยวกูมาเยี่ยมใหม่”เฟาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนยกมือไหว้ลาม๊าผมที่นั่งปอกแอปเปิ้ลอยู่ที่โซฟา ...ป๊ากูก็หายไปไวเกิน“เฟากลับก่อนนะครับม๊า เฟามีเรียนเช้า”
“จ้า เอมปินเจมส์ก็ไปเรียนเถอะค่ะลูก ม๊าขอบใจมากที่มาเยี่ยมบลูกันนะคะ”อ๋อไอ้หนวดหนานัยน์ตาแบ๊วมันชื่อไอ้เจมส์นี่เอง...แม่งนึกตั้งนาน
“โหม๊าเฟิ้ง เอมอุส่าจะเนียนหยุดเรียนสักหน่อย”
“เดี๋ยวเถอะ ม๊าจะโทรฟ้องเตี่ยกับม๊าเรา”ไอ้เอมหัวเราะแห้งๆก่อนจะหันมามองผมที่นอนเหี่ยวอยู่บนเตียง “กูไปง้อเมียกูก่อนนะ ตั้งแต่ตกลงคบกันเป็นเรื่องเป็นราวแม่งชอบเล่นตัว”ไอ้สองตัวนี่ก็ไวไฟแท้ กูหลับไปแค่สองวันแม่งสปาร์กกันติดซะแล้ว
“บ่ายๆเครื่องก็แลนด์ดิ้งแล้วมึง เดี๋ยวมันก็มา”ไอ้ปินวางมือบนบ่าผม...ใครมา?
“หายเร็วนะ เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วจะมาใหม่”ไอ้เจมส์บอก แต่ตาแม่งเสือกมองไปไหนก็ไม่รู้
“โอเค...ขอบใจพวกมึงมากนะ ไสหัวไปเรียนได้ล่ะ กูจะได้นอนสักที”
“ไอ้ลูกคนนี้นี่ พูดกับเพื่อนให้มันดีๆหน่อย”ม๊าส่งเสียงดุผม
“โหม๊า แบบนี้แหละพวกมันชอบ”ม๊าถอนหายใจแล้วก็ปลอกแอปเปิ้ลต่อ
“ม๊าครับ พวกผมไปเรียนก่อนนะครับ เลิกเรียนแล้วจะมาใหม่”ไอ้เอมพูดจบ พวกมันก็ยกมือไหว้หม่าม๊าของผม “พวกกูไปล่ะนะ”ไอ้เอมหันมาบอกผม ก่อนจะพาพวกที่เหลือออกไป
“แล้วเราจะเอาไง จะแต่งก่อนจบหรือจะจบก่อนแต่ง”ม๊าถามขึ้น แต่งๆจบๆอะไรวะ กูงง
“ห๊า อะไรนะม๊า...ม๊าอธิบายหน่อยได้ไหมอ่ะ บลูไม่เข้าใจอ่ะ”
“บ้าจริงไอ้ลูกคนนี้...ชอบแกล้งให้คนแก่เขิน”เขินอะไรอ่ะม๊า...บลูไม่รู้จริงๆ
“งั้นบลูนอนก่อนนะม๊า”คืออยากถามม๊าต่อนะ แต่แบบว่าเพลียแล้วอ่ะ แถมปวดหัวจี๊ดๆอีกด้วย
“จ้า พ่อคุณทูนหัวของหม่าม๊า”บางทีม๊าผมก็รั่วเนอะ
ผมตื่นมาอีกทีก็เป็นเวลาเกือบเที่ยง ป้าพยาบาลแก่ๆเข้ามาพาผมเข้าห้องน้ำแล้วเช็ดตัวให้ผม ก่อนที่พี่พยาบาลสุดสวยเมื่อเช้าจะเข็นอาหารมาให้ หลังจากที่หม่าม๊าป้อนข้าวป้อนน้ำผมเสร็จ ก็ตบท้ายด้วยการยัดแอปเปิ้ลใส่ปากผมจนหมดจาน นอนดูการ์ตูนไปซักพักก็เข้าสเตปเดิม... หนังท้องตึงหนังตาหย่อน
ผมหลับไปอีกครั้ง ตื่นมาอีกทีก็ประมาณห้าโมงเย็น แต่คราวนี้รู้สึกถึงความไม่ปกติ มันอึดอัดแปลกๆ แต่พอหันไปมองด้านขวามือก็รู้คำตอบ
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลนอนตะแคงซบหน้าลงกับหมอนแขนขวาของเขาพาดตัวผมไว้ แพรขนตาหนา ตัดกับผิวขาว จมูกโด่ง ที่อยู่เหนือริมฝีปากสวยสีโอรส
ตึก ตัก ตึก ตัก
ใจผมเต้นราวกับมันจะออกมานอกอก
“หน้าตาก็ดี ไม่น่ามาแย่งที่นอนคนป่วย”ผมพึมพำกับตัวเอง
ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียง คนหลับขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะกอดเอวผมไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง เหลียวมองหน้าคนหลับอีกครั้ง เห็นใต้ตานั้นคล้ำเชียวคงจะเพลียเอาการ เอาเถอะผมเองก็ขี้เกียจโวยวายอะไร ไปให้หลับไปก่อนแล้วกัน อีกอย่างผมอยากให้เขาตื่นมาแล้วตกใจว่ะ...คงตลกดี
โรคจิตเบาๆนะกูเนี่ย
หกโมงเย็นป้าพยาบาลที่เช็ดตัวให้ผมก็เข็นอาหารเข้ามาพร้อมกับหม่าหม้าผมกับผู้หญิงร่างสูงที่ดูสวยสง่าถึงแม้จะเข้าสู่วัยกลางคนแล้วก็ตาม
“อ้าวตั้วตี๋ตื่นแล้วหรอลูก”ม๊าถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเกินจริง
“เปล่าครับ บลูละเมอ”
“มันกวนจริงเชียวไอ้ลูกคนนี้...คุณตันหยงมาเยี่ยมแหนะลูก”เมื่อแม้พูดจบผมก็ยกมือไหว้อย่างสวยงาม...คงเป็นเพื่อนในสมาคมนินทาชาวบ้านของแม่สินะ
“หมดเคราะห์หมดโศกแล้วนะคะลูก...อ้าว!! แล้วนั่นพี่ปั้นไปนอนอะไรตรงนั้นน่ะ”ผมเหลือบมองคนที่กอดมองคนที่กอดเอวผมอยู่อีกครั้งก่อนจะยิ้มแห้งๆ “น้องป่วยแท้ๆยังจะไปแย่งที่นอนอีก”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้อึดอัดอะไร แถมพี่เขาดูเพลียมากด้วย ปลุกตอนนี้น่าสงสารแย่”คำพูดกูแม่งโคตรหน้าตาดี
“ต๊าย!!”แม่ผมพูดเสียงสูง “น่ารักกันจัง”ทำไมม๊าผมต้องทำหน้าฟินเหมือนอิครีมเวลาอ่านมังงะฉากผู้ชายเยิบกันด้วยวะ
“ตอนไปบ้านหยงน่ารักยิ่งกว่านี้อีกค่ะ”เพื่อนร่วมสมาคมของม๊าพูดแบบอวดๆ
“แหม เสียดายตอนไปที่บ้านพี่นะคะ อาตั้วตี๋มันปิดค่ะ เลยไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่”ทำไมบรรยากาศรอบตัวหม่าม๊าตอนนี้มันคล้ายบรรยากาศตอนอิครีมแอนด์เดอะแกงค์ของมันจิ้นผู้ชายในคณะให้ได้กันเลยวะ..ขนลุก
“นี่มื้อเย็นค่ะ...แล้วเดี๋ยวหมอจะมาตรวจอีกทีตอนสองทุ่มนะคะ”ป้าพยาบาลเข็นโต๊ะมาไว้ตรงหน้าผม ก่อนที่จะมูฟออกไปเงียบๆ
“เดี๋ยวม๊าป้อน”หม่าม๊าทำท่าเดินเข้ามา แต่เมื่อเห็นคนที่หลับอยู่งัวเงียลุกขึ้นมา ม๊าจะถอยกลับไปยืนที่เดิม “ปั้น ม๊าฝากน้องด้วยนะ”คนที่พึ่งตื่นลุกขึ้นนั่งก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ
“อ้าวหม้าไม่ป้อนบลูแล้วหรอ”ผมถามก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าช้อน แต่ก็ถูกคนข้างๆแยกหยิบไปเสียก่อน...ไอ้นี่นิ กูจะแด๊กข้าว
“เดี๋ยวพี่ป้อนไง”คนที่แย่งช้อนผมไปพูดพร้อมฉีกยิ้มอวดฟันสวย
ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผมเอามือทาบอก...เหมือนหัวใจมันจะหลุดออกมา
“งั้นหม่าม๊าไม่อยู่เป็นกขค.แล้วนะคะ”ม๊าอย่าเพิ่งป๊ายยย
“พี่ปั้นอย่าแกล้งน้องนะ”
“ครับคุณแม่”คนข้างๆยิ้มรับ ก่อนที่สตรีสูงวัยทั้งสองคนจะเดินออกไป
ฟอด!!
“เฮ้ย!”ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อไอ้พี่ปั้นมันหอมแก้มผม “ทำบ้าไรวะ”ผมพยายามเขยิบหนี แต่คนที่เพิ่งตื่นกลับยิ้มแป้นแล้นแล้วดึงผมเข้าไปกอดแทน
“งอนอะไร”ผมพยายามดิ้นออก
“พี่ปั้นปล่อยผมเถอะ ผมอึดอัด”เลือกที่จะพูดดีๆแทน
“ทำไมไม่เรียกเหมือนเดิม”เหมือนเดิม อะไรเหมือนเดิมวะ “มึงแกล้งรึเปล่า”คนที่กอดผมไว้คลายอ้อมกอดออกเมื่อเห็นผมนิ่งไปนาน
“แกล้งอะไร?”
“มึงกับกูรู้จักกันได้ไง”อะไรของแม่งวะ ชักจะรำคาญแล้วนะ
“ก็รู้จักเมื่อกี้เนี่ย เห็นม๊าเรียกชื่อเลยเรียกตาม ว่าแต่พี่เป็นใครวะ หน้าคุ้นๆอยู่ เป็นรุ่นพี่ที่ม.ปะ”คุ้นจริงๆครับ เหมือนเคยเห็นในชมรม
“กูไม่ตลกนะไอ้บลู”แล้วมันตลกตรงไหนวะ
“พี่ครับ ผมขอกินข้าวก่อนได้ปะ ผมหิว”ผมถาม คนตรงหน้าก็เหมือนหลุดออกจากภวังค์
ผมไม่รู้เขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่คิ้วเขาขมวดจนจะผูกกันอยู่แล้ว ข้าวสวยกับต้มจืดถูกส่งเข้าปากผม รสชาติหมาไม่แดก(แต่กูแดก)เหมือนเดิม แต่ทำไงได้วะ คนป่วยแม่งไม่ค่อยมีสิทธิ์เลือกหรอก
หลังจากป้อนข้าวป้อนน้ำแล้วบังคับให้ผมกินยาเสร็จ พี่เขาก็บอกจะเอาถาดไปคืน ซึ่งผมไม่เข้าใจว่าจะยกไปเองทำไม ในเมื่ออีกไม่นานป้าพยาบาลแกก็มาเก็บไปเอง ผมนั่งดูการ์ตูนไปได้สักพักประตูห้องก็เปิดออก ก่อนที่คุณหมอหุ่นสะบึมเมื่อเช้าจะเข้ามาประชิดตัวผม
“น้องบลูคะ วันนี้วันที่เท่าไหร่เอ่ย”หมอเล่นอะไรวะ
“28 พฤษภา ครับ”หมอพยักหน้าส่งยิ้มให้ผม
“จำได้ไหมว่าก่อนที่เราจะตกบันไดเราทำอะไรอยู่”
“ผมเพิ่งรับน้องเสร็จครับ”ผมขมวดคิ้ว “ทำไมหรอครับ”
“เปล่าจ๊ะ”เธอฉีกยิ้มให้ผม
หมอถามอีกหลายคำถามครับไม่ว่าจะเรียนเป็นยังไง วันนี้มีคนที่แปลกๆมาเยี่ยมบ้างไหม อีกหลายคำถามแหละ ผมก็ตอบๆไป พอหมออกไปไม่นาน อีกหลายคนก็ทยอยเข้ามา ม๊าผมตรงเข้ากอดผมไว้แน่น ในขณะที่ไอ้เอมไอ้ปินไอ้เจมส์ก็ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆมาให้ผม
ทำไมวะ...หรือว่ากูเป็นโรคร้าย
ไม่นะ หนูยังไม่พร้อม!!
“บลูความจำเสื่อมลูก”ม๊าบอกผมทั้งเสียงสะอึกสะอื้น
“โคตรซีรีย์เกาหลีเลย”ผมพึมพำออกมา
แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมา ผมก็สบกับนัยน์ตาคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมาที่ผม เขาฉีกยิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มตอบอย่างงงๆ ผมจำเขาไม่ได้นะ แต่ทำไมทุกทีที่เห็นหน้าเขา ผมถึงใจเต้นแรงตลอดเลยวะ
ชื่อปั้น งั้นกูเรียกว่าเฮียปั้นล่ะกัน
เฮียปั้นหรอวะ
ทำไมกูรู้สึกคุ้นๆ
เฮียปั้น
------
สาบานตัวเท่าบ้านว่าแม่งไม่ม่า
แบบว่าหายไปนานนี่คือ เสียใจค่ะ
ลำยองไอดอลเขียดศรีตายเสียแล้วค่ะ :hao5:
ไม่ใช่ล่ะ :ruready คือแบบว่าฉันมีสอบ บลาๆๆๆๆ
อาจมาน้อยเนอะ แต่มาด้วยใจน๊า :กอด1:
จริงๆจะตัดจบแล้วนะคะ
แต่มีลูกแมวมาพันแข้งพันขา(ซึ่งอยากถีบแม่งให้กระเด็น)ขอให้ยืดไปอีกแปป
เป็นไง เจอยืดแบบนี้ซะ ฮ่าๆๆๆ :laugh3:
ขอขอบคุณทุกคนที่บอกว่าความจำเสื่อมนะคะ เขียดศรีได้ไอเดียมาจากทุกคนค่ะ :laugh:
ถามว่าม่าไหม เขียดว่าไม่ม่านะคะ
อารมณ์มันจะเหมือนตอนอิเฮียกับอิบลูมันเริ่มมุ้งมิ้งกันแน่ะ :-[
ช่วยกันดันด้วยนะคะ
ตอบคอมเม้น
NUTSANAN
สมพรปากมันแล้วล่ะค่ะ :laugh3:
yymomo
แหม รอพาร์ทเฮียมาเฉลยเองล่ะกันนะคะ :impress2:
ChiiCaLorz
การบอกเลิกบางครั้งก็ดีกว่าการดันทุรังน๊า :กอด1:
ketddy
แหะๆๆๆ มาต่อไม่ไหวอ่ะค่ะเจ้ หนูอ่านหนังสือ :z2:
haru1111
เฮียกลับมา แต่อิน้องบลูกำลังไปอีกแล้วค่ะ :really2:
โอนได้ค่ะ :hao6:
อายทำไม
งามมิงามมันก็ถ่างคาบันไดไปแล้วค่ะ :laugh3:
:กอด1:
thanza1970
ค่ะพี่ :กอด1:
เห็นพี่นอนตาหลับแล้วหนูเลยสบายใจจนหยุดอัพยาวเลยค่ะ(ทอแหลใหญ่ล่ะเขียดศรี) :laugh3:
พลอยสวย
โหย เคยเจอเหมือนกันพลอย แต่เป็นตอนไปไหว้พระ แม่งก้มลงมาจึกเข้าแม่งกลางหลัง เสื้ออิชั้นทะลุเป็นรูเลยค่ะคุณ :sad2: บลูรดาความจำเสื่อมค่ะ(ได้ไอเดียมาจากคอมเม้นนี่แหละ :m29:)
@Lucifer_Prince@
อ่อพี่พริกแกงนางไปยกพวกตีกับชาวบ้านมาค่ะกระดูกแขนเลยร้าวนิดหน่อย(ใส่เฝือกอ่อน)ล่ะวันนี้นางมาถอด ก็ชนกับบลูรดาทำให้กระดูกนางหักจริงๆล่ะค่ะ :a5: ไม่ฟินอ่ะค่ะ :laugh: ความจำเสื่อมแทน
nokkaling
ไม่เป็นไรค่ะ เอาเลือดหัวออกนิดหน่อย :laugh:
kongxinya
เห็นพูดถึงพริกแกง หนูเขียนเรื่องพริกแกง หนูแบบอร๊ายยย หลงเคะเรื่องนี้มากอ่ะ มันน่าร้ากกก แอร๊กกก(เพ้อขั้นรุนแรง)
เอาชีวิตรอดจากงานยังไม่ได้ มรสุมสอบก็พัดมาเรื่อยๆแล้วค่ะเจ้ :o12:
โรคนางเอกแบบนั้นหนูจะเป็นเฉพาะในที่สาธารณะที่มีคนพลุกพล่านอ่ะค่ะ :laugh:
จบุๆเจ้ซิน :จุ๊บๆ:
mild-dy
ยำเลยค่ะ เขียดขอโต๊ดดดดด :o12:
แถมนายเอกชิงความจำเสื่อมอีก :laugh:
RenaBee
ตามสเตปละครน้ำเน่าค่ะ ความจำเสื่อม :laugh:
fonny1987
ใจเย็นน๊า ยังไงมันก็พระเอก :laugh3:
maytarapat
เฮียอดจัดหนักจัดเต็มนะคะ เพราะเมียความจำเสื่อมไปแย้ว :laugh:
lizzii
เจ็บตัวนี่ไม่เท่าไหร่ค่ะ แต่นางชิงเป็นไปตามสเตปละครน้ำเน่าเรียบร้อยแล้วค่ะ
:laugh: :laugh:
Sar2288
ฮ่าๆๆ คุณเขียดเข้าใจค่ะ เพราะคุณเขียดก็เคยทำ แต่หลังๆนี่ทนเก็บกดไม่ไหวค่ะ ชิงด่าก่อน
พอมาเฉลยค่อยนั่งเคี้ยวหญ้าไปเบาๆ :o12:
honey honey drop
สมพรปากนางล่ะอ่ะ :laugh: แต่ถ้าจะไม่ไหวอ่ะแอ้ม เพราะนางกำลังทำตัวเป็นนางเอกซีรีย์เกาหลี :oni1:
B52
เลิกกันจริงเฮียก็ไม่หวั่นค่ะ มันหน้าด้าน เดี๋ยวค่อยฉุดเอาก็ได้ :impress2:
แมวเหมียว
ตอนแรกกะเขียนแบบนี้แล้ว แต่กลัวโดนดักตบไปพร้อมๆแมวเหมียวนี้สิ :pandalaugh:
gayraygirl
พริกแกงมันเป็นนักเลงติดแม่ค่ะ :laugh:
คนที่คล้ายๆกันย่อมคบกันยืดค่ะ :impress2:
loveyous
คิอความสะใจของคนเขียนค่ะ :oni1:
-Otto-
งี้แหละ ได้ไม่ซ้ำกับชาวบ้านเขา :oni1:
moodyfairy
กลิ้งไปคู่กันแล้วล่ะจ๊ะ เพราะเขียดศรีแด๊กไม่บันยะบันยังเลยค่ะ :sad2:
เอ็นซีคือรายยยย เข้าไม่รู้จัก :oni1:
drunrew
มันม่านะเฮ้ย :laugh:
nekomaew
ไอเดียตอนนี้มาจากความเห็นนี้ล่ะค่ะ กร๊ากกกกกกกกกก :laugh:
black-egoistic
ระวังน้องเฌอจะเป็นแบบเมียไอ้คิงนะคะ(แสบไส้)
:laugh: :laugh: :laugh:
mild-dy
บลูรดานอนความจำเสื่อมอยู่โรงบาลค่ะ :oni1:
kongxinya
มาส่องแล้วจะถือมีดมาทำไมเจ้ :o
Lily teddy
ไม่เบื่อหรอกค่ะ เขียดศรีชอบ :laugh:
manami_01
ตอนแรกไม่มีหรอกค่ะ แต่พออ่านความเห็นนี้ปั๊บก็มีเลย :laugh:
sukaz
เป็นกำลังใจให้คนสู้งานจ้า
:katai4: :katai4: :katai4:
พลอยสวย
:m29: ไม่ไหวนะคะ เขียดศรีใจดีเกินไปเป็นลำยองไม่ได้หรอกค่ะ สงสารไอ้วัน :hao5:
puppyluv
คลั่งตอนเอาผ้าเหลืองห่มแม่อ่ะค่ะ น้ำตาปริ่ม :o12:
-
อิบลูนางความจำเสื่อมได้ไงว่ะไม่น่าเลยนะไม่น่าเลย คริคริ อิเฮียจะเสียใจมั๊ยน้าเมียจำไม่ได้ 5555สมมัน ว่าแต่อิเจมส์ใครว่ะลืมแล้วเดี๋ยวไปดูก่อน อ้อๆอีกเรื่องคืออยากรู้ว่าอิพี่พริกแกมีเรื่องของแกเองมั๊ย พี่เขียดไม่บอกสักที
-
ต๊าย ๆ น้องเขียดมาได้ไงมุขนี้ เฮ้อ! :z3:
ต้องเหนื่อยลุ้น ไอ้เฮียปั้นง้อ บูลรดาอีกรอบ :oo1:
น่าสงสารจังเลย สงสัยเขียดศรี เรียนหนัก :z10:
เลยจะ่ห่างหายไปจากหน้าจอ :ling1:
-
:z3: บุกตบคุณเขียด ให้ความจำเสื่อมตกตามกันไป :katai1: :katai1: ทำมายยยย รังแกเก๊าแบบนี้ แค่ลำยองตายต้องมาลงกับคนอ่านเลยหลอ :z6:
-
แอบสะใจเล็กๆๆ น้องบูลจำ อิเฮียไม่ได้คริคริ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
น้องบูลหายไวๆๆๆ เฮียปั้นก็รีบง้อน้องบูลให้ได้นะ :m20: :m20: :m20:
-
กรี๊ดดดดดด
น้องบลูความจำเสื่อมมมมมมมมมมมม
เข้ามารอมาม่าต่อไป
-
:mc4: เย้ๆ คุณเขียดมาต่อแย้ว
มาม่ามาเลยครานี้ อีน้องบลูของอีฉันความจำเสื่อม!!!!
โอ้ มาย ก็อดดดดส์ ย้อนกลับไปปีหนึ่งใหม่หรือคะเนี่ยน้องบลู
อะไรๆ กำลังจะดี ก็มีอุปสรรคมาขวางกั้น
อิอิ ดีค่ะจะได้ยาวๆ อยู่กันนานๆ ยังไม่อยากให้จบเลย
กำลังมันส์ 5555555 :katai5:
-
เขียดศรี.....ใจร้ายย ย ยย ย ย
ทำกะเฮียปั้นแบบนี้ได้ไง
เฮียอุตส่า จะกลับมาจัดหนักซะหน่อย
เมียความจำเสื่อมซะงั้น
-
พาบลูไปออกตีสิบ :laugh:
-
บลูความจำเสื่อมใช่มะเดี๋ยวช่วยแนะนำวิธีเรียกความจำเฮียลากขึ้นเตียงไปฟื้นความจำกันเลยอิอิ=.,=
-
v.v
มาดราม่าอะไรตอนนี้
ไม่ต้องการรรรร
เฮียน่าสงสารอะ
โศกจิงๆ ฉันเพลีย
ความจำเสื่อม มุกนิยายน้ำเน่า
อ๊ากกกก คุนเขียดถ้าน้องบลูยังไม่หาย
ยังจำเฮียไม่ได้ภายใน 1-2 ตอน
ฉันจะจับเขียดผ่า ควักไส้ ชำแหระแม่ม
ปล.ฉันจะหาเมียใหม่ให้เฮีย ถ้าบลูยังจำเฮียบ่ได้
ฉันเกียดมาม่าาา
-
อิบลูความจำเสื่อมเรอะะะะะะะะดีสมน้ำหน้าอิเฮียมัน(ใจร้ายไปละ) :laugh:
-
บลูความจำเสื่อม :mew5:
โรคน่าเอกมากอ่ะ :laugh:
เเต่เค้าว่าก็ดีนะบลูมันโดนปั่นหัวมาเยอะล่ะ ความจำเสื่อมเผื่อได้เอาคืนใครเขามั่ง
เอ๊ะรึมีแต่จะยิ่งโดนแกล้งหว่า :hao7:
แต่พริกแกงนิมันน่ารักวุ้ยเห็นร้องหาแม่ก็นึกว่าจะแย่ล่ะดันเเบกบลูมันออกมาได้ :katai2-1:
เป็นกำลังใจให้เขียดศรีอย่าเศร้าไปเลยลำยองเค้าไปดีล่ะ o18
รอ รอ รอ เป็นกำลังใจให้หญิงเขียดจ๊ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
โอ้ชีวิตของบลูรดา ช่างซวยซ้ำ ซวยซ้อน ซวยซ่อนเงื่อนเจงๆๆ
จะได้มีสามีมะไหร่นิ :ling1:
-
คุณเขียดศรีพาน้องบูลตกกระไดไปโผล่ในคลองแสนแสบแย้ว 555
คราวนี้คงไม่ใช่มุขแกล้งความจำเสื่อมเหมือนตอนเฮียหรอกน๊า อย่างงี้สงสัยต้องรีบจับน้องบูลแต่งก่อนจบซะแล้ว
ให้เฮียพาไประลึกความหลังเผื่อน้องบูลจะจำความหวานของเฮียได้มั่ง เอ๊ หรือความหื่นหว่า
แบบนี้ถ้าน้องบูลยังจำว่าเป็นอะไรกะเฮียไม่ได้ น้องเจมส์ก็มีหวังแล้วสิ (อิอิ แต่จริง ๆ ไม่มีหรอก) น่าหาคู่ให้เจมส์ด้วยน๊า
แล้วที่พี่พริกแกงแขนขาเดี้ยงนี่ต้องรออ่านใน เรื่องของพี่เค้าสินะค่ะ
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้คุณเขียดศรีผู้เลอโฉมจ้า 555 :pig4: :L2:
-
เพลงเพราะ(เกี่ยว)เกี่ยวสิ บิ้วขึ้นมาเลยเชียว :mew6: 5555
บลูรดา เฮียปั้นเหนื่อยมาเยอะ อย่ามาฟอร์ม
เด๋วให้เฮียจัดหนักเลย เผื่อหัวกระแทกขอบเตียงความจำจะได้กลับมา :laugh:
-
บลูรดาความจำเสื่อมซะแล้ว
-
ลากสังคานอันโรยรา เข้ามาอ่านได้สักที
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
อิ๊หนูของพรี๊ ควาจำเสื่อม :a5: :a5: :a5:
#โคตรซีรีย์เกาหลี
:m20: :m20: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เฮียปั้นเอ๊ย สนุกล่ะงานนี้
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้ย น้องบลูลืมเฮียปั้นได้ไงลูก
เอิ่ม น้องเฌอจะเป็นอย่างนั้นจริงง่ะ
เรากลัวนะเนี่ย
:hao5:
-
สงสัยคุณเขียดดูลำยองเยอะไป ถึงได้มาใส่อารมกับอิบลู ให้มันความจำสื่อมตามซีรี่ย์เแาหลีซะงั้นน :laugh:
-
:laugh: :laugh:ขอบอกว่าสะใจมากอิเฮียโดนซะบ้าง เคยแกล้งทำเป็นความจำเสื่อมในบลูรดาก่อนเจอบลูรดาความจำเสื่อมใส่เลยเป็นไงละเสื่อมของจริงไม่โกหกโกเจ็ดด้วย555555555
-
ทำไมเราขำอะ ขำจริงนะ ฮ่าๆๆ
บลูมันไม่ไม่เข้ากับมาม่าจริงๆ ถ้าเป้นคู่อื่นบ่อน้ำตาแตกไปแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ก๊ากก บลูรดานางเอกเกาหลีคนล่าสุด เหมือนจะเห็นใจเฮียแต่ทำไมเราแอบสะใจหว่า พิสูจน์ตัวใหม่นะเฮีย
-
เอ้าา อืดกันทั้งคนอ่านคนแต่งเจ้าค่ะ บริโภคม่าม่าเกินไป !!!! o22
แต่ก่อนชีวิตก็ไม่ค่อยจะปกติอยู่ละ ยังมาความจำเสื่อมอีกบลูเอ๊ยย เขียดศรีนิช่างกลั่นแกล้งดาวจริงๆ :z6:
แต่ท้ายที่สุด .... ก็ยังยืนยันว่ารอ nc จ่ะะ o18
-
เสื่อมจริงหรอเนี่ย นึกว่าบลูจะแกล้งเฮียปั้นซะอีก
-
โอ๊ะ ความจำเสื่อมซะงั้นบลูรดา
เฮียปั้นกระแทกแรงๆ ทีดิ เผื่อจะจำได้ :laugh:
-
:hao7: มาให้หมดเลยทีนี้จากบลูรดา จะมุ้งมิ้งยังไงมิให้อิเฮียเสียน้ำตาน้ออ
:katai4: จะมาสอบไรตอนนี้ฮ่ะ อิฉันเพิ่งลงทะเบียนเทอม2ไปเนี่ย55+ อย่าถามหามันเลยเอฟเทอมที่แล้วยังไม่แก้เลย
-
---
http://www.youtube.com/v/zRMZNnmKs_Y
:z2: :z2: :z2:
กดบวกเป็นกำลังใจให้เขียดศรีด้วยนะคะ :haun5:
ตอนที่31.2 เผื่อบางทีเธอลืมว่าใคร
สองทุ่มหมอกลับมาตรวจอาการผมอีกที พร้อมอธิบายว่าสาเหตุความจำเสื่อมของผมไม่ได้มาจากการกระทบกระเทือนทางสมอง แต่มาจากภาวะขาดเลือดไปเลี้ยงสมอง ซึ่งกรณีที่ผมเป็นไม่นานความจำก็กลับมา แต่ที่บอกว่าไม่นานหมอก็ยังรับประกันไม่ได้ว่าความจำจะกลับมาเมื่อไหร่
“หมอแม่งโกหกว่ะ”ผมหันมองไอ้เอมที่นั่งอยู่ไม่ไกล “ไอ้บลูมันมีสมองให้ขาดเลือดที่ไหน”
“เออว่ะ”เมียมันนี่ก็เป็นลูกคู่ที่ดีเสียจริง
“ค_ย”ผมชูนิ้วกลางใส่มันสองตัว
ตอนนี้เหลือแค่พวกมันสองตัวนี่แหละครับ คนอื่นเขากลับบ้านกลับช่องไปอาบน้ำนอนกันแล้ว ส่วนเฮียปั้นจะมาเปลี่ยนกะเฝ้าผมตอนสามทุ่ม ..ทำไมเขาต้องทุ่มเทให้ผมจังวะ
ช่วงที่ผมลืมไป...ผมกับเขาเป็นไรกัน
“เฮียปั้นนี่เขาเป็นอะไรกับกูวะ สนิทกับกูหรอ”ผมหันไปถามไอ้เฟา เพราะถ้าถามไอ้เอม ไม่วายโดนกวนส้นตีน
“แน่ะๆๆ มีถามถึงด้วยวุ้ย”ไอ้เตี้ยมันแซวผม
“ก็กูจำเขาไม่ได้นี่ไอ้สัตว์”
“ไอ้เจมส์มึงก็จำไม่ได้...ไม่เห็นมึงถาม”ไอ้เฟาว่าเข้าอีกดอก...จริงของมัน
“ก็กูคุ้นๆหน้าว่ามันอยู่ในคณะนี่หว่า”แถครับแถ
“สีข้างถลอกล่ะเชี่ยบลู”ไอ้เอมที่ละสายตาจากทีวีหันมาช่วยเมียมันซ้ำผม
“พวกมึงอ่ะเป็นเชี่ยไร คาดคั้นกูจัง กูป่วยนะโว้ยยย”สู้ไม่ได้กูก็เน้นโวยวายแทน
“เอางี้ มึงรู้สึกยังไงกับเขาวะ...”ไอ้เฟาเสนอมันเข้ามาหาผม
“ไม่รู้ดิ มันแปลกๆ”แค่คิดถึง ใจมันก็พาลเต้นระส่ำ...เอ๊ะ หรือแม่งเป็นเจ้าหนี้กูวะ
“กูแม่งเขินแทน”ผมมองไอ้เฟาที่ดิ้นเร้าเอามือทั้งสองข้างประครองแก้มที่ขึ้นสีเลือดแดงแปร๊ด..อะไรจะขนาดนั้น
“เขินเหี้ยไร อย่ามาสะดิ้ง เดี๋ยวพ่อถีบหน้าหงาย”
“โหดกะกูแท้ล่ะ...”ไอ้เฟาทำท่างอนๆ
“กูไม่ง้อนะอิเตี้ย”ผมว่า
“พวกมึงนีจะอีกนานไหม..มึงก็บอกมันไปสิว่าเฮียปั้นแม่งเป็นผัวมันน่ะ”เออไอ้สลัด มึงจะลีลาไปทำไมแค่เฮียปั้นแม่งเป็นผัวกูน่ะ...ห๊ะ เป็นผัว!!
“คารารวย จะหลอกกูก็ขออะไรที่เนียนกว่านี้หน่อย”
“กูบอกความจริงแล้ว จะเชื่อไม่เชื่อก็เรื่องของมึง”พูดจบไอ้เอมมันก็กลับไปดูการ์ตูนเหมือนเดิม
“เออ!!... เชื่อมึงก็ควายแล้วล่ะไอ้แว่น”
“เออ!!”ไอ้เอมกระแทกเสียงกลับ “ไอ้ฉลาด ไอ้เชื่อคนยาก”
“ขอบคุณ”ผมพูดจบไอ้เอมก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจ “เฟา ปรับที่นอนให้หน่อยดิ กูง่วง”ไอ้เฟาพยักหน้ารับ ก่อนจะปรับเตียงผมให้มันเอนลง
พอหัวถึงหมอนผมก็แทบหลับเลย เช้าวันนี้ผมตื่นมาตอนตีห้ากว่าๆเพราะปวดฉี่ ผมสะกิดคนที่นอนกอดผมให้ตื่นขึ้นมา...ขึ้นมานอนแย่งที่นอนกูอีกแล้ว
“ปวดฉี่”ผมบอกแค่นั้นคนที่สะลึมสะลืออยู่ก็รีบลากเสาน้ำเกลือพอผมไปห้องน้ำทันที
พอทำธุระส่วนตัวเสร็จผมก็กลับมานอนต่อ โดยคนที่ละเมอพาผมไปห้องน้ำก็ขึ้นมานอนด้วย วงแขนของอีกคนรวบตัวผมไปกอดไว้ ใจหนึ่งผมก็ขี้เกียจโวยวาย อีกใจผมก็รู้สึกโหยหาอ้อมกอดนี้...หรืไอ้เอมจะพูดจริง
บ้าล่ะ แบบผมนี่นะจะมีผัว...รอพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกก่อนเหอะ
ไม่มีทางหรอกโว้ย!!!
ตื่นมาอีกทีก็เกือบแปดโมง ตอนนี้ในห้องเหลือแค่ผมกับอาม่าเท่านั้น คนที่นอนกอดผมเมื่อคืนแม่งหายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ อาม่าป้อนม้อเช้าผมเสร็จก็เล่าว่าม่าเพิ่งกลับมาจากการทัวร์วิปัสสนาธรรมกรรมฐานกับเดอะแกงค์ มาถึงบ้านนั่นแหละถึงรู้ว่าผมป่วย อยากจะเอาเลือดหัวพ่อผมออกจริงๆ หลานเป็นขนาดนี้ดันไม่ยอมบอก ต้องรอให้ตายก่อนใช่ไหมถึงจะยอมบอกน่ะ
ม่าครับ...อย่าแช่ง
เดี๋ยวคราวหน้าได้ไปจริง
หลังจากหมอเข้ามาตรวจเสร็จ ผมก็นั่งเล่นง๊องแง๊งๆอยู่คนเดียวจนเกือบเที่ยง ป้าพยาบาลก็เข้ามาพร้อมถาดอาหารและใครอีกคนที่หายไปไหนก็ไม่รู้ตั้งแต่เช้า
เขาเดินเข้ามาหาผม ส่งยิ้มจางๆมาให้โดยไม่พูดอะไร มือเรียววางลงบ่นหัวบนก่อนจะลูบเบาๆ ผมรู้สึกร้อนๆหน้าว่ะ ใจแม่งก็เต้นแรงอีกแล้ว
“วันนี้เป็นไงบ้าง”เฮียปั้นขึ้นมานั่งตรงขอบเตียง ก่อนจะเลื่อนถาดอาหารเข้าใกล้
“ก็ดีครับ”คือกูก็ไม่รู้ว่าเป็นงบ้าง
“ปวดแผลไหม”
“ก็มีบ้าง”
แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ คือกูก็ไม่มีเรื่องจะพูดไง เฮียปั้นเองก็คงไม่ใช่คนช่างพูดมั้ง เขาก็ได้แต่ป้อนข้าวผมไปเงียบๆ พอผมกินข้าวเสร็จ เขาก็ทำท่าจะเช็ดตัวให้ผมอีก แต่ผมรีบชิงบอกก่อนว่าป้าพยาบาลเช็ดให้แล้ว เขาเลยกลับมานั่งขอบเตียงแล้วดึงตัวผมเข้าไปกอด
ส่วนไอ้ตัวกระผมที่โดนดึงเข้าไปกอดน่ะเรอะก็ได้แต่สมยอมด้วยความไม่เข้าใจตัวเอง...กูนี่ก็แอบใจง่ายนะ
“ไอ้เอม...บอกว่าเฮียเป็น...”จะบอกว่าผัวแม่งก็จะดูน่ากลัวไป “เอ่อ เฮียกับผมคบกัน”
“ก็ตามนั้น”มึงช่วยแก้ตัวให้กูรู้สึกดีหน่อยไม่ได้หรอ
“หมอบอกว่าถ้าผมได้อยู่สภาพแวดล้อมเดิมๆ ที่ที่เคยไปผมจะจำอะไรได้เร็วขึ้น”หมอไม่ได้บอกหรอกกูพูดเอง จำมาจากซีรีย์...ว่าแต่กูบอกไปแบบนั้นเพื่ออะไร!!!
“พรุ่งนี้วันเสาร์ เดี๋ยวจะพาไป”บอกว่าจะพากูไปน่ะ หมออนุญาตยัง
.
.
.
“ขับรถดีๆนะคะลูก อย่าลืมข้าวหลามของม๊าน๊า”หมออนุญาตไหมไม่รู้ แต่ที่รู้ๆเมียหมออนุญาตแล้วว่ะ
“ครับม๊า”เฮียปั้นยิ้มให้ม้าผม ก่อนจะค่อยๆประครองผมขึ้นรถ
นี่ก็เว่อจัง กูความจำเสื่อมเว่ย ไม่ได้เป็นอัมพาต
เมื่อรถBMWสีดำที่ผมรู้สึกคุ้นๆอยู่ทะยานสู่ท้องถนน โดยมีหม่าม๊าและอาม่าผมโบกมือให้ ผมก็เริ่มง่วง และเมื่อง่วงผมก็เลยนอน นอนไปไม่รู้กี่ชั่วโมง เพราะตอนนี้ผมตื่นมาเพราะการปลุกของใครบางคน
ฟอด!!
ผมสะดุ้งสุดตัวทันทีเมื่อแก้มผมโดนไปอีกฟอดใหญ่
“เฮ้ย!!”
“หึๆๆๆ”หัวเราะได้โรคจิตชิบหาย
คนที่พาผมมาก้าวลงจากรถ ผมก็ลงตาม เมื่อมองไปรอบๆผมจึงรู้ว่าที่นี่คือหาดบางแสน ผมเคยมาที่แบบนี้กับมันงั้นหรอ
“กูเคยพามึงมาที่นี่ แล้วพอกูหลับมึงก็หนีไปวัดนาจา”ผมตกใจเล็กน้อย ไม่ได้ตกใจที่รูเรื่องในอดีตนะ แต่กูตกใจที่แม่งใช้คำหยาบ “โทษทีนะ ปกติกูก็พูดกับมึงแบบนี้แหละ”พูดจบก็ขึ้นรถ...มึงจะลงมาเพื่อใคร!!!
จากนั้นก็พาผมไปวัดนาจา เข้าไปไหว้ขอพรในวิหารเสร็จเฮียปั้นก็พาผมามาที่ร้านอาหารที่บรรยากาศอะโลฮ่าปนป่าดงดิบ พอมื้อเที่ยงผ่านไป จุดหมายต่อไปที่เรามาคือโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง
พนักงานในโรงแรมให้การต้อนรับพวกผมดีเว่อ ดีขนาดที่ไม่ต้องไปติดต่อที่ลอบบี้ก็มีคนเดินเอากุญแจมาให้เลย ขึ้นมาบนห้อง ผมก็เดินสำรวจอย่างใคร่รู้ ระเบียงนี่เห็นวิวชายหาดด้วยแหะ
“เฮ้ย!!”ผมสะดุ้งเมื่อมีคนรวบตัวผมเข้าไปกอดจากด้านหลัง
ฟอด!!
กูแม่งเปลืองตัวชิบหาย...แต่บรรยากาศสีชมพูนี่แม่งอะไรวะ
แสดงว่าในอดีตที่ผมลืมไป มันต้องโรแมนติกแน่ๆเลย...ดูจากบรรยากาศนะ
“ห้องนี้คือห้องที่กูกับมึงเอากันครั้งแรก”ดูสิแค่ภาษาก็โรแมนติกแล้ว...ถุย กูประชด “วันนั้นมึงเมาแล้วยั่วกู พอตื่นมามึงก็แอ๊บบทนางเอกเอาโคมไฟปาใส่หัวกู”สมน้ำหน้ามึงแล้วล่ะ “กูคิ้วแตก มึงเป็นไข้ จบ”
“....”ไม่รู้จะเชื่อดีไหม
“มึงจำได้ยัง”ผมส่ายหัว
ใครมันจะไปจำอะไรได้ง่ายแบบนั้นวะ มึงเคยดูซีรีย์ไหมห๊ะ รู้ไหมกว่าพระเอกนางเอกมันจะจำกันได้น่ะมันทุกทนทรมานขนาดไหน
“งั้นเดี๋ยวกลับไปร้านเมื่อกี้กัน”กลับไปทำไม? “แล้วมึงแดกเหล้าให้เมานะ...”
“...”
“เราจะแสดงเหตุการณ์จริงกัน”
.
.
.
พ่อมึงเถอะ!!! ใครมันจะแสดงกับมึงฟระ!!
----------
เห็นมะบอกแล้วว่าไม่ม่า :haun5:
บลูมันน่ารักเนอะ(ตรงไหนฟะ) :-[
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
:กอด1:
(http://เวปมีไวรัส/images/2013/11/24/tumblrmioe7xfvob1r2bzago1500E4Gs.gif)
ตอบคอมเม้น
@Lucifer_Prince@
เฮียเสียใจไหม ก็มีบ้างนะ แต่อิบลูเวอร์มึนมันก็รักดี :laugh3: น้องเจมส์เป็นสิ่งมีชีวิตที่หลงผิดมารักเมียเฮียปั้นค่ะ :oni1:
thanza1970
ไม่ได้ง้อเลยค่ะพี่ เพราะนายเอกแม่งมึน(เหมือนคนเขียน)
มันหนักเพราะเมทแลบหนูนี่ล่ะค่ะ
:เฮ้อ:
yymomo
ย้ายบ้านแล้ว กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh3:
ลำยงลำยองไร คุณเขียดพูดไปงั้นอ่ะ คุณเขียดแทบไม่ได้ดูละครเลย
fonny1987
เดี๋ยวเอาภาษากายง้อก็หาย :z1:
loveyous
ไม่แจกมาม่า แต่จะเสิร์ฟของหวานแทนคร่า :oni1:
rije
ไม่ม่าจ้า เพราะคุณเขียดหมดมุขจะม่าแล้วค่ะ
เสิร์ฟของหวานเบาๆไปก่อน
ลูกแมวที่มาเกาะแข้งเกาะขา นางบอกนางไม่อยากให้จบเลยใจหาย เลยต่อให้อีกแปบล่ะกันเนอะ :impress2:
maytarapat
ความจำเสื่อมแต่เฮียก็ไม่หวั่นจ้า :laugh:
ChiiCaLorz
เดี๋ยวฝากขอลายเซ็นคุณวิทวัช :z1:
แมวเหมียว
เป็นไอเดียที่ดีมากเคอะ :haun4:
mild-dy
มาม่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ คุณเขียดเลิกเสิร์ฟแล้วจ้า :o8:
ทำร้ายคนสวยบาปหนักนะคะ :-[
zojikarn
5555 เฮียไม่หวั่นแม้เมียความจำเสื่อมค่ะ :laugh:
kongxinya
ไม่มีแกล้งแล้วค่ะเจ้ซิน มันจะจบแล้ว :-[
เจ้เก็บมีดก่อนนะคะ หนูเลิกอาลัยอาวรณ์ลำยองแล้วก็ได้ค่ะ :dont2:
:กอด1:
haru1111
เดี๋ยวก็ได้มีจ๊ะ :haun4:
Lily teddy
นี่ไงคะพามารำลึกความหลังแล้ว คริๆๆๆๆๆๆ :haun4:
เจมส์ทำใจไว้แล้วค่ะ :impress2:
พริกแกงนี่ มันมีแขนเดะกระดูกหักตลอดเรื่องอ่ะจ๊ะ(มันชอบไปยกพวกตีกะชาวบ้าน) :sad2:
:กอด1:
Sar2288
แต่เอ็มวีเพลงนี้น่ารักมากเลยนะคะ(โดยเฉพาะพระเอก ชานยอลลลลล) :-[
เป็นไอเดียที่ดีนะคะ :z1:
Nus@nT@R@
แต่สมรรถภาพยังไม่เสื่อมนะคะ :z1:
sukaz
พอดีหนูติดซีรีย์อ่ะค่ะ(ว่าจะเขียนนิยายให้ความจำเสื่อมแม่งทุกเรื่องละ) :laugh:
:กอด1:
black-egoistic
คุณเขียดล้อเล่นคร่า น้องเฌอนางซื่อ(บื๊อ)จริงๆ แบบอยากลองเขียนเคะใสๆบ้าง :-[
NUTSANAN
จริงๆคุณเขียดแทบไม่ได้ดูเลย แอ๊บอินกระแสไปงั้นอ่ะจ้า :-[
nekomaew
เฮียมันไม่หวั่นแม้วันเมียความจำเสื่อมค่ะ :-[
lizzii
ใช่ไหมค่ะลิซซี่คุณเขียดว่ามันฮาออก :กอด1: ไม่เห็นม่าเลย :-[
raluf
เดี๋ยวเฮียจะให้บลูพิสูจน์ทั้งคืนโรยยยยย :haun4:
moodyfairy
เอ็นซีหรอจ๊ะ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: แน่ใจเร้อ ขอคิดโลเคชั่นแปป ไม่อยากให้ซ้ำ :laugh:
nightsza
เสื่อมจริงจ้า :-[
gayraygirl
เดี๋ยวให้เฮียจัดคืนนี้เลยดีกว่า :z1:
พลอยสวย
ม.ไหนเนี่ย เพิ่งลงทะเบียน o22
เอฟหรอคะ :ruready อย่าไปพูดถึงมันเลย มันเป็นเซ็นซิทีฟเวิร์ด :sad2:
-
ถ้าไม่ใช่เฮียปั้นนี่คิดไม่ได้นะ
ไปเกาะขอบเตียงดูเหตุการณ์จริงดีกว่า
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
:z1: เฮียปั้มเอาความหื่นเข้าสู้เลย เด๊วน้องบลูจำได้เอง เอิ๊ก!
น้องบลูก็สมยอมนะลูก 5555
-
โอ๊ะ มุขเฮียบลูนี่ร้ายเหมือนเดิม
มีแสดงเหตุการณ์จริงกันด้วย
-
5555 ฮาอิเฮีย :jul3:
-
กว่าจะหายความจำเสื่อมบลูตายคาเตียงแน่ๆอ่ะ//แต่ชอบนะ555
-
แหม.......รื้อฟื้นความทรงจำโดยฟื้นเรื่องเสียตัวก่อนเลยนะ 5555
-
ไม่รู้ว่าจะฮาหรือม่าดี :m20: มันม่าแล้วใช่ไหม วานตอบ :ruready แต่อิเฮียแอ๊บเนียนกินตับตลอดนะอิเฮีย :hao6:
-
อิเฮีย ไอเดียเข้าท่า เราต้องจำลองเหตุการณ์ทุกอย่างเลย
อิเฮียปล้ำบลูที่ไหน ต้องพาไปจำลองทุกที่เลยนะ :hao6:
-
แม่ะ อิพี่ปั้นเนียน
รอจำลองสถานการณ์จริงจ่ะ จุ้บ
<ทำท่าจุ้บเลียนแบบคุณโซเมย์(ในร่างยาตะ)
:L2:
-
ทบทวนเยอะๆเลยเฮีย. >...<
-
บลูรดาเอ๋ย เป็นการฟื้นความจำที่เปลืองตัวมาก เฮียก็ช่างเลือกเหตุการณ์นะคะไม่ค่อยเข้าทางเล้ย
-
นั่งรอจดจ่อหน้าจอคอม o13
-
อย่าพึ่งจำลองนะเฮียรอเค้าแปป #วิ่งไปเตรียมกล้อง :impress2:
-
เอาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ยกมือสนับสนุนความคิดเฮียปั้นด้วยอีกคน :hao6:
แหมเขียดก๊อ เค้าไม่นิยมมีดซะหน่อยเดี๋ยวเลือดเปื้อนมือ เอาปืนเลยดีกว่ามือไม่เปื้อน :laugh:
:impress2: รอดูเฮียปั้นฟื้นความจำให้บลูรดา
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:m23:ดูจากรูปการและหลักฐานแล้วเฮียปั้น...จะจำลองเหตุการณ์แบบสี่มิติอ่ะนะแต่ไม่ใช้ตัวแสตนอินซะด้วย..
-
อ๊ากกกกกว่าจะนอนมาอ่านก่อนล่ะ เฮียปั้นจะย้อนอดีตฮูเล่ๆๆncจ๋าเราจะเจอกันแล้วนะ เป็นกำลังใจให้พี่เขียดคัฟ^^
-
บูรดา ทำมึนอีกแหล่ะ
อยากแอ๊บซิงย้อนยังใสกับเฮียปั้นก็ไม่บอก o16
ดีใจแทนเฮียนะ จะได้เมียยังซิงรอบที่สอง 5555
-
ผมก้เริ่มมึนกะตัวละครของน้องเขียดศรีแล้วล่ะ
:z3: :z3: :z3:
-
เฮียแม่งแผนสูง อ้างฟื้นความทรงจำรึเปล่าเนี่ย
-
อิเฮียหื่นตลอด กว่าอิบูลจะจำได้สงสัยฟ้าเหลือง
-
หื่นนะเฮีย
สวนบลูตั้งแต่ความจำเสื่อมเรียบร้อยขึ้นนะ
-
บลูรดา น่ารักอ่ะ
แลดูมึนมาก
เฮียปั้นนี่ก็สวีทเชียว เขินแทนหนูบลู
:mew1:
-
จัดเลยเฮีย
เอาให้จำได้เลยนะ ฮ่าๆๆๆ
ความจำเสื่อมดีนัก!
แล้วนี่ขนาดจำเค้าไม่ได้นะเนี่ย
แต่นางไม่ขัดขืนเลยจ้ะ บลูรดา~~~~~~
-
:ling1: ตกลงนังบูรดาความจำเสื่อมรึปัญญาอ่อนหว่า555+ว่าแต่เฟาสะดิ้งตัวเองก็ใช่ย่อยย
-
อิเฮียยยยยย แกจะแสดงเหตุการ์ณสมมติหรออออ แต่ก้เก๋นะ เผื่อนังบลูมันจะแสดงท่าทีเหมือนครั้งแรกกก :laugh:
ปล. +1ให้คุณเขียดจ้า
-
มีแสดงเหตุการณ์ซ้ำด้วยเว้ยยยย ,, nc ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :oni3: :oni3: :oni3:
-
เฮียแมร่งไม่มีสลดอ่ะ :hao7:
เค้าให้พามาที่เดิมๆก้อพอมั้ง กลัวไม่หายไง๊ต้องจำลองเหตุการณ์จริง
ถามว่าอยากอ่านมั้ย
อยาก!!!!! :hao6:
-
ฮาเลย เข้าทางเฮียเลยสิ แผนตามรอยซีรีย์ของน้องบูล เฮียเลยพามารำลึกความหลังถึงบางแสน
แต่ถ้าตอนนั้นน้องบูลไม่เมาคงไม่สมยอมกะเฮียง่าย ๆ (มั่ง) แล้วตอนนี้น้องบูลที่ยังจำความไม่ได้
ใสซื่อบริสุทธิ์กว่าตอนนั้นอีก จะให้ความร่วมมือร่วมแสดงเหตุการณ์จริงกะเฮียง่าย ๆ เหรอ
สงสัยคราวนี้เฮียต้องเริ่มจากการโดนโคมไฟฟาดหัวอีกรอบก่อน ค่อยจับน้องบูลรำลึกความหลังล่ะมั่ง 555
ตอนหน้าน้องบูลจะความจำกลับคืนรึเปล่า อีกหนึ่งวิธีให้น้องบูลหนีเฮียจนร่วงจากกระไดหัวฟาดอีกรอบก็นะจะเวิร์คนะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดศรีคนขยันจ้า :pig4: :L2:
-
ถึงคนที่วันนี้รออยูนะคะ(ซึ่งไม่มี :sad2:)
วันนี้ไม่ลงนะคะ แบบว่าทำใจเขียนฉากลากเลือดอยู่ค่ะ :m29:
บั่บว่าบั่บ :m10:
ปล.รักนะจิบิ :m18:
แถม
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1436166383263186&id=172753116192710&refsrc=https%3A%2F%2Fm.facebook.com%2Fphoto.php&_rdr
เขียดขรรมคอมเม้น :laugh:
-
คุณเขียดหาเรื่องเสียเลือดให้อีกแล้ว :m13: แต่ไม่เป็นไร เรามีเลือดสำรองเก็บไว้เยอะ ไม่เป็นลมล้มพับแน่นอน(เอาง่ายคือมึงชอบเรื่องแบบนี้ใช่ไหม = ใช่ค่า) รอฉากฟินนะค่ะ ไม่เกิน 10 หน้าเอสี่ห้ามเอามาลงนะคุณเขียด เดี๋วอานไม่ฟิน คึคึ :m1:
-
คุณเขียด เปิดไป ... เลยอ่า รออ่านค่ะ :ruready
-
รอหญิงเขียดคนดี :z1:
-
รอตอนหน้า
ได้เวลารับบริจาคเลือดแล้วใช่ป่ะ
:z1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:pighaun: :pighaun:
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
:z1: ขอบริจาคกรุ๊ปเอบีด่วนๆค่ะ ครึครึ
-
เดี๋ยวขอเตรียมเลือดสำรองไว้รอคุณเขียดนะคะหุหุหุหุหุ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ผลักอิน้องนางตกบันไดอีกรอบ
จำยากจำเย็น :beat:
-
ตอนที่32
http://www.youtube.com/v/jKN99P0PYo8
ชอนจี อิมเมจน้องบลูในอุดมคติคุณเขียด
ใส่วิกปุ๊ปชะนีตายปั๊บ :sad2:...ในความเถื่อนนั้นมีความสะดิ้งงุ้งงิ้งแฝงอยู่ :a9:
“เราจะแสดงเหตุการณ์จริงกัน”
.
.
.
พ่อมึงเถอะ!!! ใครมันจะแสดงกับมึงฟระ!!
“....”ถึงมึงจะหล่อ และกูจะอยากได้ความจำคืนมา แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะต้องใจง่ายยอมมึงทุกอย่างนะ “แล้วถ้าผมจำไม่ได้ล่ะ”
“ไม่เป็นไร...กูยังมีสำรองอีกหลายครั้ง”กูหมดปัญญาจะพูดเลย “แต่ครั้งที่สองนี่ไกลหน่อยว่ะ ต้องไปยันรีสอร์ตแม่กูนู้น”คนที่กอดผมอยู่คลายมือออกก่อนจะกลับไปนั่งครุ่นคิดที่เตียง “ถ้าแวะเอาครั้งที่ห้าตรงตีนสะพานบางประกงก่อน มึงจะงงไหมวะ”ยังมีหันมาถามเห็นกกูอีกนะ
“ผมขอลงไปเดินเล่นนะ”ไม่รอคำอนุญาตใดๆจากอีกคน ผมรีบพุ่งออกจากห้องแทบจะทันที...ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่ากูเคยหลงผิดคบกับไอ้บ้ากามนั่น!!!
ตอนนี้ผมกำลังสับสน ไม่รู้อันไหนเรื่องจริงเรื่องโกหก ก็อยากจะเชื่อ แต่บางเรื่องมันก็เกินที่จะเชื่อ...สับสนว่ะ
แสงสีส้มสาดส่องประกายไปทั่วหาด ถุงพลาสติกขวดพลาสติกแข่งกันสะท้อนแสงระยิบระยับไปทั่วหาด ผู้คนเล่นน้ำสีขุ่นกันอย่างสนุกสนาน ผมถอดหูหนีบฮิปโปฟ้าเหลืองออกถือรองเท้าทั้งข้างไว้ก่อนจะก้าวเดินไปบนพื้นทรายชื้นน้ำ ที่เมื่อกดน้ำหนักลงไป ก็จะทิ้งรอยเท้าไว้ แต่เพียงไม่นาน เมื่อเกลียวคลื่นซัดสาดมา รอย...ก็หายไป
เหมือนความทรงจำกูเลย
ผมเดินไปเรื่อยๆ แสงเริ่มอ่อนลงความมืดเริ่มแทนที่ ผู้คนที่เคยมีอยู่มากมาย ตอนนี้กลับเหลือน้อยนิด นานเท่าไหร่แล้ววะที่ผมเดินวนไปวนมาอยู่ริมหาดแบบนี้ น้ำเริ่มขึ้น อากาศองก็เริ่มเย็น ผมนั่งลงบนพื้นทราย มองเรือขนส่งลำใหญ่ที่อยู่ลิบๆ
“คิดอะไรอยู่”เสียงกระซิบข้างหูทำให้ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์ “ตั้งแต่ความจำเสื่อม ขวัญมึงอ่อนขึ้นเยอะนะ”ผมขมวดคิ้วมองคนที่นั่งชันเข่าอยู่ข้างๆผม “แต่ก็น่ารักดี”
รู้สึกหน้าร้อนผ่าว...ใจเต้นระส่ำ
“แถมหน้าบางลงด้วย...”
“ถ้าผมจำไม่ได้ขึ้นมา...เฮียปั้นจะทำไง”พูดแล้วก็กอดเข่าตัวเองไว้
ผมชอบเขานะ แต่ก็รู้สึกชอบได้ไม่เต็มที่ว่ะ แบบแม่งแคลงใจแบบแปลกๆ รู้สึกไม่ยุติธรรมที่ตัวเองจำอะไรไม่ได้ โอ๊ยแม่ง กูปวดหัว!!!
“ก็ไม่เห็นจะต้องทำไง มึงจะจำกูไหมมันก็เรื่องของมึง...สำหรับกูแค่กูจำมึงได้ แล้วมึงยังอยู่ข้างๆกูแบบนี้ก็พอแล้ว”คนพูดหันมายิ้มให้ผม “มึงไม่ต้องกังวลหรอกบลู...ยังไงกูก็รักมึง”
ทำไมผมต้องเขินด้วยวะ
“เฮียปั้น ที่พูดตอนอยู่ในห้องนั่นเฮียพูดจริงหรอ”
“เรื่องที่กูบอกจะเอามึงนะหรอ”ผมพยักหน้า “กูแกล้งมึงไปงั้นแหละ...ถ้ามึงไม่ยอมกูก็ไม่ทำหรอก”ผมเบือนหน้ามองไปยังทะเล...ทำไมต้องทำตาหวานใส่กูด้วยวะ “มึงหิวยัง”
“ก็นิดหน่อยครับ”
ช่วงเย็นวันนั้นเราสองคนมาเดินเล่นแถวถนนคนเดิน แต่เดินได้พักเดียวยังไม่ทันที่จะได้ซื้ออะไร ผมก็รูสึกปวดแผลที่หัวขึ้นมากะทันหัน ทำให้ทั้งผมและเฮียปั้นต้องระเห็จกลับมากินข้าวที่โรงแรมดังเดิม
ปูผัดผงกระหรี่ หอยเชลล์ย่างเนย กั้งทอดกระเทียม ต้มยำกุ้ง ทอดมันปลาหมึก วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะไม้ขัดเงาริมระเบียงห้อง ลมเย็นยามค่ำคลื่นกับกลิ่นทะเลพัดอบอวนอยู่รอบกาย
“อร่อยไหม”ผมเงยหน้ามองคนถาม
“อร่อยครับ”ผมพยักหน้าตอบ ก่อนที่ทอดมันปลาหมึกอีกชิ้นจะถูกตักมาวางบนจานผม
“อร่อยก็ดีแล้ว”พูดแล้วก็ยิ้ม
ยิ้มเหี้ยอะไรนักหนา...คงยิ้มแบบนี้ให้ทุกคน
หงุดหงิด!!
แต่ไม่รู้หงุดหงิดอะไร
กินข้าวเสร็จอีกคนก็ไล่ให้ผมไปอาบน้ำ น้ำเย็นไหลผ่านผิวกาย ผมหลับตาลง เหมือนภาพเหตุการณ์ต่างๆไหลเข้ามาในหัวบางอย่างที่ผมลืมไป ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน วันที่ผมโดนมันใช้ แผนปัญญาอ่อนของโก๊โฟม วันที่เดินเล่นในเยาวราช รอยยิ้ม อ้อมกอด กลับมาแล้ว ถึงจะยังไม่ครบ ยังไม่ประติดประต่อ แต่มันก็กลับมาบ้างแล้ว
ทำธุระเสร็จเรียบร้อยผมก็ใส่ชุดนอนลายหมีสีฟ้าที่ม๊าเตรียมมาให้ออกมาจากห้องน้ำ มองหาอีกคนเพื่อบอกถึงเรื่องที่ผมพอจำอะได้บ้างแล้ว ลอง สอดส่องดูในห้องนอนก็ไม่เห็นเงาอีกคน ออกมาที่ห้องนั่งเล่นก็ไม่เจอ จนออกมาที่ระเบียงไม้ระแนงนั่นแหละ ถึงเห็นคนที่พาผมหากำลังยืนพิงระเบียงสูบบุหรี่
“สูบบุหรี่ด้วยหรอครับ”คนที่กำลังเหม่อมองไปที่ท้องทะเลยาวค่ำคืน สะดุ้งเล็กน้อย
“สูบบ้าง แต่ไม่เคยสูบให้มึงเห็นหรอก”คนพูดขยี้มวนบุหรี่ที่มอดไปยังไม่ถึงครึ่งมวนลงบนที่เขี่ยบุหรี่เซรามิกสีขาว “เข้าไปในห้องเถอะ ตรงนี้มีแต่กลิ่นบุหรี่”
“ไม่อ่ะ... ขอมวนนึงดิครับเฮีย”ผมเดินเข้ามาอยู่ข้างๆอีกคน
“สูบบุหรี่ด้วยหรอมึงน่ะ”ถามแต่ไม่ยอมให้
“ก็พยายามเลิกอยู่ แต่ช่วงที่ผมลืมไปคงเลิกได้แล้วมั้งเฮียเลยไม่เคยเห็น”
“พยายามเลิก แล้วจะสูบทำไม”จะบอกไงดี แบบเห็นตอนมันสูบแล้วมันเท่ห์ดีอ่ะ “กูลองมาคิดๆดูแล้วนะ บางทีเราอาจต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป มึงลองกลับไปอยู่บ้าน กูว่า ตอนนี้เร่งรัดมึงไปก็ก็มีแต่มึงจะสับสนเพิ่มขึ้น ดังนั้น...อุ๊บ!”พูดอะไรยืดยาว น่ารำคาญ...ไหนว่าแค่มีผมข้างๆก็พอแล้ว
แล้วทำไมต้องจากกันอีก...กันอีกหรอ?
แสดงว่าก่อนหน้านี้เราต้องเคยจากกันมาแล้ว
“แบบนี้ก็เหมือนได้สูบบุหรี่เหมือนกัน”ผมพูดเมื่อถอนริมฝีปากออก
“ทำแบบนี้รู้ไหมมันจะเกิดอะไรต่อ”เฮียปั้นรวบตัวผมไปอยู่ในอ้อมแขน
“ไม่รู้ดิ...แล้วจะเกิดอะไรล่ะ...”ผมโน้มคอคนตรงหน้าลงมาจูบ
มันรู้สึกโหยหาจนน้ำตาจะไหล ไม่รู้อะไรเหมือนกันที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ แต่ผมไม่อยากหลอกตัวเอง ไม่อยากวางฟอร์มอีกต่อไป ผมจะซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเอง ซื่อสัตย์ต่อ...หัวใจ
จูบรสบุหรี่ทำเอาอารมณ์เด็กหนุ่มอย่างผมพลุ่งพล่าน มันดูดิบเถื่อนฝาดลิ้น แต่ก็อ่อนหวาน ทั้งที่จูบกับผู้ชายแท้ๆ แต่ผมกลับรู้สึกดี รู้สึกเหมือนทุกอย่างมันถูกเติมเต็ม ไม่รู้อีกคนพาผมเคลิ้มไปกับรสจูบนานเท่าไหร่ เพราะมารู้ตัวอีกที ผมก็ถูกอุ้มมานอนแผ่บนตียงเสียแล้ว
“แน่ใจว่าจะไม่ให้หยุด”กระซิบถาม ก่อนจะขบใบหูผมเบาๆ
“มันเจ็บมากไหมอ่ะ”คือร่างกายอาจเคยโดนมาแล้ว แต่ในความทรงจำและจิตสำนึกกูยังบริสุทธิ์นะโว้ยยย
“ไม่รู้ว่ะ แต่โดนกูเอาทีไรมึงก็ร้องเฮียปั้นเอาอีกๆตลอด”กูจะไม่เชื่อตอนมึงทำเสียงเล็กเสียงน้อยนี่แหละ “ไม่ต้องกลัวหรอก กูไม่เคยรุนแรงกับมึงสักครั้ง...มีแต่มึงนี่แหละชอบรุนแรงกับกู”อย่าบอกนะว่าเฮียปั้นตัวอย่างควายนี่เคยตกเป็นเมียผม...นี่กูสลับรุกสลับรับหรอวะ
ไม่เบานะกูเนี่ย...คุๆๆๆ
“คิดเหี้ยอะไร...กูหมายถึงมึงชอบกัด ชอบข่วน บางทีแม่งก็จิกหัวกู”อ้าวหรอ...ไอ้เราก็นึกว่า... “อ๊ะ ซี๊ดด เจ็บ”ผมร้องครางเมื่ออีกคนขบกัดที่ซอกคอ
“พี่คิดถึงบลูนะ”ริมฝีปากสีสวยกระซิบที่ข้างหู ในขณะที่นิ้วเรียวก็ค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนผมออก “คิดถึงที่สุด”
“อื๊อออ”ลิ้นเปียกชื้นลากผ่านยอดอก ความเสียวซ่านแผ่ขยายจากปลายนิ้วลามไปทั่วกาย
นิ้วเรียวสอดเข้าไปใต้ขอบกางเกงยางยืด สัมผัสโดนเนื้ออ่อนที่กำลังตื่นตัว ริมฝีบางสีระเรื่อประกบจูบผมอีกครั้ง ผมยกแขนขึ้นคล้องคอคนตรงหน้า ความรู้สึกเมื่อมือที่ไม่ถึงกับหยาบหรือนุ่มนิ่มนั่นสัมผัสที่จุดยุทธศาสตร์นั้นทำเอาสติผมแทบหลุด...มันรู้สึกดี
“มึงน่ารักจังบลู”รอมฝีปากสวยกระซิบข้างหู หน้าผมก็ร้อนผ่าว
ไม่รู้กางเกงโดนถอดไปตอนไหน แต่ตอนนี้เนื้อตัวผมเปลือยเปล่า ทั้งที่เครื่องปรับอากาศมันก็ยังทำหน้าที่ของมันดี แต่ทำไมผมกลับรู้สึกร้อนไปหมด
คนตรงหน้าผมค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อกำลังดี ที่ดูสมชายแต่ก็ไม่เยอะจนน่ากลัว ผิวขาวจัดภายใต้แสงไฟสีอ่อนทำเอาผมตาลาย และรู้สึกหน้าร้อนจนแทบระเบิด
“มึงเขินจนตัวแดงหมดแล้ว”พูดจบก็โน้มตัวลงหอมแก้มขวา “มึงจะทำให้กูหลงไปถึงไหนวะ”แล้วก็หอมซ้าย
“ปิดไฟได้ไหม อื๊ออ”ริมฝีปากผมถูกชวงชิงด้วยรสจูบอีกครั้ง ก่อนที่อีกคนจะเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟหัวเตียง แล้วลุกขึ้นไปปิดไฟ
เพียงไม่นานผมก็สัมผัสถึงแรงยุบของเตียง สัมผัสชื้นแล่นริ้วจากหัวเข่าลามขึ้นมาที่ต้นขาก่อนจะหยุดที่กลางกาย ผมเกร็งขาจิกลงกับผ้าปูเตียงเมื่อความเสียวซ่านมันกำลังแผ่ไปทุกพยางค์กาย
“อ๊ะ อ๊ะ จะแล้ว อ๊ะ”ผมจิกมือลงบนเส้นผมนิ่มละมุนมือ “อื๊อออ”ผมครางประท้วงเมื่ออยู่ๆสัมผัสที่ทำเอาผมจะบินไปสู่สรวงสวรรค์ก็หยุดลง
“อย่าเพิ่งใจร้อนสิเมียจ๋า”
สัมผัสเย็นที่ล้วงล้ำเข้ามาในช่องทางด้านหลังทำเอาผมสะดุ้ง มันเจ็บแปลกๆ แต่เมื่อริมฝีปากของอีกคนประกบสอดลิ้นเข้าในโพรงปาก ผมก็เริ่มผ่อนคลาย อาการเกร็งเริ่มหาย และความเจ็บตรงนั้นมันก็หายไปเช่นกัน
ความรู้สึกวาบหวามปั่นป่วนเข้าแทนที่ ไม่รู้นิ้วของคนตรงหน้าสอดเข้ามาในตัวผมเท่าไหร่ แต่มันแน่นเหลือเกิน แถมจังหวะที่หมุนควงนั้นก็ทำผมแทบขาดใจ
“อ๊ะ อ๊ะ...เฮียปั้น บลู อ๊ะ”เสียวจนจะขาดใจ
“อย่าเพิ่งรีบสิคนดี”พูดจบก็ถอนนิ้วออก ก่อนจะดันบางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่กว่านิ้วเข้ามา
“โอ๊ยยย เจ็บ บลูเจ็บ”ผมดิ้นเร้าๆ แต่ก็ต้องสิ้นฤทธิ์เมื่อคนเบื้องบนก้มลงมาจูบช่วงชิงพลังผมไปอีกรอบ
“พี่รักบลูนะ อย่าเกร็ง หายใจเข้าลึกๆ แล้วก็กอดพี่ไว้”ผมทำตามคำแนะนำทุกอย่าง
“เบาๆนะ ผมเจ็บจริงๆ”จริงไม่จริงปิกาจู้ยู้ฮูกูก็ลงไปนอนเหี่ยวแล้วอ่ะ
“หยุดไหม...ถ้าบลูบอกให้หยุดพี่ก็จะหยุด”ผมมองหน้าอีกคนก็รู้ว่าอารมณ์มาเต็ม ตาฉ่ำๆ หน้าแดงๆ
“ไม่ต้องหยุดหรอก แค่ถนอมผมหน่อยก็พอ”มาถึงขั้นนี้แล้ว เป็นไงเป็นกัน
มือเย็นที่ลูบตรงช่วงเอวทำเอาผมขนลุกซู่ รอบนี้เฮียปั้นจัดท่าทางใหม่ โดยจับขาขาผมไปพาดบ่า ส่วนขาซ้ายแนบไว้ที่เอวแกร่ง นิ้วเรียวถูกสอดเข้ามานำร่องอีกครั้ง จนเมื่อผมน่าจะพร้อมแล้ว คนตรงหน้าก็ยัดเจลหรืออะไรสักอย่างที่มันเปียกชื้นเข้ามาเพิ่ม
ขาขวาผมตึงไปหมดเมื่อเฮียปั้นโน้มลงมาจูบ ส่วนแข็งขืนของอีกคนที่ค่อยๆดันเข้ามาทำเอาผมต้องจิกมือลงแผ่นหลังแกร่งเพื่อระบายความเจ็บ ผมพยายามผ่อนคลายแล้วนะ แต่มันไม่ไหวจริงๆ
“ซี๊ดดดด บลูอย่าเกร็ง พี่ขยับไม่ได้”พูดง่ายแต่มันทำยากนะเว้ย
ถึงยากยังไงแต่ผมก็ผ่านพ้นมันมาได้ เพราะตอนนี้คนตรงหน้าได้พาเนื้อกายเข้ามาในตัวผมจนสุดแล้ว ผมไม่รู้หรอกของมันขนาดเท่าไหร่ แต่ผมรู้สึกว่ามันแน่นมากอ่ะ โคตรจะอึดอัด
“เจ็บไหม”ไม่เจ็บมั้ง น้ำตากูนองเลยเนี่ย
“เจ็บ”
“แล้วมีความสุขไหม”สุขไหมหรอ?
สุขไหมเวลาที่อยู่ในอ้อมแขน สุขไหมที่ได้โอบกอดแผ่นหลังคนตรงหน้าไว้ สุขไหมที่ได้รับจูบอ้อมโยน สุขไหมที่ได้รับการประคบประหงมราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า...สุขไหม?
สุขที่สุด
“ก็บ้าง”แต่จะให้ตอบไปตรงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องว่ะ...หน้ากูยังมียาง
“ก็ดีแล้ว”ริมฝีปากสวยประทับจูบลงบนหน้าผากผม
เบื้องล่างที่เชื่อมต่อกันเริ่มขยับเคลื่อนไหว ผมกัดฟัน ปรือตามองอีกคน มันเจ็บนะ แต่ในขณะที่เจ็บ ผมก็มีความสุข เหมือนบางสิ่งมันถูกเติมเต็ม บางสิ่งที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเหมือนกัน
จังหวะรักเนิบนาบเริ่มโหมแรงขึ้น กายผมสั่นไหวไปตามแรงกระแทกของอีกคน ความเจ็บที่ได้รับเริ่มเลือนลางก่อนที่ความรู้สึกเสียวซ่านจะเข้าแทนที่ อารมณ์ดิบวาบหวามที่หายไปเริ่มแผ่ซ่านอีกครั้ง ผมโอบกอดคนตรงหน้าไว้ ไม่รู้ช่วงที่ผมลืมไปผ่านอะไรด้วยกันมาเท่าไหร่ แต่ตอนนี้...
ผมรักเขาจัง
“อ๊ะ อ๊า เฮีย เฮียปั้น อ๊ะ”ผมจิกเล็บลงบนหลังแกร่งเพื่อระบายอารมณ์วาบหวาม
“....”ผมได้ยินเพียงเสียงหอบหายใจแรงจากอีกคนเท่านั้น
“อ๊ะ ใกล้ แล้ว อ่า”
เสียงเนื้อกายกระทบกันดังลั่นห้อง ผมรู้สึกเหมือนตัวลอยขึ้นไปจนเกือบแตะก้อนเมฆสีขาว และเมื่อถึงจุดที่สารคัดหลั่งสีขาวหลั่งออกมา ก็เหมือนผมร่วงจากที่สูงแล้วตกลงมาบนผืนทรายนุ่ม
“ดีจัง อ่า อืม”คนด้านบนพึมพำ เมื่อช่องทางด้านร่างผมตอดรัดยิ่งกว่าเดิม
“อื๊ออออออออออ”ผมครางในลำคอ เมื่อถูกประกบจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ซี๊ดดดดดด”
สิ้นเสียงครางข้างหูผมก็รับรู้ถึงแรงกระตุกและบางสิ่งที่อุ่นวาบไปทั่วช่วงท้อง เฮียปั้นขยับอีกสองสามทีก่อนจะทิ้งตัวนอนทับผมทั้งที่ร่างกายเรายังคงเชื่อมต่อกัน
“เอาออกได้แล้ว เจ็บ แล้วก็หนักด้วย”ผมบอกก่อนจะพยายามผลักอีกคนออก
เฮียปั้นทำตามคำขอของผม เมื่อเฮียเอาส่วนแข็งขืนที่มันยังคงไม่ยอมลงออก ผมก็สะดุ้งเล็กน้อย รู้สึกถึงบางสิ่งที่ไหลลงมาตามโคนขา แขนแกร่งรวบตัวผมเข้าไปกอดไว้แน่นราวกับกลัวว่าผมจะหายไปไหน
ริมฝีปากสวยพรมจูบไปทั่วหน้า ผมเองก็หมดแรงขัดขืน ได้แต่ซบหน้าลงกับอกเฮียปั้น นอนพักได้ไม่นาน เฮียปั้นก็อุ้มผมไปอาบน้ำอีกรอบ ตอนแรงผมก็ไม่ยอม แต่พอลองเดินเองก็ต้องยอมแหละ... ท่าเดินกูประหลาดชิบหาย
อาบไปอาบมาก็ได้เรื่องอีกจนได้ เสร็จโจรไปอีกสองยกในห้องน้ำ โชคดีที่เฮียไม่คิดจะต่อรอบสามเพราะมันเห็นว่าช่องทางตรงนั้นของผมมันบวมแดงจนเลือดซิบแล้ว...ถ้าเลือดไม่ซิบ มึงกะจะเอากูจนฟ้าเหลืองเลยรึไง!!
-------
แบบว่า :haun4: :haun4: :haun4:
เขียนแล้วไม่กล้าอ่านซ้ำ เขิน :o8:
เม้นสักนิด บวกสักหน่อยก็ดีนะเคอะ :z1:
ตอบคอมเม้น
lizzii
:haun4: :haun4: คนแต่งนี่กระอั่กเลือดแทบตาย
ไม่ใช่ว่าหื่น แต่โดนน้องถีบ เพราะนั่งหัวเราะบิดไปบิดมาอยู่คนเดียว :sad2:
rije
มันยอมแบบมึนๆค่ะ :haun4:
loveyous
การกระทำสำคัญกว่าลมปากค่ะ เฮียจัดปายยย
purin
:haun4: :-[ ในที่สุดมันก็หลอกเคลมเมียตัวเองได้สำมะเร็จ
อายทำไม
พี่ว่างก็อัพอ่ะ ช่วงนี้เริ่มจะไม่ว่างล่ะอ่านหนังสือสอบ :เฮ้อ:
สมยอมไปอย่างมึนๆ :z1:
แมวเหมียว
:jul1: แมวเหมียวชอบ แต่เขียดศรีเกือบตายค่ะ
Nus@nT@R@
การกระทำสำคัญกว่า เฮียเลยจัดไปสามยกเบาๆ :haun4:
mornkang
ม่าจนเลือดนองเลยค่ะ :z1:
haru1111
พาไปทุกทีนายเอกเรื่องนี้อาจตายก่อนเรื่องจบนะคะ :laugh:
black-egoistic
คุณเขียดชอบฮารุกะมากอ่ะ นางน่าร้ากกกกก :-[(เคะเว่อๆๆๆๆ)
-Otto-
เฮียก็กะให้ครบทุกกระบวนท่าอ่ะค่ะ
แต่สังขารเมียมิพร้อม :o8:
RenaBee
สุขทั้งคู่ วินๆ(มั้ง) :haun4:
หยกกลม
นั่งรอด้วยคน :haun4:
zojikarn
อัดเพื่อแผ่นนึงนะคะ :haun4:
somde_77
อุเคี๊ยก
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
kongxinya
เจ้ซิน จะโหดไปเลี้ยววววว :sad2:
เฮียมาละ คุๆๆๆๆ :impress2:
tandodee
เล่นจริงเจ็บจริงค่ะ :haun4: :haun4:
@Lucifer_Prince@
เขียดเอ็นซีทีไรรู้สึกเหมือนจะตาย :jul1:
Sar2288
อุ๊ย รู้ได้ไงว่าเฮียอยากฟันเมียตอนซิงอีกรอบ :haun4:
thanza1970
หนูก็งงกับชีวิตหนูเหมือนกันค่ะ :haun5: :oni1:
raluf
เฮียมันแอ๊บ อยากฟันเมียเฉยๆ :haun5:
honey honey drop
กว่าบลูจะฟ้าเหลือง คนเขียนอาจคางเหลืองก่อน
ketddy
มันงงกะชีวิตอยู่ค่ะ
aeaeja
ยิ่งเมียมึนเท่าไหร่เฮียยิ่งชอบค่ะ หลอกง่าย :haun4:
pemiko2012
มันงงจนลืมขัดขืนอ่ะจ๊ะ :sad2:
นางเริ่มจำได้ล่ะ สงสัยเฮียจะมาถูกทาง :impress2:
พลอยสวย
ถ้าปัญญาอ่อนนี่ มันเป็นมานานแล้วนะ :laugh:
NUTSANAN
มันแสดงไม่เหมือนคราวแรกอ่ะ เพราะคราวแรกมันเมา :haun4:
moodyfairy
เขียนเอ็นซีที อินี่แทบสิ้นลม :pighaun:
corn_rain
อยากก็จัดไป :haun4:
งี้แหละค่ะ พูดปากเปล่าเฮียกลัวไม่เห็นภาพ :laugh:
Lily teddy
ให้ตกบันไดอีกรอบมันอาจลืมไปเป็นสิบปีเลยนะยิ่งโง่ๆอยู่ :laugh:
wikawee
ไม่เกินอ่ะ(ถ้าเกินนี่คือตายคาคอม แต่เคยแต่งได้15หน้านะ :haun5:)
จัดไปคร่า
ปล.เอาเลือดมาแบ่งหน่อยค่ะ :sad2: คุณเขียดล่อแล่เลี้ยวว
haru1111
แอบโทรไปแล้วชิม้ะ
kongxinya
มาล่ะคร่า :z1:
black-egoistic
ขอบริจาคเพิ่มค่ะ มิพอ :sad2:
honey honey drop
:o :o :o
sukaz
คนสู้งาน แอบมาเลือดพุ่งอะไรแถวนี้คะ :กอด1:
พลอยสวย
ถึงกับเสียเลือดเสียเนื้อเลยหรอคะ :laugh:
honey honey drop
:กอด1:
cher7343
ถ้าจะผลักบลูรดา ผลักเขียดเถอะค่ะ(อยากลาสักเดือนพอดี :hao6:)
-
ดีใจคุณเขียด กลับมาแล้ว กลับมาเลือดสาด NC เลย 555 นังบลูมียั่วบวนอิเฮียนะ :heaven
รีบๆจำให้ได้ไวๆ รอพาร์ทงานแต่งใฝันอ่า :ruready
-
อู้ววววววววววววว
กำลังหิวพอดี
ได้มาเสพตอนนี้ แล้วชะนีฟินเว่อร์ค่ะ :hao7:
-
5555 อิเฮีย เหมือนได้เมียซิงอีกครั้ง จัดไม่หยุดเลยนะ :z1:
สามรอบผ่านไป ความจำบูลรดาเริ่มกับมาต่อติด หุ หุ
-
ต้องให้เฮียทบทวนความทรงจำบ่อยๆ :interest:
-
เฮียบ้า คนผีทะเล :-[
-
ฮุ คุณเขียดจัดเต็มเรียกเลือดกระจาย :hao6:
:jul1:
-
ก่อนอื่น ,, ขอจร๊วฟเขียดแรงๆ สำหรับเอ็นซีนะจ๊ะ แม้จะเป็นชุดเล็ก แต่ก็อิ่มใจ บุ่ยๆๆ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
แหม่ ขนาดความจำหนูยังไม่กลับมา หนูยังถวายตัวให้เฮียแล้วนะบลู
ถ้าความจำกลับมาละก็ ,,, ดิชั้นว่ามีฟ้าเหลืองค่ะ !! :laugh3: :laugh3:
-
เลือดหมดตัวแย้ว
ไปรับเลือดมาสองถุงนึกว่าจะพอ
อ่อย สงสัยเราจะประเมินเฮียปั้นต่ำไป
:jul1:
ปล. ฮารุกะบางทีก็เมะนะคะ เวลาอยู่กับเคย์จัง อิอิ (ต้องหาคนที่เคะกว่าเธอ) :hao7:
เราชอบอิโอริซังที่สุด แมนมาก พึ่งพาได้ แถมยังเก่งกว่านักสืบ มาเฟีย ผู้ก่อการร้ายแล้วก็ตำรวจรวมกันอีก
-
แหม่ๆบลูรดานี่ขนาดจำอะไรไม่ค่อยได้นะเนี่ย ยังยอมเฮียซะตั้ง3รอบ จำให้ได้เร็วๆล่ะบลู โฮะๆพี่เขียดมาพร้อมเอ็นซีพร้อมเล้าเข้าได้โฮะๆ อ่านตอนแรกนึกว่าจะไม่มีเอ็นซีซะและพออ่านไปอ่านมาแหม่ะแซบจริงๆ ขอบคุณพี่เขียดฮะ^^
-
บลูความจำเสื่อมก็ยังจะยั่วเฮียอีกนะดีแค่3รอบเหอะๆแต่แค่3รอบก็ไม่ทำให้บลูหายความจำเสื่อมได้เฮียต้องจัดแบบเต็มสตรีมถึงจะรู้เรื่องเลยอิอิ//คุณเขียดน่ารักอ่ะจุ๊บๆ>3<
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
น้องบลูขนาดความจำเสื่อม
ยังยอมเฮียไปตั้ง 3 รอบ
ถ้าจำได้คงมากกว่านั้น 555
-
:m25:
อ่า เฮียเรียกความทรงจำให้นู๋บลูไปสามรอบ :o8:
แต่ดูท่ายังมาไม่ครบนะนี่สงสัยต้องเพิ่มรอบแล้วล่ะน้องเขียดคนงามจ๋าาาา :hao7:
ปล. เค้ากดบวกเป็ดและกดบวกให้ทุกตอนที่คุณน้องลงเลยนะคะ (และทุกเรื่องของทุกคนที่เข้าไปอ่านด้วย)
เป็นการขอบคุณคุณน้อง(และคนเขียนทุกคน)ที่อุตส่าห์สละเวลามาแต่งนิยายสนุกๆให้อ่าน :L2:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เป็นวิธีการทวงความทรงจำที่ถึงใจมาก
-
:pighaun: :katai4: :katai4: บูลหนูเสียตัวอีกแล้วนะ :mew3: :mew3:
-
:m25: :m25: :m25:
:o8: :-[ :impress2:
เฮียอิบูลมันคงจำได้แล้วแหละ โดนหลายยก
-
แหม.....เจอรื้อฟื้นความทรงจำแบบนี้ บลูรดาจะจำได้ยัง อิอิ
-
แอร๊ยยยย ข้าพเจ้าหายไปแป๊บเดียว อิน้องบลูกลายเป็นนางเอกซีรีย์เกาหลีไปแล้วเหรอ แถมเสร็จพระเอกแล้วด้วยยย :haun4:
แม้จะความจำเสื่อมก็ยังไปยั่วเฮียจนได้ อิบลู โชคชะตาสั่งให้ตกเป็นเีมียเฮียปั้น(ซ้ำ ๆ)แล้วล่ะ :oo1:
บลูเวอร์ชั่นนี้น่ารักน๊ออออ :-[ มันดูใส ๆ เกรียนแบบแบ๊ว ๆ เฮียปั้นจงรักจงหลง :impress2:
-
บลูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน่ารักกกกกกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
:jul1:
บลูรดาาาาาา นี่ขนาดหนูความจำเสื่อมนะ ฮ่าๆๆๆๆ
น่าเอ็นดูไปป่ะ น่ารักอ่ะบอกเลย
ดีใจ ใกล้จะจำได้แล้วๆ
อย่างน้องความรู้สึกก็บอกว่าเฮียปั้นอ่ะใช่ อิอิ
-
นังบลูร้ายกาจมากกก แกเริ่มจูบเฮียปั้นก่อนเลยนะยะะะ :pighaun:
-
:m25: ขอรับบริจาคเอบีด่วนค่ะ
-
นี่ขนาดจำไม่ได้ยังขนาดนี้
แล้วถ้าเกิดความทรงจำกลับมาจะขนาดไหนหึหึ :hao6: :hao6:
-
บลูยั่วมากกกกกกกกกกกกกก
ถูกเปิดซิงอีกครั้ง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่คิดได้นะเฮีย ประโยคเนี้ย --> “ไม่เป็นไร...กูยังมีสำรองอีกหลายครั้ง”กูหมดปัญญาจะพูดเลย “แต่ครั้งที่สองนี่ไกลหน่อยว่ะ ต้องไปยันรีสอร์ตแม่กูนู้น”คนที่กอดผมอยู่คลายมือออกก่อนจะกลับไปนั่งครุ่นคิดที่เตียง “ถ้าแวะเอาครั้งที่ห้าตรงตีนสะพานบางประกงก่อน มึงจะงงไหมวะ”ยังมีหันมาถามเห็นกกูอีกนะ
คือฮาประโยคนี้จริงๆ เพี้ยนนะอิคู่นี้ 55555
-
แหม ถึงความจำจะเลือนลาง แต่ความรักนี่ชัดเจนเลยสินะน้องบูล
สงสัยกลัวเฮียไม่ช่วยฟื้นความจำเหรอ งานนี้น้องบูลเป็นฝ่ายเริ่มด้วยอะ
แต่เฮียปั้นก็สุดยอด ทำให้น้องบูลตกหลุมรักได้อีกครั้งแล้วสิ (สมเป็นชายเหนือชาย อิอิ)
แบบนี้ต่อให้จำอะไรไม่ได้ยังไงน้องบูลก็เป็นของเฮียอยู่วันยังค่ำแหละเนอะ
ซาบซึ้งกะความรักของเฮียและน้องบูล แต่ในเมื่อน้องบูลก็ใกล้จะจำเรื่องของเฮียได้ล่ะ
อย่างงี้แนะนำให้เฮียรีบพาน้องไปรื้อฟื้นอีกรอบที่แผนสำรองรีสอร์ทของแม่นะเฮีย
คราวนี้น้องบูลจำเฮียแบบไม่กล้าลืมแน่นอน อิอิ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนสวยจ้า :pig4: :L2:
ตอนนี้ต้อนรับความทรงจำน้องบูลรดาบวกทุกบวกที่บวกได้เลยจ้า :mew1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมาก
ติดตามต่อไปว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ
-
ตอนนี้คุณเขียดทำฟิน :haun5: ถึงบลูจะยังจำเฮียปั้นไม่ได้ คนอ่านก็ไม่โกรธ เพราะรู้ว่าเฮียมีแผนสำรองแน่นอน o3 หึหึ ให้อิเฮียทำแผนสำรองไปเรื่อยๆก็ได้ คนอ่านจะได้ฟินบ่อยๆ :laugh3:
-
แหม่ ขนาดครั้งแรก(อีกครั้ง) ล่อไปซะ3ยกนะ
คาดว่าตื่นมาอาจจำได้เลย เนื่อวจากร่างกายได้รับความประทบกระเทือนอย่างรุนแรง :z1:
-
:haun4: :haun4:
-
555 เราชอบนายค่อดๆ เฮียปั้น
3 ยกกับอาการเรียกความจำ
จัดมาอีกโดยไว
บวกและเป็ด
:hao7:
(กระซิบๆ ตอนมาม่าไม่กล้าอ่านแหละ แวบๆ ดูเม้นต์แล้วกดบวกปล่อยเป็ดให้แทน
อย่างอนนะ โอ๋ๆ ตบหัวลูบหลังด้วยอิชิตันตะไคร้ 24 ขวด จัดปะ!)
-
คือไม่อยากทิ้งหน้านิยายไปนาน
เลยเอาตอนพิเศษสุดอหังการที่เคยแต่งไว้มาลงคลายเครียด(อ่านแล้วอาจเครียดกว่าเดิม) :m29:
เฮียปั้น รับบท หนูน้อยหมวกแดง
อิบลู รับบท หมาป่า
เอมใจ รับบท แม่มด
น้องเฟา(อิเตี้ย) รับบท แรบบิต
น้องปินมายเลิฟ รับบท หนูน้อยหมวกดำ(กร๊ากกกก อิห่า กูแต่งขึ้นมาเอง)
น้องเฌอ(ที่มีบทสักที) รับบท กระจก= =
คิง รับบท คุณยาย
โก๊โฟม รับบท คุณแม่(เคะราชินี) 555555
ลาลัลลา
เน้นไร้สาระไม่อิงเนื้อเรื่องนะคะ :haun5: มีสี่พาร์ท
(http://เวปมีไวรัส/images/2013/12/03/112542994mi2p8.jpg)
ปล. อยากเห็นคนไทยอารมณ์ดี :a9:
พาร์ท 1.1
Once upon a time there was a dear little boy who was loved by everyone who looked at him
ซ่า!!!
ปรับสัญญาณก่อน แบบว่าเห็นเป็นนิทานฟาราง เลยเผลอดัดจริตไปหน่อย
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ภายใต้ดินแดนที่มีแต่ผู้คนใส่โค้ชแบบมีฮู้ด ยังมีพระราชารูปงามและพระราชินีผู้เลอโฉม...
“อ๊ะ อ๊ะ ระ เร็ว อีก อ๊ะ"
ไม่ ต้องสงสัยนั่นเสียงอะไร นั่นเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของการบวงสรวงต่อสวรรค์เพื่อขอทายาทของอาณาจักร นี้เท่านั้นเอง... วันและเดือนผ่านไป ความทุกทรมานของชาวเมืองที่ต้องฟังเสียงพระราชาและพระราชินีพรึ่บพรั่บกันก็ สำฤทธิ์ผล...เสียที
“อุแว้”
เจ้าชายฝาแฝดตัวน้อยน่ารัก ที่ใครได้พบเห็นต่างต้องหลงรักกันทุกคน ได้ ถือกำเนิดขึ้น แต่เนื่องจากเป็นฝาแฝด จึงทำให้พระราชินีผู้เป็นแม่ที่มีเลเวลในการจำน้อยนิดยิ่งกว่าปลาทองแอบจำ สับสน และเรียกผิดเรียกถูกว่าใครเป็นใคร
เพื่อ แก้ปัญหา คุณยายขององค์ชายน้อยที่อาศัยอยู่ในป่าท่ามกลางสิงสาราสัตว์ที่น่ารัก อาทิเช่น เสือ สิงโต จระเข้ งูแมวเซา อนาคอนด้า ปิรันญ่า ฉลาม วาฬออก้า และอีกสารพัดสัตว์ที่สามารถแดกคุณยายได้ แต่นั่นก็หาทำให้คุณยายกลัวไม่ เพราะคุณยาย...เป็นสัตวแพทย์
เอ๊ะ เหมือนจะออกทะเล เมื่อกี้เล่าถึงไหนแล้วว่ะ...อ่า เพื่อแก้ปัญญา (เอิ่มกูพิมพ์ผิด)ปัญหา คุณยายจึงได้ส่งโค้ชแบบมีฮู้ดอันเป็นที่นิยมเฟ่อๆของชาวเมืองในขณะนั้นมาให้ หลานชายตัวน้อยทั้งสอง คนหนึ่งสีแดง อีกคนสีดำ ซึ่งตอนแรกอิคนเขียนมันก็อยากจะให้เป็นสีเหลือง แต่มันไม่อยากเข้าประเด็นการเมือง ดังนั้น...สีดำก็ได้แว๊
จาก ทารกตัวน้อยที่หน้าคล้ายกันดั่งฉลามกับยีราฟ โตขึ้นมาหน้าก็ยิ่งคล้ายกันซะเหมือนฉลามกับยีราฟเข้าไปอีก พระราชาผู้เป็นพ่อทนความโง่ของพระราชินีผู้เป็นเมียของตัวเองไม่ไหวจึงได้ ออกเดินทางตามหาดราก้อนบอลและหวังขอพรจากเทพมังกรเพื่อให้เมียรักของตนพ้น จากโรคโง่เสียที
วัน และคืนผ่านไป จากหนุ่มน้อยน่ารักได้เติบใหญ่เป็นชายหนุ่มรูปงาม ใบหน้าขาวเนียนได้รูป จมูกโด่งเป็นสันยาวราวสันเขื่อนเขาแหลมที่จังหวัดกาญจนบุรี นัยน์ตาหวานสวยรับคิ้วสีเข้ม อีกทั้งริมฝีปากบางสีส้มระเรื่อ ที่ต่างเลื่องลือไปทั่วคุ้งน้ำว่าเจ้าชายอาณาจักรนี้ช่าง’หล่อเลิศในปฐพี’
แต่ใครเล่าจะรู้ สององค์ชายผู้มีรอยยิ่มบาดลึกพรึมใจใครต่อใครในโลกล้า นั้นต่างไม่ถูกกัน เพราะเรื่องความงาม ที่ใครต่อใครต่างชื่นชม
“กระจกวิเศษจงบอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี”เสียงทุ้มนุ่มถามกระจกกรอบไม้ที่ถูกแกะสลักเป็นรูปที่ดูแล้วช่าง...วิจิตพิสดารยิ่งนัก
“oh! Little black riding hood, my prince, you’re the most handsome of earth”พลันกระจกแปลเปลี่ยนเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักที่หัวกระเซอะกระเซิงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน “ah! No.. I see... I see,one body...”คนฟังทึ้งหัวด้วยความงง...อิห่า ถึงพี่กูจะได้โอเน็ตอิ้ง80คะแนน..แต่กูน่ะ ได้แค่20น่ะเว่ย(ปาดน้ำตา)
“สต๊อป!”เจ้าชายองค์เล็กแห่งอาณาจักรยกมือห้ามกระจก “แปล”
“ไอ้ ฟาย”หนุ่มหน้าหวานในกระจกเบ้ปากอย่างน่าตบด้วยปากถากด้วยลิ้น(ตามความคิดอิ ปิน) “มึง ไอ้หนุ่มน้อยหมวกดำ เจ้าชายของกู มึงแม่งหล่อที่สุดในแผ่นดินมึงแล้ว.. แต่เอ๊ะ ไม่สิ กูเห็น กูเห็น คนหนึ่ง....”กระจกวิเศษที่สรรสร้างจากไม้เฌอเอมเทศจากแผ่นดินเมาะตะมะอันไกล โพ้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ
“อ่ะ ต่อเลย”
“ที่หล่อกว่ามึง”ราวฟ้าฝ่าลงกลาง(กล่อง)ดวงใจ ...กูไม่ได้หล่อที่สุดในเรื่องแล้วหรอ ฮือออ “เฮ้ย! ร้องทำไมเนี่ย โอ๋ๆ แต่ช้าแต่อย่าร้องนะ เดี๋ยวพี่ให้ลูกอมนะ อย่าร้องนะเด็กดีๆ”
“จริงๆนะ”คนที่ร้องไห้หันมาตีหน้าแบ๊วทั้งน้ำตา
“ผิดบทแล้วไอ้เห้... มึงเป็นตัวร้าย”เด็กหนุ่มในกระจกโวยวาย
“อ้าว เขาไม่ได้จ้างกูมาเป็นพระเอกหรอกหรอ”หนุ่มน้อยหมวกดำพึมพำกับตัวเอง “เอ่อแล้วข้าควรทำยังไง”หนูน้อยหมวกดำวอนถามจากกระจก...สาด บรรยายซะน่ารักเชียว
“อ้าว ตามบทมึงต้องถามว่าใครกันที่หล่อกว่า แล้วกูก็ตอบว่าคุณยายของเจ้ายังไงล่ะ...”ช่างเป็นกระจกที่ขี้โวยวายยิ่งนัก “โอ๊ย ช่างแม่ง ไปกินหัวใจคุณยาย แล้วเจ้าจะเป็นอำมตะตลอดกาล”คนฟังได้แต่เกาหัวพลางนึกสงสัยในใจว่า...ผิด เรื่องแล้วไอ้แสสสส “เอาล่ะ ไปกินหัวใจคุณยายให้เรื่องแม่งจบๆได้แล้ว...หาวววว ง่วงว่ะ”เด็กหนุ่มในกระจกโบกมือไล่พลางหาวปากกว้าง
“เดี๋ยวก่อน กระจก เจ้าชื่ออะไร”หนูน้อยหมวกดำรีบถามก่อนที่ภาพในกระจกจะเลือนหายไป
“มณีจันทร์”รอยยิ้มสดใสฉายขึ้นก่อนที่ภาพเด็กหนุ่มจะเลือนหายไป... ช่างน่ารักจับจิตจับใจข้ายิ่งนัก
ว่าแต่ชื่ออะไรวะ ได้ยินไม่ถนัดจันๆไรสักอย่าง นั้นกูเรียกสั้นๆว่าจันทร์ไรล่ะกัน เอาล่ะแม่จันทร์ไรที่รัก พี่จะรีบบุกป่าฝ่าดงไปควักหัวใจคุณยายแล้วกลับมาอยู่กับเจ้าชั่วกัปล์ชั่วกาลนะจ๊ะเบบี๋
คิดได้ดังนั้นหนูน้อยหมวกดำผู้เป็นน้องก็รีบแบ็กแพ็กข้าวของเตรียมออกเดินทางทันที
แต่ ในขณะที่บทสนทนาของหนุ่มน้อยหมวกดำและแม่กระจกที่ชื่อ เอ่อ จันทร์อะไรสักอย่าง กำลังดำเนินไป หนุ่มน้อยหมวกแดงที่แอบเอาหูแนบวงกลบประตูอย่างสอดรู้ก็แสยะยิ้มขึ้นมาอย่าง ร้ายกาจ
ถ้า ไอ้หมวกดำมันได้กินหัวใจคุณยาย มันก็จะไม่มีวันแก่ และในที่สุดมันก็จะงามที่สุดในเรื่อง....ไม่ได้การ เห็นที ยังไงคราวนี้หัวใจของคุณยาย ข้าจะต้องเป็นคนที่ควักมาให้จงได้
หลัง จากที่ลูกชายคนเล็กเดินทางออกจากปราสาทไปแล้ว ราชินีผู้เป็นแม่ก็ได้แต่ยืนหัวเราะอย่างเบิกบานใจ โดยหารู้ไม่ว่าลูกชายสุดที่รักอีกคนก็ได้แอบล่วงหน้าเข้าป่านำไปแล้ว...
“เอา ล่ะแม่มณีจันทร์ นี่เงินก้อนแรก...ที่เหลือฉันจะให้เมื่องานสำเร็จ”คุณแม่ผู้เลอโฉมส่งเงิน ให้เด็กหนุ่มร่างเล็กที่กำลังก้าวทะลุกระจกออกมา “หึๆ พอคุณแม่ตาย สมบัติทุกอย่างก็จะเป็นของฉัน”เด็กหนุ่มที่ออกมาจากกระจกยืนมองราชินีด้วยสี หน้าเบื่อๆ ก่อนจะคิดในใจว่า...จ้างกูให้ไปฆ่าคุณยายเลย จะง่ายกว่าไหม
ทันที ที่สั่งงานแก่แม่มณีจันทร์ให้ตามอารักขาหนูน้อยหมวกดำให้ทำงานให้สำเร็จ คุณแม่ผู้เลอโฉมก็วางแผนจัดปาร์ตี้สระว้อดก้า โดยที่แม่มณีจันทร์คนงามได้แต่คิดว่า...กูอยากโยนไฟลงสระ
ตัด ภาพไปที่หนูน้อยหมวกแดงที่กำลังหลงทางอยู่กลางป่า ท่ามกลางความหล่อเหลานั้นยังแฝงความโง่ที่เหมือนมารดาไว้อย่างเต็มเปี่ยม เมื่อมันรีบร้อนออกมาโดนที่ไม่ได้เอาอะไรออกมาสักอย่าง เวลาล่วงเลยเข้าสู่ช่วงดึก ความหิวโหยเริ่มครอบงำ เขาเดินซัดเซพเนจรอยู่กลางป่า
พลัน สายตาก็สบเข้ากับบ้านหลังเล็กที่ถูกสร้างจากขนมหวาน กลิ่นหอมหวานเย้ายวนของน้ำตาล แป้ง และสารพัดเครื่องปรุงที่ถูกสรรสร้างมาเป็นขนมหลากหลายชนิด
หนู น้อยหมวกแดง ยืนกลืนน้ำลายอย่างฟืดคอ ก่อนจะเคาะประตูอย่างประหม่า พลันประตูเปิดออก ปรากฏร่างแม่มดใบหน้าหล่อเหลาที่สวมแว่นสายตากรอบเรย์แบนด์ตามสมัยนิยม หนูน้อยหมวกแดงมองดูแม่มดตั้งแต่ปลายผมจรดปลายเท้าก่อนจะนึกขึ้นมาว่า...แม่มดบ้านพ่อมึงสิเรียกว่าหล่อ
แม่ มดที่อิคนเขียนขอยืนยันว่าแม่งหล่อ แต่กูจะเรียกว่าแม่มดใครจะทำไม เชิญเจ้าชายรูปงามภายใต้เสื้อคลุมสีแดงเข้ามาในบ้านสุดแสนจะหอมหวาน ก่อนจะเชื้อเชิญกินขนมหวานเลิศรสที่เจ้าชายหารู้ไม่ ว่าทุกอย่างที่กินเข้าไป ล้วนผสมยานอนหลับไว้
อรุณ เบิกฟ้า นกกาโบยบิน ออกหากินร่าเริงแจ่มใจ เราเบิกบานรีบมาเร็วไว ยิ้มรับวันใหม่ยิ้มให้แก่กัน... เอาเป็นว่าสว่างแล้ว เพราะเดี๋ยวให้พิมพ์ไปเรื่อยๆเดี๋ยวจะออกทะเลแม่งไปมากกว่านี้
เจ้า ชายในชุดแดงลืมตาขึ้นมา ก็ถึงกับต้องตกใจเมื่อรู้ว่าตนเองได้มาอยู่กลางปาร์ตี้ตัวร้ายเสียแล้ว แม่มด หมาป่า มังกร ราชินี แม่เลี้ยงใจร้าย และนี่อะไร ทำไมเขาถึงอยู่ในกรงได้วะ
“โอ๊ะ โอ้ว น่ารักจังเลย”เจ้าหมาป่าตัวสีขนฟูหนานุ่มฟูยังกับหมาปอมเมเรเนียนตัวบิ๊ก เบิ้มพูดขึ้นพลางเดินวนรอบๆกรงที่เจ้าชายชุดแดงนั่งอยู่
“ใจ เย็นๆวูล์ฟ เจ้าต้องกินของสุกๆนะ คราวแล้วกินแพะไม่สุกเข้าไป จนเป็นอาหารเป็นพิษ ยังไม่เข็ดอีกหรอ”หมาป่าหันมองแม่มดบ้านขนมหวานเพื่อนสนิท ก่อนจะเชิดหน้ามองไปอีกทาง “ไม่ต้องห่วง ข้าติดไฟไว้แล้ว รออีกสักพักให้คนครบ เราก็จะได้เริ่มปาร์ตี้บาร์บิคิวเนื้อเจ้าชายแล้วล่ะ โฮะๆๆ”แม่มดหัวเราะเอามือป้องปากก่อนจะมูฟออกไปช้าๆอย่างผู้ดี
“เจ้าชายหรอ”หมาป่าเอียงคอถามอย่าน่ารัก
เจ้าชายพยักหน้าอย่างวางฟอร์ม แต่ในใจมันนี่อยากจะดึงเจ้าหมาตรงหน้ามากอดสักที ก็ทำไมล่ะ เห็นแบบนี้รักสัตว์รักเด็กน่ะเว้ย
“ท่าน ยังมีจูบแรกอยู่ไหม”หมาป่าถามเสียงเรียบ เจ้าชายได้แต่พยักหน้าเป็นคำตอบ“เอางี้ เราจะช่วยท่านไม่ให้โดนย่างเป็นบาร์บิคิว...แต่ต้องแลกกับ”เจ้าชายขมวดคิ้ว “จูบแรกของท่าน”
“ต้องดีฟคิสด้วยรึเปล่า”ถึงเขาจะรักหมามากขนาดไหน แต่จะให้ดีฟด้วยนี่มันก็กระไรอยู่
“ไม่รู้โว้ยยยย”เจ้าหมาโวยวายก่อนจะเดินหนีออกไปด้วยความอาย...ที่ไม่รู้รู้ว่า ดีฟคิสคือเชี่ยอะไรเน๊
หมา ป่ายื่นข้อเสนอบางอย่างแก่แม่มดเพื่อนสนิท เขารู้ดี ถึงเนื้อเจ้าชายจะน่าลิ้มลองแค่ไหน แต่สำหรับเพื่อนเขาสิ่งที่ชอบที่สุดมันก็ต้องเป็นกระต่ายขนฟูๆเท่านั้น เขาเสนอที่จะนำกระต่ายมาแลกกับเจ้าชาย แม่มดไม่ได้ขัดอะไร เพราะเห็นเป็นคำขอของเพื่อนสนิท....ซึ่งเขาไม่ได้เห็นแก่กินจริงๆนะ
แต่ถ้ามึงไม่ได้กระต่ายกลับมาให้กูวันนี้...เจ้าชายมึงโดนกูแดกแน่!!
วูฟล์เดินวนไปวนมาอยู่ในป่า จะไปหากระต่ายที่ไหนมาให้ว่ะ ในเมื่อไอ้แม่มดตัวกินกระต่ายเพื่อนรักของเขาได้จับไปปิ้งแดกเสียหมดป่าแล้ว
“ขอ โทษนะครับ”เสียงใสดังเรียกเจ้าหมาป่าที่กำลังนอนคิดว่าจะไปหากระต่ายที่ไหน มาแลกกับเจ้าชาย “เอ่อ ไม่ทราบว่าวอนเดอร์แลนด์ไปทางไหนหรอครับ”
“วอนเดอร์แลนด์?”
“อ่ะ ใช่ครับ วอนเดอร์แลนด์ นี่ก็สายมากแล้วด้วย ผมหลงในป่ามาได้สักพักแล้ว ยังหาทางเข้าวอนเดอร์แลนด์ไม่ได้เลย”เด็กหนุ่มหูกระต่ายที่แต่งตัวยังกับจะ ไปงานประกวดคอสเพล์โกธิคพูดขึ้นก่อนจะยกนาฬิกาพกสีทองอร่ามขึ้นดู
“เอ่อ จริงๆผมก็กำลังจะไปวอนเดอร์แลนด์อยู่เหมือนกัน ยังไงไปด้วยกันไหมล่ะครับ”หมาป่าพูดอย่างสุภาพ...เอาวะ หากระต่ายเป็นตัวๆไม่ได้ เอาคนหูกระต่ายไปแทน ก็คงใช้ได้เหมือนๆกัน
“ดี จังเลย แหมมีเพื่อนเดินล่ะ เห็นเขาลือๆกันว่ามีแม่มดกินกระต่ายอยู่แถวนี้ ไอ้ผมก็กลัวแทบแย่”ไอ้กระต่ายที่หารู้ชะตากรรมของมันไม่ พูดขึ้นอย่างเปี่ยมสุข...
หมาป่ามอง ก่อนจะคิดดังๆในใจว่า....ไอ้โง่
โฉมหน้าอิน้องต่ายที่โดนหลอกไป=____________=
(http://เวปมีไวรัส/images/2013/12/03/tumblrl0rgzkieqe1qa5dcno1250gt0GS.jpg)
ต่อพาร์ทต่อไปด้านล่างเลยค่ะ
-
พาร์ท 1.2
ตัดภาพมาทางหนูน้อยหมวกดำที่กำลังเดินทางไปปราบคุณยายที่ป่าร้อยเอเคอร์(คิง:กูไม่ใช่สัตว์ประหลาดนะไอ้สาสสสส)...
หนู น้อยหมวกดำที่ผ่านการเรียนลูกเสือสำรองลูกเสือสามัญและร.ด.มาแล้วอย่าง โชกโชน สามารถในชีวิตไว้อย่างสบายหายห่วง แต่น่าแปลก... ตั้งแต่เข้าป่ามา ยังไม่เจอสัตว์สักตัว
ฝ่าย แม่มณีจันทร์ที่ซุ่มดูเหตุการณ์ด้วยความเหนื่อยอ่อน ตั้งแต่รับภารกิจคุ้มกันนอกปราสาท แม่มณีจันทร์คนงามที่เบ้าตาคล้ำอย่างกับไปฟิวส์ชั่นรวมร่างกับแพนด้ายังคง ไม่ได้หลับได้นอนเลยสักงีบ เพราะอะไรน่ะหรอ ก็พอตอนไอ้หมวกดำมันตื่น เขาก็ต้องคอยตาม พอมันนอนเขาก็ต้องเฝ้าอีก อย่างเมื่อคืนเนี่ยก็เลือกที่นอนได้ประเสริฐมาก...ปูเสื่อนอนกลางดงเสือเลยไอ้ห่า
ถึงเมื่อคืนเขาจะเก็บเสือไป2ตัว แต่นั่นหาใช่ประเด็นหลักที่ทำให้แม่มณีจันทร์นั่งหน้าเหี่ยวละเหี่ยใจอย่างนี้ไม่ ‘ยุง’ ยุงตากหากล่ะ...ไอ้สลัด ไข้เลือดออกจะแดกกูแล้วเนี่ย
เหยียบย่ำเข้าสู่เวลากลางคืน ภารกิจตบยุงมาราธอนของแม่มณีจันทร์ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เขาเฝ้ารอให้ไอ้องค์ชายที่ชอบตีหน้าโง่นิดๆผสมหื่นหน่อยๆใส่เขาหลับสนิท ก่อนจะค่อยๆย่องเข้าไปนั่งสงบเงี่ยมพับเพียบเรียบร้อยแล้วค่อยๆปัดๆตบๆไอ้ พวกยุงที่บินวนกันเป็นฝูงอย่างหน้ากลัว...สาบาน กลับไปได้เมื่อไหร่ กูจะเหมาไบกอนมาถล่มพวกมึงให้สูญพันธุ์เลย
ผ่านมานานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เขามักจะเห็นองค์ชายน้อยองค์นี้ คอยแอบมองเขามาจากนอกประตูเสมอ...ตอนหลับก็น่ารักดีหรอก
แม่มณียกยิ้มกับตัวเอง แต่ก็ต้องรีบสะบัดหัวไล่ความคิดแปลกๆนั่นออกไป...น่ารักเรอะ ประสาทกลับแล้วกู
เสียงใครมาตบมือดังแปะๆแถวนี้วะ นี่มันเทอม2แล้วนะสัส เขาเลิกรับน้องกันแล้ว ฟายย เสร่อว่ะ...เจ้าชายฮู้ดดำลืมตาตื่นอย่างหงุดหงิดใจ ก่อนจะต้องชะงักค้างตาเหลือกน้ำลายฟูมปาก(น้องปิน:ฟาย กูแค่ตกใจ ไม่ได้โดนยาฆ่าแมลง) เมื่อพบว่าไอ้ต้นเสียงแปะๆนั้นดังมาจากคนข้างที่นั่งตบยุงอยู่...แม่จันทร์ไร
แต่ จะเป็นไปได้ไง ในเมื่อแม่จันทร์ไรของพี่ เป็นเพียงเด็กหนุ่มที่อยู่ในกระจกวิเศษของท่านแม่ กระจกของท่านแม่ ที่เขามักคอยแอบดูมาตั้งแต่เด็ก หลงใหลมาตั้งแต่เด็ก แต่เพิ่งจะมากล้าคุยก็เมื่อวันก่อนที่ท่านแม่ให้ลองถามกระจกนี่แหละ... แต่คงจะเป็นฝันสินะ ต้องเป็นฝันแน่เลย
แต่ก็ช่าง...เป็นฝันที่งดงาม แอร๊ยยยย กูเขิน
“เฮ้ย! ตื่นแล้วหรอวะ”คนที่ตบยุงอยู่ถึงกับหยุดภารกิจ ก่อนจะยันตัวขึ้นจากพื้นหวังจะหนี แต่นั่นก็ไม่สามารถรอดพ้นไปจากไอ้คนมือไวที่ผ่านการฝึกฝนการเล่นหมากเก็บมา ตั้งแต่เด็กไปได้
อั่ก!!
ข้อเท้าเล็กที่ที่มีกำไลทองคล้องถูกคว้าไว้ ส่งผลให้คนที่กำลังจะออกวิ่ง ลงไปล้มคว่ำหน้าคะมำจูบพื้นหญ้าอย่างต้านทานแรงโน้มถ่วงไม่ได้...ไอ้ สาสสส มึงมาจับขากูทำไม!!!
“หน้ากูแหกหมดแล้วเนี่ย... จับทำไมวะ”เด็กหนุ่มที่เคยอยู่ในกระจกโวยวาย
“เจ็บหรอ”ไอ้คนที่ยังคิดว่าตัวเองฝัน เอื้อมมือประครองดวงหน้าของคนขี้โวยวาย ก่อนจะประทับจุมพิตแนบแน่น
“เฮ้ย!! โรคจิตะวะ โรคจิตแน่เลย”คนโดนจูบผลักคนตรงหน้าออก “ไอ้โรคจิต!!”คนขี้โวยวายที่สติแตกไปแล้วนั่งหายใจหอบ ใบหน้าขาวใสขึ้นสีแดงก่ำ จนคนเขียนเองก็ไม่แน่ใจว่ามันเขินหรือโกรธกันแน่
“ลำดวนหวนหอมตระหลบ กลิ่นอายอบสบนาสา นึกถวิลกลิ่นบุหงา รำไปถึงเจ้าเศร้าถึงนาง”คนฟังอ้าปากค้างด้วยความงง...ป่าร้อยเอเคอร์บ้านพ่อมึงมีลำดวนกับบุหงาเรอะ!!
“ห๊า อะไรของมึงเนี่ย แล้วมามองหน้ากูแบบงั้นหมายความว่าไง”คนพูดเชิดหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ในฝัน ยังจะปากดีกับพี่อีกนะ แม่จันทร์ไรยอดรัก”คนพูดยื่นหน้าหื่นๆของตัวเองเข้าใกล้อีกคนที่นั่งหน้าแดงแหกปากโวยวาย
“จัญไร...มึงสิจัญไร เอาหน้าออกไป ไอ้เสี่ยว!! กูกลัว”
“กลัวอะไรจ๊ะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว”คนฟังหรี่ตาลง....ก็กลัวมึงไงไอ้สัส! “เล็บมือนางกางกลีบกะทัดรัด”ไอ้คนเสี่ยวแดกที่ขุดมุขเกี้ยวพาราสียุคบรรพกาลมาใช้ไม่พูดเปล่า คว้ามือเรียวเล็กของอีกคนไว้ “เหมือนมือเจ้าปรนนิบัติพัดวีผัว”
“กูพัดวีอะไรก็จริง แต่มึงไม่ใช่ผัวกูเว่ย”คนขี้โวยวายพยายามสะบัดมือออก “ปล่อยสิวะ อยากโดนรึไง”น้ำเสียงที่เอาเรื่อง ทำให้คนฟังได้แต่กระตุดยิ้มอย่างถูกใจ
“อ้าวว ยังไม่ใช่หรอ งั้นเราว่าทำให้ใช่เถอะจ๊ะ เบบี๋”พูดจบหนุ่มน้อยหมวกดำก็กระโจนเข้าหานาง(?)ในฝัน อย่างกับเสือตะครุบเหยื่อ
...เห็นที คืนนี้คงได้ฝันเปียก
มองอะไร...กูฝันว่าได้เล่นสงกรานต์เว่ย
“ปล่อยกู!! กร๊ากกกกก ฮ่าๆๆๆๆ พอ!! กู อ๊ากกก กู บ้า จี้ กร๊ากกกก ฮ่าๆๆ ยอมแล้ว กร๊ากกก ยอม”คงไม่ต้องอธิบายว่าแม่มณีนี้จันทร์โดนเคล็ดวิชาอะไรเข้าไปถึงมีสภาพกระเซรอะกระเซิงยังกับคนโดนประทุษร้ายทางเพศซะขนาดนี้
“ยอมอะไรครับคนดี”คนถามลูบผมนิ่มของอีกฝ่ายอย่างเบามือ “บอกพี่สิครับคนดี ยอมอะไร”คนฟังเมินหน้าหนีไปอีกทางเพราะทนความอายไม่ไหว...ไอ้ฟาย กูนอนอ่อยขนาดนี้แล้ว จะทำอะไรก็รีบทำสิวะ ยุงจะหามกูไปแดกแล้วเนี่ย
“ก็...จะทำอะไรก็ทำดิ”คนตอบทำเสียงห้าวอย่างวางฟอร์ม
“เออนั่นดิ จะทำอะไรวะ...ลืม”คนฟังอ้าปากค้าง เมื่อไอ้คนพูดมีสีหน้าที่...ลืมจริงๆ “ซะเมื่อไหร่”คนพูดไม่รออีกฝ่ายตั้งตัวรีบคลุกวงในทันที
แซ่คๆๆๆ
ด้วยเหตุข้องบางประการ ทำให้เขาไม่สามารถฉายภาพและเสียงให้ท่านได้ โปรดใช้พลังจินตนาการกันต่อเอง...แบร่
แซ่คๆๆๆ
แต่ถ้าช่วงนี้ขี้เกียจมโน ก็ตามาปวดตากันต่อ ที่นี่ กรี๊ดดดดดดดดดด
“เออนั่นดิ จะทำอะไรวะ...ลืม”คนฟังอ้าปากค้าง เมื่อไอ้คนพูดมีสีหน้าที่...ลืมจริงๆ “ซะเมื่อไหร่”คนพูดไม่รออีกฝ่ายตั้งตัวรีบคลุกวงในทันที
“อ่า เสียวอ่ะ”เสียงหนึ่งดังท่ามกลางความมืด “อย่าเล้าโลมนาน กูหนาว”คนฟังเงยหน้าจากลำคอระหง
“เอ่อ คือพี่ก็ไม่ได้อยากเล้านานอะไรหรอกนะจ๊ะ แต่พี่ไม่รู้ต้องเสียบตรงไหน”เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างประหม่า “อ่ะแม่จันทร์ไร มาคร่อมพี่ไว้ทำไมจ๊ะ”คนที่ถูกผลักให้นอนราบลงกับพื้นร้องขึ้น
“ไอ้ฟาย มันก็มีอยู่รูเดียว ยังจะลังเลอะไรอีก”ไม่พูดเปล่า ร่างเล็กประครองส่วนแข็งขืนของอีกคนให้ตรงกับช่องทางของตัวเอง “อ่ะ อึก”ก่อนจะนั่งทับลงไป
“อ๊ะ แม่จันทร์ไรจ๋า พี่เหมือนจะไม่ไหวแล้วจ่ะ”คนพูประครองเอวอีกคนไว้
“เรียกกูจันทร์ไรอีกคำ มึงโดนกูขย่มจนฟ้าเหลืองแน่”ช่างเป็นคำขู่ที่น่ากลัวจนคนฟังนี่น้ำ(ตา)เกือบแตกเลยทีเดียว
“อ่ะจ่ะ แล้วจะให้พี่ อ่า อืม เรียกว่า อะไร อ่า จ๊ะ”คนที่นอนอยู่เบื้องล่างพยายามสะกดกลั้นเสียงครางเอาไว้ เมื่อคนด้านบนไปเริ่มขยับแล้ว
“มณี”คนตอบหอบหายใจพลางหยุดกิจกามเอาไว้ชั่วคราว...ครั้งแรก มันเจ็บขนาดนี้เลยหรอ “เฮ้ย! อ๊ะ อ่ะ อ๊า โอ้ย”ยังไม่ทันที่จะได้พักไปนานกว่านี้ คนที่ตอนแรกนอน(ตัว)แข็งเป็นท่อนไม้ก็กระแทกสวนขึ้นมา “โอ๊ย เบาๆ เจ็บ! ฮือ เจ็บ!”คนที่ตอนแรกยังทำเก่งเริ่มร้องงอแง
“โอ๋ๆๆ อย่าร้องนะคนดี ไม่เจ็บนะ โอ๋เอ๋ๆ”เจ้าชายที่บัดนี้ตัวเปลือยเปล่ายันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะกอดคนที่ยังคงแหกปากร้องไห้ไว้ “ก็พี่ไม่เคยนี่ ก็อาจจะเผลอรุนแรงไปบ้าง”คนพูด พูดทั้งที่บางส่วนของร่างกายยังสอดประสานกันอยู่ “อย่าโกรธกันนะ แม่มณีของพี่”พูดจบก็ปาดน้ำตาให้คนที่ยังสะอึกสะอื้นน้ำหูน้ำตาแตก
“ก็เจ็บนี่ ทำไมต้องทำแรงด้วย คนก็ไม่เคยเหมือนกันเนี่ย”คนพูดยังคงร้องต่อไป
“ต่อไปนี่พี่จะทำเบาๆ ถ้าแม่มณีของพี่เจ็บ พี่ก็จะหยุดดีไหมจ๊ะ”พูดจบก็หอมแก้มป่องๆที่เปรอะน้ำตาอีกฟอดใหญ่
“ไม่เชื่อหรอก ฮือ ฮึกๆๆ เดี๋ยวก็ทำแรงอีก”
เพี๊ยะ!!
ฝ่ามือสวยของคนที่ทำให้อีกคนต้องร้องไห้ ฟาดเข้าที่ซีกหน้าของตัวเอง
“เฮ้ย ทำอะไรน่ะ”คนที่ร้องไห้ ถึงกับหยุดชะงักทันที
“ก็มันทำให้แม่มณีของพี่เจ็บ พี่จะลงโทษมัน”ทำท่าจะฟาดหน้าตัวเองอีกครั้ง แต่คนตัวเล็กกว่าก็รีบใช้สองมือคว้าไว้ ก่อนจะร้องไห้อีกครั้ง
“ไอ้บ้า...ฮึกๆๆ จะทำให้รักมึงไปถึงไหนกัน ฮืออ”
“ขอโทษนะ พี่ทำแม่มณีร้องไห้อีกแล้ว”คนฟังส่ายหน้า ก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
ใบหน้าสวยที่ตัวเองแอบมองมาตั้งแต่เด็ก ใบหน้าที่ไม่เคยยิ้ม บัดนี้กำลังยิ้มให้เขายิ้มที่สวยที่สุด ยิ้มที่ทำให้ทั่วทั้งอกปั่นป่วนไปจนหมด...สุขจนล้นใจเป็นแบบนี้นี่เอง
ริมฝีปากอิ่มสีสดประทับแนบแน่นกับริมฝีปากบางสีโอรสของอีกคน ลิ้นเปียกชื่นของคนตัวเล็กพยายามสอดเข้าในโพรงปากของอีกคนอยากเงอะงะ แขนเรียวโอบรอบคอคนตรงหน้าไว้ ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะโดนประครองให้นอนลงแนบกับเสื้อคุมเนื้อดีของเจ้าชายตรงหน้าที่ตอนนี้ยิ้มหวานราวเทพบุตรที่จุติลงมาจากฟากฟ้า
บทเพลงรักดังแว่วหวานไปทั่วทั้งป่า ท่ามกลางเหล่าสิงสาราสัตว์ที่มีมารยาทพอ พวกมันได้แต่แอบมองกัน โดนไม่คิดจะเข้าไปขัดขวาง เพราะมันรู้ดีว่าคนเอากันน่ะไม่ควรขัดจังหวะ!!
พี่รักกอดรักจูบรักรูปทรง รักจนหลงรักจนเหลือหนักอุรา
แสง แดดสาดส่องไปทั้งป่า เช้าวันใหม่ที่มีสิ่งแปลกใหม่เกิดกับชีวิตคนทั้งคู่ ร่างเล็กที่มีแต่รอยแดงเป็นจ้ำๆจากการกระทำของใครบางคน แย้มยิ้มให้คนที่ตั้งแต่ตื่นมาก็เอาแต่นอนจ้องเขาตาไม่กระพริบ
“มองอะไรเล่า แค่กๆๆ”นอนแก้ผ้าทั้งคืน ก็สมควรแล้วล่ะที่จะเป็นหวัด
แม่มณีที่พอมีปั๊วเป็นตัวเป็นตนก็สงบเสงี่ยมขึ้นมาทันทียันตัวขึ้นนั่ง ก่อนจะเอาเสื้อผ้าที่กองอยู่ของตัวเองมาใส่
“ซี้ดดด”ความเจ็บแปล๊บแล่นขึ้นตามสันหลัง
เจ้าชายที่ยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหูอยู่แล้วลุกขึ้นนั่ง มองแผ่นหลังเปือยเปล่าของคนที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่... เมื่อคืนฝันดีจริงๆ ถึงจะยังไม่เข้าใจว่าแม่มณียอดรักมานอนอยู่ข้างๆได้ยังไง แต่ท่าทางจะโดนยุงกัดไม่ใช่น้อย ก็ดูรอยจ่ำๆบนตัวสิ แทบไม่มีช่องว่างเลย
คนที่มองสำรวจร่างกายคนอื่นอย่างถือวิสาสะยิ้มกว้างเข้าไปอีกเมื่อบัดนี้ เข้าได้เห็นแม่มณีชนิดที่ว่าทุกซอกทุกมุมบนเรือนกาย ขาแม่มณีนี่ขาวจังเลยเนอะ ตูดนี่ก็ขาวจั๊ว เห็นล่ะเลือดกำเดาจะไหล แต่เอ๊ะ ที่หว่างขาแม่มณี เลือดใช่ไหม ... ชิบหาย แม่มณีเลือดออก
แต่ ดูท่าทางจะเป็นไข้ด้วย เป็นไข้ และเลือดออก เลือกออกและเป็นไข้(กูจะคิดวนไปวนมาทำไมวะ)... แม่มณีเป็นไข้เลือดออก...ไม่ได้การล่ะ ต้องรีบพาแม่มณีไปหาหมอ
คุณหมอจำเป็นที่วินิจฉัยโรคได้โง่เง่าที่สุดในสามโลกรีบแบกคนเป็นไข้เลือด ออกพากบ่า ก่อนจะวิ่งออกจากป่าด้วยความไวสูงจนไม่ได้สนใจคำโวยวายของใครอีกคนเลย...อิ ห่า กูยังใส่เสื้อผ้าไม่เสร็จ!!!
ตัดมาที่คลินิกเลยดีกว่า
“ได้ไงอ่ะหมอ จะไม่ใช่ไข้เลือดออกได้ไง ก็เป็นทั้งไข้ แถมเลือดก็ออกอีก”คนที่ฉุดกระชากลากถูคนป่วยมายันคลินิกได้เริ่มโวยวาย
“เลือดมันออกเพราะสาเหตุอื่น”หมอพูดสียงเบาเพราะตอนนี้หน้าคนที่โดนสงสัยว่าเป็นไข้เลือดออก ขึ้นสีแดงก่ำจนเหมือนจะระเบิดอยู่แล้ว
“อะไรล่ะหมอ.... แล้วนี่หมอเป็นอะไร ทำไมต้องกระซิบกระซาบ”
“มันออกเพราะเอ่อ อะไรน๊า หมอว่าคุยกันเองเถอะ”หมอเดินกุมหน้าที่เริ่มร้อนๆของตัวเองออกไปจากห้องผู้ป่วย
“แม่มณี พี่ว่าหมอที่นี่รักษาไม่ดี เราไปที่อื่นกันเถอะจ๊ะ”คนพูดทำท่าจะช้อนอีกคนขึ้นจากเตียง
“ไม่ต้อง!!”แม่มณีแหวเสียงสูง “คืองี้นะ เมื่อคืนอ่ะ มึงกะกู เอ่อ นั่นแหละ”คนพูดหน้าแดงก่ำ ก่อนจะซุกหน้าลงไปกับหมอน
เมื่อคืน เมื่อคืน เมื่อคืนเราฝันเปียก ฝันว่าพรึ่บพรั่บกับแม่มณี ตืนมาแม่มณีมีรอยจ่ำๆเต็มตัวไปหมด อย่าบอกนะว่า ...ไม่ได้ฝัน!!
“แอร๊ยยย รักแม่มณีที่สุดในโลกเลย”พูดจบก็รวบคนที่อายม้วนตัวรวมร่างกับที่นอนไปแล้วขึ้นมากอด
แม่มณีรายงาน: จากการที่ตามดูแลเจ้าชายฮู้ดดำนอกปราสาทเป็นเวลา2วันสองคืน ขอรายงานว่า ภารกิจล้มเหลว= =
-------------------
อยากเห็นเลือดนองหน้านิยาย :m10:
อ่านแล้วเม้นบ้างเน้อ
ตอบคอมเม้นนะจ๊ะ
haru1111
คุณเขียดก็แอบสิงอยู่ในเล้านี่ล่ะจ๊ะ แต่ช่วงนี้ตันๆ(หมายถึงตัว)
เดี๋ยวรอจิตคุณเขียดแจ่มใสแล้วจะต่อเรื่องหลักให้จบเลยน๊า :m1:
cher7343
เอาตอนพิเศษมาเสิร์ฟเพิ่มค่ะ :m10:
Sar2288
สรุปตอนล่าสุด เฮียเปรมสินะ :laugh3:
thejaoil
ทบทวนบ่อย เครื่องน้องจะพังเอาน๊า :sad2:
ChiiCaLorz
นางมาด้วยมุขนางเอกสมัยบรรพกาล :haun5:
rije
จัดตอนพิเศษแถม เพราะอยากเห็นเลืดมากกว่านี้ :laugh3:
moodyfairy
ชุดเล็กไปก่อนที่เลิฟ เพราะตอนแต่งเขียดศรีนั่งแต่งกลางบ้านต้องรีบ กลัวบุพการีแอบย่องมาอ่าน :sad2:
:จุ๊บๆ:
black-egoistic
ช่วงนี้ไปขอบริจาคมาเป็นคันรถก็มิพอค่ะ :z1:
เคย์จังก็น่ารัก(พวกคลั่งแมว) แต่คุณเขียดชอบฮารุกะ อิมเมจมันขี้โรคดี :z1:
อิโอรินี่ฮาตอนนางไปสวนแล้วเล่นพ่อแม่ลูกอ่ะ :laugh3:
@Lucifer_Prince@
สนองนี๊ดคนอ่านไปเบาๆ :haun4:
:กอด1:
แมวเหมียว
เต็มสตรีมเครื่องอิน้องนางมันจะไปพังเอาเรอะคะ :a5:
:กอด1:
KaeM_PonG
:z1: เลือดท่วมเชียว
mild-dy
ถ้าจำได้อาจจะกกกันสักสามวันสามคืน :o8:
kongxinya
ขอบคุณค่ะเจ้ซิน
คือไปเห็นเรื่องอ่นเขาขอ หนูเลยอยากขอบ้าง(เป็นพวกขี้อิจฉา) :laugh:
loveyous
ขอบคุณค่ะ :-[(เขาชมเฮียเว่ย ไม่ใช่มึง)
fonny1987
นางใช้ชีวิตคุ้มล่ะค่ะ ได้เสียซิงถึงสองครั้งในชีวิต :z1:
honey honey drop
กลัวน้องมันตายก่อนสิแอ้ม :haun4:
Nus@nT@R@
ยังจำไม่ค่อยได้ สงสัยต้องให้เฮียทวนอีกรอบ :impress2:
ReiSei
แบบเก่าว่าโง่แล้ว พอความจำเสื่อมยิ่งโง่เข้าไปใหญ่
ตามเฮียไม่ทัน :impress2:
:กอด1:
saradino1
น้อยกว่าเขียดนิดนุง :laugh:
pemiko2012
:กอด1:
ความรักที่น้องมีให้เฮียมันฝังลงจิตสำนึกไปแล้วค่ะ :-[
NUTSANAN
รอพระเอกเริ่มมันไม่ทันกินค่ะ :laugh:
พลอยสวย
ส่งเลือดกรุ๊ปเอบีไป :haun4:
manami_01
สงสัยต้องให้เฮียกกสักสามวันสามคืน :z1:
lizzii
นางใช้ชีวิตคุ้มแล้วค่ะในชาตินี้ :jul3:
ถึงเฮียเพี้ยนแต่เฮียก็น่ารักนะ จุบุ :haun5:
Lily teddy
ความรู้สึกที่มีให้เฮีย น้องมันเก็บใส่จิตสำนึกไปแล้วค่ะ
ต่อให้ตกบันไดอีกกี่ครั้งมันก็ทิ้งความรู้สึกพวกนี้ไปไม่ได้
ชอบคอมเม้นของลิลลี่ทุกคอมเม้นมาก เก็บรายละเอียดเก่งมากอ่ะค่ะ :m1:
pollapat
พลาดเข้ามาแล้วล่ะค่ะ
ถึงคนเขียนจะเพี้ยน นิยายจะกาก
แต่ต้องขอบคุณมากๆเลยค่ะ
ยินดีต้อนรับนะคะ :กอด1:
wikawee
สำรองไปเรื่อยๆ เครื่องนางจะพังก่อนปะเคอะ :a5:
corn_rain
ถ้าจำไม่ได้ก็ลืมมากกว่าเดิมอ่ะค่ะ :z1: กระทบกระเทือนแรงจัด :-[
B52
เป็นอิโมที่บ่งบอกความหื่นของผู้อ่านได้เป็นอย่างดี :m29:
puppyluv
เธอหายไปนานมาก นึกว่าเธอไปชุมนุมทางการเมืองซะแล้ว :a5:
:กอด1:
-
:katai5: คลานมาจิ้มๆไว้ก่อน เดวดึกมาอ่าน แล้วกลับมาใหม่
:katai5: คลานมาดึกๆ เพราะว่าอ่านไปตอนแรกลืมกลับมาเม้นให้ :laugh:
เอิ่มมม เหมือนอิหมวกแดงกับหมาป่าจะเป็นแค่ตัวประกอบนะเนี่ย :hao3: แต่ก็เอาเถอะ ส่งหมวกดำมาก็ไม่เลวววว :laugh:
-
ชื่อตอนเอาซะน่ารักเชออออ
-
เอ่อ ฮาแบบแปลกๆ ฮะๆ มาต่ออีกเด้อค่า
-
ไม่มีอะไรจะพูดมากคะคุณเขียด อย่างฮาอะ :m20: :laugh: :pigha2: ขอเวลาไปหัวเราะต่อก่อน แหมทำมาได้
-
ปินนี่พอๆกับบลูเลยอ่ะถึงบลูจะเพี้ยนมากกว่าก็เหอะ
เฌอน่ารักมากๆๆๆๆอ่ะจะเอากลับบ้านหนูจะเอาๆๆๆเอาคู่นี้ไม่เอาบลูรดาอีกได้ป่ะ//โดนตบ
-
แม่จันทร์ไร โอ๊ยฮาชื่อนี้
แต่ฮายิ่งกว่าตรงไข้เลือดออกนี่แหละ
สงสัยจะได้เชื้อแม่มาเยอะนะฮู้ดดำ 55555
-
:เฮ้อ: ตกลงนี่โมเม้นเล็กๆรึว่าต้มยำกุ้ง มาทั้งวอล์ดิสนี่เลยย
-
อุ๊ยต๊ะ!! เจ๊ลืมคอมเม้น เข้ามาอีกทีเจอตอนพิเศษซะงั้น :katai1:
สั้น ๆ เลยแล้วกัน บ.บลู ไม่ว่าจะจำได้หรือจำไม่ได้ นางก็ยังคงไว้ซึ่งความเกรียน :hao3:
เฮี้ยปั่น ไม่ว่าจะยังไงนายก็ยังหืน สงสารนางบ้างอะไรบ้าง :hao5:
สำหรับตอนพิเศษ รอหนูน้อยหมวกแดงกินหมา่ หุหุหุ :hao6:
-
เลือดสาด จริงๆด้วย 555 รอพาร์ทต่อไป ฮาค่ะ
:hao6:
-
:pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
ภาคพิศดาร
-
โลหิตจางยังไม่ทันหาย
คุณเขียดก็เอาตอนพิเศษมาเรียกเลือดอีกแล้ว จำไว้เลย :jul1:
แต่รออีกสองพาร์ทอยู่นะ อิอิ :-[
ปล.จริงๆ แต่ก่อนเราก็ชอบอินาบะคุงที่สุดนะ สะดิ้งดี 555 เพิ่งจะมาชอบอิโอริซังที่สุดช่วงนี้เอง จิ้นกับเคย์อ่ะ กับปะคุงน่าร๊ากกก :m3:
-
มีกำลังใจในการทำงานขึ้นเป็นกอง
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
หมวกดำโอเค แล้วหมวกแดงล่ะ จัดมาเด๋วเน้!
ไอเดียยำนิทานสุโค่ยมาก
บวกและเป็ดกระหน่ำให้คุณเขียดศรี :hao7:
-
:jul3: ขำแม่มณีจันไรกับหนูน้อยหมวกดำซื่อบื้อสุดๆ 55555
-
ไอเดียกระฉูดมากอะคุณน้อง ตอนพิเศษยำรวม เลือดนองป่า :z1:
กระจกแม่มณีจันทร์(ไร)เสร็จหนูน้องหมวกดำไปแล้ว :hao6:
ตอนหน้ารอหมาป่าที่น่ารัก?เสร็จหนูน้อยหมวกแดง :-[
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
part 1.3 กระต่ายซาดิสต์กับแม่มดจิตวิปลาส(ล้อเล่น)
“นี่แหละประตูไปวอนเดอร์แลนด์”หมาป่าบอกพลางพยักพเยิดไปที่ประตูบ้านขนมหวาน
“อ่อ...ครับ”เด็กหนุ่มหูกระต่ายพยักหน้ารับ
กระต่ายน้อยแต่งคอสเพลย์ผลักประตูที่เหมือนแคร็กเกอร์ขนาดยักษ์เพียงแผ่วเบา ประตูบานใหญ่นั้นก็แง้มออก เฮ้อ เดินทางตามหาประตูทางเข้าวอนเดอร์แลนด์มาตั้งเกือบสองปี ในที่สุดก็เจอสักที พอเอาถ่านนาฬิกาไปให้อาป๊าที่วอนเดอร์แลนด์เสร็จ ก็จะได้รีบกลับโพรงกระต่ายสักที...ไม่รู้ว่าป่านนี้ไอ้บ้านั่นจะดูแลโพรงผมดีไหม เป็นห่วงบ้านว่ะ
...แต่ก็แอบคิดถึงคนดูแลบ้านเหมือนกัน ถ้าได้เจอกันเร็วๆก็ดีดิ...
“วูล์ฟ มึงได้กระต่ายมาแล้วหรอ”คนพูดไม่แม้แต่จะหันมามอง เดินไปไขกรงปล่อยเจ้าชายฮู้ดแดงให้ออกมาจากกรง
หนุ่มน้อยหมวกแดงมองดูเจ้าคนหูกระต่ายที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ... ไอ้หมานั่น มีรสนิยมในการเลือกดีนี่หว่า หามาสนองตัณหาไอ้บ้านั่นซะน่ารักเชียว
เสียงบานประตูปิดลงเมื่อหนูน้อยหมวกแดงเดินสวนกับเจ้ากระต่ายออกไป ความหอมหวานของขนมหวานคละคลุ้งไปทั่ว แต่ใครเล่าจะรู้ไม่ นอกจากกลิ่นหอมที่คละคลุ้งอยู่ มันยังคงที่กระแสไฟประหลาดที่อิคนเขียดคาดว่าน่าจะเป็นคลื่นความโมโห ลอยคละคลุ้งอยู่อีกด้วย
กระต่ายตัวน้อยสาวเท้าไปหยุดยืนอยู่หลังคนที่กำลังสาละวนกับการเตรียมเครื่องเทศ โดยหารู้ไม่ว่า...ชะตาขาดล่ะมึง
“โหสินะ... เจ้ากระ...”แม่มดรูปหล่อหันมามองด้านหลัง แต่ก็ต้องเบิกตากว้าง “อ๊ากกกกกกกกกกกกก” แต่ยังไม่ทันที่สมองจะได้ประมวลอะไรเขาก็ต้องแหกปากร้องออกมาก่อนเมื่อเจ้ากระต่ายจู่โจมที่จุดยุทศาสตร์ “อ๊ากกกกก หัวโนมมมม โอ้ยยย จะหลุดแล้ววว อย่าบิด!!”
“ฮึ่ย!!”เจ้ากระต่ายปล่อยมือจากตัวประกัน
“แร็บบิต”แม่มดโผเข้ากอดกระตายตัวเล็กตรงหน้า “คิดถึง คิดถึง คิดถึงที่สุด”จมูกโด่งจรดลงบนเรือนผมนุ่ม
“เมื่อกี้ กระต่ายที่มึงพูดถึงคืออะไร”คิดแล้วน่าแค้นใจ ห่างกันไม่ทันจะสามปีใจชาตรีเป็นอื่นแล้วหรอ
“ห๊ะ กระต่าย... อ่อ กระต่ายน่ะ จะเอามาทำอาหารไว้กินตอนเย็น เอ่อ แต่แร็บบิตเป็นมังสวิรัตินี่เนอะ งั้นเย็นนี้กินอะไรดี”แม่มดถามด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข
“นี่มึงจะกินกันตอนเย็น... แล้วไอ้หมาเมื่อกี้มันเป็นแม่เล้าใช่ไหมห๊ะ”อิน้องต่ายที่ไม่รู้มันคิดไปไกลขนาดไหนเริ่มโวยวาย
“ไม่ใช่แบบนั้นนะแร็บบิต มื้อเย็นน่ะ แค่มื้อเย็น”
“จะมื้อเย็นมื้อเช้าหรือมื้ออะไรกูก็ไม่สน...มึงนอกใจกู”จนปัญญากับอิน้องต่ายตัวเตี้ยนี่จริงๆ
“คืออาหารที่กินเข้าไปน่ะแรบบิต”คนอธิบายกอดคนในอ้อมแขนแน่นขึ้น เมื่อสัมผัสได้ว่าคนตัวเล็กกำลังตัวสั่นเทิ้มๆเป็นไวเบรเตอร์
“จะตรอกย้ำทำไม กูเจ็บขนาดนี้มึงยังไม่พอใจอีกรึไง”พูดจบก็ฮุคขวาเข้ากลางท้องคนตรงหน้าอย่างเต็มรัก
“อึก!!”โดนเข้าไปถึงกับจุกจนพูดไม่ออกเลยทีเดียวเชียวเนียว
“ฮืออออ”แม่มดหน้าล่อ เอ๊ย หน้าหล่อเอื้อมมือข้างขวาเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กตรงหน้า
เพี๊ยะ!!
มือเรียวกระทบเข้าที่เบ้าหน้าหล่ออย่างเต็มรัก
เพี๊ยะๆๆๆๆ
และยังคงฟาดมาเรื่อยๆอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อย
เป็นคนอื่นแค่ง้างมือตบก็คงโดนสาปเป็นกบเป็นคางคกกันไปแล้ว แต่เพราะรักนี่หว่าก็ต้องยอม แถมยังทำพันธะสัญญาไปแล้วด้วยว่ายอมให้ไอ้กระต่ายตัวนี้เป็นเจ้านาย ถึงจะอยากตอบโต้มากขนาดไหน แต่ไอ้คำสาปนรกที่สร้างขึ้นมาเองก็เล่นงานจนคนเป็นทาสอย่างเขาเข้าซะแล้ว...อิเหี้ย กูสาปตัวเองหาหอกอะไรวะ
แม่ง!! ตัวเตี้ยๆบางๆแบบนี้ ถ้ากูไม่โดนคำสาปนะมึง...พ่อจะตบให้กลิ้ง
ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน หลังจากจบการศึกษาวิชาเวทมนตร์จนครบทุกแขนงเขาก็เดินทางออกจากพรรคม้อเต๊ก เพื่อปราบปีศาจร้ายที่คอยทำร้ายมนุษย์ แต่ไม่รู้โชคชะตา หรือเวรกรรมอันใด ได้นำพาให้คนที่คอยปราบปีศาจเช่นเขา ถึงต้องมาหลงรักปีศาจเสียเอง
ปีศาจกระต่ายออกอาละวาดกินพืชผักสวนครัวของชาวบ้านจนเกลี้ยง ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนเพราะไม่มีผักไว้ประกวดในเทศกาลพืชผักประจำปี ในวินาทีที่เขาต้องใช้กระสุนทองคำยิงเข้าทะลุหัวใจเจ้าปีศาจกระต่ายนั้น ใบหน้างามงดหมดจดภายใต้แสงจันทร์ก็หันมา
พลันเมื่อนัยน์ตาอันเป็นหน้าต่างของหัวใจได้สบกัน กระแสบางอย่างก็เชื่อมเข้าหากัน เขาเดินเข้าหาปีศาจกระต่ายที่ยังคงยืนนิ่งแตงกวาคาปากอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ เขาหักใจฆ่าปีศาจตรงหน้าไม่ลงจริงๆ แต่จะให้ปล่อยไปแบบนี้ ชาวบ้านก็น่าสงสาร...ไม่มีทางเลือกอื่น ผมคงต้องสละตัวเองตามที่พระเอกที่ดีควรพึงกระทำเท่านั้นแหละ
‘ไปบ้านฉันไหม...จะพาไปกินแตงกวายักษ์’
สาบานว่าผมสละตัวเองจริงจริ๊ง กร๊ากกกกกกก...สรุปวันนั้นไอ้ปีศาจกระต่ายตัวน้อยก็ได้กินแตงกวายักษ์ของผมไปสามยก(เบาๆ)
จากมือปราบมารผมก็ผลันตัวเองมาเป็นเกษตรกร เพื่อปลูกผักไว้ให้เมียปีศาจกินตลอดปี ชีวิตผมคงจะมีความสุขดีอยู่หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะเลือดตะกูลมือปราบมารที่ไหลวนในร่างกายผมที่มีฤทธิ์ต้านไอปีศาจ เมียผมเริ่มป่วย ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง เลยทำพันธะสัญญาเลือดยอมตกเป็นทาสปีศาจ...เพราะทาสผู้ซื่อสัตย์ย่อมไม่ทำร้ายนายของมัน
ทุกอย่างเหมือนกำลังเป็นไปด้วยดี แร็บบิตเริ่มกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง แต่นั่นภัยชีวิตคู่ก็เข้ามาอีก’พ่อตา’ผมส่งจดหมายให้แร็บบิตเมียผมนำถ่านนาฬิกาไปให้ที่วอนเดอร์แลนด์ และอยากให้แร็บบิตนำไปให้ด้วยต้นเอง เพราะแร็บบิตของผมไม่ได้กลับบ้านนานหลายปีแล้ว ทุกคนในครอบครัวคิดถึง
แร็บบิตบอกว่าไปไม่เกินอาทิตย์หรอก จะรีบกลับมา ผมได้แต่เฝ้ารออยู่ในบ้านโพรงกระต่ายรังรักของสองเรา จากวัน เป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน จากเดือนเป็นปี และการรอคอยก็ถึงจุดสิ้นสุด ตอนนั้นผมคิดได้แค่ว่าเมียผมคงทิ้งผมไปไม่กลับมาแล้ว ผมก็ควรเดินตามเส้นทางของตัวเองสักที... นั่นคือฆ่ากระต่ายทุกตัวที่พบเห็น เพื่อลดความทรมานและความแค้นในหัวจายยย
ผมเลือกอยู่ในป่า ไม่ใช่ว่าเพราะในป่ากระต่ายเยอะอะไรหรอก แต่ผมกลับบ้านไม่ได้ เพราะกลิ่นไอปีศาจยังคงเด่นชัดทุกรูขุมขน ซ้ำร้ายภาพปีศาจตนนั้นก็ยังคงเด่นชัดใน...หัวใจ
“จะทิ้งกันแล้วใช่ไหม จะทิ้งใช่ไหม ฮือออออ”เจ้ากระต่ายยังคงทุบตีคนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ
“ทิ้งหรอ...ใครกันแน่ที่ทิ้งกัน”พูดจี้ใจดำกันขึ้นมาแบบนี้ ชายหนุ่มที่ตอนแรกยอมทุกอย่างก็ถึงกับประทุ หลุดจากอำนาจการควบคุมของคำสาป
เขารวบข้อมือเล็กเอาไว้ ก่อนจะช้อนตัวไอ้คนที่ยังคงอาละวาดทุบตีทำร้ายร่างกายเข้าขึ้นมา ก่อนจะเดินอาดๆเข้าไปในห้องนอน แล้ววางไอ้ตัวดีที่ยังน้ำตาไหลไม่หยุดลงบนเตียง
“ฮืออออ ไอ้คนใจร้าย ไอ้คนไม่รู้จักพอ กระต่ายคือโค้ดลับที่ไว้เรียกอีหนูของมึงใช่ไหม ฮือออ กูจะกลับไปวอนเดอร์แลนด์แล้วไม่กลับมาอีก”คนฟังเริ่มโมโหขึ้นมาอย่างจริงจัง...ยังไงก็จะทิ้งกันไปให้ได้ใช่ไหม “กูทนหลงทางอยู่ในป่าสองปี คิดถึงแค่มึงคนเดียวอยู่ทุกวัน มีคนอื่นมาจีบกูก็ไม่สน แล้วดูสิ่งที่กูได้รับจากมึงสิ ฮือออ”คนฟังลอบยิ้ม
คิดถึงผมคนเดียว...ทุกวัน
มาพูดแบบนี้กับสามีที่ไม่ได้เจอกันถึงสองปี...คิดว่าจะรอดไปได้หรอห๊ะ
อีกอย่าง...ผัวเมียกันน่ะ ใช้ภาษากายคุยกันน่ะเข้าใจที่สุด...ว่าปะ
ผมประครองคนที่ยังร้องไห้ไม่หยุดในนอนราบลงกับเตียง ก่อนจะประทับจูบดูดดื่ม ละเลียดชิมกลีบปากสีชมพูระเรื่อนั่นอย่างนุ่มนวล ก่อนจะจะผละมาจูบเปียกตาที่ตัดกรอบด้วยแพรขนตาหนา ...นอนนิ่ง ไม่ขัดขืนแบบนี้ อ่อยกันชัดๆ
พรมจูบไล่ลงมาตามกรอบหน้า ก่อนจะซุกจมูกโด่งสวยจรดลำคอระหง ก่อนจะสูดความหอมละมุนที่หอมไม่แพ้บ้านขนมหวานหลังนี้จนเต็มปอด ริมฝีปากหยักจรดกดจูบบนไหล่เล็กมนแผ่วเบาอย่างทะนุถนอม เพราะสำหรับเขาแล้ว ไม่ว่าคนตรงหน้าจะเป็นปีศาจที่แข็งแกร่งขนาดไหน แต่สำหรับเขานั้น คนตรงหน้าเป็นสุดที่รักที่แสนเปราะบางจนเขาไม่อยากจะทำร้ายให้เจ็บปวดไม่ว่าจะทางกายหรือทางใจ
เสื้อผ้าคนตัวเล็กที่ยังคงนอนหลับตาร้องไห้ถูกถอดไปจนหมด เผยผิวกายกายขาวหมดจดนวลตาราวกับแสงจันทร์ยามค่ำคืน จนทำให้คนที่มองถึงตะลึงจนอะไรก็พาลแข็งไปหมด...กูหมายถึงตัวนะเฮ้ย ไอ้พวกหื่น
เพราะไอ้อย่างอื่นน่ะ มันแข็งมาตั้งแต่อุ้มไอ้เตี้ยเข้ามาแล้ว คริ!
ปลายลิ้นสีสดไล้วนรอบยอดอกคนเบื้องร่างที่ตอนนี้เปลี่ยนจากจะเสียงสะอื้นเป็นเสียงครางแผ่วเบาแทนแล้ว มือเรียวสวยของคนที่กำลังสาละวนดูดดุนยอดอก เริ่มอยู่ไม่สุก ไล้ไปตามผิวกายเนียนละเอียด ก่อนค่อยๆใช้นิ้วชำแรกเข้าไปในช่องทางสีหวานที่ไม่ได้เจอะเจอกันมานานเกือบสองปี
“อ๊ะ! อ๊าาา”เสียงหวานครางกระเซ่าเมื่ออีกมือที่ยังว่างอยู่ของคนเบื้องบนกำลังซุกซนกับแก่นกายของเขา
“เมียใครเนี่ย ขี้แงจัง”พูดจบก็ประทับจูบแนบแน่นกับกลีบปากอิ่ม
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ”เสียงครางเป็นหวะเร็วขึ้น เมื่อคนด้านบนเริ่มสาวมือเร็วขึ้น “อ๊ะ เร็วอีก อ๊า จะถึงแล้ว อื๊อออออ”คนตัวเล็กครางประท้วงเมื่อจู่ๆมือที่จะพาเขาไปแตะขอบสวรรค์ก็หยุดลงเสียดื้อๆ
นิ้วเรียวที่ยังคงหยอกเหย้าช่องทางสีหวานเริ่มหมุนควงแทงเข้าแทงออก ก่อนจะเพิ่มเป็นสองและสาวในที่สุด คนตัวเล็กเริ่มบิดเร้าเมื่อหวังหวะที่นิ้วเรียวสอดเข้าสอดออกเริ่มเร็วขึ้น ความเสียวแผ่ซ่านไปทั่วอนูขุมขน
“อ๊ะ อ๊ะ อื๊ออออ อ๊า”และแล้วหยาดน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างบางที่นอนนี้ได้แต่หอบตัวโยนอยู่บนเตียง
“เมื่อกี้แค่ออเดิร์ฟ”คนพูดยิ้มกริ่ม ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อผ้าออก เผยให้เห็นร่างกายสมบูรณ์แบบที่เหมือนหลุดออกมาจากนิตยาสารแฟชั่น(สัตว์เลี้ยง)(อั่ก/อิเขียดโดนอิเอมถีบแสกหน้า) “ถึงจานหลักแล้วครับที่รัก”พูดจบก็ก้มลงประกบริมฝีปากอิ่ม ที่ตอนนี้จูบตอบเขาอย่างไม่ลดละ
นิ้วเรียวป้ายสารคัดหลั่งสีขุ่นที่คนตัวเล็กปล่อยออกมาไปที่ช่องทางด้านหลัง ก่อนจะชำแรกนิ้วเข้าไปแล้วหมุนควงจนตอนนี้คนที่กำลังประกบปากจูบอยู่เริ่มครางประท้วง
“อื้ออออออออออ อึก”ยังไม่ทันได้ตั้งตัวคนด้านบนก็ดึงนิ้วออก ก่อนจะสอดบางอย่างที่ใหญ่กว่ามากเข้าไปแทน “อื๊ออออ อ๊ะ แฮ่กๆ”เมื่อปล่อยปากอิ่มที่เจ่อขึ้นเล็กน้อยให้เป็นอิสระ เจ้าของริมฝีปากนั้นก็ได้แต่หอบหายใจแรง
“พร้อมยังครับพี่รัก... ไม่เจ็บใช่ไหม”คนฟังพยักหน้ารับ...อย่าว่าแต่เจ็บเลย รู้สึกดีจนเกินไปด้วยซ้ำ
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อื๊อ”เสียงครางตามจังหวะที่เนื้อกายกระทบกันเปล่งออกมาจากปากอิ่ม
ขาเรียวสวยถูกยกพาดไว้บนบ่าไอ้หน้าหล่อที่ตอนนี้ตาปรือกัดปากแน่น แล้วเริ่มเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น แขนเรียวโน้มคอคนตรงหน้าลงมาประกบจูบ ก่อนจะเลื่อนขาตัวเองลงจากบ่า แล้วผลักคนตรงหน้านอนราบไปกับเตียงโดยที่บางส่วนของร่างกายยังคงเชื่อมต่อกัน
ร่างบางหยัดตัวขึ้นจนบางส่วนแทบหลุดออกจากกัน ก่อนจะทิ้งตัวลงไปอย่างแรง เป็นแบบนี้ไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า คนด้านล่างครางในลำคอ มือประครองเอวร่างบาง ส่วนตาก็จดจ้องใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย คนตัวเล็กที่เริ่มหมดแรงทิ้งตัวลงนอนซบกับแผ่นออกหนา ก่อนจะเริ่มขบกัดไปบนกล้ามเนื้อของอีกฝ่าย
คนที่ตอนแรกนึกว่าจะได้นอนเฉยๆ ก็เริ่มเด้งตัวขึ้นถี่รัวอย่างรู้งาน เสียงกายเนื้อที่กระทบกันดังกังวานก้องอยู่ในห้อง แต่คนทั้งคู่ก็หาได้อายไม่ แถมยังจะเพิ่มอารมณ์อะไรให้ลุกโชนขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ
“อ๊าาาา”เสียงแว่วหวานดังขึ้นข้างหูเมื่อคนตัวเล็กได้ถึงฝั่งฝัน
ส่วนรัดตึงเริ่มตอดแท่งเนื้อของเขาถี่รัวจนแทบจะทนไม่ไหว และไม่นานคนเบื้องล่างก็ปลดปล่อยออกมาจนเต็มช่องทางรัก คนตัวเล็กนอนซบอกกอดคนรักแน่น ทั้งที่บางส่วนของร่างกายยังไม่หลุดออกจากกัน
“เพราะแร็บบิตหายไปตั้งสองปี ถึงได้ออกมาจากบ้านสินะ เหงาใช่ไหม ขอโทษนะ”คนตัวเล็กพูด
...บอกแล้ว คุยกันภาษากายอ่ะเข้าใจกว่า...
...แถมยังมันส์กว่า...
“ไม่ต้องขอโทษหรอก แค่แร็บบิตกลับมา อะไรก็ไม่สำคัญแล้ว”จมูกโด่งสวยจรดลงที่เรือนผมสีอ่อน
“ตะเอง...ไปวอนเดอร์แลนด์กันนะ”
“ก็เพิ่งกลับมาไม่ใช่หรอ จะไปอีกแล้วหรอ”เพิ่งกลับมาหยกๆเลย ไอ้ดินแดนมหัศจรรย์แห่งสวนสวรรค์ที่เพิ่งพากันไปเหยียบเนี่ย
“ไอ้บ้า ไม่ใช่วอนเดอร์แลนด์นั้น หมายถึงบ้านเค้าอ่ะ”ที่เรื่องแบบนี้ล่ะฉลาดขึ้นมาเชียว
“ไปทำไม”พูดเสียงห้วน...นี่จะทิ้งกันไปอีกแล้วหรอ รู้ไหมใจผมน่ะปวดไปหมดแล้ว เมื่อคิดว่าต้องจากกันอีก
“ไม่อยากไปเยี่ยมพอตาแม่ยายหรอ”คนตัวเล็กถามด้วยนัยน์ตาบ๊องแบ๊ว จนคนที่มองถึงกับอยากจับมาต่ออีกสักยก สองยก สามยก สี่ยก ไปยันอินฟินิตี้ จนกว่าจะหมดแรงตายกันไปข้าง “อื๊ออ” ไอ้หน้าหล่อประทับจูบแผ่วเบาแทนคำตอบใดๆ
ก่อนจะเริ่มบรรเลงบทเพลงรักกันอีกรอบ
-------------
หึๆๆๆๆๆ :m10:
ไม่ใช่ว่าเขียดหื่นหรือคึกอะไรหรอกนะคะ แต่มันแต่งไว้นานแล้ว :oni1:
พรุ่งนี้ต่อตอนหนูน้อยหมวกแดงกะหมาป่า แล้วมะรืนก็จะลงตอนจบเรื่องหลัก(ถ้าแต่งเสร็จนะ)เนอะ :กอด1:
ช่วยดันกันด้วยเน้อ
yymomo
นางคลานมาหลายรอบแท้ :katai5:
หมวกแดงมาตอนสุดท้ายจ้า
mild-dy
ตั้งตามความแบ๊วของคนแต่งอ่ะค่ะ :-[
Alone Alone
มาต่อแล้วค่ะ(ตอนแต่ง ช่วงนั้นเป็นช่วงเพี้ยนหนักของเขียดศรี) :haun5:
B52
การหัวเราะเป็นเคล็ดลับผิวสวยค่ะ คุณเขียดอยากเห็นทุกคนสุขภาพดีค่ะ ไม่ได้ทำไปเพราะสนองตันหาเลย :haun5:
แมวเหมียว
ห้ามศพน้องปินก่อนเถอะค่ะถ้าจะเอาน้องเฌอของเขียดศรีไป : 222222:
lizzii
เลือดแม่มันแรงค่ะ (แรงทั้งแดงทั้งดำเลย :laugh3:)
พลอยสวย
คือแต่งตอนช่วงเพี้ยนหนักอ่ะพลอย :oni1:
ketddy
หนูน้อยหมวกแดงฮาร์ดคอร์แท้ :haun5: :m10:
ปล.เรื่องหลักจะจบแล้วค่ะเจ้ หลังจากที่เจ้ตามมาอย่างนาน :กอด1:
haru1111
เอามาสาดต่ออีกพาร์ท :m10:
honey honey drop
ช่วงนี้เราอยากเสิร์ฟรวมมิตร :oni1:
black-egoistic
มาตอกย้ำสนองตันหา(คนเขียน)ต่ออีกตอน :m10:
ชิบอินาบะกับฮารุกะอ่ะ ดูคู่นี้มุ้งมิ้งดี(ฮารุกะตอนละอ่อนน่ารักมาก แอร๊ยยยยย :-[)
sukaz
คิดถึงจังเลยค่ะ :กอด1:
puppyluv
หมวกแดงกั๊กไว้ก่อน :laugh3:
ขอบคุณค่ะ
จูบร้อยที :จุ๊บๆ:
Sar2288
แม่มณีนางน่ารักนะ แอร๊ยยยยย :-[
kongxinya
คิๆๆๆๆๆๆ :impress2:
เอาแม่มดมาคั้นก่อนค่ะเจ้
หมวกแดงไว้ฉลองวันพ่อ :จุ๊บๆ:
-
:laugh: อิแร๊ปบิตมันปัญญาอ่อนพอๆกับหมาป่าแหละ :m20:
อารายยยยยยยย ไม่ให้เค้าคลานมา งั้นครั้งหน้าจะ ตีลังกาล้อเกวียนใส่เกรียวติ้วๆๆๆ 6 รอบครึ่ง พร้อมจบด้วยท่าเซเล่อมูน :angry2: ดูสิจะว่าอะไรเค้าอีกม๊ายยยยยย :laugh:
-
ketddy
หนูน้อยหมวกแดงฮาร์ดคอร์แท้ :haun5: :m10:
:jul1:
ปล.เรื่องหลักจะจบแล้วค่ะเจ้ หลังจากที่เจ้ตามมาอย่างนาน :กอด1:
จบแล้วขอตอนพิเศษตามเทศกาลได้ป่ะ คริสมาส สิ้นปี ปีใหม่ ตรุษจีน มาฆบูชา วิสาขฯ อาสาฬหฯ เข้าพรรษา ออกพรรษา ตรุษจีน วาเลนไทล์ เช่งเม้ง ไหว้พระจันทร์ วันครู วันแม่ วันพระ ขึ้น 15 ค่ำ แรม 14 ค่ำ บลา บลา บลา... ไม่เยอะเลยเนอะ
-
ถึงจะหื่นแต่ก็ฮามากอิคู่นี้ :laugh:
คุณเขียดอัพนิยายบ่อยๆนะจ๊ะ
ช่วงนี้เรากำลังเครียด ต้องการกำลังใจจาก(นิยาย)คุณเขียดเพื่อเป็นแรงพลักดันให้ดำเนินชีวิตประจำวันต่อไป(ยิ่งฟังยิ่งเว่อร์แต่เค้าเครียดจริงนะ) :mew4:
ปล.คุณเขียดท่าทางจะคลั่งฮารุกะมาก 555
-
:m25:โอ้ย อิฉันจะเป็นลมเพราะเลือดหมดตัวคะคุณเขียดศรี
น่ารักมากมายแร็บบิทน้อยกับแม่มดสุดหล่อ :mew1:
-
กรี๊ดดดดดด เรื่องสั้นขั้นเวลา :impress2:
หนูน้อยหมวกดำ ฮาาาอะ เนี่ยขนาดว่ามีสติปัญญากว่าพี่หมวดแดงละนะ ยังเอ๋อขนาดนี้ ถ้าอิหมวกแดงล่ะจะขนาดไหน กร๊ากกกกกกกก :laugh3: :laugh3:
น้องมณีเอ๋ยยย เพิ่งเคยเจอกันก็เสียตัวให้กันละนะ แหม่ เล่นตัวบ้างก็ได้ :hao7:
ปล. แอบเหมือนกันเลย เวลาอ่านฟิกนะ ยิ่งเจอ nc กำลังถึงพริกถึงขิงทำไมแม่ชอบเดินผ่านมาด้วย ทีตอนไม่มี nc ดันไม่มา :o12:
ปูเสื่อนอนรอจ๊าาาาา ผ้าห่มเยอะหน่อย หนาวแว้ววววว :sad4:
-
:hao6: รอพาร์ท คุณหมาป่าค่ะ 555
เลือดสาดอีกยก พาร์ทต่อไปเลือต้องดหมดตัวแน่ๆเลย เดี๋ยวเรียกรถพยาบาลไว้รอ :heaven
-
รออีกพาร์ทค่า
ฮิ้วววววว
-
แร็บบิตเอ้ยยยยย โดนแม่มดหลอกมากินแตงกวา
แล้วแบบนี้ตอนที่หายออกจากบ้านไปตั้ง 2 ปีไม่หิวแย่เรอะ 5555555555
-
ขอรับบริจาคเลือดสำรองค่ะ! คุณเขียดทำอิฉันเลือดจะหมดตัวแล้วอ๋อยยยยยฟิน :haun4:
-
o13 ไม่เคยคิดเลยค่ะว่ากระจกแม่มณีจะมีเนื้อคู่เป็นหนูน้อยหมวกดำน้องชายหนูน้อยหมวกแดงที่เป็น(ว่าที่)สามีของ
หมาป่าบูลรดา แล้วแม่มดโรคจิตนี่ก็ช่างทนมือทนเท้าของแร็บบิตตัวเตี้ยดีจริง ๆ ทั้งโหด ทั้งหื่นทุกตอนเลย
ที่สำคัญมันช่างเป็นสุดยอดอภิมหาความอลังการของนิยายอีสปที่รวมกันได้อย่างฮา รั่ว มั่ว เอ๊ย มันส์สุด ๆ
สมเป็นคุณเขียดศรีจริง ๆเลยค่ะ น่าติดตามมากว่าการผจญภัยภาคพิสดารครั้งนี้ ใครจะเป็นผู้พิชิตหัวใจคุณยาย
(เหมือนจะซึ้ง) ตามแผนการชั่วร้ายของราชินี(โง่) แล้วน่าสงสารพระราชาไปตามหาดราก้อนบอลถึงไหนกันน๊า
จนหนูน้อยทั้งสองโตมาป่านนี้หรือพระราชาจะเปลี่ยนใจไปอยู่กะชาวไซย่าและพิคโกโร่แล้วล่ะมั่งค่ะ
รอติดตามทุกคู่ ทุกพาร์ทต่อไป และเป็นกำลังใจให้คุณเขียดศรีสุดบรรเจิดจ้า :pig4: :กอด1:
ปล. ตอนหน้าหมาป่าบูลรดา VS หนูน้อยหมวกแดงแล้วสิค่ะ :hao6: เหอๆๆๆ
-
ต่อไปก็ถึงคิวบลูรดาซะทีหลังจากรอมา3พาร์ทจนคู่อื่นๆเสร็จกันไปหลายยก!!!
หมาป่าเจ้าเล่ห์ก็จะได้ขย้ำหนูน้อยหมวกแดง//ใครจะโดนขย้ำกันแน่อิอิ.....แต่เคยอ่านมาก็น่าจะใช่นะ.....- -"
-
อ่านตามทันแล้ว อินี่ไปอยู่ไหนม้าา :hao7: :hao7:
ตอนพิเศษบับว่า :m25:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
รอคู่หลักแต่ไม่อยากให้จบ
-
อ่าาาา เลือดสูบฉีดหายหนาวเลยยยยยย :m25:
รอคู่สุดท้ายหมาป่ากะไอ้หนูน้อยหมวกแดงงงงงงงงงงงง ดูสิจะร้อนแรงแซงทางโค้งสองคู่แรกป่าว :z1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
พาร์ท4
อ่านแล้วเม้นต์นะคะ...ถึงเขียดศรีจะรั่ว แต่ก็เสียใจเป็น
ทางด้านหมาป่าและหนูน้อยหมวกแดงที่กำลังเดินเร้นตัวแฝงกายในความมืดท่ามกลางป่าดงพงพี พี่เฝ้ายืนสู้เหล่าร้าย ได้รับจดหมาย น้องโฉมฉายเจ้าส่งถึง อยู่กลางพนา เป็นเวลาทุ่มครึ่ง เสียงปืนปังปึง ไม่คำนึงเลยเชียว ไม่ต้องไปสนใจ หลังๆอิคนเขียนมันไร้สาระ :sad2:
กลับมาสู่เนื้อหาที่ดูจริงจังจนน่าประหลาดใจกันอีกครั้ง ท่ามกลางหมู่แมกไม้ยังคงมีทะเลสาบเล็กๆที่บัดนี้ เจ้าหมาป่าที่ขนขาวยาวสลวยสวยเก๋กับเจ้าชายฮู้ดแดงก็ได้มายืนกันอยู่ริมตลิ่ง
“ลงไปในน้ำกัน”หมาป่าพูดก่อนจะย่างเท้าเดินน้ำเจ้าชายที่ตีหน้านิ่วคิ้วขมวด...ไหนว่าต้องการจูบ แล้วพากูลงน้ำมาเพื่ออะไร
ในสายน้ำที่เย็นช่ำแต่ไม่ได้เชี่ยวกราก ร่างสูงสมส่วนอุดมด้วยกล้ามเนื้อกำลังพอดีที่เปลือยกายว่ายตามเจ้าหมาที่กำลังสวิมมิ่งอย่างเริงร่า นัยน์ตาสวยของร่างสูงสบเข้ากับดวงจันทร์กลมโตนวลอร่ามตา...สวย
ในขณะที่เจ้าชายที่แก้ผ้าว่ายน้ำกำลังชื่นชมความงามของดวงจันทร์อยู่นั้น มือปริศนาที่แม้แต่คนเขียนเองก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน ก็คว้าหมับที่ข้อมือของคนกำลังเผลอ
“เฮ้ย”คนที่กำลังเพลินอุทานลั่นก่อนจะดิ่งลงสู่ผืนน้ำเชียบเย็นที่น่าจะมืดมิด แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น ภายในผืนน้ำกลับสว่างไสวเย็นตาราวกับ...แสงจันทร์
ชิบหายล่ะ ผีรึเปล่าวะ...เขาบอกว่าผีพรายแม่งชอบมาเอาตัวตายตัวแทนด้วย กูจะตายแล้วหรอ ยังไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตนเลยนะเว่ย
ในขณะที่จ้าชายกำลังกรีดร้องโวยวายอยู่ในใจ คนที่มองอยู่ก็รู้สึกหงุดหงิดใจ เลยสะกิดเบาๆให้คนที่กำลังเมินหน้าไปมองทางอื่นหันมามอง
จะว่าไปไอ้เจ้าชายนี่ก็หล่อดีเนอะ แถมหุ่นแม่งยังโคตรดี นี่ถ้าไม่ติดอยู่ในร่างหมาซะหลายปีนะ ป่านนี้กูมีหุ่นแบบนี้ไปแล้ว ดูดิขาแม่งดิกล้ามกำลังดีเชียว ล่ะดูไอ้นั่นดิ โหววว แม่งใหญ่ว่ะ แต่เอ๊ะ....=[]=
อ๊ากกกกกกก...มาแก้ผ้าต่อหน้ากูทำม๊ายยยย...กูเขินนะเว่ย
ขณะที่ไอ้คนดัดจริตสะดีดสะดิ้งจนจะจมแล่ไม่จมแล่อยู่นั่น คนที่ก่อความอายบนหนังหน้าหนาๆของไอ้หมาป่าก็หันมามองสบเรือนกายของคนที่ทำท่าจะสำลักน้ำ
เจ้าชายสูงศักดิ์หน้าขึ้นสีระเรื่อ มองเรือนกายเปลือยเปล่าบอบบาง(เรอะ)ที่กำลังดิ้นทุรนทุรายอย่างน่าสมเพสเวทนา สภาพล่อแหลมนั้นเริ่มก่ออารมณ์บางอย่างแก่คนมอง...เอาล่ะมันมาล่ะ มันจะยืนล่ะ
มองหน้ากูแล้วแข็ง มึงเอาหน้ากูไปมโนเป็นเชี่ยอะไรเนี่ย
มือเรียวของเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ดึงคนที่เริ่มจะสำลักเข้ามา ก่อนจะบีบจมูกสวยนั้น แล้วแนบปากประกบเพื่อไม่ให้อีกคนสำลักมากไปกว่านี้ พลันแสงสีเงินประหลาดแต่อร่ามตาก็ฉาบร่างเปลือยเปล่าทั้งสองไว้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ (จนขนาดคนเขียนยังประหลาดใจ)
คุณรู้จักlove at first sight ปะวะ...ไม่รู้จัก? ไปเซิร์ทปะสาสส...เอาล่ะกลับเข้าประเด็น ผมไม่รู้คนตรงหน้าผมเป็นใคร และไอ้หมานั่นหายไปไหน แต่ที่รู้ๆ ผมคงให้จูบแรกมันไม่ได้แล้วว่ะ เพราะผมด้วยสูญเสียพรหมจารีที่ปากให้แก่คนตรงหน้าแล้ว...
เจ้าของเรือนร่างที่ห่อหุ้มด้วยผิวเนียนละเอียดที่ดูเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจทุบกำปั้นลงที่บ่าผมรัว ก่อนจะผละออก แล้วหันมาส่งสายตาพิฆาตเป็นเชิงว่า’กูจะตายห่าเพราะมึงนี่แหละไอ้สัตว์’
“หึๆๆๆ ในที่สุดกูก็หลุดจากร่างหมาสักที...คอยดูเถอะคุณยาย ลูกแก้วสี่วิญญาณต้องเป็นของกู อุกร๊ากกกกก”ผมไม่รู้ว่ามันบ่นอะไรของมัน...ลูกแก้วสี่วิญญาณคืออะไรวะ
“เดี๋ยว!!”ผมคว้าข้อมือของคนที่กำลังจะว่ายเข้าฝั่งไว้ “เราหนูน้อยหมวกแดง...เธอชื่ออะไร”แหม่ เสียงกูหน๊อมแหน๊มแท้...ดัดจริตจริงกู
“จะรู้ไปทำไม..ปล่อยเด๊ะ กูรีบ”มันพยายามสะบัดมือผมออก แต่คิดว่าสำเร็จหรอครับ..โทษทีมือกูเหนียวยิ่งกว่าแปะกาวตราช้างอีกโว้ยย “ปล่อยสิวะ กูจะรีบไปตามล่าลูกแก้วสี่วิญญาณ”
“ถ้าพูดถึงลูกแก้ว ผมก็มีอยู่2ลูกนะ คริ!”พูดเองก็เขินเอง
“ตลกหรอห๊ะ... กูรีบ ปล่อย!”คนตรงหน้าพยายามยื้อสุดแรง
ผมเลยแกล้งปล่อยมือ ทำให้คนที่ออกแรงดึงเต็มแรงถึงกับทรงตัวบนน้ำแทบไม่ได้ ผมคว้าตัวคนที่กำลังหน้าเหวอเข้ามากอด ก่อนจะซุกหน้าลงกับซอกคอขาวอย่างหื่นกาม เฮ้ย เป็นห่วง...แหม เผลอพูดอะไรไปก็ไม่ยู้ว(คุณเขียด:สะดิ้งจริงนะมึง)
“เฮ้ยๆๆๆ ไอ้เจี่ย มึงดูดคอกูทำไมไอ้สาสส กร๊ากกกก กูจั๊กกระเดี๋ยม อุกร๊ากกก”
“นิ่งๆสิ เดี๋ยวจม”
“แหม ถ้ากลัวจม มึงก็ปล่อยให้กูขึ้นฝั่งเซ่!”ทำหน้าทำตาประชดประชันอีกน่ะ
“ไม่ปล่อย”พูดจบก็กัดคอขาวๆนั่นไปที...ถุย เค็ม!!
“อ๊ากกก”ยังไม่ทันที่จะปล่อยให้อีกคนโวยวายไปมากกว่านี้ ผมก็รีบประกบปากเพื่อกลบเสียงคนขี้โวยวายทันที “อื๊อออ”มือของคนที่ส่งเสียงครางประท้วงทุบลงบนบ่าผมอย่างหนักหน่วง
“นี่..เจ็บ”ผมถอนปากออก ก่อนจะคว้าแขนข้างที่ทุบเอาไว้
“ก็ตีให้เจ็บน่ะสิไอ้ฟาย”พูดจบก็ต่อยหน้าผมอีกที
พลั่ก
“โอ้ยย”ผมประครองแก้มซ้ายที่เริ่มชา
จังหวะเดียวกันไอ้คนที่ประทุษร้ายผมก็จ้วงแขนพลิ้วด้วยท่าฟรีสไตล์ ผมรีบตีกรรเชียง(กูเกลียดท่านี้)ตามไปด้วยความรวดเร็ว... จับได้เมื่อไหร่ มึงโดนแน่!!
เมื่อน้ำเริ่มตื้น ผมพลิกตัวยืน ก่อนจะวิ่งตาม คนที่ว่ายนำมาก่อน รีบหนีขึ้นฝั่งอย่ารวดเร็ว แต่เมื่อเท้าขาวนั้นเหยียบพื้นหญ้า สิ่งอัศจรรย์ก็พลันเกิดขึ้น แสงสีขาวครอบคลุมร่างนั้นไว้ ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็น...หมาป่า!!
“โอ้ยย ทำไมถึงกลายร่างเป็นหมาอีกวะ”ไอ้หมาขนสีขาวเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด “รึนี่มึงซิงไม่จริง”หันมาแยกเขี้ยวใส่ผม
“เอ๊ย ซิงจริงดิ แล้วถามทำไมเนี่ย”ตั้งแต่เกิดมากุเคยได้ออกไปไหนที่ไหนล่ะ
“แล้วจะทำไงดีวะ ถ้าผ่านคืนนี้ไป จะแก้คำสาปไม่ได้แล้วด้วย”มันบ่นอุบอิบ
“วิธีถอนคำสาปคืออะไร”ผมถาม...แอบสงสารมันน่ะ
“สิ่งบริสุทธิ์จากเจ้าชายสูงศักดิ์...จูบแรกก็บริสุทธิ์ที่สุดแล้วนี่ “เอาเหอะ ยังไงเจ้าก็ใช้การไม่ได้แล้ว จะไปไหนก็ไปเถอะ”พูดจบมันก็ค่อยๆเดินลงน้ำ
พลันแสงสีเงินก็ฉาบทั่วร่าง ก่อนจะค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์อีกครั้ง เส้นผมสีน้ำตาลล้อมกรอบหน้า นัยน์ตาสีมะฮอกกานีเอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตา ริมฝีปากสีระเรื่อสั่นเครือ ก่อนจะค่อยๆแย้มยิ้มออกบางๆ
“จะไปไหน”ผมถามเมื่อคนตรงหน้าเดินลงน้ำไปลึกกว่าเดิน
“ไหนๆก็จะต้องตายแล้ว ขอตายในร่างเดิมเถอะ”อย่าบอกนะจะฆ่าตัวตาย
“เดี๋ยวก่อน!!”ผมรีบวิ่งตามลงไปในน้ำ “จริงๆมันก็ยังมีสิ่งบริสุทธิ์อีกอย่างหนึ่งอ่ะนะ”โอ๊ย กูหนาว...ไข่สั่นแล้วเนี่ย
“ห๊า!!”มันทำหน้างง ...น่ารัก
“จะลองอีกถอนคำสาปกันอีกครั้งไหมล่ะ”ผมคว้ามือคนตรงหน้ามาจับไว้
“ก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่นะ”พยายามทำหน้านิ่ง แต่กูเห็นครับ...หน้าแม่งแดงอย่างกับจะระเบิด
“ชื่ออะไร”ผมถาม พลางเกลี่ยเส้นผมที่ปกหน้าผากมนของคนตรงหน้าออก
“วูล์ฟ”
*****ฉากกระหายเลือด18+ เด็ก สตรีมีครรภ์ และคนชรา ไม่ควรอ่าน เพราะออกจะทำให้เสียเลือดและธาตุไฟแตกพล่านได้ อะเฮือกกกกกกกก :m10:
ผมดึงตัวคนต้องหน้าเข้ามาแนบชิด มือซ้ายประครองท้ายทอยขาวเนียนให้เงยขึ้น มือขวากระชับเอวบาง(?)ไว้ ก่อนจะบรรจงจุมพิตแนบแน่น สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่น ถึงแม้จะยังไม่คุ้นชิน แต่คนตรงหน้าก็ตอบรับปฏิกิริยาผมอย่างดี
“อื๊อออ”เสียงครางประท้วงทำให้ผมถอนปากออกจากริมฝีกปากบางสีระเรื่อ ก่อนจะค่อยๆจรดริมฝีปากลงไปบนแก้ม ไล้ลงมาที่ลำคอ มือเรียวสวยบีบไหล่ผมแน่น
ผมค่อยๆเลียไปบนลำคอระหง แล้วค่อยๆลากลิ้นลงที่ยอดอกสีอ่อน ที่ตอนนี้ชูชันขึ้นด้วยความหนาวหรือความเสียวนั้นผมก็ไม่รู้ หลังจากหยอกเย้าขบเม้มยอดอกทั้งสองข้างนั้นจนพอใจ ก็ค่อยๆพรมจูบจากอก ไล่มาที่ไหล่มน ซอกคอ ใบหู แก้ม และจบท้ายด้วยริมฝีปากอิ่ม
กอดเอวคอดแน่น ในขณะที่แขนเรียวก็คล้องคอผมไว้แน่นเช่นกัน ผมค่อยๆประครองร่างบางส่งสู่พื้นน้ำตื้นแค่เข่า ผมนั่งคุกเข่าลงตรงกลางหว่างขาของวูล์ฟที่ตอนนี้นั่งชันเข่าอยู่ในพื้นน้ำ
“พร้อมยัง”ผมกระซิบถามข้างหู
“ยังไม่พร้อมมั้งไอ้สัตว์ ถ่างขารอซะขนาดนี้”หันมาแหวหน้าแดง “แล้วนี่พ่อมึงเป็นปลารึไง ถึงต้องมาเอากูในนะ ..อื๊อออออ”ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะประกบจุมพิตปิดปากคนตรงหน้า “อื๊อออ!!!!”ผมลูบต้นขาเนียนใต้น้ำ ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือไปที่ช่องทางด้านหลัง แล้วสอดนิ้วเข้าไป
“เจ็บไหม”ผมกระซิบถาม นิ้วกลางข้างขวาก็ยังคงค้างอยู่ในช่องทางของอีกคน “หรือว่าเสียว”ค่อยๆถอนนิ้วแล้วสอดเข้าออกเรื่อยๆ ส่วนอีกมือก็ค่อยๆรูดแก่นกายด้านหน้าของบลูที่ลุกขึ้นยืนประท้วงมาได้สักพัก
“อะอ๊า อ๊ะ “มือทั้งสองข้างยังทำหน้าที่ต่อไป “อ๊ะ เจ็บ อื๊อออ อึดอัด อ๊ะ อ๊า “คนตรงหน้าครางเสียงกระเส่าอย่างเร้าอารมณ์ที่ผมเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกนิ้ว
“งั้นหยุดไหม”ผมถามไปงั้น...ใครจะหยุดวะ
พลั่ก
ไม่พูดอะไร แต่ทุบไหล่แล้วก็มองผมตาขวาง
“อื๊อออออ”ประกบจูบอีกครั้ง ก่อนจะเพิ่มนิ้วเป็นสาม “อื๊ออออออ!!”คราวนี้ดิ้นพล่านเลยครับ ผมถอนริมฝีปากออกก็จะหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่
“ผ่อนคลายนะ อย่าเกร็ง”ผมกระซิบบอก แล้วก็เป่าหูขาวนั่นเบาๆ
“อ๊า อื๊ออออ”ผมค่อยๆควงนิ้วหมุนวนสอดเข้าสอดออก จนเมื่อคิดว่าคนตรงหน้าพร้อมแล้ว จึงได้ถอนนิ้วออก แล้วอุ้มคนที่กำลังตาลอยไปที่น้ำตื้น...เดี๋ยวจมน้ำตายห่า
ผมวางร่างเนียนขาวให้นอนราบ สอดแขนเข้าใต้ขาพับขา ก่อนจะดึงตัวอีกคนให้ขึ้นมาเกยบนตักผมที่นั่งคุกเข่า ผมค่อยๆสอดส่วนแข็งขืนของตัวเองเข้าไปในช่องทางรัดแน่น
“เจ็บ!!! ฮืออออ”
“อย่าเกร็งนะคนดี”ผมยังคงกดเข้าไปอีกเรื่อยๆ จนเมื่อเข้าไปได้ครึ่งหนึ่ง ผมก็พาดขาเรียวไว้บนบ่า ก่อนจะโน้มตัว ไปจูบคนที่นอนน้ำตาไหลพราก
เมื่อเจ้าตัวดีเริ่มเคลิ้ม ผมก็ดันส่วนนั้นต่อ จนเมื่อสุดความ ผมก็เริ่มขยับเบาๆ ก่อนจะถอนริมฝีปากออก แล้วเร่งจังหวะขึ้น เสียงเนื้อกระทบกันที่ดังลั่นในโสตประสาทยิ่งทำให้อารมณ์ผมลุกโชน
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ”ผมมองใบหน้าของคนที่ตอนนี้ช่วยตัวเองไปด้วยด้วยความรู้สึกประหลาด เหมือนบางย่างภายในใจมันพุ่งทะยานกว่าเดิน
ผมเร่งจังหวะเร็วขึ้น ในขณะที่คนที่นอนราบก็เร่งจังหวะมือให้เร็วขึ้นเช่นกัน ไม่นานร่างบางก็เกร็งกระตุก ก่อนจะปล่อยหยาดน้ำวิสุทธิ์(ไปดูมังกรหยก2แล้วเจ้าจะรู้)พุ่งไปยันอกตัวเอง ผมเร่งจังหวะโค้งสุดท้ายขึ้นไปอีก เมื่อช่องทางนั้นเกร็งรัดแน่นยิ่งกว่าเดิม ไม่นานผมก็ปล่อยความรู้สึกพวยพุ่งเข้าสู่ตัวอีกคน
“เจ็บมากไหม”ผมประครองคนที่นอนหายใจหอบขึ้นมานั่งบนตัก
“ไม่”ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะซบหน้าลงบนบ่าผม
“งั้นต่อเลยนะ”ผมกระซิบถาม ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมา แต่คนที่ซบหน้าบนบ่าผมนั้นได้โยกตัวเป็นคำตอบ
“ไอ้หื่น”ว่าผม แต่โยกเองนี่นะ
“ก็เมียน่ารัก”ผมจูบลงบนซอกคอ ก่อนจะเริ่มบรรเลงบทรักอีกครั้ง และอีกครั้ง(อินฟินิตี้)
*****
แสงแรกของวันทอประกายบนฟากฟ้า ผมอุ้มคนที่อยู่ในอ้อมแขนขึ้น ก่อนจะเดินขึ้นไปบนฝั่งพลันเมื่อผมเหยียบลงบนพื้นดิน ร่างโปร่งระหงก็แปรเปลี่ยนกลับเป็นหมาป่าสีขาว ใบหน้าเหมือนแค่หลับไปเท่านั้น แต่....ตัวเย็นเฉียบ
ผมรีบวางร่างสีขาวขนฟูนุ่มลงบนพื้นหญ้า ก่อนจะแนบหูลงบนอก...เงียบ
หัวใจเต้น ไม่หายใจ ตัวเย็นเฉียบ...ตายแล้ว
วูล์ฟจากไปแล้ว
คิดได้แค่นั้นน้ำตามันก็พลันเอ่อล้นออกมา ผมกระชับร่างที่ปกคลุมด้วยขนสีขาวราวหิมะแรกแห่งเหมันต์ฤดูไว้แนบอก กดริมฝีปากลงบนหน้าผาก ไม่มีเสียงอะไรออกมาจากริมฝีปาก มีเพียงแต่หยาดน้ำตาที่ออกมาจาก...ดวงตา
ไม่รู้ผมนั่งน้ำตาทะลั่ก กอดคนตรงหน้าไว้นานเท่าไหร่ คนตรงหน้าที่ไม่ว่าจะอยู่ในร่างไหน เขาก็คือคนเหมือนผม มีจิตใจเหมือนผม และที่สำคัญ ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นเมีย...ที่ผมรัก
ผมหลับตาลงแก้มแนบหน้าผากที่ปกคลุมด้วยขนนิ่ม ไม่รู้ผมหลับไปนานแค่ไหน แต่รู้ตัวอีกที ก็รู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องผมอยู่ ผมลืมตาขึ้น แต่ผมก็ต้องตกใจ...ไม่ได้ฝันใช่ไหม
ผมเอื้อมมือประครองแก้มปลั่งของคนที่โน้มหน้าจ้องผมตาไม่กระพริบ มือเรียวสวยของคนตรงหน้า ประกบลงหลังมือของผมก่อนจะหลับตาพริ้ม แล้วยิ้มอวดฟันสวย
“วูล์ฟ”ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง ทำให้ผมเห็นว่าคงตรงหน้าอยู่ในชุดโค้ชยาวมีฮู้ดสีแดงของผม เมื่อมองสำรวจตัวเอง ผมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วนี่นา
“เอ่อ โค้ชนี่ขอยืมก่อนนะ”ผมเลื่อนมือ กระชับตัวคนตรงหน้ามากอดไว้
“อย่าไปไหนอีกนะ”ผมบอก หน้าก็แนบลงบนบ่าของคนตรงหน้า
“เอ่อ ไม่ได้หรอก ต้องไปตามหาลูกแก้วสี่วิญญาณ”เสียงพูดอ้อมแอ้มทำให้ผมผละออก ทำหน้างอนๆ
“แต่อยู่กับพี่มีลูกแก้วกระชากวิญญาณต้องสองลูกนะ”คนตรงหน้าใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำ “นะ อย่าไปเลยนะ อยู่ด้วยกันนะ นะครับ”ผมหอมแก้มคนตรงหน้าฟอดใหญ่
“อื๊ออ”พยักหน้าเป็นคำตอบ ผมก็พรมจูบไปทั่วใบหน้าเนียนเลยครับ...โอ๊ย หื่น
“พอแล้วๆ”มันพลักหน้าผมออก “ถ้าไม่รีบออกจากป่ามันจะมืด”
“ครับผม”ผมรีบลุกขึ้น ส่งมือให้คนที่นั่งพิงกับต้นไม้ แล้วดึงร่างโปร่งตรงหน้าขึ้นมา “ขึ้นหลังพี่มา”ผมบอก เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้สวมรองเท้า
“ไม่เอา ตัวหนัก” แต่ผมไม่สน พยายามมองกดดัน “ถ้าบ่นนะ จะถีบหน้าให้”ขู่คาดโทษ แล้วก็ปีนขึ้นมาบนหลังผม
“ไหวไหม”ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง...ไหวไม่ไหวก็อุ้มstanding แตกไปสองน้ำ
“ไหวจ๊ะ”ตอบแล้วก็หันไปยิ้มให้
-----------------------จบ.บริบูรณ์
เขียดศรี: ครั้งแรก แต่ทำไมเชี่ยวจังคะหนูน้อยหมวกแดง :m10:
หนูน้อยหมวกแดง: ตอนเด็กๆแอบดูท่านพ่อท่านแม่บ่อยๆ :m19:
มีลางว่าตอนจบอาจได้ลงวันเสาร์อ่ะค่ะ
เพราะโคตรรหัสเฮี้ยนจะเลี้ยงสายกันอีกแล้ว :sad2:
(ทำเป็นบ่นไปงั้นแหละ จริงๆก็อยากกินของฟรี :z1:)
ขอบคุณทุกกำลังใจเลยนะคร้า :จุ๊บๆ:
yymomo
อุ๊ย กรรมการจากรัสเซียให้9.5ค่ะ(คะแนนท่ายาก) :laugh3:
ketddy
เจ้ไม่เอาสงกรานต์กะฮาโลวีนด้วยล่ะค่ะแหม :haun5:
black-egoistic
เขียดศรีเป็นกำลังใจให้ค่ะ อย่าเครียดน๊า :กอด1: เดี๋ยวหน้าเหี่ยว
คุณเขียดเป็นฮารุกะลิซึม :-[
B52
ฟื้นขึ้นมาอ่านตอนล่าสุดก่อนค่ะ(จะได้เป็นลมทีเดียว) :กอด1:
moodyfairy
ล่ะนางเหมือนรู้นะ อ่านทีไรมาตลอด เหมือนกันที่เลิฟ :กอด1:
เสิร์ฟหมวกแดงแล้ววววว :impress2:
haru1111
มาแล้วจ้า :m10:
รถพยาบาลจอดอยู่แถวไหนคะ คุณเขียดขอไปล่วย :jul1:
mild-dy
มาล่ะจ้า คริๆๆๆๆ :z1:
lizzii
นั่นสิ สงสัยต้องให้แม่มดป้อนแตงกวาให้กินชดเชยเวลาสองปี :z1:
RenaBee
อย่าเพิ่งหมดคร่า เหลือไว้หลั่งตอนล่าสุดด้วย :m10:
Lily teddy
มาล่ะค่ะ หนูน้อยหมวกแดง :laugh:
เขินตัวเอง(กูทำอัลไลลงไป :m29:)
นั่นสิ ป่านนี้ราชาจะเป็นเยี่ยงไรบ้าง(คืออินี่ไม่ได้คิดไว้เลย)
ส่วนคุณยาย นางยังรอดนะคะ :a9:
แมวเหมียว
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: ไม่รู้ใครขย่ำใครอ่ะแมวเหมียว
iinammz
มาช้าดีกว่าไม่มาน๊า :กอด1:(ตอนรับเหยื่อ :z1:)
ตอนพิเศษสนองตัณหาค่ะ :m10:
honey honey drop
ได้ข่ :sad4:วว่านางป่วย :ruready...ทำไมไม่พักผ่อนล่ะเธอ
(เข้ามาเสียเลือดทำไม :laugh:)
หายไวๆน๊า :กอด1:
kongxinya
ไม่รู้เหมือนกันค่ะเจ้ แต่มัน@##$@#กันในน้ำ :haun4:
นี่แหละค่ะ อ่านเอ็นซีแก้หนาว :m13:
-
:z13: จิ้มๆ ไว้ก่อนเดียวมาใหม่
:katai4: อุ๊ยต๊ายตาย ทำงานเพลินแล้วลืมกลับมาอ่าน :z3:
น้องหมวกแดง จ๊ะ น้องแอ๊ดว๊านมากอ่ะ ลูกแก้วกระชากน้ำหมากน้ำดาวกระจายเลยนะ :m25:
/// ท่ายากแค่ไหนก็คงแพ้อิเฮีย :o12:
-
แสดงว่า ท่านแม่อดสมบัติท่านยายซินะ
เพราะทั้งนังแดงนังดำ สนใจภาระกิจอื่นกันไปหมดละ ฮ่าๆๆๆ
-
แอร๋ยยยยย โกหกกันนิ หมวกแดงไม่ติ๋มเลยยย o22
กลายเป็นน้องวูฟโดนหมวกแดง (หลอก) ล่อ ซะงั้นน :laugh:
ขอบคุณค้ะะ รอตอนต่อปายย จ๊วฟเขียดแรวงง :กอด1:
-
:a11:รีนฟื้นอย่างไวก่อน เพื่อที่จะมาเสียเลือดต่อเนี้ยนะ :jul1: โอ้ยใจอิฉันละลายกับความหวานที่หนูน้อยหมวกแดงมี จะมีตอนแปลกๆแบบนี้อีกไหมคะเนี้ย อยากอ่านอีก ตลกดี :pigha2:
-
ทำไมอีพี่ปั้น เอ้ยยยยย หนูน้อยหมวกแดงแอ๊บแบ๊วจังคะ 5555555555555
แต่ขำลูกแก้วสี่วิญญาณมากอ่ะ
คิดได้ไง ตลก 5555555555555
-
หนูเหมียวรู้ล่ะว่าใครจะขย้ำใคร555
อ่านนิยายคุณเขียดเหมือนได้อ่านการ์ตูนหลายๆเรื่องเลยอ่ะชอบๆๆจังตอนพิเศษอ่ะ^^
-
เลิกเครียดแล้วค่ะ
กลัวหน้าเหี่ยว มันเป็นอะไรที่เซนซิทีพมาก 555
ครั้งแรกเหมือนกัน แต่ท่าทางหนูน้อยหมวกแดงจะเป็นงานกว่าหนูน้อยหมวกดำ เรื่องแบบนี้เจ้าชายปั้นคงมีพรสวรรค์เป็นพิเศษสินะ
ว่าแต่คุณยายไม่ออกเลยง่ะ แอบหลงรักเธออยู่ในใจ... :-[
จะจบแล้ว งื้อๆ ใจหายจัง แต่ว่าอย่าลืมตอนพิเศษลุงกับพี่นะจ๊ะ ถือโอกาสทวงเบาๆ เรื่องนี้ไม่เคยลืม แฮ่ๆ :mew1:
-
:ruready เขียดอย่ากินเยอะนะของฟรี เด่วลำยองจะถามหา55+(ว่าแต่เค้าอิเหนาก็เป็นคร่า)
-
ดีนะไม่ปอดบวมก่อนแก้คำสาปให้หมาป่าได้ แหมอิเจ้าชายหมวกแดงก็ช่างคิดได้นะในน้ำนิ :z1:
ส่วนอินู๋หมาป่าได้ลูกแก้วกระชากวิญญาณไปสองลูก? ลืมลูกแก้วสี่วิญญาณคุณยายไปเลยยยย :-[
ท่าทางเรื่องนี้คุณยายจะน่าสงสารที่สุด ดูดิถูกหลานลืมหมด :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
สนุกมากเลอออออออออออออออ
ขอบคุณนักเขียนนะฮ้าบบบบบบบบบบบ :katai3: :katai3: :katai3:
-
ตอนพิเศษแบบนี้ช๊อบชอบแต่ๆจะจบแล้วอ่ะยังไม่อยากให้จบเลย ครึครึ
-
อิอิ เสร็จไปอีกหนึ่ง แต่ไม่ใช่ภาระกิจที่ออกจากพระนครมาหรอกนะ เพราะคุณยายยังปลอดภัยทั้งร่างกาย และหัวใจ
แต่เป็นพรหมจารีของหนูน้อยหมวกแดง ที่สุดท้าย ก็เสร็จหมาป่าบูลดาไปอย่างเต็มใจสุด ๆ
เพราะหนูน้อยคนซื่อไม่ได้พยายามปกป้องเอาไว้เลยแม้แต่นิดเดียว
ส่วนตอนนี้สอนให้รู้ว่าต้องยอมเสียลูกแก้วสี่วิญญาณไป เพื่อให้ได้ลูกแก้วกระชากวิญญาณมา ใช่ไหมค่ะ
เอ่อ แล้วสรุปว่าหนูน้อยหมวกสองสีเค้าออกจากวังกันมาเพื่อ ? :oo1: :laugh:
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้คุณเขียดศรีสุดบรรเจิดต่อไปจ้า :pig4: :กอด1:
-
:katai2-1: เย้ อ่านมาถึงตอนปัจจุบันแล้วครับ
อย่าลืมมาต่อไวๆ นะครับ บลูคงตอนจัดหนักหลายรอบแน่ๆ o13
-
ตอนที่33 ฉันรู้ความรักยากอธิบาย แต่ความรักจริงมั่นคงมิหน่าย...ไม่แปรผันจากเธอ
(ในทีสุดก็ได้ใช้ชื่อนี้ :m4:)
http://www.youtube.com/v/qLq8xziiAAc
เช้าวันใหม่แสนสดใสเหมาะแก่การเดินชมหาดเสียเหลือเกิน บรรยากาศดี สถานที่โอ จะติดก็อย่างเดียว ก็คือ...กูระบมจนเดินไปไหนไกลไม่ได้
ส่วนคนที่นอนข้างๆก็หายไปไหนไม่รู้ เหมือนตอนนี้จะจำอะไรได้ขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่เยอะเท่าไหร่ อาบน้ำแปรงฟันเปลี่ยนชุดเรียบร้อยก็ออกมานั่งรับลมที่ระเบียง มองแสงแดดสีอ่อนที่กระทบเกลียวคลื่น ไม่รู้นั่งเพลินนานเท่าไหร่ เพราะมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร่างทั้งร่างถูกบางคนรวบไปกอดจากด้านหลัง
“ออกมาทำไม เดี๋ยวก็ไม่สบาย”พูดจบก็หอมแก้มผมอีก
“ทำบ้าไรเนี่ยเฮีย เกิดใครขับรถผ่านมาเห็นแล้วตกใจหักรถแหกโค้งชนต้นมะพร้าวตายจะทำไง”ผมพยายามดีดตัวออก แต่อีกคนกลับยิ่งรัดแน่น “ชาติที่แล้วเป็นงูรึไง ปล่อยได้แล้ว อึดอัด”
“ทีเมื่อคืนกูกอดทั้งคืนยังไม่เห็นบ่น”พูดแล้วก็หอมผมอีกที
“เมื่อคืนก็ส่วนเมื่อคืนดิ”ผมบ่น แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรอีก
“กูรักมึง”ถ้อยคำถ่อยเถื่อน แต่กลับวาบหวานไปถึงขั้วหัวใจ
“อืม”ผมวางฝ่ามือลงบนท่อนแขนอีกคน
“มึงล่ะ”
“บลูว่ามันเป็นเรื่องแปลกนะที่จะตกหลุมรักใครคนเดียวหลายๆครั้ง...”ใบหน้าของคนที่กอดผมไว้ซบลงบนบ่า “แต่มันก็เป็นไปแล้ว...บลูรักเฮียปั้น”ถ้อยคำธรรมดา แต่มันเหมือนโลกสว่างไสว
การผิดหวังจากรักแรก อาจทำให้หลายคนกลัว ถามว่าผมกลัวไหม? ผมว่าผมกลัวนะ แต่ความสัมพันธ์ของผมกับเฮียปั้นมันไม่ได้เริ่มต้นด้วยความรักตั้งแต่แรกแล้ว ความรักน่ะมันมาก่อตัวทีหลัง
ถ้าวันนี้เฮียถามผมว่ารักเฮียที่ตรงไหน ผมเองก็ตอบไม่ได้ เพราะมารู้ตัวอีกที คือรักไปแล้ว หลายคนอาจคิดว่าผมมึน ซึ่งผมก็ยอมรับว่าผมมึน แต่เป็นคุณ คุณจะรู้หรอว่าเริ่มรักตอนไหน ตอนไหนที่ทำใจรักได้เต็มอกโดยไม่คำนึงถึงสังคม ตอนไหนที่คุณรู้สึกพร้อมจะเผชิญทุกสิ่งโดยไม่เสียใจทีหลัง ตอนไหนที่ขอแค่ให้กุมมือกันไว้แค่นี้ก็พอ...ผมไม่รู้หรอกตอนไหน
รู้แค่ตอนนี้...ผมพร้อมแล้วสำหรับทุกอย่างที่พูดมา
“อืม...”เสียงครางตอบรับแผ่วเบากับคำรักของผม
ท่อนแขนแกร่งรัดผมแน่น...แต่กลับไม่อึดอัด
“อย่าปล่อยมือจากบลูไปง่ายๆนะ”
“คราวนี้ถึงตายก็ไม่ยอมปล่อย...”ผมหลับตาทิ้งตัวพึงคนที่กอดผมไว้...แค่นี้แหละที่อยากได้ยิน
จากนั้นเป็นไงไม่อยากจะบอก เล่ามาจนจะจบเรื่องล่ะ ปล่อยให้คิดเองกันบ้าง ถือว่าเสริมสร้างจินตนาการเว่ย...
.
.
.
สองอาทิตย์หลังจากทริปทะเลสวาทหาดสยิว ผมว่าผมจำอะไรได้จนคิดว่าน่าจะครบแล้วนะ หลายคนอาจอยากให้ผมความจำเสื่อมเรื่อยๆเพราะดูหัวอ่อนน่ารักดี แต่ขอท๊อด ไอ้บลูคนกร้านโลก(?)กลับมาแล้วว่ะ และมันก็ดีใจที่มันจำได้สักที...จะได้หลุดออกจากสภาพโง่ๆที่โดนไอ้เฮียผัวเลว หลอกฟันแม่งเกือบทุกวี่ทุกวัน
งดหนึ่งเดือนละกันนะเฮีย กูเชื่อว่าช่วงเกือบเดือนที่กูจำเชี่ยอะไรไม่ได้น่ะ มึงคุ้มแล้ว
“อาม่าจ๊อมีไก๊(อาม่าทำอะไร)”หม่าม๊าผมถามอาม่าที่กำลังสาละวนในการจัดส้ม
“ขันหมากซิงนึ้งซิงเนี้ยอาตั้วตี๋นา(ม่าจัดขันหมากงานแต่งตั้วตี๋น่ะ)”อาม่าหันมาบอก ก่อนจะจัดส้มเช้งที่มีอักษรสีแดงประทับอยู่
ไม่ต้องควักลูกกระตาออกมาล้างกันนะครับ อ่านไม่ผิดหรอกขันหมาก ฮึๆๆๆ ไม่ใช่ว่าที่บ้านผมจะยกขั้นหมากไปสู่ขอไอ้เฮียแต่อย่างใด แต่ป๊าพอใจให้เราหมั้นแบบจีน ดังนั้นก็แบบจีนไปนี่แหละ ถึงจะดูยุ่งยาก แต่ผมว่าอาม่าก็ดูมีความสุขนะ...สุขกว่าเจ้าของงานแบบผมอีก
ขอเท้าความหน่อยล่ะกัน จากการตกลงของผู้ใหญ่สรุปว่าป๊าผมยังไม่ยอมให้แต่ง แต่จะให้หมั้นไว้ก่อน โดยป๊าให้เหตุผลว่าทั้งผมและเฮียปั้นเองก็ยังเด็ก อนาคตอีกไกล ถ้าแต่งกันไปแล้วหมดรักกันขึ้นมามันจะยุ่ง ดังนั้นหมั้นไว้ก่อนเรียนจบถ้าทั้งคู่ยังไม่เปลี่ยนแปลงความรู้สึกก็ค่อยมาไหว้ฟ้าดินบรรพบุรุษกัน
ส่วนม๊าผมนางก็มาแอบนินทาลับหลังว่าป๊าหวงลูกไม่เข้าเรื่อง ให้เหตุผลข้างๆคูๆ ไม่ได้จดทะเบียนสมรสสักหน่อยมันจะยากตรงไหน อีกอย่างเด็กมันได้กันไปถึงไหนต่อไหนแล้วยังจะมาแอ๊บแบ๊วหัวโบราณ...ม๊า นี่ลูกชายม๊าจะไปเป็นเมียชาวบ้านนะ ช่วยตกใจ หรือรับไม่ได้หน้อยเห้อ
“เขียนว่าไรอ่ะม๊า”ผมถามม๊า เพราะไม่อยากรบกวนสมาธิอาม่า
“ซังฮี้ แปลว่าคู่มงคล”ม๊าอธิบายผมเสร็จก็ไปช่วยอาม่าจัดขันหมาก
ผมนั่งดูอาม่ากับม่าม๊าได้สักพัก บีบีในกระเป๋าก็สั่นรัว ผมดูหน้าจอแล้วก็ต้องเผลอยิ้มออกมา
…I’Hear…
“ว่าไงเฮีย”ผมกรอกเสียงลงไป
/”กูได้ชุดมาล่ะ...”/แล้วไงวะ /”ของกูเป็นชุดจีนสีแดง”/รายงานกูเพื่อใคร หรือตื่นเต้นไม่เคยเห็น
“เฮียอย่าพิรี้พิไร ...มีไร”
/”แล้วมึงต้องใส่กี่เพ้าปะวะ”/ไอ้สาดดด อ้วกแทบพุ่ง
“จะบ้าเรอะ!!! กูไม่ใช่ตุ๊ด”ผมแหวเสียงสูงจนอ่าม่าและม่าม๊าหรี่ตามอง
/”อ้าว แล้วจะให้ใส่ชุดเหมือนกันงี้หรอ”/
“เออว่ะ”
/”ใส่กี่เพ้าแน่มึง...แต่ก็ดีนะเวลาเข้าหอได้ไม่ต้องเสียเวลาถอด ถกขึ้นได้เลย หึๆ”/ยังมีเสียงหัวเราะชวนเสียจริตตบท้ายอีกนะ
“แค่พิธียกน้ำชาโว้ย ไม่มีเข้าหอ แล้วถกขึ้นได้เลยนี่อีก อยากจะแงะสมองออกมาดู มันมีแต่เรื่องแบบนี้รึไงห๊ะ!!”ผมแหกปากโวยวายทั้งที่หน้าร้อนผ่าว
/”ไม่มีหรอ...อย่างนี้มึงก็เสียดายแย่เลยดิ”/
“ใครเสียดาย เฮียมากกว่ามั้ง”
/”เออ”/ง่ายๆสั้นๆ แต่หน้ากูเกือบระเบิด
“ปฏิเสธบ้างก็ได้เฮีย”/ผมบอกเสียงแผ่ว
/”ก็มันเรื่องจริง ทำไมต้องปฏิเสธ... ถ้าใครถามว่ากูรักมึงไหม กูต้องปฏิเสธด้วยไหม”/เดี๋ยวนี้หัดประชดประชัน
“เอาเป็นว่าบลูผิดเองล่ะกัน แค่นี้นะเฮีย ขี้เกียจเถียง”ผมกับมันจะไปกันรอดปะวะ หม้อข้าวไปทันดำกูก็ทะเลาะกันแล้ว
/”กูรักมึง”/แค่สามคำ อารมณ์ขุ่นข้องหมองใสก็เหมือนจะมลายหายไปแทบจะทันที
“อื๊อ”เอามือที่ว่างทาบหน้าก็รู้สึกร้อนผ่าว
/”อื๊อเหี้ยไร พูดให้ชัดๆดิ”/
“บลูก็รักเฮีย”ป้องปากกระซิบแผ่วๆ
/”อะไรนะ ไม่ได้ยิน”/มาหูตึงเชี่ยอะไรตอนนี้
“บลูก็รักเฮีย”ดังขึ้นอีกนิด
/”ไม่ได้ยิน”/
“กวนส้นตีนอีกนิด จะไม่พูดด้วยแล้วนะ”ขู่แม่งเลย กูไม่ใช่นางเอกโง่ๆที่จะยอมมึงทุกอย่างนะ
/”ทำเป็นงอน รักนะจ้วบๆ ฮ่าๆๆ”/
“เล่นเหี้ยไรเนี่ยเฮียขนลุก”ผมเอามือกุมแก้มตัวเอง รู้สึกเหมือนแก้มแม่งจะแตก “จะวางแล้ว”
/”จ้วบๆๆๆๆๆๆๆ”/
“กวนตีน!!”ผมกรอกเสียงลงไป ก่อนจะกดวางสาย แล้วเอามือทั้งสองข้างกุมที่ที่ข้างแก้ม
เอาบีบีวางไว้บนโต๊ะก็หันไปมองสองผู้อาวุโสที่มองผมตาแป๋ว อาม่าครับม่าม๊าครับ อย่ามองบลูด้วยสายตาอย่างงั้นสิครับ...อาย
ติ้ง!!
บีบีที่วางบนโต๊ะไม้ส่งเสียงเตือนว่ามีความเคลื่อนไหวในเฟซบุ๊ค
กดเข้าเช็คที่หน้าวอลผมก็แทบช็อค เมื่อเห็นไอ้เฮียไอ้คนจังไรมันขึ้นสถานะแล้วแท็กผมว่า ‘ดีใจจัง เมียจะใส่กี่เพ้าโชว์ขาอ่อน’ กูบอกมึงแบบงั้นหรอไอ้สาดดดด
ผมกดรีเฟรชอีกครั้งก็เห็นคนมาตอบเต็มไปหมดไม่ว่าจะ
‘ผ่าสูงยันเอวเลยปะไอ้บลู’จากไอ้เชี่ยแว่น
‘ใส่สีแดงนะ’ไปใส่ให้ผัวมึงดูล่ะกันนะอิเตี้ย
และอีกสารพัดสาระเพจากเพื่อนเฮียและเพื่อนในคณะผม ผมไม่ตอบอะไรเพียงแค่ทักแชทเฟซไอ้เฮียไปว่า...โกรธ
ผมปิดเตือนแชทเฟซทันทีเมื่อส่งไปถึง ไม่นานโทรศัพท์ผมก็สั่นอีกรอบ คราวนี้ผมปิดเครื่องหนีเลย มีโทรมาเบอร์บ้าน ผมรับแต่ก็ไม่พูดอะไร จนสุดท้ายไอ้คนปากดีหาญกล้ามาท้าทายอำนาจมืดก็ต้องมีอันหอบสังขารร่างมาหาผมที่บ้าน จริงๆผมก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอก แต่อยากให้มันรู้ว่าผมไม่ใช่นางเอกโง่ๆที่จะยอมมันทุกอย่าง
ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้วเว่ย
.
.
.
กำหนดงานนั้นตรงกับวันอาทิตย์สีแดง ซึ่งในคืนวันเสาร์ผมโดนจับอาบน้ำใบทับทับทิมกับใบเซี่ยงเชาจนเหม็นเขียวไปทั้งตัว(ไม่รู้ตอนนี้หายยัง) แขกที่มาร่วมงานนั้นมีไม่เยอะมาก มีญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝั่ง มีเพื่อนเฮียปั้นประมาณสิบกว่าคน และมีเพื่อนผมประมาณครึ่งชั้นปี(ห่า ไหนว่าไม่เยอะ) ไม่รู้แม่งรู้มาจากใคร แต่ก็ซึ้งน้ำใจทุกคนก็แล้วกัน งานมงคล ขี้เกียจด่า...มาถึงก็แดกล้างแดกผลาญกันเลย
เรื่องชุดเสียใจกับทุกคนด้วยนะ(แต่ดีใจกับตัวเอง) ไม่ใช่กี่เพ้าเว่ย... แต่เป็นถังจวงผ้าแพรสีแดงเหมือนกันนี่แหละ แต่ปักคนละลาย ผมลายหงส์สีทอง ส่วนไอ้เฮียลายมังกรสีทอง ตอนเช้าผมกับเฮียปั้นออกมาไหว้ศาลพระภูมิกับเจ้าที่ก่อนที่ผมจะกลับเข้าไปแต่งตัวเซ็ตผมต่อ
แต่งตัวเสร็จผมก็มายืนมองขันหมากฝ่ายตัวเองในห้องทานข้าว มีส้มเช้งที่เขียนด้วยอักษรแดงอยู่สองถาด ถาดละ44ลูก รวมสองถาดและเป็น88 ถือว่าเป็นเลขมงคลของแต๊จิ๋ว มีเอี้ยมแดงปักลายหงส์ร่อนมังกรรำที่อาม่ากับม่าหม้าไปหาซื้อมาเสียครึ่งค่อยวัน มันสวยจริงๆ บนเอี้ยมปักด้ายทองนั้นมีปิ่นปักผมสีทองวางอยู่ อันนี้สมนาคุณจากร้านอี้เหมยที่ลดราคาให้พิเศษ
ในถาดสองถาดมีกล้วยวางอยู่หนึ่งเครือ หวีไม้สีดำมีลายกิ่งทับทิมสีทองวางอยู่ในถาดปูผ้าสีแดงสลักคำว่าซังฮี้ ขนมอี้อยู่ในถ้วยสองถ้วยเตรียมพร้อมสำหรับงานมงคล มองขันหมากมากมายฝ่ายตัวเองอีกครั้งผมก็ได้แต่ฉีกยิ้มกว้าง วางกิ่งอั้งฮวยไว้ทุกถาด อั้งฮวยหรือกิ่งทับทิมมีความหมายว่าบริสุทธิ์ครับ ซึ่งถึงผมจะไม่บริสุทธิ์แล้ว แต่ก็อยากจะเสียบไว้หลอกคนอื่นที่น่าจะยังไม่รู้เรื่องว่าผมโดนไอ้เฮียเคลมไปนานแล้ว...ซึ่งจะมีไหมวะ
ผมไม่รู้พิธีด้านนอกไปถึงไหนแล้ว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ไอ้เอมกับเจ้บลูมเข้ามาตามในห้องทานอาหาร ผมเดินออกไปที่ห้องรับแขก นำหน้าพวกเพื่อนๆญาติๆที่มาช่วยถือขันหมาก รู้สึกประหม่ายังไงไม่รู้ เจ้บลูมดันหลังผมเบาๆ ก่อนดันให้เข้าไปนั่งข้างๆเฮียปั้นที่นั่งอยู่บนพื้น
เมื่อซินแสบอกเวลาถึงฤกษ์ เฮียปั้นก็สวมแหวนให้ผม ก่อนที่ผมจะสวมให้เฮียปั้น แหวนของเราสองคนนั้นเป็นแหวนทองคำขาวใต้แหวนเฮียสลักชื่อผม ใต้แหวนผมสลักชื่อเฮีย ราวกับให้แหวนเป็นตัวแทนว่าเราจะอยู่ด้วยกันเสมอตราบใดที่เรายังสวมมันอยู่
หลังจากสวมแหวนเสร็จทางฝ่ายเฮียปั้นก็ต้องออกไปตั้งขบวนขันหมากก่อนจะยกขันหมากเข้ามา คุณแม่คุณพ่อ(ที่ผมเพิ่งเห็น)ของเฮียปั้นกับอาม่าอากง(ที่เลิกหนีออกจากบ้านชั่วคราว)แล้วก็ป๊าม๊านับสินสอดแลกสินสอดเสร็จ ก็แลกสินสอดกัน โดนทุกอย่างที่เตรียมไว้สองถาดนั้น จะให้อีกฝ่ายนั้นหนึ่งถาดแล้วเก็บไว้เองหนึ่งถาด
ต่อจากนั้นก็เป็นการไหว้ฟ้าดิน บรรพบุรุษ และตี่จู้ในบ้าน จนเมื่อมาถึงพิธีที่ผมรอคอย...พิธียกน้ำชา ตอนแรกผมนึกว่าต้องยกตอนงานแต่งซะอีก แต่ม๊าบอกไม่เป็นไรหาตังค์ ซึ่งผมก็เชื่อว่ะ(เพราะได้ตังค์) ไอ้บลิสส์ผู้ซักซ้อมการชงชารินชามาหลายวัน รินน้ำชาใส่ถ้วยแดงลายหงส์กับมังกรสีทอง ก่อนจะวางทั้งสองถ้วยไว้บนถาดแล้วเลื่อนมาที่ผม
ผมกับเฮียปั้นยกถาดขึ้นก่อนจะยกให้อาม่ากับอากงที่อาวุโสที่สุด อาม่าอากงลูบหัวผมกับเฮียปั้นเบาๆอย่างเอ็นดูก่อนจะวางซองแดงไว้บนถาดน้ำชา ผมยกถาดกลับ ส่องผ้าขนหนูให้อาม่าอากง ส่วนถาดกับถ้วยชาก็ส่งให้ไอ้บลิสส์ผู้ชำนานการ ในขณะที่รอไอ้บลิสส์พิรี้พิไรรินชา ผมก็หันมาเก็บซองแดงที่ได้ไว้บนผ้าแดงที่เตรียมมาเอง...กะว่างานนี้ต้องได้เยอะอ่ะ
ผู้ใหญ่ฝ่ายผมมีสิบคู่ ส่วนผู้ใหญ่ฝ่ายเฮียปั้นนั้นมีหกคู่ ผมกับเฮียปั้นสลับไว้ผู้ใหญ่แต่ละฝ่ายจนครบ ก็มาถึงขั้นตอนต่อไปคือกินขนมอี้ หรือก็คือบัวลอยจีนนี่แหละครับ ผมกับเฮียปั้นต่างคนต่างกิน ไม่มีป้อนกันให้หวานเลี่ยนเหมือนพิธีทางประเทศอื่นแต่อย่างใด
เมื่อเสร็จพิธีต่างๆแล้วก็ถึงเวลาที่ผู้ร่วมงานกว่าค่อนคณะรอคอย...งานเลี้ยงนั่นเอง
ก็เลี้ยงโต๊ะจีนแบบธรรมดาแหละครับ แต่จะไม่ธรรมดาก็ตรงอาหารที่มาเสิร์ฟมาจากภัตตาคารของที่บ้านผมเอง อาหารที่เสิร์ฟก็เป็นพวกอาหารเหลาครับเปรมพวกมันที่แห่กันมาค่อนคณะเชียวแหละ
ฝ่ายเฮียปั้นนั้นขนของกลับกันตั้งแต่เย็นๆแล้ว ผมก็เดินหยิบนู้นหยิบนี่กินเล่น จนเมื่อถึงช่วงค่ำ พอซินแซบอกได้ฤกษ์รับตัว ผมก็เริ่มใจไม่ดี ไหนบอกแค่หมั้น ทำไมต้องมีรับตัวด้วย แต่จะสงสัยโวยวายอะไรก็คงไม่ทันแล้ว ในเมื่อตอนนี้ม่าม๊าทัดกิ่งทับทิมไว้ที่หูผม แล้วกลัดปิ่นไว้ที่กระดุมเสื้อเสียเรียบร้อย
“อาตั้วตี๋ เป็นเด็กดีน๊า หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัย อย่าเอาแต่ใจเหมือนอยู่ที่บ้านนะ ม๊ารักตั้วตี๋นะ แล้วม๊าก็ขอบใจนะที่ตั้วตี๋ทำให้ความฝันม๊าเป็นจริง...ม๊าอยากเป็นแม่เจ้าสาวสักครั้ง”ตอนแรกเหมือนจะซึ้งแต่จบประโยคนี่กูแทบกรี๊ด
“ถึงเวลาแล้ว เจ้าบลูขึ้นรถ”ป๊าจูงมือผมเดินมาที่รถเมอซิเดสเบนส์สีบลอนด์เงินของป๊า ก่อนจะพรมน้ำที่มีใบทับทิมลอยอืดอยู่ใส่หน้าผม
“โซ้ยตี๋อย่าให้ตะเกียงดับนะ”ม๊าสั่งไอ้บลิสส์ที่ในมือมีตะเกียงแอลกอฮอล์อยู่...มึงขโมยมาจากที่โรงเรียนใช่ไหม
“ครับม๊า”
“เปลี่ยนตะเกียงไหม มันไกลอยู่นะ”อี้เหมยเข้ามาบอกม๊าผม
“เจ้ไม่มีเลย ที่เตรียมไว้มันเสียกะทันหัน”ม๊าผมหันมาบอกน้องสาวตัวเอง
“ในรถเหมยมีตะเกียงใส่ถ่านอยู่ เดี๋ยวให้ชมพูไปเอาให้”อาอี้บอกม๊าผมก่อนจะหันไปบอกเด็กหญิงตัวน้อยในชุดกี่เพ้าสีชมพู “ชมพู ไปเปิดรถเอาตะเกียงมาให้เฮียบลิสส์หน่อยนะคะ”ชมพูพยักหน้ารับก่อนจะวิ่งไปที่รถ เพียงไม่นานชมพูก็กลับมาพร้อมกับตะเกียงสีชมพูอันน้อยที่มีสติ๊กเกอร์เจ้าหญิงดิสนี่ย์แปะอยู่...กูจะบ้า
นี่ผมต้องถูกส่งตัวด้วยตะเกียงเจ้าหญิงหรอว๊า!!
“ขอบคุณครับ”ไอ้บลิสส์รับตะเกียงมาก่อนจะก้มลงหอมแก้มยุ้ยๆของสาวน้อยที่สูงยังไม่พ้นเอวผม
“ไปได้แล้วๆ”ม๊าบอก ก่อนจะยัดถังไม้พื้นแดงขอบดำลายหงส์มังกรใส่มือผม ในถังนั้นมีหวีสี่อัน มีเอี้ยม แล้วก็บรรดาเครื่องประทินโฉมของผมทั้งหลายแหล่
เมื่อขึ้นรถแล้วนั่งมาได้สักพัก ผมก็รู้สึกว่าทุกคนนั้นเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี คิดดูดิ ขนาดหน้ารถยังติดซังฮี้กับกิ่งทับทิม ผมมองตะเกียงในมือไอ้บลิสส์ก่อนจะถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ
ถึงบ้านเฮียปั้น ทางนั้นเขาก็เตรียมให้ผมไว้เจ้าที่กับศาลพระภูมิ ก่อนจะไหว้บรรพบุรุษ ส่วนตี่จู้นั้นไม่ต้องไหว้เพราะที่บ้านเฮียไม่มี ไอ้บลิสส์เดินนำเข้าไปในห้องเฮียปั้นที่จัดเตรียมเอาไว้ซะสีแดงแรงฤทธิ์ มันวางตะเกียงเดอะปริ้นเซสเอาไว้ที่หัวเตียงเสร็จ ก่อนเข้ามากอดผมอีกครั้ง ก่อนจะรับซองแดงจากเฮียปั้นแล้วมันก็ออกไป
ประตูปิดลงโดยไม่มีคำอวยพรใดๆเหมือนพิธีไทย ผมมองหน้าไอ้เฮียด้วยความมึนงง...แล้วที่กูสั่งงดหนึ่งเดือนมันจะมีความหมายอะไร!!!
“เอาน่า เขาหอวันนี้หรือวันหน้ามันก็ต้องเข้าอยู่ดี”ไม่เหมือนโว้ยยยย
ไม่ทันที่ผมจะสะดีดสะดิ้งโวยวายอะไร ร่างทั้งร่างของผมก็โดนช้อนขึ้นก่อนจะว่างลงบนเตียง เฮียปั้นเคลื่อนตัวทาบทับ ริมฝีปากบางสีสวยจรดจุมพิตลงบนหน้าผากผม ก่อนจะค่อยๆพรมลงมาตามแนวสันจมูก จมูกโด่งคลอเคลียร์ข้างแก้มผมเบาๆ
“มีความสุขไหม”ผมพยักหน้าตอบ
“เฮียล่ะ มีความสุขไหม”
“ที่สุด”
ริมฝีปากสวยกดลงแนบสนิท ปลายลิ้นชื้นสอดเข้ามาในโพรงปากโดยความยินยอมของผม อาภรณ์บนเรือนร่างของเราทั้งคู่เริ่มหลุดออกไปทีล่ะชิ้นสองชิ้นจนตอนนี้ร่างกายที่โหยหากันและกันนั้นเปลือยเปล่า
บทรักนุ่มละมุนโอบอุ้มร่างกายของเราไว้ท่ามกลางเมฆหมอกแห่งรัก ผมรู้สึกความสุขมันมากเกินจนจะทะลักออกมา แรงกระทำกระชั้นถี่ทำเอาผมแทบหลุดลอย ผมไปถึงฝั่งฝันก่อนที่ผมจะสัมผัสถึงความอุ่นวาบในช่องท้อง แล้วเฮียปั้นก็ถอนตัวออกไป แล้วอุ้มผมเข้าไปล้างเนื้อล้างตัวในห้องน้ำ
เฮียปั้นหวีผมเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าให้ผมเรียบร้อย ก็อุ้มผมมานอนบนเตียง อ้อมแขนแกร่งรวบตัวผมเข้ามากอด คำว่าเราเป็นของกันและกันผุดเข้ามาในหัว...ใช่แล้วล่ะ
เฮียปั้นเป็นของผม ผมก็เป็นของเฮียปั้น...ตอนนี้เราเป็นของกันและกันทั้งตัวและใจ
คืนนั้นผมฝันถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันในชมรม วันที่โดนเฮียแกล้ง วันที่ผมอ่อนเฮียเพื่อล้างแค้น วันที่ผมเจอเฮียนั่นรอผมที่หน้าห้อง วันที่เราจูบกัน ครั้งแรกที่แสนสับสนของผม วันที่เฮียร้องเพลง วันที่ผมนอกใจ วันที้เฮียทิ้งผมไป แต่วันไหนๆมันก็คงไม่สำคัญเท่าวันนี้...
วันที่เรามีกันและกัน
จบ.
囍
(ซังฮี้)
เชื่อไหมว่าตอนที่แต่งยังไม่สร่างเมา :really2: (คนอ่าน:เชื่อ)
ยายทวดรหัสขา คราวหน้าไม่เอาแสงโสมแล้วนะคะ แสบคอบรรลัยค่ะ :oak:
จบแล้วนะคะทุกคน(ตอนทอล์ค หายเมาแล้วนะเฮ้ย) :-[
ขอขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ถ้าไม่มีกำลังใจของทุกคน ก็คงมาถึงวันนี้ไม่ได้นะคะ
ตอนหน้าจะเป็นบทส่งท้ายของเฮียปั้นนะคะ แล้วก็จะถือว่าจบคู่หลักอย่างสมบูรณ์ :m13:
ส่วนเรื่องตอนพิเศษของคู่อื่นค่อยมาคุยกันทีหลังละกันเนอะ :m1:
-
:hao6: อร๊ากกก น้องบลูเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้ววว :o8: รอตอนพิเศษนร๊าาา :mew1:
-
o13 ว่าล่ะแม่ลำยองเอ๊ยเขียดศรีต้องเมาแน่ๆ55+
:o8: :o8: ฟินจุงเบยย อยากแต่งแบบนี้มั่งแต่ว่าคงอีกนานนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เขินนนนอร๊ายยยยยยยยยยยยยยย :impress2: :-[ :o8:
-
กี่เพ้านี้มีความลับ ใช่มั้ย? 55555+ :hao7: แต่ไม่น่าจบไวเลย คุณเขียด
รอ คู่ของ คิงรวย อยู่น้า :hao5:
ขอบคุณครับที่แต่งนิยายดีๆให้อ่าน >..< :z13:
-
ง่ะ
ไหนป๊าของบลูบอกแค่หมั้น หึหึหึ
น้องบลูโดบรวบหัวรวบหางซะแล้ว ออกเรือนแล้วหนุ่มคงไม่กล้าจีบอีก
เดี๋ยวคุณสามีขี้หึงเอาตาย 555+
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งนิยายดี ๆ ให้อ่านจะรออ่านตอนพิเศษนะอิอิ :z1:
-
อ่า ปลื้มปริ่ม ฝุดๆ :monkeysad:
ส่งอินู๋บลูเป็นฝั่งเป็นฝา?ไปแล้วววววว :heaven
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
นางนายบลูรดา(?)ก็ได้ออกเรือนไปซะทีหลังจากเป็นเมียเฮียมาตั้งนานนนนนก็ได้เป็นภรรยาโดยสมบูรณ์อิอิ
คู่หลักจบลงไปล่ะก็เหลือแต่คู่รองอีกหลายๆๆๆคู่ที่ต้องรอตอนพิเศษ รอ รอ รอ รอกันต่อปายยยยย
ยังไงก็ต้องขอบคุณ"คุณเขียด"นะค่ะที่แต่งนิยายดีๆน่ารักๆใสๆ(?)ให้อ่านขอบคุณค่ะ(^/\^)
-
น้องบลูออกเรือนแล้วววววว
เอ๊ะ!!!!
หรือออกนานแล้วววว
-
ขนาดเมานะนี่ :really2: :really2: :really2:
:mc4: :mc4: :mc4:
เย้ๆๆๆ บูลรดา มีครอบครัวแล้ว
-
จบแล้วอ่ะจบแล้วอิบลูก็เป็นฝั่งเป็นฝาแล้วแต่เรื่องน้องเฌอกับอิปินยังไม่เคลียอ่ะเอาตอนพิเศษมานะ ~จุ๊บ~
-
ห๊ะ จบแล้ว คิดถึงแย่เลย
อ่านไปเขิลไป แต่ก็ขำไปด้วย เพราะเป็นบลู
เลยทำให้ทั้งเขิลทั้งขำ 55555
-
:hao7: :hao7:
ตามอ่านทันตอนจบพอดี
เลยพึ่งได้มาเม้น แหะๆ
เสียใจทำไมพึ่งมาเจอ
ชอบบลูมาก เป็นนายเอกที่รั่วสุดๆ
เหมาะสมกันแล้วหละคู่นี้ :hao3:
ชอบภาษาที่คนเขียนใช้
ไม่จริงจังเกินไป ภาษากวน ๆ สามารถทำเรื่องที่น่าจะดราม่า
กลายเป็นตลกไปได้ 555
บางตอนอ่านไปก็นั่งขำคนเดียว
บางมุขก็แบบ คิดได้ไงวะ
:z2:
จะติดตามผลงานต่อไป
แต่งมาอีกนะเคิฟฟฟฟฟ o13
-
เมาจริงอ๋อ :hao4: นี่ขนาดเมายังแต่งจบนะ อิน้องบลูก็ยังคงเกรียนแบบคงเส้นคงวา :laugh: แต่งสนุกมว๊ากกกก อยากดูอิเตี้ยต่อจุงเบยอะ ดูมึนๆดีคู่นั้น ฮาาาาาาา
-
:impress2: :-[ :o8:
มีความสุขแล้วเน้อ บลูรดา
แต่งแล้วห้ามหย่านะเฮีย ขอบอก
-
ไม่รู้จะเขินหรือขำกับการออกเรือนของอิบลูดี
จบแล้ว แต่หลายคู่ยังไม่รู้ชะตากรรม หวังว่าตอนพิเศษคงจะโผล่มาน่ะจ๊ะคุณเขียดศรี
-
ตอนแต่งนี่คุณเขียดยังไม่สร่างจริงเหรอค่ะ บรรยายพิธีซะละเอียดเหมือนอยู่ในเหตุการณ์จริงเลยอะ
แล้วหมั้นยังไงจับน้องบูลเข้าหอเรียบร้อยโรงเรียนเฮียปั้นอย่างงั้นล่ะค่ะ แผนป๊า แผนม๊า หรือแผนเฮีย
อ่านแล้วฮา มาม๊าปลื้มใจกับความฝันที่เป็นจริงเพราะม๊าได้เป็นแม่เจ้าสาวสมใจแย้ว
และเป็นตอนจบที่ซาบซึ้งละมุนละไมยังไงไม่รู้ หวานเรียบ ๆ แต่อ่านแล้วต้องยิ้มตาม
ดีใจกะคู่บ่าวสาว ได้สมรสสมรักสมใจ ขอให้เฮียกะน้องบูลมีความสุขมาก ๆให้คู่อื่น ๆ ได้อิจฉาจะได้แย่งกันแต่งมั่งเนอะค่ะ
แล้วตอนนี้คู่อื่น ๆ เค้าหายไปไหนกันหมด ไม่ค่อยมีบทเลยอะ แม้แต่น้องปินยังไม่เห็นมาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้เฮียเลย
รอติดตาม คู่หลักส่งท้าย และคู่รองอีกหลาย ๆ คู่ในตอนพิเศ๊ษ พิเศษค่ะ
บวก บวก เป็นกำลังใจให้คุณเขียดศรีสร่างเมาจากแสงโสมด้วยจ้า :pig4: :กอด1:
-
:a5:
จบแล้วเหรอ!!!! ใจหายเลยค่า ตามอ่านมาตลอด
หวังว่าจะมีตอนพิเศษเยอะๆนะค่ะ
เฮียปั้นกับบลูน่ารักที่สุดอ่าาาาาาาาาาา o13 o13
:pig4: :pig4:
-
จบแล้วอะ?? :m28:
แต่ไม่เป็นไร รอคู่ต่อไป ฮี่ๆๆๆๆๆ :m4: :m4: :m4:
-
ดีใจกับบูลรดากับเฮียปั้นจริงๆ มันคุ้มค่าที่รอคอยมากกกก
บลูไม่ต้องกังวลนะ บลูไม่มีหม้อ ไม่มีวันดำแน่ๆ :laugh:
-
พูดแล้วจะหาว่าคุย...
ดิฮั้นโชคดีมั่กๆที่อ่านมาถึงตอนท้ายๆปุ๊ปก็อัพตอนจบปั้บเลยไม่ต้องรอนาน555 :heaven
สนุกมากค่ะเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวจบเลยฟินมากๆ ขอขอบคุณคนแต่งมา ณ ที่นี้เด้อค่ะเด้อ
ตะเองเขียนเก่งมากๆอะ มีเวลาก็แต่งมาเพิ่มอีกนะจ๊ะฝึกฝีมือๆ จะรอติดตามค่า :กอด1:
-
:a5: :a5: :a5:
ห๊าาาาาาาา จบจริงดิ
ม่ายยยยยยยยย บลูรดา
แต่คุ้มตรงเฮียปั้นฮันนีมูนจนฉ่ำก่อนวันวิวาห์ 555
ชอบตรงนี้
บวกและเป็ดขอบคุณ
ชื่นชอบและฮาไอเดียที่ใส่ในเรื่องจนเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของคุณเขียดศรี
ปรุงรสนั่นนี่จนติดใจ รอติดตามอยู่ทุกบ่อย
กดบวกและเป็ดขอบคุณ
หายเมาเมื่อไรหวังว่าจะมีเรื่องใหม่มาเสิร์ฟเร็วๆ
คนอ่านตาสีน้ำตาลๆ รออยู่
เอิ๊กๆ
:mew3:
ุ
-
กรีีดดดด จบแล้ววววว
จบแบบ อบอุ่นมากกก
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ในที่สุดก็จบเสียแล้ว :mew4:
ติดตามมานาน ชอบเรื่องนี้มากค่ะ
จากหมั้นกลายเป็นแต่งไปได้ไงเนี่ย อิอิ
รอตอนหน้าและตอนพิเศษนะคะ :-[
ขอบคุณคุณเขียดสำหรับเรื่องราวสนุกสนานเคล้ามาม่าเรื่องนี้คะ :กอด1:
-
บอกตรงๆเลยนะคะเค้าใจหายมากเลยนะที่ต่อไปนี้จะไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตารออ่านอิบลูแล้ว เค้าคงคิดถึงอิบลูและอิเฮียมากมายแน่ๆเลยล่ะค่ะบอกเลยนะคะว่าตั้งแต่อ่านนิยายมานี่ไม่เคยเจอนิยายเรื่องไหนเกรียนเท่าเรื่องนี้มาก่อน5555 งื้ออออไม่รู้จะอกยังไงความรู้สึกมันอัดอั้นอยู่ในใจ~ 5555555 :mew1:
ปล.เค้ายังรออิพริกกับชายเซอร์อยู่นะ*O*
ปลล.ขอผองเพื่อนของอิบลูด้วยก็ดีนะคะ><
ปลลล.อยากได้ภาคสองเรื่องนี้จุง :mew2:
ปลลลล.อย่างสุดท้ายที่จะขอกบอก "คนอ่านตัวเล็กๆ(?)คนนี้รักคุณเขียดสุดสวยที่สุดในสามโลดเลยยยยย :mew1:"
-
จบแล้ววว รักเรื่องนี้ รักคุณเขียด!!!!!! รักเฮียปั้นรักน้องบลู!!!! ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่านกัน :sad4:
-
เสียดายแทนเฮียปั้น
อดเห็นน้องบลูใส่ชุดกี่เพ้าเลย ฮ่าๆๆ
รอบทส่งท้ายแล้วก็ตอนพิเศษคู่อื่นๆจ้า
ปล. อยากส่งเครื่องดื่มแก้แฮ้งค์ให้คุณเขียดจัง 555 เทคแคร์จ้า :กอด1:
-
จบแบบแฮบปี้แฟนคลับก็ดีใจ ขอตอนพิเศษด้วยน๊าา อยากเห็นคู่อื่นมั่งอ่า
-
จบแล้วเหรอออออ :a5: ยังอยากอ่านน้องบลูอยู่เลย เรื่องนี้อ่านแล้วอารมณ์ดี ทั้งบลูทั้งเฮียปั้นมันเพี้ยน ๆ ทั้งคู่ 5555
แต่ง เอ๊ย หมั้นแล้ว อิน้องบลูก็เป็นฝั่งเป็นฝาได้สามีประกาศออกสื่ออย่างเป็นทางการแล้วสินะ :impress2:
-
จบแล้วววว ???????
กรี๊สสส แบบมิได้นัดหมายยยย
งงคร่าาา
:heaven
-
ในที่สุดก็ได้แต่งงานกันแล้ว จบแบบมีความสุขสุดๆ
ยังไงก็ขอตอนพิเศษทุกคู่เลยนะ (แอบโลภ)
-
แฮป ปี้ กันแล้ววววววววววววววว
อิหนูเป็นฝั่งเป็นฝาสักที :mc4:
-
:กอด1:
-
บทส่งท้าย
http://www.youtube.com/v/GGy1S8iYwf0
“เฮียปั้น...บลูเริ่มสงสัยแล้วนะ ว่าโปรตอนเป็นลูกพี่ปูนหรือลูกเฮียกันแน่”ไอ้บลูนิ่วหน้าเมื่อผมอุ้มหลานชายวัยขวบเศษเข้ามาในบ้าน “จริงๆเฮียไปแอบไข่เอาไว้แล้วเอาชื่อพี่ปูนมาอ้างใช่ไหม”คิ้วขมวดแต่ก็ยังคงสาละวนกับการทำโมเดล
“ไม่สงสารหลานมันรึไง”ผมรู้ดีว่าไอ้บลูมันไม่ถูกกับเด็กและหมา มันบอกว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่เหนือการควบคุม
“เฮียเข้าใจไปเรื่องไหนเนี่ย...พี่ปูนก็อีกคน ไม่ได้อยากจะว่าหรอกนะ มีปัญญาทำ แต่ทำไมไม่มีปัญญาเลี้ยงวะ”ไอ้บลูวางมือจากโมเดลตรงหน้า ก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว
รู้สึกว่ายิ่งแก่ เซลล์กลัวเมียยิ่งลุกลาม
ผมยืนงงได้ไม่นานไอ้บลูก็เดินกลับมา ในมือมีแก้วใสที่มีไอน้ำเย็นเกาะพราว
เกร๊ง!!!
แก้วบรรจุน้ำเย็นที่มันตั้งใจจะเอามาให้ผมถูกกระแทกวางบนโต๊ะกระจก...เดี๋ยวนี้ ข่มกูตลอด
“ส่งโปรตอนมาดิ”ตาขวาง ปากบ่น แต่มันก็เลี้ยงโปรตอนมามากกว่าคนที่เป็นพ่อเป็นแม่รวมกันอีกมั้ง
“มามา”เหมือนจะรู้งาน มือป้อมเล็กพยายามเอื้อมหาคนหน้านิ่ว
“เรียกปะป๊าสิ ปะป๊า”ไอ้บลูรับเจ้าตัวเล็กไปก็พยายามสอนอะไรของมันก็ไม่รู้
“แม่ม”
“แม่งอะไร...โด่ แค่นี้ทำไม่พอใจ”เออเว่ย แม่งคุยกันรู้เรื่องด้วย
“แม่มแม่ม”พูดแบบอมเหงือกเสร็จ โปรตอนก็เอาหัวซบบ่าม่าม๊ามันอย่างอ้อนๆ
“หิวรึไงไอ้อ้วน”ไอ้บลูมันยิ้มออกแล้วครับ
ให้รู้ซะบ้างหลานใคร ตลอดทางผมสอนมาอย่างดี
“แล้วเฮียอ่ะ จะยืนขวางเจ้าที่เจ้าทางอีกนานไหมวะ..”โอเค เกิดเป็นกู แค่ยืนหายใจก็ผิดสินะ
ขึ้นมาบนห้องผมก็จัดแจงอาบน้ำอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกางเกงเล หลายคนอาจคิดว่าไอ้บลูเดี๋ยวนี้ดูหงุดหงิดหงุดเงี้ยวไม่น่ารักเหมือนเมื่อก่อน คือจะว่าไงดีล่ะ สำหรับผมมันก็เหมือนเดิมนะ ไม่ใช่น่ารักเหมือนเดิม แต่คือกวนส้นตีนเหมือนเดิม อาจจะมากกว่าเดิมหน่อย...แต่กูชิน
ถามว่าโกรธไหมที่ช่วงนี้มันชอบเหวี่ยงใส่ผม ตอบเลย ไม่โกรธ เพราะไอ้บลูมันไม่ได้เป็นแบบนี้ทุกวัน แต่ช่วงนี้โปรเจกต์ห่าเหวอะไรฃไม่รู้บานตะไท มันเลยค่อนข้างเครียดสะสม อีกอย่างก็สไตล์เด็กใกล้จบอ่ะครับ ทั้งโปรเจกต์ ทั้งหน้าที่แม่บ้าน ทั้งหน้าที่เมีย ...สมน้ำหน้ามัน เสือกแรดมีผัวก่อนเรียนจบ
ตอนนี้ผมต้องอธิบายสาเหตุที่บอกเลิกไอ้บลูเมื่อสมัยข้าวใหม่ปลามันใช่ปะวะ คือหลินมันอยากให้ไอ้บลูมันเกลียดผมไง ให้แม่งเข้าใจว่าผมนอกใจ ไอ้ผมเองจะอธิบายก็อธิบายไม่ได้ แล้วคือผมไม่อยากเดินตามเกมส์หลิน รู้สึกเสียเชิงด้วย ก็เลยชิงเลิกกับไอ้บลูไปก่อน และด้วยนิสัยเมียผม ที่ทุกคนพอจะรู้ว่ามันขี้เสือก ดังนั้นคนอย่างไอ้บลูน่ะ ไม่นานเดี๋ยวมันก็รู้ความจริงด้วยตัวเอง...แต่ก่อนมันรู้ หัวกูก็เย็บไปหลายเข็มนะ
ส่วนเรื่องที่บ้านมัน เขาก็รู้กันตั้งแต่วันที่มันพาผมไปแล้วล่ะ วันต่อมาป๊ามันก็เรียกผมไปคุย กว่าจะคุยกันรู้เรื่องเส้นเลือดในสมองผมก็เกือบจะแตกเหมือนกัน
เล่าแค่นี้ล่ะกัน ขี้เกียจว่ะ เขาบอกว่าไอ้พวกที่ชอบนึกแต่เรื่องอดีตแม่งมีแต่พวกคนแก่ พอดีผมเพิ่ง23ยังไม่แก่ ดังนั้น...กูไม่เล่าแล้ว
“เฮีย เย็นนี้จะกินไร”เสียงถามจากหน้าห้องทำให้ผมรู้ว่าไอ้บลูอารมณ์ดีขึ้นแล้ว
“อะไรก็ได้”
“ไปหากินที่อื่นล่ะกัน...ทำไมเป็น”แล้วก็ได้ยินเสียงกระแทกเท้าลงบันได
คือถ้ามันเป็นผู้หญิง ผมคิดว่ามันท้องแล้วนะ...อารมณ์มึงแปรปรวนเกิน
เดินลงมาชั้นล่างก็เห็นไอ้บลูนั่งป้อนข้าวโปรตอนอยู่ เจ้าเด็กอ้วนจอมงอแง(กับคนอื่น)นั่งว่านอนสอนง่ายสงบเสงี่ยมเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่บนตักไอ้บลู
“อื๊อ”โปรตอนเบือนหน้าหนีช้อนพลาสติกคันเล็ก
“อย่ามาเอาแต่ใจที่นี่นะ”เพิ่งเคยเห็นโปรตอนดื๊อกับไอ้บลูมันครั้งแรก “ไม่กินก็ไม่ต้องกิน”ไอ้บลูวางช้อน เอาไอ้เด็กอ้วนเจ้าปัญหาไปวางไว้บนโซฟา ส่วนตัวมันก็มาเก็บช้อนเก็บชามเข้าครัว
ไม่รู้แม่ลูกเขาทะเลาะอะไรกัน แต่ดูคราวนี้ไอ้บลูจะโกรธจริง เมื่อไม่เห็นม่าม๊าอยู่ในสายตา โปรตอนก็เริ่มน้ำตาร่วง เบะปากเตรียมแผดเสียง แต่ดูคราวนี้ไม่ยอมแผดเสียงเว่ย คงจะรู้ว่าไอ้บลูไม่ชอบเสียงเด็กร้อง(กูก็เดาไปส่งเดช) ร่างกลมปุ๊กลุ๊กพยายามคลานลงจากโซฟา
แต่ก่อนที่ลูกชายชาวบ้านจะมีอันเป็นไปจนกูเองก็ไม่รู้จะไปทำใช้ยังไงนั้น... ผมที่ซุ่มดูเหตุการณ์จากตรงบันไดก็รีบเข้าไปอุ้มเด็กชายที่น้ำตานองขึ้นมา แต่พาผมอุ้ม ก็ดิ้นเหมือนอยากจะลง ก็เลยปล่อยลงกับพื้น
พอโดนวางลงพื้น ก็รีบคลานไปหาม่าม๊าที่นั่งตัดโมเดลอยู่มุมห้องแทบจะทันที
“ฮึก มัม มัม”
“ไม่ต้องมาพูด ตัวบอกว่าหิว เราก็อุส่าทำต้มจืดให้”ไอ้บลูว่าแล้วก็ติดโมเดลมันต่อ
“แม่ม ฮึก ฮึก”
“ไม่ต้องมาขอโทษ”ไอ้บลูพูดแล้วก็อุ้มเด็กที่พยายามปีนขึ้นไปบนตักให้ออกห่าง
“มามา ฮึก มัม ฮึก”
“ไม่ให้อภัย ไปไหนก็ไป”แล้วก็ตัดโมเดลต่อ
“ฮึกๆ มัม”แล้วร่างป้อมก็พุ่งเข้าใส่โมเดลที่ไอ้บลูทำมาสองวันสองคืน
แต่ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กอ้วนแรงน้อยไปหรือโมเดลไอ้บลูมันทนเกินไป มันเลยไม่พังลงมาให้สะใจเล่น
“เฮียปั้น!!!”คนแม่ตะโกนหน้าแดงก่ำ
“แง๊!!!!”ตัวลูกร้องตามมาติดๆ
“เอาออกไปไกลๆบลู”แล้วความซวยจะตกมาที่ใคร...ถ้าไม่ใช่กูน่ะ
สรุปวันนี้ผมเลยต้องเอาโปรตอนไปฝากไอ้ปิน ตอนแรกแม่งก็บ่นงุ้งงิ้งๆสะดีดสะดิ้งจะไม่เอา แต่พอเมียมันชอบเจ้าเด็กอ้วนเท่านั้นแหละ เปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้าตีนทันที
กลับมาบ้าน ไอ้บลูก็ตั้งโต๊ะรอแล้ว มื้อเย็นก็มีแค่ต้มจืดกับไข่เจียว ...ชีวิตกูนี่น่าสงสารจัง แดกแบบนี้มาสองอาทิตย์แล้วมั้ง
“เฮียเอาไอ้อ้วนไปทิ้งไว้ไหน”ผมว่าไอ้บลูมันไม่ได้เกลียดเด็กอะไรหรอก...มันก็แค่ขวางโลก
“โยนทิ้งไว้แถวๆข้างทาง”ตอบเสร็จก็ตักข้าวเข้าปาก
“ตลก...เอาลูกเขาไปโยนทิ้ง แล้วจะไปหาที่ไหนมาใช้เขาว่ะ”
“เออว่ะ...งั้นเรารีบไปทำลูกใช้พี่ปูนกันเหอะ”ผมวางช้อนเตรียมจะลุก แต่เมื่อสบตาขวางๆของเมียบังเกิดเกล้าก็ทำเอาผมที่กำลังคึกถึงกับฝ่อในทันที
“อย่ามากวนตีนเฮีย...เอาไปไว้ไหน”
“ก็เอาไปคืนพ่อมันนั่นแหละ ป่านนี้ก็คงเอาไปฝากเลี้ยง ไม่ก็จ้างพี่เลี้ยงมาเลี้ยงแล้วล่ะมั้ง”ผมเห็นไอ้บลูมันขมวดคิ้ว สักพักก็ยิ้ม สักพักก็ขมวดคิ้วอีก...ทำกายบริหารหน้าอยู่รึไง
“สันนิบาทแดกหน้าหรอ”ผมถามด้วยความเป็นห่วงเมียอย่างสุดหัวใจ
“อยากให้มันแดกหน้าเฮียด้วยปะล่ะ”ตาขวาง...
คิดว่ากูกลัวหรอ
ไม่ได้กลัวเว่ย
“....”แค่เกรงใจ
ถามว่าผมเริ่มกลัวเมียต้องแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่ะ รู้ตัวอีกทีก็ไม่กล้ามีปากเสียงไปแล้ว อาจเป็นเพราะหลังๆเวลาผมตะคอกตะหวาดใส่ มันชอบแอบไปนั่งซึมนั่งเสียใจตีโพยตีพายว่าผมมีเมียน้อยล่ะมั้ง ผมก็เลยขี้เกียจจะเถียง ยอมๆแม่งไป เวลามันอารมณ์ดี ผมก็ลากมันขึ้นเตียงง่ายด้วย...ถือว่า วิน-วิน ทั้งคู่
“ไอ้อ้วนมันจะได้กินข้าวปะวะเฮีย มันชอบแกงจืดเต้าหู้ไข่มากเลยนะเฮีย”ชอบหรอ? ได้ข่าวว่าที่ทะเลาะกับมึงก็เพราะมันไม่ยอมกิน
“มันร้อง เดี๋ยวเขาก็หาไรให้กินนั่นแหละ”ผมพูดไปทั้งที่ตาเสมองทีวีที่เปิดเอาไว้เพื่อดูคนมากกว่า
“แล้วนมอ่ะเฮีย ถ้าอุณหภูมิไม่ถึง ท้องมันจะเสียนะ”ไอ้บลูมันยังคงบ่น
“เขาคงเลี้ยงเด็กเป็นแหละ”
“แล้วตอนตีสาม โปรตอนมันชอบตื่นนะ”ยัง ยังไม่จบ
“เขาเลี้ยงเด็กเป็น”ผมหันมาย้ำอีกครั้ง ไอ้บลูก็เงียบไป
.
.
.
เอามาลงก่อน(หมดตัวล่ะ) ถ้าวันอาทิตย์ไหวจะมาต่อนะคะ จุบุๆๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
คอมเม้นตอนจบ ประทับใจน้ำตาปริ่มเลยค่ะ(แอบปริ้นแปะไดอารี่ด้วย :m29:)
จะพยายามทำตามคำขอของทุกคนนะ :m13:
ขอบคุณทุกคนมากๆเลยคร่า(แล้วเขียดจะรีบกลับมานะ :heaven)
:กอด1:
-
กระปริบกระปรอยจริงด้วย แต่บูลเริ่มมีวิญญาณความเป็นแม่นะ ดูครอบครัวสุขสันต์ชอบกล
:pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1:
-
รอครึ่งหลังค่ะ 555 นังบลูเป็นแม่ อิเฮียกลัวเมีย เลิศ
-
แหม....เป็นห่วงลูก(คนอื่น)ล่ะสิ มาม๊าบลู อิอิ
-
เขาได้อ่านแล้ว :z2: ดีใจเย้ๆๆ ถึงจะสั้นไปนิดก็เถอะ :z3:
ขอบคุณจ้าคุณเขียด
-
อะไร ต่อไว ๆ เลยนะ
100% เมื่อไหร่จะมาเม้นยาวววววววววววววววววววววว
-
อารมณ์แปรปรวน ท้องรึไง
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ชอบบลูดูแลเด็กอ่ะ น่ารัก รับมาเลี้ยงเป็นลูกเลย
เฮียปั้นหัวเน่าแน่ โปรตอนอ้อนน่ารักมาก :o8:
-
ดีมากค่ะเฮียปั้น คนกลัวเมียเจริญทุกคนแหละ :katai2-1:
ส่วนบลูจิตวิญญาณความเป็นแม่เต็มเปี่ยมเลยวุ้ยย โปรตอนก็อ้อนน่าร๊ากกกกกกกกก :impress2:
หญิงเขียดคนสวยสู้ๆ รอที่เหลือนะคะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อร๊างง ตกใจตอนแรกนึกว่ามีพยานรักกันแล้ว :laugh:
แต่ดูท่าน้องเค้าจะเรียกบลูว่า "แม่ม" แล้วนาคะ อิอิ
รออ่านตอนต่อไปค่า
-
สัญชาตญาณความเป็นแม่5555555555555
-
น้องโปรตอนเขาเรียกแม่ก็ว่าเขาเรียกแม่งเนอะบลูเอ๊ย นี่ๆรีบๆทำโมเดลให้เสร็จรีบจบเฮียจะได้กลายเป็นหมาหัวเน่าซะฮ่าฮ่าฮ่า เฮียปั้นนับถือลัทธิเกลียมัวอ่ะไม่ล่มจมหรอกวางใจเถอะ555
-
เฮ้อ
-
โอ๊ยอยากให้บลูกะเฮียปั้นมีลูกได้เสียจริง
ส่วนผสมหมาบ้าสองตัวคงออกซนพิลึกล่ะ หึหึหึ :hao6: :hao6: :hao6:
-
นึกสภาพลูกเฮียกะบลูคงประมาณบ้าๆบ๊องๆหื่นๆๆๆกวนๆอิอิ รออีก55%
-
บลูลดามีความเป็นแม่เต็มตัวมาก 55555555
-
:กอด1: ความเป็นแม่ในตัวนางเริ่มแสดงออก
-
:hao7: :hao7:
-
เออเว้ย ท่าทางโปรตอนจะน่ารักนะเนี่ยติดบลูรดาน่าดู
-
เอ่อ บทส่งท้ายอีก 55% ที่เหลือนี่จะมีแต่บทหวาน ๆ ใช่ไหมค่ะ
ก็แหม ตอนงานแต่งนี่อย่างซึ้งอะ แต่ไหง่ตอนนี้เฮียปั้นกลายเป็นสามีที่เกลียมัว เอ๊ย ขี้เกรงใจไปซะแล้ว
ส่วนน้องบูลก็กลายเป็นภรรยาวัยทองนิด ๆ ปะเนี่ย นี่แหละข้อเสียของการมีสามีก่อนวัยอันควร อิอิ
แต่น่ารักจังน้องโปรตอนกะม่าม๊าบูล ไม่รู้ใครติดใคร น้องบูลสุดยอดแค่ แม่ม ๆ ฮึก ๆ ยังคุยกะลูก(คนอื่น)ได้เป็นเรื่องเป็นราว
ถ้ามีเองได้เฮียคงจัดหนักหัวปีท้ายปีเลยอะ แต่ตอนนี้พี่ปูนคงยกน้องโปรตอนให้เลี้ยงอย่างถาวรแบบไม่ต้องผลิตเองแล้วล่ะ
รอติดตามส่วนกระปริบกระปรอยที่เหลือ และเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนสวยต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
:L2:
อ่านรวดเดียวจนถึงบทส่งท้าย(ทียังไม่เสร็จดี สงสัยงบยังไม่มา)
ขอขอบน้ำใจเขียดศรีมณีสวาท ผู้แต่ง
-
ไม่น่าเชื่อว่าน้องบูรดาจะมีความเป็นแม่สูงมากขนาดเน้
ปล. แต่ถ้าจะเลี้ยงบ่อยขนาดนี้บอกเฮียปูนว่าขอเป็นลูกเลยเถอะ
โอยยย ยังไม่อยากให้จบเลย คุณเขียดเชื่อมั้ยคะว่าน้องติดตามน้องบูลกับอิเฮียมาตั้งแต่คุณเขียดลงในเด็กดี จนกระทั้งเว็บเด็กดีกลายพันธ์ุเป็นเว็บเด็กชอบงอแง แล้วคุณพี่เขียดศรีก็มาลง ณ ที่แห่งเน้ เวลามันช่างยาวนานมากเจงๆ ยังไงก็ตามตอนพิเศษของคู่อื่นๆที่เหลือโดยเฉพาะน้องปินและอิคิงน้องก็ยังรออยู่นะคะพี่เขียดสุดสวย :mew1:
-
บลู.....กับเด็กก็ไม่เว้นนะ o22
-
อ่านทันแล้ววววววววววว
เย้ๆ
บลูน่ารักจริงๆ
เฮียก็กลัวเมียซะงั้น
แต่ก่อนนี่ขู่ ตบหัว เตะ ตลอด
-
บลูดูเป็นแม่บ้านมากขึ้นนะ อิอิ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ชอบ ชอบ ไอ้เฮียกลัว
:z2: :z2: :z2:
-
บทส่งท้าย
“เฮียปั้น...บลูเริ่มสงสัยแล้วนะ ว่าโปรตอนเป็นลูกพี่ปูนหรือลูกเฮียกันแน่”ไอ้บลูนิ่วหน้าเมื่อผมอุ้มหลานชายวัยขวบเศษเข้ามาในบ้าน “จริงๆเฮียไปแอบไข่เอาไว้แล้วเอาชื่อพี่ปูนมาอ้างใช่ไหม”คิ้วขมวดแต่ก็ยังคงสาละวนกับการทำโมเดล
“ไม่สงสารหลานมันรึไง”ผมรู้ดีว่าไอ้บลูมันไม่ถูกกับเด็กและหมา มันบอกว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่เหนือการควบคุม
“เฮียเข้าใจไปเรื่องไหนเนี่ย...พี่ปูนก็อีกคน ไม่ได้อยากจะว่าหรอกนะ มีปัญญาทำ แต่ทำไมไม่มีปัญญาเลี้ยงวะ”ไอ้บลูวางมือจากโมเดลตรงหน้า ก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว
รู้สึกว่ายิ่งแก่ เซลล์กลัวเมียยิ่งลุกลาม
ผมยืนงงได้ไม่นานไอ้บลูก็เดินกลับมา ในมือมีแก้วใสที่มีไอน้ำเย็นเกาะพราว
เกร๊ง!!!
แก้วบรรจุน้ำเย็นที่มันตั้งใจจะเอามาให้ผมถูกกระแทกวางบนโต๊ะกระจก...เดี๋ยวนี้ ข่มกูตลอด
“ส่งโปรตอนมาดิ”ตาขวาง ปากบ่น แต่มันก็เลี้ยงโปรตอนมามากกว่าคนที่เป็นพ่อเป็นแม่รวมกันอีกมั้ง
“มามา”เหมือนจะรู้งาน มือป้อมเล็กพยายามเอื้อมหาคนหน้านิ่ว
“เรียกปะป๊าสิ ปะป๊า”ไอ้บลูรับเจ้าตัวเล็กไปก็พยายามสอนอะไรของมันก็ไม่รู้
“แม่ม”
“แม่งอะไร...โด่ แค่นี้ทำไม่พอใจ”เออเว่ย แม่งคุยกันรู้เรื่องด้วย
“แม่มแม่ม”พูดแบบอมเหงือกเสร็จ โปรตอนก็เอาหัวซบบ่าม่าม๊ามันอย่างอ้อนๆ
“หิวรึไงไอ้อ้วน”ไอ้บลูมันยิ้มออกแล้วครับ
ให้รู้ซะบ้างหลานใคร ตลอดทางผมสอนมาอย่างดี
“แล้วเฮียอ่ะ จะยืนขวางเจ้าที่เจ้าทางอีกนานไหมวะ..”โอเค เกิดเป็นกู แค่ยืนหายใจก็ผิดสินะ
ขึ้นมาบนห้องผมก็จัดแจงอาบน้ำอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกางเกงเล หลายคนอาจคิดว่าไอ้บลูเดี๋ยวนี้ดูหงุดหงิดหงุดเงี้ยวไม่น่ารักเหมือนเมื่อก่อน คือจะว่าไงดีล่ะ สำหรับผมมันก็เหมือนเดิมนะ ไม่ใช่น่ารักเหมือนเดิม แต่คือกวนส้นตีนเหมือนเดิม อาจจะมากกว่าเดิมหน่อย...แต่กูชิน
ถามว่าโกรธไหมที่ช่วงนี้มันชอบเหวี่ยงใส่ผม ตอบเลย ไม่โกรธ เพราะไอ้บลูมันไม่ได้เป็นแบบนี้ทุกวัน แต่ช่วงนี้โปรเจกต์ห่าเหวอะไรฃไม่รู้บานตะไท มันเลยค่อนข้างเครียดสะสม อีกอย่างก็สไตล์เด็กใกล้จบอ่ะครับ ทั้งโปรเจกต์ ทั้งหน้าที่แม่บ้าน ทั้งหน้าที่เมีย ...สมน้ำหน้ามัน เสือกแรดมีผัวก่อนเรียนจบ
ตอนนี้ผมต้องอธิบายสาเหตุที่บอกเลิกไอ้บลูเมื่อสมัยข้าวใหม่ปลามันใช่ปะวะ คือหลินมันอยากให้ไอ้บลูมันเกลียดผมไง ให้แม่งเข้าใจว่าผมนอกใจ ไอ้ผมเองจะอธิบายก็อธิบายไม่ได้ แล้วคือผมไม่อยากเดินตามเกมส์หลิน รู้สึกเสียเชิงด้วย ก็เลยชิงเลิกกับไอ้บลูไปก่อน และด้วยนิสัยเมียผม ที่ทุกคนพอจะรู้ว่ามันขี้เสือก ดังนั้นคนอย่างไอ้บลูน่ะ ไม่นานเดี๋ยวมันก็รู้ความจริงด้วยตัวเอง...แต่ก่อนมันรู้ หัวกูก็เย็บไปหลายเข็มนะ
ส่วนเรื่องที่บ้านมัน เขาก็รู้กันตั้งแต่วันที่มันพาผมไปแล้วล่ะ วันต่อมาป๊ามันก็เรียกผมไปคุย กว่าจะคุยกันรู้เรื่องเส้นเลือดในสมองผมก็เกือบจะแตกเหมือนกัน
เล่าแค่นี้ล่ะกัน ขี้เกียจว่ะ เขาบอกว่าไอ้พวกที่ชอบนึกแต่เรื่องอดีตแม่งมีแต่พวกคนแก่ พอดีผมเพิ่ง23ยังไม่แก่ ดังนั้น...กูไม่เล่าแล้ว
“เฮีย เย็นนี้จะกินไร”เสียงถามจากหน้าห้องทำให้ผมรู้ว่าไอ้บลูอารมณ์ดีขึ้นแล้ว
“อะไรก็ได้”
“ไปหากินที่อื่นล่ะกัน...ทำไมเป็น”แล้วก็ได้ยินเสียงกระแทกเท้าลงบันได
คือถ้ามันเป็นผู้หญิง ผมคิดว่ามันท้องแล้วนะ...อารมณ์มึงแปรปรวนเกิน
เดินลงมาชั้นล่างก็เห็นไอ้บลูนั่งป้อนข้าวโปรตอนอยู่ เจ้าเด็กอ้วนจอมงอแง(กับคนอื่น)นั่งว่านอนสอนง่ายสงบเสงี่ยมเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่บนตักไอ้บลู
“อื๊อ”โปรตอนเบือนหน้าหนีช้อนพลาสติกคันเล็ก
“อย่ามาเอาแต่ใจที่นี่นะ”เพิ่งเคยเห็นโปรตอนดื๊อกับไอ้บลูมันครั้งแรก “ไม่กินก็ไม่ต้องกิน”ไอ้บลูวางช้อน เอาไอ้เด็กอ้วนเจ้าปัญหาไปวางไว้บนโซฟา ส่วนตัวมันก็มาเก็บช้อนเก็บชามเข้าครัว
ไม่รู้แม่ลูกเขาทะเลาะอะไรกัน แต่ดูคราวนี้ไอ้บลูจะโกรธจริง เมื่อไม่เห็นม่าม๊าอยู่ในสายตา โปรตอนก็เริ่มน้ำตาร่วง เบะปากเตรียมแผดเสียง แต่ดูคราวนี้ไม่ยอมแผดเสียงเว่ย คงจะรู้ว่าไอ้บลูไม่ชอบเสียงเด็กร้อง(กูก็เดาไปส่งเดช) ร่างกลมปุ๊กลุ๊กพยายามคลานลงจากโซฟา
แต่ก่อนที่ลูกชายชาวบ้านจะมีอันเป็นไปจนกูเองก็ไม่รู้จะไปทำใช้ยังไงนั้น... ผมที่ซุ่มดูเหตุการณ์จากตรงบันไดก็รีบเข้าไปอุ้มเด็กชายที่น้ำตานองขึ้นมา แต่พาผมอุ้ม ก็ดิ้นเหมือนอยากจะลง ก็เลยปล่อยลงกับพื้น
พอโดนวางลงพื้น ก็รีบคลานไปหาม่าม๊าที่นั่งตัดโมเดลอยู่มุมห้องแทบจะทันที
“ฮึก มัม มัม”
“ไม่ต้องมาพูด ตัวบอกว่าหิว เราก็อุส่าทำต้มจืดให้”ไอ้บลูว่าแล้วก็ติดโมเดลมันต่อ
“แม่ม ฮึก ฮึก”
“ไม่ต้องมาขอโทษ”ไอ้บลูพูดแล้วก็อุ้มเด็กที่พยายามปีนขึ้นไปบนตักให้ออกห่าง
“มามา ฮึก มัม ฮึก”
“ไม่ให้อภัย ไปไหนก็ไป”แล้วก็ตัดโมเดลต่อ
“ฮึกๆ มัม”แล้วร่างป้อมก็พุ่งเข้าใส่โมเดลที่ไอ้บลูทำมาสองวันสองคืน
แต่ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กอ้วนแรงน้อยไปหรือโมเดลไอ้บลูมันทนเกินไป มันเลยไม่พังลงมาให้สะใจเล่น
“เฮียปั้น!!!”คนแม่ตะโกนหน้าแดงก่ำ
“แง๊!!!!”ตัวลูกร้องตามมาติดๆ
“เอาออกไปไกลๆบลู”แล้วความซวยจะตกมาที่ใคร...ถ้าไม่ใช่กูน่ะ
สรุปวันนี้ผมเลยต้องเอาโปรตอนไปฝากไอ้ปิน ตอนแรกแม่งก็บ่นงุ้งงิ้งๆสะดีดสะดิ้งจะไม่เอา แต่พอเมียมันชอบเจ้าเด็กอ้วนเท่านั้นแหละ เปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้าตีนทันที
กลับมาบ้าน ไอ้บลูก็ตั้งโต๊ะรอแล้ว มื้อเย็นก็มีแค่ต้มจืดกับไข่เจียว ...ชีวิตกูนี่น่าสงสารจัง แดกแบบนี้มาสองอาทิตย์แล้วมั้ง
“เฮียเอาไอ้อ้วนไปทิ้งไว้ไหน”ผมว่าไอ้บลูมันไม่ได้เกลียดเด็กอะไรหรอก...มันก็แค่ขวางโลก
“โยนทิ้งไว้แถวๆข้างทาง”ตอบเสร็จก็ตักข้าวเข้าปาก
“ตลก...เอาลูกเขาไปโยนทิ้ง แล้วจะไปหาที่ไหนมาใช้เขาว่ะ”
“เออว่ะ...งั้นเรารีบไปทำลูกใช้พี่ปูนกันเหอะ”ผมวางช้อนเตรียมจะลุก แต่เมื่อสบตาขวางๆของเมียบังเกิดเกล้าก็ทำเอาผมที่กำลังคึกถึงกับฝ่อในทันที
“อย่ามากวนตีนเฮีย...เอาไปไว้ไหน”
“ก็เอาไปคืนพ่อมันนั่นแหละ ป่านนี้ก็คงเอาไปฝากเลี้ยง ไม่ก็จ้างพี่เลี้ยงมาเลี้ยงแล้วล่ะมั้ง”ผมเห็นไอ้บลูมันขมวดคิ้ว สักพักก็ยิ้ม สักพักก็ขมวดคิ้วอีก...ทำกายบริหารหน้าอยู่รึไง
“สันนิบาทแดกหน้าหรอ”ผมถามด้วยความเป็นห่วงเมียอย่างสุดหัวใจ
“อยากให้มันแดกหน้าเฮียด้วยปะล่ะ”ตาขวาง...
คิดว่ากูกลัวหรอ
ไม่ได้กลัวเว่ย
“....”แค่เกรงใจ
ถามว่าผมเริ่มกลัวเมียต้องแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่ะ รู้ตัวอีกทีก็ไม่กล้ามีปากเสียงไปแล้ว อาจเป็นเพราะหลังๆเวลาผมตะคอกตะหวาดใส่ มันชอบแอบไปนั่งซึมนั่งเสียใจตีโพยตีพายว่าผมมีเมียน้อยล่ะมั้ง ผมก็เลยขี้เกียจจะเถียง ยอมๆแม่งไป เวลามันอารมณ์ดี ผมก็ลากมันขึ้นเตียงง่ายด้วย...ถือว่า วิน-วิน ทั้งคู่
“ไอ้อ้วนมันจะได้กินข้าวปะวะเฮีย มันชอบแกงจืดเต้าหู้ไข่มากเลยนะเฮีย”ชอบหรอ? ได้ข่าวว่าที่ทะเลาะกับมึงก็เพราะมันไม่ยอมกิน
“มันร้อง เดี๋ยวเขาก็หาไรให้กินนั่นแหละ”ผมพูดไปทั้งที่ตาเสมองทีวีที่เปิดเอาไว้เพื่อดูคนมากกว่า
“แล้วนมอ่ะเฮีย ถ้าอุณหภูมิไม่ถึง ท้องมันจะเสียนะ”ไอ้บลูมันยังคงบ่น
“เขาคงเลี้ยงเด็กเป็นแหละ”
“แล้วตอนตีสาม โปรตอนมันชอบตื่นนะ”ยัง ยังไม่จบ
“เขาเลี้ยงเด็กเป็น”ผมหันมาย้ำอีกครั้ง ไอ้บลูก็เงียบไป
.
.
.
http://www.youtube.com/v/HCAaATjFZXk
(http://image.ohozaa.com/i/8c3/g6X9Ia.gif) (http://image.ohozaa.com/view2/wlFnXCpy6yIyGAmY)(อิมเมจน้องโปรตอน)
Rrrrrrrrrrr
ขณะที่ผมกำลังจิบโกโก้ร้อนพร้อมกับดูเลี้ยงเล่าเช้านี้อยู่นั้น โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็เริ่มสั่น
“มีไร”ผมกรอกเสียงห้วนๆลงไปเพราะรู้ว่าเป็นไอ้ปิน
/”น้องโปรไม่สบาย”/
“ทำไงให้ไม่สบายได้ แล้วเป็นอะไรมากเปล่า”ผมพยายามข่มอารมณ์พูดเสียงเบา เพราะกลัวไอ้บลูได้ยิน...วันนี้มันมีพรีเซนโปรเจกต์
/”หมอบอกน้องโปรตรอมใจ มึงมาดูหลานที กูมีพรีเซนเช้า”/พูดจบมันก็วางสายไปอย่างไว
บางทีก็ไวไป...กูยังไม่รู้ว่าอยู่โรงบาลไหนเลยไอ้น้องเหี้ย!!
“บลู...”ผมเรียกไอ้บลูที่กำลังสารวนประโฉมพอกหน้าพอกผิวอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
“ว่างาย”มันเลิกคิ้วมองผมผ่านกระจก
“ไม่มีอะไร”คิดดูดีๆ... ขืนรู้ให้มันรู้เรื่องน้องโปร วันนี้พรีเซ้นท์โปรเจ็กต์วันนี้มันได้ล่มแน่
พูดจบก็หันหลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าแทน เดี๋ยวนี้โกหกอะไรแม่งไม่ได้ล่ะ แค่มองตาไอ้บลูมันก็รู้แล้ว สัญชาตญาณเมียขี้หึงแรงชิบหายด้วยเดี๋ยวนี้
หมับ!!
แรงกอดจากด้านหลังทำให้ผมเอี้ยวตัวหมุนไปกอดอีกคนโดยที่ไม่กลัวเสื้อจะยับ
แม่ะ!! ยิ่งยับสิ ยิ่งดี...จะได้มีประเด็นสนทนาตอนเช้าก่อนทำงาน
ถ้ามันรู้ว่าตัวเองติดทำเนียบเมียเด็กสุดร้อนแรงมันจะทำหน้ายังไง
“เฮียปั้น”ไอ้บลูเกยคางลงบนบ่าผม เอ่ยเสียงอ้อนๆ
“ครับ”ผมกระซิบข้างใบหูขาวก่อนจะจูบซอกเนียนละเอียดอีกที
“ถ้าบลูมีลูกให้เฮียได้คงดีเนอะ”อ้วกแทบพุ่ง ผีห่าซาตานอะไรดลใจอะไรให้เมียผมคิดอะไรแบบนี้
“...”พูดไม่ออก แต่ถ้านิ่งนานไปเดี๋ยวแม่งจะงอนอีก ผมเลยกระชับกอดมันแน่นให้มันรู้ว่าผมตั้งใจฟังมันอยู่
“เผื่อวันไหนเฮียปั้นไม่รักบลูแล้ว บลูได้มีอะไรผูกมัดเฮียไว้”คือคำนั้นผมต้องเป็นคนพูดปะวะ ผมแก่โทรมดำขึ้นทุกวัน ไม่ได้มาขาวผ่องหน้าตึงเปรี๊ยะเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ดูไอ้บลูดิ เมื่อก่อนหน้ามันเป็นยังไงผ่านไปสามปีกว่าก็ยังเหมือนเดิม
“แค่นี้ก็ไปไหนไม่รอดแล้ว อีกอย่างเราก็มีน้องโปรแล้วไง”ผมดึงตัวไอ้บลูออกมาก่อนจะก้มจูบลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลนุ่ม
“มันไม่เหมือนกันอ่ะเฮีย บลูอยากลองท้องเอง”หัวใจจะวายตาย หัวมันไปกระแทกอะไรมาวะ... จะว่ากระแทกหัวเตียงก็ไม่น่าใช่ ผมเอาหมอนรองให้มันตลอดนะ “เห็นเจ้บลูมแล้วบลูอิจฉาอ่ะ ได้กินนู้นกินนี่ คนนู้นคนนี้ซื้อมาบำรุงตลอด”โอเค คือมึงอยากกิน?
“เดี๋ยวกูซื้อให้กิน ถึงกูจะไม่ได้รวยมาก แต่เมียคนเดียวกูเลี้ยงได้สบายมาก”ตบไหล่มันเพื่อสร้างความน่าเชื่อถือ
“มันไม่ใช่แค่นั้นดิเฮีย เจ้บลูมมันดูมีความสุขมากเลยอ่ะ...”
“แล้วที่อยู่ด้วยกันทุกวันนี้มึงไม่มีความสุข?”ผมสวนขึ้นทันควัน
“เฮียอย่าเพิ่งงอนดิ คือมันก็มีความสุข แต่มันเหมือนถึงจุดอิ่มตัวแล้วอ่ะ เฮียต้องทำงาน ถ้ามีลูก เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นไง”คือที่มึงพูดมาเนี่ยมึงลืมอะไรไปหรือเปล่า...มึงไม่มีมดลูก
“งั้นกูจะพยายามเอามึงให้นานขึ้นก็แล้วกัน เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น”กระซิบถามเสียงกระเซ่า
“ซอร์รี่นะที่รัก เก๊าพรีเซ้นท์คนแรกอ่ะ... แล้วอีกอย่าง ถึงเฮียจะเป็นลูกเจ้าของบริษัท แต่เฮียก็ต้องไปทำงานให้ตรงเวลานะครับ”พูดจบไอ้บลูก็ยื่นหน้ามาจูบผมเร็วๆ ก่อนที่จะผละกลับไปเซ็ทผมต่อ
อ่อยตลอด ยั่วตลอด แต่พอไอ้เราจะสนองแม่งก็บินหนีไปทุกที ถ้าไม่ติดว่ามันมีพรีเซ้นท์นะ พ่อจะกระชากแล้วเหวี่ยงลงเตียงแม่ง!!
วันนี้ก็เป็นเช่นทุกวัน ผมขับรถมาส่งไอ้บลูก่อนที่ผมจะไปทำงาน มันพรีเซ้นท์เสร็จเที่ยง เดี๋ยวจะนั่งแท็กซี่กลับบ้านเอง แต่ผมบอกมันว่าให้ไปหาผมที่บริษัทผมลางานตอนบ่าย
เที่ยงครึ่งไอ้บลูมานั่งรอผมอยู่ที่คอฟฟี่ช้อปด้านล่าง เล่ารุ่นพี่รุ่นพ่อรุ่นน้ารุ่นอารวมทั้งเด็กฝึกงานต่างลงมาชะเง้อชะแง้ทำคือยืดคอยาวดูไอ้บลูผู้มีดีกรีเป็นกัปตันชมรมคาราเต้ ซึ่งสืบตำแหน่งต่อจากผมเอง
บ้านกูนี่โคตรเถื่อนเลยเนอะ เป็นกัปตันทั้งผัวทั้งเมีย
“เลิกงานแล้วหรอ”ไอ้บลูยกนาฬิกาขึ้นดูเมื่อเห็นเดินเข้ามาใกล้โต๊ะที่มันนั่งอยู่ “ที่วนๆอยู่นี่เพื่อนร่วมงานเฮียปะ”ผมพยักหน้า...คือแม่งลงมาทั้งแผนก ถ้าเมียกูไม่รู้ก็ควรพามันไปเช็คสมองล่ะ
“อืม.. แล้วนี่รอนานไหม”มันส่ายหน้ามองผมตาแป๋ว
“แล้วเฮียจะพาบลูไปไหนอ่ะ...”ไอ้บลูลุกขึ้นเดินตามผมมา
“ไปโรงบาล”ผมบอกมันเสียงเรียบ
“เอ่อ สวัสดีครับ”แบลูยกมือไหว้เหล่าเพื่อนร่วมงานผมที่จับกลุ่มมองมาทางพวกผมอย่างมีพิรุธ
“อย่าไปใส่ใจมาก เดี๋ยวต้องคุยยาว”ผมกระซิบบอกให้ได้ยินทั้งสองคน
“ทำไมอ่ะ...”
“น้องโปรอยู่โรงบาล”พอผมพูดจบไอ้บลูก็ตาเบิกโพลง ก่อนจะเดินลิ่วๆนำผมออกไป
“เดินซะไว มึงรู้หรอว่ารถอยู่ไหน”ผมตะโกนถามมันเมื่อออกมาข้างนอก
“ไม่รู้...เฮียก็รีบๆสิ ถ้ารู้ว่าแก่แล้วงุ่มง่ามแบบนี้นะ...”คือกูแก่กว่ามึงปีเดียว “เร็วๆสิ จะยืนให้รากงอกหรือไง”เจอตะคอกไปทีกูงี้รนเลย วิ่งไปปลดล็อครถแทบไม่ทัน
เดี๋ยวก่อนนะ... ไอ้พวกที่อ่านกันหน้าสลอนอย่าได้คิดว่ากูหงอกลัวเมียอะไรเด็ดขาดเลยนะ แค่เกรงใจเฉยๆเว่ย
ตลอดทางระหว่างบริษัทมาโรงบาลไอ้บลูมันก็นั่งนิ่งๆไม่มีปฏิกิริยาใด จนเมื่อผมจอดรถที่โรงบาลเท่านั้นแหละ ถ้าเหาะได้แม่งคงเหาะไปแล้วมั้ง
เมื่อวนรถขึ้นไปชั้นสามผมก็เจอที่ว่างพอดี จอดรถเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินตรงเข้าไปในโรงบาลติดต่อที่เคาน์เตอร์ก็รู้ห้องที่หลานชายตัวน้อยอยู่ ในหัวผมไม่มีอะไรทั้งสิ้น ก็เป็นห่วงนะ แต่การเจ็บไข้ได้ป่วยมันเป็นเรื่องปกติ อีกอย่างถ้าโปรตอนตรอมใจจริงๆ ก็คงมาจากไอ้บลู ดังนั้นคนที่จะแก้ปัญหาตรงนี้คือเมียผมไม่ใช่ผมว่ะ...รู้สึกกูแค่เป็นตัวประกอบเรทค่าตัวต่ำๆยังไงก็ไม่รู้
เมื่อก้าวเท้าเข้าไปในห้องผมก็เห็นไอ้บลูนั่งหันหลังให้ประตู ลูบหัวเจ้าเด็กอ้วนที่นอนหลับตาพริ้มที่ข้อพับแขนป้อมๆมีสายน้ำเกลือเสียบไว้
“พี่ปูนรู้เรื่องยัง”ไอ้บลูหันมาถามผมเสียงนิ่ง
“ไอ้ปินน่าจะโทรบอกแล้วแหละ”พูดจบผมก็ลากเก้าอี้อีกตัวไปนั่งข้างๆไอ้บลู
“อืม... แล้วจะมาเมื่อไหร่”คือพี่ปูนประจำอยู่ที่ญี่ปุ่นมาถึงนี่เร็วสุดก็คงดึกๆ แต่อย่างไอ้พี่ปูน ยืดยาดกว่ากูอีก ก็คงพรุ่งนี้ล่ะมั้ง
“น่าจะพรุ่งนี้”
“ที่บลทำเหมือนไปชอบโปรตอนน่ะ”เคยมีช่วงนั้นด้วยหรอ กูเห็นมึงก็นั่งประคบประหงมมันตลอด “บลูอยากให้พี่ปูนดูแลลูกเองบ้าง ถึงเราจะรักน้องโปร แต่มันก็คงไม่เหมือนพี่ปูนหรอก บลูไม่อยากให้น้องโปรโตมาดราม่าเหมือนละครหลังข่าว”พูดจบมันก็ทิ้งหัวลงพิงไหล่ผม
“กูว่า... มึงเลิกดูละครไหม”พอผมพูดจบมันก็เหลือบตามองผมอย่างเอาเรื่อง...ไม่เลิกสินะ “ไม่รู้นะบลู กูว่ามึงอย่าคิดอะไรให้ซับซ้อนเลยว่ะ ถ้ามึงรักโปรตอน มึงก็แสดงออกมารัก ส่วนไอ้เรื่องโตมาจะดราม่าไหม ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตเหอะ เราทำดีที่สุดแล้ว”อธิบายแทบไม่ทันเลยกู
“อือ...”มันหลุบตาลงครางรับในลำคอ “ถ้าบลูอยากให้โปรตอนอยู่กับเรา เฮียจะว่าไหม”ไม่ว่าจ้ะ ดีใจด้วยซ้ำ เพราะผมเองก็ถูกชะตากับเจ้าเด็กอ้วนนี่ด้วย
ขืนปล่อยให้อยู่กับพ่อมันคงไม่พ้นโดนโยนให้พี่เลี้ยง ส่วนเรื่องจะเอาไปฝากไว้กับคุณแม่คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเรื่องที่มันเพิ่งหย่ากับเมียนั้นมันยังปิดคุณแม่อยู่
“มา มา”เสียงเล็กๆที่แหบพร่าเรียกให้ผมกับไอ้บลูหันไปมอง “ฮึกๆ มา มา”มือเล็กๆปัดป่ายมาทางผมกับไอ้บลู “ฮึก อุม มามา”
“เฮียกดเรียกพยาบาลที”ไอ้บลูบอกก่อนจะขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วอุ้มเจ้าเด็กอ้วนมานั่งบนตัก
“ฮึกๆ มามา”ร้องแล้วก็ซบหน้าลงกับหน้าท้องไอ้บลู
คือบางทีมึงก็จะอ้อนเก่งไปนะ
เมื่อพยาบาลเข้ามาตรงดู โปรตอนมันก็ไม่ยอมปล่อยมือจากม่าม๊ามันเลย ทำให้คุณน้าพยาบาลร่างท้วมต้องถอนหายใจแล้วปรับเสาน้ำเกลือให้สูงขึ้นเพื่อไม่ให้เลือดไหลย้อน
“ต้องให้น้ำเกลืออีกนานไหมครับ”ไอ้บลูถามทั้งที่มันกำลังนอนเหยียดตัวอยู่บนเตียง
“หมดถุงนี้ก็ไม่ต้องแล้วค่ะ ถ้าหมดแล้วกดเรียกได้เลยนะคะ”
“ขอบคุณครับ”ผมกับไอ้บลูกล่าวขอบคุณก่อนจะมานั่งเล่นกับเจ้าตัวเล็กเจ้าของแก้มที่ยุ้ยๆที่มักจะแดงเสมอ แต่ตอนนี้มันกลับซีดเผือดไปถนัดตา
“ว่าไงคนเก่งหนูไม่สบายหรอ”ผมหยิกแก้มยุ้ยไปเบาๆด้วยความหมันเขี้ยว
“อือ...”คือครางตอบตามประสาเด็ก หรือว่ารู้เรื่องวะ
“เจ็บไหม”ไอ้บลูถามเจ้าเด็กอ้วนที่นอนซบอยู่บนพุงมัน
“มา มา”พูดจบก็หลับตาพริ้มมือกำเสื้อนักศึกษาแน่น ราวกับกลัวว่าม่าม๊ามันจะหายไปไหน
“หลับแล้วว่ะ”ผมบอก ไอ้บลูก็พยักหน้าแล้วลูบหัวเล็กที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีอ่อนนุ่มลื่นอย่างเบามือ
พอน้ำเกลือหมดถุง โปรตอนก็ได้รับการถอดสายน้ำเกลือออกจากแขน แต่ถึงจะถอดสายน้ำเกลือแล้ว แต่เจ้าเด็กอ้วนก็ยังกลับบ้านกับพวกผมไม่ได้อยู่ดี ผมต้องกลับไปเอาเสื้อผ้าของใช้ แล้วก็ซื้อกับข้าว เพราะไอ้บลูจะอยู่ดูโปรตอนเอง อย่าเรียกว่าอยู่ดู เรียกว่าต้องอยู่น่าจะดีกว่า เพราะเจ้าเด็กอ้วนมันยังกำเสื้อไอ้บลูไม่ยอมปล่อยอยู่เลย
“เฮียเอาชุดมาให้โปรตอนใส่กลับพรุ่งนี้ด้วยนะ”ไอ้บลูบอกผมในขณะที่ยังคงอุ้มโปรตอนขึ้นมาซบบนบ่าแล้วเดินวนไปวนมา
“อืม.. เดี๋ยวรีบมา...จะเอาอะไรเพิ่มก็โทรบอกแล้วกัน”ไอ้บลูพยักหน้ารับ
เมื่อกลับมาถึงบ้านผมก็ต้องแปลกใจเมื่อเจอรถของพี่ชายผมจอขวางรั้วบ้านอยู่ ไอ้สัตว์ ถ้ากูขับมาเร็วๆนี่ขอบอกว้าข้างรถมึงนี้...ไม่เหลือ
ผมถอยรถออกมาก่อนจะกดรีโมทย์เปิดรั้วบ้าน พี่ปูนมันก็ถอยรถกออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหักรถเข้าไปจอดในโรงรถบ้านผม ผมขับตามเข้าไปแล้วก็กดปิดรั้ว
ลงจากรถผมก็เข้าบ้านไปเก็บของโดยที่ไม่ได้กล่าวทักทายอะไรตามประสาพี่น้อง อาจจะเป็นเพราะส่วนหนึ่งผมโกรธมันเรื่องโปรตอนด้วยมั้ง ที่มันบังคับให้ผมกับไอ้ปินปิดคุณแม่ไว้ว่าหลานยังอยู่ญี่ปุ่นกับมัน
“ปั้น...น้องโปรเป็นยังไงบ้าง”มันถามผมเมื่อผมออกมาจากบ้าน
“ก็ถอดสายน้ำเกลือแล้ว บลูมันดูอยู่”
“อืม”ปูนมันเดินนำไปที่รถผมก่อนจะเข้าไปนั่ง
ถึงแม้ว่าผมกับพี่ปูนจะเป็นพี่น้องที่ไม่ค่อยพูดอะไรกันเท่าไหร่ แต่ผมก็ดูรู้ว่ามันต้องมีเรื่องอะไรปิดไว้ แล้วคนอย่างมันก็คงไม่พ้นเรื่องผู้หญิง ก็เพราะเรื่องผู้หญิงนี่อีกแหละที่ทำให้แม่น้องโปรขอหย่าแล้วทิ้งลูกไว้กับมัน
ผมซื้อกับข้าวที่ร้านอาหารหน้าปากซอยสองสามอย่างใส่กล่อง ก็รีบขับรถพาไอ้พี่ปูนมาเยี่ยมลูกมันที่โรงบาล ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง ไอ้บลูกับโปรตันหันมายิ้มให้ผม แต่เมื่อเห็นใครตามมาด้วยไอ้บลูก็หุบยิ้มทันที โปรตอนเมื่อเห็นม่าม๊าหุบยิ้มก็เลยหุบยิ้มตาม ก่อนจะซบหน้าลงบนอกไอ้บลูอย่างอ้อนๆ
“หวัดดีครับพี่ปูน”ไอ้บลูพูดขึ้นเสียงเรียบ
“หวัดดีบลู น้องโปรดิ้อไหม”
“ไม่นี่ครับ สงสัยแกจะรู้ว่าพ่อแม่ไม่ค่อยสนใจ เลยไม่ค่อยอยากจะเป็นภาระใคร”เอาแล้วไงบรรยากาศแม่งมาคุแล้วไง
“ปั้นพี่ขอคุยอะไรหน่อย”ผมพยักหน้าแล้วก็เดินนำออกไปนอกห้อง
เมื่อประตูปิดลงผมก็รีบชิงพูดก่อนทันที
“ถ้าจะด่าเมียผมว่าปากดีไม่ต้องนะ...เพราะผมเองก็ทำอะไรแม่งไม่ได้หรอก”
“เรื่องนั้นพี่รู้...แต่คือ ถ้าพี่จะเอาโปรตอนกลับจะดีกว่าไหม เพราะบลูก็ดูเหมือนไม่พอใจที่พี่เอาโปรตอนมามาฝาก”
“ใช่ ไอ้บลูมันไม่พอใจพี่ที่เอาโปรตอนมาทิ้งๆขว้างๆไว้แล้วไม่สนใจ แต่สำหรับตัวโปรตอนมันก็รักดีกันดีนะ ถ้าพี่ปูนจะเอากลับมันคงไม่มีปัญหาอะไรหรอก เพราะมันก็อยากให้โปรตอนได้รับความรักจากพ่อมากกว่า”ผมอธิบาย
“อืม แล้วพี่ก็อยากปรึกษาว่ะ พี่กำลังจะแต่งงานใหม่ ปั้นคิดว่าไง... โปรตอนจะได้มีแม่”
“พี่ปูนอย่าเอาโปรตอนไปอ้างเลย ถ้าอยากให้โปรตอนมีแม่ พี่ตามไปง้อพี่วีไม่ง่ายกว่าหรอครับ”หน้าซีดเลยมึง คิดว่ากูรู้ไม่ทันหรอ
“พี่ก็กังวลอยู่ ว่าคนใหม่เขาจะเข้ากับน้องโปรได้ไหม”
“งั้นก็ลองเอากลับไป ถ้าเข้ากันไม่ได้ก็เอากลับมา”ผมบอก พี่ปูนก็กุมขมับ
แกร๊ก
ประตูห้องออกเปิดออก พร้อมกับไอ้บลูที่อุ้มโปรตอนไว้แนบอก
“ไม่ต้องเอาไปไหนทั้งนั้นแหละครับ บลูจะเลี้ยงของบลูเอง น้องโปรไม่ใช่สิ่งของที่พอไม่ชอบไม่ต้องการจะได้เอามาทิ้งขว้างเอามาคืน บลูเลี้ยงของบลูมา บลูรักของบลู ใครไม่ต้องการแต่บลูต้องการ... แล้วพี่ปูนจะกลับวันไหนครับ...”ไอ้บลูพูดทั้งที่หน้าแดงก่ำเพราะแรงโมโห
“บลูใจเย็นๆ”ผมแตะไหล่ไอ้บลู แต่ก็โดนมันสะบัดออก
“เฮียก็อีกคน...”ไอ้บลูเหลือบตามองผมอย่างคาดโทษ
ปัง!!
ประตูโดนกระแทกปิด ผมหันไปยิ้มให้พี่ชายอย่างฝืนๆ
“ไม่เป็นไร ที่บลูพูดก็ถูก เดี๋ยวพี่จะไปหาคุณแม่ แล้วบอกเรื่องวี ยังไงก็ฝากน้องโปรด้วยนะ”
“ให้ไปส่งไหม”พี่ปูนส่ายหัวปฏิเสธ ก่อนจะเดินลอยๆเหมือนคนไม่ค่อยมีสติออกไป
กลับเข้ามาในห้อง ผมก็ต้องเลิกคิ้วแปลกใจ เพราะแทนที่จะเจอเมียทำหน้าโหดใส่ กลับกลายเป็นว่าไอ้บลูกำลังปั้นหน้ายิ้มคุยงุ้งงิ้งๆกับโปรตอนด้วยสีหน้ามีความสุขราวกับโลกนี้เป็นของมัน
“เฮียปั้น เจ้าอ้วนเป็นของเราแล้วใช่ไหมอ่ะ”อ่อ ที่มึงทำโกรธนี่เป็นแผนจะแฮฟลูกชาวบ้าน? “โปรตอนเป็นของม่าม๊าแล้วนะ”เลิกขึ้นยิ่งกว่าเดิม ม่าม๊า? เห็นปกติน้องโปรเรียกทีนี่จะเป็นจะตาย
“ม่าม๊า...”ผมทวน
“ก็บลูเห็นเจ้บลูมมันดูมีความสุขเวลามันแทนตัวเองว่าม่าม๊าอ่ะเฮีย”คือมึงแค่อิจฉา “ส่วนเฮียก็เป็นปาป๊า ส่วนโปรตอนก็เป็นอาตี๋น้อยลูกของเรา”พูดจบแล้วมันก็หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว
เมียกูท่าจะบ้า... แต่ปาป๊าหรอ
เขินแปลกๆว่ะ...ไม่เคยคิดว่าจะได้เป็น
ผมเดินเข้าไปหาไอ้บลูนี่นั่งเล่นกับน้องโปรอยู่บนโซฟา ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆไอ้บลูก็จะรวบทั้งแม่และลูกมากอดไว้ รู้สึกความสุขมันตีตื้นขึ้นจนล้นหัวใจ
“ตี๋น้อยเรียกปาป๊าเร็ว ปา ป๊า”โปรตอนเงยหน้ามองผม
“ปา ปา”เออเว่ย ว่าง่ายแท้
“นี่ เห็นโรงบาลแล้วคิดถึงสมัยก่อนเนอะ”ผมกระซิบบอกไอ้บลู
“จะบ้าหรอเฮีย”ไอ้บลูก้มหน้างุด
“น่านะ คิดว่าทำน้องให้โปรตอน”เหมือนโปรตอนจะเห็นด้วย เพราะเอาแต่ยิ้มโชว์เหงือกแดงแจ๋ “เห็นไหมตั้วตี๋ก็อยากได้น้อง”
“รู้ดี”ไอ้บลูพูดแล้วก็ยิ้มเขินๆ “แล้วก็... กูไม่มีมดลูกเว่ย”ไอ้บลูหันมาโวยวายทั้งที่หน้ามันยังแดงแปร๊ด
“ก็กูเห็นมึงชอบพูดเรื่องท้อง กูก็นึกมึงมี”
“ถ้ามีไม่ต้องมายึดลูกชาวบ้านเขาหรอกเฮีย”มันบอก
“น่านะ...มันนานแล้วนะ”ผมซบหัวลงบนบ่ามันแบบที่น้องโปรชอบทำเวลาอ้อนม่าม๊า
“คือ...บลูว่าช่วงนี้มันหลวมน่ะเฮีย”ไอ้บลูพูดเสียงแผ่ว
“หรอ...งั้นยิ่งต้องให้กูสำรวจแล้วล่ะว่าหลวมจริงไหม”พูดจบก็โดนไอ้บลูทุบไปที
“ไม่เอา”พูดแล้วก็ก้มหน้า
“เอา”ผมพยายามซุกหน้าไปที่คอมัน “หรือบลูไม่รักพี่แล้วใช่ไหม”อย่าคิดว่ากูดราม่าไม่เป็น
“งั้นรอลูกหลับก่อนนะ”ไอ้บลูพูดเบาๆ ผมก็หอมแก้มมันอีกที
ผมกอดไอ้บลูไว้แน่น ก่อนจะภาวนาในใจให้น้องโปรรีบง่วงนอนเร็วๆ...
-
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ :a1:
ที่บ.บลูเป็นแม่บ้านแม่เรือนแบบนี้เพราะนางติดละครหลังข่าวค่ะ :sad2:
รักทุกคนมากนะจิบิ ขอโทษที่ดองนานน๊า มีภารกิจเล็กน้อยค่ะ :กอด1:
yymomo
:mew3: ในที่สุดเขียดศรีก็มีวันนี้(วันที่นิยายจบ)
พลอยสวย
เมาแต่ก็สวยนะ(มั่นมาก) :hao7:
เอิ่ม อยากแต่งเหมือนกันค่ะ แต่คงต้องขึ้นคาน :hao5:
fonny1987
:mew1: :กอด1:
DeLiNo
คิงรวยนี่แฟนคลับเยอะนะคะ คนส่วนใหญ่ชอบพระเอกแจนรายใช่ไหมเนี่ย :laugh:
ขอบคุณเหมือนกันค่ะ :กอด1:
manami_01
ป๊าหลอก กะเซอร์ไพร์ลูกชายน่ะค่ะ :hao7:
คุณสามีไม่มีโอกาสได้หึงค่ะ มีแต่โดนหึง :z1:
ขอบคุณเหมือนกันค่ะ :-[
kongxinya
เจ้คิดถึงหนูม้ายยยยยย(เจ้ซิน:ไม่)
ส่งผ้าเช็ดหน้าให้ :hao5:
แมวเหมียว
คุณเขียดจะพยายามคงความใสในเรื่องหน้าไว้นะคะ :jul1:
เอาให้ซะเลือดท่วมกันเลยดีกว่า
mild-dy
อันนี้ออกแบบเป็นเรื่องเป็นราวค่ะ :really2:
หลังจากเสียตัวมานาน
honey honey drop
ถ้าไม่เมานะ ไม่แต่งหรอก(เล่นเกมส์) //แอ้มกระโดดถีบ
:laugh:
@Lucifer_Prince@
จ้า เดี๋ยวจะลงให้เป็นตอนต่อไปเนอะ
:impress2:
lizzii
คิดถึงเหมือนกันค่ะ แอบใจหาย :o12:
ถ้าคิดถึงเขียด อย่าลืมตามไปเรื่องหน้านะคะ :กอด1:
anchoviiz
:-[
ขอบคุณค่ะ ยังไงถ้าชอบแนวรั่วๆ อย่าลืมตามไปเรื่องหน้านะคะ :laugh:
คือคนเขียนเพี้ยนน่ะค่ะ อีคิวเกินด้วยค่ะ(ล้น) :laugh:
ม๊าปรึกษาป๊าด้วยว่าลูกเราต๊องเปล่า :sad2:
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
mornkang
เดี๋ยวจบป.ปินแล้วจะต่ออิเตี้ยนะคะ
เมาปลิ้นเลยค่ะวันนั้น :sad2:
pemiko2012
หย่านี่ตายค่ะ
เมียโหด :laugh:
:กอด1:
B52
เดี๋ยวมันจะตามมานะคะตอนพิเศษ :hao7:
แล้วเราก็จะโบกมือลาเลี้ยงนี้กันแล้ว :o12:
Lily teddy
เมาปลิ้นค่ะ แต่นอนไม่หลับ จะเล่นเกมส์ก็เล่นไม่ไหว
เลยมานั่งปั้นน้องบลูแทน :laugh:
ขอบคุณที่ชอบนะคะ คุณเขียดกลัวมันแปลกๆ เพราะไม่เคยเขียนบทหวานๆเลย :-[
:กอด1:
hayatosan
ขอบคุณค่า :กอด1:
จะมีอีกสามคู่+1(โปรตอน)น่ะคะ รออ่านเนอะ :-[
moodyfairy
จบแล้วงิ :m4:
จะพยายามมาต่อเนะ :oni1:
Sar2288
เอ่อเนอะ
นางไม่มีหม้อนี่ จะกลัวอาร้ายยย :z1:
B_Story
ทำไมตัวเองโชคดีงี้ล่ะค่ะ :a5:
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่อิฮั้นด้วยเด้อคร่า
(นายเอกรั้วกว่าอิบลูอีกค่ะ) :เฮ้อ:
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
puppyluv
จบล่ะจ๊ะ(ในที่สุดก็มีวันนี้) :-[
ขอบคุณที่หลงเอกลักษณ์(ความเพี้ยน)ของเขียดศรีนะจ๊ะ
ใกล้ได้เสิร์ฟแล้วค่ะ คนอ่านตาน้ำตาลรอกันหน่อยน๊า
:กอด1: ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีเสมอนะคะ
sukaz
:กอด1: ขอบคุณมากๆค่ะพี่
ที่ถึงจะงานยุ่งก็มาให้กำลังใจเสมอ
อายทำไม
อ่านแล้วซึ้ง คืออายตามงานพี่ทุกเรื่องพี่จำได้(ยุคเฟื่องฟูก่อนโดนแบน)
อายก็เล่าให้ฟังล่ะ พี่ก็ยังจำได้นะ ถึงพี่จะแก่แต่ความจำพี่ดีนะเออ
ยังจำตอนพี่ไปอ่านนิยายอายได้(แล้วสอนทริค :laugh: การอัพ)
ขอบคุณมากเนอะ ที่ยังไม่ทิ้งกันไปไหน
จริงๆพี่ตามนิยายอายอยู่นะ แต่พี่แอบอ่านตอนเรียนอ่ะ เม้นยาก ว่าจะกลับมาเม้นให้บางทีก็ลืม พี่ขอโทษเน้อ :o12:
rije
ขอบคุณเหมือนกันค่ะ ที่ให้กำลังใจมาจนเรื่องนี้จบแล้ว :-[
จะมาต่อให้จุใจเลยนะคะ
zojikarn
เจ้อยากบอกว่า เวลาเจ้อัพอะไรเราชอบกดถูกใจในแฟนเพจเป็นคนแรกด้วย
พริกแกงมาเป็นเรื่องต่อไปเนอะ(อัพสองเรื่องพร้อมกันแง่ะ)
ขอบคุณมากค่ะ คนนี้ตามตั้งแต่เด็กดีแล้วใช่ไหมคะ :กอด1:
RenaBee
ขอบคุณเช่นกันค่ะที่เป็นกำลังใจให้เสมอมา :กอด1:
black-egoistic
ขอเป็นข้าวแทนเครื่องดื่มแก้แฮงค์เถอะค่ะ
หิวมากแต่ไม่มีแรงขยับไปไหน :o12:
nightsza
คร่า แฮปปี้ทุกคู่เลยเน้อ :a1:
ReiSei
ดีใจค่ะที่ความเพี้ยนสร้างความสุขแก่คนอ่านได้เนอะ :กอด1:
NUTSANAN
จบแล้วจ้า :laugh: ถ้าคิดถึงก็ตามไปเรื่องหน้าน๊า :กอด1:
gayraygirl
ฮ่าๆๆๆ ไม่เป็นไรคร่า เป็นของขวัญปีใหม่จะลงคู่อื่นให้เยอะๆเนอะ :กอด1:
cher7343
หลังจากดราม่ามานาน นางก็มีวันนี้ :-[
nnA
:กอด1: ขอบคุณค่ะ
honey honey drop
วิญญาณความเป็นแม่นางแรง :-[
haru1111
ในที่สุดวันของบลูรดาก็มาถึง
Nus@nT@R@
นางเป็นโรครักเด็กค่ะ แต่ชอบหลอกตัวเอง :a1:
B52
คร่าถึงจะช้าจะสั้นแต่เขาก็รักคนอ่านน๊าา :กอด1: จุบุ
ketddy
ผู้สูงวัยชอบข่มขู่นะคะ :laugh:
sukaz
นางหงุดหงิดเพราะอยากได้ลูกคนอื่นค่ะ
Sar2288
เฮียมันก็พยายามอ้อนนะคะ
ถึงจะดูน่าถีบก็น่ารักก็เหอะ :laugh:
kongxinya
หนูอยากเอาโปรตอนมาเขียนเป็นพระเอกสักเรื่องอ่ะเจ้ แอร๊ยยย :-[(อย่ามาแอ๊บ มึงเขียนไปแล้ว)
มาแล้วนะคะ ถึงช้าแต่หนูก็มานะ
B_Story
มีพยานรักเป็นโซ่ทองคล้องทั้งตัวทั้งใจแล้วค่ะ :laugh:
iinammz
ในที่สุดนางก็ได้เป็นแม่สมใจค่ะ
@Lucifer_Prince@
ฮ่าๆๆ ลัทธินี้ก่อนจะเจริญน่วมกันทุกคนนะคะ :laugh:
อายทำไม
เฮียมันกลัวเมียเสียจายยย
เลยยอมๆ
ในที่สุดครอบครัวก็สมบูรณ์ :a1:
loveyous
แง่ะ :a5:
manami_01
มันคงมีเป็นทีมฟุตบอลอ่ะคร่า o13
แมวเหมียว
เดี๋ยวรอดูนะเหมียวๆว่าลูกสองคนนี้โตมาจะเป็นไง :impress2:
lizzii
เป็นเมียนานจนเริ่มมโนน่ะค่ะ :laugh:
พลอยสวย
:-[ คิดถึงพลอยสวยจุง
cher7343
:-[ :-[
gayraygirl
อยากเอาโปรตอนมาเป็นพระเอกสักเรื่องจริงๆ :-[
Lily teddy
มันเป็นเพราะตอนแต่ง เฮียไม่ได้กดหัวเมียค่ะ
เมียเลยข่ม(ตามทริคนะคะ) :z2:
:กอด1:
YMP
มิเป็นไรค่ะ ไม่รู้อิ่มของดองกันเลยไหมช่วงนี้ :-[
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
purin
เชื่อไหมคะ คุณเขียดจำนักอ่านที่ตามได้เกือบทุกคนอ่ะ
หนึ่งในนั้นคือpurinด้วยที่คุณเขียดจำได้
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ :กอด1:
ขอบอกว่ารักทุกคนมากๆเลยค่ะ เดี๋ยวน้องคิงนางจะตามมางิ
anchoviiz
เด็กเสร็จนางล่ะค่ะ
ไอ้หัวแห้ว
เขาว่ากลัวเมียแล้วจะเจริญค่ะ
เฮียนางอยากเจริญ :-[
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
nightsza
นางเป็นแบบนี้เพราะติดละครหลังข่าวค่ะ :laugh:
thanza1970
พี่หายไปไหนมาค่ะ กราซิก
:กอด1:
-
o13
100 % ของขวัญสิ้นปี 5555
เกือบลืมไปแล้ว
บลูฮาเสมอต้นเสมอปลาย
ฮายันบทส่งท้าย
จะดีใจหรือสงสารโปรตอนดี :ruready
-
จิ้มก่อนอ่าน
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ฉลองจบ(ยังไม่แน่ใจ)
ครอบครัวสุขสันต์
คนแต่งสุดสวยจ้า
-
แอร๊ยยยยยยยย คิดถึงเขียดสุดใจจจ :hao7: :hao7:
-
ครอบครัวสุขสันต์ มีความสุขขขขขขขขขขข :m1:
น้องบลูก็ฮาจนตอนสุดท้ายฮ่าๆๆๆ
รักคุณเขียดขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องนี้ออกมาให้ได้อ่านกัน รักเฮียปั้น รักน้องบลูรดา o13
-
อ่านเฮียปั้นบรรยายอย่างฮา เมียเฮียน่ารักนะ ครึ ครึ
สงสารโปรตอน ดีนะได้มาม๊าอย่างน้องบลู
-
บลูเอ้ยยยย จะน่ารักไปถึงไหน
มาม๊า ปาป๊า หนูโปร ครอบครัวสุขสันต์จริงน๊าา
-
after married รู้สึก บ.บลูมันจะแรดขึ้นนะ สุดท้ายต่อให้เป็นเฮียปูนก็ไม่ทันมารยานังบลูรดา แฮฟลูกชาวบ้านมาเชยชมจนได้ :mew5: น่าสงสารแท้ :laugh: :laugh: :laugh:
-
กอดแน่น :กอด1:
คิดถึงหญิงเขียดที่ซู้ดดด :จุ๊บๆ:
เฮียนี่ท่าทางนับวันดีกรีจะยิ่งเกรงใจภรรยาขึ้นเรื่อยๆนะนี่
แต่ดีเเล้วเฮียปั้น ผู้ชายเกรงใจภรรเมียเจริญทุกคนแหละค่ะ คอนเฟิร์ม o13
น่าสงสารหนูโปร ดีนะนี่ที่ได้หม่าม๊าบลูรับเลี้ยง
มีหม่าม๊าอย่างบลู มีปาปาอย่าเฮียปั้น อนาคตโตขึ้นคงต้องเริ่ดแน่ลูกหนูโปรตอน :laugh:
ตั้งหน้าตั้งตารอตอนพิเศษที่เหลือต่อไป โดยเฉพาะบทสรุปของคิงกะเมียเด็กเนี๊ย :katai2-1:
ว่าแต่ชักอยากแอบดูย้อนรอยทบทวนอดีตในโรงบาลของเฮียปั้นกะบลูซะแว้ววววว :hao7:
เป็นกำลังใจให้เสมอจ๊ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:กอด1: คุณเขียดกลับมาแล้ว เอิ่มมม อิบลูเริ่มเพ้อ ส่วนอิเฮียเหมือนเป็นโรคเกรงใจเมียระยะกลาง :laugh: น้องโปรน่ารักไปนะ ส่วนอิบลูก็แจ่มจริงๆวางแผนแฮ๊ปลูกชาวบ้าน แต่ก็นะไม่เป็นไรหรอก หลานผัวตัวเอง :laugh:
-
เหมือนเวรกรรมตามเฮียทันยังไงก็ไม่รู้เมื่อก่อนล่ะบังคับบลูดีจังโหดซะเดี๋ยวนี้หงอเลยชอบแบบนี้อ่ะเฮียกลัวเมีย(ฮา)
น้องโปรน่ารักอ่ะสมน้ำหน้าพี่ปูนมีของดีอยู่กับตัวแต่ไม่อยากได้สุดท้ายบลูก็ได้ไปดีล่ะพ่อแบบนี้จะเลี้ยงน้องโปรได้ดีหรือป่าวก็ไม่รู้อยู่กับบลูไว้ใจได้(?)
ในอนาคตคุณเขียดจะแต่งเรื่องน้องโปรหรือป่าวน๊าแอบอยากอ่านเบาๆ(น้องโปรจะเคะหรือเมะนะเพ้อไปไกลล่ะ^^)
จะติดตามนิยายของคุณเขียดทุกเรื่องเลยค่ะชอบมากกกกก
>>ขอบคุณค่ะ
-
ในที่สุดอิบลูกับอิเฮียก็มีลูกกันซะทีหลังจากที่ปั๊มกันมานาน(?)>< ซึ้งใจจังที่คุณเขียดยังอุตส่าจำเค้าได้ว่าตามมาตั้งแต่เด็กดีขอบคุณนะคะที่จำกันได้และอยากจะบอกว่าไม่ผิดหวังเลยค่ะที่ตามเรื่องนี้เพราะเรื่องนี้สนุกและเกรียนมากกกกกกกกกกกก(ลาก ก ไก่รัวๆ) สาบานได้เลยว่ายังไม่เคยเจอนิยายเรื่องไหนที่เกรียนได้ขนาดนี้ขนาดตอนดราม่ายังเกรียนและอาได้5555 รักนะคะคุณเขียดของฉันจะวันไหนก็รักเพียงเธอ~~ :mew1:
-
รักบลู รักปั้น รักน้องโปร รักคุณพี่เขียด ^^
-
แผนยึดลูกชาวบ้านจะสำมะเร็ดหรือไม่โปรดรอตอนต่อไป
แต่ที่ไม่ต้องรอคือฉากทำน้อง ไปสิงห้องน้องโปรสักครู่
:katai2-1: :katai2-1: :katai4: :katai4: :katai5: :katai5: :katai5:
เครื่องหลวมเดี๊ยวพี่ทำให้ฟิตเอง
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:m21: :m21: สาบานว่านี่คือจบแล้วนะเขียดศรี ม่ายยยนะ มันไม่ใช่อ่ะ
-
อีบลูนี่ก้ยังคิดไรได้ซับซ้อนไม่เปลี่ยนเลยนะยะ คิคิ :m20:
-
รอดูความสำเร็จของอิบลูในการตั๋วเอาลูกชาวบ้านเขา
คิดถึงคุณเขียดศรีมากๆๆๆๆๆรออยู่ว่าเมื่อไรจะมา :pig4:
-
:-[ กรี๊ดด ปาป๊ามาม๊าอาตี๋น้อย สามคนเป็นครอบครัวสุขสันต์กันเลยเชียว
ว่าแต่เวลาผ่านไปอิเฮียทำไมถึงได้เป็นคนกลัว เอ้ย! เกรงใจเมียได้ขนาดนี้ล่ะคะ 5555 มองเห็นอนาคตสมาชิกชมรมคนบูชาเมียอยู่ไม่ไกล
-
แฮปปี้ส่งท้ายปีกับครอบครัวสุขสันต์ของน้องบูลได้เป็นม่าม๊าสมใจแย้ว :m11:
ส่วนเฮียก็ได้ตำแหน่งปาป๊าไม่อย่างไม่คาดฝัน ว่าชีวิตนี้จะมีอาตี๋น้อยเป็นของตัวเอง
งานนี้ดีที่น้องบูลดูละครหลังข่าวเยอะตีบทแตกเฮียปูนหงอยไปเลย แต่ดีแล้วล่ะ
สงสารน้องโปรตอน ยังไงม่าม๊าบูลก็ไม่คลอดน้องอิจฉามาแย่งความรักแน่ ๆ
งานนี้มรดกเต็ม ๆ เอ๊ย ความรักเต็ม ๆ ไม่ต้องถูกทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ หรือเกิดปัญหาแม่เลี้ยงใจร้ายแน่นอน
จะรอติดตามอ่านอีกสามคู่+1(โปรตอน) นะคะ บวก บวก เป็นกำลังใจให้คุณเขียดศรีคนสวยต่อไปจ้า :pig4: :L2: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ในที่สุด น้องบลูก็มีลูกสมใจเสียที
-
บลูได้เป็นมาม๊าสมใจละ สงสัยเฮียปั้นจะได้มีลูกอีกคนไวๆ
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ketddy
ผู้สูงวัยชอบข่มขู่นะคะ :laugh:
จริงเหรอ เจ๊เป็นงี้จริงอ่ะ :mew2:
งั้นเจ๊จะตั้งโต๊ะนั่งรอเงียบ ๆ แล้วกันนะ :ruready
-
ส่งท้ายได้น่ารักมากค่า
หลงรักน้องโปรด้วยคน
ว่าแต่เฮียปั้นหื่นตลอดศก หื่นไม่เลือกที่เลือกเวลา 555
ปล. 1 รักคุณเขียด ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ ให้เราและหลายๆคนอ่านแล้วมีความสุข หัวเราะคิกคักเป็นบ้าเป็นหลังไปกับเฮียปั้นน้องบลูและตัวละครอื่นๆ แต้งกิ้วหลายๆจ้า
ปล. 2 เรื่องตอนพิเศษพี่กับลุงเรายังไม่ลืมหรอกนะจ๊ะ อิอิ
:กอด1:
-
คุณเขียดจะรวมเล่มมั้ยอ่า ยังไม่เคยอ่าน แต่อยากซื้อหนังสือ
-
เก๊าอยากได้ตอนพิเศษ
ของอีหนูน้อยยยยย :katai4: :hao7:
-
ชอบใจมากอยากให้เขียนต่ออีนะอ่านทีไรมีความสุขทุกทีที่อ่านขอบคุณครับ
:mew1:
-
ก้มกราบสวัสดี
ขอต้อนรับสู่ช่วงเขียดศรีพบปะประชาชน :laugh:
http://www.youtube.com/v/idhloIbMhc8
(แทบสบัดสไบนั่งพับเพียบ)
มาชี้แจ้งแถลงไขงิ
1.จะรวมเล่มไหม
ตอบ รวมค่ะ กับทางสำนักพิมพ์เฮอร์มิตอ่ะเนอะ ยังไงต้องรอติดตามกันต่อไป :a1:
2.ตอนพิเศษ
ตอบ ตอนพิเศษนะคะ จะไม่มีคู่หลักค่ะ เพราะเราถือว่ามันจบแล้ว ( :m29: ถึงจะจบแบบทิ้งสเปซให้ไปคิดต่อเองก็เถอะ) อาจจะมีการปรับแก้ในบทส่งท้ายให้จบแบบมีอะไรกว่านี้ ส่วนตอนพิเศษมีดังนี้ค่ะ
-เอมxเฟา เอาให้จบ
-ปินx???กับปริศนาว่าคนไหนเมียมัน
-คิงxน้องลม จะเพิ่มพาร์ทน้องลมให้1ตอน
-ลุงรหัสxพี่รหัส ตามที่สัญญา
-น้องหนูโปรตอน (เป็นคนเล่า)
3.แล้วเมื่อไหร่มึงจะมาต่อ
ตอบ :a9: ต้องรอว่างอ่ะจ๊ะ เพราะแต่ละคู่เขียนไปได้ไม่กี่หน้า อาจจะวันอังคารไม่ก็พุธไม่ก็อาทิตย์นู้น o21 ซึ่งติดตามความเคลื่อนไหวอิฉันได้ในแฟนเพส o16
4.อยากให้มีภาค2
ตอบ ซอร์รี่ ไม่มีปัญญาแต่งอ่ะจ๊ะ :sad2: หมดมุข แต่บอกเลยโปรตอนจะเป็นพระเอกในเรื่องต่อไป(เจ้าคือทายาทคนต่อปายยย :laugh3:) จะนับเป็นภาค2ก็ได้มั้ง :a9: รอติดตามดูเนอะ แอบกระซิบ :m26: ดัดจริตเหมือนแม่ กวนส้นตีน+ขี้บังคับเหมือนพ่อ
5.เสพติดความเกรียนทำไงดี
ตอบ ตอนนี้กำลังลงเรื่องยาวอีกเรื่องค่ะ◇▶.FAIL.พลิกลุคมาลุ้นรัก◀◇ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40616.0) เคะเถื่อนอมรั่วxเมะสนิมสร้อยจอมเจ้าเล่ห์ :z1: ไงก็ฝากด้วยนะคะ :กอด1:
อีกเรื่องเป็นเรื่องสั้นค่ะ [เรื่องสั้นPhobia series]Wife Phobia (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38451.0) ลงถึงตอน4ล่ะกำลังดองเกลืออยู่ค่ะ :mew5:
สุดท้ายนี้นะคะ ต้องขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะคะที่ติดตามเป็นกำลังใจมาตลอด :กอด1: ถ้ามีข้อสงสัยอะไรเพิ่มเติมสามารถโพสหรืออินบ็อกถามคุณเขียดที่แฟนเพสนะคะ ไม่ก็ส่งข้อความมาหาให้เล้าที่ก็ได้ค่ะ :a9:
บัยส์ :จุ๊บๆ:
-
ทราบแล้วคัฟ จะยังรออ่านพลิกลุคเหมือนเดิม แต่เดี๋ยวไปดูเรื่องสั้นก่อน คิคิ
-
รับทราบจ้าาาา
เราว่าปินมันได้ทั้งพี่ทั้งน้องแน่เลย ฮ่าาๆๆๆๆๆๆ
-
รับทราบ และรอติดตามทุกคู่ ทุกตอน ต่อไปค๊า :mew1:
-
อ๋อยยยยยยยยย รวมเล่มกับ Hermits หรอคะ เราซื้อของสำนักพิมพ์นี้บ่อย แล้วจะเก็บตังค์รอซื้อค่าาาาาาา
-
จ้า
-
จ้าาาาาาา
เดี๋ยวตอนพิเศษจะไปทวงเช้ากลางวันเย็นหลังอาหารเลย อิอิ ///ทวงแล้วเผ่น หุหุ
ปล.สงสัยคุณน้องปินมาก ตกลงเมียเธอคือใคร เดาๆเอาไว้แล้วล่ะ รอแถลงไขด่วน
พี่กับลุงนี้เขามีอะไรคืบหน้ากันใช่มั้ยจ๊ะ อิอิ
รอคู่เอมเตี้ยกับคู่คิงลมด้วยจ้า
รักคุณเขียด จ๊วบๆ
:mew1:
-
คิดถึงคุนเขียด
-
รับทราบค่ะ จะเก็บตังรอ :mew1:
-
โปรตอนเป็นพระเอกเรื่องต่อปัยส์ :hao7:
ปล ลิง พระเอกดัดจริตนี่คืออัลไล :z13:
-
นอนไม่หลับมารับแซ่บด้วยคน
-
รับทราบคับป๋ม
จะเก็บตังค์ใส่'ปุกหมูรอนิยายคุณเขียด^^
-
อ่านมาจนจบ...อยากบอกว่าชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนเเรกก็อารมณ์เสียกะอิเฮียที่มานอยด์อะไรไร้สาระเอามากๆ แต่ก็น่าเห็นใจที่เฮียเองก็โดนกดดัน
แต่แหมมมมมมมมมม มาเคลิบเคลิ้มให้กับความน่ารักเอาตอนจบกับน้องโปรตรอนเนี่ยยยย :man1:
ดีใจที่มีรวมเล่ม จะรอสอยเเน่นอนค่าาาา แต่ให้เลยต้นปีช่วงไตรมาสเเรกไปได้จะดีมากเบยยยย :hao5:
แต่แอบเสียใจที่ไม่มีตอนพิเศษของคู่หลักนี้ แต่เห็นว่ามีตอนของพี่กะลุงรหัสนะ ขอคู่นี้ทดแทนเยอะๆเบยยยย อิอิ :impress2:
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้สุขภาพแข็งเเรง สุข สวย รวย โคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยนะคะคุณเขียด
เป็นกำลังใจให้ในเรื่องนี้เเละเรื่องต่อๆไปค่ะ
:กอด1: :L2: :3123:
-
สวัสดีคับเมื่อไรจะมาตอ่ตอนพิเศษละคับที่น้องโปรตอล เอมกับเฟา รออ่านรอสนับสนุนนะคับตอนรูปเล่มขอบคุณมากคับนิยายดีดีดี
-
โอ๊ยยยย เพิ่งเข้ามาอ่าน แบบว่ารวดเดียวจบ
ชอบอ่ะ มันเกรียนมาก
o13
-
ชอบบบบ ชอบเรื่องนี้มากกกก อ่านตั้งแต่บ่ายกว่าๆ
เรื่องนี้มันฮา มันซึ้ง ชอบบบบ
ตอนเฮียซึนตอนแรกนี่น่าแกล้งจริงๆ แต่รักใครรักจริงแบบนี้ เยี่ยมมากเลยเฮีย
บลูน้อยก็เป็นผู้ชายที่นิสัยกวนตีน แต่เกลียดไม่ลงจริงๆนะ แบบน่ารักอ่ะ
-
อ่านไปขำไป ..
ชอบตอนพิเศษมากๆ ครับ โดยเฉพาะตอนน้องโปรตอน o13
+๑ ให้เป็นกำลังใจนะครับ :L2:
-
ชอบตอนอิบลูแอ๊บแบ๊วมารยาตีบทแตกสาแหรกขาด สร้างความร้านฉานให้กับเฮียปั้นและอิหลิน
นางเริดมากค่ะ ปลาบปลื้มเวรี่มัช
รอติดตามผลงานต่อไปของคุณหญิงเขียดศรี ( :laugh:) เจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการนะเคิ้บบบบบ :กอด1: :man1: :jul3:
-
สนุกมากจ้า รั่วทั้งเรื่องงง
-
อ่านจบแล้วค่าา
นายเอกตลกมากกกก ชอบมากกก
เฮียปั้นก็พอกัน 5555
ตอนจบมีการแฮฟลูกคนอื่นมาเป็นลูกตัวเองอีก อิอิ >.<
ทีนี้เลยกลายเป็นครอบครัวเล็ก ๆ ไปเลย
น่ารักจริง ๆ
ขอบคุณนะคะ^^
-
:c4:
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆ :hao3: :hao3: :hao3:
รอตอนต่อไปน๊าาาา :mew3: :mew3: :mew3:
-
อ่านมาตลอดทั้งหมดทั้งมวล
น้องโปรตอนแซงโค้งเอาความน่ารักมาแย่งซีนคนอื่นหม๊ดดดเลย
:laugh:
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ มันส์อ่ะ แบบว่า ไม่มาม่ามากแค่นิดๆพอได้กลิ่นเป็นกะไส
:mew1: :mew1: :mew1: คนแต่งน่ารักมากค่ะ
-
เรื่องนี้อ่านแล้วฮาดี
เฮียปั้น นี่มึนเนียนมาเชียว
55555555555555
-
ปินเฌอ
น๊องเฌอของป้า พาร์ท
http://www.youtube.com/v/VjLgoOPt2g4
บางทีโลกแม่งก็กลมไป
คุณคิดเหมือนผมไหม?
“ไอ้พวกเหี้ย มึงอย่าหนีนะ”เสียงทุ้มนุ้มก้องโสตตะโกนลั่น ผมเบือนหน้าไปมองต้นเสียงอย่างหงุดหงิด แต่เมื่อสบเข้ากับใบหน้าขาว จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาคมเป็นประกายหวานฉ่ำ ถึงสามปีที่ผ่านมาจะหน้าตาจะเปลี่ยนแปลงไปบ้าง แต่ผม...ก็ไม่มีวันลืม
ไม่มีวันลืมใบหน้าโง่ๆในวันนั้น
จึก! จึก!
ผมที่ยังคงดูดน้ำอัดลมในแก้วหันมามองคนที่สะกิดผมด้วยความงุนงง ใครววะ หล่อวะ แต่ว่า...กูกับมึง เรารู้จักกันด้วยหรอ
“เธอๆ เราขอเบอร์หน่อยดิ”มึงเป็นเกย์หรอไอ้สลัด! “ทำไมมาเล่นละครให้ที่นี่อ่ะ มันโรงเรียนชายล้วนไม่ใช่หรอ”โอเค กูอันเดอร์สแตนแล้วไอ้หอกหัก...มึงคิดว่ากูเป็นชะนีว่างั้นเหอะ
“หึ!”ผมแสยะยิ้ม ก่อนจะค่อยเลื่อนวิกผมออก เผยให้เห็นทรงสะกิดเฮดสุดภูมิใจ “กูเป็นผู้ชายว่ะ”ไอ้หน้าหล่อ(ก็มันหล่อจริงๆ)มันช็อคอ้าปากค้างตาเหลือกราวกับวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง ในขณะที่ทั่วอาณาบริเวรต่างปกคลุมไปด้วยเสียงหัวเราะ
ผมใส่วิกกลับเข้าที่ยื่นกล้องดิจิตอลให้เพื่อนมันที่ยังหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง ผมถ่ายรูปกับมันสองแชะ หน้าแม่งตลกดี เก็บไว้เผื่อวันไหนแม่งเป็นดารา ผมจะได้เอาไปแบล็คเมล์
เรื่องวันนั้นผมไม่ได้บอกใคร เพราะมันเป็นเรื่องที่ผมจะพบเจอประจำ ก็อย่างที่รู้ๆหนึ่งผมเรียนชายล้วน สองสืบเนื่องจากข้อหนึ่งทำให้โรงเรียนผมมันขาดแคลนผู้หญิง สามหน้าตากรรมพันธุ์ที่ได้รับมาจากบรรพบุรุษของมันก็เสือกตรงสเป็กเกย์
ไม่ใช่ว่าผมจะอยากจะเกิดมาตัวขาวปากแดงตัวเล็กตาสีน้ำตาลผมสีน้ำตาลหรอกนะ แต่ทำไงได้ล่ะว่ะก็พ่อกูเป็นฝรั่งแม่กูเป็นสาวเหนือกูก็เลยขาวเป็นหยวกเลยไงไอ้สาดดดดด
แต่ถามว่าผมเสียใจไหมที่เป็นแบบนี้ ก็ไม่นะ เกิดเป็นคนครบสามสิบสองไม่พิกลพิการ แถมครอบครัวอบอุ่นเงินทองไม่ขัดสน ผมคิดว่าโคตรบุญล่ะ โลกใบนี้ยังมีคนที่แย่กว่าเราอีกเยอะ ภูมิใจในตัวเองเถอะ...คิดซะว่าอย่างน้อยกูก็ไม่ได้ไปสวยบนหัวใคร
ตอนเด็กๆนี่ไม่ได้เลย ใครว่าผมตุ๊ด ผมชกปากแหกหมด แต่พอโตดีขึ้นมาหน่อย คือผมค่อนข้างจะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีในระดับหนึ่งล่ะ ใครพูดอะไรก็ช่างหัวแม่ง ผมว่าเราเป็นยังไงเรารู้ดีที่สุด
พวกไอ้เฟาไอ้เป้ไอ้ตรองไอ้ผิงไอ้หมิงเพื่อนสมัยม.ปลายของผม ชอบหาว่าผมเกลียดเกย์ ผมไม่ได้เกลียดเกย์นะครับ แต่ที่ชกเบ้าตาเสยปลายคางไปบ้างนั่นเพราะว่าแม่งมารุ่มร่ามกับผม...ผมไม่ชอบ
ผมเป็นตัวอะไร... คือถามว่าชอบผู้ชายไหม ก็เฉยๆ ถ้าถามว่าชอบผู้หญิง ก็ตอบว่าเฉยๆเหมือนกัน พี่ฌ็องค์บอกว่าผมตายด้าน ผมก็สวนไปทุกทีว่า... ก็มึงแย่งความกำหนัดกูไปหมดแล้วไง
เห็นหน้าใสๆตาซื่อๆแบบนั้น เมียเพียบนะขอบอก
กลับมาณ.ปัจจุบัน ผมมองคนที่วิ่งไล่เพื่อนอีกสองคน คนหนึ่งหน้าตี๋อินเทรนเตี้ยกว่าคนตะโกนเล็กน้อย อีกคนก็ดูสูงโปร่งยิ้มทีเหมือนโลกสว่างไสว น่ารักชิบหาย แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่สองคนนั้นหรอกครับ
ตึกตักตึกตัก!!!
ใจเต้นโครมครามอีกแล้ว
ผมหยิบกระเป๋าสตางค์หลุยส์วิตตองขึ้นมา แงะรูปใบเล็กที่ผมเก็บไว้ส่วนลึกของกระเป๋า วันนนั้นผมแสดงเป็นอาร์ทีมิสอาร์ทีมัสอะไรสักอย่างนี่แหละ เป็นเทพีแห่งดวงจันทร์ที่มีความรักกับมนุษย์ แล้วพ่อไม่ยอม เพราะนางไปสาบงสาบานไรสักอย่างนี่แหละว่าจะเป็นเทพผู้ครองพรหมจรรย์ ทำให้ซุสต้องลงไปตกลงกับมนุษย์ว่าจะเอาง่ะ มึงจะตายหรือจะหลับตลอดกาล และมนุษย์ที่แสดงโดยไอ้เค(แต่ผมเรียกแม่งไอ้ค_ย เพราะมันชอบรุ่มร่ามกับผม) ก็เลือกจะหลับตลอดกาล เพื่อจะได้ฝันถึงอาร์ทีอะไรสักอย่าง(ที่ผมก็จำไม่ได้)ตลอดไป เออ...ว่าแต่กูจะเล่าทำไมวะ
กลับสู่ประเด็น ก็รูปที่ผมกับไอ้ตัวที่ตะโกนนั่นแหละ ไม่รู้เหมือนกันมันชื่ออะไร แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่สมองผม มันก็ไม่เคยลืมหน้ามันวันนั้นเลยสักครั้ง
“พี่ปินขา อย่าเตะเมีย”ผมเงยหน้าจากรูป เห็นหนุ่มตี๋ใส่แว่นตามกระแสนิยมวิ่งแหกปากปาวๆ...ชื่อปินงั้นหรอ
ปินกับเฌอ :-[
ผมวางรูปลงบนโต๊ะ เอามือทั้งสองข้างกุมแก้มที่ร้อนผ่าว นี่ผมกำลังทำอะไรวะ เขินตัวเองเว่ย บอกเลยดีไหมนะ เรื่องที่ผมอัดอั้นตันใจมาเกือบสามปี อย่างน้อยมันก็เคยชอบผมเนอะ บางที...แต่เอ๊ะ เมื่อกี้ไอ้แว่นนั่นมันบอกว่าเมีย...
ไม่นะ
“ไอ้เหี้ยเอม อย่าหนีนะไอ้สัตว์ จับได้พ่อจะกระทืบให้ผีตุ๊ดออกจากร่างเลยไอ้เหี้ย!!!”ผมสะดุ้ง รีบเก็บรูปเข้ากระเป๋าทันที
ไม่นะ(อีกรอบ)
“แอ่ก!!!”ผมตาเบิกกว้างกับภาพที่เห็น กระโดดถีบขาคู่กลางหลังไอ้แว่นเลยพ่อคุณ
“อย่าๆๆ กูเลิกแล้วๆ”พี่แว่นบอก...ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก แค่เล่นกันสินะ
“ผัวขา จุบุ”ไอ้คนที่ผมเคยชมว่าน่ารักส่งจูบให้ปิน...น่ารักจัง
ผมสู้ไม่ได้เลย
“มึงอีกไอ้บลู เดี๋ยวกูถีบ”ปินชี้หน้า ในขณะที่อีกคนหัวเราะร่าก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางแบบ...แมนเหี้ย
“ทำเป็นโหด พวกกูอุส่าไปช่วยมึงออกมาจากการตกเป็นผัวคนที่ร้อยของพี่แจนเลยนะ”พี่แจน เกย์สาวคณะผมที่ดูดาวเดือนหรือเปล่า
“นั่นแหละ ต่อไปนี้ใครเล่นเหี้ยๆแบบนี้ กูจะเตะให้ไส้ไหลเลยไอ้สัตว์”เวลาโมโหก็ยังหล่อ เอ๊ย ไม่ใช่ น่ากลัวชิบหายเลย
“แต่พี่แจนเขาชอบมึงนะเว่ย”
“แต่กูไม่ชอบ!!”สวนทันควัน
ไม่ชอบอะไร
ไม่ชอบพี่แจน
ไม่ชอบให้ใครรุ่มร่าม
หรือ
ไม่ชอบผู้ชาย
“อีเฌอ มานั่งปั้นหน้าสวยล่อเหยื่ออะไรแถวนี้ค๊า เข้าเรียนได้แล้วค่ะ”ไอ้หมิงเพื่อนที่ติดสอยห้อยตามผมมาจากม.ปลายดังขึ้นเรียกสติ
“อิจฉามันสิอีเถื่อน”ตาลพูด ผมก็ยิ้มขำ
“อีนี่”ไอ้หมิงบอกก่อนจะเอานิ้วจิ้มหน้าผากตาลจนมันเซ
“กลับวิมานของเราเถอะเฌอ แถวนี้โคตรร้อนเลย”มิ้นท์พูดไปก็พลางเอาพัดลายนักร้องเกาหลีพัดไป
“อืม เดี๋ยวเราเก็บของแปปนะ”ผมยิ้ม ก่อนจะเก็บของเข้ากระเป๋า...มันจบตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำ
อุส่าได้เจอ...ผมยิ้มสมเพสให้ตัวเอง
“อย่ายิ้มมากอีสวย ผู้ชายแม่งมองอย่างกับจะแดกมึงล่ะอิเชี่ย”หมิง คุณหมิง(ชื่อในวงการ มันว่างั้น)หรือ นายสมิง(พ่อแม่ตั้ง)ทำหน้ากระฟัดกระเฟียตจนผมแอบอยากประเคนตีนแนบหน้าแม่ง แต่ไม่ได้ๆ ผมไม่อยากเถื่อนให้เขาเห็น
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีวันชอบผมก็เถอะ
“อีสมิง อีขี้ริษยา แต่วันนี้เป็นไรวะไอ้เฌอ มึงลืมเอาปากมาเรอะ”ผมฉีกยิ้มน้อย สะพายเป้ขึ้นบ่า เดี๋ยวถึงคณะก่อนเถอะอิตาล...มึงโดน
“ชื่ออะไรครับน้อง”มีคนตะโกนถาม ผมหันมอง ยิ้มให้ปกติ... ถ้าผมเลือกรักใครได้ก็คงดี
“ชื่อหมิงค่ะพี่”
“กูไม่ได้ถามมึงอีหนวด”อิหมิงแทบลงไปดิ้นในขณะที่ผมสามคนขำกันท้องแข็ง... อ้าวชิบหาย อ้าปากซะกว้าง ขำซะหมดมาดเลยกู เห็นปะวะเนี่ย
ผมหันไปมองปินอีกครั้ง เราสบตากันสองวิ ใจผมเต้นระส่ำ ก่อนที่ผมจะรีบฉุดกระชากลากถูเพื่อนออกไปจากลานลั่นทมข้างคณะสถาปัตยกรรม
ตึกๆๆๆ
โอ้ใจเอ๊ย เต้นเบาๆหน่อยได้ไหม
ตึกๆๆๆ
ถ้าเต้นแรงแบบนี้วันใดหลุดแล้วบินไปหาเขา
ตึกๆๆๆ
เขาไม่เอา...แล้วเราจะช้ำนะ
ผมกำหน้าอกแน่น อยากให้หยุดเสียที หยุดเต้นแรงแบบนี้สักที เหมือนอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเลยด้วยซ้ำ ผมหยุดเดิน ตามันร้อนผ่าว
“เฮ้ย!! มึงเป็นอะไร”ผมหันมองอีหมิง เบะปาก ก่อนจะโผเขากอดมัน
อีหมิงลูบหัวผมเบาๆในขณะที่อีตาลก็ลูบหลังผม ส่วนไอ้มิ้นท์ก็พัดให้ ไม่รู้พวกมันพูดอะไรบ้าง เพราะผมไม่ได้ยิน...อกหักนี่ก็เจ็บดีแหะ
.
.
.
“อ้าว เป็นเหี้ยอะไร”ไอ้เป็ปเพื่อนในกลุ่มถามหลังจากที่มันไปขี้มาเรียบร้อยแล้ว
“เฌอเป็นไร ตาบวมๆ ร้องไห้มารึไง”บีน่าถามหมิง หมิงมันก็ได้แต่ส่ายหัว
“ถ้ามันไม่อยากพูด คาดคั้นยังไงมันก็ไม่พูดหรอกอีคนนี้น่ะ”ไอ้หมิงพูด
“ทำหน้าเหมือนคนอกหัก”ไอ้เป็ปพูดลอยๆ
“อือ”
“อ้าว กูก็มั่ว เสือกอกหักจริง”ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง
ลาก่อนรักแรกของเฌอ
“ถ้าผู้หญิงอกหักแล้วตัดผม ผู้ชายอกหักทำไรวะ”มิ้นท์สงสัย...เออว่ะ ทำไรอ่ะ
“ต้องแรด”อีหมิงพูด ผมถอนหายใจอย่างเอือมระอา ถ้ามันแรดได้ง่ายๆ กูแรดไปตั้งแต่อนุบาลสองล่ะสลัด
“ที่ไหนดี”บีน่ากับตาลกระดี๊กระด๊า
“อย่ากระสั่นค่ะชะนี วันนี้วันพุธ พรุ่งนี้แลบเช้า รอวันศุกร์ก่อน”
“กูไม่ไปนะ”ผมบอก
“ไม่ได้ๆ มึงหัดเปิดโลกทรรศน์บ้างเหอะ พรหมมึงน่ะจะเก็บไว้บูชารึไง”
“เออ”ผมตอบ
“เอาน่า เผื่อมึงจะเจอคนที่โดนใจไรงี้”อิตาลยุ
“ถือว่าเปิดหูเปิดตา ถ้าอยากกลับ เดี๋ยวกูพากลับเอง”มิ้นท์ว่า ผมก็พยักหน้าอย่างเหนื่อยๆ
วันศุกร์สุขสันต์ของพวกมันอีกห้าตัว ตอนนี้พวกแม่งเมาปลิ้นออกไปแดนท์ออนเดอะฟลอร์กันแม่งหมดล่ะ ผมดึงฮู้ดขึ้นคลุมหัว
อย่าได้คิดว่าผมจะเข้าผับเข้าบาร์ ขี้งกอย่าอีหมิงน่ะไม่มีทาง ที่แบบนั้นค่าโต๊ะแม่งแพงจะตาย ไหนจะค่าเหล้าค่าบลาๆๆๆ ร้านเหล้าเพื่อชีวิตแบบนี้จึงถูกใจเพื่อนผมมันแหละ
แล้วที่บอกกว่าแม่งไปแดนท์ออนเดอะฟลอร์ ก็แดนท์บางระจันกันไงครับ อยากจะมุดไปแอบใต้โต๊ะ อายแทนพวกแม่งชิบหาย
เกือบเที่ยงคืน เมาปลิ้นไม่เหลือสภาพเลยสักคน อิมิ้นท์นี่มีอ้วกด้วย ไหนใครมันบอกว่าจะเป็นคนพากูกลับวะ
ผมยัดมันทุกตัวเข้าไปในวอลโวของไอ้มิ้นท์เสร็จ ก็ขับไปส่งไอ้เป็ปที่บ้าน ส่งมิ้นท์ตาลบีน่าที่หอตาล และลากอีหมิงตุ๊ดตัวอย่างควายกลับมาที่คอนโดผมกับพี่ฌ็องค์
วันนี้พี่ฌ็องค์เข้าเวร ออกเวรก็นู้นเจ็ดโมง ผมโยนอีหมิงไว้บนเตียงผม ก่อนจะเดินออกจากห้องแล้วเข้าไปหายากินในครัว รู้สึกปวดหัวตุ๊บๆ ครั้นเนื้อครั้นตัวเหมือนจะเป็นไข้
อาบน้ำกินยาเสร็จผมก็หลับเป็นตายในห้องพี่ฌ็องค์ ตื่นมาอีกทีนาฬิกาตีบอกเวลาตี2 นี่ผมนอนไปแค่ชั่วโมงกว่าเองหรอ ไปดูอีหมิงหน่อยดีกว่าเผื่อแม่งเป็นอ้วกใส่เตียง จะได้เก็บอ้วกมันไว้ละเลงหน้าแม่งพรุ่งนี้...สกปรกแท้กู
แอ้ดดดดดด
ผมค่อยๆแง้มประตู
“อ๊ะ อ๊ะ”
“อย่า....”
เสียงเชี่ยอะไรวะ ผมพยายามเพิ่งมอง ก็เห็นอีเถื่อนเพื่อนรักกำลังนั่งเด้งขึ้นเด้งลงอยู่บนตัวใครสัก...อิเชี่ย มึงไปเอาใครมาเยะบนเตียงกู
แต่... แล้วผมมายืนดูทำไมวะ
ผมค่อยๆแง้มประปิดให้มันก่อนจะวิ่งไปนั่งตาค้างอยู่ในครัว...อิเชี่ย ภาพติดตา
ผมมองนาฬิกาที่ผนังมาเกือบสองชั่วโมง นกน้อยเด้งออกมาจากบ้านแล้วสองที อีหมิงเดินเดี้ยงๆขาปัดๆถ่างๆออกมาจากห้องด้วยสภาพเปลือยเปล่า
“ขอน้ำหน่อยสิ”หมิงพูด
ผมก็รีบกดน้ำอุ่นใส่แก้วให้มัน...เสียน้ำเยอะสิมึง
“เจ็บตูดเชี่ย มึงขับรถพากูไปกระแทกเหี้ยไรมาคะอีสวย”มันมองผมตาปรือๆ
“จวย”ภาพยังค้างอยู่ในเหง้าสมองกูอยู่เลย
“หยาบคายกับสตรีนะคะ”มันพูด “กูไปนอนล่ะ”มันเดินตรงไปทางห้องพี่ฌ็องค์
“อ้าว ไม่ไปนอนห้องกูล่ะ”ผัวมึงอยู่ในนั้นนะ
“ไม่เอาอ่ะ ห้องมึงมีแขก ญาติมึงหรอวะ หุ่นน่ากินดีว่ะ แต่กูง่วง ไว้กินวันหลัง”วันหลังเหี้ยไร มึงกินไปแล้ว
ผมนั่งต่ออีกสักพักประตูห้องผมก็เปิดออกก่อนเผยให้เห็นใบหน้าของคนที่น้ำตาคลอ กอดเสื้อคลุมตัวเองไว้แน่น
“ปิน..”ผมครางแผ่วเบา
ตึกๆๆๆๆๆๆ
“คุณทำแบบนี้กับผมทำไม”ทำอะไร “คุณทุบหัวผม แล้วก็...”กูเก็ทเลย
“เปล่านะ ไม่ใช่เรา”ผมปฏิเสธทันควัน
“คุณมัน..”ปินกัดฟัน
“จริงๆนะ ถ้าปินไม่เชี่ยเราเปิดให้ดูเลยก็ได้ เพราะเอ่อ เอาแหย่เข้ามามันต้องกลวงๆใช่มะ”ผมพูดเร็วรัว
“นี่พูดบ้าไรเนี่ย”
เออดิ กูพูดบ้าไรวะ
ตึกๆๆๆๆๆ
ผมน่าร้อนผ่าว
“ตกลงเอาไง คุณจะรับผิดชอบสิ่งที่ทำไปยังไง”ปินตะคอก...กลัวนะเว่ย
อยากรับสมอ้างแล้วขอคบกับปินนะ แต่พอคิดไปถึงภาพเมื่อหลายวันก่อน
“ไม่ใช่เรานะ”ผมก้มหน้า
“เออ!!”ปินกระแทกเสียง ปาดน้ำตา เดินออกจากห้อง
เจ็บใจขนาดนั้นเลยหรอปินที่มีอะไรกับผู้ชายยยย
ปวดใจจัง
แต่เดี๋ยวนะอีเชี่ยสมิง
มึงทำอะไรลงปายยยยย!!!! :m31:
-----
ได้ฤกษ์แล้วค่ะ :hao6:
ตอนแรกกะเอาปินมาทำให้อยากรู้ว่าใครกันแน่
แต่ด้วยความอยากเฉลยเลยเฉลยก่อน :laugh:
ดันด้วยนะคะ
รักนะจิบิ
ปล.ถ้าไม่เม้น เขียดจะไม่ลงในนี้แล้วลงในรวมเล่มเลยนะคะ :mew1:
โนดราม่านะเว่ย(อย่าเข้าใจผิด) :กอด1:
-
ค้างอีกแล้วเจ้เขียดดดดดดดดดด
ราคาหนังสือถึง500มั้ยคะเจ้ จะได้เก็บเงินถูก พฮือออ :hao5:
-
:z1: หึหึ
-
โถ่ปินนนนนน 55555
-
ปิน...สมิง...โอ้ย ฮาาาาาาาาา
อิปินแกเข้าใจผิดใหญ่โตแล้วโว้ย 55555555555
ขำค่ะขำงานนี้
:laugh3:
แต่น้องเฌอน่ารั๊กน่ารักนะตัวเอง
เขาชอบบบบบบ
มาลงอีกเมื่อไหร่คะ
เขาอยากอ่านต่อจนจะลงแดงแบ้ว
o9
-
อิปิน แกเข้าใจผิดแล้วววววว :laugh: :laugh: :laugh:
สงสารน้องเฌอ :o12: :o12:
รีบมาต่อตอนอิปินน้องเฌอไวไวนะคะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :call:
ปล้ำลิง :heaven พึ่งมาเจอเรื่องนี้นั่งอ่านตั้งแต่ 4 โมง ยัน 5 ทุ่ม ตาแฉะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
สนุกมายเลยค่ะ o13 o13 o13 :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :katai2-1: :katai2-1:
-
คุณเขียดนี่มีอะไรมาให้เซอร์ไพซ์ได้ตลอดเวลาจิงๆ
ปินXสมิงหรือนี่555
พี่ปินของเหมียวน่าสงสารจิงๆ555
-
สงสารอิปินเนอะ คุณสมิงยังมั่ยรู้ว่าตัวเองทำไรเวลานั้น น้องเฌอน่ารักอ่ะ พี่เขียดต่อเร็วๆนะ^^
-
เจ้เขียด
ค้างนะคะ
-
:pighaun: 555 เข็มขัดสั้น ไม่คิดเลยว่านุ้งปินจะเสียซิงให้สมิง
ปล.คุณเขียดอย่าปล่อยให้ค้างนานนะคะ
-
ผิดคลาดดด เฌอแอบชอบปินนนนนน :katai5:
-
คุณเขียดทำเจ๊ไม่มีสมาธิเรียน (ปกติก็ไม่มีอยู่แล้วมั้ย)
ค้างค่ะ ปินเสียพรหมจรรย์ให้สมิงจริงเหรอ
เฌอ รับสมอ้างไปเถอะค่ะ หุหุ แล้วฝากลบมลทินให้ปินด้วย
รอรวมเล่มนะจ๊ะ
-
:a5: ปิน แกได้กับหมิงๆจริงรึ :ling2:
ค้างมาก เขียดศรีคนสวย อยากรู้ๆ :hao7:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
o22 พลิกล็อคมากกกกกก :ling1:
-
ผิดคาดดดดดด!!!! คนที่เปิดซิงปิน ไม่ใช่เฌออ่ะ :katai1: :katai1:
แต่เป็นสมิง ไม่รู้จะเศร้าหรือฮาดี ตอนนี้อารมณ์ไปไม่เป็น :hao5:
คุณเขียดลงต่อเรื่อยๆน้า(เลียแข่งเลียขา : อิ้เว่อร์) :mew1:
-
น้องเฌอถึงกับงงเลยกินก็ไม่ได้กินยังต้องมาล้างจาน(เอ๊ะเหมือนจะเปรียบเทียบแปลกๆ...ไม่มั้ง5555)
ปล.ปินร้องไห้ทำไม55555555555555
-
แม่ใจ๋บ่าดี แม่ชอบเรื่องนี้ขนาด :ling1:
-
ไม่จริ๊ง ไม่จริง ทุกอย่างที่เห็นมันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ ๆ ถึงภาพจะติดตา
แต่อยู่ดี ๆ น้องปินจะมาถูกน้องหมิงตีหัวลากไปกินได้ไง
แถมน้องหมิงก็ดูจะไม่รู้เรื่องอะไรซะด้วย จริง ๆ คนที่ถูกน้องหมิงกินอาจเป็นพี่ฌ็องค์รึเปล่า 555
ยังไงมันต้องมีอะไรซ่อนอยู่แน่ ๆ นี่ถ้าไม่ขึ้นว่า ปินเฌอ คนอ่านคงช็อค นึกว่าจะเป็นปินหมิงซะแล้วนะคะ อิอิ
แหม น้องปินเสน่ห์แรงทำน้องเฌอหลงรักมานานหลายปีด้วยอะ หรือจริง ๆ น้องปินก็ยังแอบติดใจน้องเฌอมาตลอดเหมือนกันน๊า
แต่ตอนนี้น้องปินเข้าใจผิดคิดว่าน้องเฌอได้แล้วทิ้งไปแล้วอะสิ น้องเฌอจะทำไงดีล่ะเนี่ย
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนสวยต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากกกกก ชอบมากกกก น่ารัก
คุณเขียดน่ารักมากค่ะ ^^
ตอนนี้กำลังตามไปอ่านอีกเรื่องของคุณเขียดอยู่ รอตอนพิเศษด้วยคนนะคะ
เป็นกำลังใจให้คุณเขียด ทั้งเรื่องเรียน และเรื่องแต่งนิยายคะคะ ^^
รัก
-
(http://เวปมีไวรัส/images/2014/01/26/302232273736965991278215096634nWe5fM.jpg)
http://www.youtube.com/v/8BQare9tScw
ต่อ
เฮ้อ!!
ผมถอนหายใจ มองไปที่ดงไผ่
“ถอนหายใจอีกล่ะ เป็นอะไรคะ อีสวย”ผมหันมองอีหมิง ก่อนจะเบือนหน้าหนีด้วยความเคือง
“อีเถื่อนลองทำท่ามันเมื่อกี้ดิ๊”ไอ้ตาลยุ แต่ผมไม่หันไปมอง
สักพักเสียงหัวเราะก็ดังลั่น แม่ง!! ปวดหัว ปวดตัว แถมยังต้องมาปวดใจอีก ถ้าไม่ติดว่ามีควิซนะ ผมไม่มาหรอก
“กร๊ากกกก ไม่ใช่อีสวยทำแล้วไม่เกิดจริงๆว่ะ”ไม่รู้ใครพูด รู้แต่ว่าตามันแฉะ น้ำมูกก็เริ่มซึม สงสัยจะทนพิษไข้จนหมดวันไม่ได้แล้วซะล่ะมั้ง
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะไลน์อ้อนพี่ฌ็องค์ให้มารับหน่อย รู้นะว่าพี่เพิ่งนอนตอนเจ็ดโมง แต่ก็อยากอ้อนอ่ะ ใครจะทำไม
“เป็นไรเซื่องๆ”ไอ้เป็ปเอื้อมมือมาจับแขนผม “อ้าว ไข้แดกนี่หว่า ตัวร้อนอย่างกับไฟ”พอไอ้เป็ปพูดจบ ไอ้พวกเพื่อนผมก็มะรุมมะตุ้มรุมทึ้งผมกันยกใหญ่
“เอาไง มิ้นท์พาไปหาหมอเอาไหม”ผมส่ายหัว
“บอกให้พี่ฌ็องค์มารับแล้ว”ผมบอกเสียงแหบๆ
รอสักพักพี่ฌ็องค์ก็ส่งไลน์มาว่าอีก15นาที ผมนั่งซึม มองหน้าอีหมิงอีกครั้งแล้วก็ถอนหายใจยาว อีหมิงมันก็ไม่รู้ตัว ผมจะโกรธมันก็ไม่ถูก ในเมื่อผมกับปินก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน
พี่ฌ็องค์จอดรถเทียบหน้าคณะ ผมโบกมือลาเพื่อนๆ ขึ้นปบนรถ ยกมือไหว้พี่ฌ็องค์ก่อนจะปรับเบาะให้เอนลง แล้วทิ้งตัวลง
“เป็นไงล่ะ ซนจนได้เรื่อง”พี่ฌ็องค์ว่าแล้วก็เอื้อมมือแตะหน้าผากจับหน้าจับตา
จะมีมือใครอุ่นเท่ามือแด๊ด มือแม่ มือพี่ฌ็องค์อีก...ผมคว้ามือพี่ฌ็องค์แนบแก้ม ก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมาเป็นสาย ผมปวดหัว ปวดมาก ปวดไปหมด ปวดจนไม่รู้ว่าระหว่างหัว กับหัวใจ อะไรมันปวดมากกว่าเดิม
“งอแงแบบนี้ ทีหลังพี่ไม่ออกไปกินเหล้าแล้วนะ”ผมพยักหน้าทั้งน้ำตา
ไม่ไปแล้ว... ถ้าผมไม่ออกไป ผมไม่เมา หมิงไม่เมา เรื่องเมื่อคืนก็ไม่เกิด ผมรู้ดี ถึงเมื่อคืนจะไม่ใช่หมิง แต่หน้าตาอย่างปิน เขาก็คงมีคนอื่นให้เลือกอีกมากมาย
“เจ้าน้ำตาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”ผมสั่นหัว
พี่ฌ็องค์ปลดเบรกมือใส่เกียร์ด้วยมือขวา ก่อนจะละมือที่เหลืออยู่ข้างเดียว(มือซ้ายผมยึดอยู่) มาประคองพวงมาลัยรถ แล้วขับออกไป
พี่ฌ็องค์พาผมไปกินโจ๊ก จากนั้นก็ยัดยาให้ผมกินสองเม็ด ขึ้นมานั่งบนรถอีกที ผมก็หลับเป็นตาย ตื่นมาอีกที ก็ห้าโมงเย็น ก็เห็นพี่ฌ็องค์กำลังเช็ดตัวให้ผมอยู่ พี่ชายผมหันมาฉีกยิ้มก่อนจะจุ๊บหน้าผากผม
“พี่ต้องเข้าเวรแล้ว อยู่คนเดียวได้ไหม หรือจะไปนอนที่โรงบาล”ผมส่ายหัว ยันตัวลุกขึ้นนั่ง พี่ฌ็องค์ก็สวมชุดนอนให้ผม “จะให้เพื่อนมาอยู่ด้วยไหม เดี๋ยวพี่โทรให้”ผมส่ายหัวอีกครั้ง มองไปรอบๆห้อง ห้องผมสินะ
ห้องที่เมื่อคืนปินมานอน รู้สึกเหมือนกลิ่นปินยังอยู่ แต่ก็มีกลิ่นไอ้สมิงด้วย...แม่ง!! :beat:
“งั้นนอนไป มีอะไรก็โทรหาพี่”ผมพยักหน้า เอื้อมมือหยิบกรอบรูปไม้ที่หัวเตียงมาดู รูปผมที่ยิ้มแฉ่งผมยาวจรดเอวในชุดสีขาวสะอาดตายืนขนาบข้างกับร่างสูงโปร่งที่กำลังทำหน้าประหลาดๆใส่กล้อง
ผมยิ้มขำ เห็นรูปนี้ทีไรผมก็ยิ้มได้ทุกที พี่ฌ็องค์ลูบหัวผมอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป พี่ฌ็องค์ไม่เคยถามอะไร แต่พี่ฌ็องค์กับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผม ถึงเมียเก่าทั้งหลายแหล่ของพี่ฌ็องค์จะตีหน้าว่าพี่ชายผมเป็นไอ้สารเลว แต่สำหรับผม พี่ฌ็องค์เป็นพี่ชายที่วิเศษที่สุดในโลกเลยนะ
พี่ฌ็องค์บอกว่ากับข้าวคนป่วยอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว อย่าลืมกิน ผมพยักหน้า โบกมือให้พี่ชาย ก่อนจะยกรูปขึ้นมาดูอีกครั้ง ผมฉีกยิ้มทั้งน้ำตา ถึงเมื่อคืนผมจะไม่เจอกับภาพบาดตาบาดใจ แต่ฝันผมก็ไม่มีทางเป็นจริงหรอก เขาชอบผู้หญิง ครั้งนั้นก็เหมือนกัน เพราะเขานึกว่าผมเป็นผู้หญิง หลังจากนั้นเราก็ไม่เจอกันอีก ...ไม่เลยสักครั้ง
ผมจรดริมฝีปากลงไปบนรูป ก่อนจะเผลอหลับไปอีกครั้งด้วยพิษไข้(เอ๊ะ หรือพิษรัก)
.
.
.
“คุณ...”เสียงทุ้มๆดังอย่างน่ารำคาญที่ข้างหู “คุณตื่น”น่ารำคาญแท้ไอ้สัตว์ กูจะนอน “คุณครับ ลุกขึ้นมาทานข้าว”แน่ะๆ ไม่ฟัง เดี๋ยวพ่อปั๊ดถีบดิ้น
“ฮึ้ย!!”ผมเหวี่ยงมือปัดๆอย่างรำคาญ
ได้ยินเสียงหัวเราะ มีอะไรน่าหัวเราะนักวะ รำคาญ!! กูจะนอน!!!
“เฌอครับ ตื่นเถอะครับ”กระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู
คิดว่าเสียงเซ็กซี่มากงั้นสิไอ้สลัด รำคาญเว่ย!!
ผมเด้งตัวตัวลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิด มองหาต้นตอแห่งเสียงไปรอบๆห้อง
“เฮ้ย!!”ผมสะดุ้ง เมื่อสบตากับเจ้าของร่างสูงในชุดนักศึกษาถูกระเบียบ “ปะ ปะ ปะ ปะ ปะ ปะ “ปินผมชี้หน้าเขาด้วยมือสั้นๆ
งั้นเมื่อกี้ที่กระซิบ ก็เสียงปินหรอ รู้สึกหน้าร้อนราวกับระเบิด เรียกว่าเฌอ...เฌองั้นหรอ
ตึกๆๆๆๆ
หัวใจจะวาย
แต่ปินจะเข้ามาได้ไงล่ะวะ ฝันแน่เลย นั่นดิ ฝันแน่ๆ ปินจะมารู้จักชื่อผมได้ไง
“ทานข้าวเถอะครับ”เสียงปินเสนาะหูมากมาย(กลับลำไวมากกู) “ทานข้าวกันนะครับเฌอ”เหมือนได้ยินเสียงตู้ม!ในสมอง ทำไมต้องนั่งขอบเตียงแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ด้วย...ใจเรา...
ตึกๆๆๆๆ
มันเต้นแรงมากเลยนะ
“อือ”ผมพยักหน้า...ผมหมกมุ่นเรื่องปินมากจนเก็บเอามาฝันเลยหรอวะเนี่ย
“ลุกไหวไหม”ผมพยักหน้า หลบตาปิน... หัวใจผม มันเต้นตึกตักๆ ดังมาก
ปินจะได้ยินไหม
ผมพลิกตัวลงจากเตียงอย่างไว แต่สงสัยจะไวไป ทำให้การทรงตัวผมเกิดการเสียศูนย์จนล้มลงไปจับกบเอาหน้าซบกับพรมเช็ดเท้า...บัดซบมันเข้าไป!!
“เดี๋ยวผมช่วย”ปินเข้ามาพยุงผมขึ้นไปบนเตียง ปินหูแดง..ปินเขินผมหรอ
ปินเขินผม...แน่สิ ก็ต้องเขินผมอยู่แล้ว ก็นี่มันฝันของผมนี่หว่า
“เขินเราหรอ”รู้สึกใจกล้าหน้าด้านขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าเป็นฝัน
“ก็...”ผมลุ้น แต่ปินเงียบ...เงียบไมวะ กูขัดใจนะโว้ยยยย “เดี๋ยวผมไปยกข้าวต้มมาให้”ปินหูแดงก่ำก่อนจะเดินลิ่วๆออกไปจากห้อง
ผมมองตามแผ่นหลังของปินออกไป เหลือบมองรูปที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง ผมจำได้ว่าผมกอดรูปนี้แล้วหลับไป ผมคว้ารูปมาดูอีกครั้ง ถึงในโลกความเป็นจริงผมจะไม่มีโอกาสได้ใกล้ปินแบบนี้ แต่ในโลกของความฝัน...ปินเป็นของผม ของผมคนเดียว
แอร๊ยยย พูดเองก็เขินเอง
“เฌอครับ...ข้าวต้มมาแล้วครับ”ผมเงยหน้าจากรูป
“รูปเรากับปิน”ผมพลิกรูปหันไปทางปิน...ปินยิ้ม “เรามองรูปนี้ไรเรายิ้มได้ตลอดเลย...คิดถึงวันนั้น”ปินวางข้าวต้มไปบนโต๊ะ ก่อนจะมาพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆผม “ปินรู้ไหม...”ผมหันหน้าสบตาปิน ก่อนจะต้องหลบตาแทบจะทันที
ในฝันแท้ๆ ทำไมผมต้องเขินด้วยวะ
“วันนั้นปินบอกว่าชอบเรา พอปินรู้ว่าเราเป็นผู้ชาย..."ผมยิ้มนิดๆ "ปินทำหน้าได้เหี้ยมากอ่ะ มากจนเราไม่คิดว่าคนหน้าตาดีๆแบบปินจะทำหน้าได้เหี้ยขนาดนั้น กร๊ากกก”ผมหัวเราะลั่นแต่ปินทำหน้าแหยงๆ
“...”ปินเงียบ สงสัยจะช็อคเมื่อเจอความจริงจากปากผม
“เอ่อ เราหิวแล้วล่ะ”ปินพยักหน้า ทำไมหน้าหมองแบบนั้นล่ะ... หรือจะงอน
“นี่ครับ”ปินยื่นถ้วยข้าวต้มมาตรงหน้าผม...นี่งอนผมจริงๆหรอ
ผมอมยิ้มนิดๆ ผมต้องง้อปินใช่ไหม?
“มือเฌอไม่มีแรงเลย ถือช้อนไม่ไหวหรอก”ผมทำหน้าอ้อนๆเสียงกระแดะๆเหมือนเวลาอ้อนพี่ฌ็องค์ “ปินป้อนเฌอหน่อยนะ”ปินหูแดงอีกแล้ว “นะปินนะ... ถ้าปินไปป้อนเฌอ เฌอจะต้องหิวข้าวตายแน่ๆเลย” ปินไม่พูด แต่ตักข้าวต้มมาจ่อปากผม “ร้อนอ่ะ ปินเป่าด้วยสิ”ไม่รู้ร้อนจริงไหม แต่อยากให้ปินเป่า
“ฟู่...”ปินในฝันนี่ก็ว่านอนสอนง่ายจริงๆแฮะ ไม่รู้ว่าปินตัวจริงจะว่านอนสอนง่ายแบบนี้เปล่า
“ต้องบอกว่าอ้ามด้วยสิเวลาป้อนข้าวน่ะ...”ผมบอกเมื่อปินเอาช้อนมาจ่อที่ปากผมอีกครั้ง “สงสัยเฌอคงต้องหิวตายแล้วแหละ”ผมบ่นเบาๆทำหน้าเศร้าๆ
“อะ อ้าม”ปินพูด ผมยิ้มแก้มเกือบแตกแน่ะ แต่ก็ยอมกินแต่โดยดี ไม่อยากมีเงื่อนไขมาก กลัวปินรำคาญ
ถามว่าอายไหม ถึงเป็นปินในฝัน ผมก็อายว่ะ... แต่ผมก็อยากเห็นปินทำแบบนี้ เอาวะ อายเป็นอาย!!!
“อ้าม”ผมไม่รู้หรอกผมกินข้าวแล้วกี่คำ เพราะข้าวมันอร่อยเหลือเกินจนลืมนับ “หมดแล้วครับ เก่งมาก”ปินยิ้ม ผมก็ยิ้มตาม “ต่อไปก็ทานยา”ผมไม่ชอบยาเลย...มันขม “แบมือครับ”ผมแบมือ ปินก็วางยาลงบนมือผมสามเม็ด
“ยามันจะต้องหวานแน่ๆเลย”ผมบ่นๆกับตัวเอง แต่ปินทำหน้างง “ก็มาจากมือปิน ต่อให้ขมยังไง เดี๋ยวก็หวาน”เดี๋ยวก่อนนะ กูพูดอาร๊ายยยยย!!!!
ตู้มมม!!
หน้าระเบิด
“อึก!!”ผมรีบกลืนยาซดน้ำตามอย่ารวดเร็ว “เรานอนแล้วนะ”รีบทิ้งตัวคลุมโปงแทบจะทันที
แต่มันใช่เวลาอายปะวะ อีกไม่นานผมก็ต้องตื่น พอตื่น ปินก็ต้องหายไป
“ปิน...”ผมลื่นผ้าห่มออกจากหน้า “ถ้าเราตื่นปินก็จะหายไปใช่ไหม”ปินมองผมงงๆ
“ก็ตื่นอยู่นี่ครับ”
“เอ่อ หมายถึงเราหลับ ปินก็จะไปใช่ไหม”
“ครับ”
“งั้นเราไม่หลับแล้ว”ปินหูแดง “ปินจะได้ไม่หายไป”
“ตะ แต่ถ้าไม่หลับก็ไม่หายนะครับ”อะไรกันปิน เราอ่อยขนาดนี้แล้วนะ
“เราไม่หลับหรอก...ต้อง...”ผมเปิดหน้าผากขึ้น “ต้องจุ๊บเหม่งเราก่อน เราถึงจะหลับ”ผมนี่ก็แอบแรดเหมือนกันนะ สงสัยจะออสโมซิสมาจากอีสมิง
ปินค่อยๆเลื่อนหน้าลงมา ปินหูแดงอีกแล้ว แต่ใจผมมัน
ตึกๆๆๆๆๆ
จุ๊บ!
รู้สึกเหมือนได้ยินระฆังวิวาห์ดังมาจากโบถน์ที่ไหนสักที่ รู้สึกเหมือนกับจะบิน
จุ๊บ
ปินเลื่อนลงมาจูบเปลือกตา
จุ๊บ
แก้ม
จุ๊บ
ก่อนจะจบลงที่...ปาก
ตู้มมมมมม
เหมือนเห็นสวนอีเดนรำไรๆ
“แถม”ปินยิ้ม
แถมแค่นี้ไม่ใจเลย แน่จริงแถมทั้งตัวทั้งใจให้เราเลยเซ่!!! :angry2:
“ปินนอนเป็นเพื่อนเราหน่อยได้ไหม”ปินขมวดคิ้ว ก่อนจะทำหน้ายิ้มๆ...เราไม่ได้แรดนะ ปินอย่าเข้าใจผิด “คือ เราติดหมอนข้าง แล้วพี่ฌ็องค์ก็เอาหมอนข้างเราไปไหมก็ไม่รู้ เรานอนไม่หลับเลย”ไม่รู้อีกนานแค่ไหนจะได้ฝันถึงปินอีก...ต้องเอาให้คุ้ม
“แต่ผมยังไม่ได้อาบน้ำ”
“ไม่เป็นไร เราไม่ถือ”ปินขมวดคิ้ว...ปินต้องหาว่ากูแรดชัวร์
“ถ้าอึดอัดก็บอกนะครับ”ไม่รู้ผมทำหน้าแบบไหน แต่ปินยอมลงมานอนข้างๆผม ก่อนจะรวบตัวผมไปกอด ตอนแรกๆผมนอนตัวแข็งทื่อ แต่พอปินลูบหลังนานๆผมก็ชักง่วง
ดีจังเลย ถึงใจแทบระเบิดออกมา แต่ก็...สุขที่สุด
ตื่นเช้ามา ปินก็หายไปแล้ว แอบเศร้านะ แต่ความสุขมันก็ยังเจืออยู่ทุกอณูขุมขน ไม่เป็นไรหรอกครับ ถึงจะไม่ไม่สมหวัง แต่ผมก็ยอมเดียวดายในยามกลางวันและรอคอยฝันในยามค่ำคืน(รู้กันหมดว่ากูติดทวิภพ) :-[
ผมเดินออกจากห้องทำแซนวิชกิน นั่งดูทีวีได้สักพัก พี่ฌ็องค์ก็กลับมา ผมยิ้มให้พี่ฌ็องค์ ก่อนจะเดินไปชงโกโก้ให้
“แล้วนี่เพื่อนเรากลับไปแล้วหรอ”พี่ฌ็องค์ถามเมื่อผมยกโกโก้กับแซนวิชไข่ดาวมาให้
“เพื่อน?”ใครวะ
“อือ... เห็นบอกว่าชื่อปิน”
ตู้มมมม
แทบล้มทั้งยืน
ตึกๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ใช่ฝันสินะ...แอบยิ้มกับตัวเอง
แต่เดี๋ยวก่อนะ....
เมื่อคืนกูแรดชิบหายเลยนี่หว่า!!!
“อ้ากกกกกก”ผมกรีดร้องระบายความอัดอั้น
“ผีเข้าหรอเฌอ”หน้าเหมือนเป็นห่วง แต่เสียงเหมือนขำผมซะมากกว่า
ม่ายนะปิน!!!!
เราไม่ได้แรดน๊า!!!! :serius2:
----
ไม่ทันแล้วจ้าน้องเฌอของป้า :laugh:
น้องเฌอถือว่าเป็นเคะใสนะคะ(ถึงน้องจะซ่อนเปรี้ยวบ้างก็เถอะ) :impress2:
อ้่านแล้วช่วยดันกันด้วยนะ ทำตาใสปิ้ง :m13:
ขอบคุณทุกกำลังใจเลยนะคะ :กอด1:
ตอบคอมเม้น
kikikiki
๐น่าจะไม่ถึงค่ะ...พยายามไม่ให้ค้าง มาต่อล่ะงิ :กอด1:
พลอยสวย
๐มาแอบหัวเราะอะไรแน่ะ :a5:
lizzii
๐ชีวิตแสนเศร้า :laugh:
black-egoistic
๐มาลงแล้วค่ะ :o8: จริงๆจะลงเมื่อวาน แต่ดันออกไปทำงานห้องเพื่อน กลับมาก็ดึกแล้ว เลยไม่ได้ลงต่อ :a5:
น้องเฌอเริ่มแรดไปอีกคนแล้ว :z1:(แต่ก็ยังจัดว่าใสอยู่...มั้ง)
aow13
๐มาแล้วจ้า
ดีใจที่ชอบค่ะ :o8: เขิน
มาแล้วค่ะ :กอด1:
แมวเหมียว
๐เราอยากฉีกแนวน่ะเหมียว(บางทีก็ฉีกไป) :m26:
@Lucifer_Prince@
๐พี่กลับมาแล้วจ้า :z1:
แอบหลงรักน้องเฌอ เพราะน้องเฌอน่ารัก(เหมือนพี่) :laugh:
mild-dy
๐มาแล้วจ้า :z1: เอาความใสมาเสิร์ฟ
purin
๐มาแล้วจ้า ไม่อยากปล่อยให้ค้างนานอ่ะ แต่ไม่รู้พรุ่งนี้จะมีภารกิจอะไรบ้าง เอาเป็นว่า ว่างเมื่อไหร่ อัพเลย :impress2:
Bejae
๐แอบรักปินอยู่ในใจ ฮื่อ ฮือ...เดี๋ยวรอพาร์ทปินไม่รุ้ว่าจะผิดคลาดหรือตามคลาดกัน
ketddy
๐กลัวเจ้ไม่มีสมาธิเรียน เลยรีบมาต่อ :z1:
น้องเรียบร้อยนะคะเจ้ จะกล้าลบหรอ
:laugh:
ขอบคุณคร่า :o8:
kongxinya
๐ได้จริงอะไรจริงค่ะเจ้ นิยายหนูแหวกมิอ่ะ :laugh:
มาแล้วค่ะเจ้ซินสุดจ๋วย :กอด1: (ยอกันเอง :m20:)
nnaon
๐เดี๋ยวรอปิน อาจพลิกกว่านี้ :laugh:
wikawee
๐ฮาเถอะค่ะ อยากเห็นคนอ่านยิ้ม(ทั้งน้ำตา) :laugh:
มาล่ะจ๊ะ :กอด1:
zojikarn
๐ปินมันออสโมซิสความดัดจริตมาจากอิบลูจ๊ะ :-[
เขิน มาเม้นให้จีจีล่วย
rotedump
๐ยินดีจ้าดนัก :กอด1:
Lily teddy
๐มันคือเรื่องจริงลิลี่ :laugh: มันอิงมาจากตอนที่ปินโทรมาร้องไห้กับบลูว่าถูกข่มขืนแง่ะ(ตอน7มั้ง...ผ่านมาแล้วชาติกว่า) :laugh:
ปินคิดไงต้องรอติดตามชมกันค่ะ :z1:
ขอบคุณลิลี่สุดสวยเหมือนกันค่ะ(ยอกันเอง) :laugh:
omuya
๐ขอบคุณขน๊าดจ้า
:-[ เรื่องอื่นไม่อยากดองเลยจริงๆนะคะ
อยากปฏิเสธว่าเขียดไม่น่ารักอยู่นะ แต่ม่าม๊าบอกให้ยอมรับขอบจริงอ่ะค่ะ :laugh:
:mew5: คิดถึงเรื่องเรียนแล้วแทบทรุดค่ะ :m29:
รักเช่นกันงิ :กอด1:
-
น้องเฌอน่ารัก >< อิปินสมแล้วที่เป็นเพื่อนกับเมียเฮียปั้นความแรดมันติดต่อกันได้5555555
-
ไม่ทันแล้วมั้งคะน้องเฌอ
ว่าแต่น้องเธอคิดมากขนาดป่วยเลยอ๋อ เรื่องปิน(...กับสมิง 5555555/เรื่องนี้ล้ออิปินไปอีกนาน)
พี่ฌ็องค์ท่าทางจะเป็นสุภาพบุรุษแมนมากมายอ่ะ
ชอบๆ
พี่แกจะมีคู่มั้ยคะ?
ปล.อยากเห็นอิปินทำหน้าเหี้..อ่ะ แบบมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ 5555
-
นุ้งเฌออออ จะน่ารักไปไหนเนี่ยยยยยยย
ป่านนี้อิปินเขิลตัวแตกไปแล้วมั้ง ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เฌอคะ .....แอบแรงนะจ๊ะ 5555
สรุปคืนนั้นปินโดนสมิงกินรึป่าว
-
น้องเฌอ ใสๆ เลยนะคะ
-
อ้ากกกก เฌอใสๆมากอ่ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องเฌอใสๆคร่าาาาาาาาาาาา :hao7:
โอ้ยละเมอจริงๆน้องเฌอ
แล้วปินมาไมอีกอะ ทำท่าเหมือนแหยงน้องเฌอขนาดนี้ :angry2:
รอตอนหน้าค่า
-
5555 เฌอนี้น่ารักแหะ ชอบอีกละ
-
มาจิ้มก่อนอ่านนะคะ
-
ไม่แรดหรอกจ๊ะนู๋เฌอ เราเเค่ทำตามที่หัวใจเราเรียกร้องเอ๊งงงงงง :-[
รอตอนต่อไปจากหญิงเขียดสุดสวย สวยที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ในปฐพี :mew1:
(ปลูกต้นยอเป็นสินบนต่อไป? เผื่อตอนหน้าจะมาเร็วๆอีก :laugh: )
เป็นกำลังใจให้จ้าาาา :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด เขียดๆๆๆๆเอาคู่นี้อีกเขียนเรื่องสั้นคู่นี้โหน่ย ชอบน้องเฌอออ
-
เฌอไม่ได้แรด :hao7: แค่รู้จักทำตามใจตัวเอง ก็แค่นัน อิอิ :katai2-1:
-
เฌอเอ้ยย ท่าทางจะอาการหนัก 55555555
ดูจะไม่ทันแล้วมั้ง ไม่รู้ปินคิดไปถึงไหน :hao7:
-
สนุกมากๆๆๆ :impress2:
ปินน่ารักจังงงงง ^^
-
เฌอ จ้าไม่ทันแล้วล่ะ
อ้อน ปิน ไปซะขนาดนั้นอ่ะ
เจอ ปิน คราวหน้าขอเป็นแฟน เราว่า ปิน เค้าโอเคแบบไม่ต้องคิดเลย
น่ารักดี อยากอ่านคู่นี้อีกอ่ะ คนเขียนเอามาแต่งต่อได้มั้ยอ่ะ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
สนุกมากๆ ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ ^^
รอตอนพิเศษ!~ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
สนุก มาก ๆๆๆๆๆๆ
-
:hao6: เห้อๆๆๆ เพิ่งได้เม้นมัวแต่เมาน้ำตาล เห้อๆๆๆ ตาแฉะแล้วรวดเดียวจบ แทบสลบ น้ำตาลขึ้นสมองเห้อๆๆๆ
-
รอปินxเฌอ
:z13:
-
ThankS
-
เบื่อเฮียปั้นว่ะ
แต่ชอบภาวะครอบครัวที่มีบลู เฮียปั้นและก็โปรตอนอ่ะ
ดูเป็นครอบครัวอบอุ่นดีจัง
อยากอ่านเรื่องของปินกับเฌอต่อเร็วๆอ่ะ
รีบๆมาต่อนะจ๊ะ :mew1:
-
แหง่ะ พึ่งเห็นอะว่าคุณเขียดพาน้องปินกะน้องเฌอมาลงแล้ว ดีนะเจอวันวาเลนไทน์พอดี (เกือบหมดวันละ)
แล้วน้องปินทำไมย้อนมาหาน้องเฌออีกล่ะ กะจะมาเรียกร้องความรับผิดชอบอีกเหรอ
แต่สงสัยจะเห็นรูปแล้วอะจิถึงพูดจาซะอ่อนโยนเลย ทำเอาน้องเฌอนึกว่ามโนฝันไป
เลยเปิดเผยตัวเปิดเผยใจไปซะเยอะ อย่างงี้น้องปินเค้าจะคิดยังไงน๊า น้องเฌอน่ารักจัง
รอติดตาม และบวก บวกเป็นกำลังใจให้คุณเขียดสุดสวยต่อไปจ้า :pig4: :L2:
Happy Valentine's Day นะค๊า :L1:
-
ตอนที่ 3 ฮุฮิ จุ๊ฟๆ กันแล้วด้วยยยย :hao7: ท่าทางน้องบลูจะเสัยจิ้นในเร็ววันแน่ๆ เอิ๊กๆ
-
ชอบอ่ะ เจ้าชายหมวกกันน็อก กร๊ากกกกกกก นักเขียนเยี่ยมยอดมาก มุกแบบ อมยิ้มบ้าบอตอนตี 2 ครึ่งอยู่คนเดียว :hao7:
-
ปิน พาร์ท
http://www.youtube.com/v/efJF7Qmrg6I
(กดฟังล่วย ได้ฟังเมื่อวานจากคุณป๊าของคุณเขียด เขินแทนม๊าเว่ย...แต่ม๊าคุณเขียดนางทำหน้านิ่งนะ :laugh: )
เสียงหัวเราะลั่นทำให้ผมหยุดการลงฑัณพวกเพื่อนจัญไร
“คณะไรวะ แม่งไม่คุ้นหน้า”ไอ้เอมพูดขึ้น “ว่าแต่อิเตี้ยไปไปไหนวะ”เออนั่นดิ มันไปไหนวะ
“ออกไปกับพี่นมโต เอ๊ย ส้มโอได้สักพักล่ะ”ไอ้บลูเฉลยหน้าทะเล้น
ผมมองกลุ่มคนแปลกหน้าอันประกอบด้วยสาวหมวยถือพัด สาวเซอร์ที่กระโดดหัวเราะเร้าๆ กับไอ้เถื่อนหน้าหนวดที่นั่งหน้างอออกจริตจกร้าน แล้วอีกคน มองไม่ถนัดเลยแหะ
ผมชะเง้อมอง แต่ก็เหมือนถูกสตั๊นไปสิบวิ เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่สบตา ผมก็รู้ว่าเขาน่ารัก ผมซอยสั้นยาวประบ่า ตากลมโตสีอ่อน แพรขนตาหนาขับให้ผิวหน้าเขาดูขาวสว่างยิ่งกว่าอิเตี้ยที่หายไปแรดด้วยซ้ำ
“อุ้ยต๊าย!!! คอยาวจะเป็นยีราฟแล้วพ่อคุณ”ไอ้แว่นแซว ผมก็แยกเขี้ยวใส่
ทำไมแค่สบตาผม เขาจะต้องตกใจวิ่งรีบร้อนออกไปด้วย กลัวผมงั้นหรอ หรือว่าเห็นฉากผมกระโดดถีบไอ้เหี้ยเอมวะ
บ้าจริง!! ปกติผมไม่ใช่คนถ่อยเถื่อนอะไรนะครับ แต่เรื่องของเรื่องมันเกิดจากอิพี่แจนห่าไรนั้นมันล้วงไข่ผม ดีนะเพื่อนรัก เอ๊ะ หรือเพื่อนเลวสองตัวของผมมันโผล่ไปพอดี พี่แจนเลยหยุด แต่ไอ้สัตว์คนเห็นนี่สิเสือกไม่หยุด ...รู้เรื่องกูจะหมดม.แล้วมั้ง
“เดี๋ยวกูมา”ผมวิ่งตามเขาไป...อยากรู้ว่าคณะอะไร
เดินตามมาเรื่อยจนมาถึงเขตป่าไผ่ ผมมองป้ายคณะ’เภสัชศาสตร์’ เรียนเภสัชงั้นหรอ ผมเห็นเภสัชเวลาปีสูงๆเขาจะใส่เสื้อการ์วสั้นสีขาวกัน ถ้าเขาใส่ผมว่าต้องน่ารักแน่ ตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ ขาวจนแก้มใสๆขึ้นสีเลือดฝาด ปากสีชมพูระเรื่อ แอบคุ้นหน้า แต่นึกไม่ออก... สงสัยจะเป็นเนื้อคู่จากชาติก่อนซะล่ะมั้ง(ถุย)
ในขณะที่ผมยืนยิ้มบ้าบออยู่คนเดียว ผมก็เห็นเขาโดนไอ้หน้าเถื่อนกอด เสียงสะอื้นเบาๆลอยตามมากับสายลม ร้องไห้ทำไม อยากเข้าไปถาม เข้าไปปลอบ แต่... เราไม่รู้จักกัน
ผมถอนหายใจ เขาเดินเข้าคณะไป ผมก็เดินคอตกกลับมาที่คณะไอ้บลูไอ้เอมกำลังโดดยางอยู่กับพวกผู้หญิง แหมมีกระโดดตีลังกา...พ่อมึงเป็นนักกายกรรมเปียงยางรึไง
สองวันผมแอบมาด้อมๆมองอยู่คณะเภสัช ไม่รู้เป็นอะไร แต่ผมรู้สึกผมกับเขามันเป็นแม่เหล็กส่วนผมเป็นเศษเหล็กว่ะ อยากเข้าใกล้เขาตลอด
แต่น่ารักขนาดนั้นมีหรอจะมีผมคนเดียวที่หมายปอง เห็นแม่งมีมาด้อมๆมองเหมือนผมอยู่หลายคนอยู่ พอได้เห็นหน้าแม่งก็พากันเคลิ้ม หลังจากเขาเข้าเรียนไปแล้ว ผมจึงสบโอกาสไปแลกเปลี่ยนข้อมูลกับเหล่าแฟนคลับ
รู้ว่าเขาชื่อเฌอ อยู่ปีหนึ่ง น่ารัก พูดเพราะ ยิ้มง่าย นิสัยดี และเกลียดเกย์ ใครเข้าไปจีบ โดนต่อยเบ้าตากลับมาแม่งเกือบทุกคน
ผมซึมไปวันหนึ่งเต็มๆ หลินส่งข้อความเหี้ยไรมาไม่รู้ บอกให้ผมไปรับไอ้ปั้น เอาเถอะ ผมก็ว่าง ไม่อยากอยู่เงียบคนเดียว...มันฟุ้งซ่าน
พอไปถึงหลินก็เล่นเชี่ยไรไม่รู้ พยายามอ่อยผม คิดว่ากูแดกหญ้ารึไง ไม่รู้หรอกมันจะทำอะไร แต่ผมไม่อยากเข้าไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมออกมาจากห้องด้วยความมึนงง แต่งงได้ไม่นาน ผมก็ปวดตุ้บที่ท้ายทอย ก่อนจะหมดสติไป
ตื่นมาอีกทีเห็นเงาลางๆกำลังเด้งขึ้นเด้งลงบนตัวผม เสียวนะ แต่มันไม่ใช่เว่ย มันครั้งแรกของกูนะไอ้เชี่ย!!!
ปึก!!
ผมโดนฝ่ามือแม่งฟาดกบาลอีกครั้ง คราวนี้มึนๆพร้อมกับน้ำแตก คนที่อยู่บนตัวผมลุกขึ้น เดินเหมือนคนละเมอออกไปนอกห้อง ผมนอนมึนสักพักก็พยุงตัวขึ้นนั่ง แกะถุงยางทิ้ง สวมเสื้อผ้า รู้สึกเหมือนขอบตามันร้อนผ่าว
โชคยังดีที่ผมยังไม่ต้องตกเป็นฝ่ายรับ เปิดประตูออกจากห้อง กวาดสายตาหาต้นเหตุ อยากจะชกแม่งสักทีให้หายแค้นใจ แต่ก็ต้องสะดุดกับใบหน้าขาวๆที่นั่งหน้าซีดๆอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัว
เฌอ
ตึกๆๆๆ
ผมมองดวงตาที่เบิกกว้าง...ใจเราเต้นเป็นจังหวะเดียวกันไหม
“คุณทำแบบนี้กับผมทำไม”คุณชอบผม บอกตรงๆก็ได้ “คุณทุบหัวผม แล้วก็...”ไม่คิดเลยว่าหน้าใสๆแบบนี้จะ...
“เปล่านะ ไม่ใช่เรา”ปฏิเสธ
“คุณมัน..”รังเกียจผมขนาดนั้น...ใช่สิ ผมมันก็แค่ของที่คุณใช้แล้วทิ้ง
เหมือนเศษทิชชู่ที่คุณเอามาสั่งน้ำมูกแล้วโยนทิ้งลงถังขยะนั่นแหละ
“จริงๆนะ ถ้าปินไม่เชี่อเราเปิดให้ดูเลยก็ได้ เพราะเอ่อ เอาแหย่เข้ามามันต้องกลวงๆใช่มะ”หน้าแดงตัวแดงไปหมดแล้ว
“นี่พูดบ้าไรเนี่ย”พูดทำไม เปิดเลยสิว๊า
ตึกๆๆๆๆๆ
เฌอหน้าแดง...น่าฟัด นี่ผมคิดบ้าอะไรวะ
“ตกลงเอาไง คุณจะรับผิดชอบสิ่งที่ทำไปยังไง”เผลอเสียงดังไปแล้ว...ก็มันตื่นเต้นนี่โว้ยยย
“ไม่ใช่เรานะ”เขาตอบอ่อมแอ้ม
ปวดใจจังวะ...อกหักอีกแล้ว
“เออ!!”ผมกระแทกเสียง เดินปึงปังออกจากห้อง
ร้อง.... ผมร้องไห้อีกแล้ว เกลียดตัวเองที่เป็นผู้ชายอ่อนไหวจริงๆ โอเค คืนนั้นผมไปร้องไห้กับไอ้บลู ผมโทรหาไอ้เชี่ยเอมไม่ติด ไม่รู้ปี้เมียอยู่รึไง เพื่อนมึงเศร้าอยู่นะไอ้สลัด
ผมนอนเป็นก้างขวางคอพี่ชายตัวเอง นอนให้มันมองแบบจิกๆกัดๆพอแสบๆคันๆไปคืน หนึ่งคืนที่ผ่านไป ผมพยายามบอกให้ตัวเองตัดใจจากเฌอ ผมชอบเขา เขาน่ารัก เอ่อ จริงๆก็น่ารักมาก
แต่เขาไม่เอาผมอ่ะ นี่ผมก็ส่องกระจกดูตัวเองหลายทีนะ ว่ากูไม่น่าพิศวาสตรงไหน
“ไปแล้วนะ”ผมบอกพี่ชายตัวเอง
“เออ”มันบอกแค่นั้น
ขอบคุณ...น้องมึงเศร้าอยู่นะไอ้สาสสสส
Rrrr
ผมล้วงไอโฟนออกมาดู...1 ข้อความจาก pun
‘ทำไมมึงไม่สู้....ขนาดกูยังสู้’
ผมคลี่ยิ้ม...นั่นสิ ทำไมผมไม่สู้ล่ะ
รู้ตัวอีกทีผมก็มาเดินวนไปวนมาอยู่ต้องหน้าห้องเฌอไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ จนเมื่อ...
“เอ่อ... มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”เสียงแผ่วเบาดังจากด้านหลัง
เขาเหมือนเฌอมาก ทั้งสีผิวขาวจัด แก้มสีปลั่ง จะต่างกันก็ตรงแววตา ตาของเขาพราวระยับขี้เล่นเหมือนแมว ต่างจากเฌอที่ตาเขาดูระยิบระยับเหมือนลูกกวางที่อ่อนต่อโลก
มือซ้ายเขาถือถุงท๊อปซุปเปอร์มาร์เก็ต มือขวาควงกุญแจเล่น..น่าจะเป็นพี่ชายเฌอ
“สวัสดีครับ ผมมาหาเฌอ”ผมบอกจุดประสงค์
“ไม่เคยเห็นหน้าเลยนะเรา”เขาครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาเหมือนคิดอะไรได้ “เข้ามาก่อนสิ พี่นึกออกแล้วล่ะ...พี่ชื่อฌ็องค์ เราล่ะ”
“ผมชื่อปินครับ”พี่ฌ็องค์เปิดประตู ผมก็เดินตามเข้าไป
“เฌออยู่ในห้องน่ะ”พี่ฌ็องค์ชี้นิ้วไปทางห้องที่เพิ่งเกิดโศกอนาถกรรมไปสดๆร้อนๆ
ผมเปิดประตูเข้าไป เฌอนอนขดตัวอยู่บนเตียง คราบน้ำตาที่เกรอะกรังอยู่ข้างแก้ม ทำให้ผมรู้ว่าก่อนที่จะหลับคนตรงหน้าทรมานแค่ไหน
“นี่...พี่ฝากเฌอด้วยนะ หกโมงปลุกให้ลุกมาทานข้าวด้วย ข้าวต้มอยู่บนเตาในครัว พี่ไปเข้าเวรก่อน หกโมงจะกลับมา”
“ครับ”ผมขานรับพี่ฌ็องค์ก็ออกไป
หกโมงเย็น ผมสะกิดเฌอเบาๆ ไม่กล้าสะกิดแรง กลัวผิวเฌอจะช้ำ ผมไม่ได้เว่อนะเว่ย แต่ผิวเฌอน่ะบางจนเห็นเส้นเลือดฝอยลางๆเลยนะ
“คุณ...”ผมกระซิบเรียก เฌอขมวดคิ้วแบบไม่พ่อใจ...ขี้เซาแฮะ “คุณตื่น”ขมวดคิ้วขึ้นไปอีก“คุณครับ ลุกขึ้นมาทานข้าว”คราวนี้เขากัดฟันด้วย...ท่าจะหงุดหงิด
“ฮึ้ย!!”เขาปัดป่ายมือ
ผมหัวเราะเบาๆ ก็เฌอเขาน่ารักจริงๆนะครับ เหมือนเด็กๆถูกขัดใจ
“เฌอครับ ตื่นเถอะครับ”ผมกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู
เฌอเด้งตัวขึ้น คิ้วขมวด แต่เมื่อเขาหันมาสบตากับผม
“เฮ้ย!!”เขาสะดุ้ง “ปะ ปะ ปะ ปะ ปะ ปะ “ชี้นิ้วมาที่หน้าผม แล้วก็หน้าแดง
“ทานข้าวเถอะครับ”ผมบอกก่อนที่เฌอจะหน้าแดงจนตาเหลือกตาย“ทานข้าวกันนะครับเฌอ”ถึงเฌอจะน่ารักยังไง แต่วินาทีที่ทำตาเหลือกแบบนั้นก็แอบอุบาทว์พอตัวอยู่
“อือ”เขาพยักหน้างงๆ
“ลุกไหวไหม”ผมไม่กล้ามองหน้าเฌอว่ะ ยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นไหว
ใจผม...
เฌอจะได้ยินไหม
ตึกๆๆๆๆ
เฌอรีบลุกขึ้นจากเตียง แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงลงไปนั่งทรุดที่พื้น หรือว่าเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นกับผมและเขา... เขาคงเจ็บมากสินะ
ก็ผมออกจะใหญ่ขนาดนั้น...คริ
“เดี๋ยวผมช่วย”ผมเข้าไปพยุง แต่ผิวเฌอนิ่มจัง หอมด้วย
“เขินเราหรอ”เฌอถามตาแป๋วหูผมร้อนอย่างกับโดนไฟรน
“ก็...”รู้สึกเหมือนคำพูดมันติดอยู่ที่คอ “เดี๋ยวผมไปยกข้าวต้มมาให้”รู้สึกหูร้อนยิ่งกว่าเดิม ผมเลยหาทางหนีดีกว่า
ผมตักข้าวต่มใช่ถ้วย ยกเข้ามาให้คนป่วย เฌอนั่งมองกรอบรูปในมือ คลี่ยิ้มน้อยๆ เหมือนความสุขจากรอยยิ้มนั้นมันทะลักมาถึงผม แต่ไม่นานความสุขนั้นมันก็เหมือนมีความเศร้าเข้าบดบัง
“เฌอครับ...ข้าวต้มมาแล้วครับ”เฌอเงยหน้าจากรูป
“รูปเรากับปิน”เฌอพลิกรูปให้ผมดู “เรามองรูปนี้ไรเรายิ้มได้ตลอดเลย...คิดถึงวันนั้น”ผมเข้าไปมองรูปใกล้ๆ เหมือนหัวใจมันเต้นแรงจนจะหลุดออกจากอก...เขาคือนางฟ้าในตอนนั้น นางฟ้าที่ถอดวิกโชว์ผมต่อหน้าทุกคน
ไอ้สาสสสสสส
กูแค้น!!!!
“ปินรู้ไหม...”เขามองผมด้วยดวงตากลมใสซื่อ แก้มแดงระเรื่อ...โอเค แต่เฌอน่ารัก ผมให้อภัย
“วันนั้นปินบอกว่าชอบเรา”หรือว่าจริงๆเฌอก็ชอบผม “พอปินรู้ว่าเราเป็นผู้ชาย ปินทำหน้าได้เหี้ยมากอ่ะ มากจนเราไม่คิดว่าคนหน้าตาดีๆแบบปินจะทำหน้าได้เหี้ยขนาดนั้น กร๊ากกก”เขาหัวเราะลั้น ผมกรอกตาปลงๆ
“...”กูช็อค
“เอ่อ เราหิวแล้วล่ะ”ผมพยักหน้า ความรู้สึกวันนั้นมันถาโถมเข้ามา
“นี่ครับ”ผมยื่นถ้วยให้เฌอ...แอบแค้นนิดๆ
ผมแต่เขากลับอมยิ้ม...ไม่สำนึกหน่อยรึไง
“มือเฌอไม่มีแรงเลย ถือช้อนไม่ไหวหรอก”เขาทำเสียงอ้อนๆ ทำปากยื่นๆ...น่ารัก “ปินป้อนเฌอหน่อยนะ”รู้สึกหูผมร้อนจนจะลุกเป็นไฟ “นะปินนะ... ถ้าปินไปป้อนเฌอ เฌอจะต้องหิวข้าวตายแน่ๆเลย” ผมรีบตักข้าวต้มจ่อปากอิ่มๆที่ผมอยากจะจับจูบให้รู้แล้วรู้รอด “ร้อนอ่ะ ปินเป่าด้วยสิ”เฌอกำลังทดสอบความอดทนผมใช่ไหม
“ฟู่...”ผมเป่าเบาๆ
“ต้องบอกว่าอ้ามด้วยสิเวลาป้อนข้าวน่ะ...”อย่าทดสอบปินเลยนะเฌอ...ปินไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษขนาดนั้นหรอก
“อะ อ้าม”ปินพูด ผมยิ้มแก้มเกือบแตกแน่ะ แต่ก็ยอมกินแต่โดยดี ไม่อยากมีเงื่อนไขมาก กลัวปินรำคาญ
“อ้าม”ผมบอก เฌอยิ้มแล้วก็ยอมกินข้าวดีๆ เฌอกินไปยิ้มไป...เลี้ยงง่ายจริงๆ “หมดแล้วครับ เก่งมาก”ผมยิ้ม “ต่อไปก็ทานยา”เฌอเบ้หน้า “แบมือครับ”แต่ก็ยอมแบมือดีๆ
“ยามันจะต้องหวานแน่ๆเลย”อะไรของเฌอวะ หรือป่วยจนเพี้ยน “ก็มาจากมือปิน ต่อให้ขมยังไง เดี๋ยวก็หวาน”
ตึกๆๆๆๆๆๆ
ตู้มมม!!
รู้สึกใจผมมันระเบิดเป็นจุน
“อึก!!”เฌอกินยาอย่างไว “เรานอนแล้วนะ”เฌอคลุมโปงหนีไปแล้ว
แต่ก็ดี ผมยังไม่อยากสร้างแผลใหม่ให้เฌอ
“ปิน...ถ้าเราตื่นปินก็จะหายไปใช่ไหม”ผมงง
“ก็ตื่นอยู่นี่ครับ”
“เอ่อ หมายถึงเราหลับ ปินก็จะไปใช่ไหม”
“ครับ”
“งั้นเราไม่หลับแล้ว...ปินจะได้ไม่หายไป”แล้วผมจะทนได้อย่างไง
“ตะ แต่ถ้าไม่หลับก็ไม่หายนะครับ”ผมอยากถนอมเฌอ ถึงเฌอจะพยายามอ่อยผม แต่ผมต้องอดทน
“เราไม่หลับหรอก...ต้อง...”เฌอเปิดหน้าผากมนๆโชว์ผม “ต้องจุ๊บเหม่งเราก่อน เราถึงจะหลับ”เขายิ้มเขาจนตาหยี
แล้วผมจะทนได้อย่างไง
ตึกๆๆๆๆๆ
จุ๊บ!
ผมจรดจูบลงที่กลางหว่างคิ้ว
จุ๊บ
เลื่อนลงมาจูบเปลือกตา
จุ๊บ
แก้มนิ่มสีระเรื่อ
จุ๊บ
และจบลงที่...ปากอิ่มสีอ่อน
“แถม”ผมบอกแก้เขิน
“ปินนอนเป็นเพื่อนเราหน่อยได้ไหม”เฌอขี้อ้อนจัง “คือ เราติดหมอนข้าง แล้วพี่ฌ็องค์ก็เอาหมอนข้างเราไปไหมก็ไม่รู้ เรานอนไม่หลับเลย”
“แต่ผมยังไม่ได้อาบน้ำ”พยายามเล่นตัวอีกนิด
“ไม่เป็นไร เราไม่ถือ”
“ถ้าอึดอัดก็บอกนะครับ”เอาเถอะ ไม่รู้ท่าเขาหายดีแล้ว เขาจะยังอยากอ้อนผมแบบนี้
หรือจะผลักใสไปให้ไกล
คืนนั้นผมไม่ได้หลับ แต่คิดถึงเรื่องเมื่อก่อน จริงวันนั้นที่ผมสารภาพรักกับเฌอ ผมช็อคนะ แต่ผมยังไม่ยอมแพ้ด้วยเรื่องแค่นั้นหรอก ผมจะจีบเฌอ แต่เพราะเพื่อนๆ คนรู้จักในโรงเรียน ลือเรื่องของเฌอที่ว่าเกลียดเกย์ ผมจริงตัดใจ... บางทีเราอาจไม่ได้เกิดมาคู่กัน
แต่วันนี้เหมือนวงล้อโชคชะตาพาเราโคจรมาพบกันอีกครั้ง...และครั้งนี้
ผมจะไม่ยอมปล่อยมือคู่นี้ไป โดยที่ไม่ยอมทำอะไรอีกแล้ว
------
พยายามแต่งให้น้องปินมันเป็นผู้ชายละมุนละม่อม
แต่ปินคะ
ที่บอกว่าหนูใหญ่น่ะ
สมิงฝากมาบอกว่าไม่เท่าไหร่นะ เพราะนางก็ไปเรียนได้ปกติ :laugh:
ตอบคอมเม้นที่ร้ากกกกกกกกกกกก
zojikarn
๐ ความแรดมันออสโมซิส
black-egoistic
๐น้องเครียดแทนปินค่ะ :-[
มันก็ไม่เหี้ยมากหรอกค่ะ แต่มันตาเหลือกประมาณนั้น
ปกติมันจะไม่หลุดมาดไรงี้ :-[
พราฌ็องค์ไม่มีค่ะ
lizzii
๐ใกล้แตกล่ะค่ะ แต่ไม่ใช่ตัวนะ :z1:
Nus@nT@R@
๐จะเหลือเรอะคะ :hao6: น้องปินน่ะ
heartless code
๐นายเอกคนนี้ใสสุดอ่ะ ในบรรดาที่เขียดเขียน
อายทำไม
๐เหมือนหน้าปกจะเสร็จก่อนที่ บใกใจะได้ต้นฉบับว่ะ ฮ่าๆๆๆ
น้องเฌอแบ๊วจะตาย :hao7:
:กอด1:
omyim_jjj
๐น้องขี้อายอ่ะ(เรอะ) :hao6:
kikikiki
๐กลับมาตามเสียงหัวใจเรียกร้องไงคะ คิๆๆๆ :laugh:
omuya
๐เป็นคู่แรกที่นายเอกไม่แสบ แอร๊ยยยย หลงน้อง :-[
mild-dy
๐ :mew1:
kongxinya
๐อุ๊ย อยากปฏิเสธจัง แต่หลักฐานมันแสดงบนหน้า(ตีนกามึงน่ะเรอะ) :laugh:
รักเจ้ซินสุดสวยยยยยยยยยยย
เอาน้องปินมาเซ่นเจ้ :กอด1:
พลอยสวย
๐ชอบเพราะน้องเป็นเด็กใสๆ แบบที่พลอยสวยเป็นมะได้ใช่ม้า :laugh:
wikawee
๐เดะ เจอปินทำตามหัวใจบ้างเต๊อะ(คงเอ็นซีกันกระจุย) :impress2:
Bejae
๐ ฮ่าๆๆๆ น้องแรดแต่น้องก็น่าเอ็นดูน๊า :-[
phai
๐ขอบคุณคร่า
:กอด1:
hanataro
๐คู่นี้ตอนพิเศษยาวที่สุดในบรรดาตอนพิเศษเลยค่ะ
เพราะกว่าเขาจะรักกันนี่ยากมาก :a5:
รอติดตามนะคะ :กอด1:
lukYRKM
๐ขอบคุณคร่า ตอนพิเศษจะรีบๆลงนะจ๊ะ :กอด1:
minus27
๐ขอบคุณคร่า :กอด1:
Lisnary
๐แง่ะ อย่าเพิ่งไปสู่สุขติ กลับมาก๊อนนนนนน :a5:
รักแรก_
๐มาแล้วจ้า :hao6:
IöLIKE
๐ :กอด1:
mint_852
๐จ้า ถ้าว่างอาจแต่งตอนครอบครัวให้ได้ยลอีกนะ
น้องเฌอมาล่ะจ้า :-[
Lily teddy
๐แอบลง อิๆ มาต่อแล้วจ้า
คิดถึงลิลี่สุดสวยที่สุดในจักรวาลเหลือเกิน(ยอกันเองต่อไป) :z1:
happy-jigsaw
๐สู้ๆนะจ๊ะกิ๊ก เราเป็นกำลังใจให้กิ๊กตามมาทันในเร็ววัน :กอด1:
-
แอร๊ยยยยยหน่องปินจะเป็นผู้ชายอบอุ่นสินะ>< เราจะพยายามจินตนาการว่านายเป็นผู้ชายอบอุ่นโดยที่ไม่มีภาพตอนนายอยู่กับพวกอิบลูมาแทรกละกันนะ5555
ปล.ปินอาจจะไม่เล็กแต่เป็นสมิงอึดแทนก็ได้นะคะอย่าให้ปินเล็กเลยสงสารเฌอกร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก//หล่อนพูดเรื่องอัลไลเนี่ย
-
ผู้ชายละมุนละม่อม เราว่าดูภายนอกก็เป็นแบบนั้นได้มั้ง
แต่ภายในนี่มัน.....555555555
ปล.ถึงเฌอจะตาเหลือกก็ยังน่ารักอ่ะ อิปินก็พูดเกินไป๊
:กอด1:
-
ปินน่ารักอ่ะ
ชอบ.
:hao7:
-
ปินช่างอบอุ่นแต่้ๆ :impress2: แล้วเมื่อไรปินจะกดหนูเฌอ :hao6: แต่ขัดใจสมิงสุดๆเลยมาพรากพรมจรรย์(?)ของปินไปได้ไง :angry2: ฮึ้ย!!!!
-
โชคชะตาพามาให้พบกัน และจะไม่มีวันปล่อยมือคู่นี้ไป กริ๊ดดดด น้องปินหวานเวอร์
ขนาดตอนแรกจำน้องเฌอไม่ได้นะ ยังตกหลุมรักน้องเฌอรอบสองเลยเหรอเนี่ย
ต่างคนต่างมีใจ ถ้าน้องเฌอไม่มัวแต่วิ่งหนีเพราะความอาย น้องปินคงลุยเต็มที่
เพื่อให้ได้ใจน้องเฌอมาแน่นอน แต่อย่าให้น้องสมิงจำได้และคิดเรียกร้องอะไรจากน้องปินละกัน
ไม่ได้กลัวน้องปินไขว่เขว่ แต่กลัวน้องปินจะหลุดมาดหนุ่มหวานไปจัดการคนพรากพรหมจรรย์ตัวเองอะสิ อิอิ
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้คุณเขียดคนเก่งที่หนึ่งในจักรวาลจ้า(ยอกันเข้าไป) :pig4: :กอด1:
-
หลงตัวเองสมกับเป็นพี่น้องกันเลยเนอะ หุหุ
แต่คุณเขียนสั้นปายยยยยยยยยยยยยยนะ :z3:
-
:m3:
-
ถ้าปีนรู้ว่าคนที่พรากพรหมจรรย์ตัวเองไปไม่ใช่เฌอจะเป็นยังไงนะ 55555 :katai3:
-
แอบสงสารปินอ่ะ คิดว่าเฌอ แต่ที่จริง สาหมิงอ๊า
:mew2: :mew2:
-
เขียด เขียด เขียด
ขัดใจคุณเขียด // พาลไง :ling3:
ไม่อ่านเมียข้า 1 วัน โฮ่ๆๆๆๆ // คืออันที่จริง ง่วงจะตายแล้ว มาเม้นต์จองที่ไว้น่ะนะ :ruready
-
สวิง เอาซิงของปินคืนมา!!!!
เมื่อไหร่เขาจิเข้ารู เอ้ย เข้าใจกันเสียที
#รูสวิงไม่นับนะสงสารปิน
-
เพิ่งเข้าใจว่าความจริงมันโหดร้ายก็วันนี้ล่ะ ปินเอ๊ยจะช็อคไหมถ้าแกรู้ว่าคืนนั้นเป็นสมิงมิใช่เฌออะ :laugh:
เอาใจช่วยให้ปินมันไม่รู้ความจริงและเป็นผู้ชายที่อบอุ่นละมุนละม่อมของเฌอต่อปายยยยย ฮา
ส่วนเรื่องใหญ่ไม่ใหญ่ของปินเค้าก็ไม่รู้อะ :o8:
คงต้องรอถามเฌออีกที :z1:
แต่ขอเดาว่าที่สมิงนางมิเป็นไรเพราะของเค้าแท้ แน่ ทน และถึก :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:o8: บ๊ะ น่ารักอ่ :hao6: ช๊อบบบบ
-
น่ารักทุกคู่เลย สุข เศร้า เหงา ร้องไห้ ปะปนกันหมด
มีต่อไหมคับเนี่ย
-
ตอนนี้ดู ปิน เป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่นมากอ่ะ
ซ่อนเล็บนะเธอ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ตอนนี้ไม่บรรยายไรมาก ทั้งเขินทั้งเศร้า ขอบคุณพี่เขียดผู้น่ารัก(ที่พี่อวยตัวเองในตอบคอมเม้นท์ฮ่าฮ่า)
-
อยากเจอคุณนายเขียดตัวเป็นๆ มากๆเลยครับ
ไม่ใช่อะไรหรอกครับ มีรางวัลจะให้.....
ในข้อที่ว่าทำความดีให้ผู้ติดตามอ่าน ค้างตลอด อื้มๆๆ
:ling1 :ling1:: :katai1: :katai1:
-
เพิ่งได้มีโอกาสอ่านตอนจบบบบ
กรี๊สสสสสสสสส
คิดถึงเขียดม้ากกกกกกก เดะจะตามไปสิงเรื่องใหม่จ้ะะ
ช๊วฟฟฟฟแรงๆ :กอด1: :hao7:
-
อ่านไปขำไป..อิน้องบลูรดาทั้งเกรียนทั้งกวน อิเฮียปั้นก็นะตอนแรกมันแอบชอบเค้ายังไง
ทั้งใช้งานสารพัดแถมด้วยลำแข้งอีกต่างหากว่าแต่อิน้องบลูทนมือทนตีนเฮียปั้นดีจริงๆนะ..ขนาดเป็นแฟนกันแล้วอิเฮียมันก็ยัง
ไม่มีพูดหวานๆเลยมีแต่กวนโตครๆให้เส้นอิน้องบลูกระตุกอยู่เรื่อย
แล้วชอบบลูเวลามันกวนเพื่อนๆโดยเฉพาะตอนเรียกเฟาว่าอิเตี้ยยยย..แกล้งเป็นผัวเป็นเมียกับเอมอย่างฮา
ส่วนปินก็นะช่างน่าสงสาร..อิหมิงไม่น่าทำกับปินแบบนี้เลย(ถ้ามันรู้ความจริงจะเป็นยังไงน๊อ)
-
:katai2-1:
:katai5:
-
น้องเฌอน่ารักอ่าาา สู้ๆน่ะจ่ะปิน~~~ :o8: :o8: :o8:
-
เรื่องนี้ชอบมาก แล้วจะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปในเล้าครับ
-
เหมือนเรื่องยังไม่จบน้าาาา
มาต่อด่วนนนนนน
ชอบเฌอเฟ่ออๆๆๆ
:ling1: :ling1: :ling1:
-
เหมือนจะยังไม่จบ ปินเฌอ ยังค่้างคา ทีแรกคิกว่าปินจะจีบพี่ฌ็องค์ พูดถึงพี่ฌองนึกถึงตอนที่พิแกเข้าไปเห็น ** ตอนนั้นของเฮียปั้นกะหนูบูลรดา ดีนะที่เรียบร้อยกันแล้ว ถ้าพี่ฌองมาเร็วกว่านั้น ไม่อยากจะคิด หีหี แอบเสียดายครั้งแรกของพี่ปินเบาๆ อยากให้ได้กะนุ้งเฌอ ไม่เป็นไร แต่คาดว่าครั้งแรกของนุ้งเฌอคงไม่พ้นพี่ปิน ก็พิแกเล่นย้ายสำมโนครัวไปอยู่ห้องน้องเค้าแล้วนิ แม้จะตีมึน แหล แถสด โป้ปูดเรื่อง สัพเพเหระกะลังมังหอยสังข์วิธี สรุป หลอกน้องเค้านั้นแหละ นุ้งเฌอเจ้ก็แสนจะใสซื่อใจดี เชื่อคนง่าย โดนเขาหลอก แต่ก็เต็มใจให้เขาเข้าไปอยู่ห้องด้วยใช่มั้ยล่า อิอิ คู่รักเพื่อน หักเหลี่ยมโหด เฟาเอม ได้กันแบบเมาๆ รักกันแบบมึนๆ หมายถึงเฟาน่ะนะ ที่โดนถูลู่ถูกังให้อดีตเพื่อนเอมตีเนียนจับทำเมียซะนี่ แรกๆก็ไม่ ไม่!! ไม่!!! ผ่านไปสักพัก คงโดนมอมได้ที่ หนูเฟาเลยเสร็จหนูชะเอม (ไม่ให้เฌอ(เอม)หรอก เพราะต้องเก็บไว้ให้ปิน 555) ไปโดยปริยาย เฮ้อ นายเอกเรื่องนี่แต่ล่ะนายเสร็จพระเอกทู้คน(อ้าว!?ไม่เสร็จพระเอกจะให้ไปเสร็จพระรองไง?) คู่ลุงรหัสนี่ก็น่าลุ้น ปาป๊ามาม๊าหนูบูล แต่มาม๊านี่เนียนได้อีกนะ ทำเอาปาป๊าไปไม่เป็น เอ้ะหรือว่าสมยอม(ให้เค้าเนียน ชอบล่ะสิ เข้าทาง อิอิอิ) คู่คิงก็น่าฮัก ชะนีในเรื่องนี้แต่ละนาง สุโค้ยยมากก ยัยมิมิ ยัยหลิน ร้ายค่อด แต่จบท้ายกลับใจได้ ถ้ากลับไม่ได้นี่พระนายคงหยอดน้ำข้าวต้มยาว ดูแต่ละคนเล่น ยัยมินี่พ่อเป็นมาเฟีย ยัยหลินมีคลิปฉาว โหห ถ้าพวกอินางไม่กลับใจ คงเดี้ยงกันละคะพระนาย หึึ เอี้ยดด เบรกเวิ่นเข้าสาระ เก๊าชอบชื่อตอนแต่ละตอนของคนแต่งม้ากกกมากก ยิ่งเพลงสมัยรุ่นๆ(คุณพ่อ) ยิ่งชอบ ตอนพิเศษที่แปลงมาจากนิทานก็ชอบ ส่วนเนื้อเรื่องรวม ภาษา สำนวนที่ใช้ เอกลักษณ์ดี ฮาๆ รั่วๆ กวนๆมีม่าแซมบ้าง แต่อร่อยเหาะ หุหุ ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายนะคะ รออ่านตอนพิเศษอยู่น้า
-
คิดถึงเฮียปั้นกับบลูจังน่าจะมีภาค2
-
เป็นไปด้วยรัก แต่อาจจะขี้หึงเกินไป แต่ใจทั้งใจมีแต่เธอคนเดียว...รักเธอคนเดียว 1
บางทีความรักมันก็เป็นเรื่องที่เข้าใจยาก ยอมรับเลยเมียคนนี้(ไอ้เตี้ย)ที่ได้มานั้น ได้มาจากความประมาทและความเมาโดยแท้ แต่พออยู่ด้วยกันไปนานๆ ไอ้ความรู้สึกที่เริ่มต้นด้วยคำว่ารับผิดชอบและไม่อยากจะทิ้งๆขว้างๆเพื่อนตัวเองมันก็เริ่มเลือนหาย และเริ่มกลายเป็นความรู้สึกที่ผมไม่ค่อยจะคุ้นเคย...
Rrrrrr
โทรมาได้จังหวะนักไอ้สันขวาน กูกำลังพีคเชียวไอ้สลัด
"เฟา... โทรศัพท์"ผมตะโกนบอก แต่ไอ้สิ่งมีชีวิตที่ควบทั้งตำแหน่งเมียและเพื่อนสนิท ก็ยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียง
ผมเดินไปคว้าโทรศัพไอ้เฟาขึ้นมา 'เซม (หลานรหัส)' อ่อ หลานรหัสไอ้เฟา เคยเจอมันครั้งหนึ่ง ตัวกลมๆขาวๆ ไอ้กายน้องรหัสผมมันจะเลือกว่าลูกหมีโพลาร์
ถึงน้องรหัสหลานรหัสผมจะไม่ชอบไอ้เซมยังไง แต่ผมก็เฉยๆว่ะ มันยังไม่เคยปากดีใส่ผม อีกอย่างหนึ่งมันเป็นหลานไอ้เฟา ผมไม่ค่อนยากยุ่งว่ะ ช่วงนี้เมียยิ่งอารมคล้ายคนท้อง...เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
เดาใจไม่ถูก
"เฟา หลานมึงโทรมา"ผมวางโทรสัพให้สั่นบนแก้มมัน
"อื่อ...ไอ้เหี้ยแว่น"มันงึมงัมคว้าโทรศัพท์ไปรับ"ดีครับ...ดีครับ...ได้ยินไหม โหล ใครวะ ...ช่างแม่ง"ไอ้เฟากดวางแล้วก็นอนต่อ
"มึงไม่สบายเปล่าเฟา นอนทั้งวัน"เอามืออังหน้าผาก... ก็ปกติ
"กูรู้สึกเหมือนกูจะท้องว่ะ เอาไงดีวะ กูไม่กล้าบอกม๊า"เดี๋ยวนี้มันหน้าด้านขึ้นแล้วนะครับ ถึงแม้จะกล้าด้านเฉพาะตอนอยู่2คนก็เหอะ "มึงจะบอกให้กูเอาออกไหม"
"ประสาท เห็นงี้กูก็รวยนะสัส...ไหน ๆ ขอคุยกะลูกหน่อยดิ"ผมก้มเอาหูแนบกับท้องไอ้เฟา "ได้ๆ เดี๋ยวปะป๊าจัดให้"
"มึงคุยกันรู้เรื่องด้วยหรอวะ"
"รู้ดิ"
"แล้วลูกกูว่าไง...บอกให้แม่หาเมีย หมวยๆ เอ็กซ์ๆปะวะ”พูดจบมันก็หัวเราะร่า ว่าแต่...นั่นมันจิตใต้สำนึกมึงมากกว่ามั้งไอ้สึด
“หาทำเหี้ยอะไร ในโลกนี้ ไม่มีใครหมวยใครเอ็กซ์เท่ามึงแล้ว”พูดจบก็กัดแก้มมันไปที
“ฟวย”ไอ้เฟาสะบัดหน้าหนี
“ฟาววววว”ผมทิ้งตัวลงนอนข้างๆเมียบังเกิดเกล้า ก่อนจะรวบไอ้เตี้ยที่ช่วงนี้จะดูเจ้าเนื้อขึ้นเล็กน้อยมากอด “มึงรู้ไหมลูกบอกอะไรกู”
“ไอ้เชี่ยนี่เล่นไม่เลิก”มันหัวเราะเบาๆ
ฟอด
ผมหอมแก้มไอ้เฟาไปที
“เบาๆหน่อย แก้มกูช้ำหมดแล้วไอ้สัด”ไอ้เฟาบ่นแก้เขิน แต่ยิ่งเห็นมันเขินผมก็ยิ่งอยากแกล้ง
“มึงไม่อยากรู้หรอ ลูกบอกอะไรกู”
“มึงจะพูดอะไรก็พูดมา”ทำเป็นหงุดหงิด...แต่หน้าแดง
“บอกว่าอยากรู้ก่อน”ผมเอาคางเกยไหล่ กระซิบที่ข้างหูเมียเบาๆ
“อ้อนตีนนักนะสัด”
“บอกว่าอยากรู้ดิ”
“เออ กูอยากรู้... พอใจยัง”ทำหน้าเหวี่ยง แต่ทำไมผมกลับมองว่ามันน่ารักชิบหายเลยวะ...เวลาทำปากยื่นๆเนี่ย
“ลูกบอกว่าเหงา”ไอ้เฟาหันมาทำหน้างงใส่ผม “อยากมีแฝด ให้ปะป๊าปั้มเพิ่ม”พูดไปก็ลูบตูดไอ้เฟาไป...เพลินเชียวกู
“คารารวย... ไปไกลๆตีนไป กูจะนอน”ไอ้เฟาพยายามผลักผมออก แต่ขอโทษเถอะ ลวนลามแม่งมาสามสี่ปีแล้ว สกิลการป้องกันตัวแค่นี้ทำไรพี่ไม่ได้หรอกน้องเฟา
“ฟาวววว”ผมถอดแว่นวางที่ข้างเตียง “ที่ร้ากกกกก”ทำหน้าอ้อนใส่แม่งเลย
“เหี้ยไรอีก”แหม...มึงช่วยหวานกับกูหน่อยเหอะ
“เฟาคิดดูนะ ว่าปล่อยให้สามีนอนหงี่แห้งเหี่ยวคาเตียงมากี่วันแล้ว”ไอ้เฟามีสีหน้าครุ่นคิด
“ก็ เกือบเดือนได้มั้ง”
“26วัน”ผมเฉลย(คิดดู กูนับวันนับคืนรออ่ะ) “นะเฟา กูไม่ไหวแล้ว”
“มึงมีมือไว้ทำไม”ถ้ามีเมียแล้วกูยังต้องใช้มือ แล้วกูจะมีเมียไปเพื่อครายยย
“มือกูก็มีไว้กอดมึงแบบนี้ไง”ว่าแล้วก็รวบไอ้เฟามากอดแน่นๆ “ไว้เช็ดน้ำตาตอนมึงร้องไห้ ไว้ลูบหัวมึงตอนมึงเสียใจ ไว้ลูบหลังเวลามึงนอนไม่หลับ ไว้... อื้มม”ยังไม่ทันที่จะขุดมุขหน้าม่อมาสาธยายจนหมด ไอ้เฟาก็ประกบปากผมเสียก่อน
ลิ้นชื้นสอดเข้ามาในโพรงปาก วันแรกลิ้นมันพลิ้วขนาดไหน ขอบอกว่า เดี๋ยวนี้พลิ้วกว่าเดิม...เมียกูเก่งจัง
“อ่า... เฟา”ผาครางเสียงกระเส่าเมื่อไอ้เฟาผละปากออก แล้วเริ่มลูบๆคลำๆกระบอกข้าวหลามส่วนตัวของผม “ฟาวววว”ตาผมเริ่มปรือปรอย เมื่อไอ้เฟาปลดกางเกงยีนส์ตัวเก่งผมออก แล้วมานั่งคร่อม เอาก้นกลมๆขาวๆถูกไปมา
“หึๆๆๆ”ไอ้เฟาหัวเราะแบบพวกตัวโกงในละคร
“เฟา...เอมไม่ไหวแล้ว”ผมลูบโคนขาเนียนของเมียรัก
“ทีงี้ล่ะเสียงอ่อนเสียงหวานเชียวนะมึง”พูดไปก็แกะกระดุมเสื้อผมไป
เฟาประกบปากผมอีกครั้ง ก่อนจะค่อยละไปขบกัดที่คอผมสองสามที ลิ้นชื้นสีสดค่อยๆลากผ่านหัวนมผม ก่อนจะมาหยอกล้อแกมยั่วแถวๆหน้าท้องที่แกร่งเกร็งไปด้วยกล้ามเนื้อ
บ็อกเซอร์ลายมิกกี้เมาส์ค่อยๆถูกลอกคราบ เมื่อขอบมันล่นไปถึงโคนขา บางสึกบางอย่าที่มันยืนซุ้มมานานแล้วก็ดีดตัวตั้งตรงชี้หน้าไอ้เฟา
ถ้าถามว่าผมชอบอะไรในตัวตัวไอ้เฟามากที่สุดในตอนนี้ ผมลงตอบว่าปาก ก็ปากเล็กๆบางสีแดงของมัน เวลาคาบของผมไว้ สีแม่งตัดกันโคตรสวยอ่ะ(ก็คนมันขาวอ่ะนะ) ไอ้เฟาอมส่วนหัวของผมไว้ในปาก ลิ้นๆเล็กที่ผมดูกี่ทีก็ไม่เคยเบื่อยังคงทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยม ในขณะเดียวกันนั้นมือเล็กๆนิ่มๆจะรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ ... อ่า เหมือนเห็นสวนอีเดนรำไร
“ฟาววว ไม่เอาปากแล้ว”ไอ้เฟาถอนปากออกดังป๊อก
“แล้วเอาอะไร”ยิ้มเจ้าเล่ห์
“ก็...”ผมสอดมือเข้าไปทางขาบ็อกเซอร์ก่อนจะใช้นิ้วถูไถร่องหลืบสุดหฤหรรษ์ของเมียรัก “เอารูนี้ไง”ไอ้เฟาหัวเราะ ...บอกแล้ว เดี๋ยวนี้เมียกูอ่ะหน้าด้าน
“ก็ถอดสิ”นอกจากหน้าด้านขึ้นแล้ว...สกิลการยั่วผัว ก็สูงขึ้นอีก
ติดไอ้เหี้ยบลูมาแหงม
ผมลูบเอวคอดเล็กๆอย่างเบามือ ก่อนจะเกี่ยวขอบบ็อกเซอร์สีฟ้าอ่อนโคตรบางไว้ แต่ยังไม่ทันจะรูดลงให้สมใจอยาก...มารแม่งก็โผล่มา
Rrrrr
“เดี๋ยวก่อนเอม”ไอ้เฟาที่สติกลับมาดึงขอบบ็อกเซอร์ตัวเองไว้
“เฮ้อออออ”ผมถอนหายใจ ปล่อยมือสองข้างทิ้งข้างตัว
“รับโทรศัพท์ แปปเดียวเอง”ไอ้เฟาก้มมาจุ๊บปากผมที แล้วก็ผละลงจากเตียงเพื่อไปรับโทรศัพท์
“เร็วๆนะ...เงี่ยน”ไอ้เฟาไม่ตอบโต้อะไร แค่รับโทรศัพท์ แล้วก็ก็ค่อยล่นขอบบ็อกเซอร์ลงมาเพื่อโชว์ก้นขาวๆ… ดูมันทำ น่ารักสึด
“ว่าไง...เอ่อ มีเรื่องอะไร...ตอนนี้หรอ ไม่ว่างว่ะ...พรุ่งนี้ได้ไหมวะ... เออๆ บ่ายสามใต้ตึกนะ”ไอ้เฟาก็นิ่งฟังปลายสายไปสักพัก ก่อนจะหันมาทำหน้าอ้อนๆใส่ผม
และด้วยความเป็นผัวที่ดีด้วยกมลและสันดาน ผมเลยส่ายหน้าสื่ออารมณ์ว่า ‘ไม่เป็นไร’ พร้อมๆกับรูดเสากระโดงเรือโกอิ้ง แมรี่ ของตัวเองไปด้วย
“เฮ้ย หลานรหัส แค่นี้ก่อนนะ ลุงยุ่งๆอยู่ว่ะ ...เออๆ บาย”ไอ้เฟาสั่งลาหลานมันอย่างไว ก่อนจะโยนโทรศัพท์ไปบนโซฟา แล้วรีบพุ่งมาที่เตียงอย่างไว
“ไหนบอกว่ามือมึง...”ไม่รอให้มันต่อความยาวสาวความยืด
“กูเกาเฉยๆ ยุงมันกัด...จบนะ”ไอ้เฟาหลุดยิ้ม ก่อนจะถอดบ็อกเซอร์แล้วกลับมาปฏิบัติภารกิจของมันต่อ
สรุปวันนี้ผมสมใจยาก เมียจัดให้ไปสามยกติด จะว่าไป เมียผมก็แรงดีใส่ย่อยนะ เห็นตัวเล็กแบบนี้ ขย่มตัวลอยเลยยกสุดท้าย ... มีความสุขเสียจริง
“เฟา พรุ่งนี้จะไปมอหรอ”ไอ้เฟาที่นอนคว่ำอยู่หันหน้ามามองผมอย่างสงสัย “กูได้ยินว่าใต้ตึก”
“อ๋อ อืมหลานรหัสกูมีเรื่องจะปรึกษา”
“เรื่อง?”
“กูก็ไม่รู้มัน มันจะบอก มึงก็เสือกนอนชักใบเรือเล่น กูก็เลยต้องตัดบทมันไป”มันสาธยายซะผมขำ
“เงี่ยนหรอจ๊ะที่รัก”ผมเชยคางมันเบาๆ “ต่อยกสี่ไหมล่ะ”
“อย่าปากดี ขอร้อง”ไอ้เฟาตบแก้มผมคืน
“ไม่ใช่แค่ปากนะที่ดี อย่าอื่นแม่งก็ดี”ไอ้เฟาขมวดคิ้ว
“ไหวรึไงมึง”
“ไม่ไหวว่ะ กูหิวข้าวแล้ว... ปะ อาบน้ำกัน”พอผมพูดจบ ไอ้เฟาก็พลิกตัวนอนหงาย ผมก็มีหน้าที่ต้องอุ้มมันไป
ไอ้เรื่องผมอาบน้ำล้วงนอกล้วงในให้ไอ้เฟาทุกครั้งหลังจบกิจกรรม ตอนแรกๆมันก็เป็นหน้าที่นะ แต่พอนานๆไปผมว่ามันไม่หน้าที่แล้วว่ะ มันเป็นความเคยชินไปเสียแล้ว... คิดดูว่าบ่อยขนาดไหน กูถึงชินได้น่ะ
“มึงไม่อยากแต่งงาน มีลูก มีครอบครัวกับผู้หญิงดีๆสักคนบ้างหรอวะ”ไอ้เฟาถามขึ้นในขณะที่ผมกำลังทำความสะอาดภายในให้อยู่ “อ๊ะ...”
“ยืนนิ่งๆ กูจะฟอกสบู่ให้”ผมเบี่ยงประเด็น
หลังจากอาบน้ำอาบท่ากันเสร็จ ผมกับไอ้เฟาก็ออกไปกินข้าวกัน ไอ้เฟาก็ดูร่าเริงเป็นปกติดี ไม่มีท่าทีจะครุ่นเกี่ยวกับคำถามที่มันถามผมออกมา
กินข้าวเสร็จ ผมกับมันกูดูบอลไปแมท ก่อนจะพากันเข้านอน สรุปแล้ววันนี้ผมก็ไม่ได้ตอบคำถามมัน ผมไม่รู้จะตอบอะไร เพราะผมกลัว กลัวว่าไอ้เฟามันอยากจะเป็นแบบที่มันถามผม
ผิดไหม...ที่ผมจะเห็นแก่ตัวเพื่อยื้อความสุขให้นานขึ้น
-----
เฮ้ กายส์ (กระแดะนึดนึงพอเป็นพิธี)
เขียดศรีมณีเด้ง (เด้งซ้าย เด้งขวา เด้งหน้า เด้งหลัง ฮิ้วๆๆๆ :z2: ) มาแล้วววว
เนื่องจากอิฉันมีภารกิจ ฝึกงาน เที่ยว สอบ บลาๆๆๆ
อิฉันเลยหายหัวไปนะคะ
รูปเล่มใกล้ล่ะค่ะ มันใกล้แล้วค่ะคุณ อุกรี๊ดดดดดด :-[
อย่าเพิ่งคิดว่าม่า มันไม่ม่าเว่ย :angry2:
เดะพรุ่งนี้ตื่นแล้วจะมาต่อให้นะคะ :o8:
คิดถึงทุกคนจากใจจริง
จาก คนสวย :m19:
ปล. เม้น บวกเหมือนเดิมนะคริ :laugh:
-
นึกว่าตาฝาด 555555
-
เธอมาหย่อนระเบิดสินะ กลิ่นระเบิด มาม่าชีวะภาพ รุนแรงมาก :katai1:
-
แลดูเหมือนหลานรหัสจะพาหนูเฟาไปต้มมาม่านะจ๊ะเนี่ย
5555
:L1: :L1: :L1:
-
คำถามของเฟานี่ชวนกน่วงเบาๆอ่ะเง้ออออ
-
ร้อนแรงงง
ไม่มีมาม่าในกอไผ่แน่น๊าา ปรากฏเฟาถามเล่น คนถูกถามนอนไม่หลับไปสามวัน
-
มาแล้วพร้อมกลิ่นต้มมาม่ายามค่ำคืนนิ
-
แอบแว่บผ่านมา ,, มีเอ็นชี้ เอ้ย เอ็นซี มาเสิร์ฟด๊วยยยยยยย :hao6: :hao7:
อยู่เป็นเพื่อนกันในคืนนอนไม่หลับ? หลับได้ไงไฟลนก้นปั่นงานขนาดนี้
ขอบคุณเขียดศรีที่เอาเอมเฟามาอยู่เป็นเพื่อนค้ะ :heaven
คิดถึงเขียดสุดใจโล้ยยยย ย ย ยย ย ยยยยยย :กอด1: :กอด1:
-
อยู่ๆก็มาอัพ ตกใจมาก :a5:
-
คุณเขียดขาา คิดถึงเฮียปั้นนนนนนนน :hao7:
-
ไม่ผิดหลอกรออ่านเสมอนะครับคุณเขียด..แต่อยากให้เขียนตอนพิเศษเฮียปั้นกับบลูอะอยากอ่านอะ
-
เรื่องนี้น่าร้ากกกกกกกก
:mew1:
-
ได้กลิ่นหอมของมาม่ามาแต่ไกล
555
-
ต่อ
“จะไปแล้วหรอเฟา”ผมที่กำลังนอนอ่านวันพีชอยู่เอ่ยปากถามคนที่กำลังใส่รองเท้าอยู่ที่หน้าประตู
“อืม”
“รีบแท้วะ นี่เพิ่งจะสิบโมง...มึงนัดบ่ายสามไม่ใช่หรอ”ปากถามแต่ตายังจดจ่อกับหนังสือ
“บ่ายสามปีสามมันนัดรวม น้องเลยไม่ว่างแล้ว”ไอ้เฟาอธิบาย ผมก็พยักหน้ารับ
“ให้ไปส่งไหม”ถามไปงั้นอ่ะ... ตามมารยาท
“ถ้ากูบอกให้ไปส่ง มึงจะไปส่งรึไง”แหม รู้ทัน
“ฮ่าๆๆๆ...ไม่อ่ะ”
“งั้นกูไปล่ะนะ”ไอ้เฟาบอก ผมก็พยักหน้า
เสียงปิดประตูทำให้ผมรู้ว่าอีกคนออกไปแล้ว ผมนอนอ่านวันพีชต่ออย่างสุขกายสบายอารมณ์ แต่พออ่านจบก็เริ่มไม่มีอะไรทำ ไอ้ครั้นจะให้เริ่มอ่านใหม่อีกรอบ ก็ดูเหมือนจะทำแบบนี้บ่อยจนดูซ้ำซ้อนเกินไป
การท่องโซเชียลเน็ตเวิร์คจึงดูเป็นอะไรที่ดีที่สุดในเวลานี้ ผมคว้าโทรศัพท์ตัวเองมาเปิดส่องอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนมาสดุด กับลิงค์เพลงข้าน้อยสมควรตายที่เห็นไอ้เฟาไอ้บลูไอ้ปิน และเพื่อนอีกมากมายไปกดถูกใจ คนโพสต์ผมไม่รู้จัก แต่คนถูกโพสต์นี่ผมรู้จักดี... ไอ้เฟา
ด้วยความเสือก และด้วยความรู้สึกแปลกๆที่ทำเอาเลือดผมเดือดพล่าน ผมเลยรีบกดเข้าไปดูคอมเม้นท์ทันที เป็นไอ้ปินที่โผล่มารายแรก ด้วยหัวข้อสนทนาที่ทำเอาผมหายใจติดขัด
‘พี่เฟาโสดครับน้อง 555’ผมได้แต่กำมือแน่น...ไอ้เชี่ยปิน
‘พี่ปิน...ผมรู้อะไรเป็นอะไรนะ’ไอ้เด็กนั่นตอบ...อ้าว ไอ้ห่านี่ท้าทายอำนาจมืดกูซะแล้ว
‘โพสต์ผิดคนเปล่าครับน้องเซม... อันนี้ไม่ใช่หน้าวอลพี่นะ’เป็นไอ้บลูที่เข้ามาแซวแบบไร้สาระสุดตรีน
‘เออว่ะ... แล้วนี่ผมมาโพสต์วอลใคร’
ผมอ่านไปเรื่อยๆ ส่วนมากก็เป็นพวกในคณะเข้ามาแซว ไม่มีอะไรมากมาย เพราะเมียผมไม่ได้คิดจะตอบ ผมอ่านไปเรื่อยๆด้วยความรู้สึกใจชื้นขึ้น แต่ก็เหมือนโลกแทบสลายเมื่อเห็นข้อความสุดท้ายที่เพิ่งตอบไม่กี่นาทีนี้
Fao R. Kanin หลานรหัส... ลุงฝากซื้อเต้าหู้ทอดข้างหอเอ็ง 20 บาท
รู้สึกเหมือนเลือดขึ้นหน้าจนหน้ามืดตามัว เพราะว่าเมื่อรู้ตัวอีกทีผมก็คว้าโทรศัพท์ กระเป๋าสตางค์ กุญแจรถออกมาแล้ว ตกลงไอ้หลานเลวนี่มันคิดจะเทคโอเวอร์ลุงตัวเองใช่ไหม
“น้องเอม จะไปภาคหรอ”ป้าแม่บ้านทักเมื่อผมออกมาจากลิฟต์
เออนั่นสิ กูจะไปไหน มันนัดกันที่ไหนวะ
“แต่วันนี้แปลกนะ ปกติป้าจะเห็นออกไปพร้อมน้องเฟา”บางทีป้าอาจจะได้คุยกับไอ้เฟา
“ไอ้เฟามันลืมโทรศัพท์อ่ะครับ ป้านิดรู้ไหมมันไปไหน”ตอแหลเก่งใหญ่แล้วกูเนี่ย
“อ้าว แย่เลยเนอะ แต่เห็นน้องเฟาว่าบอกป้าว่าจะไปเลี้ยงข้าวหลานรหัสที่ร้านชานชลา”
“ขอบคุณมากครับป้า ผมขอตัวก่อน”ผมยกมือไหว้ ป้าก็ยิ้มรับ
รู้สึกขอบคุณความรู้ดีของป้าแกก็วันนี้
ถ้าถามว่าทำไมผมไม่โทรไปถามไอ้เฟาให้รู้เรื่อง ผมก็มีเหตุผลอยู่สองข้อ ข้อแรกเปลืองตังค์(แต่กูขับรถไปไม่เปลืองเลย) ข้อสองผมจะไปแอบดูมัน เลยไม่อยากให้มันรู้ตัว
ร้านที่ไอ้เฟาไปอยู่ไม่ไกลจากเรือนหอรอรักของผมกับมันสักเท่าไหร่ วันนี้คนไม่ค่อยแน่นมาก อาจเป็นเพราะมันเพิ่งสิบโมง และอาจจะเป็นเพราะมันเป็นวันจันทร์ นักศึกษาส่วนมากเลยกินข้าวในโรงอาหาร
ผมสอดส่องหาไอ้เฟาสักพักก็เจอ อยู่กับไอ้ลูกหมีโพลาร์จริงๆด้วย ผมเลือกโต๊ะมุมเหมาะๆซึ่งอยู่มุมๆร้านได้ ก็นั่งลง ก่อนจะจดสั่งอาหารมาสองอย่าง ด้วยเหตุผลที่เผื่อไอ้เฟาเห็นจะได้ตีเนียนว่ากูมากินข้าว ไม่ได้ตามมึงมาเลยจริงจริ๊ง... แต่จริงๆแล้ว คือกูหิว
บรรยากาศการคุยก็ปกติดี ไม่ได้มีการถึงเนื้อถึงตัว พอไอ้เฟามันจ่ายเงิน ไอ้ลูกหมีโพลาร์ก็ยกมือไหว้ ก่อนจะพากันเดินออกไปนอกร้าน ไอ้เฟาโบกวิน หลานมันขึ้นซ้อนวิน มันก็ยัดเงินให้พี่วิน แต่ดูเหมือนหลานมันจะไม่ยอม จนมันชี้หน้าหลานมันก็สงบ
เมื่อรถออก ไอ้เฟาก็โบกมือลาหลานมัน ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในร้าน แต่แทนที่จะเดินกลับไปทางโต๊ะที่มันนั่ง มันกลับเดินตรงมาทางผม...ฉิบหายแล้วไหมล่ะกู
“อ่ะ”ไอ้เฟามันยืนถุงพลาสติกให้ผม เมื่อส่องดูจึงรู้ว่าเป็นเต้าหู้ทอด “แปลกนะ คนอย่างมึงโผล่หัวออกมาตอนกลางวันแสกๆคนเดียว”มึงเห็นกูเป็นตัวเหี้ยอะไรเนี่ย
“ก็กูหิว”
“อ๋อหรอ”ทำเสียงน่าตบมมากไอ้ห่านี่ “ปกติมึงต้มมาม่าแดกนี่”ไอ้เฟานั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามผม
“กูเบื่อมาม่า”ผมเงยหน้าสบตาไอ้เฟา ก็เห็นมันกำลังนั่งอมยิ้มมองผม... มันน่าจับขึงกับโต๊ะไหมล่ะ “แล้วไหนว่านัดกับหลานรหัส”
“หลานกูกลับไปแล้ว”มันตอบเสียงใส “แดกด้วยนะ หลานรหัสกูซื้อมาฝาก”มันพยักพเยิดมาที่ถุงเต้าหู้ทอด
“อือ”
“เป็นหี้ยไรเนี่ย... กูเห็นมึงชอบเลยให้มันซื้อมา”พอได้ยินแบบนี้ ก็รู้สึกความสุขแม่งไหลมาจากไหนก็ไม่รู้... อย่างน้อยเมียก็ยังนึกถึงเรา
“มึงนี่ดูออกง่ายจัง”ไอ้เฟายิ้มกริ่ม
“มึงอย่าอินเฟ็กนิสัยเหี้ยบลูมานะเฟา...กูกลัว”เอาไอ้เฟาว่านอนสอนง่ายของกูคืนมา
“ฮ่าๆๆๆ กินอิ่มยัง จะได้กลับ”ผมพยักหน้า เดินไปจ่ายเงินค่าข้าว
ตอนกลับไอ้เฟากลับพร้อมผมเพราะมันนั่งวินออกมาที่ ผมก็ดุๆมันนะเรื่องที่มันนั่งวินแทนที่จะขับรถออกมา แต่พอย้อนดูดีๆ เพราะความเอาแต่ใจของผมที่วันดีคืนดีอยากจะออกไปรับมันด้วยแหละมั้ง ที่มันค่อยอยากเอารถไป เพราะถ้าเอาไป ก็ต้องขับคนละคัน...สิ้นเปลืองพลังงาน
ปกติผมไม่ค่อยใช้รถยนต์หรอกนะ จะใช้ก็ตอนกลางวันที่แดดร้อนๆเท่านั้นแหละ เพราะถ้าใช้แมงกาไซต์ตอนแดดแรงๆเหงื่อมันออกแล้วแว่นมันขึ้นเป็นฝ้า...พี่เอมไม่ปลื้ม
เนื่องด้วยออกมาแล้ว ผมกับไอ้เฟาเลยไปเดินโลตัสใกล้ๆ ไอ้เฟามันจะซื้อของเข้าห้อง ส่วนผมที่ไม่ค่อยชอบเดินเท่าไหร่ เลยไปยืนรออยู่ในร้านหนังสือแทน แต่พอรอไปรอมา อ่านไปอ่านมา กูดันได้โซลอีสเตอร์มาสามเล่มซะงั้น...ก็ว่าจะเลิกตามแล้วนะ
ซื้อของกันเสร็จ ผมก็ตรงกลับห้องทันที เพราะอยากจะอ่านโซลอีสเตอร์ที่ซื้อมาใหม่เต็มกลืน พอถึงห้อง ไอ้เฟาเก็บของเรียบร้อยก็ตรงไปอาบน้ำ ก่อนจะกลับมานอนผึ่งแอร์จนมันผล็อยหลับไป ผมนั่งอ่านโซลอีสเตอร์จบ นาฬิกาก็ตีบอกเวลาสี่โมงเย็น
ผมเดินออกจากห้องนอน ตรงไปที่ครัว ทำกับข้าวง่ายๆสองสามอย่าง ก่อนจะกลับไปในห้อง ก็เห็นไอ้เฟายังคงหลับอยู่ ผมหยิบโทรศัพท์มันขึ้นมาดู ผมอยากลองค้นโทรศัพท์มันดูเหมือนกัน รหัสมันอ่ะผมรู้ เพราะเมื่อก่อนผมใช้เครื่องมันส่งของในเกมส์ให้ประจำ... แต่ผมก็ยังไม่กล้าเข้าไปดู
กลัว!!!
“เอม! ทำอะไร”ไอ้เฟาหลุดเสียงดังจนผผมสะดุ้ง
“เอ่อ... กูจะดูเวลา”ผมบอก ไอ้เฟาถอนหายใจ
“อืม.. แล้วกี่โมงแล้ว”มันถาม
“ห้าโมงครึ่ง”ผมตอบ ไอ้เฟาแบมือมาข้างหน้า
“กูขอโทรศัพท์คืนด้วย”ผมยื่นคืนให้ทั้งในใจสั่นไหว
มีความลับอะไรในนั้น ความลับอะไรที่ไม่อยากให้ผมเห็น ไอ้หมีโพลาร์ หรือใคร? ... ผมเครียดจริงๆแล้วเนี่ย
แต่พอกินข้าว ไอ้เฟามันก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม บางทีมันอาจจะหงุดหงิดเพราะความหิวก็ได้ มันเก็บจานไปล้าง ผมก็มานั่งดูกินทามะอีก5ตอนก่อนจะตามไอ้เฟาเข้าไปนอน
ก่อนจะต้องตื่นมาพบความผิดปกติของเมีย ที่วันๆเริ่มเอาแต่เล่นไอแพด
-----
กู้ด อาฟเทอร์นู้นค่ะ
เพิ่งตื่น :sad2:
มาต่อตามที่สัญญิงสัญญากันไว้
lizzii
A: แหมก็แค่ไม่ได้อัพมาห้าเดือนเองนาง :laugh:
yymomo
A: ตอนพิเศษแล้ว ไม่กล้าวางยาคนอ่านหรอกนะคะที่ร้ากกกกกก :กอด1:
black-egoistic
A: จริงๆมันไม่ได้มีอะไรในกอไผ่เลยค่ะเจ้ :impress2:
zojikarn
A: ที่จริงนองเฟามันก็ถามไปงั้นอ่ะ แค่อิเอมมันดันเครียด :laugh:
ReiSei
A: ในกอไผ่อ่ะไม่มี แต่ในกออื่นอ่ะไม่แน่ :haun5:
boonpa
A: กลัวคนอ่านหิว เลยแจกมาม่าก่อนนอน :m18:
moodyfairy
A: เค้าเข้าใจอารมณ์น้านนน อารมณ์ที่งานมันไม่เสร็จน่ะ :o12: คิดถึงเท๊อ...ว่าแต่งานเสร็จแล้วใช่บ่
IsDeer
A: ตกจงตกใจอะไรกัน แค่ไม่ได้อัพห้าเดือนเอง :m20:
ปังอุ่น
A: เฮียปั้นก็มีตอนพิเศษค่ะ รอหน่อยน๊า :กอด1:
kitwiphat
A: เขียนไว้แล้วคร่า แต่ยังไม่ได้ลง :กอด1:
beeba
A: เหมือนคนแต่งอ่ะค่ะ :laugh:
hanataro
A: ฉันกลัวเธอหิว เลยต้มไว้ให้จิบ :impress2:
-
แล่วๆๆๆๆ หรือว่าน้องเฟาจะมีชู้ววว
-
เฟาจะมีชู้ หรือว่า มีแผนอยู่นะ คิคิ
ขอบคุณพี่เขียดศรีจ้าาาา
:mew1:
-
ขอบคุณครับคุณเขียด.. น่ารักที่สุดรออ่านนะอิิ
-
พี่ฟาวววววววววว อย่ามีชู้วววววววววววววว น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai1: :katai1: :katai1: //ลากเสียงทำไม :z6:
ขอบคุณ คุณเขียดนะคะ รออ่าน พี่เอม-พี่เฟา เสมอวววววววววววววววว //ลากเสียงอีกทำมายยยยย :z6: :z6: :z6:
-
ต้องร้องว่า เมียพี่มีชู้ หรือเปล่า
-
อิบลูนี้ร้ายเนอะ หวานกันจริงๆเรื่องนี้
-
สวัสดีค่ะ เขียดศรีกลับมาอีกครั้ง พร้อมตอนพิเศษ :a5:
ส่วนใครที่ยังรอรูปเล่ม รอเดี๋ยวนะคะ เขียดจะส่งตอนพิเศษทั้งหมดให้สำนักพิมพ์ภายในเสาร์นี้เด้อ :o11:
ขอบคุณทุกคนนะคะ ที่ให้กำลังใจเสมอมา :กอด1:
ตอนพิเศษ ยืนมองท้องฟ้าไม่เป็นเช่นเคย ฤดูร้อนไม่มีเธอ 1
“บลู... วันนี้พี่ทำโอ รถปูนมาตอนตีสอง พี่คงนอนไซต์งานเลย ไม่ต้องรอนะ”เฮียปั้นบอกขณะขณะที่เรากำลังจดจ่อกับมื้อเช้า
“อืม”ผมตอบรับแค่นั้น
“โห... น้องโปรทานข้าวกับมะม๊าสองคนอีกล่ะ”น้องโปรทำแก้มพองลม
ดีมากลูก พองมันเข้าไป พองให้ไอ้คนที่มันจ้องจะทำแต่โอทีจนปล่อยปะละเลยลูกเมียมันสำนึกผิดไปเลย
“อย่างอนน๊า...ปะป๊าก็ทำงานหาเงินมาซื้อของเล่นให้น้องโปรไงครับ”โปรตอนเบะปากก่อนจะตักข้าวต้มใส่ปากเงียบๆ
“น้องโปรทานข้าวเสร็จแล้วก็ดื่มนมให้หมดด้วยนะครับ”ผมบอกโปรตอนตัวน้อยสุดที่รักของผม
“คร้าบโผม”โปรตอนเอาหัวมาถูๆแขนผม... ลูกผมมันกระล่อนติดใครมาวะ “มะม๊า เลิกเรียนแล้วไปกินติมกันน๊า”มื้อเช้ายังไม่ทันจะหมดเลยลูกกู
“ดูก่อนนะ”ผมไม่อยากรับปาก เพราะเดี๋ยวงานงอกขึ้นมากะทันหันแล้วไปไม่ได้ โปรตอนจะงอแงขึ้นมาอีก
“คร้าบ”แล้วโปรตอนก็ยกแก้วนมมาดื่มจนหมด “มะม๊าปะป๊า โปรตอนไปเข้าห้องน้ำนะ ปวดฉี่”เจ้าตัวเล็กบิดไปบิดมาบนเก้าอี้เพื่อยืนยันว่า...กูปวดจริงๆ
“ครับ...ล้างมือแล้วก็ไปรอมะม๊าที่รถเลยนะ”ผมบอกก่อนจะวางช้อน แล้วเก็บชามของผมกับโปรตอน
“งื่อ”
“ไม่งื่อโปรตอน”คือเวลาโปรตอนครางตอบงื่อๆมันก็น่ารักน่าฟัดสุดตีน แต่ผมไม่อยากให้โปรตอนติดเป็นนิสัยอ่ะ...เสียบุคลิก
“ครับผม”ผมหัวเราะกับท่าทางขึงขัง
เมื่อโปรตอนวิ่งไปห้องน้ำแล้ว ผมก็กลับมาเผชิญหน้ากับไอ้เฮียที่นั่งมองผมอยู่เงียบๆ เวลาภาระหน้าที่มักทำให้คนเราเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ผมเองตอนนี้ก็เรียนจบมาสองปีมีรายได้รับงานฟรีแลนซ์เล็กๆน้อยๆ กับรับติวให้เด็กๆในวันเสาร์
ทำไมผมไม่ทำงานที่เดียวกับเฮีย ทั้งที่บริษัทก็เสนอเงินเดือนให้ผมมากกว่าที่เป็นอยู่ทุกวัน โปรตอนคือเหตุผลเดียวที่ผมมี ผมอยากอยู่กับลูก ถึงจะไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไข แต่ผมก็ไม่อยากให้เขารู้สึกขาด...จริงๆนะ เหตุผลนี้จริงๆนะเว่ย ไม่ใช่เพราะงานมันหนัก แล้วกูขี้เกียจเลยนะเว้ยยย
ผมยืนล้างจานอยู่ในครัวสักพัก ก็มีชามอีกใบมาวาง ก่อนที่วงแขนแน่นๆของใครบางคนจะรัดเอวผมไว้ คางสากๆจากหนวดเคราที่เพิ่งขึ้น ทำให้ผมต้องหนีบคอเพราะความจั๊กจี้ ผมล้างจานเสร็จก็เช็ดมือให้แห้ง ก่อนจะพยายามแงะแขนไอ้เฮียออก
“งอนพี่หรอครับ”เชื่องอย่างกับลูกแมว
อย่าเพิ่งเข้าใจชีวิตคู่กูผิดกันนะครับ ที่จะเห็นมันออดอ้อนออเซาะแบบนี้ก็เฉพาะเวลามันทำห่าอะไรผิดสักอย่างเท่านั้นแหละครับ ปรากฏการณ์นี้มันไม่ได้เกิดขึ้นทุกวัน
“ปล่อยดิเฮีย บลูจะเก็บชาม”ผมบอกเสียงเรียบๆ... เดี๋ยวนี้เลิกงอนง๊องแง๊งแล้วเว่ย
โตแล้ว
ต้องงอนอย่างมีระดับ
“อย่างอนนะ พี่อยากทำโอที่ไหนกัน อยากกลับบ้านมาอยู่กับเมียใจจะขาด”เดี๋ยวปั๊ดเอาตีนนาบหน้า ตอแหลหน้าด้านๆ รถปูนตอนตีสอง มันจำเป็นต้องรอกันทั้งแผนกปะอิเฮียยยย... ถึงกูจะหล่อแต่กูก็ไม่โง่นะโว้ยย “งั้นพี่ไม่ทำโอก็ได้นะ”มามุขนี้อีกแล้วอิห่า
“ทำไปเถอะ”ผมหันไปยิ้มให้มัน... ทั้งที่ในใจกูอยากกระทืบให้ตาย
“พี่รักบลูนะ”ไอ้เฮียจูบหน้าผากผมก่อนจะหอมแก้มอีกที
“หวายๆ กิ๊วๆ มะม๊ากับปะป๊าสวีทกันไม่อายเด็กเลยอ่ะ”โปรตอนล้อไปก็ส่ายตูดกวนตีนผมไปด้วย... ว่าแต่ลูกกู มันกวนตีนติดใคร
ติดไอ้เฮียมาแน่ๆเลย...เพราะผมออกจากเรียบร้อย อ่อนโยนซะขนาดนี้
“แซวมะม๊าเดี๋ยวจะโดน”ไอ้เฮียมึงนั่นแหละที่จะโดน...ขู่ลูกแต่เสือกหอมแก้มกูเนี่ย
“ม่ายกลัว ม่ายกลัว”โปรตอนส่ายตูด แต่พออิเฮียทำท่าจะเข้าไปหา เจ้าตัวดีก็กรี๊ดลั่นก่อนจะโกยแน่บออกไปจากครัว
“บลูจะไปส่งโปรตอนแล้วนะ”ผมเช็ดชาม ก่อนจะเอาไปเก็บไว้ในตู้
“ขับรถดีๆนะ”ผมพยักหน้า “พี่รักบลูนะ”ไอ้เฮียพูดจบก็จุ๊บปากผมเร็วๆ
ผมเดินออกมาจากบ้าน เจ้าตัวดียิ้มหน้าระรื่นอยู่ในรถมินิคูเปอร์ของผม ทันทีที่ผมเข้ามาประจำที่คนขับ เจ้าตัวเล็กก็หัวเราะคิกคัก เห็นแล้วอดหมันไส้ไม่ได้ ผมเลยดึงแก้มยุ้ยๆนั่นไปที
“เอ็บอ่า”ผมปล่อยมือ ก่อนจะจรดจมูกหอมแก้มนิ่มแรงๆ
“ไปโรงเรียนกันดีกว่า”โปรตอนปีนมาหอมแก้มผม ก่อนหยิบรีโมทย์ไปกดเปิดประตูรั้ว
ผมส่งโปรตอนที่โรงเรียนเสร็จก็กลับมานั่งทำงาน ไอ้เอมเป็นคนคอยหางานมาให้ผม ส่วนมากก็เป็นงานที่มันทำไม่ทัน ... ถ้าทำทัน คิดว่ามันจะมาถึงกูหรอ
อยู่นอกบ้าน โปรตอนจะเรียกผมพี่บลู ไม่ใช่ว่าผมอายที่จะถูกเรียกว่ามะม๊า แต่เพราะผมรำคาญสายตาที่มองประหนึ่งว่ากูเป็นเกย์โรคจิต ที่มีมโนรมณ์อยากเป็นแม่ทั้งที่ไม่มีรังไข่
อีกทั้งไม่อยากให้ใครมองโปรตอนแปลกๆด้วย
ผมส่งแบบให้ไอ้เอมในเมล์เสร็จ ก็มาเล่นเฟสบุ๊คที่ยังยัดยืนคู่สังคมไทยมาชั่วนาตาปี ตอนแรกเล่นของตัวเอง แต่พอระลึกถึงพฤติกรรมแปลกๆของสาระมี ผมก็เลยล็อกเอาท์ของตัวเอง แล้วล็อกอินของอิเฮียแทน
ทันทีที่เข้ามา ผมก็ใจเต้นแปลกๆเมื่อเห็นแชทเฟสที่เด้งขึ้นมากระจุย ผมไล่ดูแล้วไม่ค่อยมีปัญหา เพราะอิเฮียมันถามคำตอบคำกับทุกคน... รู้สึกภาคภูมิใจในตัวสาระมีตัวเองจริงๆ
ติ้ง!!
ห๊า... ใครวะ รูปโปรดูแก่ฉิบหาย
‘มอร์นิ่งค่ะสุดหล่อ’ป้าเป็นใคร?
ถือนโยบายรักการอ่าน แต่ไม่ได้รักการตอบก็แล้วกัน... เผื่อเป็นญาติผู้ใหญ่เฮีย
หน้าวอลก็มีป้าแกมาโพสต์ด้วยนี่หว่า
‘เย็นนี้เจอกันนะคะ’เจอ...เย็นนี้หรอ
ด้วยความที่ผมถือคติว่าผู้หญิงอย่างหยุดสวย ผู้ชายอย่าหยุดเสือก ผมเลยดอดไปส่องเจ้แกทันที เห็นรูปเล็กว่าแก่แล้ว เจอรูปใหญ่ๆเข้าไปแก่ยิ่งกว่า...โบกหน้าซะหนาเชียว
หน้าวอลเจ้แกไม่มีอะไรน่าสงสัย แต่เซ้นท์ผมแม่งดันบอกว่าน่าสงสัยฉิบหาย
ติ้ง!
วันจันทร์ซะที ดีใจจังได้เจอพี่ปั้นแล้ว...คิดถึง
ปรี๊ดเลยกู ปรี๊ดเลย รีบเข้าไปส่องอย่างไวว่ามันเป็นใครมาจากไหน สืบๆดูจึงรู้ว่าน้องเกย์สาวคิ้วหนาคนนี้เป็นเด็กฝึกงานที่แผนกอิเฮีย
ผมปิดเฟสบุ๊คเพราะได้เวลาไปรับโปรตอนที่โรงเรียน ตลอดทางที่ขับรถผมก็พยายามสงบสติอารมณ์ ทำใจเย็นๆ อย่าแรง อย่าใช้อารมณ์ กูเป็นนางเอก เป็นโสรญา... กูเป็นดาวพระศุกร์!!
“พี่บลู!!”โปรตอนเรียกเสียงดังก่อนจะวิ่งเข้ามากอดผม ผมกอดโปรตอนแน่น ก่อนจะอุ้มโปรตอนมาเหน็บที่เอว “คิดถึงๆๆๆ”โปรตอนหอมแก้มผมรัวจนเหล่าแม่ๆกับคุณครูต่างพากันหัวเราะให้กับความน่าเอ็นดูของเด็กน้อยและหนุ่มหล่อ(กูเอง) “กินติม”กูว่าแล้ว ไอ้บอกคิดถึงๆเนี่ย
“ก็ได้ครับ”ผมหันไปยิ้มให้คุณครูที่มองอยู่ “ขอตัวนะครับ โปรตอนสวัสดีคุณครูเร็ว”
“สวัสดีครับ”โปรตอนยกมือไหว้อย่างว่านอนสอนง่าย
ผมขับรถไปคุยเรื่องไอติมกับโปรตอนไปก็สรุปได้ว่า เจ้าแก้มย้วยมันอยากจะกินไอศกรีมแมงโก้ เค้ก แต่กินสองคนคงไม่หมด จะให้เอาไปกินบ้านก็เบื่อบรรยากาศอีก
“ปะป๊าน่ามาด้วย”โปรตอนบ่นอุบอิบ
เอ๊ะ!! เหมือนกูจะคิดอะไรขึ้นมาได้ ทำทีซื้อไอติมไปกินกับไอ้เฮียดีไหม จะได้แอบไปดูมันด้วยว่ารอรถปูนจริงหรือเปล่า
“โปรตอนอยากไปบริษัทปะป๊าไหม”โปรตอนตาพราวทันที เพราะว่าเจ้าเด็กซนมันไม่เคยไปไง
“ไปๆๆ”
“งั้นเดี๋ยวเราซื้อไอติมไปกินกับปะป๊ากันนะครับ”โปรตอนพยักหน้า นั่งกระดี๊กระด๊าโดยหารู้ไม่ว่า...กำลังโดนมะม๊าหลอกใช้อยู่
ซื้อแมงโก้เค้กขนาดสามปอนด์กับควอทมาอีกสองถัง(มันเรียกเป็นถังปะวะ) ผมเก็บไอติมลงกระเป๋าเก็บความเย็นที่อยู่ในรถ การมีโปรตอนอยู่ทำให้ผมเหมือนจะลืมเลือนอารมณ์โกรธไปจนเกือบหมด ผมขับรถมาถึงที่บริษัท พี่ยามที่ดูเหมือนจะจำผมได้ก็เข้ามาทัก
“เห็นพี่ปั้นบ้างไหมครับ”ผมถามสีหน้ายิ้มแย้ม
“อยู่ข้างในครับคุณ เพิ่งกลับจากไซต์งานเมื่อกี้เอง”ผมขอบคุณพี่ยามเสร็จ ก็สะพายกระเป๋าเก็บความเย็น ล็อกรถ แล้วจูงมือโปรตอนเข้าไปในตึก
ผมกดลิฟต์ขึ้นมาชั้นที่ต้องการ ทันทีที่ลิฟต์เปิด ผมก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ตอนนี้สี่โมงกว่าแล้วคนอยู่กันเต็ม แถมยังดูวุ่นๆ แสดงว่าวันนี้ทำโอทีกันจริงๆ... ว่าแต่ไอ้เฮียอยู่ไหนวะ
“อ้าว...น้องบลู”เสียงทักเมื่อผมออกมาจากลิฟต์ทำเอาโปรตอนตกใจจนต้องเกาะขาผมแน่น “แล้วนี่ลูกใครเนี่ย”
“หวัดดีครับพี่เอก มากับผมก็ต้องลูกผมสิ”ผมยกมือไหว้ผู้จัดการ
“มาเช็คหรอ”ตาลุงนี่มองออกด้วย
“ไม่เช็คหรอกพี่”ผมตอบอย่างยิ้มแย้ม “เห็นเฮียว่าวันนี้ทำโอกัน ผมเลยซื้อไอติมมาฝาก”พี่เอกหัวเราะ ก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
ผมว่าจะเดินไปรอที่ห้องรับรอง แต่อิเฮียก็ดันโผล่หัวออกมาพอดี พอเห็นผมมันก็ตกใจ ก่อนจะยิ้มออกมา ส่วนโปรตอนที่ดูตื่นคนก็เลิกเกาะขาผมแล้ววิ่งไปหาไอ้เฮียแทน
“ปะป๊า”โปรตอนร้องเสียงแหลม
“ว่าไงตัวแสบ วันนี้ดื๊อหรือเปล่า”เฮียปั้นอุ้มโปรตอนเหน็บข้างเอว
“ไม่ดื๊อเลย ปะป๊าทำงานเหนื่อยไหม”โปรตอนซบหัวกับไหล่ไอ้เฮีย “โปรตอนซื้อติมมาให้ปะป๊า ปะป๊าได้หายเหนื่อย”ไอ้เฮียยิ้มกว้าง
ซึ้ง ซึ้งสิมึง
ฮือออ กูยังซึ้งเลย
“เฮียยุ่งอยู่เปล่า”ผมถามแบบเกรงใจ๊เกรงใจ
“ไม่หรอก มีเวลาสักพักก่อนไปไซต์งาน”ไอ้เฮียปล่อยโปรตอนลงบนพื้นห้องรับรอง
ขอเท้าความหน่อยนะครับ บางคนอาจสงสัยว่า เฮ้ย กูจำได้ ผัวมึงเรียนเครื่องกล แต่ไฉนตอนนี้มาทำสายโยธา คือใช่ครับอิเฮียมันจบเครื่องกล แต่บ้านมันทำอสังหาริมทรัพย์อ่ะครับ มันก็เลยต้องมาเรียนรู้งานธุรกิจครอบครัว
“งั้นกินไอติมกับน้องโปรนะ”เฮียปั้นพยักหน้า ผมก็จัดการตัดเค้กมะม่วงใส่จาน ก่อนจะเอามาเสิร์ฟคุณชายทั้งสอง ในขณะที่สองคนกำลังเอร็ดอร่อยผมก็เอาไอ้ติมที่ซื้อมาทั้งหมดไปแช่ช่องฟรีซในโซนครัว
พอทั้งสองคนกินเสร็จผมก็เก็บจานมาล้าง ซึ่งก็มาป๊ะกับคนคุ้นหน้าคุ้นตาที่เหมือนเพิ่งจะเห็นในเฟซบุ๊ค
ผมยิ้มทักทายอิป้าไปหนึ่งที แต่อิป้าแม่งไม่ยิ้ม แถมเชิดใส่กูซะอีก
“ต้องตามมาเฝ้าเลยหรอคะ คนเขาจะทำงานทำการ ก็ต้องมาเกรงใจน้องกันใช่ไหมคะเนี่ย”ป้ากระแหนะหระแหน แต่ผมไม่ตอบโต้ว่ะ
“เอ่อ บลู นี่พี่เก๋นะ อยู่ฝ่ายบุคคล”ไอ้เฮียที่ตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เอ่ยแนะนำ
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้อิป้า “แต่พ่อเฮียใช้งานคนคุ้มเลยนะเนี่ย ขนาดพี่เขาอยู่ฝ่ายบุคคลยังต้องมารอรถปูนด้วยเลย”ผมพูดขำๆแต่จริงๆเหน็บอิป้ามันอยู่
“แหะๆ”หัวเราะได้เหี้ยมากอิเฮีย
“บลูกลับเลยละกัน เย็นแล้วต้องพาโปรตอนไปทานข้าวก่อน เฮียก็กินข้าวด้วยนะ ไก่แก่ๆหนังเหนียวๆก็ไม่ต้องกระแดะไปกินล่ะ เดี๋ยวฟันจะหลุด”ประโยคสุดท้ายผมจ้องอิเฮียนิ่ง ก่อนจะผละไปจูงโปรตอนที่เหวี่ยงกระเป๋าเก็บความเย็นไปมาอย่างสนุกสนาน
“เดี๋ยวพี่ลงไปส่งนะ”
“ไม่ต้องหรอกเฮีย แค่นี้เอง”ผมฉีกยิ้มหวานสร้างภาพ
ผมไม่ใช่พวกระบอบเผด็จการ ที่แบบผัวข้าใครอย่าแตะใครอย่าต้อง คิดแย่งมีตบ คืออย่างแรกนะครับ ผมเป็นผู้ชาย ถึงจะมีผัว แต่สรีระร่างกายก็ยังเป็นผู้ชายแมนๆที่สูง178และเป็นอดีตกัปตันทีมคาราเต้มหาลัย ดังนั้นการตบตีแย่งชิงจึงดูเป็นอะไรที่น่าประณามฉิบหายถ้าผมทำลงไป
อย่างที่สอง ผมว่าการที่เราต้องมาหึงหวงตลอดเวลามันไม่ความสุขว่ะ เกิดมามีผัวหล่อก็ต้องทำใจ เพราะขนาดคนของเราถ้าเขาจะนอกใจนอกกายเรายังห้ามไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับคนภายนอก ที่เราไม่สามารถจะเอาอะไรไปห้ามใจห้ามความคิดเขา
ในอดีตผมยอมรับว่าผมอาจจะตอแหลปลิ้นปล้อนกระล่อนฉิบหาย แต่เดี๋ยวนี้คนเรามันต้องมีชั้นเชิงขึ้นเว้ย โตๆกันแล้วมุขดราม่าน้ำตานองเรียกร้องความสนใจมันใช้ไม่ได้ผลแล้วแน่นอน ดีไม่ดี ร้องไห้ไป มันจะรำคาญแล้วกระโดดถีบซ้ำเอาเสียด้วย
“กลับถึงบ้านเมื่อไหร่โทรบอกด้วย”ไอ้เฮียพูดเรียบๆ ผมก็พยักหน้า
“สู้ๆนะเฮีย”ผมจูงโปรตอนมาที่ลิฟต์
“บ๊ายบาย ปะป๊า”เมื่อลิฟต์เปิดเจ้าแก้มย้วยก็บอกลาเสียงใส
“บ๊ายบายครับ”อิเฮียโบกมือให้จนประตูลิฟต์ปิดลง
“มะม๊า...”โปรตอนกระตุกมือผม
“ครับ...”
“ปะป๊าไม่กลับบ้านบ่อยๆ...มะม๊าเหงาไหม”น้ำตาจะไหล ทำไมโปรตอนของผมถึงเป็นดีและอ่อนโยนขนาดนี้
“ไม่หรอกครับ ก็มะม๊ามีโปรตอนแล้วจะเหงาได้ไง”ผมยิ้ม เจ้าตัวดีก็ยิ้ม
ถ้าพูดตามตรง เวลาโปรตอนอยู่ด้วยผมก็ไม่เหงาหรอก แต่ทุกครั้งที่ลูกไปโรงเรียนหรือหลับไปแล้ว ผมก็เหงานะ แต่ด้วยเวลาภาระหน้าที่ที่เปลี่ยนไป จะให้ผมมางอแงดีดดิ้นมันก็ใช่เรื่อง ถึงจะเหงา จะเซ็งจะเศร้ายังไงก็แล้วแต่ ผมก็ทนได้ เพราะด้วยความรู้สึกที่ว่าถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอด แต่เราก็ยังรักกันตลอด... มันยังคงล่อเลี้ยงใจผมอยู่
ผมพาลูกไปกินข้าวอาบน้ำทำการบ้านแล้วจบด้วยเล่านิทานให้ฟังก่อนนอน ทุกอย่างเป็นเป็นไปเหมือนทุกวัน แต่จะมีที่ไม่เหมือนทุกวันก็ตรงที่วันนี้ผมมีกิจกรรมพิเศษในการจัดการปรสิตชีวิตรักให้เด็ดขาด
ให้ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมโดยการจัดการอิป้าหรืออิน้องฝึกงานเลยก็คงจะไม่เกิดประโยชน์อันใด เพราะถึงขจัดสองตัวนี้ออกไป แต่เดี๋ยวก็มีรายใหม่เข้ามา ดังนั้นการจัดการที่คนของเราต้องได้ผลชะงัดกว่าแน่นอน
แต่เหนือสิ่งอื่นใด... ตอนนี้ผมต้องมีสปาย
ผมเข้าเฟสอิเฮียแล้วก็ไล่ดูเพื่อนที่ทำงานมันไป พวกผู้ชายนี่น่าจะไม่หักหลังอิเฮียแน่นอน ดังนั้นควรจะเป็นพี่แอมกับน้องขวัญที่เป็นผู้หญิง แถมยังไม่เคยลงไซต์งาน ดังนั้นในกรณีที่เกิดการกระทำต่ำช้าซึ่งนำพามาซึ่งการทำร้ายจิตใจผม สองคนนี้ก็น่าจะไม่เกี่ยว เพราะไม่ได้ไปด้วย แต่คนเราทำงานด้วยกันครึ่งค่อนวัน ก็ต้องมีคนหลุดคุยกันแล้วมาถึงหูสองคนนี้แน่ๆ
ขึ้นออนไลน์อยู่ด้วยแฮะ
‘สวัสดีครับพี่แอม นี่บลูนะครับ วันนี้ได้ทานไอติมที่ซื้อไปฝากไหมเอ่ย’ผมเอ่ยทักอย่างสุภาพ
‘แอร๊ยย น้องบลูทักพี่ด้วย เขินจัง... อร่อยมากเลย ขอบคุณนะคะ’
‘วันนี้ไม่ได้เข้าไปทักพี่แอมเลย เห็นยุ่งๆกันอยู่’
‘ยุ่งสิคะ ก็น้องฝึกงานที่มาใหม่ พี่ให้เอาแบบแปลนไปวางไว้ที่โต๊ะพี่เอก แล้วน้องนางดันไปวางที่ไหนก็ไม่รู้ ไฟล์งานพี่ก็ไม่ได้เอามา โดนพี่เอกหัวเจ็ดแสนห้าหมื่น(เกือบล้าน)จวกยับ ยืนแทบไม่อยู่เลยค่ะ’ผมหัวเราะลั่น กูยังคิดไม่ได้เลยนะ มุขเจ็ดแสนห้าหมื่น
‘โห แล้วทำยังไงครับเนี่ย น้องเขาก็จำไม่ได้หรอครับ’
‘จำได้ค่ะ แต่นางลาครึ่งวันไปทำฟันค่ะ โทรก็ไม่ติด พี่ขอลากไอ้ขวัญเข้ามาได้ไหมคะ เพราะพี่เล่าคงมันส์ไม่เท่า’
’55 ลากมาเลยครับ’ดีเลย จะได้ไม่ต้องทักหลายหน้า ‘ดีครับน้องขวัญ พี่บลูเองนะ’ผมทักไปก่อนเมื่อน้องโดนลากเข้ามา
‘ดีค่ะสุดหล่อของน้อง เราก็ว่าแปลกๆ ทำไมวันนี้พี่ปั้นมันคุยกับพี่แอมกับขวัญได้วะ’ขวัญตอบ‘แล้วทำไมวันนี้ใช้เฟสซะมีอ่ะเคอะ เช็คหรอ ฮ่าๆๆๆ’
‘ไม่มีอะไรให้เช็คอ่ะดิ... พี่แค่เข้ามาส่งของในเกมส์’
‘คิดถึงจังเลย วันนี้สุดหล่อมาไวเคลมไวมากอ่ะ ตอนเค้าออกไปหา ตัวก็กลับไปแล้ว’น้องขวัญมันบ่น
‘อย่างอนนะคะคนสวยของพี่’ม่อบนหน้ากูเริ่มออก
‘ฉันไม่สนผู้ชายเรืองพ่วงค่ะเธอ...ฉันไม่มีปัญญาเลี้ยง’ขวัญมันบอก
‘แต่ฉันมีปัญญาเลี้ยงนะแก...น้องบลูคะ พี่เงินเดือนมากกว่าไอ้ปั้นห้าพันค่ะ’
‘555 เราไปตกลงธุรกิจในเฟสบลูดีกว่า ในนี้เดี๋ยวเฮียปั้นมันรู้ตัว’คิดถึงตอนไอ้เฮียมาอ่านผมก็ฮาล่ะ
‘ได้ค่ะ’น้องขวัญบอก
‘ถ้าสนใจมีเมียแก่ สปอร์ต ไม่ทำโอ โทรหาพี่นะคะ’ผมถึงกับฮาแตก พี่แอมที่เหน็บแนมเก่งสาดดดด
ผมล็อกเอาท์ของไอ้เฮียก่อนจะล็อกอินของตัวเอง ผมลากพี่แอมกับน้องขวัญมาคุยสนทนาโต้คารมณ์กันอีกครั้ง
‘พี่บลูมีไรจะถามขวัญกับพี่แอมเปล่า เราใจๆนะ’น้องขวัญเปิดประเด็น
‘พี่ก็กะจะถามเรื่องทำโอแหละ เห็นช่วงนี้ทำทุกวัน’
‘โอก็มีให้ทำค่ะ แต่จริงๆแค่แห่กันไปตั้งวงก๊งเหล้าที่ไซต์งานค่ะ’น้องขวัญตอบ ถ้าแค่กินเหล้าผมก็เบาใจไปเปราะหนึ่ง
‘แต่น้องบลูคะ อย่าว่าพี่ยุอะไรเลยนะคะ ระวังอิพี่เก๋กับน้องนนท์มันหน่อยก็ดีนะคะ เดี๋ยวนี้วนเวียนรอบห้องไอ้ปั้นกันเป็นสัมภเวสีเลยค่ะ’อ่า... เป็นแบบที่ผมคิดจริงๆด้วย
‘พูดถึงอิน้องนนท์ แม่งกวนตีนค่ะ วันนี้ขวัญกับพี่แอมโทรกันโทรศัพท์แทบไหม้ มันไม่รับ พอสักพักมันโทรกลับมา แทนที่จะโทรมาเบอร์พี่แอมกับขวัญ มันเสือกโทรหาสะมีเธอค่ะ’มือสั่นเลยกู มือสั่น
‘ดีนะคะสามีพี่กลับบ้านเร็ว เลยส่งงานมาให้ทัน...ไม่งั้นมีหวังพี่โดนอิพี่เอกมันตัดหัวเสียบประจารหน้าบริษัทแน่ค่ะ’เรื่องก็ซีเรียส แต่ทำไมกูฮา
‘ดีแล้วครับที่พี่แอมไม่โดนเอาหัวไปเสียบน่าบริษัท บลูสงสารบริษัท’
‘ที่รักจะบอกว่า หัวพี่เป็นเสนียดใช่ไหมคะ’
‘กร๊ากกกกก’
‘เปล่าครับ บลูหมายถึงว่าน่าเสียดายคนเก่งๆอย่างพี่แอมตางหาก...จริงๆนะ’
‘จะไม่เชื่อก็เพราะไอ้จริงๆนะเนี่ยแหละ... จริงๆน้องบลูระวังแค่น้องนนท์คนเดียวก็ได้เนาะขวัญ เพราะพี่เก๋มันแก่แล้ว ตีนกามันเจริญแทนรอยหยักในสมองหมด’ผมเห็นด้วยนะตรงนี้ คนที่แสดงออกตรงๆน่ะรับมือไม่ยากหรอก
‘แต่อิน้องนนท์ต้องระวังนะคะ อินี่ท่าทางจะร้ายไม่เบา’ที่ขวัญว่ามันก็ใช่... แต่ที่ร้ายกว่านั้น มันเด็กกว่าผม ใสกว่า และดูจะแรดกว่าด้วย
ผมคุยสัพเพเหระกับไอ้เอมไอ้เฟาแล้วก็พวกสายลับจับเมียน้อยจนถึงสี่ทุ่มก็ต้องขอตัวไปนอนก่อน เพราะถ้านอนดึกหน้ามันจะไม่บริ้งค์อ่ะ เดี๋ยวสู้รบปรบมือกับเด็กไม่ไหว
เช้าวันอังคารผมตื่นมาตอนหกโมงเช้า ไอ้เฮียนอนหลับอยู่ ผมค่อยๆลุกจากเตียง ไปอาบน้ำแปรงฟัน ก่อนจะไปปลุกโปรตอนแล้วลงไปเตรียมมือเช้า เมื่อเข้าไปเช็คโปรตอนอีกครั้ง ผมก็เดินไปปลุกไอ้เฮีย
“เฮีย... ตื่น”ผมเปิดผ้าม่าน ไอ้เฮียก็พลิกตัวหลบแสง
“บลู พี่ปวดหัว” ผมก็นั่งขอบเตียง ไอ้เฮียก็เอาหัวมาหนุนตักผม “พี่ไม่สบาย”กูรูแล้วไอ้สัด... ก็เล่นแดกเหล้าแทบทุกวัน ไม่ป่วยก็ยอดมนุษย์แล้ว
“อืม เดี๋ยวโทรไปลางานให้”ผมลูบหัวไอ้เฮียอย่างอ่อนโยน ทั้งที่จริงๆอยากจะ จิกหัวมันขึ้นมาแล้วตบซ้ำให้สร่างไข้
“อือ”
“เฮียนอนพักนะ เดี๋ยวพาน้องโปรไปส่งแปป”ไอ้เฮีย แล้วมึงจะกอดกูแน่นกว่าเดิมเพื่อ...
“ต้องไปจริงๆหรอ”อ้อนตีนแต่เช้า “จูบก่อนแล้วจะปล่อย”แล้วถ้ามึงไม่ปล่อยกูจะจูบยังไง มึงนึกว่าเมียมึงเป็นนักกายกรรมเปียงยางรึไงสัด จะได้ก้มหน้าขนาดนั้นได้ กูคนนะเว่ย ที่สำคัญกูแก่ด้วย กูก้มไปทีเส้นกูไม่ยึดหรอห๊ะ
“บลูก็เขินเป็นนะเฮีย”ได้แต่คิดครับ ... หนูมิกล้า
ไอ้เฮียยิ้มตาเยิ้ม ก่อนจะพยายามหอบสารร่างให้ลุกขึ้นนั่ง มือเรียวเป็นเอกลักษณ์ลูบที่ข้างแก้มผมเบาๆ ก่อนจะประกบ สอดลิ้นเข้ารุกรานโพรงปากผมแต่เช้า แต่ยังไม่ทันที่สติผมจะหลุดลอยไปไกลเพราะริมฝีปากอุ่นๆของไอ้เฮีย...มารตัวน้อยก็โผล่มา
“หวายๆ กิ้วๆ”แล้วก็รีบวิ่งหนีไปเลย
“โปรตอนอย่าวิ่ง เดี๋ยวตกบันได”ผมตะโกนบอก อิเฮียก็ทิ้งตัวลงไปนอนยิ้ม
“บลูไปแล้ว”ผมแสร้งทำเขิน มโนว่ากูโมเอะฉิบหาย
ไอ้เฮียหัวเราะเบาๆ ผมก็ไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วลงไปกินข้าวเช้า ก่อนจะออกไปส่งโปรตอนเฉกเช่นทุกวัน ขากลับผมแวะตลาด หาซื้อของกะว่าจะไปทำกับข้าวให้คนป่วย เลยทำให้กว่าจะถึงบ้านก็เก้าโมงกว่า
ผมจอดรถเสร็จก็เดินเข้าบ้าน แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อมีรองเท้าผ้าใบที่ผมไม่คุ้นตาจอดอยู่คู่หนึ่ง ผมเดินเข้าไปในบ้าน ก็เห็นเฮียปั้นนั่งกินข้าวต้มอยู่ โดยที่ข้างๆก็มีบุคคลที่ผมรู้จักหน้าค่าตาแต่ยังไม่ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ
“บลู นี่น้องนนท์ น้องที่ฝึกงาน..”ไอ้เฮียแนะนำ เด็กน้อยวัยละอ่อนใส่ชุดเสื้อช้อปกางเกงยีนส์ให้ผมรู้จัก “นั่นพี่บลู แฟนพี่”น้องนนท์ยกมือไหว้ผมทั้งรอยยิ้ม
“สวัสดีครับพี่บลู”
“สวัสดีครับ”ผมรับไหว้งงๆ
“พี่เอกให้น้องมาเอางานอ่ะ”ไอ้เฮียเฉลย ผมก็พยักหน้า
“แล้วน้องนนท์มายังไง”ผมถามอย่างเป็นมิตร ทั้งที่จริงๆอยากจะถามว่า มึงมาทำไมมากกว่า
“มาแท็กซี่ครับ”
“เดี๋ยวตอนกลับพี่ไปส่งล่ะกัน”กลับเลยไหมล่ะ...กูพร้อม
“เดี๋ยวผมกลับแท็กซี่เองก็ได้ครับ”น้องก็ไม่ได้ออกสาวนะ แต่รูปในเฟสแม่งดูสาวจริงๆอ่ะ
“ไม่ต้องเกรงใจ”น้องนนท์ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทำไมวะ กูแค่จะไปส่งไม่ได้พามึงไปฆ่าซักหน่อย
“เดี๋ยวพี่ไปส่งนนท์เอง บลูเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ”นี่ก็พ่อพระ...แต่ไหนว่ามึงป่วย
“ขอบคุณครับ เกรงใจจัง”เกรงใจไม่ทันแล้วมั้งมึง
“ก็ขับรถดีๆแล้วกัน”ผมพูดแค่นั้นก็หิ้วถุงพลาสติกเข้าไปในครัว อิเฮียก็เดินตามมา แถมดึงผมไปกอดต่อหน้าต่อตาน้องฝึกงานอีก... หึ สิ่งนี้แหละที่พี่ต้องการ
“รู้ว่าห่วง แต่บริษัทอยู่แค่นี้เอง”ผมก็พยักหน้า ก่อนจะเดินเอาของไปเก็บใส่ตู้เย็น
ไอ้เฮียมาไวเคลมไวอย่างที่คาดคิด เพราะถึงจะยังไง เฮียปั้นมันก็ไว้ใจได้ครับ แต่จะเสียก็ตรงที่มันไม่ค่อยระวังเนื้อระวังตัว ทิ้งระยะห่างกับใครไม่ค่อยเป็น
อิเฮียกลับมาก็เป็นตามที่กะไว้เลย พุ่งเข้าคลุกวงในทันที แล้วจบฉากตรงที่บลูรดา (เป็นญาติกับโสรญา) ผมโดนอุ้มขึ้นมาบนห้อง
“วันนี้พี่ไม่สบาย บลูเป็นพยาบาลนะ”ผมทำหน้างงๆ อิเฮียก็ไปรื้อตู้เสื้อผ้าก่อนจะหยิบชุดนางพยาบาลสไตล์นางเอกหนังเอวีที่มันซื้อมาให้ผมใส่เมื่อสองปีก่อนออกมา
ลมจะแดก ไอ้ชุดเหี้ยนี่อีกแล้ว เว้าหน้าเว้าหลังไม่พอ ยังสั้นจนปิดจวยกูไม่มิดด้วย ตอนที่มันซื้อแล้วผมใส่ครั้งแรก ผมแทบอยากเอาหัวโขกกำแพงตาย คือตอนนั้นผมโคตรล่ำอ่ะ เพราะฟิตหุ่น กล้ามขานี่เป็นลูกๆ หลังตีนก็เป็นเส้นเลือดขอด จะดีหน่อยก็ที่ช่วงนั้นซ้อมบ่อยเสียเหงื่อมากผิวเลยบริ้ง
ถึงตอนนี้ขากูจะเรียวไม่มีกล้าม หน้าใสผิวบริ้งเพราะการเทควิตามินเป็นกระบุง แต่เฮียครับ เฮียที่รัก...หลังตีนเมียมึงก็ยังคงเป็นเส้นเลือดขอดอยู่นะโว้ยยยย
แต่มีหรือที่สุดหล่อแสนดีอย่างผมจะมีปากมีเสียงทัดทานรสนิยมที่ไม่ถูกจริตของอิเฮียมันได้ อาบน้ำเตรียมตัว ล้างนอกล้างในเรียบร้อย ผมก็ใส่ชุด ลงแป้งทาลิปมัน โชคดีที่ผมเป็นคนไม่มีขนรักแร้ กูเลยไม่จะเป็นต้องลงทุนโกนเพื่อใคร
ผมจัดการตัวเองเสร็จ ก็ส่องกระจกอีกที คือไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่ไอ้ตัวกระผมมันก็น่ารักดูดีมากอยู่ ถ้าให้ใส่ชุดเมดหูแมว ยูกาตะ กิโมโน ฮันบก กูว่ากูเกิดอ่ะ แต่สำหรับไอ้สุดเชี่ยเนี่ยมันมีจุดประสงค์ให้โชว์นมเว่ย แล้วนมกูมันไม่มีไง มันก็เลยดูแห้งๆกรังๆแปลกๆ แถมชุดยังมาเป็นซีทรูอีก... ถุย!!
เอาเถอะ ยังไงก็เห็นกันแค่สองคน... คิดได้ดังนั้นผมก็ใส่สายผ้าที่รัดน่อง
“เสร็จแล้ว”ผมกระแทกเสียงอย่างเถื่อนก่อนจะเดินออกไป
“กร๊ากกกกกกกกก”ไอ้เฮียหัวเราะลั่น
“ทำไมต้องชุดพยาบาลด้วยวะ เปลี่ยนเป็นยูกาตะได้มะ”ผมหัวเสีย
“แบบนี้ก็น่ารักดีออก”ไอ้เฮียกลั้นขำหน้าดำหน้าแดง... ถ้าจะฝืนชมกูขนาดนั้นนะไอ้สัด
“แม่ง”ผมกรอกตา ไอ้เฮียก็กวักมือเรียก ผมก็เลยเดินเข้าไป
“เช็ดตัวให้หน่อยได้ไหมครับคุณพยาบาล”ผมทำท่าจะเดินกลับไปในห้องน้ำ “หมายถึงเช็ดด้วยลิ้นน่ะ”โอโห...มุขมึงล้ำมากอิเฮียยยยยยยยยยย
ผมคลานเชื่องช้าเข้าไปหาคนไข้ป่วยการเมือง ฉีกยิ้มหวานเล็กน้อย ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนหน้าท้องที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของเฮียปั้น
อยากเล่นคนไข้กับพยาบาลนักใช่ไหมมึง...ได้
แคว๊ก!!!!
ผมกระตุกคอเสื้อกล้ามอิเฮียจนขาดติดมือ
ผมแสยะยิ้ม ส่วนอิเฮียถึงกับหน้าซีด
“ยินดีต้อนรับสู่โรงพยาบาลโหดว่ะครับ”
-------
ตอนพิเศษเบาสมองจะตาย :z1:
เม้นท์บวกเป็นกำลังใจให้กันด้วยเน้อ :m1:
เด่ะวันสองวันเค้าจะมาต่อครึ่งหลังน๊า
-
จะรอดไหมเฮีย ฮ่าๆๆๆ
-
:laugh: :laugh: :laugh: จัดหนักให้จำเจียนตายเลยบลูลดา 5555 แต่ผัวเธอเนี่ย น่านักนะ ฉลาดเป็นบางเรื่อง สมควรโดนที่ส๊วด :z6:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกอิเฮียตายแน่ๆ55555บลูรดาเราเชียร์เธอขาดใจเลยทำให้อิเฮียโงหัวไม่ขึ้นเลยครัช. ชะนีที่มาติดพันธ์นี่ไม่น่ากลัวเท่าอิน้องนนท์นะคะหนูว่า ดังนั้นจัดเต็มเลยบลูรดาเอาให้โลกรู้เลยว่าปั๋วข้าใครอย่าแตะ555555
-
มาต่อไวเลยนะคุณเขียด โฮกกกกก :hao7:
บลูรดาในบทโหด เจ้อยากรู้ว่าจะโหดขนาดไหน :hao5:
-
บลูรดา :hao6:
นังเด็กฝึกงาน :beat:
:pig4: :pig4:
-
กร๊าาาาากนางพยาบาลโหดดดดด :hao7:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษของน้องบลูค่า :L2:
-
บูรด๊า เธอคือนางพยาบาลยั่วสวาทๆ
-
อุ๊ย..อุ๊ย..น้องบลูขาโหดดo13 o13 จะโหดถึงใจอีเฮียขนาดไหนน้าา มาต่อไวไวนะคะ :jul1:
-
จะลอดไหมอิเฮียโดนพยาบาลโหดตายแน่
-
Walcome back~ Bluerada~ :mc4: :mc4:
-
:กอด1: เฮียสลบคาเตียงแน่เจอนู๋บลู
-
อย่าลืมจัดการบรรดาแมลงทั้งหลายที่ตอมเฮียปั้นด้วย
-
นึกว่าอ่านหนังสือตลก บูลรดาน่ารักเหมือนเดิม
-
กลายเป็นเจ้โหดแล้วอิเฮีย
-
บลูอดทนมากกกกก เอาคืนอิพี่ปั้นบนเตียงละกัน :z1:
ที่จริงอยากให้บลูจิกหัวตบ :beat: พร้อม กระทืบ :z6: อิน้องนนท์ มากกกก
แถม ตบหัวอิพี่ปั้นอีกที เรื่องอื่นนี่ฉลาดนัก เรื่องนี้แอ๊บโง่นะ หึ หึ
ถ้าอิพี่ปั้นมันทำโออีก บลูพาน้องโปรหนีไปเที่ยวเลย อยากไม่มีเวลาดีนัก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แปะจ้า เดีฟ่ยวมาอ่าน
-
บลูรดาเธอนางเอกมากก ดีแล้ว ของแบบนี้เราต้องเชือดลับหลัง เฮ้ย ยังไง ฮ่าๆๆๆ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:บูลนี่นางเอ๊กนางเอกกก
-
จัดไปสักดอกซิบลู
-
ตอนสุดท้ายล่ะเน้อ :z2:
ยืนมองท้องฟ้าไม่เป็นเช่นเคย ฤดูร้อนไม่มีเธอ 2
“ยินดีต้อนรับสู่โรงพยาบาลโหดว่ะครับ”
ส่วนกูก็คือพยาบาลยมฑูตที่จะมาปลิดชีวิตมึงไงไอ้แสดดดดด
“ห๊า”อิเฮียเบิกตากว้าง
“อยู่นิ่งๆนะครับคนไข้ ผมจะเช็ดตัวให้”ผมฉีกเสื้อเฮียปั้นออก ก่อนจะโยนทิ้งไปสักทาง
“โอ๊ย!!!”ไอ้เฮียร้องลั่น เมื่อผมกัดเข้าที่คอมัน... นี่สำหรับที่มึงชอบแดกเหล้า แล้วเอาโอทีมาอ้าง “เจ็บๆ บลู กูเจ็บ”อิเฮียบอก เมื่อผมยังไม่ยอมปล่อย
เพื่อเป็นการแสดงท่าทีว่า เฮ้ย กูไม่ได้ตั้งใจเลย มันเป็นบทป่ะ (พยายามแอ๊บเสียงตอแหลเพื่ออรรถรส) ผมเลยเลียตามลอยกัด ก่อนจะผละออก
“ต่อไปจะวัดไข้แล้วนะครับ”พูดจบผมก็ประกบปากอิเฮีย
ในขณะที่เราสองคนแลกเอนไซม์อะไมเลสกันอยู่ มือไม่อยู่สุขของคนเบื้องล่างก็ดึงขอบกางเกงในผมลง ก่อนจะค่อยๆพลิกตัวให้ลงไปอยู่เบื้องล่าง เฮียปั้นถอดบ็อกเซอร์ตัวเองออก แล้วค่อยกลับมาลอกคราบน้องกางเกงในสีขาวของผมที่คาอยู่ครึ่งตูดออก
“ถึงเวลาทำกายภาพบำบัดยังครับคุณพยาบาล”คือตามจริง คนทำกายภาพเขาไม่ใช่พยาบาลปะครับมึง...คนที่ทำ เขาเป็นนักกายภาพบำบัดไม่ใช่เรอะ
“อยู่ที่ว่าคนไข้พร้อมหรือยัง.. อ๊ะ”รอให้กูพูดจบก่อนก็ได้มั้ง “อ๊ะ...”
“เราจะเริ่มท่าไหนกันก่อนดีครับ”ไอ้เฮียคว้าเจลที่หัวเตียง ก่อนจะเอามาป้ายแล้วสอดนิ้วกลางเข้ามาในตัวผม
“แล้วแค่คน อ่า ไข้ อ๊ะ อ๊ะ”ผมครางไม่ได้ศัพท์เมื่อไอ้เฮียเพิ่มเป็นสามนิ้ว แล้วขยับเข้าออกเร็วขึ้น
“คนไข้ช่วงนี้ปวดเอวจังเลยครับ คุณพยาบาลช่วยแนะนำท่าบริหารหน่อยสิ”ผมถอนหายใจ เมื่อไอ้เฮียดึงนิ้วออกจากตัวผม
“ท่านี้ก็ได้ครับ”ผมพลิกตัวมาอยู่ในท่าคลาน
เฮียปั้นใช้นิ้วถูไถร่องผมไปมา ก่อนที่สัมผัสเย็นๆชื้นๆจะเข้ามาแทน ผมครางในลำคอในขณะที่อีกคนแยงลิ้นเข้ามา เมื่อเฮียปั้นละลิ้นออก ไม่ทันที่ผมจะได้หายใจหายคอได้เต็มปอด อาวุธประกายของคนเบื้องหลังก็แทงเข้ามาพรวดเดียวครึ่งลำ... อยู่กันมา6ปี ไม่ต้องมอง บลูก็สัมผัสได้เว่ย
“อ่า... อย่าเพิ่งดันนะ”ผมสั่ง
“ไหนว่าโรงบาลโหด”ไอ้เฮียหัวเราะเบาๆ “อ่ะ ซี้ดดด”คนอย่างพี่บลูเอาได้ แต่หยามไม่ได้เว่ย “อ่า...ดีมากที่รัก”ผมกัดฟันขยับรูดเข้าออกเอง
“อื่อ”ผมกัดฟัน เมื่อไอ้เฮียสอดมือเข้ามาใต้ชุด แล้วรูดน้องจายผมเบาๆ
เมื่อความเจ็บคลาย ความสนุกก็มาเยือน ทั้งผมและเฮียปั้นต่างใส่กันใม่ยั้ง เนื่องจากโจทย์วันนี้เป็นโรงบาลโหดเว่ย เราสองคนซึ่งไม่ถนัดแนวเอสเอ็ม เลยทำได้แค่เร่งจังหวะให้มันโหดขึ้น เพื่อทดแทนการใช้อุปกรณ์
“มีแรงแค่ อ่ะ นี้หรอวะ”ทั้งที่ตัวกูโดนกระแทกจนตัวจะแตก... แต่มันเป็นบทเว่ย
“จะแตกแล้ว”ไอ้เฮียกระซิบข้างหูผม ก่อนจะเร่งซอยถี่ยิบ
“โอ้ย อ่ะ อ่ะ เฮีย”ผมหวีดเสียงเมื่อผมก็ถึงแล้วเหมือนกัน แรงตอดรัดเมื่อถึงฝังฝันของผมทำเอาเฮียปั้นปล่อยตามมาติดๆ
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพักหายใจหายคอ ไอ้เฮียมันก็ดึงตัวผมขึ้นมา ก่อนจะอุ้มตัวผมขึ้น แล้วเดินกระแทกไปรอบห้อง แต่ยังไม่ทันจบในท่านี้ อิเฮียซึ่งแก่แล้วก็เมื่อยแขน เลยปล่อยผมลง แล้วให้ผมยืนหันให้กำแพง ก่อนที่มันก็ยกขาผมพาดบ่า แล้วใส่เต็มแรงจนขาข้างที่รับน้ำหนักของผมแทบทรงตัวไม่อยู่
ผมปลดปล่อยออกมาอีกรอบในท่านี้ แต่อิเฮียเหมือนจะยังอีกนานกว่าจะถึง เพราะมันให้ผมขึ้นไปขย่ม จนผมหมดแรงลงไปซบกับอกมัน และในที่สุดบทพยาบาลนรกของผมก็ได้จบลงด้วท่ามาตรฐานโลก
“ไม่ไหวแล้วหรอ”ไอ้เฮียถาม ก่อนจะดึงตัวผมที่ยังคงอยู่ในชุดประจำตำแหน่ง(ที่หลุดลุ่ย)เข้าไปกอด
“กูแก่แล้วไง”ผมบอกจบ อิเฮียก็หัวเราะร่วน
เราสองคนนอนนัวเนียกันต่อสักพัก ก็พากันไปอาบน้ำ และแน่นอนกูเสร็จโจรไปอีกรอบ... ไม่รู้ไปตายอดตายอยากมาจากไหน!!
“เดี๋ยววันนี้พี่ไปรับโปรตอนเอง”แน่นอนแหละ ถ้ากูไปคนคงมองกันตั้งแต่หน้าโรงเรียนยันท้ายโรงเรียนแน่... คอมีแต่รอยดูด
“ก่อนกลับ พาลูกไปหาไรกินก่อนนะ บลูไม่มีแรงทำของว่างให้”ผมบ่นงึมงำ “แต่อย่าให้กินหนักไปนะ เดี๋ยวโปรตอนกินข้าวเย็นไม่ไหวแล้วจะงอแง”ผมสาธยายจบ เฮียปั้นก็นั่งลงบนเตียง ก่อนจะจุมพิตเบาๆบนหน้าผากผม
“บลูทำให้พี่รู้สึกว่าพี่คิดถูกแล้วที่รักบลู”แหงล่ะ...ลองบอกว่าคิดผิดสิไอ้สัด
กูฆ่ามึงแน่
“ถ้ารักผม...อย่าทำให้ผมเสียใจก็พอ”ไอ้เฮียสะอึก
.
.
.
นาฬิกาปลุกตีบอกเวลาเมื่อห้าโมงครึ่ง ผมลุกขึ้นจากเตียง ล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อย ก็ลงไปชั้นล่างทั้งที่ยังอยู่ในสภาพเสื้อยืดกางเกงบอลสีแดงแรงฤทธิ์
เสียงหัวเราะคิกคักทำเราผมขมวดคิ้ว เสียงเล็กๆแหลมๆ แน่นอนเจ้าโปรตอน เสียงทุ้มนุ่มนั่นเสียงไอ้เฮีย แล้วอีกเสียงที่ไม่คุ้นหูนี่ใครวะ... ใคร
“มะม๊า!!”น้องโปรร้องเสียงแหลมเมื่อเห็นผม “มะม๊าไม่สบายหรอ”เจ้าตัวเล็กเดินมาเกาะขาผม
“อ่า ครับ มะม๊าไม่สบายนิดหน่อย”ผมบอกเสียงแหบพร่า “วันนี้ที่โรงเรียนเป็นไงบ้างเอ่ย”ผมเดินจูงมือโปรตอนออกมาที่ห้องรับแขก... กูอยากรู้จริงๆว่าใคร
“พี่บลูสวัสดีครับ”ผมรับไหว้ ใจสั่นรัว... มึงมาบ้านกูอีกทำมายยย
“วันนี้พี่ชวนนนท์เขามากินข้าวกับเราด้วยนะ น้องเขาลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่หอ”คือแล้วไง ลืมมึงก็กลับไปเอาดิ มีปัญญามาหาอิเฮีย แต่เสือกไม่มีปัญญากลับหอ... แม่งเอ๊ย
“นนท์หิวไหม เดี๋ยวพี่หาอะไรให้กินรองท้องก่อน”ผมถามหน้าตายิ้มแย้ม ทั้งที่ในใจ... เอาตีนกูไปแดกดูไหมล่ะ
“ไม่เป็นไรครับ ผมไปกินเค้กกับพี่ปั้นน้องโปรมาแล้ว”โอเค... ถ้ากูเดาไม่ผิด มึงน่าจะโทรมาดราม่าเรื่องลืมกระเป๋า แล้วผัวกูก็ใจดีไปรับมึงมา
“ฝึกงานเหนื่อยไหมนนท์ เฮียปั้นใช้งานหนักปะเนี่ย”ผมยังคงคอนเซปนางเอกผู้แสนดีต่อ
“ไม่หรอกครับ พี่ปั้นใจดี”นางก็ตอบอย่างยิ้มแย้ม
“เฮีย ปกติ เด็กฝึกงานที่บริษัทเฮียเลิกงานกี่โมงอ่ะ ห้าโมงครึ่งเหมือนตอนบลูฝึกปะวะ”ผมถาม
“ไม่ๆ มันแล้วแต่ละมหาลัย อย่างของนนท์เก็บเป็นชั่วโมง แล้วมาหลายเดือนด้วย พี่เอกเลยให้เลิกบ่ายสามครึ่ง”อิเฮียอธิบาย “แต่น้องอีกสองคนเขาทำโปรเจ็กต์ร่วมด้วย เลยเลิกเหมือนตอนพี่กับบลูฝึก”
“อ๋อ... บลูทำกับข้าวก่อน เดี๋ยวมาคุยต่อ”ผมเดินเข้ามาในครัว เจ้าโปรตอนก็เข้ามาพันแข้งพันขา “น้องโปรครับ วันนี้ปะป๊าอยู่บ้าน หนูไม่ลองเอาการบ้านไปให้ปะป๊าสอนบ้างล่ะครับ”น้องโปรทำหน้างง “มะม๊าอยากรู้ว่าปะป๊ากับมะม๊าใครสอนการบ้านหนูเก่งกว่ากัน”น้องโปรพยักหน้า ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไปเอาสมุดการบ้าน
หึ... กูไม่ปล่อยให้มึงได้อยู่กันสองต่อสองหรอก
ทั้งที่วันนี้กะทำแค่ไข้เจียวหมูสับกับผัดผัก แต่เพราะมารความสุขในชีวิตครอบครัว มันดันโผล่มากินด้วย ดังนั้นวันนี้พี่บลูคงต้องโชว์เสน่ห์ปลายจวักหน่อยแล้ว
ของสดในตู้เย็น มีหมูสันใน ซี่โครงหมู ตับหมู กุ้ง หมึก หมูบด ปูอัด เต้าหู้ไข่ กับเนื้อปลากะพงที่เหลืออีกนิดหน่อย ส่วนพวกผักก็มี ข้าวโพดอ่อน บล็อกโคลี่ ถั่วลันเตา แครอท หน่อไม้ฝรั่ง ผักกาดขาว ว่าแต่เห็ดฟางนี่ก็แช่มาหลายวันล่ะ ถ้าไม่รีบทำจะเสียซะก่อน
งั้นวันนี้ทำต้มยำซี่โครงหมูแล้วกัน จะได้ใช้เห็ดฟางให้หมดๆไป แล้วก็ทำเต้าหู้ทรงเครื่องเอาใจโปรตอน ผัดผักรวมใส่กุ้งเอาใจตัวกูเอง มันน่าจะมีของแห้งๆอีกสักสองอย่าง เอาเป็นตับหมูทอดกระเทียมกับปลากะพงทอดน้ำปลาแล้วกัน... ว่าแต่กูมีเวลากี่ชั่วโมงเนี่ย
ชั่วโมงครึ่ง :a5: น่าจะทัน...มั้ง
เมื่อหุงข้าวแล้ว ผมก็เริ่มทำต้มยำเป็นอันดับแรก เพราะต้องเคี่ยวซี่โครงหมูให้มันเปื่อย ในขณะที่ทิ้งซี่โครงหมูไว้ในหม้อสุญญากาศ ก่อนจะมาจัดการหั่นตับหมูแล้วไปหมักกับนมเอาไว้ จานแรกที่ผมจะทำคือผัดผักรวมใส่กุ้ง ซึ่งวัตถุดิบประกอบไปด้วยแครอท บล็อกโคลี่ ถั่วลันเตา ข้าวโพดอ่อนแล้วก็กุ้งตัวโตๆที่ผมแกะเปลือกไว้ตั้งแต่เมื่อวาน
ผัดผักเสร็จ ผมก็ทำของโปรดของโปรตอนต่อ โดยตั้งกระทะอีกใบเพื่อทอดเต้าหู้ไข่ กุ้ง หมึก ปูอัด และเนื้อปลากะพง เมื่อทอดเสร็จผมก็เอาขึ้นมาจัดใส่จาน โดยปลากะพงผมจะจัดแยกอีกจาน
ผัดผักกับหมูบดเพื่อนำมาราดในจานเต้าหู้ทรงเครื่องเสร็จ ก็หันมองนาฬิกา กับข้าวเสร็จแล้วสองอย่าง ผมยังมีเวลาอีกเกือบห้าสิบนาที
ผมนำน้ำตาลปี๊บมาเคี้ยวผสมกับน้ำปลาด้วยไฟอ่อนๆ ก่อนจะใส่ถ้วยน้ำจิ้ม ปาดเหงื่อด้วยทิชชู่ไปที ผมก็เอาตับที่หมักทิ้งไว้ มาคลุกกับกระเทียมสับแล้วก็พริกไทยใส่เครื่องปรุงรสแล้วก็เหล้าจีน เมื่อทอดจนตับสุกและแห้งได้ที่ ก็กลับมาจัดการต้มยำ ผมตักซี่โครงหมูขึ้นจากหม้อ ก่อนจะตั้งน้ำซุปอีกหม้อ เมื่อน้ำเดือดผมก็ใส่ซี่โครงหมูลงไป ตามด้วยเห็ดฟาง ตะไค้ใบมะกรูด ก่อนจะจบด้วยการปรุงรสใส่ผักชีฝรั่ง
กับข้าวเสร็จแล้วยังเหลือเวลาอีกตั้งสิบห้านาทีให้เก็บของ ผมเก็บของล้างอุปกรณ์ทำครัวเสร็จ ก็เอาผัดผัก กับเต้าหู้ทรงเครื่องไปเข้าไมโครเวฟให้มันอุ่นๆ
“น้องโปรครับ มะม๊าทำกับข้าวเสร็จแล้ว จัดโต๊ะเลยนะครับ”ผมโผล่หัวออกมาจากครัว
“ครับผม!”น้องโปรตอบรับเสียงแข็งขัน
เวลายังเหลือ ผมไปอาบน้ำสระผมดีกว่า แดกข้าวเลทสักห้านาทีสอบนาที คงไม่ตายกันหรอกมั้ง
หมับ!
แรงกอดจากด้านหลัง พร้อมกับแรงประทับนิ่มๆที่แก้มซ้าย
“ทำอะไรเยอะแยะ”ก็ทำให้มึงแดกไงไอ้เฮียยย
“เฮียปั้นจัดโต๊ะกับน้องโปรนะ บลูจะไปอาบน้ำ”ผมบอก อิเฮียก็ยอมปล่อยแขนแต่โดยดี
อาบน้ำล้างหน้าล้างตาเสร็จผมก็ลงมาข้างล่าง ทุกคนนั่งรอผมกันเรียบร้อย โต๊ะที่บ้านผมเป็นโต๊ะยาวพร้อมชุดเก้าอี้แปดตัว เฮียปั้นนั่งหัวโต๊ะ น้องโปรนั่งที่ประจำคือซ้ายมือเฮียปั้น ปกติขวามืออิเฮียมันจะว่าง แต่ผมกะแล้วล่ะ ยังไงไอ้เด็กนั่นมันก็ต้องนั่งตรงนั้น ผมนั่งลงข้างๆน้องโปร เปิดโถข้าวเซรามิกออก
“น้องนนท์ เอาข้าวเยอะไหม”ผมถาม
“สองทัพพีก็พอครับ”ผมตักข้าวสองทัพพีตามคำขอ
ผมตักข้าวให้ทุกคนเสร็จ เราก็นั่งกินข้าวกันไป ไอ้เด็กเวรก็ชวนอิเฮียคุยแต่เรื่องที่ทำงาน แต่ผมก็เฉยๆนะ เพราะผมกับน้องโปรก็คุยกันแค่สองคนเหมือนกัน
“มะม๊า โดนยุงกัดเต็มตัวเลย”ข้าวกูแทบพุ่ง “ปะป๊า ต้องให้ลุงพ่นควันที่โรงเรียนน้องโปรมาพ่นที่บ้านเราแล้วนะ”น้องโปรหันไปสั่งอิเฮีย... มันนี่แหละโปรตอน ยุงที่หนูตามหา
“แล้วน้องโปรไม่สงสารคุณยุงหรอครับ คุณยุงเขากัดมะม๊าเพื่อจะได้มีแรงไปทำงานหาเลี้ยงครอบครัวไง”ไม่ใช่แล้วมึง
“หรอฮะ”ลูกผมทำท่าครุ่นคิด “แล้วเวลาคุณยุงกัด มะม๊าเจ็บไหมอ่ะ”ถ้ากัดก็เจ็บ แต่ถ้าดูดก็ไม่เท่าไหร่... ถุย นี่กูคุยเรื่องเหี้ยอะไรกันเนี่ย
“เต้าหู้อร่อยไหม”เบี่ยงประเด็นกันเถอะลูก...ปะป๊าเอ็งหน้าหื่นฉิบหายเลยตอนนี้
“อร่อย น้องโปรรักมะม๊าที่สุดในโลกเลย”เออดีมาก จะได้ลืมเรื่องยุง
ทานข้าวเสร็จผมก็เก็บจาน ส่วนเฮียปั้นก็เตรียมไปส่งน้องนนท์ที่หอ ผมกับโปรตอนออกมายืนโบกมือลาเด็กฝึกงานด้วยหน้าตายิ้มแย้ม... มึงรู้จักกูน้อยไปไอ้น้องนนท์
ตอนนี้ผมกะวัดใจกับไอ้เฮียไปเลย ไอ้เรื่องมันจะนอกใจผม ผมมั่นใจว่าไม่ แต่เรื่องอิเฮียตามมารยาใครไม่ค่อยทันมันก็ใช่ ผมนั่งดูการ์ตูนกับโปรตอนสักพัก ก็พาเจ้าตัวดีไปอาบน้ำ แล้วเข้านอน
ถึงผมนิ่ง ถึงผมจะใจเย็นก็ไม่ใช่ว่าผมไม่คิด บางทีการที่มนุษย์อยู่คนเดียว มันก็จะเริ่มเพ้อ คิดนู้นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย
Rrrrr
โทรศัพท์ เฮียนี่หว่า... สายเข้า ‘นนท์’
ผมกดรับสาย
“ครับ”
/”นึกว่าโทรศัพท์หาย... บลู พี่ส่งนนท์แล้วจะแวะไปบริษัทนะ กลับดึก ไม่ต้องรอ”/เสียงไอ้เฮีย
“ครับ... รอรถปูนหรอ”
/“เปล่า วันนี้ช่างสี แค่นี้ก่อนนะ... ถึงหอน้องมันแล้ว”/แล้วทางนั้นก็วางสายไป
ผมกลับมานั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง หยิบไอแพดออกมาแล้วกดฟังเพลงสุญญากาศวนซ้ำไปซ้ำมา เพื่อบิ๊วอารมณ์ดราม่าของตัวเอง... ช่างสีใช่ไหม
ติ้ง!!
อยู่ดีๆเฟสบุ๊คก็เด้งมา...น้องนนท์แอดผมเป็นเพื่อน
เอาสิ กล้าแอดกูก็กล้ารับ... แต่ก็ไม่เห็นมันทักมา
ติ้ง!!
‘สุดหล่อของป้า’พี่แอม
‘สุดสวยของผม’ผมตอบ
‘วันนี้ไอ้ปั้นมันป่วยตอแหลสินะคะ... พี่รู้พี่เห็น’
‘รู้เห็นอะไรครับ ฮ่าๆๆ’
‘มันขับรถมาที่บริษัทค่ะ พี่จำได้’อย่างที่คิด น่าจะไปรับเด็กฝึกงาน
‘คงผ่านมั้งครับ...วันนี้ไปรับโปรตอน... พี่แอมครับ วันนี้รอช่างสีอีกแล้วหรอครับ’ผมถาม
‘ไอ้ปั้นมันตอแหลแล้วล่ะค่ะ ช่างสีบ้าอะไร เสาแม่งยังลงไม่หมดเลยค่ะ’พี่แอมเฉลย...อ่า งานงอกแล้วไอ้บลู
หรือบางทีกูจะใจเย็นเกินไป
‘กรรม...แล้ววันนี้ขวัญไปไหนเนี่ย’
‘มันไปเดทค่ะ... อย่าเครียดนะคะ ถึงไอ้ปั้นมันจะตอแหล แต่มันไม่นอกใจนะคะ(เท่าที่เห็น)..พี่ไปก่อนนะคะ สามีสะกิด’
‘อุ้ย 18+’
เป็นอันจบบทสนทนาวันนี้ ไม่รู้เฮียไปไหน แต่ผมจะพยายามทำใจสงบๆ ต้องเชื่อใจในตัวเฮีย แต่ โถ่เว้ย แม่งปวดหัว ผมไม่ไหวแล้ว หัวมันร้อนเกินไป ผมเข้าไปอาบน้ำสระผม โอเคผมโล่งขึ้นนิดนึง
ถ้าน้องนนท์มันจ้องแย่งผัวผมจริง อีกไม่นานหางมันก็โผล่
ตื่นมาตอนเช้า เฮียปั้นก็นอนอยู่ข้างๆ ผมลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนจะไปปลุกโปรตอนแล้วทำกับข้าว ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนทุกวัน จะมีก็แค่สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนเดิม... นั่นก็คือ ผม
ผมปลุกเฮียปั้น แล้วก็พาโปรตอนลงไปกินข้าว แต่เฮียมันคงสังเกตมั้งว่าผมนิ่งผิดปกติ ผมนั่งนิ่งๆ ไม่มีการทักทาย ไม่มีการพูดคุย เมื่อโปรตอนทานนมเสร็จ ผมก็ให้ลูกไปรอที่รถ
“บลู โกรธที่พี่กลับดึกหรอ”ผมมองอิเฮียด้วยหางตา ก่อนจะเดินไปที่รถ
ผมส่งโปรตอน โบกมือด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกวัน ผมกลับไปที่บ้าน เฮียปั้นไปทำงานแล้ว ผมเลยเข้าเล่นเฟสบุ๊คตามปกติ แต่แล้ว...
ติ้ง!!
‘ผมได้กับเขาแล้ว’
‘...’ถึงกับแดกจุด
‘พี่นับถุงยางในเกะก็รู้เอง’แล้วน้องมันก็ออฟไลน์ไปเลย
ผมไม่รู้จริงหรือไม่จริง ถ้าเขาได้กันจริง แต่เฮียยังรักผม ผมก็จะไม่เลิก แต่คงเสียความรู้สึก แต่ถ้าเขาไม่รักผมแล้ว ผมก็คงยอมเลิกแหละ... แต่ก่อนเลิกมึงก็คงต้องตายคาตีนกูก่อน ไอ้เฮียยย
โอเค อย่างแรกเราต้องมีสติ ผมเก็บเสื้อผ้าเครื่องประทินโฉมข้าวของเครื่องใช้ใส่กระเป๋า ถึงเรื่องมันจะออกมาว่าเฮียไม่ได้นอกใจผม แต่ผมก็คงต้องไปอยู่บ้านสักพัก ผมจะทำให้มันเลิกให้ได้เลย ไอ้เรื่องโอทีเนี่ย
ผมรับโปรตอนจากโรงเรียน เจ้าตัวเล็กมันก็สงสัยเรื่องกระเป๋าในรถนะ แต่ก็ไม่ได้คาดคั้นอะไร เมื่อผมเอาติ่มซำ มาล่อ กลับถึงบ้าน ผมก็พาน้องโปรไปอาบน้ำ ทำกับข้าวตามปกติ
เฮียปั้นกลับถึงบ้านหกโมง ทันทีที่เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้อง มันก็ถึงกับต้องรีบวิ่งลงมาชั้นล่าง ผมนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาเดี่ยว น้องโปรก็นอนเล่นของเล่นอยู่กับพื้น
“บลู... บลูจะไปไหน”ไอ้เฮียเสียงสั่น
ผมค่อยๆเปิดหน้าสนทนากับน้องนนท์ให้มันดู “ผมไม่สบายใจเลยจริงๆ”
“เฮ้ย! ไม่ใช่พี่”ไอ้เฮียสะดุ้ง ผมลุกขึ้น ดึงไอแพดคืน ก่อนจะเปิดที่คุยกับพี่แอมเรื่องช่างสีให้มันดู “บลู บลู พี่ขอโทษที่โกหก เมื่อคืนพี่แค่ออกไปกินเหล้านะ”ไอ้เฮียเข้ามากอดผม น้องโปรก็มองตาแป๋ว
“ปล่อยก่อน”ผมบอกเบาๆ ไอ้เฮียก็ยอมปล่อยแต่โดยดี “ตามมา”ไอ้เฮียเดินตามผมมาจนถึงบีเอ็มของมัน
ผมเปิดประตูรถ ก่อนจะเปิดเกะ แล้วนับจำนวนถุงยางที่ผมเก็บเอาไว้เอง ผมจำได้ว่ามันมีกี่ชิ้น เพราะไม่ว่าจะเอาออกมานับเท่าไหร่มันก็จะต้องเท่าเดิม เพราะครั้งสุดท้ายที่ผมกับมันใช้ถุงยางในรถก็หกเดือนก่อนตอนที่เราไปเที่ยวภูเก็ตกัน
“หายไปสาม”ผมพูดแค่นั้น อิเฮียก็ยืนนิ่ง
“พี่ให้พี่ทำงานไป”
“อืม...”ผมปิดประตูรถ
“ทำไมบลูไม่เชื่อพี่ พี่รักบลูคนเดียว พี่รักแค่บลู เข้าใจไหมวะ!!!”ไอ้เฮียหัวเสีย
“เฮีย”ผมเข้าไปกอดอิเฮีย แล้วจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปาก “ดูแลตัวเองด้วย”พลางปล่อยน้ำตาไหลออกมาอย่างดราม่า
ผมกลับไปอยู่บ้าน ป๊าม๊าก็ดูงงๆ เพราะเฮียปั้นกับโปรตอนไม่มาด้วย ผมร่าเริงตามปกติทุกคนก็เลยไม่ได้ถามอะไร ทุกวันเฮียปั้นจะโทรมา ซึ่งโทรมาผมก็คุยตามปกติ ตอนเย็นผมก็ยังไปรับโปรตอนที่โรงเรียน พอเลิกงาน เฮียก็จะมารับโปรตอนที่บ้านผม ซึ่งก็เป็นแบบนี้มาร่วมเดือน
ส่วนเรื่องน้องนนท์ มันก็ตัดอนาคตตัวเองนะ เลยซวยโดนแบนทั้งแผนก ที่มันทำแบบนั้นก็เพราะเฮียปั้นไม่เล่นด้วยมันก็เลยส่งข้อความแบบนั้นมาให้ผม กะว่ามันไม่ได้ใครก็ต้องไม่ได้ ส่วนเรื่องถุงยางพี่เอกบอกว่าขอไปเอง แต่ก็เท่านั้นแหละ... ขี้เกียจจำ รกสมอง
“มะม๊าครับ... กลับบ้านกันเถอะนะ”น้องโปรพูดขณะที่ผมขับรถอยู่ “ปะป๊าร้องไห้แงๆด้วย... น้องโปรเห็น”รู้สึกสะใจยังไงก็ไม่รู้
“วันนี้อาเหล่าม่าทำหมั่นโถเผือกด้วยน๊า”ผมแถไปเรื่องอื่น
“ฮึกๆๆๆ น้องโปรคิดถึงมะม๊า”แล้วน้องโปรก็ปล่อยโฮ จนผมต้องเลี้ยวรถจอดข้างทางแล้วปลอบลูก “มะม๊าใจร้าย มะม๊า ไม่รัก ฮึก น้องโปร ฮืออออ”ผมดันเบาะ ก่อนจะอุ้มน้องโปรมานั่งตัก
“รักสิครับ โอ๋ๆ”
“รัก ฮึก ทำไม ฮึก ทิ้ง น้องโปร ฮึกๆๆๆๆ”ลูกผมสะอื้นตัวโยน
“ร้องไห้แล้วไม่หล่อเลย”
“มะม๊าก็กลับสิ ฮึก น้องโปรได้หยุดร้อง”ผมเอาทิชชู่เช็ดหน้าเช็ดให้โปรตอน
“หยุดร้องก่อน แล้วมะม๊าจะกลับ”ผมพูดจบ โปรตอนก็เม้มปากกลั้นเสียงสะอื้นทันที
“จริงๆนะ”
“จริงครับ”ผมอุ้มน้องโปรให้ข้ามไปนั่งฝั่งข้างคนขับ
โปรตอนมาถึงบ้านก็นั่งกินหมั่นโถกับอาม่าของผม ผมขึ้นไปเก็บของ ซึ่งพวกเสื้อผ้าของผมก็ยังคงอยู่ในกระเป๋าแหละ ผมเก็บเครื่องประทินโฉมใส่กระเป๋า ก่อนจะแบกข้าวแบกของไปไว้ในรถ
บอกลาอาม่า และขโมยกับข้าวเสร็จ โปรตอนก็รีบวิ่งนำไปที่รถ เจ้าตัวเล็กดูอารมณ์ดีขึ้น นั่งฮัมเพลงงุ้งงิ้งอยู่คนเดียวตลอดทาง ถึงบ้าน โปรตอนก็เอากระเป๋าไปเก็บและอาบน้ำเองโดยที่ผมไม่ต้องบอก แต่ถึงจะไม่ได้บอกยังไงก็ต้องเข้าไปดู เพราะโปรตอนสระผมเองไม่ได้
ผมสระผมเช็ดผมเช็ดตัวให้เจ้าโปรตอน ก่อนที่เจ้าตัวจะขอแต่งตัวเอง ผมเอาของไปเก็บในห้องก่อนจะจัดเก็บให้เข้าที่ ผมเดินลงมาชั้นล่าง ก็เห็นโปรตอนยืนคุยโทรศัพท์อยู่ คงจะคุยกับอิเฮียล่ะมั้ง
ผมเลิกสนใจสปายคิดส์ แล้วกวาดพื้น ถูพื้น แกะกับข้าวมาอุ่น แล้วหุงข้าว เสียงประตูรั้วเลื่อนทำให้ผมรู้ว่าใครกลับมาแล้ว ผมยุรยาทออกไปหน้าบ้าน อิเฮียก็วิ่งโล่อย่างดุเดือดมาจากโรงรถ มันหยุดยืนตรงหน้าผม ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด ผมซบหน้าลงบนบ่าเฮีย ก่อนจะเอามือโอบตอบ
“อย่าหนีพี่ไปอีกนะ”ไอ้เฮียรัดผมแน่น
“ก็อย่าทำให้บลูเสียใจอีก”
“ไม่ทำแล้ว”
ผมแสยะยิ้มอย่างมีชัย ในที่สุดความปรารถนาของพี่บลูก็ลุล่วง คุณคิดว่าถ้าผมบอกอิเฮียว่า อย่าไปสนิทกับใครนะ อย่ายุ่งกะคนนี้นะ อย่าทำโอนะ ห้ามกินเหล้านะ มันจะทำตามที่ผมบอกหรอ
มนุษย์ไม่ชอบให้ใครสั่ง ผมก็เป็น ดังนั้นการทำให้ผัวเรียนรู้จากความเจ็บปวดแบบนี้แหละดีที่สุด... มันจะได้เข็ด
“วันนี้เด็กต้องนอนแต่หัวค่ำเปล่าเนี่ย”น้องโปรถามเสียงใส
“ไม่ครับ”อิเฮียบอก “แต่วันนี้เด็กต้องนอนกับอาปิน”ผมตัวแข็งทื่อ... คือมึงกะไม่ต้องเก็บเสียงเลยใช่ไหม
“โถ่... ก็ได้... แต่ปะป๊าอย่าลืมดิสนีย์แลนด์ของน้องโปรนะ”ห๊า เดี๋ยวก่อนนะ
“ปิดเทอมแล้วจะพาไปนะครับ”
“เย่ๆๆๆ”
ปรี้นๆ
เสียงบีบแตรทำให้โปรตอนวิ่งไปที่รั้ว
“เดี๋ยวก่อนนะ... เฮียปล่อยก่อน”แต่อิเฮียไม่ปล่อย “โปรตอน ขายมะม๊าหรอออออ”ผมตะโกน แต่น้องโปรมันไปสน กดรีโมทย์เปิดรั้วแล้ววิ่งออกไปเลย
อ้ากกกกกกก
“เอาล่ะ”อิเฮียคลายแขนก่อนจะอุ้มผมพาดบ่า “ถึงเวลาลงโทษที่ทำให้สามีคิดถึง”
“เฮ้ย เดี๋ยวๆๆ”อิเฮียไม่ฟัง แล้วพาผมเข้าไปในบ้าน แล้วโยนผมลงไปบนโซฟายาว “บนห้องก็ได้มั้ง”ผมแนะ
“บนห้องเอาไว้หลังมื้อเย็น”แล้วเฮียปั้นมันก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก ก่อนจะโถมทับลงมาบนตัวผม “พี่รักบลู”
“.... เหมือนกัน”ผมบอกอ่อมแอ้ม
เราสองคนยิ้ม ก่อนที่ลำนำรักณ.ห้องรับแขกจะดำเนินไปอย่างที่มันจะเป็น
จบเหอะ.
-----
โอ้ววว :z1:
แม่ยกอิบลูยังอยู่เยอะนะคะเนี่ย :laugh:
โดนลูกขายแดกแล้วล่ะบลูเอ๋ย o22
เจออีกทีในเล่มนะ :hao7:
-
บอกเลยว่านิยายเรื่องนี้ดีมากอยากซื้อนิยายเก็บไว้อ่านมากมาย..
บลูรดาเธอแน่มากเอาผัวซะอยู่มัดเลย555
จะติดตามผลงานคุณเขียดเสมอเฮียปั้นน่ารักมาก
-
:m25: o13 อ๊ายยย ยกนิ้วให้พี่บูลทั้งความฟินและความเจ้าเล่ห์
-
นังบลูรดานี่มันร้ายยยยยย
-
รอเล่มจ้ะ
บลูใจเย็นดีมากเลย เชือดนิ่มๆ
เกลียดอินนท์มาก มีสิทธิ์อะไร มันไม่ได้คนอื่นต้องไม่ได้ เค้ารักกันมานานเท่าไหร่แล้ว ก่อนmungจะมา ดวกส์ๆๆๆๆๆ :z6:
แล้วน้องโปรก็ขายแม่กิน ฮ่าๆๆๆ แต่ขายให้พ่อ นี่โอเคนะ หุ หุ
-
เทคนิกคุณแม่บ้านกำราบสามีชอบเที่ยว โดยบลูรดา
-
สงสัยเฮียเข็ดไปอีกนานอ่ะ 55555
:laugh: :laugh: :laugh:
-
บลูรดาเราขอมอบรางวัลนางเอกยอดเยี่ยมแห่งปีให้เธอ55555 หึๆจำไว้นะเฮียอย่าให้มีครั้งต่อไปอย่าใก้บลูรดาร้าย5555
-
ป๊าดดดดด โปรตอนได้พ่อรึแม่มากกว่ากัน ตอบบบบบบบ
แต่ดูท่าจะได้ทั้งพ่อทั้งแม่มาเยอะนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
^_____^
-
แอร๊ยยย บลูใช้วิธีได้เริศมากเลยอ่ะ :hao7:ชอบบบ :katai2-1:
-
ฉันรักเธอจริงๆบลูรดา :mew1:
รอรวมเล่มอย่างใจจดจ่อ :mew3:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
บลูเธอสุดยอด
o13 o13 o13
-
บลูรดา เธอนางเอกตั้งแต่ต้นจนจบ(ในสายตาเฮีย) แต่ความจริงแล้ว.... 555
ดีละ เฮียจะได้รู้จักระวังตัวบ้าง
-
ยังเหลือชะนีป้าอีกนาง อย่าลืมจัดการด้วยนะน้องบลู
เราต้องเคลียร์ให้หมด
-
เจ้าแผนการมาก
-
:z10: คลานมาหายัยบลู อย่างอเน็จอนาถ
แบบว่า นังบลูแกเหลี่ยมจัดแพรวพราวจริงๆ ว่าแต่อิเฮียกินน้ำมันตับปลาบ้างนะ เด็กมันจะแดกตับแก
พร้อมเลื่อยขาเตียง แกยังไปใจดีกับมันอยู่ได้ :z6: :beat: สมควรที่จะโดนเมียสั่งสอน
แต่สุดท้ายแล้ว แม่ยอดเมียต้องมาตกม้าตายเพราะผัวแม่งแอบทำการซื้อขายเมียกับลูกตัวเอง :laugh: :m20:
-
น้องบลู โดนลูกชายสุดที่รักขายแล้ว
55
-
ิอ่านจบแล้ว สนุกจังเลย ชอบๆ
-
สนุกมากจ้า
-
:laugh: :laugh:
โดนโปรตอนหักหลัง
:o8: :jul1: :sad4:
-
:haun4:
ลูกเป็นใจ ซะงั้น
ขอบคุณเรื่องราว น่ารัก น่ารัก คับ
:pig4:
-
บลูใจเด็ดจริงๆ ฮ่าๆ น่ารักจังเลย นั่งอ่านก็อมยิ้มไปด้วย
ขอบคุณคุณ ผู้แต่งนะค่ะ
-
บลูรดาก็ยังแซ่บเหมือน้เดิม อิอิ
-
Love you... Bluerada :mew1:
-
บูลสุดยอดดดดดดดด
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สุดยอดเลยนะ หลายๆมุขไม่รู้ว่าคิดได้ไง ฮามากๆ
รวมทั้งนายเอกเจ้าแผนการแบบนี้ นางยอดมาก o13
-
o13 น้องบลูทำได้ซะใจมากเลยค่ะ... :katai2-1:
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
อร๊ายยยยย บลูของพี่ ฟินไปดิ ร้ายกาจอ่าาาาาาา
:laugh: :laugh:
-
ชอบๆๆๆๆ เฮียปั้นกับน้องบลู
5555555555
คู่นี้มันเกรียนนนแท้เล่า!!
อ่านจบแล้วววสนุกมากกกก
-
อุ๊ย บูลรดา ทำไมเธอเล่นแบบนี้ละ 108 เล่มเกียนไม่พอสำหรับเธอจริงๆ 555555
-
บลูรดาน่ารักมาก ๆ :mew1:
-
จะรวมเล่มมั้ยคะ? อยากได้อ่ะ อยากได้เก็บไว้ รวมมั้ย? :sad4:
-
ขอบคุณค้าบบบ :pig4:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ
สนุกมากเลยยยยยยยยยย o13
รอเรื่องปินฌอน อิอิ :z2:
-
ซึ้งงงง
น้ำตาไหลเลยย :L1:
-
เรื่องนี้อ่านในเด็กดีแต่ยังไม่จบ ยุ่งๆเลยไม่ได้ตามต่อ
ในที่สุดก็ได้อ่านจนจบ ขอบคุณมากค่ะ ชอบอิบลูมากๆ :mew1:
-
สนุกค่ะ ชอบนังบลูรดาคนกระแดะมากมาย
ชอบทุกคู่เลยค่ะ :กอด1:อยากอ่านพี่กะลุงรหัสด้วย
คุณเขียดศรีไม่ลงต่อแล้วหรอคะ
-
สนุกท่กๆๆๆๆๆ อีเฮียก้หื่น มีไรโยนลงเตียงตลอดๆๆๆ
-
อยากได้เฮียมากกสักคืน -.,-
:katai5:
-
ฉากไหนหื่นเราชอบทุกฉาก 555555 เลือดพุ่ง :hao6:
-
เอะ อะ ไร ก็ขึ้นเตียง แหมๆๆ ลูกดกนะแบบนี้
-
สนุกมากกกกกก ฮามาก เรื่องนี้ทำผมโป๊ะแตก โดนจับได้ว่าแอบอ่านตอนทำงาน
ใครมันจะไปกลั้นขำได้เนี่ย
สนุกมากครับ จะรออ่านเรื่องน้องโปรตอนต่อนะ ฮ่าๆ
-
:fox2: ชอบอ่ะ เพิ่งได้เข้ามาอ่านติดงอมเลย
:3123: เรียกชื่อเธอไม่ถนัด ขอเรียก "ที่รัก" ได้หรือป่าว
-
เข้ามารอเล่มค้าบบบบบบบ
อยากอ่านเฌอปินม๊าก!!!!
แล้วก็อยากอ่านปั้นบลูโปรตอนด้วย
-
สนุกมากค่าาาาาาาาาา น้องโปรน่ารักมากๆๆ บลูก็บ๋องๆๆตลกๆๆดี ส่วนเฮ่ยปั่นนี้ก็หื่นจริง :pig4: :pig4:
-
คืออยากบอกว่าพึ่งได้อ่าน ถึงจะติดแอบงงแต่สนุก
ฟิคเรื่องนี้ฮาดี เราชอบคุณเขียด ตรงที่ชอบทอล์กเอง เล่นเอง น็อคเอง ฮา 5555
-
นิยายสนุกสนานน่าติดตามครับ
ขอบคุณครับ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: รักปิงเลยอ่ะ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: รักๆๆๆ
-
เย้ๆๆ อ่านจบแล้ว
ขอบคุณคุณเขียน สำหรับนิยายฮาๆเรื่องนี้ค่ะ
แบบว่าขนาดตอนมาม่า มันก็ยังฮาอ่ะ
ชอบมากค่ะ ^^
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากมาย ชอบมากไม่ค่อยมาม่าดี แบบชีวิตจริงซีเรียสพอแล้ว555
คนแต่งเก่งมากเลย ขอบคุณมากๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บลูรดาสุดยอดตลอด
สามีไปไหนไม่รอดเลย
ปล ที่ยังคาใจมีแค่คู่ปินเฌอ จะตามไปอ่านในเล่มนะ
-
ชอบน้องโปรตอนมากกกกกก ม่าม๊ากับลูกน่ารักเนอะะ
เฮียคนกลัวเมีย :hao7:
-
น้องบลู หล่อนเจ้าแผนการมาก :pig4:
-
บลูร้ายมาก แอบเจ้าเล่ห์นะเรา
-
ตอนนี้บลูรดาและผัวของนางได้เป็นรูปเล่มแล้วค่ะ
หลังจากผ่านร้อนผ่านหนาวมานานแสนนาน
ในที่สุดมันก็ถึงวันนี้ :hao5:
(http://www.mx7.com/i/d16/NNIsiJ.jpg)
(แบบร่างปกค่ะ)
รายละเอียดเกี่ยวกับรูปเล่มนะคะ (เล่มหนาปาหัวหมาที หมาตายคงตายคาที่อ่ะค่ะ)
ผู้เเต่ง : คุณเขียด
ขนาด : A5
จำนวนหน้า : 510+
ของเเถม : ที่คั่น ตอนพิเศษที่ไม่ได้ลงในเว็บ
ของเเถมรอบจอง : เรื่องสั้น "wife Phobia " 1 เล่ม
ราคา 550 บาท
สามารถสั่งจองได้ตามลิ้งค์นี้นะคะ o13
http://www.hermitbookshop.com/product/146/pre-order-crafty-guy-by-%E0%B8%84%E0%B8%B8%E0%B8%93%E0%B9%80%E0%B8%82%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%94-%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B8%88%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%82%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%87%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%99%E0%B8%B5%E0%B9%89-3-%E0%B8%95%E0%B8%B8%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B8%84%E0%B8%A1-2558
ส่วนนี่เป็นปกจริงๆของนางนะคะ
(http://www.mx7.com/i/edb/84nADI.jpg)[/url]
ไม่ต้องไปพลิกจอหรือตะแคงหัวอ่านคำโปรยด้านหลังนะคะ = =
ก๊อบมาวางให้แล้ว :m26:
‘เรื่องที่อยากแก้แค้นมัน ผมก็พอเข้าใจ...
แต่ไอ้เรื่องที่ต้องไปยั่วมันเนี่ย...ผมไม่เข้าใจ!!’
ปฏิบัติการล้างแค้นสุดหวั่นใจของเฟรชชี่สถาปัตย์สุดเกรียน
ที่โดนทารุณกรรมทั้งร่างกายและจิตใจ
จนทำให้ชีวิตน้องใหม่วัยใสอย่าง ‘ไอ้บลู’ นั้นสุดจะทุกข์เข็ญและลำเค็ญ
ยิ่งกว่านางทาสในเรือนเบี้ย
แต่งานนี้ใช่ว่าจะหวานหมู
เพราะนอกจากคู่กรณีจะหล่อสะท้านโลกาตาหวานสะท้านภพ
พี่ท่านยังพกพาความโฉดมาอย่างเต็มเปี่ยม
เมื่อแผนร้ายได้อุบัติ(และอุบาทว์)ขึ้น
เรื่องราวความรักสุดประหลาดในรั้วมหาลัยฯ ก็ได้ถือกำเนิด
ใครจะอยู่ ใครจะไป ใครจะรักกันยังไง คงต้องติดตามใน...Crafty Guy
-
รอคอยเธอมาแสนนาน ปกน่ารักมาก ซื้อแน่นอนค่ะ^^
-
อยากโดนตบเหรอหลิน
-
9ยก โฮฮฮฮ
-
ขอสั่งจอง1เล่ม....คอมเม้นหน้าปกนะคุณเขียด...เฮียปั้นหน้าหวานไป..ต้องร่ำกว่านี้อีก
-
โชคดีที่กว่าจะปิดจองก็เดือนหน้าไม่งั้นเดือนี้ :katai5:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายที่อ่านไปยิ้มไปจนปวดแก้ม
อึ้งในความบ๋องของบูลรดาและพ่องเพื่อน
ซับเลือดกับความหื่นเกิ้นพิกัดของเฮียปั้น
สนุกมากจริงๆคะ ขอบคุณอีกครั้งนะ
จะรออ่านผลงานเรื่องต่อไปคะ
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ
-
เค้าชอบอิน้องบลู!!!!!! :man1: :กอด1: :mew1:
แต่...หมั่นไส้อิพี่ปั้น!!!! เหอะ!!! :m16:
-
ชอบบลูค่ะ บอกเลย หลังแต่งงานน้องมีสกิลเมียเพิ่มขึ้นจมเลยนะคะ 5555
น้องโปรหลอกมะม๊าได้ร้ายกาจมาก ร้ายแต่เด็กนะเรา แต่น่ารัก ยอมใจค่ะ ฮิ้ว :hao7:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกครับ
หมั่นไส้เฮียปั้นที่ชอบรังแกน้องบลู
ชอบปินที่คิดจะรักษาความบริสุทธิ์ให้กับคนแรกในชีวิต(ไม่ค่อยมีที่เมะจะรักษาความบริสุทธิ์ไว้ ส่วนมากจะโชกโชนเหลือเกิน) แต่ดันพลาดไปซะงั้น
-
บูลนี่ร้ายนะค่ะหัวหน้า
ชอบมากค่า สนุกกก
-
:pig4:
-
o13 :pig4:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้
อยากบอกว่าน่ารักมากกกกกก
น้องบลูเกรียนได้ใจป้าจริงๆ กร๊ากกกกก :pandalaugh:
-
เย้ อ่านจบแล้วค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ที่มีให้กันนะคะ
อยากบอกว่า บลูรดา นางร้ายลึก ฮิฮิ
ส่วนเฮียปั้น ก็หื่นได้ตลอดศก 5555+
ปล. ขอบคุณคนเขียนจริงๆ ค่ะ
-
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะครับ :mew1: :mew1: :mew1:
-
อร๊ายยยยยยยย. ปลื้มมากค่ะ. ฮามากกกกกกก.
ชอบมากเลยโดยเฉพาะตอนหนูน้อยหมวกแดง 55555
สนุกมากๆเลยค่ะ ไลค์รัวๆ
ชอบวิธีจัดการเฮียของบลูมาก เจ๋งฝุดๆ แต่ตอนจบก็นะ ยอมๆให้เฮียเล่นกลับ. ฮี่ๆๆๆๆ
-
ตามมาเก็บตอนพิเศษบลูรดายังร้ายเหมือนเดิม อิอิ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ฮา เกรียนทั้งเรื่อง
ชอบเฮียปั้นกับน้องบลูที่สุดด
-
น้องบลูเรานี่เพื่อเฮียปั้นแล้ว555555ลงทุนสุดยอด :hao7:
-
แหม่ๆๆแต่ละคน แรงได้อีก
-
ร้อนแรงเป็นบ้า :ling1:
-
อยากได้คู่ ปิน x เฌอ อีกจังเลยค่าาา
:hao7:
-
เลือดนี้หมดตัวว :hao7:
-
o22 :a5: :sad4: :o12:
:z6: :z3: :mew5:
:angry2: :ling1: :katai1:
ตัดได้เอิ่มมมม....................มากกกกกกกก
o18 :hao5: :katai5: :katai2-1:
-
:katai2-1:
-
คิดถึงเฮียปั้นจังอ่านกี่ทีก็ไม่เบื่ออยากอ่านภาคต่อจะได้อ่านไหมครับ
-
กรี๊ดดดดด จบแล้ว
เข้ามาอ่านเปํนรอบที่สอง
หนุกหนาน ฮา เกรียนเหมือนเดิมค่าาาาา
ขอบคุณคุณเขียดเจ้าค่ะ ^^
-
น้องบลูเป็นนายเอกในดวงใจเลยค่ะ
-
แผนนางเด็ดมาก
-
บลูสุดยอด คิดถึงบลูขอภาค2นะคะ
-
:oo1:
-
เหมือนจะเคยเดินผ่านหนังสือแต่ไม่ได้ซื้อ บอกเลยเสียดายยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1: :ling1:
-
บลูรดา เธอนี่มันร้าย 55555555 อ่านทีเดียวรวด เคยตามมาตั้งแต่อยู่เด็กดีค่ะ แล้วช่วงนี้ใกล้สอบเข้ามั้ง
นี่กลับมาอ่านตอนกำลังทำโปรเจคจบส่งพอดี (สละเวลาอันมีค่า)
อ่านเรื่องนี้ขำคนคอแห้ง พอจะดราม่าน้ำตายังไม่ทันซึม อ้าว เลิกมาม่ากันแล้วค่ะ
ยิ่งตอนพิเศษนี่ขำมาก ขำจนเครียด 55555 ลูกแก้วกี่วิญญาณนี่มันอินุยาฉะไม่ใช่หรอ 55555
ขอไปเก็บเรื่องอื่นต่อดีกว่า
-
อ่านกี่รอบๆๆก็ไม่มีเบื่อ
บลูกับน้องโปรตอนน่ารักมากๆๆๆเลย
-
:hao7: เพิ่งมาเริ่มอ่านค่ะ ดันก่อนเลย
-
สนุก o13
-
กำละบลูเอ้ยยย
-
มาอ่านอีกรอบล่ะ
สนุกเหมือนเดิม ^^
-
และก็มาอ่านอีกรอบ
บ่อยไปไหม 555
-
o13 o13 ชอบบบบบชอบบลูรดา ชอบเฮีย ชอบแบบนี้ :hao7:
-
ตามมาจากคุ่ลูก แซ่บมาตั้งแต่รุ่นพ่อเลย :L2:
:pig4: